CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: ต้นเกลือ ที่ 06-07-2018 23:02:32

หัวข้อ: [END] ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (20/1/2019 Final Ch. up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 06-07-2018 23:02:32

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

----------

♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥

ผมเป็นรุ่นน้อง ส่วนเขาเป็นรุ่นพี่
ผมเป็นคนธรรมดาๆ ส่วนเขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ
แต่การที่พวกเราสนิทมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ต่างคนต่างล้ำเส้นที่ขีดกั้นคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องมา
เพราะว่ายิ่งรู้จัก...ก็ยิ่งรักมากขึ้นไปอีก

----------

รีไรท์จาก 'ยามที่ได้รู้จัก' โดยที่เราเปลี่ยนชื่อเรื่องให้เข้ากับทีมของเนื้อหามากขึ้นค่ะ
จะทำการอัพทุกวันเสาร์เนื่องจากช่วงนี้ติดภารกิจส่วนตัว+ปัญหาที่โรงเรียนรุมเร้า
คำเตือน : เพราะนักเขียนยังมือใหม่ ทำให้ยังมีข้อผิดพลาดเยอะ แต่ก็พยายามจะโยนอ้อยลงนิยายตัวเองให้มากที่สุดเพื่อทำให้เรื่องนี้ฟีลกู้ดค่ะ!!

----------

จิ้มเพื่อโดดไปยังบทต่างๆ

บทที่ 1  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3884433#msg3884433)

บทที่ 2  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3887062#msg3887062)

บทที่ 3  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3890230#msg3890230)

บทที่ 4  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3891049#msg3891049)

บทที่ 5  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3893405#msg3893405)

บทที่ 6  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3894198#msg3894198)

บทที่ 7  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3896478#msg3896478)

บทที่ 8  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3896881#msg3896881)

บทที่ 9  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3898804#msg3898804)

บทที่ 10  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3900210#msg3900210)

บทที่ 11  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3901974#msg3901974)

บทที่ 12  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3902453#msg3902453)

บทที่ 13  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3904640#msg3904640)

บทที่ 14  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3905435#msg3905435)

บทที่ 15  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3907906#msg3907906)

บทที่ 16  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3910068#msg3910068)

บทที่ 17  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3912351#msg3912351)

บทที่ 18  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3918428#msg3918428)

บทที่ 19  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3920356#msg3920356)

บทที่ 20  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3922257#msg3922257)

บทที่ 21  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3923671#msg3923671)

บทที่ 22  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3924398#msg3924398)

บทที่ 23  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3927530#msg3927530)

บทที่ 24  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3930005#msg3930005)

บทที่ 25  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3931568#msg3931568)

บทที่ 26  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3932801#msg3932801)

บทที่ 27  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3934643#msg3934643)

บทส่งท้าย  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3936259#msg3936259)

*

SP วันปีใหม่ของสองเรา  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3929063#msg3929063)

SP วันเด็กที่ไม่ไร้เด็ก  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67707.msg3933055#msg3933055)

หัวข้อ: Re: ♥ ยามที่ได้รู้จัก ♥ #เดือนกุมภา [ซีรี่ย์ยามที่...] (28/07/18 UP)
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 29-07-2018 06:36:47

น่ารักมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ♥ ยามที่ได้รู้จัก ♥ #เดือนกุมภา [ซีรี่ย์ยามที่...] (04/08/18 UP)
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 04-08-2018 18:01:17

ขอบคุณค่า

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (08/09/2018 UP)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 08-09-2018 21:14:38

บทที่ 1

 

สิบหกปีที่เกิดมา ความรักที่ผมรู้จักก็คงจะเป็นความรักแบบครอบครัวหรือความรักแบบเพื่อนที่มีให้กัน

ถามว่าอยากรู้รึเปล่าว่าความรักแบบหนุ่มสาวนั้นมันเป็นอย่างไร ผมก็อยากรู้นะ อยากรู้มากๆเลยว่ามันจะเหมือนในละครหลังข่าวหรือไม่

จริงสิ

ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย

ผมชื่อกุมภา สิริกุล หรือเรียกสั้นๆว่ากุมภ์ อายุสิบหกปี เพิ่งสอบย้ายเข้าโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดอุบลได้ สูงร้อยหกสิบห้า น้ำหนักอย่ามาถาม ของที่ชอบคือข้าวขาหมู แต่ถ้าเป็นกระเทียมหรือมะเขือเทศขอให้เอามันออกไปไกลๆ งานอดิเรกคือการถือกล้องตัวโปรดออกเดินทางไปถ่ายสถานที่ต่างๆรวมถึงการทำ vlog ลงยูทูป คนดูไม่ค่อยมากแต่ถือว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งในชีวิต

ผลการเรียนอยู่ในระดับกลางๆ ถนัดวิชาชีววิทยา วิชาที่สมควรตกคือคหกรรม อย่างอื่นค่อยไปรู้คราวหลังแล้วกัน

ถ้าให้พูดว่านอกจากส่วนสูงแล้วลักษณะของผมเป็นอย่างไร ..อืม...เอาเป็นว่าสีผมของผมนั้นเป็นสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติ หน้าตาออกหวานนิดๆ กล้ามเนื้อไม่ค่อยมีเหมือนผู้ชายทั่วไปสักเท่าไหร่

กลับเข้าประเด็นกันดีกว่า ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วเดือนกว่าๆกับการเปิดเทอม เพื่อนที่เริ่มสนิทก็มีสองสามคน ซึ่งรวมถึงคนที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ข้างๆผมคนนี้

นที

ด้วยส่วนสูงที่เกือบจะแตะร้อยแปดสิบอยู่แล้ว ยิ่งทำทรงผมรวบหางม้ากลางหัวแบบนั้นยิ่งทำให้เด่นเข้าไปใหญ่ โชคดีที่โรงเรียนนี้ไม่ได้บังคับว่าจะต้องไว้ทรงไหนหรือบังคับให้เรียนรด.เพราะว่าที่นี่คือโรงเรียนเอกชน ไม่งั้นทรงผมที่เจ้าตัวเคยเล่าว่าเลี้ยงมานานคงจะเหลือแค่ผมเกรียนๆเท่านั้น แต่คุณอย่าเพิ่งคิดนะครับว่ามันจะหล่อแบบวัวควายตายล้ม สาวเห็นแล้วกรี๊ดสลบเป็นแถบ ไอ้หล่อน่ะหล่ออยู่ เสียที่มันใส่แว่นตากรอบดำหนาเฉิ่มมาเรียนทุกวันนี่แหละที่ทำให้ไม่มีสาวที่ไหนมามองเท่าไหร่

ผมรู้จักเขาตอนเปิดเทอมวันแรก วันนั้นผมนั่งไม่สบายปวดหัวอยู่คนเดียวตอนเที่ยง ไม่รู้ว่านทีโผล่มาจากไหน มันลากผมไปที่ห้องพยาบาลโดยไม่บอกกล่าว หนำซ้ำยังโดดเรียนมานั่งเฝ้าผมถึงเย็น หลังจากนั้นนทีก็ตัวติดกับผมอย่างกับปลิง ไปที่ไหนก็เดินตาม จะไปห้องน้ำมันก็ยังเฝ้ารอหน้าประตูเลยคิดดู

แต่เอาจริงๆแล้วนทีเป็นคนที่ดีมากๆคนหนึ่ง ถ้าไม่ติดว่ามันชอบสกินชิพชาวบ้านกับเป็นคนขี้งอนขี้งอแง...

ส่วนเพื่อนอีกสองคน อันนี้มาแพ็คคู่

อุ้มกับดิน

คู่หูนักเผือกที่ช่วงกลางเดือนที่แล้วถูกจับพลัดจับพลูมาอยู่กลุ่มทำงานด้วยกันโดยที่ผมโดนสองคนนี้ถามตลอดว่าผมกับนทีเป็นอะไรกันถึงได้ตัวติดเป็นแม่ลูกตลอดเวลา (ย้ำนะครับว่าแม่ลูก) เอาไปเอามาสองคนนี้ก็เข้ามาสนิทด้วยกันตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวตอนที่ไปนั่งกินข้าวด้วยกันสี่คนทุกวันเสียแล้ว

อุ้มเป็นคนที่เดาอารมณ์ค่อนข้างยาก บางครั้งก็ร่าเริง บางครั้งก็ง่วงทั้งวัน แต่รวมๆแล้วไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น

ส่วนดินเป็นคนง่ายๆสบายๆ อะไรก็ได้แต่สมองช้าเรื่องข่าวสารชาวบ้านไปนิด

 

“เย็นนี้ไปเที่ยวห้างด้วยกันปะ มีร้านมาเปิดใหม่ด้วย”

อุ้มเดินตรงมาที่โต๊ะคู่ของผมกับนที สีหน้าเหมือนรอคำว่า ‘ไป’ นทีพยักหัวรัวๆพร้อมกับสะพายกระเป๋ากีตาร์สารพัดประโยชน์ขึ้นหลัง ดินกำลังยืนถือถุงขนมกินสบายใจอยู่ข้างๆกัน “แล้วมึงอะกุมภ์?”

“มีเรียนพิเศษ วันหลังแล้วกัน” ผมโบกมือ สะพายกระเป๋าบ้าง “ก็น่าจะรู้ๆกันดีว่าทุกวันพุธพฤหัสกูมีเรียน”

“ตลอดดดด ไม่ไปกับเพื่อนกับฝูงบ้างเลย งอน” นั่นไง ผมว่าแล้วว่านทีมันต้องงอนเพื่อน ได้ข่าวว่าก็ไปด้วยกันทุกวันจันทร์มั๊ย

“เออๆ ไปเถอะ วันหลังก็วันหลัง” อุ้มจูงแขนนทีที่ตีหน้าบูดบึ้ง “นที ถ้ามึงยังไม่เลิกงอนง่ายเหมือนผู้หญิง กูจะเอากีตาร์ลูกมึงไปขายทอดตลาด!”

“อย่าเอาไปขายนะเจ๊!”

นั่นแหละครับ ผมปล่อยให้สองคนนี้ตีกันต่อไปโดยที่สะพายกระเป๋าหนีออกมาเลย ขี้เกียจทนฟัง

 

โชคดีที่ผมสามารถทนกลิ่นเหงื่อกลิ่นเหม็นเปรี้ยวบนรถสายสีฟ้าผ่านหน้าโรงเรียนมายังที่เรียนพิเศษได้ ในเวลาเร่งรีบของที่นี่ นักเรียนและคนทั่วไปก็จะทยอยขึ้นรถจนเบียดแน่นเต็มพื้นที่ ถ้าคุณนึกไม่ออกนะครับ ค่อยๆฟังผม คือรถสายเนี่ยเป็นรถที่ดัดแปลงมาจากรถกระบะสองที่นั่ง เอาคันกั้นท้ายรถออกแล้วเพิ่มหลังคากันลมกันฝนแทน สูงประมาณสองเมตร สองข้างทำเบาะยาว ถ้าคนนั่งเต็มก็จะมีราวจับบนเพดานหลังคาให้ยืนตรงกลาง ส่วนทางขึ้นจะเป็นขั้นแผ่นเหล็กเล็กๆที่เวลาส่วนท้ายเต็มแล้วหลายคนชอบไปยืนจับราวตรงนั้นเพื่อไม่อยากเสียเวลารอคันต่อไป

แล้วประเด็นก็คือโรงเรียนนี้คนเยอะไม่พอ ก่อนหน้าที่รถสายจะถึงหน้าโรงเรียนผมก็จอดที่ห้างดังก่อน ฉะนั้นแล้วจึงมีพนักงานที่เลิกกะงานแล้วมาขึ้นรถอยู่พอควร เมื่อมาถึงโรงเรียนผมปุ๊บ นักเรียนก็จะแย่งกันขึ้นราวว่าหนีตายฝูงซอมบี้ บางคนก็วิ่งมาจากหลังโรงเรียนทำไมมีกลิ่นเหงื่อกลิ่นไคลติด ถ้าโชคร้ายหน่อยเขาก็จะยืนจับราวอยู่หน้าคุณและสัมผัสกลิ่นไอธรรมชาติจนต้องยกยาดมขึ้นมา

พอผมลงจากรถสาย ผมก็ตรงเข้าไปในเซเว่นแถวๆนั้นเพื่อซื้อน้ำซื้อขนมเข้าไปกินในที่เรียน โดนพนักงานล่อซื้อโปรฯสเลอปี้ไปได้หนึ่งแก้วก็เดินเข้าที่เรียนพิเศษที่อยู่ใกล้ๆกัน ย่างเท้าไปกินไปอย่างมีความสุข ยื่นบัตรนักเรียนให้พนักงานที่เคาท์เตอร์ดูเพื่อที่จะเอารหัสเข้าห้อง ผมมาเรียนที่นี่วันแรกแต่ก็พอรู้บ้างว่าจะต้องทำอะไร

“ชั้นสามห้องสามนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ผมหยิบคีย์การ์ดเข้าห้องมาถือแกว่งไปมาจนขึ้นบันไดมาถึงชั้นสาม สองข้างทางมีแต่ผนังสีขาวและต้นไม้สีเขียวตรงสุดทางเดิน ประตูแต่ละบานจะมีป้ายเขียนติดเอาไว้ว่าห้องไหนคือห้องไหน ผมเดินไปถึงบานที่เขียนไว้ว่าห้องเรียนที่สามแล้วแตะคีย์การ์ดเข้าไป เจอกับพาติชั่นกั้นความเป็นส่วนตัวของนักเรียน

ในเมื่อพนักงานไม่ได้บอกว่าบังคับให้นั่งโต๊ะไหน ก็เอาตรงมุมห้องแล้วกัน

ผมเดินมาถึงมุมห้องก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาจดอะไรเป็นระวิงอยู่โต๊ะสุดท้าย ผมจึงเลือกที่จะนั่งห่างจากเขาออกมาอีกหนึ่งช่วง วางของไปสังเกตไปว่าสีหน้าเขาเครียดมากเหมือนกำลังหัวเสียอะไรสักอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจต่อในเมื่อผมไม่รู้จักเขาและไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเรื่องชาวบ้าน

นั่งเรียนไปได้สามสิบนาทีผมก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ข้างๆดังขึ้น ผู้ชายคนนั้นลุกออกจากโต๊ะเก็บข้าวของลงกระเป๋าด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่จะสะบัดตัวออกไปอย่างรวดเร็ว แต่คงเร็วไปหน่อยที่ทำให้ปากกาที่เสียบอยู่ข้างกระเป๋าถูกเหวี่ยงออกมาด้วยตามแรง ผมจึงก้มลงเก็บแล้ววิ่งตามไปสะกิดไหล่เขาให้ทันก่อนที่เขาจะออกจากห้องไป

“เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีว่าพี่ทำปากกาหล่น”

“อะ...”

เขาหันมาตรงๆ ทำให้ผมเห็นใบหน้าของชายคนนี้เต็มๆ

ใบหน้าที่เรียวได้รูป ผมสีดำถูกหวีเรียงสวยงาม ปากและจมูกที่เข้ากับใบหน้าราวกับว่าตั้งใจปั้น อีกทั้งส่วนสูงที่เกินมาตรฐานชายไทย หลายอย่างบนใบหน้าของเขามันขับทำให้ชายคนนี้ดูดี

 “เมื่อกี๊ปากกาหล่นจากกระเป๋าพี่ครับ”

“ขอบคุณนะ” เขาว่าสั้นๆก่อนที่จะหยิบปากกาจากมือผมไปแล้วเดินออกจากห้องไปเลย

ผมเดินกลับมานั่งที่ของผม เสื้อนักเรียนที่เขาใส่มันปักด้ายสีน้ำเงินสื่อว่าเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผม จะว่าไปก็คุ้นๆหน้าด้วยเหมือนกันว่าเคยเห็นจากไหน คงจะเคยเดินผ่านล่ะมั๊ง?

สายตาที่ผมเห็นเมื่อกี๊นั้น..ถึงคนอื่นจะดูไม่ออก แต่ผมดูออกว่าเขาเหนื่อยแค่ไหน

อาจจะเรียนทั้งวันจนเหนื่อยเหมือนคนอื่นก็ได้ ใครจะรู้

 

กุมภ์ 20.15 pm

พรุ่งนี้มีงานอะไรต้องส่งบ้างนะ

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.17 pm

คณิตครูเจนกับชีวะครูมยุรี

Smol 20.18 pm

ฉิบหายแล้ว กูยังไม่ได้ทำเลย

Smol 20.18 pm

เอามาลอกหน่อย

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.19 pm

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนโว้ย

Smol 20.19 pm

ฟ้าคคคคคคคค

 

ผมหัวเราะกับแชทกลุ่มที่ตอนนี้นทีกับอุ้มเถียงกันเรื่องลอกงานส่งครู ผมถามไปงั้นแหละเพื่อเตือนเพื่อนว่ามีงานต้องส่ง ซึ่งก็มีคนลืมจริงๆเสียด้วย

 

Din not Tin 20.21 pm

ลอกด้วยดิ กูก็ยังไม่ได้แตะ

Smol 20.21 pm

โฮฮฮฮ ดินเพื่อนรัก

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.21 pm

มึงไม่พูดไรวะกุมภ์ สองตัวนี้งานไม่ทำเนี่ย

กุมภ์ 20.22 pm

จะให้พูดอะไรล่ะ เอ้ออ

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.22 pm

สัด

 

เอ้า ก็คนมันไม่มีอะไรจะพูดจริงๆนี่หว่า

 

Din not Tin 20.23 pm

กุมภ์ มึงคือความหวังสุดท้ายของพวกกู

Smol 20.23 pm

^

 

ไม่มีอะไรจะพูดเพราะเดี๋ยวสองคนนี้จะหันมาพึ่งผมแทนเนี่ยแหละ

 

กุมภ์ 20.23 pm

เออๆ แป๊บ

กุมภ์ 20.25 pm

*ส่งรูปภาพ*

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.25 pm

มึงนี่ก็ตามใจเพื่อนตลอด พากันสอบตกกูไม่โทษใครเลยนอกจากมึงเนี่ย

กุมภ์ 20.26 pm

เรื่องของกูน่า ช่วยเพื่อนบ้างจะเป็นไร

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.26 pm

….

 

ผมรู้ว่านทีไม่อยากให้เพื่อนลอกเท่าไหร่เพราะกลัวจะสอบตกกัน แต่ช่วยบ้างก็จะอะไรล่ะ หลายครั้งเหมือนกันที่ผมกับนทีเถียงเพราะเรื่องนี้ สุดท้ายจบที่มิตรภาพด้วยนมสตรอเบอร์รี่และกาแฟนมร้านพี่ดาวหน้าโรงเรียน

 

กุมภ์ 20.27 pm

จะว่าไปวันนี้ก็เจอคนที่น่าจะเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งด้วยว่ะ

กุมภ์ 20.27 pm

หน้าตาอย่างดี เสียตรงที่สายตาดูเหนื่อยกับชีวิต

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.27 pm

รุ่นพี่?

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.28 pm

แล้ว...?

Smol 20.28 pm

อย่าบอกนะว่ามึงชอบเขา?

กุมภ์ 20.28 pm

ไม่ใช่โว้ยยยยย

กุมภ์ 20.30 pm

คือหน้าตาเขาดีมากนะ กูคุ้นๆหน้าเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ตัวสูงๆหน่อย ผมสีดำสนิท หวีจัดทรงเรียบร้อยมาก ดูเป็นคนสมบูรณ์แบบสุดๆ

Din not Tin 20.31 pm

จำได้แบบนี้ กูว่าชอบเขาชัวร์

Smol 20.32 pm

...พี่เดือนปะ?

 

พี่เดือน? ใครวะ

 

Smol 20.35 pm

พี่เดือนชื่อจริงชื่อพีรดล เป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนเราอะ ตอนนี้อยู่ม.6 แล้ว พี่เขามีผลงานเยอะมากเลยนะเว้ยตั้งแต่ทำคะแนนสอบได้สูงสุดติดกันสองปีซ้อน เป็นตัวท็อปสอบวัดผลระดับชาติ ไหนจะทำหน้าที่เป็นคฑากรชายงานกีฬาสีของโรงเรียนปีที่แล้วอีก ล่าสุดพี่เขาก็ได้โควตาเข้าเรียนคณะแพทย์ที่กรุงเทพที่ไม่เคยมีมาก่อน

Smol 20.35 pm

กูไล่สรรพคุณความเก่งพี่เขาไม่หมดอ่ะ

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.36 pm

อ๋อ กูจะบอกว่าพี่เดือนเป็นลูกพี่ลูกน้องกูด้วยนะ

Smol 20.36 pm

ว้อท?! เอาจริง? จริงจัง?

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.36 pm

ให้กูเอาแผนผังญาติให้มึงดูมั๊ย...

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.37 pm

พี่เดือนเป็นลูกของน้ากู แม่กูออกจากบ้านนี้ไปได้ยี่สิบกว่าปีแล้ว ได้ยินมาว่าเลิกกับพ่อแท้ๆแล้วแต่งกับผู้ชายลูกติดหนึ่ง ไม่ค่อยได้คุยกับบ้านนั้นมากหรอก

Din not Tin 20.37 pm

โหยย แม่งเป็นญาติกับคนดังของโรงเรียน ให้ตายเถอะ ทำไมมึงไม่เคยอวดว่ามึงมีพี่เป็นคนเก่งวะ

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 20.38 pm

จำเป็นเหรอวะ กูไม่ใช่เขา จะไปป่าวประกาศทำซากหอยปูปลาอะไร

 

ก๊อก ก๊อก

“พี่ครับ ผมเอง”

เสียงเล็กๆดังมาจากหน้าห้องผม นั่นเป็นเสียงของมีนา น้องชายแท้ๆของผมเอง

มีนาเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กเหมือนแม่ หน้าเด็กยิ่งกว่าเด็กเพราะเจ้าตัวดูแลดูประกอบกับสีผมเหมือนผม ยิ่งทำให้ดูเหมือนเด็กเข้าไปใหญ่ หลายคนชอบเข้ามาลูบๆคลำมีนาเพราะว่าตัวเล็กน่ารักนี่แหละ แต่บอกไว้ก่อนเลยว่ามีนาเล็กพริกขี้หนู แถมยังเข้าใจยาก สิ่งที่เขาแสดงออกมานั้นบ่อยครั้งก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดจริงๆ ผมอยู่ด้วยกันมาตลอดยังไม่เคยเห็นทุกด้านของน้องเลย

“เข้ามาเลย ไม่ได้ล็อก”

“ผมเอาเค้กมาแบ่งให้ครับ พอดีว่าวันนี้ผมทำไปที่โรงเรียนแล้วกินไม่หมดกัน ผมก็กินจนไม่ไหวแล้ว”

มีนาชอบทำอาหารชอบทำขนม งานบ้านก็เชี่ยว นับได้ว่าผู้ชายแบบนี้หาได้ยากในสังคมไทย แต่สิ่งที่ผมจะให้โฟกัสก็คือ

“กินเก่งแบบเราเนี่ยนะเหลือ?”

“โถ่พี่ครับ ผมทำไปเยอะเกินกำลังจริงๆอะ”

นอกจากว่าจะชอบทำอาหาร ยังชอบกินอีกด้วย สงสัยรอบนี้ทำเยอะเกินจริงๆถึงเหลือมาให้ผม

“ก็ได้ๆ”

“เย้ ขอบคุณครับ” มีนาเดินเข้ามากอดแล้วซุกหัวกับหน้าอกผมก่อนที่จะผละตัวออกแล้วเดินอารมณ์ดีออกไป เค้กที่มีนาเอามาให้เป็นเค้กแยมผลไม้เคี่ยวเอง รสชาติก็จะเปรี้ยวๆหวานๆหน่อย เนื้อแป้งฟูนุ่มหอมกลิ่นวนิลาอ่อนๆ ครีมที่ตีแล้วใส่เนยนิดหน่อยช่วยดึงรสให้เข้มขึ้น อีกทั้งผลไม้ที่วางไว้ประดับสวยงามแต่กินได้จริงที่ให้ความรู้สึกสดชื่น ทุกอย่างมันลงตัวมาก

..จะว่าไปมากินขนมช่วงกลางคืนแบบนี้ จะไม่อ้วนเอาเหรอวะ

 

เช้าวันต่อมาผมนั่งรถสายไปโรงเรียนเพราะไม่อยากรบกวนพ่อให้ขับรถวนส่งพี่น้องที่เรียนโรงเรียนห่างกันเป็นโยชน์ จนเมื่อก้าวเท้าลงจากรถสาย ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นป้ายไวนิลที่เอามาติดใหม่โดยฝีมือลุงภารโรงสองคน

ขอแสดงความยินดีกับนายพีรดลที่ได้รับรางวัลนักเรียนตัวอย่างประจำภาค 256x…..งั้นเหรอ?

แสดงว่าปีนี้ตำแหน่งนักเรียนตัวอย่างก็เป็นของเขาสินะ เก่งจริงๆนั่นแหละ

ผมซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งหน้าโรงเรียนเดินเข้าไป บริเวณฝั่งซ้ายมือของเกาะกลางถนนนั้นเป็นทางเดินมุงหลังคาไว้ให้เดินตอนช่วงฝนตก มีต้นไม้ปลูกประปราย ส่วนฝั่งขวาจะเป็นสนามฟุตบอลที่นำมาใช้เป็นที่เข้าแถวทุกเช้าซึ่งตอนนี้ก็มีกลุ่มนักเรียนชายกำลังไล่ลูกกลมๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

อืม เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมกลิ่นตัวของพวกเด็กกีฬามันถึงแรงมากตอนขึ้นรถสาย

ทันใดนั้นสายตาของผมก็เห็นกลุ่มคนสามสี่คนกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ผมกำลังจะผ่าน โดยมีคนตัวสูงกว่าที่เป็นผู้ชายกำลังทำหน้าที่ผมเดาอารมณ์ไม่ถูก ที่เหลือเป็นผู้หญิง

“พี่คะ คือว่าหนูชอบพี่มากเลยนะคะ”

“หนูก็ชอบพี่นะคะ”

“พี่เดือนคะ คบกับหนูได้มั๊ยคะ”

…ผู้หญิงสมัยนี้ออกตัวแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ

คนที่พวกเธอกำลังรายล้อมอยู่ก็คือรุ่นพี่คนดังที่ผมเจอเมื่อวาน นายพีรดลกำลังหันซ้ายขวาไม่รู้จะจัดการยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่แล้วเขาก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาโบกวนซ้ำๆ

“ขอโทษนะ พี่รับได้แค่ความชอบของน้องเท่านั้นแหละ”

“ทำไมคะ..”

“พวกเราไม่ได้รู้จักกันเลยนะ อีกอย่างก็พี่ไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้น้องมาชอบพี่ได้ ชอบแบบไหนก็ยังไม่รู้” พี่เดือนจุดยิ้มน้อยๆขึ้นมา แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ายิ้มนี้มันเหมือนฝืนธรรมชาติแปลกๆ “ถ้าจะชอบพี่ตามคนอื่น อย่าเลยดีกว่านะครับ”

ว่าแล้วผู้หญิงกลุ่มนั้นก็หน้าถอดสียกมือไหว้พี่เดือนแล้วเดินจากไป ผมมองตามสักพักก็รู้สึกถึงแรงสะกิดที่ไหล่ข้างขวา

“...น้องที่เก็บปากกาให้พี่เมื่อวานรึเปล่า?”

“อะ..ครับ สวัสดีครับพี่เดือน”

“รู้จักพี่ด้วยเหรอเนี่ย?”

เพิ่งรู้เมื่อวานครับ แล้วก็ที่หน้าโรงเรียนขึ้นไวนิลรูปพี่ด้วย “ครับ นทีบอกผมว่าพี่เป็นญาติเขา”

“อ้าว เพื่อนนทีเหรอ? ชื่ออะไรเหรอน้อง?”

“ผมชื่อกุมภาครับ ชื่อเล่นชื่อกุมภ์” ผมยิ้มตอบกลับไป ดูเหมือนพี่เดือนคนนี้จะคุยง่ายกว่าที่คิด “แล้วเมื่อกี๊มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”

“เรื่องเดิมๆ ผู้หญิงมาจีบพี่แล้วขอคบน่ะ”

แสดงว่าเรื่องมีคนมาจีบนี้เป็นประจำเลยสินะ ผมพอจะเชื่ออยู่หรอกเพราะทั้งเก่งทั้งหน้าตาดีแบบนี้น่ะ

“อ๋อ ลำบากแย่เลยนะครับ ยังไงก็ผมขอตัวก่อนนะ พอดีต้องเอาหมูปิ้งไปให้เจ้าฝุ่นที่หลังโรงเรียนกิน”

“ฝุ่นหมาปอมตัวเล็กๆที่หลงมาจากไหนก็ไม่รู้น่ะเหรอ? ถ้าจำไม่ผิดฝุ่นมันชอบหมูปิ้งมากนี่นา”

“ครับ หลายวันก่อนผมนั่งกินหมูปิ้งอยู่หน้าตึกแล้วมันก็เดินมาจากไหนไม่รู้มามองกดดันผม” ว่าแล้วก็หัวเราะ คือเมื่อช่วงสี่ห้าวันก่อนผมนั่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งรอเพื่อนหน้าตึกเรียน เจ้าฝุ่นมันเดินเตาะแตะมาจากไหนไม่รู้แล้วนั่งมองไม้หมูปิ้งของผมจนใจอ่อนแบ่งให้กิน หลังจากนั้นมันก็ตามผมจนถึงคาบเรียนเลย

“ฝุ่นมันน่ารักดีนะ ตอนพี่เรียนม.5 พี่เคยเห็นมันไปนั่งมองเพื่อนพี่คนหนึ่งกินข้าวจนต้องยกหมูให้” พี่เดือนหัวเราะ และนั่นทำให้ผมได้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ฝืนธรรมชาติของเขาเป็นครั้งแรก มันเป็นยิ้มที่สดใสที่เปล่งออร่าของเขาออกมาเต็มที่

เป็นรอยยิ้มที่สามารถสะกดให้ผมตกอยู่ในภวังค์

“...กุมภ์?”

“อะ ครับๆ เอ่อ..ผมไปก่อนนะครับ” ผมยกมือไหว้ลาคนอายุมากกว่าแล้วจากมาทันที ให้ตายเถอะ นี่ผมหลงรอยยิ้มผู้ชายกันเองไปตั้งแต่ตอนไหน

แต่ผมก็ยอมรับจริงๆนั่นแหละว่ายิ้มนั้นมันสวยมาก

 

วันนี้ผมแยกกับเพื่อนที่หน้าโรงเรียน นทีต้องไปที่ร้านอาหารที่พ่อเขาเปิดเอาไว้เพื่อไปเล่นดนตรีให้ทุกวันพฤหัส ส่วนคู่หูอุ้มดินนั้นไปต่อที่ร้านเกมแถวๆนี้ ผมจึงต้องยืนรอรถสายไปที่เรียนพิเศษคนเดียว แถมฟ้าฝนยังดูเหมือนว่าจะตั้งเค้าตกเร็วๆนี้เสียด้วย

ขอให้ตกหลังจากไปถึงที่เรียนแล้วเถอะ

ซ่า

สัด พูดไม่ทันขาดคำ

ผมวิ่งมาหลบฝนตรงลานจอดรถที่ใกล้ๆกันของโรงเรียน พอดีมีรางน้ำฝนยื่นออกมายาวพอสมควรทำให้ผมได้อาศัยที่นี่เป็นที่กำบังชั่วคราว แต่ปัญหาที่ตามมาก็คือหลังจากนี้ผมจะไปเรียนยังไงนี่สิ..

ปรี๊ด

“หืม?”

ผมหันไปตามเสียงแตรรถของใครสักคน เป็นรถวีออสสีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังฝ่าฝนตรงเข้ามาทางจุดที่ผมยืนอยู่ ก่อนที่จะหยุดแล้วคนขับปรับกระจกรถต่ำลง

“พี่เดือน?”

“ทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ล่ะ จะโดนละอองฝนเอานะ”

“อ่า พอดีว่าหลบตรงนี้มันใกล้กับจุดรอรถสายที่สุดแล้วครับ เดี๋ยวฝนหยุดผมก็จะไปยืนรอใหม่”

“วันนี้ก็มีเรียนเหรอ? ที่เดิมรึเปล่า?” ผมพยักหน้า “พี่ก็จะไปเหมือนกัน ไปด้วยกันเลยมั๊ย?”

“จะดีเหรอครับ?”

“พี่ไม่ได้หวงรถเหมือนคุณชายในนิยายสักหน่อย” พี่เดือนว่าพลางส่ายหัว “ขึ้นมาเถอะ”

“ขอบคุณครับพี่เดือน” ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูรถเพื่อนั่งข้างหลังทันที ไม่กล้านั่งหน้าหรอกครับ

ภายในรถพี่เดือนเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำหอมปรับอากาศคล้ายๆกลิ่นทะเล แต่สิ่งที่ขัดตาก็คือกองเอกสารที่วางไว้หลังรถจนแทบไม่มีที่นั่งตังหากล่ะที่ทำให้ผมต้องค่อยใช้มือเลื่อนออกไปอีกฝั่งจนสามารถหย่อนก้นลงได้

ระหว่างทางที่ไปที่เรียน ทั้งผมและพี่เดือนไม่ได้พูดอะไรมากมาย ฝนยังคงตกมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงที่เรียนพิเศษ พี่เดือนชวนผมเข้าไปพร้อมกันและเรียนคนละห้อง หวังว่าพี่เดือนจะไม่ทำปากกาหล่นอีกนะ

เมื่อเลิกเรียน ผมเห็นพี่เดือนออกมาจากห้องพร้อมๆกัน ต่างคนต่างยิ้มให้แล้วเดินไปชั้นล่างจนถึงหน้าประตู

“ฝนหยุดตกแล้ว กุมภ์กลับเองได้ใช่มั๊ย?”

“สบายมากครับ ทำไมเหรอครับพี่เดือน?”

“พอดีพี่มีเรียนต่ออีกสองที่น่ะ ไปก่อนนะ” พี่เดือนเดินไปที่รถของตัวเองแล้วขับบึ่งออกไปโดยที่ผมกำลังยืนงงอยู่

เขายังมีเรียนพิเศษต่ออีกสองที่เหรอ? ที่เมื่อวานรีบก็เพราะแบบนี้สินะ?

มิน่าถึงดูเหนื่อยๆ เรียนหนักนี่เอง แต่ถ้าเขาพยายามแล้วได้ผลตอบแทนที่ดีก็แล้วไป ไม่เกี่ยวกับผม

 

แต่ถึงจะบอกว่าไม่เกี่ยวก็เถอะ ยังไงก็อยากรู้อยู่ดีว่าทำไมตอนที่เดินไป ผมถึงเห็นสีหน้าของความไม่ชอบในสิ่งที่กำลังทำอยู่ด้วยกัน

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (14/09/2018 50%UP)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 14-09-2018 22:36:58

บทที่ 2

 

วันนี้วันเสาร์..

วันเสาร์ที่ผมจะต้องมาห้องสมุดเพื่อมาหาข้อมูลทำหนังสือ ถ้าใครจะมาถามว่ามีอินเทอร์เน็ตเพื่ออะไรล่ะก็ ผมขอดักคอไว้แล้วกัน ครูวิชาสังคมของผมเขาต้องการให้ใช้หนังสือที่ไม่มีวางขายเป็นอีบุ๊ค ไม่มีสแกนลงให้อ่านดังนั้นแล้วผมจึงต้องมานั่งก้มๆเงยๆตามชั้นหนังสือเก่าๆที่ห้องสมุดแห่งนี้เพื่อหาเป้าหมายที่ต้องการ

ส่วนเพื่อนสามคนที่เหลือแยกย้ายกันไปหาที่อื่น

ห้องสมุดที่ผมมานั้นเป็นห้องสมุดที่อยู่ในโรงพยาบาล หนังสือหนังหาเยอะมากพอสมควร บางทีเยอะกว่าห้องสมุดประจำจังหวัดด้วยซ้ำ คนที่มาส่วนใหญ่ก็เป็นเหล่าบรรดาคนที่มาเยี่ยมผู้ป่วยแล้วเดินผ่านมาหาอะไรอ่านฆ่าเวลา บางคนก็มาด้วยจุดประสงค์เดียวกันกับผม

ปัญหาอย่างเดียวตอนนี้ก็คือจุดที่ผมอยู่มันมีแต่ฝุ่น ซึ่งผมก็แพ้ฝุ่นรุนแรงมาก

“แค่ก”

นั่งไออยู่คนเดียวแบบนี้แย่ชะมัด รู้งี้เอาผ้าปิดปากมาด้วยดีกว่า ต้องแจ้งเจ้าหน้าที่ด้วยว่าโซนนี้ฝุ่นลงเยอะมาก จะถอยก็ไม่ได้เพราะต้องหาหนังสือต่อไป

“แค่ก แค่ก”

น้ำหูน้ำตาเริ่มไหลลงแล้ว แต่ก็ไม่หยุดหาต่อไป

“แค่ก แค่ก”

“เอ่อ..น้องครับ ช่วยเงียบหน่อยได้รึเปล่า?”

“อะ ขอโทษครับ” ผมหันไปก้มหัวนิดๆให้กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งยืนเลือกหนังสืออยู่ใกล้ๆกัน อิจฉาคนไม่แพ้ฝุ่นชะมัด อย่างมากก็แค่คัดจมูกหน่อยๆเวลาฝุ่นเข้าจมูก ส่วนผมนี่แทบจะมีผื่นแดงขึ้นเต็ม

อดทนไปอีกสักพักจนเจอคนร้ายที่ต้องการ ผมหยิบขึ้นมาแล้วอยากจะร้องไชโยดังๆ พอจะหันตัวเดินออกจากบริเวณนั้นผมก็ชนกับใครเข้าเสียก่อน

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่ก”

“กุมภ์?”

“พี่เดือน? สวัสดีครับ” ผมเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าที่กำลังสะพายกระเป๋าสีครีม พี่เดือนเลิกคิ้วขึ้นนิดๆราวกับว่าแปลกใจที่เจอผมที่นี่ “บังเอิญเจออีกแล้วนะครับเนี่ย”

“อืม ว่าแต่มาทำอะไรเหรอ? หาหนังสือไปทำรายงาน?”

“ครับ พอดีว่าครูสั่งให้หาเล่มนี้แล้วมันไม่มีเป็นอีบุ๊ค เลยต้องมาทนฝุ่นหาเนี่ยแหละ แค่ก”

“แพ้ฝุ่นเหรอ? จมูกหน้าตาแดงหมดแล้ว” พี่เดือนหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาออกมาแล้วยื่นให้ผม ผมจึงมองสลับไปมาระหว่างเขากับผ้าสีเขียวผืนเล็กๆนั่น “เอาไปใช้ก่อนแล้วค่อยซักคืนพี่ก็ได้”

“ขอบคุณครับ” ผมรับมาแล้วรีบเอาปิดจมูกตัวเอง “พี่เดือนมาหาหนังสือเหมือนกันเหรอครับ?”

“เปล่า พี่มานั่งอ่านหนังสือรอเรียนตอนเย็นน่ะ”

“พี่มีเรียนตอนเย็นด้วยเหรอครับ? ไม่เหนื่อยแย่เหรอ?” ผมมองคนขยันเรียนตรงหน้า ผมฟังมาจากนทีว่าพี่เดือนเรียนพิเศษทุกเย็น แต่ไม่คิดว่าจะลากยาวมาจนถึงเสาร์อาทิตย์ด้วย

“ไม่หรอกพี่ชินแล้ว...”

น่าแปลกที่ผมจับน้ำเสียงเหนื่อยจากเขาได้แม้ว่าปากจะบอกไม่เหนื่อย ทำไมเขาต้องโกหกตัวเองด้วยกัน

“ชินแล้วแต่พี่จะเรียนเยอะไปรึเปล่าครับ...เฮ้อ พักผ่อนบ้างก็ดี” ผมถอนหายใจเมื่อพี่เดือนทำท่าจะหยิบหนังสือสุ่มๆออกมาจากชั้น “นั่นหนังสือระดับมหาลัยเลยนะครับ พี่จะอ่านเหรอ?”

“พี่อ่านล่วงหน้าจนไปถึงของปีสองแล้วล่ะ”

“หา? จริงจังรึเปล่าครับ?!” ตาผมเบิกขึ้นเพราะความตกใจ

“ศึกษาไว้แต่เนิ่นๆก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?” พี่เดือนหันมาทำท่าแปลกใจแต่มือก็ยังคงหยิบหนังสือออกมาเรื่อยๆจนแทบจะล้น อย่าบอกนะว่าเขาจะอ่านนั่นทั้งหมด? เกินความสามารถมนุษย์ไปแล้ว

“พี่เดือนครับ ผมรู้ว่าพี่อยากจะทำความเข้าใจกับเนื้อหาล่วงหน้า แต่ไม่ใช่ว่าพี่ต้องบ้าอ่านขนาดนั้น วันละเล่มก็พอครับ”

“พี่ชินแล้ว”

คำก็ชิน สองคำก็ชิน ให้ตายสิ คนดังของโรงเรียนทำไมถึงมีนิสัยแปลกๆแบบนี้กันได้ “งั้นผมจะสอนให้พี่ชินกับชีวิตคนปกติดีมั๊ยครับ พี่ใช้ชีวิตแบบหุ่นยนต์มาก”

เขาชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะทำเป็นหูทวนลมเดินออกไปหาที่นั่ง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เดือนต้องชะงักตอนที่ผมบอกว่าชีวิตพี่เดือนเหมือนหุ่นยนต์ รู้ตัวอีกทีผมก็เดินมานั่งตรงข้ามกับพี่เดือนที่วางปากกากับกระดาษเต็มโต๊ะแล้ว

“เอ่อ...เมื่อกี๊ผมขอโทษนะครับที่พูดอะไรผิดไป..”

“กุมภ์ไม่ได้พูดอะไรผิดหรอก พี่แค่นึกได้ว่ากุมภ์คนแรกเลยนะที่บอกกับพี่แบบนี้”

“ครับ?”

“เพื่อนพี่ไม่เคยพูดเลยว่าชีวิตพี่เหมือนหุ่นยนต์ มีแต่บอกว่าเป็นเหมือนคุณชายสมบูรณ์แบบ ทำอะไรก็เป๊ะอยู่ในกรอบ ใครๆก็ยกย่องในความสามารถ...” พี่เดือนพูดไปจดไป “จนวันนี้รุ่นน้องที่รู้จักไม่กี่วันก็มาพูดให้พี่”

“...” ผมตีหน้ามุ่ยไปเพราะเหมือนพี่เดือนกำลังหลอกด่ากลายๆว่าผมยุ่งกับเขามากเกินไปทั้งที่พี่เดือนคงไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่

พี่เดือนนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ส่วนผมก็กางหนังสือเปิดทำรายงานที่ต้องพิมพ์ส่งวันอังคารนี้ อิงหน้าหนังสือไปหลายหน้าพอตัว จนกระทั่งผมดูเวลาจากโทรศัพท์ตัวเองแล้วเห็นว่าเกือบจะเที่ยงวันแล้ว

 

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 11.48 pm

ฮัลโหล มีใครหาหนังสือที่ครูว่าเจอมั๊ย

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 11.48 pm

กูเจอเล่มนึง

กุมภ์ 11.48 pm

เจอเล่มนึงที่นี่อะ แต่ฝุ่นเยอะมาก เกือบตาย

 

ผมวางโทรศัพท์ลง มองหน้าคนที่กำลังมีสมาธิกับหนังสือ ท้องผมเริ่มจะร้องเตือนว่าถึงเวลาที่ต้องเอาอะไรลงท้องแล้วก็มองคนข้างหน้าอีกครั้ง

พี่เดือนจะหิวรึยังนะ

ผมเรียกพี่เดือนสองสามครั้ง แต่พี่เดือนก็ยังคงนิ่งมีสมาธิกับหนังสือ จนผมต้องเปลี่ยนวิธีมาเป็นการสะกิดเขาที่มือ เท่านั้นแหละพี่เขาสะดุ้งราวกับว่าถูกน้ำร้อนลวก

“อ๊ะ! ...มีอะไรเหรอ?”

“พี่เดือนครับ ใกล้จะเที่ยงแล้ว พี่หิวรึยัง ผมว่าจะชวนพี่ไปกินข้าวที่โรงอาหารที่นี่อยู่”

“..เหมือนเพิ่งอ่านไปแค่สิบนาทีเอง จะเที่ยงแล้วเหรอ...” พี่เดือนหยิบไอโฟนตัวเองออกมาดูเวลาบ้างแล้วเก็บข้าวของลงกระเป๋า “ไปด้วยกันเลยดีกว่า”

ผมกับพี่เดือนเดินออกจากห้องสมุดด้วยกันแล้วตรงไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ถึงรสชาติจะจืดไปนิดแต่ก็ทำยังไงได้ในเมื่อร้านข้างนอกราคามันแพงเกินไปหน่อย

“ป้าครับ ผมเอาข้าวขาหมูจานนึงนะครับ”

“ผมเอาข้าวมันไก่เอาแต่เนื้อนะครับ”

“พี่เดือนเอาน้ำอะไรครับ? เดี๋ยวผมไปสั่งให้”

“พี่เอาน้ำมะนาวปั่นแก้วนึงนะ ไม่ใส่น้ำตาล”

คนบ้าอะไรกินน้ำมะนาวไม่ใส่น้ำตาลวะ

ผมอยากจะถามแบบนั้นกับเขาแต่ก็เงียบเอาไว้ไปสั่งที่ร้านเครื่องดื่ม หันมาอีกทีพี่เดือนก็ถือจานข้าวหาโต๊ะนั่งเสียแล้ว และถ้ามองดีๆพี่เดือนถือจานข้าวขาหมูมาให้ผมด้วย

“น้ำมะนาวครับ”

“กุมภ์กินกาแฟ? พี่เพิ่งรู้นะเนี่ย” รู้นานแล้วสิน่าแปลก “ที่บ้านพี่มีแต่พ่อชงทุกเช้า”

“ผมชินตั้งแต่ช่วงม.ต้นแล้วครับ ตอนนั้นผมมีงานแข่งถ่ายภาพที่ต้องส่ง แล้วทีนี้ผมต้องอยู่ดึกเพื่อแต่งรูป จะพึ่งเครื่องดื่มชูกำลังก็กลัวแรงเกินไปอีก”

“งั้นเหรอ” พี่เดือนไม่พูดอะไรต่อ เขาตักน้ำจิ้มข้าวมันไก่ราดลงไปนิดหน่อย ยกช้อนตักอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวราวกับผู้ดี ผมก็ไม่กวนเขาเพราะต่างคนต่างกิน

หลังจากที่จัดการอาหารกลางวันของตัวเองเสร็จ ผมกับพี่เดือนก็กลับเข้ามาในห้องสมุดจนกระทั่งถึงช่วงเย็นที่พี่เดือนต้องไปเรียนพิเศษต่อ ผมไม่ได้ตามไปส่งเขาที่รถเพราะตัวเองก็ต้องรอรถกลับบ้านเช่นกัน ทันใดนั้นผมก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีกำลังนั่งอยู่บนรถขากลับ

“นที? มึงมาไงเนี่ย”

“กูก็นั่งรถมามั๊ย..”

“มึงมีมอเตอร์ไซค์นี่นา” ผมเขยิบไปนั่งข้างๆคนตัวสูงใส่แว่นที่วันนี้แต่งตัวสบายๆเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ปกติมันจะขี่ฟีโน่สีชมพูติดสติ๊กเกอร์รูปหมีขาวตัวเล็กๆมาโรงเรียน แต่วันนี้ดันมานั่งรถสายได้

“รถกูเสีย กำลังเข้าศูนย์ซ่อม นู่นแหละวันอังคารถึงได้” นทีมันเบะปากให้แล้วถลาตัวเขามาเกาะแกะไหล่ไม่แคร์สายตาชาวบ้านที่นั่งรถด้วย “ไอ้กุมภ์ ตัวมึงทำไมมีกลิ่นน้ำหอมอะ?”

“หืม? กูไม่เคยฉีดนะ?”

“เนี่ยๆ มือมึงก็มีกลิ่นน้ำหอมทะเลอะ หอมมากด้วย รึว่ามึงไปนั่งนัวเนียกับสาวที่ไหน?!”

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย! ดีดหน้าผากกูทำไมเนี่ย?!”

“เพ้อเจ้อไอ้นี่ สงสัยเป็นตอนที่พี่เดือนประคองกูตอนกูเกือบหงายหลังจากบันไดหยิบหนังสือมั๊ง?”

“มึงเจอพี่เดือนด้วย?”

ผมพยักหน้าให้มัน ช่วงบ่ายที่พวกเรากลับเข้ามาในห้องสมุด ผมพิมพ์งานเสร็จหมดแล้วจึงเดินไปที่ชั้นหนังสืออ่านเล่น แต่บังเอิญว่าที่อยู่ต่ำกว่าระดับความสูงผมนั้นมีแต่หนังสือแนวปรัชญาที่เข้าใจยากยิ่งกว่าสูตรเลขคณิตเพิ่มเติม ทำให้ผมต้องลากบันไดเล็กๆที่อยู่ตรงตู้หนังสือข้างๆมาปีนหาหนังสืออื่นอ่าน พอหยิบได้ผมก็ทรงตัวไม่อยู่จะร่วงลงจากบันได โชคดีที่พี่เดือนเดินมาเก็บหนังสือแล้วเขามารับตัวผมทัน หลังผมแทนที่จะได้กระแทกพื้นก็กระแทกกับหน้าอกแน่นๆของเขา มือพี่เดือนข้างหนึ่งประคองมือที่ผมถือหนังสือเอาไว้ไม่ให้หนังสือหล่น

ผมจำได้ว่าผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆมาจากตัวพี่เดือน แต่หลังจากนั้นก็โดนเขาดุเรื่องไม่ระวังตัวจนหงอย

“มึงนี่ท่าทางจะได้เจอกับพี่เขามากกว่ากูที่เป็นญาติแท้ๆอีก” นทียักไหล่ตัวเอง แล้วเขาก็ถามถึงงานที่ผมดั้นด้นคลุกฝุ่นหาที่ชั้นหนังสือ เขาบอกว่าเขายืมกลับบ้านเพราะยังทำไม่เสร็จ ส่วนผมที่จัดการเรียบร้อยแล้วก็ยิ้มเย้ย

พอถึงหน้าบ้านผม ผมก็โบกมือลานทีคนขี้แงที่มันขออะไรบ้าๆกับผมว่า ช่วยนั่งรถสายไปถึงบ้านเขาแล้ววนกลับมาได้มั๊ย คือ...มันจะขี้เหงาอะไรขนาดนั้นครับเพื่อน

 

สองวันต่อมาหรือวันจันทร์ ผมก็นั่งรถไปโรงเรียนตามปกติ แวะซื้อหมูปิ้งให้เจ้าฝุ่นหลังโรงเรียน แต่พอเดินมาเรื่อยๆก็เห็นเงาของเพื่อนสนิทกำลังหันหลังเล่นกีตาร์อยู่คนเดียว ผมจึงค่อยๆย่องเข้าไปแล้วตะโกนใส่หูมัน

“ว่าไงไอ้แม่น้ำ!”

“พ่อจ๋า!!”

นทีมันสะดุ้งจนดีดกีตาร์หลุดจังหวะ หนำซ้ำมือมันยังปัดมาโดนแว่นตัวเองตกพื้นเผยหน้าหล่อๆของมันที่ตอนนี้มีน้ำตาซึมจากความตกใจ

“ไอ้เชี่ยกุมภ์! ถ้ากูหัวใจวายตายมึงไปหาเมียมาปั้มลูกคืนพ่อกับแม่กูเลยนะ!” มันว่าพลางใช้นิ้วเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ก้มลงไปเก็บแว่นตาที่ตกพื้น “เลนส์จะแตกมั๊ยเนี่ย”

“ไม่หรอกน่า”

นทีใส่แว่นกลับไปเหมือนเดิม ก่อนที่มันจะหันมาเห็นถุงหมูปิ้งในมือของผม “จะเอาไปให้ฝุ่นเหรอ? กูอยากเล่นกับมันอะ เดี๋ยวกูเอาไปให้เอง”

“ตามใจ” ผมยื่นให้นทีที่รีบวางกีตาร์ลงแล้ววิ่งไปทางเกาะกลางถนนเล็กๆที่เป็นที่ตั้งศาลพระภูมิเล็กๆ ยืนเรียกชื่อเจ้าหมาปอมอยู่พักนึงก่อนที่จะมีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆวิ่งเข้าไปหา จากนั้นไอ้เพื่อนแม่น้ำมันก็อยู่ในโลกส่วนตัวไปทันที

ผมนั่งลงกับม้านั่งแถวๆนั้นเพื่อเฝ้าของให้นที กีตาร์เป็นลูกรักของมันที่ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแตะทั้งนั้น จนกระทั่งผมได้ยินเสียงใครมานั่งข้างๆผม

“พี่นั่งด้วยนะ พอดีที่มันเต็ม”

พี่เดือนโผล่เข้ามาในชุดนักเรียนพร้อมกับถุงพลาสติกห่ออาหาร เขาหยิบแซนด์วิชที่มีมะเขือเทศทะลักออกมาอย่างน่ากลัว ผมเกลียดมะเขือเทศอยู่แล้วแต่ยิ่งเห็นสภาพที่ถูกหั่นเละๆอย่างนั้นยิ่งเสียวไส้

“...พี่มีอีกชิ้นนะ เอารึเปล่า?”

“เอ่อ..ไม่หรอกครับ ผมไม่ชอบมะเขือเทศเท่าไหร่”

“พี่ว่ารสเปรี้ยวๆมันอร่อยดีนะ?” พี่เดือนเคี้ยวแซนด์วิชในปากอย่างเอาเรื่อง แค่เสียงผมก็สัมผัสได้ถึงความชุ่มช่ำที่ผมไม่ค่อยปรารถนามันเสียเท่าไหร่ ผมเหลือบไปมองในถุงพลาสติกผมก็เห็นว่ามีน้ำมะนาวอีกขวดกับลูกอมรสเปรี้ยวจี๊ดขึ้นสมองอีกห่อนึง

พี่เดือนเป็นคนกินรสเปรี้ยวจัดสินะ

“พี่เดือนครับ กินรสเปรี้ยวจัดไม่ดีนะครับ เดี๋ยวจะแสบกระเพาะเอา” ผมว่าพลางใช้มือหยิบน้ำมะนาวขวดออกมา “กรดเยอะเกินจำเป็นด้วย ส่วนนี่ก็มีดีแต่จะทำให้กระเพาะพี่เป็นรู ทำไมพี่ไม่ดูแลตัวเองเลย”

พี่เดือนมองผมตาค้างก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา

...ฉิบ ลืมตัวว่าพี่เดือนไม่ใช่เพื่อนหรือน้องผม

“อ่า..ถ้าผมพูดมากเกินไปผมก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะครับ” ผมวางขวดน้ำมะนาวลงแล้วปล่อยให้คนอายุมากกว่าหัวเราะปิดปากตายิ้ม เขาวางแซนด์วิชลงแล้วหยิบขวดน้ำเปล่าออกมาแทน

“พี่จะลองทำดูก็ได้” เขาว่าแล้วจิบน้ำ “เพื่อนพี่ก็บอกว่าพี่กินรสเปรี้ยว แต่ไม่เคยบอกให้พี่ลดเลย”

“เหมือนพี่กำลังบอกกลายๆว่าผมเสือ--” ผมหยุดคำพูดเอาไว้ให้เขาต่อเอาเอง แต่นั่นยิ่งทำให้พี่เดือนหัวเราะใหญ่

“คิดไปเองรึเปล่า พี่ไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” พี่เดือนใช้มือข้างที่ไม่ได้จับแซนด์วิชผลักผมเบาๆ “นานๆทีมีคนมาห่วงพี่แบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกันแหะ”

“กุมภ์! ไปเข้าแถวกันเถอะ” นทีวิ่งกลับมากับถุงเปล่า พอเห็นพี่เดือนก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วเก็บกีตาร์ตัวเองลงกระเป๋า “สบายดีมั๊ยครับพี่”

“อืม แล้วน้องล่ะ? เข้าเรียนที่นี่โอเครึเปล่า?”

“ครับ ตอนแรกๆก็ปรับตัวไม่ค่อยได้ แต่ตอนนี้ได้เพื่อนดีๆตั้งสามคน” นทีแจกรอยยิ้มให้พี่เดือนแล้วจูงแขนผมให้วิ่งตามไป “ว่างๆเจอกันนะครับพี่เดือน!”

หลังจากที่ผมโดนนทีลากออกมา ผมก็ด่ามันไปหนึ่งรอบเรื่องที่มันดึงข้อมือผมแรงเกินไปจนเจ็บ มันก็งอแงรอขอโทษจนคนหันมามองกันทั้งโรงเรียน เออดี มองว่าผมเป็นคนรังแกคนตัวสูงให้หมดเลย

 

เมื่อพวกผมรอดพ้นจนมาถึงคาบพักเที่ยงได้ กลุ่มผมสี่คนก็เดินลงมาจากตึกเพื่อมาหาอะไรกินที่โรงอาหาร รสชาติไม่อร่อยก็จริงแต่ก็ต้องทนเพื่อความอยู่รอด ยังดีที่มีขนมนมเนยขายไม่งั้นข้าวที่ให้มาพอเด็กสามขวบกินคงไม่ช่วยอะไรในการยืดอายุนักเรียนอย่างเราๆนัก

ผมแยกตัวไปยืนต่อแถวซื้อข้าวราดแกงร้านประจำ เมื่อถึงคิวผม ผมก็ยืนมองกับข้าวตรงหน้าด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย

กินหมดแล้วนี่นา

ผัดไข่ก็โอเคนะ แต่ว่าก็อยากกินผัดพริกแกงด้วย วันนี้มีไข่ตุ๋นด้วยเหรอ? นั่นมันแกงเทโพหมูสามชั้นเน้นๆนี่นา

“...เอาแกงเทโพกับผัดไข่ครับ”

“ผมเอาผัดเปรี้ยวหวานขอมะเขือเทศเยอะๆนะครับ”

อ๊ะ

“ว่าไง เจอรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย” พี่เดือนมองผมในขณะที่เขารับจานอาหารของเขามา มือหยิบถ้วยเล็กๆมาใส่น้ำส้มสายชูลงไป

“ผมบอกว่าอย่ากินเปรี้ยวให้มากไงครับ”

“นี่พี่กินน้อยกว่าที่ผ่านมาเกินครึ่งเลยนะ” พี่เดือนยื่นถ้วยน้ำส้มสายชูให้ผมเห็น นี่ขนาดเกินครึ่ง น้ำสีใสมีพริกยังเกือบจะถึงครึ่งถ้วยนั่นเลย “...ก็ได้ๆ พี่จะงดเปรี้ยวหนึ่งวันเพื่อกุมภ์”

“พี่ประชดผมแน่ๆ” ผมเบะปากให้พี่เดือนก่อนที่จะเดินออกมา แต่ไม่รู้ว่าทำไมพี่เดือนถึงได้เดินตามมาด้วย “พี่ตามผมมาทำไม?”

“โต๊ะพี่อยู่แถวๆนี้”

ผมไม่สนใจต่อ ตรงไปที่โต๊ะที่เพื่อนพากันจองเอาไว้ พี่เดือนเดินแยกไปอีกทาง ผมเห็นว่ามีเพื่อนคู่ชายหญิงกำลังโบกมือเรียกเขาอยู่ แต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือบริเวณรอบๆโต๊ะที่พี่เดือนนั่งเริ่มมีผู้หญิงมานั่งจับจอง

“โห เพิ่งเคยเห็นพี่เดือนแบบใกล้ๆ แป๊บเดียวสาวล้อมโต๊ะเลย” ดินยกแก้วน้ำชาเย็นขึ้นมาดูด สายตาก็มองรุ่นพี่ผู้หญิงที่นั่งแถวโต๊ะพี่เดือนไปด้วย “แต่ละคนนี่ไม่จ้องพี่เดือนเล้ยย”

“ก็พี่เดือนทั้งเก่งทั้งหล่อ ใครไม่จ้องงาบก็น่าเสียดายสิ” คราวนี้เป็นอุ้มที่แทรกขึ้นมา “แต่ขอโทษที กูรู้ว่ากูไม่มีดีพอสำหรับพี่เขา และกูก็ไม่ได้สนใจผู้ชายตัวสูงด้วย ตัวเล็กๆสิน่าปกป้อง”

“ดักคอไว้เลยนะ กำลังจะพูดเชียวว่ามึงตายด้านเหรอ” นทีแทรกขึ้นพร้อมกับจิ้มแครอทชี้หน้าอุ้ม

“จะว่าไปแล้วพี่เดือนนี่ก็น่าสงสารอยู่นิดๆนะ” ผมเป็นคนพูดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มเลิกคิ้ว “เมื่อวันเสาร์กูไปทำงานที่ห้องสมุดแล้วเจอพี่เดือนพอดี พี่เขาบอกว่ามาอ่านหนังสือรอเวลาเรียนตอนเย็น แล้วพวกมึงเชื่อปะว่าหนังสือที่พี่เดือนอ่านน่ะมีแต่เนื้อหาของพวกเรียนมหาลัยแล้วทั้งนั้น อีกอย่างคือกูสัมผัสได้ถึงสายตาเหนื่อยๆของพี่เขาอะ”

“นี่มึงสโตรกเขารึไงวะเนี่ย” อุ้มมองหน้าผมแล้วเบิกตาขึ้น “ตายแล้ว คุณแม่จะบ้าผู้ชายไม่ได้นะคะ”

“สัด กูเป็นผู้ชาย” ผมชูนิ้วกางให้อุ้มไป ไม่มีหรอกครับสำหรับการให้เกียรติผู้หญิงในกลุ่มนี้ เอาจริงๆอุ้มแม่งแมนกว่านทีด้วยซ้ำไป “กูบังเอิญเจอพี่เดือนบ่อยเฉยๆ”

“แต่เขาว่าถ้าบังเอิญเจอเกินสามครั้งมันคือ…” อุ้มยิ้มเย้ยผม “มึงเจอพี่เขากี่รอบแล้วล่ะ”

“ครั้งแรกก็ที่เรียนพิเศษ ครั้งที่สองที่สนามฟุตบอลเมื่อวันพฤหัสที่แล้ว ครั้งที่สามที่ห้องสมุด---”

“โป๊ะเช้ะ!” ดินตบเข่าฉาดแล้วหัวเราะกับอุ้ม นทีที่กำลังดูงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาแบบเดียวกัน

พวกมันพูดถึงอะไรวะ?

“คือ..กูไม่เข้าใจ”

“มึงเคยเชื่อในเรื่องพรหมลิขิตปะ” ดินดึงให้ผมโน้มตัวลงมาใกล้หน้าเขาเพื่อพูดเป่าหู “ถ้ามึงเชื่อ ยินดีด้วย”

“ฮะ?”

“เขาว่ากันว่าถ้าบังเอิญเจอกันสามครั้ง มันคือพรหมลิขิต” อุ้มยกแก้วนมสดขึ้นมาชูขึ้นกลางโรงอาหาร “แด่เพื่อนของกูที่กำลังจะมีเนื้อคู่”

“แด่เพื่อน” ดินหยิบแก้วชาเย็นขึ้นตาม แล้วมันก็ส่งสายตาไปดุนทีที่หันหน้าหันหลังงงไปคนเดียว “รอไรวะไอ้นที มึงก็ทำด้วยดิ”

“ฮะ? อะ...แด่เพื่อน?” นทีชูแก้วน้ำสตรอเบอร์รี่ขึ้นมางงๆ น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยคำถาม “...เรื่องไรวะ?”

“พอดีว่าคุณแม่ของพวกเราทั้งสามกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาน่ะสิ มึงควรจะแสดงความยินดีกับแม่มึงด้วยนะ” อุ้มยกมือลูบหัวชายสูงกว่าด้วยความไม่ถือเรื่องเล่นหัวผู้ชาย นทีนั่งนิ่งชั่วครู่แล้วมันก็ยิ้มกว้าง

“อ๋อออออ หึหึ”

จะบอกว่าเสียงหัวเราะนทีแม่งอย่างเหี้ยม น่ากลัวมากราวกับว่ามีเรื่องสนุกได้แกล้งผมแล้ว

“พอเลยๆ อย่างมากก็รุ่นพี่รุ่นน้องนั่นแหละ” ผมลุกขึ้นออกจากที่นั่งแล้วเดินไปเก็บจานอาหารโดยทิ้งให้สามคนที่เหลือวิ่งตามกันไม่ทัน

พรหมลิขิตเหรอ...ถ้าให้พูดว่าเชื่อมั๊ยก็เชื่อนั่นแหละ แต่ทำไมพวกนี้ต้องตีโพยตีพายว่าผมกับพี่เดือนต้องเป็นเนื้อคู่กัน ผมกับเขาก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ อีกอย่างก็คือผมไม่ใช่เกย์ ถึงจะเคยมองว่าคนนั่นคนนี้หล่อแต่ก็ใช่ว่าผมจะชอบผู้ชายด้วยกันสักหน่อย...

ถึงจะไม่เคยมองผู้หญิงก็เถอะ ผมอาจจะเป็นไบก็ได้

 

“นักเรียน ภายในจันทร์หน้าต้องส่งใบงานที่ครูให้ไปนะครับ เลิกชั้นได้”

เสียงของหัวหน้าห้องดังขึ้นหลังจากที่ครูบอกเลิกชั้น นี่ยังไม่ทันบ่ายสามก็เลิกแล้วเพราะว่าครูมีประชุม กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ เอายังไงดีวะ

“ไปห้องสมุดกันปะกุมภ์” ดินชวนผมไปนั่งเล่นที่ห้องสมุด มันไม่ได้ไปอ่านหนังสือหรอก มันจะไปนั่งเล่นเกมเพราะเน็ทตึกห้องสมุดแรงสุดในโรงเรียนแล้ว

“ก็ได้ จะได้ทำงานด้วย”

“ขยันฉิบ”

“แน่นอน นี่ใคร กุมภ์เอง” ผมทุบอกไปหนึ่งรอบ “แล้วก็อย่ามาขอลอกนะ รอบนี้ไม่อนุมัติ”

“ครับแม่” ดินตอบเสียงหน่ายเมื่อผมรู้ทันมัน “ไปกันเถอะ”

ผมสองคนเดินมาที่ห้องสมุดที่อยู่ใกล้ๆกับโรงอาหาร นักเรียนส่วนใหญ่เลือกที่จะกลับบ้านกันไปแล้วทำให้มีเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ข้างใน ดินมันหันมาสะกิดผมขอไปนั่งใกล้ๆกับชั้นหนังสือการ์ตูน ส่วนผมเดินมาตรงชั้นหนังสือสำหรับทำรายงาน

ถ้าจำไม่ผิดครูน่าจะให้ทำเรื่องเกี่ยวกับพืชและเห็ดมีพืชนี่นา..

หนังสือเกี่ยวกับพวกนี้อยู่ตรงไหนกัน?

ผมเดินวนจนเกือบหลงอยู่ในเขาวงกตชั้นหนังสือ ทำไมผมถึงหาหนังสือที่ต้องการไม่เคยเจอเลยสักครั้ง ถ้าจะเจอก็คง...

จุดอับที่สุดของห้องสมุดที่มีหนังสือเก่าๆกองเอาไว้เป็นพะเนินสูงพร้อมกับฝุ่นจำนวนมหาศาลนั่น

เดอะฟัค

ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองขึ้นมาปิดจมูกไว้แล้วเดินเข้าไปยังส่วนที่มีฝุ่นเกาะหนาเตอะ รื้อๆไปสักพักก็เจอกับหนังสือพืชมีพิษ แต่ไม่ทันที่จะเดินออกไปก็เหลือบไปเห็นเงาอะไรสักอย่างอยู่ตรงพื้นเสียก่อน

คน?

ผมค่อยๆขยับร่างตัวเองเพื่อไปมองเงาสีดำของสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่ามนุษย์ ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะผ่อนคลาย เสียงหน้ากระดาษหนังสือพัดไปตามแรงลมของพัดลมเพดานอันเก่า ถึงจะเป็นมุมอับก็เถอะ แต่ผมก็ได้กลิ่นหอมจางๆออกมาจากร่างที่กำลังพิงผนังตรงพื้น

พี่เดือนกำลังนั่งหลับโดยที่ในมือมีหนังสือเปิดกางทิ้งเอาไว้ สองข้างตัวของเขามีปากกาดินสอวางเต็มพื้น สีหน้าดูอิดโรยอย่างชัดเจนแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาดูหลับอย่างไม่สบาย

ผมค่อยๆย่องเข้าไปมองหน้าพี่เดือนที่กำลังหลับชัดๆ พี่เดือนไม่ได้กรนหรือหายใจดังขนาดที่ว่าผมจะได้ยินทุกรอบ แต่มานอนตรงที่มีฝุ่นเยอะขนาดนี้จะดีเหรอ

“..ฮะ...ฮัดชิ่ว!”

เหี้ย..จะมาจามทำไมตอนนี้วะ?!

เสียงจามของผมทำให้คนที่กำลังหลับอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาสะบัดหัวนิดหน่อยพร้อมกับขยี้ตาตัวเองราวกับเด็กน้อยเพิ่งตื่นจากความฝันอันสวยงาม

ทำไมแลดูน่าเอ็นดู..

 “...กุมภ์?”

“..ครับ”

แล้วทำไมบรรยากาศมันถึงแปลกๆแบบนี้กัน...

“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้?”

“พี่นั่นแหละมานอนอะไรตรงนี้ ฝุ่นเยอะก็เยอะ นอนลงไปได้ยังไง”

ผมย้อนคนอายุมากกว่าตรงหน้า พี่เดือนก้มมองหนังสือนิดนึงแล้วยกขึ้นมาให้ผมดูด้วยสีหน้างงๆ ยังไม่ตื่นเต็มตาสินะ..

“พี่มานั่งอ่านหนังสือแถวนี้เพราะมันเงียบดี..ไปมาพี่คงเผลอหลับ” พี่เดือนยิ้มอ่อน “เมื่อคืนอ่านถึงตีสี่”

“ตีสี่?! บ้าไปแล้ว พี่นอนแค่สองชั่วโมงเพื่อตื่นมาโรงเรียนเนี่ยนะครับ?!” ผมร้องใส่หน้าพี่เดือนจนเขาเหวอไปนิดหน่อย แต่ก็ตั้งสติมาได้...สติผมเนี่ยแหละ “เฮ้อ...ใจเย็นสิวะไอ้กุมภ์...พี่เดือนจะฝืนตัวเองไปทำไมกัน เวลาพักผ่อนก็ให้เป็นเวลาพักผ่อนไม่ใช่อ่านเป็นบ้าเป็นหลังครับ”

“...อืม” พี่เดือนพยักหน้าให้เล็กน้อย “…ถ้าจำไม่ผิดตรงนี้เป็นโซนหนังสือเกี่ยวกับพืชพิษ ทำงานใช่มั๊ย?”

“ครับ”

“เล่มที่ถืออยู่น่ะมันเก่ามากแล้ว พี่จำได้ว่ามีเล่นหนึ่งค่อนข้างใหม่อยู่แถวๆนี้แหละ เดี๋ยวพี่หาให้” พี่เดือนไม่พูดเปล่าพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือสูงมากๆซึ่งอยู่อีกฝั่งของตัวผม พอเขาเดินไปที่ด้านหลังเพื่อหาหนังสือที่ว่า ผมก็เดินมาดูหนังสือที่ชั้นเดียวกันเพื่อฆ่าเวลารอ

พอผมดึงหนังสือหนาออกมาเล่มหนึ่ง ผมก็เห็นอีกฝั่งของชั้นหนังสือที่ตอนนี้พี่เดือนกำลังยืนอยู่ตรงกันข้ามกันพอดี ใบหน้าของเขาโผล่ออกมานิดเดียวเพราะว่าพี่เขาสูงกว่า ถ้าให้เดาก็คงกำลังเงยหน้าเพื่อหาหนังสือให้ผมอยู่

จะมีสักกี่คนที่ทำให้ขนาดนี้กัน

พอผมจ้องนานๆจนพี่เขาหยิบหนังสือลงมาเล่มหนึ่ง สายตาของพวกเราก็สบกันพอดี

พี่เดือนค่อยๆยิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน และไม่ใช่ยิ้มที่เป็นยิ้มบนแผ่นไวนิลหน้าโรงเรียน

มันดูนุ่มนวล ดูอ่อนโยนออกมาจากใจจริง สายตาส่งความรู้สึกน่าเข้าหาให้อย่างไม่น่าเชื่อ มันเริ่มทำให้ผมรู้สึกหลงรักรอยยิ้มแบบนี้ขึ้น แต่ไม่นานนักพี่เดือนก็ใช้นิ้วตัวเองชี้ที่ปากเหมือนกับกำลังจะบอกอะไรสักอย่างแล้วพูดเสียงเบาๆว่า

“รู้ตัวรึเปล่าว่ายิ้มน่ะ”

ผมเลิกคิ้ว แต่ก็ตอบเขากลับไปเหมือนกัน

“แล้วพี่รู้ตัวรึเปล่าครับว่าพี่ก็กำลังยิ้ม?”

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (08/09/2018 UP)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 16-09-2018 10:28:57

[Another 100%]

เมื่อพวกผมรอดพ้นจนมาถึงคาบพักเที่ยงได้ กลุ่มผมสี่คนก็เดินลงมาจากตึกเพื่อมาหาอะไรกินที่โรงอาหาร รสชาติไม่อร่อยก็จริงแต่ก็ต้องทนเพื่อความอยู่รอด ยังดีที่มีขนมนมเนยขายไม่งั้นข้าวที่ให้มาพอเด็กสามขวบกินคงไม่ช่วยอะไรในการยืดอายุเด็กนักเรียนอย่างเราๆนัก

ผมแยกตัวไปยืนต่อแถวซื้อข้าวราดแกงร้านประจำ เมื่อถึงคิวผม ผมก็ยืนมองกับข้าวตรงหน้าด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย
กินหมดแล้วนี่นา

ผัดไข่ก็โอเคนะ แต่ว่าก็อยากกินผัดพริกแกงด้วย วันนี้มีไข่ตุ๋นด้วยเหรอ? นั่นมันแกงเทโพหมูสามชั้นเน้นๆนี่นา

“...เอาแกงเทโพกับผัดไข่ครับ”

“ผมเอาผัดเปรี้ยวหวานขอมะเขือเทศเยอะๆนะครับ”

อ๊ะ

“ว่าไง เจอรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย” พี่เดือนมองผมในขณะที่เขารับจานอาหารของเขามา มือหยิบถ้วยเล็กๆมาใส่น้ำส้มสายชูลงไป
“ผมบอกว่าอย่ากินเปรี้ยวให้มากไงครับ”

“นี่พี่กินน้อยกว่าที่ผ่านมาเกินครึ่งเลยนะ” พี่เดือนยื่นถ้วยน้ำส้มสายชูให้ผมเห็น นี่ขนาดเกินครึ่ง น้ำสีใสมีพริกยังเกือบจะถึงครึ่งถ้วยนั่นเลย “...ก็ได้ๆ พี่จะงดเปรี้ยวหนึ่งวันเพื่อกุมภ์”

“พี่ประชดผมแน่ๆ” ผมเบะปากให้พี่เดือนก่อนที่จะเดินออกมา แต่ไม่รู้ว่าทำไมพี่เดือนถึงได้เดินตามมาด้วย “พี่ตามผมมาทำไม?”

“โต๊ะพี่อยู่แถวๆนี้”

ผมไม่สนใจต่อ ตรงไปที่โต๊ะที่เพื่อนพากันจองเอาไว้ พี่เดือนเดินแยกไปอีกทาง ผมเห็นว่ามีเพื่อนคู่ชายหญิงกำลังโบกมือเรียกเขาอยู่ แต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือบริเวณรอบๆโต๊ะที่พี่เดือนนั่งเริ่มมีผู้หญิงมานั่งจับจอง

“โห เพิ่งเคยเห็นพี่เดือนแบบใกล้ๆ แป๊บเดียวสาวล้อมโต๊ะเลย” ดินยกแก้วน้ำชาเย็นขึ้นมาดูด สายตาก็มองรุ่นพี่ผู้หญิงที่นั่งแถวโต๊ะพี่เดือนไปด้วย “แต่ละคนนี่ไม่จ้องพี่เดือนเล้ยย”

“ก็พี่เดือนทั้งเก่งทั้งหล่อ ใครไม่จ้องงาบก็น่าเสียดายสิ” คราวนี้เป็นอุ้มที่แทรกขึ้นมา “แต่ขอโทษที กูรู้ว่ากูไม่มีดีพอสำหรับพี่เขา และกูก็ไม่ได้สนใจผู้ชายตัวสูงด้วย ตัวเล็กๆสิน่าปกป้อง”

“ดักคอไว้เลยนะ กำลังจะพูดเชียวว่ามึงตายด้านเหรอ” นทีแทรกขึ้นพร้อมกับจิ้มแครอทชี้หน้าอุ้ม

“จะว่าไปแล้วพี่เดือนนี่ก็น่าสงสารอยู่นิดๆนะ” ผมเป็นคนพูดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มเลิกคิ้ว “เมื่อวันเสาร์กูไปทำงานที่ห้องสมุดแล้วเจอพี่เดือนพอดี พี่เขาบอกว่ามาอ่านหนังสือรอเวลาเรียนตอนเย็น แล้วพวกมึงเชื่อปะว่าหนังสือที่พี่เดือนอ่านน่ะมีแต่เนื้อหาของพวกเรียนมหาลัยแล้วทั้งนั้น อีกอย่างคือกูสัมผัสได้ยินสายตาเหนื่อยๆของพี่เขาอะ”

“นี่มึงสโตรกเขารึไงวะเนี่ย” อุ้มมองหน้าผมแล้วเบิกตาขึ้น “ตายแล้ว คุณแม่จะบ้าผู้ชายไม่ได้นะคะ”

“สัด กูเป็นผู้ชาย” ผมชูนิ้วกางให้อุ้มไป ไม่มีหรอกครับสำหรับการให้เกียรติ์ผู้หญิงในกลุ่มนี้ เอาจริงๆอุ้มแม่งแมนกว่านทีด้วยซ้ำไป “กูบังเอิญเจอพี่เดือนบ่อยเฉยๆ”

“แต่เขาว่าถ้าบังเอิญเจอเกินสามครั้งมันคือ…” อุ้มยิ้มเย้ยผม “มึงเจอพี่เขากี่รอบแล้วล่ะ”

“ครั้งแรกก็ที่เรียนพิเศษ ครั้งที่สองที่สนามฟุตบอลเมื่อวันพฤหัสที่แล้ว ครั้งที่สามที่ห้องสมุด---”

“โป๊ะเช้ะ!” ดินตบเข่าฉาดแล้วหัวเราะกับอุ้ม นทีที่กำลังดูงงๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาแบบเดียวกัน

พวกมันพูดถึงอะไรวะ?

“คือ..กูไม่เข้าใจ”

“มึงเคยเชื่อในเรื่องพรหมลิขิตปะ” ดินดึงให้ผมโน้มตัวลงมาใกล้หน้าเขาเพื่อพูดเป่าหู “ถ้ามึงเชื่อ ยินดีด้วย”

“ฮะ?”

“เขาว่ากันว่าถ้าบังเอิญเจอกันสามครั้ง มันคือพรหมลิขิต” อุ้มยกแก้วนมสดขึ้นมาชูขึ้นกลางโรงอาหาร “แด่เพื่อนของกูที่กำลังจะมีเนื้อคู่”

“แด่เพื่อน” ดินหยิบแก้วชาเย็นขึ้นตาม แล้วมันก็ส่งสายตาไปดุนทีที่หันหน้าหันหลังงงไปคนเดียว “รอไรวะไอ้นที มึงก็ทำด้วยดิ”

“ฮะ? อะ...แด่เพื่อน?” นทีชูแก้วน้ำสตรอเบอร์รี่ขึ้นมางง น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยคำถาม “...เรื่องไรวะ?”

“พอดีว่าคุณแม่ของพวกเราทั้งสามกำลังจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาน่ะสิ มึงควรจะแสดงความยินดีกับแม่มึงด้วยนะ” อุ้มยกมือลูบหัวชายสูงกว่าด้วยความไม่ถือเรื่องเล่นหัวผู้ชาย นทีนั่งนิ่งชั่วครู่แล้วมันก็ยิ้มกว้าง

“อ๋อออออ หึหึ”

จะบอกว่าเสียงหัวเราะนทีแม่งอย่างเหี้ยม น่ากลัวมากราวกับว่ามีเรื่องสนุกได้แกล้งผมแล้ว

“พอเลยๆ อย่างมากก็รุ่นพี่รุ่นน้องนั่นแหละ” ผมลุกขึ้นออกจากที่นั่งแล้วเดินไปเก็บจานอาหารโดยทิ้งให้สามคนที่เหลือวิ่งตามกันไม่ทัน

พรหมลิขิตเหรอ...ถ้าให้พูดว่าเชื่อมั๊ยก็เชื่อนั่นแหละ แต่ทำไมพวกนี้ต้องตีโพยตีพายว่าผมกับพี่เดือนต้องเป็นเนื้อคู่กัน ผมกับเขาก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ อีกอย่างก็คือผมไม่ใช่เกย์ ถึงจะเคยมองว่าคนนั่นคนนี้หล่อแต่ก็ใช่ว่าผมจะชอบผู้ชายด้วยกันสักหน่อย...

ถึงจะไม่เคยมองผู้หญิงก็เถอะ ผมอาจจะเป็นไบก็ได้


“นักเรียน ภายในจันทร์หน้าต้องส่งใบงานที่ครูให้ไปนะครับ เลิกชั้นได้”

เสียงของหัวหน้าห้องดังขึ้นหลังจากที่ครูบอกเลิกชั้น นี่ยังไม่ทันบ่ายสามก็เลิกแล้วเพราะว่าครูมีประชุม กลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ เอายังไงดีวะ

“ไปห้องสมุดกันปะกุมภ์” ดินชวนผมไปนั่งเล่นที่ห้องสมุด มันไม่ได้ไปอ่านหนังสือหรอก มันจะไปนั่งเล่นเกมเพราะเน็ทตึกห้องสมุดแรงสุดในโรงเรียนแล้ว

“ก็ได้ จะได้ทำงานด้วย”

“ขยันฉิบ”

“แน่นอน นี่ใคร กุมภ์เอง” ผมทุบอกไปหนึ่งรอบ “แล้วก็อย่ามาขอลอกนะ รอบนี้มาอนุมัติ”

“ครับแม่” ดินตอบเสียงหน่ายเมื่อผมรู้ทันมัน “ไปกันเถอะ”

ผมสองคนเดินมาที่ห้องสมุดที่อยู่ใกล้ๆกับโรงอาหาร นักเรียนส่วนใหญ่เลือกที่จะกลับบ้านกันไปแล้วทำให้มีเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ข้างใน ดินมันหันมาสะกิดผมขอไปนั่งใกล้ๆกับชั้นหนังสือการ์ตูน ส่วนผมเดินมาตรงชั้นหนังสือสำหรับทำรายงาน

ถ้าจำไม่ผิดครูน่าจะให้ทำเรื่องเกี่ยวกับพืชและเห็ดมีพืชนี่นา..

หนังสือเกี่ยวกับพวกนี้อยู่ตรงไหนกัน?

ผมเดินวนจนเกือบหลงอยู่ในเขาวงกตชั้นหนังสือ ทำไมผมถึงหาหนังสือที่ต้องการไม่เคยเจอเลยสักครั้ง ถ้าจะเจอก็คง...

จุดอับที่สุดของห้องสมุดที่มีหนังสือเก่าๆกองเอาไว้เป็นพะเนินสูงพร้อมกับฝุ่นจำนวนมหาศาลนั่น

เดอะฟัค

ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองขึ้นมาปิดจมูกไว้แล้วเดินเข้าไปยังส่วนที่มีฝุ่นเกาะหนาเตอะ รื้อๆไปสักพักก็เจอกับหนังสือพืชมีพิษ แต่ไม่ทันที่จะเดินออกไปก็เหลือบไปเห็นเงาอะไรสักอย่างอยู่ตรงพื้นเสียก่อน

คน?

ผมค่อยๆขยับร่างตัวเองเพื่อไปมองเงาสีดำของสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่ามนุษย์ ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะผ่อนคลาย เสียงหน้ากระดาษหนังสือพัดไปตามแรงลมของพัดลมเพดานอันเก่า ถึงจะเป็นมุมอับก็เถอะ แต่ผมก็ได้กลิ่นหอมจางๆออกมาจากร่างที่กำลังพิงผนังตรงพื้น

พี่เดือนกำลังนั่งหลับโดยที่ในมือมีหนังสือเปิดกางทิ้งเอาไว้ สองข้างตัวของเขามีปากกาดินสอวางเต็มพื้น สีหน้าดูอิดโรยอย่างชัดเจนแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาดูหลับอย่างไม่สบาย

ผมค่อยๆย่องเข้าไปมองหน้าพี่เดือนที่กำลังหลับชัดๆ พี่เดือนไม่ได้กรนหรือหายใจดังขนาดที่ว่าผมจะได้ยินทุกรอบ แต่มานอนตรงที่มีฝุ่นเยอะขนาดนี้จะดีเหรอ

“..ฮะ...ฮัดชิ่ว!”

เหี้ย..จะมาจามทำไมตอนนี้วะ?!

เสียงจามของผมทำให้คนที่กำลังหลับอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาสะบัดหัวนิดหน่อยพร้อมกับขยีตาตัวเองราวกับเด็กน้อยเพิ่งตื่นจากความฝันอันสวยงาม

ทำไมแลดูน่าเอ็นดู..

 “...กุมภ์?”

“..ครับ”

แล้วทำไมบรรยากาศมันถึงแปลกๆแบบนี้กัน...

“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้?”

“พี่นั่นแหละมานอนอะไรตรงนี้ ฝุ่นเยอะก็เยอะ นอนลงไปได้ยังไง”

ผมย้อนคนอายุมากกว่าตรงหน้า พี่เดือนก้มมองหนังสือนิดนึงแล้วยกขึ้นมาให้ผมดูด้วยสีหน้างงๆ ยังไม่ตื่นเต็มตาสินะ..

“พี่มานั่งอ่านหนังสือแถวนี้เพราะมันเงียบดี..ไปมาพี่คงเผลอหลับ” พี่เดือนยิ้มอ่อน “เมื่อคืนอ่านถึงตีสี่”

“ตีสี่?! บ้าไปแล้ว พี่นอนแค่สองชั่วโมงเพื่อตื่นมาโรงเรียนเนี่ยนะครับ?!” ผมร้องใส่หน้าพี่เดือนจนเขาเหวอไปนิดหน่อย แต่ก็ตั้งสติมาได้...สติผมเนี่ยแหละ “เฮ้อ...ใจเย็นสิวะไอ้กุมภ์...พี่เดือนจะฝืนตัวเองไปทำไมกัน เวลาพักผ่อนก็ให้เป็นเวลาพักผ่อนไม่ใช่อ่านเป็นบ้าเป็นหลังครับ”

“...อืม” พี่เดือนพยักหน้าให้เล็กน้อย “ถ้าจำไม่ผิดตรงนี้เป็นโซนหนังสือเกี่ยวกับพืชพิษ ทำงานใช่มั๊ย?”

“ครับ”

“เล่มที่ถืออยู่น่ะมันเก่ามากแล้ว พี่จำได้ว่ามีเล่นนึงค่อนข้างใหม่อยู่แถวๆนี้แหละ เดี๋ยวพี่หาให้” พี่เดือนไม่พูดเปล่าพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือสูงมากๆซึ่งอยู่อีกฝั่งของตัวผม พอเขาเดินไปที่ด้านหลังเพื่อหาหนังสือที่ว่า ผมก็เดินมาดูหนังสือที่ชั้นเดียวกันเพื่อฆ่าเวลารอ

พอผมดึงหนังสือหนาออกมาเล่มหนึ่ง ผมก็เห็นอีกฝั่งของชั้นหนังสือที่ตอนนี้พี่เดือนกำลังยืนอยู่ตรงกันข้ามกันพอดี ใบหน้าของเขาโผล่ออกมานิดเดียวเพราะว่าพี่เขาสูงกว่า ถ้าให้เดาก็คงกำลังเงยหน้าเพื่อหาหนังสือให้ผมอยู่

จะมีสักกี่คนที่ทำให้ขนาดนี้กัน

พอผมจ้องนานๆจนพี่เขาหยิบหนังสือลงมาเล่มหนึ่ง สายตาของพวกเราก็สบกันพอดี

พี่เดือนค่อยๆยิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน และไม่ใช่ยิ้มที่เป็นยิ้มบนแผ่นไวนิลหน้าโรงเรียน

มันดูนุ่มนวล ดูอ่อนโยนออกมาจากใจจริง สายตาส่งความรู้สึกน่าเข้าหาให้อย่างไม่น่าเชื่อ มันเริ่มทำให้ผมรู้สึกหลงรักรอยยิ้มแบบนี้ขึ้น แต่ไม่นานนักพี่เดือนก็ใช้นิ้วตัวเองชี้ที่ปากเหมือนกับกำลังจะบอกอะไรสักอย่างแล้วพูดเสียงเบาๆว่า

“รู้ตัวรึเปล่าว่ายิ้มน่ะ”

ผมเลิกคิ้ว แต่ก็ตอบเขากลับไปเหมือนกัน

“แล้วพี่รู้ตัวรึเปล่าครับว่าพี่ก็กำลังยิ้ม?”


--------------------

อีก 50% เอามาอัพให้ก่อนนะคะ ไม่มีเวลาจะอัพเพราะงานหนักมากค่ะ TT

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (16/09/2018 100% UP)
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 17-09-2018 05:55:16

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2: :katai2-1: o13

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (21/09/2018 100% UP)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 21-09-2018 22:20:31

บทที่ 3

 

ผมบอกเลยว่าจังหวะนี้ผมเกลียดเพื่อนมาก

มัน เท ผม

ย้ำนะครับว่าเพื่อนทั้งสามมันเทผมให้ยืนอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างคนเดียว คนหนึ่งอ้างว่าแม่ใช้งาน คนหนึ่งอ้างว่าพ่อให้เฝ้าบ้าน ส่วนอีกคนอ้างว่ามีซ้อมดนตรี

ขณะนี้ผมยืนมองป้ายร้านอาหารญี่ปุ่นอย่างหงอยๆ สงสัยวันนี้ได้กลับบ้านโดยที่ท้องว่างแน่ๆ ผมไม่มีเลเวลสูงพอที่จะนั่งกินข้าวในห้างคนเดียวได้หรอก แถมยิ่งในร้านก็มีแต่ครอบครัวกับคู่หนุ่มสาวมาหาข้าวกิน

ผมเดินหันตัวกลับมาแล้วตรงไปที่โซนตู้เกม ระบายอารมณ์ยิงหัวซอมบี้แม่งเลย นัดดิบดีดันมาเทไม่บอกกล่าวแบบนี้พ่อจะด่าเรียงหัวเข้าให้วันจันทร์

สัปดาห์ที่แล้วผมกับพี่เดือนมาเจอกันอีกทีก็ที่เรียนพิเศษซึ่งก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย ถ้าใครจะถามว่าผมสนิทกับพี่เดือนขนาดไหนแล้ว ผมตอบนะครับว่าพวกเราก็ยังอยู่ในฐานะคนรู้จักกันเท่านั้น เรียกหรูขึ้นมาอีกนิดก็รุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนเดียวกัน

สิ่งที่ผมรู้จากพี่เดือนก็คือ พี่เดือนชอบรสเปรี้ยวๆ ชอบมะเขือเทศ (ที่ผมโคตรจะเกลียด) งานอดิเรกคือการอ่านหนังสือความรู้ทั่วไปกับการฟังเพลงคลาสสิก ทุกวันช่วงเย็นเขาก็ต้องไปเรียนพิเศษจนถึงสองทุ่ม เวลาว่างมักจะทบทวนเนื้อหาอยู่เสมอ ...จะบอกว่าผมตามสโตรกพี่เดือนรึยังไงถึงได้รู้มากขนาดนี้? เปล่าครับ ผมได้ยินมาจากพี่รหัสของผมที่อยู่ห้องเดียวกันกับพี่เดือน

‘เดือนน่ะไม่ค่อยคุยกับใครหรอก ขนาดพี่ที่เคยอยู่กลุ่มทำงานเดียวกันเดือนยังไม่ค่อยเปิดปากคุยด้วยเลย คุยบ่อยสุดก็คงกับศึก

‘อีกอย่างก็คือพวกพี่รู้ว่าเดือนชอบฝืนร่างกายตัวเอง ทำเป็นเหมือนว่าไหวแต่ความจริงแล้วจะล้มตอนไหนก็ไม่รู้ มีบางช่วงที่ดูดีขึ้นมาหน่อยเพราะว่าได้พัก แต่สุดท้ายเขาก็ดิ้นรนตัวเองไปเรียนพิเศษทั้งวัน

‘ถ้าน้องจะพูดว่าเขาเป็นเหมือนหุ่นยนต์ก็คงถูก ทำแบบเดิมซ้ำๆไปเรื่อยๆไร้จุดหมาย เก่งแต่กลับไม่มีสิ่งที่อยากจะทำจริงๆอยู่เลย’

พี่รหัสผมเขาว่ามาแบบนี้ ไม่ใช่แค่ผมที่จับสังเกตได้ แต่เพื่อนร่วมชั้นก็จับได้เหมือนกันว่าพี่เดือนเหนื่อยมากแค่ไหน

‘แต่น้องก็เก่งนะที่จับได้ว่าเดือนมันเหนื่อยมากแค่ไหนทั้งที่เจอกันไม่กี่ครั้ง พวกพี่กว่าจะรู้ก็ผ่านไปเกือบสองปีได้’

ผมไล่ยิงหัวซอมบี้ที่โผล่มาจากลิฟต์บนจอโทรทัศน์ เริ่มมีเด็กมารุมดูผมเล่นระบายน้ำโหเพื่อนบ้างแต่เชื่อสิว่าถ้าให้น้องผมมาเล่นต้องมาคนมารุมเยอะกว่านี้อีก ถึงน้องผมจะตัวเล็กดูบอบบาง แต่ความจริงแล้วนั่นเซียนเกม FPS ตัวพ่อ มีอะไรผ่านหน้ามายิงหมดแถมยังแม่นราวกับจับวาง ดวงสุ่มกาชาก็ดีจนนึกว่าเป็น GM มาเล่นเซิฟส่วนตัว

พอผมระบายอารมณ์จนเกมโอเวอร์ ผมก็เดินมาตรงตู้คีบตุ๊กตาแกะสีขาว นึกแล้วก็อยากคีบไปให้มีนาเหมือนกันเพราะทุกคนต่างมองน้องผมเหมือนลูกแกะตัวเล็กๆน่ารักแต่ก็ไม่อยากเสี่ยงดวงกับขาคีบที่อ่อนยิ่งกว่าอะไร ซื้อเอาน่าจะถูกกว่าด้วยซ้ำ

ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเดิม คืออยากมันก็อยากนะ แต่ว่ามาคนเดียวแบบนี้มัน...

“ไม่เข้าไปเหรอกุมภ์?”

ความบังเอิญของความบังเอิญที่เหนือกว่าความบังเอิญคือการที่พี่เดือนเดินมาในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวเข้ารูป สะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลราวกับว่าจะมางานแฟชั่นที่ไหนตรงมาหาผม น้ำหอมกลิ่นทะเลยังคงโชยมาอ่อนๆจนทำให้รู้สึกสบายจมูก ผมยกมือไหว้พี่เดือนแล้วก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ

ปกติพี่เดือนต้องอยู่ที่ห้องสมุดไม่ใช้รึไง?

“พี่เดือนไม่ไปห้องสมุดเหรอครับ?”

“พอดีพี่มาดูหนังสือออกใหม่เลยแวะเดินบ้างแก้เครียด” พี่เดือนมองป้ายหน้าร้านกับหน้าผมสลับไปมา “อย่าบอกนะว่าอยากเข้าไปแต่มาคนเดียว?”

“เพื่อนมันเทนัดผมกันหมดเลยน่ะครับ อยากกินข้าวแกงกะหรี่ก็อยาก แต่ถ้าให้ผมไปนั่งคนเดียวท่ามกลางโต๊ะคู่ก็ไม่ไหวหรอก”

“พี่ก็ว่าจะหาข้าวกินพอดี เข้าไปนั่งด้วยกันเลยมั๊ยล่ะ? พี่เลี้ยงเอง” พี่เดือนชูบัตรเดบิตในมือขึ้นมา นี่บ้านต้องรวยแค่ไหนถึงมีบัตรเดบิตตั้งสามสี่ใบแบบนี้

“พี่เดือนไม่ใช่พี่รหัสผมสักหน่อย ไม่ต้องหรอกครับ เกรงใจเปล่าๆ”

“เอาน่า พี่เป็นผู้ใหญ่กว่าก็ให้พี่เลี้ยงเถอะ” พี่เดือนดันหลังของผมให้เดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นตรงหน้า พนักงานมองพวกเราด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสพลางหัวเราะ เขาพามานั่งที่โต๊ะมุมในสุดของร้าน ยื่นเมนูให้คนละเล่ม

พี่เดือนย้ำผมว่าไม่ต้องเกรงใจ แต่ผมก็ไม่กล้าสั่งอะไรมาเยอะในเมื่อยังไม่สนิทกันขนาดนั้น ผมจึงเลือกเป็นข้าวแกงกะหรี่หมูทอดกับชาเขียวเย็นรีฟีล ได้ยินพี่เดือนสั่งเป็นชุดเบนโตะกับน้ำเปล่า พนักงานยืนทวนเมนูแล้วเดินจากไป

ในที่สุดอาการเดดแอร์ก็เกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าผมควรจะเป็นคนเปิดบทสนทนาหรือไม่ พี่เดือนก็นั่งแต่เปิดหน้าหนังสือที่ตัวเองซื้อมาเงียบๆ

ทนความอึดอัดแบบนี้ไม่ไหวแหะ

“พี่เดือนครับ ปกติแล้วพี่เรียนพิเศษวิชาอะไรเป็นหลักเหรอครับ?” เป็นการเริ่มต้นด้วยหัวข้อที่แย่มาก แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องอะไรดีเพราะท่าทางพี่เดือนไม่น่าจะเล่นเกม จะชวนคุยเรื่องหนังสือผมก็ไม่ได้ชอบอ่านขนาดที่ว่าจะจำเนื้อเรื่องได้หมด

พี่เดือนเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะที่พนักงานเดินมาเสิร์ฟชาเขียวเย็นกับน้ำเปล่า เขารอให้พนักงานวางแก้วบนโต๊ะให้เสร็จก่อนจึงเปิดปากพูด “ปกติพี่เน้นวิชาชีวะกับเคมี ตอนนี้พี่เรียนฟิสิกส์เพิ่มด้วย ส่วนหลักๆที่เรียนทุกวันจันทร์กับศุกร์พี่เรียนคณิต...เอาอย่างนี้ดีกว่า พี่จะไล่ให้ฟังแล้วกัน” เขาสูดลมหายใจนิดหน่อย “วิชาคณิตเรียนวันจันทร์กับวันศุกร์ เคมีกับฟิสิกส์เรียนวันอังคาร ชีวะพี่เรียนวันพุธกับวันพฤหัส เสาร์อาทิตย์ก็เรียนวิชาเสริมอย่างวิทยาศาสตร์ทั่วไปกับคณิตเพิ่มเติม”

อะไรจะขนาดนั้น..

“พี่เรียนมากๆไม่เอียนรึยังไงครับเนี่ย...” ผมยกแก้วชาเขียวขึ้นมาดูดน้ำลงคอ “อีกอย่างพี่มีเวลาพักรึเปล่าครับ?”

“มีสิ ก็ตอนนอน ก่อนพี่นอนพี่ต้องอ่านหนังสือให้ได้อย่างน้อยสิบหน้าทุกคืนเพื่อทบทวนเนื้อหาที่เรียนมา บางวันพี่ก็อ่านเพลินไปหน่อยจนถึงช่วงตีสามตีสี่เลย” พี่เดือนก้มหน้าลงมองหนังสือตัวเองอีกครั้ง “แต่พี่ก็อยากลองทำอะไรใหม่ๆดูบ้าง เสียที่ไม่มีเวลา”

ผมอยากจะกระชากคอเสื้อพี่เดือนแล้วตะโกนใส่หน้าว่าพี่ทำตัวไม่มีเวลาเองตังหาก

“ว่างๆพี่สนใจมาถ่ายรูปกับผมมั๊ยล่ะครับ? ผมชอบถ่ายรูปส่งแข่งเลยมีกล้องประจำตัวไว้ กว่าจะอ้อนขอเลนส์จากแม่ได้ก็แทบแย่”

“เลนส์?”

“แม่ผมเป็นช่างภาพอิสระครับ ส่วนพ่อของผมเป็นเจ้าของสตูดิโอถ่ายงาน พวกท่านเล่าให้ผมฟังว่าตอนเจอกันก็เจอกันที่สตูดิโอของพ่อนั่นแหละ ดูใจได้สองสามปีก็แต่งงานผลิตผมออกมา” ผมยิ้ม ถึงบ้านผมจะไม่ได้รวยอะไรมาก แต่พวกท่านก็ขยันขันแข็งมีเงินส่งผมกับน้องเรียนจบได้ อีกทั้งยังรักกันชื่นมื่น มีปัญหาอะไรพวกท่านก็จะรับฟังเสมอ ค่อนข้างจะทันกับยุคสมัย บางวันผมแอบเห็นแม่กำลังนั่งดูซีรี่ย์วายกับพ่ออยู่เลย แล้วพวกคุณเชื่อมั๊ยว่าพวกท่านคุยกันว่าอะไร? พวกท่านคุยกันว่ามนุษย์ไม่ผิดหรอกที่จะรักเพศเดียวกัน ถ้าโชคชะตานำพามาให้พบกัน ยังไงมันก็เป็นพรหมลิขิต

“...งั้นเหรอ...” พี่เดือนมองพนักงานที่เดินเข้ามาเสิร์ฟอาหาร วางจานข้าวแกงกะหรี่หน้าผม ส่วนชุดเบนโตะแซลมอนของเขาก็ถูกประเคนตามมา ทันใดนั้นพี่เดือนก็ยกตะเกียบขึ้นมาคีบแซลมอนเข้าปากไม่ยั้ง ไหนจะคีบมะเขือเทศจิ๋วเข้าปากทั้งลูกแล้วเคี้ยวจนผมรับรู้ถึงความฉ่ำน้ำแทน ผมพยายามเลี่ยงภาพพี่เดือนกินมะเขือเทศด้วยการก้มลงกินข้าวแกงกะหรี่ที่ผมอยากกิน เนื้อหมูชุบแป้งทอดแน่นๆนั่นมันเข้ากันดีกับน้ำแกงกะหรี่เหลือเกิน มันฝรั่งที่กำลังนิ่มได้ที่ทำให้ไม่เป็นอุปสรรค์ในการเคี้ยวสักนิด ซุปมิโสะร้อนๆช่วยทำให้ผมอยากอาหารมากเป็นเท่าตัว สรุปว่าชาเขียวเย็นที่ผมวางเอาไว้ข้างๆกลายเป็นง่อยไปในที่สุด

ผมรอพี่เดือนจัดการกับผักสลัดตัวเองไม่นานก็พากันไปจ่ายเงิน ผมย้ำเขาหลายรอบว่าจะจ่ายค่าอาหารผมเองแต่พี่เดือนก็ชิงเดินตัดหน้าไปที่เคาท์เตอร์ยื่นบัตรเสียก่อน รู้สึกอิจฉาคนขายาวก็ตอนนี้นี่แหละ

“นี่เพิ่งจะบ่ายกว่าๆเอง กุมภ์จะกลับเลยรึเปล่า?”

“ทำไมครับ?”

“..จะว่ายังไงดีล่ะ พี่ไม่ค่อยได้มาผ่อนคลายอะไรเท่าไหร่” พี่เดือนเกาแก้มตัวเอง มองไปที่บันไดเลื่อนขึ้นไปยังชั้นสี่ซึ่งเป็นโซนโรงหนัง “ไหนๆพี่ก็มาแล้ว พี่ว่าจะดูหนัง”

“แล้ว...”

“ดูเป็นเพื่อนพี่ได้มั๊ย? พี่มีบัตรลดครึ่งราคาสำหรับสองที่นั่ง แล้วก็มีบัตรลดราคาป๊อบคอร์นกับน้ำ” พี่เดือนเปิดกระเป๋าสตางค์ตัวเองเพื่อหยิบกระดาษที่พิมพ์คำว่าคูปองส่วนลดมาให้ผมดู “จะหมดอายุสิ้นเดือนนี้ ซึ่งพี่ก็คงไม่ได้มาอีก”

“...งั้นผมออกค่าหนังแล้วกันนะครับ ห้ามเถียงด้วยว่าพี่โตกว่าถึงมีสิทธิเลี้ยง ผลัดกันเลี้ยงยุติธรรมสุด พี่เลี้ยงข้าว ผมเลี้ยงหนัง แฟร์ๆ” ผมมองหน้าพี่เดือนที่เตรียมจะอ้าปากพูดว่าเขาจะเลี้ยง ทันใดนั้นผมตัดสินใจฉกบัตรส่วนลดในมือเขาแล้วขึ้นบันไดเลื่อนไปก่อน พี่เดือนวิ่งตามมาทีหลังจนกระทั่งถึงหน้าโรง

เอาไงดีละ ไม่ค่อยได้มาดูเท่าไหร่ ล่าสุดก็ปีที่แล้วตอนเรียนจบม.ต้น

“เรามาหาประสบการณ์ตื่นเต้นดีมั๊ย? หนังผีเรื่องนี้น่าดูดี” พี่เดือนชี้นิ้วไปที่โปสเตอร์หนังผีเรื่องหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าห่วยแตก ผมส่ายหน้าๆรัว สงสัยพี่เดือนคิดว่าผมกลัวผีเลยหัวเราะออกมาก่อนที่จะชี้ไปที่หนังชีวิตสุดน่าเบื่อที่ผมอ่านรีวิวแล้วบอกว่าเข้าใจยาก ผมก็ส่ายหน้าอีกจนกระทั่งผมต้องเป็นฝ่ายชี้เอง

“เรื่องนี้ผมเห็นรีวิวแล้วบอกว่าดี”

“หนังรัก?” พี่เดือนจ้องโปสเตอร์บนผนัง บนนั้นเป็นรูปของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังจ้องมองกันด้วยสายตารักใคร่ เบื้องหลังเป็นฉากแม่น้ำกลางเมืองเก่าที่มีคนหลายคนกำลังยืนมองฝั่งตรงข้าม

“ครับ เขารีวิวบอกมาว่าเป็นหนังที่สะท้อนรูปแบบความรักของคนในสังคม ไม่ว่าจะรักของหนุ่มสาว รักเพื่อน รักพ่อแม่ หรือแม้กระทั่งรักของคนเพศเดียวกัน”

พี่เดือนจ้องโปสเตอร์หนังนั่นนานจนผมคิดว่าสติเขาลอยไปสิงอยู่ในนั้น จึงต้องสะกิดเรียกเขาเพื่อให้เขาเดินไปซื้อป๊อบคอร์นกับน้ำทั้งๆที่พวกผมเพิ่งกินข้าวมากันอิ่มๆ พอผมกดตั๋วหนังเสร็จก็เดินไปหาพี่เดือนที่ยืนรออยู่ตรงทางเข้าโซนโรงหนัง

“โรงสามครับ”

พี่เดือนพยักหน้าแล้วเดินไปทางป้ายที่บอกว่าโรงสามอยู่ใน บรรยากาศข้างในไม่ค่อยคึกคักเท่าไหร่เพราะส่วนมากคนจะดูหนังอนิเมชั่นที่เข้ามาในช่วงเดียวกันเสียมากกว่า ที่นั่งที่ผมเลือกนั้นเป็นจุดตรงกลางที่เห็นหน้าจอพอดีโดยไม่ต้องเงยหน้าหรือก้มลงไป ลำบากแค่ตอนเดินเข้าออกเท่านั้น แต่จะว่าโชคดีหรือไม่กันที่แถวนี้ไม่มีใครจองมานั่งด้วยเลย

“นี่น้ำ” พี่เดือนยื่นแก้วมาให้ผม พวกเราแยกแก้วกันเพราะมันสะดวกใจมากกว่า ส่วนป๊อบคอร์นกินถังเดียวกันได้ กินสองคนยังไม่รู้ว่าจะหมดรึเปล่าด้วยซ้ำไป

หนังเริ่มฉายขึ้นบนหน้าจอ เป็นเรื่องราวของชายหญิงทางแถบยุโรปคู่หนึ่งกำลังยืนมองกันจากอีกฝั่งของแม่น้ำที่กั้นเอาไว้ ชีวิตของชายหนุ่มเป็นชีวิตที่ค่อนข้างเดินดิน เป็นคนธรรมดาในขณะที่ฝ่ายผู้หญิงนั้นมีฐานะร่ำรวย วันหนึ่งทั้งสองคนได้เดินชนกันที่ถนนแล้วคุยกันถูกคอ จากความสนิทสนมกลายมาเป็นความชอบ ทั้งคู่แอบติดต่อกันแต่สุดท้ายทางฝั่งผู้หญิงก็ถูกจับได้ว่าติดต่อกับชายคนนั้น

ครอบครัวของเธอได้พากันย้ายออกจากเมืองโดยที่ชายหนุ่มคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น เขาเฝ้ารอเธอจนกระทั่งเพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาบอกว่าเธอกำลังจะหมั้นกับชายมีฐานะ ชายคนนั้นเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย กินเหล้าเมาเสเพลจนเสียคน

“ไหนกุมภ์บอกว่าดีไง พี่ว่ามันเริ่มหน่วงแล้วนะ” พี่เดือนหันมากระซิบกับผม ผมอ่านรีวิวมาไม่หมดหรอก อ่านตอนแรกๆว่ามันเป็นยังไงเฉยๆเพราะว่าจะไปดูออนไลน์เอาทีหลัง

ระยะเวลาผ่านไปสามปี ชายเสียคนได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่อ้างว่าเป็นคู่หมั้นของหญิงสาวอันเป็นที่รักของเขา ซึ่งเขาก็บอกว่าหญิงคนนั้นตั้งครรภ์กับเขาได้สามเดือนแล้ว เธอคิดว่าไม่มีทางได้พบกับชายหนุ่มที่รักได้อีก นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นคนโง่ที่หลงคุณหนูผู้สูงส่งจนคิดจะโดดแม่น้ำตาย โชคดีที่เพื่อนของเขาวิ่งมาห้ามเอาไว้ทันพร้อมกับต่อยเตือนสติ แล้วพูดว่าถ้าเขาตายไป จะไม่นึกถึงเพื่อนอย่างเขาที่ต้องมาเสียคนดีๆ จะไม่นึกถึงพ่อกับแม่ที่เลี้ยงดูมาแต่เกิดเลยหรือ ทำให้เขาคิดได้แล้วกลับไปทำงานขยันขันแข็งเช่นก่อน

เรื่องดำเนินมาถึงท้ายๆ เป็นการบอกกลายๆว่าชายคนนั้นไม่ได้หลงรักใครอีกเลย แต่ว่าเขามีเพื่อนที่คอยมาแวะเยี่ยม มีครอบครัวที่ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ จนกระทั่งเขามารับรู้ความจริงในช่วงย่างเข้าวัยสี่สิบว่าเพื่อนสนิทของเขานั้นรักเขามานานมาก แต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ เขาจึงมาพิจารณาว่าแล้วเขาละรู้สึกอย่างไรกับเพื่อน

เขาได้คำตอบว่าไม่ว่าเวลาไหนก็ตามที่เขาเป็นทุกข์ เพื่อนคนนั้นก็มักจะมาคอยอยู่ข้างๆปลอบใจเสมอ เขามีความสุขขึ้นเมื่อเพื่อนคนนี้คอยเล่นมุขตลกให้ตัวเองยิ้ม คอยนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนเวลาที่ร้องไห้ฟูมฟาย

เขารักเพื่อนคนนี้มากกว่าเพื่อน

เป็นตอนจบที่พีคมาก โปสเตอร์หน้าโรงหนังหลอกผมได้สนิท สุดท้ายแล้วหนังเรื่องนี้มันเป็นหนังแอบรักเพื่อนสนิท แถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก

พอผมกับพี่เดือนออกมาจากโรง ก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคนสองคนกำลังยืนคุยกันด้วยท่าทางออกรส

‘ฉันละนึกว่าเรื่องนี้จะเป็นหนังรักหวานๆซะอีก แต่ดันมาเป็นหนังเกย์ไปได้ เพศเดียวกันรักกันได้ยังไง ขยะแขยง’

‘สาธุว่าขอให้ฟ้าผ่า’

ผมส่ายหัวกับความคิดของคนวัยกลางคนที่ยังอยู่ในกรอบ ข้างๆป้าสองคนนั้นมีกลุ่มวัยรุ่นผู้หญิงสามสี่คนยืนคุยอยู่ด้วยเช่นกัน

‘ฉันชอบฉากที่เพื่อนดึงให้ตัวเอกกลับเข้ามาแล้วต่อยอะ โคตรเหมือน เป็นฉันฉันก็ทำ’

‘แต่ฉันชอบฉากจูบสุดท้ายสุดแล้ว พวกเขาได้กันค่ะ กรี๊ดดดด’

ผมหัวเราะให้กับเหล่าสาววายที่คุยข้างๆป้าหัวโบราณ ป้าสองคนนั้นหันมาส่งสายตามองว่ามันน่าดูรึยังไงกับการที่ผู้ชายสองคนคบกัน ว่าแล้วผมก็หันไปถามพี่เดือนดีกว่าว่าเขาคิดยังไงกับหนังเรื่องนี้

“พี่เดือนครับ พี่ว่าหนังเรื่องนี้...”

ผมหยุดคำพูดไป พี่เดือนกำลังยืนเหม่อมองป้าสองคนที่ตอนนี้เถียงกับกลุ่มสาววายหน้าโรง เขาคิดเรื่องอะไรสักอย่าง ที่สำคัญคือสายตานั้นมันไม่น่าดูเอาเสียเลยราวกับว่ามันพร้อมที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

“พี่เดือนครับ...พี่เดือน!” ผมตะโกนใส่หูคนที่อยู่ข้างๆจนเขาสะดุ้งแล้วกระพริบตารัวๆเป็นลูกกระสุน หันซ้ายหันขวามึนงงอยู่ชั่วครู่แล้วเขาก็รู้สึกตัว

“หืม..อือ...มีอะไรเหรอกุมภ์?” พี่เดือนพยายามปรับน้ำเสียงตัวเองให้เป็นปกติ แต่ผมรู้ว่าพี่เดือนต้องกำลังนึกถึงอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆที่ทำให้ถึงขั้นเหม่อจนแทบไม่ได้ยินอะไรแล้วสะดุ้งแรงแบบนั้น

“จะบ่ายสามแล้วนะครับ เราไปกันเถอะ”

“อืม” พี่เดือนเดินตามผมอย่างงงๆ ผมไม่อยากถามเท่าไหร่ว่าเขากำลังนึกถึงเรื่องอะไรอยู่ “เมื่อกี๊พี่แค่นึกถึงเรื่องสมัยก่อนของพี่ขึ้นมาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

เขาอ่านใจผมได้รึยังไงกัน “ครับ?”

“ตอนพี่อยู่ประถม พี่เคยแอบออกไปเล่นเกมกับเพื่อน พอพ่อแม่จับได้ก็โดนดุใหญ่เลย หลังจากนั้นพี่ก็ไม่ได้แตะอีกเพราะไม่มีเวลาว่าง” พี่เดือนหัวเราะ ซึ่งฟังยังไงมันก็เป็นน้ำเสียงแห้งๆไม่ได้ออกมาจากใจจริง “ช่วงม.ต้นพี่ก็เคยดูเพื่อนเล่นเกมเหมือนกันว่ามันสนุกยังไง พี่ไม่ค่อยเข้าใจหลักการออกของอะไรที่เพื่อนว่ามาเท่าไหร่ ทำได้แต่พยักหน้าไป”

“พี่เดือนเรียนพิเศษกี่โมงครับ?”

“ห้าโมงเย็น ทำไมเหรอ?”

“ผมจะพาพี่เล่นเกมเอง”

 

ผมกลับมาที่โซนเครื่องเกมอีกครั้งโดยที่รอบนี้มีรุ่นพี่หน้าตาดีตามมาด้วย สาวๆพากันมองโดยไม่ละสายตา เก็บอาการหน่อยก็ได้นะสาวๆ พี่เดือนแลดูให้ความสนใจกับเจ้าเกมต่อสู้ของถนัดผมตรงหน้ามาก ผมขยับตัวเข้าไปนั่งบนเก้าอี้แล้วตบปุๆที่ว่างให้พี่เดือนมานั่งดูผมเล่น

“พี่เดือนดูวิธีเล่นเอาไว้นะ คันโยกตัวนี้เป็นควบคุมทิศทางตัวละครของเรา ส่วนปุ่มสี่ปุ่มตรงนี้เป็นปุ่มไว้กดใช้ท่าต่อสู้ ถ้าพี่จำคอมโบท่าที่ติดเอาไว้ตรงข้างหน้านี่ได้พี่ก็เอามาใช้ในเกมได้” ผมชี้ไปที่แผ่นพลาสติกที่ติดอยู่ตรงข้างๆหน้าจอ มันเป็นลิสต์รายชื่อกระบวนท่าไม้ตายของตัวละครต่างๆ “ผมจะเล่นให้ดูก่อนหนึ่งรอบ แล้วรอบต่อไปพี่ก็ลองดูนะ”

หยอดเหรียญลงตู้แล้วเลือกตัวละครที่ผมชอบขึ้นมา พี่เดือนเลิกคิ้วแล้วถามว่าทำไมถึงเลือกเป็นตัวละครหญิง คำตอบก็คือไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากเพราะความสวยล้วนๆ

ด้วยความชินมือ ผมก็เล่นรอบแรกจบไปอย่างง่ายดาย และถึงคราวของคนไม่เคยเล่นเกมบ้างที่ต้องมาแตะคันโยกทั้งหลายแหล่แล้วใช้สัญชาตญาณในการควบคุม พี่เดือนดูเงอะงะช่วงแรกจนกระทั่งเขาโดนบอทสวนคอมโบใส่เท่านั้น ผมก็ได้เห็นพี่เดือนร่างใหม่ทันที

ร่างคนหัวร้อน

พี่เดือนขยับคันโยกแรงและรัวขึ้น มือเริ่มกดปุ่มเพื่อทำคอมโบ แต่กระนั้นปากของพี่เดือนก็เริ่มหลุดคำสบถออกมาเบาๆอย่าง ‘เชี่ย’ หรือ ‘ฉิบหาย’

ยอมรับว่าผมไม่คิดถึงการที่พี่เดือนจะพูดหยาบ แต่พี่เดือนเองก็เป็นมนุษย์ไทยคนหนึ่งที่สามารถตะโกนด่าพระอาทิตย์ข้อหาร้อนเกินไปได้ ผมจึงไม่เอะใจนาน สักพักผมก็เห็นว่าพี่เดือนเล่นผ่านมาได้ในสภาพเกือบปางตาย

“ยาก...”

“พี่เล่นรอบแรกแล้วชนะมาได้ก็เก่งมากแล้วครับ” ผมหัวเราะ พี่เดือนถอยให้ผมเล่นต่อ ผมจึงจัดเต็มแพ้รอบที่สี่ ซึ่งถือว่ามาไกลมากพอสมควร หลังจากนั้นก็ชวนพี่เดือนไปดูกลุ่มผู้หญิงเล่นเกมเต้นกันแถวหน้าทางเข้า ผมไม่เคยเล่นเกมเครื่องนี้เพราะผมไม่ใช่สายเต้นพลิ้วหรือเต้นโคฟเวอร์ ดังนั้นมันก็คงยากเกินไปที่ผมจะพาเขาเล่นได้ จนสายตาผมเหลือบแทนเครื่องเกมตีกลองที่วางอยู่ตรงมุมเสาต้นหนึ่ง ผมจึงลากพี่เดือนที่กำลังมองผู้หญิงเต้นให้ออกมา

“สมัยเด็กๆผมชอบเจ้าเครื่องนี้นะ ตีทีกลองแทบพัง” ผมยื่นไม้ให้พี่เดือนไป “เล่นสองคนในครั้งเดียวได้ ผมให้พี่เลือกเพลงเลย”

พี่เดือนยืนมองผมเลือกเพลงจนเขาบอกให้หยุดตรงเพลงโดราเอมอนเวอร์เก่า  พลางอธิบายไปด้วยว่าถ้าตีตรงกลางมันจะเป็นการตีสีแดง ถ้าตรงขอบจะเป็นสีฟ้า พี่เดือนก็พยักหน้าเข้าใจอีกครั้งก่อนที่ผมจะตีตรงกลางเพื่อเริ่มเกม

ช่วงแรกๆผมทำได้ค่อนข้างดีแต่พี่เดือนแย่หน่อยเพราะไม่คุ้น ผ่านไปถึงกลางเกมพี่เดือนจึงเริ่มรู้จังหวะแล้วตีเป็นจังหวะมากขึ้น สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายชนะ รอบต่อมาผมเลือกเพลงอนิเมะที่กำลังดังช่วงนี้ ผมเกือบตาลายเพราะโน๊ตที่วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ ส่วนรุ่นพี่ข้างๆผมมองหน้าจอค้างเพราะไม่ทัน

“กุมภ์เลือกเพลงยากมาให้พี่แล้ว..” จบเกมพี่เดือนก็สะพายกระเป๋าตัวเองแล้วเดินดูรอบๆ เขามองไปที่ตู้คีบตุ๊กตาที่มีตุ๊กตาปลาตัวเล็กๆอยู่ข้างใน “เดี๋ยวพี่มานะ”

ว่าแล้วพี่เดือนก็ตรงไปที่ตู้คีบ เขาใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็กลับมาพร้อมกับปลาสีเขียวขนาดเท่าแขน

ไม่ยักกะรู้ว่าพี่เขาชอบตุ๊กตา

“พี่ให้นะ” พี่เดือนยืนเจ้าปลาเขียวมาตรงหน้าผมพร้อมกับยิ้มบางๆ

“ทำไมครับ? ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้พี่เลย”

“กุมภ์นั่งดูหนังเป็นเพื่อนพี่ แถมยังพาพี่มาเล่นเกมที่ไม่ได้แตะมานานมากแล้วอีก พี่ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีน่ะสิ”

“แค่ข้าวที่พี่เลี้ยงก็เพียงพอแล้วครับ” ผมดันมือพี่เดือนที่ถือปลาให้ออกไป “พี่เก็บเอาไว้เถอะ”

“กุมภ์เอาไปเถอะ ถือว่าเป็นของขวัญจากรุ่นพี่คนนึงแล้วกัน” พี่เดือนยัดเจ้าปลาใส่มือผมโดยไม่ฟังผมสักคำ “พี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน”

ว่าแล้วเขาก็รีบวิ่งหนีไปทันที ผมที่ตามเขาไม่ทันก็ได้แต่หอบหายใจตรงหน้าร้านหนังสือชั้นสอง พอเริ่มหายใจทั่วท้องผมก็พลิกตุ๊กตาไปมา มันเป็นตุ๊กตาธรรมดาๆที่ขายเป็นโหลสำหรับเอามาใส่ตู้คีบ แต่ทำไมผมถึงได้กลิ่นน้ำหอมพี่เดือนติดเต็มไปหมดกัน..พี่เดือนไม่ได้ใส่น้ำหอมกลิ่นแรงขนาดถึงขั้นฉุน

เอาเถอะ..ถือว่าเป็นของขวัญอย่างที่พี่เดือนว่ามาก็ได้

 

คืนวันนั้นผมวางปลาข้างๆหมอนตัวเองแล้วหลับเป็นตาย..

ผมฝันว่าผมกำลังยืนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เหมือนจะไม่ใช่ในประเทศไทย มันเป็นทิวเขายาว มีแม่น้ำสายใหญ่ที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมา ผมที่ใส่เสื้อหนากำลังถือกล้องถ่ายรูปอยู่ สักพักก็มีคนเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลังแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง บอกว่าพวกเราจะนั่งกินข้าวด้วยกัน ผมหัวเราะแล้วหันหน้าไปเพื่อจะมองหน้าคนนั้นให้ชัดๆ

ซึ่งเขาคนนั้นก็คือ---

“โอ๊ย!”

ผมสะดุ้งตัวขึ้นมากลางดึกเพราะอะไรสักอย่างตกมาใส่หัวผม มองหาสักพักก็รู้ว่าไอ้หนังสือวิชาสังคมที่วางไว้ตรงชั้นวางของบนหัวเตียงมันร่วงลงมา

กำลังเข้าได้เข้าเข็มอยู่แล้วเชียว!

ผมระบายอารมณ์กับปลาโง่ๆที่อยู่ข้างหมอนตำแหน่งเดิมด้วยการเอามันทุบกับหนังสือไปมา พอจำได้ว่านี่เป็นของพี่เดือนผมก็หยุดมือทันที เขาให้มาเป็นของขวัญไม่ใช่ที่ระบายน้ำโหนะเฮ้ย

...

จะว่ายังไงดี พอเห็นปลาตัวนี้แล้วก็อดนึกถึงหน้ารุ่นพี่ไม่ได้สักนิด เจอกันไม่กี่ครั้ง ส่วนใหญ่ผมก็เป็นฝ่ายชวนคุยก่อนด้วย แต่ท่าทีพี่เดือนก็ไม่ได้รำคาญอะไรผมอีก เอาไปเอามาวันนี้ผมกับพี่เดือนก็มานั่งดูหนังด้วยกัน เล่นเกมด้วยกันเสียแล้ว

ให้ตายสิ ผมกำลังคิดถึงพี่เดือน

“โอย...เป็นบ้าอะไรของเราเนี่ย...” ผมโน้มตัวลงกับหมอนอีกครั้ง เหลือบมองปลาที่ยังอยู่ในตำแหน่งเดิมแล้วก็คว้ามันมากอดเอาไว้

ไม่ได้คิดถึงพี่เดือนสักหน่อย ก็แค่อยากเจอหน้าเท่านั้นเอง...

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (21/09/2018 Ch.3 up)
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 22-09-2018 08:08:03

 :3123: :pig4:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (21/09/2018 Ch.3 up)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-09-2018 09:28:45

ค่อยๆไกล้ชิดกันไป กว่าจะรู้ตัว ถอนใจไม่ออกกันซะแล้ว อิอิ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (21/09/2018 Ch.3 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 23-09-2018 18:58:34

บทที่ 4

 

เดือน’s talk

 

รุ่นน้องที่ชื่อว่ากุมภ์นั้นทำให้ผมแปลกใจได้เสมอ

วันแรกที่พวกเราเจอกัน น้องวิ่งเข้ามาคืนปากกาที่ผมทำตกให้ ตอนนั้นผมคิดว่าเป็นเพียงแค่คนที่เข้ามาแล้วก็จากไปอย่างคนอื่นๆ

แต่หลังๆมันไม่ใช่

ผมเจอกับน้องบ่อยขึ้น ล่าสุดก็ที่ห้าง ผมเห็นเขากำลังยืนทำหน้าคิดหนักอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น ผมที่กำลังจะลงบันไดเลื่อนเลยทักไปก่อน พอเห็นสีหน้าน้องบ่งบอกว่าเขาอยากกินอาหารญี่ปุ่นก็อดไม่ได้ที่จะเลี้ยง กระนั้นน้องก็ยังคงตั้งใจปฏิเสธจะจ่ายเอง ผมจึงอ้างว่าเพราะผมเป็นผู้ใหญ่กว่า ให้ผู้ใหญ่เลี้ยงไป

ระหว่างที่รออาหาร กุมภ์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียก่อนว่าปกติแล้วผมเรียนพิเศษวิชาอะไรบ้าง ผมตอบตามความจริงไป จนน้องเริ่มดูหงุดหงิดแล้วบ่นผมไม่หยุดเรื่องเรียนหนัก แต่เขาก็บอกว่าให้ผมลองไปทำกิจกรรมอย่างอื่นเช่นการถ่ายภาพ แถมยังเล่าด้วยว่าพ่อกับแม่ของเขามีสตูดิโอถ่ายภาพอยู่ในเมือง

พออาหารมา ผมก็ก้มหน้ากินอย่างเดียว ถึงอย่างนั้นก็เหลือบมองรุ่นน้องเป็นระยะ กุมภ์เวลาที่ตักน้ำแกงกะหรี่ราดข้าวแล้วมองด้วยสายตาเป็นประกายด้วยความถูกใจนั้นมันช่างดึงดูด ถ้าให้ผมอธิบายตามที่ผมเห็น กุมภ์เป็นเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าออกหวานนิดๆ จมูกไม่ได้โด่งเด่นแต่ริมฝีปากสีชมพูเนื้อกับตากลมสวยช่วยขับให้บุคลิกดูน่าสนใจ

ออกมาจากร้านอาหาร ผมที่ยังไม่อยากจะกลับไปบ้านก็ได้เอ่ยปากชวนกุมภ์ไปดูหนังแล้วก็ปล่อยให้รุ่นน้องออกค่าหนังให้ หนังที่พวกผมนั่งดูนั้นไม่เชิงว่าเป็นหนังรักอย่างที่กุมภ์บอก มันออกจะดราม่าและสะท้อนสังคม เนื้อเรื่องเกี่ยวกับชายหญิงคู่หนึ่งที่รักกันแต่สุดท้ายก็ต้องแยกจาก มารู้อีกทีฝ่ายหญิงก็แต่งงานมีลูกไปเสียแล้ว เพื่อนสนิทของพระเอกก็เข้ามาเตือนสติห้ามไม่ให้ฆ่าตัวตายจนกระทั่งมาเปิดเผยความจริงว่าเพื่อนสนิทคนนั้นชอบพระเอกอยู่ ทำให้เรื่องนี้จบหักมุมแบบที่ไม่มีใครคาดถึง

หนังจบผมก็เดินตามกุมภ์ออกมาอย่างงงๆและเมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงวัยกลางคนสองคนพูดกันหน้าโรง ก็ทำให้ผมหน้าชาไปทันที

‘ฉันละนึกว่าเรื่องนี้จะเป็นหนังรักหวานๆซะอีก แต่ดันมาเป็นหนังเกย์ไปได้ เพศเดียวกันรักกันได้ยังไง ขยะแขยง’

‘สาธุว่าขอให้ฟ้าผ่า’

เหมือนโดนตบหน้าด้วยคำพูด เพศเดียวกันแล้วทำไมถึงรักกันไม่ได้ ทำไมเพศเดียวกันจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ทำไมเพศเดียวกันคบกันแล้วมันต้องผิดผี

ผมมีความลับที่ไม่เคยบอกใครแม้แต่ครอบครัวตัวเองว่าผมเป็นเกย์

ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนหรืออย่างไร มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ผมชอบรุ่นพี่คนหนึ่งตอนอยู่ชั้นม.2 พี่คนนั้นอายุสิบเจ็ด เป็นพี่ที่มาแนะนำโรงเรียนนี้ให้กับผม หน้าตาดี มีเสน่ห์ ถึงเขาจะไม่ได้โดดเด่นมากแต่ความใจดีกับลักษณะคำพูดที่เขาพูดลงท้ายครับตลอดทำให้ผมเริ่มชอบเขาขึ้นมา สุดท้ายผมก็ได้เบอร์ติดต่อของเขาและคุยกันเรื่องเรียนมาตลอดจนกระทั่งผมรู้ว่าพี่เขามีแฟนแล้ว ทันใดนั้นโลกของผมก็เหมือนกับว่ามันสลายลง

มันเจ็บปวดที่รู้ว่าชอบคนมีเจ้าของ แต่ต่อมาผมก็ดีขึ้นเพราะผมไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกเนื่องจากผมต้องเรียนพิเศษให้มากกว่าเดิม พยายามไม่ทำตัวให้ฟุ้งซ่าน และผมกลัวว่าแม่จะรู้เรื่องผมเป็นเกย์ ท่านย้ำเสมอเรื่องนี้เพราะท่านมองว่ามันผิดปกติ มันเป็นอาการทางจิต ทุกครั้งที่ออกไปนอกบ้านด้วยกันแล้วท่านเห็นคู่รักเพศเดียวกันก็จะหันมาย้ำกับผมและน้องนอกสายเลือดเสมอว่าอย่าเป็นแบบนั้น

แต่ผมเป็นไปแล้ว..

