พิมพ์หน้านี้ - Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018]

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 04-01-2018 21:08:28

หัวข้อ: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 04-01-2018 21:08:28
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


                                                     @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@




Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑


ระหว่าง ความถูกต้อง กับ หัวใจ


ระหว่าง ครอบครัว กับ คนรัก


ระหว่าง หัวใจคนรัก กับ หัวใจน้องสาว




ถ้าเป็นคุณละ จะเลือกสิ่งไหน[/color]








หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ [4/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 04-01-2018 21:14:07
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 1   



“ ยูกิ เก็บโต๊ะ3 ให้พี่ด้วยนะ แล้วหนูกลับบ้านไปเลย ค่ำแล้ว เอากับข้าวไปให้ยาย แล้วแวะส่งขนมบ้านคุณชด ด้วยนะ แล้วอย่าขี่จักรยานให้เร็วนักนะ

เย็นแล้วรถเยอะ เอ่อ...  แล้วกินข้าวอาบน้ำ แล้วอย่าลืมทำการบ้านนะ เดี๋ยวพี่กลับไปตรวจให้นะว่าถูกไหม “ พี่ชายตัวเล็กหุ่นบาง พูดพลางลูบหัว

เด็กหญิงตัวน้อย ที่พยักหน้างึกงักตามที่พี่ชายสอน


“ คะ พี่ปิง ไม่ต้องห่วงหนูนะ หนูขี่ไปช้าๆ แหละจ๊ะ เก็บไว ๆ นะเดี๋ยวหนูจะได้ช่วยล้างหม้อ “


ภาพประจำวันที่พี่ชาย สั่งน้องสาวตัวเล็กที่เห็นเป็นชินตาในตลาดสดยามเย็น


ภาพพี่ชายกับน้องสาว ช่วยกันขายขนมไทยหลายอย่าง ทั้งที่นั่งกินที่ร้าน กับ สั่งใส่ถุงกลับบ้าน ที่หน้าร้าน หม้อขนม ถาดขนม ทั้งบัวลอยไข่หวาน

ไส้ถั่วแดงกวน เปียกสาคูมะพร้าวอ่อนใส่ลูกชิด ขนมชั้นสีหวาน ลูกชุบผลไม้ เป็นอันว่าหลายสิ่งอย่างที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นในตู้ที่ลดหลั่นจัดให้ดูน่า

สนใจ มากกว่าสิบอย่าง แต่ใครจะรู้บ้างไหมว่า ทุกสิ่งอย่างเป็นผลผลิตมาจากรสมือของหนุ่มเทคนิคหน้าหวาน มือหยาบกร้านคนหนึ่งที่บรรจงปั้นแต่ง

แต่ละอย่าง อย่างละมุนลิ้น ที่มีพอมีชื่อเสียงมาจากรุ่นพ่อแม่และคงจะเป็นรุ่นพ่อแม่อีกหลายปี ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุจนพากันเสียชีวิตทั้งคู่ ทิ้งให้พี่ชาย

น้องสาว ต้องดิ้นรนหาเลี้ยงชีวิตกันลำพัง


ห้องเล็กๆแคบๆ คูหาสุดท้ายที่จะเรียกว่าห้องสุดท้ายก็ไม่ถูกนัก หากแต่เพียงอาศัยกำแพงของห้องริมสุด แล้วต่อหลังคาออกมาเพื่อพอทำเป็นที่คุ้ม

แดดคุ้มฝน และเพราะความใจดีของเจ้าของตึกแถวที่เห็นเป็นคนเก่าแก่เห็น 2 พี่น้องน่าสงสารเลยให้ที่ไว้ให้ทำเป็นที่ทำกินเลี้ยงตัว โต๊ะเก้าอี้ที่พอ

จัดได้ 4 โต๊ะ ที่กินพื้นที่ไปถึงใต้ต้นไม้ข้างตึก ที่ตัวเจ้าของร้านเองที่ลงมือทั้ง ถากพง ปรับระดับพื้นเองด้วย 2มือของคนตัวน้อย อาศัยที่เป็นคนมี

จินตนาการ เลยทำซุ้มไม้เลื้อยให้ดอกไม้หอมคลุมหลังคา ยามออกดอกก็หอมจรุงไปทั่วบริเวณ ทั้งยังน่านั่งกินที่ร้าน เพราะการจัดและความคิดที่

อาศัยความร่มรื่นเป็นตัวเรียกลูกค้า ค่ำแล้ว 6โมงกว่าเริ่มมืด โต๊ะที่นั่งกิน จุดตะเกียงเจ้าพายุวางตามโต๊ะต่างๆ ที่ไม่ได้อาศัยแสงนีออน ก็เพราะ

เกรงใจเจ้าของตึกที่ไม่เพียงไม่เก็บค่าเช่าที่แล้วยังจะให้ใช้น้ำไฟฟรี เลยได้บอกแต่เพียงแค่ตะเกียงก็พอมองเห็นได้รำไรแล้ว เพราะด้วยเหตุนี้เอง

ภายใต้แสงตะเกียงจึงมักมีหนุ่มสาวทั้งนักเรียน สาวโรงงาน พนักงานออฟฟิศ ที่เลิกงานเลิกเรียนจึงมาอาศัยที่นี่มาเป็นที่นัดพบพูดคุยกัน เพราะเหตุ

ว่าดูโรแมนติคดี ซ้ำที่นี่ไม่ร้อนไม่ต้องพึ่งทั้งพัดลมใดๆ เพราะเป็นทางที่ลมผ่าน ประจวบกับด้านหลังติดบึงสาธารณะ ลมจึงพัดผ่านเย็นทั้งวัน  ร้านนี้

เปิดตั้งแต่ 4 โมงเย็นจึงถึงแค่ 2ทุ่ม เพราะกำลังของคนเพียงคนเดียวคงไม่สามารถที่จะใช้เวลาค้าขายให้มากกว่านี้ได้


“ ปิง “ เจ้าชายน้ำแข็ง เด็กหนุ่มวัยเพียง 17 ปี ที่ยังเรียนอยู่ที่ วิทยาลัยเทคนิคแถวนี้ อยู่กับ ญาติที่เหลือเพียงคนเดียว “ ยูกิ “ เจ้าหญิงหิมะ น้องสาว

วัย 6 ปีโรงเรียนเรียนฟรีตามนโยบายเรียนฟรีของรัฐบาลจึงพอช่วยเรื่องค่าเล่าเรียนไปได้บ้าง  ปิงไม่รู้ว่าตัวเองมีญาติที่ไหนอีกหรือไม่ คนที่เป็นพ่อ

เป็นแม่ไม่เคยเล่าเรื่องทางครอบครัวให้ฟัง รู้แค่ว่า พ่อกับแม่ย้ายมาตั้งรกรากที่นี่ จนมี เขา และ น้องตามมา


“ น้อง ๆ โต๊ะว่างไหม “


“ ครับคุณ เหลือที่ติดริมน้ำด้านในครับ ไม่ทราบมากี่คนครับ “  ตัวเจ้าของร้าน ชะเง้อมองเพราะเห็นท่าทางจะหลายคนกลัวว่าที่นั่งจะไม่พอ


“ พวกเรามีกันมา 6 คนครับ พอดีเห็นร้านน่านั่งดีครับ เลยชวนกันมา ขายแต่ขนมเหรอครับ “


“ ครับ คุณ ขายขนมหวานครับ แต่ หวานไม่มากครับ ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบหวานมาก ถ้าชอบหวานใส่น้ำเชื่อมที่หลังได้ครับ แล้วก็มี ไอติมมะพร้าว

อ่อนครับ ใช้หลอดดูดได้ครับเป็นเกล็ดหิมะ “ ท่าทางที่คล่องแคล้ว รอยยิ้มที่ดูจริงใจที่ออกมาจากความรู้สึก เพราะตัวปิงเองก็รักอาชีพนี้ รักงานของ

พ่อแม่


“ อือ น่าสนใจนะ ร้อนๆ อยากกินไอติมดีกว่า กลัวขนมหวานมาก  พวกมึงเอาไง จะกินข้าวก่อนไหม แล้วซื้อขนมใส่ถุงไปกินที่บ้าน “


“ โช ค่ะ ทานที่นี่ก็ได้คะ ร้านน่ารักดี ไม่ได้ทานขนมไทยมานานแล้วค่ะ อยากลองดูบ้างค่ะ “ โช คนที่ถูกคล้องแขน หันไปมองผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม
 

“ ขอโทษด้วยครับ พอดีเราจัดเก้าอี้แค่ 4 ตัว ถ้ามากัน 6 คน นั่งพื้นเป็นโต๊ะญี่ปุ่นแทนจะสะดวกไหมครับ “  ผมที่เคยเจอเหตุการณ์ที่ ลูกค้ามากัน

หลายคนแล้วที่นั่งไม่พอเลยต่อโต๊ะยาวตัวเตี้ยไว้รองรับคนที่เกินจำนวน


ผู้ชาย สูงเข้มหน้าไทยคนหนึ่งพยักหน้า ผมจึงยกโต๊ะตัวในสุดออก แล้วปลดโซ่ยาวจากบนหลังคาลงมา ไม้ยาวแผ่นใหญ่ที่มีน้ำหนักพอดู หลังจากที่

ห้อยลงมาคล้ายไม้นั่งชิงช้าตัวยาวที่ไม่มีขา หากแต่ขึงโซ่ลงมาจากหลังคาแทน เพราะ เนื้อที่น้อยผมจึงต้องอาศัยพื้นที่ใช้สอยจากลักษณะร้านให้

เป็นประโยชน์มากที่สุด วางตะเกียงลงบนโต๊ะ 2 ดวง ยกเบาะไม้ที่นั่งกับพื้นที่มีพนักพิงออกมาวางไว้ 6 ตัว


“น่ารักดี สั่งที่ไหนมาเหรอ โต๊ะเก้าอี้แบบนี้นะ “ ใครคนหนึ่งในกลุ่มนั้นถามปิง


“ผมต่อเองครับ ร้านเนื้อที่น้อย ต้องจัดสรรพื้นที่ให้ลงตัวครับ” ผมอดภูมิใจไม่ได้หรอกเพราะ โต๊ะเก้าอี้ชุดนี้ทำให้มีคนมาขอซื้อแล้วถามเรื่องการ

ประกอบอยู่หลายคนทีเดียว


“ แล้ว พี่ๆ สั่งอะไรกันดีครับ เลือกดูก่อนไหมครับ หรือจะดูเมนูนี่ก็ได้ครับ ดูเมนูไม่ได้กลิ่นแต่สะดวก แต่เลือกดูหน้าร้านได้กลิ่นจะถูกใจมากกว่านะ

ครับ “ ผมชอบให้คนกินได้สิ่งที่อยากกินมากกว่า จิ้ม ๆ เอาโดนไม่รู้ว่าคืออะไร


“ ไม่เป็นไรตะกี้ พวกพี่ยืนดูตอนที่น้องจัดโต๊ะแล้วละ ลองจัดมาเลยแล้วกันนะ อยากรู้ว่าหวานแบบคนขายไหม “


“ ได้ครับ รอสักครู่นะครับ “ ผมได้แค่ยิ้มตอบ ชินแล้วแซวแค่นี้เด็กไปแล้วสำหรับผม


เสียงคุย เงียบๆ ดังแว่วมาทางด้านใน เสียง ชายหญิงคู่นั้น  โช ผู้ชายที่ดูสูงเกินชายไทย ผิวไม่ขาวแต่ไม่ได้เข้ม หากแต่เพราะโดนแดดซะมากกว่า

เมื่อเทียบกับผมแล้ว น่าอิจฉาจริงๆ ถ้าผมสูงสักแค่175 ก็พอ จะได้มีแรงแบกหาม หรือทำงานให้ได้มากกว่านี้ เพื่อน้องจะได้เรียนโรงเรียนดี ๆ


“ พี่ปิง พี่ปิง “

“ อ้าว ยูกิ ออกมาทำไมคะ ค่ำแล้วนะ พี่บอกไม่ให้ออกมาไง “


“ ยูกิ ขอโทษ  แต่ คุณชด บอกว่า ลืมสั่งขนมไปเลี้ยงพระตอนเช้าคะ ให้มาถามว่าพี่ทำทันไหม “


“ ทันคะ แต่รอกลับพร้อมพี่เลยนะ พี่ไม่ให้ขี่กลับคนเดียวนะ เหลือโต๊ะเดียวแล้ว แต่ยูกิไปหยอดตู้โทรไปบอกคุณชดว่าเดี๋ยวพี่ทำให้นะ “


“ น้อง ๆ คุณชด นี่ บ้านหลังสีเหลืองใหญ่ ๆ ในซอย 15 ไหม? “


“ คะ พี่ชายรู้จักเหรอคะ ? “  ยูกิตอบกลับ คนที่ชื่อ โช ที่เป็นคนถาม


“ คุณย่า พี่เอง เดี๋ยวพี่โทรให้ไม่ต้องออกไปโทรตู้หรอก ไม่มีมือถือกันเหรอ ลำบากแย่นะให้ตัวเล็กออกมาตามแบบนี้ ค่ำแล้วอันตราย “ 

ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันอันตรายแต่ของบางอย่างมันรอได้ เพราะเงินที่เก็บไว้ทั้งหมดมีไว้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับการเปลี่ยนหัวใจให้ ยูกิ ต่างหากเล่า






“ คุณย่า จะกลับเลยไหมครับ เดี๋ยวโชจะได้ไปเอารถ “

“ ครับโช แต่เดี๋ยวแวะไปจ่ายเงินค่าขนมก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทันยูกิ  คนพี่ไม่ยอมรับเงินค่าขนมเลยต้องแอบให้น้องสาวเอาไปใส่กะปุกตังไว้ ไม่รู้จะเกรง

อกเกรงใจอะไรนัก เด็กๆขยันแบบนี้สมัยนี้หายากนักจริงเชียว “

“ ยังไงเหรอครับ เมื่อวานผมเห็นขายกันแค่ 2คนพี่น้องพ่อแม่ไปไหนกันหมดละครับ “

“ เสียไปได้จะ 2ปีละ เหลือกันอยู่ 2คนพี่น้อง ญาติก็ไม่รู้ว่ามีใครที่ไหนอีก คนพี่ก็ตั้งหน้าตั้งตาหาเงินเลี้ยงน้อง รักกันมาก ย่าจะรับมาอยู่ด้วยก็ไม่ยอม

บอกแต่ว่าไม่อยากทิ้งบ้านบ้าง มีแรงสามารถหาเงินกันเองได้บ้าง หน้าตาก็ออกน่ารักซะขนาดนั้น ย่ากลัวจะไม่ปลอดภัยอยู่เหมือนกัน แต่ปิงเค้าทำ

ขนมอร่อยนะ ร้านเองก็จัดน่ารัก ไม่ได้ไปไม่เท่าไรดอกไม้ใบไม้เลี้ยงซะร่มรื่นเชียวละ เสียดายบ้านเราไม่มีลูกสาวหลานสาว จะได้แต่งเข้าบ้านซะเลย

 ขยันขันแข็งแบบนั้น ย่าชอบ “



คิดถึงรอยยิ้มของคนขาวบางตัวเล็กเมื่อวาน อดที่จะมองตามไปไม่ได้ เห็น 2 พี่น้องที่กอดรัดหัวเราะเริงร่ากัน 2 คน แล้วยิ่งไม่รู้มาก่อนว่าต้องอยู่

กันเองตามลำพัง 2 คนพี่น้อง ผมคงคิดว่าครอบครัวคงจะอบอุ่นแล้วรักกันมาก คนพี่ยกน้องสาวมานั่งบนตักแล้วคอยจี้เอว ทำให้คนผ่านไปผ่านมาอด

ยิ้มไปด้วยไม่ได้ พี่น้องที่ผิวขาวราวหิมะทั้งคู่ คนพี่มีลักยิ้ม2 ข้าง คนน้องมีเขี้ยว พอแม่คงจะทั้งรักทั้งหลงน่าดู แต่ ปิงคนนี้จะน่ารักเกินผู้ชายไปแล้ว

ไหม ? ?




บ้านไม้ 2 ชั้น อยู่ถัดจากบ้านของคุณย่าเข้ามาเกือบสุดซอย พื้นที่บ้านไม่ได้กว้างขวางเท่าไรนัก รั้วเหล็กเก่าๆ ทึบที่มองไม่เห็นได้ใน หากแต่เหล่า

ไม้ใหญ่พากันแทงยอดสูงเกือบคลุมไปทั่วพื้นที่บ้าน  หลักจากกดกริ่งหน้าบ้านเพียงสักครู่ ช่องมองผ่านรั้วก็แย้มๆออกมาดูก่อน ก่อนที่หน้าเล็กๆขาวๆ

ของเด็กหญิงตัวน้อยจะเปิดประตูออกมาต้อนรับ พร้อมประนมมือไว้อย่างงดงาม

“ พี่ชายยังไม่กลับเหรอจ๊ะ ยูกิ “ คุณย่าเดินเข้าไปลูบหน้าลูบตาเด็กหญิงที่ทาแป้งเลอะไปทั่วหน้า

“ เดี๋ยวก็น่าจะกลับแล้วคะ คุณชด พี่ชายต้องไปส่ง ยูกิไปโรงเรียน “

“ ทำไมไม่เรียกคุณย่าละจ๊ะ ย่าบอกตั้งหลายครั้งแล้วนะเนี้ย” คนสูงวัยจับแก้มซ้ายขวางดึงไปมา

“ พี่ปิง บอกว่าไม่สมควรคะ เราต้องเจียมเนื้อเจียมตัวอย่าตีเสมอคะ “

“ เฮ้อ พี่ชายเรานี่ก็ไม่ลืมเรื่องนั้นสักที นี่จ๊ะย่าแวะเอาเงินมาให้เก็บไว้ดีดีนะจ๊ะ ไม่ต้องบอกพี่ชาย พอเดือดร้อนจริงๆค่อยเอามาให้พี่เค้านะ “ 

เด็กหญิงยิ้มร่าจนเขี้ยวทั้งซ้ายขวาโผล่ออกมาประดับรอยยิ้มที่ยิ้มกว้างจนตาหยี่  ผมเหลือบมองเข้าไปในรั้วบ้าน บ้านทรงโบราณ ชั้นล่างเห็นเสา

เปลือยไม่มีผนัง ถ้าจะเรียกให้ถูกนักน่าจะเป็นบ้านชั้นเดียวที่ยกพื้นสูงแบบเรือนไทยสมัยเก่า ชั้นล่างที่ปูกระเบื้องเต็มทั้งชั้น มีแคร่ไม้ไผ่ตัวยาวไว้นั่ง

รับแขก กับโต๊ะไม้ตัวสูงกว่าที่วางชิดเพื่อไว้ใช้ได้ทั้งทำงาน รับแขก หรือ กินข้าว ห่างออกไป เป็นครัวไทย ที่มีทั้งเตาถ่าน เตาแก๊สและอุปกรณ์

สำหรับทำขนมวางซ้อนอย่างเป็นระเบียบบนชั้นไม้ ความร่มรื่นเย็นๆ จากภายในบ้าน ทั้งไม้สวน ไม้ดอก แปลงผักปลูกเองต่างๆนาๆ  ซ้ำยังมีฝูงไก่

หลายพันธุ์วิ่งหยอกล้อไปทั่ว

“ ดูสงบดีใช่ไหมละ เจ้าปิง เค้าทั้งรักทั้งหวงบ้านหลังนี้เลยละ มีคนมาของซื้อกี่รายๆ ให้ราคาเท่าไรเจ้าตัวก็บอกปัดไปหมด นี่ถ้าเลยออกไปอีกหน่อย

ก็ติดแม่น้ำแล้ว เลยมีคนอยากจะได้ที่ผืนนี้หนัก บางคนมาแรง ย่าก็เลยต้องออกมาช่วยปราบไว้ให้บ้าง กลัวจะโดนทำร้ายเอา “


“ สวัสดีครับ คุณชด กลับมาจากวัดแล้วเหรอครับ “  และแล้วหนุ่มน้อยคนพี่ก็กลับมา มองทีแรกผมถึงกลับหน้าแดงเลยทีเดียว เจ้าตัวใส่เพียงเสื้อ

กล้ามดำกับกางเกงสามส่วนสีเข้ม ขับให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ขาวยิ่งขึ้นไปอีกมากทั้งยังออกอมเลือดฝาดสีชมพู เพราะหยดเหงื่อที่เกาะตามร่างกาย

ที่มาพร้อมกับรถสามล้อถีบที่ขนของมาเต็มคันรถ เหงื่อที่เปียกดึงรั้งให้เสื้อแนบเนื้อไปตามรูปร่าง เสื้อที่คอกว้างที่กว้านลึกลงไป ให้เห็นไหนต่อไหน

นั้นอีกแล้วยังเอวที่คอดกิ่ว น่าฟัด.... ชะมัด


“ ตายแล้ว ปิง ทำไมไม่เอารถซาเล้งที่ย่าให้มาไปใช้ละลูก แล้วดูแต่งตัวแบบนี้ไปตลาดได้ยังไงเนี่ย ตาย ตาย ขี้เมามันไม่ฉุดไปดีเท่าไรแล้วเนี่ย “

คุณย่าร้องดุออกมา จนยูกิต้องแอบที่หลังประตูโผล่หน้าออกมาดู เจ้าตัวที่คงดูอึ้งที่โดนคนสูงวัยดุ

“ คุณชด ผมก็แต่งแบบนี้ไปทุกวันไม่เป็นอะไรหรอกครับ อีกอย่างผมก็ผู้ชายใครจะมาทำอะไรผม “ เจ้าตัวที่ยังอมแก้มป่องแต่ก้มหน้างุดพูดเบาๆออก

มา

“ เพราะย่าไม่เห็นนะสิถึงไม่ได้บอก ย่าขอเลยนะ ปิง ถึงย่าไม่ใช่ญาติพี่น้องแต่ย่าก็หวังดีนะ ถึงจะไม่เห็นแก่ย่า ก็เห็นแก่ยูกิเสียหน่อยถ้าหากโดนฉุด

ขึ้นมาจริงๆ ยูกิ จะทำยังไงจ๊ะ แล้วไอ้ผู้ชายที่หน้าหวานปานนางเอกอย่างปิงเนี้ย ขนาดหลานย่ามันยังมองตาค้าง นับประสาอะไรกับคนอื่น ย่าห้าม

เลยนะย่าห้ามใส่ให้มันมิดชิดเสียหน่อยนะ โอ้ย ๆ หัวใจย่าจะวาย “

“ ใจเย็นๆ ครับคุณย่า เดี๋ยวความดันขึ้น  เรานะตัวเปี๊ยกรับปากคุณย่าหน่อยนะ ถึอว่าพี่ขอแล้วกันเห็นแก่คนเฒ่าคนแก่หน่อยได้ไหม ”  ปิงไม่ได้ตอบ

อะไรเพียงได้แต่พยักหน้ารับ

 
“ วันนี้ปิงไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอลูก เดียวให้พี่โชไปส่งยูกิที่โรงเรียนดีไหม หนูจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา “


“ แต่ยูกิยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลยครับ ผมต้องทำกับข้าวให้น้องก่อน “


“ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ย่ามีโจ๊กอยู่ในรถแล้วยังร้อนอยู่เลย เดี๋ยวใส่ชามแล้วไปทานบนรถก็ได้ ย่าต้องผ่านไปโรงเรียนยูกิอยู่แล้วนะ “

“ ถ้าอย่างนั้นผมรบกวนคุณชดด้วย ผมเข้าไปดูน้องเตรียมกระเป๋าก่อนนะครับ “  พี่ชายร่างเล็กที่จูงรถเข้าบ้านไปสักพักก็จูงมือเด็กหญิงตัวน้อยที่แต่ง

ตัวสะอาดสะอ้านน่ารักออกมาส่ง


หลังจากที่คุณชดวนรถไปส่งยูกิอีกรอบ ระหว่างทางก็ป้อนข้าวป้อนน้ำให้เด็กน้อยที่รู้เรื่องราวผู้ใหญ่ ไม่ทำเปรอะเลอะเทอะ ดูเรียบร้อยราวคนถูก

อบรมมาดี

“ คุณย่าครับ ทำไมน้องถึงไม่เรียกคุณย่าว่าคุณย่าละครับ “  มันเป็นความสงสัยเล็กๆ ที่ไม่อยากจะทนเงียบไว้ เพราะขนาดยูกิยังไม่ยอมเรียกคุณย่า

“ ก็แม่เรานั้นแหละเจ้ายศเจ้าอย่าง มีครั้งหนึ่งยูกิเดินเอาขนมมาส่งที่บ้านแล้วมาทันเจอแม่เรา เราก็รู้ว่าแม่เรานะนิสัยอย่างไง ยูกิเรียกย่าว่าขนมมาส่ง

 แกก็เรียกจากรั้วทุกครั้งเพราะกดกริ่งหน้าบ้านไม่ถึง แม่เราก็เดินไปว่าเสียจนเด็กร้องไห้ว่าไม่ใช่ญาติไม่ต้องมานับ ให้เรียกคุณหญิงชดช้อย ยูกิขวัญ

เสียมากเพราะแกไม่เคยถูกใครดุอย่างนั้นมาก่อนร้องไห้โยเยจนต้องให้คุณนมชื่นจูงมือไปส่ง พอปิงรู้เรื่องเข้าก็เปลี่ยนมาเรียกคุณหญิงชดช้อยกัน

หมด ปิงเค้าเห็นหน้าตาอย่างนั้นนะทิฐิแรง ยิ่งกับน้องสาวด้วยแล้ว ประเภทยอมตายดีกว่าร้องขอ ย่ากลัวใจจริงๆเจ้าปิงคนนี้ เคยมีครั้งหนึ่งมีลูกค้าต่าง

ถิ่นมาซื้อขนมที่ร้าน ก็คงเห็นว่าปิงน่าตาน่ารักนั้นแหละเลยมาแซวกันจนน่ารังเกียจจะขายของก็ขายไม่ได้เพราะคนกลุ่มนั้นบังหน้าร้านหมด หลานรู้

ไหมว่าปิงทำอย่างไง “


หลานชายก็ทำได้แค่เงียบเพราะไม่รู้จริงๆว่า ปิงจะทำอย่างไง?

“ พ่อปิงก็เทขนมทุกอย่างลงถุงขยะ เก็บหม้อเก็บถาด พวกนั้นก็หน้าเสียเพราะว่าขนมไม่ใช่น้อยๆ เพราะปิงก็เพิ่งมาเปิดร้านลูกค้าขาประจำก็กำลังพา

กันเดินมารอซื้อ ขาประจำก็ไม่พอใจสิส่วนมากติดใจขนมแล้วรอซื้อไปทำบุญด้วย โดนขาประจำกดดันขนาดนั้นพวกต่างถิ่นเลยเอาเงินออกมาจะช่วย

ค่าเสียหายที่ไม่คิดว่าจะเลยเถิด ปิงเองก็ไม่ยอมรับ บอกแต่ว่าไม่จำเป็นเก็บของแล้วใส่สามล้อถีบเข้าบ้านไป คนต่างถิ่นเลยเอาเงินไปฝากร้านเสริม

สวยข้างๆกัน แล้วหลานคิดว่านิสัยอย่างปิงจะยอมรับเงินอีกไหม ไม่หรอกไม่รับบอกแค่ว่าให้พี่น้อยร้านเสริมสวยไป จนแม่น้อยเอาเงินมาให้ย่านี่แหละ

ย่าถึงแอบเอาไปให้ยูกิเก็บใส่กะปุกตังไว้ เฮ้อ.คนทั้งตลาดนะรู้ว่านิสัยปิงเป็นอย่างไงดีก็ดีใจหาย แต่อย่าให้ร้ายให้โมโหนิสัยนักเลงทันที ย่าก็กลัว

น้องจะมีเรื่องเพราะต้องเป็นผู้ใหญ่ให้ไวเลยต้องเข้มแข็ง แต่มันแข็งจนย่าก็กลัวใจ “




หือ .......  แสบใช่เล่นเลยนะเนี่ย น่าสนใจดี
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยแรก [4/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 05-01-2018 01:02:43
ตาม ๆ ต่อ ๆ ด่วน ๆ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยแรก [4/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-01-2018 09:16:34
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยแรก [4/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: uyong ที่ 05-01-2018 11:17:36
น่าติดตาม  :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยแรก [4/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-01-2018 14:45:13
น่าติดตาม
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 05-01-2018 20:40:08
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 2


“ เตโช หลานจะกลับบ้านเมื่อไร แม่เราโทรมาหาแต่โทรไม่ติดเลยมาถามย่า แต่ย่าก็ไม่ได้ตอบไปนะ “

“ โช ไม่อยากกลับเลยครับคุณย่า โชอยู่ด้วยไม่ได้เหรอ “

“ อย่าเลย ย่าขี้เกียจจะมาฟังแม่เราบ่น ปล่อยให้ย่าอยู่อย่างสงบแบบนี้ละดีแล้ว แล้วนี่แม่เรายังเที่ยวหาผู้หญิงมาให้ดูตัวกันอยู่หรือเปล่า “

“ นี่แหละครับ ที่โชไม่อยากอยู่บ้าน ถึงจะอยู่ที่คอนโด คุณแม่ก็ยังจะโทรตามตลอด ถ้าโชอยู่กับคุณย่า คุณแม่ก็ยังจะติดเกรงใจคุณย่าบ้าง “

“ ถ้าจะหนีแม่เรามาอยู่กับย่าเป็นครั้งคราวก็ได้ แต่ย่าไม่รับถาวรนะ ไม่อยากจะมาถูกถอนหงอก พ่อเราก็ดูสิหนีเอาตัวรอด เอาหลวงปู่มาอ้างขอเป็นเด็กวัด ดูสิไม่ดูวัยดูอายุ เที่ยวเล่นกับเด็กวัดเหมือนอย่างกับรุ่นราวเดียวกัน “ 

คุณย่าที่ออกจะบ่น แต่ก็ยิ้มอยู่ไม่หุบที่กล่าวถึงคุณพ่อ คุณพ่อของผมท่านรับราชการเป็นเจ้ากระทรวง วัน ว่างท่านจะไปอยู่วัดเป็นเด็กรับใช้ให้กับหลวงปู่ ซึ่งความจริงก็คือคุณปู่แท้ๆของผมเองเป็นพ่อของคุณพ่อ สามีคุณหญิงย่าเขานี่แหละ และที่สำคัญคุณพ่อผมท่านซิ่งหนีคุณแม่ไปหาที่หลบภัยเสียมากกว่า คุณแม่เลยต้องรับทั้งงานในงานนอกแทนคุณพ่อไม่ว่างเว้นแต่ละวัน  บางครั้งก็ทำให้ท่านหงุดหงิด แต่ผมว่าท่านท่าทางจะชอบเสียมากกว่า คุณแม่ผม ท่านมีเชื้อเจ้ามาจากทางเหนือ คุณตาคุณยายท่านเลี้ยงมาแบบให้คุณแม่ต้องขลุกตัวอยู่กับสังคมชั้นสูง ทำให้ท่านชอบออกงานสังคมอยู่บ่อยๆจะให้มาเทียวตามจับคุณพ่อให้ไปออกงานก็ตามกันจนคร้านไปแล้ว นอกจากงานที่เลี่ยงไม่ได้จริงๆถึงจำใจต้องไป

“ ถ้าอย่างนั้นขอโชอยู่กับคุณย่าก่อนที่นี่ก่อนนะครับ กลับบ้านก็คงไม่แคล้วโดนคุณแม่ลากออกงานแน่ๆ  ถ้ารู้แบบนี้ตามพี่โปไปเรียนอังกฤษด้วยก็ดีแล้ว  แล้วคุณย่าได้เฟสไทม์คุยกับพี่โปบ้างไหมครับ หรือจะให้โชเรียกพี่เขามาคุย “
 
“ แล้วแต่หลานเถอะ เอาทางพี่สาวเราสะดวกก็ดีนะเห็นว่าเรียนหนักไม่ใช่หรือ ?? “



“อาโป หรือชลธิดา”  พี่สาวคนโตของ ”บ้านอัครวิจิตรกุล”  ซึ่งกำลังเรียนชั้นปีสุดท้ายทางด้านการเงินการธนาคารที่ประเทศอังกฤษ  “ เตโช ” ลูกชายคนกลางเรียนคณะวิศวกรรมเครื่องกลชั้นปีที่3 ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลกลางกรุงเทพมหานคร และลูกชายคนสุดท้อง “สายฟ้า หรือ วิชชุ” ชั้นม.6 เรียนอยู่ใกล้ๆกับพี่ชายคนกลางนั้นแหละ เหล่าลูกหลานของคุณหญิงชดช้อยที่พร้อมไปด้วยฐานะและงามหมดจดด้วยเครื่องหน้าที่เป็นรูปสมบัติ ทำให้ถูกจ้องมองผ่านแวดวงสังคม เพราะเอื้อ คู่ควรแก่การเกี่ยวดอง


“ แล้วนี่เจ้าฟ้าไปไหนครับ ตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว “

“ ย่าใช้ให้เอาเพลไปให้หลวงปู่ที่วัด “

“ ไปยังไงกับใครเหรอครับ?  ไม่ปลุกผมจะได้เอาไปให้หลวงตาเอง “

“ โน้นแหละขี่จักรยานไปกับ ยูกิ หลวงตากับพ่อเราเขาบ่นถึงยูกิ เจ้าฟ้าเลยอาสาพาน้องไปกราบ “

“ ไหนว่าพี่ชายหวงไงครับ ทำไมถึงปล่อยไปได้ละ “

“ พี่ชายก็ห่วงนั้นแหละ แต่บอกว่าพ่อเราเขาคิดถึงเลยได้พาออกไป แล้วก็นะ เจ้าฟ้ากับยูกิ นั้นนะรุ่นเดียวกันเชียวแหละ เล่นกันเป็นเด็กๆ ละ หลานไม่ค่อยมาไม่รู้หรอกว่า  เจ้าฟ้าจองยูกิเอาไว้แล้วนะ ร่ำๆจะให้พ่อหลานนะไปขอหมั้นเอาไว้ก่อน เลยละ “

“ โห อายุมันจะห่างกันเกินไปไหมครับ จะพ้นคุกหรือเปล่าครับคุณย่า 11 ปีเลยนะ “

“ ยังไมรู้หรอกอาจจะแค่ประเดี๋ยวประด๋าว เด็กๆทั้งนั้น ย่าไม่คิดอะไรมากหรอก  แต่ถ้าหากจริงจังขึ้นมาย่าก็ไม่ขัดข้องนะ ยิ่งพ่อของเรายิ่งชอบใจใหญ่ จะติดก็ตรงที่แม่เรานั้นแหละยิ่งลูกชายคนเล็กด้วย ย่าว่าแทบไม่มีโอกาส “

“ แล้วพี่ชายเขารู้หรือเปล่าครับ ว่าเจ้าฟ้านี่จะอะไรด้วย ?? “

“ รู้นะ เขาสองคนนะเพื่อนกัน อายุเท่ากัน เวลาสายฟ้ามาที่นี่ถ้าไม่เจอก็ โน้นละอยู่บ้านโน้นช่วยปิงทำขนม ย่าก็เพิ่งรู้นะว่า เจ้าฟ้ามันจะมืออ่อนทำอะไรแบบนั้นได้ “

“ แปลว่า ปิงเขาไม่ว่า ??? “

“ ปิงก็บอกคล้ายกับย่านี่แหละ ยูกิยังเล็กไม่มีความรู้สึกแบบนั้นหรอกคิดแค่ว่ามีเพื่อนเล่นเพิ่มมาอีกคน มีพี่ชายเพิ่มมาอีกคน แต่หากจะหมั้นจริงๆ คงยาก “

“ แล้ว 2 คนพี่น้องนั่นเขาอยู่พอกินพอใช้กันหรือครับ ถ้าเป็นผมเห็นทีคงจะทำอย่างนั้นไม่ได้ไม่มีฝีมืออะไรสักอย่างเลย คงพาน้องอดตาย “

“ ก็มีเงินประกันของพ่อแม่เขาอยู่ แต่เก็บไว้จ่ายค่าเทอมกับรายจ่ายใหญ่ ๆ นี่บอกว่าจะส่งน้องให้เรียนสูงๆ จะได้ไม่ต้องลำบาก “

“ น่าสงสารนะครับ แล้วคุณย่าได้เก็บค่าเช่า น้องเขาหรือเปล่าห้องแถวของเราน่ะ “

“ โอ๊ย เจ้านี่เห็นย่าหน้าเลือดขนาดนั้นเลยเหรอหะ  นี่ย่านะไม่ใช่แม่เรา ถ้าแม่เราย่าว่าปิงคงลำบากกว่านี่แน่ละ “

“ โธ่ คุณย่าใครกันนะจะว่าคุณย่าผู้แสนจะใจดีขนาดนี้  โน้นไอ้คนนะมันวิ่งไปโน้นแล้วครับ คงตามมันไม่ทันแล้วละ ฮาฮ่า “

“ กะล่อนจริงเชียว แล้ววันก่อนเห็นพาสาวที่ไหนมา ไม่เห็นพามาหาย่า “

“ เพื่อนกันทั้งนั้นครับ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้ชอบเธอ แต่จนใจที่ทางโน้นคิดไปไกลแล้วจะคุณแม่อีกที่ชอบชักศึกเข้าบ้าน หลบได้ก็หลบ หลบไม่พ้นก็อย่างที่คุณย่าเห็น ละครับ “

“ ก็ดูแลตัวเองให้รอดปลอดภัยก็แล้วกัน ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ ร้ายนักไม่เหมือนแม่หญิงสมัยก่อน “

“ ครับ แล้วผมจะหาหลานสะใภ้ที่ถูกใจคุณย่ามากราบนะครับ ถึงแม้จะขัดใจคุณแม่ แต่คุณย่า คุณพ่อ กับหลวงปู่คงช่วยผมได้ “

“ แหม นะถ้าย่าถูกใจก็มาลองงัดกันสักรอบแล้วกันแม่เราน่ะ แต่ย่าบอกก่อนเลยนะ ไม่เอาผู้หญิงมือไม้แข็ง หยิบจับอะไรไม่ได้มาทำหลานสะใภ้ ต่อให้จนแค่ไหนแต่ถ้าย่าถูกใจย่าเปย์ไม่อั้นจ๊ะ “

“ โห โชจะไม่รักคุณย่าได้อย่างไรครับแบบนี้  คุณย่าของผมใจดีที่สุดเลย มาม๊ะ ขอหอมแก้มหน่อยครับ “

“ ต๊ายแล้ว พอพอ แรงอย่างกับยักษ์เดี๋ยวกระดูกย่าร้าวหมด พอ.....พอ........ ย่าไม่เล่นตาโช  “


“ คุณย่าเล่นอะไร กับอยู่ครับ เสียงดังไปถึงหน้าบ้าน “

“ ย่าไม่ได้เล่นอะไร พี่ชายเรานะแกล้งย่า  แล้วนั้นละ เล่นอะไรกันอยู่ละ “    คนเป็นย่าร้องทักเมื่อหันไปเห็นยูกิตัวเล็กขี่หลังพี่ใหญ่ตัวใหญ่ เข้ามาในบ้าน

“ คุณชด สวัสดีค่ะ “  ยูกิ ไหว้อย่างงดงามอีกครั้งหลังจากที่พี่ชายตัวโตปล่อยลงพื้น
 
“ แล้วสวัสดีพี่เตโช เขาหรือยังคะ “

“ สวัสดีคะ พี่เตโช “  เขี้ยวเล็กๆที่โผล่พ้นยามเมื่อยูกิยิ้ม ทำให้ทุกคนพลอยที่จะอดคิดไปไม่ได้ว่าหากโตขึ้น เด็กหญิงคนเล็กๆคนนี้จะงดงามขึ้นเพียงใด 

“ ตาถึงนี่หว่า ไอ้ฟ้า  ดูดีๆละระวังโดนตอนเผลอจะโดนพวกมดมาสอยเอาไป “    เตโชอดไม่ได้ที่จะแซวน้องชาย

“ พี่โชไม่ต้องกลัวผมมาเฝ้าทุกอาทิตย์ละ ของๆผมนี่ ถึงจะเลี้ยงกันอีกนานหน่อยแต่ปล่อยคาดสายตาไม่ได้เด็ดขาด “

“ ตาฟ้า พูดอะไรเสียน่าเกลียดให้พี่ชายเขามาได้ยินเหอะ เดียวได้มีต่อยกัน  “

“ โห เพื่อนเขยพี่เขยอย่างไอ้ปิง ผมยอมมันคนเดียวนี่แหละ เดี๋ยวอด  “

“ ยังไม่รู้จักโต จริงๆ ยูกิหิวข้าวหรือยังจ๊ะ มาย่าพาไปกินข้าวในครัวไหมลูก “

“ คุณย่าไม่ต้องห่วง คุณพ่อจัดแจงให้เรียบร้อยแล้วครับ นี่ถือติดมือมาฝากไอ้ปิงมันด้วย ยูกิบอกปิงมันชอบกิน “   สายฟ้าว่าแล้วก็อวดเถาปิ่นโตยาวให้คุณย่าดู 

“ ยูกิจะช่วยพี่ปิงทำขนมคะ จะรีบกลับแต่พี่ฟ้าให้เข้ามาก่อน พี่ปิงชอบทำเพลินไม่ชอบกินข้าว “

“ จ้า จ้า ยูกิเด็กดี สายฟ้านี่ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ เดี๋ยวย่าจะตีพี่ฟ้าบ่อยๆดีไหมจ๊ะ “

“ ไม่ดีหรอกคะ เดี๋ยวพี่ฟ้าเจ็บ คุณชดแค่ดุก็พอแล้ว “

“ เป็นไงพี่ พี่หาให้ได้อย่างนี้นะ  มามาเดี๋ยวพี่อุ้มกลับบ้าน แดดร้อนแล้วจะได้ไม่เหนื่อย คุณย่า พี่โช เดี๋ยวฟ้าไปบ้านโน้นนะ กลับมาเย็นๆ “   ไม่ต้องรอใครอนุญาต สายฟ้าว่าแล้วก็อุ้มยูกิแล้วกางร่มพากันเดินออกไป


“ ท่ามันจะเป็นเอามากนะครับ คุณย่า “

 “ ใช่ อย่างนี้แหละใครเห็นก็รัก เรียบร้อย พูดเพราะ พี่เขาสอนมาดี เด็กดีทั้งพี่ทั้งน้อง ถ้าเป็นไปได้ย่าก็อยากให้ทั้งสองคนมีแต่เรื่องดีๆ ตลอดไป “

“ ผมตามไปดูบ้างดีกว่า ไม่เคยเห็นสักทีว่าลูกชุบเขาทำอย่างไร คุณย่าจะทานไหมครับ เดี๋ยวขากลับจะเอามาฝาก “

“ ไม่ต้องเอามาเยอะนักละ แต่เอากระติกเก็บความเย็นไปใส่น้ำมะพร้าวเกล็ดมาให้ย่าด้วย กินแล้วหอมชื่นใจไม่ต้องกลัวน้ำตาล  ธรรมชาติทั้งนั้น “
 
“ครับ ได้ครับ ผมรีบเอารถออกดีกว่าจะได้ทันรับ สองคนนั้นด้วย “



“ ไอ้ฟ้า มึงไม่ต้องอุ้มมาขนาดนั้นก็ได้มั่ง น้องกูไม่ได้เป็นง่อย “

“ ปิงพูดไม่เพราะเลยครับ ยูกิดูนะครับ ไม่เอาเป็นตัวอย่างนะครับ “   สายฟ้ายักคิ้วโชว์เหนือ เข้าใจว่าปิงไม่ชอบให้อุ้มกลัวคนอื่นจะเห็นแล้วไม่ดี แล้วปิงจะพูดเพราะเสมอต่อหน้าน้องไม่อยากให้น้องเห็นความหยาบคายของตนเอง

“ แล้วนี่พี่ชายเราเอง พี่โช เตโชไม่ค่อยมาหรอก นี่หนีคุณแม่มาหลบภัยบ้านคุณย่า เลยว่างจะมานั่งเล่นด้วยบอกอยากเห็นลูกชุบ “ 

“ เออ เคยเจอแล้ว ยูกิกินข้าวมาหรือยังคะ หิวไหมเดียวพี่จะตักมาให้ “

“ กินมาแล้วคะ หลวงปู่ให้กินมาจากวัดแล้ว นี่หลวงปู่บอกว่าให้พี่ปิงกิน กินเยอะๆจะได้โตไวไว มาดูแลน้อง “

“ ฮ่าฮ่า หลวงปู่ว่ามึงเตี๊ยเกินไปละ ปิง  “     สายฟ้าที่ขำ แต่ก็สะดุ้งมองซ้ายขวาไม่เห็นยูกิแล้วเลยไม่ต้องพูดเพราะให้มาก เพราะเด็กหญิงเดินเอาปิ่นโตเข้าไปเก็บพอดี  แต่ก็โดนชี้นิ้วคาดโทษจากคนตัวเล็กตรงหน้า

“ แล้วนี่จะมาสิงอยู่นี่อีกแล้วเหรอ ถามจริงไม่ออกไปเที่ยวไหนกับเพื่อนมั่งเหรอ  ??  ไม่เบื่อ ?? พี่โชหาที่นั่งเลยนะ ตรงไหนก็ได้ ว่างเยอะแยะ “   ปิงมองคนตัวสูงที่ยังเดินดูราวจะสนใจหลายๆอย่างในบ้าน 


ลมเย็นพัดเรื่อยๆเอื่อยๆ เสียงกรุ๊งกริ๊งเกรียวกราว จากกระดิ่งลมทำให้เตโชอดที่จะหันไปมองไม่ได้ กระดิ่งแก้วแปลกตาทำมาจากแก้วใสขลิบด้วยสีทองหนึ่งชิ้น กับอีกชิ้นเป็นสีเงิน เป็นคู่ ???  ตัวรับลมเป็นโลหะสีทองกับสีเงินชิ้นกว้างเอาไว้รับลม ตรงกลางแผ่นมีรอยนูนสลักด้วยอักษรที่เดาไม่ได้ว่าเป็นอักษรจีน หรือว่าญี่ปุ่นกันแน่น กระดิ่งลมนี่แปลก ?? ดูเหมือนว่าคงเป็นของสั่งทำแน่เพราะดูแข็งแรงไม่เหมือนกับของตลาดที่เหมือนประเภทของฝาก



" พี่คะ อันนี้สีเงินของยูกิ นั้นก็ชื่อของยูกิพี่ปิงบอกว่าเป็นภาษาญี่ปุ่น แปลว่าหิมะ สีทองของพี่ปิง เป็นภาษาจีน แปลว่าน้ำแข็ง ยูกิไม่เคยเห็นหิมะ แต่พี่ปิงบอกว่ามันเย็นเหมือนกับน้ำแข็งนี่แหละ "  เด็กหญิงตัวน้อยที่จะติดยิ้มอารมณ์ดีเป็นนิสัยเป็นคนอธิบายคงจะเห็นเตโชที่ลูบๆคลำๆ อยู่กระมัง

" พี่โช ไหนว่าจะมาดูไงนี่กำลังจะปั้นแล้ว " น้องชายที่กำลังเช็ดมือส่งเสียงเรียกคนพี่

" นี่เมื่อก่อนต้องนั่งปั้นเอานะ แต่ตอนนี้ใช้แม่พิมพ์แล้วไม่อย่างนั้นเสียเวลายิ่งมันทำคนเดียวแบบนี้จะทันกินอะไร "

อีกคนที่อยู่หน้าเตาไฟกำลังกวนอะไรสักอย่างที่กำลังส่งกลิ่นหอมอยู่ จนอดไม่ได้ที่จะลุกไปดูใกล้ๆ ร่างบางที่สูงเพียงแค่ปลายคางกำลังใช้พายไม้กวนอะไรสักอย่างสีแดงที่กำลังแตกรุ่ย


" อ้าว พี่   ห่างออกไปอีกดีกว่าครับเตามันร้อน พี่อยู่ห่างๆหน่อยระวังมันแตกกระเด็นใส่ "

" ปิงทำอะไรอยู่เหรอ หอมจัง "

" กวนไส้ครับ นี่ถั่วแดงเอาไว้ทำไส้บัวลอย กับลูกชุบ "

" อ้าวลูกชุบไม่ได้ใช้ถั่วเหลืองเหรอ ? ? ทำไมทำเยอะ ขายหมดเหรอครับนี่น่าจะหลายกิโลเลยนะ "

" ก็ลูกชุบรูปสตรอบอรี่บ้าง พริกแดงก็ได้ ทำเผื่อไว้ 3 วันจะได้ไม่เสียเวลาไงพี่ ทำไว้เยอะมากกว่านี้ก็ไม่ได้ของจะไม่อร่อยเนื้อมันจะร่วนไปไม่อร่อยแล้ว "

เตโชหันมองไปรอบๆ เห็นถาดขนมชั้นสีหวาน กับถาดวุ้นมะพร้าวที่มีเนื้อมะพร้าวใส่แน่นจนเต็มถาด กับอะไรอีกหลายหม้อที่ปิดฝาเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กข้างๆนี่ทำมาตั้งแต่กี่โมงกัน

" ปิง ตื่นมาทำขนมกี่โมงเนี่ย "  อดไม่ได้ที่จะสงสัยของขายไม่ใช่น้อยๆคงใช้เวลาไม่น้อยกว่า5ชั่วโมงแน่ๆ

" วันเสาร์วันอาทิตย์ ก็สายหน่อยครับแต่ก็ต้องไปตลาดแต่เช้าซื้อของไว้ใช้ทั้งอาทิตย์ วันธรรมดาก็ตี4 เตรียมของไว้กลับมาทำตอนบ่าย หลังกลับมาจากเรียน "

" เหนื่อยไหมครับ "

" ................ อืม   ชินมากว่ามั้งครับพี่ ทำมานานจนไม่รู้ว่าเหนื่อยหรือเปล่า "     

เจ้าตัวที่ตอบหน้านิ่ง แต่มือก็ไม่ได้หยุดจากงาน  ..... แกร่ง เกินวัย เป็นคำที่ดูจะเหมาะไม่ได้ดูน่าสงสาร แต่เป็นมานะ เป็นหน้าที่ของพี่ชาย ของผู้นำครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ กลิ่นหอมอ่อนบางๆที่มาเจ้าคนตัวเล็กข้างๆ ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่ามันคล้ายกลิ่นมะพร้าว หอมแบบที่สบายใจไม่ฉูดฉาด ละมุน  ............. ชอบจัง

" อ้าวพี่มาช่วยกันดิ ดูนี่เลยยูกิทำไปเป็นกล่องแล้ว มามาจะได้เสร็จไวไว ไอ้ปิงมันจะได้พัก "

" เฮ้ย ไม่ต้องไม่ได้ให้มาช่วยงาน เสร็จตอนไหนได้แค่ไหนก็เท่านั้นแหละ อันไหนไม่เสร็จก็เก็บไว้วันหลัง  พี่ไม่ต้องไปฟังมันหรอก เดี๋ยวกวนไส้เสร็จแล้วผมจะทำไอติมกะทิให้นะครับ แล้ว2คนพี่น้องนั่นอะ อย่าทำไปกินไปเดี๋ยวท้องก็แตกหรอก ยูกิอย่ากินเยอะนะครับเดี๋ยวตอนเย็นจะไม่หิวข้าว "

" คร้าบ --- ค้า "      เออเนอะ เหมือนคุณแม่เลย




" วันนี้หมดแล้วครับพี่ ขอบคุณที่แวะมานะครับ "  วันนี้เป็นวันหยุดด้วยกอรปกับมีมาสค๊อตหน้าตาดี2คน มาช่วยเรียกลูกค้าทำให้มีสาวๆ เข้าร้านมากกว่าปกติ

