พิมพ์หน้านี้ - [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: theneoclassic ที่ 09-09-2018 20:55:18

หัวข้อ: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-09-2018 20:55:18
 :impress2:

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ


3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com)  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป


12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail


16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

เรื่องราวมึนๆของ 'ฟีฟ่า' น้องคนสุดท้อง
ผู้ต้องระหกระเหินไปช่วยงานคุณยายที่ต่างจังหวัดเพื่อพิสูจน์ตัวเอง
แต่ดันถูกระรานจากคุณน้าๆเจ้าหน้าที่กรมอุทธยานฯให้หงุดหงิดหัวใจ ♥

(https://images.unsplash.com/photo-1523958797857-d9c3456f60b3?ixlib=rb-0.3.5&s=5147ef28bc6ab01c0874f577c712814f&auto=format&fit=crop&w=1050&q=80)

ส า ร บั ญ

บทนำ : หลานยายลูกชายคนเล็ก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3884840#msg3884840)
EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3884847#msg3884847)
EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3885686#msg3885686)
EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3887009#msg3887009)
EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3888284#msg3888284)
EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3891791#msg3891791)
EP.6 : เพราะกวาง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3892648#msg3892648)
EP.7 : คงคิดถึง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3894154#msg3894154)
EP.8 : โพราลอยด์ (https://bit.ly/2OvbdtU)
EP.9 : เบลอ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3896863#msg3896863)
EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (https://bit.ly/2IJ4OWt)
EP.11 : ไปด้วยกัน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3900526#msg3900526)
EP.12 : กัด (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3902014#msg3902014)
EP.13 : หวงน้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3904587#msg3904587)
EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3906761#msg3906761)
EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (https://bit.ly/2ROmGmm)
EP.16 : เติบโต (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3914354#msg3914354)
EP.17 : 0.03 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3917329#msg3917329)
EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3919564#msg3919564)
EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3921459#msg3921459)
EP.20 : เริ่มต้นใหม่ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3926041#msg3926041)
บทส่งท้าย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3926072#msg3926072)


+ผลงานของ theneoclassic+

รบไม่พัก (ยังไม่จบ) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67881.msg3864949#msg3864949)

fire me to the moon (จบแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56814.msg3527690#msg3527690)
ทรมานบันเทิง (จบแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61634.msg3694840#msg3694840)
อย่ามาอยู่กับกุ้ง (จบแล้ว) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3757419#msg3757419)
เจ้าจักรวาล (จบแล้ว) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66907.msg3817784#msg3817784)
ฤดูหลงป่า (จบแล้ว) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3884834#msg3884834)
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทนำ : หลานยายลูกชายคนเล็ก (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-09-2018 21:07:31
ฤดูหลงป่า
theneoclassic


*สถานที่ ชื่อ และเหตุการณ์ต่างๆ ในนิยายเรื่องนี้
เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดเป็นเรื่องจริง*



(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

บทนำ
หลานยายลูกชายคนเล็ก


I bloom just for you.



   ตั้งแต่เด็กจนโต สิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนไปคือความรู้สึกของผมที่มีต่อฤดูร้อนครับ

   ผมเกลียดมัน แน่นอนว่าเพราะมันร้อน ทำให้ตัวเปียกเหงื่อ เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ แถมยังบังอาจเปลี่ยนแก้มของผมให้กลายเป็นสีส้มดูไม่เท่เอาซะเลย ฮึ่ยยยย

   เพราะงั้นทุกๆ ปิดเทอมซึ่งตรงกับฤดูร้อน ผมจะเอาแต่นั่งจับเจ่าอยู่ในห้องแอร์ นอนตีขาอ่านหนังสือการ์ตูน เพลิดเพลินกับการดูเน็ตฟลิก หรือแม้กระทั่งศึกษาท่าเต้นเพลง K-Pop เพื่อเอาไปบัฟกับกลุ่มเพื่อนๆ ร่วมชั้นเรียนในวันเปิดเทอม นี่แหละความสุขง่ายๆ ของชีวิตผมเอง ฮี่ๆ

   แต่ปัญหาก็คือ... ปิดเทอมใหญ่ครั้งหน้า จะเป็นการปิดเทอมครั้งสุดท้ายในชีวิตมัธยมแล้วครับ ท่าเต้นเพลงใหม่ๆ ที่ได้แกะไว้คงไม่สามารถเอาไปอวดเพื่อนในวันเปิดเทอมเหมือนแต่ก่อนได้อีกต่อไปแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าพวกเพื่อนใหม่ที่มหาวิทยาลัยจะอินกับเรื่องพวกนี้หรือเปล่า แค่คิดก็เศร้าแล้วอ่ะ ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่เลย ชีวิตเด็กมัธยมแสนสุขสันต์ของผมจะจบลงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าจริงๆ เหรอเนี่ย เศร้าชะมัด

   อ้อ! ผมชื่อฟีฟ่าครับ ชื่อสองพยางค์หล่อๆ สิทธิพิเศษของการเป็นลูกคนเล็กแต่เพียงผู้เดียว ผมน่ะเป็นลูกหลงฮะ พ่อแม่มีผมตอนที่พวกพี่ๆ โตกันหมดแล้ว ผมจึงถูกเลี้ยงดูมาอย่าง... ยังไงดีนะ อืมมม จะใช้คำว่า ‘ตามใจ’ ดีหรือเปล่า? จริงๆ ผมไม่ค่อยอยากใช้คำนี้เท่าไหร่เลยแฮะ แต่เอาเป็นว่าไม่ว่าผมจะอยากกินอะไรก็ได้กิน อยากได้ของเล่นอะไรพ่อแม่ก็ซื้อให้ หรือจะตอนไปเที่ยวต่างประเทศ ช้อยส์ของผมก็มักจะถูกใจพ่อแม่มากกว่าของพี่ๆ เสมอ โดนสปอยเต็มแรงแบบนี้จึงไม่แปลกใจว่าทำไมเจ๊กับเฮียถึงชอบล้อผมว่าเป็นลูกคุณหนู ซึ่งนั่นไม่จริงเลยยยย ผมก็ไม่ต่างอะไรจากวัยรุ่นทั่วไปหรอกน่า พวกพี่ๆ ก็พูดกันเกินไป






   “ฟีฟ่า ปิดเทอมนี้สนใจทำงานพิเศษหรือเปล่าลูก”

   “หืม... ไม่อะครับ ป๊าอยากให้ผมทำเหรอฮะ?”

   “เปล่าหรอก ป๊าแค่ถามดู เห็นเด็กๆ คนอื่นเขาชอบเก็บเงินกันตอนปิดเทอม นึกว่าเราสนใจจะทำบ้าง”

   ผมส่ายหัว ย่นจมูกพร้อมทั้งซบลงบนแขนป๊าเหมือนทุกครั้งที่ต้องการจะออดอ้อน

   “หูยยย ถ้าป๊าไม่อยากให้ผมลำบากเรื่องเงิน ป๊าแค่ให้ค่าขนมมากกว่าเดิมสักเท่านึงก็พอแล้วคร้าบบ”

   “เออ ป๊าก็ว่างั้นอะ ลูกทั้งคนเลี้ยงได้สบายมว้ากกกก”








   เห็นมั้ยครับ ไม่ได้มีการสปอยด์อะไรเลยจริงจริ๊งงง /ยักไหล่


   โอ๊ะ พล่ามมานานเลยแฮะ ลืมไปว่ามีเรื่องสำคัญจะต้องทำนี่นา!

   ผมผู้ซึ่งกำลังนอนคว่ำอ่านการ์ตูน ลดหนังสือในมือลงช้าๆ และเหลือบมองไปยังนาฬิกาติดฝาผนังซึ่งกำลังบอกเวลาว่าบัดนี้ 16:00 น.

   เฮ้ยยย ถึงเวลาแล้ว!!

   ผมรีบเด้งขึ้นจากเตียง ดึงกางเกงขาสั้นลายดอกไม้เขตร้อนให้เข้าที่เข้าที่เข้าทาง เสร็จแล้วก็รีบพุ่งไปยังโต๊ะทำงานและเปิด Macbook ก่อนจะใช้มือที่ว่างคว้ามือถือที่ชาร์ตแบตไว้ขึ้นมาโทรหาเพื่อนคนที่สำคัญที่สุด

   [ฮัลโหลๆ ไอ้ฟ่ามึงติดปะเนี่ยยย] เสียงของ ‘มังคุด’ เพื่อนสนิทของผมดังขึ้นจากปลายสาย โหยย เสียงตู๊ดดังไม่ถึงสามครั้งมันก็รับซะแล้ว คงกำลังรออัปเดทข่าวสารจากผมอยู่เหมือนกันสินะ

   “ใจเย็นๆ นะคุด เรากำลังเปิดดูสดๆ เลยเนี่ย!”

   [โอ๊ย ทำไมมึงไม่รู้ผลก่อนแล้วค่อยโทรหากูฮะ!!]

   อย่าตะโกนเสียงดังสิ แสบแก้วหูหมดแล้วเนี่ย “เราตื่นเต้นนน อยากโทรหาคุดตอนนี้เลย”

   เผื่อถ้าผิดหวังขึ้นมา ผมจะได้มีคนปลอบใจได้ทันเวลาไง จริงมั้ยฮะ

   ผมมือสั่นในขณะที่หน้าจอคอมพ์ฯ กำลังโหลดข้อมูลหน้าเว็ปมหาวิทยาลัยXXอย่างเชื่องช้า โหยยย ปกติเน็ตบ้านผมเร็วนะ ทำไมเวลารีบๆ มันอืดไม่ได้ดั่งใจแบบนี้ล่ะเนี่ย หรือเฮียโฟมพี่ชายผมกำลังแอบดูหนังทะลึ่งอีกแล้ว  อย่าให้รู้เชียวนะ บอกกีที่แล้วว่ามันดึง wi-fi ไปหมดดด

   นิ้วชี้น้อยๆ ของผมค่อยๆ ลากลูกศรไปยังกระทู้ใหม่ล่าสุด ซึ่งบัดนี้มีป้ายคำว่า HOT! แปะท้ายไปแล้วเรียบร้อย

   
   [NEW] ประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าศึกษา ปีการศึกษา 25XX (สอบตรง) - HOT!!


   จัดไปอย่ารอช้าครับ คลิก!

   โหยยย รู้สึกได้เลยว่าเหงื่อกำลังแตก ใจสั่นจนจะเด้งออกมาเต้นซุมบ้าข้างๆ คอมพ์แล้วเนี่ยยย

   ขอให้ติดเถอะนะ ขอให้ติดเถ้ออออ ถ้าไม่ติดก็ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตต่อแล้วว

   ในกระทู้มีลิ้งก์ย่อยๆ แบ่งไปตามคณะต่างๆ ที่มหาลัยเปิดให้สอบ และแน่นอน ผมไม่รอช้าจัดการกดเข้าไปยังชื่อคณะแรกที่กระแทกเข้าสายตาผมทันที

   วิจิตรศิลป์

   เอาล่ะกดเข้าไปเลย! คลิก!

   เอ... จะว่าไปเว็ปมหาลัยนี้เขาซับซ้อนจังแฮะ ลิ้งก์ซ้ำลิ้งก์ซ้อนลิ้งก์ซ่อนเงื่อน ผมนึกว่าตัวเองกำลังอ่านรีวิวครีมอาบน้ำในเว็ปพันทิปอยู่เลยนะเนี่ย

   [ได้ยังงงงง กูตื่นเต้นไปหมดแล้วเนี่ยสัด]

   “อย่าว่าแต่คุดตื่นเต้น เราก็ตื่นเต้น!” กัดปากกัดฟันกรอดๆ ไปหมดแล้วเนี่ย “เอาล่ะ เรากำลังจะไล่อ่านทีละชื่อนะ”

   [ทำอะไรก็ทำสักทีเหอะมึงอะ มัวแต่ต่อนยอน เหมาะแล้วล่ะที่มึงจะไปเรียนเชียงใหม่อะ ที่ของมึงชัดๆ] มังคุดด่าผมอีกจนได้ เวลาไม่ได้ดั่งใจเนี่ยด่าผมจัง แล้วมาว่าเราเป็นลูกคุณหนู แหม่ ใครกันแน่ฮะ

   “เดี๋ยวนะ...” ผมค่อยๆ ไล่มองไปทีละรายชื่อ “ผ่านไปสิบคนแล้วคุด”

   [แล้วยังไง!?]

   “ไม่มีชื่อเราเลยอะ อิๆ”

   [สัด! แล้วจะบอกหาแป๊ะมึงเหรอ] นั่นนน โดนอีกระรอก [หาชื่อเจอแล้วค่อยพูด!]

   “ดุจัง”

   [เร็ว!! กูเยี่ยวจะแตก!] มันว่า [เออ... แล้วคณะมึงเขารับตรงกี่คนนะ]

   “สิบเจ็ด”

   จู่ๆ เสียงคุดก็แหบพร่า กลืนน้ำลายดังอึกๆ [สู้ๆ ละกันนะมึงน้า]

   พูดอะไรของมัน ผมต้องสู้อยู่แล้ว สอบแข่งกับคนนับพันยังทำได้ กับไอ้แค่นั่งไล่รายชื่อคนได้เรียนแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้เนอะ

   ผมไล่ลงมายังชื่อลำดับที่สิบเอ็ด... ไม่ใช่

   ผมสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ และไล่ลงมาต่อที่ลำดับสิบสอง... ทรรศ โรหิตจันทร์ อืมม ก็ยังไม่ใช่ โหย คนนี้นามสกุลเพราะดีแฮะ แต่นี่มันใช่เวลามาชื่นชมชื่อแซ่ใครซะที่ไหน งั้นไปต่อที่ลำดับต่อไปเลยฮะ...

   [ฮืด ฮาด ฮืด ฮาดด] หืมม ไอ้คุดทำอะไรอยู่อะ หายใจแร๊งแรง

   แต่เดี๋ยวววว ผมนี่สมาธิสั้นจัง สนใจเสียงลมหายใจเพื่อนทำไม เพ่งดูรายชื่อที่อยู่ตรงปลายนิ้วสิโว้ย!!

   ลำดับที่สิบสาม นาย... เฮ้ย! O_O

   นะ... นี่มันนนนนน

   “เอ๊อะ!” ผมร้องออกมาไม่เป็นภาษาเมื่ออ่านตั้งแต่อักษรตัวแรกถึงตัวสุดท้ายอย่างสมบูรณ์

   [ยังไงมึงงงงง]

   “ไอ้สัดคุดดดด” ฮือออ ขอใช้คำหยาบหน่อยเถอะครับ!! “กูติด!!!”

   [ฮะ!?]

   “เราติดดดดดด” หูหนวกหรือไงเล่าาาา “ติดแล้ว! มีที่เรียนแล้ว!! ดีใจจังโว้ยยยย!!!”

   [เฮ้ยยยย กูดีใจด้วยยยยย]

   โอ๊ย น้ำตาผมจะไหล ไหนขอดูชื่อลำดับที่สิบสามกับตาอีกครั้งให้ชื่นใจซิ ฮืออออ

   
   13. ไนยชน เถลิงทรัพยสกุล (ผ่าน)


   แจ่มแจ่แด่มแจ่มว้าว ชัดเจน! ผมไม่ได้ฝันไป ทุกคนครับผมมีที่เรียนแล้ววว อยากจะขอบคุณความพยายามของตัวเองจริงๆ รวมทั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกที่ที่ผมเคยไปบนบานศาลกล่าวไว้ด้วย ไว้ผมจะทะยอยไปแก้บนทุกที่เลยคร้าบบบ

   [เก่งมากมึงงง วันจันทร์มาเลี้ยงฉลอง!!]

   “ขอบใจมากนะคุดด เราดีใจจริงๆ ดีใจมากๆ อะ!”

   [เอออ ดีใจซะให้พอ มึงมีที่เรียนคนแรกของห้องเลยมั้ง] น้ำเสียงมันโคตรจะแสดงความหมั่นไส้ แต่ช่วยไม่ได้ ใจผมกำลังพองโตอยู่นี่นา [อย่าลืมบอกพ่อกับแม่มึงล่ะ แค่นี้แหละ!]

   พอได้ยินเพื่อนรักพูดแบบนั้นผมก็ตาโต จริงสิ เพิ่งมาคิดได้ เรื่องสำคัญแบบนี้ต้องรีบไปบอกป๊ากับม๊าให้รู้ไวๆ พวกท่านจะได้ภูมิใจที่ลูกชายคนเล็กไม่ได้หัวขี้เลื่อยอย่างที่คนอื่นเขาชอบพูดกันนะ

   [เจอกันวันจันทร์มังคุด!] กดวางสายปุ๊บ ผมก็พุ่งไปที่ประตูปั๊บเลยครับ ป๊าม๊า ผมมีข่าวดีจะมาบอกกกก

   ผมถลาตัวออกจากห้องนอน พร้อมทั้งทึ้งหัวโห่ร้องมาตลอดทางจนผมหนาๆ ฟูฟ่องไปหมด เชื่อเลยว่าหน้าเน่อของผมตอนนี้คงจะเบิกบานเป็นแป๊ะยิ้มอยู่แหงๆ ฮึ่ยยย มีความสุขจังเลยยย

   “อ้าว!?” ผมร้องออกมาหลังจากที่ไถลตัวลงมายืนอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้าย เมื่อเห็นว่าห้องนั่งเล่นสุดหรูหราที่ม๊าหมดเงินตกแต่งไปหลายบาท บัดนี้กลายเป็นห้องประชุมย่อมๆ เพราะนอกจากป๊ากับม๊า เจ๊เฟิร์สกับเฮียโฟมพี่ทั้งสองของผมก็นั่งอยู่ตรงนี้กับเขาด้วย สงสัยจังว่ากำลังคุยเรื่องอะไร ไม่ใช่ว่ากำลังวางแผนหนีไปต่างประเทศกันสี่คนและทิ้งผมไว้อยู่คนเดียวนะ ไม่ยอมจริงๆ ด้วยยย

   เป็นป๊านั่นเองที่เห็นผมเป็นคนแรก ท่านกวักมือเรียกผมในจังหวะเดียวกันกับคนที่เหลือหันพรึ่บมาเจอผมพอดิบพอดี โห... แต่ละคนสีหน้าเคร่งเครียดกันสุดๆ ไปเลย

   “มานี่สิฟีฟ่า”

   โว๊ะะะะ ไม่ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรก็อยู่ก็ช่างเถอะ ผมจะถือโอกาสนี้แจ้งข่าวใหญ่เลยละกัน!

   “ทุกคนคร้าบบบ ดีใจกับผมหน่อยยย” ผมรีบทิ้งตัวลงยังโซฟาตัวที่ว่างข้างๆ เจ๊เฟิร์สพี่ใหญ่ของบ้านทันที จัดการเขย่าไหล่พี่สาวจนหัวสั่นด๊อกแด๊ก แต่หน้าเจ๊แกยังเย็นชาไม่ไหวติงเหมือนเดิม

   “อะไรเหรอฟีฟ่า” เฮียโฟม พี่ชายคนรองชะโงกตัวมาถามจากโซฟาตัวที่อยู่ถัดไป โหยย นี่อยากรู้จริงปะเนี่ย หน้าดูฝืนๆ ชอบกล

   ผมวางมือทั้งสองข้างไว้บนตัก พร้อมทั้งยืดตัวอย่างภาคภูมิใจ “ทุกคนครับ ผมสอบติดมหาลัยXXแล้ว!!”

   “…”

   “คณะวิจิตรศิลป์!”

   “…”

   “ลำดับที่สิบสามด้วยนะฮะ!”

   “…”

   ง่ะ ทำไมแข็งเป็นหินกันแบบนี้เล่า!!

   ผมรีบหันไปร้อนลนกับพี่สาว “เจ๊เฟิร์ส เจ๊ดีใจกับผมใช่มั้ย!”

   “อืม ก็ดี”

   ดีใจแต่หน้านิ่งเป็นอาม่าขายน้ำเต้าหู้หน้าปากซอยแบบนี้อะนะ... -_-

   โหย ใช้ไม่ได้เลย ลองถามพี่ชายดูบ้างดีกว่า “เฮียโฟม! เฮียดีใจกะผมเปล่า!!”

   พี่ชายสุดหล่อผู้เป็นตำรวจคนเดียวของบ้านยกมือทั้งสองขึ้นมาและตบอย่างเอื่อยเฉื่อย

   แปะ แปะ แปะ แปะ

   “เก่งมาก เก่งสุดๆ ไปเลยจ้า”

   “ง่ะ” เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยยย “ไม่มีใครดีใจกับผมเลยเหรอครับ”

   “ชู่ววว อย่าแกล้งน้องน่ะโฟม” ม๊าที่กำลังนั่งไขว่ห้าง และทำผมทรงตีกะบังลมซะสูงจนนึกว่ากันสาดโรงอาหารที่โรงเรียน มองดุๆ ไปทางพี่ชายตัวดีเพื่อปราม ก่อนจะหันมายิ้มอบอุ่นมอบให้ผม “ดีใจสิ ดีใจมากๆ”

   “ป๊าก็ดีใจ” คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ม๊าถึงกับเอนตัวขึ้นมาขยิบตาพร้อมทั้งชูนิ้วโป้ง

   “เย่! ผมเก่งใช่มั้ยล่า”

   “แต่…”

   อ้าววววว ชูมือค้างกลางอากาศไปเลยผม “อะไรครับม๊า?”

   “มหาลัยต่างจังหวัดไกลๆ แบบนั้น ฟีฟ่าจะอยู่ยังไง คิดไว้หรือยังจ๊ะ?”

   โหยยย ก็นึกว่าเรื่องอะไร “ผมคิดเรื่องนั้นไว้อยู่แล้วล่ะครับ”

   “…”

   “ผมจะอยู่หอ!!”

   แล้วทุกคนก็เงียบกันอีกครั้ง ครั้งนี้เนิ่นนานอย่างกับเวลาหยุดหมุน เอ๊า ผมพูดอะไรผิดเหรอ

   “วันนี้ทุกคนทำตัวแปลกๆ จังเลยนะครับ”

   เฮียโฟมผู้สวมเครื่องแบบตำรวจเต็มยศขยับตัวเป็นคนแรก “ลูกแหง่อย่างมึงอะนะจะอยู่หอ”

   “โฟม! พูดดีๆ กับน้อง!!”

   หวายยยยย โดนม๊าด่าเลย สมน้ำหน้าไอ้พี่บ้า แลบลิ้นทับถมมันไปหนึ่งแพร่บ

   เจ้าพี่ชายตัวดีถอนหายใจ “ก็จริงนี่ครับม๊า ป๊ากับม๊าเลี้ยงมันอย่างกับไข่ในหิน ไปอยู่คนเดียวแบบนั้นจะเอาตัวรอดได้ไง งานบ้านก็ไม่เห็นจะเคยทำ”

   “แหมเฮียโฟม ถ้าผมทำแม่บ้านก็ไม่มีอะไรทำอ่ะดิ ตกงานกันพอดี”

   “…” อึ้ง… หึ อึ้งไปเลยล่ะสิเจอเหตุผลนี้

   “แล้วอีกอย่าง ผมเรียนวิชาการงานฯ ผ่านการล้างจานมาแล้ว อย่ามาดูถูกกัน!”

   “เหรออออออ” สายตาพี่ชายผมโคตรกวนบาทา “แล้วอย่างอื่นอะ รีดผ้า?”

   “อาจารย์บอกจะเรียนในคาบต่อไป”

   “ซักผ้า?”

   “ถ้าเป็นเครื่องฝาหน้าพอไหว”

   “ขัดส้วม”

   ผมถึงกับเหวอ “อันนั้นต้องทำด้วยเหรอ!?”

   โหยยย ทำไมชีวิตการอยู่หอถึงลำบากแบบนี้ ผมไม่อยากเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ผมจะเรียนโฮมสคูล ป๊าช่วยสอนผมหน่อยยยย

   “พอๆ อย่าแกล้งน้อง” ป๊าโบกมือเป็นการยุติศึกของเราสองพี่น้อง “คิดดีๆ นะฟีฟ่า เรียนมหาลัยใกล้บ้านไป - กลับสบายๆ ดีกว่ามั้ยลูก”

   ผมได้ยินแล้วถึงกับผงะ “ป๊าจะให้ผมทิ้งสิ่งที่ลำบากขยันหมั่นเพียรทำมาได้เหรอครับ!”

   “ไอ้เว่อร์”

   แหงะ เจ๊เฟิร์สอย่าเพิ่งด่ากันสิ “ผมอยากเรียนที่นี่จริงๆ นะครับ ผมอยากวาดรูป มันเป็นสิ่งที่ผมชอบและก็ถนัดมากๆ และไม่มีที่ไหนจะเหมาะไปกว่าที่นี่อีกแล้ว”

   “การเรียนมหาลัยไม่ได้มีแค่นั้นนะลูก” พูดจบม๊าก็ยกแก้วชาขึ้นจิบ “ไหนจะเรื่องกินเรื่องอยู่ ไกลหูไกลตาแบบนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครรู้”

   “โหยยย พูดซะเหมือนผมกำลังไปรบเลย”

   “เอาล่ะๆ” ป๊าพยายามคลายความตึงเครียด “ยังมีเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเปิดเทอมนี่เนอะ เผื่อวันหนึ่งฟีฟ่าอาจเปลี่ยนใจก็ได้”

   “ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอกครับ” ผมบ่นเบาๆ นั่งจับเข่าเก็บความรู้สึกจุกอกไว้กับตัวเอง

   ทำไมนะ... ทำไมคราวนี้ไม่มีใครตามใจผมเหมือนเรื่องอื่นๆ เลย กับแค่การไปอยู่หอแค่นี้เอง ผมต้องทำยังไงถึงจะพิสูจน์ตัวเองกับทุกคนว่าผมทำได้ ผมดูแลตัวเองเป็น ไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่ทุกคนคิด ยังไงก็เถอะ อย่างที่บอกครับ ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอก ยังไงๆ ผมจะเรียนที่นี่ให้ได้ อุตส่าห์สอบติดขนาดนี้แล้ววววว

   “กลับมาเรื่องที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ดีกว่า” ม๊าเปิดประเด็นใหม่อีกครั้ง “ฟีฟ่ามาก็ดีเลยลูก เมื่อเช้ายายของลูกโทรมาบอกว่าลูกจ้างลากลับไปคลอดลูก แกอยากได้หลานไปช่วยงานสักคน เราทุกคนกำลังจะคุยกันว่าจะส่งใครไปดี”

   ผมได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับอึ้ง “หา!? เรามียายด้วยเหรอครับ!”

   ป้าบ!

   “โอ๊ยยย เจ๊เฟิร์ส! ตีผมทำไมเนี่ย”

   อัยการสาวผู้เป็นพี่คนโตกอดอกพร้อมทั้งมองลอดแว่นมาทางผมอย่างตำหนิ “เพ้อเจ้อ แกคิดว่าแม่แกเกิดจากใคร!? ลอยมากับผักตบชวางั้นเรอะ!”

   “โหยยย ผมแค่จะแซวว่าเราไม่ได้ติดต่อกับคุณยายนานแล้วต่างหาก” ผมนี่ลูบหัวป้อยๆ เลยครับ อูยยย ผู้หญิงอะไรมือหนักชะมัด สมแล้วที่ไม่เคยมีแฟนสักที ยัยพี่ถึกเอ๊ย

   เฮียโฟมชะโงกหน้าเข้ามาพูดบ้าง “ก็ใช่ไง คุณยายติดต่อมาแบบนี้แปลว่าคงต้องการความช่วยเหลือจากบ้านเราจริงๆ”

   “แล้ว? ไมอะ เจ๊กับเฮียก็ไปดิ”

   “พวกฉันจะไปได้ยังไงยะ? งานการไม่ต้องทำรึไง๊”

   เออ ก็จริงอย่างที่เจ๊เฟิร์สว่า “ว้าาา แย่จังเนอะ งั้นก็ภาวนาให้คุณยายหาลูกจ้างคนใหม่ได้ไวแล้วๆ กันนะครับ”

   คุณยายสู้ๆ คุณยายสู้ๆ

   “ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่เรากำลังคุยกันจ้ะ” เสียงอบอุ่นของม๊าเรียกความสนใจจากผมไป ดะ...เดี๋ยวนะ สายตาแบบนั้น ชักไม่ดีแล้วแฮะ “เพราะดูเหมือนว่าจริงๆ แล้วบ้านเรามีสมาชิกคนนึงที่กำลังจะว่าง”

   “มะ... หมายความว่ายังไงครับ” ผมรีบส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางป๊าคนที่เข้าอกเข้าใจผมมากที่สุด แต่ดูเหมือนเรื่องนี้ท่านจะช่วยไม่ได้ เพราะสายตาที่ส่งกลับมากำลังจะบอกว่านี่คือเรื่องของแม่แกกกก

   “ฟีฟ่าจ๊ะ” ม๊ายิ้มหวาน แต่นั่นกลับทำให้ผมขนลุกซู่ “ปิดเทอมนี้ช่วยไปดูแลยายที่ต่างจังหวัดสักเดือนสองเดือนนะลูก”

   !!!!!!!!!!!

   หลังจากขนลุก บัดนี้ผมตัวชาไปแล้วเรียบร้อย “ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ?”

   “ลูกเหมาะสมที่สุดแล้วจ้ะ”

   ผมรีบสวนทันที “แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะฮะ!”

   “…”

   “ทีเมื่อกี้ผมขอไปอยู่หอทุกคนเอาแต่ห้าม แต่ตอนนี้กลับจะส่งผมไปอยู่กับใครก็ไม่รู้!!”

   “นั่นยายมึงนะฟีฟ่า!”

   ไม่ต้องมาด่าผมเลยเฮียโฟม “ไม่แฟร์เลยยยย”

   “ฟีฟ่า... ไปหน่อยเถอะนะลูก ถือว่าไปช่วยยายเขา แกต้องพึ่งเราจริงๆ”

   ผมลุกพรวด ไม่สนคำพูดจากคนในครอบครัวอีกต่อไป “ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่บ้าน!”

   ทั้งไปเรียน ทั้งไปดูแลยาย ไม่ไป! ไม่เอาทั้งคู่!!

   ผมเดินดุ่มๆ ออกมาจากชุดโซฟาสีทองราคาแพง จากตอนแรกที่เข้ามาอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ผมหัวเสียโมโหเหมือนโดนแย่งขนมไปแล้วเรียบร้อย ฮึ่ยยย ก่อนหน้านี้ทุกคนคงกำลังนั่งหารือผลักไสผมไปบ้านยายที่ต่างจังหวัดอยู่สินะ ผมรู้! ผมรู้ว่าทุกคนไม่โอเคกับคุณยาย ออกจะไม่ชอบด้วยซ้ำเพราะคุณยายท่านเป็นคนค่อนข้างดุและเจ้าระเบียบ ใครมันจะอยากไปอยู่ทีนั่นกันล่ะ ขนาดผมเจอท่านครั้งล่าสุดตั้งแต่ตัวยังเล็กๆ ยังจำได้ลางๆ เลยว่าเคยโดนท่านตีด้วยไม้แขวนเสื้อโทษฐานที่แอบฉี่รดโคนต้นไม้สุดหวงของแกเข้า

   แล้วอีกอย่าง... น้อยใจชะมัดที่ทุกคนคิดว่าผมจะดูแลตัวเองไม่ได้ อยู่หอก็คืออยู่หอ จะซักผ้ารีดผ้าก็จ้างเอาซิ หิวข้าวก็โน่นนน หากินร้านตามสั่งไม่ต้องมาเลอะจาน! นี่แหละน้า คนเราไม่เห็นด้วยก็หาเหตุผลร้อยแปดมาซับพอร์ตเสมอ ฮึ่ยยย แล้วยังจะใจร้ายผลักไสผมไปอยู่กับคุณยายอีกต่างหาก ทำยังกับว่าไปอยู่กับท่านผมจะสบายไม่ต้องทำงานบ้านงั้นแหละ!!!

   กึก! ขาผมชะงักกลางทาง ยืนโด่เด่อยู่ที่หัวบันได ใช้สมองอันน้อยนิดประมวลความคิดที่พรั่งพรูออกมาก่อนหน้านี้

   เดี๋ยวนะ...

   หึๆๆๆ คิดอะไรสนุกๆ ออกแล้วครับ!

   ผมหันหลัง กึ่งเดินกึ่งวิ่งดุ๊กๆๆ กลับมาที่โซฟารับรองแขก ทุกคนยังนั่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิมเด๊ะ เพิ่มเติมคือหันมามองผมเป็นตาเดียวอย่างแปลกใจ

   ผมเชิดจมูก เอามือไพล่หลังโยกตัวไปมา “ผมเปลี่ยนใจแล้ว”

   “อ้าว” โห... ถึงกับร้องออกมาพร้อมกันเลยนะครับทุกคน

   “ผมยอมที่จะไปอยู่กับคุณยายครับ”

   “จริงเหรอจ๊ะ!?” ม๊าถึงกับลุกพรวด แววตามีความดีใจถึงขีดสุด ต่างจากป๊าที่นั่งเหงื่อแตกขมับเปียกโชก

   ผมพยักหน้า “ครับ แต่มีข้อแม้...”

   “บอกมาได้เลยจ้ะ ม๊ายอมทุกอย่าง”

   โหยยย ม๊าพูดเองนะ “ถ้าผมไป ทุกคนจะไม่มีสิทธิ์ห้ามให้ผมไปอยู่หอ”

   “…”

   “ตกลงตามนี้นะครับ” พูดจบผมก็กอดอกเท่ๆ แบบคนถือไพ่เหนือกว่า “ถือว่าการไปอยู่บ้านคุณยายก็จะได้ฝึกฝนตัวเอง เพื่อพิสูจน์ว่าพอไปเรียนมหาลัยทุกคนจะได้ไม่ต้องมากังวลกับผมไง”

   “แต่ว่า...”

   ผมรีบสวนก่อนที่ป๊าซึ่งเงียบมานานจะพูดจบ “ไม่รู้แหละครับ ถ้าทุกคนไม่ยอมอีก ผมจะหนีออกจากบ้าน!”

   “คนอย่างมึงจะหนีไปไหนได้”

   “ไม่รู้! จะไปเปิดโรงแรมนอนมั้ง!” เฮียโฟมก็ยุ่งจริ๊งงงง ไม่รู้คำตอบสักทีว่าได้ไม่ได้ ยื้อมันอยู่นั่นแหละ “ตกลงว่ายังไงครับ”

   หม่าม๊าผู้ที่คัดค้านผมในตอนแรกถอนหายใจ เอี้ยวตัวส่งสายต่อขอคำปรึกษาจากป๊าที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งทำหน้าทำท่าทางหนักอกหนักใจ ก่อนอีกฝ่ายจะคว้ามือไปประสานกัน เป็นโมเม้นท์หวานๆ เลี่ยนๆ เวลาทั้งคู่จะตัดสินใจอะไรร่วมกันสักอย่างซึ่งผมเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ

   “ตกลงจ้ะ” เป็นฝ่ายม๊าที่พูดออกมา “ป๊ากับม๊าโอเคตามที่ลูกต้องการเลย”

   “เย่!!!!” ผมโดดเร่าๆ ดีอกดีใจ จนพี่ๆ ทั้งสองคนถึงกับเบือนหน้าหนีเพราะน้องคนเล็กอะเลิ๊ดเกินเหตุแบบนี้ไงเล่าาาา

   เอาเถอะ เจ๊กับเฮียเขาจะรู้สึกยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมต้องเข้าไปให้ป๊ากับม๊าหอมแก้มสักหน่อยแล้วล่ะคร้าบบบ ฮ่าๆๆๆ ดีใจจังโว้ยยยยยยยยย

   ฟอดดดด “ขอบคุณนะครับ!”

   “เฮ้อ โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะลูกเรา” ป๊าส่ายหัวยิ้มๆ กับภารยา แต่ทั้งคู่ก็ยอมรับอ้อมกอดผมแต่โดยดี

   โหยยย ผมกลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้งหลังจากหน้าบูดไปประมาณห้านาทีแหนะ!

   เอาล่ะครับ ไหนๆ ปิดเทอมนี้ก็ไม่รู้จะแกะท่าเต้นเพลง K-Pop ไปอวดใคร เพราะฉะนั้น ผมจะใช้เวลานี้ให้คุ้มค่าที่สุด จะทำให้ทุกคนรู้ว่าผมเก่ง! ผมเท่! ผมดูแลตัวเองได้! เพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระกับคณะในฝัน! RAT CAN DO หนูทำได้!

   ถึงเวลาพิสูจน์ตัวเองแล้ววววว ไอ้ฟีฟ่าสู้ๆ!


[อ่านบทที่ 1 ต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-09-2018 21:28:53
EP.1

ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbuTRS.jpg)

   คิดผิดคิดถูกที่มาล่ะเนี่ย...

   ผมกลืนน้ำลายไปหลายอึกนับตั้งแต่รถครอบครัวราคาแพงของเราค่อยๆ แล่นออกมาจากตัวเมืองของจังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันตก ยิ่งขับไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งห่างไกลความเจริญเท่านั้น จากตอนแรกที่สองข้างทางมีแต่ตึกรามบ้านช่อง ตอนนี้กลายเป็นบรรยากาศชนบทเต็มไปด้วยต้นไม้และทุ่งกว้างไร้ผู้คน ถนนลาดยางที่เคยขับนิ่มๆ ส่งต่อสู่ถนนดินแดงแสนขรุขระ หัวผมนี่สั่นด๊อกแด๊กเป็นตุ๊กตาหัวสปริงก์ตลอดทางเลยทีเดียว ฮือออ

   ไม่เอาๆ ขอส่ายหัวไล่ความกลัวของตัวเองแป๊บ แค่เดือนเดียวเอง ผมต้องทำได้สิไอ้ฟีฟ่า! คิดซะว่ามาเข้าค่ายลูกเสือ so sad นิดหน่อยในวันแรก ทนๆ ไปพริบตาเดียวเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วววว ทีนี้แหละจะได้อยู่หอสมใจอยากโดยไม่มีใครมาขัดอีกต่อไป ฮี่ๆๆๆ

   พูดถึงคุณยาย จำได้ลางๆ ว่าบ้านท่านเปิดเป็นร้านขายอาหารป่าที่อร่อยที่สุดในละแวกนั้น ตอนนั้นผมยังเด็กแต่ก็ไม่เคยลืมภาพลูกค้ามากหน้าหลายตาที่ยืนต่อคิวรอลิ้มรสอาหารป่ารสชาติอร่อยเหาะจนล้นออกมาจากร้านเลย

   แต่หลังๆ มานี้แอบได้ยินม๊าคุยกับป๊าว่าคุณยายแก่มากแล้ว ไม่สามารถรองรับลูกค้าได้มากมายเหมือนแต่ก่อน บวกกับมีร้านอาหารอร่อยๆ จากฝีมือคนหนุ่มสาวรุ่นใหม่ผุดขึ้นเป็นว่าเล่น ความนิยมของร้านเราก็ค่อยๆ ลดลงไป คุณยายก็เลยปรับขนาดร้านลงให้เล็กจนเกือบคล้ายกับร้านอาหารตามสั่ง คอยทำข้าวกล่องส่งคนในละแวกใกล้ๆ และขายลูกค้าที่เข้ามาแบบตามมีตามเกิดแทน

   คิดแล้วก็เสียดายนะฮะ ถ้าคุณยายเข้ามาเปิดร้านอาหารในกรุงเทพคงจะรวยเละทีเดียว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมท่านถึงดึงดันจะอยู่ที่นี่ต่อ ม๊าบอกว่าท่านเคยโกรธม๊าที่หนีไปอยู่กินกับคนรวย กลับมาอีกทีก็ตอนม๊าท้องเจ๊เฟิร์สทำให้ท่านรับไม่ได้ไล่ตะเพิดวงแตกกระเจิงกันไปทั้งผัวทั้งเมีย แทบจะตัดลูกตัดแม่กันเลย แต่พอนานวันไปคุณยายแกก็ใจอ่อนยอมให้ครอบครัวเราแวะเข้ามาเยี่ยมอยู่บ้าง แต่ท่านก็ยังปฏิเสธเงินจากทางป๊ากับม๊าแทบทุกครั้ง บอกว่าท่านเลี้ยงตัวเองได้ไม่ต้องการความเห็นใจจากใครทั้งนั้น ผมฟังแล้วก็ได้แต่สูดปากซี๊ดดด ครอบครัวเราดราม่าไม่แพ้ละครช่องวันเลยอะ

   เอี้ยดดดดด

   เย้ย! มัวแต่เหม่อ รู้ตัวอีกทีคนขับรถก็เหยียบเบรกซะเต็มแรงจนตัวผมเกือบไหลลงจากเบาะซะแล้ว

   โหยยยย ถึงแล้วเหรอเนี่ยยยย

   ผมหันไปขอกำลังใจจากป๊า ท่านเห็นหน้าออดอ้อนของผมก็บีบไหล่เบาๆ แต่สีหน้าป๊ากังวลมากเลยอะ กังวลกว่าผมอีกกกก คงจะคิดถึงลูกชายคนโปรดอย่างผมมากเลยล่ะซี่ ไม่เอาไม่ร้องนะคนเก่ง

   “ลงไปไหว้แม่กันเถอะคุณ” ม๊าหันไปบอกสามี ก่อนจะคว้ามือผมไปจับและพากันจูงออกจากรถไปเจอกับแสงแดดแสนเจิดจ้าตามซิกเนอร์เจอร์จังหวัดที่ร้อนตับแล่บ

   โอ้โหหหห บ้านคุณยายยังเหมือนเดิมเปี๊ยบ บ้านไม้สองชั้นหลังน้อยๆ ตั้งอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางบรรยากาศต่างจากหวัด ข้างๆ กันเป็นสวนเล็กๆ ที่คุณยายน่าจะเอาไว้ปลูกผักผลไม้ไว้ทานตามมีตามเกิด แอบเห็นว่ามีบ่อน้ำตกเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะขุดขึ้นมาใหม่ จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่มายังไม่มีเลยนี่นา บรรยากาศช่างร่มรื่นน่าอยู่มากเลยฮะ!

   แต่ติดอยู่อย่างเดียว....

   มันไม่เหมาะกับชีวิตคนกรุงตั้งแต่เกิดอย่างผมที่ไหนกันเล่า!!

   ฮือออออ ผมต้องอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอเนี่ย แค่เห็นก็คิดถึงตึก คิดถึงแอร์ คิดถึงแสงสีในเมืองกรุงจะแย่แล้ว

   พี่คนขับรถลากกระเป๋าสิบสองใบ (ใช่ครับ สิบสองใบ อิๆ) ตามครอบครัวผมมาติดๆ พอเข้าที่ร่ม ผมก็เห็นหญิงชราร่างเล็กๆ ผมสีเทาๆ กำลังนั่งเด็ดใบไม้อยู่บนหนึ่งในโต๊ะรับรองลูกค้า ใกล้ๆ กันนั้นมีโซนเล็กๆ ไว้ทำอาหาร หน้าตามันช่างเหมือนบรรยากาศร้านอาหารตามสั่งอย่างที่เคยบอกไว้จริงๆ แต่ดูเหมือนว่าคุณยายจะยังไม่รู้ตัวว่าพวกเรามาแฮะ ยืนห่างกันไม่ถึงเมตรแบบนี้คุณยายควรจะเห็นเราแล้วสิ คุณยายเขาไม่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์อะไรเลยจริงๆ อะ?

   “อะแฮ่ม!” ม๊าคงคิดแบบเดียวกับผม เลยส่งเสียงกระแอมส่งสัญญาณสักหน่อย “แม่คะ...”

   ชวิ้ง!

   หวายยยยย คุณยายปรายตาขึ้นมามองแล้ว โหยยยย ดุมากเลย ขอหลบหลังป๊าแป๊บบ ถึงจะไม่ได้เจอกันนาน แต่ความดุของท่านเมื่อวันวานก็กลับมาทำให้ผมหนาวกระดูกอีกรอบเลยอะ

   “มากันแล้วเหรอ” เสียงหญิงชราเรียบกริบ เหมือนท่านไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรเลย

   แม่ผมพยายามใจสู้ “เป็นยังไงบ้างคะ ไม่ได้เจอกันนานเลย”

   “อืม ก็ยังไม่ได้ตาย สบายดีอยู่”

   โหยยย เย็นชาสุดๆ ไปเลย

   “พ่อลูกคู่นั้น รีบมาทักทายคุณยายกันเร้วววว” เหมือนม๊าจะรู้ตัวว่าบรรยากาศกำลังมาคุ ท่านเลยรีบยิ้มแป้นเรียกลูกเรียกผัวแทน

   “สวัสดีครับแม่”

   “อืม”

   “…” ป๊าโดนยิงไปอีกคนแล้ว ฮืออออ

   “ไม่เห็นต้องลงมาจากรถกันเลย” ผมแอบเห็นว่าคุณยายพูดทั้งๆ ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเราเลยสักนิด “แค่เอาไอ้ตัวเล็กมาส่งแล้วก็รีบกลับไปกันเถอะ เสียเวลาเปล่าๆ”

   “ไม่ได้หรอกค่ะแม่ หนูอยากเจอแม่นะคะ”

   “หึ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อเลย”

   “แม่คะ...”

   “แล้วไอ้ตัวเล็กมันอยู่ไหนล่ะ”

   “…” ม๊าดูซึมไปเล็กน้อยเพราะรู้ว่าแม่ตัวเองกำลังเฉยชาใส่ คุณยายคงไม่เคยลืมความบาดหมางในอดีตเลยสินะ เรื่องแบบนี้พูดยากจังแฮะ “ฟีฟ่า ออกมาหาคุณยายสิลูก”

   ฮู้ววว ถึงตาผมแล้วสินะ

   ผมค่อยๆ เขยิบตัวออกไปจากหลังป๊า จัดการยิ้มกว้างๆ ทักทายคุณยายอย่างเป็นมิตร และได้ผลครับ ท่านมองผมตาเป็นมันต่างจากที่ทำกับลูกสาวและลูกเขยตัวเองลิบลับเลย

   “มานั่งนี่สิ”

   ผมเก้ๆ กังๆ เล็กน้อยเมื่อมือคุณยายตบเบาๆ ลงเก้าอี้พลาสติกสีแดงตัวข้างๆ “คะ... ครับ”

   “ช่วยยายเด็ดใบกระเพราหน่อยนะ”

   ผมเบิกตากว้าง “อ๋อออ นี่คือใบกระเพราเหรอครับ!?”

   ไม่เคยเห็นใบกระเพราแบบเป็นๆ มาก่อนเลยฮะ เคยเห็นแต่ตอนมันอยู่ในอาหารจานโปรดแล้วเรียบร้อย ฮี่ๆ

   คุณยายไม่ตอบ แต่หันไปหาลูกสาวตัวเองแทน “แกเลี้ยงมันมายังไงถึงไม่รู้จักใบกระเพรา?”

   “เอ่อ... คือว่า...” แย่ละ ดูท่าม๊ากำลังจะซวยเพราะผม ผมต้องปกป้องท่านให้เร็วที่สุดดด

   ผมทำเป็นหัวเราะคิกคัก “เปล่าครับๆ ผมรู้จักใบกระเพรา แต่ผมสับสนระหว่างมันกับใบโหระพา”

   ใช่มั้ย? เคยได้ยินจากคนอื่นมาว่ามันคล้ายๆ กัน ไม่รู้ละ แถๆ ไปก่อน ผมกลัวววว

   “ต่างกันที่กลิ่น” คุณยายกลับมาคุยกับผมจนได้ ผบรับรู้ถึงพลังงานการใส่ใจต่างกับที่ท่านคุยกับคนอื่น

   โหยยยย ผมชอบคุณยายแล้วล่ะ ท่านคงไม่ดุเหมือนตอนสาวๆ แล้วล่ะเนอะ

   “แม่คะ...” ม๊ายิ้มฝืนๆ แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า “หนูอยากให้แม่รับเงินพวกนี้ไว้ ถือว่าเป็นค่าข้าวค่าขนมของฟีฟ่า และก็ให้แม่เก็บไว้ใช้เองด้วยค่ะ

   คุณยายปรายตามองปึกแบงค์สีเทาอย่างเฉยเมย

   “ไม่”

   “…”

   “ฉันไม่อยากได้เงินจากบ้านแก แกไม่ต้องมาเลี้ยงดูฉัน”

   ฮืออออออ มาคุอีกแล้วววว เครียดจนอยากจะเอาใบกระเพรามาอมเล่นในปากกก

   “แล้วอีกอย่าง นี่หลานฉัน ฉันเลี้ยงของฉันได้ แกสองคนไม่ต้องกลัวว่ามันจะอดอยากหรอก”

   “แต่แม่คะ...”

   “กลับไปได้แล้ว” คุณยายสวนขึ้นก่อนม๊าจะพูดจบ “เดี๋ยวเย็นกว่านี้จะเดินทางลำบาก ทิ้งมันไว้นี่แหละ”

   คุณยายยยย อย่าพูดคำว่าทิ้งสิ ผมใจหายยยยย

   ดูเหมือนป๊ากับม๊าจะต้านทานพลังของคุณยายไม่ไหว ทั้งคู่พยักหน้าให้กัน และรีบลุกพรวดยกมือไหว้คุณยายทันที

   “ลาแล้วค่ะแม่”

   “สวัสดีนะครับ”

   โหยยย จะไปกันแล้วเหรออ “เดี๋ยวผมไปส่ง!”

   ผมรีบเดินตามทั้งสองคนไปถึงรถ ตอนนี้กระเป๋าของผมทุกใบถูกวางไว้ให้ที่หน้าชานบ้านแล้ว พี่คนขับเห็นพวกเราทำท่าจะกลับก็เลยรีบไปพุ่งไปสตาร์ตรถ พอได้ยินเสียงเครื่องยนต์เท่านั้นแหละผมถึงกับจุกอกเลย ฮือออ น้ำตาจะไหล รถเที่ยวนี้จะไม่มีผมนั่งอยู่ในนั้น

   “ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก”

   “ครับม๊า โทรหาผมบ่อยๆ ด้วยนะฮะ”

   “แน่นอนอยู่แล้วจ้ะ” และจู่ๆ แม่ของผมก็ยัดอะไรบางอย่างมาใส่ในมือ เฮ้ยยย เงินก้อนเมื่อกี้นี่นา “ม๊าอยากให้ฟีฟ่าเก็บเงินนี้ไว้เป็นความลับ อย่าให้ยายรู้เด็ดเชียวนะขาด เอาไว้ซื้ออะไรก็ตามที่อยากได้ โอเคมั้ย?”

   โอ๊ย น้ำตาผมจะไหลจริงๆ แล้วนะ “ครับ... ขอบคุณครับ”

   “มาให้ป๊ากอดหน่อย” ไม่ต้องเว้นจังหวะนาน พอป๊าพูดไม่ทันจบผมก็กระโดดโผกอดท่านเต็มแรง “ดูแลตัวเองด้วยนะ และถ้าอยู่ไม่ไหวก็รีบโทรบอกป๊าเลย ป๊าจะรีบมารับ”

   “เอาจริงๆ ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วล่ะ...”

   “อ๊าววว””

   “แต่ผมจะลองสู้ดูก่อนสักตั้ง!” ผมว่า “ป๊าไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมจะดูแลตัวเองดีๆ”

   “ดีมากลูกรัก” ป๊าโผตัวออกเพื่อเตรียมจะขึ้นรถ “อย่าลืมไลน์หาเจ๊กับเฮียว่าถึงแล้วล่ะ”

   “ครับ จะทำเดี๋ยวนี้เลย”

   “ไว้เจอกันจ้ะลูก”

   “บ๊ายบายยยย” ผมโบกมือลาทุกคนรวมถึงพี่คนขับรถด้วย “ลุงเท่ง ส่งป๊ากับม๊าถึงบ้านด้วยน้า”

   ฟิ้วววววว

   และรถคนนั้นก็แล่นฉิวหายไปสุดถนน คนที่ผมรักทั้งสองคนไปแล้ว เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ผมจะได้อยู่ห่างป๊ากับม๊า ปกติครอบครัวเราไปไหนไปกันตลอด ชักจะหวิวๆ แล้วสิ

   หลังจากนั้นผมได้ยินแต่เสียงลม มองซ้ายมองขวาไปตามถนนก็ไม่เจอผู้คน บรรยากาศชวนหดหู่ชะมัด นี่ผมถูกทิ้งไว้ที่เมืองลับแลหรือไงนะ ไม่คิดจะมีรถยนต์ผ่านมาสักคนเลยเรอะ

   อุ๊ย รีบกลับเข้าบ้านคุณยายดีกว่า ยืนอยู่ตรงนี้นานเกินไปแล้ว เดี๋ยวโดนดุเอาจะแย่เลย

   “แฮะๆ” ผมยิ้มแห้งๆ ใส่คุณยาย กุมไม้กุมมืออย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

   “แต่งหน้าด้วยเหรอ”

   “หา!?” เหวอเลยครับ พอได้ยินคุณยายว่าอย่างนั้นผมนี่รีบลูบหน้าตัวเองให้ยุ่งเลย “เปล่านะครับ ผมไม่เคยแต่งหน้าเลยนา”

   “ก็เห็นแก้มส้มซะขนาดนั้น” คุณยายเหลือบมองนิ่งๆ ยังเดาความรู้สึกไม่ได้เหมือนเดิม

   “อ้อ ถ้างั้นคงเป็นเพราะอากาศร้อนน่ะครับ” ผมยิ้มหวานอธิบาย “เวลาร้อนอบอ้าวแก้มผมมันชอบเปลี่ยนสีอยู่เรื่อยเลย นี่ถ้าได้ตากแดดนานๆ ตัวผมแดงเป็นเอเลี่ยนเลยนะครับจะบอกให้ ฮ่าๆๆๆ”

   “…”

   โหยยย ไม่ขำหน่อยเหรอยายยยยย ขำแห้งๆ ก็ได้ผมโอเค้

   “รู้ใช่มั้ยว่ามาอยู่ที่นี่ต้องช่วยฉันทำงาน”

   ผมเขยิบเก้าอี้เข้าไปใกล้คนพูด “รู้ครับ ผมพร้อมเต็มที่ ผมอยากช่วยคุณยายฮะ”

   “ดี…"

   “…” หูยยย ยายยิ้ม! เป็นรอยยิ้มแรกเลยนะตั้งแต่ได้คุยกัน แต่มันไม่ได้เห็นแล้วชวนให้ยิ้มตามสักนิด กลับทำให้ผมขนลุกซู่ซะมากกว่า

   “อยู่ที่นี่ต้องตื่นตีห้าครึ่งทุกวัน”

   “วะ... ว่าไงนะครับ”

   “มีปัญหากับการตื่นเช้าเหรอ?” คุณยายเลิกคิ้ว

   “มะ...ไม่มีๆ ไม่มีเลยครับ” ฮืออออ เวลานั้นยังฝันไม่จบเรื่องเลยมั้ง เคยตื่นเช้ากับเขาซะที่ไหนกันเล่าาา  แต่บอกไปเดี๋ยวโดนด่า ก้มหน้าก้มตารอรับคำสั่งอย่างเดียวละกัน

   “ทุกเช้าแกต้องตื่นไปจ่ายตลาดตามรายการที่ฉันสั่ง จัดการเตรียมจานชามสำหรับลูกค้า ลงน้ำแข็งใหม่ทุกวันเพื่อแช่ของสด คอยสังเกตดูว่าแกลลอนน้ำสำหรับลูกค้ามีพอหรือเปล่า แต่ปกติมันจะหมดวันต่อวัน ถ้าเห็นอย่างนั้นรีบโทรสั่งทันที เบอร์อยู่ในสมุดบัญชีในบ้าน” ยายละจากการพูดแวะมากระตุกยิ้มให้ผมทีนึง “ถ้าน้ำไม่พอลูกค้า ฉันจะโกรธมาก เข้าใจใช่มั้ย?”

