พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Indigo ที่ 25-11-2018 15:37:21

หัวข้อ: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 25-11-2018 15:37:21
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


**คำเตือน อย่าคาดหวังสาระใด ๆ จากเรื่องนี้นะคะ 55555**

สารบัญ
Track #01: ▇ Stop Dreaming (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3915980#msg3915980)
Track #02: ⏪ Rewind The Memories (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3918732#msg3918732)
Track #03 :▐▐ Pause The Feelings (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3921506#msg3921506)
Track #04: ⤭ Shuffled Mind (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3926419#msg3926419)
Track #05: ✖ Mute Heart (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3931264#msg3931264)
Track #06: ⏩ Forward Sentiments (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3933793#msg3933793)
Track #07: ► Play Our Beats (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3937092#msg3937092)
Final Track :⥁ Loop the Happiness (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69034.msg3937096#msg3937096)

Character

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 25-11-2018 15:50:22
Track #01: ▇ Stop Dreaming


Hi Everyone I’m Jay Eight สวัสดีครับ  ผมเจย์เอดท์เอ็นโดรฟินแห่งเสียงเพลง from Thailand

Today I wanna sing this song for you guys  Umm…maybe you don’t know about meaning

This’s thai song talking about see another point of view and adjust it! ครับ...ก็....เพลง ‘เปิด’  เจย์เอดท์เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอเรื่องแย่ ๆ ในชีวิตนะคร้าบ~

“แม่  เลิกดูคลิปนี้เหอะ”

เสียงทุ้มต่ำเรียกให้หญิงวัยกลางคนที่หน้าคอมพิวเตอร์ผินใบหน้ากลับมา “ทำไมล่ะ  น้องเจตน์ร้องเพราะจะตาย”
“เลิกเรียกน้องเจตน์ด้วย”
“เพลงโปรดแม่นี่นา”
“แม่ก็ฟังเวอร์ชั่นบอยโกฯ สิ” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับชายหนุ่มก็ยึดเม้าส์ไปไว้ในมือ พร้อมกดเปลี่ยนคลิปใหม่ให้เสร็จสรรพ “พี่เบนร้องเพราะกว่า”
“แหม ขี้อายจริงลูกคนนี้”
คำตัดพ้อไม่ได้ทำให้ ‘น้องเจตน์’ รู้สึกผิดแต่อย่างใด  เขาเดินกลับไปยังด้านหลังบ้าน  คว้ากระเป๋าเป้ใบโตขึ้นสะพาย “ไปทำงานแล้วนะแม่”
“เจตน์! เดี๋ยวก่อนลูก” หญิงวัยกลางคนหยิบกล่องพลาสติกสีชมพูขึ้นมา “แม่ทำข้าวกลางวันให้ด้วย”
“ผมไม่ใช่เด็กนะครับแม่”
“เราน่ะคุยกับใครไม่เก่ง  เกิดวันแรกไม่มีเพื่อนชวนไปกินข้าวจะได้อยู่ที่โต๊ะไง” ไม่รอให้ตัดสินใจคนเป็นแม่ก็ยัดกล่องข้าวใส่มือ “ไปทำงานวันแรกสู้ ๆ นะลูก”
“ครับ”
เจตน์ก้มลงหอมแก้มมารดา  แม้จะอายุยี่สิบสามแล้ว แต่นี่เป็นเรื่องเดียวที่แม่ขอเอาไว้ ‘โตขึ้นก็อย่าลืมหอมแก้มแม่นะ’  ดังนั้นถึงจะโดนปฏิบัติเหมือนเป็นเด็กแค่ไหน  เขาก็จะไม่ต่อต้านเรื่องนี้เด็ดขาด

   ‘เจตน์  จงรักษ์’ ในวัยยี่สิบสามกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งหลังจังหวะหยุดชะงักไปร่วมครึ่งปี  เขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์ตอบกลับเข้าร่วมงานจากเวิร์ลไวด์เซล บริษัทนำเข้าสินค้าจากทั่วโลก  ตำแหน่งของเขาคือเจ้าหน้าที่แผนกประสานงาน  ความถนัดเฉพาะทางภาษาอังกฤษและเกาหลี
   ใช่....เกาหลี....
   ภาษาที่ผู้ชายทั่วไปคงไม่เลือกเรียน  ทว่าเจตน์ไม่ได้แค่เรียนอย่างเดียว  เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ใช้งานอย่างโชกโชนตลอดสองปีที่เป็นเทรนนี่
   ที่แปลว่าเด็กฝึกนั่นแหละ….
   เจตน์ดรอปเรียนมหาวิทยาลัยบินไปตามฝันถึงต่างแดน  ออดิชั่นเข้าค่ายเพลงเล็ก ๆ  โนเนมระดับที่ว่าง่อยเปลี้ยไร้เงินทุนต้องอัดคลิปลงยูทูปเต้นข้างถนนโปรโมทกันเอง  เจตน์ฝึกอยู่ที่นั่นถึงสองปีเต็ม  ในที่สุดบอสก็ประกาศว่าเขามีรายชื่ออยู่ในทีมเดบิวต์!!  ทุกอย่างสวยงามดั่งฝัน  ได้จมูกใหม่  ถ่ายเอ็มวี  เตรียมแหงนหน้ารับแสงไฟ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น....
   หนึ่งเดือนก่อนวันเปิดตัวเขาได้รับข้อความจากพี่ชายว่าจู่ ๆ แม่ก็ล้มพับในที่ทำงาน  เจตน์จองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านในคืนนั้นโดยไม่รอคำอนุญาต  พอติดต่อพี่ชายได้ก็โล่งใจที่แม่ปลอดภัยแล้ว  หมอแจ้งว่าเส้นเลือดในสมองตีบ แต่โชคดีที่มาโรงพยาบาลได้ทันเวลา
   เรื่องควรจะจบลงแบบเทพนิยาย แต่นี่ยังไม่ถึงตอนจบ....
   หลังติดต่อบริษัทและเพื่อนร่วมวงไม่ได้อยู่ร่วมสัปดาห์วันเจตน์ก็ตัดสินใจบินกลับไป  ทว่าสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงตึกร้าง ๆ พร้อมป้ายขยี้ซ้ำเติมว่า ‘ปิดกิจการ’ เท่านั้น  เจ๊งไปแล้ว!!  ไอ้บริษัทเส็งเคร็งนั่น!!
   ท่ามกลางชีวิตฉิบหายมืดแปดด้านเพื่อนร่วงวงก็ติดต่อกลับมาพร้อมเรียกไปนัดพบที่ร้านทำผม  วินาทีที่เปิดประตูเข้าไปเจตน์ก็ผงะ  เพื่อนสแว๊ก ๆ ผมรากไทรไดร์ตรงของเขาโล้นเลี่ยนเป็นพระพุทธรูป  มันบอกว่าจะเข้ากรมแล้ว  พอกันทีกับชีวิตเทรนนี่  สันยงสัญญาห่าเหวอะไรที่เซ็นไว้ก็ลืม ๆ ไปซะเถอะ  ค่ายเรามันล่มจมไปแล้ว....
   ชาวต่างชาติยืนเคว้งอยู่กลางโซลนครกินคนร่วมอาทิตย์  ในที่สุดเจตน์ก็หอบเอาหัวใจที่พังยับเยินกลับสู่บ้านเกิด

ไอ้คติ YOLO  ความพยายามอยู่ที่ไหน  จะออกไปแตะขอบฟ้าห่าเหวอะไรนั่นน่ะพอเถอะ!!  ไปตายซะ!!!

กลับสู่ชีวิตจริงราวกับที่ผ่านมาแค่ฝันไป  เขาเรียนต่อจนจบ  ระหว่างนั้นก็คอยช่วยแม่ทำกายภาพบำบัดไปด้วย  ชีวิตในแสงไฟค่อย ๆ หรี่ลงจนดับสนิทในวันนี้.....
วันที่เริ่มงานในออฟฟิศ.....

“สวัสดีครับ  เจตน์  จงรักษ์ครับ”
“นามสกุลอะไรล่ะ”
“จงรักษ์ครับ”
   “........” ตาลุงวัยกลางคนมองลอดแว่นคล้ายจะถามว่า ‘กวนตีนเหรอ?’
   “ชื่อเจตน์  นามสกุลจงรักษ์ครับ”
   “อืม” เจตน์ไม่เข้าใจว่าแค่เข้าใจชื่อผิดมันเป็นการหักหน้ากันตรงไหน แต่ช่างเถอะ  เขาคงไม่ได้ร่วมงานกับพวก HR เท่าไหร่อยู่แล้ว “จง...เอ๊ย! เจตน์”
   จะเรียกนามสกุลแทนชื่อก็เรียกเถอะ....
   “แผนกประสานงานอยู่ชั้น 4 ห้องสุดท้ายทางขวามือ” คนพูดเลิกคิ้วขึ้น “ต้องให้ไปส่งไหม”
   “ไม่ต้องครับ”

   โดนเกลียดขี้หน้าตั้งแต่วันแรกแน่นอน....
   เจตน์รู้ตัวดีว่าเขามนุษยสัมพันธ์แย่แบบติดลบ  ตัวสูงใหญ่   เหมือนตึกแถมยังหน้าตายไร้อารมณ์  ความประทับใจแรกพบมีแต่ชังน้ำหน้าเท่านั้น  ทั้งที่พูดจาสุภาพ แต่คู่สนทนาก็ทำเหมือนเขาไปเหยียบเท้าอยู่ดี  มาถึงตรงนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้เพื่อนร่วมงานกลุ่มใหม่ไม่แย่เกินไปนัก
   เวิร์ลไวด์เซลคอมปานีเช่าพื้นที่อยู่บนชั้น 3 และ 4 ของตึกย่านเอกมัย  อาคารเก่าถูกรีโนเวทให้ทันสมัยมีเส้นสแตนเลสวิ่ง ๆ อยู่ตามพื้นและผนังที่ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร  เจตน์อยู่ที่ชั้น 4 มองทางเดินปูด้วยพรมสีน้ำเงินทอดยาวไปด้านหน้า เพราะเป็นชั้นสำหรับพนักงานล้วน ๆ จึงจัดแต่งแบบแค่พออยู่ได้  ต่างกับชั้น 3 ที่ใช้รองรับลูกค้า
   ห้องสี่เหลี่ยมถูกแบ่งเป็นล็อก ๆ ตามแผนก เพราะเลยเวลาเข้างานมาแล้วทางเดินจึงร้างผู้คน  เจตน์ไม่อยากจินตนาการถึงช่วงเช้าก่อนปิดเครื่องสแกนนิ้วเลยว่าไอ้ถนนพรมน้ำเงินเส้นนี้จะวุ่นวายขนาดไหน  นี่แหละสาเหตุที่เขาไม่อยากทำงานในออฟฟิศใหญ่  เอาเถอะ...อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ต้องแย่งกันใช้ลิฟต์...
   ดวงตาเรียวลอบสังเกตผ่านกระจกห้องต่าง ๆ  พนักงานหลายชีวิตนั่งประจำตำแหน่งที่หลังโน้ตบุค  บ้างก็รัวแป้นพิมพ์อย่างบ้าคลั่ง  บ้างก็หาเรื่องอู้ชวนกันคุยข้ามโต๊ะ  บรรยากาศแบบนี้เจตน์ไม่คุ้นเคยนัก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาหมกตัวอยู่แต่ในห้องซ้อม  จิตนาการไม่ออกเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมายืนในที่แบบนี้....
   รองเท้าหนังสีดำหยุดชะงักตรงหน้าป้าย ‘ฝ่ายประสานงานและฝ่ายขาย’  เจตน์สูดลมหายใจเข้าสุดปอดก่อนจะผลักประตูเข้าไป
   “สวัสดีครั---”

   โป๊ะ!
   เศษกระดาษกระจายเข้าหน้าเด็กใหม่  เจตน์ที่หุบปากไม่ทันถึงกับต้องรีบถุยมันออกมา  ระหว่างที่ยังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้ารุ่นพี่ก็ปรบมือกันเกรียวกราว
   “ยินดีต้อนรับเด็กใหม่จ้า” ลมหายใจคนฟังสะดุดเล็กน้อย  อย่าบอกว่าต้องมาเจอโซตัสในที่ทำงานอีกนะ “เอ้า!  โทษที ๆ พี่กะจังหวะยิงผิด”
   “เจ๊อะ  ทำน้องเขากลัว”
   “มะ...ไม่เป็นไรครับ” หรือต่อให้เป็นเขาก็ไม่อาจมีปากมีเสียง  เจตน์ปัดกระดาษที่ติดเต็มใบหน้าออก เพราะไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหนเลยยกขึ้นประนมไว้ที่อก “เอ่อ...สวัสดีครับ”
“น้องจงรักษ์ใช่ไหม”
เจ้าของชื่อเกือบหลุดถอนหายใจ “เจตน์ครับ”

ให้ตายสิ....ไอ้บริษัทนี้จะไม่มีคนทักชื่อถูกเลยหรือไง....

เคร้ง!!

   ในจังหวะที่บรรยากาศกำลังวุ่นวายอยู่นั้นกองแฟ้มก็ร่วงหล่นกระแทกพื้น  เรียกให้ทุกสรรพสิ่งหันขวับไปยังต้นเสียง  ทั้งที่เป็นคนเริ่มแท้ ๆ แต่ชายซุ่มซ่ามคนนั้นกลับเบิกตากว้างราวกับเห็นผี  ก่อนจะยกมืออันสั่นเทาชี้ตรงมายังเด็กใหม่....


“จะ...เจย์เอดท์!!”

เท่านั้นแหละเจ้าของชื่อก็หน้าซีดเผือด....

ไอ้.....ฉิบ.....หาย.....

“อ้าว!  รู้จักกันมาก่อนเหรอ” เจ้าของพลุกระดาษมองซ้ายขวาไปมา  ตอนนั้นเองที่ชายปริศนาเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเจตน์
“เจย์เอดท์จริง ๆ ด้วย”
“มะ....ไม่...”
“แหม  ไหนว่าชื่อเจตน์  ทำไมเมื่อกี้พอสเรียกเจย์เอ็ดอะไรปะ  ชื่อเหมือนพระเอกแจ่มใสเลย”

ตาย! ตาย! ตาย!
ระยำบัดซบไปหมด  เจตน์สบถรัวยิ่งกว่าท่อนแร็พ  สมองว่างเปล่าพยายามฉุดรั้งตัวเองขึ้นมาจากหลุมนรก และเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดก็ทำงานโดยฉับพลัน…

“พะ..เพื่อนสมัยมัธยมครับ!!”
“หา!?”
ไม่ทันให้คู่ต่อสู้ได้ตอบโต้  เจตน์ก้าวไปด้านหน้า สายตาพุ่งตรงไปยังป้ายชื่อพนักงานบนคอเหยื่อ อ่านมันอย่างหน้าด้าน ๆ เหมือนท่องอาขยาน “พสุ ธนากรกุล เป็นเพื่อนสมัยมัธยมเรียนห้องม.4/2  ถนัดวิชาภาษาอังกฤษ  โง่คณิต  เด็กกิจกรรม  เวลาว่างชอบเตะบอลครับ!!”
เพราะตกใจมากเลยเผลอโกหกไปใหญ่โตอลังการงานสร้าง   เจตน์เหงื่อแตกพลั่กด้วยกลัวสัญชาตญาณดิบของตนเอง  ราวกับเพิ่งรู้จักอีกร่างที่ซ่อนอยู่  ไม่น่าเชื่อว่าคนเงียบ ๆ อย่างเขาจะมีสกิลตอแหลไฟแล่บถึงเพียงนี้.....
“โอ้โห สนิทกันน่าดูเลยนะเนี่ย” พี่สาวคนนั้นอ้าปากหวอเพราะฟังไม่ทัน “ดีเลยพี่จะได้ให้พอสช่วยดูแล----”
“ขะ...ขอผมไปเข้าห้องน้ำกับ......พะ...พอสแป๊บนึงนะครับ”
“เอ๋?  ได้สิ แต่อย่านานนะ”

หมับ!!
ไม่เปิดโอกาสให้เลือก  ไอ้เด็กใหม่คว้าแขนเพื่อนรักเดินดุ่ม ๆ ออกไปทันที  ท่ามกลางความสงสัยของเหล่าพนักงานที่โดนแย่งซีนเก้อ  เอาเถอะ....ก็เพื่อนมัธยมอะเนอะ  คงชินนิสัยไปเข้าห้องน้ำเป็นหมู่คณะ

เสียงรองเท้าดังรัว ๆ ไปตลอดทางเดิน  เจตน์ชะงักที่ประตูห้องน้ำเล็กน้อยทว่าเขาเลือกที่จะมุ่งต่อไปยังประตูบันไดหนีไฟแทน
ฝ่ามือชุ่มเหงื่อบีบมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายไว้แน่น  ระหว่างที่สมองยังไม่ทันประมวลผลดีเจตน์ก็ปิดประตูดังปัง  ขังสองเราไว้ในโถงบันไดหนีไฟเพียงลำพัง
เพราะยังเรียบเรียงประโยคไม่ถูกเจตน์จึงมองสำรวจ ‘ตัวอันตราย’ ไปพลาง ๆ  พสุเป็นชายรูปร่างผอม  สูงประมาณจมูกเจตน์  ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนแถมดัดหยิกเป็นทรง  เจาะหูข้างละหนึ่งรู  สวมเสื้อโปโลบริษัทแต่ใส่กางเกงขาเดฟกับรองเท้าบูทข้อสั้น  ถือว่าแฟชั่นจัดจ้านประมาณหนึ่ง  ไหนจะฉีดน้ำหอมอีก....
เจตน์ผละมือออกจากอีกฝ่าย  ระหว่างคุ้ยค้นคำพูดในสมองไม่ทันเสร็จดีพสุก็ชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน
“เจย์เอดท์จริง ๆ ด้วย!!” ไอ้หมอนั่นตบเข่าฉาด “แว้บแรกนึกว่าไม่ใช่ แต่พอมองใกล้ ๆ แล้วใช่เลย  นายแก้ทรงจมูกมาใหม่เหรอ”
ถึงจะอยากให้มีคนเรียกชื่อถูกแต่ไม่ใช่แบบนี้โว้ย!
“ไม่....ฉันไม่...”
“เฮ้ย!  ไม่ต้องเขินน่า  ฉันเป็นแฟนคลับนายนะ” นอกจากไม่หยุดแล้วมันยังกระตือรือร้นจะโชว์สกิลแฟนพันธุ์แท้อีก “นี่ไงฉันโพสต์ท่า J.8ight เป็นด้วย”
เดี๋ยวนะ....ไอ้ท่านั้นมัน.....
ไม่ทันห้ามมันก็ชี้นิ้วลงพื้นเป็นรูปตัวเจ “แอม-เจยยยยย์”
สองแขนยกขึ้นไขว้กัน  ข้างหนึ่งชูเลขห้า  อีกข้างทำสัญลักษณ์ปืน  พร้อมกับตะโกน “เอดท์!!”
ความอับอายในวัยเยาว์แล่นวาบไปทั่วร่าง  ย้อมร่างสูงใหญ่ให้แดงก่ำไปทั้งตัว และเพื่อตอกย้ำความรักที่มีให้ไอ้พสุก็พล่ามต่อ
“ชื่อผมสะกดว่า J-8-i-g-h-t  อย่าลืมเลขแปดล่ะ!”
“พอ!!  หยุด!!” เจตน์เผลอตบลงไปบนกำแพง  กักขังอีกฝ่ายไว้ใต้อ้อมแขน  เหมือนจะโรแมนติก แต่สถานการณ์ตึงเครียดยิ่งกว่า BTS ในชั่วโมงเร่งด่วน “รู้แล้วว่านายรู้จัก”
“อา....เห็นใกล้ ๆ ดูดีกว่าในคลิปอีก”

บัดซบ!!  ชีวิตครั้งใหม่ของไอ้เจตน์จะบัดซบเกินไปแล้ว!!  ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ช่องยูทูปยอดวิวหลักร้อย  คอมเม้นหลักสิบ  เป็นแม่ไปแล้วสอง  เพื่อนอีกห้า  หน้าม้าวิ่งกันกุบกับ ทั้งที่ไร้ตัวตนขนาดนั้นแต่ไอ้หมอนี่ดันเคยดู.....
แถมยังจำรายละเอียดกระทั่งท่า ‘J.8ight’ ได้อีก.....

“นาย....” เจตน์ก้มมองอีกฝ่าย “ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด”
“เอ๊ะ!” คนด้านล่างตาโต “ทำไมอะ  เท่จะตาย!  นายเป็นเทรนนี่ที่เกาหลีเชียวนะ”
“ไม่เท่อะไรทั้งนั้นแหละ” แรงกดที่กำแพงค่อย ๆ คลายออก  เจตน์ผละออกจากอีกฝ่าย “ฉันไม่อยากพูดถึงมัน”
“อ๋อ  ความลับบริษัทสินะ” ดูเหมือนพสุจะเออออเองไปเรียบร้อยแล้ว “นายหายไปตั้งเกือบปี  เปลี่ยนลุคไปเยอะเลยนะ  อันที่จริงฉันชอบตอนทำผมสีควันบุหรี่มากกว่า แต่สีดำตัดสั้นแบบนี้ก็-----”
“มันเจ๊งไปแล้ว”
“หา!?”
“บริษัทเจ๊งไปแล้ว” เจตน์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันถึงได้มาสมัครงานนี่ไง  จะไม่มีการเดบิวต์อะไรทั้งนั้น”
“แต่นาย.....เสียงดีมากเลยนะ”

มันไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ต้องสู้ต่อสักหน่อย.....

เจตน์ถอนหายใจ “พอแล้วล่ะ  จากนี้ไปฉันเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดา”
   “..........”
   “นายห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร” ชายหนุ่มเสียงอ่อนลงเล็กน้อย เพราะแสดงทางสีหน้าไม่เก่งเจตน์จึงเริ่มกังวลว่าอีกฝ่ายจะยอมจบ แต่โดยดีหรือเปล่า  เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พยายามทำคิ้วตก ๆ ให้ดูน่าสงสาร “ขอร้องนะ”
   “อ่า...อืม...” พสุอ้าปากพะงาบ ๆ หากมองไม่ผิดหน้าเขาแดงขึ้นนิดหน่อย “ถ้านายไม่ชอบก็จะไม่พูดนะ”
   “ขอบใจ”

คนฟังถอนหายใจโล่งอก  เจตน์พยักหน้าให้เป็นการขอบคุณ  เมื่อหมดธุระแล้วก็รีบหันหลังกลับ  ขณะจะผลักประตูออกไปนั้นเองบางอย่างก็วาบขึ้นมาในหัว  ชายหนุ่มหันหลังกลับไปย้ำอีกครั้ง....

“แล้วก็ห้ามเรียกชื่อนั้นด้วย!”

...........................................................

   ‘พี่ชื่อข้าวนะ  ส่วนนี่พี่กุ้งหัวหน้าฝ่ายขายจ้า’

จำได้สิ....  พี่ข้าวหัวหน้าฝ่ายประสานงานที่เขาสังกัด  อายุสามสิบสี่จะแต่งงานเดือนหน้า  เป็นสาวหมวยขาว ๆ ที่ยิงพลุกระดาษอัดหน้าเขา  ภายนอกดูใจดี แต่เจตน์สัมผัสได้ถึงความฉะฉานในการพูดจา  ส่วนพี่กุ้งเป็นชายวัยใกล้สี่สิบ  สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม  ดูขี้แอค  เขาพยักหน้าให้เจตน์นิดเล็กน้อยแล้วหันไปคุยกับลูกน้องต่อ  แน่นอนว่าความประทับใจแรกพบค่อนข้างติดลบ แต่ช่างเถอะ....เขาไม่ใช่หัวหน้าเจตน์
นอกจากนั้นก็มีพี่หน่อย พี่ครีม  พี่ชมพู่  แล้วก็....เอ่อ....ช่างมันเถอะ  ที่เจตน์จำได้แม่นหน่อยคือพี่เบสกับพี่วิทย์ที่ดูแลเรื่องภาษาเยอรมันกับอาหรับ เพราะเป็นผู้ชายเพียงสองคนในแผนกเดียวกัน
ทั้งที่เป็นบริษัทใหญ่ แต่ดันจับฝ่ายประสานกับฝ่ายขายมายัดรวมกันโดยจัดโต๊ะแบ่งเป็นฝั่งซ้ายขวา หันหน้าไปทิศเดียวกันเหมือนห้องเรียน  โต๊ะทำงานเป็นแบบเซตละสองที่นั่งมีฉากกั้น  เจตน์ถูกพามายังแถวสุดท้าย  โต๊ะของเขาไม่มีคนแชร์พื้นที่ด้วย ซึ่งก็ดีเหมือนกัน
พี่ข้าวอธิบายถึงสโคปงานให้ฟัง  เจตน์มีหน้าที่ติดต่อกับคู่ค้ารวมไปถึงบริษัทชิปปิงจากเกาหลี  ฟังดูเล็กน้อย แต่ร้านค้าที่อยู่ในระบบมีเป็นร้อย  รายการสินค้านับพันแบบ  แถมยังลำดับการส่งของหรือเรียกเก็บเงินไม่พร้อมกันด้วย  คนที่ไม่ได้ใช้สกิลในการอ่านนานถึงกับมึนไปชั่วขณะ
“เจตน์ล็อกอินตรงนี้นะ  ใช้ยูสเซอร์ของพี่คนเก่าไปก่อน” ชายหนุ่มคลิกเม้าส์ตามที่หัวหน้าบอก “กรอกตามป้ายที่ติดบนโต๊ะน่ะ”
“ครับ”
“ลำบากหน่อยนะ  บริษัทใหญ่ แต่พนักงานมีกันอยู่แค่นี้”
“ครับ” พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนก่อนถึงลาออก แต่เผลอตอบออกไปตรง ๆ แบบนั้นคงไม่ดี  เจตน์เลยอ้อมแอ้มต่อ “เอ่อ....ก็ดีครับ”
แม้จะไม่แน่ใจว่าตรงไหนดีแต่สาวหมวยก็สอนงานต่อ “เจตน์ต้องกรอกเลขยอดสั่งตรงนี้นะ  แล้วมันจะสรุปรวมออกมาตรงนี้  เวลาประชุมต้องส่งเรื่องให้พี่รวบรวมยอดขายก่อน  แล้วพวกมาร์เก็ตติ้งเขาจะปรับยอดสั่งสินค้าเอง  เตรียมใจไว้เลยว่าปรับจำนวนทุกครั้งหลังประชุม”
“ครับ....”
“บางทีถ้าพาร์ทเนอร์มาดูงานที่ไทยเจตน์ก็ต้องไปต้อนรับนะ  ถ้ารายเล็กก็ไปกับฝ่ายขาย แต่ถ้าตัวเป้งต้องไปกับบอส แต่ไม่ต้องเครียดนะ  ฝั่งเกาหลีรายใหญ่ไม่ค่อยมาหรอก”
ไม่แน่ใจนักว่ากะโหลกระเบิดไปแล้วหรือยัง  เจตน์แน่นิ่งพยายามยัดข้อมูลปริมาณมหาศาลลงไปให้หมด แต่สมองก็ถุยทิ้งถุยขว้างออกมาบ้าง  สุดท้ายก็ได้แต่บอกตัวเองว่าช่างมันเถอะ  อันไหนจำไม่ได้ค่อยถามอีกที
ครึ่งเช้าหมดไปกับการอัดข้อมูลเต็มอัตรา  พอเงยหน้าขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่าอีกห้านาทีเข็มยาวเข็มสั้นจะรวบกันที่เลข 12 พอดีแล้ว  พนักงานหลายคนเริ่มลุกออกจากที่นั่งเตรียมออกไปแย่งโต๊ะในร้านอาหารก่อนชาวบ้าน
   “อ้าว  เที่ยงแล้วเหรอ” คุณหัวหน้าเงยหน้าขึ้นจากจอคอม “เจตน์ไปกินข้าวกับพวกพี่ ๆ เขาสิ”
   “เอ่อ....”
   “ความจริงก็อยากพาน้องไปแนะนำร้านแถวนี้อยู่หรอกนะ แต่พอดีพี่มีนัดแล้วน่ะ” ดูสีหน้าก็รู้แล้วว่าหมายถึงผู้ชายที่จะแต่งงานกันเดือนหน้า “เดี๋ยวพี่ให้วิทย์พาไปนะ  เป็นผู้ชายเหมือนกันน่าจะสนิทกันเร็ว”
   “พี่ข้าวครับ....คือ....”
   “หือ?”
   “แม่ผมห่อข้าวมาให้  ถ้าไม่กินแกคงจะน้อยใจ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ล้วงกล่องข้าวสีชมพูออกมาจากกระเป๋าเป้  ตั้งมันลงบนโต๊ะอย่างเลือดเย็น “ไว้พรุ่งนี้นะครับ”
   “งั้นพี่ไปก่อนนะ”

   และทันทีที่หัวหน้าออกห้องไปฝูงชนก็ลุกฮือกรูกันออกประตูราวกับฝูงซอมบี้หิวโหย  พี่สาวสามคนมาชวนเด็กใหม่กินข้าวเหมือนกัน แต่เจตน์ปฏิเสธไป  เขานั่งอยู่ด้านหลังเท้าคางมองดูพนักงานทยอยออกไปทีละคน  ไม่น่าเชื่อว่าเข็มยาวไม่ทันแตะเลขสิบสองห้องก็ว่างเปล่าแล้ว  พลังแห่งพักเที่ยงช่างน่ากลัวจริง ๆ
   ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ บรรยากาศวุ่นวายเมื่อครู่หายวับไปในพริบตา  เจตน์รักการนั่งเงียบ ๆ คนเดียวมากกว่าแย่งชิงร้านอาหารในยามเที่ยงเป็นไหน ๆ
   พอได้อยู่กับตัวเองในความสงบนั้นกลับวูบโหวงชอบกล  เจตน์จัดระเบียบความคิดตัวเองแทบไม่ถูก  เมื่อไม่กี่เดือนก่อนเขายังอยู่ในห้องซ้อมที่เกาหลี  ส่องกระจกตาเป็นประกายเมื่อคิดถึงวันเดบิวต์  ใครจะไปคิดว่าไม่กี่เดือนต่อมาชีวิตจะพลิกผันได้ถึงเพียงนี้  เจตน์ไม่เคยจินตนาการภาพตัวเองนั่งอยู่หน้าคอมเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขากลับนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมไร้กระจก  จืดชืดราวกับจิตวิญญาณหายไป แต่มันคือความเป็นจริงของชีวิต
จากนี้จะต้องอยู่แบบนี้สินะ....
   มือวางทาบลงบนกล่องพลาสติก  ผิวของมันเย็นเยียบต่างจากข้าวอุ่นร้อนที่แม่เพิ่งคดให้เมื่อเช้า  เขาแงะมันออกช้า ๆ เพื่อพบกับ......

   “น้องเจตน์สู้ ๆ”

   เคร้ง!
   ส้อมในมือซ้ายร่วงลงบนโต๊ะก่อนร่างทั้งร่างจะผงะไปด้านหลัง  เจตน์เบิกตากว้าง “นะ...นาย....”
   “แม่นายน่ารักจัง”
   “พสุ...”
   “เรียกพอสเถอะ” อีกฝ่ายเดาะลิ้น “เราเป็นเพื่อนมัธยมกันไม่ใช่เหรอ”
   เจตน์น้ำท่วมปาก จะเถียงก็ไม่ได้ตอแหลเองเจ็บเองนักเลงพอ  หน้าร้อนฉ่าที่มีคนอื่นมาเห็นกล่องข้าวเปี่ยมรักของมารดา  เมนูเพื่อลูกน้อยวันนี้คือหมูทอดโปะด้วยไข่เจียวกุ้งสับมีซอสมะเขือเทศเขียนด้านบนว่า ‘น้องเจตน์สู้ ๆ’
   “มีรูปดาวด้วยอะ  ฉันก็อยากได้บ้าง”
   คนฟังรีบใช้หลังช้อนละเลงซอสไปทั่วไข่เจียว  ท่าทีกลบเกลื่อนความเขินแบบนั้นทำเอาพอสหลุดขำออกมา “อะไรเล่า  ฉันไม่แย่งนายกินหรอก”
   เจตน์มองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ  ไอ้หมอนี่ชักจะคุกคามเขามากเกินไปแล้ว  ตั้งแต่เรื่องเจย์เอดท์นี่ยังลามมาถึงไข่เจียวแม่น้องเจตน์  มันชักจะรู้เยอะไปแล้วนะ....
   เพราะสายตาที่เหมือนกำลังวางแผนฆ่าปิดปากทำให้พสุรีบยกมือยอมแพ้ “อย่าโกรธน่า  ฉันอิจฉานายจริง ๆ นะที่ไม่ต้องกินข้าวเซเว่นน่ะ”
   ไม่รอให้เด็กใหม่เชื้อเชิญคุณฝ่ายขายก็ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ว่างด้านข้าง  แถมยังขยับเข้ามาใกล้ฉากกั้นหน้าตาเฉย  พสุฉีกยิ้มให้ “ขอกินข้าวด้วยนะ”
   ชายหนุ่มดึงถุงเซเว่นบนโต๊ะมาแกะออก  เจตน์เหลือบมองด้วยหางตาเหมือนจะเป็นแซนด์วิชอะไรสักอย่าง  อุตส่าห์ดีใจที่ได้นั่งโต๊ะคนเดียว  กลายเป็นว่ามีที่ว่างให้ไอ้หมอนี่กินข้าวด้วยเสียอย่างนั้น
   “บ่ายนี้มีประชุมแต่ละฝ่ายแหละ”
   “อืม”
   พอสพูดต่อทั้งที่อาหารเต็มปาก “ช่วงนี้ยอดขายของฝั่งจีนพุ่งมาก ๆ  นายเข้ามาใหม่คงโดนกดดันไปด้วยแหงม ๆ”
   “อืม”
   “แต่ไม่ต้องห่วงนะ  ฝ่ายขายน่ะเก่งกว่าที่คิด  เดือนที่แล้วฉันปิดยอดได้เป็นอันดับสามเชียวนะ”
   “อ๋อเหรอ”
   “อย่าเย็นชานักซี่” พอสเคี้ยวขนมปังกร้วม ๆ ก่อนจะรีบกลืนลงคอเพื่อพูดต่อ “เราอายุเท่ากันสนิทกันไว้ดีกว่านะ”
   “นายรู้ได้ไง”
“ก็บอกว่าแล้วว่าเป็นแฟนคลับ”
“.........”
“ไม่เชื่อเหรอ?” ชายหนุ่มวางของกินในมือลงแล้วยกขึ้นชูสองนิ้วไว้ที่ข้างขมับแบบสแว๊ก ๆ “I'm twenty years old. You can call me oppa if you want----”
“โอเค!  เชื่อแล้ว”
   “ใช่ไหมล่ะ!” เจ้าตัวยืดอกภูมิใจ “ฉันน่ะดูคลิปนี้ที่นายเต้นเพลง Get Lucky บ่อยจะตาย  ทำไมจะจำอายุไม่ได้ล่ะ แต่อย่างว่าแหละเนอะ  นายเต้นผิดจังหวะไปเยอะ”
   “พสุ...”
   “พอส”
   “ก็ได้....พอส” เจตน์ถอนหายใจ “นายต้องการอะไรกันแน่  คิดจะแบล็กเมล์ฉันเหรอ”
   “เฮ้ย! จะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว” พอสถึงกับขยำกระดาษห่อแซนด์วิชอย่างก้าวร้าวแล้วโยนลงโต๊ะ “อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้น”
   “ก็นายเอาแต่พูดเรื่องน่าอายของฉันไม่หยุด”
   “ไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย!”

ครืด!!
เขาถูกอีกฝ่ายคว้าเท้าแขนของเก้าอี้ หมุนองศาให้หันมาเผชิญหน้ากัน  พอสจ้องเข้ามาดวงตาคู่นั้นสะท้อนภาพของเจตน์อย่างซื่อตรง

“เพราะฉันชอบเจย์เอดท์มาก ๆ ไง!  ทำไมฉันจะชมไม่ได้ล่ะ!”

ประโยคนั้นทะลุทิ่มแทงเข้ามากลางใจของเจตน์  ทั้งเจ็บปวดและอุ่นวาบ  ราวกับรอยแผลในอกทะลักไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง....
“ไม่ต้องโกหก”
“ทำไมฉันต้องโกหกด้วยล่ะ  เสียงนายเป็นเอกลักษณ์จะตาย” พอสแกะกล่องป็อกกี้รสสตรอเบอร์รี่ออก  เคี้ยวอย่างหิวโหย “ทุ้มต่ำ แหบนิด ๆ  มีไดนามิก  ฉันชอบเวลานายดึงจังหวะไม่ให้เหมือนต้นฉบับ  มันเฟรชมาก ๆ จนหยุดฟังไม่ได้เลย”
“อืม”
“แถมยังสื่ออารมณ์ดีมาก ๆ  ฉันชอบคลิปที่ร้องเพลง ‘เปิด’ ที่สุดเลย”
“อืม”
“หูแดงหมดแล้ว”
   “..........”

   เจตน์แทบสำลักไข่เจียวออกมา  เขาก้มหน้าลงจนสันจมูกแทบเสียบเข้าไปในหมูทอด  ไอร้อนผ่าวลอยกรุ่นอยู่บนผิวหน้าจนสัมผัสได้  ไม่ไหว.....จะตายแล้ว......
   นอกจากแม่ก็เพิ่งเคยมีคนบอกว่าชอบเสียงเขา.....
   มัน....มีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ...

   “จะว่าไปแล้วเจย์เอดท์-----”
“เรียกเจตน์เถอะ” เจ้าของสเตจเนมน่าอายตักข้าวใส่ปากคำใหญ่แล้วพูดต่อด้วยเสียงอู้อี้ “ไหว้ล่ะ”
“งั้น.....เจตน์”
“อะไร”
“เปล่า  อยากฟังเสียงเฉย ๆ”

ขอถอนคำพูด ไอ้เวรนี่ต้องแกล้งเขาอยู่แน่ ๆ!!!

   “อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ”
   “ฉะ...ฉันจะไปล้างกล่องข้าว”

   ครืด…
   เก้าอี้เลื่อนออกอย่างแรงจนไถไปกระแทกผนังดังปัง!!  เจตน์ลนลานจนเสียงจังหวะตอนลุกจนเอวกระแทกเข้ากับฉากกั้นโต๊ะ…

   แอ่ก!!
   ชายหนุ่มขบฟันแน่นคีพคาแรคเตอร์ทั้งที่เจ็บฉิบหายวายวอด  นรกชัด ๆ!! นี่ใครตั้งกล้องกลั่นแกล้งเขาอยู่หรือเปล่าวะ!
   “ไปดีมาดีล่ะ” คุณฝ่ายขายโบกมือหย็อย ๆ “พรุ่งนี้ก็ห่อข้าวมากินด้วยกันอีกนะ”

   เรื่องอะไรล่ะ.....

   หนีเสือปะจระเข้แท้ ๆ รู้อย่างนี้ออกไปกินข้าวกับพี่ในแผนกเสียก็ดี  เจตน์ชักไม่แน่ใจแล้วว่ากำลังถูกบูลลี่ในที่ทำงานหรือเปล่า  อายุเท่ากันแต่ในแง่การทำงานพอสก็ถือเป็นรุ่นพี่ หรือนี่จะเป็นระบบโซตัสหว่า...
เจตน์รับมือไม่ถูกเกิดมาเพิ่งเคยคนแบบนี้  ไอ้สีหน้าท่าทางวิบวับเจ้าเล่ห์นั่นอีก  ไม่รู้ว่าถ้าอยู่ ๆ ผีเข้าเอาเรื่องไอ้เจย์เอดท์ไปป่าวประกาศเขาจะมีชีวิตต่อในสังคมออฟฟิศได้อย่างไร แค่คิดว่าต้องย้ายที่ทำงานอีกเจตน์ก็ปวดร้าวไปถึงก้านสมอง
ตัวอันตรายต้องอยู่ห่าง ๆ ไว้...
   ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่ลึก ๆ เจตน์กลับสลัดภาพดวงตาเป็นประกายออกจากหัวไม่ได้เลย  ไอ้ประโยคที่บอกว่าชอบเสียงของเขานั่นน่ะ....

คนอะไรประหลาดชะมัด.....


TBC

สวัสดีค่ะ  ห่างหายไปเกือบปี  กลับมาแล้วค่า  ฮิ้ววววววววว

พอดีเรื่องยาวที่เขียนอยู่มันกดดันตัวเองมากเลยขอพักสมองมาเขียนเรื่อง(ค่อนข้าง)สั้นสักหน่อยค่ะ

อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เบาสมองมาก  อย่าคาดหวังสาระอะไรนะคะ  เราอยากเขียนอะไรเบียว ๆ แก้เครียดจากเรื่องยาว(ที่เบียวเช่นกัน 5555)

ตอนนี้แพลนเอาไว้ประมาณ 6 - 7 ตอนจบ  มาใส ๆ เบาสมองด้วยกันนะคะ ╭( ・ㅂ・)و ̑̑

อยากร่วมหวีด/เม้นต่าง ๆ ตามทวิตเชิญได้ที่ #เพราะพักพาพบ นะจ๊ะ  บางทีไม่ได้ตอบ ไม่ได้ RT เพราะเกรงใจคนฟอล  กลัวรก แต่อ่านทุกคอมเม้นจริง ๆ ค่ะ

ขอฝากน้องเจตน์น้องพอสไว้ใจอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยค่ะ //ก้มรอบทิศ

ป.ล. คติที่เจตน์พูดถึง YOLO = You Only Live Once ประมาณว่ามีชีวิตเดียวใช้ให้คุ้มจ้ะ
ป.ล. เผื่อใครนึกไม่ออก  ท่าเจย์เอดท์ก็คื้ออออออ.....

(https://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/j-eight-post_zpsx6gmvyp3.png)
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: helios-ag ที่ 25-11-2018 19:10:08
กรี้ดดดดดด เรียกเจตน์อปป้าจะเขินมั้ยเนี่ย 5555555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กแฝดรักการอ่าน ที่ 25-11-2018 20:48:50
ฮืออออ น่ารักก อยู่ไปอยู่มาเจตน์ต้องร้องเพลงให้พอสฟังแน่เลย คิดแล้วเขินนน ><
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-11-2018 20:59:55
สนุก..กกกกกกกกกกกกกกก    :m3: :m3: :m3:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 27-11-2018 23:52:19
เหมือนเรื่องนี้จะแนวฟีลกู้ด เราชอบแนวนี้มากคุณindigo แต่งดี อ่านไม่มีสะดุด
พูดแล้วก็พาลนึกถึงเรื่องสามไม่ อันนั้นขำจนสำลักน้ำตอนเฮียแสงซึนใส่เด็กเรน
สู้ๆนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้เรื่องนี้ด้วยอีกคนค่ะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 02-12-2018 18:38:43
เจตน์ต้องใจเย็นๆ นะ อย่าคิดมาก พอสไม่ได้จะมาทำไรหรอกเชื่อเราสิ

คืออ่านไปขำไป ไม่ไหววววว ชอบบบ น่ารักดีน้องเจตน์
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 02-12-2018 21:46:54
Track #02 : ⏪ Rewind The Memories

♬ We're up all night 'til the sun  We're up all night to get some  We're up all night for good fun  We're up all night to get lucky ♪

“แม่! ปิดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
ตุบ ๆ ๆ
พื้นบ้านสั่นสะเทือนเมื่อชายร่างใหญ่พุ่งตัวเข้ามายื้อแย่งแท็บเล็ตไปจากมือมารดาพร้อมปิดวีดีโอที่กำลังเล่นอยู่ “เลิกดูของแบบนี้เลย”
“น่ารักจะตาย  น้องเจตน์เต้นไม่ทันเพื่อนด้วย”
เจตน์อยากจะบ้าตาย....
แม่จะเข้าใจไหมว่าลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน และไอ้ผู้ชายตัวใหญ่เต้นเงอะ ๆ งะ ๆ พยายามสแว๊กนั่นก็ทุเรศลูกตาสิ้นดี  เขาอยากพาแม่ไปปฐมพยาบาลล้างตาด้วยซ้ำไป
“ดูทำหน้าเข้าซิ  โธ่! แม่ไม่ดูก็ได้” พูดจบหล่อนก็ดึงแท็บเล็ตคืนจากลูกชาย  ไว้ค่อยแอบดูตอนกลางวันดีกว่า  ชวนเพื่อนบ้านข้าง ๆ มาด้วย “ว่าแต่ทำไมวันนี้เจตน์ตื่นเช้าจัง”
“แถวที่ทำงานรถติดมาก  ผมกะเวลาไม่ถูกเลยออกเช้าไว้ก่อนดีกว่าครับ”
“ดีแล้วลูก”
ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นพาดบ่า “ไปก่อนนะครับแม่”
“อ๊ะ! เดี๋ยวเจตน์” หญิงร่างท้วมหยัดตัวขึ้นจากโซฟา “แม่ผัดข้าวไว้น่ะ  วันนี้จะห่อไปกินอีกหรือเปล่า”
“มะ....”