ผมไม่กล้าพอที่จะบอก ตัวของผมในอดีตหวาดกลัวพวกท่านมากกว่าที่คนอื่นจะคิดถึง ถึงจะไม่ใช่การทรมานทางร่างกายแต่สำหรับจิตใจของผมในวัยเด็กนั้นมันบอบช้ำยิ่งกว่าผลไม้นิ่มตกพื้นจนเละ ผมไม่ได้โตมาในสังคมที่ควรจะอยู่ ผมไม่ได้เล่นกับเพื่อนเหมือนคนอื่น ชีวิตผมมันอยู่ในกรอบมาโดยตลอด

ผมกำลังนึกถึงคำพูดของแม่ที่ไม่อยากมีลูกบ่ายเบี่ยงทางเพศจนกุมภ์ร้องใส่หูผมเรียกสติให้กลับสู่ร่าง ผมจึงแสร้งทำเป็นพูดถึงช่วงประถมที่ผมหนีออกมาเล่นเกมกับเพื่อนจนทางบ้านจับได้ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เล่นอีก กุมภ์จึงเป็นฝ่ายชวนผมไปเล่นเกมที่ชั้นสาม เขาพาผมเล่นเกมต่อสู้ที่ผมเคยเห็นตามห้างอื่นๆ ฝีมือไม่เลว และเขาก็โยนมาให้ผมเล่น ด้วยความที่ผมไม่เคยทำให้เงอะงะอยู่บ้าง

แต่พอโดนโจมตีเข้าเยอะๆ ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา

อาการอย่างนี้เรียกว่าหัวร้อนรึเปล่า?

ผมไม่ใช่คนใจร้อน กลับอยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆจนคนอื่นคิดว่าผมสันโดษ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบสังคมที่คนพลุ่กพล่าน ไม่ชอบไปเป็นกลุ่มใหญ่เกินห้าคน ถ้าทำได้ก็อยากจะอยู่คนเดียวตลอดชีวิตเพราะผมอึดอัดกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นนานๆ

ซึ่งมันไม่ใช่กับรุ่นน้องคนนี้

ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับกุมภ์ ราวกับว่าเขามีพลังดึงดูดพิเศษบางอย่างที่ทำให้เป็นคนน่าคบหาด้วย เขามักจะยิ้มให้คนอื่นเสมอไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหน แต่บางส่วนของเขาก็ยังคงมีความเป็นเด็ก คำพูดคำจาสั่งสอนที่ทำให้ผมตกใจได้หลายรอบ มันไม่ได้น่ารำคาญ ผมชอบด้วยซ้ำเวลาที่มีใครมาใส่ใจในส่วนที่ไม่เคยมีใครพูดถึงของผม

กุมภ์จับได้ตั้งแต่แรกๆว่าผมเหนื่อยกับชีวิตการเรียน กุมภ์รู้ว่าผมเป็นคนกินเปรี้ยวจัดจนต้องสั่งให้ลดเปรี้ยว กุมภ์รู้ว่าผมมักจะไม่สบายใจถ้าเกิดพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรพูดถึงและเงียบเปลี่ยนประเด็น เขารู้จังหวะว่าตอนไหนควรจะทำอะไรและควรจะปฏิบัติตัวอย่างไร

หลังจากที่เขาพาผมเล่นเกมเสร็จ ผมเห็นตู้คีบตุ๊กตาที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมอยากจะให้ของขวัญตอบแทนที่วันนี้เขาพาผมเปิดโลกที่แคบขึ้นมาอีกนิดให้ผม จึงเดินไปหยอดเหรียญคีบปลาสีเขียวให้เพราะผมเห็นว่าเหมือนเจ้าตัวดี

ปลาที่มีอิสระในการว่ายไปที่ไหนก็ได้ ได้เจอกับโลกทะเลที่กว้างใหญ่ไม่เหมือนผมที่อยู่ในกรงเหมือนนก

สีหน้าตอนกุมภ์(ถูกบังคับ)รับตุ๊กตาปลาจากผมผมดูไม่ออกหรอกจนผมต้องรีบหนีมาหลบอยู่ในร้านหนังสือ เขาหอบเหนื่อยอยู่พักหนึ่งแล้วเขาก็ยิ้มให้ตุ๊กตาปลาของผม

รอยยิ้มของกุมภ์นั้นเป็นยิ้มที่สว่างไสวที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา มันเป็นยิ้มที่ละมุน บรรยากาศรอบๆตัวเขาดูเหมือนจะอบอุ่นตามขึ้นไปด้วย

และมันทำให้ผมเผลอยกยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

 

เช้าวันจันทร์ ผมตื่นขึ้นมาตอนตีห้าเพื่อมาออกกำลังกายตามตารางชีวิตประจำวัน จากนั้นก็ลงมาหาอะไรกิน ท่าทางวันนี้ผมต้องกินแต่มะเขือเทศลูกไปเสียแล้วเพราะในตู้มันไม่มีอะไรเลย

เห็นมะเขือเทศก็นึกถึงกุมภ์ที่เคยบอกว่าเกลียดมะเขือเทศเข้าไส้

ผมหัวเราะและส่ายหัวกัดผลสีแดงฉ่ำน้ำเข้าปาก ผมติดรสเปรี้ยวมาแต่เด็ก อะไรที่สามารถกระตุ้นร่างกายให้สดชื่นได้ก็คงเป็นผลไม้ที่รสเปรี้ยวจัดหรือลูกอมรสมะนาวเท่านั้น

ผมขับรถที่ครอบครัวซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดออกจากบ้านประมาณหกโมงครึ่ง ที่ออกจากบ้านแต่เช้าก็เพราะว่าผมมักจะแวะไปที่สวนสาธารณะเพื่อนั่งฟังเสียงธรรมชาติก่อนเสมอ

บางทีนี่คงเป็นงานอดิเรกอย่างเดียวที่ผมมี

ผมไม่มีสิ่งที่ชอบทำเป็นพิเศษ วาดรูป ดูหนัง หรือฟังเพลงก็ไม่ค่อยทำ สิ่งที่ผมทำในแต่ละวันคือการอ่านหนังสือ เรียน และการกลับมาบ้านเพื่อทบทวนสิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้ ผมไม่รู้ว่ามันวนเวียนอยู่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมก็ทำมันจนชิน คนอื่นว่ามันจะฝืนร่างกายผมแต่ผมก็ชินกับขีดจำกัดที่ถูกทะลุไปแล้ว

“หืม?”

ผมเห็นร่างคนตัวเล็กกำลังเดินถือกล้องถ่ายอะไรอยู่แถวพุ่มไม้ เขายกยิ้มให้กับรูปในกล้องแล้วเดินต่อมาเรื่อยๆจนเห็นผมเข้า

“พี่เดือน?” เขาดูแปลกใจไม่น้อยที่เห็นผมนั่งอยู่ตรงม้านั่งเก่าๆกลางสวนสาธารณะ “สวัสดีครับ ผมไม่นึกว่าจะมาเจอพี่ที่นี่เลย”

ผมเองก็ไม่นึกว่าจะเจอคนอายุน้อยกว่าที่นี่เหมือนกันโดยเฉพาะเช้าๆแบบนี้ เขาอยู่ในชุดนักเรียนถูกระเบียบ สายกล้องคล้องอยู่ตรงคอ ใบหน้ามีเหงื่อนิดหน่อย “มาทำอะไรที่นี่เหรอ?”

“ผมมาถ่ายรูปบรรยากาศสวนสาธารณะตอนเช้าครับ พอดีว่าผมไปเห็นหัวข้อแข่งถ่ายภาพใหม่ เลยจะลองลงแข่งดู” กุมภ์หันจอกล้องมาให้ผม “พี่ว่ามันดูโอเครึเปล่าครับ?”

“พี่ก็ดูไม่ค่อยออกหรอกว่าแสงอะไรมันเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นตามความรู้สึกก็คงสวยดีนะ มันดูมีความหมาย”

“ผมตั้งใจจะสื่อว่าภายในเมืองใหญ่มันก็ยังมีความสงบอยู่” เขาหันไปมองเหล่าบรรดาตายายสูงอายุยืนออกกำลังกายที่ใต้ต้นไม้อีกต้น “ทุกครั้งที่ผมเห็นบรรยากาศแบบนี้ มันทำให้จิตใจผมไม่ฟุ้งซ่าน ได้ปลดปล่อยความกดดันจากชีวิตประจำวัน ยิ่งถ้าได้หลับตาแล้วมีลมเย็นๆพัดมานะ มันยิ่งทำให้ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้นจริงๆ”

ผมมองตามคนผมสีน้ำตาลที่ตอนนี้ใจลอยไปกับต้นไม้ใหญ่

ได้ปลดปล่อยความกดดัน..

ทำให้จิตใจไม่ฟุ้งซ่าน..

“จริงสิพี่เดือน” กุมภ์เหมือนรู้สึกตัวเองอีกครั้ง “ไหนๆก็อยู่นี่กันแล้ว พี่ลองมาจับกล้องถ่ายรูปของผมดูมั๊ยครับ?”

“จะดีเหรอ ถึงพี่จะไม่เคยใช้กล้องแต่ก็พอรู้ว่าเลนส์มันแพงแค่ไหน..”

“โธ่พี่ ไม่ลองไม่รู้นะครับ” กุมภ์ถอดสายคล้องคอออกแล้วเดินเข้ามาคล้องคอให้ผมแทน แต่ระยะที่พวกผมยืนนั้นมันใกล้ชิดเกินไปจนผมรู้สึกอันตรายขึ้นมา

ใจตัวเองที่อันตราย

ผมของกุมภ์นั้นมีกลิ่นเย็นๆสบายจมูกติดออกมาเพราะอาจจะมาจากยาสระผม จนทำให้อยากจะก้มลงไปสูดดมให้เต็มปอด

“ตรงนี้เรียกว่าปุ่มปรับค่า iso ถ้าเรา...” กุมภ์อธิบายอะไรสักอย่างเข้าหัวผม จำได้บ้างจำไม่ได้บ้างเพราะสิ่งที่ผมสนใจก็คือเด็กผู้ชายที่เปลี่ยนมายืนเบียดอธิบายการใช้กล้องกับผม ยิ่งใกล้กันเท่าไหร่ผมก็ยิ่งได้กลิ่นหอมมาจากตัวเขามากเท่านั้น “ส่วนตรงนี้ปรับรูรับแสง...พี่เดือนฟังผมอยู่รึเปล่าครับ?”

“อะ..ฟังๆ” ก็แค่นิดหน่อย “พี่ไม่รู้ว่าพี่ควรถ่ายอะไรดีก่อน..”

“พี่ลองถ่ายใบไม้แห้งบนโต๊ะนี่ก่อนก็ได้ครับ ค่อยๆเรียนเรื่องการปรับโฟกัสแบบ manual ไปก่อน ความจริงแล้วพี่จะใช้โหมดออโต้ได้นะ แต่ผมว่ามันไม่ค่อยมีมิติมากเท่าเราต้องมาปรับเอง ไม่ต้องรีบนะครับ ค่อยๆหมุนจนเราคิดว่าสิ่งที่เราเล็งมันชัดที่สุด” กุมภ์วางใบไม้แห้งใบหนึ่งบนโต๊ะไม้ “ค่อยๆหมุนแบบนั้นแหละครับ ดี..ดี”

ผมค่อยๆหมุนโฟกัสตามที่กุมภ์ว่าจนคิดว่ามันน่าจะชัดที่สุดแล้ว จึงกดปุ่มถ่าย กุมภ์ขอดูและยิ้มพอใจก่อนที่จะบอกว่า “แสงไม่ได้ครับ ถ่ายใหม่”

ผมถ่ายใหม่ตามที่กุมภ์ว่าซ้ำแล้วซ้ำอีก จากเด็กผู้ชายที่ดูไม่ค่อยเครียดกับเรื่องนี้กลายเป็นครูที่จริงจังในการถ่ายภาพของผมไปเสียแล้ว น้ำเสียงดุปนไม่พอใจนิดๆของเขาย้ำให้ผมต้องกดชัดเตอร์จนเกร็งไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นมันก็สนุกมากที่ได้ลองถ่ายรูปใบไม้แห้งนี่จนถึงเวลาเจ็ดโมง

“ถึงเวลาต้องไปแล้วนี่นา งั้นเดี๋ยวผมขอกล้องคืนนะครับ จะต่อรถสายไปที่โรงเรียน”

“เดี๋ยว”

หมับ

ผมรั้งแขนน้องเอาไว้โดยที่ผมไม่ทันคิด พวกเราสองคนจ้องหน้ากัน ต่างคนต่างเงียบไม่ได้พูดอะไร

ทำไมผมต้องรั้งกุมภ์เอาไว้ด้วย...ผมไม่เข้าใจตัวเอง แต่มือมันไวกว่าความคิดของผมเสียอีก

“..เอ่อ..ไหนๆพี่ก็จะไปโรงเรียนแล้วด้วย นั่งรถพี่ไปด้วยกันเลยเถอะ” ผมชวนกุมภ์นั่งรถที่ผมขับมา ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะชวนอยู่แล้ว แต่ในเมื่อสถานการณ์มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็คงต้องแถไปก่อน “พี่จอดเอาไว้ข้างๆนี่ ไปกับพี่นะจะได้ไม่ต้องเสียเวลารอรถ”

“แต่--”

“นะครับ”

 

ตลอดทางที่ผมขับมา ก็ไม่ได้เปิดปากพูดกับกุมภ์อีกเลย

กุมภ์นั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์แล้วเบี่ยงตัวไปทางซ้ายที่หลังรถ ส่วนผมก็นั่งขับไปโดยที่นึกถึงสิ่งที่ผมพูดเอาไว้ก่อนที่จะมาโรงเรียน

ให้ตายสิ ผมพูดคำว่านะครับออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

ว่าแล้วก็อยากจะกระโดดแม่น้ำซะให้สิ้นเรื่อง

อาย

อายมากๆที่จู่ๆก็หลุดคำอ้อนกับเด็กอายุน้อยกว่าแบบนี้

“พี่เดือนครับ ถึงโรงเรียนแล้วนะ..” กุมภ์พูดเสียงเบามาจากเบาะหลังให้ผมสะดุ้งตกใจนิดๆแต่ไม่หลุดมากเกินที่เขาจะจับได้ “พี่ให้ผมลงหน้าโรงเรียนก็ได้ ผมจะซื้อหมูปิ้งไปให้เจ้าฝุ่นก่อน”

“เดี๋ยวพี่รอกุมภ์ก็ได้ ไม่นานหรอก เข้าไปพร้อมกันเลย”

“จะดีเหรอครับ”

“ไม่ใช่เส้นขาวแดง จอดแป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอก”

“ก็ได้ครับ” กุมภ์เปิดประตูรถออกไปซื้อหมูปิ้งไม้ละห้าบาทประมาณสามสี่ไม้แล้วกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง “เจ็ดโมงสิบ..พี่มาเช้าแบบนี้ตลอดเลยเหรอครับ?”

“อืม”

“ปกติผมจะมาถึงประมาณเจ็ดโมงยี่สิบกว่าๆได้ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง” กุมภ์ยกมือไหว้ผมทำให้ผมแทบจะยกมือปฏิเสธไม่ทัน

“ไหว้พี่ทำไม ไม่ต้องไหว้หรอก”

“พี่อายุมากกว่าผมนะ” กุมภ์ชักสีหน้าให้ผม มันเป็นสีหน้าดุๆที่ไม่ได้ดูดุเลยสักนิด กลับน่าเอ็นดูเสียอีก “จะให้ผมไม่ไหว้คนที่มีบุญคุณได้ไง”

“กุมภ์สอนพี่ใช้กล้องก็เจ๊ากันแล้ว” ผมจ้องตาเขาแล้วกุมภ์ก็เป็นฝ่ายหันหนีก่อน พอเขาเปิดประตูรถลงผมก็ลงเดินตามเขา ยิ่งเขาเดินเร็ว ผมก็เร็วตาม

“พี่เดือนจะเดินตามผมทำไมครับ” นั่นไง เขาหันมาชักสีหน้าไม่พอใจใส่อีกแล้ว

“ก็กุมภ์บอกว่าจะเอาหมูปิ้งไปให้เจ้าฝุ่น พี่ไปด้วยไม่ได้เหรอ?”

“....” กุมภ์ไม่ได้พูดอะไรนอกจากถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ “บอกแต่แรกก็จบมั๊ยครับ”

“หึหึ” ผมส่ายหัวกับกุมภ์แล้วเดินตามหลังเขาต่อ พอถึงหลังโรงเรียนกุมภ์ก็เรียกหมาปอมตัวเล็กให้เข้ามากินหมูปิ้ง

“นี่ของพี่เดือน พี่ต้องค่อยๆฉีกให้มันเป็นชิ้นเล็กๆนะครับ กลัวจะติดคอ” กุมภ์ยื่นไม้หมูปิ้งมาให้ผม “ผมมีทิชชู่อยู่ ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องไปล้างไกลถึงห้องน้ำตรงนู้น”

ผมนั่งยองกับพื้น ค่อยๆฉีกเนื้อหมูหมักนมสดนุ่มๆให้หมาฝุ่นกิน ท่าทางเวลาได้อาหารของมันดูดีใจราวกับว่าได้รับของมีค่าที่สุดในชีวิต จนกระทั่งหมูในไม้ผมหมด ก็เปลี่ยนมาดูรุ่นน้องให้อาหารแทน

กุมภ์ยิ้มเป็นธรรมชาติอีกแล้ว ไหนจะทั้งยังนั่งเล่นกับเจ้าฝุ่นต่ออีก อดทำให้ผมยกโทรศัพท์มาแอบถ่ายเด็กร่าเริงคนนี้ไม่ได้ ถ่ายไปได้สองสามรูปก็เก็บลงแล้วแกล้งทำเป็นมองเขาเล่นกับหมาต่อไปจนได้ยินเสียงของใครเดินเข้ามา

“พี่เดือนใช่มั๊ยคะ?”

“..ครับ?”

“คือว่า..หนูอยู่ชั้นม.5ค่ะ หนูมีเรื่องอยากจะบอกพี่”

คงจะเป็นเรื่องสารภาพรักอีกล่ะสิ..

“พอดีว่าเพื่อนหนูเขาฝากจดหมายมาให้ค่ะ...” ว่าแล้วเธอก็ยัดซองจดหมายสีชมพูอ่อนใส่มือผมแล้วเดินหนีไปทันที ทิ้งให้ผมงงเรียงประโยคที่ได้ยินเมื่อสักครู่

ผมค่อยๆเปิดซองจดหมายในมือแล้วก็พบกับคำสารภาพรักที่เขียนมา ส่วนใหญ่เป็นการยกย่องผมเสียมากกว่า บอกว่าผมดีอย่างนู้นอย่างนี้ น่านับถือ น่าค้นหา มีเสน่ห์ อยากเป็นคนรู้ใจ ซึ่งผมก็พับเก็บลงใส่กระเป๋ากางเกงไม่สนใจ ถ้าเด็กพวกนั้นมองมาจากที่ไหนสักที่ก็คงจะรู้กลายๆแล้วว่าผมปฏิเสธ

นักเรียนผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เคยสารภาพรักกับผมจะบอกว่าผมหยิ่ง แต่ความจริงแล้วผมไม่ได้ชอบผู้หญิงถึงไม่สนใจ ส่วนผู้ชายคงไม่มีใครกล้าพอที่จะเดินเข้ามาแล้วบอกว่าชอบผมหรอกในเมื่อหลายคนยังคงมองว่าการชอบเพศเดียวกันมันผิดมนุษย์และเป็นเรื่องน่าอาย

“..พี่เดือนเหม่ออีกแล้ว” กุมภ์เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเอาขวดน้ำเย็นๆมาจากไหนไม่รู้ว่าแตะแก้ม “เหม่อบ่อยๆไม่ดีนะครับ”

คงจะมีแค่เพื่อนสนิทกับกุมภ์เท่านั้นที่คอยดุผม คอยดูแลผม โดยเฉพาะกุมภ์ที่เห็นผมเกือบจะครบทุกด้านแล้ว ระยะเวลาสั้นๆที่เจอกันแต่ถ้าได้พบกันตลอดก็คงพอจะรู้นิสัยจริงๆผมบ้าง

ผมไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ ผมไม่ใช่คนมีเสน่ห์ ผมเป็นน่าเบื่อคนหนึ่งที่ชีวิตมีแต่การเรียนเท่านั้น

คงไม่มีทางที่จะมีใครมาสนใจตัวตนจริงๆกันหรอก

“...รู้มั๊ยครับว่าเวลาที่พี่เหม่อมันทำให้ผมใจไม่ดีเอาเลย” กุมภ์ทิ้งตัวลงข้างๆผม มองเจ้าฝุ่นที่นอนกลิ้งกลางแดดอ่อนๆ "อย่าหาว่าผมอย่างนู้นอย่างนี้นะครับ ทุกครั้งที่พี่เหม่อ สายตาพี่มันดูเลื่อนลอย พี่กำลังคิดเรื่องอะไรสักอย่างที่มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับพี่และพี่ไม่กล้าบอกหรือปรึกษาใครเพราะพี่ไม่มั่นใจว่าเขาจะยอมรับได้รึเปล่า"

“...”

“ถ้าพี่มีอะไรพี่ก็บอกผมมาเถอะครับ สากกะเบือยันเรือรบ ร้อยแปดเจ็ดย่านน้ำก็บอกมา ไร้สาระแค่ไหนก็บอกมา ยังไงผมก็คงลืมไปอยู่ดี ให้พี่ได้บ่นให้ผมฟังเถอะ” กุมภ์เท้าคางโดยใช้ข้อศอกตัวเองวางบนหน้าขา หันมาทางผมแล้วยิ้มให้

ใจของผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะทุกรอบที่เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้

ถามจริงเถอะว่านี่คิดจะฆ่าคนด้วยรอยยิ้มรึยังไง

“ไม่มีอะไรหรอก จริงๆนะ...” ผมยิ้มแห้งๆให้เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ กุมภ์ทำหน้าไม่เชื่อให้ผม แต่เขาก็ไม่ได้ขยั้นขยอกจะเอาคำตอบ “...เอ่อ...พี่ไปก่อนดีกว่า”

“ครับ..พี่เดือน! ระวังป้ายตรงนั้--”

โครม!

“อุ...” ผมลูบหน้าผากตัวเอง ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นมายังส่วนที่กระแทกกับป้ายข้างทาง ผมหันซ้ายขวาก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากกุมภ์ที่ยืนอยู่ที่เดิม แต่พยายามกลั้นขำเอาไว้

“อุบ...หึหึ...” กุมภ์น้ำตากำลังจะไหล จนกระทั่ง....”ไม่คิดว่าพี่เดือนจะมีมุมเป๋อๆนะครับ ฮ่าฮ่า”

เขาระเบิดหัวเราะออกมา เสียงไม่ได้ดังมาก แต่ก็คงเพียงพอทำให้ผมหน้าแดงจากความอายขึ้นมาได้

ดันมาหัวโขกกับป้ายต่อหน้ารุ่นน้อง!

หมดกัน

“...อึ่ก...” ผมรีบวิ่งหนีจากจุดนั้น แต่ก็โดนคนเด็กกว่าคว้าแขนเอาไว้จนเกือบจะเซไปด้านหลังตามแรง โชคดีที่ผมตั้งตัวทันเลยไม่ล้มไปทับน้อง

“พี่เดือน ไปห้องพยาบาลเถอะครับ โขกแรงใช่ย่อยเดี๋ยวจะบวมเอา”

ว่าแล้วเขาก็ไม่ฟังคำปฏิเสธผมลากไปหาครูห้องพยาบาลที่อึ้งๆว่าผมมาทำอะไรที่นี่ กุมภ์บอกไปว่าผมเหม่อเดินชนป้ายข้างทางจนครูกลั้นขำไม่อยู่เหมือนกุมภ์เมื่อครู่เป๊ะ ก่อนที่จะลงมือทายาดูอาการให้

“วันหลังพี่ต้องพกยาทาแก้บวมนะครับ” กุมภ์ยัดหลอดยาแก้บวมที่ได้มาจากครูห้องพยาบาลมายัดใส่มือของผม พลางพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ “ถ้าพี่ใจลอยเดินเหม่อไปเรื่อยๆ วันไหนที่ผมไม่อยู่พี่ต้องเดินตกท่อแน่ๆ”

“...อืม” ผมไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้เพราะเขาจ้องตาผมไม่ห่าง สักพักก็เห็นญาติของผมเดินมาทางนี้

“เฮลโลคุณแม่ ทำไมถึงอยู่กับพี่เดือนได้ล่ะ?”

“ก็พี่เดือนดันเหม่อเดินชนป้ายเข้าให้ หน้าผากเกือบจะโน” นทีอ้าปากค้างแล้วมองมาที่ผม

“โหพี่เดือน ไอ้กุมภ์มันดุอะไรพี่ไปบ้างล่ะ?” นทีหัวเราะร่วน “เห็นอย่างนี้กุมภ์มันดุเก่งจนเป็นแม่อีกคนไปแล้ว ผมโดนมันดีดหน้าผากไปไม่รู้กี่รอบ”

ไม่นานหลังจากนทีพูดจบ เสียงออดเรียกเข้าแถวก็ดังขึ้นดึงความสนใจทุกคนไปหมด รุ่นน้องสองคนโบกมือลาผมไปเข้าแถวก่อน ส่วนผมก็ต้องตรงไปที่หลังเสาธงรอเตรียมเอกสารสำหรับพูดเรื่องของเช้าวันนี้ให้กับนักเรียนทุกคน

ผมไม่ได้เป็นประธานนักเรียนเพราะไม่ได้ลงสมัคร แต่มีคนเลือกให้ผมมาเป็นประชาสัมพันธ์ของประธานนักเรียนชุดนี้แทนด้วยเหตุผลที่ว่าผมพูดเก่ง นำเสนอดี ผมไม่ได้อยากทำเลยสักนิดแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ในเมื่อพวกเขาใส่ชื่อผมลงไปโดยไม่ขอก่อน จะโวยวายก็กลัวว่าเพื่อนจะไม่ชอบใจอีก จึงปล่อยเลยตามเลยไป

เมื่อเลิกแถว เพื่อนสนิทผมก็เดินสะพายกระเป๋าเข้ามากอดคอพร้อมกับถุงลูกอมรสเปรี้ยวยื่นให้

“เอามั๊ยวะ ปกติมึงกินนี่เป็นของเปรี้ยวไม่ใช่เหรอ?”

นี่คือศึก เพื่อนสนิทชายคนเดียวของผมที่ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก็คอยอยู่เคียงข้าง ถึงผมจะเป็นเกย์แต่การที่เพื่อนคนนี้มาแตะต้องตัวผมก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรนอกจากความร้อนที่มากขึ้นจนต้องผลักออกเบาๆ

“ร้อน”

“โธ่ ทำไมหวงเนื้อหวงตัวจัง เย็นนี้มีเรียนเหมือนเดิมไม่ได้ยกเลิกใช่มั๊ย?”

“ทำไม?”

“ว่าจะชวนมึงไปเตะบอลแมนๆกลางสนามตอนเย็น สาวๆนี่มามุงดูเต็ม วันหนึ่งมีผู้หญิงเดินมาถามกูด้วยว่ามึงเคยมาเล่นด้วยรึเปล่า?” ศึกยักคิ้วให้ผม “ใครๆก็ถามถึงมึงนะพ่อหนุ่มเนื้อหอม”

“มึงก็รู้ว่ากูไม่มีเวลาว่าง...” ผมอยากจะกลอกตาขึ้นฟ้า ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นทางเดินที่มีคนพลุ่กพล่าน “แล้วก็วันนี้กูไม่เอาลูกอมรสเปรี้ยวหรอก”

“ทำไมวะ?”

“พอดีมีคนสั่งให้ลดเปรี้ยว”ผมพูดขึ้นตอนที่ศึกยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม พอมันได้ยินอย่างนั้นมันก็สำลึกน้ำออกมาทันที

“ฮะ? มีคนสั่งให้มึงลดเปรี้ยว?!”

 “ทำไมอีกล่ะ?” ผมชักหน้าไม่พอใจให้ศึกที่ตอนนี้ทำหน้าอึ้งๆ ตาเบิกโผลงจนหมดความดูดี

“สาวที่ไหนสั่งให้มึงลด?! นี่มึงอุบอิบเรื่องมีคนคุยกับกูใช่มั๊ย?!”

“รุ่นน้องที่รู้จักบอกมา..”

“รุ่นน้องด้วย?! ระวังคุกด้วยนะเฮ้ย กูไม่เอาโอเลี้ยงไปให้นะ”

“มึงช่วยเลิกตื่นเต้นเกินเหตุก่อนได้มั๊ยสัด!”

ศึกรู้ว่าถ้าผมหลุดด่าคำหยาบออกมาเมื่อไหร่แสดงว่าผมรำคาญหรือว่าหงุดหงิด แต่สายตามันไม่ได้เงียบตามเพราะมันมีประกายของคำว่าอยากรู้อยากเห็นส่อออกมา

อยากเสือกนั่นแหละ...

“รุ่นน้องผู้ชายที่บังเอิญเจอกันบ่อยๆเขาเห็นกูกินรสเปรี้ยวจัดเลยแนะว่าอย่ากินเยอะมันจะปวดกระเพาะ”

“โห สั่งมึงได้ด้วย สุดยอด”

“วันนี้ก็ดุกูเรื่องเดินชนป้า--” เชี่ย เผลอหลุดปากเรื่องเดินชนป้ายที่หลังโรงเรียนจนได้ ไอ้ศึกมันมองที่หน้าผากผมแล้วจัดการแตะลงมาแรงๆ

“โอ๊ย!”

“เดินยังไงให้ชนวะ ไม่สิ ทำไมช่วงนี้มึงไม่ค่อยคีพลุคคุณชายเลยวะไอ้เดือน” ศึกหัวเราะ “ทายาแล้วรึยังล่ะพ่อคนซุ่มซ่าม”

“ทาแล้ว น้องพาไปห้องพยาบาล”

“มึงกับรุ่นน้องคนนั้นนี่ยังไงกันวะ มีการพาไปห้องพยาบาล มีการดุ”

“ก็ไม่อะไร”

“คำตอบดาราไอ้ห่า สนิทขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่เท่าไหร่หรอก เจอกันเมื่อเสาร์ที่แล้วที่ห้างด้วยตอนจะซื้อหนังสือ” ศึกพยักหน้า “แปลกดีนะที่พอเจอน้อง ก็รู้สึกว่าอะไรๆในชีวิตมันเริ่มมีสีสันขึ้น..”

“หือ? ว่าไงนะ? ไม่ได้ฟัง?”

“ไม่มีอะไรๆ แค่บ่นเฉยๆ” หรือจะให้ตอบตามความจริงก็คือผมไม่รู้ตัวว่าผมพูดอะไรออกไปด้วยซ้ำ

ผมรู้เพียงแค่ว่ากุมภ์เหมือนกับแสงสว่างที่ส่องให้ผมเห็นสิ่งที่สดใสบนโลกนี้มากขึ้น

ไม่มีใครดุผมด้วยความเป็นห่วงแบบนี้มาก่อน

ไม่เคยมีใครสั่งให้ผมลดของเปรี้ยวมาก่อน

ไม่มีใครชวนผมเล่นเกมมาก่อน

ไม่มีใครชวนผมถ่ายรูปมาก่อน

กุมภ์ทำทุกอย่างที่ไม่มีใครให้ผมทำมาก่อน และเมื่อผมได้ลองทำ ผมก็รู้สึกสนุกไปกับมันด้วย

โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจผมสั่นแรงเมื่อเห็น

หรือว่าผมจะเริ่มหวั่นไหวกับเด็กคนนี้เข้าเสียแล้ว?

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (23/09/2018 Ch.4 up)
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 23-09-2018 21:31:02

 :L1:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (23/09/2018 Ch.4 up)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-09-2018 02:27:32

นั่นไงๆ หวั่นไหวแล้วซินะ
ก็น้องน่ารักใช่ไหมล่ะพี่เดือรฝน

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (23/09/2018 Ch.4 up)
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 24-09-2018 15:28:22

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2: :katai2-1: o13

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (23/09/2018 Ch.4 up)
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 24-09-2018 19:11:02

ตรงนี้น่าจะเป็นเดือนรึเปล่าครับ เพราะนทีมาทักทีหลัง

“พี่นทีใช่มั๊ยคะ?”

“..ครับ?”

“คือว่า..หนูอยู่ชั้นม.5ค่ะ หนูมีเรื่องอยากจะบอกพี่”

คงจะเป็นเรื่องสารภาพรักอีกล่ะสิ..

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (23/09/2018 Ch.4 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 24-09-2018 19:17:33

อ้างจาก: 19th ที่ 24-09-2018 19:11:02  

ตรงนี้น่าจะเป็นเดือนรึเปล่าครับ เพราะนทีมาทักทีหลัง

“พี่นทีใช่มั๊ยคะ?”

“..ครับ?”

“คือว่า..หนูอยู่ชั้นม.5ค่ะ หนูมีเรื่องอยากจะบอกพี่”

คงจะเป็นเรื่องสารภาพรักอีกล่ะสิ..

โอ้ว ขอบคุณค่าที่บอก //กราบงามๆพร้อมกับกลับไปแก้

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (23/09/2018 Ch.4 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 28-09-2018 20:39:07

บทที่ 5

 

พี่เดือนเดินชนป้ายข้างทาง...

ผมจะจำวีรกรรมเป๋อๆของพี่คนดังคนนี้ไปตลอดชีวิต เหม่อมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้ถึงทำให้ไปชนป้ายที่มันตั้งอยู่เฉยๆของมันอย่างนั้น แต่ที่สำคัญก็คือหน้าผากพี่เดือนเกือบจะโนจนต้องพาไปห้องพยาบาล ไม่รู้ป่านนี้จะบวมรึยัง

นทีเดินผ่านมาทางห้องพยาบาลและเมื่อเห็นญาติตัวเองกำลังโดนผมดุก็หันไปบอกว่าผมเป็นแม่

กูผู้ชายนะเฮ้ย!

“กูเพิ่งเคยเห็นพี่เดือนแบบเอ๋อๆก็วันนี้นี่แหละ” นทีมันหัวเราะในแถวขณะที่ฟังพี่เดือนกำลังพูดประกาศหน้าเสาธง ไม่มีใครสังเกตว่าหน้าผากพี่แกแดงๆเพราะแดดมันแรงมากจนต้องก้มหน้าลงไป “ปกติพี่เดือนคีพลุคเป็นผู้ดีจะตาย”

“กูก็เพิ่งเคยเห็นเนี่ยแหละ”

‘สำหรับกิจกรรมในสัปดาห์หน้านั้นจะเป็นกิจกรรมบูรณาการเรียนการสอนทุกสายชั้นทุกห้อง ขอให้ส่งรายชื่อและกิจกรรมที่จะจัดภายในวันพุธนี้ และขอให้หัวหน้าห้องทุกห้องรับเอกสาร...’

ผมฟังสิ่งที่พี่เดือนประกาศออกมา ผมพอจะรู้มาจากหัวหน้าห้องของผมแล้วบ้างว่าสัปดาห์หน้านั้นจะมีกิจกรรมในวันศุกร์ ทุกห้องจะต้องจัดซุ้มหรือโซนต่างๆตามที่วางแผนเอาไว้ ซึ่งพวกเราก็คุยกันแล้วก็ตัดสินใจได้ว่าจะเปิดซุ้มขายขนมและเครื่องดื่มที่รับมาจากศูนย์อบรมผู้พิการที่ครอบครัวเพื่อนของผมทำงานอยู่

แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า..

“แม่เอ๊ยยย ทำไมทุกคนต้องลงความเห็นว่าให้กูใส่ชุดพ่อบ้านไปขายของด้วยวะ”

นทีกับเพื่อนอีกคนหนึ่งถูกโยนหน้าที่เรียกลูกค้าเข้าซุ้มให้ ตอนแรกเพื่อนมันก็จะไม่เลือกนทีไปยืนขายหรอก แต่ด้วยความที่มันตัวสูงเลยโดนเพ่งเล็งจากครู แล้วครูก็สั่งให้มันลองถอดแว่นออกมา ผลก็คือผู้หญิงในห้องพากันหวงนทีไม่ให้ถอดแว่นเพราะหน้าตาดีเกินไปกลัวผู้หญิงห้องอื่นมาทำมิดีมิร้ายด้วยก่อนวันจัดกิจกรรม โดยเฉพาะอุ้มที่เป็นแกนนำบอกว่า ‘อย่าให้ชะนีตัวไหนมาแตะต้องลูกชายผู้ใสซื่อบริสุทธิ์คนนี้เด็ดขาด’

“เออ แล้วมึงได้ทำอะไรเหรอ?” นทีถามผม

“กูได้ไปเดินแจกใบปลิวเชิญเข้าซุ้มห้องเรา ไปกับไอ้ดินมัน”

หน้าที่ของผมกับดินก็คือการเดินไปทั่วโรงเรียนเพื่อแจกเอกสารเชิญบุคคลและกรรมการที่มาประเมินโรงเรียนเข้าชมซุ้มของห้องตัวเอง ส่วนอุ้มนั้นมีหน้าที่เบื้องหลังคือการทำป้ายนิเทศศิลป์มาติดบอร์ดโรงเรียน เห็นอย่างนั้นฝีมือเรื่องงานศิลป์ดีใช่ย่อย

“อะไรวะ กูอยากทำหน้าที่นั้นอะ..”

“รึมึงจะเดินในชุดพ่อบ้านทั่วโรงเรียน?”

“ไม่เอา!”

ผมเลิกคุยกับนทีที่ตอนนี้มันไปงุ้งงิ้งกับใบไม้แทน ท่าทางจะน้อยใจที่ไม่ได้ทำงานที่อยากทำ

 

“กุมภ์ ไหนๆก็จะผ่านตึกวิชาการแล้ว ฝากเอานี้ไปส่งให้ที่ห้องประธานนักเรียนหน่อยสิ”

ดูหัวหน้าห้องมันใช้ผมสิครับ เพราะเห็นว่าผมจะเดินกลับตรงถนนที่ผ่านห้องประธานนักเรียนสักหน่อยแม่งจิกหัวใช้เลย “อืม”

ก็ว่าไปนั่น เป็นรองหัวหน้าก็อย่างนี้แหละ วันไหนที่หัวหน้าขี้เกียจก็โยนงานมาให้ผม

มองเอกสารในมือแล้วเดินไปที่ห้องประธานนักเรียน เคาะพอเป็นพิธีสองสามรอบก็ได้ยินเสียงให้เข้าไปได้ ข้างในมีรุ่นพี่กลุ่มสภานักเรียนประมาณสามสี่คนนั่งกันอยู่ คนแรกที่นั่งตรงโต๊ะในสุดผมรู้จักเพราะเป็นพี่รหัสผมเอง เขารับตำแหน่งเหรัญยิก ส่วนพี่คนที่เหลือก็คือประธาน รองประธาน และเลขาตามลำดับ

ผมยื่นเอกสารในประธานนักเรียนหน้าสดใสราวกับว่าไม่มีงานยุ่งทั้งๆที่เอกสารมันกองเต็มโต๊ะ ไม่อยู่รบกวนนานนอกจากให้พี่เขาตรวจว่าเอกสารครบหรือไม่ก็เดินออกมา

“เดี๋ยวก่อน!”

“ครับ?”

“น้องรู้จักกับเดือนใช่มั๊ย? กุมภ์รึเปล่า?”

“ใช่ครับ ทำไมเหรอครับพี่?”

“คือว่าเดือนเขาฝากนี่ไว้ให้น่ะ” ว่าแล้วพี่รองประธานนักเรียนก็ยื่นซองอะไรให้ผม “น่ารักดีนะ คุยกันทางจดหมาย”

“เอ่อ...ผมว่ามันคงเป็นจดหมายท้วงหนี้มากกว่ามั๊ง”

“ไม่เปิดดูไม่รู้หรอก บางทีเขามีเรื่องอะไรที่จะพูดด้วยแต่ไม่ว่างก็จะเขียนทิ้งเอาไว้แบบนี้แหละ” พี่รองประธานหัวเราะ “กลับดีๆนะน้อง พวกพี่รอดูซุ้มของพวกน้องอยู่นะ”

“ขอบคุณครับ”

ผมออกจากห้องแล้วหาที่นั่งเพื่ออ่านจดหมายในซองสีขาว เนื้อหาภายในทำให้ผมค่อนข้างแปลกใจ มันไม่ใช่ข้อความยาวๆเหมือนจดหมายที่สมัยตอนม.ต้นต้องเขียนตามในหนังสือเพื่อฝึกตามหลักภาษาไทย มันเป็นข้อความสั้นๆที่ผมเดาความหมายไม่ออกสักเท่าไหร่

‘สัปดาห์หน้าเตรียมตัวด้วยนะ’

เพราะเขียนมาแค่นี้ที่ทำให้ผมงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ สัปดาห์หน้ามีอะไรอีกนอกจากงานของโรงเรียน รึว่าพี่เดือนมีอะไรที่จะบอกสัปดาห์หน้าแล้วให้ผมไปเตรียมตัวทำใจเอาไว้?

ช่างเถอะ เดี๋ยวก็รู้เอง

 

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ปกติดียกเว้นที่ผมไม่เจอพี่เดือนอีกเลย ซึ่งไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่เพราะว่าเขามีเรียนตลอด แต่ที่น่าสงสัยก็คือขนาดอยู่ที่เรียนพิเศษผมก็ยังไม่เห็นราวกับว่าเขาพยายามหลบหน้าหลบตาผมยังไงยังงั้น

บอกตัวเองว่าไม่คิดมาก แต่ก็คิดมากเรื่องผมไปทำอะไรให้พี่เดือนโกธรรึเปล่า

หรือว่าเป็นเรื่องที่ผมเห็นพี่เดือนเดินชนป้ายนั่นกัน..

ไร้สาระ..

อย่างมากก็แค่อาย ไม่ถึงขั้นโกธรหรอก คิดในแง่ดีหน่อยสิกุมภ์ว่าพี่เดือนเขาก็มีธุระของตัวเอง ไม่ได้ว่างทั้งวันเหมือนตัวเองสักหน่อย อีกอย่างเขาก็อยู่ม.6แล้ว เตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย...พี่เดือนได้โควตารับตรงแล้วนี่หว่า?

จนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงวันจันทร์ถัดไป จู่ๆหัวหน้าห้องก็เดินเข้ามาบอกกับผมเรื่องใหญ่

“กุมภ์ มึงได้ไปทำหน้าที่พิธีกรกับพี่เดือนวันงานนะ”

“ฮะ?” ผมชี้ที่ตัวเอง “กู?”

“อืม พอดีว่ามีคนส่งชื่อมึงไปเป็นพิธีกรอีกคนช่วยงาน ให้เดาสิว่าใคร?”

“...” พอจะรู้

“ตัวพี่เดือนเองนั่นแหละ นี่สนิทกันกับรุ่นพี่คนดังรึไง?”

ถ้าเจอตัวก็อยากจะลากมาดุเรื่องทำอะไรไม่ถามผมอยู่ สนิทก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

แกมโกงชัดๆ!

ที่บอกว่าสัปดาห์หน้าหมายถึงอย่างนี้สินะ ได้พี่เดือน ด้ายยยยยยย เดี๋ยวเจอดีแน่!

 

“ว่าไงกุมภ์ รู้แล้วใช่มั๊ยว่ากุมภ์ต้องขึ้นเวทีเป็นพิธีกรกับพี่” พี่เดือนเดินเข้ามาทักทายผมกลางที่เรียนพิเศษในวันพุธ ท่าทางดูอารมณ์ดีๆ ในมือมีถุงมะม่วงกับสัปปะรดอยู่

“พี่เดือน ผมบอกว่าให้ลดของเปรี้ยวเพราะกรดมันกัดกระเพาะ แล้วนี่อะไรครับ?...ไม่สิ เรื่องที่พี่ส่งชื่อให้ผมไปเป็นพิธีกรกับพี่นี่หมายความว่ายังไงครับ?!”

“ใจเย็นๆ ฟังพี่ก่อนนะ” พี่เดือนดึงให้ผมนั่งลงกับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน “คือว่าปกติแล้วพิธีกรจะมีคนเดียวซึ่งเขาก็ให้พี่ทำประจำอยู่แล้ว แต่ในปีนี้งานมันใหญ่กว่าครั้งที่แล้วมาก คนก็เยอะขึ้นมาก เขาก็เลยอยากได้คนมาเอนเตอร์เทรนเพิ่มอีกคน

“แล้วทีนี้เขาก็บอกว่าให้พี่หาคนมาช่วยเพิ่มเอาเองเลย พี่ก็ไม่รู้ว่าจะเลือกใครเพราะต่างคนต่างปฏิเสธแถมยังคุยไม่เก่งไม่กล้าขึ้นเวทีกัน เอาไปเอามาพี่ก็นึกถึงกุมภ์”

“โห โยนภาระมาให้ผมโดยไม่ปรึกษาเลย ไม่กลัวผมปฏิเสธรึยังไง?”

“จะปฏิเสธได้ยังไง? กุมภ์ไม่มีทางปฏิเสธพี่อยู่แล้วนี่นา”

ผมสำลักน้ำลายกับคำว่าไม่มีทางปฏิเสธพี่เดือนอยู่แล้ว มันหมายความว่ายังไงกัน

“พี่เดือน...”

เขาหัวเราะชอบใจเสียงดัง ก่อนที่จะยื่นถุงผลไม้มาให้ผม “พี่รู้ว่าถึงกุมภ์จะดุ แต่ก็ดุเพราะเป็นห่วง แถมยังใจดีช่วยเหลือทุกคนอีก เสียดายที่ปากแข็งไปนิด”

“พี่เดือน!”

ใครปากแข็งกัน!

“จะทำยังไงได้ในเมื่อพี่ส่งรายชื่อเรียบร้อยแล้ว วันศุกร์นี้ก็ขึ้นเวทีช่วงแปดโมงถึงสิบโมง แล้วก็พาคณะกรรมการที่มาตรวจเดินดูงานเท่านั้นเอง” พี่เดือนเคี้ยวมะม่วงรสเปรี้ยวจัด ยักไหล่ไม่ยี่หระ แต่ผมที่ไม่เคยทำหน้าที่นี่ก็กำลังจะแย่ไงครับ! “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลหรอก พี่จะอยู่กับกุมภ์เอง”

“...ครับๆ อย่างนั้นก็ได้ ส่วนรายละเอียด..”

“พี่ขอไลน์กับเฟสหน่อยนะ พอดีเอกสารอยู่ที่บ้าน”

“อ่า..ครับ” สงสัยจะได้ถ่ายส่งให้ “นี่ครับ”

“ขอบคุณนะ” พี่เดือนยิ้มให้ผม “ไปกันเถอะ เข้าพร้อมกันจะได้อยู่ห้องเดียวกัน”

 

หลังจากวันพุธ วันพฤหัสผมก็ได้แอบมาซ้อมพูดกับพี่เดือนอยู่ที่เรียนพิเศษ นักเรียนหลายคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันกับผมก็พากันมองว่าผมเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่กับพี่เดือนแล้วพากันซ้อมอะไร น่าแปลกที่ไม่มีใครเข้ามาถามหรือสงสัยจนต้องขอเสือกเหมือนเพื่อนผมในห้อง ยิ่งอุ้มกับดินนี่ตัวดีเลย

 

Smol 17.40 pm

แหมๆ ซ้อมอะไรกับพี่เดือนสองคนจ๊ะ

กุมภ์ 17.40 pm

งานพรุ่งนี้นั่นแหละ ต้องไปยืนคู่กับพี่เดือน

Din not Tin 17.40 pm

 ยืนคู่ด้วย กรี๊ดดดดด

 

แหม่...คุณมึงคิดว่ากูต้องไปยืนคู่กับลำโพงรึยังไง

พอหมดวันพฤหัส เช้าวันศุกร์ผมก็ต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อแต่งตัวไปให้ถึงโรงเรียนก่อนเจ็ดโมง โดยที่ผมได้รับข้อความจากรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันว่าเขาจะมารับ ให้แชร์โลเคชั่นบ้าน ผมนั่งกินขนมปังทาน้ำผึ้งที่น้องผมวางเอาไว้ให้ไปได้สามสี่แผ่นก็ได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้าน

กิ๊งก่อง

น่าจะเป็นพี่เดือนที่มาแล้ว

 

พีรดล 06.30 pm

กุมภ์ พี่มาถึงแล้วนะ

 

ผมลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน ก็เห็นรุ่นพี่หนุ่มยืนในชุดเสื้อสูทของทีมสภานักเรียน เสื้อสูทที่ว่ามันเป็นเสื้อสีดำที่มีเข็มกลัดตราโรงเรียนติดอยู่ อีกทั้งยังมีเนคไทสีแดง ทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากโข “สวัสดีครับพี่เดือน พี่กินอะไรมารึยังครับ?”

“กินแล้วล่ะ เอ้านี่” พี่เดือนยื่นถุงกระดาษมาให้ผม ด้วยความสงสัยทำให้ผมต้องเปิดถุงมาดูแล้วมันเป็นชุดเดียวกันกับพี่เดือน เพียงแค่ขนาดเล็กกว่า “เขาบังคับให้ใส่ชุดนี้ เดี๋ยวกุมภ์ไปแต่งตัวใหม่นะ แต่งเสร็จจะได้ออกไปเลย”

ผมมองเสื้อในมือ เอาจริงดิ? จะให้ผมใส่เสื้อสูทโรงเรียนทั้งที่ผมไม่ใช่กลุ่มประธานนักเรียนเนี่ยนะ?

ผมถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วเชิญแขกเข้าบ้านมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนที่จะไปแต่งตัว เนคไทที่ให้มาโชคดีว่ามันเป็นแบบสำเร็จรูป ไม่ต้องมาผูกอะไรให้วุ่นวาย เสื้อข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำที่ทำให้ผมค่อนข้างจะแปลกใจว่าทำไมมันถึงพอดีกับตัวผมเหลือเกิน

ผมเดินออกมาในขณะที่กำลังจะสวมเสื้อคลุมสีดำทับ พี่เดือนหันมาแล้วก็ส่งยิ้มให้

“ดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ”

“ขอบคุณครับ” ทำไมหน้าร้อนๆกัน..

ผมใช้เวลาจัดการกับนมในแก้วตัวเองอีกหน่อย พ่อกับแม่ที่เดินลงมาพอดีเห็นผมใส่เสื้อนี้ก็ถ่ายรูปกันใหญ่บอกว่าดูเป็นผู้ใหญ่กว่าปกติโข พอเห็นพี่เดือนก็ยิ้มรับด้วยอัธยาศัยดีตามวิถีบ้านของผม ส่วนมีนาก็งอแงว่าอยากโดดเรียนไปดูผมเป็นพิธีกร

พี่เดือนขับรถมาถึงโรงเรียนตอนหกโมงห้าสิบ นักเรียนเริ่มทยอยมากันบ้างแล้วเนื่องจากต้องเตรียมงาน ผมกับพี่เดือนไปสแตนด์บายกันที่หลังเวทีในอาคารแห่งหนึ่งซึ่งก็มีพี่ๆทีมประธานนักเรียนเดินวนไปวนมาจนปวดหัวกันเต็มไปหมด บางคนก็ไม่แปลกใจที่เห็นผมใส่เสื้อนี้ แต่บางคนก็เข้ามาถามว่าผมทำหน้าที่อะไรทั้งที่ไม่ได้อยู่ในทีม ตอบตามตรงไปก็ร้องอ๋อ

“นั่นนทีรึเปล่า?” พี่เดือนสะกิดให้ผมมองไปที่ประตูกระจกข้างนอก ผมกำลังเห็นนทีที่อยู่ในชุดนักเรียนร้องไห้งอแงโดยที่มีดินและอุ้มกำลังดันให้มันไปที่ไหนสักที่กับถุงพลาสติก ถ้าจำไม่ผิดทางนั้นมันเป็นทางไปห้องน้ำ

“สงสัยเพื่อนจะจับมันแต่งหล่อ” ผมส่ายหน้าหัวเราะ พยายามนึกภาพนทีในชุดพ่อบ้านเรียกลูกค้าอยู่ในใจ หวังว่ามันจะไม่ไปร้องไห้สติแตกตอนที่มีคนรุมนะ

“ใกล้ถึงเวลาเราต้องขึ้นเวทีแล้วนี่นา กุมภ์พร้อมรึเปล่า?”

“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วล่ะครับพี่เดือน..”

“เอามือมานี่สิ”

“ครับ?”

“เอามา”

ผมยื่นมือไปให้พี่เดือนอย่างงงๆ จู่ๆพี่เดือนก็จับมือผมแล้วบีบเบาๆ

“กุมภ์ทำได้อยู่แล้ว เพราะพี่เชื่อใจกุมภ์ให้ทำหน้าที่นี้กับพี่ คนที่พี่เชื่อใจไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน”

“...”

“ลืมทุกอย่างไปซะ แสดงออกมาว่ากุมภ์เป็นคนที่สมควรแก่การขึ้นเวที”

“ครับ” ผมพยักหน้าแล้วบีบมือพี่เดือนกลับ จังหวะนั้นผมก็ได้ยินเสียงของประธานนักเรียนเรียกพวกผมให้ขึ้นไป พี่เดือนนำไปก่อน ผมเดินตามแต่ก็ถูกประธานรั้งเอาไว้

“ปกติเดือนไม่วางใจใครง่ายๆนะน้อง”

“...”

“เดือนจะวางใจคนที่เขาเชื่อใจได้ และน้องก็เป็นไม่กี่คนที่เขาเชื่อใจ”

 

“เรียนท่านผู้อำนวยการ ท่านรองผู้อำนวยการ และคณะครูทุกท่าน ผมนายพีรดล นารีรัตน์”

“และผมนายกุมภา สิริกุล”

“วันนี้พวกเราสองคนเป็นพิธีกรในงานต้อนรับคณะกรรมการประเมินโรงเรียนประจำปีที่ 256--”

ผมกับพี่เดือนสลับกันพูด เมื่อประธานมาถึง พวกเราก็ต้องเปลี่ยนเป็นพูดภาษาอังกฤษแทน

นับว่าเป็นบุญสูงมากที่ผมสามารถพูดภาษาอังกฤษได้เพราะแม่สอนมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวทางฝั่งแม่ผมคุณยายเป็นคนอังกฤษ ทำให้ผมเป็นลูกเสี้ยวที่มีสกิลภาษาติดมาด้วย ส่วนพี่เดือนน่าจะเรียนมาแต่แรกทำให้พูดคล่องปากไม่มีติดขัด

เมื่อเสร็จพิธีเปิด พวกผมสองคนก็พาประธานของงานไปเดินชมซุ้มต่างๆจนถึงเที่ยง นั่นเป็นช่วงเวลาที่พวกเราจะได้พักจนถึงช่วงห้าโมงเย็นก่อนพิธีปิด

“กุมภ์ทำได้ดีมากเลยนะ พี่ไม่คิดว่ากุมภ์จะพูดอังกฤษคล่องขนาดนั้น”

“นี่ผมลูกเสี้ยวนะครับ แม่สอนมาดี” ผมหัวเราะแล้วยื่นขวดน้ำให้พี่เดือนที่ปลดกระดุมเสื้อนอกออกสองเม็ด “เราจะไปกินข้าวที่ไหนครับ?”

“โรงอาหารสองที่เป็นของพวกห้องเรียนพิเศษน่ะ ทางทีมประธานนักเรียนเขารอรับข้าวกล่องที่นั่นกัน” ผมพยักหน้าแล้วเดินตามพี่เดือนไปจนถึงโรงอาหารสองที่มีคนใส่เสื้อสูทดำเต็มไปหมด มีกลุ่มคนชุดนักเรียนขาวไม่กี่คน

“นั่นกุมภ์นี่หว่า? เฮ้ยกุมภ์!” เสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น เสียงของดินนั่นเอง “แต่งแบบนี้แล้วโคตรดูดี..สวัสดีครับพี่เดือน ผมชื่อดินเป็นเพื่อนกุมภ์มัน ส่วนนี่อุ้ม”

“แล้วนทีมันไปไหนอะ?”

“ต่อแถวซื้อข้าวอยู่ ซึ่งกูคิดว่ามันคงไม่จบที่แค่ซื้อข้าว” ดินชี้ไปทางหน้าร้านข้าวราดแกงร้านหนึ่งที่มีคนตัวสูงยืนอยู่ ข้างหลังมีแต่ผู้หญิงยืนต่อคิวยาว มองดูดีๆนั่นมัน..

“โห เมื่อเช้าแอบเห็นมันงอแง ตอนนี้โคตรดูดี..”

“ใช่ปะ? ที่ซุ้มคนรุมเต็มเลย แทบจะเอาของใส่ถุงไม่ทัน” อุ้มดูดชานมในแก้ว “มาๆกินข้าว พี่เดือนนั่งด้วยสิคะ”

“ขอบคุณนะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาข้าวกล่องมาให้ก่อนนะกุมภ์”

“ครับ”

พี่เดือนหันหลังไปหากลุ่มประธานนักเรียน จังหวะนั้นอุ้มก็สะกิดด้วยสีหน้าตื่นเต้นแปลกๆ

“แหมๆ เดี๋ยวนี้มีการหยิบข้าวมาให้ มีความสัมพันธ์อะไรแล้วงุบงิบเหรอคะคุณแม่”

“งุบงิบอะไร”

“กูไม่ได้โง่ถึงขั้นดูไม่ออกหรอกว่าสายตาพี่เดือนเวลามองมึงมันเยิ้มแค่ไหน” ดินยักไหล่ “เหมือนกับว่าเห็นมึงเป็นของมีค่า”

“คิดมาก พี่เขาก็ห่วงกูแค่ฐานะรุ่นน้องเท่านั้นแหละ”

“ถ้าห่วงในฐานะรุ่นน้องจริงๆคงไม่มีโมเม้นท์แบบนี้หรอกมั๊งคะ” อุ้มยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู มันเป็นเพจที่ผมไม่รู้จักเพราะคงจะเปิดไม่นานมานี้ แต่ยอดไลค์นี่พุ่งทะลุเพดาน

 

BM Cuteboi

อะไรกันคะคู่นี้?! พี่เดือนสุดหล่อของโรงเรียนกำลังเช็ดหน้าให้รุ่นน้องหลังเวที ที่สำคัญคือมีคนกระซิบมาว่าพิธีกรคู่พี่เดือนคนนี้ พี่เลือกเองกับมือด้วยนะจ้ะ เรื่องนี้มีเงื่อนงำแน่นอนค่า

ยาหม่อง ทาถู : คันปากอยากพูด เราเห็นสองคนนี้นั่งรถมาด้วยกันตอนเช้าด้วย แถมวันก่อนๆเราก็เห็นว่าเรียนพิเศษที่เดียวกันอีก โอย ตายค่ะจังหวะนี้ กำไม้พายรอแล้ว

ไอไอ เสือดำ : แหล่งบอกมาอีกว่าน้องคนนี้อยู่ม.4 ชื่อกุมภา น้องเป็นคนน่ารักมากค่ะ นิสัยดี เพื่อนน้องก็งานดี

 

“คอมเมนต์นี้กูได้อานิสงค์ว่ะ” ดินยิ้ม “แต่ที่สำคัญคือยินดีด้วย มึงได้คู่จิ้น แถมยังเป็นพี่เดือนคนดัง”

“...” ผมมองรูปนี้อยู่ได้พักใหญ่

น่าจะเป็นตอนที่มีการแสดงเปิดงานแล้วพวกผมมานั่งพักกันหลังเวที ตอนนั้นผมเริ่มมีเหงื่อออกเพราะคนเต็มหอประชุม แอร์ไม่ทั่วถึง พี่เดือนเลยหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองมาเช็ดหน้าผากให้ผมเพราะมือของผมถือขวดน้ำกับเอกสารสำหรับงาน

ไม่คิดว่าจะมีคนถ่ายได้..คงเป็นพวกทีมประธานนักเรียนนั่นแหละ

“รูปนี้สวยดีนะ พี่ชอบ”

“ตกใจหมดเลยพี่เดือน!” ผมหันไปตีแขนคนมาใหม่ที่ถือข้าวกล่องมาสองมือ พี่เดือนหัวเราะเบาๆก่อนจะนั่งลงข้างๆผม ส่วนนทีที่หลุดออกมาจากกลุ่มผู้หญิงได้ก็เดินตรงเข้ามานั่งฝั่งตรงกันข้าม พอมันแต่งหน้าทำผมถอดแว่นแล้วโคตรของโคตรดูดี

“ขอโทษๆ กุมภ์กินข้าวผัดกุ้งได้อยู่ใช่มั๊ย?” ผมพยักหน้า พี่เดือนจึงเลื่อนกล่องข้าวมาให้ผม “พี่แพ้กุ้ง พี่เลยไม่รู้ว่าแพ้ด้วยเหมือนกันรึเปล่า”

“พี่เดือนแพ้กุ้งเหรอคะ? ความรู้ใหม่” อุ้มแย่งกุ้งในกล่องข้าวผมแล้วเคี้ยวเข้าปาก “จะว่าไปแล้วใครๆก็บอกว่าพี่คุยยากนี่นา ไม่เห็นเหมือนอย่างที่โม้ไว้”

“เพราะพี่ไม่ค่อยมีเวลาคุยด้วยละมั๊งเลยไม่ได้สร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น” พี่เดือนยิ้มให้อุ้ม อุ้มพยักหน้าและก้มลงไปกินข้าวต่อ แอบเหลือบเห็นสายตาของผู้หญิงแถวนี้ที่อิจฉาอุ้มเพราะได้นั่งโต๊ะเดียวกันกับพี่เดือน ทำปากขมุบขมิบว่าอ่อย แต่หารู้ไม่ว่าอุ้มมันไม่ได้บ้าผู้ชายสามมิติ ฉะนั้นอ่อยไปก็สู้สองมิติไม่ได้ เลือกเดินสายนั้นจนกว่าจะเรียนจบ

“จะว่าไปมึงใส่เสื้อแบบนี้แล้วโคตรดูดี” นทีแกว่งแก้วนมสตรอเบอร์รี่ในมือมองผมตั้งแต่เอวยันหัว “ออร่าประธานรุ่นต่อไปมาชัดมาก”

“พูดไปนั่น กูขี้เกียจ”

“ฮ่าฮ่า”

“แล้วที่ซุ้มเป็นไง มีสาวมารุมจีบมั๊ย?”

“...ไม่อยากพูดถึงว่ะ...” นทีทำหน้าเอื่อม อาจจะเพราะไม่ชอบหรือไม่เคยเจออะไรแบบนี้

“มันไม่พูด กูพูดเอง” ดินยัดช้อนข้าวเข้าปากนทีจนมันร้องอู้อี้โวยวายหมดเค้าโครงความหล่อ ก็หาไปแกล้งเพื่อน “ตอนที่มึงเปิดงาน พวกกูก็ตั้งซุ้มตามปกติ รอมันแต่งตัวกับไอ้ปิ๊กที่ห้องน้ำ คนก็ยังไม่ค่อยสนใจซุ้ม แต่พอพวกมันสองคนเดินมาเท่านั้นแหละ ผู้หญิงมองกันเป็นแถวปานจะกลืนกิน ไม่เคยเห็นงานดีก็งี้”

ผมหัวเราะตามคำพูดของดิน พอจะนึกออกแล้วว่าวุ่นวายขนาดไหน ขนาดแค่มันนั่งกินข้าวปกติแบบนี้ยังมีคนเหลือบมามองเป็นระยะเลย

รึว่าจะมองพี่เดือนด้วย?

ก็แหงละ คนดูดีสองคนนั่งโต๊ะเดียวกัน กลายเป็นจุดรวมสายตาได้ง่ายอยู่แล้ว

“ตอนบ่ายว่างใช่ปะ? มาช่วยที่ซุ้มหน่อยดิ”

“เรื่องอะไร ให้พักบ้างเถอะ แค่นี้ก็จะตายแล้ว”

“ไหนๆวันนี้มึงก็เป็นคนของสังคมไปแล้ว ทำไมจะไม่มาทำ?” ดูมันพูดมา ไอ้นี่ “แค่วันเดียวเองน่ากุมภ์”

“ไม่โว้ยย”

“ใจร้าย กระซิก” กระซิกได้ตอแหลมากไอ้ดิน

“กุมภ์ไม่ได้ใจร้าย”

พี่เดือนเงยหน้าขึ้นจากกล่องข้าวผัดหมูของตัวเอง มองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกก่อนจะเอ่ยคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากเขาออกมา

“น่ารักแบบนี้ใจร้ายไม่เป็นหรอก”

 

“กุมภ์ไม่ได้ใจร้าย”

“….”

“น่ารักแบบนี้ใจร้ายไม่เป็นหรอ---เชี่ย! เจ็บนะ!” นทียกมือขึ้นมาป้องหน้าผากตัวเองเอาไว้หลังจากโดนผมดีดเข้าไปสองรอบติด ช่วงบ่ายผมแยกกับพี่เดือนมาดูเพื่อนทำงานกันที่ซุ้มก่อนที่จะกลับไปรวมตัวช่วงเย็นๆ ดังนั้นแล้วก็เลยโดนเพื่อนสามคนนี้หันมาแซวอยู่เรื่อยไปโดยเฉพาะไอ้แม่น้ำนี่

“พูดมาก ไปทำงานเลยไป” ผมปัดมือไล่คนหน้าตาดีให้ไปทำหน้าที่ต่อหลังจากอู้มานั่งนับเงินกับผมอยู่หลังซุ้ม อุ้มกำลังเดินแจกเอกสารอยู่กับดิน ทำให้ผมต้องมาเป็นผู้ปกครองนทีแทน

ตอนเที่ยงพอพี่เดือนพูดประโยคนั้นออกมา ผมก็สำลักน้ำจนไอไม่หยุด เพื่อนสามคนก็อ้าปากพะงาบต่ออะไรไม่ถูก จนกระทั่งเป็นอุ้มที่หัวเราะชอบใจขึ้นมาก่อนตามด้วยนที

ไม่อยากจะเชื่อว่าพูดออกมาได้หน้าตาเฉยมาก แถมยังมีการใช้ช้อนตัวเองตักหมูแบ่งมาใส่กล่องข้าวผมจนเพื่อนมันต้องแซวอีกรอบด้วย

พอพวกมันแซว หน้าผมก็พลันร้อนขึ้นทั้งที่มันไม่ใช่ความจริง

“อยากมุดดินหนีจังเลย...”

“มุดดินหนีไปไหนเหรอ?”

“พี่เดือน!” พี่เดือนโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ในชุดเดิมที่เขาใส่อยู่ มือสองข้างถือแก้วน้ำหวานมาด้วย เขายื่นมาให้ผมแล้วบอกว่าเอามาให้ หลังจากนั้นก็เลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆกัน

“พี่โดนเพื่อนไล่ออกมาบอกว่าไม่ต้องช่วยเดี๋ยวซุ้มแตก” เขาว่าพลางหัวเราะ “นทีก็ทำได้นี่ เห็นบ่นแต่สุดท้ายก็ออกมาดี”

“มันก็อย่างนี้แหละครับ บ่นอย่างนู้นว่าไม่อยากทำ บ่นอย่างนี้ว่าขี้เกียจ พอได้ทำมันก็ทำเต็มที่”

“แล้วกุมภ์ล่ะ?”

“ครับ?”

“กุมภ์เป็นแบบนทีรึเปล่า?”

กุมภ์อยากกลอกตาขึ้นฟ้า ให้ตายก็ตีสองหน้าไม่ได้เท่าไอ้นทีมันหรอก “ไม่มีทาง”

“ดีแล้วล่ะ” พี่เดือนมองไปทางญาติของตัวเองที่หันหลังให้ “รู้รึเปล่าว่าบางครั้งพี่ก็อยากเป็นนทีตรงที่ว่าสามารถสื่ออารมณ์ตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่ ไม่เต็มใจจะทำก็งอแง ไม่ชอบก็บ่น”

“ทุกวันนี้พี่ไม่แสดงอารมณ์เลยรึยังไงครับ”

“พี่แสดงกับกุมภ์มากที่สุดแล้วมั๊งตั้งแต่เกิดมา” ผมอ้าปากค้าง พี่เดือนหันกลับมาทางผมแล้วใช้ผ้าเย็นมาเช็ดหน้าผมให้อีกรอบ “แมลงบินเข้าปากหมดแล้ว”

“พี่เดือน...”

“ก็กุมภ์เล่นดุพี่ซะขนาดนี้ จะให้พี่ยืนนิ่งเป็นหุ่นฟังก็ยังไงอยู่ เนี่ย ตอนนี้คิ้วกุมภ์ก็ขมวดเข้านะ” เขาใช้นิ้วโป้งมาคลึงแถวหัวคิ้วผม

“พี่เดือนมีอะไรรึเปล่าครับเนี่ยวันนี้ ทำให้ถึงดูร่าเริงแปลกๆ”

“ไม่มีอะไรหรอก อารมณ์ดีไม่ได้?”

“กวน...ด้วย” อันนี้ผมบ่นเบาๆ แต่ท่าทางพี่เดือนน่าจะได้ยินเลยขยับมือมาจี้เอวผมจนร้องลั่นเพราะตกใจ “พี่เดือน! เล่นบ้าอะไรของพี่วะเนี่ย?!”

“กล้าขึ้นเสียงใส่พี่?”

“...จิ๊ ขอโทษครับ แต่ถ้าพี่ทำอีก...”

“ทำอะไรอีก?” ดู ดูพี่เดือนมันตีหน้าใสซื่อมา เมื่อกี๊ผมเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเขานะ!

“....ฮึ้ย!” ผมเลือกที่จะเดินหนีมาก่อนที่พี่เดือนจะยั่วประสาทให้ผมหงุดหงิดมากกว่านี้ นี่พี่เขาเปิดโหมดกวนเท้ามาโรงเรียนรึยังไงกัน หรือว่าโดนดินมันยัดโหมดประสาทแดกมาให้ พี่เดือนหัวเราะเสียงดังจนกลายเป็นที่สนใจของใครหลายคน พอคนรู้ว่าพี่เดือนอยู่ตรงนี้ก็พากันยกมือไหว้ใหญ่

“พี่เดือนมาทำอะไรที่ซุ้มของพวกผมครับเนี่ย” ดินเป็นฝ่ายเดินเข้าไปถามเมื่อผมออกมาช่วยอุ้มหน้าซุ้ม พอจะได้ยินเสียงอยู่เพราะมันไม่ได้ห่างกันมาก แต่พอได้ยินคำตอบพี่เดือนเท่านั้นแหละ

“มาเฝ้าคนน่ารักน่ะ”

หน้าผมก็แดงขึ้นทันทีโดยไม่รู้สาเหตุ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (28/09/2018 Ch.5 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 30-09-2018 20:47:28

บทที่ 6

 

เขาบอกต่อๆกันว่ามนุษย์ทุกคนมีเสน่ห์เป็นของตัวเอง ดังนั้นแล้วผมว่าเสน่ห์ของผมคงไม่พ้นใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับตลอดเวลาแน่ๆ

ประชดหรอก

เพราะตอนนี้พี่เดือนแกเล่นคอยตามมากวนผมทุกที่หลังจากจบงานต้อนรับกรรมการประเมิน ไม่ว่าจะไปนั่งกินข้าวที่ปกติพี่เดือนจะนั่งกับเพื่อน พี่แกก็ลากเพื่อนมานั่งโต๊ะเดียวกันกับพวกผม หรือตอนที่ผมแอบไปหลับที่ห้องสมุด พี่เดือนก็ตามมานั่งตรงข้ามกับผมเอาปากกามาเขี่ยแก้ม ยังไม่รวมกับตอนที่ไปเรียนพิเศษทุกพุธและพฤหัสที่พี่เดือนแกจะบังคับให้ผมนั่งรถไปกับเขาทุกครั้ง

ผมชักจะตงิดว่าพี่เดือนแปลกไป

แต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาของผมหรอก ปัญหาจริงๆมันอยู่ที่มีคนเข้ามารุมถามผมมากขึ้นว่าผมเป็นอะไรกับพี่เดือนตั้งแต่เห็นรูปผมกับพี่เดือนลงเพจคิ้วท์บอยด้วยกัน ผมก็ปฏิเสธตลอดว่าเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่ค่อนข้างจะสนิท ซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะยิ่งตอบยิ่งมีคนมาถามความสัมพันธ์กันมากขึ้นไปอีก

ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ...

วันนี้พี่เดือนก็ยังคงจับผมยัดลงรถวีออสสีขาวเช่นเดิม หลายคนเริ่มชินตาแล้วกับการที่รุ่นพี่คนเก่งมาบังคับให้ผมนั่งรถไปเรียนพร้อมกับเขา ช่วงนี้หลังรถพี่เดือนสะอาดขึ้นมาก ไม่มีกองกระดาษจำนวนมหาศาลเช่นวันแรกที่ติดรถ

“จะว่าไปแล้วทำไมจู่ๆผมกับพี่เดือนถึงมาสนิทกันได้ล่ะครับเนี่ย” ผมว่าพลางอ่านแชทในโทรศัพท์ไปด้วย เป็นแชทมาจากน้องชายของผมที่ส่งมาว่าวันนี้เขาจะทำทาร์ตเลม่อนมาให้ลองกิน

“ไม่รู้สิ แต่พี่คิดว่าพี่ถูกชะตากับกุมภ์นะ ปกติพี่ไม่ได้สนิทใครกันไวถึงขนาดขึ้นรถมาด้วยกันได้ภายในสามเดือน” พี่เดือนหัวเราะ “จริงสิ วันหลังพี่พาเพื่อนมาให้รู้จักดีกว่า มันชื่อศึก”

“ศึก? คุ้นๆเหมือนเคยได้ยิน”

“ชื่อจริงชื่อครองศึก” ผมอ้าปากค้าง ไอ้ชื่อที่แปลกๆนี่ผมจำได้ มันคือชื่อของรุ่นพี่คนหนึ่งที่เป็นประธานสีในปีนี้ที่ประกาศเมื่อสองวันก่อนหน้าเสาธง “ตกใจที่ชื่อแปลกสินะ”

“ตกใจที่พี่ไปเป็นเพื่อนกับเขาได้นี่แหละ พี่ศึกเขาดูเป็นคนร่าเริงเข้ากับคนง่ายมากเลยนะ ต่างจากพี่”

“เพราะพี่ดูเป็นคนเข้าถึงยากใช่รึเปล่า?” พี่เดือนตบไฟเลี้ยวเข้าที่จอดรถข้างๆที่เรียนพิเศษ เขาหันหน้ามาข้างหลังมองผมด้วยสายตาที่ไม่สามารถจะอ่านได้

สงสัยไปเหยียบกับระเบิด

ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อ้อมค้อมที่จะพูดออกไปตรงๆ “ครับ พี่เดือนดูเข้าถึงยาก ทุกคนต่างยกให้พี่สูงเพราะพี่เก่ง แต่ความจริงแล้วพี่ไม่ได้อยากจะอยู่สูงกว่าคนอื่น ถ้าอยากสูงป่านนี้พี่คงไม่มารับผมมาเรียนพิเศษด้วยกันหรอก” มันคือความจริง “อีกอย่างคือพี่เดือนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับคนอื่นยังไงทำให้ไม่กล้าที่จะทักทาย จะคุยก็คุยเรื่องงาน ขอเดานะครับว่าพี่ศึกมาเป็นเพื่อนพี่เดือนได้เพราะพี่ศึกเข้าหาก่อน”

“ถูกอย่างที่กุมภ์ว่านั่นแหละ” พี่เดือนทำสีหน้าโล่งใจ ยกมือขึ้นมาขยี้ทรงผมที่เพิ่งไปแอบหวีในห้องน้ำของผมให้ยุ่งเหมือนเดิม “พี่กำลังคิดอยู่ว่ากุมภ์จะตอบแบบคนอื่นรึเปล่า”

“คนอื่นเขาตอบว่าอะไรล่ะครับ?”

“บอกว่าเพราะศึกมาเกาะพี่”

“…”

“แปลกนะกับการที่คนอื่นชอบตัดสินใจคนจากภาพนอก...” พี่เดือนพิงกับเบาะคนขับ “และพี่...ก็ไม่ใช่คนที่เก่งพอที่จะบอกครอบครัวตัวเองด้วย...”

“บอกครอบครัวพี่?”

“กุมภ์” พี่เดือนไม่ได้หันกลับมา “ถ้าพี่บอกว่าพี่เป็นเกย์ กุมภ์จะยังอยากอยู่ใกล้ๆพี่รึเปล่า?”

..ฮะ?

พี่เดือน...เป็นเกย์?

“พี่กลัวว่าถ้าพี่บอกว่าพี่เป็นเกย์ คนรอบข้างจะถอยหนี ครอบครัวก็ไม่ชอบเกย์เพราะบอกว่ามันเบี่ยงเบนทางเพศ พอเบี่ยงเบนทางเพศพี่ก็ไม่อยากจะให้คนไม่กล้าเข้าใกล้เพราะรังเกียจพี่...” เสียงถอนหายใจดังขึ้นหนึ่งรอบก่อนที่เขาจะพูดต่อ “ถึงสังคมมันจะเปิดกว้างแล้วก็จริง แต่พี่ก็ยังกลัว”

“พี่ไม่ต้องกลัวหรอกว่าผมจะไม่ชอบพี่ ไม่กล้าเข้าใกล้พี่”

“...”

“ถึงบ้านผมจะมีแต่ผู้ใหญ่ แต่ก็เป็นผู้ใหญ่ที่ปลูกฝังผมกับน้องมาว่าจะชอบเพศสถานะไหนมันไม่สำคัญเท่าเราได้รักเขามากขนาดไหนตังหาก” ผมหยิบกระเป๋าเตรียมลงจากรถ แต่พี่เดือนเอื้อมตัวเข้ามาจับแขนผมเอาไว้ก่อน

“แล้วพี่จับแขนแบบนี้รังเกียจพี่รึเปล่า?”

“คิดมากน่าพี่เดือน ถ้าผมรังเกียจผมก็วิ่งลงจากรถตั้งแต่พี่บอกว่าพี่เป็นเกย์แล้ว”

“งั้นค่อยยังชั่วหน่อย...” พี่เดือนยิ้มสบายใจออกมา “อย่างน้อยพี่ก็คงมีกุมภ์ที่อยู่ข้างๆ”

“พี่เดือนมีคนคอยอยู่ข้างๆอยู่แล้วครับ แค่พวกเขาไม่ได้แสดงตน”

“งั้นเราไปเรียนกันดีกว่านะ”

 

ตั้งแต่วันนั้นมาพี่เดือนก็เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเวลาอยู่กับผม เขาเล่าให้ฟังว่าเขาเคยแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งแต่ดันมาอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้ไปสารภาพว่าชอบ ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา ไม่เคยคิดว่าพี่เดือนจะมีมุมแอบชอบชาวบ้านด้วย

วันนี้พี่เดือนไม่รู้ผีเข้าหรือยังไง เขาถึงได้ชวนผมมานั่งร้านขนมนอกเมืองร้านหนึ่งซึ่งมีคะแนนรีวิวว่าอร่อยมาก และนั่นไม่ได้ทำให้ผมผิดหวังคุ้มค่ากับการที่พี่เดือนพามา

“นี่ก็ใกล้กับตัวศรีสะเกษด้วย ไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำด้วยกันมั๊ย?”

“จะดีเหรอครับ ผมทำให้พี่ลำบากนะ” ผมหัวเราะเมื่อเห็นพี่เดือนเขี่ยเนื้อปลาหมึกออกจากข้าวผัดทะเลไม่ใส่กุ้ง ในร้านนี้นอกจากจะมีขนมแล้ว เมนูข้าวก็สารพัด “แต่ถ้าพี่อยากไปก็โอเค”

“กุมภ์ไม่คิดมากอะไรเลยรึยังไงเนี่ย...”

“หืม?” เมื่อกี๊พี่เดือนว่าอะไรนะ? คิดมากอะไร?

“เปล่าหรอกๆ รีบกินรีบไปดีกว่า”

พอพวกเราจัดการอาหารเสร็จก็เรียกให้พนักงานมาเก็บเงินส่วนใครส่วนมัน พนักงานหญิงคนนี้มองผมสลับกับพี่เดือนไปมาก่อนที่จะอมยิ้มยื่นบิลมาให้ “แฟนน่ารักดีนะคะ”

“ผมเป็นรุ่นน้องเขาครับ!”

 

จากนั้นผมก็ไม่พูดอะไรกับพี่เดือนตลอดทางนั่งรถไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำเล็กๆ พี่เดือนแค่ยิ้มกรุ่มกริ่ม พอมาถึงบรรยากาศก็ครึ้มๆราวกับว่าพายุใหญ่กำลังจะเข้า พี่เดือนเดินเข้าตรงไปที่เคาท์เตอร์เพื่อซื้อตั๋วสำหรับผู้ใหญ่สองใบแล้วดึงให้ผมเดินตาม ข้างในผมเห็นกลุ่มครอบครัวกับกลุ่มคู่รักเดินดูปลาตามตู้ต่างๆไม่ค่อยเยอะเพราะคิดว่าช่วงนี้เป็นหน้ามรสุม ทำให้คนไม่กล้าออกจากบ้านสักเท่าไหร่

ตู้แรกเป็นปลาเบสิกที่เห็นได้ตามพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำทั่วๆไปอย่างปลาการ์ตูนที่ทำยังไงมันก็ยังเป็นที่รักของเด็กอยู่อย่างนั้น ต่อมาเป็นตู้ปลาแม่น้ำอื่นๆที่อยู่ตามลุ่มแม่น้ำมูล พี่เดือนไม่ได้ถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เขาแค่เดินอ่านป้ายแล้วเรียกให้ผมมาดูปลาตัวหนึ่งที่ทำท่าเหมือนจะหมดอาลัยในตู้

“ความจริงแล้วปลามันก็เหมือนกับนกดีนะครับ” ผมพูดกับพี่เดือนที่ตอนนี้มายืนจ้องปลาตัวจิ๋วในตู้ด้วยกัน “มีอิสระ...ได้ว่ายวน ได้บินไปในที่ๆต้องการ”

“ไม่หรอก นกอย่างพี่ถูกขังในกรงมาเท่าไหร่แล้ว ต่างจากปลาอย่างกุมภ์ที่ยังได้แหวกว่าย...”

“ฮะ? พี่หมายถึงอะไรครับ?”

“เคยได้ยินคำว่านกในกรงขังใช่มั๊ย?” ผมพยักหน้า “พี่ก็เหมือนนกที่ถูกขังในกรง พี่ไม่มีสิทธิที่จะออกนอกกรอบเพราะว่าพี่ถูกขังเอาไว้ อีกอย่างคือพี่ไม่กล้าลองทำอะไรใหม่ๆนอกเหนือจากที่มีคนสั่ง จะกางปีกบินในกรงยังทำไม่ได้เลย ส่วนปลาถึงจะอยู่ในตู้ แต่ก็ยังว่ายไปมาได้อย่างเสรี ไม่ต้องคอยมาร้องเพลงให้เจ้านายฟังเหมือนนก ไม่ต้องคอยมาทำตัวสง่ามากเพื่อเอาใจเจ้าของเหมือนนก”

ประโยคที่พี่เดือนพูดออกมาเล่นเอาผมจุกในลำคอ เขาเจออะไรมาถึงทำให้มีความคิดแบบนี้กัน ครอบครัวพี่เดือนไม่ยอมรับเรื่องรสนิยมความชอบของพี่เดือนแล้วยังมีอะไรที่ทำให้พี่เดือนฝังใจอีก

อยากจะถามว่าเขาต้องการระบายอะไรออกมารึไม่

แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเพราะพวกเราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นต้องพูดถึงเรื่องปัญหาครอบครัว

“ถ้าพี่เดือนเป็นนกในกรง ส่วนผมเป็นปลาในตู้ ปลาที่ชื่อว่ากุมภ์ตัวนี้ก็เคยผ่านเรื่องเลวร้ายมานั่นแหละ”

พี่เดือนละสายตาออกจากปลาในตู้ สีหน้าไม่สามารถบอกได้ว่ากำลังสื่ออะไร แต่ผมก็อยากจะพูดเรื่องของผมในอดีตที่ไม่ใช่ความลับอะไรมากมายให้เขาฟัง

“ตอนผมอยู่ประถม ผมเคยโดนเพื่อนเกลียดทั้งห้องเพียงเพราะผมหน้าตาไม่ดี” ว่าแล้วก็หัวเราะ “ใครจะชอบเด็กผู้ชายตัวเล็กผิวคล้ำๆ ผลการเรียนก็ไม่ดีคนนี้กันล่ะ บางวันก็โดนขโมยรองเท้าไปทิ้งถังขยะ บางวันสมุดงานผมก็ถูกฉีกขาด หนักสุดก็พาเพื่อนมารุมตีผมจนครูต้องเรียกผู้ปกครองมาเคลียร์”

“….”

“วันที่ผมรู้สึกท้อที่สุดในชีวิตเด็กอายุสิบสอง มันเป็นวันที่มีนาน้องผมเดินเข้ามาบอกว่าถึงคนทั้งโลกจะไม่ยอมรับผม น้องกับครอบครัวจะเป็นคนที่ยอมรับเอง วินาทีนั้นมันทำให้ผมรู้ตัวว่าถึงจะมีคนเกลียด ก็ยังมีคนรักเรามากแค่ไหน หลังจากนั้นมาผมก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่มหัดซื้อครีมมาบำรุงผิว เริ่มออกกำลังกายให้ดูดีขึ้น ปรับปรุงนิสัยตัวเองให้ดีขึ้น จนพอเพื่อนสมัยประถมมาเจอกันยังไม่เชื่อว่าผมคือคนเดียวกันกับกุมภ์คนอ่อนแอ แต่ถึงข้างนอกจะเปลี่ยนยังไง ข้างในของผมก็ยังเป็นคนเดิม เป็นกุมภ์ที่เคยผ่านเรื่องแย่ๆมาก เป็นกุมภ์ที่นำเรื่องแย่ๆเหล่านั้นมาผลักดันให้ตัวเองพัฒนา แต่เอาจริงๆแล้ว...ผมเองก็ยังกลัวการที่จะต้องออกไปเผชิญโลกกว้างคนเดียว”

“...”

“สิ่งที่ผมจะบอกก็คือต่อให้เรามีอิสระแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีคนคอยช่วยประคอง เราก็อาจจะไปไม่รอด แล้วก็ถึงโลกจะไม่ยอมรับพี่ แต่พี่ก็ยังมีผมที่คอยรับฟังปัญหานะ”

“กุมภ์..”

“พี่พร้อมที่จะบอกปัญหาผมเมื่อไหร่ พี่ก็ค่อยบอก ผมไม่ได้ฝืนใจให้พี่บอกเพราะพวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”   ผมตบบ่าพี่เดือนแล้วเดินนำไปทางโซนอุโมงค์น้ำที่ไม่มีคนอยู่ พี่เดือนทำหน้างงนิดหน่อยแล้วค่อยส่งยิ้มที่กว้างที่สุดที่ผมเคยเห็นมาให้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่หัวใจของผมมันเต้นแรงผิดปกติพอเห็นสีหน้าที่ดีขึ้นของเขา ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ผมรื้นตันที่สามารถดึงอารมณ์ขุ่นมัวของเขาออกมาได้

ผมยืนดูปลาบึกตัวยักษ์ค่อยๆว่ายผ่านเหนือหัวผมไปอย่างช้าๆ น้ำสีขุ่นไม่ได้ทำให้น่ามองนักแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากจนพวกเราเดินมาถึงโซนที่นั่ง มีคู่รักนั่งด้วยกันอยู่สองสามคู่ ยืนดูปลามานานก็เลยนั่งตามชาวบ้านบ้าง สักพักก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังมาจากบริเวณใกล้ๆตามด้วยเสียงระเบิดจนทำให้ไฟดับทั้งพิพิธภัณฑ์

“...สงสัยฟ้าผ่าลงหม้อแปลง แต่ที่นี่น่าจะมีเครื่องปั่นไฟอยู่” ผมได้ยินเสียงคู่รักคู่ที่ใกล้ผมสุดพูดขึ้นมา ก็เป็นไปได้เพราะเมื่อกี๊เสียงก็ดังมาก

ผมกำลังจะเปิดโทรศัพท์เพื่อใช้ไฟฉาย จู่ๆก็รู้สึกถึงมือที่ชุ่มเหงื่อของคนที่นั่งข้างๆกำลังจับบริเวณข้อมือของผมอยู่  ท่ามกลางความมืดผมเห็นแค่เงาใบหน้าพี่เดือนที่ดูจะซีดผิดปกติ เหงื่อไหลลงเต็มหน้า ดูหอบสั่นอย่างที่ไม่เคยเห็นราวกับว่า...

“พี่เดือนกลัวความมืด?”

เขาสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินผมพูดอย่างนั้น แต่อย่างไรก็พยักหน้ารัวๆแล้วจับข้อมือผมแน่นมากกว่าเดิม

ไม่คิดว่าพี่เดือนจะกลัวความมืด...น่าจะกลัวมากด้วย

ไม่นานนักไฟฟ้าก็กลับมาใช้งานได้ตามปกติ พี่เดือนปล่อยข้อมือผมพร้อมกับถอนหายใจปาดเหงื่อตัวเอง ผมไม่พูดอะไรเพราะอยากให้พี่เขาได้หายใจจากอาการเกร็งเมื่อครู่

“ผมไม่คิดว่าพี่จะกลัวความมืด”

“อืม พี่ฝังใจน่ะ คือ...”

“พอพี่ ถ้ามันไม่น่าพูดถึงก็ไม่ต้องเล่าให้ผมฟัง”

“แต่พี่ไว้ใจกุมภ์ พี่สบายใจถ้าพี่จะเล่าให้กุมภ์ฟังนะ” ผมนิ่งกับคำตอบของเขา

พี่เดือนไว้ใจผม...

“ตอนเด็กๆพี่เคยถูกขังเอาไว้ในห้องมืดๆทั้งคืน วันนั้นเป็นวันที่พายุเข้าแบบนี้นี่แหละ พ่อกับแม่พี่มารับไม่ได้เพราะอยู่ต่างประเทศ พี่เลยจำใจต้องกลับเอง” พี่เดือนหลับตาลงพร้อมกับพิงพนัก “เพื่อนร่วมชั้นพี่เป็นคนเกเร แล้วด้วยความที่เป็นลูกผู้อำนวยการทำให้ดูมีอำนาจกว่าคนอื่น บังเอิญว่าพวกเราเจอกันพอดี..”

“..แล้วยังไงต่อครับ?”

“เขาไม่ชอบพี่เพราะพี่เรียนได้ดีกว่า เลยหลอกให้พี่ไปที่ห้องหนึ่งที่โรงพละบอกว่ามีหนังสือดีๆ พี่ชอบอ่านหนังสือล่วงหน้าอยู่แล้วเลยติดกับเต็มๆ พี่ต้องทนกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า แล้วห้องก็มืดมากจนพี่มองอะไรไม่เห็น กว่าจะได้ออกมาก็ช่วงแปดโมงเช้าวันต่อมาตอนที่คนมาตรวจห้อง” ผมมองพี่เดือนค้าง ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องที่ร้ายแรงมาเหมือนกับผม “ถึงจะออกมาได้ แต่พี่ก็กลัวที่มืดไปเสียแล้วล่ะ ฟ้าร้องฟ้าผ่าไม่ได้ทำให้พี่กลัวมากเท่านั้นมาก่อน การที่เรามองไม่เห็นอะไรเลยมันทรมานมากนะ...”

“ขอบคุณที่พี่เดือนผ่านมันมาได้นะครับ เพื่อนผมตอนมัธยมต้นคนหนึ่งก็กลัวความมืดเหมือนกัน ถึงขั้นประสาทหลอนถ้าเกิดไฟตก”

“แล้วเขา..”

“เขากลัวมากตอนที่ไฟดับตอนกลางคืนวันที่พวกผมไปเข้าค่ายต่างจังหวัด ซึ่งปัจจุบันเขานอนอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวทรักษาอาการประสาทหลอนรุนแรงมาปีกว่าๆ”

“...เสียใจด้วยนะ ขอให้เขาหายไวๆด้วยแล้วกัน”

“ผมถึงบอกว่าขอบคุณที่พี่ผ่านมันมาได้ ถึงพี่จะยังกลัวแต่พี่ไม่ได้อาการหนักเท่าเพื่อนผมคนนั้น” ผมลุกขึ้นเป็นฝ่ายเดินนำเขาอีกครั้ง “ใกล้ทางออกมีบ่อเต่าอยู่ ดูเสร็จแล้วหวังว่าฝนจะหยุดพอดีนะครับ”

พวกผมเดินมาที่บ่อเต่าขนาดกลาง มีเต่าสองตัวกำลังกินอาหารด้วยความเอื่อยชา ข้างๆกันมีบ่อปลาอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จักว่ายไปมาส่องพวกผม

“คิก..ปลาพวกนี้น่ารักดีแหะ ถ้ารู้ว่าพี่เดือนจะพามาที่นี่ผมติดกล้องมาด้วยดีกว่า” ผมจ้องตาแข่งกับปลา ถึงจะรู้ว่าแพ้แต่มันก็สนุกดี ปลาพวกนี้มนุษย์สัมพันธ์ดีมากไม่ก็คุ้นกับการถูกมนุษย์จ้องมอง พอรู้ว่าไม่ได้กลายเป็นอาหารก็เลยเฉยๆ “พี่เดือนครับ นี่ก็เกือบจะบ่ายสามแล้ว พี่ไม่ไปเรียนเหรอ?”

“วันนี้พี่ขอโดดดีกว่า”

ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเก่งของโรงเรียนจะโดดเรียนพิเศษเพื่อมาเที่ยวแบบนี้ “ทำไมล่ะครับ? มันจะดีเหรอ?”

“พี่ไม่เคยโดดสักครั้งในชีวิต” พี่เดือนเว้นประโยค “แต่วันนี้พี่ยอมโดดเพื่อกุมภ์ดีกว่า พาพี่เที่ยวได้มั๊ยครับ?”

บึ้ม!

ผมแพ้คำว่าครับของพี่เดือนเต็มๆ..

 

พวกเราติดอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ได้ชั่วโมงเต็มๆ จากนั้นพี่เดือนก็ขับรถกลับเข้ามาในตัวเมืองอุบลอีกครั้ง แต่เขาบอกว่าอยากลองถ่ายรูปดู ผมก็เลยบอกให้เขามาบ้านผมแทน

จะหาว่าผมพาผู้ชายเข้าห้องไม่ได้นะ ห้องรับแขกข้างล่างมีแขกคนอื่นอยู่ ผมเลยไม่รบกวน อีกทั้งผมก็ไม่ได้คิดมากกับผู้ชายเข้าห้องผู้ชายด้วย

“กุมภ์พาพี่เข้าห้องกุมภ์แบบนี้จะดีเหรอ พี่...”

“เป็นเกย์ แต่พี่ก็เป็นผู้ชายด้วย ดังนั้นเข้าได้ เชิญครับ”

อย่างว่านั่นแหละ พี่เดือนท่าทางจะคิดมากเสียเหลือเกินเพราะว่าเขาเป็นเกย์..

พี่เดือนลองจับกล้องตัวเก่าของผม แต่ก็ไม่กล้ารุนแรงมากเพราะเห็นว่าเป็นของผม สักพักก็ลองขอถ่ายพวกต้นกระบองจิ๋วบนโต๊ะเขียนหนังสืออ้างว่าแก้มือจากการถ่ายใบไม้รอบที่แล้ว

“ดีขึ้นนี่นา ฝึกแป๊บเดียวพี่ก็คงเก่ง..ไม่สิ ผมว่าพี่เก่งทุกอย่างอยู่แล้ว”

“ชมพี่แบบนี้พี่เขินนะ”

“เขินเป็นด้วยเหรอครับ?”

“เขินเป็นสิ แต่พี่ว่าเด็กแถวนี้เขินเก่งกว่าเวลาที่พี่หยอก...” ชัดเจนว่าพี่เดือนพูดถึงผม ผมจึงทำได้แต่เบือนหน้าหนีคำแซวของพี่เดือน

ตกเย็นพ่อกับแม่ชวนพี่เดือนร่วมโต๊ะข้าวด้วย พี่เดือนเกรงใจพวกท่านจนโดนพ่อของผมดันให้มานั่งโต๊ะด้วยกันอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นพวกท่านก็ชวนพี่เดือนคุยถึงเรื่องการเรียน ผมกับมีนาที่เป็นลูกแท้ๆจึงโดนเมินไป

“พี่กุมภ์ ผมว่ามันแปลกๆนะ”

“แปลกยังไง?” ผมหันไปถามน้องช่วงที่พี่เดือนกำลังตอบพ่อกับแม่ผมเรื่องมหาลัยที่ตัวเองได้โควตาส่งตรงจากที่มาเอง

“ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าเหมือนพี่เดือนเขา...” มีนามองไปทางพี่เดือน “กำลังจีบพี่อะ”

พรวด!

“อ้าวกุมภ์ ค่อยๆกินสิ สำลักจนได้” แม่ทำเสียงดุขึ้นมา พี่เดือนจึงลูบหลังให้ผมแล้วกลับไปฟังพ่อกับแม่ผมพูดต่อ

“จะบ้าเหรอ?! เอาอะไรมาพูด”

“นี่ขนาดผมเจอพี่เดือนไม่กี่ครั้งผมยังดูออกเลยว่าพี่เดือนชอบพี่” มีนากระซิบบอก “ถามจริงเถอะนะว่าพี่ซื่อหรือบื้อที่ไม่รู้ว่าเขาจีบ” ฟังสิครับ น้องผมมันด่า “ถึงจะไม่ได้ออกตัวแรงเหมือนในนิยาย แต่พี่เดือนแทรกซึมเข้ามาเนียนมาก”

ผมมองพี่เดือน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่คิดถึงกรณีที่พี่เดือนเข้ามาสนิทกับผมเพราะจีบ ความจริงผมค่อนข้างจะแปลกใจด้วยซ้ำที่เขาจะมาชอบผม ผมพยายามทำตัวปกติคิดอย่างไม่หวังผลว่าพี่เดือนไม่ได้นึกอะไรเกินเลยคำว่าพี่น้อง

แต่ที่น่าแปลกใจกว่าก็คือผมไม่ได้รังเกียจพี่เดือน...

กลับชอบด้วยซ้ำกับการที่ได้อยู่ด้วยกันกับเขา

เหมือนผมได้ดูแลผู้ใหญ่ที่โตแต่ตัว เหมือนได้อยู่กับคนที่มีวุฒิภาวะ ได้อยู่กับเพื่อน ได้อยู่กับคนที่ผมสามารถเล่าอดีตให้ฟังได้ และเป็นคนที่ผมสามารถไว้ใจได้

“เงียบอย่างนี้พี่ก็คิดใช่มั๊ย?” ถึงจะโกหกไป มีนาก็ดูออก ผมจึงพยักหน้า “นั่นไง แล้วพี่รู้สึกยังไงอะ?”

“ก็ไม่ได้ไม่ชอบ อยู่ด้วยกันก็สนุก แต่พี่ไม่แน่ใจว่าไอ้คำว่าชอบของพี่มันอยู่ในแง่ไหน”

“เอาเถอะ พี่เดือนก็ดูเป็นคนดีนะ ขอให้พี่ตกหลุมพี่เดือนไวๆ” มีนาหัวเราะในลำคอแล้วค่อยหันไปกินข้าวต่อ ผมไม่เคยเข้าใจสิ่งที่น้องคิดจริงๆเลยด้วยซ้ำว่ากำลังรู้สึกอย่างไร ถ้าจะบอกตรงๆก็คือผมตามคำคิดที่เป็นผู้ใหญ่กว่าผมของเขาไม่ทัน มีนาเข้าใจในสิ่งที่ซับซ้อนมากกว่าผม แต่อย่างนั้นมีนาก็ไม่ค่อยอธิบายอะไรยากๆออกมาให้ผมงง กลับกันเขาจะพูดแค่สิ่งที่จำเป็นจริงๆ

ซึ่งเมื่อกี๊มีนาก็อวยพรให้ผมหลงพี่เดือนไวๆ

เป็นน้องที่ดีจริงๆ..

 

เมื่อกินข้าวเสร็จ พี่เดือนก็โดนพ่อกับแม่ลากไปคุยเรื่องอะไรไม่รู้ซึ่งผมก็ไม่กล้าไปกวนเพราะพวกเขาบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ส่วนตัวแค่ไหนก็ทำให้ผมหยุดอยากเสือกได้หรอก ผมจึงย่องๆไปนั่งข้างประตูห้องรับแขก แอบแย้มๆประตูเพื่อให้เสียงเล็ดลอดออกมาได้

“อืม ได้ยินมาว่าเธอเป็นลูกของคุณรตาใช่มั๊ย?”

“ครับ”

“รตาเคยเป็นเพื่อนตอนสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน รตาเป็นลูกคุณหนูที่ไม่ยอมรับเรื่องรักเพศเดียวกันเธอรู้ใช่มั๊ย?”

“..มีอะไรเหรอครับ?”

“โธ่ พ่อดูสายตาเธอแล้วก็รู้ว่ากำลังจีบไอ้กุมภ์มัน”

ว๊อท?! พ่อกับแม่รู้?!

“...”

“ไม่ต้องกลัวไปไอ้หนุ่ม พ่อกับแม่ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องนี้ ชอบน้องก็พุ่งเข้าไปจีบเลย อย่างพ่อชอบแม่ พ่อก็จีบจนได้ลูกสอง ความจริงอยากได้ลูกสามนะแต่ก็กลัวว่าจะเป็นลูกชายอีก ฮ่าฮ่า” พ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ แต่หน้าของผมนี่แดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “เหลือแค่ต้องปรับความเข้าใจกับแม่เธอนั่นแหละ”

“ไม่ใช่แค่แม่ครับ พ่อเลี้ยงของผมก็ด้วย” พ่อเลี้ยง? พ่อพี่เดือนไม่ใช่พ่อแท้ๆ? “ผมไม่กล้าที่จะบอกว่าผมชอบผู้ชาย อีกอย่างคือไม่กล้าที่จะเดินหน้ากับกุมภ์ต่อด้วย...”

“สิ่งที่เธอกลัวคือการไม่ได้รับการยอมรับสินะ..”

“..ครับ?”

“เธอกลัวว่าสังคมจะมองเธอในทางไม่ดีจึงพยายามทำทุกอย่างในกรอบ แต่เชื่อพ่อเถอะ การได้ทำอะไรนอกกรอบมันทำให้โลกของเธอกว้างขึ้นเยอะ มีสีสันขึ้นเยอะ เธอจะรู้สิ่งต่างๆภายนอกหัวใจจำเจ เธอจะค้นพบกับสิ่งที่เธอตามหา เธอจะเจอกับสิ่งที่เธออยากจะอยู่ด้วยกันกับมันตลอดชีวิต”

“...”

“เกิดมาทั้งที เราจะอยู่เป็นหุ่นยนต์แบบนี้ไม่ได้หรอก เธอมีชีวิต เธอมีหัวใจ ไม่ต้องไปกลัวอะไรทั้งนั้นในเมื่อเธอรู้ตัวว่าอยากจะทำอะไร”

“แต่ว่า...ถ้าเกิดพวกท่านรู้ว่าผม...”

“พ่อถึงบอกไงว่าต้องพิสูจน์ให้พวกเขารู้ว่าคิดผิดมาตลอด มีกฎที่ไหนกันที่ไม่มีคนแหก เธอเองก็ไปแหกกฎของพ่อแม่เธอว่ามีสิทธิทุกอย่างในตัวเธอแม้กระทั่งอนาคตและสิ่งที่เราเป็น” ผมเห็นพ่อเดินเข้าไปตบบ่าพี่เดือน “พ่อดีใจนะที่เธอชอบกุมภ์ กุมภ์มันเป็นเด็กธรรมดาๆคนหนึ่งที่เคยมีคนเกลียดชังมาก่อน กว่าจะมาเป็นกุมภ์ทุกวันนี้เขาก็ต้องพยายามมากแค่ไหน”

“...กุมภ์เป็นเด็กดีได้เพราะพวกคุณ ขอบคุณนะครับที่เลี้ยงเขามาอย่างดี...”

“ถ้าวันไหนพ่อแม่เธอรับไม่ได้ก็มาขอเป็นลูกเขยบ้านนี้อยู่ด้วยกันนะไอ้หนุ่ม” พ่อหัวเราะร่าก่อนที่จะเดินมาเปิดประตูในจังหวะที่ผมกำลังจะเดินออกมาอย่างเงียบๆ พ่อทำหน้ายิ้มชื่น ส่วนพี่เดือนเบิกตากว้าง “เข้าใจนะกุมภ์ เดือนกำลังจีบลูกอยู่”

“นั่นไง!” มีนาที่อยู่ในครัวร้องขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงพ่อ “ผิดจากที่พูดซะที่ไหน!”

“...พ่อ...”

“เอ่อ...คือผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ...” พี่เดือนหลบสายตาผมก่อนที่จะเดินออกไปเงียบๆ ด้วยความที่ผมเป็นเจ้าบ้านที่ดีจึงเดินตามไปส่งเขาที่หน้าบ้าน พี่เดือนพยายามไม่มองหน้าผม แต่ด้วยความที่ผมเห็นด้านข้างทำให้ผมสังเกตใบหูที่กำลังเปลี่ยนสีเป็นสีแดงนั่นพอดี

“พี่เดือนเขินใช่มั๊ยที่พ่อผมพูดแบบนั้น”

“....”

“พี่เดือน...”

“อืม...แล้วก็...โดนจับได้แล้วสินะ ทีนี้กุมภ์คงไม่ชอบพี่แล้วสิที่พี่เข้าใกล้เพราะ...”

“จีบ เอาจริงๆนะพี่ ผมเองก็แอบคิดเหมือนกันว่าพี่จีบผมรึเปล่า แต่ผมก็พยายามไม่เข้าข้างตัวเองเพราะไม่อยากหวัง..” ผมถอนหายใจ

“หมายความว่า...”

“จะว่ายังไงดี ผมเองก็เขินเป็นนะ ผมสบายใจที่ได้อยู่กับพี่ ผมสนุกที่ได้อยู่กับ เหมือนได้ดูแลเด็กในร่างผู้ใหญ่อย่างพี่ที่ต้องคอยดุ”

“อ่า...พี่เองก็รู้สึกอย่างนั้น...”

“แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่กันแน่...ผมไม่รู้ว่าผม...คิดยังไงกับพี่”

“ไม่ต้องคิดก็ได้”

“พี่เดือน...”

“อยู่กับพี่บ่อยๆก็อาจจะได้คำตอบ”

“…”

“เพราะว่าพี่อยู่กับกุมภ์บ่อยๆจนได้คำตอบเหมือนกัน...ว่าคนนี้น่ะ” พี่เดือนชี้นิ้วมาที่ผม “พี่ชอบ”

 

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (30/09/2018 Ch.6 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 05-10-2018 22:12:06

บทที่ 7

 

สถานะความสัมพันธ์ในตอนนี้ของผมกับพี่เดือนไม่เหมือนเดิม...

พวกเราไม่ใช่พี่น้อง แต่พวกเราก็ไม่ใช่แฟน อารมณ์เหมือนกับว่าพวกเรากำลังคุยดูใจกันอยู่ ความจริงมีแค่ผมนี่แหละที่กำลังดูใจตัวเอง เพราะพี่เดือนรู้ตัวนานแล้ว

ถามว่ามีอะไรเปลี่ยนไปมากหรือไม่...ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยยกเว้นแต่พี่เดือนทักจะติดต่อผมมาทางไลน์บ่อยมากขึ้นเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าพี่เดือนกับผมติดต่อกันอยู่อย่างนี้ ไม่มีใครตามแอบสืบว่าพี่เดือนกำลังคุยกับใคร เราทั้งสองคนไม่เปิดเรื่องนี้กับใคร

 

พีรดล 20.21 pm

กุมภ์ ทำอะไรอยู่เหรอ?

กุมภ์ 20.21 pm

อ่านหนังสือเตรียมสอบครับ

 

ยิ่งโดยเฉพาะช่วงนี้ที่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบกลางภาค ยิ่งไม่มีใครมีจิตใจมายุ่งกับเรื่องชาวบ้านนัก

 

พีรดล 20.22 pm

พี่คอลไปได้รึเปล่า?

กุมภ์ 20.22 pm

แล้วแต่ครับ

 

ไม่ถึงนาทีก็มีสายวิดีโอคอลมาจากคนที่ผมเพิ่งคุยด้วย พี่เดือนนั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเองที่แต่งทีมสีเขียวอ่อนสบายตา ข้างหลังผมเห็นว่ามีตู้หนังสือเรียงกันเป็นแถวๆ ส่วนข้างๆกันผมแอบเหลือบเห็นจอคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ ซึ่งวันนี้ผมแปลกใจที่เห็นพี่เดือนใส่แว่นตา

“พี่เดือนใส่แว่น?”

‘อืม พี่ไม่อยากใส่คอนแทคเลนส์ทั้งวันหรอก มันเคืองตา’ พี่เดือนหัวเราะ ‘แปลกเหรอ?’

“ไม่ครับ ก็ดูดีไปอีกแบบ”

พวกเราต่างคนต่างไม่ใช่คนพูดเยอะ ทุกครั้งที่เขาคอลมาก็จะเป็นตอนที่อ่านหนังสือกัน บางวันผมก็นั่งดูเขาอ่านหนังสือเฉยๆ มือพี่เดือนมีปากกาแค่แท่งเดียวโดยผมเคยถามเขาว่าทำไมถึงไม่ใช่ไฮน์ไลท์หลายสีเหมือนคนอื่น เขาก็ตอบมาว่ามันเสียเวลาแถมยังคิดว่าสีมันลายตากว่าแค่ปากกาน้ำเงินกับปากกาแดง ตรงไหนที่สำคัญค่อยใช้ปากกาแดงเขียน

บางวันพี่เดือนก็จะสอนงานผมว่าทำอย่างไร แต่ก็มีบ้างที่พวกเราต่างหลับคากล้องกันไปทั้งคู่

ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อ...มันอบอุ่นใจแปลกๆ

ผมไม่ใช่คนไม่ยอมรับอะไรยาก รู้ว่าชอบก็คือชอบ แต่สำหรับกรณีพี่เดือนนั้นเล่นเอาผมสับสนเป็นครั้งแรกในชีวิต ยิ่งมากวัน รอยยิ้มพี่เดือนก็มากขึ้นตาม แต่พอเห็นเขาที่โรงเรียนก็ไม่เห็นว่าจะยิ้มให้ใครบ่อยเท่าผม มันน่าดีใจนิดๆที่ผมเป็นคนเดียวที่เห็นด้านนี้ของพี่เดือน ตอนที่ผมอยู่กับพี่เดือนสองคน เขาก็จะไม่ปิดอาการที่เขาอยากแสดงเลยเช่น หาวง่วงนอน งอแงเป็นเด็ก

“วันนี้จะอ่านหนังสือถึงกี่โมงครับ?”

‘จนกว่ากุมภ์จะไปนอนนั่นแหละ’

“งั้นผมนอนตอนนี้เลยแล้วกัน พี่เดือนไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่ผมเป็นห่วงนะ” พูดเองก็เขินเอง ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองมีฟีลเตอร์สาวน้อยหัดรักอย่างนี้กัน “พรุ่งนี้ต้องสอบแล้ว อ่านไม่เยอะหรอกครับ ยิ่งอ่านยิ่งไม่รู้เรื่อง ความรู้มันจะตีกัน”

‘ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนที่เคยเรียนไม่ดีมาก่อน’

ว่าแล้วก็หัวเราะทั้งคู่ ผมมาไกลจากจุดนั้นโข แต่ก็ไม่ได้เด่นโดดกับชาวบ้าน ผมสามารถดึงตัวเองออกมาจากจุดตกต่ำได้ก็ดีเท่าไหนแล้ว

‘อ่านสักสองชั่วโมงแล้วนอนกันเถอะ’

“ครับ”

จากนั้นทั้งผมและพี่เดือนก็เงียบ มีสมาธิกับหนังสือตัวเอง เสียงที่ดังที่สุดก็คงเป็นเสียงลมหายใจของผมกับพี่เดือนสลับกับเสียงขีดปากกา

พวกนทีก็บอกว่าช่วงนี้ผมขยันขึ้นแปลกๆ...สงสัยติดเชื้อมาจากพี่เดือนนี่แหละ

‘ครบสองชั่วโมงแล้วนะ’ พี่เดือนเป็นคนทักขึ้นมา ‘พรุ่งนี้กุมภ์สอบตารางเช้าเหมือนพี่ ไปด้วยกันเลยมั๊ย?’

“ก็ได้ครับ ประหยัดเงินค่ารถสาย” ไม่ได้ขี้งก...จริงๆนะ

‘พรุ่งนี้พี่จะไปหากุมภ์ตอนหกโมงสี่สิบนะ’ พี่เดือนปิดหน้าหนังสือตัวเอง ถอดแว่นตาออกวางข้างๆกันจากนั้นก็เดินไปที่เตียงตัวเอง ทุกครั้งก่อนที่พี่เดือนจะนอน เขาจะเปิดไฟตรงโต๊ะเขียนหนังสือเอาไว้เป็นแสงสว่างให้โล่งใจ ‘ฝันดีนะครับ’

“ฝันดีเหมือนกันครับพี่เดือน”

 

เช้าวันต่อมา พี่เดือนมารับผมไปโรงเรียนพร้อมกับเสียงแซวจากพ่อแท้ๆของผม ต่างคนต่างหน้าแดงเพราะเขิน...

“พี่เดือนครับ พรุ่งนี้พี่สอบเช้ารึเปล่าครับ?”

“อืม กุมภ์สอบบ่ายใช่มั๊ย จะให้พี่วนรถมารับรึเปล่า?”

“ไม่ครับๆ เดี๋ยวผมมากับนทีมันก็ได้” พี่เดือนเลิกคิ้ว บรรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนเป็นชวนอึดอัด “...พี่เดือน?”

“ไม่มีอะไรหรอก มากับนทีงั้นเหรอ...”

รึว่า...“พี่หึง?”

“...”

นั่นไง

“พี่พยายามอดทนอยู่ใช่มั๊ยครับ? เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันดังนั้นพี่ไม่มีสิทธิหึงหวงอะไรให้ตัวผม แต่ผมดีใจนะที่พี่หึง ความจริงก็อยากเห็นเหมือนกันว่าเวลาที่พี่เดือนหึงจะเป็นยังไง” ผมหัวเราะให้พี่เดือนจนเขาจอดรถข้างทางเพื่อบีบแก้มผมจนยืดเป็นรอยแดงๆ

“ขี้หยอกนะเราน่ะ มานี่เลย มาให้บีบแก้มเลยเจ้าปลา”

เจ้าปลา เป็นชื่อเล่นของผมเวลาที่พี่เดือนหมั่นไส้อยากแกล้ง ส่วนผมก็จะเรียกพี่เดือนว่านกน้อย....ใช่ครับนกน้อย พี่เดือนขำไปหลายวันเพราะชื่อเล่นของเขา ถ้าถามว่าทำไมผมถึงเรียกเขาว่านกน้อย ฟังนะครับ พี่เดือนเปรียบตัวเองเป็นนกในกรง ไม่มีอิสระในการกางปีกบิน ทำให้ผมเรียกว่านก แต่นกในสมัยนี้มันหมายถึง...อืม อย่างที่คุณรู้ดีนั่นแหละ แล้วทีนี้บางทีพี่เดือนก็งอแงเหมือนเด็กตัวเล็ก ผมจึงเติมคำว่าน้อยลงไปด้วยเลยกลายเป็นนกน้อย

“ขับต่อเลย ตรงนี้จอดนานไม่ได้นะ”

“ครับๆ” พี่เหยียบคันเร่งเพื่อออกรถต่อจนไปถึงโรงเรียนประมาณเจ็ดโมงสิบกว่าๆ บรรยากาศวันนี้เงียบกว่าปกติเพราะส่วนใหญ่ตารางสอบจะจัดให้สอบบ่ายกัน ผมเดินไปพร้อมกับพี่เดือนเนื่องจากตารางสอบมันดันจัดให้ผมกับพี่เดือนสอบตึกเดียวกันพอดี

“นั่งตรงนี้ดีกว่า” พี่เดือนชี้ไปที่เก้าอี้ไม้ใต้ต้นแคนา ผมจึงวางกระเป๋าลงบนโต๊ะพร้อมกับหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ออกมาด้วย พอพี่นกน้อยของผมเห็นก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วสอนผมอย่างใกล้ชิด ไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปมา

‘แก นั่นพี่เดือนไม่ใช่เหรอ? ส่วนนั่นก็น้องกุมภ์ที่ว่าเป็นพิธีกรร่วมกันคราวนั้น’

‘จริงด้วย อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักอะ ดูเหมาะกันมาก คนหนึ่งก็หัวดีเรียนเก่ง หน้าตาหล่อ อีกคนก็ดูนุ่มๆน่าปกป้อง มีความเป็นแม่’

ผมไม่ได้สนใจกลุ่มผู้หญิงสองคนที่นั่งคุยตรงเก้าอี้ใกล้ๆกัน พี่เดือนก็ยังคงสอนผมเรื่อยๆจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนดังมาใกล้ๆ

“นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มากกเด็กอยู่ตรงนี้”

“ศึก” อ่า..ผมจำพี่ศึกได้ขึ้นใจ หน้าตาแบบนี้มีคนเดียว พี่ศึกเป็นคนรูปร่างใหญ่มาตรฐานชายไทยสมัยก่อนซึ่งตรงข้ามกับพี่เดือนที่ออกทางหุ่นหนุ่มเกาหลี แต่ด้วยความที่พี่แกเล่นยิ้มตลอดเวลาทำให้ดูเหมือนคนบ้ายังไงยังงั้น “นี่กุมภ์ รุ่นน้อง--”

“ที่มึงอ่อยอยู่เหมือนในเพจบอก”

“หืม?”

“นี่ไม่ได้เข้าไปอ่านรึยังไง...ไม่สิ มึงไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านอะไรแบบนี้อยู่แล้ว น้องกุมภ์ ดูนี่นะ”พี่ศึกถือตัวเข้ามาใกล้ชิดผม ก่อนที่จะเข้าเฟสบุ๊คในโทรศัพท์ตัวเองเพื่อเปิดโพสหนึ่งในผมเห็น

“....”



BM Cuteboi

แอดมินชักไม่แน่ใจว่านี่แค่จิ้นหรือว่าเรียลกันแน่นะคะ เมื่อเช้าก็มีคนถ่ายมาได้ว่าน้องกุมภ์ลงมาจากรถพี่เดือน อีกทั้งมีการมานั่งด้วยกันที่ใต้ต้นแคนาหลังโรงเรียน แอดมินอยากได้คำตอบค่า แงงง

 

“ไม่ต้องไปสนเพจหรอกน่า” พี่เดือนดึงโทรศัพท์ออกจากมือเพื่อนสนิท พี่ศึกไม่ยอมทำให้เขาต้องลุกเข้าไปแย่งกับพี่เดือน จนสุดท้ายเลยกลายดูเหมือนว่ามีเด็กสองคนกำลังแย่งของเล่นกันอยู่ “ศึก มึงเลิกเล่นเป็นเด็กเดี๋ยวนี้เลย”

“มึงนั่นแหละ เขินก็บอก”

“ไอ้ศึก!! ไอ้เชี่ย!!” ไม่เคยเห็นพี่เดือนหยาบตรงๆเลยสักครั้ง รู้สึกตื้นตันยังไงไม่รู้ถึงแม้ว่าจะเป็นฝ่ายพี่เดือนที่ไปด่าเพื่อนก็เถอะ ผมปล่อยให้พวกเขาเถียงกันต่อไปจนกระทั่งได้ยินเสียงออดดังขึ้นเพื่อนเรียกให้เตรียมตัวเข้าสอบ พวกเขาละตัวออกจากกันแล้วชวนขึ้นตึกเรียน

“งั้นกูขึ้นไปก่อนนะ” พี่ศึกเป็นฝ่ายบอก “มึงไปส่งน้อง ’รัก’ มึงเถอะ”

…

พอพี่ศึกเดินจากไป ทั้งผมและพี่เดือนต่างมองหน้ากันด้วยความร้อนผ่าว แก้มทั้งสองข้างเป็นสีแดงเข้มจนเหตุผลคำว่าร้อนใช้ไม่ได้ เขาย้ำคำว่ารักเสียงดังจนคนบริเวณนั้นหันมามองเป็นทางเดียว

พี่ศึกนะพี่ศึก

ทิ้งระเบิดไว้ให้เก็บอีก

“...งั้นพี่ไปส่งหน้าห้องนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปเองได้ พี่เดือนรีบไปเถอะเดี๋ยวจะสายเอา”

“..โอเค เที่ยงเจอกันนะ”

“โชคดีนะครับ”

ผมโบกมือลาพี่เดือนตรงบันไดแล้วแยกไปทางห้องที่ต้องสอบ ระหว่างนั้นก็เจอกับอุ้มที่กำลังยืนท่องอะไรสักอย่างในกระดาษด้วยสีหน้าเครียดๆ

“ว่าไง”

“มาพอดี มึงมาจำไม่ได้เป็นเพื่อนกูหน่อย”

“ขอโทษที มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่มึงขอกูไม่ได้” ผมส่ายหัวปฏิเสธ อุ้มเลยโวยวายผมแต่ก็หยุดเพราะรู้ดีว่าก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้มันเข้าสมองเพิ่ม “คนอื่นล่ะ?”

“นั่งในห้องกันแล้ว ไปเถอะ”

และชั่วโมงนรกของหลายคนก็เริ่มต้นขึ้น ปลายปากกาของพวกผมมันเป็นจุดชี้คะแนนปลายภาคได้สบายถ้าเกิดทำได้ไม่ดีช่วงกลางภาค โดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ที่โจทย์จะซับซ้อนยิ่งกว่าตอนม.ต้น ต้องขอบคุณพี่เดือนที่คอยช่วยเหลือผมผ่านทางแชทมาโดยตลอดทำให้ผมไม่ลำบากกว่าเดิม

ผ่านวิชาคณิตศาสตร์มาได้ เกือบค่อนห้องก็ร้องโอดโอยกับวิชาวิทยาศาสตร์ต่อ ใครเป็นคนจัดตารางอันนี้ผมไม่รู้ รู้แค่ว่าถ้ามีคำนวณหนักๆสมองผมก็คงไม่ไหวเหมือนกัน ผมเหลือบเห็นอุ้มสลบคากระดาษไปแล้วในขณะที่ดินกำลังหมุนดินสอเลือกคำตอบ หันไปอีกทางที่เป็นฝั่งนทีผมเห็นมันทำหน้าจริงจังฝนคำตอบพลางขีดอะไรลงกระดาษไม่รู้เยอะแยะ

วิชาต่อมาคือวิชาเบาๆอย่างภาษาไทยที่คาดว่าทุกคนน่าจะทำได้ พอหมดวิชานี้ก็จะหมดการสอบสำหรับวันนี้

ระบบการสอบของโรงเรียนผมสอบกันเป็นผลัด เช้าบ่ายสลับกันไป และมีการสอบกลางภาคกับปลายภาคเพื่อนำไปรวมเกรด ถ้าเกิดใครทำคะแนนช่วงกลางภาคไม่ดีก็ยังมีสิทธิที่จะแก้ได้ตามความเหมาะสม แต่มันก็เป็นตัวที่สามารถชี้วัดเกรดได้เช่นกัน ดังนั้นแล้วถ้าอยากได้เกรดดีก็ต้องทำให้ดีเสมอต้นเสมอปลาย

เมื่อเวลาสอบหมดผมก็เก็บของออกจากห้องโดยที่ผมเห็นพี่เดือนกำลังยืนรออยู่กับพี่ศึก ท่าทางพี่เดือนจะรำคาญพี่ศึกพอตัวถึงมีสีหน้าเบื่อโลก ส่วนพี่ศึกก็คุยจ้อโดยไม่สนว่าพี่เดือนจะฟังรึเปล่า

“พี่เดือนสวัสดีครับ” นทีที่ตามผมออกมายกมือไหว้ญาติตัวเอง “พี่ศึก หวัดดี”

“ทำไมความสุภาพมันต่างกันเนี่ย?” พี่ศึกไล่ไปทุบไหล่นทีพลางหัวเราะ “ทีกับเดือนแม่งอย่างนุ่มนวล กับพี่ประจำสีไม่เคยอ่อนโยนด้วย เศร้า”

“ถ้าพี่ทำตัวน่าเคารพกว่านี้กับพี่เป็นญาติผมน่ะนะ” นทียักไหล่อย่างไม่ใส่ใจทำให้พี่ศึกงอแงออกหน้าแล้ววิ่งไล่จับนทีทันทีโดยปล่อยให้ผมยืนกับพี่เดือนสองคน

“พี่เดือนครับ สวัสดีครับ” ดินสะกิดพี่เดือนเพื่อทักทายพร้อมกับอุ้ม “มาหากุมภ์ถึงหน้าห้องเลย มีอะไรรึเปล่าครับ?”

“เปล่าหรอก พอดีว่าจะไปส่งที่บ้าน พ่อกุมภ์ฝากเอาไ--”

“แหนะกุมภ์ นี่มึงพาพี่เดือนไปรู้จักพ่อแม่ตอนไหนกันฮะ ใจแตกนะแม่” อุ้มใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากของผม กดลงจนเกือบแดง หนำซ้ำยังสั่งให้ดินล็อคแขนผมเอาไว้ “บอกมาเดี๋ยวนี้”

“บ้านทางผ่านเดียวกันไง แล้วพี่เดือนเคยมารับครั้งหนึ่ง พ่อเลยรบกวนพี่เขา”

“ไม่ใช่งอแงให้มารับเองไม่ใช่เหรอ?”

“พี่เดือน!!”

“ว้ายยย โป๊ะแตก” อุ้มยกมือปิดปากระเบิดหัวเราะอัดใส่จนน้ำหูน้ำตาไหล

“อยากเห็นกุมภ์งอแงจัง” ดินบีบเสียงเลียนแบบผู้หญิง โคตรน่าเกลียด “อารมณ์แบบ ‘พี่เดือนครับ กุมภ์ไม่มีรถนั่งไปโรงเรียน ผมขอติดไปด้วยได้รึเปล่า?’ แน่”

“ดัดจริตนะมึง”

“เพื่ออรรถรสไงแม่”

“ไม่เถียงแม่ง ขี้เกียจ” ผมถอนหายใจ “ไปเถอะพี่เดือน อยู่กับสองคนนี้ผมปวดประสาท”

“คืนนี้ไม่รอดแน่ไอ้กุมภ์เอ๋ย ไม่ได้คำตอบพวกกูไม่หยุดส่งแชทแน่”

“กูจะปิดการแจ้งเตือน!”

“โทรแม่ง!”

“สัด!”

 

หลังจากจบสงครามประสาทจากสองคนนั้น ผมกับพี่เดือนก็นั่งรถมาที่ร้านขนมแถวๆที่เรียนพิเศษ ว่าจะมาหลายรอบแล้วก็ไม่ได้มาสักทีเพราะต่างคนต่างมีธุระไม่ก็เรียนทั้งคู่ ดังนั้นวันนี้จึงวันดีที่พวกเราจะได้ลองเมนูประจำร้าน

ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องฮันนี่โทรสขนาดยักษ์ชนิดที่เรียกได้ว่ากินทีเบาหวานถามหา และตอนนี้ผมก็ได้คนผลาญเบาหวานช่วย ไม่ต้องห่วงเรื่องจะกินไม่หมด อีกทั้งผมยังตามใจให้เจ้ามือสั่งเท่าที่ต้องการ บนโต๊ะเลยมีฮันนี่โทรสจานใหญ่ น้ำส้มสองแก้ว กับเครปเค้กอีกจานไว้แบ่งกันกิน

“ขยันสั่งจังเลยนะพี่ รู้ว่ามีเงินแต่จะกินหมดเหรอครับเนี่ย”

“ก็พี่อยากกินอะไรแบบนี้บ้างนี่นา” พี่เดือนว่าอย่างไม่ใส่ใจแล้วตัดแผ่นขนมปังเข้าปาก “อื้ม น้ำผึ้งหอมดี กุมภ์กินสิ”

พี่เดือนตัดขนมปังแล้วยื่นมาให้ผม...อ่า ป้อนนั่นแหละ ผมหันซ้ายขวาเพื่อมองดูว่าในร้านนี้มีคนในโรงเรียนผมอยู่ด้วยรึเปล่าเพื่อความแน่ใจก่อนที่จะงับเข้าปาก กลิ่นน้ำผึ้งหอมมาก ขนมปังก็กำลังนุ่มไม่แข็งเหมือนร้านอื่น คุ้มค่าสมราคาจริงๆ

“เป็นไง  อร่อยใช่มั๊ยล่ะ?”

“อื้ม”

“…”

“…”

และก็เกิดเดดแอร์ระหว่างพวกผมสองคน พี่เดือนเหมือนกำลังรออะไรอยู่ในขณะที่ผมไม่รู้ว่าพี่เดือนรออะไร แต่พอเหลือบไปมองฮันนี่โทรสบนโต๊ะกับส้อมในมือแล้ว ผมก็เข้าใจว่าพี่เดือนต้องการอะไร

“ถ้าพี่เดือนอยากให้ผมป้อนก็บอกก็ได้นี่ครับ เขิน?”

“ให้พี่เป็นฝ่ายงอแงขอร้องมันน่าอายนี่นา พี่แก่กว่านะ”

“สองปีเอง” ผมหัวเราะแต่ก็จิ้มขนมปังให้พี่เดือนงับ “จะว่าไปแล้วถ้าพี่เกิดปีเดียวกันกับผมจะเป็นยังไงนะ”

“ก็คงได้อยู่ด้วยกันตลอดเพราะอายุเท่ากัน ไปไหนมาไหนพร้อมกัน...ถ้าได้เรียนที่เดียวกันนะ”

พี่เดือนกับผมนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผู้คนก็เข้าออกร้านไปมา มีผู้หญิงบางคนก็ทำท่าจะเข้ามาขอเบอร์พี่เดือนเพราะเห็นว่าหน้าตาดี บางคนมาจากโรงเรียนผมก็เข้ามาจีบเลยโดยไม่สนหัวผม

กริ๊ง

“พี่เดือนอยู่นี่เอง”

นั่นคงเป็นเสียงของผู้หญิงที่อยากเข้ามาสารภาพรักกับพี่เดือนสินะ

“พี่เดือนคะ คือว่าแอนมีเรื่องอยากจะบอก...”