   อึกกกก (เสียงกลืนน้ำลาย) “เข้าใจคร้าบบบ”

   แต่ตอนนี้อยากหาอะไรจดจัง ที่ยายพูดมามันเยอะเกินไปปปป ฮืออออ

   “ระหว่างวันก็ช่วยเสิร์ฟอาหาร ล้างจาน และก็บริการส่งอาหารกล่องตามที่ได้รับออเดอร์”

   “ส่งอาหารเหรอครับ?”

   “ใช่”

   “แบบฟู้ดแพนด้า อูเบอร์อี้ดเหรอครับ”

   “มันคืออะไร?”

   “อ่อๆ ไม่มีอะไรครับ แฮะๆ” ลืมไปว่าคุณยายคงไม่รู้จัก

   แต่กลับมาที่ส่งอาหารกล่องแป๊บบบ เฮ้ยยย งานยักษ์เลยอะ ยักษ์ทั้งกรุงลงกาเลยด้วยย และบวกกับหน้าที่ที่ผมได้รับทั้งหมดนั้น พูดเลยว่าตัวผมคนเดียวมันจะไปสู้ไหวเหรอออ ลูกจ้างคนเก่าของคุณยายเป็นทรานฟอเมอร์หรือไง ทำไมเก่งกาจขนาดนี้ ฮือออ

   “ติดใจตรงไหนหรือเปล่า หน้าเครียดๆ”

   หวายยย ผมคงเหม่อนานไปหน่อย “เปล่าครับ แฮะๆ”

   “ทำได้ใช่มั้ย?”

   “ทำได้สิครับ สบายม้วกกกก ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะแต่มีน้ำตาซ่อนอยู่ ฮือออ

   “งั้นงานแรกของแกวันนี้ก็คือไปส่งอาหารเที่ยงลูกค้า”

   “หาาาาา เริ่มงานเลยเหรอครับ!” โหยยย กะจะนอนอ่านหนังสือการ์ตูนให้เต็มที่ทิ้งท้ายสักหนึ่งวัน ผิดแผนไปหมดแล้ววว

   “ก็ต้องใช่น่ะสิ หรือแกมีอะไรต้องรีบทำก่อนหรือไง?”

   “มะ... ไม่มีครับ” โหยยย อย่าใช้คำพูดเชือดเฉือนกันแบบนี้สิ ผมกลัวเอาน้า

   คุณยายค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้อย่างกระย่องกระแย่งตามประสาคนแก่ ผมพยายามจะเข้าไปช่วยแต่แกเดินหนีซะงั้น

   “ไปเตรียมรถ เดี๋ยวถ้าฉันทำเสร็จแกจะได้รีบไปส่งเลย”

   “ระ...รถเหรอครับ” หูผมไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ยยย “แต่ผมขับรถไม่เป็นนะฮะ”

   “ไม่ต้องกังวล รับรองว่ารถที่ฉันพูดถึงน่ะแกขับเป็นแน่นอน”

   “จริงเหรอครับ...”

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

     “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่กกกกก”

   ฮืออออ ทำไมชีวิตไอ้ฟีฟ่าถึงต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ด้วยว้าาา

   “ฮึ่บบบบบบ” ผมร้องลั่นถนนเมื่อต้องงัดแรงเฮือกสุดท้ายถีบจักรยานให้พ้นเนินสูงด้วยความยากลำบาก

   ครับ... รถที่คุณยายพูดถึงคือจักรยานแม่บ้านสีชมพูหวานแหววซึ่งใหญ่กว่าตัวผมสักสองเท่าเห็นจะได้ ตอนขึ้นผมต้องเขย่งคร่อมมันจนเป้าแทบขาด แถมยังต้องลำบากหอบหิ้วถุงกล่องอาหารอีกสามถุงใหญ่ๆ โอยยย นี่มันงานกรรมกรชัดๆ เอ๊ะ แต่คิดๆ ดูแล้วพี่ๆ กรรมกรอาจจะไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ด้วยซ้ำ นี่มันเข้าข่ายการใช้แรงงานเด็กแล้ว แถวนี้มีโรงพักมั้ยนะ ผมจะฟ้องตำรวจว่าคุณยายแกล้งงงง

   หลังจากที่ถามทางชาวบ้านมาตลอดทาง ในที่สุดผมก็เจอลูกค้ารายที่สองจนได้ เป็นครอบครัวร้านโชว์ห่วยเล็กๆ ที่มีตู้แช่งเครื่องดื่มวางอยู่หน้าร้าน โอ้โหเห็นเอสโคล่าแล้วเปรี้ยวปากจังเลย ปกติผมไม่กินน้ำอัดลมนะ แต่เชื่อเถอะว่านี่ถึงเวลาที่ต้องแหกกฏแล้ว ต้องการดื่มอะไรดับร้อน!!

   “ข้าวมาส่งครับบบ”

   ตะโกนเรียกไปไม่นานก็มีเด็กสาวท่าทางซื่อๆ และน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมวิ่งจู๊ดออกมารับ

   “อ๊ะ!”

   “…” สาวหน้าม้ามองผมตาค้าง “มะ มีอะไรเหรอครับ?”

   “ว้าย เปล่าจ้ะๆ” เธอหลบหน้าทันที มีการเอาผมทัดหูอย่างอายๆ ด้วย เอ... ชักไม่แน่ใจและ ไหนขอส่องกระจกตู้แช่เย็นหน่อยซิ... ก็ยังหน้าเหมือนอาตี๋น้อยท้ายซอยเหมือนเดิมนี่หว่า

   พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างกายตัวเองก็ยักไหล่ จัดการรีบยื่นถุงกล่องอาหารให้เธอ “สี่ร้อยเจ็ดสิบห้าบาทครับ”

   “นี่ค่ะ” เธอยื่นเงินมาให้ แต่ดูเหมือนว่ามีอะไรจะพูดกับผมต่อ “เป็นหลานป้าปัดใช่มั้ยคะ?”

   “อ๋อ ใช่ครับ ผมเพิ่งมาช่วยยายวันนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

   “ยินดีจ้า เราชื่อแพดเม่นะ”

   หืม... ชื่อฟีฟ่าของผมถูกถีบลงชามข้าวหมาไปเลย โหยยย ชื่อเท่โคตรรรร แถมยังหน้าตาน่ารักน่าคุยชะมัด หน่วยก้านดีจนอยากพาเธอเข้าวงคัฟเวอร์แดนซ์ที่ผมเป็นหัวหน้าอยู่เลย ผูกมิตรเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันไว้สักคนก็คงจะดี นี่แพดเม่เพื่อนคนแรกของผมคร้าบบบ

   “เราชื่อฟีฟ่าครับ”  ผมเหล่ไปทางตู้แช่เย็นอีกรอบ “เออ แพดเม่ เราขอซื้อน้ำเอสขวดนึงสิ ขอเย็นๆ นะ”

   “อ้อได้จ้า เอาแบบใส่น้ำแข็งมั้ยล่ะจะได้ชื่นใจสุดๆ ไปเลย”

   “หืม?”

   เธอคงเห็นว่าผมทำหน้างงเลยอธิบาย “แบบเทใส่ถุงหิ้วแล้วใส่น้ำแข็งป่นไง คนกรุงเทพคงไม่เคยกินสินะ”

   พอเธอพูดผมก็อ๋อเลย เฮ้ยยยย เคยแต่เห็นผ่านๆ ตาไม่เคยลองกินสักที น่าสนใจดีแฮะ “งั้นจัดมาเลยจ้า”

   และไม่นาน ผมก็มีถุงน้ำอัดลมห้อยอยู่ที่แฮนด์จักกระยานจนได้ อ๊าาาา ชื่นใจจัง มีกำลังใจทำงานต่อแล้ว มาดูกันซิว่าลูกค้ารายสุดท้ายที่ผมต้องไปส่งกล่องอาหารมื้อกลางวันคือใคร

   ผมหยิบกระดาษที่ยายเขียนให้ขึ้นมาดูอีกครั้ง


   ออเดอร์ 3

   ผัดเผ็ดหมูป่าราดข้าว 6 กล่อง (ไข่ดาว 2 , ธรรมดา 1)

   กระเพราเนื้อไข่ดาว 2 กล่อง

   ต้มยำไก่ใส่พวงไข่ 2 ถุง

   ราคา : 770 บาท

   ส่ง : หัวหน้าเหม (กรมอุทยานฯ)


   อื้อหือออ สั่งไปกินคนเดียวหรือเลี้ยงทั้งหมู่บ้านกันล่ะเนี่ย เยอะขนาดนี้ไม่โทรเรียกโต๊ะจีนไปเลยเล่า ผมต้องมาลำบากแบกมาส่งรู้บ้างมั้ยคุณน้าๆ

   ว่าแต่... ไอ้กรมอุทยานอะไรนี่มันไปยังไงหว่า เคยได้ยินว่าบ้านยายอยู่ใกล้ๆ ที่นี่แต่ไม่เคยไปเยือนสักกะที แล้วแบบนี้เขาจะให้คนนอกอย่างผมเข้าไปส่งข้าวได้เรอะ

   “แพดเม่ๆ”

   “จ๋าาาา”

   เย้ยยย ทำไมโผล่มาเร็วจัง นึกว่าเข้าไปในบ้านแล้วซะอีก “รู้จักหัวหน้าเหมอะไรนี่หรือเปล่าครับ”

   “เอ๋?” สาวผมม้าเอียงคอ ชะโงกมาดูข้อความในกระดาษที่ผมถือ “ใช่พี่เหมที่ทำงานในอุทยานแห่งชาติXXหรือเปล่าคะ”

   “อื่อน่าจะใช่นะ แล้วไอ้กรมอุทธยานฯ นี่มันอยู่ตรงไหนเหรอ พอจะรู้ทางมั้ยอะ?”

   “อืม…”​ เพื่อนคนใหม่เดินออกมานอกถนนแล้วชี้นิ้ว “เดี๋ยวไปทางนี้นะ ตรงไปจนสุดแล้วก็เลี้ยวซ้าย ขับไปยาวๆ จะเจอป้ายใหญ่ๆ อยู่ทางขวา สะดุดตามาก”

   โห... น้ำตาแทบร่วง คนไทยไม่ไร้น้ำใจจริงๆ แฮะ “โอ้ แต๊งกิ้วๆ”

   “พอไปถึงก็ลองถามหาพี่เหมกับพวกพี่ๆ ในนั้นดูนะ แต่หาไม่ยากหรอก พี่เขาหล่อสะดุดตามาก เด่นสุดในกรมเลย”

   ผมหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนใหม่ทำสายตาหวานเยิ้ม ฮ่าๆ คงจะแอบชอบเขาล่ะสิสาวน้อย

   “ไงก็ขอบคุณอีกทีนะ เราไปก่อน บ๊ายบาย”

   “โชคดีนะจ๊ะ”

   เอาล่ะ ผมแวะเติมพลังมานานพอแล้ว รีบจบงานนี้สักที เราจะได้กลับบ้านยายไปเกลือกกลิ้งอ่านหนังสือการ์ตูนฟินๆ ยิ่งพอได้คนสวยใจดีบอกทางแบบนี้ยิ่งมีกำลังใจสู้ใหญ่ จัดการก้มดูดน้ำอัดลมแล้วถีบตรงไปหาลูกค้าของเรากันเล้ยยย อ๊าาาาห์

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

     ถึงผมพอจะรู้มาบ้างว่าบ้านยายอยู่ใกล้กรมอุทยานแห่งชาติ แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ปั่นจักรยานเข้ามาเหยียบในนี้เลย เพราะงั้นจึงไม่แปลกที่ผมจะอ้าปากค้างตลอดทางนับตั้งแต่ขับผ่านป้ายขนาดใหญ่ ในนี้มีพี่ๆ เจ้าหน้าที่และทหารวิ่งกันขวักไขว่ไปมา บางรายแอบยิ้มให้ผมด้วยแหละ ทำให้ผมต้องก้มหน้างุดรีบถีบรถหนีเพราะความเขินอาย จะมองอะไรกันเล่าาา รู้ตัวน่าว่าภาพลักษณ์ผมดูออกง่ายว่าเป็นเด็กกรุงเทพไก่อ่อน แต่ไม่เห็นต้องแอบนินทากันเลยนี่หว่า ฮึ่ยยย

   เอ... ลุงเจ้าหน้าที่หน้าดุตรงป้อมบอกว่าคนชื่อหัวหน้าเหมคุยงานอยู่ที่ห้องประชุมสอง... อย่าว่าแต่ห้องประชุมสองเลย ห้องประชุมหนึ่งอยู่ตรงไหนผมยังไม่รู้!! เป็นการบอกทางที่ได้ประโยชน์กับผมมาก ขอบคุณคร้าบลุงงง หลงทางจนได้เนี่ยยย

   เฮ้ยยย ถามพี่ที่กำลังกวาดถนนอยู่ตรงนั้นดีกว่า

   เอี๊ยดดดดด

   “พี่ครับบบบ”

   “มีอะไรน้อง”

   โหยยย สำเนียงแปร่งๆ สงสัยเป็นคนท้องถิ่นของแท้ “ห้องประชุมสองอยู่ตรงไหนฮะ”

   “นั่นไง” พี่เจ้าหน้าที่ชี้ไปยังบ้านหลังเล็กๆ ซึ่งอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ เย้ยยย สภาพเก๊าาาเก่า บ้านผีสิงที่ดรีมเวิร์ลยังน่าอยู่กว่านี้อีก

   “พี่แน่ใจเหรอ หน้าตาเหมือนไม่ใช่ห้องประชุมเลยอะ”

   “นั่นแหละที่ที่เขาเอาไว้ประชุมกัน” พี่เจ้าหน้าที่อธิบายต่อ “แล้วน้องมาหาใครล่ะ”

   “คนชื่อหัวหน้าเหมครับ”

   “นั่นแหละ หัวหน้าอยู่ในนั้น” เขาบอก ก่อนจะเกาคางหรี่ตามองผมเหมือนกำลังคิดอะไรได้ “นี่หลานป้าปัดใช่มั้ย?”

   “โห ยายผมดังขนาดนี้เลยเรอะ”

   “คนที่นี่ชอบสั่งอาหารป่าร้านป้าแก เกินครึ่งในนี้ฝากท้องไว้กับแกทั้งนั้นแหละ”

   หูยยย ไม่รู้ทำไม ได้ยินแล้วผมยืดอกเลยครับ ภูมิใจจัง ฮี่ๆ

   เฮ้ยยย นอกเรื่อง!! ผมต้องรีบไปส่งข้าวสิ ป่านนี้หัวหน้าเหมหิวท้องกิ่วแล้วมั้งงงงง

   “ขอบคุณนะพี่!”

   พูดเสร็จผมก็รีบจอดรถแล้ววิ่งปรู๊ดตัดสนามหญ้าแฉะๆ ไปที่บ้านหลังนั้นทันที จัดการดูแลเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่และรีบคว้าลูกบิดประตู

   เดี๋ยวนะ! ไม่ได้สิ พี่ทหารบอกว่าเขากำลังประชุมกันอยู่ เปิดไปตอนนี้เสียมารยาทแย่เลย ต้องเคาะประตูกันสักหน่อย

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   เงียบ...

   ประชุมหรือนอนกันอยู่เอ่ยยย ออกมาเปิดประตูหน่อยคร้าบบบ

   เคาะอีกชุดแล้วกัน ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   โหยยยยย ไม่หิวข้าวกันหรือไงคร้าบบบ!! นี่ถ้าเคาะอีกครั้งแล้วไม่เปิดผมจะกลับบ้านยายแล้วจริงๆ ด้วยยย

   ก๊อก...

   แอดดดด~

   เย้ย! เคาะไปได้ทีเดียวเอง ทีงี้ล่ะเปิดเร็วจัง

   ทันทีที่ประตูถูกเหวี่ยงออก กลิ่นดินและกลิ่นกระดาษก็ลอยโชยมากระแทกจมูกผมอย่างจัง ผมเห็นว่าในห้องนั้นมีคนนั่งล้อมโต๊ะกันประมาณสิบคน บางคนใส่ชุดเจ้าหน้าที่ บางคนก็ใส่ชุดทหารซึ่งทุกคนล้วนกำลังมองผมเป็นตาเดียว รวมถึงพี่เข้มในชุดลายพรางครึ่งท่อนผู้เป็นคนเปิดประตูต้อนรับผมด้วย โหยยย น้าเขาเป็นทหารที่หน้าเด็กจังเลยแฮะ อายุน่าจะพอๆ กับพี่ชายผมแหง มองเผินๆ ดูเป็นคนกวนๆ สังเกตได้จากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่โคตรไม่น่าไว้ใจ... ผมว่าหัวหน้าเหมคือคนนี้ละมั้ง หน่วยก้านใช้ได้ที่สุดในห้องแล้วล่ะ ถึงจะเด็กกว่าที่คิดก็เหอะ

   ผมยื่นถุงบรรจุกล่องอาหารให้เขาทันที “ข้าวมาส่งครับหัวหน้าเหม”

   “หึ พี่ไม่ใช่หัวหน้าเหมหรอก”

   “อ้าว” ผมย่นคิ้วมองกระดาษในมืออีกที “ก็นี่เป็นออเดอร์ของหัวหน้าเหมนี่ครับ แล้วพี่ข้างหน้าบอกว่าเขาอยู่ในนี้”

   เขาขำอีกรอบ แหนะ ตลกอะไรนักหนาอะน้า “พี่หมายถึงว่าพี่ไม่ใช่หัวหน้าเหม แต่หัวหน้าเหมอยู่ในนี้จริงๆ”

   อ้าวเหรอ ฮือออ แสดงความบื้อใส่คนแปลกหน้าอีกแล้วสิผมเนี่ย

   ผมรีบชะโงกหา ‘หัวหน้าเหม’ ตัวจริง แต่ยังไม่ทันจะพ้นไหล่คุณน้าทหารที่มาเปิดประตู เสียงหนึ่งก็ทำให้ผมชะงักซะก่อน

   “ไอ้ผู้กอง รีบๆ รับข้าวและกลับมาประชุมต่อมันยากตรงไหน”

   “…”

   “ใจคอมันจะอัธยาศัยดีกับทุกคนเลยหรือไงวะ”

   สะ... เสียงนั้นแทบทำให้ผมลืมหายใจ

   อะไรมันจะน่าเกรงขามขนาดน้านนนน

[ต่อ]
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-09-2018 21:32:26
[ต่อ]

ผมรีบมองหาต้นตอของเสียงให้ไว ดูเหมือนว่าน้าๆ ที่นั่งล้อมโต๊ะจะยังไม่ได้อ้าปากขึ้นสักคน แสดงว่าพวกเขาไม่ได้เป็นคนพูดสินะ แล้วใครกันคือเจ้าของเสียงทรงพลังที่ฟังแล้วขนลุกเมื่อกี้นี้!?

   จิ๊ก!

   เย้ย! ผมสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆ ด้านหน้าห้องประชุมก็สว่างวาบขึ้นกระทันหัน แสงสว่างส่องออกจากจอโปรเจ็กเตอร์ เผยให้เห็นรูปเสือชนิดหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก แต่นอกจากที่ผมจะได้เห็นน้องเสือแล้ว ผมก็ได้รู้ว่ามีใครบางคนกำลังยืนขวางลำแสงที่ฉายขึ้นบนกระดานนั้นอยู่

   ชายคนหนึ่งกอดอกและกำลังหันหลังให้ผม แผ่นหลังของเขาช่างกว้างชนิดที่ถ้าผมถอยออกมาอีกนิดมันต้องบังหน้าจอมิดแหงๆ เขาสวมเสื้อแขนยาวผ้ายืดคล้ายๆ ชุดออกกำลังกายแบบที่เฮียโฟมชอบใส่ แถมเข้ารูปซะจนขับมัดกล้ามแขนให้ดูโดดเด่น ไม่รู้ทำไมเห็นแล้วผมกลับนึกถึงครูสอนเลขที่โรงเรียนซะงั้น ก็ร่างกายของเขารูปทรงอย่างกับสี่เหลี่ยมคางหมูเลยครับ ป้านบน แคบล่าง แถมพื้นที่กว้างๆ ของเสื้อตรงกลางหลังนั้นสกรีนคำว่า ‘FBI’ ตัวเบ้อเร่อ โหหหห เท่ชะมัดยาดเลย

   ว่าแต่ ไม่หันหน้ามาหน่อยเหรอน้าาา ผมอยากถ่ายรูปลงเฟสบุ๊คโชว์สาวๆ ที่โรงเรียน รับรองดังเลยนะน้า คนกรี๊ดกระหึ่มแน่นอนนนน

   น้าทหารที่ยืนคาประตูเห็นผมนิ่งไปนาน เลยสะกิดไหล่ผมยิกๆ “นั่นแหละหัวหน้าเหมของน้อง”

   “อ้อๆๆ” ผมพยักหน้า และหันกลับมาตะโกนไปทางคนสั่งสินค้าทันที “ผมเอาข้าวมาส่งครับ!”

   “…”

   เงียบทำไมล่ะน้าา “เจ็ดร้อยเจ็ดสิบบาทครับ”

   “รอไปก่อน”

   “…”​ ผมถึงตัวเกร็งเมื่อได้ยินประโยคตอบรับ “วะ... ว่าไงนะครับ?”

   “กำลังประชุมกันอยู่ไม่เห็นหรือไง”

   อ้าวววว แล้วเงินของผมล่ะ จะเบี้ยวไม่ได้นะเดี๋ยวยายด่าตายเลยยย หันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่องเดียวนี้!!

   แต่ยังไม่ทันโวยวายคุณน้าหน้าห้องก็ส่งเสียงอีกรอบซะแล้ว “ไอ้โปรดมึงรีบๆ เอาข้าวเข้ามา จะได้ประชุมต่อกันสักที”

   “ละ... แล้วเงินของผมละครับ!”

   หลังกว้างๆ นั้นมีท่าทีเหมือนจะหันมา แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ “รอ”

   “…”

   “ขอโทษนะน้อง” คุณน้าทหารที่น่าจะชื่อโปรดคว้าถุงอาหารจากผมไป “วันนี้เพื่อนพี่หงุดหงิดนิดหน่อย”

   ฮือออ แล้วทำไมต้องมาลงกับผมด้วยยยยย

   “ผมต้องรอนานขนาดไหนครับ”

   “จนกว่าจะเสร็จประชุม”

   ผมถามน้าโปรดตะหาก ไม่ได้ถามคุณสักหน่อย คุณน้า FBI

   “ถ้ารอไม่ได้ก็กลับก่อนได้เลย เดี๋ยวตามไปจ่ายป้าปัดทีหลัง” แหนะ มีขู่อีกตะหาก

   “ไม่ต้อง! จ่ายกับผมตรงนี้แหละ ผมรอได้!”

   “ดี งั้นรอไป... ผู้กอง ปิดประตู!”

   ปัง!

   อูยยยยย กรอบไม้สีเหลี่ยมเหวี่ยงกระแทกจนเกือบโดนจมูกผมเต็มๆ

   โหยยย โกรธมาก ทำไมคุณน้า FBI เขาไม่เป็นมิตรเลย นี่ผมมาดีๆ นะเนี่ย ช้านิดช้าหน่อยจะเป็นไรว้าาา คนเพิ่งมาทำงานวันแรกนี่นา มันก็ต้องใช้เวลาเรียนรู้กันบ้างเซ่

   แต่ถ้าคุณน้าเขาบอกให้รอ ผมก็จะรอ! ดูซิมันจะนานแค่ไหนกันเชียว เพราะบอกตรงๆ นะครับ นอกจากจะอยากได้เงินค่าอาหารแล้ว ผมยังอยากจะเห็นคนใจร้ายภายใต้เสื้อ FBI คนนั้นเหมือนกัน ไม่ต้องไปไหนมันแล้ว ไม่ได้เงิน ไม่กลับบ้าน!!

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

    “เจอกันครับผู้กอง! - - ลานะครับหัวหน้าเหม!”

   หืมมม แจ้บๆๆ เสียงอะไรฟะ มาขัดขวางการนอนพักสายตาของผมซะได้ กำลังฝันว่าจะได้เดบิ้วเป็นไอดอลแล้วแท้ๆ ตื่นหมดเลยเนี่ย เซ็งงง

   เฮ้ย!! นี่มันใช่เวลานอนน้ำลายยืดซะที่ไหนกันเล่าาา จำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมมานั่งรอค่าอาหารจากลูกค้าไม่ใช่เรอะ แย่แล้ว นี่ผมฟุบคาโต๊ะม้าหินไปตั้งแต่เมื่อไหร่

   ผมรีบหันไปทางต้นเสียงอึกทึกครึกโครม แล้วก็เห็นน้าๆ มากมายเดินออกมาจากบ้านหลังเดิมที่ผมไปเคาะประตูส่งข้าว นี่คงประชุมกันเสร็จแล้วสินะ แย่แล้วว หัวหน้าเหมของผมจะหายตัวไปรึยังเนี่ย ไม่ได้นะ ยังไงๆ วันนี้ผมก็ต้องได้ค่าข้าว!

   เฮ้ย นั่นน้าทหารที่เป็นคนมาเปิดประตูให้ผมนี่นา ชื่ออะไรนะ ‘โปรด’ ใช่มั้ย รีบเข้าไปประชิดตัวให้ไวเลยครับ

   “น้าโปรดครับ!”

   เย่สส ใช่จริงด้วย คุณน้าทหารหันขวับมาทางผมทันที บุหรี่ที่ตั้งใจจะจุดสูบยังคาอยู่ในปาก แถมยังมีการเลิกคิ้วสูงมองผมเป็นเชิงประหลาดใจ โหเพิ่งเห็นหน้าชัดๆ... คุณน้าเขาดูดีใช้ได้นะเนี่ย ออกแนวเข้มๆ เท่ๆ ที่เขาบอกว่าช้างเผือกอยู่ในป่าคือเรื่องจริงสินะ

   “อ้าว ยังอยู่อีกเหรอ”

   ผมก้าวเข้าไปใกล้พร้อมทั้งแบมือ “ขอเงินค่าข้าวครับ!”

   เย็นแล้ววว ต้องรีบกลับไปหายาย เดี๋ยวยายเป็นห่วงงง

   “เฮ้ย ฮ่าๆ เป็นแก๊งเด็กไถตังค์หรือไง”

   “ผมไม่ตลกนะ!” ผมยังคงแบมือ “เอาเงินมาาา”

   “ใครสั่งก็ไปเอาเงินจากคนนั้นสิ”

   “ผมไม่อยากคุยกับเขา เขาคงเกลียดผม!”

   “รู้ได้ไง?”

   “เขาไม่หันมามองหน้าผม”

   “ตรรกะอะไรของน้องวะ”

   “เร็วๆ ครับน้า ผมรีบบบ” เลิกต่อปากต่อคำแล้วจ่ายค่าเสียหายมาได้แล้วววว

   “เอ๊า เรียกกูน้าด้วยว่ะ” คนใส่ชุดทหารครึ่งท่อนส่ายหัวบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่สุดท้ายก็ยอมล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจากกางเกงลายพรางจนได้

   แต่ยังไม่ทันที่น้าทหารจะได้ล้วงเข้าไปหยิบแบงค์ อยู่ๆ ก็มีเสียงมารมาแทรกขึ้นซะก่อน

   “คุยกับใครอยู่วะไอ้โปรด”

   น้้ำเสียงนั้น... มันดังมาจากในบ้าน... คงเป็นน้า FBI คนนั้นแน่นอน

   หวายยยยย ไม่เอาๆ ถึงตอนแรกจะอยากเจอหน้า แต่มาคิดอีกทีไม่เอาดีกว่า เขาต้องหน้าเหี้ยม ดุ โหด และไม่เป็นมิตรแน่ๆ

   “มึงมาก็ดีเลยไอ้เหม รีบมาจ่ายเงินน้องเขา!”

   จะไปเรียกเขามาทำไมเล้าาาา “น้าแหละเอาเงินมา!”

   “เฮ้ยยย” คุณน้าทหารร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าผมทำจะท่าแย่งกระเป๋าตังค์ไป “สรุปเป็นขโมยจริงๆ ใช่มั้ยฮะ”

   “โอ๊ยยย เอาเงินมาให้ผมเถอะน้าาา”

   คุณน้าทหารยกกระเป๋าขึ้นเหนือหัว โหยยย แน่จริงอย่าล้อปมด้อยดิ รู้ตัวน่าว่าเตี้ยย “ไอ้เหมมม มึงรีบมาเลยสัด น้องเขาจะขโมยเงินกูแล้ววว”

   “เอาเงินม้าาาา”

   “เขายังอยู่อีกเหรอ”


   กึก!

   ผมหยุดกระโดดคว้าอากาศทันทีเมื่อเห็นว่าเสียงนั้นอยู่ใกล้กว่าที่คิด แย่แล้ววว มัวแต่ไร้สาระไม่ได้มอง ตอนคุณน้า FBI กำลังก้มหน้าก้มตาล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าตัวเองอยู่ข้างๆ ผมตรงนี้แล้ววว

   ผมรีบถอยกรูดไปตั้งหลัก แต่คุณน้าเขาก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองสักที พออยู่ใกล้กันแบบนี้ทำให้รู้ว่าเขาตัวใหญ่กว่าที่คิดเยอะเลย นั่นหลังหรือแผนที่ประเทศออสเตรเลียวะ ใหญ่จนบังวิวมิดเลยยย

   ถึงจะกลัวๆ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ครับ ใจคอน้าแกจะไม่เงยหน้ามาสบตากันเลยหรือยังไง... แต่ก็ดีแล้วล่ะ คอยดูนะ พอได้เงินมาผมจะรีบเผ่นแน่บทันที

   แล้วทำไมน้าแกล้วงประเป๋านานจังวะ ในนั้นมีเงินเป็นแสนรึไง หยิบๆ มาให้ผมสักทีเห้อออ

   “กี่บาทนะ”

   “…” เฮ้ยยย เขาถามผมว่ะ ถึงจะเป็นการถามที่ไม่ได้มองหน้าก็เหอะ “จะ...เจ็ดร้อยเจ็ดสิบครับ”

   “หก... เจ็ด... แปด...” นิ้วใหญ่ๆ หยิบธนบัตรออกมา พร้อมกับยื่นให้ “อ่ะ”

   และสุดท้าย... เขาก็เงยหน้าขึ้นมาป๊ะผมจนได้!!!

   มะ...ไม่รู้ทำไมผมถึงกลืนน้ำลายทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าเต็มๆ ตา ส่วน ‘หัวหน้าเหม’ ตรงหน้าก็ค้างเติ่งกระทันหันหลังจากปะทะสายตากับผมเช่นกัน คิ้วเข้มๆ นั้นเลิกสูง ดวงตาที่หวานกว่าที่คิดกำลังไล่สำรวจตัวผมตั้งแต่บนลงล่างแบบไร้มารยาท และอยู่ๆ เขาก็เผยอริมฝีปากสีธรรมชาติจนกรามปรากฏขึ้นให้เห็นเด่นชัด พาลให้ผมไปมองหนวดเคราอ่อนๆ ที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่งขึ้นหลังจากการโกนคราวก่อน สิ่งที่ผมอิจฉาคือหน้าเขาใสมาก ไม่ได้หมายถึงขาวจั๊วหน้าวอกนะครับ แต่ใสในนี้ทีนี้หมายถึงเนียนเรียบกริบ ไร้สิวผดผื่นอย่างไม่น่าเชื่อทั้งๆ ที่อยู่กลางป่ากลางดง ผมเผ้าสั้นๆ บนหัวถูกเสยไว้เป็นทรงเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน แถมจมูกก็โด๊งโด่งซะนึกว่าเป็นฉลามปากขวด ผมไม่เคยชมใครว่าหล่อนอกจากพ่อหรอกนะครับ แต่กับน้าคนนี้...

   เออ หล่อ!! แถมหล่อเกินเรื่องเลยด้วยยยย

   เอ... แต่เขายังดูไม่แก่เลยนะ น่าจะอายุสักสามสิบต้นๆ คนเป็นหัวหน้าต้องฟิลลุงๆ กว่านี้หน่อยไม่ใช่หรือไง ภาพในหัวตอนแรกคือผู้พัน KFC เลยนะครับ

   แต่ถึงยังไงก็เหอะ มองหน้าผมแล้วทำท่าผงะแบบนี้คืออะไร ผมไม่ใช่ปีศาจนะเฟ้ยยย

   เขายื่นตังค์ให้ผมอยู่นี่หว่า รีบหยิบเลยดีกว่าครับ “ขอบคะ...”

   ฟึบ! อ๊าวววว น้าเขาหดมือกลับไปอะ เอาเงินม้าาาา

   หัวหน้าเหมหันขวับไปทางเพื่อนร่วมงาน “ไอ้โปรด”

   “หืม?”

   ตาหวานๆ ของคนที่ไม่ได้หวานเหมือนตาเหล่มาทางผม พร้อมทั้งกระซิบกระซาบเหมือนจะไม่ให้ได้ยิน

   “ผู้ชายใช่มั้ยวะ?”

   “ฮ่าๆๆ ไอ้สัดเหม” คุณน้าลายพรางหัวเราะซะไม่เกรงใจผมที่ยืนหัวโดเด่อยู่ตรงนี้เลย ฮึ่ยยยย ไม่ต้องทำมาเป็นพูดเบาๆ ผมได้ยินหมดแล้วววว “แหกตาดูดีๆ แล้วตอบตัวเองดิ๊”

   คนใส่เสื้อสกรีนคำว่า FBI มองผมเต็มๆ ตาอีกครั้ง คราวนี้กอดอก จ้องอย่างออกนอกหน้าจนผมต้องหดคอหนี เหวอออ ทำอะไรของน้าเนี่ย

   “อ่ะ” เขายื่นปึกแบงค์ร้อยมาให้อีกหน

   ผมทำท่าจะหยิบแต่เขาก็ดึงมือกลับไปอีกแล้ววว “อ้าวน้า! เล่นอะไรเนี่ย!!”

   “เรียกฉันว่าอะไรนะ?”

   “น้า!!” อายุน้อยกว่าพ่อผมให้เป็นน้าหมดแหละ

   “ฮ่าๆ กูก็โดนมึง” นายทหารคนข้างๆ หัวเราะชอบใจ ฮึ่ยยย น้าคนนี้เขาจะหัวเราะเป็นอย่างเดียวหรือไง ช่วยผมเซ่ ต้องปกป้องประชาชนไม่ใช่เรอะ ผมกำลังโดนคุกคาม ช่วยด้วยยยย

   “หึ” หัวหน้าเหมยังคงหน้านิ่ง โหยย ผมนี่ถึงกับถอยหนีสองก้าวเลยครับ น้าช่วยแสดงออกผ่านสีหน้าได้มั้ยเนี่ยยย เรียบเกิ๊นนน “หลานป้าปัดใช่มั้ย?”

   “…” คำถามยอดฮิตหรือไงวะ เหมือนกับเวลาเทเลอร์ สวิฟต์โดนถามว่าเพลงนี้แต่งด่าใครไรงี้ “อะ... อื้อ ใช่”

   “ชื่ออะไร”

   “…”

   “ฉันถาม” เขาย้ำเสียงเรียบแต่ก็ดุดันไปพร้อมกัน ฮือออ ยอมเจอคนตะโกนใส่หน้ายังดีกว่าคนพูดจานิ่งๆ แต่น้ำเสียงเชือดเฉือนแบบนี้!

   “ผมชื่อ... ฟีฟ่า”

   “…” เขานิ่งไปแป๊บนึงเมื่อได้ยินคำตอบ อะไรเล่า ก็บอกแล้วนี่ไง “อ่ะ ค่าอาหาร”

   คราวนี้น้าเขาจะให้จริงแล้วใช่มั้ย ถ้าผมเอื้อมมือไปหยิบจะโดนแกล้งอีกหรือเปล่าอะ

   หนึ่ง สอง สาม... ฮึ้บบบ เฮ้ยยย คราวนี้ไม่แกล้งงงง เย่! เสร็จภารกิจ กลับบ้านได้สักที!!

   “จะมาอยู่นานเท่าไหร่”

   หืมมม มัวแต่นับเงิน ตะกี้น้าเหมเขาคุยกับผมปะ?

   “ฉันถาม” โอเค ผมได้คำตอบละ ฮือออ

   “น่าจะ... ประมาณเดือนนึงครับ”

   “น้องเขาดูกลัวมึงว่ะไอ้หัวหน้า ฮ่าๆๆๆ”

   “สัด กูไม่ได้หน้าเป็นมิตรแบบมึงหนิ”

   คุณน้า FBI ทำตาดุๆ ไปทางเพื่อน ก่อนจะเดินก้าวฉับๆ มาใกล้ผมกว่าเดิม ฮึ่ยย ผมถอยไม่ได้แล้วนะ ตรงนี้เป็นเนิน ถอยคือกลิ้งเลยยย

   “ทีหลังช่วยมาส่งอาหารกลางวันให้เร็วกว่าบ่ายโมงได้มั้ย พวกนั้นจะได้อิ่มท้องก่อนเข้าประชุม”

   “…”

   “ถามอะไรก็ไม่ตอบ ไม่อยากคุยกับฉันหรือไง”

   รู้น่า... ผมกำลังอึ้งอยู่ แหม่ สั่งเป็นคนใช้เลย ผมไม่ใช่ลูกน้องของน้านะ

   “ขอโทษนะครับ ครั้งหน้าผมจะมาให้เร็วกว่านี้”

   “ฉันไม่ได้ตำหนิ ฉันแค่จะถาม” เขาโค้งหัวลงมาจ้องตาผมเน้นๆ “เพราะถ้าเธอบอกว่าไม่ได้ ฉันจะขับรถไปรับที่ร้านป้าปัดเอง”

   “…”

   โห... ใจดีจัง ผมแอบเปิดใจรับเขาเข้ามานิดนึงเลยเนี่ยยย

   “ฉันรู้ว่าเธอมาจากกรุงเทพ คงไม่ค่อยเต็มใจทำอะไรแบบนี้หรอก”

   เพล้ง! เอื้อออออ หน้าสั่นนนน

   เปิดมาดีๆ ไหงมารถคว่ำกลางทางแบบนี้อะ!!

   โอ๊ยย ไอ้เราก็นึกว่าหวังดี ที่แท้ก็แดกดันกันชัดๆ มันชักจะดูถูกกันเกินไปแล้ววว เด็กกรุงเทพแล้วไงวะ มีพารากอนแล้วกัน ฮึ่ยยยย เกือบหลุดยิ้มดีใจที่เจอคนใจดี สุดท้ายก็เป็นคนใจร้ายอย่างที่คิดไว้ตอนแรกไม่มีผิด!

   “ไอ้โปรด ไปหาอะไรแดกกันเถอะ” คนพูดคว้าบุหรี่ที่เหน็บอยู่ที่หูมาคาบไว้ในปาก

   เดี๋ยวววววว แอบหลอกด่าเขาแล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆ แบบนี้เรอะ! “ผมทำได้!”

   “…”

   “น้าคอยดูเลย ผมทำได้! ผมจะมาส่งข้าวให้น้าตรงเวลา!!”

   คุณหัวหน้าเหมแห่งกรมอุทธยานเอี้ยวตัวมาโชว์เสี้ยวหน้า ซึ่งยังเรียบไร้อารมณ์เหมือนเดิม “อืม”

   “…”

   “ก็ดีกับตัวเธอแล้วไม่ใช่หรือไง” คิ้วเข้มๆ กระตุกขึ้นเล็กน้อย เขาจุดบุหรี่และยื่นไฟแช็คให้กับเพื่อนทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ และสุดท้ายก็พากันเดินจากไปโดยไม่สนใจใยดี ทิ้งผมให้ขายตัวสั่นเพราะความโมโหที่อยู่ตรงนี้คนเดียว

   ฮึ่ยยย หัวหน้าเหม... ผมจะจดชื่อน้าเอาไว้ น้าจะเป็นศัตรูตลอดหนึ่งเดือนที่ผมอยู่ที่นี่ แล้วถ้าคราวหน้าน้ายังจะแกล้งผมอีก ต่อไปผมจะเรียก ‘ลุงงงง’ ให้ขายหน้าทั้งกรมเลยคอยดู!

   เอ๊ะ ว่าแต่ตำแหน่ง ‘หัวหน้า’ ที่ปะหน้าชื่อเขามันยิ่งใหญ่ขนาดไหนนะ อยากรู้จัง...

TBC

(https://images.unsplash.com/photo-1531948240083-6a7582ab0c93?ixlib=rb-0.3.5&s=0cbe226dda839ae99e82a8a1a7695703&auto=format&fit=crop&w=967&q=80)

    แวะทอร์กซักนิด
     สวัสดีคร้าบผม theneoclassic เอง
แวะมาฝากลูกชายคนใหม่ 'น้องฟีฟ่า' นั่นเอง
ผมมีความจำเป็นที่ต้องปั่นเรื่องนี้ก่อน U_U
เพราะเป็นโปรเจ็กต์ดองที่ตั้งใจจะเขียนมานานแล้ว แต่ข้ามคิวไปเยอะเลย
เพราะงั้นสถานะการเขียนของผมจะเป็นเรื่องนี้นะครับ ฝากติดตามกันโตยย

เหตุการณ์และสถานการณ์ในนิยายเรื่องนี้
ถูกจินตนาการใหม่โดยตัวผม เพื่อป้องกันการพาดพิงที่ไม่เหมาะไม่ควรนะครับ
เพราะงั้น ผมจะบรรยายให้บรรยากาศในเรื่องดูฟุ้งๆ นิดนึงเนอะ

ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทธยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 09-09-2018 22:05:35
น้องฟีฟ่าน่ารักมากเลยค่ะรอติดตามนะคะน้าเหมอย่าแกล้งน้องเด้อ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทธยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: onlyplease ที่ 09-09-2018 22:15:55
ต่อออออออออออออออ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทธยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 09-09-2018 22:30:55

โอ๊ยยยยยย ฟีฟ่าลูก ต่อให้เหตุการณ์จะมาคุยังไง หนูก็จะเอาใบกระเพรามาอมเล่นไม่ได้นะลูกนะ งื้ออออออออออออ

แล้วดูเข้า โดนแดดก็แก้มส้มจนยายคิดว่าแต่งหน้าไปอี๊กกกกก ใจบางอะ พี่รักหนูเข้าแล้วลูกเอ๊ยยย



ว่าแต่... น้าเหมนี่ยังไงคะ?
จะมาดีมาร้ายกันล่ะเนี่ย
แต่ก็นะ เห็นหน้าน้องแล้วนิ่งไปเลยแฮะ
ดูท่าจะมีคนถูกใจน้องแก้มส้มนะเนี่ย

งุ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-09-2018 00:19:53
เอ็นดูน้องฟีฟ่า น้าเหมอย่าแกล้งน้องนะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 10-09-2018 00:29:37
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 10-09-2018 00:52:59
เนื้อเรื่อง เกี่ยวกับกรมอุทยานป่าไม้ ไม่ค่อยได้มีให้อ่านเท่าไหร่ สนุกค่ะ ติดตาม น้องฟีฟ่า หัวหน้าเหม
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 10-09-2018 01:21:04
น้าเหมอย่าแกล้งเด็กมันมือเกินไปนา

ปล. ชื่อกระทู้ อุทยาน เขียนถูก แต่ในเรื่องดันเขียนเป็น อุทธยาน ซะงั้น
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: มะเขือม่วง ที่ 10-09-2018 17:18:38
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 10-09-2018 20:50:13
ฟีฟ่าสู้นะลูก​ หนูจะไหวไหม​เนี่ย​   :hao4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-09-2018 21:50:38
หัวหน้าเหม ไปวัดสายตาก่อนดีมั้ย  :laugh: :laugh: :laugh:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.1 : ช้างเผือกแห่งกรมอุทยาน (9sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 10-09-2018 22:14:39
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 11-09-2018 20:52:29
EP.2

น้าช่วยผมหน่อย

(https://i.pinimg.com/564x/2e/bb/f1/2ebbf18ffaf4c27bff7c1b059fe3f5c0.jpg)


     โครม!

   ผมไถลกระเป๋าใบสุดท้ายไปยังมุมห้องสมทบกับเพื่อนๆ ของมัน เย่!! ในที่สุดผมก็จัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ แต่กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อแตกอยู่เหมือนกัน ปกติหน้าที่แบบนี้จะเป็นของพี่สาแม่บ้านที่บ้าน แต่มาอยู่กลางป่ากลางเขากับแบบนี้ผมจะใช้ใครได้ละเนอะ หรือให้ใช้ยาย? หวายยย ไม่ได้ๆ ขืนทำอย่างนั้นมีหวังผมโดนตะหลิวเฉาะหัวแยกกันพอดี

   เอาล่ะ มาเศร้ากับชีวิตรันทันของผมกันดีกว่า ดูห้องผมสิครับ แอร์ก็ไม่มี เตียงก็ไม่มี แถมยังเล็กกว่าห้องน้ำส่วนตัวที่บ้านผมซะอีก แต่ยังดีที่ยังสะอาดสะอาดสะอ้านเรียบร้อย คงต้องขอบคุณลูกจ้างคนเก่าที่จัดการไว้ให้ด้วยล่ะ อันที่จริงผมสามารถนอนที่ไหนก็ได้ ขอแค่สะอาดเป็นพอ

   ฮู้ว จะว่าไปแล้วจัดห้องก็เหนื่อยเหมือนกันแฮะ แต่ก็ภูมิใจโคตรๆ ต่อไปเรามาเตรียมกางมุ้งนอนดีกว่า ไหนมาดูซิว่าจะต้องทำยังไงกับแกบ้าง

   ผมหยิบผ้าตาข่ายนิ่มๆ ที่พับไว้ขึ้นมาดู เอ่อ... ด้านไหนเป็นด้านไหนวะ จับมุมนึงอีกมุมนึงเบี้ยว พอจะจับอีกมุมสายก็พันกันอีก โอ๊ยยยย ไม่ทำมันละ!! ยากเย็นแสนเข็นเหลือเกินนะชีวิตมึงเนี่ย โมโห!!

   “ฟีฟ่า!”

   เอ๊อะ คุณยายเรียก “จ๋าาาาา”

   “ครับ!”

   ผมแทบเบรกหัวทิ่มเมื่อวิ่งออกมาหน้าบ้านแล้วเจอยายยืนเท้าเอวทำหน้าดุๆ รออยู่แล้ว “อะไรเหรอฮะ?”

   “เป็นผู้ชายต้องพูดขานว่าครับสิ! มาจ๋งมาจ๋าได้ยังไง”

   “โหยยย อยู่บ้านผมก็พูดกับพ่อแบบนี้นะครับ”

   “แล้วพ่อแกเขาโอเคเหรอ”

   “ป๊ากับม๊าโอเคครับ บอกว่าน่ารักดี”​ ว่าแล้วก็ยิ้มใส่ยายหนึ่งแฉ่ง

   “เฮอะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย” คุณยายส่ายหัวอย่างเอือมระอา ไม่เอาน่าาา แค่พูดว่าจ๋าแค่นี้เอง “แล้วนี่จะกินอะไร”

   “หา?”

   “ทำหน้าเด๋อด๋าอยู่นั่นแหละ จะไม่กินข้าวเย็นเรอะ”

   เออจริงด้วยแฮะ วันนี้ตั้งแต่ออกมาจากกรุงเทพก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย พอยายพูดถึงก็หิวขึ้นมาเลยเนี่ย

   หึๆ ผมว่าผมใช้เวลานี้ออดอ้อนคุณยายให้ใจอ่อนกับหลานคนนี้หน่อยดีกว่า

   “คุณยายมีเมนูแนะนำมั้ยครับ”

   “เลือกมาสักอย่างมันยากตรงไหน”

   “โหยยย ไม่ได้หรอกฮะ คุณยายทำอาหารอร่อยทุกอย่างอยู่แล้วใช่มั้ยล่า ผมต้องเลือกกับข้าวมื้อแรกให้อร่อยที่สุดสิครับ”

   แหนะ แหนะ มีเอี้ยวตัวหลบไปอีกทาง เขินผมล่ะซี่

   “งั้นเอาเมนูไป” คุณยายหยิบกระดาษเคลือบแผ่นใสใบใหญ่ๆ มาวางแหมะไว้ตรงหน้าผม เอ... ไหนดูซิ มีอะไรน่ากินบ้างน้า



       
อาหารแนะนำ ร้านอาหารป่าป้าปัด


   อาหารประเภทผัด (กระเพรา,ขี้เมา,ผัดเผ็ด,ผัดกระเทียม):

   หมู, หมูป่า**, ไก่บ้าน, นกกระทา*, จระเข้, กบนา, ปลาไหล, ปลาบึก, ปลาคัง, กวาง, งูเห่า, กระต่าย***


   อาหารประเภทลาบ:

   เก้ง, เลียงผา*, นกกระจอกเทศ, ปลาคัง**


   อาหาประเภทต้ม

   - ต้มแซ่บปลาดุกนา**

   - แกงเหลืองไก่บ้าน

   - ต้มหมูใบชะมวง***

   - แกงเผ็ดปลาไหล

    อาหารตามสั่งต่างๆ



        หน้าผมซีดเป็นซูเปอร์ตีนไก่ในขณะที่ค่อยๆ วางเมนูลง...

   นี่ผมเพิ่งอ่านอะไรไปวะเนี่ยยยยยยยย

   ฮือออ แต่ละเมนู เปิบพิศดารคงต้องยกนิ้ว เรียกว่าขนมาทั้งป่าทุกสิงสาราสัตว์ เชื่อเต็มร้อยแล้วครับว่าคุณยายขายอาหารป่าจริงๆ แต่ที่ช็อกที่สุดคงจะเป็นน้องกระต่าย มันกระโดดแทะแครอทอยู่ของมันดีๆ จะไปกินมันทำม้ายยย แถมมีการแปะท้ายตั้งสามดาวด้วยนะ กล้ากินน้องกันลงเหรอถามจริงๆ โอยยยย เห็นแล้วหน้ามืดชิบเป๋งเลย คุณสตาร์กครับผมไม่ค่อยจะสบายยยย

   แต่ถึงจะสยองขวัญสั่นประสาทขนาดไหนก็ต้องกลับมาฝืนยิ้มครับ

   “เอาข้าวไข่เจียวหมูสับก็ได้ฮะ แฮะๆ”

   “หึ ไม่อยากกินอะไรอร่อยๆ ในเมนูแล้วหรือไง”

   ยายยยย ไม่ต้องมาขำเลย ฮึ่ยยยย ตลกเหมือนกันนะเราอะ

   หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ลิ้มรสไข่เจียวหมูสับฝีมือคุณยายจนได้ โอ้โหหหห ต้องบอกเลยว่าขนาดเป็นเมนูเบสิกๆ ยังทำให้ผมตื่นตาตื่นใจอูมามิสุดๆ เคยได้ยินกันมั้ยครับว่าถ้าจะตัดสินใครว่าทำอาหารอร่อยหรือเปล่า ให้ดูจากไข่เจียวที่เขาทำ ฝีมือของคุณยายคงจะอร่อยตามคำร่ำลือจริงๆ นั่นแหละ พิสูจน์แล้วด้วยตัวผมเองงง

   “ฟีฟ่า เดี๋ยวยายไปอาบน้ำก่อนนะ เข้าบ้านก็อย่าลืมปิดประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”

   “คร้าบบบ”

   “กินเสร็จก็วางจานไว้ในกาละมังนั่นแหละพรุ่งนี้ค่อยมาล้าง”

   “ได้ฮะ” ผมตอบรับคุณยายอีกครั้งตอนตอนที่ลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บหลังจากที่ฟาดไข่เจียวเรียบไม่เหลือแม้แต่ซาก แต่ก็ต้องสะดุดกึกเพราะสายตาดันไปเห็นกล่องข้าวที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์ทำอาหารเข้าให้

   “เอ๊ะ? นั่นของใครอะครับ?”

