ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
#หนึ่งใจสีคราม
WHILE WE LISTEN TO THE FUTURE WITH A PICTURE BOOK
THEN, YOU WILL FALL IN LOVE WITH ME
-----------------------
ตัวละครในเรื่องนี้มีพื้นเพมาจากเรื่อง เจ้าชายต้องห้าม
แต่สามารถอ่านเรื่องนี้โดยไม่ต้องอ่านเจ้าชายต้องห้ามได้ไม่งงค่ะ
ตอนที่12
ผมนั่งอยู่ท่านั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย สิ่งที่แสดงออกมากับสิ่งที่อยู่ในใจแตกต่างกับลิบลับ หัวใจตอนนี้เหมือนกำลังจะระเบิดกระทั่งผมอดกลั้นตีหน้าเฉยเมยต่อไปไม่ไหวต้องยกมือขึ้นมากุมอกซ้าย พยามสูมลมหายใจลึกๆโดยไม่ให้เจ้าของไหล่ได้ยิน
ยุบหนอ พองหนอ...
ถามผู้รู้ครับ จะสกินชิพคนที่แอบชอบยังไงโดยใจไม่เต้นแรงดีครับ
คืนนี้สงสัยต้องกลับไปตั้งพันติ๊ปถามแล้วล่ะ
ผมคิดกับตัวเองเล่นๆในใจ กระทั่งวงของน้องแนนปากแดงแสดงจบเวียนให้วงต่อไปขึ้นมาเล่นแทน นักร้องนำวงนี้คือน้องผู้ชายผมยาวคนนั้น ทุกคนในวงมาด้วยธีมชุดดำ ระหว่างรอนักดนตรีเซ็ตเสียงน้องผมยาวก็เดินมาคว้าไมค์และเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มชวนซึ้งว่า
[ทุกคนเคยมีใครสักคนที่อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจมั้ยครับ]น้องมันเว้นจังหวะว่างให้ผู้ชมตะโกนตอบแข่งขันหนึ่งอึดใจ[แล้วมีใคร...เคยสูญเสียคนพิเศษแบบนั้นไปมั้ย คนที่ทิ้งเราไว้ตัวคนเดียว ทิ้งกับเราไว้กับความทรงจำและ...กาลครั้งหนึ่ง]
เกริ่นเสร็จดนตรีก็เริ่มบรรเลงตามจังหวะ เสียงทำนองเอื่อยที่คุ้นหู
แค่อินโทรขึ้นผมก็รู้ทันทีว่าเพลงอะไร เพราะว่าผม...เกลียดเพลงนี้
ทุกๆประโยคของเพลงเพลงนี้กล่าวถึงคนรักที่ไม่ได้อยู่กับเราอีกแล้ว วัยรุ่นหลายคนที่อินกับเพลงนี้อาจจะจินตนาการถึงแฟนเก่าที่เลิกรากันไป อาจมีบางคนที่คิดถึงพ่อแม่ที่เสียไป ส่วนผมนั้น...ทุกๆครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ผมจะคิดถึงพี่
ตอนที่พี่ฟ้าเสียใหม่ๆ เจอใครที่ไหนเปิดเพลงนี้ผมจะเดินหนีทันที หรือดีเจวิทยุเป็นคนเปิดผมจะรีบกดเปลี่ยนช่อง แต่วันนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าผมลุกหนีออกไปผมจะไม่ได้นั่งพิงไหล่ฟรานแบบนี้ ความสุขเล็กๆของผมจะต้องหายไป...
กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ รู้สึกทุกครั้งว่าเธอยังดูแลฉันใกล้ๆ
เหม่อมองฟ้าแล้วถอนหายใจ เหมือนเราได้พูดกัน
ราวกับเธอนั้นไม่เคยจากไปไหน
ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ในความทรงจำ
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง ดีใจนะที่เราพบกัน
หัวใจมัน....สงบลงแล้ว
เมื่อกี้มันยังเต้นแรงๆเพราะความเขินอยู่ดีๆตอนนี้กลับว่างเปล่า ไม่มีกระทั่งความรู้สึกเจ็บปวดราวกับมันด้านชาไปหมด มือที่กุมหน้าอกเพื่อลดความตื่นเต้นในทีแรกแปรเปลี่ยนเป็นคลำหาตำแหน่งของหัวใจ
พักหลังๆความว่างเปล่าแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก บ่อยจนผมเริ่มกลัวว่าในอกจะไม่มีอะไรอยู่จริง
“สีครามไหวมั้ย”รู้ตัวอีกทีคนที่ผมยืมไหล่อยู่ก็ผละตัวออก เขาเอื้อมมือมาแตะหลังผมและถามไถ่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ผมส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ประจวบเหมาะกับน้องผมยาวร้องจบเพลงพอดี
[เป็นไงบ้างครับเพลงแรกของพวกเรา อาจจะซึ้งเกินไปเพราะงั้นมาเริ่มเพลงต่อไปกันเลยเถอะ! สำหรับคนที่ยังลังเลอยู่ ลองฟังเพลงนี้แล้วตอบตัวเองดูว่าแท้จริงแล้ว...หัวใจของเราเป็นของใคร!]