" ขอบคุณมากฟ้า ขอบคุณพี่โชด้วยนะครับ ไม่น่าลำบากมาช่วยเลยเกรงใจจะแย่ "

" เห้ย ไม่เป็นไรดีกว่าอยู่เฉยๆ อยู่แล้ว พี่โชกลับบ้านโน้นเลยไหม ผมจะได้กลับไปพร้อมกัน "

" เอาสิ เดี๋ยวไปลาคุณย่าก่อน ปิงพี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวคราวหน้าจะมาช่วยใหม่ ยูกิครับพี่กลับบ้านแล้วนะครับ ตั้งใจเรียนนะครับ "

" สวัสดีคะ "  ยูกิแจกยิ้มให้เหล่าพี่ชายที่กำลังจะกลับ

" ยูกิ พี่ฟ้ากลับแล้วนะครับ อย่าดื้อนะช่วยงานพี่ปิง แต่ไม่ต้องช่วยเยอะนะเดียวมือจะด้าน ปล่อยให้พี่เรามือด้านไปคนเดียวนะครับ คราวหน้าพี่จะซื้อแปลกๆมาฝากนะครับ เด็กดี "

" ไอ้นี่ สอนแต่ดีดีนะมึง ไปเถอะเดี๋ยวจะดึก ไปครับ ยูกิขึ้นรถครับกลับบ้านเราดีกว่า  "



รายได้ต่อวันเมื่อเทียบกับที่ต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาดก็พอที่จะยิ้มออกมาได้ เมื่อหักทุนแล้วกำไรก็ยังเหลือถึงเกือบ 600 แต่ถ้าเสาร์อาทิตย์บางครั้งก็ได้เกือบพันบาท ดีกว่าทำพาร์ทไทม์คิดถูกแล้วที่ยึดอาชีพขายขนมหวานต่อจากพ่อแม่



“ พ่อครับ แม่ครับ น้องจะไม่ลำบาก น้องจะต้องได้อยู่ต่อไปปิงสัญญา  พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ  ปิงวางชีวิตทั้งชีวิต .......... วางเอาไว้ให้เป็นหลักประกันกับน้องแล้ว  “



หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 05-01-2018 21:57:41
แหม..... อยากได้พี่ชายแบบปิงจังเลย ขอได้ไหม ยูกิ  :m3:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-01-2018 22:30:38
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 05-01-2018 23:56:10
พี่ที่ดี
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-01-2018 01:18:48
 o13
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: rockiidixon666 ที่ 06-01-2018 02:50:33
ปิงสู้ๆ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยถัดมา [5/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-01-2018 09:40:03
ปิงสู้ๆๆๆ :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 06-01-2018 23:23:51
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 3



" ไหวรึเปล่ามึง ไอ้ปิง ง่วงก็นอนสักหน่อยก็ได้ครูเขาไม่ว่ามึงหรอก ถ้าครูเรียกลงงานเดี๋ยวกูปลุก "

" เออ หลับสักหน่อยก็ได้ ไม่อยากจะนอนนานเดี๋ยวมันจะเคย "   

วันนี้ปิงต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพราะต้องรอมะพร้าวอ่อนมาส่งและขนกลับ แล้วก็ต้องออกมาตลาดเพื่อซื้อวัสดุดิบอีกรอบทำให้ทั้งง่วงและทั้งเหนื่อย มะพร้าวมาจากนครปฐมซื้อกันมาตั้งแต่ครั้งพ่อแม่ยังอยู่ เดือนหนึ่งก็มาส่ง2 ครั้ง มาแต่ละครั้งก็ร้อยสองร้อยลูก ไอติมเกล็ดน้ำแข็งเป็นของที่ขึ้นชื่อขายดีกว่าของอย่างอื่นด้วย แต่ปิงก็ทำแค่พอตัว ไม่อยากจะโหมทำกลัวว่าถ้าเกิดทรุดไปจะต้องหยุดยาวและจะเสียรายได้

   วันนี้พวกปิงมีงาน จะมีบุคคลภายนอกมาชมงาน ปิงเรียนปวช.ปี3แล้ว เป็นช่างยนต์ที่เมื่อจบแล้วก็จะสามารถไปเป็นช่างตามอู่เพื่อเสริมรายได้ให้กับตัวเองอีก ปิงเองเรียนดีฉลาดหัวไว งานหนักไม่เคยเกียงงอนทำให้ครูอาจารย์ทุกคนรัก และมักจะให้ปิงได้นอนพักหากไม่มีงานอะไร เพราะรู้ว่าปิงต้องรับผิดชอบครอบครัวแทนพ่อและแม่ ครูหลายคนอยากจะให้ปิงเรียนปวส.ต่อ แต่ปิงอยากจะเก็บเงินเพิ่มก่อนสักพักจะเริ่มเรียนใหม่

" ปิง ๆ ตื่น คนนอกมาละ "

" อืม ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วคราวนี้มาจากไหนวะ "

" มากันไกลวะจาก ม.แถวสยามโน้นมั้ง พาพวกวิศวะมาดูงาน พวกพี่เขาเรียนแต่ทฤษฎีเลยจะให้มาดูปฏิบัติกับพวกเรา "

" เหรอ "   

มองไปไกลๆเห็นรถตู้หลายคันทยอยเข้ามาจอด เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากพวกบัญชีทั้งสาวแท้ สาวเทียม ส่งเสียงกรี๊ดกันโรงเรียนแทบแตก อะไรมันจะขนาดนั้นขนาดงานวิทยาลัยยังไม่ได้เสียงขนาดนี้เลย

" ไอ้พละ มันร้องอะไรกันวะ "

" เดี๊ยะตบหัวหลุด บอกว่าให้เรียก พิงกี้ เรียกพละอีกรอบจะจับทำผัวให้หมด "   

ไอ้พละ หรือที่พ่อมันเรียก ไอ้พิง มันเป็นกะเทยคนเดียวที่มาเรียนช่างยนต์ ด้วยเหตุผลที่ปฏิเสธไม่ได้ เพราะพ่อมันบอกว่า จะอนุญาติให้เป็นกะเทยได้แต่ต้องเรียนช่างยนต์เท่านั้น เพราะที่บ้านมันเป็นอู่ซ่อมรถ พ่อมันหวังจะให้อู่ที่รับช่วงต่อกันมาหลายรุ่นจะไม่สุดลงที่มัน แต่มันก็ทำได้ดีเลยทีเดียวละ ฝีมือมันก็ดีเสียด้วยก็อย่างว่าเพราะมันต้องช่วยงานที่บ้านมาแต่เด็กๆ ถึงจะไม่อยากทำก็โดนบังคับให้ทำมันเล่นขันน๊อต คลายน๊อตตั้งแต่สองสามขวบได้ละมั้ง

" ก็ผู้. วิศวไงคะ ผู้ ผู้ทั้งนั้นงานดีมากกก ดีงาม เดียวกูไปบอกครูออมก่อนว่ามากันแล้ว ดีนะที่มาลงวิทยาลัยเรา ต้องมีหนึ่งในนี้แหละ พรหมลิขิตกู "   มึงหมายมั่นมากไอ้นี่    " เออ ปิง ครูเขาให้มึงไปเชิญอาจารย์กับพี่พี่เขาไปที่โรงช่างนะ "

" โห อย่างกับบอยแบรด์ จะมั่นหน้ากันไปถึงไหนละนั้น แล้วพี่ครับ ที่บ้านให้กินเสาไฟเป็นอาหารละสิ สูงกันจริงกันจัง ยิ่งเห็นยิ่งอารมณ์เสีย "  ปิงเดินไปถึงกับบ่นไป

" อาจารย์ครับ เชิญที่โรงช่างครับ ครูออมให้มาเชิญ ครับ "  เหนื่อยเลย กว่าจะฝ่าเหล่าฝูงชนจนเข้าไปถึง

" อ้าว ปิง หวัดดี เรียนอยู่ที่นี่เหรอ "

" อ้าว พี่โชสวัสดีครับ "  ปิงที่ถูกทักก็พึ่งเห็นเตโชเหมือนกันเลยยกมือไหว้

" น่ารักดีนี่หว่า ใครวะโช อ้อกูจำได้ละ น้องขนมหวานนี่หว่า ใช่ไหม ?? "

" เออ น้องชื่อปิงอยู่แถวบ้านคุณย่ากูนี่ " 

" ปิง เรียนบัญชีเหรอ ?? "

" เปล่าพี่โช ผมเรียนช่างยนต์ "

" หน้าตาไม่ให้เรียนช่างเลยนะ "  ใครก็ไม่รู้ในกลุ่มพูดขึ้นมา

" อ้าว หน้าตาแบบนี้เรียนช่างไม่ได้เหรอ ?? "

" ใจเย็นปิง  เพื่อนพี่มันหมายถึงหน้าตาดูเรียบร้อยแบบนี้น่าจะเรียนพวกบัญชี หรือ คหกรรมมากกว่าต่างหาก "     เตโชหัวเราะให้กับความนักเลงของอีกฝ่าย

" แล้วไป ก็เรียนช่างมันทำงานได้เงินดีกว่านี่พี่โช "

" นั่นสินะ "    อดไม่ได้ที่จะลูบหัวทุยเบาๆ ผมนิ่มๆเส้นเล็กให้ความรู้สึกคล้ายขนแมวที่ทั้งนิสัยที่ชอบขู่ฟ่อ ๆ เจ้าตัวแค่เหลือบตามองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร      ......  น่ารักดี

" เอาละพวกเธอ วันนี้ก็เลือกดูเอาว่าสนใจงานส่วนไหน กระจายๆ กันไป พยายามดูให้ได้หลายส่วน จะลงมือหยิบจับช่วยน้องหยิบจับก็ดี กลับไปจะมีควิซนะ วันนี้ให้น้องๆ เขาเป็นครูไปหนึ่งวันสงสัยอะไรก็ถาม เดี๋ยวอาจารย์จะไปนั่งคุยกับเพื่อนรอแล้วกัน "     

" ปิง วันนี้จะซ่อมอะไร เดี๋ยวพี่เป็นลูกมือให้ "       เอาคนใกล้ตัวนี่แหละอยากเห็นจริง ๆว่าจะทำอะไรเก่งไปหมดหรือเปล่า

" ไอ้โช ให้กูดูด้วยสิ น้องคนอื่นดูโหดๆ ไงไม่รู้วะ กลัวโดนปะแจฟาดหัวแบะ "    ใครสักคนที่เคยเห็นที่ร้านครั้งหนึ่งเป็นคนพูด แต่ที่จะโดนฟาดหัวแบะก็เพราะพูดอย่างนี้นี่แหละมั้ง

" กูว่าที่หัวจะแบ๊ะ เพราะปากมึงนี่แหละไอ้หำ "

" เชี่ย หันต์ โว้ย คิมหันต์ ไอ้สาดเรียกซะไข่กูหมดราคา น้องปิงให้พี่อยู่ด้วยนะครับ พวกมึงกระจายๆ ไปสิมา มุงทำไรเนี้ย พอแล้วคน2 พอเลยไอ้ฝนมึงตามกูเป็นขี้ปลาทองเลยกูงอนมึงอยู่  ชิ้ว ชิ้ว "

พี่ผู้หญิงคนนั้นเบะปากแล้วก็เด็กไปทางอื่น พึ่งเห็นเหมือนกันว่าวิศวรอบนี้มีผู้หญิงด้วยแฮะ ตัวเล็กดีน่ารักจัง
 
" อะแอ้ม ....... ปิงครับ ทางนี้ครับ วันนี้จะให้พี่ช่วยตรงไหนครับ "    อย่าไปหลงรูปลักษณ์มันเชียวนะ มันเป็นทอมนะปิง ถึงมันจะน่ารักแค่ไหนก็เหอะ

" พวกพี่กระจายกันไปสิครับ ผมหายใจไม่ออก ไอ้พิง เออเรียกผิด คุณพิงกี้ครับ แบ่งผู้ผู้ มึงไปหน่อยได้ไหมครับ  เรียกผิดแค่นี้ไม่ต้องมาด่ากูในใจเลย จะเอาคนไหนก็ล็อคคอไปเลย เยอะสัด "

" โห หยาบคาบ พี่จะฟ้องยูกิ ว่าปิงพูดไม่เพราะ "    โห อันไหนตัวจริงเนี่ย !!!  " ทำไมพูดกับยูกิอีกอย่างกับพวกพี่อีกอย่าง ละครับ ปิง 2 บรรทัดฐานนะครับ "

" พี่ดูหนังหน้าพวกมัน พูดเพราะด้วยมันจะสำเหนียกไหม พูดเพราะก็หาว่าดัดจริต แบบนี้แหละ แมนแมน  แล้วพี่โชจะมาเกาคางทำไมเนี่ย ผมไม่ใช่แมว นะ !!! "    เออ แม่งน่ารักวะ ท่าผมปิงมันตั้งได้คงดิดว่าแมวมาเองเลยนะละ

" พี่โช ให้พี่ผู้หญิงคนนั้นไปอยู่กับไอ้พิงคนนั้นดีกว่า เพื่อนคนอื่นปากมันเสีย เห็นผู้หญิงไม่ได้หรอกจะทอมไม่ทอมมันแทะเล็มหมดแหละ เดี๋ยวจะมัวแต่แซวกันไม่ได้อะไรสักอย่างพี่จะเอากลับไปสอบด้วยไม่ใช่เหรอ ไอ้พิงมันเก่งนะถึงมันจะเป็นแบบนั้น บ้านมันเปิดอู่ "

" เอ้า !!! รู้ด้วยว่าไอ้ฝนมันเป็นทอม แต่ว่าปิงใจดีเนอะ ใจดีกับทุกคนแบบนี้หรือเปล่า "

" ไรเนี่ย ผมก็ปกติแบบนี้อยู่แล้วเหอะพี่ แล้วผู้หญิงส่วนน้อยที่ไหนจะปกติมาเรียนวิศวะเนี่ย ใครๆ ก็รู้ แล้วนี่พี่อยากรู้ตรงไหนละ เคยลงมือซ่อมมั่งไหมหรือเรียนเอาไว้สั่งงานอย่างเดียวเหรอ ???  "

" ของพี่จะเรียนเกี่ยวกับการออกแบบ วางระบบมากกว่า วิเคราะห์โครงสร้างแบบนั้นให้มาแกะไข ขันน๊อต แบบนี้ทำไม่คล่องหรอก แล้วนี่เครื่องมือเยอะจัง อย่าดุนักละ ถ้าพี่หยิบไม่ถูกเพราะบางชิ้นพี่ก็ไม่รู้จัก "

" ครับครับ ยังไม่ได้ดุอะไรเลย แล้วใส่แขนยาวมาเนี่ย เดี๋ยวได้เปื้อนแน่ รอแป๊บนะพี่เดียวไปดูชุดคลุมที่คหกรรมมาให้ใส่ จะมีกี่ตัวก็ไม่รู้ "   ปิงเดินพลางนับจำนวนคนที่ใส่เฉพาะชุดขาว เพื่อจะได้หาชุดมาให้ใส่คลุม

" ปิงนี่น่ารักดีวะ นิสัยดีด้วย มึงว่าน้องมันมีแฟนยังวะ "

" อย่ายุ่งกะปิงนะโว้ย คุณย่ากูเขาหวงมาก ทั้งหวงทั้งห่วง น้องมันเด็กดี กูไม่อยากให้น้องเสียใจ แล้วอีกอย่างน้องมันไม่ใช่แบบนั้น "

" เออเออ กูเห็นแก่คุณย่านะ แต่กูสนใจจริงๆนะ ตั้งแต่ที่เจอครั้งแรกแล้ว ให้กูลองหน่อยไม่ได้เหรอ "

" ถึงมึงจะชอบน้องมันจริง มึงก็รับผิดชอบชีวิตน้องมันไม่ได้หรอกเชื่อกู ดึงดันไปก็มีแต่มึงจะเสียใจเปล่า แต่ถ้ามึงรอสัก15 ปีได้นะ กูจะช่วยเต็มที มึงรอได้ไหมละ ??? "

" ทำไมต้อง15 ปีวะ "

" ก็คงต้องรอจนกว่ายูกิน้องสาวของปิงรับผิดชอบตัวเองได้ละมั้ง ปิงมันถึงจะมีอิสระทำตามใจที่มันต้องการ "

" แม้แต่มึงด้วยเหรอ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงก็คงจะสนใจอยู่ กูรู้จักมึงมานานแค่ไหนแล้ววะโช "

" อืม...ถึงกูจะสนใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนมึงนั้นแหละ สายตาของปิงมันมีแค่น้องมันเท่านั้น กูทำได้แค่มองดูความน่ารักของมันเท่านั้น เชื่อกูอย่าไปเริ่มเลยจะเจ็บตัวเปล่าๆ    ปิง.... ปิง.... มานี่เลยครับ เดี๋ยวพี่ช่วยแจก เมื่อกี้น่าจะเรียกพี่ไปช่วยยกนะเนี้ยดูสิยกมาจนโหลดหมดแล้ว ฮ่าฮ่า "

" โห พี่โชปากดีเหมือนไอ้ฟ้าเลยนะ เดียวไล่ให้เป็นลูกมือไอ้พิงเลย เดี๊ยะจะโดนไม่ใช่น้อย ไอัพิงกี้มีผู้ชายสนใจมึงวะ มารับตัวไปเลย "

" เห้ย ไม่เอาสิปิงพี่ขอโทษครับ "  ถึงแม้ว่าเพื่อนปิงจะดูดีก็เหอะแต่ว่าไม่ไหวเหมือนกันนะ

" อีปิง พี่คนสูงๆนั้นเหรอ มัดรวมมาเลยอีนี่ วันนี้กูสู้ตาย "

" ฮ่าฮ่า เพื่อนปิงตลกดีวะ จะไหวเหรอน้องเพื่อนพี่นี่เท่าแขนเลยนะ "   ไอ้คิมมันยังไม่เลิก

" พวกพี่แม่งทะลึงวะ อย่ามาพูดแบบนี้ให้ยูกิ ได้ยินเลยนะจะซัดให้ร่วง "

" โห เก่งจริงๆ อิแคระ ตัวเท่าเมี้ยงก็เก่งเกิ๊นน ... กูยังไม่เห็นมึงเริ่มถอดสักชิ้น วันนี้มึงจะได้งานไหมจะเที่ยงแล้ว เสียเวลาพี่เขา ใช่ไหมคะพี่พี่ มาอยู่กับพิงกี้ดีกว่าคะ พิงกี้เก่งจะถอดให้หมดทุกคนเลย โฮะโฮะ   เออปิง พี่กูให้โทรศัพท์เครื่องเก่ามา เดียวมึงไปซื้อซิมเอาเองนะ กูขี้เกียจขี่มอเตอร์ไซค์ไปตามแหละ เผื่อที่โรงเรียนยูกิมีอะไรจะได้ติดต่อด่วน แบบคราวที่แล้วไม่เอานะหัวใจกูจะวาย  "
   
" เหรอ ขอบใจมาก บอกพี่พริ้งให้ด้วยว่าขอบคุณเดี๋ยวเอาขนมไปฝากนะ "

" เออน่า เพื่อนกันแค่นี้ไม่เท่าไรหรอกไม่ต้องเศร้านะมีอะไรก็บอก ดึกแค่ไหนก็โทรมานะมีเครื่องแล้วนี่ เออวะ... ตัวมึงหอมน่ากินดี ถึงว่าพี่พริ้งชอบกอดมึงจัง "

" โห พี่ก็อยากกอดมั่งอะ น้องปิงขอพี่ฝนกอดมั้งสิ มองอยู่นานละน่าตาน่ารักเนอะ มึงว่าอย่างนั้นโช “  บางทีกูก็กลัวมึงนะฝน

“ พอพอ ไอ้คุณพิงกี้ตัวไม่ใช่เล็กๆ เนียนเลยนะมึง แขนกูช้ำหมด มึงไม่ใช่สเป็คกูมึงนะโว้ย ไปหาผู้ผู้ของมึงเหอะ เนียนตลอดไอ้นี่ “

“ ไม่คิดว่าจะสนิทกันขนาดนี้ “ เตโชมองอย่างอึ้งๆ ที่ปิงยอมให้พิงกี้กอดอย่างง่ายๆ

“ เจอกัน เรียนด้วยกันตั้งเด็กตั้งแต่อนุบาลแล้วคะคุณพี่รูปหล่อขา  ทีแรกก็เล็งมันนี่แหละ น่ารักอ้วนกลม แก้มยุ้ยน่าเกลียดมาก คนห่าอะไรน่ารักเกินหญิง นี่ก็เพิ่งจะเทมันตอนปวช1 นี่แหละ ความสูงไม่พัฒนาอย่างกับโดนสต๊าฟไว้เลยไม่เป็ค  แต่วันนี่พรหมลิขิตเลยนะคะ มีแต่ผู้ผู้ สูงยาวเข่าดี รับนิวสปีชีส์ไว้ทานเพิ่มไหมคะ รุกก็ได้ถึงแม้จะขัดๆแต่รับเริ่ดดีคะชนะเลิศ .... สนใจห่อกลับบ้านไหมคะคุณพี่รูปหล่อ “

“ ไอ้พิงกี้กลับหลุมสักที จะได้เริ่มงาน พี่เขารอมึงอยู่นั้นอะ เห็นผู้ชายไม่ได้เลยนะ สั่นตลอดตลอด “

“ ใช่ซี้ กูมันเก่าเก็บแล้วนี่จะสู้พี่เตโช มึงได้เหรอ พี่โชคะมันเผลอแล้วเจอกันนะคะ จุ๊บุจุ๊บุ “

มึงหางานให้กูตลอดเพื่อนเลวเอ้ย เดี๋ยวคุณหญิงแม่เขามาตบกูตายหรอก  ชีวิตนี้ก็ยอมมันคนเดียวนี่แหละที่เข้าถึงเนื้อถึงตัว อ่อ ... พี่พริ้งอีกคน พี่พริ้งชอบบอกว่าผมตัวหอม หอมแบบน่ากิน คงเพราะกลิ่นกะทิ กลิ่นมะพร้าวที่มันซึมติดตัวละมั้งเจอที่ไรแล้วชอบกอดหอมทุกที พี่พริ้งแกอายุมากกว่าไอ้พิงเยอะ มันเป็นลูกหลงมาที่จริงมันแก่กว่าปีหนึ่งแต่เพราะมีช่วงหนึ่งมันหนีออกจากบ้านเพราะพ่อไม่ยอมรับที่มันเป็นกะเทย กว่าจะทำใจยอมรับได้ก็นานอยู่เลยต้องซ้ำชั้นมาเรียนห้องปีเดียวกัน แต่ก็ดีนะ ที่มีมันเป็นเพื่อนเป็นพี่ การที่ต้องตัดสินอะไรๆคนเดียวบางทีมันก็ท้อ ท้อ เหนื่อย เสียจนอยากจะตามไปอยู่กับพ่อแม่ หากไม่มีเสียงเล็กๆ ที่คอยให้กำลังใจอยู่ตลอด


“ พี่ปิง เหนื่อยไหมคะ นั่งพักก่อนนะ ยูกิจะช่วยล้าง “   

ทั้งๆ ที่ล้างไม่สะอาดแท้ ๆ และทุกครั้ง ผมก็ต้องมาเริ่มล้างใหม่ทั้งหมดตอนที่ยูกิหลับแล้ว

“ ขอบใจนะ น้องสาวของพี่ “

















หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-01-2018 23:52:51
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 07-01-2018 00:20:35
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-01-2018 00:52:58
อยากเจอพิ้งกี้อ่ะ ท่าทางจะเป็นคนคุยสนุกนะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 07-01-2018 01:41:32
5555 น้องยูกิ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 07-01-2018 06:54:25
สนุกดีค่ะ แต่อยากให้ช่วยตรวจสอบการใช้ คะ ค่ะ ให้ถูกต้อง เช่นบทแรก
“ โช ค่ะ ทานที่นี่ก็ได้ค่ะ" และบทที่ 2 ตอนท้าย

มันเป็นเบสิคอะนะ เขียนนิยายสนุกแต่ไม่อยากอ่านแล้วเสียอารมณ์กับคะค่ะ.

หวังว่าคนเขียนจะแก้ไขนะคะ จะติดตามต่อไป ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-01-2018 10:45:11
ชีวิตต้องสู้มากเลยนะปิง :กอด1: :กอด1: :กอด1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด [6/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 07-01-2018 11:53:34
สนุกดีค่ะ แต่อยากให้ช่วยตรวจสอบการใช้ คะ ค่ะ ให้ถูกต้อง เช่นบทแรก
“ โช ค่ะ ทานที่นี่ก็ได้ค่ะ" และบทที่ 2 ตอนท้าย

มันเป็นเบสิคอะนะ เขียนนิยายสนุกแต่ไม่อยากอ่านแล้วเสียอารมณ์กับคะค่ะ.

หวังว่าคนเขียนจะแก้ไขนะคะ จะติดตามต่อไป ขอบคุณค่ะ

ขอบใจจ้า บางทีมันก็ลายตาหลงไปบ้าง พยายามกลับมาอ่านบางทีก็เจอบางถ้าไม่เจอมาบอกกันได้เลยนะครับ เป็นคนอ่านไวอ่านลวกๆ บางทีอ่านไปก็ไม่ทันสังเกตุ แต่ขอบคุณอีกครั้งน้อ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด100% [7/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 07-01-2018 19:00:18
" ชิ้นนี่พี่โช รู้จักใช่ไหมครับ ห้องเครื่องมีลูกสูบ ก้านลูกสูบ แล้วก็กระบอกฉีดน้ำมัน อาการที่ส่งมาให้ซ่อมก็ลูกสูบติดขัด ถ้าเกี่ยวกับห้องเครื่องนี่ไม่สามารถมองจากภายนอกได้นะครับต้องยกออกมาแล้วถอด อาศัยแม่แรงกว้านยกเครื่องครับ ก็ต้องใช้หลายคนหน่อย พี่โชพี่คิมถอยไปหน่อยครับ เดี๋ยวเรียกพวกใช้แรงงานมา "

" ใช้พี่ช่วยดีกว่า "

" อย่าเลยครับ คราบน้ำมันเครื่องล้างยาก เดี๋ยวค่อยช่วยขั้นตอนอื่น ล้างขัดทีเด๋ยวมีหนังเปิด " ดูจากพวกพี่พวกนี่แล้วผิวบางเกินไปละกลัวว่าเวลาล้างด้วยน้ำมันโซล่าคงมีแสบแดงแน่ๆ

" เออ แหมทีใช้แรงงานละเรียกพวกกู "

" เหี้ย แล้วกูเอาขนมมาให้กินเปล่าวะ เสือกตัวใหญ่ทำไมเล่าทำไปอย่าบ่น "   แหม...เลี้ยงเสียขนมเปล่าเลยเนี่ยพวกมึง

" เออ ไอ้ปิงวันเสาร์นี้แม่กูสั่งหม้อแกง 2 ถาดนะ ไม่ต้องเอามาส่งนะเดี๋ยวขับรถไปเอา ไม่ต้องหนักเครื่องนะแม่กูบ่นกลัวมึงไม่มีกำไร "

" เหรอ ไม่เป็นไรหรอกไม่ได้มากมายเท่าไร เดี๋ยวเสียชื่อว่าหวงเครื่อง "

" ตามใจ เอาละเสร็จแล้วจะเอาลงก็เรียก "

" ใจใจ "

" ดูรักกันดีเนอะปิง กับเพื่อนๆนี่ "

" อ้าวพี่ก็พูดแปลก ก็เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ แต่อาจจะดีกว่าโรงเรียนอื่นก็เพราะไอ้พวกเราตั้งใจเรียนไงครับ พวกเราเป็นคนจนมีที่ให้เลือกเรียนไม่มากหรอก เพราะต้องช่วยที่บ้านเห็นพ่อแม่ลำบาก สงสารอยากรีบจบรีบมีงานทำจะได้ช่วยแบ่งเบา " 

นั่นสิ ... บางทีพวกเราก็หลงลืมไปหรือเปล่า ว่าเงินที่ใช้ๆกันอยู่นี่เป็นพ่อแม่หามาให้ทั้งนั้น ทั้งรถเสื้อผ้าหน้าผม ถ้าวันหนึ่งเกิดไม่มีเงินให้ใช้ขึ้นมาละจะทำอย่างไร เพื่อนผมบางคนยังหลงระเริงอยู่กับปัจจัยภายนอกตั้งหลายอย่าง ทั้งเหล้า ยา ผู้หญิง  บางคนก็ซิ่วมาจากที่อื่น บางคนก็ซิ่วไปเรียนที่อื่น เม็ดเงินที่ลงไปนั้นตั้งเท่าไรไม่รู้ ดูน้องพวกนี้สิตั้งใจถึงจะดูทะเลาะกันแต่ก็ตั้งใจทำงาน ดูแล้วน่าละอายใจอย่างไรก็ไม่รู้ที่ทุกวันนี้ยังทำตัวเรื่อยๆไม่มีเป้าหมายสักอย่าง   ขอบใจนะปิง มุมมองคนมีอันจะกินกับคนที่ต้องดิ้นรนมันช่างต่างกันมากเหลือเกิน


" เอ้า !! ไอ้โช อย่าเหม่อสิ น้องมันขอเบอร์8 ตั้งนานละ "

" อะไรวะ เบอร์8 ??? "

" ใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย ปะแจแหวนไงเบอร์8 ครับ เร็วๆครับ น้ำมันมันไหลเยิ้มแล้วเนี้ย โหซักยากด้วยน้ำมันเครื่องเนี่ย "

" เห้ย พี่ขอโทษ นี่ครับ "  โหน้ำมันเปื้อนไปแถบหนึ่ง จะต้องทิ้งไหมละนั้นเสื้อนั่นอะ

" เดียวผมมานะพี่ เอาเสื้อไปแช่ก่อน สงสัยได้แปรงจนขาดแน่ เฮ้อ "

" เห้ย !! ถอดตรงนี้เลยเหรอ "

" ก็ตรงนี้สิต้องเอาเสื้อไปแช่ รอได้ที่ไหนละครับ เดี๋ยวน้ำมันมันซึมเข้าเนื้อผ้าจะซักลำบาก "

" โห ทำร้ายจิตใจพี่มากเลยนะปิง แม่งเนียนเวอร์ เนียนกว่าแฟนพี่อีกน้อง "
 
" ลามกวะ พี่คิม "

ใช่ .... คงต้องเห็นด้วยกับคิมมัน ปิงผิวเนียน ขาวมาก ขาวทั้งพี่และน้อง ยิ่งยูกิขาวสมชื่อ ยูกิไว้ผมทรงนักเรียนหญิงผมสั้นเสมอหู ผมเหยียดตรงตัดหน้าม้าผมสีดำสนิทจนขึ้นเงาเห็นคุณย่าบอกว่าเจ้าพี่ชายผสมน้ำอัญชันให้น้องสระผมด้วย แต่คนตรงหน้านี่ผมออกน้ำตาล ยิ่งผิวในร่มผ้ายิ่งขาว เนียน มีกล้ามแกร่งคงเพราะต้องใช้แรงแบกยกของเสมอ โอ้ย  !!!! ไอ้โชน้อยใจเย็นๆ นั้นน้องนะ นั้นน้อง

" อ้าว นี่ไม่ใส่เสื้อเหรอปิง "

" ขี้เกียจเดิน ห้องเรียนมันไกลพี่ เที่ยงค่อยเดินไป "

" ........ "

" อิแคระ นี่มึงเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอ มึงจะเปิดศึกแย่งผู้กับกู ชิ๊....มิมมมม "

" นับวันยิ่งแรด กูจะพ้องพี่พริ้ง เสื้อเปื้อนน้ำมันเครื่องเอาไปแช่โว้ย "

" เอาเสื้อกูไปใส่ กูบอกแล้วกูไม่ชอบให้มึงถอดเสื้อเชื่อกูมั้งไหมเนี้ย "

" ไรว้า เพื่อนกันทั้งนั้น " 

" พี่ก็ว่าปิงอย่าถอดเสื้อดีกว่า (มันทำร้ายจิตใจพี่มากเลย) มันมีความทำลายล้างสูงงงงงงง "  คิมหันต์พูดล้อเสียงยาว

" แล้วเสือกเลือกซะงานใหญ่ มึงนี่จริง ๆ เดี๋ยวเสร็จทางโน้นแล้วจะมาช่วย ม่ายล่ายดังจาย จิ "

ดูปิงจะหงอยไปบ้างเหมือนกันนะ  ดูแล้วน่าสงสาร ที่จริงปิงก็ผู้ชายไงแต่ติดที่น่าตาดีออกไปทางน่ารักมากกว่าหล่อ คนอื่นที่มองนี่สิ คงไม่เห็นเหมือนกัน และคิดว่าคงจะมีส่วนมากที่อยากจะเข้าหาด้วยเรื่องอย่างว่า รู้สึกห่วงเป็นห่วงจากใจจริงๆเลยนะ


" พี่เลี้ยงข้าวนะปิง ไปกินด้วยกันนี่แหละ "

" ต้องกินข้าวกับไอ้พิงมันพี่ ไม่กินด้วยกันเดี๋ยวมันจะงอนอีก วันนี้หลายคดีแล้ว "

" ท่าทางจะหงอนะเรา นึกว่านักเลงใหญ่ ฮ่า ฮ่า "

" โหพี่ทำหัวเราะดีไป ลองให้มันบ่นเหอะบ่นทีหมาหงอย วิ่งหนีแทบไม่ทัน เห่าๆอยู่ยังหยุดเหงี่ยหุฟังแล้วร้องเอ้งๆ วงแตก "

" แหม อิแคระ ได้ข่าวกูยืนอยู่นี่นะ ไปสิคะมีผู้ผู้เลี้ยงข้าว ออกจะปลื้มปริ่ม กูจะได้เอาไปคุยอวดอิพวกบัญชี ว่าแล้วพี่โชขา ขอถ่ายรูปหน่อยคะ มันจะต้องเป็น ทอลค์ออฟเดอะทาวน์ แม่ต้องอิจหนักมากแน่ๆ "

" เอาตามที่สบายใจเลยครับ ปิงมาถ่ายด้วยกันสิ "

" ให้ผมเป็นคนถ่ายให้ดีกว่า พี่คิมไปถ่ายสิครับเดี๋ยวผมถ่ายรูปให้ "

" อิแคะมึงแหละมา เดี๋ยวเรียกใครแถวนี้ถ่ายให้ก็ได้ อย่าเยอะ "

" พิง นี่เพื่อนนะ "   แหม วันนี้มึงใช้แต้มความดีแลกผู้ชายไปหมดแล้วใช่ไหม

" เออ เออ "    ทำไงได้บ่นไปก็เท่านั้นแหละเคยชนะมันที่ไหน แพ้ทางมันจริงๆนั้นแหละ



๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ถ้ามาทันจะมาลงให้อีกตอนนะครับ



หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด100% [7/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 07-01-2018 20:46:27
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด100% [7/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-01-2018 20:50:01
พิงให้อารมณ์แม่หวงลูกมาก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กินไม่หมด100% [7/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-01-2018 20:54:37
ท่าทางเรื่องเครื่องนี้จะยาววววววว คิดถึงยูกิแล้วอ่ะ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 09-01-2018 21:47:40

ขนมหวานละลายใจ : ถ้วย 4



" พวก สิน-กำ มันทำซุ้มอะไรวะ "

" ม่ายรู้ แต่ธืมงานวัดเมื่อปีที่แล้วของมันโครตเจ๋ง คนโครตชิหาย "

" แล้วไอ้บาสมันสรุปยังว่าปีนี้จะเอาอย่างไร " 

ตอนนี้ใต้ถุนตึกมีประชากรเพศชายเกือบทั้งหมดกำลังสุมหัวร่วมประชุมกัน เพราะเนื่องจากงานประจำปีของมหาวิทยาลัยที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีก 2  เดือนข้างหน้านี่แล้ว ปีที่แล้ว สิน-กำ ได้คะแนนโหวตชนะไป   แน่สิ ... หัวพวกมันครีเอทกันจะตาย แล้วดูคณะตัวเองนี่สิอนาถเกิ๊น มีแต่ถึกๆ ห่ามๆ  ธีมปีที่แล้ว ธีมกีฬา ล่มและรั่วมาก จับคนที่ผ่านมาเอาเขามาเตะบอลเข้าโกล์รูหนู ผู้หญิงมันยังไม่เว้นถึงแม้ผู้ชายวิศวจะดึงดูดก็ตามเถอะ แต่เชื่อผมเหอะ !!!  มันล่มไม่เป็นท่า มีดีแต่หน้าตาหาสมองมีไม่ !!! ปีที่แล้วเลยได้ชื่อว่า ปีแห่งความกักฬะ น่าอัปยศอดสู   บลา บลา   .....  ปีนี้เลยเป็นนัดล้างตา แล้วพวกผมปี3 ต้องเป็นแม่งานเลยต้องมาถกกันหน้าดำกันอยู่แบบนี้ แต่ท่าทางคงจะเหลว และ เละ อีกปีแน่ ๆ อาทิ เช่น .....

[ให้ปี 1 ปี 2 ชาย ถอดครึ่งบนเสิร์ฟกาแฟ ทำเป็น เมทคาเฟ่ชายโฉด]  คงไม่ผ่านตั้งแต่คิดแล้วมึง คณะบดีปีนี้ระเบียบรัตน์มาก

[ซุ้มวิชาการ] เขามาเที่ยวงานไม่ได้มาชมนิทรรศการการศึกษาต่อนะมึง ถึงแม้จะถูกใจอธิบดีก็เถอะ แต่ขาดทุนยับแน่

จะเอาธืมงานวัด ก็คงไม่ดีเท่าสิน-กำ ปีที่แล้ว จะเอาธีมลอยกระทง แล้วลอยกระทงปีนี้จะเอาที่ไหนมาเล่นอีกละ จะให้เหล่าผู้ชายหยาบกระด้างจะเอาอะไรมาคิดกันละฮึ

" ไอ้บาส พวกกูหิวข้าวแล้วพักก่อนไม่ได้เหรอ แรงไม่มีสมองไม่แล่นนะมึง "   ไอ้บาส มันเป็นประธานรุ่นปีนี้ครับ

" อิ่มแล้วก็หลับกันสิพวกมึงอะ สัด เขาให้ส่งธีมวันนี้แล้ว มึงอยากโดนปี4 เล่นเหรอ แม่งพี่มันบอกปีนี้งานล่มมันตัดสายทิ้ง เหี้ยก็มันทำพังปีที่แล้วเสือกให้กูกับพวกมึงเนี้ยมารับผิดชอบ ไรเหตุผลที่สุด "

" งั้นปี1 ปี2 มึงจดๆ ลงกระดาษด่วนเลย เดียวจับฉลากเอา "

" ไอ้เหี้ยหำ กูบอกว่าล่มปีนี้มึงโดนเขี่ยออก เข้าใจม่ายยยยย ไอ้หำ "

" ทำร้ายจิตไข่กูไอ้เชี่ยบาส ด่ากูได้แต่อย่าด่าไข่กู ไข่กูมันผิดอะไรทำมายยย.... ถึงมีแต่คนรังแก น้ำฝนมึงต้องช่วยกูนะ ใครๆก็รังแครังคัดหำน้อยของพี่ "

" เบื่อมึงว่ะ ไปบอกป๊ามึงไปว่าขอเปลี่ยนชื่อ เป็นหำย้อยเลยก็ได้จะได้เรียกกันให้ถูกต้องเสียที "

" น้ำฝนใจร้าย ได้เราแล้วทิ้งเหรอ "    คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ทอมคนเดียวของสาขาโดนไอ้คิมสอยไปแล้วครับ ไม่รู้มันแอบไปปิ๊งกันตอนไหนได้กันตอนไหนก็ไม่บอก ถ้าไม่สังเกตุดูดีดีก็ไม่มีทางรู้หรอกนะ ถ้าไอ้คิมไม่ออกแรดไปจีบสาวคณะอื่นจนไอ้ฝนไปบ้องหูลากตัวกลับมาแล้วคาดโทษว่ามีอีกครั้งมึงตาย เห็นทีว่าคราวนี้มันคงโดนตะไบเล็บจนเรียบแน่จากเสือคงกลายเป็นแมวหงาว

" คนเขาทำงานกันอย่าเยอะ นั่งกัดผ้าเช็ดหน้าไปปากจะได้ไม่ว่าง "

" กระซิก กระซิก "    ขำแม่ง!!! เห็นมันกัดชายผ้าแล้วเหล่ตาไปมองเมียมันปริบปริบ

" เอ้า ปี1 ปี2 เสนอมาเลย เวลามีไม่เยอะ อยากเห็นกิจกรรมแบบไหน อยากทำอะไรเสนอเลยน้อง "  ไอ้บาสกำลังบิ๊วท์อารมณ์กันเต็มทีเพราะไม่อย่างนั้นมันเองแหละที่จะโดนหนัก

" ไอ้บาส "

" ว่ามาไอ้โช มีอะไรจะเสนอ และช่วยนำเสนอให้เหมาะกับหน้าหล่อๆของมึงด้วย ได้โปรด "  ห่า พวกมึงเห็นกูไร้สาระแบบไอ้คิมเปล่าวะเนี้ย

" กูหล่อ ดูดี มีชาติตระกูลนะครับ ไม่กะโหลกกะลาไม้ม้า อย่าเหมารวม "

" อย่าเพิ่งเล่นลิ้น ก่อนที่กูจะเอาลิ้นมึงออกมาให้แฟนคลับเอาไปแจกจ่ายกันอม "   พูดซะลิ้นกู3เม็ดบาท

" จะเสนอ ธีม วันวาร กูว่ามันให้กลิ่นเก่าๆ โบราณ ตัวธีมเองมันก็รวมหลายอย่างเลยนะ ทั้งการแต่งตัว อาหารการกิน หรือที่ท่องเที่ยวในอดีต อย่างพวกสิ่งก่อสร้างเราก็เอามาต่อยอดลงทุนหน่อยแต่งให้ดูดีแล้วเอามาใช้เป็นที่ถ่ายรูป เซลฟี่ อาหารการกินก็เน้นไปทางของโบราณ พวกผัดไทย อะไรอีกละที่ไม่ใช่ของปรุงแบบสมัยใหม่ ขนมอีกละไม่เอาพวกประเภทของฝากนะ แต่เน้นเป็นขนมไทยทำสด เก็บไว้ได้ไม่นาน เพราะเราจะใช้กลิ่นอายเน้นเก่าๆ ให้มันเป็นความทรงจำแบบนั้นดีไหม "

" โอเคผ่าน เลิกงานกลับกลับ "

เสียงเฮลั่นจนคนผ่านไปมาต้องเหลียวมามอง

" เหี้ย ไม่เสนอแต่ทีแรกจะได้ไม่ต้องนั่งมาตั้งครึ่งค่อนวันครั้งเดียวผ่านแสรด ... เดี๋ยวกูดูหน่อยสิมองเอาสมองส่วนไหนมาคิดงานดั่งสวรรว์สร้างแบบนี้ออกมาได้อะ ไอ้โช "

" หน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่งวะ "     เออนั้นสิอยู่ๆก็คิดมาได้ไงวะแค่นั่งเพลิน ๆ ดันคิดถึงหน้าปิงแค่นั้นเอง เพราะขนมหวานนั้นละมั้งถึงคิด ธีมวันวาร ขึ้นมาได้สงสัยจะต้องไปตอบแทนซะแล้ว

" เฮ้ย รายละเอียดมึงร่างมาด้วยนะไอ้โช ว่าจะมีกี่บู้ท จะใช้อะไรบ้างจะได้จัดงบ เดี๋ยวกูไปบอกส่วนกลางก่อน ขอบใจโว้ยที่ให้ธีมงานดีๆ เดี๋ยวกูให้เครดิตมึงต่อท้ายรายงาน ไปละ " 

" เอ้า งานเข้ากูอีก กูคิดให้แล้วนะนี่กูยังต้องทำอีกเหรอ ไอ้คิมเอาไปช่วยคิดหน่อยดิ "

" ยังคิดไม่ออก พาเมียไปกินข้าวก่อนเดียวมันงอแง "   

ฝนมึงหน้าด้านขึ้นนะตอบปฏิเสธมั่งก็ได้ นี่อะไรเดินตามกันต้อยๆ อิจฉาวะ แม่งคนมีคู่ ...... แต่ไม่เอาคู่ที่แม่หามาให้นะ ไม่ถูกใจแต่คนที่ถูกใจก็คงจะยากเกิน  เฮ่อ..... ยากเกิน





“ อ้าว พี่โชสวัสดีครับ มาหาคุณชดเหรอครับ “

“ พี่ชายสวัสดีคะ “

“ น่ารักจังเลยช่วยพี่ปิงอยู่หรือคะ “

“ ยูกิ ช่วยเก็บโต๊ะคะ จะได้เสร็จเร็วๆ วันนี้พี่ปิงจะพายูกิไปเที่ยว “

“ อ้าวไปไหนกันคะ พี่ไปด้วยได้ไหมเนี่ย “

“ ไปงานวัดแหละพี่ ที่วัดมีงานประจำปี วันนี้ทำของมาน้อยจะได้เก็บร้านไวไว สัญญากันไว้ว่าจะพาไปเที่ยว อ่อ เดี๋ยวไอ้ฟ้ามันมาด้วยนะพี่ มันไม่ได้บอกเหรอ “

“ วันเรียนพี่อยู่คอนโดน่ะ ใกล้หน่อยสะดวก บางทีงานเลิกดึก คนที่บ้านจะได้ไม่ต้องรอ  นั้นพี่ไปด้วยดีกว่าพี่ไปด้วยได้ไหมค่ะยูกิ “ ต้องถามพี่ปิงคะ พี่ปิงให้พี่ชายไปด้วยไหม เวลาเหนื่อยพี่ชายจะได้อุ้มพี่ปิง “

“ เฮ้ยไม่ได้สิ พี่โตแล้วจะมาอุ้มทำไมครับ เดี๋ยวอีกหน่อยยูกิโตแล้วพี่ฟ้าก็เลิกอุ้มเหมือนกัน “

“ นั้น ยูกิไม่โตดีกว่าจะได้มีคนอุ้ม “ 

“ แต่พี่อุ้มปิงไหวนะครับ ปิงยังไม่โตพี่อุ้มไหว “   อะหูแดง หูแดง น่ารักวะ

“ เดี๋ยวต่อยร่วงหรอกพี่ มาลองสักตั้งไหมละ พี่ลามกวะ “

“ นั่นไงคิดไปถึงไหนแล้วนั่น พี่ให้ขี่หลังก็ได้ หรือจะเอาท่าเจ้าหญิงดีครับ “     อ้าว อ้าปากหวอเลย สงสัยฝีมือจีบสาวยังไม่ตก เฮ้ย ท่าทางจีบหนุ่มก็น่าจะรุ่งนะเนี่ย ชักไม่ดีแฮะอย่ากำหมัดดิ ....... น่ากลัว

“ โอ๋ พี่ขอโทษพี่ล้อเล่นครับ “

“ อ้าวพี่โช มาเต๊าะเด็กผมเปล่า ??? แล้วปิงมึงเป็นไรวะไม่สบายเหรอ หน้าแดงๆ ??  ยูกิคิดถึงจังเลยครับ คิดถึงพี่ฟ้าไหมครับ นี่พี่มีหนังสือภาพภาษาอังกฤษมาด้วยละ เดี๋ยววันเสาร์อาทิตย์พี่มาสอนนะครับ “

“ สวัสดีคะพี่ฟ้า ครูชมว่ายูกิอ่านภาษาอังกฤษเก่งด้วยละพี่ฟ้า หนูรู้คำอื่นที่เพื่อนไม่รู้เยอะเลยคะ ครูว่ายูกิฉลาด พี่ฟ้าสอนยูกิ เยอะๆเลยนะคะ “

“ เหรอดีจังเลยยูกิจะต้องเรียนมากๆ จะได้เป็นหมอดีไหมคะ “

“ ดีคะ ยูกิอยากช่วยรักษาคนไม่สบาย รักษาโอบีวัน รักษาโอบีทู ด้วย ได้ไหมคะ “

“ โอ้ ดีเลยรักษพี่ปิงด้วยนะพี่ปิงไม่สบายหน้าแดงด้วยละ แล้วปิงมึงส่งน้องไหวเหรอ ค่าใช้จ่ายเยอะนะ “

“ สบาย กูถึงรีบเก็บเงินตั้งแต่ตอนนี้แล้วไง มึงฉลาดกว่ากู มึงสอนยูกิด้วยแล้วกัน พาน้องเข้าบ้านก่อนก็ได้พอหมดแล้วจะรีบตามไป “

“ เออ ได้ได้ พี่โช จะเข้าไปพร้อมกันไหมผมจะได้ติดรถไปด้วย “

“ ฟ้าเข้าไปก่อนเลย พี่มีเรื่องจะขอความคิดเห็นจะให้ปิง ช่วยเรื่องงานหน่อย เอ้ากุญแจขับรถดีดีละ ระวังหน่อยมีเด็กไปด้วย “

“ คร้าบบบบ ไปยูกิ วันนี้นั่งรถเก๋งกลับบ้านกันจ๊ะ ไปกัน “


“ ปิงโกธร พี่หรือเปล่า เงียบเชียว พี่ล้อเล่นนะ “

“ เปล่าหรอกครับ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าโกธรสักหน่อย  แมนแมน สิวสิว  “

“ หรา “

“ แล้วพี่มีเองไรเนี่ย ด่วนเหรอถึงมา ?? “

“ คือที่ ม.พี่นะสิ จะมีงาน แล้วคณะพี่จะจัด ธีมวันวาร ก็จะนำเสนอเรื่องย้อนยุคสักหน่อย ทั้งเรื่องการแต่งกาย อาหารการกิน ของคนไทยเมื่อก่อนไม่ถึงกับนานมากแค่ย้อนไปสัก 20 -30 ปี  ทีนี่พี่ก็ต้องตามหาแรงบันดาลใจเพราะพี่ต้องร่างรูปแบบนำเสนองบประมาณ “

“ แล้วหาเจอหรือยังครับไอ้แรงบันดาลใจเนี่ย ?? “

“ รู้ไหม ใครเป็นคนคิด ธีมงานนี่ “

“ ถามเหมือนผมจะตอบได้อย่างนั้นแหละ “

“ พี่เอง      แล้วรู้ไหม ทำไมพี่ถึงคิด ธีมงานนี่ออกมา “

“ ไม่รู้สิครับ “

“ ตอนนั้น พี่คิดถึงตอนคิดถึง ปิง “

“ ห๊ะ อะไรนะ !!! “
 
“ พี่อยู่แค่นี้เองครับ ปิงจะเสียงทำไมเนี่ย “

“ ก็ผมตกใจ พี่จะมาคิดถึงผมทำไมละ “    เอ้า เอา  แดงอีกละหูนั้นอะ มันจะทำให้พี่เข้าข้างตัวเองนะครับ

“ พี่หมายถึง ตอนที่ทำปิงทำขนมต่างหาก พี่คิดถึงตอนปิงทำขนม ปิงตั้งใจ และรักในสิ่งที่ทำ พี่ก็เลยเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา ว่าถ้าเราเอางานแบบไทยไทย มานำเสนอคงจะมีเห็นความรักที่ปิงมีต่อขนม ด้วยความตั้งใจแล้วความรักที่มอบให้ขนมทุกถ้วย ทุกถาด พี่อยากให้คนอื่นได้เห็น เหมือนที่พี่ได้เห็น

" เอ่อเหรอครับ "    ทำไมเหมือนรู้สึกโดนจีบยังไงไม่รู้หรือคิดไปเอง หว่า ???