   คุณยายเอี้ยวตัวกลับมามอง “เออ เกือบลืม! มีคนมาสั่งข้าวไว้ ยังไงฝากแกรอเอาให้เขาหน่อยแล้วกัน”

   ใครกันนะ สงสัยจัง “ได้ครับ คุณยายไปนอนเถอะ ฝันดีฮะ”

   “แกก็รีบนอนด้วยล่ะ อย่าลืมว่าพรุ่งนี้เช้าต้องไปตลาด”

   พอได้ยินแล้วจะร้อง ฮือออ จริงด้วย พรุ่งนี้ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดนี่นา งั้นวันนี้ผมนอนเร็วหน่อยดีกว่า เดี๋ยวสักก่อนสี่ทุ่มผมต้องอาบน้ำอาบท่าให้เสร็จเรียบร้อย

   งานวันแรกผ่านไปด้วยดีครับ หลังจากที่ไปส่งกล่องข้าวอาหารกลางวันผมก็กลับบ้านมาล้างจาน วิ่งวุ่นเสิร์ฟอาหาร พร้อมกับเก็บตังค์ลูกค้าที่เข้ามาทานในร้าน เอาจริงถ้าไม่คิดอะไรมากมันก็สนุกดีนะ ความรู้สึกมันคงคล้ายๆ กับงานพาร์ทไทม์ที่ผมเคยเห็นเพื่อนๆ ทำและถ่ายรูปอวดลงโซเชียล ไว้วันหลังผมอัพรูปตัวเองลงไอจีมั่งดีกว่า พนันได้เลยว่าพวกเพื่อนๆ ต้องหัวเราะกันวายป่วงแน่ที่เห็นลูกคุณหนูอย่างผมมาตกระกำลำบากขนาดนี้

   ผมสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ พอหันไปก็เห็นว่ามีรถจี๊บสีเขียวตุ่นๆ คันใหญ่ดริฟต์เข้ามาจอดอยู่ที่ลานกว้างหน้าบ้านพอดิบพอดี ว้าววว เท่จัง สงสัยเป็นลูกค้าที่สั่งข้าวไว้ละมั้ง ยืนยิ้มรอรับอยู่ตรงนี้ดีกว่า

   เอ๊ะ แต่ดูเหมือนว่าผมจะเคยเห็นคนที่ลงมาจากฝั่งคนนั้นขับมาก่อนนะ...

   เฮ้ยนั่นมันน้าโปรด คนที่เปิดประตูให้ผมตอนไปส่งข้าวที่กรมอุทธยานฯ ไงเล่า!!

   “อ้าววว ว่าไงน้องแก๊งไถตังค์” น้าโปรดแจกยิ้มกว้างมาแต่ไกล เขายังใส่ชุดทหารครึ่งท่อนแบบเดิมที่เห็นเมื่อตอนกลางวันเด๊ะ

   “ไม่ใช่สักหน่อยนะครับ”

   แต่ในขณะที่กำลังผมเบ้ปากใส่นายทหารพร้อมทั้งย่นจมูกด้วยความหงุดหงิด สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปเห็นผู้ชายอีกคนกำลังลงมาจากรถเข้าจนได้ พอเห็นเครางามๆ กับหน้านิ่งๆ แล้วผมถึงกับตัวแข็งเลยครับ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก... หัวหน้าเหม โจทย์ผมไงล่ะ!

   คุณหัวหน้าเม้มปาก จัดการยกแขนขึ้นกอดอกพร้อมทั้งมองผมด้วยความเฉยเมยเหมือนเคย

   “ไง”

   “…” งะ…ไงอะไรของน้าเขาวะ

   “ฉันทักทายเธออยู่นะ”

   “เอ่อ...” ผมทำเป็นยืดตัวสู้ พร้อมทั้งยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับน้า”

   “กราบตรงอกเพื่อนพี่เลยก็ได้ครับ มันชอบเด็กๆ”

   “พูดมากจังวะมึงอะ” คนหน้าตายหันไปด่าเพื่อน ก่อนจะสะบัดหน้ามามองผมอีกครั้ง “แล้วเธอยังไม่นอนอีกเหรอ”

   “คุณยายบอกว่าให้รอลูกค้ามารับข้าว ไม่คิดว่าจะเป็นพวกน้าสองคน”

   “พวกพี่เพิ่งกลับจากลาดตระเวณ หิวมากๆ เลยโทรมาสั่งข้าวป้าปัดไว้น่ะ” น้าโปรดว่า “แล้วนี่ป้าแกไปนอนแล้วเหรอ”

   “เพิ่งไปเมื่อตะกี้เลยครับ”

   “โธ่! ว่าจะมีเรื่องคุยกับป้าเขาสักหน่อย” ชายในกางเกงลายพรางทำหน้าเสียดาย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของน้าแกก็ส่งเสียงซะดังลั่น ทำเอาเจ้าตัวต้องเดินหนีไปคุยธุระอีกทาง “คุยกันไปก่อนนะหนุ่มๆ เมียโทรมา”

   ผมถึงกับหูกระดิกเมื่อได้ยินแบบนั้น อ้าววว ก็นึกว่าน้าสองคนนี้เขาเป็นแฟนกันซะอีก เห็นตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋แหนะ

   “เย้ย!” ผมร้องลั่นเมื่อหันมาเจอสายตาที่จ้องอยู่ก่อนแล้ว

   น้าเหมหรี่ตาจับผิด เดี๋ยวนะ จะมองผมแบบนั้นทำไมกันนน “ชอบไอ้โปรดเหรอ?”

   “หาา? พูดบ้าอะไรของน้าเนี่ย”

   “ก็เห็นมองมันตาไม่กระพริบ”

   “แค่มองไม่ได้หมายความว่าชอบสักหน่อย” ผมกอดอกสู้บ้าง “เนี่ย! ผมมองน้าอยู่ งี้ก็แปลว่าผมชอบน้างั้นสิ”

   “…”

   อ้าว ทีอย่างงี้มาทำเป็นเงียบ “เอาข้าวไปได้แล้วครับ!”

   “เท่าไหร่” เขาถามหลังจากรับของในมือผมไป

   “ก็ตามใบที่เขียนไว้ในกล่องนั่นแหละ”

   “กับฉันนี่ก้าวร้าวจังนะ เกลียดกันขนาดนั้นเลยเรอะ”

   “ก็น้าแหกหน้าผมเมื่อตอนกลางวัน ความผิดนั้นผมไม่ให้อภัยง่ายๆ หรอก”

   “…”

   “จะจ้องอะไรนักหนาล่ะฮะ ได้ข้าวแล้วก็รีบกลับไปสิ”

   น้าเหมถอนหายใจ ทำเหมือนผมโง่ซะเต็มประดา “เพื่อนฉันคุยโทรศัพท์อยู่”

   เออว่ะลืมไป แหงะ ผมนี่บื้อจัง “แล้วน้าไม่มีอะไรอย่างอื่นทำหรือไง ไปนั่งรอในรถก็ได้ ผมจะไปอาบน้ำแล้ว!”

   “เธอมีอะไรให้ฉันทำมั้ยล่ะ?”

   “มะ…" กำลังจะตอบว่าไม่ แต่อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าผมมีบางอย่างที่อาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากเขา แย่แล้วววว นี่ผมจะขอความช่วยเหลือจากศัตรูเหรอเนี่ย เสียชาติเกิดไอ้ฟีฟ่าชะมัดเลย

   “ว่าไงล่ะ เงียบไปทำไม”

   ผมมองซ้ายมองขวา เห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก็เลยเดินไปใกล้คนตัวใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า หัวหน้าเหมผงะถอยหลังไปสองก้าวเมื่อเห็นว่าจู่ๆ ผมก็ยกมือไหว้ ช้อนตามองพร้อมกระพริบปริบๆ ออดอ้อนแบบที่ไม่เคยเป็นกับเขามาก่อน

   “น้า... ผมมีอะไรให้ช่วย”

   “…”

   “กางมุ้งให้ผมหน่อยดิ”

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

   ถึงจะแปลกๆ อยู่บ้างที่ผมอนุญาตให้คุณน้าเหมเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว แต่ถ้าไม่ขอร้องให้เขาช่วย วันนี้ผมคงต้องนอนตากยุงตัวเป็นปุ่มๆ แน่นอน เพราะงั้นความสบายมาก่อนศักดิ์ศรีนะจ๊ะทุกคน อิๆ

   “นี่ครับ” ผมยื่นของที่ว่าให้คนตรงหน้าทันที

   “เฮ้อ” อ้าว มาถอนหายใจใส่ผมเฉย “เรื่องง่ายๆ แค่นี้ยังไม่ได้เรื่อง ที่เหลือจะไปรอดเหรอ”

   “งั้นเอาคืนมานี่!”

   หมับ!

   “หืม” หัวหน้าเหมเลิกคิ้วเมื่อโดนแย่งมุ้งกลับมา “อะไรของเธอเนี่ย”

   “ผมต้องการความช่วยเหลือไม่ได้อยากโดนดุสักหน่อย อย่ามาแดกดันกันแบบนี้สิครับ”

   “ว่าไงนะ?”

   “ถ้าน้าไม่ช่วยผมก็ออกไปเลย!”

   “เฮอะ” คุณหัวหน้าส่ายหัวเบาๆ และฉุดมุ้งสีชมพูเขรอะๆ กลับไป “ฉันแค่สอนในฐานะผู้ใหญ่ ทนๆ ฟังไปหน่อยไม่เห็นจะเป็นอะไร”

   “งั้นก็อย่าดุสิ เสียงน้าฟังแล้วมันอึดอัดอะ ค่อยๆ สอนให้ผมเรียนรู้ได้มั้ยครับ ผมจะไม่งี่เง่าหรอก”

   “หึ” แหนะ ทำเป็นเข้ม... ที่พูดไปได้เข้าหูบ้างมั้ยเนี่ย “คนกรุงเทพนี่มันกรุงเทพจริงๆ”

   “น้ามีอะไรฝังใจจากคนกรุงเทพนักหนาเหรอ ตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วนะ โดนสาวกรุงเทพหักอกมาหรือไง”

   “…”

   อยู่ๆ เขาก็ตาแข็งใส่ผมซะงั้น เฮ้ยยยย นี่ผมพูดมากเกินไปหรือเปล่า น้าผมขอโทษ อย่าถลึงตาใส่อย่างนั้นเด้
   ตอนแรกคิดว่าจะโดนดุซะแล้วครับ แต่สุดท้ายหัวหน้าแกกลับเดินหนีไปยังเสานึงตรงมุมห้องแทน

   “มาดูสิ”

   “…”

   “เร็ว ฉันจะสอน”

   “น้าทำให้เสร็จเลยไม่ได้เหรอ”

   “เกินไปๆ ฉันไม่ใช่ลูกจ้างของเธอ” คิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด “มาดูตรงนี้ คราวหน้าจะได้ทำเอง”

   “เฮ้อ” ผมกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาเขาอยู่ดี เอาวะ ไหนดูซิว่ามันจะยากเย็นเท่าไหร่กันเชียว

   “เกี่ยวมันไว้กับตะปูแบบนี้” เขาทำให้ดูอย่างที่บอก ทุกอย่างมันคล่องแคล่วไปหมดจนผมต้องอ้าปากค้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ โอ้โหหหห สุดยอด

   “เก่งจังเลยครับ” ผมยิ้มให้เขา แต่ยิ้มแบบเฟคๆ นะครับ นี่คือแผนหลอกล่อ รู้กันแค่เรานะ อิๆ “ทหารแบบน้าเก่งทุกคนเลยหรือเปล่า”

   “ไม่ต้องมาทำเป็นยอ ฉันรู้ทัน” อ้าวววว ไม่ได้ผลเช้ยยยย “ฉันช่วยแค่นี้แหละ อีกสามมุมเธอทำเอง”

   “โหยยยย ไม่ใจอ่อนหน่อยเหรอน้า”

   “เชื่อเถอะว่าเธอไม่อยากให้ฉันใจอ่อนหรอก” เขาว่า “มันจบไม่สวยทุกที”

   “…” ทำไมอยู่ๆ ดีๆ มาทำตึงพูดเสียงเบาดราม่าใส่ละเนี่ย

   เหมือนน้าเหมจะรู้ว่าโดนผมแอบมองก็เลยรีบเดินไปอีกทาง “แล้วฉันก็ไม่ใช่ทหารหรอกนะ”

   “อ้าวววว” หวายยย นี่ผมเข้าใจมาตลอดเลยเรอะ “ผมเห็นน้าโปรดใส่ชุดลายพราง ก็นึกว่าน้าเป็นทหารด้วยเหมือนกัน”

   “ไอ้นั่นมันเป็นทหารที่ถูกส่งมาช่วยลาดตระเวณ ส่วนฉันเป็นแค่พนักงานธรรมดา”

   “อ้อเหรอครับ...” ซับซ้อนจังแฮะ “แล้วทำไมคนอื่นๆ ถึงเรียกน้าว่าหัวหน้าล่ะฮะ?”

   “คงเรียกตามตำแหน่งฉันมั้ง” เขากอดอกอีกครั้ง “หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่่าXXX”

   ตอนนั้นเองที่ผมมองเขาเปลี่ยนไป อยู่ๆ น้าเหมก็ดูน่าเทิดทูนชวนกราบไหว้ขึ้นมาเฉย เขาเปรียบเสมือนไอร่อนแมนของสไปเดอร์แมนอย่างผม ฮือออ เลื่อมใสศรัํทธาชะมัด

   “ยิ้มอะไรของเธอ”

   โหยยยย เห็นด้วยหรือไงเล่า แต่ผมก็ยิ้มให้เขาจริงๆ แหละฮะ ยิ้มแบบจริงใจสุดๆ เลยด้วย

   “น้าเก่งมากเลย”

   “…”

   “อันนี้ผมไม่ได้ยอนะ ผมชมจากใจ” ผมยกนิ้วโป้งให้คนตรงหน้า “สุดยอดเลยฮะ”

   “อะ...อืม” น้าเหมเกาท้ายทอยแล้วเอี้ยวตัวหลบหน้าผมอยู่แป๊บนึง ก่อนสุดท้ายจะกลับมาคว้ามุ้งจากมือผมไปอีกครั้ง “ฉันว่าฉันจัดการเองดีกว่า ปล่อยให้เธอทำเองคงไม่รอด”

   โอ๊ะ! พอผมได้ยินนี่ถึงกับยิ้มแฉ่งดีใจสุดๆ ไปเลยยย เอ๊าาา ได้แต้มเฉ้ยยยย

   “แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าครั้งนี้ครั้งเดียว คราวหน้าทำเอง”

   โหยยย รู้แล้วน่า “ขอบคุณนะครับ”

   “…”

   “ไม่ได้น้าผมแย่แน่ๆ เลย”

   “เฮอะ”

   คุณหัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าส่ายหัวกับตัวเองเป็นครั้งที่ร้อย แต่สุดท้ายก็เอามือหนาๆ มาขยี้หัวผมซะฟูฟ่องยุ่งเหยิงไปหมด โหยย นี่ถ้าเป็นคนอื่นผมถีบแล้วนะ นี่เห็นว่าน้าเขามีพระคุณ ยอมก็ได้!

   “น่ารักเป็นเหมือนกันนี่เรา”

   ฮะ!? ว่าไงนะ...

   ยังไม่ทันจะประติดประต่อสิ่งที่ได้ยินเข้าหูให้รู้เรื่องชัดเจน รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นคุณน้าเขาเดินไปเกี่ยวสายมุ้งกับมุมห้องที่เหลือซะแล้ว ทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมพร้อมกับความสงสัย

   ช่างมัน สงสัยตะกี้จะหูฝาดไปละมั้ง...

   “เสร็จแล้ว” เขาเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง “มีอะไรให้ฉันช่วยอีกมั้ย”

   “ไม่มีแล้วครับ” ผมยิ้มร่า “แต่ผมมีอะไรจะให้ รอแป๊บนะ”

   พูดจบผมก็พุ่งตัวไปยังกล่องใบยักษ์ที่หอบหิ้วมาจากกรุงเทพ กล่องพลาสติกใบนี้เปรียบได้กับสมบัติล้ำค่าเลยครับ เพราะมันเต็มไปด้วยขนมนมเนยมากมาย และนิสัยส่วนตัวของผมที่เพื่อนๆ มักจะรู้กันก็คือผมหวงขนมมากกกก แต่ครั้งนี้ผมอยากจะให้มันเพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของเจ้าหน้าที่กรมอุทยานคนนี้สักหน่อยยยย

   ผมคว้าคิทแคทชาเขียวกับสาหร่ายห่อใหญ่ซึ่งเป็นของฝากจากโอซาก้าขึ้นมา จัดการยื่นพวกมันให้คนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล

   “ผมให้!”

   “…”

   “ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

   “เธอนี่มัน...” เขาเงียบไปกระทันหัน ปากสวยๆ เม้มเรียบเหมือนกำลังห้ามตัวเองไม่ให้พูดสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควร แต่สุดท้ายก็ส่ายหัวกับตัวเองและรับของจากในมือผมไป “เออ ขอบใจ”

   “แค่นี้เอง ไม่เป็นไรสบายมาก” เออ จริงสิผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้... “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

   “หึ แน่ใจนะ”

   “หืม? ทำไมเหรอครับ”

   “ที่ว่าฝากเนื้อฝากตัวน่ะ”

   “อ้าว ก็ต้องแน่ใจสิ ผมก็พูดแบบนี้ตลอดเวลาแนะนำตัวกับผู้ใหญ่ พวกเขาจะได้เอ็นดูผมไง” ผมกระตุกยิ้ม “น้าก็ควรจะเอ็นดูผมด้วยนะรู้เปล่า เลิกแกล้งกันได้แล้ว!”

   “…”

   “แต่ตอนนี้น้ากลับไปได้แล้วครับ ผมจะอาบน้ำนอน”

   “อยากอยู่ต่อ”

   “ฮะ!?”

   “อืม… ไม่รู้จะไปไหน” หน้านิ่งๆ ของเขาส่ายไปมา “ไอ้โปรดยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จเลย”

   อะไรของเขาวะเนี่ยยย “ไม่ได้! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะผมจะแก้ผ้าแล้ว!”

   “…”

   แหนะ ยังงงง ยังไม่ไปอีก ผมเห็นเขายื่นทื่ออย่างนั้นก็รีบผลักหลังของคนที่ตัวสูงกว่าไปทางประตูทันที ฮึบบบ โหยยย คนอะไรวะตัวหนักเป็นบ้าเลย นี่จงใจทิ้งน้ำหนักแกล้งผมอยู่รึเปล่าเนี่ยยยยย ฮู้ววว ทำใจดีหน่อยก็เหลิงใหญ่เลยนะ น้าคนนี้หนิ!

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

ครืด ครืดดดดด

   ผมสะลึมสะลือสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่ออยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้แทรกเข้ามาในสมอง หืม? เสียงอะไรฟะ บังอาจมาขัดจังหวะการฝันว่าได้เซ็นสัญญาเดบิ้วกับค่าย YG พอดี เอ... แต่มาคิดดูอีกทีก็คงดีแล้วมั้ง เกือบโดนป๋าหยางจับยัดโหลดองแล้วมั้ยล่ะกู

ครืด ครืดดดดด

   ดะ...ได้ยินอีกแล้ววววว ผีหรือเปล่าวะ!!

   ไม่เอานะโว้ยยย มาคืนแรกผีก็จะหลอกกันเลยเรอะ ฮือออ ขอนอนเต็มตื่นก่อนได้มั้ยแล้วค่อยมารังควานกัน ไม่มีแรงลุกขึ้นไปเล่นด้วยนะจะบอกให้

   ครืด ครืดดดดด

   โอ๊ยยย ข่มตาอยู่อย่างนี้คงไม่มีทางรู้แน่ว่ามันคืออะไร เอาล่ะ ถ้างั้นผมจะลืมตาแล้วนะ ถ้าผมช็อกตายคาหมอนขึ้นมาฝากบอกม๊าด้วยว่าแจกันที่แตกในห้องนั่งเล่นเมื่ออาทิตย์ก่อนเป็นฝีมือของผมเอง ฮือออ

   ผมค่อยๆ เปิดตามาทีละข้าง และเมื่อเห็นอะไรบางอย่างยาวๆ ยื่นเข้ามาขยุบขยุ้มมุ้งจากนอกหน้าต่างก็ทำให้ผมหงะ

   “แว้กกกกกกกกก”

   มือ! มือจริงๆ ฮือออ เห็นจังๆ ต่อหน้าต่อตา ผีหลอกผมเข้าให้แล้ววววว

   “ยายยยย ยายครับบบบ ช่วยผมด้วยยยย!” ผมร้องออกมาไม่เป็นภาษา ตาก็ยังคงจับจ้องไปที่มือผีปริศนาเหนือหัวตัวไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้

   เกิดเสียงตึงตังอยู่นอกห้องแป๊บนึง ก่อนที่คุณยายจะเปิดประตูพรวดเข้ามาพร้อมกับหน้าตาแสนร้อนลนกังวลใจ ฮือออ มาแล้วเหรอฮีโร่ของผม

   “เกิดอะไรขึ้น!!”

   “ผีหลอกกกก ช่วยผมด้วยยย” ผมหลับตาปี๋ พนมมือพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มๆ ขึ้นไปด้านบนเพื่อชี้ให้คุณยายดู

   “อะไรของแก แหกตาดูดีๆ ซิ”

   “ยายจะให้ผมมองหน้าผีเหรอ ไล่มันไปที!!”

   “มันใช่ผีซะที่ไหนเล่า!! แกแหกตาดูให้ชัดๆ สิ”

[ต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 11-09-2018 20:59:43
[ต่อ]

อ้าว? ไม่ใช่ผีหรอกเรอะ

   แล้วที่ผมเห็นอะไรยาวๆ ยื่นเข้ามาเกามุ้งตะกี้คืออะไรกัน

   “ลืมตาดูสิ!”

   โหยยย รู้แล้วครับยาย ขอผมทำใจก่อนได้มั้ย ผมไม่ได้เป็นสายโหดฮาร์ดคอร์แบบคุณยายเด้อออ

   ผมกลั้นใจ เปิดเปลือกตามองอย่างช้าๆ และเมื่อภาพตรงหน้าชัดเจนแจ่มแจ้งก็ทำให้ผมรู้ว่านั่นไม่ใช่แขนผีแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่ผมเห็น มันอเมซซิ่งกว่านั้นมากเลย เพราะมันคืองวง

   “แปร๋นนนนน”

   งะ...งวงช้างเนี่ยนะ!?

   กูถามเจงงงงงงงงงงงงง!!!!!!

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

  “หาววววววว” ผมอ้าปากงับอากาศวอดๆ เพราะความง่วง แต่ก็ไม่สามารถกลับไปนอนได้อีกต่อไป หลังจากเจอความเซอร์ไพร์สที่ส่งมาให้จากนอกหน้าต่าง

   ผมเอนตัวพิงเสา มอง ‘ช้าง’ ตัวเป็นๆ กำลังงวงจ้วงน้ำในสระบัวของคุณยายมาดื่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง นี่มันเหนือกว่าสิ่งที่ผมคิดว่าจะได้พบเจอจากการมาอยู่บ้านคุณยายเยอะเลย

   เสียงเครื่องยนต์ดังมากจากถนนลูกรัง รถหลายคันต่อขบวนเลี้ยวเข้ามาในบ้านผมอย่างกับมีในหนังเวลาที่ตำรวจบุก ผมแอบเห็นรถจี๊บคันเดียวกับเมื่อคืนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ต่างจากเมื่อคืนนิดหน่อยก็ตรงที่ครั้งนี้น้าเหมมาแค่คนเดียว และที่สำคัญเขาใส่ชุดเจ้าหนี้ที่กรมอุทยานฯ เต็มยศซะด้วย โหยยย เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย

   “สวัสดีค่ะหัวหน้า” คุณยายของผมรีบเข้าไปทักทายทันที “ขอโทษนะคะที่รบกวนแต่เช้ามืด”

   “ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ผมอยู่แล้ว” น้าเหมก้าวเข้ามาใกล้จุดเกิดเหตุ จัดการคว้ากระบอกไฟฉายส่องไปยังพี่ช้างที่ยังคงดื่มน้ำไม่สนใจว่ากำลังโดนรุมจากคนมากมาย

   หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเดินเข้าไปใกล้สัตว์ตัวนั้น ผมตื่นตาตื่นใจมากตอนที่เขาลูบท้องมันไปมาอย่างรักใคร่เอ็นดู

   “ไงวะไอ้เบี้ยว ไม่ชอบหากินในป่าหรือไง”

   โห... คุยกับสัตว์ เจ๋งชะมัดเลย

   “คืออยู่ๆ ไอ้ฟีฟ่ามันร้องซะดังลั่นบอกว่าผีหลอก ป้าวิ่งมาดูก็เห็นว่าพี่เบี้ยวแกกำลังเอางวงล้วงเข้ามาทางหน้าต่าง ก็เลยโทรเรียกหัวหน้ามาช่วยดูนี่แหละค่ะ”

   ยายยยย ไม่ต้องเล่าว่าผมร้องก็ได้นะ ดูดิน้าเหมเขาหัวเราะผมแล้วเนี่ย

   เอ๊ะ หัวเราะเหรอ...

   เฮ้ยยย น้าเขาหัวเราะจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆๆ เพิ่งเคยเห็นเลยนะเนี่ย หลังจากทำหน้านิ่งมานาน

   ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าผมมองอยู่แฮะ รีบกลั้นขำแทบไม่ทัน แต่เสียใจ ผมเห็นแล้วจ้าาา

   “แต่ก่อนนังแววคงจะให้กล้วยให้อ้อยมันบ่อยๆ จนเคยตัว มันคงไม่รู้สิว่าคนที่เคยให้อาหารมันไม่ได้อยู่ในห้องนั้นแล้ว” คุณยายพูดต่อ

   โห... ความซวยก็เลยตกมาที่ผมสินะ เป็นไงล่ะ ขนลุกเกรียวไปดิ นึกว่าผี!

   “เดี๋ยวผมให้ลูกน้องเอารถมารับไปปล่อยในป่าให้แล้วกันนะครับ”

   “ขอบคุณค่ะ รบกวนด้วยนะคะหัวหน้า”

   “ยินดีครับ” น้าเหมยิ้มให้คุณยายจนหนวดกระตุกตาม แต่พอหันมามองผมที่ยืนอยู่ถัดไปข้างๆ ก็หุบยิ้มทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

   เอ๊า อะไรของน้ากันเนี่ยยย

   “อยากเข้ามาดูใกล้ๆ มั้ย”

   ผมตาโต “หืม? ได้เหรอครับ”

   หัวหน้าหนุ่มผู้ภูมิฐานในชุดยูนิฟอร์มพยักหน้า “เดินเข้ามาสิ”

   “แต่ว่า... ผมกลัวอะ” ถ้าอยู่ๆ พี่เบี้ยวอะไรนี่นึกถึงถีบขาหลังโดนหัวผมขึ้นมาไม่คอหักตายคาที่เลยเรอะ

   “มาเถอะ อยู่กับฉันไม่ต้องกลัว”

   พอได้ยินหัวหน้าแกพูดอย่างนั้น อยู่ๆ ผมก็กลายเป็นคนกล้าหาญขึ้นมาเฉย จัดการเดินไปยังสัตว์ตัวใหญ่อย่างรวดเร็วแต่ก็ระแวดระวัง ขอหลบอยู่ด้านหลังน้าเหมก่อนแล้วกัน ผมกลัวววว

   “เป็นอะไรของเธอ”

   “เราเข้าใกล้มันขนาดนี้จะไม่เป็นอันตรายจริงๆ เหรอฮะ” ผมถามด้วยความไม่รู้

   “กับตัวอื่นอาจจะต้องกลัว แต่ตัวนี้ปลอดภัยฉันรับประกัน” เขาว่า “ไอ้เบี้ยวเคยทำงานในคณะละครสัตว์ ฉันไปไถ่ตัวมันมาเองกับมือ มันคงคุ้นเคยกับคนมากกว่าสัตว์อีกมั้ง”

   “โห... เคยอยู่ในคณะละครสัตว์เลยเหรอ สงสารจัง”

   แต่ผมรู้สึกดีชะมัดตอนที่น้าเหมบอกว่าไปไถ่ตัวมันมาเองกับมือ ดูสมบุกสมบันเหมาะกับตำแหน่งงานที่เขาทำอยู่จริงๆ เลยฮะ

   “อืม เพราะงั้นมันเลยเชื่องมากสบายใจได้ แต่ข้อเสียของมันก็คือหากินเองไม่เป็นนี่แหละ”

   “งั้นคุณก็คอยให้อาหารพี่เบี้ยวสิ” ผมว่า เอ... ผมว่าผมลองแปะๆ ท้องพี่แกดูบ้างดีกว่า

   แหมะ! เฮ้ยยย นุ่มนิ่มแต่ก็แข็งแกร่งไปพร้อมกัน โหยยย เพิ่งเคยได้สัมผัสช้างตัวเป็นๆ เจ๋งโคตรรรร

   “ฉันมีสัตว์เป็นร้อยให้ต้องดูแลนะ มัวแต่หมกมุ่นกับไอ้เบี้ยวตัวเดียวไม่ได้หรอก” เขากระซิบอยู่ข้างๆ หู เอ... รู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้ผมเกินไปแฮะ แต่ช่างเถอะ เป็นผู้ชายเหมือนกันผมไม่จำเป็นต้องคิดเล็กคิดน้อยหรอก

   งั้นถ้าวันหลังพี่เบี้ยวแกเข้ามาในบ้านอีกผมจะไม่ร้องแล้ว เขามาเป็นมิตรนี่นา  เดี๋ยวจะหาอะไรให้กินด้วยเลยก็ได้!

   “ฟีฟ่า!”

   เย้ย! ผมสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงยายเรียก แต่ไม่ใช่ผมคนเดียวครับ น้าเหมก็สะดุ้งเหมือนกัน  แถมถอยหลังออกจากผมไปไกลเกือบเมตร เดี๋ยวๆ จะตกใจทำบ้าอะไรตัวเองไม่ได้โดนเรียกสักหน่อย

   “ว่าไงครับยาย!”

   หญิงชราเดินเข้ามาพร้อมกับตระกร้าสานในมือ “เตรียมไปตลาดได้แล้ว”

   “หาาาา!?” ผมถึงกับร้องออกมาเลยครับ ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท ผมง่วงงง “ยาย ผมอยากนอนต่ออะ”

   “…” แหนะ ทำหน้าดุอีกแล้ววว

   “มะ... ไม่นอนแล้วครับ เดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้เลย แฮะๆ” ผมยิ้มแหยๆ และคว้าตระกร้าใบนั้นมาอย่างกระตือรือร้น

   ฮือออ โดนพี่เบี้ยวปลุกทั้งๆ ที่ยังนอนไม่เต็มอิ่มแบบนี้ ถ้าผมเผลอหลับคาแฮนด์จักรยายกลิ้งลงข้างทางก็อย่ามาร้องไห้แล้วกันนะยายยย

   “จะไปจ่ายตลาดเหรอ” อยู่ดีๆ หน้าเหมก็มายืนขวางทางผมไว้ แถมยังเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่หล่อสุดยอดเหมือนเคย

   “อื่อ ไว้เจอกันนะครับ”

   “เดี๋ยว” เขาคว้าแขนผมไว้ แต่พอเห็นว่าผมจ้องมองด้วยความสงสัยก็รีบปล่อยทันที

   “อะไรเหรอน้า”

   “รู้เหรอว่าตลาดอยู่ตรงไหน”

   เออว่ะ จริงด้วย “มะ... ไม่รู้ครับ แต่เดี๋ยวถามทางเหมือนตอนไปส่งกล่องข้าวเมื่อวานก็ได้”

   “ฉันไปส่ง”

   ผมอ้าปากค้าง “อะไรนะครับ?”

   “อืม ฉันจะไปส่ง คราวหน้าจะได้ไปถูก”

   “…”

   “ไปรอบนรถจี๊บ ขอฉันคุยงานกับลูกน้องแป๊บ”

   “อ่าๆ ก็ได้ครับ”

   ถึงจะงงแต่ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลยครับ โอกาสดีๆ เสนอมาแบบนี้ไม่เอาก็บ้าแล้ววว ดีซะอีก ผมจะได้ไม่ต้องออกแรงถีบจักรยานให้ปวดขา

   ไม่นานนัก ผมก็ขึ้นมานั่งจับเข่ารออยู่ในรถสบายใจเฉิบ แต่ติดตรงที่ดูจากสภาพแล้วรถคันนี้น่าจะไม่ใช้แอร์แน่นอนเพราะต้องเปิดกระจกและหลังคา แต่ก็เอาฟะ แอร์ธรรมชาติก็ไม่แย่เท่าไหร่ ตอนนี้ยังไม่สว่าง อากาศยังเย็นๆ พอทนได้อยู่แล้วครับ

   หาวววว ยังง่วงอยู่เลยแฮะ ระหว่างที่รอคุณน้าคุยกับลูกน้อง ผมของีบพักสายตาสักนิดแล้วกันนะครับ หวังว่าพอน้าเขาขึ้นมาจะไม่ลืมปลุกผมนะ ไม่ใช่ตื่นมาอีกทีตลาดเลย อันนั้นคือไร้ประโยชน์มาก ผมขับไปเองก็ได้ ฮ่าๆๆๆ


   “เดี๋ยวรองฯ ช่วยอยู่จัดการพี่เบี้ยวให้ผมที”

   “รับทราบครับ แล้วที่หัวหน้าเรียกคุยตอนหกโมงจะเอายังไงครับ”

   “อืม... ผมน่าจะกลับมาทัน ไม่มีปัญหาอะไร”

   “ได้เลยครับ มีธุระด่วนเหรอหัวหน้า?”

   “ก็ไม่ด่วนเท่าไหร่หรอก” เสียงนั้นขาดช่วงไปขณะหนึ่ง “เรียกว่าธุระที่อยากทำดีกว่าว่ะ”



TBC

(https://images.unsplash.com/photo-1531948240083-6a7582ab0c93?ixlib=rb-0.3.5&s=0cbe226dda839ae99e82a8a1a7695703&auto=format&fit=crop&w=967&q=80)

    แวะทอร์กซักนิด
      แฮ่ๆๆ ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านมากๆ เลยนะครับ
     เรื่องนี้ก็เป็นแนวที่ไม่เคยเขียนมาก่อน อยากลองมานานแล้วเหมือนกัน

     ฝากน้องฟีฟ่ากับน้าเหมด้วยนะครับบ ^^

     ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
     พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 11-09-2018 22:00:36
น้าเหม​ เด็กมันยังไม่เข้ามหาวิทยาลั​ยเลยนะ​ แหมมมม​
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 12-09-2018 01:17:20
น้าเหมค่ะ   รู้นะคิดนะคิดอะไรอยู่ :m12:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-09-2018 02:01:22
น้าเหมนี่ร้ายนะคะ จะมาล่อลวงเด็กหรอคะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: mayyiyi ที่ 12-09-2018 08:06:22
อยากจะแหมมมมมมมม
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 12-09-2018 17:20:15
 :katai2-1: เขิน หัวหน้าเหมโคตรน่ารัก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 12-09-2018 18:35:55
หื้มมมมมม ไม่ค่อยเลยนะน้า หลอกเด็กชัดๆ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.2 : น้าช่วยผมหน่อย (11sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 14-09-2018 04:43:48
ชอบชื่อตำแหน่งง่ะ ‘หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าXXX’ ชอบอีตรง XXX เนี่ยแหละ คิดว่าเข้ากับหัวหนาเหมผู้รักเด็กดี 555555

ว่าแต่ยายก็ดุจังเนี่ย ถึงไม่ใช่ผีแต่เป็นช้างก็แหกปากเด้อ มันสัตว์ป่าเด้อยายยย

แล้วเนี่ย หัวหน้าคือชอบน้องชัวร์ ทิ้งท้ายคือแบบ ‘สิ่งที่อยากทำ’ โง้ยยยยย น้านะน้า เอ็นดูเด็กมันล่ะซี่!
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 14-09-2018 21:29:06
EP.3

บริการป้อนข้าวส่วนตัว

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/14/fCZ2xl.jpg)

กลิ่นไก่ย่างเตะเข้าจมูกอย่างจังทันทีที่รถน้าเหมจอดสนิทที่ลานจอดรถหน้าตลาด โอ้โห... คนมาเดินจับจ่ายใช้สอยกันเยอะมากๆ ทั้งๆ ที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเหนือหัว ผมนี่ถึงกับลนลานกระโดดลงมาจากรถด้วยความตื่นเต้น รีบพุ่งไปยังรถเข็นไอติมที่มีระฆังดังกุ๊งกิ๊งอย่างตื่นตาตื่นใจ หูยยย ท่าจะน่าอร่อยแฮะ เด็กๆ มารุมคนลุงคนขายกันใหญ่เลยยย

   “เธอไม่มีกางเกงขายาวสักตัวหรือไง”

   เสียงทุ้มๆ จากทางด้านหลังเรียกให้ผมหันไปมอง “ฮะ!?”

   “ก็นั่นน่ะ”​ น้าเหมชี้นิ้ว เล่นเอาผมต้องก้มสังเกตตาม “เห็นเมื่อวานก็ใส่ขาสั้น”

   “ขาสั้นมันใส่สบายกว่านี่นา วิ่งไปไหนมาไหนก็สะดวก” ผมว่า “แล้วน้าจะมานั่งจับผิดทำไมครับ?”

   หึ เงียบ ตอบตัวเองไม่ได้ล่ะซี่ สงสัยลายกางเกงของผมคงสะดุดตามั้ง ของอิมพอร์ตเชียวนะครับ อยากได้ต้องไปบาหลีเด้อออ

   น้าเหมถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม มีการชะโงกเข้ามาดูถังไอติมของคุณลุงซะด้วย “อยากกินหรือไง?”

   “อื่อ” ผมมองไปยังเด็กๆ ที่อยู่รอบๆ แต่ละคนดูเบิกบานใจเหลือเกินเมื่อได้กินของหวาน “แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่ามันจะสะอาดหรือเปล่าอะดิ”

   ปั่ก!

   “โอ๊ยยย” ผมถึงกับลูบไหล่ตัวเองป้อยๆ โหยยย มาตีผมทำไมอะ!

   “พูดอะไรเกรงใจคุณลุงเขาหน่อย” คุณน้าเอนตัวมากระซิบ ผมได้ยินอย่างนั้นเลยแอบสังเกตท่าทางคุณลุงคนขาย โอเค... ยังปกติ สงสัยไม่ได้ยินครับ หูย ลืมตัวไปเลย

   “ก็จริงนี่นา” ผมกระซิบคนตัวสูงกว่ากลับบ้าง “ม๊าบอกว่าอาหารข้างทางมันสกปรก”

   “แล้วร้านอาหารของยายเธอเป็นภัตราคารหรือไง?”

   “ผมจะไปรู้เรื่องนั้นมั้ยล่ะ ให้เขาไปเคลียร์กันเอาเอง”

   “เธอนี่นะ” พอพูดจบ อยู่ๆ คุณหน้าหัวหน้ากรมอุทยานก็ควักกระเป๋าตังค์ขึ้นมา “จะกินอะไรก็เลือก”

   “เฮ้ยยย ผมมีเงิน ไม่ต้องมาเลี้ยงก็ได้”

   “ฉันจะเลี้ยง” เขาจ้องผมเขม็ง หน้านิ่งเรียบกริบมีแต่ความหล่อไร้ซึ่งอารมณ์ “และถ้าเธอเถียงฉันต่อฉันจะหงุดหงิด ทำตามที่ฉันสั่งซะ”

   โหยยย เผด็จการชะมัดเลยยย ผมไม่ใช่ช้าง ม้า วัว ควายในป่าที่น้าต้องจัดการนะ

   แต่ก็ครับ หึๆ มีคนเลี้ยงก็ดีจะได้ไม่ต้องเปลืองเงิน เอ... เอาอะไรดีวะ “น้าช่วยแนะนำอะไรอร่อยๆ ให้ผมหน่อยสิ”

   “หึ” เลิกหัวเราะหึๆ ส่ายหัวแบบคนเอือมระอาอย่างนี้ใส่ผมได้แล้ววว เห็นแล้วมันเสียงเซลฟ์ “ลุงครับ ขอตัวดูดสองตัว ขอรสส้มกับ... เธอเอารสอะไร?”

   “องุ่นก็ได้”

   “โอเค... อีกอันขอเป็นองุ่นครับ” คุณน้าเหมรับไอติมสองอันนั้นมา รูปร่างมันประหลาดมากเหมือนแท่งไฟแท่งไฟศิลปิน แถมสีม่วงสีส้มก็ฉูดฉาดชวนให้แสบตาเหลือเกินนน ตื่นเต้นจัง ผมไม่เคยเห็นของพวกนี้มาก่อนเลยครับ พอน้าเขายื่นให้ ผมรีบถือไว้แล้วเอาลิ้นดุนๆ ด้วยความอยากรู้อยากลองทันที

   เฮ้ย O_O อร่อยชะมัดเลย เย็นเจี๊ยบรสองุ่นเต็มๆ อ๊าาา สดชื่นตื่นเต็มตา!!

   “อ๊ะ” ผมสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีอะไรเย็นๆ แนบเข้าให้ที่หน้า โหยยย จะเอาไอ้ติมมาจี้แก้มผมทำไมเนี่ยคุณน้า!

   “อืม…” หน้าเรียบๆ นั้นทำเป็นคิด มองตัวดูดสีส้มกับหน้าผมสลบไปมา “สีเดียวกันเลยนี่หว่า”

   “…”

   “หึ” แล้วเขาก็ยกตัวดูดรสส้มขึ้นมากัดเข้าปากหมดภายในสามคำ กร๊วบ กร๊วบ กร๊วบ

   “บางทีผมก็งงกับน้าอะ” ผมเท้าเอว “หน้านิ่งๆ ของหน้าทำให้ผมสับสนว่าเล่นมุกหรือกำลังจริงจัง”

   จริงนะครับ น้าเขาควรแสดงอารมณ์ทางสีหน้าอีกสักนิด ผมจะได้ทำตัวถูกว่าต้องตอบโต้ยังไง

   คนโตกว่าเหล่มองผมขณะที่โยนซากพลาสติกลงถังขยะข้างทาง

   “เธอไม่ชอบเหรอ?”

   “เอ…”​ ขอเกาคางใช้ความคิดแป๊บ “เอาจริงมันก็เป็นเสน่ห์ของน้าแหละ ผมอาจจะซื่อบื้อตามไม่ทันเอง”

   “อืม เธอซื่อบื้อ”

   “อ้าววว”

   “ฉันเป็นของฉันแบบนี้ เปลี่ยนตัวเองไม่ได้หรอก”

   “ถ้างั้นขอถามหน่อยดิ น้าเคยมีแฟนปะ”

   “ถามทำไม!?” คิ้วเข้มๆ นั้นเลิกสูง แสดงความไม่พอใจนิดหน่อย

   “ผมแค่อยากรู้ว่าเคยมีใครบ้างที่รักคนแบบน้าลง”

   “ทะลึ่งแล้วฟีฟ่า เธอลามปามเกินไป” แล้วเขาก็เดินหนีไปเฉย เฮ้ยยยย ผมแค่ถามเฉยๆ เองงงง กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเด้

   ผมรีบวิ่งเข้าไปประชิดตัวคนหลังกว้าง จัดการแซงหน้าและพลิกตัวเดินถอยหลังจ้องตาคู่นั้นแทน

   “โกรธเหรอ? ผมขอโทษ”

   “…”

   โอ๊ยยย สงสัยโกรธจริงว่ะ “น้าา ผมสำนึกผิดแล้ววว คุยกับผมเห้อออ”

   “…”

   “โหยยย” ยอมแพ้แล้วครับ ผมคอตกพร้อมทั้งหยุดเดินอย่างเหนื่อยใจ เล่นเอาคนในชุดเจ้าหน้าที่กรมอุทยานหยุดกึกตามไปด้วย

   “ฉันคือคนที่ต้องโกรธนะ ไม่ใช่เธอ”

   “เปล่าาาา ผมแค่โกรธตัวเองที่ทำให้น้าไม่พอใจ มันต่างกันครับ”

   “…”

   “มาอยู่ที่นี่เจอคุณยายดุตลอดเวลาก็หงอยแล้ว ยังต้องมาโดนน้าโกรธอีก ผมคงไม่มีเพื่อนที่นี่แล้วสินะ”

   เออ! ยังมีแพดเม่ลูกสาวร้านชำอยู่นี่หว่า แต่เธอเป็นผู้หญิงนะ ผมควรมีเพื่อนผู้ชายแมนๆ ไว้คบหาบ้างสิ โธ่เอ๊ย กะว่าจะผูกมิตรกับหัวหน้าเหมสักหน่อย กลายเป็นงี้ซะได้ เศร้าจัง

   “เฮ้อ” เจ้าหน้าที่หนุ่มกอดอกตัวเองทันที “ฉัน....”

   คำพูดของน้าเหมถูกขัดกระทันหัน เมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงพูดดังลั่นออกมาจากวิทยุสื่อสารที่เหน็บอยู่เหนือเข็มขัดของเขา เล่นเอาผมสะดุ้งไปตามๆ กัน

   [ว.1 รับแจ้งเหตุพบกลุ่มผู้ต้องสงสัยใกล้อุทยานทิศตะวันออก เรียกทุกหน่วยงานเจอกันจุดนัดพบ ด่วน]

   หืมมม เหมือนว่าจะมีเรื่องด่วนแฮะ หน้าน้าเหมเปลี่ยนไปเลย ดูจริงจังและเท่โคตรรรร

   “กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย?”

   ฮะ? เขาพูดกับผมเหรอ โหยยย พอได้ยินแล้วผมถึงกับยิ้มหวานเลยฮะ “ไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ย!”

   “สงสาร โกรธไม่ลง”

   เอ่อ... เหตุผลฟังแล้วงงๆ แต่ก็โอเค เย่! ผมจะจำใส่สมองไว้เลยว่าจะไม่ถามเรื่องแฟนกับน้าเหมแล้ว เดี๋ยวโดนเหวี่ยงอีก เขายิ่งเป็นผู้ชายหน้าโหดๆ แถมยังทำงานในป่า ถ้าวันดีคืนดีเอาลูกดอกยาสลบมายิงผมเข้าก็ซวยกันพอดี

   “จะยิ้มอีกนานมั้ยวะ” หัวหน้าฯ ยื่นตระกร้าจากคุณยายมาให้ผมตรงหน้า เอ๊า น้าเหมเอาไปถือตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ตัวเลยแฮะ “ไปทำงานซะ”

   “น้าก็เหมือนกันนะ”

   “…”

   “ตั้งใจทำงานครับ สู้ๆ”

   น้าเหมหนวดกระตุกเมื่อเห็นว่าผมชูนิ้วโป้งให้ “เด็กรุ่นใหม่เขาไฮเปอร์แบบเธอทุกคนเลยหรือเปล่า”

   “ฮ่าๆ ไม่หรอก” ผมกอดอกสู้ด้วยความภาคภูมิใจ “แบบผมน่ะมีคนเดียว”

   หัวหน้าฯ หนุ่มส่ายหัวเป็นครั้งที่ร้อย ก่อนจะหันหลังเดินออกไป โดยยังมีการแอบเอี้ยวตัวหันมามองผมตลอดทาง แหนะ ผมเห็นนะ โธ่! เป็นห่วงกันล่ะซี่ ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ก็เป็นเงี้ย มักจะแพ้ลูกอ้อนของผมตลอดกันหมดนั่นแหละ

   เฮ้ยยย ผมต้องซื้อของต่อนี่หว่ารีบไปเลยครับ ทำอะไรชักช้าเดี๋ยวโดนดุอีก แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ต้องสะดุดเพราะรู้สึกว่ามีอะไรเหนียวๆ อยู่ที่เท้า

   แว้กกกก โคลน! โคลนเต็มรองเท้าไปหมดเลยยย โหยยย เหยียบมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยยย

   ฮือออออ บาเลนเซียก้าลูกพ่อ ม๊ารู้มีหวังโดนด่าตายเลย หวังว่าตลาดนี้จะมีรองเท้าแตะขายนะ เศร้าาาา

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

จ๋อม!

   “ฟีฟ่า!!”

   “หาวววววว หืมมม”

   “นี่แกหลับคากาละมังล้างจ้านเรอะ!!”

   “ฮือ ...ผมง่วงนี่” ผมร้องโอดโอยส่งเสียงครางแบบคนสะลืมสะลือ เหมือนก่อนหน้านี้เป็นภาพตัดเลยครับ จำได้ว่ากำลังล้างจานเพลินๆ รู้ตัวอีกทีหน้าม้าก็เปียกน้ำไปหมดแล้ว แถมฟองก็ฟ่อดยังกับไปลุยปาร์ตี้โฟมมา โหยยย ดีนะที่คุณยายตะโกนเรียกสติไว้ทันตอนที่หน้าจุ่มลงไปในกาละมังพอดี ถ้านานกว่านี้มีหวังบุ๋งๆๆๆ อั่กๆๆๆ เป็นปลาน้ำลึกแหง

   “เฮ้อ แกเนี่ยนะ!” ถึงคุณยายจะทำท่างเหมือนเบื่อหน่าย แต่ท่านก็เข้ามาฉุดผมให้ยืนขึ้นครับ ฮือออ ใจดีที่สุด “ไปล้างหน้าล้างตาไป๊ เดี๋ยวไปส่งอาหารกลางวันได้แล้ว”

   “โหยยย ผมขอลาวันหนึ่งได้มั้ยครับ”

   “ไม่ได้! หรือแกจะให้ฉันไปส่งเอง?”

   “เราจ้างคนทำได้มั้ย เดี๋ยวผมออกเงินเอง ผมเหนื่อยยย”

   “เพิ่งมาอยู่วันเดียวแกก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย เฮ้อ”

   ผมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย หืมมม หมีกินผึ้งด้วยเรอะ ไม่รู้มาก่อนเลยแฮะ นึกว่ากินแต่น้ำผึ้งซะอีก ว้าวว โลกนี้ยังมีอะไรที่รอผมค้นหาอีกเยอะเลยแฮะ

   แต่ผมก็บ่นไปงั้นแหละครับ หลานตัวอย่างแบบผมจะให้คุณยายไปส่งข้าวเองได้ยังไงล่ะจริงมั้ย รีบไปล้างหน้าล้างตาดีกว่า จะได้คว้าจักรยานไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายกันเล้ยยย สู้! สดชื่นจังโว้ยยยยย (หลอกตัวเอง)

   ออเดอร์สำหรับวันนี้มีแค่สองเจ้าเท่านั้นครับ คนแรกไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นคือบ้านแพดเม่ เพื่อนคนแรกของผมเอง (ซึ่งเธอไม่ได้รู้เรื่องหรอก ฮืออ)

   “ข้าวมาส่งคร้าบบบ” ผมตะโกนลั่นหน้าร้านโชว์ห่วยซึ่งเป็นบ้านของเธอ เอ... แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่แฮะ มองเข้าไปก็เห็นแต่ทีวีที่เปิดรายการร้องเพลงทิ้งไว้ “แพดเม่! เราเอาข้าวมาส่ง!”

   ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ... เอ๊า สั่งข้าวไว้แล้วเจ้าตัวไปไหนล่ะเนี่ยยย

   “ฟีฟ่าจ๊ะ”

   “เย้ยยยย” ใครกระซิบมาจากด้านหลังวะ!! พอหันไปนี่ชัดเลยครับ แพดเม่นั่นเอง มาโผล่ตรงนี้ได้ยังไงฟะ

   ว่าแต่... วันนี้เธอดูเปลี่ยนไปเยอะเลย จากสาวหน้าม้าสวยใสเมื่อวานกลายเป็นหญิงเปรี้ยวผมลอนคลื่นยิ่งใหญ่กว่ามหาสมุทร เห็นแล้วอยากโต้คลื่น

   “มาแล้วเหรอ” คนพูดส่งเสียงยั่วยวน มีการปลดเส้นสายเดี่ยวสีแดงลงจนมันหล่นแหมะไปกองอยู่ที่ข้อศอก

   “เอ่อ...” เวรละไง พะ...ผมจะทำยังไงดี ฮืออ ตาสว่างเลยอะ “โห... วันนี้สวยมากเลย”

   “อื้อ จริงๆ เราแต่งตัวอย่างนี้เป็นปกติแหละ แต่เมื่อวานขี้เกียจก็เลยโทรมๆ” เธอสะบัดหัวโชว์อย่างแรงจนเส้นผมเกือบจะเข้าปากผมให้ “ชอบมั้ยล่ะ”

   “ก็ชอบน้า...” ถึงเธอจะสวยจริงๆ แต่ผมควรจะรีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดดีกว่า ทำอะไรไม่ถู๊กกก “เอ่อ... ค่าข้าวร้อยเจ็ดสิบครับ”

   “นี่จ้ะ”

   “O_O” ผมเห็นสิ่งที่เธอทำก็ถึงกับช็อก!!

   แพดเม่! ทำไมล้วงเงินออกมาจากเสื้ออย่างนั้นเล้าาา โอยยย มันเขินนนน ฮือออ สาวน่ารักๆ คนเมื่อวานไปไหนแล้ววะ เอาคืนมาาา

   แต่ในขณะที่ผมเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะหยิบเงินชุ่มเหงื่อนั้นดีหรือไม่ดี จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนลั่นมาทางพวกเราซะก่อน

   “นังแพดเม่!” ลุงคนนึงรีบวิ่งปรี่มากระชากแขนเด็กสาว เล่นเอาผมต้องกระเถิบจักรยานถอยไปดูลาดเลาเกือบครึ่งเมตร

   “พะ... พ่อออ” คนโดนเรียกถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเลยครับ โอ๊ะ นี่พ่อแพดเม่เรอะ

   “เออกูเอง! ...นี่แกแต่งหน้าด้วยเรอะ!”

   “พ่ออะ! หนูอายเขา หนูโตแล้วนะคะะะะ”

   “เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ยฮะ ปีหน้าแกก็จะต้องสอบเข้ามหาลัยแล้วไม่ใช่หรือไง! ฮึ่ยยยย ลูกคนนี้ มันเอาแต่แรด!”

   “พ่ออออ อย่าตีหนู! มีคนอยู่เห็นมั้ยคะ!”

   พอเธอชี้มาทางผม คุณลุงหัวล้านที่กำลังเดือดดาลก็หันขวับมาเจอผมจนได้

   “อ้าว!?”

   ฮะ... ทำไมคุณลุงเขาทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เราเคยเจอกันมาก่อนเรอะ

   “หลานป่าปัดใช่มั้ยเนี่ยเรา” คุณลุงเลิกดุและหันมาสนใจผมเต็มร้อย

   “เอ่อ...”