“ถ้าจะสารภาพรักก็อย่าเลยนะ ตอนนี้พี่มีคนที่ชอบแล้ว เสียเวลาเปล่าๆ--”

“พี่เดือนช่วยฟังให้จบก่อนได้มั๊ยคะ เรื่องที่หนูอยากจะบอกก็คือพี่ศึกเขาฝากนี่มาค่ะ คนทั่วโรงเรียนวิ่งวุ่นกันเพราะหาพี่ไม่เจอ นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มาจีบรุ่นน้องอยู่ที่นี่”

ผมหัวเราะอัดจานฮันนี่โทรสตรงกลางทันทีที่รู้ว่าพี่เดือนหน้าแตก พี่เดือนแก้มแดงหน่อยๆก่อนที่จะหันไปขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่าเป็นคนจากสภานักเรียน

“พี่เดือน โอย..ผมขำ ฮ่าฮ่า”

“อย่าขำพี่ได้มั๊ยเนี่ย ครั้งแรกที่พี่เป๋อก็เพราะกุมภ์ ครั้งนี้ก็เพราะกุมภ์นะ”

“โทษผมอีก”

“ก็พี่มัวแต่สนใจกุมภ์นี่นา”

“ครับๆ ไม่หัวเราะแล้ว พี่ศึกเขาฝากอะไรมาให้เหรอครับ?”

พี่เดือนเปิดกล่องที่พี่ศึกฝากให้ผู้หญิงคนนั้นเอามาให้ ข้างในเป็นกระดาษเอสี่จำนวนมากซ้อนกันอยู่ ลึกลงไปอีกมีกล่องเล็กๆวางเอาไว้อีกชั้น “ศึกบอกว่ามีคนฝากมาอีกที”

“สงสัยจากแฟนคลับพี่”

“ไม่หึงเหรอ?” พี่เดือนยกกล่องใบเล็กออกมาเขย่า “มีคนให้ของขวัญพี่นะ?”

“จะหึงทำไม เดี๋ยวผมถ่ายรูปพี่อัดเป็นอัลบั้มเป็นของขวัญเลย”

“เกทับว่างั้น โหดดีนะ” พี่เดือนแกะกล่องออกมาแล้วเขาก็นิ่งไปเมื่อเปิดฝาออก ทำให้ผมต้องยื่นหน้าเข้าไปดูกับตาตัวเอง

ข้างในเป็นตุ๊กตาหมีสีขาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักพร้อมกับข้อความ ‘ชอบพี่เดือน’ แต่ที่ไม่ปกติก็คือมีเข็มจำนวนกว่าสิบอันปักอยู่ที่หมีอีกตัวข้างๆกันที่มีกระดาษแปะเอาไว้ว่า ‘แกมันเลว แย่งพี่เดือนมาจากฉัน’

“กุมภ์...พี่ว่า..”

“อ่า..ผมพอจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น บางทีแฟนคลับคนนี้ของพี่อาจจะคลั่งพี่มากจนไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้” ผมนั่งลงกับเก้าอี้เหมือนเดิม “พอเห็นผมอยู่พี่เดือนบ่อยๆเลยส่งสารมาเตือนทำสงคราม”

“น่ากลัวนะ กุมภ์ระวังตัวด้วย”

“ผมไม่กลัวเรื่องนี้หรอกครับ บางครั้งการกระทำของคนเรามันสื่อว่าก้าวร้าว แต่ความจริงก็มีไม่กี่คนที่จะกล้าทำออกมาจริงๆ” ผมตักเครปเค้กเข้าปาก “ถ้าเขาไม่ชอบผม ป่านนี้ก็คงเอาน้ำกรดมาสาดเหมือนในละครไปแล้ว ผู้หญิงไม่มีมาขู่ก่อนหรอกถ้าอิจฉากันแบบนี้”

“ก็จริงอย่างที่กุมภ์ว่า”

“อีกอย่าง”

“?”

“ผมเป็นปลา ไม่ใช่หมี”

“...ฮึฮึ”

“ถ้าไม่ใช่หมี ผมจะไปเดือดร้อนทำไม?”

 

“กุมภ์ มึงรู้สึกว่าเหมือนมีใครตามพวกเรามาปะ?”

“รู้สิ”

“แล้วทำไมไม่เดือดร้อน ไม่กลัวอะไรเลยบ้างวะ กูหลอนนะเฮ้ย...” นทีเบะปากจะร้องไห้หลังจากที่พวกเรามานั่งกันตรงม้านั่งใต้ตึกช่วงสอบเสร็จ อุ้มกับดินหนีไปเล่นเกมเรียบร้อย ส่วนนทีมันรอให้พี่เดือนมารับผมไปก่อนแล้วมันค่อยกลับเพราะห่วงผม “แบบ..มึงไปทำอะไรมาวะถึงมีคนมาตามอาฆาตมึงเนี่ย”

“เมื่อวานมีคนฝากของมาให้พี่เดือน ข้างในเป็นตุ๊กตาหมีสองตัว ตัวหนึ่งถูกปักเข็มเอาไว้เต็มแล้วเขียนข้อความประมาณว่ากูไปแย่งพี่เดือนมาจากเขา”

“แอนตี้แฟน?”

“ไม่ใช่แอนตี้แฟน พวกคนที่ชอบพี่เดือนนั่นแหละ แต่คงหวงพี่เขามากจนหน้ามืดไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก กูระวังตัวตลอด”

“ขอให้รู้ไวๆแล้วกันว่าเป็นใครที่ทำ”

“อืม”

ผมนั่งไปอีกสักพักก็เห็นพี่เดือนเดินลงมาจากตึกพร้อมกับถุงอะไรก็ไม่รู้มาสองมือ

“พี่เดือนครับ นั่น...”

“มีคนฝากพี่มา..คนเดิมเลย มีแต่ของเปรี้ยวเต็มไปหมด”

พี่เดือนหยิบของในถุงออกมาวางบนโต๊ะให้ผมกับนทีเห็น มีแต่ตระกูลของเปรี้ยวแสบยันกระเพาะ แสดงว่าคนที่ให้ก็รู้ดีว่าพี่เดือนชอบของเปรี้ยวๆ “ถ้าเป็นสมัยก่อนพี่ก็ดีใจนะ แต่พี่เริ่มแปลกๆแล้วล่ะว่ามันน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้”

“เมื่อกี๊กุมภ์ก็เพิ่งเล่าให้ผมฟังว่ามีคนส่งตุ๊กตาหมีปักเข็มมาให้...มึงว่าน่าจะคนเดียวกันมั๊ย?” นทีหันมาถามผม แต่มือมันคว้าถุงมันฝรั่งรสเปรี้ยวมายัดเข้าปากโดยไม่ถามเจ้าของ

“เป็นไปได้ พี่เดือน ผมรู้สึกว่ามีคนตามพวกผมด้วยล่ะ จนถึงเมื่อกี๊นี้ที่พี่ลงมา”

“พี่เดือนมีสโตรกเกอร์? น่ากลัว” นทีเปลี่ยนมาหยิบขวดน้ำมะนาวขึ้นมาดื่มแทน “อึ๋ย เปรี้ยว!”

“พี่เดือนแจ้งทางโรงเรียนไว้ดีกว่านะครับ ผมว่ามันเริ่มไม่ดีแล้วถ้าเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพี่” ผมดึงขวดน้ำมะนาวออกจากมือนที “ผมจริงจังนะ”

“พี่ทำอยู่แล้วล่ะ ความจริงพี่ก็บอกครูที่คุมสอบแล้วเหมือนกันว่าถ้าเห็นใครมาด้อมๆมองๆก็บอกพี่ที พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายกุมภ์ก็อย่าลืมบอกด้วยนะ”

“ครับ”

“งั้นกลับกันดีกว่า อยู่ที่นี่นานไม่ดี”

“พี่เดือนครับ”เสียงของนทีดังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเขายอมเงียบไม่หยิบขนมบนโต๊ะที่พี่เดือนทำท่าจะเอาไปทิ้ง “ผมขอขนมพวกนั้นนะ เสียดาย”

“เอาไปสิ พี่ว่าจะเลิกกินเปรี้ยวจัดพอดี” พี่เดือนยื่นถุงให้นทีจนมันดีใจเบิกตาพูดขอบคุณไม่หยุด หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

 

เช้าวันต่อมา คือเช้าวันสุดท้ายของการสอบ พี่เดือนยังคงรักษามาตรฐานในการมารับผมได้ดีเช่นเคย ต่างกันตรงที่ว่าวันนี้เขาพกแซนด์วิชมาให้ผมกินด้วย

“พี่ซื้อมาเผื่อ กินเอาไว้เยอะๆ สมองจะได้แล่น วันนี้ยิ่งมีสอบคหกรรมนี่นา”

“ครับ ผมกลัวอยู่ว่าผมจะไม่ผ่าน สอบปฏิบัติให้เย็บผ้า ผมทำได้ก็คงเทพแล้ว”

“สมัยพี่เรียนม.สี่พี่ก็เกือบตกม้าตายเพราะวิชานี้นี่แหละ”

“ฮะ?”

“พี่เย็บผ้าลูกไม้แล้วเข็มตำนิ้วพี่เลือดออกซึมทั่วผ้าเลย คนทั้งห้องตกใจจนลากพี่ไปห้องพยาบาล พี่ไม่ได้ทำมีดบาดมือสักหน่อยทำเป็นเรื่องคอขาดบาดตายไปได้” เขาหัวเราะในลำคอ “อีกอย่างคือพี่ไม่ถนัดทำอาหาร เทอมสองที่เน้นเรื่องนี้พี่ก็แย่จนคะแนนไม่ได้ตามที่หวังหลายรอบเหมือนกัน”

“โห ถ้าพี่เดือนทำอาหารแย่แล้วผมนี่คงอาวุธชีวภาพแล้วล่ะ ผมจำไม่ได้สักทีว่าต้องใส่อะไรก่อนหลัง หรือเคี่ยวอะไรนานแค่ไหน แม่สอนทั้งผมกับมีนาให้ทำอาหารนะแต่สุดท้ายก็มีแค่น้องผมที่ทำต่อจนลามไปถึงขนม” ว่าแล้วก็เจ็บใจ ผมไม่มีฝีมือในการทำอาหารเอาเสียเลย ขนาดแค่ไข่ดาวยังทำไหม้ ต้มมาม่าได้ก็บุญสุดชีวิตแล้ว

“ต่างคนต่างทำอาหารไม่เป็น สงสัยอนาคตอยู่ด้วยกันต้องพึ่งอาหารสำเร็จรูปแล้วมั๊ง?”

“นี่พี่คิดไปถึงอนาคตเลยรึยังไงครับ?” ผมพูดพลางยิ้ม ความจริงคำว่าอนาคตมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่หลายคนคิดหรอก กลับคิดว่ามันน่าตื่นเต้นด้วยซ้ำที่เราจะได้เจอสิ่งใหม่ๆที่เราไม่เคยได้สัมผัส

“ความจริงพี่ก็ฝันถึงว่าเรานอนเตียงเดียวกัน..เรานั่งกินข้าวด้วยกัน..เรามีเวลาร่วมกันเอาไว้แล้วด้วยซ้ำ” เขาตบไฟเลี้ยวเข้าไปจอดรถในโรงเรียน “ชีวิตที่เรียบง่ายแต่มีสีสัน..คือสิ่งที่พี่ต้องการ”

“งั้นพี่ก็ลำบากหน่อยนะเพราะพี่เป็นว่าที่นายแพทย์”

“พี่ไม่ได้อยากเรียนหมอหรอก แม่พี่เขาอยากเพราะเห็นว่ามีหน้ามีตา” ผมมองสายตาพี่เดือนที่หลบต่ำลงเหมือนลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ “พี่อยากเป็นสจ๊วดนะตอนเด็กๆ คิดดูว่าเวลาที่เราได้บินไปบนท้องฟ้าไปต่างประเทศมันจะน่าสนุกแค่ไหน พอโตขึ้นมาหน่อยพี่ก็อยากเป็นพวกนักบำบัดจิตเวทเพราะอยากรู้พฤติกรรมของคนเหล่านี้ แต่ตอนนี้พี่ต้องเดินเส้นทางการแพทย์ตามที่ครอบครัวหวัง พี่ไม่อยากให้เขาผิดหวัง”

“แล้วพี่จะทิ้งความฝันพี่ไว้แบบนี้เนี่ยนะ?”

“พี่ไม่ได้ทิ้งความฝันสักหน่อย”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“ตอนนี้พี่มีความฝันใหม่แล้ว พี่เจอแล้ว เหลือเพียงแค่รอวันที่เป็นจริง”

“...”

“ความฝันของพี่ก็คือกุมภ์ พี่รอวันที่พวกเราได้ตั้งสถานะด้วยกันบนเฟสอยู่นะ”

 

โอเค จังหวะที่ผมกำลังเย็บผ้าอยู่นั้นผมยอมรับว่าผมปักผิดไปเยอะโข

ถ้าผมจะตกวิชานี้ก็ไม่ต้องไปโทษใครเลยนอกจากพี่เดือนที่ทิ้งระเบิดเอาไว้เต็มๆแล้วปล่อยให้ผมนั่งบื้อนานเกือบสิบนาทีได้

เขินเป็นนะเฮ้ย!

ในขณะเดียวกันผมที่วางผ้าลงแล้วก็เหลือบไปเห็นเงาอะไรแว๊บๆตรงประตูห้อง แต่ก็คิดว่าเป็นแค่หมาที่เดินผ่านเลยไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าหมาตัวเดิมมันก็วนเวียนซ้ำไปมาจนน่าสงสัย พอครูบอกว่าหมดเวลาสอบผมจึงเป็นคนลุกขึ้นมาแล้วเดินจากห้องคนแรก

เมื่อย่างเท้าออกจากประตูห้อง ผมก็ส่องซ้ายขวาดูลาดเลา ผมไม่เห็นมีใครเลยนอกจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนคุยกับครูที่ห้องข้างๆกัน ผมจึงสบายใจแล้วออกมาใส่รองเท้าที่ชั้นวางข้างๆ

ซ่า

“นี่ทำอะไรของเธอ!”

เสียงร้องดังเอะอะโวยวายมาจากครูที่ยืนคุยกับนักเรียนผู้หญิงคนเมื่อครู่  ผู้หญิงคนนั้นถือแก้วน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำแดงสาดมาที่ผมจนเปียกไปหมด ยังไม่พอเธอยังเอาอีกแก้วที่วางไว้ใกล้ๆกันมาสาดใส่หัวของผมจนเหนียวไปหมด

“แกแย่งพี่เดือน! ฉันมีสิทธินั้นคนเดียว! คนเดียว!”

“ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร..”

“แกอ่อยพี่เดือนจนพี่เดือนติดกับ! เกย์อย่างแกมันนี่...น่ารังเกียจจริงๆ!”

“ขอโทษนะครับที่พวกเราทำตัวน่ารังเกียจ”

ผมหันไปมองตามเสียงที่มาใหม่ท่ามกลางความวุ่นวาย พี่เดือนเดินมาพร้อมกับสีหน้าที่แสดงออกชัดเจนว่าเขากำลังหงุดหงิด ไม่มีใครกล้าขวางพี่เดือนเลยแม้สักคน จนกระทั่งเขาเดินมากั้นผมกับผู้หญิงคู่กรณีเอาไว้ให้

“แต่ผมก็จะไม่ยกโทษให้คุณ..ที่ทำตัวน่ารังเกียจให้คนสำคัญของผม”

 

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (05/10/2018 Ch.7 up)
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 06-10-2018 13:17:43

 :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (05/10/2018 Ch.7 up)
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 06-10-2018 21:32:31

ฉากสาดน้ำนี่คลาสสิคดีจริงๆ 555
พี่เดือนจัดการโลด!

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (05/10/2018 Ch.7 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 06-10-2018 22:53:40

บทที่ 8

 

“พี่เดือนใจเย็นก่อนสิครับ” ผมรีบปรามพี่เดือนก่อนที่เรื่องมันจะใหญ่ไปมากกว่านี้ ทุกคนต่างหันมาให้ความสนใจที่กลุ่มคนสามคนที่ยืนกันหน้าห้องสอบ นทีทำท่าจะวิ่งเข้ามาตามแต่ถูกอุ้มกับดินรั้งเอาไว้เสียก่อน

“แต่เธอทำกุมภ์นะ พี่ยอมไม่ได้ ดูสิ เหนียวไปหมดแล้ว” พี่เดือนหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองมาเช็ดตามหน้าผากและไรผมของผมให้ ก่อนที่จะหันไปทางผู้หญิงที่เป็นคู่กรณี “ผมไม่รู้หรอกว่าคุณไม่พอใจอะไรในตัวกุมภ์ ถ้าไม่มีเหตุผลก็อย่าทำครับ”

“พี่เดือน! หนู..หนูมีเหตุผลนะ ก็ไอ้เด็กนี่มัน--”

“กรุณาเรียกดีๆ..” พี่เดือนส่งน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ให้เธออีกครั้งจนเธอพูดไม่ออก แต่เขาก็ไม่ได้ขย้ำขยอกอะไรจากเธอ “ผมจะไม่นับคุณเป็นรุ่นน้องหรือใครถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ คุณแอบตามติดผมไม่พอยังสร้างเดือดร้อนให้คนอื่นอีก โดยเฉพาะกับเขาคนนี้”

“...”

“พี่เดือน ใจเย็นครับ ผมไม่เป็นอะไรมากแค่กลับไปอาบน้ำก็พอแล้ว” ผมรีบใช้มือที่ไม่ได้เปียกน้ำหวานผลักให้พี่เดือนเดินตามผมไป เขาพยักหน้าแต่โดยดีแต่ก็ยังกำชับกับครูที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันว่าให้ช่วยลงโทษหรือทำอะไรสักอย่างให้

“กุมภ์เอาผ้าเช็ดตัวในรถพี่ไปเช็ดก่อนนะ” เขายื่นผ้าเช็ดตัวขนาดเล็กมาให้ผม ทำไมในรถพี่เดือนถึงมีผ้าได้กัน? “ไม่ต้องสงสัยหรอก พี่เอาติดรถไว้เผื่อฝนตกแล้วพี่วิ่งกลับรถไม่ทัน”

“ขอบคุณครับ”

พี่เดือนไม่พูดอะไรต่อ เขาปล่อยให้ผมเช็ดตัวเองบนรถและก็ขับกลับไปส่งที่บ้าน พอพ่อแม่ผมเห็นเข้าก็โวยวายถึงคนที่ทำกันใหญ่ พี่เดือนเองขอโทษที่มาช่วยผมไม่ทัน เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดใครทั้งสิ้นแม้กระทั่งคนที่สาดน้ำใส่ผม เธอก็แค่อิจฉาที่ผมสนิทกับคนที่เธอปลื้ม

“แล้วจะเอายังไงต่อดีละครับ? กับผู้หญิงคนนั้นน่ะ”

“ก็คงต้องเข้าห้องปกครองนั่นแหละ...แต่พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นพี่หรือเขาที่ต้องเข้า”

“พี่เดือนไม่ผิดสักหน่อยนะครับ”

“แต่พี่ก็สบประมาทเขาไป แล้วฝ่ายนั้นก็เป็นผู้หญิง ครูก็จะเห็นว่าผู้หญิงเป็นฝ่ายถูกก่อนเสมอนั่นแหละ” พี่เดือนถอนหายใจ “พี่จะกลับแล้ว กุมภ์ไปอาบน้ำเถอะ เปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายเอา”

“กลับบ้านดีๆนะครับ ผมเป็นห่วง”

“ครับผมเจ้าปลา” ผมเดือนยิ้มให้ผมก่อนจะลาพ่อกับแม่ขับรถกลับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่เดือนจะกลับไปที่โรงเรียนหรือว่าที่บ้านเลยนี่แหละ ทำให้อดเป็นห่วงนิดๆไม่ได้ ถ้าเกิดกลับไปที่โรงเรียนอีกพี่เดือนก็ต้องโดนหนักแน่ๆ

เขายอมออกตัวเพื่อให้ผมไม่โดนแกล้ง..

 

ผมใช้เวลาในห้องน้ำนานโขเพราะต้องล้างน้ำหวานเหนียวๆออกให้หมดตั้งแต่หัวยันเท้า จากนั้นก็เปลี่ยนมาใส่เสื้อเล่นนั่งอ่านแชทที่เพื่อนส่งมาให้บนห้องตัวเอง

 

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 14.36 pm

สรุปว่าเขาเข้าห้องปกครองเพราะมีหลักฐานว่าเริ่มก่อนว่ะ

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 14.36 pm

พี่เดือนรอด

Din not Tin 14.36 pm

โชคดีไป

Din not Tin 14.37 pm

แต่กลับมีประเด็นใหม่แทน

Din not Tin 14.37 pm

มีคนสงสัยว่าพี่เดือนเป็นเกย์หลังจากออกมาป้องมึงอะกุมภ์ จากคำพูด น้ำเสียงแล้ว พี่เขาน่าจะหวงมึงน่าดู

นทีที่แปลว่าแม่น้ำ 14.38 pm

จริง กุมภ์ ช่วงนี้มึงก็มากับพี่เดือนบ่อยด้วย มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย

 

ประเด็นใหม่ถูกจุดขึ้นมาเมื่อมีคนถ่ายวิดีโอเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นส่งให้เพจคิ้วท์บอย กลายเป็นเรื่องจับตามองของคนหลายคน โดยเฉพาะเหล่าแฟนคลับพี่เดือนที่ออกตัวมาบอกว่าพี่เดือนไม่ใช่เกย์ แต่บางคนก็บอกว่าไม่ว่าพี่เดือนจะเป็นอะไรก็ยังคงนับถือเป็นรุ่นพี่ที่เก่งคนหนึ่ง

จนกระทั่งผมเลื่อนมาอ่านเจอคอมเม้นท์ที่โจมตีผมในทางเสียหาย ก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าผู้คนที่ไม่ชอบผมเขารู้รึยังไงว่าผมเป็นใคร มีนิสัยอย่างไร บางคนก็บอกว่าผมมันร่านทั้งที่ผมยังไม่ได้ทำอะไร บางคนก็ปกป้องผมแต่ก็มีคนโจมตีกลับมาบอกว่ารู้จักผมไม่ดีพอ

ถ้ารู้จักดีพอคงไม่บอกว่าผมมันแรดเถอะ...

อยากจะตอบคอมเม้นท์แต่ก็กลัวเขาหาว่าผมออกมาดิ้นเลยทำเป็นเงียบ

 

พีรดล 15.23 pm

กุมภ์ พี่อ่านคอมเม้นท์ว่าเราเสียหายในเพจแล้ว

พีรดล 15.23 pm

พี่จะไปบอกแอดมินให้ลบโพสนะ

กุมภ์ 15.24 pm

ครับๆ ผมไม่ได้คิดมากหรอก คิดแค่ว่าคนที่มาคอมเม้นท์เขารู้จักผมดีกันแค่ไหนเชียวถึงมาว่าผมเสียๆหายๆได้

พีรดล 15.24 pm

ข้อหาหมิ่นประมาทๆ

 

ผมหัวเราะกับแชทของพี่เดือน เจ้าตัวดูหงุดหงิดมากกว่าผมเสียอีกที่มีคนมาว่าผมเสียหาย

 

พีรดล 15.25 pm

...พี่จะประกาศตัวว่าพี่เป็นเกย์ดีรึเปล่า มันจะได้จบๆ...

กุมภ์ 15.25 pm

แล้วแต่พี่เลยครับ

 

ผมเคารพการตัดสินใจของพี่เดือน

ไม่ว่าพี่เดือนจะทำทางไหนก็ย่อมมีผลกระทบอยู่แล้ว และถึงพี่เดือนจะปิดเอาไว้ยังไง สุดท้ายก็ย่อมมีคนมารู้อยู่ดีนั่นแหละ สู้บอกไปเลยยังดีกว่า ดีไม่ดีบอกทีหลังมีคนไม่ชอบเยอะกว่าด้วยซ้ำไป

 

พีรดล 15.28 pm

พี่กลัวว่าถ้าพี่ประกาศ จะมีคนเข้ามารังควานกุมภ์มากกว่าเดิมนี่สิ

พีรดล 15.28 pm

พี่เป็นห่วงนะ

 

สั้นๆได้ใจความว่าพี่เดือนใส่ใจผม ถึงยังลังเลว่าจะประกาศไปดีหรือไม่ ซึ่งถ้าเป็นผม..

 

กุมภ์ 15.29 pm

พี่เดือนครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมไม่ได้หวั่นไหวกับเรื่องอย่างนี้ง่ายเหมือนคนอื่นสักหน่อย

กุมภ์ 15.30 pm

ลมปากคนมันไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ

กุมภ์ 15.31 pm

ผมไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่คนว่า ทำไมผมต้องเดือดร้อน

พีรดล 15.32 pm

ถ้ากุมภ์ว่าอย่างนั้น...

พีรดล 15.33 pm

พี่จะบอกทุกคนสัปดาห์หน้า พี่ขอเวลาบอกครอบครัวพี่ก่อน

พีรดล 15.33 pm

กุมภ์อดทนไหวนะ?

 

ผมตอบไปว่าไหว

ผมไม่ใช่สาวน้อย ผมไม่ใช่คนจิตใจหวั่นไหวกับเรื่องพรรณนี้ง่าย ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กล้ายอมรับกับสิ่งที่เกิด เช่นเดียวกับกรณีนี้ ใจจริงผมก็ไม่อยากให้พี่เดือนปิดบังตัวตนของตัวเอง ผมอยากให้พี่เดือนกล้าที่จะยอมรับ กล้าที่จะเปิดเผย การที่เราแสดงตัวตนแท้จริงนั้นมันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือเรื่องน่าขายหน้า สังคมในปัจจุบันเปิดกว้างมากขึ้น หลายคนที่ไม่กล้าเปิดเผยก็มีความคิดเช่นพี่เดือนคือความกลัว กลัวต่อความคิดของผู้คน ซึ่งถ้าเราไม่สนใจกับคำนินทาว่าร้าย เราก็จะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ

ตกค่ำมาผมนั่งนอนเล่นกลิ้งไปมาบนเตียง ตอนมีนากลับมาบ้านก็เข้ามาโวยวายใหญ่ว่าทำไมไม่รีบหลบก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะสาดน้ำหวานใส่ แต่สุดท้ายก็บอกให้ระวังตัวมากกว่าเดิม

“ผู้หญิง...ไม่สิ คนหลายคนเขาอิจฉาพี่ที่ได้เป็นคนใกล้ชิดพี่เดือน แต่เชื่อผมเถอะว่าถ้าพี่เดือนประกาศว่าพี่เป็นตัวจริงเมื่อไหร่ พวกเขาก็จะเลิกเอง”

มีนาบอกอย่างนี้กับผมก่อนที่จะกลับห้องตัวเอง ปล่อยให้ผมนั่งจมกับความคิด

ถ้าเกิดว่าผมกับพี่เดือนคบกันแล้ว...พี่เดือนจะมีคนเกลียดเพิ่มขึ้น?

หรือว่าผมจะถูกบูลลี่จากกลุ่มแฟนคลับพี่เดือน?

พี่เดือนไม่ใช่ของตาย ยังไงสักวันก็ต้องมีครอบครัวของตัวเอง พวกเขาก็ต้องทำใจอยู่แล้ว แต่ก็ยังยอมรับไม่ได้สินะ...

ไม่นานนักพี่เดือนก็โทรมาคุยกับผมถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขาบอกว่าเขาไปเคลียร์กับทางนั้นเรียบร้อยแล้ว ผลสรุปก็คือเธอเป็นคนที่ส่งตุ๊กตานั่นมา เป็นคนส่งจดหมายสารภาพรักที่ถูกพี่เดือนปฏิเสธ เธอจึงโดนหักคะแนนประพฤติไปมากโข ส่วนผมจัดว่าเป็นผู้เสียหายไม่มีความผิดใดๆ ถึงอย่างนั้นผมก็อดที่จะถามถึงเจ้าตัวไม่ได้ว่าหลังจากนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่เขารึเปล่า เขาตอบมาเพียงแค่ว่ามีคนมาถามเฉยๆว่าพี่เดือนเป็นเหมือนอย่างที่หลายคนสงสัยมั๊ย พี่เดือนเพียงแค่ไม่ได้ตอบอะไรไป

สุดท้ายแล้วก็เป็นผมที่หลับคาสายโทรศัพท์ไปก่อน

วันต่อๆมา เป็นวันหยุดของพวกผมก่อนที่จะต้องไปเรียนในอีกสัปดาห์หน้า ดังนั้นแล้วช่วงนี้จึงเป็นช่วงพักหย่อนใจที่ดีที่สุด กลุ่มเพื่อนผมสี่คนก็ยังคุยถึงสถานที่นัดที่จะไปหาอะไรกินกันจนตกลงได้ว่าจะนั่งร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเดียวกันกับที่พวกมันเคยเทผมเพื่อเป็นการขอโทษ

มาขอโทษตอนนี้ เออ ดี

เมื่อได้เวลาที่นัด ผมก็ให้ไอ้นทีมันขี่มอเตอร์ไซค์มารับผมถึงหน้าบ้าน ไม่พ้นที่มันจะถามตรงๆว่าระหว่างผมกับพี่เดือนมีอะไรกัน ก็เลยบอกมันว่าจะไปบอกที่ร้านเอา

พอถึงร้านอาหารญี่ปุ่น อุ้มกับดินที่นั่งโต๊ะรออยู่แล้วก็รีบกวั่กมือให้พวกผมไปนั่งด้วย จากนั้นก็ถึงช่วงของการสั่งอาหารอย่างไรมาง้อคน

“กุมภ์ สรุปว่ามึงกับพี่เดือนนี่ยังไง?”

นทีเป็นคนเปิดประเด็น ทำให้เพื่อนอีกสองคนที่นั่งตรงข้ามหันมามองพร้อมๆกัน สายตาแต่ละคนจะเค้นเอาคำตอบเหลือเกินนะ..

“ก็ไม่ยังไง คุยๆกันอยู่”

พี่เดือนกำลังจะประกาศตัวแล้วด้วย บอกเพื่อนตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน...

“คุยกันที่ว่า...ใช่อย่างที่กูคิดรึเปล่าวะ?”

คำถามนี้เป็นของแม่หญิงคนเดียวในกลุ่ม พอบอกว่าคุยๆกันนี่เลือดวายมันพุ่งเลยรึยังไงครับ “...ก็อย่างที่มึงคิดอะ”

“เชี่ยยยยยย” ทั้งกลุ่มร้องขึ้นมาเสียงดังจนผมต้องปรามเอาไว้ก่อนผู้จัดการร้านจะมาไล่ออกเสียก่อน

“สรุปว่าพี่เดือนเป็นจริงเหรอวะเนี่ย? คือแบบ..เห็นเงียบๆแบบนั้นกูไม่คิดว่าจะเป็นว่ะ”

“อีเห้ กูว่าแล้วว่าพี่เดือนต้องมีซัมติง มีจริงๆ หวยลงกับเพื่อนด้วย ฮืออออ”

“ไม่รู้โชคดีรึโชคร้ายที่พี่เดือนมาหลงมึงว่ะ”

“ไอ้ดิน!”

“โวยวายไปได้แม่ กูแค่พูดเล่นมั๊ย แต่คุยกันนานเท่าไหร่แล้วละ ยังไม่ได้คบกัน? เจอหน้าพ่อแม่ยัง? อัพเดทหน่อยครับ” ดินยื่นตะเกียบใช้แล้วทิ้งมาแทนไมค์ ทำท่าเป็นเหมือนนักข่าวมือสมัครเล่น

“มึงอย่าเพิ่งไปบอกใครแล้วกันนะ พวกมึงรู้กลุ่มแรกเนี่ย” ผมถอนหายใจ ในเมื่อจะบอกก็ต้องบอกให้ถึงที่สุด “คือกูพอจะสังเกตได้ระยะแล้วว่าพี่เดือนชอบชวนกูไปที่นู่นที่นี่ด้วย แต่กูก็พยายามไม่คิดไปเองว่าพี่เดือนกำลังจีบกูจนกระทั่งมีวันหนึ่งพี่เดือนเขาอยากลองเล่นกล้องของกู เลยพาไปที่ห้อ--”

“มึงพาผู้ชายเข้าห้องเหรอวะ?! ทำไมไม่รักนวลสงวนตัว” นทีใช้มือข้างหนึ่งมาตีไหล่ผม ผมจึงแยกเขี้ยวใส่มันไป

“แล้วที่นี่พี่เดือนก็อยู่กินข้าวที่บ้านด้วย พอกูขึ้นไปทำธุระข้างบนแป๊บนึง ลงมาก็ได้ยินพ่อกูคุยกับพี่เดือนประมาณว่าพ่อจับสายตาที่พี่เดือนมองกูได้ว่าไม่ใช่แค่พี่น้อง...จะว่ายังไงดีวะ

“เอาเป็นว่าพ่อรู้นั่นแหละว่าพี่เดือนกำลังพยายามจีบกู พอออกมาแล้วเห็นกูแอบฟังอยู่ก็เลยถามว่าไม่ชอบรึเปล่า”

“มึงก็ตอบว่าไม่ได้ไม่ชอบ?”

“....อือ”

“แม่กูใจแตกตั้งแต่สิบหกเลยเว้ย โธ่” อุ้มตบหน้าผากตัวเอง ก่อนที่พี่พนักงานคนหนึ่งจะยกอาหารมาเสิร์ฟ “หลังจากนั้นมามึงกับพี่เดือนก็คุยกันโดยที่ไม่บอกหรือมีข่าวหลุดเลยสักอย่าง? ทำได้ไงวะ โคตรเนียน”

“บ้านพี่เดือนไม่สนับสนุนเรื่องนี้น่ะสิ พี่เดือนเลยยังไม่กล้าบอก แต่เขาบอกว่าจะบอกภายในสัปดาห์นี้แล้ว”

“ก่อนเปิดครึ่งหลังเทอมนี้สินะ...” ดินตักข้าวแกงกะหรี่เข้าปาก “บ้านพี่เดือนไม่ชอบเกย์...แต่ได้ลูกเป็นเกย์ บ้านจะแตกมั๊ยเนี่ย”

“กูก็ลุ้นอยู่ ถ้าเกิดผิดคอกันขึ้นมาเรื่องมันไม่จบง่ายแน่ นี่ชีวิตจริงนะไม่ใช่ในนิยายที่แบบ อ้อ ลูกเป็นเกย์เหรอ? แม่รับได้..อะไรอย่างนี้”

“แต่นี่มันก็นิยายนะเฮ้ย...” นทีพูดเสียงเบาจนคนอื่นแทบจะไม่ได้ยินยกเว้นผม มันหมายความว่ายังไงของมันวะ?

“กินเถอะๆ เครียดไปก็ไร้ประโยชน์ตอนนี้” ดินรีบปิดบทสนทนาแล้วตักข้าวเข้าปาก พวกผมจึงเปลี่ยนประเด็นเรื่องไปอย่างผลการสอบแทน พอกินข้าวเสร็จก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน

ผมยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้เลยเดินดูตู้เกมพลางนึกถึงวันที่ผมพาพี่เดือนเล่นเกม จะว่าไปแล้วตอนนี้พี่เดือนทำอะไรอยู่นะ...

ฟึ่บ

“ทายสิ ใครเอ่ย”

ผมอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของคนที่ผมเพิ่งนึกถึงไปดังขึ้นมาจากด้านหลัง มือทั้งสองข้างของเขายกขึ้นมาปิดตาผมเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ทายยากเลย

“พี่เดือนมาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย?”

“พี่ก็ออกมาเที่ยวไม่ได้บ้างรึยังไง?”

“อย่ากวนน่าพี่เดือน” เมื่อเขาคลายมือออก ผมก็หันกลับไปดูเจ้าตัวที่วันนี้ใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสามส่วนดูสบายๆและปล่อยตัวมากกว่าวันอื่น เพิ่มเติมคือพี่เดือนไม่ได้เซ็ทผมมาด้วยทำให้ผมหน้าม้าตกลงมาแยงตาเขา ไหนจะแว่นตานั่นอีก

ถ้าไม่สังเกตดีๆคนก็ไม่รู้ว่านี่คือเพอร์เฟ็คแมนทื่ชื่อว่าเดือน

“วันนี้ทำไมมาในสภาพนี้ได้ครับ?”

“ก็พี่ขี้เกียจแต่งตัวเลยออกมาแบบนี้นี่แหละ”

“โห พี่ขี้เกียจเป็นด้วย?”

“ทำไมไม่ได้ล่ะ นี่แหนะ” เขาดึงแก้มผมเบาๆแล้วโยกไปมา ทั้งผมและพี่เดือนต้องหลุดหัวเราะเบาๆก่อนที่จะหันไปมองร้านไอศกรีมชื่อดังที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณนี้ “อยากกินมั๊ย? พี่เลี้ยงเอง”

“ป๋ามาจากไหนกัน”

“พี่ไม่ใช่ป๋า พี่เป็นแด๊ดดี้” พี่เดือนโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของผมด้วยน้ำเสียงแปลกๆราวกับว่าจะกลั้นขำไม่อยู่

“...”

“แด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ”

 

โอ…

เค

ผมจะจำเอาไว้ว่าอย่าให้พี่เดือนเล่นมุขพรรณนั้นอีกเพราะว่าเป็นพี่เดือน มาแด๊ดดงแด๊ดดี้จนผมขนลุกไปทั้งร่างกายแถมยังไม่รับผิดชอบปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่คนเดียวอีก

พี่เดือนลากผมเข้าร้านไอศกรีมแล้วสั่งเป็นถ้วยใหญ่มากินด้วยกัน ถึงพี่เดือนจะไม่ได้แต่งตัวมาก็จริงแต่ผู้หญิงในร้านก็ยังคงหันมามองเป็นแถวไม่เว้นพี่พนักงานสาวขาขาวตรงเคาท์เตอร์ด้านหน้า

“เมื่อกี๊ผมเพิ่งแยกกับเพื่อนมาเอง พวกมันพากันเลี้ยงใช้คืนตอนที่นัดล่ม” ผมเขี่ยไอติมมะนาวเข้าปาก อันนี้พี่เดือนรีเควสมาเอง “...พี่เดือน ผมบอกเพื่อนแล้วนะว่าผมคุยกับพี่อยู่”

“แล้วเพื่อนว่ายังไงล่ะ?”

“เพื่อนผมไม่ได้รังเกียจอะไรเลย กลับพากันคิดว่าพี่เดือนชอบผมได้ยังไงด้วยซ้ำ” ผมส่ายหัว ยิ่งไอ้นทีมันยิ่งจะไม่เชื่อ

“ดีแล้วล่ะ พี่ยังไม่ได้บอกศึกมันเลย พี่กลัวว่ามัน...”

“พี่นี่ขี้กลัวเนอะ บอกไปเลยพี่ ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังหรอก ถ้าพี่ศึกไม่คบพี่เป็นเพื่อน พี่ก็ยังมีเพื่อนผม”

“พี่ไม่ได้กลัวว่ามันจะตัดเพื่อนเพราะพี่เป็นเกย์ พี่กลัวว่ามันจะโกธรที่ตลอดสามปีมานี้พี่ไม่ได้พูดถึงรสนิยมพี่เลยตังหาก” พี่เดือนหยิบเชอร์รี่ออกจากถ้วย ทั้งผมและพี่เดือนไม่ชอบมัน “แต่ถ้ายังไม่พูดพี่ก็อาจจะโดนหนักกว่านี้ก็ได้”

“บอกไปเถอะครับ โกธรยังไงพี่ศึกเขาจะคงให้อภัยในเมื่อพวกพี่เป็นเพื่อนกัน”

“อืม”

“ไหนๆก็อยู่ด้วยกันแล้ว ถ่ายรูปด้วยกันดีกว่า” ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา “ไม่ประกาศวันนี้ก็วันหน้าว่าพี่เดือนกำลังคุยกับผม ถ้าไม่อยากจะเปิดแบบตูมเดียวพี่ก็ถ่ายรูปถ้วยไอติมวางช้อนสองอันแล้วโพสแคปชั่นอะไรลงไปก็ได้”

“ช่างคิดนะเจ้าปลา” พี่เดือนยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมก่อนที่จะหยิบไอโฟนของตัวเองมาถ่ายรูปถ้วยไอติมตรงหน้า พวกเรานั่งกินไปได้อีกสักพักผมก็ได้การแจ้งเตือนจากเพื่อนที่แยกกันไป

 

Smol 13.21 pm

ไอ้เชี่ยกุมภ์! ไอ้เชี่ยยยยยยย

Smol 13.21 pm

มาทิ้งกับระเบิดอะไรกันคะแม่!

Smol 13.21 pm

*แนบลิงค์*

 

ผมกดเข้าไปดูตามที่อุ้มมันโวยวายมา ลิงค์นั้นเด้งเข้าไปยังเฟสบุ๊คโชว์ชื่อเพจของโรงเรียนที่ตอนนี้มียอดไลค์ถล่มทลาย สาเหตุคงมาจาก...

 

BM Cuteboi

แอดว่านี่คือเรือจริงค่ะ พี่เดือนลงรูปครั้งแรกในรอบศตวรรษ แต่ประเด็นก็คือรูปที่ลงไม่ใช่รูปอาหารหรือรูปงานกิจกรรมอย่างครั้งก่อน แต่เป็นรูปถ้วยไอติมร้านแดง แถมยังมีคนนั่งตรงข้ามด้วย! ถึงจะเห็นไม่ชัดก็เถอะแต่แอดมั่นใจว่านี่คือน้องกุมภ์ และดูแคปชั่นนั่นสิคะ แคปชั่นมันสื่อชัดเจนมากว่างานนี้ชะนีอดค่ะ

ป.ล. วันก่อนที่น้องกุมภ์โดนสาดน้ำใส่ เคลียร์แล้วนะคะ พี่เดือนเท่มาก ออกตัวให้แทน สู้ๆค่ะ

 

“....” ผมมองไปที่รูปที่แอดมินเพจนี้แนบลงมาด้วย เป็นรูปที่แคปหน้าจอมาจากเฟสบุ๊คพี่เดือน รูปที่พี่เดือนเอาลงคือรูปไอติมที่เหลือครึ่งถ้วย ตรงกันข้ามมีตัวผมโผล่ออกมาครึ่งตัวโดยไม่เห็นหน้า ส่วนแคปชั่นที่พี่เดือนโพสลงก็คือ..

หวงมาก หวงทั้งไอติม หวงทั้งคน

“หวงอะไรกันเล่า....”

“หืม?”

“พี่เดือนจะใช้คำไหนก็ได้ที่ไม่ใช่คำว่าหวงได้มั๊ย..เขินเป็นนะ ฮืออออ” ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะโดยไม่สนใจเสียงหัวเราะจากคนตรงข้าม พี่เดือนไม่ได้พูดอะไรต่อเลยหลังจากทิ้งระเบิดอย่างที่อุ้มบอก

“แต่พี่หวงกุมภ์จริงๆนะ”

“...รู้แล้ว”

“ทั้งหวงทั้งห่วง พี่อยากดูแลกุมภ์ พี่อยากจะปกป้องกุมภ์”

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ผมเงยหน้าขึ้นมาพูดประชดให้เขา พี่เดือนไม่ได้โต้แต่เปลี่ยนเป็นอมยิ้มส่ายหน้า

“นั่นสินะ ...เมื่อไหร่ที่พี่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองจริงๆ...” พี่เดือนเงยหน้าจากถ้วยไอติม แล้วใช้มือข้างหนึ่งหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ผม “พี่จะไม่ปล่อยให้กุมภ์ไปไหน...นะครับ”

บอกแล้ว...

ว่าผมแพ้คำว่า ‘นะครับ’ ของพี่เดือน

“อื้ม”

 

พี่เดือนมาส่งผมถึงบ้าน พ่อกับแม่ไถ่ว่าเรื่องเป็นอย่างไรบ้างนิดหน่อยก่อนที่จะยอมปล่อยให้พี่เดือนกลับบ้านของตัวเอง มีนากำลังนั่งเล่นเกมอยู่กลางห้องนั่งเล่นพลางกินขนมไปด้วยทำให้ผมต้องไปนั่งแย่งขนมกับน้อง

“แหม ออกไปกับเพื่อนกลับมากับว่าที่พี่เขย---พี่! อย่าบังจอสิ!”

“พูดอะไรออกมาเป็นเด็กเป็นเล็ก หืม”

“ผมสิบห้าแล้วนะ ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้นสักหน่อย” มีนาทำหน้ามุ่ยให้ผมก่อนที่จะขยับจานขนมหนี “พี่นั่นแหละ ชัดขนาดนี้ไม่คบกันไปเลย”

“ก็ทั้งพี่กับพี่เดือนยังไม่โตพอที่จะรู้จักคำว่ารักน่ะสิ”

“อ๋อ...นั่นสิ รักนี่มันเข้าใจยากนะ บางคนแค่ครั้งสองครั้งก็ตีว่าเป็นรักได้ในขณะที่บางคนใช้เวลาเป็นชาติ” มีนาจ้องจอโทรทัศน์ไม่ละตา แต่เขาก็โต้ผมกลับ “ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนก็คงไม่เข้าใจจนกระทั่งพ่อกับแม่เราอธิบายนี่แหละ”

ผมพยักหน้าตาม

พ่อกับแม่เคยเล่าและสอนให้ฟังว่าการที่เราจะรักใครสักคน มันไม่ได้เกิดจากความชอบพอเท่านั้น มันเกิดจากความรู้สึกผูกพัน ความเข้ากันได้ ความเข้าใจกัน การอดทน และระยะเวลาในการพิสูจน์ บางคนใช้เวลาแรมปีในการพิสูจน์ว่าสิ่งที่มีให้มันคือความรักไม่ใช่ความลุ่มหลงชั่วคราว

หลายคนที่ความรักจบลงเพราะเพียงแค่ความลุ่มหลง

หลายคนที่ไปกันไม่รอดเพราะไม่เข้าใจกัน

หลายคนที่เกลียดกันเพราะการนอกใจและไม่เชื่อใจ

ผมว่าทั้งตัวของผมและพี่เดือนยังไม่แน่ใจว่านี่คือความรักหรือไม่ ดังนั้นแล้วจึงต้องใช้เวลาพิสูจน์ ก็จริงที่ว่ามันดูชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากจะรีบร้อนคบ ส่วนพี่เดือนก็ไม่รีบร้อนที่จะขอผมคบเพราะเขารู้ตัวเองดีว่าเขายังจัดการกับชีวิตตัวเองไม่เก่ง

ดูภายนอกพี่เดือนเป็นคนที่มีความสามารถ เป็นคนที่สามารถจัดการระบบให้เข้าที่ได้ แต่เรื่องของตัวเองนั้นกลับไม่เก่งเอาเสียเลย

“พี่เดือนบอกว่าจนกว่าพี่เขาจะสามารถยืนด้วยตัวเองได้ เขาถึงจะขอพี่คบ” ผมพูดลอยๆขึ้นมา “มีนาว่าดีมั๊ยถ้าพี่เดือนคิดแบบนี้”

“ดีนี่

“ถ้าเรายังดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วจะไปดูแลใครได้?”

“…"

“ถ้าพี่เดือนพูดขนาดนั้นแสดงว่าเขาจริงจังกับพี่มากนะ” มีนาวางจอยเกมลงแล้วหันมายิ้มให้ “จะมีสักกี่คนกันที่คิดแบบนี้ เอะอะก็บอกว่าสามารถปกป้องได้ทั้งๆที่พอถึงเวลาก็เอาตัวรอดก่อนตลอด”

“ก็จริง”

“ระหว่างคนที่เลือกหนีจากปัญหาโดยไม่คิดที่จะแก้ไข สุดท้ายก็ต้องมานั่งเสียใจภายหลังกับคนเลือกที่จะแก้ไขปัญหา...เป็นพี่ พี่เลือกคนหลังแน่ๆ”

“รู้ดี”

“อืม พี่เดือนก็คงเป็นอย่างแรกมาก่อนจนเจอกับพี่นะ”

“งั้นเหรอ...แล้วทำไมพี่ถึงไปมีอิทธิพลกับพี่เดือนได้ขนาดนั้นกันล่ะ?” ผมเท้าคางมองน้องหยิบขนมเข้าปากเมื่อใช้ความคิด น้องผมถ้าสมองประมวลผลอยู่ก็จะทำแบบนี้ตลอด

“พี่เดือนเคยแอบคุยกับผมเรื่องพี่” มีนายักคิ้วให้ “คุยตอนไหนไม่บอก แต่ผมจะเล่าให้ฟัง นี่เป็นความลับระดับชาติเลยนะ”

“จ้าๆ เล่ามาเถอะ”

“พี่เดือนบอกว่าเขาชอบรอยยิ้มของพี่ มันทำให้โลกของเขากลับมาสว่างอีกครั้ง....”

 

‘...ทุกครั้งที่กุมภ์ยิ้มมันทำให้พี่นึกถึงตอนพี่ยังเด็กมากๆที่เคยมีความสุขกับชีวิตมากกว่าปัจจุบัน พี่อยากจะรู้ว่าอะไรที่ทำให้กุมภ์เป็นคนน่ารักแบบนั้น อะไรทำให้กุมภ์กลายเป็นคนที่มีคุณค่าในตัวเองขนาดนี้ เชื่อมั๊ยว่ากุมภ์เล่าถึงอดีตตัวเองให้พี่ฟัง เขาผ่านอะไรที่มันเลวร้ายมาก่อน แต่เขาลุกขึ้นมาที่จะสู้และเปลี่ยนแปลงตัวเอง

‘กุมภ์บอกว่าขอบคุณมีนาที่อยู่เคียงข้างเขา พอพี่มามองครอบครัวของน้องแล้ว พี่ก็คิดได้ว่าไม่ใช่แค่มีนาคนเดียวที่ผลักให้กุมภ์เป็นคนที่ดี แต่เป็นคนในครอบครัวที่ปั้นให้เขาบานสะพรั่ง

‘สิ่งที่พี่ชอบในตัวของกุมภ์น่ะ..มันมากจนพูดไม่ออกเลยล่ะ กุมภ์เป็นคนแรกที่ดุพี่ เป็นคนแรกที่เตือนพี่ เป็นคนแรกที่ทำให้พี่สนุกกับชีวิตวุ่นวายได้’

 

“พี่เดือนเขาว่ามาอย่างนี้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าพี่เดือนตั้งใจจะพูดอะไรมากกว่านี้รึเปล่า”

“ขอบคุณนะที่บอก...ถ้าได้ยินต่อหน้าเจ้าตัวพี่คงเขินแย่”

“ไม่ใช่เขินอยู่แล้วเหรอ หน้าแดงก็แดง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีก” มีนากลับเข้าสู่โหมดขี้แซะ “ความจริงแล้วผมว่าพวกเราอาจจะมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เกินไปรึเปล่านะ...อย่างนี้เรียกว่าแก่แดดใช่ปะ?”

“ช่วยไม่ได้ พ่อแม่สอนมาแบบนี้นี่นา” ผมหัวเราะกับน้องแล้วสนใจกับเกมที่น้องเล่นต่อ “เอ้อนี่มีนา”

“ครับ?”

“ถ้าเกิดมีนาชอบผู้ชายเหมือนพี่..มีนาจะทำยังไง?”

“ผมคงปล่อยให้มันเป็นไปตามความรู้สึกของตัวเองนะ ชอบใครรักใครมันไม่เกี่ยวกับเพศสักหน่อยนี่นา ดีนะที่พ่อแม่เราหัวคนรุ่นใหม่ สนับสนุน ถ้ามีพ่อแม่ที่เคร่งเรื่องนี้ สงสัยพี่เดือนคงไม่ได้เหยียบเข้าบ้านหลังนี้หรอก”

“งั้นเหรอ...”

“เชื่อผมเถอะ บางสิ่งมันไม่ต้องใช้หลักการใดๆทั้งสิ้นในการคิดหรอก”

บางสิ่งมันไม่จำเป็นต้องใช้หลักการใดๆงั้นเหรอ...

ถ้างั้นในการที่ผมกับพี่เดือนต่างดึงดูดเข้าหากัน...มันก็ไม่มีหลักการมาอธิบายสินะ?

 

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (06/10/2018 Ch.8 up)
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 07-10-2018 10:26:54

 :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (06/10/2018 Ch.8 up)
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 09-10-2018 09:22:42

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (06/10/2018 Ch.8 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 11-10-2018 20:51:20

บทที่ 9

 

ในที่สุดวันเปิดเรียนก็มาถึง

และแน่นอนว่าต้องมีคนจ้องมาที่ผมกับพี่เดือนที่มาด้วยกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่มีคนกล้าเข้ามาถามว่าพวกผมเป็นอะไรกัน

ช่างเถอะ ไม่ถามก็ไม่ตอบ

แต่ที่น่าผิดหวังนิดๆก็คือพี่เดือนยังไม่ได้บอกครอบครัวตัวเอง  ไม่ใช่ว่าไม่กล้า แต่เขากลับไม่มีเวลาที่จะบอกเนื่องจากหมดไปวันๆกับที่เรียนพิเศษ นี่ขนาดบอกว่าให้ไปดรอปก็ไม่ฟัง มันน่าตีมั๊ยเนี่ย

“ตั้งใจเรียนล่ะ พี่ไปก่อนนะ”

“ครับ”

พี่เดือนเดินมาส่งถึงหน้าห้องแล้วก็จากไป เมื่อผมย่างเท้าเข้าไปก็เห็นสายตาของคนนับสิบกำลังจ้องผมราวกับว่าเป็นตัวประหลาดก่อนที่จะพุ่งเข้ามาเหมือนฝูงซอมบี้ในหนัง

“ไอ้กุมภ์ นี่มันยังไงกันแน่วะ! มีข่าวกับพี่เดือนโคตรบ่อย!”

“บอกมาให้หมด ไม่หมดกูจะเอางานมึงไปเผา!”

“ใจเย็นเฮ้ย! ใจเย็นนนน!!” ผมรีบร้องให้เพื่อนที่รุมผมหยุดการกระทำแปลกๆอย่างการดึงเสื้อดึงกระเป๋าล้วงความจริง “ให้กูมีเวลาฟังคำถามก่อนได้มั๊ย?”

“พี่เดือนเป็นเกย์จริงเหรอวะ?”

“ไปถามเจ้าตัวดิ”

“มีแค่มึงคนเดียวอะที่เข้าใกล้พี่เดือนได้ขนาดนั้น” ผมอยากจะตบกะบาลตัวเองจริงๆ พี่เดือนไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดที่จะเข้าไปถาม “แล้วมึงเป็นปะ?”

“ไม่ได้เป็น”

“เอ้า เห็นใกล้ชิดกันซะขนาดนั้น” เพื่อนอีกคนร้องเสียดายขึ้นมา

“ไม่ได้เป็นก็ใช่ว่ากูไม่ได้ไม่ชอบ”

 

หลังจากทิ้งบอมไว้ เพื่อนผมมันก็ตื่นเต้นใหญ่ โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้ปฏิบัติกับผมราวว่าผมเป็นซ้อใหญ่ของห้อง

ทางฝั่งพี่เดือนจะเป็นยังไงบ้างนะ...จะโดนถามแล้วตอบเหมือนผมรึเปล่า?

ถ้าตอบไม่เหมือนกันมีหวังผมหน้าแตกแน่ๆ

“เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอ—กุมภ์ พ่อมึงมาอะ” ดินสะกิดให้ผมที่กำลังจัดหนังสือเข้าชั้นใต้โต๊ะ พี่เดือนเดินเข้ามาในห้องแบบไม่แคร์สายตาของคนรอบข้างเลยสักนิด เขาเดินเข้ามาจนถึงโต๊ะผมพร้อมกับพี่ศึกที่ตามมาด้วย

“สวัสดีครับพี่เดือน ดีพี่ศึก” ตามที่นทีมันเคารพ พี่ศึกเป็นพี่ที่สนิทง่ายกว่า “มารับแม่ไปกินข้าวด้วยกันเหรอครับ? เชิญเลยๆ”

“มึงไม่หวงแม่มึงสักนิดเลยเนอะ” อุ้มพูดประชดเสียงสูง “มารับกุมภ์เหรอคะ?”

“เปล่าๆ ไปกินข้าวด้วยกันทั้งกลุ่มนี่แหละ” พี่เดือนโบกมือปฏิเสธ

“จะดีเหรอ กูกลัวว่ามึงกับน้องจะทำน้ำตาลหกเต็มโต๊ะว่ะ” อันนี้พี่ศึกเอ่ยขึ้นมาทำให้ทั้งกลุ่มยกเว้นผมกับพี่เดือนหัวเราะเสียงดัง

“พี่ศึก ผมให้ห้าบาทค่าน้ำ”

“ขอบใจไอ้น้อง”

ว่าแล้วผมก็เดินลงมากับคนที่เหลือ กลุ่มชายห้าหญิงหนึ่งดูแปลกๆไปหน่อยแต่คงไม่มีใครมาโฟกัสอุ้มเนื่องจากมีพี่เดือนร่วมกลุ่มด้วย พอสั่งข้าวเสร็จก็ย้ายสำมะโนครัวมานั่งด้วยกัน

“เดือนมันสารภาพบาปกับพี่แล้ว พวกน้องรู้รึยัง?”

“แจ่มแจ้งวัฒนะแล้วค่ะพี่ศึก ตอนแรกไม่คิดนะว่าพี่เดือนจะเป็นเกย์จริงๆ แต่ไม่ต้องห่วง แฟนคลับพี่โกธรยังไงพวกหนูก็จะยืนข้างๆพี่เอง”

“...แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่ไม่บอกใครเลยตลอดสามปีที่ผ่านมาแบบนี้...”

“คิดมากน่าไอ้เดือน มึงเพื่อนกูนะเว้ย เพื่อนกันให้อภัยได้ อีกอย่างกูก็เข้าใจดีว่าทำไมมึงถึงไม่อยากบอกใคร” พี่ศึกตบบ่าพี่เดือนเบาๆ “หลังจากนี้ก็เรื่องของมึงแล้วนะที่จะบอกกับชาวบ้านชาวช่องตอนไหน”

“หลังเลิกเรียนก็ว่าจะบอกแล้วล่ะ” พี่เดือนยกแก้วน้ำขึ้นมาดูด แต่สีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าเขาอร่อยหรือว่าใดๆเลย..ผมว่าเขาอาจจะเครียด

“พี่เดือนดูเครียดมากเลยนะ”

“โหไอ้กุมภ์ เอาตามตรงนะ เป็นกู กูก็เครียด เพราะว่าถ้าบอกไปไม่ใช่แค่พี่เดือนที่ต้องรับกระแสต่อต้าน มึงก็ต้องรับด้วยไง” นทีใช้ตะเกียบมาเคาะหัวผม “พี่เดือนไม่อยากให้มึงโดนพ่วงหางเลขไปด้วย เข้าใจมั๊ย?”

ผมมองพี่เดือนที่ยิ้มห่วงๆมาให้ “..จริงเหรอครับ?”

“นทีพูดถูกแล้วล่ะ พี่ไม่อยากให้กุมภ์โดนมองว่าไม่ดีไปด้วย”

“ทำสิ่งที่พี่อยากทำเถอะครับ ผมหน้าหนาพอที่จะใช้ชีวิตต่อได้” ผมตักเนื้อหมูเข้าปากพร้อมกับเสียงหูวของเพื่อนบนโต๊ะ “ผมคนจริงพอ”

“เชี่ย...พี่เดือนอย่าไปยอมกุมภ์มันนะคะ มันพูดคำไหนคำนั้น” อุ้มพูด

“...เฮ้อ...ไม่แปลกหรอกว่าทำไมพี่ถึงชอบเด็กคนนี้เข้า”

“อู้วววววววว”

“ขนาดนี้มึงโพสลงเถอะว่ามึงจีบน้อง กูจะได้ตายตาหลับ” พี่ศึกยกมือขึ้นมาไหว้หลอกๆพี่เดือนและได้คำตอบเป็นการเอาน้ำแข็งในแก้วยัดใส่หลังเสื้อแทน “เย็น!”

“จะให้ร้อนรึยังไง....ถ้ากุมภ์รับไหว พี่ก็จะโพสนะ”

“อื้ม”

“กูหมั่นไส้ว่าที่ผัวเมียคู่นี้ว่ะ” อันนี้ดินพูดกับนที

“ทำไมวะ” นทีตอบ

“เอ้า ก็แม่มึงอะไม่มีอะไรเหมือนพี่เดือนเลย แต่ดั้นนนมาลงล็อคเข้ากันพอดิบพอดี” อุ้มกระซิบเสียงดัง

“พวกมึงจะนินทาก็กรุณาเบาเสียงก็ได้นะ”

“อุ่ย แม่พวกน้องดุ แต่อนาคตพี่ว่าพ่อดุกว่า”

“ดุยังไงครับ?” ดินถามพี่ศึกที่ตอนนี้ร่วมวงด้วย

“ดุแบบ...” แล้ว(ไอ้)พี่ศึกก็ทำสีหน้าชั่วร้ายขึ้นมา “...หึหึ เขาบอกว่าคนนิ่งๆนี่ดุ”

“....อ๋อ....” ทั้งกลุ่มร้องแล้วนทีก็ตบบ่าผมราวกับว่าให้ทำใจ “กุมภ์ ถ้ามึงมาโรงเรียนไม่ไหวให้บอกนะ”

“นที! / ไอ้แม่น้ำ!”

“หน้าแดงทั้งคู่เลย แหมๆ ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าพวกเราหมายถึงอะไร เนอะ” พี่ศึกถามความเห็นจากกลุ่มเพื่อนของผม “..โอ๋ๆ ล้อเล่นๆ ไม่เอาดิเดือน มึงอย่าทำหน้าแบบนั้น คนอื่นเขากลัวกันไปหมด”

“อย่าพูดแบบนี้อีกสิ น้องยังไม่ถึงสิบแปด”

“....”

“เลยสิบแปดแล้วเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที”

 

 

หลังพักเที่ยงผมเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง แม้กระทั่งเลิกเรียนผมก็ยังนั่งเหม่อออกนอกหน้าต่างจนนทีมันต้องตีผมเพื่อเรียกสติ ในขณะที่มันก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดูอะไรบ้างอย่างด้วยความใจลอย

“พี่เดือนโพสลงเฟสตัวเองแล้วนะ”

“อืม...”

“ห่า! มึงช่วยเลิกใจลอยแล้วสนใจกูหน่อยสิ! พี่เดือนโพสลงเฟสตัวเองเรื่องที่พี่เขาเป็นเกย์แล้วโว้ยยย”

นทีแทบจะยัดโทรศัพท์ตัวเองเข้าเบ้าตาผม ทำให้ผมยอมฟังตามที่มันขอให้ดู

 

พีรดล นารีรัตน์

หลายๆคนคงสงสัยกันนะครับว่าจากคำพูดของผมเมื่อหลายวันก่อนมันหมายถึงอะไรกันแน่ ทำไมผมถึงออกตัวปกป้องรุ่นน้องขนาดนั้น ไหนจะลักษณะคำที่ใช้อีก ทำให้มีประเด็นพูดถึงต่างๆนานามากมายอย่างที่เด่นๆเลยนี่ก็คือ ผมเป็นเกย์รึเปล่า และวันนี้ผมก็จะบอกทุกคนในนี้เลยนะครับ

ใช่ครับ ผมเป็นเกย์

ผมขอโทษที่ทำให้หลายคนผิดหวัง แต่ก็ขอให้ทุกคนเข้าใจผม ช่วยเคารพพื้นที่ส่วนตัวของผมกับรุ่นน้องคนนั้นด้วยนะครับ เราทั้งสองคนไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย และไม่อยากให้ใครเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินความจำเป็น

 

ผมเลื่อนอ่านคอมเม้นท์ต่างๆที่ส่วนใหญ่จะพูดว่าเข้าใจพี่เดือนและจะยังคงนับถือเป็นรุ่นพี่ที่เคารพต่อไป แต่บางส่วนก็แอนตี้ไปเรียบร้อย ซึ่งอ่านไปอ่านมาผมก็เห็นคอมเม้นท์หนึ่งที่ลักษณะมาในเชิงลบ ลบจนมันน่าเกลียดเกินไป

 

Unknown User

ผู้ชายกินกันเองน่าขยะแขยง ทำไมมีแต่คนให้กำลังใจ

 

จากนั้นสงครามคอมเม้นท์ก็ปะทุดุเดือดจนกระทั่งพี่เดือนต้องปิดไม่ให้คนมาเม้นท์ต่อกัน เป็นผมก็คงทำเหมือนกันนั่นแหละ

วุ่นวายกว่าที่คิด

“คอมเม้นท์แย่ๆมึงก็มองข้ามไปเถอะ คนพวกนี้ทำเป็นรู้จักคนอื่นดีทั้งที่ยังไม่รู้จักตัวเองเลย” นทีปลอบใจผมแล้วชี้ไปทางประตูห้องที่พี่เดือนกำลังยืนรอ “สงสัยมีเรื่องจะคุยด้วย กูไม่กวนนะ ไปแล้ว”

“กลับดีๆล่ะ”

นทีเดินผ่านพี่เดือนออกไป ในห้องนี้ไม่มีใครอีกนอกจากผมและเขา

พี่เดือนเลื่อนเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงกันข้าม เขาถอนหายใจหนึ่งรอบก่อนจะเอ่ยปาก

“พี่ไม่นึกว่าจะมีคนเข้าใจพี่เยอะขนาดนี้...ศึกบอกว่าให้พี่มองข้ามคอมเม้นท์แย่ๆไป” เขาอมยิ้ม “รู้สึกดีนิดๆที่บอกความจริงไปนะเนี่ย”

“ผมบอกแล้วไงว่ามีคนเข้าใจพี่แน่นอน”

“พี่เห็นมีเม้นท์นึงบอกเชียร์ให้พี่จีบกุมภ์ติดไวๆด้วยนะ ฮึฮึ”

“เดี๋ยวเถอะ พอได้ทำตามใจแล้วเอาใหญ่ แล้ววันนี้พี่เดือนไม่ไปเรียนเหรอครับ?” ผมสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องพร้อมกับพี่เดือน แม้ว่าจะมีคนมองมาตลอดผมก็ไม่สนใจสักเท่าไหร่

“ขี้เกียจ อยากอยู่ขายขนมจีบมากกว่า”

“ช่วงนี้พี่เดือนจะติดผมเกินไปแล้วนะ ไปเรียนให้คุ้มค่าเรียนหน่อยเถอะน่า”

“พี่เรียนมาทั้งชีวิตจนไม่รู้จนคุ้มยังไงแล้ว อีกอย่างพี่ก็อ่านล่วงหน้าจนจำได้ทุกประโยค ไม่มีความจำเป็นต้องไปเรียนแล้วล่ะ” พี่เดือนหันมายิ้มให้ผม ก่อนที่จะเดินตรงไปยังร้านขายขนมข้างทาง คุยอะไรกับพ่อค้าสักอย่างแล้วเดินกลับมาพร้อมกับถุงคุกกี้โหลขนาดจิ๋ว

“มีขายด้วยเหรอครับ? ผมไม่เคยเห็นเลย”

“อันนี้ต้องสั่งพิเศษ พี่ก็เพิ่งรู้ไม่นานมานี้แหละ พี่ให้นะ ลองชิมดู” เขายื่นโหลคุกกี้รูปหัวใจสีพาสเทลมาให้ หลายคนก็หันมาสนใจพวกผมอีกครั้ง สายตาพากันตั้งคำถามว่าจะมาจีบกันข้างทางให้อิจฉาทำไม “พี่ยังมีอีกโหลเก็บไว้ที่บ้าน”

“พี่หลอกให้ผมชิมก่อนรึเปล่าเนี่ย” แต่อย่างนั้นผมก็รับมาด้วยความยินดี “อร่อยสู้ฝีมือน้องผมไม่ได้ผมคืนนะ”

“กินหัวใจพี่ไปแล้วก็อย่าคืนสิ”

“เล่นมุกอะไร ผมขนลุกนะ” ผมตีไหล่คนสูงกว่าเบาๆก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของเขา “ไปๆ ไปเรียนได้แล้ว”

“ไล่พี่ใหญ่เลยนะ”

“อารมณ์ดีเหรอพอหมดเรื่องคาใจ?”

“ครับผม”

….

ผมตายกับคำว่าครับของพี่เดือนจริงๆนั่นแหละ....

“ไปเลย! เดี๋ยวนี้! อย่าให้ผมต้องบอกหลายรอบ” ผมดันหลังพี่เดือนให้ตรงไปที่รถตัวเอง พี่เดือนยอมขึ้นดีๆแล้วลาผมไปเรียนต่อ ทันทีที่เขาขับรถออกไป ผมก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาหา

“..เอ่อ..น้องกุมภ์ใช่มั๊ย?”

“ครับ พี่มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ?”

พี่ผู้หญิงทำท่าเลิ่กลั่กก่อนที่จะยื่นอะไรสักอย่างมาให้ผม มันเป็นซองจดหมายสีขาวที่มีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจติดอยู่

อย่าบอกนะว่า...

“คือพี่ชอบน้องกุมภ์มากค่ะ พี่เห็นน้องกุมภ์บนเวทีเมื่องานครั้งล่าสุดแล้วน้องมีเสน่ห์มาก”

“...อ่า...”

“น้องถือว่าเป็นประโยคบอกเล่าก็ได้นะคะ พี่ไม่ได้หวังอะไรมากอยู่แล้ว พี่แค่อยากบอกว่าพี่ชอบน้อง” พี่คนนั้นเงยหน้ามองผมด้วยสายตารอคำตอบ

ไหนบอกว่ามันเป็นประโยคบอกเล่าไง...

“...เอ่อ...คือว่าผมมีคนคุยด้วยแล้วนะครับ”

“กรี๊ดดดด”

ฮะ?

“น้องกุมภ์คนจริงพอๆกับเดือนเลย!” พี่ผู้หญิงคนที่สารภาพรักกับผมเมื่อครู่คุยกับผมด้วยน้ำเสียงคนละโทน “พี่ขอโทษนะที่ทำให้น้องงง คือว่าพี่เนี่ยเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเดือน แล้วทีนี้พี่เห็นโพสของเดือนที่อัพลงพี่เลยไปถามเจ้าตัวว่ามีคนชอบรึยัง เดือนก็บอกว่ามีคนคุยด้วยแล้ว เป็นรุ่นน้อง”

“...”

“ที่พี่สารภาพรักเมื่อกี๊พี่ก็แค่ทดสอบว่าคนที่คุยด้วยนี่ใช่น้องกุมภ์รึเปล่าเพราะเห็นคนจิ้นกันจัง สรุปมันเป็นความจริง โห่ นิพพานแล้ว พี่ได้รู้พี่ก็นิพพานแล้ว” พี่เขาอธิบายเพิ่ม

“ทำไมผมรู้สึกพลาดเนี่ย...” ตบหน้าผากดังแป๊ะสักรอบ..ไม่สิ ต้องโขกหัวกับผนังเพราะความเอ๋อของตัวเอง ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงดูมีพิรุธ ผมจับพิรุธได้ผิดประเด็น!

“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณน้อง แฟนคลับหลายคนไม่ชอบแต่พี่ชอบน้องนะ พี่ชอบที่น้องตรงไปตรงมาดี” พี่สาวยิ้มให้ “เดือนเขาเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม แต่หลังๆมานี้ยิ้มบ่อยมาก ไหนจะเช็คโทรศัพท์ในห้องเรียนอีกเหมือนรอแชทใคร คนที่ทำให้เดือนเปิดโหมดคนมีความรักได้ก็คือน้อง เห็นเดือนมีความสุข พวกพี่ก็ไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะ”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“อ้าว นี่ไม่รู้เหรอว่าปกติแล้วเดือนชอบทำหน้าตายเบื่อโลกมาโรงเรียน? เออนี่” ว่าแล้วก็ขยับเข้ามาหา “พี่พอจะรู้ข่าวมาลับๆจากพ่อแม่พี่ตอนประชุมผู้ปกครองเมื่อปีที่แล้วมาเหมือนกันเกี่ยวกับเดือน น้องกุมภ์ห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะ”

“จะดีเหรอครับ?”

“ความจริงมันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรขนาดนั้นหรอก คือว่าปีที่แล้วทางฝั่งพ่อแม่เดือนเขาพูดประมาณว่าตั้งใจจะให้เรียนเพิ่มอีกเพราะกลัวว่าจะตามคนอื่นไม่ทัน เดือนที่นั่งอยู่ข้างหลังพวกเขาทำสีหน้าไม่ดีขึ้นมาเลย แล้วพอพูดเรื่องสมัยเด็กขึ้นมาว่าทำอะไรบ้าง เดือนก็ยิ่งดูซีดๆทั้งที่พ่อแม่บอกว่าเดือนทำผลงานต่างๆไว้มาก” เธออธิบายมา “พออย่างนั้น พ่อแม่พี่เลยสงสัยว่าสิ่งที่พ่อแม่เดือนพูดกับสิ่งที่ทำมันสวนทางกันรึเปล่า”

“อย่างไงครับ?” อย่าหาว่าผมเสือก แต่ผมอยากรู้จริงๆว่าเพราะอะไร

“เคยได้ยินพ่อแม่รังแกฉันรึเปล่า?” ผมพยักหน้า “ทางครั้งการที่พ่อแม่หวังดีกับลูกจนเกินพอดีก็สร้างความเครียดให้ลูกได้อย่างไม่รู้ตัว เดือนก็อาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ก็คงไม่อยากพูดอะไรกับพ่อแม่เขาด้วยแหละเลยทำเป็นเฉยๆ”

ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นพี่เดือนทำหน้านิ่ง บ่อยครั้งที่พี่เดือนมักจะคิดอะไรเพลินๆจนใจลอย แต่เป็นใจลอยแบบน่ากลัว สายตาที่ไม่มีอะไรเลยนั่นมันทำให้ผมค่อนข้างจะห่วงว่าในอดีตเคยมีเรื่องไปกระทบจิตใจรึเปล่า

“ถ้าผมสนิทกันมากกว่านี้ผมจะถามให้นะครับ”

“ทุกวันนี้ก็สนิทยิ่งกว่าอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าลืมนะว่าเดือนเขาปากแข็งเรื่องส่วนตัว พี่เคยถามแต่เขาก็ไม่ยอมตอบ พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าเป็นกุมภ์ เดือนจะยอมตอบมั๊ย?”

“...ผมเคยบอกกับพี่เดือนครั้งหนึ่งว่าถ้าพี่เขาสบายใจที่จะบอกผมเมื่อไหร่ก็ค่อยบอก ผมไม่เซ้าซี้จะถาม”

“ดีแล้วล่ะ เพราะเพื่อนพี่คนหนึ่งเคยไปงี่เง่าจะถามให้ได้ สรุปก็ไม่รู้ว่าไปทำกันท่าไหนเดือนถึงไม่คุยกับเขาอีก แถมฝ่ายนั้นก็ไปกล้าเข้าไปยุ่งอีก พี่ว่าเวลาเดือนระเบิดลงก็คงจะน่ากลัวมาก คนที่ไม่เคยโกธร ไม่เคยโวยวาย ถ้าอารมณ์เกินขีดจำกัดแล้วหลบยากนะ”

“งั้นเหรอครับ” ผมยกมือไหว้พี่ “ผมขอตัวก่อนนะครับ พี่...”

“พี่ชื่อเมย์ พี่รหัสน้องอุ้มเพื่อนน้องนั่นแหละ” พี่เมย์โบกมือไปมา “วันหลังถ้าได้เจอกันค่อยคุยต่อก็ได้ แต่พี่หวังลึกนะว่าน้องกับเดือนจะได้คบกัน ฮึฮึ”

“พี่ครับ!”

“เดือนต้องการใครสักคนที่สามารถแสดงทุกด้านของเขาให้เห็นได้ และเขาก็เลือกน้องนะ”

 

สัปดาห์ต่อมาผมกับพี่เดือนก็ยังทำตัวตามปกติ เขารับผมไปเรียนพิเศษทุกวันพุธและพฤหัสเหมือนเดิม เขามานั่งกินข้าวด้วยกันกับก๊วนผม เขาชวนผมไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดโรงเรียนก่อนกลับจนเป็นกิจวัตร ส่วนคุกกี้ที่พี่เดือนซื้อมาผมก็กินหมดจนไม่เหลือตั้งแต่วันแรกและผมก็มานั่งพับดาวกระดาษใส่ลงไปในโหลว่างๆแทน

วันนี้พี่เดือนชวนผมมานั่งห้องสมุดสองคนเช่นเคย ปกติแล้วเขาต้องหยิบหนังสืออะไรมานั่งอ่านแต่หลังๆมาเขากลับมองหน้าผมอย่างเดียวจนผมแทบจะไม่มีสมาธิอ่านแล้วเปลี่ยนมาคุยกับพี่เขาแทน ถามจริงว่าหน้าผมมันน่ามองขนาดนั้นเชียวเลยรึยัง หล่อก็ไม่ แถมยังแอบแก้มมีเนื้อเพิ่มอีกตังหาก

“พี่เดือนเลิกจ้องผมเถอะครับ..”

“จ้องทั้งวันยังได้เลย ดูเพลินตา”

ดู๊ ดูพี่เดือนพูด ทำไมถึงหน้าหนาขึ้นกว่าเก่ากัน “ผมไม่ได้ดูดีเลยเนี่ย แก้มก็เพิ่ม ช่วงนี้อุดมสมบูรณ์ไปหน่อยเพราะใครบางคนแถวนี้”

“มีน้ำมีนวลน่ารักจะตาย กอดแล้วอบอุ่น”

“ถามจริงเถอะว่าพี่ใช่อะไรมองผมน่ารักเนี่ย ถ้าเห็นรูปผมตอนเด็กๆแล้วร้องยี๋แน่”

“ไม่ร้องหรอกน่า” พี่เดือนเอื้อมตัวมาใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมของผมเบาๆ “พี่ใช้ใจมอง ไม่ได้ใช้ตามอง”

“....”

“เขินใช่มั๊ยล่ะ?”

“เขินบ้าอะไรล่ะครับ?!”

“ชู่วว ที่นี่ห้องสมุดนะครับน้องกุมภ์” พี่เดือนใช้มือข้างเดิมมาปิดปากผม ผมจึงหมั่นไส้งับเข้าเบาๆ “โอ๊ย!”

“เล่นอะไรก็ไม่รู้ ผมอ่านหนังสือต่อแล้ว”

“โอ๋ๆ อย่างอนพี่นะ พี่ขอโทษ” พี่เดือนลากปลายนิ้วมาเขี่ยมือผมที่วางอยู่บนโต๊ะ

“..ถ้ายอมเล่าเรื่องตอนพี่เด็กๆให้ผมฟังก็จะหายงอน” สบโอกาสที่จะถามแล้ว “ผมอยากรู้ว่าตอนเด็กๆพี่เรียนอะไร เล่นอะไร...แค่นั้นก็พอ”

“....เฮ้อ....”

พี่เดือนถอนหายใจแล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าที่จริงจัง “ผมไม่ได้บังคับพี่หรอกว่าต้องเล่าทั้งหมด”

“ไปคุยที่รถได้มั๊ย พี่ไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน”

“ครับ ได้สิ” ก็พอเข้าใจว่าเรื่องส่วนตัวมักจะไม่อยากให้คนอื่นที่เราไม่รู้จักรับฟัง พี่เดือนเลยลากผมไปที่รถแล้วนั่งที่เบาะหลังด้วยกัน

ฝนตั้งเค้าจะตกอีกรอบ พายุเพิ่งเข้าเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาแล้วไม่มีท่าทีว่าจะพ้นไปตอนไหน บรรยากาศเริ่มดูครึ้มเข้ากับอารมณ์พี่เดือนที่จับได้ว่าขุ่นมัวกว่าเดิม

“ถ้าพี่บอกว่าตอนเด็กๆพี่ไม่ได้เล่นกับใครเลยเพราะนั่งเรียนพิเศษ กุมภ์จะเชื่อรึเปล่า?” ผมพยักหน้า พี่เดือนไม่เคยโกหกผมอยู่แล้ว “อย่างนั้นแหละ พี่ไม่ได้เล่นกับเด็กรุ่นเดียวกันเลยเพราะพี่ต้องเรียน เรียนตลอดเวลา พ่อกับแม่ปลูกฝังพี่เสมอว่าถ้าเรียนดีจะมีแต่คนรัก และพี่ก็อยากให้มีคนมาชื่นชม พี่ไม่อยากถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง”

“..”

“มีวันหนึ่ง ผลสอบออกมาแล้วพี่ก็ไม่ได้ที่หนึ่งตามที่ตกลงกับที่บ้านเอาไว้ พวกท่านโกธรมาก บอกว่าพี่ไม่ได้เรื่อง พี่ไม่มีสมอง...”

“พี่เดือน...”

“รู้มั๊ยว่าตอนนั้นพี่คิดจะฆ่าตัวตายเพราะคำพูดของพวกเขาแล้ว พี่เครียด พี่ไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรผิด คะแนนพี่ไม่ได้แย่อะไรแต่ทำไมพวกท่านถึงมองไม่เห็นความพยายามของพี่เลย ทำไมพวกท่านถึงมองแค่อันดับเลขบนกระดาษ ทำไมพวกท่านถึงอยากให้พี่แข่งกับคนอื่นทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะแข่ง พี่อยากจะระบาย พอพี่ไปเล่าให้ครูฟัง ครูก็บอกมาแค่ว่าเพราะพวกท่านรักพี่เลยอยากให้พี่ได้สิ่งที่ดีที่สุด” เขาก้มหน้าลง สายตาเริ่มว่างเปล่าราวกับว่าเขากำลังย้อนกลับไปในอดีตที่ขืนขม “สิ่งที่ดีที่สุด...หึ อยากจะอ้วก ดีตรงไหนกัน การที่ไม่มีอิสระในความคิดเหรอคือสิ่งที่ดี การที่อยู่สูงเหรอคือสิ่งที่ดี พี่อยากเข้าใกล้คนอื่นให้มากกว่านี้ พี่อยากจะมีเพื่อนมากกว่านี้ พี่อยากเป็นผู้ชายธรรมดาที่อยู่เที่ยวกับเพื่อนในวันหยุด อยากทำในสิ่งที่ไร้สาระ แต่มาดูในตอนนี้สิ พี่เป็นใคร..”

“ใจเย็นก่อนพี่เดือน...” ผมขยับตัวเข้าใกล้พี่เดือนให้มากกว่าเก่า ร่างกายของเขากำลังสั่นเทาจนเหมือนลูกนกที่เปียกฝนจนน่าสงสาร เสียงน้ำฝนกระทบกับหน้าต่างจนเกิดเสียง “พี่ระบายมาเลย...”

“กุมภ์...”

“ให้ผมเห็นพี่ในด้านนี้เถอะนะ”

ทันใดนั้นเขาก็ผลาตัวเข้ามากอดผมเอาไว้พร้อมกับร้องไห้เสียงสะอื้น ผมค่อนข้างตกใจกับพี่เดือนที่บ่อน้ำตาแตกต่อหน้า แต่ก็พยายามลูบหลังปลอบเพื่อให้อาการสั่นของเขาบรรเทาลง

พี่เดือนไม่ได้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบอะไรเลย ภายใต้ความเก่งนั้นเป็นเพียงแค่แก้วบางๆที่เมื่อตกพื้นครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่สามารถนำประกอบให้เหมือนเดิมได้ เขาพยายามนำส่วนที่ดีต่างๆออกมาให้คนอื่นเห็นในขณะที่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิด

“พี่...พี่แค่อยากทำในสิ่งที่พี่อยากทำ แต่พี่ไม่รู้ว่าพี่อยากทำอะไรเพราะพี่ไม่เคยได้ลอง...ฮึก”

“ผมจะพาพี่ไปทำทุกอย่างเลย”

“สัญญานะ...สัญญากับพี่ได้มั๊ยว่ากุมภ์จะอยู่กับพี่ กุมภ์เป็นคนเดียวที่พี่ไว้ใจเล่าให้ฟัง”

“สัญญาครับ เพราะอย่างนั้นพี่ร้องไห้ออกมาเถอะ ไม่มีใครได้เห็นน้ำตาพี่นอกจากผมหรอก” ผมลูบหลังเขาต่อไป พี่เดือนปล่อยโฮอย่างกลั้นไม่อยู่ ความเครียดของเขามันสะสมมาตั้งแต่เด็กๆ ถ้าผมยังบังคับให้เขากลั้นไว้อีกมันไม่ดีแน่ๆ “พี่เล่าเรื่องที่พี่อัดอั้นมาให้ผมฟังอีกก็ได้ ผมไม่ไปไหนหรอกนอกจากพี่จะไล่ พี่อยากด่าใคร อยากโทษใคร พี่ก็พูดออกมา”

“...”

“เพราะผมเป็นห่วงพี่นะ”

“...กอด”

“ครับ?”

“กอดพี่ให้แน่นกว่านี้ได้มั๊ย...” พี่เดือนขยับตัวเพื่อให้สบายขึ้นพร้อมกับกำชับร่างผมให้แน่นมากกว่าเดิม “กอดให้พี่รู้สึกว่าพี่ไม่ได้อยู่คนเดียวจริงๆ”

“ครับ” ผมกอดพี่เดือนแน่นกว่าเก่า ท่ามกลางเสียงสายฝนข้างนอก ภายในรถก็มีเพียงแค่เสียงลมหายใจของผู้ชายสองคน ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่นาที ผมไม่รู้ว่าถึงเวลาที่พี่เดือนต้องไปเรียนแล้วหรือยัง ผมทำเพียงแค่กอดเขาให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

เขายังมีผมอยู่

 

พี่เดือนขับรถมาส่งผมที่บ้านพร้อมกับคำชวนของพ่อแม่ผมที่ให้ร่วมโต๊ะอาหารเช่นเคย แต่รอบนี้พี่เดือนขอปฏิเสธแล้วกลับบ้านไปก่อน ตาพี่เดือนมันแดงอย่างชัดเจน ผมไม่แน่ใจว่าจะหายทันพรุ่งนี้รึไม่ ไม่งั้นมีคนตั้งคำถามแน่ๆ

“แม่ว่าเดือนดูเหนื่อยๆนะ” แม่ของผมทักขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร “มีอะไรกันรึเปล่าลูก?”

“เรื่องส่วนตัวของพี่เขาน่ะครับ แต่ผมสัญญากับพี่เดือนว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง”

“หัดมีความลับนะ” มีนาหันมาแยกเขี้ยวให้ผมก่อนที่จะสนใจกับอาหารบนโต๊ะต่อ ผมอมยิ้มแล้วก็ตักข้าวเข้าปากโดยหวังว่าพรุ่งนี้พี่เดือนจะอาการดีขึ้นหลังจากได้ระบาย…

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (11/10/2018 Ch.9 up)
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 12-10-2018 02:08:54

ขนาดไม่ให้เล่นกับเพื่อนเลยก็เกินไป กลัวใจที่บ้านพี่เดือนแฮะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (11/10/2018 Ch.9 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 14-10-2018 22:03:49

 

เดือน’s talk

 

“...ผมเป็นเกย์”

ทันทีที่ผมพูดประโยคนี้ออกไป ใบหน้าของผมก็ชาไปครึ่งหนึ่งเพราะจากแรงตบของแม่แท้ๆ ส่วนพ่อเลี้ยงที่นั่งตรงข้ามข้างน้องชายบุญธรรมมองผมด้วยสายตาที่ไม่สามารถเดาออกได้

“ไอ้ลูกไม่รักดี! ที่เลี้ยงมานี่ไม่มีสำนึกเลยใช่มั๊ย!”

“….”

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเป็นแบบพวกมัน มันน่ารังเกียจ!”

“....”

“ได้ยินมั๊ยที่พูด!”

“ผมได้ยินชัดเจนดีครับแม่ แต่ผมเป็นไปแล้ว และผมไม่มีวันที่จะกลับมาเป็นแบบเดิมได้” ผมหันหน้ากลับมาทางผู้ให้กำเนิด สีหน้าของแม่ไม่ดีนัก กำลังแดงจัดจากความโกธร “ผมไม่อยากที่จะอยู่ในกรอบของบ้านหลังนี้แล้ว ผมไม่อยากที่จะเดินตามสิ่งที่พ่อแม่วางไว้แล้ว ผมมีชีวิตเป็นของตัวเอง”

“แต่ฉันหาสิ่งที่ดีที่สุดให้แกนะ” แม่ยังคงพูดด้วยแรงโทสะ “ผู้ชายกับผู้ชายคบกันไม่ได้ มันผิดผี แกกลับมายังทัน”

“ผมกำลังคุยกับคนคนนึงอยู่”

“แกว่ายังไงนะ?!”

“เขาเป็นคนน่ารัก ยิ้มสวย เป็นคนที่ทำให้โลกของผมมีสีสันมากขึ้น เขาพาผมทำในสิ่งใหม่ๆที่ผมไม่เคยลอง เขาพาผมเล่นเกม เขาพาผมถ่ายรูป เขาสอนผมหลายๆอย่างที่ผมไม่เคยรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร “ผมมีความสุขมากเพราะเขา พ่อกับแม่อยากเห็นผมมีความสุขไม่ใช่รึยังไง อยากเห็นผมได้สิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช่รึยังไง”

“ก็ฉันกำลังสอนสิ่งที่ดีที่สุดในแก ไม่ใช่ให้แกมาดื้อด้านแบบนี้!” แม่เดินตามผมแล้วใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าอกกดลงมาจนผมเจ็บ ”เชื่อพ่อกับแม่แกสิว่าแกไม่มีทางมีความสุขกับการคบกับผู้ชายกันเองหรอก! ไม่มีทาง!”

“มันเป็นทางที่ผมเลือกเอง ถ้าพลาดผมถึงกลับมา พ่อกับแม่เอาอะไรมาตัดสินว่าการเป็นเกย์มันไม่ดี?”

“ก็เพราะมันน่ารังเกียจยังไงล่ะ! ไม่มีใครยอมรับพวกผิดเพศในสังคมหรอก!”

“นี่มันยุคไหนแล้วครับคุณแม่...” ผมชูโทรศัพท์ตัวเองเข้าหน้าเฟสบุ๊คที่ผมโพสข้อความประกาศตัว “ก็จริงที่มีคนไม่ยอมรับ แต่คนที่เปิดใจให้กับเรื่องนี้ก็มีมากกว่าที่คิด”

“นี่แก...” แม่กัดฟันกรอด หนึ่งค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วเดินหนีขึ้นห้องไป ผมรู้ตัวดีว่าผมกำลังทำให้พวกท่านโกธร และผมก็รู้ตัวว่าผมกลัวมาก กลัวว่าจะทำให้พวกท่านผิดหวัง กลัวว่าจะทำให้พวกท่านอับอาย

แต่นี่มันเป็นเส้นทางของผม เป็นชีวิตของผมตามที่กุมภ์บอกตอนขับรถกลับบ้าน

‘ถ้าพี่เดือนไม่เดินออกมาจากกระดานที่พวกท่านวางให้พี่เดิน พี่ก็จะอยู่เป็นหมากของพวกท่านแบบนั้นนั่นแหละครับ’

ผมต้องเดินด้วยตัวเองแล้ว ผมไม่ยอมที่จะอยู่ในเงาของพวกท่านอีกต่อไป อย่างน้อยก็เรื่องหัวใจของตัวเอง

“ผมไม่สนว่าคนทั้งโลกจะมองผมยังไงแล้ว ผมขอทำตามใจตัวเอง ให้ผมเดินในทางที่ผมเลือกเถอะครับ”

“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดกับแกยังไงดีเลย แกนี่มัน...” แม่เดินเข้ามากระชากคอเสื้อของผม แต่ด้วยส่วนสูงที่แตกต่างทำให้ลำบากพอควร “แกนี่มันน่ารังเกียจ เข้าใจมั๊ย?!”

“…”

“เกย์มันดีตรงไหน ผู้ชายรักกันมันดียังไง มีแต่จะแตกหักอยู่ทุกวัน ไหนจะมีลูกด้วยกันไม่ได้แถมยังมีคนมองแปลกๆอีก แกไม่รู้สึกระเคืองตาเหรอเวลาเห็นผู้ชายสองคนจับมือด้วยกัน! แกไม่รู้สึกอะไรรึยังไง!”

“ผมขอถามเหตุผลได้รึเปล่าครับว่าทำไมถึงพากันเกลียดเกย์ขนาดนั้น?”

“....”

“แม่จะเกลียดเพราะพวกเขาไม่เหมือนคนทั่วไปแค่นี้ไม่ได้ ดังนั้นแล้วผมจะถือว่าพวกคุณเองก็ไม่มีเหตุผลพอๆกับที่ผมจะชอบผู้ชายกันเอง บางอย่างมันไม่ต้องใช้เหตุผลหรอกครับ” ว่าแล้วผมก็ขอตัวเดินขึ้นห้องไปโดยที่ปิดประตูล็อคกลอนเอาไว้

ทันใดนั้นผมก็ทรุดตัวลงกับประตูกอดเข่า

นึกว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านเสียแล้ว...

ผมกดโทรศัพท์โทรออกหาคนที่ผมนึกถึงประมาณสามทุ่มกว่าๆ สักพักเจ้าตัวก็รับสายด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ผมชั่งใจว่าจะพูดถึงเรื่องที่ทะเลาะกับครอบครัวให้น้องฟังดีหรือไม่ ผมไม่อยากให้กุมภ์ต้องหาเครียดกับผมเรื่องนี้ด้วย

แต่ก็เป็นกุมภ์อีกที่บอกว่ามีอะไรให้เล่าให้เขาฟังให้หมด

‘มีอะไรรึเปล่าครับพี่เดือน?’

“...พี่เพิ่งทะเลาะกับครอบครัวมา พี่บอกความจริงไปว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง”

‘แล้วพวกเขา...’

“แน่นอนสิว่าต้องดุด่าพี่ใหญ่เลย แต่สบายใจได้นะ เขาไม่ได้ไล่พี่ออกจากบ้านอย่างที่พี่คิด” ผมหัวเราะเสียงแห้ง ความรู้สึกเหมือนมันจุกอยู่ที่คอ

ผมไม่ได้อยากทำให้พวกท่านผิดหวัง...แต่ก็ทำไปเสียแล้ว

“พี่ว่าพี่จะรอให้พวกท่านใจเย็นลงก่อน แล้วค่อยคุยอีกรอบ”

‘นั่นแหละพี่ ถ้าพี่ฝืนไปดื้อกับพวกเขาตอนนี้มีแต่จะแย่ลง พยายามเข้านะครับ’

กุมภ์เป็นคนประเภทไม่พูดคำว่าสู้เข้าไว้เพราะมันเป็นการให้กำลังใจผิวเผิน แต่จะใช้คำว่าพยายามเข้าเพื่อสื่อว่าผมต้องทำให้ได้

ผมต้องทำให้พวกเขายอมรับให้ได้

“พรุ่งนี้พี่ไปรับที่บ้านนะ” ผมคุยกับน้องอีกนิดหน่อยก่อนที่จะวางสายลงไป ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันของคนสองคนข้างล่างมาแว่วๆ หน้าต่างห้องนอนผมมันอยู่เหนือหน้าต่างห้องนั่งเล่นพอดี คาดว่าน่าจะเปิดทิ้งเอาไว้นั่นแหละ

 

‘เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ลูกกลายเป็นแบบนี้!’

‘คุณเองก็สอนลูกไม่ดีพอเอง!’

‘เดือนต้องมาผิดเพศเพราะเชื้อคุณแน่ๆ!’

‘มันหมายความว่ายังไง!’

 

ผมไม่ได้ยินว่าหลังจากนั้นพวกเขาทะเลาะอะไรกัน แต่ใจผมมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่..

 

ผมเผลอหลับไปตอนไหนผมก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็จากเสียงนาฬิกาโทรศัพท์ผมปลุก

ผมจำได้ลางๆในฝันว่าผมเข้าไปกอดกุมภ์จากด้านหลัง..แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน ชวนน้องไปกินข้าวด้วยกัน

มันเป็นฝันที่ดีที่สุดตั้งแต่ผมฝันมา และมันอาจจะเป็นความเพ้อของผมที่ผมคิดถึงเขามากเกินไป...

ผมลงมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้ามืด ผมยังไม่อยากเจอหน้าครอบครัวในตอนนี้ มันอาจจะเป็นความขี้ขลาดส่วนตัวของผมด้วยก็ได้ แต่การที่ไปเผชิญหน้าตรงกันอีกรอบก็คงไม่ได้ทำให้สถานการณ์ตอนนี้ดีขึ้นสักเท่าไหร่ ผมกลัวว่าจะยิ่งแย่ลงไปอีก ดังนั้นแล้วก็หลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ในตู้เย็นมีเพียงแค่มะเขือเทศเช่นเคย แต่ข้างๆกันผมเห็นขวดนมวางเอาไว้อยู่พร้อมกับโน้ตที่แปะเอาไว้ว่าให้ผมเอาไปดื่มด้วย ลายมือที่เขียนนั้นเป็นลายมือของหนึ่ง น้องชายนอกสายเลือดที่เป็นคนเดียวในบ้านที่ยังคุยกันได้ตามปกติ ภายนอกทุกคนอาจจะเห็นว่าผมกับน้องเขาไม่ถูกกัน แต่จริงๆแล้วพวกผมค่อนข้างจะสนิทกันในระดับที่คุยเรื่องไม่สบายใจกันได้

หนึ่งเองก็ไม่ชอบที่พ่อแม่บังคับ แต่ก็เงียบเหมือนผม ไม่อยากให้มันวุ่นวาย

ผมขับรถออกจากบ้านช่วงหกโมงกว่าๆเพื่อไปรอรับกุมภ์ ถึงจะเช้าไปแต่ผมก็ไม่อยากอยู่บ้านอย่างนี้ เมื่อมาถึงหน้าบ้านผมก็เห็นกุมภ์กำลังคาบขนมปังในปากพร้อมกับถ่ายรูปหอยทากที่เกาะใบไม้คลานอย่างช้าๆอยู่

“กุมภ์”

“อือ? อะอัดอีอับอีเอือน”

“กินให้เสร็จก่อนค่อยพูดก็ได้” ผมเดินเข้าไปใกล้น้อง กุมภ์ค่อยๆเคี้ยวขนมปังกลืนลงคอ “ถ่ายรูปหอยทาก?”

“ผมเห็นว่ามันน่ารักดี แถมอากาศกำลังโอเคเต็มใจที่จะให้ถ่ายรูปได้ อารมณ์ติสต์มันเลยมา” กุมภ์พูดพร้อมกับยื่นกล้องมาให้ผมเปิดดูภาพที่น้องถ่าย “อันนี้ดอกไม้ที่ผมไม่รู้จักมันขึ้นตรงสวน ส่วนนี้ก็กล้วยไม้ของพ่อที่ปลูกไว้ตรงระเบียง”

“กุมภ์ มากินข้าวต่อได้แล้ว อ้าว เดือน? มาเช้าจังนะ กินข้าวกินปลายังลูก” แม่ของกุมภ์เปิดหน้าต่างออกมาเรียกกุมภ์เข้าบ้าน แต่เห็นผมด้วย ผมจึงยกมือไหว้คนอายุมากกว่าตามมารยาท “มาๆ แม่ทำแพนเค้กเอาไว้”

“มื้อเช้ากินอะไรที่มันดูฝรั่งดีนะ?”

“ปกติบ้านผมก็กินข้าวสวยนั่นแหละครับ แต่วันนี้ก็พากันอยากพวกขนมปังทั้งบ้าน” กุมภ์หัวเราะแล้วผลักหลังผมไปทางประตูบ้าน “แล้วเมื่อวาน...เป็นยังไงบ้างครับ?”

“ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่ายังไม่บ้านแตก พี่ได้ยินพ่อกับแม่ทะเลาะกันด้วยแต่จับไม่ได้ว่าเรื่องอะไร คิดว่าน่าจะเกี่ยวกับพี่” ผมเป็นฝ่ายเปิดประตูให้น้องเดินเข้าไปก่อน ถอดรองเท้าวางไว้ข้างๆกัน “เย็นนี้พวกท่านน่าจะใจเย็นลงแล้ว พี่จะไปคุยดีๆอีกรอบ”

“ครับ...หืม? ทำไมแก้มพี่ข้างนี้ถึงดูช้ำๆ?”

“เอ่อ...”

“อย่าบอกนะว่าพี่โดนพ่อแม่ตบหน้ามา?!”

“...อืม”

“ทำไมไม่บอกผมครับ มานี่เลย” กุมภ์จูงมือผมให้ไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นแล้วหยิบกล่องพยาบาลออกมาหายาแก้ฟกช้ำแต้มให้ผม “ผมบอกแล้วใช่มั๊ยว่ามีอะไรให้บอกผมน่ะ”

“ขอโทษนะ พี่ไม่อยากให้กุมภ์เป็นห่วงพี่มากกว่านี้”

“เพราะพี่ไม่บอกนี่แหละผมยิ่งห่วง ไปกินข้าวได้แล้ว ผมเดาว่าพี่คงกินมาแค่มะเขือเทศ”

ผมยิ้มให้น้องแล้วทำตัวเป็นเด็กดีเดินตามคนตัวเล็กกว่าไปทางครัว ครอบครัวนี้ไม่ว่าเวลาไหนก็จะนั่งโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันเสมอ ผมไม่เคยเห็นพวกเขาเถียงกันตอนกินข้าวด้วยซ้ำ

บางที...ผมคงชอบบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวนี้มากกว่าที่บ้าน

“แพนเค้กฝีมือแม่อร่อยมากเลยนะ เดือนลองราดน้ำผึ้งนี่ลงไปดูสิ” พ่อของกุมภ์ดันโหลน้ำผึ้งมาทางผม “เป็นยังไงบ้างล่ะเรื่องเรียน ถ้าไม่ไหวก็ไปยกเลิกที่เรียนพิเศษบ้างที่ก็ได้ ไม่ต้องไปบอกพ่อแม่ให้รู้หรอก ถ้าให้เดาพ่อว่าเพิ่งทะเลาะกันมาใช่มั๊ยล่ะ?”

“รู้ได้ยังไงครับ?”

“โธ่ ก็รอยตบมันชัดขนาดนั้น กุมภ์คงตบหน้าเดือนไม่ถึงหรอก ตัวเตี้ยกว่าตั้งหลายเซ็นต์”

“พ่อ!” กุมภ์โวยวายขึ้นมาทันทีที่พ่อของเขาว่าลูกชายตัวเองตัวเล็ก ผมหัวเราะตามอารมณ์ที่ดีขึ้น

“พวกท่านยอมรับไม่ได้จริงๆนั่นแหละครับ แต่ผมจะคุยอีกทีเย็นนี้ รอให้อารมณ์เย็นลงก่อน” ราดน้ำผึ้งสีทองลงไปบนแผ่นแป้งหนานุ่ม ผมไม่ได้กินขนมฝีมือที่บ้านนานเท่าไหร่แล้วกัน “....”

“....แม่เข้าใจว่าเดือนเองก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับพวกท่านหรอก แต่เดือนไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงให้พวกท่านเข้าใจมากขึ้นมากกว่า” แม่ของกุมภ์เลื่อนแก้วน้ำมาให้ “ไม่ต้องรีบร้อน พวกท่านจะค่อยๆเข้าใจไปเอง”

“รตา...แม่ของเธอเป็นคนไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ แต่เชื่อพ่อสิว่าถ้าเดือนสามารถอธิบายให้เข้าใจได้ รตาจะไม่ขัดขวาง เข้าใจคนที่ไม่เคยเจออะไรมาก่อนแล้วต้องมาเจอรึเปล่า? แบบนั้นแหละ มันก็คือความกลัวอย่างหนึ่งของพวกเขา กลัวว่าเธอจะหลงผิด กลัวว่าจะกลับตัวไม่ทัน”

“ครับ”

หลังจากที่ร่วมโต๊ะมื้อเช้าด้วยกันกับบ้านสิริกุลแล้ว ผมก็ขับรถมาโรงเรียนโดยที่มีลูกชายคนโตของบ้านนั่งมาด้วยตามปกติ กุมภ์ห่อขนมปังมาให้ผมเอาไว้กินเล่นด้วยในกระเป๋า ไหนจะจู้จี้เรื่องกองกระดาษหลังรถที่เริ่มกลับมามีมากเหมือนเดิม

พอแยกกันผมก็นั่งเหม่อในห้องเรียนจนศึกสังเกตได้แล้วสะกิดชวนคุย

“เดือน เป็นอะไรมาเนี่ย เหม่อแปลกๆนะ”

“...ทะเลาะกับที่บ้านมา”

“เรื่องที่มึงเป็นเกย์? ไทยแลนด์สี่จุดศูนย์แล้วยังมีคนยังอยู่ในกะลาอีกเหรอเนี่ย แล้วพวกเขาว่าไงบ้างล่ะ?”

“ก็พวกเขาไม่ยอมรับเรื่องที่กูเป็นเกย์นี่แหละ พอลองถามว่าทำไมไม่ชอบก็ไม่ตอบ” ผมถอนหายใจอัดหน้าหนังสือที่ผมอ่านไปไม่รู้กี่รอบแล้ว “เป็นมึง มึงจะอธิบายพ่อแม่ยังไงให้เขารับฟัง?”

“กูคงบอกไปว่าเพราะเขาคนนั้นทำให้ชีวิตกูมีความสุขมากกว่ากับการที่ต้องมาเดินตามทางที่วางเอาไว้ว่ะ”

“กูก็บอกแบบนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ฟัง”

“ถ้าอย่างนั้นก็หัวรั้นแล้ว มึงขอน้องคบแล้วเอาไปอ้างหน้าไป”

“ไม่ได้ ถ้ากูจะคบน้องเพื่อเอาหน้าน้องไปเจอพ่อแม่แล้วอ้างว่ากูรักน้องจริงๆกูทำไม่ได้ กูไม่อยากให้กุมภ์มาเป็นเครื่องมือของกู”

“ใส่ใจน้องมากเลยนะเนี่ย...” ศึกยิ้มให้ผม “เพราะมึงใส่ใจน้อง มึงแคร์ความรู้สึกน้องแบบนี้นี่แหละที่ทำให้มีคนเชียร์มึงกับน้อง”

“....ยังไง?”

“ก็ตั้งแต่ที่มึงประกาศตัวแล้วอยู่กับน้องกุมภ์บ่อยขึ้น ก็มีคนเห็นว่ามึงเทคแคร์น้องดีมาก ส่วนน้องก็คอยห่วงมึงทุกฝีก้าว เกิดมาเพื่อคู่กันชัดๆ แถมยังเข้าใจกันและกันอีก” ศึกมันเริ่มร่ายกลอกหู “แต่กูก็เข้าใจอยู่หรอกว่าต้องการเวลา ถ้ารีบเร่งมันก็พังลงได้”

“ศึก...”

“พยายามเข้าไว้ เพื่อทั้งตัวมึงกับตัวน้อง”

 

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมขับรถไปยกเลิกเรียนพิเศษหลายที่ได้เพราะผมอยากทำตามที่กุมภ์บอก ผมไม่จำเป็นต้องเรียนมากกว่านี้ ผมจึงเหลือเอาไว้แค่เรียนตอนเย็นวันธรรมดา ส่วนเสาร์อาทิตย์ผมจะเว้นไว้เป็นวันหยุดพักผ่อนบ้าง

และเป็นวันที่ผมจะชวนน้องไปเที่ยวด้วย

เมื่อผมยกเลิกที่เรียนครบแล้ว ก็มานั่งที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งใกล้ๆกับบ้าน สั่งน้ำเสาวรสปั่นกับขนมมานั่งกินนิดหน่อย ใจของผมมันไม่ได้อยากกลับบ้านเลยสักนิดถึงจะรู้ว่าไม่มีที่ไป

เกิดมาผมยังไม่เคยได้ลองทำอะไรบ้าๆแบบนี้มาก่อน...และมันก็สนุกดีที่ได้ลองถ้าไม่มากเกินไป

“...เมื่อไหร่จะมีชีวิตแบบปกติสุขนะ...”

ผมบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะจนเผลอหลับไป ไม่มีใครมาปลุกผมกระทั่งได้ยินเสียงฝนกระทบหน้าต่าง ผมถึงเงยหน้าขึ้นมามองหยดน้ำที่เกาะตามกระจกพวกนั้น

เสียงของฝน...ฟังดีๆแล้วก็เพราะดีเหมือนกัน

ผมเปลี่ยนมาเอนพนักพิงเก้าอี้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวสารต่างๆแทน ผมไม่เจอวันสบายๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วกัน หรือว่าผมไม่เคยมีมาก่อนผมก็จำไม่ได้ นิ้วของผมค่อยๆเลื่อนหน้าจอไปมาและอ่านโพสบนโปรไฟล์ของกุมภ์อย่างนึกขำ ช่วงสามสี่ปีก่อนเขามีลงรูปเอาไว้ซึ่งถ้าไม่บอกกำกับนี่คือเขา ผมก็คงคิดไปเองว่าเป็นญาติ

กุมภ์ในรูปนั้นเป็นผู้ชายร่างอวบหน่อยๆ ผิวคล้ำ ผมยุ่งเหยิงไม่ได้หวี ตัดภาพมาที่ตอนนี้คือเด็กผู้ชายหน้าตาดี สมสัดส่วน ผิวขาวธรรมชาติจากการขัด ทรงผมเรียบเนียนเข้าที่ เขาต่างไปมากเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นกุมภ์คนเก่าก็มีเค้าโครงของคนน่ารักอยู่ไม่น้อย ผมก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่นักว่าทำไมถึงมีแต่คนแกล้งเขาสมัยเรียนประถม

มาเห็นตอนนี้คงนึกเสียใจ

โพสต่ำๆลงมาเป็นโพสที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องเรียนนัก ส่วนใหญ่มีแต่ความน้อยเนื้อต่ำใจที่โพสลงเอาไว้ประมาณว่าเพราะอะไรที่ทำให้เพื่อนไม่ชอบ หรือเขาไม่กล้าจะทำอะไรเพราะกลัวคนไม่ยอมรับ

...กุมภ์เคยเป็นแบบผมมาก่อน แต่เด็กกว่ามาก

ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้ผมสำนึกได้ว่าถ้ากุมภ์ผ่านมันมาแล้ว ผมก็ต้องผ่านมันให้ได้เช่นเดียวกัน ดังนั้นผมจึงไม่รอช้าเก็บกระเป๋าแล้วขับรถกลับบ้านเพื่ออธิบายให้พ่อกับแม่เข้าใจให้ได้

ต้องพยายาม พยายามให้มากกว่านี้

ผมจะไม่เอากุมภ์มาอ้างหน้าเด็ดขาด เรื่องนี้เป็นเรื่องของผม เรื่องที่ผมต้องจัดการด้วยตัวเอง

 

“กลับมาแล้วเหรอ”

เมื่อผมเปิดประตูบ้านเข้ามา เสียงของแม่ก็ดังขึ้นมาจากในครัว ส่วนพ่อเลี้ยงกำลังนั่งดูข่าวที่โทรทัศน์ภายในห้องนั่งเล่น ไม่มีวี่แววของน้องชายในบ้านชั้นหนึ่งนี้

“ครับ”

“กล้าดีนะที่ยังกลับมา” แม่ผมยังคงน้ำเสียงไม่พอใจเอาไว้ “นึกว่าแกจะตามไปอยู่บ้านคนที่แกรักมากกว่าพวกฉันเสียแล้ว”

“ถึงผมจะรักจะชอบ ผมก็ยังคิดถึงครอบครัวอยู่”

“หึ....”

“เดือน แกมานี่” พ่อเลี้ยงเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา “ฉันมีเรื่องจะพูดเป็นการส่วนตัว”

“ครับ”

ผมเดินตามพ่อเลี้ยงเข้าไปในห้องทำงานของท่าน เขาปิดประตูและนั่งลงบนเก้าอี้เบาะหนังตรงข้ามกับจุดที่ผมยืน “นั่งสิ ฉันมีเรื่องจะพูดยาว”

“...” ผมทำตามคำสั่งของเขา ซึ่งพอนั่งลงแล้วเขาก็เอ่ยปากพูดกับผม

“ฉันมีเรื่องจะบอก”

“ครับ?”

“เมื่อสามสิบปีก่อน ฉันเคยชอบผู้ชายคนหนึ่ง...” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ หมายความว่ายังไงกันที่เคยชอบผู้ชาย? “อย่าเพิ่งตกใจไป ฟังฉันเล่าให้จบก่อน

“ฉันชอบผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้ชายที่แสนดีเอามากๆ เป็นคนที่เอาใจใส่ตลอด เขาคอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน ใจดีกับฉันจนฉันรู้สึกเกินเลยมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีจุดเปลี่ยนที่ทำให้รักกลายเป็นเกลียดเข้าไส้ ให้เดาว่ามันคืออะไร

“ความใจดีของเขามันเป็นเพียงหน้ากากที่ปิดบังความน่ารังเกียจ ความเน่าเฟ๊ะ มันเกือบจะลากฉันไปรุมโทรม มันเกือบจะทำสำเร็จ และนั่นทำให้มุมมองของฉันเปลี่ยน มันน่าขยะแขยง น่าสยดสยอง ”

“แต่ผมไม่ใช่คนประเภทนั้น”

“ฉันรู้ ฉันแค่ไม่อยากให้แกหลงไปเดินผิดเส้นทาง ฉันเองก็รักแก ถึงไม่อยากให้ไปเจออะไรแบบนั้น” พ่อเลี้ยงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “ฉันเองก็อยากจะห้ามรตา แต่แกก็น่าจะเข้าใจว่ารตาไม่ค่อยฟังใครแม้แต่ฉันด้วย”

“....”

“ฉันลองมานั่งคิดๆดูแล้ว...ฉันเองก็ผิดที่ไว้ใจคนง่ายเกินไปตอนเด็กๆ เลยไม่ได้เปิดใจให้อีกแล้วคล้อยตามรตา”

“พ่อครับ ผมพอจะเข้าใจว่าพ่อยังฝังใจกับเหตุการณ์นั้น มันทำให้พ่อกลัว...ใช่มั๊ยครับ?”

“....”

ทั้งผมและเขาต่างเงียบเพื่อนั่งทบทวน ที่พ่อเลี้ยงเขาไม่ชอบเกย์ก็เพราะเขากลัว...กลัวว่าผมจะเป็นแบบเขาในอดีตที่เกือบจะโดนกระทำชำเราเลยใจร้อนที่จะห้ามจนทำให้ผมแทบจะเสียความรู้สึก ในขณะที่ผมเองก็ไม่ยอมฟังเหตุผลดีๆแล้วเดินหนีออกมาเลย..

“พ่อ/ผมขอโทษ”

ผมเอ่ยปากพร้อมกับพ่อเลี้ยงที่นานๆทีจะพูดแทนตัวเองว่าพ่อ สายตาของท่านดูผ่อนคลายลงชัดเจน

“พ่อก็คิดอยู่เหมือนกันว่ายัดเยียดให้เดือนมากเกินไปรึเปล่า...แต่บางครั้งพ่อก็ทะเลาะกับรตาเรื่องนี้”

“หมายความว่ายังไงครับ?” อย่าว่าแต่คนอ่านเลย ผมยังงงเองด้วยซ้ำว่าความจริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันกลับตาลปัตรกันแบบนี้

“รตาเขาไม่ชอบเกย์เป็นทุนเดิม ตอนพ่อแต่งกับเธอ เธอก็ยังไม่รู้หรอก จนช่วงที่เดือนไปเรียนไม่กี่วันก่อนนี่แหละที่เธอจับได้ รู้มั๊ยว่าเธอโกธรใหญ่เลย แต่พ่อก็บอกไปว่าเลิกชอบแล้ว เธอเลยใจเย็นลง มาโมโหอีกทีก็ตอนที่เดือนบอกว่าเป็นเกย์...” พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆ “พ่อไม่ได้อยากให้เดือนเป็นเกย์เพราะพ่อกลัว...พ่อยอมรับ แต่พ่อเองก็อยากให้เดือนได้ทำตามใจตัวเองสักที ถือซะว่าเป็นการไถ่โทษที่พ่อบังคับมาตลอดสิบแปดปี”

“....”

“สิบแปดปีที่เดือนไม่มีความสุข พ่อลองย้อนมานึกถึงช่วงที่ตัวเองยังเรียนอยู่ ยังมีความรักกับผู้ชายอยู่ มันสนุกมากเลยนะ แต่จู่ๆภาระหน้าที่การก็ผลักดันให้พ่อต้องเดินตามเส้นทางที่ปู่วางไว้ให้ พ่อเลยคิดว่าถ้าวางให้เดือนเดินแต่แรกมันจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาลำบากปรับเปลี่ยนเหมือนพ่อ” เขายิ้มให้ผม “แต่พ่อก็คิดผิดมหันต์ พ่อไม่เคยหันมามองหรือสนใจคำพูดเดือนเลยจนเมื่อคืนที่พ่อได้มานั่งคิด พอคิดได้ความโมโหมันก็เปลี่ยนมาเป็นความเข้าใจ พ่อเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรที่ทำให้เดือนอยากจะเดินออกจากกรอบ”

“...”

“ไหน เล่าให้พ่อฟังสิว่าเด็กคนที่เดือนชอบเป็นคนแบบไหน แล้วพ่อจะตัดสินใจว่าควรจะปล่อยให้เดือนทำตามที่ใจต้องการรีไม่”

“เขาเป็นคนที่เคยไม่มีใครเข้าข้างมาก่อนที่โรงเรียนจนกระทั่งครอบครัวเป็นฝ่ายยืนอยู่ข้างๆ ผลักดันให้เขากลายมาเป็นคนอีกคนหนึ่งที่ร่าเริง นิสัยดี เขาเป็นห่วงผมตลอดเวลา คอยเตือนตลอดเวลาว่าผมไม่ควรกินรสเปรี้ยว คอยเตือนไม่ให้ผมฝืนร่างกายตัวเอง เขาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่หลายคนคิด อีกทั้งยังเป็นคนช่างสังเกต เขารู้จักผมได้ไม่ถึงสัปดาห์ก็จับได้แล้วว่าผมเหนื่อย” ว่าไปก็ยิ้ม สีหน้าของพ่อเลี้ยงดูอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ

ผมรู้สึกดีใจที่ในที่สุดก็มีคนในครอบครัวที่รับฟังผม ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นผมจะปิดกั้นมานานและคิดไปเองว่าพ่อเลี้ยงก็เหมือนกับแม่ ยิ่งผมพูดถึงกุมภ์มากขึ้นเท่าไหร่ สีหน้าท่านก็ดูพอใจมากขึ้นตามจนกระทั่งท่านบอกให้พอ

“เล่ามาราธอนมาแบบนี้พ่อฟังไม่ทันนะ” เขาว่าพลางหัวเราะอารมณ์ดี “...ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีที่พ่อปล่อยให้รตาทำตามใจตัวเองมาตลอดสิบแปดปี..”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“ถึงพ่อจะวางเส้นชีวิตให้เดือน แต่พ่อก็ตั้งใจจะปล่อยเดือนตั้งแต่สิบห้าแล้วล่ะว่าจะให้ไปทำตามที่ตัวเองต้องการ ผิดกับที่รตาบอกว่าจะให้เดือนสานธุรกิจครอบครัวเราแล้วบังคับให้เรียนหมอเพื่อใช้เส้นธุรกิจ”

พ่อเลี้ยงนวดขมับตัวเอง “ผมนึกว่าพ่อจะเป็นฝ่ายบังคับผมเสียอีก?”

“ตอนแรกก็เห็นด้วยว่าจะให้เดือนเรียนหมอ แต่ไม่ใช่เพื่อเส้นธุรกิจแบบที่รตาต้องการ”

“...ความจริงตอนนี้ผมก็แอบๆสนใจงานประเภทนึงเหมือนกัน...แต่ว่ามันเรียนคนละสายกับที่พ่อแม่ต้องการเลยนะครับ”

“เดือนอยากทำอะไรเหรอ?”

“ผมอยากเป็นช่างภาพ” คำตอบของผมทำให้พ่อเลี้ยงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจากความแปลกใจ “กุมภ์ชอบถือกล้องมาถ่ายนู่นนี่ตลอดจนผมต้องขอลอง มันยากก็จริงแต่ว่าทุกครั้งที่ผมกดชัดเตอร์ มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมสามารถถ่ายทอดความรู้สึกของผมลงไปในภาพเหล่านั้นเหมือนเขาได้

“ผมอยากเดินทางไปที่ใหม่ๆเพื่อค้นหาสิ่งที่ตัวเองไม่เคยเจอ ค้นหาสถานที่ที่ทำให้ผมตื่นเต้นได้ อยากจะถือกล้องไปถ่ายรูปกับคนที่ผม..

“รัก”

“อายุเท่านี้ริอาจใช้คำว่ารัก เดี๋ยวเถอะ”

“ก็ผมรักน้องเข้าไปแล้วนี่นา เวลาไม่กี่เดือนแต่ทำให้ผมตกหลุมลงมาได้ขนาดนี้น่ะ” ผมก้มหน้าลง “...พ่อไม่โกธรใช่มั๊ยครับที่ผมเป็นเกย์”

“ตอนแรกก็โกธรแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ทำตามใจเถอะ ยังไงพ่อก็ห้ามไม่ได้หรอก แต่ปัญหาอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือรตานะ”

“...ผมจะทำยังไงดีให้แม่เขายอมรับผมได้”

“เอ้า ก็พิสูจน์สิว่าเดือนรักน้องมากแค่ไหน และมีความสุขมากเท่าไหร่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ถ้ารตาเห็นก็อาจจะคิดได้ พ่อเองก็อยากให้รตาเปิดใจรับสิ่งอื่นบ้าง เถียงกันทุกวันทะเลาะกันทุกวันก็เพราะความไม่ยอมคนกับความใจแคบนี่แหละไม่อยากจะบ่น” พอได้เปิดใจก็บ่นใส่ผมใหญ่ “ยังไงก็ขอโทษอีกทีนะที่ไม่เคยมานั่งคุยกันจริงจังแบบนี้เลย...พ่อขอโทษที่ทำให้เดือนไม่มีความสุข”

“แค่พ่อเข้าใจผมตอนนี้ผมก็มีความสุขมากขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณนะครับ” ผมโผตัวเข้ากอดพ่อเลี้ยงของตัวเอง เขาลูบหัวผมเบาๆไปมา นี่คงเป็นครั้งแรกเลยที่ผมสบายใจที่ได้อยู่กับเขา และหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอด

กุมภ์พูดถูก และผมก็ไม่เคยมองอีกด้านของครอบครัว พวกท่านไม่ได้ทิ้งผม เพียงแค่ผมคิดไปเองว่าพวกท่านไม่สนใจ มันเกิดจากความน้อยใจและการประชดของตัวผมทั้งนั้น

...ขอบคุณกุมภ์จริงๆที่ช่วยให้ผมมองโลกในอีกแง่ได้

และทำให้ผมรักกุมภ์มากขึ้นทุกครั้งที่ได้เจอกัน

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (14/10/2018 Ch.10 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 19-10-2018 19:11:36

บทที่ 11

 

“สรุปว่าผิดคาด พ่อพี่เข้าใจว่าอย่างนั้น?” ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าหนังสือวิทยาศาสตร์ที่พี่เดือนหิ้วมาให้ถึงบ้านพร้อมกับติวล่วงหน้า “แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่เข้าใจ ผมบอกแล้วว่าถ้าใจเย็นๆก็ต้องฟังกันแน่นอน”

“ปัญหาตอนนี้อยู่ที่แม่พี่แล้วล่ะ สัปดาห์ก่อนพี่พยายามเข้าไปอธิบายให้ท่านฟังตามคำแนะนำของพ่อ สุดท้ายท่านก็เบือนหน้าหนีอยู่ดี บนโต๊ะอาหารก็ไม่ก็ไม่คุยกับใครเลย” พี่เดือนโน้มตัวลงกับโต๊ะญี่ปุ่นที่ผมเอาออกมากางเอาไว้ “แม้แต่พ่อก็ไม่ฟัง...จะทำยังไงดี”

“ก็ต้องพยายามนั่นแหละครับ แล้วตอนนี้พี่โอเคกับครอบครัวขึ้นใช่มั๊ย?”

“ถ้ากับพ่อก็ดีขึ้นมากจนพี่เองยังแปลกใจเลย ท่านไม่ได้บังคับพี่แล้ว กลับบอกด้วยซ้ำว่าอยากเรียนอะไรก็เรียน ทิ้งโควตาหมอไปก็ได้ พี่ว่าพี่จะทิ้งอยู่”

“ทิ้งทำไมครับ นั่นโควตาที่ไม่ได้มาเล่นๆเลยนะ มีแค่ที่เดียวที่รับแถมยังรับไม่ถึงห้าคนด้วยซ้ำ ไม่เก่งจริงเข้าไม่ได้” ถ้าเกิดเขาทิ้งไป...

“พี่เจอสิ่งที่พี่อยากทำมากกว่าแล้วล่ะ”

“ฮะ?”

พี่เดือนคลาน (ย้ำนะครับว่าคลาน) ไปหากระเป๋าตัวเองตรงมุมห้อง หยิบเอากระเป๋ากล้องออกมาแล้วเปิดให้ผมดู มันเป็นกล้องรุ่นเดียวกันกับของผมแต่เพียงแค่ว่ามีเลนส์สุดยอดซูมด้วย เขาอมยิ้มนิดๆ เดาแก้มด้วยความเขินอาย

“พี่อยากจะเรียนถ่ายภาพ...พี่อยากไปเจอกับโลกภายนอกแล้วเก็บภาพเอาไว้ในภาพสี่เหลี่ยมเล็กๆ”

“พี่เดือน...” แอบภูมิใจเล็กๆไม่ไหว ในที่สุดเขาก็เจอสิ่งที่เขาชอบ แต่ผมก็ยัง.. “ความชอบกับสิ่งที่พี่ต้องอยู่มันไม่เหมือนกันนะ”

“พี่ตัดสินใจดีแล้วล่ะ พี่ไม่ได้อยากเรียนหมอเลยสักนิด พ่อบอกว่าจะเรียนอะไรก็เรียนไปเลย พี่จะไปเรียนนิเทศ”

“...”

“พี่ขอเดินตามทางที่พี่เขียนเอาไว้บ้าง..มันเป็นการเริ่มต้นได้ใช่มั๊ย?”

“อื้ม ผมขอบคุณที่พี่เดือนทำตามที่ตัวเองต้องการนะ แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมพี่ถึงหันมาชอบถ่ายภาพได้นี่สิ” ผมมองไปที่กล้องของพี่เดือน เขาวางมันเอาไว้ข้างๆกับกระเป๋ากล้องของผม

“ก็เพราะใครล่ะที่ชวนพี่ถ่ายนู่นนี่จนพี่ชอบตาม”

“แหนะ มาแซะผม ชอบผมก็ใช่ว่าจะต้องชอบอะไรตามสักหน่อย”

“พี่ไม่ได้ชอบกุมภ์”

“...”

“พี่รักกุมภ์”

…

…..

“…ฮะ? เดี๋ยวนะ คือ... เมื่อกี๊พี่พูดว่าพี่รักผม?”

“อื้ม” พี่เดือนเคลื่อนตัวเองมากอดผมจากด้านหลัง “พี่มั่นใจแล้วล่ะว่าพี่รัก ไม่ใช่แค่ชอบ”

“ข้ามขั้น แล้วมากอดผมทำไม ร้อน” ผมพยายามขยับตัวหนี แต่พี่เดือนเปลี่ยนตัวเองจากนกมาเป็นตุ๊กแกเกาะผมแม้ว่าผมจะเดินไปทางไหนก็ตาม “พี่เดือน...”

“ครับ...” เขาช้อนสายตาขึ้นมาทำท่าอ้อนผมเหมือนเด็กร้องอยากได้ของเล่น แล้วประเด็นคือผมแพ้พี่เดือนตอนอ้อนมากๆไง!

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย! กลับมาติวให้ได้แล้ว!”

“พี่ขี้เกียจ...” ให้ตายสิ

“ความจริงควรจะเป็นผมมากกว่าที่ขี้เกียจ” ผมดันตัวพี่เดือนให้มาเกาะกับหมอนกลมๆข้างเตียงแทน “พี่เดือนงอแงจังช่วงนี้”

“ใกล้สอบปลายภาคแล้ว พี่ต้องการกำลังใจ”

“กำลังใจจากผู้หญิงที่ให้ของขวัญพี่ก็เยอะแยะไปหมด”

“หึง?”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

“พัฒนาขึ้นนะเราน่ะ มีหึงด้วย ขนาดยังไม่ได้คบกัน” พี่เดือนหัวเราะแล้วพลิกตัวกลับไปนั่งที่เดิม กางสมุดเล่มเล็กออกแล้วใช้ปากกาเขียนเนื้อหาเรียนให้ผม “กลับเข้าเรื่องดีกว่า ก่อนที่จะมีเด็กโวยวาย”

“พี่เดือน!”

ผมไม่ได้หึงสักหน่อย มาโมเมไปเองอีกแล้ว

แต่ก็แอบมีเคืองนิดๆที่ยังรับขนมนมเนยมาจากแฟนคลับที่ยังคงหวังว่าจะให้พี่เดือนหันกลับมาชอบผู้หญิง...

เข้าใจมั๊ยว่าผมหวงน่ะ

 

“เย็นนี้ไปไหนปะกุมภ์?” อุ้มสะกิดถามผมตอนกลางวัน วันนี้แทบจะไม่มีเรียนเลยนอกจากทำงานค้างส่งครู ดังนั้นแล้วผมที่จัดการเสร็จตั้งแต่ต้นๆเทอมจึงสบายมานั่งแกว่งเท้าเล่นในห้อง “พอดีว่าจะชวนไปดูนทีเล่นดนตรีสดโครงการของโรงเรียนที่คนเดิน มันอาสาทำเพราะว่าเอาเงินที่ได้ไปสมทบทุนช่วยเด็กที่ไอซียู”

“เฮ้ย ทำไมมันถึงอาสาไปเองได้กัน ปกติงอแงจะตาย”

“ไม่รู้สิ แต่กูรู้สึกว่านทีมันรักเด็ก ถ้าทำอะไรเพื่อเด็กก็จะอาสาไปเองโดยที่ไม่ต้องบังคับ” ความรู้ใหม่เลยที่ว่านทีมันรักเด็ก

“ไปสิ เดี๋ยวชวนพี่เดือนด้วยนะ”

“มีชงมีชวน กูถามจริง คุยกันมานานจนจะสอบอีกรอบแล้วทำไมยังไม่คบกันอีก?”

“..ไม่รู้สิ กูยังไม่แน่ใจ บางทีอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน” ยังไม่ทันได้เอ่ยปากต่อ อุ้มมันก็เอากระดาษบนโต๊ะมาฟาดหัวผมเข้าเต็มๆ “เจ็บนะเฮ้ย!”

“ห่านจิก ห่านราก ทุกวันนี้ทำตัวยิ่งกว่าคนเป็นแฟนกันแล้วอีก ยังมาไม่แน่ใจ จะรอให้แก่กันเลยรึยังไงถึงจะมาคบกัน”

“มึงไม่เข้าใจหรอกว่ากูกำลังคิดอะไรอยู่ ใจร้อนตลอด”

“เอ้า! ก็ในนิยายมันคบกันเร็วจะตายไป แป๊บๆก็รักกันเองแบบมึงกับพี่เดือนเนี่ย”

“นิยายก็ส่วนนิยายสิวะ กูยังรอดูใจตัวเองไปเรื่อยๆก่อน...” จบด้วยการที่อุ้มมันเอากระดาษฟาดหัวผมอีกรอบ “ถ้ายังทำอีก กูเผางานมึงทิ้งแน่”

“เผาก็เผาดิ กูก็ไม่ได้เร่งให้คบกันสักหน่อย จะว่าไปแล้วพี่เดือนไม่มีพูดถึงเรื่องคบกันบ้างเลยเหรอวะ รึว่าก็เป็นแบบมึง”

พออุ้มพูดจบ สมองผมก็นึกถึงคำพูดพี่เดือนเมื่อหลายวันก่อนทันที

‘พี่รักกุมภ์’

“อ่าวเฮ้ย หน้าแดงๆ รึว่า...”