" พี่เลยว่าจะชวนปิง ไปเพลินวาน "

" ประจวบนะเหรอพี่ "

" อ้าวเคยไปมาแล้ว เหรอ ?? "

" พ่อกับแม่เคยพาไป ตั้งแต่ยูกิยังเดินไม่ได้เลย " 

" พี่ขอโทษ "

" ขอโทษ  ทำไมครับ ??? "

" พี่ทำให้ปิงคิดถึงพ่อแม่หรือเปล่า "   วูบเดียวจริงๆ ที่เห็นรอยหวั่นไหวในดวงตาคู่งามนั้น นั้นสินะ ถึงแม้จะแสดงออกว่าเข้มแข็ง แข็งแกร่งเพียงใด เด็กก็ยังเป็นเด็ก ไม่รู้เหมิอนกันว่า ปิงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไร เด็กอายุเพียง15 ที่ขาดทั้งพ่อและแม่ และยังต้องดูแลน้องสาววัย 4 ขวบเพียงลำพัง   อดไม่ไหวที่จะรั้งตัวมากอดไว้  ปิงสะดุ้งนิดหนึ่งแต่ไม่ได้ขัดขืนอะไร ทำแต่เพียงยืนนิ่ง

" ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นอะไร "  ก่อนปิงจะดันตัวออกเพราะได้ยินเสียงคนเดินมา


ได้ยินแต่เสียงแว่วเพราะของลูกค้าที่เข้ามาสั่งขนม และผมก็ไม่กล้าอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไร ถ้าโดนว่าสักหน่อย หรือโดนตีบ้างก็ยังจะเนียนคุยต่อได้ แต่เล่นเงียบ และเฉย นี่แหละที่น่ากลัว

" พี่โช ผมจะเก็บของละแล้วนี่พี่จะเขาบ้านอย่างไรละเนี่ย "

" อ้าวเหรอ มาพี่ช่วยเก็บจะได้ไวไว เร็วปิงเข้าบ้านยังไงละ "

" ก็สามล้อถีบ นั่นไง "
 
" นั้นพี่ก็กลับพร้อมปิงก็ได้ "

" โห พี่ตัวใหญ่อะ ซ้อนไม่ได้หรอกหนักตายเลย "

" เดี๋ยวพี่ขี่เอง ปิงซ้อนไป "

" พี่จะมาลำบากทำไมเนี่ย พี่ก็นั่งวินเข้าไปสิ "

" ก็อยากกลับด้วยนี่ ไม่ได้เหรอ "  ทำไมต้องทำเสียงอย่างนั้นด้วยวะ จิ๊

" ตามใจ อยากลำบากก็ตายใจ แปลกคน "   เห็นปิงเดินบ่นไป เก็บของไป เหมือนจะขัดใจแต่ก็ตามใจ 




" ไหวไหมเนี่ยพี่โช เหงื่อซกเชียวนะ วันนี้ไอ้ปิงมึงสบายเลยนะมีพลขับมาส่ง "

" ไม่ได้ขอสักหน่อย  ไม่ได้คะยูกิ พี่ตัวเหม็นอย่าเพิ่งมากอดนะคะ ไปอยู่กับพี่ฟ้าก่อน " 

" พี่โช แกล้งอะไรมันหรือเปล่าหน้าเป็นตูดแล้วไอ้ปิงอะ "

" ใส่ร้ายวะ ไม่เห็นได้ทำไรนี่หว่า "
 
" พี่กินน้ำก่อน ของไม่ต้องช่วยขนแล้วนะ ดูสิมีแต่เหงื่อ  มึงก็นั่งไปไอ้ฟ้า อาบน้ำแล้วไม่ใช่เหรอ กูขนแป๊บเดียวจะรีบอาบน้ำเหมือนกัน แม่งร้อน "

" มึงไหวปะเนี่ย หน้าแดงๆ ตัวแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่า "

" กูปกติเหอะ "  โคตรจะอาย ขี่ดีๆ ก็ไม่ได้ หลุมอะไรก็ไม่รู้จักหลบ ขี่ไม่แข็งก็ไม่บอกขนาดมีตั้ง 3 ล้อขี่ให้ตรงทางก็ไม่ได้ เพราะกลัวตกหรอกนะถึงกอดน่ะ ไม่ได้อยากกอดสักหน่อย มีแต่เหงื่อ แต่ทำไมตัวหอมจังวะ แต่ ...... แผ่นหลังกว้างมองแล้วคิดถึงพ่อ จำได้ ..... ตอนที่เป็นเด็กเวลางอแงทีไรพ่อจะให้ขี่หลังแล้ววิ่งไปรอบบ้าน คิดถึงจัง คิดถึงแผ่นหลังกว้าง คิดถึงจักรยานที่พ่อพาซ้อน  คิดถึงแผ่นหลังกันแดดเวลาเดินตาม     ... พ่อ ... ปิงคิดถึง



" ฟ้า ถ้าน้องหลับ อุ้มให้ด้วยนะ กูอุ้มไม่ไหว ยูกิเริ่มโตไวแล้ว อีกไม่กี่ปีก็คงโตเป็นสาวแล้วเนอะว่าไหม “
   
   
“ นั่นสิ กูต้องมาเฝ้าเช้า เฝ้าเย็นหรือเปล่าวะเนี้ย กูยืนยันคำเดิมนะปิงกูจริงจังนะ “

“ ไอ้โคลิคอน เอ้ย มึงก็รู้ ว่ากูแล้วแต่ยูกิ แต่มึงก็รู้แล้วใช่ไหมว่ากูกลัวกังวลอะไร ถ้ามึงทำไม่ได้จริงๆอย่าทำให้ยูกิรักมึงแบบนั้นนะ สงสารยูกิเถอะ ว่ากูคงไม่มีปัญญาที่จะฝ่าฟันจะส่งน้องสาวกูให้ถึงมึงได้หรอก รับปากกูนะ ถ้าไม่มั่นใจหรือทำไม่ได้จริงๆ อย่าทำให้ยูกิต้องเสียใจนะ รับปากกูได้ใช่ไหม “

“ กูรู้ กูจะสู้ในแบบของกูจะทำให้ถึงที่สุดยังไม่ลองก็ไม่รู้หรอกใช่ไหม “


ฟังน้องชายตัวเอง น้องที่แทบจะโตไล่กันมา มันมีความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ?  เมื่อไรที่มันเริ่มตั้งความหวัง มีจุดมุ่งหมายในชีวิตแล้ว แล้วผมละตั้งใจอะไรไว้บ้าง ช่างเป็นพี่ที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรที่จะไขว่คว้าสักอย่าง ความกล้าละ !!! ผมจะสามารถทำมันได้ไหม ถ้าต้องทำอะไรที่ขัดใจคุณแม่ ....

“ พี่โช พี่โช เรียกตั้งนานแล้วเนี้ย “

“ ว่าไงฟ้า ??? “

“ ถามว่าได้ไอเดียอะไรบ้างไหม แล้ว เพลินวาน น่ะไปเมื่อไรผมไปด้วยได้ไหม เอารถตู้ที่บ้านไปป่ะ อยากพายูกิไปเที่ยวด้วย ได้ไหมปิงพาน้องไปด้วยได้ไหม “

“ จะดีเหรอ เกรงใจพี่โช   ยิ่งถ้ากูไม่ได้ไปด้วยเดี๋ยวน้องจะไปงอแงเปล่าๆ  “

“ อ้าว พี่ว่าจะชวนปิงไปด้วยปิงไม่ไปด้วยเหรอครับ “

“ ผมห่วงลูกค้าพี่  แล้วอีกอย่างเสียดายเงินรายได้ด้วย ช่วงนี้ตลาดน้ำกำลังบูม คนผ่านไปผ่านมาเยอะลูกค้าก็เยอะขึ้น แล้วอีกอย่างไม่รู้จะไปทำอะไร “

“ ก็พายูกิไปเที่ยวไง มึงยังไม่เคยพาน้องไปไหนเลยไม่ใช่เหรอ พายูกิไปเก็บความทรงจำบ้างดีไหม แล้วอีกอย่างมึงก็ควรจะพักบ้างนะปืง มึงยังไม่เคยหยุดร้านเลยนะ ทั้งเทศกาล ตรุษจีน เชงเม้ง มึงเคยหยุดเหรอนึกว่าไม่สบายกับเรื่องของยูกิ แล้วอีกอย่างคราวนี้ไปสบายด้วยไม่ต้องขึ้นเมล์ให้ยุ่งยาก ที่พักพร้อม คนขับรถพร้อม เตรียมแค่ตัวไปพอ ใช่ไหมพี่โช พี่โชจ่ายใช่ไหม เออ !!! ชวนคุณย่าไปด้วยสิ จะได้มีเจ้ามือ “
 
“ ขอกูคิดก่อนแล้วกัน ถ้าไปก็ขอวันหยุดนะไม่อยากให้ยูกิขาดเรียน  แล้วพี่คิดอะไรออกบ้างหรือยัง เดินมาตั้งนานแล้วเนี่ย งานวัดแบบนี้พี่เคยมาปะ “

“ อืม ก็เคยมานะ ตอนหลวงปู่มาบวช ตอนนั้นยังไม่จบม.ปลายเลยมั้ง ไอ้ฟ้านี่กี่ขวบเอง แต่มาก็ไม่มีเพื่อนหรอกเดินมากับคุณย่า ท่านพาเดินเลือกซื้อขนมเสียมากกว่า “

“ ปิงละ มาบ่อยไหม  “

“ ไม่เลย คนเยอะ เดี๋ยวยูกิหลงจะพามาก็ห่วงหน้าพะวงหลัง ช่วงนั้นมีข่าวรถตู้จับเด็กออกอาละวาดเลยไม่กล้า กลัวน้องหาย ฮ่า ฮ่า “

“เอ้า พี่โชคิดอะไรออกบ้างยัง เดินกันจนน่องโป่งแล้วเนี่ย ดูสิยูกิหลับไปแล้วด้วย “   ยูกิน้องสาวหลับไปนานแล้วอยู่บนหลังไอ้ฟ้า ผมไม่ค่อยได้พาน้องออกมาเที่ยวแบบนี้นักหรอก เพราะแค่ขายของเก็บร้าน ล้างหม้อไห กะละมัง ถาด มันก็ดูเอาพลังชีวิตผมไปหมดแล้ว ยูกิเลยไม่รบเร้าให้พามาเที่ยวเลยคงเพราะเห็นผมเหนื่อย  น้องสาวผมน่ารัก รู้จักห่วงใยพี่ชายและคนรอบข้าง ยูกิมักจะจับอารมณ์ของคนอื่นได้ไว ไม่เคยงอแงเลย เลี้ยงง่าย ผมจึงไม่ห่วงเรื่องที่ไอ้ฟ้ามาวุ่นวายเพราะน้องไม่ได้บอกปัด ยูกิวางใจฟ้าผมก็เลยวางใจด้วยเหมือนกัน บางครั้งผมก็นึกอยากจะไปน้องไปเที่ยวไกลๆบ้าง แต่ด้วยความสามารถของผมแล้วกลัวจะพาน้องไปลำบากมากกว่า ถ้าพ่อกับแม่อยู่ท่านคงจะพาพวกเราไปไปทั่วประเทศแล้วมั้ง

“ พอจะเห็นเค้าโครงบ้างละ ตอนนี้มีอยู่ในหัวแล้ว สองสามอย่าง แต่อยากจะดูแบบดั้งเดิมแล้วเอามาปรับใช้ อยากดูสถาปัตยกรรม เค้าโครงอะไรแบบนั้น และถือโอกาสไปเที่ยว เสาร์อาทิตย์หน้าดีไหม ปิงก็แขวนป้ายว่าจะหยุดล่วงหน้าเลย ชวนพิงไปด้วยก็ได้นะ ปิงจะได้มีเพื่อน มีคนช่วยดูยูกิ “

 “ ครับขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน  “   

ไปเที่ยวเหรอ นานแค่ไหนแล้วนะ ครั้งสุดท้ายเมื่อไรก็นึกแทบไม่ออก ทุกวันมีแต่วิทยาลัย กับที่ร้านเท่านั้น ไม่ได้เสียดายเลยที่จะพายูกิไปเที่ยว โอกาสไม่เอื้ออำนวยและอยากเก็บเงิน ยูกิอยากเรียนหมอ เลยต้องเริ่มเก็บเงินไม่รู้หรอกว่าต้องใช้เท่าไร แต่ไม่อยากให้น้องต้องมาคอยกังวลว่าเงินจะพอไหม อยากให้เรียน เที่ยว ใช้ชีวิตให้เต็มที่      เรื่องข้างหลังปล่อยเป็นหน้าที่ของพี่เอง 



 
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-01-2018 22:05:32
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 10-01-2018 02:16:41
พี่ชายที่แสนดีจริง ๆ เลย พักบ้างเถอะปิง พาน้องไปเที่ยวบ้างจะได้สดชื่นนนนน  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-01-2018 04:29:15
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 10-01-2018 09:27:58
ถ้าพี่โชจริงจังกับน้องจริงๆ อุปสรรคคุณแม่นี่ลอยมาแต่ไกลเลยล่ะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 10-01-2018 15:12:56
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 4 [9/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 10-01-2018 19:40:14
ติดตามจ้า  :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 5 เพลินวาน [12/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 12-01-2018 20:42:37
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 5




" โห ....."

“ อู้ว ..... “

"  สวยจัง กินได้หรือเปล่าคะ ??? "

" อันนั้น คืออะไรคะ ??? "

" เอากลับบ้านได้ไหมพี่ปิง ?? "

" อันนั้นละ อันนั้นละ "

" .................................... "

" ไอ้ฟ้า มึงไปเปลี่ยนไอ้ปิงทีดี๊ กูฟังยังปวดหัวแทน "  ไอ้ฟ้าหัวเราะ หึหึ แล้วเดินขึ้นไปแทรกระหว่าง ปิงและยูกิ เพราะคนฟังอย่างไอ้พิง เริ่มสงสารเพื่อนตัวเล็กของตัวเองที่โดนน้องสาวถามตลอดทางที่่เดินเข้าเพลินวาน

" เหนื่อยไหมละมึง กูฟังยังปวดกะโหลก มึงเคยพาน้องมึงไปเที่ยวไหนมั่งไหมวะ เออแต่กูว่าคงไม่ ขี้เหนียวตัวพ่ออย่างมึง แค่โทรศัพท์ยังไม่อยากจะซื้อมีเรื่องที่ไรลำบากกูทุกที "

" แล้วเพื่อนกันเปล่าวะ "

" มันจะเกินเพื่อนแล้วไหม กูนี่อย่างกับแม่มึง อิเดาะ แล้วมึงกับพี่โชนี่ยังไง เล่ามาซะ "

" มโนวะ ไม่เห็นจะมีอะไร คิดเยอะไปไหมละ กูไม่ใช่ผู้หญิง "

" มึงนั้นแหละคิดน้อย ไอ้นั้นพี่เขาจะทิ่มหน้าอยู่ละ สำเหนียกตัวด้วยคะคุณเพื่อน โตมาจนหมายังเลียตูดถึงอยู่เนี่ย เคยมีผู้หญิงมาจีบมึงมั่งไหมค้าา ก็เปล๊า !!! กูเห็นแต่ผู้ผู้ แล้วก็ไม่ต้องริไปจีบสาว ร้อยทั้งร้อยไม่ต้องหวัง หนังหน้าอย่ามึงเป็นได้แค่รับ ถ้ากูแมนแอนด์แฮนด์ซัมนะมึง กูก็จีบเหอะ แม่งคนห่าไรหนังตูดยังเนียนกว่าหน้ากูอีก "

" ทำอย่างเคยเห็น "

" กูเป็นอับดุล กูรู้ก็เห็น ถามไรตอบได้ ได้ ถามอะไรรู้ รู้ "

" ปัญญาอ่อน "   ห่าแม่ง เล่นเองตบเอง

" ปิงครับ หยุดดด "

" อ้าว ทำไมมาคนเดียวแล้วคุณชด ไปไหนแล้วละพี่ " 

" อ้อ คุณย่านั่งดื่มชาอยู่โน้นละ นี่ให้พี่มาตามไปทานข้าวกัน เดี๋ยวพี่เรียกฟ้าก่อน เดี๋ยวตามไป เราสองคนเดินไปนั่งรอในร้านก่อนเลยนะ "

วันนี้มาถึงเพลินวานก็สายจัดแล้วเกือบเที่ยง ไม่ได้รีบร้อนที่จะเร่งมาให้ถึงไวๆ เพราะถึงอย่างไรก็จะค้างกันหนึ่งคืน คุณย่ามีบ้านพักอยู่หลังหนึ่งซึ่งจะมีคนเก่าคนเก่ามาดูแลให้เสมอ ๆ บ้านสองชั้นติดชายหาดเป็นสมบัติของคุณปู่ที่คุณพ่อของคุณปู่ให้ไว้ในวันแต่งงาน เป็นเรือนไทยเก่าแก่แต่ก็ปรับปรุงอยู่เสมอ มี2 ชั้น มีห้องนอนถึง 4 ห้องซึ่งต่อเติมที่หลังเพราะลูกหลานจะได้มาพักได้ไม่ต้องไปพักโรงแรม และเป็นส่วนตัวด้วย

 
“ เหงื่อเต็มเลยลูกยูกิมาหาย่ามานี่มา นมชื่นหยิบผ้าเย็นมาให้สักผืนเถอะ ดูสิตาฟ้าตามใจไม่เข้าเรื่องพากันเหงื่อซก อากาศมันร้อน "

" โถ คุณย่าครับ ก็เห็นว่าน้องสนุกก็เลยตามใจไปหน่อย ไม่ได้วิ่งอย่างนี้ทุกวันหรอกครับ "

" เออ เพลาๆหน่อยไอ้ฟ้า เดี๋ยวน้องเป็นลมเป็นแล้งไปยะ แล้วนี่พี่โช ยังไงคะ แรงบันดาลใจน่ะ หาเจอหรือยังคะ “

“ ก็ดีนะ เป็นรูปเป็นร่างแล้วละ เหลือก็แค่จะหาใครมาขายของให้ทั้งของหวาน ของคาว ไหนจะออกร้านอีก    รูปร่างของงานทั้งหมดนี่คิดออกมาได้เกือบหมดละ แต่จะหาใครที่ไหนมาทำอาหารไทย ร้านขนมอีก อยากได้ที่แปลกๆ แต่เป็นไทยมาก ๆ แต่อยากให้มีไอเดียของโบราณแต่สามารถจับใจคนรุ่นไหมนี่แหละ ที่มันยาก “

“ ขนม ก็จ่ายค่าแรงให้น้องไปช่วยทำสิหลาน ขนมไทยด้วยสบายปิงเขาละ ส่วนอาหารไทยนี่ นมชื่นเขาถนัด แต่ต้องหาคนมาด้วยนะ คงยืนนานไม่ไหวหรอกเอาคนที่เป็นครัวมาจะได้สอนได้บอกให้ทำ ส่วนเรื่องต่างๆก็เป็นเรื่องที่โช ต้องจัดการเอง ของกินเอาคนของเราดีกว่ายืมแรงคนอื่น  ได้ไหม ปิงช่วยพี่เขาหน่อยแล้วให้พี่เขาจ่ายค่าแรงเท่ากับที่หนูขายได้แต่ละวัน “

“ ได้ครับ แต่ค่าแรงไม่ต้องก็ได้ครับเพราะรายได้แต่ละวันของก็เยอะอยู่นะ เดี๋ยวจะโดนที่คณะว่าได้ว่าเอาเงินมาใช้เกินควร “

“ ไม่ได้หรอกปิง พี่เกรงใจ ให้มาช่วยงานแล้วยังไม่ให้ค่าแรงแบบนี้พี่ไม่สบายอยู่ดีนั้นแหละ ถ้าไปจ้างคนอื่นก็คงจะเยอะมากอยู่ดี ปิงไปช่วยพี่นี่แหละครับ เอายูกิไปนั่งเล่นนั่งดูก็ได้ ที่งานสนุกนะปีที่แล้วสนุกกันมากเลย ยกเว้นคณะพี่ ฮ่า ฮ่า “

“ แต่ .... “ 

“ ไอ้ปิงหยุด ๆ พี่โชคะตกลงคะ เดี๋ยวให้ปิงไปช่วย พิงกี้ก็จะไปช่วยด้วย แล้วจะเอาพี่สาวไปด้วย แกว่างจนกลมละ บอกนั่งๆนอนๆ เบื่อจะตาย พี่สาวพิงกี้ทำอาหารอร่อยนะ ให้คุณนมกำกับก็คงเป็นงานไวขึ้น แกอยากจะเปิดร้านอาหารจะตายแต่ผัวไม่ยอดกลัวเมียมาบ่นว่าเหนื่อย ฮ่าฮ่า “

“ หรา ที่บังคับกูเนี่ย คือมึงจะไปส่องผู้ผู้ ใช่ไหม อย่านึกว่าไม่รู้นะ ทำเป็นหวังดีที่แท้ก็แอบแฝงใช่ไหม  “

“ เออ แหมแสนรู้นะมึงเนี่ย ส่องผู้คืองานหลัก ช่วยมึงคืองานลอง จบนะ “

“ ดีแล้วละ เอาคนรู้จักกันนี่แหละไปงานจะได้สนุกไม่ต้องมาเกร็งกันด้วย แล้วฟ้าไปดูยูกิให้ปิงเขาด้วยนะ งานมหา’ลัยคนเยอะมาคอยพะวงหน้าพะวงหลังคงจะไม่ได้ “

“ ได้ครับคุณย่าไม่มีปัญหา ยูกิคะเดี๋ยวพี่ฟ้าพาเที่ยวเนอะ ปล่อยให้พี่ปิงทำงานไป “
 
“ ยูกิ อยากช่วยพี่ปิง คนเยอะพี่ปิงเหนื่อย “

“ เรานะ เดี๋ยวพอมีเพื่อนเล่นก็คงจะลืมแล้วพี่ละ “ ปิงใช้มือลูบหัวที่มีแต่เหงื่อ

“ โชพาน้องๆไปเดินเที่ยวแล้วกันนะ เดี๋ยวย่ากับนมชื่นจะไปร้านให้เขาสปาเท้าเสียหน่อย ไหนๆก็ออกมาเที่ยวแล้ว เดินมากไม่ไหวแล้ว จะกลับตอนไหนก็โทรมาบอกแล้วกัน เพื่อเสร็จไวจะเดินเล่นตามประสาคนแก่แล้วกัน “



[    " โห  แม่อย่างเย็นเลยอ่า.. ให้น้องกินได้ไหม ? "

" นิดเดียวนะ แตะแตะปลายหลอดก็พอลูก "

" พ่อพ่อ ปิงจะป้อนน้อง พ่อนั่งลงหน่อยปิงไม่ถึง "

" เห้อ ปิงแกนี่จะโตไหมเนี่ย 11 ขวบแล้วนะตัวยังเท่าลูกหมาอยู่เลย "

" โหย!!! พ่ออะ ปิงยังเด็กอยู่เลย อีกหน่อยก็โต "

" อีกหน่อยของเอ็งนี่เมื่อไรละ ดูไอ้พิงเพื่อนเอ็งสิ สูงจะเป็นเปรตแล้ว "

" ปิงนี่แหละปกติแล้ว ไอ้พิงมันผิดปกติ พ่อก็ผิดปกติ 11ขวบต้องตัวเท่าปิงนี่แหละ แค่นี่สาวๆ ก็หลงกันจะแย่แล้วนะพ่อ "

" ปิงเอ็งนี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า พ่อว่าอย่างแกนี่ไม่น่าจะมีสาวๆมาหลง ถ้ามีคงคิดผิดละ พ่อกลัวจะมีลูกเขยวะ "

" ลูกเขย ?? ไม่เห็นเข้าใจ พ่อดูสิน้องกินหมดแล้ว แม่ แม่ให้น้องอีกได้ไหม "

" อีกนิดเดียวก็พอแล้วนะ เดี๋ยวน้องปวดท้อง  พ่อ แม่ว่าถามเขาดีไหมว่าทำอย่างไร? อร่อยดีแม่ชอบ คิดว่าถ้าทำขายที่ร้านคงจะขายดีนะ "

" จ๊ะ คิดว่าคงไม่หวงสูตรหรอกเราไม่ได้ขายแถวนี้ แต่แม่เข้าไปคุยนะ เขาคิดแม่สวยๆแบบนี้เขาคงจะเอ็นดู ดูยายแกอัธยาศัยดีนะ "

" พ่อนี่เจ้าเล่ห์จริง แบบนั้นให้ปิงไปไม่ดีกว่าเหรอพ่อ ใครเห็นก็ชอบใครเห็นก็เอ็นดู ชอบจนแม่ชักจะกลัว อยากให้ปิงได้หน้าตาคุณมาบ้าง นี่ลูกออกจะน่ารักเกินไปแล้ว "

" แต่มันก็ห้าวได้พ่อไปเยอะนะ "

" โธ่คุณ ลูกตัวเล็กเท่านั้น แม่กลัวจะโดนซ้อมซะมากกว่าละซิ กลุ้มใจจังเลยนะพ่อ "

" น่าไม่ต้องกังวลเดี๋ยวมันก็โต ถ้าใครมาแกล้งเดี๋ยวพ่อจัดการเองดีไหมแม่  แม่ก็เข้าไปถามคุณยายกันดีกว่าจ๊ะแม่  ปิงปิงตามมาลูก " ]



" เอ้ย ปิงเป็นไรเปล่าเนี้ย ร้องไห้ทำไม "

" เปล่า เปล่า มันเคืองตา "

" พี่ไปซื้อน้ำมาให้ปิงล้างตาดีกว่า "

" พี่โช ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็หาย ยูกิมานี่ครับ "


มันนานขนาดไหนแล้วที่ไม่ได้ถึงถึงวันเก่าๆ แบบนั้น  คูหาขนาด 1ห้อง  ถ้าจำไม่ผิดมันไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงไปเท่าไร โต๊ะเก้าอี้ไม้ เก่าไปตามเวลา แต่ก็เพิ่มเสน่ห์ตามแบบของมันเอง เพลินวาน วันวาน ที่ผ่านไปคล้อยตามกาลเวลา ไม่ย้อนกลับมาคงเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำ ....... ทั้งๆที่แถวนี้เปลี่ยนแปลงไปเกือบหมดแล้วแท้ ๆ

" ร้านไอติม ?  หิวเหรอปิง "

" พี่ ขายอย่างไรครับ "

" ใส่แก้ว 30 บาท ใส่ลูกมะพร้าว 40 จ้า "

" มีใครเอาไหม ยูกิใส่ลูกมะพร้าวนะจะได้ไม่เย็นมือ "

" อิ่มอยู่เลยเนี่ย เอ้ย!!! ปิงหน้าคุ้นๆ วะ รูปเนี่ย ?? " 

บนกำแพงไม้ มีกรอบรูปหลายสิบ แขวงเรียงรายจนสุดฝ้าเพดาน รูปบางรูปเก่าสีซีด บางรูปยังสีสด และเหมือนกับว่ายังมีรูปใหม่ๆมาเพิ่มเสมอ รูปที่พิงชี้ให้ดูเป็นรูปครอบครัว 4คน ผู้ชายผิวขาวตัวโต สูงชะลูด โอบไหล่ผู้หญิงที่ผิวขาวไม่แพ้กัน ที่กำลังอุ้มทารกตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมกอด และเด็กผู้ชายอีก1 คนที่ไม่ได้มองกล้องเพราะมัวยุ่งแต่กำลังแกล้งน้อง  ในภาพคนเป็นพ่อและแม่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขที่แสดงออกมาให้เห็นได้ในแววตา

“ ยูกิ จำพ่อกับแม่ ได้ไหมคะ “

“ จำได้ค่ะ ไหนคะ พี่ปิงเอารูปพ่อกับแม่มาด้วยเหรอคะ “    ปิงอุ้มยูกิขึ้นมาก่อนจะชี้รูปครอบครัวให้น้องดู

“ นั่น ยูกิตอน 6เดือน  พี่อายุ11 ปี ตอนนั้นหนูยังเล็กมาก แม่ไม่อยากจะมาที่นี่หรอกแต่พ่อมีธุระเลยพากันมาเที่ยวด้วย ไอติมมะพร้าวที่หนูกินอยู่นี่  แม่เป็นคนขอสูตรไปทำขายที่ร้านเรา แม่  แม่ เก่งเนอะ ที่ทำได้เหมือนต้นตำรับขนาดนี้ “

“ ............................... “ 

“ ............................... “

“ อือ  อือ อึก ... ก  หนูคิดถึงแม่ พี่ปิงหนูคิดถึง พ่อ   อือ  อือ  “

“ ไม่ร้อง นะ คนดีของพี่ หนูไม่ร้องนะ อย่าร้อง ....................... พี่ก็คิดถึง  คิดถึงมาก มากเหลือเกิน   แต่ ........ อย่าร้องไห้เลยนะน้องสาวของพี่ พ่อกับแม่จะไม่สบายใจ  ท่านจะเป็นห่วงเรา เราต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ ท่านจะได้ไม่ต้องพะวงคอยเป็นห่วง ยูกิโตแล้ว พี่ก็โตแล้ว เราอยู่กันได้ใช่ไหม ใช่ไหมยูกิ เราสองคนยังมีกันเนอะ เรายังอยู่ด้วยกัน ยูกิจะอยู่กับพี่ตลอดไปใช่ไหมคะ ยูกิจะต้องอยู่กับพี่ พี่จะทำทุกอย่าง  ทุกอย่างเลย ให้ยูกิ   ....... อยู่ อยู่ด้วยกันนะครับ เราจะต้องผ่านไปได้ เนอะ  ........... “   

“ ....................................................... “

“  ปิง   กูอยู่ตรงนี้นะ เพื่อนมึงนะ กูเพื่อนมึง เราต้องผ่านกันไป เราจะต้องผ่านไปได้ เชื่อกู คนดีอย่างมึง เบื้องบนเขาคงไม่ใจร้ายไปกว่านี้แล้ว “

“ มีอะไรเหรอ มีเรื่องอะไร ??   พี่ช่วยได้ไหมปิง ??   พิงส่ายหัว ส่วน 2คนพี่น้องยังร้องไห้เงียบ ๆ   เจ้าของร้านก็ตกใจแต่ก็เพียงยืนดูเงียบ ๆ  เพียงครู่เดียว

“ พี่ครับผมอยากได้รูปนี้ ผมขอซื้อได้ไหมครับ ที่บ้านเราไม่ค่อยมีรูปเท่าไร ผมอยากได้ “

“ เอ่อ ..... “

“ พี่ คนในรูปเป็นพ่อกับแม่ของเพื่อนหนูคะ ท่านทั้งสองเสียแล้ว หนูซื้อต่อได้ไหมคะ “

“ อ่อ ถ้ามันสำคัญขนาดนั้นพี่ให้ได้เลยจ๊ะ พี่เสียใจด้วยนะ  รูปพวกนี้คุณยายท่านขอพวกลูกค้าถ่ายแล้วเอามาอัดใส่กรอบ ท่านบอกว่ามันเป็นความทรงจำ พี่ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรหรอกเมื่อก่อนมันราคาแพง แต่คุณยายท่านบอก เอาไว้ประดับร้านก็ได้ แต่วันนี้พี่มีความสุขมากเลยนะ กับสิ่งคุณยายทำ มันทำให้พี่รู้แล้วว่าความทรงจำที่ผ่านไปแล้วนั้น มันมีค่ามากแค่ไหน “

“ ชอบคุณแทนเพื่อนหนูด้วยนะ “

เจ้าของร้านมอง แล้วยิ้มอย่างเศร้าๆ ที่เห็นพี่ชายอุ้มน้องสาว ตีหลังเบาๆเพื่อปลอบประโลมใจ   ใครจะรู้บ้างว่าเด็ก 2 คนนี่ ผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้างถึงได้ดูเข้มแข็งได้ขนาดนี้



เที่ยวขากลับไม่ได้มีความคึกครืนเลย เพราะคนที่เอฮาอยู่ตลอดเวลาร้องไห้หนัก จนหลับคาอกปิงไปแล้ว ส่วนตัวปิงเองก็เงียบ ไม่ได้พูดเพียงแค่ถามคำตอบคำ คุณย่าที่มารู้เรื่องทีหลังก็คงเข้าใจดีถึงไม่ได้ถามอะไร เพียงแต่บอกให้คนขับรถแวะซื้ออาหารทะเล กับไปที่บ้านพักเพื่อทำซีฟู๊ดเลี้ยงเด็ก โข่ง  ห้องพัก4 ห้องแบ่งให้พี่กับเตโช  คุณย่ากับนมชื่น  ส่วนพิง ได้พักคนเดียวแต่ก็ขอมานอนรวมกับ ปิงและยูกิ 

ยูกิ หลังจากอาบน้ำก็ดูคงจะลืมไปแล้ว กลับมาเริงร่าเหมือนเดิม ฟ้าเลยพาไปเก็บเปลือกหอยที่ชายหาด ส่วนปิง พิงมาถามหายาแก้ปวด บ่นปวดหัวน่ากลัวจะเป็นไข้ บอกให้เอายาไปให้หน่อยเพราะว่า พิงจะไปช่วยนมชื่อฃนเตรียมอาหาร


" ปิงเป็นอย่างไรบ้างเรา "

" อ้าว พี่โช ไอ้พิงไปไหนละ "

" เข้าไปช่วยในครัวแล้ว พิงบอกปวดหัวเหรอ ไหนตัวก็ไม่ร้อนนี่ "   เตโชเอาหลังมือแตะที่ข้างคอขาว เจ้าตัวตกใจจนสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้โวยวาย

" ปวดหัวเฉย ๆไมได้ป็นไข้  แล้วนี่เห็นยูกิไหมพี่ "

" อ่อ ฟ้าพาไปเก็บเปลือกหอยที่ชายหาดแล้วละ ปิงนอนต่อก็ได้เดี๋ยวตอนเย็นพี่มาปลุก "

" ครับ "

" ปิง "

" ครับ ?? "

" ทำไมตอนนั้น ปิงถึงบอกว่าไม่ให้ยูกิไป ? ยูกิจะไปไหนเหรอ  ? "

" ไม่มีอะไรหรอกพี่แค่กลัวเฉยๆ  .................  ผมขอนอนก่อนนะ "   ปิงตัดบทก่อนจะหลับตา แต่มันทำให้เตโชยิ่งสงสัย ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่เตโชอดที่จะอยากรู้ไม่ได้ เป็นห่วง กลัวว่าคนตรงหน้าจะมีเรื่องราวอะไรอีก รู้สึกว่านับวันความห่วงหาที่มีให้จะมากขึ้นทุกวัน นับถือในความเข้มแข็งและแข็งแกร่ง อยากจะอยู่ข้างๆช่วยแบ่งเบา อยากเป็นคนคอยรับฟัง และอยากจะให้ปิงรู้ว่ายังมีคนห่วงใยอยากอยู่ใกล้ๆ อีกคน



" ปิง ยูกิแพ้อาหารทะเลอะไรบ้างหรือเปล่า "

" ไม่นะ กินได้หมดนี่แหละ ฟ้ามึงกินเหอะ เดี๋ยวแกะให้น้องเอง "

" ไม่เป็นไรกูกินบ่อยแล้ว มึงนั้นแหละกินไปเลยตัวยิ่ง น้อยๆแคระๆ "  ฟ้าหัวเราะที่โดนปิงเอาหัวกุ้งขว้างใส่

“ พี่ฟ้า พูดไม่เพราะเลย “ 

“ ใช่แล้วคะ ยูกิ หนูอย่าไปจำนะลูกพวกผู้ชายเขาไม่เรียบร้อยเท่าไรหรอก หนูเป็นผู้หญิงต้องพูดจาไพเราะรู้ไหมคะ “  คุณย่าเอ็นดูเด็กน้อย สั่งสอนพลางลูบหัวเบาๆ   เห็นยูกิพยักหน้าตอบรับ และเริ่มกินปูที่ฟ้าแกะมาให้ต่อ

“ โชหลานปิดเครื่องหรือเปล่า แม่เราโทรมาหาย่าหลายรอบแล้ว แต่ย่าก็บอกไปว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ “

“ ครับ คุณย่า เรื่องเดิมนั่นแหละครับ เสาร์หน้า คุณแม่จะให้ไปด้วยไปงานที่โรงแรมคุณหญิงอะไรสักคนนี่แหละ ผมว่าคงไม่แคล้วพา ลูก หลาน เหลนสาว ไปให้ดูตัวอีกแล้วละครับ “

“ โห   พี่โชคะ ยุคนี้ยังมีเหลืออีกเหรอคะ พล๊อตน้ำเน่าแบบนี้อะ แล้วเพื่อนหนูมันอกหักเหรอคะ “

“ แค่ก แคก  “  ยูกิเห็นพี่ชายสำลักก็พยายามจะส่งน้ำไปให้แต่เพราะว่าไกล เตโชจึงส่งไปให้แทน 

“ อ้าวปิง ระวังหน่อยเดี๋ยวอาหารมันจะเข้าหลอดลมนะลูก “

“ ปิงแกมันไม่มีมารยาทเลยนะ มูมมาม “  พิงทำไมจะไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนตัวเองถึงสำลัก แหม ช้าเป็นเต่าแบบนี้เมื่อไรจะเป็นฝั่งเป็นฝาละยะ

“ พิงกี้ แล้วเพื่อนเราคนไหนเหรอที่สนใจพี่ พี่รู้จักหรือเปล่า “  เดี๋ยวนะคะ ถามอิชั้นแต่ตาหามองอิชั้นไม่

“ ปิง มันก็รู้จัก “    สัดพิง  มึงจะโยนมาทำไมเนี่ย

“ มั่วละ ใครจะไปรู้จักด้วย “    มองไรกันไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ  !!!

“ เออ เออ ไม่รู้ ก็ไม่รู้  พี่โช แล้วเดี๋ยวจะบอกละกันรอ “คนนั้น”เขาอนุญาตก่อนแล้วกันนะคะ “ 

“ ครับ พี่จะรอแล้วกัน “

“ งั้นเดี๋ยวย่า ขึ้นห้องละ อย่าดึกกันนักละ ไม่ต้องรีบตื่นเช้ากันนะ เราไปแบบสบาย ไม่ต้องเรียบละ “

“ ครับ เดี๋ยวโช เดินไปส่งบนห้องครับ “




“ ยูกิ ยังไม่ง่วงเหรอคะ “ 

……………………. ซ่า ซา เสียงคลื่นลูกน้อย แทบจะดังไปทั่วบริเวณเพราะความเงียบของชายชาดยามค่ำ ยูกิซึ่งถือไฟเย็นในมือ พลางวิ่งไปตามแนวชายทราย ทิ้งให้พี่ปิง และ พิงเดินตามดูอยู่เงียบๆ เด็กน้อยวิ่งซนตามประสา ซึ่งสามารถนับได้เลยที่ยูกิดูมีความสุขแบบนี้ ที่บ้าน ยูกิ ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะส่วนใหญ่ ปิงไม่มีเวลาพาไป และยูกิก็ชอบที่จะช่วยพี่ชายขายของ ทำให้ความสนุกในชีวิตของเด็ก 6ขวบแทบจะซ้ำซากเดิมๆ เสมอมา

“ หมอ นัดอีกเมื่อไรวะ “

“ อีก 3 เดือน ตรวจครั้งสุดท้ายดูความเข้ากันได้ หลังจากนั้นก็ต้องใช้ยาช่วยตลอด เพราะตอนนั้นร่างกายจะรับภาระมาก สงสารแต่ยูกิกลัวว่าจะทนไม่ไหว “

“ สงสารตัวเองก่อนไหม หลังจากนั้นแหละที่มึงจะลำบาก “

“ กูมีทางเลือกเหรอ ....... ถ้าเป็นมึงละ มึงจะทำอย่างไง “

“ .................................. “

“ พี่ปิง ดูสิ พระจันทร์โตเบิ้มเบิ้มเลย “

“ อ้าว ไปจำใครเขาพูดมาอีกละ โตเบิ้ม เบิ้ม คืออะไรคะยูกิ “    พิงอดจะแซวภาษาแปลกๆที่เด็กหญิงตัวเล็กพูดออกมาไม่ได้

“ ก็คำจันทร์ ชอบบอกว่า พ่อเขาตัวใหญ่เบิ้มเบิ้ม “

“ เด็กแถวตลาดนะพิง ลูกคนงานก่อสร้าง ตอนเย็นชอบมานั่งเล่นที่ร้าน  นี่ดูสิเหงื่อออกอีกแล้ว ขึ้นไปต้องอาบน้ำก่อนนอนอีกนะคะ รู้ไหม แล้ววันนี้เก็บเปลือกหอยไปทำไมเยอะแยะคะ “

“ ยูกิเอาไปฝากเพื่อน บอกว่านี่ของฝากจากทะเล ไม่ต้องเสียเงินด้วยละ ดีไหมคะ “

“ เออ ไอ้ปิง สอนน้องดีจริงๆ ดูสิแววเค็มเริ่มออกละ “

“ เออน่า ประหยัดต่างหาก มึงใช้คำไม่ถูกต้อง เดี๋ยวเรื่องถึงครูอังคณาแน่ “

“ พี่ปิงจะฟ้องครูหนูเหรอคะ หนูไม่มีเงินซื้อของฝากนี่ พี่ปิงอย่าฟ้องครูนะคะ “ 

“ตายตาย มึงไอ้ปิง เล่นมุกไม่ ดูสมน้ำหน้า “ เสียงสั่นมาเลยยูกิเอ้ย  น่าฟัดวะ ถึงว่าไอ้ฟ้ามันหลงจัง  ไอ้โคลิค่อน !!!!!













หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 5 เพลินวาน [12/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-01-2018 21:48:47
 :man1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 5 เพลินวาน [12/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 12-01-2018 22:24:58
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 5 เพลินวาน [12/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 13-01-2018 03:24:47
ยูกิ ลูกป่วยเป็นอะไรลูก รักษาตัวให้ดี ๆ นะลูก  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 5 เพลินวาน [12/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: Jadd ที่ 13-01-2018 05:28:49
 :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานPart 1 [14/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 14-01-2018 22:31:53
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 6


" อ้าว พี่ฝนช่วงนี่มาบ่อยนะครับไหนว่ากลัวอ้วนไง "

" ไอติมไงปิงกินไม่อ้วนนี่ น้ำมะพร้าวไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่กะทินี่นา  "

" ครับ ครับ อ้วนแล้วจะมาโทษปิงไม่ได้นา "

" จ้า จ้า  แล้ววันนี้อยู่คนเดียวเหรอ "  คนพูดถามแล้วพรางสอดส่ายสายตาไปทั่วร้าน

" ยูกิกลับไปทำการบ้าน "

" ....... "

" อ้อ พี่โช นะเหรอ ยังไม่มาเลยไม่รู้จะมาหรือเปล่า  อ๊ะ นั่นมาแล้ว "

ถึงว่าสิทำไมลูกค้าสาวๆ เยอะขึ้นปกติมาแค่อาทิตย์ละวัน2วัน แต่นี่พากันมาเกือบทุกวัน นั่งก็นาน เหอะ ถึงมันจะดีก็เถอะ แต่ก็เกรงใจคนอื่นเหมือนกันนั่งกันทีเกือบชั่วโมง

" พี่มาทำไมอีกเนี่ย "

" เอ้า!!!  ก็มาช่วย "

" ช่วยทำไม ผมก็ทำคนเดียวอยู่ทุกวันแล้ว ?? "

" ปิงจะได้เอาเวลาไปคิดงานให้พี่ไง "

" อีกตั้งนาน แล้วนี่วิศวะเรียนหนักไม่ใช่เหรอ มาทุกวันไม่เหนื่อยหรือไง ขับรถมาตั้งไกล "

" ห่วงพี่ด้วยเหรอ เห็นพี่รูปหล่ออะดิ๊ "

" บ บ้าแล้ว ใครจะห่วงพี่ หลงตัวเองวะพี่  โน้นลูกค้าสาวๆ ถามถึงเอานี่ไปเสิร์ฟเลย อยากช่วยนัก "

" คร้าบครับ โอนเนอร์ "


" พี่ไม่ต้องมาบ่อยๆ ก็ได้นะ ผมเหนื่อย  ทุกวันนี้ไม่รู้เลยว่าเขามากินขนม หรือมากินพี่กันแน่เนี่ย "

" พูดเหมือนหึง เลยอะ "

" คนบ้าอะไรจะมาหึงขนม "

" หึงพี่สิครับ จะหึงขนมทำไม "

" ผมไม่ใช่แฟนพี่นี่จะหึงทำไม "  โถ โถ หูแดงหมดแล้วปิงเอ้ย 

" พี่ค้างนี่นะ "

" ตามใจ "

ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่นอนค้างบ้านปิง มันเริ่มมาจากคราวแรก หลังกลับจากเพลินวาน ก็มาช่วยปิงบ้างเป็นครั้งคราวเพราะกลัวว่าปิงจะไม่มีเวลามาคิดงานให้ เพราะหลังจากเอางานไปให้ไอ้บาสมันดู มันก็เห็นด้วยแต่มันอยากได้ ร้านขนมอะไรที่แปลกใหม่ วัยรุ่นชอบ กินง่าย ไม่เลอะ ไม่ต้องใส่ถ้วย อยากได้แบบใช้ใบตองห่อ อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เพราะธีมวันวาร เลยไม่อยากใช้พวกพลาสติก  แม่ง !!! สัดบาสโครตเยอะ เอากูไปคำนวนแคลคูลัสยังง่ายกว่านี่ไหม

     บางวันก็ขายนานกว่าจะหมดเกือบ3ทุ่ม กว่าจะเก็บร้าน กว่าจะล้างของเรียบร้อยก็เกือบ5 ทุ่ม เพิ่งรู้เหมือนกันว่าปิงทำแบบนี้มาทุกวันจนเกือบ2 ปีแล้ว ร่างกายเล็กๆ นั่นไม่รู้มีแรงมากแค่ไหน ไม่เคยเห็นบ่นว่าเหนื่อยสักวัน ขายไปยิ้มไป  ลูกค้าทุกคนชอบปิงนะผมว่าแค่อัธยาศัยเนี่ยปิงกินขาดแล้ว นี่ ผมแค่มาช่วยไม่กี่วันหลังช่วยล้างของเสร็จก็หมดแรงจนแทบจะหลับแล้ว บางครั้งก็นอนบ้านคุณย่าแต่การเข้าออกดึกๆนี่เกรงใจคนเปิดประตูเหมือนกัน การจะกลับไปนอนที่คอนโดนี่ก็ขับช้าเป็นเต่า เพราะว่ากลัวหลับใน ปิงเห็นแล้วคงจะสมเพชมั่ง เลยให้นอนค้าง บางวันก็ไปจ่ายตลาดตอนเช้าเป็นเพื่อน  ตี4 เลยนะ ในชีวิตเนี่ยตื่นตี4 ยังเคยคิดว่าฝันไป ถ้านอนตอนตี4 ก็ว่าไปอย่าง  สามล้อคันเก่าที่ต้องใช้แรงมาก วันไหนมีมะพร้าวด้วยนะ ผมว่าผมได้เหงื่อมากกว่าเข้ายิมอีก ถึงว่าสิปิงถึงผอม ผอมแบบมีกล้ามเนื้อนะไม่ใช่เพราะอดอาหารกล้ามบางๆสมกับตัวไม่มีไขมันส่วนเกินเลย

     บ้านปิงมีห้องนอน2 ห้อง ห้องใหญ่เป็นของพ่อกับแม่ ปิงนอนกับน้อง ห้องใหญ่ไม่มีคนนอนอีกแล้วแต่ก็ยังสะอาดอยู่เสมอ รูป .... แม่ของปิงสวยมาก ตัวเล็กผิวขาวจัด ปิงบอกว่าแม่ปิงเป็นคนญี่ปุ่น คุณพ่อเป็นคนเหนือซึ่งก็ผิวขาวจัดไม่แพ้กัน คุณพ่อปิงดูเฮี้ยวไม่ใช่เล่น เกือบทุกรูปที่แขวนจะมองเห็นมอเตอร์ไซค์คันใหญ่อยู่ในรูปเสมอ ซึ่งผมไม่กล้าจะถามอะไรมากไปกว่านี่ ..... 