เจตน์ชะงักทั้งที่คำตอบมันก็เห็น ๆ อยู่ ทว่าใบหน้าใครอีกคนกลับลอยเข้ามาในหัว  เขากำสายสะพายกระเป๋าแน่นขึ้นก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนคำตอบ

“แม่ตักใส่กล่องให้ด้วยครับ”

…………………………………………

   พี่จักรเพิ่งถอยรถใหม่ตอนแต่งงานเมื่อปีที่แล้ว  ทิ้งสมบัติตกทอดเป็นฮอนด้าซิตี้สีเทามาให้เจตน์  ถือเป็นโชคดีของเด็กเพิ่งเริ่มงานอย่างเขาที่มีรถขับตั้งแต่เงินเดือนก้อนแรกยังไม่ออก
เช้าวันนั้นเจตน์มาถึงที่ทำงานเช้ากว่าปกติ แถมยังได้ที่จอดรถโดยไม่ต้องวนหา  ชายหนุ่มเดินขึ้นบันได้มาถึงชั้นสี่  มองเครื่องสแกนนิ้วหน้าห้องด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะทาบปลายนิ้วลงไป
ตี๊ด!
อ่า...เสียงแห่งจิตวิญญาณออฟฟิศ....
เจตน์เดินไปตามทางเดินปูพรมสีน้ำเงิน  เวลาแปดโมงเช้าพนักงานด้านในยังมากันบางตา  แต่พอมาถึงห้องด้านในสุดก็ต้องแปลกใจที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว  เจตน์กลั้นหายใจขณะผลักประตูเข้าไป
“อ้าว เด็กใหม่”
“สวัสดีครับ” เขาก้มหัวให้ “พี่....เอ่อ....”
“วิทย์กับเบสไง  เราอยู่แผนกเดียวกัน” จริงด้วย! ชายผิวเข้มคือพี่วิทย์ที่ดูแลเรื่องภาษาอาหรับ  ส่วนพี่เบสฝ่ายเยอรมันเป็นชายตัวผอมแห้งแก้มตอบ  ทว่ามีอีกคนที่เจตน์ไม่คุ้นหน้า  เป็นชายผิวขาวหน้าตาพอใช้ได้ แถมยังแต่งตัวดูดีโดดเด่นจากชาวบ้าน “อ้อ! คนนี้ชื่อไอ้ติณ  เป็นฝ่ายขาย”
“ครับ” เด็กใหม่พยักหน้าทักทาย  ติณโบกมือให้เป็นเชิงบอกว่า ‘ไม่ต้องพิธีรีตองหรอก’
“มาเช้าจังนะ”
“หนีรถติดน่ะครับ”
“อืม”

ฉิบ....อึดอัดชะมัด
และก่อนที่บรรยากาศจะแย่ไปกว่านี้เจตน์ชิงเดินดุ่ม ๆ ไปทิ้งตัวนั่งที่หลังห้องเป็นการจบบทสนทนากลาย ๆ  ชายหนุ่มเปิดโน้ตบุคประจำตำแหน่งขึ้นแสร้งทำเป็นคลิกเม้าส์เช็กงาน
“เออ  เมื่อวันก่อนเห็นว่าเกือบแย่”
“ก็ใช่ดิ  ลูกค้าโวยวายฉิบหาย” คนชื่อติณส่ายหัวเหนื่อยหน่าย “เนี่ยแหละเขาว่างูเข้าบ้านพร้อมแขกให้ตีแขกก่อน”
“กูก็แขกโว้ย” วิทย์รีบโวยวาย  ไอ้เวรติณเอ๊ย มึงจะมาเหมารวมเชื้อชาติไม่ได้! “วันนั้นกูล่ามไปเหงื่อแตกพลั่กไป”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“แล้วจบงานได้ไงวะ” เบสยกมือขึ้นกอดอก “สินค้าเฉดสีไม่ตรงแบบนี่ยอมกันได้ด้วยเหรอ”
“ไอ้พอสไปด้วยไง”

   กึก!

พอได้ยินชื่อนั้นนิ้วที่คลิกเม้าส์ก็ชะงักไป  จานดาวเทียมงอกขึ้นมาบนหัวเจตน์ แสร้งทำหน้านิ่งทั้งที่เปิดโหมดสอดรู้อย่างเต็มรูปแบบ
“พอสนี่มันเก่งเนอะ  ทำงานได้ปีกว่าแท้ ๆ”
“สเปกลูกค้าพอดีด้วยมั้ง” ติณตบปุ ๆ ลงที่ขา “แบบเกาหลี ๆ อะ  ใส่กางเกงขาเดฟกับรองเท้าบูท  ไหนจะหัวมันอีก  กูนึกว่าไอดอล”
“ลูกค้าเป็นผู้หญิงเหรอวะ”
“ผู้ชาย”
“อ้อ ยิ่งเข้าทางเลย”

หา?  อะไรนะ.....
จานดาวเทียมบนหัวขยายใหญ่จนคับห้อง และเมื่อไม่อาจเก็บงำความเสือกไว้ได้อีกต่อไปเขาจึงแสร้งลุกขึ้น  เดินไปถ่ายเอกสาร  ดีที่กลุ่มชายขี้เม้าท์ตรงนั้นไม่ได้หยุดบทสนทนาแต่อย่างใด
“เห็นลูกค้าส่งสายตาปิ๊ง ๆ ใส่  มิน่าถึงยอมเซ็นรับของ”
“เออ มีไอ้พอสไว้ก็ง่ายดีนะ”
ดะ...เดี๋ยวสิ....  นี่เขาฟังอะไรอยู่
“มันหน้าตาดีด้วยอะเนอะ  จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ชอบ” เบสถอนหายใจ “ขายงานง่ายตลอด”
“กูยังคิดอยู่เลยว่ามันน่าจะไม่ใช่ชายแท้  ดูแต่งตัวเข้าดิ” หนุ่มแขกกอดอกออกความเห็น “แต่ช่างเถอะ  มันเก่ง”
“น้อย ๆ หน่อย  เดือนที่แล้วกูเป็นอันดับ 2 นะโว้ย!” ติณรีบเข้ามาเบรก  จะให้รุ่นน้องแซงหน้าไม่ได้เด็ดขาด! “เดือนนี้จะขึ้นเป็นอันดับ 1 ให้ดู”
“ถุย! รักษาอันดับอย่าให้ไอ้พอสแซงก่อนเถอะมึง”
“อ้าว  แช่งกูเหรอ”

จากนั้นแก๊งชายขี้เม้าท์ก็ไล่เตะกันเป็นที่น่าสังเวชใจแก่รุ่นน้องนัก  เจตน์พลิกกระดาษถ่ายเอกสารบัตรประชาชนหน้าหลังไปมาเหมือนปิ้งปลาหมึก  ถามว่าถ่ายไว้ทำไมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน รู้แต่ว่าต้องหาอะไรทำเพื่อยืดเวลาสาระแนเรื่องชาวบ้านออกไปอีก
ทว่าหลังจากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนไปเรื่องดินฟ้าอากาศหาดทรายทะเล  นินทาเจ้านายลูกค้าลามไปถึงป้าร้านกาแฟที่ไม่รู้จักหวานน้อย  ทั้งที่เปลี่ยนหัวข้อไปไหนต่อไหนแล้ว แต่ในหัวไอ้เจตน์กลับวนอยู่เรื่องเดิมเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
‘มันน่าจะไม่ใช่ชายแท้’
ระ....หรือนี่จะเป็นหนทางรอดของเจตน์  ถึงจะสารเลวไปสักหน่อย แต่แค่แปะยันต์ขู่ไว้ก็ไม่เสียหายนี่นา  ถ้าอีกฝ่ายแฉเขาเรื่องเจย์เอดท์เมื่อไหร่ก็หงายการ์ดลับเข้าไปสู้!!
   อยากจะรู้นักว่าถ้าข่าวลือเรื่องที่เป็นเกย์แพร่ออกไปนายจะทำหน้ายังไง....

……………………………………..

   “อ๋อ เรื่องนั้นเขารู้กันหมดออฟฟิศแล้วอะ”

   เคร้ง!
   ช้อนในมือร่วงลงบนโต๊ะ  หมุนคว้างอยู่สองสามทีหมิ่นเหม่จะลงพื้นจนพอสต้องเอื้อมมือมาเก็บให้ “อย่าปล่อยของร่วงสิ”
   ตัวร้ายโฉดชั่วสับสนจนต้องทวนคำถามเมื่อครู่ซ้ำอีกครั้ง “นาย....เป็นเกย์เหรอ?”
   “ก็ไม่ได้ปกปิดอะไรนี่” พสุยักไหล่  นอกจากไม่ตกใจแล้วยังโยนเบอร์เกอร์คำสุดท้ายเข้าปากอย่างสบาย ๆ เหมือนเพิ่งถูกถามว่ากินข้าวหรือยัง “รู้แหละว่าทุกคนสงสัย แต่เขาก็มีมารยาทไม่กล้ามาถามกันตรง ๆ”
   “ขอโทษที่ไร้มารยาทนะ” ชายหนุ่มงึมงำกับกล่องข้าว  เมนูเพื่อน้องเจตน์วันนี้คือข้าวผัดกากหมูโปะด้วยไข่ดาว
   “ขอโทษทำไม  ฉันไม่ได้ว่านายนี่” ไม่รู้นี่เรียกว่าด่าตาใสซื่อได้หรือเปล่า เพราะเจตน์รู้สึกว่าตนชั่วช้าขึ้นไปทุกที  อีกนิดอาจจะวิ่งไปขอมอบตัวบนโรงพักเองก็เป็นได้ “ว่าแต่ยกเรื่องนี้มาถามตั้งใจจะขู่ฉันคืนเหรอ”
   “อึก...” เจตน์ตกใจจนกากหมูแทงเพดานปาก แต่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนเคี้ยวต่อไป “ชะ...ช่างมันเถอะ”
   “ฮ่า ๆ ๆ สมัยนี้แล้วใครจะเขาจะกลัวเรื่องนั้นกันอะ” คนพูดเกี่ยวปลายนิ้วลากถุงพลาสติกมารื้อหาของกินต่อ “ไม่ใช่เกาหลีสักหน่อย”
   “ก็จริง......”
   “ทำอย่างกับนายก็เป็น.....”
   “..........”
   “..........” เพราะอีกฝ่ายนิ่งไปนานจนมีพิรุธ  พอสถึงกับอ้าปาก “ฉันพูดเล่นน่ะ....อย่าบอกนะว่า....”
   เจตน์หลบตา และนั่นทำให้ทางนั้นถึงกับสบถออกมา “เชี่ย....จริงเหรอเนี่ย?”
   คนโดนเค้นถามไม่ยอมตอบ เพราะรู้ว่าสกิลตอแหลของตนห่วยแค่ไหน  ปลายส้อมเสียบเข้าไปที่ไข่แดงอย่างเกรี้ยวกราด
   “นายนี่โกหกได้แย่ชะมัด”
   “เงียบนะ”
   “แต่ก็นับถือความพยายามในการข่มขู่นะ  เมื่อกี้เผลอกลัวขึ้นมาวูบหนึ่งเลย”
   “หุบปาก”
   “จริง ๆ นะ”
   “แล้วเรื่องที่นาย...เอ่อ...กับลูกค้า”
   “จะบ้าเรอะ  เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว” พสุตบโต๊ะดังปัง “ฟังที่เล่ามาก็ไม่เห็นมีตรงไหนบอกว่าฉันไปกินกับลูกค้าเลย”
   “มันชวนให้คิดไหมเล่า”
   “ลูกค้าน่ะไม่เอาด้วยหรอก” แทนที่จะจบแค่ตรงนั้น  ทว่าดวงตากลมโตกลับหรี่ลง “แต่ถ้าเป็นเจย์เอดท์ล่ะก็ไม่แน่”
   “หา!?”
   “นายน่ะสเปกฉันเลย” คุณฝ่ายขายเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้  จ้องมองไอ้เด็กใหม่อย่างจริงจัง “ก็บอกแล้วว่าชอบเจย์เอดท์”
   “ฉันชื่อเจตน์”
   “มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ” พอสถอนหายใจพลางแกะกล่องขนม  ของหวานวันนี้ยังคงเป็นป๊อกกี้รสสตรอว์เบอร์รี่อีกเช่นเคย  ชายหนุ่มใช้ฟันหน้ากัดขนมแท่งรัว ๆ จนเกิดเสียงน่ารำคาญ “เอ๊ะ...แต่จะว่าไปก็ต่างกันอยู่แหละ  ฉันไปนอนคิดมาทั้งคืนเลย  นายน่ะ....”
   “.........”
   “ไม่เห็นเหมือนในคลิปเลย”

   ฉึก!!

   “เจย์เอดท์รับหน้าที่เอ็นโดรฟินของวงไม่ใช่เหรอ”

   ฉึก!!

   “แต่นายไม่มีเสน่ห์เลย  แถมยังทึ่มด้วย”

   ฉึก!!

   เลือดไหลซึมจากมุมปาก  ไอ้เจตน์ขบกรามแน่นจนเส้นเลือดขึ้นที่ข้างขมับ  มันพยายามสูบโลหิตกลับเข้าไปก่อนจะเอ่ยตอบ “คะ...ค่ายเขาให้ทำแบบนี้”
   “เจย์เอดท์น่ะแพรวพราวอย่างกับโฮสต์” มาถึงตรงนี้พอสก็ประสานมือไว้ที่อก  นึกภาพเพ้อเจ้อของไอดอลที่ตนหลงใหล “เวลาร้องเพลงก็ชอบเล่นหูเล่นตา  สดใสร่าเริงเหมือนดอกทานตะวัน  เวลายิ้มก็ตาเป็นขีดด้วย!  ฉันน่ะชอบตอนเขาเล่นกีต้าร์พลาดแล้วแล่บลิ้นเขินที่สุดเลย”
   พูดจบก็หันมามอง ‘ไอ้เจตน์’ ที่ไม่มีอะไรใกล้เคียงกับที่พูดมาเลย....
ช่วยไม่ได้นี่นา ในวงการบันเทิงอันโหดร้ายการมีตัวตนคือสิ่งสำคัญที่สุด  ในยุคกรีกมีทฤษฏีศิลปะที่ว่าการปรุงแต่งให้เกินจริงสร้างความเตะตาได้มากกว่า  ดังนั้นเจตน์เลยต้องร้องเต้นเล่นละครให้โลดโผนโจนทะยานเมายาม้าที่สุด
   “ขอโทษที่ทำลายจิตนาการนะ”
   “มันก็ทำลายจริง ๆ แหละ”
   “อึก....”
   “แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้แย่นะ”
   “.........”
   
“น่ารักดี”
   เอ๊ะ....

   กรุบ ๆ ๆ ๆ
   เสียงฟันหน้าหักป็อกกี้เป็นจังหวะสม่ำเสมอคือสิ่งเดียวที่ดังก้องอยู่ในห้อง  เจตน์แน่นิ่งเหมือนโดนหมัดฮุคใส่หน้า  เมื่อกี้ไม่ได้หูฝาดใช่ไหมวะ....นอกจากแม่ยังมีคนชมเขาด้วยคำนั้นอีกเหรอ
   พ่อเทรนนี่ตกอับจ้วงข้าวเข้าปากกลบเกลื่อนบรรยากาศแปลก ๆ นี่ซะ  เขามีชีวิตที่ซับซ้อนขัดกับตัวตนมาอยู่หลายปี  ต้องถูกสอนกระทั่งว่าควรยกมือสูงขนาดไหน  ปรบมือแบบไหนให้ดูคึกคัก  พอลอกเปลือกเก่าออกก็ดันเจอแต่ความจืดชืด  ทั้งที่คิดว่าจากนี้ไปจะใช้ชีวิตมนุษย์ออฟฟิศธรรมดาแล้ว  ไอ้หมอนี่ก็ดันมารื้อความจำกันเสียได้...
   ไม่อยากนึกถึงเลย....

   “เจตน์”
ชื่อจริงถูกเรียกแบบไม่ต้องแก้เป็นครั้งแรก  เจตน์เงยหน้าขึ้นมาสบประสานดวงตาเข้ากับอีกฝ่าย
“ดีใจที่วันนี้นายห่อข้าวมากินนะ”
   ประโยคเรียบง่ายเช่นนั้นทำเอาใจปั่นป่วนเหมือนฝูงผีเสื้อสยายปีกในท้อง  ทั้งที่เป็นอย่างนั้น แต่กลับตอบออกไปว่า “แม่ทำให้พอดีน่ะ”
   “ไว้คราวหน้าไปฝากท้องแถวนี้ไหม  ฉันมีร้านแนะนำด้วยล่ะ”
   “ดูก่อนนะ”
   “อ๊ะ! แต่อาทิตย์นี้ไม่ว่างแล้วอะ  ต้องตระเวนเจอลูกค้าทุกวันเลย”
   “เหรอ”
   “ไว้อาทิตย์หน้าเนอะ”

   ไม่ปฏิเสธด้วยแฮะ....
   เจตน์นึกกลัวตัวเองขึ้นมานิด ๆ  ทำเป็นบ่นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่กลับยอมให้ตัวอันตรายเข้ามาทำอะไรตามใจชอบ  อย่างตอนที่พอสยื่นขนมหวานเลี่ยนมาให้ถึงปากก็ยังเผลองับไปโดยอัตโนมัติ
   อันตราย....เกือบจะข้ามเส้นมาแล้วเชียว....

............................................................

   ชื่อจริงพสุ ธนากรกุล  เพื่อนเรียกพอส  ไอ้พอส  ไอ้เหี้ยพอสตามลำดับความสนิท  ชอบอาหารรสเผ็ด  แต่ถ้าของหวานก็ต้องป็อกกี้สตรอว์เบอร์รี่เท่านั้น!  ฟังเพลงเกาหลีเป็นหลัก  ไทยบางประปราย  สากลแทบไม่ได้แตะเลยยกเว้นเพลงตามร้านเหล้า
ส่วนความสนใจเร็ว ๆ นี้ก็....
‘เจตน์ใส่แว่น’

“มองอะไร”
“มองเจตน์”
อุก.... พอเจอคำตอบเข้าไปคนตัวสูงถึงกับเดินเป๋ไปอีกทาง  เจตน์ตั้งสติขบฟันแน่น “ฉันทำไม”
   “เปล่า” คำตอบติดจะเสียงสูงไปสักหน่อย “แค่คิดว่าใส่แว่นแล้วหล่อดี”
   “วะ...แว่นสายตาน่ะ”
   “ก็ไม่ได้บอกว่าใส่เพื่อแฟชั่นนี่  บอกว่าหล่อ”
   “นายนี่มัน....”
   “หึ หึ หึ” พสุหัวเราะในลำคอก่อนจะตบหลังเหยื่อป้าบ ๆ “ไม่ต้องเขินน่า  หล่อจริง ๆ นะ”
   พ่อเทรนนี่ตกอับถึงกับถอนหายใจออกมา  อะไรกันเล่า....เจตน์นี่มองโลกในแง่ร้ายชะมัด  มีคนชมแทนทีจะดีใจดันไม่เชื่อกันเสียได้  ถ้านายหน้าตาไม่ดีจริงคงออดิชั่นไม่ติดหรอกน่า  นี่กะจะชมว่าชอบจมูกใหม่ก็กลัวหาว่าโกหกอีก

   วันนี้พสุสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบกริบอันเป็นสีมงคลของวันศุกร์  เส้นผมดัดถูกเซตเป็นทรงอย่างดี  ต่างหูเปลี่ยนเป็นหมุดสีเงิน และที่ขาดไม่ได้คือน้ำหอมกลิ่นอ่อน ๆ เหมาะแก่การดึงดูดลูกค้าเป็นที่สุด
   ทั้งที่บอกว่าเจอกันอีกทีอาทิตย์หน้า แต่จู่ ๆ เมื่อวานพาร์ทเนอร์จากเกาหลีก็ส่งเมลว่าจะบินมาถึงไทยพรุ่งนี้  ไอ้พอสจึงถูกไหว้วานส่งไปรับหน้าพร้อมเด็กใหม่ในเย็นวันศุกร์ทันที
   “งานเลี้ยงธรรมดาน่า  ไม่ได้เซ็นเอกสารอะไรสักหน่อย” พอสเอาไหล่กระแซะอีกฝ่าย “ไม่เห็นต้องจริงจังจนหยิบแว่นมาใส่เลย”
   “เผื่อไว้ก่อนน่ะ”
   “นายไม่เคยทำงานออฟฟิศสินะถึงไม่รู้ว่าเขาทรีทลูกค้านอกเวลากันแบบไหน”
   “แบบไหน”

   กึก....
   คนตัวเล็กกว่าชะงักเท้า  พอสหันกลับมาพยักพเยิดไปทางตึกด้านหลัง  สถานที่นัดพบคืออาคารสองชั้นที่ตั้งแบบสแตนอโลน  มีที่จอดรถเป็นเวิ้งกว้างกินอาณาเขตไปครึ่งหนึ่ง  ป้ายด้านบนกำลังกะพริบปริบ ๆ เขียนด้วยฟอนต์ที่อ่านไม่ค่อยออก แต่เจตน์จับใจความบรรทัดล่างสุดได้ว่า...
   ‘คาราโอเกะ’
   ชายหนุ่มอ้าปากค้าง....
   ฉิบ.....หาย.....

   “เข้าไปสิ  ถ้าลูกค้ามาถึงก่อนจะดูไม่ดีนะ” แขนเสื้อถูกพอสกระตุกเร่ง “ถึงจะไม่เคร่งเท่าพาร์ทเนอร์ญี่ปุ่น แต่กันไว้ก่อนดีกว่า”
   “เดี๋ยวสิ  ทำไมถึงเป็นคาราโอเกะล่ะ!”
   “พามาเอนเตอร์เทนก็ต้องที่แบบนี้แหละ” รุ่นพี่พอสยกมือขึ้นกอดอกสั่งสอน “นี่ยังถือว่าเบา  ถ้าพวกแก่ ๆ รุ่นใหญ่เขาไปอาบอบนวดกันเชียวนะ”
   “.........”
   “อ๊ะ! แต่ฉันไม่เคยไปหรอกนะ  พี่ฝ่ายขายคนอื่นแย่งกันไปรับรองจะตาย”
   “พูดเหมือนอยากไป”
   “มันก็อยากรู้นิด ๆ ว่าเป็นยังไงอะนะ แต่ไม่ไปแหละดีแล้ว” พสุไม่อยากให้อีกฝ่ายเหมารวมเป็นพวกหื่นกามไปด้วยจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “แต่พาร์ทเนอร์คนนี้โอเคอยู่นะ”
   “นายเคยเจอเขาเหรอ”
   “อืม  มากับพี่ฝ่ายภาษาเกาหลีคนเก่า” สองขาก้าวฉับ ๆ ไปตามทาง  พอเจอพนักงานต้อนรับก็รีบหันไปบอก “จองห้องไว้ชื่อพสุครับ”
   “ทางนี้เลยค่ะ”
   พวกเขาถูกพาเดินไปตามทางเดินเทคอนกรีตกว้างราวสองเมตร  ชั้นล่างเป็นห้องคาราโอเกะสำหรับต้อนรับกรุ๊ปใหญ่จึงมีการแบ่งสัดส่วนเว้นระยะระหว่างห้องเพื่อความเป็นส่วนตัว  ส่วนลูกค้าจำนวนน้อยอย่างพวกเขาต้องเดินขึ้นอาคารไปบนชั้นสอง
   ห้องประตูกระจกเรียงรายไปตลอดทางแออัดเหมือนคอกหมู  พนักงานสาวเดินนำพวกเขาไปยังห้องตรงหัวมุมที่พอจะมีพื้นที่กว้างขวางกว่าห้องอื่น  หล่อนผลักประตูเข้าไปพร้อมหันมาเอ่ยถาม
   “สั่งอาหารกับเครื่องดื่มเลยไหมคะ”
   “ขอน้ำเปล่าก่อนแล้วกันครับ  เดี๋ยวผมสั่งอาหารอีกที”
   เธอเปิดขวดที่มุมห้องรินน้ำเย็นชื่นใจสองแก้วมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะโค้งศีรษะขอตัว  ทิ้งให้พวกเขาอยู่สองต่อสอง  พอสเดินไปหยิบเมนูอาหารจากโต๊ะหน้าทีวี  ขณะที่เจตน์ถอดเสื้อแจ็กเก็ตมาวางไว้บนตักแทน เพราะทนอากาศร้อนไม่ไหว
   “อยากกินไรสั่งเลย  งบหกพันรวมเบียร์” ชายหนุ่มยัดเมนูเล่มหนึ่งใส่มือเจตน์ “มิสเตอร์คังชอบเบียร์สิงห์  นายดื่มได้ไหม”
   “ได้หมด”
   “เยี่ยม!  คอแข็งเป็นคุณสมบัติขั้นต้นของฝ่ายขายเลยนะ” คนขี้อวดตบอกปุ ๆ “ฉันดื่มได้มากสุด 7 ขวดเชียวนะ แต่ขี้เกียจเข้าห้องน้ำ”
   “งั้นเหรอ” คนตัวสูงเปิดเมนูไปมา  ไม่ได้สนใจเรื่องที่อีกฝ่ายเล่าเลยสักนิด “สั่งกับแกล้มให้ด้วย  ขอแบบหนักท้องหน่อย”
   “หิวหรือคออ่อนกันล่ะ?”
   มือชะงักไปเล็กน้อย  เจตน์เงยหน้าขึ้นมองคนกวนประสาท  จะหาว่าเขาเป็นไก่อ่อนอย่างนั้นเหรอ “แค่หิว”
   “อา....รู้แล้ว ๆ ไม่เห็นต้องดุกันเลยนี่นา” คุณฝ่ายขายยกมือยอมแพ้ “จะสั่งอะไรก็จดมาแล้วกัน  ร้านนี้อาหารอร่อย  มิสเตอร์คังมาเที่ยวรอบก่อนแล้วมาปีนี้ยังขอนัดที่เดิมเลย”
   ‘มิสเตอร์คัง’ เป็นเจ้าของแบรนด์เครื่องประดับของเกาหลี  เน้นเครื่องเงินเป็นพิเศษทำให้กลุ่มลูกค้าหลักเป็นวัยรุ่น  ตัวเขาเองก็อายุแค่เกือบสามสิบเท่านั้น  ถ้าอยู่เมืองไทยคงได้ออกรายการอายุน้อยร้อยล้านไปแล้ว
ถึงจะเป็นคู่ค้ารายย่อยจำนวนขายไม่สูงมาก แต่ผูกขาดเอาไว้ย่อมดีกว่า  ตอนนี้มิสเตอร์คังก็ส่งขายผ่านเวิลด์ไวด์เซลเท่านั้น แต่นั่นแหละนะ....อนาคตก็ไม่แน่ไม่นอน  ขอแค่ให้เปอร์เซ็นต์เยอะกว่าที่อื่นก็โอเค  ช่วงนี้เว็บช็อปปิ้งก็รับไปขายต่อหลายเจ้าอยู่  เห็นว่าคอลเล็กชั่นที่เป็นรูปสัตว์ป่ากำลังเป็นเทรนด์ในหมู่เด็กวัยรุ่นเลย  ถ้าเป็นไปได้พอสก็ว่าจะหลอกถามกำหนดการณ์ออกรุ่นใหม่อยู่เหมือนกัน
ระหว่างกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เจตน์ก็จดรายการอาหารลงกระดาษมาห้าอย่าง  ส่วนใหญ่เป็นของกินเล่นแบบหนักท้องเจ้าตัวคงจะหิวจริงจังล่ะมั้ง  คิดได้ดังนั้นพอสก็เติมรายการข้าวผัดให้อีกอย่างก่อนจะยื่นส่งให้พนักงานที่เดินผ่านมาทางนี้พอดี
พอหนุ่มฝ่ายขายทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ  เจตน์ก็เอื้อมไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม  ตอนนั้นเองที่พอสสังเกตเห็นว่าทางนั้นจ้องเขม็งไปยังไมโครโฟนไม่วางตา…
   “โอ๊ะ! แบบนี้ก็จะได้ฟังเจย์เอดท์ร้องเพลงแล้วสินะ”

   พรวดดดดดด
   น้ำทะลักออกข้างแก้วสาดกระจายมาโดนแขน  ลำบากไอ้พอสต้องขยับเข้าไปแอบเช็ดแขนกับเสื้ออีกฝ่าย
   “แค่ก ๆ” อดีตเทรนนี่สำลักจนตัวโยน “ฉันไม่ร้อง”
   “ได้ไงอะ  มันเป็นงานนะ”
   “งานฉันคือล่าม  ไม่ใช่ร้องเพลง”
   “มันก็เหมือน ๆ กันแหละน่า  เดี๋ยวนี้ใครเขาจ้างไว้ทำหน้าที่เดียวกันล่ะ” เด็กใหม่ชักจะดูถูกโลกทุนนิยมไปแล้ว  ต้องให้รุ่นพี่สั่งสอนกันหน่อย “อีกอย่างฉันร้องเพลงแย่มาก  ถ้าไม่เป็นนายจะเป็นใคร”
   “มิสเตอร์คังไง”
   “เขาน่ะตัวคะยั้นคะยอยัดไมค์ใส่มือชาวบ้านเลย” มาถึงตรงนี้หน้าของเจตน์ก็ซีดลงไปหนึ่งเฉดสี “ชอบร้องเพลงแบบดูโอ้ด้วย  สงสัยขี้เหงา”
   พอสคว้าคีย์บอร์ดมาวางบนตัก  กดดูรายชื่อเพลงเรื่อยเปื่อย  ปล่อยให้ทั้งห้องมีเพียงเสียงเคาะแป้นพิมพ์เท่านั้น  สารภาพตามตรงเขาอยากได้ยินเจย์เอดท์ร้องเพลงใจจะขาด  เสียงที่ทำให้หัวใจอบอุ่นเหมือนถูกส่องด้วยไอแดดแบบนั้นน่ะ......
   “ฉัน...ชอบเสียงนายนะ”
   เจตน์ไม่กล่าวขอบคุณ หรือบางทีคำชมนั้นอาจไม่เข้าหูด้วยซ้ำไป  ชายหนุ่มจ้องไปยังอุปกรณ์ขยายเสียงบนโต๊ะด้วยแววตาเจ็บปวด  ราวกับความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึงกำลังถาโถมใส่  ริมฝีปากบางพึมพำซ้ำไปมาคล้ายสะกดจิตตัวเอง.....

   “ไม่….ยังไงก็ไม่ร้องเด็ดขาด”

............................................................
..............................
..........
......
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 02-12-2018 21:47:26



   “โอนึล พัม ชูอินกงอึน นายา นา~”
   “นา!! ยา!! น้า!!”
“นอมานึล คีดารยอ อน นายา นา~”
   “นา!! ยา!! น้า!!”
   “นี มามึล ฮูมชิล ซารัม นายา นา~”
   “นา!! ยา!! น้า!!”
   “มาจีมัก ทัน ฮัน ซารัม นายา นา~”
   “นา!! ยา!! น้า!!”
“กรู้วววววววว!”

เดี๋ยว....นี่มันอะไร....
   ฝ่ายขายนั่งมองเด็กใหม่และพาร์ทเนอร์เต้นท่าชกอากาศอย่างบ้าคลั่ง  ตามมาด้วยสเตปเท้าหมุนรอบตัวพร้อมโพสท่าลงจังหวะพอดีเด๊ะ  ไลน์เต้นใหญ่โตแบบไม่เหลือพื้นที่ให้คนตัวจ้อยได้โชว์ฝีมือ  สุดท้ายไอ้พอสเลยได้แค่นั่งแหกปากเย้ว ๆ  อีกนิดก็ควักแท่งไฟออกมาช่วยโบกแล้ว
ภาพนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรน่ะเหรอ  หากจะให้ย้อนความสักหน่อยก็น่าจะเป็นตอนที่เจตน์ยกแก้วที่สาม  ไม่สิ...สอง  แค่สองก็ไปแล้ว.....
   คออ่อนยิ่งกว่าเด็กประถมเผลอดื่มแก้วน้ำพ่ออีก และเมื่อคนเมาผนึกกำลังกับมิสเตอร์คังที่กรึ่มได้ที่จึงเกิดเป็นศึกแบทเทิลดุเดือด  อีกนิดก็มีหมายเลขวิ่งให้โหวตด้านล่างแล้วว่าใครจะเป็นเซ็นเตอร์
   หากคิดว่าพาร์ทเนอร์จะตกใจก็ฝันไปเถอะ  มิสเตอร์คังน่ะเป็นดีไซน์เนอร์บ้าพลังแฟชั่นจัดจ้านประหนึ่งเดินฮงแด  ขนาดประเทศไทยร้อนตับแล่บยังอุตส่าห์สวมเสื้อโค้ทขาดวิ่นเหมือนโฮมเลส  พอสมองด้ายลุ่ย ๆ กรุยกรายไปมาขณะที่ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนรัก
   [เยี่ยมมากเจตน์  นายคือตัวเอกของค่ำคืนนี้]
   [พวกเราต่างหาก!]
[ฮ่า ๆ ใช่ ๆ ต้องพวกเราสิ]
ภาษาเกาหลีอ้อแอ้ฟังแทบไม่ออกขนาดดูซีรีส์บ่อย ๆ ไอ้พอสยังขอยอมแพ้  จะเดาจากบริบทก็แม่งเลือกไม่ถูกเลยว่าคุยกันเรื่องอะไร
ให้ตายเหอะ....มิสเตอร์คังจะเข้าขากับเจตน์เกินไปแล้วนะ!  พ่นเกาหลีกันไฟแล่บแบบไม่สนส่วนเกินที่นั่งหัวโด่ตรงนี้เลย  อันที่จริงก็เป็นเรื่องดีที่เขาไม่ต้องออกแรงทรีทลูกค้า  แค่ปรบมือแปะ ๆ แล้วปล่อยให้สองคนนั้นกอดคอกันแหกปาก
“ต่อไปเอาเพลงอะไรดี” เพราะคีย์บอร์ดวางอยู่บนตักพอสจึงต้องพูดแทรกขึ้นมา “เจตน์ถามมิสเตอร์คังให้หน่อยสิ  เอ่อ... about next song….would you…”
เจตน์น่าจะพอหลงเหลือสติถึงได้หันไปถามให้ [เพลงต่อไปเอาไงดี]
[คิมบอมซู!!]
[ฉันรู้!  โพโกชิพตา!!]
[Yes!]
“พอส” ล่ามปรับระบบสองภาษาได้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ  ชายหนุ่มหันมาบอกข้อสรุป “เพลง I miss you ของคิมบอมซู”
“อ๊ะ! เพลงนี้ฉันรู้จัก” ปลายนิ้วรัวคำสั่งป้อนข้อมูลลงไปทันที  “นั่นมันเพลงชาติของผู้ชายเกาหลีเวลาร้องเกะเลยใช่ปะ”
   หน้าจอเปลี่ยนเป็นภาพจากซีรีส์ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า  พร้อมกับท่วงทำนองของเปียโนไล่ตัวโน้ตไปช้า ๆ  ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วว่าจะได้ฟังเสียงโหยหวนแข่งกันไฮโน้ตของทั้งคู่  ทว่ามิสเตอร์คังมุมน้ำเงินกลับวางไมโครโฟนลงบนโต๊ะพลางยกแก้วขึ้นจิบเบียร์สิงห์ของโปรด
   [เจตน์ร้องเลย  เพลงนี้ฉันขอนั่งฟังนะ]
   เด็กใหม่หันมาสบตากับพอสแว้บหนึ่ง  ตอนแรกพสุคิดว่าจะถูกขอให้ร้องแทน  ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไร  เจตน์คงจะไม่มีสติเหลือแล้วมั้ง  ถึงจะบอกว่าอยากฟังเจย์เอดท์ร้องเพลงก็เถอะ แต่เสียงที่แหกปากตอนเมานี่มัน....

아무리 기다려도 난 못가
อา มู รี คี ทา รยอ โด นัน มท กา
[ผมไม่ไปไหน อย่างไรก็จะรอ...]


เพียงประโยคแรกก็เหมือนถูกตรึงไว้กับที่  น้ำเสียงที่พอสหลงใหล...ทุ้มติดแหบนิด ๆ เล่าเรื่องราวอย่างเชื่องช้า  บรรจงปล่อยให้ตัวโน้ตซึมเข้าไปในอก  ทั้งที่แปลไม่ออกทว่ากลับเข้าใจด้วยท่วงทำนอง

คิดถึง....คิดถึงคุณเหลือเกิน...

เสียงนั้นร้องเรียกอย่างเจ็บปวด  คิดถึงจนใจแทบขาดมันเป็นอย่างนี้นี่เอง  น่าแปลก...ทั้งที่ไม่ได้ใช้เทคนิคมากมาย แต่ความรู้สึกในเพลงนั้นถาโถมเข้ามาราวกับคลื่นซัด
นี่แหละ....เสียงของเจย์เอดท์ที่เขาชอบที่สุด...
พอสนั่งนิ่ง  ปล่อยให้ทุกตัวโน้ตบรรเลงอย่างช้า ๆ จวบจนบทเพลงจบลง

กึก...
เสียงวางไมค์ลงบนโต๊ะดึงเขาออกจากภวังค์  พอสสบตาเข้ากับอีกฝ่ายเพียงเสี้ยววินาที  บางทีอาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์หรือบรรยากาศอะไรสักอย่าง
เขาสาบานว่าเห็นเจตน์ยิ้ม....
สีหน้าที่ร้องเพลงอย่างมีความสุขนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด  แม้ว่าเส้นผมจะถูกตัดจนสั้นกลายเป็นสีดำสนิท  แม้ว่าจะไม่ได้สวมเสื้อผ้าสตรีทแฟชั่น และแม้ว่าจะไม่ได้เดบิวด์อีกต่อไปแล้ว....

“เอ่อ...” พอสเอ่ยทำลายความเงียบ “เพลงต่อไปเอายังไงดี  มิสเตอร์คังวู้ดยู----แว้กกกกกก!!!”
ชายหนุ่มแหกปากลั่นเมื่อหันไปเจอคุณพาร์ทเนอร์น้ำตาหยดแหมะ ๆ ลงบนตัก  จากเดิมที่เมากรึ่มหน้ามันแผล่บบัดนี้มิสเตอร์คังเพิ่มเลเยอร์น้ำตาลงไปอีก  ดูเผิน ๆ คล้ายแต่งหน้าดิวอี้ลุค  เขารียยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดใบหน้า
[ฉะ...ฉันคิดถึงเมีย]
“หา!?” พอสถึงกับหลุดเสียงสูง “เจตน์....เขาเป็นอะไร”
ไม่ทันให้ล่ามได้ทำงานท่านพาร์ทเนอร์ก็ลุกขึ้นพรวด [ฉันจะไปโทรหาเธอ!!]
พูดจบก็วิ่งทั่ก ๆ ออกห้องไป  ปล่อยให้ไอ้พอสตะโกนไล่หลัง “มิสเตอร์ค้างงงงง!!  สะ-ต็อป-ทือ!!  โว้ยยยยยย  เจตน์ทำอะไรสักอย่างเซ่!”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า  เขาบอกว่าจะไปโทรหาเมียเฉย ๆ” ฟังไอ้คนที่แค่เดินยังไม่ตรงพูดแล้วช่างทำให้ใจชื้นขึ้นเยอะเลย  เจตน์โบกมือไปมา “เดี๋ยวก็กลับมา  เอิ๊ก~”
เอาวะ...คนขับรถมิสเตอร์คังก็นั่งรอตรงหน้าบันได  ถ้าเจ้านายเป็นอะไรขึ้นมาคงแหกปากขอความช่วยเหลือแล้ว  จะให้ตามไปดูก็กลัวขัดจังหวะผัวเมียเขา  สุดท้ายพสุก็ยอมนั่งเฉย ๆ
หลังโชว์ลูกคอสิบชั้นเจตน์ก็กลับมาหมดสภาพเหมือนเรื่ององค์เจย์เอดท์สิงร่างเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง  ร่างสูงใหญ่เอนตัวกางแขนสองข้างพาดเสียเต็มพื้นที่พนัก  ใบหน้าหล่อเหลามันแผล่บเป็นกระทะโรตีจนแว่นไหลมากองที่ปลายจมูก  ลำบากพอสต้องไปช่วยถอดออกให้
“ฉันเก็บแว่นไว้ให้ก่อนนะ”
“อื้อ”
“นายเนี่ยน้า  ถ้าคออ่อนก็น่าจะบอกกันก่อนสิ” บ่นไปก็ยัดแว่นอีกฝ่ายลงกระเป๋าสะพาย  ขืนให้เจตน์เก็บเองมีหวังทับแตกฉิบหายวายวอดกันพอดี “เอ้า! ดื่มน้ำ”
“ไม่เอา”
แขนของเจตน์พาดหมิ่นเหม่อยู่บนไหล่เขา  ระยะห่างนั้นใกล้เสียจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของอีกฝ่าย เพราะไม่มีพื้นที่ให้ขยับตัวพอสจึงต้องทนอยู่แบบนั้น  ดวงตาเหลือบมองไปที่ประตูก็ยังไม่เห็นวี่แววของมิสเตอร์คังเลยตัดสินใจเคาะแป้นพิมพ์แก้เก้อ
“นาย...” คนคออ่อนยื่นใบหน้าเข้ามา  จากที่ใกล้อยู่แล้วยิ่งใกล้เคียงคำว่าสิงเข้าไปทุกที “จะร้องเพลงเหรอ”
“ก็นะ....” พอสหดคอหนีเพราะจั๊กจี้ “ปล่อยให้ห้องมีเดดแอร์มันน่าอึดอัดนะ  ไหน ๆ ก็จ่ายเงินมาแล้วด้วย”
“ไม่ได้!!” จู่ ๆ ไอ้ขี้เมาก็ตบป้าบลงบนโต๊ะ “เมื่อเก้~  นายร้องได้แย่มาก”
“ฉันจะร้องกามิกาเซ่!!”
“ม่าย พอสสสส ม่ายยยย~” มือใหญ่คว้าสะเปะสะปะจนกดพิมพ์มั่วซั่ว  ลำบากพสุต้องเอาคีย์บอร์ดไปซ่อนไว้ข้างหลัง  นี่มันอะไรกันโว้ยยยยยย  เลี้ยงเด็กสามขวบหรือไง “นายร้องอีกแก้วหูฉันแตกแน่ ๆ”
“งั้นนายเอาไปร้องเอง”
“ไม่เอา”
“ทำเป็นพูดดี  เมื่อกี้ใส่เต็มเชียวนะ”
“ไม่เอา.....ไม่ร้องแล้ว....” อยู่ ๆ ก็ปรับเป็นโหมดดราม่าแบบอัตโนมัติ  คนตัวใหญ่นั่งคอตก “ไม่ร้องมันแล้ว!!”
“โอ๋ ๆ น้องเจตน์อย่างอแงสิ” พอสลูบหลังเจ้าหมาจ๋อยป้อย ๆ “ไม่อยากก็ไม่ต้องร้องนะ”
“..........”
“แต่เมื่อกี้เป็นเพลงที่ดีมากเลยนะ” จากแผ่นหลังปลายนิ้วก็เลื่อนขึ้นไปลูบเส้นผมเด็กยักษ์แทน  บางทีพอสอาจจะกรึ่มนิดหน่อยถึงได้กล้าทำอะไรแบบนั้น
ก็แค่....รู้สึกว่าต้องบอกให้ได้…

“ขอบใจนะที่ร้องให้ฟัง”
ตุบ...
เจตน์ซบใบหน้าลงกับไหล่อีกฝ่ายทำเอาแฟนคลับตัวแข็งทื่อ  ผิวกายร้อนผ่าวที่สัมผัสกันและกลิ่นแอลกอฮอล์ชวนให้รู้สึกวาบหวาม  ทะ...ทำยังไงดีล่ะ....ใบหน้าที่เขาชอบ หรือแม้แต่เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบ...

“ฉัน....จะขอบคุณนาย”

บางอย่างในอกซ้ายบีบตัวแรงขึ้นจนพอสเผลอกลั้นหายใจ...