“อย่ามายุ่งน่า...”

“พี่เดือนบอกรักมึงแล้วใช่ปะ อย่าให้กูคิดไปเองคนเดียว”

“….” ผมไม่อยากตอบอะไรแต่ก็ไม่อยากจะโกหกเพื่อนที่จับผิดผมทุกอย่างได้หรอก เพราะแม่งถ้ารู้ขึ้นมาโดนล้อหนักกว่าบอกเองอีก ผมจึงทำแต่พยักหน้าไป

“เชี่ยยยย คนจริง พี่เดือนคนจริง! น้ำตากูจะไหล”

ผมปล่อยให้สาววายคนนี้พูดวนไปมากลอกหู ส่วนประสาทสัมผัสทุกอย่างปิดกั้นไปหมดแล้ว

ถามว่าผมรักพี่เดือนรึเปล่า..

ผมตอบไม่ได้จริงๆ เพราะผมยังไม่รู้จักมันดีพอ ผมต้องการเวลาในการเรียนรู้

ผมยังเด็กเกินที่จะเข้าใจอะไรจริงๆ

“เอาเถอะ อย่างน้อยแบบนี้ก็ดี”

เกิดมาสิบหกปี ความรักที่รู้จักก็มีแต่แบบเพื่อนและครอบครัว ผมหวังว่าสักวันผมจะได้รู้จักความรักในรูปแบบอื่น ในรูปแบบที่สามารถเห็นได้ตามหน้านิยาย ละคร เรื่องเล่า หรือในแบบที่พ่อแสดงกับแม่

“มึงว่าอะไรนะ?”

“ไม่มีอะไรหรอก”

 

“อุ้มบอกว่าวันนี้มาไม่ได้แล้ว...พี่เดือนดูดิ เพื่อนเทผม!”

“ใจเย็นน่า ยังมีพี่มาเป็นเพื่อน” พี่เดือนเดินข้างๆผมที่กำลังหัวร้อนตักผัดหมี่เข้าปากไม่หยุด จำเอาไว้นะครับทุกคนว่าถ้าผมโมโหก็คือผมจะจ้วงอาหารเข้าปากราวกับสูบ เลวร้ายหน่อยคือโวยวายหิวดังลั่นร้าน “นั่นไงนที กำลังตั้งเก้าอี้กับกลุ่มอาสาอยู่”

“อื้อ แต่กว่าจะเสร็จ ที่สำคัญคือมันไม่เกี่ยวว่าอุ้มจะไม่มาสักหน่อย”

“เอาเถอะน่า” พี่เดือนพูดเสียงอ่อน “เดี๋ยวพี่เลี้ยงขนมชดเชยให้เลย”

“แล้วแต่นะ”

ผมยืนตรงมุมที่ไม่ค่อยมีคนมองดูนทีมันกำลังวางเก้าอี้กับปรับสายกีตาร์อยู่ข้างๆรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่ถือกีตาร์มาอีกตัว ข้างหน้าทั้งสองคนมีไมค์กับกล่องรับบริจาคขนาดเล็ก ข้างหลังมีทีมงานประมาณสามสี่คนได้กำลังยืนตั้งโต๊ะขายของเพื่อนำรายได้ไปบริจาค

สักพักเสียงของรุ่นพี่ก็ดังขึ้นเพื่อแนะนำโครงการคร่าวๆและส่งต่อให้นทีทำหน้าที่ร้องนำ นทีในวันนี้ไม่ใช่นทีที่ผมรู้จัก สีหน้าของเขาดูมีความสุขกับการที่ได้ร้องเพลงและเล่นกีตาร์ ถึงจะใส่แว่นแต่พอได้จับเครื่องดนตรีแล้วกลับมีเสน่ห์ที่ดึงดูดคนให้หันมามองได้ไม่เว้นผมและพี่เดือนที่เห็นอีกมุมของเขามาก่อน

‘เฮ้ยแก ผู้ชายคนนั้นเสียงนุ่มมาก แถมดูดีอีก’

‘ใส่แว่นหนาๆก็จริงแต่ถ้าถอดก็คงหน้าตาดีมากเลยนะ’

เสียงผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านพวกผมไปพูดขึ้นพลางเข้าไปหย่อนเงินบริจาคและช่วยซื้อของที่ซุ้มเล็กๆเพิ่มเติม หลังจากนั้นก็มีคนเดินเข้าหาเรื่อยๆไม่ขาดสาย

“...พี่ไม่เหมือนนทีที่เล่นดนตรีได้”

จู่ๆพี่เดือนก็พูดขึ้นมา เขายังคงมองลูกพี่ลูกน้องตัวเองอยู่

“พี่ไม่มีงานอดิเรกจริงๆจังๆ พี่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความสามารถพิเศษ พี่มีแต่ความรู้ที่ต้องใส่สมองมาตั้งแต่เด็ก พี่ไม่มีอะไรพิเศษเลยถ้ามองข้ามสิ่งนี้ไป...กุมภ์รับได้รึเปล่า?”

“มันไม่เกี่ยวกับว่าพี่มีอะไรไม่มีอะไรหรอกครับ ต้นทุนชีวิตคนเกิดมามีไม่เท่ากัน พี่เล่นดนตรีไม่ได้ พี่ทำอาหารไม่เป็นก็ใช่ว่าพี่จะไม่มีคุณค่า คุณค่าของคนมันอยู่ที่ใจตังหาก”

“กุมภ์...”

“พี่ไม่ต้องพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมือนคนอื่น พี่เป็นตัวของตัวเองและพี่จะมีความสุขกับมัน เชื่อผมสิ” ผมหันไปยิ้มให้พี่เดือน เลื่อนมือข้างขวาตัวเองไปจับที่มือซ้าย กุมเอาไว้ให้แน่นแต่อ่อนโยน “พี่เดือนเป็นคนที่พิเศษนะ”

“ฮึฮึ” เขาหัวเราะแล้วกำชับมือข้างที่สัมผัสกันให้มากขึ้นกว่าเดิม ยืนฟังนทีร้องเพลงไปเรื่อยๆจนผมไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนเพลงเป็นอีกเพลงตอนไหน

‘เพลงนี้ผมจะขอมอบให้เพื่อนของผมกับรุ่นพี่ของเขาที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อกลางปีนี้ แต่ระยะความใกล้ชิดมันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้อยู่ใกล้กัน ความรู้สึกมันก็ยิ่งมีมากขึ้น

‘ผมเชื่อว่าทุกคนคงเคยได้ยินผ่านหูมาบ้างแล้วล่ะเพราะมันเป็นเพลงที่ใช้ประกอบโฆษณาด้วย มาฟังไปพร้อมกัน และคนไหนที่ร้องได้ก็ร้องช่วยกันนะครับ’

นทีตั้งไมค์ไว้กับขาตั้งแล้วปรับให้พอดีกับปาก สูดลมหายใจแล้วดีดจังหวะเพลงที่ผมคุ้นเคยจากโฆษณา

 

‘บอกฉันสักคำว่าเธอทำได้อย่างไร

เพราะฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่กับเธอ

ที่จริงนับตั้งแต่ที่เรานั้นแรกเจอ

ไม่คิดว่าจะรักได้มากมาย’

 

พี่เดือนขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น จนไหล่แทบจะติดกัน

 

‘เธอรู้วิธีดูแลคนที่ห่วงใย

จนฉันแปลกใจความรู้สึกที่ฉันมี

เคยรักมากเท่าไหร่ก็ยังรักได้อีก

ไม่รู้ว่าเป็นได้อย่างไร’

 

พี่เดือนโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูผม ร้องเพลงตามนที

แต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงของนที ผมได้ยินแต่เสียงของพี่เดือนและเสียงของหัวใจผมเท่านั้น

 

‘ตั้งแต่พบกันวันนั้น

ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้

เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี

กลายเป็นวันที่มีความหมาย

 

ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้

แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน

จะมีเธอ เธอมีฉันมีกันตลอดไป

ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จักยิ่งรักเธอหมดใจ’

 

ทันทีที่จบประโยค พี่เดือนก็ประกบริมฝีปากของตัวเองเข้าหาแก้มของผมอย่างรวดเร็วแล้วผละตัวออก ผมมองเขาค้าง ไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปแล้ว เสียงดนตรี เสียงร้อง เสียงคนที่เดินผ่านไปมา เสียงแม่ค้าเชียร์ขายของ

ใจของผมมันเต้นแรงมากขึ้นทุกวันที่ได้อยู่กับเขา

ใจของผมมันเรียกร้องชื่อเขามากขึ้นที่ได้เห็นหน้า

ใจของผม...มันรู้ดีอยู่แล้วว่าผมต้องการเขามากแค่ไหน

 

‘ตั้งแต่พบกันวันนั้น

ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้

เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี

กลายเป็นวันที่มีความหมาย

 

ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้

แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน

จะมีเธอ เธอมีฉันมีกันตลอดไป

ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จักยิ่งรักเธอหมดใจ’

 

เนื้อเพลงที่วนกลับมาอีกครั้งมันยิ่งย้ำเตือนผมว่าจริงๆแล้วผมอาจจะรู้ความหมายของคำว่ารักตั้งแต่แรก

คำว่ารัก..

มันไม่มีความหมาย

ผมหาความหมายไม่ได้เพราะมันไม่มีแต่แรก มันไม่สามารถอธิบายออกมาได้ว่ามันเป็นรูปร่างอย่างไร มันไม่มีตัวตน มีแค่ชื่อ

แต่มันมีอิทธิพลกับคนคนหนึ่งได้มากมาย

“พี่เดือน”

“ครับ?”

“พี่เคยบอกว่าพี่รักผมใช่มั๊ย?”

“อื้ม”

“ผมเอง..

“ก็รักพี่นะ”

 

หลายวันผ่านไป สอบปลายภาคก็มาถึง พี่เดือนที่ว่างจากการเรียนพิเศษเสาร์อาทิตย์ก็มาบ้านผมเพื่อติวให้ตลอด บางวันก็ใจดีให้เพื่อนผมมานั่งรับส่วนบุญด้วย โดยเฉพาะดินและอุ้มที่ต้องการเป็นพิเศษ

และแน่นอนว่าผมก็ถูกสองตัว..ไม่สิสามตัวรวมนทีด้วยแซวตลอดเวลาว่างุ้งงิ้งทั้งวัน

เออ ยอมรับว่างุ้งงิ้งกันมากขึ้น

บางทีติวๆอยู่พี่เดือนก็จะหยิบคุกกี้บนโต๊ะมาป้อนผม บางทีผมก็เป็นฝ่ายป้อนคืนบ้างโดยทั้งหมดมันอยู่ในสายตาของเพื่อนทั้งสาม

 

‘มึง เมื่อไหร่กูจะมีแบบนี้บ้างวะ’

‘อย่าเสียใจไปไอ้น้อง พี่เชื่อว่าสักวันจะมีคนที่รักน้องเข้ามาหา’

‘แต่ก็ยังอิจฉาอยู่ดีอะพี่’

‘พวกมึงช่วยเลิกเล่นพ่อแม่ลูกสักทีเถอะโว้ยยยยยยยย’

 

นั่นแหละครับ วันๆของการติวสอบ

กลับเข้ามาปัจจุบันกันบ้าง พี่เดือนกำลังนั่งรออยู่หน้าห้องสอบของผม วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วของเทอมแรก ซึ่งกลุ่มเพื่อนของผมบอกว่าจะไปฉลองกันที่ร้านหมูกระทะแถวๆนี้ ส่วนผมจะกลับบ้านไปนั่งกินเค้กของน้องที่ทำเอาไว้ให้กับพี่เดือน ...อย่าเพิ่งแซะครับ น้องผมเป็นฝ่ายชวนก่อน

พอสอบเสร็จก็เก็บกระเป๋าออกจากห้องโดยที่พี่เดือนเดินเข้ามาหาท่ามกลางเสียงเชียร์ของเพื่อน แต่เขาก็ไม่สนใจลากผมออกไปที่สวนพฤกษศาสตร์ของโรงเรียนเป็นที่แรก จะถามว่ามาที่นี่ทำไมก็ลืมไปว่าลานจอดรถมันก็อยู่ใกล้ๆกัน บางทีพี่เดือนอาจจะอยากมานั่งเล่นดูนกชมไม้ก่อนก็ได้

“วันนี้พี่เอากล้องมาด้วย ถ่ายรูปกันนะ”

“คิดยังไงจะถ่ายรูป” พี่เดือนไม่พูดอะไร เอาแต่อมยิ้มหยิบกล้องออกมาจากกระเป๋าสะพายตัวเอง เขาดึงตัวผมให้เข้ามาชิดไหล่ของเขาแล้วหมุนจอกล้องให้หันมาตรงกับด้านหน้าของพวกเรา ตั้งโหมดไว้ที่ออโต้และกดถ่าย “ใช้กล้องโปรถ่ายเซลฟี่ คิดได้ไง”

“ภาพจะได้ชัดกว่าไง” เขาพูดแล้วก็กดถ่ายเพิ่มเรื่อยๆจนผมไม่แน่ใจว่าเมมโมรี่การ์ดของกล้องพี่เดือนมีกี่กิ๊กถึงได้กดเอาขนาดนั้น

“ถ่ายอย่างอื่นบ้างก็ได้เถอะ”

“ไม่เอา จะถ่ายว่าที่แฟนคนเดียว”

“ดูคำพูด มันน่าตีมั๊ย”

อ่า..และพวกผมก็ยังไม่ได้คบกันด้วยนะ

ถึงจะบอกว่ารักทั้งคู่ก็เถอะ แต่พี่เดือนก็ไม่เอ่ยปากจะคบกันสักที ส่วนผมก็ไม่ได้หนาขนาดถึงขั้นขอเขาคบหรอกนะในเมื่อพี่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเองอะ

“วันนี้อยากไปที่ไหนรึเปล่า?”

“ไม่ครับ อยากกลับบ้านเลย”

“งั้นกลับเลยนะ รอกินเค้กฝีมือมีนาอยู่”

“ถ้าผมทำอาหารเป็นนะ พี่ได้ชิมฝีมือผมไปแล้ว”

“กุมภ์เองก็คงได้ชิมฝีมือพี่เหมือนกันถ้าวันไหนที่พี่ไม่ทำครัวระเบิด” พวกเราระเบิดหัวเราะออกมา ต่างคนต่างทำอาหารไม่เป็นทั้งคู่ มากสุดก็คงเป็นการต้มมาม่าโดยใช้หม้อนั่นแหละ “ไปกันเถอะ”

พี่เดือนกับผมเดินออกมาที่รถด้วยกัน ตลอดทางก็มีคนมองมาบ้างเพราะผมกับพี่เดือนเดินชิดกันมาก ถึงจะไม่ได้จับมือแต่ไอ้แขนที่กำลังโอบเอวผมไว้มันก็เป็นสื่ออย่างดีว่าพี่เดือนคิดกับผมมากกว่าพี่น้องแน่นอน

ผมก็ด้วยเช่นกัน เดินจับชายเสื้อกันหนาวตัวบางของเขาอยู่แบบนี้น่ะ

“กุมภ์รอพี่ตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่วนรถก่อน”

พี่เดือนทิ้งให้ผมยืนรอเขาอยู่ตรงใต้ต้นไม้หน้าโรงเรียนที่มีคนพลุ่กพล่าน หลายคนพอกันมองมาที่ผมแต่ก็ยิ้มๆให้ บางคนก็ยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมารอถ่ายส่งรูปไปให้เพจคิ้วท์บอยโรงเรียน

จ้า...แล้วแต่เถอะจ้า

รถวีออสสีขาวคันเดิมทะเบียนเดิมมาจอดที่ข้างๆตัวผม พี่เดือนปลดล็อกประตูให้ผมเข้าไปนั่งด้านหน้า ยังไม่ทันได้ปิดประตูรถ ช่อดอกกุหลาบแดงก็ถูกยื่นมาตรงหน้าผมเสียก่อน

ย้ำนะครับ

ช่อ

กุหลาบ

แดง

“รับนะครับน้องกุมภ์”

“....”

‘กรี๊ดดดดดดด พี่เดือน! พี่เดือนให้ดอกกุหลาบกับน้องอ่า’

‘ถ่ายไว้สิอีสัด ถ่ายไว้! โมเม้นท์!’

‘คนจริงว่ะ คนจริง!’

และสารพัดประโยชน์ตื่นเต้นแทนความรู้สึกผมตอนนี้ ส่วนผมก็นั่งหน้าบึ้งอยู่ในรถพลางชักสีหน้าใส่เขาบอกว่าทำไมต้องมาให้อวดชาวบ้านชาวเรือน

“ไปเถอะครับพี่”

“เขินเหรอ?”

“อึดอัดที่มีคนมาถ่ายรูปพวกเราเยอะแบบนี้” ผมปิดประตูรถทันทีที่เริ่มมีคนเดินเข้ามาถ่ายใกล้ๆ “ผมอยากให้ทุกคนเคารพพื้นที่ส่วนตัวบ้าง”

“ช่วยไม่ได้ นี่ประเทศไทย” เขาว่าแล้วหัวเราะ เหยียบคันเร่งขับรถไปที่บ้านของผม เมื่อผมเปิดประตูให้ก็สงสัยว่าทำไมไฟถึงไม่ได้เปิดทั้งบ้านแบบนี้กัน

ผมเดินเข้าไปในครัวเผื่อจะเห็นมีนา แต่ก็เห็นเพียงแค่โน้ตสีฟ้าแปะข้างตู้เย็นเท่านั้น

 

พ่อกับแม่พาผมออกไปทำธุระด้วย กลับบ้านตอนดึกๆนะ ส่วนเค้กขอย้ายไปวันอื่นแล้วกัน

 

“...พี่เดือน ผมว่าเราต้องออกไปหาอะไรกินกันเองแล้วล่ะ” พี่เดือนทำหน้าไม่เข้าใจ แต่พอผมยื่นโน้ตให้ดู พี่เดือนก็พยักหน้า “ในบ้านก็ไม่มีอะไรให้กินเลย”

“งั้นไปร้านไหนดีล่ะ?”

“ตรงสี่แยกก็ได้ครับ เดินไป ง่ายดี” เดินไปวางกระเป๋าเอาไว้ที่ห้องนั่งเล่นพร้อมช่อดอกกุหลาบ แต่ดันเหลือบไปเห็นหนังสือทำอาหารเสียก่อนจนผมเกิดไอเดียขึ้นมา “...ไม่มีอะไรที่สำเร็จรูป แต่เรามีของสดนี่นา...”

“หืม?”

ผมหยิบหนังสือทำอาหารขึ้นมาให้พี่เดือนเห็น

“ถ้าทำคนเดียวไม่รอด บางทีช่วยกันสองคนอาจจะออกมาดีก็ได้นะครับ?”

 

“พี่เดือน! นั่นมันซีอิ๊ว!”

“ตายแล้ว! เผลอใส่ไปเยอะด้วย ทำยังไงดี”

“ใส่น้ำเพิ่มรสอาจจะบางลงก็ได้นะครับ”

“งั้นพี่ใส่ลงไปนะ เท่านี้พอรึเปล่า?”

“ผมว่าน้อยไป ครึ่งแก้วเลยดีกว่า”

“โอเค..กุมภ์! ไข่ไหม้แล้วนั่น!”

“เฮ้ย! ไม่ๆๆๆ”

“กะหล่ำอยู่ไหนนะ”

“ตรงเคาท์เตอร์นั่นไงครับ เฮ้ยพี่! นั่นมันดอกกะหล่ำ ไม่ใช่กะหล่ำ---ใส่ไปแล้ว...”

“พี่ขอโทษ แต่กุมภ์ โรยพริกไทยลงบนไข่เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ขวดรั่ว! โอ๊ยยยยย”

….

……..

“หน้าตา...ก็ดูไม่เลวนะครับ...”

“นั่นสิ...”

ผมกับพี่เดือนนั่งมองสิ่งที่เรียกว่าอาหารในจานบนโต๊ะ ตามที่ผมอ่านเมนูมา คาดว่าครั้งก่อนเจ้าอาวุธชีวภาพเหล่านี้เคยเป็นไข่เจียว ผัดผัก แกงจืดมาก่อน แต่สิ่งที่ได้มาก็คือตอตะโกสีดำๆ ผัดดอกกะหล่ำล้นจาน กับแกงจืดที่จืดสมชื่อ

“..ข้าวสุกแล้ว เดี๋ยวผมตักให้นะ”

ผมหวังว่าข้าวจะเป็นหนึ่งเดียวที่รอดจากฝีมือนรกครัวแตกของผมกับพี่เดือนมาได้ แต่พอเปิดฝาหม้อเท่านั้นแหละ..

ข้าวแฉะ!

ฮือออออ ชาตินี้ผมต้องคำสาปให้ทำอาหารไม่ได้รึยังไงกัน

“ข้าวแฉะมากเลยครับพี่เดือน...”

“...กินเถอะ เสียดาย”

พวกผมเริ่มตักกับข้าวเข้าปาก วินาทีแรกที่ซดน้ำซุปแกงจืดนั้น ผมรู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังกินน้ำเปล่าต้มเดือดใส่หมูใส่ผักเฉยๆ ต่อมาก็เป็นผัดผักของพี่เดือนที่ควรจะเรียกผัดดอกกะหล่ำมากกว่า แค่รูปร่างดอกกะหล่ำที่พี่เดือนหั่นมาก็ชวนสยดสยองแล้ว (อันนี้ผมพูดจริงตามสิ่งที่เห็นเลยนะ) แต่ที่น่ากลัวกว่าก็คือพี่เดือนทำซอสน้ำมันหอยหกลงไปด้วย เลยต้องทนรสชาติเค็มๆมันๆอมไปในตัวผัก สุดท้ายคืออดีตไข่เจียวที่ผมทำไหม้ไม่พอ แต่ดันโรยพริกไทยที่ขวดรั่วหกไปมาก

“..แค่ก” พี่เดือนไอออกมาเมื่อตักไข่เจียวผมเข้าปาก สีหน้านี่แดงขึ้นชัดเจนมาก

“ผมไปเอาน้ำมาให้นะ” ผมเปิดประตูตู้เย็นเพื่อที่จะหยิบน้ำมารินใส่แก้ว แต่พี่เดือนกว่าเดินตามมากอดผมจากด้านหลังแทน “พี่เดือน ไปนั่งรอครับ”

“ทำไข่เจียวไหม้ไม่พอยังใส่พริกไทยจนกลิ่นแรงแสบจมูกแบบนี้ต้องทำโทษ”

“พี่...อุ๊บ!”

ไอ้พี่เดือนมันยัดไข่เจียวชิ้นโตเข้าปากผม!

“แค่ก!” โหย นี่ฝีมือกูเหรอวะเนี่ย “พี่เดือน!”

“ฮึฮึ กินน้ำเถอะ หน้าแดงหมดแล้ว” กลายเป็นพี่เดือนที่รินน้ำใส่แก้วให้ผมเสียอย่างนั้น

“ฮื่อ แกล้งผม”

“โอ๋ๆ ก็อยากแกล้งบ้างนี่นา นี่มื้อแรกที่พวกเราทำอาหารกินด้วยกันเลยนะ” พี่เดือนหันไปมองอาหารบนโต๊ะ

ความจริง..มันก็เป็นมื้อแรกอย่างที่พี่เดือนว่ามาที่พวกเราทำอาหารด้วยกัน ถึงจะทุลักทุเล พังไม่เป็นท่า แต่มันก็เป็นความทรงจำที่จำได้ไม่ลืมเลย รอยยิ้มที่เกิดขึ้นตอนอ่านหนังสือแล้วจะทำอะไรด้วยกัน ตอนที่หยิบวัตถุดิบออกมาด้วยกัน ตอนที่เตือนบอกอีกคนว่านั่นไม่ใช่วิธีทำตามที่หนังสือบอกเอาไว้...

ความทรงจำที่เตือนเราว่า ทั้งผมและพี่เดือนไม่ควรเข้าครัวน่ะนะ

“พังไม่เป็นท่าก็ช่างมัน สิ่งที่เราได้ทำร่วมกันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งนี่” พี่เดือนลูบหัวผมเบาๆแล้วดันให้ไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม “รีบทำลายหลักฐานเถอะ เดี๋ยวมีนากับพ่อแม่มาเจอซากเข้ามีโดนบ่นแน่ๆ”

“ก็ช่วยกันรับผิดชอบสิ”

จากนั้นก็หลุดหัวเราะทั้งคู่

 

ตอนนี้สองทุ่มแล้ว ครอบครัวผมก็ยังไม่กลับมา....

พี่เดือนกลับบ้านไปเมื่อช่วงหนึ่งทุ่ม และตอนนี้ผมก็กำลังเผชิญกับสิ่งที่เรียกว่าการอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว ความจริงผมก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอก แต่มันโหวงๆมากกว่า

อยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียวมันก็แอบหวั่นนะ...

นั่งหน้าคอมดูหนังไป หันหลังไปที่ประตูเป็นระยะเพราะกลัวว่าจะเป็นแบบในหนังฆาตกรรมที่เปิดเหลือเกิน ที่ว่ากำลังทำอะไรเพลินๆ จู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาฟาดหัวเลือดไหลแล้วผมต้องทิ้งไดอิ้งเมสเสจไว้อะ หลังจากนั้นก็จะมีคนเข้ามาทำคดีสืบสวนต่างๆ ตามจับคนร้ายบลาๆ

...คงไม่มีอะไรหรอก คิดมากไปเอง

ผมเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหยิบถุงขนมที่วางทิ้งเอาไว้ตั้งแต่กลางวันขึ้นมากิน แต่ผมได้ยินเสียงกุ่กกั่กมาจากบริเวณสวนหน้าบ้านก่อน ทำให้ผมต้องเดินไปดู

มีชายคนหนึ่งกำลังก้มๆเงยๆทำอะไรสักอย่างท่ามกลางความมืด แต่ผมรู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร สิ่งที่ผมแปลกใจก็คือเขาจะวนกลับมาทำไมกับพร้อมกับกล่องอะไรสักอย่างขนาดกลาง

เขาเริ่มเปิดกล่องนั้นออกมา ผูกเชือกกับต้นไม้สองต้นแล้วเอารูปอะไรมาหนีบกับไม้หนีบ เดินไปทางอื่นเหมือนจะไปเสียบอะไรสักอย่างที่ปลั๊กข้างๆบ้าน

ติ๊ง!

เสียงไลน์ดังขึ้นอย่างเบาๆ ดึงจุดสนใจให้ผมหยิบขึ้นมาอ่าน

 

พีรดล 20.35 pm

กุมภ์

พีรดล 20.36 pm

ลงมาชั้นล่างได้มั๊ยครับ?

 

ผมส่ายหัวให้กับความไม่เนียนของพี่เดือน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ออกจะน่าเอ็นดูดี

 

กุมภ์ 20.38 pm

ทำไมครับ?

พีรดล 20.38 pm

นะครับ

 

ผมแอบย่องไปที่ประตูหลังบ้านเพื่อที่จะเดินไปอีกทาง ไม่ยอมตกหลุมที่เขาวางเอาไว้หรอก เห็นทุกอย่างแล้วว่าจะเซอร์ไพรสผมน่ะ ดังนั้นผมต้องทำให้เขาเซอร์ไพรสกว่าเป็นเท่าตัวให้ได้

 

กุมภ์ 20.39 pm

ขอผมปิดคอมแป๊บ

 

ตอบกลับไปอย่างนั้น ที่จริงคือผมกำลังแอบมองพี่เดือนที่ยืนอ่านแชทผมอยู่ตังหาก พี่เดือนเสียบปลั๊กไฟประดับแล้ววางเอาไว้ตรงพื้นให้เกิดแสงนวลตา ส่วนเชือกที่ผูกไว้กับต้นไม้บริเวณรอบๆนั้นมีรูปผมถูกหนีบเอาไว้ ไม่สิ..เป็นรูปที่ผมเพิ่งถ่ายกับพี่เดือนเมื่อตอนกลางวันนี่นา

...ตรงพื้นที่ด้านหนึ่งมีดอกไม้ที่ผมชอบประดับไว้

ดอกลิลลี่สีขาว

หรือความหมายอีกอย่างที่ผมรู้แก่ใจอยู่แล้วก็คือ รู้สึกดีที่ได้รู้จักและอยู่ใกล้คุณ

อีกทั้งไหนจะตุ๊กตาปลาตัวใหญ่สีน้ำทะเลตัวนั้นอีก จะเอามาเข้าคู่กับตุ๊กตาที่พี่ให้มาเมื่อหลายเดือนก่อนรึยังไงกัน

ผมค่อยๆย่องไปข้างหลังพี่เดือนไม่ให้เขารู้ตัว แล้วถลาเข้ากอดให้จนเขาร้องตกใจเสียงดังลั่น

“....กุมภ์?”

“ที่ทำเนี่ยเพื่อผมรึยังไง?”

“....อืม พี่รีบไปอัดรูปให้เลยนะเนี่ย ไหนจะวนไปเอาไฟประดับมาอีก ดอกไม้ที่รีบไปเอาก่อนร้านปิดอีก” พี่เดือนหันกลับมาแล้วกอดผมเอาไว้ “เห็นแก่ความพยายามพี่รึยัง?”

“ยังเลย”

“ทำไมจะไม่เห็นหืม? ขี้ตู่นะเราน่ะ” พี่เดือนหัวเราะแล้วโยกหัวผมเบาๆ “เทอมหน้าพี่ก็ต้องไปสอบนู่นนี่เยอะแยะแล้ว เวลาที่เราอยู่ด้วยกันคงไม่ค่อยมี”

“อื้ม” ผมรู้ดี เพราะปีหน้าพี่เดือนก็ต้องเข้ามหาลัย และที่ผมมั่นใจก็คือพี่เดือนจะเข้าไปเรียนที่กรุงเทพ

“พี่เลยอยากขออย่างหนึ่งก่อนที่พี่จะลืม”

“ว่ามาสิครับ” ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาแล้วลูบเบาๆ รู้ดีว่าเขาจะขออะไร ถ้าไม่ใช่...

“เป็นแฟนกับพี่นะครับ”

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (19/10/2018 Ch.11 up)
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 20-10-2018 01:41:05

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (19/10/2018 Ch.11 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 20-10-2018 21:52:54

บทที่ 12

 

พีรดล นารีรัตน์ with Koompa Sirikun

In relationship…อยากโพสอย่างนี้นานแล้วล่ะ (:

 

“ไอ้แม่กุมภ์! มึงไปคบกับพี่เดือนตอนไหน! อะไร! ยังไง!”

อุ้มร้องโวยวายขึ้นท่ามกลางเตาเนื้อย่างหน้าบ้านผมซึ่งมีสมาชิกที่ร่วมวงเยอะพอควรได้แก่ตัวผมเอง นที ดิน อุ้ม น้องผม พี่เดือน และพี่ศึกที่มาได้ยังไงก็ไม่รู้ พอมันร้องอย่างนั้นออกมาคนอื่นที่อยู่ในวงก็หันมาทางผมกับพี่เดือนอย่างไม่ได้นัดหมาย ส่วนเจ้าตัวคนที่ออกปากขอคบก็ทำลายหน้าลอยตาคีบเนื้อลงจานผมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อย่าเงียบดิเฮ้ยไอ้เดือน! กูเพื่อนมึงนะ!” พี่ศึกรีบพุ่งเข้าไปหาพี่เดือนแล้วล้มลงไปฟัดกันบนพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เล่นเสื่อที่ปูเผื่อพื้นที่เอาไว้ยับตาม “บอกมาว่ามึงไปพรากน้องมาจากอ้อมอกพ่อแม่เขาตอนไหน!”

“เอ่อ....พี่นที เอาไงดีอะ...” อันนี้มีนาหันไปถามความเห็นจากหนุ่มแว่นเอ๋อๆ รู้จักกันแค่วันเดียวแต่ถูกชะตาตั้งแต่แรก

“ปล่อยไปเถอะ มีนากินหมูนี่ดีกว่า จะได้โตไวๆ”

“ผมโตแล้วนะ!” และนทีก็ชอบแหย่น้องผมด้วย

“มึงไม่ห้ามผัวมึงอะกุมภ์” ดินคีบหมูเข้าปากตัวเอง แล้วดูคำที่มันพูดมันจาสิครับ น่าตบปากให้ตะเกียบทิ่มดีมั๊ยเนี่ย

ผมยังไม่ได้เป็นเมียเขาสักหน่อย!

“ระวังปากมึงหน่อยไอ้ดิน เดี๋ยวโดน” ว่าจบก็สนใจรุ่นพี่สองคนที่ทะเลาะกันเป็นเด็ก “พี่เดือน พี่ศึกครับ เลิกทะเลาะกันแล้วมากินได้แล้วครับ”

“คร้าบบบบ” พี่ศึกเป็นฝ่ายละตัวออกมาจากพี่เดือนก่อน เขานั่งลงข้างๆดินแล้วกระซิบอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน

“กุมภ์...ป้อนหน่อย”

นั่นไง ผมว่าแล้วว่าพี่เดือนต้องเข้ามานัวเนียผม มีการเอาแก้มมาถูๆกับไหล่ผม อ้อนเป็นแมวเชียวนะ

“เดชะบุญตามากที่เห็นพ่อคนเก่งของโรงเรียนอ้อนเป็นลูกขนาดนี้ กูถ่ายไปส่งเพจคิ้วท์บอยดีมั๊ย?” พี่ศึกยกมือทาบอก สีหน้าตกใจแบบหลอกๆจนทั้งกลุ่มหัวเราะ

“คบกันได้สัปดาห์นึงแล้ว แต่เพิ่งโพสลงเฟส” อันนี้พี่เดือนเป็นฝ่ายพูดเอง ผมจึงทำแค่พยักหน้าไป “ตอนนี้โปรโมชั่นความหวาน”

“ผมจำได้ว่าพี่เดือนไม่ใช่คนแบบนี้นะ” นทีเลิกคิ้วขึ้นเรียกเสียงหัวเราะอีกครั้ง

“ลูกเอ๊ย คนมันมีความรัก อะไรๆก็เปลี่ยนไป”

“อ่อ...” มันดันไปเล่นกับอุ้มอีกนะ

“แล้วเป็นไงบ้างล่ะคบกัน” คำถามของพี่ศึกดังขึ้นท่ามกลางเสียงฉู่ฉ่าของหมูกระทะ

“ผมเล่าเองๆ” มีนายกมือขึ้นมา “ตอนพี่เดือนวางแผนขอพี่คบ เขาแอบเข้ามาคุยกับบ้านผมนะว่าจะทำยังไงดี ทีนี้พ่อผมเลยเสนอว่าให้ไปถ่ายรูปด้วยกันแล้วไปแอบอัดเอาไว้มาแขวน จัดพล็อบไฟสวยๆ เอาดอกไม้ที่พี่ชอบมาประดับตอนกลางคืน ที่ไม่อยู่บ้านวันนั้นก็เพราะเฝ้าสตูดิโอรอพี่เดือนเอารูปมาเนี่ยแหละ”

ผมรีบส่งสายตาค้อนให้พี่เดือนทันที ไปเกี๊ยมกันตอนไหนทำไมไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมยังเนียนอีก ยกเว้นตอนที่พี่เขาแอบจัดไฟนะ "พี่เดือน..."

“แฮะๆ...” เสียงเจื่อนลงทันทีเลยนะ “ก็ต้องขอความร่วมมือหน่อยสิ พี่ไม่เคยขอใครเป็นแฟนนะ”

“รู้สึกไม่ประทับใจเลย”

“ใครกันที่ตอนรับคำขอกลับร้องไห้”

“เขาเรียกว่าน้ำตาซึมหรอก!” ผมไล่ให้พี่เดือนกลับไปสนใจกับเนื้อบนเตาต่อ เพื่อนที่เหลือก็พากันนินทาเสียงดังว่าทำไมกลายเป็นผมที่สละโสดไปคนแรกซะงั้น

ผิดด้วยเหรอวะ

“จะว่าไปพี่เดือนจะเข้าคณะแพทย์ใช่ปะ? เรียนหนักหน่อยนะนั่น” ดินคีบหมูไหม้ๆลงจานอุ้ม ส่วนตัวเองก็นั่งเคี้ยวสามชั้นเกรียมกำลังพอดี “ไม่ค่อยมีเวลาด้วย”

“พี่คุยกับพ่อพี่แล้วว่าพี่จะสละสิทธินั่นไป”

“ทำไมอะพี่ เสียดายแทน”

“พี่เจอสิ่งที่พี่อยากเรียนแล้วน่ะสิ ต้องขอบคุณกุมภ์ที่คอยบ่นว่าพี่จับกล้องท่าประหลาดจนพี่หลงเสน่ห์ในการถ่ายรูป”

“หวานแปลกๆแหะ” พี่ศึกขมวดคิ้ว “แล้วคนที่บ่นอ่ะ หลงเสน่ห์ตอนไหน”

“ตั้งแต่แรกเห็น”

“เลี่ยนว่ะ / พี่นที ผมขอน้ำหน่อย หวานเกินไป / ทำไมผัวกุมภ์งานดีจังวะ / มึงป้ายยาพี่เขาแน่ๆ” เสียงโอดครวนดังมาพร้อมๆกัน ผมจับไม่ได้หรอกว่าใครพูดอะไรบ้าง แต่ที่รู้คือพี่เดือนคนข้างๆผมคนนี้อัพเกรดความหน้าหนาขึ้นมาอีกระดับแล้ว

พวกผมนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระไปอีกจนกระทั่งปาร์ตี้หมูกระทะกลางวันจบลง ก็ช่วยกันเก็บข้าวของไปล้างตามหน้าที่ที่แบ่งเอาไว้ นอกจากว่าวันนี้จะมาตั้งตี้หมูกระทะแล้ว พวกเรายังจะไปเที่ยวที่ห้างเพื่อช่วยเลือกซื้อของขวัญให้ครูที่นักเรียนเคารพเกษียณด้วย

ครูที่ว่าก็คือ ป๋าโป้ง เป็นครูฝ่ายปกครองที่ทำตัวเหมือนนักเลงคอยตามไล่นักเรียนที่หลบเรียนไปสูบบุหรี่หรือข้ามรั้วไปเล่นเกมทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา แกมีรถคู่ใจเป็นมอเตอร์ไซค์รุ่นพิเศษที่สามารถวาพ์บไปจับนักเรียนได้ทุกที่ทุกเวลาราวกับว่ามีนิมิตรู้ถึงแหล่งที่นักเรียนจะไปสุมหัวกัน

ป๋าโป้งเป็นครูที่เอ็นดูพี่เดือนมากกว่าคนอื่นเนื่องจากพี่เดือนมักจะอยู่ช่วยแกทำงานก่อนที่จะไปเรียนพิเศษตอนเรียนม.4 แล้วพอรุ่นผมมา ป๋าโป้งเมื่อรู้ว่าผมสนิทกับพี่เดือน ก็เอ็นดูผมราวกับว่าผมเป็นลูกอีกคน นี่เห็นว่าจะให้ผมไปลงชื่อสมัครประธานนักเรียนเพราะคิดว่าผมเป็นทาญาติอสูรพี่เดือนด้วย

ใจเย็นครับป๋า

 

“คิดว่าป๋าแกจะชอบอะไรอะ” อุ้มหยิบตุ๊กตาหมูคาวบอยขึ้นมา “ป๋าแกเหมือนคาวบอยดีนะ แต่กูไม่อยากให้เป็นหมูเพราะกลัวจะเป็นด่าทางอ้อม”

“ไม่รู้ว่าป๋าแกชอบอะไรแน่นอนที่สิคือเรื่องลำบาก”

“ของกินดีปะ แบบพวกอยู่ได้นานๆ”

“โห ของดองว่างั้น?”

“พวกที่อยู่ได้นานๆก็ไม่ได้มีแต่ของดองมั๊ย?”

ผม พี่เดือน อุ้มและดินมายืนเถียงกันตรงโซนตุ๊กตาผ้า ส่วนที่เหลือคือพี่ศึก นที และมีนาก็ไปดูพวกน้ำหอมสำหรับผู้ชายให้ป๋าโป้งโดยที่มีนาเป็นคนแนะนำ

ทางนั้นเลือกของผู้ใหญ่มากในขณะที่พวกผมเลือกของกระจุ๊กกระจิ๊ก...

“พี่ว่าซื้อเป็นผ้านวมหนาๆดีกว่านะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว คนอายุเยอะไม่สบายบ่อย”

“ผมก็ว่างั้น เดี๋ยวแยกกันไปดูนะ ตัดสินใจได้ค่อยมาบอกกันอีกที”

“ไปกับผัวมึงเลยไป ชิ้วๆ”

“ดิน...”

 

ผมเดินหนีจากสองตัวนั้นกับพี่เดือนซึ่งตอนนี้กำลังเลือกดูผ้านวมราคาหลักเกือบพันอย่างพิถีพิถัน แต่ละผืนมีคุณสมบัติไม่เหมือนกันยังไง อะไรยังไง เนื้อผ้าแบบไหนพี่เดือนบอกได้หมด ผมที่เวลาซื้อจะเลือกแค่ราคาถูกกับสีที่ชอบถึงขั้นยืนเหวอ

“ไม่ยักกะรู้ว่าจะซื้อผ้านวมต้องใช้ความรู้ด้วย”

พี่เดือนหัวเราะเบาแล้วหยิบผ้าสองผืนขึ้นมาให้ผมจับ “ผ้าแต่ละชนิดไม่เหมือนกัน เนื้อสัมผัสไม่เหมือน อย่างผืนนี้เหมาะกับผู้ใหญ่มากกว่า ส่วนอีกผืนก็เหมาะสำหรับคนที่นอนยาก ลองจับดูสิ” เนื้อต่างกันจริงๆด้วย “เรื่องพวกนี้มันละเอียดอ่อน ต้องค่อยๆศึกษา ตอนแรกๆพี่ก็งงเหมือนกุมภ์นั่นแหละ”

“แล้วตอนนี้พี่ใช้ผ้านวมแบบไหนอยู่ครับ?” อย่างพี่เดือนก็น่าจะเป็นแบบรักสุขภาพ

“พี่ใช้ผืนร้อยเก้าเก้าตลาดนัด”

คำตอบเล่นเอาผมอึ้งไปเลยเว้ย คือบอกคนอื่นดิบดีว่าผ้าแต่ละอย่างไม่เหมือนกัน ใช้ตามคนนอน แต่พี่แกกลับใช้ผืนร้อยเก้าเก้าไม่มีออฟชั่นพิเศษ “แล้วแนะนำคนอื่นซะดี”

“ก็แหม..พี่ก็ไม่อยากใช้เงินฟุ่มเฟือยขนาดนั้นนี่นา อีกอย่างพี่ก็ไม่ค่อยได้นอนด้วย จะเอาแบบแพงมาให้ทิ้งเงินเล่นทำไมกัน”

“ที่เลี้ยงผมเลี้ยงปานว่าจะไม่ได้เลี้ยง”

 “เพื่อกุมภ์ พี่พร้อมเปย์”

“เชอะ ถ้าพี่ทิ้งผมล่ะก็จะเสียใจ ผมมีแค่คนเดียวบนโลกนะ”

“ไม่ทิ้งหรอกน่า” พี่เดือนยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมอย่างที่ชอบทำ “พี่ไปเรียนมหาลัยแล้วก็อย่างอแงแล้วกัน”

“ผมไม่งอแงหรอกน่า ผมโตพอที่จะเข้าใจอะไรหลายอย่างนะ แล้วพี่ตั้งใจจะไปเข้าที่ไหนอะ?”

“ก็มอ----นั่นแหละ นิเทศมหาลัยนั้นดังนี่”

“พี่เดือนเลือกแค่ว่ามันเป็นมอดังไม่ได้นะครับ แต่ความจริงผมตั้งใจจะไปที่นั่นนะถ้าหัวผมถึง” มหาลัยที่ติดอันดับประเทศแบบนั้นการแข่งขันย่อมสูงเป็นธรรมดา “ยังไงก็พยายามไว้นะ”

“พี่รักกุมภ์ที่กุมภ์ใช้คำว่าพยายามแทนคำว่าสู้นี่แหละ” พี่เดือนก้มลงมากระซิบกับผม “แสดงว่าจะเข้าตามมากันให้ได้ใช่มั๊ย?”

“พูดอย่างนี้ท้าเหรอครับ? ได้เลย พี่คอยดูไว้นะ ถ้าผมไม่ได้เรียนมหาลัยเดียวกันกับพี่ ผมจะให้พี่ทำโทษอะไรก็ได้”

“อีกสองปีเลยนะ” ดูทำหน้าเสียใจ “พี่รอไม่ไหวหรอก”

“หวังอะไรแปลกๆแน่อย่างนี้” ผมเบะปากให้พี่เดือนแล้วหันไปมองผ้านวมต่อ “สีน้ำตาลอ่อนก็ดีนะครับ”

“พี่ก็คิดแบบนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะเอาแบบเพื่อสุขภาพหรือแบบสำหรับผู้ใหญ่นี่สิ”

“เป็นพี่ พี่เลือกแบบไหนครับ”

“ก็คงแบบเพื่อสุขภาพ”

“งั้นก็เอาแบบเพื่อสุขภาพ บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องซื้อตามความเหมาะสมขนาดนั้นก็ได้นะครับพี่เดือน ราคาก็ต่างกันไม่ถึงสามสิบ” ผมยกถุงผ้านวลสีน้ำตาลลายสก็อตไปที่เคาท์เตอร์ให้พนักงานคิดเงินโดยเงินที่หักนั้นมาจากบัตรพี่เดือนล้วนๆ “เดี๋ยวกลับบ้านไปผมหารนะ”

“อื้ม”

พี่เดือนไปเคยว่าผมเรื่องที่จะหารเงินซื้ออะไรร่วมกัน หนำซ้ำยังบอกว่าช่วยกันประหยัดก็ดี ผมยอมรับว่าตั้งแต่คบกันมาสัปดาห์หนึ่ง พี่เดือนก็เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เจอกันอย่างมาก เขาดูสดใสขึ้น ดูอารมณ์ดีตลอดเวลา และดูมีออร่ามากขึ้นกว่าเก่าอย่างชัดเจน ไม่ทำหน้าตายอีกต่อไป แต่เพราะไม่ทำหน้าตายนี่แหละที่เป็นปัญหา

‘แก คนนั้นหล่ออะ มากับน้องชายเหรอ?’

‘น่าจะใช่’

มีคนมองพี่เดือนมากขึ้น

เออออออออ ผมยอมรับแล้วก็ได้ว่าผมหึง ทั้งหึงทั้งหวงนั่นแหละ!

ผมไม่รอช้ารีบคว้าแขนพี่เดือนมาคล้องไว้ทันทีเมื่อเขารับถุงผ้านวมมาถือเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าผู้หญิงสองคนนั้น พวกเธอบ่นออกมาประมาณว่าเสียดายที่เป็นเกย์ แต่ก็แอบยิ้มให้กับพวกผม

ทางเจ้าตัวดูท่าทางจะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำว่าไปโปรยเสน่ห์เรี่ยราดน่ะ

“คิดยังไงถึงมาเดินคล้องแขน”

“มีผู้หญิงมองพี่?”

“อืม”

“หวงสินะ” ผมไม่เถียง พยักหน้าไปตรงๆ “ครับๆ หลังจากนี้พี่จะใส่แว่นตา จะทำผมยุ่งๆให้กลายเป็นไอ้เนิร์ดไปเลย”

“ทำสิครับ คนอื่นจะได้ไม่มอง” กล้าพูดแล้วกล้าทำมั๊ยล่ะ ผมอยากรู้แค่นั้น

แต่สิ่งที่พี่เดือนทำคือการเข้าห้องน้ำเพื่อไปถอดคอนเทคเลนส์แล้วเปลี่ยนเป็นแว่นตากรอบเหลี่ยม ขยี้ผมตัวเองที่แต่งมาอย่างดีให้ยุ่งหน่อยๆจนไม่ค่อยเด่นอย่างที่เคย

“พี่ดูเป็นเด็กแก่เรียนรึยัง?”

“ไม่ใช่เมื่อก่อนพี่ก็เป็นเหรอครับ?”

“แล้วใครกันที่บอกให้พี่ไปยกเลิกคลาสให้เกือบหมดน่ะ” พี่เดือนเก็บกล่องแว่นลงกระเป๋าตัวเอง เดินออกมาจากห้องน้ำกับผมแล้วเดินไปที่โซนน้ำหอมที่พี่ศึก นทีและมีนาอยู่ สามคนนั้นกำลังยืนดูน้ำหอมกลิ่นต่างๆจนกระทั่งหยิบขึ้นมาขวดนึงแล้วให้พี่ศึกไปจ่ายที่เคาท์เตอร์

นทีกับมีนายืนหัวเราะคิกคักอะไรไม่รู้อยู่สามนาทีได้ถึงค่อยรู้ตัวว่าพวกผมยืนอยู่ข้างหลัง

“อ้าว พี่เดือนทำไมไปเปลี่ยนลุค?” นทีถามขึ้นมา “อย่าบอกนะว่ามีคนหึงเรื่องพี่หน้าตาดีเลยบอกให้ไปแปลงโฉมเป็นเด็กเนิร์ด?”

“ถูก มีคนหวงพี่ไม่อยากให้คนอื่นมอง”

“มีแฟนแล้วขี้หึงนะเราน่ะ” นทีหยิบแก้มผมอย่างหยอกล้อ แต่พี่เดือนรีบเข้ามาปัดมือลูกพี่ลูกน้องตัวเองออกไป “พี่เดือนเองก็ไม่รู้ตัวใช่ปะว่าขี้หึงเหมือนกัน?”

“แก้มกุมภ์พี่หยิกได้แค่คนเดียวแล้ว”

“น่ารักกันจังเลยนะครับคู่นี้” มีนาหัวเราะกับนที ทำไมสองคนนี้ถึงเข้ากันจังวะ!

“เดี๋ยวมีนามีแฟนแล้วจะรู้เองว่าคนมีความรักมันเป็นยังไง”

“พูดเหมือนมึงมีแฟน”

“ถ้ามีก็ดี อยากได้คนที่ห่วงใยอยู่ข้างๆ ใครจะเอาเด็กเนิร์ดอย่างกูกัน”

“ถ้ามึงถอดแว่นแล้วแต่งหน้าแต่งผมให้ดีๆล่ะก็ มึงต้องมีผู้หญิงมาขอเบอร์อะ”

“คุยอะไรกันอยู่เหรอ อ่าวเดือน มึงแปลงร่างเป็นเด็กเรียนเหรอวะ เข้าดีว่ะ” พี่ศึกถือถุงน้ำหอมมา ท่าทางประคบประงมน่าดูเชียว (ก็ของแพง) “แล้วน้องอีกสองคนล่ะ?”

“ยืนเถียงกันเรื่องซื้อตุ๊กตาอยู่ครับ...นั่นไง มาแล้ว” ผมชี้ไปทางตรงข้าม อุ้มกับดินเดินถือถุงตุ๊กตามากันคนละตัว หน้านี่บูดมาเชียว “ทะเลาะอะไรกันมาอีก?”

“ก็เรื่องตุ๊กตานี่แหละ สรุปว่าให้คนละตัวไปเลย ซื้อโปรหนึ่งแถมหนึ่งเอา” ดินยักไหล่ “แล้วตัวที่หนึ่งแถมหนึ่งคือตุ๊กตาควาย”

“สัด นี่มันวัว มึงแยกไม่ออกรึยังไง?” อุ้มดึงตุ๊กตาผ้านิ่มออกมาจากถุง

เอ่อ..เพื่อนครับ นั่นมันกระทิง

“จะไปไหนกันต่อรึเปล่า หรือจะกลับเลย ไม่มีอะไรแล้วนี่” นทีพูดขึ้นมา อุ้มกับดินบอกว่าจะกลับด้วยกัน ส่วนพี่ศึกจะนั่งรถสายไปที่อื่นต่อ นทีไม่รู้จะไปไหนเลยจะอยู่กับพวกผมที่นี่อีกสักพัก

หลังจากที่แยกย้ายแล้ว พวกผมสี่คนก็มาเดินวนๆแถวโรงหนังหาหนังเรื่องที่อยากจะดูกัน แผ่นโปสเตอร์หนังที่ติดอยู่มีแต่น่าดูทั้งนั้น

“พี่จะไม่ยอมโดนกุมภ์หลอกเป็นครั้งที่สองหรอกว่าหนังเรื่องไหนเป็นยังไง”

“ชิ ผมอ่านรีวิวไม่ครบตังหาก”

“สองคนนั้นคุยอะไรกันงุ้งงิ้งครับ? มีนาเดินไปซื้อป็อบคอร์นแล้ว” นทีผายมือไปทางน้องผมที่วิ่งไปซื้อป๊อบคอร์นถังยักษ์มา...บอกไว้อย่างนึงนะว่าน้องผมกินเก่งมาก ถังนั้นกินคนเดียวยังหมดเลย “ดูเรื่องอะไรดี? จะได้ใช้บัตรลดให้”

“เลือกมาเถอะ ไม่รู้ว่าจะดูอะไรเหมือนกัน”

ผมตอบพอแล้วๆ ดึงพี่เดือนมานั่งรอ จำได้ว่าครั้งก่อนพี่เดือนก็มาดูหนังแล้วโรงมันก็มืดๆ พี่เดือนที่กลัวความมืดทำไมไม่มีเกรงอะไร

“ครั้งก่อนที่มาโรงหนังกับผมไม่ยักกะเห็นว่าพี่กลัวความมืด?”

“ถ้ามืดไม่สนิทก็อยู่ได้อยู่นะแบบในโรงหนัง แต่เอาจริงๆใจพี่มันก็หวิวไปบ้าง” พี่เดือนเลื่อนมือมาจับมือผมเอาไว้ “แต่ตอนนั้นพี่รู้สึกอบอุ่นพอรู้ว่ามีคนอยู่ด้วย...ยิ่งเป็นกุมภ์พี่ยิ่งรู้สึกดี”

“พูดเลี่ยนๆ เอาพี่เดือนคนเก่าคืนมานะ”

“โอ๊ย! อย่าหยิกท้องพี่สิ!”

“ไม่ได้หยิกท้อง กำลังเช็คอยู่ว่ามีพุงรึเปล่า ถ้ามีรีบลดเลย ไขมันสะสม”

“โลกนี้ไม่ได้มีสองคนนะครับ พี่เดือน พี่กุมภ์”

มีนายิ้มหน้าแป้นถือถังป๊อบคอร์นกับแก้วน้ำมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินกลับไปเอาป๊อบคอร์นมาให้อีกเซ็ต “อันนี้ของพวกพี่โดยเฉพาะ ถังนี้ผมแบ่งกับพี่นทีได้”

“พี่กลัวว่ามีนาจะแย่งนทีมันกินหมด”

“ไม่หรอก พี่นทีเองก็บอกว่ากินไม่เยอะ”

“อะ นี่บัตร” นทีวิ่งมายื่นบัตรให้ผมกับพี่เดือน ทำไมยื่นมาสองใบหว่า? “เข้าไปกันก่อน เดี๋ยวจะลงไปซื้อน้ำเปล่า ข้างบนแพงเกิน มีนาไปกันเถอะ”

ผมพยักหน้าให้สองคนนั้น พอพวกเขาเดินลงไปชั้นล่าง ผมกับพี่เดือนก็เดินเข้าโรงไปโดยที่ไม่ทันได้ดูบัตรแต่แรกว่ามันไม่ใช่ที่ธรรมดา

มันคือฮันนีมูนซีท...

แล้วป๊อบคอร์นก็เพิ่งมาสังเกตว่าเป็นเซ็ตคู่รัก...

“สองคนนั้นรวมหัวกันชัดๆ...” ผมพูดพลางกวาดป๊อบคอร์นเข้าปากอย่างหัวเสีย หนังที่เลือกมาก็เป็นหนังผี เหมือนหวังว่าจะให้ผมตกใจกระโดดเกาะพี่เดือนแน่ๆ

และขอโทษที่คิดผิด ทั้งผมและพี่เดือนเฉยๆมาก หนังเรื่องนี้เด็ดแค่ที่โผล่มาตุ้งแช่เท่านั้น

“เฉยๆมาก...”

“เอาเถอะน่า ช่วยไม่ได้นี่นา พวกเราโดนสองคนนั้นหลอกเอง” พี่เดือนปลอบใจผมทั้งๆที่พี่กัดปากสั่นเลยนะ

“พี่หนาวเหรอ?”

“พี่ไม่ชอบอากาศเย็นๆ...” เขาว่าพลางยกแขนขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้ “แล้วตรงนี้ก็ใต้แอร์พอดี”

“พี่เอาเสื้อผมไปสิ” ผมถอดเสื้อคลุมให้พี่เดือน แต่เขากลับส่ายหัวไม่รับ

“ใส่ไปเถอะ พี่พอทนได้อยู่”

“ดื้อจังเลยนะครับ เอาไปเถอะ”

“งั้นพี่ขอกอดกุมภ์แล้วกัน”

“ฮะ...เดี๋ยว!”

พี่เดือนดึงผมให้มานั่งตรงกลางระหว่างขา เอาคางมาซุกไหล่ผม แขนกอดรอบเอวแล้วกำชับให้แน่น “...อุ่มขึ้นเยอะเลย”

“พี่จงใจใช่รึเปล่าเนี่ย”

“ไม่ครับ พี่ขอกอดหน่อยนะเจ้าปลา..”

พี่เดือนไม่พูดอะไรต่ออีก สายตาจ้องไปที่จอหนัง ผมในตอนแรกที่เกรงตัวเพราะเขาก็เริ่มผ่อนคลายแล้วกลายเป็นเอนตัวพิงกับแผ่นอกไปในที่สุด

ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมรู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกิน

อ้อมกอดของคนที่รัก..ผมเชื่อแล้วล่ะว่ามันพิเศษขนาดไหน

มันเป็นเหมือนทั้งการปกป้อง การดูแล การปลอบโยนไปในครั้งเดียวกัน ผมได้กลิ่นน้ำหอมทะเลมาจากตัวของเขา มันเป็นกลิ่นเดิมเช่นทุกครั้ง แต่หลังจากนี้มันจะพิเศษขึ้น และผมก็อยากจะรับรู้ถึงสัมผัสของกลิ่นนี้ไปอีกนาน

ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตผมกับพี่เดือนจะเลิกกันตอนไหน ดังนั้นแล้วผมต้องเก็บรักษาความทรงจำดีๆเอาไว้ให้เยอะที่สุด แม้จะต้องเตรียมใจไว้บ้างส่วนว่าความทรงจำพวกนี้สามารถทำให้เราเจ็บปวดได้เมื่อไม่มีเขาอยู่ข้างๆก็ตาม

 

“นที มึงหลอกกู”

“แค่ช่วยรึเปล่า โอ๋ๆ แม่ไม่โกธรนะ” นทียิ้มแห้งๆให้หลังจากที่ผมกับพี่เดือนเดินออกมาจากโรง นทีกับมีนาก็เดินออกมาจากโรงหนังที่ฉายการ์ตูนพอดี

แม่งพากันไปดูการ์ตูน ส่วนกูดูหนังผี เอาสมองส่วนไหนคิด

“แล้วเป็นยังไงบ้าง มีกุ๊กกิ๊กอะไรรึเปล่า..อย่างมึงตกใจผีแม่ชีแล้วกระโดดไปกอดพี่เดือนอะ” นทีกระซิบกับผม ผมจึงต้องดีดหน้าผากของตัวสูงให้ร้องโอ๊ยเสียงดังลั่นล็อบบี้โรงหนัง เรียกสายตาคนมามอง

“ไม่มีหรอก ไร้สาระ มึงกลับบ้านกลับช่องได้แล้ว กูก็จะกลับแล้วเนี่ย”

ไม่ใช่ไม่มีอะไร แต่ผมไม่อยากบอกเฉยๆเท่านั้น

ขอเก็บเป็นแค่ความลับของผมกับพี่เดือนสองคนเถอะนะ (:

 

และผมขอไทม์สคิปหน่อยนะครับ

ตอนนี้เปิดเทอมสองแล้ว...

ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เพียงแค่ว่างานกีฬาสีถูกเลื่อนมาเร็วกว่าที่คิด เดือนหน้าต้องจัดแล้ว พี่ศึกแกเลยคึกรีบซ้อมเชียร์ตั้งแต่แรก แถมยังใส่ชื่อคฑากรชายเป็นไอ้แม่น้ำจนมันร้องโวยวายไล่ตีพี่ศึกไปทั่วห้อง นอกจากว่านทีจะได้เป็นคฑากรชายแล้ว อุ้มกับดินยังลงแข่งอีสปอร์ตด้วย ผมว่าคนดูต้องเยอะมากพอตัว

ส่วนผมกับพี่เดือนก็โดนจับไปเป็นพิธีกรเปิดงานกับปิดงานเช่นเคย...

ผมไม่เข้าใจเอาคนอื่นไม่ได้เลยรึยังไงวะ?!

 

BM Cuteboi

ยืนยันแล้วค่าว่างานกีฬาสีโรงเรียนปีนี้เป็นพี่เดือนน้องกุมภ์ที่ขึ้นเป็นพิธีกร งานนี้จะมีโมเม้นท์อะไรหวานๆรึเปล่านะหลังจากประกาศตัวคบกัน ตื่นเต้นๆ

กาลาเมต้า หรือเมต้ากาลา : แงงง คู่นี้เขารักกันดีมากค่ะ แจกโปรหวานไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง สู้นะคะ เป็นกำลังใจให้

ทิพธัญญา โพธิ์เงิน : รอดูโมเม้นท์บนเวทีค่ะ ฮือออออออ

 

อย่างว่า ทุกคนเริ่มมีทัศนะที่ดีขึ้นกับพี่เดือนแล้วก็ให้กำลังใจกัน แม้ว่าบางคนจะต่อต้านไปแล้วก็ตาม ทุกคนก็จะช่วยกันออกตัวปกป้องพี่เดือนบอกว่าพี่เดือนไม่ได้ผิดที่เขาเป็นแบบนี้

นอกจากว่าจะมีงานกีฬาสีที่เข้ามาใกล้แล้ว งานโอเพ่นเฮาส์ก็จะขยับเข้ามาเช่นกัน ซึ่งงานนี้แตกต่างจากงานที่จัดขึ้นจากเทอมหนึ่งอย่างชัดเจน พวกเราสามารถตั้งซุ้มอะไร ที่ไหนก็ได้ สามารถตั้งเวทีเล็กๆร้องเพลงทำกิจกรรมได้ถ้ามันสามารถเรียกนักเรียนชั้นมัธยมต้นเข้ามาที่นี่ ห้องผมจึงตกลงกันว่าจะจัดซุ้มปาลูกโป่งแลกของรางวัลสำหรับการเรียนเช่นหนังสือเตรียมสอบ หรือเอกสารการเรียนข้อสอบเก่าๆที่ไปขออนุญาตเผยแพร่จากทางครูมาแล้ว

ฟังดูน่าสนุกดีนะ แต่ตอนนี้กำลังมีปัญหาเรื่องสถานที่ที่จะจัดนี่แหละ ที่กว้างๆก็ไม่มีคนเดิน ส่วนที่ที่มีคนเดินก็มีคนจองไปหมดเสียแล้ว

จองที่เร็วกันไปไหน

แต่ในที่สุดพวกเราก็สามารถสรุปกันได้ว่าจะจัดกันที่ห้องตัวเอง เวลาเก็บเศษลูกโป่งจะได้ง่ายๆหน่อย

ห้องพี่เดือนปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน ดังนั้นจะทำเป็นซุ้มถ่ายภาพ โดยตากล้องไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นพี่เดือนที่ตลอดปิดเทอมมาฝึกฝีมือถ่ายกับผมนี่แหละ ผมก็นึกว่าพี่เดือนจะเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบเข้าที่นู่นที่นี่เหมือนคนอื่น แต่พอไปถามพี่ศึก พี่ศึกก็บอกว่า..

‘ไอ้เดือนมันไม่ต้องไปอ่านอะไรแล้ว เก่งพอ แค่ยื่นใบเกรดเขาก็รับมันเข้าแล้วมั๊ง’

...ก็จริงอย่างที่พี่ศึกว่า ก่อนเปิดเทอมได้สองวันยังส่งรูปใบเกรดมาให้ดูอยู่เลย

คนบ้าอะไรได้เกรดสี่ทุกวิชา อมนุษย์ชัดๆ

เพิ่งจะเห็นความเทพของแฟนตัวเองก็วันนี้ แต่ผมเองก็ทำได้ไม่เลวยกเว้นวิชาคหกรรมที่ห่วยยิ่งกว่าห่วย พี่เดือนเองก็ปลอบใจอยู่ว่าขึ้นม.5ก็ไม่เจอแล้ว

แต่ถ้าขึ้นม.5 ผมก็จะไม่เจอกับพี่เดือนเช่นกัน..

พอมาคิดจริงๆแล้วก็แอบเหงาๆ ซึ่งยังไงผมก็ต้องทนให้ได้ พี่เขาไปเรียน สมัยนี้ไม่ได้ติดต่อยากอะไร อยากจะคอลตอนไหนก็ได้ยกเว้นตอนเรียนกับตอนนอน ผมแอบเป็นกังวลเหมือนกันว่าพี่เดือนจะงอแงรึเปล่าเพราะรายนั้นตั้งแต่คบกันก็งอแงเสียเหลือเกิน

“ไอ้กุมภ์! แย่แล้วว่ะ!”

“เกิดอะไรขึ้น?” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นมาหาผมช่วงเย็นขณะที่รอรถสายกลับบ้าน พี่เดือนยังคงมีเรียนพิเศษเหมือนเดิมจึงไม่ว่าอะไรและไม่โกธรที่เขาไปส่งไม่ได้ ผมไม่ใช่คนงี่เง่าเอาแต่ใจ

“มีคนจากโรงเรียนอื่นบุกเข้ามาตีกันที่สนามฟุตบอล แล้วทีนี้พี่เดือนกำลังเดินผ่านแถวนั้นพอดีเลยโดนลูกหลงไปด้วย! มึงรีบไปดูพี่เขาดิเฮ้ย!”

ผมไม่รอให้เพื่อนพูดจบขาผมก็ก้าวไปอัตโนมัติ ขึ้นชื่อว่ามีคนมาตีกันย่อมมีคนเจ็บ และพอเพื่อนบอกว่าพี่เดือนเป็นคนเจ็บด้วยแล้วใจผมก็หล่นไปอยู่ตาตุ่มพอดี

เมื่อผมวิ่งมาถึงสนาม ผมก็เห็นกลุ่มเด็กเกเรกำลังต่อยกับกลุ่มเด็กจากอีกโรงเรียนหนึ่งอย่างเอาตาย บริเวณรอบๆมีนักเรียนรุมดูคอยห้ามแต่ไม่กล้าทำอะไร ป๋าโป้งพยายามจับพวกเขาแยกกันแต่ด้วยความที่แกมีคนเดียวก็ทำอะไรไม่ได้

พี่เดือนล่ะ

พี่เดือนอยู่ไหน?

“นั่นน้องกุมภ์นี่นา! น้องกุมภ์ เดือนอยู่นี่!”

เสียงผู้หญิงที่ผมพอจะคุ้นๆดังขึ้น ผมหันไปทางขวาแล้วเจอกับพี่เมย์กับคนอื่นที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้องยืนรุมกันอยู่ พี่เมย์กวั่กมือเรียกให้ผมเข้าไปดูคนที่กำลังนั่งอยู่กับพื้น

อย่างแรกที่ผมเห็นก็คือเลือด..

เลือดเต็มเสื้อนักเรียนสีขาวของพี่เดือน...

 

 

 

 

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (20/10/2018 Ch.12 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 26-10-2018 22:18:11

บทที่ 13

 

“...สรุปว่าพี่เข้าไปช่วยนักเรียนที่เป็นลูกหลงในกลุ่มนั้นจนโดนลูกหลงไปด้วย? ทำไมพี่ทำแบบนี้วะ ผมเป็นห่วงนะเว้ย” ผมดุพี่เดือนไปหลังจากที่พากันลากคนเก่งของโรงเรียนเข้าโรงพยาบาล ไอ้เลือดที่ว่านี่คือเลือดของนักเรียนรุ่นพี่ม.5 ที่ดันเป็นลูกหลง พี่เดือนก็ทำตัวห้าววิ่งเข้าไปช่วยไม่ดูตาม้าตาเรือจนคนจากโรงเรียนอื่นคิดว่าพี่เดือนแกก็เป็นพวกที่มารุมตีด้วยจนโดนฟาดเข้าที่หัวสลบไป

ตอนเห็นพี่เดือนหลับตาอยู่ท่ามกลางเพื่อนที่ทำสายตาเป็นห่วงผมก็แทบจะสติแตก กดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลมารับทั้งเขาและรุ่นพี่อีกคนไม่ทัน พอรถพยาบาลมา รถตำรวจก็มาตามด้วยเพราะมีคนเรียนมาพร้อมกัน เรื่องเลยจบอยู่ที่นักเรียนกลุ่มนั้นถูกนำไปที่สน.พูดคุยกับผู้ปกครองและดำเนินการตามความเหมาะสม

“พี่ขอโทษ พี่เองก็ไม่ทันได้คิด”

“ไอ้ห่าเดือน มึงทำหัวใจกูแทบวายตาย” พี่ศึกที่นั่งอยู่ข้างๆกันบนเพื่อนตัวเอง ถัดไปอีกเป็นพี่เมย์ที่กำลังผสมน้ำแดงให้พี่เดือน

นอกจากนั้นยังมีนทีที่รีบขี่มอเตอร์ไซค์หนีจากที่เรียนพิเศษมาดูญาติตัวเองพร้อมกับน้ำหูน้ำตาไหลมายิ่งกว่าผมที่เป็นแฟนเขาเสียอีก ไอ้นี่จิตโคตรอ่อน แต่ผมก็ว่าอะไรไม่ได้ในเมื่อเป็นใครก็ใจเสียถ้าเห็นอย่างนี้

“ยังโชคดีนะที่สมองพี่ไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรมาก แตกนิดเดียว” นทีพูดพร้อมกับสะอื้นไปด้วย “แม่งเอ๊ย ถ้าพี่เป็นอะไรไป ไอ้กุมภ์คงได้ร้องไห้เสียใจคนเดียวแน่ๆ”

“พี่ตายยากน่า...ขอโทษจริงๆนะที่ทำให้เป็นห่วง แล้วน้องม.5 คนนั้นล่ะเมย์?”

“น้องเขาดีแล้ว โดนแทงที่แขนแต่ไม่สาหัสมาก น้องเขายังฝากมาบอกเลยว่าขอโทษเดือน” พี่เมย์ว่าไปแล้วก็ยื่นแก้วน้ำแดงให้พี่เดือน...เอ่อ...เรียกว่าตอนนี้กลอกปากดีกว่า พี่เมย์กลอกน้ำแดงเข้าปากพี่เดือนจนพี่เขาเกือบสำลักน้ำ พี่ศึกเลยว่าเข้าไปใหญ่บอกหน้าที่นี้ให้แฟนอย่างผมทำ

ไอ้เราก็นึกว่าจะหวังดี...นี่มันแซวทางอ้อมชัดๆ

“แล้วนี่มึงจะขับรถกลับไหวรึเปล่านี่ ยังมึนอยู่มั๊ย?”

“นิดๆ เดี๋ยวโทรให้พ่อมารับ” พี่เดือนหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา แต่ไม่ทันได้กดออกก็มีเสียงคนเคาะประตูห้องทำแผลเข้ามาเสียก่อน

“เดือน..ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย?”

“พ่อ...”

ชายตรงหน้าที่พี่เดือนเรียกคือพ่อเลี้ยงของพี่เดือนยังงั้นเหรอ? เขาหันมาทางผมแล้วยกยิ้มให้ พวกผมทั้งกลุ่มจึงยกมือไหว้ตามมารยาท

“อ่า...ไม่เป็นอะไรมากนะ พอดีว่าที่โรงเรียนแจ้งมาว่าเดือนเข้าโรงพยาบาล”

“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ เอ่อ...พ่อครับ นี่คือกุมภ์”

“แฟนเดือนที่พูดถึง หน้าตาน่ารักดีนี่นา” คือ...ผมไม่อยากให้คนเรียกผมว่าน่ารักเท่าไหร่นะครับ มันจั๊กจี้ “ขอโทษนะที่ทำให้ต้องมาลำบากเฝ้าให้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมตกใจแทบตายตอนที่เห็นพี่เดือนเลือดอาบเสื้อ”

“แล้วแม่...”

“รตาไม่อยู่บ้าน ไม่รู้ว่าไปไหน” พ่อเลี้ยงพี่เดือนส่ายหัว “เดี๋ยวกลับมาก็จะถามอยู่ เดือนไปถามอะไรรตาเขาคงไม่ตอบ”

พี่เดือนหน้าเจื่อนลงไป ถ้าจำไม่ผิดถึงพี่เดือนจะเคลียร์กับพ่อตัวเองแล้ว แต่กับแม่สถานการณ์ยังไม่ดีขึ้นเลยสักนิด เขาบอกว่าเหมือนแม่พยายามหลบหน้าแล้วออกไปจากบ้านทุกครั้งที่พี่เดือนอยากจะคุยด้วย ส่วนฝ่ายพ่อก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อพูดถึงเรื่องที่พี่เดือนเป็นเกย์ไปก็ปฏิเสธไม่ยอมรับฟัง

ผมกลัวว่าปัญหาระหว่างพี่เดือนกับแม่ตัวเองจะใหญ่มากกว่านี้

“รถยังอยู่ที่โรงเรียนใช่มั๊ย? จอดไว้นั่นแหละ มียามเฝ้าให้ทั้งคืน เดี๋ยวพ่อจะพากลับ”

“ครับ”

“คนอื่นกลับกันยังไงเหรอ?”

“ผมขี่มอเตอร์ไซค์มาเองครับ ส่วนพี่ศึกบ้านอยู่ทางผ่านบ้านผมก็จะไปส่งด้วยเลย” นทีเป็นคนตอบ

“หนูมีพ่อแม่มารับค่ะ” พี่เมย์รับต่อด้วยสีหน้าแจ่มใส “แต่พอดีว่าแฟนเดือนยังไม่มีรถ จะกลับรถสายตอนนี้ก็หมดแล้ว”

“เดี๋ยวผมโทรเรียกให้ที่บ้านมารับก็ได้ครับพี่เมย์” ผมไลน์ไปบอกแล้วว่าจะกลับช้าหน่อยเพราะจะเฝ้าพี่เดือนไม่เกินสองทุ่ม ตอนแรกจะให้นทีมันไปส่ง แต่พอบอกว่าจะไปส่งพี่ศึกอยู่แล้วก็ไม่อยากซ้อนสามตอนกลางคืนสักเท่าไหร่ “ไม่อยากรบกวนคนอื่น”

“ให้พ่อไปส่งก็ได้” พ่อเลี้ยงพี่เดือนเสนอขึ้นมา “เดือนพูดบ่อยๆว่าแวะส่งน้องทุกครั้งที่มีวันเรียนพิเศษตรงกัน”

“จะดีเหรอครับ?”

“ไปเถอะ พ่อก็อยากได้ยินสิ่งที่ลูกคิดถ้าพูดถึงเดือนเหมือนกัน” เขาหัวเราะขึ้นมา “ตั้งแต่ได้มาพูดกันตรงๆก็ยอมรับนะว่าเสียใจที่ทำแบบนั้นกับลูกได้ลงคอ”

“พ่อ....” พี่เดือนทำเสียงอ่อย คงไม่อยากให้ผมเผาแน่ๆ

เสียใจด้วย เพราะผมจะเผาให้หมดเปลือกเลย

 

“พี่เดือนกลัวความมืดครับ กลัวถึงขั้นว่าถ้าไม่เปิดไฟหัวเตียงนอนก็จะจิตตก”

“พ่อไม่เคยรู้เลย มิน่าล่ะถึงซื้อไฟหัวเตียงเข้าบ้าน”

“แล้วก็พี่เดือนไม่ชอบกินปลาหมึกครับ สั่งอาหารทะเลไม่ใส่กุ้ง แต่ก็ลืมบอกว่าไม่ใส่หมึกทุกครั้งจนผมสงสัยว่าทำไมไม่สั่งผัดหอยกับปลาไปเลย”

“งั้นเหรอ พ่อจะเล่าให้ฟังว่าตอนที่เปิดใจกันใหม่ๆ เดือนเขาพูดถึงลูกไม่หยุดเลย...” พ่อเลี้ยงพี่เดือนเรียกผมว่าลูกจนผมคิดว่าผมเป็นลูกคนที่สามของครอบครัวนี้ไปเสียแล้ว เขาบอกว่าพี่เดือนมีน้องนอกสายเลือดอีกคนชื่อว่าหนึ่ง อยู่ชั้นม.1 ซึ่งเป็นลูกติดมาจากเขาก่อนที่จะหย่าและมาเจอกับแม่พี่เดือน ปัจจุบันหนึ่งก็พยายามเรียนเอาเป็นเอาตายเหมือนพี่เดือนคนที่สอง พอพ่อเลี้ยง---ไม่สิ เรียกพ่อเฉยๆดีกว่า พอพ่อพี่เดือนรู้ว่าลูกๆกำลังเหนื่อยมากแค่ไหน เขาก็พาไปยกเลิกที่เรียนหลายที่จนแม่ไม่พอใจ กลายเป็นว่าไม่ยอมคุยกับลูกคนไหนสักคน

พ่อพี่เดือนยังบอกเลยว่าแม่พี่เดือนเป็นคนที่ไม่เปิดใจรับอะไรง่ายๆ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางซึ่งเขาก็ยอมมาตลอดจนกระทั่งเวลานี้

แถมยังสารภาพว่าเคยชอบผู้ชายคนหนึ่ง แต่เพราะเกือบจะถูกกระทำชำเลา เขาจึงฝังใจไม่กล้ากลับไปชอบอีก และเขาก็กลัวว่าพี่เดือนจะเจอแบบนั้นด้วยเลยไม่อยากจะให้คบกับผู้ชาย...ความจริงคือสมัยนี้ผู้หญิงก็รุมโทรมเขาได้ครับพ่อ...

“จะว่าไปแล้วเดือนตัดสินใจได้รึยังว่าจะเข้ามหาลัยไหน?”

“ตัดสินใจแล้วครับ จะลองยื่นพอร์ตไปให้เขาดูก่อน ถ้าไม่ได้ผมค่อยไปสอบแข่งเอา”

“อย่างพี่คงไม่ต้องทำอะไรมากมายหรอกครับ แค่นั่งก็ชนะไปครึ่งแล้ว” ผมว่าพลางกลั้วหัวเราะ พี่เดือนทำแต่ยิ้มบางๆแล้วหลับตาลงนอน “พี่จะนอนก็นอนไป รู้ว่าปวดหัว”

“นอนไปเถอะ เดี๋ยวถึงบ้านน้องแล้วพ่อจะบอก” พ่อพูดแบบนั้น ผมก็ไม่เถียง “แล้วตอนนี้ลูกตั้งใจจะต่ออะไรเหรอ?”

“ผมจะต่อนิเทศครับ ศิลปถ่ายภาพ”

“ชอบถ่ายงั้นเหรอ? ช่วงนี้พ่อก็เห็นเดือนเขาหยิบกล้องออกมาถ่ายนู่นนี่ตรงสวนข้างบ้านบ่อยๆ”

“สงสัยติดเชื้อจากผมน่ะครับ เขาเคยบอกไว้ครั้งหนึ่งว่าไม่รู้ว่าชอบอะไรจนผมลองให้เขาจับกล้องดู ไม่คิดว่าจะเดินสายเดียวกันกับผม”

“ก็ดีแล้วล่ะ ยังดีกว่าไปเหลวในอนาคต มันไม่แน่ไม่นอนหรอก” พ่อพี่เดือนตบไฟเลี้ยวเข้าถนนหน้าบ้านผม “อีกสักสิบปี พ่อก็อาจจะกลายเป็นตาลุงนั่งเล่นหุ้นดูโทรทัศน์ไปวันๆหรือไปนั่งขายของชำหน้าบ้านตัวเองแทนที่จะมานั่งบริหารธุรกิจครอบครัวอย่างนี้”

“ขอเสียมารยาทนะครับ ที่บ้านนี่ทำธุรกิจอะไรครับ?”

“ฝั่งพ่อทำโรงแรมสี่ดาวสามที่ กรุงเทพที่หนึ่ง อุบลอีกสอง มีปั้มน้ำมันอีกหนึ่ง ส่วนทางรตาเป็นโรงพยาบาลเอกชน”

ผมพยักหน้าให้กับความรู้ใหม่ สรุปแล้วก็คือรวยทั้งฝั่งพ่อและแม่ ไม่แปลกที่แม่พี่เดือนอยากจะให้พี่เดือนเรียนหมอ

“ถึงเดือนจะเลือกเส้นทางไหน สุดท้ายก็ต้องกลับมาบริหารธุรกิจครอบครัวอยู่ดี พ่อตั้งใจจะให้เขาเรียนอะไรก็ได้ตอนปริญญาตรี แล้วไปเรียนบริหารเอาตอนจะต่อโท”

“แล้วพี่เดือนจะเลือกบริหารอะไรล่ะครับระหว่างของพ่อกับของแม่?”

“ตามใจเลยดีกว่า แต่ถ้าเดือนจะบริหารโรงพยาบาลต่อก็ลำบากหน่อยล่ะนะ” พ่อพี่เดือนจอดรถหน้าบ้านของผม “ช่วยๆดูให้หน่อย พ่อทำร้ายเขามาตั้งแต่เด็กๆกลัวว่าสภาพจิตใจจะยังรักษาไม่ดีพอ ยิ่งรตาไม่ฟังความคิดของเดือนแล้วพ่อก็กลัวเขาจะคิดมากจนเครียดไม่ทำอะไรเลย ลูกเป็นแฟนเขาก็ดูแลเขาให้ดีนะ อย่าให้พ่อผิดหวัง อย่าหลอกพ่อมาลูกมาเพื่อเอาผลประโยชน์แล้วจากไป”

“ผมไม่ใช่คนประเภทนั้นหรอกครับ และผมตั้งใจจะช่วยพี่เดือนแต่แรกอยู่แล้ว ...ไม่ต้องปลุกพี่เดือนเขาหรอก นานๆทีเขาถึงหลับสบายแบบนี้” พี่เดือนกำลังนอนซบไหล่ผมอยู่ ท่าทางจะหลับสบายมากเสียด้วย “ผมกับพี่เขาวิดีโอคอลคุยกันบ่อย พี่เดือนมีหลายรอบเหมือนกันที่หลับคาโต๊ะหนังสือเพราะเหนื่อยจัดไปเลย เขาพยายามมากที่จะทำให้ทั้งพ่อและแม่เห็นคุณค่าของเขานะครับ”

“ยิ่งลูกพูดแบบนี้พ่อยิ่งเสียใจ” พ่อพี่เดือนถอนหายใจแล้วปลดล็อกประตูให้ “พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเองได้ใช่มั๊ย พ่อว่าจะให้เดือนพักอยู่บ้านก่อน”

“โอ๊ยยย สบายมากครับ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง” ผมยกมือไหว้พ่อพี่เดือนแล้วลงจากรถ รอให้เขาขับออกไปจนไม่เห็นก่อนค่อยเข้าบ้าน

 

“พี่เดือนไม่มาโรงเรียนเหรอวะ?”

“อื้อ พ่อพี่เขาบอกว่าจะให้พี่เดือนนอนพักไปก่อน ขืนมาทั้งๆที่ปวดหัวปวดตัวแบบนั้นจะน็อคกลางห้องเอา” ผมครางตอบรับดินกลางโรงอาหาร เพื่อนอีกสองคนกำลังไปซื้อน้ำส่วนพวกผมจะคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก “เมื่อวานมีโรงเรียนอื่นเข้ามาตีกันได้ยังไงเนี่ยแหละที่สงสัย”

“เห็นเขาพูดกันมาว่ากลุ่มที่ตีกันไปมีปัญหาอะไรกับโรงเรียนนั้น...อาจจะเป็นเรื่องเจ้าถิ่นแบบในละครก็ได้มั๊ง”

“โคตรนักเลง”

“ก็ในกลุ่มโรงเรียนที่เข้ามาบุกเราน่ะมีหัวหน้านักเลงอยู่ด้วยไง กูไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมถึงตีกันเก๊งงงเก่ง” ดินคีบหมูมาให้ผม “วันหลังมึงเตือนแฟนมึงด้วยว่าอย่าเข้าไปช่วยถ้าตัวเองไม่ใช่สายบวกชาวบ้าน เห็นมั๊ยว่าโดนลูกหลงเลย”

“เออๆ”

“ฮัลโหล พวกพี่นั่งด้วยได้มั๊ย?”

“อ้าว พี่ศึก พี่เมย์ หวัดดีครับ” นทีกับอุ้มเดินมาที่โต๊ะพอดีจึงทักทายรุ่นพี่ทั้งสองไป

“เดือนไม่มาโรงเรียนครั้งแรกในรอบสามปี พี่รู้สึกว่าโลกนี้ต้องถล่มอะ” พี่ศึกตักข้าวเข้าปาก “ตลอดสามปีมานี้ไม่ว่าน้ำจะท่วม พายุจะเข้า หรือเจ้าตัวจะไม่สบายอะไรยังไงก็ต้องกระเสือกกระสนมา กุมภ์ได้พูดอะไรให้เจ้าตัวนอนอยู่บ้านรึเปล่าเนี่ย?”

“ไม่นี่ครับ พ่อพี่เขาบอกว่าจะให้พี่เดือนนอนพัก”

“มีเชื่อฟังเว้ยเดี๋ยวนี้ ดีแล้วๆ มันสมควรจะพักบ้าง” พี่ศึกไม่ได้พูดอะไรต่อ พวกเรานั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆจนหมดเวลาพักแล้วค่อยแยกย้าย

“อ้อ ก่อนไปพี่มีเอกสารจะให้ เดี๋ยวจะมีเลือกคณะกรรมการนักเรียนชุดใหม่แล้วหลายคนอยากให้กุมภ์ลงน่ะ” พี่เมย์ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ มันเป็นเอกสารรายละเอียดเกี่ยวกับการลงสมัครคณะประธานนักเรียนปีล่าสุดซึ่งผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

“ผมไม่ลงได้มั๊ยพี่?”

“แล้วแต่เลย ไม่ได้บังคับ แต่หลายคนก็อยากเห็นว่าแฟนคนเก่งของโรงเรียนสามารถทำหน้าที่นี้ได้มั๊ยนี่แหละ” พี่เมย์หัวเราะ “พี่ว่าพวกเขาคงสบประมาทว่ากุมภ์เป็นคนที่ไม่คู่ควรพอที่จะยืนข้างๆเดือนเขา ก็เล่นมีแฟนเก่งขนาดนั้น คนที่อวยก็อยากให้เขามีแฟนเก่งๆเหมือนเจ้าตัวนั่นแหละ”

“ง่ายๆคือจะไม่ยอมรับถ้าไม่ใช่คนเก่งพอ?” พี่ศึกเลิกคิ้ว “ตรรกะป่วยๆ”

“เราก็ว่าอย่างนั้น ยังไงก็ลองคิดดูก่อนแล้วกันนะ เสียงนกเสียงกาก็อย่าไปฟังเลย”

“ขอบคุณครับ”

พี่ศึกกับพี่เมย์เดินจากไปส่วนพวกผมก็ลากสังขารเข้าห้องตัวเอง

“แล้วมึงจะลงมั๊ยวะ?”

คำถามนี้เป็นของอุ้ม

“ไม่ล่ะ ใครอยากจะเลือกเด็กม.4 มาเป็นประธานนักเรียนกัน อีกอย่างจะสบประมาทก็ทำไปเถอะ กูไม่สนใจอยู่แล้ว” ผมยัดกระดาษลงใต้โต๊ะ “ปีหน้าค่อยคิดอีกทีก็ได้”

“อืม”

หลังจากนั้นพวกผมก็ต้องโอดครวนกับการสอบกะทันหันของวิชาคณิตศาสตร์ ผมถามจริงเถอะว่าใครเป็นคนอัดวิชาคณิตศาสตร์เพิ่มเติมเข้ามากัน โคตรงง

 

ตอนเย็นมาผมก็กลับบ้านทันทีเพื่อทำการบ้านที่ต้องส่งในวันถัดไป แต่คราวนี้ผมถามพี่เดือนไม่ได้เพราะผมไม่อยากไปรบกวนเขา

ผมเปิดเพลงฟังไปพลางกับค่อยๆแก้โจทย์ ถามว่าลำบากมั๊ย

โคตรๆ

คุณรู้รึเปล่าว่าการที่เราต้องมานั่งไขปริศนาโจทย์คณิตศาสตร์ที่คุณไม่เข้าใจเลยเป็นหลายสิบข้อเนี่ยคือความทรมานของชีวิตเด็กมัธยม ไอ้คนที่รู้ก็ดีไปแต่คนที่ยังมานั่งงงนี่สิลำบาก ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าเรียนคณิตมากๆไปทำได้ช่วยอะไรรึเปล่า ยิ่งไอ้พวกกราฟที่สร้างจากโจทย์สมการเนี่ย มีใครจะมาใช้ในชีวิตมั๊ย

อยากจะไปเรียนสายอาชีพก็ตอนนี้แหละ ว่าแล้วน้ำตาก็ซึม

ติ๊ง

 

พีรดล 18.46 pm

เป็นยังไงบ้าง

พีรดล 18.46 pm

ทำงานอยู่รึเปล่า?

 

พี่เดือนทักข้อความมาหาผม แสดงว่าหายปวดหัวแล้วสินะถึงมาแตะโทรศัพท์ได้

 

Koompa 18.47 pm

กำลังปวดหัวกับโจทย์คณิตอยู่ครับ

พีรดล 18.47 pm

ให้พี่ช่วยมั๊ย

พีรดล 18.48 pm

พี่อยู่ว่างๆ พี่เบื่อ

Koompa 18.49 pm

ถ้าพี่ยังปวดหัวอยู่ก็ไม่เป็นไรครับ

 

เขาไม่ฟังผม วิดีโอคอลมา ผมก็กดรับ

“พี่เดือน ผมบอกว่าอย่าฝืนตัวเองไง กินข้าวกินน้ำรึยังล่ะเนี่ย พรุ่งนี้จะมาได้รึเปล่า”

‘ใจเย็นๆเจ้าปลา พี่ตอบไม่ทัน’

พี่เดือนหัวเราะในลำคออัดกล้อง ตอนนี้เขากำลังอยู่ในเสื้อยืดแขนสั้นสบายๆ โทรศัพท์น่าจะถูกวางไว้บนขาตั้งขนโต๊ะข้างๆเตียงเพราะผมเห็นว่าพี่เขาเอาขาไปซุกไว้ใต้ผ้าห่มด้วย “โทรมานี่เหงามากรึยังไงกัน”

‘ครับ เหงามาก’

“....”

‘ไม่ต้องเขิน มา พี่สอนให้ว่าข้อไหนทำยังไง’ พี่เดือนขยับเข้าหากล้อง เขาเอื้อมตัวไปหยิบกระดาษมาจดโจทย์ตามที่ผมบอกแล้วค่อยๆอธิบายว่าตรงไหนควรทำอย่างไรนานเป็นชั่วโมง ซึ่งในท้ายที่สุดก็เสร็จเรียบร้อย

“ขอบคุณนะครับพี่เดือน เดี๋ยววันหลังผมจะเลี้ยงขนมพี่เอง”

‘เก็บเงินไปเลยเราน่ะ อนาคตยังต้องใช้อีกเยอะแยะ’

“ครับๆ ใครจะรวยแบบบ้านพี่กัน”

‘ในบัญชีพ่อพี่โอนมาให้สองหมื่นทุกเดือนแต่พี่ไม่ค่อยได้ใช้เลยตั้งแต่เด็ก...ห้าปีแล้วมั๊ง?’

“ห้าปี...หนึ่งปีมีสิบสองเดือน เดือนละสองหมื่น....ล้านสอง? บ้าไปแล้ว” ผมเบิกตาโตเมื่อได้ยินจำนวนเงินในบัญชีธนาคารของเขา ทำไมมันเยอะขนาดนั้นกัน

‘แต่พี่เอาเงินมาซื้อกล้องก็หมดไปแล้วหลายหมื่นนะ อย่าลืมสิว่าเลนส์มันไม่ได้ถูกๆ’ ก็จริง ‘อีกอย่างพี่ก็---เดี๋ยวนะ พี่ได้ยินเสียงอะไรข้างล่าง รอแป๊บ’

พี่เดือนออกจากห้องตัวเองไปเมื่อเขาได้ยินเสียงอะไรสักอย่างดังมาจากชั้นล่าง ต้องดังมากแค่ไหนที่ขนาดทำให้ผมที่อยู่ในกล้องได้ยินไปด้วย มันเป็นเหมือนเสียงของคนสองคนทะเลาะกัน มีเสียงข้าวของแตกด้วย

เกิดอะไรขึ้น?

‘ใจเย็นก่อนสิครับแม่! หนึ่งไม่ได้ทำอะไรผิด!’

‘ทั้งแกกับน้องแกเป็นเกย์ แถมพ่อแกก็เคยเป็นเกย์! ทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้! ออกไปนะ!’

‘รตา!’

ทันใดนั้นทุกอย่างก็เงียบลง พี่เดือนเปิดประตูเข้าห้องมาพร้อมกับคนอีกสองคน คนหนึ่งเป็นพ่อส่วนอีกคนน่าจะเป็นน้องชายที่อยู่ชั้นม.1 ของเขา

‘ขอโทษนะครับที่ผมทำให้วุ่นวายมากกว่าเดิม ถ้าผมไม่บอก...’

‘ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วที่รตาเขาจะรู้...อ้าว เดือนคุยกับน้องอยู่เหรอ?’

‘อ่า..ครับ พี่ขอโทษนะที่ทำให้ได้ยินเรื่องวุ่นวาย คือพอดีว่า...’ พี่เดือนลังเลที่จะบอกผม แต่พ่อพี่เดือนรีบแทรกขึ้นมาทันที

‘พ่อบอกเอง เมื่อกี๊หนึ่งเขาไปสารภาพกับรตาว่าตัวเองก็เป็นเกย์ รตาคงไม่คิดว่าลูกตัวเองทั้งสองคนจะกลายมาเป็นเกย์ที่เธอทำใจไม่ได้ เธอเพิ่งออกจากบ้านไปเอง’ เขาถอนหายใจ ‘พูดอะไรก็ไม่ฟังแบบนี้พ่อควรจะทำยังไงดี กลายเป็นว่าไม่ยอมคุยทั้งสองฝั่ง’

“พอจะทราบรึเปล่าครับว่าแม่พี่เดือนเขาไปไหน?”

‘เท่าที่รู้ๆก็ไปอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นแหละ พ่อว่าจะไปตามกลับมาอยู่’

“ถ้าตามกลับมาได้แล้วผมขอคุยด้วยได้รึเปล่าครับ?”

‘ทำไมล่ะกุมภ์ แม่พี่เขายังไม่ฟังพี่เลยนะ’

“พี่คิดว่าผมเป็นใครครับ? สาวน้อยที่รอให้เจ้าชายมาแก้ไขสถานการณ์ครอบครัวตัวเองรึยังไง?”

‘?’

“ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความคิดมากพอที่จะออกตัวปกป้องใครสักคนที่ผมรักนะครับ พี่เดือน”

ถ้าแม่พี่เดือนไม่ยอมคุยกับพี่เดือน ผมนี่แหละที่จะเป็นคนเข้าไปคุยเอง

 

“เอาจริงเหรอกุมภ์ พี่ว่า....”

“ถ้าพี่เดือนจะห้ามผมล่ะก็ หยุดเลย ผมตั้งใจมาอยู่แล้วและจะไม่กลับไปถ้าแม่พี่ยังไม่ยอมคุยด้วย”

ผมกับพี่เดือนพากันมาที่โรงพยาบาลเอกชนที่ทำงานของแม่เขา ตอนนี้กำลังยืนอยู่ที่ล็อบบี้ มีผู้คนมากมายเดินไปมาแต่ส่วนใหญ่ก็จะมาทำแผลเล็กๆเสียมากกว่าเข้าเพราะอุบัติเหตุ

โรงพยาบาลเอกชนมียาดีกว่าโรงพยาบาลรัฐก็จริง แต่นั่นหมายความว่าค่ารักษาก็มากแถมยังใช้สิทธิต่างๆจากรัฐบาลไม่ได้ด้วย นั่นคือสิ่งที่ทำให้บ้านพี่เดือนมีเงิน เขาบอกว่านอกจากพ่อจะโอนเข้าบัญชีเดือนละสองหมื่นแล้ว แม่ยังโอนให้เดือนละหนึ่งหมื่นอีก

ง่ายๆคือเงินเก็บพี่เดือนเยอะมากพอที่จะเรียนมหาลัยจบด้วยตัวเองด้วยซ้ำ

“แต่...”

“ขอโทษนะครับ คุณรตา นารีรัตน์อยู่รึเปล่าครับ?” ผมเดินเข้าไปพยาบาลที่เคาท์เตอร์โดยไม่ฟังคำพี่เดือน จะบอกว่าผมดื้อก็ไม่ผิด ในเมื่อมันเป็นเรื่องของพี่เดือนผมก็ต้องพยายามช่วยแก้ไข ผมไม่ชอบความสัมพันธ์คลุมเครือในบ้านหลังนี้เท่าไหร่นัก

ฝ่ายแม่ก็หลบหน้าไม่ยอมรับความจริง ฝ่ายลูกก็ไม่กล้าที่จะเผชิญพูดตรงๆ พอเขาหนีก็ไม่ตาม

กุมภ์บอกเลยว่าเบื่อว่ะ

“คุณรตาอยู่ที่ห้องรับรองชั้นสี่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรรึเปล่าคะ จะได้ติดต่อให้”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกผมขึ้นไปกันเอง พอดีว่ามากับลูกชายของคุณรตา” ผมตอบกลับไป “พี่เดือน ไปกันเถอะ แม่พี่อยู่ที่ห้องรับรองชั้นสี่”

“แต่...”

“พี่เดือน ไม่มีแต่ครับ ผมไม่ชอบที่พี่เดือนยังลังเลอยู่แบบนี้ ไหนพี่ว่าพี่ตัดสินใจแล้วยังไง ถ้าพี่ตัดสินใจแล้วพี่ต้องไปให้สุดสิ มาทำครึ่งๆกลางๆแบบนี้ผมไม่ชอบนะ”

“...”

“จริงๆแล้วผมเป็นคนเครียด ถ้ามีปัญหากวนใจผมจะไม่ยอมปล่อยให้ผมค้างคา เหมือนเรื่องของพี่ พี่จะสบายใจมั๊ยถ้ามันยังติ่งอยู่อย่างนี้?”

“ไม่สบายใจ...”

“นั่นแหละครับ ดังนั้นแล้วพวกเราต้องช่วยกันแก้ปัญหาจริงๆจังๆ แม่พี่ไม่ฟังพี่ก็ต้องไปพูดเหตุผลกลอกหูอธิบายให้ท่านฟัง” ผมดึงพี่เดือนที่มองผมอึ้งๆเข้ามาในลิฟต์ “ยิ่งพี่ไม่เคลียร์กับครอบครัวพี่ ผมก็จะห่วงพี่มากขึ้น ผมก็ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น”

“...พี่ขอโทษที่พี่เป็นคนแบบนี้นะ” พี่เดือนหลบสายตาผม แต่ผมจับน้ำเสียงพี่เดือนได้ว่าเขาเสียใจที่ทำแบบนี้ลงไป

ผมยังไม่ได้ด่าเลยว่าพี่เดือนทำผิด

“พี่ยังไม่เคยแก้ไขสถานการณ์ครอบครัวเอง พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าต้องทำยังไง บ่อยจะตายที่ผมกับพ่อแม่ทะเลาะกันเพราะความไม่เข้าใจ แต่ก็ปรับเข้าหากันด้วยคำว่าความรัก”

“...”

“ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูกหรอก...ใช่มั๊ยครับ?” พี่เดือนพยักหน้า “ลึกๆแม่พี่ก็ยังรักพี่เหมือนเดิมไม่ว่าพี่จะเป็นอะไร เพียงแค่ว่าตอนนี้ความโกธรมันยังบังเอาไว้ ถ้าพี่สามารถเข้าไปกะเทาะความโกธรของท่านออกมาได้ ที่เหลือมันก็ง่ายแล้วล่ะ”

“นี่พี่โดนแฟนสอนเหรอเนี่ย” พี่เดือนหันกลับมามองผมอีกครั้งเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ชั้นสี่เป็นชั้นที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่นักเพราะเห็นว่าเป็นชั้นของแผนกเด็ก ซึ่งค่าใช้จ่ายแผนกนี้จะสูงกว่าแผนกอื่นมาก คนส่วนใหญ่จึงสะดวกที่จะไปที่โรงพยาบาลรัฐบาลมากเสียกว่า

“อ้าว น้องเดือน” พี่พยาบาลคนหนึ่งทักทายพี่เดือนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ มาหาคุณรตาเหรอ?”

“ครับ แม่อยู่ตรงไหนครับ?”

“ห้องซ้ายสุดเลยจ้า แล้วนี่ใครเอ่ย” พี่พยาบาลหันมาทางผมแล้วเอื้อมมือมาหยิกแก้มราวกับว่าผมเป็นเด็กน่าหยอก

“แฟนผมครับ พี่อย่าไปหยิกแก้มน้องสิ แดงหมดแล้ว”

“พี่ขออึ้งได้มั๊ย น้องเดือนมีแฟนแล้ว? พี่นึกว่าน้องเดือนจะแต่งกับหนังสือเรียนซะอีก แต่ก็ขอให้คบกันนานๆนะ ที่มาที่นี่จะพามาเปิดตัวรึเปล่า?”

“โหพี่ ผมไม่แต่งกับหนังสือหรอกน่า แต่จะแต่งกับคนนี้ ผมไปก่อนนะ”

“ต๊าย คำพูดคำจาไม่ใช่น้องเดือนคนเก่า ดูสิ หน้าแฟนน้องแดงหมดแล้ว”

แดงจริงครับ ยอมรับ

ใครให้พูดว่าจะแต่งกับผมวะ! ประเทศไทยยังไม่มีกฎหมายรองรับเลยเถอะ!

“ถ้าสงสัยว่าจะแต่งงานยังไงในเมื่อไม่มีกฎหมายให้คนเพศเดียวกันแต่งงานกันได้ในไทย พี่จะบอกว่าที่อเมริกามีนะครับ เอาไว้เรียนจบทั้งคู่แล้วพี่จะจองตั๋วพาบินไปแต่งที่นั่นเลย” พี่เดือนก้มลงกระซิบกับผมชวนให้ขนลุกกว่าเก่า แล้วเขาก็เดินไปที่ห้องสุดทางเดินด้านซ้าย

“น้องเดือนปกติแล้วมาที่นี่ทีไรก็ไม่ค่อยมีอารมณ์ขันอยากจะคุยด้วยเท่าไหร่น่ะค่ะ นี่ไม่เห็นมาสี่ห้าเดือนกลับมาอีกทีมีแฟนซะแล้ว แถมยังดูมีความสุขมากกว่าเดิมด้วย” พี่พยาบาลหัวเราะให้กับผม “ดีจริงๆที่ไม่ต้องเห็นน้องเดือนแต่งงานกับหนังสือ เป็นพี่พี่ทำแบบน้องเดือนไม่ได้หรอก”

“ครับ เป็นผมนี่แหละที่สั่งให้เขาเลิกจมตัวเองกับหนังสือสักที ไม่งั้นอีกไม่นานจะคนเข้าโรงพยาบาลนี้เพราะเส้นเลือดในสมองแตกจากความเครียดแน่ๆ”

“น้องมีอารมณ์ขันดีนะ พี่ชอบ ตามน้องเดือนไปได้แล้ว เดี๋ยวเขารอนาน” พี่พยาบาลผลักไหล่ผมเบาๆ “อ้อ น้องเดือนอาจจะยังไม่รู้ว่าช่วงนี้คุณรตาแอบร้องไห้ในห้องด้วยนะคะ อย่าบอกใครล่ะ”

“ครับ?”

“เหมือนเธอกำลังเสียใจอะไรอยู่ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ลองให้น้องเดือนถามแม่ตัวเองดูก็ได้จ้าว่าเป็นอะไร มีเรื่องเครียดอะไร จิตใจผู้หญิงมันเปราะบางกว่าผู้ชายมากนะ แต่หลายคนเหมือนกันที่ไม่ชอบบอกตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะไม่อยากให้คนอื่นมาเครียดตาม”

“ขอบคุณนะครับ ผมไปก่อนนะ” ผมยกมือไหว้ลาพยาบาลหญิงซึ่งตอนนี้เดินไปเล่นกับเด็กที่กำลังรอรับยากับผู้ปกครอง พี่เดือนยืนรออยู่หน้าห้องแล้วขมวดคิ้วพลางอยากถามว่าผมคุยอะไรกับเธอ

ผมส่ายหน้าแล้วชี้ไปที่ประตูห้อง

“พี่พยาบาลเมื่อกี๊บอกว่าแม่พี่แอบร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้องนั้น ผมคิดว่าน่าจะเสียใจเรื่องพี่”

“…”

“เข้าไปเถอะครับ ค่อยๆพูดจากัน รับฟังเหตุผลกันและกัน พี่อย่าลืมด้วยว่าผมอยู่ข้างๆพี่” ผมค่อยๆเลื่อนมือตัวเองไปกุมมือเรียวสวยของชายสูงกว่า “พี่เก่งอยู่แล้ว พี่ทำได้ทุกอย่างนี่นา...ยกเว้นเรื่องเข้าครัวนะ”

พี่เดือนหัวเราะในลำคอ เขายกมือขึ้นบิดลูกบิดประตู ทำให้ผมตีมือเขาว่าทำไมไม่เคาะประตูก่อน เขาก็หัวเราะอีกครั้งด้วยความเก้อ อาจจะตื่นเต้นจนลืมไปว่าต้องมีมารยาททุกครั้งก่อนจะเข้าห้องใคร

แต่มันก็น่ารักดีถ้าจะเห็นพี่เดือนมุมเป๋อๆอย่างนี้

พี่เดือนเคาะประตูสามรอบ แล้วก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากในห้องว่าให้เข้าไปได้ พี่เดือนจึงค่อยๆเปิดประตู ผมเห็นแม่พี่เดือนกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน มีเอกสารกองเอาไว้มากมาย

“เดือน...นี่...”

“แม่...ผมมีเรื่องจะอธิบาย”

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (26/10/2018 Ch.12 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 28-10-2018 23:03:13

บทที่ 14

 

“จะมาทำไม ฉันไม่อยากเจอหน้าแก”

ผมรู้สึกว่าเสียงแม่พี่เดือนชวนดูห่างเหินเสียเหลือเกิน พี่เดือนหน้าเจื่อนลงไปนิดหน่อยแต่ก็อ้าปากพูดต่อ

“แม่ครับ นี่แฟนผม...กุมภ์” แม่พี่เดือนยังคงไม่หันมามองแม้ว่าเขาจะแนะนำตัวผมไปแล้ว “แม่....”

“ทำไมถึงพามากัน?”

“ผมเป็นคนพาพี่เดือนมาเองครับ”

“กุมภ์...”

“พี่เดือนอยากจะคุยกับคุณมาหลายครั้งแล้ว แต่คุณก็เอาแต่หลบหน้า ผมขอเสียมารยาทหน่อยนะครับ ถ้าคุณมัวแต่หลบหน้ากันแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน ผมรู้ว่าคุณเองก็อยากฟังเหตุผลของพี่เดือนด้วย แต่คุณก็ไม่ควรที่จะหนีออกมาแบบนี้ พี่พยาบาลคนหนึ่งเขาเล่าให้ผมฟังว่าคุณร้องไห้ ผมเชื่อว่าคุณเองก็เสียใจไม่ต่างจากพี่เดือนสักเท่าไหร่หรอก” ผมไม่เว้นเวลาหายใจเพราะผมอยากได้เวลาพูดให้ได้มากที่สุด “พี่เดือนไม่กล้าที่จะบอกพวกคุณมาหลายปีแล้วว่าพี่เขาเป็นเกย์ แต่เขาไม่กล้าทำเพราะกลัวว่าจะถูกพวกคุณต่อต้าน ซึ่งพอคุณต่อต้านพี่เดือนก็ทำตัวไม่ถูก พี่เดือนไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับคุณ พอจะมาเจอก็หนีกัน นี่มันไม่ใช่หนังอินเดียนะครับที่จะมาหนีข้ามเขาแบบนี้”

“กุมภ์ ใจเย็นๆ”

“ขอโทษนะพี่เดือน แต่จังหวะนี้ให้ผมพูดแทนเถอะ”

“เธอจะมาอ้างอะไรอีก” แม่พี่เดือนหันกลับมาจ้องตาของผม สายตาของเธอมีทั้งความโกธร ความเสียใจ และความไม่เข้าใจปนกัน “ถ้าเธอจะมาขอให้ฉันเข้าใจก็ฝันไปเถอะ”

“ผมไม่ได้มาขอให้คุณเข้าใจ แต่ผมมาขอให้คุณยอมรับในตัวตนของพี่เดือนครับ”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เสียงเครื่องปรับอากาศที่ว่าเบาแล้วผมยังได้ยิน สักพักพี่เดือนก็ถอนหายเดินเข้าไปหามารดาตัวเองที่โต๊ะ

“แม่ครับ แม่ฟังนะ”

”ทำไมฉันต้องฟัง?”

“ผมรู้ว่าแม่ไม่ชอบใจ แม่ไม่เข้าใจ แต่ผมขออย่างหนึ่งได้มั๊ยครับ? แม่ยอมรับผมก็พอว่าผมเป็นลูกของแม่ ผมไม่ได้น่ารังเกียจ แค่แม่เห็นผมยังเป็นลูกก็พอ” พี่เดือนคุกเข่าลงกับพื้น เขาจ้องตาแม่ตัวเอง “นะครับ”

แม่พี่เดือนมีสีหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะหันมามองผมด้วยสายตาประหลาดใจ คงจะคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าลูกตัวเองจะมาคุกเข่าขอร้องขนาดนี้

พี่เดือนยังคงมองหน้าแม่ตัวเองแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองมาที่ลูก

เขาร้องขอให้แม่มองว่าเขายังเป็นเดือนคนเดิม เป็นลูกของเธอคนเดิม

“เธอน่ะ”

“ครับ?”

แม่พี่เดือนเอ่ยปากพูดกับผม “เพราะอะไรกันที่ทำให้เดือนมาชอบเธอได้ ดูเป็นเด็กธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลย”

“ผมยอมรับครับว่าผมมันธรรมดา แต่ผมเองก็เห็นว่าพี่เดือนเองก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเหมือนกัน” ไหนๆก็จะมาอธิบายให้เธอยอมฟังแล้ว “พี่เดือนเป็นผู้ชายธรรมดาที่มีสิทธิที่จะรักจะชอบใครก็ได้ มีสิทธิที่จะเป็นเกย์หรือผู้ชายที่ชอบผู้หญิงได้ มีสิทธิที่จะเลือกทางเดินของตัวเองได้ คุณเองก็ย่อมเคยมีคิดบ้างเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกเดินมาเส้นทางนี้ หลายครั้งที่คุณอาจจะคิดว่าเส้นทางที่ถูกกำหนดมาอยู่แล้วดีที่สุดแต่ความจริงนั้นมันไม่ใช่เลย มันเป็นความสบายใจของคุณที่จะเดินเส้นทางนี้แล้วไม่ได้มองสิ่งใหม่ๆ”

“นี่เธอกำลังจะสอนฉัน?”

“ถ้าคุณพูดแบบนั้นนะ” ผมส่ายหัว “เป็นเพราะการที่คุณเดินบนเส้นทางที่คุณสบายใจ ทำให้คุณกลัวการยอมรับสิ่งใหม่ๆที่คุณไม่คุ้นเคย...อย่าหาว่าผมแก่แดดเลย พ่อกับแม่ผมเคยบอกเอาไว้อย่างนั้น”

“กุมภ์ ให้พี่พูดเถอะนะ”

“เงียบไปเลย” แม่พี่เดือนหันกลับทางพี่เดือนเพื่อดุ พี่เดือนมีสีหน้าตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ยอมหยุดอย่างที่แม่เขาสั่ง ปากพยายามจะอธิบายอะไรสักอย่างซึ่งดูเหมือนว่าพี่เดือนเองก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรให้แม่เขายอมฟังง่ายๆ

“พ่อของผมบอกว่าคุณเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ แต่ถ้าได้เปิดใจแล้วก็จะสนับสนุนมัน” ผมยิ้มให้เธอ “และผมเชื่อนะครับว่าถ้าคุณยอมรับพี่เดือน คุณก็จะเห็นมุมใหม่ๆของเกย์ที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน พวกเขาไม่ได้เป็นคนไม่ดี พวกเขาเป็นมนุษย์เหมือนพวกเรา”

“....”

“แม่ครับ กุมภ์พูดถูกนะครับ ทุกวันนี้ถ้าไม่ได้กุมภ์ผมก็ยังไม่กล้าเผยตัวเอง ไม่ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ชีวิตผมมันไม่มีสีสันมานานแล้วและผมเองก็อยากจะให้แม่ได้ปล่อยให้ผมได้เดินด้วยตัวเองสักที ผมกำลังจะเข้ามหาลัย ผมกำลังจะพ้นช่วงมัธยมไป ผมอยากทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ”

“แต่ถ้าฉันปล่อยแกไปแล้วแกเดินผิดเส้นทางอย่างที่ป้าแกทำไปล่ะ?” ป้าของพี่เดือน? หมายถึงแม่ของนทีเหรอ? “ยัยนั่นเลือกไปกับผู้ชายสถาปนิก ถ้ายังอยู่กับฉันล่ะก็ป่านนี้ก็มีลูกเป็นว่าที่หมอไปแล้ว”

“หมายความว่ายังไงครับพี่เดือน?”

“...แม่นทีเขาแต่งงานกับสถาปนิกแทนที่จะแต่งกับว่าที่คู่หมั้นน่ะสิ ครอบครัวฝั่งนี้เลยพากันตัดหางปล่อยวัด....” พี่เดือนตีสีหน้าเศร้า ถ้าเป็นนทีจะเจ็บปวดรึเปล่านะที่รู้มาแบบนี้

“เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากให้แกต้องมาเจออะไรเหมือนกันกับป้าแก เข้าใจมั๊ย?” แม่พี่เดือนสูดลมหายใจ “ฉันเองก็ใช่ว่าไม่อยากนับแกเป็นลูก”

“แม่หมายความว่า...”

“ฉันยังนับแกเป็นลูกเหมือนเดิม...ถึงจะทำใจเรื่องที่เป็นเกย์ไม่ได้ก็เถอะ”

ทั้งผมและพี่เดือนต่างยิ้มออก อ่า...อาการอย่างนี้เขาเรียกว่าซึนรึเปล่ากันนะ? ทั้งที่ทำเป็นไม่สนใจไม่อะไรเลย แต่จริงๆแล้วก็แคร์พี่เดือนมากแค่ไหน อีกทั้งไม่อยากให้เรื่องที่พี่เดือนเป็นเกย์มันลามไปถึงญาติคนอื่นฝั่งแม่พี่เดือนอีกเพราะเคยมีปัญหาขัดใจกับผู้ใหญ่มาแล้วด้วย

เธอเองก็เป็นแม่ที่ดีนี่...

“แล้วก็...”

“ครับ?”

“เธอน่ะ...กุมภ์ใช่มั๊ย? ถ้าเธอพิสูจน์ได้ว่าเธอคู่ควรกับเดือน เธอก็ต้องทำตัวดีๆให้ฉันยอมรับได้ว่าพวกเธอไม่ได้น่ารังเกียจอะไร หวังว่าจะทำได้” เธอไม่ได้ส่งยิ้มหวานหรือสายตาอ่อนโยนมาให้ผม มันเป็นสายตาของความท้าทายที่เธอต้องการให้ผมแสดงออกมาว่าผมนั้นสมควรที่จะยืนอยู่ข้างๆพี่เดือนรึเปล่า “เด็กวัยรุ่นมักใจร้อน พวกเธออาจจะรักกันชอบกันเพียงแค่ชั่ววูบก็ได้”

“ผมเป็นคนที่รักใครแล้วย่อมรักจริงครับ”

“กุมภ์...”

“ถ้าคุณต้องการให้ผมพิสูจน์ว่าผมเหมาะที่จะอยู่กับพี่เดือนผมก็สามารถทำได้ และผมเองก็เชื่อมั่นว่าผมไม่มีทางที่จะล้มลงง่ายๆ”

“แม่ครับ ผมเองก็พยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองเหมือนกัน ผมพยายามที่จะรักตัวเองให้มากขึ้น ผมพยายามที่ใส่ใจกับความรู้สึกตัวเองมากขึ้น ที่ผมพยายามทั้งหมดก็เพราะเขาคนนี้ ถ้าผมไม่สามารถรักตัวเองได้ ผมก็ไม่สามารถรักใครได้” พี่เดือนหันมาทางผมแล้วส่งยิ้มอ่อนมา “ให้ผมพิสูจน์กับน้องเถอะนะครับว่าพวกผมควรที่จะอยู่ด้วยกัน”

“ทำเป็นเหมือนว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต รักแรกมันไม่สมหวังหรอกนะ”

“ใครว่ากุมภ์รักแรกของผมครับ? ผมเองก็เข้าใจดีว่าพวกผมยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจอะไรมากกว่านี้ แต่ทำยังไงได้ ถ้าพวกผมต้องการที่จะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นไปอีก พวกผมก็ต้องศึกษา ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิด” พี่เดือนลุกขึ้นเหมือนเดิม “เดี๋ยวผมกับแม่ค่อยกลับไปคุยกันต่อที่บ้านนะครับ แล้วก็ผมขอร้องแทนหนึ่งด้วยว่าให้ยอมรับเขา หนึ่งเองก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้ แต่ในเมื่อเป็นไปแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี”

เขายกมือไหว้แม่ตัวเองแล้วจูงมือผมให้เดินตามออกมา แม่พี่เดือนยังคงมองด้วยสายตาท้าทายกับผมแต่ผมก็ยิ้มสู้กลับไป

ถึงผมจะยังอายุไม่มาก มีประสบการณ์ชีวิตไม่เท่าเธอ แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะอยู่เฉยๆมาให้ใครตัดสินแต่ภายนอกขนาดนั้นหรอก

 

“เฮ้อ...พี่นึกว่าจะโดนตบอีกรอบเสียแล้ว”

พี่เดือนซุกหน้าลงกับพวงมาลัยรถช่วงที่รถติดใจกลางเมือง เขาบอกว่าเย็นนี้จะพามาเดินห้างเพื่อซื้อของใช้เข้าบ้าน ผมก็ไม่ได้ค้านเขาเพราะช่วงชั่วโมงที่แล้วเขาต้องฮึดพลังทั้งหมดของตัวเองมาพูดกับมารดา ถึงจะจบที่เธอยังไม่ยอมรับเกย์ แต่อย่างน้อยเธอก็ให้โอกาสพวกเราในการพิสูจน์ว่าสิ่งที่พวกเราเป็นนั้นมันไม่ได้มาจากความรู้สึกชั่ววูบ

“เอาน่าพี่เดือน เดี๋ยวเดินห้างปรับอารมณ์ดีกว่า เนอะๆ” ผมหยิกแก้มข้างซ้ายของนกน้อยจนเขาร้องตกใจจากความเจ็บ ก่อนที่จะขยับตัวมาฉกหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอดเต็มๆ ผมไม่ทันได้ว่าอะไรสัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกรอบ

“รอวันที่ได้ขโมยจูบจริงๆเลยน้า...เมื่อไหร่จะเกินสิบแปดล่ะเราน่ะ”

“พี่เดือน....”

ข้อดีพี่เดือนก็คือเขาจะไม่ล่วงเกินอะไรผมจนกว่าพวกเราจะเป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่ เขารู้ว่าถ้าเขาพลาดครั้งหนึ่งมันสามารถทำลายความสัมพันธ์ลงได้เลยทันที

“ใกล้ถึงแล้ว กุมภ์อยากกินอะไรรึเปล่า?”

“ไม่ครับ ซื้อของก่อนดีกว่า ผมจะกลับไปกินกับข้าวฝีมือน้องผมนี่แหละ”

“ยังนึกถึงวันที่เข้าครัวด้วยกันแล้วครัวเกือบระเบิดอยู่เลย เรื่องนั้นสอนให้รู้ว่าคนเก่งแบบพี่ก็มีจุดอ่อน” ผมกลอกตาให้กับคำว่าคนเก่งของพี่เดือน มั่นหน้าจัง “แต่ถ้าพี่ไปเรียนมหาลัยแล้วก็ต้องฝึกบ้าง....อีกไม่นานพี่ก็ต้องไปเรียนที่อื่นแล้ว กุมภ์จะเหงารึเปล่า?”

“เหงาน่ะเหงาครับ แต่ผมไม่อยากรั้งพี่เอาไว้หรอก มันจะไม่ดีเอา” ถ้าให้พี่เดือนมากังวลใจเรื่องกลัวผมจะงอแง ให้ตัดทิ้งไปเลย “แล้วพี่จะซื้ออะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ เผื่อผมช่วยเลือกได้”

“พี่ว่าพี่จะมาซื้อแชมพูใหม่น่ะ พี่ใช้อันนี้แล้วรู้สึกว่าผมร่วง” นี่ขนาดผมร่วงยังดูดกดำเป็นเงาวับ “ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมมันดูไม่เหมือนคนผมร่วง ถ้าพี่ไม่ได้ครีมบำรุงอีกตัวป่านนี้ก็คงหัวล้าน”

“ยี่ห้อที่ผมใช้อยู่อ่อนโยนต่อหนังศีรษะมนุษย์นะครับ พี่จะลองใช้ดูก็ได้” แชมพูที่ผมใช้อยู่ล่าสุดเป็นแชมพูสมุนไพรที่มีกลิ่นของผลไม้ไม่แรงมาก แถมยังอ่อนโยนกับคนกระหม่อมบางด้วย

“ก็น่าลองนะ พี่จะได้มีกลิ่นเดียวกันกับกุมภ์”

“เล่นมุขอะไรขนลุก”

“ให้พี่เล่นเถอะน่า พี่อยากเล่นมานานแล้ว” จากนั้นก็หัวเราะกันดังลั่นรถ

 

พรุ่งนี้ก็งานโอเพ่นเฮาส์แล้ว...

ส่วนผมก็กำลังโทรติดต่อประสานงานกับทางร้านเพื่อขอซื้อถังลมสำหรับเป่าลูกโป่ง หัวหน้าห้องก็ไม่เคยคิดที่จะคุยเองเลยสักครั้ง เอาแต่วิ่งไปแต่งซุ้มกับคนอื่น ทิ้งงานช้างมาให้ตลอด ซึ่งผมก็ไม่อยากบ่นให้ทะเลาะกันอีกจึงปล่อยไป ยังดีที่ดินมันรู้จักร้านถังลมใกล้ๆบ้านตัวเองเลยให้เบอร์ติดต่อเอาไว้

พรุ่งนี้พี่เดือนก็จะมารับผมแต่เช้าเหมือนเดิม พี่เดือนบอกว่าต้องมาตั้งกล้องตั้งฉากช่วยเพื่อน เพราะถ้าตั้งทิ้งเอาไว้วันนี้กลัวว่าลมหนาวมันจะพัดหายไปเสียก่อน

“ครับ พรุ่งนี้สะดวกมาส่งช่วงเจ็ดโมงใช่มั๊ยครับ? ครับ ขอบคุณนะครับ”

ทางร้านวางสายไปก่อน หวังว่าสั่งมาสองถังจะพอนะ ถังหนึ่งก็ไม่ได้ใหญ่มากอะไร งานโอเพ่นเฮาส์ก็คงไม่ได้หวือหวามีคนเดินเยอะขนาดนั้น

“นที พรุ่งนี้มึงจะมากี่โมง?”

“ต้องมาสแตนบายตอนเจ็ดโมง ทำไม?”

“พอดีว่าจะฝากค่าถังลมไว้เพราะเขาจะมาส่งตอนช่วงนั้น” ผมยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้นที มันซื่อและคนดีมากพอที่จะไม่เอาเงินไปใช้ส่วนตัว “กว่ากูจะมาถึงก็เจ็ดโมงยี่สิบ”

“โอเค รับทราบ” มันตะเบะหนึ่งทีแล้วหันไปตัดกระดาษทำป้ายแขวนหน้าห้องต่อ เพื่อนคนอื่นก็เริ่มจัดชั้นเล็กๆสำหรับวางลูกโป่งกันบ้างแล้ว บรรยากาศของห้องก็ต่างไปจากเดิมนิดหน่อยที่ว่ามีสีสันมากขึ้น

เย็นวันนี้ผมกลับบ้านเองเพราะพี่เดือนมีเรียนต่อ ระหว่างนั่งรถผมก็มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งเบียดผมเข้ามาเรื่อยๆจนแทบจะสิงร่างกันทั้งที่บนรถพื้นที่ก็ไม่ได้มีน้อยเลยสักนิด ทำให้ผมเอะใจว่าเขาต้องการอะไรจนกระทั่งมือข้างหนึ่งของเขาโอบมาทางด้านหลังเพื่อจับเอวผม

พอจับเอว มือของเขาก็เริ่มลามมาถึงสะโพกกับบั้นท้าย..

เขากำลังลวนลามผม!

“ขอโทษนะครับ คุณมาลวนลามผมทำไมกัน” ผมรีบดึงมือของเขาออก เขาทำสีหน้าตกใจนิดนึงเพราะคนทั้งรถหันมามองเขา

ไม่พูดเบาให้โง่หรอก

“คุณก็น่าจะรู้ดีว่ามีกฎหมายคุ้มครองเยาวชนอยู่ และผมก็ถูกลวนลามในที่สาธารณะด้วยซึ่งมันคงไม่เป็นการดีแน่ในเมื่อผมสามารถฟ้องร้องได้”

“มือไปโดนนิดหน่อยก็ไม่ได้งั้นเหรอ? เด็กสมัยนี้ทำไมร้อนตัวจัง”

“คุณกำลังดูถูกผมด้วยนะครับ คิดว่าผมไม่รู้รึยังไงว่าคุณจับเอวผมลามไปถึงสะโพก ถึงจะทำแค่นั้นก็ใช่ว่ามันไม่ใช่การลวนลาม” มองจ้องตาของเขา “อ่า...ผมว่าเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปที่สน.แจ้งว่ามีคนลวนลามผมบนรถดีกว่า แล้วบังเอิญว่าผมจำหน้าคนที่มีเรื่องกับผมเก่ง”

“ชิ” ชายคนนั้นกดออดรถแล้วลงไป หลายคนหันมาชื่นชมผมที่ผมสามารถจัดการกับสถานการณ์ได้ ความจริงเมื่อกี๊ผมก็เกร็งไปหลายเฮือกเหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรผมต่อรึเปล่า แต่ในเมื่อเขาไม่ทำอะไรต่อแล้วผมก็สบายใจหน่อย

“เธอคนนั้นใช่แฟนของเดือนรึเปล่า?”

“ครับ?”

“พอดีว่าลุงเป็นพ่อเพื่อนเดือนเขาน่ะ ลูกลุงชอบมาเล่าให้ฟังว่าเดือนติดเธอมาก” ลุงท่าทางใจดีคนหนึ่งนั่งลงข้างๆผมแทนที่ชายโรคจิตคนนั้น “ตอนประชุมผู้ปกครองก็เห็นอยู่นะว่าเขาไม่ค่อยชอบพ่อกับแม่เขาเท่าไหร่ เธอเจอรึยัง?”

“ผมเจอแล้วครับ พ่อพี่เดือนเข้าใจแถมยังใจดีมากๆ เพราะเขาเปิดใจให้พี่เดือนแล้ว ส่วนแม่พี่เดือน...”

“คุณรตาเป็นเจ้าของไข้หลานของลุงน่ะ”

“ครับ?”

“คุณรตาเคยเล่าให้ฟังว่าเธอไม่อยากยอมรับสิ่งใหม่ๆเพราะกลัว ลุงเชื่อว่าถ้าเป็นเธอคงจะรู้ดี” ผมพยักหน้า “แต่เชื่อลุงนะว่าถ้าคุณรตาเปิดใจแล้วเธอก็เป็นคนที่ดีมากอีกคนหนึ่ง”

ผมพอจะรู้ว่าจริงๆแล้วบ้านพี่เดือนเองก็ไม่ได้น่าอึดอัดอะไรขนาดนั้น เพียงแค่ว่าการที่ไม่เปิดใจกันมันกำลังบังเอาไว้อยู่ ถ้าพี่เดือนพูดว่าไม่ชอบตั้งแต่แรกแล้วอธิบายดีๆกับพวกท่าน พี่เดือนก็ไม่ต้องมาทรมานอะไรแบบนี้มานานหรอก

“ลุงต้องลงแล้วล่ะ วันนี้ลุงจะเล่าให้ลูกลุงฟังแล้วกันว่าเจอเธอบนรถสาย”

“เดินทางดีๆนะครับ” ผมยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ เขายิ้มให้ผมแล้วเดินลงจากรถไป ส่วนผมก็นั่งมาเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านตัวเอง

 

“พี่ขอยืมตัวกุมภ์หน่อยนะ”

พี่เดือนลากผมออกมาท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อนผมจากในซุ้ม เขาจูงแขนผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงซุ้มของตัวเอง จากนั้นผมก็โดนเพื่อนร่วมห้องพี่เดือนแซวอีกรอบ

“พี่พาผมมาทำไมเนี่ย”

“เดี๋ยวพี่ถ่ายคนนี้เสร็จพี่ก็จะส่งต่อให้คนอื่นทำแล้วล่ะ จะได้มีเวลาเที่ยวกัน”

ผมนั่งรอพี่เดือนที่หลังซุ้ม มีพี่หลายคนเหมือนกันที่เดินเข้ามาประเคนน้ำประเคนขนมตามคำสั่งแฟนผม พอเสร็จธุระพี่เดือนก็เดินสะพายกล้องตัวเองมาแล้วจับมือเดินออกไปทันที

“แหมๆ พอมีแฟนแล้วเลิกเก๊กเลยนะ” พี่ศึกส่งเสียงตามหลังพวกทำให้มีคนโห่ร้องตามอีกจนคนหันมามอง ซึ่งพี่เดือนก็ไม่สนใจอะไร เดินนำผมไปยังซุ้มของกินทันที

ซุ้มของกินมีเยอะแยะมากมายไม่ว่าจะเป็นพวกคุกกี้หรือน้ำอัดลม สายไหมยังมีด้วยซ้ำจนนึกว่านี่คืองานวัด บางร้านมีการทำผัดหมี่ใส่ถ้วยพลาสติกเล็กแจกให้ชิมก่อนที่จะตัดสินใจซื้อ ร้านข้างกันจะเป็นร้านข้าวปั้นโอนิกิริที่เป็นกลุ่มมือใหม่หัดทำ สามารถรีเควสไส้ได้ตามใจชอบ ถัดไปอีกก็เป็นร้านส้มตำที่มีคนต่อแถวรออุดหนุนกันเต็มไปหมด

“เด็กจากโรงเรียนอื่นเยอะใช่ย่อยนะเนี่ย” พี่เดือนยกกล้องตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปบรรยากาศงาน “ปกติแล้วช่วงโอเพ่นเฮาส์พี่จะขออยู่บ้านอ่านหนังสือ ไม่ได้มาช่วยเพื่อนหรอก”

“งั้นปีนี้ก็ปีแรกของพี่นะครับ” ผมชี้ไปที่ซุ้มข้าวผัดแหนม “เดี๋ยวผมมานะ พอดีว่าน่ากินแล้วอยาก”

ไม่ถึงสามนาทีผมก็ได้ข้าวผัดแหนมในจานกระดาษมาสองจาน แบ่งให้พี่เดือนที่กำลังถือกล้องถ่ายไปเรื่อยๆ เขาขอบคุณผมแล้วหาที่นั่งนั่งกินข้าวผัดที่ใต้ต้นไม้บริเวณนั้น คอยมองคนเดินผ่านไปมา

“ความจริงแล้วพี่เองก็คิดอยู่ว่าจะเป็นช่างภาพอิสระจนไปถึงอายุเกือบจะสี่สิบแล้วถอนตัวมาบริหารโรงแรมของพ่อ” เขามองไปที่ใบไม้แห้งตรงหน้า “กุมภ์คิดว่าพี่จะทำได้รึเปล่า?”