     วันไหนหากไม่ได้ไปตลาดก็จะตื่นเพราะเสียงไก่ขัน หรือไม่ก็จะได้ยินเสียงกะทะ เสียงสับหมูบ้าง ซึ่งกับข้าวส่วนใหญ่ปิงเป็นคนทำและจะใส่ปิ่นโตให้น้องเอาไปโรงเรียน กับข้าวพื้นๆ หมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยแต่ที่ไม่เปลี่ยนก็คือ " มันอร่อย "

     ปิงจะมีลูกเล่นบางอย่างใส่ไปให้น้องสาว ยูกิทานผักเก่งมาก อย่างปลาหมึกยัดไส้ก็จะต้องสับแครอทผสมหมูสับไปด้วย หรือแม้กับผักทอดกรอบต่างๆ ซึ่งถ้าเทียบกับผมตอนเด็กนี่แทบจะไม่แตะต้องเลย ผักก็อยู่สวนติดกำแพงด้านหลัง มีเล้าไก่ ซึ่งเป็นไก่พันธุ์ไข่เลี้ยงไว้กินไข่ กับไก่แจ้สมบัติส่วนตัวของปิง ปิงร้องอยากจะเลี้ยงไก่แจ้ จนพ่อซื้อมาให้เลี้ยงแล้วตั้งชื่อมันว่า โอบีวัน แล้วก็โอบีทู จากสตาร์วอร์ จนมันแตกเถือกเถาเหล่ากอจนมาถึงโอบีทเวนตี้แล้ว และอย่าถามผมเลยว่าตัวไหนชื่อะไรบ้าง ผมไม่สามารถจริงๆ

     เช้ามืดหลังกลับจากตลาด ปิงจะทำกับข้าวรอน้อง พร้อมกับเตรียมส่วนประกอบของขนมเอาไว้พักเอาไว้แล้วรอกลับจากเลิกเรียนมาทำต่อ หลังจากยูกิอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ กินข้าวแล้วก็จะพาน้องไปส่งโรงเรียนพร้อมกับเลยไปเรียน ตอนบ่ายปิงจะกลับมาทำขนมต่อ  มันเป็นวงจรชีวิตที่หมุนเวียนไปแบบเดิมทุกวัน สำหรับบางคนคงคิดว่ามันน่าเบื่อ แต่กับผม ปิงไม่เคยหยุดยิ้มให้น้องเลยสักวัน ถึงจะเหนื่อย อ่อนเพลียแค่ไหน แต่รอยยิ้มของคนเป็นพี่มีให้น้องเสมอ 

     นับวัน ผมเริ่มนับถือปิงมากขึ้นทุกที ปิง ไม่เคยสักครั้งที่จะแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น ปิงยิ้ม และยิ้มเสมอ  ไม่ว่ากับใคร ผมอิจฉา อยากจะได้รอยยิ้มนั้นไว้คนเดียว

" พี่โช งานมหา'ลัยพี่เนี้ยคนเยอะไหม มะพร้าว 200 ลูกพอปะ "

" นั่นสิ พี่ว่าไม่น่าจะพอนะ ไอติมเกล็ดที่ปิงทำอร่อยนะ กินแล้วชื่นใจหากินยากด้วยละ แต่จะปลอกอย่างไงละไม่ใช่น้อยๆ นะ "

" ก็คงต้องให้ที่สวนปลอกมาให้เลยครับ แต่คงต้องเพิ่มเงินให้เขาไป แล้วราคาค่อยมาคำนวนอีกทีว่าจะขายเท่าไร "

" แล้วขนมละ โจทย์ยากนะ ปิงคิดออกไหม  "

" น่าจะได้ครับ วันอาทิตย์นี่ว่าจะลองทำดูครับหยุดร้านด้วยวันหนึ่ง "

" ครับ แล้วพี่จะมาช่วยครับ "




" โห มึง งานดีทั้งนั้นเลยอะ ปิงมึงดูนั้นสิ กล้ามหรือเปล่าวะแม่ง!! ใหญ่กว่าหัวกูอีก เดี๋ยวนี้เขาเทรนนี้กันแล้วเหรอ ทำไมวิ'ลัยเรามีแต่ก้างๆ แห้งๆอยู่เลยวะ อิปิงงงงง มึงดูโน้นสูงขาวตี๋ ใส่แว่นด้วยมึง กูอยากได้ เอากลับบ้านได้มะ เดี๋ยวกูถอยรถมาแล้วมิงไปฟาดหัวให้ทีนะเอาใส่ท้ายรถไป "

" พี่พริ้ง เมื่อเช้าพี่คลุกข้าวอะไรให้มันกินเหรอ ทำไมมันถึงแรดแบบนี้ละ  "

" ปิง พี่ว่ามันแรดมาแต่เกิดแล้วละ ยิ่งวันนี้สงสัยต้องล่ามไว้ด้วยเดี๋ยวไปกัดคอใครเขาเข้า พี่ไม่มีเงินเสียผีให้หรอกนะ สงสัยวันนี้มันคงกรีดแบบนี้ทั้งวันละ เฮ้อ!!! "

แต่ก็อย่างที่พิงมันคลั่งนั้นแหละ ยิ่งเข้าๆแบบนี้ก็มีแต่พวกพี่ผู้ชายกำลังขนของเข้าซุ้ม เพื่อเตรียมงานแต่ละคณะ ติดกับคณะวิศวะที่ผมทำอยู่ นี่ก็คณะแพทย์นั้นแหละ มีแต่ ตี๋ ขาวๆ กำลังขนของนี่ถ้าไม่ปรามมันไว้มันคงเข้าไปป่วนแน่ คนอย่างพิงมันเคยกลัวอะไรที่ไหน เจอผู้ชายเป็นไม่ได้ขอให้ได้แทะเล็ม จนถึงขั้นเล้าโลมมันก็ทำมาแล้ว

วันนี้มากันตั้งแต่ตี 4 พี่โชไปรับพร้อมกับรถกะบะ ใช้ขนมะพร้าวกับถังไอติม และเตาย่าง ของทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมก่อนวันงาน2วันแล้ว กลัวทำไม่ทัน พี่พริ้งตามมากับพิงตอน6 โมง ส่วนยูกิให้ฟ้าไปรับมาทีหลัง เพราะยังเช้ามากอยู่ไม่อยากให้ตื่นมางอแง   ตื่นเต้น เหมือนครั้งแรกที่ต้องทำขนมขายแทนพ่อกับแม่ กลัวไม่มีลูกค้า คราวนั้นใช้เวลาเกือบ 2เดือนถึงจะมีลูกค้าติด แทบหมดแรง เสียกำลังใจไปเยอะกลัวว่าจะไม่มีเงินหาเลี้ยงน้อง ไม่อยากเอาเงินประกันมาใช้ฟุ่มเฟือย


" พี่คิม หวัดดีครับ มาแต่เช้าเลยนะ "
 
" ไม่ได้อยากมาแต่เช้าหรอก แต่ไอ้โชนี่สิโทรมาทุก 5 นาที ไม่พอยังลามปามโทรไปตามคุณเมียพี่ด้วย ไหนๆก็นอนต่อไม่ได้แล้วก็เลยต้องมา แล้วนี่เตรียมของเสร็จหรือยังมีอะไรให้พี่ช่วยยกหรือเปล่า "

" เรียบร้อยตั้งแต่ ตี5 แล้วครับ มาตั้งแต่ตี4 ละ ตื่นเต้นไม่เคยออกมาแบบนี้กลัวไม่มีคนซื้อไม่ใช่ ถิ่นด้วย ฮ่าฮ่า แล้วกลัวโดนตีน "

" โดนตีน ?? "

" โน้น พี่ดู 6 นาฬิกา "

" อ้าว พิงเพื่อนเราไม่ใช่เหรอ รู้จักพวกหมอด้วยเหรอ ???  "

" รู้จักที่ไหนละ มันไปเต๊าะเขาอยู่นะสิ ตัวสั่นตั้งแต่เช้าละ กลัวพี่เขาจะต่อยมันกลับมาอยู่เนี่ย "

" เออ แรงดีหวะ โห !!! มะพร้าว กี่ลูกเนี้ย ? "

" 400 ครับ ถ้ามันเหลือ ก็เอากลับไปขายที่ร้านต่อ "

" ขนมายังไงหมด ? เห็นแล้วปวดแขนแทน "

" โน้นครับ คนปวดนอนพักอยู่ด้านหลังโน้น อะ  บอกว่าไม่ต้องช่วยก็ไม่เชื่อ "

" ใคร ? ไอ้โช เหรอ สมน้ำหน้าโชว์แมนดีนัก แล้วปิงไม่ปวดมั่งเหรอ "

" ผมชินแล้วพี่  เห็นว่ากำลังประกอบชิงช้ากันอยู่เหรอไปหามาได้ยังไงอะ "

" ไอ้บาสมันไปหามา อ้อ มันเป็นประธานปีนี้ปิงยังไม่เคยเห็นหรอก "

" ยูกิคงชอบ สงสัยจะหลายรอบวันนี้ "


     ธีมวันวาร วันนี้ ทีแรกเข้าใจว่าว่ามันเหมือนตลาดนัดแถวบ้าน ใครจะรู้ว่ามันกว้างมาก และนี่ยังแค่คณะเดียว ตั้งแต่ที่นั่งรถเข้ามามองป้ายก็เห็นมีหลายธีมเลย ทั้ง ธีมคาวบอยเดย์  ธีมตลาดน้ำ  ธีมสวนสนุก  แค่วันเดียวคนจะเดินทั่วงานหรือเปล่าก็ไม่รู้  มาพูดถึงคณะวิศวะแล้วกัน ที่เด่นและดึงดูดคิดว่าเป็นชิงช้าสวรรค์นี่คงเด่นน่าดู ตั้งอยู่ตรงกลางมี  ร้านต่างๆ เป็นวงล้อมรอบ แล้วไหนจะยังโครงสังกะสียังไม่พอยังเป็นสนิมอีก โห อย่างลงทุนไม่รู้ไปเที่ยวขุดหรือขโมยวัดไหนมา ? ตามซุ้มที่มุงด้วยสังกะสีเก่ามีร้านปาเป้า โยนห่วง ยิงปืน ร้านขายขนมสายไหมแบบหยอดเหรียญที่อยู่บนรถจักรยานที่เวลาจะเล่นก็เอาเหรียญหยอดลงกล่องแล้วเข็มเหมือนหน้าปัดนาฬิกาก็หมุน หากหยุดลงที่เลขใดก็จะได้ตามจำนวนที่เข็มชี้  ไหนจะร้านน้ำตาลปั้นที่ปั้นเป็นรูปสัตว์ต่างๆ สงสัยจะเช่างานวัดมาทั้งงานหรือเปล่าก็ไม่รู้ มันน่าจะธีมงานวัดไหมเนี้ย ?  และมีซุ้มให้ถ่ายรูปเป็นซุ้มยาวต่อกันถึง3คูหา ผนังใช้ไม้ลังมาตีตามแนวตั้งไม่ได้เรียงให้เรียบแต่ใช้การตีนูนต่ำไล่สี การจัดธีมเน้นเป็นร้านกาแฟโบราณที่ชงโดยใช้ถุงชงไม่ได้ใช้เครื่อง สามารถนำอาหารมานั่งทานได้ โต๊ะเก้าอี้ตีขึ้นมาจากไม้ ภายในร้านมีทั้งโปสเตอร์ หรือแม้กระทั่งสินค้ายี่ห้อโบราณ ทั้งแฟ๊บ เปาปุ้นจิ้น ลูกอมแฮ๊คกระป๋องสังกะสี สบู่ปาล์มโอลีฟ ที่ทำเป็นธีมร้านขายของชำ นี่ได้ข่าวว่าไปขอยืมมาจากพิพิธภัณฑ์ในมหาวิทยาลัย โดยใช้เส้นอธิการบดี
ข้างๆร้านผมเป็นร้านอาหารของคุณนมชื่นที่มีพี่พริ้งเป็นคนปรุง มีไอ้พิงเป็นคนเสิร์ฟ ซึ่งนำเสนอผัดไทโบราณ ใช้น้ำปรุงที่เคี่ยวมาจากน้ำมะขามเปียก พริกแห้งและน้ำตาล ผัดใส่ไข่ให้หอมแล้วโรยด้วยกากหมูเจียวกรอบ ส่วนร้านผม คนเดียวอยู่แล้ว แมนแมน  ส่วนธีมของคณะอื่นไม่รู้ครับ ฮ่าฮ่า ... ยังไม่โอกาสไปดูและไม่รู้ว่าจะมีเวลาไปเดินด้วยหรือเปล่า

8 โมงเช้าคนเริ่มมาแล้ว ร้านกาแฟข้างนี่ได้ใจคนไปเต็มๆ คนยังไม่แน่นสามารถเซลฟี่ได้เต็มที่ ไหนจะกาแฟคั่วเองที่เอามาชงด้วยมือ กลิ่นหอมไปหมดขนาดผมเองที่ไม่กินกาแฟยังคิดว่ามันหอมมาก ส่วนที่ร้านพี่พริ้งก็เริ่มมีคนมานั่งแล้ว จานที่ร้านใช้เป็นกระดาษชานอ้อยที่เคลือบมัน ถึงแม้นว่าต้นทุนจะสูงขึ้นแต่มันย่อยสลายได้เอง ทางคณะเลยมีงบช่วยในเรื่องจานกระดาษให้ เพราะว่ามันกำจัดง่ายย่อยสลายเอง ส่วนร้านผมนะเหรอ โครตยุ่ง...... ยุ่งมากจะทำทันไหมเนี่ย

" น้อง ๆ ไอ้นี่คืออะไรเหรอ สีสวยจัง ห๊อมหอม "
 
" พิงมาช่วยหน่อย " ตอบจนเมื่อยแหละ รู้งี้ทำขาตั้งมาบอกแล้วเนี๊ยสาวๆ นี่ขี้สงสัยจังหว้า

" มันทิพย์ครับ สีม่วงนี้บดมาจากมันม่วงครับ ปั้นเป็นก้อนกลมแล้วเอามาย่างให้สุกหอม เห็นว่าตอนนี้คนรักษ์สุขภาพเยอะขึ้นเลยมาให้มันม่วงแทนมันแบบเก่า ที่ร้านทำไว้ 3 แบบนะครับ มันม่วงอย่างเดียว มันม่วงผสมข้าวโพด กับ มันม่วงไส้ชีส ครับ เวลาทานชีสก็จะเป็นลาวา ครับ "

" ไส้ชีสด้วยเหรอ น่ากินเนอะ นี่ทำเองเลยหรือเปล่าคะ "

" ครับ ทำเองทุกขั้นตอนครับ รับรองสะอาด "

“ อ้วนไหมคะ ?? “

นั่นไงกูว่าแหละ

“ ถ้าเป็นมันม่วงกับข้าวโพดนี่ไม่เท่าไรครับ มันม่วงนี่หวานธรรมชาติครับไม่ได้เพิ่มน้ำตาลเลยครับ “

“ อุ้ย อันนี้คืออะไรคะ ?  “

“ ร้านเราใช้ใบตองแห้งครับเอามากลัดเป็นกระทง สำหรับทานเลยแต่ถ้านำกลับบ้านด้วยก็จะใช้กล่องครับ “

“ แล้วลูกมะพร้าวละนี่ไว้ใส่อะไรเหรอคะ “

“ ก็จะเป็นไอติมน้ำมะพร้าวครับ แบบโบราณเอาน้ำมาพร้าวจากลูกมาแช่จนขึ้นเกล็ดน้ำแข็งมีเนื้อมะพร้าวอ่อน ใช้หลอดดูทานได้เลยครับ “

“ โห น่ากินทั้งนั้นเลยคะ คนขายก็น่ารัก เดี๋ยวจะเฟสบอกเพื่อนมาทานนะคะ ขอถ่ายรูปพ่อค้ากับขนมหน่อยนะคะ จะแท๊กเพื่อนให้เพื่อนมา “

“ ได้ครับ ยินดีครับ ช้านิดหนึ่งนะครับ “  กลุ่มนี่ก็ 7-8 คนละมั้งเนี่ยคงจะช้าหน่อย

“ โห !!! คนเยอะนะเนี่ย ปิงไม่เรียกพี่ละครับ คนเยอะแบบนี้ทำคนเดียวทันเหรอ “   พูดเฉยๆก็ได้ ถึงเนื้อถึงตัวตลอด เป็นอะไรกับคางไหมเนี้ย ชอบเกาจริง 

“ ว๊าย แกร้านพี่โช ละ “  เออ ชัดเต็มสองหูเลย ร้านผมต่างหากนั้นอะของแถม

“พี่โช น้องชายเหรอคะ น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลย คะ ขอรูปคู่ได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูช่วยโปรโมทในเฟสให้ “ 

“ จะดีเหรอครับ แต่ถ้าลงแล้วได้ยอดเพิ่มขึ้น พี่ก็ยินดีครับ “

 “ โห พี่อะถ้าสาวๆ รู้ว่าพี่มาเปิดร้านขายแบบนี้นะคงมาทั้งคณะละคะ มีแต่คนปลื้มจะแย่แล้วคะ “

“ อยากถ่ายรูปกับพี่โช ด้วยคะ ได้ไหมคะ “

“ ได้สิครับ แต่ขอช่วยน้องสักครู่นะครับ  กลัวจะทำไม่ทัน “  ดูสิ ท่าทางจะงอนหรือเปล่า หน้ายิ้มแต่ไม่มองเลยเนี่ย   

ยิ่งสายคนยิ่งเยอะ เดินกันให้ขวักไขว่ดุแล้วตาลาย ยิ่งนอนน้อยๆอยู่ด้วย  สองเดือนนี่ก็ยังไม่ชินสักทีแต่ถ้านานกว่านี่คงจะชินได้แล้วละ ปกติช่วงสอบก็โหมอ่านโหมงาน แต่ก็ได้นอนแบบข้ามวันแทน แต่งานที่ช่วยปิงนี่เป็นเวลามาก มันเป็นวงจร หมุนครบรอบทับวัน  หมุนครบรอบทับอาทิตย์ เป็นนาฬิกาทีเดียว

“ ปิง พี่ว่ามะพร้าวไม่พอแน่เลย เสียดายเนอะยังไม่เย็นเลยจะหมดแล้ว “

“ อากาศมันร้อนด้วยแหละพี่ มีแค่ไหนก็แค่นั้นละ วันเดียวนี่เหมือนขายมาทั้งอาทิตย์เลยพี่ ปกติอาทิตย์หนึ่ง 200 ลูกนี่ก็เยอะแล้วนะ วันนี้จะ400 ลูกแล้ว กำไรแล้วละ “

“ ขนมนี่พี่ชอบจังเลยปิง คราวหลังทำไส้ช็อกโกแลตเอาไปขายที่ร้านเราดีปะ “

“ เดี๋ยวนะ ร้านผมหรือเปล่า ผมจำได้นะว่าผมเป็นคนโตมีน้องสาว1 คน จะมีพี่ชายมาจากไหนอีกละ หรือพ่อกับแม่ผมไปแอบซุกไว้ตรงไหน  “

“ อยากมีปะละ “

“ อะไรละ พี่ชายอะเหรอ “

“ พี่ชาย ก็ได้ หรืออยากจะให้เป็นอย่างอื่นปะล่ะ “ 
 
“ ....... “

“ สัด โช กูมาช่วยมึงนะเนี้ยไม่ได้มาดูมึงจีบน้องมัน ทีแรกละกันกูจริง นี่มึงมันสมภารชัดชัด “

“ พอเลยไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้นแหละ  ร้อนเนอะหาน้ำกินหน่อยดีกว่า พี่โชมาปิ้งต่อเลย “  แถ เข้าไปแถจนแดงหมดแล้วหน้านั่นอะ

“ สัดโช อะไรวะของจะหมดร้านแล้วเหรอ ทำไมมึงเอามาน้อยจัง นี่ยังไม่บ่าย3 เลย ??  “

“ น้อยห่าอะไร ขนมนี่นะก็ประมาณ 800-900 ลูก โน้นมะพร้าว400 ลูกกูแบกมาจะแขนจะหลุดมึงจะว่าน้อยอีกเหรอ “

“ แล้วทำไมไม่ทำมาเยอะๆ ??? “

“ คนทำเขาทำไม่ไหวหรอกแค่นี่ก็แทบไม่ได้นอนแล้ว “

“ ไหนวะคนทำ ??? “

“ นี่ไง ปิงหลานคุณย่ากู เขาทำเองหมดนี่แหละกูแค่ช่วยขน “

“ สวัสดีครับ ปิงครับ “ 

“ น่ารักนี่หว่า นี่ปะที่มึงทิ้งงานกลุ่มแล้วรีบกลับเนี้ย สาดดดด แม่งซุ่มนี่หว่า   เออเป็นกูก็รีบกลับวะ โคตรน่ารัก น้องครับถ้ามันนอกใจบอกพี่นะครับเดี๋ยวพี่จัดการให้ “ กลุ่มชายโฉดเลวทรามต่ำช้า เพื่อนของผมเองละครับ ยกกันมาจะครึ่งภาคละมั่งนี่ คงเดินมาดูความเรียบร้อยด้วย กับมาหาแซวหญิง

“ จัดการอะไรอะพี่ ผมอะผู้ชายเหอะไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ “ งานเข้าละไอ้โชมึง ไก่กูตื่นหมดละเดี๋ยวพวกมึงเดี๋ยว!!เจอกันวันหลัง วันนี้ท่าทางจะเคลียร์ยาวอีกละ

“ เพื่อนพี่มันก็ไม่ได้เป็นนะ ยังเห็น จีบหญิงอยู่เลยอาทิตย์ก่อน “ มาอีกดอก พวกมึงจะฝังกูใช่ไหม

“ อ้าวไอ้เพื่อนเลวมาเผาเรือนกูละ  ไปทำงานเลยพวกมึง กูคิดให้แล้วนะหมดหน้าที่กู ตอนนี้กูอิสระเข้าใจปะ “

“ เดี๋ยวดิ ยังไม่ได้ชิมขนมเลย อันนี้อะไรครับน้องปิง หอมจัง “

“ ไอ้นี้มัน นี่ก็มัน ฝั่งนี้ก็มัน พวกมึงจะกินอะไร “ 

“ ไอ้โช บอกแบบนี้มึงเขวี่ยงดินมาให้กูกินเลยดีกว่า “

“ พี่โช ของขายอย่าทำเป็นเล่นดิ  อันนี้เรียก มันทิพย์ครับ มีมันเทศม่วง ข้าวโพด กับ ที่มีไส้เป็นชีสลาวาครับ หยิบชิมได้เลยครับ“

“ ไม่ได้หรอกครับ ของขายยิ่งน้องปิงทำคนเดียวด้วย ยิ่งต้องอุดหนุน แต่ขนมไทยไส้ชีสนี่แปลกเนอะ คิดมาได้ไงเหรอ “

“ ก็ไม่เห็นยากนี่ครับ แค่คิดว่ามันน่าจะอร่อยเท่านั้นเอง ฝั่งนี้ครับ ไส้ชีสกำลังร้อนเลย “

“ โห อร่อยอ่ะ ไม่หวานมาก ไส้ออกเค็มของชีส แล้วที่มันหอมนมแบบนี้อะ อร่อย อร่อย !!!  เอาให้พี่กลับบ้านด้วยสิ คุณแม่พี่คงชอบ เอ่อ   พี่ชื่อ เสาร์นะครับ ชื่อจริงพระเสาร์ ภาคเดียวกันกับไอ้โช นี่แหละ ไอ้พวกนี่ตัวประกอบอย่าสนใจ ไม่ต้องจำ“
 
“ สัด !!! พี่บอส พี่บาส พี่บอล ตระกูล บอ หรือจะเรียกรวมว่าบ้าบอก็ได้ครับ พวกพี่รับได้ ฮ่า ฮ่า “
 
“ กรีดดดดดดด ผู้ผู้ทั้งนั้นเลย โอ้ ... ผิวไทยแท้ นี่ขาวตี๋ สูงล่ำกันทั้งนั้นเลย อิแคระ มึงทำไมขายดีจังหวะ ทำไมกูมีชะนีเต็มร้าน ไปช่วยพี่พริ้งแทนกูดิ๊ เดี๋ยวผู้ผู้กลุ่มนี้กูจัดการเอง   พี่ขา พี่ขาจะห่อหนูกลับบ้านไหมคะ “

“ เฮ่อ พี่พริ้งเอาน้องพี่ไปเก็บหน่อย “   เสียงปิงร้องโวยวาย คงจะอายแทนเพื่อน ปิงหน้าบางมากถ้ารู้จักแล้ว ปิงจะขี้อาย

“ เอาไว้นั่นก่อนรอรถเทศบาลมา จะได้เก็บไปทิ้งทีเดียว “

“ พี่พริ้งนี่น้องนะ พูดซะหมดราคา นี่ถ้าไม่เห็นว่าที่ร้านคนเยอะจะหนีออกไปส่องผู้ผู้ละ พี่ขา อยากได้ของแปลก เป็นงาน สั่งจองได้เลยนะคะ ดีลิเวอรี่ 24ชม.คะ ไปก่อนนะคะเดี๋ยวโดนตะหลิวพี่ “

“ ไม่ต้องง หรอกพี่ เพื่อนผมเองมาด้วยกันแต่ช่วยอยู่ร้านโน้น ไม่มีอะไรหรอกปากมันดีแบบนี้แหละ พวกพี่ไม่โกธรนะ “

“ ไม่ ๆ หรอก น่ารักดี น่ารักแปลก ๆ เฮฮาดีพี่ชอบ “ พวกตระกูลบอ. ตอบ  หืม น่ารักเหรอ ไอ้พิงมันน่ารักตรงไหนอะ ???

“ เออ แล้วเก็บใส่กล่องให้พี่ด้วยนะ อย่างละกล่องนะครับจะเอาไปฝากคนที่บ้าน เดี๋ยวเดินมาอีกรอบจะมารับเอาไปนะครับ พวกมึงเอาไหม “  พี่เสาร์สั่งแล้วก็หันไปถามพวกเพื่อน ๆ

“ คนละ 2 กล่องก็ได้ เอาไปฝากเด็กแถวบ้าน ช่วงนี้ไม่ค่อยกลับบ้านสงสัยรอบนี้มีง้อยาว “

“ นี่แม่มึงเลิกตามแล้วเหรอ “ เตโชถามเพื่อน “

“ เปล่า โทรศัพท์พังยังไม่ได้ซื้อใหม่ อะดิเลยปล่อยเลยตามเลย “

“ เออ กลับบ้านพวกมึงหัวแตกแน่ “

“ ไม่ต้องแช่งเลย ไอ้สัดโช เอาเรื่องมึงให้รอดก่อนเถอะแสรด !!!  เย็นวันก่อน คุณหนิงอะไรของมึงนะมาหาถึงคณะ แต่ดีนะไม่ได้วีนอะไรดูเป็นคนเรียบร้อยนะ คงถูกใจหญิงแม่มึง “

“ เออ เออ ไปได้แล้ว “  ไอ้เสาร์ มึงนี่เริ่มแปลกๆ ละกูชักตงิด เสือกหางานให้กูก่อนไปอีก นั่นหน้าเป็นม้าน้ำอีกละ กูสงสัยจะได้กลับไปนอนบ้านแหง




หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานPart 1 [14/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 14-01-2018 23:02:07
 :z1: o13 :z1:

 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานPart 1 [14/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-01-2018 23:17:02
 :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานPart 1 [14/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 15-01-2018 00:12:09
 :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานPart 1 [14/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-01-2018 05:10:23
อ่านแล้วหิวววววว ปิง เอามัน 3 กล่อง น้ำมะพร้าว 3 ลูก เก็บตังที่โชนะ  :m26:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานPart 1 [14/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-01-2018 15:11:42
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 19-01-2018 23:19:47
“ ขายหมดแล้วเหรอ “

“ เออ จะมาช่วยเนี่ย “

“ ไม่ต้องหรอก ปิงไปเดินเล่นเถอะจ๊ะ นี่ก็ใกล้จะหมดแล้ว ไม่กี่จานเองพี่ทำ2 คนกับพิงแป๊บเดียว ไหนๆ ก็มาแล้วไปเดินเถอะ แล้วนี่ยูกิไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้เนอะ  “

“ นั้นสิครับ ไม่รู้ฟ้ามันพาไปเล่นถึงไหน เด็กพอกันเลย “

“ ปิง พี่เก็บของหมดละไปกันครับ พี่พาไปเดินเที่ยวในงาน พิงถ้าเสร็จแล้วโทรมานะครับ เดี๋ยวมารับ “

“ อะเคจ้า แต่ไม่อยากไปเป็นก้างอะสิ เผื่อพี่โชอยากจะไปจูจี๋ที่ไหนต่อ “

“ พิงนี่ไปล้อเพื่อน  เดี๋ยวจะโดน  นี่คงอีกนานละไปกันเลยจ้า กว่าจะเก็บของก็คงจะค่ำแล้ว “  พี่พริ้งก็ยังคงเป็นพี่สาวใจดีเสมอ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงมองว่าผมกับพี่โช เป็นแฟนกัน ?  ผมไม่ได้จีบพี่โชนะถึงแม้พี่โชจะดูดีมากกก ก็เถอะ แต่ผมคงไม่หาเรื่องใส่ตัวขนาดนั้นเหมือนกัน คุณหญิงแม่พี่โชน่ากลัวมากที่สุด ถ้าเกิดผมรักขึ้นมาจริงๆละก็นะผมก็เลิก ผมไม่สู้หรอกคนแบบนั้น ผมมีอะไรที่จะเทียบหน้าชูตาครอบครัวเขาได้ แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว



ไม่ชอบสายตาที่ใครๆมองเลย มันอึดอัด ถึงแม้ว่าตามซุ้มจะน่าสนใจก็ตามแต่ว่ามันไม่ชิน เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่โชเป็นคนดังขนาดนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าเวลาที่พี่เขาไปช่วยที่ร้านคนจะเยอะขึ้นก็ตาม แต่ที่นี่ไปทางไหนก็มีแต่คนเข้ามาคุยเข้ามาทัก ไม่ชิน ไม่ชอบ ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ ไม่ชอบที่คนเข้ามาวุ่นวาย  และไม่ชอบที่พี่โชไม่สนใจ

" เอ้ย โช คุณหนิงมาหามึง โทรศัพท์ก็ไม่รับ รออยู่ใต้ตึกคณะแหนะ "

" ......... "

" พี่โช ไม่ไปเหรอมีคนมาหานี่ "

" แล้วปิงละ ยังเดินไม่ทั่วงานเลยนานๆจะมีโอกาสได้เดินเล่นสักที "

" เดี๋ยวผมจะไปหาน้อง พี่ไปเถอะครับ ให้ผู้หญิงรอไม่ดีหรอกครับ " คนนี้สินะ ที่มาหาบ่อยๆ ดีแล้วละ ไม่อยากอึดอัดแบบนี้อยู่แล้ว

" ปิงไปเดินเที่ยวกับพี่ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่พาทัวร์เอง "

" ไม่ดีกว่าครับพี่เสาร์ ผมว่าจะเดินตามหาน้อง ไม่เจอแต่เช้าแล้วไม่รู้ว่าไปเดินเล่นกันถึงไหนกัน "

" แล้วรู้เหรอครับจะไปหาที่ไหน ให้พี่ไปส่งก่อนดีกว่าไหมปิง "

" พี่โช ไปเถอะครับให้ผู้หญิงรอมันไม่ดีนะครับ แค่นี้เองผมเดินได้ ไปละ " 



" ไอ้เสาร์ มึงคิดจะทำอะไรวะ " 

" ก็เดินมาตามมึงไง กูเดินไปเอาขนมแล้วไม่เจอ "

" เกี่ยวกับปิงสิ  มึงจะจีบปิงเหรอ "

" กูเห็นน้องมันน่ารักดี "

" น้องมันไม่ใช่ "

" กูก็ไม่ใช่ มึงก็ไม่ใช่ไอ้โช แต่กูอยากลอง "

" สัดเสาร์ กูไม่ให้มึงลอง "

" ทำไมหวงเหรอมึง ผ่านด่านแม่มึงให้ได้ก่อนเถอะ "

" เสาร์กูขอ กูชอบปิง"

" เออ แค่นั้นแหละ อยากได้อะไรก็บอกแบบนี้สิวะ มึงทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อย อย่างเรื่องของแม่มึงก็เหมือนกัน มึง ไม่ชอบก็บอกไปให้ตรงๆ อย่าเงียบแบบที่มึงทำ กับผู้หญิงก็เหมือนกันบอกตรง ๆ เหอะ ผู้หญิงเขาจะได้ไม่เสียเวลา เขาจะคิดอย่างไงก็อีกเรื่อง แสดงอย่างที่มึงทำ เป็นกูกูก็คิด!!! ว่ามึงมีใจ ไม่ชัดเจนสักอย่าง เทคแคร์ดีเกิ๊น "

" กูกลัวเขาเสียใจ กลัวแม่ไม่สบายใจ "

" เอ่อ!!! คนดี ชีวิตมึงดี๊ดี สัด แม่มึงจะอยู่กับมึงชั่วชีวิตไหมละ??  คนที่จะอยู่กับมึงก็คือผู้หญิงคนที่แม่มึงหามาให้ คนที่มึงรักหรือเปล่าก็ไม่รู้ มึงจะรอแม่ตายแล้วถึงจะเลิกอย่างนั้นเหรอ ถ้าเกิดมีลูกแล้วละ ?? ทำไมไม่สู้ซะก่อน ได้ไม่ได้ ก็ยังถือว่าได้ลองแล้ว จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง "
 
" เหรอ "

" เฮ่อ มึงนี่โคตรมึน ไม่สมหน้าตา ถ้ากูหล่อรวยอย่างมึงนะ กูจะใช้ให้คุ้มละจะควักเอามาเลี่ยมทอง เออ ไปได้แล้ว มองตามตาละห้อยเชียวนะ ระวังหมาจะคาบไปแดกน้องปิงมึงน่ะ "




" มหาวิทยาลัย "  เคยคิดว่ามันเป็นอย่างไร หลายครั้งที่คิดว่าถ้าจบแล้วอยากจะมาเรียนต่อคณะวิศวะ แต่ชีวิตนี้เลือกได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น  อยากให้ยูกิได้เรียนสูงๆ อยากให้ยูกิเป็นหมอ ส่วนผมจะทำงานหาเงินส่งให้น้องได้เรียนจนจบเอง
 
พาร่างตัวเองเดินมาจนถึง สิน-กำ ปีนี้จัดธีมเป็นคาวบอยเดย์ที่กินเวลามาถึงตอนค่ำแล้ว ตามซุ้มจุดด้วยคบไฟ ทางเดินมีมัดฟางก้อนสี่เหลี่ยมทำเป็นที่นั่งพัก ที่กินข้าว เห็นอาหารที่เน้นหนักจะเป็นพวกบาร์บีคิว ปิ้งย่าง ซึ่งกำลังส่งกลิ่นหอม มีป้ายแขวนบอกว่าเป็น แกะย่าง  แกะเหรอ!!!ไม่เคยกินมาก่อนเลย ฟังมามีคนบอกว่าเนื้อแกะจะมีกลิ่นสาบ ก็เลยจัดมาลอง1 ไม้ พี่คนขายบอกว่านี่เป็นแกะรุ่น ไม่มีกลิ่นสาบ กลิ่นเครื่องเทศที่หนักให้รสชาติแสบฉุนจนขึ้นจมูก ปกติไม่ชอบอาหารรสจัด เลยน้ำตาไหลพรากเลยต้องเสียค่าน้ำมาอีกขวด เล่นเอาลิ้นชา ไม่รู้ว่าป่านนี้ยูกิได้กินอะไรแล้วเหรอยัง แต่ฟ้ามันคงไม่ปล่อยให้หิวหรอก มันใส่ใจของมันจะตาย รู้สึกดีใจที่มีคนดีอย่างมันมาชอบน้องสาวถึงแม้ว่าน้องสาวจะยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวก็เหอะแต่ก็ดีที่มีคนพายูกิไปเที่ยวแทนตัวเองที่ไม่มีเวลาจะพาน้องไปไหน ขอแค่ตอนนี้ ขอแค่ยูกิมีความสุข สำหรับต่อไปเมื่อยูกิคิดเองได้แล้ว คงจะเห็นถึงช่องว่างขนาดใหญ่ และหวังว่ายูกิจะไม่ต้องเสียใจจนเกินไป ไม่ห่วงว่าฟ้าจะไม่ชอบจริงรักจริง แต่เหตุผลใหญ่คือคุณหญิงอีกนั้นแหละ เฮ่อ !!!  ช่างเหอะเรื่องมันยังไม่เกิด คิดไปก็เท่านั้น

แบตโทรศัพท์หมดไปตั้งนานแล้วติดต่อใครก็ไม่ได้ เมื่อคืนมัวแต่ยุ่งเตรียมของเลยไม่ทันได้ดูปล่อยทิ้งเอาไว้เฉยๆ เลยงานเข้าแบบนี้  ป่านนี้แล้วทุกคนคงแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่ถ้าไม่เห็นชิงช้าสวรรค์ก็คงจะกลับไม่ถูกเหมือนกัน แต่ว่าคืนนี้คงจะอีกยาวไกลแน่ๆ เห็นแต่คนพูดกันว่าคืนนี้จะมีดนตรีประชันกันระหว่างคณะด้วย อยากดูเหมือนกันแต่คิดว่ายูกิคงจะง่วงนอนมากแน่  ถ้าไม่เจอพี่โชคิดว่าจะขอติดรถพี่พริ้งกลับเหมือนกัน

“ โห กว่าจะกลับมาได้ น้องมึงร้องไห้งอแงไปหลายรอบแล้ว “ พอเจอหนาปุ๊บก็โดนไอ้ฟ้าด่าทันที

“ กลับกันมานานแล้วเหรอ “ ถ้างอแงขนาดนี้สงสัยคงจะง่วงน่าดูแล้ว

“ เออ จะกลับยังยูกิคงง่วงแล้ว ไอ้พิงกับพี่พริ้งก็กลับไปแล้วเนี้ย ตอนแรกว่าจะรอ แต่กูเห็นพี่พริ้งเหนื่อยน่าดูเลยบอกว่าไม่ต้องรอหรอกเดี๋ยวจะไปส่งให้เอง แล้วพี่โช ละ ?? “

“ ไปกับคนชื่อหนิง ตั้งแต่เย็นแล้วนึกว่ากลับมาซะอีก นี่ยังไม่มาเหรอ ? “

“ เออสิ โทรไปก็ไม่รับนึกว่าอยู่กับมึงเลยไม่ได้เร่ง แม่งเอ้ย!!! ป่านนี้แล้วไม่ต้องรอแล้วละ เดี๋ยวกูไม่เรียกแท็กซี่ก่อน ขนไม่เยอะ แท็กซี่คงไม่บ่นหรอกเอาแค่หม้อไปก็พอไม่กี่ใบเดี๋ยวมึงไม่มีใช้ขายของแล้ว เดี๋ยวเตาย่างฝากไว้ที่นี่ก่อนแล้วค่อยให้พี่โชไปส่ง   แป๊บเดียวเดี๋ยวมา “
 
มันว่าแล้วก็เร่งเดินออกไปตามถนน ถ้านับหม้อแล้วก็มีไม่กี่ใบหรอกแต่จะใหญ่หน่อยก็แค่ถังไอติม  แล้วพี่โช นี่หายไปเลย ?? เหมือนกับคล้ายๆว่า ใจมันแกว่งอย่างไรไม่รู้สิ ผมไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ประสาถึงผมจะยังไม่เคยมีแฟน แต่เพื่อนๆที่มันมีแฟนผมก็รู้หรอกว่าที่หายไปนานแบบนี้คงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า  แต่ก็ทำได้แค่คิด ผมผู้ชายนะ !!! ไม่ใช่ไอ้พิงที่จะให้ไปแสดงออกว่าชอบผู้ชาย หรือแม้ว่าใจตนเองตอนนี้มันเริ่มมีพี่เขาเข้ามาอยู่ในใจตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ผู้ชายอย่างพี่โช ที่ผู้หญิงหรือแม้แต่ผู้ชายเห็นยังต้องมองจนเหลียวหลัง ผู้ชายที่ดูดีทั้งหน้าตาและชาติตระกูล  และผู้ชายมือไม้แข็งที่พยายามจะช่วยทำขนมทำงานที่ตัวเองไม่ถนัดทำกี่ครั้งก็เสียของทุกทีจนต้องมาทำเองใหม่ทั้งหมด ห้ามก็ไม่เชื่อ บอกก็ไม่ฟัง ดื้อ!!!  ดื้อกว่ายูกิ ยิ่งช่วยยิ่งช้า หน้าตาดีนี่ไม่ช่วยอะไรเลยจริงๆ แต่ทำไมผมมีความสุข??  แล้วยังจะมาช่วยล้างหม้อล้างของแทนตำแหน่งของยูกิ ดีที่หม้อมันไม่แตกหักง่ายไม่อย่างนั้นผมคงจะได้ซื้อของใหม่ยกชุดแน่ ๆ ขนาดไอ้โอบีวันมันยังชอบมาใกล้คลอเคลียจนผมนึกว่ามันกลายเป็นหมาเป็นแมวแทนที่จะเป็นไก่พันธุ์ซ่าอย่างเคย ไม่รู้เอาอะไรไปให้มันกินมันถึงตามแจขนาดนั้น ??  ต้องพยายามไอ้ปิงเอ้ย !! อย่าไปคิดอะไรแบบนั้น เรากับเขาไม่ใช่คนบนชั้นเดียวกัน เรามันแค่เศษฝุ่นไม่มีวาสนาจะได้ไปเป็นไม้ดอกประดับแจกันทรงสูงของครอบครัวเขาหรอก แล้วอีกอย่างพี่โชคงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เขาเป็นผู้ชาย เราก็เป็นผู้ชาย มันเป็นไปได้แค่เพียงภาพที่เราหลับแล้วฝันถึงเท่านั้น ขอแค่ฝันก็พอ ได้แค่ฝันก็พอ

“ เอ้ย ไอ้ปิงขึ้นรถสิ กูเก็บของให้หมดแล้วเหม่ออะไรอยู่ อุ้มน้องมันดีดีสิ ไหวเปล่าหรือจะให้กูอุ้ม “

“ มึงจะไปด้วยเหรอ “

“ เออสิ “

“ ไปทำไม พรุ่งนี้มึงต้องไปโรงเรียน คราวที่แล้วคุณชดก็มาบ่นทีละว่ารีบไปตอนเช้าแล้วยิ่งขี่มอเตอร์ไซค์ไวอย่างมึงนะมันน่ากลัว กลัวจะไม่ทันถึงโรงเรียน ไม่ต้องไปกับกูหรอกนั่งรถไปนี่เดี๋ยวก็ถึง ไปแล้วมึงก็ต้องรีบกลับมาอีก อย่าให้มันหลายรอบเลย “

 “ มึงไหวแน่นะ  “

“ กูทำของกูแบบนี้มาตั้งนานแล้วเหอะไม่ต้องห่วง กูรู้ว่ามึงห่วงเดี๋ยวถึงบ้านจะชาร์ตแบตแล้วจะโทรหา แล้วกัน ดีปะ “

“ เออ อย่างนั้นก็ได้ก็ก็เพลียเหมือนกันต้องคอยพวกเพื่อนพี่โช แม่งเห็นยูกิน่ารักหน่อยไม่ได้ แถกันเข้ามาเชียว “

“ ไอ้ห่า ยูกิ 6 ขวบ ใครเขาจะคิดแบบมึง “

“ เออ ไม่รู้กูหวงของกูนี่หว่า เออ รีบไปถ้าอย่างนั้น อย่าลืมถึงแล้วโทรมาด้วย เดี๋ยวกูไปจัดการพี่โชให้ “

“ เกี่ยวไรกับพี่โช วะแค่นี้สิว สิว แมนแมน กูกลับเองสบาย "

“ เออ ให้มันจริงเห็นช่วงนี้สนิทกันจัง เออ ... แล้วเอาเงินไปหยอดตู้ฝากเงินสดแล้วใช่ไหม วันนี้ได้เงินกูเป็นหวง “

“ เออ ลืม  !!! จริงของมึง เอาไปฝากให้หน่อยไม่อยากพกติดตัว นี่บัตร รหัสก็พ.ศ.เกิดยูกิ นะ แล้ว ฝากซื้ออาหารให้ไอ้พวกโอบีด้วยนะ จะหมดแล้ว กูลืม อย่าลืมไปรดน้ำต้นไม้ให้ด้วยละ เวลาไป กุญแจอยู่ที่เดิมนั้นแหละ “

“ บ้านมึงนะ จะให้กูไปรดน้ำทำไมวะ “

“ เออนั่นสิ เผื่อกูลืม กูสงสารต้นไม่กลัวขาดน้ำ สงสารพวกเหล่าโอบี กลัวมันอดตาย ฮ่า ฮ่า “




ใจหาย ............ มันรู้สึกโหวงๆในใจ  ไอ้ปิงมึงพูดอะไรแบบนั้น นั้นบ้านมึงนะ ต้นไม้มึง มึงก็รดน้ำเองสิ กูรับดูแลแต่ยูกิคนเดียวนะ







จากนั้นก็ไม่มีใครเคยเห็นสองพี่น้องอีกเลย .................................................
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-01-2018 23:31:36
 :a5:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-01-2018 23:41:21
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-01-2018 23:44:22
เกิดอะไรขึ้นกับปิงและยูกิ  อุบัติเหตุป่ะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 20-01-2018 08:02:41
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 20-01-2018 08:28:21
พี่โชหายไปไหนกับหนิง แล้วปิงกับยูกิล่ะ อะไรยังไงเนี่ยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 6 วันงานcomplete [19/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 20-01-2018 09:09:18
 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:

เกิดไรขึ้น น้องไปไหน :hao5:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 7 ไม่มีความบังเอิญ [24/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 24-01-2018 22:08:22
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 7


“ คุณหนู ตื่นมาซ้อมแต่เช้าแบบนี้นอนไม่หลับอีกแล้วหรือครับ “

“ ครับ เซ็นเซ แล้วคุณตา ตื่นแล้วหรือยังครับ “

“ นายท่านตื่นแล้วครับ อยู่ที่ห้องทำงาน คุณหนูจะรับอาหารเช้าก่อนหรือเปล่าครับ “
 
“ ยังครับ ผมยังไม่หิว แล้วน้อง ตื่นแล้วหรือยัง ?? “

“ คุณหนูผู้หญิง ยังไม่ตื่นหรอกครับนี่ยังไม่ 6โมงเช้าเลย หิมะตกแบบนี้คุณหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าครับเดี๋ยวเหงื่อมันเย็นจะไม่สบายเอา “


ร่างบางว่างดาบไม้ลงบนชั้นก่อนจะคุกเข่าคำนับเซ็นเซ แล้วเดินออกจากห้องฝึกไป พื้นห้องฝึกปูด้วยเสื่อทาทามิมันนุ่มกว่าพื้นไม้ แต่ไม่อ่อนยวบเหมือนกับเบาะ ทำให้ร่างกายไม่ต้องรับภาระหนักจนเกินไประหว่างฝึก 2 ปีที่ผ่านนับว่าก้าวหน้าขึ้นมากคงเพราะเจ้าตัวตั้งใจ หักโหมจนเกินไปกว่าที่คนเริ่มฝึกควรจะทำหรืออาจจะเป็นพรสวรรค์ทางสายเลือดที่สืบเนื่องกันมาในตระกูล ทั้งเคนโด ยูโด คาราเต้ ที่คนตัวบางทำเป็นกิจวัตรระหว่าง2ปีที่ผ่านมา  เซ็นเซได้แต่มองตามจนร่างบางหายไปลับตา   เขารู้!!!ว่าเพราะอะไรที่เป็นแรงผลักดันคนที่เพิ่งเดินออกไป


 

เสียงไก่ขันที่ไม่ได้ผิดแผกไปจากทุกวัน มันยังร่าเริง คงมีเพียงแต่โอบีวันกับโอบีทู ที่หงอยเหงาลงไปมันผอม ทำเพียงแค่ยืนไม่ได้ออกไปคุ้ยเขี่ยแบบไก่ตัวอื่นที่ทำ มันไม่ได้อดเพราะหลายวันในหนึ่งอาทิตย์ฟ้าจะคอยเข้ามาหว่านเม็ดข้างฟ่าง กับเอาอาหารไปใส่ที่ใส่อาหารไก่วางไว้เป็นจุด ๆ หญ้าที่ขึ้นสูงรก ใบไม้ที่ทับถมขาดการดูแล ขาดคนดูแลบ้านก็เก่าโทรมลง ฟ้ามีเวลาเข้ามาบ้างแต่ก็ไม่ได้มีเวลาจะมาถางหญ้าให้ ตอนนี้ฟ้าเรียนหมอชั้นปีที่2แล้วฟ้าทำตามความฝันของตัวเอง และอยากจะทำตามฝัน ฝันที่ยังมองไม่เห็นทาง ยูกิและปิง หายไปนานกว่า3ปี เบาะแสล่าสุดก็มีแค่เพียงรถแท็กซี่คันที่พาไปแต่ก็เจอแค่เพียงรถแต่ไม่เจอคนขับ คนขับที่หายเข้ากลีบเมฆไปเหมือนไม่มีตัวตน กับรถคันที่พาไปที่เจออยู่ที่สุลานทหารญี่ปุ่นที่กาญจนบุรี แล้วเรื่องราวก็จบลงแค่นั้น   2พี่น้องที่ไม่มีญาติที่ไหนไม่มีใครตามเรื่อง  ถึงแม้ว่าคราวแรกคุณหญิงชดช้อยจะเที่ยวว่าจ้างคนออกตามหา แต่ก็เพียงไม่นาน จะตามหาที่ไหนละ ???   ฟ้าทำได้เพียงแค่รักษาสัญญาสุดท้ายของปิงที่ให้ช่วยดูแลบ้าน ดูแลฝูงไก่    ฟ้าทำได้เท่านี้จริงๆ




“ ป๊า  เปอโยคันนี้อะไหล่ไม่มีนะ จะให้อั๊วสั่งที่ไหนมาละ  “

“ อ่า อาพิงลื้อก็ให้พี่ลื้อโทรไปถามผัวอีสิ อาเตี๋ยลื้อมีเพื่อนขายอยู่ “

“ เหรอได้ เดี๋ยวอั๊วไปถามเฮียก่อนแล้วกัน “

พิง ตอนนี้กลายมาเป็นช่างใหญ่เต็มตัวดูแลอู่ซ่อมรถให้ป๊าแล้ว  หลังจากเหตูการณ์วันนั้น พิงฟูมฟายจนแทบเสียคน แทบจะเรียนไม่จบ เพราะโทษว่าเป็นความผิดตัวเองที่ไม่อยู่รอปิง  ทำให้ปิงแล้วยูกิหายตัวไป หลังจากเที่ยวตามหาจนท้อและก็เลยต้องยอมแพ้ จากนั้นพิงแทบเปลี่ยนเป็นละคน จากกะเทยสาวเปลี่ยนมาเป็นเกย์ผมสั้นดูทะมัดทะแมงทิ้งคราบสาวผมยาวแต่งหน้าทาปากไปหมด พิงอยากเปลี่ยน พิงไม่อยากเป็นคนเดิมที่ดูเป็นที่พึ่งของคนอื่นไม่ได้ อยากเข้มแข็งอยากดูแลคนที่ตัวเองรักก่อนที่จะสายไปแบบที่เกิดขึ้นกับปิง   


“ เจ๊ เฮียกรอยู่เปล่า อั๊วจะมาให้เฮียโทรไปถามอะไหล่ที่ร้านเพื่อนเฮียให้หน่อย “

“ ออกไปหาลูกค้า พิงโทรไปสิ คงกลับเย็นถ้ารีบก็ลองโทรดู “

“ เจ๊ ทำคนเดียวไหวเหรอ แล้วอาอี๊ไปไหนละ ทำไมเจ๊อยู่คนเดียว “

“ อาอี๊เดินเอาข้าวไปส่งร้านทำผมห้องแถวหน้าตลาดเดี๋ยวก็มา “

“ อ้าว ฝน กับฝ้ายมันไปไหน ?? “

“ สองคนนั้นวันนี้ลาไปสอบ อีกวันสองวันก็เสร็จแล้ว “

“ งั้นวันนี้ พิงอยู่ช่วยเจ๊ดีกว่า ดูสิท้องก็โย้ยังจะมายืนผัดอยู่หน้าเตา เฮียกลับมาเห็นโดนบ่นหูแฉะ “

“ พี่ทำได้ แค่6 เดือนเองยังสบายอยู่เลย แล้วจะมาช่วยนี่ที่อู่ไม่มีงานเหรอ “

“ โห เจ๊นี่เถ้าแก่นะให้ลูกน้องทำไปสิ  ไหนวันนี้มีอะไรกินมั่ง ข้าวคลุกกะปิชาววัง ข้าวแช่ ก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย โห... ทำเก่งขึ้นนะเนี่ย “

“ คุณนมแก่สอนมาตั้งหลายอย่างนี่พี่ยังจำได้ไม่ครบเลย  นั้นก็มันทิพย์ วันนี้ทำไส้ช๊อกโกแลตลาวานะ ขายดีเชียว “

“ .................... “

“ พิง วันงานโรงเรียนเก่าพิงจะไปหรือเปล่า “

“ ไม่อยากไป “

“ พิง ไม่ได้มีเพื่อนคนเดียวนะ คนอื่นเขาก็อยากจะเจอพิงนะ “

“ พิงไม่ได้มีเพื่อนคนเดียว แต่พิงมีน้องคนเดียวนะพี่พริ้ง พิงคิดถึงปิงมัน ถ้ามันเป็นอะไรไปแล้ว ขอแค่ให้ได้เจอ ..... ศพ พิงจะได้ตัดใจแต่นี่ไม่มีอะไรสักอย่าง ศพก็ไม่มี คนก็ไม่มี ทั้งปิงทั้งยูกิ เหมือนกับว่าไม่เคยมี2คนนี้อยู่บนโลก ทำไมพี่!!! ทำไมคนทั้งคนถึงหายไปได้ ..... “

“ อย่าเศร้าสิพิง พี่อยากให้พิงแกร่ง แกร่งเหมือนที่พิงผ่านมาได้ เรายังมีความหวังอยู่ไม่ใช่เหรอ “

“ ความหวังอะไร ???  ยูกิจะต้องเปลี่ยนหัวใจ  ปิงมันทำทุกอย่างยอมแม้กระทั่งให้หมอเอาหัวใจมันมาเปลี่ยนกับน้องแล้วป่านนี้ยูกิเป็นอะไรไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้  “