“ด้วยการทำมินิฮาร์ท”

อะ...อะไรนะ....
ไม่ทันได้ถามหัวใจดวงน้อยก็พุ่งเข้ามาเกือบตีแสกหน้า  เจตน์ยื่นมันให้พร้อมใบหน้าบิดเบี้ยวพลางพูดสคริปต์ที่ฝังหัวด้วยลิ้นเปลี้ยอ่อน “ซารังเฮ~  เจย์เอดท์เลิฟยู”
ฉึก!
ทั้งที่สถานการณ์ทุเรศทุรังถึงเพียงนั้น แต่พสุดันใจเต้นโครมคราม  ยะ...แย่แล้ว....ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งผู้ชายที่อยู่ในยูทูบจะมาบอกรักกันตรงหน้า  ถึงจะเมาไม่รู้เรื่องก็เถอะ
อย่ามาขยันทำให้รู้สึกแปลก ๆ สิ….
   “จะ...เจตน์” ฝ่ามือตบลงเบา ๆ ที่ข้างแก้มเด็กใหม่ “นายเมามากแล้ว  ถ้าไม่ไหวหลับไปเลยก็ได้  เดี๋ยวฉัน----”

   ครืดดดดดดด
   ลิ้นไม่ทันเข้าปากประตูกระจกก็เลื่อนออก  ก่อนจะปรากฏร่างของมิสเตอร์คังที่ตาแดงก่ำ  พสุสะดุ้งโหยงด้วยท่าทางตอนนี้จัดว่านัวเนียกันไม่น้อย  หนุ่มฝ่ายขายอ้าปากพะงาบ ๆ หาคำอธิบาย
   “อะ..เอ่อ....ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ”
   แล้วกูจะพูดไทยไปทำไมเนี่ย!!
   ตอนที่ก่นด่าตัวเองอยู่นั้นคนขับรถของมิสเตอร์คังก็โผล่มาจากด้านหลัง “คุณครับ!  เลขาของมิสเตอร์คังแจ้งว่าคุณผู้หญิงให้พาตัวกลับโรงแรมด่วนครับ”
   “หะ...หา!?” พอสสับสนไปหมด  อะไรวะ....ออกไปคุยคิดถึงกันอีท่าไหนเนี่ย “เขาทะเลาะกันเหรอครับ”
   “เปล่าหรอกครับ  เห็นว่าสามีร้องไห้ปานจะขาดใจตายเลยอยากให้รีบกลับ” ชายคนนั้นพูดไปมือก็จับแขนเจ้านายพาดบ่า “มิสเตอร์ครับ  วีนีดทูโกทูโฮเทล”
   พอสพยักหน้าส่งสัญญาณให้พาตัวคุณพาร์ทเนอร์ออกไปก่อนเลย  เขาผู้มีสติหลงเหลือมากที่สุดต้องรับหน้าที่ออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย  ทั้งรูดบัตรและขอบิลให้เรียบร้อย  พอหันไปเห็นลูกชายหมดสภาพบนโซฟาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
   แม้ส่วนสูงจะต่างกันพอควร แต่นายพสุก็ถึกทนลากเจตน์ถูลู่ถูกังลงมาตรงลานจอดรถด้านหน้าได้สำเร็จ  ขณะที่กำลังมองซ้ายมองขวาอยู่นั้นเองมิสเตอร์คังที่คิดว่าน่าจะกลับไปแล้วก็พุ่งพรวดเข้ามาหา
   [เดี๋ยวสิ!!] เขายื่นมืออกมาตรงหน้าเจตน์ [วันนี้สนุกมากเลย  ไว้โอกาสหน้ามาเจอกันใหม่นะ]
   ทั้งที่คิดว่าล่ามสิ้นสภาพไปแล้ว แต่นายเจตน์ก็สามารถยกหัวขึ้นมาได้ และน่าอัศจรรย์ยิ่งขึ้นเมื่อเจ้าตัวยื่นมือเข้าไปจับ  แถมตอบกลับด้วยเสียงนุ่มนวล [เช่นกันครับ]
   มิตรภาพก่อเกิดในคาราโอเกะช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจนพอสเกือบจะปรบมือ  เห็นแบบนั้นคุณฝ่ายขายจึงขยับเข้าไปยืนข้างเจตน์แล้วเชคแฮนด์กับพาร์ทเนอร์บ้าง
   “Thank you Mister Kang”
   “See ya Pause”
   อ่า....สวยงามน่าประทับใจ  ม่านใกล้จะปิดลงมาแล้ว  ฉากสุดท้ายของวันนี้คือพนักงานทั้งสองก้มหัวส่งพาร์ทเนอร์พร้อม ๆ กัน  ท่วงท่าหลังตรงขนานกับพื้นในองศามาตรฐาน  สมบูรณ์แบบ! ปิดจ๊อบ-----

   “อึก...”

ขณะที่พอสเหยียดตัวขึ้นก็เห็นความผิดปกติ  ไอ้เด็กใหม่กระตุกตัวเหมือนถูกช็อตไฟฟ้า

   ฉิบหาย....ระ....หรือว่า...

   ไม่ทันขาดคำร่างสูงใหญ่ก็โก่งตัวขึ้นอีกครั้ง  พอสเบิกตาโพลง…วินาทีนั้นเขาตัดสินใจพุ่งตัวออกไป  กางแขนราวกับบอดี้การ์ดถวายชีวิตให้บอส

   “ระวัง!!”

โอกกกกกกกกกกก....

   ห่ากระสุนของเหลวสาดลงมาบนเสื้อสีมงคลจนชุ่มโชก  โลกตกอยู่ในความเงียบงันราวสิบวินาที ก่อนเหยื่อเคราะห์จะเอี้ยวตัวไปด้านหลัง  ยกนิ้วโป้งให้คู่ค้าพร้อมรอยยิ้ม....

“No problem.”

ปัญหาน่ะ....มีเต็ม ๆ เลยไม่ใช่เรอะ....


TBC

ตอนนี้ยาวมากค่ะ  หมดพลังงานสุด ๆ  กีสสสสสส O<-----<
ในที่สุดน้องเจตน์ก็ได้โชว์เท่แล้ว  ขณะอ่านให้โบกแท่งไฟตามไปด้วยนะคะ
เผื่อใครอยากฟังเพลงประกอบจ้ะ  จะได้นึกภาพออกเนอะ
เพลงแรก >>  https://www.youtube.com/watch?v=NIld_iEc67s&ab_channel=MnetOfficial (https://www.youtube.com/watch?v=NIld_iEc67s&ab_channel=MnetOfficial)
เพลงสองโชว์ขรึม >> https://www.youtube.com/watch?v=dLm19MP26D4 (https://www.youtube.com/watch?v=dLm19MP26D4)

ฝากเอ็นดูลูกแกะน้อยหลงทางทั้งสองด้วยนะคะ (พอสนี่หลงไปไกลเลย 555555)
ขอบคุณที่ติดตามค่า//เกาะแข้งเกาะขา

ป.ล.แอบไปวาดคาร์เจตน์/เจย์เอดท์/พอสเอาไว้ด้วยค่ะ  ดูรักสามเส้ามาก 5555555

(https://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/character-s_zpswpoxkw4f.png)
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 02-12-2018 22:14:05
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: bradpitt ที่ 02-12-2018 23:39:47

น้องพอส กับ นาย  J -eight เนี่ย  ...สมกับ เป็น Indigo ขำแรงมากกกกกกกกกกกก


 :hao5: ซึ้ง หรือ ขำ พระเอก ดีเนี่ย

เพลง 보고싶다  เพราะ มาก  :heaven  kim bum soo ก็หล่อตามวัย ฮับ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 03-12-2018 16:06:44
ขำแรงมากกกกกก   เจย์แอดท์ฟอเอฟเว่อ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 05-12-2018 00:08:26
สนุกมากเลย เราชอบพอส 5555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 07-12-2018 13:07:37
เอ็นดูน้องเจตน์ ไม่ ไม่ ไม่ร้อง สองแก้วเท่านั้นรู้เรื่อง 5555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 09-12-2018 21:47:04
Track #03 :▐▐ Pause The Feelings


   แม้แต่ตอนออกไปตะโกนท่าเจย์เอดท์ครั้งแรกยังไม่อายขนาดนี้....

   “ฉันอยากตาย”
   “น่า ๆ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” ฝ่ามือเพื่อนร่วมงานตบปุ ๆ บนแผ่นหลัง “ยังหนุ่มยังแน่นอย่าเพิ่งรีบตาย”
   “ตาย....ตายดีกว่า”
   “เฮ้อ~”

พวกเขานั่งอยู่ตรงบันไดข้างตึกคาราโอเกะ  ขณะนี้เวลาเที่ยงคืนกว่าทว่าเสียงเพลงยังดังออกมาให้ได้ยินไม่ขาดสาย  เจตน์ถูกจับนั่งพิงผนังไว้  ใบหน้าเปียกชุ่มลามไปถึงเสื้อที่สวมอยู่  คาดว่าคงมีใครสักคนล้างหน้าให้
แล้วไอ้ ‘ใครสักคน’ ที่ว่านั่นก็.....
“เอาน้ำอีกไหม”
พอสนั่งอยู่ขั้นบันไดด้านล่างส่งขวดน้ำให้  เจตน์รับมันมาทั้งที่ไม่ได้กระหายเลยสักนิด  พสุไม่สวมเสื้อ เพราะซากอารยธรรมเปียกชุ่มนั้นถูกพาดตากไว้กับราวบันได  ชายหนุ่มมองหยดน้ำค่อย ๆ ร่วงจากชายเสื้อด้วยแววตาว่างเปล่า  สภาพน่าอดสูทำเอาเจตน์ต้องซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ
   กลิ่นอาเจียนยังกรุ่นในโพรงจมูก  ไม่ต้องพูดถึงเหยื่อเคราะห์ร้ายน้ำหงน้ำหอมยังเอาไม่อยู่  น่าสงสารจนต้องแอบแหวกนิ้วออกมาดู  แผ่นหลังของพอสงองุ้มจนเห็นรอยนูนของกระดูกสันหลัง  รูปร่างผอมอย่างคนไม่ออกกำลังกาย  ผิวขาวอมเหลืองเข้ากันดีกับเส้นผมสีตาลอ่อน  ภาพนั้นมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
   เจตน์หมุนเปิดขวดน้ำในมือ “ขอโทษนะ”
   “บอกแล้วว่าไม่เป็นไร” พอสก้มดูสภาพอนาจารของตนเอง “เดี๋ยวพนักงานก็เอาเสื้อมาให้  ไปซื้อที่เซเว่นข้างหน้านี้เอง”
   “แต่มันก็”
   “คนเราพลาดกันได้น่า  สมัยมหา’ลัยฉันก็เคยโดนเพื่อนอ้วกเฉี่ยวขา” เหมือนจะรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่โดนจัง ๆ แบบตอนนี้นี่หว่า “มิสเตอร์คังชอบนายก็ดีแล้ว  รอบหน้าจะได้ดีลกันง่ายขึ้น”
   “อืม” เจตน์ยกชายเสื้อขึ้นเช็ดหน้า  สภาพเหมือนหมาหลังผับปิดก็ไม่ปาน  ตัวเขาน่ะยังพอไหว  พอสยับเยินกว่าทั้งที่ไม่ได้เมาเลยสักนิด  เห็นแผ่นหลังนั้นสั่นนิด ๆ จากพัดลมแอร์ด้านบนยิ่งทำให้รู้สึกผิด

   ผลุบ
   เสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลแก่ถูกสวมทับลงบนบ่า  สัมผัสที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาพอสสะดุ้งโหยง  พอหันกลับไปมองเจ้าของเสื้อที่ทำหน้านิ่งแข็งเกร็งตึงโบท็อกซ์แล้วก็อดจะหลุดขำไม่ได้
   “ฮ่า ๆ ๆ  เหมือนในซีรีส์เลยอะ”
   “เงียบเลยนะ”
   “ยัยบ้าเอ๊ย!  เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี”
   “ฉันจะเอาเสื้อคืน”
   “ล้อเล่นน่า” แต่ก็กลัวโดนยึดคืนเหมือนกัน  พอสกระชับเสื้อเข้าหากัน “ขอบใจมากนะ”
   เจตน์ถอนหายใจ ก่อนจะเลียริมฝีปากด้วยความประหม่า “ฉันต่างหาก...”
   “........”
   “ขอบใจที่ช่วยดูแลไม่ให้อ้วกใส่มิสเตอร์คัง” คนตัวสูงค่อย ๆ เอนพิงผนังด้านข้าง “ไม่รู้จะตอบแทนนายยังไงดี”
   “เอ๋~” ผู้มีพระคุณเกาท้ายทอยแก้เขิน “ถ้านายอยากตอบแทนล่ะก็....เอาแบบเมื่อกี้ก็ได้”
   “....เมื่อกี้.....”
   “มินิฮาร์ท”

   โป๊ก!
   หัวโขกกำแพงทันที เพราะเผลอเอนผิดจังหวะ  ทันใดนั้นความทรงจำอัปยศอดสูก็ไหลเข้าหัวเป็นฉาก ๆ  เวรกรรมห่าเหวอะไรภาพถึงได้คมชัดระดับ Full HD ก็ไม่รู้  แค่คิดเลือดก็วิ่งพล่านขึ้นหน้าจนร้อนไปหมด  ได้สร่างเมาของจริงก็คราวนี้ “ละ....เลิกแกล้งฉันสักที”
   “ใครบอกว่าแกล้งล่ะ” คุณแฟนคลับขยับขึ้นมานั่งขั้นบันไดเดียวกัน  ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันชอบมากเลย!  อยากเห็นอีก!”
   แพชชั่นรุนแรงราวกับถือป้ายไฟอยู่  แววตาเป็นประกายร่ำร้องว่า ‘เจย์เอดท์สุดยอดที่สุด!!’ ทำเอาเจตน์ปฏิเสธไม่ออก  ลำพังก็มีบุญคุณติดค้างกันไว้เสียด้วย  ถะ....ถ้าแค่นั้นทำให้พอสพอใจได้ล่ะก็....
   “คะ...ครั้งเดียวพอนะ”
   “อืม” ดวงตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นอีก  พอสขยำเสื้อที่คลุมอยู่บนบ่าราวกับอดรนทนไม่ไหว
   เจตน์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาทำนิ้วโป้งและชี้แยกกันเป็นหัวใจดวงน้อย  ความอายแล่นพล่านจนมือสั่นระริก
   “พอหรือยัง”
   “บทพูดล่ะ”
   
แม่งต้องแกล้งกันอยู่แน่ ๆ!!
แค่ไอ้ท่าแบ๊วสุดติ่งนี่ใจจะขาดตายอยู่แล้วยังจะให้...พะ....พูด….

“ซะ....ซารังเฮ  เจย์เอดท์เลิฟยู....”
โคตรน่าอดสู  ถ้านี่คือการกลั่นแกล้งให้สูญเสียศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ขอบอกตรงนี้เลยว่าพอสได้ทำสำเร็จแล้ว  จะมีอะไรน่าขายหน้าไปกว่าเจย์เอดท์ที่อ้วกแตกใส่เสื้อแล้วยังมีหน้ามาทำมินิฮาร์ทขอบคุณ  คงทุเรศเสียจน....
“ขอถ่ายรูปเก็บไว้ได้ไหม”
“ไม่!” เพราะตกใจเลยเผลอเลื่อนสายตาขึ้นมาปะทะกับอีกฝ่าย  ดวงตาของพอสอยู่เหนือหัวใจดวงน้อย  ตาชั้นเดียว แต่กลมโตและส่องประกายชวนให้ใจเต้นแปลก ๆ “พะ...พอแล้ว”
เจตน์ชักมือกลับเหมือนสาวน้อยถูกแต๊ะอั๋ง  ดูท่าจะสาแก่ใจพสุแล้วมั้งทางนั้นถึงได้เลิกวอแวต่อ  เห็นนั่งเท้าคางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเมากัญชาก็ไม่ปาน
“เฮ้อ~ วันนี้ดีมากเลย”
“นายลืมเรื่องอ้วกไปแล้วเรอะ”
“ก็แย่อยู่แค่เรื่องเดียวไง” พอสคว่ำปากลง  เนี่ยน้าคนเรา~  จะพูดเรื่องความผิดตัวเองขึ้นมาทำซากอะไร “แต่ก็ได้มินิฮาร์ทของเจย์เอดท์มาปลอบใจ”
“........”
“แล้วก็ได้ฟังนายร้องเพลงอีกครั้งด้วย” มาถึงตรงนี้คุณฝ่ายขายก็ยิ้มจนตาปิด “มีความสุขมาก ๆ เลยล่ะ”

   เจตน์คิดว่าบางทีตัวเองอาจยังไม่สร่างเมาก็ได้ถึงได้รู้สึกเหมือนเท้าลอยขึ้นจากพื้น  ท่ามกลางแสงจันทร์  หยดน้ำจากชายเสื้อยืด หรือแม้แต่กลิ่นอ้วกที่คละคลุ้ง  กลับมีบางอย่างเติบโตช้า ๆ ในใจ  ชายหนุ่มรีบจ้องมองไปด้านหน้า เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้  สบจังหวะที่พนักงานสาววิ่งกลับมาพร้อมถุงเซเว่นในมือพอดี

   “เสื้อนายมาแล้วน่ะ”
   “อืม  เดี๋ยวออกไปโบกแท็กซี่กันนะ” เพราะรู้ว่าจะดื่มพวกเขาเลยไม่เอารถส่วนตัวมาทั้งคู่  คงได้แยกย้ายกันตรงนี้แหละ  พอสลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา “อ๊า~ เหนื่อยจัง  ต้องกลับไปฟังเพลงเจย์เอดท์ซะแล้ว”
   “อะไรนะ!!  นายยังดูมันอยู่เหรอ”
   “ก็เรื่อย ๆ นะ” ฝ่ายนั้นเอียงคอไร้เดียงสาขณะหย่อนแจ็กเก็ตคืนลงบนตักเจตน์ “ดูจนท่องบทพูดได้เลยล่ะ  จะเอาคลิปไหนเดี๋ยวเล่าให้ฟัง”
   “ไม่ต้อง!”
   “นายเนี่ยน้า~” ชายเปลือยท่อนบนล้วงมือลงในกระเป๋าสะพายบนพื้น  ท่าทางล่อแหลมชวนให้เจตน์หน้าร้อนผ่าวชอบกล “ถ้าไม่อยากให้ดูคลิปเก่าก็ลงเพลงใหม่ให้หน่อยสิ”
   “ฉันไม่ระ---”

   ฉึบ!
ฉับพลันขาแว่นก็ถูกเสียบเข้าไปที่หลังใบหู  ใบหน้าของพอสชัดเจนขึ้นไปอีกเมื่อมองผ่านเลนส์  ชัดเสียจนดวงตาแทบถูกเผาไหม้ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก....


“ยังรอคลิปใหม่อยู่นะเจย์เอดท์”

……………………………………………..



“เจตน์  ทำไมแม่หาคลิปเพลง ‘เปิด’ ไม่เจอแล้ว”
“..........”
“ไม่สิ  คลิปอื่นแม่ก็ไม่เจอ” หญิงวัยกลางคนยื่นหน้าเข้าไปใกล้จอแท็บเล็ตอีก  ปลายนิ้วเขี่ยไปมาเผื่อว่าจะแก้ไขปัญหาเองได้  เทคโนโลยีนี่มันน่าหงุดหงิดจริงเชียว “ก่อนไปทำงานมาดูให้แม่หน่อยเร็ว”
ชายหนุ่มตัวใหญ่ยืนแน่นิ่งอยู่ที่ตีนบันได  ทำใจอยู่นานถึงยอมปริปากบอกความจริง “ไม่ได้หายหรอกครับ  ผมล็อกไปแล้ว”
“ตาเถร!” หล่อนผงะจนอุปกรณ์ร่วงลงบนตัก “ได้ยังไง? ทำไม?”
เจตน์ถอนหายใจขณะยัดสมุดแพลนเนอร์ลงกระเป๋าเป้ “ไม่ได้เป็นเทรนนี่แล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องโปรโมทอะไรต่อ”
“แต่....”
“แม่ครับ” ชายหนุ่มรูดซิปปิด “มันน่าอายจะตาย”
ทั้งที่ในใจค้านหัวชนฝา แต่สีหน้าของลูกชายทำเอาคนเป็นแม่พูดไม่ออก  หญิงร่างท้วมลุกขึ้นเดินไปหาลูกชายที่ตีนบันไดพร้อมกับกางแขนกอดร่างสูงใหญ่เอาไว้  ปลายนิ้วลูบบนเส้นผมสั้นเกรียนช้า ๆ  สัมผัสอบอุ่นทำให้เช้าแห่งการทำงานของเจตน์มีความหมายขึ้นมา
“ผมไม่อยากให้ใครดูมันอีกแล้วครับ”
“อืม ไว้เดี๋ยวน้องเจตน์ค่อยร้องให้แม่ฟังก็ได้เนอะ”
เจตน์ยิ้ม แม้ในใจจะคิดว่าคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว “ผมไปทำงานก่อนนะ  วันนี้ไม่ต้องห่อข้าวให้นะครับ”

หลังจากนอนคิดมาตลอดวันหยุดเจตน์ก็ตัดสินใจล็อกคลิปเจ้าปัญหาให้สิ้นซากไป  เขาอัพโหลดมันทิ้งไว้โดยไม่ได้กลับไปแตะอีกเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง  ต้องทำใจอยู่นานกว่าจะกล้าล็อกอินเข้าไป
เอาล่ะ...กลับสู่โลกความเป็นจริง...
ครึ่งเช้าวันนี้มีประชุมของแต่ละแผนกความวุ่นวายเลยมาเยือนแต่ไก่โห่  จากที่เข้างานสายสแกนนิ้วแทบไม่ทันเหล่าพนักงานก็สามารถวาร์ปเข้ามาประจำที่นั่งกันตั้งแต่แปดโมงครึ่ง  เยอะเสียจนพี่ข้าวออกปากแซวว่า ‘แหม ปกติไม่เคยมาเช้าเลยนะ’
เพราะยังเป็นเด็กใหม่เจตน์เลยไม่ถูกคาดหวังกับผลงานนัก  หลัก ๆ คือต้องโฟกัสเรื่องรับช่วงต่อคนเก่าให้ได้เสียก่อน  เขานั่งกรอกตัวเลขลงตารางกำหนดจ่ายเงินแล้วสั่งพิมพ์ให้เรียบร้อยเตรียมรวบรวมส่งต่อให้บัญชีต่อไป
ตี๊ด!
   ไฟเครื่องถ่ายเอกสารกะพริบปริบ ๆ ที่หน้าห้องเร่งให้ไปหยิบก่อนคนอื่นจะสั่งงานลงมาทับปนกัน  เจตน์เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วก้าวขา  จังหวะที่เอื้อมมือไปหยิบปึกกระดาษนั้นเอง...

   หมับ!
   มือปริศนาวางทับบนหลังมือเขา  เรียกให้คนตัวใหญ่หันขวับไปมอง  พสุยืนอยู่ตรงนั้น....เปล่งประกายไอดอลโชยกลิ่นน้ำหอมแต่เช้า
   “ข้างล่างของฉัน” พอสอธิบายเสร็จก็ชิงดึงปึกกระดาษออกมาแยกให้ “อันนี้ของนาย”
   “ขอบใจ” เด็กใหม่รับมันมากรีดดูจำนวนหน้าว่าครบถ้วนดีไหม  ตอนที่จะออกเดินกลับที่นั่งเสียงด้านหลังก็เรียกขึ้น
   “เจตน์” พอหันไปก็พบว่าพอสจ้องเขม็งมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด  ระ...หรือว่าจะเป็นเรื่องงาน---- “นายลบคลิปเจย์เอดท์ทะ----อุบ”
   สันมือยัดเข้าไปในปากได้ทันท่วงที  เจตน์หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กไปมา....มะ....ไม่มีคนได้ยินใช่ไหม  โชคเข้าข้างที่ทุกคนมัวแต่หมกมุ่นกับหน้าจอตัวเอง  ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ ลากตัวเหยื่อออกมาฆ่าอย่างแนบเนียน  เรียกได้ว่าตายไปแบบไม่มีพยานรู้เห็น....
   “อะอาไอไอ๋” เจตน์ไม่สนใจคำขอร้องของเหยื่อ  เขาลากพสุถูลู่ถูกังไปตามทางก่อนจะผลักเข้าไปในแพนทรี่ชงกาแฟที่ร้างผู้คน  ช่องเล็ก ๆ ระหว่างห้องที่แค่กางแขนก็แตะกำแพงสองฝั่งได้  สภาพที่เห็นดูเป็นการกลั่นแกล้งในที่ทำงานอย่างไม่ต้องสงสัย  ร่างด้านบนกระซิบเสียงต่ำ
   “อย่าพูดชื่อเจย์เอดท์!”
   “นายเพิ่งพูดเองนะ” พอสถุยมือที่อุดปากทิ้ง  รอยฟันยังปรากฏชัดเป็นหลักฐาน “เค็มอะ....”
   “ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ” เจตน์เช็ดมือเปื้อนน้ำลายลงกับกางเกงก่อนจะชี้หน้าข่มขู่  หยาบคายสิ้นดี “ถ้าเกิดคนอื่นได้ยินขึ้นมาจะทำยังไง”
   “ก็นายล็อกคลิปนี่!” มาถึงตรงนี้ไอ้เหยื่อที่คิดว่าจะหงิกหงอลูกแกะน้อยก็โวยวายขึ้นมา  พอสปัดมือทางนั้นลง “นายทำแบบนี้แล้วฉันจะฟังอะไร”
   “เพลงมีตั้งเยอะแยะก็ไปฟังสิ”
   “มันแทนกันได้ที่ไหนเล่า!” เพราะเผลอขึ้นเสียงพอสจึงค่อย ๆ ลดระดับลง  เขาถอนหายใจ “ฉันอุตส่าห์ไม่โหลดเก็บเพราะจะปั่นวิวให้เชียวนะ”
   “ขอบใจนะ แต่ไม่จำเป็นแล้ว” เจตน์ผละมือทั้งสองออกจากกำแพง “ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องโปรโมท”
   “ยะ...อย่างน้อยก็ปลดเพลง ‘เปิด’ ให้ฉันฟังเถอะ” กำลังจะเดินออกมาแล้วเชียว  พอสก็ยังดื้อด้านดึงแขนเสื้อรั้งเขาไว้ “มันทำให้วันแย่ ๆ ของฉันดีขึ้นนะ”
   “ไม่ล่ะ” เจตน์ตอบน้ำเสียงราบเรียบขณะปลดมืออีกฝ่ายออกจากเสื้อ  ชักเริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาแล้ว  มาพูดจาเอาแต่ใจไม่สนความรู้สึกเจ้าของคลิปแบบนี้ได้ยังไง  ทั้งที่พอสไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด....
ความทรงจำเลวร้ายมากมายฝังตัวอยู่ในนั้น  น่าอาย  น่าหัวร่อ  มันคือหลักฐานของเศษซากความฝันที่เจตน์อยากให้หายไปจากโลกนี้  พอกันที....ไม่อยากให้ใครมารับรู้อีกแล้ว  เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มเฟค ๆ แม้แต่เขายังเกลียดตัวเองในตอนนั้น....
แต่คนที่ไม่รู้อะไรเลยกลับมาบอกให้เก็บไว้งั้นเหรอ?  จะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว!

“นายจะให้ฉันเก็บคลิปทุเรศ ๆ แบบนั้นไว้เหรอ”
“ไม่เห็นทุเรศเลย”
“นายไม่อายแต่ฉันอาย”

เจตน์ย้ำชัดทุกถ้อยคำ  ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

“แล้วนายก็ไม่ใช่ฉันด้วย”
“..........”
   สิ้นประโยครองเท้าหนังก็ก้าวฉับ ๆ ออกมาจากแพนทรี่  ครั้งนี้พอสไม่รั้งไว้อีกแล้ว  เจตน์เปิดประตูออกทิ้งตัวนั่งทบทวนกับตัวเองที่โต๊ะ
   คงเป็นเพราะเขาเกลียดการทะเลาะยิ่งกว่าอะไรดี  ดังนั้นถึงจะได้พูดความในใจออกไป แต่กลับไม่ได้โล่งอกเลยสักนิด
เจตน์พยายามสะกดจิตตัวเองว่าทำถูกแล้ว  เพราะที่ผ่านมาเขาเอาแต่นิ่งเฉยอีกฝ่ายเลยได้ใจคิดว่าจะทำอะไรก็ได้  ไม่มีคลิปพอสก็ไม่ตาย แต่ถ้ามีมันอยู่เขาอาจจะตายก็ได้
   ความรู้สึกพ่ายแพ้ถาโถมใส่ทุกครั้งที่เห็น  ทิ้ง ๆ มันไปได้เสียก็ดี  เขาย้ำกับตัวเองอย่างหนักแน่นทั้งที่ในหัวกลับมีแววตาสุดท้ายของพสุฉายชัดอยู่  ทำหน้าแบบนั้นทำไมกัน?  ฉันผิดงั้นเหรอ?  ทั้งที่มันเป็นเรื่องของฉันนะ....นายจะไปรู้อะไร.....
   เขายกมือขึ้นเสยผมอย่างคิดไม่ตกว่าพูดแรงเกินไปหรือเปล่า  ทั้งที่วันนี้ตั้งใจไม่ห่อข้าวมากิน เพราะจะไปฝากท้องร้านที่พอสแนะนำแท้ ๆ ดันกลายเป็นมองหน้ากันไม่ติดเสียได้
   “เจตน์!  พี่ข้าวเรียกประชุมแล้ว”
   “ครับ!” มือใหญ่รวบปึกกระดาษบนโต๊ะขึ้น “ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”

   ช่างมันเถอะ....ได้เวลาทำงานแล้ว.....

.........................................................

   “เส้นใหญ่เย็นตาโฟ”
   “ผมเอาเล็กต้มยำ  เจตน์เอาอะไร”
   เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อย  พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตากดันจากเด็กเสิร์ฟ  เขารีบหันกลับไปดูเมนูที่ด้านหลัง “เอ่อ....เล็กน้ำใสครับ”
   พนักงานสาวขูดขีดกระดาษในมือด้วยใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะเดินกลับไปยังหม้อลวกก๋วยเตี๋ยว  บรรยากาศในร้านวุ่นวายเสียจนเจตน์ปวดหัว
   ขณะนี้เวลาเที่ยงสิบห้านาทีในร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ตึกออฟฟิศ  ถือได้ว่าเป็นสถานที่และเวลาอันเหมาะสมแก่การตกนรกเป็นที่สุด  ร้านกว้างแค่สองคูหาแต่อันแน่นไปด้วยโต๊ะเรียงราย  หลายชีวิตสิ้นสภาพความเป็นคนที่นั่น  แม้แต่เจตน์ก็ไม่เว้นเหงื่อไหลพลั่ก ๆ จนหลังเปียกชุ่มไปหมด
   ควันจากหม้อลวกลอยฉุย ๆ ไม่ไกลจากโต๊ะเจตน์นัก เพราะออกมาช้าเลยได้ทำเลไม่ดีเท่าที่ควร  ฝั่งตรงข้ามคือพี่วิทย์และพี่เบสชายเพียงสองคนที่อยู่ในแผนกประสานงานอันเต็มไปด้วยสาว ๆ เก่งภาษา  เจตน์เริ่มออกมากินข้าวกับรุ่นพี่ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนที่ ‘ฝ่ายขายคนนั้น’ ไม่เข้าออฟฟิศ และวันนี้ก็ดันมีเรื่องกันไปเมื่อเช้า
   “เฮ้อ~  เข้าฤดูหนาวห่าเหวอะไรเนี่ย” พี่เบสเขย่าคอเสื้อที่ชุ่มโชกไปมา  สภาพทุเรศไม่หนีกันนัก “หรือมันถึงเวลาต้องหิ้วข้าวเซเว่นไปกินในออฟฟิศแล้ว”
   “เดี๋ยวพี่สันต์แกก็เข้ามาปิดแอร์นั่นแหละ” วิทย์ว่าพลางยักไหล่ “ยอมให้คนอื่นสบายที่ไหน”
   “HR นี่ไม่มีงานทำจนจุ้นจ้านจังวะ”
   “โบนัสจะออกแล้วต้องทำผลงานกันหน่อย  เดือนนี้ให้ค่าไฟเหลือหลักร้อยไปเลย” พูดจบก็ดูดน้ำเข้าไปอึกใหญ่ “เออ เจตน์มาทันงานเลี้ยงปีใหม่พอดี  โชคดีจังวะ”
   เด็กใหม่ขมวดคิ้ว “งานเลี้ยงเหรอครับ”
   “ใช่ ๆ” ชายผิวเข้มพยักหน้า “ถึงจะยังไม่ผ่านโปร  ไม่ได้โบนัส แต่งานเลี้ยงเวิลด์ไวด์เซลน่ะโคตรคุ้มเลยนะเว้ย”
   “ปิดร้าน  เหล้าเบียร์ไม่อั้น” เบสตบโต๊ะ “ถอนทุนคืนที่บริษัทใช้เราเยี่ยงวัวเยี่ยงควายได้เลย”
   “อะ...เอ่อ..ครับ” เจตน์กาหัวไว้ในใจว่าไอ้งานเวรนี่อันตรายฉิบหาย  จะปล่อยให้เหล้าครอบงำเหมือนวันนั้นไม่ได้
   บทสนทนาถูกขัดด้วยก๋วยเตี๋ยวร้อน ๆ สามชาม  พี่เบสแจกจ่ายอาวุธก่อนจะลงมือกินกันแบบไม่พูดไม่จา  ทั้งที่บ่นว่าร้อนจะเป็นจะตาย แต่พออาหารมาวางตรงหน้ากลับกินอย่างตายอดตายอยาก  ทิชชูบนโต๊ะถูกดึงไปซับเหงื่อจนแทบหมดซอง  ขณะที่เจตน์กำลังคีบลูกชิ้นเข้าปากอยู่นั่นเองเสียงจากด้านหลังก็ดังขึ้น

   “เฮ้ย! นั่งด้วยดิ” ไม่ทันได้หันไปดูว่าเป็นใครเก้าอี้ข้างตัวก็ถูกลากออกดังครืด  คนที่ทิ้งตัวลงไม่ใช่ใครที่ไหน  พี่ติณฝ่ายขายนั่นเอง “หาเกือบไม่เจอ  ดีนะเจตน์ตัวใหญ่”
   ไม่รู้เป็นคำชมหรือเปล่า แต่ช่างเถอะ  ติณหันไปสั่งอาหารก่อนจะเปิดกล่องใส่ตะเกียบเตรียมจับอาวุธไว้ล่วงหน้า “แผนกกูประชุมนานฉิบหาย”
   “เป็นไงบ้างล่ะ”
   “ที่สองเหมือนเดิม” ติณชูนิ้วสู้ตาย “ใครแม่งจะไปล้มพี่ลูกหว้าได้วะ”
   “สาวสวยกับยอดขายเป็นของคู่กันนี่นา” เบสสูดเส้นเข้าปาก “เอาจริงเป็นกูเจอเซลสวยแบบพี่ลูกหว้าก็----  พะ....พี่ลูกหว้าสวัสดีครับ!!”

   ขวับ!
   ทั้งโต๊ะหันออกไปนอกร้านโดยพร้อมเพียงกัน  ‘พี่ลูกหว้า’ คือสาวสวยสูงเพรียวเหมือนนางแบบ  ผิวพรรณขาวผ่องอย่างผู้ดี  ไหนจะเสื้อผ้าชีฟองสีขาวสไตล์คุณหนูนั่นอีกเล่า  เจ้าหล่อนหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะโบกมือทักทายเหล่าชายฉกรรจ์ให้หัวใจสั่นไหว  พระเจ้า! มีใครมาตั้งกล้องถ่ายหนังตรงนี้หรือไงวะ!
   ฝ่ายขายที่เพิ่งเลิกประชุมพากันเกาะกลุ่มออกมาหาข้าวกินเป็นหมู่คณะ  แน่นอนว่านำทีมโดยพี่ลูกหว้าเบอร์หนึ่ง  ทุกสายตาจับจ้องไปที่เธอเว้นเสียแต่.....
   เด็กใหม่มองเลยผ่านไปยังชายหนุ่มที่เดินอยู่ด้านหลังสุดของกลุ่ม  พอสเดินก้มหน้าจนหลังงองุ้ม  จังหวะที่เงยขึ้นมาตามเสียงเรียกก็เผลอสบตาเข้ากับเจตน์แว้บหนึ่ง  ทางนั้นรีบหลบตาวูบก่อนจะสาวเท้าให้เร็วขึ้นจนเลยผ่านหน้าร้านไป

   “ไอ้พอสมันสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ” พี่วิทย์พูดขึ้นมากลางโต๊ะทำเอาคนตัวใหญ่ชะงักตะเกียบในมือ  หนุ่มหน้าคมหันไปถามเพื่อนต่างแผนก “อันดับมันตกเหรอ”
   “ไม่นี่  มันก็ได้ที่ 3 เท่าเดิม” ติณสูดเส้นเข้าปาก แต่เหมือนจะนึกอะไรออกจึงรีบพูดทั้งที่อาหารยังเต็มปาก “น่าจะเป็นเพราะพี่กุ้งมากกว่า”
   เพราทนรอไม่ไหวเจตน์จึงเผลอหลุดถามออกมา “พี่กุ้งทำไมเหรอครับ”
   “อืม จะว่าไงดีนะ” ฝ่ายขายคนเดียวบนโต๊ะยักไหล่ “แกเป็นคนแก่หัวโบราณน่ะ  ถ้าเดาไม่ผิดคิดว่าน่าจะไม่ชอบไอ้พอสเลยล่ะ  อะไรกัน? เป็นเพื่อนกันแท้ ๆ มันไม่เคยเล่าให้ฟังเหรอ”
   อึก....  คนโกหกสะอึกเล็กน้อย  เห็นอย่างนั้นติณก็อธิบายต่อ
   “วันนี้ไอ้พอสก็โดนแขวะเละเทะเหมือนเคยนั่นแหละ  ต่อให้ผลงานดีแค่ไหนพี่กุ้งก็แซะสีผมมันบ้าง  รองเท้ามันบ้าง  กลิ่นน้ำหอมมันบ้าง  แล้วแต่แกจะยกมาเป็นประเด็น” ติณลูบปลายคาง “แต่แปลกนะ...”
   “.........”
   “ปกติมันไม่ได้ซึมขนาดนี้นี่นา.....”

   ประโยคนั้นวนเวียนอยู่ในหัวเจตน์ตลอดพักกลางวัน  แม้ว่าประเด็นบนโต๊ะอาหารจะเปลี่ยนไปแล้วสิบกว่าเรื่องก็ตาม
   ครึ่งบ่ายที่นั่งฝั่งเซลก็โล่งจนน่าใจหาย  พี่ติณพึมพำว่า ‘เช้าก็ประชุม  เย็นต้องไปหาลูกค้าอีก’ แล้วก็รวบของลงกระเป๋าออกห้องไป  จากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงเคาะแป้นพิมพ์เท่านั้น
   เจตน์เหลือบมองผ่านแผงกั้นมากมายไปยังโต๊ะตัวหนึ่งที่ไม่มีคนนั่งเช่นกัน  กองเอกสารวางเกะกะถูกทับด้วยเฮดโฟนอันใหญ่  โต๊ะของพอสเลอะเทอะไปด้วยของตกแต่ง  ทั้งปฏิทินแบบแขวน  ฟิกเกอร์การ์ตูนตัวจิ๋ว  บอร์ดแปะโพสอิทที่ประดับด้วยสติ๊กเกอร์  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของโต๊ะสดใสแค่ไหน
   แล้วยังไงเล่า...
   ชายหนุ่มขบริมฝีปากก่อนจะดึงความสนใจกลับมายังหน้าจอของตนเอง  พิมพ์อักษรโต้ตอบกับพนักงานอีกฟากของโลกขณะที่ในหัวยังวนเวียนอยู่ที่เดิม
   ถูกเจ้านายดุมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของการทำงานไม่ใช่เหรอ  พรุ่งนี้หมอนั่นก็คงกลับมาด้วยใบหน้าสดใสเหมือนอย่างเคยนั่นแหละ

   จะไปสนใจทำไมเล่า   
   พอสจะเป็นยังไงก็ช่างสิ....


...........................................................
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 09-12-2018 21:47:30


   หากมีพรสักข้อพอสอยากจะขอให้อุกกาบาตพุ่งชนโลกพรุ่งนี้เลยได้ไหม
   หรือจะน้ำท่วม  แผ่นดินไหว  ภูเขาไฟระเบิด  เอเลี่ยนบุก...

วิธีไหนก็ได้ที่ไม่ต้องไปทำงานน่ะ

   ฮะ ๆ ว่าไปนั่น....

   ตุบ!

   ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง  มือขวาเอื้อมไปกระตุกเปิดโคมไฟที่หัวเตียง  แสงสีเหลืองฉาบทับลงบนร่าง  พอสหยิบมือถือขึ้นมา ทั้งที่ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วลูกค้าก็ยังไลน์มาอีก  เขารีบปัดหน้าต่างเพราะกลัวจะเผลอไปกดอ่านเข้า
   ที่นี่คือชั้น 8 ของคอนโดแบรนด์ดังใกล้ BTS  ภายในห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์สแกนดิเนเวีย  ฟังดูหรูหราแต่ซื้อมาจากอีเกียล้วน ๆ ทั้งตู้โต๊ะเตียง  มีของตกแต่งพวกธงสามเหลี่ยม DIY นิดหน่อย  รู้ว่าไม่สวยแต่พอสก็ชอบแต่งห้องเล่นอยู่ดี  อันที่จริงน่าจะเริ่มจากเก็บข้าวของให้เป็นที่เป็นทางก่อนอะนะ....
   บานหน้าต่างเหนือศีรษะปรากฏดวงจันทร์เด่นหรา  เต็มดวงเสียด้วยแฮะ  พอสจินตนาการภาพตัวเองแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าแล้วออกล่าพี่กุ้งที่กำลังเต้นอยู่ในร้านเหล้า  จับฉีกเนื้อแล้วแดกแม่งไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก
   แต่ไดโนเสาร์ที่อยู่รอดจากอุกกาบาตเมื่อหลายพันปีก่อนคงกระดูกแข็งฉิบหาย  ให้พอสชิงตายก่อนจะง่ายกว่า

   ‘ช่วยทำอะไรกับไอ้ผมหย็อย ๆ นั่นทีเถอะ’
   ‘เขยิบไปหน่อย  เหม็นน้ำหอม’
   ‘ลูกค้าผู้ชายเยอะดีนี่’


   แล้วมันยังไงวะ!!
   นิ้วที่เล่นเกมกระแทกกดแรงขึ้นทั้งที่เป็นระบบสัมผัส  สารพัดคำดูถูกไหลเวียนในหัวเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง  หัวหูรองเท้าน้ำหอมเสื้อผ้าวนกลับมาที่รสนิยมทางเพศ
   ส้นตีนเอ๊ย!  นี่มันอารยธรรมตกค้างจากยุคไหนกัน  ระบบความคิดนี้น่าจะเวียนว่ายตายเกิดได้นับพันรอบแล้ว  ถ้าหาเรื่องงานมาด่าไม่ได้ก็ช่วยเมคเรื่องใหม่ให้มันสร้างสรรค์กว่านี้ได้ไหม  ตีนเหม็น  เห็นผักติดฟัน  จะอันไหนก็ลองดูบ้างเถอะ!!

   เฮ้อ....
   มือถือวางปุอยู่ข้างตัวเมื่อหน้าจอขึ้นหราว่า ‘Game over’  พอสหมดอารมณ์จะเล่นต่อแล้ว  เขาเหม่อลอยแหงนหน้าดูพระจันทร์อย่างไร้เรี่ยวแรง  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่โดนพี่กุ้งด่าเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้  ทั้งที่ควรจะชินได้แล้วแท้ ๆ แต่ใจคนเราไม่ใช่หินผานี่หว่า....
   นอกจากหัวหน้าแล้วทุกคนก็ดีกับพอสทั้งนั้น จะเปลี่ยนงานเพราะเรื่องแค่นี้ก็ใช่ที่  ไหนจะค่าผ่อนคอนโด  ค่าน้ำ  ค่าไฟ  ค่า....ค่า....ค่า.....ฆ่าตัวตายเสียดีไหม

   อ่า....เวลาแบบนี้อยากได้ยินเสียงเจย์เอดท์จัง....
   แค่นึกชื่อนี้ขึ้นมาก็ปวดแปล๊บในอกนิด ๆ  หนึ่งในสาเหตุที่วันนี้เขายับเยินกว่าครั้งก่อนก็เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ....  เพราะไม่มีเพลงของเจย์เอดท์ให้ฟังอีกแล้ว....
   แถมยัง...

