"Hope...ต้องมีสักวันที่เป็นวันของเรา"
[/b]
เรื่องนี้นับว่าเป็นการลงครั้งที่ 2 ของผมบนเว็บนี้ จริงๆแล้วเรื่องนี้ผมโพสต์จบไปตั้งแต่ปีที่แล้วครับ ทีนี้เกิดความคิดขึ้นมาใหม่ว่าอยากจะเขียนเรื่องของตัวเองลงไปต่อ แต่ว่าคงไม่มีใครเห็นเพราะเรื่องของผมถูกย้ายไปอยู่ "นิยายที่เขียนจนจบแล้ว" ผมก็เลยคิดว่าไหนๆก็จะเขียนต่อแล้วก็เลยขอลงใหม่ไปเลย พี่ๆน้องๆบางท่านอาจจะเคยอ่านกันมาแล้วถ้าจะอ่านอีกก็ไม่เป็นไรครับ
เอาละเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมอยากจะนำมาเล่าสู่กันฟังนะครับ ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงจากตัวของผมเอง ไม่ได้สนุกอะไรมากมายนะครับผมเขียนไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ มีเติมแต่งคำบางคำลงไปบ้างเพราะผมจำทุกเหตุการณ์ไม่หมดครับ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า “ความรักนั่นเกิดขึ้นได้ทุกที่และทุกเวลาครับ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม” ซึ่งความรักของผมนั้นมันเกิดขึ้นในช่วงที่ผมอยู่ในรั้ว “เทคนิค” ครับ เป็นเรื่องความรักแบบชายกับชาย จริงๆผมก็พูดได้ไม่เต็มปากคงบอกได้แต่ว่าเป็นเรื่องที่คิดไปเองมากกว่าครับ แต่ก่อนที่ผมจะมาเป็นแบบนี้ สมัย ม.ต้น ผมก็เคยชอบเพื่อนผู้หญิงนะครับ แล้วทีนี้แม่ผมเขาไม่อยากให้ผมมีแฟนระหว่างเรียนเพราะกลัวว่าการเรียนผมจะเสีย คือคนเป็นแม่ก็ย่อมมองอนาคตของลูกอะครับ จึงโทรไปบอกทางนั้นว่าเรื่องของผมกับเขาให้จบลงแค่นี้ หลังจากนั้นเป็นต้นมามันคงเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตผม ความทรงจำบางเรื่องก็ลืมๆไปบ้างแล้วครับ เรื่องราว หลายปี ที่ผ่านไป ตั้งแต่ พ.ศ.2552 ตอนนี้ผมอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว
ตั้งแต่ผมเกิดมา จนตอนนี้อายุ 24 จะ 25 ปี แล้วครับ ยังไม่เคยสัมผัสกับ ความรัก จริงๆจังๆสักที เมื่อก่อนผมมองว่า การบอกรักใครนั้นยากแสนยากครับ แต่พอได้บอกไปจริงๆ กลับรู้สึกว่าการบอกรักมันก็เป็นเพียงการเริ่มต้นของความทุกข์เท่านั้น จนกระทั้งผมได้มีโอกาสหยิบหนังสือธรรมะมาอ่านทำให้ได้ข้อคิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตมากมาย สุดท้ายก็ทำให้รู้สึกว่าหากเรามองความรักที่ไม่สมหวังที่มันทำให้เราเกิด “ทุกข์” มันก็คงเป็น “เวรกรรม” ที่เราเคยสร้างมาตั้งแต่ชาติปางก่อนก็ได้ เพราะหากเราไม่ได้ทำไว้…ชาตินี้เราก็คงไม่ต้องมารับในสิ่งที่เราทำไม่ว่าจะกรรมดีหรือกรรมชั่วก็ตาม เอาหละผมพูดยืดเยื้อมากความไปละ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยนะครับ
*
*
*
*
*
*
"Hope...ต้องมีสักวันที่เป็นวันของเรา"
********************************************************************************************
[บทนำ] วันเสาร์ที่ 7 เมษายน พ.ศ.2561
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่รถแสนจะติดในถนนเส้นที่ผมจะต้องนั่งรถเมย์ไปฝึกงาน ผมเชื่อว่าไม่ใช่ผมคนเดียวหริกที่เบื่อเรื่องพวกนี้ทุกคนก็คงเบื่อ ผมมองดูเวลาจากโทรศัพท์มือถือตอนนั้นเป็นเวลา 10.21 น. ซึ่งอีก 9 นาที จะเป็นเวลาทำงานของผม เฮ้อ...ดูเวลาแล้วก็ร้อนใจแต่มันจะช่วยอะไรได้จริงไหมละครับ เมื่อคิดได้ผมก็รีบส่งไลน์ไปบอกเจ้าของร้านโน๊ตบุ๊คที่ผมไปฝึกงานว่าวันนี้ผมขออนุญาติเข้าสายเพราะรถติดอีกทั้งฝนยังตกอีกด้วยครับ พิมพ์บอกพร้อมกับส่งโลเคชั่นให้เรียบร้อยกลัวเด๊่ยวจะหาว่ากูโกหกอีก 5555+ เอ้อ!!! ลืมแนะนำตัวไปเลยครับ ผมชื่ออิน เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม ของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง อันที่จริงผมควรจะเรียนจบไปนานแล้วเพราะตอนนี้อายุ 24 ปี แต่ด้วยเหตุที่ผมจบ ปวส. แล้วมาต่อ ป.ตรีครู 5 ปี จึงทำให้ระยะเวลามันนานกว่าชาวบ้านเขา แต่จะทำอย่างไรด้ละในเมื่ออุดมการณ์ที่จะเป็นครูของผมมันหนักแน่นดังขุนเขา ก็ต้องเรียนไป