“ ........ พี่ไม่รู้มาก่อน พิงเล่าให้พี่ฟังหน่อย “

“ ยูกิเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดรักษาไม่ได้ ทำได้แค่เพียงต้องเปลี่ยนหัวใจ  มันรอคิวหัวใจที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะมีโอกาส ยูกิยังเด็กยังเก็บอารมณ์ความรู้สึกไม่ได้ ตื่นเต้นมากหัวจะจะทำงานผิดจังหวะ เสียใจมากก็ไม่ได้ หัวใจจะพาลหยุดเต้นเอา ปิงมันถึงตามใจน้องทุกอย่าง โชคดีที่ยูกิเป็นเด็กดี ไม่ซนไม่งอแง แค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่ยูกิทรุดเพราะเล่นมากเกินไป  ปิงมันแทบบ้า แทบตาย มันเลยแอบไปปรึกษาหมอว่าอยากจะสลับหัวใจกับน้อง มันบอกหมอว่ายูกิยังเด็กยังเก็บอารมณ์ไม่ได้ ยูกิยังไม่เข้าใจ ถ้าสลับหัวใจกันน้องจะต้องรอด แล้วมันก็ต้องรอดเพราะว่ามันโตแล้วมันบังคับตัวเองได้ดีกว่า มันเลยไปโรงพยาบาลทุกวันจนหมอคล้อยตามมัน ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมอแล้วรอแค่เพียงปิงเรียนจบก็จะได้เข้าห้องผ่าตัด “

“ แล้วหัวใจเทียมละ “

“ 11 ล้าน!!!พี่พริ้ง เปลี่ยนแบตเตอรี่ทุก 10 ปี  ปิงมันจะเอาเงินที่ไหนมา ถึงพิงอยากช่วยแต่พิงเองก็ไม่มีปัญญา  แล้วที่หายไปแบบนี้พิงกลัว กลัวว่ายูกิจะเป็นอะไรไป ถ้ายูกิเป็นอะไรไป ปิงมันจะอยู่ได้เหรอ “

“ ปิงเป็นเด็กดี ยูกิก็เป็นเด็กดี เชื่อว่าเทพเจ้าเบื้องบนคงจะไม่ใจร้ายเกินไปหรอก พิงเราต้องมีความหวังนะ “

“ ความหวังที่รอมา3 ปี บอกตรงๆนะพี่ ขอแค่เจอศพมัน พิงก็ดีใจแล้ว “

“ ........................... วันก่อนเตโช แวะมาหาพี่มาถามหาพิง “

“ มาทำไม พี่ก็รู้ว่าพิงไม่อยากเจอมัน “

“ พิง อย่าทำเป็นเด็ก เตโชเขาก็เสียใจนะ ที่เขาทำมาสามปีนี่พิงยังไม่อภัยเขาอีกเหรอ “

“ ผมไม่มีสิทธิ์จะยกโทษให้ใครหรอก คนที่มีสิทธิ์คือไอ้ปิงนั่นไง คนที่พี่มันปล่อยทิ้งเอาไว้ ทิ้งไว้จนมันหายไป พิงไม่โกธรพี่มันหรอก แต่พิงเกลียดมัน พวกเราอยู่ของเราดีๆอยู่แล้ว จนมันเข้ามา เพราะมันเข้ามา ปิงเลยหายไป “

“ ไม่ร้องนะ พิงไม่ร้องนะ พี่จะไม่พูดถึงแล้วเราจะไม่พูดถึงแล้วนะ “

พริ้ง ยังไม่ชินสักทีที่เห็นพิงสติแตกเพราะพูดเรื่องเตโช ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเตโชหายไป ทำให้ปิงกับน้องต้องกลับกันเอง ส่วนกับฟ้าพิงก็ยังพอจะคุยได้แต่ก็ไม่ได้สนิทแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว พริ้งรู้ว่าพิงไม่ได้อยากจะโกธรแต่พิงพอเห็นหน้าแล้วก็ยิ่งคิดถึงปิง คิดถึงยูกิ  พิงกับปิงแทบจะเหมือนพี่น้องคลานตามกันมา ปิงตัวเล็กเลยชอบโดนเพื่อนแกล้งมีแค่พิงที่คอยดูแลปิงตั้งแต่ประถม คอยดูแล ห่วงใยตามประสาคนที่อายุมากกว่า ปิงเป็นเด็กผู้ชายซนๆชอบเล่นดินเล่นโคลนตามเรื่องตามราว พิงก็ทำตัวตามประสาพี่ที่คอยตามดูแลน้อง ยิ่งตอนที่พ่อแม่ปิงเสีย พิงแทบจะไม่ได้กลับบ้านไปหมกตัวปลอบใจกันอยู่แต่ที่บ้านโน้น พริ้งเข้าใจว่าการสูญเสียน้องหรือที่คนที่รักไปมันเป็นอย่างไร เลยทำได้แค่คอยดูแลอยู่ห่าง จนกว่าวันที่พิงจะทำใจได้และกลับมาเป็นคนเดิมคนเก่าที่เคยเป็น





“ คุณปู่ น้องเป็นอย่างไรบ้างครับ “
“ สบายใจได้แล้วละ ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีภาวะแทรกซ้อน  แล้วเราละ “
เห็นท่าทางสะดุ้งของเจ้าตัว ทำให้คนสูงวัยอดที่กังวลไม่ได้ โรคทางใจรักษาอย่างไรก็ไม่หาย ถ้าเจ้ายังไม่ลืมหรือยังทำใจไม่ได้ ทุกครั้งที่เผลอที่ถูกสัมผัสตัวจะสะดุ้งตกใจ มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองทางกายที่ฝังจำไปแล้ว มีเพียงแค่น้องสาวคนเดียวเท่านั้นที่พี่ชายถึงจะผ่อนคลายที่สุด เขาเองถึงขึ้นชื่อว่าเป็นปู่แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกับคนทั่วไปเท่าไร เพียงแค่ดีกว่าที่ไม่แสดงอาการหวาดกลัวจนตัวสั่นถ้าเผลอไปแตะต้อง  นานไหม นานแค่ไหนหลานถึงคลายใจได้  รินะ .... ช่วยลูกด้วยนะ





“ คุณพ่อครับ คุณย่าถามถึงว่าว่างจะเข้ามาหาเมื่อไร “

“ เราไปบ้านโน้นมาอีกแล้วเหรอ “

“ ก็ครับ อยากแวะไปดู “

“ แล้วเจอน้องบ้างไหม “

“ พ่อก็น่ารู้คำตอบนะครับ ถ้าแม้จะเหมือนเดิมก็น้องก็ไม่เหมือนเดิมกับผมอีกแล้ว “

“ โช ต้องเข้าใจน้องนะ นี่มันก็ดีขึ้นมากแล้วไม่ใช่เหรอ “

“ ครับ ดีขึ้นครับ แต่ฟ้ามันเรียนหนักขึ้น ไหนจะต้องแวะไปบ้านนั้นเทียวไปเทียวมา ทางไม่ใช่ใกล้ๆ “

“ น้องมันมีความสุขก็ปล่อยน้องมันไปเถอะ ดีกว่าที่แล้วมา  เราก็รู้นี่ว่าฟ้ามันคิดกับยูกิอย่างไร แล้วนี่น้องก็หายตัวไปฟ้าก็คงจะทำใจยาก ให้เวลาน้องก่อนเถอะ "

" 3 ปีแล้วครับคุณพ่อ นี่แทบไม่เหลือความหวังอะไรแล้ว "

มันผ่านมานานแล้ว แต่ความรู้สึกผิดในใจไม่เคยที่จะหายไป   ถ้าหากวันนั้นตอบปฏิเสธกับหนิงให้ชัดเจนไป เรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น  ถ้าหากวันนั้นได้เดินเที่ยวกับปิงเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด ถ้าหากวันนั้นตั้งใจที่อยากจะเริ่มจีบแบบจริงจังเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด ถ้าหากวันนั้นทำตามหัวใจตนเอง.......เรื่องแบบนั้นก็คงไม่เกิด





“ คุณเลขาบอกคุณตาจะไปเมืองไทยหรือครับ  ให้พวกเราไปด้วยได้ไหมครับ  “

“ ตาก็ตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้วละ “

“ น้องคงดีใจที่จะได้กลับบ้าน “

“ แต่ตาไม่ให้ไปอยู่กันเองแบบนั้นอีกแล้วนะ ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้วเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วถึงตาจะตามใจอย่างไรแต่เรื่องนี้ตาไม่อนุญาต ตาไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก เข้าใจไหม “

“ ผมห่วงบ้าน บ้านของพ่อกับแม่ “

“ เห้อ ถ้าจะไปให้อากิระตามไปด้วย ยังไงซะก็รุ่นเดียวกัน คราวนี้ตาไปทำธุระอยู่ครึ่งปี หลานต้องออกงานไปกับตา ตาจะไปเปิดสาขาที่โน้น แล้วน้องเราต้องอยู่กับตานะ ตาปล่อยไปไม่ได้เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมาจะได้ไม่พลาด “

“ ได้ครับคุณตาขอให้แค่ได้กลับไปดูบ้าน เรื่องน้องคงไม่น่าห่วง น้องติดคุณตามากขนาดนั้นแท้ๆถ้าจะห่วงก็คงห่วงเรื่องที่จะตามไปบ้านนั้นแหละ เพื่อนเขาเยอะคงอยากเจอ “

“ ก็ไปตอนเช้าแล้วกลับมานอนกับตาแล้วกัน  แล้วเราไหวแน่แล้วเหรอ ตาเป็นห่วงนะ “

“ ผมสบายดีครับคุณตา ผมขอเอาของกลับบ้าน กลับเมืองไทยด้วยนะครับ “

“ หา ไอ้หม้อข้าวหม้อขนมนั้นนะ ตาซื้อให้ใหม่ดีกว่าไหม ?? “

“ มันน้ำพักน้ำแรงผมนะครับคุณตา อีกอย่างผมคิดว่ามันก็คงอยากจะกลับไปอยู่กับครอบครัวเหมือนกัน “

“ เอาเถอะ ตามใจหลานแล้วกัน อยากจะได้ร้านในโรงแรมในเครือเราสักร้านไหมละ ตาจะได้สั่งให้โทโนะไปเตรียมการให้ “

“ ยังดีกว่าครับคุณตา คนเรียนไม่ทันจบอย่างผมถึงจะมีรสมือบ้างแต่ก็คงไม่กล้าหาญเอาชื่อเสียงของคุณตาไปทำลายเล่นแบบนั้นหรอกครับ “
 
“ เขยิบมาใกล้ๆ ตาหน่อย “


คนสูงวัยเอื้อมมือไปจับมือหลานชายตัวเอง คราวนี้เพราะว่ารู้ตัวก่อนเจ้าตัวจึงไม่ตกใจ     3 ปี จากเด็กชายตัวเล็กบางดูเหมือนว่าความสูงจะเพิ่มขึ้นมากไม่ได้ตัวเล็กแบบเดิมอีกแล้ว ความพยายามของเขาดูเหมือนจะได้ผล ทั้งอาหาร การออกกำลังกาย ที่ต้องจัดคอร์ดต่อเนื่องทุกวัน ทั้งภาษาจากเริ่มแรกที่ต้องคุยผ่านล่ามจนตอนนี้สามารถพูดได้คล่องจนใกล้เคียงกับเจ้าของภาษาแล้ว ตาที่เหมือนแม่ เหมือนมากทีเดียว ทั้งผิวพรรณ นิสัยแทบจะถอดแบบกันมา ขี้เกรงใจแต่ไม่ยอมตามใจ ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ ไม่อยากจะผิดพลาดแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆที่ตัดสินใจผิดทำให้ ลูกสาวคนเดียวก็จากไปแล้วก็ต้องตายจากกันโดยที่ไม่รู้ อยากชดเชยความผิดพลาดของตัวเองไม่อยากให้อนาคตจะต้องจบลงแบบเดิม หลานทั้งสองคนที่น่ารัก ที่ฝ่าฟันกับชีวิตกันตามลำพังจนได้มาเจอกัน หลานสองคนที่ต้องตกระกำลำบากแต่ก็ไม่เคยย่อท้อกับชีวิต เด็กดีทั้งคู่ แต่แค่พลาดไปชั่วเวลาเดียวเท่านั้นทำให้เด็กดีทั้งสองคนต้องมาเจออะไรแย่ๆ



“ ต่อจากนี้ไปหลานไม่ต้องคิดถึงใคร แค่คิดถึงแต่ตัวเองเข้าไว้ อยากทำอะไรทำไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ตาจะสนับสนุนทุกอย่าง ตาอยากชดเชย อยากชดเชยให้รินะ กับก้องเกียรติ์ เพราะความหัวแข็งของตาทำให้ครอบครัวของเราต้องแยกจากกันทำให้หลานต้องขาดพ่อกับแม่  “
 
“ แม่คงดีใจที่คุณตายกโทษให้แล้ว พ่อก็ด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ว่าแม่กับพ่อจะไม่เคยพูดถึงแต่เมื่อถึงวันเกิดคุณตาทีไรแม่จะปิดร้านพาไปวัดไปทำบุญ พาไปเที่ยว พาไปกินของอร่อย ผมเคยถามแม่ว่าวันอะไรเหรอ  แม่จะยิ้มแล้วบอกว่าเป็นสำคัญที่สุดในชีวิตของแม่ สำคัญยิ่งกว่าวันเกิดตัวเอง สำคัญยิ่งกว่าวันเกิดของใครไหนๆ เป็นวันที่ดีที่สุดของชีวิตแม่และก็ของครอบครัวเรา แม่รักคุณตาเสมอนะครับ ในห้องนอนหลังรูปของแม่กับพ่อจะมีรูปคุณตาอยู่ผมไม่รู้หรอกว่าคนนั้นคือใคร จนได้มาเจอกับคุณตาถึงได้รู้ว่า แม่ยังคิดถึงคุณตาเสมอ “

“ ชีวิต มันช่างทำร้ายเราจริงๆนะ เพราะเกียรติยศ หน้าตาแท้ๆ ทำให้เราต้องเสียของที่มีค่าที่สุดของเราไป  ปิงอย่าทำแบบตา!!!  จงใช้ชีวิตแบบที่ต้องการ ยศถาบรรดาศักดิ์ หน้าที่ หรือเกียรติยศ มันเทียบไม่ได้กับความรักของคนในครอบครัว เหมือนอย่างกับที่ปิงทำให้น้อง ต่อจากนี้ตาจะดูแลน้องให้ ปิงไปทำตามใจที่อยากจะทำเถอะนะ ตาจะคอยดันอยู่ข้างหลัง ตาจะช่วยอยู่ข้างหลัง ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันแค่ 3 ปี แต่แค่3 ปีที่ผ่านมานี้มันดีกว่า 17 ปีที่ผ่านมา ตาไม่เคยจะมีความสุขอีกเลยจนได้มาพบหลานๆ ต้องขอบใจรินะที่มีลูกชาย ลูกสาวที่เป็นเด็กดีขนาดนี้ “



 


“ คุณพ่อไม่เข้าใจหนู คุณพ่อรักแค่เงิน  รักแค่ชื่อเสียง คุณพ่อไม่รักหนู ไม่รักคุณแม่ รักแค่แก๊งค์ของตัวเอง หนูเป็นลูกพ่อนะ!!! ถ้าพ่อบังคับ หนูจะหนีออกจากบ้าน ให้ตายหนูก็ไม่แต่งไม่ดองกับแก๊งค์อื่นที่คุณพ่ออยากจะเป็นใหญ่ แค่นี้!!!แค่แก๊งค์ของเราคุณพ่อยังไม่พอใจอีกหรือคะ ต้องอีกเท่าไร คุณพ่อต้องดิ้นรนอีกเท่าไร แค่ทาคุคนเดียว น้องหนู น้องชายคนเดียวของหนู คุณพ่อยังทำบีบให้น้องต้องฆ่าตัวตายเพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อแก๊งค์ แล้วแก๊งค์ละให้อะไรหนูกลับมาบ้าง ความรักหรือก็เปล่า!!!  แก๊งค์นี้มันแย่งคุณพ่อไปจากหนู มันแย่งคุณแม่ไปจากหนู มันแย่งทุกอย่างไปจากครอบครัวเรา  ครั้งนี้หนูไม่ยอมคุณพ่ออีกแน่ๆ หนูมีเส้นทางของหนู มีเส้นทางที่อยากจะเดินอยากจะไป คุณพ่อไม่มีวันจะบังคับหนูได้ ........ “



หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 7 ไม่มีความบังเอิญ [24/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-01-2018 22:58:02
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 7 ไม่มีความบังเอิญ [24/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 25-01-2018 01:11:35
หายไปอยู่กับญาตินิเอง
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 7 ไม่มีความบังเอิญ [24/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-01-2018 03:38:37
ยูกิได้เปลี่ยนหัวใจหรือยังนะ เป็นห่วงแทนฟ้าจริง ๆ เลย รวมทั้งพิงด้วย อ่านตอนนี้แล้วรักหนูมากเลยลูก  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 7 ไม่มีความบังเอิญ [24/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 25-01-2018 09:24:17
ปิงรีบกลับเถอะสงสารคนที่อยู่ไทย ทั้งพิงทั้งฟ้า ส่วนพี่โชยังไม่ต้องรีบเจอก็ได้ยังหมั่นไส้ที่หายไปกับหนิงอยู่

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ไม่มีความบังเอิญCOMPLETE [27/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 27-01-2018 23:00:32
“ ตายแล้ว!!! คุณหญิงขา ลูกชายนี่หน้าตาดีจังเลยนะคะ ทำไมถึงไม่ค่อยเอามาออกงานเลยละคะ ถ้าออกงานนี่สงสัยดาราที่จ้างมาวันนี้คงจะขายไม่ออกกัน “

“ ลูกคนนี้ต้องบังคับมาคะ คุณหญิงประภา นานๆถึงงัดออกมาจากห้องทำงานได้ นี่ถ้าคุณพ่อแกมาได้พ่อลูกชายตัวดีนี่ก็คงไม่มาเป็นเพื่อนแม่หรอกคะ “

" แล้วทำงานที่ไหนละคะเนี่ย ?? "

" ก็บริษัทคุณอา น้องชายของคุณพ่อเขา รายนั้นทำธุรกิจข้ามชาติหลายอย่างคะ มีตำแหน่งว่างก็เลยให้หลานเข้าไปช่วย "

" ดีจังนะคะจบแล้วมีงานทำเลย แสดงว่าต้องเก่ง "

" คะ เกียรตินิยมอันดับ 2 นะคะ เรียนเก่ง เรียนหนักแต่ก็จบออกมาได้คะแนนดี "

" ภูมิใจแย่เลยนะคะ "

บลา บลา .......      นี่ละ!!! ที่ผมไม่อยากจะมางานแบบนี้ไม่มีอะไรมากหรอกแค่เอาลูกหลานมาอวดกัน  เสียเวลาทำงานชะมัด วันนี้คุณพ่อมีงานที่กระทรวงแต่เช้าเรื่องการร่วมลงทุนอะไรสักอย่างนี่แหละเลยทำให้เลี่ยงไม่ได้ ปกติเวลาคุณพ่อมาก็จะแอบชิ่งไปอยู่กับพวกคนขับรถมากกว่าซึ่งเป็นที่ที่คุณแม่ไม่เคยนึกถึงเลยไม่ได้ไปตามหา คุณพ่อบอกว่าสบายใจไม่อึดอัด


งานในโรงแรมหรู ห้องบอลลูม ทีแรกคุณแม่บอกว่าจะใช้ห้องแกรนด์บอลลูม แต่พอดีว่าห้องใหญ่นั่นมีงานเปิดตัวอะไรสักอย่าง ซึ่งก็เป็นห้องที่อยู่อีกปีกหนึ่งของตึก มองเห็นจากไกลๆ เห็นคนจำนวนมากกำลังเดินเข้าออกกันให้ขวักไขว่ แต่ละคนภูมิฐานดูมีอายุน่าจะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่

" เตโช พาน้องไปเดินดูงานหน่อยสิลูก "     นั่นไงละ!!! จุดประสงค์หลักของคุณแม่

" สวัสดีครับ เตโชนะครับ " 

" พลอยไพลินคะ เรียกพลอยก็ได้ "

" นี่น้องพลอย หลานคุณหญิงประภา เรียนปี2 ละที่เดียวกับที่โชเรียนละ คณะอะไรนะหนู "

" นิเทศฯคะ คุณป้า "

" คุณป้าอะไรกันคะลูก เรียกคุณแม่ดีกว่าอย่างไรเราก็จะเป็นครอบครัวกันอยู่แล้วนะคะ "

" ใครจะอะไร?อย่างไรกันเหรอครับ  ??? "

" ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ แม่ก็เผื่อไว้ นี่โชพาน้องไปหาหาอะไรทานก่อน แม่ไปคุยกับคุณหญิงท่านก่อน นะ "


" พี่โช ก็คงอึดอัดเหมือนกันใช่ไหมคะ พลอยก็เหมือนกันคะ "

" พลอยมาแบบนี้บ่อยเหรอครับ "

" ก็เรียกได้ว่า บ่อยคะ ก็เป็นงานหาเขยหาสะใภ้ของพวกไฮโซนั่นแหละคะ "

" แก่นจังนะเรา พี่เห็นติ๋มๆก็นึกว่าเป็นคนเรียบร้อยเสียอีก "

" พี่คะ ต่อหน้าผู้ใหญ่เราก็ต้องสร้างภาพคะถ้าไม่อยากเดือนร้อน เดี๋ยวนี้ไทยแลนด์4.0แล้วคะจะมาเป็นนางเอกหลังข่าวก็ไม่ใช่ละ "

" พลอย พี่ถามจริงๆ เป็นทอมหรือเปล่าเนี่ยเรา "

" โห พี่ เห็นชัดนาดนั้นเลยเหรอคะ "    

" ในรุ่นของพี่ก็มีคนแบบนี้ละ แต่ตอนนี้มันแต่งงานไปแล้วนะ "

" คะ อย่างไรก็ต้องให้พลอยควงก่อนแล้วกันนะคะจะได้วินวินทั้งสองฝ่าย พลอยไม่อยากโดนจับไปคู่กับใครอีกแล้วอีกอย่างพี่โชนี่ก็หล่อซะขนาดนี้ เสียอยากเดียวพลอยไม่ชอบผู้ชายไม่อย่างนั้น เสร็จพลอยแน่ๆ "

“ ครับ ครับ ยอมให้ควงวันหนึ่งแล้วกันครับ ดีเสียอีกจะได้มีเพื่อนคุยด้วย แล้วพลอยรู้ไหมครับ ฝั่งโน้นงานอะไรเหรอ  “

“ อ้อ งานเปิดตัวโรงแรมใหม่คะเจ้าของเป็นคนญี่ปุ่นมีข่าวมาด้วยนะคะ ว่าเป็นหัวหน้าแก๊งค์ยากูซ่า “

“ เหรอ ไม่ผิดกฎหมายเหรอ ? “

“ ผิดเรื่องอะไรคะ???  ที่โน้นนะยากูซ่าก็แทบจะเป็นอาชีพแล้วคะ มีงานทำ ยิ่งยากูซ่าชั้นสูงนี่ทำธุรกิจคะไม่ได้ทำผิดกฎหมาย เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ก็มาก แต่ที่เห็นว่าเป็นนักเลงแบบในหนังในละครนั่นเป็นพวกรากหญ้าคะ แบบนั้นคืออันธพาล พวกเก็บค่าคุ้มครองทำงานผิดกฎหมาย จะมีหลายเกรดบางพวกไม่ทำสิ่งผิดกฎหมายเลยคะแต่เป็นยากูซ่าเพราะสืบสายเลือดกันมา “

“ แหมรู้ละเอียดจังนะเรา “

“ อ้าวพี่โช นิเทศนะคะนักข่าวก็ต้องมีความรู้บ้าง แต่วันนี้งานใหญ่สงสัยจะมีเรื่องสำคัญเราเดินไปดูกันดีไหมคะ เผื่อจะข่าว “

“ แหม นี่ถ้าไม่รู้ว่าเรียนนิเทศคงคิดว่าอย่ารู้อยากเห็น “

“ แหม จะเรียกว่าเสือกก็เว้ากันซื่อซื่อดีกว่าคะ อย่าพูดให้ดูดีเลยคะ พลอยไม่ถือ คิคิ “

“ น่ารักนะเรานี่ มีแฟนยังครับ ถ้าไม่มีนี่พี่จีบเลยนะ “

“ อย่าเลยคะพลอยไม่ชอบของแปลก อย่างพลอยต้อง ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เท่านั้น คะ “ 

“ เอาจริงสิ!!! แล้วคุณหญิงท่านจะไม่ว่าเอาเหรอ “

“ รายนั้นไม่ต้องห่วงคะ ถ้าหากรู้มีหวังบ้านแตก แต่พ่อกับแม่พลอยรู้นะคะ ท่านไม่ได้ว่าอะไร ชีวิตพลอย ยิ่งคุณพ่อบอกว่าถ้าสวยน้อยกว่าแม่อย่าเอาเข้าบ้าน ส่วนคุณแม่บอกว่าถ้าอยากมีสามีเมื่อไรก็ให้บอกจะได้เตรียมสินสอดไปขอ “

“ ดีจังเลยนะที่พ่อกับแม่พลอยเข้าใจ “

“ อะ อะ ทำเหมือนกับว่า พี่โชไม่ชอบผู้หญิง ?? “

“ ชอบผู้หญิงสิก็ชอบผู้หญิงปกตินะ แต่มีผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้พี่ชอบเขามากเลย พลอยว่าแปลกไหม ?? “

“ แปลก ?? อะไร ถึงเรียกว่าแปลกเหรอ การชอบใครหรือรักใครสักคนหนึ่งเนี่ยมันไม่มีคำว่าแปลกหรอกคะ เราไม่ได้มีสามหูหกแขนเสียเมื่อไร แล้วอีกอีกอยากจะรักใครพี่ก็อย่าได้แคร์คะ เราจะมีชีวิตพ้นพรุ่งนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้เดี๋ยวนี้ความตายมันมาไวเกิ๊น !!! บางทีเห็นกันอยู่ตอนเช้าตอนเย็นก็ตายแล้วพี่ พี่อยากรักก็รัก “

“ พลอยจะลงสมัครสส. ไหมพี่จะเลือก  “

“ ได้ก็ดีคะ อยากได้เป็นคุณหญิงตราตั้ง แฮ่ !!! ไม่ใช่ละ นิเทศคะขายฝันคืองานของเรา แล้วว่าแต่ผู้ชายคนนั้นของพี่เขาเป็นยังไงคะ ได้กันยัง !!! “

“ โห ได้ก็ดีสิ นี่หายไป3 ปีแล้ว เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ “

“ อ้าวทำไมละ เขาหนีไปเหรอ “

“ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่จริงเราต้องกลับบ้านพร้อมกันแต่วันนั้นพี่ต้องไปส่งคนอีกคนเลยกลับมาไม่ทัน เขากลับบ้านเองตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครเจออีกเลย พี่ไม่อยากคิดไปในทางร้ายแต่3 ปีแล้วแทบไม่มีความหวังอยู่เลย “

“ พี่นี่ก็แอบเลวเนอะ คิดได้ไงมากับอีกคนแต่ตอนกลับไปกับอีกคน น่าสงสารเขาคนนั้นจัง “

“ ใช่ พี่เลวจริงๆนั้นแหละแต่พี่ไม่อยากให้เขาหายไปแบบนั้นนะ ไม่มีวันไหนหรอกที่พี่ไม่เสียใจ ในหัวมีแต่คำว่า ‘ถ้าหาก... ‘ ตลอดเวลา “


เสียงจอแจที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้อดที่จะมองไปไม่ได้ กลุ่มคนที่ดูภูมิฐานใส่สูทสีดำ ที่กำลังเดินล้อมคนตรงกลางที่ที่กลับใส่สูทใส่ขาวเด่น ร่างคุ้นตาที่พยายามจะนึกให้ออกแต่ไม่ทันไรก็เดินหายลับเข้าไปในงานแล้ว


“ พี่โช จะไปไหน “  เสียงร้องตกใจของพลอยที่ทำให้รู้สึกตัว

“ อ่อ พี่จะไปดูที่ร้านทางด้านโน้น พลอยไปกับพี่ไหม “

“ ได้สิ แต่เห็นเหม่อตั้งนานเป็นอะไรหรือเปล่าคะ “

“ ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถึงอยากจะเข้าไปดู ไปเถอะ“


“ ขอต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ์ทุกท่านคะ วันนี้เรามีความยินดีที่จะให้ท่านทั้งหลายได้พบกับประธานของยามาโมโตะกรุ๊ป ที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของพวกเราโรงแรมในเครือโซระโฮเทล กรรมการผู้จัดการใหญ่และเป็นเจ้าของโครงการที่ลงทุนแต่เพียงผู้เดียวของเราในสาขาที่หัวหิน ทางเรายินดีและพร้อมเปิดให้บริการในวันที่1 ที่จะถึงนี้คะ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ดิฉันขอเรียนเชิญท่านประธานกลุ่มยามาโมโตะ และล่ามกิตติมศักดิ์  คุณ ยามาโมโตะ และคุณ โคริ ขึ้นมากล่าวเปิดงานคะ “

ชายผมขาวที่ยังดูภูมิฐาน ถึงแม้ว่าจะไม่สูงมากแต่ก็สง่า แลดูมีอำนาจด้วยดวงตาที่เฉียงขึ้นดูเหมือนตาเหยี่ยวเวลามองเหยื่อที่เดินเกาะแขนชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุไม่มากเท่าไรอาจจะเพียงประมาณ20ปีเท่านั้น เมื่อเดินมาถึงโพเดี่ยมต่างก็ก้มโค้งศีรษะให้แขกผู้มีเกียรติ์ และแถมท้ายด้วยชายหนุ่มด้านข้างประนมมือไหว้เสมออก หนุ่มน้อยผมสีอ่อนออกน้ำตาลที่มีรูปกายที่ผิวกายที่ขาว ขาวจะดูเหมือนน้ำนม ที่คอยฟังคนด้านข้างและพูดออกมาด้วยภาษาไทยที่ชัดเจน

“ คุณตาของผมท่านมีความยินดีที่ได้เข้ามาร่วมลงทุนในประเทศไทยอีกครั้ง และครั้งนี้เพื่อที่จะส่งเสริมในรูปแบบของการแลกเปลี่ยนทางด้านวัฒนธรรมที่โรงแรมของเราเน้นตกแต่งให้เป็นสถาปัตยกรรมรูปแบบญี่ปุ่นที่มุ่งเน้นเสริมสร้างความสัมพันธ์ของคนที่จะมาใช้บริการ และนำเสนออาหารญี่ปุ่นที่แท้จริง ทั้งนี้ห้องพักก็มีให้เลือกหลากหลายรูปแบบแต่ที่ภูมิใจเสนอเป็นห้องรอยัลเพนท์เฮ้าส์ที่มีเพียง2ห้อง ตกแต่งด้วยรูปแบบญี่ปุ่นโบราณแท้ที่มีบ่อออนเซนกลางแจ้งที่โอบล้อมด้วยต้นไผ่หันหน้าสู่ทะเลเพื่อชมวิวความงาม มีเนื้อที่ใช้สอยถึง3ห้องนอนรวมถึงอุณหภูมิห้องที่ตั้งไว้ที่5 องศาตลอดเวลาเพื่อให้ผู้ใช้บริการได้สัมผัสถึงฤดูหนาวที่สวยงามของญี่ปุ่น และเพื่อนึกถึงความหลังของคุณตาที่มีความผูกพันกับหัวหินจึงได้สร้างโรงแรมขึ้นที่นี่ ดังนั้นคุณตาจึงใคร่ขอฝากและขอประชาสัมพันธ์ความตั้งใจจริงในครั้งนี้ให้แก่แขกผู้มีเกียรติ์ทุกท่านและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหากมีโอกาสจะนำเสนอสิ่งใหม่ถึงแม้ว่า ...... “

หนุ่มน้อยข้างกายดูเหมือนจะหยุดและตกตะลึงอยู่เพียงครู่ก่อนจะเริ่มกล่าวอีกครั้ง

“ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความฝันของตัวคุณตาเอง แต่นี่!!!เป็นความฝันของลูกสาวที่เสียชีวิตไปแล้วที่อยากจะให้คุณตาได้ชิมขนมที่ตัวเองทำสักครั้ง ที่ไม่มีโอกาส ....  แต่หลานชายคนเดียวที่สามารถรับความฝันของคนแม่มาสานต่อ ดังนั้นขอทุกท่านได้โปรดรอ  โรงแรมในเครือและสาขาทั้งหมดจะทำร้านขนมหวานออกจำหน่าย ทั้งตามเทศกาลต่างๆ ในวันมงคลทั้งหลาย และหวังว่าแขกผู้มีเกียรติ์ทุกท่านคงจะสนับสนุนเป็นอย่างดีอีกครั้งหนึ่ง ขอขอบคุณ “

เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั้งห้องหลังจากที่ท่านประธานได้กล่าวจบ ความฝันของคนเป็นแม่ที่ส่งผ่านมาให้หลาน เป็นอะไรที่น่าประทับใจที่แสดงให้เห็นถึงความรักของคนในครอบครัวที่มีให้กัน หรืออาจจะมีบางคนที่แค่มองว่าเป็นงานอดิเรกของคนรวย .......

“ และที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านี้ก็คือท่านประธานเองก็มีเซอร์ไพรส์มอบให้แก่แขกผู้มีเกียรติ์ เป็นขนมหวานที่เป็นสูตรของหลานชายที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าท่านประธานจะทำขึ้นมาในงานนี้  ต้องขอขอบคุณท่านประธานที่นำเสนอขนมหวานแสนอร่อย แต่จะเป็นอะไรขอเชิญคะ “

เหล่าบริกรที่เข็นรถเข็นออกมาต่างก็ทยอยออกมายืนเรียงตั้งแถวอยู่ที่หน้าเวที ไอความร้อนที่แผ่พุ่งออกมาสังเกตได้จากไกลๆ กลิ่นหอมของขนมที่ส่งกลิ่นเรียกความอยาก บนรถแต่ละคันมีแต่ถ่านที่คลุมด้วยตะแกรงย่าง ก่อนกลมสีม่วงที่กำลังส่งกลิ่นหอมทั่วทั้งห้อง พร้อมถ้อยคำแนะนำและเชิญชวน

“ อาจจะแปลกใจใช่ไหมคะนี่คะ ขนมไทยของเราเองนี่แหละ แต่คงจะแปลกใจใช่ไหมคะว่าทำไมคนญี่ปุ่นถึงทำขนมไทยมาให้ชิม เพราะว่าหลานชายคนเดียวของท่านประธานเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นคะ และนี่ก็เป็นการคิดเองของนายน้อยแห่งกลุ่มยามาโมโตะ คะ 'ขนมมันทิพย์' ที่มีไส้ลาวาต่างๆให้เลือกคะ ทั้งไส้ชีส ช๊อกโกแลต แยมผลไม้ ที่เป็นการผสมผสานระหว่างเก่าใหม่คะ ของเชิญแขกทุกท่านตามอัธยาศัยได้เลยคะ 

“ พี่โช หอมจังเลย เราเข้าไปมั่งดีไหมคะ  พี่โช!!! จะไปไหนคะ รอด้วยพลอยใส่ส้นสูง รอพลอยด้วย “

“ ปิง ปิง......... ปิง “

การ์ดในชุดดำต่างกรูเข้ามาล้อมเมื่อเห็นเตโชพยายามจะผ่านเข้าไปทางลิฟต์ ชั้นแล้วชั้นเล่าที่เข้ามาล็อคไม่ยอมให้ผ่าน คนตัวเล็กที่หันหลังกำลังพยุงคุณตาให้เดินเข้าลิฟต์ไปไม่ได้แม้แต้จะหันกลับมามอง .......


“ ปิง ........... “








หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ไม่มีความบังเอิญCOMPLETE [27/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 27-01-2018 23:14:53
อ้าว...... ไงปิงทำงี้ละลูก มันต้องมีสาเหตุที่หนูต้องทำแบบนี้ใช่ป่ะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ไม่มีความบังเอิญCOMPLETE [27/1/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 28-01-2018 02:06:11
หนูปิงกลับมาแล้ววว
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับมา [17/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 17-02-2018 13:07:10
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 8


โรลส์-รอยซ์   สีขาวทรงคลาสิคโบราณ เข้ามาจอดนิ่งสนิทอยู่ตรงที่จอดรถของผู้อำนวยการโรงเรียนอาชีวะ ร่างโปร่งที่ก้าวเดินลงจากรถเดินตรงไปทางที่จัดงาน ท่ามกลางสายตาคนนับร้อยคู่ที่กำลังจับตามองดู เสียงโฆษกสลับกับเสียงดนตรีที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณ หลังจากที่มองหาอยู่นาน เจ้าตัวก็ยิ้มแล้วก็เดินตรงไปยังโต๊ะที่กำลังวุ่นวายจอแจคงจะกรึ่มกันได้ที่แล้วละสิ

“ ใครวะหน้าคุ้นๆ แม่งโครตไม่เข้าบรรยากาศเสือกใส่สูทผูกไทด์มางานอาชีวะ “

“ น้อยหน่อยไอ้ป๋องแป้งใครจะสถุนเหมือนมึง ห่าใส่มาได้เสื้อกล้ามที่มีแต่ก้าง จะกี่ปีหน้าตาก็ไม่พัฒนาถึงว่ายังหาแฟนไม่ได้สักที “

“ อีพิง หน่อย!!! มึง!!! ตั้งแต่แอ๊บแมนมานี่  ชิชะ หล่อวันหล่อคืนถามจริงๆเหอะมึงนี่จะเปลี่ยนมาเอาข้างหน้าเหรอ แล้วผัวเก่ามึงละเจอกันยังไอ้ห้อง2 นั้นอะ ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี่สาวแตกแทนมึงแล้วนี่ กูละสับสนกับพวกมึง อีกคนจากชายเป็นหญิงอีกคนหญิงกลายเป็นชาย กูปวดหัวแทน “

“ ทำไมมึงอยากมีผัวไหมละเดี๋ยวกูจัดให้ ขาวๆบางอย่างมึงนี่สเป็คละ “

“ อีพิงงงง มึงอย่าเข้ามานะกูมีพระนะ สัดแหย่หน่อยไม่ได้จะยัดเยียดความเป็นผัวให้กูตลอดทีหลังกูไม่ไปหามึงละ เสียวตูด “

“ กัดกันไม่เปลี่ยนเลยเหอะ พวกมึง “

“ ............................ “

“ ใครวะ พิงเมียใหม่มึงเหรอ ??? “

“ เมียพร่อง!!!  กูยังเป็นกะเทยข้ามเพศอยู่กูไม่นิยมตีฉิ่ง กูยังอยากมีผัวอยู่ แล้วไอ้นี่มันรับชัวร์กูคอนเฟิร์ม ขาวสว่างโอโม่ซะขนาดนี้ พวกมึง.....  เมียใครมาตามวะ “

“ ใครวะ หน้าคุ้น ๆ “

“ อะไร ไม่เจอกันแค่ 2 ปีจำกันไม่ได้แล้วเหรอ “

“ กูว่าคล้ายไอ้ปิง “

“ แต่กูว่าไม่ใช่ ไอ้ปิงมันแคระนะ มันไม่สูงขนาดนี้ “

“ ............................................... “

“ อิแคระ อีเหี้ยยยยย มึงไปอยู่ที่ไหนมา อือ อือ  .................. อุ๊บบบบ “    พิงที่กำลังจะถลาเข้าไปกอดกลับถูกยันไว้ด้วยมือยาว

“ มือใครว่ะเค็มๆ   สัดเอ้ย!!!ดราม่ากูกำลังขึ้นเลย “

“ ***** “

ร่างหนาหุ่นบึกที่เข้ามาคั่นกลางระหว่าง พิง หลังจากที่ฟังปิงพูดด้วยภาษาญี่ปุ่นสักพักก็กลับไปยืนอยู่ข้างหลังเหมือนเดิม

“ ใครวะ!!! มึงไปกินคนจีนคนญี่ปุ่นหรือเกาหลีที่ไหนมา มึงกินวุ้นแปลภาษาของโดเรมอนมาใช่แม๊ะ “ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่กำลังเมาร้องออกมา

“ โตแล้ว ยังปัญญาอ่อนไม่หายพวกมึงนี่ ที่ทำงานมึงนี่เขารับคนบ้าด้วยเหรอ “

“ เดี๋ยวก่อนนั่นใคร แล้วมึงไปไหนมาทำไมไม่ติดต่อ มึงรู้ไหมว่ากูแทบเป็นบ้าห๊ะ ไอ้ปิง ............ เพี๊ยะ  !!! “ 

เงียบกันทั้งโต๊ะ แม้แต่คนเมาที่กำลังคุยจอแจยังอ้าปากค้างที่อยู่ๆ พิงก็ตบหน้าคนที่พึ่งเข้ามาใหม่

“ อย่า อากิระ  Stop , Don’t worry “   ปิงที่หน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะยกมึงห้ามอากิระไม่ให้เข้าไปจัดการพิง 

“ สัด มือหนักไม่หาย อยากรู้เรื่องไหมละไปที่บ้านกับกูหน่อยสิ “

พิงที่ดูจะตกใจกับการกระทำของตัวเองก็ยังไม่ค่อยได้สติดีเท่าไร

“ เอ้ย พวกมึงวันนี้กูอยู่นานไม่ได้ พรุ่งนี้เย็นๆทำตัวให้ว่างนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยง อย่างไรเที่ยงๆจะให้ไอ้พิงมันนัดอีกที วันนี้กูไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน  แล้วมึงจะยืนอึ้งทำไมไอ้พิงกูโดนตบยังเฉยๆ มึงนี่ กูนึกว่าจะแค่โดนด่าแหละเสือกตบมาได้เจ็บฉิหาย ตัวก็โตมือก็หนัก ใครจะเอามึงทำเมียเนี้ย “

“ อีแคระปากดี มึงนี่หายไป 2 ปี กูไม่กระโดดถีบขาคู่ก็ดีเท่าไรแล้ว เสือกมาบ่นกูอีกซะงั้น คืนนี้ถ้าไม่รู้เรื่องกูจะจับมึงโยงแล้วซ้อมแทนกระสอบทราย “
 
“ มึงนี่ซาดิสม์ เอะอะก็ใช้กำลังตลอด อีกอย่างกูเลิกแคระแล้วนี่  175 แล้วมาตรฐานชายไทย ใครจะโยงควายอย่างมึง ชาติจะหาผัวได้มะ 180 คิดไปได้เนอะ “

“ เจอก็ปากหมา แล้วไอ้ที่เดินตามมานั่นอะใคร ผัวมึงเหรอ ??? “

“ คิดแต่ละอย่างให้มันพ้นสะดือหน่อย นั่นอากิระ เป็นการ์ด เป็นหมอ เป็นคนขับรถ แล้วอีกเยอะแยะ จะไม่เอามาก็ไม่ได้ เดี๋ยวคุณตาจะบ่น “

“ เดี๋ยวนะ การ์ด บอดี้การ์ดนะเหรอ แล้วมึงไปทำอะไรมาทำไมต้องมีการ์ด คงไม่ใช่ไปเป็นเมียเสี่ยที่ไหนหรอกใช่ไหม แล้วเดี๋ยวนะ!!! มึงมีตาด้วยเหรอ ???  มึงตามหาญาติที่พลัดพรากเจอแล้วเหรอใช่ไหม      ปิง ปิง มึงเป็นอะไร !!! ไม่สบายเหรอ สั่นทำไม !!! “

ก่อนที่จะโดนพิงกอดไปมากกว่านี่ เป็นพิงที่โดนดันออกไป แล้วเสื้อสูทตัวใหญ่ของอากิระก็คลุมหัวของปิงไว้ก่อนจะถูกกอดเข้ามาแล้วค่อยๆลูบหลังเบาๆ

“ ชูววว .... ชูววววว .....  นายน้อย หายใจลึกๆ ค่อยๆหายใจ ไม่มีอะไรนะไม่มีอะไร ใจเย็นๆ หายใจช้าๆ ไม่ต้องรีบ “

พิง ตกใจ ตกใจมากที่อยู่ๆ ปิงก็เงียบ แล้วก็เริ่มสั่น อยากรู้???  อยากถาม???  ว่าเป็นอะไร ???  ทำไม 2 ปีที่หายไป ปิงไปเจออะไรมา



หลังจากที่เงียบมาตลอดทางรถก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน บ้านที่ปิงจากไปนานถึงสองปี แดดกำลังจะหมดความมืดกำลังจะมาเยือน

“ มึงมีกุญแจบ้านไหม พิง ???  “

“ อ้าว  บ้านใครวะ !!! แต่มีวะ “

“ ของกูหาย หายไปนานแล้ว “

“ เหรอ เดี๋ยวปั๊มให้แล้วกัน หรือจะเปลี่ยนใหม่เลย ?? “

“ ไม่เป็นไร ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก “

เสียงประตูที่เลื่อนออกส่งเสียงดังไปจนไกล แสดงให้เห็นว่ามันขาดการดูแลอย่างที่สุดหลังจากที่เอารถเข้ามาจอดก็เห็นสภาพบ้านที่เริ่มทรุดโทรม หญ้าสูงจนท่วมเข่า ต้นไม้ที่ไม่เป็นทรงบ้างก็เริ่มแห้งเหี่ยวเพราะขาดคนดูแล แต่ที่เห็นจะต่างออกไปก็คงจะเป็น เหล่าสมุนไก่ที่ยังดูอ้วนและมีจำนวนมากขึ้น 

“ ฟ้ามันมาให้อาหารไก่เหรอ  ??? “

“ ใช่ มันมาเรื่อยๆแต่อยู่นานไม่ได้ เผื่อมึงจะไม่รู้มันติดหมอนะ มันเรียนหนักแต่มันก็มาให้อาหารไก่ตลอดแต่ไม่มีเวลามาตัดหญ้าให้ กูก็มาช่วยตัดบ้างแต่ไม่ไหวเหมือนกันงานที่ร้านเยอะ บางทีก็ไม่มีเวลา เอ่อแล้วอีกอย่าง ไอ้ไก่แก่ๆ2ตัวมึงอะ ไอ้โอบีวันกับโอบีทู มันอยู่คลินิกนะ กูว่าถ้ามึงมาช้ากว่านี่มึงคงจะไม่ทันเห็นมัน “

 
“ ทำไม !!! มันเป็นอะไร ??? “

“ หมอบอกว่ามันหงอยนะ เป็นโรคซึมเศร้า ตั้งแต่มึงไม่อยู่ไอ้สองตัวนั้นมันก็ไม่ค่อยกินอะไร อีกอย่างมันก็แก่แล้วนะ “

“ คลีนิกอยู่ไกลไหมพาไปหน่อยสิ “

“ แถวบ้านกูเอง มันใกล้หน่อยเวลามีอะไรก็ไปง่ายๆ จะไปอย่างละแท็กซี่ไหมจะได้ไม่ต้องเอารถเข้าออก “

เพียงแค่ไม่นานก่อนที่ปิงจะตอบ เสียงเครื่องยนต์ก็สตาร์ทติดขึ้นมาและถอยหลังออกจากลานบ้าน

“ พี่เขาฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ ทำไมบางทีมึงถึงพูดญี่ปุ่นกับเขาละ ? แล้วทำไมมึงพูดญี่ปุ่นได้ ? “
 
“ เดี๋ยวเล่าให้ฟังบนรถแล้วกันไปเถอะเดี๋ยวจะค่ำ “

รถที่เพิ่งเข้าไปจอดในบ้านไม่นานก็จำเป็นต้องออกมาอีกครั้งหนึ่ง เบาะหลังที่มีที่พักแขนกั้นระหว่างที่นั่งที่ทำให้คนนั่งไม่ต้องชิดกัน

“ พี่อากิระ เป็นลูกเสี้ยวญี่ปุ่นไทย คุณตาเจอตอนไปไหว้หลุมศพที่กาญจนบุรี พ่อของคุณตาเคยมาเมื่อตอนสงครามโลกครั้งที่2 แล้วเสียชีวิตที่เมืองกาญจน์ แล้วญาติทางฝั่งแม่ของพี่อากิระเลยฝากให้คุณตาช่วยอุปการะเพราะทั้งพ่อและแม่ของพี่เขาเสียหมดแล้ว พี่เขาไปอยู่ญี่ปุ่นแต่4-5ขวบเลยฟังพูดไทยได้แต่ไม่ค่อยชัดเท่าไรหรอกพอฟังและเข้าใจบ้าง คุณตาส่งให้เรียนจนจบพี่เขาเป็นหมอ พอกูมานี่คุณตาเลยให้มาเป็นเพื่อน “
“ แล้วมึงจะกลับมาอยู่บ้านหรือเปล่า ? “

“ ยังไม่รู้ คุณตาคงไม่ยอมแน่ๆ “

“ แต่ถ้ามึงมาอยู่นี่ก็ดี มึงจะขายขนมต่อไหม ลูกค้าเดิมๆเขาถามถึงนะ “

“ นายน้อย ..... “  เสียงเข้มของอากิระแทรกขึ้นมา

“ เห็นแล้ว รอดูไปก่อนแล้วกันทีนี่ไม่ใช่ญี่ปุ่นพวกมันมันคงไม่บุ่มบ่าม “

“ ??? ..... อะไรเหรอ มีอะไรกัน ?? “ พิงขัดออกมาหลังจากที่ได้ฟัง

“ ปัญหาเดิมๆ ไม่มีอะไรหรอก เรื่องมันยาว  , อากิระจัดคนมาเพิ่มให้หน่อยให้คอยตามพิงเผื่อไว้ด้วย “

“ ครับ นายน้อย “

“ เอ้ย เอ้ย อะไรกัน !!! “

“ ขอโทษทีไม่รู้ว่าทางนั้นจะตามกันมาไว ขอโทษด้วยไม่น่าจะกลับมาเจอกันเลย “

“ อะไร นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงจะมาหากันไม่ได้ กูงงไปหมดแล้วอีแคระ ?? “

“ คุณตาของกูเป็นยากูซ่า ท่านเป็นหัวหน้าแก๊งค์ยากูซ่าที่ญี่ปุ่น ก็มีบ้างสำหรับพวกที่ขัดผลประโยชน์กันหรือพวกที่ต้องการจะกลืนแก๊งค์อื่นๆ  ที่ตามมานั่นก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นส่วนเรื่องที่ต้องระวังก็ทำกันตลอดอยู่แล้ว มึงไม่กลัวนะ !! กูจะกันมึงให้ออกจากเรื่องนี้ อากิระมีอะไรติดตัวมาบ้าง ?? “

“ ใต้ที่นั่งคนขับก็มี ดาบสั้น มีดซัด ชูริเคน สนับมือ ดาบยาวครับ ปืนมีมากระบอกเดียวอยู่กับผม นายน้อยต้องการไหม ? “

“ ไม่เอาดีกว่า ปืนไม่ถนัดขอพวกดาบกับมีดซัดดีกว่า “

“ ปิง ใครสอนมึงมึง มึง ใช้อะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ ? มึงเป็นเมียเสี่ยใช่ไหม ดุเผ็ดมากอิแคระ “

“ ปากดีมึงนี่ แล้วคลินิกอยู่ตรงห้องแถวข้างหน้าหรือเปล่า “

“ ใช่ “

“ ตอนกลับเดี๋ยวมึงไม่ต้องออกมาพร้อมกูนะ เดี๋ยวกูจะล่อพวกนั้นไป อากิระให้คนมาเดี๋ยวนี้เลยนะตามพิงกลับบ้านไป “