   “ลุงคือทีมที่เข้าช่วยพี่เบี้ยวในบ้านหนูเมื่อเช้าไง จำไม่ได้เหรอ”

   อ๋อ ถึงว่า... คุณลุงเขาใส่ชุดเจ้าหน้าที่กรมฯ อยู่นี่หว่า สงสัยจะเป็นทีมเดียวกับน้าเหมสินะ โหยย เมื่อเช้าคนมาบ้านเป็นร้อย เอาจริงๆ ผมจำไม่ได้หรอก แต่ก็คงต้องเออออไปตามระเบียบ

   “อ้อครับ แฮะๆ คุณน้าทำงานที่กรมฯ ด้วยเหมือนกันสินะ”

   “ใช่แล้ว ลุงเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหัวหน้าเหมอีกที” พ่อแพดเม่ว่า “อย่าถือสาลูกลุงเลยนะ เจอหนุ่มๆ กรุงเทพทีไรชอบอ่อยใส่ทุกที”

   “โหยยย ไม่เป็นไรครับ เธอคงจะแกล้งเล่นๆ เฉยๆ ละมั้ง ฮ่าๆ”

   “เหรอ” ลุงหันไปจ้องลูกสาว “นี่แกแกล้งไอ้หนุ่มนี่เล่นๆ หรือกะจะเอาจริง?”

   “เอาจริงสิคะ”

   “เอ๊า ไอ้แรดนี่!”

   “โอ๊ยยย” คนสวยสะบัดแขนออกจากการกุมขังของพ่อ “ก็นานๆ ทีหนูจะเจอคนรุ่นราวคราวเดียวกันอะ! แค่อยากหาเพื่อนคุยบ้าง พ่อไม่เข้าใจเล้ยยย”

   “ที่แกทำเขาเรียกว่าอ่อย!”

   เอ... เหมือนว่าอยู่นานกว่านี้จะไม่ค่อยดีแฮะ ปล่อยให้สองพ่อลูกเคลียร์กันไปแล้วกัน “งั้นช่วยรับข้าวไปหน่อยนะครับ ทั้งหมดร้อยเจ็ดสิบบาทครับ”

   “อ้อ ขอบใจมากลูก” คุณลุงล้วงเงินมาให้ผมทันที คงรู้แหละว่าผมเสียเวลากับตรงนี้มานานเกินไป ฮ่าๆ “แล้วนี่หนูจะไปไหนต่อ”

   “ผมต้องไปส่งข้าวกล่องให้อีกเจ้าอะครับ ที่...” ว่าแล้วผมก็หยิบกระดาษที่แปะอยู่บนถุงขึ้นมาดู

   ออเดอร์ 2
   ผัดเผ็ดนกกระทา + ไข่ดาว
   ราคา 90 บาท
   ส่ง : หัวหน้าเหม (กรมอุทยานฯ)

   “เอ่อ... ที่กรมอุทยานฯ อะครับ” ผมบอกคุณลุง “แต่แปลกแฮะ ทำไมวันนี้สั่งแค่กล่องเดียวละเนี่ย”

   “อ๋อ พอดีทีมประชุมเสร็จและเพิ่งแยกย้ายกันตะกี้นี้เอง สงสัยแกสั่งไปกินคนเดียว”

   “แล้วผมต้องไปส่งเขาที่ไหนอะครับ”

   “ในห้องประชุมเมื่อวานนั่นแหละ แกน่าจะยังอยู่ที่นั่น”

   โหยยยย ผมชอบคนที่นี่ก็เพราะทุกคนใจดีมีน้ำใจเนี่ยแหละ รู้สึกปลื้มปริ่ม “งั้นผมไปแล้วนะครับ”

   “ไว้เจอกันหนู... เอ๊า แกรีบขอโทษพ่อหนุ่มเขาซะสิ”

   “พ่ออะ!” แพดเม่เบ้ปากไปทางคุณลุงแป๊บนึง ก่อนจะกระแทกกระทั้นก้าวฉับๆ เข้ามาหาผม “ขอโทษนะฟีฟ่า เราขายหน้าเลยเนี่ย”

   “โหยยย ไม่เป็นไรๆ” ผมโบกมือพร้อมทั้งยิ้มร่า “แต่จะบอกว่าเราชอบแพดเม่ลุคเมื่อวานมากกว่านะ”

   “จะ...จริงเหรอ O_O”

   “อื้อ แต่ขอชมเลย แพดเม่แต่งหน้าสวยมาก มีแววๆ”

   “อุ๊ย... ขอบใจนะจ๊ะ”

   “เจอกันเด้อออออ” ว่าแล้วผมก็ขอลา ถีบจักรยานมุ่งตรงสู่กรมอุทยานทันที

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   “…”

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   อะไรกันฟะ บ้านหลังนี้เขาไม่คิดจะออกมาเคาะประตูกันไวๆ เลยเรอะ ไหนบอกว่าประชุมเสร็จแล้วไง แบบก็ควรจะมีคนออกมาทักทายกันได้แล้วสิ ไม่ใช่ปล่อยให้ผมยืนเคว้งข้างอยู่ตรงนี้

   เอ๊ะ... หรือว่าผมจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเลยดี? มองซ้ายมองขวาดูแล้วแถวนี้ไม่ค่อยมีคน งั้นเอาตามนี้ละกัน ฮี่ๆๆ ชอบนักอะไรที่ตื่นเต้นๆ เนี่ย มันเร้าจายยย

   แกร๊ก~ หึ ประตูไม่ล็อก เฮ้อ ไม่กลัวขโมยกันบ้างเลยรึไง

   ผมตื่นตาตื่นใจนิดหน่อยเมื่อเห็นห้องนี้ในเวอร์ชั่นที่ไร้ผู้คน กลางห้องมีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่พร้อมทั้งเก้าอี้อีกนับสิบ ซึ่งมันเป็นที่ที่เขาใช้ประชุมกันเมื่อวานนั่นเอง ใกล้ๆ กันนั้นมีโซฟาและชั้นหนังสือเก่าๆ ตั้งไว้ติดกัน เหมือนมันเป็นโซนพักผ่อน โอ้โห บนผนังรอบห้องล้วนมีแต่ข่าวหน้าหนึ่งจากหนังสือพิมพ์แปะไว้เต็มไปหมดเลยครับ มีเก่าบ้างใหม่บ้างแปะทับๆ ปนกันไป ผมรีบพุ่งไปสำรวจพาดหัวข่าวที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งดูเหมือนว่ากระดาษมันยังใหม่กว่าใครเขาเลย


   หัวหน้ากรมอุทยานXX  นำทีมเข้าสกัดแก๊งตัดไม้พะยุงล่าสัตว์สงวน อุกอาจเปิดฉากยิง เจ้าหน้าที่สังเวย1บาดเจ็บนับสิบ(อ่านต่อหน้า12)

   โห... ไม่รู้มาก่อนเลยว่างานของน้าเขาจะเสี่ยงตายขนาดนี้ คุ้มกันมั้ยเนี่ยยย แต่ว่าสงสารเจ้าหน้าที่ที่โดนยิงคนนั้นจัง ขอให้ไปสู่สุขตินะคร้าบบบ

   โอ๊ะ ผมสะดุดตาอีกรอบเมื่อเหลือบไปเห็นกรอบใบประกาศอะไรซักอย่างที่วางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ กับที่เขี่ยบุหรี่ซึ่งมีซากก้นกรองอยู่มากมาย


(https://www.picz.in.th/images/2018/09/14/fCcdpf.png)
ในนามกรมอุทยานแห่งชาติ

ขอประกาศเกียรติคุณแด่


นายเหมราช ธปณิสรณ์

ตำแหน่งหัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า กรมอุทยานแห่งชาติXXX


ที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อผืนป่า

ขอธรรมชาติจงคุ้มครองคุณงามความดีของท่านสืบไป
(https://www.picz.in.th/images/2018/09/14/fCcdpf.png)


   ทำไมอ่านจบแล้วอยู่ๆ ดีผมถึงยิ้มออกมาก็ไม่รู้ครับ แหม่ เท่เหมือนกันนะครับคุณหัวหน้า ยังไม่แก่ก็มีผลงานเยอะแยะไปหมด สงสัยเกิดมาลุยจริงๆ แฮะ

   แต่สรุปแล้วก็คือในนี้ไม่มีคนครับ บ๋อแบ๋ เงียบกริบไร้สิ่งมีชีวิต มีแต่กระดาษพวกนั้นกับเครื่องมือเครื่องใช้มากมายที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เฮ้อ เสียเที่ยวชะมัด จะบอกยายให้ติด Blacklist ไม่ให้น้าเขาสั่งข้าวกับเราอีกเลยคอยดู

   ผมกำลังจะหันหลังกลับแล้วแท้ๆ แต่ตาดันไปเห็นประตูสีน้ำตาลบานหนึ่งเข้าให้ อ้าววว ยังมีอีกห้องนึงเรอะ นึกว่ามีแต่ห้องประชุมนี่ซะอีก หึๆ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วครับ เปิดเข้าไปดูเลยดีกว่า เจอไม่เจอค่อยว่า ไม่อยากแบกถุงกล่องข้าวกลับบ้านยายอะ มันหนัก

   เย่สสสส คิดถูกจริงๆ ด้วยครับ เพราะทันทีที่ผมผลักบานประตูออกไป ก็เห็นว่ามีคนนอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียงที่รกซะยิ่งกว่าที่นอนของน้องหมาที่บ้าน ว้าววว ในนี้คือห้องนอนเหรอเนี่ย เจ๋งสุดๆ เหมือนผมกำลังเข้ามาในรังลับที่ไม่มีใครอยากให้รู้ยังไงยังงั้นเลยแฮะ

   อ้าว เหมือนเขาจะนอนอยู่แฮะ มีหนังสือเรื่อง ‘เพชรพระอุมา’ กางแหมะอยู่บนหน้าปริศนานั้นด้วย แต่ดูจากเครางามที่โผล่พ้นออกมาจากขอบกระดาษ เดาว่าไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกฮะ น้าเหมนั่นเอง หึๆ เจอตัวสักที

   ผมค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้เตียง ก่อนจะสะดุดกึกเมื่อเห็นกล้ามอกนูนสวยได้รูปแบบคนดูแลร่างกายขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ

   โอ้ววว โซอินเทรสติ้ง...

   น้าเขาเอาเวลาไหนไปออกกำลังกายกันฟะ แถมนี้มียิมปะเนี่ย ฟิตเนสเฟิร์สสาขาอุทยานXXXไรงี้ แต่ช่วยดูแลผิวให้เหมือนดูแลหุ่นหน่อยได้มั้ย ดูสิเนี่ย ผิวแห้งไปหมดแล้ว เห็นแล้วมันคันไม้คันมืออยากทาโลชั่นให้น้าแกสักหน่อย

   แต่หลับลึกแบบนี้ ดูท่าว่าผมคงจะต้องปลุกน้าเขาสักหน่อยแล้วล่ะครับ

   “น้าเหม”

   “…”

   ยังนิ่งแฮะ สงสัยต้องเข้าไปกระซิบใกล้ๆ “น้าเหมมมม”

   ได้ผลครับ!! เขาขยับแล้ววว เร็วเลยน้าาาา รีบๆ ตื่นมาจ่ายเงินข้าวผมจะกลับบ้านนน

   “อืมมม”

   อ้าว เห็นขยับตัวก็นึกว่าจะตื่น โธ่เอ๊ยยย ที่แท้ก็แค่สะดุ้ง “น้าครับ!”

   “…”
   ง่วงนอนมาตั้งแต่ชาติที่แล้วหรือไง ตื่นมาก่อนเฟ้ยยยยย ไม่งั้นจะตะโกนว่าไฟไหม้แล้วนะน้าาาา

   หรือว่าแกล้งวะ? ปกติก็เห็นชอบแกล้งผมตลอดเลยนี่ สงสัยต้องหยิบหนังสือบนหน้าเขาออก คอยดูนะนี่ถ้าเห็นว่าลืมตาอยู่จะเอานิ้วจิ้มเคี้ยวๆๆๆ กินเป็นลูกชิ้นเลย ฮึ่ยยย

   หมับ!

   “เฮ้ยยยยย” ผมร้องลั่นเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีมือหนาคว้าแขนผมเข้าให้ โหยยย ไม่ได้หลับจริงๆ ด้วยยยย

[ต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 14-09-2018 21:35:27
[ต่อ]

“จะทำอะไรของเธอ” เสียงทุ้มดังอู้อี้อยู่ใต้หนังสือ “ไม่มีมารยาท”

   “เอ๊า ด่าผมทำไมอะ!”

   “จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”

   “โอ๊ย ผมเคาะจนมือจะหงิกเป็นแง่งขิงอยู่แล้ว น้านั่นแหละที่ไม่ได้ยินเอง”

   “หึ” แล้วเจ้าหน้าที่กรมอุทยานก็หยิบหนังสือโยนมันไปบนโต๊ะข้างเตียง ส่งผลให้ผมเห็นใบหน้าใสๆ แต่ก็เข้มคมคายไปพร้อมกันได้ชัดเจน ตอนนี้หน้าของน้าเหมค่อนข้างยู่ยี่แบบคนเพิ่งตื่น แถมตาก็หยียังปรับเข้ากับแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้องไม่ทัน

   และอยู่ๆ มือใหญ่ๆ ของเขาก็เปลี่ยนจากการจับแขน ค่อยๆ เลื่อนลงมากอบกุมนิ้วทั้งห้าของผมแทน

   เอ่อ... ขนลุกซู่เลยทีเดียวเชียว ฮืออ

   “กี่โมงแล้ว”

   “…”

   “หืม?” เขาเห็นว่าผมจ้องอะไรบางอย่างเลยมองตามไป พอเห็นว่าตัวเองกำลังแอบจับมือคนอื่นก็รีบทำหน้าหยีโยนแขนผมทิ้งอย่างกับมันเป็นของสกปรก

   อ๊าวววว ทำไมทำอย่างเนี้ยยย

   “ลืมตัว ไม่ได้อยากจะจับหรอก” คุณน้าเอนตัวพิงหมอน พร้อมทั้งกอดอกจ้องผมเต็มๆ “แต่ก็นิ่มดี ขอบใจ”

   “ถ้าน้าอายุเท่าผมนี่หลุดด่าคำหยาบไปแล้วนะครับ”

   “ถ้ากล้าด่าคนที่มีพระคุณก็ลองดู” เขาว่า หน้ากลับมานิ่งเฉยเหมือนเวลาปกติเรียบร้อยแล้วครับ “อย่าลืมนะว่าเมื่อเช้าใครพาไปส่งที่ตลาด”

   “…”

   “แล้วเข้ามามีอะไร”

   โอ้โหหหห ถามมาได้ว่ามีอะไร ฮึ่ยยย มันน่ากระตุกหนวดให้หลุดทั้งหน้า

   “น้าสั่งข้าวร้านผมไว้ ลืมหรือไง” ผมรีบชูถุงในมืออวดคนแก่ความจำเสื่อม

   “ไม่มีทางลืมหรอก ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า”

   โห... นี่จะบ่ายแล้วนะ ทนมาได้ยังไง เป็นหุ่นยนต์เรอะ

   “รีบๆ รับไปแล้วจ่ายเงินมาเถอะครับ ผมจะกลับบ้าน”

   “บ้าน? กรุงเทพ?”

   “บ้านยายต่างหาก!!” จะกลับบ้านกรุงเทพได้ไง ขับจักรยานไปเรอะ มีหวังรถสิบล้อเสยไปกินตั้งแต่หน้าอุธยานแล้ววว

   “อ้อ ก็นึกว่าอยู่ไม่ได้เลยจะหนีกลับบ้าน”

   “ผมจะหนีกลับบ้านเพราะเจอคนอย่างหน้าแกล้งเนี่ยแหละ”​ ผมเท้าเอว “เอาข้าวไปได้แล้ว!”

   “…”

   “มองอะไรอยู่ละฮะ เอาไปสิ แล้วก็จ่ายเงินผมมาด้วย”

   “ไม่”

   ผมถึงกับเอ๋อรับประทาน “ว่าไงนะครับ”

   “ถ้าอยากได้เงินก็นั่งรอ ฉันกินเสร็จเมื่อไหร่จะให้เงินเมื่อนั้น”

   โหหหห ผมนี่ถึงกับขึ้นเลยย “แล้วทำไมผมต้องมารอน้ากินข้าวด้วยยย”

   “ฉันเหงา”

   “ฮะ!?”

   เขาทำเป็นยักไหล่ ถึงหน้าจะนิ่ง แต่รู้เลยว่ากำลังกวนตีน!! “คนแก่ควรมีลูกหลานดูแล”

   “น้าคิดว่าตัวเองอายุร้อยเจ็ดสิบปีหรือไง เอาเงินมาาาา”

   “ก็แล้วแต่ เลือกเอาว่าจะกลับบ้านมือเปล่า หรือจะนั่งรอค่าอาหารและ...”

   “…”

   “กลับไปพร้อมทิป”

   ผ่างงงง! หืมมม ผมนี่หูผึ่งเลย น้าเขาบอกว่าจะให้ทิปเหรอ โหยยยยย ถึงจะพอมีเงินแต่ด้วยนิสัยเป็นคนขี้งกตามมารดา เพราะงั้น... นั่งรอก็ได้ อิๆ ถือว่าเป็นการอู้ไปในตัว

   น้าเหมถึงกับยิ้มเมื่อเห็นว่าผมนั่งแหมะลงอย่างนิ่งๆ ที่ปลายเตียง

   “ยิ้มอะไรเล่า รีบกินข้าวสิครับ ผมไม่อยากรอน้าทั้งวันนะ”

   “หึ” คนเปลือยท่อนบนคว้ากล่องอาหารไปวางไว้บนตัก แต่ยังไม่ทันที่น้าแกจะเคี้ยวข้าวคำแรกให้รู้รส อยู่ๆ ก็มีเสียงแทรกเข้ามาในวิทยุสื่อสารที่วางไว้อยู่บนโต๊ะหัวเตียง เครื่องเดียวกับเมื่อเช้าแน่นอน

   [ว.1ถึงหัวหน้า! อีดำมันคลอดแล้ว สนใจมาดูมั้ยครับ เปลี่ยน!]

   “เฮ้ย!!” อยู่ๆ น้าเหมแกแก็เบิกตาโพลงเด้งตัวขึ้นยืนเลยครับ ข้าวกล่องของผมเปิดทิ้งไว้อาซ่าเป็นหมาหัวเน่าไปแล้วเรียบร้อย

   “ไป! ถามพวกมันด้วยว่าใครจะไปกับผม!!” เขาตอบกลับไป แต่ยังมีการเอี้ยวตัวมาตักไข่ดาวเข้าปากเคี้ยวๆ อย่างเร่งรีบ

   โอยยย อะไรมันจะลนลานขนาดนั้นน

   “น้ากินข้าวให้หมดก่อนดีมั้ย” ผมถึงกับต้องพูดออกมาเลยครับ สงซ้านนสงสาร

   “ไม่ได้หรอก เรื่องนี้สำคัญมาก!!!”

   “ไหนบอกว่าหิว”

   “เออก็หิว แต่ต้องรีบไป” น้าเหมตอบ ขณะที่ตัวเองกระโดดเหยงๆ ใส่คอมแบตอย่างทุลักทุเล

   “สำคัญขนาดนั้นเชียว” อยากรู้จักว่าอีดำคือใคร เมียน้อยหัวหน้าเขาหรือเปล่าวะ สำคัญถึงขนาดตัดสินใจทิ้งข้าวกล่องยอมทนหิวเพื่อไปหาเลยหรือไง

   เฮ้อ ผมเป็นเด็กใจดี เพราะงั้นผมจะช่วยแบ่งเบาภาระหัวหน้าเขาอีกแรงนึงแล้วกัน

   “จะทำอะไร!?” คนแก่กว่าตาโตเมื่อเห็นว่าผมยื่นช้อนที่มีข้าวพูนจ่ออยู่ตรงหน้า

   “ผมจะป้อน”

   “…”

   จ้องอะไรนักหนาเล่า ถ้าผมไม่ทำงี้น้าจะได้กินอิ่มเขากับมั้ยฮะ “อ้าปาก”

   “…”

   “เร็วครับ เดี๋ยวไปหาอีดำไม่ทันนะ” ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าอีดำคืออะไรก็เถอะ อิๆ

   “เอ่อ...”​ ดวงตาคู่สวยทำท่าลังเลอยู่แป๊บนึง แต่สุดท้ายก็ยอมใจอ่อนงับข้าวคำแรกไปจนได้ เย่!

   ผมไม่ปล่อยให้เสียโอกาสรีบยื่นคำที่สองคำที่สามคำที่สี่ตามไปติดๆ หึๆๆๆ

   “ฉันจุก!”

   “อีกนิดจะหมดแล้วนะครับ”

   “เธอนี่แม่ง...”​ เขาส่ายหัว แล้วงับข้าวเข้าปากทั้งๆ ของเดิมที่อยู่ในปากยังเคี้ยวไม่ละเอียดดี “พอแล้ว!”

   “กินให้หมด!!”

   “โว้ยยยย”

   [หัวหน้า พวกผมอยู่ที่หน้าบ้านพักแล้วครับ!]

   “กำลังไป” คุณน้าทำหน้าบึ้งใส่ผมซะงั้น “หมดหรือยังเนี่ย ฉันรีบ”

   “อีกนิดเดียว เอาให้หมดนะครับ”

   “…”

   “นะครับ”

   “เฮ้อ งั้นมาด้วยกัน” น้าเหมตัดสินใจเอาเสื้อพาดบ่า จับแขนผมพาลากออกมานอกห้องพัก พร้อมทั้งส่งสัญญาณให้ผมป้อนข้าวเป็นระยะๆ ไปพร้อมกัน โหยยย ทุลักทุเลชะมัด อย่าวิ่งเร็วสิน้า เดี๋ยวข้าวหกกกก

   พอเปิดประตูพรวด ผมก็เห็นว่ามีรถกระบะพร้อมผู้โดยสารนับสิบจอดรออยู่ที่หน้าบ้าน แถมทุกคนยังหันพรึ่บมามองเราสองคนเป็นตาเดียว ในจังหวะที่น้าเหมกำลังก้มลงมางับข้าวคำสุดท้ายจากช้อนของผมพอดิบพอดี

   “อูยยยยยยยยยยยยยย”

   “อูยทำเหี้ยอะไร!” คนเป็นหัวหน้าตวาดลั่น ก่อนจะหันกลับมาที่ผม “หมดยัง”

   “อะ... อื้อ หมดแล้วฮะ”

   “งั้นฉันไปละ” พูดจบเขาก็ทิ้งผมทันที จัดการอ้อมไปท้ายกระบะและกระโดดขึ้นนั่งอย่างทะมัดทะแมง แถมเป็นคนเดียวที่เปลือยอกท่ามกลางลูกน้องมากมายที่ใส่ชุดเต็มยศพร้อมออกทำงาน

   แต่เดี๋ยวนะ ไม่คิดจะขอบอกขอบใจกันเลยเรอะ ฮึ่ยยยย เห็นแก่ตัวจัง

   ปัง ปัง! ผู้นำทีมเคาะท้ายกระบะ สีหน้าท่าทางดูเหมือนแกจะตื่นเต้นมากๆ กับงานที่กำลังจะไปทำ “รีบไปดิวะ!!”

   เฮ้อ รีบกันแบบนี้ สงสัยจะเป็นเรื่องใหญ่ไม่ก็งานด่วนละมั้ง ผมว่าผมควรรีบถีบกลับร้านไปช่วยงานยายก่อนโดนดุจะดีกว่า เถรไถลมามากพอแล้วเนอะ

   “เฮ้ย... ฟีฟ่า!”

   แต่ยังไม่ทันได้จับจักรยานสีชมพู เสียงหัวหน้าเหมแห่งกรมอุทยานฯ ก็เรียกให้ผมกลับไปมองยังรถกระบะคันนั้น

   “ขอบใจมากครับ!!” เสียงนั้นตะโกนแข่งกับเครื่องยนต์ที่สตาร์ตพอดิบพอดี

   “…”

   “ฉันไม่ได้ลืมเรื่องทิปนะ เดี๋ยวคืนนี้จะเอาไปให้พร้อมค่าข้าว!!”

   ผมถึงกับหัวเราะร่าเลยครับเมื่อเห็นว่าน้าแกโซเซตอนรถเคลื่อนตัวพอดี โชคดีนะที่ลูกน้องช่วยกันคว้าไว้ได้ทัน ไม่งั้นได้เห็นคนยศใหญ่กลิ้งหลุนๆ แน่นอน

   เฮ้อออ ดูทำเข้าดิ แหม ใครกันแน่ฮะที่เด็ก ว่าแต่เรา

   แต่ไงก็เถอะ... ตั้งใจทำงานนะคุณหัวหน้า

   ผมยกมือขึ้นป้องปาก ตั้งใจจะตะโกนตอบกลับไปให้ทันก่อนที่รถจะเลี้ยวพ้นโค้งหายลับไปซะก่อน

   “ผมจะรอนะครับ!!”

TBC

(https://images.unsplash.com/photo-1531948240083-6a7582ab0c93?ixlib=rb-0.3.5&s=0cbe226dda839ae99e82a8a1a7695703&auto=format&fit=crop&w=967&q=80)

    แวะทอร์กซักนิด
     วันนี้เรามีบริการป้อนข้าวส่วนตัววว

ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูฟีฟ่านะฮะ
น้องฝากบอกว่าแถวนี้ใครมีเครื่องซักผ้าฝาหน้าขอยืมหน่อยU_U

     ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
     พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 15-09-2018 00:07:59
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 15-09-2018 00:43:30

โอ๊ยยยยยยย มีความแบบ ตัวดูดสีส้มมาเทียบแก้มน้องส้ม งื้ออออออ น้าเหมมมมม เต๊าะง่ะ! มีการโกรธไม่ลงด้วย ก็เด็กมันน่ารักล่ะสิ แถมเด็กมันยังป้อนข่าวอีกอะเนอะ คนแห่งานนี้มีหวังได้กระชุ่มกระชวยทั้งคืนอะ อิอิ

จะว่าไป น้าเหมน่ากินว่ะ แบบ เปลือยอกเงี้ย เห็นภาพเลย ต้องบึกบึนมากแน่ๆ งาาาาา -.,-
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 15-09-2018 00:52:26
น้องแก้มส้มนี่อ้อยแบบมึนๆ เหมาะกะน้าเหมดี
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 15-09-2018 01:30:52
เต๊าะขนาดนี้ หัวหน้าเหมระวังเป็นหวัดนะ ท่าจะไอดังคุกๆ เลยเนี่ย  :laugh:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 15-09-2018 02:19:50
อีดำนีาตัวอะไรงะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 15-09-2018 08:09:20
 :pig4: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-09-2018 10:38:53
หูยยยย น้าเหมร้ายอ่ะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 15-09-2018 18:32:54
 :katai5:  เขินความป้อนข้าววววว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: mayyiyi ที่ 15-09-2018 22:02:23
คนขี้เต๊าะ :katai5:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 15-09-2018 22:58:17
แหมไวนะคะหัวหน้า :hao3:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.3 : บริการป้อนข้าวส่วนตัว (14sep18)
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 15-09-2018 23:41:43
ก็เด็กมันน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้ว เนอะหัวหน้าเหม
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 17-09-2018 20:16:26
EP.4

ชายผู้หยุดเวลา

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/17/fHWr92.jpg)


   สิ่งหนึ่งที่ผมเพิ่งได้รู้อีกเรื่องในวันนี้ก็คือ บ้านยายไม่มี... wi-fi

   นั่นยังไม่พีคเท่าไหร่ครับ เพราะหลังจากที่ทำใจน้อมรับชะตากรรมว่าอยู่ที่นี่คงต้องเล่นเน็ตผ่านมือถืออย่างเดียว (ซึ่งสัญญาณห่วยแตกบรม) ยังมีความจริงอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมช็อก นั่นคือ... บ้านเราไม่มีเครื่องซักผ้า!!

   ฮืออออ จะบ้าตาย ไอ้ล้างจานน่ะผมยังทำพอไหว แต่ซักผ้าในกาละมังแบบที่ยายแนะนำมันสุดจะทนจริงๆ คนเราจะซักผ้าด้วยมือไปทำไมครับ ในเมื่อนักวิทยาศาสตร์เขาคิดค้นสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าเครื่องซักผ้ามาให้ เพราะงั้นผมเลยสะกดจิตตัวเองว่าจะขอทนใส่เสื้อผ้าที่ขนมาด้วยให้หมดสต๊อกก่อน หลังจากนั้นจะเอายังไงก็ค่อยว่ากัน แต่ความเศร้าทำให้ผมต้องระบายความในใจเป็นสเตตัสในเฟซบุ๊คเลยทีเดียว

   เราเหมือนคนหลงป่า ช่วยด้วยยยยยย

   ไม่ถึงนาที คนคอมเม้นท์แสดงความเห็นอกเห็นใจเป็นร้อยเลยครับ ฮือออ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ทุกคนยังคิดถึงผม ยังไม่ลืมผมกันจริงๆ ใช่ม้ายยยย

   RRRRRRRR

   โอ๊ะ มีคนโทรมาแฮะ พอเห็นชื่อ ‘มังคุด’ โชว์หราบนหน้าจอผมก็รีบกดรับทันที มันคงเห็นสเตตัสของผมแล้วล่ะสิท่า

   “ฮาโหลๆ”

   [ทำไมเสียงมึงอีโรติกจัง แฟ้บอยู่เรอะสัด]

   “แฟ้บบ้าอะไรล่ะ เราจะนอนแล้ว” ขณะนี้เวลาสี่ทุ่ม หลังจากร้านปิดและรู้ความจริงทั้งหมดนั้นผมก็รีบพุ่งมานอนคลุมโปงนึกน้อยเนื้อต่ำใจกับโชคชะตาในห้องนอน จนได้ตั้งสเตตัสไปนั่นแหละครับ อันที่จริงก็เกือบหลับไปแล้วนะเนี่ย ไอ้เพื่อนรักมันดันโทรมาซะก่อน

   [แล้วสเตตัสมึงหมายถึงอะไรอะ ที่นั่นไม่โอเคเหรอวะ]

   “ก็โอเคอะ แต่งานหนัก มันเหนื่อยยยย”

   [ว้าววว อยากเห็นภาพคุณชายทำงานเลยว่ะ คงเป็นบุญตากูแท้ๆ]

   “เลิกแซวแล้วได้แล้วน่า แล้วนี่โทรมามีอะไรอีกมั้ยนอกจากคิดถึงเรา”

   [คิดถึง? กูบอกมึงตอนไหนคะเพื่อน] ไอ้มังคุดชอบพูดคะกับผมอยู่เรื่อย เดี๋ยวจะโดนถีบ [แต่ก็คิดถึงจริงๆ อะแหละ สรุปแข่งเต้นฤดูกาลนี้วงเราถอนตัวเนอะ?]

   พอมันพูดถึงเรื่องนั้นผมก็คิดได้ครับ ทุกๆ ปิดเทอมทีมคัฟเวอร์แดนซ์ของเราจะลงประกวดแข่งเต้นชิงเงินรางวัลเพื่อแบ่งกันเป็นค่าขนม และวง Twinkle Little Monkey ของเราเนี่ยเป็นแชมป์ต่อกันถึงสามสมัยเลยน้า แต่เทอมนี้หัวหน้าวงอย่างผมดันต้องมาช่วยงานคุณยายที่ต่างจังหวัดแบบนี้ เลยไม่มีใครเป็นตัวตั้งตัวตีพาทีมเดินสายประกวดอีกต่อไปแล้ว ฮือออ

   “ก็คงต้องอย่างนั้นแหละ” หงอยเลยฮะ พูดแล้วก็เศร้า

   [เอาน่า ถือว่าเราทำมากันเต็มที่แล้ว สักวันต้องได้กลับมารวมทีมแข่งอีกแน่ แยกย้ายไปจัดการเรื่องมหาลัยกันให้เรียบร้อยก่อน] เสียงไอ้มังคุดแผ่วไป ในฐานะรองกัปตันทีมมันคงเศร้าไม่แพ้กัน [แล้วที่นั่นเป็นไงอะ นอกจากงานหนัก]

   ผมเหลือกตาใช้ความคิด “ก็... บรรยากาศดี ผู้คนน่ารัก เราต้องเข้าไปส่งข้าวในกรมอุทยานฯ ด้วยแหละ มีแต่น้าๆ เจ้าหน้าที่กับทหารแต่งตัวเท่ๆ เต็มไปหมดเลย”

   [แล้วมีเพื่อนยัง?]

   “เพื่อนเหรอ... ก็มีนะ อายุเท่าๆ เราชื่อแพดเม่”

   [ชื่ออะไรนะ!?]

   “แพดเม่!”

   [ไอ้ฟ่ามึงแน่ใจนะว่าอยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่ต่างประเทศ] มันทำท่าจะหัวเราะ [ชื่อโคตรจ๊าบอะ]

   “เออดิ น่ารักด้วยนะเว้ยยยย แบบใสๆ ฟิลสาวต่างจังหวัดอะ” ถึงแม้วันนี้เธอจะแต่งตัวเซ็กซี่ยั่วยวนผมจนตัวแข็งถื่อไปยกนึงก็เถอะ ฮ่าๆ

   “ฟีฟ่า”

   หืม... ทำไมเสียงไอ้คุดเปลี่ยนไป “คุดเรียกเราเหรอ?”

   [หืม? กูยังไม่ได้พูดห่าอะไรเลย]

   “อ้าว แล้วตะกี้เสียง... แว้กกกกกกกก” ผมร้องลั่นเมื่อพลิกตัวไปทางหน้าต่างแล้วเจอเงายักษ์ทะมึนยืนอยู่ด้านนอก ตอนแรกนึกว่าผีตัวจริงเสียงจริงครับ แต่พอหรี่ตาดูดีๆ แล้ว... นั่นมั่นน้าเหม หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเจ้าเดิมนี่นา โว้ยยยย มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมด!!

   เจ้าหน้าที่หนุ่มโน้มตัวลงมาเท้าแขนกับกรอบสี่เหลี่ยม หน้านิ่งๆ แอบกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางหวาดผวาสุดขีดของผมเข้า

   “น้า! มาโผล่อะไรตรงนี้เล่า!”

   [มึงคุยกับใครอะไอ้ฟ่า?]

   “อ๋อ คุย...” ผมเหล่ตาไปยังผู้บุกรุก ที่บัดนี้นอกจากกระตุกยิ้ม พี่แกเลิกคิ้วกวนๆ ใส่ผมไปแล้วเรียบร้อย

   “ทำไม? ฉันเข้ามาขัดจังหวะเธอคุยกับแฟนงั้นเหรอ?”

   “ไม่ใช่แฟนสักหน่อย!” แหวะะะ ไอ้คุดเนี่ยนะ หาแฟนเป็นหมายังคุ้มค่าซะกว่า

   [ตอบกูได้ยังว่าเสียงใคร!! เสียงดูดุๆ พ่อมึงเหรอ?] เสียงนั้นตื่นเต้นเกินเหตุ [เฮ้ย แต่พ่อมึงไม่ได้ไปด้วยไม่ใช่หรือไง]

   โว๊ะ ลืมเพื่อนในสายไปเลย “เอ่อ... พี่แถวนี้อะ... งั้นแค่นี้ก่อนนะ”

   [เดี๋ยว!? พี่อะไรเสียงเป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น ระวังนะเว้ย เดี๋ยวเขาเอามึง...]

   ตู๊ด! นี่ ตัดสายมันซะเลย แถมตัดตรงประโยคสุ่มเสี่ยงซะด้วย แงง รู้งี้ฟังมันพูดให้จบก่อนดีกว่า ได้ยินแล้วเสียววาบบบ

   พอวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน ผมก็รีบพุ่งไปยังหน้าต่างทันที มันเป็นบานเดียวกับที่พี่เบี้ยวยื่นงวงเข้ามานั่นแหละครับ โหยยย เอาจริงก็อันตรายเหมือนกันว่ะ พวกโจรมันสามารถกระโดดเข้ามาปล้นผมได้เลยนะเนี่ย ต้องบอกให้ยายติดลูกกรงให้สักหน่อยแล้วครับ

   ผมกอดอกมองคุณหัวหน้า “มีอะไรครับ มาซะค่ำมืด”

   “เธอความจำเสื่อมหรือไง” คนแก่ถอนหายใจ ก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างมาให้ตรงหน้า “ค่าข้าว บวกกัปทิป”

   “เฮ้ยยยย” พอเห็นว่าเป็นเงินผมนี่รีบคว้าไว้เลยครับ ฮี่ๆ คนขี้งกก็เงี้ย “ขอบคุณนะครับ นึกว่าน้าจะลืมซะแล้ว”

   “หึ” หน้าหล่อๆ เลิกคิ้วอีกรอบ “แล้วใครตะโกนบอกว่าจะรอวะ?”

   “หืม จริงเหรอ ผมเคยพูดอย่างนั้นเหรอ” จริงๆ จำได้แหละครับ กวนตีนน้าเขาไปงั้นแหละ อิๆ

   “ไอ้บื้อเอ๊ย!” มือหนาๆ ยื่นเข้ามาขยุ้มหัวผมซะให้ยุ่ง โอ๊ยยย “ร้านปิดแล้วเหรอ”

   “นี่คุณเจ้าหน้าที่ ช่วยดูเวลาด้วยได้มั้ยครับ” ดึกดื่นป่านนี้ใครมันจะมาเปิดรอเล่าาาา

   “แต่ฉันหิว”

   “ฮะ!?” ผมเบิกตากว้าง “ให้ผมไปปลุกยายมั้ย...”

   “เธอจะบ้าหรือไง ให้ป้าปัดแกนอนไปเถอะ”

   “แล้วน้าจะกินอะไรล่ะ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมทำกับข้าวไม่เป็น” เคยแต่คลุกข้าวกับปลาทูให้แมวที่เคยเลี้ยงตอนเด็กๆ ครับ และแน่นอนว่านั่นไม่ใช่อาหารคน อิๆ

   น้าเหมยืดตัวตรง ทำให้ผมรู้ว่าเขาสูงกว่าหน้าต่างบานนี้ซะอีก “อยากนั่งรถเล่นมั้ย”

   “อะไรนะครับ...”

   “ฉันว่าจะไปกินข้าวต้ม ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

   “แต่ว่า...”

   “กลัวยายเหรอ?”

   “เอ๊า กลัวสิ! น้าก็ถามมาได้!” ไม่รู้อะไรซะแล้วววว อยู่กับยายบรรยากาศเหมือนตอนที่โดนขังอยู่ในห้องปกครองไม่มีผิด ทำอะไรก็ต้องอึดอัดระแวดระวัง ฮือออ

   “ไม่เป็นไรน่า แกนอนอยู่ ฉันจะมาส่งเธอก่อนที่แกจะรู้ตัวว่าหลานชายหายไปด้วยซ้ำ”

   โหยยยย นี่มันเข้าข่ายคดีอุกอาจเลยนะเนี่ย แต่ฟังดูแล้วน่าตื่นเต้นชะมัด บอกตรงๆ เลยครับว่าตอนนี้ผมเริ่มเบื่อๆ อยากหาอะไรสนุกๆ ทำเหมือนกัน แต่ก็แอบกลัวว่าถ้าโดนจับได้แล้วจะซวย

   “มัวแต่คิดอะไรอยู่ล่ะ”

   “คือว่า...”

   “ถือว่าตอบแทนความน่ารักของเธอที่ป้อนข้าวฉันวันนี้”

   “…”

   “มาเหอะน่า ฉันรู้ว่าเธอกำลังเซ็ง”

   “เป็นความลับแค่น้ากับผมนะ”

   หน้านิ่งๆ นั้นผงกขึ้นลง แต่ผมรับรู้ได้ว่ามันคือการรับปากอย่างหนักแน่น มันเลยทำให้ผมเบาใจขึ้นมา

   “ฉันไม่บอกยายเธอหรอก”

   โอเค... ถ้าในเมื่อคุณหัวหน้ารับคำขนาดนี้ ผมเลยไม่ลังเลสักกะนิดตอนที่ปีนออกไปนอกหน้าต่าง จัดการคว้ามือหนาๆ ที่ยื่นมารอรับอยู่ก่อนแล้วเพื่อพะยุงตัว ผมยิ้มแป้นเมื่อประจันหน้ากับคุณน้าที่กำลังมองผมมาอย่างนิ่งๆ เหมือนทุกที

   “พาผมเสเพลได้เลยเพ่!!”

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

  น้าเหมพาผมขึ้นรถจี๊บขับเข้ามาในตัวเมืองครับ ตอนที่เห็นเสาไฟฟ้ากับถนนลาดยางมะตอยผมนี่ยิ้มออกมาเลย ผมเป็นพวกวัตถุนิยม ดีใจทุกครั้งเมื่อเห็นตึกรามบ้านช่องมากกว่าต้นไม้ใบหญ้า เพราะงั้นผมถึงมีความสุขมากเวลาที่บ้านไปเที่ยวประเทศเจริญๆ อย่างเกาหลี ฮ่องกง สิงคโปร์ ในขณะที่เจ๊กับเฮียของผมชอบไปเที่ยวที่ติสๆ สโลว์ไลฟ์เปี่ยมไปด้วยวัฒนธรรมซึ่งผมไม่อินกับพวกมันเอาซะเลย ผมเลยโกรธมากตอนที่โดนเฮียโฟมหลอกไปอินเดีย คุณชายอย่างผมนี่เฉาเป็นแมวขาดเมียเลยทีเดียว ไปแต่ละที่แทบปลงกับชีวิต และสาบานกับตัวเองว่าต่อไปนี้จะไม่ไปเที่ยวกับพวกพี่ๆ อีกแล้ว กลัวทรมานนน

   คุณเจ้าหน้าที่กรมอุทยานฯ เลือกเลี้ยวเข้ามาในร้านข้าวต้มโต้รุ่งที่มีผู้คนมากมายคุยกันจอแจ น้าแกบอกว่าร้านนี้ขึ้นชื่อมากๆ ใครมาจังหวัดนี้ต้องแวะลิ้มลองรสชาติกันทุกคน ตอนแรกผมก็เฉยๆ นะ แต่พอเจอกับข้าวแต่ละอย่างที่น้าแกสั่งไปผมนี่ถึงกับต้องขอข้าวต้มเพิ่มอีกชามเลย ฮือออ เห็นอาหารแบบที่คนปกติเขากินกันแล้วหิวขึ้นมาเฉย ขอโทษที่อุดหนุนร้านคนอื่นนะครับคุณยายยย

   “ค่อยๆ กิน เดี๋ยวก็สำลักตาย” คุณน้าหน้าหล่อแต่ไร้อารมณ์พูดออกมาตอนที่เห็นว่าผมจ้วงข้าวต้มเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย

   “ก็ที่ร้านยายไม่มีอะไรอย่างนี้นี่ครับ” ว่าแล้วก็ตักผัดผักบุ้งหมูกรอบเข้าปากอีกคำ ง่ำๆๆ

   “ยายเธอขายอาหารป่า มันก็ต้องไม่มีของพวกนี้อยู่แล้ว”

   “ผมกินไข่เจียวหมูสับมาสองวันแล้วนะน้า ขอผมเอ็นจอยหน่อยเห้ออออ”

   “ไม่มีใครแย่งเธอกินหรอกน่า”

   “ไม่ต้องพูดมากเลย” ผมมองค้อนใส่คนตรงหน้า “แล้วน้าไม่กินบ้างล่ะ ไหนบอกว่าหิว”

   “ฉันเห็นเธอกินก็อิ่มแล้ว”

   หืมมม พูดอะไรของน้าเขาวะ แต่ช่างเถอะครับ ถ้าไม่รีบกินผมแย่งกับข้าวหมดจะมาว่ากันไม่ได้น้า ง่ำๆๆ

   เออ พอพูดถึงอาหารป่าก็นึกขึ้นมาได้ครับ มีเรื่องจะคุยกับคุณน้าเขาพอดี

   “คนบาป”

   คนตรงหน้านิ่งไปทันทีเมื่อโดนผมจ้อง “เธอว่าฉันทำไม?”

   “ก็น้าทำงานเป็นหัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า แต่ยังจะใจร้ายสั่งอาหารป่าคุณยายกิน”

   “ฮะ!? - - อะไรนะ? หึๆ”

   “หัวเราะทำไมครับ ใจร้ายแล้วยังเลือดเย็นอีก ดูแลสัตว์ป่ายังกล้ากินสัตว์ป่าอยู่ได้ คนอะไรเนี่ย”

   “เธอรู้มั้ย เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันส่ายหัวมากที่สุดตั้งแต่มาประจำการอยู่ที่นี่เลย”

   แหมมม ก็ต้องรู้อยู่แล้วสิ ผมพูดอะไรแต่ละทีก็เห็นน้าแกส่ายหัวตลอดอะ ไม่รู้จะโกรธเกลียดอะไรกันนักหนา ใจร้ายชะมัด

   “ฉันจะอธิบายให้ฟังนะ” คนแก่กว่าวางช้อน “อาหารป่า คืออาหารประเภทหนึ่ง ที่มีสูตรและวัตถุดิบต่างจากอาหารทั่วไป และถึงมันจะเป็นแบบนั้นก็ไม่หมายความว่าคนทำอาหารป่าจะระรานสัตว์ป่าหรอกนะ”

   “อ้าว...”

   “เธอคิดว่าป้าปัดแกเข้าป่าไปยิงกวางมาทำเป็นอาหารหรือไง” คุณน้าส่ายหัวรอบที่สองร้อยล้าน “ทุกอย่างในร้านยายเธอน่ะส่งมาจากฟาร์มทั้งนั้น”

   “จริงเหรอ” ตาผมเป็นประกายเลยครับ โหยยย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยแฮะ

   “และอีกอย่างนะ หน้าที่ของฉันคือดูแลและปกป้องสัตว์ที่อยู่ในป่าไม่ให้โดนรุกรานหรือลดจำนวนลงไปมากกว่านี้ แต่ฉันสามารถกินเนื้อสัตว์ที่ถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นอาหารได้ เพราะฉันก็เป็นมนุษย์คนนึงที่ต้องบริโภคและใช้โปรตีนเพื่อดูแลร่างกาย เข้าใจหรือเปล่า?”

   “โหยยยย แจ่มแจ้งเลยครับ” ผมย่นจมูก รู้สึกผิดนิดๆ เลยแฮะ “ขอโทษนะฮะ”

   “หึ ไม่เป็นไร แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่กินสัตว์ใหญ่อย่างพวกกวาง เลียงผาอะไรนั่นเหมือนกัน” เขาว่า “กินไม่ลง”

   “แล้วกระต่ายล่ะฮะ” ผมถามต่ออย่างกระตือรือร้น

   “หืม?”

   “ในเมนูร้านยายผมเห็นว่ามีกระต่ายด้วย น้ากินหรือเปล่า”

   ดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ ฉันไม่กินกระต่าย”

   “เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว” โล่งอกเลยครับ ชนิดว่าตัวเบาหวิวขึ้นมาเลยทีเดียว “น้าอย่ากินกระต่ายนะรู้มั้ย มันน่ารักเกินกว่าจะเป็นอาหาร”

   “ไม่ต้องกลัว อะไรที่น่ารักๆ ฉันมักจะเอ็นดูเสมอ”

   “แหมมม แบบพวกสาวๆ อะดิ”

   น้าเหมขยับท่านั่ง ทำเป็นบิดขี้เกียจไปมา “อืม ประมาณนั้น”

   แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ สายตาผมดันไปเห็นอะไรบางอย่างบนผิวหนังของคุณหัวหน้าเข้า มันเป็นสีดำสนิทตัดกับผิวสีน้ำตาลอ่อนจนเห็นได้ชัด โผล่วับๆ แวมๆ ออกมาจากใต้แขนเสื้อยืดที่แน่นเปรี้ยเพราะกล้ามสวยได้รูป

   “เฮ้ยยย น้าสักด้วยเหรอออ” ผมตาโต คราวก่อนที่น้าเขาถอดเสื้อผมไม่ทันสังเกตแฮะ

   คุณเจ้าหน้าที่หนุ่มเลิกคิ้ว มองตามที่ผมชี้ ก่อนจะขยับแขนเสื้อรัดๆ ให้เลิกขึ้นไปเพื่อให้ผมสิ่งนั้นได้ชัดขึ้น โอ้ววว มันเป็นเลข ‘3’ ครับ ชัดๆ ตัวโตๆ อยู่เหนือข้อศอกด้านขวาขึ้นไปนิดเดียว

   “มันแปลว่าอะไรอะครับ?”

   “ก็เลขสามไง”

   แป่วววว “ผมรู้จ้าาา ผมหมายถึงว่ามันมีความหมายอะไร”

   คุณน้าชะงักไป เหมือนลังเลใจว่าจะบอกผมดีหรือเปล่า

   “เธออยากรู้เหรอ”

   “อ้าว ผมถามก็ต้องอยากรู้สิ” ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายแอบขยับหนี แหนะ ขอดูชัดๆ หน่อยเด้

   “มันเป็นชื่อ”

   “ชื่อแฟน?”

   “ชื่อฉัน”

   “หาาาาา” ผมอ้าปากค้าง “น้าชื่อเหมไม่ใช่หรือไง”

   “เหมเป็นชื่อที่ลูกน้องเรียก ตามชื่อจริง ‘เหมราช'” เขาว่า “แต่นี่เป็นชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้”

   “น้าชื่อสามเหรอ!!”

   “เปล่า” เขาลูบรอยสักตัวเองไปมา “ชื่อเติร์ด เพราะฉันเป็นลูกคนที่สาม”

   “เฮ้ยยย ผมก็เป็นคนลูกคนที่สามเหมือนกันนน”

   “…"

   ผมยิ้มยั่ว หึๆๆๆ ไหนๆ ก็รู้ความจริงแล้ว ขอล้อชื่อเล่นของน้าแกหน่อยนะครับ “บังเอิญจังนะครับ พี่เติร์ด!!”

   “ทำไมทีงี้ไม่เรียกว่าน้า”

   “โหยยย เติร์ดมันไม่เหมาะกับคำว่าน้าอะ อย่างชื่อเหมมันดูเก่าๆ โอลสคูลๆ เรียกนำหน้าว่าน้าได้ แต่น้าเติร์ดเงี้ยไม่เหมาะเท่าไหร่ ต้องพี่เติร์ด!”

   “อย่าพูดไปล่ะ ฉันไม่อยากโดนลูกน้องล้อ” คนแก่ชี้หน้าคาดโทษ

   “ไม่รู้สินะ น้าต้องติดสินบนผมไม่ให้ปากมากแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ”

   “เฮ้อ” แหนะะะ ส่ายหัวอีกแล้ว เห็นแล้วอยากพุ่งเข้าไปดึงหนวดบนหน้าแกชะมัด หมั่นเขี้ยววว “เอาเถอะ”

   “…”

   “ฉันยอมให้เธอเรียกพี่เติร์ดคนเดียว ตกลงมั้ย?”

   “อะ...เอ่อ ได้เหรอครับ”​ แค่ตั้งใจจะล้อชื่อแกเฉยๆ นะครับ ไม่ได้คิดจะเรียกจริงจังสักกะหน่อย

   “อืม” เขาหลุดยิ้ม “เพราะพูดตรงๆ ฉันเกลียดเวลาที่เธอเรียกฉันว่าน้าเหมือนกัน”

   “…”

   “เธอเห็นฉันเป็นพี่บ้างก็ดี”


   “เอ่อ...” ทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วยเล่าาาา และคนมีหนวดมีเคราทำหน้าอย่างนี้มันยิ่งเห็นแล้วเครียดดดดด เอาจริงผมไม่กล้าเรียกหรอก คนอื่นที่นี่เรียกเหมกันหมด ผมจะได้สิทธิพิเศษเรียกเขาว่าพี่เติร์ดคนเดียวได้ยังไง ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นสักกะหน่อย

   “พูดเรื่องของเธอบ้างดีกว่า” เขาเท้าแขนมองหน้าผมจังๆ “อายุเท่าไหร่ เรียนที่ไหน มีแฟนหรือยัง แล้วทำไมถึงตัดสินใจมาที่นี่”

   “ถามเยอะจังเลยนะครับ แฮะๆ” ตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะเนี่ย “อืม... ผมชื่อฟีฟ่า อายุสิบแปด ตอนนี้สอบติดมหาลัยแล้วครับ มาที่นี่เพื่อที่จะพิสูจน์ให้ทุกคนรู้ว่าผมสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว”

   คิ้วเข้มๆ ย่นเข้าหากัน “ยังตอบไม่ครบเลย”

   “น้าจะถามผมเรื่องแฟนทำไมเล่า” ผมกลอกตาด้วยความหงุดหงิด “ยังไม่มีครับ พอใจยัง”

   “อืม พอใจ”

   “น้าล่ะครับ มีเมียหรือเปล่า”

   “อะไรนะ?” เขาทำหน้าเหมือนคำถามของผมเหลือเชื่อเกินกว่าจะออกจากปากเด็กตัวเท่านี้ ทำไมอะ เขาถามผมได้ ผมก็ต้องถามเขากลับได้สิฮะ

   “ตอบมาเร้วววว” ผมวางช้อนบ้าง กอดอกรอคำตอบจากเขาเลยทีเดียว “คราวก่อนที่ถามก็ทำเป็นดุ คราวนี้ต้องตอบแล้วล่ะครับ”

   “เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มี”

   “โหยยย หล่อๆ เข้มๆ อย่างน้าเนี่ยนะไม่มี” ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ “ไม่เคยแอบรักใครเลยเรอะ”

   “ใครจะไม่เคยวะ” เขาดุผม “แต่ฉันเลิกคิดเรื่องแบบนั้นมานานมากแล้ว”

   “อ้อ…”

   อยู่ๆ คนตรงข้ามโต๊ะก็ทำเป็นเกาท้ายทอย เฉไฉมองอาหารตรงหน้าแบบไม่รู้สาเหตุ “แต่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนใจกลับมาคิดแล้วเหมือนกัน”

   ผมถึงกับยิ้ม “ผมรอดูหน้าแฟนน้านะครับ”

   “หึ” เขาเอื้อมมื่อมาขยี้หัวผมอีกรอบ “อิ่มแล้วใช่มั้ย จะได้กลับบ้าน”

   “อื้อ อิ่มแล้วฮะ”

   อิ่มทั้งอาหาร แล้วก็อิ่มกับความรู้สึกด้วยฮะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมได้คุยกับน้าเขาแล้วผมรู้สึก... สบายใจ อบอุ่น ปลอดภัย และมีความสุขยังไงๆ ก็ไม่รู้

   “ยิ้มอะไรของเธอ”

   “น้าอย่าทิ้งผมนะ”

   “…”

   “อยู่ที่นี่ผมเหงามากเลย” ผมพูดตรงๆ ตามความรู้สึกของตัวเอง “เราเป็นเพื่อนกันนะครับ”

   น้าเหมไม่ได้ตอบอะไรในทันที เขากลับเอียงคอมองเหมือนต้องการสำรวจสารรูปของผมให้เต็มตา และสุดท้ายเขาก็ยิ้มออกมา ซึ่งมันไม่ได้เหมือนกับยิ้มกวนๆ มึนๆ เฉยชาอย่างที่เขาชอบทำ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ ไม่ต่างจากผมที่กำลังเป็นอยู่

   “ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ”

   “โหยยยย” คำตอบของเขาแสกหน้าผมจังๆ ฮืออ อุตส่าห์เค้นดราม่า

   “แต่ฉันจะไม่ทิ้งเธอหรอก” อยู่ๆ เขาก็จริงจังขึ้นซะงั้น เล่นเอาผมงง “ฉันรับรอง”

   แหงะ... บ้าเอ๊ย พอเขาพูดอย่างนั้นผมถึงกับเม้มปากแน่นเลยฮะ เหมือนกับว่าเสียงของเขาจิ้มต่อมอะไรบางอย่างดังจึ้ก! ชวนให้ผมจั๊กจี้ครุๆ คริๆ สั่นระริกไปหมด

   แต่ถึงยังไงก็เถอะ สุดท้ายผมก็ได้แต่ก้มหน้าเล่นนิ้วตัวเองอยู่ใต้โต๊ะ โหยยย แก้มผมต้องกลายเป็นสีส้มไปหมดแล้วแน่ๆ เผลอๆ ตัวอาจจะแดงก่ำเป็นเอเลี่ยนเหมือนที่เพื่อนเคยล้อไว้ด้วยซ้ำ

   ฮือออ ดีใจชะมัดเลย ผมมีเพื่อนใหม่แล้วครับทุกคน!!