“ทำได้สิ ระดับพี่เดือนแล้ว ต่อให้จบไม่ตรงสายก็เก่งพอที่จะทำ”

“แล้วกุมภ์ล่ะ จะทำงานสายนี้ตลอดเลยรึเปล่า?”

“ก็จนกว่าผมจะลากสังขารตัวเองออกไปไหนไม่ได้น่ะนะ” ผมส่ายหัว ความจริงแล้วงานช่างภาพก็ไม่ได้มีรายได้ตลอดเหมือนอาชีพอื่นๆ แต่ผมยังมีสตูดิโอของพ่อที่สามารถนำมาเลี้ยงตัวต่อได้ถ้าเกิดว่าผมเบื่องานออกนอกสถานที่

“งั้นเหรอ...พอพูดถึงอนาคตแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่คงไม่ตื่นเต้นเท่านี้หรอกเพราะพี่ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ตอนนี้พี่อยากรู้แล้วล่ะว่าจะเจอกับอะไรบ้าง....”

“....”

“แต่พี่เองก็อยากให้กุมภ์ยืนอยู่ข้างๆด้วยนะ”

พี่เดือนวางจานข้าวผัดแหนมลงแล้วเปิดกล้องให้ผมดูรูปที่เขาถ่าย ถ้านับจากครั้งแรกแล้วพี่เดือนถือว่าพัฒนาเร็วจนน่ากลัว

ภาพงานที่เขาถ่ายมาในวันนี้มันมีความหมายมากมาย ทั้งความหวังที่จะเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้ ทั้งความสนุก ทั้งความตื่นเต้น ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะสามารถใช้ภาพอธิบายทุกอย่างได้ภายในระยะเวลาอันสั้น

“พี่อยากให้ทุกรูปที่พี่ถ่ายมีความหมาย” พี่เดือนอมยิ้ม “และอยากให้ทุกรูปเตือนพี่ด้วยว่าพี่ยังไม่ได้เจอกับอย่างอื่นอีกมากมายในชีวิตนี้ เป็นสิ่งที่กระตุ้นให้พี่ออกตามหา”

“ผมตกใจนะเนี่ยที่พี่พูดแบบนี้”

“นี่ไง มีรูปของกุมภ์ด้วย”

พี่เดือนแอบถ่ายผมเอาไว้ตอนไหนก็ไม่รู้ ในรูปเป็นผมที่กำลังยืนรอรับข้าวผัดแหนมจากซุ้มอยู่ด้วยสายตามีความหวัง (เคยทำด้วยเหรอ?)

“พอพี่หันไปมอง พี่เห็นเรากำลังยืนรอข้าวผัดแหนมด้วยความตื่นเต้นอยู่ อยากรู้รึเปล่าว่าตอนนั้นพี่คิดว่าอะไร?”

“อยากสิ ถ้าให้เดาก็คงคิดว่าผมเหมือนเด็กที่รอขนมจากพ่อแม่”

“พี่กำลังคิดว่านี่เป็นอีกมุมของคนที่พี่รัก เป็นมุมเด็กๆของคนที่มีจิตใจเข้มแข็งกว่าพี่ และพี่อยากจะถ่ายเก็บเอาไว้เพื่อเวลาไหนที่พี่ย้อนกลับมาดู พี่จะได้พยายามมากขึ้นในการทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อรักษารอยยิ้มนี้”

“....”

“รอพี่เข้มแข็งนะกุมภ์ กุมภ์จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับพี่ที่ยังอ่อนแอยืนด้วยตัวเองแบบนี้อีก”

พี่เดือน

พี่เดือนรู้ตัวรึเปล่าว่าพี่เดินออกมาจากจุดที่เรียกว่าความอ่อนแอของตัวเองมานานแล้วนะ เพียงแค่ว่าพี่ยังเดินได้ไม่มั่นคงเท่านั้นเอง

และผมก็ไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรขนาดนั้น ผมเองก็มีตั้งหลายอย่างที่ผมยังต้องใช้คนช่วยประคองให้อยู่

อย่างเช่นเรื่องความสัมพันธ์นี้...ที่ผมคิดว่าถ้าต่างคนต่างเดินไม่มั่นคง มันก็จะพังลงมา และเราก็ไม่สามารถให้คนอื่นมาช่วยประคองได้ ดังนั้นแล้วพวกเราต้องช่วยประคองกันเอง พวกเราต้องก้าวไปด้วยกัน

“ยิ้มอะไรเหรอ?”

“เปล่าหรอกครับ แค่รู้สึกว่าพี่เดือนเองก็โตขึ้นจนน่าตกใจ พี่เดือนคนนิ่งไปไหนกันนะ?”

“ยังอยู่ เพียงแค่ว่าเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับแฟน”

“เดี๋ยวเถอะ ไปได้แล้ว อยากจะถ่ายอะไรอีกล่ะ?” ผมผลักไหล่คนตัวสูงกว่าให้ลุกขึ้นยืน พี่เดือนหัวเราะแล้วรีบถ่ายรูปผมตอนสบกับกล้องพอดีเข้า

“หน้ากุมภ์ตอนที่เหวอนี่น่ารักนะ”

“พี่เดือน!”

และผมก็ไล่ทุบไหล่พี่เดือนไปทั่วงาน

 

หลังจากจบงานพวกผมก็ต้องมาเก็บซากลูกโป่ง...

“ทำไมทุกคนถึงแกล้งให้กูไปเป็นเป้านิ่งให้คนปาลูกดอกเฉียดกูด้วยอะ! น้ำตาเกือบจะไหลตอนเฉียดใบหูเนี่ย!” นทีนั่งคุกเข่าตรงมุมห้องงอแง มีอุ้มกับดินนั่งปลอบใจลูกชายตัวใหญ่ใจเล็กอยู่ไม่ห่าง ท่าทางจะเสียขวัญน่าดูเชียว

“โอ๋เอ๋นะ อีกอย่างคือคุณมึงไปเสร่อยืนตรงนั้นเอง เขาปาลูกดอกมาพอดีตังหาก”

ผมก้มๆเงยๆเก็บซากลูกโป่งต่อไปโดยมีผู้ช่วยเป็นผู้ชายตัวสูงที่ทำท่าว่าจะดันให้ผมไปนั่งพักทุกรอบ พี่เดือนเองก็กำลังกวาดเศษขยะให้ห้องผมจนเพื่อนหลายคนเดินเข้าไปถามว่าพี่เดือนโดนห้องตัวเองเนรเทศออกมารึยังไงกัน พี่เขาก็ทำแค่ยิ้มตามมารยาทเพราะกลัวว่าผมจะหึงหวง

แค่นี้ผมไม่หึงหรอกน่า คิดมากจริงๆ

พอกวาดล้างเศษก็ช่วยกันเก็บชั้นต่อ อุปกรณ์ต่างๆก็เอาไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของของโรงเรียน ส่วนถังแก๊สที่เหลือก็ติดต่อให้เขามารับกลับไป จากยอดวันนี้มีคนล้มละลายมากกว่าได้ทุนคืนเสียอีกเพราะคู่มือสอบเข้าที่นี่ยังกองเต็ม ส่วนใหญ่พวกคนที่มาที่ซุ้มก็จะขอเปลี่ยนรางวัลเป็นการฟังนทีมันร้องเพลงแทน

ชื่อมันดังมาตั้งแต่เทอมที่แล้ว ทำไมจะมีคนไม่สนใจมันอีก ถึงมันจะไม่ได้เอาอะไรมามันก็ยังมีเสียงนุ่มๆมันช่วยเรียกลูกค้า

“กุมภ์เหลืออะไรอีกรึเปล่า?”

“ผมเหลือแค่เขียนเอกสารที่หัวหน้าห้องไม่ยอมทำเท่านั้นแหละครับ กลับไปทำที่บ้านได้...เดี๋ยวผมเก็บกระเป๋าแป๊บนะ”

“นี่เป็นหัวหน้าห้องแทนเพื่อนแล้วรึยังไงกัน พี่เห็นกุมภ์ทำทุกอย่างเองเกือบทั้งหมดเลยนะ” พี่เดือนประคองหน้าผมหันซ้ายขวา “โห...เพิ่งสังเกตว่าใต้ตาแอบมีคล้ำๆด้วย ช่วงนี้ทำงานหนักเกินไปแล้ว”

“ถ้าผมไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะครับ อีกอย่างพี่เดือนสมัยก่อนก็อย่างนี้ไม่ใช่เหรอ นี่ไงโทษฐานที่เหนื่อยคนเดียวมาตลอด พี่ต้องได้รับการลงโทษในการดูผมเหนื่อย” ผมหัวเราะ “ล้อเล่นน่าพี่เดือน ดีใจนะที่พี่เป็นห่วงผม แต่จบงานนี้ก็ได้นอนเต็มที่แล้ว”

“อืม แต่อย่าลืมนะว่าหลังจากนี้เรายังมีงานกีฬาสีอยู่”

“ไม่ลืมแน่นอนครับ พี่ไปเอาสคริปมาได้เลย”

“สองคนนั้นจะไปจีบกันก็ไปที่อื่นครับ ตรงนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับคนมีคู่” เสียงของดินร้องขึ้นจากมุมห้องทำให้พวกผมสองคนรีบวิ่งออกไปไม่ให้คนแซวมากกว่าเก่า

พูดถึงงานกีฬาสี ถ้าจบงานกีฬาสีนี้ก็จะเป็นช่วงที่นักเรียนม.6 จะยื่นพอร์ตกับลงสอบนู่นนี่เยอะแยะ พี่เดือนก็จะไม่มีเวลาถ้าเขายื่นพอร์ตไม่ผ่าน และเวลาที่พวกเราเจอหน้ากันตรงๆจะน้อยลงตาม...

แต่ว่านั่นเป็นเรื่องของอนาคต ผมอยากให้ปัจจุบันของพวกเรามีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้ และแน่นอนว่างานกีฬาสีนี้ผมต้องได้รูปถ่ายแห่งความทรงจำช่วงมัธยมปลายปีสุดท้ายของพี่เดือนให้เป็นของขวัญเรียนจบจากที่นี่ ผมอยากให้เขารู้ว่ามัธยมปีสุดท้ายของเขานั้นมันไม่ได้เป็นโลกแคบๆที่มีแต่สีเทาเหมือนอย่างที่เคย

อยากให้เขาเห็นรูปของตัวเองที่สามารถกางปีกบินเป็นอิสระบนท้องฟ้าสีครามนี้ได้..

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (28/10/2018 Ch.14 up)
เริ่มหัวข้อโดย: wan_sugi ที่ 31-10-2018 23:16:21

ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักเดือนกับกุมภ์ เป็นรักที่ใช้เหตุผลนำใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (28/10/2018 Ch.14 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 04-11-2018 21:24:34

บทที่ 15

 

“ถามจริงเถอะว่าทำไมพี่ถึงใส่ชื่อผมลงไป”

ผมกับพี่เดือนนั่งมองนทีที่โดนช่างแต่งหน้าจับแต่งองค์ทรงเครื่อง แปลงโฉมให้กลายเป็นเจ้าชายรูปงามพร้อมกับพี่ศึกที่ตอนนี้ถ่ายรูปส่งให้เพจคิ้วท์บอยใหญ่ ดินกับอุ้มไปรอที่โรงเรียนแต่เช้าเพราะต้องซ้อมใหญ่ก่อนที่จะแข่งรอบคัดเลือกบ่ายนี้ ดังนั้นแล้วผมจึงชวนพี่เดือนตื่นตั้งแต่ตีสี่มาดูไอ้แม่น้ำที่เบะปากตลอดเวลา

“โอ๊ย ก็เอ็งหน้าตาดี ให้เดือนทำก็ไม่ได้เพราะมันเป็นพิธีกรร่วมกับแฟนมันไปแล้ว” พี่ศึกโบกมือไปมา “เอ้านี่ นมสตรอเบอร์รี่ที่สั่งเอาไว้”

“ตีห้าครึ่งแบบนี้ผมขอเป็นนมอุ่นเถอะ”

“เรื่องมากจริงโว้ย!”

และนทีมันก็เถียงกับพี่ศึกในขณะที่เจ๊ช่างทำผมหน้าบูดใส่...

“เดี๋ยวสักหกโมงครึ่งออกจากที่นี่กันนะ นทีน่าจะแต่งหน้าเสร็จพอดี” พี่เดือนซบไหล่ผมแล้วหลับตาลง “พี่ของีบหน่อยแล้วกัน”

“ตามสบายครับ แต่พี่มาซบไหล่ผมแบบนี้จะไม่เมื่อยเอาเหรอ?” พี่เดือนตัวสูงกว่าผมตั้งเยอะ กลัวว่าตื่นขึ้นมาจะปวดตามตัวมากกว่านอนหลับเต็มอิ่มนี่สิ

“ไม่เป็นไรหรอก”

“ดื้อ มานี่เลย” ผมผลักพี่เดือนให้ห่างออกจากตัวผมนิดหน่อยแล้วดึงให้ศีรษะของเขามานอนหนุนตักผมแทน “แบบนี้สบายกว่าเยอะ”

“เฮ้ยๆ เกรงใจคนในร้านด้วยนะน้องกุมภ์”

พี่ศึกชี้ไปทางที่นั่งอื่นที่มีคนมาแต่งหน้าทำผมเพื่องานกีฬาสีโรงเรียน มองตาเป็นมันวาวเชียว... แต่ผมก็ยักไหล่ไม่สนใจ เลือกระหว่างความอายกับความสบายของพี่เดือน ผมยอมที่จะโบกปูนหนาๆเข้าไว้ดีกว่า

“ถ่ายลงเพจคิ้วท์บอยเลยพี่ศึก” นทีแนะขึ้นมา พี่ศึกเลยรัวชัตเตอร์กล้องมือถือตัวเอง “ยังไม่ทันจะเข้างานก็มีโมเม้นท์แล้ว เมื่อไหร่กูจะมีอย่างนี้บ้างนะ”

“หุบปากไปเลยไอ้แม่น้ำ”

“พี่ศึก มันด่าผมอะ”

“ยอมโดนด่าไปเถอะ ถ้าเกิดเถียงขึ้นมาแล้วเดือนมันช่วยด้วยนี่จะเถียงไม่ออกแทน” พี่ศึกหัวเราะ “เก่งเรื่องเถียงเป็นที่หนึ่ง...ยกเว้นว่าตอนนี้ยอมฟังแฟนมันคนเดียว”

“เงียบทั้งคู่เลยครับ พี่เดือนจะนอน” ผมส่งสายตาจิกไปให้ผู้ชายสูงสองคนตรงหน้า ระหว่างที่พี่เดือนนอนหนุนตักผมก็เช็คโทรศัพท์ไปด้วย มีนาบอกไว้เมื่อวานว่าถ้าโรงเรียนเลิกไวจะแว๊บเข้ามาวันปิดงาน ส่วนพ่อกับแม่จะเข้ามาเป็นระยะเนื่องจากมีคนจ้างให้มาถ่ายงานด้วยเหมือนกัน

ฝั่งบ้านพี่เดือนก็จะมีแต่พ่อมาเพราะน้องชายติดเรียน ส่วนคนแม่นั้นยังคงยุ่งกับงานโรงพยาบาลและคงไม่อยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่ในตอนนี้

พี่เดือนบอกว่าได้คุยกับแม่บ้างนิดหน่อยแต่ท่านก็ยังคงเฉยๆ ไม่ค่อยหือไม่ค่อยอือด้วยมาก ซึ่งก็ยังดีกว่าไม่มองหน้ากันเลยแล้วกัน

 

เข็มเวลาวนมาถึงเลขหก ผมก็ปลุกพี่เดือนให้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงอาทิตย์ฤดูหนาวที่ขึ้นช้ากว่าฤดูอื่น เขาทำหน้าง่วงๆบนตักผมชั่วครู่แล้วก็สะบัดหัวไปมาไล่ความงงของตัวเองแล้วยิ้มรับแสงอรุณเหมือนในละคร

“กี่โมงแล้ว?”

“หกโมงสิบห้าครับ นทีก็จะเสร็จแล้ว”

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อหนุ่มตัวสูงที่ตอนนี้มีออร่าเปล่งปลั่งแข่งกับพระอาทิตย์ ทุกสัดส่วนมันดีไปหมด

จะว่าไปพี่เดือนเองก็เคยทำหน้าที่นี้นี่นา

“พี่เดือน ตอนที่พี่เป็นคฑากรนี่..พี่ก็ตื่นเช้าแบบนี้ใช่มั๊ย? ตอนนั้นพี่รู้สึกยังไงครับที่โดนจับแต่งหน้า”

“อืม...เอาจริงๆพี่ไม่ชอบ แต่พี่ก็ต้องยอมนะ ร้อนก็ร้อน วันนั้นเป็นวันที่แดดแรงมาก ผู้หญิงที่คู่กับพี่ก็เป็นลมแดดเพราะไม่ได้กินข้าว” พี่เดือนหัวเราะ ผมเหลือบเห็นสีหน้าซีดๆของนทีจากกระจกข้างหน้า “ถามว่าสนุกมั๊ย..พี่ไม่แน่ใจ พี่ไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆกับเขาเลยไม่ค่อยจำ”

“พี่เดือนอย่าลากเข้าเรื่องดราม่าดิ ผมไม่ชอบ คุยกับผมต้องมีแต่เรื่องดีๆนะ”

“ยกเว้นแต่พี่เดือนอยากให้กุมภ์ดุอะ...พี่ศึก นมผมล่ะ?”

“นี่คร้าบบ ประเคนถึงมือครับท่านชาย” พี่ศึกกลอกตามองบนพลางยื่นขวดนมสตรอเบอร์รี่ พอเข้าปากนทีเท่านั้นแหละมันอารมณ์ดีทันที

“เราไปกันเถอะ ต้องไปแต่งตัวอีกนะ” พี่เดือนหมายถึงชุดที่ผมกับเขาเคยใส่ด้วยกันตอนงานเมื่อเทอมที่แล้ว ไอ้เสื้อนั่นทางสภานักเรียนบอกว่าให้ผมเก็บเอาไว้เลยเพราะไม่มีใครใส่ได้ ซึ่งเสื้อนี้ผมก็โยนลงเบาะหลังรถพี่เดือนเอาไว้เมื่อเช้าเพราะไม่อยากรีบแต่งให้มันยับจนดูไม่ดี

ผมยกมือไหว้ลาพี่ศึกที่เป็นพี่เลี้ยงนที เดินออกไปที่หน้าร้าน พี่เดือนสตาร์ทรถรอเอาไว้ เขาหันไปหยิบเสื้อคลุมสีเขียวของเขามาสวมลวกๆแล้วก็ยื่นผ้าห่มนาโนมาให้ผมห่มเพราะวันนี้อากาศเย็นแต่เช้า ท้องฟ้าก็ไม่ได้มีแดดจัดอย่างที่คิดไว้แต่แรก ผมว่าน่าจะเหมาะกับการถ่ายภาพกีฬากลางแจ้ง

ทั้งผมและพี่เดือนถือกระเป๋ากล้องมาด้วย และสัญญาว่าจะเดินไปถ่ายงานด้วยกันเมื่อเสร็จภารกิจ

อาจจะเป็นเพราะอภิสิทธิด้วยล่ะมั๊งที่ทำให้ผมไม่ต้องขึ้นทั้งสแตนด์เชียร์ ทั้งเข้าแข่งกีฬา เพราะผมถือว่าเป็นตัวแทนมากิจกรรมอย่างอื่นแล้ว กรณีเดียวกันกับนทีที่มันเป็นคฑากรซึ่งพอจบวันนี้มันก็ไม่ต้องทำอะไรอีกนอกจากไปเดินไปนั่งหล่อๆให้ผู้หญิงขอถ่ายรูปด้วย

“หลังจากงานกีฬาสีพี่ก็ไม่มีเวลาแล้วนะ....”

พี่เดือนพูดขึ้นมาตอนที่เลี้ยวเข้ารั้วโรงเรียน สีหน้าดูเศร้าๆ

“พี่ต้องเตรียมตัวยื่นพอร์ต เตรียมตัวสอบ พี่คงแวะมาหากุมภ์ไม่ได้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อน”

“ปกติมันต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอที่งอแงอยากเจอพี่ แต่นี่พี่งอแงซะอย่างนั้น?”

“ก็พี่รักกุมภ์นี่นา พี่ก็อยากเห็นหน้าทุกวัน” พี่เดือนปลดเข็มขัด เอื้อมตัวไปด้านหลังเพื่อหยิบถุงเสื้อกับกระเป๋ากล้องให้ “พี่ไปมหาลัยแล้วไม่เจอหน้ากุมภ์ พี่ต้องแห้งตายแน่เลย”

พี่เดือนเบะปากเหมือนเด็กน้อยที่ไม่ได้ของเล่น มันอดทำให้ผมยกมือไปบีบแก้มเขาไม่ได้ นับวันยิ่งทำตัวเป็นเด็กกับผมมากขึ้นทุกที

แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเด็ก เพราะตัวพี่เดือนเองก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่ทางด้านจิตใจมากขึ้นเช่นเดียวกัน

“รีบลงรีบไปแต่งตัวเถอะครับ อย่างพี่เดือนต้องเซ็ทผมเพิ่มอีก นอนตักไปผมยุ่งหมดแล้ว” ผมยืนขวดเจลใส่ผมที่อยู่ตรงคอนโซลรถให้เขา ตั้งแต่คบกันมาพี่เดือนก็ชอบทิ้งพวกอุปกรณ์แต่งผมกับน้ำหอมขวดเล็กๆเอาไว้เสมอ อ้างว่าจะได้หล่อตลอดเวลาที่มาเจอผม (หมั่นไส้) แต่เอาจริงๆแล้วพี่เดือนชอบเดินใส่แว่นกับทรงผมยุ่งๆมากเสียกว่าเพราะไม่อยากเห็นผมหน้ามืดหึงบ่อยๆ (อันนี้ก็มั่นหน้า)

พี่เดือนอ้อยอิ่งอีกสักพัก ผมกับเขาก็พากันเดินมาที่จุดนัดหมายของโรงพละโรงเรียน พี่ๆกลุ่มสภานักเรียนยิ้มรับและยื่นเอกสารบทพูดมาให้พวกผมอ่านคร่าวๆ แน่นอนว่าพวกเขาเองก็ไล่ให้ไปแต่งตัวพร้อมเพราะไม่คิดว่าจะมาช้ากันขนาดนี้

ผมใช้เวลาในการหวีผมไปไม่นานหลังจากแต่งตัวเสร็จ ก็ออกมาเห็นพี่เดือนกำลังยืนหันหลังให้ เขาคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีสีหน้ารีบร้อนเหมือนกำลังเกิดอะไรขึ้นสักอย่างข้างนอก

“ทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ล่ะ?”

“ไม่รู้เหมือนกันครับพี่เดือน แต่เหมือนมีคนไปสับคัทเอาท์ลง กำลังตามคนไปช่วยกันสับขึ้นเหมือนเดิมอยู่”

พี่เดือนถอนหายใจ เขามองซ้ายขวาจนกระทั่งเห็นผม “เสร็จแล้วเหรอ? นี่กำลังเกิดเรื่องเลย มีคนไปสับคัทเอาท์ลงตอนที่ทีมงานกำลังเปิดพวกอุปกรณ์ข้างนอก พี่กลัวว่าเปิดอีกทีเครื่องจะไม่ติด”

“มีคนไปดูแล้วใช่มั๊ยครับ?”

“อืม ใครมือบอนไปเล่นกันนะ” พี่เดือนเดินนำผมไปที่เต้นท์ที่กำลังมีคนเข้าไปจัดที่นั่งให้เหล่าครูนั่งช่วงเปิดพิธี เหล่าคนเหมือนกันที่หัวเสียเมื่อรู้ข่าวว่ามีคนไปยุ่งกับคัทเอาท์ บางคนก็หัวร้อนกลัวเครื่องเสียงจะเปิดไม่ได้เนื่องจากไฟถูกตัดกระทันหัน

ผมกับพี่เดือนเดินเข้าไปช่วยจัดเก้าอี้แต่ก็ถูกไล่ออกมาให้ไปช่วยอย่างอื่นแทน ดังนั้นพวกผมจึงมาก้มๆเงยๆเก็บเศษขยะแถวนั้นเอา ตามพุ่มไม้นี่เยอะอย่าบอกใคร เหล่าบรรดานักกีฬาอีสปอร์ตที่ซ้อมอยู่ใกล้กันก็เริ่มเดินออกจากห้องมาเจอแสงตะวัน อุ้มกับดินวิ่งร่าเข้ามาเจอผมกับพี่เดือนแล้วก็บ่นใหญ่ว่าทีมที่เจอรอบแรกมีแต่พวกตัวเก็ง กลัวจะไม่ไหวเอา

แต่ผมเชื่อฝีมือสองคนนี้มาก ตำแหน่งเมจที่หิวเลือดตลอดเวลาอย่างอุ้มกับแท็งค์สายจู๊กกวนประสาทชาวบ้านอย่างดินจะสามารถพาทีมรอดได้ ผมเคยเล่นกับพวกมันอยู่สองสามครั้งก็รู้ว่าเวลาที่สองคนนี้ไปด้วยกันทีไร ทีมตรงข้ามจะมีแต่หายนะ คุณคิดดูแล้วกัน ถึงสายเมจที่อุ้มเล่นจะบางก็จริง แต่เล่นออกของเวทแรงๆกับแอบไปฟาร์มให้ดินมันเป็นเหยื่อล่อไปก่อน มีใครกันให้เมจไปฟาร์ม มีแค่คู่นี้ ตอนแรกๆในทีมก็ด่ากันอยู่หรอก แต่พอแสดงอิทธิฤทธิ์ให้เห็นก็พากันเงียบไปหมด

จะว่าไปผมก็แอบเอาให้พี่เดือนเล่นเหมือนกัน พี่เดือนนั่งงอยู่ได้สามนาทีก็ขอวางมือเพราะลายตา

ไม่เหมาะกับเกมจริงๆนั่นแหละ

“อีกไม่ถึงชั่วโมงพวกที่เดินขบวนก็น่าจะเข้ามาแล้ว กุมภ์ มึงเอากล้องมึงมาฝากกูถ่ายไอ้แม่น้ำก็ได้” อุ้มอาสาที่จะถือกล้องถ่ายนทีแทนผม เจ้าตัวบอกว่าเห็นอย่างนี้ก็มีกล้องที่บ้านเหมือนกัน ถึงจะแอบแม่เอามาเล่นก็เถอะ “....รูปมึงกับพี่เดือนเต็มไปหมด ถามจริงเถอะ มึงไม่กลัวพวกกูเอารูปพวกนี้ไปปล่อยลงเฟสรึยังไง?”

“กลัวทำไม เป็นแฟนกันอยู่แล้ว”

“เชรด คนจริง”

“พวกมึงไปเลย ไปหามุมดีๆถ่ายให้ได้นะเว้ย แล้วก็ถ้าเลนส์แตกซื้อคืนด้วย”

ทั้งสองคนรีบเดินไปหาจุดร่มๆสำหรับถ่ายรูป ส่วนผมกับพี่เดือนก็เดินกลับมาที่บริเวณรวมตัวของสภานักเรียนอีกครั้งเพื่อหยิบกระดาษที่วางทิ้งเอาไว้ขึ้นมาอ่านทวน ไม่นานนักก็มีรถน้ำรถขนมเข็นเข้ามาตั้งไว้เป็นสวัสดิการจากทางโรงเรียน พี่เดือนเดินไปหยิบมาป้อนใส่ปากผมส่วนผมก็หยิบแก้วน้ำมาถือให้พี่เดือนดูด

“ขอร้องล่ะ สองคนนี้ช่วยหยุดเรื่องหวานๆต่อหน้าสื่อสักวันจะเป็นอะไรมั๊ย”

 

ขบวนกีฬาสีมาถึงในตัวโรงเรียนแล้ว

และไอ้นทีแม่งก็หล่อโคตรๆ....

มันเดินด้วยท่าทางสง่างามราวกับเจ้าชายในเทพนิยาย สายตาและใบหน้าถูกแต่งให้ดูมีเสน่ห์มากกว่าเก่า โดยเฉพาะชุดที่ผมไม่ทันได้เห็นว่าเป็นอย่างไรก็ทำให้ผู้หญิงในสนามมองตาค้างได้อย่างกินขาด มันมาในชุดอัศวินสีขาวมีผ้าคลุมสะบัดไปมา มือข้างขวามือไม้คฑาที่ดัดแปลงเป็นทรงดาบ ผมยาวๆของมันถูกมัดลงต่ำและใส่หมวกแฟดอร่าสีขาวติดขนนกสีชมพูสลับแดงเนื่องจากสีชมพูเป็นสีประจำห้องผม

ถ้าเทียบกับรูปที่พี่เดือนเคยถ่ายตอนเป็นคฑากร ผมขอพูดตรงๆเลยว่านทีดูดีกว่ามาก

พี่เดือนสะกิดให้ผมละสายตาจากเพื่อนของตัวเองมาสนใจกับการเปิดพิธีต่อ ผมไม่รู้ว่าผู้อำนวยการจะพูดยาวๆทำไมแต่สุดท้ายพิธีก็เปิดจนแล้วเสร็จ ผมกับพี่เดือนจึงเดินมาถอดเสื้อทั้งหมดแล้วแปลงร่างเป็นนักเรียนที่ใส่เสื้อพละประจำสีตัวเองพร้อมกับกล้องที่อุ้มกับดินเดินมาคืนให้แล้ว ไอ้นทีกว่าจะเดินมาหาพวกผมตามนัดได้ก็เล่นเอาลำบากเพราะมีแต่คนขอถ่ายรูป

นี่ขนาดวิ่งหนีมายังดูดี..สัด

“ขอเวลาไปล้างหน้าล้างตา ใส่แว่นเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ”

มันทิ้งท้ายเอาไว้อย่างนั้น พวกผมจึงเปิดดูตารางการแข่งเล่นๆรอฆ่าเวลา ซึ่งกะกันไว้ว่าหลังจากที่นทีมันเปลี่ยนเสื้อเสร็จจะพากันไปดูผู้หญิงแข่งวอลเลย์บอล เมื่อจบแล้วก็ไปต่อที่บาสชายบนโรงยิม จากนั้นช่วงบ่ายก็จะเข้าไปเชียร์เพื่อนสองคนลงแข่งอีสปอร์ต

“มาแล้วๆ” นทีเดินออกมาอีกทีในคราวเด็กผู้ชายสูงๆ ใส่แว่นกรอบดำหนาจนหน้าจืด และเสื้อพละที่ใหญ่เกินตัวนิดหน่อย เสียดายเมื่อกี๊จริงๆ ถ้ามันยอมหล่อไปตลอดก็ดี “ไปกันเถอะ นี่เอาของจากกลุ่มผู้หญิงมาให้ด้วยนะ”

“ฮะ?”

“หลายคนเอาน้ำเอาขนมมาให้ ก็ใช่ว่าจะกินหมดสักหน่อย” มันยื่นถุงขนมหลากยี่ห้อให้ดู มือข้างหนึ่งของผมเปิดห่อลูกอมเข้าปาก ผมเลยหยิบช็อคโกแลตแบ่งพี่เดือนคนละครึ่ง เดินกินไปเรื่อยๆจนถึงสนามวอลเลย์ในโรงพละเล็กๆ

ผมกับพี่เดือนแยกกันคนละมุมเพื่อไปเก็บภาพ หลายจังหวะเหมือนกันที่ผมได้ภาพสวยๆช็อตเด็ด ส่วนนทีมันก็เดินตามผมเป็นลูกเป็ด มือทั้งสองข้างถือขนมอย่างละห่อ

“เสียดายสีผมแพ้ เอาไว้ปีหน้าแล้วกัน”

“ไปดูบาสต่อกันเถอะ”

พวกผมทั้งสามคนเดินมาที่โรงยิมชั้นบนเพื่อไปถ่ายเก็บรูปเหล่าผู้ชายตัวสูงๆกำลังพากันแย่งลูกบอลกลมๆเด้งไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมไม่แปลกใจว่าทำไมผู้หญิงถึงเยอะ แต่พอพี่เดือนปรากฏตัวก็พากันเรียกให้มาถ่ายใกล้ๆพวกเธอ นทีมันเลยแซวว่าผมไม่หึงอะไรรึยังไง

ไอ้หึงก็หึงอะ แต่มันคือการคืองาน มุมที่ผู้หญิงหลุ่มนั้นนั่งก็ใช่ว่าเป็นมุมไม่ดี

“อ้าว น้องกุมภ์?”

“พี่เมย์? สวัสดีครับ”

“ไหว้ทำไม ถือกล้องไปเลย มากับนทีสองคนเหรอ?”

“พี่จำผมได้ด้วย ขอร้องไห้ได้มั๊ย” นทีเบะปากทำท่าร้องไห้ดีใจ พี่เมย์ก็เลยหัวเราะใหญ่แล้วแย่งขนมในถุงไปกิน

“แล้วเดือนล่ะ?”

“นู้น ผู้หญิงกำลังประคบประงม นี่ขนาดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนนะยังกล้าต่อหน้า”

“นั่นกลุ่มที่ไม่ชอบกุมภ์ไม่ใช่เหรอ? กุมภ์รีบไปแยกออกเลยนะ พี่เห็นอยู่ว่ากลุ่มนั้นชอบสร้างข่าวว่ามีผู้ชายมาจีบบ่อยๆ” พี่เมย์แนะให้ผมตามตัวพี่เดือนกลับมา ผมพยักหน้าให้แล้วก็เดินไปหาพี่เดือนถึงที่ พี่เดือนเงยหน้ามามองผมแล้วฉีกยิ้มให้ทันที

“ไปกันเถอะพี่ ผมเริ่มหิวข้าวแล้ว”

“พี่เดือนคะ รอดูให้จบก่อนไม่ดีเหรอคะ?” นั่นไง รั้งพี่เดือนเอาไว้แล้ว

“พี่เดือน พี่เมย์ก็จะไปด้วยนะ นี่เห็นว่าไปตามพี่ศึกมาด้วย” นทีช่วยเสริมทัพให้ พี่ผู้หญิงกลุ่มนั้นจึงเริ่มส่งสายตาจิกกัดมากขึ้นเรื่อยๆ “แฟนพี่ก็เพิ่งบอกว่าเริ่มหิวแล้วนี่ ใกล้จะเที่ยงแล้วด้วย”

มันช่วยพูดเสริมสถานะระหว่างผมกับพี่เดือนให้พวกเธอฟัง ซึ่งพวกเธอก็ยังลอยหน้าลอยตาเอาแขนไปคล้องพี่เดือนต่อหน้าผมจนเจ้าตัวเหวอไปทันที เขาค่อยๆสะบัดออกแต่ก็ไม่ได้ผลด้วย

แขนรึผ้าตีนตุ๊กแกวะนั่น

“เอ่อ...คือพี่จะไปแล้วล่ะ...”

“เฮ้ยมึง ดูนั่นดิ คนหน้าไม่อาย”

เสียงมาใหม่ของเพื่อนผมดังขึ้น อุ้มกับดินเดินถือข้าวกล่องถุงใหญ่มาทางพวกผมพร้อมกับพี่ศึกและพี่เมย์ หน้าของดินบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ชอบใจรุ่นพี่ผู้หญิงกลุ่มนี้เป็นพิเศษในขณะที่หน้าพี่ศึกเหมือนกำลังตื่นเต้นรอโชว์สดกลางสนามบาส

“เขามีเจ้าของอยู่แล้วยังกล้าควงต่อหน้าอีก ถ้าพ่อแม่รู้ว่ามีลูกแบบนี้คงเสียใจแย่” ไม่พอยังยักไหล่ให้อีก จังหวะนี้ใครจะด่าไอ้ดินว่าไอ้หน้าตัวเมียมันก็คงไม่สน

“ทำไม ก็เจ้าตัวไม่มีปัญญามาขอคืนเองต้องให้เพื่อนมาพูดให้นี่น—ว้าย!”

“ขอโทษนะครับที่ผมไม่มีปัญญามาขอคืนเอง” ผมหยิกเข้าไปที่แขนของรุ่นพี่จนน้ำตาเธอแทบไหล “แต่นี่แฟนผม พี่คงไม่อยากเป็นประเด็นดังหรอกนะว่าพี่ไปแย่งแฟนชาวบ้าน”

“...ปล่อยนะ เจ็บ”

“ก็ต่อเมื่อพี่ปล่อยแขนแฟนผมก่อน”

เธอรีบปล่อยแขนพี่เดือนแล้วลูบป้อยๆตรงบริเวณที่ผมหยิกจนแดง พลางแสร้งทำเป็นร้องไห้หาว่าผมรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆเรียกความสนใจจากคนข้างๆ ผลที่ได้ก็คือมีผู้หญิงอีกกลุ่มร้องตะโกนมาว่า ‘ก็ไปเสือกกับเขาเอง สมน้ำหน้า’ แค่นั้นแหละทำให้คนหัวเราะกันทั้งบริเวณ

พี่เดือนและผมเดินตามเพื่อนที่เหลือออกมาหน้าโรงยิม อุ้มมันยอผมใหญ่ว่าผมเอาเรื่อง จัดการจนเสียสัตว์มีนอ ส่วนนทีมันไม่สนอะไรแล้วนอกจากข้าวกล่องที่อยู่ในมือเพื่อน

“พอดีว่าจะไปหาที่นั่งกินใหม่ โรงอาหารคนเต็มเลย นั่งแถวไหนดี?” พี่เมย์ถามขึ้นมา “แถวใต้ต้นไม้ตรงนั้นมั๊ย? คนไม่มีแถมยังร่มอีก”

“ถ้าเลือกโลเคชั่นให้ขนาดนี้แล้วจะถามทำไม—โอ๊ย!” พี่ศึกประธานสีโดนพี่เมย์ฟาดหลังเต็มๆจนผมเจ็บแทน แล้วก็เดินตามหลังกันต้อยๆเป็นขบวนรถไฟ

“หลังจากนี้ก็มีแข่งอีสปอร์ต พี่ศึกอย่าลืมมาดูเน้อ เวลาชนะจะได้มีพยานหาเรื่องคนมาเลี้ยงหมูกระทะ” ดินตักผัดปลาหมึกเข้าปากตัวเอง แต่ละกล่องแต่กับข้าวไม่ซ้ำหน้าอย่างของนทีมันได้เป็นผัดหมูกรอบคื่นช่าย ของพี่เดือนเป็นหมูผัดขิง ของคนอื่นๆก็เป็นเมนูทั่วๆไปอย่างกะเพราหรือไข่เจียวซึ่งสามารถแบ่งกันกินได้หมด

“เออ เมื่อเช้ามึงเห็นช็อตที่นทีมันโยนหมวกแฟดอร่าให้คนในสแตนด์ปะ จังหวะนั้นแม่งอย่างหล่อ มึงคิดอะไรถึงโยนให้วะ เรียกคะแนน?” อุ้มพูดถึงรูปที่เธอกดได้พอดีในช่วงที่นทีมันโยนหมวกให้กลุ่มผู้หญิงที่นั่งบนสแตนด์ ช็อตนั้นคือกรี๊ดดังลั่นโรงเรียนยิ่งกว่าถูกหวยยี่สิบล้าน

“กูร้อน”

“สัด ถ้าคนที่เก็บได้ได้ยินเข้าแม่งมีร้องไห้ว่ะ” ดินสบถขึ้นจนหัวเราะทั้งกลุ่ม “แล้วจะบอกว่าเพจคิ้วท์บอยมีแต่รูปโมเม้นท์มึงกับพี่เดือนเต็มไปหมดจนกูคิดว่านี่เพจเอฟซีพวกมึงไปแล้ว”

“อย่างรูปนี้เป็นรูปที่เดือนเช็ดหน้าให้น้องก่อนจะขึ้นไปพูดอีกรอบน่ะ ใช้กล้องของอะไรถึงซูมได้ขนาดนี้กัน” พี่เมย์ยื่นโทรศัพท์เปิดหน้าเพจคิ้วท์บอยให้พวกผมดู นอกจากนี้ยังมีรูปต่างอิริยาบถอีกมากมายเช่นรูปตอนถือแก้วน้ำไปให้ประธาน รูปตอนถือไมค์ด้วยกัน รูปตอนที่พี่เดือนก้มลงมากระซิบกับผม

ใครถ่ายวะ รับจ็อบเสริมเป็นปาปารัสซี่?

 

เมื่อพวกผมจัดการกับมื้อกลางวันเสร็จก็พากันไปนั่งจับจองที่ในห้องประชุมเล็กๆเพื่อรอดูไลฟ์แข่งอีสปอร์ตกัน โชคดีที่สามารถนำขนมเข้ามากินรอได้ ขอแค่ไม่ทำสกปรกก็พอ

ได้ข่าวว่าทีมตรงข้ามโหดใช่ย่อย รอดูดีกว่า อาจจะได้เห็นมวยถูกคู่แต่แรก

ไม่นานนักทุกคนก็เดินเข้าประจำเก้าอี้พลาสติกที่ตั้งเอาไว้ เชื่อมจอโทรศัพท์ของหัวหน้าทีมแต่ละทีมเพื่อสตรีมและตัดภาพตอนที่เลือกตัวละคร ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าใครเล่นเป็นอะไรและจะไม่มีการตะโกนบอกทั้งสิ้น คนที่นั่งอยู่บริเวณรอบๆก็พากันพูดว่าเลือกนู่นสิเลือกนี่สิ

ผมรู้ดีอยู่แล้วว่าอุ้มกับดินมันพากันเล่นตัวอะไร เลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ตอนที่เปิดหน้าจอโชวให้ดูว่าแต่ละทีมส่งอะไรไปตายกันกลางสนามบ้าง

ครึ่งแรกมีแต่คนบ่นว่าอุ้มกับดินเล่นไม่เป็นรึยังไงถึงไม่เกาะชาวบ้านเอาไว้หรือไปรุมตีนตอนที่เขาเปิดกัน หลายคนที่อยากได้เฟิร์สบลัดเพราะแต้มมันสูงพอตัวเวลานับคะแนนรวม แต่ถึงอย่างนั้นคะแนนจากส่วนอื่นก็สามารถเป็นตัวชี้วัดได้ถ้าทำได้ดี

ช่วงกลางเกมทุกคนเริ่มขวัญผวากับความสตั้นเก่งของอุ้มและการจู๊กกวนตีนของดิน ไหนจะทั้งพลังเวทที่แรงโคตรๆเล่นทีเพนตร้าคิลไปได้ นั่นไม่ใช่ธรรมดาเลยสักนิด ยิ่งมาท้ายเกมทีมตั้งข้ามแทบจะยกธงขาวเพราะอุ้มกับดินจัดการเผาเรียบเป็นหน้ากลองปล่อยให้ที่เหลือไปพังป้อม

คะแนนแข่งรอบแรกออกมา ฝ่ายตรงข้ามนำนิดหน่อยเพราะมีเฟิร์สบลัดเสริม แต่ถือว่าตีตื้นมาก เกมนี้มาดูกันว่าจะแก้เกมยังไง

“พี่กลัวว่าทีมนั้นจะจับทางได้” พี่เดือนยืนขวดน้ำมาให้ผมดื่ม

“พวกมันมีวิธีแก้เกมอย่างเยอะ พี่ไม่ต้องกลัวหรอก”

เกมสองมาอุ้มกับดินไม่ได้ใช้แผนเดิม พวกมันพากันไปลุยป้อมทันทีแล้วพอมีคนมาพวกมันก็รีบจู๊กหนีไปฟาร์มแล้วก็วนกลับมาที่ป้อมอีกรอบ ทำแบบนี้วนไปจนไปตอดได้เฟิร์สบลัดมาอย่างงงๆ แต่ถือว่าเป็นเรื่องดี จากนั้นก็รุมประชาทัณฑ์จนนับแต้มออกมาชนะอย่างขาดลอย

อุ้มกับดินเดินเข้ามาแท็กทีมกับพวกผมเพราะได้ผ่านเข้ารอบ แถมพี่ศึกแลดูจะภูมิใจมากด้วยกับแผนการเล่นกวนๆแบบเดาไม่ออกของสองคนนี้ ไม่นานนักผมก็เห็นพ่อแม่ของผมวนๆอยู่ข้างถือถุงอะไรมาให้

“สวัสดีครับคุณแม่ คุณพ่อ” พี่เดือนเป็นฝ่ายยกมือไหว้พ่อแม่ผมก่อน พี่เมย์หันมาส่งสายตาถามผมว่าเรียกพ่อแม่อย่างนี้หมายความว่ายังไง ตอนนี้ก็ราวๆบ่ายสามแล้ว มีนายังไม่เลิกเรียนก็คงไม่มาให้เห็นหรอก

“แม่เอานี่มาให้นะ น้ำมะพร้าวหอมๆได้มาจากคนรู้จัก มีครบกันทุกคนเลย” แม่ใจดีมากจนถึงขั้นทำคะแนนกับเพื่อนผมเลยรึยังไงกัน “เมื่อเช้าออกไปแต่พระอาทิตย์ไม่ขึ้น งอแงง่วงนอนมั๊ยเนี่ย”

“ผมนี่แหละครับงอแงง่วง” พี่เดือนว่าพลางหัวเราะ “งานจะมีอีกสองวัน วันสุดท้ายจะมีแข่งสแตนด์เชียร์ ผมมีจุดถ่ายรูปดีๆแนะนำนะครับ”

“เอ้อ ดีๆ นี่แหละลูกเขยพ่อ”

“พ่อ...”

“รอแต่งอีกไม่กี่ปีเอง” คราวนี้ทั้งกลุ่มหัวเราะยกเว้นผมที่ทำหน้าบูด มาพูดเรื่องแต่งงงแต่งงานอะไรกลางโรงเรียนแบบนี้กัน...

“วันนี้ไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเลยดีกว่าเนอะ พักผ่อนให้เต็มที่เพราะจะไม่มา” นทีมันตบอกตัวเอง ใช่สิ มันไม่มีกล้อง ไม่มีภาระแข่งอะไรนอกจากมาหล่อวันแรกกับวันสุดท้าย “แข่งของพวกมึงก็วันสุดท้ายเลยนี่นา”

“เออ ก็ว่าจะไปนอนพักสายตา พวกพี่ๆบอกว่าพรุ่งนี้บ่ายๆค่อยนัดวางแผน พี่ศึกกับพี่เมย์ยังต้องมาคุม ส่วนคู่นี้ก็ต้องมาถ่ายเก็บงาน”

“ง่ายๆคือเดท” พี่ศึกปิดท้าย อุ้มรีบขอบคุณที่พี่ศึกมันรู้จักหวะตบมุข ผมล่ะเกลี๊ยดเกลียดความเข้ากันของสองคนนี้เหลือเกิน

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวกุมภ์กลับไปบ้านก่อนนะ พ่อกับแม่ยังต้องอยู่จนกว่าจะแข่งทุกอย่างเสร็จ” พ่อลูบเส้นผมของผมแล้วผละออก “เดือนไปส่งน้องให้ทีนะ”

“อ่า...ผมว่าจะขอค้างด้วยสักคืนน่ะครับ”

“ฮะ?” พี่เดือนพูดว่าอะไรนะ?

“คือพรุ่งนี้ยังไงก็ต้องออกแต่เช้าอยู่แล้ว พ่อผมไม่อยากให้ผมตื่นเร็วเกินจนหน้ามืดหลับในคารถ” พี่เดือนหัวเราะเสียงเบา แต่ทำไมน้ำเสียงดูเจ้าเล่ห์จังวะ รึว่า...”ผมเลยตัดสินใจขอพ่อมานอนกับน้องสักคืน...จะว่าอะไรผมรึเปล่าครับ?”

อย่านะพ่อ...”อืม.....”

“แม่ไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่าเสียงดังมากไปก็พอ” แม่! ผมเพิ่งสิบหก!

“เอางั้นก็ได้ พ่อมีเรื่องอยากคุยเยอะแยะเลยกับเดือน ช่วยเผาน้องให้ฟังด้วยนะ”

ฟ้าคคคคคคคคคคคค

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (10/11/2018 Ch.16 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 10-11-2018 23:07:27

บทที่ 16

 

ตลอดทั้งคืนผมกับพี่เดือนพากันเปิดดูรูปที่อุ้มกับดินถ่ายมาให้ โชคดีที่สองคนนี้พอจะรู้มุมกล้องดีๆบ้างเลยไม่ได้ทำให้ดูแย่มาก แต่ที่ขัดลูกกะตาก็คือแทนที่พวกมันจะถ่ายบรรยากาศงาน มันดันถ่ายรูปผมกับพี่เดือนยืนเป็นพิธีกรร่วมกันกับนทีอีกนิดหน่อยเท่านั้น นี่สรุปว่าผมไว้ใจผิดคนใช่มั๊ย?

แล้วก็ถ้าทุกคนหวังว่าจะมีอะไรในกอไผ่ระหว่างผมกับพี่เดือน คิดผิดแล้วล่ะ เพราะเมื่อคืนผมลากผ้านวมออกมาปูให้พี่เขานอนกับพื้นเอาโดยมีเจ้าปลาตัวใหญ่สีน้ำทะเลเป็นหมอนข้าง

ตื่นเช้ามาพี่เดือนบิดขี้เกียจแล้วก็ขยี้ตาเหมือนเด็ก พร้อมกับทักทายรับรุ่งอรุณที่ดูไม่ค่อยสดใสนี้เท่าไหร่ด้วยรอยยิ้มกว้างๆ

“สักวันพี่จะตื่นขึ้นมาเห็นหน้ากุมภ์คนแรกแทนที่จะเห็นปลาตัวนี้นะ”

“รีบไปอาบน้ำหาข้าวหาปลากินเถอะครับ...”

นั่นแหละ ผมไล่พี่เดือนให้ลงมาอาบน้ำเปลี่ยนชุด วันที่สองเขาไม่ได้กำหนดว่าจะต้องใส่เสื้ออะไรดังนั้นแล้วพี่เดือนจึงหยิบเสื้อแขนยาวสีเทากับกางเกงยีนส์ออกมาจากกระเป๋า ส่วนผมก็เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วนพร้อมเสื้อคลุมกันลม

ขอบคุณโรงเรียนที่ปล่อยให้แต่งยังไงก็ได้ เพราะผมยังไม่ได้ซักผ้าเลย

ทั้งเสื้อพละ เสื้อสูทของโรงเรียนยังไม่ได้เอาออกมา แม่ผมจึงอาสาซักให้ทั้งของผมและพี่เดือน ตอนแรกพี่เดือนก็เกรงใจอยู่ แต่พอแม่อ้างว่าเดี๋ยวก็แห้งไม่ทันถ้ากลับเอาไปซักเองเขาจึงยอม

พวกเราออกจากบ้านมาถึงโรงเรียนช่วงแปดโมง กีฬาบางอย่างก็เริ่มแข่งกันแล้ว แต่มันไม่ใช่กีฬาหลักที่น่าสนใจเท่าไหร่ ผมจึงเดินไปกับพี่เดือนเรื่อยๆ ถ่ายอะไรได้ก็ถ่าย มีหลายคนเหมือนกันที่เข้ามาทักทายพวกผม พอถ่ายไปได้สักพักก็มานั่งเล่นกันแถวๆข้างสนามฟุตบอล

“จะว่าไปแล้วพวกเราเจอกันครั้งแรกในโรงเรียนก็แถวนี้นี่นา” พี่เดือนมองไปแถวๆต้นไม้ที่เคยเกิดเหตุกับเขา เพิ่งผ่านมาไม่ถึงปีแต่ทำไมมันรู้สึกนานจัง

ผมไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้พี่เดือนมองนกมองฟ้าไป ส่วนผมก็มานึกถึงวันที่พวกเราเจอกัน แล้วก็นึกถึงหลังจากนั้นที่เจอกันตลอด ค่อนข้างตลกดีนะที่เหมือนโชคชะตามันกำหนดให้ผมต้องมาวนเวียนกับเขา ในขณะที่เขาเองก็เดินเข้ามาในชีวิตผม ผมมีส่วนดีส่วนเสีย ส่วนที่ผมไม่มีพี่เดือนก็มี ส่วนที่พี่เดือนไม่มีผมก็เติมเต็มให้ มันกลายเป็นตัวต่อที่ลงกับช่องพอดี ไม่มีขาดหรือเกิน

“พวกเราลองมาทำ vlog ด้วยกันมั๊ยครับ?”

“vlog?”

“มันคือการเขียนบล็อกประเภทหนึ่งที่แทนที่จะเขียนเป็นตัวอักษร เรากลับมาถ่ายเป็นวิดีโอแทนไง” ผมยกกล้องขึ้นมา “ไม่ได้ลงระยะหนึ่งแล้ว พวกเรามาทำด้วยกันเถอะนะ”

“ก็น่าสนุกดีนี่นา เผื่อตอนพี่ไปเรียนแล้วอยากอวดแฟน พี่จะได้เปิดให้เพื่อนดู”

“ไม่ขิงเลยนะ”

“ฮึฮึ”

ผมเปิดโหมดวิดีโอแล้วเริ่มกดถ่าย ส่วนไหนที่ไม่ต้องการก็เอาไปตัดต่อได้ ซึ่งอย่างแรกเลยที่ผมทำก็คือ...

“พี่เดือน หันมาทางนี้หน่อย ทักทายคนกดติดตามผมเร็ว”

“สวัสดีครับ ผมเดือน เป็นแฟนของน้องกุมภ์นะ วันนี้ขอมาแจมใน vlog ด้วยแล้วกัน ถ้าสงสัยว่านี่คืองานอะไร คำตอบคืองานกีฬาสีโรงเรียนพวกเรา น่าตื่นเต้นดีใช่มั๊ย? พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้ว ผมรับรองว่ามันจะสนุกกว่านี้อีก” พี่เดือนทักทายกล้องอย่างอารมณ์ดี โบกมือไปมาราวกับว่าเป็นเจ้าของ vlog นี้เสียเอง ส่วนผมก็ตั้งกล้องแล้วมายืนข้างๆกัน

“พี่เป็นเจ้าของช่องรึไง ไม่ต้องไปถือสาอะไรพี่เดือนหรอก ตื่นกล้อง”

“ไม่ได้ตื่น เขาเรียกว่าทักทายอย่างเป็นมิตร แล้วเราจะพาคนไปดูอะไรก่อนดีล่ะ?” พี่เดือนโอบเอวผมเอาไว้แล้วพยายามดึงเข้ามากอดท่ามกลางสายตาชาวบ้านที่เดินผ่าน “วันนี้มีวอลเลย์รอบสี่ทีม ไปดูกันมั๊ย?”

“กว่าจะไปถึงเขาก็แข่งเสร็จแล้วเถอะ เอาเป็นว่าวันนี้ช่วงเช้าพวกเราจะพาดูกีฬา ช่วงตอนบ่ายพวกเราจะพาไปทัวร์ของกินกันนะ พี่เดือนใกล้จะเตรียมสอบเข้าแล้ว ต้องคลายเครียดสักหน่อย”

“แค่มีกุมภ์พี่ก็ไม่เครียดแล้ว กำลังใจน่ารักขนาดนี้”

“พี่เกรงใจผมที่ต้องไปตัดวิดีโอหน่อยเถอะ ไม่กล้าเอาลงเลย” ผมตีไปที่ต้นแขนคนสูง พี่เดือนยิ้มรับด้วยความกวน นี่พยายามปั่นประสาทให้ผมโวยวายใส่กล้องรึยังไง “ไปดูดีกว่านะว่ามีแข่งอะไรบ้าง พี่เดือนต้องแนะนำผมในฐานะที่แก่กว่า อยู่มานานกว่า ผมไม่รู้ว่าตรงไหนมีอะไรแข่งบ้าง”

“วันๆพี่ก็เอาแต่อ่านหนังสือ พี่ไม่ได้ออกมาดูเลยนะ เดินไปหลงไปด้วยกันนี่แหละ”

ว่าแล้วก็หัวเราะทั้งคู่

 

ตอนนี้พวกเราเดินมาที่สนามเปตองเพื่อมาดูสีของพวกผมแข่งกับสีอื่น คะแนนถือว่าค่อนข้างสูสีเพราะแม่นทั้งคู่ ระหว่างที่ผมอัดวิดีโอไปด้วยนั้นพี่เดือนก็คอยป้อนน้ำป้อนขนมตลอด หลายคนเหมือนกันที่หันมาองแล้วทำหน้าเบื่อใส่พี่เดือน พวกที่ทำหน้าเบื่อก็ไม่ใช่ใครเลยนอกจากเพื่อนร่วมชั้น

“นำแล้วๆ เริ่มนำห่างแล้ว”

“ฝั่งนั้นเริ่มหัวเสียแล้วสินะ โยนออกซะห่างลูกเล็กเลย” พี่เดือนใช้หลอดเดียวกันกับผมดูดน้ำในขวด นั่นถือว่าจูบทางอ้อมรึเปล่านะ? แต่ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกเพราะบางครั้งนทีมันยังใช้หลอดเดียวกันกับผมดูดน้ำเลย ในเมื่อเพื่อนมันไม่ได้เป็นโรคอะไรที่ติดต่อทาน้ำลายได้ผมก็ไม่มีปัญหากับการใช้ของร่วมกัน...ยกเว้นว่าจะถุยน้ำลายใส่น่ะนะ

ผมซูมกล้องไปที่ลูกเปตองและแพนไปที่ป้ายคะแนน สีของผมเป็นฝ่ายชนะไปอย่างสวยงามและทีมงานก็เริ่มเคลียร์สนามแข่งให้กับสีอื่นที่มีแข่งต่อ ดังนั้นแล้วผมกับพี่เดือนจึงเก็บของตามไปนั่งที่อื่นที่มีแข่ง

การแข่งต่อมาที่พวกผมไปนั่งดูก็คือเต้นลีลาศ ไม่คิดว่าจะมีแต่พี่เดือนเล่าให้ฟังว่าตอนอยู่ม.5 เขาเคยแอบมาดูพี่เมย์แข่ง แต่ละคนสเต็ปเท้าดีๆทั้งนั้น มีสะดุดบ้างแต่ถือว่ารักษาจังหวะได้ดีทีเดียว

“พี่ชวนกุมภ์มาเต้นดีมั๊ย ยังไงปีหน้ากุมภ์ต้องเรียนนะ”

“ฮะ? เฮ้ย! เต้นแบบนี้?! ผมว่าผมไม่รอดอะ”

“มาๆ พี่สอนให้”

“สอนที่อื่นไป!”

พี่เดือนยิ้มบางๆแล้วหันไปสนใจการแข่งต่อ การเต้นมันไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบเลยสักนิดนี่นา

แต่พี่เดือนบอกว่าปีหน้าผมต้องเรียน แสดงว่าพี่เดือนเองก็เคยเต้นมาแล้วสินะ

“แล้วเต้นลีลาศนี่มันสนุกมากมั๊ยครับพี่เดือน?” เขาหันมาเลิกคิ้วนิดหน่อยแล้วก็ถอนหายใจพร้อมกับบ่นออกมาให้ผมฟัง

“ไม่อยากจะบ่น พี่ว่ามันก็สนุกดีนะถ้าคู่ที่พี่ต้องอยู่ด้วยไม่ใช่คนที่คลั่งพี่จนแทบจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากมาหมุนตัวตามแรงพี่แล้วพูดอวยไปมา พี่ขี้เกียจฟังเลยเอาหูไปนาเอาตาไปไร่แทน” นี่สาบานว่าไม่อยากจะบ่น “โชคดีที่ยังฟังกันบ้างว่าให้ตั้งใจ...ถึงจะต้องดุบ้างนิดหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าตัดเรื่องคู่ออกแล้วมันก็ดี ดีที่พี่รู้สึกว่าพี่ได้ผ่อนคลายชีวิตด้วยการฟังเสียงเพลงแล้วก้าวเท้าไปตามจังหวะนี่แหละ”

“งั้นเหรอ...”

“แต่วินาทีที่พี่กดชัดเตอร์กล้อง พี่กลับรู้สึกว่ามันสนุกมากกว่านะ สนุกเพราะพี่ได้เห็นโลกในจอสี่เหลี่ยมกับสนุกที่คนที่สอนให้พี่ใช้เป็นคนที่พี่รัก”

“พี่เดือน...อย่ามาทำให้ผมเขินจนเลิกเขินได้มั๊ย?” คือพี่เดือนชอบพูดอะไรเลี่ยนๆออกมาตลอด เมื่อคืนเขาก็นอนพูดอยู่อย่างนั้นแหละ จำไว้นะครับว่าพี่เดือนเป็นคนที่ขี้อวยแฟนตัวเองมาก มากจนชาวบ้านพากันบ่นว่าพี่เดือนชอบขิง ขิงแบบขิงเพียวๆไม่ผสมข่าตะไคร้ด้วย “จบแล้ว พี่เดือนจะอยู่รอดูประกาศผลหรือว่าไปเที่ยวเลยล่ะ?”

“ไปเลยดีกว่า เที่ยวเสร็จจะได้รีบกลับรีบเตรียมตัวงานวันพรุ่งนี้อีก” ผมพยักหน้าเห็นด้วย พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายของงานกีฬาสี ผมกับพี่เดือนก็ต้องขึ้นเวทีอีกรอบ ส่วนอุ้มกับดินมีแข่งรอบสุดท้าย นทีก็ต้องแต่งหน้าทำผมเป็นหนุ่มหล่ออีกรอบเช่นกัน

บ่ายวันนั้นพวกผมก็ไม่มีอะไรมากนอกจากไปนั่งร้านไอติมเล็กๆแต่งโทนพาสเทลแถวนอกเมือง ถ่ายรูปอัพลงโซเชียลในคนมาหวีดเล่น ก่อนกลับก็แวะไปดูหนังสือด้วยกันที่ห้าง

 

และเช้าวันที่สามของงานกีฬาสีก็มาถึง

ซึ่งคุณเชื่อรึเปล่าว่าลมอย่างแรง แรงมากจนยืนแทบไม่อยู่ พวกนักกีฬาที่แข่งวิ่งก็ใกล้จะปลิวไปกับลมอยู่ทุกที ไม่ต้องพูดถึงทีมสแตนด์ที่นั่งอยู่โดยไม่มีเสื้อกันหนาวนั่นหรอก แข็งไปหมดทั้งร่างกายแล้ว

นทีมันนั่งหนาวอยู่ในห้องแต่งตัวช่วงบ่าย ส่วนอุ้มกับดินก็แข่งเสร็จแล้ว ผลสรุปก็คือได้ที่สองที่พวกมันภูมิใจมากพอและบอกว่าปีหน้าจะเอาใหม่ เมื่อทุกคนว่างก็มานั่งดูนทีที่โดนจับแต่งหน้าซ้ายขวาโดนเจ๊คนเดิม

ไม่นานนักพี่เมย์ก็ตามเข้ามาถ่ายรูปบรรยากาศไปลงเฟสบุ๊คโรงเรียน และบังเอิญว่าในรูปนั้นมันติดนทีที่ยังใส่แว่นอยู่ด้วย ทุกคนเลยพากันหวีดว่านี่หรือคือชายหนุ่มรูปงามที่พวกเธอตามหา แต่นทีมันก็เฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรบอกว่าแค่กระแส เดียวพวกเธอก็เลิกพูดถึงไปเองเหมือนพี่เดือน

พี่เดือนยังคงมีคนพูดถึงเรื่อยๆถ้ายังอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ แต่ถ้าพี่เดือนจบออกไปแล้ว คนก็จะพูดถึงพี่เดือนน้อยลงไปตามกาลเวลา และในที่สุดภายในโรงเรียนแห่งนี้ก็จะรู้จักพี่เดือนในฐานะศิษย์เก่าคนหนึ่งเท่านั้น

มันก็น่าใจหายเหมือนกันที่เวลาที่มีคนพูดถึงเรา เคยใส่ใจเรามากๆแต่สุดท้ายก็ลืมเราไป เหมือนกับเพื่อนสมัยอนุบาลหรือประถมของทุกคนนั่นแหละ ที่บอกว่าพวกเราจะไม่มีทางลืมกัน เมื่อคุณเข้าสู่วัยทำงานแล้ว พวกคุณอาจจะเดินสวนกันโดยที่ต่างฝ่ายต่างจำไม่ได้ หรือดีหน่อยก็คือจำหน้าได้แต่จำชื่อไม่ได้

ผมเองก็เป็น และเชื่อว่าหลายคนก็เป็น มีใครบ้างกันที่จะจำเพื่อนได้ทุกคนถ้าคนคนนั้นไม่ใช่คนสำคัญจริงๆ

“เดือนกับน้องเอาอะไรรึเปล่า? เดี๋ยวเราไปยกมาจากหน้าห้องให้” พี่เมย์ถามขึ้นมาในขณะที่ตัวเองกำลังนั่งเฝ้าเพจโรงเรียนคอยบล็อกข้อความไม่ดีออก “น้ำแดง ขนม ข้าวเกรียบ?”

“เดี๋ยวผมไปยกให้เองดีกว่าครับพี่เมย์ นที กูรู้ว่ามึงต้องการนม”

“เอามาให้ด้วยขวดหนึ่ง”

“รับทราบ รอนะ แป๊บเดียว”

ผมรอดินมันยกขนมมาให้ จนมันเดินกลับเข้ามาในสภาพที่เส้นผมกระเซิงบ่งบอกอย่างดีว่าข้างนอกนั้นเป็นลมพายุไปเรียบร้อย

“ลมแรงขนาดนี้จะได้ทำพิธีปิดรึเปล่าเนี่ย”

“ไม่รู้สิ แต่ถ้าไม่มีพิธีปิดเราก็ไม่ได้ดูดอกไม้ไฟสวยๆเลยนะ”

ผมได้ยินเสียงพี่ผู้หญิงสองคนพูดถึงดอกไม้ไฟ พี่ศึกเคยเล่าให้ฟังว่าแต่ละปีโรงเรียนนี้จะจุดดอกไม้ไฟปิดงานกีฬาแล้วร้องเพลงหน้ากองไฟกันเหมือนในค่ายลูกเสือเพื่อสร้างความสามัคคี แต่ถ้าลมแรงขนาดนี้อย่าหวังเลยว่าจะได้ยิงดอกไม้ไฟ ลมจะพัดกองไฟดับตอนไหนก็ได้แบบนี้ก็คงไม่ดี

ช่วงประมาณบ่ายสี่ ก็มีการแสดงเชียร์ลีดเดอร์แต่ละสี ผมไม่ได้ออกไปดูกับคนอื่นหรอกเพราะต้องมานั่งเป็นเพื่อนไอ้แม่น้ำนี่ พี่เดือนก็อาสาฝ่าลมไปถ่ายรูปมาให้ผม มีแฟนดีก็อย่างนี้แหละ

“กุมภ์”

“ว่า”

“พี่เดือนกับมึงนี่รักกันดีจังนะ”

“อิจฉาเหรอ?”

“อืม มันทำให้กูนึกถึงน้องตัวเองน่ะ กูรักน้องกูมาก แล้วน้องก็รักกูมากด้วย เคยพูดด้วยกันครั้งหนึ่งว่าจะเรียนที่เดียวกันตอนม.ปลาย” นทีไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร น้ำเสียงก็นิ่งแปลกๆด้วย

“น้องมึงอยู่ที่ไหนล่ะ”

“เสียไปได้สามปีแล้ว”

“....”

“แต่ทำใจได้นานแล้วล่ะ วันนั้นมันเป็นวันที่กูต้องขึ้นแสดงกีตาร์ น้องกูก็มาดูด้วย แต่ว่าไฟสปอร์ตไลท์มันตกลงมาตำแหน่งที่น้องกูยืนอยู่พอดี”

“...”

“คาที่” นทีสีหน้าเศร้าลงชัดเจน แต่ไม่นานมันก็ตีสีหน้ากลับมาเหมือนเดิม “ซึ่งกูเชื่อว่าน้องกูไม่ชอบแน่ๆที่พี่ชายตัวเองจะมานั่งเศร้าตลอด กูเลยต้องยิ้มเอาไว้เพราะถ้ากูมีความสุข น้องกูต้องมีความสุขตาม”

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึว่าเปล่าที่ผมรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่รอยยิ้มของนทีมันเสแสร้ง...

มันไม่ได้เสแสร้งแบบตอแหลในละครหลังข่าวนะ มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ให้ความรู้สึกว่านี่คือยิ้มออกจากใจ

“จริงสิ มึงรักพี่เดือนแล้ว งั้นกูขอน้องมึงมาเป็นน้องบุญธรรมกูนะ น้องมึงน่าแกล้งดี ฮึฮึ” นทีมันยิ้มร่างเริงสไตล์มันแล้วก็หัวเราะเมื่อพูดถึงน้องผม

ผมว่านทีที่ผมเห็นก่อนหน้านี้อาจจะไม่ใช่ตัวตนจริงๆของเขา แต่ถ้าเขาเลือกที่จะไม่แสดงออกมา ผมก็จะไม่ไปฝืนให้มันนึกถึงอดีตร้ายๆหรอก

“น้องกูน่าจะมาถึงแล้วนะ เดี๋ยวให้พี่เดือนไปรับก็ได้..อ้าว มีนา? รู้ได้ยังไงว่าพวกพี่อยู่นี่?” ผมทักทายน้องชายตัวเองที่เข้ามาพร้อมกับประธานสีของผม น่าจะเป็นพี่ศึกที่ไปเจอมีนาเข้าพอดีเลยมั๊ง แต่ไอ้สายตาของผู้ชายข้างนอกที่มองน้องผมนี่มันยังไงวะ มองเหมือนจะกลืนน้องกูยังไงยังงั้น?

แต่มีนามาในชุดนักเรียนกางเกงสีกากีโรงเรียนรัฐบาลนี่นา แถมขายังขาวมากด้วย..

เชี่ย! พวกนี้มันจ้องน้องผมจริงๆด้วย!

“พี่ศึก ไล่ไอ้พวกนักกีฬาของพี่ให้หน่อยดิ พวกมันมองน้องผมอะ หวง”

“พวกมึงน่ะไปไหนก็ไปเลย! หน้าหม้อไม่เลือกจริงๆ น้องอายุไม่ถึงมึงอยากติดคุกกันใช่มั๊ย?!”

ว่าแล้วก็ได้ผล พี่ศึกมีอำนาจมากพอที่จะสั่งการให้พวกเขาติดกิจกรรมโรงเรียนได้เลยถ้าไม่ส่งรายชื่อนักกีฬาให้ แต่ผมก็รู้ว่าพี่ศึกไม่ใช่พวกบ้าอำนาจทำตามใจชอบขนาดนั้นหรอก

“ก็ว่าอยู่ว่าทำไมมีคนมองผมตลอดเลย พี่นทีครับ สวัสดีครับ วันนี้พี่ดูดีมากอะ” มีนายิ้มร่าเริงให้ นทีพอเห็นปุ๊บก็รีบวิ่งถลาเข้ามากอดน้องผมน้วยไปมา เอามือทั้งสองข้างมาจับแก้มบีบไปมา เออ ผมเชื่อแล้วว่ามันอยากได้น้องผมไปเลี้ยงแก้เหงาจริงๆ “พี่นที พอเถอะ ผมเจ็บแล้วนะ”

“วันนี้รอรับหมวกจากพี่ได้เลย” นทีหยิบหมวกแฟดอร่าสีขาวของมันขึ้นมาใส่ แล้วยักคิ้วให้สองสามทีมาทางผมเชิงบอกว่า ‘กูจองน้องมึงนะ’

เบื่อว่ะ เบื่อไอ้แม่น้ำนี่

“ใกล้จะถึงพิธีปิดงานแล้วเรียกด้วย ของีบก่อนนะ เมื่อคืนก็ไปเล่นดนตรีมา”

“ตามสบาย”

ผมปล่อยให้นทีมันหลับตานอนพัก ส่วนตัวเองก็มานั่งกินขนมกับน้องรอพี่เดือนและคณะจนกระทั่งพวกเขาเดินเข้ามา พี่เดือนเปิดวิดีโอที่เขาถ่ายเอาไว้ให้ ผมไม่แน่ใจว่าพี่เขาไปถ่ายตรงไหนหรือขอแทรกเข้าไปดูได้ยังไงถึงได้ชัดแจ๋วขนาดนี้ พอเขาเล่าให้ฟังว่า...

“พี่ขอทางผู้หญิง พวกเธอก็แหวกให้เลยนะ? ไม่ยากนี่นา?”

“เบื่อพี่อะ มีแต่คนเกรงใจ เป็นผมนี่เขาคงเบียดผมออกมากกว่า” ผมบุ๋ยปากให้พี่เดือน เขาเลยเข้ามาโอ๋ปลอบใจผม ผมเป็นผู้ชายที่ถือว่าค่อนข้างจะตัวเล็กกว่ามาตรฐานหน่อย เลยไม่เป็นจุดสนใจมาก ดังนั้นแล้วเวลาจะเข้าไปดูหรือซื้ออะไรถ้าไม่สังเกตให้ดีผมก็โดนผลักออกได้เหมือนกัน แต่เรื่องนี้มันก็อยู่ที่คนอื่นด้วย ถ้าเขาใส่ใจหรือมีมารยาท เขาก็จะขอโทษยกเว้นแต่ไม่เห็นผมจริงๆ

พอเถอะ ยิ่งย้ำเตือนว่าตัวเองเตี้ย

“ใกล้จะถึงพิธีปิดแล้ว ลมก็เริ่มสงบลงหน่อย เราน่าจะออกไปรอได้แล้วล่ะ” พี่เดือนยื่นเสื้อสูทใส่คลุมมาให้ผม หลังจากที่แข่งลีดเสร็จ โรงเรียนนี้ก็จะเข้าสู่พิธีปิดทันทีโดยที่นักกีฬาและขบวนที่เดินเมื่อสองวันก่อนต้องมารวมตัวกัน ซึ่งเพื่อนทั้งหมดก็ขอตัวออกไปก่อน มีนาที่นั่งกินขนมอยู่ก็มีพี่เมย์พาออกไปหามุมดีๆยืนดู เมื่อคนอื่นออกไปกันหมดแล้วก็เหลือเพียงแค่ผมกับพี่เดือนเท่านั้น

พวกเราใช้เวลาไม่นานในการเตรียมตัวภายในห้อง จากนั้นพวกเราก็ออกมาที่บริเวณจัดงาน เหลือบมองเห็นนทีที่ตอนนี้มันพยายามทำหน้านิ่งสู้ลมหนาวเบาๆ ส่วนอุ้มกับดินก็กำลังยืนเกาหัวกัน ไม่นานนักพวกเขาก็เรียกให้พวกเราขึ้นไปประกาศรางวัลต่างๆที่ผู้ชนะเลิศจะได้รับถ้วยจากผู้อำนวยการ ถือว่ากินเวลาไปพอสมควร

และเวลาของพิธีปิดที่แท้จริงก็มาถึง พี่เดือนเป็นคนพูดเองทั้งหมดเพราะต้องการให้คนที่มีประสบการณ์มากกว่าพูด หลายคนที่แพนกล้องมาทางพวกเรา ถ่ายรูปส่วนสำคัญก่อนที่กองไฟกลางสนามจะถูกจุดและปล่อยดอกไม้ไฟให้บานกลางอากาศ

“ผมขอทำการปิดงานกีฬาสีประจำปี 256— ณ บัดนี้”

ทันทีที่เสียงผู้อำนวยการดังปิดท้าย พลุจำนวนนับสิบก็ถูกจุดขึ้นสู่ฟ้าพร้อมกับกองไฟที่สว่างขึ้น พวกเราช่วยกันร้องเพลงสามัคคีชุมนุมโดยที่พี่เดือนกุมมือของผมเอาไว้และเงยหน้ามองดอกไม้ไฟเหล่านั้น

“เป็นปีแรกเลยนะที่พี่ได้ดูดอกไม้ไฟของงานกีฬาสีโรงเรียน” เขายิ้ม “และปีแรกที่ดูก็ได้ดูกับคนที่พี่รักด้วย”

“สวยจังเลยนะ...เอาไว้ปีใหม่พวกเรามาดูด้วยกันมั๊ยล่ะครับ?” ตอนนี้ก็ช่วงปลายตุลาแล้ว อีกไม่นานก็ปีใหม่ พี่เดือนน่าจะมีเวลาเจียดมาเคาท์ดาวน์ด้วยกันสักวัน “แต่ถ้าพี่ไม่ว่างผมก็ไม่กวนนะ”

“พี่ว่างเสมอนั่นแหละถ้าเป็นกุมภ์ เสียดายที่กล้องอยู่กับมีนา แต่เดี๋ยวเอากล้องโทรศัพท์ถ่ายด้วยกันก็ได้”

พี่เดือนหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเปิดกล้องหน้าและดึงตัวผมให้เข้ามาอยู่ในเฟรมด้วย ฉากหลังเป็นท้องฟ้าที่มีดอกไม้ไฟจุดไม่ขาดสายกับกองไฟที่มีคนเริ่มเต้นตามจังหวะเพลงเป็นการปล่อยผี

“3...2...1!”

 

พีรดล นารีรัตน์ with Koompa Sirikun

ปีแรกเลยนะที่ได้ดูดอกไม้ไฟของโรงเรียน และมันก็เป็นปีแรกเลยด้วยที่มีคนรักอยู่ข้างๆในเวลาดีๆ

*รูปถ่ายของเดือนและกุมภ์ที่มีฉากหลังเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟและพื้นที่มีกองไฟ ทั้งคู่ยิ้มแย้มแจ่มใส*

459 likes 30 comments

 

Koompa Sirikun with พีรดล นารีรัตน์

ไม่เคยเปลี่ยนวอลเปเปอร์มือถือเลยตั้งแต่ซื้อเครื่องใหม่ วันนี้ได้รูปดีๆมาตั้งใช้แล้วล่ะ (:

*รูปที่แคปมาจากหน้าจอโทรศัพท์ของกุมภ์ เป็นรูปเดียวกันกับที่เดือนโพส*

58 likes 9 comments

                นที ไมตรีจิตร : พี่เดือนเอารูปลงไม่นานก็มีคนขโมยไปตังหน้าจอละ แย่

            Smol Mety : ก็อย่างนี้แหละ ขิงคนมีแฟน กูต้องซดนมจืดไป

            ดินดิน ไม่ใช่ติณณ์ติณณ์ : สงสัยต้องไปหาเมียแล้ว แม่งอวดอยู่ได้ หมั่นไส้!!

 

คอมเม้นท์ส่วนใหญ่จะเป็นการพูดในเชิงบวก ทั้งผมและพี่เดือนไม่ได้เปิดแชร์เอาไว้แต่ก็มีคนแคปไปลงเพจคิวท์บอยอยู่ดี พออ่านโพสหมดผมก็กดออกมาที่หน้าจอหลักที่ตั้งแต่รูปของตัวเองกับพี่เดือนแทนที่จะเป็นทะเลที่ใช้มาตลอดสองปี

ความจริงคือทั้งผมและพี่เดือนใช้วอลเปเปอร์เดียวกัน มันเป็นความคิดของเขาที่อยากจะใช้อะไรเป็นคู่ๆ แต่จะใช้เป็นคู่หมดก็เว่อร์วังไปอย่างเคสโทรศัพท์ที่ของผมมันเป็นแอนดรอยด์กับของพี่เดือนที่เป็นไอโอเอส ผมไม่อยากให้พี่เดือนสั่งทำให้โดยเสียเงินใช่เหตุ เพราะอนาคตพี่เดือนยังต้องใช้เงินอีกเยอะกับการเรียนมหาลัย

พี่เดือนบอกว่าที่กรุงเทพ พ่อพี่เดือนซื้อห้องพักคอนโดพร้อมเฟอร์นิเจอร์เอาไว้ห้องหนึ่งไว้ไปนอนตอนไปดูแลโรงแรมสาขากรุงเทพ แต่หลังๆไม่ได้ไปค้างเลยว่าจะให้พี่เดือนไปอยู่ที่นั่นตอนเรียนมหาลัย ขอแค่ว่าระยะทางมันไม่ไกลมากเกินก็พอเพราะคราวนี้จะกลายเป็นไม่สะดวกกว่าเดิม

พ่อพี่เดือนฝากบอกมากับพี่เดือนว่าถ้าได้เรียนที่เดียวกันจะอยู่ด้วยกันเลยก็ได้ เขาไม่ว่า

หลังจากจบกีฬาสี คราวนี้ก็จะเหลือแค่งานเดียวแล้วที่ผมกับพี่เดือนจะได้อยู่ด้วยกันในโรงเรียน

งานวันปัจฉิมนิเทศที่จะจัดในเดือนกุมภานี้

และปัจฉิมปีนี้จัดในวันเกิดของผมเสียด้วย

ผมยังไม่ได้บอกพี่เดือนว่าผมเกิดวันไหนนอกจากว่าผมเกิดเดือนกุมภาพันธ์ตามชื่อของผม แต่ถ้าพวกคุณคิดว่าผมจะเกิดวันวาเลนไทน์หรืออะไรที่พิเศษล่ะก็ ไม่ใช่ครับ วันเกิดผมมันเป็นวันที่ 20 กุมภาพันธ์ คลอดหลังกำหนดเดิมที่เป็นวันวาเลนไทน์นาน แต่ก็ดีแล้วเหมือนกันไม่งั้นผมถูกลืมแน่ๆ

กลับมาที่วันปัจฉิมนิเทศ ผมไม่รู้ว่าจะให้อะไรพี่เดือนดีเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เดือนอยากได้อะไรก็สามารถซื้อเองได้ (คนมีเงิน) จะทำของแฮนด์เมดก็ไม่ใช่สิงที่ผมถนัดมากเท่าไหร่นัก ส่วนเรื่องจะซื้อให้ก็ตัดทิ้งไปได้เลย จะทำขนมให้ก็ไม่ได้อีก

ว่าแล้วผมก็มานั่งพับดาวโยนใส่ขวดโหลคุกกี้ที่พี่เดือนให้มาไปเรื่อยๆจนนึกอะไรออกมาอย่างงงๆ

ดาวกระดาษในมือของผมถ้าเปลี่ยนเป็นหัวใจพับใส่ขวดโหลจะเป็นยังไงนะ?

....

หวานไปว่ะ ผมไม่ใช่ผู้ชายหวานขนาดนั้น

ถ้าพับดาวแล้วดาวทุกดวงที่พับมีข้อความเขียนเอาไว้อยู่จะเป็นยังไงนะ?

....

ก็ดี แต่ผมคงไม่ทนเขียนสิ่งที่อยากบอกขนาดนั้น ถึงจะทนเขียนก็ไม่ได้มีมากมายด้วย

เอายังไงดีเนี่ย...นึกไม่ออกอะว่าจะทำยังไงดีพี่เดือนเขาถึงจะชอบ?

 

‘ไม่หึงเหรอ? มีคนให้ของขวัญพี่นะ?’

‘จะหึงทำไม เดี๋ยวผมถ่ายรูปพี่อัดเป็นอัลบั้มเป็นของขวัญเลย’

 

!!

ใช่แล้ว! รูปไง! มีครั้งหนึ่งที่ผมเคยพูดกับพี่เดือนว่าจะถ่ายรูปอัดอัลบั้มให้เป็นของขวัญ ถ้าผมแอบถ่ายแล้วเอามาทำเป็นสมุดรูปตกแต่งสไตล์เรียบง่ายพี่เดือนต้องชอบแน่ๆ

สงสัยผมต้องวางแผนการแอบถ่ายสักหน่อยแล้ว ถึงในกล้องของผมจะมีรูปแอบถ่ายพี่เดือนอยู่เยอะก็ตาม...เฮ้ ผมไม่ใช่คนโรคจิตของแอบถ่ายรูปเขาขนาดนั้นหรอกนะ พอเห็นมุมดีๆก็ยกกล้องมาถ่ายอัตโนมัติเท่านั้นเอง บางทีพี่เดือนรู้ตัวก็หันมายิ้มให้ผมถ่ายด้วยซ้ำ พอถ่ายเพลินๆก็กลายเป็นว่าผมโดนพี่เดือนลากไปถ่ายด้วยกันเฉย

“พี่ต้องชอบแน่ อัลบั้มรูปที่มีแค่ชิ้นเดียวบนโลก ความทรงจำของพี่ในรั้วโรงเรียนปีสุดท้าย”

ผมคุยกับผู้ชายในจอโทรศัพท์

“เป็นปีที่พี่ได้มีความสุขจริงๆเป็นปีแรก และเป็นปีที่ผมได้รู้จักกับผู้ชายน่าตีคนนี้ปีแรก”

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (10/11/2018 Ch.16 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 16-11-2018 22:30:35

บทที่ 17


สวัสดีวันสอบไฟนอล

ผมอยากจะร้องตะโกนท่ามกลางสายลมฤดูหนาวเดือนกุมภาเหมือนชื่อผมเสียจริง แป๊บๆก็วาพ์บเวลามาเดือนนี้เสียแล้ว ได้ข่าวว่าบทที่แล้วเพิ่งจบกีฬาสีเองนะเฮ้ย ทำไมคนเขียนถึงทำแบบนี้กับผมวะ

แต่มันผ่านมาแล้วจะทำอะไรได้กัน ผมขอเล่าเหตุการณ์คร่าวๆที่ผ่านมาก่อนแล้วกัน

อย่างแรกเลยก็คือปีใหม่ พี่เดือนมาค้างที่บ้านผมพร้อมกับมิตรสหายชายอีกสามคนคือนที ดิน และพี่ศึก พวกเรานั่งซดนมขวดกับโค้กพร้อมกับขนมดูรายการโทรทัศน์ที่กำลังถ่ายทอดสดเคาท์ดาวน์ พอนับเวลาถอยหลังจนถึงเลขศูนย์ พวกเราก็หันมาพูดสวัสดีปีใหม่แล้วก็สลบคาฝูกที่นอนที่ปูไว้ห้องผมกันทั้งหมด

อย่างที่สองคือเดือนมกรา ข่าวดีของพี่เดือนคือสอบสัมภาษณ์ผ่านไปด้วยดี เขามีที่เรียนแล้วตามความตั้งใจ หลายคนที่เข้ามาแสดงความยินดีกับพี่เดือนก็พากันลากเจ้าพ่อเด็กเรียนเข้าร้านชาบูในห้างโดยที่มาชวนผมไปด้วย แต่ผมอยากให้เขาไปกับเพื่อนกับฝูงบ้างจึงปฏิเสธ

อย่างที่สามคือการสอบกลางภาคที่คราวนี้ผมเกือบเอาตัวไม่รอดจากวิชาคหกรรม ลาก่อนคะแนนสวยๆ เกรด 3 ขึ้น เราจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก...

วันสอบไฟนอล พี่เดือนก็มาหาผมที่ห้องสมุดทุกเย็นเพื่อคอยสอนงานสอนวิชาที่ผมไม่ถนัด เขาบอกว่าให้ผมพยายามเข้าเอาไว้เพราะเชื่อมั่นในตัวผมว่าทำได้แน่นอน พอได้ยินอย่างนั้นผมก็มีแรงลุกเหิมขึ้นมาอ่านหนังสือเลยตีหนึ่งตีสองทุกวัน

มีแฟนเป็นคนฉลาด ผมก็ต้องฉลาดให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

แล้วผลเป็นยังไงน่ะเหรอ?

ใต้ตาคล้ำมาเรียนเกือบทุกวันจนเพื่อนทักว่าผมเป็นพี่เดือนคนที่สองไปเสียแล้ว

พอนทีมันเห็นใต้ตาผมคล้ำ มันก็รีบเอาครีมลดรอยใต้ตามาประเคนทันที บอกว่าเป็นแฟนคนหน้าตาดีจะมาโทรมไม่ได้ ยังไม่พอ อุ้มกับดินมันก็ยกครีมบำรุงผิวที่ขโมยมาจากแม่ตัวเองมาให้เป็นตับๆจนผมคิดว่าพ่อแม่พวกมันเปิดบริษัทิขายครีมบำรุงผิวรึยังไงกัน

“มึงจะไหวเหรอวะ เมื่อคืนนอนกี่ทุ่มเนี่ย”

“ตีสอง และกูยังไหวดี” ผมโบกมือให้อุ้มที่นั่งอยู่ข้างๆกัน อุ้มยกขวดน้ำขึ้นกระดกอย่างไม่แคร์ความเป็นหญิงพร้อมกับร้อง ‘ฮ่า’ เสียงดัง “กูควรถามมึงมากกว่านะว่ามึงได้อ่านหนังสือรึเปล่า?”

“ระดับนี้แล้วหนังสือไม่ต้องอ่านหรอก ทำไม่ได้เหมือนเดิม” ดู๊...ดู ยักไหล่ไม่ยี่ระด้วย อนาคตมันจะทำอะไรรอดมั๊ยวะ

“มาแล้วเว้ยยยยย” ดินวิ่งเข้ามาถลาตัวใส่ผมพร้อมกับยื่นถุงพลาสติกสีขาวแสนคุ้นเคยให้ เช้านี้ผมฝากมันซื้อขนมปังไส้สังขยามาเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลย ส่วนพี่เดือนที่มาส่งผมแล้วกลับบ้านไปเพราะไม่มีสอบวันนี้ก็บอกว่าจะไปให้ทันอาหารเช้าบนโต๊ะ

“พี่เดือนอะ”

“ไม่มีสอบ วันนี้กลับบ้านไปกินข้าวกับครอบครัว”

“เออ แล้วเรื่องรูปที่มึงขอร้องให้ช่วยล่ะ พอรึยัง?”

รูปที่ผมขอร้องให้พวกมันช่วยก็คือรูปแอบถ่ายพี่เดือนทุกมุม คิดไปคิดมาผมคงทำไม่ไหวแน่ๆถ้าเป็นคนเดียว เลยขอร้องให้พวกมันช่วยไปแอบถ่ายพี่เดือนตามที่ต่างๆถ้าเห็นและผมไม่ได้อยู่ด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมติดสินบนพวกมันเป็นคุกกี้ของมีนาที่ทำทุกสัปดาห์ นทีที่ชอบขมอยู่แล้วมันเลยดี้ด้ารีบตามถ่ายให้ทุกที่เพื่อแลกกับขนมน้องรัก

ความจริงมันก็แค่เห็นแก่กินเท่านั้นแหละ

“นทีมันยังไม่มาอีกเหรอวะ?”

“มาแล้ว แต่วิ่งตามไอ้ฝุ่นไปไหนก็ไม่รู้ แม่งทำตัวเป็นเด็กจริงๆ”

สองคนนี้ไม่รู้หรอกว่านทีมันไม่ใช่เด็กอย่างที่คิด ผมเองก็เริ่มระวังคำพูดตัวเองมากขึ้นเพราะกลัวว่าจะมีคำใดคนนึงไปสะกิดให้มันนึกถึงวันที่มันต้องเสียน้องไปต่อหน้าต่อตา

คนเรามักจะมีหน้ากากเสมอ แต่หน้ากากที่จะแสดงให้เห็นนั้นมันจะออกมาเป็นไหนเราก็ไม่รู้ บางคนอาจจะตีหน้าซื่อ บางคนทำเป็นว่ามีความสุข บางคนก็แค่สวมหน้ากากทับหน้ากากอีกที ทุกคนไม่ใช่คนดีและสะอาดเหมือนผ้าขาว มีสองด้านเหมือนเหรียญ

“นั่นไง ตายยากจริงๆ วิ่งมาพร้อมกับหมาด้วย หอบลิ้นแล่บเสียคนหน้าตาดีไปหมด” ดินมันชี้ไปทางที่นทีวิ่งมาพร้อมกับหมาฝุ่นที่โตขึ้นอีกนิดหน่อย มันมาคลอเคลียผมแล้วนั่งลงจ้องรอขอขนมปังในมือ และผมเองก็แพ้สายตาอ้อนด้วยจึงบิแบ่งไปเสี้ยว

“ใกล้สอบแล้ว ขึ้นไปเลยปะ”

“ก็ดี ไปก่อนนะฝุ่น เดี๋ยวมาให้อาหารใหม่”


“วันนี้วันปัจฉิมนิเทศ มีอะไรจะให้รุ่นพี่กันบ้างล่ะ?”

“นี่เลย รูปหลุดทำมาเป็นมาลัย รักพี่สุดๆ”

“กูเอาแบงค์กาโม่มาทำเป็นมงกุฎว่ะ เท่ดี”

ผมนั่งเคาะกล่องกระดาษนั่งฟังพวกผู้หญิงในร้านน้ำพี่ดาวพูดถึงของที่จะให้รุ่นพี่ที่เรียนจบ วันนี้มันจะเป็นวันสุดท้ายที่นักเรียนชั้นม.6 จะอยู่ในรั้วโรงเรียน (ถ้าไม่มีปัญหาอะไร) ซึ่งหลายคนคงไม่พ้นจะให้ของกับพี่รหัสตัวเอง ส่วนพี่รหัสผมบอกว่าเขาไม่ได้มาเนื่องจากมีติดสอบสัมภาษณ์ที่เชียงใหม่ ดังนั้นของที่ผมเตรียมมาจึงมีแค่ชิ้นเดียว

และมันเป็นของที่ผมตั้งใจจะให้พี่เดือน

ตลอดที่ผ่านมาที่คบกัน พวกเรายังคงปฏิบัติตัวเหมือนเดิมกับก่อนคบ แต่ก็มีเล่นนู่นนี่ตามประสาคนเป็นแฟนกันด้วย พวกเราไม่ข้ามเส้นที่ขีดเอาไว้ พวกเราไม่เดินนำใครไปก่อนเพราะผมกลัวว่าจะทำให้ต่างคนต่างเหลิง ความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนยิ่งกว่าสิ่งใด และพวกผมก็ยังคงเด็กเกินไปที่จะเข้าใจความซับซ้อนที่มากกว่านี้ ดังนั้นและช่วงระยะเวลาสองปีที่พวกเราจะไม่ได้อยู่ในจังหวัดเดียวกัน ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวัน มันจะเป็นบททดสอบและบทเรียนที่สามารถทำให้ทั้งผมและพี่เดือนเรียนรู้ทำความเข้าใจกับความรักมากขึ้น

“วันนี้มีดอกไม้มาขายด้วยนี่นา”

“ซื้อดอกไม้ให้พี่ดีกว่า”

ผมหันไปมองร้านช่อดอกไม้ที่ตั้งซุ้มริมฟุตบาทเต็มสองข้างทาง บางร้านก็เอาไม้แห้งมาทำเป็นมงกุฎมาขาย บางร้านเป็นช่อตุ๊กตา บางร้านก็เป็นลูกโป่งอัดแก๊ส ซึ่งส่วนใหญ่ราคาก็อัพเป็นเท่าตัวทั้งนั้น

ผมไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อช่อใหญ่ๆให้พี่เดือนหรอก อีกอย่างแป๊บเดียวก็เหี่ยวแล้ว

“ดอกลิลลี่....”

พอเห็นลิลลี่สีขาวก็นึกถึงวันที่พี่เดือนขอผมคบ...

รึว่าจะลองไปถามราคาดูก่อนดีนะ?

ผมลุกขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วน้ำปั่นและกล่องกระดาษเดินไปที่ร้านดอกไม้เล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนสนใจเพราะมันเป็นดอกไม้ที่ไม่นิยมเท่าดอกกุหลาบ คุณลุงยิ้มร่ารับลูกค้าอย่างผมและบอกราคาดอกลิลลี่สีขาวที่ผมยืนดู

“ลุงไปรับมาจากปากคลองตลาด คิดราคาบวกเพิ่มไม่มากเพราะว่ายังไงลูกหลานลุงก็เอาไปขายข้างประตูอีกส่วนหนึ่ง ลุงไม่รู้หรอกว่าจะเพิ่มราคาอีกกี่เท่า” เขาหัวเราะ แล้วก็หยิบดอกลิลลี่ออกมาสามสี่ดอก “เอาไปให้รุ่นพี่คนไหนล่ะพ่อหนุ่ม ลุงจะได้จัดช่อให้ตามความเหมาะสม”

“...เอ่อ....แฟนผมครับ”

“อย่าลืมไปบอกแฟนด้วยล่ะว่าขอให้ประสบความสำเร็จด้านการเรียน การงาน ความรัก แล้วก็ขอให้คบกันนานๆ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะ” คุณลุงพูดไปทำช่อดอกไม้ไป เขาใช้กระดาษสีน้ำตาลไม่มีลายห่อพร้อมกับพลาสติกใส ตกแต่งช่อให้ด้วยดอกไม้ที่ผมไม่รู้จักชื่อดอกเล็กๆพอสวยงาม “ราคาพิเศษ”

“ขอบคุณนะครับ” ผมยื่นเงินให้เขาแล้วเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียนที่มีคนกำลังยืนรอรุ่นพี่ชั้นม.6 ลงมาจากหอประชุมที่ผู้อำนวยการกำลังประกาศ คนอื่นๆกำลังนั่งกับพื้นจับกลุ่มพูดถึงวีรกรรมต่างๆที่รุ่นพี่ตัวเองเคยทำต่อหน้า หรือบางคนก็เริ่มร้องไห้น้ำตาซึมเพราะจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก

ผมเห็นว่าอีกนานเหมือนกันที่พี่เดือนจะลงมา ผมจึงหาที่นั่งแถวๆนั้นมานั่งนึกถึงวันแรกๆที่ผมรู้จักพี่เดือน

วันนั้นเป็นวันที่พี่เดือนทำปากกาหล่นเนื่องจากสะบัดกระเป๋าแรงเกินไป พวกเราต่างยังไม่ได้ให้ความสนใจกันและกัน ต่อมาก็เจอกันในรั้วโรงเรียน พวกเราเริ่มคุยกัน จากนั้นพี่เดือนก็มาเจอกับผมที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น นั่นเป็นครั้งแรกที่พี่เดือนควักเงินจ่ายเลี้ยงผม ผมจึงตอบแทนพี่เดือนด้วยการเข้าไปดูหนังและเล่นเกมเป็นเพื่อน

พอรู้ความจริงว่าพี่เดือนเป็นเกย์ ผมก็มีเอะใจแล้วว่าพี่เดือนเข้าหาผมมากขึ้นกว่าเดิม แต่ผมก็พยายามคิดไปในแง่กลางๆว่าพี่เดือนคงเหงาที่ไม่ค่อยมีเพื่อนคุยและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น

ยามที่พี่เดือนสารภาพว่าชอบผม หัวใจของผมนั้นมันเต้นผิดจังหวะ ผมไม่เคยมีใครมาชอบผมในแบบที่พี่เดือนชอบมาก่อน ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรเลยแต่พี่เดือนกลับมาให้ความสนใจกับผม ผมก็อดดีใจไม่ได้ หลังจากนั้นพวกเราก็คุยด้วยกันตลอด ความรู้สึกดีๆมันค่อยๆก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ จากคำว่าชอบเริ่มกลายเป็นคำว่ารัก ผมไม่รู้ว่ารักแท้จริงแล้วมันเป็นแบบไหน รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าผมกับพี่เดือนต่างคนต่างรักในตัวตนอีกฝั่งเสียแล้ว

ถึงพวกเราจะยังเด็ก จะยังไม่รู้เรื่องนี้เท่าผู้ใหญ่ แต่พวกเราก็พยายามเข้าใจให้ได้มากที่สุดเท่าที่วัยของพวกผมจะทำได้ หลายคนเชียร์ หลายคนก็ผิดหวังในตัวตน แต่พวกเราก็จะพยายามไม่มองสายตาของคนในสังคมเพราะพวกเขาไม่รู้จริงๆว่าพวกเราทำอะไรบ้างไปในวันๆ

หลายคนยังมองเกย์แบบผิดๆ พวกเขาคิดว่าจะเป็นแบบในซีรี่ย์ที่เน้นฉากวูบวาบ น่าหวาดเสียว ไม่เป็นมิตรต่อเยาวชน ซึ่งที่แท้จริงแล้วซีรี่ย์ก็ทำเรียกกระแส เรียกคนดูให้มากขึ้น (เฉพาะกลุ่ม) ถ้าพวกคุณมีเพื่อนหรือมีพี่น้องที่เป็นเกย์ พวกคุณก็ลองไปถามดูก็ได้ว่าวันๆพวกเขาเป็นเช่นไร พวกเขามีความสุขแบบไหน ไม่ต้องไปกลัวว่าพวกเขาจะกัดหัวคุณหรอกเว้นเสียแค่ว่าคุณจะเคยไปดูถูกดูแคลนหรือไม่ถูกกัน

บ่นมามากพอ ผมขอพูดถึงตัวเองบ้าง วันนี้มันเป็นวันปัจฉิมนิเทศแล้วก็เป็นวันเกิดตัวเอง ซึ่งผมค่อนข้างแน่ใจว่าเพื่อนผมมันคงโฟกัสไปที่วันปัจฉิมมากกว่าแน่ๆ ดังนั้นไม่ต้องหวังเซอร์ไพรสอะไรจากที่นี่หรอก ที่บ้านก็มีมีนาที่อบเค้กรอเอาไว้เหมือนเดิมทุกปี
แอบน้อยใจนิดๆที่ไม่มีใครให้ความสำคัญเหมือนกันนะ...

วันเกิดลูกคล้ายวันตายแม่ แต่แม่ผมก็บอกว่าผมเกิดมาได้ก็ควรจะมาฉลองพร้อมกันแทนที่จะให้ลูกถือพวงมาลัยมาไหว้ คือแม่ผมไม่ถือเรื่องที่ผมต้องมาไหว้แม่ทุกวันเกิดหรอกเพราะเจ้าตัวก็ติดงานถ่ายนอกสถานที่ บอกว่าไม่มีเวลาได้ดูแลสมกับแม่เท่าไหร่ ดังนั้นก็เจ๊าๆกัน แต่ผมก็เถียงกลับไปว่ายังไงแม่ก็คือแม่ ไม่มีมาลัยให้ผมก็ไหว้ขอบคุณพระคุณท่านอยู่ดี

“พวกพี่ๆเริ่มลงมากันแล้ว”

เสียงของกลุ่มผู้ชายดังขึ้นมาจากบริเวณใกล้ๆกัน พวกเขาเดินไปหยิบพวงมาลัยแบงค์กาโม่มาเต็มสองมือแล้วไปยืนเบียดกับคนอื่นที่ข้างถนนทางเดินเพื่อเอาให้พี่ตัวเอง รุ่นพี่บางคนไม่เป็นที่รู้จักของน้องๆก็จะไม่ค่อยได้อะไร ถึงจะได้ก็เพราะน้องสงสาร ส่วนคนที่ได้เยอะๆก็เป็นพวกลีดพวกนักกีฬาตัวเด่นๆ

ห้องของพี่เดือนยังไม่ลงมา ผมก็นั่งรอไปอีกสักพักแล้วกัน

เวลาผ่านไปอีกสิบนาที ผมก็เริ่มเห็นร่างสูงของใครคนหนึ่งเดินลงมาจากบันไดหอประชุม เรียกเสียงเชียร์ดังสนั่นจากสองข้างทาง ทันทีที่พี่เดือนเท้าแตะพื้น ก็มีคนรุมเอาดอกไม้ไปแสดงความยินดีด้วยใหญ่ เขาแทบจะรับไม่ทันจนพี่ศึกกับพี่เมย์ต้องออกหน้ามารับให้แทน

จนกระทั่งพี่เดือนเดินมาท้ายๆ เขาเหมือนพยายามมองหาผมอยู่ ผมจึงหัวเราะให้ตัวเองแล้วเดินออกไปท้ายๆแถวที่คนบางมาก
“อ้าว นี่น้องกุมภ์นี่นา นึกว่าจะไปยืนอยู่หัวแถวอีก”

“คนเยอะเกินไปครับ เป็นลมก่อนแน่ๆ”

“นั่นไงพี่เดือนมาแล้ว”

ยังไม่ทันที่พี่เดือนจะเดินมาถึงท้ายแถวจุดที่ผมยืน พวกพี่ที่คุยกับผมเมื่อครู่ก็ดันหลังผมออกไปกลางแถวเรียกสายตาผู้คนทั้งหมด ประเด็นคือกะจังหวะได้พอดีมาชนิดที่เรียกได้ว่าฝึกมาสิบชาติ พี่เดือนยืนนิ่งอยู่หน้าผมพร้อมกับช่อดอกไม้และมงกุฎที่นับจำนวนไม่ได้ เขามองผมด้วยสายตาที่เป็นประกายราวกับว่าได้เห็นของเล่นที่ชอบ

“พี่เดือน...”

“ครับ?”

พี่เดือนยิ้มอ่อนให้ เขาไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่มองมา แต่เขากลับมองไปที่กล่องกระดาษและช่อดอกลิลลี่ ไล่มาเรื่อยๆจนจ้องกับตาของผม

“...”

“...”

“ยินดีด้วยนะครับ”

“กุมภ์...”

“รอผมอีกสองปีนะ เดี๋ยวผมจะตามไปเรียนที่เดียวกัน”

ฟุ่บ

“กรี๊ดดดดดดดดดด”

วินาทีนั้นผมไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นนอกเหนือจากความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนที่ผมรัก เขาซุกหน้ากับไหล่แล้วคลอเคลียไปมา ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาทิ้งของที่รับมาจากคนอื่นลงพื้นหมด แต่มารับกล่องกระดาษและช่อดอกลิลลี่สีขาวนี้แทน

“พี่มองหากุมภ์ตั้งนาน นึกว่าจะไม่ให้เสียแล้ว”

“นี่ใคร ผมแฟนพี่นะ ไม่ให้ขายหน้าแย่” ผมลูบหัวคนสูงกว่า และเปลี่ยนเป็นเป็นลูบหลังแทน “ได้ที่เรียนแล้วก็ตั้งใจเรียน อย่ามัวแต่พะวงกับเรื่องของผมจนเสียสมาธิ ผมดูแลตัวเองได้ พี่เป็นฝ่ายที่ต้องดูแลตัวเองนะ”

“นี่แฟนรึแม่” เขาพูดบ่นพอให้ผมได้ยิน จากนั้นก็ผละตัวออก ฝากให้พี่ศึกกับพี่เมย์ไล่เก็บของที่ตกอยู่บนพื้นแล้วตัวเองก็ดึงผมมาพร้อมกับชูโทรศัพท์เหนือหัวตัวเอง เปิดกล้องเซลฟี่โดยที่หน้าของพวกเราทั้งสองแนบกัน ไม่แคร์สายตาของคนที่อยู่บริเวณนั้น “ความทรงจำดีๆอีกอย่างนึง...”

เขากดถ่ายแล้วก็เก็บลงกระเป๋าเหมือนเดิม ลูบหัวผม โอบเอวให้เดินตามโดยที่ไม่สนใจกับคำเรียกของเพื่อนตัวเองที่ปล่อยให้เก็บของต่อไป

พอเรียนจบก็แกล้งเพื่อนส่งท้ายเลยนะ


“ข้างในเป็นอะไรน้อ” พี่เดือนเขย่ากล่องกระดาษจนเกิดเสียงกุ่กกั่กข้างใน เขายังไม่ยอมเปิดจนกระทั่งพวกเรามานั่งที่ม้านั่งไม้หนึ่งกลางสวนพฤษศาสตร์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสี “ลับตาคนแล้วเปิดได้ใช่มั๊ย?”

“ใครว่าล่ะ”

พี่เดือนค่อยๆเปิดกล่องกระดาษนั้นออกมา บรรจงหยิบสมุดทำมืออย่างเบามือที่สุด สายตาเขาเต็มไปด้วยความตื้นตันเมื่อเขาไล่เปิดไปทีละหน้าจนถึงหน้าสุดท้ายที่มีรูปหนึ่งพร้อมข้อความลายมือของผม


ถึง พี่เดือน

ถ้าวันนั้นพี่เดือนไม่ทำปากกาหล่น ผมกับพี่เดือนคงไม่ได้เจอกัน

ถ้าวันนั้นพี่เดือนไม่คุยกับผม พวกเราคงเป็นแค่คนรู้จักกัน

ถ้าวันนั้นพี่เดือนไม่เลี้ยงข้าวผม พวกเราคงไม่มานั่งด้วยกัน

ถ้าวันนั้นพี่เดือนไม่บอกมาตรงๆว่าชอบผม พวกเราคงไม่ได้มารักกัน

ผมอยากให้พี่เดือนเข็มแข็งขึ้นระหว่างที่พี่ไปเรียนที่อื่น ผมอยากให้พี่ได้กางปีกเป็นอิสระ ผมอยากเห็นพี่มีความสุขกับชีวิต แน่นอนว่าผมจะคอยอยู่ข้างๆ ถึงตัวจะไม่ได้อยู่แต่ใจก็อยู่นะ

ยิ่งรู้จัก...ผมยิ่งรักพี่ (:

กุมภา


“เขียนอะไรน่ารักๆก็เป็นนี่นา” พี่เดือนอมยิ้ม เขามองมาทางผมแล้วก็ก้มลงมากดริมฝีปากที่ข้างศีรษะ “ขอบคุณนะครับ เจ้าปลา”

“นกน้อยก็อย่าเพิ่งเหลิงกับเมืองใหญ่นะพอไปถึง”

“พี่ไม่เหลิงหรอก พี่ไม่ใช่คนที่หลงอะไรง่ายๆ แต่ถ้าหลงแล้วพี่รักนานเลยนะ โงหัวไม่ขึ้นด้วย” เดี๋ยวนี้มีสกิลต่อล้อต่อเถียง พัฒนาเร็วเกินไปแล้ว

“ขอให้จริงเถอะ จะว่าไปแล้วพี่เดือน” ผมเว้นประโยค “พี่เดือนจะไปตอนไหนเหรอ?”

“ก็จนกว่าเกรดทางนี้จะเคลียร์หมดทุกอย่าง ระหว่างรอก็ขนของไปที่คอนโดของพ่อ ส่วนศึกที่ยังรอผลประกาศก็คงช้าหน่อย แต่พี่ว่ายังไงก็คงได้มหาลัยระแวกเดียวกัน”

“แหงล่ะ พี่เล่นไปเข้ามหาลัยที่รับโปรไฟล์ดี คะแนนสูง เข้าได้นี่บุญมากเลยนะ” ผมถอนหายใจ เริ่มกลัวเหมือนกันแล้วว่าผมจะทำตามที่ตัวเองเคยโม้ไม่ได้ มหาลัยที่พี่เดือนไปมันใช่เล่นที่ไหนกัน หัวไม่ดี ประวัติไม่ดีจริงเข้าไม่ได้ ถึงผมจะมีผลงานเยอะพอตัวแต่โดยรวมแล้วก็ไม่ได้ดีโขขนาดนั้นซะหน่อย

“ฮึฮึ พี่รู้สึกโชคดีนิดๆแล้วล่ะที่เป็นเด็กเรียนมาตลอด”

“พี่ก็ยังเป็นเด็กเรียนมั๊ย? ไม่สิ เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือนพี่ก็กลายเป็นนักศึกษาแก่เรียนแล้ว พี่ต้องไม่ขาดกิจกรรม ไม่ขาดคาบเรียน สอบทีดึงมีนาชาวบ้าน ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง”

“นั่นก็มากไป คนเก่งกว่าพี่มีอีกเยอะ” พี่เดือนยกมือทำท่าปางห้ามญาติ ห้ามผมนี่แหละไม่ให้พูดมากกว่านี้ ระดับพี่เดือนคงดึงมีนชาวบ้านชาวช่องจนสูงลิ่วอยู่แล้ว

“แล้วดอกลิลลี่สีขาวนี่ล่ะ?”

“ความหมายเดียวกันกับที่พี่เดือนให้ตอนขอคบผมนั่นแหละ”

พี่เดือนหยิบออกมาเล่นดอกนึงก่อนที่จะหมุนไปมาในมือเหมือนกับคิดอะไร แต่สายตาที่มองมันไม่ใช่สายตาเศร้าหรือเฉยๆ มันเปี่ยมไปด้วยความสุขและความดีใจที่ทำให้คนมองอย่างผมพลางมีความสุขตาม

พวกเราไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยให้ลมเย็นๆพัดผ่าน มือสองข้างของพวกเราประสานกันบนม้านั่ง

การที่ไม่มีอะไรจะพูด..ก็ใช่ว่าไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกต่อกัน

“พี่มีเวลาพี่จะขับรถกลับมาหานะ”

“เอาไว้หยุดยาวนะพี่ หยุดสั้นๆสองสามวันพี่จะเหนื่อยเอาเปล่าๆ”

ผมไม่อยากให้พี่เดือนต้องมาเหนื่อยเพราะคอยมาดูผม

“พี่คอลหาทุกวันได้มั๊ย?”

“วันไหนพี่เหนื่อยก็ไม่ต้องโทรมาหรอก พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวจะโทรมเอา”

ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันตลอดเพราะต่างคนต่างก็ต้องมีเวลาส่วนตัวหรืออยากพัก

“ถ้าพี่ได้ไปถ่ายงานที่อื่น พี่จะส่งรูปมาให้กุมภ์ดูด้วย”

“ขอรูปทิวทัศน์สวยๆนะ ถ้าไม่สวยผมตีพี่แน่”

ถ้าพี่เดือนอยากแบ่งปันเรื่องราวที่เขาเจอ ผมก็ยินดีที่จะรับฟัง

“พี่นึกว่ากุมภ์จะงอแงมากกว่านี้ซะอีก แบบไม่เอา พี่ต้องมาหาผม พี่ต้องคุยกับพี่ พี่ต้องพาผมไปเที่ยว” เขาว่าพลางกลั้นหัวเราะกับเสียงสองที่เขาดัดให้ดูเด็กลง “ปกติคนเป็นแฟนกันต้องมีงอแงนี่นา”

“มันไม่ใช่เรื่องที่จะมางอแงกันนี่ ถึงผมจะอายุสิบเจ็ดแต่ผมก็ไม่งี่เง่ากับเรื่องแค่นี้หรอก” คนเรามันมีเวลาใช้ชีวิตประจำวันไม่ตรงกันอยู่แล้ว บางคนหลับ บางคนตื่น บางคนทำงาน บางคนอยู่บ้าน บางคนไปเดินเล่น บางคนกำลังนั่งคลุกกับหมาแมวในห้องนอน ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับเวลาพักผ่อนเช่นเดียวกันกับพี่เดือนต้องการเวลาพักผ่อนแต่คนกลับมาวุ่นวายไม่ขาดสาย ผมอยากให้เขาได้หายใจหายคอได้หลับเหมือนมนุษย์อายุไม่ถึงยี่สิบคนอื่นบ้าง

หวังว่าพี่เดือนจะได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติตอนเข้ามหาลัย

จะว่าไป...ผมลืมอะไรไปนะ?

“กุมภ์”

“ครับ?”

“มากับพี่หน่อยนะ”

ผมเดินตามพี่เดือนอย่างว่าง่ายไปที่รถ เขาวางของไว้ที่เบาะหลังแล้วก็คาดเข็มขัดให้ผมมุ่งตรงไปที่สถานที่ที่ผมคุ้นเคยเพราะมาตลอดเวลา

ที่เรียนพิเศษ...ที่แรกที่ผมเจอกับพี่เดือน

“พี่เดือน?”

“มาเถอะน่า” เขาจูงมือผมให้เดินตาม หันไปกระซิบอะไรกับพี่ที่เคาท์เตอร์ก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้ เขาเดินมาเรื่อยๆจนหยุดที่ห้องหนึ่งที่เป็นสถานที่ต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมด

“เอ่อ...ผมงงไปหมดแล้วนะว่าพี่เดือนมาทำอะไรที่นี่? พี่เดือนอยากเรียนทบทวนก่อนจบเพื่อเป็นที่ระลึกเหรอ?” ก็อาจจะเป็นไปได้เพราะพี่เดือนคลุกอยู่ที่นี่ตลอด มาลาสักนิดก่อนจากไปก็คงไม่เสียหาย

“พร้อมนะ?”

“พร้อมอะไรอะพี่?”

“3...2...1!”

“สุขสันต์วันเกิด!”

เสียงของพลุจิ๋วดังขึ้นไปทั่วจนทำให้ผมเผลอร้องตกใจไปนิดๆ ตรงหน้าของผมมีชีสเค้กก้อนโตวางเอาไว้พร้อมกับเทียนตัวเลขสิบเจ็ด ข้างๆกันมีสารพัดขนมกับเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพอย่างน้ำส้ม น้ำแตงโม หันไปรอบๆห้องเรียนพิเศษก็มีของประดับตกแต่งพอเป็นพิธีติด

ที่ผมตกใจที่สุดคือคนที่ผมรู้จักพากันมารวมตัวที่นี่ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนทั้งสามของผม มีนา พ่อแม่ พ่อพี่เดือน น้องพี่เดือนที่ชื่อว่าหนึ่ง รวมถึงพี่ศึกและพี่เมย์

“ตกใจมั๊ยครับเจ้าปลา? ลืมวันเกิดตัวเองเหรอ?”

เออ ลืมไปเลยว่าผมเพิ่งบ่นไปเมื่อเช้าถึงวันเกิดตัวเอง!

“แล้ว...”

“วันนี้ไม่ค่อยมีใครมาเรียนเพราะว่ามีงานปัจฉิมเกือบทุกโรงเรียน พี่เลยขอเจ้าของที่นี่เรื่องจัดงานเลี้ยง เขาจำหน้าพี่ได้ในฐานะเด็กแก่เรียนที่เข้าออกจนเป็นเจ้าถิ่นเลยบอกว่าให้ใช้ได้ฟรี จากนั้นพี่ก็เรียกคนที่สนิทด้วยมาพอประมาณเพราะไม่อยากให้คนมาให้ความสนใจมากเกินไป”

“ทีเรื่องอย่างนี้เก่งชะมัด”

“เอาน่า ไปบ่นเดือนเขา มาๆ ลูกมาเป่าเทียนก่อนที่น้ำตาเทียนมันจะหยดลงเค้กหมดก่อนเถอะ” พ่อของผมเป็นฝ่ายดึงผมมายืนตรงหน้าเค้ก ผมจึงขออธิฐานในใจแล้วเป่าออกไปทีเดียวดับ จากนั้นจึงเป็นพิธีของการตัดเค้กแบ่งแขกไม่กี่คน

“เอ่อ..พี่คงรู้จักผมอยู่แล้วว่าผมเป็นน้องพี่เดือนชื่อหนึ่ง พี่เดือนเล่าให้ฟังแล้วว่าพี่ช่วยกล่อมให้แม่ใจเย็นลงด้วย ขอบคุณนะครับ” หนึ่งก้มหน้าให้ผมก่อนที่จะยิ้มอ่อนมาให้

ไม่รู้เหมือนกันสิ...แต่ผมรู้สึกว่าโตมาต้องหน้าตาดีเหมือนพี่เดือนแน่ๆ

พูดถึงพี่เดือน ผมก็หันไปทางนที สลับกับหันมาทางพี่เดือน แล้วก็หันมามองหนึ่งที่เดินไปคุยกับพี่ศึกพี่เมย์

แม่ง...ทำไมญาติตระกูลนี้ถึงหน้าตาดีกันหมดวะ

“กุมภ์”

พี่เดือนมากระซิบของหูของผม เขายื่นส้อมที่มีชิ้นชีสเค้กมาให้ก่อนที่จะส่งมันเข้าปากของผม

“พี่ไม่มีของขวัญจะให้นะ พี่ขอโทษ”

“พี่มาขอโทษผมทำไม พี่เดือนให้ผมมาแล้วนี่นา”

“?”

“พี่ให้ความรักผมมา...เท่านี้ก็พอแล้วล่ะ”


จากนี้อีกสองปี...พวกเราจะได้มาเจอกันอีกครั้งในสถานที่แห่งใหม่

และผมมั่นใจว่าครั้งนี้ ความรักของพวกเราสองคนมันจะไม่ได้เป็นความรักไร้เดียงสาอีกต่อไป พวกผมจะโตพอที่จะเรียนรู้ความหมายของคำว่ารักมากกว่านี้

ฉากจบมันไม่ได้หวือหวาเหมือนนิยายเรื่องอื่น มันยังคงน่าเบื่อกับความเรียบง่ายเกินไป แต่คุณรู้รึเปล่าว่าในความเรียบง่ายนี้น่ะ...ผมรักมันที่สุดเลยล่ะ

มันไม่จำเป็นต้องเป็นเนื้อเรื่องที่มีพล็อตแปลกแหวกโลก ขอแค่มันอบอุ่น...ก็พอแล้ว

เอาล่ะ...สำหรับนิยายเรื่องนี้มันก็จบลงสักที

..

....

......

ลาก่อนวัยมัธยม...ความทรงจำอันแสนหวาน ที่จะถูกความขมขื่นของชีวิตทำลายในเร็ววัน


--------------------


ในที่สุดพาร์ทมัธยมก็จบแล้ว จุดพลุ เย่

หลังจากนี้น้องจะหายไปบ้างเน้อเพราะมีซ้อมแข่งทุกวัน พล็อตเขียนสำรองไว้มีแค่บทเดียว ระหว่างซ้อมช่วงพักก็จะพยายามเขียนนะ ฮืออออ


จะว่าไปใครมีเทคนิควาดฉากสวยๆ เร็วๆบ้างคะ แงง

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (1/12/2018 Ch.18 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 01-12-2018 23:07:00

บทที่ 18


เดือน’ talk


พอเฉลยสายรหัส พี่รหัสของผมที่ชื่อว่าศิลป์ก็ลากผมไปร้านเหล้าทันที...

“ไม่เคยลองล่ะสิน้อง! เป็นเด็กเรียนมาตลอดเปิดหูเปิดตาบ้าง พี่ให้แก้วเดียวพอ ไม่ใช่สายคะนองให้น้องกลอกปากเอากลอกปากเอาหรอก”

นี่เป็นคำพูดของเขาตอนที่ยื่นแก้วของเหลวสีเหลืองอำพันมาให้ วินาทีแรกที่ลองผมก็รับรู้ถึงความขมที่ไม่น่าพิสมัยของเครื่องดื่มมาแอลกอฮอร์นี่เอาเสียเลย แต่เพราะตามมารยาทจึงอดทนยกแก้วดื่มให้หมดอย่างค่อยเป็นค่อยไป

“มาอยู่นี่คุ้นทางแล้วใช่มั๊ย จากที่นี่ไปคอนโดน้องก็ไม่นานหรอก เลี้ยวขวาแยกหน้าตรงไปเรื่อยๆก็ถึงนั่นแหละ ไอ้พี่รวีมันก็หาเรื่องพาน้องขับอ้อมโลกไปงั้นๆ” พี่ศิลป์ยักไหล่ให้ พี่รวีเป็นพี่รหัสปีสามที่มีหน้าตาดี แต่ข้อเสียก็คือชอบปั่นหัวคนอื่นเล่น หลายครั้งเหมือนกันที่เขาชอบมากวนผมตอนรับน้อง แถมยังเป็นคนที่เสนอชื่อผมไปเป็นเดือนคณะ สุดท้ายผมก็รอดมาได้เพราะเพื่อนใหม่ในรั้วมหาลัยของผมนามว่ามะยมรับหน้าที่ไปแทน

มะยมเป็นผู้ชายที่หน้าตาออกแนวหนุ่มญี่ปุ่น เขาเป็นคนอัธยาศัยติดลบ...ใช่ครับ นิสัยเขาไม่ค่อยไหวเท่าไหร่ถ้าจะเข้าสังคมกับคนอื่น แต่นั้นก็ทำให้ผมนึกถึงตัวเองตอนเรียนมัธยมว่าผมเองก็เคยเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่เข้ากับใครจนสุดท้ายไม่มีใครกล้าเข้าหา สุดท้ายก็เป็นผมที่ใจดีสู้เสือเข้าไปทักทายก่อน และนั่นก็ทำให้ผมรู้ความจริงว่ามะยมนั้นเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่แสดงออกทางสีหน้า หลายคนจึงไม่รู้ว่าเขาเดินจากไปด้วยใบหน้าเศร้าๆ

กลับมาที่ร้านเหล้า ผมลาพี่รหัสทั้งสอง ส่วนพี่รหัสปีสี่อีกคนตอนนี้กำลังติดธุระจึงไม่ได้มาด้วย ผมขับรถวีออสสีขาวคันเดิมที่ขับมาตั้งแต่อุบลออกจากลานจอดรถ ทุกครั้งที่ผมขับรถคันนี้ก็อดไม่ได้เหมือนกันที่จะเหลือบไปมองเบาะนั่งข้างๆที่ว่างเปล่า

มันทำให้ผมนึกถึงแฟนของผม...กุมภ์

กุมภ์บอกว่าถ้าผมเหนื่อยก็ไม่จำเป็นต้องติดต่อมาตลอด เขาอยากให้ผมพักผ่อนให้เต็มที่ ครั้งก่อนที่คุยกันผ่านวิดีโอคอล เขาเห็นผมกำลังทำหน้าง่วงๆเพราะวันนั้นกว่าจะเลิก ก็ปาไปเกือบจะสองทุ่มแล้ว แถมยังมาเสียเวลาโดนรุ่นพี่ในคณะไปใช้งานอีก กุมภ์จึงไล่ให้ผมไปอาบน้ำแล้วมานอน ส่วนตัวเขาก็นั่งอ่านหนังสือเงียบพร้อมกับเขียนอะไรลงไปในกระดาษด้วย

อยากให้ถึงวันที่กุมภ์จะมาเรียนที่เดียวกันไวๆ...เพราะผมกลัวว่าผมจะอดทนไม่ไหว

เมื่อผมขับมาถึงใต้ตึกและเปิดประตูห้องคอนโดของพ่อที่ตอนนี้ผมยึดเอาไว้ ผมก็วางกระเป๋าลงกับเก้าอี้พลางคลายเนคไทออกโยนลงข้างๆกัน หย่อนตัวลงนั่งกับเตียงผ้าปูสีขาวขนาดควีนไซส์ที่พ่อสั่งให้ยกมาจากโรงแรมด้วยเหตุผลว่า ‘ยังไงก็ต้องเอาไปทิ้ง สภาพยังดีจะซื้อใหม่ทำไม เอามาให้เดือนนี่แหละ’ แต่ผมก็รู้ดีว่าเตียงนี้มันยังใหม่มาก พ่อคงสั่งให้พนักงานตัวเองไปขนออกมาให้ผมนอนสบายๆกว่าเตียงเก่าของเขาที่เอากลับบ้านที่อุบลนั้นแหละ

คอนโดนี้ไม่ได้ใหญ่มากมายอะไร แต่พออยู่สำหรับสองคน มีเคาท์เตอร์ครัวอยู่ตรงห้องนั่งเล่น ห้องนอนเดี่ยวที่มีห้องน้ำในตัว ส่วนอีกห้องนั้นเป็นห้องเก็บของที่ผมดัดแปลงจัดการเอาตู้มาวางไว้สำหรับใส่หนังสือและของที่ผมตั้งใจจะสะสม หนึ่งในนั้นเป็นกรอบรูปที่มีรูปของผมกับกุมภ์เต็มไปหมด แต่ผมจะไม่เข้าไปในห้องนั้นเด็ดขาดถ้าคุยวิดีโอคอลกับกุมภ์ ไม่งั้นเจ้าตัวมีหน้าแดงใส่แน่ๆ

ชีวิตในวันหนึ่งในมหาลัยผมไม่มีอะไรมาก ที่นี่ไม่มีใครรู้จักผมเท่าไหร่ เขาไม่ได้มองผมว่าเป็นผู้ชายที่เรียนดีจากอุบล เขาเห็นเป็นแค่ผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่งเท่านั้น พอมีคนมาขอเบอร์ผมก็ประกาศกล่าวไปว่าผมมีแฟนแล้ว พอเล่าให้กุมภ์ฟัง เขาก็หัวเราะเสียงดังเพราะคิดว่าผมกลัวเขาหึงถ้าไปคุยกับผู้หญิง

นอกจากว่าจะมีคนมาขอเบอร์ หลายคนเหมือนกันที่มาทาบทามให้ผมไปเป็นลีดคณะบ้าง ไปเป็นคนถือธงบ้าง แต่ผมก็ปฏิเสธหมดโดยยื่นข้อเสนออื่นแทนถ้าอยากให้ช่วยก็คือจะเป็นตากล้องในงาน พอพวกพี่ๆได้ยินเขาก็พากันถอนหายใจเสียดายกันยกกลุ่ม

ผมไม่ได้อยากโดดเด่น ไม่ได้อยากจะมีหน้ามีตามากเหมือนตอนมัธยมเพื่อให้ครอบครัวหันมาสนใจกันบ้าง ซึ่งตอนนี้ครอบครัวของผมก็หันมาให้ความสนใจกับผมตลอด ไม่ว่าผมจะทำอะไรพ่อก็คอยโทรมาถามว่าขาดเหลืออะไรบ้าง ถ้าขาดก็ขอให้ช่วยได้ ส่วนหนึ่งก็มักจะโทรมาขอคำปรึกษาเรื่องชอบผู้ชายซึ่งผมก็บอกไปว่าค่อยๆเป็นค่อยๆไปเดี๋ยวก็รู้ ส่วนแม่ก็มีติดต่อมาบ้าง นานๆทีถึงพูดถึงเรื่องที่ผมเป็นเกย์ แน่นอนว่าเธอยังคงไม่อยากยอมรับ แต่ก็ดีขึ้นมากกว่าเก่าแล้ว


“เดือน เดี๋ยวช่วยถ่ายตรงนี้ใหม่หน่อยนะ” มะยมยื่นกล้องมาให้ผมอีกครั้ง วันนี้ผมกับเขามากันที่ตลาดน้ำเพื่อถ่ายงานส่งประกวด ส่วนใหญ่ตลาดน้ำคนจะมาถ่ายพวกเรือขายของจากบนบก แต่ผมมีความคิดว่าถ้าเกิดผมถ่ายร้านค้าบนบกจากเรือริมน้ำจะเป็นอย่างไร จึงจัดการติดต่อลุงคนหนึ่งขอเช่าเรือไม้พายมาทำงานด้วยกันซึ่งคุณลุงก็ใจดีมากๆ พร้อมกับบอกทำเลร้านค้าสวยๆ

“ลุงครับ ลุงจอดตรงนี้อีกแป๊บนะ ผมใช้เวลาไม่นาน”

“เอาเลยๆ ลุงไม่ว่าหรอกพ่อหนุ่มหล่อ” เขาหัวเราะโชว์ฟันที่เริ่มหลุดไปตามอายุไข พอเห็นรอยยิ้มของลุงก็อดไม่ได้เหมือนกันที่จะสะกิดให้มะยมรีบยกกล้องของตัวเองขึ้นมาถ่ายภาพความประทับใจ

เมื่อถ่ายงานเสร็จ พวกผมก็มาเดินเล่นต่อกันภายในตลาด ร้านค้ามากมายตั้งอยู่สองข้างทาง มีหลายร้านเหมือนกันที่ขายของที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

“เดือน ดูนี่ดิ กระเทียม”

“กระเทียม?” สิ่งที่อยู่ในมือนั่นเป็นลูกกลมๆห่อด้วยกระดาษสีเล็กๆบรรจุอยู่ในถุงพลาสติกวางขายเป็นกล่องๆ ข้างๆกันก็เป็นพวกขนมโบราณที่หาไม่ค่อยได้แล้วในปัจจุบันอย่างลูกอมรสส้มเม็ดเล็กๆกล่องละสองบาท ของเล่นพลาสติกจิ๋วแถมของเล่น กล่องของขวัญราคาห้าบาทที่ข้างในน่าจะเป็นรถคันน้อยกับสติ๊กเกอร์อีกนิดหน่อย และอีกหลายอย่างมากที่ถ้าคุณมาเห็นแล้วนึกออกมาคุณเคยเล่นอาจจะสำนึกในอายุได้

“อ้อ ลืมไปว่านี่เป็นประทัดจิ๋ว ปาลงพื้นแรงๆให้เกิดเสียงเปรี๊ยะน่ะ เคยเล่นตอนเด็กๆ ไม่เคยเล่นเหรอ?”