“ ได้ครับ นายน้อย “

“ ปิง แล้วยูกิละ น้องเป็นอย่างไงบ้างแล้ว หัวใจละ!!! มึงคงยังไม่ได้เปลี่ยนกับน้องใช่ไหม “  พิงที่กำลังรอฟังคำตอบก็บังเอิญสบตากับคนขับรถที่มองผ่านกระจกมองหลังที่ขมวดคิ้วเหมือนกับยังไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเหมือนกัน

“ อือ ยังหรอกยังไม่ได้เปลี่ยนโชคดีที่ได้เจอคุณตาก่อน ทีแรกจะเปลี่ยนหัวใจเทียมแต่คุณตาบอกไม่อยากให้น้องเจ็บหลายรอบเพราะต้องมาเปลี่ยนแบตเตอรี่เลยรอต้องรอหัวใจ  ที่จริงกูต้องห้ามแทบแย่เหมือนกันนะคนในกลัวคนในแก๊งค์จะไปหาหัวใจมาให้ มึงก็รู้ใช่ไหมยากูซ่านะทำได้หลายอย่าง !!! หัวใจแบบนั้นกูไม่อยากได้ไม่อยากให้ยูกิมารู้ทีหลังแล้วจะเสียใจ “

“ น้องละทำไมไม่มาด้วย ? “

“ อยู่กับคุณตาทีโรงแรมน่ะ  เดี๋ยวนี้ติดกันแจ คิดถึงเหรอเดี๋ยวจะพามาหาแล้วกัน “

“ คิดถึงสิ ยิ่งไอ้ฟ้านี่ยิ่งแล้วใหญ่ทุกวันนี้มันก็ยังไม่มีใครเลยนะ มันบอกแค่ว่า มันรู้ว่ายูกิต้องกลับมา ปิงกูว่ามันจริงจังนะไอ้ฟ้าเนี่ย ตอนนี้คงไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหมถ้าไอ้ฟ้ามันอยากจะหมั้นจริงๆ เพราะถึงอย่างไง พวกมึงก็ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอกแบบเมื่อก่อนแล้ว แบบนี้คุณหญิงแม่มันคงขัดขวางหรอกมึงคงไม่ต้องกังวลแบบเมื่อก่อนแล้วละ แล้วพ่อมันกับหลวงปู่ก็ถามถึงตลอดนะ เวลากูพาแม่ไปวัดทีไรก็ยังถามหาตลอดนะ “

“ มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้กีดกันอะไร แต่น้องยังเด็ก จะรู้หรือเปล่าเหอะว่าความรักมันเป็นอย่างไร แล้วคราวนี้มีคุณตาด้วยคงต้องคุยกับคุณตาด้วยเหมือนกัน ถ้าคุณตายอมรับก็คงไม่มีปัญหาอะไร แล้วคุณหญิงชดช้อยท่านสบายดีไหม มึงได้เจอบ้างหรือเปล่า ? “

“ คุณท่านแกสบายดี แข็งแรง แต่ก็เจ็บป่วยบ้างแบบคนสูงอายุนั่นแหละ เออ แล้วท่านก็ช่วยเยอะอยู่นะเรื่องบ้านของมึงนะ มีแต่คนถามหาจะซื้อ จะให้ขายทอดตลาดบ้าง จะมาบุกรุกเอาบ้าง ดีที่ได้คุณหญิงแกช่วยไม่งั้นเห็นว่าคงจะแย่แน่ มึงจะอาเข้าไปหาท่านไหมละ ? “

“ เอาไว้อีกวันสองวันดีกว่า ช่วงนี้ต้องทำหลายอย่าง “

ปุ๊ ปุ๊     ................ เอี๊ยด  รถที่นั่งมาอยู่ๆก็ต้องเบรกกะทันหัน

“ เสียงอะไร ปิง “

“ เสียงปืน แต่ไม่ต้องกลัวรถกันกระสุนมันทำอะไรไม่ได้หรอก “

“ หา  ทำไมมึงพูดชิวชิวแบบนี้วะ นี่ปืนเลยนะ ปินที่มันยิงกันเลือดออกเลยนะ อิแคระ “

“ มันแค่ขู่ มันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี่หรอก “

“ มันไปแล้วนายน้อย ต้องบอกนายท่านไหมครับ “

“ ไม่เป็นไรอากิระ อย่าให้คุณตาไม่สบายใจเลย เรื่องมันไม่ได้ใหญ่โตขนาดนั้น “

“ ปิง นี่มึงยังว่าเรื่องเล็กน้อยอีกเหรอ ถ้าแถวบ้านกูนะลงโซเชียลรู้กันทั่วโลกไปแล้ว “

“ เยอะนะมึงเนี่ย อีกไม่ไกลแล้วใช่ไหมไม่ได้มานานชักจะลืม “

“ เออ ไม่ไกลหรอก โน้นข้างหน้านั้นแหละ “



“ แปลกนะพิง พอเจอเจ้าของแล้วแข็งแรงขึ้นมาทันที “

“ นั่นสิ พี่หมอถ้ามันพูดได้พูดรู้เรื่องนี่คงไม่ต้องรำคาญแบบนี้หรอก ได้ยินแต่ กะต๊าก กะต๊าก เนี่ยอะไรก็ไม่รู้เสียงดังเป็นประทัดแตก สรุปมันพูดว่าอะไรวะปิง “

“ มันขอบคุณพี่หมอที่ช่วยดูแล และขอบใจมึงที่พามาหาหมอ มันบอกว่ามันอยู่ที่บ้านมันเหงา มันคิดถึง ไม่ได้กลิ่นขนม ไม่มีเสียงหม้อเสียงกระทะ มันก็เลยเหงา “

“ ดราม่ามากไก่มึง!!!  นั่นมันไก่หรือมึงที่เหงา ??  พี่หมอครับเอาพวกมันกลับบ้านได้เลยไหม ?? “

“ เห้ย อย่าเพิ่งดิ วันนี้ไม่ได้กลับไปบ้านนั้นอีกแล้วมีนัดกับคุณตาเอาไว้ พี่หมอผมฝากอีกสักวันได้ไหมครับ “

“ ตามสบายเลยครับ พี่หมอไม่มีปัญหาหรอกครับถ้าว่างก็แวะมานะครับ “

“ แหม พี่หมอ ทีพิงละ บอกว่าเมื่อไรจะกลับ พอเจออิแคระนี่แจกขนมจีบเลยนะ “

“ พิง มึงอะไรพูดน่าเกลียด พี่เขาหมายถึงถ้าว่างก็แวะมารับพวกโอบีสิ ใช่ไหมครับพี่หมอ “

“ ถ้ายังไม่ค่อยสะดวกก็ฝากเอาไว้ก่อนแล้วแวะมาเยี่ยมก็ได้ครับ “

“ พี่หมอไม่ต้องไปหยอดมันหรอก ไอ้นี่มันโง่ ถ้าไม่พูดตรงๆ มันก็ควายดีๆนี่เองแหละ “

“ โห พี่หมอฝากผ่าหมาในปากมันออกด้วยนะครับพี่ “

“ เสียใจ กูเพาะเป็นฟาร์ม กูมีสูตรอมตะมึงมาคีลไม่ได้ง่ายๆ หรอก อุวะ ฮ่าฮ่า “

“ ปัญญาอ่อน !!! เออเดี๋ยวก็กลับก่อนแล้วกัน แล้ว เอ่อแล้วคงมีคนมาคอยดูอยู่ด้วยสักระยะนะถ้าคิดว่าไม่มีอะไรก็คงเรียกกลับ “

“ เดี๋ยวสิ ไปเจอพี่พริ้งก่อน เจ้แกเปิดร้านอยู่อีกตึกนี่เอง มีขนมของมึงด้วยนะ โทษด้วยที่ไม่ได้ขอแต่มันอร่อยมากจริงๆ ไปเถอะแวะไปแป๊ะเดียว “



“ อ้าว สวัสดีคะ  มากับใครเนี๊ยพิง หน้าคุ้นจัง ?? “

“ ไอ้ปิงผู้สาบสูญไงเจ้ “

“ ตายแล้ว ปิงไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย? สบายหรือเปล่า? แต่ว่าสูงขึ้นเยอะเลยนะตายจริงใส่สูทมาซะหล่อเชียว กินข้าวมาหรือยังจ๊ะ มากินข้าวกับพี่ก่อนไหม วันนี้ยังมีขนมมันทิพย์เหลืออยู่ด้วยนะ นี่ถ้าหายไปนานกว่านี้น้องพี่มันคงไปบวชแล้วละ .....  “

“ เจ้ หยู๊ดดดด จะถามอะไรยาวไปไหน พักให้มันคิดหน่อยมันตอบไม่ทันแล้ว อ้าวแล้วนี่ทำไมมึงไม่สั่นวะ ทำไมพี่กูจับได้แล้วกูจับไม่ได้ ไหนลองอีกทีดิ๊ “

“ เพี๊ย “  เสียงปัดมือออกอย่างแรงของอากิระทำให้เจ้ตกใจ

“ โทษทีนะพิงกูยังไม่พร้อม และต้องขอโทษแทนอากิระด้วย “

“ เออ ไม่เป็นไรกูรู้ว่าคงมีเหตุผล ใช่ไหม ? “

“ ใช่แล้ว จะเล่าให้ฟังทีหลังก็แล้ว “

“ นายน้อย ไม่จำเป็นต้องบอกคนอื่นก็ได้ “ เป็นอากิระที่ยังไม่ยอม

“ อากิระ คนบ้านนี้ก็เหมือนกับญาติสนิท ตอนไม่มีใครก็มีพิง มีพี่พริ้งค่อยช่วยเหลือเสมอมา ถ้าไม่เจอคุณตาผมก็คิดว่าทั้งพิงและพี่พริ้งก็คงจะไม่ทิ้งผมในตอนนั้นเหมือนกัน แล้วอีกอย่างพี่หมอเองก็ให้เปิดใจดูไม่ใช่เหรอครับ “

“ จ๊ะ ถ้าปิงพร้อมจะบอกเมื่อไรก็ค่อยมาเล่าให้พี่ฟังกับพิงฟังก็แล้วกันนะ พี่ก็คิดว่าปิงเองก็เป็นน้องคนหนึ่งเหมือนกัน มากินข้าวฝีมือพี่ดีกว่า “

“ พี่พริ้งวันนี้ปิงไม่สะดวกครับ นัดคุณตาเอาไว้นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว วันหลังปิงจะเข้ามาหานะครับ “

“ คุณตา เอ่อ คุณตา “ พี่พริ้งที่ยังดูตามไม่ค่อยทันเออเอ่ยเบาๆ

“ มันมีญาติแล้วเจ้ พิงก็ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไรคงต้องให้มันมาเล่าให้ฟังทีหลัง “

“ ผมไปก่อนนะครับ เผื่อรถติดด้วย “ ปิงไหว้พี่พริ้ง ก่อนพยักหน้าให้พิง แล้วก็เดินหันหลังเพื่อที่จะก้าวเท้ากลับไปที่รถ เสียงปิดประตูก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป

“ รถคลาสิคดูหรูจังเลยนะพิง ญาติปิงที่เป็นคนรวยเหรอ ? “

“ พิงไม่รู้หรอกเจ้ ถ้าเจ้ฟังที่อั๊วจะเล่าให้ฟังนะเจ้ต้องอึ้งยิ่งกว่านี่เอง นั่นรถกันกระสุนด้วยนะ  .... “

“ ปิง  นั่นปิงใช่ไหม “ เสียงคุ้นเคยที่ดังออกมาจากด้านในของร้าน

“ อ้าว มาทำไมอีกละ “

“ เดี๋ยวเถอะพิง อย่างไรปิงก็กลับมาแล้ว ปิงก็ปลอดภัยดีไม่ใช่เหรอพิงก็ไม่ควรไปโกธรพี่โชเขาอย่างนั้นอีก “

“ ปิงมันกลับมาแล้วก็จริง แต่ว่าพิงคิดว่ามันแปลกไปมันต้องเจออะไรบางอย่างมาแน่ๆ แล้วอีกอย่างมันก็ไม่เห็นถามถึงสักคำ พิงอาจจะยกโทษให้แต่ปิงมันจะโกธรอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะ “

“ พิง ให้พี่เจอปิงหน่อยได้ไหม มีเบอร์ของปิงหรือเปล่า ?? “

“ นั่นสิ ลืมขอเบอร์มันเลย แต่ถึงมีก็ไม่ให้หรอกเจ้พิงไปทำงานต่อดีกว่า “ พิงพูดจบแล้วก็เดินกลับไปทางอู่ของตนเอง

“ ขอเวลาให้น้องๆ หน่อยเถอะโช อย่างไรปิงก็กลับมาแล้วเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง “

“ ครับพี่พริ้ง แต่ผมร้อนใจอยากรู้ว่าน้องหายไปไหนมา ไปอยู่ที่ไหนมา อยากขอโทษ “

“ ปิงกลับมาแล้ว โชก็ใจเย็นหน่อยเถอะเรื่องทางพิงเดี๋ยวพี่ช่วยพูดให้เอง ส่วนเรื่องของเราหนะ คงต้องใช้เวลา “


นั่นสิ สองปียังรอมาได้แค่ตอนนี้ได้เจอแล้วก็ดีเท่าไรแล้ว เตโชทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น ....

 




หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 8 : กลับมา [17/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-02-2018 16:09:48
ดูท่าทางเหมือนปิงจะให้ผู้ชายสัมผัสตัวไม่ได้

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 8 : กลับมา [17/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 17-02-2018 19:52:17
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 8 : กลับมา [17/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 18-02-2018 04:54:48
มันต้องมีเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นที่ไทย ก่อนไปเจอคุณตาที่ญี่ปุ่นแน่นอน  :serius2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น [20/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 21-02-2018 01:28:01
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 9



“ ไม่ต้องร้อง ยูกิ พี่ไม่ได้เป็นอะไรหลับตาไว้หลับตา เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป อึก..  พี่ไม่เจ็บอะไร หลับซะหลับซะ น้องสาวคนดีของพี่ พี่ไม่เป็นอะไร มันจะผ่านไป มันจะผ่าน   ................ “

................. ฝันที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรมันก็ไม่เคยจะหายไปจากความจำสักที ไม่ได้กลัวว่าจะต้องเจ็บปวดไปอีกนานเท่าไร แต่กลัวน้องจะไม่ลืม กลัวน้องจะจำได้กลัวว่าน้องจะรังเกียจ ไม่รักพี่ชายเหมือนเดิม .............



“ หลานอยากจะเรียนต่อที่นี่เหรอ ไม่อยากทำขนมแล้ว ?? “

“ ผมเคยคิดว่าถ้าหากได้เรียนจริงๆ มันจะเป็นอย่างไร เมื่อก่อนเคยทำได้แต่เพียงนั่งรถผ่านไปมา ผมอยากเรียนอยากลองดูความสามารถของตัวเองจริงๆครับ แล้วผมอยากจะอยู่ในสังคมให้ได้จริงๆ ถ้าผมไม่ก้าวออกมาผมก็คงต้องถูกปกป้องโดยคุณตา หรือ อากิระ แบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมกลัวว่าผมจะเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ต่อไป “

“ ถ้าหลานคิดได้แบบนั้นแล้ว ก็ไม่ใช่คนอ่อนแอแล้วละ แต่หลานมีความกล้าหาญ คนกล้าหาญไม่ใช่คนอ่อนแอนะ ถ้าหลานอยากเรียนตาก็ไม่ว่า ดีเสียอีกตาก็อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างอยากพักยาวๆ สักที “

“ คุณตาไม่ห่วงทางโน้นเหรอครับ ผมอยู่ได้ไม่เป็นอะไรหรอก “

“ ตาอยากจะวางมือเหมือนกัน ให้เลขาโยชิดูแลแทนหากเจอใครที่ไว้ใจได้ดีก็ให้นั่งแทนตำแหน่งของตา ตาเหนื่อยมานานแล้ว ตาอยากพัก ตามีที่ให้พักใจแล้ว มีหลานที่น่ารักตั้งสองคน พอแล้วชีวิตที่เหลือของตา ตาไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว หลานคงจะไม่ไล่ตาไปใช่ไหม “

“ ผมจะไล่คุณตาอย่างนั้นได้อย่างไรกันครับ ดีเสียอีกผมกับน้องจะได้มีครอบครัว เราเป็นครอบครัวกันนี่ครับเราต้องอยู่ด้วยกัน “

“ แล้วเรื่องที่หาครอบครัวทางพ่อเรา ตาส่งคนไปจัดการให้แล้วนะ “

“ ที่จริงไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ครับ เพราะที่ผ่านมาพวกเขากับเราเคยไม่รู้จักกันอยู่แล้ว ถ้าเกิดเจอกันขึ้นมาก็จะทำตัวกันไม่ถูกเสียเปล่า “

“ ถ้าทางนั้นเป็นอย่างที่แม่ของเราหนีตามาละปิง หลานจะทำอย่างไร ?? “

“ ผมไม่รู้ครับ ตั้งหลายปีแล้วหากเขาต้องการตามหาพ่อผมจริงๆก็คงเจอกันไปนานแล้ว แล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ถ้าเจอกับไม่เจอกับผม  มันไม่ต่างกันเท่าไร “

“ หลานเหมือนแม่มากรู้ไหม เรื่องใจแข็งนี่ละที่หนึ่ง เอาเถอะเจอหรือไม่เจอก็แล้วแต่แล้วกัน เมื่อถึงเวลานั้นค่อยมาว่ากันอีกที แล้วนี่ที่เมืองไทยต้องสอบเข้าเหมือนกันใช่ไหม “

“ ครับ เหมือนกันกับที่ญี่ปุ่น “

“ ตั้งใจแน่เหรอว่าอยากเรียนวิศวะ ? “

“ ครับ ผมอยากลองดู ที่ผมเรียนเทียบจนจบม.6 ก็เพื่ออยากจะลองดู ถ้าไม่ได้จริงๆผมจะไปเรียนทำขนมต่อ “

“ ถ้าสอบไม่ได้เรียนเอกชนก็ได้นี่ “

“ ไม่ครับ ผมต้องเรียนรัฐบาลเท่านั้นมันเป็นความฝัน ถ้าไม่ได้ผมก็จะรออีกปี ผมของเวลาคุณตาแค่สองปีครับถ้าปีแรกไม่ได้ขึ้นมา “

“ เอาที่หลานตั้งใจเถอะ หลานของตาเป็นคนฉลาดและเข้มแข็ง ตาว่าหลานจะต้องสำเร็จ แล้วเริ่มสอบเมื่อไร “

“ อีกสองเดือนครับ “

“ ทำไมกระชั้นจัง มีเวลาอ่านหนังสือเหรอ ?? “

“ ผมเตรียมตัวมาเกือบปีแล้วครับ “

“ ขอให้โชคดีนะหลาน “ คุณตายิ้มให้อย่างอ่อนโยน .......... นี่สินะครอบครัว แค่ได้เห็นรอยยิ้มก็รู้สึกดีมากแล้ว




“ ขอบคุณครับคุณตาที่มาส่ง แค่ให้อากิระพามาก็ได้ครับ “

“ ยูกิ อยากมาดูนี่คะ พี่ชายใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อมากเลยคะ เนอะคุณตา “

“ เห็นไหมตาบอกแล้วว่าหลานใส่แล้วดูดีมาก นี่ถ้าแม่เรายังอยู่คงจะดีใจมากแน่ๆ “  ถึงแม้คุณตาจะยิ้มแต่น้ำเสียงกับเศร้า คุณตาคงโทษตัวเองอยู่เสมอ ปิงทำได้แค่เพียงกอด เป็นกอดแรกที่ปิงเริ่มเปิดใจกับสัมผัส กอดแรกกับตาที่ช่วยฉุดเขาขึ้นมาจากเหวลึกที่ทำให้เขากับมาเดินได้อีกครั้ง และกอดสำหรับสองปีที่ผ่านมาที่มีตาเป็นคนช่วยผลัก ช่วยฉุดให้ปิงมีความกล้าที่จะก้าวเดินและกล้าที่จะทำตามคำฝัน และกอดสำหรับชีวิตใหม่

“ ยูกิ กิ กิ กิ กิ กิ กกกกกก กิ “

“ มึงเป็นบ้าเหรอ อายเค้าไอ้พิง “

“ ชิชะ ไอ้ฟ้า ทำเหนียม ถ่อไปรับกูตั้งแต่ตี5 รับมาช่วยพระบิณฑบาตเหรอ อิหอย กูก็บอกแล้ว สายหน่อยก็ได้ทีนีละทำเหนียม ทำอาย ถิ่นมึงละซิ กลัวเรตติ้งตกอะสิ กลัวแฟนคลับเห็นใช่ไหม ดีเลย กูจะยุให้ยูกิไปหาคนอื่น “

“ ชั่วละ ถ้ากูรู้ว่าปิงมันจะมาตอนไหนกูจะไปหามึงไหมละ ช่วยแค่นี่ทำบ่น  โอ้ย !!! ตายยแล้วยูกิ ทำไมน่ารักเรี่ยราดอย่างนี้ ไม่ได้ละ ต้องหาปลอกคอ ต้องขัง ต้องขัง ไอ้พิงคุณตาเค้าดุไหมวะ มึงว่ากูจะผ่านไหม เขาจะยอมรับกูไหม ? “

“ เชี่ย น้องนะไม่ได้ใช่หมา!!!  แล้วที่จะไม่ผ่านก็เพราะแต่ละคำพูดของมึงนี่แหละ โรคจิตชัดๆ มึงไม่ใช่หมอโรคจิตใช่ไหมเนี่ยกูเริ่มระแวงแทนน้องละ  แต่น่ารักสัด เออวะสมควรหวงละกูว่า งานหนักแน่มึง บ้านมันทำบุญมาด้วยอะไรวะน่ารักทั้งคู่แบบนั้นอะ “

“ เสียงดังกันจังพวกมึงเนี่ย ไม่อายคนเข้าบ้างเหรอ “  ปิงที่ยืนเอาเอาตัวบังน้องเพราะกลัวฟ้าจะกระโดดเข้าใส่พูดออกมาอย่างหัวเสีย

“ อ้าว พูดกับรุ่นพี่แบบนี้ไม่ได้นะครับน้องปิง แอ๊บ !!! มือใครวะ เค็มๆ “

“ อย่ากอดมัน อย่าพึ่งถูกตัวมัน เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง ดีนะนี่มือกูไม่ใช่มืออาเฮียคนโน้นถ้าคนโน้นมึงอาจจะโดนหนักกว่านี่ “

“ ทำไมอะ อะไร ทำไมเหรอ ??? “  ฟ้าทำหน้าเหรอหรามองคนโน้นทีคนนี้ที

“ ******* “   

“ มึง ไอ้ปิงมันพูดอะไรวะ นั่นคุณตาปะ คนญี่ปุ่นใช่ไหม ? “

“ เออ ฟ้า คุณตากูเอง “  ปิงพยักหน้าให้ฟ้าเข้ามาไหว้

“ สวัสดีครับ “  แหมมึง!!! มือสวัสดีแต่ตามึงไม่ได้มองเลย จ้องน้องกูตลอด

“ หน้าตากูอยู่ทางโน้น ไม่ใช่ทางนี้ “

“ โอฮาโยะ โกไซมาซึ “ คุณตาทักตอบกลับมา

“ ไอ้ปิงกูพูดญี่ปุ่นไม่ได้ “ ฟ้าร้องกลับมาอย่างตกใจ

“ พูดภาษาอังกฤษสิ “

“ อ้าว เหรอ ได้ได้ “

หลังจากโอภาปราศรัยกันไปได้สักครู่แล้ว ก็คงถึงคราวที่ต้องส่งกันกลับ ยูกิยังงอแงไม่ค่อยอยากจะกลับ แต่ที่งอแงหนักกว่าก็ไอ้ฟ้านี่แหละที่ไม่ยอมให้น้องกลับ ถ้าเกิดไม่ติดว่าคุณตาอยู่ด้วยมันคงพกเข้าห้องเรียนไปแล้ว คุณตายังขำกับท่าทางของมันถึงพอจะเล่าให้ฟังไปแล้วบ้าง แต่คุณตาได้มาเจอเองยังต้องทึ่งกับความวุ่นวายของไอ้ฟ้าที่มีต่อน้อง


“ อ้าว พี่อากิระมึงเขาไม่กลับไปด้วยเหรอ “ พิงถาม แต่ประเด็นหลักหลักที่มันยังไม่กลับก็เพราะมันมาเหล่ผู้ผู้ของมัน

“ คงอีกสักพักมั่ง คงรอบูมคณะหรือเปล่า เห็นว่ามีต้องคุยกับอธิบดีกับพวกรุ่นพี่ให้กูด้วยมั่ง เรื่องนั้นแหละ “

“ เหรอ เออก็ดีให้เขารู้กันไว้จะได้ไม่ต้องมามีปัญหาทีหลัง แล้ว ไอ้ฟ้ามึงละไม่กลับไปเรียนเหรอมานั่งเฝ้าทำแมวทำไรแถวนี้ ??

“ กูก็มีเรื่องคุยมั่งไหมละ หายไป2ปีมาถึงก็เจอกันตอนนี้เดี๋ยวนี้ ใจคอมึงจะไม่ให้กูสารทุกข์สุกดิบถามมั่งเลยเหรอ “

“ เออ พวกมึงเถียงกันไปก่อนพี่เขาเรียกรวมแล้ว เดี๋ยวมาละกัน “

กลุ่มก้อนใหญ่ๆเริ่มแบ่งออกเป็นคณะ  บ้างก็มีผู้หญิงเยอะ บ้างก็มีผู้ชายเยอะ จะหายากที่จะมีจำนวนพวกชายกับผู้หญิงใกล้เคียงกัน ดูอย่างคณะปิงมีผู้ชายซะ 90เปอร์เซ็นเข้าไปแล้ว

“ พิง มึงว่าไอ้ปิงจะได้ผัวไหมวะ “

“ มึงยังต้องถามอีกเหรอ ต่อให้มันสูงขึ้นมาเยอะแล้วก็เหอะ กูว่าไม่น่ารอด มึงดูชะนีคณะมัน กับมันให้ยืนคู่กัน มึงว่าผู้ผู้จะตรงไปหาใคร ?? “

“ น่าตาเป็นภัยกับผู้หญิงมากพี่เขยกู สงสัยต้องหาไม้กันหมามาคอยไล่ กูกลัวหัวกะไดคณะไม่แห้งเพราะไอ้ปิงแทนที่จะเป็นดาวบัญชี “

“ กูว่าห่วงไอ้พวกที่จะเข้ามาดีกว่า กูไม่รู้สองปีที่มันหายไปมันไปเจออะไรมาบ้าง แค่วันเดียวที่กูไปกับมัน มันพวกเรื่อง ปืนมีดผาหน้าไม้เหมือนเป็นเรื่องปกติสำหรับมัน และที่สำคัญมึงต้องรู้ไว้นะไอ้ฟ้า คุณตามันนะเป็นยากูซ่านะ ยากูซ่าญี่ปุ่นแท้ๆเลยนะ “

“ เห้ย จริงดิ กูว่าแหละ เห็นใจดี ยิ้มง่ายแบบนั้นแต่เวลาถูกมองใจคอกูนี่สั่นเย็นหลับวาบ แล้วพี่คนสูงๆขาวๆนั่นละ “

“ อ่อ พี่อากิระ เป็นทั้งหมอเป็นทั้งบอดี้การ์ดของไอ้ปิงมัน “

“ ทำไมต้องเป็นเป็นทั้งสองอย่างวะ เลือกเอาสักอย่างไม่ได้เหรอ “

“ สัด ไม่ขำ กูจริงจัง “

“ ทำไม ต้องคอยมาเฝ้าเลยเหรอ ยากูซ่านี่มันมีศัตรูเยอะเลยเหรอวะ แล้วไอ้ปิง เห้อ!!! มีญาติทั้งทีดันมีศัตรูแถมมาอีก แล้วไม่ต้องเฝ้ากันตลอดเลยเหรอ “

“ กูว่าที่เขาปล่อยให้ไอ้ปิงมาเรียนเนี่ยก็คงคิดว่ามันคงเอาตัวรอดได้นั่นแหละ มันก็ต้องมีของละมั้ง โน้นไงพี่อากิระคงไปเคลียร์แล้วมั่งให้มันนั่งแยกออกมาแล้ว “

“ กูว่าจะถาม!!! ทำไมกูกอดไอ้ปิงไม่ได้ละ ??? “

“ อย่าว่าแต่มึงเลยกูก็ไม่ได้ เคยกอดไปครั้งนึง สติมันแตกเลยวะ พี่อากิระต้องมาปลอบมันถึงสงบลงได้ มันบอกจะเล่าให้ฟังแต่กูไม่บังคับมันหรอกให้มันพร้อมก่อนมันคงจะเล่าให้ฟังเอง กูก็ไม่รู้ว่าสองปีที่หายไปมันไปเจออะไรมาแต่ที่แน่ๆมันหนัก หนักมากแน่ ๆ “

“ โรคกลัวการสัมผัสเหรอ!!!  มันไม่เคยเป็นนี่ นั่นไงถึงต้องเป็นหมอแถมบอดี้การ์ด เออถ้าอย่างนั้นต้องใช้เวลาละมันไม่หายง่ายๆหรอกต้องใช้เวลา แต่อะไรนี่สิที่ทำให้มันเป็น ??? คงต้องรอให้มันเล่าเองละ แล้วนี่มึงไม่มีงานเหรอ มาเฝ้าทำไมไม่กลับสักที ?? “

“ ใครเฝ้า ไม่มีเหอะ กูเนียนมาเหล่ผู้ผู้ตะหากบอกป๊าแล้วว่าจะมาเป็นเพื่อนให้ปิงมัน วันนี้ให้ป๊าลงไปดูงานแทน กูจะมาเช็คเรตติ้ง “

“ โห รักเพื่อนมากมึง แต่ว่าเหอะจะมีผู้ชายที่ไหนสูงกว่ามึงอีกไหม กูว่ามึงเปลี่ยนเป็นรุกเหอะ รุ่งกว่าสูงไม่เกรงใจเสาไฟแบบมึงเนี่ย จะได้เหรอผัวอะ ??? “

“ แหม ใช่สิ ใครจะน่ารักน่าถนอมแบบยูกิมึงละ แต่กูว่าก็ว่าเหอะ ยูกินี่พอจับแต่งตัวสวยๆแบบวันนี้ โห น่ารักมากวะ ฟ้ากูว่ามึงเตรียมใจ ทำใจเหอะ คู่แข่งเยอะสัดแน่ๆ “

“ เห้อ กูก็ว่างั้นนี่คุณตาพาออกงานบ่อยๆ สงสัยงานหนักแน่กู “

“ เออน่า ยังไงไอ้ปิงมันก็ถือหางมึงอยู่ ไม่ต้องเครียดไป  นั่นปะไร!!! กูว่าเพื่อนกูแววจะมีผัว ต้อยกันเข้าไป ทั้งรุ่นพี่ทั้งรุ่นเดียวกัน ทำไมกูไม่น่ารักแบบมันมั่งว้า โอะโอ พี่อากิระเริ่มขยับละ “



“ นายน้อย ผมเอาใบรับรองแพทย์ส่งให้ทางคณะบดีแล้วนะครับ เรื่องกิจกรรมถ้าไม่สะดวกหรือไม่จำเป็นไม่ต้องเข้าร่วมก็ได้นะครับ “

อากิระ ที่เดินผ่าเข้าไปแทรกตรงกลางกลุ่มเป็นผลทำให้เหล่าคนรายล้อมแยกแตกออกเป็นแถว ซ้ำยังพูดไทยชัดถ้อยชัดคำซะขนาดนั้นว่าไม่ต้องอยู่รอร่วมกิจกรรมก็ได้ เป็นใครก็คงจะรู้ว่าคนที่อยู่ตรงกลางกลุ่มคงจะมีอิทธิพลมากพอควร

“ ไม่เป็นไรหรอกอากิระ ผมทำได้ มันถึงเวลาที่ต้องก้าวต่อแล้วละ กลับไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอ มาแค่ตอนเย็นก็พอ ถ้าอยู่ในนี้ผมสบายมากคงไม่มีอะไร ถึงมีผมก็เอาตัวรอดได้ “

“ ครับ นายน้อย “ อากิระ โค้งคำนับแล้วก็จากไปไม่ได้อิดออดจะคอยตามดูแลแบบเด็กเล็กๆ

“ น้องจะเรียนไหวเหรอ ดูคุณหนูขนาดนี่ คณะพี่มันโหดนะ “ ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นปฏิกิริยาที่อากิระนอบน้อมต่อปิง

“ เห้ยพี่ ผมเรียนอาชีวะมา ไม่ได้คุณหนู นั่นคนของที่บ้านไม่เกี่ยวกับผมเขาทำตามหน้าที “

“ สายอาชีวะเหรอ นึกว่าจบวิทย์-คณิตมา ท่าทางไม่ให้ ถ้ามาทางช่างก็ลงบูมได้สิ ไปลองหน่อยไหมจะได้รู้จักเพื่อนๆ “

“ ได้พี่ จะพยายาม “  ปิงที่นั่งแยกออกมาก็กลับเข้าไปรวมกลุ่มเมื่อถึงตอนให้บอกชื่อแนะนำตัวก็เรียกเสียงแซวได้เป็นจำนวนมากทั้งในคณะ ลามไปจนถึงนอกคณะ

“ ชื่อ ไคริ อุดรพิทักษ์เขตต์ อายุ20 ครับเรียนช้า2ปีเนื่องจากปัญหาสุขภาพ จบจากอาชีวะxxx และเพิ่งกลับมากจากญี่ปุ่นครับถ้าอะไรที่ผมไม่เข้าใจรบกวนช่วยแนะนำด้วยนะครับ “ ปิงโค้งให้กับพวกรุ่นพี่และเพื่อนๆ แต่เรียกเสียงกริ๊ดจากฝั่งนิเทศมากกว่าคณะเดียวกันซะอีก
 
“ ไอ้เผือก คณะกู โว้ยบอกน้องมึงหันหน้าไป แต่พวกสาวๆพี่ไม่ว่านะแจ๊ะ “  รุ่นพี่หันไปบอกเฮดนิเทศให้ดูน้องที่หันมากริ๊ดปิงแทนที่จะกริ๊ดคณะตัวเอง
“ สองบรรทัดฐานนะมึง ไอ้หมึก น้องเค้าน่ารักทำไมพวกชั้นจะกริ๊ดกันไม่ได้ชิมิชะนี น้องเขาน่ารักใช่ไหม เกาหลีเอ้าท์ไป ญี่ปุ่นเข้ามาใหม่ใช่ไหมคะลูก น้องปิง “  กลับกลายเป็นปิงโดนแซวหนักมากกว่าเดิมเพราะการต่อปากต่อคำเฮดทั้งสองคณะลามไปจนถึงนิติยังหันมามอง เรียกได้ว่าวันนี้ถ้าไม่มีใครรู้จักปิงก็คงจะไม่ได้เหมือนกัน

“ อ้าว ป้าลงมาดูด้วยเหรอวะ “ เสียงจากรุ่นพี่คนนึงร้องบอกต่อกันเมื่อเห็นหญิงสูงวัยภูมิฐานเดินมาทางคณะวิศวะ

“ นายไคริ ยืนขึ้นหน่อย “ ปิงลุกขึ้นยืนตามเสียงเรียก แล้วก็เห็นพวกรุ่นพี่ไปรวมกันเหมือนปรึกษาอะไรกันก่อนจะกระจายกันเหมือนเดิม

“ นาย มีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะทำไมคณบดีถึงมาหานายละ “  คนตัวดำที่นั่งอยู่ข้างหลังสะกิดถามปิง

“ นั่นคณบดีเหรอ ?? ไม่รู้สิถ้ามีอะไรเดียวพี่เขาคงจะบอกละมั่ง “

“ เราชื่อ ดำ วะ ชื่อสมตัวใช่มะมาจากสงขลา นายมีชื่อเล่นปะ ไคริ นี่ชื่อญี่ปุ่นเหรอ แปลว่าอะไร ?? “

“ เรียก ปิง ก็ได้ ไคริ เป็นชื่อญี่ปุ่นแปลว่าน้ำแข็ง ปิงเป็นภาษาจีน แปลว่าน้ำแข็งเหมือนกัน “

“ โห บ้านมึงนี่คงเย็นกันทั้งบ้านเนอะ มีใครอีกไหมละ ที่บ้านจะได้ไม่ต้องเปิดพัดลมนอนแม่งคงเย็นกันทั้งบ้าน กูชื่อพร้าว มาจากมะพร้าว แปลว่ามะพร้าวนี่แหละ ตรงๆ ง่าย มาจากนครปฐม “

“ มีน้องสาวอีกคนชื่อยูกิ แปลว่า หิมะ “

“ เราคงอยู่บ้านนายไม่ได้หรอก เราไม่ชอบความเย็นบ้านเราร้อนทั้งปี “ เสียงดำเอยออกมา

“ โห ไอ้ดำอย่างกับเขาจะเอามึงไปอยู่ด้วย เดียวสีก็ตกใส่ไอ้ปิงมัน ปิงกูถามหน่อยสิ มึงไม่ได้แดกกลูต้ามาใช่มะ “

“ ฮ่า ฮ่า ไม่สิ แม่เราเป็นคนญี่ปุ่นพ่อเป็นคนเหนือ เลยขาวมาแบบนี้ “

“ เออ กูนึกว่ามียาดีจะได้ให้ไอ้ดำมันแดกบ้าง ยิ้มทีเห็นแต่ฟัน ไม่ต้องแปลกใจกูกับไอ้ดำเรียนโรงเรียนเดียวกันมาสนิทกัน มึงๆกูๆ ได้ มึงจะมึงๆกับกูๆก็ได้นะ หรือบ้านมึงคุณหนูพูดไม่ได้ “

“ เห้ยไม่ดิ กูก็เถื่อนไม่เป็นไรคุยได้เอาสบายตอนเรียนช่างยิ่งกว่านี่อีก “

“ เออ กูก็นึกว่าจะสำอางเห็นขาวๆบางๆแบบมึง กลัวจะไม่รอดคณะนี่  มึงรุปะ ถึงที่นี่จะดูดีแต่แม่งรุ่นพี่โครตโหด รุ่นพี่กูที่อยู่คณะอื่นแม่งชอบมาเผาว่าเฮดเราปีนี้บ้ามันอำนาจโชว์พาว ชอบสั่งกูกลัวมึงไม่ไหว “

“ ไคริ ยืนหน่อย “  เสียงเรียกปิงอีกแล้วดังมาจากทางด้านหน้า

“ ป้ายชื่อหันออกมา อ่อ ชื่อปิง คำสั่งจากนายแม่ สั่งการลงมาแล้ว พวกมึง ปี3 ปี2ปี1 ฟังไว้ด้วย ยานแม่สั่งการลงมาว่า ไอ้ปิงมันเป็นโรคกลัวสัมผัส ใครจะจับมือถือแขน กอดคอมันระวังด้วย ถ้าจำเป็นต้องบอกให้เจ้าตัวรู้ล่วงหน้าก่อน เข้าใจนะ น้องมันไม่ได้หยิ่งแต่ถูกตัวไม่ได้โว้ยโดยเฉพาะผู้ชาย ใครแม่งเหล่น้องไว้แห้วแดกละมึง!!!  ใครฝ่าฝืนโดนตัดสาย นี่เรื่องร้ายแรงและจริงจัง สปอนเซอร์บ้านมันดีบริจาคห้องทดลองสร้างใหม่ให้หนึ่งโรง เข้าใจนะคำสั่งจากยานแม่ นั่งได้มึง “

เสียงเงียบ แล้วหันมามองปิงเป็นตาเดียว ต้องรู้ว่าห้องทดลองกว่าจะของบได้แต่ละครั้งนานมากกว่าจะได้ แต่นี่โดนบริจาคด้วยเงินหลักล้านทำให้คณะบดีต้องลงมากำชับเอง รากฐานของปิงตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ปิงทำได้แต่บ่นในใจว่าโดนคุณตาเล่นงานเอาซะแล้ว

“ ไอ้ปิงบ้านมึงรวยขนาดนั้นเลยเหรอ “ มะพร้าวกดหน้าเข้ามามองจนใกล้ แต่โดนดำผลักหัวออกไปกลัวทะพร้าวจะโดนตัวปิง

“ ไม่รู้สิ กูไม่รู้หรอกว่าบ้านรวยไหมเงินคุณตา กูไม่เกี่ยววะ “ ถ้าบอกออกไปคงช็อคมากกว่านี้มั่ง

“ เออ แต่ดีแล้วที่พี่เขาบอกก่อน มึงดูรุ่นพี่แม่งเหล่แต่มึง มึงไม่ได้เป็นเกย์ใช่มะวะ ถ้าเป็นคงน่าสงสารแย่ เนอะไอ้ดำ “

“ เห้ย ไม่เป็นดิ ผู้ชายปกติ แมน ๆ เลย “ ดีนะเนี่ยกูสูงมาตั้งเยอะเท่าคนปกติละ ถ้าเมื่อก่อนแม่งคงไม่เชื่อหรอก

“ ดีแล้ว มึงจะได้เป็นสินค้าโอท๊อปพากูกะไอ้ดำไปแอ๊วสาวได้ “

“ โห ไอ้พร้าวอย่างมึงจะแอ๊วสาว สาวประเภทสองอะสิ!!! กูเห็นตั้งแต่โรงเรียนเก่าละ หน้าไทยแท้แอนด์ล่ำอย่างมึงถูกใจพวกนั้นนักละเป็นไงละก่อนจบโดนล็อคห้องบูชายันให้รุ่นน้อง ทุกวันนี้กูยังไม่รู้เลยมึงโดนพวกนั้นเปิดซิงไปยัง แม่งเงียบไม่ยอมเล่า “

“ ไอ้ดำ มึงจะมาขุดฝันร้ายกูทำไมวะ ถ้าวันนั้นกูไม่เมาอ้อแอ้จะโดนลากเข้าห้องไหมละวะ แม่งเอาตัววรอดทิ้งกู เพื่อนเลว “

“ แล้วเป็นไงโดนไหมละ “ ปิงถามบ้าง

“ โดน  !!! เดียวมึงจะโดนตีนกูนี่แหละไอ้ปิง ไม่โดนโว้ยกูฉลาด กูให้พวกมันไปจับไม้สั้นไม้ยาว ระหว่างนั้นก็ก็แอบหนีออกมา เมาๆอยู่แม่งสร่างเลย นึกว่าจะเสียเอกราชซะแหละ “  คนที่นั่งฟังอยู่รอบๆต่างพากันหัวเราะออกมา คงต้องยอมรับว่า มะพร้าวเป็นคนหน้าคมแบบไทยแท้ผิวไม่ขาวไม่ดำ ตัวสูงใหญ่ดูดีเลยละยิ่งเทียบกับปิงที่ขาวจัดโครงร่างบางหน้าหวานออกทางสมัยนิสัยเทรนโอปป้าเกาหลียิ่งเห็นความแตกต่าง


“ จะบูมคณะนะเว้ยปีหนึ่ง รวมๆ ลุก ปิงมึงกอดคอไหวเปล่า ไม่ไหวออกไปรอข้างนอกกูยกให้ “

“ ไม่เป็นไรครับพี่ลองดู “ ปิงตอบอย่างมั่นใจถึงแม่ในใจจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรก็ตาม 




“ เอาละซิเค้าจะบูมกันแล้วไอ้พิง มันไม่เป็นไรเหรอวะ “  ฟ้าที่นั่งดูอยู่ตลอดเอ่ยอย่างห่วงๆกับพิง

“ พี่อากิระให้เสื้อคลุมมาแล้ว มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยอย่างไรมึงกับกูก็สนิทมากกว่าพวกนั้น “




“ เห้ย ไอ้ปิง “ มะพร้าวเป็นคนแรกที่เห็นอาการสั่นของปิง สั่นเกรงจนน่ากลัว ถึงให้ดำที่อยู่อีกข้างกันคนที่ล้อมบูมออกไป ระหว่างที่ละล้าละลังว่าจะทำอย่างไรต่อไป เป็นพิงที่วิ่งเอาเสื้อมาคลุมให้ปิงแล้วทำอย่างที่เคยเห็นอากิระทำให้ปิง คอยปลอบประโลมข้างๆ ว่าให้ใจเย็นๆ

“ มันกำลังปรับตัวอยู่พี่ มันกำลังพยายามอยู่ “  ฟ้าบอกกับพวกปี3 ที่คุ้นหน้าที่กำลังหน้าเสียอยู่ว่าไม่เป็นอะไร ปิงมันขอทำเองมันพยายามจะรักษาตัวมันเองอยู่ในแบบของมัน


50 % """""""""""""""""'""""""""""
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 50% [20/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-02-2018 02:20:05
มีอะไรเกิดขึ้นกับปิงและยูกิเมื่อ 2 ปีก่อนนะ  :m28:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 50% [20/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 21-02-2018 03:50:44
เกิดไรขึ้นกับสองพี่น้องนี้ แอบเดาว่าปิงโดนข่มขืนรอครึงหลังจร้า :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 50% [20/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-02-2018 11:12:35
กลัวสัมผัสโดยเฉพาะผู้ชายก็มีแค่โดนข่มขืนอ่ะ :katai1: :katai1:


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 22-02-2018 23:24:01


“ ปิง มึงดีขึ้นหรือยัง “ ฟ้าถามด้วยความเป็นห่วง


เสียงบูม เสียงจอแจที่ดังอยู่ไม่ขาดสาย วันนี้เป็นวันที่รุ่นน้องปี1 จะได้ทำความรู้จักคณะ รู้จักรุ่นพี่ และได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ลมยามสายที่ไม่ได้มีความเย็นเท่าไรติดออกจะร้อนด้วยซ้ำ ใต้เงาไม้ใหญ่ที่อยู่ติดริมสนาม ปิงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเข้ามาในร่มได้อย่างไร แต่ที่คิดได้คงจะไม่แคล้วมีอาการอีกแน่ ๆ

“ หน้ามึงยังซีดอยู่เลย เอาแอมโมเนียอีกไหม “ พิงพูดพลางใส่ก้อนสำลีให้เพื่อนดมอีกหน

“ ปิง กูถามได้ไหม “  ฟ้าเอยแบบติดจะไม่สบายใจ

“ สงสัยอะไรหนักหนาวะ มึง ไอ้ฟ้า “  พิงบ่นในขณะที่ยังช่วยเอาพัดโบกเพราะสงสารที่เพื่อนมีเหงื่อไหลซึมเต็มตัวไปหมด

“ อย่าโกธร กูนะปิง  โรคกลัวสัมผัสที่ถ้าไม่ได้เป็นเองตั้งแต่ยังเล็กนี่ ก็มีสาเหตุไม่กี่อย่างหรอกใช่ไหม “

“ อย่าลีลาไอ้หมอโรคจิต จะพูดอะไรก็พูดกูอยากรู้ “  พิงใจจดใจจ่ออยากที่จะรู้เหมือนกัน

“ ปิง มึงคงไม่ได้โดนขืนใจมาหรอกใช่ไหม !!! “

“ ผัวะ “   เสียงตบที่ชัดเจนดังมาจากพัดกระดาษที่ฟาดอย่างแรงไปที่หมอโรคจิตอย่างที่พิงเรียก ผิดกับปิงที่ยังเงียบเฉย

“ ใช่หรือเปล่า ปิงกูพูดถูกไหม มึงโดนขืนใจมาหรือเปล่า “

“ ไอ้นี่ !!! มึงยังไม่เลิกบ้าอีกเหรอ  ถ้ายังพูดไม่เลิกวันนี่มึงจะโดนกระเทยต่อยแน่ ๆ “

“ เปล่า กูไม่ได้โดนขืนใจ หรือ โดนข่มขืนทั้งนั้นแหละ “  ปิงตอบเสียงนิ่งๆ

“ เห็นไหมละ มึงคิดมากไอ้หมอโรคจิต “ พิงพยักหน้าขึ้นลงอย่างพอใจ

“ ใช่แน่เหรอ อาการอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ !!! แล้วมึงบอกได้ไหมว่าเกิดจากอะไร  “

“ มึงอยากโดนแน่ ๆ อย่างนั้นใช่ไหม “ พิงเริ่มโกธรที่ฟ้ายังไม่เลิกถาม

“ กู   สมยอมเอง “ 

“ เห็นไหม ไอ้ปิงมันก็บอกว่าไม่ใช่ ๆ มึงจะคาดคั้นเอาอะไร เอ๊ะ .... มึงว่าอะไรนะ ไอ้ปิง “

“ กู สมยอมมันเอง “

“ มึงเป็นบ้าอะไร ไอ้ปิง !!! มึงเป็นบ้าอะไร มึงทำอย่างนั้นทำไม “  พิงร้องอย่างไม่ยินยอม ไม่เข้าใจว่าทำไม? เพราะอะไร? ทำไมปิงถึงทำแบบนั้น

“ ใจเย็นไอ้พิง มึงนี่ตกมันเกินไปแล้ว ฟังมันก่อนสิ ปิงมันเป็นคนแบบนั้นเสียเมื่อไร ทำอย่างกับไม่รู้จักปิงมันอย่างนั้นแหละ “   กลับกลายเป็นฟ้าที่ต้องคอยห้ามไม่ให้พิงสติแตกไปมากกว่านี้  เมื่อได้ฟังถ้อยคำที่ฟ้าบอกพิงถึงคิดได้และยอมอยู่เฉยในที่สุด


“ ค่ำวันนั้นมึงจำได้ไหมฟ้า วันที่กูขึ้นแท็กซี่กลับบ้านกับยูกิ หลังจากที่ขายของหมดแล้ว “

“ อืม “


“ วันนั้น กูเหนื่อยมากเกินไปหรืออย่างไรก็ไม่รู้ กูหลับบนรถ หลับลึกมากจนเกินไป ..........