‘นายไม่อายแต่ฉันอาย  แล้วนายก็ไม่ใช่ฉันด้วย’

   เจ็บชะมัด....  ให้พี่กุ้งยืนด่าสามวันสามคืนยังไม่เจ็บขนาดนี้เลย
   มากกว่าถูกตำหนิคือความรู้สึกผิดที่พรั่งพรูในอก  ทั้งที่แค่อยากบอกว่าชอบเสียงเจตน์แท้ ๆ กลับกลายเป็นว่าเขาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่  ผลงานที่พอสชื่นชอบคือยาขมของเจตน์งั้นเหรอ....
   ไม่อยากถูกเกลียด  ไม่อยากถูกตะโกนใส่ว่าน่ารำคาญ แต่ก็อยากได้ยินเสียงทุ้ม ๆ นั่นร้องเพลงอีก...  จะทางไหนก็ไม่มีวันเป็นไปได้เลยนี่
   พสุพลิกตัวหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง  มือขวาควานสะเปะสะปะคว้าเฮดโฟนบนโต๊ะ เพราะเป็นคนชอบฟังเพลงถึงได้ยอมจ่ายเงินซื้อหูฟังแพง ๆ  ชายหนุ่มเสียบมันเข้ากับเครื่องมือสื่อสารก่อนจะกดเข้าโปรแกรมยูทูบ
   ในเมื่อวันอันแสนย่ำแย่จะไม่มีเสียงเจย์เอดท์ปลอบประโลมอีกต่อไปเขาก็ต้องหาอย่างอื่นฟังแทน  พอสจ้องหน้าจอด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่นาน  สุดท้ายก็พิมพ์อักษรชุดเดิมที่คุ้นชินลงไป...

   เ-ปิ-ด

   แต่ก!
   หลังเสียงกระแทกจอกระจกผลการค้นหาก็ขึ้นหรา  นิ้วโป้งไถหน้าจอลงไปด้านล่างเรื่อย ๆ  กลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้วที่ต้องเลือกเพลงนี้  ถ้างั้นอย่างน้อย ๆ ก็ฟังเป็นเวอร์ชั่น----

   ‘[Cover]เปิด Open by J.8ight’

   “เชี่ย!!”

ตุบ!

มือถือหล่นกระแทกฟันหน้าเกือบหัก  ดั้งยุบลงไปสามมิล  เจ็บแทบดิ้นตายแต่พอสพสุกลับไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว  มือไม้อ่อนเปลี้ยยกตัวต้นเหตุขึ้นมา  เขาหรี่ตามองก็แล้ว  ขยี้ตาก็แล้ว  คว้ายาหยอดตาข้างเตียงมาหยอดก็แล้ว  หน้าจอก็ยังปรากฏชื่อคลิปอันเดิมอยู่ดี....

จะ...เจย์เอดท์....

   นิ้วสั่นระริกกดเข้าไปด้วยใจระทึก  เขาจ้องไปยังตัวเลขใต้คลิป  มะ....ไม่ได้ลบอันเก่านี่  วิวยังอยู่เท่าเดิม  เยส!! ไม่เสียแรงที่ปั่นวิวไว้  ตะ...แต่ว่าก็ยังไม่ถึงพันอยู่ดีนี่หว่า
   ไม่สิ!!  ประเด็นไม่ได้อยู่ที่วิว แต่....มัน.....

‘Hi Everyone I’m Jay Eight สวัสดีครับ  ผมเจย์เอดท์เอ็นโดรฟินแห่งเสียงเพลง from Thailand’ เสียงชายผมสีเทาโพสท่าแนะนำตัวอันคุ้ยเคยเรียกสติให้พอสกลับไปเพ่งมองหน้าจอ  เขาจำได้ทุกอย่าง  เดี๋ยวเจย์เอดท์จะเสยผมขึ้น  นั่นไงล่ะ! ‘Today I wanna sing this song for you guys  Umm…maybe you don’t know about meaning. This’s thai song talking about see another point of view and adjust it!’
หนุ่มหล่อขยับกีต้าร์ในมือ  แล่บลิ้นเลียริมฝีปาก ‘ครับ...ก็....เพลง ‘เปิด’  เจย์เอดท์เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอเรื่องแย่ ๆ ในชีวิตนะคร้าบ~’

https://www.youtube.com/watch?v=17mfBbRvM90 (https://www.youtube.com/watch?v=17mfBbRvM90)

หากเธอเหนื่อยล้าผิดหวัง ชีวิตไม่เป็นเหมือนที่ตั้งใจ  ทุก ๆ สิ่ง และทุก ๆ อย่าง นั้นไม่เป็นเหมือนเคยฝันไว้

แค่เพียงประโยคแรกก็ทิ่มแทงเข้ามากลางใจ  ภาพเมื่อตอนกลางวันย้อนวนเวียนในหัว...

หากปล่อยชีวิตที่ผิดหวัง ให้นั่งอยู่ตรงนั้นตลอดไป  วันที่เธอเฝ้ารอคอยด้วยหัวใจ นั้นคงจะไม่มาสักที

   เจย์เอดท์เงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำในโลกสว่างไสว  เอ่ยบอกกับเขาว่า....

อยู่ที่เธอนั้นจะกล้าเปิด เปิดตาและเปิดหูและเปิดใจ  มองโลกด้วยมุมมองด้านใหม่ ไม่ว่าจะร้ายหรือจะดี

   ทั้งที่เหนื่อยจนอยากจะร้องไห้ แต่คำปลอบโยนนั้นอุ่นวาบขึ้นมาในอก....

หากว่าวันนี้สับสน วุ่นวายและวกวนไปทุกที่  ลองมองลองเปลี่ยนมุมจากที่ยืนอยู่ตรงนี้ เปลี่ยนจนเจอที่ที่ถูกใจ  แค่เพียงเธอนั้นจะกล้าเปิด เปิดตาและเปิดหูและเปิดใจ  มองโลกด้วยมุมมองด้านใหม่ ไม่ว่าจะร้ายหรือจะดี

   ชายหนุ่มทอดเสียงต่ำ  ดึงจังหวะของเพลงให้ช้าลง...

หากเธอเหนื่อยล้าผิดหวัง ชีวิตไม่เป็นเหมือนดังฝันใฝ่  จะมีสุขหรือทุกข์เท่าไหร่ ขึ้นอยู่กับใจก็เท่านี้
จำไว้สุขทุกข์สักแค่ไหน ขึ้นอยู่กับใจ .....ของเรานี้


   พอสทิ้งตัวลงบนเตียง  หลับตาลงดื่มด่ำกับน้ำเสียงนุ่มลึกอีกครั้ง  อีกครั้ง และอีกครั้ง  หูฟังราคาแพงถูกลงไปทันทีเมื่อมันกระจายเสียงของเจย์เอดท์ออกมา
   ความทุกข์ค่อย ๆ เจือจางลงไป  ราวกับถูกเยียวยาด้วยคำปลอบประโลมของเจย์เอดท์  จะน้ำเสียง  สีหน้า หรือแม้แต่แววตาที่จ้องมองมาก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจ
   รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อคิดถึงใบหน้าของใครอีกคน  คนคนนั้นจืดชืด  ซื่อบื้อ  แถมยังมนุษยสัมพันธ์ติดลบแบบเกินเยียวยา

   ขอบใจนะเจตน์.....

   ทั้งที่เกลียดคลิปขนาดนั้น แต่ก็ยอมปลดล็อกให้  นายจะใจดีเกินไปแล้วนะ
   เรื่องเฮงซวยเมื่อตอนกลางวันสลายไปจากเซลล์สมอง  ชีวิตก็แบบนี้แหละ  ดีบ้าง แย่บ้าง แต่อย่างน้อยวันพรุ่งนี้พอสก็มีแรงกลับไปสู้ต่อ  พระเจ้าครับอุกกาบาตเก็บไว้วันหน้าแล้วกันครับ

‘เจย์เอดท์เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอเรื่องแย่ ๆ ในชีวิตนะคร้าบ~’

ได้รับพลังมาเต็มเปี่ยมแล้วล่ะ....



TBC

กรี๊ดดดดดดดดดด  เจย์เอดท์เท่ที่สุดดดดดดดด!//เขย่าป้ายไฟอย่างบ้าคลั่ง
น่าจะครึ่งเรื่องแล้วมั้งคะ  สมเป็นเรื่องสั้นที่เป็นนิยายรักขึ้นมาแล้ว  เย้ ๆ ๆ
ฝากติดตามน้องเจตน์น้องพอสไปจนจบด้วยนะคะ

ป.ล.ขอบคุณเพลงเปิดจากพี่บอยพี่เบนด้วยนะคะ  เก่านิดนึงหวังจะว่าเคยฟังกัน 55555555
ป.ล.พรุ่งนี้ใครหยุดก็ยินดีด้วย  ใครไปทำงาน/เรียนให้เจย์เอดท์เป็นกำลังใจให้คุณนะครับ //วิ้งเป็นประกาย คิระ ๆ พัลจัก ๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: btoey ที่ 09-12-2018 23:23:57
 :pig4:  :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 09-12-2018 23:35:00
กรี๊ดดดดดดดด  เจย์เอดท์  I love u
ขอมินิฮาร์ทหน่อยค่าาาา

ส่งพลังใจให้นุ้งพอสสู้ป้าไดโนเสาร์นะคะ
อย่าท้อ สักวันมนุษย์ไดโนเสาร์จะหมดไปจากโลกจ้าาาา :z6:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: jaja-jj ที่ 10-12-2018 00:06:29
แอบเข้าใจเจต ของบางอย่างอายสุดๆไปเลย
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 10-12-2018 06:59:13
เป็นกำลังใจให้พอส   :hao5:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 10-12-2018 14:22:24
เอ็นดูความน้องเจตน์ คือตัวเองก็อายคลิปเก่าๆแต่ก็อยากให้กำลังใจพอส เอ็นดูอะหนูลูกกก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 11-12-2018 01:02:20
เจตน์เท่สุดๆไปเล้ยยย ไอเลิ้บบบ  :o8:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #03 09/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 23-12-2018 22:51:03
Track #04:⏩ Forward To Smile



Thank You
You made my day :)


   ข้อความจากเบอร์ปริศนาในยามเช้าทำเอาเจตน์ตาสว่างตั้งแต่ยังไม่ยกหัวออกจากหมอน  จะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่คู่กรณีเมื่อวาน  ไปเอาเบอร์มาจากไหนกันเนี่ย?
   เขาเกาหัวแกร่ก ๆ ก่อนจะโยนมือถือลงข้างหมอนตามเดิม  ดวงตาปูดบวมขึ้นเล็กน้อย เพราะหลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดคืน  ทำไมน่ะเหรอ....ก็เรื่องไอ้คลิปเจ้าปัญหานั่นไง
   สุดท้ายก็ปลดล็อกจนได้....
   เจตน์ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  เพียงแต่เมื่อคืนภาพของพอสวนเวียนในหัวจนนอนไม่หลับจนต้องกลั้นใจเข้าไปสู่ดินแดนแห่งความอับอายอีกครั้ง  หลังปลดล็อกเสร็จก็รีบปิดมือถือขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มจนเช้า
   ชายหนุ่มลุกขึ้นมาจัดการอาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อย  วันนี้เจตน์หยิบเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์มาสวมแทนชุดสุภาพ  หลังทำงานมาได้สักพักเขาก็เริ่ม ‘อยู่เป็น’  หากไม่มีประชุมหรือนัดลูกค้าทุกคนจะพากันแต่งตัวสบาย ๆ จนเด็กใหม่รู้สึกแปลกแยกไปเอง
เจตน์เดินลงบันไดทั้งที่ผมยังเปียกหมาด  ข้อดีของการตัดผมสั้นคือไม่ต้องดูแลมากมาย  ขับรถไปถึงที่ทำงานก็แห้งพอดี  สมัยเป็นเทรนนี่ต้องเป่าต้องเซตกว่าจะออกห้องได้  แถมเปลี่ยนสีผมบ่อยจนหนังหัวระบมไปหมด  ราคาที่ต้องจ่ายช่างเยอะเหลือเกิน
   “ตื่นสายเหรอลูก” แม่ที่อยู่บนโซฟาถามด้วยเสียงติดตลก “แม่เกือบขึ้นไปปลุกแล้ว”
   “นิดหน่อยครับ” อันที่จริงเลทไปครึ่งชั่วโมงไม่ถือว่าเล็กน้อย แต่ช่างเถอะ “ผมไปก่อนนะครับ  วันนี้คงกินข้าวเช้าไม่ทัน”
   “เดี๋ยวเจตน์”
   “.......”
   “แล้วข้าวกลางวันล่ะ”
   รอบนี้ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ “ไม่เป็นไรครับ  วันนี้ไปกินกับเพื่อน”

   ก็คง....เพื่อนสักคนในนั้นแหละ....

..............................................

   แต่ก ๆ ๆ
   เสียงเคาะแป้นพิมพ์รัวดั่งปืนกลสาดยิงไปทั่วห้อง  เข็มยาวและสั้นใกล้จะรวบกันที่เลข 12 เต็มทีแล้ว  ขืนเคลียร์งานไม่เรียบร้อยคงไม่แคล้วพลาดจังหวะแย่งชิงร้านอาหาร
   เจตน์เคาะเอ็นเทอร์ส่งข้อความสุดท้ายได้ทันท่วงที  เขากรอกน้ำลงคอก่อนจะรื้อหากระเป๋าสตางค์กับมือถือหย่อนใส่กางเกงไปอย่างรีบร้อน  ทันทีที่ขยับเลื่อนเก้าอี้ออกเงาลึกลับก็พาดทับลงมาตรงแผงกั้น
   “ไอ้เจตน์  กินข้าว” พี่เบสนั่นเอง “เดี๋ยวไม่มีที่นั่งพอดี”
   “เอ่อ...” เด็กใหม่อ้าปากพะงาบ ๆ และก่อนจะทันได้พูดอะไรวิทย์ก็โผล่เข้ามาที่ข้างโต๊ะ
   “ป๊ะ!  อีกสามนาทีเที่ยง  ถ้าไปตอนนี้น่าจะ---”
   “คือผมมีนัดแล้วน่ะครับ”
    
   หือ??
   สองพี่เลี้ยงหันขวับมามองหน้ากันในบัดดล  เพิ่งทำงานได้ไม่เท่าไหร่ไอ้รุ่นน้องริอาจมีนงมีนัดข้ามหน้าข้ามตากัน  เรื่องอะไรจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ เล่า!!!
   “ใคร!”
   “สาวที่ไหน?”
   “ครีม!”
   “พี่ชมพู่?”
   “ไอ้หน่อยแน่ ๆ” คนสันนิษฐานลูบคาง “ชอบล่อลวงน้องใหม่”
   “แต่กูว่าพี่กิ๊ฟนะ  ฉายาอาม่าฟาดเด็กไม่ได้มาเพราะโชคช่วย”
   “เอ่อ...”

   เจตน์ยกมือห้ามทัพก่อนเรื่องจะใหญ่โตไปกว่านี้  น้องใหม่เสน่ห์แรงรีบเฉลย....

   “พอสครับ”
   ก้อนมวลความเงียบปกคลุมเหนือโต๊ะทำงานไปชั่วขณะ  ก่อนวิทย์จะตั้งสติขึ้นมาได้ “อ้อ! เป็นเพื่อนกันนี่หว่า”
   “เออจริงด้วย!” เบสทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ “แบบนี้แก๊งสามหนุ่มสามมุมก็วงแตกแล้วสิ”
   “แก๊งอะไรนะครับ”
   “พี่ข้าวตั้งชื่อให้พวกเราน่ะ” รุ่นพี่ยักไหล่ “ทั้งแผนกมีผู้ชายอยู่แค่สาม---แอ๊ก!!”
   ไอ้เจตน์พุ่งตัวแทกเกิลพี่วิทย์  ก่อนจะวิ่งต่อไปราวกับหมายมั่นจะทำทัชดาวน์ให้ได้  มันหันมาตะโกนบอก “ขอโทษครับพี่!!”

   ก็พอสออกห้องไปแล้วน่ะสิ!!

   แม้จะเห็นเพียงหางตาแว้บ ๆ แต่สีผมและเสื้อผ้าอันเป็นเอกลักษณ์นั่นจะเป็นใครไปได้อีก  เจตน์วิ่งหน้าตั้งไปตามพรมน้ำเงินที่ทอดยาว  เห็นแผ่นหลังคุ้นตาเลี้ยวออกตรงประตูพอดี  เขายื่นมือออกไปสุดแขน...
   หมับ!
   “เดี๋ยวก่อน!!” คนถูกจับสะดุ้งโหยง  พสุหันกลับมามองด้วยความฉงน  เหนือกว่านั้นคือด้านหลังแก๊งหนุ่มสาวฝ่ายขายก็ยืนมองกันตาปริบ ๆ “เอ่อ....จะมีเรื่องจะคุยด้วย”
   “อ้อ” พอสอ้าปากพะงาบ ๆ แล้วหันไปบอกรุ่นพี่ “พี่ไปกินข้าวกันก่อนเลยครับ”
   ขวับ!
   ดวงตากลมหันกลับมายังเจตน์ และก่อนที่จะทันได้เอ่ยปากพอสก็เป็นฝ่ายพลิกมาจับข้อมือเขาแล้วจูงนำไปเอง  ทิศทางคือบันไดอีกฝั่งที่เหล่าพนักงานขี้เกียจเดินอ้อมกัน
   วันนี้แฟชั่นของพอสจัดจ้านเหมือนเคย  เสื้อยืดขาวสกรีนลายแมทช์กับกางเกงทรงฮาเร็มเป้ายานสีดำ  เสริมความ ‘เยอะ’ ด้วยหมวกบีนนี่สีแดง  เซตผมหน้าม้าที่เกินออกมาให้มีวอลลุ่มสวยงาม  เจตน์ชักสงสัยแล้วว่าไอ้หมอนี่ตื่นมาแต่งตัวตั้งแต่กี่โมง
   กึก!  ร่างด้านหน้าเบรกกะทันหันเล่นเอาร่างปะทะกัน  พอสเด้งเซไปเล็กน้อยแต่ศูนย์ถ่วงดีเลยพลิกกลับมาประจันหน้าได้อย่างสวยงาม  คุณฝ่ายขายกอดอกถาม
   “มีอะไรหรือเปล่า”
   “ก็....เอ่อ...”
   “ถ้าเรื่องเมื่อวานฉันขอโทษด้วยนะ” คนตัวผอมก้มหัวลงหลังงอ “ไม่น่าพูดจาเอาแต่ใจแบบนั้นเลย แต่ก็---”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก!!”
   พอสเอียงคอ “งั้นเรื่องไหนอะ”
   “อันที่จริงก็ไม่ได้มีเรื่อง แต่มันก็...เอ่อ...”
   “...........”
   “ไปกินข้าวร้านที่นายบอกไง”

   พูดจาวกวนอย่างกับเด็กสามขวบ  ไม่เท่เลยสักนิด  ทว่าเจ้าถิ่นกับเบิกตาโตพยักหน้าจนหัวแทบหลุด

   “ไปสิ!!”

.............................................................


   ร้านเด็ดที่ลือที่เล่าอ้างคืออาหารตามสั่งในส่วนลึกสุดของซอย 5  ชื่อเสียงน่าจะมาจากเมนูที่ ‘ดูมีอะไร’ ไม่ซ้ำซากกับร้านอื่น  ทั้งกะเพราเบคอน  หมูย่างพริกเผา  ไก่กรอบผัดผงกะหรี่

ที่พูดมาทั้งหมดนั้น...ไม่ได้กิน...

   แกร๊บ!

   ถุงแซนด์วิชถูกขยำกรอบแกร่บไปมา  พอสรื้อไก่ทอดออกมาจัดการต่อเป็นเมนูถัดไป  ถุงร้านสะดวกซื้อขนาดใหญ่ที่วางบนโต๊ะอัดแน่นไปด้วยของกินทุกตารางนิ้ว
เพราะมัวแต่อ้ำอึ้งใส่กันจึงพลาดโอกาสทองในการแย่งชิงโต๊ะไป  ผู้พ่ายแพ้จึงต้องเข้าลอว์สันและซื้ออาหารรถเข็นรายทางมานั่งกินตรงม้านั่ง  ที่นี่คือสวนสาธารณะที่อยู่ระหว่างตึกอาคารพาณิชย์  แคบเสียจนมีแค่สามโต๊ะ  ดีหน่อยที่ตึกช่วยให้ร่มเงาไม่ให้อากาศร้อนเกินไป
โต๊ะเหล็กดัดอีกสองตัวว่างเปล่าไร้คนจับจอง  แน่ล่ะ....นี่เป็นตัวเลือกสุดท้ายสำหรับมื้ออาหารกลางวัน  ขณะกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ พอสก็ยื่นไก่ทอดที่กัดแล้วมาให้
“กินไหม”
“ไม่เป็นไร” เจตน์ยัดข้าวเหนียวตามด้วยหมูปิ้งรูดครั้งเดียวหมดไม้  สไตล์การยัดห่าเป็นปอบลงทำให้พสุถึงกับขมวดคิ้ว
“นายจะกินอิ่มไหมเนี่ย”
“ไม่อิ่มค่อยไปซื้อเพิ่ม” ชายหนุ่มตอบทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก  แก้มกลม ๆ ขยับขึ้นลงเหมือนเด็กไม่มีผิด “นายนั่นแหละกินแค่นั้นจะอิ่มเหรอ”
“ฉันกินเท่าคนปกติ  นายนั่นแหละผิดปกติ”
“แม่ฉันชอบทำอาหารก็เลยกินเยอะมาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“อ๊ะ! คุณแม่ที่บีบซอสเป็นรูปดาวน่ะเหรอ”
“อย่าล้อ” เจตน์ดุใส่  ทีเรื่องแบบนี้ล่ะจำแม่นนัก
“ไม่ได้ล้อสักหน่อย  น่าอิจฉาจะตาย!” พอสเสียบไม้อันว่างเปล่าลงในถุงขยะ “แม่ฉันไม่ชอบทำอาหารเลย  กลับบ้านทีไรกินแต่แกงถุง”
“แม่ฉันก็ไม่ได้ทำอร่อยทุกอย่างหรอก”
“แต่ก็กินจนหมดใช่ไหมล่ะ”
“ก็นะ....”
พอสเท้าคางลงบนโต๊ะ  จ้องอีกฝ่ายด้วยดวงตากลมใส “นายใจดีแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
“หมายความว่าไง”
“ก็ยอมทำอะไรที่ตัวเองไม่ชอบ”
“..........”
“เช่นปลดล็อกคลิปเจย์เอดท์”

ฉึก!!!
ประโยคที่ไม่คาดคิดพุ่งเข้ามาปักกลางกบาล  สมองระเบิดเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วสารทิศ  หมูปิ้งคาอยู่ระหว่างหลอดอาหารเลือกไม่ได้ว่าจะเคี้ยวต่อหรือกลืนลงไปดี
“หน้าแดงแล้ว” ทั้งที่ใกล้จะขาดใจตายอยู่รอมร่อพสุก็มาขยี้ซ้ำ  ฆาตกรยื่นขวดน้ำมาให้ “เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก”
หลังดูดน้ำเอาชีวิตรอดได้สำเร็จเจตน์ก็ปาดน้ำตาที่คลอเบ้าออก “ละ...เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ”
“ทำไมล่ะ” พอสก็ว่าตัวเองไม่ได้ลงรายละเอียดในคลิปเลยนะ  จะเขินอะไรกันเล่า “ถึงจะทำให้นายเกลียดฉันมากขึ้นก็เถอะ”
“..........”
“แต่ฉันชอบนายจริง ๆ นะ”
“..........”
“อ๊ะ! พูดแบบนั้นคงแปลก ๆ ใช่ไหม.....แต่ถ้าจะพูดว่าชอบแค่เสียงมันก็ไม่ใช่น่ะ  ทั้งสีหน้า  แววตาก็ชอบทั้งหมดเลย”
มาถึงตรงนี้คนสารภาพก็เริ่มร้อนขึ้นมาที่ใบหน้า  ยิ่งพูดยิ่งอันตรายแฮะ  ชายหนุ่มหลบตาวูบ  เห็นแค่เพียงมือใหญ่ที่ประสานกันบนโต๊ะ  ขณะที่กำลังลังเลว่าควรจะพูดอะไรต่อดีน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เขาชอบก็ชิงเอ่ยออกมาก่อน....
“นายชอบเจย์เอดท์”
“อืม....”

‘แค่’ เจย์เอดท์....

“เพราะอย่างนั้นฉันถึงอยากเป็นกำลังใจให้น่ะ  ถึงจะทำให้นายรำคาญโคตร ๆ เลยก็เถอะ” พอสปัดผมหน้าม้าอย่างประหม่า  ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าอีกฝ่าย “แต่ถ้านายไม่อยากให้ใครฟังแล้วจะล็อกก็ได้นะ  ขอโทษด้วยที่ทำให้อึดอัด”
“มัน.....”
พอสกลั้นหายใจเมื่อเจตน์ขยับปาก

“ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น” มาถึงตรงนี้พ่ออดีตเทรนนี่ก็เกาท้ายทอยแก้เขิน “ถะ...ถ้าให้พูดตามตรงมันก็รู้สึกดีแหละ....”
“อะไรนะ!!”
“อย่าเสียงดังสิ” คนตัวใหญ่ถูใบหน้ากับฝ่ามือแรง ๆ ถ้าแดงขึ้นมาจะได้มีข้ออ้าง “อันที่จริงก็เกลียดคลิปนั่น แต่ฉันเคยเป็นเทรนนี่มาก่อนใช่ไหมล่ะ  ไม่ใช่เพราะแค่อยากร้องหรือรักเสียงเพลงอย่างเดียวหรอกนะ”
ถ้าแค่นั้นล่ะก็คงไม่ยอมทิ้งทุกอย่างไปคว้ามาหรอก  ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีชื่อเสียง แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้แล้วก็ต้องยอมรับความจริง เพราะอย่างนั้นเจตน์ถึงได้วิ่งหนีอดีตอันน่าอาย  ไม่อยากได้ยิน  ไม่อยากเห็นไอ้เศษซากความพยายามที่ล้มเหลว
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.....
แต่การที่มีคนมาบอกว่าชอบตัวเขาในตอนนั้นมันก็.....เหมือนกับไอ้เศษซากนั่นมีความหมายขึ้นมานิด ๆ....

   “พอนายบอกว่าชอบ....” เจตน์อ้าปากพะงาบ ๆ “เสียง”
   “ทั้งหมด”
   อย่าย้ำได้ไหมเล่า!
   “ลึก ๆ มันก็ดีใจอยู่น่ะ” เจตน์เมินคำขยายความอันตรายนั่น “ฉันโกรธตัวเองที่เป็นลูซเซอร์แล้วเอาไปลงกับนาย เพราะงั้นขอโทษด้วยที่วันนั้นพูดจาไม่ดีใส่”
   “..มะ....ไม่เป็นไร.....”
   “...........”
   “แต่อย่าเพิ่งล็อกคลิปได้ไหม”

   นะ....นี่มัน....สุดยอดแฟนคลับ....

   “ขอฉันกลับไปดูอีกสักรอบ  ไม่สิ! ขอโหลดเก็บลงเครื่องก่อน!” พอสชูสามนิ้วสาบาน “รับรองว่าจะไม่เผยแพร่ที่ไหน”
   “ไม่ล็อกก็ได้” เฉพาะคลิปร้องเพลงน่ะนะ แต่คลิปเต้นเจตน์ว่ามันระยำจนต้องลบออกไปจากโลกเลยล่ะ.... “ยังไงนอกจากนายกับแม่ฉันก็ไม่มีใครดูแล้วล่ะ”
   “.........”
   อา....ฟังแล้วอดสูยิ่งนัก....

   ฆ่าตัวเองเสร็จก็นั่งคอตกหมดอาลัยตายอยาก  ลำบากคุณฝ่ายขายต้องมาตบบ่าปลอบ “ไม่เป็นไรนะ  อีกนิดก็จะแตะพันวิวแล้ว  ฉันจะช่วยปั่นให้”
   “ช่างวิวมันเถอะ”
   ระยะห่างที่ลดลงทำให้เจตน์เผลอมองผมหน้าม้าฟูฟ่องที่โผล่ออกมาจากหมวกบีนนี่  พอสโดดเด่นเสมอในสายตาเขา  อา....แต่งตัวขนาดนี้ไม่เด่นก็คงแปลกแล้วมั้ง  ไม่สิ! วันที่โดนบังคับให้ใส่โปโลบริษัทหรือเสื้อเชิ้ตก็ยังเตะตาอยู่ดี  ช่างมีเสน่ห์แบบไอดอลเต็มเปี่ยม
   เพราะแบบนั้นเจตน์ถึงได้เผลอใจเต้นแรงหรือเปล่านะ...
   “แชมพูที่นายใช้หอมดีนะ” ตัวอันตรายยื่นใบหน้าเข้าสูดฟุดฟิดที่ข้างศีรษะ “ยี่ห้ออะไรน่ะ”
   “จำไม่ได้  แม่ซื้อมาวางให้”
   “อ๋า  คุณแม่น่ารักจัง” พอสประสานมือไว้ที่อกชื่นชมออกนอกหน้า “วันนี้กลับไปถ่ายรูปขวดให้ดูหน่อยสิ”
   “อืม”
   “ส่งมาทางไลน์ก็ได้”
   เอ๊ะ….
   ปลายนิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะดูยั่วยวนไม่ว่าเจ้าตัวจะตั้งใจหรือไม่ “เบอร์ที่ส่งข้อความไปเมื่อเช้าไง”
   “อ่า....เบอร์นั้น” เจตน์โหลดข้อมูลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเพิ่งสะดุ้ง “จริงสิ! นายไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน”
   “แหม เป็นเพื่อนร่วมงานกันมีเบอร์ไว้ก็ไม่เห็นแปลกเลย”

   แปลกสิวะ.....เพิ่งร่วมงานกันครั้งเดียว  แถมเจตน์ยังไม่ได้พิมพ์นามบัตรเลยสักใบ  ไอ้แบบนี้มันเรียกรุกล้ำความเป็นส่วนตะ----
   “’งั้นเดี๋ยวฉันทักไลน์ไปนะ”
   ถึงขั้นแอดมาก่อนด้วยว่ะ!  นี่มัน....

   ติ๊ง!
   มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกให้เจ้าของหยิบออกมาดู  บนจอปรากฏข้อความเข้าใหม่พอกดเข้าไปดูก็พบกับประโยคสั้น ๆ
   ‘อย่าลืมแชมพูล่ะ;)’

อุก....ใจกระตุกเหมือนถูกไฟช็อต  เจ้าของข้อความกระตุกยิ้มที่มุมปาก มวลมหาออร่าส่องแสงออกมาจากด้านหลังราวกับมีใครฉายสปอร์ทไลท์
ยอมรับก็ได้ว่าน่ารักเป็นบ้าเลย....

.................................................

นี่มันเดทไม่ใช่เหรอ....

PausePause* : ว่างไหม?
Jate : ถอนหญ้าหน้าบ้านให้แม่ตอนเช้า
PausePause* : แล้วบ่ายล่ะ
Jate : ว่าง
PausePause* : มีเรื่องให้ช่วยหน่อย  ออกมาเจอกันได้เปล่า
Jate : ?
PausePause* : เจอกันxxxบ่ายตรงนะ

   ไลน์เมื่อเช้าเด้งเป็นเจ้าเข้าอยู่หลายนาทีจนแม่ตะโกนเรียกเจตน์กินข้าวนั่นแหละถึงได้หยุด  พอเดินลงมาเติมเสบียงก็ไม่วายถูกแม่บ่น ‘ช่วงนี้เล่นแต่มือถือนะ  มีแฟนหรือไง’
   เจตน์ข้าวติดคอเกือบตาย  หลังเอาชีวิตรอดได้ก็รีบชี้แจง ‘เพื่อน!!’
   แม่ทำหน้าไม่เชื่อ แต่ก็ยอมเปลี่ยนเรื่องแต่โดยดี  มาตรงนี้ไอ้เจตน์ก็ชักร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะคนอย่างแม่ถ้าสงสัยแล้วไม่มีคำว่ารามือ  เริ่มตั้งแต่ออกบ้านพร้อมประโยคสุดฮิต ‘ไปไหน แต่งตัวหล่อเชียวนะ’  แม่ครับ....มันก็เสื้อยืดกางเกงยีนส์ไม่ได้พิเศษอะไรเลยสักนิด  จับผิดไปก็ไม่มีประโยชน์....
   ....ก็เป็นเพื่อนกันจริง ๆ นี่....
   แค่คุยไลน์กันทุกวันหลังเลิกงาน  แล้วก็กินข้าวเที่ยงในบางวันที่พอสเข้าออฟฟิศ  เพื่อนที่ไหนเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละ

   เอี๊ยด!
   ชายหนุ่มจอดรถตรงหน้าอาคารที่พสุปักหมุดให้  มันเป็นโกดังที่ตั้งในเขตชุมชน  ลานจอดรถด้านหน้าอัดแน่นไปด้วยยานพาหนะหลากสี  ด้านในสุดคืออาคารชั้นเดียวสีขาวมุงด้วยหลังคาแดง  พร้อมป้ายกระดาษแขวนรอบบริเวณ ‘SALE’ ‘ลดลืมตาย!!’ ‘ไม่หมดไม่กลับ!!’ ‘กลัวไม่เจ๊ง!’
ดูยังไงก็ไม่ใช่สถานที่เหมาะแก่การนัดเพื่อนออกมาเลยสักนิด....
ระหว่างที่กำลังยืนเคว้งเต้งล่องลอยอยู่นั่นเอง  มือปริศนาก็โผล่เข้ามาฉกข้อมือ  จะเป็นใครเสียอีกถ้าไม่ใช่...
“เจตน์!!” พอสปรากฎตัวในชุดเดินฮงแดอีกเช่นเคย  เริ่มตั้งแต่หมวกทรงบัคเก็ตสไตล์ขอทานบนหัว  เสื้อยืดสีเหลืองกล้วยกับกางเกงยีนส์ขาสั้นปลายรุ่งริ่ง พร้อมรองเท้าแตะรัดส้นสีดำ  ยังไม่ทันสำรวจต่างหูก็ถูกลากแขนไปเรียบร้อย “อีกห้านาทีจะเริ่มแล้ว!”
“หา!?” คนถูกลากหันซ้ายขวา “เริ่มอะไร”
“ลดล้างโกดัง!!”

หืม?....เจตน์หูฝาดไปหรือเปล่า....
ไม่ต้องออกปากถามต่อเมื่อพอสได้พาเขามาหยุดอยู่ตรงหลังแถมฝูงชนมหาศาลที่มีตั้งแต่ลุงป้าน้าอายันวัยรุ่น  บ้างก็มาเดี่ยว  บ้างก็เป็นหมู่คณะ แต่ทุกสายตาพุ่งตรงไปยังประตูม้วนเหล็กราวรอคอยบางอย่าง
อย่าบอกนะว่า.....

“อีกสามนาที!!” ตัวตั้งตัวตีเอ่ยรายงานก่อนจะยัดตะกร้าใส่มือเจตน์ “โทษทีที่พานายมาลำบาก แต่มันจำเป็นจริง ๆ”
“เอ่อ....นี่ซื้ออะไรกันเหรอ  บัตรคอนเสิร์ต?”
“ป็อกกี้”
“.........”
เพราะสีหน้าซังกะตายของไอ้เจตน์ทำเอาคนนัดอธิบายจนลิ้นพันกัน “ไม่ใช่ป็อกกี้ธรรมดานะ!! มันเป็นแบบนำเข้าเชียวนะ  บางรสกล่องเป็นร้อยก็มี แต่นี่ลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์!!  ห้า-สิบ-เปอร์-เซ็นต์!!”
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
อ๊ะ! จริงด้วย....เจตน์ก็หน้าแบบนั้นเป็นปกตินี่นา
พอคิดแบบนั้นพอสก็สบายใจขึ้นมา  ชายหนุ่มก้มหน้ากดมือถือก่อนจะยกให้อีกฝ่ายดู “เป้าหมายหลักคือรสสตอว์เบอร์รี่ รุ่น Chunky รูปหัวใจ  เอาตัวที่เป็นลิมิเต็ดของฤดูหนาวนี้  อ๊ะ! นี่รูปกล่อง”
“ขะ...เข้าใจแล้ว”
“ส่วนอันนี้ตัวสำรอง” ปลายนิ้วปัดไปยังภาพถัดไป “เป็นรุ่นเบอร์รีช็อกโกแลต”
“เอ่อ....มีสำรองด้วยเหรอ”
“คนเราต้องมีแผนสองสิ!  เหมือนกดบัตรคอนโซนที่อยากได้ไม่ทัน แต่ก็ยังได้โซนอื่นไง” อธิบายได้เห็นภาพจนเจตน์สิ้นคำจะเถียง “มีคำถามอื่นอีกไหม”
“แค่สงสัยว่าต้องชวนฉันออกมาเลยเหรอ”
“กะ....ก็...” คนตาโตกำหมัดแน่น  งึมงำเสียงแผ่ว “อันที่จริงก็เกรงใจนายมาก ๆ แบบมาก ๆ โคตร ๆ เลยล่ะ แต่เพื่อนคนอื่นไม่ว่างวันนี้เลย  คนที่ว่างก็บ่นว่าชวนเหี้ยไรเนี่ย”
“..........”
“แต่เขาจำกัดไม่เกินคนละสิบกล่องน่ะสิ!!” ปลายนิ้วชี้ไปยังด้านหน้า “เจ๊คนนั้นยังเอาลูกมาด้วย  ขี้โกงชะมัด!!”
“อ่า......” เจตน์พอจะเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาหน่อย ๆ แล้ว  มิน่าเล่าแก๊งข้างหน้าถึงแห่มากันเยอะนัก  คงมีทั้งซื้อไปกักตุนไหนจะเอาไปขายต่ออีก  ถึงกระนั้นก็ยังติดใจอยู่อีกอย่าง.... “ขออีกคำถาม”
“ว่ามา”
“นายแต่งตัวแบบนี้มาแย่งซื้อของเซลเนี่ยนะ”
พอสก้มมองเครื่องแต่งกายของตนเองแล้วตอบอย่างมั่นใจ    “เพราะว่าวันนี้สีเสื้อมงคลคือสีเหลืองไง!!”
   งั้นไม่ต้องเหลืองไปยันหมวกก็ได้มั้ง.....
   เจ้าของแฟชั่นจัดจ้านดึงชายเสื้อโอ้อวด “เลขตกตรงช่องเดชอำนาจชัยชนะเชียวนะ!!”
   “อ่า...เข้าใจละ” นี่คือจุดที่โหราศาสตร์กับแฟชั่นมาบรรจบกันสินะ  เจตน์พยักหน้าหงึกหงัก “แล้ว----”
   
   ครืดดดดดดดด....
   บานประตูส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดแล้วค่อย ๆ ขยับเลื่อนขึ้น  วินาทีนั้นทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว  พอสหันมาสบตากับเจตน์ขยับปากว่า ‘มาแล้ว’
   ในมือกำตะกร้าแน่นราวกับจับอาวุธ  เบื้องหลังประตูนั่นมีสมรภูมิรออยู่....

   ครืดดดดดดดด....

   ดวงตาทั้งสองจ้องเขม็งไปยังช่องว่างที่แสงส่องออกมา  หัวใจระรัวดุจลั่นกลองรบ  ส้นรองเท้าเปิดขึ้นพร้อมดีดตัวออกไป  นับ....สาม  สอง  หนึ่ง...
   ไป!!

……………………………………………….


   ตุบ!
   ถุงพลาสติกถูกโยนระเนระนาดบนเบาะ  ก่อนจะตามมาด้วยร่างเปื่อยยุ่ยของชายทั้งสองที่ล้มเผละไม่เป็นท่า  นอนทุเรศได้ไม่นานก็ต้องเด้งตัวขึ้นมา เพราะแก้วกาแฟที่สั่งไว้มาเสิร์ฟวางถึงโต๊ะแล้ว
   “ลาเต้กับคาปูชิโน่ที่สั่งค่ะ”
   “ขะ...ขอบคุณครับ” พอถูกเห็นสภาพน่าอายพอสจึงรีบจัดท่าให้เข้าที่เข้าทาง  เขาเอ่ยกับคนฝั่งตรงข้าม “อยากกินอย่างอื่นก็สั่งเลยนะ  ฉันเลี้ยงเอง”
   ที่นี่คือร้านคาเฟ่รกร้างไร้ผู้คน  หากถามถึงตำแหน่งก็อยู่ตรงข้ามกับโกดังอันเป็นสนามรบเมื่อครู่เลยล่ะ  มองออกไปนอกหน้าต่างตอนนี้ยังเห็นฝูงชนหอบหิ้วถุงออกมาเต็มสองมือ
   ภายในร้านตกแต่งด้วยสไตล์ industrial loft แบบมาตรฐาน  มีทุกอย่างตามตำรา  เฟอร์นิเจอร์ไม้ขาเหล็ก  กระดานดำ  ผนังตกแต่งลายอิฐสลับปูนเปลือย และโคมไฟเหล็กทรงสุ่ม  ร้านกว้างขวางแบ่งออกเป็นสองโซนคือแบบนั่งโต๊ะและนั่งบนพื้นชานยก  แน่นอนว่าพวกเขาเลือกแบบนั่งพื้นเพื่อให้เหยียดแข้งเหยียดขาและแอบนอนแผ่ได้
   เจตน์เขย่าคอเสื้อที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ  ทั้งที่เปิดแอร์เป่าหัวอยู่ก็ยังมิอาจบรรเทา แม้แต่พ่อคนแฟชั่นจัดยังต้องถอดหมวกขอทานมาพัดรัว ๆ
   เมื่อครู่พวกเขาเพิ่งจะผ่านสมรภูมิเดือดซอมบี้คลั่งมาสด ๆ ร้อน ๆ เรียกได้ว่าแขนขาขาดด้วนเชื้อกินสมองเกือบเอาชีวิตรอดออกมาไม่ได้  พลังแห่งของเซลดึงสันดานดิบของมวลมนุษย์ออกมาได้ดียิ่งกว่าน้ำท่วมโลก  ทั้งดึงผลักดันเบียดใครล้มก็กระทืบซ้ำ
   ส่วนผลน่ะเหรอ....

   “ได้รุ่นลิมิเต็ดมาแค่กล่องเดียวเอง” เจตน์งึมงำกับหลอดดูด  อันที่จริงเกือบไม่ได้ด้วย เพราะมีป้าคลั่งพุ่งเข้ามาแย่งจากมือ แต่เจตน์ทำหน้าเหี้ยมใส่จนหล่อนล่าถอยไปเอง “ไม่คิดเลยว่าจะโหดขนาดนี้”
   “อย่างน้อยก็ได้เบอร์รี่ช็อกโก้มาครบโควตานะ”
   “ก็ใช่...” แต่มันน่าหงุดหงิด  ถ้าวิ่งเร็วนี้สักหน่อยอาจจะพอคว้าได้อีกสักกล่องแท้ ๆ  เจตน์ดูดลาเต้ลงคอไปอึกใหญ่ “รอบหน้าจะใส่รองเท้าแบบวิ่งมาด้วย”
   “ถ้ามีรอบหน้านายจะมาอีกเหรอ” ดวงตากลมโตส่องประกายระยิบระยับทำเอาคนฝั่งตรงข้ามหน้าร้อนนิด ๆ  เจตน์หลบตาวูบ
   “ถ้าว่างก็มาช่วยก็ได้แหละ”
   พอสเท้าคางมองคนเขินแล้วก็อดจะแซวไม่ได้ “นายนี่ใจดีจริง ๆ เลยน้า~”
   “ฉันแค่ไม่ชอบแพ้น่ะ  เหมือนเล่นเกมไม่ผ่านด่าน  มันคาใจ”
   “เพื่อนฉันน่ะนะ....” จู่ ๆ พสุก็เอ่ยเรื่องอื่นขึ้นมา “พอบอกว่าจะให้มาช่วยซื้อของเซลก็บอกว่า ‘เหี้ยไรเนี่ย’ ไม่ก็ ‘งั้นกูไม่ว่างแล้ว’ เพราะงั้นก็เลยไม่กล้าบอกนายแต่แรกว่าจะพามาปู้ยี้ปูยำ”
   แม้จะฟังรุนแรงแต่ไอ้คำนั้นก็ใกล้เคียงความจริงจนเจตน์ไม่แย้งอะไร....
   “พอเห็นนายไม่ว่าอะไรค่อยโล่งอกหน่อย” ชายหนุ่มใช้หลอดคนคาปูชิโน่ในแก้วตัวเองเล่น  พอสเลียริมฝีปากลิ้มรสขมที่ติดบนนั้น “ดูงี่เง่าปะ”
   “เรื่อง?”
   “ชายวัยยี่สิบสามจริงจังกับการซื้อขนมลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์” พอสถอนหายใจ “ปัญญาอ่อนปะ”
   “ก็ไม่นี่”

   ซู้ดดดดดด...
   คนตัวใหญ่ดูดลาเต้อย่างสงบ “คนเราก็ต้องมีเรื่องที่ชอบมาก ๆ ทั้งนั้นแหละ”
   “อืม....”
   “ขนาดฉันไปเต้นแร้งเต้นกาทุเรศลูกตานายยังไม่ว่าอะไรเลย”
   “........”
   “แล้วความชอบของนายจะเป็นเรื่องงี่เง่าได้ไง”

อา....ไม่ไหวแล้ว....
หัวใจเหมือนจะเรืองแสงแผดเผาร่างให้ตายมันเสียตรงนั้น  รุนแรงเสียจนพอสทรุดตัวแนบใบหน้าลงกับโต๊ะความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาเต็มอกราวกับผีเสื้อสยายปีก
ที่ผ่านมามีแต่คนค่อนขอดเรื่องรสนิยมของเขา  จะเสื้อผ้าหน้าผม  เจาะหู  เป็นเกย์ หรือแม้แต่ฟังเพลงเกาหลี  ตอนโดนล้อโดนแซวก็พอจะทำเป็นเรื่องตลกได้อยู่หรอก แต่ลึก ๆ ใครจะชอบโดนดูถูกกันล่ะ  ทั้งที่เพื่อนตอบว่า ‘อะไรของมึงเนี่ย’ แต่เจตน์กลับคว้าตะกร้าแล้ววิ่งสู้ฟัดมาให้ได้ตั้งกล่องหนึ่ง  คิดมาถึงตรงนี้ก้อนเนื้อตรงอกซ้ายก็เหลวเป๋วราวกับถูกลนไฟ  บางทีพอสอาจจะตายโดยไม่ต้องให้พระเจ้าเรียกอุกกาบาตก็ได้
ไม่!! เขาจะมาตายตรงนี้ไม่ได้!!