“หัวใจ...อยู่ตรงไหนเหรอ”ผมไม่ฟังที่น้องผมยาวพล่ามต่อจนจบ แต่เกิดคำถามขึ้นมาแทน ทีแรกผมคิดว่าฟรานจะงงในความแปรปรวนของผมแต่เขากลับถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“อยากได้คำตอบแบบหมอหรือแบบนักดนตรีล่ะครับ”
“เอาคำตอบแบบฟราน...”
“อ่า...สำหรับผม...”
“...”
“หัวใจอยู่ข้างๆความรักครับ”ฟรานไม่ได้ขยายความต่อแต่ผมก็เข้าใจสิ่งที่เจ้าตัวกำลังสื่อ
ถ้าเรารักใครสักคนเราจะมอบหัวใจให้เขาไปด้วย
“แล้วถ้าคนที่เรารักไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้วล่ะ หัวใจของเราจะไปอยู่ที่ไหน”ผมถามต่อ คำถามเชิงปรัชญาด้านความรักแบบนี้ผมเฝ้าถามตัวเองมาไม่รู้กี่ครั้งและรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากที่ฟรานไม่แซวผมว่าบ้าแถมยังตอบคามกลับมาอย่างจริงจัง
“หัวใจก็กลับมาอยู่ที่ตัวเราไง”
“โกหก รอตั้งนานไม่เห็นกลับมาเลย”
ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีแฟน ไม่ใช่ว่ารังเกียจพี่ตฤณหรือพี่พอร์ช แต่ที่ผมไม่เคยสนใจใครเลยเพราะพวกเขาไม่เคยทำให้ผมใจเต้นแรง มันด้านชาเสียจนผมอดคิดไม่ได้ว่าบางทีพี่ฟ้าอาจจะเอาหัวใจของผมไปด้วย
“หัวใจมันสงบจนคิดว่าอกซ้ายไม่มีอะไรอยู่แล้วซะอีก... ไม่ชอบแบบนี้เลย มันน่ากลัว”
“สีคราม...”
“อ๊ะ มันอาจจะกลับมาเต้นแรงอีกครั้งก็ได้นะถ้าให้พี่พิงไหล่”ผมไม่อยากดึงเข้าดราม่า ในเมื่อเพลงที่ผมเกลียดก็เล่นจบไปแล้วผมก็ไม่ควรจมอยู่กับความทุกข์นานเดี๋ยวฟรานจะรำคาญเอา
ผมส่งยิ้มหวานให้คนข้างๆแทนการอ้อนขอพิงไหล่
ร่างสูงเงียบไปจนผมเผลอคิดไปว่าเจ้าตัวไม่อยากให้ผมสกินชิพอีก ที่ไหนได้...
มือแกร่งค่อยๆเลื่อนมาโอบไหล่ของผม ผมค่อนข้างตกใจเลยหันขวับไปมองหน้าฟรานตามสัญชาติญาณแต่เจ้าตัวดันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทำให้ผมไม่รู้ว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหน เต็มใจมั้ยที่ต้องโอบไหล่ผมแบบนี้หรือแค่ปลอบกันตามมารยาท
“ฟราน...”ผมเม้มริมฝีปากแน่น แม้ไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับว่าวิธีนี้มันได้ผล
เผลอๆจะได้ผลดีกว่าตอนซบไหล่เมื่อกี้นี้อีก ก็นะ หัวใจเล่นเต้นซะแรงเบอร์นี้ รู้สึกหน้าร้อนไปหมดละเนี่ย
“เมื่อยเมื่อไหร่ก็บอกนะ”ผมพูดเสียอ้อมแอ้มพลางเอนหัวไปพิงบ่ากว้าง เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าเป็นคนได้คืบจะเอาศอก เขาโอบไหล่ยังไม่อิ่มใจขอของแถมเป็นการอิงแอบแนบชิดอีกสักหน่อย
เมื่อเห็นฟรานไม่ได้ทักท้วงอะไรผมก็นั่งยิ้มแก้มแทบแตกอยู่แบบนั้นจนจบงาน เป็นการนั่งซบไหล่ที่มาราทอนจนสงสารคนถูกพิง ผมกะจะดึงตัวเองออกมาหลายรอบแต่ด้านมืดในใจมันร้องแต่ขออีกหน่อย ขออีกหน่อย ขออีกหน่อยจนงานเลิก
ทันทีที่วงสุดท้ายบรรเลงจบก็เกิดเสียงอื้ออึงดังมาจากรอบๆ พอจับใจความได้ว่า”แล้วฟรานล่ะ!!”