   “ขอบคุณนะครับ”

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

   แล้วเราก็กลับมาถึงบ้านอย่างสวัสดิภาพ ดูเหมือนว่าคุณยายจะยังไม่รู้ว่าผมหายตัวไปซนกับเจ้าหน้าที่กรมอุทยานคนนี้มาแฮะ ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีแล้วครับ รอบนี้เราเลยระแวดระวังเป็นพิเศษโดยการจอดรถไว้ไกลหน่อย แล้วพากันเดินกลับมาที่บ้านแทน จริงๆ ผมเดินมาเองคนเดียวได้นะ ไม่รู้น้าเขาจะมาส่งผมทำไมเหมือนกัน ว่างเรอะ เห็นตอนกลางวันยุ่งเชียวว

   เอาล่ะถึงหน้าต่างห้องผมแล้ว ผมคงต้องรีบปีนกลับไปชดใช้กรรมต่อ ต่อไปนี้ฉันจะตั้งฉายาแกว่าหน้าต่างไปที่ไหนก็ได้ วะฮ่าๆๆๆ

   ผมหมุนตัวไปบอกลาคนพาหนีเที่ยว “ฝันดีนะครับ”

   “อืม... ปีนเข้าไปได้ใช่มั้ย”

   “หา!? ได้สิครับ ฮ่าๆ” ถามอะไรของน้าเขาวะเนี่ย ผมปีนออกมาได้ก็ต้องกลับเข้าไปได้สิ ไม่ใช่เด็กแล้วนะโว๊ะ!

   “อืม” จู่ๆ เขาก็แทรกตัวเบียดเข้ามาทำท่าจะปีนเข้าห้องผมซะงั้น เล่นเอาผมตะลึงงันดึงเสื้อยืดเข้าไปทันที เฮ้ยยยย

   “น้าจะทำอะไรเนี่ย!!”

   “อ้าว ก็เธอบอกว่าให้ปีนเข้าไปได้”

   โว้ยยยย ไอ้ฟีฟ่าจะบ้าตาย ผมมึนหรือน้ามึนวะ “ผมก็นึกว่าน้าถามว่าปีนกลับเข้าไปได้หรือเปล่า ไม่คิดว่าน้าจะหมายถึงว่าให้ตัวเองเข้าไปได้มั้ย!!”

   “แล้วสรุปเข้าไปได้มั้ย?” เขาถามหน้าตาย

   “ไม่ได้ดิ!! นี่มันห้องส่วนตัวนะครับ!!”

   “อ่า โทษๆ” แล้วเขาก็ถอยออกมายืนนิ่งจ้องผมอยู่ข้างหลังแทน

   บนจะมึนก็มึนเฉยเลยเนอะ แล้วมาว่าผมเป็นเด็กบื้อ หึ

   เอ๋? ผมคุณเจ้าหน้าที่เขามองแปลกๆ แฮะ ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย “น้ามีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”

   “มี” เขาพูดนิ่งๆ “ฉันขอเบอร์เธอหน่อยได้มั้ย”

   งะ... อยู่ดีๆ ก็พูดพรวดออกมาเลยเรอะ ไม่มีปี่มีขลุ่ยของแท้ แล้วสมัยนี้ยังมีคนขอเบอร์โทรกันอีกหรือไง โบราณชะมัด

   “เอ่อ... เอาไลน์ไปแทนได้มั้ยครับ”

   “ฉันไม่มีไลน์”

   “อ้าว” ผมตาโต “กาเกา วีแชตไรงี้มีมั้ยฮะ”

   “ไม่มีอะไรทั้งนั้น” แล้วเขาก็ล้วงอะไรบางอย่างออกมาโชว์ มันคือโทรศัพท์มือถือครับ แต่มันเป็นรุ่นที่เอาไว้โทรเข้าโทรออกธรรมดาๆ ไม่ใช่สมาร์ตโฟน เครื่องสั้นๆ อ้วนๆ หนาๆ ชนิดที่ว่าปาหัวหมามันคงร้องเอ๋งวิ่งกลับบ้านไม่คิดชีวิต

   โหยยย นี่น้าเขาคิดว่าตัวเองเป็นพี่ติ๊ก เนวิเกเตอร์หรือไง ทำงานในป่าแต่ไม่ต้องทำเหมือนตัวเองเป็นคนป่าก็ได้!! ตำแหน่งงานของน้าเขาเงินเดือนเท่าไหร่กันเนี่ยย ให้ที่บ้านส่งเครื่องสำรองของผมมาให้เขาใช้ซะดีมั้ยเนี่ย เห็นแล้วสงซ้านนสงสาร

   “งั้นเอาเบอร์น้ามาก็ได้ครับ”

   “ตลกเหรอ ฉันขอเบอร์เธอ เธอต้องเป็นคนให้ฉัน”

   “ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”

   “เป็น” น้ำเสียงของคุณเจ้าหน้าที่ช่างจริงจังและหนักแน่นเหลือเกิน “มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี”

   “…”

   “แค่บอกเบอร์มา มันยากตรงไหนวะ”

   “เฮ้อออ” กูล่ะเหนื่อยกับคนแก่เหลือเกิ๊นนนน “จดนะครับ ศูนย์แปดสอง...”

   “เดี๋ยว!” อ้าววว กำลังจะบอกนี่ไง ยกมือห้ามทำไมเนี่ยยย

   แต่ยังไม่ทันจะถาม น้าแกก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเล็กๆ ที่เหน็บอยู่ตรงเข็มขัด ผมกำลังจะสอดรู้สอดเห็นชะโงกไปสำรวจอยู่แล้วแท้ๆ แต่รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียง แชะ! พร้อมกับแสงแฟลชสว่างโร่ เล่นเอาตาผมเบลอหมุนติ้วๆ ไปหมด โอยยยย

   “หึ เรียบร้อย” เขายื่นแผ่นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ามาให้ แล้วผมก็ประติดประต่อได้ทันทีว่าไอ้เจ้าที่อยู่ในมือของน้าคนนี้คือกล้องโพลารอยด์!!

   แหงะ ว่าแต่รูปที่น้าแกยื่นมาให้เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ แล้วครับ โหยยยย หน้าเอ๋อเป็นเด็กโข่งเลย ฮือ แน่จริงอย่าแอบถ่ายตอนเผลอเซ่!

   “ถ่ายใหม่ได้มั้ยน้า”

   “ไม่ได้” คนพูดแยกเขี้ยว และยื่นปากกาแท่งเบ้อเร่อใส่หน้าผม “เขียนชื่อกับเบอร์โทรไว้ข้างหลังซะ”

   “น้าจะทำอะไรให้ยุ่งยากทำไมว้า~”

   “อย่างอแง เขียนๆ ไปซะไอ้หนู”

   “เฮ้อ”​ บ่นไปอย่างนั้นแหละครับ สุดท้ายผมก็เขียนชื่อ ‘น้องฟีฟ่า’ กับเบอร์โทรครบทุกหลักไว้ด้านหลังรูปแผ่นนั้นโดยดี โหยยย จะว่าไปมันก็เจ๋งดีแฮะ เอามือถือมาถ่ายมันเก็บไว้บ้างดีกว่า

   “เอามานี่!”

   “อ้าว” มือของผมค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ อย่าเพิ่งแย่งไปดิน้า! “ผมยังไม่ถ่ายเก็บไว้เลยนะ”

   “มันเป็นของฉันแล้ว” เขาพูดหน้านิ่ง จัดการยัดภาพของผมแทรกลงไปในกองทัพรูปโพราลอยด์ใบอื่นๆ ซึ่งถูกรัดไว้อย่างรันทดด้วยหนังยางสีแดงแบบที่เขาใช้รัดถุงข้าว โหยยยย เห็นแล้วอยากซื้อกล่องให้แกใส่ รูปสวยๆ เจอลมเจอแดดมันก็เสียหมดสิ เสียดายอะ

   ว่าแต่ ผมนึกว่าน้าเขาจะโรคจิตแอบถ่ายผมคนเดียว สรุปมีเป็นตั้งเลยเรอะ

   “นั่นคือวิธีเมมเบอร์ของน้าเหรอครับ”

   เขาชูของในมือพร้อมทั้งทำหน้าภูมิอกภูมิใจ “อืม มันคือสมุดโทรศัพท์ของฉัน”

   “เพี้ยนอะ”

   “เพี้ยนตรงไหนวะ ก็สมมุติว่าฉันจะโทรหาเธอ...”​ น้าเหมไล่นิ้วค้นหารูปของผม เมื่อเจอก็ยื่นมันใส่หน้าทันที ผมเห็นตัวเองในรูปเต็มสองตาเลยล่ะ “ฉันก็จะเจอเบอร์ และหน้าตาของเธอด้วย”

   “…”

   “วิธีนี้จะทำให้รู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับคนที่จะโทรหาเป็นยังไง เวลาคุยจะได้ต่อกันติด”

   “เหรอ...” ผมพยักหน้า หึ ก็เป็นวิธีที่เท่ดี ยอมรับก็ได้โด่ววว “แล้วพอเห็นรูปผม น้าจะทำยังไงอะ”

   “รูปเธอเหรอ...” คุณเจ้าหน้าที่หนุ่มเกาคาง พินิจพิเคราะห์เฟรมโพรารอยด์ใบนั้นอย่างตั้งใจ “ฉันเห็นแล้วคงบ่นว่า... เด็กบื้อ

   “…”

   “ต้องโทรหาหน่อยแล้ว ...คิดถึง”

   “เอ่อ...”

   คนมีหนวดเครายักไหล่เมื่อเห็นว่าผมนิ่งไป “ฉันแค่ยกตัวอย่าง”

   “อ๋ออออออ” ฮู้ว! แล้วไป โล่งอก “เอาเถอะครับ... แล้วผมต้องขอเบอร์น้าบ้างมั้ยเนี่ย”

   “ไม่ต้อง ไว้ฉันโทรมาหาเธอเอง”

   “อื้อ ตามนั้นครับ หาวววววว” โหยยย มัวแต่คุย ดึกแค่ไหนแล้วเนี่ยยยย ง่วงชะมัดเลย “ผมไปนอนก่อนนะฮะ”

   “อืม ฝันดี”

   พอเขาพูดว่าฝันดี ผมนี่ชะงักเลยครับ นั่งขาคร่อมข้างเติ่งคาหน้าต่าง พร้อมทั้งยิ้มกว้างมองเขาทันที

   “ขอบคุณนะพี่เติร์ด” แฮะๆ ขอล้อหน่อยเห้อออ “ผมสนุกมาก อิ่มแปล้ด้วยยย”

   คุณเจ้าหน้าที่หนุ่มกระตุกยิ้มอีกครั้ง และเช่นเคยครับ มันพาลให้หนวดเคราเท่ๆ ของเขากระตุกตามไปหมด โหยยย อย่างกับเจ้าหมียักษ์ดีใจที่ได้อาหารแหนะ

   “พี่ก็สนุกเหมือนกันฟีฟ่า” เสียงนั้นพูดเบาๆ ทิ้งท้าย ก่อนที่ผมจะมุดเข้าไปในมุ้ง และค่อยๆ เอนตัวพิงหมอน หลับไหลไปในที่สุด zzZZzz

TBC

(https://i.pinimg.com/564x/9b/55/ad/9b55adda185c76bd2b22f2f2f3c8d794.jpg)

    แวะทอร์กซักนิด
     วันนี้เรามีบริการป้อนข้าวส่วนตัววว

 ฮี่ๆๆๆ แหม่ มันก็ต้องแอ๊วเอินกันสักบทละเนอะ หวังว่าจะชอบกันนะครับบบบ
ฝากเก็บความลับของน้าเหมไว้ด้วยนะ จุ๊ๆๆๆ

     ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
     พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 17-09-2018 20:57:59
เอ่อ​ น้าาาาา​ เด็กมันอายุ​ 17​เองนะ​  :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-09-2018 22:55:39
โหหหหหหห น้าเหมร้ายมาก ทั้งเต๊าะ ทั้งล่อลวงเด็กออกจากบ้านมืดๆค่ำๆอีก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 17-09-2018 23:59:03
น้าเหมรว้ายกาจอะ :hao7:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 18-09-2018 03:52:46
น้าเหมร้ายนะหลอกถ่ายรูปขอเบอร์น้องแต่คลาสสิกดีแบบเหมือนคนสมัยก่อนเวลาจีบกันให้รูปถ่ายอย่างหล่ออย่างสวยดูต่างหน้า
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 18-09-2018 11:46:37
น้องเด็กกว่าน้าเกินรอบนึงแน่ๆ ที่สำคัญยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วย
 :laugh:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 18-09-2018 18:55:16
เรื่องนี้มันกร้าวใจดีจริงๆโว้ย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 19-09-2018 00:45:06
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 19-09-2018 19:33:04
โง้ยยยยยยยยยยยยยย ชอบวิธีจดจำเบอร์ของน้าอะ ให้ความรู้สึกที่ดีจัง อยากมีคนทำกับเราแบบนี้บ้าง งี๊ดๆๆๆๆๆๆ

 :katai5:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: mayyiyi ที่ 22-09-2018 06:06:56
โธ่น้าาาา
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 22-09-2018 11:20:33
ฟ่าเอ๊ยยยยย...อีหรอบนี้ ไม่รอดมือน้าเค้าแน่ๆ.. :o8:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.4 : ชายผู้หยุดเวลา (17sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 22-09-2018 15:13:12
ทำตัวเหมือนพวกลักกินขโมยกินเลยนะคะน้าเหม
ระวังตะหลิวยายปัดจะปลิวมาโดนหัวเข้าซักวัน
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 24-09-2018 23:06:16
EP.5

ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/24/fyHJ79.gif)

   เวลาผ่านไปแค่พริบตาเดียว แป๊บๆ ผมก็มาอยู่บ้านยายครบอาทิตย์แล้วครับ

   แต่ผมก็ยังคงล้างจาน เสิร์ฟอาหาร และบริการส่งข้าวกล่องให้ลูกค้าเหมือนเดิมทุกๆ วัน เฮ้อออ น่าเบื่อเหมือนกันแฮะ ตอนนี้มีความรู้อยากไปช้อปปิ้ง ดูหนัง เดินตากแอร์ไรงี้บ้างจัง มั่นใจเลยว่ามันจะเป็นการชาร์ตพลังให้ผมกลับมาฮึดสู้งานอีกครั้งแน่นอน ฮือออ ใครก็ได้โทรบอกพี่พีช พชรให้มาเปิดเซ็นทรัลแถวนี้หน่อยซิ รับรองรวยเละ เดี๋ยวบอกให้ป๊าช่วยหุ้นด้วยก็ได้เอ๊า

   “สวัสดีจ้าฟีฟ่า”

   เสียงสดใสเรียกความสนใจให้ผมเงยหน้าขึ้นไปจากกาละมังล้างจาน รอยยิ้มและผมหน้าม้าแสนคุ้นเคยทักทายผมเป็นอย่างแรก อ้าววว แพดเม่นั่นเอง วันนี้มาถึงร้านเลยเรอะ

   “โห จะไปไหนเนี่ยแต่งตัวซะสวย” ผมผิวปากชื่นชม ซึ่งวันนี้เธอสวยจริงๆ ครับ แต่งหน้าเบาๆ ไม่จัดจ้านเหมือนครั้งก่อนแล้ว น่ามองเป็นที่สุด ไอ้เต้าบ้า~

   แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบ คุณยายของผมดันเดินออกมาจากบ้านพอดี ขัดจังหวะการพูดคุยของเราไปซะก่อน

   “อ้าวแพดเม่ จะไปแล้วเหรอจ๊ะ”

   “ใช่ค่า ป้าปัดมีรายชื่อของที่จะฝากซื้อหรือยังคะ”

   “มีๆ” ผมมองคุณยายยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้กับแพดเม่ตาลุกวาว เดี๋ยววว อะไรอะ สองคนนี้มีความลับอะไรกันบอกผมด้วยเด้! “ฝากด้วยนะลูก”

   “ค่า งั้นหนูไปแล้วนะคะ”

   เย้ยยยย อย่าเพิ่งงงง “จะไปไหนเหรอแพดเม่”

   คนสวยเอี้ยวตัวมามองผมอีกครั้ง “อ๋อ เราจะเข้าตัวเมืองไปซื้อของเข้าร้านจ้า”

   “ซื้อของ?”

   “อื้อ ของที่ร้านเริ่มจะหมดแล้วอะ พ่อเลยให้เราขับรถไปห้างซื้อมาตุนไว้”

   “หะ...ห้าง?” ผมได้ยินถูกใช่มั้ย!? แพดเม่พูดว่าห้างใช่หรือเปล่า ฮือออ ขอบคุณเทวดา พูดถึงห้างไปไม่นานโอกาสก็มาเสิร์ฟถึงที่ ผมนี่ถึงกับตัวสั่นระริกระรี้ยิ้มหวานใส่คุณยายเลยฮะ “ยายคร้าบบบ”

   “อะไร”

   แง่วววว หลานชายทำเสียงอ่อนเสียงหวานขนาดนี้ยังกล้าเย็นชาอีก ฮึ่ยยย

   แต่ไม่เป็นไรครับ ผมต้องสู้ อ้อนเข้าไว้ “ขะ... ขอผมไปกับแพดเม่ได้มั้ยฮะะ”

   “แกล้างจานเสร็จแล้วเหรอ”

   “ยะ... ยังไม่เสร็จครับ” โหยยยย อีกแล้วเหรอ ชีวิตนี้ต้องทำงานตลอดหรือไงเนี่ย เศร้าชะมัด “ผมไม่ไปก็ได้ครับยาย”

   “ฉันบอกแกตอนไหนว่าจะไม่ให้ไป”

   “อ้าว”​ ผมกระพริบตาปริบๆ “คุณยายจะให้ไปเหรอครับ!!”

   หญิงชราที่นั่งปอกแครอตวาดสายตามาจ้องผมนิ่งๆ “ก็ฉันถามแกว่าล้างจานเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จแกก็ไปได้ ไม่มีใครห้าม”

   “จริงอะ!!” ผมพุ่งไปเกาะเข่าคุณยายเลยครับ ฮืออ ถึงจะเหมือนลูกหมาแต่ก็ยอม!! “ขอบคุณนะครับ”

   “อะไรของแกเนี่ย เกะกะ” โอ๊ยย อย่าสะบัดผมทิ้งเซ่ “รีบทำงานของแกให้เสร็จๆ ซะสิ เดี๋ยวนังหนูแพดเม่เขาจะรอนาน ...ดีเหมือนกัน จะได้มีคนช่วยถือของ”

   พอพูดถึงแพดเม่ผมก็นึกขึ้นได้ เฮ้ยยย จริงด้วย ผมต้องรีบหน่อยแล้ววว ไม่งั้นเธอจะรอนานแล้วทิ้งผมไปซะก่อน

   “แพดเม่เดี๋ยวเราไปด้วยนะ รอเราทำงานให้เสร็จแป๊บนึง”

   “คิกๆ ได้เลย ไม่รีบๆ” คนสวยหัวเราะจนตาหยี

   หวายยย ไม่ได้หรอก แพดเม่อาจจะไม่รีบแต่ผมรีบ ว้อนที่จะตากแอร์ใจจะขาด หึๆ อยากเห็นแล้วว่าห้างที่จังหวัดนี้เป็นยังไง รอฟีฟ่าแป๊บนึงนะคร้าบบบ ล้างจานเสร็จเมื่อไหร่ได้เจอกันแน่อนนนน

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

     แพดเม่ขับรถกระบะพาผมมายังห้าง M ซึ่งอยู่ในตัวเมือง โหยยย ขอบอกเลยนะครับว่าผู้หญิงกับรถกระบะโคตรเท่เลยล่ะ ทำเอาผมอยากลองไปเรียนขับรถดูบ้างเลยทีเดียว

    พอถึงเราก็ตรงไปยังโซนซูเปอร์มาเก็ต จัดการจับจ่ายใช้สอยของที่ต้องซื้อมากมาย ทั้งของเข้าร้านเธอ และของที่คุณยายผมสั่ง ตอนแรกก็ไม่คิดว่ามันจะทรมานอะไรนักหรอก แต่พอจ่ายตังค์นี่สิ เพิ่งรู้ว่ามันเยอะมากเกือบยี่สิบถุงแหนะ เล่นเอาเราทั้งคู่หอบแฮ่กลิ้นห้อยเป็นพี่ตูบกันเลยทีเดียว

   “โหยยย” ผมร้องออกมาหลังจากทนความหนักของบรรดาถุงในมือไม่ไหวแล้ว ฮึ่ยยยย แบกแกลอนน้ำมันหอยคนเดียวตั้งสามอัน กล้ามขึ้นแบบไม่ต้องเวทเลยทีเดียว “เวลาแพดเม่มาซื้อของนี่แบกคนเดียวเลยปะ”

   คนโดนถามหัวเราะขบขัน “ใช่จ้า ปกติเราแบกคนเดียวไม่มีใครมาช่วยหรอก”

   โห อึดเกินคนแล้วแม่คุณ “วันหลังถ้าต้องมาซื้อของเยอะๆ แบบนี้อีกบอกเราด้วยนะ จะได้มาช่วย”

   จริงๆ นะครับ แพดเม่เป็นผู้หญิงบอบบางน่ารัก จะมาซื้อของมากมายขนาดนี้คนเดียวได้ยังไง ลำบากตายเลย ถึงแม้จริงๆ ผมจะหาเรื่องอู้มาเดินห้างด้วยก็เถอะ อิๆ

   “ได้เลยจ้า ขอบคุณนะคะฟีฟ่า”

   มาค้งมาคะนะแพดเม่ แหม่ เขินเป็นนะว้อยยยย

   เอ๊ะ เดินมาตั้งนานเพิ่งเห็นว่าแพดเม่พามาที่แปลกๆ นี่มันโซนเครื่องสำอางไม่ใช่เรอะ เราต้องกลับไปลานจอดรถสิ

   “จะไปไหนต่อเหรอแพดเม่”

   “เอ่อ...” เธอดูอ้ำอึ้ง เขินๆ ชอบกลจนผมอดเลิกคิ้วเพราะสงสัยไม่ได้ “เราว่าจะเดินดูของหน่อยน่ะจ้ะ”

   “อ๋ออออ แล้วก็ไม่บอก” ผมดึงถุงพลาสติกที่มีน้ำหนักสุทธิเกือบร้อยกิโลกรรมขึ้นมาอุ้มอีกครั้ง “เดินนำไปเลยๆ เราชอบเห็นคนซื้อของ เรามีความสุขขข”

   ผมคิดว่าเดี๋ยวจะลองแวะไปซื้ออะไรกินเหมือนกัน ถึงขนมที่พกมาจากกรุงเทพจะยังไม่หมดแต่มันชักคันไม้คันมืออยากใช้เงินเหลือเกิน ของแบบนี้ห้ามกันไม่ได้นะครับ อิๆ

   แพดเม่เดินมาหยุดอยู่หน้าเคาท์เตอร์เครื่องสำอางชื่อดัง ผมเห็นเธอลูบๆ คลำๆ บรรดารองพื้นและลิปติกพวกนั้นอย่างกับของล้ำค่า ตานี่เป็นประกายเลยทีเดียวฮะ

   “อยากได้ก็ซื้อเลยสิ” ผมยืนยุอยู่ข้างๆ

   “เราก็กำลังเก็บเงินซื้ออยู่เหมือนกันจ้า”

   “หาาาา?” ผมอ้าปากค้างเลยครับ “ถึงขนาดต้องเก็บเงินซื้อเลยเหรอ”

   “อื้อ เราไม่อยากขอพ่อ สงสารแก”

   หน้าแพดเพ่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ ผมเลยลองชะโงกไปยังป้ายรองพื้นในมือเธอดูบ้าง เห็นว่ามันโชว์ว่าราคาพันสี่ร้อยกว่าบาท โหยยย นี่ถ้าเป็นผมนะ ถ้าอยากได้และราคาเท่านี้ผมหยิบแบบไม่ได้คิดอะไรเลยอะ แต่เด็กผู้หญิงตรงหน้าผมคนนี้กลับต้องเก็บหอมรอมริบกว่าจะได้มันมา มันช่างแตกต่างกันโคตรๆ

   งั้นผมจะไม่พูดอะไรออกไปดีกว่า เดี๋ยวเธอก็คงเก็บเงินครบแล้วละเนอะ ไว้ถึงวันนั้นผมจะมาซื้อกับเธอเอง!

   “น้องคะ!”

   เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ พนักงานหญิงในชุดสีดำจ้องถมึงมาทางพวกเราแทบจะกินเลือดกินเนื้อได้อยู่แล้ว ทำเอาผมขนลุกซู่เลยทีเดียว อะ...อะไรมันจะดุขนาดนั้นพี่!

   “จะซื้อมั้ยคะน้อง!” เสียงแหลมๆ ที่พี่เขาใช้กับเรา ทำเอาคนรอบข้างเริ่มหันมาให้ความสนใจ จนแพดเม่มือไม้สั่นก้มหน้าก้มตาวางขวดรองพื้นลงที่เดิมอย่างลนลาน “เห็นมาทุกครั้งก็ไม่เคยซื้อสักครั้ง ถ้าไม่ซื้อก็อย่ามาเกะกะหน้าร้านค่ะ”

   “ขอโทษค่ะ” เพื่อนผมยกมือไหว้ และยังคงก้มหน้าไม่กล้ามองพนักงานตรงๆ

   ซึ่งต่างกับผมครับ... เพราะตอนนี้ผมจ้องตาคู่นั้นกลับอย่างเอาเป็นเอาตาย! หึ ทำไมทำเพื่อนผมขายหน้าแบบนี้ล่ะพี่

   “ฟีฟ่ากลับบ้านกันเถอะจ้ะ”

   “เราไม่ผิดนะแพดเม่ ถึงเราจะซื้อหรือไม่ซื้อแต่เราก็มายืนดูสินค้าของเขาดีๆ ไม่เห็นต้องไล่กันแบบนี้เลย”

   “ฟีฟ่า...” สายตาแพดเม่อ้อนวอนผมเต็มที่ เธอคงอายและอยากออกไปจากตรงนี้เต็มทน แถมทำท่าจะเดินหนีไปโดยไม่รอ ปล่อยให้ผมยืนปะทะกับพี่พนักงานที่กอดอกจ้องหน้าแบบไม่ลดละ

   “ไม่ตามเพื่อนไปเหรอคะน้อง”

   หึ ว่าจะไม่ทำแบบนี้แล้วเชียวนะ ผมล่ะเกลียดสุดๆ เวลาโดนใครดูถูกเนี่ย

   “แพดเม่!”

   เจ้าของชื่อสะดุ้งและเอี้ยวตัวกลับมามอง ผมอาศัยจังหวะนั้นใช้นิ้วชี้กวักเรียกเธอให้เดินกลับมา “มานี่ๆ”

   “หา?”

   “มาเถอะน่า”

   ถึงจะดูงงๆ แต่แพดเม่ก็ยอมเดินกลับมาหน้าเคาท์เตอร์เครื่องสำอางอีกครั้ง ถึงจะดูเจี๋ยมเจี้ยมไม่สู้หน้าคุณพนักงานเขาก็เถอะ

   “มีอะไรเหรอฟีฟ่า”

   ผมชี้ไปยังรองพื้นขวดเดิม “หยิบเลย เราซื้อให้”

   “เฮ้ย O_O”

   “เราพูดจริงนะ หยิบเลยๆ”

   “ว๊ายย ไม่ได้หรอก ฟีฟ่าจะมาซื้อให้เราทำไมกัน”

   เออว่ะ นั่นสิ... ผมเกาคางอยู่แป๊บนึง ก่อนจะดีดนิ้วดังเป๊าะ “เอางี้ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าไง”

   ไม่พูดเปล่าด้วยครับ ผมหยิบรองพื้นขวดนั้นยัดใส่มือเธอทันที ต่อหน้าต่อตาพนักงานที่ตอนนี้เริ่มทำท่าทีงงๆ ตามไม่ทันเหมือนกัน

   “อยากได้อะไรอีกมั้ย ลิปใช่ปะ”​ ผมกวาดสายตาบนเคาท์เตอร์ก่อนจะยัดเครื่องสำอางที่ว่าใส่มือเธออีกอัน ผมเลือกสีพีชให้เธอแหละ น่าจะเหมาะกับผิวขาวๆ แบบนี้ “อันนี้ของขวัญปีใหม่”

   “…”

   “อืมมมม แล้วก็อันนี้ของขวัญวันคริสมาสต์”

   “โอ๊ย ไม่เอาแล้วฟีฟ่า” เธอยกมือห้ามเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะคว้าบลัชออนมาให้อีกอัน โธ่ ทำไมอะ จะได้ครบเซ็ตเลยทีเดียวไงงง ใช้หมดนี่รับรองสวยที่สุดในจังหวัดเลยนะ

   “แน่ใจ?”

   แพดเม่ยิ้มหวาน กำของสองอย่างในมือตัวเองซะแน่น “อื้อ แค่นี้ก็พอแล้วจ้ะ”

   พอได้ยินเธอพูดแบบนั้นผมก็ยิ้มออก “แล้วไหนบอกไม่อยากได้”

   “ว้ายยย ลืมตัว” สาวหน้าม้าย่นจมูก “จริงๆ ก็ไม่อยากรบกวนฟีฟ่าหรอกนะ เดี๋ยวเรามาซื้อเองก็ได้”

   “เออน่า เอาไปเหอะ” ผมดันมือของเธอกลับไป “ถือซะว่าเป็นการต่อเวลา เธอจะได้เก็บเงินทันตอนซื้อขวดใหม่ โอเคมะ?”

   แพดเม่สับสนกับตัวเองอยู่นาน แต่ในที่สุดเธอก็พยักหน้าพร้อมกับมอบแววตาแสนจะซาบซึ้งมาให้

   “งั้นเราไม่เกรงใจแล้วนะ ขอบคุณนะคะ”

   ฟอด!

   โว๊ะ จะมาหอมแก้มกันกลางห้างแบบนี้ได้ยังไงเล่าแพดเม่!

   ผมหน้าแดงเป็นตูดลิงด้วยความเขิน ก่อนจะกลับมาสนใจพี่พนักงานอีกรอบ ซึ่งสุดท้ายพอเห็นว่าเราซื้อสินค้า เธอก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทีเดียว “สองชิ้นนะคะ”

   “อ๊ะ!” ผมชูนิ้วตอนที่พนักงานเอื้อมมาหยิบสินค้าหวังจะไปคิดราคา หึๆ ช้าก่อนครับพี่

   “คะ?”

   “ขอแลกกับใบคอมเพลนนะครับ ^^”

   “…”

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

       ก่อนจะกลับเราแวะซื้อของอีกมากมายเลยครับ ซึ่งส่วนมากจะมีแต่ของผมทั้งนั้น อิๆ เอาหน่าาา ถือโอกาสนี้แวะซื้อพวกอุปกรณ์อาบน้ำ ครีมต่างๆ ตุนไว้เลยก็ดีครับ เพราะดูท่าผมคงจะไม่ได้มาเดินห้างบ่อยๆ แน่นอน แถมตอนผ่านแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้า ผมมองเครื่องซักผ้าตาละห้อยเลยล่ะฮะ มีความคิดบ้าๆ ผุดขึ้นมาแวบนึงว่าจะซื้อดีมั้ย โชคดีชะมัดที่แพดเม่เบรกไว้ได้ทัน ไม่งั้นมีหวังคุณยายช็อกเอาตะหลิวเฉาะหัวผมตายคากระทะแน่นอน

   และพอถึงบ้าน ผมรีบโยนข้าวของไว้กลางบ้าน ก่อนจะรีบพุ่งไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวนอนทันทีเลยครับ ฮือออ หมดพลังจนตาแทบปิด วันนี้ขอนอนไวหน่อยแล้วกัน

   RRRRRRRRRR

   เฮือก! ผมสะดุ้งตื่นลืมตาโพลงมองเพดาน เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของมือถือที่วางอยู่ใกล้หมอน เอ๋? ใครโทรมากันล่ะเนี่ย เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ซะด้วย โหยยย แล้วนี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วนาาา จะโทรมาทำบ้าอะไรเวลานี้กันเล่าาา ติ๊ด! วางสายซะเลย ไว้คุยกันพรุ่งนี้เด้ออออ นอนต่อละ คร่อกกก

   RRRRRRRRRR

   สั่นอีกแล้วววว ฮือออ เอาจริงดิ สงสัยจะต้องรับแล้วล่ะครับ ขอให้เป็นเรื่องสำคัญนะ ถ้าเป็นคนโทรผิดขึ้นมาจะโวยวายใส่จริงๆ ด้วย

   “อืมมม ฮาาาา โหล อื้อ” โอย ทั้งหาวทั้งบิดขี้เกียจไปพร้อมกัน ช็อปปิ้งวันนี้เหนื่อยแสนสาหัดเล่นเอาหมดแรงเลยครับขอบอก

   […]

   แหนะ เงียบอีก “สวัสดีครับ ใครอ่าาา อื้มมมม”

   [แน่ใจนะว่าจะใช้เสียงแบบนี้คุยกับฉัน]

   หืม น้ำเสียงคุ้นๆ แฮะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก สมองของคนสะดุ้งตื่นมันประมวลไม่ทัน “นี่ใครอะครับ”

   [บื้อเอ๊ย]

   “อ๋อ…” แหม่ ถ้าเป็นคำพูดนี้ก็ชัดเลยครับ มีแค่คนเดียวที่โผล่ขึ้นมาในหัว “พี่เติร์ดเหรอ?”

   [สรุปว่าจะเรียกฉันแบบนี้ตลอดไปเลยใช่มั้ย?] ปลายสายถอนหายใจดังเฮือก [อืม ฉันเอง]

   “โทรมาเวลานี้มีอะไรหรือเปล่าครับ ขอบอกว่าผมไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะ ง่วงงง”

   [เธอก่อเรื่องอะไรไว้ รู้ตัวหรือเปล่า]

   เอ๊า อะไรหว่า อยู่ดีๆ ก็มาทำเสียงเครียดใส่ “คดีอะไรอะ”

   [คิดดีๆ]

   “คิดไม่ออกครับ ตอนนี้หัวตื้ออะ น้าบอกมาเหอะ หาววววว”

   [เธอคงง่วง ไว้ค่อยคุยกันตอนเช้า]

   “ไม่ง่วงงงง” สงสัยต้องทำตัวกระปรี้กระเปร่าสักหน่อยแล้ววว “อะ เนี่ยตื่นละ สดชื่นสุดๆ”

   [อะไรของเธอวะ...] เสียงนั้นเงียบไปอึดใจ [งั้นมาที่หน้าต่าง]

   ผมถึงกับหน้าซีด หันขวับไปยังกรอบสี่เหลี่ยมตรงนั้นด้วยความหวาดระแวง “ยะ...อย่าบอกนะว่าน้าแอบมองผมอยู่!”

   เฮ้ยยย อันนี้มันเข้าข่ายโรคจิตแล้วนะ ซีเรียสสสส ถ้าวันไหนผมนึกครึ้มแก้ผ้านอนขึ้นมาจะทำไงเล่า เห็นหมดอะดิ๊

   [เลิกเพ้อเจ้อสักทีได้มั้ยวะ ฉันกำลังเดินเข้าไปในบ้านเธอต่างหาก]

   “อ้าว น้าไม่ได้อยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอ”

   [เลิกคิดสัปดนได้มั้ยฉันจะอ้วก แค่นี้แหละ]

   ติ๊ด!

   โหยยยยย ปากคอเราะร้ายยยย แหม เริ่มสนิทกันหน่อยก็เอาใหญ่เลยนะน้าคนนี้ (กลับมาเรียกน้าชั่วคราว เพราะโกรธ)

   เสียงฝีเท้ากุกกักดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะปรากฏร่างสูงใหญ่โผล่มาให้เห็นจากด้านนอก ผมรีบมุดออกจากมุ้งพุ่งพรวดไปเกาะกรอบหน้าต่างอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องผงะเมื่อเห็นว่าใบหน้าคมๆ ที่คุ้นเคยบัดนี้เกลี้ยงเกลากว่าครั้งล่าสุดที่เจอกันหน่อยนึงจนแปลกตา

   “น้าโกนหนวดเหรอฮะ” ผมยิงคำถามทันที

   คุณหัวหน้าเลิกคิ้ว ท่าทีดูระแวดระวัง “แค่เล็ม”

   อ๋อ... ไม่น่าล่ะ จากหนวดเคราเฟิ้มที่เคยยาวรุงรังยังกะคนป่า ตอนนี้สั้นลงและเป็นระเบียบกว่าเดิมเยอะเลย

   คนแก่กว่าทำเป็นเกาท้ายทอย แหนะ คุยกับผมแต่ทำไมเฉไฉมองไปทางอื่นแบบนั้นเล่า “เธอไม่ชอบเหรอ”

   “เฮ้ย ชอบดิ”

   “…”

   ไม่ชอบได้ยังไงเล่า ไม่เห็นเรอะว่าผมยิ้มจริงใจซะขนาดนี้ “ดูเด็กลงกว่าเดิมเป็นสิบปีเลยนะครับ เหมาะจะเรียกว่าพี่เติร์ดสุดๆ”

   “หึ เดี๋ยวจะโดน”

   “เหวออออ” ผมเอี้ยวตัวหลบมือใหญ่ๆ ที่แกว่งมาใกล้หัวได้ทันพอดิบพอดี ไม่รู้ว่าจะตบหรือจะจับ เอาเป็นว่าปลอดภัยไว้ก่อนเนอะ “สรุปมีอะไรเนี่ย มาหาซะดึกๆ ดื่นๆ”

   “ฉันเพิ่งกลับมาจากทำธุระ ขับผ่านมาทางนี้พอดี แล้ว...”

   “แล้ว?” ผมกอดอกเอียงคอกวนๆ จัดการต่อประโยคให้ “อย่าบอกนะว่าอยู่ๆ นึกถึงผมขึ้นมาเลยโทรหาไรงี้”

   “อืม ใช่”

   แหงะ อึ้งไปดิ โอ๊ย แก้ตัวนิดนึงก็ได้มั้งงงงง เล่นตอบกลับตรงๆ แบบนี้ผมทำตัวไม่ถูกเลยเนี่ยยย

   “ละ... แล้วสรุปมีอะไรครับ”

   “เธอซื้อเครื่องสำอางให้แพดเม่ทำไม” คุณหัวหน้ายิงคำถามเข้าเรื่อง

   “น้ารู้ได้ยังไงอะ”

   “ก็บ้านนั้นเขาแทบจะตีกันตาย น้าป้างแกโกรธมาก คิดว่าลูกสาวตัวเองขอผู้ชายซื้อเครื่องสำอางให้”

   โหหห ฟังแล้วจั๊กจี้ เห็นภาพว่าผมเป็นหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวพาสาวใจแตกยังไงชอบกล

   “ไปกันใหญ่แล้วครับ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ผมอยากซื้อให้แพดเม่เองนะ”

   “แล้วเธอจะซื้อให้เขาทำบ้าอะไร”

   “ก็ผมเห็นแพดเม่มองขวดรองพื้นตาละห้อยเลยอะ แถมพนักงานยังใจร้ายดุใส่เธออีก”

   “นี่คือการทำดีในรูปแบบของเธอหรือไงฟีฟ่า” แล้วคุณน้าเขาก็ถอนหายใจอีกรอบ ถอนเยอะถอนแยะ เคยมีความสุขกับเขาบ้างมั้ยวะเนี่ย เดี๋ยวเปิดคลิปเทเลทับบี้ให้ดูซะเลย จะได้หันมาหัวเราะเยอะๆ “ยังไงก็เถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเอาของคืนจากแพดเม่ซะ น้าป้างแกไม่กล้าเข้ามาคืนเอง กลัวป้าปัดเขาจะทำโทษเธอ”

   “แล้วผมจะเอารองพื้นกับลิปติกมาทำบ้าอะไรเล่า” แค่นี้แก้มยังส้มไม่พออีกเรอะ บรื๊ออออ “ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว ให้แพดเม่ใช้ไปเถอะน่า แค่ไม่กี่บาทเอง”

   “…”

   อ้าว ทำไมอยู่ดีๆ ทำหน้าทะมึนใส่ผมล่ะ “มีอะไรหรือเปล่าครับ”

   “แค่ไม่กี่บาทเอง?” คนแก่กว่าทวนคำพูดใส่ แถมทำท่าทางเหมือนกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ผมพูดออกไปงั้นแหละ “เธอใช้เงินเก่งขนาดนั้นเลยหรือไง”

   “ผมเชื่อว่าเงินซื้อความสุขได้นะ” จริงๆ นะครับ ยืนยันโดยใบหน้าของแพดเม่ตอนที่เธอกอดถุงใส่เครื่องสำอางยิ้มแย้มกับลมฟ้าตลอดทางไงล่ะ

   “ความสุขมันเกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องซื้อนะฟีฟ่า” คุณหัวหน้าว่า “หวังว่าการที่เธอมาอยู่ในที่ๆ ไม่มีอะไรเลยสักอย่างแบบนี้จะทำให้เธอคิดเรื่องนี้ได้บ้าง”

   โหย งั้นบอกก่อนเลยว่ายาก ที่นี่ไม่เห็นจะมีความสุขเลยสักกะนิด ที่ผมอดทนได้ขนาดนี้เพื่อรอวันไปอยู่หอตอนเปิดเทอมล้วนๆ ต่างหาก แต่ถ้าพูดออกไปแบบนี้น้าเขาคงดุผมอีกแหงๆ งั้นผมจะทำหน้าสำนึกผิดพร้อมกับยกมือไหว้แทนแล้วกันเนอะ

   “ผมขอโทษนะครับ คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว”

   หึ งง... งงเลยล่ะสิ ขอโทษง่ายไปใช้มั้ยล่ะ “บทจะน่ารักก็น่ารักจนใจหายเลยเนอะ”

   “ฮึ่ยยย พี่เติร์ดก็” ผมหัวเราะครุกคริกเป็นบ้าเป็นหลัง จะมาชมกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ได้ไง “จบยัง?”

   “หืม? อะไรจบ?”

   “น้าอะสั่งสอนผมจบยัง”

   “ก้าวร้าวชิบเป๋ง”

   “เอ๊า ผมถามเฉยๆ เอง” เสียใจชะมัด พูดอะไรก็ไม่เข้าหูน้าเขาสักกะคำ

   “อืม จบแล้ว ทำไม?”

   ผมไม่ตอบแต่ยิ้มแป้นใส่ ใช้จังหวะที่น้าแกกำลังงงงวยวิ่งไปหยิบถุงกระดาษตรงมุมห้อง ก่อนจะกลับมายื่นให้คนนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

   “ผมซื้อมาให้ครับ”

   น้าเหมหรือพี่เติร์ดของผมเท้าเอวทันที แถมยังทำสีหน้าแบบคนเหลืออดโคตรๆ “ฟีฟ่า ฉันเพิ่งพูดไปหยกๆ เข้าหูบ้างมั้ยวะเนี่ย”

   “โหยยย ก็ซื้อมาแล้วนี่นา” ผมเขย่าถุงในมือ “รับไปเถอะครับ เห็นแล้วนึกถึงน้าเลยซื้อมาให้ ราคาไม่กี่ร้อยบาทเอง”

   “อย่ามาโกหก ฉันรู้จักยี่ห้อนี้ อย่างน้อยก็ต้องเป็นพัน”

   อ้าววว หน้าแตกเฉยยย “น้ารู้จักด้วยเหรอ”

   “ฉันไม่ใช่คนป่านะฟีฟ่า ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้”

   โหยย ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงอะ ดูสภาพเซอร์ๆ ของตัวเองบ้างดิ๊ ถึงจะเล็มหนวดก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเท่าไหร่ร้อกกก หึๆ

   จากนั้นก็ตามสเต็ปครับ พี่เติร์ดจ้องผมเขม็งแล้วก็ตามด้วยถอนหายใจ มีการขยุกขยิกหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนอีกตะหาก

   “เท่าไหร่”

   “เฮ้ย ไม่ต้อง!”

   “เธอไม่ใช่เมียฉัน จะมาซื้อของให้กันฟรีๆ แบบนี้ได้ยังไง”

   เดี๋ยววววว ไปนู่นแล้วววว เมียเมออะไรกัน คำนี้มันออกมาจากปากน้าได้ยังไงวะเนี่ยยย “แต่ว่า...”

   “รับไป” เขายื่นแบ้งค์สีเทามาให้ตั้งสามใบ “เร็วสิ!”

   เฮ้ออ คะยั้นคะยอแบบนี้ ปฏิเสธไปคงยื้อยุดกันถึงเช้า สงสัยผมคงต้องรับมาแล้วล่ะครับ เรื่องจะได้จบ “มากไปครับ แค่สองใบพอ”

   “ทีหลังอย่าทำอีกนะ”

   “รู้แล้วน่าาา”​ ผมกรอกตาอย่างหงุดหงิด ไม่ชอบเวลาน้าเขาทำเสียงแบบนี้เลย ความรู้สึกเหมือนโดนพ่อด่าไม่มีผิด “ลองเอาออกมาดูสิครับ ผมอยากรู้ว่าน้าจะชอบหรือเปล่า”

   สายตาออดอ้อนของผมคงได้ผล พี่เติร์ดยอมหยิบของในถุงออกมาสำรวจอย่างว่าง่าย มันเป็นแจ็กเก็ตสีน้ำตาลอ่อนปักลายยีราฟคอยาว สัตว์ที่ผมชอบมากที่สุดในโลก ซึ่งใต้รูปนั้นมีตัวอักษรสกรีนคำว่า Giraffe Saver (ผู้พิทักษ์ยีราฟ) ไว้ด้วยแหละ และพอคุณหัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเห็นมันเต็มๆ ตาก็ถึงกับยิ้มออกมาเลยครับ แต่เขาคงรู้ตัวมั้งว่าโดนผมแอบมองอยู่ แกนี่รีบทำหน้าบึ้งตึงแทบไม่ทันเลย แหม ไม่ทันแล้วมั้ยล่ะคุณ เกลียดจริงๆ พวกขี้เก๊กเนี่ย

   “ผมเห็นแล้วนึกถึงน้าเลยซื้อมาให้อะ ฝากดูแลเหล่ายีราฟที่น่ารักของผมด้วยนะครับ”

   ถึงผมจะพูดไปซะยาวยืด คุณน้าเขากลับหัวเราะใส่ซะงั้น “เธอคิดว่าป่าในประเทศไทยมียีราฟเหรอ”

   เพล้ง! “อ้าว!”

   “ประเทศเราไม่มียีราฟครับน้องฟีฟ่า”

   “อ๊าววววว”​ ร้องเสียงสูงกว่าเดิมเลยกู บ้าน่าาา มันต้องมีดิ “ละ... แล้วที่อยู่ในสวนสัตว์ล่ะฮะ”

   “สวนสัตว์ก็ส่วนสวนสัตว์สิ เขานำเข้ามาอุปถัมภ์ทั้งนั้น”

   “โหยยยย” ฝันสลาย เหมือนร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ ฮือ ประเทศไทยไม่มียีราฟฟฟฟ

   “หึ ฉันทำลายความฝันเธอใช่มั้ยเนี่ย”

   เจ็บมากกกก เจ็บสุดๆ ไปเลยครับ ความรู้สึกเหมือนตอนเด็กๆ ที่โดนเฮียโฟมพูดใส่หน้าว่าโลกนี้ไม่มีซานตาคอส เล่นเอาร้องไห้ไปสามวันเจ็ดวัน

   “เป็นไงล่ะ สักแต่จะใช้เงิน ไม่ได้รู้เรื่องเลย”

   “อย่าว่าผมเลยน่า”

   ก็ผมมันเป็นเด็กบื้อ เหมือนที่น้าชอบพูดบ่อยๆ ไม่ใช่หรือไงเล่า

   “ฟีฟ่า”

   “ครับ?” ผมที่กำลังก้มหน้าบุ้ยปากอย่างเหงาหงอยพลันเงยพรวดขึ้นมามองคนเรียก เห็นว่าพี่เติร์ดกำลังส่งสายตาจริงจังมาให้ เล่นเอาผมสงสัยปนหวาดระแวง โหยยย จะด่าอะไรกันอีกปะเนี่ยยยย

   คนแก่กว่ามองเสื้อในมือตัวเองก่อนจะยิ้มแบบตั้งใจให้ผมเห็น “ฉันชอบมันนะ”

   อ้าววววว

   “ขอบคุณครับ”

   อะไรเล่า อยู่ดีๆ ก็มาพูดซะซึ้ง “อื้อ”

   “แต่อย่าทำแบบนี้อีก ตกลงกันนะ”

   “แลกกับการรู้ความจริงว่าประเทศเราไม่มียีราฟ ก็ถือว่าผมได้บทเรียนแล้วล่ะฮะ”

   “หึ” คนนอกหน้าต่างเดินเข้ามาใกล้ “งั้นเอาอย่างนี้มั้ย ถ้าวันไหนสะดวก ฉันจะพาเธอไปทำงานด้วย”

   ผมนี่ตาลุกวาวทันทีเลยครับ “ได้เหรอฮะ คนอื่นเขาจะไม่ว่ากันเหรอ”

   “ได้สิ” คิ้วเข้มๆ นั้นเลิกสูง เหมือนต้องการจะโชว์เหนือ เห็นแล้วหมั่นไส้จนอยากจะข่วน “ลืมแล้วหรือไงว่าที่นี่ฉันใหญ่สุด”

   “พ่อมาเฟียเอ๊ย”

   “แค่บอกทุกคนว่าเธอเป็นเด็กฉัน รับรองว่าไม่มีใครกล้าหือ”

   “…”

   ดะ...เด็กพี่เติร์ดงั้นเหรอ โหหห พูดอะไรของน้าเขาวะเนี่ย ฟังแล้วกำกวมชะมัด แถมยังทำให้ใจผมสั่นแปลกๆ ไปอีก

   “แต่อาจจะไม่ใช่ทุกงาน แค่งานเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันพอพาไปด้วยได้ ตกลงมั้ย?”

   “ถ้าลำบากก็ไม่เป็นไรนะครับ”

   “ไม่เคยบอกว่าลำบากเลย ฉันยินดี”

   แหงะ “ครับ...”

   “ฉันมองตาดูก็รู้ว่าเธอกำลังเบื่อ ฉันอยากให้เธอสนุกกับที่นี่ มันจะให้อะไรกับเธอเยอะ”

   “นี่น้าแอบมองผมอยู่ตลอดเวลาจริงๆ ใช่มั้ยครับ”

   “อืม ก็ใช่”

   “…” ฮืออ เอาอีกแล้ว ตอบตรงๆ ไม่อ้อมค้อมสักกะนิดโอ๊ยยย

   “ที่นี่มีแต่ป่าสีเขียวนะฟีฟ่า แต่อยู่ๆ ก็มีเด็กชายแก้มส้มสดใสอย่างกับดอกไม้โผล่เข้ามา มันก็ต้องเด่นจนใครๆ ต่างมองอยู่แล้ว”

   ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูดมากนัก แต่ฟังแล้วมันกลับทำให้ผมยิ้มออกมาเฉยเลย สรุปว่าผมคือเด็กดอกสินะครับ ภูมิใจจัง ฮี่

   “พรุ่งนี้อย่าลืมไปบ้านแพดเม่ล่ะ”

   “ได้เลยครับ ผมจะไปบอกพ่อเธอเอง”

   “งั้น... ฉันกลับนะ”

   “ไม่ให้กลับครับ น้าต้องนอนกับผม”

[อ่านต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 24-09-2018 23:11:33
[ต่อจากด้านบน]

“ไม่ให้กลับครับ น้าต้องนอนกับผม”

   ทั้งๆ ที่กำลังจะตั้งท่าหันหลังอยู่แล้วแท้ๆ เจ้าหน้าที่หนุ่มกลับต้องสะดุดกึกและกลับมามองผมด้วยความสงสัยแทน “ว่าไงนะ?”

   ผมเอียงคอ “ก็พี่เติร์ดพูดว่า ‘ฉันกลับนะ’ มันเหมือนเป็นประโยคคำถามเลยอะ ผมเลยบอกไปว่าไม่ให้กลับ คิกๆ”

   พอได้ยินคำตอบ อีกฝ่ายถึงกับกอดอกกลับมาทำหน้านิ่งอีกหน “เมื่อกี้มันเป็นมุกใช่มั้ย?”