“ต้องฉลอง!!”
จู่ ๆ ไอ้คนซบโต๊ะก็โพล่งเสียงดังจนเจตน์สะดุ้งโหยง
“ฉลอง?  ฉลองอะไร”
แทนคำตอบคุณฝ่ายขายหันกลับไปรื้อถุงขนาดใหญ่ข้างตัวอย่างบ้าคลั่ง  ผู้ถูกเลือกมีสีขาวแซมด้วยชมพูต่างกับกล่องอื่น ๆ อย่างชัดเจน
“ดะ...เดี๋ยวสิ” เจตน์ห้ามไม่ทันแล้ว เพราะนายพสุใช้นิ้วโป้งทิ่มเข้าไปตรงช่องว่างพร้อมแงะฝากล่องออก “เฮ้!  ฉันไม่กินก็ได้  นายเก็บไว้เถอะ”
“ก็บอกว่าจะฉลองกันไง” นอกจากไม่สนใจคำห้ามปรามแล้วพอสยังฉีกซอง  ยื่นแท่งหนึ่งให้เจตน์เสร็จสรรพ “เอ้า!!”
ขนมสีหวานจ๋อยถูกยื่นเข้ามาแทบทิ่มหน้า  ก็ไม่ได้ไม่ชอบของหวานหรอกนะ แต่...
“นายกินเถอะ” เจตน์พยายามดันออก แต่พอสขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม บางทีเขาอาจจะสูญเสียดวงตาจากเหตุการณ์นี้ได้ “อุตส่าห์ไปแย่งมาได้กล่องเดียวเลยนะ”
“เพราะแบบนั้นถึงต้องแบ่งกันไง” ปลายขนมจ่อเข้ามาใกล้ตาดำทุกที “นะ”
“กะ..ก็ได้...”
หมับ!
เจตน์คว้าขนมแท่งจากมืออีกฝ่ายก่อนจะเสียอวัยวะไป  จังหวะที่กำลังจะส่งมันเข้าปากพอสก็ยื่นอีกอันมาตรงหน้า
“เชียร์สสสสส”

อันที่จริงแล้วเจตน์ไม่ชอบทำอะไรน่ารัก ๆ อย่างการชนป็อกกี้แทนแก้วเบียร์สักเท่าไหร่หรอก  สารร่างเขาแอ๊บแบ๊วไหวที่ไหนกันล่ะ แต่ว่าตอนนี้....ตอนที่พอสเฝ้ารอด้วยดวงตาวิบวับ....
เขาขยับขนมแท่งของตัวเองไปใกล้ ๆ  เอ่ยตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เชียร์ส”
แล้วก็ชนป็อกกี้เข้าหา...

ป๊อก!!

“เชี่ย!!”
สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกันเมื่อขนมร่วมสาบานแหลกสะบั้นหักออกเป็นสี่ท่อนในพริบตา  เศษซากกระเด็นกระดอนอัดข้างฝาบ้าง  กลิ้งขลุก ๆ มาที่ปลายเท้าบ้าง  แหลกแบบไม่ต้องเก็บมาแดกกันอีกต่อไป
ชายวัยยี่สิบสามทั้งสองสบตากันครู่ใหญ่แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

เล่นอะไรปัญญาอ่อนชะมัด.....

ใบหน้าที่เคยเฉยชาไร้อารมณ์บัดนี้กลับฉาบทับด้วยอารมณ์ขบขัน  ดวงตาเรียวยิ้มจนกลายเป็นขีด  ราวกับเจตน์ได้ใช้ทุกกล้ามเนื้อบนใบหน้าจนหมดสิ้น
เขากัดซากขนมที่เหลือเข้าปาก  รสหวานของมันทำให้วันหยุดมีความหมายยิ่งกว่าเดิม และยิ่งเมื่อได้นั่งอยู่กับใครอีกคน......

อืม...ซื้อของเซลก็ไม่ได้แย่นักหรอก....

TBC


เห้อมมมมม  กลับมาเขียนรักสดใสของวัยรุ่นแล้วชุ่มชื่นหัวใจไปอีกแบบค่ะ  ปกติมีแต่พวกคนเถื่อน//หรี่ตามองตัวละครที่ผ่านมา
ขอส่งความหวาน Merry Christmas ทุกคนล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ  ใส่ปากเคี้ยวกร้วม ๆ
และ ๆ ๆ อันนี้ต้องขออวดอย่างแรง  น้อง ICHI วาดคาแรคเตอร์มาให้  ทับใจมากกก  มันใช่เลยอะะะ ฮือออออออออ
(J.8ight คิระ ๆ พัลจัก ๆ มาก  อปป้าค้าาาาาาาาาา)

(https://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/48405200_372850063521918_8339402440885403648_n_zpsaf6wmxqh.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/48395673_639709310133969_3562643211316887552_n_zps0ojqujvj.jpg)

ฝากติดตามน้องเจตน์น้องพอสด้วยนะคะ
จะพูดว่าใกล้จบแล้วก็กระดากปากอะ  สั้นเท่านี้ 55555555555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ//กอดรวบ

ป.ล.เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสนพ.เฮอร์มิตจ้า
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 23-12-2018 23:25:34
 :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 24-12-2018 00:16:00
หยิบขนมมาฉลองกัน จาก เชียร์ส กลายเป็น เชี่ย ซะงั้น  :laugh:
แอบมีใจให้กันแล้วละสิพวกคุณ  :hao6:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 24-12-2018 00:19:42
เป็นการเดตที่ทรหดมากจ้ะ555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 25-12-2018 16:20:42
แงงงง้ เอ็นดูเจตน์อะ น่ารักจริงๆ นี่เป็นพอสก็ใจตุ้บตั้บเหมือนกันนนน ตาบ้าาา น่าเอ็นดูไปหมดดด

ปล.เราเข้าใจพอสนะเพราะป๊อกกี้หัวใจรสสตอร์เบอร์รี่มันอร่อยจริงๆ
555555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-12-2018 18:53:56
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 27-12-2018 17:44:08
น่าเอ็นดู 555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 29-12-2018 05:59:23
5555 น่ารักไปอีก
ใจเต้น เป็นห่วง นอยด์ ล่องลอย
อีกนิดคงได้บอกกันละ

เจตน์ ความฝันไม่จริง แต่ไม่จำเป็นต้องทิ้งนะ
เอามาใช้ประโยชน์เวลาอื่นได้ เห็นไหม

พอสน่าเอ็นดูนะ สู้มาได้ อดทนมาได้
ใครว่าพอสไม่เจอคนดูถูกล่ะเจตน์


หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 06-01-2019 21:41:34
Track #05: ✖ Mute Heart


‘ปีนี้ธีมสัตว์โลกน่ารักนะ’
‘ครับ?’
‘งานเลี้ยงปีใหม่ไง’


บทสนทนากับพี่ข้าวข้างต้นทำเอาเจตน์กุมขมับมาเป็นสัปดาห์  คิดไม่ตกจนเผลอเอาไปปรึกษาแม่ และนั่นทำให้เหตุการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
“ลูกสาวเพื่อนแม่เปิดร้านเช่าชุดแฟนซีอยู่”
“หือ?” ช้อนที่กำลังจะเข้าปากชะงักไป  ขณะนี้เวลาเก้าโมงเช้า ณ บ้านจงรักษ์  โต๊ะอาหารอัดแน่นไปด้วยกับข้าวนานาชนิดรอต้อนรับพ่อที่กลับจากสิงคโปร์เที่ยงนี้ “แม่หมายถึง?”
“ไปอุดหนุนเขาหน่อยสิ” มารดาพูดจบก็หันหน้าจอมือถือที่เปิดหน้าเพจหนึ่งค้างไว้ให้ดู “เนี่ย  ชื่อร้านเรนโบว์ยูนิคอร์น”
“แค่ชื่อร้านก็ไม่น่าเข้าแล้ว”
“เอ๊ะ! ลูกคนนี้นี่” หล่อนตีเพี๊ยะสั่งสอนเด็กปากเสีย “ยังหาชุดไม่ได้ใช่ไหมล่ะ  ยังไงก็ลองดูร้านพี่เขาก่อนสิ”
“แม่ดูตื่นเต้นกว่าผมอีกนะ”
“แหม” คนเป็นแม่ทาบมือลงที่ข้างแก้ม “แม่ยังไม่เคยเห็นน้องเจตน์แต่งแฟนซีเลยนี่นา  ความรู้สึกเหมือนสมัยเต้นเพลงผึ้งน้อยตอนอนุบาลสองเลย”
“แม่อย่าพูดถึงมันเลย”
“เนี่ย  ว่าแล้วก็เสียดายที่วีดีโอมันพังไปหมดแล้ว”
พัง ๆ ไปได้ซะก็ดี....
เจตน์ตักผัดผักเข้าปากคำใหญ่  เคี้ยวหยับ ๆ ไม่สนใจหัวข้อนั้นอีกต่อไป  แม่ก็เป็นเสียอย่างนี้  คิดว่าลูกตัวเองน่ารักที่สุดในโลก  ก็นะ....นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่เจตน์เกิดฝันบ้า ๆ อย่างการอยากเป็นไอดอลขึ้นมาก็ได้  ที่จริงก็แอบหลงตัวเองนี่หว่า....
“ไฟลท์พ่อมาถึงเที่ยงใช่ไหมครับ”
“เห็นว่าเที่ยงยี่สิบนะ” ลูกชายจะไปความจำดีสู้แม่ได้อย่างไร “กินเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำไป๊ลูก”
“ครับ ๆ”
หลังล้างจานเรียบร้อยเจตน์ก็ไต่บันไดกลับขึ้นห้องไป  ทันทีที่เปิดประตูมือถือบนโต๊ะก็สั่นเรียก  ดูเหมือนจะเป็นข้อความไลน์เข้าล่ะมั้ง  จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ....

PausePause* : นายว่าอันไหนดีกว่า?
บรรทัดบนสุดว่าอย่างนั้นก่อนจะตามมาด้วยรูปภาพอีกสอง
PausePause* :  แดง หรือ เหลือง?
มันคือรองเท้าผ้าใบแบรนด์ไทยที่ช่วงนี้ฮิตกัน  เจตน์เห็นเพื่อนลงรูปในไอจีแว้บ ๆ อยู่เหมือนกัน  เขากดขยายดูรูปเลื่อนไปมาแล้วพิมพ์ตอบ
Jate : ถามเป็นการเมืองเลยนะ
PausePause* :  5555555555
PausePause* :  เร็ว  เจ้าของร้านจะกินหัวแล้ว
Jate : สีไหนก็ได้
PausePause* :  ห้ามตอบงั้นดิ
พอสเสริมด้วยสติ๊กเกอร์หัวร้อน
PausePause* :  นายชอบสีไหน
Jate : ดำ
PausePause* :  เอาที่มันมีสิ!!
เจตน์หลุดขำกับเมจเสจโวยวาย  ตัวเองก็เซนส์แฟชั่นรุนแรงแท้ ๆ ยังจะมาปรึกษากันอีก
Jate : นายมีสีเหลืองเยอะแล้ว  เอาแดงแล้วกัน
PausePause* :  ว้าว  จำได้ด้วยอะ
คุณฝ่ายขายส่งสติ๊กเกอร์ปรบมือเกรียวกราวมาให้  ตอนนั้นเองที่ไอ้ซื่อบื้อรู้สึกพลาดมหันต์  เจตน์รีบรัวแป้นกลับ
Jate : แค้เหนบ่อน
Jate : *แค่
Jate : *บ่อย
   PausePause* : นิ้วเบียดเชียว 55555
   บทสนทนาถูกตัดลงตรงนั้นเมื่อเจตน์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป  ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงโอ้เอ้ไม่ยอมไปอาบน้ำตามที่แม่สั่ง
   จู่ ๆ ก็คิดถึงความสัมพันธ์คลุมเครือระหว่างตัวเองกับพอส  เรื่องนี้วนเวียนในหัวเจตน์มาหลายสัปดาห์จนแล้วจนรอดก็ยังหาคำตอบไม่ได้  ไม่ได้คาดหวังคำตอบจากทางนั้น  เอาที่ตัวเองก่อนเนี่ยแหละ....
   เขาคิดยังไงกับพอสกันแน่นะ....
   เรื่องของตัวเองแท้ ๆ ยังไม่มีปัญญาหาคำตอบ  ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด  เขาพลิกตัวไปมาดวงตาจับจ้องไปยังมือถือที่หน้าจอดำมืด  ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาหยิบมันขึ้นมาพิมพ์ข้อความลงไป....
Jate : งานเลี้ยงออฟฟิศนายจะแต่งเป็นอะไร
เจตน์มองข้อความที่ส่งออกไป แต่ไม่มีใครอ่าน  นึกเกลียดตัวเองเหมือนกันที่ถามอะไรโง่ ๆ แบบนั้นเพียงเพื่ออยากต่อบทสนทนาออกไปอีกสักนิด  ป่านนี้พอสคงไปจ่ายเงินเดินช็อปปิ้งต่อแล้วมั้ง....
ครืด...
แรงสั่นของมือถือทำเอาเจตน์สะดุ้งเฮือก  ข้อความเข้าใหม่ฉายวาบอยู่บนนั้น....

PausePause* : ความลับ

อ่า...อย่างพอสก็คงเล่นใหญ่เล่นโตตามเคยนั่นแหละ
แม้จะยังไม่รู้ว่าชุดอะไรก็พอจะจินตนาการถึงความอลังการได้  คนอย่างพสุไม่มีคำว่า ‘แต่งเบา’ ในพจนานุกรมอยู่แล้วนี่  สารภาพว่าแอบอยากเห็นอยู่เหมือนกัน...
“เจตน์!” ไม่รู้ว่าเอาแต่เหม่อนานแค่ไหน  เจตน์รู้ตัวอีกทีแม่ก็มายืนเท้าสะเอวที่ปลายเตียง “ยังไม่อาบน้ำอีก”
“ครับ  ไปแล้ว!”
ไอ้ตัวขี้เกียจหาช่องว่างมุดออกไปได้ก่อนจะถูกแม่บ่นต่อ  คนตัวโตคว้าผ้าขนหนูขึ้นพาดบ่ายังไม่ทันจะปิดประตูห้องน้ำดีแม่ก็ตะโกนถามเรื่องเดิม ๆ
“เรื่องชุดสรุปเอาไง”
มือที่จับลูกบิดชะงักไป “ยังไม่ได้ดูเลยครับ”
“ตายจริง! อาทิตย์หน้าแล้วนะ”
ด้วยความหงุดหงิดเล็ก ๆ เจตน์จึงบอกปัดให้จบเรื่อง “งั้นแล้วแต่แม่เลย”
“.........”
“แม่ไปจองชุดให้ผมหน่อยครับ”

จะชุดซาฟารี  หมีควาย  ลายเสือดาวอะไรก็เอามาเถอะ....


……………………………………………………..


ถึงจะบอกว่าชุดอะไรก็ได้ก็เถอะ
แต่นี่มัน....

ชะ....ชุดทีเร็กซ์.....

“ไอ้เจตน์! ยังไม่เปลี่ยนชุดอีก”
พรึ่บ!
เจ้าของชื่อโยนถุงกระดาษไว้ที่เบาะหลังรถก่อนหันไปเผชิญหน้ากับรุ่นพี่ “แป๊บครับพี่วิทย์”
“อย่าบอกว่าไม่เอาชุดมานะ  ไม่ให้เข้างานแถมปรับด้วยนะโว้ย” คนอาบน้ำร้อนมาก่อนขู่ติดตลก “ไปรอข้างบนแล้วนะ”
“คะ....ครับ...”
พี่วิทย์หนุ่มเชื้อสายแขกสะบัดหางแขวนซีดีของตนขึ้นบันไดไป  งวงเหี่ยว ๆ ถูกจับพาดไว้บนบ่า ส่วนงานั้นไซร้ใส่ไว้ใต้รักแร้รอวินาทีพรีเซนท์ชิงรางวัล  ‘ใส่ไว้ก็แดกเหล้ายากสิวะ’ วิทย์กล่าวทิ้งท้าย
ช่างหัวคนอื่นมันเถอะ  ตอนนี้ไอ้เจตน์ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน....
ขวับ!
เจตน์หันไปมองถุงใส่ชุดที่หลังรถด้วยแววตาว่างเปล่า  ช่วงชีวิตนี้มีเรื่องน่าอายเกิดขึ้นมากมายคล้ายต้องการจะทำลายสถิติท่า J.8ight ให้ได้  เวรเอ๊ย!  อยากจะประชดชีวิตด้วยการวิ่งไปโพสท่าบนเวทีมันเสียเลย
แม่นะแม่!!  เลือกมากะให้เจตน์ขายขี้หน้าหรือไง  ไม่สิ! แม่ยิ่งรสนิยมแปลกอยู่ด้วยเขานั่นแหละผิดเองที่ให้แม่จองชุดให้  ธีมสัตว์โลกแท้ ๆ แม่ยังอุตส่าห์ไปเอาสัตว์เมื่อหลายล้านปีที่แล้วมาให้  คิดแล้วปวดไปถึงก้านสมอง
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติ  สองมือตบป้าบเข้าที่แก้ม  เย็นไว้เจตน์......เย็นไว้  แม้ใจในจะอยากหนีแค่ไหน แต่เด็กใหม่ยังไม่ผ่านโปรควรจะโผล่ไปให้รุ่นพี่เห็นหน้าสักหน่อย  ถ้าแค่สักแป๊บน่าจะพอไหว
อึก....
หมาจนตรอกกลืนน้ำลายเอื๊อกขณะเอื้อมมือไปยังถุงกระดาษ  ตายเป็นตายวะ.....จะขับรถกลับบ้านหรือหาชุดใหม่ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว  สู้ใส่ไปนั่งให้มันจบ ๆ แล้วแกล้งขอตัวกลับก่อนดีกว่า  คิดได้ดังนั้นก็คว้าหูหิ้วแล้วปิดล็อกรถ  มุ่งตรงไปยังห้องน้ำฝั่งหน้าตึกที่ร้างผู้คน
ชุดผ้าร่มสีน้ำตาลถูกยัดเท้าเข้าไปทีละข้าง  เจตน์เหน็บกล่องรางถ่านเอาไว้ที่ข้างเอวตามคู่มือที่แนบมา เพราะพื้นที่ในห้องน้ำมีจำกัดการสวมชุดจึงเป็นไปอย่างทุลักทุเล  คนตัวสูงค่อย ๆ ย่อลงไปหยิบซิปบนพื้น
ฟืด...
ภาพไดโนเสาร์เหี่ยวย่นปรากฏขึ้นบนกระจก  เจตน์คลำหาสวิทช์เป่าลมได้สำเร็จ และเมื่อพัดลมด้านในทำงานหัวฟีบแบนก็ค่อย ๆ ขึ้นรูป  ในที่สุดก็ได้เจ้าทีเร็กซ์อันสมบูรณ์แบบ  แท้~แดน

แท้แดนบ้าอะไรล่ะ!!!  ใครมันจะไปกล้าใส่ชุดนี้โว้ย!!!
สารร่างน่าหัวร่อแบบนี้ขืนเดินเข้าไปได้กลายเป็นจุดเด่นในงานแน่  เจตน์กุมขมับหวังจะบีบสมองตัวเองให้ระเบิด  มองผ่านตาข่ายตรงบริเวณหน้าออกไปก็เห็นตัวเองในกระจกเงาชัดเจน  เขาเหยียดแขนเท้าลงบนอ่างล้างหน้าเล่นเอ็มวีดราม่าน้ำตานอง
“ขอโทษนะครับขอใช้ห้อง----”

ผ่าง!!


   ทันทีที่หันขวับไปยังประตูเจตน์ก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะตรงนั้นมีภาพสะท้อนทั้งที่ไม่ได้ใช้กระจก  นะ....นั่นมัน...

   ...ทีเร็กซ์ตัวที่สอง....

   สถานการณ์ประหลาดนี่มันอะไรกัน  ไดโนเสาร์สองตัวประจันหน้ากันในห้องน้ำ  ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหวมีเพียงเสียงเครื่องเป่าลมทำงานเท่านั้น  น้องใหม่อ้าปากพะงาบ ๆ ลังเลว่าควรจะทักทายว่า ‘กรรรรร’ หรือ ‘สวัสดีครับ’ ตามปกติดี เพราะยังเลือกไม่ได้สักทีทีเร็กซ์ปริศนาก็ชิงยกมือสั้นกุดขึ้นมาชี้หน้า...
   “เจตน์”
   “...........”
   “เจตน์ใช่ไหม”

   เดี๋ยวนะ....เสียงนี่มัน....
   “พอส?”
   ทีเร็กซ์หน้าประตูผงกหัวลง “ไหนบอกว่าจะแต่งเบา ๆ ไง  ชนกันแบบนี้ฉันลำบากนะ”
   ใครกันแน่ที่ลำบาก!!
   เจตน์ยกมือสั้นกุดจะกุมขมับ และพบว่าทำไม่ได้ “ฉันจะถอดชุด”
   “เฮ้ย! ล้อเล่นน่า  ชนก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”
   เป็นสิ!!  หากใช้พอสเป็นหลอดวัดความแรงของคอสตูมแล้ว  นี่จัดได้ว่าเขาแต่งระดับเดียวกับตัวท็อปของบริษัท  แบบนี้ไม่โดนเพ่งเล็งตายเหรอ  แถมยังหาโอกาสหนีกลับบ้านได้ยากยิ่ง...
   ผลุบ!
   พอสมุดตัวเข้ามาในห้องน้ำ  หัวทีเร็กซ์บดบี้เข้ากับวงกบประตูเล็กน้อย  คุณฝ่ายขายเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาใกล้จนเจตน์เห็นใบหน้าหลังตาข่ายขัดเจนขึ้น
   “ว้าว~ เจตน์จริง ๆ ด้วย”
   “บอกไว้ก่อนเลยนะว่าแม่จองไอ้ชุดนี่ให้” ทีเร็กซ์หนึ่งถอนหายใจ “ฉันไม่ได้เลือกเอง”
   “แม่นายกับฉันนี่น่าจะไปด้วยกันได้นะ” ทีเร็กซ์สองดึงถุงมือผ้าร่มออกก่อนจะเปิดก๊อกน้ำ  ที่แท้ก็มาเพื่อล้างมือนี่เอง “ฉันอุตส่าห์คิดหัวแทบแตกว่าแต่งเป็นสัตว์อะไรไม่ให้ซ้ำ  นี่ชนโครมตั้งแต่ยังไม่เข้างานเลยแฮะ”
   “เงียบนะ”
   พอสเช็ดมือกับชุดแล้วเอื้อมไปหยิบถุงมือมาใส่ดังเดิม “แล้วยังไม่เข้าไปอีกเหรอ”
   “ยังทำใจไม่ได้”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ” สีหน้าบ้าคลั่งของหัวทีเร็กซ์ช่างเข้ากันได้ดีกับเสียงหัวเราะไร้สติของพอส “ไม่เห็นเป็นไร  ใครเขาก็แต่งแฟนซีกัน”
   “แต่ไม่มีใครบ้าจี้จัดเต็มขนาดนี้ไง!” อ๊ะ! เถียงไปก็เพิ่งนึกได้ “ฉันไม่ได้ว่านายนะ”
   “โดนเข้าเต็ม ๆ เลยไม่ใช่เรอะ” แม้แขนจะสั้นกุดทีเร็กซ์สองก็ยังอุตส่าห์สับสันมือเข้ามาที่กลางอกไอ้เจตน์ได้ “โธ่ พ่อคนขี้อายเอ๊ย”
   “ใครจะไปเหมือนนายกัน”
   “เอาแบบนี้สิ” ตุบ! พอสตบลงบนเคาน์เตอร์ล้างหน้า “เราก็เข้าไปพร้อมกันไง  ทำเหมือนนัดกันใส่มา”
   “มันช่วยแก้ปัญหาได้ตรงไหนกัน”
   “ไปด้วยกันจะได้ไม่ต้องเขินไง”
   “........”
   “เนอะ”

   พูดจบก็ยื่นมือสองกลีบเล็บมาให้  เจตน์ก้มมองมันอย่างชั่งใจ  พูดตามตรงว่าไม่อยากเข้าไปในงานเลยสักนิด แต่พอมีมือของพอสยื่นมาตรงหน้ากลับอุ่นใจอย่างประหลาด...
   หมับ
   มือทีเร็กซ์กอบกุมกันอย่างแนบแน่น  แม้แขนจะสั้นทำให้การเดินลำบาก แต่พอสก็ไม่ยอมปล่อยมือจากอีกฝ่าย  ไดโนเสาร์น้อยทั้งสองพากันจูงมือออกจากห้องน้ำ---

กึก!!
   หัวทีเร็กซ์หนึ่งติดคาอยู่ตรงวงกบประตูคล้ายภาพในหนังจูราสสิค พาร์ค  ไอ้เจตน์ต่อสู้ด้วยการดันตัวไปด้านหน้าทว่าชุดพองลมก็ดีดกลับเข้าไปอยู่ดี  ภาพที่เห็นคงโง่บรมจนพสุทนกลั้นหัวเราะไม่ไหว
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
   “อย่ามัวแต่ขำสิ!”
   “ลืมบอกเลยว่าให้ระวังหัวด้วย” พอสพลิกตัวอย่างยากลำบากแล้วดึงแขนสั้นกุดของอีกฝ่ายลง “ค่อย ๆ ย่อลงนะ”
   เจตน์ทำตามที่ฝ่ายนั้นบอก  แม้ท่าทางจะทุลักทุเลไปบ้างเพราะส่วนสูง แต่ก็สามารถงัดหัวดีดผึงออกมาพ้นประตูได้อย่างสวยงาม และกรรมวิธีทั้งหมดกระทำโดยยังเกาะกุมมือกันอยู่เหมือนเด็กอนุบาล
   เด็กใหม่คิดว่ามันน่าอายนิดหน่อย แต่ก็รู้สึกดีจนไม่อยากปล่อยมือ  แถวนี้ยังไม่มีคนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง  คิดได้ดังนั้นก็ปล่อยให้ทีเร็กซ์อุ้ยอ้ายทั้งสองเดินจูงมือไปตามทาง
   “ว่าไป....วันนี้จะได้เห็นเจย์เอดท์ไหมน้า~”
   “กะ...เกี่ยวอะไรกับเจย์เอดท์ล่ะ”
   “งานเลี้ยงก็ต้องมีร้องเพลงสิ” พอสแกว่งมือเล่นเหมือนแกล้งคนตัวสูง “แค่คิดว่าจะได้ยินเสียงเจย์เอดท์อีกก็ตื่นเต้นไม่ไหวแล้ว”
   “ไม่รู้สิ....”
   “ทุ้มแบบติดแหบนิด ๆ ทะลุเข้ามากลางใจ” แค่พูดคุณพสุก็ใจเต้นแรงแล้ว “แล้วก็ออร่าวิบวับรอบตัวที่เหมือนจะเรืองแสงได้”
   “ไม่ใช่เจย์เอดท์”
   เจ้าของสเตจเนมสุดแพรวพราวงึมงำอยู่หลังผืนตาข่าย

“เจตน์ต่างหาก....”

“อ้าว! ไดโนเสาร์ที่ไหนเนี่ย”
หุ่นสูบลมทั้งสองสะดุ้งโหยงผละออกจากกันในบัดดล  เจตน์หันกลับไปมองยังต้นเสียงก็พบว่าผู้มาเยือนนั่นคือ....
“พี่ติณ?”
ทางนั้นขมวดคิ้วก่อนจะเบิกตาอ้าปากค้าง “เจตน์เหรอ?”
“คะ....ครับ”
“โห....เปิดตัวแรงนะเรา”
เออ  ก็พอรู้ตัวอยู่....
“พี่ติณเองก็.....” น้องใหม่มองรุ่นพี่หัวจรดเท้า “ตัวอะไรน่ะครับ”
ชุดหนังแวววาวรัดรูปสีเงินส่องประกายระยิบระยับ  ติณยกหมวกฮู้ดขึ้นมาสวมเฉลยให้รุ่นน้องดู  บนนั้นมีลูกตาพร้อมลิ้นสองแฉกตรงกลาง “ตัวเงินตัวทองไง”
“อ้อ....”
ยังจะมีหน้ามาว่าคนอื่นแต่งแรงอีกเรอะ.......
“ตัวนี้เจตน์  แล้วอีกตัวคือ....” ติณเพ่งเข้าไปในตาข่ายก่อนจะผงะเมื่อพบว่าเป็นรุ่นน้องในแผนกตัวเอง “ไอ้พอสเหรอ”
“ครับพี่”
“โอ้~” คนอายุมากกว่าลูบคาง “แต่งเป็นคู่เลยเนอะ”
“............”
“เออ!! ลืมเลย  พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเว้ย”
ทิ้งระเบิดลงหัวตู้มใหญ่เสร็จไอ้ตัวต้นเหตุก็วิ่งแท่ด ๆ จากไป  เจตน์นึกขอบคุณที่ชุดบ้านี่มีตาข่ายบังไว้ชั้นหนึ่ง เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีสีหน้าแบบไหนอยู่....
“เราก็....” พสุหันมาพูดกับเจตน์ “เข้างานกันปะ”
“อืม”
ครั้งนี้ไม่มีมือที่เกาะเกี่ยวกันอีกแล้ว เพราะไอ้พี่ติณดันพูดแบบนั้นขึ้นมาเขาเลยสงบจิตใจไม่ได้เลย
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจใส่มาคู่กันก็จริง แต่พอคนนอกทักก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้  แม้พอสจะไม่ได้คิดอะไรแต่คนด้านหลังนั้นว้าวุ่นเมื่อนึกถึงคำถามที่ยังค้างคาใจ
และตอนนี้คนโง่อย่างเจตน์ก็ทำได้แค่เพียงจ้องหางที่ปัดป่ายไปมาเท่านั้น

.............................................................
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #04 23/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 06-01-2019 21:43:02

สถานที่จัดงานยิ่งใหญ่สมคำร่ำลือ  ร้านอาหารกึ่งลานเบียร์ถูกเนรมิตเป็นสวนสัตว์  มีหญ้าปลอมเขียวชอุ่มมัดเป็นกำเสียบไว้ตามกระถาง  ไม่เว้นแม้แต่หน้าเวทีที่มีหญ้าเทียมคลุมโดยรอบ  บนนั้นมีวงดนตรีกำลังเล่นเพลงยอดนิยมของร้านเหล้าอยู่  เสียงดีเลยทีเดียว
ทางเข้างานมีซุ้มแบ็กดร็อปเป็นรูปกรงขัง  สำหรับคนชอบผาดโผนก็สามารถใช้แข้งขาเกี่ยวพันแล้วจิกตาด้วยจิตวิญญาณ The Pussycat Dolls ได้  เอาแบบปานกลางก็เกาะกรงคำราม หรือขี้อายหน่อยก็ยืนถ่ายบัตรประชาชนไปเลย
“เอ้า! คำรามครับ!” ตากล้องตะโกนสั่ง
“กรรรรรรรรรร!!”

เจตน์ได้ยินเสียงตะโกนดังมาไม่ขาดสาย  พนักงานที่นี่อินเนอร์รุนแรงกันทุกคนเชียว แต่จะไปว่าคนอื่นก็ไม่ได้  ชายหนุ่มก้มมองรูปถ่ายโพลารอยด์ในมือตนเอง  ทีเร็กซ์สองตัวทำหน้าบ้าคลั่งรื่นเริงอยู่หน้ากรงขัง  แม้จะไม่เห็นใบหน้าคนใส่ แต่เสียงคำราม ‘กรรรรรรร!!’ ของพอสยังติดอยู่ในหู  คนอะไรบ้าพลังชะมัด
“รูปสวยกว่าของพี่อีกว่ะ” พี่เบสที่นั่งอยู่ด้านข้างโผล่หน้ามาวิจารณ์ก่อนจะล้วงของตัวเองขึ้นมาบ้าง “แม่งถ่ายตอนหลับตา  พอบอกว่าจะเอาใหม่ก็ไม่ยอม”
“เขาคงเอาฟิลม์มาน้อยมั้งครับ”
“ไม่เห็นหน้าแบบแกก็ดีนะ” รุ่นพี่ว่าพลางถลกผ้าขาวม้าที่ร่วงบนพื้นขึ้นพันเอวใหม่ “วะ!! หลุดอยู่ได้รำคาญ”
   พี่เบสแต่งตัวเป็นควาญช้าง  สวมม่อฮ่อมพันผ้าขาวม้าสีแดงไว้ที่เอวพร้อมงอบบนหัว  เล่นง่าย เน้นการจูงช้างอย่างพี่วิทย์สร้างความสนใจ  ในแง่ไอเดียเอาไปเก้าเต็มสิบ  ในแง่ขี้เกียจเอาไปร้อยเต็มสิบ
   บนโต๊ะแผนกประสานงานคลาคล่ำไปด้วยสาว ๆ กลุ่มใหญ่  พี่ข้าวในชุดนางพญางูขาวนั่งอยู่ฝั่งติดเวที  ถัดมาก็บันนี่  แมวกวักจากญี่ปุ่น แล้วก็แก๊งที่พรีออเดอร์ชุดนอนสัตว์จากเว็บเกาหลีมาใส่ทั้งกลุ่ม  มีทั้งเสือ  ยีราฟ  เพนกวิน ลามไปถึงยูนิคอร์น  รู้ได้ยังไงน่ะเหรอ.....ไอ้คนกดเว็บให้ก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ไง
   เจตน์รูดซิปลงมาถึงใต้อกเพื่อโผล่หัวออกมากินอาหาร  หัวทีเร็กซ์เหี่ยว ๆ จึงกองอยู่ด้านหลังเป็นที่รำคาญนัก  ดีที่ชุดผ้าร่มนี่มีพัดลมข้างในเลยพอบรรเทาความหงุดหงิดไปได้บ้าง
   อาหารบุฟเฟต์จัดเต็มไม่มีหวงมีกั๊กอย่างพวกรุ่นพี่กล่าวอ้าง  มีตั้งแต่บาร์บีคิวยาวไปถึงอาหารทะเล เสียแต่ต้องรอคิวย่างนานจนต้องยอมตักอาหารอย่างอื่นมากินไปพลางก่อน  ตรงหน้าเจตน์ตอนนี้มีปลากะพงทอดน้ำปลาและต้มยำกุ้ง  ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่พอยาไส้เพราะพี่คนอื่นจะตักมาเผื่อแบบไม่ต้องลุยเอง
   เหล่าพนักงานร่วมร้อยชีวิตจับกลุ่มนั่งกันตามแผนก  เด็กใหม่อย่างเจตน์คุ้นหน้าคุ้นตาคนนอกไม่ถึงสามสิบคนด้วยซ้ำไป  กระนั้นก็ยังมีคนแอบมาด้อม ๆ มอง ๆ ไอ้ชุดไดโนเสาร์นี่ไม่ขาดสาย  ขอร้องล่ะ....อย่ายุ่งกับเจตน์เลย  มองทีเร็กซ์สองดีกว่า.....
   พอสนั่งถัดจากเขาไปสามโต๊ะ  สภาพปลดซิปโซ้ยอาหารไม่ต่างกัน เพียงแต่ทางนั้นกระดกเบียร์ไม่หยุดสมแล้วที่เคลมว่าคอทองแดง  กระแทกแก้วเสร็จก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับพี่สาวข้าง ๆ
   อา....น่าระ----

   พรึ่บ!
ไฟดวงเล็กรอบ ๆ ลานดับวูบกะทันหันทำเอาเจตน์หลุดจากภวังค์  เกิดอะไรขึ้นวะ!  ขณะลังเลว่าควรจะวิ่งหรือหลบใต้โต๊ะดีพี่ ๆ รอบข้างก็ปรบมือเกรียวกราวราวกับรอเวลานี้มานาน  เจตน์หันกลับไปยังเวทีก็พบว่าวงดนตรีเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว แต่กลับมีพี่สาวแผนกประชาสัมพันธ์ในชุดซาฟารีขึ้นไปแทน
“สวัสดีค่า!” เจตน์ทึ่งนิด ๆ ที่หล่อนมีน้ำเสียงแบบพริตตี้ตามมาตรฐานเด๊ะ “ปีนี้พบกันอีกแล้วกับแซนดี้นะคะ”
“วู้ววววววว!!”
“แน่นอนว่าช่วงเวลาที่พวกเรารอคอยก็มาถึง” หล่อนเงี่ยหูฟัง “อะไรนะคะ  แจกรถ?  บอสคะพี่กล้วยพูดนะคะแซนไม่เกี่ยว”
คนด้านล่างหัวเราะชอบใจกันใหญ่  สาวสวยจึงก้มหัวรับคำขอบคุณ “ช่วงแจกของเอาไว้เป็นหลังสี่ทุ่มนะคะ แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเล่นเกมที่ทุกคนรอคอยกันอยู่ค่ะ  ติ๊กต่อก ๆ อะไรน้า?”
“ร้องเพลง!!” คนด้านล่างตะโกนเรียกให้สาวสวยปรบมือ
“ถูกต้องค่ะ!” หล่อนดีดนิ้ว “และนี่....คือช่วงเวลาของ....คาราโอเกะเวิลด์ไวดดดดด์”
   เย้!~~~
   คนรอบตัวเฮกันลั่นจนไอ้เจตน์ต้องหันไปมองเลิ่กลั่ก  กับแค่ร้องเพลงมันจะต้องอะไรขนาดนั้น
   “กติกาของเราก็เหมือนเช่นทุกปีนะคะ  แซนดี้จะสุ่มผู้โชคดีรายแรกขึ้นมาก่อน  หลังร้องจบต้องเลือกเพลงให้คนถัดไปมาร้องต่อ แต่มีข้อแม้ว่าต้องเป็นคนละแผนกกันเท่านั้นนะคะ  อยากฟังเสียงใครเตรียมตัวกันไว้ให้พร้อม”
   อ้อ....ที่แท้ก็กิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ในองค์กรนี่เอง  เจตน์คิดกับตัวเองในใจขณะยกแก้วเป๊บซี่ขึ้นดื่ม เพราะพนักงานมีจำนวนมากรู้จักกันไม่ทั่วถึง  คงต้องการกระตุ้นให้รู้จักคนใหม่ ๆ  อย่างน้อยก็จำได้ว่า ‘อ๋อ ไอ้นี่ไงที่ร้องเพลงนั้นตอนงานปีใหม่’
   “มาเริ่มที่คนแรกกันดีกว่า  อันนี้แซนดี้ไม่ได้กลั่นแกล้งนะคะ แต่ว่าบอสแอบกระซิบรีเควสมาเมื่อกี้” หล่อนผายมือลงไปด้านล่าง “เชิญพี่กล้วยการตลาดเลยค่า!!”
   ชาวประชาเวิลด์ไวด์เซลหัวเราะชอบใจตบโต๊ะกันใหญ่เมื่อไอ้คนปากดีขอรถบอสโดนเรียกขึ้นไปเป็นคนแรก  ชายชื่อกล้วยในชุดเครื่องหัวไบซันเกาเขาแกร่ก ๆ แก้เขิน
   “บอสคร้าบ~  เมื่อกี้ผมพูดเล่นนะครับ”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
   เพราะถูกเรียกออกมาเป็นคนแรกแซนดี้เลยเป็นฝ่ายเลือกเพลง  แน่นอนว่าพี่เบิร์ดต้องเปิดฟลอร์ให้กับทุกคน Loving you too much so much very much กันไปเลย
   หลังจากนั้นไมค์ก็เวียนโยนไปมาตามแผนกต่าง ๆ  พี่ครีมฝ่ายประสานงาน  กล้าหาญคลังสินค้า  ฟ้าใสบัญชี  ปีใหม่ประชาสัมพันธ์  แล้ววนกลับมาที่พี่ชมพู่โต๊ะเดียวกับเจตน์อีกครั้ง
   เด็กใหม่ไม่ได้สนใจเกมบนเวทีอีกต่อไป เพราะอาหารทะเลกับบาร์บีคิวที่สั่งไว้มาเสิร์ฟถึงโต๊ะพอดี  เจตน์จ้วงทุกอย่างใส่ปากอย่างหิวโหย  เมนูก่อนหน้านี้ไม่พอยาไส้เลยสักนิด
   เขาตัดขาดจากโลกภายนอกในวินาทีนั้น  ทั้งที่โต๊ะอยู่ใกล้เวทีแท้ ๆ แต่โสตประสาทไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเปิดเพลงอะไร  เกมดำเนินอยู่นานจนกระทั่งมาถึงเพลง Taki Taki ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าดำน้ำขนาดไหน  เพื่อนที่เลือกเพลงให้ช่างใจทมิฬหินชาติ
   “เพลงต่อไปอะไรดีคะน้องบัว”
   “ตะวันยังมีให้เห็นค่ะ” หล่อนอยู่ฝ่ายการตลาด  เป็นคนที่เจตน์เคยดีลงานด้วยบ่อย ๆ “บัวส่งเพลงให้......”
   “ใครดีคะ”
“พอสฝ่ายขายค่ะ”

   กึก

   ส้อมในมือหยุดชะงักกลางอากาศ  เจตน์อ้าปากค้างขณะหันไปมองโต๊ะถัดไป  พสุลุกขึ้นยืนทั้งที่ชุดเหี่ยวย่นพร้อมกับสบถ “ไอ้บัวมึงเล่นกูเหรอ!”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“เชิญน้องพอสขึ้นมาเลยค่า!”
คนที่โต๊ะปรบมือชอบใจกันใหญ่จนคนถูกเลือกออกอาการเขิน  พอสบ่นงึมงำว่า ‘พอเลยพี่’
เจตน์มองตามร่างทีเร็กซ์ที่เดินสะบัดไปมา  พอยืนขึ้นแล้วชุดค่อยขึ้นรูปสวยงามหน่อย  พอสรับไมค์ต่อจากเพื่อนบนเวที  แอบเห็นว่าแยกเขี้ยวขู่ด้วย เล่นกันเป็นเด็กเลยแฮะ....
“มาค่ะน้องพอส  ยืนตรงกลางเลย” แซนดี้จัดตำแหน่งให้รุ่นน้อง “เพลงต่อไปตะวันยังมีให้เห็นจากน้องพอสฝ่ายขายค่า!”
ดนตรีบรรเลงอินโทรขึ้นมา  จังหวะช้าเนิบนาบชวนเหงาใจราวกับบรรยากาศของดวงอาทิตย์ตกดิน  พอสยืนอยู่กลางแสงไฟ  ยกไมค์ขึ้นมาตรงริมฝีปาก  สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเปล่งเสียงร้องท่อนแรกของเพลง....

ภายในใจวนเวียนเฝ้าคิดถึงเพียงเธอ  หลับตายังคงเจอเธอ เหมือนเดิมเสมอทุกวัน….


นี่มัน...

เสียง...เหี้ย...มาก.....