“พวกเขาไม่รู้ว่าฟรานไม่ได้เรียนสาขานี้มั้ง...”ผมส่งยิ้มแห้งไปให้ร่างสูงที่ทำหน้างงอยู่ด้านข้าง
“อ้อ งั้นรอผมตรงนี้เดี๋ยวนะ”สถานการณ์มันเริ่มวุ่นวายเมื่อสาวๆหลายคนตะโกนเรียกฟรานไม่หยุด เจ้าตัวโดนเพื่อนตามขึ้นไปบนเวที มีการเตรียมบทกันสองถึงสามนาทีแต่พอฟรานขึ้นไปยืนบนนั้นทุกคนก็สงบลงแล้ว
[ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด วันนั้นผมโปรโมทงานให้เพื่อนแต่ผมไม่ได้เรียนสาขานี้...]
“รู้แล้ว!!”
“พวกเรารู้แล้วว่าฟรานอยู่สาขาประพันธ์เพลง!!”
“ใช่ๆ พวกเราเข้าใจ พวกเราไม่โกรธหรอก”
คราวนี้กลายเป็นเด็กดุริยางค์ทั้งหลายทำหน้างง หันไปมองกันเลิ่กลั่กเพราะสงสัยว่าเมื่อกี้พวกพี่จะตะโกนชื่อไอ้ฟรานไปทำไมถ้ารู้แต่แรกว่าวันนี้มันไม่ได้เล่น
“ฟราเล่นแถมให้พวกเราสักเพลงไม่ได้เหรอ”
“อยากดูฟรานร้องสักเพลงนึงน้า!!”
[อ้อ คงไม่ได้ครับ]
นี่ก็ตอบตรงเกิ๊น ผมแทบจะเดินหนีออกจากทำเป็นไม่รู้จักอิเด็กบนเวทีนี่ หักหาญน้ำใจสาวน้อยแบบนี้ระวังโดนปาขวดใส่เอานะ
“ฟรานนนนอ่า ร้องเถอะน้า! ท่อนเดียวก็ยังดี!”
[เอาไว้วันหน้าดีกว่าครับ นี่มันไม่ใช่งานของผม แค่นี้ก็รบกวนเวทีมากพอแล้ว]โนสนโนแคร์โนแยแสเป็นอย่างไรให้มาดูหน้าฟรานตอนนี้ครับ เจ้าตัวยังคงใบหน้านิ่งสงบแม้จะคืนไมค์ให้เพื่อนท่ามกลางเสียงกระเง้ากระงอดของผู้ชมก่อนจะเดินกลับมาหาผมที่ที่นั่ง เจ้าตัวพูดสั้นๆว่า”ตามมาสิ”ก่อนเดินนำออกไป
ผมคิดว่าเจ้าตัวก็คงกลัวโดนปาขวดใส่อยู่เหมือนกันถึงได้รีบเดินจ้ำออกจากงานแบบนี้
ผมรีบเก็บของและวิ่งตามฟรานไป ผมเห็นเขาเข็นมอ’ไซค์ออกมาก็เลยเข้าใจว่าถึงเวลาจากกันซะแล้ว
“สีครามกลับคอนโดเลยรึป่าว”
“อืม...”
“ผมไปส่งนะ”
“หะ เอ้อ รบกวนรึป่าว”
“ไม่เลย ขึ้นมาเถอะ”ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยื่นหมวกกันน็อคมาให้ผมพร้อมสตาร์ทเครื่อง”วันนี้ผมกินข้าวเย็นด้วยไม่ได้เพราะต้องกลับมาช่วยเพื่อนเก็บของน่ะ เสร็จแล้วพวกมันชวนไปกินร้านพี่เชนต่อ”
“งั้นฟรานอยู่ช่วยเพื่อนไปเถอะ พี่กลับเองได้เกรงใจเราด้วย”
“เกรงใจทำไม ผมอยากไปส่ง”
“จริงเหรอ!”ความจริงพี่ก็อยากให้น้องไปส่งเหมือนกันจ้า! ผมควรเลิกเล่นตัวและโดดไปซ้อนท้ายได้แล้วใช่ปะ
“วันหลังจะพาไปนะ”
“หือ ไปไหนเหรอ”ผมขยับตัวนั่งซ้อนท้ายและเกาะเอวพ่อสารถีกิติมาศักดิ์เหมือนครั้งก่อน ตั้งใจว่าจะเกาะเอวแบบนี้ทุกวันให้เกิดความเคยชิน ไว้สนิทกันกว่านี้เมื่อไหร่จะเปลี่ยนมากอดเอวแทน
“ร้านพี่เชนไง อยู่หลังมอนี่เอง เห็นเขาว่าสวยมาก”
“เมื่อไหร่ล่ะ”
“เร็วๆนี้...”
“ฮะๆ แล้วไอ้เร็วๆนี้น่ะมันวันไหนล่ะ พี่คิวยาวนะถ้าอยากนัดไปทานข้าวต้องจองตัวล่วงหน้า!”
“หลังสอบกลางภาคเรียกว่าเร็วๆนี้รึป่าว...”