“ตอนเด็กๆอยู่กับหน้าหนังสือมาตลอด ไม่ได้เล่นพวกนี้หรอก”

“น่าเสียดาย ซื้อไปลองปาใส่พวกพี่ศิลป์ดีมั๊ยเนี่ย กำลังหมั่นไส้อยู่พอดี”

ผมหัวเราะ หยิบเจ้าลูกกวาดหลากสีที่อยู่ในกังหันลมมือขึ้นมาดูพลางนึกถึงกุมภ์ที่ก่อนที่ผมจะมาเรียนที่นี่เคยบ่นว่าหาของเล่นพวกนี้ยาก

เขาอยากจะเอาของเล่นพวกนี้มาประกอบฉากถ่ายงานแข่งในหัวข้อวันวาน

ถึงจะไม่ได้ของเล่นพวกนี้ แต่เขากลับได้พวกขนมไทยเก่าๆที่มีนาอุตส่าห์ไปรื้อหาข้อมูลมาทำให้

พูดถึงมีนาน้องชายของกุมภ์ มีนานี่เป็นเด็กที่น่ารักมาก และผมแอบเห็นด้วยว่านทีชอบน้องชายแฟนผมจริงๆ อาจจะเป็นเพราะตัวเองเหงามาเกือบสี่ปีได้

ผมเดินมาเรื่อยๆกับมะยมที่ตอนนี้มีถุงกระเทียม (ประทัดจิ๋ว) ติดมาด้วย ระหว่างทางกลับไปที่รถ ผมก็ซื้อผลไม้ดองกับของกินค่อนข้างเยอะ เรียนมหาลัยยอมรับว่าเหนื่อยกว่าตอนเรียนมัธยมมาก ดังนั้นผมจึงต้องใช้พลังงานมากกว่าเก่า อาหารเลยถูดยัดลงกระเพาะเกือบทุกห้าชั่วโมงได้ น้ำหนักผมขึ้นมาอีกเกือบจะสามโลด้วยซ้ำ แต่อย่างนั้นก็ไม่มีใครทักว่าผมดูอวบขึ้นรึเปล่าเลย
ส่วนเรื่องกลัวความมืด ผมค่อนข้างดีขึ้นมามาก จากไฟหัวเตียงผมก็ค่อยๆหรี่ความสว่างลงมาให้น้อยลงทุกวันจนกลายเป็นว่าผมสามารถปิดไฟนอนได้ถ้าไม่มีเสียงฟ้าผ่าหรือเสียงฝนตก

เรื่องเข้าครัว...ช่างมันเถอะ ครัวมันอยู่อย่างไหนก็ยังอยู่อย่างนั้น ใช้บ่อยสุดก็กาต้มน้ำร้อนที่เอามาชงกาแฟชงโจ๊ก

อยู่คนเดียวกลางเมืองหลวงก็ไม่ได้ยากลำบากมากนักเนื่องจากมีทุกอย่าง แต่ก็เหงาที่ไม่ได้สัมผัสกับเส้นผมของคนที่ผมรัก

อยากเจอ

อยากเร่งเวลาให้เร็วขึ้น

อยากจะกลับจากมหาลัยพร้อมกัน

อยากทำทุกอย่างกับกุมภ์ แต่ผมต้องอดทนเอาไว้ ผมไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนงี่เง่าในสายตาของแฟน ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวในสายตาเขา ไม่อยากให้ตัวเองต้องมากลายเป็นคนน่ารำคาญ ผมกลัวว่ากุมภ์จะไม่รักผมถ้าผมกลายเป็นคนแบบนั้น


“เดือน!”

“ศึก? มายังไงเนี่ย” ผมเดินเข้าไปทักทายเพื่อนเก่าที่ตอนนี้อยู่คนละคณะ ครองศึก ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของผมคนเดี่ยวตอนเรียนมัธยมกำลังจูงมือเมย์มาด้วย

อ้อ สองคนนี้เป็นแฟนกันแล้วนะ ผมเองก็เพิ่งรู้ไม่นานนี้

“เดินมาสิไอ้นี่ วันนี้จะมาถามว่าจะไปร้านเหล้าด้วยกันรึเปล่า พอดีว่านัดเพื่อนเก่าได้เกือบครบเลย”

“ผ่านดีกว่า ไม่ค่อยมีคนสนิทด้วย”

“ถ้าเดือนว่าอย่างนั้นก็อย่าไปบังคับเลยดีกว่าเนอะ” เมย์ยิ้มให้กับแฟนหนุ่มตัวเอง “แล้วน้องกุมภ์เป็นยังไงบ้างล่ะ สบายดีรึเปล่า?”

“อื้ม แต่สงสัยเชื้อเราจะแพร่ให้น้องไปแทนน่ะ”

“เอ้า เกิดอะไรขึ้น?” ศึกเลิกคิ้ว เขาปล่อยมือแฟนตัวเองแล้วใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ผมโยกไปมาจนเกือบมึน

“กุมภ์เริ่มแก่เรียนมากขึ้น เริ่มจริงจังมากขึ้น นี่เห็นว่ามีคนจะให้กุมภ์ลงสมัครตำแหน่งประธานนักเรียนปีหน้าด้วย”

“เออ ไม่แปลกใจ เชื้อมึงร้อยเปอร์เซ็นต์”

“อย่าลืมบอกน้องด้วยล่ะว่าอย่าฝืนร่างกายมากเกินไปเหมือนที่เดือนเคยทำ ล้มป่วยขึ้นมาจะแย่เอา” เมย์บอกปิดท้ายก่อนที่ศึกจะลาผมไปเก็บของที่หอก่อนจะตรงไปร้านเหล้า ส่วนผมก็เดินกลับมาที่รถแล้วขับกลับคอนโดทันที งานที่ได้มาผมก็รีบทำตามความเคยชินของนิสัยเดิมที่เป็นมาตลอด เมื่อทำเสร็จก็มากลิ้งเล่นบนเตียงเปิดเกมโทรศัพท์เล่นฆ่าเวลา แต่ก็มีข้อความหนึ่งทักเข้ามาในเกมที่ผมเล่น


KOOMPA

พี่เดือนล็อคอินเข้ามาเล่นด้วย? พี่ว่างขนาดนั้นแล้วเหรอเนี่ย นึกว่าพี่จะเลิกดึกทุกวันซะอีก

February_moon

ก็พี่ทำงานเสร็จแล้วพี่เลยเข้ามาล็อคอินเอาของ

KOOMPA

เดี๋ยวนี้ติดเกมนะพี่

February_moon

ให้พี่เล่นเถอะ แล้วงานทางนั้นโอเคมั๊ย?

KOOMPA

สบายมาก พี่เดือนเคยเหนื่อยกว่าผมเยอะ ผมต้องทนได้เหมือนที่พี่ทนได้


ยูสเซอร์เนมของผมมีชื่อว่า February_moon มาจากชื่อของกุมภ์และชื่อของผมผสมกัน พอกุมภ์รู้ก็โวยวายผ่านช่องแชทมาใหญ่ว่าตั้งชื่ออะไรของผม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยบอกให้เปลี่ยนเลยสักครั้ง

ผมคุยกับน้องในเกมไปอีกหน่อยก่อนที่จะตัดสินใจออกจากเกมแล้ววิดีโอคอลไปหาแทน

‘นึกว่าหนีออกจากเกมเพราะขี้เกียจเล่น ที่ไหนได้ หนีมาคอลกับผม’

“ก็พี่อยากเห็นหน้านี่นา”

‘พี่รู้ตัวเองรึเปล่าว่านับวันพี่ยิ่งพูดตรงเข้าไปเรื่อยๆ’ กุมภ์ส่ายหน้าแล้ววางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะตัวเอง โชวตู้หนังสือที่ปีที่แล้วไม่มี ‘พรุ่งนี้พี่มีเรียนเช้านี่นา ใกล้จะสองทุ่มแล้ว พี่กินข้าวรึยัง?’

“ยังเลย ว่าจะลงไปหาอะไรกินใต้คอนโด” ใต้คอนโดมีเซเว่นแล้วข้างๆตึกก็มีร้านอาหารตามสั่งอยู่ สองที่นี้เป็นแหล่งที่จะไม่ทำให้ผมต้องอดตายตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะคุณป้าแจ่มเจ้าของร้านอาหารตามสั่งที่เหมือนจะชอบผมเอาเสียเหลือเกินในฐานะคนบ้านเดียวกัน ป้ามักจะพูดถึงลูกหลานที่ทำนาอยู่ที่บ้านเกิดตามคำสั่งของปู่ทวด ส่วนเจ้าตัวก็มาอยู่กับสามีที่นี่ นานๆทีถึงจะกลับ

‘นึกว่าพี่จะต้มแต่มาม่า คอลตอนกินข้าวทีไรพี่ถือชามไม่ก็ถ้วยมาตลอด’

“เดี๋ยวพี่จะพัฒนาตัวลองทำไข่เจียวดูบ้าง”

‘อย่าทำครัวคอนโดพ่อพี่ไหม้ละกัน’

จากนั้นพวกเราก็คุยกันเรื่องต่างๆนานระหว่างที่ผมคว้าคีย์การ์ดห้องกับกระเป๋าเงินลงมาที่ใต้คอนโด เดินเข้าร้านป้าแจ่มที่ไม่มีลูกค้า ป้าเข้ามาทักผมด้วยสีหน้าแจ่มใสสมชื่อแล้วก็ทักกุมภ์ที่อยู่ในกล้อง หลายครั้งเหมือนกันที่ป้าแจ่มจะเห็นผมคุยกับแฟน ป้าชมใหญ่ว่ามีแฟนน่ารัก เป็นคนขยัน

“เดี๋ยวถ้ามาอยู่กับแฟนแล้วป้าจะทำผัดเครื่องในสูตรป้าเองให้นะ” ป้าแจ่มพูดปิดก่อนที่จะเดินไปทำข้าวผัดปลาให้ ผมซึ่งเป็นคนที่กินกุ้งไม่ได้แถมยังไม่ชอบปลาหมึกเพราะเหนียวเกินไปก็นั่งรอ ส่วนกุมภ์ตอนนี้หันกลับไปแต่งรูปในโฟโต้ช็อปแล้วเรียบร้อย
ตอนผมเข้าคลาสที่เริ่มใช้โปรแกรมพวกนี้ ผมก็เอ๋อไปพักใหญ่เพราะไม่เคยแตะ จนต้องมาขอให้กุมภ์ช่วยสอนให้จนพอไถไปได้ ยอมรับว่าสมองผมตอนนี้มันไม่ได้ดีเท่าตอนเรียนมัธยมเนื่องจากการเจอสิ่งใหม่ๆที่ไม่ใช่ทางที่เคยสัมผัสมาก่อน

มีครั้งหนึ่งผมเคยเดินผ่านคณะแพทย์ ผมเล่นนักศึกษาแพทย์เดินผ่านไปมาเยอะแยะจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมไม่ได้เจอกุมภ์ ผมจะเป็นหนึ่งในนั้นเหมือนเดิมมั๊ย จะยังไม่กล้าเปิดเผยตัวเองเหมือนเดิมรึเปล่า หรือว่าจะยังคงเป็นหุ่นยนต์เช่นเดิมใช่รึไม่

ลองนึกจินตนาการภาพตัวเองในเสื้อกาวน์กับตัวเองในชุดสบายๆถือกล้อง...ยังไงผมก็เห็นถึงอิสระของอย่างข้างหลังมากกว่า


และก็ผ่านไปอีกปี

ผมที่อยู่ปีสองก็เริ่มมีเพื่อนมากขึ้น นอกจากมะยมแล้วยังมีไนท์ ผู้ชายตัวเล็กหน้าตาน่ารักที่เป็นของสูงของเอกผม ใครๆก็พูดถึงกลุ่มผมว่าเป็นกลุ่มรวมคนหน้าตาดี ไม่ได้อวดนะครับ แต่แบบ...คนหนึ่งก็เป็นเดือนคณะ อีกคนก็เป็นคนน่ารัก ส่วนผมก็เป็นคนที่สูงโดดเด่น พวกเราคอยช่วยกันเรื่องงาน ไปไหนไปด้วยกัน แถมยังยอมรับผมด้วยว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย

“เราว่าแฟนเดือนนี่น่ารักมากๆเลยนะ ปีนี้ก็ม.6 แล้วนี่?” ไนท์ถามถึงกุมภ์ ผมเอารูปที่ถ่ายด้วยกันให้ดูตอนผมกลับบ้านช่วงปิดเทอม น้องกำลังยุ่งๆกับการรับตำแหน่งประธานนักเรียน ผมเองก็ไม่อยากไปกวนมากนัก แต่สุดท้ายน้องก็มาเดินเล่นในห้างเป็นเพื่อนเพราะไม่ได้เจอตัวเป็นๆนานเกือบปี

“อื้ม”

“ประธานนักเรียนด้วย” มะยมช่วยเสริมให้ “กูว่าคู่นี้เก่งทั้งพี่ทั้งน้อง”

“ไม่หรอก น้องเก่งและเข้มแข็งกว่ากูเยอะ” ผมยิ้ม “กุมภ์เป็นคนที่ทำให้กูได้เข้ามาเรียนในคณะนี้ ทำให้กูเจอสิ่งที่อยากทำ ทำให้กูกล้าเปิดเผยตัวเองว่าเป็นเกย์ เป็นคนที่พากูทำอะไรที่ไม่เคยทำหลายอย่าง เป็นคนที่คอยเติมพลังงานในการใช้ชีวิตให้

“กุมภ์เป็นคนที่น่ารัก อัธยาศัยดี ตอนแรกที่เห็นก็ยังไม่คิดอะไรมาก แต่พอยิ่งบังเอิญเจอกัน ยิ่งคุยกัน ก็ยิ่งรักมากขึ้นเรื่อยๆ มารู้ตัวอีกทีก็ให้ความสำคัญกับเขาเกือบทั้งหมดแล้ว

“กุมภ์ไม่ใช่คนงี่เง่า มีแฟนต้องคอยเอาใจ เขาเป็นคนมีเหตุผล มีความคิดเป็นผู้ใหญ่แม้ว่าจะอายุยังน้อย หลายอย่างในตัวเขาทำให้แปลกใจได้เสมอ แต่ก็มีมุมที่เด็กและอ่อนต่อโลกขัดแย้งกัน นั่นทำให้กูรักน้องมากจนยอมเสี่ยงชีวิตให้ได้”

“โคตรอวยแฟน อย่าให้มีบ้างนะ” มะยมชี้หน้าผม “แล้วไนท์ล่ะ?”

“เราว่าเราอาจจะไม่มีแฟนเลยนี่สิ ตัวเราก็เล็ก ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอก” ไนท์โบกมือไปมา อยากจะบอกเพื่อนตัวจิ๋วเหลือเกินว่าเขาหน้าตาสเปคเกย์มาก แต่ผมเองก็ไม่พูดเพราะไนท์ชอบผู้หญิง ไม่อยากไปพูดยุให้ทะเลาะกันเสียมิตรภาพ

“แล้วน้องตั้งใจจะมาเรียนที่นี่ปะ?”

“มาสิ นี่แอบดูผลการเรียนมา ตกใจมากเลยนะนึกว่าเห็นตัวเองในอดีต แต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่าฝืนเกินไปรึเปล่า บางวันคุยด้วยกันเสียงน้องเหนื่อยๆยังไงไม่รู้” ผมสังเกตมาหลายวันแล้วล่ะว่าเสียงกุมภ์ดูเหนื่อยๆ อาจจะมาจากการฝืนตัวเองและงานสภานักเรียน ไปตามดูในเพจก็เห็นว่าเป็นตัวของกุมภ์ที่ขึ้นเป็นพิธีกรงานโรงเรียนเองทุกครั้งโดยที่นานๆทีจะเห็นคนอื่นขึ้น นอกจากนี้ยังเห็นว่าเขากำลังทุ่มเทยื่นเรื่องของบประมาณจากโรงเรียนมาปรับปรุงห้องสมุด สวนพฤษศาสตร์ หรือแม้แต่ลานนั่งหลังโรงเรียนเองแม้ว่าจะไม่สำเร็จหลายครั้ง เขาอยากจะทำอะไรให้กับสถานที่แห่งความทรงจำของเขากับผมก่อนที่จะจบไป “ไม่อยากให้น้องฝืนนะ แต่พอบอกก็พูดว่าไม่เป็นไรๆ สงสัยคงเป็นบทลงโทษที่กูเคยฝืนตัวเองเหมือนกัน”

“ก็น้องเขาอยากจะทำสิ่งที่ดีที่สุดให้โรงเรียนนี่นา เดือนก็คอยให้กำลังใจเถอะนะ เราเชื่อว่ากุมภ์ต้องทำได้” ไนท์พยายามเอื้อมมือมาตบบ่าผม แต่เท้านี่ก็แอบเขย่งนิดๆจนมะยมหัวเราะ ไนท์หันไปทำตาขวางใส่ใยมแล้วไล่ตีไปทั่วหน้าตึกคณะ

เดือนคณะกับของสูงคณะกำลังไล่กันเป็นเด็กเชียว

“เดือน”

ผมได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนสนิทมัธยมดังขึ้นมาพร้อมกับแฟนคนเดิมที่กำลังหวานชื่น ศึกถือถุงขนมมานั่งกับผมแล้วก็หันไปเรียกให้เพื่อนร่วมคณะผมอีกสองที่สนิทกันแล้วมานั่งกินด้วยกัน เมย์บอกว่าเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่ชื่อว่าฝนกำลังจะตามมา ฝนเป็นผู้หญิงรูปร่างอวบ ใส่แว่นแต่งตัวเรียบร้อย เธอเป็นคนน่ารักถึงจะตามเพื่อนช้าไปหน่อย พวกเราเลยกลายเป็นกลุ่มเพื่อนหกคนที่ชอบออกไปนั่งร้านน้ำปั่นหน้ามหาลัยด้วยกันหลังเลิกเรียนวันพุธ

“ฝน ทางนี้ๆ”

“ขอโทษนะที่มาช้าพอดีอาจารย์เรียกไปช่วยงาน” เมย์กับฝนเรียนคณะอักษรศาสตร์เอกภาษาไทย ส่วนศึกเรียนวิศวกรรมภาคไฟฟ้า เป็นกลุ่มที่รวมตัวกันจากต่างคณะแต่ลงตัว

“นี่อะไรอะ?”

“เอแคร์”

“ไม่ใช่ที่เป็นลูกกลมๆมีครีมนุ่มๆนั่นเหรอ?”

“อันนั้นเขาเรียกว่าชูครีม คนไทยเรียกผิดมานานมาก” ฝนอธิบายถึงขนมในกล่อง “แต่เราชอบชูครีมนะ นุ่มปากดี”

“เหมือนกัน เรารู้จักร้านอร่อยนะฝน วันหลังไปด้วยกันมั๊ย?” ไนท์เอ่ยปากชวนฝนไปร้านขนมด้วยกัน ดูก็รู้ว่าไนท์พยายามจีบฝน ส่วนจะสมหวังมั๊ยก็อีกเรื่อง ท่าทางของฝนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธไนท์เหมือนกัน

“เอาสิ”

“ถ้าฝนเป็นแฟนไนท์นะ กูคงโสดคนเดียว แม่งเอ๊ย” พ่อเดือนคณะพูดกระซิบกับผม ถ้าฝนกับไนท์คบกันก็กลายเป็นว่ามะยมคนเดียวที่ยังไม่มีแฟน

เหงาแน่ๆ

“เอาน่า เชื่อว่าเดี๋ยวก็มีคนเข้าหาเอง”

ถ้ามะยมพูดเก่งกับคนอื่นมากกว่านี้ ก็คงมีผู้หญิงเข้ามาคุยด้วยเยอะขึ้น เพราะไอ้ความที่พูดไม่เก่งนี่แหละที่ทำให้ไม่ได้ตำแหน่งเดือนมหาลัย แถมยังไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลยนอกจากการร้องเพลงที่ก็ไม่ได้เด่นมาก (ไม่ต่างจากผมที่ขึ้นไปคงไปยืนเอ๋อ)

ถ้าเรื่องร้องเพลง ผมนึกถึงลูกพี่ลูกน้องนทีอีกรอบ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าต้องมีรุ่นพี่จับเขามาเป็นเดือนคณะแน่นอน เวลาจับไมค์ก็มีเสน่ห์แรงคงไม่พ้นตำแหน่งเดือนมหาลัย

“ว่าแต่แฟนมึงจะเข้าคณะอะไรอะ”

“นิเทศเอกเดียวกันนี่แหละ”

“ตามมาคุมรึเปล่าเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าประกาศตัวเป็นเกย์นะก็มีผู้หญิงเข้าหาทุกวัน” มะยมตบบ่าผมแล้วหัวเราะเอิ้กอ้าก มือข้างหนึ่งถือขวดน้ำอัดลมแกว่งไปมาราวกับว่าเป็นน้ำเมา “ตอนเรียนมัธยมนี่มีคนเข้าหาเยอะมากมั๊ยล่ะ?”

“เล่าเองๆ ไอ้เดือนมันมีคนเข้ามาสารภาพรักทุกวันเลยนะเว้ย ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปฏิเสธไปเพราะแต่ละคนที่เข้ามาหาก็สวยๆน่ารักๆทั้งนั้น ชีวิตมันอย่างกับดารา เดินไปไหนก็มีคนมองตลอด และเชื่อว่าถ้าไม่ติดเรียนพิเศษทุกวันนะ มันก็คงเข้ากิจกรรมทุกงานจนเป็นหน้าเป็นตามากกว่านี้อีก อ้อ แล้วก็มันเคยเป็นคฆากรด้วย โคตรหล่อ เสียดายที่หล่อสู้ลูกพี่ลูกน้องมันที่เป็นเพื่อนแฟนมันไม่ได้”

พูดซะหูดับตับไหม้เลยนะไอ้ศึก

“พูดซะอยากเห็นหน้า แล้วเพื่อนแฟนมึงจะมาเรียนที่นี่ปะ เผื่อมีสิทธิได้เป็นเดือน” มะยมร้องอู้หูอู้หาด้วย ส่วนฝนและไนท์เข้าโลกส่วนตัวไปเรียบร้อย เมย์ก็นั่งฟังพวกผมสามคนคุยโดยไม่ขัดจังหวะ

“น่าจะ นทีติดเพื่อนยิ่งกว่าตังเมอีก”

พวกผมอยู่คุยด้วยกันอีกสักพักและพูดถึงช่วงปิดเทอมยาวปีหน้าที่กุมภ์น่าจะได้ขนของมาเรียนที่นี่ ได้ข่าวว่านทีเตรียมจะยื่นพอร์ตและสอบสัมภาษณ์เข้าคณะดุริยางค์ของที่นี่ ส่วนอุ้มกับดินน่าจะเข้าดิจิตอลอาร์ทไม่ก็สถาปัตถ์

“กลับกันเถอะ พรุ่งนี้ก็มีงานรับน้องไม่ใช่เหรอ?”

“อืม แต่คงไม่มาหรอก”

“เดี๋ยวน้องมึงก็ไม่มีพี่รหัสปีสองไอ้เดือน ลากสังขารมาเลย”

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะเข้าร่วมงานรับน้องนี้หรอกนะ แต่ผมไม่อยากจะไปเจอความวุ่นวายอย่างที่เคยเจอตอนปีหนึ่ง ดังนั้นงานไหนที่เลี่ยงได้ก็จะพยายามเลี่ยง

โชคดีที่คณะผมไม่ได้ไปรับน้องนอกมหาลัยเพราะพากันขี้เกียจยกคณะ ดังนั้นงานรับน้องของผมจึงเป็นงานที่ไม่วุ่นวายมาก เท่าที่จำได้ก็เป็นบายศรีกับเฉลยสายรหัสเท่านั้นเอง


น้องรหัสผมเป็นผู้หญิง หน้าตาสวยคมสไตล์สาวมั่น เธอชื่อว่าเขม มีหลายคนเล็งให้เธอเป็นดาวคณะ ส่วนพอเจ้าตัวรู้ว่าผมเป็นพี่รหัส เธอก็รีบเดินเข้ามาเกี่ยวแข้งขาผม ควงไม่สนสายชาวบ้านทันที

“เขมดีใจมากเลยนะคะที่ได้พี่เดือนเป็นพี่รหัสเขม”

“ครับๆ น้องช่วยปล่อยแขนพี่ได้รึเปล่า?” ผมไม่เรียกชื่อเธอเพราะผมรู้เจตนาเธอดีว่าเข้ามาเพราะหวังอะไรบางอย่าง “แล้วก็เพื่อนๆน้องเข้าไปรับขวัญกันแล้วนะ ไมไปล่ะ?”

“ไม่เอาค่ะ ไร้สาระ อยู่กับพี่ขอคำปรึกษาดีกว่า พี่เดือนมาจากอุบลคงไม่รู้ว่าฝั่งธนฯมีของกินอร่อยๆเยอะมาก วันหลังเขมจะพาไปนะคะ”

คิ้วผมกระตุกทันที ชักเริ่มจะไม่ชอบใจพฤติกรรมของเธอคนนี้เข้าเรื่อยๆเสียแล้วสิ

“คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอครับว่าน้องตั้งใจเข้าหาพี่ด้วยจุดประสงค์อะไร?”

“รู้ก็ดีแล้วค่ะ จะได้ไม่ต้องมาเขินอาย เขมชอบพี่เดือนตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว”

“แต่พี่เป็นเกย์ครับ มีแฟนแล้วด้วย แถมแฟนก็ขี้หึงอีกตังหาก”

“เขมไม่เคยเห็นพี่ควงใครมาเลย อย่ามาโกหกดีกว่านะคะ”

“งั้นรอแป๊บนะ” ผมก้มลงหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋าที่วางเอาไว้ กดโทรออกหาคนที่อยู่ปลายสาย “ฮัลโหล? พอดีว่ามีคนมาจีบพี่น่ะ เป็นผู้หญิง จะคุยด้วยรึเปล่า? งั้นเหรอ?” พอจบประโยคผมก็ยื่นโทรศัพท์ให้น้องรหัสผม “แฟนพี่มีเรื่องจะคุยด้วยนะ”

“ฮัลโหล เธอเป็นแฟนพี่เดือนจริงๆใช่มั๊ย? ...เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน! ฉันบอกว่า...! อ๊าย! บอกว่าหยุดไง!” เขมรีบโยนโทรศัพท์คืนมาให้ผม “เขมเชื่อก็ได้ว่านี่แฟนพี่เดือน ด่าซะแสบเลย คอยดูเถอะ ถ้าได้เห็นหน้าเขมจะเอาคืนแน่!”

ผมยืนหัวเราะแล้วก็กลับไปคุยกับกุมภ์ต่อ กุมภ์เล่าให้ฟังคร่าวๆว่าเขายังไม่ได้ทันทำอะไรเลยนอกจากสอนให้รู้ว่าผู้หญิงควรทำตัวอย่างไรให้เหมาะสม

ไม่แปลกใจหรอกถ้าเขมจะขี้เกียจฟัง สอนทีเป็นแม่ขนาดนี้

ระหว่างที่ผมคุยไปด้วยนั้นก็มองท้องฟ้าที่ไม่มีดาวไปด้วย ทำไมกันนะถึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงยังงั้น ราวกับว่ามันจะมีเรื่องที่เกินความคาดหมายเกิดขึ้นในอีกไม่นาน แต่ผมก็ขอให้มันเป็นเพียงแค่ลางสังหรณ์ที่ไม่เป็นจริงก็พอ


ซึ่งมันก็ไม่ได้เป็นตามที่ผมขอเลย


--------------------

กลับมาจากสงครามแล้วค่ะ...

น้องชนะสงครามรอบนี้ ได้ไปต่อระดับประเทศด้วย ปรบมือ!! จะหายไปอีกทีช่วงต้นกุมภาเน้อ เพราะต้องไปสุราษตามหาไข่เค็มในตำนาน ปีนี้วิลัยแผนกศิลป์ของน้องปังตู้มต้ามสุดๆเพราะได้ไปเกือบทุกรายการ พวกพี่ปวส.ไม่ได้ตามไปด้วย ไหนว่าจะไปซื้อไข่เค็มด้วยกันไงเพ่ ฮือออ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (6/12/2018 Ch.19 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 06-12-2018 23:28:07

บทที่ 19

 

ตลอดสองปีที่ผ่านมา ผมพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้มีความรู้มากพอที่จะเรียนที่เดียวกันกับพี่เดือนได้ และผลก็เป็นที่น่าพอใจมากเพราะพวกผมสี่คนติดที่เดียวกันหมด

ผมได้เรียนนิเทศตามที่หวัง ส่วนนทีไปทางดุริยางค์เอกกีตาร์ อุ้มกับดินได้ต่อดิจิตอลอาร์ต ดังนั้นแล้วพวกเราจึงเตรียมตัวเข้ากรุงเทพพร้อมกัน เรื่องหอเรื่องที่พักก็จัดการหมดแล้ว

วินาทีที่พี่เดือนรู้ว่าผมได้เรียนที่เดียวกัน เขาแทบจะวิ่งไปจัดห้องรอเลยล่ะ

ดีใจอะไรขนาดนั้น

นทีบอกว่าจะไปอยู่หอใกล้ๆมหาลัยกับดิน ส่วนอุ้มก็แยกไปอยู่อีกหอหนึ่งในอาณาเขตใกล้ๆกัน มีแค่ผมคนเดียวที่อยู่ห่างจากเพื่อน แน่นอนว่าย่อมโดนแซวเป็นเรื่องปกติ

งานวันปัจฉิม มีรุ่นน้องหลายคนเข้ามาแสดงความยินดีด้วยมากมายเพราะใครๆก็รู้จักผมในฐานะประธานนักเรียนที่สามารถของบทำห้องสมุดใหม่ได้สำเร็จหลังจากที่ตื้อมานาน นอกจากนี้มีนายังทำขนมเลี้ยงพวกผมทั้งสี่คนก่อนที่ไปกรุงเทพเป็นการฉลองอีกด้วย นทีวิ่งเข้าไปกอดน้องผมใหญ่บอกว่าคงเหงาที่ไม่มีน้องชายให้กอด

มีนาย้ายเข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมพร้อมรับตำแหน่งน้องชายอีกคนของนทีที่โอ๋ตามใจยิ่งกว่าที่เป็นพี่แท้ๆเสียอีก แต่ถึงอย่างนั้นมีนาเองก็มีคนเข้ามายุ่งด้วยบ่อยเพราะน่ารักน่าจีบ เพื่อนมีนาที่ชื่อว่าซันกับมูนก็มาเป็นไม้กั้นหมาให้ตลอดแลกกับให้ผมช่วยติวให้บางครั้ง

“เดี๋ยวจะถึงกรุงเทพแล้วนะ ตื่นดิเฮ้ย”

ผมสะดุ้งจากภวังค์ความคิดของผมเพราะเสียงของเพื่อนสนิทตัวสูงร้องใส่หู นทีกำลังพับผ้าห่มที่คลุมตัวมันมาตลอดทาง ไฟบนรถถูกเปิดขึ้นจากฝีมือของบัสโฮสเตส ขนมถุงที่แจกถูกกินไปนิดหน่อยวางเอาไว้ที่ถาดวางของข้างหน้าตัวที่มีจอ LCD กำลังเล่นหนังที่เปิดค้างเอาไว้

“เอ้า เหม่ออีก คิดถึงพี่เดือนขนาดนั้นเลยรึยังไง” นทีมันดีดหน้าผากผมจนเป็นรอย ลืมบอกไปว่าช่วงปีที่ผ่านมานทีมันดูเปลี่ยนไป ทั้งเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่งอแงเหมือนเดิม แถมยังคอยดูแลเอาใจใส่ผมแทนที่จะเป็นผมคอยดูมัน ดังนั้นแล้วพวกผมสองคนจึงสนิทกันมากขึ้นไปอีก ยอมรับว่าถ้าไม่มีนที หลายครั้งเหมือนกันที่ผมอาจจะทำผิดพลาดไป

“มึงช่วยเลิกล้อสักวันได้มั๊ย แล้วนี่ใครมารับมึงอะ”

“ญาติ”

“ญาติมึงนี่มีทั่วประเทศเลยนะ” ผมเบ้ปากให้นทีที่ตอนนี้มันก้มลงไปเก็บถุงขนมที่ตกพื้น อุ้มกับดินที่นั่งเบาะถัดจากพวกผมก็บิดขี้เกียจพลางหาวอ้าปากกว้าง รถคันนี้ส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มนักศึกษาใหม่ที่เข้ามาอาศัยอยู่ในกรุงเทพ พอรถจอดที่สถานีขนส่ง ก็พากันลงอย่างใจร้อน ส่วนพวกผมสี่คนไปลงที่บริษัทของรถ

“มึงว่าชีวิตมหาลัยของพวกเรายังจะเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิมเปล่าวะ?” นทีถามผมขึ้นมา สายตาของมันจ้องไปที่กระเป๋าที่ถือขึ้นรถมาด้วย “สังคมมันเปิดกว้างมากขึ้น เราจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เราต้องรับภาระมากขึ้นจนไม่มีเวลามาสนุกเหมือนตอนเรียนมัธยมเหมือนเดิม ต่างคนต่างมีสังคมใหม่ แล้วกลุ่มพวกเรายังจะได้มาเที่ยวด้วยกัน ได้หัวเราะกับเรื่องไร้สาระเหมือนเมื่อก่อนรึเปล่า?”

“ได้สิ พวกเราสนิทกันที่สุดนะ กูเชื่อว่าต่อให้ทำงานไปแล้วพวกเราก็จะวนมาเจอกันได้ตลอด กูไม่เคยมีเพื่อนที่สามารถแชร์ความทุกข์ความสุขได้เท่านี้มาก่อน กูเคยอยู่กับการกลัวการเข้าสังคม...ทำหน้าไม่เชื่ออีก กูเคยจริงๆ” ผมหัวเราะให้กับหน้าของไอ้แม่น้ำที่มันทำเหมือนจะไม่เชื่อว่าผมเคยไร้ญาติในสังคมเพื่อนในอดีต “มหาลัยเดียวกัน เดี๋ยวทุกวันหยุดชวนกลับอุบลพร้อมกันก็ได้”

“สัญญานะ ถ้ามึงผิดสัญญามึงต้องเลี้ยงนมสตรอเบอร์รี่กูนะ”

“แน่นอน กูไม่มีทางผิดสัญญากับมึงที่กูสนิทด้วยที่สุดแล้ว ขอบคุณนะที่มึงห่วงกูในวันนั้น” วันที่ผมนั่งไม่สบายในห้องเรียนและมันลากผมไปห้องพยาบาล

“กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกันที่มึงคอยช่วยเหลือกูมาตลอด ให้กูกล้าทำในสิ่งที่ไม่กล้า”

พวกผมไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยจนกระทั่งรถมาถึงศูนย์ เราลงมานั่งที่ล็อบบี้รอคนมารับ อุ้มมีลุงที่อยู่ที่นี่มารับไปพักที่บ้านก่อน ส่วนดินรอไปกับนที ไม่นานนักก็มีคนมารับไป ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว

อายุสิบเก้ากับการอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่...มันไม่ใช่เรื่องตลก

ตอนนี้ก็ยังไม่ถึงหกโมงเช้า คนเลยค่อนข้างบาง แทบจะไม่มีด้วยซ้ำ

เผื่อใครลืมนะครับ ผมกลัวการที่ต้องอยู่คนเดียวในที่โล่ง

ถึงจะมีพนักงานเดินเข้าออกเป็นระยะ แต่แค่เสียงประตูเลื่อนเปิดออกก็ยังทำให้ผมสะดุ้งเลย ยิ่งถ้ามีคนเสียงดังเดินมาผมยิ่งตกใจ ความกลัวที่โล่งของผมมันยิ่งทำให้ใจผมฟุ้งซ่าน

ผมตัดสินใจลากกระเป๋าตัวเองมานั่งที่ล็อบบี้ด้านหน้ารอดูรถของพี่เดือนที่จะมารับ ข้างๆกันมีเซเว่นอยู่ผมจึงเดินเข้าไปซื้อกาแฟร้อนมาดื่มแก้อาการง่วง ข้างนอกมีพวกญาติๆมานั่งรอรับคนกันเต็มไปหมด บางคนก็มากับเด็กตัวเล็กๆน่ารัก บางคนก็มารอแฟน บางคนก็รอกลับบ้านเกิดไปหาพ่อแม่ ภาพเหล่านี้มันทำให้จิตวิญญาณนักถ่ายภาพของผมมันสั่นไหวจนต้องรื้อเอากล้องออกมาจากกระเป๋าเพื่อมาถ่ายเก็บบรรยากาศ ตลอดที่ผ่านมาผมไม่เคยเปลี่ยนเมมการ์ดที่ใช้เพราะในนั้นมีรูปพี่เดือนเก็บไว้เต็มไปหมด ผมอยากให้เขาอยู่ในกล้องของผมตลอดเวลา สามารถไปไหนได้ด้วยกันทุกเมื่อ ผมยอมรับว่าตลอดที่ผ่านมามีแต่ผมที่ทำให้ความคิดถึงมันมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว พี่เดือนกลับมาบ้านบ้างแต่นั่นก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่ได้อยู่ด้วยกันก่อนที่เขาจะกลับไปเรียนต่อ

หลายครั้งที่ผมเห็นว่าพี่เดือนเหนื่อยแต่ก็พยายามฝืนมาคุยด้วยกันจนต้องออกตัวไปว่าถ้าไม่ไหวมากๆก็นอนพักผ่อนซะ

พอถ่ายเสร็จ ผมก็ตั้งใจว่าจะงีบสักหน่อย...นั่งรถมันเหนื่อยนี่นา

พองีบไปได้สักระยะ ผมก็รู้สึกถึงผ้านุ่มๆที่มาคลุมตัวของผมจนผมต้องรีบเงยหน้ามองขึ้นมาทันที

“ว่าไงครับ พี่ทำตื่นเหรอ?”

“พี่เดือน...”

“มารับแล้วนะ”

“...คิดถึง”

“ครับ?”

“คิดถึงนะ...” ผมรีบซุกเข้าไปหาพี่เดือนที่กำลังนั่งข้างๆผม ไม่สนใจสายตาชาวบ้านแล้วว่าเขาจะมองกันยังไง แต่ผมคิดถึงเขามากจนผมอยากจะร้องไห้ซะตรงนี้

พี่เดือนอยู่ข้างๆผม กลิ่นน้ำหอมทะเลยังเหมือนเดิม น้ำเสียงทุ้มนุ่มยังเหมือนเดิม ความอบอุ่นที่เขาส่งมอบให้ยังเหมือนเดิม...

“อื้ม พี่ก็คิดถึง ไปกันเถอะนะ ค่อยไปนอนต่อที่คอนโด” พี่เดือนค่อยๆดันผมออก เขาอาสาลากกระเป๋าให้ผมพร้อมกับใช้มือที่ว่างจับให้ผมเดินตามเขาไปที่เราคันเดิมที่เคยนั่งด้วยกัน

ทุกอย่างไม่เปลี่ยน น้ำหอมปรับอากาศกลิ่นเดิม เบาะรองหนุนอันเดิม แม้แต่กองเอกสารก็ยังอยู่เหมือนเดิม สิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงแค่อายุของพวกเราเท่านั้น

ราวกับว่าเวลามันแช่แข็งไว้ตั้งแต่สองปีก่อนไม่มีผิด

“ง่วงก็นอนไปเถอะ” พี่เดือนคาดเข็มขัดให้ผม ลูบเส้นผมเบาๆก่อนที่จะละมือออก “นั่งรถมาเหนื่อยๆ”

“อืม...อยากคุยกับพี่”

“ก็คุยกันเกือบทุกวันไม่ใช่รึไง”

“คุยผ่านหน้าจอกับคุยต่อหน้ามันไม่เหมือนนี่นา” ผมพูดงึมงำ พี่เดือนหัวเราะแล้วค่อยๆขับรถออกจากลานจอดรถ สองข้างทางเป็นตึกสูงใหญ่ที่ผมเห็นได้จากในหน้าจอโทรทัศน์ พอมาเห็นของจริงแล้วก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมคนเราถึงจำได้ว่าตึกไหนเป็นตึกไหน สักพักก็พ้นเขตตึกใหญ่มาเป็นเขตตึกแถวที่มีร้านค้าเริ่มออกมาตั้งกันบ้างแล้ว

พี่เดือนแวะจอดข้างทางซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาสองชุดก่อนจะออกรถต่อ ไม่นานเขาก็เลี้ยวเข้าอาคารคอนโดแห่งหนึ่งที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นคอนโดที่พี่เดือนพักอยู่ตลอดสองปีนี้

“ถึงแล้วนะ เดี๋ยวยืนรอพี่เอากระเป๋าลงแป๊บ”

กระเป๋าสัมภาระของผมถือว่าไม่เยอะเท่าของคนอื่น ผมตั้งใจจะมาซื้อที่นี่เอาบางอย่างเช่นเครื่องใช้ทั่วไป แต่พวกเสื้อผ้าผมไม่ค่อยกล้าซื้อเท่าไหร่เพราะยังไม่เห็นราคาจริงๆจึงหยิบเสื้อที่มีอยู่โยนๆมาเยอะ ทีแรกพี่เดือนก็คงตกใจไม่น้อยที่กระเป๋าผมมันใหญ่เกินตัว

ผมเดินตามเขาเข้ามาภายในตัวคอนโด พี่เดือนทักทายลุงยามที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างล่างพร้อมกับยื่นถุงปาท่องโก๋ให้และบอกว่าผมจะมาอยู่ด้วย ถ้าเห็นก็ไม่ต้องกักตัวตรวจสอบ (ระบบป้องกันค่อนข้างหนาพอตัวเลย) เขาพาผมขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นสิบ ระหว่างที่รอให้ถึงจุดหมายผมก็เกือบยืนหลับเพราะความดื้อของตัวเองที่นั่งรถแล้วไม่ฟังพี่เดือนว่าให้พักผ่อน

“ถึงแล้ว พี่พากุมภ์ไปนอนดีกว่านะ”

พี่เดือนคงจะเห็นว่าผมโงนเงนเต็มที เลยลากผมไปที่ห้องนอน ผลักผมลงเตียงเบาๆแล้วห่มผ้าให้พร้อมเปิดไฟหัวเตียง

“ความจริงพี่นอนได้โดยไม่ต้องเปิดไฟแล้วนะ เก่งขึ้นใช่มั๊ยล่ะ?”

“...ทำเป็นพูด...พี่มานอนด้วยสิ ตื่นมารับผมแต่ดึกดื่น” ผมพลิกตัวมาตบที่นอนที่ยังว่างอยู่ พี่เดือนหัวเราะนิดหน่อย เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วยอมมานั่งที่เตียงเป็นเพื่อนผม “...ผมบอกว่าให้พี่นอนไง”

“ครับๆ นอนก็นอน”

พี่เดือนค่อยๆเอนตัวลงกับหมอนสีขาว ดึงผ้าห่มมาห่มด้วยกันกับผม นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้นอนบนเตียงเดียวกัน พอมาเห็นหน้ากันใกล้ๆแบบนี้ก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้เหมือนกัน..

“ร้องไห้ทำไมครับเจ้าปลา?”

“ก็คิดถึงน่ะสิ...พี่รู้รึเปล่าว่าโรงเรียนที่ไม่มีพี่มันเหงาแค่ไหน เด็กที่เข้าใหม่พอพูดถึงชื่อพี่ก็พากันส่ายหน้าไม่รู้จักกันทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ออกจะดัง แถมยังมีคนบอกว่าผมต้องเก่งตามพี่แน่ๆ ผมไม่อยากให้พี่เดือนมีแฟนเป็นคนไร้ความสามารถผมเลยต้องพยายามมากขึ้นจนกลายเป็นว่าเพื่อนเรียกผมเป็นพี่เดือนหมายเลขสอง”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ? โอ๋ๆ เหนื่อยสินะ ไม่ต้องร้องไห้ มาให้พี่กอดเร็ว”

“ทำอย่างกับว่าผมเป็นเด็ก”

“กอดช่วยได้ทุกสิ่งนะกุมภ์ เชื่อพี่สิ พี่ฟังมาจากนที” นั่นไง ผมว่านทีมันต้องมีแอบคุยกับพี่เดือนมาบ้างแหละ ไม่งั้นพี่เดือนคงปลอบใครไม่เป็น

ถึงอย่างนั้นผมก็ยอมขยับตัวเข้าหาพี่เดือนอยู่ดี เขากำชับอ้อมกอดของเขาแน่นมากขึ้นแม้วาจะมีผ้าห่มคลุมให้ความอบอุ่นอยู่ ใบหน้าเข้าซุกกับกลุ่มเส้นผมของผมแล้วลูบหลังเบาๆ

“พี่เริ่มดูแลตัวเองได้แล้ว พี่จะพยายามดูแลกุมภ์บ้างนะ”

“อื้อ”

“กุมภ์ไม่ต้องแบกภาระเหมือนตอนมัธยมแล้วนะ สังคมมหาลัยตอนนี้กุมภ์คือน้องใหม่ เป็นน้องเล็กในกลุ่ม ทำอะไรผิดรุ่นพี่ให้อภัยได้ โดยเฉพาะพี่ที่จะไม่โกธรอะไรกุมภ์เลย”

“...อื้อ”

“นอนนะ ปล่อยวางทุกอย่างไป พี่จะอยู่ข้างๆเอง”

 

ผมจำไม่ได้ว่านอนไปนานเท่าไหร่ ตื่นมาอีกทีผมก็เห็นผู้ชายที่เป็นแฟนผมกำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆผม

พี่เดือนดูเหนื่อย แต่ในความเหนื่อยนั้นกลับไม่เหมือนครั้งแรกที่เจอ มันเป็นความเหนื่อยที่แลกกับรอยยิ้มของตัวเอง ผมรู้สึกดีใจที่ในที่สุด ใบหน้าคนมีทุกข์ก็ได้รับการปลดล็อกเสียที กลับกันที่สองปีที่ผ่านมาผมกลับเหนื่อยจากการทุ่มเทสิ่งที่เกินตัว พยายามทำลายขีดจำกัดของร่างกายเพื่อสร้างสิ่งที่ดีที่สุดแก่ตนเอง เพื่อนยังบอกเลยว่าผมฝืนตัวซึ่งผมก็ไม่ได้ฟังเลยสักนิด

ถึงจะมีรุ่นน้องเคารพ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาเห็นว่าที่ผมทำไปนั้นเพื่ออะไรสักเท่าไหร่..เช่นเดียวกับพี่เดือน

“อืม...”

พี่เดือนค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเขาเห็นผมที่กำลังจ้องเขาอยู่ พี่เดือนก็ฉีกยิ้มออกมาจนดูเหมือนว่ามีออร่าอยู่รอบๆตัวเขา

“ความฝันพี่ที่จะเห็นกุมภ์นอนอยู่ข้างๆเป็นจริงแล้วนะ...”

ผมยังจำได้ว่าพี่เดือนเคยอยากตื่นขึ้นมาเจอหน้าผมแทนหมอนปลาตัวใหญ่ตัวนั้นที่ผมเอามาด้วย หันไปทางนาฬิกาอีกทีก็เป็นเวลาช่วงเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว

“ตื่นสายที่สุดในชีวิตเลย...”

“นั่นสิ คงเหนื่อยทั้งคู่” พี่เดือนลุกขึ้นมาเช็คโทรศัพท์ตัวเองที่วางไว้ข้างหมอน “จริงสิ”

“ครับ?”

อ๊ะ...

ใบหน้าของพี่เดือนโน้มลงมาตรงหน้า ริมฝีปากของเขาค่อยๆเลื่อนเข้าหาอวัยวะเดียวกันของผม พี่เดือนประกบทั้งสองสิ่งเข้าหากันอย่างแผ่วเบา

ไม่ได้รุนแรง ไม่ได้เร่าร้อน

แต่มันเป็นจูบแรกของผมที่เบาบางและอ่อนโยน

“พี่คงทำแบบนี้ได้แล้วสินะ”

“พี่เดือน...อย่าทำให้ผมตกใจสิ’

“แหม มีจับด้วย นั่นก็จูบแรกพี่นะ” พี่เดือนหัวเราะ “ไม่นับพ่อแม่ ไม่นับพี่น้อง นี่จูบแรกจริงๆ”

“ของผมด้วยเถอะ” ผมหันควับไปทางพี่เดือนทันที “คอยดู วันหลังผมจะเอาคืน”

“ตอนนี้ไม่ได้เหรอ?”

“พี่เดือน!”

“ล้อเล่นๆ ไปอาบน้ำหาข้าวกินกันก่อนมาจัดของเข้าตู้ดีกว่านะ” พี่เดือนดึงผมออกจากเตียง ผมเดินตรงไปที่กระเป๋าเพื่อเปิดออกมาหยิบเสื้อผ้ามาใส่สุ่มๆ เมื่ออาบน้ำเสร็จ พี่เดือนก็โยนกระเป๋าเงินเล่นรอผมที่ประตู

“ป้าแจ่มคงรอดูตัวจริงกุมภ์อยู่มั๊ง”

ป้าแจ่มเป็นป้าที่อยู่ร้านขายอาหารตามสั่งใต้คอนโดแห่งนี้ เธอเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก แถมยังเอ็นดูพี่เดือนราวกับว่าเป็นลูกตัวเอง ไหนจะช่วยเหลือพี่เดือนหลายๆอย่างอีก ผมอยากจะไปขอบคุณป้าเขาที่ใจดีช่วยมาตลอดเหมือนกัน แถมพี่เดือนก็พูดโม้ไว้ด้วยว่าฝีมือป้าแจ่มอร่อยมาก

พวกเราเดินลงมาที่ร้านอาหารตามสั่งที่ไม่มีคนเหมือนเดิมกับหลายๆครั้ง ป้าแจ่มกำลังนั่งดูละครโทรทัศน์ที่ติดตรงผนัง พอเห็นว่าเป็นพี่เดือนที่เข้ามาก็ทักทายอย่างกันเอง

“วันนี้เอาอะไรดีจ้ะเดือน...อ้าว! นี่หนูกุมภ์ใช่มั๊ย?”

หนูกุมภ์?

“ครับ ผมกุมภา...เอ่อ..เรียกผมว่ากุมภ์เฉยๆก็ได้ครับ” ไม่ค่อยชินเลยกับการที่จะถูกเรียกแบบเด็กผู้หญิง เข้าใจว่ามันเป็นความเอ็นดูของผู้ใหญ่น่ะนะ แต่มันก็ยัง...

“หนูกุมภ์ตัวจริงน่ารักกว่าที่คิดเสียอีก มาๆ ป้าจะแถมเนื้อให้เป็นพิเศษ หนูกินกุ้งได้ใช่มั๊ย? ป้าจะทำต้มยำให้” ป้าครับ ผมไม่ได้ถูกเรียกว่า ’หนู’ กุมภ์นะครับ...

ป้าแจ่มไม่มีท่าทีจะสนใจอะไร เธอหันไปคุยกับพี่เดือนนิดหน่อยแล้วลงมือทำกับข้าวที่หน้าร้าน พี่เดือนชวนผมไปนั่งมุมในสุดที่มีโต๊ะติดกับหน้าต่าง ภายนอกมีกระถางดอกไม้สีสวยวางเต็มไปหมด

“หนูกุมภ์ ฮึฮึ”

“ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะพี่เดือน แต่แบบ...เคยถูกเรียกชื่อเล่นเฉยๆว่าตลอดชีวิตแล้วมาโดนเรียกขึ้นต้นซะเหมือนผู้หญิงแบบนี้มันก็ไม่ชินนะพี่ ให้ผมลองเรียกพี่เดือนว่าหนูเดือนมั๊ยล่ะครับ?”

“เอาเถอะ ป้าแจ่มเขาชอบเรียกคนที่ป้านับเป็นลูกหลานเขาอย่างนั้น แล้วนี่กุมภ์มีวางแผนจะทำอะไรก่อนเปิดเทอมรึยัง?”

“ยังไม่มีเลยครับ แต่คิดว่าจะไปเดินห้างซื้อของใช้ก่อน อย่างพวกแปรงสีฟัน ครีมทาหน้า” ผมทิ้งไว้ที่บ้านเกือบหมด พ่อบอกว่าจะส่งมาให้ทีหลังก็เกรงใจ ผมหาใหม่เอาเองได้อยู่

.”ใช้สบู่ ยาสระผมเดียวกันได้อยู่นะ? ไม่แพ้ใช่มั๊ย?”

“ครับ”

“ดีแล้วล่ะ จะได้มีกลิ่นเดียวกัน เดี๋ยวน้ำหอมก็ใช้ตัวเดียวกันนี่แหละ” พี่เดือนยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ และอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าพี่เดือนกำลังคิดอะไร อายุมากขึ้นผมก็อัพเลเวลตัวเองขึ้นเถอะ

“อย่าเล่นมุขว่าอยู่บ้านเดียวกันเหมือนคู่รักนะครับ ไม่งั้นมือพี่ได้พรุนเป็นรูจากส้อมแน่ๆ”

“รู้ทันตลอด แต่พี่ชอบคนทันคนดีนะ” เขายกมือขึ้นยอมแพ้ ในจังหวะเดียวกันป้าแจ่มก็ยกจานข้าวผัดปลามาพอดี “ขอบคุณครับป้า”

ป้าแจ่มยิ้มให้แล้วก็เดินไปจัดการอาหารจานอื่นต่อ พี่เดือนไม่ลงมือกินทันทีเหมือนที่เคยทำ เขารอให้จานของผมมาถึงด้วยถึงจะได้จัดการพร้อมกัน

“แล้วชีวิตมหาลัยพี่นอกจากที่ได้ยินผ่านคอลแล้วเป็นยังไงบ้างครับ? ผมกลัวว่ามันจะทำให้พี่เหนื่อยเกินไป”

“เหนื่อยกว่ามัธยมก็จริง แต่ก็สนุกกว่าเยอะมากนะที่ได้อยู่กับสิ่งที่ชอบ พี่ไม่อยากจะนึกสภาพพี่ตอนเรียนหมอเลย” พี่เดือนหัวเราะแห้ง “เห็นหลายคนเดินออกมายังกับซอมบี้”

“ผมคิดว่าพี่เดือนคงเรียนได้อยู่หรอก แต่ก่อนหน้านั้นพี่เดือนคงไร้ชีวิตไปแล้ว”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิ”

“ก่อนที่พี่เดือนจะมาเจอผมก็แทบจะไร้วิญญาณอยู่แล้ว ห้ามเถียงนะ”

พี่เดือนยิ้มเจื่อน เขาเองก็รู้ว่าสมัยก่อนเป็นอย่างนั้นจริงๆ

“ข้าวมาแล้ว กินกันเถอะๆ”

พวกเราลงมือจัดการอาหารมื้อกลางวัน พอนึกได้ว่าพี่เดือนซื้อปาท่องโก๋มาอีกชุด เขาก็บอกว่าเก็บไว้ในตู้เย็น ผมล่ะอยากรู้ว่าปาท่องโก๋เอาไปเก็บไว้ในตู้เย็นทำไม

พอกินเสร็จ ผมกับพี่เดือนก็กลับไปที่ห้องเพื่อจัดข้าวของต่างๆให้เข้าที่ก่อนจะให้พี่เดือนเป็นสารถีพาผมไปห้างใกล้ๆซื้อของใช้ที่จำเป็น ระหว่างที่เดินดูอยู่พี่เดือนก็รีบพุ่งเข้าไปหลบที่หลังชั้นวางขนมเมื่อเห็นใครบางคนเดินผ่านมา

“มีอะไรเหรอครับ?”

“คือว่านั่นน้องรหัสพี่ที่กุมภ์เคยพูดย้ำสถานะในโทรศัพท์น่ะ ถึงจะบอกอย่างนั้นไปเธอก็ยังตามตื้อพี่อยู่ดี” พี่เดือนค่อยๆโผล่ขึ้นมา ถึงจะบอกว่าเป็นผู้หญิงที่ตามพี่เดือนก็เถอะ แต่ทำไมถึงควงผู้ชายมาด้วยกัน “เธอชอบหาคู่ควงและหวังอยากให้พี่พาเธอเข้าคอนโด...คิดว่านะ”

“โห โคตรละคร”

“พี่ก็บอกแล้วบอกอีกว่าตัวเองเป็นเกย์ เธอก็ดื้อจะตามพี่จนคนเขาลือไปทั่วคณะแล้วว่า..” พี่เดือนโน้มลงมากระซิบด้วยน้ำเสียงเบาๆ “เธอเกาะผู้ชายหวังเอาเงิน”

“ฮะ?” นั่นแรงพอตัวเลย “ทำไมครับ?”

“คนที่เธอควงแต่ละคนมีแต่คนรวยๆทั้งนั้น เดินมาแต่ละทีนี่กระเป๋าแบรนเนม น้ำหอมไม่ซ้ำขวด”

สุดยอดจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีอยู่ในสังคมมหาลัยแห่งนี้ด้วย แต่ถ้าให้พูดแล้วล่ะก็ตามที่ดูมามหาลัยแห่งนี้คนหน้าตาระดับดาราก็มีเยอะพอตัว

“ช่างเถอะ กุมภ์มาเรียนที่นี่ พี่จะควงกุมภ์ตลอดเลย ย้ำว่าพี่มีเจ้าของหัวใจแล้ว” พี่เดือนไม่เพียงแค่พูด แต่เขาคว้าผมมากอดกลางห้างอีก ดีที่ไม่มีใครเห็น ผมพยายามดิ้นหนีสุดชีวิต พอหลุดออกได้ก็รีบเดินไปดูชั้นขนมต่อโดยไม่ฟังคำพี่เดือนพูด

พอเลือกของเสร็จ พี่เดือนก็ชิงออกค่าใช้จ่ายแทนผมเสียอย่างนั้น ผมพยายามรั้งว่าตัวเองจ่ายเอง แต่สุดท้ายก็แพ้คนอายุมากกว่า แล้วหันไปซื้อไอติมโคนมาตอบแทนให้เขา

“พี่ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดเลยนะ ผมซื้อให้ ความพอใจของผมเหมือนที่พี่บอกกับผมเมื่อกี๊”

“โธ่..กุมภ์”ถึงจะโธ่แต่ปากก็ยังเลียไอติมเข้าปากไม่หยุดเลยนะ...

เลียไอติม?

“พี่เดือนไม่ชอบเลียไอติมนี่นา?”

“พี่ฝึกเอาไว้”

“ฮะ?” เลียไอติมมันฝึกอะไรวะ? ลิ้นเหรอ?

“...”

“...”

“หวังว่าจะเข้าใจนะ?” พี่เดือนอมยิ้มแล้วเดินจูงมือผมกลับไปที่รถ ระหว่างนั้นก็ให้เวลาผมคิดว่าพี่เดือนกำลังหมายถึงอะไรกันแน่

เอ๊ะ..?

รึว่า...

“ไอ้พี่เดือน! คิดอะไรลามก!”

“ฮึฮึ”

 

หลังจากที่ผมสวดยับพี่เดือนในรถ เขาก็มาง้อผมที่ยืนหันหลังให้อยู่นานเกือบชั่วโมงได้จนผมใจอ่อนยอมให้พี่เดือนนวดไหล่ พอนวดเสร็จพวกเราก็จัดการกับอาหารกล่องที่ซื้อมาไปคนละกล่องก่อนที่จะหันไปทำงานส่วนตัวแต่ละคนต่อ

ผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงในขณะที่พี่เดือนกำลังนั่งทำอะไรอยู่หน้าโน็ตบุ๊ค เสียงคลิ๊กของเมาส์รัวดังมาเรื่อยๆจนผมเริ่มขมวดคิ้วสงสัย จนพอเดินไปดูเท่านั้นถึงรู้ว่าพี่เดือนกำลังแต่งรูปงานถ่ายส่งให้ลูกค้าอยู่

“พี่เดือนรับงานด้วย? ไม่ธรรมดานะเนี่ย”

“สักวันพี่จะใช้เงินในบัญชีตัวเอง พี่ต้องเริ่มเก็บตั้งแต่วันนี้น่ะ” พี่เดือนหันมาหอมแก้มผม “รึว่าพี่คลิ๊กเสียงดังไปจนไม่มีสมาธิ?”

“ไม่หรอกครับ ผมแค่สงสัยเฉยๆว่าพี่เดือนทำอะไร” ยังไม่ถึงวันก็แตะเนื้อต้องตัวขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกถึงวันข้างหน้าเลย... “เดี๋ยวอีกสักสองชั่วโมงพี่ก็มานอนเถอะ เดี๋ยวตื่นไม่ไหวนะ”

“พอมาอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้แล้วดูแลดีจัง”

“แหงล่ะ ถ้าพี่ไม่ยอมดูแลตัวเองนะเดี๋ยวเจอดีแน่”

“เจอดีอะไรเหรอ?”

พี่เดือนลุกจากเก้าอี้ เขาค่อยๆเดินเข้ามาหาผม ย่างทีละก้าวสองก้าวแต่หนักแน่นจนผมรู้สึกกดดัน สีหน้าไม่บ่งบอกอะไรเลย มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาประคองเอวของผมเอาไว้ โน้มตัวลงมา...

ตุบ

“...ฮึ...ฮึ...ฮ่าฮ่า! โอ๊ย! อย..อย่านะพี่เดือน! มันจั๊กจี้! ฮ่าฮ่า!”

พี่เดือนใช้มือทั้งสองข้างนั้นจี้เอวของผมจนแทบร้องขอชีวิตไม่ทัน สุดท้ายก็ล้มลงไปบนเตียงกันทั้งคู่

“โอย...”

“ฮึฮึ”

“ความจริงต้องเป็นผมนะที่ต้องแกล้งพี่” แต่พี่เดือนมีฟังที่ไหน เขาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวของผมพร้อมกับลูบศีรษะเหมือนกำลังจะกล่อมเด็ก

“นอนเถอะ เก็บแรงเยอะๆก็ได้โตเร็วๆ”

“ผมโตแล้วน่า!”

บางทีนี่อาจจะเป็นวันแรกที่ดีที่สุดของผม การที่ได้มาเจอกับคนรักที่ห่างมานานนั้นมันช่วยเติมเต็มหัวใจ และการที่เจอกันครั้งนี้ก็จะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ด้วยว่าพวกผมโตมากพอที่จะรู้จักความรักในอีกแง่หนึ่งแล้วหรือยัง

หรือจะรู้จักคำว่าความเสียใจในอีกแง่หรือยัง

 ----------


น้องจะไปสมุทรสาคร มีใครอยากได้ปลาดองน้ำเกลือบ้างก๊ะ? //ชูโหลปลาเค็ม

ครูบอกน้องว่าต้องนั่งรถตู้ไปสุราษ ค้างคืนที่หัวหินก่อนหนึ่งคืน แล้วคือแบบ...ปวดตูดตายเลยค่ะ ร้องไห้รอก่อนได้มั๊ยคะ แงงงงง

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (6/12/2018 Ch.19 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 11-12-2018 20:56:20

บทที่ 20

 

“ช้า ช้ามาก!”

เสียงของนทีดังเข้าสู่โสตประสาทหูของผมทันทีที่มันเห็นหน้า นทีกำลังยืนถือขวดนมสตรอเบอร์รี่พร้อมกับดูดเสียงดังจ๊วบไม่อายคน รอบๆกันมีกลุ่มของเพื่อนเก่าจากโรงเรียนอีกสองคนกำลังยืนกินขนม

“เข้ารับน้องสายอย่างนี้จะโดนรุ่นพี่ด่ามั๊ยเนี่ย” ดูดิ บ่นไม่เลิก

“ที่สายนี่ไม่ใช่ว่ากำลังนอนกกกับพี่เดือนอยู่เร้อออ” อุ้มส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผม ใช่อยู่ว่าพวกเรานอนด้วยกันมาหลายคืนแล้ว แต่ผมขอยืนยันได้เลยว่านอกเหนือจากจูบเบาๆก็ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น

พี่เดือนให้เกียรติผม เขาจะไม่ทำอะไรจนกว่าจะรู้ตัวทั้งคู่ว่าพร้อมแล้วแน่นอน

ผมไม่ได้หวังอยากให้พี่เดือนป้ำปี้ผมสักหน่อยน่า!!

“มากันครบแล้วก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวก็แยกกันอีก”

 

หลังจากที่รับน้องเสร็จ ผมก็ได้เพื่อนผู้หญิงมาอีกคนชื่อว่าแนน เป็นสาวเท่ๆที่น่าจะเรียกได้ว่าเท่จนเกือบแมน แต่เธอก็สามารถคุยกับผมเรื่องกล้องได้สนุกไม่ขาดปากเนื่องจากเป็นเนิร์ดกล้องเหมือนกัน

“จริงสิ เห็นรุ่นพี่คนนั้นปะ ที่ยืนตรงใต้ต้นไม้ตรงนั้นน่ะ นั่นพี่เดือน ขวัญใจชาวกล้องของรุ่นน้องเกือบทุกคนเลย เห็นว่าพี่เขาเป็นเกย์นะ มีแฟนแล้วด้วย ไม่รู้ว่าแฟนพี่แกคนไหน” แนนชี้ไปทางต้นไม้ที่มีพี่เดือนกำลังยืนมองรุ่นน้องเดินออกจากห้อง ท่าทางกำลังมองหาผมเพื่อที่จะรับกลับคอนโด “มองหาแฟนอยู่มั๊ง?”

“จะเข้าไปทักมั๊ยล่ะ?”

“บ้าเหรอ ไม่เอาเว้ย” แนนส่ายหน้าปฏิเสธ “เดี๋ยวพี่เขาเข้าใจผิดคิดว่าจะเข้าไปจีบ”

ผมส่ายหน้าหัวเราะ เดินตรงไปหารุ่นพี่ที่แนนว่า ปล่อยให้ยืนงงจนผมต้องหันมากวั่กมือเรียกให้ไปด้วยกัน

“พี่เดือน”

“หาอยู่ตั้งนาน แล้วนี่เพื่อนใหม่เหรอ?” พี่เดือนยกยิ้มให้ผมพร้อมกับลูบเส้นผมสีน้ำตาลไปมา สายตาสังเกตเห็นการมีตัวตนของแนน

แนนยกมือไหว้คนที่เป็นรุ่นพี่ เธอทำหน้างงหน่อยๆที่เห็นว่าพี่เดือนเอ็นดูผมพิเศษ

“อ้อ ลืมบอกไปนะแนน นี่พี่เดือน แฟนเราเอง”

“ฮะ? เดี๋ยวนะ? เอาจริง?!” นั่นไง ตาถลนออกจากเบ้าแล้วมั๊ง “เฮ้ย! ไม่นึกว่าจะเป็นกุมภ์อะ ไม่มีพูดถึงเลยว่ามีแฟนรึรู้จักใครในมหาลัย”

“มันไม่มีความจำเป็นต้องบอกนี่นา ถ้าใครถามค่อยตอบไป” ผมยักไหล่ พี่เดือนหัวเราะในลำคอก่อนที่จะดึงให้ผมเดินตามเขาไปที่รถพร้อมกับบอกลาให้เพื่อนใหม่ของผมที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตก

พี่เดือนลากผมไปจนเกือบถึงรถ ผมก็เห็นนทีกำลังนั่งหอบตรงบันไดด้วยสภาพที่ไม่จืด ไอ้ไม่จืดที่ว่านี่ไม่ได้หมายความว่าโดนรุ่นพี่ปะแป้งทาสีเลอะไปทั่วตัวนะ ผมหมายถึงว่าสภาพเสื้อมันหลุดลุ่ย ผมเผ้าอะไรกระเซิงหมด แถมแว่นที่มันใส่มายังไม่ได้อยู่บนหน้าด้วย

“เหี้ย...เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ?”

“มึงงงงง กูโดนรุ่นพี่จับตัวลงประกวดเดือนอะ กูไม่อยากเป็นนนนน” นทีมันงอแงโผเข้ากอดผม หน้าตามันตอนไม่ใส่แว่นแต่ร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางนี่ตลกโคตรๆ แต่ผมก็ทำได้แค่ลูบหลังคนโตใจเล็กปลอบเท่านั้น

การที่มันได้รับเอกให้เป็นเดือนเอกนี่ก็คงหมายความว่ามันหน้าตาดีที่สุดในเอก แต่ก็ไม่แน่ว่าจะไม่มีใครหน้าตาไม่ดีไปกว่ามันนี่นา

“มึงยังมีสิทธิที่จะไม่ได้เป็นเดือนคณะนี่”

“กูนี่แหละเดือนคณะ”

ฉิบผาย...

ขอแสดงความยินดีด้วยกันนะเพื่อนรัก กูว่างานนี้มึงไม่พ้นตำแหน่งเดือนมหาลัยว่ะ...

“แล้วทำไมนทีถึงไม่ปฏิเสธรุ่นพี่ไปล่ะ?” คำถามนี้เป็นของพี่เดือน ความจริงนทีมันจะปฏิเสธไม่รับก็ได้ถ้าเกิดว่ามันไม่อยากทำไง แต่...

“รุ่นพี่อ้างว่าคณะนี้ไม่มีคนหน้าตาดีกว่านี้แล้ว พอผมบอกไม่เอาๆ พวกเขาก็วิ่งไล่ผมอย่างกับฝูงซอมบี้ว้อกกิ้งเดด ผมหนีมานั่งแถวๆต้นไม้ตรงนั้นอะพี่ แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาเจอ เอาไปเอามาพวกพี่เขาก็ถอดแว่นผมจนมองอะไรไม่ค่อยชัดแล้วบ่นว่าหน้าตาดีอย่างนี้ไปเป็นเดือนคณะเลยเถอะ”

“กูพอจะรู้ชะตามึงอยู่อะนะ”

“กูกลัวจริงๆนะเฮ้ยไอ้กุมภ์ กูไม่ชอบเป็นที่สนใจ กูอยากอยู่สงบๆแบบพี่เดือน”

“กว่าพี่จะปฏิเสธพวกนั้นได้ก็เล่นเอาแย่เหมือนกันนั่นแหละ ยังไงก็พยายามเข้าไว้นะ” พี่เดือนให้กำลังใจนทีที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำตาคลอแล้ว ผมพอจะรู้เหตุผลมาบ้างว่าทำไมนทีมันถึงกลัวการเป็นที่จับตามอง แต่ผมก็จะไม่เค้นเอาคำตอบจากมันเพราะผมเชื่อว่ามันยังคงอึดอัดที่จะระบายให้ใครฟัง โดยหวังว่าสักวันมันจะได้พูดเรื่องนี้ให้กับคนที่มันไว้ใจมากที่สุดฟังได้

พี่เดือนขับรถตัวเองมาจนถึงคอนโด เขาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมออกไปข้างนอกกับเพื่อนในคณะ ส่วนผมที่ไม่มีธุระอะไรก็ตั้งใจว่าจะไปเป็นเพื่อนเขา พี่เดือนไม่ว่าอะไรที่ผมจะตามเขาไปบาร์อันเป็นแหล่งที่นัดรวมเพื่อนฝูง อีกอย่างคือเป็นเรื่องโชคดีที่บาร์นั้นเป็นบาร์ที่ไม่มีประวัติเสีย จึงไว้ใจให้ไปได้

“ผมไม่ยักกะรู้ว่าพี่ดื่มเป็น”

“ก็นะ โตขึ้นการเข้าสังคมก็เป็นเรื่องสำคัญ แต่พี่ก็ดื่มไม่เคยเกินสองแก้วตลอดเพราะพี่รู้ดีว่าต้องขับรถกลับ ไม่มีใครมาเก็บศพพี่หรอก” พี่เดือนว่าพลางหัวเราะ ชักอยากจะเห็นพี่เดือนเวลาเมาจริงๆว่าเป็นยังไง “มีครั้งนึงตอนเลี้ยงสายรหัส พวกพี่รหัสพากันมอมพี่ พอพี่เมาก็ถ่ายวิดีโอเอาไว้ วันต่อมาเปิดให้ดูแล้วพี่ก็รู้ว่าพอตัวเองเมาแล้วกลายเป็นตาแก่ขี้บ่นสุดๆ”

“ยี่สิบนี่ตาแก่เหรอเนี่ย”

“ก็ขึ้นหลักสองแล้วนี่นา แถมตอนพี่บ่นนะ อื้อหือ พี่อยากจะย้อนเวลากลับไปทุบหัวตัวเองบอกว่า ‘บ่นเชี่ยอะไรของมึง’ มาก” การที่พี่เดือนพูดหยาบก็ฟังดูน่ารักดีไปอีกแบบเพราะนานๆทีเขาถึงหลุดออกมากับผม วันหลังผมจะไปตะล่อมขอวิดีโอพี่เดือนจากพี่ๆมาดูบ้างดีกว่า

“ขอเดาว่าพี่บ่นเรื่องงาน”

“เปล่า”

“แล้วพี่จะบ่นเรื่องอะไรได้บ้างล่ะ?”

“การเมือง” พี่เดือนตอบสีหน้าเฉย แต่ผมนี่หน้าซีดเป็นปลานึ่งไปแล้ว เฮ้ย...การเมืองนี่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาบ่นเลยนะ ถ้าเกิดมีนักการเมืองผ่านไปแถวนั้นป่านนี้พี่เดือนไม่รอดแล้วแน่ๆ “ล้อเล่น พี่บ่นเรื่องบ้านพี่ บ่นเรื่องแม่พี่ที่ยังไม่ยอมเข้าใจเสียที”

ผมถอนหายใจ ดีเท่าไหร่ที่ไม่ใช่เรื่องการเมืองจริงๆ “จะว่าไปแล้วผ่านมาสองปี พี่ไม่ได้พูดถึงแม่พี่เลยนี่นา”

“แม่พี่เขามัวแต่ยุ่งกับโรงพยาบาล เคยโทรไปถามเหมือนกันว่าแม่โอเครึยังแต่ท่านก็เปลี่ยนเรื่อง”

“งั้นเหรอครับ แต่ตอนนี้เรากลับมาที่เรื่องปัจจุบันดีกว่า เห็นว่าจะมีรับน้องนอกสถานที่ด้วยนี่นา ไปไหนล่ะครับ?”

“ปีนี้พวกเราจะไปที่อุบล”

“อ้าว กลับบ้านเกิด” ผมหัวเราะ อุบลก็อาจจะพาทัวร์ผาแต้ม ผาชนะได เข้าวัดพระธาตุหนองบัวไหว้พระ นี่ถ้าเป็นช่วงเดือนกรกฎาคมก็อาจจะได้ไปดูเทียนพรรษาตามวัดต่างๆ “ใครต้นคิดครับ?”

“พี่นี่แหละ”

“หัวเรือนะเราน่ะ” ผมใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่ต้นแขนพี่เดือน เขาสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็หัวเราะตามแล้วขับรถต่อเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาเลี้ยวเขาลานจอดรถของบาร์เป้าหมายและเดินเข้าไปพร้อมกับผมที่เพิ่งมาสถานที่แบบนี้ครั้งแรกในชีวิต

เขาเดินเข้าไปยังระเบียงชั้นสองของร้านที่เป็นแบบเปิด บรรยากาศเหมาะกับเป็นร้านอาหารมากกว่าบาร์เหล้าเบียร์เสียอีก ที่โต๊ะหนึ่งมีกลุ่มคนที่น่าจะเป็นนักศึกษากำลังถือแก้วของเหลวสีอำพันเข้าปากอย่างช้าๆ ปริมาณของน้ำเปล่าและโซดาน่าจะมากกว่าแอลกอฮอร์เกินครึ่งเสียอีก พี่เดือนลากผมเข้าไปนั่งตรงนั้นพร้อมกับแนะนำตัวผมให้

“นี่กุมภ์ แฟนกูเอง”

“มีพาแฟนมานั่ง เดี๋ยวเถอะ หมั่นไส้โว้ยยย”

พี่ใส่แว่นกรอบน้ำตาลที่นั่งตรงข้ามกับผมโวยวาย แต่ก็โดนพี่คนที่ตัวเล็กกว่าห้ามเอาไว้พร้อมกับผู้ชายอีกคนที่ทำหน้าตาเบื่อโลก

“คนหน้าเบื่อโลกชื่อมะยม ส่วนคนตัวเล็กที่สุดชื่อไนท์ แล้วคนที่เข้ามาในกลุ่มพี่แบบงงๆคนนี้ชื่อนกฮูก” พี่เดือนไล่ทีละคน ซึ่งแต่ละคนก็หน้าตาไม่เหมือนกันทำให้จำค่อนข้างจะง่าย พี่ไนท์ยกยิ้มสดใสให้ผม พี่มะยมยิ้มบางๆแต่ก็หันไปยกแก้วน้ำเปล่าซดต่อ ส่วนพี่นกฮูกที่แซวผมเมื่อครู่ก็ส่งสายตากวนมาให้พร้อมกับเทเหล้าลงแก้วชงให้พี่เดือน

“เอ้าๆ แดกซะ เอาให้น้องรู้ว่ามึงแม่งพูดมากฉิบหายเวลาเมา”

“ไม่เอา ต้องขับรถกลับ” พี่เดือนถอนหายใจ “แล้วก็จะมาคุยเรื่องงานไม่ใช่เหรอ ทำไมมาก๊งเหล้ากันอย่างนี้ล่ะ?”

“ก็นกฮูกเขาเรียกร้องน่ะสิ” พี่ไนท์ทำสีหน้ากระอั่กกระอวน “เมามาใครจะพากลับหอล่ะทีนี้”

“แท็กซี่มีไว้เพื่ออะไรครับน้องไนท์”

“คุยเรื่องงานเถอะ” พี่มะยมเป็นคนตัดบท ก่อนที่จะหยิบสมุดเล่มสีขาวขึ้นมาวางท่ามกลางแก้วเหล้า “คือว่าปีสามอาจารย์เริ่มโยนงานโปรเจ็คมาแล้ว เขาบอกว่าให้เวลาหนึ่งเทอมในการทำ ให้ถ่ายรูปแล้วไปจัดแกลอรี่ที่หอประชุมของคณะเราในหัวข้อ ‘ยิ่งรู้จัก ยิ่งหลงใหล’ ทีนี้พวกเราต้องเป็นคนวางผังหมดเองเลยว่าอะไรยังไง ทำไมหวยต้องมาลงกับพวกเราด้วยเนี่ย”

พี่เดือนกับเพื่อนของเขานั่งคุยต่อไป ส่วนผมก็นั่งมองซ้ายขวาแล้วยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มเป็นครั้งคราว ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินใส่ชุดเกาะอกตรงมาทางนี้พร้อมกับกระเป๋าแบรนเนมราคาสูง

“อ้าว พี่เดือนมาที่นี่ด้วยเหรอคะ? บังเอิญจังเลย”

ทันทีที่พี่เดือนได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนี้ เขาก็ทำหน้าซังกะตาย ไม่คิดว่าจะมาเจอผู้หญิงที่ชื่อว่าเขมในที่แบบนี้

“สวัสดีครับ น้องมาทำอะไรที่นี่เหรอ?”

“เขมมาดริ้งกับเพื่อนค่ะ แต่เขมมาผิดเวลาไปหน่อย” จ้า มาผิดเวลา “กำลังทำอะไรอยู่คะ?”

“น้องเขม พวกพี่กำลังคุยงานโปรเจคปีสามอยู่ ถ้ายังไงพวกพี่ก็ขอเวลาส่วนตัวด้วยนะ” พี่นกฮูกขัดบทพี่เดือนที่กำลังจะอ้าปากพูด พี่เขมทำหน้าบึ้งนิดๆก่อนที่จะหันมาเจอกับผม

“แล้วนี่...”

“น้องปีหนึ่ง” พี่ไนท์เป็นคนตอบแทน “แฟนเดือน” มาแล้วก็หันไปสะกิดให้พี่เดือนพยักหน้ายืนยันตาม คราวนี้แหละที่พี่เขมมีสีหน้าไม่พอใจชัดเจน แต่เธอก็ยังยิ้มสู้กับผม

ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ผมว่าเหมือนมีประกายไฟอะไรออกมาจากสายตาพี่เขมเขาอะ

“สวัสดีนะ พี่ชื่อเขม”

“ผมกุมภ์ครับ” ผมตอบเสียงเรียบตามปกติ ซึ่งอาจจะทำให้พี่เขมแกไม่พอใจก็ได้ที่ผมไม่มีปฏิกิริยาออกอาการใดๆเลย “พี่เขมเป็นน้องรหัสพี่เดือนสินะครับ?”

“ใช่ โชคดีจังเลยเนอะ” พี่เขมยิ้มตอบ “กุมภ์รู้รึยังว่าใครเป็นพี่รหัส?”

“ยังครับ เขาจะไปเฉลยสายที่งานรับน้องนอกสถานที่” ความจริงเรื่องนี้ต้องรู้กันหมดแล้ว แต่ผมว่าพี่เขมไม่ได้โผล่หน้ามาเลยไม่รู้เรื่องอะไร

“งั้นเหรอ พี่นั่งด้วยได้รึเปล่า?”

“ตามสบายครับ”

พี่เขมลากเก้าอี้มานั่งข้างๆพี่เดือนอีกฝั่ง พี่เดือนเริ่มไม่สะดวกใจเพราะกลัวผมจะอึดอัดตาม เขาจึงพยายามรีบคุยงานกับเพื่อนให้จบๆแล้วจะพาผมกลับคอนโด

คุยไปได้สิบนาที พี่เขมก็เริ่มสั่งเครื่องดื่มที่มีฤทธิ์แอลกอฮอร์แรงขึ้น พี่ไนท์แอบสะกิดให้ผมเฝ้าพี่เดือนไม่ให้ดื่มหนักจนกลับไม่ได้ ซึ่งผมจะเป็นคนที่ทำหน้าที่ยื่นแก้วให้พี่เดือนตลอด ผมจึงผสมน้ำเปล่าเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้แทน พี่เดือนยิ้มให้ทุกครั้งต่างจากที่ไม่รับแก้วจากพี่เขม

รู้สึกเหมือนผู้ชนะนิดๆว่ะ

“พี่เดือนคะ อันนี้ดื่มแล้วไม่ค่อยมึนเท่าไหร่ค่ะ”

“พี่เดือนครับ คุยใกล้เสร็จรึยังครับ? เดี๋ยวจะดึกมากกว่านี้”

“เขมสั่งแบบไม่แรงมาก พี่เดือนลองมั๊ยคะ?”

“อีกสิบนาทีสามทุ่ม กลับกันเถอะครับ”

พี่เดือนพยักหน้าให้ผมก่อนที่เขาจะลาเพื่อนและพี่เขมที่นั่งหน้าเสีย แอบเห็นพี่นกฮูกทำหน้าสะใจอยู่แว๊บๆซึ่งผมก็ชูนิ้วโป้งให้เป็นการประกาศว่าศึกครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะอย่างงดงาม สักพักพี่เขมก็พูดขึ้นมาว่าจะกลับแล้วเหมือนกันแล้วเดินออกไป

“โห ไหนบอกว่านัดเพื่อนไว้ พอเดือนไปแม่งเดินหนีเลยว่ะ” พี่นกฮูกหัวเราะร่วน “น้องแม่งได้ใจพี่ วันหลังเดี๋ยวเลี้ยงขนมค่าหักหน้ายัยเขมนั่น”

“ว่าไปนั่นพี่นกฮูก”

“คนทั้งคณะไม่ค่อยชอบเขมตรงที่ชอบตื้อแล้วไม่จำนี่แหละ ก็รู้ว่าเดือนมีเจ้าของแต่ก็ยังตาม” พี่ไนท์เป็นคนพูดบ้าง “ตั้งแต่ปีสองแล้ว ตอนนั้นตามเดือนจนแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน โปรเจ็คถ่ายงานนอกสถานที่บางครั้งเขมเขายังแอบตามไปด้วยเลยทั้งที่ไม่เกี่ยวกัน”

“อ้างว่าบังเอิญบ้างล่ะ อ้างว่าบ้านอยู่แถวนั้นบ้างล่ะ บ้านอยู่ทุกซอกซอยของกรุงเทพเลยรึยังไง” พี่นกฮูกปิดท้าย พี่มะยมยังคงนั่งขีดเขียนอะไรบนกระดาษ ผมลาพี่ทั้งสามคนก่อนที่จะตามพี่เดือนไปที่รถ เขากำลังยืนรอตรงประตูแล้วก็เปิดให้ผมขึ้นไปนั่ง

พี่เดือนไม่ได้พูดอะไรแต่เขายิ้มหน้าบานตลอดทาง น่าจะอารมณ์ดีถึงที่สุดรึไม่ก็ใกล้จะมึนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ในร่างกายนั่นแหละ ต่างจากผมที่ไม่ได้แตะอะไรกับชาวบ้านเลย

“ได้กุมภ์เป็นแฟนนี่ดีจังน้า...แก้เผ็ดชาวบ้านก็เก่ง...อยากรีบกลับไปฟัดจังเลย...”

“พี่เดือน ผมว่าพี่เริ่มมึนแล้วล่ะ...”

โอเค ผมว่าเขามึนแล้วมากกว่า...

 

“ไอ้แม่กุมภ์ วันนี้จะไปดูเขาแข่งดาวเดือนปะ” อุ้มทักผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารคณะตัวเอง โชคดีที่คณะผมกับอุ้มใกล้กัน มันเลยมาหาได้ตลอด

“ไปดิ เพื่อนขึ้นเวทีนะเฮ้ย” วันนี้เป็นวันที่นทีมันต้องขึ้นเวที ผมไม่เห็นหน้ามันมาหลายวันแล้วเพราะมันเก็บตัวซ้อมดาวเดือน นานๆทีมันถึงออกมาเจอแสงอาทิตย์ พี่เดือนก็กำลังยุ่งๆกับงานตัวเอง เด็กปีหนึ่งอย่างผมจึงว่างพอที่จะมานั่งเสวนาเรื่องไร้สาระได้ “แนนล่ะ?”

“ดูๆ อยากเห็นหน้าเพื่อนมึงเหมือนกันว่าที่ได้เป็นเดือนคณะมันจะเด็ดแค่ไหน”

“เด็ดสุดๆ ยกเว้นแต่ตอนใส่แว่นแล้วปล่อยตัวเอง” อุ้มกลอกตาขึ้นฟ้า คนที่รู้จักมันมาตลอดสี่ปีอย่างพวกผมก็คงรู้ดีว่าวันๆมันชอบปล่อยตัวให้ดูเนิร์ดและไม่เป็นจุดสนใจมาก แต่วันนี้เพื่อนผมมันต้องประกายแสงให้ได้มากที่สุด แม้ว่ามันจะไม่เต็มใจเลยก็ตาม เดือนคณะอื่นผมพอจะเห็นบ้างว่าหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ผมก็ไม่เห็นเลยว่ามีใครที่จะล้มมันลงได้

“สาบานด้วยไส้กรอกเลยว่าถ้าไอ้นทีมันไม่ได้เป็นเดือนมหาลัย กูจะเลี้ยงสตาร์บัคพวกมึงคนละแก้ว” ดินจิ้มไส้กรอกตัวเองขึ้นมาชูเหนือหัวกลางโรงอาหาร “กูไปดูมาหมดแล้ว ไม่มีใครสามารถสู้ลูกชายพวกเราได้หรอกแม้แต่เดือนคณะมึงไอ้กุมภ์”

เดือนคณะผมอยู่คนละภาคกับผม รู้สึกว่าจะเป็นหนุ่มตี๋ผิวขาว ผมว่าถ้าไม่มีนที ปีนี้ตำแหน่งเดือนมหาลัยก็น่าจะเป็นของเขานั่นแหละนะ

พวกเรานั่งกินข้าวด้วยกันสักพัก พี่เดือนและเพื่อนก็ปรากฏตัว เขาสั่งอาหารตามสั่งแล้วมานั่งข้างๆผม ใช้ส้อมจิ้มแย่งเนื้อหมูไปต่อหน้าต่อตา พอแย่งเสร็จก็ยังมีการหันหน้ามาป้อนน้ำในแก้วกับผมด้วย

นี่ขนาดว่าเป็นหวัดไม่ได้กลิ่นไม่รับรู้รสชาตินะ ยังมีแรงมามหาลัยแล้วก็แกล้งผมได้อะ

พี่เดือนชอบแกล้งผมในมหาลัย เป็นเหมือนการประกาศว่าผมเป็นแฟนเขายังไงยังงั้น พอทุกคนรู้ก็มีเข้ามาถามกันเต็มว่ารู้จักกันตอนไหน อะไรยังไง อันไหนที่ถามไม่ล้วงความเป็นส่วนตัวมากเกินไปผมก็สามารถตอบได้ แต่บางคนก็ชอบถามจังเลยนะว่าผมเสียตัวให้พี่เดือนไปรึยัง

คบกันปีที่สามยังไม่เสียตัวให้พี่เดือนมันผิดมากรึไงวะ...

“แกล้งกันเข้าไป หยอกกันเข้าไป พวกกูเฉาหมดแล้วครับเพื่อน” พี่นกฮูกร้องครางออกมา “เห็นใจคนไร้เมียบ้าง”

“อย่างนี้แหละพี่ ตอนอยู่มัธยมพวกหนูก็ทนมาตลอด เจ็บจี๊ด” อุ้มตบมุขกับพี่นกฮูก พอไม่มีพี่ศึกนี่ก็หันไปสนิทกับพี่นกฮูกที่กวนพอๆกันเลยนะ

“วันนี้ไปดูนทีขึ้นเวทีกันเถอะ แต่อย่าเล่นใหญ่นะ พี่กลัวเขาสติแตก”

“ไม่สติแตกน่ะสิที่จะแปลก” ผมหัวเราะ เมื่อวานมันก็ยิงไลน์กลุ่มมาบอกว่ามันไม่ไหวแล้ว กลัวนู่นนี่ทั้งที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร หลายคณะเหมือนกันที่เล่นกีตาร์ แต่ผมเชื่อว่ายังไงมันก็เด่นกว่าอยู่ดีนั่นแหละ

“จะว่าไปกูยังเสียดายมึงไม่หายที่มึงไม่ยอมลงเดือนคณะ” พี่นกฮูกบ่น “ดูสิ มะยมรับหน้าที่แทน สงสาร”

“ก็ใช่ว่าจะได้เป็นนี่นา อีกอย่างทุกคนไม่สนใจหรอกถ้าไม่ทำตัวเด่นเอง” ถูกครับพี่มะยม “บางครั้งคนเราก็เรียกร้องความสนใจเพราะคิดว่าไม่มีใครเห็นคุณค่า ทุกคนมีคุณค่าหมด เพียงแค่แสดงออกมาไม่เหมือนกัน บางคนอาจจะแสดงออกมาตรงๆ บางคนก็แสดงออกแบบปิดทองหลังพระ”

“แต่เราก็ยังงงๆอยู่นะที่หลายคนเลือกที่จะแสดงออกแบบผิดๆ อย่าง...นู่น สามนาฬิกา”

ทางทิศสามนาฬิกา พี่เขมเจ้าเก่าเจ้าเดิมเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกสองสามคน ผมเข้าใจพี่เดือนแล้วล่ะว่าเขาเบื่อมากแค่ไหนกับการที่ต้องมาเจอพี่เขมอย่างนี้ ขนาดว่าพี่เดือนแสดงชัดเจนเรื่องที่มีคนคบแล้วนะ

“เชื่อเถอะว่าถ้าวันนี้เจ๊แกไปดูแข่งเดือน เจ๊แกจะเลิกยุ่งกับพี่เดือนแล้วไปกินนทีแทน” อุ้มพูดอย่างเบื่อหน่าย “แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นเจ๊แกต้องข้ามศพกู ลูกชายคนนี้กูหวง”

“ก็หวงกันหมดคณะนั่นแหละ”

“พี่เดือนมากินข้าวที่นี่เหรอคะ?” จะให้ไปกินที่ไหนล่ะครับ “เขมนั่งด้วยได้มั๊ย?”

ไม่รอคำตอบ พี่เขมแกก็เบียดเข้ามาเลยครับ นี่เกาะแกะพี่เดือนจนผมไม่อยากให้ความเคารพแล้วเนี่ย ช่วยเห็นผมหน่อยว่าผมเองก็นั่งหัวโด่ตรงนี้

“เจ๊ ทำไมเจ๊ไม่ไปนั่งโต๊ะนั้นอะ มีที่อีกเยอะเลย” ดินชี้ไปทางโต๊ะว่างข้างๆกัน แม่งโคตรโล่ง มีแค่หมาประจำโรงอาหารนี้นอนอยู่ใต้โต๊ะเท่านั้นแหละ

“พี่กลัวหมา พี่ไม่กล้านั่ง”

“กลัวตายล่ะ เมื่อวานยังเห็นว่านั่งเล่นกับหมาหน้าตึกแพทย์” อันนี้เป็นประโยคพึมพำจากพี่ไนท์

“พี่ไม่ชอบนั่งเบียดกันนะ เอาอย่างนี้ ถ้าน้องกลัวพี่จะไล่เจ้าขาวให้ไปนอนที่อื่นให้ น้องจะได้นั่งสบายๆ” พี่เดือนบอกปัดพี่เขม อุ้มยิ้มสะใจกับดิน แนนแอบยกมือปิดปากหัวเราะ พี่ไนท์และพี่นกฮูกเบี่ยงหน้าหนีเพราะเผลอหลุดหัวเราะไป ส่วนพี่มะยมก็ยังทำหน้าโมโนโทนแต่ผมคิดว่าพี่มะยมเองก็สะใจไม่น้อย

“...”

“...”

“ก็ได้ค่ะ...”

ว่าแล้วพี่เขมก็เดินไปนั่งกับเพื่อนตัวเอง พวกเธอพากันหัวเราะให้กับความ ‘นก’ ที่เพื่อนตัวเองปล่อย ถึงอย่างนั้นผมก็อดไม่ได้ที่จะดีใจที่พี่เดือนเริ่มบอกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆว่าเขารำคานพี่เขมมากแค่ไหน

หลังจากที่ผมเรียนครบทุกคาบแล้ว ผมกับเพื่อนก็พากันไปรวมตัวที่หน้าหอประชุมที่เป็นสถานที่แข่งดาวเดือน จับจองที่นั่งช่วงกลางๆเอาไว้แล้วให้คนออกไปซื้อน้ำซื้อขนมมาให้

ซ้ายขวาหน้าหลังของผมมีแต่คนเอากระดาษขนาดใหญ่มาเขียนชื่อเดือนดาวคณะตัวเอง ผมไม่แน่ใจว่าผมเห็นป้ายที่เขียนชื่อของนทีรึไม่ แต่ผมก็ไม่สนใจ ไม่นานนักพี่เดือนก็เข้ามานั่งข้างๆผมก่อนที่งานจะเริ่มไม่นาน

ตลอดเวลาพี่เดือนเขาจับมือผมเอาไว้ตลอด บรรยากาศรอบตัวมันมืดดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตว่าพวกผมสองคนกำลังนั่งหวานกันมากแค่ไหน พอถึงคิวนทีกับดาวคณะเดินออกมาก็มีเสียงกรีดร้องดังไปทั่วเพราะวันนี้นทีมันเด่นมาก

เสื้อนักศึกษาถูกระเบียบกับทรงผมที่มัดเป็นหางม้าสูงเล็กๆนั้นว่าขับให้ดูดีแล้ว พอได้แต่งหน้าเต็มที่ ถอดคอนเทคเลนส์ออกก็เด่น เด่นยิ่งกว่าสมัยมัธยมเสียอีกเนื่องจากความหล่อที่เพิ่มมากขึ้น เขามองซ้ายขวาแล้วแจกรอยยิ้มพิฆาตใจสาว พี่เดือนเห็นอย่างงนั้นเขาก็รีบหันหน้าของผมให้มองมาที่เขาทันที

“อย่าไปมองนะ เดี๋ยวหลงเสน่ห์เพื่อนตัวเอง”

อ๋อ หึง

“ผมจะหลงเพื่อนตัวเองทำไมครับถ้ารู้นิสัยจริงๆของมัน” ผมหัวเราะ “มีแฟนแล้วผมไม่มองคนอื่นหรอกน่า คิดมาก”

“ก็คิดมากไง กลัวไม่รักแล้ว”

“พ่อคนคิดมากเอ้ย” ผมบีบจมูกเขาเบาๆก่อนที่จะหันกลับมาดูงานประกวดต่อซึ่งตอนนี้เป็นคิวของเดือนคณะผมที่เรียกเสียงไปได้ไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นจู่ๆพี่เดือนก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มผมในจังหวะทุกคนสนใจแต่คนประกวด “เดี๋ยวเถอะ!”

“ทำไมล่ะ พี่หอมไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ใช่ที่นี่สิครับ!”

“ที่ห้องได้?” พี่เดือนยิ้มกรุ่มกริ่ม “งั้นกลับไปฟัดให้เต็มที่เลยดีกว่า”

“พี่อยากให้ผมติดหวัดจากพี่รึยังไง?”

พี่เดือนเอนหัวมาซบไหล่ผมแล้วก็ลูบต้นขาเบาๆ ซึ่งผมก็ปล่อยให้เขาทำไปเพราะยังไงผมก็สู้เขาไม่ได้ นับวันพี่เดือนยิ่งเจ้าเล่ห์มากขึ้นจนผมยังแปลกใจว่าพี่เดือนคนเก่าหายไปไหน

เอาเถอะ เขาสามารถสนุกกับชีวิตได้ผมก็ดีใจมากแล้ว

ผมนั่งดูมาเรื่อยๆจนเริ่มง่วงและเผลอหลับไป ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหนแต่ผมรู้ว่าพี่เดือนเป็นฝ่ายที่ดันให้ผมมานอนซบไหล่เขาพร้อมกับร้องไห้คลอดตามนทีที่แสดงความสามารถบนเวทีไปด้วย

มันเป็นเพลงเดียวกันกับที่พี่เดือนเคยร้องคลอดตามเมื่อสองปีที่แล้วและเป็นเพลงที่เปิดใจพวกเราทั้งสองคนได้สำเร็จ

เสียงพี่เดือนไม่ได้ดีเท่านที พี่เดือนไม่ได้เก่งอะไรเลยนอกจากการเรียน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยิ่งรักในความเรียบง่ายของเขา ไม่ต้องโดดเด่นอะไร ไม่ต้องมีความสามารถเกินมนุษย์ เขายอมลงมาเป็นผู้ชายธรรมดาๆเพื่อผม เขายอมสละความสำเร็จที่สูงกว่าเพื่อมายืนข้างๆผม และเขายอมเดินออกจากกรอบของเขาเพื่อมาเจอกับผม

ยิ่งรู้จัก...ก็ยิ่งรักเข้าไปอีก

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากปากกาแท่งนั้นที่หล่นลงมา

“พี่รักกุมภ์...และจะรักมากขึ้นอีกทุกวันนะ”

ในคืนนั้น นอกจากว่านทีจะได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยแล้ว ผมยังได้รับความรักเพิ่มจากพี่เดือนมากขึ้นด้วยจนแทบจะล้นหัวใจ

..

...

“อึ่ก...”

หืม?

“ฮะ...ฮ่า.....”

เสียงพี่เดือนเหมือนติดๆขัดๆ ลมหายใจของเขาแรงขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มใจไม่ดีต้องลืมตาขึ้นมา และผมก็เห็นว่าพี่เดือนกำลังมีสีหน้าทรมานมาก ผื่นแดงขึ้นเต็มร่างกายพร้อมกับมือทั้งสองข้างของเขาที่เริ่มจับไปที่คอ

“พี่เดือน!”

“อึ่ก...ฮ่า....”

ผมพยายามตั้งสติ อุ้มกับดินที่นั่งข้างผมเริ่มสังเกตว่ามีอะไรแปลกๆก็รีบมองพี่เดือนแล้วก็ต้องตกใจตามๆกัน ส่วนพี่มะยมและพี่ไนท์ที่นั่งข้างพี่เดือนอีกฝั่งก็รีบโทรเรียกรถพยาบาลให้เพราะอาการพี่เดือนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“พี่เดือน! พี่เดือน!” ไม่รู้ว่าตอนไหนที่น้ำตาของผมเริ่มคลอเบ้า ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เดือน เขาเริ่มไม่ได้ยินเสียงพวกผม แต่มือของเขาพยายามที่จะบีบมือของผมเอาไว้แน่นเหมือนอยากจะให้ผมอยู่ตรงนี้

พวกเรารีบพาพี่เดือนออกจากตรงนั้นท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมาด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น รถพยาบาลมาทันเวลาพอดี ผมจึงรีบขึ้นไปพร้อมกับดินและพี่มะยมที่ตามมาด้วย พี่เดือนหมดสติ หน่วยพยาบาลฉุกเฉินนำหน้ากากออกซิเจนมาใส่ให้เขาเพราะพี่เดือนหายใจติดขัดมาก

เมื่อถึงโรงพยาบาล พวกเขารีบนำพี่เดือนขึ้นเตียงเข้าห้องฉุกเฉิน ส่วนผมที่น้ำตาไหลไม่หยุดก็มานั่งทรุดอยู่ตรงข้างเก้าอี้นั่งรอ ดินกับพี่มะยมเข้ามาปลอบผมว่าพี่เดือนจะต้องไม่เป็นอะไร พอผมค่อยๆตั้งสติได้อีกครั้งก็เกิดข้อสงสัยขึ้นมาว่าทำไมจู่ๆพี่เดือนถึงมีอาการชักแบบนี้มาได้

Rrrrr

‘กุมภ์...พี่เดือนเป็นไงบ้าง’

เสียงของอุ้มดังขึ้นมา ผมได้ยินเสียงแว่วๆของนทีอยู่ไม่ไกลนัก คิดว่าเขาน่าจะตกใจเหมือนกันที่พี่เดือนชักกะทันหัน

“เข้าไอซียู ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น...”

‘พี่เดือนกินอะไรที่พี่เขาแพ้ไปรึเปล่า?’

“ไม่นะ พี่เดือนเขาแพ้กุ้งอย่างเดียว วันนี้ก็ไม่เห็นว่าเขา...” เดี๋ยวนะ “อุ้ม มึงไปดูข้าวกล่องที่ซื้อมาตอนเย็นให้หน่อยได้รึเปล่า?”

‘ได้ๆ’

ตอนเย็นพี่เดือนเดินถือข้าวกล่องเข้ามากินข้างใน แต่ก่อนหน้านั้นเขาแวะเข้าไปหาเดือนคณะตัวเองก่อนโดยที่วางข้าวกล่องไว้ตรงใต้ต้นไม้ที่มีม้านั่ง ผมเองก็ไม่ได้เฝ้าตลอด แต่จำได้ว่ามีคนเอาข้าวกล่องอีกกล่องมาวางไว้เหมือนกัน รึว่า...

‘กุมภ์...’

“ว่าไง เจออะไรรึเปล่า?”

‘พี่เดือนแพ้กุ้งใช่มั๊ย?’

“...อื้ม...”

‘มึง ฟังนะ’

“...”

‘ข้าวกล่องที่พี่เดือนกินเข้าไปน่าจะเป็นข้าวผัดผสมมันกุ้ง.....’

พี่เดือนเป็นหวัดอยู่...เขาน่าจะไม่ได้กลิ่นมันกุ้ง...

‘แถมพี่เดือนจะเป็นหวัดไม่รู้รสไม่ได้กลิ่นอะไรอีก...กูกลัวมากว่ะว่าพี่เขา...’

 

คุณรู้รึเปล่าว่าผมรู้สึกยังไง?

ผมว่าเหมือนโลกทั้งใบแม่งหยุดไปเลยว่ะ...

 

‘จะทนไม่ไหว’


--------------------

อยู่ในช่วงวาดรูปสคส.แลกกับคนอื่นค่ะ ย้ำค่ะว่าวาดเอง ฝีมือห่วยๆอย่างน้องเนี่ย ฮ่าาาา ใครอยากแลกกับน้องก็ dm มาในทวิตเตอร์ @SmolMety_2543 ได้เลยนะคะ //สุดท้ายไม่มีใครแลกด้วย...

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (11/12/2018 Ch.20 up)
เริ่มหัวข้อโดย: Keane ที่ 13-12-2018 14:56:12

 :L2:

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (15/12/2018 Ch.21 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 15-12-2018 22:17:44

บทที่ 21

 

พี่เดือนยังคงอยู่ในห้องฉุกเฉิน ส่วนผมก็นั่งอยู่ที่คาเฟ่ข้างล่างเพื่อมานั่งทำใจ

เมื่อประมาณสามสิบนาทีที่ผ่านมาผมโทรไปบอกทางบ้านพี่เดือนว่าพี่เดือนเข้าโรงพยาบาลจากอาการแพ้กุ้ง อุ้มบอกรายละเอียดเพิ่มเติมมาว่ามันกุ้งที่ผสมอยู่ในนั้นมีไม่เยอะมาก แต่ถือว่าถ้าแพ้รุนแรงก็ช็อกได้ แถมพี่เดือนก็กินเข้าไปจนหมดเกือบหมดกล่อง

พ่อพี่เดือนกับหนึ่งน้องชายของเขาเตรียมจะขึ้นเครื่องมาพรุ่งนี้เช้า ส่วนแม่ของเขาจะตามมาทีหลัง

“กุมภ์...”

นทีที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมเลื่อนแก้วกาแฟมา แต่ผมส่ายหน้า ในตอนนี้ร่างกายผมมันไม่ยอมได้อะไรทั้งนั้น ถึงจะได้รับก็คงจะอาเจียนออกมาหมดอยู่ดี

นทีไม่พูดอะไรต่อ เขาปล่อยให้ผมนั่งจมไปกับความคิดงี่เง่าของตัวเอง ถ้าเกิดว่าพี่เดือนไม่สามารถทนต่อฤทธิ์ของกุ้งได้ ผมจะทำยังไงต่อไป แล้วถ้าเกิดว่าพวกเราพาพี่เดือนส่งโรงพยาบาลไม่ทัน ผมจะสามารถมีหน้าไปเจอใครได้อีกรึเปล่า

Rrrrrr

“ครับ...”

‘กุมภ์ อาการของเดือนปลอดภัยแล้วนะ’ เสียงของพี่มะยมดังขึ้นพร้อมกับเสียงเตียงเข็น ‘พี่จะพาเดือนไปนอนห้องพิเศษก่อน กุมภ์ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ อีกสักพักหมอจะเข้าไปเล่าอาการให้ฟังว่าเดือนเป็นอะไร’

ผมไม่เคยรู้สึกถึงน้ำหนักที่เบาหวิวออกจากหัวใจเท่านี้มากก่อน แค่พี่เดือนปลอดภัยผมก็ดีใจมากแค่ไหนแล้ว “ขอบคุณพระเจ้า...”

 ‘ไปหาอะไรกินเถอะ ถ้าเดือนตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่ายังไม่ได้กินอะไรเดี๋ยวมันจะโวยวายให้พี่เอา ขวัญเอ๊ยขวัญมา’ พี่มะยมปลอบผมเหมือนเด็กเจอผี แต่นั่นก็สามารถทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาได้ ขอบคุณที่พี่เดือนเข้มแข็งมากพอที่จะทนกับความทรมานนี้ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเห็นใจคนบาปอย่างผม ขอบคุณทีมแพทย์ที่ช่วยเหลือพี่เดือนสุดความสามารถ ขอบคุณเพื่อนที่คอยวนเข้ามาปลอบผมไม่ให้ผมสติแตกไปมากกว่านี้

“พี่เดือนปลอดภัยแล้วก็กินเข้าไปซะ” นทีเลื่อนแก้วกาแฟเข้ามาให้ผมอีกครั้ง ซึ่งผมก็รับไปด้วยความยินดี “คราวนี้ก็เหลือประเด็นที่ว่าใครเป็นคนทำ”

“...”

“ข้าวผัดที่ซื้อตามร้านปกติเขาไม่มีมันกุ้งใส่ให้หรอกนอกเสียจากจะเป็นคนอื่นเอาเข้ามาแล้วก็รู้ดีว่าพี่เดือนแพ้กุ้งรุนแรง” นทีเขี่ยสลัดผักมื้อดึกในชามไปมา “พี่เดือนเคยเล่าหรือพูดอะไรว่าไปมีเรื่องกับใครให้ฟังรึเปล่า?”

“ไม่นะ แล้วก็ไม่มีด้วย” ผมตอบตามความเป็นจริงเท่าที่รู้ พี่เดือนไม่เคยไปมีปัญหากับใครเพราะตั้งใจเลี่ยงอยู่แล้ว แต่อาจจะมีก็ได้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

“ไม่มีใครน่าสงสัยเลยเหรอ?”

“ไม่มีๆ”

“อืม...ตามตัวยากอะ อีกอย่างเรื่องแพ้อาหารถ้าเอาไปแจ้งความข้อหาลอบทำร้ายนี่ก็คงไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐานมากพอ”

“อย่าถึงขั้นตำรวจเลย ถ้าเกิดว่ามันเป็นจากความไม่ได้ตั้งใจจริงๆของคนเรานี่จะแย่เอานะ” ผมเถียงนทีที่เริ่มจริงจังเกินเหตุ “ตอนนี้รีบกินรีบขึ้นไปเฝ้าพี่เดือนดีกว่า”

“เอางั้นก็ได้”

หลายคนคงไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่แจ้งเรื่องนี้กับตำรวจ หลักฐานของพวกผมมันไม่แน่นพอที่จะสรุปได้ว่านี่คือการลอบทำร้าย และผมปักใจเชื่อไปทางความไม่ตั้งใจของคนมากกว่าเยอะ แต่เรื่องข้าวผัดมันกุ้งนั้นก็ทำให้ผมเอะใจได้พอตัว กล่องเหมือนกันก็ไม่น่าจะเอามาวางข้างๆกันนี่นา แถมร้านอาหารที่พี่เดือนไปซื้อข้าวมานั้นก็ไม่ใช้มันกุ้งในการผัดข้าวเนื่องจากราคาเกินงบ

ผมสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดผังผีเสื้อออกจากสมอง สิ่งที่ควรสนใจตอนนี้ก็คือพี่เดือน ผมใช้เวลาไม่นานในการจัดการกับอาหารมื้อดึกก่อนที่จะโทรหาพี่มะยมเพื่อถามหมายเลขห้องพี่เดือน เมื่อได้เลขแล้วผมกับนทีก็รีบขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นหกของโรงพยาบาลแห่งนี้

สีหน้านทีดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะเหมือนจะกลัวที่แคบนิดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็สามารถอดทนมาได้ ผมไม่รู้ว่าทำไมคนรอบข้างผมมักจะมีอาการความกลัวแปลกๆ อย่างพี่เดือนกลัวความมืด (ซึ่งรักษาหายไปแล้ว) กลัวความผิดหวัง นทีก็กลัวที่แคบ กลัวเสียงดัง

ผมเดินตามระเบียงจนมาถึงห้องที่พี่เดือนพักอยู่ สีหน้าพี่เดือนยังดูไม่ค่อยดีมากนัก เขากำลังหลับอยู่บนเตียงพร้อมกับผื่นแดงจางๆ พี่มะยมกำลังคุยกับหมอคนหนึ่งอยู่ ผมจึงยังไม่เข้าไปกวนแต่เลือกที่จะมานั่งรอที่โซฟากับนที

“พี่คุยกับหมอแล้วนะ ต้องให้เดือนนอนอยู่ดูอาการสักสัปดาห์ก่อนเพราะอาการยังไม่คงที่เท่าไหร่ โชคดีที่พามาโรงพยาบาลทัน” พี่มะยมถอนหายใจ “เวรกรรมแต่ไหนกัน”

“อุ้มบอกว่าข้าวผัดของพี่เดือนมีมันกุ้งผสมอยู่ ถึงจะไม่ได้เยอะแต่ก็มากพอที่จะฆ่าพี่เดือนได้น่ะครับ อีกอย่างก็คือผมคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ คนที่อยู่แถวนั้นอาจจะเผลอหยิบข้าวกล่องสลับกับของพี่เดือนไปก็ได้ใครจะรู้ ผมไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นผมอยากให้พี่ช่วยปิดๆหน่อยแล้วกัน ตอบได้เท่าที่ตอบนะครับ”

“ได้สิ”

ผมลากเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียงพี่เดือน ลมหายใจของเขาเข้าออกเป็นระยะแสดงถึงการยังมีชีวิตอยู่ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมวางใจลงไปมากเท่าที่ควรจะเป็น ถ้าเกิดจู่ๆพี่เดือนช็อกขึ้นมาอีกล่ะ? ถ้าจู่ๆพี่เดือนไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะ?

ผมกลายเป็นคนคิดมากไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“คืนนี้กุมภ์จะเฝ้าพี่เดือนใช่มั๊ย? ให้อยู่เป็นเพื่อนรึเปล่า?” พี่มะยมถามผม เขาสะพายกระเป๋าที่ติดมาด้วย ถามผมด้วยความเป็นห่วง “อยากกินอะไรเพิ่มรึเปล่า? ให้พี่ไปช่วยลาอาจารย์ที่คณะให้เอามั๊ย?”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมส่ายหน้าพลางยิ้มอ่อน “พี่พานทีมันกลับไปด้วยเลยนะครับ ผมอยู่ได้”

“มึงแน่ใจนะว่าอยู่ได้?”

“อืม กูอยู่กับพี่เดือนนี่นา” ผมหันหน้าไปมองพี่เดือนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง “ถ้ามีอะไรก็เรียกพยาบาล...ง่ายจะตาย”

“แล้วแต่นะ ถ้าไม่ไหวก็โทรเรียกเพื่อน ใครก็ได้” นทีลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังพี่มะยมไป “มึงยังมีพวกกูคอยช่วยเหลือ ถ้ายืนคนเดียวไม่ไหวพวกกูก็จะช่วยพยุง กูรู้ว่ามันน่ากลัวสำหรับมึง”

นทีทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เขาเดินออกจากห้องจนผมแน่ใจแล้วว่าจะไม่ย้อนกลับมา ผมจึงฟุบหน้าลงกับข้างเตียงของพี่เดือนแล้วร้องไห้เงียบๆ

ใช่ ผมยังกลัวอยู่

วินาทีที่พี่เดือนช็อกต่อหน้าผม ผมแทบจะทำอะไรไม่ถูก ที่ทำได้ก็เพราะเพื่อนช่วยประคองสติผมให้รอดตลอดฝั่ง ผมรู้ตัวเองดีว่าถ้าอะไรไม่เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ผมจะอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกทันที พอมาเจอเรื่องกะทันหันที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้ผมก็ยิ่งนิ่งเป็นหุ่นไล่กา

มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นที่พึ่งของใครไม่ได้

“ผมขอโทษ...ที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย...”

ถ้าพี่เดือนไม่ได้หลับ เขาก็คงจะลุกขึ้นมาใช้มือนุ่มๆของเขาลูบเส้นผมสีน้ำตาลแล้วกระซิบข้างหูของผมว่า ‘ไม่เป็นไร’ แน่ๆ

แต่นี่ไม่ใช่ พี่เดือนยังคงหลับและใช้ชีวิตในโลกแห่งความฝันอยู่ ผมอยากรู้เสียจริงว่าพี่เดือนกำลังฝันถึงอะไร ฝันว่าผมกับเขาใช้ชีวิตด้วยกันในวันธรรมดาที่แสนจะร้อน หรือฝันว่าเขาได้ไปอยู่โลกอีกฟากหนึ่งกัน

ถึงจะฝันยังไงผมก็ไม่มีทางรู้ได้ ผมรู้เพียงแค่ว่าในห้องนี้มีผมที่กำลังจะอ่อนแอลง จิตใจของผมมันเริ่มช้ำเพราะความกลัวที่มากขึ้น

โลกของผู้ใหญ่...โลกของชีวิตจริง...มันน่ากลัว

เราไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเกิดอะไรขึ้น สมัยมัธยมผมคิดเพียงแค่ว่าผมสามารถรับมือกับมันได้แน่นอน แต่พอมาเจอจริงๆมันกลับเป็นคลื่นสึนามิที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ซัดเข้ามากระหน่ำความรู้สึกของผมก่อนที่จะสงบลงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าผู้ใหญ่สามารถทนกับความเจ็บปวดพวกนี้ได้ยังไงเมื่อพวกเขาเห็นคนที่รักต้องมาทรมาน หรือว่าเขาคิดกันง่ายๆเช่น ‘เดี๋ยวก็ผ่านไปได้ด้วยดี’ เหมือนในนิยายและละครน้ำเน่า?

“...พี่เดือนรีบตื่นขึ้นมานะ เดี๋ยวพี่ก็ไม่ทันได้ทำงานโปรเจ็คหรอก...”

น้ำเสียงของผมมันแหบพล่าจากการที่ร้องไห้สะอื้น หันดูนาฬิกาอีกทีนี่ก็ตีสี่แล้ว ผมไม่ได้หลับเลยตลอดเกือบแปดชั่วโมง นี่ผมนั่งคิดนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่รู้ตัวเลยสินะ? บ้าบอชะมัด...

อีกแค่สองชั่วโมง...แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่ก็จะปลุกพวกเรา เพียงแค่ที่นี่ไม่ใช่ห้องที่พวกเรานอนด้วยกันบนเตียงนุ่มๆ แต่เป็นห้องที่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ และผมไม่รู้ว่าพี่เดือนจะตื่นขึ้นมากี่โมง

 

“บุญรักษาจริงๆ...ขอบคุณที่พามาส่งโรงพยาบาลทันนะ”

พ่อพี่เดือนเข้ามาที่ห้องพี่เดือนช่วงประมาณเที่ยงได้พร้อมกับน้องชายของเขา หนึ่งเข้าไปยืนใกล้ๆเตียงของพี่ชายแล้วบีบมือด้วยความเป็นห่วง

“เดือนไม่เคยเข้าโรงพยาบาลอย่างนี้มานานแล้วล่ะถ้านับจากสมัยเด็กๆที่รู้ตัวว่าแพ้กุ้ง”

“ครับ...”

“เหนื่อยใช่มั๊ย? พักก่อนรึเปล่า? เหมือนไม่ได้นอนด้วยนี่นา” พ่อพี่เดือนยิ้มให้ผม เขาค่อยๆพยุงร่างที่เริ่มไม่มีแรงเดินของผมไปที่โซฟา แต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ

“ผมว่าจะไปหาอะไรกินก่อนครับ”

“จะเดินไหวเหรอ? ให้หนึ่งไปเป็นเพื่อนมั๊ย?”

“ลำบากน้องเขาเปล่าๆครับ อีกอย่างผมก็ไม่ถึงขั้นว่าจะไร้สตินี่นา” ผมพูดติดตลก ซึ่งผมคิดว่าทั้งพ่อและน้องชายคงไม่มองเป็นเรื่องตลก “ผมไปเองได้จริงๆครับ”

“ก็ได้ๆ ถ้าไม่ไหวก็เรียกพยาบาลนะ เมื่อคืนคงจะกลัวมากๆเลยล่ะสิ”

“...” เขารู้ได้ยังไงกัน?

“สายตามันบอกชัดเจนเลยว่าลูกกำลังกลัวสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น...ไม่เป็นไรนะ พ่อเชื่อว่ายังไงต้องผ่านพ้นไปได้ ตอนนี้เราอาจจะยังไม่เข้มแข็งพอ แต่ในสักวันเมื่อเราเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ เราจะรู้ว่าต้องว่าต้องรับมือกับมันยังไง”

“...”

“พักผ่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะล้มหมอนนอนเสื่อเอา”

“ครับ”

ผมเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่จิตใจไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไหร่ ผมเข้าใจดีว่าพ่อพี่เดือนอยากจะปลอบผม แต่ด้วยความที่สมองผมมันตื้อไปหมดทำให้รับฟังได้ไม่ดีเท่าที่ควร จับประเด็นได้แค่ว่าเมื่อเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ ผมจะรู้ว่าต้องรับมือยังไง

หลังจากที่เข้าไปหาเครื่องดื่มร้อนๆดื่มที่คาเฟ่ที่เดิม ผมก็ยังคงนั่งบนโต๊ะไม่ไปไหน ผมยังไม่อยากขึ้นไปกวนเวลาครอบครัว ถ้าพี่เดือนตื่นแล้วพ่อเขาก็คงจะโทรมาบอกเองนั่นแหละ

ชาร้อนยังคงส่งควันปุ๋ยตรงหน้าผม บางทีผมก็คิดนะว่าควันนี่คือชีวิตมนุษย์ ลอยขึ้นมาให้รู้ว่ามีตัวตนและจางหายไป เหมือนกับการที่คนเราเกิดมาเพื่อมีตัวตนและตายจากเมื่อหมดหน้าที่ พี่เดือนเพิ่งผ่านวินาทีชีวิตไปแต่นั่นก็ไม่ได้ยืนยันว่าพี่เดือนจะอยู่กับผมตลอดไปสักหน่อย

ความตาย...มันเป็นสิ่งที่ตามหลังพวกเราอยู่ทุกวัน

ผมเพิ่งนึกถึงความจริงนี้ขึ้นมาได้

ทำไมยิ่งอยู่คนเดียวผมถึงยิ่งคิดมากกัน ผมอาจจะได้ไปโรงพยาบาลจิตเวทสักวันเพราะความคิดบ้าๆของผมนี่แหละมั๊ง?

ผมใช้เวลาอยู่กับความคิดตัวเองชั่วโมงสองชั่วโมงและกลับขึ้นห้องไปโดยที่กระเพาะได้รับแค่ชาร้อนรสชาติขมๆเท่านั้น หนึ่งทักผมตามมารยาทก่อนที่จะนั่งลงกับโซฟาดูข่าวสารบนโทรทัศน์ต่อ

“เดี๋ยวพรุ่งนี้รตาเขาจะตามมานะ...ลูกจะอยู่ด้วยรึเปล่า?”

“ตอนบ่ายผมจะไปเรียนครับ ผมไม่อยากขาดเกินสองวัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้เจอกันตอนเช้าก่อน” พ่อพี่เดือนลูบหัวผมเบาๆ “ไม่ว่ารตาเขาจะพูดอะไรก็อย่านำไปคิดมากจนไม่มีสมาธิทำอะไรเลย บางครั้งรตาก็หลุดสติพูดอะไรกระทบจิตใจคน”

“ครับ”

“...ดูอ่อนแอลงชัดเจนเลยนะ”

ผมมองหน้าพ่อพี่เดือนอีกครั้งด้วยความแปลกใจในตัวของผู้ชายคนนี้ที่เหมือนจะจับทางผมได้ทุกอย่าง

“เดือนพูดว่าตัวลูกเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถผ่านไปได้ แต่พอเป็นเรื่องของเดือนกลับอ่อนแอลงชัดเจน”

“ถ้าเกี่ยวกับที่รอบตัว...โดยเฉพาะคนที่ผมรัก...ผมจะคิดมากทันทีครับถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ผมหลับตาลงช้าๆ “ถ้าเกิดว่าผมไม่สามารถช่วยเขาไว้ได้ทัน ถ้าเกิดว่าเขาเป็นอะไรไปแล้วผมทำได้แค่ยืนมอง...ผมจะกลายเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่นหรือเปล่า? ถ้าเกิดว่าคนมองผมว่าเป็นคนที่ไม่สามารถพึ่งพาได้จะยังมีใครที่รักผมหรือไม่...”

“แต่อย่างน้อยลูกก็อยู่กับเดือนตลอดเวลานะ ทำให้เขารู้ว่าในเวลาเป็นเวลาตาย ลูกยังอยู่ข้างเขา ถึงลูกจะทำอะไรไม่ได้ แต่ลูกก็เป็นกำลังใจของเขา”

“...”

“ที่เดือนสามารถผ่านมาได้ ก็เพราะเขาอยากจะอยู่กับลูกต่อไป เขาอยากจะได้กำลังใจในการใช้ชีวิตจากลูกต่อไป อยากจะเดินไปข้างกันอีกหลายสิบปี เข้าใจที่พ่อพูดใช่มั๊ย?” เขามองไปที่เตียง สายลมค่อยๆพัดผ่านเข้ามาทำให้ม่านสีขาวสะอาดตาค่อยๆพลิ้วไหว ใบหน้าพี่เดือนดูมีชีวิตขึ้นมาอีกหน่อย “โลกของผู้ใหญ่ยังมีอีกหลายอย่างที่แม้แต่ผู้ใหญ่เองก็ไม่เข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยความสุข มีชีวิตบนความทุกข์ให้ได้”

“ฟังดูเหมือนว่ามันจะตลกร้ายนะครับ”

“มันก็ตลกร้ายอยู่นะ เพียงแค่ว่าไม่มีหรอกที่เราจะอยู่แบบมีความสุขตลอดไปเช่นในนิทาน เราไม่รู้เรื่องราวหลังจากตัวอักษรบนหน้ากระดาษเขียนว่าจบ ถึงจะเขียนเอาไว้ในตอนท้ายประโยคว่า ‘และแล้วพวกเขาก็มีความสุขด้วยกันตลอดไป’ ก็เถอะ

“มันมีทั้งความขมขื่น มันมีทั้งความเสียใจ ซึ่งเรื่องพวกนี้มันสามารถบำบัดได้ถ้าเราได้เดินจับมือใครสักคนที่เข้าใจเรา ที่รักเรา ที่ยอมรับเรา

“สำหรับเดือนแล้ว ชีวิตที่ผ่านมาก็คงเหมือนนิทาน ที่แม้จะเขียนว่าจบสวย แต่ความจริงมันเป็นสิ่งที่ทำให้เขากระอั่กกระอวน จนกระทั่งมาเจอกับกุมภ์ที่เป็นหน้าต่อไปหลังจากคำว่าจบนั้น จากเพียงแค่บรรทัดเดียวก็กลายเป็นหนึ่งหน้า จากหนึ่งหน้าก็กลายเป็นหนึ่งบท จากนั้นก็กลายเป็นเล่ม เป็นหนังสือที่มีเล่มต่อไป เป็นหนังสือที่เขียนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากคำว่าจบในชีวิตก่อนหน้านั้น”

“ครับ...”

“ชีวิตลูกก็เหมือนกันนะ ก่อนหน้านั้นลูกอาจจะมีคำว่าจบในหนังสือเล่มก่อนของตัวเอง แต่ตอนนี้ลูกกำลังเขียนหนังสือเล่มใหม่ เป็นเล่มที่เขียนด้วยกันกับเดือน”

“เล่มที่เขียนด้วยกัน...เหรอครับ?”

“อนาคตไม่ใช่สิ่งแน่นอน แต่ลูกก็คงไม่อยากให้หนังสือที่เขียนด้วยกันกับเดือนมันมีคำว่าจบเร็วขนาดนั้นหรอกใช่มั๊ย?”

ผมพยักหน้า

“ดังนั้นแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จงอย่าหยุดเขียน แม้ว่าจะมีสิ่งที่รุมเร้ามากแค่ไหนก็ตาม ถ้าพวกลูกจับมือด้วยกันเขียนหนังสือเล่มนี้ พวกลูกก็จะสามารถผ่านไปด้วยกันได้” พ่อพี่เดือนยิ้มอีกครั้ง “จงอย่าโทษตัวเองแล้ววางมือจากการเขียนหนังสือเล่มนี้”

...

แสดงว่าที่ผ่านมาผมกำลังโทษและลดคุณค่าตัวเองสินะ?

“ขอบคุณที่เตือนสติผมนะครับ” ผมยกมือไหว้เขา ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆพี่เดือน มองใบหน้าที่คลี่ยิ้มเล็กๆแล้วลูบข้างแก้มด้วยนิ้วเบาๆ

พี่เดือนน่าจะรับรู้ได้ว่ามีอะไรมาเกาะข้างแก้มเขา เขาถึงมีอาการขยับใบหน้านิดๆเหมือนจะหลบเพราะรำคาญ ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาครั้งแรกนับจากที่พี่เดือนเข้าห้องไอซียู

“รีบตื่นนะครับ จะได้กลับไปที่ห้องนอนกอดกันไง”

 

วันต่อมาช่วงบ่ายๆหลังจากที่ผมเจอกับแม่พี่เดือนแล้วผมก็มาเรียนด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอ ผมจำได้ว่าล่าสุดที่นอนไม่พอก็ช่วงม.5 ที่เผลอโหมร่างอ่านหนังสือหนักเกินไปหน่อย พอเพื่อนเห็นผมก็ถามกันใหญ่ว่าพี่เดือนเป็นอะไรไปถึงได้เข้าโรงพยาบาล ผมก็ตอบเพียงแค่ว่าเขาแพ้อาหาร

หลายคนเหมือนกันที่ถามว่าพี่เดือนอยู่โรงพยาบาลไหน จะได้แวะเข้าไปเยี่ยม ผมก็ยินดีที่จะตอบ อย่างน้อยก็ช่วยทำให้เขารู้ว่าก็ยังมีคนที่ห่วงเขามากกว่าที่คิด

กลับกันถ้าเป็นผมจะมีใครที่คิดแบบนี้รึเปล่านะ?

“แล้วพี่เดือนจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เหรอ?”

“ก็จนกว่าจะอาการดีขึ้นเยอะนั่นแหละ”

แนนถามผมในขณะที่พวกเรากำลังจดเลคเชอร์ในจอโปรเจ็คเตอร์อยู่ เมื่อหมดคาบผมก็เดินไปที่โรงอาหารกลางคนเดียวเพราะจะไปหาพ่อเดือนมหาลัยคนใหม่ที่กลับมาอยู่ในสภาพเด็กแว่นเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ผมรู้สึกว่าขาผมมันสั่นแปลกๆ

สงสัยนั่งนานเกินไปเลยกล้ามเนื้อล้า

ผมมาถึงโรงอาหารกลางที่มีนทีกำลังนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียวท่ามกลางฝูงชน ไม่มีใครรับรู้ว่ามันคือเดือนมหาลัยเนื่องจากทรงผมที่เปลี่ยนไปจากคืนวันขึ้นเวทีและแว่นหนากว่าหน้านั้น เขาสั่งอาหารเอาไว้ให้ผมแล้ว

“ว่าไง”

“ว่าไง” ผมตอบกลับไปจากนั้นก็ลงมือจัดการอาหารที่นทีซื้อมาไว้ แต่ยิ่งกินผมก็ยิ่งรู้สึกว่าผมเบื่ออาหารยังไงยังงั้นจนผมหยุดในคำที่ห้า

“กินไม่ลงเหรอ?”