แต่วันนี้ ฉันรั้งตัวเธอต่อไปไม่หวายยยยยย  เมื่อเธอกับฉันต้องเดินแยกทางกันปายยยยย  ไม่มี...เธอแล้วจะอยู่อย่างร้ายยยยยย~~~

“ใครก็ได้หยุดไอ้พอสที!!”
“บัว  มึงกำลังฆ่าทุกคน!!”
“หนูขอโทษค่ะพี่”

รู้เพียง ตะวันยังมีให้เห็นนนนนนนนนนนนนนน  ไกลลลไกลลลลลลลล~~~~

อย่าว่าแต่เสียงที่หลบ  ทุกคนก็อยากจะหลบด้วย  โหยหวนลำโพงแตกระดับจ่าขี้เมาตามร้านเหล้ายังต้องมาดูงานที่นี่  เจตน์เหมือนถูกคลื่นโซนาร์ทะลวงรูหูไปกลับซ้ายขวาตลอดเวลา  ไอ้เพลงนี่ก็ขยันขึ้นเสียงสูงจริงวะ!

ทุกอย่าง....นั้นยังมีแปรเปลี่ยนไป แต่ฉันจะมีแค่เธอในใจ มีแต่เธอในใจ เหมือนดวงตะวานนน

ในที่สุดท่อนจบที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง  เหล่าผู้รอดชีวิตพากันสรรเสริญปรบมือให้ทั้งพอสและตนเอง  เหล่ามนุษย์ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าเหตุใดนางยักษ์ถึงตายได้ด้วยเสียงปี่ของพระอภัยมณี
“เอ่อ...” แซนดี้ที่อยู่ใกล้ลำโพงเหมือนจะโดนโจมตีหนักกว่าชาวบ้านจนถึงกับเบลอไปชั่วขณะ “สะ...สุดยอดเลยค่ะ  ขอเสียงปรบมือให้น้องพอสด้วยนะคะ”
พสุโค้งรับเสียงบอกรักจากมิตรรักแฟนเพลงทั่วสารทิศ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ปีหน้ามันต้องถูกหมายหัวไม่ให้จับไมค์อย่างแน่นอน  ไอ้หนุ่มเสียงหลงเก้าทายทอยแกร่ก ๆ แก้เขิน  สะบัดหางไปมา “ขอบคุณครับ”
“น้องพอสเลือกเพลงต่อไปเลยจ้ะ”
“เอ่อ....” ทีเร็กซ์หนุ่มขมวดคิ้ว “เอาเป็นเพลงจะทำยังไงของบอยโกฯ แล้วกันครับ”
เจตน์ใจกระตุก  นั่นมันเพลงที่เขาเคยร้องลงยูทูบนี่นา....
“ส่งต่อให้ใครดีคะ”

น่าแปลกที่ครั้งนี้เจตน์ยืดแผ่นหลังตั้งตรงราวกับรอคอยบางอย่าง....
ความเจ็บปวดในอดีตทั้งหมดถูกปัดออกจากหัว  อาจเพราะเวลาที่ผ่านมาพอสคอยบอกเสมอว่าเสียงของเจตน์ยอดเยี่ยมที่สุด  ต้นไม้ตายซากที่เรียกว่าความมั่นใจพลันแตกหน่อเล็ก ๆ ออกมา
ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็เขาคิดว่าสามารถร้องได้  ไม่สิ! ‘ต้อง’ ร้องได้
อยากจะเปล่งเสียงที่พอสชอบให้ฟัง....

“ส่งให้ฝ่ายประสานงาน”

ดวงตาทั้งสองสบประสานกัน  ประกายบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในอกเจตน์  พอสนิ่งค้างไปชั่วขณะก่อนจะหลบตาวูบ....

   “พี่ข้าวแล้วกันครับ”

   เอ๊ะ....
   ขณะที่สับสนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ถูกเลื่อนออก “พอส! คอยดูนะ!”
   “หัวหน้าลุยเลยครับ!”
   “พี่ข้าวเป็นความหวังของแผนกนะคะ”
   คนบนโต๊ะหัวเราะปรบมือชอบใจ ทว่าเสียงเหล่านั้นไม่ได้เข้าหูเจตน์เลยสักนิด  ดวงตายังคงมองค้างไปยังเวที  พอสยืนอยู่ตรงนั้นขี้เล่นซุกซนเหมือนอย่างเคย
   แต่ไม่ได้มองมาที่เจตน์อีกแล้ว....

   อกซ้ายปวดวาบขึ้นมา  ตอนนั้นเองที่เจตน์ได้พบคำตอบที่ค้นหาอยู่...
   อยากเห็นหน้า
   อยากสัมผัส
   อยากได้ยินเสียง
อยากเห็นรอยยิ้ม

จะเป็นความรู้สึกอื่นไปได้ยังไงเล่า....
ดวงตาเรียวเหลือบมองไปยังโต๊ะฝ่ายขาย  พอสยังคงยิ้มยังคงหัวเราะกับทุกคนเหมือนเคย แต่ความรู้สึกของเจตน์ไม่อาจกลับเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว....

ฉันจะมองหน้าเธอยังไง ให้ใจข้างในปิดไว้ไม่ต้องเปิดเผยอะไร ๆ ที่มีให้เธอรู้
ฉันจะพูดคุยยังไง ที่จะไม่ทำให้ใจของเธอนั้นพบว่าฉันแอบรักอยู่


บทเพลงที่บรรเลงทิ่มแทงลงมาในใจ....

กลัวจะทำให้เธอลำบากถ้าหากว่าเธอได้รู้
และฉันนั้นควรจะทำยังไง ถ้าหัวใจของฉันมันหยุดไม่อยู่


ในวินาทีที่รู้ว่าตกหลุมรักก็อกหักไปเสียแล้ว....
   การที่ ‘เจตน์’ ไม่ได้ถูกเลือกให้ร้องเพลง  พอคิดย้อนไปแล้วมันไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย  ก็ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน...

‘เจย์เอดท์จริง ๆ ด้วย!!’
‘   ‘ลูกค้าน่ะไม่เอาด้วยหรอก แต่ถ้าเป็นเจย์เอดท์ล่ะก็ไม่แน่’
‘ก็บอกแล้วว่าชอบเจย์เอดท์’
‘ยังรอคลิปใหม่อยู่นะเจย์เอดท์’


สาเหตุที่พอสจะเป็นจะตายเพียงเพราะคลิปถูกล็อกนั่นน่ะ....

   ‘ว่าไป....วันนี้จะได้เห็นเจย์เอดท์ไหมน้า~’

   เพราะว่าคนนั้นคือ ‘เจย์เอดท์’ ไม่ใช่ ‘เจตน์’ ยังไงล่ะ...
   ต่อให้ฝ่ายนั้นดีกับเขามากแค่ไหนก็เป็นความรู้สึกคนละแบบที่มีให้เจย์เอดท์อยู่ดี  แม้จะเป็นเสียงเดียวกัน  แม้จะหน้าตาเหมือนกัน แต่ภายใต้เปลือกนั้นเขาไม่มีอะไรที่พอสชอบเลยสักอย่าง
   ทั้งจืดชืด  น่าเบื่อ  แบกซากปรักหักพังของชีวิตที่ล้มเหลวไว้บนหลัง  คนไร้เสน่ห์แบบนั้นน่ะ...

จะเอาชนะได้ยังไง
ก็เขาไม่ใช่เจย์เอดท์นี่นา


TBC

จู่ ๆ ก็ดราม่าเลยนะคะ  ว้ายยยยยยยย
มาแบบกรุบ ๆ วัยรุ่นร้อนแรงค่ะ
หรือตอนหน้าน้องเจตน์อาจจะแก้ปัญหาด้วยการแยกเงาพันร่างไปเลย 55555555
ต้องรอติดตามค่ะ!!!

ป.ล.สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังด้วยนะคะทุกคน  ขอฝากตัวกันไปอีกปีจ้ะ  รักกกกกกกส์ //กอดๆๆ
ป.ล.อัพตอนพิเศษอาแสงเมื่อวันคริสต์มาสไปนะคะ  ใครยังไม่ได้อ่านไปตำกันได้จ้า  ส่วนนังหลงเขียนไม่ทันปีใหม่  ขอยาดยกยอดเป็นเทศกาลต่อไปนะคะ //กราบคุณอโณ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 06-01-2019 22:44:48
เจตน์กับเจเอดท์ก็คนเดียวกันน้า ไม่เศร้านะ อุแงงง  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-01-2019 23:36:40
กรึ๊บเหล้าซัก 2 แก้วละไปแย่งไมค์มาร้องเพลงเองเลยเจตน์  :z2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 07-01-2019 16:51:52
งูย...ผิดหวังเลยเจตน์  :hao5:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 07-01-2019 21:51:59
ขี้อายจนไม่น่าเชื่อว่าเคยสู้ไปเป็นเทรนนี่เลย
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 09-01-2019 16:10:49
ครึ่งแรกที่มีไดโนเสาร์สองตัวคุยกันนี่คือเราฮาขรี้แตกเลยนะคะ คือแบบ ขำก๊ากออกมาเลย
แต่พอมาพาร์ทหลังน้องเจตน์ของหม่ะม้าดึงดราม่าเฉยเลยรูกกกกก
นี่เดาว่านุ้งพอสไม่อยากให้เจตน์รู้สึกอึดอัดด้วยการไปร้องต่อหน้าหลายๆคนเลยไม่เรียก
ปล.หรือไม่น้องก็แค่หวง 5555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 14-01-2019 00:15:10
Track #06: ⏩ Forward Sentiments


JAN 01
PausePause* : Happy New Year :D
Jate : สวัสดีปีใหม่
PausePause* : หวา
PausePause* : ฟังดูแก่จัง 5555555
PausePause* : มีความสุขมาก ๆ นะ
Jate : เช่นกัน

JAN 02
PausePause* : วันนี้ไปเที่ยวไหนนนนน
Jate : กับครอบครัว
PausePause* : เที่ยวให้สนุกนะ :)
PausePause* : แล้วพรุ่งนี้อะ
PausePause* : ว่างไหม
Jate : ไม่แน่ใจ
PausePause* : ถ้าว่างไปสยามกันไหม

JAN 03
PausePause* : ว่างป่าววววววว
PausePause* : ไปเที่ยวกันนนนน!!
Jate : ไม่ว่างอะ  พี่ชายมา
PausePause* : TT TT
PausePause* : ไว้เสาร์-อาทิตย์หน้าก็ได้เนอะ
PausePause* : อยากไปลองเข้าไอ้ที่หนี ๆ เอาตัวรอดอะ
PausePause* : จะรอดไหมวะ 5555555

“เจตน์” แม่ตะโกนเรียกจากโซฟาหน้าบ้าน “ยังไม่ออกมาส่งพี่จักรอีก”
“ครับ  ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เจ้าของชื่อโยนมือถือลงบนโต๊ะโดยไม่ได้พิมพ์ข้อความตอบกลับ  เจตน์เดินโซเซไปยังหน้าบ้านตรงนั้นมีรถสีดำเงาวับเปิดกระจกรออยู่  ใช่แล้ว....เขาโกหก พี่ชายไม่ได้มา แต่กำลังจะกลับต่างหาก
“เจตน์ดูแลแม่ดี ๆ นะ”
“ไม่ต้องฝากก็ได้ปะ”
“ไอ้เวร” จักรตบพวงมาลัย  พอหันไปเจอแม่เตรียมดุเรื่องพูดหยาบเลยชิงพูดเปลี่ยนหัวข้อก่อน “ไว้คราวหน้าไปทะเลกัน  ปีใหม่คนเยอะอยู่บ้านดีแล้ว”
ถูกต้อง....เจตน์โกหกอีกแล้ว  เขาไม่ได้ไปไหนเลย....
แม่ยื่นกล่องใส่อาหารให้จักรก่อนจะเปิดประเด็นโยนหินถามเข้าไปกลางวง “น้องเจตน์จะอยากไปกับเราเหรอ”
“โห แม่” พี่ชายบุ้ยปาก “อย่างไอ้เจตน์น่ะว่างตลอดแหละ”
“จักรไม่รู้อะไร  เดี๋ยวนี้น้องมันแอบเล่นมือถือ  คุยกับใครไม่รู้หัวเราะคิกคัก”
“แม่อย่าแต่งเรื่องได้ไหม”
“แม่พูดจริง” หล่อนยกมือสาบาน “พอจักรมาเลยทำเป็นไม่จับมือถือนี่ไง”
“ว้าว” คนในรถตาโต “ไอ้นี่มันร้าย”
“พอเลย!” เจตน์แทบล้วงมือเข้าไปกดปิดกระจกให้ “ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
คนเป็นแม่เอามือป้องปาก  ขยับงุบงิบให้ลูกชายคนโตฟังว่า ‘ปากแข็ง’
จะพูดยังไงก็เชิญเถอะ...
เจตน์เหนื่อยจะเถียงแม่ลูกคู่นี้แล้ว  พอกอดอกทำหน้านิ่งทางนั้นคงรู้ตัวว่าไม่เล่นด้วยถึงได้เฉไฉไปเรื่องอื่น  แม่คุยเล่นกับพี่จักรต่อราวห้านาทีก่อนฝ่ายนั้นจะออกรถไปรับภรรยาที่สนามบิน  ปีใหม่ใครก็กลับบ้านกันทั้งนั้นแหละ
น้องคนเล็กของบ้านไต่บันไดกลับขึ้นห้องไป  ขณะนี้เวลาเที่ยงตรงแล้วเจตน์ก็ยังไม่มีแพลนออกไปที่ไหนแถมยังไม่ได้อาบน้ำเสียด้วย  เขาทิ้งตัวนอนบนเตียงอีกครั้ง  ทั้งที่อยากจะพักผ่อน แต่หัวใจยังทำงานหนักไม่หยุด
   ข้อความหนักซ้ายในไลน์ถูกปัดขึ้นลงไปมา  เจตน์รู้ว่าตัวเองเสียมารยาทที่ถามคำตอบคำ  ทว่าตอนนี้เขาไม่สามารถเจอหน้าพอสได้จริง ๆ  แค่คิดว่าจะต้องเห็นใบหน้าพร้อมรอยยิ้มสดใสก็ทนไม่ไหวแล้ว
   ‘เพื่อน’ ไม่ควรเป็นแบบนั้น  จิตใจสกปรกของตนเองจะให้พอสรู้ไม่ได้เด็ดขาด....
   ถึงจะชอบผู้ชายเหมือนกัน แต่ไอ้การคิดเข้าข้างตัวเองว่าใจตรงกันมันทุเรศเกินไป  อีกอย่างพอสไม่เคยแสดงออกว่าชอบเขาในแง่นั้นเลยสักนิด  แค่นี้ยังชัดเจนไม่พอหรือไง....

   เจตน์ฟุบหน้าลงกับหมอน
   อา....ไม่อยากไปทำงานพรุ่งนี้เลย....

...........................................................

   “พี่เบส  พี่วิทย์กินข้าวครับ!!”
เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเหนือหัวเรียกให้เจ้าของชื่อทั้งสองขมวดคิ้ว “ทำไมมาเร่งวะ”
“เดี๋ยวไม่มีโต๊ะครับ”
“แล้วแกไม่ไปกินกับ---”
“ไปเถอะครับ”
ชายทั้งสองหันมาสบตากันก่อนจะยอมลุกจากที่นั่งแต่โดยดี  ความจริงก็ไม่ได้อยากนั่งโต๊ะทำงานนานอยู่แล้วแหละ แค่แปลกใจที่คนอย่างเจตน์มาตามถึงที่  ปกติเคยสนใจใครที่ไหน....
คนตัวสูงก้าวขาเร็ว ๆ เพื่อให้พ้นประตูก่อนที่ฝั่งฝ่ายขายจะออกมา  เจตน์มองตรงไปด้านหน้าทั้งที่ในใจยังนั่งรอใครอีกคนอยู่ที่โต๊ะ
เพราะรีบออกมาก่อนจึงได้โต๊ะในร้านเด็ดที่ใครคนหนึ่งเคยแนะนำ  พี่วิทย์เลือกที่นั่งริมหน้าต่างเปิดเมนูไปมาก่อนจะสั่งอาหารอย่างรวดเร็ว  ขืนชักช้าต้องไปต่อคิวออเดอร์โต๊ะอื่นอีก
เพราะเพิ่งทำงานวันแรกบทสนทนาจึงวนเวียนแต่เรื่องวันหยุด
“ไปญี่ปุ่นมาเป็นไงล่ะ”
“คนเยอะฉิบหาย” คนแก้มตอบส่ายหัว “เยอะจนกินลำบาก  เที่ยวลำบาก”
“สรุปมันดีไม่ดีวะ”
“ก็สวยดีแหละ”
“กูไปกระบี่มา”
เจตน์ไม่แน่ใจรายละเอียดต่อจากนั้นนัก เพราะมัวแต่เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง  ดวงตาเลื่อนลอยเหมือนอดหลับอดนอนทั้งที่เพิ่งผ่านวันหยุดยาวไป  กรอบสายตานิ่งค้างอยู่ที่มุมถนนมองเหล่าพนักงานหลากบริษัทเดินผ่านกันไปมา
“ทะเลก็โอเคอยู่นะเว้ย”
“กูได้ยินมาว่ามันแพงมากเลยนะ”
กลุ่มคนคุ้นตาปรากฏขึ้นที่หัวมุมถนน  จะใครเสียอีกถ้าไม่ใช่พี่ติณและคณะเดินแผ่กันเต็มฟุตปาธ  แก๊งฝ่ายขายกลุ่มใหญ่เดินหายเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยวฝั่งตรงข้าม  จังหวะที่กำลังจะถอนหายใจนั่นเอง  คณะฝ่ายขายอีกชุดก็เข้ามาสมทบ  หนึ่งในนั้นทำเอาเจตน์เผลอใจกระตุก
ผมดัดถูกเซตมาเป็นอย่างดี  วันนี้พอสสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงลายสก็อต และรองเท้าผ้าใบสีแดงที่เจตน์เป็นคนเลือกสีให้
“เจตน์”
อา...เข้ากันดีจังเลย....
“ไอ้เจตน์!”
“คะ...ครับพี่!”
รุ่นน้องสะดุ้งโหยงแล้วหันขวับไปยังโต๊ะ
“ข้าวมาแล้ว” พี่วิทย์ยื่นช้อนจากในกล่องให้ “เอ้า!”
“ขอบคุณครับ”
   รุ่นพี่ทั้งสองสบตากัน  ส่งสัญญาณเกี่ยงไปมาจนสุดท้ายเบสก็ยอมเป็นตัวแทนออกปากถาม “ทะเลาะกับไอ้พอสเหรอ”
“เปล่าครับ” เจตน์ไม่ได้พูดปดแม้แต่นิดเดียว “ไม่มีอะไรนี่ครับ”
“ไม่มีก็ดีแล้ว  เห็นพี่ข้าวว่าจะให้ไปรับลูกค้าอาทิตย์หน้าด้วยกัน”
“อะไรนะครับ”
“เดี๋ยวประชุมพรุ่งนี้ก็คงได้ตารางมามั้ง”
“ครับ”
เจตน์ก้มหน้ามองกะเพราเบคอนในจานก่อนจะเริ่มลงมือกิน  ทั้งที่เคยคิดว่าอร่อยดีแท้ ๆ แต่วันนี้กลับจืดชืดไม่รู้รส  รับลูกค้าด้วยกันงั้นเหรอ.....เอาเถอะ ถึงเวลานั้นก็คงทำงานได้ตามปกตินั่นแหละ
ขอเวลาสักหน่อย....
เขายังไม่พร้อมจะคุยกับพอสตอนนี้  จะห้ามใจยังไงไม่ให้ถลำลึกในหลุมรักไร้ก้นเช่นนี้ล่ะ  ในเมื่อแค่เห็นหน้าก็หวั่นไหวจนแทบบ้าแล้ว....

……………………………………………….

   นี่มันแย่กว่าเดิมเสียอีก....
   เริ่มจากไลน์หนักซ้าย  ถามคำตอบคำ  หลบหน้าตอนพักกลางวัน และล่าสุด.....วิ่งหนี

   ตุบ ๆ ๆ
   เจตน์กระแทกพื้นรองเท้าผ้าใบไปบนพรมสีน้ำเงิน  เวรเอ๊ย! เมื่อกี้โผล่หน้าไปจ๊ะเอ๋กับพอสที่ประตูพอดี  หักหลบมาอีกทิศแทบไม่ทัน
   ขณะนี้เวลาเที่ยงตรง  วันพุธที่พี่แก๊งสามหนุ่มสามมุมออกไปทำงานข้างนอก และเจตน์ไร้คนให้เกาะบังหน้าสำหรับมื้อกลางวัน  ทั้งที่พุ่งตัวออกห้องก่อนเวลา แต่ดันพลาดท่าเจอพอสออกนำมาก่อนเสียได้  เล่นเอาวิ่งย้อนกลับไปอีกทางแทบไม่ทัน
   “แฮ่ก ๆ” ชายหนุ่มสิ้นสภาพ  เท้าแขนกับกำแพงแล้วหอบเป็นหมาจนมุม  ยืนอยู่ตรงนั้นพักใหญ่จนปรับลมหายใจเข้าสู่สภาพปกติได้  เจตน์เหยียดหลังตรงขึ้นอีกครั้ง ก้าวเท้าลงไปยังบันไดฝั่งตรงข้ามแทน
   หวังว่าเมื่อกี้พอสจะไม่ทันสังเกต  ไม่สิ....ประจันหน้ากันขนาดนั้นไม่เห็นก็บ้าแล้ว เพราะตกใจจนอะดรีนาลีนหลั่งมากเกินไปเลยเผลอวิ่งหนี  แก้ปัญหาได้ทุเรศสิ้นดี
   รองเท้าผ้าใบกระทบขั้นบันไดเป็นจังหวะสม่ำเสมอกัน  บันไดฝั่งนี้ร้างผู้คนเพราะต้องเดินอ้อมออกหลังตึก  พอไม่มีเสียงจอแจแล้วก็ชวนให้เหงานิดหน่อย
   จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องสมัยเป็นเด็กฝึกขึ้นมา  ตอนนั้นเจตน์กินข้าวคนเดียวเป็นเรื่องปกติ  ชีวิตในต่างแดนแห้งแล้งอย่างกับต้นไม้ตายซาก  ความกดดันกระหน่ำเข้ามารอบด้านจนคิดว่าจะทนไม่ไหวเข้าสักวัน  น่าขำที่สุดท้ายแล้วสาเหตุที่เลิกไม่ใช่เพราะหมดความอดทน แต่ไร้ทางไปต่อต่างหาก
   พอคิดถึงมื้อกลางวันอันเรียบง่ายกับบทสนทนาเรื่อยเปื่อยกับพอสแล้วก็ชวนวูบโหวงในใจ  เมื่อกี้สวมเสื้อยืดสีขาวหรือเปล่านะ  เหมือนจะไนกี้?  ไม่สิ...อาดิดาส  ส่วนรองเท้ารู้สึกจะสีขาว...

   ตุบ

   จังหวะก้าวขั้นสุดท้ายชะงักไปเมื่อคำเฉลยมายืนอยู่ตรงหน้า

ผิดแล้ว....สีดำต่างหาก...

   เจตน์อ้าปากค้างเมื่อสิ่งที่วิ่งหนีปรากฏกายขึ้น “นายไม่....เอ่อ....  กินข้าวกับพี่ ๆ”
   “เดี๋ยวค่อยไปก็ได้” พสุกอดอก  ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มกลับเคร่งเครียด “ยังไงก็มีเรื่องที่ต้องถามให้ได้”
   “เอ่อ.....คือฉันรีบ---”
   “นายโกรธอะไรฉันเหรอ”
   หมัดแรกฮุคเข้ามากลางเป้าทำเอาคนฟังหน้าซีดเผือด  เจตน์หลบตาวูบ “เปล่านี่”
   “ฉันไม่ได้โง่นะ!” เพราะอดทนไม่ไหวพอสจึงเผลอขึ้นเสียงใส่ “ถ้าฉันไปทำอะไรให้นายโกรธก็บอกกันตรง ๆ สิ”
   
   ไม่ได้โกหกสักหน่อย
   จะโกรธได้ยังไง.....ในเมื่อทั้งหมดมันเป็นความผิดของเจตน์...

   คนตัวสูงเอาแต่เงียบจนอีกฝ่ายกำมือแน่น  พอสสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับอารมณ์ก่อนจะก้าวเข้าไปหาทำทุกวิถีทางที่จะได้สบตากับเจตน์
   “นายอาจจะรำคาญฉันแล้ว”

   ไม่...ตรงกันข้ามเลยต่างหาก....

   “แต่ฉันน่ะ...”
   “.........”
“อยู่กับนายแล้วสนุกมากเลยนะ”

เพราะแบบนั้นไงเจตน์ถึงอยู่ด้วยไม่ได้
   ต้องทนเห็นใบหน้านี้ทุกวันโดยไม่ให้คิดเกินเลยน่ะ...ทำไม่ได้หรอก

พอเถอะ....ไม่อยากจะชอบพอสมากไปกว่านี้แล้ว…

   “มัน....ไม่มีอะไรจริง ๆ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอย “นายไม่ต้องคิดมากหรอก”
   “แต่นาย...”
“ที่วิ่งเมื่อกี้ก็....” เจตน์คลี่รอยยิ้มที่ฝืนเต็มที “ฉันแค่ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่โต๊ะน่ะ”
“งั้นเหรอ”
“อืม” คนตัวสูงเป็นฝ่ายออกก้าวหนีอีกครั้ง  มือวางตบปุ ๆ บนบ่าพอส “เดี๋ยวมีธุระต้องไปทำก่อน  นายก็ไปกินข้าวกับพวกพี่ ๆ เขานะ”
เจตน์เดินออกจากตรงนั้นโดยไม่กล้าหันไปมอง  เขามันขี้ขลาดเกินกว่าจะกลับไปทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร  ขอเวลาอีกนิด.....อีกแค่นิดเดียว
ถึงตอนนั้นคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 14-01-2019 00:15:43

…………………………………………….

“วันนี้เจตน์ต้องอยู่ทำโอนะ”
“ครับพี่ข้าว”
“ลำบากหน่อยนะ แต่น่าจะไม่เกินสองทุ่มหรอก” หัวหน้าสาวถอนหายใจ “มีคนอยู่เป็นเพื่อนเยอะแยะ ไม่เหงาเนอะ”
“ครับ”
แว่นตาสะท้อนภาพตัวหนังสือยึกยือเต็มพรืดไปหมด  เจตน์คลึงหัวตาอย่างเมื่อยล้า เพราะจ้องตารางนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว
ช่วงนี้งานกระหน่ำเข้าเวิร์ลไวด์เซลระลอกใหญ่  พี่ข้าวบอกว่าหลังปีใหม่บรรดาร้านค้าเคลียร์ของเก่าในสต็อกหมดแล้วจึงต้องรีบหาสินค้าใหม่มาเติมเลยกลายเป็นว่าออเดอร์เข้าพร้อมกันเหมือนระเบิดลง  ฝ่ายนำเข้าก็ต้องรีบสั่ง  ฝ่ายขายก็ต้องรีบกระจายของ  ห้องทำงานของพวกเขาจึงโกลาหลไปหมด
ในความเลวร้ายก็ยังมีข้อดีอยู่บ้าง เพราะทำงานแบบไม่ได้โงหัวจึงแทบไม่ได้เห็นหน้าพอสเลย  ฝ่ายขายผลัดกันออกไปเกือบทุกวัน หรือต่อให้เข้าออฟฟิศก็คงไม่มีเวลาให้คุยกัน เพราะเจตน์ต้องกินข้าวหน้าคอมติดกันมาสามวันแล้ว
ตุบ...
ปึกกระดาษวางลงที่ข้างโต๊ะ  พี่เบสที่ผอมอยู่แล้วดูอิดโรยไปกันใหญ่  แม้แต่น้ำเสียงก็ยังแหบแห้ง
“ฝากส่งรายการสั่งของพาร์ทเนอร์เยอรมันหน่อยนะไอ้น้อง  เห็นพี่ข้าวว่าแกจะไปห้องนั้นพอดี”
“ได้ครับ”
เจตน์พยักหน้าตอบนิ่ง ๆ ตามประสาแล้วเคาะแป้นพิมพ์ต่อ  ทว่าเบสยังคงยืนนิ่งตรงนั้น  ขบกัดริมฝีปากราวกับชั่งใจอะไรสักอย่าง  เห็นแบบนั้นเจ้าของโต๊ะเลยต้องออกปากถาม
   “มีอะไรหรือเปล่าครับพี่”
“เจตน์แก...เอ่อ...”
“ครับพี่?”
คนตัวผอมหลบตา “เปล่า  ไปทำงานต่อละ”
อะไรของเขาวะ....
เด็กใหม่ขมวดคิ้วสงสัยได้เพียงครู่เดียวโทรศัพท์ประจำโต๊ะก็แผดเสียงลั่น  พาร์ทเนอร์จากเกาหลีโทรมาคอนเฟิร์มเรื่องยอดสั่งลิปสติกคอลเลคชั่นใหม่ เพราะมัวแต่ง่วนกับตัวเลขเลยลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท
แสงอาทิตย์ด้านนอกค่อย ๆ หรี่ลงจนดับสนิท  เจตน์กินมื้อค่ำหน้าคอมอีกตามเคย  พอเหลือบมองไปด้านนอกก็พบว่าไฟทางเดินถูกเปิดไว้ห่าง ๆ กันให้แสงสลัวตามนโยบายประหยัดพลังงานของพวก HR  หันไปทางขวาก็เจอแต่โต๊ะว่างเปล่าของฝ่ายขาย  ส่วนแผนกของเจตน์เหลือประมาณห้าชีวิตได้
ชายหนุ่มยืดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ  เมื่อครู่เจตน์เพิ่งจะสั่งปริ้นท์เอกสารชุดสุดท้ายไปคงใกล้ได้เวลากลับบ้านแล้ว  เขาถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะก่อนจะรวบแก้วกาแฟข้าง ๆ เดินตรงไปยังแพนทรี่เพื่อล้างให้เรียบร้อย
ทางเดินพรมน้ำเงินเงียบสงัดต่างจากกลางวันลิบลับ  ห้องแพนทรี่นั้นอยู่ที่มุมสุดของอาคาร ทั้งที่ไม่น่าจะมีใครอยู่  แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้กลับได้ยินเสียงอันคุ้นเคย
“เออใช่ ๆ  ของเก่ายังไม่หมดแท้ ๆ ไม่รู้มันคิดไรอยู่”
“ใช่ปะ  พอเหลือแม่งก็มาโบ้ยว่ากูสั่งเยอะไป  เนียนเลยนะมึง”
“เชี่ยนี่แม่ง----”
“พี่วิทย์ พี่เบสยังไม่กลับเหรอครับ”

กึก...

ชายทั้งสองชะงักไป  พอหันมาเจอรุ่นน้องก็พยักหน้าหงึกหงัก “เดี๋ยวจะกลับแล้วแหละ  แวะมาล้างแก้วก่อน”
“เหมือนกันเลยครับ” เด็กตัวสูงยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น เพราะห้องเล็กมากจนไม่สามารถเบียดอีกชีวิตเข้าไปได้ “เอ่อ...ถ้าล้างเสร็จแล้วขอผมใช้ต่อนะ”
“อ๊ะ!  มาเลย ๆ”
รุ่นพี่เดินหลบไปยืนอยู่ด้านหลังแทน  เจตน์วางแก้วกาแฟลงในอ่างก่อนจะหยิบฟองน้ำขึ้นมา “พี่ ๆ กลับกันเลยก็ได้ครับ ไม่ต้องรอผมหรอก”
ตุบ...
เสียงเดินย่ำพรมดังอยู่ไกล ๆ เป็นสัญญาณบอกว่าคนในห้องน่าจะทยอยกันกลับบ้านแล้ว  พวกเขาไม่ใช่เด็กมัธยมที่ต้องไปไหนเป็นกลุ่มเสียหน่อย  ใครเสร็จงานก่อนก็กลับเป็นเรื่องธรรมดา  ทั้งที่ควรเป็นอย่างนั้น แต่เขายังเห็นเงารุ่นพี่ทั้งสองทอดยาวอยู่บนผนัง  ตอนนั้นเองที่เรื่องเมื่อกลางวันวาบขึ้นมาในหัวเจตน์
“พี่....เอ่อ....มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
เพราะเสียงจากก๊อกน้ำทำให้ไม่ได้ยินบทสนทนาซุบซิบด้านหลัง แต่เห็นจากเงาได้ว่ากำลังถองสีข้างเกี่ยงกันไปมา  เจตน์คว่ำแก้วลงกับที่พักแล้วหันไปเผชิญหน้า “มีอะไรเหรอครับ”
“คืองี้เจตน์” วิทย์เป็นคนยอมเปิดปากพูด “พอดีเมื่อวันก่อนพี่ไปเจอคลิปในยูทูป”
“.........”

“แต่ก่อนแกเคยไปเป็นไอดอลที่เกาหลีเหรอวะ”

ประโยคนั้นเหมือนน้ำเย็นสาดเข้ามาใส่หน้า  เจตน์รู้สึกชาไปถึงปลายนิ้ว  หัวสมองว่างเปล่าจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำหน้าแบบไหนอยู่
“พอดีวันนั้นฟังพี่ข้าวร้องเพลง ‘จะทำยังไง’ เลยไปเสริชฟังแล้วก็เจอเข้าอะ” ทางนั้นอธิบายเพิ่ม “ตกลงใช่แกเปล่าวะ”
“เอ่อ...คะ...ครับ”
“นั่นไง! กูบอกแล้วว่าไอ้เจตน์จริง ๆ” วิทย์ตบเข่าฉาดก่อนหันไปบอกเพื่อน “หน้าเหมือนเด๊ะ”
“โห...สมัยนั้นอย่างดีดเลยนะเนี่ยเอ็ง” เบสเอ่ยแซว “มีท่าด้วยนี่  ท่าอะไรนะ”
“เจย์เอ็ดอะไรสักอย่าง” คนผิวเข้มพยายามทำมือมั่ว ๆ “ถูกเปล่าวะ  เฮ้ย! ไหนลองทำให้ดูหน่อยซิ”
เสียงพูดกลั้วหัวเราะทำเอาเจตน์แน่นิ่ง  ความทรงจำเก่า ๆ ประดังเข้ามาราวกับจุกคอร์กที่อุดไว้ถูกกระชากออก  ร้องเพลง  เต้นโง่ ๆ แล้วก็ถูกสายตาคนรอบข้างมองเหมือนตัวตลก...
“ผม....จำไม่ได้แล้วครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“งี้เปล่าวะ  กูทำถูกปะไอ้วิทย์”
“มึงต้องตะโกนด้วยเว้ย” คนพูดยกท่าค้างไว้ “แอม-เจย์-เอ็ด!!”
“ฮ่า ๆ ๆ โคตรจี้อะ”

ทั้งที่พยายามแทบตาย แต่ผลที่ออกมามันน่าหัวเราะขนาดนั้นเชียวเหรอ....

“จะว่าไปหน้าแกเปลี่ยนด้วยปะ”
“เออ ไปเกาหลีก็ต้องทำหน้า” คนตัวผอมชะโงกเข้ามาใกล้  ลูบปลายคางพินิจ “จมูกปะ หรือตา?”
“เฮ้ย!  ถ้าทำมาลูกหน้าไม่เหมือนพ่อนะเว้ย”
“ผม.....”


“จะทำอะไรมันก็เรื่องของเจตน์หรือเปล่าครับ”

เสียงจากใครอีกคนดังมาจากด้านหลัง  คุ้นเคยเสียจนเจตน์ใจกระตุก หรือว่าเสียงรองเท้าที่ได้ยินเมื่อครู่ไม่ใช่คนกลับออกไป แต่เดินเข้ามา....
“อ้าว! ไอ้พอส” เบสหันกลับไปทักทายรุ่นน้อง “ดึกแล้วยังไม่กลับอีกเหรอ”
“มาเอาของครับ” ฝ่ายขายเพียงหนึ่งเดียวเดินเข้ามากลางวง “เรื่องผมน่ะช่างเถอะ แต่ช่วยเลิกพูดแบบนั้นกับเจตน์ได้ไหมครับ”
“เฮ้ย! พี่ไม่ได้ว่าอะไรน่า” วิทย์ปัดมือไปมา “ล้อเล่น ๆ”
“นั่นดิ  ไปเป็นดาราเลย  เท่จะตาย”
“เออ  เดี๋ยวขอลายเซ็นหน่อยซิ ฮ่า ๆ ๆ”
   “พอเถอะครับ!” ดวงตาของพอสฉายแววเกรี้ยวกราด “เลิกล้อเล่นซะที”
   “ไม่เห็นต้องออกตัวเลย  ขนาดไอ้เจตน์มันยังไม่ว่าอะไรเลย” เบสถองศอกใส่รุ่นน้องอย่างสนิทสนม “จริงเปล่าเจตน์”
   “ผม...”
   “..............”
   “ไม่ชอบครับ”
   สีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ว่าภายในคิดอะไรอยู่ทำเอารุ่นพี่ทั้งสองหุบปากลง  วิทย์พยายามยิ้มแห้ง ๆ แล้วว่าติดตลก “พูดเล่นเฉย ๆ น่า  อย่าโกรธกันสิวะ”
“พี่อาจจะคิดว่าพูดตลก ๆ แต่คนฟังไม่ขำด้วยนะครับ” พอสกำมือจนสั่นระริก “ถ้าเป็นพี่โดนล้อแบบนี้ยังจะหัวเราะออกอีกเหรอ”
“พี่ไม่คิดมากเรื่องหยุมหยิมหรอกน่า”
“ไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็พูดได้นี่!”
“พอส  พอเถอะ” และก่อนที่อารมณ์จะเดือดไปมากกว่านี้มือใหญ่ก็วางลงบนบ่าคนตัวเล็กกว่า  ส่งสายตาห้ามปราม “พี่วิทย์พี่เบสครับ  ในคลิปนั่นผมเองแหละ แต่ช่วยอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครได้ไหมครับ”
“........”
“ผมไม่อยากพูดถึงมัน”
“อ่า....ถ้าแกไม่ชอบพี่ไม่พูดก็ได้” พี่เบสหัวเราะแหะ ๆ “อย่าคิดมากดิวะ”
“ครับ”
“เออ  ขำ ๆ เว้ยไอ้เจตน์”
“ครับ” เจตน์พยักหน้า “ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับพี่”
“แต่เจตน์ไม่-----”

หมับ!

ไม่รอให้พอสดึงดันพูดอะไรต่อ  เจตน์คว้ามืออีกฝ่ายลากออกมาจากจุดเกิดเหตุตรงดิ่งไปยังโต๊ะทำงาน  หยิบกระเป๋าสะพายขึ้นพาดบ่า  พอหันนมาเจอพอสทำท่าเหมือนอยากจะเถียงก็ชิงเอ่ยตัดบทเสียก่อน
“ไว้ไปคุยกันข้างนอก”
พอสไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ทว่าไม่อาจต้านแรงดึงของอีกฝ่ายได้  เขาถูกลากออกไปตามทางพรมน้ำเงินจนไปถึงบันได
“ฉันเดินลงเองได้”
ในที่สุดเจตน์ก็ยอมปล่อยมือออกแล้วเดินนำลงบันไดไป  พสุถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วก้าวตามอย่างเสียมิได้
ฝ่ามือที่เจตน์จับเมื่อครู่ยังร้อนผ่าวติดตรึงอยู่  พอสเงยหน้าขึ้นจากพื้น  เบื้องหน้าของเขาคือแผ่นหลังกว้างเหมือนกำแพงหนาทึบมองไม่เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน  เขาเกลียดความรู้สึกนี้ชะมัด  มันร้อนรุ่มในอกจนอยากจะตะโกนออกไป
บันไดที่ทอดยาวสิ้นสุดลงด้านหน้า  รวมไปถึงความเงียบอันน่าอึดอัดนี่ด้วย  พอสอยากจะออกไปจากที่นี่เต็มแก่แล้ว  เขาหันปลายรองเท้าไปอีกทาง  ทว่าก้าวขาไปได้นิดเดียวก็ถูกดึงรั้งไว้อีกครั้ง
“ฉันไปส่งเอง”
“ไม่ต้อง”
“ดึกขนาดนี้แล้วนะ”
“รถไฟฟ้ายังวิ่งอยู่”
“นาย”
“........”
“โกรธฉันเหรอ”
“ยังจะต้องถามอีกเหรอไง!!” มาถึงตรงนี้สิ่งที่พอสกักเก็บไว้ก็ประทุออก “นายเป็นบ้าอะไรอะ!  ปล่อยให้เขามาดูถูกอยู่ได้”
   เจตน์ถอนหายใจ “เบาเสียงลงหน่อย”
   “ไอ้พี่พวกนั้นก็เป็นห่าอะไร  คิดว่าตลกนักเหรอ” เพราะกลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้าเจตน์จึงรีบลากพสุไปตามทาง  รถยนต์สีเทาจอดอยู่ตรงหน้าแล้ว “เดี๋ยว! ฉันยังพูดไม่---”
“ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยพูด”
ปัง!
สิ้นเสียงปิดประตูพอสก็ระเบิดมันออกมาอีกระลอก “ฉันเกลียดคนประเภทนี้ฉิบหายเลย  คิดว่าตัวเองเท่นักเหรอวะ”
“แต่ว่า----”
“นายเองก็ด้วย!!”
มาถึงตรงนี้คนถูกโกรธก็พลันขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิด”
“ปล่อยให้เขาด่าอยู่ได้  ทำไมไม่เถียงไปซะเลย  นายไม่ได้---”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรนี่....”
“..........”
“อธิบายไปเขาก็ไม่เข้าใจหรอก” พสุหันขวับ  สบประสานสายตาเข้ากับอีกฝ่าย  น่าเศร้าที่เจตน์ยอมรับการดูถูกได้อย่างง่ายดาย “บางเรื่องมันเหนื่อยเปล่าน่ะ  ถ้าโวยวายแล้วเขาเอาเรื่องฉันไปเล่าต่ออีกจะทำยังไง”
มาถึงตรงนี้พอสก็เหมือนได้สติกลับมา แต่อดจะเถียงไม่ได้ “ถ้าไม่พูดอะไรเลยมันก็....”
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว...”

 ไม่สิ...มันไม่ควร ‘ไม่เป็นไร’ ไม่ใช่หรือไง

พอเจตน์เห็นสีหน้าแคลงแคลงใจก็พยายามคลี่ยิ้มที่ตนไม่ถนัด  สารภาพว่าดีใจไม่น้อยที่มีคนโกรธแทนตัวเอง “ขืนเถียงต่อนายจะมองหน้าเขาไม่ติดเอานะ  ยังไงก็ต้องทำงานด้วยกันต่อ”
“ก็จริง” พอสคอตก “แต่ว่ามัน...มัน...”
“...........”

“มาดูถูกเจย์เอดท์ได้ยังไง”

อา....จริงด้วยสินะ.....
เจตน์เอ่ยกับตนเอง  เขารู้ความจริงข้อนี้อยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินซ้ำ ๆ กลับวูบโหวงในอกอย่างบอกไม่ถูก  พอคิดว่าปฏิกิริยาทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาจากการล้อเลียนเจย์เอดท์แล้วก็พบว่าทุกอย่างมันไม่ใช่ของเขาเลย

“ฉันขอโทษด้วยที่ทำให้นายเกือบซวยไปกันใหญ่”

จะแววตานี้….

“แต่ก็นะ  พี่พวกนั้นไม่รู้เหรอว่าเพลงนั้นมันดีแค่ไหน”

คำที่บอกว่า ‘ชอบ’

“เจย์เอดท์น่ะเจ๋งที่สุดแล้ว”

ไม่มีอะไรเป็นของ ‘เจตน์’ เลยสักอย่าง....

   “พอแล้ว!”
   ไม่ไหวแล้วล่ะ....  บางสิ่งในอกซ้ายปริแตกทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...
“นายรู้ไหม...ฉันเกลียดเจย์เอดท์มาตลอด”
“อะไรนะ....”
“ต้องฝึกกระทั่งท่ายิ้ม  องศาถ่ายรูป  วิธีดึงความสนใจ หรือแม้แต่เรื่องเต้นที่ไม่ถนัด  ทั้งที่ทำทุกอย่างเพื่อจะเป็นไอ้หมอนั่นแล้วแต่ทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า”
“............”
“มันคือความอับอายของฉัน  ไม่อยากได้ยินชื่อ  ไม่อยากได้ยินเสียง  ไม่อยากเห็นภาพ”
มือที่อยู่บนตักขยำลงบนขากางเกง

“ทั้งที่เป็นอย่างนั้น แต่ว่าตอนนี้....ฉันอิจฉามันที่สุดเลย”
“..........”


“ต้องทำยังไงนายถึงจะชอบฉันแบบนั้นบ้าง...”