“ เอ๊ะ !!! ที่ไหน ??? ทำไมไม่คุ้นตา มันเงียบเกินไปหรือเปล่า “ ปิงหันมองรอบตัวก็เห็นว่าตัวรถนั้นจอดนิ่งสนิทอยู่

“ ยูกิ “

ปิงตกใจมากที่มองหายูกิไม่เจอเห็นแค่เพียงที่นั่งฝั่งที่น้องนั่งนั้นประตูถูกเปิดเอาไว้อยู่ รอบข้างมืดมาก มีเพียงไฟส่องทางที่ทิ้งระยะห่างไว้ตามแนวถนน ส่วนสองข้างทางยังดีที่คืนนี้เป็นคืนที่จันทร์เต็มดวงทำให้พอมองเห็นได้  ในความคิดตอนนี้ปิงพอจะรู้เรื่องว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับน้อง ปิงถึงต้องระวังไม่ให้ฝั่งนั้นรู้ตัว ไม่กล้าเสียงดัง ไม่กล้าที่จะร้องเรียก ทำได้แค่เพียงเงี่ยหูฟังเสียงต่างๆ ทั้งๆที่ร้อนใจแต่ต้องห่วงความปลอดภัยของน้องก่อน หวัง ได้แต่หวังในใจว่าคงจะ คงจะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ กริ๊ดดดด พี่จ๋า หนูกลัว “

ยูกิ อยู่ไหน ?? เสียงมาจากทางไหน ??  ใจร้อนรุ่ม มันกลัวไปหมด กลัวน้องจะเป็นอะไร กลัวน้องโรคหัวใจจะกำเริบ เสียงกรอบแกรบด้านนั้น ปิงจึงค่อยก้าวอย่างเงียบเพื่อคอยระแวดระวัง โอกาสมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากพลาดมันคงไม่ปล่อยไว้แน่ ๆ ใครมันจะเหลือเหยื่อไว้ให้ชี้ความผิด !!  ต้องรอดเขาต้องรอด และน้องจะต้องรอด หากจะตายก็ต้องตายด้วยกัน หากไม่มีน้อง พี่จะอยู่ได้อย่างไร และหากไม่พี่ น้องจะอยู่คนเดียวได้อย่างไรกัน



แสงจันทร์ส่องที่ศาลาท่าน้ำ มีเพียงไฟที่กระพริบเพราะไส้หลอดจวนขาด เงาตะคุ่มที่แทบจะเลือนกลืนไปกับความมืดแม้เพียงแสงที่นิดน้อยก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ทำได้แค่เพียงเข้าไปดูใกล้ๆให้แน่ใจเท่านั้น ร่างสองร่างที่คล้ายจะทาบทับกันอยู่ แม้เสียงที่รอดออกมาจะบางเบาแต่ก็พอจะจับใจความได้ว่ากำลังส่งเสียงเพราะความกระสันอยู่ ไม่ใช่ !!! ไม่ใช่ทางนี้ด้านนี้ แล้วน้องอยู่ไหน !!! วิ่งต้องรีบแล้วจะปล่อยให้ช้าไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ห่างออกไปทางด้านนั้นน่าจะมีอีกศาลาเพราะโครงสร้างน่าจะไม่ต่างจากที่วิ่งผ่านมา ด้านหน้าแทบจะไม่มีแสงสว่างเลยมันมืดไปทั้งหมดแม้แต่แสงสว่างที่ควรมีก็กลับไม่มี

“ อย่า อย่าทำหนู หนูเจ็บ หนูกลัวแล้ว  น้าปล่อยหนูไปเถอะ พี่จ๋า ช่วยยูกิด้วย “

“ ยูกิ “  เพียงแค่ได้ยินเสียงน้องร้องแผนการต่างๆที่วางเอาไว้ก็แทบหายไปจากในหัว มีเพียงแค่ท่อนไม้ที่ถือเอาไว้ให้อุ่นใจเท่านั้น แรงมีเท่าไรโหมวิ่งเข้าไปมีความตั้งใจที่ฟาดลงไปเท่านั้น แต่หน้าเสียดาย

“ กริ๊ก “ เสียงขึ้นนก ผมเข้าใจว่าเสียงมันเป็นอย่างไร ทุกอย่างหยุด สิ่งที่ทำมาทุกอย่างแทบจะไม่มีประโยชน์เลย

“ มาไว ไปหน่อยนะ ยังไม่ทันเริ่มเลย “  อย่างน้อยมันก็ยังไม่ได้เกิดขึ้น

“ พี่จ๋า หนูกลัว “

“ ไม่เป็นไร ยูกิ พี่อยู่ที่นี่ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ “

“ ใครว่าไม่เป็นอะไร “ เสียงมันพูดเหี้ยม ๆช้า ๆ

“ อย่าทำน้องผม น้องผมเป็นโรคหัวใจ พี่อย่าทำเด็กเลยนะ เด็กไม่สนุกหรอกทำผมนี่ ทำผมดีกว่า นี่พี่เห็นไหม ผมขาวนะ ตัวก็หอม นี่ไง “ ปิงถอดยืดเสื้อของออกทั้งที่กำลังสั่นอยู่

“ นี่ไง พี่ เพื่อนผมมันยังบอกว่าผมสวยเลย “  ปิงเริ่มขยับเข้าใกล้น้อง เมื่อเห็นว่ามันคล้อยตามไม่ได้ปฏิเสธอะไร ปิงเอาเสื้อตัวเองคลุมหัวน้องเอาไว้ ก่อนจะให้นั่งลงบนที่นั่งยาวบนศาลา  และเริ่มถอดกางเกงของตัวเองออก ไม่มีการขัดขืน ยอมทำตามทุกอย่างที่มันต้องการ ทั้งลูบไล้ สัมผัส  สัมผัสที่น่ากลัว  ... น่าเกลียด ... น่าขยะแขยง  หวาดกลัวแต่จะร้องไม่ได้ เจ็บ แต่ก็กรีดร้องไม่ได้ ต้องเงียบ ทนเก็บความหวาดกลัว ความเจ็บ รังเกียจสัมผัสที่มันลูบไปทั่วตัว อยากไปให้พ้น ๆจากตรงนี้ แต่น้องอยู่นี้ น้องร้องไห้ น้องกลัว พี่ต้องเข้มแข็ง พี่ต้องปกป้องครอบครัว ครอบครัวที่เรามีกันมีเพียงเท่านี้

“ ไม่ต้องร้อง ยูกิ หลับตาเอาไว้นะหลับตา เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป  อึก ..  พี่ไม่เจ็บอะไร หลับซะหลับซะ  น้องสาวคนดีของพี่ มันจะผ่านไป มันจะผ่านไป “


หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 22-02-2018 23:51:45
 :fire:

 o18

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 23-02-2018 00:37:46
TT น้องปิงงง
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 23-02-2018 00:54:08
ใครเป็นคนทำฟะ จับได้แม่จะกระทืบให้จมดินนนนนน  o12
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 23-02-2018 06:43:17
 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 23-02-2018 08:50:59
สมควรแล้วที่ปิงจะเมินโช เพราะโชก็มีส่วนที่ทำให้ปิงต้องโดนข่มขืน


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9 : เริ่มต้น 100% [22/2/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 23-02-2018 10:09:01
 :a5: :a5: :a5: ทำใจแป๊บ สงสารปิงง่ะ เกลียดอิพี่โชเพิ่มที่ทิ้งน้องไปกับชะนี
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10 [14/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 14-03-2018 22:39:42
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 9.5


แล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุม ถึงแม้ว่ารอบข้างจะมีเสียงเร้าใจ หรือเสียงหัวเราะ ผู้คนตะโกนโวกเวกโวยวายแต่สำหรับเพื่อนสนิททั้งสามคนกับไม่มีใครพูดจา ต่างคนก็ต่างจมอยู่กับความของตัวเอง

“ ปิง ดีหรือยัง ? แล้วนี่เออ เพื่อนปิงเหรอครับ ?? “ เสียงของดำที่เดินมาหาร้องถาม

“ พี่อยู่ปี 2  แล้วรู้จักปิงมันด้วยเหรอ ?? “

“ อ่อ ก็เพิ่งรู้จักตะกี้ครับ มันดีขึ้นหรือยัง , หน้ายังซีดอยู่เลยมึง ไม่ดีขึ้นเหรอ ไอ้พร้าวมันก็อยากมาดูนะแต่ปากมันหมาเลยโดนรุ่นพี่เล่นอยู่ “

“ ดีขึ้นแล้วละ แต่คงยังไม่เข้าไปหรอกนะ ไปเป็นภาระเกะกะเขาเปล่า ๆ มึงไปเหอะโน้นเขาหันมาดูมองแล้ว “

“ เออ ถ้าจะกลับก่อนก็ได้เลยนะ พี่เขาฝากบอกมา แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ พี่ฝากดูเพื่อนผมด้วยนะ “

“ ครับ เดี๋ยวพี่พามันกลับบ้านเอง “ ฟ้าบอกพร้อมยอมยิ้มส่งไปให้

“ กลับเลยไหมปิง เดี๋ยวกูไปส่ง “  ฟ้าอาสา

“ โทรบอกอากิระก่อนให้เอารถมารับที่จริงจะไปกลับมึงก็ได้แต่ เดี๋ยวคุณตาจะบ่นเอา ฟ้ามึงจะไปกินข้าวที่บ้านไหม??  มึงละไอ้พิงรีบกลับไปอู่หรือเปล่าไปด้วยกันไหม ?? “

“ บ้านไหนวะ “

“ ที่โรงแรมที่คุณตาอยู่ ตอนนี้ยังพักกันอยู่ที่โน้น ที่บ้านนั้นยังไม่สะดวก “

“ ไม่ไปรถกูละ ??? “

“ รถมึงกันกระสุนไหมละ “  พิงถามแบบรู้คำตอบอยู่แล้ว

“ เดี๋ยวให้เจ้าคุณพ่อถอยรถถังมาให้เลย ถุ้ย !!! พ่องมึงใครจะมีรถกระสุนมาใช้ให้เกลื่อน แล้วทำไมต้องรถกันกระสุนละ ?? “  ฟ้าที่สงสัยจึงถาม

“ เรื่องมันยาว เดี๋ยวค่อยไปเล่าให้ฟังบนรถ เดี๋ยวกูโทรตามก่อน “



วันนี้รถที่ใช้เป็นเบนซ์ที่ต้องเปลี่ยนไปมาเหตุผลหลักก็เพราะไม่อยากให้พวกที่คอยตามจำได้ นี่เป็นความคิดของอากิระ เพราะไม่อยากให้คุณตาคอยห่วงเลยหาวิธีป้องกันดีกว่าจะต้องมาคอยพะวงไปวัน ๆ

“ ปิง แล้วมึงเจอกับคุณตาได้อย่างไร ??? “

“ เออ นั้นสิ แล้วมึงไปเจอหรือคุณตาของมึงไปเจอมึงที่ไหน “

“ โอ้ย!!! ไอ้ฟ้ามึงจะมาพูดตาม ย้อนไปย้อนมาทำไมวะ กูงง แล้วมึงยังอึนอยู่อีกเล่ามาได้แล้ว “  พิงแหวใส่ฟ้าที่ชอบล้อเลียนตลอด ก่อนจะถามปิงต่ออีกครั้ง

“ จำไม่ได้ว่ะ หลังจากตอนนั้นเป็นอย่างไรก็ไม่รู้กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็หลังจากนั้น 2 อาทิตย์แล้วก็อยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วเลยไม่รู้ว่าจะติดต่อใครอะไร ? อย่างไง ? “

“ เอ้า ชีวิตนางเอกเนอะมึงเนี่ย อยู่ๆก็เจอญาติขึ้นมาซะงั้น แล้วมึงรู้ได้ไงว่า นั้นคือคุณตามึง ? “

“ ไม่รู้หรอก คุณตาบอกว่าที่พาตัวมาด้วยเพราะว่าไม่รู้จะเอาไปไว้ที่โรงพยาบาลอย่างไง เห็นอยู่ด้วยกัน 2คนพี่น้อง กูก็สลบไม่รู้เรื่องแต่พอถามจากยูกิคราวๆ ก็รู้ว่าไม่มีพ่อมีแม่แล้ว คุณตาเลยพานั่งเครื่องส่วนตัวกลับตอนนั้นเลย พอกูรู้สึกตัวคุณตาเลยจะส่งกลับ แต่เอกสารอะไรก็ไม่มีเลย คุณตาเลยส่งคนไปหาเอกสารที่บ้านที่เมืองไทย แล้วไปเจอรูปคุณแม่เข้า ลูกน้องคุณตาจำได้เลยมาถาม ก็เลยรู้ว่าเป็นลูกสาวคุณตาที่หนีออกจากบ้านไปจากนั้นคุณตาก็เลยให้พักรักษาตัวอยู่ที่ญี่ปุ่นสองปีกว่า จนคุณตามาเปิดสาขาใหม่ที่นี่เลยได้ตามกันกลับมานี่แหละ “

“ นิย้ายยยย นิยายวะอีแคระ นี่ถ้าได้เป็นซินเดอเรลล่าต่อกูจะบวชให้ป๊ากูเลย “

“ สาธุ เพี้ยง เพี้ยง กูอยากเห็น “ ฟ้าอดที่จะหัวเราะแบบคาดหวังไม่ได้

“ นายน้อย .... ครับ “

“ เห็นแล้ว สลัดหลุดไหม “

“ คงยากครับ รถติดเกินไป “

“ ถ้าแบบนี้มันก็คงทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน  รอดู “

“ ครับ นายน้อย “

“ อีกแล้วเหรอ นี่มันกลางวันแสกๆ เลยนะ เห้อ!!! มึงอยู่โน้นมึงรอดมาได้ได้วะ กูละแปลกใจจริงๆ “

“ ที่โน้น คนของคุณตาเยอะกว่านี่มากและอิทธิพลคุณยามีเยอะมากกว่าเลยไม่ค่อยมีอะไรแบบนี้หรอก นี่มันเลยอาณาเขตมาไกล ไม่ใช่ถิ่นด้วย แต่มันก็ทำอะไรแบบโจงแจ้งไม่ได้เหมือนกัน “

“ เออ อย่าให้มียิงกันอีกก็พอกูฝันร้ายไปหลายคืนเลยมึงเอ้ย “

“ พูดอะไรกันวะ ไม่เห็นรู้เรื่อง “  ฟ้าที่มึงคนโน้นทีคนนี้ทีแต่ก็ไม่ได้คำตอบ  จนรถเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมแล้วจึงพากันเดินเข้าไป
ร้านอาหารหรูที่มีที่นั่งส่วนตัวแบ่งแยกเป็นสัดส่วน ระหว่างทางเดินที่ต้องคอยปรามให้พิงเดินดูทาง เพราะเจ้าตัวมัวแต่เดินเล่นหูเล่นตากับแขกที่กำลังรับประทานอาหาร โต๊ะไม้สักตัวใหญ่คงไม่แปลกแต่ที่แปลกก็คงจะเป็นระดับของตัวโต๊ะ ดูจะต่ำจนเกินไป จนปิงต้องบอกเพื่อนทั้งสองคนว่าเป็นระดับเดียวกับโต๊ะทานข้าวของญี่ปุ่น คุณตาจะถนัดทานแบบนี้นี้มากกว่า เพียงไม่นาน  2ตาหลานก็ก็พากันเดินเข้ามาสมทบ



“ อ้าว พาเพื่อนมาด้วยหรือเรา “

“ ครับ พิงเพื่อนที่บ้านครับ กับอีกคนที่คุณตาเคยเจอแล้ว “

“ สวัสดีครับ คุณตา “  ฟ้ายกมือไหว้  กับพิงที่เห็นฟ้าทำจึงทำตาม เพราะว่าพิงอ่อนแอกับภาษาอังกฤษมากจึงไม่รู้ว่าคนหมดคุยอะไรกัน

“ ยูกิอยากทานอะไรดีคะ วันนี้ “

“ อยากกินแกงข่าไก่คะ พี่ปิงทำไหมคะ พี่ในครัวทำไม่อร่อยสู้พี่ทำไม่ได้ ใส่ข่าเยอะๆนะคะ ยูกิชอบ เอาเห็ดด้วยเยอะๆเลย “

“ จ้า จ้า  คุณตาอยากทานอะไรเพิ่มไหมครับ “

“ อ่า อะไรน้า ตานึกไม่ออกที่ตักใส่ใบกล้วยแล้วเผ็ดๆ มีซอสกะทิราดที่เป็นเนื้อปลากับพริกเผ็ดสีแดง ๆ ”   ปิงนึกอยู่เพียงครู่

“ ห่อหมกใช่ไหมครับ ถ้าใช้ทูน่าตอนสุกเนื้อจะกระด้างไป เอาเป็นปลากรายบดกับกุ้งดีไหมครับ เมื่อวานผมสั่งให้คนซื้อกุ้งแม่น้ำเข้ามาให้ อากิระอยากกินอะไร จืดๆแบบเดิมอีกหรือเปล่า ?? “

“ ผมทานที่หลังดีกว่าครับ “

“ กินอะไร !!!  ปลาหมึกยัดไส้กับแตงกวาแล้วกัน แล้วก็นั่งอยู่นี่ด้วยไม่ต้องไปไหน “

“ คุณตา พี่ปิงดุขึ้นทุกวันเลยเนอะ “  ยูกิหันไปกระซิบกับคุณตาหลังจากที่ปิงเดินออกไปไกลแล้ว คุณตาทำได้แค่เพียงยิ้มตอบกลับ คุณตารู้ว่าปิงนับอากิระเป็นคนในครอบครัวหรืออย่างน้อย เพราะว่าอากิระถือว่าเป็นพี่ชายคนโตเลยก็ว่าได้ เพราะคุณตาเอ็นดูและสั่งเสียทั้งยังให้ทำงานอยู่ใกล้ชิด จนเสมือนเป็นลูกหลานไปแล้วอีกคน อากิระที่โตกว่าเกือบสิบปีแต่ก็ไม่ค่อยจะสนิทใจนักหากจะต้องร่วมทานอาหารด้วยกันบ่อยๆ เพราะใจหนึ่งไม่เคยคิดว่าเป็นคนในครอบครัวหากเป็นผู้มีพระคุณที่ต้องทดแทน แต่กับปิงกลับคิดว่าเป็นพี่ชาย  เป็นครอบครัวของคุณตา


“ อาการหนักไหมว่าที่คุณหมอ “  คุณตาถามคำถามกับฟ้าที่ยังนั่งเกร็ง

“ ครับ ก็เอาการอยู่ แต่ถ้าเรื่องจิตใจปิงเขาเอาไหวแต่ร่างกายนี่สิครับมันสวนทาง “

“ อ้อ ถ้าอย่างนั้นเจ้าตัวเล่าให้ฟังแล้ว ?? “

“ ครับ ปิงเล่าให้ฟังแล้ว “

“ เด็กดี ไม่น่าเลย ถ้าตามาเจอไวกว่านี่เรื่องแย่ๆก็คงไม่เกิด ช่วยเล่าเรื่องของปิงให้ตาฟังหน่อยได้ไหม “

“ ได้ครับ แต่ถ้าให้พิงเล่าด้วยก็จะได้หลายมุม “ 



ทั้งคู่ต่างช่วยกันเล่าเรื่องของสองพี่น้องผ่านมุมมองของแต่ละคน สำหรับพิงมีทั้งฟ้าและอากิระเป็นล่ามช่วยแปลให้อีกทอดหนึ่ง เรื่องราวหลากหลายในส่วนของมุมที่แตกกัน เรื่องของชาวอาชีวะในมุมของพิง และเรื่องในส่วนของการขายขนมในมุมของฟ้า คุณตาที่ยิ้มและขำไปกับเรื่องเล่าในส่วนของนักเลงตัวเล็กกับพี่ชายใจใหญ่ที่ปกป้องคุ้มครองดูแลน้องสาว ถึงปากจะยิ้มแต่ในใจกับหวั่นไหว ใครจะนึกว่าหลานกำพร้าทั้งสองต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบกันมามากขนาดไหน คำว่าเสียใจที่เคยพูดมาตลอดคงไม่เท่ากับความรู้สึกผิดในใจของชายสูงวัยที่เคยทำไว้กับลูกสาวจนส่งผลมาถึงหลาน ๆ  ต้องให้ได้ดีที่สุด ต้องทำให้ดีที่สุดจะไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะมาทำให้หลานๆเสียใจ



“ ปิงทนหน่อยนะลูก ตาให้คนไปเคลียร์กับทางนั้นแล้วถ้ายังไม่เลยคงต้องลงมือ “

“ คุณตารู้ ??? “

“ แค่อากินะคนเดียวตาไม่ไว้ใจ ไม่ใช่ไม่เชื่อฝีมือแต่ไม่ใช่ที่ของเรา ถ้าพลาดขึ้นมาจะแย่เอา “

“ ขอบคุณครับ ปิงแค่ไม่อยากให้เป็นห่วง “

“ ขอบใจมาก หลานไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ให้เป็นธุระของตา หลานใช้ชีวิตให้เต็มที่เรื่องข้างหลังตารับผิดชอบให้เอง “  ความอบอุ่นในหัวใจของคำว่าครอบครัว มันทำให้ปิงตันอยู่ในอก เขายังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าวันนี้ไม่มีคุณตาชีวิตที่โดนทำร้ายมาจะเป็นอย่างไร


“ ไม่ต้องเดินมาส่งก็ได้ มึงจะเดินเทียวไปเทียวมาทำไมเนี้ย จะอวดหล่อ ?? แต่ขอเหอะคำว่าหล่อมันใช้กับมึงไม่ได้อีแคระ “

“ ปากดีเสมอตันเสมอปลายเดี๋ยวกูเอาเอากองทัพไก่ไปปล่อยให้ขี้ในอู่มึง “

“ ยี้ เล่นของเหม็นนะมึงเนี่ย ไม่ต้องเลยแค่สองตัวคราวที่แล้วก็เล่นไปขี้บนรถเขา แหม๋ !!!!ช่างเลือกจะขี้ คันถูกๆก็ไม่เลือกล่อคันเป็นล้านกูเกือบต้องทำสีให้เขาใหม่ทั้งคันแหละนะ แล้วนี่มึงต้องทำกับข้าวเองทุกวันเลยเหรอ ? “

“ ไม่หรอกบางที เบื่อๆ ก็ทำเองบ้างบางทีน้องขอก็ทำ กินฝีมือคนอื่นบางทีก็ไม่อร่อยหรอก “

“ นั่นไง ราศีตัวแม่จับ ชิชะ มึงนี่จะมาแย่งผู้ผู้กับกูใช่มะ กูจะเอาอะไรไปสู้มึงละทีนี้ ห๋า อีแคระ อีสวย รวย เลิศอย่างมึง “

“ ไอ้นี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าชอบผู้หญิง ไม่ได้เป็นอย่างมึง อย่าหาพวก “

“ กล้าพูดอีแคระ ชอบผู้หญิงแล้วผู้หญิงที่ไหนละมาชอบมึงกูเห็นแต่ตัวผู้เดินกระดิกหางต่อแถวกันเข้ามา เห้อ!!!เบื่อพูดกับเด็กแบบมึง คนเราหน้าไม่ให้แต่ใจรักจะเป็นผู้ชายดูแล้วก็น่าสงสาร ถ้าผู้หญิงคนไหนได้มึงเป็นแฟน กูว่ามันคงคิดว่ามีเพื่อนสาวเพิ่มมาอีกคนมากกว่า และถ้ามึงมีแฟนที่สวยน้อยกว่ามึงก็คงไม่สำเร็จเพราะว่าคงไม่ใครอยากให้แฟนตัวเองสวยกว่าหรอกมึง เชื่อกู  แล้วไอ้ฟ้า องค์อะไรลงมึงอีกละเงียบเชียว ??? “

“ มึงว่ากูจะบอกให้คุณพ่อไปขอหมั้นยูกิได้ยัง ?? “

“ เยเข้ ที่มึงเงียบเนี่ยมึงยังคิดไม่เลิกอีกเหรอ หาเรื่องให้มันพ้นคุกหน่อย ยูกิ เพิ่ง8ขวบ แสรด....รอให้น้องมันสัก 12-13 ก่อนได้ไหม ? เนี่ย มึงด่วนเหรอ “

“ ไม่เอากูอยากผูกมัด อยากจะตีตราจอง จับจองเอาไว้ก่อนนน . “

“ ห่า มาเป็นเพลง เออ เดี๋ยวกูลองถามคุณตาให้แต่จะยังไงกูไม่รู้ด้วยนะ “

“ พี่เขย ช่วยหน่อยนะครับ เดี๋ยวหมาคาบไปแดก มึงดูน้องยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน หมั้นไว้จะได้ไม่มีใครมาแย่ง เนอะ “

“ เห้อ !!! “   ทั้งสองคนทำได้แต่ถอนหายใจ




ร้านสะดวกซื้อที่เปิด24ชม.อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงแรมทำให้ปิงอยากจะเดินไปซื้อน้ำสักขวดมาดื่มเพราะว่ากว่าจะส่งเพื่อนขึ้นรถก็ต้องเมื่อยปากไปเยอะเหมือนกัน  ถนนไม่ได้กว้างเท่าไรแต่เป็นรถที่ขับเร็ว เพราะว่าถนนโล่งทำให้รถสามารถทำความเร็วได้ เมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วก็ข้ามไปและได้น้ำมากินสมใจ การจราจรที่พลุกพล่าน เมื่อสักครู่นี้กลับหายไปราวกับเรื่องตลก อยู่ถนนก็เกิดโล่งขึ้นมาซะงั้น ปิงได้แต่ขำตัวเองที่กว่าจะข้ามมาได้นั้นต้องเสียเวลารออยู่นานทีเดียว


“ บรืน ๆ “ เสียงแสบแก้วหูที่วิ่งมาด้วยความเร็ว  ด้วยสัญชาตญาณที่ถูกเคี่ยวกร่ำมาเกือบสองปี ถึงไม่ว่ายังไม่ที่สุดแต่ก็คงจะไม่พลาดท่าง่ายๆเหมือนกัน ลำกล้องสีดำที่ถูกจ่อมาเตรียมจะเหนี่ยวไก ไม่อาจพ้นสายตาที่แหลมคมที่คอยระวังอยู่แล้ว กับเป็นปิงที่ชิงลงมือก่อน ขวดน้ำในมือที่ยังเหลือเสียส่วนมากถูกนำมาใช้ด้วยการขวางไปที่คนขับรอมอเตอร์ไซค์ทำให้ รถเกิดเสียการทรงตัวทำให้แฉลบ ปากกระปืนที่เล็งอยู่จึงเบนออกไป

 
“ ปัง “

เสียงปืนที่ดัง ท่ามกลางสายตาของหลายคู่ที่มองอยู่แล้วเพราะรำคาญเสียงมอเตอร์ไซค์ จึงทำให้มีผู้เห็นเหตุการณ์หลายคน

“ อุ๊บ “ เสียงกลั้นความเจ็บรู้แค่ว่ามันเสียดตรงชายโครง แต่มันไม่เกินความพยายามที่ปิงจะสวนกลับด้วยมืดเล่มเล็กที่เสียบไว้ข้อเท้า เพียงสะบัดมือ เงาสีเงินก็พุ่งไปปักที่กลางหลังมือปืนที่ซ้อนท้ายทำให้มันร่วงลงมา ก่อนจะหมุนกลิ้งไปชนถังขยะข้างถนนแล้วฟุบไป

เสียงโวยวายของเหล่าคนที่เดินอยู่ข้างทางต่างก็ส่งเสียงร้องเอ็ดอึง การกระทำที่รวดเร็วของปิงนั้นไม่มีใครมองเห็นได้แต่เพียงคิดว่าเพราะรถที่กระชากออกไปเร็วทำให้คนซ้อนท้ายตกลงมา  และปิงที่ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่ตอนนี้มีเลือดสีแดงที่ไหลเปรอะเปื้อนดูน่ากลัว และพยายามจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะดับวูบลงไปก่อนที่จะทันได้โทร



“ ชู่ ชู่ ไม่ต้องร้องไปยูกิพี่ชายไม่เป็นอะไรมากแค่เสียเลือดมาไปหน่อยเดี๋ยวพี่เราก็ฟื้น ยูกินอนรอตาที่โซฟาก่อนนะลูก ถ้าพี่เราตื่น ตาจะปลุก “
ในเวลาตี3 แบบนี้มันเกินเวลาที่เด็กอย่างยูกิจะอดทนไหว ด้วยหลังจากรู้ข่าวเพียงแค่20 นาทีก็พากันมาถึงโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนัก มีพลเมืองดีที่เห็นเหตุการณ์เข้าพอดีจึงนำตัวมาส่งก่อนที่จะมีมูลนิธิหรือรถพยาบาลจะมาถึง ปิงหลับไปถึง 5 ชั่วโมง ก่อนจะรู้สึกตัวตอนตี 4 เมื่อรู้สึกตัวจึงเล่าเหตุการณ์คราวๆ  ให้กับตาที่ยังเฝ้าอยู่ ก่อนจะหลับไปอีกครั้งด้วยฤทธิ์ยา



ดวงหน้าที่ปกติก็ขาวอยู่แล้วตอนนี้กลับซีดแลดูไม่มีเลือดฝาดยิ่งไปอีก คนสูงวัยได้แต่คิดอะไรเงียบ อยู่ยันเช้าก่อนจะเดินกลับไปโรงแรมเพื่อสักการอะไรบางอย่าง เพียงแค่ทิ้งอากิระที่เป็นหมออยู่แล้วให้ค่อยดูแล


“ น้ำ “

เสียงแหบแห้งที่ส่งออกมาทำให้อากิระที่นั่งอ่านหนังสือ เดินมาประคองให้ยกตัวมาดื่มน้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองรอบๆ เมื่อเห็นอากิระก็เบาใจ และคิดว่าตอนนี้ตัวเองต้องอยู่ที่โรงพยาบาลแน่ๆ

“ จับตัวได้ไหม ? “

“ ไม่ครับ  มีดที่นายน้อยใช้ขว้างไปที่ด้านหลังของหัวใจแต่พอมันหล่นกลิ้งลงมาทำให้มีดมันเสียบทะลุหัวใจตายไปพอดี “

“ ทางตัน ?? “

“ ไม่ซะทีเดียว คุณท่านพอจะรู้แล้วตอนนี้ลงไปสั่งการให้คุณเลขาจัดการขั้นเด็ดขาดแล้ว “

“ อืม “ 

ไม่ใช่ว่าปิงไม่รู้สึกอะไรที่ทำให้คนตายแต่เพราะด้วยสถานะของนายน้อยของแก๊งค์ทำให้ปิงต้องเข้มแข็ง ด้วยรู้ว่าคงต้องมีสักวันที่ตัวเองต้องโดนบังคับให้ทำแบบนี้อย่างไรปิงก็ผู้ชายคนหนึ่ง หากไม่โดนรุกรานก็ไม่โต้ตอบเหมือนกัน

“ แล้วผมมาที่นี่ได้อย่างไร ?? คนของเราเหรอ “

“ มีคนพามาส่งครับ น่าจะเป็นรุ่นพี่ของนายน้อยเห็นบอกว่าอย่างนั้น “ 

‘ ใคร ‘ ปิงพยายามนึกแต่ก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปรู้จักกับใครที่ไหนในมหาวิทยาลัยอีก แค่วันเดียวที่เพิ่งไปวันแรก ปิงยังไม่รู้จักใครเลย ??



“ ก๊อก ๆ “ เสียงเคาะประตูก่อนจะมีคนเดินตามกันเข้ามา  พยาบาลกับใครอีกคนที่ใส่ชุดนักศึกษาที่สะพายกระเป๋าเดินตามเข้ามา

“ คนไข้ยังปวดแผลอยู่ไหมคะ “ เสียงของพยาบาลส่งเสียงหวานร้องทัก

“ ไม่ครับ ไม่เจ็บเท่าไร ผมจะกลับบ้านได้หรือยังผมต้องไปเรียน “

“ โว้ โว้ ไอ้น้องใจเย็นๆ  แผลโดนยิงนะไม่ได้โดนมีดบาด พักก่อนสักวันเหอะ ให้เลือดหมดขวดนี้ก่อนค่อยถอดออกจะได้นอนสบายๆ “

“ คุณ ...... “

“ คุณคนนี้เป็นคนพานายน้อยมาครับ คนของเราข้ามไปไม่ทัน “

“ หือ ทำไมมาไม่ทัน ??? “

“ โถ น้องคะ ทีแรกที่พี่เห็นยังตกใจแทนเลยคะ คุณการ์เดี้ยนเธออุ้มมาจนถึงห้องฉุกเฉินเองเลยคะ “

“ โถ พี่แววก็คนมันตกใจยังไงโรงพยาบาลเราก็ใกล้ๆ ไม่ต้องรอรถหรอก ตอนนั้นเห็นเลือดออกเยอะนึกว่ากระสุนฝังในเลยรีบวิ่งมา นี่ยังปวดแขนอยู่เลย “

“ ....... “

“ อ้อ งง อะสิ พี่ชื่อพิทักษ์ ครับ พิทักษ์ อิศรา  เป็นลูกป๋าเจ้าของโรงพยาบาลนี้เองแหละ และดูจากเข็มกลัดเมื่อวาน เราน่าจะอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันนี่แหละครับ พี่เรียนหมอครับ ปี4 แล้ว เราละ วิศวะเหรอ ?? “

“ ผมไคริ ครับ เรียกปิงก็ได้ ขอบคุณนะครับที่พามาส่งแต่ที่จริงก็ไม่ต้องก็ได้ “

“ ไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นพี่ออกมาจากร้านพอดี ตกใจน่ะ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ยังแปลกใจตัวเองอยู่ว่าอุ้มได้ยังไงตั้งสี่แยกหนึ่ง “

“ คงแรงตกใจแบบไฟไหม้มั้งคะหมอ ที่จริงคุณหมอก็ตัวขนาดนี้แท้ๆไม่น่าจะปวดแขนนะ น้องเขาออกจะตัวบางๆคงไม่หนักไม่ถึงครึ่งของหมอหรอกคะ “  พยาบาลอดที่จะแซวไม่ได้

“ อีแคระ มึงยังอยู่ครบส่วนใช่ไหม ??  ไม่มีอะไรหายใช่ไหม??  นี่แหละหนากูบอกแล้วว่าอย่ามาส่ง แม่งโหดกว่าเด็กโรงเรียนเราตีกันอีก ดูสิผิวสวยน้องกูมีแผลเป็นไหมเนี่ย ปวดอยู่เปล่า อยากกินอะไรไหมเดียวก็ทำบุญให้ เอ้ย ลืม !!! ยังไม่ตาย แล้วนี่ลุกมานั่งทำไม ทำมิวสิคเหรอ อยากกินอะไรปะ อาหารโรงพยาบาลไม่อร่อยหรอกเชื่อกู เดี๋ยวกูไปซื้อให้  ... เพี้ย!!! “

“ อีพิงกี้ถามตกมันแบบมึงนี่กะไม่ให้มันคนตอบเลยใช่ไหม  นี่โรงพยาบาลสำรวมหน่อย เสียงดังเป็นเจ๊กตื่นประทัด “

“ ถ้าจะตีแรงแบบนั้นมึงถีบกูเลยปะละ  ก็กูลูกเจ๊กปะละ อุ่ย!!!!  แล้วนี่ใครค่า หล่อจัง คุณหมอเหรอค่า โอ้ย อยากป่วย อีแคระ เขยิบไปซิ กูขึ้นไปนอนให้หมอตรวจภายในช่องคลอดหน่อย “   

“ เฮ่อ .... ปิงกูหมดแรงจะพูด  อ้าวพี่หมอกา มาทำไรที่นี่ครับ ??? “

“ อ้าว ฟ้า รู้จักปิงด้วยเหรอ ??? “

“ อีแคระ มึงซุกผู้ผู้ เดี๋ยวนี้มึงมีอะไรไม่บอกกูแล้วชิมิ “

“ ฟ้า มึงเอามันมาทำไมเนี้ยกูปวดหัวไข้จะขึ้นเพราะมันมันนี่แหละ  แล้วคนนั้นเขาเป็นคนพามาส่งโรงพยาบาล “

“ อุ้มมาครับ ตั้งไกล สี่แยกหนึ่ง “  การ์เดี้ยนยิ้ม

“ อ๊ายยยย อุ้มท่าเจ้าหญิงใช่ไหม อยากโดนมั่ง อยากโดนมั่ง “

“ โดนลูกปืนเหรอ โชกเลือดขนาดนั้น “  ปิงที่อายพยาบาลและรุ่นพี่คนนั้นได้แต่เอามือคลึงขมับอยากลงไปนอนต่อแต่ติดที่เอนลงเองไม่ค่อยถนัด
 
“ แล้วพี่หมอกามาเยี่ยมมันเหรอ “ ฟ้าสงสัย

“ บ้านพี่อยู่หลังโรงพยาบาลนี่เอง เลยแวะเข้ามาดูสักหน่อยด้วยละ กับมาหาข้าวกิน ข้าวโรงพยาบาลอร่อยนะครับคุณ แก้ข่าวหน่อย นี่พี่ก็มาฝากท้องทุกวัน “

“ อ่อครับ จะไปลงหวอดตอนไหนครับ ไปพร้อมกันไหมผมขับรถมา “

“ โห ไอ้ฟ้า พี่หมอเขาหล่อสมาร์ทขนาดนั้นใจคอมึงจะให้เขาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มึงไปเหรอ “

“ ไม่เป็นไรฟ้า พี่ขับรถไปคงดึกกว่าจะกลับเอารถไปเองสะดวกกว่า งั้นพี่ไปก่อนแล้วกัน อ้อ ปิง เดี๋ยวพี่แวะไปบอกที่ภาคให้แล้วกันนะครับว่าเราลา พี่ไปละ พี่ไปละฟ้า ไปละครับ “

“ เดินทางปลอดภัยนะคุณหมอขา ว่างๆ แวะมารักษาหัวใจให้ด้วยนะคะโดนขโมยไปแล้วคะ “

“ มึง ๆ ผู้ชายเข้าหาอีกแล้วนะ มึงใส่พระอะไร มึงบอกกูมานะ หรือยกให้กูก็ได้ “

“ ไอ้พิง ถ้ากูมีคงให้ไปนานแล้วละ ได้เลือดมาแบบนี้มึงดีใจไหม ? “

“ แล้วจับคนร้ายได้ยัง “ ฟ้าถามเสียงเครียด

“ ตายหนึ่งคนขับหนีไปได้ แต่คงอยู่ได้อีกไม่นาน คุณตาโกธรน่าดู “

“ แล้วมันจะปลอดภัยเหรอถ้ายังจะมีแบบนี้อีก ?? “

“ คงจบ!!! พึ่งสั่งการไปที่ญี่ปุ่นแล้ว คงมีตายอีกเยอะ “

“ ปิง มึงเปลี่ยนไปมากนะ พูด เป็นๆ ตายๆ ง่าย ๆ “  เสียงพิงที่กลับมาดูจริงจัง

“ มึงไม่รู้หรอก ว่า2ปี ที่ญี่ปุ่นกูอยู่แบบไหน ถึงแม้ว่าคุณตาจะกันกูออกมาแล้ว แต่บางเรื่องมันจำเป็นต้องชินวะ “

“ ที่นี่เมืองไทยนะ บ้านมึง มึงไม่ต้องชินอะไรแบบนั้นแล้วกลับมาเป็นพ่อค้าขนมหวานคนที่พวกกูรู้จักดีกว่า คนที่เคยอยู่แบบนั้นพวกกูไม่อยากได้ กลับมาเป็นพี่ที่น่ารักที่อ่อนโยนของยูกิแบบเดิมเถอะ “

“ อืม จะพยายาม พยายามอยู่ ไม่ต้องห่วง “   



เย็นวันนั้นเองที่ปิงได้กลับมาพักที่บ้านด้วยว่าไม่ชิน และด้วยไม่อยากให้คุณตาต้องลำบากไปมาและอีกอย่างก็มีอากิระที่เป็นหมออยู่แล้วด้วย จะสามารถกลับมาพักที่บ้านที่ไว และยิ่งยูกิที่คอยตามแจไม่ยอมห่างไปไหน ทั้งดูหนังอ่านหนังสือก็คลุกอยู่ด้วยกันทั้งวัน หลังจากพักได้ 2วัน วันนี้จึงเริ่มไปเรียนได้ และคราวนี้ไม่ต้องมีอากิระคอยตามเพราะว่าเรื่องทางญี่ปุ่นจบไปแล้ว และคิดว่าคงจะยังไม่มีเรื่องอื่นๆมาเพิ่มอีกนาน



“ เอ้ย เป็นไงมึงอยู่ครบดีใช่ไหม “

“ ดีอยู่ครบ ปกติดี “

“ ทีแรกที่พี่หมอมาบอก พวกกูตกใจแทบแย่ บอกมึงโดนยิง ตั้งใจว่าไปเยี่ยมอยู่แต่พี่แกก็บอกว่าตอนเย็นคงออกเพราะคนไข้ดื้อ แล้วตกลงตอนเย็นมึงได้ออกเลยไหม ?? “

“ เออ ที่บ้านกูก็มีพี่เป็นหมออยู่แล้วไม่อยากต้องมานอนรออยู่เฉยๆ คนที่บ้านเขาลำบากต้องมาคอยเฝ้า อยู่บ้านนี้แหละดีแล้ว ว่าแต่มีเริ่มเรียนอะไรบ้างหรือยัง ? “

“ ยังหรอก ยังแค่แนะนำบทเรียน เออแต่มีกิจกรรมวะ เลือกเดือนเลือกดาวอะไรนี่แหละ แล้วมึงดูภาคเราปีนี้แม่งโคตรน่ากลัว ยังดีที่ภาคอื่นเขาดูดีแต่ก็ดีแล้วภาคเราจะได้รอดไม่ต้องไปยืนให้เขาใครมุงดู “

“ มึงก็พูดน่าเกลียดไอ้ดำ พูดเหมือนไปเลือกในตู้ มึงเคยไปเหรอไอ้ดำ ทำไมไม่ชอบกู กูเพื่อนมึงนะ “  พร้าวค้อนปะหลับปะเหลือก

“ ฟาย ทีวีก็มีให้ดู ลองกูไปสิ แม่กูจะได้เอาลูกซองจ่อ “

“ แล้ว สรุปว่าภาคเราไม่มีส่งใครไปใช่ไหม ?? “ 

“ ไม่รู้ ประชุมพรุ่งนี้ มึงมาพอดีคนจะได้ไม่ขาด แล้วแผลมึงดีขึ้นแล้วหรือยัง แล้วไปมีเรื่องกับใครมาเหรอวะ บู๊ล้างผลาญเหมือนกันนี่หว่ามึง !! ตัวเท่าลูกหมา ทีหลังจะมีเรื่องก็บอกพวกกูนี่เลย ขาลุย ฮ่าฮ่า “

“ เออ ก็ไม่ได้มีเรื่อง น่าจะผิดตัวมากกว่า นี่เลยโดนยิงฟรีเลย “

“ อ้าว แล้วจับคนร้ายได้ไหม “

“ ตายหนึ่งตกรถมาตาย กับอีกคนหนีไปได้ “

“ เออ ดีวะกรรมตามกันเห็นๆ เออนี่ตารางเรียน พวกกูก๊อปมาให้ละ นี่เดี๋ยวมีเรียนแล้วไปเหอะ อาจารย์คนนี้โหดเห็นรุ่นพี่กูบอก “

“ ปิง “

“ อ้าว หวัดดีพี่มาหาเพื่อนเหรอ “

“ มาหาเรานั้นแหละ กลับมาวันนั้นก็ไม่เจอ แล้วแผลแห้งหรือยังตัดไหมวันไหน เดี๋ยวพี่พาไปที่โรงพยาบาลของมอ.ก็ได้นะ “

“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้อากิระจัดการ พี่ ... ผมขึ้นเรียนก่อนแล้วกันครับจะเริ่มเรียนแล้ว สวัสดีครับ “

“ อ่อ ได้ ได้ แล้วเจอกัน “



“ ปิง ปิง เธอรู้จักพี่หมอพิทักษ์ด้วยเหรอ “  เสียงนักศึกษาสาวในภาคเดินมาถามทันทีหลังจากที่พี่หมอเดินไป

“ หา  อ่อ พี่หมอการ์เดี้ยนนะเหรอ เคยเจอนะที่โรงพยาบาล มีอะไรเหรอ ?? “ ปิงเหรอหรา เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่ถามทำไม

“ จะว่าไป ปิงเองก็ไม่น่าจะต้องสนใจหรอกผู้ชายเหมือนกัน แต่ว่าพี่หมอแกป๊อบมากเลยนะ เป็นเดือนคณะด้วยนะ โปรไฟล์ดี ลูกเจ้าของโรงพยาบาล เรียนเก่งมากด้วยนะ ใครใครก็อยากโดนพี่หมอตรวจภายในแหละ “

“ เออ แปลกเนอะทำไมมีแต่คนอยากโดนตรวจภายใน พวกเธอพูดเหมือนเพื่อนเราตอนเจอพี่หมอเลย ทำไมต้องตรวจภายในเหรอ มีใครเป็นอะไรเหรอ ?? “



“ เออ ฟายจริงๆเลยมึง นี่มึงอายุมากกว่าพวกกูจริงไหมเนี่ย เฮ่อ ..... “ พร้าวบ่น ส่วนดำส่ายหัวไปมา





หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9.5 [14/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 15-03-2018 00:27:50
 :เฮ้อ:

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9.5 [14/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-03-2018 03:29:55
ปิงเอย ทำไมบางเรื่องหนูใสเหลือเกิน  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 9.5 [14/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-03-2018 09:20:33
เรื่องบู้ปิงทันคนมากแต่เรื่อง :impress2: :impress2: :impress2: ปิงใสๆ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10 'Hero' [18/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 18-03-2018 23:10:50
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 10


วันพฤหัส 11 น. : พักเที่ยง

“ ไอ้ปิง มีคนฝากของไว้ให้แหนะ “

“ ใครเหรอ พี่ ??? “

“ พี่หมอกา “  รุ่นพี่ปี2 ใต้ถุนตึกคณะที่รับฝากของไว้ ปิงรับถุงกระดาษมา

“ อะไรวะ เปิดดูดิ “ ช่างเผือกที่ 1 กล่าว

ทัปเปอร์แวร์ กล่องใสที่มองเห็นอาหารอยู่ด้านในมีโน้ตเล็กๆ แปะไว้อยู่บนกล่อง ‘ พี่ไปโรงอาหารมาแล้วนึกขึ้นได้ บรอกโคลีมีธาตุเหล็กเยอะจะช่วยให้แผลหายไว’

“ บรอกโครีผัดใส่กุ้ง อร่อยตรงไหนวะสู้สะตอผัดกุ้งก็ไม่ได้ ว่ามะไอ้ดำ “ เผือกที่ 2 เอ่ยบ้าง

“ ไปดิกินข้าวกัน คนเยอะหรือเปล่าไม่รู้ “ ปิงชวนดำกับพร้าวไปโรงอาหาร




วันพฤหัส 14.30 : เบรกตอนบ่าย

“ ไอ้ปิง มีคนฝากของมาให้แหนะ “

“ ใครเหรอ พี่ ??? “

“ พี่หมอกา “  รุ่นพี่ปี2 ใต้ถุนตึกคณะที่รับฝากของไว้ ปิงรับถุงกระดาษมา

“ อะไรวะ เปิดดูดิ “ ช่างเผือกที่ 2 กล่าว

ถุงกระดาษที่ค่อนข้างหนักรั้งแขนฝั่งแผลที่เจ็บจนต้องร้อยโอ้ยเบา ๆ มีโน้ตแผ่นเล็กๆ แปะอยู่บนกล่องนมจำนวน 1โหล ‘พี่แวว พยาบาลที่คอยดูปิง ฝากมาให้ปิงกับยูกิ นมอัลมอนด์มีสังกะสีเยอะช่วยให้เนื้อเยื่อแผลสมานตัวเร็วขึ้น ’

“ ‘Made in Korea ‘ ทำไมต้องเกาหลีวะ “ เผือกที่ 1 สงสัย

“ ฟายดำ ไอ้ปิงมันมาจากญี่ปุ่นมันก็ต้องเบื่อ Made in Japan เปล่าวะ “ เผือกที่2 เฉลย





วันศุกร์ 11.30 : พักเที่ยง

“ ไอ้ปิง มีคนฝากของไว้ให้แหนะ “

“ ใคร เหรอพี่ ??? “

“ พี่หมอกา “  รุ่นพี่ปี2 ใต้ถุนตึกคณะที่รับฝากของไว้ ปิงรับถุงกระดาษมา

ทัปเปอร์แวร์ กล่องใสที่มองเห็นอาหารอยู่ด้านในมีโน้ตเล็กๆ แปะไว้อยู่บนกล่อง ‘ พี่ไปโรงอาหารมาแล้วเห็นว่า กีวี กับเกรปฟรุตนี่น่ากินดี กับน้ำส้มคั้นสด พวกนี้วิตามินซีเยอะนะครับ รู้ไหม !!! มันช่วยทำให้ผนังเส้นเลือดฝอยแข็งแรงช่วยให้เลือดไหวเวียนดีมันดีกับแผลผ่าตัดนะ “

“ ไอ้พร้าว มหาวิทยาลัยเรามันมีไอ้ลูกขนแบบนี้ขายด้วยเหรอวะ ??? แล้วเกรปฟรุตมันคืออะไร ??? อร่อยกว่าตะขบบ้านเอ็งไหม ?? “

“ ลูกขนพ่อง!!! เค้าเรียก กีวี ลูกขนาดนี้ก็ร้อยกว่าบาทนะมึงป้าป้าที่โรงอาหารคงเอามาขายหรอก แล้วตะขบเป็นอย่างไงวะ บ้านกูไม่มี ??? “


วันศุกร์ 13.30 : พักเบรก

“ ปิง เอ้านี่ของมึง!!! ถ้าวันไหนลงมาเจอกูมึงก็มาดูบนโต๊ะแล้วกันว่ามีของฝากไหม โอเคนะ “ รุ่นพี่หน้าประจำมองนาฬิกาก่อนจะวิ่งไปบนตึก 
 
“ มึงยังต้องอยากรู้อีกมะว่าของใคร “ พร้าวแบะปาก

กระเช้ารักนกขนาด24 ขวดที่จัดแต่งสวยงาม มีโน้ตเล็กๆ แปะเอาไว้ให้อ่าน ‘ คุณป๊าพี่ท่านเจอกับคุณตาของปิงวันที่ไปปิงอยู่โรงพยาบาล ท่านเลยฝากไปเยี่ยมคุณตา แต่คุณป๊าท่านบอกว่าให้ปิงช่วยทานด้วยนะบำรุงร่างกายจะได้หายไว ๆ ’

“ โรงพยาบาลนี้ดูแลดีวะ พร้าว มึงไปผ่าไส้ติ่งดูไหม เผื่อจะมีของกินติดมือมาบ้าง “

“ ไส้ติ่งพ่อง กูผ่าไปแล้ว มึงนั่นแหละ กินฝรั่งเยอะๆๆ กินเม็ดมันด้วยเผื่อเม็ดมันจะได้ไปอุดไส้ติ่ง แล้วกูจะได้พามึงไปผ่า โอเคนะ “




วันจันทร์ 10.00 : พักเบรก

“ สัดปิง ไอ้ภาระมานี่เลยมึง เอ้า!!! ของมึง “ ไปรษณีย์จำเป็นขาประจำยื่นถุงกระดาษให้ก่อนจะบ่นงึมงำเดินขึ้นตึกไป

“ คงไม่ใช่ของพี่หมอของมึงอีกหรอกนะ “ ช่างเผือกที่ 1 กล่าว

ถุงกระดาษพิมพ์ลายโลโก้ของฝากจากเพชรบุรี เมื่อเปิดออกดูก็เห็นขนมหม้อแกงหลายถาด กับขนมตาลสีเหลืองสด ‘พี่พึ่งกลับจากเพชรบุรีเมื่อเช้านี่เองพาคุณแม่ไปดูโฮมสเตย์มา เลยแวะซื้อขนมมาฝากเห็นคุณตาบอกปิงทำขนมอร่อย ไม่รู้จะมีโอกาสได้กินหรือเปล่า ’

“ กินไหมพวกมึงอะ เยอะเลยแบ่งๆ ไป “  ปิงเรียกมนุษย์ผู้หิวโหยที่ชะเง้อคอยาวมองอยู่

“ แหวะ ขนมหวาน อร่อยตรงไหน ไม่เอาไวน์สับปะรดมาฝากวะ ไม่ได้กินนานแหละ มึงบอกพี่หมอทีดิผ่านเมืองเพชรเมื่อไรซื้อมาฝากด้วย “

“ หะ ทำไมต้องให้เขาซื้อฝากอีกละแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว ไม่เจอตัวเลย ถ้าเจอจะได้บอกว่าไม่ต้องแล้ว “

“ มึงไม่รู้จริงอะ “ ช่างเผือกที่2 กล่าว

“ รู้ไร ??? “

“ พร้าวมึงก็รู้ว่าไอ้นี่มันมนุษย์ถ้ำ ช่างมันเหอะ ปล่อยมันให้เป็นแบบนี้แหละ กูชอบ ฮ่าฮ่า ฟ้ายยยฟาย “