“ช้าไป!”อีกตั้งสองอาทิตย์กว่าจะสอบกลางภาค
“ไหนบอกว่าต้องจองตัวล่วงหน้านาน...”ได้ยินเสียงคนขับพึมพำแว่วๆ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึป่าวแต่วันนี้ฟรานขี่ช้ากว่าคราวที่แล้ว แบบนี้ก็ดีเสียงลมจะได้ไม่กลบเสียงคุยแถมยังอยู่ด้วยกันได้นานขึ้นอีก
“วันพุธหน้าพี่เลิกเที่ยง”
“ผมก็...น่าจะว่าง”
“งั้นนัดไว้ที่มื้อกลางวันวันพุธนะ!”ผมต้องเลือกวันที่เรียนคนละตัวกับไอ้เต้ยครับเพราะผมไม่อยากทอดทิ้งมันกลัวสังคมครหาว่าติดผู้ชายจนลืมเพื่อน
“ผมไปรับที่คณะนะ เลิกแล้วพี่โทรหาผม”
“ได้ เอ๊ะ แต่พี่ไม่มีเบอร์ฟราน”
“เดี๋ยวคืนนี้ผมยิ่งไป”
“พี่เผลอกดรับได้ปะ”
“ฮะๆๆ ก็ดีสิ”
ก็ว่าเสียงลมมันไม่ดังละนะ ผมยังได้ยินผิดจากคำว่าก็ได้สิเป็นคำว่าก็ดีสิอีกเหรอ
----------------------------
หายไปนานเลย #ย่อไหว้
สีครามกับการอ่อยแบบเด๋อๆกลับมาแล้วจ้าาาา กลับมาพร้อมกับปรัชญาเสี่ยวๆของเด็กดุริยางค์ 5555
ตอนที่18
“คราม ตอนเที่ยงคนไม่พอจริงๆต้องผลัดกันไปกินข้าว ครามช่วยอยู่เฝ้าโต๊ะแทนได้มั้ยเดี๋ยวเราซื้อข้าวกล่องมาฝาก”ทำไมคนอื่นมันได้ไปกินข้าวแต่ข้าพเจ้าต้องนั่งเฝ้าโต๊ะวะครับ ตรรกมึงป่วยมาก ผมมองหน้ายัยเบลล์กระดิ่งแมวด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
“เบลล์ก็อยู่เฝ้าสิ เดี๋ยวเราซื้อข้าวกล่องมาฝาก!”ผมกระแทกปากกาลงกับโต๊ะอย่างแรงจนน้องๆม.ปลายที่กำลังต่อแถมเตรียมลงชื่อรับของชำร่วยฟรีสะดุ้งโหยง
ใช่แล้ว วันนี้คือวันโอเพ่นเฮาส์นั่นเอง
ฟรานนัดผมให้ไปที่โรงอาหารตอนเที่ยงโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากไปกว่านั้น หนำซ้ำผมยังต้องนั่งปั้นยิ้มเหงือกแห้งนั่งประจำการอยู่ที่โต๊ะลงทะเบียนตั้งแต่เจ้าไม่ได้กระดิกตัวไปไหนเนื่องจากคณะผมมีนโยบายเชิญชวนชายแท้มาเรียนอักษรเลยเกณฑ์คนหน้าตาดีมานั่งรับแขกเยอะๆ ผมกับเบลล์ก็เป็นหนึ่งในนั้น
บางทีก็คิดนะว่าผู้ชายที่โดนผมตกเข้าคณะอะ มันจะเป็นชายแท้ได้ยังไงวะ
อยากเจอฟรานจัง เบื่อขี้หน้าเด็กหัวเกรียนพวกนี้แล้ว ทั้งวันผมไม่ได้เจอเขาเลยแต่จากแจ้งเตือนเพจทวงคืนผู้งานดีจากเด็กอักษรทำให้ผมเห็นฟรานผ่านทางไลฟ์ เจ้าตัวทำงานช่วยส่วนกลางอยู่ที่โรงอาหารกลาง ร้องเพลงเชิญชวนเด็กไปดูคณะต่างๆ
อันที่จริงฟรานไม่ได้เป็นคนร้องหรอก รายนี้นั่งดีดกีตาร์เงียบๆส่วนคนที่ถือไมค์คือไอ้เซ็ต
“คราม! เป็นผู้ชายซะเปล่ามาโยนงานให้ผู้หญิงแบบนี้ได้ไง”
“โหยยย แล้วเป็นผู้หญิงมันโยนงานให้ผู้ชายงี้ก็ได้เหรอ บ้า!”
“เอ๊ะ อย่าพูดจาหยาบคายต่อหน้าน้องๆนะเสียภาพรักษ์คณะหมด! ไม่รู้แหละ ฉันจะไปกินข้าว ปะอิอออย แดกข้าวที่โรงอาหารกัน”อ้าววววว เชี่ยยยยย ผมลากเสียงสบถหยาบคายในใจพร้อมส่งสายตาสาปแช่งไปให้แกงค์ชะนีที่เดินสะบัดตูดออกจากโต๊ะลงทะเบียน
ทีนี้น้องที่ต่อแถวพวกนางอยู่ก็ต้องย้ายก้นมาต่อแถมผมแทนทำให้คิวยาวขึ้นไปอีก
แบบนี้ก็ได้เหรอ!?