สิ้นคำสารภาพห้องโดยสารก็ตกอยู่ในความเงียบ  เจตน์ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว  เขาระเบิดทุกสิ่งภายในใจออกมาจนหมดสิ้น  ไร้ความคิด  ขาดสติ  ไม่สนแม้แต่พรุ่งนี้จะมองหน้ากันติดไหม
รู้เพียงแค่ว่าต้องพูดออกไป....
แต่ว่านี่มันเงียบเกินไปแล้วนะ  น่าจะเกือบสองนาทีได้แล้วความเดือดดาลเมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ลดระดับลงจนสติกลับคืนมา  จากหัวกลวงเปล่ากลับกลายเป็นความคิดมากมายถาโถมพุ่งเข้าชนแทน
เขา....ไม่ควรพูดออกไปหรือเปล่านะ  แบบนี้แม้แต่เพื่อนก็ยังเป็นไม่ได้เลยมั้ง
“ฉะ....ฉัน...”
ขณะสมองใกล้จะระเบิดพอสที่เงียบไปนานก็เอ่ยคำแรกขึ้น  เจตน์ผละฝ่ามือออกจากหน้า  สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรอฟัง...
“ฉันไม่เข้าใจว่านายหมายความว่ายังไง”
ทันทีที่เผลอมองภาพตรงหน้าก็พลันใจกระตุก  พอส พสุชายผู้เกรี้ยวกราดฉะฉานเมื่อครู่กลับเป็นฝ่าซุกใบหน้าลงกับฝ่ามือเสียเอง  สีแดงบนนั้นพาดผ่านลามไปถึงใบหูตัดกับสีเครื่องประดับ
“อย่าหาว่าโง่เลยนะ...แต่ฉัน...”
หมับ!
เจตน์คว้าเข้าที่มืออีกฝ่าย  ปลายนิ้วแกะเกราะกำบังออกเพื่อให้เห็นดวงตาที่ซ่อนไว้  แล้วเอ่ยถ้อยคำที่ซื่อตรงที่สุด...

“หมายความว่าฉันชอบนายยังไงล่ะ!”
ทั้งที่เดิมพันหมดหน้าตักแล้วแท้ ๆ แต่พอสกลับสวนเข้ามาฉับพลัน “ไม่มีทาง!”
“ฉันพูดเรื่องจริง”
“โกหก!!”
“นายไม่ใช่ฉันนี่  รู้ได้ไงว่าโกหก”
“นายแกล้งฉันแน่ ๆ!”
เขารวบรวมความกล้าขนาดนั้นยังโดนหาว่าพูดปดอีก  เจตน์บีบมืออีกฝ่ายไว้แน่นทั้งที่ใบหน้าตัวเองแดงก่ำไม่แพ้กัน  ความมั่นใจเริ่มหดหายเข้าไปทุกที
“ถะ...ถ้าไม่ชอบก็คงไม่รู้สึกเจ็บตอนที่นายชอบเจย์เอดท์มากกว่าหรอก”
“หา!?”
“ไม่อยากชอบนายไปมากกว่านี้แล้ว” มาถึงตรงนี้พ่อคนใจกล้าก็หลุบสายตาลงมองตักตัวเอง “ก็เลยไม่อยากคุยด้วย”
“นี่เงียบใส่ฉันเพราะเรื่องนี้เหรอ!” พสุขึ้นเสียงสูง “นายไปเอาความคิดนี้มาจากไหน”
“นายเลือกพี่ข้าวไปร้องเพลงแทนฉัน”
“ตัวเองทำหน้าซังกะตายอย่างนั้นใครจะไปกล้าเลือกล่ะ!!”
มะ....มันก็จริงอยู่....
สีหน้าช็อกกับความจริงข้อนี้ทำเอาพอสปวดหัวไปหมด  ตามตรรกะคนปกติก็น่าจะคิดได้ไม่ใช่หรือไง
“นายแสดงออกตลอดว่าไม่อยากร้อง  แล้วฉันจะกล้าทำร้ายจิตใจเหรอ....”

“ในเมื่อฉันชอบนาย!”
พอสคำรามประโยคนั้นราวกับทนฟังไอ้เวรนี่พล่ามไม่ไหวแล้ว  คราวนี้สถานการณ์เลยกลับพลิกผัน....
“โกหก!”
“เห็นไหม! ทีฉันพูดบ้างนายก็หาว่าโกหก”
อุก! ชายหนุ่มสะอึกเมื่อถูกยิงแสกหน้า  จากที่เคยเป็นฝ่ายรุกไล่ได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนลูกเจี๊ยบกินหนอน
“แต่นายบอกว่าชอบเจย์เอดท์!”
“ก็ชอบไง  ชอบทั้งคู่นั่นแหละ!”
“จะเป็นไปได้ยังไง”
คราวนี้พสุบีบมืออีกฝ่ายคืนบ้าง “ทุกวันนี้ฉันคุยกับใคร  อยู่กับใคร  ทะเลาะกับใคร  เจย์เอดท์เหรอ?”
“นายชอบเจย์เอดท์อยู่แล้ว  อาจจะเข้าใจผิดว่าชอบฉันด้วย”
“อย่างกับนายเหมือนเจย์เอดท์นักนี่!  นอกจากหล่อตรงสเปคแล้วที่เหลือก็คนละโลกเลย” มาถึงตรงนี้แฟนคลับอันดับหนึ่งก็ระเบิดอารมณ์ออกมาบ้าง “ทั้งทึ่ม  ไม่พูดไม่จา  ทำหน้าตายไม่เป็นมิตร  ยังจะกล้ามาเทียบกับเจย์เอดท์ที่เปล่งประกายไอดอล  หัวเราะเสียงสดใส  หัวใจเบิกบานอีกเหรอ!”
เอ่อ....สาบานว่าเจตน์ไมได้โดนด่าอยู่...
“แล้วที่ฉันต้องเป็นบ้าคิดมากนอนไม่หลับเพราะความงี่เง่าของนายล่ะ  มันใช่ฝีมือเจย์เอดท์ผู้สูงส่งงั้นเหรอ!!” พูดจบกระดูกมือเจตน์ก็แทบแหลกละเอียดเพราะแรงบีบ “อย่าเอามาเทียบกันโว้ย!”
“เอ่อ....”
“เจย์เอดท์น่ะไม่เคยทำให้ฉันเจ็บปวด มีแต่ยิ้มให้กำลังใจตลอด  ไม่เหมือนกับนายหรอกเจตน์” พอสพ่นลมหายใจออกมา “มาทำให้ฉันวุ่นวายใจ  มาบอกรักแล้วก็หาว่าฉันโกหกบ้างล่ะ”
พอสปล่อยมือแดงช้ำของอีกฝ่าย
“ถึงอย่างนั้นนายก็ใจดี  ไม่เคยดูถูกความชอบฉัน  แถมยังทำเรื่องที่คนอื่นบอกว่างี่เง่าเพื่อฉัน” ใบหน้าคนพูดขึ้นสีเรื่อไปถึงใบหู “สำหรับฉันแล้วนายน่ารักจะตาย”
“หา!?”
“นายอาจจะเกลียดเจย์เอดท์เพราะเป็นความล้มเหลว แต่ฉันกลับอิจฉาที่นายมุ่งตรงไปหาความฝันแบบเป็นบ้าเป็นหลัง” พอสเล่นจับปลายนิ้วตัวเองไปมา “ฉันน่ะไม่มีความฝันอะไรทั้งนั้น  ที่มาเป็นเซลก็เพราะมันเปิดรับสมัครพอดี  ต้องมาตอแหลปั้นหน้าแถมโดนหัวหน้าค่อนขอดเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“..........”
“เพราะงั้นก็เลยคิดว่านายเท่มาก ๆ เลย”

อา....ใจคนฟังแทบหลอมละลายแล้ว...
“ไม่หรอก  ฉันเองก็คิดว่านายเท่เหมือนกัน” คนขับเกาท้ายทอยแก้เขิน “เพิ่งทำงานแค่ปีเดียวก็ขึ้น Top 3 แล้ว  ขนาดเป็นงานที่ไม่ชอบก็ยังทำได้ดี  เก่งจะตายไป”
“ขะ...ขอบใจนะ” พอสงึมงำ “อ๋า....เราจะชมกันไปมาทำไมเนี่ย”
“นั่นสิ”
“แล้วเชื่อหรือยังว่าฉันชอบนายจริง ๆ”
“นายต่างหากเชื่อหรือยัง”

ดวงตาทั้งสองสบประสานเข้าหากัน  ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
สถานการณ์ทุเรศนี่มันอะไรกันนะ...  สารภาพรักแล้วก็เถียงกันไปมาอย่างกับคนบ้าเลย
พอสมองคนหน้าตายที่บัดนี้ฉีกยิ้มจนตาปิด  ความเจิดจ้านั้นไม่ต่างกับใครอีกคนเลย....
“เจตน์”
“อะไร”
“อย่าเกลียดเจย์เอดท์เลยนะ  มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนาย  ตอนนี้อาจจะยังไม่อยากพูดถึง แต่อีกสักสิบปีนายจะต้องภูมิใจในตัวเองแน่ ๆ”
ประโยคนั้นเหมือนน้ำชโลมลงบนต้นไม้ตายซาก  บาดแผลอาจไม่หายวันนี้พรุ่งนี้ แต่เพียงพอสพูดว่ามันจะดีขึ้นในสักวัน  เท่านั้นเจตน์ก็อุ่นวาบขึ้นมาในใจ  บางทีเขาอาจจะรอฟังคำนี้จากปากใครสักคน....
“ที่สำคัญ”
“...........”
“เขาหล่อมาก!”
อะไรนะ?....
“นายไม่ควรเกลียดผู้ชายที่เจ๋งขนาดนั้น”
“ก็หน้าเหมือนฉันนั่นแหละ”
“ไม่อะ! เจย์เอดท์หล่อกว่า” นี่คือเรื่องเดียวที่พอสไม่ยอมแพ้ “ฉันน่ะนะโดนไอ้พี่พวกนั้นนินทาเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมก็ทนได้ แต่มาแตะเจย์เอดท์น่ะไปตายซะเถอะ!”
“พอสใจเย็นก่อนนะ”
“นายก็เหมือนกันปล่อยให้เขาด่าอยู่ได้  อย่าให้คนมาดูถูกตัวเองแบบนั้นสิ!!”
“สรุปนายปกป้องฉันหรือเจย์เอดท์กันแน่เนี่ย”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“เอาเถอะ” เจตน์ทิ้งตัวเอนราบไปกับพนักพิง “นายเล่นโกรธแทนฉันไปหมดแล้ว  ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ”
“..........”
“นอกจากชอบนาย”
อุก!  บทจะยิงไอ้คนทึ่มก็ยิงเข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงเล่นเอาคุณฝ่ายขายที่ไม่ได้ป้องกันตัวเซไถลไปอีกฝั่ง  พอสยันตัวเองกับคอนโซลไว้ไม่ให้ความร้อนภายในเผาร่างจนแหลกเหลว
อกซ้ายเต้นตุบ ๆ จนปวดไปหมด  อาการแย่เสียจนอยากให้เจตน์แวะโรงพยาบาลมากกว่ากลับบ้าน  ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าไอ้คนขับมีสภาพไม่ต่างกันเลย
ดวงตาสองคู่สบประสานกันนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นราวกับเล่นเกมใครขยับก่อนแพ้ และเจตน์ได้ยกธงขาวในชั่วอึดใจต่อมา  ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปตรงกลางระหว่างเบาะ  ทำจมูกฟุดฟิด
“กลิ่นแชมพูนายหอม”
พอสขยับเข้ามาใกล้...

“ก็กลิ่นเดียวกันนี่”
สิ้นคำพูดนั้นพอสก็แนบริมฝีปากเข้ามา  เจตน์เบิกตาโพลงราวกับมีประจุไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง  เริ่มแรกเป็นเพียงจุมพิตเหมือนเด็กน้อยที่แค่แตะปากกันเท่านั้น  สันจมูกคลอเคลียกันชวนให้วาบหวามในอก
พอสงับเบา ๆ ที่กลีบปากอีกฝ่ายด้วยความมันเขี้ยว  ทว่าเจตน์กลับตอบโต้ด้วยการเลียเข้าที่มุมปาก  จากนั้นสัมผัสที่เคยอ่อนโยนก็พลันเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนในทันที  ผลัดกันกวาดต้อนในโพรงปากของอีกฝ่าย  แสดงความปรารถนาลึก ๆ ภายในใจ
เสียงเฉอะแฉะน่าอายดังอยู่ข้างหู  เคล้าด้วยกลิ่นแชมพูชวนให้อารมณ์เตลิดไปไกล  พอสเอียงใบหน้ารับกับฝ่ามือของอีกฝ่าย  ขยับเพื่อจูบนั้นสะดวกขึ้น  อดจะยิ้มขำไม่ได้เมื่อค้นพบว่าไอ้หนุ่มทึ่มมันไม่ได้ซื่อไปเสียทุกอย่าง
   ฉากจูบจบลงโดยที่ต่างฝ่ายต่างปากสะบักสะบอมพอกัน  พวกเขาทิ้งตัวลงบนเบาะหลังอย่างหมดสภาพ  แข่งกันแย่งอากาศในรถอย่างบ้าคลั่ง
   เจตน์รีบสตาร์ทรถเมื่อเห็นรปภ.สาดแสงไฟฉายอยู่ที่บันไดอาคาร  เวรแล้ว! นี่พวกเขาทำอะไรลงไปเนี่ย  มาแอบนัวเนียกันในรถอย่างกับหนังเอวี  แค่คิดก็หน้าร้อนผ่าวจนต้องเร่งแอร์
   “ฉะ...ฉันจะไปส่งนะ”
   “อืม” พอสลูบริมฝีปากที่เปียกชุ่มเหมือนยังตกอยู่ในภวังค์
   “แถวxxใช่ไหม”
   “อืม” ตุ๊กตาหน้ารถผงกหัว “เจตน์...แล้วนาย....”
   “..........”
   “จะขึ้นห้องด้วยปะ”
   
   ปึก!! รถตกลงหลุมถนนที่อุตส่าห์เอียงหลบ  เจตน์เร่งเครื่องจนเท้าแทบทะลุออกรถ
   “พูดอะไรของนายเนี่ย!!”
   “ถามเผื่อไว้ไง!!” พอสแหวใส่ “จะได้เตรียมให้พร้อม”
   “ตะ...เตรียมอะไร….”
   “กาแฟ  ของว่างอะไรพวกนั้น”
   อ้าวเหรอ....
   พอได้ฟังคำตอบเจตน์ก็พบว่าตัวเองชั่วช้าสามานย์เพียงใด  ไอ้คนลามกอ้อมแอ้มตอบ “มะ...ไม่ขึ้นหรอก  แม่โทรตามแล้ว”
   “อ๋า  น้องเจตน์ต้องรีบกลับสินะ”
   “อย่าล้อน่า”
   “วันนี้ฉันดีใจมากเลย”

   จุ๊บ
   คุณฝ่ายขายโฉบเข้ามาชิงจูบที่ข้างแก้มโดยไม่สนว่าจะทำให้เจตน์ขับชนเสาไฟฟ้าตายตกไปตามกันหรือไม่  ผู้เสียหายยกมือขึ้นปิดแก้มราวกับสาวน้อยถูกแต๊ะอั๋ง  ขณะที่อีกฝ่ายยกยิ้มดวงตาเป็นประกายวิบวับ
   นี่พอสชอบเขาขนาด----

   “ต้องเขียนลงไดอารี่กว่าได้จูบกับเจย์เอดท์แล้ว”

   เจตน์กัดฟัน...

   ไอ้เจย์เอดท์มึงงงงงงง!!!


TBC

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  ในที่สุดดดดดดดดด!!!
ตอนหน้าก็จะจบแล้วนะคะ  โปรดอย่าตกใจเพราะนี่คือเรื่องสั้น 5555555555555555555
บอกแล้วว่าดราม่าใส ๆ วัยรุ่นชอบนะคะ  เกิดจากความขี้น้อยใจของน้องเจตน์ล้วน ๆ อะ
ดูเป็นคู่รักงี่เง่าอะเนอะคะ  เด็กน้อยยยยยย  จับหอมหัวให้หมด  ฟืดดดดดด
ฝากติดตามตอนหน้าด้วยนะคะ  จะจบแล้ววววว อิ_______อิ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 14-01-2019 01:35:57
 :ling1: กรี๊ดดดดดดดด เขาจูบกันแล้วแม่จ๋าาา
รักใสๆ หัวใจฟรุ้งฟริ้ง
เรื่องจูบน้องเจตน์ไม่ทึ่มอย่างที่คิดน๊าาา  :hao6:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 14-01-2019 15:22:44
เอ็นดู... :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 14-01-2019 21:48:41
มีคนแพนิคจนสารภาพออกมาเองเลยยย ดีละ 5555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-01-2019 23:03:27
เรื่องน่ารักมาก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 14-01-2019 23:13:14
พอสน่ารักกกกก อุแง้  :hao5:
ชอบการเกลียดเจเอดท์55555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: TrebleBass ที่ 15-01-2019 07:50:10
แหม่… บอกชอบปุ๊บ จุ๊บปั๊บ   

บอกรักในรถไปอีก  ไอดอลมากกก :hao5: 5555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-01-2019 23:01:34
ต่างฝ่ายต่างเป็นพลังบวกให้กัน น่ารักมาก
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 16-01-2019 10:45:39
โอ้ยยย เอ็นดูคู่รักงี่เง่านี่จังเลยอะ5555
เถียงกันอยู่ได้เรื่องชอบกัน ยัยลูกกกก
เราประทับใจที่ตาคนทึ่มก็จูบเก่งนะ 555555
เขินนนนนน
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 18-01-2019 07:00:21
น่าเอ็นดู
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 18-01-2019 14:06:53
น่าเอ็นดู
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 22-01-2019 21:39:01

Track #07: ► Play Our Beats


“เจตน์”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ และพบว่ามีกระดาษปึกใหญ่เคาะอยู่ตรงฉากกั้น
“จะไปห้องการตลาดใช่ปะ”
“อีกสิบนาทีครับ”
“เออ งั้นพี่ฝากไปส่งด้วย” โพสอิทสีบานเย็นถูกแปะทับลงไปด้านบน “ให้คนชื่อกล้วยนะ”
“ครับ”
วิทย์เดินกลับไปยังที่นั่ง  หยิบไม้บรรทัดขึ้นมาวางไล่เช็กตารางอย่างสงบ  ตั้งแต่โป๊ะแตกเรื่องเจย์เอดท์ไปทั้งที่เตรียมใจว่าข่าวคงแพร่ไปทั้งออฟฟิศแล้ว แต่ดูเหมือนแก๊งหนุ่มขี้เม้าท์จะพอมีคุณธรรมอยู่บ้าง หรือไม่ก็แค่ขี้เกียจมีประเด็นกับเพื่อนร่วมงาน
   จะเรียกว่าโล่งอกก็คงไม่ถูกนัก แต่เจตน์คิดว่าถ้าวันไหนเรื่องแดงขึ้นมาเขาคงมีสติรับมือกับมันได้ดีขึ้น  ตอนนี้ก็ไปกินข้าวคุยงานด้วยกันตามปกติ  พวกพี่เขาก็ไม่แย่นักหรอก  ถ้าไม่นับเรื่องขี้เม้าท์ก็คอยดูแลเจตน์เป็นอย่างดี
   เด็กใหม่รวบเอกสารที่รับฝากรวมกับของตัวเองขึ้นแนบอกแล้วเลื่อนเก้าอี้ออก  หลังส่งรายการสั่งของเดือนกุมภาพันธ์เรียบร้อยงานก็คงเบาลงเยอะ เพราะมีเทศกาลวาเลนไทน์พวกสินค้าน่ารัก ๆ จากเกาหลีญี่ปุ่นเลยขายดีเป็นพิเศษ  ไหนจะเครื่องสำอางสารพัดแบรนด์หลากรุ่นหลากสีที่ทำไอ้เจตน์หัวแทบระเบิด
   รองเท้าผ้าใบกระทบกับผืนพรมเกิดเป็นเสียงไปตามทาง  ห้องการตลาดอยู่ติดกับประตูทางเข้าใกล้ที่สแกนนิ้วที่สุด  เจตน์หักเลี้ยวเข้าไปด้านใน และพบว่าทุกโต๊ะกำลังวุ่นวายได้ที่
   หลังส่งเอกสารให้พี่วิทย์เสร็จเจตน์ก็ตรงเข้าไปยังโต๊ะด้านในสุด  ฝ่ายการตลาดที่อนุมัติสั่งของให้เขาชื่อบัว  สาวน้อยที่ถูกเรียกขึ้นไปร้องคาราโอเกะเมื่อตอนปีใหม่นั่นเอง  อายุรุ่นราวคราวเดียวกันทำให้คุยได้ไม่อึดอัดนัก  ขณะที่สาวเท้าเข้าไปใกล้โต๊ะหญิงสาวก็ต้องชะงักเพราะมีใครอีกคนยืนอยู่ตรงนั้น
   “ใช่ไหมพอส  ฉันว่าน้องเขาน่าจะได้เดฯ สักทีแล้วล่ะ  นานกว่านี้ก็ดองแล้วปะ”
   “มันดองมาสามปีแล้ว  ใครจะรู้”
   “อย่าแช่งสิวะ! เนี่ยถ้าน้องเขาเดฯเมื่อไหร่ฉันเตรียม----  อ้าว! เจตน์!”
   เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงเมื่อใครอีกคนหันขวับมาทางนี้  พอสยืนพิงอยู่ตรงฉากกั้นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ  ลืมไปเลยว่ารายนั้นก็สนิทกับบัวเหมือนกัน  เจตน์ยกกระดาษในมือขึ้นโชว์
   “มาส่งรายการสั่งของน่ะ”
   “อ๊ะ! จริงด้วย” หล่อนกวักมือเรียก “เอามาเลย ๆ เดี๋ยวฉันเซ็นแล้วส่งต่อให้เอง  พอส! หลบไป เพราะแกมัวแต่ชวนฉันคุยนั่นแหละ”
   “โห  โทษคนอื่นหน้าตาเฉยเลยนะมึง”
   “ไม่รู้ล่ะ  ก็แกคุยตอบอะ” หล่อนปัดมือให้พอสขยับออกไปก่อนจะรับเอกสารของเจตน์มาวางบนโต๊ะ  พอเห็นตัวอักษรที่หัวกระดาษเลยนึกบางอย่างได้ “เออจริงด้วย! เจตน์รู้จักน้องxxปะ”
   “หา!?”
   “เจตน์จะไปรู้จักได้ไง”
   “เอ้า! ก็เห็นเรียนภาษาเกาหลี  เคยไปอยู่ที่นู่นด้วยนี่” มาถึงตรงนี้บัวก็ตาเป็นประกาย  ได้เหยื่อชวนคุยคนใหม่แล้ว “น้องxxคนไทยที่เป็นเด็กฝึกค่ายxxอะ!”
   “อ้อ  รู้จัก....” เพราะหัวช้าเจตน์เลยเผลอตกหลุมพรางไปเสียได้  แอบเห็นจากหางตาว่าพอสคิ้วกระตุกนิดหน่อย  คงด่าว่า ‘ไอ้ทึ่ม’ ในใจเป็นแน่แท้
   “เห็นไหมแก  น้องเขาดังจะตาย!” หญิงสาวหันไปแสยะยิ้มใส่เพื่อนรัก “แสดงว่าเจตน์ก็สนใจวงการเคป๊อบเหมือนกันนะเนี่ย”
   “กะ...ก็พอรู้จักบ้างน่ะ”
   “เนี่ย! เรากำลังวิเคราะห์กับไอ้พอสว่าปีนี้น้องxxจะได้เดฯหรือยัง” บัวตบโต๊ะป้าบ ๆ “ล่าสุดเห็นรูปเข้าตึกแล้วด้วยนะ”
   “เหรอ” เจตน์ตอบทื่อ ๆ “ก็คงได้เดฯแล้วมั้ง”
   “ใช่ไหม ๆ  คลิปที่น้องเขาเต้นที่ฮงแดวิวเป็นหมื่นเลยนะ  มันต้องมาแล้วสิ” ว่าแล้วบัวก็คลิกเม้าส์เปิดบางอย่างขึ้นมาแทนงาน “ทวิตนี้เขาลงลิสต์เด็กไทยที่ฝึกอยู่นู่นด้วย  เดฯไปตั้งหลายคนแล้วนะ”
   “มีลิสต์ด้วยเหรอ!!” คนตัวสูงตาเบิกโพลง  สัญชาตญาณบางอย่างส่งเสียงว่าหนีไปเจตน์  หนีไป!!
   “ใช่ ๆ เดี๋ยวอ่านให้ฟัง”
   “ไม่ต้อ----”
   “น้องa ค่ายb  คนนี้น่าจะเดปลายปี  น้องcค่ายdเมนร้องค่ายเล็กอะฉันยังไม่รู้จักเลย” หล่อนเลื่อนสายตาลง “น้องeค่ายf  คนนี้เต้นเก่งมาก แต่ยังไม่รู้จะได้เดไหม  เคยไปออกรายการด้วยนะ”
   “ไอ้บัวมึงไม่ต้องอ่านแล้ว  ไม่มีใครเขาสนใจ”
   “ฉันชวนเจตน์คุย  แกไม่ต้องยุ่ง” บัวหันไปแหวใส่เพื่อน “แล้วก็มีgค่ายh  คนนี้ไม่ค่อยป๊อบแฮะ  เห็นข่าวลือว่ากลับมาไทยแล้วด้วย  ส่วนน้องiค่ายj  รายนี้เบ้าพรีเมี่ยมสุด  แล้วก็คนสุดท้าย----”

   เจตน์จิกเกร็งกับขากางเกง...ไม่นะ!!

“อ๊ะ!”

ระ...หรือว่า...ความลับของเขา....


“หมดแล้วนี่หว่า”
ป๊อก!
เศษหินร่วงกราวลงบนหัวเจตน์   นี่มัน...
แม้แต่ชื่อในเว็บ....ก็ไม่มีว่ะ....
เวรเอ๊ย!  ช่างเป็นความยินดีที่น่าสลด  สมแล้วกับวิวหลักร้อยในยูทูป!  ถามหาหมาที่ฮงแดยังเจอง่ายกว่าเจย์เอดท์อีกเหรอวะเนี่ย!!
“อุบ!” เจตน์หูแว่วได้ยินเสียงจากอีกคน  พอหันขวับไปก็พบว่าคุณแฟนคลับอันดับหนึ่งกำลังเม้มปากกลั้นขำจนตัวสั่น  หน็อย....สนุกใหญ่เลยนะ
“ทำงานไป๊ไอ้บัว  มัวแต่ชวนคนอื่นคุยเดี๋ยวก็โดนหัวหน้าด่าพอดี”
“เออ จริงของแก” หญิงสาวรีบพับหน้าจอทวิตเตอร์ลงด้วยความเร็วเหนือแสง  สมกับที่ฝึกปรือฝีมือมานาน “เจตน์ไปเถอะ  เดี๋ยวเราเซ็นแล้วเอาไปส่งต่อให้เอง”
“ขอบใจนะ” หนุ่มฝ่ายประสานงานก้มหัวเล็กน้อยแล้วรีบเดินผละออกมาจากโต๊ะ  กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงอันคุ้ยเคยไล่ตามหลัง
“ฉันก็ไปล่ะ”
เจตน์กลั้นหายใจเมื่อเสียงฝีเท้านั้นไล่ตามหลังมา  เขาหักเลี้ยงตรงหัวมุมก้าวไปตามทางเดินยาวเบื้องหน้า  เร็วแค่ไหนคุณฝ่ายขายก็ตามมาขนาบด้านข้างได้ทันอยู่ดี
คนตัวสูงพึมพำ “นิสัยไม่ดี”
“อะไรเล่า”
“เห็นนะว่าหัวเราะ”
“ฮ่า ๆ ๆ” นอกจากไม่สะทกสะท้านแล้วยังโชว์ให้ดูอีก  ร้ายกาจจริง ๆ “ก็นายทำหน้าตลกอะ  เลิ่กลั่กใหญ่เลย”
“ตกใจหมดเลยนึกว่าโดนจับได้....”
“...........”
“แต่ดันไม่มีชื่อ...”
ทำไมยิ่งพูดยิ่งดราม่าเข้าไปทุกที  แม้แต่เจตน์เองยังสับสนว่าควรดีใจหรือเสียใจดี  ท่าทางหางลู่หูตกนั่นทำเอาพอสต้องตบบ่าแปะ ๆ ปลอบโยน
“โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่ได้อะไรนี่”
“เห็นอยู่ว่าน้อยใจ” พอสเลื่อนมือขึ้นไปขยี้เส้นผมสั้นเกรียน “ดีแล้วไง  จะได้ไม่มีใครมาแย่งฉัน”
ฉึก!  ศรเสียบเข้ากลางอกเจตน์อย่างจัง  อา....ไม่ไหวแล้วคนอย่างพอสนี่มันยังไงกันนะ  แม้แต่เรื่องบัดซบก็ยังพลิกมาหยอดกันได้  อันตรายชะมัดทำเขาหน้าร้อนวูบวาบเลย
ผู้ร้ายฉีกยิ้มกว้างไม่รู้สึกรู้สาว่าเล่นกับใจคนอยู่ “เดี๋ยวฉันต้องออกไปหาลูกค้านะ”
“เหรอ”
“ไม่ต้องเหงาน้า~” พอสถองสีข้างล้อเลียน “อาทิตย์นี้ไปเที่ยวกัน”
“หา!? เที่ยว? ที่ไหน”
“อ๋า! สายแล้วเดี๋ยวรถติด” นอกจากไม่แถลงไขแล้วไอ้ตัวแสบยังกลับหลังหันแล้วออกวิ่งไปยังทิศทางตรงข้าม  เขาโบกมือลา “ไว้เจอกันนะ!”
แล้วจะให้เจตน์ว่ายังไงล่ะ....
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ตั้งแต่จูบกันเมื่อวันนั้นคุณพสุก็ขยันน่ารักให้หัวใจทำงานหนักขึ้นทุกที  ชอบมาหยอดเขาถึงโต๊ะบ้างล่ะ  ลากไปกินข้าวกลางวันบ้างล่ะ
คนตัวสูงสาวเท้ากลับไปยังห้อง  ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้เผลอเหม่อลอยจนถูกพี่ข้าวดุนิดหน่อย  เจตน์คลึงหัวตาใต้กรอบแว่นพลางคิดขึ้นมาว่าอยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็ว ๆ จัง

...............................................................

   “แฮ่ก ๆ ๆ”
   “โอ๊ย! นึกว่าจะตายแล้ว”
   “นายนั่นแหละ” เจตน์หยุดหายใจ  กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอเอื๊อกใหญ่ “เลือกห้องอะไรก็ไม่รู้”
   “ใครจะไปรู้ว่ามันน่ากลัวขนาดนั้นเล่า!” ตัวตั้งตัวตีของเดทนี้กระพือชายเสื้อระบายความร้อน “ตอนมีมือมาข่วนหน้าต่างฉันนึกว่าจะตายคาห้องแล้ว  สงสัยจะโง่ไม่เหมาะกับเกมใช้สมอง”
   “แต่ก็ออกมาได้นี่”
   “ใช้ตัวช่วยจนหมดถ้ายังติดแหง็กข้างในก็เกินไปแล้ว” พอสหมุนเปิดขวดน้ำแล้วกระดกเข้าไปอึกใหญ่ “เฮ้อ~  แค้นว่ะ!  รอบหน้ามาใหม่”
   “เลือกห้องที่มันง่ายกว่านี้สิ” เจตน์พลิกใบรายละเอียดเกมไปมา “อันนี้ห้องซอมบี้”
   “ไม่เอา!! แหยะอะ!”
   “แล้วนี่ล่ะ  โรงพยาบาลร้าง  ระดับต่ำสุดเลยนะ”
   “แหยะหนักกว่าซอมบี้อีกไม่ใช่เหรอ!”
   ระหว่างถกเถียงกันเรื่องเกมต่อไปพนักงานสาวก็มายืนด้อม ๆ มอง ๆ ข้างโซฟาก่อนจะเอ่ยอย่างสุภาพ “เอ่อ....ขอรบกวนคุณลูกค้าถ่ายรูปทางนี้หน่อยได้ไหมคะ”
   ชายหนุ่มทั้งสองรีบลุกตามให้ความร่วมมือโดยพลัน  พวกเขาอยู่ที่ร้าน Escape Game เล่นหลบหนีออกจากห้องด้วยการไขปริศนาในธีมต่าง ๆ  เมื่อครู่เพิ่งจะออกจากห้อง ‘คุณฆ่าเธอ?’
เนื้อเรื่องคือตัวเอกตื่นขึ้นมาในห้องปิดตายพร้อมศพผู้หญิงถูกแขวนคอ  เขาต้องหาความจริงและหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้ภายในเวลาที่กำหนดโดยสามารถขอใช้ตัวช่วยได้ 5 ครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าหน้าใหม่สมองทึบใช้เสียเต็มโควตา
   กว่าจะออกมาได้ก็เล่นเอาหลอนไปหมดทั้งศพขยับ  มือปริศนาข่วนหน้าต่างป้ายเลือด  สารพัดจะขุดมาเร่งเร้า เสียเหงื่อจนน้ำทั้งขวดไม่อาจเยียวยาร่างกายได้ด้วยซ้ำ
   “ขอบคุณมากนะคะ”
   ภาพถ่ายใบหนึ่งถูกติดไว้ในบอร์ดร้าน อีกสองใบให้กลับเป็นที่ระลึก  เจตน์มองรูปในมือไม่วางตา  วันนี้คุณฝ่ายขายสวมเสื้อมีฮู้ดสีดำสกรีนลายคาดเส้นเหลือง ‘KEEP OUT’ พร้อมกางเกงยีนส์ดำบากเป็นบั้ง ๆ แบบปลาหมึก  บนสันจมูกมีแว่นไร้กรอบทรงกลมเหมือนคนขายยาดม  ส่วนรองเท้าเป็นแตะสีดำแบบรัดส้น  ทั้งหมดทั้งมวลนี้สามารถดูดีมีสไตล์ได้เมื่ออยู่บนไม้แขวนถูกอัน
   เทียบกับตัวเขาที่เสื้อยืดขาวแปะโลโก้กับกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ  ความต่างนี้เล่นเอาเจตน์เวทนาเซนท์แฟชั่นตัวเอง เสียแรงที่เคยไปเทรนด์เรื่องการวางตัวถึงเกาหลี  นี่ก็ว่าชุดเก่งแล้วเชียวนะ....
   “นายน่าจะยิ้มสักหน่อยนะ” พอสเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วขณะยกรูปถ่ายขึ้นมองใกล้ ๆ
   “เขานับเร็วไป  ฉันกะจังหวะไม่ทัน” คนหน้าตายแก้ตัว  ในรูปถ่ายพอสทำท่าขยับแว่นลงยักคิ้วหลิ่วตาทะเล้นใส่กล้อง  สมแล้วที่มีจิตวิญญาณของไอดอลเต็มเปี่ยม “รอบหน้าไว้มากันใหม่นะ”
   “แต่ไม่เอาห้องซอมบี้นะ  ฉันชอบไม่ชอบเลือด”
   “หือ?”
   “เลยเลือกห้องผูกคอตายนี่ไง  อย่างน้อยก็ไม่ค่อยเห็น” ชายหนุ่มล้วงมือลงในกระเป๋าเสื้อขณะก้าวไปตรงบันไดทางลง “แต่ดันเจอเลือดป้ายหน้าต่างเฉยอะ  แม่งเกือบหลุดกรี๊ดแล้ว”
   “ฮ่า ๆ ๆ”
   “อ๊ะ! หัวเราะแล้ว” พอสแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์  ตอนนั้นเองที่เจตน์พบว่าตัวเองเผลอหลุดยิ้มจนหน้าเบี้ยวไปหมด  ชายหนุ่มบีบปลายคางตัวเองให้กลับมาบึ้งตึงดังเดิม “เวลาถ่ายรูปนายก็แกล้งทำเป็นหัวเราะแบบเฟค ๆ ก็ได้  ดูเป็นธรรมดาชาติดีออก”
   “นายพูดว่าเฟคกับธรรมชาติปนกันนะ”
   “มันก็เหมือนกันแหละน่าแค่รูปออกมาสวยก็พอแล้ว” พูดจบคุณครูก็พลิกตัวกลับมา  สองมือเอื้อมจับใบหน้าคนตัวสูง  ใช้นิ้วโป้งยกตรงมุมปากขึ้น “ไหนยิ้มให้ดูหน่อยสุดหล่อ----แว้กกกกก!!”

พรืดดดดดด!!

   เพราะหันหลังเลยก้าวพลาดไถลลงไปสามขั้นบันได

   หมับ!
   เจตน์คว้าฮู้ดเสื้อไว้ได้ทันก่อนเท้าไปแตะขั้นที่สี่  ท่วงท่าตอนนี้ราวกับหนังฮอลลีวู้ดฉากตกตึกก็ไม่ปาน  พ่อพระเอกยืนหิ้วคอเสื้อนางเอก  ขณะที่อีกฝ่ายเหยียดขาตรงยั้งการหล่นร่วงไว้  ท่อนขาแข็งแกร่งสั่นระริก  ทว่าเรื่องบัดซบยังไม่จบเพียงเท่านี้.....
แคว่กกกก!!
กางเกงบั้งปลาหมึกด้ายระเบิดจนหัวเข่าทะลุออกมา
“อุบ…” คนหน้าตายเม้มปากก่อนจะทนไม่ไหวระเบิดเสียงหัวเราะสะเทือนปฐพี “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
จัดให้ดังสนั่นสมใจไอ้พอสเสียไม่มี “หยุดเลยนะ  ช่วยฉันก่อนสิ!”
“ขอโทษนะแต่มัน....ฮึก” ผู้ช่วยชีวิตกลั้นขำจนมือสั่นหงัก ๆ
“จะร่วงแล้ว ๆ ๆ ๆ”
เอ้า...ฮึบ!  เจตน์ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงร่างนั้นขึ้นมายังบันไดขั้นบนสุดได้สำเร็จ  เหยื่อผู้โชคร้ายงอตัวใช้แขนยันเข่าไว้พร้อมหอบแฮ่ก ๆ ราวกับเพิ่งผ่านเหตุการณ์เสี่ยงตายมา
“กางเกงฉัน!!” พอสกรีดร้องราวกับถูกผีสิงสู่  สองนิ้วแหวกดูความเสียหายตรงหัวเข่า “เพิ่งใส่ได้สองครั้งเองโว้ย!!”
“อย่าไปแหกมันสิ  เดี๋ยวก็----”
แคว่ก!!
รอยแยกลามตามตะเข็บขึ้นไปถึงต้นขาด้านใน  ท่ามกลางความตื่นตะลึงของเจตน์ที่ลูกตาแทบหลุดเหมือนหมาปั๊กได้ยินเสียงฟ้าผ่า  มือใหญ่รีบตะปบปิดลงไปบนต้นขาขาว ๆ  มองซ้ายขวาเลิ่กลั่ก  จังหวะนั่นเองที่มีเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง
“เอ่อ....เป็นอะไรหรือปะ-----”
ผ่าง!  ภาพที่เห็นคือชายคนหนึ่งกำลังทิ่มมือเข้าไปในต้นขาอีกคน  ท่วงท่าฉาวโฉ่ระดับลงข่าวหน้าหนึ่งได้สามฉบับติด  ลุงผู้อารีผายมือไปทางซ้าย “ตามสบายนะไอ้หนุ่ม  ห้องน้ำอยู่ทางนู้น”
“มะ...ไม่ใช่นะครับ!!”
“ถ้าชั้น 4 จะเงียบกว่านะ”
“ลุ้งงงงงงงงงงง!!”
เสียงกรีดร้องไปอาจไปถึงเมื่อลุงเดินดุ่ม ๆ จากไปทิ้งไว้เพียงบรรยากาศชวนวาบหวิวประหนึ่งถ่ายปกปลุกใจเสือป่า  พ่อสุภาพบุรุษยกมือออก แต่พอเห็นขาก็ปิดลงมาใหม่  ทำวนไปมาอย่างนั้นเหมือนไม่มีสมองคิดอย่างอื่นแล้ว
“เอ่อ...เจตน์”
ทันใดนั้นเองเจ้าทึ่มก็หันไปเห็นบางอย่างตรงหัวเข่า “เลือด!!”
“หา!?” พอสก้มมองแล้วพลันหน้าซีดเผือด  แผลถลอกมีเลือดไหลซึมออกมาเป็นจุด ๆ “แหยะ!!”
“ถ้ากลัวก็อย่าดูสิ!” เจตน์ผลักหัวชายหนุ่มไปอีกทาง “ต้องล้างแผลแล้ว  ไปโรงพยาบาลไม่ก็คลินิกไหม”
“เวอร์ไปแล้ว”
“ยืนไหวไหม”
“ใจเย็นพวก! ขาฉันยังไม่ขาด  อ้อ! ห้ามเล่นมุกวงไพ่”
“ใครมันจะเล่น”
“ฮะ ๆ ๆ” พอสส่ายหัว  ไม่ไหวเลย  เจตน์นี่จืดชืดชะมัด แต่ไอ้สีหน้ากังวลว่าเขาจะเสียเลือดจนตายจากแผลเล็กเท่าเหรียญบาทนั่นก็น่ารักดี “แผลแค่นี้เอง”
“แต่นายกลัวเลือดนี่”
“ถ้าไม่เยอะก็ไม่เป็นไรหรอก” คนเจ็บบุ้ยปาก “ห่วงกางเกงฉันดีกว่าไหม”
“โป๊เลยเนอะ----”
“มันแพง”
“...........”
“พรีมาตัวละตั้งหลายบาทดันมาขาดง่าย ๆ แบบนี้พอกันทีไอ้ร้านลวงโลก!” พูดจบพอสก็ยืดตัวขึ้นยืนจนเศษผ้าที่ขาดห้อยต่องแต่งไปมาดูอนาจารนัก “เซ็งว่ะ! ไปหาขนมกินกัน”
“นายจะบ้าเรอะ!  สภาพนี้ยังจะเที่ยวต่อได้อีกเหรอ” ทั้งที่เสื้อผ้าอยู่ครบดี แต่เจตน์กลับเป็นฝ่ายลนลานเสียเอง  เรียกว่าอายเผื่อพอสหมดแล้ว “ต้องหากางเกงมาเปลี่ยน”
“ถ้าอย่างนั้นก็....”
“............”
“ไปห้องฉันไหมล่ะ”

   เจตน์มั่นใจว่านั่นไม่ใช่ประโยคคำถามอย่างแน่นอน.....