“อืม...”

“มึงไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้นะ ลองไปฟังเพลงทำใจให้สงบสักพักดูก็ได้” นทีแนะนำผม แต่มันก็อดทำให้ผมหยุดปากที่จะถามไม่ได้ว่าเขาผ่านเวลาแย่ๆไปง่ายๆได้ยังไงกัน ผมจึงเอ่ยปากถามไป

“เอาแบบจากใจหรือว่ารักษาหน้า?”

“จริงใจ”

“กูยังคงติดอยู่ในช่วงเวลานั้น” นทียิ้มบาง “กูทำใจไม่ได้หรอก กูทำได้เพียงแค่ยิ้มรับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเชื่อมั๊ยว่าบางทีมันดีกว่าที่เราต้องเผชิญกับความเป็นจริงอีก กูแนะนำอะไรมึงไม่ได้เพราะกูมันอ่อนแอกว่าที่มึงคิด”

เขากำลังสื่อว่าเขาหลอกตัวเองเพื่อให้สามารถเผชิญกับเรื่องเลวร้ายไปให้ได้ในวันๆ

“ทุกคนมีวิธีการที่แตกต่างกัน มึงจะมองว่ากูกำลังหลอกตัวเองอยู่ แต่เชื่อเถอะนะว่านั่นเป็นวิธีที่ได้ผลดีที่สุดกับกูแล้ว”

นทีเองก็มีเหตุผล พวกเราไม่สามารถบังคับใครได้ว่าจะคลายความเครียดแบบไหนหรือจะใช้วิธีไหนในการกำจัดปัญหาของตนเอง ผมพยายามฝืนตัวกินข้าวต่อไปและตอนเย็นจะได้ไปเฝ้าพี่เดือนอีกคืน

พอกินเสร็จผมก็ไปเรียนต่ออีกคาบแล้วนั่งแท็กซี่มาที่โรงพยาบาล ระหว่างเดินผมเริ่มรู้สึกว่าเท้าของผมมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ความมึนเริ่มเข้ามาแทนสติของตนเอง จนกระทั่งผมพาตัวเองมาถึงห้องพี่เดือน ครอบครัวพี่เดือนกำลังนั่งอยู่ด้วย ผมจึงยกมือไหว้ทั้งสามคน มีเพียงแค่แม่พี่เดือนที่มองผมเฉยๆเหมือนกับว่าสแกนตัวผมยังไงยังงั้น

“วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ เทียวไปเทียวมา” พ่อพี่เดือนทักทายผม ก่อนที่หนึ่งจะเดินเข้ามายื่นถุงผลไม้ให้

“พี่ดูเหนื่อยมากเลยนะครับ รับน้ำตาลจากผลไม้สักนิดหน่อยดีกว่า”

“ขอบคุณมากนะ” ผมตอบกลับแต่ไม่ได้รับถุงผลไม้มาถือเอาไว้ ลากเก้าอี้ตัวเดิมไปนั่งข้างพี่เดือน

“เดือนเขาตื่นขึ้นมารอบนึงแล้วนะ ถามใหญ่เลยว่าน้องไปไหนๆ” พ่อพี่เดือนหัวเราะ “แถมยังพยายามจะบังคับให้พ่อโทรหาอีก”

“เดี๋ยวก็คงตื่นขึ้นมาโวยวายอีกรอบนั่นแหละครับ” ผมหัวเราะกลับ แต่ผมกลับรู้สึกว่าไม่ได้ยินเสียงหัวเราะตัวเอง

“...เดี๋ยวนะ” แม่พี่เดือนพูดขึ้นมาแล้วก็เดินเข้ามาหาผม “อาการเธอแปลกๆตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วนี่นา”

“ผมฝืนตัวเองไปนิดแต่ก็ยังไหวครับ”

“อย่ามาดูถูกสายตาหมอนะ เธอดูเหนื่อยเกินไปจนจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ไปตรวจก่อนดีกว่ามั๊ย?” แม่พี่เดือนพยายามจะให้ผมไปหาหมอ แต่ผมก็ส่ายหน้าปฏิเสธ “ทำไมดื้ออย่างนี้กัน”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะครับ แต่ผมยังไหวจริงๆ” ผมขอตัวลุกขึ้นเพื่อไปล้างหน้าในห้องน้ำเรียกสติ “ตบหน้าด้วยน้ำสักนิดก็คงจะดี...ขึ้น”

แต่ทำไมกันนะที่จู่ๆผมก็ล้มลงไปกับพื้น...

 

ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นว่ามีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ที่แขนผม

“ผู้ป่วยมีความเครียดสะสมและได้รับการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ แต่โดยรวมไม่มีอาการที่ร้ายแรงมาก เดี๋ยวหมอจะให้น้ำเกลือพร้อมกับให้ค้างคืนสักคืนนะครับ”

“ขอบคุณมากนะครับ ตกใจหมดเลยที่จู่ๆก็ล้มลงไป”

“บางครั้งความเครียดก็สะสมมาเรื่อยๆจนถึงจุดที่อิ่มตัว ซึ่งมันส่งผลต่อสุขภาพเราได้ ถ้าเกิดว่าทำได้ก็พยายามให้ผู้ป่วยได้ทำกิจกรรมที่ผ่อนคลายนะครับ”

“หมอครับ คือว่าผมมีเรื่องที่อยากจะทราบด้วยครับ”

“ครับ”

“พอดีว่าหลังจากที่แฟนเขา...ลูกผมช็อกต่อหน้าเขาแล้วนอนโรงพยาบาล เขาก็คิดมากจนบางครั้งผมใจไม่ดีเวลาที่เขานั่งเหม่อ ถึงผมจะช่วยพูดให้ดีขึ้นมาบ้างแต่ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี หมอว่าผมควรพาเขาไปปรึกษาจิตแพทย์รึเปล่าครับ?”

“ในกรณีนี้ผมก็ไม่สามารถให้คำตอบได้นะครับ แต่ถ้าให้ผมพูดในฐานะผู้ชายคนหนึ่งล่ะก็ ต้องขึ้นอยู่กับว่าเขาจะยอมไปพบหรือไม่ ความเครียดมันมาจากหลายๆอย่างและบางครั้งก็สามารถทำให้คนเราพูดอะไรแปลกๆได้เช่นกัน การไปพบจิตแพทย์ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรทั้งสิ้นแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังมีบางส่วนที่เข้าใจผิดคิดว่าการไปพบจิตแพทย์คือการไปรักษาอาการทางสมอง”

“ขอบคุณครับ”

ผมยังคงหลับตาฟังพวกเขาพูดกัน เรื่องที่อยากให้ผมไปพบจิตแพทย์นั้นผมไม่เถียง บางครั้งใจลึกของผมอยากจะไปตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ บางสิ่งผมไม่สามารถพูดออกมาให้พี่เดือนฟังได้เพราะกลัวว่าเขาจะคิดมากแทนผมเสียอีก

“รตา...เอาจริงๆนะ คุณเองก็ห่วงเด็กคนนี้ใช่มั๊ย?”

“ไม่ห่วงสิบ้า เด็กคนนี้ทำให้เดือนยอมทิ้งสิ่งที่ฉันปูทางมาตลอดจนฉันเริ่มสงสัยว่ามีอะไรดีนักหนาจนมาเห็นกับตาตัวเอง”

“งั้นคุณบอกผมสิว่าเห็นอะไรในตัวเด็กคนนี้”

“ความธรรมดาที่ทำให้เดือนรู้จักรักตัวเองมากขึ้น ฉันคอยมองพวกเขาห่างๆและเคยดูถูกว่ายังไงก็ไปกันไม่รอดจนมาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นห่วงเดือนมากแค่ไหน มากถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับแทนคนเป็นแม่อย่างฉัน” แม่พี่เดือนถอนหายใจ “มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องปล่อยวางจริงๆแล้วนั่นแหละนะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เฝ้ากุมภ์ด้วยนะ ตื่นขึ้นมาจะได้คุยปรับความเข้าใจกัน” ผมไม่ได้หลับ...ผมกำลังฟังในสิ่งที่แม่พี่เดือนพูดอยู่ และผมอยากขอบคุณที่ในที่สุดแม่พี่เดือนก็ยอมที่จะปล่อยให้พี่เดือนเป็นอิสระจากกรงจริงๆเสียที

ผมค่อยๆปล่อยวางจากสิ่งที่ทำให้คิดมากมาตลอดและขอหลับให้เต็มตื่นสักครั้งโดยที่หวังว่าพี่เดือนจะไม่มาโวยวายงอแงที่ผมห่วงเขาจนป่วยเสียเอง ไม่งั้นแทนที่ผมจะบ่นพี่เดือนจะกลายเป็นที่พี่เดือนบ่นผมจนหูชาแทนเสียเอง

หนังสือที่ผมกับพี่เดือนเขียนด้วยกัน...ผมไม่อยากให้จบเร็วเกินไป

บางทีวิธีคลายเครียดของผมนั้นจะเป็นการที่ได้นอนปล่อยวางเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นๆ...แค่นี้เองก็ได้


--------------------

ช่วงดราม่าอิสคัมมิ่ง มันยังไม่จบ มันยังมีต่อ และมันจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ รักนะคะ จุ๊บ  :-[

ป.ล. ความจริงดราม่าไม่แรงขนาดนั้นหรอก ฮิฮิ

 o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (17/12/2018 Ch.22 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 17-12-2018 22:07:54

บทที่ 22

 

“กุมภ์เครียดจนเกินไปเลยล้มเหรอครับ?”

“น้องเขาห่วงลูกมากเลยนะที่จู่ๆก็ช็อก แต่ไม่ต้องห่วงหรอก แค่ให้น้ำเกลือวันเดียว ส่วนเดือนต้องนอนโรงพยาบาลจนกว่าหมอจะให้ออกนะ”

เสียงของชายสองคนคุยกันดังเข้ามายังโสตประสารทของผม ผมจึงค่อยๆพยายามลืมตาขึ้นมาพบกับแสงสว่างจากหลอดไฟของโรงพยาบาล และพยุงตัวเองขึ้นมา คิดว่าพวกเขาทั้งสองคนน่าจะได้ยินเสียงเลยทำให้รีบพุ่งเข้ามาดูอาการของผม

“อ่า...กุมภ์”

“พี่เดือน...ดีขึ้นแล้วใช่มั๊ยครับ?”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะเจ้าปลา” พี่เดือนเขกหัวผมเบาๆไปหนึ่งรอบ “เครียดเรื่องพี่มากเกินไปจนตัวเองล้มลงตาม อย่าทำให้พี่ห่วงสิ”

“พี่นั่นแหละที่ทำให้ผมห่วง จู่ๆก็ช็อก...”

“พี่ขอโทษที่ไม่ทันระวังตัวเอง...” น้ำเสียงพี่เดือนเจื่อนลงไปอย่างชัดเจน เขายกมือตัวเองที่ยังคงมีสายน้ำเกลือขึ้นมาลูบหัวผมเพื่อให้รู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ “พี่จะระวังตัวให้มากขึ้นนะ พี่ไม่อยากให้กุมภ์มาห่วงพี่จนเป็นแบบนี้อีก”

“อื้ม”

“อยู่คุยกันไปก่อนนะ พ่อไม่กวนล่ะ ไหนๆก็มากรุงเทพขอแว๊บไปดูโรงแรมหน่อยแล้วกัน” พ่อพี่เดือนบอกกับพวกผมก่อนที่จะเดินจากไป ทิ้งไว้ให้พี่เดือนมาเป็นฝ่ายนั่งเฝ้าผมเสียอย่างนั้น

พวกเราไม่ได้คุยอะไรกัน ทำเพียงแค่ลูบหลังมือปลอบใจ พี่เดือนคงอยากจะปลอบผมว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว เขาผ่านวินาทีเฉียดตายมาแล้ว

ราวกับว่าเขารับรู้ถึงความเสียขวัญของผม

“ถ้าได้กลับบ้านแล้วพี่จะไปนอนกอดปลอบกุมภ์ทุกวันทุกคืนเลย เอาให้คุ้มค่ากับที่นอนโรงพยาบาลหลายวัน” พี่เดือนพูดติดตลก น้ำเสียงเขาดูสดใสมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้นึกถึงวันที่จะอยู่ด้วยกัน ส่วนจิตใจผมก็ดีขึ้นมาเมื่อรู้ว่าพวกเราสองคนยังไม่ได้แยกจากกัน พวกเรายังนั่งข้างกัน ยังลูบมือกันอยู่แบบนี้ต่อไป

“ตอนที่พี่หลับอยู่พี่ฝันถึงอะไรบ้างครับ?”

“พี่จำไม่ค่อยได้หรอก แต่ถ้าลางๆก็คงจะเป็นช่วงที่พี่ยังเรียนมัธยม...ม.6”

“หืม?”

“พี่ฝันถึงวันแรกที่พวกเราได้เจอกัน ปากกาที่ตกลงมาจากกระเป๋าพี่...เด็กผู้ชายที่เดินเข้ามาคืนปากกาให้ ทุกอย่างมันมาในภาพสโลวโมชั่นที่ทำให้พี่ได้ยิ้มกับภาพที่เห็น ตัดมาตอนที่เด็กคนนั้นกำลังยืนอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น บ่นเป็นหมีกินรังแตนว่าเพื่อนเทแล้วพี่ก็เป็นฝ่ายอาสาจะเลี้ยง” ผมหัวเราะ ทุกอย่างที่เขาเล่ามามันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีที่แล้วทั้งนั้น “จากนั้นพี่ก็จำได้ว่าพี่พาเด็กคนนั้นไปดูสัตว์น้ำ เป็นวันที่ฝนตกฟ้าผ่าหม้อแปลงจนไฟดับ พี่ยังกลัวความมืด พี่จับมือเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นไม่ได้รังเกียจพี่ และพี่ก็สารภาพความในใจออกไป”

“และขอบคุณที่ใจของพี่กับเด็กคนนั้นตรงกัน” ผมเป็นคนปิดก่อนที่จะหัวเราะทั้งคู่ “ทำไมพี่ถึงไปฝันเหตุการณ์เก่าๆกันเนี่ยหืม?”

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะพี่รักช่วงเวลาที่ได้อยู่กับกุมภ์มากนี่นา รู้มั๊ยว่าทุกวันนี้ที่พี่เป็นพี่ได้ก็เพราะกุมภ์นะ”

“ดูพูดเข้า หมอสั่งอะไรพี่เอาไว้พี่ได้จำรึเปล่า?”

“กินยา พักผ่อนให้มากๆ...จากนั้นก็ไม่ได้จำอะไรอีกเพราะขี้เกียจฟัง”

น่าตีอีกแล้วผู้ชายคนนี้

“สุขภาพพี่ พี่ต้องรักษาให้ดีๆนะรู้ตัวรึเปล่า อีกอย่างก็เวลาจะกินอะไรก็ดูให้ดีๆ ไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้อีก” ผมสอนพี่เดือน เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“เมื่อไหร่พี่จะได้สอนกุมภ์บ้างกัน มีแต่กุมภ์สอนพี่”

“ก็ถ้าเรื่องไหนที่ผมไม่เข้าใจ พี่ก็คงได้สอนเองนั่นแหละ”

“กุมภ์เป็นผู้ใหญ่กว่าพี่เยอะเลยนะ...”

“ไม่หรอก พอพี่เดือนช็อกผมถึงได้รู้ตัวว่าผมอ่อนแอแค่ไหน...” ผมเบือนหน้าหนีไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของผม “ผมทำอะไรไม่ถูก มัวแต่ยืนอ้ำอึ้งจนพวกเพื่อนต้องจัดการให้ ผมไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาให้ใครได้ ถ้าเกิดว่าผมไม่มีเพื่อนอยู่ตรงนั้นพี่เดือนอาจจะ...”

“กุมภ์...”

“ผมคิดไม่ออกว่าถ้าพี่เป็นอะไรไปผมจะทำยังไงดี คิดไม่ออกว่าถ้าพี่เดือนเป็นอะไรไปผมจะอยู่ต่อยังไงไม่ให้รู้สึกผิด ผม..ผม..”

“กุมภ์ พี่อยู่ตรงนี้”

พี่เดือนดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบาๆ ผมซุกหน้ากับไหล่ของเขาแล้วค่อยๆปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา

“ผมกลัว...กลัวจริงๆนะ…”

“รู้แล้วครับ...เป็นพี่ พี่ก็กลัว...” น้ำเสียงพี่เดือนมันนุ่มลึกเหมือนสายน้ำที่คอยชโลมจิตใจของผมให้ดีขึ้น “ไม่มีใครไม่ตกใจหรอก กุมภ์อยู่กับพี่ตลอดเวลาเท่านี้ก็เป็นที่พึ่งแล้วล่ะ กุมภ์เป็นคนที่ทำให้พี่พยายามฮึดใจสู้เพราะพี่รู้ว่ากุมภ์ต้องเสียใจมากแน่ๆถ้าพี่ไม่สามารถอยู่ข้างๆได้อีก จากนี้พี่จะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นอะไรไปง่ายๆอีกแล้วนะ”

ผมยังคงปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ได้ร้องไห้เสียใจ

“ให้น้ำตาที่มีไหลออกมาจนรู้สึกดีขึ้น ไหลออกมาจนรู้สึกสบายใจเถอะนะคนดีของพี่”

 

ตลอดทั้งวันพี่เดือนชวนผมคุยเกี่ยวกับที่เที่ยวในเมืองไทยที่อยากไปเมื่อปิดเทอม แต่ก่อนหน้านี้พวกเราต้องไปรับน้องที่อุบลฯตามแผนเดิมที่วางเอาไว้ ถ้าไม่มีอะไรพวกเราก็สามารถไปได้ตามปกติเพียงแค่บอกว่าจะไม่เสี่ยงลงกิจกรรมใดๆที่ส่งผลต่อร่างกายของพวกเราทั้งคู่

“กลายเป็นคนร่างกายอ่อนแอทั้งสองคนนี้ก็ลำบากเหมือนกันเนอะ เกิดเขาพากันเดินดูผาแต้มนี่คงหอบก่อน”

“เอาไว้แข็งแรงแล้วค่อยไปดูกันสองคนก็ได้ครับ”

“นี่ก็ใกล้จะดึกแล้ว ป่านนี้พยาบาลคงโวยวายที่พี่หายไปนาน ไหนจะพ่อกับแม่อีก” พี่เดือนส่ายหน้า “แม่พี่บ่นสุดๆ”

“ก็แม่พี่เป็นหมอนี่นา ก็คงรู้ว่าอะไรดีต่อพี่มากที่สุด” ผมผลักตัวเขาเบาๆ “พี่ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมก็ออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวจะแวะไปดูบ่อยๆว่ากินข้าวกินปลาเยอะตามที่หมอสั่งรึเปล่า”

“ครับๆ ผมรู้แล้วครับ” พี่เดือนดัดเสียงสามเพื่องานงอแง ผมจึงทำได้แค่ไล่ให้เขายอมออกไปภายในสามสิบนาทีนี้เท่านั้น จนพอเขายอมออกไปผมถึงนอนหลับพักผ่อนเพิ่ม

ผมฝันถึงพี่เดือนที่กำลังหันหลังให้ผมอยู่ เขายืนดูดอกลิลลี่สีขาวที่ปลูกเอาไว้แม้ว่าสภาพอากาศประเทศไทยจะไม่ค่อยเต็มใจให้ปลูกเท่าไหร่ สักพักผมก็เดินเข้าไปหาแล้วกอดเขาจากข้างหลัง หัวเราะคิกคักกันสองคนก่อนที่ภาพจะตัดไปเป็นช่วงที่พวกเราแก่ตัวทั้งคู่ นั่งข้างเก้าอี้หวายจับมือกันอย่างมีความสุข

ผมหวังว่าพวกเราจะอยู่ด้วยกันจนถึงวันนั้น

เช้าวันต่อมาหมอก็อนุญาตให้ผมออกจากโรงพยาบาลมาได้ ร่างกายที่ได้รับการพักผ่อนเพียงพอนี้พอกลับมาเดินในรั้วมหาลัยอีกครั้งก็รู้สึกกระปรี่กระเปร่า คงมาจากที่ผมรู้ว่าพี่เดือนไม่เป็นอะไรแล้วแน่ๆที่ทำให้ผมสบายใจได้ขนาดนี้

รึไม่ก็คงเป็นฤทธิ์ยาที่ทำให้ผมดีด

ทั้งวันผมนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ฟังอาจารย์สอนไปเงียบๆแล้วก็โทรให้นทีไปส่งผมที่คอนโดตอนเย็น กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปหาพี่เดือนต่อ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเตรียมอะไรเสร็จ จู่ๆก็มีสายเรียกเข้ามาจากใครบางคนที่ผมคุ้นเคยดีเข้ามาเสียก่อน

“เออ มีอะไรดิน?”

‘แย่แล้วแม่เอ๊ย…ไม่ดิ ต้องเหี้ยแล้วตังหาก” หมายความว่าอะไร ‘ฟังนะ ไอ้นทีมันไปส่งมึงเสร็จมันก็ขับกลับมาเตรียมเรียนต่อใช่ปะ ทีนี้เว้ยมีคนเข้ามาหาเรื่องมันคิดว่ามันคือพี่เดือนเพราะเห็นว่ามันไปกับมึงบ่อยๆ สนิทกันดี’

“แล้วเป็นไงบ้างวะ?!”

‘กูถึงต้องร้องเหี้ยเลยไง ไอ้แม่น้ำก็อธิบายว่าไม่ใช่ๆ แต่พวกนั้นก็ไม่เชื่อ พากันลากลูกชายพวกเราไปที่โรงยิมไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงแล้วเนี่ย! กูก็ช่วยตามเพื่อนตามรุ่นพี่อยู่นะ!’

เมื่อดินพูดจบ ผมก็รีบกวาดข้าวของลงกระเป๋าทันที นทีไม่สู้คน และแน่นอนว่าถ้ามีคนมาหาเรื่องเยอะๆนทีสู้ไม่ได้ ผมจึงต้องลงจากคอนโดมาโบกรถกลับไปที่มหาลัยอีกครั้งเพื่อที่จะไปช่วยเพื่อนสนิทที่สุด

อย่าเพิ่งโดนต่อยจนเสียโฉมเดือนมหาลัยแล้วกัน

ผมรีบโดดลงจากวินมอเตอร์ไซค์ตรงไปที่หน้าโรงยิมที่ตอนนี้ผมได้ยินเสียงคนทะเลาะกันดังออกมา พี่มะยมกำลังวิ่งเข้าไปพร้อมกับเพื่อนร่วมคณะอีกสองสามคน ดินและอุ้มดูสถานการณ์ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ ท่าทางอยากจะเข้าไปช่วยแต่ก็กลัวเป็นภาระ

“ลูกชายพวกเราอยู่ข้างใน มึงรออยู่นี่ให้พวกพี่ๆเขาจัดการให้เถอะ”

“ไม่ได้เว้ย นั่นเพื่อนสนิทพวกเรานะ จะยอมให้มันโดนซ้อมทั้งที่ไม่ผิดเหรอ?” ผมไม่ฟังคำใครทั้งนั้น เพื่อนใคร ใครก็รัก ยิ่งเป็นนทีผมยิ่งห่วง พอผมรั้งตัวเองออกจากมือของดินได้ก็วิ่งไม่คิดชีวิตเข้าไปหามันทันที

ข้างในมีรุ่นพี่ที่ผมไม่รู้จักสองสามคนกับนทีที่ยืนน้ำตาคลอเพราะกลัวอยู่ ส่วนพี่มะยมกับพี่คนอื่นๆก็พยายามเกลี่ยกล่อมให้อีกฝ่ายปล่อยตัวนทีออกมา อย่างกับฉากช่วยตัวประกันออกจากรังโจร

“ก็บอกให้ไอ้นี่เลิกยุ่งกับเขมแฟนกูก่อนสิ!”

“เขมคือใครผมไม่รู้จักนะพี่!”

“อย่ามาตอแหล! มีคนบอกพวกกูว่าเดือนที่หล่อๆหน่อยน่ะชอบไปไหนมาไหนกับเด็กกุมภ์!”

นทีพยายามวิ่งหนีออกมา แต่ก็ยังถูกรุ่นพี่จับแขนเอาไว้ พอมันหันหน้ามาก็เห็นผมที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังพวกพี่มะยม สีหน้ามันเลยดูดีใจมาก

“กุมภ์!! ช่วยกูด้วย!”

“พวกพี่ปล่อยเพื่อนผมเถอะครับ เพื่อนผมไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยสักนิด!”

พวกรุ่นพี่ยังคงไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งมีคนหนึ่งเดินมาตรงหน้าผม พี่มะยมพยายามกั้นผมออกแต่ผมกลับเป็นฝ่ายเดินเข้าหาด้วย กลายเป็นว่าตรงกลางมีคนสองคนประจันหน้ากัน

“เพื่อน? ไม่ใช่ผัวมึงรึยังไง?”

“จะให้ผมบอกละเอียดดีมั๊ยล่ะ นั่นนที เดือนมหาลัยปีนี้ เป็นเพื่อนสนิทกับผมที่เรียนด้วยกันตั้งแต่ม.ปลาย ส่วนเดือนที่พวกพี่เข้าใจคงจะหมายถึงพี่เดือนแฟนผมที่เรียนเอกเดียวกันกับผม อยู่ปีสาม และแน่นอนว่าพี่เดือนไม่มีทางไปยุ่งอะไรกับพี่เขมแฟนพี่แน่นอน ความจริงต้องบอกเพิ่มด้วยซ้ำว่าพี่เขมน่ะมายุ่งกับพี่เดือนเองตังหาก” ผมเท้าสะเอวบอกรุ่นพี่ที่อ้างตนว่าเป็นแฟนพี่เขม สายตาเขาแลดูไม่เชื่อ “พี่อาจจะฟังมาไม่หมดก็ได้เพราะคนรอบตัวผมมมีเดือนสองอย่าง เข้าใจผิดได้อยู่แล้ว พี่คงฟัง ‘เดือนมหาลัยที่ชอบไปไหนมาไหนกับกุมภ์’ เป็น ‘เดือนที่ชอบไปไหนมาไหนกับกุมภ์’ แทน

“แล้วก็ถ้าพี่เข้าใจแล้ว พี่ก็ควรจะปล่อยเพื่อนผมซะ มีแต่คนบอกว่าถ้าผมเอาจริงขึ้นมา พี่อยู่ไม่ได้แน่”

ผมส่งคำขู่สุดท้ายก่อนที่จะเดินตรงไปดึงนทีออกมาจากกลุ่มรุ่นพี่

“ขอบคุณที่มาช่วยกันนะ”

“เพื่อนกันต้องช่วยกันอยู่แล้วนี่นา” ผมยิ้มให้นที พาออกจากโรงยิมท่ามกลางความโล่งใจของใครหลายคนที่รออยู่ข้างหน้า โชคดีที่มันไม่ได้ร้ายแรงกว่าที่ผมคิดเท่าไหร่ จากนั้นผมก็ไปโรงพยาบาลต่อเพื่อไปเยี่ยมพี่เดือนพร้อมกับเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น

“กุมภ์…”

“ครับ?”

ผมขานรับเมื่อได้ยินน้ำเสียงเจื่อนๆของพี่เดือน เขาทำหน้าเหมือนไม่อยากให้ผมไปไหนในคืนนี้

“พี่กลัวว่าพวกนั้นจะตามมาหาเรื่องกุมภ์ต่อ กุมภ์อยู่ที่นี่เถอะนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เดือน คงจะเลิกเข้าใจผิดกันแล้วล่ะ อย่าคิดมากสิ” ผมลูบหลังปลอบใจคนสูงกว่าที่จู่ๆก็เกิดกังวลแปลกๆ “ผมไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”

“วันนี้พี่ยังมีคนตามมาหาเรื่องด้วยเลยนะ พี่กลัวว่าจะพ่วงกุมภ์ไปด้วย…อยู่นี่เถอะ”

“…”

“จริงๆนะ พี่ไม่สบายใจ”

“ครับๆ ไม่สบายใจเนอะ” ผมยอมนั่งลงเหมือนเดิมก่อนที่จะคุยถึงเรื่องรับน้องที่ใกล้จะมาถึง พี่เดือนบอกว่าทางมหาลัยไม่อนุมัติให้ไปไกลถึงอุบลฯดังนั้นพวกเราจึงต้องจัดเป็นการไปเที่ยวแทน ใครสะดวกใจไปก็ไป ส่วนสถานที่นั้นก็อาจจะเป็นที่ชะอำไม่ก็ดอนหอยหลอด เน้นการหาอะไรกินมากกว่าการลงน้ำเพราะช่วงนี้เป็นช่วงมรสุม อันตรายไปหน่อย

“สรุปว่าไม่จำเป็นต้องไปทุกคนก็ได้ใช่มั๊ยครับ?”

“อื้ม พี่ว่าจะไม่ไปแล้ว พี่ไม่สะดวกใจเรื่องเขม กุมภ์ล่ะ?”

“ผมก็แอบหวั่นเรื่องพี่เขมเหมือนกัน ผมก็คงไม่ไป”

“งั้นพวกเราก็ไปเที่ยวกันสองคนดีมั๊ยล่ะ?” พี่เดือนยิ้มออกมา “ไปบึงฉวากที่สุพรรณฯ ต่อที่ฟาร์มแกะเพชรบุรี”

“จะดีเหรอพี่? มันไม่เป็นอะไรเหรอ?”

“กุมภ์เป็นเด็กในการปกครองของพี่นะ” ว่าแล้วพี่เดือนก็โน้นตัวมาหาผมเพื่อฉกหอมแก้มดังฟอดใหญ่ “พี่รับผิดชอบได้”

“มั่นใจดีจัง ต้องไปบอกพวกพี่ที่เขารับผิดชอบเรื่องนี้มั๊ยครับ?”

“บอก และพี่จะใช้สิทธิพิเศษพากุมภ์ไปแค่คนเดียว เพราะกุมภ์เป็นแฟนพี่ ไม่มีใครปฏิเสธได้”

ผมเบะปากให้อำนาจในการตัดสินใจและการเอาแต่ใจของพี่เดือน ผมไม่รู้จะทำอะไรต่อจึงเปิดโทนทัศน์ในห้องดูข่าวสาร (เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา) เล่น

‘ข่าวด่วน เกิดเหตุนักศึกษาหนุ่มสาวทะเลาะวิวาดริมถนนหน้าโรงพยาบาล--- ล่าสุดมีคนแจ้งความและสอบปากคำเบื้องต้นแล้ว คาดว่ามาจากปัญหาหึงหวงแฟนสาว---’

“หน้าโรงพยาบาลเราไม่ใช่เหรอ?” พี่เดือนเลิกคิ้วขึ้น “เกิดอะไรขึ้นนะ แถมเป็นนักศึกษาด้วย”

หวังว่าไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ ถ้าเกิดว่านั่นเป็นพี่เขมที่มาเยี่ยมพี่เดือนกับรุ่นพี่คนนั้นที่มีเรื่องกับนทีมาเจอกัน แสดงว่าต้องมีการเข้าใจผิดจนกลายเป็นเรื่องใหญ่โตถึงขั้นมีคนโทรแจ้งตำรวจเลยทีเดียว

พี่เดือนพูดถูก ผมยังไม่ควรลงไป เพราะขืนลงไปละก็จะกลายเป็นผมที่มีปัญหาแทนซะนี่

“แล้วเรื่องที่มีคนใส่มันกุ้งลงไปในข้าวกล่องพี่เรื่องเดินรึยัง?”

“ยังเลยครับ แถวนั้นผมไปเดินดูอีกรอบก็ไม่มีกล้องวงจรปิด ถึงจะมีผมก็ไม่ได้มีสิทธิอะไรที่จะขอเขาดูได้หรอก หนำซ้ำเขาอาจจะตีโพยตีพายว่าเป็นความประหมาดของพี่ด้วยก็ได้ที่ไม่ดูให้ดีๆก่อน...ความจริงมันก็ความผิดผมด้วยนั่นแหละที่ผมเองก็ไม่ได้มอง” ผมถอนหายใจ ถ้าผมให้ความสนใจมากกว่านี้ก็คงดี แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว พี่เดือนก็ปลอดภัยดีแล้ว

“พี่ว่าเราไม่ต้องไปเอาเรื่องใครหรอกนะ”

“ทำไมครับ? ถ้าเกิดว่ามีคนจ้องทำร้ายพี่จริงๆเข้าล่ะ?” ผมค้านเสียงแข็ง พี่เดือนยังคงทำท่าทางสบายๆบนเตียงพยาบาล สายตาจ้องไปที่ดอกไม้ในแจกันบนโต๊ะตัวเล็กๆนั้น

“มันก็คงเป็นเวรกรรมพี่มาตั้งแต่ชาติก่อน ไม่รู้สิ พี่ไม่ได้ระลึกชาติได้เสียหน่อยนี่นา จำไม่ได้หนอกว่าไปทำอะไรใครไว้บ้าง”

“มันไม่ใช่เรื่องที่จะนำมาล้อเล่นกันได้นะครับ...”

“เอาเถอะ ไม่ต้องไปตามหรอกว่าเป็นใคร ถือว่าพี่สะเดาะเคราะห์เนอะ” ผมไม่อยากเถียงพี่เดือน เขาพูดมาก็มีเหตุผล ขืนบานปลายไปอีกจะจัดการยาก อะไรที่แล้วก็ให้มันแล้วไป “มะรืนนี้พี่ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่ไปถามเองดูก็ได้ว่ามีใครเผยหยิบข้าวกล่องผิดรึเปล่า”

“เกิดเจ้าตัวไม่ยอมรับล่ะครับ?”

“ก็ช่างเขาไป” ง่ายดี ส่วนผมนี่คิดมากแทนแทบตาย “กุมภ์...บางเรื่องก็ปล่อยวางมันไปบ้างเถอะนะ เชื่อพี่เถอะ”

“...”

“ตอนนี้พวกเราไม่ใช่เด็กอีกต่อไป พวกเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว บางเรื่องเราไม่สามารถให้ความสนใจมันได้ตลอดเวลาหรอก เราควรจะมองแต่ปัจจุบันกับอนาคตอันใกล้ๆ เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราไม่รู้ว่าจะรับมือยังไง พี่รู้ว่ากุมภ์อยากจะปกป้องพี่ แต่พี่ก็ไม่อยากให้กุมภ์ต้องมาเป็นเหยื่อแบบพี่ด้วย เข้าใจใช่มั๊ย?

“พี่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น โดยเฉพาะกับกุมภ์ คนที่พี่ห่วงที่สุด คนที่พี่อยากอยู่ด้วยตลอดไป ถ้าเกิดว่าเป็นกุมภ์ที่เป็นอะไรขึ้นมาพี่ก็เป็นแบบกุมภ์นั่นแหละ กุมภ์อยากเห็นพี่เป็นแบบกุมภ์รึเปล่า?” ผมส่ายหน้า “ไม่อยากอยู่แล้วใช่มั๊ย? ดังนั้นแล้วให้กรณีพี่เป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ บางเรื่องเราก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเอามาเป็นคำเตือนชีวิตให้เฝ้าระวัง ไม่งั้นก็ใช้ชีวิตไม่สนุกพอดีเพราะมัวแต่กลัว”

พี่เดือนในวันนี้ต่างจากพี่เดือนในวันก่อน เขาเข้มแข็ง เขามีพลังมากพอที่จะปกป้องผมที่อ่อนแอลงกว่าเดิม เขาสามารถเป็นฝ่ายพูดให้กำลังใจผมได้

และผมรักเขาเหลือเกิน

ผู้ชายคนนี้

“พี่อยากกินเบนโตะเซ็ตนั้นอีก...เซ็ตที่เรากินด้วยกันครั้งแรกน่ะ ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปกินด้วยกันดีกว่า แล้วก็ไปเที่ยวฟาร์มแกะด้วยกัน ซื้อนมกลับมาฝากเพื่อนๆด้วย” พี่เดือนกลับมายิ้มร่าให้ผมอีกครั้ง “ร้องไห้ทำไมครับคนดี? หืม?”

“พี่เดือนกลายเป็นฝ่ายปกป้องผมแบบนี้ ผมรู้สึกอดดีใจไม่ได้น่ะสิ พี่โตขึ้นเยอะ” ผมโผเข้าไปกอดพี่เดือน เขาร้องตกใจนิดหน่อย แต่ก็ยกมือกอดกลับด้วยความอบอุ่น “ทำไมพี่โตเร็วขนาดนี้กันวะเนี่ย”

“ก็เพราะพี่ได้เรียนรู้จากกุมภ์ และพี่ก็เรียนรู้ด้วยตัวเองหลายๆอย่างน่ะสิ”

“...”

“อีกอย่างจำที่พี่พูดเมื่อสองปีก่อนได้รึเปล่า?”

คำพูดของพี่เดือนเมื่อสองปีที่แล้ว...ที่งานโอเพ่นเฮาส์ของโรงเรียน ปีสุดท้ายที่พี่เดือนเรียนอยู่ที่นั่น

“รอพี่เข้มแข็งนะกุมภ์ กุมภ์จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับพี่ที่ยังอ่อนแอยืนด้วยตัวเองแบบนี้อีก”

“…พี่...”

“วันนี้พี่เข้มแข็งแล้ว กุมภ์ไม่ต้องแบกรับอะไรคนเดียวอีกต่อไปนะ มีอะไรก็ระบายออกมาให้เต็มที่ ไม่ไหวก็มาคุยกับพี่”

 

สองวันต่อมา พี่เดือนก็ออกจากโรงพยาบาล ส่วนหมอก็ยังคงกำชับว่าให้ผมดูแลอาหารการกินของอดีตผู้ป่วยให้ดีๆ ไม่งั้นขืนไปกินกุ้งหรือมันกุ้งเข้าอีกจะเข้าห้องพยาบาลไม่ทันเหมือนรอบนี้

พอออกจากโรงพยาบาลมา พี่เดือนก็ทำตัวซ่าพาผมขี่รถไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านเดิมเพิ่มเติมคือคนละสาขาที่ห้างแห่งหนึ่งใกล้ๆกับคอนโดพวกผม พี่เดือนสั่งเมนูเดิม น้ำเดิม กับคนที่นั่งตรงข้ามกันคนเดิม แล้วก็ถ่ายรูปโพสลงเฟสโดยไม่ขอผมก่อนเสียอย่างนั้น

 

พีรดล นารีรัตน์ with Koompa Sirikun

จำได้มั๊ย? ครั้งแรกที่กินข้าวด้วยกันก็สั่งเมนูนี้นี่แหละ

*แนบรูปโต๊ะอาหารที่มีข้าวแกงกะหรี่ เบนโตะ และชาเขียวเย็นรีฟีล*

1420 likes 139 comments

 

กินข้าวเสร็จ พี่เดือนก็ชวนผมไปนั่งดูหนังในโรง ส่วนเรื่องหนังที่ดูพวกเราเลือกเป็นหนังนอกกระแสเพราะไม่ชอบคนอัดกันเนื่องจากวันนี้มีหนังใหม่เข้า แถมที่นั่งยังเป็นที่นั่งธรรมดาจุดเดิมที่เคยนั่งด้วยกันเมื่อสองปีก่อนในวันที่เที่ยวด้วยกันครั้งแรกอีกด้วย

พี่เดือนจะจำแม่นเกินไปแล้ว

“สนุกดีนะว่ามั๊ย?” พี่เดือนเดินออกจากโรงหนังพร้อมกับแก้วน้ำ ในมือของผมมีถังป๊อบคอร์นขนาดกลาง “เอาไว้มีหนังน่าสนุกเข้าค่อยมาดูด้วยกันอีกดีกว่า”

“ข้างล่างมีงานแสดงสัตว์เลี้ยงด้วย พวกเราไปดูกันมั๊ยครับ?” ผมชี้ไปทางโปสเตอร์งานแสดงสัตว์เลี้ยงนานาชนิด ขาเข้ามาพวกผมไม่ได้สนใจงานเท่าไหร่เพราะมัวแต่หิวหาร้านอาหาร บางทีไปเดินดูพวกนี้ฆ่าเวลาก่อนกลับก็ดี พี่เดือนอาจจะชอบก็ได้

“ไปสิ”

ผมกับพี่เดือนเดินลงมายังชั้นล่างสุดเพื่อมายังส่วนจัดแสดงสัตว์ สิ่งแรกที่ผมเห็นเลยก็คือปลาการ์ตูนในตู้กระจกที่เอามาเรียกเด็กๆให้เข้าไปดู ถัดไปหน่อยจะเป็นคอกล้อมกระต่ายตัวเล็กๆที่เด็กผู้หญิงชอบเป็นพิเศษ หมาแมวก็มีตามปกติ ผมแอบเหลือบเห็นว่ามีตระกูลนกสวยงามด้วย

“ปลาสวยดีนะ แต่พี่ว่าพี่คงไม่มีเวลาดูแลมันเท่าไหร่”

“ยิ่งโตยิ่งไม่มีเวลานั่นแหละครับ เลี้ยงพวกนี้มันเป็นเหมือนการรับผิดชอบชีวิต ถ้าเราจัดการบริหารชีวิตตัวเองยังไม่เข้าที่ก็อย่าเลี้ยงพวกนี้เลย ทรมานแทนเปล่าๆ”

“จริง แต่พี่เลี้ยงกุมภ์ไหวนะ”

“โว๊ะ” ผมตีแขนพี่เดือนที่หยอกผมไม่แคร์สายตาครอบครัวมีลูกเล็กเด็กแดง ความจริงก็ไม่ค่อยเห็นมีใครส่งสายตารังเกียจมาให้หรอก ออกไปทางว่าไม่ค่อยเห็นคู่ชายชายเสียมากกว่า “นกนี่ก็เหมือนพี่สุดๆ ดูดีแต่ดั้นอยู่ในกรงไม่ได้ไปไหน โชคดีที่พี่ฉลาดพอที่จะเปิดกรงเองได้”

“มาดูกระต่ายดีกว่า” พี่เดือนจูงผมไปดูกระต่ายสีน้ำตาลกับสีขาวตัวเล็กๆกำลังนั่งแทะแครอทอยู่ด้วยกัน “น่ารักดีนะ ตอนเด็กๆพี่ชอบกระต่ายมากเลยรู้รึเปล่า ช่วงเรียนมัธยมมันมีชมรมที่พี่ต้องไปดูแลสัตว์พวกนี้ พี่ได้ดูแลกระต่ายสองตัว วันๆไม่ได้ทำอะไรหรอกนอกจากกิน นอน ทำตัวน่ารักให้คนอื่นชม” เขายิ้ม มองกระต่ายสองตัวนั้นด้วยสายตาสงสาร “เสียดายที่พอพี่เรียนจบจากที่นั่น กระต่ายสองตัวนั้นก็ถูกหมาไล่ฟัดจนตกใจช็อกตาย”

“ซะงั้นไป แล้วพี่อยากเลี้ยงมั๊ยอะ?” ผมเห็นว่ามีวัยรุ่นหลายคนเหมือนกันที่ซื้อกลับไปเพราะทนความน่ารักไม่ไหว ยิ่งพี่เดือนชอบกระต่ายอยู่แล้วก็คงมีความเป็นไปได้สูงเหมือนกันที่เขาจะซื้อกลับไปเลี้ยงเล่นแก้เหงา

“ไม่เอาหรอก เวลาออกไปไหนข้างนอกนานๆก็ห่วงมันจะหลุดหายอีก ถ้าเลี้ยงแล้วติดหน้าติดหลังพี่ไม่เลี้ยงดีกว่า ไปกันเถอะ” พี่เดือนส่ายหัวปฏิเสธ เดินไปกับผมเพื่อดูส่วนของแมวที่พยายามทำสายตา ‘เลี้ยงฉันสิเจ้าทาส’ มาให้ ทั้งผมและพี่เดือนไม่มีใครคลั่งแมวเป็นพิเศษจึงรอดไปสบายๆ ส่วนหมานี่ก็ทำให้ผมอดนึกถึงเจ้าฝุ่นไม่ได้

“เจ้าฝุ่นตอนนี้มันตัวใหญ่มากเลยนะพี่เดือน ไม่รู้ใครขุนมันทุกวัน”

“ตัวใหญ่สมวัยก็ดีแล้วล่ะ งานมีแค่นี้เองเหรอ? งั้นกลับดีกว่าเนอะ” พี่เดือนชวนผมกลับ ในเมื่อมันไม่มีอะไรแล้วผมก็ทำตามง่ายๆ

บางทีการที่ใช้ชีวิตแบบปล่อยให้บางเรื่องมันผ่านหูผ่านตาไปบ้างก็ดี เพราะผมไม่ต้องมากังวลใจตลอดเวลา

ในวันต่อมา พวกเราจะเจอกับอะไรพวกเราก็ไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าพี่เดือนเข้มแข็งมากพอแล้วที่จะให้ผมใช้เป็นเสาหลักยึดได้บ้าง


-------------------

ดราม่ายังไม่สุด พักก่อนนิดนึง ขอน้องไปกดสั่งตุ๊กตาก่อน..

ตุ๊กตา 780 + ฟิกเกอร์ 200 + ค่าการ์ดเกม 250 + ค่าหนังสือ 250 = 1480  :katai1: :katai1:

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (17/12/2018 Ch.22 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 26-12-2018 21:20:19

บทที่ 23

 

“ไอ้เดือน มึงจะไปไหวเหรอ? เพิ่งออกจากโรงพยาบาลไม่นานแถมยังไม่รู้ตัวด้วยว่าใครทำมึง?”

พี่มะยมนั่งข้างพี่เดือน กำลังถามถึงความน่าเป็นห่วงของแฟนผมด้วยน้ำเสียงดุๆ ผมรู้ว่าเขาเองก็ไม่อยากให้เพื่อนไปเที่ยวทั้งๆที่อาการยังค่อยดีมาก ฟื้นตัวไม่เต็มที่ แต่เชื่อผมเถอะว่าพี่เดือนดื้อจะตายไป ทำซ่าขับรถทั่วกรุงเทพแบบนี้น่ะ

“ใครทำก็ช่างเถอะ กูอยากพาน้องเที่ยว”

“กุมภ์ช่วยพูดอะไรกับเดือนหน่อยสิ” พี่ไนท์หันมากระซิบผม มันผิดจากที่พูดซะที่ไหนล่ะ

“พี่เดือนครับ เอาไว้คราวหลังค่อยไปด้วยกันก็ได้ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเที่ยวนะ แต่ผมอยากมั่นใจว่าพี่หายดีร้อยเปอร์เซ็น”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ครับพี่เดือน” ผมจิ้มไปที่หน้าผากพี่เดือนเพื่อให้เขาหยุดเถียง ซึ่งมันก็ได้ผลจริงๆ พี่เดือนหงอยลงไป ทำหน้าตาน่าสงสาร แต่นั่นก็ไม่ได้เรียกคะแนนสงสารผมหรอก

“คราวหลังจะระวังให้มากกว่าเก่านะเดือน เราห่วงมากจริงๆ” พี่ไนท์ถอนหายใจ “เราไปเยี่ยมทีไร เดือนก็หลับตลอด”

พี่เดือนยิ้มแห้งๆ ถ้าช่วงที่ผมไม่ได้แวะไปหาเขา เขาก็หลับตลอดอย่างนั้นเพราะเหมือนไม่อยากจะคุยกับใครเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะขี้เกียจตอบคำถามว่าเกิดอะไรยังไงขึ้นกับตัวเขา เป็นผม ผมก็ไม่อยากตอบ โดยเฉพาะพวกแฟนพันธ์ทางที่ถามตามมารยาทความอยากรู้แล้วเอาไปปรุงแต่งต่อให้เป็นเรื่องใหญ่

สักพักพี่เดือนกับกลุ่มเพื่อนก็ขอแยกตัวออกเพื่อไปเรียนต่อ ผมที่อยู่คนเดียวจึงเดินไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่ทำธุระอยู่ผมก็ได้ยินเสียงกลุ่มคนดังขึ้นมา

“แม่งเอ้ย ทำไมมันรอดมาได้วะ”

หือ?

“กูอุตส่าห์ตีสนิทเข้าใกล้เพื่องานนี้แท้ๆ ทำไมมันถึงยังรอดมาได้ ใจสู้ชะมัด” ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้าดังมาจากคนที่อยู่อีกฝั่งประตูห้องน้ำที่ผมเข้าอยู่ “เออ ว่าไง อย่ามาหัวเราะนะไอ้สัด กูหัวเสียเลยที่มันรอดมาได้ กูว่ากูรู้จังหวะจัดการมันเหมาะๆแล้วนะเว้ย ช่วงมันเป็นหวัดมันไม่ได้กลิ่นไม่ได้รสเหี้ยอะไรเลยแบบนี้หาได้ที่ไหนกัน”

เดี๋ยวนะ...

“มันเป็นตัวปัญหาทำให้เขมต้องทิ้งกูแบบนี้ คนอื่นยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เดือนมันทำให้เขมติดงอมแงมไม่ยอมกลับมามองหมาอย่างกูเลยนี่แหละ มีดีอะไรนอกจากหน้าตากับความเรียนเก่งของมันกัน พอมันเข้ามหาลัยที่นี่ เขมก็ร้องจะเข้ามาดูผู้ชาย กูโดนบอกเลิกก็เพราะมัน”

ผมเบิกตากว้าง เจ้าของเสียงที่อยู่ข้างนอกนั้นคือคนเดียวกันกับที่ทำร้ายพี่เดือน แถมน่าจะมีคนคอยช่วยเหลือด้วยถึงพูดคุยทางโทรศัพท์กันแบบนี้

สองอย่างภายในร่างกายผมกำลังตีกัน หนึ่ง—ผมจะเปิดออกไปดูหน้าของคนร้ายที่กล้าดีมาลอบฆ่าพี่เดือน กับสอง—ผมควรจะอยู่ในนี้ต่อไป ทำตัวเงียบๆจนกว่าเขาจะออกไปแล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่เดือน

แต่ใจของผมมันสั่งให้ทำอย่างแรก ถ้าเกิดผมพลาดโอกาสที่จะเห็นหน้าของเขาขึ้นมา มันจะกลายเป็นความสงสัยตลอดชีวิตของผมก็เป็นได้ ดังนั้นผมจึงรอฟังต่อจนกว่าจะสบโอกาสดีๆเปิดพรวดเพื่อจับคนร้าย

“ไอ้เดือนมันก็มีแฟนแล้วนะ แต่แม่งก็อ่อยเมียชาวบ้านอยู่นั่น ใช้ความสุภาพบุรุษจอมปลอมเข้าหาหวังผลประโยชน์”

พี่เดือนไม่ได้จอมปลอม เขาเป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว

“แถมแฟนมันเป็นใคร? เด็กหน้าตาโง่ๆคนหนึ่งที่แม่งไม่มีอะไรพิเศษเลย นั่นยิ่งทำให้เขมได้ใจคิดว่าแย่งมาได้”

แต่ผมโกธรที่เขาหาว่าผมมันเป็นเด็กโง่ๆคนหนึ่ง

“ครั้งหน้ากูจะทำยังไงดี---เฮ้ย!”

ผมเปิดประตูออกไปแล้วจัดการตีเข่าเข้าไปที่หน้าท้องของเขา ระบายความโกธรแค้นที่ไม่สามารถควบคุมของผมได้ออกไป พอตั้งสติได้ผมจึงด่าใส่หน้าผู้ชายที่มาทำร้ายคนที่ผมรัก

“มันเป็นเรื่องของคุณกับพี่เขม พี่เดือนไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้นหรอก! ถ้าอยากเคลียร์ทำไมไม่ไปเคลียร์กับพี่เขมเอาเองวะ?! ทำไมต้องมาจงใจฆ่าพี่เดือนด้วยกัน! ผมไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น แต่เมื่อกี๊คุณบอกว่าพี่เดือนจอมปลอม บอกว่าผมมันเป็นเด็กโง่! ผมไม่ชอบให้ใครมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผม!”

ผมสบตามองคนที่นั่งอยู่บนพื้น ก่อนที่จะตกใจกว่าเดิมที่ใครคนนั้นกลับเป็นหนึ่งในคนที่พี่เดือนแนะนำให้รู้จัก

พี่นกฮูก...

“ตกใจล่ะสิที่เป็นกู?” น้ำเสียงนั้นมันแข็ง ไม่ได้ร่าเริงเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน สายตาที่จ้องมามีแต่โทสะที่พร้อมจะระเบิดดั่งภูเขาไฟได้ทุกเมื่อ เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ “ใครจะไปคิดว่าคนที่เป็นเพื่อนมัน คนที่มันไว้ใจจะกลายเป็นงูที่ย้อนกลับมาฉกตามันเข้าให้?”

“ทำไมพี่ทำแบบนี้? ทำไมพี่ต้องตีสนิทกับพี่เดือน พี่เดือนไม่ใช่ฝ่ายผิด”

“เสียงสั่นเชียวเจ้าหนู” พี่นกฮูกขยับเข้ามาใกล้อีก ยกมือข้างหนึ่งมาลูบใบหน้าของผม ผมจึงรีบปัดออกแล้วพยายามหนีออกจากตรงนั้น แต่ดันพลาดท่าเพราะไอ้พี่นกฮูกมันรั้งขาผมเอาไว้จนผมล้มลงกับพื้นที่เปื้อนโคลนจากฝนเมื่อเช้า “กูจะบอกบุญให้แล้วกัน”

“...”

“กูกับเขมคบกันตอนมัธยม ตอนที่กูเข้ามาเรียนที่มหาลัยนี้ เขมตามกูมาครั้งหนึ่งช่วงวันสอบสัมภาษณ์ จนทำให้ไปเจอกับไอ้คนที่ทำให้เขมต้องทิ้งกูไป”

“พี่อาจจะดูแลพี่เขมไม่ดีพอ” ผมทำเป็นใจดีสู้เสื้อ หรือว่าไอ้ข่าวที่ทะเลาะวิวาดนั้นจะเป็นพี่เขมกับพี่นกฮูกกัน? “รึว่าที่มีข่าวนักศึกษาทะเลาะกันหน้าโรงพยาบาลที่พี่เดือนพักอยู่จะเป็นพี่?”

“ความจริงก็ฉลาดดีนี่นา” พี่นกฮูกปรบมือให้ผมเป็นจังหวะช้าๆ “หลังจากนั้นเขมก็พูดเลิกกับกู อ้างว่าเวลาที่อยู่กับกูมันทำให้เขมดูไม่เด่น ไม่คู่ควรกัน เหอะ ผู้หญิงแม่งพอเห็นของที่ดีกว่าก็ตัดสินใจทิ้งของเก่าง่ายๆเลยนะว่ามั๊ย?”

“ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่เป็นแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่คงทำให้พี่เขมไม่สบายใจมากก็ได้เพราะพี่แม่งก็นิสัยอย่างนี้—อุ่ก!”

พี่นกฮูกกระทืบเท้าตัวเองเข้าที่กลางลำตัวของผมจนรู้สึกชาแล้วตามมาด้วยความเจ็บปวด ไม่พอเขายังเขี่ยรองเท้าเปื้อนโคลนนั้นไปมาบริเวณใบหน้าของผมด้วยความเบาแต่แฝงไปด้วยความเหยียดหยาม ผมดิ้นหนีให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่กระนั้นก็ยังถูกคนตัวสูงกว่าต่อยเข้าที่ท้องซ้ำสองจนผมไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก

“ไหนๆก็มารู้ตัวคนร้ายแล้ว เล่นเกมสนุกกันหน่อยมั๊ย?” พี่นกฮูกใช้นิ้วชี้เสยคางผมขึ้นมา พร้อมกับหยิบอะไรสักอย่างที่แข็งพอมาฟาดลงเข้าที่ข้างศีรษะของผม ถึงแม้ว่าจะโดนเข้าไปแรง แต่ผมพยายามประคองสติเอาไว้ให้ได้

“ต้องการ...อะไร?”

“กูอยากรู้เหลือเกินว่าเวลาที่ของรักของหวงของมันหายไป มันจะมีอาการยังไง?” เขายิ้มเย็น ค่อยๆลากผมไปที่ห้องเก็บของที่ไม่ได้ใช้แล้วข้างๆห้องน้ำ “ไม่สิ ถ้าของรักของหวงของมันถูกแย่งไปจะเป็นยังไง?”

“หมายความ..ว่ายังไ—อุ๊บ!”

พี่นกฮูกประกบปากตัวเองเข้ามา พยายามสอดลิ้นเกี่ยวพันกับลิ้นของผม ผมขืนสุดชีวิตเพื่อไม่ให้เขาฉกชิงสิ่งที่ผมรักษาเอาไว้ให้ผู้ชายที่ผมรักมากที่สุด มือของเขาเอื้อมมาบีบคางผมบังคับให้เปิดปากให้ได้

ไม่ได้เด็ดขาด...

ผมไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ทำอะไรผมเด็ดขาด

“โอ๊ย!”

พี่นกฮูกร้องขึ้นมาเมื่อผมกัดเข้าที่ริมฝีปากเต็มแรง ทำให้กลิ่นคาวเลือดฟุ้ง เขามองผมด้วยสีหน้าเคียดแค้นก่อนที่จะลงมือต่อยผมเข้าที่ใบหน้าและร่างกายจนผมช้ำไปหมด

ความรู้สึกเจ็บปวดที่มากขึ้นนั้นมันทำให้ผมเริ่มขับน้ำตาออกมา แต่ผมไม่ได้ขอร้องให้เขาหยุดลงมือเพราะเชื่อว่ายังไงเขาก็ไม่มีความปราณีมนุษย์อยู่แล้ว และผมไม่มีวันที่จะทำให้ตัวเองต้องมาตกต่ำร้องขอชีวิตจากคนที่เป็นยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานนี้

เขาทำร้ายร่างกายผม จนเขาแน่ใจว่าผมนอนแน่นิ่งไม่สามารถเอ่ยปากโต้อะไรได้อีก เขาจึงไปคว้าเชือกที่อยู่ภายในห้องเก็บของนั้นมามัดมือมัดเท้าผม ปากถูกปิดด้วยผ้าขนาดยาวที่เต็มไปด้วยฝุ่นราวกับว่าเขารู้ดีว่าผมแพ้ฝุ่นขั้นรุนแรง

“เดือนเคยบอกว่ามึงแพ้ฝุ่น...”

ผมไม่มีแรงจะดิ้นรนต่อ ภายในห้องแห่งนี้ไม่มีหน้าต่าง มีแต่รูระบายอากาศเล็กๆและกล่องจำนวนมหาศาลที่เป็นขยะจากวันวาน พี่นกฮูกแสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะชูกุญแจเก่าๆให้ผมเห็นด้วยสายตาที่พล่ามัว

“และบังเอิญว่ากูเจอกุญแจเก่าที่มีลูกเสียบอยู่ ทายสิว่ากูจะทำอะไรมึง?”

ผมรู้ชะตาตัวเองดี

“ขังมึง เอาให้ไอ้เดือนวิ่งวุ่น ระหว่างนั้นกูจะมาเล่นสนุกกับมึง”

แล้วสติของผมก็หมดลงยามที่เขาปิดประตูห้องเก็บของ หลงเหลือเพียงแค่ความมืดมิดและตัวของผมที่หลับใหลไป...

 

ผมจำไม่ได้ว่าผมตื่นขึ้นมาตีโมง หวังเพียงแค่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นความฝันที่น่ากลัว

ผมตื่นขึ้น พี่เดือนจะตกใจที่เห็นผมมีสีหน้าซีดเผือด เขาจะปลอบผม เขาจะดึงผมเข้าไปกอดแล้วบอกกับผมว่าไม่เป็นไรแล้วนะเด็กดี และผมจะขยับตัวเข้าไปซุกหน้าอกเขา รับความอบอุ่นที่ผมหลงใหล

แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่จินตนาการ

ผมไม่สามารถตื่นจากฝันร้ายนี่ได้ ทุกอย่างมันมืดสนิทราวกับว่ามีคนปิดตาผมเอาไว้ ผมร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ โทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ตรงพื้นนั้นกำลังสั่นไหวจนเกิดเสียงสว่างเพียงชั่ววูบ ผมคาดว่าเป็นพี่เดือนที่โทรมาตามผมว่าผมอยู่ที่ไหน ผมพยายามขยับเข้าไปหวังจะใช้ส่วนที่น่าจะกดรับได้รับขอความช่วยเหลือ แต่ร่างกายของผมมันช้ำเกินกว่าจะขยับไปถึง

ผมกัดฟันตัวเองเพื่อให้ไปให้ถึงโทรศัพท์นั้น แต่จู่ๆแสงก็ดับลงและขึ้นเป็นหน้าจอปิดเครื่อง ทำให้ความหวังทั้งหมดที่ผมมีวันด่ำดิ่งลงเหวไปในชั่วพริบตา

เมื่อแบตหมด...ทุกอย่างจึงจบ

ผมล้มลงกับพื้นอีกครั้งแล้วปล่อยน้ำตาที่กลั้นใจเอาไว้ให้ได้มากที่สุดจากการโดนพี่นกฮูกทำร้ายออกมา แน่นอนว่าผมเจ็บใจที่ผมดันทำเป็นเก่งเข้าไปเคลียร์ เข้าไปปากเก่งคิดว่าตัวเองสามารถจัดการได้

ความรู้สึกแย่ๆยิ่งถาโถมเข้ามาในจิตใจ พี่เดือนจะเป็นยังไงถ้าผมไม่รับสาย พี่เดือนจะออกตามหาตัวผมที่ไหน พี่เดือนจะไปกับใคร เป็นไปได้ผมไม่อยากให้เขาไปขอความช่วยเหลือกับพี่นกฮูก แต่ถ้าเกิดว่าเขาไปขอความช่วยเหลือกับคนที่ตีสองหน้า พี่เดือนจะโดนทำร้ายซ้ำสองหรือเปล่า?

ความมืดมันกัดกินเข้ามาเรื่อยๆจนผมเริ่มระแวง มันไม่มีเสียงอะไรดังเข้ามาเลย มันเงียบเกินไป และถ้าทุกคนยังจำได้ ผมเคยบอกเอาไว้ครั้งหนึ่งว่าผมนั้น เกลียดที่กว้างๆที่ไร้ผู้คนที่สุด

สมองมันเริ่มมีภาพหลอนจินตนาการไปต่างๆนานา ความกลัวแทรกซึมเข้าเรื่อยๆจนกระทั่งผมได้ยินเสียงฝนฟ้าร้อง เป็นการย้ำเตือนว่าฝนกำลังจะตกลงมาไม่ช้านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลัว...กลัวกับเสียงที่ผมไม่เคยกลัว

เสียงฟ้าผ่าดังลงมาบริเวณใกล้ๆกับห้องที่ผมถูกขังทำให้ผมสะดุ้ง ถอยตัวหนีไปชนกับกล่องที่อยู่ด้านหลังจนกล่องเหล่านั้นหล่นลงมาทับร่างของผม มันสร้างความเจ็บช้ำมากกว่าเก่า และมันยังทำให้ฝุ่นที่อยู่ภายในห้องฟุ้งขึ้นมาจนผมไอทั้งน้ำตา ผมรู้สึกถึงความทรมานที่ก่อตัว มันหายใจไม่ออกเมื่อฝุ่นเหล่านี้มันเข้าไปยังโพรงจมูกของผม ผมอยากจะไอแต่ไอไม่ออกเพราะมีผ้าปิดปาก กว่าจะดีขึ้นก็เล่นทำผมเกือบตาย

ผมย้ำกับตัวเองว่าผมจะตายไม่ได้เด็ดขาด ผมต้องเข้มแข็ง ถ้าผมเอาชีวิตตัวเองมาตายที่ห้องเก็บของนี้มันคงน่าอนาถและสมเพชมาก

เสียงฟ้าผ่ายังดังขึ้นไม่หยุด ผมเริ่มสั่นจากความหนาว เริ่มหิวจากการที่ไม่ได้กินอะไรเลย แต่ผมก็ทำตัวนิ่งๆเข้าไว้ ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่เดือนจะเป็นยังไงบ้าง

ส่วนผมทำได้แต่ภาวนาขอให้มีคนมาเจอผม...ใครก็ได้มาเจอผมที่นี่

 

วันที่สอง...ผมคิดว่าน่าจะเป็นวันที่สองแล้วล่ะที่ผมอยู่ในห้องปิดตายนี้ ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายตัวเองมันร้อนผ่าวเนื่องจากคืนที่ผ่านมาผมหลับไปทั้งที่ไม่มีผ้าห่มคลุมกันสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อย ผมพยายามคลานไปถึงประตูให้ได้แล้วใช้ตัวกระแทกหวังให้มีคนได้ยินแล้วสงสัยว่ามีอะไรอยู่ข้างในนี้ แต่นั่นก็เป็นความพยายามที่ไร้ความหมายเสียเหลือเกิน

ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงของประตูดังขึ้น ในที่สุด...ก็มีคนมาช่วยผมแล้ว

“อ้าวๆ ดีใจที่ได้เห็นหน้ากูเหรอ?”

ไม่ใช่...นรกของผมมันยังไม่จบ

พี่นกฮูกเดินเข้ามาพร้อมกับโซ่ล่าม เขาผูกมันเอาไว้กับข้อเท้าของผม มันมีความยาวมากพอที่จะรั้งผมไม่ให้ไปถึงประตูได้ เขาวางแผนมาอย่างดีว่าจะทรมานผมอย่างไรให้ผมช้ำหัวใจมากที่สุด

“เมื่อวานเดือนมันวิ่งหามึงไปทั่วกรุงเทพเลยนะรู้รึเปล่า มาขอให้กูช่วยหาด้วย กูเลยสงเคราะห์ให้ แต่ไม่ได้บอกหรอกว่ามึงอยู่ที่นี่” พี่นกฮูกยิ้ม “วันนี้กูพาเพื่อนกูมาด้วย เข้ามาสิ”

พี่ผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่าให้ความร่วมมือกับพี่นกฮูกเดินเข้ามา เขาเป็นคนที่ตัวสูงใหญ่กว่าผมมาก และเหมือนว่าเขากำลังทำสีหน้าแปลกๆ

“วันนี้เราจะมาเล่นกัน ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่รึยังไง?”

พี่นกฮูกประคองใบหน้าของผมให้เงยขึ้นมาชนกับเป้ากางเกงของเพื่อนเขา ความใหญ่โตที่กำลังก่อตัวขึ้นนั้นมันทำให้ผมรู้ตัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ผมทำทั้งดิ้นหนีทั้งพละตัวออกแต่ก็โดนพี่นกฮูกล็อกตัวเอาไว้ให้เผชิญกับท่อนเนื้อร้อนตรงหน้า

“อยากมีชีวิตต่อไปก็กินเข้าไปซะ!”

พี่นกฮูกดันใบหน้าของผมให้เข้าไปชนกับความเป็นชายของเพื่อนตัวเอง ผมเบี่ยงหนี ผมหลบ จนกระทั่งอีกฝ่ายเป็นคนอัดกระแทกเข้ามาในปากผมเสียเอง

ผมเกลียด...

ผมรังเกียจ

แต่ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะจังหวะที่เขาขยับนั้นมันแรงเกินไปที่จะทำให้ผมรักษาสติตัวเองได้ ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่พวกเขาทำแบบนี้กับผม รู้อีกทีก็ตอนที่น้ำสีขาวขุ่นเหล่านั้นมันฉีดพ่นเข้ามาภายในโพรงปากเสียแล้ว

ในวันนั้น...หลังจากที่พวกเขาจากไป ผมก็ร้องไห้อีกครั้ง ร้องไห้ให้กับสิ่งที่พวกเขาทำกับผม และร้องไห้ให้กับพี่เดือนที่ไม่รับรู้ว่าผมนั้นไม่สามารถมีหน้าไปเจอเขาได้อีก...

 

วันต่อมาๆ พวกเขาก็เข้ามาทำกับผมเช่นเดิม ไม่มีการสอดใส่บริเวณอื่น ผมเริ่มไม่ขืนเพราะรู้ว่าผมไม่สามารถสู้แรงผู้ชายสองคนนี้ได้จากสภาพร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำของตนเอง

ร่างกายที่ว่ามันแปดเปื้อนไปแล้ว...

ยังไม่เจ็บเท่าจิตใจของผมที่มันไม่เหลือชิ้นดี

ผมไม่มีความหวังแล้ว ไม่มีใครตามหาตัวผม ไม่มีใครถามหาถึงผม ผมกลายเป็นแค่ร่างที่ใกล้จะไร้วิญญาณ กลายเป็นร่างที่ยังมีชีวิตแต่ไร้หัวใจ

ผมไม่รู้ว่ามันผ่านไปกี่วันแล้วกับการที่ผมกลายเป็น ‘ของเล่น’ ให้พี่นกฮูกและเพื่อนของเขาอีกคน ผมรู้แค่ว่าตัวของผมมันไม่มีอีกต่อไป กุมภ์คนเก่าได้ตายไปเสียแล้ว ตอนนี้มีแค่กุมภ์ที่เป็นคนที่น่ารังเกียจ น่าสมเพช สกปรก และไม่สมควรอยู่ในสังคม ไม่มีหน้าไปเจอใครได้แม้กระทั่งเพื่อนฝูงและพ่อแม่ตัวเอง

พี่เดือน...ผมขอโทษนะที่ผมไม่เข้มแข็ง

ผมจะไม่มาปรากฏตัวให้พี่เห็นผมในสภาพที่ไม่น่าดูอย่างนี้ ผมจะค่อยๆหายไปจากชีวิตพี่ ผมไม่อยากให้พี่มีคนนินทากล่าวหาว่ามีแฟนเป็นคนน่ารังเกียจ ผมไม่อยากให้พี่มาปกป้องคนแบบผม ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาหมกมุ่นคอยบำบัดจิตใจผม

พี่เดือน...ลาก่อนนะครับ...

ผมทิ้งสติและความทรงจำดีๆเอาไว้ตรงนั้น ปล่อยให้จิตใจของผมมันลอยไปในอากาศ ไปยังสถานที่ที่ผมอยากไปมากที่สุด

ผมเห็นบ้าน บ้านหลังเล็กๆริมทะเลที่มีผมกับพี่เดือนอยู่ด้วยกัน ก่อนที่ภาพนั้นจะเลือนกลายเป็นมีแค่พี่เดือน เขากำลังยิ้มมีความสุขกับใครสักคนที่ไม่ใช่ผม และนั่นก็เป็นสิ่งดีเพราะว่าพวกเขาดูเหมาะสมกันมาก พวกเขาค่อยๆเดินไปตามริมชายหาดสีขาดสะอาดตา พูดคุยเรื่องไร้สาระ หยอกล้อกันสนุกสนาน ผมยืนมองด้วยสายตาอาลัย

ผมไม่สามารถยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก ผมต้องไปใช้ชีวิตใหม่ที่ไม่มีพี่เดือน

ที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะรักเขามาก มากเกินกว่าที่จะยืนข้างเขาได้...

ผมหลับตาลงอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจเดินลงทะเลที่อยู่ตรงหน้า เมื่อน้ำท่วมสูงถึงระดับอกผม ผมก็กลั้นใจเอาไว้พลางบอกกับตัวเองว่าอีกไม่นานก็จะจบลง แต่เมื่อน้ำไต่ระดับถึงศีรษะของผม ทุกอย่างก็ถูกฉุดกระชากด้วยมืออุ่นๆของใครบางคนที่ผมยืนเฝ้ามองอยู่เมื่อครู่

ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ผมยังอยู่ในห้องมืดนั้นเหมือนเดิม แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นของใครบางคนที่ส่งผ่านผิวหนังมา น้ำหอมกลิ่นทะเลนั้นลอยออกมาจางๆทำให้ผมรู้สึกดี น้ำเสียงที่เหมือนใจจะสลายนั้นมันทำให้ผมเจ็บปวดตามไปด้วย แต่ผมไม่สามารถยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างนั้น ผมเหนื่อย ผมหมดแรง และกำลังจะหมดลมหายใจ

“กุมภ์! กุมภ์! ทำใจดีๆเอาไว้นะ! พี่ขอโทษ! พี่ขอโทษ!”

เขากำชับร่างของผมเข้าสู่อ้อมกอดมากกว่าเก่า ได้ยินเสียงคนมากมายดังขึ้นมาจากประตูที่สามารถนำผมไปสู่อิสรภาพได้ เสียงเหล่านั้นผมคุ้นเคยดี มันมีทั้งเสียงตกใจ เสียงสงสาร และเสียงโวยวายร้องขอความช่วยเหลือปนกันเต็มไปหมด แต่น่าแปลกที่ผมได้ยินเสียงของคนที่กอดผมดังมากที่สุด

“กุมภ์อย่าทิ้งพี่ไป...ไม่เอานะ...ฮึก”

น้ำตาหยดลงมาประทับกับแก้มของผมที่ชาไปหมด มันอุ่นแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

พี่เดือน...สภาพผมมันน่าอดสูใช่มั๊ย?

พี่เดือนรับไม่ได้ใช่มั๊ย? ที่ผมกลายเป็นแบบนี้?

“รถพยาบาลมาแล้ว เอาน้องขึ้นรถก่อนเร็ว!”

“ไอ้กุมภ์! มึงทำใจดีๆไว้นะเฮ้ย!”

“ไอ้นกฮูกแม่งสัตว์นรกมาเกิดชัดๆ!”

“กุมภ์ พี่จะอยู่ตรงนี้ พี่จะไม่ไปไหน กุมภ์ทำใจดีๆเอาไว้นะกุมภ์...”

น้ำเสียงเศร้ากำลังปลอบผมอยู่ เขาไม่ยอมปล่อยมือของผมแม้แต่วินาทีเดียวจนผมถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ผมไม่แน่ใจว่าทีมแพทย์ทำอะไรกับร่างกายผมบ้าง ออกมาอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน ได้ยินแว่วๆว่าร่างกายของผมถูกทำร้ายจนบอบช้ำไปหมด ถึงจะไม่ได้ถึงขั้นต้องเข้าผ่าตัด แต่ก็ยอมรับว่าเกือบจะมีเลือดคั่งภายในเหมือนกัน

เสียงพี่เดือนพูดกับหมดนั้นมันอู้อี้จนผมฟังไม่รู้เรื่อง ไม่นานนักเสียงร้องไห้ของเขาก็ดังโฮขึ้นมา ได้ยินแต่คำว่า ‘พี่ขอโทษ’ ซ้ำไปมาราวกับว่าเขาอัดคำพูดนั้นเอาไว้มาเปิดเป็นเทปบนวิทยุ คนที่มาด้วยก็คงปลอบใจไปตามประสา เสียงของพี่ไนท์ดังขึ้นมาด้วยความแค้นว่าเขาอยากฆ่าพี่นกฮูก นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ไนท์พูดหยาบ ส่วนเสียงนทีก็พูดเชิงประมาณว่าผมรอดแล้ว ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เสียงมันก็สั่นมากเช่นกัน

ความจริงทุกคนก็เสียงสั่นเพราะกลัวและตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

แม้แต่ผมยังกลัว...

ผมไม่อยากรับรู้อีกต่อไปว่าพวกเขาพูดอะไรบ้าง ผมจึงปล่อยให้ตัวเองจมไปกับความฝันอีกครั้ง ก่อนที่จะหลับลงไป ก็มีมือนุ่มยื่นเข้ามาสัมผัสเส้นผมของผมด้วยความถนอมราวกับว่าผมเป็นแก้วที่จะแตกได้ทุกเมื่อ

“รีบตื่นขึ้นมาเถอะนะคนดีของพี่...”



กลิ่นของน้ำยาแอร์และกลิ่นของดอกไม้มันทำให้ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ตรงหน้าของผมมันเป็นสีขาว...ของเพดานโรงพยาบาล ผมพยายามที่จะพยุงตัวขึ้นมาดูว่ารอบๆตัวผมมีใครอยู่บ้าง และผมก็เห็นว่าพี่เดือนกำลังนอนฟุ่บอยู่ข้างๆตัวผม

ผมอยากจะดันตัวเองออกให้ห่างจากเขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่ได้รังเกียจเขา แต่ผมอยากให้เขารังเกียจผม

จนแล้วจนรอด พี่เดือนก็ไม่ยอมปล่อยมือผมที่จับอยู่ ผมจึงปล่อยให้เขาทำไป

ทำไมกัน...ทั้งที่ผมไม่ใช่กุมภ์คนเดิมแล้ว...ทำไมเขายังใจดีกับผมแบบนี้

“...อืม...”

“...”

“...กุมภ์...ตื่นขึ้นมาเถอะนะ...ขอร้อง...”

พี่เดือนละเมอออกมาเบาๆก่อนที่จะเงียบไปอีกครั้ง ผมมองเขาด้วยสายตาเศร้า ผมอยากจะปลอบเขาว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ผมก็ทำไม่ได้ มันมีสองอย่างตีกันปนมั่วไปหมด

ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา นทีที่กำลังถือถุงผลไม้อยู่กับพ่อแม่ของผมนั้นเดินเข้ามาแล้วก็เบิกตากว้างที่เห็นผมตื่นขึ้นมาแล้ว มันรีบวิ่งเข้ามาหาผมแล้วกอดเต็มแรง

“กุมภ์! มึงฟื้นแล้ว! มึงฟื้นแล้ว!”

เสียงของนทีทำให้พี่เดือนที่หลับอยู่สะดุ้งขึ้นมา เขามองซ้ายขวาแล้วก็มีน้ำตาระรื้นเมื่อเห็นว่าผมตื่นจากความฝันอันโหดร้ายนี่

“กุมภ์...”

พี่เดือนบีบมือของผมเอาไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นมากอดผม ผมจึงซึมซับอ้อมกอดของผู้ชายสองคนเอาไว้พร้อมๆกัน

แต่ทว่าจู่ๆภาพของพี่นกฮูกและพี่อีกคนที่กำลังข่มขืนผมทางปากนั่นมันแล่นเข้ามาในสมอง ซ้อนทับกับพี่เดือนและนที ทุกอย่างในห้องมันกลายเป็นความมืดอีกครั้ง เสียงหัวเราะและเสียงครางพึงพอใจมันดังเข้ามาในโสตประสาทจนทำให้ผมกลัวอีกครั้ง

ไม่นะ..

ไม่

ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!

“ปล่อย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! อย่าเข้ามาใกล้! ไม่!”

 
----------

 หายไปไม่ใช่ไรค่ะ เขียนบทจบกับตรวจคำผิดก่อนส่งสำนักพิมพ์ ต้องรอลุ้นดูว่าจะผ่านมั๊ยค่ะ ฮืออออ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (26/12/2018 Ch.23 up)
เริ่มหัวข้อโดย: tonnum18 ที่ 27-12-2018 22:21:23

ตัดจบได้ค้างมากเลยค่ะ อ่านแล้วสงสารน้องกุมค่ะ
น้องกุมจะต้องคิดภาพเหตุการณ์ที่เลวร้าย ที่นกฮูกทำ
ร้ายทางจิตใจน้องเขา หลงผู้หญิงจนหน้ามืดตามัว
รู้ทั้งรู้ว่าเดือนไม่สนใจเขม มีแต่ผู้หญิงมาตื้อ นกฮูก
ก็รู้อยู่เต็มอก แค้นเสียใจกับเขม ก็ไม่น่ามาทำร้าย
เดือนและกุมเลย. อยากให้นกฮูกได้รับผลการกระยำ
ร้ายคนอื่นให้สมกับการกระทำค่ะ คนแบบนี้คงไม่สำนึกหรอก
เอาบทลงโทษให้คนนี้หนักๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (26/12/2018 Ch.23 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 31-12-2018 22:15:07

SP วันปีใหม่ของสองเรา

 

วันนี้เป็นวันสิ้นปี

ในคอนโดห้องเดิม เตียงเดิม ผมกับพี่เดือนกำลังนอนนัวเนียด้วยกันอยู่ แต่เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งคิดว่าผมกับพี่เดือนกำลังเล่นจ้ำจี้กันนะ พี่เดือนเขาเลื้อยมากอดผมทั้งวันโดยอ้างว่าวันนี้ไม่อยากทะไรเลย ไม่ได้อยากออกไปเที่ยวที่ไหน ไม่ได้อยากกลับบ้าน ไม่ได้อยากทำอะไรทั้งสิ้น จากนั้นก็แพร่เชื้อความขี้เกียจมาให้ผมนอนแอ้งแม้งไปด้วยกัน

ตอนเช้าพวกผมก็ลุกขึ้นมาหาข้าวหาน้ำกินตามปกตินั่นแหละ จากนั้นก็พากันไปนอนดูหนังหน้าโทรทัศน์ ขนมที่ซื้อมาก็ซื้อมาเพื่องานนี้ ปกติแม้ในวันปีใหม่พวกผมยังต้องบินไปถ่ายงานที่ต่างประเทศ ไม่มีสักปีที่จะได้ฉลองอยู่ประเทศเกิด แต่หลายสถานที่ก็มีการฉลองที่แตกต่างกัน

อย่างสองปีก่อนพวกผมไปที่นิวยอร์ก งานฉลองปีใหม่ของพวกเขาที่ไทม์สแควร์ก็เป็นภาพที่น่าประทับใจมาก แต่อากาศก็เย็นมากเช่นกันจนผมกับพี่เดือนต้องใช้ผ้าพันคอผืนเดียวกันที่ยาวเป็นเมตรมาพันเอาไว้ อาจจะดูโรแมนติกนะ เอาจริงๆคือเดินลำบากมาก ทำไมในหนังมันดูเดินสบายจัง หรือเป็นที่ส่วนสูงของพวกเรามันไม่สมดุลกัน?

...ช่างเถอะ

ปีที่แล้วทางทีมงานขอให้พวกผมไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ปีใหม่ที่บ้านเกิดพวกผม พี่เดือนเลยต้องรีบหอบผ้าหอบผ่อนบางส่วนกลับไปที่บ้านเพราะคิดว่ามันเยอะเกินไปแล้ว (ส่วนใหญ่ก็เสื้อผ้าที่ซื้อมาจากต่างประเทศ) หลังจากที่แหกขี้ตาถ่ายภาพแสงแรกของปีแย่งกับชาวบ้านได้ ผมกับพี่เดือนก็มาหลับเป็นตายที่บ้านพ่อแม่ พวกท่านเองก็บ่นว่าทำแต่งานไม่กลับมาหาบ้างเลย

ก็แหม...ผมสนุกกับงานมากนี่นา

พี่เดือนเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะอยากกลับบ้านเพื่อมาบริหารงานโรงแรมต่อแม้ว่าอายุจะปาเข้าไปสามสิบเอ็ดแล้ว มาคิดๆดูนี่ก็นานแล้วนะที่คบกัน พวกเราใช้ชีวิตด้วยกันโดยสามารถลบคำสบประมาทของหลายคนที่บอกว่าพวกเราจะไปไม่รอดได้ เพื่อนสมัยมหาลัยหลายคนก็แต่งงานมีลูกกันบ้างแล้ว ดินเองก็แต่งงานกับสาวเหนือ ทำงานเป็นกราฟิกดีไซเนอร์กับอุ้มที่บริษัทแห่งหนึ่ง ปีใหม่บอกกันว่าจะกลับอุบลฯไปเยี่ยมพ่อแม่ ทางฝั่งนทีก็ดันมีงานเข้าจนต้องอยู่ที่บริษัททั้งคืน เชื่อผมเถอะว่าสายงานที่มันทำแทบไม่มีเวลาพักกว่าผมเสียอีก ส่วนมีนาเองก็กลับบ้าน แต่ก็ใช่ว่าเพื่อพักผ่อน งานเข้าเหมือนกันเพราะต้องเร่งส่งต้นฉบับนิยายสืบสวนภายในสองสัปดาห์

“กุมภ์ นี่ก็สี่ทุ่มแล้วนะ...”

พี่เดือนโผล่หัวยุ่งๆออกมาจากผ้าห่ม เขาเผลอหลับไปช่วงสองทุ่มหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ผมนั่งดูโทรทัศน์ไปอย่างไร้จุดหมาย พี่เดือนเหนื่อยกว่าผมมากตรงที่ว่าเขาแทบจะทำงานทุกอย่างตั้งแต่การถ่ายภาพ ตกแต่ง จัดหน้าคอลัมน์นิตยสารด้วยตัวเอง ไปถึงการขับรถไปบริษัทเพื่อทักท้วงว่าทำไมถึงไม่ตั้งค่าสีให้ตรงกับที่เขาส่งไป

พี่เดือนจริงจังกับงานมากเช่นเดียวกับการจริงจังกับผม และผมก็จริงจังกับทุกสิ่ง

“อ่า...พี่อยากดูพลุเหรอ?”

“เปล่า พี่อยากให้กุมภ์นอนได้แล้ว พวกเราไม่ได้นอนเร็วมานานกี่ปีแล้วกัน” พี่เดือนหัวเราะ เขาดึงลำตัวผมให้ลงมาพร้อมกับตบหมอนสีขาวใบเดิมปุๆ “พอเรียนจบ เวลานอนเลยกลายเป็นเที่ยงคืนไปเลย”

“แต่ร่างกายก็ชินแล้วนี่ครับ ความจริงจะนอนเลยก็ได้นะเพราะผมเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน” เหนื่อยมาทั้งปีผมเองก็อยากจะพักยาวบ้าง ด้วยร่างกายที่ไม่ใช่วัยรุ่นแล้วของผมนั้น อะไรๆก็ล้าง่ายไปหมด บางทีจะลุกจะนั่งก็แอบโอยบ้างแล้วเหมือนกันนะ

“งั้นนอนกันเถอะ” พี่เดือนขยับตัวเข้ามาซุกกับผม ถึงอายุจะเกินเลขสามไปแล้วแต่เขาก็ยังชอบทำตัวเด็ก แบบนี้ก็น่ารักเหมือนกัน

ปีใหม่ของพวกเรานั้นมันก็เรียบง่ายแบบนี้แหละ ไม่ได้ออกไปนั่งกินดื่มที่ไหน ไม่ได้ใช้เวลากับงานฉลองรื่นเริง พวกเราแค่อยู่ด้วยกัน นอนกอดกัน มีความสุขกับค่ำคืนที่จะผ่านไปด้วยกัน นาฬิกาบนผนังนั้นค่อยๆเคลื่อนไปข้างหน้าในขณะที่เวลาชีวิตของพวกเราเริ่มถอยหลังเข้าสู่วันที่ต้องแยกจาก แต่ผมก็ไม่คิดถึงวันนั้น ผมจะคิดถึงแต่ช่วงเวลาที่พวกเราได้ใช้ร่วมกันนี่ก็พอ มีความสุขให้มากเข้าไว้ มีความทุกข์ก็ระบายแบ่งปันความเจ็บปวดให้อีกครึ่งหนึ่งของหัวใจของผมได้รับฟัง พี่เดือนจะเป็นคนที่คอยหนุนหลังผม และผมจะเป็นคนที่คอยจับมือไม่ให้เขาหลงทาง

หวังว่าปีหน้าพวกเราจะรักกันมากกว่านี้อีกนะ

..

...

“อืม...พี่เดือน...”

“พี่เปลี่ยนใจดีกว่า ทำอะไรที่ตื่นเต้นข้ามปีดีมั๊ย?”

“เอ๊ะ? เดี๋ยวพี่เดือน...อึ่ก อื้อ!”

แต่ปีนี้ผมว่าผมได้เหนื่อยข้ามปีแทนแล้วล่ะ

“ไม่ได้ทำนานแล้วนี่นา ถ้าเสร็จพร้อมพลุจะเป็นยังไงนะ?”

“พี่เดือนแม่งลามก! อ๊า!”

...แล้วก็ผมลืมบอกไปอีกอย่าง พี่เดือนโคตรจะลามกเลยล่ะเวลามีเรื่องบนเตียง...แต่ก็นะ

ใช่ว่าผมจะไม่ชอบพี่เดือนในโหมดนี้สักหน่อย...สงสัยต้องตอบสนองให้เขาดีใจบางเสียแล้วสิ

งั้นผมขอสวัสดีปีใหม่ก่อนที่ผมจะไม่มีแรงพูดก่อนแล้วกัน (:

 
----------

มาสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้ากับ SP ที่เพิ่มมาคั่นเวลาค่า

พี่เดือนน้องกุมภ์แก่ขึ้นมากเลยในตอนพิเศษสั้นนี้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ สองคนนี้รักกันมากกว่าเดิมขึ้นทุกวันค่ะ แถมยังหื่นขึ้นเหมือนกันทั้งคู่ ศีลเสมอกัน ฮ่าาาา ใครที่หวัง nc น้องจะบอกว่า...

อด นะ จ๊ะ //วิ่งหนี
 

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (31/12/2018 SP up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 03-01-2019 20:54:17

บทที่ 24

 

เดือน’ talk

 

กุมภ์หายตัวไป ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้

มันทำให้ผมร้อนใจเป็นอย่างมาก ปกติแล้วถ้ากุมภ์กลับมาก่อนก็ต้องโทรมาบอกกันตลอด นี่กลับเงียบ ผมคิดว่าโทรศัพท์ของเขาน่าจะแบตหมด แต่พอผมโทรไปก็มีสัญญาณตามปกติจนกระทั่งถูกตัดไป

เขาอาจจะติดเกมอยู่เลยตัดสายไปก็ได้

ผมคิดในแง่ดีเอาไว้ก่อน หวังว่ากลับไปที่คอนโดจะเจอกับน้อง ซึ่งมันเป็นเพียงแค่ความคิดของผมเท่านั้น ที่คอนโดผมไม่เห็นร่องรอยการกลับมาของกุมภ์เลย จนผมต้องลงไปถามกับป้าแจ่ม คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมคือป้าเขาไม่เห็นกุมภ์มา

ผมลองโทรไปหานที นทีก็บอกว่าไม่ได้อยู่กับเขา โทรไปหาใครก็มีแต่คนบอกว่าไม่เห็นกุมภ์ จนผมเริ่มมีอาการกลัว

กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

เมื่อตอนกลางวันพวกเรายังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เลยจนพวกผมแยกตัวออกมา หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ว่ากุมภ์ไปไหนมาไหนบ้างเนื่องจากเขาไม่ได้บอกเอาไว้ละเอียดนัก

“ฮัลโหล? นกฮูก วันนี้เห็นกุมภ์รึเปล่า?”

‘เปล่า ทำไมเหรอ?’

“น้องหายไป จู่ๆก็หายไป”

‘เฮ้ย อย่าคิดมากดิ บางทีน้องมันไปธุระด้านหน้าแล้วไม่อยากลำบากมึง อาจจะเตรียมเซอร์ไพรสอะไรบางอย่าง’

นกฮูกว่ามาอย่างนั้น ทำไมเขาถึงมองโลกในแง่ดีได้ขนาดนี้กัน แต่ผมก็พยายามข่มน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลของผมเอาไว้แล้วคิดว่าน้องคงไปธุระจำเป็นจริงๆนั่นแหละ

 

แต่ทว่าเวลาก็ผ่านมาสองสามวันแล้ว กุมภ์ก็ยังหายตัวไปจนผมแน่ใจว่ากุมภ์ไม่ได้ไปธุระ แต่มีเรื่องเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน

ผมกับเพื่อนของกุมภ์ มะยม และไนท์นัดเจอกันที่โรงอาหาร ส่วนนกฮูกตามมาทีหลัง สีหน้าของเขาดูนิ่งๆแต่ก็รีบเหมือนไปทำอะไรที่น่าสงสัยมา ซึ่งนั่นมันไม่ใช่ธุระของผมที่จะไปเกี่ยวข้อง ถึงจะเกี่ยวข้องแต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจกับมัน

“กุมภ์หายตัวไปสามวันแล้วนะ...สามวันแล้ว!” นทีทุบโต๊ะเสียงดัง น้ำตาคลอเบ้า “เกิดอะไรขึ้นวะ!”

“ใจเย็นก่อนเฮ้ยนที พี่เดือน หนูว่าไปแจ้งความกันเถอะ คนหายไปทั้งคนนะ” อุ้มหันมาทางผม ดินกำลังลูบหลังให้นทีสงบลง ส่วนมะยมกับไนท์ก้มหน้าเหมือนคิดอะไรหรือกำลังพยายามหาทางออก มีเพียงแค่นกฮูกเท่านั้นที่คงสีหน้าเอาไว้เช่นเดิม

ทำไมเขาถึงไม่เดือดร้อนอะไร?

“เดี๋ยวพี่จะไปแจ้งความ ไนท์ไปกับเรานะ ส่วนอุ้ม ดิน นที มะยมแล้วก็นกฮูกแยกย้ายไปถามคนทั่วมหาลัยหน่อยว่ามีใครเห็นกุมภ์มั๊ย เห็นครั้งสุดท้ายที่ไหน” ทั้งหมดพยักหน้า ผมจึงเดินมาที่รถกับไนท์ เขาไม่ยอมนั่งข้างหน้ารถ ระหว่างทางเขาก็ชวนผมคุยด้วย

“เราไม่อยากไปนั่งข้างหน้าก็เพราะว่าตรงนั้นเป็นที่ของน้อง” ไนท์ยิ้มอ่อน “เรารู้ว่าเดือนรักกุมภ์แค่ไหน เราเชื่อว่าน้องต้องปลอดภัย เราเชื่อว่าน้องเข้มแข็งพอ ไม่ว่าน้องจะหายไปที่ไหนเราก็จะต้องเจอน้อง”

“ขอบคุณนะไนท์…” ถึงนั่นจะไม่ค่อยช่วยให้จิตใจผมมันดีขึ้นมามาก

ผมแจ้งความคนหายที่สถานีตำรวจ และโทรบอกครอบครัวของกุมภ์ให้รู้ว่าลูกชายคนโตของพวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย พวกเขาตกใจมากและรีบเตรียมตัวยกเลิกงานทั้งหมดบินมากรุงเทพเพื่อช่วยกันตามตัวกุมภ์ แต่ผมไม่แน่ใจว่าน้องชายของเขาจะตามมาด้วยรึเปล่า

ความจริงผมก็ไม่ได้ให้พวกท่านรับรู้มากนักเรื่องที่ลูกชายหายตัวไปเพราะไม่อยากให้สบายใจ แต่ผมจะไม่สบายใจกว่าถ้าไม่บอกอะไรเลยกับพวกท่าน

คืนนั้นทุกคนต่างบอกว่าไม่มีใครเห็นกุมภ์ นั่นยิ่งทำให้ผมเครียดหนักกว่าเดิม น้องหายไปไหน ไปอยู่ที่ไหน จะหนาวรึเปล่า? จะได้กินอะไรรึเปล่า? ทุกอย่างมันตีขึ้นมาจนผมรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก เป็นเหมือนวงวนน้ำที่ค่อยๆวนดูดร่างกายของผมให้จมลงสู่ผืนท้องทะเล อยู่ท่ามกลางความสิ้นหวัง แต่ผมจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

ตื่นมาผมก็โทรบอกเพื่อนในเอกเดียวกันว่าผมขอลาเพื่อมานั่งคิดถึงสถานการณ์ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมที่ไร้ร่างของแฟน การที่จู่ๆกุมภ์หายตัวไปมันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และถ้านี่คือการลักพาตัวเรียกค่าไถ่ ป่านนี้ต้องมีสายเรียกเข้าจากกลุ่มคนที่พาเขาไปแล้ว หรือว่านี่คือการลักพาตัวโดยมีเหตุผลส่วนตัวเป็นแกนหลัก? ผมคิดว่านี่เป็นประเด็นที่น่าจะเข้าข่ายสุด แต่กุมภ์เคยไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจรึไม่ก็ไม่เคยอีก ผมจึงขับรถตรงไปมหาลัยทั้งที่อยู่ในเสื้อเล่น ไปยังตึกคณะตัวเองที่ผมเห็นเหล่าบรรดาเด็กปีหนึ่งนั่งด้วยกัน ในนั้นผมเห็นเพื่อนของกุมภ์ที่ชื่อว่าแนนกำลังฟังเพลง

“อ้าว พี่เดือน กุมภ์ไม่สบายเหรอคะ ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว”

“แนน ฟังพี่นะ อย่าเพิ่งตกใจจนร้องเสียงดังออกมา” แนนพยักหน้าตาม “กุมภ์ถูกลักพาตัวไป”

“เฮ้ย! พี่! ทำไม?! ใคร?!” แนนเบิกตากว้าง ทำโทรศัพท์ในมือหล่นบนโต๊ะม้าหินอ่อน “เกิดอะไรขึ้นกันพี่?!”

“ครั้งสุดท้ายที่พี่เห็นกุมภ์คือห้าวันก่อนช่วงเที่ยง พี่ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นกุมภ์ไปไหนบ้าง ช่วงบ่ายมีเรียนมั๊ย?”

“มีดิพี่ แต่หนูก็ไม่เห็นกุมภ์เข้าก็เลยคิดว่าไม่สบาย” แนนร้องออกมา “แม่งเอ๊ย...ทำไมกูไม่ถามพี่เดือนให้ไวๆวะจะได้รู้เร็วกว่านี้”

“พี่อยากรู้ว่ากุมภ์ไปมีปัญหากับใครรึเปล่านอกเหนือจากกับกลุ่มรุ่นพี่ที่เข้าใจผิดระหว่างพี่กับนที” ผมนั่งลงกับเก้าอี้ “พี่จนปัญญาแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไงกับกุมภ์ ถ้าเกิดว่าเป็นอะไรขึ้นมาแล้วพี่จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพ่อกับแม่เขาเพราะพี่ไม่สามารถปกป้องเขาได้”

“พี่เดือนใจเย็นนะ กุมภ์มันไม่เคยมีปัญหากับใครเลย ออกแนวไม่สุงสิงกับใครด้วยซ้ำ...แต่ว่าช่วงนี้หนูสังเกตว่ามีคนหนึ่งแปลกๆนะพี่ ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับรึเปล่า?”

“ใคร?”

“เอ่อ...เพื่อนพี่ที่ชื่อว่านกฮูกอะ บางวันหนูเห็นคนวนๆแถวห้องเก็บของร้างข้างๆห้องน้ำหลังตึกตรงนั้น มันเปลี่ยวๆไม่ค่อยมีคนผ่านด้วย หนูเลยว่ามันแปลกมากที่พี่นกฮูกเขาจะไปวนแถวนั้นนานพอตัว”

นกฮูก...จะว่าไปเขาก็แปลกจริงๆด้วย นอกจากว่าจะไม่ค่อยสนใจกับเรื่องที่กุมภ์หายตัวไปมากนัก เขายังชอบหายตัวไปดื้อๆอีกด้วย

รึว่า...

ผมเองก็ไม่อยากสงสัยเพื่อนมากนัก แต่เท่าที่อยู่มา จู่ๆนกฮูกก็เข้ามาในกลุ่มของผมมันก็น่าสงสัย ปกตินกฮูกจะไม่ยุ่งกับใคร...

ขอร้องล่ะว่าไม่ใช่เขา

ในคืนเดียวกันผมกลับไปนอน ทำยังไงก็นอนไม่หลับเพราะใจมัวแต่คิดถึงความเป็นไปได้ที่นกฮูกจะเป็นคนทำ เพราะอะไรที่ทำให้เขาต้องลักพาตัวกุมภ์ เพราะอะไรที่ทำให้เขาทำแบบนี้ ผมไม่อยากจะสงสัยเพื่อน ผมไม่อยากจะผิดใจกับเพื่อนถ้านี่เป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด

แต่ถ้าไม่ลองไปพิสูจน์ ผมก็จะไม่มีทางรู้

เมื่อรุ่งอรุณวันใหม่มาถึง ผมกับกลุ่มเพื่อนก็เริ่มเฝ้าสังเกตนกฮูก จนผมเริ่มจับทางได้ว่าเขาไปวนๆแถวห้องเก็บของข้างห้องน้ำเปลี่ยวนั้นจริง ผมจึงรอโอกาสเหมาะๆที่จะเข้าไปคุยด้วยโดยทำท่าว่ามาเข้าห้องน้ำ

“อ้าว มาทำอะไรที่นี่เหรอ?”

นกฮูกดูสะดุ้งไปนิดนึงเหมือนทำอะไรผิด เขาอยู่กับผู้ชายอีกคนที่ผมไม่รู้จัก แต่ที่ผมสนใจตอนนี้ก็คือผมเห็นว่าในมือของเขามีกุญแจเก่าๆอยู่

“มาเข้าห้องน้ำสิ ที่นี่ห้องน้ำไงเพื่อน” เขาแก้ตัว เพื่อนอีกคนของเขามองมาที่ผมแล้วก็ทำสีหน้าซีดๆ “ไปกันเถอะไอ้สมชาติ”

“เดี๋ยว”

ผมรั้งแขนของคนมีพิรุธเอาไว้ ในเมื่อมีหลักฐานคามืออย่างนั้นผมจะปล่อยให้หลุดไปได้ยังไงกัน “ไอ้นกฮูก กูรู้นะว่ามึงโกหกกูเรื่องที่มึงไม่เจอกุมภ์”

“กูจะโกหกมึงทำไมวะ?”

“แนน เพื่อนของกุมภ์บอกว่ามึงน่าสงสัย เพราะเห็นมึงวนไปมาระหว่างห้องน้ำนี้กับตึกเรียนตลอด แถมมึงดูไม่เดือดร้อนมากพอรู้ว่าน้องหายตัวไป” ผมกระชากกุญแจนั้นออกมาจากมือนกฮูก “กูไม่อยากผิดใจกับมึงถ้ามึงไม่ได้ทำ ดังนั้นมึงช่วยบอกความจริงกูมาว่าที่มึงวนมาแถวนี้เพราะอะไร ซ่อนอะไรไว้ในห้องเก็บของตรงนั้น”

“ไอ้เดือน กูไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ เข้าใจนะ?” นกฮูกดึงกุญแจในมือผมกลับ “ไม่มีอะไรทั้งนั้น และมึงกำลังหาเรื่องทะเลาะกับกูด้วยเรื่องงี่เง่า”

“มันไม่ใช่เรื่องงี่เง่า! มันเป็นเรื่องเป็นเรื่องตายของกู!”

ผมโกธร...โกธรมากพอที่จะต่อยหน้าเขาให้ตายไปเสียตรงนี้ ชีวิตหนึ่งชีวิตมันไม่สำคัญเลยหรือยังไง รึว่าเพราะไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองเลยสามารถพูดออกมาแบบนั้นได้

นกฮูกกับเพื่อนชื่อว่าสมชาติเดินจากไป ทิ้งไว้ให้ผมยืนตรงหน้าห้องน้ำ ผมไม่สามารถเปิดห้องเก็บของตรงนั้นได้ และผมก็ไม่สามารถขอให้ภารโรงมาตัดกุญแจได้เช่นกัน ผมจึงคิดหาวิธีใหม่ที่จะสามารถกระชากหน้ากากของนกฮูกออกมา

 

“นกฮูกเหรอ? เอาจริงดิ?” ไนท์เลิกคิ้วสงสัยกับคำพูดของผม “นี่เดือนสงสัยนกฮูกเหรอ?”

“ไม่ใช่แค่สงสัย แต่คิดว่าเป็นมันไปแล้ว”

“ทำไมนกฮูกต้องทำแบบนั้นล่ะ? จู่ๆก็แปลกนะที่จะจับคนแปลกหน้าที่เจอครั้งเดียวไป เดือนเองก็ไม่มีเรื่องหรือปัญหาอะไรกับเขานี่นา”

“ใช่ไง เลยไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำแบบนี้ ฟังจากคำพูดที่ได้ยินล่าสุดก็พูดประมาณว่าอย่าไปยุ่งกับเรื่องของเขา” ผมหันไปทางมะยม ศึกและเมย์ “กูแน่ใจว่าในห้องเก็บของตรงนั้นมันต้องมีอะไรแน่ๆล่ะ แต่ภารโรงไม่ยอมตัดกุญแจที่คล้องเอาไว้ให้เพราะไม่มีเหตุผลมากพอ”

ผมตั้งใจว่าจะแอบตามนกฮูก พาเพื่อนไปด้วยเพราะผมรู้ว่าถ้าไปคนเดียวมันเสี่ยงเกิน อีกฝ่ายยิ่งมีสองคน ทำให้ผมต้องการกำลังเสริมเพิ่มมากขึ้น

“งั้นหลังเลิกเรียนพวกเราตามนกฮูกกัน”

 

พอเลิกเรียน นกฮูกรีบออกจากห้อง ทำให้ผมกับมะยมและไนท์รีบย่างเท้าเร็วให้ทันตาม นกฮูกนัดกับเพื่อนสมชาติใกล้ๆกับห้องน้ำเดิม หยิบกุญแจดอกเดิมกับวันนั้นมาแล้วคุยอะไรกับสมชาติ พวกผมจึงค่อยๆย่องเข้าไปให้ได้ยินชัดกว่าเดิม ไนท์อัดเสียงเอาไว้เพื่อเป็นหลักฐานมัดตัว

“แม่งเอ๊ย ไอ้เดือนเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากูมีพิรุธ”

“เอาไงดีล่ะ จะเอาไอ้เด็กนี่ไปไว้ที่ไหน”

“มึงกับกูก็เล่นกับมันมากพอแล้ว เย็นพรุ่งนี้เอามันไปส่งซ่องเฮียขันขายราคาสูงดีกว่า หน้าตาน่ารักแบบนั้นน่ะ”

“ก็ดี เอาเงินมาแบ่งกันหารสอง”

“ดีลนะ วันนี้ระลึกถึงน้องกุมภ์เป็นวันสุดท้าย---”

ไม่ทันที่สองคนนั้นจะพูด ร่างของผมก็พลันเดินออกจากที่ลับไปอย่างไม่ต้องคิดอะไร ปล่อยหมัดแรกในชีวิตไปที่ใบหน้าของคนสารเลวที่สุดที่ผมเคยเจอมาในชีวิต ตามด้วยการยกเท้าถีบให้เขาล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับการกระแทกลงซ้ำให้เจ็บปวด

พวกมันพากันข่มขืนแฟนผม---กุมภา

ความสารเลวที่ยิ่งกว่าสัตว์นรกนี้ทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ราวกับว่าปลุกความดิบเถื่อนในตัวออกมาสู่โลกภายนอก เท้าที่ย่ำยีความอมนุษย์นี้เป็นเหมือนการลงทัณฑ์ ผมอยากทำมากกว่านี้ อยากจะเอาปืนมายิงชีวิตสองคนนี้ทิ้งเพราะพวกมันไม่มีค่าพอที่จะอยู่บนดาวเคราะห์ชื่อว่าโลกด้วยซ้ำ

“ไอ้เดือน! มึงใจเย็นก่อน!”

เพื่อนทั้งสองคนวิ่งเข้ามารั้งผมเอาไว้ไม่ให้ลงมือฆ่าสองคนนี้จริงๆ แต่ก็พยายามดิ้นให้หลุดเพื่อจะกระชากร่างของมันที่นอนกบเลือดบนพื้นขึ้นมาคว้านความจริงว่าทำไมต้องทำแบบนี้กับชีวิตน้อง

“กูไม่ใจเย็นแล้ว! พวกมึงสองคนก็ได้ยินไม่ใช่เหรอว่ามันทำอะไรน้องลงไป! ปล่อยกู!”

“ไอ้เดือน! หยุดก่อน!” มะยมดึงแขนผมแรงกว่าเก่าเพื่อไม่ให้ดิ้น “กูก็อยากต่อยหน้าไอ้เหี้ยสองตัวนี้เหมือนกันกับมึงนั่นแหละ!”

“ใจเย็นก่อนนะเดือน เราจะไปเรียกรปภ.มาเคลียร์” ไนท์ลูบแขนผมพร้อมกับโทรเรียกเพื่อนที่ยังบริเวณอื่นเพื่อขอความช่วยเหลือ ส่วนผมก็ยังมองสองเลวนั้นด้วยสายตาแค้น แค้นที่สุดเท่าที่เคยทำมา

“มึงใช่มั๊ยที่เปลี่ยนข้าวกล่องของกู”

“...เออ แม่งเอ๊ย...กูรู้สึกดีว่ะที่ได้ย่ำยีศักดิ์ศรีน้องของมึง รู้มั๊ยว่าสีหน้าของแฟนมึงเวลาโดนของพวกกูยัดปากมันยั่วพวกกูแค่ไหน ป่านนี้คงกำลังนอนร้องไห้อยู่แล้วมั๊ง”

“ไอ้เหี้ยเอ๊ย! กูหาคำด่าคนแบบพวกมึงไม่ได้จริงๆแม่ง!” ผมสบถออกไปอย่างหัวเสียที่ไม่สามารถหาคำบรรยายออกมาได้มากกว่านี้ ผมพยายามดิ้นออกจากตัวมะยมอีกครั้งจนหลุด ในจังหวะที่กลุ่มเพื่อนของกุมภ์และเพื่อนสมัยมัธยมของผมวิ่งมาที่นี่เพื่อพาตัวรปภ.มา ผมรีบคว้ากุญแจในมือโสโครกมาไขและเปิดเข้าไปในห้องเก็บของโดยมีคำทิ้งท้ายและเสียงหัวเราะจากไอ้เลวนกฮูก

“พวกมึงสองคนใช้ชีวิตโลกสวยมามากพอไปแล้ว...สมควรที่จะลืมตาขึ้นมาจากฝันหวานนั่นเสียที”

ภายในเต็มไปด้วยฝุ่นหนาและความมืดที่ไม่ว่ายังไงแสงสว่างก็ไม่สามารถเข้ามาได้ แถมยังเป็นห้องที่เก็บเสียงในความกว้างได้ดี กล่องหลายใบกองอยู่เต็มพื้นปูนใกล้แตก จนสายตาผมไปเห็นโซ่สีเงินเส้นเก่าที่กำลังผูกไว้กับเสา ไล่ไปเรื่อยๆจนผมพบกับภาพที่น่าตกใจ

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มร่างเล็กกำลังนอนหายใจโรยรินบนพื้น ตามร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทำร้ายอย่างชัดเจน สายตาที่กำลังเหม่อลอยไร้ชีวิตนั้นมันทำให้น้ำตาของผมร่วงลงมาราวน้ำตก

ยิ่งใกล้ๆกันนั้นผมเห็นคราบแห้งของน้ำขุ่น...ยิ่งทำให้ผมอยากจะโทษตัวเองเสียเหลือเกินที่ผมไม่สังเกตไอ้นกฮูกให้มากกว่านี้

“กุมภ์! กุมภ์! ทำใจดีๆเอาไว้นะ! พี่ขอโทษ! พี่ขอโทษ!”

ผมวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างกายบางนั้น กุมภ์เหม่อลอยอย่างชัดเจนราวกับว่าจิตใจของเขานั้นไม่ได้อยู่ในร่างแล้ว ผมไม่อยากให้น้องต้องหายไป ผมเฝ้าย้ำกับตัวเองว่าจะปกป้องน้องให้ได้ แต่ผมกลับทำไม่ได้ ผมโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้ว่าเหล่าเพื่อนพากันโทรเรียกรถพยาบาลมาตอนไหน ผมไม่รู้ว่าผมจับมือน้องเอาไว้นานแค่ไหนจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน กว่าผมจะรู้ตัวอีกทีผมก็มานั่งร้องไห้ต่อหน้าเพื่อนที่เก้าอี้ข้างห้องฉุกเฉิน

 

“เดือน...”

“กูผิดเอง กูปกป้องน้องไม่ได้ กูผิดเอง...”

“คนที่ผิดไม่ใช่พี่หรอก ไอ้เหี้ยนกฮูกนั่นตังหากพี่” อุ้มพูดด้วยน้ำเสียงแค้น “คนอย่างมันต้องจับเข้าตารางให้หมด ไม่ก็ทำแบบเดียวกันกับที่มันทำกับกุมภ์”

“กุมภ์ไม่สมควรต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยว่ะแม่ง...” นทีน้ำตาซึม ผมรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องผมเขาสนิทและห่วงแฟนผมแค่ไหน

ทุกคนไม่พูดอะไรต่อ ราวกับว่าตอนนี้ผมไม่ต้องการคำพูดให้กำลังใจ จนกระทั่งไฟห้องฉุกเฉินดับลงเป็นสัญญาณบอกว่าการช่วยเหลือนั้นสิ้นสุดแล้ว

นายแพทย์ท่าทางมีประสบการณ์นานเดินออกมาพร้อมกับแผ่นชาร์ตเอกสาร เขาบอกว่ากุมภ์ปลอดภัยแล้ว ส่วนจะฟื้นตอนไหนก็ขึ้นอยู่กับเวลาซึ่งคาดว่าไม่นาน ไม่มีการถูกล่วงละเมิดทางเพศที่ช่องทางหลัง นั่นทำให้ผมโล่งใจขึ้นเปราะหนึ่ง

แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากเมื่อรู้ว่ากุมภ์ก็ยังถูกข่มขืนอยู่ดี

“ส่วนของทางกายภาพ ร่างกายของผู้ป่วยมีส่วนบอบช้ำอยู่มาก หมอขอให้นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลจนกว่าร่างกายจะฟื้นเต็มที่นะครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร “มีอะไรอยากจะถามเพิ่มเติมมั๊ยครับ ผมยินดีตอบเต็มที่”

“เรื่องสภาพจิตใจของเขา...”

“ขึ้นอยู่กับผู้ป่วยครับว่าจิตใจเขาสามารถทนรับได้มากแค่ไหน ซึ่งหมอก็อยากจะให้ทุกคนคิดในแง่ดีเอาไว้ก่อนว่าผู้ป่วยเข้มแข็งมากพอที่จะผ่านมาได้ แต่ถ้าพูดตามหลักความจริงที่พบส่วนใหญ่แล้ว การที่ถูกขังในที่มืดเวลานานกับโดนกระทำทางร่างกายนั้นกระทบกับจิตใจอย่างมาก บางรายถึงขั้นเสียสติ บางรายกลายเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ทั้งนี้ก็จะขึ้นอยู่กับวิธีบำบัดสภาพจิตใจที่ต้องขอความร่วมมือกับทั้งคนรอบตัวและแพทย์ผู้เชี่ยวชาญต่อไปนะครับ” เขาพูดและยิ้มให้กำลังใจผม มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาตบบ่า “หมอขอพูดในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ห่วงคนรักมาก จงอยู่ข้างๆเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นั่นคือยาที่สามารถรักษาบาดแผลทางจิตใจที่ดีที่สุด”

ร่างของกุมภ์ถูกพาขึ้นไปที่ห้องเดี่ยวที่ดีที่สุดตามคำพ่อผมบอก เขาไม่เกี่ยงว่าจะเสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ขอแค่ให้ได้อยู่แบบดีที่สุดเท่านั้น ส่วนแม่ก็โทรหาเพื่อนที่เป็นจิตแพทย์มาช่วยรักษาและตรวจสอบอาการทางจิตใจ พ่อกับแม่ของกุมภ์ที่รู้ข่าวพวกท่านก็แทบใจสลายเมื่อรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายคนโต รีบมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลแห่งนี้พลางบอกว่าจะช่วยออกค่ารักษาครึ่งหนึ่งให้ ยื้อกันไปมากับพ่อผมจนพวกท่านยอมแพ้กับความดื้อของเจ้าของโรงแรม

ผมยังคงไปเรียนตามปกติ แต่พอเลิกผมก็รีบขับรถมานั่งเฝ้าน้องที่กำลังหลับ หลายครั้งที่เขาจะดิ้นทรมานเหมือนว่ายังไม่หลุดออกจากฝันร้าย และผมจับมือเอาไว้ตลอด

 

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมาเฝ้ากุมภ์ ผมเผลอหลับไปช่วงที่นทีกับพ่อแม่ของกุมภ์ออกไปซื้อของข้างล่าง ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของลูกพี่ลูกน้องตัวเอง เขากำลังกอดร่างของคนที่ลุกขึ้นมาด้วยความมึนงง แต่ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อเห็นว่าคนที่ผมเฝ้ารอให้ตื่นนั้นเขากำลังกระพริบตาตรงหน้า

ไม่รอให้สมองสั่งการ ใจของผมก็พาร่างตัวเองเข้าไปกอดน้องทันที แต่จู่ๆน้องก็ร้องขึ้นมาเสียงดังมากราวกับว่าไม่อยากให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัว สายตาของเขาดูว่างเปล่าแต่ก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทายิ่งกว่าลูกนกตกน้ำ จากนั้นก็โวยวายไล่ปาหมอนปาแจกันดอกไม้ที่อยู่ข้างๆกันไปกลางห้อง

“ออกไป! อย่ามาแตะตัว! ออกไป! ฮึก..”

เสียงของกุมภ์ฟังดูปวดหัวใจ ที่ปวดกว่าคือแม้กระทั่งตัวของผมยังไม่สามารถเข้าไปช่วยทำให้เขาสงบสติลงได้ มีเพียงแค่ว่าทำให้มันแย่ลงไปมากกว่าเดิมเสียอีก

“ออกไปให้หมด! ออกไป! ตอนนี้ตัวผมไม่มีค่าพอให้พี่มาดูแลแล้ว!”

เขากำลังรังเกียจตัวเอง...

ชัดเจนว่ากุมภ์มีอาการกลัว ที่สำคัญคือเขากำลังคิดว่าตัวเองนั้นไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ จิตใจของเขามันโดนทำร้ายจนไม่เหลือชิ้นดี

ซึ่งนั่นมันทำให้ผมโทษตัวเองมากกว่าเก่าที่ผมไม่สามารถช่วยกุมภ์คนเก่าได้ทัน...

กุมภ์ที่อยู่ในห้องตอนนี้เป็นคนที่กำลังเกลียดตัวเอง เป็นคนที่กลัวผู้คน เป็นคนที่ไม่พูดกับใคร เป็นคนที่เก็บตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วร้องไห้อย่างเป็นบ้าเป็นหลังจนผมใจไม่ดี แน่นอนว่าพ่อแม่ของเขาเสียใจเป็นอย่างมาก ขนาดแพทย์ที่แม่พามาดูอาการยังบอกเลยว่าอาการของกุมภ์ตอนนี้มันหนักมากอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน ทุกครั้งที่เข้าใกล้ตัวเขาจะเริ่มร้องโวยวายและดิ้นรนไปมา ต่างจากตอนหลับที่ร่างนั้นมันกลับนิ่งจนน่ากลัว

แต่ในขณะที่หลับนั้น เหมือนว่ากุมภ์คนเก่ายังคงอยู่ภายในร่างกาย เขาจะขยับเข้ามาใกล้กับมือผมอย่างไม่รู้ตัวและพยายามเก็บความอบอุ่นให้ได้มากที่สุด

“แม่ว่าจะทำเรื่องให้กุมภ์ดรอปเรียนไปหนึ่งปี” แม่ของกุมภ์พูดมาอย่างนั้น “ถึงร่างกายจะดีขึ้น แต่แม่ไม่อยากให้เขาต้องมาเผชิญกับความกลัว เดือนเข้าใจใช่มั๊ย?”

“ครับ ผมเข้าใจดี จะพาน้องกลับไปอยู่ที่อุบลฯใช่มั๊ยครับ?”

“อื้ม แม่ว่าจะดีกว่าถ้าเขาได้กลับไปอยู่ที่บ้านตัวเอง...เดือนโอเคมั๊ย?”

“เพื่อน้องผมทำได้ทุกอย่างครับ ถึงอยากอยู่ด้วยยังไงแต่ด้วยที่กุมภ์เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมก็ไม่อยากให้น้องเสี่ยงมาเจอกับผู้คนเยอะๆในเมืองใหญ่อย่างนี้” ผมมองกุมภ์ที่หายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ยามหลับเขาดูมีความสุข แต่ไม่ใช่กับยามตื่นที่กำลังจมไปอยู่ในฝันร้าย “ระหว่างนี้ผมจะพยายามไปเยี่ยมนะครับ”

“เทียวไปเทียวมาจะไม่เหนื่อยแย่เอาเหรอ?”

“ไม่หรอกครับ ผมเป็นห่วงน้องจริงๆ ผมแย่เองด้วยที่ผมช่วยน้องไม่ทัน...”

“อย่าโทษตัวเองเลยนะเดือน” คราวนี้เป็นพ่อของกุมภ์บ้างที่พูดขึ้นมา “พ่อเชื่อว่าลึกๆแล้วกุมภ์คนเดิมยังคงอยู่ นี่ไง ขนาดตอนหลับยังดิ้นเข้ามาหาเดือนเลย”

เขาหัวเราะเสียงเบา

“ชีวิตคนเรามันก็แบบนี้แหละนะ มีสุข มีทุกข์ แต่พ่อเชื่อว่าเดือนจะจับมือกุมภ์แน่นพอที่จะสามารถดึงกุมภ์ออกมาจากความลึกได้”

พวกท่านกำลังบอกให้ผมเชื่อมั่นในตัวเอง...

“ครับ ผมจะพยายาม”

และผมก็จะเชื่อมั่นว่าผมสามารถพากุมภ์ออกมาจากความกลัวได้

 

“เห็นว่าไอ้นกฮูกกับไอ้สมชาติชื่อโหลนั่นออกจากมหาลัยไปแล้ว” ศึกถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวมาให้ผมกลางโรงอาหารท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมาที่ผม ตั้งแต่เกิดเรื่องมันก็แดงไปทั้งมหาลัยว่าเดือนนิเทศทิ้งคราบพ่อพระเพื่อมาต่อยเพื่อนตัวเองที่จับแฟนไปขังหวังทรมาน หลายคนชื่นชมผมแต่ก็หลายคนเช่นกันที่บอกว่าผมไม่ควรทำแบบนี้ แน่นอนว่าผมเองก็ถูกเหล่าคณะบดีและอาจารย์เรียกไปสอบถามความจริง

ดีหน่อยที่เรื่องกุมภ์ถูกข่มขืนไปด้วยนั้นไม่ได้แดงตาม ไม่งั้นคงมีแต่คนตราบาปน้อง

“อืม กูตามไปคุ้ยถามสาเหตุจากปากมัน มันก็ตอบแค่ว่าเพราะเดือนไปแย่งเขมแฟนเก่ามาจากมัน ทำให้มันแค้น” มะยมตักข้าวเข้าปาก “แค่นั้น”

“เหตุผลน้ำขุ่นมากอะ” ไนท์ร้องขึ้นมา “ความจริงเขมก็ควงผู้ชายไปทั่วมหาลัย ทำไมต้องเล็งมาที่เดือนคนเดียวด้วย”

“เล็งแค่เราคนเดียวก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องไปเดือดร้อนคนอื่น” ผมบอกกับไนท์ที่หน้าเริ่มขึ้นเลือดอีกครั้ง “เรื่องนี้ต้องไปคุยกับเขมให้รู้แล้วรู้รอด...หรือว่าเพราะเขมมาวนกับเรามากเกินไปกัน”

“ก็อาจจะเป็นไปได้ ปกติเขมได้อะไรมาจากผู้ชายคนไหน เขมก็ไม่สนต่อเลยนี่นา ยกเว้นมึงที่ไม่เคยให้อะไรเขม เขมเลยตื้อจะเอาจะควง” ศึกแบ่งเนื้อหมูมาให้ผม “กินเข้าไป ตอนนี้ร่างมึงบางกว่าเก่า แถมตาก็คล้ำๆ ไม่ได้นอนกี่วันแล้วกัน”

“ได้นอนอยู่ แต่กินอะไรไม่ค่อยลงเท่าไหร่เพราะกูห่วงน้องมาก...ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ตัวเลยยกเว้นตอนนอน ต้องรอให้สภาพจิตใจฟื้นมากกว่านี้ถึงจะยอมคุยด้วยได้”

“ขอให้หายไวๆนะ เรื่องที่เกิดมันกระทบกับใจน้องมากแต่กูเชื่อมั่นว่าน้องยังเข้มแข็งที่ผ่านมาได้” มะยมตบบ่าผม “ไปเยี่ยมทีละหลายคนไม่ได้ใช่มั๊ย?”

“อื้ม ยิ่งทำให้น้องกลัว”

“งั้นจะผลัดเข้าไปหาวันละคนนะ”

บทสนทนาจบลงแค่นั้น

พระเจ้า...ถ้าเกิดได้ยินเสียงผม โปรดรับฟังคำอ้อนวอนและได้โปรดเมตตาสงสารคนบาปเช่นผมด้วยเถิด ผมไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้เลยนอกจากว่าขอให้กุมภ์กลับมาเป็นคนเดิม เป็นกุมภ์ที่ยิ้มสวย หัวเราะด้วยน้ำเสียงร่าเริง เป็นกุมภ์ที่คอยหนุนหลังให้ผมเข้มแข็ง เป็นกุมภ์ที่สามารถเดินข้างผมไปได้จนกว่าจะถึงวันที่พวกผมต้องแยกจากกัน

ผมขอแค่ให้กุมภ์กลับมา...ขอแค่นั้น

----------

ช่วงนี้น้องกำลังเขียนนิยายเรื่องใหม่ไปด้วย แต่กว่าจะเขียนจบคงอีกนานเพราะน้องอยากพักสมองสักนิดก่อนจะไปต่อเรื่องใหม่จริงๆ แถมตอนนี้ก็เข้าสู่โค้งการสอบ โค้งการเข้าเรียนต่อ โค้งของการแข่งทักษะ และโค้งชีวิตที่กำลังแย่ลงแต่ก็จะพยายามผ่านไปให้ได้นะ ฮือ

 

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (7/1/2019 Chapter 25 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 07-01-2019 20:30:24

บทที่ 25

 

เดือน’s talk

 

ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าบ้านของนกฮูก—คนเดียว

ผมตั้งใจว่าจะมาคุยถามหาสาเหตุที่แท้จริง ผมเชื่อว่านอกเหนือจากการที่เขมมาสนใจผมจนทิ้งเขาไปแล้วยังมีมากกว่านั้นอีก

กิ๊งก่อง

เสียงออกหน้าบ้านดังขึ้นด้วยแรงกดจากนิ้วมือของผม ที่นี่ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่โตอะไร อยู่แถบชานเมืองมหานครแห่งนี้ บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยตึกขนาดใกล้เคียงกันขึ้นเป็นหลังๆภายในหมู่บ้านเล็กๆ

“มาหาใครครับ?” ผู้ชายวัยประมาณยี่สิบห้าเป็นคนเปิดประตูออกมา ผมยกมือไหว้ทักทายตามมารยาทแล้วจึงเอ่ยออกไป

“ผมมาหานกฮูกครับ”

“งั้นรอแป๊บนะ—นกฮูก! เพื่อนมาหา!”

เขาปล่อยให้ผมเดินเข้าไปในบ้านนั่งรอที่ห้องรับแขก สักพักก็ขอตัวเข้าไปทำงานในห้องของตัวเองต่อ ไม่นานหลังจากที่เขาเข้าไปนกฮูกก็เดินตรงมา สีหน้ายามที่เขาเห็นผมดูท่าทางไม่ดีอย่างชัดเจน ก่อนที่จะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นความบิดเบี้ยวที่ฝืนเสียเหลือเกิน

“มึงมาที่นี่ทำไม?”

“กูมีเรื่องต้องสะสางก่อนที่กุมภ์จะกลับไปอยู่ที่บ้าน”

“อายจนไม่มีหน้าเรียนที่นี่ต่อเลยรึยังไงกัน? สมควร กูรำคาญลูกตาฉิบหาย” นกฮูกยกไหล่ เดินเข้ามานั่งโซฟาตรงข้ามกับผม “ถ้าอยากจับกูเข้าตารางข้อหาทำร้ายร่างกาย พยายามฆ่า แล้วก็ข่มขืน ขอโทษนะ เพราะพ่อกูเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่มีอำนาจพอช่วยกูให้รอดพ้นได้”

ผมเกลียดที่พ่อของมันเป็นตำรวจ แถมยังเป็นตำรวจมียศ ทำให้มีอำนาจในการปกปิดคดีเหล่านี้ได้

“กูบอกแล้วว่ามึงแย่งเขมไปจากกู”

“กูไม่ได้แย่งเขม และมึงไม่มีสิทธิมานอกเรื่อง” พอเสียงแข็งใส่มัน มันก็สะดุ้งนิดๆก่อนที่จะหัวเราะออกมาด้วยความเย็นชา “มีอะไรน่าตลกรึยังไงกัน มึงทำลายจิตใจน้อง มึงทำลายตัวกุมภ์ มึงทำลายทุกๆอย่างในตัวกุมภ์จนเขากลัวแล้วหนีไป มึงคิดเหรอว่ากูสามารถให้อภัยมึงได้อย่างหล่อๆเหมือนในนิยาย?”

“กูไม่หวังให้มึงให้อภัยกูอยู่แล้วในเมื่อกูเองก็ไม่ให้อภัยมึง”

“มึงตอบมาให้หมดก่อนที่กูจะหมดความอดทน”

“ตลกดีนะที่คราวนี้มึงกลับเป็นคนหัวร้อนแทนกู ไหนล่ะเดือนที่แสนสุขุมที่เขมวิ่งตามมาตลอด ถ้าได้มาเห็นตอนที่ร้องไห้เอาเป็นเอาตาย เห็นตอนที่มึงกำลังโทรมอย่างนี้ก็คงร้องอี๋” นกฮูกจีบปากดัดเสียง “พี่เดือนตอนร้องไห้ขี้มูกโป่งนี่น่าเกลียดเกินไปแล้ว”

ผมกำหมัดแน่น มันกำลังจงใจปั่นผมให้โมโหแล้วไปต่อยมันเข้า ถ้าผมทำมันก็สามารถฟ้องผมกลับข้อหาทำร้ายร่างกายได้เช่นกัน

“มึง-เล่า-มา-ให้-หมด”

“...ก็ได้ๆ ถือว่าสงสารมนุษย์หน้าโง่คนหนึ่งที่จนปัญญาช่วยแฟนตัวเอง” นกฮูกยิ้มอีกครั้ง เขาเอามือเท้าคางกับโต๊ะ ค่อยๆคนชาในแก้วไปมา สายตาจ้องมาที่ผมที่พยายามนิ่งเอาไว้ให้ได้มากที่สุด “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

“กูผู้ซึ่งกำลังคบกับเขมอย่างมีความสุขนั้นก็เริ่มรู้สึกได้ว่าเขมแปลกไป เธอให้ความสนใจกับผู้ชายคนหนึ่งที่มาจากอุบลฯ เป็นผู้ชายดูดีมีการศึกษา เธอยอมทิ้งแฟนตัวเองเพื่อมาไล่ตามจีบผู้ชายคนนั้นซึ่งประกาศตัวชัดเจนว่าเป็นเกย์ แม้ว่าจะเป็นเกย์ เขมก็ยังคงตามตื้อโดยระหว่างนั้นก็ควงผู้ชายคนอื่นไปด้วย กูไม่เจ็บใจที่เขมควงคนอื่นเพื่อหวังผล แต่กูเจ็บใจที่เขมอยากคบกับมึง

“เขมบอกว่าเพราะกูมันโง่ ไม่ได้ฉลาดเหมือนมึง เพราะกูมันไม่ได้หน้าตาดีเท่ามึง เพราะกูเป็นคนพูดไม่รักษาน้ำใจเท่ามึง เพราะเวลาเดินไปไหนมาไหนกับกูทำให้เธอดูเหมือนคนแย่ๆ เธอไม่ชอบสายตาคนเวลามองมาที่เธอคล้ายว่าดูถูก ในขณะที่เดินกับมึงรู้สึกดีกว่า เป็นที่น่ามองกว่าเป็นไหนๆ และมึงเข้าใจใช่มั๊ยว่าเวลาคนถูกทิ้งมันเจ็บแค่ไหน! ใช่! แม่งโคตรเจ็บเวลาโดนตอกย้ำ! กูเลยต้องวางแผนใส่มันกุ้งที่มึงแพ้นักแพ้หนาลงไป อาศัยช่วงที่มึงโง่เป็นหวัดพอดี แต่มึงก็รอดมาได้เพราะไอ้เด็กนั่น!