   “หืม... ก็ต้องเป็นมุกสิครับ ไม่เห็นต้องทำหน้าตาจริงแบบนั้นเลย”

   “หึ” พี่เติร์ดเอามือไพล่หลัง ก้าวขาเข้ามาเท้าแขนกับหน้าต่างเหมือนตอนแรก สีหน้าที่จริงจังของเขาเล่นเอาผมกังวลมากๆ โอ๊ย นี่ผมไปจี้ต่อมอะไรของแกอีกปะเนี่ย วันนี้ผมยิ่งพูดไม่เข้าหูเขาอยู่

   “ครับ?” จะพูดอะไรก็พูดสิ จะมามองผมแบบนี้ทำไมเล่า

   “ฉันจะบอกเธอให้นะ หลังๆ มานี้ฉันกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อจะสงบจิตสงบใจตัวเองอยู่...”

   “…”

   “...ด้วยความยากลำบาก” พี่เติร์ดปิดประโยคด้วยน้ำเสียงแหบแหง ฟังแล้วเล่นเอาผมตัวเกร็งเพราะไม่เคยได้ยินเขาพูดแบบนี้มาก่อนเลย “ทางที่ดีเธออย่าพูดแบบนั้นออกมาอีกเลยจะดีกว่านะ”

   “ที่บอกว่าจะน้าต้องนอนด้วยกันน่ะเหรอครับ?”

   “ฟีฟ่า!”

   “อื่อ ก็ได้ครับ” ผมระบายยิ้มพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ โธ่เอ๊ย ก็นึกว่าเรื่องอะไร “ผมจะให้น้านอนได้ยังไงเล่า แค่นี้ก็ร้อนจะตายอยู่แล้ว ตัวน้าก็ไม่ใช่เล็กๆ แย่งอากาศผมหมด”

   “…”

   “สบายใจแล้วนะครับ”

   “ฉันแม่งโคตรปวดหัวกับเธอฉิบหาย” คนแก่กว่าส่ายหัวให้ยุ่ง เย่ เลิกทำหน้าดุใส่ผมสักทีสินะ

   “ปวดหัวนักก็กลับเข้าป่าได้แล้วครับ” ผมเท้าเอวสู้เขาบ้าง ซึ่งได้ผลครับ พอผมเข้าไปใกล้พี่เติร์ดแกก็เด้งพรวดยืนตัวตรงแทบไม่ทัน โธ่ กลัวอะดิ๊ มาดผมโหดใช่มั้ยเล่า “วันนี้มองหน้าผมนานเกินไปแล้วนะครับ”

   “มองไม่ได้เหรอ”

   “แต่วันนี้มองเยอะไปหน่อยฮะ” ผมวนนิ้วส่งสัญญาณไล่เขา “กลับไปได้แล้ว ผมจะนอน”

   “ฝันดี”

   “ฝันดีเหมือนกันครับพี่เติร์ด”​ ผมโบกมือลาหยอยๆ “เจอกันพรุ่งนี้ เดี๋ยวจะมีคนเอาข้าวไปส่ง”

     “จะรอแล้วกัน” เขาพูดขณะที่ขาก็ก้าวฉับๆ เดินถอยหลังแบบไม่กลัวล้ม โหยยย อะไรจะเท่ขนาดน้านนน

   ผมมองจนแน่ใจแล้วว่าเขาหายไปลับไป ก่อนจะรีบกลับเข้ามาคลุมโปงใต้มุ้งเตรียมจะนอนต่อ แต่กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกลับไม่ง่วงเลยสักนิดครับ โธ่เว้ยยยย เพราะพี่เติร์ดคนเดียวเลยเนี่ย งั้นขอข่มตาไว้ก่อนแล้วกันครับ เดี๋ยวสักพักร่างกายคงจะนิ่งไปเอง

   แต่เดี๋ยวนะ...   

   ผมลืมตามองเพดานอีกครั้งเมื่อเริ่มประติดประต่อเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้

   “เชี่ยยยย” ผมลุกพรวดทึ้งหัวจนฟูฟ่อง บ้าเอ๊ยยย เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เติร์ดทำท่าทีแปลกๆ

   นี่ผมเพิ่งชวนเขานอนด้วยกันไปใช่มั้ยเนี่ยยยย!!!

   โอยยย ลืมนึกไปเลยว่าคำนี้มันมีความหมายซับซ้อนกว่าที่คิด ฮือออ กูกลายเป็นเด็กดอกอย่างที่พูดไปเล่นๆ แล้วใช่มั้ยเนี่ยยย จะบ้าตาย!!

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   “ข้าวมาส่งคร้าบบบบ”

   “อ้าววว น้องฟีฟ่า” คนที่ออกมาเปิดประตูบ้านพักที่ร่วมใช้เป็นห้องประชุมเป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีครับ เขาคือนายทหารน้าโปรดนั่นเอง โหยยย หายหน้าหายตาไปหลายวันเลยแฮะ แล้วทำไมวันนี้มาอยู่บ้านพักของพี่เติร์ดได้ล่ะเนี่ย แถมยังถอดเสื้อใส่แต่กางเกงขายาวลายพรางแบบนี้อีก มันอดคิดแบบอีโรติกไม่ได้เลยจริงๆ แหม่ ทำอะไรกันอยู่เปล่าว้าาาา

   แต่ขอแอบบอกตรงนี้เลยนะครับ หุ่นน้าโปรดยังเนี้ยบไม่ถึงครึ่งนึงของพี่เติร์ดเลย เป็นทหารประสาอะไรเนี่ย ปล่อยให้เจ้าหน้าที่กรมอุทยานเท่กว่าได้ยังไง หึๆ

   “ไม่เจอนานเลยนะครับน้า”

   “พี่ลาไปทำเรื่องสอบมาน่ะสิ” เขาว่า “แล้วยังไงวะ อุตส่าห์ใช้คำว่าพี่ด้วยตั้งหลายครั้ง ยังจะเรียกกันว่าน้าอีกเรอะ ฮ่าๆ”

   ผมได้แต่อมยิ้มครับ หึๆ ไม่ได้หรอก คำว่าพี่ผมจะใช้เรียกกับพี่เติร์ดคนเดียวเท่านั้น เพราะรายนั้นถูกเลื่อนขั้นจาก ‘น้าเหม’ มาแล้ว สำหรับน้าโปรดก็ยังคงต้องเป็นน้าโปรดเหมือนเดิมจนกว่าจะได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการจากผมอีกที อิๆ

   ว่าแต่ ตะกี้น้าเขาพูดว่าสอบใช่มั้ยนะ “น้ายังเรียนอยู่เหรอครับ”

   “จะบ้าเรอะ พี่สอบเลื่อนขั้นต่างหาก ฮ่าๆ” อ้าววว จะหัวเราะทำไมอะ ผมไม่รู้นี่หว่า “เฮ้ย นั่นข้าวใช่ปะ! ขอนะ!”

   “ไม่ได้นะครับ นั่นมันของ...”

   พรึ่บ!

   ยังไม่ทันจะแย้งเลย อยู่ๆ ก็มีมือใหญ่ๆ มาดึงกล่องอาหารกลางวันจากมือผมไปซะแล้ว ตอนแรกนึกว่าเป็นน้าโปรดแหละครับ แต่พอสังเกตดีๆ ก็พบว่าไม่ใช่นี่หว่า เป็นใครอีกคนนึงซึ่งโผล่มาจากด้านหลัง แถมยังเปลือยอกเหมือนกับคนที่คุยกับผมก่อนหน้านี้เป๊ะ

   “ของกู” พี่เติร์ดทำหน้าดุใส่เพื่อน หูยยย หวงข้าวแบบนี้มันนิสัยเจ้าตูบชัดๆ

   “โห่ไรวะ กูหิวอะ”

   “หิวก็ไปสั่งแดกครับไอ้ผู้กอง” คนพูดดูหงุดหงิดเกินเหตุ “กูรอข้าวมื้อนี้มาทั้งวัน”

   “…” รอทั้งวันเลยเหรอ? โหยยย รู้สึกแย่จัง งั้นคราวหน้าผมจะขับจักรยานให้เร็วกว่านี้ละกันนะ

   ตะ...แต่ว่า พอเห็นหน้าพี่เติร์ดผมนี่ต้องก้มหน้างุดเลยครับ โอยยย จู่ๆ ก็รู้สึกขายหน้าที่เมื่อคืนดันหลุดปากชวนเขาเข้ามานอนในมุ้ง ฮือออ ใจผมมม

   “นิ่งไปทำไมอะ ไม่เอาเงินหรือไง”

   เฮ้ยย มัวแต่เหม่อ คุณเจ้าหน้าที่เขาสังเกตเห็นเลยเนี่ย “ทั้งหมดร้อยยี่สิบครับ”

   “อ่ะ” มือใหญ่ๆ ยื่นเงินมาให้ “ที่เหลือทิป”

   “โหยยยย น่ารักจัง ขอบคุณนะครับพี่...”

   “…”

   เชี่ยยย เกือบหลุดปากเรียกว่าพี่เติร์ดซะแล้ววว ชื่อนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนเท่านั้น คนอื่นห้ามรู้เด็ดขาด!! “ขอบคุณครับ น้า...เหม”

   “อืม” แหนะ ทำเป็นหน้านิ่ง รู้เลยนะว่าแอบใจหายเหมือนกันใช่มั้ย โชคดีชะมัดที่น้าโปรดไม่ได้สนใจเท่าไหร่ มัวแต่จ้องกล่องข้าวตาเขม็ง แกคงจะหิวจริงๆ ล่ะสิเนี่ย

   โอเค เสร็จงานแล้ว อยู่ไปก็เก้ๆ กังๆ งั้นผมรีบกลับบ้านดีกว่าเนอะ

   “เดี๋ยวสิ”

   อ้าว เรียกผมไว้ทำไมอีกล่ะ “ครับ?”

   คนตัวใหญ่ที่กำลังเปลือยโชว์แผงอก ยกแขนเท้ากรอบประตู “มานั่งเล่นก่อนดิ”

   “หา?” นี่ชวนจริงปะเนี่ย ทำหน้านิ่งซะขนาดนั้น ไม่ได้มีความอยากเล้ยยย

   “มาดิน้องฟีฟ่า” น้าโปรดที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ยกยิ้มต่างจากเพื่อนตัวเองลิบลับ “พี่มีอะไรจะโชว์อยู่พอดี”

   เอ่อ เวรละครับ ยังไงดีหว่า ผู้ชายถอดเสื้อสองคนกำลังรวมพลังเชิญชวนให้เด็กตัวเล็กๆ ไม่รู้ประสีประสาอย่างผมเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆ แบบนั้น มันจะดีเร้ออออ ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่เลยนา

   แต่... ผมรู้สึกว่าผมไว้ใจพี่เติร์ดอะ ถึงยังไงๆ เขาคงจะไม่ทำอะไรผมแน่ๆ งั้น... “ก็ได้ครับ”

   ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็นั่งจุมปุ๊กอยู่บนเก้าอี้ห้องประชุมที่มีโน้ตบุ๊คเครื่องนึงเปิดสไลท์ทิ้งไว้กลางโต๊ะ พี่เติร์ดเข้ามานั่งเอาขาพาดโต๊ะอยู่ที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ถัดไปจากผมเตรียมพร้อมจะโซ้ยข้าวเข้าปาก ส่วนน้าโปรดก็ดูกระตือรือร้นเหมือนอยากจะโชว์อะไรบางอย่างที่อยู่ในคอมพ์นั้นซะเหลือเกิน

   “นั่นอะไรเหรอครับ” ผมพยักเพยิดไปทางจอสี่เหลี่ยม

   “ภาพพรีเวดดิ้งของพี่เอง” นายทหารหนุ่มยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจ

   “โหยยย ยินดีด้วยนะครับ” ผมนี่รีบสะบัดหน้าไปหาคนข้างๆ เลยทีเดียว “เพื่อนน้าเขาแต่งงานแล้วนะเห็นมั้ยเนี่ย ตัวเองก็หาเมียมั่งได้แล้วนะครับ”

   “แค่กกกกก” เจ้าหน้าที่กรมอุทยานถึงกับสำลักผัดหมูป่า จ้องผมเหมือนกับว่าไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน “เอาจริงดิ?”

   “ฮ่าๆ อย่าพูดไปนะครับน้องฟีฟ่า เดี๋ยวมันร้องไห้ขึ้นมาเดี๋ยวจะยุ่ง” คนหน้าคอมพ์ฯ หัวเราะร่วนเลยทีเดียว อะไรมันจะขำขนาดน้านนน

   “ไอ้สัดโปรด มึงเงียบเลยนะ”

   “หืมมม ทำไมเหรอครับ” ทำตัวมีพิรุตกันจังเลย “น้าเหมเคยมีปัญหาอะไรกับการแต่งงานเหรอ”

   “ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”

   “ผมจะยี่สิบแล้วนะครับ เลิกเอาคำว่าเด็กมาจี้คอผมสักที”

   “เอาเป็นว่าฉันจะไม่บอกเธอแล้วกัน”

   “โธ่” ผมย่นจมูกด้วยความผิดหวัง ยิ่งห้ามมันยิ่งกระตุ้นต่อมเผือกอะเข้าใจม้ายยย

   “รู้ไว้แค่ว่าเรื่องมันพีคมากจนไอ้เหมหนีมาประจำการอยู่ที่นี่เลยล่ะน้อง”

   “ไอ้เหี้ยโปรด!!”

   โครม!

   เฮ้ย... ที่เขี่ยบุหรี่ลอยเฉียดหัวนายทหารไปต่อหน้าต่อตาผมเลย

   โหดสัสรัสเซียของแท้ ฮือออ

   “พูดมากไปแล้วนะมึง”

   ดูท่าพี่เติร์ดจะโกรธจริงๆ ครับ แถมมีการทำทีเหมือนจะพรวดพุ่งเข้าไปซัดเพื่อนอีกตะหาก เอาไงดีวะ ห้ามมีเรื่องนะ ห้ามฆ่ากันตายในนี้นะเฟ้ยยยย ผมไม่ชอบเวลาที่พี่เติร์ดทำหน้าโหดแบบนี้เลย มีวิธีไหนจะช่วยให้แกเย็นลงได้บ้างว้า จะสาดน้ำดีมั้ย... ไม่ได้ดิอันนั้นเขาไว้ใช้กับหมา โอ๊ยยย

   งั้น... เอางี้ละกัน!

   ผมหลับตาปี๋แล้วจัดการคว้ามือหนาไว้ด้วยความรวดเร็ว หมับ!

   แล้วก็นิ่ง...

   ไม่ใช่แค่ผมนิ่ง คุณเจ้าหน้าที่กรมอุทยานก็นิ่งครับ นิ่งแบบค้าง นิ่งแบบถ่านหมดกระทันหันอะไรทำนองนั้นเลยทีเดียว ร่างใหญ่ชะงักอยู่กับที่ ทิ้งเวลาไม่นานนักจนแกรวบรวมสติได้ ค่อยๆ หย่อนสะโพกนั่งลงกับเก้าอี้ตัวเดิม ทำอย่างกับว่าความเดือดดาลก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น

   โดยที่ยังไม่ปล่อยมือจากผมเลย...

   โชคดีที่ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ คนอีกฝั่งเลยไม่เห็นว่าเราสองคนกำลังทำอะไร ฮู้ว! โชคดีชะมัด ฮืออออ

   “อ้าว ไม่กระทืบกูแล้วเหรอ”

   พี่เติร์ดกลืนน้ำลาย ใช้มืออีกข้างที่ว่างเคาะนิ้วกับโต๊ะจนเกิดเสียงเป็นจังหวะ เดี๋ยวนะพี่ อาการแบบนี้เขาเอาไว้ใช้แก้เขินไม่ใช่หรือไงเล่า “อืม ไว้คราวหน้า”

   “อะไรของมึงวะ”

   “อย่าพูดเรื่องนี้อีกละกัน” น้าเหมชี้นิ้วคาดโทษ และใช้จังหวะนั้นเปลี่ยนจากการโดนผมจับมือ กลายมาเป็นฝ่ายกุมมือผมและเลื่อนไปวางไว้บนตักเขาซะเอง เหวออออ ได้ไงเนี่ย

   “เออ ขอโทษทีว่ะไอ้เหม”

   โอเค ดีกันแล้วก็ช่วยปล่อยมือผมก่อนได้มั้ยยยย จะมาจับอะไรอยู่ได้เล่า

   ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ว่านิ้วใหญ่ๆ ของอีกฝ่ายกำลังขยับลูบไล้นิ้วโป้งของผมไปมา พอหันไปทางต้นเหตุนี่ชัดเลยครับ น้าเหมหรือพี่เติร์ดของเรากำลังเหล่มองผมสลับกับเพื่อนตัวเองไปมาเหมือนกับกำลังดูลาดเลา และพอเห็นว่าน้าโปรดกำลังง่วนกับอยู่กับโน้ตบุ๊ค คุณเจ้าหน้าที่ก็ค่อยๆ เอี้ยวตัวเข้ามาใกล้ผมแบบเนียนๆ เหมือนเรียนมาหลายคอร์ส โอ๊ยยยย

   เสียงทุ้มนุ่มลึกค่อยๆ กระซิบกรอกคำอยู่ข้างหู “ฉันไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้”

   โอยยย รู้ว่าไม่อยากให้อีกคนได้ยิน แต่แบบนี้มันใกล้เกินไปมั้ยฮะ “ผมไม่อยากรู้แล้วล่ะครับ ขอโทษนะพี่เติร์ด”

   “ขอบใจ”

   “หา? เรื่องอะไรครับ”

   “ก็มือเธอน่ะ...” น้าเหมละสายตาที่คอยระแวดระวังเพื่อนเหลือบมองผมจังหวะหนึ่ง “ไม่ยักรู้ว่ามันช่วยฉันให้เย็นลงได้เยอะ”

   “อื้อ ทีหลังก็อย่าน็อตหลุดอีกนะครับ”

   “หึ” เขาแอบขำกับคำว่า ‘น็อตหลุด’ ของผมเหรอเนี่ย เดี๋ยวจะโดนนน “แต่ตอนนี้ฉันกินข้าวไม่ได้”

   “ทำไมละฮะ”

   “ฉันจับมือเธออยู่”

   “…”

   ผมเกือบจะเคลิ้มตามสายตาหวานเยิ้มที่ไม่เคยเห็นจากพี่เติร์ดอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่มีเสียงซ่าๆ จากวิทยุสื่อสารดังขึ้นมากลางวงซะก่อน พอเป็นแบบนั้นคุณเจ้าหน้าที่ก็ละสายตาไปจากผมไปสนใจเจ้าสิ่งนั้นทันทีครับ ซึ่งมันก็ถูกแล้ว มันจะมีอะไรสำคัญกว่างานของตัวเองเนอะ

   ทั้งๆ ที่ผมกำลังจะอาสาป้อนข้าวให้เขาแล้วแท้ๆ เลย

   [ถึง ว.2 เกิดเหตุสัตว์ป่ารหัส D05 ต้องการความช่วยเหลือด่วน พิกัด เขื่อนXXฝั่งตะวันตกของอุทยาน ทราบแล้วตอบด้วย]

   พี่เติร์ดคว้าหมับไปที่วิทยุตัวนั้นก่อนจะแนบมันใกล้ปาก “รับทราบ เจ้าหน้าที่ทุกคนรวมตัวที่จุดนัดพบด้วยครับ”

   น้าโปรดเป็นคนแรกที่รีบคว้าเสื้อพาดบ่าและเดินนำออกไปจากบ้านพัก ซึ่งดูท่าแล้ว คนที่อยู่ข้างๆ ผมก็กำลังจะตามกันออกไปติดๆ

   “พี่เติร์ดครับ!” เพื่อนออกไปแล้ว ขอเรียกชื่อจริงของพี่แกหน่อยเถอะนะครับ

   “หืม?”

   โอ๊ยยย อยู่ๆ ก็ลุกพรวด ไม่ได้ดูเลยหรือไงเล่า “น้าจับมือผมอยู่นะ”

   พอโดนผมจี้ พี่แกก็ปล่อยมือผมแหมะอย่างกับขยะ โอ๊ยยยย ใจร้ายชิบเป๋ง “ฉันไปก่อนนะ”

   “พี่เติร์ด!”

   “อะไรอีก”

   โธ่เอ๊ย อย่ามาทำหน้าดุใส่ผมแบบนั้นสิ รู้แล้วว่ารีบแต่ฟังผมหน่อยได้มั้ยยย

   ผมค่อยๆ ชี้ไปยังกล่องข้าวที่เปิดอ้าซ่า ซึ่งดูท่ามันกำลังจะกลายเป็นหมาหัวเน่าในอนาคต “ไม่กินข้าวแล้วเหรอครับ”

   “ไม่ทันแล้วฟีฟ่า”

   “แต่…”​ ผมบุ้ยปากจ้องคนตรงหน้าเป็นเชิงขอร้อง “ผมอยากให้น้ากินอะ”

   “…”

   “นะครับ” เห็นบอกว่ารอข้าวมื้อนี้ทั้งวัน แปลว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ยล่ะ แบบนี้คงหิวแย่แต่แค่ไม่รู้ตัวเพราะสนใจแต่งาน

   “เธอเป็นห่วงฉันเหรอ”

   “บ้า!” มาพูดอะไรแบบนี้เล่าาา “ผมเสียดายของต่างหาก คุณยายอุตส่าห์ตั้งใจทำให้!”

   คนแก่กว่าถอนหายใจ เดินกลับมาปิดฝากกล่องและยื่นมันให้ผม

   อี๋ ผมไม่กินต่อหรอกนะครับ “อะไรของน้าเนี่ย”

   คนตัวสูงยิ้มมุมปาก ผมที่เริ่มยาวตกลงมาบดบังดวงตาทำให้เขาดูเป็นหนุ่มผู้เร้นลับขึ้นเยอะเลย “ตามมาป้อนหน่อยสิ ฉันต้องขับรถ”

   “ฮะ!?”

   “เดี๋ยวพาไปดูกวาง”

   พอได้ยินชื่อเจ้าสัตว์นั่นผมนี่ถึงกับนิ่งเลย “กวางเหรอครับ?”

   “อืม ขอโทษที่ที่นี่ไม่มียีราฟ เอากวางไปก่อนแล้วกันนะ”

   โหยยย จะมาขอโทษทำไมล่ะครับ เพราะเอาเข้าจริงนอกจากยีราฟ ผมน่ะชอบกวางรองมาเป็นอันดับสองเลยแหละจะบอกให้!! เพราะงั้นผมเลยคว้าหมับไปที่กล่องข้าวไม่แบบลังเล จัดการเดินเข้าไปใกล้คนตรงหน้าพร้อมกับแจกยิ้มหวาน

   “ผมไปเพราะกวางล้วนๆ เลยนะครับ ไม่ได้อยากจะป้อนน้าจนเคยตัวหรอกนะ”

   คุณเจ้าหน้าที่ส่ายหัวจนผมสะบัด และสุดท้ายแกก็คว้าแขนผมพาวิ่งไปยังรถจี๊บประจำตำแหน่งที่จอดอยู่ด้านนอก โดยไม่ลืมพูดกัดๆ ทิ้งท้ายขณะที่กำลังสตาร์ตรถด้วย

   “ยอมรับมาเถอะว่าเธอเป็นห่วงฉัน”

   แหวะ ฟังแล้วแทบจะกลอกตาให้กลิ้งเป็นลูกสนุ๊ก

   แต่... เออ! ยอมรับก็ได้ว่าเป็นห่วง! แต่ห่วงคนแก่มันไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลยนี่นา

   จริงมั้ยล่ะครับ?     

TBC

(https://i.pinimg.com/564x/9b/55/ad/9b55adda185c76bd2b22f2f2f3c8d794.jpg)

    แวะทอร์กซักนิด
    สวัสดีคร้าบบบบ อู้ไปนาน กลับมาแบบยาวๆ ต่อจากนี้จะดำเนินเรื่องเร็วขึ้นแล้วนะครับ

ท้ายบทนี้ทิ้งปมชีวิตในอดีตของหัวหน้าเหมไว้นิดหน่อย ในอนาคตจะถูกเฉลยแน่นอน

ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามานะครับ จุ้บบบ

     ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
     พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 25-09-2018 00:03:36
เนี่ยยยยยยย อ่านแล้วแบบ หวีดแทบจะทุกย่อหน้า!

ตั้งแต่ป่าไทยไม่มียีราฟ แต่พี่เติร์ดก็ยังชอบเสื้อที่น้องซื้อให้ แล้วก็ทำมาพูดว่า ‘เธอไม่ใช่เมียฉัน’ ทั้งที่รู้ว่าอยากได้เขาเป็นเมียแบบออกนอกหน้า!

หนำซ้ำยังต้องพยายามเก็บอารมณ์ตอนอยู่กับฟีฟ่าอีก งื้อออออ

ว่าแต่ พี่เติร์ดแกมีปมเรื่องเมียอะไรหนอ ถึงได้เกรี้ยวกราดขนาดนี้เนี่ย!
แล้วดู เจอมือน้องเข้า หมับเดียว หายน็อตหลุดเลย แล้วยังทำมาพูดว่ากินข้าวไม่ได้เพราะว่าจับมืออีก คุณพี่ มันจะเดินหน้าเกินตาไปแล้วนะคะ ออกตัวไม่คิดเหยียบเบรกแบบนี้ ระวังหัวทิ่มเอาเน้อ

สุดท้ายนะคะ แม่ล่ะอยากจะตีน้องฟ่า เขาชวนไปดูกว้างก็ไปนะลูกนะ วันไหนเขาชวนไปดูงูพิษ หนูไม่โดนฉกตายหรอลูก โอ๊ยยยยย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 25-09-2018 01:33:02
ให้กำลังใจน้องฟีฟ่า น้าเหมและคนแต่งนะคะ ติดตามมม
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-09-2018 02:14:32
โห ต้องพีคขนาดไหนพี่เติร์ดถึงได้หนีมาอยู่นี่เนี่ย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 25-09-2018 08:23:47
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 25-09-2018 10:06:47
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 25-09-2018 10:58:12
เห็นด้วยกับทั้งน้องกับน้า ในเรื่องเงินซื้อความสุข ในมุมน้องคือเงินมันซื้อได้จริงๆ ในหลายๆ เรื่องทั้งความสุข ความสะดวกสบาย เวลา แต่ทางด้านน้าก็จริงด้วยเหมือนกันที่มันซื้อไม่ได้ทุกอย่างหรอก (ถึงส่วนมากจะซื้อได้ก็เหอะ)

เรื่องอดีตเมียของน้ามันต้องมีการหักเหลี่ยมโหดแหงๆ ถึงมีอิมแพคขนาดทำให้แกหนีมาประจำการอยู่นี่ได้
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 26-09-2018 00:38:59
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.5 : ทุกอย่างเกิดขึ้นใต้โต๊ะ (24sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 26-09-2018 01:53:01
น้าเหมเต๊าะเก่งจังวะ 555555555
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 26-09-2018 21:31:21
EP.6

เพราะกวาง

(https://i.pinimg.com/564x/b8/ff/7c/b8ff7c5823b7e43b5b5ac6f6e262c11e.jpg)

   ความวุ่นวายของน้าๆ เจ้าหน้าที่กรมอุทยานทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินชะมัด เพราะในขณะที่ทุกคนกำลังวิ่งวุ่น ผมกลับต้องมายืนนิ่งพิงรถจี๊บเพราะไม่รู้จะเอาตัวเองไว้ตรงไหน ฮืออ พี่เติร์ดนะพี่เติร์ด ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ไม่น่าจะเอาผมมาด้วยตั้งแต่แรก เกะกะเขาเปล่าๆ เห็นมั้ยเนี่ยยย

   เจ้าหน้าที่และทหารหลายนายกำลังยืนล้อมวงวางแผนกันอย่างเคร่งเครียด ขณะนี้พวกเราอยู่ริมเขื่อนครับ ความรู้สึกมันก็คล้ายๆ ชายหาดนั่นแหละ เพียงแต่เปลี่ยนจากทรายเป็นโขดหินและน้ำก็ไม่น่าเล่นเท่าไหร่ แต่บรรยากาศดีสุดๆ เพราะลมพัดเย็นสบาย ต้นไม้น้อยใหญ่ที่ขึ้นอยู่รอบๆ ก็แสนจะร่มรื่น น่าปูผ้านอนฟังเพลงเพราะๆ สักอัลบั้ม แต่ตอนนี้คงทำไม่ได้เพราะคนอื่นเขาทำงานกันหัวหมุนกันอยู่ครับ ฮี่ๆ

   ว่าแต่กลิ่นแถวนี้มันคุ้นๆ จังเลยแฮะ... กลิ่นแบบเฟรชๆ ละมุนๆ เจือความสดชื่นของสีเขียวขจี เหมือนกับว่าผมเคยได้กลิ่นพวกนี้มาจากที่ไหน

   “ฟีฟ่า”

   เย้ย! มัวแต่กอดอกเหม่อ รู้ตัวอีกทีก็มีใครบางคนเข้ามาส่งเสียงข้างตัวแล้วครับ พี่เติร์ดนั่นเอง แต่การปรากฏตัวของพี่เติร์ดในครั้งนี้ทำให้สิ่งที่ผมสงสัยถูกเฉลย

   ปิงป่อง! สิ่งที่ผมได้กลิ่น คือกลิ่นเดียวกับตัวพี่เติร์ดเลย...

   โห... เท่ชะมัด ความรู้สึกเหมือนป่าตามติดตัวพี่เขาไปทุกที่ สมกับอาชีพของเขาจริงๆ

   “ยิ้มอะไรของเธอ”

   อ้าววว ผมเผลอแสดงออกไปซะงั้น ไม่บอกหรอกเดี๋ยวรู้

   “ไม่มีอะไรครับ” ผมเอียงคอ เพิ่งสังเกตได้ว่าในมือของผู้ใหญ่ถืออะไรบางอย่างไว้ “น้าเอาเสื้อชูชีพมาทำไมครับ?”

   “ฉันจะพาไปลงเรือ”

   “หาาาาา”

   “ไม่อยากไปดูกวางหรือไง?”

   “แต่ดูกวางทำไมต้องนั่งเรืออะ” มันเป็นสัตว์บกนะเฟ้ยยยย

   “ตามมาเถอะ” น้ำเสียงของคุณหัวหน้าเจือความขบขน ก่อนที่จะกวักมือเรียกให้เดินตาม ผมเห็นอย่างนั้นก็ยักไหล่ยอมใส่เจ้าชูชีพสีส้มโดยดี ขี้เกียจจะมาสงสัยแล้วครับ ไปดูให้รู้เลยดีกว่าว่ากวางอะไรมันอยู่ในน้ำ

   “รองฯ เดี๋ยวคุณนั่งลำใหญ่อ้อมไปท้ายฝูง ส่วนผมจะไปดักข้างหน้าเอง”

   “ครับหัวหน้า”

   “ไอ้โปรด มึงจะไปกับกูหรือเปล่า?”

   นายทหารเจ้าของชื่อกระตุกยิ้ม เหล่มาทางผมแวบนึง “เฮ้ยย จะดีเหรอวะ กูจะไปเป็นก้างเอาน้า”

   ป้าบ! พี่เติร์ดตบหัวเพื่อนซะลั่น เล่นเอาผมอึ้ง เป็นครั้งที่เห็นเขาเล่นกับเพื่อนได้กันเองขนาดนี้ ไม่เหลือมาดเจ้าหน้าที่สุดขรึมเลย

   “วันนี้มึงตลกเยอะเลยนะสัส”

   “กูล้อเล่น! เออ กูไปกับมึงอะแหละ” นายทหารยิ้มให้ผม “ฟีฟ่า เราไปลงเรือกันดีกว่าครับ”

   น้าโปรดจับเรือลำเล็กไว้ไม่ให้โครงเครง เพื่อจะให้ผมก้าวขาขึ้นไปนั่งตรงหัวเรือได้อย่างสะดวกๆ ตอนแรกนึกว่าเขาจะตามมาอยู่ข้างหลัง แต่เปล่าครับ พอหันไปผมเห็นว่าเป็นพี่เติร์ดที่เดินแทรกเพื่อนตัวเองกระโดดขึ้นมานั่งถัดจากผมอย่างไว เล่นเอาอีกฝ่ายหมุนติ้วแทบล้มด้วยใบหน้ามึนงง

   “แหม่ ไม่ได้เลยนะสัส”

   “หุบปาก”

   สองคนนี้เขาเล่นอะไรกันวะ ทำตัวอย่างกับเป็นวัยรุ่นไปได้ เฮ้ออออ

   อ้าววว เพิ่งสังเกตแฮะ “ทำไมน้าเหมไม่ใส่เสื้อชูชีพล่ะครับ”

   คนที่ผมคุยด้วยทำเป็นนิ่ง “ก็ฉันเอาของตัวเองให้เธอ”

   “แบบนี้มันจะไม่อันตรายเหรอ”

   “ฉันดูแลตัวเองได้ ไว้ถ้าฉันจมน้ำก็รีบถอดมันโยนมาให้ฉันแล้วกัน”

   “อ้าววว ผมก็จมแทนอะดิ”

   คนด้านหลังเลิกคิ้ว “เธอคิดว่าฉันจะไม่เข้าไปช่วยเธอหรือไง”

   “…”

   “ไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ปล่อยให้เธอจมน้ำหรอก”

   ฟังแล้วก็ได้แต่กลอกตาครับ สุภาพบุรุษเหลือเกินเนอะ หมั่นไส้ชะมัด

   เรือลำเล็กของเรามุ่งหน้าสู่กลางลำน้ำขนาดใหญ่ มันกว้างมากเล่นเอาซะผมแอบกลัวเลยครับ เพราะพูดตรงๆ ผมว่ายน้ำไม่เป็น และยิ่งเป็นเขื่อนแบบนี้ มันคงจะลึกสุดๆ ชนิดที่ถ้าผมตกลงไปลงไปโดยไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพ คงได้ยินเสียงอุกๆ บะอักๆ บุ๋งๆ เป็นเสียงสุดท้ายจากชีวิตของผมแน่นอน ทางที่ดีผมควรจะเก็บแขนเก็บขาอย่าเข้าใกล้น้ำจะดีที่สุด ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า

   “ไอ้เหม นั่นไง!”

   เสียงตะโกนพร้อมกับการชี้นิ้วของน้าโปรดเรียกให้ผมสนใจตาม แล้วผมก็เห็นว่ามีจุดสีน้ำตาลฝูงใหญ่กำลังดำผุดดำว่ายอยู่กลางน้ำด้วยความยากลำบาก พอหรี่ตาสู้แสงเพื่อมองดูชัดๆ นี่ใช่เลยครับ กวางนี่นา! เฮ้ยยย ทำไมมาโผล่ในน้ำแบบนี้ได้เล่า

   “มันกำลังจะไปไหนกันอะครับ” ผมเอี้ยวตัวไปถามพี่เติร์ดที่กำลังทำหน้าซีเรียส โห... นี่คือหน้าของคนที่ตั้งใจทำงานงั้นเรอะ เท่ชะมัด

   เจ้าหน้าที่หนุ่มมองผมกับกลุ่มกวางที่อยู่ไกลลิบสลับกัน “ข้ามฝั่ง”

   “ทำไมมันต้องข้ามฝั่งด้วยอะ”

   “มันคงเบื่อที่อยู่ที่เดิมมั้ง” เขาว่า “แถมมันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะเดินอ้อม”

   โอ้... นิสัยเหมือนผมเลย ชอบทำอะไรง่ายๆ อิๆ

   “แล้วมันจะไม่ตายเหรอครับ”

   คราวนี้พี่เติร์ดมองผมพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาบางๆ “เป็นห่วงพวกมันหรือไง”

   “ผมไม่อยากให้มันตายนี่นา”

   “ฉันก็เหมือนกัน” คุณหัวหน้าเปลี่ยนท่านั่ง กลายเป็นคนพร้อมจะลุยงานเต็มที่ “เพราะงั้นเราเลยต้องมาช่วยมันไง”

   ผมชื่นชมสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยเหล่ากวางที่ผุดขึ้นบนใบหน้าเขาเหลือเกิน เพราะงั้นผมเลยยกนิ้วโป้งขึ้นมามอบให้ซะเลย เล่นเอาพี่แกงง

   “อะไร?”

   “สู้ๆ ช่วยพวกมันให้ได้นะครับ”

   “หึ” ส่ายหัวทำไมเล่าาา ผมให้กำลังใจอยู่นะเห็นมั้ยเนี่ยยย แถมมีการหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาไม่สนใจผมอีก มันน่าผลักลงน้ำซะดีมั้ย “รองและทีมจัดการได้เลยครับ ผมจะอ้อมไปต้อนมันจากข้างหน้า”

   น้าคนขับเรือเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น ลำของเราแยกออกมาจากเรือลำใหญ่อีกลำที่จ่อมาจากด้านหลัง พอเราเข้าใกล้ฝูงกวางพวกนั้นชนิดที่สามารถเอื้อมมือไปแตะหลังพวกมันได้ ผมก็ได้ยินเสียงตู้มต้ามจนต้องหันไปสนใจ โอ้โหหห ทั้งเจ้าหน้าที่และทหารหลายคนบนเรือลำนั้นต่างโดดลงมาพร้อมกับรีบจ้ำเข้าไปช่วยเหลือเจ้ากวางทีละตัว ซึ่งพวกมันดูแตกตื่นชอบกล คงงงล่ะสิว่าเจ้าพวกมนุษย์มายุ่งอะไรด้วย หึๆ เขามาช่วยพวกแกไงเล่าาา

   “ต้อนไว้” พี่เติร์ดส่งเสียงสั่งคนขับเรือ แถมมีการโน้มตัวลงไปผลักหลังกวางเบาๆ ให้มันเปลี่ยนทิศทางว่ายกลับไปเจอเจ้าหน้าที่ซึ่งพร้อมจะช่วยเหลือ

   โอ้โห เป็นภาพที่น่าชื่นชมจนต้องยกมือถือขึ้นมาเก็บไว้เลยยย ลงโซเชียลเมื่อไหร่ได้ยอดไลก์ถล่มแน่ ฮ่าๆ ไม่ใช่ทุกวันที่เราจะได้เห็นการทำงานสนุกๆ แบบนี้ใช่มั้ยล่ะครับ

   เอ... มีเจ้ากวางที่ยังไม่โดยช่วยอีกมั้ยน้า ผมว่าผมใช้เวลานี้มองหาดูว่ามีตัวไหนตกหล่นยังไม่ถูกต้อนไปขึ้นเรือลำใหญ่อีกหรือเปล่า แล้วผมก็เห็นว่ามีก้อนสีน้ำตาลกำลังขยับตะเกียกตะกายดำผุดดำว่าอยู่ไกลจากจุดที่อยู่พอสมควร

   เฮ้ยยยย นั่นมันกวางอีกตัวนี่นา!! แถมดูเหมือนว่าเขาสวยๆ ของมันจะเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้ของต้นไม้ที่จมอยู่ใต้น้ำซะด้วย ผมเห็นแล้วรีบสะกิดคนข้างๆ อย่างไวเลยครับ

   “พี่เติร์ด!”

   เฮ้ยยยย เชี่ยล่ะ เผลอเรียกชื่อจริง น้าโปรดที่อยู่ถัดไปถึงกับอ้าปากมองผมสองคนสลับไปมาเลยครับ โอ๊ยยย คงได้ยินแล้วสินะ ฮือออ ความลับแตก

   “ฟีฟ่า” หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าส่งเสียงดุๆ ในลำคอ แถมแววตาดูไม่ชอบใจเอามากๆ ขนลุกกก

   “อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ ดูโน่นครับ!” ผมชี้นิ้ว “กวางตัวนั้นกำลังแย่!!”

   “เฮ้ยยย” พี่เติร์ดถึงกับร้องออกมาทันที สีหน้าเครียดกว่าเดิมอีก ไม่รู้ว่าเครียดกับผมหรือเครียดกับกวาง แงง “รีบไปเร็ว!!”

   แล้วคนขับเรือก็พาเราไปยังจุดที่ผมชี้อย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าต้องจบขอบเรือไว้ไม่งั้นตกแน่ และพอเราเข้าใกล้ ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างทรมานของกวางเขาสวยตัวนั้นมาแต่ไกล โอ๊ยยย เขามันติดกับต้นไม้ใต้น้ำนั่นจริงๆ ด้วย แถมมีแผลเลือดอาบจากการโดนกิ่งไม้โล้นๆ นั้นทิ่มแทงตัวอีกตะหาก เห็นแล้วเจ็บแทนเลยเนี่ยยย

   แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปประชิดตัว ก็เกิดเสียงหนึ่งดังสนั่นเล่นเอาคนทั้งลำตกใจ

   ตู้ม!

   พะ...พี่เติร์ดกระโดดลงไปในน้ำ

   เดี๋ยวนะ เขาไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพไม่ใช่หรือไง!!

   ตู้ม! แล้วน้าโปรดก็กระโดดตามลงไปบ้าง

   แต่เท่ไม่ได้ครึ่งนึกของพี่เติร์ดเล้ยยย หึๆ อวยๆ

   เสียงร้องที่เจ็บปวดนั้นทำเอาผมหน้าซีดและหวาดหวั่นกลัวกวางตัวนั้นมันจะตายเหลือเกิน อดทนอีกนิดนะ คนใจดีกำลังเข้าไปช่วยแกแล้ววว

   แต่นอกจากกวางผมยังห่วงพี่เติร์ดด้วยเหมือนกัน โอ๊ยยย เอาไงดีวะ โยนเสื้อลงไปให้ดีมั้ยเนี่ยยย

   “ไอ้โปรดมึงดูเขามันไว้ กูจะลงไปดันกิ่งไม้ข้างล่าง”

   “เออ เร็วเลยมึง ดูท่าแม่งเหนื่อยแย่แล้ว”

   โอยยยย จะลงไปจริงดิ ไม่อยากให้ลงไปเลยอะ ระวังตัวด้วยนะพี่!!

   เจ้าหน้าที่กรมอุทยานมุดลงไปใต้น้ำ ในขณะที่นายทหารก็พยายามประคองกวางที่กำลังตื่นตระหนกให้จมูกของมันยกขึ้นรับอากาศ ผมเห็นว่าต้นไม้ที่จมอยู่ใต้น้ำนั้นขยับอยู่สองสามทีก่อนที่เจ้ากวางจะหลุดออกมา พอเป็นอิสระแม่งก็ดีดดิ้นจนน้ำกระจายไปหมด เย้! รอดแล้วน้องงง ตกใจล่ะสิ มาๆๆ ขึ้นมาบนเรือเร้ววว

   “ฟีฟ่า ดึงมันขึ้นไปที”

   เหวอออออ กลัวมันจะกัดผมน่ะสิ เอาไงดีวะ

   “ไม่ต้องกลัวๆ จับเบาๆ ตรงเขามันก็ได้”

   “มันจะเจ็บเอาดิพี่ จับขาได้มั้ยครับ”

   “ได้! ถ้าไม่กลัวมันดีดใส่หน้า”

   อ่ะ งั้นกูจับเขาก็ได้จ้าาา

   พอน้าโปรดประคองกวางเข้ามาใกล้ ผมกับคนขับเรือก็พุ่งกันเข้าไปดึงมันขึ้นมาจากน้ำได้สำเร็จ มันดูจะตกใจมากที่เห็นคน แต่ก็กลัวเกินกว่าจะกระโดดลงจากเรือไปเจอน้ำอีกรอบ มันนอนกองสั่นระริกอย่างหวาดระแวงอยู่ตรงจุดที่เคยเป็นที่นั่งของพี่เติร์ดแทน เฮ้อออ ปลอดภัยแล้วนะ เหนื่อยเหมือนกันแฮะ อาชีพนี้ไม่ง่ายเลยเนอะ

   เดี๋ยวนะ พูดถึงพี่เติร์ด แกหายไปไหน!?

   “น้าโปรด น้าเหมยังไม่ขึ้นมาเลยนะ”

   “เฮ้ย” นายทหารทำหน้าตกใจหลังจากที่ปีนขึ้นมาบนเรือแล้ว เล่นเอาผมร้อนลนไปตามๆ กัน “เหี้ยแล้วไง ไอ้สัดเหม!”

   มะ... ไม่เอานะ ไม่เอาดิ! พี่เติร์ดขึ้นมาได้แล้ววว มันนานเกินไป!!

   แต่ผืนน้ำก็ยังนิ่งครับ ไม่มีวี่แววว่าคนที่มุดลงไปใต้นั้นจะโผล่ขึ้นมา เล่นเอาผมเกิดความรู้สึกจุกอุก ตกใจ และจะสับสนไปพร้อมกัน โอ๊ยยย อย่าทำอย่างนี้สิวะ! ถึงจะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมร้อนใจแบบนี้ แต่มันไม่ใช่เวลาจะมาหาสาเหตุ ชีวิตคนทั้งชีวิตเลยนะเว้ยยย

   ผมเกือบจะตัดสินใจกระโดดลงไปอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้เสียง พรวด! พร้อมกับร่างใหญ่ที่โผล่ออกมาจากคุ้งน้ำซะก่อน

   “ไอ้เหี้ยเหม!”

   “ฮ่าๆๆๆๆ”

   หัวเราะ?

   โอ้โหหหหห ทำคนอื่นเขากังวลขนาดนี้ยังจะมีหน้าหัวเราะอีกเหรอวะ!!

   เจ้าหน้าที่หนุ่มว่ายน้ำเข้ามาใกล้ และพุ่งเกาะเข้าที่กาบเรืออย่างรวดเร็วเหมือนต้องการที่พึ่งมานาน เขายังคงทำหน้าระรื่นไม่สนใจคนอื่น โดยเฉพาะผมที่ตอนนี้โกรธมาก มองเขาอย่างหงุดหงิดจนตาจะถลนออกมาแล้วด้วยซ้ำ! ลองหันมาดูดิ๊!!

   “แฮ่กกก แฮกกก” คนในน้ำหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ผมเพิ่งสังเกตว่าเสื้อยืดของแกขาดเป็นวงกว้าง แถมยังมีเลือดไหลซิบๆ โหหห โกรธกว่าเดิมอีก “เสื้อติดกิ่งไม้ว่ะฮ่าๆๆ”

   “กูก็นึกว่ามึงจะตาย ไอ้เวรเอ๊ย”

   “ฮ่าๆๆ กูก็คิดว่าตัวเองจะตายละ แม่งเอ๊ย เพราะมึงเลยเลยรู้มั้ยฮะ” เจ้าหน้าที่ตีเบาๆ ไปทีหลังกวางซึ่งกำลังตัวสั่น และตอนนั้นเองที่เขากวาดสายตามาเห็นผมเข้า

   “…”

   พี่เติร์ดชะงักไปทันที ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกลับทำเป็นสงสัย “เป็นอะไรฟีฟ่า”

   “มันมีอะไรตลกนักเหรอครับ”

   “…”

   “ไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าตัวเองตายจะเป็นยังไง”

   ตอนนี้ใบหน้าของเจ้าหน้าที่หนุ่มเครียดเต็บสูบไปแล้วเรียบร้อย เฮอะ ให้มันเครียดซะมั่ง นั่นคือสิ่งที่ควรทำในตอนนี้ ไม่ใช่หัวเราะ!

   พี่เติร์ดประคองตัวเองเข้ามาใกล้ผม “ฟีฟ่า...”

   “ผมรู้สึกแย่จังที่ต้องมาหงุดหงิดแทนซะเอง แต่น้ากลับเอาแต่หัวเราะ”

   ตอนแรกว่าจะกอดอกทำเป็นเมินเขานะ แต่อยู่ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่เนื้ออ่อนตรงหน้าตกซะก่อน และสุดท้ายก็มาเห็นว่าเป็นมือของพี่เติร์ดนั่นเอง

   “ขอโทษ”

   “…” เดี๋ยวสิ นี่เขา... กำลังทำหน้าสายตาแบบคนรู้สึกผิดใส่ผมอยู่ใช่มั้ย

   “ฉันไม่เป็นไร” จู่ๆ เขาก็ซบหน้าผากลงกับเข่าผมซะงั้น เล่นเอางงหนักทำอะไรไม่ถูก “ขอโทษที”

   เอ่อ... ตายแล้วกู ลืมความโกรธไปเฉย อะไรวะเนี่ยยยย

   “อะ... อื้อออ” โอ๊ยย ลุกขึ้นมาได้มั้ย ถ้าน้าโปรดหันมาเห็นจะเป็นยังไงเล่า!

   แต่คนแก่เจ้าเล่ห์กลับช้อนตาขึ้นมามองผม ทั้งๆ ที่หน้าผากยังแนบกับตัวผมอยู่ “ขอบคุณที่เป็นห่วง”

   เย้ย มั่วแล้วววว “ผมบอกตอนไหนฮะว่าเป็นห่วง?”

   “ฉันรู้แล้วกัน” รอยยิ้มหวานเกิดขึ้นที่มุมปากของใบหน้าอันหล่อเหลาของเรา ซึ่งผมจะพูดตรงๆ นะครับ ยิ่งเขาเปียกแบบนี้ มันยิ่งทวีคูณความดูดีของเขาไปอีก

   “ไม่ต้องมายิ้มเลย เดี๋ยวดีดหน้าผากให้” เลิกสนใจคนแก่ดีกว่า ไหนลองมาเล่นกับน้องกวางหน่อยซิ ขอจับหัวหน่อยน้าาา

   “ลูบหลังสิ”

   “ฮะ!?”

   พี่เติร์ดยังคงยิ้มมองผมไม่เลิก แล้วใจคอจะแช่น้ำอีกนานมั้ยฮะ ขึ้นมาได้แล้ว!!

   “เจอกันครั้งแรกใครจะอยากให้จับหัวล่ะ ยังไม่สนิทกันสักหน่อย”

   อ๋อ งั้นจับหลังก็จับหลัง... หูยยย ตัวนิ่มแต่ผิวสากจังแฮะ เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้สัมผัสกวางอย่างใกล้ชิด ต้องขอบคุณพี่เติร์ดจริงๆ ที่พามา แต่ผมจะไม่พูดตอนนี้หรอกนะครับ ยังโกรธเขาอยู่ หึๆ

   แต่เดี๋ยวนะ...

   พอนึกขึ้นมาได้ผมก็รีบหันขวับไปทางเจ้าหน้าที่กรมอุทยานเลยครับ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรก็ต้องร้องอ้าว เพราะผมเห็นว่าแกเกาะกาบเรือหลับตาพริ้มไปแล้ว สงสัยจะอยากจะพักเหนื่อยสินะ งั้นไม่เป็นไร ไม่พูดก็ได้ แต่ขอเบ้ปากใส่แกหน่อยเถอะ ฮึ่ยยย

   แหม คุณเจ้าหน้าที่ มาสั่งผมไม่ให้จับหัวกวาง แต่ได้ข่าวว่าเจอกันวันแรกคุณก็ลูบหัวผมเลยไม่ใช่หรือไงเล่า!

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

ก่อนที่ทีมช่วยเหลือกวางจะกลับกรมอุทยานฯ ทุกคนตัดสินใจแวะกินข้าวที่ร้านอาหารป่าชื่อดังของที่นี่ ซึ่งก็คือร้านของคุณยายผมเองครับ (หึๆ ขออวยหน่อยเห้อออ) คุณยายผมตกใจมากเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่โผล่มาพร้อมกันแบบนี้ พอถามถึงที่มาที่ไปน้าโปรดคนอารมณ์ดีก็เล่าซะหมดทุกเม็ด รวมถึงเรื่องที่คุณหัวหน้าแกเกือบตายเพราะโดนกิ่งไม้เกี่ยว ซึ่งพอยายเห็นว่าพี่เติร์ดแกบาดเจ็บก็รีบอาสามาทำแผลเบื้องต้นให้ทันที อะไรมันจะรักขนาดนั้นนนน ทีกับหลานอ่ะดุจังงง ฮึ่ยยย

   “โอ๊ย!”

   “เจ็บเหรอคะหัวหน้า” คุณยายส่งเสียงถาม มือยังถือสำลีชุบยาแดงไว้อยู่เลย

   “เปล่าครับป้าปัด แค่ยามันทำให้แสบ” คนที่นั่งเปลือยอกอยู่บนเก้าอี้ตอบ ก่อนจะวาดสายตามาเห็นผมที่ยืนขำตัวสั่นอยู่ใกล้ๆ ถังน้ำแข็ง “หัวเราะไร”

   “เปล๊าาาา” ผมทำเป็นยักไหล่กวนๆ จะไม่ให้ขำได้ไงล่ะครับ ดูสิตัวใหญ่ยังกะหมีมาร้องซี๊ดซ้าดเป็นเด็กๆ ฮ่าๆๆ

   คุณยายที่กำลังง่วนอยู่กับการทำแผลเหลือบขึ้นมามองผมบ้าง “ฟีฟ่า พรุ่งนี้ร้านหยุดนะ”

   “หาาา จริงเหรอครับ!?” ผมตาโต เก็บความดีใจแทบไม่อยู่ ฮือออ งี้แปลว่าจะได้พักแล้วโว้ยยยย

   “อืม และต่อไปนี้ร้านเราจะหยุดทุกวันจันทร์ด้วย” คุณยายว่า พร้อมกับประกาศให้กับหนุ่มๆ เจ้าหน้าที่ได้ยินโดยทั่วกัน “ฝากแจ้งข่าวให้ทีนะคะทุกคน”

   “แล้วอย่างนี้ทุกวันจันทร์ก็ไม่มีอะไรกินเลยสิครับเนี่ย ผมคงผอมแย่เลย”

   “เลียเก่งจังวะไอ้โปรด” พี่เติร์ดทำหน้าเหม็นใส่เพื่อนที่พูดซะเว่อร์ และหันกลับมาคุยกับยายผมต่อ “เรื่องนั้นเหรอครับ?”

   “ค่ะหัวหน้า เรื่องนั้นแหละ”


[อ่านต่อหน้า3เลยครับ]
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 26-09-2018 21:36:34
[ต่อ]

หืมมม ผมนี่หรี่ตาด้วยความสงสัยเลย คุยอะไรกัน มีความลับอะไรกันอีกแล้ววววว นี่ผมเป็นหลานนะ บอกผมหน่อยเด้!

   แต่ช่างเถอะครับ ถามไปเดี๋ยวบอกว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่อีก ผมล่ะอยากอายุสามสิบมั่งจัง จะได้รู้มันได้ซะทุกเรื่อง

   “คุณป้าครับ วันอาทิตย์พอจะสะดวกมั้ยครับ” น้าโปรดส่งเสียงขึ้นกลางวง

   “มีอะไรเหรอคะผู้กอง?”