“จะเที่ยงอยู่แล้ว...TT”ผมมองนาฬิกาน้ำตานองหน้า ใจนึกอยากโทรหาไอ้เต้ยให้ช่วยมาเปลี่ยนตัวแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเพื่อนรักต้องทำหน้าที่สันทนาการ ตั้งแต่ตี5ตอนนี้ยังไม่ได้พัก
“น้องๆช่วยรีบลงชื่อกันหน่อยครับ! พี่ปิดลงทะเบียนตอนเที่ยงนะ!!”
“ได้ไงคะน้องคราม! ของชำร่วยยังเหลือตั้งเยอะอย่าทำงานแบบส่งๆสิคะ พูดจาพล่อยๆว่าจะปิดทั้งๆที่ลังของแจกยังเหลืออีกเป็นกองแบบนี้เด็กจะมองภาพลักษณ์คณะเราเป็นยังไง?”ก็มองแบบ...คณะนี้ทำไมใช้แรงงานแต่พี่น่ารักคนนี้อ่า ปล่อยพี่คนนี้เขาไปหาผู้ชายได้แล้ว
แต่ผมก็ทำได้แค่โอดครวญในใจเพราะเจ๊คนที่เข้ามาเฉ่งผมคือประธานปี4
ฮรึก
“พี่จ๋าครับ ผมหิวข้าว ช่วยมาเปลี่ยนตัวกับผมแป๊ปได้มั้ย”เอาวะ ของแบบนี้ลองเสี่ยงขอดูเผื่อได้
“ฝากเพื่อนซื้อสิคะ! พี่มีงานอื่นต้องทำอีกเยอะ อย่าเอาเรื่องไร้สาระมาหนักหัวพี่นักเลยลูก”พูดจบแม่นางก็เดินสะบัดบ็อบจากไป เออ บาย ในเมื่อพี่พูดเองว่ามันไร้สาระผมก็จะเท
“น้องครับ ลงชื่อตรงนี้แล้วก็หยิบของในกล่องไปได้เลยนะ”ผมกล่าวกับน้องในแถวพลางหยิบลังขึ้นมาวางบนโต๊ะเสร็จสรรพ กะว่าพวกเบลล์กลับมาก็พอดีของในลังนี้หมดพวกนางจะได้หยิบลังใหม่มาแจกน้อง
“...”น้องในแถวที่เห็นเหตการณ์ทั้งหมดมองผมด้วยสายตาแบบว่า เอิ่ม พี่จะทำแบบนี้จริงๆเหรอคะ แต่ผมไม่แคร์! ผมเคยอ่านนิยายมาเยอะ หลายเรื่องที่นางเอกไปไม่ทันนัดสำคัญของพระเอกทำให้ทั้งสองคนต้องคลาดแคล้วกันไป ผมจะไม่ยอมให้เรื่องโง่ๆแบบนั้นเกิดขึ้นกับตัวเองเด็ดขาด!
“น้องคราม”
ใครอีก!
ผมหันขวับไปตามเสียงเรียกก่อนจะพบเข้ากับ...พี่ตฤณ
“เบลล์ไปกินข้าวแล้ว พี่นั่งรอก่อนสิอีกสักพักก็คงกลับมา”ถ้าช่วยเฝ้าโต๊ะให้ด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง
“พี่มาหาเรา ไม่ได้มาหาเบลล์”พี่เขาทำหน้าเศร้าขณะเดินเข้ามาหาผม”ขอคุยด้วยหน่อย”
“ผมจะไปกินข้าว”อุปสรรคเยอะจังโว้ยยยยย
“แป๊ปเดียว”
“ผมหิว”
“ไม่นานนะ ขอร้องล่ะ”
“ก็ได้ ถ้าพี่สัญญาว่าคุยจบพี่จะอยู่เฝ้าโต๊ะลงทะเบียนแทนผม”เอางี้แม่งเลย พี่ตฤณอึ้งไปสามวิก่อนจะกัดฟันพยักหน้าตกลง ผมฉีกยิ้มร้ายให้พี่เขาไปหนึ่งทีก่อนเดินนำไปหามุมสงบซึ่งวันงานแบบนี้มุมสงบหายากมากกกกก กว่าจะหาเจอก็กินเวลาไปหลายนาที ผมมองนาฬิกาด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ
“พี่มีเรื่องจะถามเรา...คือว่า กับเด็กดุริยางค์คนนั้น...สีครามชอบเหรอ”
“คำนี้ผมยังไม่เคยบอกเขาเลย คงพูดให้พี่ฟังก่อนไม่ได้”
“โอเค ไม่เป็นไร พี่ว่าพี่ได้คำตอบแล้วล่ะ กลับเถอะ”เท่านี้เรอะ! ที่ถ่อสังขารมาซะไกลก็เพื่อถามเท่านี้น่ะเหรอ