…………………………………………..
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 22-01-2019 21:39:27

คอนโดของพอสอยู่ติดรถไฟฟ้าถัดไปสองสถานีเท่านั้น จึงเหมาะสมแก่การเปลี่ยนกางเกงที่สุด  เจตน์จูงอีกฝ่ายเดินหนีบลับ ๆ ล่อ ๆ ไปที่รถก่อนจะทะยานออกไปราวม้าศึก
   บรรยากาศในห้องโดยสารตึงเครียดเป็นอย่างมาก  เพราะจู่ ๆ ก็ถูกลากไปห้องของคู่เดตแบบไม่ทันตั้งตัวเลยออกจะชวนขวยเขินอยู่ไม่น้อย  กว่าบทสนทนาแรกจะเริ่มขึ้นอีกครั้งก็ตอนที่มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องแล้ว
   แอ๊ด....
   เจตน์แอบชะเง้อมองเข้าไปด้านใน  สมแล้วที่เป็นคอนโดแบรนด์ดัง เพราะหมดงบไปกับการโปรโมทห้องเลยเล็กเท่าแมวดิ้นตาย  ยืนมองจากหน้าห้องก็เห็นแทบทุกอย่างแล้ว
   เจ้าบ้านก้มถอดรองเท้าด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ เพราะแผลเริ่มหายชาและผิวตึง  เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มไปดึงสายรัดส้นที่ข้อเท้าลงให้
   “ขอบใจ”
   “อืม” พอก้มลงมาระดับนี้บั้นท้ายอีกฝ่ายก็ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า  เจตน์พยายามสงบจิตใจท่องพุทโธ ธัมโม สังโฆวนเวียนอยู่หลายจบจนเจ้าของกางเกงบาปหนานั่นเดินไปถึงกลางห้อง  พอสเอี้ยวตัวมาทางเขาขมวดคิ้วเป็นเชิงบอกว่า ‘จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม’
   ผู้มาเยือนก้าวตามไป เพราะมีพื้นที่จำกัดโซฟาจึงถูกวางไว้แทบจะติดประตู  อีกฝั่งมีทีวีแขวนอยู่  ดวงตาเรียวมองสำรวจไปโดยรอบ  จะว่ายังไงดีล่ะ....ห้องสมกับเป็นพอสสุด ๆ ไปเลย  ทั้งการตกแต่งโทนขาวเกลี้ยงที่ยกอีเกียมาทั้งดุ้นแถมยังเพิ่มงาน DIY เหมือนบอร์ดแพลนเนอร์ที่โต๊ะทำงาน  ธงสามเหลี่ยมตรงผนัง  กรอบรูปงานคอลลาจ  แม้แต่ผนังหลังโซฟาก็เป็นงานเพ้นท์ตัวหนังสือยึกยือ  ความสวยไม่มาก แต่ความพยายามเกินร้อย
   กลางห้องมีเคาน์เตอร์กินอาหารสองที่นั่ง  ครัวเตาไฟฟ้าขนาดเล็ก  ถัดออกไปไกลสุดคือระเบียง  ส่วนห้องนอนนั้นแยกสัดส่วนไปทางขวามีฉากกั้นนิดหน่อย แต่มองจากตรงนี้ก็เห็นอยู่ดี
   “นั่งก่อนสิ” พอสอาจจะไม่รู้ว่าเจตน์ไม่ได้มารยาทงาม แค่กำลังสาระแนความเป็นอยู่ของชาวบ้าน  ชายหนุ่มถอดแว่นแฟชั่นไร้กรอบวางลงบนเคาน์เตอร์พลางหันมาถามอย่างเจ้าบ้านที่ดี “จะเอาน้ำไหม”
   “ไม่ต้องหรอก”
   “น้ำอัดลม?”
   “ฉันต่างหากต้องถามนาย” เจตน์มองเลือดไหลซิบตรงหัวเข่าพสุ “มีอะไรให้ช่วยไหม”
“งั้นถอดกางเกงให้หน่อยสิ”
“พูดอะไรของนาย!!” น้องเจตน์ตะโกนด้วยใบหน้าแดงเรื่อ  ขณะที่คนเจ็บเลิกคิ้วขึ้น
“ถ้าไม่มีคนช่วยจับให้มันก็โดนแผลสิ”

อ้อ....อย่างนี้นี่เอง
คนตัวสูงลอบถอนหายใจ  ที่พอสพูดมาก็สมเหตุสมผลอยู่  เจตน์ปัดความคิดสกปรกออกจากหัวพลางย่างสามขุมเข้าไปยืนข้าง ๆ  พอสสบตาเขาแว้บหนึ่งก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ซิบกางเกง
ฟืดดดดดด….
“ดะ...เดี๋ยวหยุดก่อน  ฉันว่านาย---”
ผลุบ!  เจ้าบ้านยังปลดกระดุมออกอย่างเฉยชา
“พอส! นายเปลี่ยนเองในห้องน้ำดีกว่---”
พึ่บ!  ขอบกางเกงลงมากองที่กลางสะโพก  เผยให้เห็นปราการชั้นสุดท้าย
“โทษที  ไม่รู้ว่านายจะมาไม่งั้นจะใส่กางเกงในตัวเก่งเลย”
โอ๊ย....ไอ้เจตน์อยากตาย....
เหมือนจะมีแค่เขาที่ลนลาน เพราะคุณฝ่ายขายทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้กระดิกเท้าน้อย ๆ พลางเอ่ยขอ “ช่วยดึงออกให้หน่อยสิ”
เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้เขินอายเจตน์ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองลามกนรกส่งมาเกิด  ดังนั้นต้องรีบแสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยการคุกเข่าลงบนพื้น  ถอดกางเกงให้แบบจริงใจแมน ๆ
เฮ้ย! ไม่เห็นมีอะไรเลยว่ะ  ช่วยเพื่อนเฉย ๆ
“ถ้าเจ็บก็บอกนะ” พูดจบก็อยากตบปากตัวเอง  ไม่มีประโยคที่มันส่อน้อยกว่านี้แล้วเหรอวะไอ้เจตน์! แต่ช่างมันก่อนตอนนี้ต้องช่วยคุณฝ่ายขายลอกคราบทำแผลให้เรียบร้อย  คิดได้ดังนั้นขอบกางเกงก็ร่นลงมาตรงต้นขา
จู่ ๆ ในห้องก็เงียบสงบมีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้น  เจตน์ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวดึงรูขาดให้ลอยขึ้นจากผิว  ส่วนมืออีกข้างก็ค่อย ๆ ปลดผืนผ้าลง  รอจนทั้งหมดมากองเหนือบาดแผลจึงเปลี่ยนไปถอดที่ข้อเท้าต่อ
ผิวกายแตะต้องกันเล็กน้อยชวนให้วูบโหวงในช่องท้อง เพราะกางเกงเข้ารูปจึงต้องใช้เวลาพอสมควร  ในที่สุดเขาก็สามารถลอกคราบพอสได้สำเร็จ  ขาขาวเปลือยเปล่ากระดิกไปมาชวนสติเตลิดอีกครั้ง  โชคดีหน่อยที่เจ้าตัวสวมชั้นในแบบกางเกงเลยพอลดความอนาจารไปได้บ้าง
“กล่องยาอยู่ไหนล่ะ”
“ไม่ต้องหรอก  เดี๋ยวฉันทำเอง” พูดจบพอสก็ชักขาขวาขึ้นมาชันบนเก้าอี้  ท่วงท่าแบบนั้นเผยให้เห็นส่วนใต้ร่มผ้าชัดขึ้นจนเจตน์ต้องเบือนใบหน้าชมนกชมไม้แทน  เหมือนจะหูแว่วได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะเสียด้วย
แกร๊ก!
กล่องปฐมพยาบาลที่เตรียมไว้ถูกเปิดออก  ชายผู้กลัวเลือดเปิดซองสำลีแล้วลงมือเช็ดรอบบาดแผล  ความแสบแล่นพล่านไปถึงสมองจนอดจะครางอือไม่ได้
“ไม่น่าโง่ร่วงลงมาเลย”
“เจ็บเหรอ”
“ก็นะ...” คนบนเก้าอี้ไหวไหล่  ทาบสำลีลงไปอีกครั้งก่อนจะเปิดประเด็นใหม่ “นี่ ฉันมีเรื่องคาใจอยู่อย่างน่ะ”
“หือ?”
“ทำไมต้องเจย์เอดท์ด้วย แปดนิ้วเหรอ”
“ไม่ใช่!!!”
“ง่ะ”
“ปะ....เป็นลัคกี้นัมเบอร์!!”
“อ่า รู้แล้ว ๆ ไม่เห็นต้องโวยวายเลยนี่นา” ตัวเองเล่นมุกใต้สะดือแท้ ๆ ยังมีหน้ามาบ่นผู้เสียหายอีก  เจตน์ล่ะยอมใจ “สงสัยเฉย ๆ เอง”
“สันนิษฐานอะไรของนาย”
“ฮ่า ๆ ๆ”
ไอ้ตัวแสบหัวเราะไปแต้มยาทาแผลสดไป  ไม่มีความสลดใด ๆ ทั้งสิ้น  ทิ้งให้เจตน์กุมขมับกับสถานการณ์อันตรายที่คืบคลานเข้ามาใกล้ทุกที  พยายามมองนู่นมองนี่ไม่ให้เผลอไปโฟกัสจุดยุทธศาสตร์ก็แล้ว  เจ้าตัวยังลากเขากลับมาหมกมุ่นต่อได้หน้าตาเฉย  เจตน์หันหน้าออกไปยังผนัง  ตรงนั้นเองที่มีกระดานแปะรูปเต็มไปหมด  หนึ่งใบในนั้นช่างคุ้นตาเหลือเกิน
“รูปนั้น....”
“อ๊ะ! น่ารักเนอะ” คนบนเก้าอี้สั่นขา “ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ก็เป็นรูปคู่ใบแรกเชียวนะ”
ทีเร็กซ์ฝาแฝดสองตัวคลั่งอยู่หน้ากรงขังคือรูปที่พอสกล่าวถึง  ทั้งทุเรศปนตลกทว่าตอนนี้พอย้อนกลับมาดูอีกครั้งก็พบว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีไม่น้อย
คนบนพื้นพึมพำบอก “ไว้มาเพิ่มรูปกันอีกนะ”
“งั้นต้องเทรนด์ให้คนแถวนี้ฝึกยิ้มหน่อยแล้วแฮะ” พูดจบพอสก็แปะเทปปิดแผลเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจ  เขาเอี้ยวตัวเท้าคางลงบนเคาน์เตอร์ “แต่ตอนนี้ฉันมีอีกคำถาม”
“หือ?”
“ไอ้นั่นน่ะ”
ปลายนิ้วชี้ลงมาบนกางเกงเจตน์

“มัน...ชี้หน้าฉันอยู่หรือเปล่านะ?”

ผ่าง!! ทุกสายตาจับจ้องมายังจุดยุทธศาสตร์กลางลำตัวของน้องเจตน์  จากที่เคยเจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อยกลับมีบางอย่างตื่นขึ้นมาทักทาย  คนลามกเบิกตากว้าง  ตัดสินใจไม่ได้ว่าควรยกมือขึ้นมาปิดดีหรือไม่
พอสผิวปากหวือ “ไม่แปดนิ้วจริงดิ”
“เพราะนายนั่นแหละ!!” ในที่สุดเจ้าคนทึ่มก็มาถึงจุดแตกหักระเบิดอารมณ์ออกมา “ใช้ถอดกางเกงบ้างล่ะ!  ชันขาขึ้นบ้างล่ะ!  เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!”
“ไม่ขอโทษหรอกนะ”
“...........”
“เพราะตั้งใจ”
ไอ้ตัวแสบแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะทิ้งขาข้างที่ชันลงเผยให้เห็นบางอย่างที่นูนจากใต้ชั้นในไม่ต่างกัน  เห็นอย่างนั้นเหยื่อก็โอดครวญ
“นิสัยเสีย”
“ฮะ ๆ ๆ” ชายด้านบนวางปลายเท้าลงตรงที่ว่างระหว่างขาอีกฝ่าย “รู้งี้ใส่ชั้นในตัวใหม่ก็ดี”
พอสทิ้งตัวลงบนพื้น  ก้มหน้ามอบจูบดูดดื่มที่เปี่ยมด้วยความต้องการ  เจตน์แทรกปลายลิ้นร้อนผ่าวเข้ามาในทันที กวาดต้อนเขาเหมือนใจจะขาด  พอสส่ายหัวนิด ๆ  น้องเจตน์เอ๊ย  ถ้าอยากขนาดนี้จะเก็บอาการทำไมตั้งนาน
สองมือประคองใบหน้าพ่อไอดอลขึ้นให้รับจูบได้ถนัด  พอสอยู่ในตำแหน่งสูงกว่าเพราะยกสะโพกขึ้นจากพื้น  เขาถูกคนด้านล่างรวบเอวเข้ามาใกล้  ส่วนกลางลำตัวขยายขึ้นจนทรมาน
เรียวลิ้นร้อนผ่าวเกี่ยวกระหวัดกันจนเกิดเสียง  พอสไล้นิ้วโป้งลงกับสันกรามอีกฝ่ายจังหวะนั้นเองที่ถูกกดร่างลงให้นั่งคร่อมบนหน้าตักเจตน์แทน  ส่วนใต้ชั้นในเสียดสีกันไปมา
“อื้อ” เจตน์กระดกตัวขึ้นเมื่อพบว่ากระดุมกางเกงถูกปลดออก  รอบนี้เขากลายเป็นฝ่ายโดนลอกคราบเสียเอง  เสียงรูดซิปดังตามมาในทันที “อ๊า...พอส...”
กลีบปากบนถูกงับแล้วดูดดึงจนชายหนุ่มลืมถ้อยคำที่ต้องการเอ่ยไปหมดสิ้น  รู้ตัวอีกทีปราการด่านสุดท้ายก็ถูกนิ้วเรียวยาวเกี่ยวลง  ไม่รอให้เจตน์ได้พักหายใจเมื่อไอ้ตัวแสบใช้มือข้างหนึ่งเข้ากอบกุมทันที
“อ๊า!” ขาที่ถูกทับกระตุกวูบ  ริมฝีปากที่คลอเคลียผละออกจากกัน “นายนี่มัน....”
“นายก็ทำให้ฉันด้วยสิ”
พอสกระซิบข้างใบหู
“นะเจตน์....”

แพ้แล้วล่ะ.....  ทุกครั้งที่พอสเรียกชื่อเจตน์เหมือนจะคลั่งเสียให้ได้  ราวกับเป็นเครื่องยืนยันว่าผู้ชายคนนี้ชอบเขาที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน  กอดเขา  จูบที่ตัวตนของเขา.....
เจ้าของชื่อใช้สองนิ้วโป้งเกี่ยวขอบชั้นในสีขาวลง  ด้านในเปียกชุ่มจนคิดว่าเสร็จไปแล้วสักรอบ  ฝ่ามือกร้านลูบมันอย่างอ่อนโยนจนร่างด้านบนสั่นสะท้าน
“อ๊ะ!” พอสงับลงที่ใบหูเขาเป็นการลงโทษ “ทำสิ”
ต่างฝ่ายต่างซบใบหน้าลงบนบ่าขณะที่มือขยับปรนเปรอให้กันและกัน  ได้ยินเสียงครางของอีกฝ่ายใกล้ ๆ ยิ่งทำให้อารมณ์พุ่งทะยานขึ้น
พอสขยับสะโพกเบียดเข้าหาจนส่วนปลายแนบชิดกัน  ตอนนั้นเองที่เจตน์รวบมือเขาไว้  ช่วยกันขยับจนเป็นจังหวะเดียวกัน
“อ๊า” พอสผละใบหน้าออกจากบ่า “เจตน์...อื้อ...”
ปากเจื้อยแจ้วถูกฟันขาวงับหยอก  เจตน์ประกบริมฝีปากเข้ามาอีกครั้ง  มอบจูบที่ดูดดื่มยิ่งกว่าเดิม  เสียงเฉอะแฉะดังแข่งกันทั้งท่อนบนและล่าง
“อื้อ  พอส...พอส.....”
พระเจ้า....แค่ได้ยินเสียงที่หลงใหลครางชื่อออกมาพสุก็แทบถึงจุดสุดยอด  เขาเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นหวังให้อีกฝ่ายเสียวซ่านไม่ต่างกัน  ท่อนเนื้อทั้งสองร้อนผ่าวจนแทบคลั่ง  ถูกรูดรั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนใกล้แตะปลายทาง
รสจูบทำให้ดวงตาพร่าเลือน  ทว่าโสตประสาทกลับชัดเจนเสียจนน่ากลัว  พวกเขาเดินทางมาถึงจุดสุดยอดกระตุกสะโพกขึ้นปลดปล่อยของเหลวสีขาวเลอะเต็มหน้าท้องและสองมือ  และเมื่อม่านหมอกแห่งความต้องการเริ่มคลายลง  สติสัมปชัญญะกลับมาเจตน์ก็พบว่าพวกเขาเดินทางมาไกลจนน่ากลัว
“ทำแบบนี้เราเหมือน....” เขาพึมพำเสียงทุ้ม “เซ็กส์เฟรนด์?”
“จะบ้าเหรอ!!”
พอสฟาดเข้าที่สีข้าง  ท่าทางเกรี้ยวกราดชวนให้คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาสำคัญกับอีกฝ่ายมากกว่าเซ็----
“ยังไม่ได้มีเซ็กส์กันซะหน่อย!!”
 “งะ...งั้นแฮนด์จ๊อบเฟรนด์?” เจตน์เดาต่อ
“ขั้นต่อไปเลื่อนเป็นโบลว์จ๊อบเฟรนด์ดีไหมล่ะ----จะบ้าเรอะ!!” เพราะยังทึ่มไม่เลิกเลยโดนหยิกเข้าที่เอว  พอสเช็ดมือเข้ากับชายเสื้อ  สกปรกสิ้นดี “ตั้งแต่วันที่จูบกันแล้ว  นายคิดว่าหลังจากนั้นเราอยู่ในสถานะไหนกันงั้นเหรอ”
“ฉัน....ไม่ค่อยแน่ใจ”
“นายบอกว่าชอบฉันไม่ใช่เหรอ  แล้วฉันก็ชอบนายแค่นั้นมันก็ชัดเจนแล้ว!!”
“นายจะบอกว่าตอนนี้เรา....”
“..............”
“คบกันแล้วใช่ไหม”
“แล้วมันยังมีอย่างอื่นอีกเหรอ!!” พอสคำรามอย่างอดรนทนไม่ไหว  อยากจะผ่าไอ้สมองน้อย ๆ นั่นดูนักว่ามันไม่เหลือพื้นที่ให้ตรรกะความรักบ้างหรือไง “เวรเอ๊ย!  นี่ฉันหลงคิดว่ามีแฟนมากี่สัปดาห์แล้ววะ”
“โทษทีนะ”
“แทนที่จะขอโทษช่วยทำให้ฉันไม่เก้อได้ไหมเล่า”
ให้ตายเถอะ! เจย์เอดท์สุดหล่อแพรวพราวสุกสกาวแสงเดือนมันหายไปไหนหมดแล้วเนี่ย  ไอ้หนุ่มทึ่มพยายามแก้ตัวด้วยการขยับเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าแดงซ่าน
“งั้น....คบกับฉันนะ”

จุ๊บ...
ริมฝีปากบางจรดลงที่ข้างขมับคนผมยุ่ง  พอสเบิกตาโต ๆ ให้กว้างขึ้นไปอีก  สัมผัสชวนจั๊กจี้ในใจนั่นเล่นเอาคนอวดเก่งไปไม่เป็น  เจ้าพ่อแฟชั่นหลบตาวูบ
“เตรียมใจไว้เลยนะ  ถ้านายดังขึ้นมาเมื่อไหร่ฉันจะแฉลงพันทิปว่าเคยกินเจย์เอดท์มาแล้ว” พอสพึมพำ “ตอนนี้ยัง  เดี๋ยวอนาคตค่อยว่ากัน”
“ฮ่า ๆ ๆ”
เจ้าของใบหน้าที่พอสชอบหัวเราะจนบิดเบี้ยว  กระนั้นนายพสุก็ใจเต้นแรงราวกับเห็นเจย์เอดท์โบกมือให้ผ่านทางจอสี่เหลี่ยม
ไม่เหมือนในคลิปเลยสักนิด แต่ก็ยังทำให้ตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำอีก  ไอ้ทึ่มนี่วิเศษมาจากไหนกันเชียว  คิดแล้วก็เจ็บใจจนต้องทุบขาตัวเอง
“อ๊า....ไม่ไหวแล้ว!!” พอสซบใบหน้าลงบนบ่าอีกฝ่าย “จะร่างเจตน์หรือเจย์เอดท์ก็โดนตกอีกจนได้”
“อีกหน่อยฉันต้องแยกร่างให้ด้วยไหมเนี่ย”
“ฮะ ๆ ๆ”

ปลายนิ้วเรียวเขี่ยเส้นผมสั้น ๆ ตรงท้ายทอย

“คนไหนก็นายทั้งนั้นนี่"

   จะไอ้ทึ่มหรือหนุ่มฮอตก็ผู้ชายคนนี้.....คนที่จรดจูบที่ข้างแก้มเขาอย่างอ่อนโยน  กระซิบถ้อยคำซื่อตรงไร้ความโรแมนติก “ฝากตัวด้วยนะ”
   พอสหัวเราะ “นายสมัครเข้าทำงานหรือไง”
   “งั้นเอาใหม่”

ริมฝีปากเลื่อนขึ้นสัมผัสตรงหน้าผากแทน

   “ชอบนายที่สุดเลย”



TBC
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Indigo ที่ 22-01-2019 21:40:40
Final Track :⥁ Loop the Happiness


“เฮ้อ~  นึกว่าจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ออฟฟิศแล้ว”
“พอส! ถอดรองเท้าก่อนสิ”

เจ้าของห้องหันกลับมาขมวดคิ้วใส่  สรุปนี่มันห้องใครกันแน่เนี่ย  กระนั้นก็ยอมเดินกลับไปปลดรองเท้าที่ทางเข้าแต่โดยดี  ชายหนุ่มเดินโงนเงนไปล้มตัวนั่งลงบนโซฟา
“วันนี้ไม่อาบน้ำแล้ว”
“สกปรกน่า” เจตน์จุ้นจ้านใส่  มือข้างหนึ่งพยายามดึงอีกฝ่ายขึ้น “อาบก่อน  จะได้นอนสบาย ๆ”
“ไม่อาววววว” เด็กโข่งงอแง “โดนด่ามาไม่มีอารมณ์อาบ”
“มันเกี่ยวกันที่ไหนล่ะนั่น”
“ไม่อยากทำไรแล้วอะ”
พลังชีวิตหดจนเหลือขีดสุดท้ายกะพริบไฟสีแดงปริบ ๆ เตือนว่าซากบนโซฟาใกล้จะสิ้นชีพเต็มทนแล้ว  สาเหตุน่ะเหรอ?  คำตอบอย่างพนักงานกินเงินเดือนก็คือ ‘ประชุม’ นั่นแหละ
เจตน์ผู้ผ่านโปรฯแล้วได้ลิ้มรสถึงการถูกคาดหวังในผลงานอย่างลึกซึ้ง  ไม่ใช่แค่ทำงานให้ผ่านไปวัน ๆ แต่ต้องทำให้มากขึ้นราวกับไม่มีเพดานแห่งความสำเร็จ  พร้อมด้วยวลีฮิตอย่างตัวเลขไม่เคยโกหกใคร
ฝ่ายอื่นให้ข้อเสนออุบาทว์ ๆ มาก็ต้องบากหน้าเอาไปเจรจา  โดนด่ากลับมาก็รับเข้าไปเต็มตีน  ตัวเขาน่ะไม่เท่าไหร่ แต่คุณฝ่ายขายนี่สิ.....
“รอบนี้ฉันร่วงลงมาเป็นอันดับห้าเชียวนะ” ซากศพชูนิ้วขึ้น “ที่ห้า!!!”
“จากสี่สิบคนก็ไม่แย่นี่”
“แต่ฉันเคยอยู่ที่สามนะ!!” ชายตกอับซบใบหน้าลงกับมือ “ร่วงนิดหน่อยไอ้พี่กุ้งก็กัดจนเนื้อหลุดแล้ว”
“อ๊ะ!!” เจตน์ทุบฝ่ามือราวกับนึกอะไรขึ้นได้ “ถ้างั้นฉันจะแชร์เรื่องแย่ ๆ ของวันนี้ให้นายฟังบ้าง”
“หือ?”
“พี่เบสเผลอจ้องจมูกฉันนานมาก เหมือนจะจับผิดว่าทำมาเยอะขนาดไหน” ปลายนิ้วชี้ไปที่กลางใบหน้าของตัวเอง “แล้วก็พึมพำแนว ๆ ว่า ‘ลูกจะหน้ายังไง’ ด้วย”
“อะไรล่ะนั่น  ไร้มารยาท!!!”
“เห็นไหมล่ะ  มัน----”
“นายเป็นแฟนฉันไม่เห็นต้องสนเรื่องหน้าลูกเลย!!”

เอ่อ....เป็นเรื่องนั้นหรอกเหรอ....
ไอ้เจตน์เกาหัวแกร่ก ๆ ไอ้ที่หวังว่าพอฟังเรื่องบัดซบของเขาแล้วพอสจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เดียวดายกลับกลายเป็นอีกอย่างไปเสียได้  แถมเขายังคิดวิธีปลอบที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว  ช่างเป็นคนรักที่บ้องตื้น-----
“ขอบใจนะ  นายเองก็ลำบากแย่เลย”
“เอ่อ ไม่ใช่จะข่มว่าฉันลำบากกว่านายหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด” ชายหนุ่มกุมมืออีกฝ่ายไว้ “แค่จะบอกว่า...อ่า...เอ่อ....อย่าเครียดเลยเนอะ  เรื่องอันดับเดือนหน้าค่อยเอาใหม่ แต่จมูกฉันมันแก้ไม่ได้แล้ว”
   “ฮ่า ๆ ๆ” ได้ผลหรือเปล่าไม่รู้ แต่เห็นพอสระเบิดเสียงหัวเราะออกมาได้เจตน์ก็สบายใจ “ไม่ต้องแก้หรอก  แบบนี้หล่อที่สุดแล้ว”
   “อย่าปลอบคืนสิ  ฉันไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นสักหน่อย”
   ตุบ!
คนตัวเล็กกว่าเอียงหัวซบลงบนบ่า  ไถเส้นผมเข้าหาเล็กน้อย “คบกันมาตั้งนานแล้วยังปลอบแย่เหมือนเดิมเลยน้า ~”
“ถ้าดีขึ้นแล้วก็ไปอาบน้ำสิ”
“เนี่ย! ปลอบห่วยชะมัด”
“ไม่นอนกับคนไม่อาบน้ำหรอกนะ”
“นายก็ไม่ต้องอาบสิ  เจ๊ากัน!” คนเจ้าเล่ห์ต่อรอง “แล้วนี่น้องเจตน์โทรบอกคุณแม่ยังคร้าบ~  มานอนค้างบ้านเพื่อนชายเนี่ย”
“โทรตั้งแต่กลางวันแล้ว” ไอ้ลูกแหง่งึมงำ “มาบ่อยจนแม่ไม่เชื่อว่าเป็นเพื่อนแล้ว”
“เซนส์ของความเป็นแม่สินะ”
“อ๊ะ! นายชวนฉันเปลี่ยนเรื่องนี่นา” เกือบเสียรู้ไอ้ตัวแสบแล้วไหมล่ะ!! คิดได้ดังนั้นเจตน์ก็ลุกขึ้นยืน  กระตุกแขนไร้กระดูกของร่างบนโซฟา “ไปเถอะ  เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ยังดี”
สุดท้ายไอ้คนขี้เกียจก็แพ้ลูกตื๊อเจตน์จนได้  ถูกหิ้วปีกยัดผ้าขนหนูใส่มือผลักเข้าห้องน้ำมาแบบงง ๆ ไหนว่าแค่เปลี่ยนชุดก็พอไงวะ แต่ก็เอาเถอะอาบน้ำให้ตัวเบาขึ้นสักหน่อยก็ดี
ชีวิตรักในออฟฟิศหวานชื่นรื่นรมย์จนเริ่มมีคนสงสัยความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่การ์ด ‘เพื่อนมัธยม’ ก็ใช้งานได้อย่างดีเยี่ยม  จะปีพ.ศ.ไหนก็เถอะ แต่การตกเป็นขี้ปากเพื่อนร่วมงานไม่ใช่เรื่องสนุกเลย
“ใช้ห้องน้ำเสร็จแล้วนะ” เจ้าของห้องชะโงกหน้าออกมา  ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก  พอสก้าวขาหันซ้ายขวาหาเป้าหมาย  ก่อนจะพบว่าหลังฉากกั้นห้องนอนมีปลายถุงเท้าสีน้ำตาลยื่นออกมา  ชายหนุ่มแสยะยิ้มก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหา “พุ่งตรงมาห้องนอนแบบนี้หวังอะไรหรือเปล่า”
“พอส” ทว่าเจตน์กลับตอบเสียงเข้ม
“หือ?”
“นี่ของใคร”
จากรูปประโยคแล้ววัตถุต้องสงสัยนั่นต้องร้ายแรงระดับทำรักร้าวฉาน  แนว ๆ ถุงยาง  กางเกงในใช้แล้ว ของเล่นผู้ใหญ่  ทว่าเมื่อพอเข้าไปถึงจุดเกิดเหตุกลับต้องรีบคลายหัวคิ้วโดยพลัน
“ของเพื่อนอะ”
“เพื่อนเล่นกีตาร์ด้วยเหรอ”
“ไม่รู้มัน” เขาเดินไปนั่งลงบนเตียง  มองเจตน์ที่ลูบ ๆ คลำ ๆ เครื่องดนตรีบนพื้นไม่วาง “มาทำธุระแถวนี้แล้วก็มาฝากไว้”
“เพื่อนเยอะเนอะ”
“อะไรกัน” พสุใช้เท้าเขี่ย ๆ ตรงขาอีกฝ่าย “หึงด้วยเหรอเนี่ย”
“เปล่า” โกหกหน้าตายชัด ๆ แต่เอ๊ะ....ปกติก็หน้าแบบนี้ หรือไม่ได้โกหกกันนะ “ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”
“อืม”
พูดจบพอสก็ทิ้งตัวนอนแผ่ลงไปบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง  ดูท่าพลังชีวิตจะหมดหลอดอย่างเจ้าตัวว่าจริง ๆ ถึงได้เลิกแซวเจตน์อย่างง่ายดาย  คนตัวสูงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้ออกไปอาบน้ำอย่างที่บอกเอาไว้
ใบหน้าของพอสเด่นชัดอยู่ตรงหน้า  ถึงจะพยายามร่างเริงอย่างไรเจตน์รู้ดีว่าในใจยังคงหมกมุ่นกับเรื่องอันดับไม่เลิก  มันเขียนอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจนทั้งความเครียดและผิดหวัง  ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้น
คนบนเตียงพลิกตัวตะแคงเงี่ยหูรอฟังเสียงจากห้องน้ำทว่ากลับไม่มี  พอสขยับซุกใบหน้าลงกับหมอนอย่างเกียจคร้าน  ไม่ทันจะเปิดเปลือกตาขึ้นก็ได้ยินเสียงกรีดสายกีตาร์  พร้อมน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เขาหลงใหล

https://www.youtube.com/watch?v=17mfBbRvM90&ab_channel=cokefreshfx (https://www.youtube.com/watch?v=17mfBbRvM90&ab_channel=cokefreshfx)

“หากเธอเหนื่อยล้าผิดหวัง ชีวิตไม่เป็นเหมือนที่ตั้งใจ”

ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้นทันที  นี่มัน.....

“ทุก ๆ สิ่ง และทุก ๆ อย่าง....นั้นไม่เป็นเหมือนเคยฝันไว้”

เจตน์นั่งอยู่บนพื้น  โอบกีตาร์ไว้ในอ้อมแขน  พระเจ้า....พอสแทบตาบอดเพราะประกายไอดอลที่เปล่งออกมา  นี่มันเจย์เอทด์ในลุคแฟนหนุ่มออฟฟิศ!!  สวมเสื้อเชิ้ตพับแขนถึงข้อศอก  เส้นผมถูกเสยขึ้นไปลวก ๆ

“หากปล่อยชีวิตที่ผิดหวัง ให้นั่งอยู่ตรงนั้นตลอดไป  วันที่เธอเฝ้ารอคอยด้วยหัวใจ นั้นคงจะไม่มาสักที....”

   หัวใจแห้งเหี่ยวของซากศพพลันเต้นแรง  ความอบอุ่นแผ่ซ่านเมื่อดวงตาทั้งสองสบประสานเข้าหากัน

“อยู่ที่เธอนั้นจะกล้าเปิด เปิดตาและเปิดหูและเปิดใจ” เจตน์มองตรงเข้ามาถึงกลางใจ  พูดกับเขาอย่างอ่อนโยน “มองโลกด้วยมุมมองด้านใหม่ ไม่ว่าจะร้ายหรือจะดี”
   อา....ไม่ไหวแล้ว  ต่อให้คนทั้งโลกไม่เห็น แต่สำหรับพอสยังไงเจย์เอดท์ก็สว่างไสวที่สุด
   ทันทีที่มือละออกจากสายกีตาร์ร่างบนเตียงก็โผเข้ากอดจนกระแทกเข้ากับเครื่องดนตรี
แอ่ก!!
   “เดี๋ยวใจเย็นสิ!” เจตน์รีบปรามก่อนจะโยนกีตาร์ไปข้าง ๆ ตัว  พอไม่มีอะไรขวางกั้นก็ถูกโจมตีด้วยอ้อมกอดหนุบหนับเข้าเต็มรัก  ใบหน้าหมองหม่นราหูอมเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นสดใสดั่งดอกไม้บาน  ดวงตาปิดจนเป็นขีด  แก้มยกสูงแทบปริแตก  ส่วนปากก็ยิ้มเห็นฟันแทบทุกซี่  น่ารักเสียจนเจตน์อดจะลูบหัวไม่ได้
   “อ๊า!  รักเจย์เอดท์ที่สุดในโลกเลย!!”
   “อ้าว แล้วเจตน์ล่ะ”
   “มันก็คนเดียวกันนั่นแหละ  แค่มีหลายปาง”
   “นี่คนหรือพระหือ?”
   “อ๊ะ! จริงสิ  วันนี้มัวแต่เครียดเรื่องประชุม  ลืมเรื่องสำคัญที่สุดไปเลย” พูดจบพอสก็ผละออกวิ่งไปคว้ามือถือบนโต๊ะ  พอกลับเข้ามาก็ทิ้งตัวนั่งลงบนตักอีกฝ่ายหน้าตาเฉย แนบแผ่นหลังเข้ากับอกไอ้เจตน์แบบไม่ปรึกษาท่อนล่างเขาสักคำ  ปลายนิ้วกดลงบนหน้าจออุปกรณ์อย่างคล่องแคล่ว “รับรองว่านายจะต้องเซอร์ไพรส์”
   “หือ??”
   “เท่แดน~”
   ขมวดคิ้วไม่ทันคลายคำเฉลยก็มาสาดแสงใส่หน้า

   “ยินดีด้วยกับพันวิวนะน้องเจตน์!”
   “เอ๊ะ...”
   เจ้าของคลิปช็อกจนแน่นิ่ง  ลำบากพอสต้องชี้ตัวเลขที่มุมขวาล่างของคลิปให้ดู  เขาชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนลูกตาแทบทิ่มเข้าจอ
   พระเจ้า  ถึงพันแล้วจริง ๆ ด้วย...
แม้จะเป็นแม่ไปแล้วห้าร้อย  พอสอีกห้าร้อยก็ตาม แต่มันถึงพันแล้วจริง ๆ....
   “ดีใจด้วยนะ!!  บอกแล้วว่าเสียงนายเยี่ยมที่สุดเลย”
   “หึ” เจตน์หัวเราะขึ้นจมูก  ไอ้ตัวแสบเอ๊ย....เป็นวิวตัวเองเกินครึ่งแล้วมั้ง
   “จะว่าไปนายไม่สนใจอัพคลิปใหม่ลงบ้างเหรอ  แฟนคลับเขารออยู่นะ” คนฟังเลิกคิ้วใส่ไอ้ ‘แฟนคลับ’ ที่ว่า  ดูเอาเถอะคนเรา  กล้าเนียนขอกันโต้ง ๆ แบบนี้เลย
   “ไม่ลงแล้ว”
   “ว้า~”
   “ไว้ร้องให้คนแถวนี้ฟังก็พอ”
   อุก!  ประโยคหวานทิ่มทะลุกลางใจจนพอสกระอักเลือดน็อคเอาท์คาที่  ไร้เรี่ยวแรงจนต้องไหลตัวพิงแนบแผ่นอกด้านหลัง ซบหัวลงกับคออีกฝ่าย  ตายอย่างไรให้ได้ซีนพอสรู้ดีที่สุด  เขายกมือขึ้นลูบปลายคางพ่อไอดอลตกอับ
   “ไม่เป็นไรเนอะ  นายก็เป็นหนุ่มออฟฟิศที่ร้องเพลงเพราะที่สุดเป็นไง!!”

   เศษซากความฝันอันน่าอายนั้นไม่น่ามองเลยสักนิด แต่ครั้งนี้เจตน์กลับมองหน้าจอแล้วยิ้มออกมา  อาจยังไม่ได้ชอบตัวเองในตอนนั้น แต่ก็ภูมิใจที่ผ่านมันมาได้  ก็ทุกคนบนโลกไม่ได้เกิดมาเพื่อประสบความสำเร็จนี่นา....
   เขาหยิบมือถืออีกฝ่ายขึ้นมาเปิดดูคลิปนั้นอีกครั้งในรอบปี  อ๋า....แอบเสียงไม่ถึงด้วยนี่หว่าไอ้เจย์เอดท์  ต้องฝึกอีกสักหน่อยแล้ว  ตอนนั้นเองที่ดวงตาเหลือบไปเห็นความคิดเห็นด้านล่าง
คอมเม้นหลักสิบ  เป็นแม่ไปแล้วสอง  เพื่อนอีกห้า  ทว่ากลับมีข้อความหนึ่งที่เขาไม่เคยได้ใส่ใจอ่านซ้ำ...

PausePause  1 ปีที่ผ่านมา
ขอบคุณที่ร้องเพลงนะ  ได้รับกำลังใจจากเจย์เอดท์เต็มหลอดพลังไปเลย!

ไม่เคยสังเกตเห็นเลยแฮะ....
   เจตน์แค่นยิ้มกับตัวเอง  อา....เขายอมชอบเจย์เอดท์ขึ้นมานิดนึงก็ได้
   คนบนตักหันมาถามด้วยดวงตาเป็นประกาย “คราวหน้ารีเควสเพลงอะไรดีนะ?”
   “เลือกมาสิ...”

ไม่มีรางวัลสำหรับผู้แพ้หรอก
แต่เมื่อไปไม่ถึงฝัน แค่ได้รอยยิ้มของพอสก็ถือเป็นรางวัลแล้ว


   “แล้วจะร้องให้ฟังจนเบื่อไปข้างเลย”




END


ในที่สุดก็มาถึงตอนจบแล้วนะคะ  จัดเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวแล้วกันเนอะคะ
ขอพูดถึงเรื่องนี้หน่อยดีกว่า  ตอนนี้เรากำลังพยายามเขียนเรื่องยาวเรื่องหนึ่งที่ไม่ใช่แนวที่เคยทำ  เขียนมาเป็นปีได้แค่ 6 ตอนอยู่เลยยังไม่กล้าโพสต์ลงเว็บ  ทีนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองเครียดมากจนอยากหาอะไรเบาสมองเขียนสักหน่อย และก็คลอดออกมาเป็น Pause&Play ด้วยประการฉะนี้ค่ะ 55555
อยากมีพระเอกสายไอดอลบ้าง แต่ไหงออกมาเป็นสายน้องก็ไม่รู้  เขียนไปก็นว้องงงงในใจ  ฮือออออออ
ในขณะที่พอสก็ซื่อตรงจนน่ากลัว  ดราม่าทั้งหมดก็มาจากเจตน์ล้วน ๆ แหละค่ะ  คิดเยอะไปไยไอ้หนุ่มมมม!!

หวังว่าจะเอ็นดูน้องเจตน์น้องพอสบ้าง  ไม่มากก็น้อยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนทิ้งฝันและคนไร้ฝันทุกคนค่ะ

กลับมาเจอกันอีกครั้งเรื่องหน้านะคะ  น่าจะภายในปีนี้แหละค่ะ
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่ติดตามกันมาตลอด  ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ  รักสสสสสส์
//รวบกอดปอดแหลก  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 22-01-2019 22:25:30
ขอบคุณค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ชอบพอสคนอะไรพลังงานเหลือล้น
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 22-01-2019 23:40:23
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ ของพอสกับเจตน์นะคะ

อ่านไปละยิ้มไป :mew1:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 23-01-2019 00:05:33
น่ารักกกกก พอสเป็นความสดใสของโลกใบเน้  :man1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: mida ที่ 23-01-2019 00:37:29
พระเอกของ Indigo ไม่สมประกอบเลยซ๊ากกกคน ตั้งแต่ภคินกินผู้ชาย จนมาถึงเจย์เอด 5555555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 23-01-2019 13:05:58
 ขอบคุณมาก..น่ารักที่สุด  :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 24-01-2019 13:37:24
 :pig4: สนุกมากเนื้อหาน่ารักมากๆชอบค่า
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 25-01-2019 16:47:05
อุแงงงงงงง น่ารักมากกก /น้ำตาไหลพราก
ทำไมยัยพอสกะต่ะเจตน์น่ารักขนาดนี้!!! ฮึ้ยยย ชอบความเรียบง่ายลงตัวของคู่รักออฟฟิศจังเลยย

ปล.เป็นกำลังใจให้คุณindigoนะคะ เราตามอ่านนิยายของคุณมาตั้งแต่dndชอบทุกเรื่องเลยยย
เปลี่ยนแนวเขียนใหม่เราก็จะยังตามค่ะ555555 อย่าเครียดจนกดดันตัวเองนะคะ สู้ๆค่าาา
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 27-01-2019 18:14:01
สนุกมากกก เป็นเรื่องสั้นที่ยังไม่อยากให้จบ น้องเจตน์หุ่นหมี ที่ใจนว้องมากกกก สีสันความสดใสของพอส ตรงจัดชัดจริง เป็นคู่ลงตัวที่สุด น่ารักมากกกจนอยากให้เป็นเรื่องยาว อ่านไปยิ้มไป นั่งขำกับคู่นี้ ชอบมากกกก  ขอบคุณนะคะ จะคอยติดตามเรื่องต่อๆไปเป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Oh_cloud ที่ 28-02-2019 20:05:05
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ชอบเนื้อหาของนิยายด้วยที่สอดแทรกเนื้อหาดีๆด้วย เราเพิ่งจะเรียนจบยังงงๆกับชีวิตอยู่มาอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกมีแรงอยากสู้ต่อเลยค่ะ 55555555555555 เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรออ่านผลงานดีๆในเรื่องต่อๆไปค่ะ ❤️
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 11-03-2019 12:02:31
พอสนี่น่ารักสดใสจังเลยน้าาแค่เจเอดท์ร้องเพลงให้ฟังก็เติมพลังได้แล้ว
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-03-2019 00:13:46
มาเสียน้ำตากับเรื่ิองฟีลกู๊ด อ่านอะไรแนวความฝันแล้วอินมาก แง เก็บมันไว้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนะเจตต์ อย่างน้อยวันนึงเราก็เคยทุ่มเทจนสุดแล้ว
ชอบพระเอกสายน้องมาก หายากเหลือเกินค่ะ ส่วนพอสก็คืออยากบีบมากๆเลย รักกก ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Cheraae ที่ 15-03-2019 16:03:32
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ แต่ก็แอบหน่วงตรงเรื่องความฝันของเจต ถึงจะไม่สำเร็จแต่อย่างน้อยเจตก็ได้ทำมันนะ แถมยังได้พอสคนที่รักเจตมากๆมาอีกด้วย มันดีมากๆเลย  :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MeiHT ที่ 15-03-2019 22:39:15
พอสคือน่ารักมากกกกกกกกก เจตก็เป็นเมะอุดมคติเราเลยค่ะ/ปริ่ม
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #01 25/11/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 16-03-2019 02:32:02
 o13 ชอบมากเลยค่ะ สนุกมาก รู้สึกพลาดมาก ๆ แต่ต้องขอบคุณ

คุณหมีคุกในทวิตที่รีวิว ถูกใจมาก +1 ไปเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #02 02/12/61] page.1
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 16-03-2019 02:49:41
ตล๊กกกก 5555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #05 06/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 16-03-2019 03:25:18
คือแบบกำลังฮา ๆ อยู่เหมือนโดนถีบหน้าคว่ำเลยค่ะ  :o12:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! Track #06 14/01/62] page.2
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 16-03-2019 03:39:20
ไม่ใช่ว่าแจ๊คพ็อตเรื่องจูบกันในลานจอดรถหรอกนะ :ling2:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Noname_memi ที่ 16-03-2019 03:54:11
โง้ยยย ขอบคุณมากนะคะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 16-03-2019 15:41:10
เนื้องเรื่องดีมากเลยค่ะ รักกกก ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ :mew1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 16-03-2019 23:07:27
ฮืออออ น่ารักมากเลยค่ะ
ชอบที่ใส่ชุดไดโนเสาร์มาก :hao5:
ขอบคุณมากนะคะ เรื่องน่ารักๆ อ่านแล้วมีกำลังใจทำงานต่อ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 19-03-2019 09:04:03
สนุกมากเลยค่ะ 

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ืืnanana21 ที่ 30-03-2019 08:25:36
เล่มจะมาแล้ววววววว
เราจะไปตำ เราจะไปตำ เราจะไปตำ
 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: gemgems ที่ 03-05-2019 05:54:27
 ชอบมากค่ะ สนุกมากเลย ชอบมู๊ดแบบนี้มากๆ  อ่านแล้วมีกำลังใจใช้ชีวิตต่อด้วย 555555555
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 10-05-2019 20:12:10
น่ารักที่สุดเลยยย
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Cardiac ที่ 10-06-2019 17:44:15
 :L1:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: NormalVee ที่ 22-06-2019 09:52:10
น่ารักทะลุโลกไปเลยยยยย จากแฟนคลับได้มาป็นแฟนคลับด้วย หูยยยยน่าอิจฉาสุด ๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 30-07-2019 16:24:36
โครตน่ารักเลยยยยย  :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ืืnanana21 ที่ 28-01-2020 21:50:22
กลับมาอ่านอีกรอบน้า
คิดถึง​สองคนนี้
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Areya ที่ 28-10-2020 05:27:29
ขอบคุณนะคะที่แบ่งปัน เรื่องราวน่ารักๆ อดเสียดายไม่ได้ว่าสั้น ยังไม่จุใจ ชอบเคมีของคู่นี้จังเลย ขอบคุณมากๆค่ะ :3123: :L2: :mew1: