ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
--------------------------------------------------
►ANAKIN อนาคิน◄
“หนึ่งภาพถ่ายคือหนึ่งเรื่องราวที่ผมจะเก็บเอาไว้ในความทรงจำ”
"นาย..."
“ และจากวันนี้ ผมจะเก็บบันทึกเรื่องราวของคุณทุกวัน…”
"..."
“จนกว่าคุณจะคิดตรงกันกับผม”
Fan Page: Chesshire. (https://www.facebook.com/Chesshire04/)
Twitter: @Chesshire04 (https://twitter.com/Chesshire04)
.
.
นิยายของเรา
Oxygen ออกซิเจน #โซโล่กีล์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56726.0)
Nitrogen ไนโตรเจน #คุณภูชายเก้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59678.0)
ANAKIN อนาคิน #ภามเจได (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66695.0)
3KINGS ตอน จักรพรรดิ #สามคิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61835.0)
3KINGS ตอน ประมุข #สามคิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68472.0)
.
.
.
.
-0-
คนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไป
ส่วนใหญ่มักจะตั้งตารอโดยไม่รู้ตัว
คนบางคนตั้งใจแทบตายกลับไร้ซึ่งเงา
เฝ้ารอชั่วชีวิตกลับไร้วี่แวว
แต่กับบางคนที่รู้ว่าขาด หากไม่เคยคิดหากลับได้มาครอบครองอย่างง่ายดาย
ก่อนเคยคิดว่าโชคดี
ทว่าเมื่อถึงวันหนึ่ง ‘ผม’ ก็เข้าใจ
มันไม่ใช่เพราะไม่คิดหาจึงได้มา
แต่เป็นเพราะ ‘เขา’ ช่วยพยายามในส่วนที่ขาด
‘เรา’ ถึงได้มีกันจวบจนทุกวันนี้
ทำไมคนเราถึงร่าเริงได้ขนาดนั้น...
ผมมองภาพเด็กผู้ชายสองคนในชุดนักศึกษาหัวเราะใส่กันเสียงดังแบบไม่สนใจโลกด้วยแววตาเฉื่อยชา ถึงแม้จะตั้งคำถามกับตัวเองในใจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรนัก เด็กสองคนนั้นไม่ได้หน้าตาดี และต่อให้หน้าตาดี หรือต่อให้ผมชอบผู้ชาย ณ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำให้ผมสนใจได้มากเท่าหนังตาตัวเอง
อา...จะปิดอีกแล้ว
“มึงดูตาลุงนั่นดิ”
เสียงที่ดังเข้าหูไม่ได้ทำให้ผมสะกิดใจอะไรในวินาทีแรก แต่แล้วเมื่อประโยคต่อไปดังตามมา ผมเลยจำเป็นต้องฝืนถ่างหนังตาที่ใกล้จะปิดเต็มทีออกเพื่อหันไปมองเจ้าของเสียง
“จ้องพวกเราใหญ่เลย เฒ่าหัวงูเปล่าวะ”
ภาพที่เห็นคือเด็กสองคนที่ทำตัวน่ารำคาญมาโดยตลอดกำลังทำตัวน่ารำคาญมากขึ้นโดยการหันมานินทาผมระยะเผาขน
“ไม่มั้ง ใส่เสื้อกาวน์ด้วย ไม่ใช่หมอเหรอวะ”
“หมอห่าไรหนวดเฟิ้มขนาดนั้น โทรมฉิบหาย บอกว่าเป็นคนไร้บ้านยังน่าเชื่อกว่าเลย”
อดคิ้วกระตุกหน่อยๆ ไม่ได้เมื่อได้ยินคำนินทาเหมือนเกลียดกันมาสิบชาติ แต่ผมก็ยังทำหน้าง่วงอ้าปากหาวไม่สนใจต่อไป ใจคิดเพียงว่าเมื่อไหร่กาแฟที่สั่งจะได้เสียที ผมจะได้ไสหัวไปจากตรงนี้ ไม่ต้องโดนสายตาหลายคู่จับจ้องเหมือนเป็นตัวสกปรก
“ไอ้ห่านี่...ไปว่าเขาอย่างนั้น เดี๋ยวเขาได้ยินก็มีเรื่องหรอก”
เออ...รู้ตัวสักที
“ไม่ได้ยินหรอกน่า”
โทษนะน้อง...พี่ไม่ได้หูหนวก
“ไม่ได้ยินก็ไม่ควรนินทาโว้ย ไปเร็วๆ เลย เดี๋ยวก็โดนพี่ที่กองประกวดแดกหัวหรอก”
อ๋อ...ที่แท้ก็เด็กปีหนึ่ง ว่าแต่หน้าแบบนั้นได้ประกวดกับเขาด้วยเหรอวะน่ะ
ผมส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความอ่อนใจ ได้แต่หวังว่าน้องคณะตัวเองจะไม่ส่งคนหน้าตาแบบไอ้เด็กนั่นไปทำให้คณะอับอายขายขี้หน้า เห็นแบบนี้ผมก็เคยเป็นเดือนคณะมาก่อนนะ ถึงไอ้เด็กนั่นจะด่าแบบนั้น แต่ตำแหน่งรองเดือนมหา’ลัยน่าจะการันตีได้พอสมควรว่าผมเคยดูดีขนาดไหน
อืม...เคย
มองสภาพตัวเองในกระจกของร้านกาแฟแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยาวเหยียด
หัวฟูๆ กับหนวดเคราเฟิ้มเพราะขี้เกียจโกนนี่คงปิดบังความดูดีของผมไปจนหมดแล้ว ไหนจะขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้านี่อีก แล้วอะไรคือท้องแบนๆ นุ่มนิ่มกับแขนที่ไร้ซึ่งกล้ามเนื้อ หมดสภาพเดือนคณะที่เคยขึ้นไปถอดเสื้อโชว์หุ่นฟิตปั๋งบนเวทีเสียสนิท ตอนนี้สภาพใกล้เคียงกับเต้าหู้ยี้เต็มทน จับตรงไหนก็อ่อนนุ่มปวกเปียก ทุเรศตัวเองก็ทุเรศ แต่จะให้ลุกขึ้นออกกำลังกายก็ขี้เกียจ
“คุณหมอเจไดคะ กาแฟได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปออกกำลังกายกัน ในเมื่อชีวิตติดอยู่กับโรงพยาบาลแบบนี้ ถามว่ามีใครบังคับหรือเปล่าก็ไม่ ทุกอย่างผมเลือกเองทั้งนั้น คิดแล้วก็เครียด เครียดแล้วก็ต้องดูดกาแฟให้หายง่วง
‘หมอเจได’ คือชื่อที่ใครหลายๆ คนใช้เรียกผม จำได้ว่าตอนจบใหม่ๆ แล้วได้เข้ามาทำงาน ได้มีห้องตรวจเป็นของตัวเองครั้งแรก ผมดีใจจนเนื้อเต้น เพราะในที่สุดก็ทำตามความฝันของตัวเองสำเร็จ ผมทุ่มเทให้กับการรักษาคนไข้จนลืมเรื่องอื่นๆ ไปจนหมด ทั้งเลิกเที่ยว เลิกออกกำลังกาย เลิกมันหมดทุกอย่าง ชีวิตผูกติดอยู่กับงานที่ตัวเองเลือกเพียงอย่างเดียว
แล้วตอนนี้เหรอ...
‘นายแพทย์อนาคิน’
ตามองป้ายชื่อประจำตัวด้วยความว่างเปล่า เพิ่งนึกได้เมื่อผ่านมาสามสี่ปีหลังทำงานว่าตัวเองแทบไม่เหลืออะไรเลยในชีวิต ไฟที่มีให้การทำงานในตอนแรกมอดดับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมยังคงตั้งใจรักษาคนไข้ ยังคงฝืนยิ้มไม่ให้คนไข้กลัวนักแม้หน้าตาโทรมๆ นี่จะไม่เอื้อเท่าไหร่ ผมเคยคิดว่าแค่ทำงานเลี้ยงครอบครัวให้พ่อแม่ภูมิใจก็พอ อย่างอื่นช่างหัวมัน ผมไม่ได้ต้องการอะไรเสียหน่อย
แต่สุดท้าย...อะไรบางอย่างก็ยังขาดหายไปอยู่ดี
ผมตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้สิ่งที่หายไปมันจำเป็นกับตัวเองตรงไหน แล้วก็นั่นแหละ...ช่างหัวมันเหมือนเคย คิดแล้วก็เหนื่อยจนต้องก้มหน้าลงเพื่อพักสายตา แต่เมื่อเห็นรายชื่อคนไข้ในความดูแลที่ยาวเป็นแถบ แทนที่จะดีขึ้นกลับกลายเป็นแย่ลงซะงั้น
อยากย้อนกลับไปตอนเรียนมหาลัย...ไม่สิ...ต้องบอกว่าตอนมัธยม อย่างน้อยชีวิตก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมายขนาดนี้
จะว่าไปไอ้เด็กสองคนนั้นที่นินทาผม...
เพิ่งจะนึกออกว่ามันใส่ไทด์ของคณะแพทย์...
หึ...
จบมหา’ลัยเมื่อไหร่ เดี๋ยวมึงรู้เลย!
“เจอกันพรุ่งนี้นะคะคุณหมอ”
ไม่เจอได้ไหม...
“เจอกันครับ”
ผมฉีกยิ้มให้คุณพยาบาลพอเป็นพิธีแม้ไม่รู้ว่าเธอจะเห็นหรือเปล่า จากนั้นก็รีบสะพายกระเป๋าประจำตัวแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือเตียงนอน และอะไรก็ไม่สำคัญเท่าการเดินไปขึ้นรถโดยไม่ต้องโดนเรียกตัวกะทันหัน
นั่นไง! ขอแค่ได้ออกประตูนั้นไปก็จะไม่มีอะไรมาฉุดรั้งผมไว้ได้อีก...
มือที่กำสายสะพายกระเป๋ากำแน่นขึ้น ขณะที่มืออีกข้างดึงปีกหมวกให้ปิดใบหน้ามากกว่าเดิมโดยตั้งใจ ผมรีบสาวเท้าเดินให้ไวขึ้น อีกนิดเดียว...
“คุณหมอเจไดครับ”
“…”
“คุณหมอครับคุณหมอ” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้รอยยิ้มที่เกือบจะมีเลือนหายไปกลางอากาศ
ผมหยุดเท้าทั้งสองข้างก่อนจะถอนหายใจยาวๆ หนึ่งครั้งแล้วหันกลับไปมองคนเรียก บุรุษพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม ถ้าจำไม่ผิดหมอนี่น่าจะชื่อตูน ตาม ตาน อะไรสักอย่าง ผมเคยคุยด้วยอยู่ไม่กี่ครั้ง และดูเหมือนแต่ละครั้งจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก
“ว่าไงครับ”
“ท่านผอ.ฝากบอกว่าวันนี้จะกลับไปทานข้าวด้วยนะครับ”
“…”
“ผมขอตัวนะครับ” นายตูนตานตามอะไรสักอย่างยกมือไหว้ผมอย่างสุภาพ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปในทันที ทิ้งให้ผมยืนทำหน้าตายอยู่คนเดียวที่ด้านหลัง
สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้...
นอกจากตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆ ที่เคยโดนเรียกไปคุยด้วยและบอกให้ตั้งใจทำงาน คนคนนั้นก็ไม่เคยเรียกผมไปคุยเป็นการส่วนตัวอีกเลย ถึงจะบอกว่าจะกลับไปกินข้าวด้วย แต่สำหรับ ‘พ่อลูก’ ที่ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ากันมาสามปีมันก็ออกจะแปลกไปหน่อย ยิ่งให้คนมาบอกเหมือนจะให้ผมรอกินข้าวด้วยแบบนี้ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ ต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่...
ช่างเถอะ เดี๋ยวก็คงได้รู้เอง
เมอซิเดสสีดำคันโปรดที่เคยดีใจนักหนาตอนได้ซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองไม่ได้ทำให้ผมตื่นเต้นอีกแล้ว วินาทีนี้อยากจะหายตัวกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วนอนหลับแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย อย่างน้อยก็ขอให้ดวงตาช้ำๆ นี่ดีขึ้นสักนิดก็ยังดี
ถนนที่คุ้นเคย...
สองข้างทางที่คุ้นเคย...
ร้านค้าที่คุ้นเคย...
ทำไมชีวิตคนเราถึงต้องติดอยู่กับอะไรที่ซ้ำซากจำเจแบบนี้นะ
เลือกเองไม่ใช่เหรอ
เออ...รู้แล้วน่า ย้ำตัวเองจัง
รถก็ยังติดเหมือนเคย...
นั่นไง เลขหนึ่งร้อยยี่สิบสีแดงขึ้นมาอีกแล้ว
ระหว่างที่รถติดไฟแดงอยู่คันหน้าสุด ผมทอดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความเบื่อหน่าย มองทั้งเสาไฟต้นเดิม ต้นไม้ต้นเดิม ทางม้าลายที่เดิม ตึกหลังเดิม พยายามมองหาอยู่นานว่ามีอะไรที่ไม่ใช่สิ่งเดิมๆ บ้าง คำตอบคือ...ไม่มี
ส่วนคนพวกนี้แม้หน้าตาจะไม่เหมือนเดิม แต่เพราะผมไม่เคยจำหน้าได้อยู่แล้ว คำกำจัดความว่า ‘เดิมๆ’ เลยถูกใช้กับพวกเขาเช่นกัน
เมื่อไหร่จะไฟเขียวเสียที...
69
68
67
66
65
64…
ทันทีที่ละสายตาออกจากตัวเลขสีแดง ผมถูกร่มคันหนึ่งดึงดูดสายตาไปจนหมด...
มันเป็นร่มสีดำที่ดูตัดกับท้องฟ้าสีสว่างในเวลานี้โดยสิ้นเชิง อดคิดไม่ได้ว่าคนถือคงกลัวแดดน่าดูถึงได้เอาร่มมากางในเวลาข้ามถนนแบบนี้ แต่แล้วความคิดก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อไล่สายตาลงมาแล้วพบว่าเขาเป็นผู้ชาย...
61
60…
วินาทีนั้นผมเผลอจ้องมอง ‘เจ้าของความแตกต่าง’ นั่นโดยไม่รู้ตัว และในตอนนั้นเองที่ผมถูกดูดเข้าไปในห้วงอวกาศสีดำสนิทไร้ก้นบึ้ง...ยามเมื่อดวงตาสีดำสนิทบนใบหน้าสมบูรณ์แบบหันมาสบกันพอดี
หกสิบวินาทีที่ผมถูกดึงเข้าไป...
และหกสิบวินาทีที่ผมหาทางออกไม่เจอ...
เช่นเดียวกับที่เคยเป็นเมื่อหลายปีก่อน
————————-