ไม่ดิ ผมว่าพี่ตฤณน่าจะมีอีกหลายเรื่องที่อยากถามแต่หมดแรงจะถามไปแล้วต่างหาก ปกติแผ่นหลังกว้างๆของผู้ชายช่างตื๊อคนนี้จะเหยียดตรงอย่างผ่าเผย แต่บัดนี้มันดูห่อเหี่ยว ขนาดเดินนำอยู่ทำให้ผมไม่เห็นหน้าแต่พี่เขาคงไม่โอเคจริงๆ
“ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ครามไม่เคยทำอะไรเป็นการให้ความหวังพี่สักครั้งพี่ผิดเองที่...ตัดสินใจเลิกกับเบลล์ในตอนนั้น”
“เบลล์นิสัยน่ารำคาญ พี่เลิกๆไปได้ก็ดี คนใหม่ขอให้พี่เจอแบบนิสัยดีๆนะ”
“อืม...แล้วเบลล์ก็จะตามไปราวีคนนั้นแทนสินะ”
“ฮะๆๆๆ ดีเลย! ชีวิตผมจะได้สงบสุขสักที!”นี่เป็นครั้งแรกเลยรึป่าวที่คุยกับพี่ตฤณได้ยาวขนาดนี้ เออเว้ย คนเราพออกหักก็พูดเก่งขึ้นมางี้เหรอ พอเรากลับมาที่โต๊ะลงทะเบียนพี่อดีตเดือนคณะบริหารก็นั่งลงประจำตำแหน่งพร้อมแจกร้อยยิ้มการค้าให้แก่เด็กๆที่สนใจจะเข้าคณะอักษร
“ไปนะพี่”ผมเอ่ยอย่างปราศจากความเกรงใจ
พี่ตฤณโบกมือไล่ผมพร้อมรอยยิ้ม นี่นับเป็นการบอกว่าจะตัดใจจากผมแล้วสินะ ดีๆ หลังจากนี้ผมกับฟรานจะได้อยู่กันอย่างสงบสุข
พอโยนงานเสร็จผมก็รีบจ้ำอ้าวไปยังโรงอาหารกลางทันที วันแบบนี้อย่าหวังจะขึ้นรถรางเลย ทางเดินยังแทบไม่มี ผมวิ่งซิกแซกมาไกลจนหอบแฮ่ก วิ่งไปห่วงเวลาไป พอเข้ามาถึงโรงอาหารผมก็ต้องอ้าปากค้าง
ข้างนอกคนว่าเยอะแล้ว ในนี้แม่งเยอะกว่าเยอะ!
เนื่องจากเป็นเวลาเที่ยงที่คนมากินข้าวกลางวันและการแสดงดนตรีสดจากสองหนุ่มแห่งคณะดุริยางค์
ผมแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อมองไปทางเวทีเตี้ยๆข้างหลังสุดของโรงอาหารแล้วพบว่ามันถูกห้อมล้อมด้วยสายน้อยสาวใหญ่ตั้งแต่วัยม.ต้นจนถึงนักศึกษาป.โท
ได้แฟนคลับเพิ่มอีกแล้วสินะ...
แล้วผมต้องทำไงอะ ยืนฟังเสียงจากตรงนี้ส่วนหน้ามือกีตาร์ผมต้องเปิดดูจากไลฟ์ในเพจทวงคืนผู้งานดีงั้นรึ?
ฟรานจะรู้มั้ยว่าผมอยู่ตรงนี้! เอาไงดี แสดงอยู่แบบนี้คงรับโทรศัพท์ไม่ได้หรอกมั้ง ระ หรือผมต้องกระโดดเหยงๆตะโกนเรียกชื่อฟรานดังๆ เหอะๆ ไม่น่าได้ผลเพราะเสียงในโรงอาหารตอนนี้ดังมาก
“ฮือออ...หรือว่าจะไม่เห็นเราเลยร้องเพลงที่จะร้องให้เราไปแล้ว...”ผมเริ่มคิดมากจิตฟุ้งซ่านไปเรื่อยในขณะที่เด็กผมทองนามเซ็ตเริ่มร้องเพลงต่อไป
[เพลงต่อไปที่จะร้องคือเพลงเคมีนะครับ ใครร้องได้ช่วยผมร้องไปด้วยกันได้เลย ส่วนใครสนใจอยากเข้าคณะวิทยาศาสตร์เคมี สามารถขึ้นรถรางสายสีแดงไปลงที่ป้าย...]โอ้โห โฆษณาแฝงได้ล้ำลึกมาก
ผมมองเด็กบนเวทีเริ่มเล่นเพลงเคมีของเต็น ธีรภัค ทั้งเพลงมีท่อนที่เกี่ยวกับเคมีแค่’เคมีตรงกันใช่ไหม คือคำตอบของหัวใจ ที่ทำให้ฉันนั้นรักเธอ’แต่ก็จับโยงไปโปรโมทคณะวิทย์ได้
พอเพลงนี้จบเซ็ตก็พักดื่มน้ำและถามผู้ชมต่ออย่าร่าเริงว่า[ต่อไปอยากฟังเพลงคณะอะไรดีครับ! หือออ อะไรนะดังๆหน่อยไม่ได้ยินเลย!]