   นายทหารอารมณ์ดีลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับเดินยิ้มแฉ่งมาตบบ่าเพื่อนตัวเองที่กำลังทำหน้าเหยเกจากการทำแผลของคุณยาย “เราจะจัดงานวันเกิดให้กับนายคนนี้สักหน่อย”

   “อะไรของมึงฮะไอ้โปรด” คนโดนพูดถึงออกจะดูอายๆ เล็กน้อย แถมมีการเหลือบมาทางผมอีกนะ เป็นบ้าอะไรของเขาเนี่ยยย

   “อ้าว ได้สิคะ ลืมไปเลยว่าเดือนนี้เป็นเดือนเกิดหัวหน้า”

   โห ยายผมจำได้ด้วยเรอะ แล้วกับหลานอย่างผมล่ะยายจะจำวันเกิดได้บ้างหรือเปล่า รับรองเลยว่าไม่! ฮือออ น้อยใจชะมัด

   “ผมเลยคิดว่าปีนี้เราจะมาจัดกันที่นี่ดีกว่า สะดวกคุณป้าด้วย จะได้ไม่ต้องเอากับแกล้มไปส่งในอุทยาน”

   “ไอ้โปรด ลำบากป้าปัดเขาเปล่าๆ”

   “ไม่เป็นไรค่ะหัวหน้า” คุณยายยิ้มอย่างจริงใจ “ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วนะคะ”

   “เอ่อ...”​ เอ๊า จะมาจ้องผมทำไม ยายผมถามก็ตอบไปซิ “ปีนี้สามสิบสองเต็มครับ”

   “แก่ฉิบหายเลยใช่มั้ยล่ะครับป้าปัด”

   “ไอ้สัดโปรด!”

   “ฮ่าๆ เวลาผ่านไปเร็วจังนะคะ ยังจำวันแรกที่หัวหน้ามาประจำการได้อยู่เลย” เสียงนั้นฟังแล้วรู้สึกได้ถึงความเอ็นดู๊วววเอ็นดูที่มีให้ “หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าที่อายุน้อยที่สุด”

   “ผมแก่ขึ้นทุกวันล่ะครับป้า คุยกับเด็กไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว”

   แล้วก็หันมามองผมอีกละ ถ้ามองอีกจะเขวี้ยงด้วยก้อนน้ำแข็งหลอดแล้วนะ

   แล้วสามสิบสองมันแก่ตรงไหนกัน อย่าพูดเองเออเองสิครับ เขายังดูดีอยู่เลยนา เดี๋ยว แล้วผมจะมานึกชมเขาทำไมเนี่ย บรื๋อออ

   “แก่ให้ได้เท่าป้าแล้วค่อยบ่นดีกว่าค่ะ”

   “ฮ่าๆ นั่นสินะครับ”

   “…”

   ใช่แล้วพี่เติร์ด... ในสายตาผม พี่ยังไม่แก่เลยสักนิดนะครับ

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

ผมใช้เวลาในระหว่างที่พี่ๆ เปิดวงพูดคุยกับคุณยายแอบไปอาบน้ำมาครับ อ๊าาา สดชื่นชะมัด ตอนนี้ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวพร้อมกับใช้ผ้าอีกผืนเช็ดผมเปียกๆ เดินกลับมาในห้องด้วยความรื่นรมย์ อาบน้ำแล้วมันสบายตัวจริงๆ เล้ย

   “ลาแล้วนะครับป้า!”

   เย้ย! ข้างนอกเขาจะกลับกันแล้วเหรอ โหยยย อย่าเพิ่งสิ รอผมค้นกระเป๋าหากางเกงใส่ก่อนได้ม้ายย เดี๋ยวจะออกไปขอบคุณทุกคนที่พาไปสนุกมาซะหน่อย

   เอ... กางเกงหมดสต๊อกแล้วเหรอวะ ฮือออ ลืมไปว่าตั้งแต่มานี่ยังไม่เคยซักผ้าเลย หายนะแล้วไงกูวววว

   “ฟีฟะ... เอ่อ” เสียงเรียกปริศนานั้นตัดไปกระทันหัน เหมือนกับว่ามีใครคนนึงกำลังจะเรียกชื่อผมแล้วจู่ๆ ก็ลื่นล้มหัวฟาดพื้นขาดการติดต่อไปซะดื้อๆ ทำให้พูดไม่จบประโยค

   อ้อ... พี่เติร์ดนั่นเอง โผล่มาที่หน้าต่างอีกแล้วนะ เดี๋ยวยายก็รู้หมดหรอกว่าเรามีทางลับไว้คุยกันนนน

   ว่าแต่... ทำไมเขาจ้องผมนิ่งขนาดนั้นวะเนี่ย

   ผมเอาเสื้อผ้าที่ใช้แล้วมากุมไว้ตรงน้องน้อยที่ค่อนข้างจะตุงออกมาจากผ้าเช็ดตัว ก่อนจะวิ่งด๊อกแด๊กเข้าไปหาเขา อิๆ ก็มันอายผู้ใหญ่นี่ครับ

   “จะกลับแล้วเหรอฮะ”

   ผมว่าผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายแฮะ... แต่ไม่ใช่มั้ง คงหูฝาดนั่นแหละ พี่เติร์ดเขาจะมากลืนน้ำลายทำไม ไม่ได้เคี้ยวอะไรอยู่ซะหน่อย

   “อืม จะกลับแล้ว”

   โหหหห คงออกไปร่ำลาน้าๆ คนอื่นไม่ทันแน่ๆ งั้นลาหัวหน้าทีมไปทีเดียวเป็นการรวบรอดเลยแล้วกัน “งั้นกลับดีๆ นะครับ”

   “อืม…”

   “เอ๊ะ!” จริงสิ เพิ่งนึกขึ้นมาได้ เกือบลืมไปเลยย “ผมจอดจักรยานทิ้งไว้หน้าบ้านพักพี่เติร์ดอะ”

   “ระ...เหรอ” อะไรของเขาวะ อยู่ดีๆ ก็สมองรวนหรือไง ดูเก้ๆ กังๆ ชอบกล “อืม พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้แล้วกัน”

   “อ๋อ ถ้างั้นก็ได้ครับ” ถ้าไม่มีจักรยาน ผมก็ไม่รู้จะเหมือนกันว่าจะไปที่กรมอุทยานยังไง เพราะงั้นวิธีนี้ดีสุดแล้วเนอะ ขอบคุณพี่เติร์ดด้วยนะคร้าบบบ

   “ฟีฟ่า”

   “ครับ”

   หัวหน้าหนุ่มทำเป็นกระแอมไอและกลับมากอดอกวางมาดแบบที่คุ้นตา “ฉันคุยกับป้าปัดแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อน”

   ผมถึงกับผงะ “หา? พี่ไม่ทำงานหรือไง”

   “พรุ่งนี้คิวฉันหยุด”

   “หืมมมม พูดเหมือนกับตัวเองจะได้ ‘หยุด’ จริงๆ งั้นแหละ” ได้ข่าวว่าอาชีพอย่างเขาจะว่างแค่ไหนก็ต้องพร้อมพุ่งตลอดเวลาไม่ใช่เรอะ

   “แต่ฉันก็ไม่ต้องนั่งเฝ้าโต๊ะไง” เขาว่า “วันหยุดทำงานนอกสถานที่ได้”

   “อ๋อออ ถ้างั้นก็ตามใจครับ” ผมยิ้มรับ ก่อนจะวาดนิ้ววนๆ ไล่เขาเหมือนเดิม “ทีนี้ก็กลับไปได้แล้ว ผมจะใส่เสื้อผ้า”

   “ก็ใส่เลยสิ เป็นผู้ชายอายอะไร”

   “หืม?” ผมเลิกคิ้วสูง “ผมน่ะไม่อายหรอก แต่พี่แน่ใจนะว่าตัวเองจะอยากดูผมแก้ผ้าสดๆ ตรงนี้จริงๆ”

   ความอุจาดมันไม่แบ่งเพศเด้ออออ

   หัวหน้าเหมชะงัก “งั้นฉันกลับดีกว่า”

   “เดี๋ยวฮะ!”

   เจ้าหน้าที่หนุ่มหมุนตัวกลับมา “หืม?”

   ผมจัดการกอดอกพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ “วันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

   พอได้ยินเสียงยานๆ พร้อมเห็นหน้ากวนๆ ของผม คนที่คุยด้วยถึงกับต้องเดินกลับมายืนตำแหน่งเดิมเลยครับ “ฟีฟ่าเราคุยกันเรื่องนี้ไปแล้วนะ เธอไม่ต้องซื้ออะไรให้ฉันทั้งนั้น”

   “เอาน่า ครั้งนี้ไม่แพงเท่ากับเสื้อตัวนั้นหรอกครับ หึๆ”

   “ไม่!” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ “หยุดคิดเลยนะ ฉันไม่ได้อยากได้อะไรเลย”

   “ต้องมีบ้างแหละ อืม...” ผมเกาคางทำเป็นคิด “คนอายุสามสิบสองเขาต้องการอะไรกันน้า เอางี้... หมาสักตัว?”

   “ฉันมีสัตว์ทั้งอุทยานให้เลี้ยงแล้ว”

   โอ้ นั่นสินะ “งั้น... นาฬิกา?”

   “ยืมเพื่อนได้”

   “รองเท้า?”

   “ไม่!”

   “กระเป๋า?”

   “บอกว่าไม่ไง ไอ้เด็กคนนี้”

   “โทรศัพท์เครื่องใหม่!?”

   “ฟีฟ่า... ไม่ต้องซื้ออะไรทั้งนั้น!”

   โหยยยย อะไรวะ โน่นก็ไม่ นี่ก็ไม่! “แต่ผมอยากให้ของขวัญวันเกิดพี่นี่ครับ”

   “แค่มีเธอก็พอแล้ว!!”

   ผมถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ เขาก็พูดซะดังลั่นแถมเอามือมาวางแหมะไว้บนหัวผมอีก เล่นเอาผมตัวหดด้วยความตกใจและกลัวไปพร้อมๆ กัน ฮืออออ

   “...” เหมือนพี่เติร์ดจะรู้ว่าผมช็อก ก็เลยส่ายหัวเบาๆ เพื่อปรับอารมณ์ตัวเอง เขาเลยพูดประโยคต่อมาได้นุ่มนวลขึ้น “ขอโทษที"

   “อื้อ ไม่ซื้อก็ไม่ซื้อครับ”

   แต่... เขาเพิ่งพูดออกมาว่าแค่มีผมก็พอแล้วงั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงกัน

   “แค่เธอมางานที่ไอ้โปรดมันจัดแจงก็พอแล้วล่ะ” เขากระตุกมุมปากอย่างอ่อนโยน เลยทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นนิดนึง

   “ก็จัดที่นี่ ผมก็ต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้วสิครับ”

   “อืม แค่นั้นแหละที่ฉันต้องการ”

   “ก็ได้ครับ” ผมยิ้มกลับไปบ้าง

   “พรุ่งนี้เจอกัน”

   “ครับ... พรุ่งนี้เจอกัน”

   ทั้งๆ ที่เราสองคนบอกลา และทางพี่เติร์ดกำลังจะกลับอยู่แล้วแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไม พอผมเห็นแผ่นหลังของเขากำลังจะเดินไปที่รถประจำตัว ใจผมกลับอยากคุยกับเขาอีกรอบ มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างคอยกวนใจ และมันจะกวนไม่เลิกถ้าไม่พูดออกไปให้เคลียร์

   ทั้งวิตกจนแทบบ้าตอนเขาไม่ขึ้นจากน้ำ ทั้งอยากซื้อขวัญวันเกิดให้... ทำไมผมถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้พร้อมกันในวันเดียวเลยวะ

   “พี่เติร์ด!”

   “หืม?” เจ้าของชื่อชะงักกลางทาง จ้องมองกลับมาที่ผมด้วยความสงสัย

   “ยะ... อย่าไปตกน้ำที่ไหนอีกนะ”

   “…”

   กลั้นใจสิวะ ฮึ้บบบ “ใช่ครับ! ผมคงเป็นห่วงจริงๆ นั่นแหละ”

   หัวหน้าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่านิ่งไป เล่นเอาผมใจสั่นเพราะความตื่นเต้นกลัวจะไม่เข้าหูอีกฝ่ายเข้า

   “ผมแค่... เอ่อ...” ​โอยยย แทนที่พูดออกไปแล้วจะโล่งใจ กลับเขินตื้อขึ้นมาซะงั้น “ผมแค่... อยากบอกให้น้ารู้ไว้น่ะครับ”

   “ขอบคุณครับ” รอยยิ้มหลังจากคำสั้นๆ นั้นสดใสเกินไป สดใสเกินกว่าจะอยู่บนใบหน้าเจ้าหน้าที่หนุ่มผู้เคร่งเครียดกับงานเมื่อบ่ายวันนี้ สดใสจนเกือบทำให้ลืมว่าวันนี้ผมเพิ่งค้นพบว่าเขากำลังจะอายุสามสิบสองปีบริบูรณ์...

   และที่สำคัญ รอยยิ้มนั้นชวนให้ผมยิ้มตามออกมา ขนาดมองเขากระโดดขึ้นรถอย่างทะมัดทะแมงก่อนจะเร่งเครื่องหายไปกับถนน ยิ้มบนใบหน้าผมยังไม่หายไปเลยล่ะ ^^

   ใช่ครับ ผมแค่อยากบอกเขาไว้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...

TBC

(https://i.pinimg.com/564x/59/01/9e/59019e2e80e8b689ef278df2a72578d2.jpg)

    แวะทอร์กซักนิด
    พอใจกับบทนี้มากๆ ครับ ผมชอบสุดๆ

ไว้มาเจอกันใหม่ตอนหน้านะครับบบ

     ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
     พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 26-09-2018 23:19:01
 :pig4:สนุกมากๆๆน้องฟีฟ่าน่ารักน้าเหมเวลาอยู่ในหน้าที่เท่มาก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 27-09-2018 00:06:48
น้องแก้มส้มก็น่ารัก น้าเหมก็เท่ละเกิล
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 27-09-2018 01:11:09
 :hao7:  สู้ๆนะครับ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 27-09-2018 01:32:14
ทำไมบทนี้รู้สึกว่าในความสุขความอบอุ่นใจมันมีความโหวงๆ เหวงๆ อยู่น้า ทั้งเรื่องยายที่ดูมีลับลมคมใน ทั้งเรื่องน้าเหมที่เกือบจมน้ำ แล้วไหนจะความรู้สึกทีว่าน้องจะไม่ได้อยู่ในป่าตลอดไปอีก งื้ออออออ รอตอนต่อปายยยย

 :katai1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 27-09-2018 02:56:46
สนุกมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-09-2018 22:47:21
เขินน้าเหมมากเลย ยิ้มจนปวดแก้มไปหมด
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.6 : เพราะกวาง (26sep18) หน้า2
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 29-09-2018 11:24:21
ยายเป็นอะไร​  ป่วยเหรอ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 30-09-2018 19:27:23
EP.7

คงคิดถึง

(https://i.pinimg.com/564x/ab/3d/f6/ab3df6367cc4522cc2496e0401ec58a4.jpg)

   “ฉันจะเอายังไงกับพวกแกดีเนี่ย”

   ผมร้องออกมา ในขณะที่เท้าเอวยืนจังก้าอยู่หน้าเสื้อผ้าใส่แล้วกองโต แงงง จะไม่โตได้ยังไงล่ะครับ ตั้งแต่มาอยู่บ้านยายผมยังไม่เคยซักพวกมันเลย แถมบางตัวยังหยิบมาใส่ซ้ำมากกว่าสองครั้งอีกตะหาก แต่วันนี้ผมทนความเหม็นของพวกมันต่อไปไม่ได้แล้ว เห็นทีจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด เอาล่ะ วันนี้ผมจะลองซักผ้าด้วยมือเป็นครั้งแรกของชีวิต!

   แล้วซักผ้าแบบนี้จะต้องทำยังไงบ้างล่ะเนี่ย เอาผ้าใส่กาละมังก่อนแล้วค่อยใส่น้ำ? หรือใส่น้ำก่อนแล้วค่อยโยนผ้าลงไปแช่?โอ๊ยยย ปวดหัวเหมือนกันเด้

   แต่ยังไม่ทันทำอะไร เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในบ้านก็เรียกให้ผมไปมองซะก่อน

   “อ้าวแพดเม่” ผมยิ้มใส่สาวผมหน้าม้า น่ารักยังไงก็น่ารักยังงั้นจริงๆ คนนี้ “มาได้ไงครับเนี่ย”

   “สวัสดีจ้าฟีฟ่า พี่เหมบอกให้เรามาอยู่เป็นเพื่อนฟีฟ่าแหละ” เธอเดินเข้ามาใกล้ สายตาดูสนใจกาละมังสองใบเป็นพิเศษ “จะซักผ้าเหรอคะ”

   “อือ กำลังหาวิธีอยู่เลย” แต่ก่อนอื่น ขอกลับมาเรื่องก่อนหน้านี้แป๊บ “ตะกี้แพดเม่ว่าน้าเหมให้มาอยู่เป็นเพื่อนเราเหรอ?”

   “ใช่ค่ะ เขาฝากบอกพ่อเรามา พอดีในกรมเขาเจอเรื่องวุ่นกะทันหัน พ่อเราก็โดนเรียกด่วนเหมือนกัน”

   อ๋อ ไม่น่าล่ะ จะเที่ยงอยู่แล้วก็ยังไม่เห็นพี่แกจะโผล่มาตามคำสัญญาสงสัยเพราะงานเข้านี่เอง ตอนแรกว่าจะโกรธแล้วนะเนี่ย พอรู้งี้ไม่โกรธละ จะได้ซักผ้าอย่างสบายใจ

   แต่แอบสงสารพี่เติร์ดจัง สุดท้ายก็ไม่หยุดจริงๆ สินะ เฮ้อ

   “แล้วนี่ไม่ต้องเฝ้าร้านเหรอ” ผมถามฝ่ายหญิง

   “มีลูกจ้างดูแลอยู่จ้ะ” เธอว่า “ฟีฟ่ามีอะไรให้เราช่วยมั้ย”

   “โหยยย ไม่เป็นระ...” ตอนแรกผมทำท่าจะบอกปัดไปตามความเป็นสุภาพบุรุษที่มีอยู่ในตัว แต่พอมาคิดดูแล้ว แงงง ไม่เอาดีกว่า เวลานี้ผมต้องการความช่วยเหลือจริงๆ “แพดเม่ เอ่อ... เธอซักผ้าเป็นหรือเปล่า”

   “ก็ต้องเป็นสิ” อยู่ๆ เธอก็ขมวดคิ้ว “อ้าว... บ้านป้าปัดไม่มีเครื่องซักผ้าหรอกเหรอ”

   “อือ ไม่มีอะ กำลังสงสัยอยู่เลยว่าก่อนเรามายายซักผ้าด้วยมือตลอดเลยหรือไงนะ ลำบากแย่”​ ขนาดนั่งยองๆ ข้างกาละมังแป๊บเดียวผมยังเมื่อย ไม่ต้องพูดถึงคนแก่อย่างคุณยายที่รายนั้นคงทรมานยิ่งกว่า ฮือออ สงสารจัง

   “จริงๆ ก็ไม่แปลกใจนะ พ่อเราบอกว่าป้าปัดแกขี้งก”

   “อ้าว อย่าว่ายายเราสิ”

   “ว้าย เขาเรียกว่าเม้าท์จ้ะ” เธอหัวเราะคิกคักน่ารักจนโกรธไม่ลง “ให้เราช่วยมั้ยคะ ถือว่าตอบแทนค่าเครื่องสำอางไง”

   “เฮ้ยยย ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” ผมโบกมือให้ยุ่ง โอ๊ยยย ยังไม่เลิกคิดเรื่องนี้กันอีกเหรอ คราวก่อนก็ไปเคลียร์ถึงบ้านมาแล้วไงเล่า “แค่แพดเม่สอนเราก็พอ”

   เพื่อนหญิงผู้แสนดีของผมยิ้มหวาน เธอพยักหน้ายินดีอย่างไม่ลัง “งั้นเราจะมาเรียนซักผ้ากันนะคะ”

   “เอ่อ...” จริงจังไปปะวะ แต่ก็เล่นไปตามน้ำก่อนละกัน ผมทำหน้ามุ่งมั่นก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัด “ผมพร้อมแล้วครับคุณครู!"
   
(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

        “เก่งมาก ทีนี้ฟีฟ่าก็เอาไปแช่น้ำเปล่าอีกกาละมังนึงนะ”

   คุณครูแพดเม่พูดเจื้อยแจ้ว พร้อมทั้งทำให้ผมดูเป็นตัวอย่าง ทุกการเคลื่อนไหวของเธอทำมันช่ำชองมาก เล่นเอาผมเหงื่อตกเพราะตามไม่ค่อยทัน โหยยย ซักผ้าไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกันนะเนี่ยยย

   “ฟีฟ่าขาวจังเลยเนอะ” ผมชะงักขณะกำลังขยี้คากางเกงในสีขาวในมือ เย้ย! มาจ้องนมผมทำไมเล่าาา ฮือออ ไม่น่าถอดเสื้อกู

   “เอ่อ... ตามกรรมพันธุ์มั้ง พ่อแม่เราขาวหมดเลย”

   พอพูดถึงครอบครัว เธอดูสนอกสนใจขึ้นมาทันที “แม่ฟีฟ่าเป็นลูกป้าปัดใช่มั้ย”

   “อือ ทำไมเหรอ”

   “เราไม่ค่อยเห็นป้าปัดแกพูดถึงลูกเท่าไหร่เลย” เธอว่า “เคยได้ยินแต่พ่อเล่าว่าแกเคยรู้จักลูกป้าปัด เพราะเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ แต่พอโตขึ้นก็ย้ายเข้าไปกรุงเทพ คนที่นี่ก็ไม่ค่อยได้เห็นลูกป้าปัดอีกเลย”

   “งั้นเหรอ...”

   “อุ๊ย เราไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวนะ” เธอรีบส่ายหัวเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่นั่งนิ่งตั้งใจฟัง “ขอโทษทีนะคะ”

   “ไม่เป็นไรๆ เอาจริงๆ นะ เราไม่ค่อยมีความทรงจำกับยายมากเท่าไหร่หรอก เพิ่งมารู้จักยายจริงๆ จังๆ ตอนโตนี่เอง เรามาที่นี่เพราะแกโทรมาขอความช่วยเหลือ”

   “แต่เราดีใจมากเลยนะที่ฟีฟ่ามาช่วยป้าปัด จริงๆ แกก็อยากเจอหลานนั่นแหละ”

   “อยากเจอหรืออยากแกล้งหลานกันแน่ก็ไม่รู้” ผมบ่นพึมพำ ฮือออ ก็ตั้งแต่มานี่แกใช้ทำงานผมซะคุ้ม ใช้แบบไม่หยุดหย่อน เพิ่งได้พักแบบจริงๆ วันนี้เป็นวันแรกเลยเนี่ย

   “ไม่คุยเรื่องนี้แล้วดีกว่า” เธอโบกมือ ก่อนจะทำตาแป๋วใส่ผมต่อ “แล้วกรุงเทพเป็นยังไงบ้างเหรอฟีฟ่า”

   ผมถึงกับเบิกตากว้าง “หืมมม แพดเม่ยังไม่เคยไปกรุงเทพเหรอ”

   “โหยยย ไม่เคยหรอก อยากไปจะตาย” คนข้างๆ ทำเป็นบุ้ยปาก “เราว่าเราจะไปเรียนในกรุงเทพแหละ แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากทิ้งพ่อ เรามีกันอยู่แค่สองคน”

   “ค่อยๆ คิดก็ได้ ยังพอมีเวลานะ”

   “แล้วฟีฟ่าจะเรียนต่อมหาลัยที่ไหนจ๊ะ”

   “เราเพิ่งสอบติดมหาลัยCที่เชียงใหม่”

   เธอร้องออกมาเหมือนว่าลืมไป “นั่นสินะ ฟีฟ่าแก่กว่าเราปีนึงนี่เนอะ อย่างนี้ต้องเรียกพี่ปะเนี่ย”

   “โอ๊ย ไม่ต้องหรอก” ผมยิ้มหวานใส่ “เป็นเพื่อนกันนี่แหละ แพดเม่เป็นเพื่อนคนเดียวของเราที่นี่เลยนา”

   “เราก็ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนฟีฟ่าจ้ะ แถวนี้ไม่มีคนรุ่นราวคราวเดียวกับเราเลย เหงาจะแย่” หน้าเธอโคตรเซ็งโลกสุดๆ ฟังแล้วเข้าอกเข้าใจเลยทีเดียว บางทีเราก็ต้องการคนวัยเดียวกันไว้พูดคุยกันบ้างอะเนอะ

   เอ... แต่พอได้คุยกันแบบนี้ มันชักคันปากอยากชวนพูดถึงเรื่องอื่นต่อจัง โดยเฉพาะเรื่องที่ผมอยากรู้ บางทีแพดเม่อาจจะช่วยผมได้ หึๆๆ

   “แพดเม่ เราถามอะไรหน่อยสิ”

   “เรื่องอะไรเหรอจ๊ะ”

   เธอดูตื่นเต้นกับคำถามของผมมาก มีการเขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้เพื่อฟังชัดๆ อีกตะหาก เอ๊อออ นี่มันขาเม้าท์ตัวจริงเสียงจริง ไอแคนซียัวว้อยส์

   ผมมองซ้ายมองขวา ถึงแถวนี้จะไม่มีใครแต่ผมขอพูดเบาๆ ให้เราได้ยินกันแค่สองคนดีกว่า “เราอยากรู้เรื่องของน้าเหมอะ”

   “หา? เรื่องไหนอะ?”

   “แพดเม่รู้เรื่องไหนบ้าง เอาหมดเลย”

   อยู่ๆ คนสวยก็ทำเป็นทัดผมสะดีดสะดิ้ง “บ้า! เราไม่ค่อยรู้อะไรของพี่เขาหรอก”

   “…”

   “แต่จริงๆ ก็มีเรื่องนึงนะ”

   จ้าาาาาาาา กูว่าแล้วววว อยากจะขำแต่ต้องทำเป็นจริงจังเก็บอารมณ์ “อะไรเหรอครับ”

   “เราเคยได้ยินเรื่องนี้มาตอนที่แกประจำการที่นี่ใหม่ๆ...” สาวร้านชำยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “เห็นว่าแกมาที่นี่เพราะอกหักนะ”

   “อกหัก!?”

   “อื้อ อกหัก” เธอพยักหน้ายืนยัน “เห็นถึงขั้นประกาศว่าจะไม่กลับไปกรุงเทพอีกเลยนะ”

   ถึงค่อนข้างจะตกใจเรื่องอกหัก แต่ดูเหมือนเรื่องหลังจะเรียกความสนใจของผมได้มากกว่า “อ้าว น้าเหมแกเป็นคนกรุงเทพเหรอ”

   “เอ๊า หล่อขนาดนั้นก็ต้องเป็นคนกรุงอยู่แล้ว”

   “เดี๋ยวๆ เธอต้องปรับความเข้าใจใหม่แพดเม่ คนกรุงเทพไม่ได้หล่อทุกคนนะ”

   “แหมม ขนาดฟีฟ่ายังหล่อเลย”

   “เอ๊า เขินไปดิ!” เราสองคนหัวเราะใส่กัน โอ๊ยยย นอกเรื่องไปไกลแล้วเนี่ย “อกหักแล้วไงต่อเหรอ เล่าๆๆ”

   “เราก็รู้แค่นั้นแหละ พ่อบอกว่าพวกลูกน้องที่เคยหลอกถามแกโดนชกหลับคาวงเหล้ากันมาแล้ว ทุกคนก็เลยไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก”

   “โห... ยิ่งกว่าซีรีส์คลับฟลายเดย์อีกอะ”

   “ใช่มั้ยล่ะ” เธอตบมือฉาดอย่างออกรส แต่ในขณะที่คุยกันอยู่ดีๆ คนสวยข้างๆ ก็หรี่ตาใส่ผมซะงั้น “ว่าแต่ฟีฟ่าถามทำไมเหรอ สนใจน้าเหมเหรอจ๊ะ”

   อ้าววว ทำไมลามมาที่ผมได้เล่า “คะ... แค่อยากรู้เฉยๆ เราจะสนใจเขาทำไม”

   “แน่ใจ๊?”

   “…” ผมล่ะอยากเอามือเปื้อนแฟ้บป้ายหน้าเธอจริงๆ เดี๋ยวก่อน... รอสนิทกว่านี้ก่อนเจอแน่ ร้ายนักนะ “เราแค่ถามเฉยๆ ไม่มีอะไร”

   “แต่สนใจก็ไม่แปลกหรอก น้าเหมออกจะหล่อเทพปานนั้น”

   ผมเห็นท่าทางเพ้อฝันของอีกฝ่ายแล้วถึงกับต้องทำหน้าเหย “ใครกันวะที่ชอบ ฮ่าๆ”

   “ว้ายยย อย่าแซวสิจ๊ะ”

   พรวด! อยู่ๆ เธอก็ทะลึ่งกวักน้ำแฟ้บมาสาดใส่หน้าผมซะงั้น แว้กกก เกือบเข้าปาก ดีนะเม้มไว้ทัน

   แหมมมม จะเล่นเหรอจ๊ะคนสวยยยย ได้! กำลังอยากหาอะไรสนุกๆ ทำอยู่พอดี

   “กรี๊ดดด” เธอร้องเสียงหลงเมื่อโดนผมเอาคืนบ้าง ฮ่าๆ แฟ้บติดผมเป็นก้อนเลย “คิดจะเอาคืนเหรอจ๊ะฟีฟ่า! คิกๆ”

   “เอาสิ เรามีสายยางนะครับ” ไม่พูดเปล่า ผมชูขู่เธอด้วย พร้อมเปิดก๊อกทุกเมื่อบอกเลย ฮ่าๆ

   “ว้ายยยย อย่าขี้โกงสิ” แล้วเธอก็กวักน้ำแฟ้บมาใส่หน้าผมอีกรอบ

   อ้าววว สงสัยอยากเจอของจริง เอาพลังสายยางไปกินหน่อยแล้วกันนน ซู่!

   ทันทีที่เปิดก๊อก น้ำก็พวยพุ่งออกจากสายปะทะเข้ากับหน้าสวยๆ ของแพดเม่อย่างจัง ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะโกรธเพราะแรงดันน้ำไม่ใช่เบาๆ เธอคงจะเจ็บไม่ใช่เล่น แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายยิ้มชอบใจเฉยเลยฮะ แถมมีการเข้ามายื้อยุดทำท่าจะแย่งสายยางไปจากผมอีก เฮ้ยยยย ไปหาอาวุธใหม่เอาสิ

   “อย่าแย่งเราาาา”

   “เอามาาา เราจะฉีดฟีฟ่าคืนบ้าง”

   “ไม่มีทางซะหรอก!”

   เฮ้ยยยย สนุกดีอะ ผมไม่ได้หัวเราะแบบสุดเหวี่ยงขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ยยย มีความสุขจังโว้ยยยย

   “ทำอะไรกันอยู่เด็กๆ”

   “เย้ย!” ใครวะ!! มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ผมกับแพดเม่ตกใจหมดเลยเนี่ยยยย

   แต่ก่อนจะได้เห็นหน้าผู้มาเยือน ความตกใจของผมทำให้สายยางที่ถืออยู่ชี้ไปทางผู้มาใหม่เข้าอย่างจัง มันพุ่งอย่างแรงสาดกระเซ็นเข้าใส่ใบหน้าอันหลอเหลาที่ทำหน้างุนงงอยู่ กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นน้าโปรดนายทหารหนุ่ม พี่แกก็เปียกไปทั้งตัวแล้ว เชี่ยยยยยย มาตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ยยย

   เอ๋... แล้วทำไมมาคนเดียวล่ะ คนนั้นไม่ได้มาด้วยหรอกเหรอ...

   “พี่โปรด! ขอโทษนะคะ” แพดเม่ร้องเสียงแหลมขึ้นมาก่อนใคร เธอดูจะมีสติกว่าผม เลยสามารถคว้าสายยางให้หันไปอีกทางได้อย่างทันท่วงที แต่เอาจริงๆ ไม่ทันเท่าไหร่หรอกครับ อีกฝ่ายเปียกชุ่มไปหมดแล้ว ฮืออออ

   “แค่กๆๆ”

   ผมเห็นน้าโปรดลูบหน้าลูบหน้าลูบตาไล่น้ำ ก็ทำตัวลีบวิ่งเข้าไปแบบรู้สึกผิด “ขอโทษนะครับน้า”

   “ไม่เป็นไรๆ พี่ทักทายผิดเวลาเองอะ”

   ถึงอีกฝ่ายจะยิ้มแต่ผมก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดีอะ ยูนิฟอร์มลายพรางซะด้วยนะ เปียกขนาดนี้คงหนักน่าดู

   “เดี๋ยวผมซักให้เอามั้ยครับ”

   “งั้นฝากด้วยนะ”

   ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังถอดชุด ผมกัดปากกลั้นใจถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด “น้าโปรดมาคนเดียวเหรอ?”

   นายทหารหนุ่มอารมณ์ดีเลิกคิ้วทันที “จะถามถึงไอ้เหมใช่ปะ?”

   “…” แหงะ อย่ามาทำเป็นรู้ทันผมสิ

   เขาคงเห็นว่าผมนิ่งไปนานเลยพูดต่อ “มันมีเรื่องด่วนที่ต้องประชุมต่อ เลยบอกให้พี่รีบมาอยู่เป็นเพื่อนฟีฟ่านี่ไง”

   แหม่ วันนี้รู้สึกว่าตัวเองป็อบปูล่าจัง ใครๆ ก็อยากมาอยู่เป็นเพื่อน เขินว่ะ!

   “งั้นเหรอครับ...”

   “คิดถึงมันล่ะสิ”

   “ผมแค่ถามถึงเฉยๆ”

   “อ่ะคร้าบบ น้องฟีฟ่า” น้าโปรดส่งชุดลายพรางมาให้พร้อมกับสายตาเย้าแหย่ “งั้นเดี๋ยวพี่อยู่แถวนี้นะ อยากทำอะไรก็บอกพี่ หรือถ้าอยากกินอะไรเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ก็ได้นะ”

   “โหยยย ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกพี่ เกินไป” ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วน้าาา

   “ไม่ได้หรอก ไอ้ห่าเหมเขากำชับมาอย่างดี ให้เงินค่าข้าวมาแล้วด้วยเนี่ย ไม่ทำตามบัญชาเดี๋ยวมันด่าตายเลย”

   “…”

   “งั้นมีไรก็บอกพี่นะ”

   “น้าโปรดครับ!”

   “หืมมม?” นายทหารชะงักทันทีที่โดนผมเรียก “มีอะไรฟีฟ่า”

   “แล้วเขา...” โอ๊ย อย่าพูดกระตุกกระตักดิวะ “เขาจะมาหาผมหรือเปล่าครับ”

   รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าน้าโปรดทันที เขาเดินกลับมาแล้วตบไหล่ผมเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มาสิ มันสัญญาไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”

   “…” ก็ใช่น่ะสิ พี่เติร์ดเขาสัญญาไว้แล้วนี่นา

   “มันก็อยากเจอฟีฟ่า เชื่อพี่เถอะ” น้าโปรดพูดเบาๆ ทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปนั่งยังเก้าอี้พลาสติกของร้านเรา ส่วนผมน่ะเหรอครับ พออีกฝ่ายพูดแบบนั้นก็เป็นอะไรก็ไม่รู้ระเบิดยิ้มแก้มแทบแตก อยากจงอยากเจออะไรเล่า จะมาจริงหรือเปล่าเห้อออ ฮึ่ยยย เดี๋ยวผมจะรอดู

   “ฟีฟ่าจ๊ะ”

   เย้ย! มัวแต่คุยกับพี่โปรด ลืมแพดเม่ไปเลยเนี่ยยยย “อะไรเหรอ”

   สาวร้านชำมองมายังเสื้อลายพรางในมือผมตาเป็นประกาย แถมมีการยื่นมือทำท่าจะไขว่คว้ามาแต่ไกลอีกต่างหาก

   “ขอ...” เธอกลืนน้ำลายดังอึก “เราขอซักตัวนั้นได้มั้ยจ๊ะ แฮะๆ”

   “…”

(https://www.picz.in.th/images/2018/09/09/fbbMHl.jpg)

   หลังจากซักผ้าและขนพวกมันไปตากเสร็จ แพดเม่ก็ขอตัวกลับบ้าน น้าโปรดที่ปากบอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนบัดนี้สลบคอพับคออ่อนคาโต๊ะไปแล้วเรียบร้อย ทางด้านคุณยายที่ไปทำธุระจนบ่ายป่านนี้แล้วก็ยังไม่กลับ ส่วนพี่เติร์ด คนที่สัญญาไว้ว่าจะมาก็ยังไม่โผล่มาเห็นหน้า จริงๆ ผมรู้นะว่าเขาทำงาน แต่มันน่าหงุดหงิดใจนิดนึง เฮ้อออ เห็นทีผมต้องหาอะไรทำแก้เซ็งสักหน่อยแล้วล่ะ

   ผมอุ้มผ้าสีฟ้าผืนใหญ่ไปหน้าบ้าน จัดการปูมันไว้ข้างๆ บ่อน้ำตกเล็กๆ ของคุณยาย โยนถุงขนมนมเนยตามลงไป ก่อนจะกลับไปค้นตู้เย็นแล้วเห็นว่ามีน้ำส้มแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์เหลืออยู่หนึ่งกล่อง ก็รีบเทใส่แก้วถือมันออกไปพร้อมกับกระดานวาดภาพที่ขนติดกระเป๋าเดินทางมาด้วย ผมทิ้งตัวนั่งลงบนผ้าที่ปูไว้ เงยหน้ารับแสงแดดยามเที่ยงก่อนจะยกน้ำส้มขึ้นมาดูดหนึ่งอึก อ๊าาาา ชื่นใจ ความรู้สึกเหมือนอยู่ริมชายหาดไม่มีผิด ผมนี่เก่งจริงๆ ยกทะเลมาไว้ที่นี่ได้ วะฮ่าๆๆๆ

   เอาล่ะ เรามาเปิดเพลงฟังแล้ววาดรูปกันดีกว่า เวลาว่างๆ ผมชอบวาดรูปที่สุดเลยยยย

   ว่าแต่... จะวาดอะไรดีฟะ?

   ผมมองซ้ายมองขวา ก็เห็นว่ามีแต่สวนน้ำตกของคุณยายนี่แหละที่พอจะเป็นแบบได้ งั้นลงมือกันเลยดีกว่าครับ

   แต่ลงเส้นไปได้ไม่นาน จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมายืนบังแสงทางด้านหลัง เล่นเอาผมต้องขมวดคิ้วหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนจะได้เห็นคนคุ้นเคยกำลังกอดออกยิ้มให้ผมอยู่ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ฝืนๆ ชอบกล เหมือนก่อนหน้านี้พี่แกเจอเรื่องไม่สบอารมณ์มางั้นแหละ

   “ทำอะไรอยู่เหรอ” คุณหัวหน้าเหมเอ่ยถาม หัวของเขามีประกายแสงแดดเจิดจ้าส่องสว่างอยู่ด้านหลัง เล่นเอาซะนึกว่าเทวดามาเยี่ยมเยียน เย้ยยย ผมยังไม่ตายนะ ทำไมเห็นสวรรค์เร็วจัง

   แต่เหนืออื่นใด... ฮือออ มาแล้วเหรอ... คิดถึงอยู่พอดีเลย!

   “ผมกำลังหาอะไรทำแก้เซ็ง”

   “ด้วยการมานอนตากแดดต่างจังหวัดร้อนๆ แบบนี้? ไม่กลัวดำหรือไง”

   “ผมทากันแดดแล้วน่าาา” ทาหลายชั้นเลยด้วยยย “คุณหัวหน้าเถอะ ไหนบอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนไง นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ”

   “ฉันมีงานต้องเคลียร์”

   “เห็นมั้ยเล่า พี่ไม่มีทางได้หยุดจริงๆ หรอกน่า”

   “หึ ก็คงงั้น…” คนแก่กว่าชะโงกมาดูว่าผมกำลังทำอะไรกันแน่ และพอคุณพี่เติร์ดแกเห็นกระดาษปอนด์ที่หนีบอยู่บนกระดานก็ถึงกับเลิกคิ้ว “เธอวาดรูปเป็น?”

   “แน่นอน”

   “ไหน…" ร่างใหญ่ของเจ้าหน้าที่กรมอุทยานทิ้งตัวลงมายังพื้นที่ว่างข้างๆ ไอ้ตอนแรกก็นึกว่าจะนั่ง พี่แกเล่นเอนตัวนอนราบหนุนแขนโชว์รอยสักเลข 3 ใกล้ข้อศอกสบายใจเฉิบ โหยยย อย่ามาเบียดผมเซ่

   แต่... ผมไม่ค่อยโอเคกบวงแขนของเขาที่โผล่ออกมาทักทายนั่นเท่าไหร่แฮะ เห็นแล้วจั๊กจี้ชะมัด ฮึ่ยยย

   “มองอะไรอยู่ได้ ฉันขอดูหน่อย”​ ผมสะดุ้งรู้สึกตัวตอนที่มือใหญ่ๆ แบรออยู่ตรงหน้า เอ๊าาา ผมเหม่อไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ยยย

   “จะดูไปทำไมครับ เนี่ยยย แทนที่ผมจะได้วาดให้มันเสร็จๆ น้าเข้ามาขัดจังหวะผมทำไมก็ไม่รู้”

   อีกฝ่ายจับจ้องผมนิ่งๆ “หรือจะให้ฉันกลับ?”

   “ผมยังไม่ได้พูดเลย”

   “เธอทำเหมือนจะไล่ฉัน”

   “ผมบอกว่าพี่เขามาขัดจังหวะ ยังไม่ได้ไล่สักคำ”

   “สรุปจะให้ฉันกลับมั้ย?”

   “ไม่” ให้กลับได้ไง อยากเจอจะตายยยย

   “งั้นพี่ขอดูหน่อยครับ” พี่เติร์ดขยับตัวเข้ามาใกล้ แถมยังมียิ้มมุมปากพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอีก โอ๊ยยย กับไอ้แค่กระดานวาดรูปจะมาออดอ้อนขนาดนี้ทำบ้าอะไรเล่า

   เฮ้ออ ถ้าอยากดูนักก็เอาไปเล้ยยย “อ่ะ”

   “หืม…" ผมหลับตาปี๋ตอนที่อีกฝ่ายใช้สายตาไล่สำรวจผลงาน ซึ่งเป็นเส้นร่างบางๆ ตัดกับแผ่นกระดาษสีขาว “สวยจัง”

   “แค่ภาพเสก็ชก็ดูออกแล้วเหรอว่าสวย”

   “สวยสิ” พี่เติร์ดช้อนตาขึ้นมาเหนือกระดานวาด “เธอมีฝีมือนะฟีฟ่า”

   เอ๊าาา อยู่ดีๆ ก็มาชมเฉย

   “ฉันจำได้แล้ว เธอเคยบอกว่าสอบติดวิจิตรศิลป์ใช่มั้ย ถ้างั้นไม่แปลกใจเลย”

   โหยยยย จำได้ด้วยเหรอ... “ขะ... ขอบคุณนะครับ”

   คนแก่กว่ายื่นของคืนให้ ก่อนจะพลิกตัวหงายหลับตาพริ้มรับแสงแดด เห็นแล้วผมถึงกับหลุดยิ้มออกมาเลย โธ่เอ๊ยย สบายใช่มั้ยล่ะ แล้วมาทำเป็นดุผมนะ เดี๋ยวเหอะ

   แต่อยู่ๆ คิ้วเข้มๆ ของคุณเจ้าหน้าที่ก็ขมวดกันเป็นปม ผมไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ เหมือนใจแกกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเลยลองส่งเสียงถามไปเพราะความอยากรู้ “วันนี้อารมณ์ไม่ดีเหรอครับ”

   พี่เติร์ดลืมตา ปั้นหน้าเรียบเฉยมาทางผม “เธอรู้ได้ยังไง”

   “ผมรู้สึกได้อะ” ผมที่นอนคว่ำอยู่กระดึ๊บๆ เข้าไปใกล้เขา ห่างจากวงแขนสวยนั้นนิดเดียว “เกิดอะไรขึ้นฮะ”

   “เรื่องงาน”

   ทำไมตอบเหมือนไม่อยากให้ถามต่อจัง “บอกผมไม่ได้เลยเหรอ”

   “พูดไปเธอจะรู้เรื่องหรือไง”

   “ไม่รู้หรอก” ผมพูดตามตรง “แต่ผมถามเผื่อพี่เติร์ดอยากหาเพื่อนคุย แบบระบายหรืออะไรทำนองนี้”

   เจ้าหน้าที่หนุ่มใช้ดวงตาสวยไล่สำรวจไปทั่วหน้าผม “แก้มเธอกลายเป็นสีส้มอีกแล้ว ร้อนหรือไง”

   ผมสะอึกเมื่อเขายื่นมือเข้ามาปัดผมที่ปรกตาให้

   ฮึ้ยยย ทำไมนุ่มนวลดีจังเลย...

   “พี่เติร์ดเปลี่ยนเรื่องแล้วนะ”

   “หึ” คนตัวใหญ่ขยับมาใกล้ผมมากขึ้น “ไม่มีอะไรหรอก ฉันเจอเรื่องนิดนึง ไปท้าทายอำนาจมืดเข้า”

   “หา!?” ผมตาโต “พี่เติร์ดเจอลอร์ดวอเดอร์มอร์เหรอครับ?”

   “อะไรของเธอวะ ฮ่าๆ”

   โอ๊ยยย เขกกระบาลผมอีก “มันเป็นมุกมั้ยเล่า”

   “อ๋อมุกเหรอ ไม่ได้บื้อจริงเนอะ”

   “คำก็บื้อ สองคำก็บื้อ ในสายตาพี่ผมคงโง่จริงๆ สินะ”

   “ใช่ แต่ก็เป็นเด็กบื้อที่น่ารักมาก”

   แหงะ สตั๊นท์ไปดิ ฮือออ กลับไปคุยเรื่องเดิมดีกว่าจ้า “จะ...เจออำนาจมืดแล้วยังไงต่อนะครับ”

   “พวกฉันก็คงต้องระวังตัวเป็นพิเศษ”

   “ฟังดูน่ากลัวจัง”

   “บอกแล้วไงว่าเธอคงไม่อยากรู้เรื่องนี้”

   “กำลังเครียดแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่มั้ยครับ” ผมถามเสียงแผ่ว

   พี่เติร์ดหลุบตาใช้ความคิด “จริงๆ ก็มีอีกเรื่องนึง”

   เจ้าหน้าที่ส่งเสียงถอนหายใจ ก่อนจะเหม่อออกไปไกลแสนไกลจนผมรู้สึกแปลกๆ ว่าเรื่องนี้กำลังกวนใจเขาหนักมากยังไงไม่รู้

   “อันนี้เรื่องส่วนตัวใช่มั้ย”

   “อืม เรื่องส่วนตัว”

   “งั้นเหรอครับ...”

   “ทำไม?” เกิดแววตาตั้งคำถามขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา “เรื่องนี้ไม่อยากรู้เหรอ”

   “ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวผมก็ไม่อยากรู้หรอก”

   “ทำไมน้ำเสียงแปลกๆ” พี่เติร์ดยกตัวขึ้นมาดูท่าทีของผมอย่างจริงจัง “ไม่พอใจ?”

   “เฮ้ยยย ผมจะไม่พอใจเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่นะ”

   “ถามเถอะ ฉันอยากพูดเรื่องนี้”

   “ก็คงไม่พ้นเรื่องแฟนเก่า...” ผมเบ้ปากบ่นออกมาไวกว่าความคิด

   “เธอว่าไงนะ” อีกฝ่ายสวนเสียงแข็ง แถมยังทำตาดุใส่อีกต่างหาก “เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”

   แย่แล้วไง สภาพพี่เติร์ดดูหัวร้อนมาก ฮือออ ไม่น่าพูดออกไปเลย

   “ฟีฟ่า ฉันถามว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”

   “ผมแค่พูดเดาไปเฉยๆ” คงบอกว่าได้ยินจากแพดเม่ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเราซวยกันทั้งคู่นอนนนน

   แต่โชคดีที่ดูเหมือนว่าพี่เติร์ดจะไม่จี้ถามต่อ เขากลับไปเอนตัวนอนหนุนแขนตัวเองเหมือนเดิม “เปล่า ไม่ใช่เรื่องพรรค์นั้น”

   ฮู้วววว รอดตัวหวุดหวิด ขอบคุณสวรรค์! “ละ... แล้วเรื่องอะไรเหรอครับ”

   “ฉันต้องไปลาดตระเวณตั้งแค้มป์ในอุทยานอาทิตย์นึง”

   “อ่อ…” ก็เรื่องงานนี่หว่า ส่วนตัวตรงไหนเนี่ยยยย “แล้วยังไงครับ”

   “ฉันก็จะไม่ได้เจอหน้าเธอนานเลยไง”

   “…”

   เขาพลิกหัวมามองผมอีกรอบ ซึ่งทางด้านนี้ก็ตัวแข็งถื่อไปกับคำพูดนั้นเรียบร้อยแล้ว “แย่จังเนอะ”

   เลิกจ้องหน้าผมสักทีดิ๊ เดี๋ยวกระโดดตะปบซะเลย “แย่ตรงไหนครับ ก็น้าต้องไปทำงาน”

   “จะไม่คิดถึงกันเลยจริงดิ”

   “…”

   “ฉันอุตส่าห์เข้าข้างตัวเองว่าเธอคงจะคิดถึงกันบ้าง” เขาผ่อนลมหายใจ “เพราะฉันจะคิดถึงเธอแน่”

   “เอ่อ...”

   “นี่กูพูดออกไปแล้วสินะ” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง

   “พี่เติร์ด...” ฮือออ เอาไงต่อดีวะ ผมต้องพูดอะไรต่อ สถานการณ์นี้อึดอัดเป็นบ้า

   “ช่างเถอะ” เจ้าหน้าที่หนุ่มโบกมือปัด “เธอวาดรูปอยู่ใช่มั้ย”

   “…”

   นี่เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องสินะ... แต่ถึงเขาจะพูดเรื่องตะกี้ต่อ ผมก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงเหมือนกัน เอาเถอะ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้วล่ะครับ

   ผมคลี่ยิ้ม พร้อมกับพยักหน้าช้าๆ มองคนนอนราบด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม มันค่อนข้างเขิน กระดากๆ ยังไงก็ไม่รู้ ต่างจากทุกครั้งจริงๆ...

   “งั้นฉันนอนรอ ถ้าเธอเสร็จก็ปลุกฉันด้วย เดี๋ยวไปหาอะไรกินพร้อมกัน”

   “ความจริงพี่เติร์ดไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ น่าจะนานอยู่อะ”​ จริงนะครับ รูปๆ นึงใช้เวลาไม่ใช่น้อยๆ นะ ผมยังไม่ได้เก่งถึงขั้นอาจารย์เฉลิยชัยสักหน่อย

   แต่ว่าคนโดนถามกลับส่ายหัวอีกรอบ “ฉันรอได้”

   “งั้นไปนอนในห้องผมมั้ย”

   “ไม่ ฉันอยากนอนตรงนี้”

   “ทำไมดื้อจังครับ”

   “ฉันบอกยายเธอว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะ” เขาว่า “ฉันต้องทำหน้าที่สิ”

   “…”

   “ฟีฟ่า” เขาส่งเสียงออกมาทั้งๆ ที่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่ท้องฟ้าเบื้องบน ไม่ได้สนจะมองผมด้วยซ้ำ “เธอเคยลองวาดรูปมือเดียวมั้ย”

   “เอ๋? ทำไมเหรอครับ”

   “ฉันอยากจับมือเธอ”

   “…”

   “ได้หรือเปล่า?”

   ผมนิ่งไปแป๊บนึง และคิดว่าจะไม่ตอบเขา แต่ค่อยๆ เคลื่อนมือตัวเองไปกุมมือใหญ่ของเขาด้วยตัวเอง ถึงมันจะสากแต่ว่ามันนุ่มนวลกับความรู้สึกของผมเหลือเกิน

   พี่เติร์ดกระชับมือผมไว้แน่น แต่แปลกที่เขาไม่คิดจะหันมามองด้วยซ้ำ แต่ก็ดีแล้วครับ ผมจะได้ไม่เขินไปมากกว่าเนอะ

   “อืม…” เปลือกตาบางๆ นั้นค่อยๆ ปิดลง “ขอแค่นี้แหละ”

   แล้วลมหายใจของพี่เติร์ดเว้นช่วงจนสม่ำเสมอ เป็นอันรู้กันว่าพี่แกหลับไหลไปแล้วเรียบร้อย ผมเฝ้ามองหน้าอกสวยใต้เสื้อยืดนั้นขยับขึ้นลงด้วยความลืมตัว ก่อนจะเบนหน้าหนีเพราะรู้สึกร้อนขึ้นมาดื้อๆ น้าเอ๊ย ทำอะไรของน้าเนี่ยยยยยย

   เฮ้อ... ผมว่าผมชักหมดอารมณ์กับน้ำตกตรงหน้านี้แล้วครับ จริงๆ เส้นที่วาดบนกระดาษมันดูแข็งๆ ชอบกล ผมไม่ค่อยพอใจกับผลงานชิ้นนี้เท่าไหร่เลย ลองวาดงานใหม่ดีกว่า

   ผมกวาดสายตาไปเจอคนที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วในหัวก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ผมเปลี่ยนกระดาษแผ่นใหม่ด้วยมือเดียวและพยายามขยับตัวให้น้อยที่สุดเพราะกลัวจะทำเขาตื่น และพอผมหยิบดินสอขึ้นมาจับ อยู่ๆ ก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าตัวเองซะงั้น แต่ดีนะที่อีกฝ่ายยังนอนอยู่ เขาเลยไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร

   ผมจับมือของคนข้างๆ ให้แน่นขึ้น และเริ่มลงมือวาดภาพด้วยมือขวาข้างเดียว ซึ่งแปลกมาก ทุกอย่างมันไหลลื่นไปหมด เหมือนผมกำลังทำงานที่มีแรงบันดาลใจอันเต็มเปี่ยมและสนุกไปกับมัน

   ผมจะคิดถึงพี่แน่ๆ พี่เติร์ด ไม่ต้องกังวลหรอกน่า

TBC

(https://i.pinimg.com/564x/59/01/9e/59019e2e80e8b689ef278df2a72578d2.jpg)

    แวะทอร์กซักนิด
 
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แวะมานะคร้าบ

     ยังไงก็ฝากถูกใจ คอมเม้นท์และแชร์นิยายเรื่องนี้ได้นะครับ
     พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
     
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: killua1a ที่ 30-09-2018 21:02:14
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 30-09-2018 23:01:43
โหละมุน :m1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 30-09-2018 23:26:17
ฮืออ  น่ารัก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: Hamzholic ที่ 30-09-2018 23:30:26
อีน้าเติร์ดดดดดดดดดดดด เนี่ยยยยย เป็นซะอย่างเงี้ยยยยย แต่มันก็ต้องจับเปล่าวะ ใครมันจะไปปฏิเสธอะ งื้ออออออ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 01-10-2018 02:13:44
อ่านยาว ๆ ไปเลย 7 ตอนรวด แต่มาน้ำลายกระฉูดก็ภาพปลากรอบตอนที่ 3 นี่แหล่ะ  :m25:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 01-10-2018 15:07:34
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.7 : คงคิดถึง (30sep18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 01-10-2018 15:40:53
น้องน่ารักที่ซู้ดดดดดดดด เวลาเล่นกับแพดเม่เหมือนสัตว์เล็กเล่นกัน
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 03-10-2018 20:27:02
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 03-10-2018 20:31:59
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 03-10-2018 21:52:17
อีกนิดก็จะบอกชอบเต็มปากเต็มแล้วถ้าไม่โดนขัดซะก่อน  :katai1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 03-10-2018 22:21:45
น้องมาเจอจังหวะน้าแกเปลือยท่อนบน 2 ทีแล้ว
รอบหน้าต้องแบบเปลือยทั้งตัว จนน้องทึ่งไปเลยแล้วน้า
อิอิ ชอบความบังเอิญไปเห็นรูปในตำนานที่เป็นที่มาที่ไปของเรื่องจริงๆ
น่ารักสุด
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 04-10-2018 08:02:06
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 04-10-2018 08:37:09
ตามไปลาดตระเวรด้วยคร่า
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.8 : โพราลอยด์ (3Oct18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-10-2018 17:53:36
ใจลอยตามเฮียไปแล้ว  :hao3:
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 06-10-2018 22:14:50
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 06-10-2018 22:18:43
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 06-10-2018 22:42:29
พอหายมึนน้องต้องหน้าร้อนจนระเบิดตู้มมมมมมมแหงๆ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 06-10-2018 23:55:58
เวลาไม่สบายอ้อนเรียกชื่อพี่ทำเอาใจพี่สั่นอีกแล้วนะฟีฟ่า
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 07-10-2018 00:16:12
พี่เติร์ดคงปวดแก้มแย่แล้วม้างงงง :hao3:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-10-2018 01:33:05
ได้แต่หวังว่าไข้คงไม่ไปติดอีพี่เข้าล่ะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.9 : เบลอ (6ต.ค.18) หน้า3
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-10-2018 17:40:35
ป่วยแล้วขี้อ้อนจังเลย
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-10-2018 19:57:34
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-10-2018 19:59:09
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-10-2018 20:07:55
ยิ้มไม่หุบเลยนะ  :o8:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 09-10-2018 22:02:25
สงสารน้าเหม เด็กมันขยันอ้อย 5555555555
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 09-10-2018 22:55:59
HBD น้าเหมได้ของถูกใจจากน้องฮึกเหิมเชียวน้า
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: แมวดำ ที่ 10-10-2018 09:11:31
อ่านรวดเดียวเลยชอบค่ะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-10-2018 09:49:46
คนพี่ชอยหยอด คนน้องก็ชอบอ่อย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.10 : 32 ปีบริบูรณ์ (9ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 10-10-2018 11:20:12
โอ้ยยย น่ารัก สนุกอ่ะเรื่องนี้ อ่านชื่อเรื่องไม่คิดว่ามาแนวนี้เลยนะเนี่ย เขินนนนนนนนนน
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 15-10-2018 19:06:03
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-10-2018 19:17:39
ต้องการฟ่า คิดแล้วเขิน  :-[
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 15-10-2018 20:49:33
ฮือออออ เขาต้องการกันแล้ว!
อยากเห็นน้องกะน้าในลุคเพื่อนเจ้าบ่าว? ท่าจะน่ารัก น่าดูมาก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 15-10-2018 22:46:42
อยากไปงานแต่งน้าโปรด
น้าเหมมีเรื่องไม่สบายใจอะไรงะ
รอตอนไปจ้า
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-10-2018 22:51:44
พี่เติร์ดเป็นอะไร เกี่ยวกับแฟนเก่ารึป่าว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 16-10-2018 03:01:43
คุณลุงเป็นอะไรรร กอดๆนะ :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 16-10-2018 15:35:01
คุณหัวหน้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจอะไร ฟีฟ่าต้องช่วยน้าเขานะลูก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.11 : ไปด้วยกัน (15ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 16-10-2018 23:12:32
โอ้ยยย น้าเป็นอะไร ยังไงเราจะช่วยด้วยการส่งน้องฟีฟ่าไปนะ  หายเร็วๆ ล่ะ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 19-10-2018 20:29:54
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 19-10-2018 20:34:12
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 19-10-2018 22:45:34
ฟีฟ่า  :heaven  ขอให้เป็นงูไม่มีพิษนะเวรกรรม
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 19-10-2018 23:48:46
พี่เติร์ดทำไมนาฬิกาแพงงง   รวยนะคะคุณพี่
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 20-10-2018 00:50:12
น้าเหม: นาฬิกายืมเพื่อนมา เพื่อนตายไปแล้ว

//วิ่งหน้าวิ่ง
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 20-10-2018 02:09:38
ขอให้เป็นรอยอย่างอื่นก็แล้วกัน รอยงูกัด มีพิษ 2 เขี้ยว ไม่มีพิษ 4 เขี้ยว ขอให้โชคดีนะหลานรัก  :call:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 21-10-2018 02:11:41
ขอให้เป็นงูที่ไม่มีพิษนะฟีฟ่า
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 21-10-2018 16:31:29
มาไหมมม มาเมื่อไหร่่ อยากอ่านแล้วง เป็นห่วงฟีฟ่าแล้วว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 22-10-2018 09:20:21
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 23-10-2018 12:35:06
น้าเหมม ช่วยน้องด้วยยย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 24-10-2018 18:13:48
 :L2:ชอบน้าเหมตอนที่อยู่กับน้อง

ตอนนี้รีบมาช่วยน้องไวไว

 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.12 : กัด (19ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 26-10-2018 06:02:33
สนุกมากครับเรื่องนี้ อ่านแล้วชื่นใจ
ขอให้คุณยายอย่าดราม่ามากนะครับ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 26-10-2018 19:56:47
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 26-10-2018 20:03:26
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 26-10-2018 20:22:03
ยายเป็นไรหว่า ร้ายแรงมากไหม  :hao4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 26-10-2018 21:33:37
ต้องมีการอาศัยเสียงฝนอำพรางแน่นวลลลลลลลล
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 26-10-2018 21:47:02
เป็นห่วงยายอะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 26-10-2018 23:44:40
 :hao3: อ่าาาา อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

 :L2: :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.13 : หวงน้า (26ต.ค.18) หน้า4
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 27-10-2018 00:01:33
โอ้โห น้องอ่อย???ชวนนอนด้วยกันขนาดนี้แล้ว555พี่สามว่าไงง ยอมแพ้ป่าววว555
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 01-11-2018 19:21:20
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 01-11-2018 20:14:42
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 01-11-2018 20:28:50
 :L2: :L1: :pig4:

เป็นกำลังใจให้คนจะได้เมียเด็ก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 01-11-2018 20:43:31
ระวังคุกนะค๊ะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 01-11-2018 20:52:47
ขนาดยังไม่ได้เคลมน้องเลยคนับ
เรียกน้องว่าเมียเด็กซะแล้ว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 01-11-2018 21:07:06
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmoominn ที่ 02-11-2018 00:22:36
รอดตายมาเสี่ยงคุกเหรอจ๊ะพี่จ๋า 5555555555 ยังไงก็เอาใจช่วยแกนั่นแหละนะ คนแก่ก็เงี้ย เอาใจเขาหน่อยๆ 5555555
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 02-11-2018 00:48:03
คุกเปิดประตูรอพี่เติร์ดแล้ว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: oki ที่ 02-11-2018 01:06:47
เปิดประตูคุกรอแล้วค่ะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 02-11-2018 03:59:15
แล้วคำว่า "เฟี้ยส" นี่แปลอะไรหรอ  :confuse:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 02-11-2018 10:30:44
โอ้ยน่าร๊ากกกก เขินไปหมดแล้ววว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 02-11-2018 13:46:22
อยากหลงป่าแล้วเจอช้างเผือกบ้าง ไม่ต้องเท่าเหมก็ได้ อยากลงคานแล้ว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 03-11-2018 23:41:15
ติดตามนะคะ น้องน่ารักมากๆเลย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 04-11-2018 00:45:23
ง้าววววววว คบกันแล้วววววววว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 04-11-2018 10:45:40
ดราม่าไม่มาก คนเขียนเก็บไว้ตอนคุณยายแน่เลย
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 05-11-2018 00:53:07
ncต้องเด็ดดวงแล้ววววววว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.14 : ผมเรียกมันว่าความรัก (1พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Yysll ที่ 10-11-2018 09:47:00
รอนะคะ :pighaun:มันต้องแซ่บแน่ๆ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 10-11-2018 20:33:32
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 10-11-2018 20:42:40
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 10-11-2018 21:06:35
ม้ายยยยย ใกล้จบละหรอเนี่ย
เวลาของน้องที่จะได้อยู่ใกล้ๆ น้าเหมก็เหลืออีก 7 วันเองสิแบบนี้

ปล. หายไวๆ นะครับ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 10-11-2018 21:24:03
สนุกมากเลยค่ะ   o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 10-11-2018 22:00:22
 :L2: :pig4: :L1:

ลุ้นกันไปทุกตอน ลุ้นฉากรัก ลุ้นความรู้สึก ลุ้นคุณยาย 
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 11-11-2018 03:08:03
จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะะะ ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไรแต่ขอให้หายไวๆนะคะ♡ แล้วก็ยังตั้งตารอNCเหมือนเดิม เย้ๆ แค่จูบน้องยังแซ่บขนาดนี้ ไม่อยากคิดถึงตอนนั้นเลย น้องต้องร้องลั่นเหมือนกับที่พี่หมีบอกแน่ๆ งื้อ เขินๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 11-11-2018 04:33:15
ปัญหาสุขภาพเรื้อรังรึเปล่าครับ ขอให้มียารักษา หายเจ็บหายไข้ นิยายอบอุ่น เคลิ้ม เยิ้ม อุ้ยไม่ใช่ล่ะ สัมผัสจับต้องได้เหมือนชีวิตจริง รักน้องฟีฟ่าจัง รู้สึกดีมาก ที่น้องออดอ้อนให้พี่ทำรัก แล้วพี่ก็อดกลั้นรอจัดชุดใหญ่ ส่วนครอบครัวของน้องก็ลงตัวแล้ว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 11-11-2018 08:48:51
รักษาสุขภาพนะคะ อ่านเพลินดีจะจบซะแล้ว :mew6:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 11-11-2018 10:10:33
แง้ เสียดายจะจบแย้ว
เรื่องสุขภสพชอให้หายไวๆนะคร้า เป็นกำลังใจให้น้ส
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 11-11-2018 20:06:21
ยายเป็นโรคม้าเล็งอ่ะป่าว  :hao5:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-11-2018 23:03:07
น้องจะต้องกลับแล้วหรอ ตอนหน้าไม่ดราม่าแน่นะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.15 : ผมจูบไม่เก่งเหรอ (10พ.ย.18) หน้า5
เริ่มหัวข้อโดย: maicy ที่ 11-11-2018 23:30:34
มารอน้องฟีฟ่า เป็นกําลังใจให้คนเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 21-11-2018 19:31:42
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 21-11-2018 19:33:20
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 21-11-2018 19:43:35
ฟีฟ่านี่น่ารักกกกกกกกกกกตอนแรกไม่อยากมากลายเป็นหลงรักทีนี่ไปซะแล้ววว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-11-2018 19:52:54
ยายเป็นโรคยอดฮิตจริงๆ ด้วย  :hao5:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 21-11-2018 20:38:27
ยังดีที่คุณยายป่วยแค่ระยะแรก ขอให้คุณยายหายจากอาการป่วยนะคะ ส่วนพี่เติร์ดนายแน่มาก ขอลูกเค้าไปเที่ยวตรงๆเลย แต่ถ้าจะให้แน่กว่านี้ต้องบอกพ่อแม่เค้าด้วยนะว่ารักลูกเค้า จีบลูกเค้าอยู่ 55555
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 21-11-2018 21:30:55
 :o8:

หยอดไว้ให้ใจสั่น
บ้านต้นไม้ที่สั่นไหว คริคริ

 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 21-11-2018 22:32:27
งุ้ย บ้านต้นไม้ต้องสนั่นลั่นป่าแน่ๆ :z1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 22-11-2018 00:08:05
โอ้ยยแทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่าาาาา
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 22-11-2018 01:53:57
 :hao3: :hao3: เดี๊ยว เดี่ยวก่อนนะ...สนั่นลั่นทุ่ง ที่นี้คือ????? :-[
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 22-11-2018 09:12:42
ขอพาไปสังเกตุการณ์หรือขอลูกชายเค้าคะลุงเหม 5555
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 25-11-2018 03:58:36
การมาบ้านคุณยายครั้งนี้เป็นหลักสูตรการเป็นผู้ใหญ่ระยะสั้นที่ได้ผลจริงๆ
พอมาเจออะไรที่มันเป็นชีวิตจริง ของจริง และออกจากเซฟโซนของตัวเอง
มันทำให้การมองโลก และวิธีการคิดหลายๆ อย่างเปลี่ยนไป
ปล. อยากลั่นทุ่งแล้ววววววว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 25-11-2018 15:43:46
ขอไปติดกล้องที่บ้านต้นไม้ก่อนนะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.16 : เติบโต (21พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 25-11-2018 17:12:31
ncของนู๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันจะมาแร้ววว ขอแซ่บๆนะคะๆๆๆๆ แง้นๆ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 28-11-2018 20:44:52
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 28-11-2018 21:06:11
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 28-11-2018 21:16:11
 :L2: :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 28-11-2018 21:36:16
ถ้าสามกล่องฟีฟ่าคางเหลืองสลบแน่ดีที่พี่เติร์ดเปลี่ยนใจเหลือสองเอาพอคลานลงจากเตียง :oo1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 28-11-2018 21:41:45
 :pig4: :pig4:
จะมารออ่านน่าาา
 :katai2-1: :katai2-1: :impress2:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 28-11-2018 22:39:03
นึกว่าน้องกับน้าจะลั่นทุ่งกันตอนนี้
แต่น้องในชุด นศ ก็น่ารักยั่วใจ หุหุ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 29-11-2018 00:52:48
3 กล่อง มันกี่ชิ้นหว่า ใช้กี่วันหมด พอไหมเนี่ย  :m29:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 29-11-2018 02:00:31
นึกว่าจะncสะแร้ว เซ็งอะ แต่รอได้ค่ะะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 29-11-2018 02:02:17
ตอนหน้าใช่มั้ยยยย อย่าหักหลังกันน้า  รอออออออ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-11-2018 10:22:11
เฝ้ารอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: Zetnezz ที่ 29-11-2018 13:26:19
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 29-11-2018 21:29:39
พี่เติด ตัดสินใจคืนกล่องที่สาม อยากรู้ความคิด เป็นนิยายที่จับต้องได้อ่ะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 29-11-2018 21:31:12
ลุงงง แหวะหญ้าโจ่งแจ้งไปกระต่ายตื่นแล้วค่ะ 55555
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.17 : 0.03 (28พ.ย.18) หน้า6
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 02-12-2018 22:28:37
แทบรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววววว กรี๊สสส :m25: // พี่เหมทำน้องเบาๆนะ อิอิ :hao3:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 04-12-2018 21:49:52
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 04-12-2018 22:01:43
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 04-12-2018 22:05:32
 :L2: :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 04-12-2018 22:52:46
 :haun4: :katai5: เง้อออ ขออีกกกก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 04-12-2018 23:14:17
 :pighaun: เขาได้กันแล้ว
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 04-12-2018 23:36:41
ทั้งเรื่องรอฉากนี้ ฉากเดียว ใจบางเลยล่ะ
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-12-2018 00:10:22
 :jul1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 05-12-2018 00:31:10
 :-[ :-[ เขิลมากมาย :hao7:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 05-12-2018 06:42:57
เปิดวิกให้เจ้าป่าเจ้าเขาดูกันเต็มๆ เลย  :hao6:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 05-12-2018 08:54:01
โอ๊ยยยชอบบบ ไม่เคยอ่านบทncที่ละเอียดขนาดนี้แต่ไม่รุ้สึกว่าโจ่งแจ่งแต่รู้สึกถึงความรัก ละมุนมากค่ะ 
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 05-12-2018 21:35:18
น้ามันดูกลัดมันมากเลยยยยย
ก็นะ น้องดูน่ารัก น่ากินไปหมด
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.18 : สัมผัสของผืนป่า (4ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 06-12-2018 12:56:15
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกก รอต่อนะคะ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 09-12-2018 20:12:49
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 09-12-2018 21:05:08
เป็นncที่อบอุ่นใจมากเลยอ่ะ เขินพี่เติร์ด :-[
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: jaaswp ที่ 09-12-2018 21:37:59
พอได้แล้วก็อยากได้อีกสินะพี่เติร์ด5555 :hao5:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: fon270640 ที่ 09-12-2018 22:32:56
 :ling1:  เขิงงงง
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 09-12-2018 23:19:12
 :-[ :-[ ลุงหื่นเหมือนกันนะเนี่ย :ling1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: M_Y MILD ที่ 10-12-2018 02:34:10
โห น้องค้าบบบ ทำไมไม่อยากอยู่บนเตียงละลูกกก สบายจะตาย ไปๆๆ นอนบนเตียงทั้งวันไปเลยนะ คิกคิก
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 10-12-2018 16:58:13
อีกสองคืน  :hao6:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 50% (9ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 10-12-2018 17:26:17
น้าหื่นมาก ฟีฟ่าอย่าไปเขิน
เอาให้น้าแม่งสติแตกไปเลย
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 16-12-2018 00:44:42
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 16-12-2018 00:45:45
“เฮ้อ” ถึงจะถอนหายใจ สุดท้ายคุณน้าสุดเท่ของผมก็ยอมกินจนได้ “เธอก็กินด้วยสิ”

   “รู้แล้วน่า” ว่าแล้วก็ตักเข้าปากตัวเองบ้าง ง่ำๆ อร่อยยยย~

   จากนั้นผมก็ป้อนพี่เติร์ดและป้อนตัวเองสลับกันไปเรื่อยๆ จนโจ๊กหมดถ้วย กลายพี่เติร์ดอิ่มกว่าผมอีกมั้ง แหมมม แย่งผมไปหลายคำเลยนะครับ ไหนใครบอกว่าไม่หิววะ

   เฮ้อออ อิ่มแล้วก็อยากนอน งั้นผมขอเอนตัวนอนบนตักคุณเจ้าหน้าที่หน่อยละกันนะ ดูท่าจะสบายหัวเพราะเขาเป็นพ่อหมีนุ่มของผม หึๆ

   พี่เติร์ดดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร หนำซ้ำยังมีการลูบหัวผมไปมาอีกต่างหาก โหยยย สบายจัง

   “สนุกมั้ย”

   “สนุกมากเลยครับ ขอบคุณนะพี่เติร์ด เป็นประสบการณ์ใหม่ที่หาได้ยากจริงๆ” ผมตอบตามตรง

   “ถ้าสนุกก็ให้รางวัลฉันหน่อยสิ”

   “…”

   พี่เติร์ดใช้นิ้วชี้เคาะที่ข้างแก้ม เล่นเอาผมเห็นแล้วต้องกลอกตา เฮ้อออ เล่ห์เหลี่ยมเขามีว่ะคนนี้ คนแก่นี่มันแพรวพราวจังโว้ยยย

   แต่... ยอมก็ได้ อิๆ

   ผมรีบลุกขึ้นมาหอมแก้มเขาเต็มแรง แต่ทว่าคนตัวใหญ่กลับล็อกตัวผมไว้และโน้มตัวลงมาจู่โจมจูบผมแบบไม่ให้ทันตั้งตัว โหยยยยยย เห็นมั้ยเล่า เลื้อยเก่งยิ่งกว่างูที่กัดผมอีกกกก

   แต่ก็เขินเหมือนเดิมอะแหละ ฮือๆๆๆ

   ผมบุ้ยปากมองเสี้ยวหน้าคนหล่ออย่างผู้แพ้ ฮึ่ยยย อยากงับคางเขาจัง มันเขี้ยวว

   “พี่เติร์ดครับ”

   “ครับ” คุณเจ้าหน้าที่ยื่นหน้ามาตามเสียงเรียก ส่วนมือน่ะเหรอ... เหอะ ยังกอดผมไม่เลิกรา!

   “อย่าลืมมาส่งผมกับคุณยายกลับกรุงเทพน้า”

   “เธอกลับวันไหนนะ”

   “ที่บ้านส่งรถมารับวันศุกร์นี้ครับ”

   จู่ๆ คุณเจ้าหน้าที่ก็หน้าเสีย เล่นเอาผมแอบใจหายตาม “วันนั้นฉันมีคุยงานกับผู้ใหญ่”

   “อ้อ…”

   “เธอกลับวันถัดจากนั้นไม่ได้เหรอ” ผมไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ น้ำเสียงนั้นมันมีความร้องขอแฝงอยู่ตะหงิดๆ

   “ไม่ได้จริงๆ ครับ วันนั้นต้องส่งคุณยายเข้ารักษาตัว ป๊าผมคุยกับอาหมอที่เป็นเพื่อนเขาไว้แล้ว”

   “นั่นสินะ...” พี่เติร์ดบีบรัดอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม แต่ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดสักนิดเดียว “อะไรวะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆ เหรอเนี่ย”

   หืม? พอพี่เขาพูดแบบนี้แล้วผมรู้สึกแปลกๆ ชอบกล “อ้าว? เรายังเจอกันที่งานแต่งน้าโปรดนี่ครับ?”

   พี่เติร์ดนิ่งไปอีกรอบเมื่อถูกถามถึงเรื่องนั้น อ้าว ยะ...อย่าบอกนะ

   “ยังไงพี่เติร์ดก็จะไม่ไปงานแต่งน้าโปรดหรอครับ?”

   ดูเหมือนว่าคุณเจ้าหน้าที่ค่อนข้างหนักใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้ “ฉันน่าจะไปไม่ได้จริงๆ”

   “เพราะพี่แพรไปจะงานนั้นด้วย?” แล้วไหนเขาบอกว่าลืมเขาไปแล้วไง...

   พี่เติร์ดพยายามส่งภาษากายเพื่อบอกให้ผมใจเย็น และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกโมโหกับเรื่องนี้ขึ้นมา

   “ฟังก่อน ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกฟีฟ่า วันนั้นฉันมีงานจริงๆ”

   “…”

   “คนอื่นลาไปงานแต่งกันเยอะ ฉันเป็นหัวหน้าพวกเขา ฉันต้องยอมอยู่ที่นี่จะได้ไม่ดูน่าเกลียด”

   “แค่วันเดียวเอง” ผมสวนออกไป

   “ฟีฟ่า...”

   “ไปกับผมไม่ได้จริงๆ เหรอ”

   “เธอเข้าใจฉันนะ”

   สิ้นประโยคนั้น เราสองคนก็เงียบกันไปสักพัก ผมกับพี่เติร์ดมองหน้ากันขณะที่มีลมเย็นๆ พัดผ่านร่างกายเราทั้งสองคนไป

   เฮ้อ รู้สึกเสียใจยังไงก็ไม่รู้

   “เธอโกรธฉัน?”

   ผมพยายามจะยิ้ม แต่มันไม่ได้จริงๆ ผมไม่อยากทำให้พี่เติร์ดหนักใจเลย

   “ถ้ามันเป็นเหตุผลนั้นผมเข้าใจได้ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมาจ้องอีกฝ่าย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้ก้มหน้าไปตั้งแต่ตอนไหน

   พี่เติร์ดเชยคางผมขึ้นมา บ้าเอ๊ย เห็นหน้าเขาแล้วอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเฉยยยย

   “ฉันเลือกแล้วว่าจะต้องอยู่ที่นี่ เธอเข้าใจฉันใช่มั้ย”

   “เข้าใจครับ” ผมรู้ดีว่าเขากำลังบอกว่าเพราะหน้าที่การงาน มันทำให้เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่ได้ ซึ่งก็จริง ผมคงต้องเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ ถ้าพี่เติร์ดต้องมาเลือกผมและทิ้งทุกอย่างที่นี่

   ชีวิตผู้ใหญ่นี่มันบัดซบจริงๆ เลยเนอะ

   แล้วเราทั้งคู่ก็เงียบอีกครั้ง คราวนี้เงียบจนได้ยินเสียงแมลงร้องอื้ออึ้งไปทั่วทั้งป่า ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของแต่ละฝ่าย พี่เติร์ดสวมกอดผมไว้แน่นและจมศีรษะเข้ากับไหล่ผม แม้ไม่ต้องพูดอะไรแต่ผมกลับรับรู้ความรู้สึกที่อยู่ในใจของอีกฝ่ายได้เต็มๆ

   “บางทีฉันก็อยากลองเป็นคนเห็นแก่ตัวดูบ้างเหมือนกันนะ”

   คำพูดนั้นเล่นเอาผมตกใจ “พี่เติร์ด..."

   ผมรับรู้ความเสียใจเต็มๆ พรั่งพรูออกมาจากลมหายใจของอีกฝ่าย มันทำให้ผมสะอึกจนอยากจะร้องไห้ ทว่าสุดท้ายกลับร้องไม่ออก เหมือนกับว่ามันจุกอยู่แค่ที่คออะไรทำนองนั้นเลย

   “ฉันก็ไม่อยากให้เธอกลับไปเหมือนกัน”

   “…”

   เสียงพี่เติร์ดสั่นมาก มันไม่ใช่เสียงสะอึกสะอื้นแบบคนร้องไห้ แต่มันคือน้ำเสียงของคนที่เสียใจมากๆ จนเก็บไม่ไหวจนต้องระเบิดความรู้สึกออกมา

   “ชั่วชีวิตฉันเต็มใจทำเพื่อคนอื่นมาเยอะมาก ไม่เคยคิดจะร้องขออะไรเลย”

   “…”

   “แต่วันนี้ฉันแม่งอยากทำทุกวิธี... วิธีบ้าบอแค่ไหนก็ได้แค่ให้เธออยู่ด้วยกันตรงนี้... ขอแค่อย่างเดียวแล้วฉันจะไม่สนบ้าอะไรอีกทั้งนั้น”

   “…”

   “ตอนที่ฉันเจ็บเพราะโดนยิงแม่งยังไม่ทรมานเท่านี้เลย”​ แขนทั้งสองข้างโอบรัดผมแน่นกว่าเดิม “ฉันยินดีดูแลสัตว์ในป่า แต่ฉันก็อยากมีเธออยู่ข้างๆ ด้วยนี่วะ!”

   “พี่เติร์ด...” ผมตัดสินใจพลิกตัวมองหน้าอีกฝ่าย พี่เติร์ดขมวดคิ้วเป็นปมยุ่ง ท่าทางเหมือนเด็กหนุ่มกำลังขัดอกขัดใจที่พ่อไม่ซื้อฟิกเกอร์ราคาแพงให้ตามคำขอ

   คนตัวสูงพยายามฝืนยิ้มออกมา “ฉันงอแงกับเธอได้ใช่มั้ย แค่กับเธอคนเดียวก็ยังดี”

   “ครับ พี่งอแงกับผมได้ ไม่มีปัญหาเลย”

   “อย่าถือสาฉันนะ แค่มันรู้สึกมากจนไม่ไหวเท่านั้นเอง”

   ปัญหาของผมมันเล็กน้อยลงไปเลยเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่เติร์ดระเบิดออกมาทั้งหมดนั้น... ทางเดียวที่ทำได้คือผมต้องไม่ทำให้เขาหนักใจเพิ่มขึ้นมากกว่านี้

   “เราอุตส่าห์ดั้นด้นมาเจอกันถึงที่นี่ได้ ผมว่าระยะทางไม่น่าเป็นปัญหาหรอกมั้งครับ”

   “หึ” ข้าราชการหนุ่มลูบหัวผมไปมา “เธอว่าอย่างนั้นเหรอ”

   “ใช่แล้ววว เดี๋ยวปิดเทอมผมก็มาที่นี่อีก”

   “แต่ยายเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะ”

   เฮ้อ เข้าใจอะไรยากจริงๆ คุณน้าคนนี้ “ผมก็จะมาอยู่กับพี่ไง”

   “จริงเหรอ”

   ผมถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป เขาดูมีความหวังขึ้นมาทันตาเลย

   “ก็... ถ้าพี่อนุญาตให้ผมค้างได้ และก็ไม่รบกวนการทำงานของพี่อะนะ”

   “ฉันยินดี”

   “แต่ยังไงก็ช่วยโทรหาผมบ่อยๆ นะครับ”

   “ฉันคงคิดถึงเธอจะแย่ เตรียมรับสายฉันให้ดีๆ แล้วกัน”

   พี่เติร์ดปัดเส้นผมที่ตกมาปรกหน้าให้ผม ไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ว่าเขากำลังทำท่าทางถ่อมตัวเป็นหนุ่มข้าราชการแสนเจียมตัวเหมือนตอนที่ผมมาที่นี่ใหม่ๆ ไม่มีผิด

   “หรือเธออยากให้ฉันทำเรื่องย้ายไปเชียงใหม่มั้ย?”

   ผมผงะไปทันที “ทำไมพี่ต้องทำอย่างนั้นด้วยครับ”

   “ไม่รู้สิ ฉันอาจจะลองดู ไม่ก็...”

   “ผมหมายถึงทำไมพี่ต้องทำเพื่อผมขนาดนั้นด้วยล่ะ?”
   “…”

   “ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนั้นหรอกนะครับ คนที่นี่ยังต้องการพี่มากกว่านะ”

   “ก็ถูกของเธอ” พี่เติร์ดเม้มปาก ดูเหมือนเข้าจะเข้าใจสิ่งทีี่ผมพูดดี “ถึงฉันจะต้องการเธอ แต่ถ้าฉันทิ้งที่นี่ไปพวกสัตว์จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้”

   “ถูกต้องแล้วครับ” ผมยิ้มหวาน “เพราะฉะนั้นผมจะมาช่วยพี่เลี้ยงพวกมันที่นี่เอง ไม่ต้องไปหาผมถึงที่โน่นหรอก คิกๆ”

   คุณเจ้าหน้าที่โอบกอดร่างกายผมอีกรอบ ผมยังคงไม่เลิกยิ้มขณะที่ซบลงบนแผงอกแข็งแกร่งของอีกฝ่าย แต่สุดท้ายความรู้สึกหน่วงนิดๆ กลับตีขึ้นมาในใจจนต้องหลุดทำหน้าเศร้า เฮ้อออ เหมือนกับว่าในขณะที่ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเพราะเขา พี่เติร์ดก็ได้มีโอกาสย้อนไปสู่วัยหวานอีกครั้งด้วยความรักจากผมเช่นกัน

   “ขอบคุณที่เป็นเด็กดีนะครับ”

   “ขอบคุณที่พี่ดีกับผมเหมือนกันนะ”


   ผมจะไม่ยอมให้พี่เติร์ดสละอะไรหลายๆ เพื่อผมอีกแล้วจริงๆ ครับ มันจะเป็นผมเองนี่แหละที่จะทำทุกอย่างเพื่อเทียบเท่ากับเขาให้ได้ อาจจะยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่สักวัน... วันที่ผมเติบโตมากกว่านี้ เพราะสิ่งที่เราทั้งสองคนกำลังรู้สึกอย่างในขณะนี้ มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง

   ผมรักพี่เติร์ดมากๆ ครับ ปิดเทอมนี้สนุกมาก มันเหมือนกับการได้เข้าไปหลงในป่าที่สุดท้ายกลับสนุกมากจนไม่อยากออกมาอีกเลย

   ได้รู้ว่าเขารักผมขนาดนี้ ผมยิ่งรักเขามากขึ้นกว่าเดิมอีกสิบเท่าเห็นจะได้

   “จะทำอะไร” พี่เติร์ดผงะไปเมื่ออยู่ดีๆ ผมก็ลุกขึ้นนั่งคร่อมตักของเขา “เฮ้ย ถอดเสื้อทำไมฟีฟ่า”

   ผมยิ้มฉีกยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า ถึงแม้ท่อนบนจะเปลือยเปล่าผมกลับไม่รู้สึกหนาวสักนิด เพราะได้รับไออุ่นจากร่างกายคนตรงหน้าเต็มๆ มันทั้งแข็งแรง ปลอดภัย เหมือนทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขาไม่เปลี่ยนไปเลย

   “นอนดูดาวกันมั้ยครับ”

   หึๆ อึ้ง ถึงกับอึ้งไปเลยครับ พี่เติร์ดเลิกคิ้วข้างหนึ่งทันทีเมื่อได้ยินแผนการแสนซุกซนจากผม ตอนแรกเขาทำทีจะปฏิเสธนะ แต่อยู่ๆ ก็กลืนน้ำลายเม้มปากไม่พูดอะไรออกมา แหม่ คนเรามันจะอดกลั้นได้จริงๆ เร้อออ

   “นี่คือวิธีสงบศึกของเธอหรือไง”

   “แล้วได้ผลมั้ยล่ะครับ?” ผมเอียงคอถาม

   พี่เติร์ดส่ายหัวกับความเป็น ‘ฟีฟ่า’ ของผม แต่สุดท้ายเขาแค่หยิบเสื้อจากมือผมไป ก่อนจะค่อยๆ เอามันไปใกล้จมูกและสูดดมอย่างกับมันเป็นน้ำหอมราคาแพง พี่เติร์ดช้อนตามองผมอีกครั้ง และนั่นมันทำให้ผมแก้มส้มเพราะความเขิน เหวอออ ทำอย่างกับกลิ่นของผมปลุกความดิบเถื่อนของแกให้ลุกโชนออกมาอีกครั้งยังไงยังงั้นเลยอะ

   “ก็ดี... เวลานี้ดาวยังไม่เยอะเท่าไหร่หรอก”

   เอ่อ... สะ สายตาแบบนี้ คิดผิดคิดถูกวะเนี่ยกู

   พี่เติร์ดโยนเสื้อตัวนั้นทิ้งไปและหันมาจับตัวผมพลิกนอนหงายลงกับผ้าที่ปูรองอยู่แทน โอ้โห... จากมุมนี้ผมสามารถเห็นทั้งดาวเห็นทั้งหน้าพี่เติร์ดเลย เลือกไม่ถูกจริงๆ ว่าผมควรตื่นตาตื่นใจกับสิ่งไหนก่อนดี

   แต่เวลานี้... คงต้องเป็นคุณเจ้าหน้าที่ของผมแหละเนอะ

   ผมไม่รอให้เขาเริ่มจัดการดึงพี่เติร์ดลงมาจูบด้วยตัวเอง ตอนแรกคนด้านบนดูเกร็งๆ แปลกใจอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเมื่อทุกอย่างเข้าที่เขาก็ตอบรับจังหวะของผมด้วยความละมุนนุ่มนวลเหมือนเช่นเคย ในที่สุดก็กลายเป็นผมเองที่เคลิ้มไป ฉากสุดท้ายที่รับรู้ก็คือมือใหญ่ๆ ที่สอดเข้ามาที่ท้ายทอยเพื่อปลอบโยน

   “ฉันรักเธอ”

   ผมไม่แน่ใจจริงๆ ว่านั่นคือเสียงของพี่เติร์ดหรือว่าผมหูแว่วไปเอง เพราะมันช่างอ่อนโยน นุ่มนวล ฟังแล้วระรื่นหูจนเผลอคิดว่าฝันไป...

   แต่ผมไม่ได้ฝันนี่นา ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในระยะเวลาที่ผ่านมาคือเรื่องจริง พิสูจน์แล้วด้วยสัมผัสอันหนักแน่นของชายคนนี้ ผู้ที่กำลังทำให้ผมมีความสุขและรับรู้ถึงความรักจากเขาได้เต็มเปี่ยม ให้สมกับที่คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายที่มีแต่เราสองคน

TBC

(https://i.pinimg.com/564x/ce/11/52/ce1152276521f1b9fd2bfd864a099f01.jpg)

  แวะทอร์กซักนิด

ครบ 100% แล้วคร้าบบบ ฮี่ๆ
ดีใจจังที่ส่งน้องมาถึงวันนี้ ขอบคุณที่ัทั้งคู่ได้สอนอะไรกันและกันน้า
มาเจอกันใหม่ตอนหน้านะครับผม จุ้บ

    ฝากคอมเม้นท์ ถูกใจ พูดคุยได้ที่ #ฤดูหลงป่า
หรือ facebook และ twitter เสิร์ช 'theneoclassic' ครับ ^^
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 16-12-2018 01:28:24
 :-[ :L2: :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 16-12-2018 02:47:14
 :pig4: :pig4: :pig4: :mew1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 16-12-2018 03:58:36
คบกับผู้ใหญ่ต้องทำใจ งานแกเยอะ  :mew2:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 16-12-2018 10:27:38
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 16-12-2018 12:38:24
 :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 17-12-2018 16:09:48
น้ากะจับน้องกินอย่างเกินคุ้มจริงๆ แต่ก็นะ น้องใกล้จะต้องกลับไปแล้ว
เวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ใกล้หมด กลับสู่โลกความจริง
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.19 : ฤดูหลงป่า 100% (16ธ.ค.18) หน้า7
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 17-12-2018 17:43:17
ทำไมฟีฟ่าเป็นเด็กดีขนาดนี้~~~~~
ตามใจคนแก่ขนาดนี้ พี่เติร์ดคงหลงหัวปักหัวปำ อิอิอิ
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.20 : เริ่มต้นใหม่ (22ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 22-12-2018 22:19:36
.
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.20 : เริ่มต้นใหม่ (22ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 22-12-2018 22:20:13
.
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.20 : เริ่มต้นใหม่ (22ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 22-12-2018 23:25:33
โฮ จะจบแล้วหรอเนี่ย
แต่ก็เข้าใจได้ว่านี่จะบทเริ่มต้นบทใหม่ของทั้งสองคน
ที่จะร่วมเดินทางไปในเส้นทางสายใหม่นี้ด้วยกัน
หัวข้อ: Re: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | EP.20 : เริ่มต้นใหม่ (22ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 22-12-2018 23:26:51
คงไม่มีอะไรมั่ง แค่โผล่มาให้เห็นว่าแฟนเก่าสบายดี  :hao4:
หัวข้อ: ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: theneoclassic ที่ 22-12-2018 23:57:39
.
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Cyclopbee ที่ 23-12-2018 00:02:09
อบอุ่นมากค่ะ  :man1: :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 23-12-2018 00:15:09
ประทับใจกับงานเขียนของคุณทุกครั้งที่ได้อ่านค่ะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 23-12-2018 00:54:34
 งานเขียนของคุณสนุกทุกเรื่องจะรอติดตามผลงานใหม่ๆนะคะ :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 23-12-2018 01:01:35
เรื่องนี้มันดีมากจริงๆค่ะ

แต่งเก่งมากค่ะ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-12-2018 01:36:21
ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้มากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านกันนะคะ :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-12-2018 01:47:16
 :L2: :3123: :L1: :3123: :L2: :3123: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 23-12-2018 06:54:46
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ..อ่านไปด้วยรอยยิ้มตลอดเลย..
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 23-12-2018 08:22:06
 :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 23-12-2018 19:09:09
สุขกับทุกคู่ โดยเฉพาะพี่เบี้ยว  o18
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 23-12-2018 20:52:32
มีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้ ชอบความน่ารักสดใสของน้องฟีฟ่า เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เติร์ดถึงหลงรักน้อง ขอบคุณค่ะ o18
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 23-12-2018 20:54:49
ชอบเรื่องนี้มากกกก อยากอ่านแบบ..อีกสอบปีถัดมามากกกก รู้สึกว่ามันให้อะไรมากกว่าเรืาองตวามรักแบบรักใคร่อ่ะ มีทัเงรักครอบครัว รักต่อหน้าที่ ชอบบบบบบบจริงๆ รอเรื่องต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 23-12-2018 21:11:49
ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: naezapril ที่ 24-12-2018 19:16:51
สนุกมากกกก​ ขอบคุณ​มาก​ครับ​
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 24-12-2018 22:59:40
รู้สึกดีจริงๆค่ะที่มีนักเขียนผูกเรื่องราวให้คนรักป่าสัตว์ป่าและชีวิตการทำงานของพวกเขาอบอุ่นหัวใจค่ะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 25-12-2018 09:44:20
ฮืออออ ฟินอบอุ่นหัวใจมาก
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: TuEyyy ที่ 25-12-2018 15:26:04
 :-[ :-[ ฟีฟ่าน่ารัก ชอบมากกกก ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 25-12-2018 23:53:56
 :katai2-1: o13 :katai2-1:


 :กอด1: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 27-12-2018 09:35:53
ขอบคุณมากเลยคนเขียน สนุกมากเรื่อยๆ อบอุ่นน่ารักดี
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 27-12-2018 09:52:44
น้องฟีฟ่าน่ารักมากจริงๆ เป็นนายเอกที่เราชอบมาก
ถึงน้าเหมจะเป็นแบบอย่างสามีแห่งชาติ แต่เรื่องนีเราหลงน้องฟีฟ่าจริงๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆอบอุ่นหัวใจ :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Charmy ที่ 27-12-2018 10:40:17
น่าร๊ากกกกก
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: kiyomaro ที่ 27-12-2018 14:50:25
น่ารักมากเรื่องนี้ เหมือนได้กลิ่นป่า
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 27-12-2018 18:44:43
อบอุ่นหัวใจตลอดการเดินทาง จาก  กทม. ถึง เขตรักษาพันธ์ุสัตว์ป่าฯ ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 28-12-2018 13:54:11
เรื่องนี้ ดีมากกกก อบอุ่นไปหมด

ชอบทั้งน้องทั้งพี่เลยยยยยนย

เก่งมากคนเขียน ขอบคุณมากน้าาา o13
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: sira_nann ที่ 28-12-2018 19:37:39
 :pig4 :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 29-12-2018 19:30:54
สนุกมากๆ ค่ะ ชอบมากๆ ฟีฟ่าน่าเอ็นดู คุณเจ้าหน้าที่ก็อบอุ่นดีค่ะ  :pig4:  :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: c4jeab ที่ 29-12-2018 22:51:56
สนุกมากๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 30-12-2018 10:44:33
น่ารักมากเลย ตลกตอนงูกัด ดูดเดี๋ยวนี้ ฮา ฮา ฮา
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 30-12-2018 20:08:23
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 03-01-2019 07:57:45
 :pig4: :mew1: :L2:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: อยากอ่าน ที่ 04-01-2019 11:20:13
นิยายที่ให้ความรู้สึกได้มากที่สุดอีกเรื่อง อิ่มเอมใจจริงๆ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: naezapril ที่ 05-02-2019 10:35:42
ชอบมากกกกกก​ ขอบคุณ​ครับ​
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: AmPnie ที่ 05-02-2019 19:43:20
จบแล้วเหรอ. ขอบคุณมากนะคะ จะมีตอนพิเศษไหมน้อ อยากรู้ตอนน้องเข้ามหาลัย คนแกจะเป็นยังไง 555
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 25-02-2019 00:55:47
อบอุ่นมากเลยครับ ผมชอบแนวการเขียนของคุณมาก ๆ เลย

รุปภาพประกอบก็สวยมากกกกก

ขอบคุณครับ  :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: tarnting2 ที่ 27-02-2019 19:06:29
ได้ความรู้เพิ่มจากนิยายเรื่องนี้ด้วยค่ะ อย่างเช่น ยีราฟไม่มีในป่าบ้านเรา
คือก็คงเรียนมาแหละ (มั้ง) แต่ก็ลืม /คุณครูร้องไห้แล้วววว

ขอบคุณมากๆ เลยค่าสำหรับนิยายฟีลกู๊ด อบอุ่น ปนตลกแบบนี้
จะรอติดตามผลงานเรื่องอื่นๆ ของนักเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-03-2019 02:10:14
อ่านมาสองวันยาวๆรวดเดียว สนุกมากค่าาา ชอบพล็อตมาก ชอบความเด็กในเมืองต้องไปอยู่ในที่ที่สภาพแวดล้อมไม่เหมือนเดิม แต่ฟีฟ่าเก่งมาก เอ็นดู ส่วนหัวหน้าเหมก็คืออ่านแล้วแหมมมไปหลายรอบ ชอบความเรียกน้าๆอีกอย่าง รู้สึกว่าบาปดีค่ะ 5555555555
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 03-03-2019 21:03:03
ตามรอยมา เห็นว่าบาปๆ ฮื่อออ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 04-03-2019 10:45:27
รักกันหวานสุดๆ ไปเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสบายๆ นะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 05-03-2019 15:27:58
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆทั้งพระเอกนายเอก ตัวประกอบ บรรยากาศ สัตว์ป่า ชอบมากค่ะ

ขอบคุณค่ะ
บวก^^
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 06-03-2019 09:06:16
 :-[
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 08-03-2019 22:09:09
สนุกทุกตอน น้องฟีฟ่ากับพี่เหม
 o13 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Guy_BLove ที่ 09-03-2019 12:14:26
งุ้ยยยย คุณคนเขียนคะสนุกมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
หนูอ่านจบแล้วนึกถึงเพลงเพลงนึงเลยค่ะ
เพลงคนแบกเป้ ของวงคาราบาวค่ะ
คุณคนเขียนลองไปฟังดูได้นะคะ นึกถึงคุณพี่เหมของพวกเราเลยค่ะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: ืNtop ที่ 12-03-2019 00:19:07
ชอบมากๆเลยค่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย ^^ :mew4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Faiia ที่ 21-03-2019 09:29:07
สนุกมากๆเลย ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-03-2019 06:52:23
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: สิงหา ที่ 29-03-2019 02:11:17
น้องน่ารัก น้าเหมน่ารัก(แถมเท่มากด้วย)
ทั่งเนื้อเรื่องและตัวละครให้ความรู้สึก นุ่มนิ่มน่ารัก ไปหมดเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 29-03-2019 23:53:14
น่ารัก  :mew1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 07-04-2019 15:57:39
สนุกมาก ๆ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ ครับ



ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 09-04-2019 11:32:48
สนุกโคตรๆ :hao7:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 09-04-2019 18:52:52
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องสนุกๆ อบอุ่น และน่ารักขนาดนี้
เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขค่ะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 13-04-2019 21:31:14
สนุกใสๆดีค่ะ
วัวแก่ได้กินหญ้าอ่อนสมใจ
อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มจังเลย
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Stmmltww ที่ 15-04-2019 21:43:44
สนุกมากเลยค่ะ น่ารักมาก อ่านจบแล้วอยากกลับไปหาอุทยานเลย ว่างๆต้องไปเข้าป่าบ้างแล้วล่ะค่ะ5555
ขอบคุณมากค่า :-[
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 24-04-2019 22:17:15
ตามเก็บตกค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
เรื่องนี้อบอุ่นมากๆเลยค่ะ
กลิ่นอายของเรื่องต่างจากเรื่องอื่นๆของคุณคนเขียนด้วย
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจกับความรักของหัวหน้าเหมกับฟีฟ่า
อมยิ้มได้ตลอดเรื่องจริงๆค่ะ
ละมุนและอบอุ่นแม้แต่ฉากnc คือที่สุดของความละมุนเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้อีกเรื่องนะคะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 25-04-2019 21:04:18
 o13 สนุกมากค่ะ คนน้องน่ารัก คนพี่ก็เท่ห์  :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 28-04-2019 13:54:30
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: popuri ที่ 13-05-2019 11:17:34
น่ารักมากๆเลยค่า ชอบบรรยากาศของเรื่องมากเลย
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 13-05-2019 22:41:00
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านนะค่ะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 16-05-2019 14:45:09
 :impress2: :impress2:
เป็นฤดูหลงป่าที่อ่านแล้วไม่อยากเจอทางออกเลยค่ะ
       สนุกตั้งแต่ตอนแรกที่อ่านจนตอนส่งท้ายเลยค่ะ
น้าเหมกับฟีฟ่านี้เติมพลังบวกให้เราคนอ่านได้มากเลยค่ะอ่านไปขำไปหัวเราะไปขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักฟิวกูลนะค่ะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 16-05-2019 23:27:41
สนุกมากเลย เขิน ฟิลแบบอบอุ่นๆหัวใจ พี่เติร์ดกับฟีฟ่าน่ารัก ขอบคุณนักเขียนนะครับผม รักเรื่องนี้ อบอุ่นใจมากๆ รัก จุ๊บๆ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: AngPao1932 ที่ 21-05-2019 12:03:09
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า ขออนุญาตเม้นความคิดเรานิดนึงนะ คือเพราะเป็นนิยายระยะทางถึงดูไม่น่ากังวลอะไร ถ้าชีวิตจริงหาได้แบบนี้คงดีเหมือนกันนะ  :mew6: :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: acacie.m36 ที่ 01-06-2019 15:13:24
สนุกมากๆ เลยค่ะ ยังไม่อยากออกจากป่าเลย  :haun4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: LittleSnowflake ที่ 05-06-2019 14:23:26
อ่านจบแล้วรู้สึกประทับใจกับความอบอุ่นระหว่างหัวหน้าเหมและน้องฟีฟ่า ขยันหวานใส่กันตลอด คนแก่ขี้เหงาที่ในที่สุดก็มีแฟนเด็กมาช่วยดูแลใจ  ชอบในความสวยงามของธรรมชาติ  รู้สึกหลงในป่าไม่อยากออกไป  และเจ้าเบี้ยวก็น่ารัก ดีใจที่น้องมีคู่ไม่ต้องอยู่ตัวเดียวแล้ว
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Hyacin ที่ 25-06-2019 02:17:09
ฟีฟ่า แกนี้ทำ แรดมากเลยนะ  :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :katai4: :fire: :fire: :fire: :fire:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 08-07-2019 01:17:59
สนุกมากครับ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าอ้วงงง ที่ 13-07-2019 09:23:04
 :bye2: o13 o13
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: frayfay ที่ 14-07-2019 02:37:02
ชอบบบ สนุกมากค่ะ เปิดมาแรก ๆ ก็หมั่นไส้คุณหนูอยู่บ้างนะ แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ ก็ไหลลื่นขึ้น คุณหนูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น น่ารักขึ้นมาก บรรยายได้เห็นภาพและมีอารมณ์ร่วมกับเนื้อเรื่องได้ดีมากเลยอ่า ชอบฉากเขากุ๊กกิ๊กกันอะนะ โดยเฉพาะจูบแรก  :hao5: ยิ่งเซ็กส์ซีนที่ว่าขนาดตัวต่างกันนี่นึกถึง K's secret เลยเพิ่งอ่านมา ฮืออ ชอบค่ะ เป็นกำลังใจคนเขียนนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 15-07-2019 19:42:29
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อ่านแล้วเหมือนเราได้สัมผัสกับบรรยากาศของคนที่รักป่าและสัตว์ป่าจริง น้องฟีฟ่าน่ารักมาก
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: hey_sloth ที่ 17-07-2019 22:19:43
สนุกมากค่ะ รู้สึกอบอุ่นหัวใจที่ได้อ่านเรื่องนี้
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 24-07-2019 19:50:15
ชอบค่า สนุกกกกกกกมากกกกก
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 29-07-2019 13:35:36
ดีมาก ประทับใจมาก มันซาบซึ้งมากๆอะ

ขอบมากเลย ไม่มีต่ออีกสักนิดเหรอคะ สัก10 ตอนอะ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 30-07-2019 20:44:44
อยากหลงป่าขึ้นมาเลยยย
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 16-08-2019 17:35:42
น่ารักมาก ประทับใจสุดๆ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 24-08-2019 20:45:04
อ่านแล้วทำให้เรา รักสัตว์รักธรรมชาติยิ่งขึ้นไปอีก เรื่องราวไม่ซับซ้อน ไม่ยืดเยื้อ แต่คำผิดมีบ่อย แบบสลับที่กัน แต่ยังพออ่านได้ชอบค่ะ สัมผัสได้ถึงป่า น้ำตก กลิ่นป่าที่อยากสื่อจริงๆ
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 30-03-2020 11:41:44
อ่านจบแล้วจ้า เรื่องนี้ดีงามเลยทีเดียว แต่อยากให้มีภาค 2 นะ คืออยากจะรู้เรื่องราวของพี่เติร์ดและน้องฟีฟ่าในวันที่ห่างไกลกัน ในวันที่น้องฟีฟ่าต้องไปเรียนที่เชียงใหม่ เขียนต่อหน่อยจ้า


 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 14-04-2020 13:57:30
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 19-07-2020 08:28:51
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 24-07-2020 23:08:37
ความรักใสๆ หัวใจเบิกบานดีงามต่อใจ

ขอบคุณนักเขียน Theneoclassic มากๆๆ

คู่รักต่างวัย  แต่ใจเดียวกัน น้าเหม+น้องฟีฟ่า

 :pig4: :pig4: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: BM_CBC ที่ 27-07-2020 18:32:02
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [END] ✿ ฤดูหลงป่า ✿ | บทส่งท้าย (23ธ.ค.18) หน้า8
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 19-08-2020 10:19:53
น่ารักมากเลยค่ะ
ชอบน้องฟีฟ่า ดูเป็นคุณหนูๆแต่ก็ลุยๆ
น่ารักดีค่ะ เราช่วยอะไรเกี่ยวกับป่าๆด้วย
เลยอ่านแล้วเพลินดี
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