เมื่อผมส่งไลน์แจ้งพี่เขาเรียบร้อยผมก็นั่งเล่น ROV บนรถจนมาถึงห้างแห่งหนึ่งที่ผมฝึกงานอยู่ ซึ่งในนั้นมีร้านซ่อมโน๊ตบุ๊คที่ผมฝึกงานอยู่ครับ พอลงรถมาผมก็รีบเดินเข้าห้างเพื่อไปเข้างานเมื่อมาถึงที่ร้านผมกดดูเวลาตอนนั้น 11 โมง กว่าแล้วครับ ผมเข้าร้านไปก็สวัสดีพี่เจ้าของร้านทั้งร้านมีกันแค่ผมกับพี่เจ้าของร้าน 2 คน ซึ่งเยอะฉิบหายเลยครับ เอาละเมื่อมาถึงร้านและทักทายพี่เขาแล้ว ผมก็ไม่รอช้าเอาโน๊คบุ๊คออกมาเล่นเฟสบุ๊คตามทำเนียมครับ เข้าเฟสบุ๊คมาก็มีแชทข้อความเด้งขึ้นมา ผมรีบเปิดดูเป็นข้อความของจ๊าบเพื่อนผู้ชายในห้องของผมครับ
[แชท]
จ๊าบ : วันนี้ทำงานช่ะ
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์]
ผม : ทำๆ
ผม : มีอะไรว่ะจ๊าบ
จ๊าบ : กุจ๊าบหรอ
ผม : อ่าว
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์แบบงอลๆมา]
ผม : ไอ่นี่หนิ
ผม : ไอ่นุ่น *(นุ่นเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับผม และเป็นแฟนของจ๊าบ)
ผม : ไอ่เวร
จ๊าบ : ลืมละไง
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์แบบงอลๆมา]
ผม : หืม ก็เล่นทักมาเฟสจ๊าบ 555+
ผม : เจ้ามีอะไรก็ว่ามา
ผม : แม่หญิง *(ช่วงนี้กูติดละครบุพเพสันนิวาสมากๆครับ ซึ่งเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ที่อ่านก็ติด 555+)
จ๊าบ : ทักซือเหนเงียบๆกันไปหมด *(นุ่นหมายถึงว่าในแชทกลุ่มเงียบไปหมดไม่เพื่อนๆคุยกัน)
จ๊าบ : ที่คลองฝนตก
ผม : ทักชื่อคืออะไร?
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์แบบเซงๆมา]
จ๊าบ : ทักเฉยๆ
ผม : อ๋อ 555+
จ๊าบ : น่ะ
ผม : ฝนตกตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้เลย *(นุ่นกดอีโมจี ขำ ในข้อความนี้ของผม)
จ๊าบ : พนทำมั้ย
จ๊าบ : น่ะ
ผม : เดี๋ยว เป็นอะไร
จ๊าบ : ป่าวนิ
ผม : น่ะอะไร เดี๋ยว!!!
จ๊าบ : จะบอกว่าทักเฉยๆน่ะ
จ๊าบ : เครื่องช้าาา
ผม : พรุ่งนี้มีอะไร
จ๊าบ : พนทำงานรึป่าวพ่อท่าน
ผม : ถ้าไม่มีอะไรก็ทำ ถ้ามีก็จะอยู่คลองให้ก็ได้ มีอะไรหรือไม่
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์แบบเซงๆมา]
ผม : งงไหมเนี้ย
จ๊าบ : ไม่มีนิเอ้ะ
จ๊าบ : ไม่งง
ผม : โอเค 555+
ผม : เออ คิดว่ามึงมีอะไรไง
ผม : ถ้าไม่มีอะไรก็ทำงาน
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์แบบเซงๆมา]
ผม : แล้วทำไมมึงใช้เฟสจ๊าบทักมา
จ๊าบ : เปลี่ยนกันเร่น ยุ
ผม : อ๋อ
ผม : แบบนี้ก็มี
ผม : 555+
จ๊าบ : [ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มๆมา]
[จบการสนทนา]
ผมได้แต่มองแชทแล้วก็ปิดแชทไป ได้แต่นั่งถอนหายใจว่าเมื่อไหร่ผมจะเจอรักที่ดีๆกับเขาเสียทีอยู่ตัวคนเดียวบางทีมันก็เหงาๆครับ ต่อจากนี้ไปผมจะขอย้อนเรื่องราวของผมไปตั้งแต่สมัยที่ผมเริ่มเรียนตั้งแต่ ปวช. พ.ศ.2552
*
*
*
*
*
*
*
*
ติดตามบทต่อไปครับ มันอาจจะนานหน่อยนะครับเพราะเรื่องราวในอดีตมันตั้งแต่สมัยผมเรียน ปวช. พ.ศ.2552
ฝากคอมเม้นท์เรื่องราวมของผมเพื่อเป็นกำลังใจในการลงครั้งต่อๆไปด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
ต้องขออภัยที่เปลี่ยนชื่อเรื่องอีกแล้วนะครับ