“i*&!_(@*#&*!y#h#hnhwywhต--)(#_(!*($&*#$&^%”ร้อยคนร้อยเสียง ใครเรียนคณะไหนอยู่ ใครอยากเข้าคณะอะไรก็แข่งกันตะเบ็งขึ้นไปบนเวที ผมมองภาพปลาสวายแย่งขนมปังในน้ำนั่งอย่างเหนื่อยหัวใจ
ผมแทรกตัวเข้าไปไม่ไหวแน่ๆ TT
[อักษรเหรอ!? มีคนอยากฟังเพลงคณะอักษรใช่มั้ย เอ...เอาไงดีนะ คณะนี้ขอเก็บไว้ก่อนได้ปะไม่รู้เจ้าของคณะเขามาถึงรึยัง เอางี้ผมขอร้องเพลงยาใจก่อนแล้วกัน! เพลงค่อนข้างเก่าแล้วแต่ถ้าใครสนใจอยากเข้าคณะเภสัชล่ะก็...]
ยาดีที่คุณนั้นมีให้มา ช่วยรักษาใจ
ยาใจที่ให้คือการอภัย ขอบคุณนะ
เชี่ย หลังจากไอ้เซ็ตชักแม่น้ำทั้ง5สายเอามาโยงเพลงยาใจเข้ากับคณะเภสัชสำเร็จเจ้าตัวก็เริ่มร้อง เพลงนี้ผมไม่เคยฟังแต่อดคิดไม่ได้ว่าวิธีประชาสัมพันธ์งานของปีนี้เจ๋งดี ฮ่ะๆ
“ของอักษรจะเป็นเพลงอะไรนะ”ผมเริ่มคิดไอเดียต่างๆ แต่เท่าที่ฟังเซ็ตพูดเมื่อกี้เพลงคณะอักษรนี่แหละที่ฟรานอยากให้ผมฟัง นั่นไง เจ้าตัวเริ่มดีดกีตาร์ไปมองซ้ายมองขวาไปแล้ว กำลังหาผมอยู่แหงๆ
ผมพยามโบกมือ ขึ้นไปยืนตรงบันไดจะได้เด่นๆ ในที่สุดฟรานก็มองหาผมเจอ จากที่ไกลๆตรงนี้ผมมองเห็นรอยยิ้มของเขาไม่ชัดแต่ถ้าไม่ได้ตาฝาดเมื่อกี้ฟรานต้องยิ้มให้ผมแน่ๆ! เสียงกรี๊ดเบาๆจากสาวๆหน้าเวทีช่วยยืนยันว่ารอยยิ้มเมื่อกี้เป็นรอยยิ้มแรกของฟรานตั้งแต่ขึ้นเวทีมา
[เอาล่ะ ต่อไปเป็นคิวของคณะอักษรแล้ว! ขอบอกไว้ก่อนว่าเพลงนี้ไม่มีการแถโปรโมทคณะอะไรทั้งสิ้น! เพราะเพลงนี้เพื่อนผมจะร้องให้เด็กอักษรคนนึงฟัง!! ใครอยากรู้ว่าว่าที่แฟนมันหน้าตาเป็นยังไงตามไปเจอได้ที่คณะอักษรตึกที่อยู่ติดกับลานจอดรถ2 วันนี้คณะอักษรมีบูทจากทุกสาขา ไม่ว่าจะญี่ปุ่น ฝรั่งเศส...]
ผู้ชมไม่ให้ความสนใจกับที่ตั้งของคณะอักษรสักนิด สาวๆทั้งหลายมองหน้ากันเลิ่กลั่กตั้งแต่ฟรานวางกีตาร์ยืนรอให้เซ็ตพูดจบเงียบๆ
พวกที่เรียนมหาลัยและรู้ข่าวฟรานกับผมไม่ค่อยช็อคเท่าไหร่ แต่สงสารน้องๆมัธยมแฮะ คร่ำครวญกันใหญ่ว่าพี่หล่อคนนี้มีแฟนแล้วงั้นหรือ ผมอยากเดินไปกอดพวกเธอพร้อมกระซิบบอกว่ายังหรอกหนู พี่หล่อเขายังไม่มีแฟนแต่กำลังจะมีคือพี่ไง อิอิ
[อ่า...]
เขิน!
อาการเขินชัดมาก...
พ่อหนุ่มขี้อายของผมพอจับไมค์ปุ๊ปหูก็เริ่มแดงทันที ภาพที่เห็นทำให้สาวน้อยที่ใจเสียเมื่อครู่กลับมายิ้มอย่างเอ็นดูอีกครั้ง”สู้ๆนะคะพี่ หนูจะเชียร์ให้พี่สมหวังค่ะ!”น้องที่ยืนอยู่ใกล้ผมตะโกนออกมา ไม่รู้ว่าคนบนเวทีได้ยินมั้ยแต่ตอนนี้เจ้าตอนทำสมาธิได้แล้วและให้ไปส่งสัญญาณให้นักดนตรีเริ่มขึ้นอินโทร
“อะ...”
เพลงนี้ผมรู้จัก แต่คนอื่นคงไม่รู้จักกันหรอก
เพราะมันคือเพลงภาษาญี่ปุ่น
แบบนี้รู้เลยนะว่าคนที่ฟรานร้องให้ฟังต้องเรียนเอกญี่ปุ่นแน่ๆ...
Chiisana Koi No Uta (Little love song) เพลงประกอบซีรี่ส์ที่ยามะพีเล่น หนึ่งในแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมเข้าเรียนในเอกญี่ปุ่นนี้ ด้วยความที่ชอบเป็นทุนเดิมยิ่งได้ฟรานมาร้องไห้ฟังผมยิ่งคิดว่ามันเพราะมากขึ้นอีกไม่รู้กี่เท่า
hiroi uchuu no kazu aru hitotsu aoi chikyuu no hiroi sekai de
ณ โลกอันกว้างใหญ่สีฟ้าครามที่มีเพียงหนึ่งเดียวใบนี้
chiisana koi no omoi wa todoku chiisana shima no anata no moto e
จะส่งความรู้สึกแห่งรักเล็กๆนี้ไปให้ถึงเธอที่อยู่บนเกาะเล็กๆ
anata to deai toki wa nagareru
หลังจากพบกับเธอกาลเวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆ
ร้องมาถึงท่อนนี้คนรอบตัวเริ่มหันไปถามคนข้างๆว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร ทุกคนอยากได้ชื่อเพลงจะได้เปิดกูเกิลเพื่อดูความหมายของมัน ในที่นี้คงมีคนที่ฟังออกโดยไม่ต้องเปิดเน็ตหาแค่เพียงไม่กี่คน และผมก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ว่า
hibiku ha tooku haruka kanata e yasashii uta wa sekai wo kaeru
สิ่งที่ดังก้องจะสื่อไปให้ถึงอีกฝั่งที่อยู่ห่างไกล ด้วยบทเพลงที่แสนอ่อนโยนนี้จะเปลี่ยนแปลงโลก(ของเธอ)เอง
hora anata ni totte daiji na hito hodo sugu soba ni iru no
ดูสิ สำหรับเธอแล้วเป็นคนที่แสนสำคัญ คนที่คิดแบบนั้นอยู่ข้างๆเธอนี่เองนะ
tada anata ni dake todoite hoshii hibike koi no uta
แค่อยากจะสื่อไปให้ถึงเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น เพลงรักที่ดังก้องอยู่นี้
ตายยยยย เจอท่อนนี้เข้าไปไม่ตายก็บ้าแล้ว ไม่ได้ร้องแค่ปาก แต่ทั้งตานี่โฟกัสมาที่ผมแค่คนเดียวจริงๆ มองแถมยังยิ้มให้จนเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆผมระทวยจนแทบเข่าอ่อน
nigirishimeta te hanasu koto naku omoi wa tsuyoku eien chikau
มือที่กุมกันไว้นั้นฉันจะไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด ด้วยความรู้สึกที่หนักแน่นนี้ขอสาบานไปตลอดกาล
eien no fuchi kitto boku wa iu omoi kawarazu onaji kotoba wo
ในบั้นปลายของความนิรันดร์ ฉันก็ยังจะพูดคำเดิม ด้วยความรู้สึกที่ไม่เปลี่ยนแปลง
soredemo tarizu namida ni kawari yorokobi ni nari
ถึงแม้ตัวฉันก็ยังไม่เพียงพอที่จะเปลี่ยนน้ำตาให้เป็นความยินดีได้
kotoba ni dekizu tada dakishimeru tada dakishimeru
ไม่อาจเอ่ยคำพูดอะไรได้เลย ทำได้เพียงโอบกอดไว้ ทำได้แค่กอดเธอไว้เท่านั้น
hora anata ni totte daiji na hito hodo sugu soba ni iru no
ดูสิ สำหรับเธอแล้ว สำหรับเธอแล้วเป็นคนที่แสนสำคัญ คนที่คิดแบบนั้นอยู่ข้างๆเธอนี่เองนะ
tada anata ni dake todoite hoshii hibike koi no uta
แค่อยากจะสื่อไปให้ถึงเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น เพลงรักที่ดังก้องอยู่นี้
มาถึงท่อนนี้คนเริ่มจับเนื้อเพลงที่ฟรานร้องและเอาไปเปิดเน็ตหาจนได้ชื่อเพลงพร้อมคำแปลมาแล้วเรียบร้อย แต่ผมไม่รู้สึกหวงหรอกนะ เพราะสารที่คนร้องต้องการจะสื่อน่ะ...มันมาถึงผมทั้งหมดแล้ว
ในขณะที่คนอื่นก้มดูคำแปลบนจอผมก็ส่งยิ้มให้เขา เป็นช่วงเวลาไม่กี่นาทีสั้นๆที่จะประทับอยู่ในใจผมไปจนวันตาย
https://www.youtube.com/watch?v=Woorod1gJ_w (https://www.youtube.com/watch?v=Woorod1gJ_w)
นี่ลิ้งค์เพลงที่ฟรานร้องนะจ๊ะ ในคลิปฝังซับแบบเปิด/ปิด คำบรรยายไว้ ใครเปิดไม่เป็นก็เมนชั่นมาถามได้ 555