“น้องกุมภ์...ที่มึงรักยิ่งกว่าไข่ในหิน พยายามจะเอาเรื่องผิดกับกูให้ได้ กูเลยเห็นโอกาสดีๆที่จะทำร้ายหัวใจของมึง กูอยากเห็นมึงทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเมื่อรู้ว่าน้องของมึงมันไม่ได้บริสุทธิ์เป็นผ้าขาว แต่กลับต้องมาเปื้อนเพราะคนเลวๆอย่างกูนี่แหละ! และตอนนี้กูก็สะใจมากด้วย!”

ผมไม่พูด ผมรู้ดีว่าผมเสียใจที่กุมภ์ไม่ได้เป็นผ้าขาวแต่นั่นไม่ใช่เพราะผมอยากเป็นคนลงมือทำน้องเปื้อนเป็นคนแรก

ผมโกธรที่คนตรงหน้าไม่ทำเพียงแค่ทำผ้าให้กลายเป็นสีดำ เขาฉีกกระชากไม่เหลือชิ้นดีซ้ำจนยากที่จะเย็บคืนได้

“เงียบ...เงียบเลยสิ!”

“กูจะบอกเอาไว้อย่างหนึ่งว่าถึงมึงจะทำลายน้องไปแค่ไหน แต่กูก็จะรักษาบาดแผลของน้องให้กลับมาดีมากกว่าเก่า”

“มึงคิดเหรอว่าจะรักษาได้? ไม่ใช่ป่านนี้น้องมันกลายเป็นบ้านอนดิ้นไปมากลางโรงพยาบาลให้หมอโรคจิตรักษาแล้วเหรอ? มึงอย่าฝันกลางวันอีกเลยไอ้เดือน มึงก็แค่โง่ มะโนไปวันๆว่ามึงกับน้องกำลังวิ่งเล่นอยู่กลางทุ่งหญ้าทั้งที่มันเป็นทุ่งหนามบ่ง ทุกการกระทำโลกสวยของมึงมันกำลังทำให้ใครอีกคนต้องเจ็บปวด ทุกคำพูดของมึงกำลังแทงหัวใจของใครอีกคน ซึ่งคนนั้นก็คือกู”

นี่ไม่ใช่นกฮูกที่ผมรู้จัก...เขาดูบิดเบี้ยวอย่างชัดเจน ชัดจนผมเริ่มกลัวว่าเขาสามารถหยิบมีดในครัวมาฆ่าผมได้

“กูสามารถดึงน้องกลับมาได้แน่นอน ถึงจะทำไม่ได้กูก็จะอยู่ข้างๆกุมภ์คนนั้นตลอดชีวิต เพราะกูรู้ว่ากุมภ์ตัวจริงยังคงอยู่ภายใน”

“คำพูดพระเอกชะมัด ขยะแขยง”

ผมลุกขึ้น สะพายกระเป๋าเตรียมจะกลับไปที่โรงพยาบาลที่กุมภ์กำลังรักษาตัว นกฮูกลุกขึ้นตามแล้วทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีเปิดประตูให้

“ที่นี่ยินดีต้อนรับคนจิตไม่ปกติอย่างมึงเสมอนะ...เดือน”

“คนที่จิตไม่ปกติคงจะเป็นมึงมากกว่านะนกฮูก ไม่มีใครเขายิ้มกับความทุกข์ของคนอื่นหรอก และกูจะบอกอีกอย่างกับมึงด้วย”

ผมตัดสินใจที่จะกระชากคอเสื้ออดีตคนที่ผมเรียกว่าเพื่อนให้เข้าใกล้หน้า กระซิบข้างๆหูของมันด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่มีวันที่จะใช้กับกุมภ์เด็ดขาดว่า

“คำพูดของกูมันพระเอกเพราะมึงเป็นแค่ตัวร้ายที่สุดท้ายก็มีคนโจษจัณฑ์ว่าเป็นไอ้สารเลวแสนขี้ขลาดใช้อำนาจพ่อตัวเองหลบหนีเท่านั้นแหละ”

ผมผละตัวออก แต่ก่อนที่จะได้เดินกลับมาที่รถ ชายคนที่เปิดประตูรับผมในตอนแรกนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับสีหน้าเศร้า

“...คือว่า ลืมพูดถึงเรื่องของนกฮูกไป”

“คุณไม่มีสิทธิที่จะพูดถึงเขาหรอกครับเพราะผมไม่อยากรับฟังหรือรับรู้ถึงเรื่องของคนแบบนั้นอีก”

“ฟังเถอะนะ จะโกธรจะอะไรก็ได้ แต่นกฮูกเขามีอาการทางจิต”

“...”

“เขาต้องได้รับการรักษา ที่พ่อช่วยเขาก็เพราะว่าจะพาเขาไปรักษาอาการ เรื่องอาศัยบารมีนั่นมันเป็นแค่ข่าวลือ หลังจากที่นกฮูกดีขึ้นจะพาไปดำเนินคดีตามกฎหมาย และจะพาไปขอขมาตอนที่เขาหายดี”

“แต่พวกคุณก็ไม่ควรปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก”

“พวกเราไม่คิดว่าอาการของเขามันจะหนักถึงขนาดนี้ ขอเถอะนะ ให้เขาได้กลับมาขอโทษในสิ่งที่ทำ ให้เวลาเขาได้สำนึกในสิ่งที่ทำ—ไม่ต้องให้อภัย ขอแค่นั้นนะ”

“...ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

“...”

“แต่สิ่งที่เขาทำมันร้ายแรงเกินไป มันได้ทำลายชีวิตคนคนหนึ่งไปแล้ว ผมไม่อยากให้โอกาสเขาในการมาสำนึกกับสิ่งที่ทำไปแม้ว่าจะมาจากอาการป่วยของเขาก็ตาม”

ผมไม่ใช่คนที่สามารถให้อภัยได้แม้กระทั่งคนป่วยอาการทางจิต ใครจะมองว่าผมมันร้าย ไม่มีความเป็นมนุษย์ผมก็ไม่สนใจ ผมไม่ใช่พ่อพระ และผมก็ไม่ใช่คนดีมากพอที่จะอโหสิกรรมให้กับคนที่ทำลายชีวิตของคนที่ผมรักได้

ต่อให้คนทั้งโลกมองว่าผมเลว...ผมก็ยอมเลวเพื่อกุมภ์

 

 ผมมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ได้เดือนกว่าๆแล้ว กุมภ์เริ่มพอที่จะคุมสติกลับมาได้บ้าง แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะให้พวกผมแตะเนื้อต้องตัวได้—ความจริงต้องบอกว่าไม่มากพอที่จะให้ผู้ชายมาแตะได้ เพราะแม่ของเขา อุ้ม และแนนเท่านั้นที่คอยเช็คไข้เช็คอะไรตลอด

“...ขอบคุณนะ...”

กุมภ์เอ่ยคำขอบคุณเมื่ออุ้มถือแก้วน้ำให้กุมภ์ดื่ม เขาไม่ได้ยิ้ม เขานิ่ง นิ่งเกินไป สายตาของเขามันเหม่อลอย ขนาดน้ำเสียงยังนิ่ง

พวกผมทุกคนเคยพูดถึงอาการของกุมภ์ที่เหม่อขนาดนี้กัน จนพวกเราได้ข้อสรุปจากจิตแพทย์ว่าเขากำลังพยายามปกป้องตัวเอง เปลี่ยนให้กลายเป็นคนที่ไม่รับรู้ความรู้สึกอะไร สิ่งใดก็ตามที่ไปกระทบถึงข้างในของเขาก็สามารถทำให้อาละวาดได้ ทางออกที่ดีที่สุดก็คือการที่ค่อยๆทำให้เขาสามารถกลับมาเชื่อใจได้อีกครั้ง

“กุมภ์ อยากกินอะไรอีกมั๊ย?”

“ไม่ อยากนอนเฉยๆ พวกมึงกลับไปเถอะนะ” กุมภ์ส่ายหน้าปฏิเสธ พวกเธอจึงยิ้มอ่อนรับแล้วเดินมาทางผมพร้อมกับถอนหายใจ

“ถึงจะไม่อาละวาด แต่ก็เหม่อมากเหมือนกำลังจมกับอะไรอยู่ ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว”

“ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกุมภ์นะ ไปพักผ่อนเถอะ พี่จะเฝ้าต่อเอง”

“มะรืนนี้กุมภ์ก็จะกลับบ้านตัวเองแล้ว พี่เดือนจะไปส่งมันมั๊ย?” อุ้มถามด้วยความเป็นห่วง “หนูรู้ว่าลึกๆมันอยากให้พี่ไปส่ง แต่หนูว่ามันจะไม่กล้าพูดออกมาเพราะความกลัว”

“ไปสิ ไปแน่นอน”

“งั้นพวกหนูกลับก่อนนะ พรุ่งนี้มีควิซ”

ผมโบกมือลาเพื่อนของกุมภ์ที่อยู่ในห้อง พอทุกอย่างเงียบลง ผมก็ได้ยินเสียงกุมภ์กำลังขยับตัวเตรียมนอน ผมอยากเข้าไปช่วยประคองแต่ผมก็ไม่สามารถทำได้ น้องยังคงกลัวสัมผัสจากผู้ชายกันเองอยู่

“สะดวกมั๊ยกุมภ์”

“ครับ”

“มะรืนนี้กุมภ์จะได้กลับบ้านแล้วนะ ดีใจมั๊ย?”

“ครับ”

ตลอดที่ผ่านมากุมภ์หลบสายตาผม พร้อมกับถามคำตอบคำด้วย ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีผมขนาดนั้นกัน “กุมภ์ยังจำวันที่พี่บอกว่าจะพาไปเที่ยวได้รึเปล่า? เอาไว้หายดีแล้วพี่จะพาไปนะ”

“ครับ”

“กุมภ์ยังจำวันที่พี่ทำปากกาหล่นได้ดีใช่มั๊ย วันนั้นเป็นวันแรกที่เราได้เจอกัน ถึงจะไม่น่าประทับใจเท่าไหร่แต่วันนั้นก็เป็นวันที่ทำให้พี่เริ่มรู้จักกับคนที่พี่คิดว่าเป็นคนที่สามารถอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตได้” แต่ในตอนนี้กุมภ์พร้อมจะไปจากผมได้ทุกเวลา... “กุมภ์ยังจำวันที่มีคนเข้ามาจีบพี่ได้รึเปล่า แล้วพี่ก็ได้เจอกุมภ์อีกครั้ง พวกเราคุยกันนิดหน่อย พูดถึงเจ้าฝุ่นที่หลังโรงเรียนกัน”

“ครับ”

ยิ่งนับวัน หัวใจของผมมันก็เริ่มอ่อนแอกลับไปเหมือนเมื่ออดีต แต่ถ้าเทียบแล้วกุมภ์ร้ายแรงกว่าผมมากทีเดียว ผมไม่แปลกใจที่เขาจะไม่สามารถทนมันไหวจนต้องบิดเบือนตัวเองเช่นนี้

“กุมภ์...พี่ขอร้องล่ะ...กลับมายิ้มไวๆเหมือนที่ผ่านมาได้รึเปล่า...”

ทันใดนั้นน้ำตาผมก็ร่วงเผาะ

มันเจ็บปวด มันทรมาน พวกเราแบ่งปันห้องหัวใจให้กันทำให้สามารถรับรู้ความเจ็บปวดเหล่านั้นได้ดี แต่พวกผมเองก็ไม่สามารถช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ มันจึงกลายเป็นแผลที่ลึกยากจะสมาน

กุมภ์มองผมด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปชั่วขณะ มือของเขาข้างหนึ่งพยายามยกขึ้นมาเหมือนจะมาเช็ดน้ำตาให้ผม แต่มือของเขาก็สั่นมาก

เขากำลังสู้กับตัวเอง

“กุมภ์...ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเช็ดน้ำตาให้พี่เลย ค่อยเป็นค่อยไปเถอะนะ ไม่ต้องรีบ พี่รอวันที่กุมภ์จะกลับมายืนข้างๆพี่ได้อีกครั้งอยู่นะ”

“...ผม...ผม...”

“ใจเย็นไว้นะเจ้าปลา ต่อให้พี่ต้องรอทั้งชีวิต พี่ก็จะรอ” ผมยิ้มให้เขา สายตาของกุมภ์กลับมีประกายขึ้นมาอีกนิดเหมือนเขากำลังกลับเข้ามาสู่โลกที่ควรจะอยู่ ถึงกระนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะหลับตาลงนอน ผมไม่ได้ว่าอะไร ผมขอแค่น้องมีปฏิกิริยาเพิ่มเติมอีกสักนิดอย่างนี้ผมก็ดีใจมากพอแล้ว มันเป็นการย้ำเตือนว่ากุมภ์ยังคงอยู่ แค่รอเวลาให้เขากลับมาเข้มแข็งมากพออีกครั้งเท่านั้น

เมื่อกุมภ์หลับไป ผมก็เดินออกมาตรงระเบียงมองทิวทัศน์เมืองกรุงที่มีแสงไฟสว่าง สายลมค่อยๆพัดพาความหนักใจของงวันนี้ออกไปเพื่อเตรียมกับความทุกข์ในวันข้างหน้า ยามที่ความเย็นสัมผัสหน้านั้นมันช่วยทำให้ผมรู้สึกเบา

“เธอน่ะ”

ผมหันไปตามเสียง ข้างซ้ายมีชายอายุมากคนหนึ่งกำลังยืนถือกล้องถ่ายเมืองใหญ่นี้อยู่

“มีเรื่องทุกข์ใช่มั๊ย?”

“ครับ?”

“ฉันเองก็เคยมีเรื่องทุกข์แบบนี้ในอดีตเหมือนกัน แต่พวกเราทั้งคู่ก็สามารถผ่านมันไปได้ แถมยังมีความสุขในการใช้ชีวิตมากกว่าเก่าเมื่อเราเปิดใจยอมรับโลกแห่งความน่ากลัวนี้” เขาไม่ได้หันหน้ามา ตรงนั้นเป็นจุดมุมอับแสงที่ทำให้ผมมองไม่เห็นว่าเขามีหน้าตาอย่างไร แต่ด้วยส่วนสูงที่คาดว่าเท่ากับผม ก็คงจะเป็นชายหน้าตาดีพอควร

“คุณหมายความว่ายังไงครับ?”

“โลกแห่งความน่ากลัว...แค่ชื่อก็รู้สรรพคุณแล้ว แต่ว่าเอาจริงๆมันเป็นสิ่งที่เพิ่มเติมสีสันให้กับชีวิตมนุษย์ ถ้าพวกเรามีแต่ความสุขตลอดเวลามันคงเป็นโลกที่น่าเบื่อมาก และเชื่อเถอะว่าพวกเราได้บทเรียนล้ำค่ามาจากโลกใบนั้นกันทุกคน” เสียงชัตเตอร์ดังแข่งกับลม เขากดถ่ายรัวๆไม่ยั้งเหมือนว่าเขาใกล้จะถึงเวลาที่ต้องไปที่อื่นแล้ว “ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอธิบายยังไงให้เข้าใจนี่สิ อุตส่าห์มีชื่อเป็นนักเรียนดีเด่นที่โรงเรียนเก่าแล้วแท้ๆ”

“สิ่งที่คุณพูดทำให้ผมนึกถึงตัวเองเลยครับ”

ชายคนนั้นหัวเราะดังฮึเป็นเสียงนุ่มๆ

“เธออยากจะระบายอะไรให้ฟังมั๊ย?”

“ครับ?”

“ฉันก็แค่มาแล้วก็จากไป...บางทีการที่ได้พูดความในใจกับคนแปลกหน้าอาจจะดีกว่าเพราะว่าในอีกไม่นานคนแปลกหน้าคนนั้นก็จะลืม”

“…”

“ถ้าไม่สะดวกใจก็ไม่ต้องเล่าก็ได้”

“ผมเจอกับน้องครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นผมเป็นเด็กม.6 ที่เอาแต่อ่านหนังสือ พยายามเรียนให้ได้ดีมาตลอด จนกระทั่งน้องเข้ามาในชีวิตผม เขาพาผมทำสิ่งต่างๆมากมายที่ผมไม่เคยทำมาก่อน ผมรู้สึกสนุกกับมัน และเริ่มเข้าใจตัวเองว่าที่สนุกได้นั้นมันเป็นเพราะมีเขาอยู่ข้างๆด้วย ผมสารภาพความจริงกับเขาไปว่าผมชอบเขา จากนั้นพวกเราก็เริ่มคุยกันจนสามารถขยับความสัมพันธ์มาเป็นแฟนกันได้” ผมเหม่อมองไปที่แสงไฟหลายสี “ผมบอกกับน้องว่าผมจะเข้มแข็งมากพอ ผมจะปกป้องน้อง แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถทำได้ ตอนนี้น้องกลายเป็นอีกคน กลายเป็นคนที่ไม่ยิ้ม เป็นคนนิ่งจนไม่สามารถนึกได้ว่าเขากำลังคิดอะไร เขากลัวสิ่งรอบตัว เขากลัวไปทุกอย่าง

“มันเป็นเพราะผมเองที่คิดว่าตัวเองสามารถรักษาน้องเอาไว้ในอ้อมกอดได้ แต่ก็เผลอปล่อยให้หลุดหายไป”

“เขาไม่ได้หายไปไหนหรอกนะ” ชายคนนั้นเอ่ยเสียงเบา “เขายังคงอยู่ภายใน เขารอวันที่พร้อมจะออกมา เขารอวันที่เขาแน่ใจแล้วว่าจะปลอดภัยพอที่เขาสามารถก้าวเดินได้อีกครั้ง ทุกคนล้วนมีอดีตเจ็บปวดมากน้อยแตกต่างกัน ถ้าเธออยากจะช่วยน้องจริงๆล่ะก็เธอต้องพยายามด้วยความสามารถของตนเอง ไม่ใช่หวังร้องขอจากพระเจ้าอย่างเดียว”

“ผมรู้ว่าเขายังอยู่ข้างใน แต่ผมกลัวว่าเขาจะไม่ยอมออกมา ผมไม่อยากเสียเขาไปจริงๆ...”

“…”

“ผมรักเขา--รักยิ่งกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก”

“ถ้าเธอรักเขา เธอต้องรักตัวเองด้วยเข้าใจมั๊ย?”

“...”

“เขาคงไม่อยากให้เธอต้องมาโทษตัวเองซ้ำๆเหมือนตัวเองหรอกนะ”

“…”

ใช่ กุมภ์เคยโทษตัวเอง และผมก็เป็นฝ่ายที่บอกเขาว่าอย่าโทษตัวเองด้วย

ผมลืมไปสนิทเลยว่าผมนั้นก็กำลังกดตัวเองให้ต่ำลง

“ขอบคุณนะครับที่แนะนำผม”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันต้องไปแล้วล่ะ พยายามเข้าไว้นะ เพื่อตัวเองและกุมภ์”

เดี๋ยวนะ?

“คุณครับ! คุณรู้ได้ยังไงว่าน้องชื่อกุมภ์และเขาเคยโทษตัวเอง?! เดี๋ยวครั---อ่ะ...” จู่ๆสายลมก็พัดแรงมากขึ้นจนผมไม่สามารถลืมตาได้ มารู้ตัวอีกทีผมก็สะดุ้งขึ้นมาแล้วเห็นว่าตัวเองกำลังนอนบนโซฟาภายในห้องพักกุมภ์เสียแล้ว

ฝันเหรอ?

มันสมจริงมาก อาจจะเพราะความเหนื่อยของผมที่ทำให้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้ แต่ยังไงซะผมก็รู้สึกขอบคุณชายคนนั้นในความฝันอยู่ดีที่ให้คำแนะนำและเตือนสติผมว่าอย่าโทษตัวเองให้มากกว่านี้ไม่งั้นกุมภ์จะผิดหวัง

ผมต้องพยายามช่วยน้องด้วยตัวเอง ไม่ควรไปนั่งอ้อนวอนพระเจ้าอย่างเดียว

ผมเดินตรงไปหากุมภ์ที่กำลังหลับสนิท สีหน้าไร้ซึ่งความหวาดกลัวแต่กลับกำลังยิ้มอย่างมีความสุข เส้นผมสีน้ำตาลเข้มนั้นยาวขึ้นมานิดหน่อยแต่ก็ยิ่งทำให้หน้าตาดูดีขึ้น ผมจึงค่อยๆไล้เส้นผมนั้นไปมาแล้วหยุดที่การก้มลงใช้ริมฝีปากประกบจูบไปยังส่วนเดียวกันอย่างไม่นึกรังเกียจ

“กุมภ์---พี่จะช่วยเราออกมาเองนะ อย่ากลัวอีกต่อไปเลยคนดี พี่จะอยู่ข้างกุมภ์ไม่ว่ากุมภ์จะอยู่ส่วนไหนของจิตใจ กุมภ์จำเอาไว้ว่าพี่จะปกป้องจิตใจแสนอ่อนโยนของกุมภ์ พี่จะดูแลร่างกายอันแสนอบอุ่นของกุมภ์”

น้องขยับเข้าหาผมมากขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจของเรากลายเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง ปลายจมูกของสองเราแตะกัน ผมค่อยๆเกลี่ยหยอกล้อเพราะผมไม่เคยทำแบบนี้กับกุมภ์มาก่อน

“พี่จะรักและใส่ใจกุมภ์...ตลอดไป”

 

สองวันต่อมาผมมาส่งกุมภ์ที่สนามบินพร้อมกับพ่อแม่ของเขาที่จะกลับพร้อมกัน ผมทำเรื่องดรอปเรียนให้น้องด้วยมือตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่น ส่วนเพื่อนๆของเขาก็ไม่อยากมาหลายคน จึงส่งนทีมาเป็นตัวแทนคนเดียว

“อีกหนึ่งปีค่อยกลับมาเรียนใหม่นะกุมภ์” นทียืนอยู่ห่างๆกุมภ์ เขาไม่กล้าเข้าใกล้เพราะกลัวว่าเพื่อนตัวเองจะร้องลั่นสนามบิน จิตแพทย์ก็นั่งเครื่องไปกับกุมภ์เพื่อไปทำเรื่องย้ายโอนสิทธิดูแลรักษาให้กับโรงพยาบาลทางนั้นด้วย

“อืม” กุมภ์ทำแค่พยักหน้า แม่ของเขาลูบบ่าลูกชายเบาๆด้วยความเป็นห่วง “ไม่ต้องห่วงหรอก จะพยายามหายนะ”

“งั้นกูไปก่อนนะ พี่เดือน ฝากส่งกุมภ์ด้วยนะพี่”

ผมพยักหน้าให้นทีที่เดินจากไป ส่วนผมก็ตามครอบครัวกุมภ์เรื่อยๆจนกระทั่งมานั่งที่สตาร์บัค พ่อกับแม่ของเขาพากันไปซื้อน้ำที่เคาท์เตอร์ ปล่อยให้กุมภ์อยู่กับผมตามลำพัง

“พี่เดือน”

“ครับ”

“พี่เดือน...รังเกียจผมมั๊ยที่ผมไม่ได้เป็นผ้าขาวอีกต่อไป”

ผมมองหน้ากุมภ์ เขาเริ่มแสดงความรู้สึกออกมาให้ผมเห็นอีกอย่างก็คือความเจ็บปวด ผมจึงไม่ลังเลที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสกับใบหน้าของเขา

แน่นอนว่าเขารีบปัดมือผมทิ้ง

“อะ...ผมขอโทษ...”

“พี่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเราตังหากที่ใจร้อนอยากจะช่วยปลอบทั้งที่รู้ดีกุมภ์ยังกลัวสัมผัสอยู่” ผมยิ้มบางให้ “กลับไป...พยายามคุยกับน้อง พยายามคุยวิดีโอกับพี่ได้มั๊ย? มีอะไรเล่าให้พี่ฟังให้หมด พี่ยอมรับกุมภ์ได้หมดไม่ว่าจะกลายเป็นคนแบบไหน แต่กุมภ์ก็ยังคือกุมภ์ เป็นกุมภ์ที่พี่รักและหวงที่สุด”

กุมภ์หลบสายตามองพื้น มือทั้งสองข้างกำแน่น สนามบินคนเยอะเกินไป เขากำลังรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ

“กุมภ์ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักกุมภ์หรอกนะ”

“แต่ว่า...”

“กุมภ์ ฟังพี่ให้ดีๆ กุมภ์เคยดึงพี่ออกจากจุดที่ต่ำสุดในชีวิตมาแล้ว คราวนี้พี่จะเป็นคนดึงกุมภ์ออกมาจากจุดนั้นเอง ไม่ว่าจะใช้เวลามากแค่ไหน จะเหนื่อยแค่ไหน พี่ก็จะทำ” ผมโน้มน้าวให้น้องคล้อยตาม กุมภ์กัดริมฝีปากเหมือนกำลังคิดอะไรด้วยสีหน้านิ่งๆนั้น ทำให้ผมสบโอกาสที่จะเนียนจับมือโดยที่เขาไม่รู้สึก “ตัวของกุมภ์ไม่ได้หมดคุณค่า และตัวของกุมภ์มันไม่สามารถประเมินตีเป็นมูลค่าได้ เพราะว่าล้ำค่าเกินไป”

“แต่ผมก็ยังถูก...”

“คนอื่นจะมองยังไงก็ช่าง พี่ พ่อแม่กุมภ์ เพื่อนๆของกุมภ์ ทุกคนมองว่ากุมภ์เป็นคนที่สำคัญ เป็นคนที่ล้ำค่า เป็นคนที่ไม่สามารถตีราคาได้” มือของกุมภ์ยังคงนุ่มเช่นเคย เขาเริ่มมีน้ำตาซึมออกมานิดๆ ผมจึงลองใช้มืออีกข้างที่ว่างเกลี่ยน้ำตาเหล่านั้น

และรอบนี้กุมภ์ไม่ได้ปัดมือผมออก

“ผมกลัว กลัวมากว่าพี่จะทิ้งผมถ้าผมไม่ใช่กุมภ์คนที่เข้มแข็งเหมือนเดิม ผมกลัวว่าพี่จะมองผมเป็นคนสกปรก ไม่บริสุทธิ์ ผมกลัวว่าพี่จะไม่อยู่ข้างๆผม ในตอนที่ผมอยู่ในห้องนั้นความกลัวมันกินใจผมเรื่อยๆเลย” กุมภ์เอามือปิดหน้าตัวเอง พยายามกลั้นน้ำตา ผมปล่อยให้เขาทำไปเพราะไม่อยากฝืนใจ “ผมหมดความหวัง ผมไม่เหลืออะไร”

“ไม่เป็นไรนะคนดี นี่ไง พ่อกับแม่ซื้อกาแฟของชอบกุมภ์มาให้แล้วนะ ดื่มสักหน่อยสิ” พ่อกับแม่กุมภ์เดินเข้ามาวางแก้วกาแฟร้อนสองแก้วบนโต๊ะ ส่วนพวกท่านก็เดินไปนั่งโต๊ะบริเวณใกล้ๆกันเพราะไม่อยากกวนเวลาของพวกเรา กุมภ์เหลือบมองแก้วนั้นไม่นานก็ยื่นมือออกไปถือรับความอบอุ่นจากควันร้อนของความขมที่มนุษย์หลงใหล

“ผมเคยมองว่าชีวิตคือควัน ลอยมาทำหน้าที่แล้วก็จางหายไป เหมือนกับผมตอนนี้”

“กุมภ์ไม่ใช่ควันพวกนี้หรอกเชื่อพี่สิ” ผมค่อยๆยกแก้วตัวเองขึ้นมาพิจารณา มองซ้ายขวาทำท่าทางแปลกให้กุมภ์รู้สึกสงสัย “เพราะควันพวกนี้ไม่ได้มีชื่อว่ากุมภ์นี่”

“พี่เดือน...” กุมภ์ระบายฮึออกมาเล็กน้อย ปากจิบกาแฟ “...ผมจะพยายามแล้วกันนะ...”

“พยายามเรื่องอะไร? บอกพี่ได้มั๊ยครับ?” ผมแกล้งซื่อตีหน้าไม่รู้ความหมายที่น้องต้องการสื่อ การที่กุมภ์พูดว่าจะพยายามนั้นมันเป็นสัญญาณที่ดีว่าเขากำลังจะต่อสู้กับความกลัว ความหวาดระแวงภายในจิตใจของเขาเอง แต่คนที่เพิ่งพูดเมื่อกี๊ชักสีหน้าไม่พอใจนิดๆที่ผมแกล้งโง่

“พี่ก็คงรู้อยู่แก่ใจว่าผมหมายถึงอะไร”

“ไม่แกล้งแล้วครับ ไม่แกล้งแล้ว” ผมหัวเราะ “แล้วก็ไม่ใช่แค่กุมภ์หรอกที่ต้องพยายามคนเดียว พี่ก็จะพยายามด้วยเช่นกันที่จะรักษากุมภ์ให้อยู่ในอ้อมกอดพี่ตลอดไป...กุมภ์เองก็ช่วยพี่ด้วยนะครับ”

“ผมไม่สามารถยืนยันได้หรอกนะว่าผมจะช่วยพี่ได้รึเปล่าถ้าผมยังไม่ดีขึ้น ผมเองก็อยากหายกลัวแต่ผมคงทำไม่ได้ในเร็ววัน...”

“พี่ไม่ได้เร่งให้กุมภ์ต้องรีบหายเสียหน่อย ค่อยเป็นค่อยไปไง...เข้าใจนะ? กุมภ์เป็นเด็กฉลาดอยู่แล้ว กุมภ์เก่งอยู่แล้ว กุมภ์เข้าใจแน่นอน” ผมยกมือลูบศีรษะคนตัวเล็กกว่าไปมา กุมภ์ปล่อยให้ผมทำ ท่าทางเข้าดีขึ้นมาอีกนิด ผมจึงหันไปทางพ่อกับแม่ของเขาที่พยักหน้าให้กับความสำเร็จอีกขั้นที่ช่วยทำให้กุมภ์ลดความเกร็งลง “ปะ ถ้าดื่มเสร็จแล้วพี่จะไปส่งถึงเกทเลย”

“พี่เดือน”

“หืม?”

“อย่าทิ้งผมนะ”

“…”

“สัญญากับผม...ว่าจะไม่ทิ้งผม”

“แน่นอนอยู่แล้วเจ้าปลา พี่ไม่ทิ้งปลาตัวเดียวที่ทำให้พี่มีความสุขได้หรอก ไม่มีวันเด็ดขาด”

แล้วเขาก็ยิ้มออกมา มันไม่ใช่ยิ้มกว้าง แต่เป็นยิ้มที่บ่งบอกว่าเขาเชื่อมั่นในคำพูดของผม

ผมไม่มีวันทอดทิ้งกุมภ์แน่นอน เพราะกุมภ์คือคนที่ผมตั้งใจจะใช้ชีวิตไปด้วยกันจนแก่เฒ่า และผมไม่สามารถหาใครมาทดแทนกุมภ์ได้อีกแล้ว

----------

แม้แต่คนป่วยทางจิต แต่ถ้าทำลายใครคนหนึ่งไปแล้ว พี่เดือนก็ไม่สามารถให้อภัยได้ นี่แหละพี่เดือนที่เข้มแข็งขึ้นของเรา ไม่รับคำขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องแสนสาหัสกับน้องกุมภ์

แล้วคนที่คุยกับพี่เดือนคือใครหว่า--ฝันนั่นแหละ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (7/1/2019 Chapter 25 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 11-01-2019 20:45:58

บทที่ 26

 

ผมกลับมาอยู่ที่บ้านตัวเองได้ประมาณหกเดือนแล้ว

ทุกคนยังคงส่งข้อความเป็นห่วงผมมาถามไถกันตลอด ผมรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดีกับความมืดและความเดียวดาย ทุกๆวันมีนาก็เข้ามานอนเป็นเพื่อนผมโดยไม่บ่นสักคำ แถมยังบอกอีกว่าเหมือนตอนสมัยเด็กๆที่ต่างคนต่างไม่ยอมนอนเพราะอยากเล่นต่อจนแม่ต้องขึ้นมาดุ

แต่พอถึงช่วงที่พี่เดือนวิดีโอคอลมา มีนาก็จะออกจากห้องไปให้ผมได้ใช้เวลาร่วมกับแฟน

แฟนที่ไม่นึกรังเกียจในสิ่งที่ผมนั้นได้กลายเป็น

เขาปลอบโยนผม เขาให้กำลังใจผม บอกว่าไม่ได้เร่งให้ผมหายจากความหวาดกลัว ถามตลอดว่ากินข้าวครบทุกมื้อมั๊ย ได้ดูแลสุขภาพรึเปล่า การที่เขามาใส่ใจคนอย่างผมนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังมีคุณค่าในสายตาของเขา ผมยังมีตัวตน ผมยังมีความรู้สึกทุกครั้งที่เขาทำดีด้วย น้ำตามันเอ่อตลอดเวลาที่เขาโทรมา

ผมทั้งคิดถึงและโหยหายอ้อมกอดอบอุ่นนั้นเหลือเกิน

เมื่อไหร่กันที่ผมจะสามารถนำความเข้มแข็งของตัวเองกลับออกมาใช้ได้ดั่งเดิม

ผมพอจะเริ่มเข้าสังคมได้เหมือนเดิมบ้าง แต่ถ้าคนเริ่มแห่มากเยอะผมจะรู้สึกหน้ามืดคล้ายเป็นลม มีนาออกไปไหนมาไหนกับผมมาตลอดจึงรู้ว่าต้องรับมือยังไง น้องชายผมเป็นหน่วยงานที่รับคำสั่งจากพี่เดือนตรงๆว่าให้ดูแลยิ่งกว่าไข่ในหิน อย่าให้ผมต้องไปเจอกับโลกภายนอกที่ผมเคยอยู่เพียงลำพัง

ส่วนผมก็ถามเขาเสมอว่าได้นอนรึเปล่า โปรเจ็คงานของเขาผ่านไปได้ด้วยดีรึไม่ รับน้องปีนี้น้องรหัสของเขามีความสุขรึเปล่า ซึ่งพอถึงช่วงนี้พี่เดือนก็ทำสีหน้าจริงจังอธิบายว่าพี่เขมลาออกไปแล้ว เพราะคิดว่าสาเหตุของทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันมาจากตัวของเธอ ถ้าเธอไม่เลิกกับพี่นกฮูกด้วยสาเหตุง่ายๆ ทั้งผมและพี่เดือนก็จะไม่ได้มาเจอกับเรื่องแสนสาหัสเช่นนี้

เขาเล่าให้ฟังคร่าวๆว่าพี่นกฮูกลาออกไปรักษาอาการทางจิต เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยจึงกังวลใจว่าผมจะรู้สึกแย่ แต่ผมบอกเขาไปว่านี่คงเป็นกรรมของผมแต่ชาติก่อนเหมือนอย่างที่เขาบอกไว้ก่อนหน้านั้น

ล่าสุดที่โทรมา พี่เดือนบอกว่าพี่นกฮูกเข้าโรงพยาบาลเพราะรถชน พอสแกนสมองว่ามีส่วนบาดเจ็บอะไรหรือไม่ก็พบว่าพี่นกฮูกมีเนื้องอกในสมองประกอบกับสุขภาพทางจิตของเขาตอนนี้ค่อนข้างแย่ อาจจะมาจากที่ตอนเด็กๆนั้นถูกกดดันจากครอบครัวมากเกินไป ความเก็บกดนั้นสะสมจนมาเป็นความเครียดและความน้อยใจ ถ้าได้รักหรือหวงอะไรก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆราวว่ายึดติด และอาการมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนสามารถทำร้ายสิ่งรอบข้างที่เขาห่วงได้อย่างไม่ใยดี ถ้าว่าง่ายๆหน่อยก็คือพี่นกฮูกกลบเกลื่อนเก่งมากเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถามว่าผมจะให้อภัยคนที่มีอาการทางจิตรึเปล่า?

ไม่ ไม่มีทาง ผมไม่ใช่นางเอกนิยายจิตใจดีงามที่สามารถให้อภัยได้ทุกอย่าง แต่ผมเป็นผม ผมคือกุมภ์ที่เจ็บปวดกับบาดแผลเหล่านั้น และมันก็จะติดตัวผมไปตลอดชีวิตเหมือนกับความโกธรแค้นในสิ่งที่เขาทำลงไป

วันนี้ผมลองขอพ่อกับแม่ออกมาเดินที่วัดแถวๆบ้านคนเดียว พวกท่านก็ทำท่ากังวลอยู่บ้าง แต่ผมยิ้มสู้บอกว่าผมจะพยายาม พอได้ยินอย่างนั้นก็พากันพูดใหญ่ว่าให้ระวังตัวให้ดีๆ

ผมเดินไปตามทางดินลูกรัง บรรยากาศเงียบสงบกับสายลมต้นมกราคมที่เอื่อยเฉื่อยทำให้จิตใจของผมโล่งขึ้น ผมพยายามที่จะเลี่ยงสายตาที่คนอื่นมองผมเพราะยังคงคิดมากเรื่องภาพที่คนมองเห็น ไม่ใช่ทุกคนที่รู้ว่าผมเคยโดนข่มขืนมาก่อน แต่ผมก็กังวลใจ ซึ่งพี่เดือนแนะว่าถ้าทนไม่ไหวให้มองพื้นซะ ซึ่งผมก็ทำมันอยู่ตอนนี้

แม่น้ำข้างๆวัดนี้มีจุดไว้สำหรับให้อาหารปลาอยู่ ผมจึงเดินไปซื้อขนมปังปลากับคุณป้าที่ผมคุ้นเคย ท่าทางป้าจะจำผมได้เสียด้วยจึงทักทายด้วยความเป็นมิตร

“ไม่เห็นนานเลยนะหนุ่ม ไปเรียนกรุงเทพไม่ใช่เหรอ?”

“ผมดรอปเรียนปีหนึ่งครับ มีเหตุผลส่วนตัว”

“จ้า ป้าไม่ถามหรอกนะว่าเรื่องอะไร ป้าแถมอาหารเม็ดให้อีกถุงเลย”

คุณป้ายื่นถุงอาหารเม็ดมาให้ผมพร้อมกับรอยยิ้ม ผมจึงรับด้วยความเต็มใจแล้วไปเดินลงไปริมแม่น้ำเพื่อโยนขนมปังให้ปลา

บริเวณเดียวกันมีนกพิราบกำลังจ้องผมด้วยสายตาประมาณว่า ‘แบ่งให้ฉันด้วยสิ’ อยู่ตัวหนึ่ง ผมจึงโยนเศษขนมปังไปให้ มันไม่บินหนี จิกกินเสร็จก็เดินดุ่มๆเข้ามาหาผมแบบไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

“หิวเหรอ? เอ้านี่ อย่าแย่งกินกับปลาหมดนะ” ผมนั่งยองวางขนมปังแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆให้นกพิราบ มันมองแล้วก็ค่อยๆเล็มไปทีละนิด จากนั้นผมก็มาให้ความสนใจกับการให้อาหารปลาต่อ

ปลาในน้ำกำลังแย่งอาหารกันจากน้ำกระเด็นขึ้นมาโดนเสื้อผมเปียกนิดหน่อย แต่นั่นก็ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้หัวเราะแบบนี้ ผมไม่กล้าเป็นตัวของตัวเอง ผมไม่กล้าเข้าสังคม ซึ่งจิตแพทย์ที่คุยด้วยบอกกับผมว่าอย่าฝืนที่จะเข้าไปร่วมสังคม ค่อยๆปรับเข้าหาจากหนึ่งคน เป็นสองคน ไปเรื่อยๆจนกว่าเราจะชิน

ผมเท้าแขนกับราวเหล็กกั้นอาณาเขตบกและอาณาเขตบาดาลเหม่อมองแม่น้ำที่ไหลเอื่อยไปเรื่อยๆจนผมได้ยินเสียงคนโยนขนมปังลงน้ำอยู่ข้างหลังผม ผมไม่ได้หันกลับไปมองว่าเป็นใครในเมื่อไม่ได้เกี่ยวกับผม แต่แล้วจู่ๆคนคนนั้นก็พูดขึ้นมา

“ชีวิต...มันน่าพิศวงนะ?”

ผมไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร อาจจะเป็นคนที่มาด้วยกันกับเขา

“ฉันคุยกับเธอนั่นแหละ” ซึ่งประโยคนี้ทำให้ผมหันหลังกลับไปมองทันที เขาสวมฮู้ดสีน้ำทะเลปิดเต็มตัว มือยังคงโปรยขนมปังลงไป เขามีกระเป๋ากล้องสะพายข้างๆเหมือนว่ามาท่องเที่ยวแถวๆนี้

“คุยกับผม?”

“อืม ฉันเห็นเธอเดินเหม่อๆเหมือนคิดอะไรอยู่ ก็เลยสงสัยว่าเรื่องที่เธอกำลังให้ความสนใจนั้นมันคือเรื่องอะไร ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร” เขาหัวเราะ เปลี่ยนถุงขนมปังแล้วโยนให้ปลาแย่งต่อ “ชีวิตน่ะ มันมักจะมีเรื่องให้แปลกใจได้เสมอทุกเวลา เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรต่อไปเหมือนอนาคต แต่ว่ามันก็สนุกเหมือนกันกับการเดาอนาคตนะ”

“ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างกันเลยเหรอครับ?”

“โอย...ไปทำงานต่างประเทศนานจนใช้ภาษาบ้านเกิดตัวเองไม่คล่องเลย งั้น...อะ Unexpected กับ Future ก็คงเข้าใจดีนะ

“Unexpected คือการที่เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเรา เราไม่สามารถเดาได้เลยว่าจะเป็นอย่างไร แต่กับ Future นั้นก็คืออนาคต บางครั้งเราสามารถกำหนดมันได้ว่าต้องเกิดขึ้นตอนไหนเช่นเดดไลน์---พูดแล้วงานตัวเองก็ยังไม่เสร็จเลยนี่หว่า...”

“คุณเคยผ่านช่วงเวลาอะไรที่แย่เอามากๆมารึเปล่าครับ? ถ้าเคยแล้วคุณผ่านมาได้ยังไงกัน บางครั้งผมยังคิดเลยว่าผมไม่สามารถก้าวผ่านความกลัวเหล่านี้กลับเข้าสู่โลกเดิมได้”

“เคยสิ แย่เอามากๆด้วย ตอนนั้นอายุพอๆกับเราเลยมั๊ง แถมยังกลายเป็นคนกลัวความมืด กลัวสัมผัสไปเลยด้วย แต่ก็เพราะว่ามีคนคนหนึ่งที่คอยอยู่ข้างๆเราตลอดโดยไม่นึกรังเกียจในสิ่งที่เราเป็น คอยประคองฉันเดินตลอด ฉันเลยรอดมาได้ ได้บทเรียนสำคัญของชีวิตมาอีกตังหาก” เขาหัวเราะอีกครั้ง “มันยิ่งทำให้ฉันรักเขามากขึ้น มากขึ้นทุกวัน รักจนล้นหัวใจ รักจนสามารถสละชีวิตตัวเองแทนได้ซึ่งทุกวันนี้ฉันก็ยังเถียงกับเขาว่าใครจะตายเพราะสำลักความรักก่อนกัน”

คราวนี้เป็นผมบ้างที่หัวเราะ คำพูดของเขาช่วยให้จิตใจผมดีขึ้น

“หัวเราะอย่างนั้นบ่อยๆนะ”

“ครับ?”

“เขาคนนั้นชอบรอยยิ้ม ชอบเสียงหัวเราะของเธอมาก จงอย่าร้องไห้บ่อย เพราะนั่นจะทำให้เขารู้สึกเสียใจและโทษตัวเองว่าเขาดูแลเธอไม่เพียงพอ” เขาทิ้งถุงขนมปังลงถังขยะ เดินจากไปพร้อมกับโบกมือให้ผม “สักวันเธอจะรู้เองว่าจริงๆแล้วเรื่องราวที่ผ่านมามันก็เป็นเพียงแค่อักษรน้ำหมึกบนหนังสือของเธอ”

ผมมองตามเขาจนสุดสายตา ทำไมกันผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเขาคนนี้ อาจจะเคยผ่านกันตอนที่ผมเดินที่ถนนก็ได้ แต่จากคำพูดของเขาก็ทำให้ผมย้อนกลับมาคิดอีกครั้งเหมือนกันว่าถ้าผมยังเป็นแบบนี้ต่อไป พี่เดือนจะต้องเศร้าเสียใจมากแค่ไหน พี่เดือนจะต้องโทษตัวเองไปถึงอีกแค่ไหน และผมจะต้องมากลัวหัวใจตัวเองไปจนถึงเมื่อไหร่

ผมตัดสินใจกลับบ้าน ขึ้นไปบนห้องเพื่อหยิบกระเป๋ากล้องที่ผมไม่ได้แตะมันมานานแล้วลงไปข้างล่างอีกครั้ง เตรียมตัวจะออกไปที่สวนสาธารณะที่ตอนนี้น่าจะมีคนมาวิ่งบ้างแล้ว พอพ่อกับแม่เห็นผมถือกล้องอย่างนั้น ก็ยังคงถามด้วยความเป็นห่วงอีกว่าผมฝืนเกินไปรึเปล่า

“ผมไม่ได้กำลังฝืนครับ บางทีถ้าผมได้กลับมาทำอะไรในสิ่งที่ชอบอาจจะช่วยให้ผมดีขึ้นก็ได้”

ผมตรงไปที่สวนสาธารณะ ค่อยๆเดินมาที่ม้านั่งเดิมที่ผมเคยดุพี่เดือนเรื่องใช้กล้อง ปีนี้ต้นไม้ยังคงสูงขึ้นอีก ผมจึงนั่งลงกับที่นั่งแล้วเปิดกล้องที่ไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย รูปภาพความทรงจำยังคงอยู่ในนี้ไม่หายไปไหน ผมกับพี่เดือนยิ้มด้วยกันทุกรูป มันเป็นช่วงเวลาที่มีแต่ความสุข แต่ถ้าถามว่าผมอยากย้อนเวลากลับไปยังจุดนั้นอีกหรือไม่?

ไม่แล้วล่ะ

ผมไม่อยากมาเจอกับความเจ็บปวดซ้ำสอง มันผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไป ผมยังไม่หายดี แต่ผมก็จะต้องพยายามเพื่อทั้งตัวเอง คนรอบข้าง และคนสำคัญของผม

กุมภ์คนที่เข้มแข็ง...ผมจะต้องพาตัวเองกลับมาให้ได้

ผมใช้เวลาทั้งหมดไปกับการถ่ายรูป ตกกลางคืนก็มีถนนคนเดินมาตั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเตรียมตัวเข้าไปถ่ายบรรยากาศข้างในที่ผมไม่ได้ทำมานาน

หวังว่าฝีมือจะไม่ตก

และหวังว่าผมจะทำสำเร็จ

เอาล่ะ สนามการต่อสู้กับตัวเองมันเริ่มขึ้นจริงๆแล้ว

 

‘กุมภ์ชักจะเก่งเกินไปแล้ว เข้าไปในที่เยอะๆคนเดียวแบบนั้นน่ะ’ พี่เดือนเบิกตากว้าง เขายกมือปิดปากเหมือนพยายามกลั้นน้ำตา กว่าผมจะรอดชีวิตจากถนนคนเดินได้นั้นก็ลำบากพอตัวเพราะคนนู้นคนนี้เดินชนผมตลอด ถ้าเป็นผู้ชายผมก็จะสะดุ้งแรงขึ้นมาหน่อย บางครั้งก็เผลอหยุดหายใจแล้วเกร็งตัวขึ้นมา

แต่โดยรวมถือว่าผมน่าจะรอด

“ผมเองก็ยังกลัวครับ แต่วันนี้ผมเจอกับคนคนหนึ่งที่ช่วยทำให้ผมลุกขึ้นมาพยายามให้มากกว่าเดิม”

‘ใครเหรอ?’

“ผมไม่รู้จักหรอก แต่เขาบอกผมว่าถ้าผมไม่ยอมยิ้มไม่ยอมหัวเราะสักที พี่เดือนมีหวังทำแต่หน้าเศร้าแน่” ผมส่ายหน้า “ผมไม่อยากให้พี่เดือนต้องมาเศร้าเพราะผมหรอกนะ”

‘ครับๆ แล้วนี่กินข้าวกินยารึยัง หมอนัดวันไหนอีกนะ?’

“พรุ่งนี้ครับ เห็นบอกว่าถ้าอาการโรคซึมเศร้าผมดีขึ้นมากแล้ว อาจจะไม่ต้องจ่ายยาให้อีก ผมเกรงใจครอบครัวพี่มากเลยนะที่ออกเงินให้ทั้งๆที่...”

‘ไม่เป็นไรหรอก เงินส่วนหนึ่งนั่นก็ของพี่ด้วย พี่เป็นออกค่ายาให้’ พี่เดือนยิ้ม เขากลับไปสนใจกับหน้าจอโน๊ตบุ๊คตัวเองเพื่อทำงาน ‘เอาไว้วันที่พวกเราทำงานแล้วทั้งคู่ กุมภ์ค่อยมาคืนค่ายาให้พี่แล้วกัน’

ใช่ เขาพยายามพูดติดตลก ซึ่งผมก็หัวเราะตามไปด้วยจริงๆ “รู้รึเปล่าว่าพี่เองก็เปลี่ยนไป”

‘?’

“พี่เดือนเอง...ก็กลายเป็นคนผ่อนคลายมากขึ้น กลับกันกับผมที่กลายเป็นคนเครียดง่ายกว่าเดิม สลับกัน”

‘เปลี่ยนไปยังไง ก็มีแต่กุมภ์กับเดือนนี่นา เป็นคนที่รู้จักตัวตนอีกคนดี เป็นคนที่ต่างคนต่างรู้ว่ามีข้อเสียอะไรกันดี’ พี่เดือนหัวเราะ ‘กุมภ์ลองบ่นมาสิว่าสมัยก่อนพี่เป็นคนแบบไหน’

“พี่เป็นคนที่แก่เรียน เอะอะก็เข้าแต่ที่เรียนพิเศษ เอะอะก็เอาแต่ใจ ชอบบังคับผมโดยไม่ถามก่อนว่าผมสมัครใจรึเปล่า ชอบมางอแงเหมือนเด็ก แถมยังดื้อด้านอีกด้วย” ผมบ่นตามที่พี่เดือนขอมา “แต่พี่เองก็เป็นคนที่มีความมุ่นมั่นสูง เมื่อต้องการอะไรก็ต้องได้ ทำได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ เป็นคนใจเย็น ควบคุมสถานการณ์ได้เก่ง เป็นผู้นำได้ เป็นที่รักและที่นับถือของทุกคน”

‘ถึงคราวพี่บ่นกุมภ์บ้างแล้วนะ กุมภ์เป็นคนที่ไม่คิดอะไรมาก เป็นคนสบายๆ แต่เสียที่แรกๆก่อนที่จะสนิทกันจะปากแข็งมาก มากยิ่งกว่าหินอีก แถมยังชอบดุคนอื่นเหมือนแม่ไปทั่ว มีความมั่นใจและเชื่อมั่นตัวเอง เป็นคนจิตใจเข้มแข็ง เป็นคนที่หัวเราะง่ายยิ้มสวย แต่ดูตอนนี้สิ...’ พี่เดือนหันมาอีกครั้ง นิ้วโป้งของเขานำมาลูบหน้าจอโทรศัพท์อย่างช้าๆราวว่าเขาต้องการที่จะแตะใบหน้าของผมให้ได้ ‘กุมภ์ของพี่ตอนนี้มีแต่ความเศร้า ความหวาดกลัว ความไม่มั่นใจและความไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ลดคุณค่าของตน หัวเราะยากแถมยังยิ้มเศร้าอีก’

“...ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ผิดหวัง...”

‘พี่ไม่ได้ว่าเรา พี่แค่จะบอกว่ากุมภ์อยากกลับไปเป็นคนเดิมรึเปล่า?’

“...”

‘อยาก...ใช่มั๊ย?’ ผมพยักหน้ารับช้าๆ ‘ไม่ต้องเร่งตัวเอง ค่อยๆพยายามไปด้วยกันกับพี่นะ รอพี่ปิดเทอมก่อน พี่จะไปรับมาเที่ยวด้วยกัน’

“เที่ยว?”

‘ก็ที่พี่บอกว่าจะพาไปฟาร์มแกะไง ทำเป็นลืมเหรอเจ้าปลา ฮึ?’ พี่เดือนทำท่าค้อนผม ตีสีหน้าบึ้งๆเหมือนเด็กถูกขัดใจ ‘ไปถ่ายรูปด้วยกัน ไปซื้อของฝากด้วยกัน นั่งรถพี่สองคนบนถนนที่รถติดก็คงสนุกไม่น้อย’

“ถนนรถติดมันน่าสนุกตรงไหนกันครับพี่”

‘แค่มีกุมภ์ก็สนุกแล้วล่ะ’

พี่เดือน...

‘เนอะ’

ทำไมยังอยู่ข้างๆผมทั้งที่ผมไม่ได้เป็นคนที่สะอาดแล้ว ทำไมยังคอยเอาใจใส่ขนาดนี้กัน ทำไมเขาถึงยิ้มบ่อยขนาดนี้กันแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงมาก

มันเป็นเพราะคำว่า ‘รัก’ ใช่มั๊ย?

มันเป็นเพราะคำว่ารักที่พี่มีให้ผมใช่มั๊ย?

“พี่เดือน” ผมมองกล้อง “พี่รักผม...มากมั๊ย?”

เขาดูค้างๆไป จากนั้นก็หัวเราะร่วนเสียงดังจนผมคิดว่าสามารถดังทะลุห้องนอนได้ เขายกมือปิดตาหัวเราะ กำลังพยายามปิดกั้นความรู้สึกนั้นเอาไว้

พี่เดือนค่อยๆเคลื่อนมือออก เขายิ้มทั้งน้ำตา มันเป็นน้ำตกที่เต็มไปด้วยความสุขจนน้ำตาของผมก็จะเอ่อล้นออกมาด้วย

‘รักสิ รักมาก มากจนพี่ไม่สามารถเทใจไปให้ใครได้แล้ว กุมภ์เป็นคนที่ทำให้พี่รู้จักคำว่ารัก รู้จักคำว่าคนพิเศษ รู้จักทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ไม่เคยรู้จัก’ เขาปาดน้ำตา ‘ไม่เอาสิ พี่จะร้องไห้ต่อหน้ากุมภ์อย่างนี้ไม่ได้นะ ฮึฮึ’

“พี่เดือน...ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่ไม่รังเกียจผม ขอบคุณที่ยังคอยดูแลผม ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับ ถ้าพี่ไม่ได้อยู่ข้างๆผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ผมไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร”

‘กุมภ์...’

“ขอบคุณที่พวกเรารู้จักกัน”

 

หลังจากวันนั้น ผมก็พยายามมากขึ้นที่จะกลับไปสู่สังคม จิตแพทย์ที่ดูแลผมบอกว่าอาการของผมนั้นดีขึ้นมากจนน่าเหลือเชื่อ ต้องขอบคุณคนรอบข้างที่ให้กำลังใจดี และขอบคุณผมที่ลุกฮึดขึ้นมาด้วยตัวเอง จำนวนยาถูกลดลงทุกครั้งที่ผมไปพบ เปลี่ยนเป็นยาที่มีฤทธิ์อ่อนลง หลายสิบเม็ดกลายเป็นหนึ่งเม็ด จนช่วงเดือนกุมภาพันธ์นั้น พี่เดือนก็ขับรถมาที่อุบลฯ เขาแวะมาหาผมคนแรก ทักทายพ่อกับแม่ของผม แต่เขายังคงลังเลที่จะกอดผมเพราะกลัวว่ามันจะไปกระตุ้นผมให้ร้องขึ้นมาอีก

เพราะตั้งแต่เหตุการณ์ ไม่มีใครกล้ากอดผมเลย

ผมรู้ว่ามันทำใจยาก พยายามที่จะให้น้องชายผมกอดตั้งหลายรอบ แต่สุดท้ายผมก็ยังตัวสั่น บางคืนที่จู่ๆไฟดับผมก็ร้อง หลบซ่อนตัวในผ้าห่มจนมีนาต้องรีบเปิดไฟฉายให้ผม

แก้ปัญหาการกลัวสัมผัสได้ แต่แก้ปัญหาเรื่องกลัวที่มืดไม่ได้

“พี่เดือน แล้วนี่พี่...”

“พี่ตั้งใจว่าจะพากุมภ์ไปเที่ยวไง”

“แต่...” พี่เดือนไม่ฟังผม เขาเอาแต่ใจขออนุญาตพ่อแม่ขึ้นไปบนห้องนอนขนาดเล็กที่มีฟูกนอนของมีนาอยู่ เขาหยิบกระเป๋าเดินทางใบเดิมของผมออกมาแล้วจัดการยัดเสื้อผ้าของผมเข้าไปอย่างเชี่ยวชาญ จากนั้นก็หันตัวไปหยิบเป้มาอีกใบเพื่อเอาข้าวของเครื่องใช้ต่างโยนเข้าโดยไม่สนใจคำเถียงของผม

“พี่ว่างแค่ตอนนี้เท่านั้น หลังจากนี้พี่ก็ยิงยาวแล้ว ถ้าไม่พาไปตอนนี้แล้วจะพาไปตอนไหน” เขาพูดราวกับว่าตัวเองไม่มีงานการให้ทำ “พี่เคลียร์งานหมดแล้ว เหลือเวลาให้กระดิกเท้าเล่นอาทิตย์หนึ่ง พี่เลยมารับกุมภ์ไปนี่แหละ”

“แล้วพี่ถามพ่อแม่ผมรึยังว่าจะให้ผมไปด้วย”

“แอบถามตอนที่กุมภ์ออกไปข้างนอกคนเดียวแล้วล่ะ พวกเขาอนุญาต มีนาก็มีเตรียมตัวสอบสัมภาษณ์อีก ไปด้วยกันไม่ได้” ไอ้คนแผนสูง! “ทริปนี้มีแค่เราสองคน...จริงๆนะ กุมภ์ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น มีพี่อยู่ด้วยตลอด กุมภ์ยังกลัว แต่พี่ก็จะปกป้องกุมภ์ กุมภ์ยังไม่กล้า พี่ก็จะกล้าแทนกุมภ์ กุมภ์ยังไม่เข้มแข็ง แต่พี่จะส่งมอบพลังนั้นไปให้กุมภ์เอง...ไว้ใจพี่นะ”

เขานั่งลงแล้วโบกมือให้ผมเข้ามานั่งใกล้ๆ ผมลังเลสักพักแล้วก็เลือกที่จะค่อยๆคลานเข้าไปนั่งหลังชนหลัง

“ทำไมนั่งแบบนี้ได้ล่ะ?”

“ก็เหมือนนั่งพิงกำแพงมั๊งพี่เดือน”

“ฮึ”

“พี่เดือนรู้มั๊ย?” ผมค่อยๆอธิบายสิ่งที่อัดอั้นมาในใจตลอด ตั้งใจจะเล่าให้เขาฟังเมื่อผมพร้อมที่จะเล่า “ก่อนที่พี่เดือนจะพาผมเข้าโรงพยาบาล ผมฝัน...ฝันเห็นว่าพี่เดือนกำลังมีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ผมคิดว่าถ้าพี่เดือนสามารถปล่อยมือออกไปจากผมแล้วหาคนที่ดีกว่าผมได้ก็คงจะดีกว่า พี่จะสามารถยิ้มได้มากกว่า พี่จะมีความสุขมากกว่าการที่มาดูแลคนจิตป่วยคนหนึ่ง ผมตัดใจที่จะเดินลงทะเลแถวนั้น ปล่อยให้สติหลุดหายไปกับสายน้ำ ไปกับคลื่นกลิ่นเกลือเค็ม

“มาคิดอีกทีถ้าผมตัดสินใจทำแบบนั้นจริงๆ จะมีใครเสียใจเพื่อผมรึเปล่า? จะมีใครร้องไห้กับการหายไปตลอดกาลของผมรึเปล่า? หรือว่าจะมีคนนินทาว่าร้ายพูดเป็นเรื่องสนุกปากว่าผมถูกข่มขืน มีคนบอกว่าพี่น่าสงสารที่แฟนตัวเองถูกข่มขืนแล้วขาดอาหารขาดน้ำจนตาย

“ความสงสัยมันเต็มไปหมดนะพี่ แต่ในความสงสัยนั้นมันก็มีความปล่อยวางอยู่ด้วย ผมไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นภาระใครอีกแล้วบนโลกใบนี้ ผมจะไปใช้กรรมในนรกแล้วขึ้นมาเกิดใหม่เป็นปลาเหมือนที่พี่ชอบเรียกผมก็ได้”

“แต่กุมภ์ก็ยังอยู่ตรงนี้นะ” พี่เดือนขยับร่างกายนิดหน่อย “การที่กุมภ์ยังอยู่ตรงนี้ มันแปลว่าลึกๆแล้วกุมภ์ยังคงโหยหายในชีวิต”

“…”

“กุมภ์ยังอยากมีชีวิตต่อไป เพื่อไปเจอกับสิ่งใหม่ๆที่กุมภ์ไม่รู้จัก ไปเจอกับโลกกว้างที่เรายังไม่เคยไปสำรวจ มาอยู่กับสิ่งที่เรารัก อยู่กับสิ่งที่เราสบายใจเมื่ออยู่ด้วย อยากมีความสุขให้มากกว่านี้ อยากใช้ชีวิตให้คุ้มโดยที่ไม่เสียเปล่า

“พี่ขอบคุณที่กุมภ์ยังมีความปรารถนาในชีวิต”

พี่เดือนค่อยๆหันหลังกลับมา เขาดึงตัวผมไปซุกอ้อมอกของเขาอย่างอ่อนโยน มือสองข้างค่อยๆลูบหลังของผมเพื่อเป็นการปลอบ น่าแปลกที่รอบนี้ผมไม่เกร็ง ผมไม่นึกถึงวันเลวร้าย มีแต่กลิ่นน้ำหอมทะเลที่ผมไม่ได้รับรู้มานานลอยออกมา เป็นกลิ่นที่ทำให้ผมปล่อยวางความกังวลทั้งหมดแล้วเชื่อว่าอ้อมกอดจากชายคนนี้สามารถปกป้องผมได้

พวกเรากอดกันนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่พอได้ยินเสียงท้องร้องจากพี่เดือน เขาก็หัวเราะหน้าแดงขึ้นมา

“กินข้าวกันเถอะ กุมภ์อยากกินอะไรรึเปล่า?”

“ไม่รู้สิครับ...คือผมก็กินได้หมด ยกเว้นที่มีมะเขือเทศนะ” ผมมองพี่เดือน ผมจำได้ดีว่ามนุษย์คนนี้รักมะเขือเทศมาก บางวันก็กัดกินโชว์กล้องคอลจนผมสยอง

“งั้นไปกินข้าวที่ห้างกันนะ ไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานเท่าไหร่แล้วเชียว” เขาลุกขึ้น จูงมือผมให้ค่อยๆลุกขึ้นตามราวกับว่าผมเป็นเจ้าหญิง “พี่จะชวนพ่อกับแม่แล้วก็มีนาไปกินด้วยกันนะ”

“ครับ”

พี่เดือนรู้ว่าการที่ให้ผมใช้เวลากับครอบครัวนั้นเป็นเรื่องที่ดีสำหรับผม เขาไม่เคยงอแงจะไปนู่นนี่แค่สองคนเหมือนคนอื่นๆ เขาให้ความเคารพ เขารู้จักการเข้าหาผู้ใหญ่ เขารู้จักวิธีการต่างๆเพื่อเอาใจคนรอบข้าง พี่เดือนพัฒนาขึ้นมามากจนผมอดทึ่งไม่ได้ว่าผู้ชายที่แสนดีนี้มีบนโลกที่แสนสกปรกด้วยได้ยังไงกัน

พี่เดือนลงไปชวนสมาชิกในครอบครัวของผม พวกเขาปฏิเสธ บอกว่าอยากให้พวกผมอยู่ด้วยกัน พวกเราจึงตรงไปที่ห้างเดิมที่เคยกินข้าวด้วยกันครั้งแรก และไม่รู้ว่าเขาติดใจอะไรกับร้านอาหารญี่ปุ่นนี่นักหนา สั่งก็สั่งแต่เมนูเดิมๆ บนโต๊ะไม่เคยมีกุ้ง มีแต่ข้าวแกงกะหรี่ เบนโต๊ะ และชาเขียวเย็นรีฟีลนี่ พี่เดือนเลือกโต๊ะตัวเดิมกับที่เคยนั่ง แล้วเขาก็ยิ้มจ้องหน้าผมไปคีบข้าวเข้าปากไป ส่วนผมก็ทำไม่ต่างกันจากเขา ผมยิ้มบางๆ ค่อยๆตักหมูในจานข้าวตัวเองให้เขา เขาก็ตักเนื้อปลาให้ผม จัดการอาหารเสร็จผมก็ต้องกินยาต่อ เขาคอยยื่นแก้วน้ำ คอยเช็ดปาก คอยทำนู่นทำนี่ให้แทน

พวกเราเดินเข้าร้านเครื่องเขียนแล้วเห็นสมุดเล่มหนึ่งที่ค่อนข้างหนาราคาสูง หน้าปกเป็นสีเขียวอ่อนกับสีน้ำทะเล เป็นสีที่ผมทั้งสองคนโปรดปราน ความจริงพวกเราอาจจะหลงใหลความเป็นอีกคนจนไม่สามารถถอนตัวขึ้นได้ จึงตัดสินใจหารครึ่งซื้อมา พี่เดือนอมยิ้มแล้วกระซิบข้างหูผมในขณะที่ผมกำลังลูบหน้าปกสมุดเล่มนี้ว่า

“หนังสือเล่มที่ผ่านมาจบแล้วนะ เล่มนี้จะเป็นเล่มที่เขียนถึงอนาคตของสองเรา”

เชื่อมั๊ยว่านั่นทำให้ผมยิ้มด้วยรอยยิ้มที่กว้างที่สุดหลังจากวันเลวร้ายนั้นเลยล่ะ

----------

ใกล้จะจบแล้วนะทุกคน กรี๊ดดด พี่นทีกำลังจะตามมาแล้วว

ขอบอกเอาไว้อย่างหนึ่งนะคะว่าเรื่องของพี่นทีตั้งใจจะในหน่วงไปทั้งเรื่อง ฉะนั้นแล้วใครสายอ่านแนวโหวงๆในใจ ไม่เข้าใจในพฤติกรรมตัวละครแต่มีเหตุผลในการทำ เชิญได้ค่ะ แต่ขอให้น้องเขียนไว้หลายๆบทสำรองก่อนนะ เพราะหลังจากนี้น้องไม่มีเวลาเขียนเท่าไหร่ แง

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (11/1/2019 Chapter 26 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 12-01-2019 12:34:27

SP วันเด็กที่ไม่ไร้เด็ก

 

โอเค วันนี้วันเด็ก...

ดินฝากลูกตัวเองไว้กับพวกผมที่ไม่มีงานในวันนี้ วันเสาร์ที่สองของเดือนมกราคมเป็นหนึ่งในวันที่ผมไม่ชอบที่สุดเพราะด้วยที่วันนี้จะเป็นวันที่รถติดมากจนถึงมากที่สุด แถมยังมีเด็ก...ใช่! เด็กนี่แหละเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นห้าง ร้านอาหาร ที่เที่ยวต่างๆ หลายปีก่อนพี่เดือนกับผมไปถ่ายงานก็มีแต่เด็ก จะร้องบอกให้เด็กพวกนี้ไม่มารบกวนการถ่ายก็ไม่ได้อีก

ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบเด็กนะ แต่ผมไม่รู้จะรับมือยังไงนี่แหละ

ตอนนี้ลูกสาวของดินอายุได้ห้าขวบ พี่เดือนในวัยสามสิบสี่ที่เริ่มสันหลังไม่ดีแล้วก็วิ่งตามไม่ค่อยไหว เด็กนี่แรงเยอะกว่าที่คุณคิดเอาไว้เสียอีก แน่ล่ะ พลังงานเอามาจากขนมที่ทิ้งไว้ให้ อยากจะพาออกไปเที่ยวก็อยากนะแต่คนมันก็เยอะเกิน

น้องไอริน เป็นลูกสาวของดินกับภรรยาชาวเหนือ แต่วันนี้ดินไม่สามารถละมือจากงานพาลูกตัวเองเที่ยวได้ แถมคนแม่ก็ต้องเดินทางไปเยี่ยมญาติที่จังหวัดบ้านเกิด พาน้องไปไม่ได้ ดังนั้นเลยมาขอร้องให้พวกผมช่วยดูแลให้หนึ่งวัน พี่เดือนก็รับปากไป

ไอรินก็เป็นเด็กน่ารักดีนะ เสียตรงที่ชอบวิ่งเล่น อาจจะเพราะติดมาจากอุ้มที่เป็นผู้หญิงทรงพลังชอบพาน้องเล่นไล่จับ รายนั้นดินฝากลูกไว้ด้วยบ่อยจะตาย แต่บังเอิญซ้ำซ้อนอีกว่าอุ้มก็โดนญาติตัวเองลากไปเฝ้าดูหลาน

“อากุมภ์ ไอรินอยากไปห้าง”

“ที่ห้างมีอะไรเหรอคะน้องไอริน?” อันนี้ผมไม่รู้จริงๆว่าที่ห้างเขามีงานอะไรอีก นอกจากจะแจกขนมกับลูกโป่งเด็ก

“เขาบอกว่ามีคุณหมีตัวใหญ่จะออกมาเดินด้วย ไอรินอยากถ่ายรูปกับคุณหมี” น้องไอรินส่งยิ้มหวานกับสายตาอ้อนๆมาให้ ผมหันไปหาพี่เดือนที่นั่งอ่านหนังสือตรงโซฟาไม่ไกลกัน เขาทำหน้าคิดนิดหน่อยแล้วก็พยักหน้าให้

“งั้นลุงเดือนจะพาเราไป เตรียมตัวนะคะเด็กดี”

น้องไอรินร้องดีใจก่อนที่จะวิ่งไปเก็บของเล่น พี่เดือนเดินเข้ามากอดเอวผมเอาไว้แล้วก็จัดการฟัดแก้มผมไปสองสามที “เหมือนเลี้ยงลูกเลยนะ”

“นี่ลูกเพื่อนครับพี่เดือน แล้วก็อย่าทำต่อหน้าเด็กด้วย” ผมผลักพี่เดือนออกไป สมัยนี้คู่ชายชายเยอะก็จริงแต่ด้วยความที่น้องไอรินยังเด็ก ผมก็ไม่อยากให้ต้องมาเรียนรู้เรื่องนี้ไวเกินควร อย่างน้อยก็ต้องเจ็ดขวบขึ้นไปนั่นแหละ “น้องไอรินยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร ถ้าเกิดเห็นเข้าแล้วเลียนแบบจะทำยังไงกัน”

“ก็อธิบายไปสิ พี่ก็เข้าใจนะที่ไม่อยากให้เด็กเรียนรู้ไวกว่าที่ควร แต่มันไม่จำเป็นว่าต้องจำกัดทุกเรื่อง” พี่เดือนหัวเราะ เขาหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงินมา ยื่นกล้องถ่ายรูปให้ผมถือ “ไอรินอยากถ่ายรูปกับมาสคอตหมี เอากล้องไปด้วย จะได้ส่งรูปชัดๆให้ดินเขา”

“ครับๆคุณพ่อ”

“งั้นวันนี้กุมภ์ก็เป็นคุณแม่แล้วกันนะ”

“พี่เดือน!”

“ลุงเดือน อากุมภ์ ไอรินพร้อมแล้วค่า” น้องไอรินวิ่งเข้ามาแล้วคล้องแขนผมกับพี่เดือนคนละข้าง ยิ้มสดใสเต็มที่ “เดี๋ยวคุณหมีไม่รอนะคะ”

 

คุณเชื่อรึเปล่าว่าตั้งแต่รู้จักกันมา พี่เดือนไม่เคยซื้อรถคันใหม่เลย วีออสสีขาวคันเดิมขับมาถึงห้างใกล้คอนโดพวกผม โชคดีที่เส้นทางนี้ไม่ค่อยมีแหล่งเที่ยวทำให้การจราจรเป็นปกติ แต่ในห้างก็ถือว่าคนเยอะพอตัว นอกจากว่าจะมาซื้อของใช้ทั่วไปแล้วยังมีคนพาลูกตัวเองมาดูมาสคอตหมีเหมือนน้องไอรินอีกด้วย

“เดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วโมงคุณหมีจะออกมา น้องไอรินอยากกินอะไรก่อนมั๊ยคะ?” ผมนั่งยองกับพื้นเพื่อให้น้องไอรินสามารถจ้องหน้าผมได้พอดี มือข้างหนึ่งของพี่เดือนจูงน้องเอาไว้กันหลง

“ไอรินอยากกินไอติมค่ะ”

“งั้นอาจะเลี้ยงไอติมนะคะ ห้ามไปบอกคุณพ่อล่ะ” ดินไม่อยากให้ลูกตัวเองกินของเย็นเท่าไหร่ทั้งที่ตัวเองสมัยก่อนชอบกิน แต่พอมีปัญหาสุขภาพก็เริ่มห่วงนู่นห่วงนี่เกินเหตุแล้วลามมาที่คนอื่นซะงั้น “พี่เดือน เดี๋ยวเราไปที่ร้านไอติมกันเถอะนะครับ น้องไอรินอยากกิน”

“ไปสิ” คราวนี้พี่เดือนใช้มืออีกข้างที่ว่างจูงทั้งผมและน้องไอรินให้เดินไปด้วยกัน หลายคนหันมามองว่าทำไมผมถึงโวยวาย ก็นะ...ผู้ชายวัยกลางคนสองคนกับเด็กผู้หญิงร่าเริงเดินด้วยกันมันดูแล้วออกจะเป็น...ครอบครัว? นิดหน่อย

พี่เดือนลากผมมาถึงร้านไอติมป้ายแดงได้สำเร็จ โชคดีที่มีที่นั่งเหลืออยู่ในร้าน พวกเราจึงเดินเข้าไปแล้วปล่อยให้น้องไอรินเลือกไอติมที่อยากกินเอง พอเลือกเสร็จก็นั่งรอเล่นๆ

“อากุมภ์คะ พ่อบอกว่าอากุมภ์เป็นแฟนกับลุงเดือน”

ไอ้ดิน!

“ใช่จ้า ลุงเป็นแฟนอากุมภ์และลุงก็รักอากุมภ์มาก อย่ามาแย่งลุงเชียวนา” พี่เดือนก้มลงไปหยอกเด็กอายุห้าขวบเล่น “พ่อดินว่าอะไรมาอีกบ้างรึเปล่าคะ?”

“พ่อบอกว่าอานทีกับอามีนาก็เป็นแฟนกัน มีแต่อาอุ้มที่ยังไม่มีใครเลย” อ่า...รายนั้นน่าจะแต่งกับผู้ชายในเกมไปนานแล้วล่ะ “ไอรินเลยบอกกับพ่อว่าเมื่อไหร่ไอรินจะมีแฟน”

“นั่นสินะ ถ้าไอรินรักใครมากๆแล้วคนนั้นรักไอรินด้วยก็อาจจะได้เป็นแฟนกัน” พี่เดือนยกมือขึ้นมาลูบเส้นผมน้องไอรินไปมาด้วยความเอ็นดู “อ๊ะ แต่ลุงรู้นะว่าไอรินจะรักพ่อแม่ที่สุด เอาไว้ไอรินโตกว่านี้ไอรินจะรู้เองว่ารักในอีกแบบนั้นมันคืออะไร เข้าใจมั๊ยคะ?”

“ค่ะ!”

พนักงานร้านยกถ้วยซันเดย์ของน้องไอรินมาให้ตามด้วยถ้วยไอติมใหญ่ของผมกับพี่เดือน จนถึงตอนนี้ผมก็ยังนึกถึงวันที่พี่เดือนพาผมเข้าร้านไอติมป้ายแดงนี่ครั้งแรกอยู่เลย ผ่านมาสิบหกปีแล้วนะที่พวกเรารู้จักกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังใจหายไม่น้อยที่วันเวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ระวังเลอะนะคะน้องไอริน” ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดริมฝีปากน้องไอริน ท่าทางจะไม่ได้กินมานานเลยตักเอาๆ ต้องไปคุยกับดินมันสักหน่อยว่าให้ตามใจลูกบ้าง

หมับ

“กุมภ์เองก็เลอะนะ ว่าแต่น้องไอริน” พี่เดือนหยิบทิชชู่มาเช็ดริมฝีปากผมบ้าง แต่นิ้วเขานี่จงใจให้แตะชัดๆ จากนั้นเขาก็โยนทิชชู่ทิ้งแล้วก็เอานิ้วเกลี่ยครีมออกมาเลียซะเอง “ใช่มั๊ยคะน้องไอริน”

“ใช่ค่ะ!”

เข้ากันดีเหลือเกินนะลุงหลาน!

“อะแฮ่ม! รีบกินกันเถอะนะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันดูคุณหมีเอานะ”

“เขินล่ะสิที่พี่ทำแบบนี้ อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ”

“พูดมากน่าตาแก่”

“เดี๋ยวคืนนี้จะพิสูจน์ให้ดูเลยว่าพี่ยังไม่แก่เท่าไหร่” โว้ยยย เอาพี่เดือนคนนี้ไปเก็บได้มั๊ย!

 

น้องไอรินวิ่งเข้าไปถ่ายรูปกับมาสคอตหมีตรงข้างเวทีใหญ่ที่จะมีการแสดงของนักร้อง สักพักพี่เดือนก็บอกให้พวกเรานั่งรอตรงหน้าเวทีเพราะเขาจะไปซื้อน้ำมาให้ พอได้น้ำการแสดงก็เริ่มขึ้นพอดี นักร้องหน้าใหม่ของยุคขึ้นมาทักทายแฟนเพลงนิดๆหน่อยแล้วก็ร้อง เมื่อร้องจบเขาก็เรียกให้มาสคอตหมีข้างเวทีนั้นขึ้นมาถอดหมวกออก

“ไอ้นที?”

นทีมันมาใส่ชุดมาสคอตตอนไหนฟะ มันหันหน้ามาแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โบกมือให้ เขาถือตะกร้าขนมอันใหญ่โยนแจกให้เด็กๆแล้วนักร้องคนนั้นก็ยื่นไมค์จ่อปากให้พ่อหนุ่มอายุเท่าผมแต่เสือกยังมีความดูดีร้องเพลงเรียกลูกค้าเพิ่ม ลูกค้าสาวๆที่กำลังเลือกเครื่องสำอางกันนี่มองมาแทบจะร้อยแปดสิบองศา

“อานที!”

“ว่าไงคะน้องไอริน ตกใจใช่มั๊ยที่อาอยู่ข้างใน หืม?” นทีโน้มตัวลงมากอดเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเอาไว้ “ดินมันฝากลูกไว้เหรอ?”

“อืม เลยพามาเที่ยวที่นี่ แล้วมีนาอะ”

“เดี๋ยวก็มา ซื้ออุปกรณ์ทำขนมรออยู่”

“มาแล้วๆ อ้าว น้องไอริน” มีนาน้องชายแท้ๆของผมวิ่งเข้ามาพร้อมกับถุงหลายใบ น่าจะเป็นอุปกรณ์ทำขนมอย่างที่นทีมันว่ามานั่นแหละ “พี่เดือน พี่กุมภ์ ผมขอโทษนะที่ไม่ได้แวะไปหาบ้างเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก งานเยอะไม่ใช่เหรอ” ผมส่ายหน้า ตั้งแต่ทำงานกันหมดมีไม่กี่ครั้งที่มาเจอหน้ากัน ความจริงก็คงเป็นเพราะผมกับพี่เดือนบินไปมาหลายประเทศด้วย “แล้วทำไมมึงถึงมาใส่ชุดมาสคอตนี่ได้ครับคุณโปรดิวเซอร์ ไม่มีงานทำเหรอ?”

“ก็มันว่างนี่นา เลยมารับจ็อบพิเศษกับโฟล์ค” โฟล์คที่ว่าคือนักร้องที่อยู่บนเวทีเมื่อกี๊แหละครับ เขาเป็นเด็กที่นทีปั้นขึ้นมากับมือ แถมยังมีอนาคตดีการงานเพียบ เพลงที่เขาร้องทั้งหมดก็มาจากฝีมือนทีแต่งทั้งนั้น “โฟล์ครักเด็กเหมือนกัน นู่น ไปเล่นกับเด็กแล้ว จะว่าไปพี่เดือนกับมึงมาด้วยกันแล้วมีไอรินมาด้วยนี่เหมือนพ่อแม่ลูกเลยนะ”

ทั้งนทีและมีนาหัวเราะ ไอรินหันมามองพวกผมแล้วก็ยิ้มหวานให้

“งั้นลุงเดือนก็คือพ่อเดือน อากุมภ์ก็คือแม่กุมภ์สินะคะ”

“โอ๊ะ รู้จักตำแหน่งด้วย” มีนาหัวเราะไม่หยุดจนน้ำตาไหล ส่วนผมนี่หน้าแดงไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ พี่เดือนท่าทางจะชอบใจที่ผมโดนแกล้ง เลยใส่ฟืนเพิ่มหอมแก้มผมเข้าที่ข้างซ้าย

“งั้นน้องไอรินมาเป็นลูกให้ลุงกับอาสักวันได้มั๊ยคะ?”

“ค่ะ!”

จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีก ผมตีไปที่แขนของพี่เดือนแล้วก็วิ่งหนีออกมาทำเป็นเหมือนว่าจะดูของในห้างต่อ “เขินใหญ่เลยนะแม่กุมภ์”

“เงียบไปเลยน่าพี่เดือน!”

 

บางทีก็คิดนะว่าถ้าพวกผมรับเด็กมาเลี้ยงดูสักคน ชีวิตของพวกเราจะแตกต่างไปจากเดิมมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมยังมีภาระหน้าที่การงานให้ทำ ก็คงไม่สามารถดูแลได้เต็มที่อย่างแน่นอน ผมเชื่อว่าถ้ามันถึงเวลาที่เราต้องการใครสักคนที่มาเชื่อมพวกเราให้มากกว่าเดิม พี่เดือนจะเอ่ยปากออกมาเองนั่นแหละ

ก็ใช่ว่าผมจะไม่อยากมีลูกสักหน่อย...

“แม่กุมภ์คะ!”

“น้องไอริน!”

แต่คงต้องแก้ปัญหาเรื่องความเขินง่ายของตัวเองให้ได้ก่อน...

--------

ทำไมใน SP ทุกคนสูงอายุกันหมดเลยคะ นี่มันวันเด็กยังไง //อย่าตีนู๋ววว

น้องไอรินเป็นลูกของดินนะคะ น่ารักมาก อยากหยิกแก้ม น้อวติดนิสัยอาอุ้มเรื่องความไฮเปอร์มา แต่น้องก็เชื่อฟัง ว่านอนสอนง่าย เด็กดีๆ เอ้ย! อย่าอวยลูกคนอื่นเยอะไปดิ

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (12/1/2019 SP2 up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 16-01-2019 10:36:44

บทที่ 27

 

พวกเราอยู่ที่บึงฉวาก ตรงทางเข้ามีศูนย์อาหารเล็กๆ พวกเราจึงแวะกินอะไรก่อนที่จะเข้าไปดูปลาในอควาเรียม ถั่วทอดใส่กลอยนี่ของแปลกเพราะผมไม่เคยลองมันมาก่อน ซึ่งมันก็ไม่ทำให้ผมผิดหวัง บริเวณใกล้ๆกับจุดที่ผมนั่งอยู่มีร้านขายของฝากที่มีลูกแมวตัวสีดำกำลังนอนกลิ้งเรียกลูกค้า น่ารักน่าชัง

พี่เดือนนั่งกัดไอติมโมจิรสนม เขาแบ่งให้ผมกินด้วย—ลูกเดียวกันนี่แหละจนคนหันมามองพวกผมว่าจะหวานกันไปถึงไหน

“พี่เดือน พอเถอะ คนมองเต็มเลย ผมไม่สบายใจ”

“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” พี่เดือนหัวเราะ เขาสะพายกระเป๋ากล้องของตัวเองแล้วจูงผมไปซื้อตั๋วเพื่อเข้าไปในส่วนของพิพิธภัณฑ์ ข้างในเรายังต้องเดินเข้าไปอีก ผมสะดุดตากับบ่อให้นมปลาคาร์พตัวเล็ก พี่เดือนดึงผมไปทันทีที่ผมมอง เหมือนกับว่าเขาอยากให้ผมทำทุกอย่างที่ผมสนใจ พวกเราหยอดเหรียญค่านม (ความจริงคือน้ำที่ละลายหัวอาหารผสมลงไป) ลงไปในกล่องพลาสติกขนาดเล็ก หยิบขวดนมขึ้นมาคนละขวดแล้วจัดการป้อนให้มัน ปลาคาร์พตัวเล็กรีบว่ายเข้ามาหาผมจนน้ำกระเด็นมาโดนนิดหน่อย พี่เดือนหัวเราะเมื่อเห็นว่าปลาของผมนั้นเริ่มว่ายมาทางเขา ผมจึงยอมไม่ได้แล้วเข้าไปใกล้ฝูงปลาให้มากกว่าเดิมจนสามารถเรียกมันให้ย้อนกลับมาทางผม ผมยกยิ้มชัยชนะขึ้นมาเย้ยพี่เดือนที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหยิบกล้องมาถ่ายรูปปลาหลากสีนี่แทน

เดินย้อนกลับมาจะมีส่วนของพิพิธภัณฑ์เล็กสองตึกที่ข้างในจะมีตู้ปลาโชว์ปลาหลากชนิด บางตัวก็ใหญ่เท่าแขน บางตัวก็เล็กเท่านิ้วก้อย พวกเราเดินถ่ายรูปมาเรื่อยๆจนคนเยอะมากขึ้นตรงอุโมงค์น้ำ พี่เดือนกระตุกชายเสื้อผมเพื่อเป็นการบอกว่าไม่ต้องกลัวเพราะเขาอยู่ข้างๆ สักพักก็กลายเป็นการผสานมือเข้าหากัน รับความอบอุ่นที่เป็นการแสดงความดูแลนี้ ปลาขนาดใหญ่ว่ายผ่านพวกเราไปพร้อมกับคนที่เริ่มเดินออกเพราะหมดช่วงเวลาที่นักประดาน้ำลงมาให้อาหารปลาในแท็งค์

พวกเราเดินออกมาจากประตูทางออกของตึกที่สอง แวะไปดูบ่อจระเข้ที่มันกำลังนอนแบะกับพื้นหญ้าอ้าปากตากแดดสบายใจ บางตัวก็วนๆอยู่ในน้ำคลายร้อน พวกผมมาก่อนเวลาแสดงจึงไม่ได้สนใจอะไรกับพื้นที่ตรงนี้มานัก ข้างๆทางเดินมาบ่อเล็กๆที่มีลูกจระเข้ตัวน้อยกำลังกินเนื้อจิ๋ว มันเงยหน้ามองผมแล้วอ้าปากเหมือนจะทักทาย ผมจึงโบกมือให้มัน คุยอะไรกับมันไปนิดหน่อยแล้วเดินออกมา

“เมื่อกี๊ถ่ายติดเด็กคุยกับจระเข้ด้วย น่ารัก” พี่เดือนหยิกแก้มผม เขาซื้อน้ำมาขวดหนึ่งดื่มด้วยกันก่อนที่จะซื้อตั๋วเพื่อเข้าไปดูภายในอควาเรียม

ภายในอควาเรียมนั้นไม่ต้องพูดถึงว่าใหญ่แค่ไหน ปลาหลายชนิดว่ายต้อนรับนักท่องเที่ยวด้วยความร่าเริง มีปลาตัวหนึ่งคอยว่ายตามผมตลอดจนสุดฝั่งตู้ พี่เดือนยกกล้องถ่ายไม่ยั้ง ชวนผมไปถ่ายรูปคู่กับปลาที่กำลังลอยนิ่งๆทำหน้าง่วง ลากผมไปมาทั้งทางซ้ายและขวาจนผมมึนไปหมด แต่ที่ผมเริ่มมึนกว่าก็คือจำนวนคนที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พี่เดือนก็น่าจะรู้ว่าผมเริ่มไม่ไหวเขาจึงรีบจูงมือผมออกทั้งที่ยังดูไม่ทั่ว

“พี่รีบออกมาทำไม ตั๋วมันแพงนะ ดูไม่คุ้มเลย”

“พี่ห่วงกุมภ์มากกว่า ถ้าคนเยอะกว่านี้พี่กลัวกุมภ์จะไม่ไหว เราไปที่ริมบึงต่อดีกว่าเนอะ”

พี่เดือนพาผมเดินออกมาแล้วเปลี่ยนสถานที่ถ่ายรูปเก็บบรรยากาศเป็นรอบๆบึง น้อยคนที่จะเดินเพราะว่าเหนื่อย ผมกับพี่เดือนเลือกที่จะนั่งลงกับม้านั่งดูน้ำในบึงไหลเอื่อยๆไป

เขาเปิดรูปที่ถ่ายเอาไว้ให้ผมดู ฝีมือพี่เดือนพัฒนาขึ้นอีกแล้ว คราวนี้มันสวยทุกรูปจนผมหาเรื่องเถียงไม่ได้ กลับกลายเป็นผมเองที่ฝีมือตกจนน่าใจหาย ถ้าไม่รีบเร่งพัฒนาฝีมือตัวเอง อีกหน่อยเขาต้องนำผมแน่ๆ

“ไปกันเถอะ วันนี้กลับเข้ากรุงเทพก่อนค่อยไปต่อ”

พี่เดือนขับรถเข้ากรุงเทพ ขามาระยะทางเหมือนจะไกลมากเพราะผมไม่เคยมาก่อน แต่ขากลับนี่มันเป็นเหมือนช่วงเวลาสั้นๆ พวกเรามาถึงคอนโดที่เคยอยู่ด้วยกันเมื่อหลายเดือนมาก่อนช่วงประมาณทุ่มครึ่งพร้อมกับกับข้าวจากตลาดที่แวะ ผมขนกระเป๋าเข้าห้องโดยที่มีพี่เดือนช่วย ภายในห้องยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ข้าวของอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนจนผมอดคิดไม่ได้ว่าเขารอให้ผมกลับมารึเปล่า?

“ยินดีต้อนรับกลับนะ”

เขาพูดแค่นั้น น้ำตาผมก็ไหลลงมา เหมือนกับว่าผมได้กลับมาอยู่กับความอบอุ่นนี้อีกครั้ง พี่เดือนลูบเส้นผมไปมาก่อนที่จะชวนผมกินข้าว ไปอาบน้ำ กลับมานอนข้างกันที่เตียงเดิม

ผ้าห่มมีกลิ่นทะเล หมอนมีกลิ่นทะเล พี่เดือนมีกลิ่นทะเล ผมรู้แค่นั้น ภายในห้องนอนมีโคมไฟดาววางเอาไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงเป็นของเพิ่มเติม ผมมองมันจนพี่เดือนปิดไฟและผมกระโจนเข้าใส่หาเขาทันทีจากความกลัว เขาหัวเราะก่อนที่จะเอื้อมตัวไปเปิดเจ้าโคมไฟนั้นเพิ่มให้มีแสงสว่างออกมา

รอบๆห้องเต็มไปด้วยดวงดาวเทียม นั่นสวยเอามากๆ มากพอที่จะทำให้ผมลืมความกลัวไปได้ เขาดึงผมเข้ามากอดแล้วเกลี่ยเส้นผมเบาๆ ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปกับความงองามตรงหน้าจนผล็อยหลับไปด้วยกันทั้งคู่

ในความฝันนั้น ผมฝันว่าผมกับพี่เดือนกำลังยืนดูดาวด้วยกันท่ามกลางพื้นที่เป็นท้องน้ำ สะท้อนสิ่งมหัศจรรย์ลงมาจนราวกับว่าร่างกายของสองเราถูกรายล้อมไปด้วยดาวนับล้านดวง ดาวตกได้ผ่านไป ผมอธิฐานกับดาวตกนั้นว่าหลังจากนี้ขอให้ชีวิตของพวกเรามีแต่เรื่องดีๆ ในขณะที่หมู่มวลปลาหลากสีได้ว่ายกลางอากาศผ่านมาเล่นกับพวกเรา หยอกล้อกับปลายนิ้วสนุกสนาน เป็นฝันที่ปลดปล่อยจินตนาการและผ่อนคลายที่สุดตั้งแต่ผมกลายเป็นโรคซึมเศร้า

สักพักปลาพวกนั้นก็กลายเป็นนก บินไปมาเกาะบนหัวพี่เดือน พวกเราหัวเราะมีความสุข นกหลากสีกำลังขับขานเพลงที่ช่วยทำให้สมองปลอดโปร่ง ร่างของพวกเราค่อยๆลอยขึ้นจากพื้นโดยที่มือทั้งสองข้างไม่ปล่อยจากกันไปไหน ลอบผ่อนหมู่เมฆบนฟ้าจนถึงชั้นบรรยากาศที่ทำให้พวกเราเห็นบริเวณที่เป็นน้ำที่กำลังสะท้อนแสงดวงดาวทั้งหมด ผมหันหน้ามาทางพี่เดือน ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าหากันเพื่อรับสัมผัสอันอบอุ่นจากริมฝีปากนั้น และความฝันของผมก็จบลงแค่นี้

ผมตื่นมาด้วยความสดใส พี่เดือนไล่ให้ผมไปอาบน้ำก่อนเพราะไม่อยากให้ผมต้องมาเห็นน้องชายของเขากำลังเคารพธงชาติ (ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ) แน่ล่ะว่าเขาไม่ได้สัมผัสกับร่างของผมมานานจนเป็นความคิดถึงที่ลามกไปหน่อย นั่นก็ช่วยไม่ได้

พวกเรากินข้าวที่เหลือเมื่อคืน ก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินทางต่อไปที่ชะอำ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ช่วงท่องเที่ยว แต่พี่เดือนก็อยากพาผมไปกินอาหารทะเลทั้งที่ตัวเองแพ้กุ้งอยู่อย่างนั้น

พวกเราใช้เวลาอยู่ที่ชะอำนานพอตัวเนื่องจากเผลอหลับคาเก้าอี้ชายหาดจากลมเย็นๆ ตื่นมาอีกทีก็เกือบบ่ายสองแล้ว อาหารที่สั่งมาผมไม่สั่งกุ้งเลยสักนิดเพราะไม่อยากให้เจือปนมาได้ พี่เดือนยิ้มให้กับความใส่ใจเล็กๆนี้ เขาแกะปูแกะหอยให้ ส่วนผมก็เป็นฝ่ายที่ป้อนไก่ย่างที่ซื้อจากข้างทาง

พวกเราผลัดกันดูแล

ขากลับ พี่เดือนพาผมแวะฟาร์มแกะที่อยู่ด้วยกันกับร้านขายของฝาก พวกเราซื้อขนมกลับไปกินด้วยกัน ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องหม้อแกงหลากหน้า ผมเลือกไม่ถูกเลยจริงๆว่าจะเอาหน้าไหน พี่เดือนเดินไปดูนมในตู้ ท่าทางจะลังเลว่ามันจะบูดเอารึไม่ถ้าซื้อกลับไป จากนั้นก็พากันจ่ายเงิน ได้หางบัตรมาเป็นบัตรเข้าฟาร์มแกะฟรีๆสองใบ พอสำหรับสองคน

ข้างในฟาร์มแกะเป็นแบบลานหญ้ากว้างๆ มีรั้วกั้นอาณาเขตระหว่างคนกับสัตว์ชัดเจน ผมเดินไปดูพวกแกะที่ถูกตัดขนออกอย่างแรก พวกมันค่อยเขี้ยวหญ้าสำหรับเลี้ยงสัตว์จากมือนักท่องเที่ยวคนอื่นๆอย่างช้าๆ มีสองตัวที่จ้องมาทางพวกผมด้วยความหวังว่าจะได้กิน ผมจึงหยิบเงินออกมาจ่ายค่าหญ้าให้พี่เดือนที่ถือกล้องอยู่ด้วย แต่ไม่ทันจะเดินไปตรงริมรั้ว พวกมันสองตัวก็ดันกระโดดข้ามออกมาหาผมเสียแล้ว

แถมยังมาอ้อนคลอเคลียอีกด้วย

“เอ้าๆ อยากกินสินะ กินเลยๆ” ผมยื่นหญ้าให้สองตัวที่เห็นแก่กินนี้ พี่เดือนถ่ายช่วงจังหวะที่มันเดินตามผมไปล้างมือเอาไว้จนผู้ดูแลต้องตามมันกลับเข้ารั้วใหญ่

พวกเราเดินมาถ่ายรูปกับจักรยานล้อยักษ์ที่สามารถหมุนได้ ถ่ายกับสะพานข้ามบ่อน้ำเล็กๆแล้วก็มาอยู่ที่คอกม้าแคระ ผู้ดูแลบอกว่าพวกมันชอบแครอทที่เป็นหัวเล็กๆตามขนาดตัวของมัน ตอนที่พี่เดือนกลั้นใจยื่นหัวแครอทให้ม้านั้นเป็นช็อตที่ตลกมาก เพราะเขากลัวว่ามันจะงับมือแทนผักสีส้ม ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจโล่งใหญ่ที่มันไม่ได้งับมือเขาเหมือนอย่างที่คาด

เดินมาอีกหน่อยใกล้ถึงทางออก เป็นคอกกระต่ายหลายสายพันธุ์ที่พอเดินเข้าไปปุ๊บ มันก็พากันวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง พี่เดือนซื้อตะกร้าผักสำหรับกระต่ายมาสองตะกร้า แบ่งให้ผมเอามาล่อเจ้าพวกหูยาวแสนปุกปุย

มีอยู่ตัวหนึ่งที่ไม่กล้าออกมาจากมุมรั้ว ผมจึงเดินเข้าไปหามัน ยื่นแครอทให้ก่อนที่มันจะค่อยๆเล็มกัดกิน จากนั้นมันก็ยอมออกมาวนรอบๆผมขอแครอทเพิ่ม ผมชักจะติดใจกับกระต่ายขี้กลัวแต่น่ารักตัวนี้เข้าเสียแล้ว ผมเลยเล่นกับมันจนแทบจะลืมแฟนตัวเองที่มาขโมยแก้มผมไป

“พี่เดือนทำอะไร! คนตั้งเยอะแยะ!”

“ไม่มีใครมองสักหน่อย มีแค่เจ้าตัวเล็กนี่” พี่เดือนชี้มาทางกระต่ายตัวเดิมที่มองพวกเราตาแป๋วเหมือนอยากถามว่า ‘พวกคุณทำอะไรกัน?’ ผมหลุดหัวเราะ ตีไหล่ของเขา พี่เดือนแกล้งโอดอวนเจ็บทั้งที่แรงมือผมนั้นมันเบามาก “มีกระต่ายเป็นพยานรัก คู่เรานี่น่ารักชะมัด”

“พูดมาเถอะ” ผมลูบขนกระต่ายตัวนี้เบาๆ มันทำหน้าเคลิ้ม “ไม่มีใครเล่นกับมันนานเลยมั๊งนี่”

“เพราะคงหลบอยู่แต่มุม” พี่เดือนมองมุมรั้ว “พี่คงเป็นเหมือนกระต่ายตัวนี้ด้วย อยู่แต่มุม กลัวการที่จะบอกความจริงจนกุมภ์ยื่นมือมา” ว่าแล้วโจรคนนี้ก็ขโมยแก้มผมอีกข้าง

“อายกระต่ายบ้าง”

“อายสุดๆแล้ว นี่ถ้าไม่อายพี่คงจับเราจูบมันตรงนี้” พี่เดือนประคองใบหน้าของผมด้วยมือทั้งสองข้าง เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนถึงระยะอันตราย เป็นผมที่ผลักเขาออกไปก่อน

“ลามกว่ะพี่”

“ส่วนเราก็หน้าแดงมากเลยนะ”

“ไม่คุยแล้ว!” ผมลุกขึ้นเดินหนีคนขี้แกล้ง กระต่ายมันกระโดดไปมาราวกับว่าดีใจกับพี่เดือนที่สามารถยุน้ำโหผมได้สำเร็จ “ผมไปกินขนมในถุงนี่ดีกว่า”

“ในที่สุดก็เปลี่ยนสีหน้าได้สักที”

หืม?

“กุมภ์ไม่ค่อยร่าเริงเลยตั้งแต่วันนั้น พอพี่เห็นว่ากุมภ์กลับมาแสดงอารมณ์ได้เต็มที่แบบนี้แล้วพี่ก็รู้สึกดีมากเลยนะ บางทีความพยายามของพวกเราสองคนอาจจะสำเร็จแล้วก็ได้” พี่เดือนมาข้างๆผม “กุมภ์โกธร กุมภ์ยิ้ม กุมภ์หัวเราะได้เต็มที่...พี่รักกุมภ์ที่เป็นแบบนี้ เป็นกุมภ์ที่ไม่ติดอยู่ในวงวนความหวาดกลัวตลอดเวลา”

เขาจูงมือผมเดินออกจากฟาร์มตอนไหนผมไม่รู้ เราขึ้นรถตอนไหนผมไม่รู้ สมองผมมันกำลังประมวลคำว่ากลับมาร่าเริงได้ของเขาอย่างเต็มที่

ที่ผ่านมาพี่เดือนกังวลเรื่องที่ผมไม่กล้าแสดงความรู้สึกออกมาสินะ

“พี่เดือน”

“หืม?”

“ผมจะถามพี่เป็นครั้งสุดท้าย เป็นการยืนยันกับตัวผมเอง ขอให้พี่ตอบตามความจริง ขอให้พี่ตอบตามที่พี่อยากตอบ อย่าโกหกผม อย่าหลอกผม...” ผมมองหน้าเขา “นะครับ”

เขาพยักหน้า

“พี่...รังเกียจผมมั๊ย?”

และคำตอบที่ผมได้ก็คือจูบ

จูบ...ที่ล้ำลึก

จูบ...ที่หวานหอมยิ่งกว่ากลิ่นของดอกไม้

ปลายลิ้นของเขาสอดเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของผม ค่อยๆปรับองศาหน้าเพื่อรับรสชาติหวานๆให้ได้มากที่สุด มันเป็นการแสดงความรู้สึกที่มันมากเกินไป...มากเกินที่หัวใจผมจะรับมันได้ จึงปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง สิ่งที่เป็นปมในใจของผมมันถูกคลายออกโดยสมบูรณ์

เขาไม่รังเกียจผมที่เคยถูกฝืนใจจากปากที่เขากำลังสัมผัสอยู่นี้เลยสักนิด

พวกเราผละออกจากกัน พี่เดือนเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยปลายนิ้ว มองผมด้วยสายตาอ่อนโยน

“พี่ไม่เคยเลยที่จะรังเกียจกุมภ์ กุมภ์ พี่บอกแล้วว่าไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่มีทางที่จะรังเกียจตัวตนของกุมภ์”

“ฮึก...”

“เลิกร้องไห้เถอะนะที่รัก พี่บอกแล้วไงว่าต่อจากนี้เราจะเขียนหนังสือเล่มใหม่ด้วยกัน”

 

กว่าพวกเราจะกลับมาถึงคอนโดก็เกือบสองทุ่ม ล้าเกินกว่าที่จะทำอะไรต่อจากนี้ พวกเราลากสังขารไปอาบน้ำแล้วมานอนกอดกันอยู่ใต้แสงจากโคมไฟนั้นอีกครั้ง

จากเมื่อคืนที่ฝันว่าลอยอยู่กลางอากาศ ตอนนี้มันกลายเป็นจริง

พี่เดือนหลับตาลง เขาค่อยพึมพำเพลงออกมา ผมแนบหูตัวเองกับหน้าอกของเขาเพื่อฟังเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นไปพร้อมๆกัน บทเพลงที่แสนคุ้นเคยนั้นพอยิ่งได้ฟัง ผมก็ยิ่งเข้าใจความหมายของมันมากขึ้น เหมือนกับชื่อเพลงที่มันเป็นเรื่องราวของพวกเรา

 

‘ตั้งแต่พบกันวันนั้น

ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้

เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี

กลายเป็นวันที่มีความหมาย

 

ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้

แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน

จะมีเธอ เธอมีฉันมีกันตลอดไป

ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จักยิ่งรักเธอหมดใจ’

 

“รู้มั๊ยว่าพี่ชอบเพลงนี้เพราะอะไร?”

“เพราะอะไรครับ?” ผมแกล้งถามไปทั้งที่รู้คำตอบดีแก่ใจ

“ครั้งแรกที่เห็นกุมภ์ มันมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจบอกว่าถ้าได้เจอเด็กคนนี้อีก มันจะมีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้น และพวกเราก็ได้เจอกันจริงๆ กุมภ์ทำให้ทุกวันของพี่มีสีสันขึ้นมาทีละนิด...ทีละนิด รู้ตัวอีกที่โลกของพี่ทั้งใบก็มีแต่สีที่กุมภ์แต้มลงมาเสียแล้ว วินาทีที่พี่บอกไปว่าพี่ชอบกุมภ์ มันเป็นเหมือนระเบิดความรู้สึกที่สามารถฆ่าเราได้ทุกเมื่อ พี่กลัวความผิดหวัง พี่กลัวว่ากุมภ์จะเกลียดพี่ แต่กุมภ์กลับบอกว่าก็รู้สึกแบบเดียวกัน ผีเสื้อในท้องของผีมันเลยบินออกมาเป็นพันๆตัว

“พี่สัญญากับตัวเองว่าจะต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อปกป้องคนที่พี่ชอบให้ได้ อย่าทำให้เขาผิดหวัง อย่าทำให้เขาเสียใจ แต่ในทุกๆวันที่พี่คอยดูแลนั้น ความชอบมันก็กลายเป็นความรัก ความรักที่พี่ไม่คิดว่าจะมีให้ใครมาก่อนนอกจากคนในครอบครัว

“ถึงกุมภ์จะไม่ใช่คนแรกที่พี่ชอบ แต่กุมภ์เป็นคนแรกที่พี่รัก...และจะเป็นคนเดียวที่รัก

“ต่อให้นานแค่ไหน เวลาผ่านไปยังไง ขอแค่มีกุมภ์อยู่ข้างๆ ชีวิตพี่ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว พี่กลัวมากตอนที่กุมภ์หายไป พี่กลัวว่าพี่จะไม่ได้เจอโลกทั้งใบของพี่อีก เมื่อพี่เจอกุมภ์ พี่ยอมรับว่าใจสลายเมื่อเห็นกุมภ์ในสภาพนั้น แต่พี่ก็ยังรัก อยากจะนำกุมภ์คนนี้กลับมารักษาให้คืนสู่แบบเดิม กลับมาเป็นคนเดิม กลับมาเป็นโลกของพี่เหมือนเดิม”

ผมยิ้มให้กับคำพูดของเขาที่น่าเอ็นดูเสียอย่างนี้

“กุมภ์...พี่รู้ว่านี่มันอาจจะฟังดูแก่แดดไปหน่อย แต่พี่อยากแต่งงานกับกุมภ์หลังเรียนจบเลยนะ” พี่เดือนหัวเราะ “การแต่งงานคือการยืนยันว่ายินยอมที่จะอยู่เป็นคู่ชีวิตไปด้วยกัน ถึงในไทยจะยังไม่มีกฎหมาย แต่พี่ก็จะพากุมภ์บินไปแต่งที่อเมริกา พวกเราจะสวมแหวนคู่เดียวกัน จะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าจะแก่งำเหงือก”

“แก่งำเหงือกเลยเหรอครับ” ผมหัวเราะก๊าก “แก่เฒ่าก็พอมั๊ง?”

“งำเหงือกแหละดีแล้ว ยังไงฟันก็หลุดอยู่ดี”

พวกเราเงียบกันไป เสียงลมหายใจเข้าออกนั้นดังที่สุดในห้องนอนแห่งนี้ ก่อนที่พี่เดือนจะเอ่ยปากอีกครั้ง

“กุมภ์ วันพุธพี่มีจัดนิทรรศการภาพถ่ายที่เป็นโปรเจ็ค กุมภ์อยากอยู่รอดูรึเปล่า?”

เขารอคำตอบของผมอย่างใจจดใจจ่อ ขึ้นชื่อว่าเป็นนิทรรศการคนต้องเยอะมากแน่ๆ แต่ว่าตัวผมเองก็...

“เอาสิครับ จะได้ไปหาพวกนทีด้วย”

ผมยิ้มในความมืด พี่เดือนทำหน้าดีใจก่อนที่จะดึงผมไปซุกนอนด้วยกัน

 

“ไอ้แม่กุมภ์! กูดีใจที่เห็นมึงนะ” อุ้มวิ่งผลาเข้ามากอดผมตามด้วยดินและนที ส่วนแนนโบกไม้โบกมือทักทายผมก่อนที่จะตบไหล่ “มึงเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมากมั๊ย มึงยัง...กลัวมั๊ย?”

“แน่นอนว่ากลัว...ยังกลัวอยู่ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบคุณที่คอยโทรคอยคุยด้วยตลอดนะ”

“รู้รึยังว่าพี่เขมแกออกไปแล้ว” แนนยิ้ม “เหตุผลก็ไม่ใช่อะไรเลย พี่เขมแกกลัวว่าอาจจะเป็นเพราะตัวเองอีกที่ทำให้พี่เดือนกับมึงต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ คนชอบพี่เขมมีตั้งเยอะแยะ”

“คงจะสำนึกว่าทำตัวผิดมาตลอด แล้วก็ไม่สู้หน้าด้วยถ้ากุมภ์กลับมาเรียน ในเมื่อตอนนี้ทั่วมหาลัยพากันพูดว่าพี่เขมเป็นฝ่ายพยายามแย่งพี่เดือนจากมึง” ดินยักไหล่ ยื่นแก้วน้ำหวานมาให้ผม ทุกคนดูเปลี่ยนไปจากครั้งล่าสุดที่เห็นนิดหน่อย อย่างนทีตอนนี้ผมก็ยาวขึ้นจนมัดรวบเป็นหางม้ายาวประบ่าเพิ่มความเท่ไปอีกขั้น อุ้มที่หน้าเป็นรอยกระ ดินที่ผิวคล้ำจากกิจกรรมกลางแจ้ง ส่วนแนนก็ทำผมซอยสั้น

“พี่มะยม พี่ไนท์รออยู่ที่หน้าห้องที่จัดงานแล้ว ไปกันเถอะ” นทีเดินเข้ามากอดผม “ไม่อยากเชื่อว่าปีหน้ามึงจะต้องมากลายเป็นรุ่นน้องพวกกู”

“แต่แค่กลับมาเรียนได้ก็ดีใจมากแล้วล่ะ” อุ้มผลักหลังผมให้เดินตามแรงนั้น “พี่ศึก พี่เมย์กับพี่ฝนก็กำลังจะถึงแล้ว”

ผมเดินไปกับเพื่อนชุดนักศึกษาส่วนผมเป็นเสื้อฮู้ดกระต่ายสีน้ำทะเล เมื่อวันก่อนพี่เดือนกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวนี้ที่บอกว่าได้มาเป็นคู่กัน ให้ใส่ไปในงานนิทรรศการ ฮู้ดนี้ยาวพอที่จะปิดไม่ให้ใครสังเกตผมได้ ผมถึงยอมใส่มา

แม้ว่า...

“เสื้อมึงน่ารักดีว่ะ”

ต้องยอมให้เพื่อนมันหยิกแก้มผมเป็นก้อนซาลาเปาก็เถอะนะ

 

พวกเราเดินเข้ามาในห้องที่จัดนิทรรศการภาพถ่าย มีรูปหลากหลายประเภท ผมคิดว่าของพี่เดือนน่าจะอยู่ช่วงท้ายๆ ระหว่างทางนั้นรูปต่างๆที่จัดแสดงนั้นมันแสดงออกถึงตัวตนของคนถ่าย แสดงถึงสิ่งที่ต้องการจะสื่อ เพื่อนผมพากันมองนู่นมองนี่จนเกือบจะหลงทาง ยังดีที่พี่มะยมกับพี่ไนท์มารับพวกผมแล้วพาไปดูงานพี่เดือนที่ตอนนี้น่าจะกำลังนำเสนอกับคณะอาจารย์

“ทำไมคุณถึงตั้งชื่อภาพเหล่านี้ว่า ‘ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ’ ครับ?”

“เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ผมกำลังจะสื่อครับ”

เสียงพี่เดือนดังออกมาจากกลุ่มผู้คนที่กำลังรุมดูผลงาน

“ผมมาอยู่จุดๆนี้ได้ก็เพราะมีเขาผลักดันผม เขาทำให้ผมได้พบกับสิ่งที่ผมต้องการมาตลอด ฉะนั้นแล้วการที่ผมได้รู้จักกับเขานั้นคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตนี้”

ผมได้ยินเสียงเขาดังฟังชัดเจนมากแม้ว่าจะมีคนเยอะก็ตาม

“ผมอยากให้เขามีความสุข...อยากให้เขามีรอยยิ้มประดับใบหน้านี้ตลอดไป ผมจะทำความรู้จักกับเขาเพิ่ม จะใช้ช่วงเวลาที่มีกับเขา ศึกษากันและกันให้มากขึ้น และทุกๆวันนั้นผมอยากจะถ่ายเอาไว้เก็บเป็นภาพในความทรงจำอันสวยงามตลอดกาล”

เสียงปรบมือดังตามทันทีที่เขาพูดจบ เหล่าอาจารย์พยักหน้าให้จากนั้นก็ถามต่อ

“ถ้าเกิดว่าคุณได้รับหัวข้อให้ถ่ายอย่างอื่นที่ไม่ใช่บุคคล คุณจะเลือกถ่ายอะไร”

“ผมจะถ่ายทะเลครับ”

“ทำไมถึงเป็นทะเลครับ?”

“ทะเล...เป็นผืนน้ำที่กว้างใหญ่ มันเต็มไปด้วยอิสระ เป็นสิ่งที่ผมถวิลหามาตลอดเหมือนนกที่ต้องการจะออกจากกรงของโจรสลัด และเมื่อผมได้พบกับปลาที่อยู่ในน้ำ ก็ทำให้ผมพยายามที่จะเปิดกรงเพื่ออิสระของตนเอง

“และผมก็ทำมันสำเร็จ บินไปในท้องฟ้ากว้างนั้นกับปลาที่อยู่ในน้ำ ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่อยู่ข้างหลัง แค่นั้น...ก็เป็นชีวิตที่ผมพอใจแล้ว”

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง คณะอาจารย์เดินจากไป พวกเพื่อนผมก็พากันลากผมไปหาพี่เดือนทันที พี่เดือนยิ้มให้ผมแล้วก็จูงมือ

“อายจังเลยที่กุมภ์ได้ยินคำพูดพวกนั้น”

“อายอะไรครับ หน้ายิ้มขนาดนี้”

พรึ่บ

จู่ๆไฟที่เคยสว่างก็ดับลงไป ผมกระเด้งตัวเข้าหาพี่เดือนอัตโนมัติ ตัวเริ่มสั่นจากความมืดที่ผมไม่สามารถมองอะไรเห็นได้ น่าแปลกที่ไม่มีใครหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉายเลยสักคน

“กุมภ์”

พี่เดือนสะกิดผม เขาค่อยๆประคองใบหน้าให้ผมหันไปมองอะไรบางอย่างที่สว่างนิดๆ ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนผมเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า

ให้ตายสิ ผมนี่มันหวั่นไหวง่ายเกินไปแล้ว

แถมยังโง่มากด้วย

“Happy birthday to You…Happy birthday to You…Happy birthday…Happy birthday…Happy birthday to You…

“สุขสันต์วันเกิดนะ!”

ไฟกลับมาสว่างอีกครั้งพร้อมกับเสียงพลุจิ๋ว พี่ศึกกับพี่เมย์ช่วยกันประคองเค้กก้อนใหญ่มาให้ผม ข้างหลังมีพ่อกับแม่แล้วก็มีนากำลังยืนยิ้มให้ เพื่อนผมก็พากันเดินเข้ามากอดจนรู้สึกร้อน พี่เดือนคงจะหึงเลยไล่ให้ออกไปเกิดเสียงหัวเราะคิกคักไปทั่ว ที่สำคัญคือคนบริเวณนั้นน่าจะรู้เห็นเป็นใจด้วยเลยพากับปรบมือใหญ่

“อะไร? อย่าบอกนะว่าปีนี้ก็ลืมวันเกิดตัวเองน่ะ?” พี่เดือนก้มลงกระซิบ เขาค่อยๆดันหลังผมให้ไปหาเค้กฝีมือน้องชายผม “เย็นนี้พ่อกับแม่พี่ก็จะพากุมภ์ไปโออิชิแกรนด์ด้วยนะ”

“แพงไปพี่เดือน! หยุดเลย” ผมตีแขนเขา ทุกคนหัวเราะพร้อมกับเชียร์ให้ผมเป่าเทียน

ผมหลับตาแล้วอธิฐานสิ่งที่ผมต้องการให้เกิดที่สุดในชีวิตไป

“กินเค้กๆ!” อุ้มกับดินรีบกรูเข้าหาเค้กอย่างแรก พี่เดือนรับลูกโป่งรูปหัวใจมาจากคนที่ยืนอยู่แถวนั้นมาแล้วก็ยื่นให้ผม คราวนี้เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นราวกับว่านี่เป็นวันสุดท้ายที่พวกเธอจะได้เห็น

“กุมภ์ ปีหน้าฉลองวันเกิดกันอีกนะครับ”

“พี่เดือน...”

“พี่ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกุมภ์อีกเยอะ แต่พี่สัญญาว่าพี่จะทะนุถนอมกุมภ์ พี่จะไม่ปล่อยมือกุมภ์ให้หลงทางในความมืดคนเดียว” เขาจับมือของผมแน่น “พี่ก็พูดไม่เป็นด้วยสิพอเจอสถานการณ์แบบนี้...เอาเป็นว่า...”

กรี๊ดดดดดดดด

“พี่ทำแบบนี้...กุมภ์น่าเข้าใจง่ายกว่ามั๊ง?” พี่เดือนละริมฝีปากออกจากผม ใบหน้าของพวกเราห่างกันแค่นิ้วเดียว เขาใช้ปลายจมูกคลอเคลียหยอกไปมาจนคนอื่นร้องโวยวายที่เขาทำหวานไม่แคร์ใคร

เขาคนนี้...

คนที่เป็นเด็กแก่เรียน เป็นคนชอบฝืนตัวเอง เป็นคนดื้อด้าน เป็นคนที่ทำอะไรชอบให้ต้องดุอยู่เสมอ แต่สามารถเป็นที่พึ่งพา เป็นคนรดน้ำให้พื้นดินที่แห้งแล้งนี้ได้ เป็นคนที่ใส่ใจดูแลทุกสิ่ง เป็นคนที่ทำอะไรก็ทุ่มสุดตัว

ผม...ผมรักเขาจนไม่รู้ว่าจะรักได้มากแค่ไหนแล้ว

“งั้นจากนี้ผมก็ฝากตัวกับหัวใจไว้กับพี่นะครับ”

พี่เดือนเบิกตาให้กับความตรงๆของผม เขาหัวเราะและขยี้ผมของผมด้วยความเอ็นดู

“แน่นอน ฝากทั้งชีวิตเลยย่อมได้”

 

ทุกช่วงเวลาของชีวิตมีทั้งดีและเลวร้าย แต่ผมก็ไม่เสียใจที่มีเรื่องราวเกิดขึ้น มันจะเป็นบทเรียนชีวิตที่ล้ำค่า

และแน่นอนเช่นกันว่าถ้าผมไม่ได้เจอกับพี่เดือน ผมคงไม่รู้จักคำว่า ‘รัก’

คำอธิฐานเพียงหนึ่งเดียวของผมนั้น...

คือการที่ผมจะได้รู้จักพี่เดือนให้มากกว่านี้ ใช้เวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ ไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข ผมก็อยากให้เขาจับมือผมเอาไว้เคียงข้างกันตลอดไป

--------

บทหน้าก็จบแล้วนะ เดี๋ยวจะลง SP แยกย่อยแก้เหงาให้นิดหน่อย ส่วนเรื่องต่อไปพี่นทีมาแน่นอน ตอนนี้กำลังเร่งงานอยู่ แงง

หัวข้อ: Re: ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (20/1/2019 Final Ch. up)
เริ่มหัวข้อโดย: ต้นเกลือ ที่ 20-01-2019 20:17:38

บทส่งท้าย

 

ผมชื่อกุมภา สิริกุล หรือเรียกสั้นๆว่ากุมภ์ อายุยี่สิบหกปี จบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง สูงร้อยเจ็ดสิบ น้ำหนักอย่ามาถาม ของที่ชอบคือข้าวขาหมู แต่ถ้าเป็นกระเทียมหรือมะเขือเทศขอให้เอามันออกไปไกลๆ งานอดิเรกคือการถือกล้องตัวโปรดออกเดินทางไปถ่ายสถานที่ต่างๆรวมถึงการทำ vlog ลงยูทูป คนดูไม่ค่อยมากแต่ถือว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งในชีวิต

ตอนเรียนผลการเรียนอยู่ในระดับต้นๆ ชอบดึงมีนชาวบ้าน แต่ไม่ชอบการเข้ากิจกรรมที่คนเยอะ อย่างอื่นค่อยไปรู้คราวหลังแล้วกัน

ถ้าให้พูดว่านอกจากส่วนสูงแล้วลักษณะของผมเป็นอย่างไร ..อืม...เอาเป็นว่าสีผมของผมนั้นเป็นสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติ หน้าตาออกหวานนิดๆ กล้ามเนื้อไม่ค่อยมีเหมือนผู้ชายทั่วไปสักเท่าไหร่

และผมก็มีแฟนที่คบกันมาสิบปีแล้ว

เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี จบปริญญาตรีเอกถ่ายภาพ จบปริญญาโทเอกบริหาร เป็นช่างภาพอิสระที่กำลังโด่งดังในวงการ แต่เขาไม่ยอมรับงานที่มีถ่ายนอกสถานที่เพราะไม่อยากห่างผม บางครั้งเขาก็จะสวมแว่นตากับทำผมยุ่งๆไม่ให้เด่น เวลาที่เขาอยู่คอนโดกับผมก็มักจะเลื้อยมาอ้อนนอนตักไม่ก็ชวนผมดูรูปถ่าย

ทุกๆวันนั้นมันเป็นวันธรรมดาที่ช่างแสนวิเศษของเรา

บาดแผลในอดีตที่เคยเจ็บปวดของผมมันถูกเขารักษาจนหายเกือบสนิท เขาดูแล เขาทะนุถนอม เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ผมมีความสุข ส่วนผมก็จะยิ้ม ให้กำลังใจและคำปรึกษาแก่เขาในวันที่เขาเหนื่อยล้าจากงานที่ทำ

หลายคนเคยชวนเขาเข้าวงการบันเทิงเนื่องจากหน้าตาที่ดีเกินไป แต่เขาก็ปฏิเสธทันควัน เขาไม่ได้อยากมีชื่อ มีหน้ามีตาเหมือนสมัยเขายังเรียนมัธยม ข้อนั้นผมกับเขาต่างรู้แก่ใจดีว่าเพราะทำไมถึงทำแบบนั้น สำหรับคนนอกคงจะเห็นเป็นแค่ความไม่อยากดังจนไม่สงบจิต

“อืม...”

เขาค่อยๆขยับตัวลืมตาขึ้นมา ร่างกายเปลือยเปล่าของเขากำลังนอนกอดผมที่ไม่มีเสื้อผ้าเช่นกัน เมื่อคืนพวกเรา ‘เล่น’ จนเลยเถิดไปหน่อย แต่นั่นคือการเติมเต็มความต้องการของกันและกัน

“ตื่นนานแล้วเหรอกุมภ์...”

“เมื่อกี๊เองครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ ผมจะอุ่นอะไรให้กิน”

“ไม่เอาสปาเก็ตตี้แล้วนะ เลี่ยนสมชื่ออาหารอิตาเลี่ยน”

ผมหัวเราะแล้วลุกไปอาบน้ำอุ่นอาหารให้ สิบปีที่ผ่านมาก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปก็คือฝีมือในการทำอาหารของเราทั้งสองคนที่เหมือนจะคงเส้นคงวาตลอด…หมายถึงทำไม่เป็นนั่นแหละ

ผมได้ยินเสียงน้ำหยุดไหล เสียงเปิดตู้เสื้อผ้า เสียงปิดประตูเบาๆ และเสียงของลมหายใจที่มารดต้นคอของผม พี่เดือนทักทายยามเช้ากันแบบนี้อีกแล้วเหรอ...

“มันจั๊กจี้นะพี่”

“ก็ตัวกุมภ์หอมนี่นา”

“หยุดเลยๆ เดี๋ยวผมก็ทำกับข้าวตกหรอก”

ผมดันพี่เดือนให้ถอยไป เขาทำหน้าเสียดายนิดๆแล้วก็เอ่ยปากถามต่อ

“แล้วนี่คิดรึยังว่าจะสมัครงานใหม่ที่ไหน?”

“ผมว่าจะลองส่งรีซูเม่ให้กับบริษัทเนชั่นเนลก่อนครับ พี่เดือนจะส่งพร้อมกันเลยมั๊ย?”

“เล่นบริษัทใหญ่แบบนี้พี่จะรอดรึเปล่าเนี่ย” เขาหัวเราะ นั่งลงกับเก้าอี้คู่ตรงเคาท์เตอร์ครัวพร้อมกับรับจานอาหารอุ่นมา “แต่พี่ก็ไม่อยากทิ้งโอกาสนะ เสี่ยงดูจะเป็นอะไรไป”

“นั่นแหละที่ผมอยากบอก” ผมยื่นแก้วกาแฟรูปหัวใจสีขาวให้ แล้วเดินมานั่งข้างๆกับเขาโดยมีแก้วกาแฟรูปเดียวกันสีดำมาวางติดกัน “รู้ว่าตัวติดกันตลอดเวลาไม่ได้ แต่ถ้ามีโอกาสนี่ก็ควรจะคว้าเอาไว้นี่เนอะ”

“เจ้าปลาเอ๊ย” พี่เดือนตักข้าวเข้าปาก ใช้ช้อนเดียวกันตักให้ผมอ้ารับด้วย

“เอ้า ก็จริงมั๊ยล่ะ ถ้าเกิดเราติดนะ ได้เดินทางไปทั่วโลกถ่ายนู่นนี่เลยนา”

“อยากเที่ยวก็บอกมาเถอะน่า”

“ก็อยากเที่ยวแบบไปแค่สองคนนี่ อ้างงานได้ ถ้าเกิดไปแบบไม่มีงานเดี๋ยวนทีก็งอแงหนีงานตามไปด้วยอีก” ว่าแล้วก็นึกถึงเพื่อนสนิทตัวดีที่ตอนนี้กลายเป็นโปรดิวเซอร์เพลงหน้าตาหล่อเหลาเป็นที่จับจ้องของนักร้องในวงการหลายๆคน แต่เสียดายแทนพวกเธอด้วยที่เขามีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนไปเสียแล้ว

“ท่าทางจะติดเพื่อนมากเลยนะ”

“ติดแฟนด้วย ถ้ามันไป มันก็ต้องลากเจ้าตัวเล็กไปด้วย”

ผมกับพี่เดือนหลุดหัวเราะด้วยกัน

“…พี่รักชีวิตแบบนี้จริงๆนั่นแหละ เรียบง่ายแต่มีความสุขทุกวัน”

“นั่นสินะ...”

“เอาไว้อีกสักสิบปีพี่ค่อยกลับไปทำธุรกิจที่บ้านต่อก็ได้” พี่เดือนเรียนต่อบริหารเพื่อที่จะนำมาใช้สานต่อธุรกิจโรงแรมของพ่อเขา ส่วนโรงพยาบาลนั้นจะกลายเป็นของหนึ่ง น้องชายนอกสายเลือด “ตอนนั้นพี่จะลงทุนซื้อสตูดิโอของบ้านกุมภ์มาขยาย...ว่างๆพี่จะแวะเข้าไปดู”

“โหพี่ ผมขยายเองก็ได้หรอก”

“ไม่เอา เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ” พี่เดือนยกมือข้างซ้าย ที่นิ้วนางมีแหวนสีเงินเรียบๆวงหนึ่งสวมเอาไว้ เช่นเดียวกับที่มือข้างเดียวกันของผมที่มีของอย่างเดียวกันอยู่

แหวนคู่...ที่ปีที่แล้วเขาสวมให้กับนิ้วผมด้วยตัวเองที่แคนาดา

“ครับๆ ไม่เถียงแล้วครับ”

“น่ารักแบบนี้มาให้รางวัลอีกสักฟอดหน่อย” เขาหอมแก้มผมเสียงดัง พวกเราหัวเราะคิกคัก

 

“เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีว่าพี่ทำปากกาหล่น”

“อะ...”

“เมื่อกี๊ปากกาหล่นจากกระเป๋าพี่ครับ”

“ขอบคุณนะ”

 

“ขอบคุณนะ...ที่รู้จักกัน”

ทั้งผมและเขาต่างพูดคำนี้ออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ยิ้มให้กันและกัน เตรียมพร้อมกับหนังสือหน้าใหม่ของวันนี้

 

ยิ่งรู้จัก...

ผมก็ยิ่งรักคุณมากขึ้นทุกวันจริงๆ ♥

 

- เรื่องราวของพวกเรามันยังเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น -


----------

ใจหายเหมือนกันแฮะที่พี่เดือนกับน้องกุมภ์จบลงแล้ว...แต่มันไม่ได้เขียนคำว่าจบสักหน่อยนี่นา

ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตาม (แม้ว่าจะน้อยนิด) นะคะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขียนเรื่องยาวจบ แม้ว่าช่วงงหลังๆมันจะดูกระชับไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาค่ะ น้องมีเรื่องที่ตั้งใจจะลงต่อจากพี่เดือนน้องน้องกุมภ์แล้วก็คือพี่นที ที่ใครอ่านใน SP ด้วยนั้นก็คงจะรู้ว่าพี่เขาคู่กับมีนา น้องชายของกุมภ์ แต่ขอบอกเอาไว้เลยนะคะว่าโทนเรื่องของพี่นทีแกคนละอย่างกับเพื่อนสนิทตัวเองเลยค่ะ แง

สุดท้ายนี้เรื่องจะมีเล่มมั๊ยนั้นก็ต้องให้เบื้องบนช่วยให้คำตอบค่ะ (ยกมือไหว้) มันเป็นครั้งแรกที่น้องจริงจังขนาดนี้ ล้มลุกคลุกคลานมากเหมือนกันแต่น้องก็คิดถึงว่าในบรรดาผู้ติดตามอันน้อยนิดนั้นคือคนที่พร้อมจะเดินทางไปกับตัวละครของน้อง เติบโตและส่งพวกเขาให้มีความสุขไปด้วยกัน

ขอบคุณจริงๆนะคะ แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ   - SmolMety 01/2019

หัวข้อ: Re: [END] ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (20/1/2019 Final Ch. up)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 30-01-2019 16:08:10

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [END] ♥ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักคุณ ♥ #รู้จักจนรัก (20/1/2019 Final Ch. up)
เริ่มหัวข้อโดย: HappyYaoi ที่ 03-02-2019 01:09:30

ไม่คิดว่าจะมีดราม่าลูกใหญ่ซ่อนในเรื่องนี้ แงงงง สนุกมากค่ะ อินจนร้องไห้