วันจันทร์ 14.30 : พักเบรก

“ ไอ้ปิง “

“ อ้าว ไอ้ฟ้า มาทำไม มาหาใครละมึง “  ปิงสงสัยที่เห็นฟ้า

“ กูก็มาหามึงสิ กูคิดถึง “

“ ตอแหลละมึง อยู่กับไอ้พิงมากเหรอ “

“ เออ เออ กูจะมาถามว่ายูกิ เรียนที่ไหนกูจะไปส่อง “

 “ โรคจิตครับพี่ฟ้า “ ช่างเผือกที่1 บอก

“ แหมมึง มึงต้องเห็นว่ายูกิน้องมันน่ารักแค่ไหน มึงเห็นแล้วใจจะสั่นในความน่ารัก คาวาอี้สุดๆ “

“ เหรอพี่ ม.ไรแล้ว “  พร้าวร้องว้าว!!! ได้แต่คิดพี่มันน่ารักซะหญิงหมอง น้องสาวนี่คงแจ่มสุด ๆ

“ ป. 3 แล้ว “ ฟ้ายิ้มอย่างภาคภูมิ

“ โรคจิต “ ทั้งดำและพร้าวพร้อมใจกันร้องออกมา ก่อนจะมองด้วยหางตาแถมส่งสายตารังเกียจแถมให้ด้วย

“ มึง น้องมานีเลยไม่รู้จักของดี มามา นี่เลย รูปยูกิ “  ถึงแม้ว่าทำท่ารังเกียจแต่ทั้งสองคนก็เดินมามองใกล้ๆในโทรศัพท์ของฟ้า

“ นี่ตอนเจอครั้งแรก ตกหลุมรักเลย แก้มน่าหยิกมากเด็กอะไรไม่รู้ ขาวน่ากินเหมือนมาร์ชเมลโรล อดใจไม่ไหวกัดแก้มไปทีนึ่งร้องไห้จ้าเลยตอนนั้น 5 ขวบได้ละ นี่ขยับมา อนุบาล 2 จะขึ้นประถม เป็นไงละใส่ชุดครุยด้วย สุดสุด  และนี่ล่าสุด เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว “ ปิงฟังแล้วกุมขมับ เรื่องแบบนี้มันน่าอวดตรงไหน

“ เออวะ กี่ขวบนะ 8 เหรอ ถ้าสัก14 – 15 นะมึง ถ้าผมนะพี่คงต้องถือลูกซองคุมแล้วละ ปิงมีน้องอีกมะของตัวดิ “ พร้าวส่งสายตาเว้าวอน

“ บ้านกูไม่ได้ออกเป็นคลอก สัด “

“ แล้วสรุปน้องเรียนที่ไหน ไอ้ปิง “

“ นานาชาติตรงแถวโรงแรมนั้นแหละ แต่คนนอกห้ามเข้าวะ “

“ คนนอกที่ไหนไม่มี๊ นี่น้องเขยครับ น้องเขย เดี๋ยวก็ไปหาคุณตาขอบัตรผ่านก็ได้ เออ เกือบลืม แผลตัดไหมยัง “

“ อือ ตัดแล้ว “

“ เอานี่ไปพี่หมอกาฝากให้เอามาให้ “

“ พี่หมอกาอีกแล้วเหรอ คราวนี้อะไรอีก “ ดำที่ไม่ได้ดูตกใจแต่ก็พูดออกมา ก่อนจะแย่งถุงกระดาษจากมือฟ้าไปเปิดดูเอง

‘ เจลแปะแผล ใช้สำหรับหลังตัดไหมช่วยให้ไม่มีรอยแผลเป็น กับเจลว่านหางจระเข้แบรนด์โรงพยาบาลพี่เองจะให้ปิงช่วยเป็นพรีเซนเตอร์ ’

“ มีข้ออ้างตลอด “ พร้าวแบะปาก

“ อะไรกันวะ “ ฟ้าถามก่อนจะโดน พร้าวกับดำดึงตัวออกไป ทิ้งให้ปิงง่วนอยู่กับการอ่านฉลากแผ่นเจลที่ไม่เคยเห็น

“ เรื่องนี้ถึงพิงกี้แน่ “  ฟ้าตะโกน

“ ห่า ฟ้าตกใจหมด “ ปิงทำของหลุดมือ เลยขว้างหัวไปอีกทีด้วยกล่องแผ่นเจล

“ ไอ้พิงมันจะทำอะไร เรื่องพี่หมออะเหรอ พี่เขาเป็นหมอก็ดูแลคนป่วยอย่างนี้ปะละคุณตากูจ่ายไปตั้งหลายหมื่นเลยนะมึงค่าผ่าตัดกับค่าห้อง หรือจะบอกให้พิงมันมาเจอพี่หมอเหรอดี ก็ดีสิ มันชอบแหละพี่หมอสเป็กมันอยู่แล้วนี่ “

“ เห็นมะพี่ เพื่อนพี่อะ มันฟายชัดๆ ฟายยังเรียกพี่ “  พร้าวบ่นและก็ดึงฟ้าไปสุมหัวกันต่อ ปิงแบะปากและเดินไปเก็บกล่องที่ปาใส่ฟ้าเมื่อกี้มาใส่ถุงให้เรียบร้อย

“ ฟ้า มึงเลิกกี่โมง “ ปิงถาม เพราะเห็นสามหน่อยังจับกลุ่มคุยกันไม่เลิก

“ 5 โมงเย็น ทำไมเหรอ ?? “

“ จะชวนไปซื้อหนังสือ อยากได้ text สักเล่ม “

“ งั้นมึงก็รอเดี๋ยวมารับ “

“ พวกกูไปด้วยสิ กลับหอเร็วก็ไม่มีอะไรทำ “

“ งั้นฟ้าไม่ต้องเอามอเตอร์ไซค์ไปนะ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไป ซ้อน4 เดี๋ยวตำรวจจับ “

“ ฟาย มึงก็คิดได้ เพื่อนมึงตัวเล็กที่ไหนทำพูดไป เออ เจอกันตอนเย็นไป ไปละ “




เงาที่ทอดยาวไปตามถนนในซอยแคบๆ สามหนุ่มที่ค่อยๆเดินไม่ได้เร่งรีบเท่าไรนัก ถึงแม้ว่าจะไม่ค่ำมากนักแต่ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว หลังจากที่รอฟ้าจนถึง6 โมงเจ้าตัวก็ยังไม่มา แต่ก็ส่งข้อความมาบอกว่ามีสอบด่วนเลยยังออกมาไม่ได้ให้ไปเดินเล่นรอก่อน ทำให้สามหนุ่มพากันเดินเล่นแทนที่จะขึ้นรถเพื่อจะไปศูนย์การค้าที่อยู่ไม่ไกลจากตัวมหาวิทยาลัย เสียงแมลงพากันร้องที่สามหนุ่มเดินผ่าน เส้นทางเล็กๆเวลาค่ำแล้วไม่ค่อยจะมีคนเท่าไรเพราะว่าเป็นทางริมคลองที่ชาวหมู่บ้านหลังมหาวิทยาลัยใช้เป็นลัดเข้าออกแต่ไม่พอให้รถผ่าน

“ ดำ มึงว่าแถวนี้จะมีผีไหมวะ “

“ หะ อะไรนะพร้าว “ ปิงได้ยินไม่ชัดเลยถาม

“ ฮ่า ฮ่า ไอ้พร้าวมันกลัวผี เห็นมันห่ามๆแบบนี้นะ ตาขาว ปอดแหก “ ดำขำที่อยู่ๆพร้าวก็ถามแบบนั้นขึ้นมา

“ เออ พวกมึงไม่เจอแบบกูพวกมึงไม่รู้หรอก ปิง มึงคิดดูนะ พี่สาวกูพาไปเที่ยวบ้านผีตอนเด็กๆ แล้วทิ้งกูเอาไว้ให้หลงอยู่คนเดียวในนั้น กูร้องไห้จนสลบไป เพราะ อ้คนแต่งผีมันแกล้งไม่สนใจว่าเด็กน่ารักๆแบบกูจะกลัวแค่ไหน กูมีบาดแผลในใจมึงเข้าใจไหมปิง ไอ้ดำมันใจดำสมชื่อมันนั่นแหละ เพื่อนชั่ว “

“ ช่วย ...... ช่วยด้..... “

พร้าวหยุดกึกทันทีก่อนจะหันไปคว้าแขนดำมากอดเพราะปิงกระโดดหลบไปก่อน ทั้งสามคนได้แต่มองหน้ากัน จนคิดว่าไม่มีเสียงใดใดจึงพากันเดินต่อ

“ ...... ด้ว....ย ช่วย....... “

“ มึงได้ยินไหม กูไม่ใช่ได้ยินคนเดียวใช่ไหม หมาไม่หอน หูแว่วแน่ๆใช่ไหม “ พร้าวทำใจดีสู้เสือพูดให้ออกตลกแต่ก็หันซ้ายหันขวามองดูไปทั่ว แค่ปลายหางตาที่เห็นเงาวูบหนึ่งวิ่งผ่านตาไป

“ เอ้ย !!! “ พร้าวตกใจ

“ ไอ้ปิง “ แต่ดำที่มีสติอยู่ตลอดกับเห็นปิงวิ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ดำจึงวิ่งและจูงพร้าวตามเพื่อนที่วิ่งนำออกไปทันที

“ พลั๊ก “ เสียงกระโดดถีบ

“ โอ้ย !!! “ ชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่ดูคล้ายคนติดยากลิ้งล้มลงไปทันที ทำให้ชายอีกคนตกใจจึงเงยหน้าขึ้นมามองแต่ก็โดนเสยปลายคางด้วยเข่าของปิงเข้าไป ดำที่วิ่งตามมาจนทันทำให้ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า หญิงสาวในชุดนักศึกษาที่นอนเกือบเปลือยบนพื้นที่พยายามเอามือรวบเสื้อที่ขาดให้ปกปิดรูปร่างด้านบนเอาไว้ ชัดเจน !!! เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือแน่นอน แต่ ...

“ เห้ย ไอ้ตี๋มึงอย่ายุ่งดีกว่านี่ไม่ใช่เรื่องของมึง “ 

“ โธ่ ไอ้ปิง!!! ไอ้เพื่อนตัวเท่าลูกหมามึงแมนจังวะ จะทำอะไรปรึกษากูก่อนก็ได้ “ ดำ คร่ำครวญที่เห็นเพื่อนใจนักเลงตัวเล็กของตนอยู่ๆก็กระโจนเข้าใส่คนร้าย

“ คงไม่ยุ่งไม่ได้แล้ววะ พอดีว่าพวกกูเห็นหน้าคนร้ายซะแล้วนี่สิ !!! “ นั่นไงไอ้พร้าว พ่องมึง!!! โรคเก่ามึงกำเริบอีกแล้วใช่ไหม โรคนักเลงนี่มันลามติดต่อกันหรือยังไงวะ ดำยังคร่ำครวญในใจแบบไม่มีใครได้ยินต่อไป

“ เสือกดีนัก เดี๋ยวกูจะหมกพวกมึงลงในคลองทั้งหมดนี่แหละ ” เมื่อพูดดังนั้นแล้วคนร้ายทั้งสองคนจึงชักอาวุธขึ้นมา คนทางซ้ายหยิบมีดผีเสื้ออกมาควง ส่วนคนทางขวานี่สิ น่าหนักใจ!!! ปืนสีดำจนขึ้นเงายกขึ้นจ่อมาทางพวกปิงแล้ว

“ พระเอกกันนักใช่ไหม ไปแสดงต่อในนรกหรือสวรรค์ก็ตามใจพวกมึงเถอะ “

เมื่อพูกตามพล๊อตละครจบแล้วไอ้หนุ่มมือมีดก็กระโจนเข้าหาปิงที่ใกล้ที่สุดพร้อมกับจวงแทงเต็มแรง โดยไม่ทันต้องคิดผู้หญิงหนึ่งเดียวในที่นั้นก็ร้องกริ๊ดสุดเสียงเพราะไม่อาจจะทนเห็นได้ ส่วนดำกลับพร้าวก็ไม่ต่างกันสักเท่าไร ด้วยเรื่องที่มันเกิดเร็วมากจนเกินไปทั้งยังเห็นมีดทั้งคนแทงโหมเข้าหาปิงไปทั้งตัวแล้ว แต่เห็นการณ์หาได้เป็นดังที่ทั้งสามคนเข้าใจ

ปิงที่สังเกตด้วยความใจเย็นไม่ได้แสดงอาการกลัวหรือลังเลเลย เมื่อมือมีดจวงแทงเข้ามา ปิงแค่เพียงเบี่ยงตัวเล็กน้อย ปล่อยให้มันแทงมาทางสีข้างก่อนที่จะใช้ลำตัวกับซอกแขนหนีบทั้งแขนและมีดของมันไว้ก่อนจะชกเต็มแรงเข้าที่ท้องจนมีดที่คนร้ายถือไว้ปล่อยร่วงลงมา แต่ยังไม่หมดแค่นั้นปิงใช้ความรวดเร็วหันหลังรับมีดก่อนที่จะตกถึงพื้นแล้วขวางไปสุดแรงไปยังคนร้ายที่ถือปืน มีดที่ถูกขว้างจนเต็มแรงไปปักเข้าที่ขา จนมันโอดโอยก่อนจะทำปืนร่วงลงกับพื้น และปิงยังไม่ทิ้งโอกาสก่อนจะกระโดดม้วนตัวกลิ้งเข้าไปเก็บปืน แล้วฟาดด้วยด้ามปืนลงไปเต็มๆอีกทีที่หลังจนมันล้มคว่ำหน้าสลบไป เหตุการณ์ที่ดูเหมือนยาวนานแต่เวลาทั้งหมดนี่เกิดขึ้นแค่เพียงอึดใจจากเริ่มต้นจบลง น่าจะไม่เกิน10 วินาที

“ เยเข้ ไอ้ปิง มึงเป็นจีจ้า เหรอวะ “ พร้าวอดจะตะลึงไม่ได้ นี่เรื่องจริงไม่ใช่การแสดงไม่มีสแตนอิน ไม่มีการเทคเอาใหม่ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ด้วยเหตุการณ์ตอนนั้น พร้าวทำได้แค่เพียงยกโทรศัพท์จะโทรออกไปแจ้งตำรวจแต่ด้วยวินาทีนั้นเกิดคิดขึ้นมาได้ซะงั้นว่า ‘ถ้าโทรไปแล้วสายไม่ว่างตัวเองคงโดนยิงตายก่อน’ เลยถ่ายคลิปเอาไว้แทนเผื่อว่าตายไปตำรวจจะได้เห็นว่าใครเป็นคนร้าย

“ พร้าว มึงโทรแจ้งตำรวจที “ ปิงสั่งเสียงเย็นมาทางพร้าวที่เห็นว่าถือโทรศัพท์อยู่ เพราะตัวเองยังคงเอาปืนเล็งไปทางมือมีด เพราะกลัวว่ามันจะมีปืนอีก

ส่วนดำที่หายจากตะลึงก็ถอดเสื้อคลุมที่ใส่มาเรียนเอาไปให้หญิงสาวเคราะห์ร้ายตรงหน้า เพียง20 นาที ตำรวจก็วิ่งแห่กันเข้ามาตามถนนริมคลอง ส่วนหนึ่งเพราะว่ามีสถานีอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยอยู่แล้ว และจากนั้น 10นาที ต่อมาฟ้าที่โทรเข้ามาพอดี รู้เรื่องเข้าวิ่งไปหาปิงที่โรงพัก เรื่องราวต่อจากนั้นก็ไม่นานเพราะว่ามีคลิปเป็นหลักฐานที่บันทึกเหตุการณ์ไว้พอดีและยังมีเจ้าทุกข์อยู่ที่เกิดเหตุ ทำให้สามารถมาให้การณ์เพิ่มได้วันหลังและอีกส่วนหนึ่งที่สำคัญ ปิงโดนมีดแฉลบเข้าที่สีข้างห่างขึ้นมาจากแผลเดิมที่แค่เพียงหนึ่งนิ้ว ฟ้าเลยต้องการจะพาปิงไปเย็บแผลโดยปล่อยให้ดำกับพร้าวอยู่ให้การณ์แทนไปก่อน

“ ไปเลย พ่อนักเลงใหญ่ตัวเท่าลูกหมา แผลเดิมยังไม่ทันจะดีมาทับรอยอีกแล้ว มึงนี่บูชาเจ้าแม่กาลีหรือเปล่าวะ บู๊ได้เลือดตลอด “

“ สัด เบาๆ กูเจ็บ “

“ แหม  ตอนนี้มาสำออยเลยนะมึง เลือดนี่ไหลออกมาเป็นลิตรแล้วมั้ง เพิ่งจะมารู้สึกเหรอนี่ถ้ากูไม่เห็นนี่เลือดคงหมดตัว แจ๊ตเก็ตนี่ทิ้งเลยนะ แฉะไปหมดแล้ว “

“ กูจะรู้ไหมละนึกว่าเจ็บแผล ก็เสื้อมันซับเลือดไปหมดนี่ “

“ เออ กูไม่อยากเถียงชนะมึง แอดมิดไปเลยต้องเย็บให้ยาให้เลือดให้น้ำเกลือ “

“ ไปโรงพยาบาลเก่าได้ไหม “

“ สัด ไกล!!! มึงจะถ่อไปทำไม โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยก็มี “

“ เดี๋ยวคุณตาลำบาก มาไกล กูทนได้ ไปที่เก่านั้นแหละนะ ฟ้า “

“ เออ ๆ นี่เห็นแก่ยูกิหรอกนะ น้องจะได้ไม่ต้องลำบากนั่งรถมาไกล ทำอะไรก็ระวังหน่อยทีหลัง ก็ไม่ว่าหรอกคราวนี้เพราะถ้ามึงไม่ทำมันก็คงไม่เอามึงไว้หรอก แต่ไม่ต้องมีก็ได้นะทีหลังน่ะ กูเห็นคลิปแล้วยังตะลึงไม่หายว่าเพื่อนกูทำไปได้อย่างไรแบบนั้นอะ แล้วเดินเองได้เหรอ ไม่ให้พยุงจะไหวเหรอ “

“ ยังไหว กูไม่เป็นไร ..... ขอโทษนะ “ ปิง รู้สึกผิดที่ปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน

“ มึงไม่ผิด ไม่มีอะไรต้องขอโทษ มันต้องใช้เวลากูเข้าใจ รีบเหอะ คุณตาคงร้อนใจอีกแล้ว พ่อนักเลงลูกหมาเอ้ย “

“ 170 นี่ยังลูกหมาอีกเหรอวะ พวกมึงนั้นแหละผิดปกติ “

“ กู 182 ไอ้พิง 188 ไอ้ดำไอ้พร้าวเพื่อนมึงก็180กว่า ยูกิ8 ขวบยัง150 แล้ว มึงนั้นแหละผิดปกติ เข้าใจตรงกันนะ !!! “  ฟ้าเบ้ปากใส่





‘ พ่อ    ...... ปิงโดนแกล้งอีกแล้ว พ่อจะมาจัดการให้ปิงใช่ไหม ??? ‘

‘ มันล้อว่าเตี้ยอีกแล้วเหรอ เดี๋ยวพ่อส่งพิงไปจัดการแทนแล้วกันนะ คราวที่แล้วพ่อไปจัดการเองยังโดนโรงเรียนเรียกนี่ยังโดนคาดโทษอยู่เลย ’

‘ นี่!!! เดี๋ยวเหอะพ่อ ไปบอกลูกอย่างนั้นได้อย่างไง ปิงครับฟังแม่นะ ลูกยังเพิ่ง 8 ขวบเองยังมีเวลาอีกมากเลย เด็กๆนะโตไวจะตาย อีกหน่อยปิงอาจจะสูงกว่าเพื่อนอีกก็ได้ นี่เห็นไหม พ่อยังตัวอย่างกับหมีแล้วลูกจะไม่ใช่ลูกหมีได้อย่างไงครับ คนเขาจะล้อก็ช่างเขา เราอย่างไม่ไปใส่ใจ มันไม่ใช่เรื่องจริงรู้ไหมครับ ท่องไว้ เราจะโต เราจะโต นะครับ '

‘ ครับ ปิงเชื่อแม่ ’







หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10 'Hero' [18/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-03-2018 03:36:53
ยูกิ 8 ขวบ สูง 150 ปิงไม่ต้องจิตตกนะ คนแก่จิตตกแทนเอง อยู่มาเกือบครึ่งร้อยแล้ว สูง 160 เอง  :katai1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10 'Hero' [18/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 19-03-2018 09:16:03
ตัวเล็กใจใหญ่นะปิง

:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10 'Hero' [18/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 19-03-2018 20:52:48
เข้ารพ. อีกแล้วปิง :กอด1:

 :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10 'Hero' [18/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-03-2018 21:44:18
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10.5 'Hero' [28/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 28-03-2018 22:36:38
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 10.5


“ เฮ่อ !!! เห็นหลานเอาตัวรอดได้แบบนี้ตาก็ดีใจ แต่อย่าพลาดบ่อยได้ไหม ปิง “

“ ขอโทษ ครับ ที่หลังจะไม่ให้พลาดแบบนี้อีก “

8 โมงเช้า เมื่อตื่นขึ้นมาก็เจอคุณตานั่งหน้านิ่งอยู่ที่เดิมอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเป็นชุดที่ใส่ตั้งแต่เมื่อวานยังเป็นชุดสูทตัวเดิมที่ไปออกงาน เสียใจที่ทำให้คุณตาเป็นห่วงและทำให้คุณสูงอายุอย่างคุณตาต้องมาเฝ้าอีก

“ ใจหลานยังไม่นิ่งนะต้องฝึกอีก ตาจะให้เซนเซขึ้นเครื่องมาที่นี่ “

“ ครับ “  ปิงไม่สามารถปฏิเสธความหวังดีของคุณตาได้ ในเมื่อพลาดก็ต้องฝึกเพิ่มจนกว่าจะเอาตัวรอดได้อย่างหมดจด

“ คุณท่านครับ กลับไปพักผ่อนเถอะครับ นายน้อยก็รู้สึกตัวแล้ว วันนี้ไม่มีงานที่ไหนอีกคุณท่านพักได้ทั้งวันเลยครับ “  อากิระที่อยู่ปลายเตียงอยากจะให้กลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ก็เพราะด้วยความเป็นห่วงทำให้ลากยาวจนมาถึงตอนนี้

“ ฝากด้วยแล้วกัน จะมาตอนเย็นกับยูกิ “



“ เฮ่อ “ ปิงถอนหายใจยาวเมื่ออากิระพาคุณตาออกจากห้องไปแล้ว

“ พี่แววจำได้ คุณปิง เพิ่งกลับออกไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่ใช่เหรอคะ “ พยาบาลหน้าเก่าแซวหลังจากกลับมาประจำที่ห้องเดิมอีกครั้ง

“ ก็มันสุดวิสัยครับพี่ ใครจะอยากมาบ่อย “  ปิงยิ้มอย่างอายๆตอบกลับ

“ แล้วจะกลับเย็นนี้อีกไหมคะ ? “

“ ครับ ไม่อยากขาดเรียนบ่อย แค่ไปนั่งฟังเลกเชอร์ก็ยังดี “

“ ถ้าอย่างนั้น กลับค่ำหน่อยก็ดีนะคะ คุณหมอกาแกสั่งให้ช่วยรั้งตัวไว้หน่อยเธอกลัวมาไม่ทัน “

“ อ้าว อย่างนั้นเหรอครับ ก็ได้ครับ “


ปิงงัวเงี่ยตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะว่าเสียงจอแจ

“ ไอ้ฟ้า มึงจะมาก็มาคนเดียวสิ จะพามาทำไมเยอะแยะ “  ไอ้พิงมันพูดกับใคร?

“ ก็ แล้วมึงจะบ่นทำไมว้า พี่เขาก็อยากมาเยี่ยมยังไงก็คนรู้จักกัน “

“ แล้วที่มานี่จะมาเปิดตัวด้วยเหรอ ที่จริงไม่ต้องก็ได้มั่งนะ ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น !!! “

“ ไอ้พิง บ่นอะไรวะ เสียงดังจังคนจะนอน “  ปิงทนไม่ไหวที่ไม่รู้สักทีว่าคนที่พิงพาดพิงคือใคร

“ อ้าว โทษทีพวกกูเสียงดังไปเหรอ “ ฟ้าเสียงอ่อนถาม

“ เออ ก็ดัง แล้วใครมาเหรอทำไมให้พิงมันบ่นจัง “

“ แล้วมึงก็เลิกมุดผ้าห่มสักทีจะได้เห็น “  ปิงค่อยๆเอาผ้าห่มที่คลุมโปงอยู่ออกหลังจากตาปรับแสงได้ก็เห็นร่างที่คุ้นเคย ที่ไม่ได้เห็นมานาน

“ พี่โช  สวัสดีครับ สบายดีนะครับ ? “ เสียงที่ติดออกจะประหม่า แต่ไม่นานก็ปรับตัวได้

“ ครับ สบายดี แปลกใจเหมือนกันพี่เจอเราหลายครั้งแล้ว แต่คลาดกันทุกทีเลย “

“ พี่โช อย่า !!! “  ฟ้าร้องห้ามในขณะที่เห็นว่าพี่ชายตัวเองจะลูบหัวปิงเหมือนที่เคยทำ

“ อ้าวทำไมละ ??? “

“ เดี๋ยวค่อยบอก บอกได้ไหมปิง “ ฟ้าหันมาถามปิง

“ แค่ภูมิแพ้น่ะพี่โช ไม่มีอะไรมาก “ ฟ้าที่ได้ฟังก็ได้เออออไปอย่างนั้น

“ แล้วนั่น ? “ ปิงหันไปถามเพราะเห็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในห้องที่ปิงไม่รู้จัก

“ อืม พลอยน่ะ คู่หมั้นพี่โช เรียนที่เดียวกับเรานั้นแหละ อายุเท่ากันแต่มึงปี1 พลอยปี2 “  ฟ้าเป็นคนบอกเองเพราะเห็นว่าพี่ชายมีสีหน้าลำบากใจ

“ อ่อ สวัสดีครับและยินดีด้วยนะครับ พี่โชใจดีคุณพลอยโชคดีแล้วละครับ “

“ คะ พี่โช น่ารัก ใจดี และที่สำคัญที่บ้านของเราทั้งคู่ก็คงโล่งซะทีจะได้ไปต้องไปเทียวหาใครมาดูตัวอีกแล้ว “ เธอยิ้ม พลอยเป็นคนน่ารักที่ใครเห็นก็คงต้องชอบอยู่แล้ว

“ แต่ว่าที่จริงเนี่ยที่เราทั้งคู่หมั้นกันก็เพราะว่า .... “  เตโชชะงัก

“ ก๊อก ก๊อก “   ก่อนที่เตโชจะพูดจบก็ดันมีเสียงขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน

“ ไอ้ปิง ตายยังมึง “ เสียงออกทองแดงล้ำนำมาก่อนจะเห็นหน้ากันเสียอีก

“ อุ้ย !!! คนเพียบเลย อายแท้หลาว “ เสียงของพร้าวที่ติดทองแดงมากกว่าดำอยู่โข

“ ยังอยู่ดี แล้วมาเยี่ยมเหรอ ? ของเยี่ยมละ ? “ ปิงถามยิ้ม ๆ

“ ไม่มีหรอก ไม่ได้ตั้งใจมา ว่าจะมาพรุ่งนี้ พอดีว่า พี่คนนี้ อยากมาเยี่ยม “ ที่ยกขบวนกันมาก็มีคนคุ้นหน้ากับที่ไม่คุ้นหน้าก็เป็นผู้หญิงคนนี้

“ จำไม่ได้เหรอ คนที่พวกเราช่วยไว้ไงมึง ชื่อพี่ขวัญ บัญชีปี3 “

“ พี่ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ และพี่เสียใจที่ทำให้น้องปิงต้องมาเจ็บตัวแทนพี่ ถ้าเป็นไปได้พี่ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนแทนพี่เลย “

“ พี่ขวัญ พี่คิดอย่างนั้นไม่ได้นะครับ ผมแค่เจ็บตัวแต่ถ้าพี่ต้องเสียบางสิ่งไป พี่เชื่อเถอะว่ามันไม่คุ้มหรอกที่พี่จะคิดว่าไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บ
ตัวแทน ผมแค่เป็นแผลนิดเดียววันสองวันก็หายแล้วครับ “ ปิงยิ้มให้กำลังใจ เพราะว่าขวัญดาวยังมีรอยฟกช้ำที่ปรากฏให้เห็นทั่วไป

“ แล้วทางตำรวจเรียบร้อยแล้วเหรอ “ ปิงหันไปถามเพื่อนทั้งสองคน

“ ก็เรียบร้อยร้อยแล้ว คนร้ายโดนจับคาที่เกิดเหตุแบบนั้น แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่มึงควรห่วงวะ “

“ หะ “ ปิงสงสัย

“ พวกรุ่นพี่ เขารู้ข่าวที่มึงไปบู๊ล้างผลาญมา เขาเลยจะให้มึงลงประกวดเดือนคณะ “

“ หะ เดือนแคระ เนี่ยนะ ที่นั้นเขาอับจนหนทางขนาดนั้นแล้วเหรอ ?? “  พิงส่งเสียงแหลมร้องถาม

“ เขาบอกว่า ข่าวกำลังแรงแรงเชียร์จะเยอะ “

“ เหี้ยแล้ว ผู้หญิงเขาเสียหาย แล้วนี่ไม่รู้กันทั่วแล้วเหรอ “ ปิงอดจะหันไปมองขวัญดาวไม่ได้

“ ไม่เป็นอะไรหรอกคะ อธิการท่านให้ปิดข่าวแล้ว พอดีวันนั้นเป็นวันที่พี่ต้องไปต่างจังหวัดอยู่แล้วเพื่อนๆก็คงไม่สงสัยอะไร ปิงสบายใจได้ “

“ ผมกลัวพี่จะเสียหายมากกว่าครับ เรื่องแบบนี้ไม่ควรเอามาเล่นแบบนี้ “

“ ปิง ใจดีจังคะ พี่ขอบคุณนะ เห็นว่าปลอดภัยดีพี่ก็สบายใจแล้วละ วันหลังเจอกันใหม่นะคะ พอดีคนขับรถรออยู่ข้าวล่างพี่ต้องไปขึ้นเครื่อง แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัยนะคะ “

“ อ้าว ดาวจะไปแล้วเหรอ “

“ มาพอดีเลย หมอกา กำลังคิดว่าจะโทรหาอยู่พอดี “

“ หืม มีเรื่องอะไรให้ช่วยไหม ?? “

“ เรื่องค่ารักษา น้องปิง ขวัญรับผิดชอบเองนะ แล้วฝากหมอกาดูแลน้องแทนขวัญด้วย “

“ อ้อ ไม่มีปัญหา แต่เรื่องค่ารักษานี่ ต้องถามคุณตาท่านดูก่อนพอดีว่าบ้านปิงเขาค่อนข้างไม่แคร์เรื่องเงินเท่าไร อย่างไรจะบอกคุณตาให้อีกทีแล้วกัน “

“ อ้อเหรอ ถ้าให้ขวัญจัดการอย่างไรต่อก็บอกได้เลยนะ ไปก่อนละ “  ร่างระหงกล่าวจบก็ปิดหน้าด้วยหน้ากากอนามัยแล้วเดินออกไป

“ สวัสดีคนเก่ง ยังเจ็บแผลอยู่ไหมครับ พี่หมอขอดูแผลหน่อยนะ “  หมอพิทักษ์ที่เมื่อสักครู่ยืนคุยกับขวัญดาวที่หน้าห้อง แต่เมื่อเข้ามาก็เจอกับคนจำนวนมากที่ยืมอยู่เต็มห้อง

“ คนเยี่ยมเยอะจัง แล้วพี่แววไม่อยู่เหรอ ปิง “

“ ออกไปครู่ใหญ่แล้วเหมือนกัน ไอ้ปิงมันไม่รู้หรอกพี่หมอมันหลับเพิ่งตื่นเนี่ย แล้วพี่หมอมาไวไปไหมคะเห็นว่ามีสอบ “  พิงถามพร้อมเบะปาก

“ อ้าว ฟ้าขายพี่ซะแล้ว คนบ้านใกล้เรือนเคียงแค่นี้ก็ต้องเป็นห่วงกันมั่งละครับ แต่ทำไมพิงถึงรู้ว่าพี่มีสอบละ ?? “

“ แหม คนเป็นแฟนกันก็ต้องสมควรรู้หรือเปล่าละคะ “

“ อิแรด นับวันนอยิ่งใหญ่นะมึง กูจะฟ้องเตี่ยมึง “

“ อิไม่แรด นอนผึ่งพุงให้ผู้ชายดูนี่งามนักละซิ “

“ อ้าว กูทำตามหน้าที่คนไข้เปล่าวะ มึงมาให้กูจิ้มสักทีสิ พี่หมอเขาอาจจะนึกได้แล้วมาส่องบ้าง “

“ ไม่เอา แค่เข็มกูยังสลบ แล้วนี่โดนมีดนะมึงกูคงช็อคตายก่อนถึงมือหมอ แล้วพี่หมอส่องตั้งนานแล้วเสร็จหรือยังเปิดพุงมันนานเดียวมันก็ปวดท้องหรอก ไอ้นี่มันถอดเสื้อนอนได้ที่ไหนเจอลมเย็นๆก็เป็นไข้ตลอด เดือนร้อนทุกที “

“ ครับ ครับ นี่พี่ใส่ถุงมือมาละคงไม่เป็นอะไรเนอะ ขอพี่แกะดูหน่อยว่ามันอักเสบไหมนะ แล้วจะกลับวันนี้เลยเหรอ เห็นพี่แววบอก “

“ เปิดเรียนมาก็ขาด2 ครั้งแล้วครับ ไม่อยากหยุดบ่อยไปเข้าฟังเฉยๆก็ยังดี “

“ แผลไม่ระบม แต่เดี๋ยวพี่หมอจะให้ยาแก้อักเสบติดไปด้วยแล้วกัน แล้วถ้าจะไปเรียนไปกับพี่แล้วกันนะ เพราะอย่างไรพี่ก็ต้องไปทุกวันอยู่แล้ว “

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้อากิระไปส่งได้ ผมเกรงใจ “

“ พี่ยินดีต่างหาก แล้วอีกอย่างขับรถไปกลับมันเหนื่อยนะ ให้พี่อากิระเขาอยู่กับคุณตาดีกว่า “

“ หมั่นไส้ คนเต็มห้องคุยกันอยู่ 2 คน เป็นไงละกูบอกแล้วไม่ต้องขนกันมาเยอะ “ เพื่อนๆทั้งหมดต่างพากันหัวเราะยกเว้นคนเดียว ที่มองอย่างสงสัยและแปลกใจ ว่าไอ้ความรู้สึกสนิทแบบแปลกๆนั่นมันคืออะไร

“ พี่โช พลอยว่าพี่โชทีคู่แข่งแล้วละ ดูสิเร่งทำคะแนนน่าดู “ ใช่ แต่ตอนนี้เขาจะทำอะไรได้ละ

“ พร้าว กับดำรีบกลับปะ ไปกินข้าวที่บ้านก่อนไหม ค่ำๆค่อยกลับ “

“ บ้านอยู่ไกลไหมวะ ถ้าไกลมากเดี๋ยวหลงกลับหอไม่ถูก “

“ ไม่หรอกเลยไปสีแยกหนึ่งก็ถึงแล้ว พี่โชไปกินข้าวด้วยกันก่อนไหมครับ “

“ อืม พี่ต้องไปส่งพลอยนะสิ บ้านอยู่ชานเมืองเลยกลับเย็นมากรถติด ขอบคุณมากที่ชวนนะ “ เตโชยิ้มให้ ปิงก็ยังเป็นปิงที่ยังใจดีอยู่เสมอ


“ โห สัดพามากินข้าวโรงแรมเลยเหรอไอ้ปิง “  พร้าวหันไปถามคนเจ็บที่ถูกขนาบโดยเพื่อนสนิททั้ง2คน

“ 555 มึงไม่ได้บอกพวกเขาเหรออีแคระ “ ปิงส่ายหัว  “ ทั้งโรงแรมทั้งร้านอาหารนี่ก็บ้านมันนี่แหละ วันนี้อยากกินอะไรก็สั่งๆ ไปเลยนะ ยกเว้นดาวกับเดือนเท่านั้นแหละที่มันหามาให้กินไม่ได้ “

“ โห เพื่อนกูรวยสัด ไอ้พร้าว!!!มึงกับกูไม่ต้องอยู่อย่างอดอยากกันอีกแล้ววะ “  ทั้งหมดพากันหัวเราะ

“ ยูกิ มาแล้วเหรอค้า พี่ฟ้าคิดถึง ดูสิ ใส่ชุดนักเรียนแล้วน่ารักจังเลยคะ “  ฟ้ากระดี้กระด๊าทันทีที่เหลือบไปเห็นยูกิเดินมา

“ ปิง มึงแน่ใจเหรอจะให้ยูกิหมั้นกับไอ้หมอโรคจิตเนี่ย “ พิงหันขวับไปถามเพื่อนเพื่อความมั่นใจ

“ คุณตาไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกว่าถ้าโตขึ้นแล้วยูกิไม่โอเคก็ถอนหมั้น ไม่อยากให้อยู่โดยไม่ชอบอีกคนชอบแต่อีกคนไม่ชอบคุณตาไม่โอเค แล้วที่นี่ก็อยู่ที่ไอ้ฟ้ามันว่าจะทำให้ยูกิรักมันได้หรือเปล่า “

“ ดีจัง กูชอบคุณตามึงวะ เตี่ยกูเอะอะก็จะเตะกูถ้าแรดมาก กลัวกูจะเป็นฝั่งเป็นฝา เอะอะก็ขู่บอกว่าถ้าได้ผัวก่อนจะมีอีกสาขา จะไล่ให้ไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเจ๊ “

“ ก็ดีแล้วไง เตี่ยแกอยากให้มึงมีที่ทำมาหากิน มีหลายสาขามึงจะได้สบายจ้างคนมาทำไม่ต้องลงไปคลุกงานเองแล้ว “

“ โห บ้านพี่พิงเป็นอู่เหรอ จ้างช่างเพิ่มไหมอะ พวกผมอยากได้รายได้เสริม “

“ คนก็รับเรื่อยๆนั้นแหละ แต่เรียนหนักไม่ใช่เหรอ แล้วทำเป็น ?? “

“ ที่บ้านญาติเป็นอู่เล็กๆเคยไปเป็นลูกมือบ่อยๆ ทำได้ ไป2 คนนะพี่ไอ้ดำด้วย “

“ คะ จะมาเมื่อไรก็ให้ไอ้ปิงมันพาไปแล้วกัน แล้วไอ้ฟ้ามึงจะเกินไปแล้วนะ อายคนเขามั่ง น้องมันไม่ใช่เด็กเล็กไม่ต้องจูงขนาดนั้น เดี๋ยวกูจะยุให้พี่อากิระยิงไส้แดก ไอ้หมอโรคจิต “ พิงหันไปดุฟ้าที่เที่ยวพาเดินจูงกันไปทั่ว “ แล้วคุณตาไม่ลงมาทานข้าวเหรอปิง “

“ ท่านไม่อยู่ ไปกาญจนบุรีกับอากิระ ปะ ดำ พร้าวไป หาที่นั่งกัน แล้วพี่หมอจะมาทานข้าวด้วยกันไหมครับ “ ปิงถามหมอพิทักษ์ที่ขับรถพาปิงออกมาจากโรงพยาบาลมาส่งถึงที่โรงแรม

“ เสียงดายที่ไม่ได้ทานฝีมือของปิง เห็นคุณตาว่าทำกับข้าวอร่อย “

“ ก็ทำเองมาแต่เด็กละครับ ตอนเด็กเราต้องอยู่อย่างประหยัดแล้วยูกิกินยากเลยต้องมีฝีมือบ้างไม่อย่างนั้นยูกิจะไม่ยอมกินข้าว มีอะไรไม่เข้าใจตรงไหนก็ต้องไปถามพวกป้าๆในตลาดว่าทำอะไรแบบไหนถึงจะอร่อย “

“ ใช่คะ พี่ชายทำกับข้าวอร่อย ยูกิเอาไปโรงเรียนทีไรโดนแย่งกินทุกทีเลย “ ยูกิช่วยโฆษณา

“ มึงก็เอาความสามารถนี้ไปแสดงสิวะ แปลกเลยละเชฟคนแรกของวิศวะ เด่นเลยมึง “ พร้าวเห็นดีสนับสนุนใหญ่

“ ตกลงนี่กูต้องลงประกวดจริงเหรอ ให้คนอื่นไม่ได้เหรอวะ “

“ คงไม่ได้แล้วละ พี่เขาส่งรายชื่อแล้วทีแรกจะของผ่าน แต่เรื่องของมึงดังขึ้นมา คนอื่นๆในภาคเห็นดีด้วยเลยห้ามไม่ได้เลย แต่ก็ดีแล้ว ผึ้งมันก็สนิทกับมึงไม่ใช่เหรอจะได้อยู่เป็นเพื่อนมัน ขานั้นก็โดนบังคับมันอยากจะลงที่ไหนมึงก็รู้ภาคเราทำอย่างกับมีผู้หญิง มีก็เหมือนไม่มี ไอ้ที่มีอยู่ก็ผู้หญิงจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้ กูเห็นมันชอบไปคลุกอยู่บัญชี ไม่รู้ผู้หญิงที่มีอยู่จะเสียดุลให้พวกมันหรือเปล่าเล้ย “

“ อยากไป ยูกิอยากไป ยูกิอยากเห็นพี่ชายบนเวทีคะ จะเอากล้องไปถ่ายแล้วเอาไปอวดเพื่อน ยูกิไปได้ไหมคะ “

“ ไปสิคะ เดี๋ยวพี่ฟ้ามารับนะ “

“ เออ ตามใจกันเข้าไปจนไม่รู้แล้วว่าใครเป็นพี่หรือเป็นเพื่อนละเนี่ย “ ปิงส่ายหัวก่อนจะพากันเดินเข้าไปในเล้าจ์ของโรงแรม

“ พรุ่งนี้มีเรียนกันกี่โมง “ หมอพิทักษ์เอ่ยถามขณะทานอาหาร

ปิงส่ายหัวเพราะจำไม่ได้

“ 9 โมงพี่ “ ดำเป็นฝ่ายตอบแทน

“ พี่มารับ 8 โมงนะครับ เผื่อรถติดนะ “ 

ปิงยกมือไหว้ขอบคุณ ยูกิเห็นแล้วยิ้มตาหยี ยูกิชอบกิริยาของพี่ชาย พี่ชายของยูกิกิริยาสวยน่ารัก อ่อนน้อมกับผู้ใหญ่ ยูกิไม่เคยเห็นพี่ชายก้าวร้าวกับใครมาก่อน ยูกิเลยเรียบร้อย อ่อนน้อม จึงทำให้ทุกคนรักได้โดยง่าย





หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10.5 'Hero' [28/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 29-03-2018 03:41:19
พี่โช ตอนนี้เป็นตัวประกอบแม่นก้อ  :mew4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10.5 'Hero' [28/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-03-2018 08:54:57
พี่โชนี่เป็นตัวหลอกให้เราเข้าใจว่าเป็นพระเอกใช่ไหม
ทั้งไปกับชะนีจนทำให้ปิงต้องโดนข่มขืน ทั้งมีคู่หมั้นแล้ว
แบบนี้ปิงคงชอบพี่โชไม่ลง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10.5 'Hero' [28/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 29-03-2018 09:25:52
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10.5 'Hero' [28/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 29-03-2018 16:04:44
โอยยยยย เหมือนอ่านไม่อิ่มอ่ะ กว่าจะคลอดแต่ละตอน แต่ก็ดีต่อใจ อิอิ

ขอบคุณมากจร้าาาาาไรท์ที่มาต่อ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 10.5 'Hero' [28/3/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 29-03-2018 19:53:46
หมั้นเพราะ???
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 11 'ชิงตำแหน่ง' [3/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 03-04-2018 00:32:22
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 11



“ กูไม่ได้รูดซิปเปล่าวะ ทำไมคนมองแปลกๆ ?? “  ปิงหันไปถามเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน

“ ฝีมือไอ้พร้าวนะสิ ใครขอคลิปมันก็ให้เขาไป นี่ได้กันไปครึ่งมหาวิทยาลัยแล้วมั้ง “

“ คลิป ?? “

“ อ่อ มึงคงยังไม่ได้ดู เอ้าดูซะ FULL HD เลยนะมึง เครื่องนี้ซื้อมากูใช้คุ้มละ “ พร้าวยิ้มและยืดอกขณะส่งมือถือให้ปิง ในคลิปสั้นความยาวแค่เพียง 2นาทีกว่าๆ แต่คนดูที่เคยดูกลับใช้เวลาดูถึง10 นาที เพราะว่าเหตุการณ์มันรวดเร็วจนเกินไป จนถึงกับมีคนใช้ไปเปิดในคอมแล้วใช้การดูแบบเฟรมต่อเฟรมแทน แต่กับปิงไม่ใช่ เพราะว่าปิงเห็นชัดเจนทุกอย่าง

“ ส่งเข้าเครื่องให้ด้วยนะ อยากรู้ว่าพลาดตรงไหน เซนเซก็คงอยากดูเหมือนกัน “

“ เซนเซ ใครอีกวะ ? “ ดำสงสัยจึงถาม

“ โทษที เซนเซ แปลว่าครู หรือ อาจารย์น่ะ พอดีคุณตาเรียกมาจากญี่ปุ่นให้มาสอนเพิ่มเติม “

“ สอนวิชาอะไร “

“ อืม ก็ ยูโด คาราเต้ ฟันดาบ พวกศิลปะป้องกันตัว “

“ โห ยังต้องเรียนเพิ่มอีกเหรอ “

“ ถ้าอยู่ที่โน้น ถ้าพลาดก็คือตาย แต่กูไม่ยอมจะมาตายก่อนไม่ได้ยูกิยังไม่โต ... “ 

“ ถ้ามันเครียดขนาดนั้นไม่ต้องเล่าก็ได้วะ ที่นี่เมืองไทยคงไม่ดุเผ็ดขนาดนั้นหรอกมั้ง แล้วอีกอย่างหน้าตามึงไม่เหมาะที่จะมาทำหน้าเศร้าๆเหงาๆ หรอก กูกลัวผู้ชายอกสามศอกมันจะเข้าหา แม่งเอ้ย !!! น่าตามึงอะปิงน่ารักเกิ๊นไปละ ถึงว่าพี่พิงถึงห่วงและหวงมึงขนาดนั้น “ พร้าวอ่อนใจกับหน้าตาของเพื่อนที่ออกจะน่ารักเกินหล่อไปไกลสุดขอบ

“ เห้ย กูไม่ใช่แบบไอ้พิงมันนะ “

“ เออ ๆ พวกกูจะพยายามเข้าใจละกัน “ ทั้งดำและพร้าวต่างพากันหัวเราะ เพราะหลังจากที่ฟังพิงบ่นมาเยอะว่าคนตัวเล็กข้างๆ ชอบทำตัวแมนใจใหญ่ขนาดไหน


“ น้องปิงงงงงงวิ่งสู้ฟัด มาแล้วเหรอค่า “ เสียงแหลมเสียดแทงแก้วหูดังมาแต่ไกล

“ พี่ข้าวฟ่างอย่าวิ่งครับ เดี๋ยวล้ม สงสารถนนหน่อยครับ มันจะร้าว “

“ แหม ไอ้พร้าวปากดีเดี๋ยวแม่จับหมก แล้วถอยไปไอ้พวกขี้เหร่ หนูปิงลูกหายดีแล้วหรือจ๊ะ ไหน ๆ ได้แผลตรงไหนอีกหรือเปล่าคะ โถ คนดี ผีคุ้มนะคะ ขวัญเอ๋ยขวัญมา “  พี่ข้าวฟ่าง รุ่นพี่ปี3 ในภาค รุ่นพี่ร่างใหญ่หุ่นคล้ายนักซูโม่ที่มีใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่เสมอ

“ พี่ฟ่าง เดี๋ยวแผลมันเปิด อย่าไปรัดมันแบบนั้นทำตัวเป็นงูเหลือมไปได้ “

“ แหม อิจฉาละสิ ปิงตัวห๊อมหอม แล้วก็เนื้อนิ่มจัง ดูสิผิวดีกว่าพี่อีก บอกมาเลยนะใช้ครีมอะไรทาผิว พี่จะไปเหมาโรงงานขวดสองขวดคงไม่พอ ขนาดพี่ต้องใช้เป็นลิตร “

“ เหรอพี่ ปิงก็ว่าธรรมดานะ ยูกิก็หอมก็นิ่มเหมือนกัน เอ!!! หรือว่าจะเป็นเพราะน้ำมันมะพร้าวกันนะ “

“ นั่นสิ พี่ก็ว่ากลิ่นคล้ายมะพร้าวแต่ไม่คิดว่าจะใช้น้ำมันมะพร้าว ไปได้สูตรจากไหนมาเหรอน้องปิง “

“ ที่บ้านผมทำขนมไทย เลยกินกะทิกินมะพร้าวมาแต่เด็ก บางทีก็คลุกๆกันกับพวกน้ำมันกับกะทิมั้งพี่ ให้มาทาผิวแบบที่พี่คิดเนี่ยไม่เคยทำนะคงเพราะกินเยอะมากกว่าครับ “

“ โถ่ ไอ้ปิง พี่ข้าวฟ่างอะ คงทั้งกินกับทาไม่ไหวแล้วละแค่นี้พี่แกก็เหยียบ100แล้ว มึงคิดด้วย ถ้าทาคงเป็นหมูหันภูเก็ตละกูว่า คงเยิ้มน่ากลัวพิลึก “

“ โห ขึ้นเลย ขึ้นเลย ไอ้น้องชั่ว เดี๋ยว!!!อย่าให้รู้ว่าใครเป็นพี่รหัส หึหึ ...... “  พูดไม่พูดเปล่าพี่ข้าวฟ่างเอานิ้วชี้มาทำท่าปาดคอ

“ โห พี่อย่าแค้นฝั่งหุ่น ผมไม่กล้าแล้วครับ พี่ข้าวฟ่างคนสวยคราวหน้ากลับมาจากสมุยจะเอาน้ำมันมะพร้าวสกัดเย็นมาฝากสักปิ๊บนะคร้าบให้พี่เอาไว้อาบไว้ทาเลยคร้าบบ นะน้า “

“ ดีมากประหยัดไปเยอะ น้ำมันมะพร้าวแพงจะตาย ไอ้ดำด้วยละช่วยกันแบกมาไม่งั้นฝังคู่ “

“ อะไรละพี่ ผมอยู่ของผมเฉยๆ เลยนะเนี้ย ไอ้พร้าว ปากมึงนะ สักวัน !!! กูจะพาไปคณะสัตวแพทย์ไปผ่าหมาออกสักที ว่าแต่พี่ข้าวฟ่างมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงมาหาถึงนี่ “

“ อ้อ เกือบลืมเลย น้องปิงคะตอนเย็นไปที่สโมสรด้วยนะค่า พวกพี่จะฟิตติ้งกับไอ้ผึ้งมัน ภาคเรามีการแสดง1ชุดตอนประกวดคณะ เจอไอ้ผึ้งฝากบอกมันให้ด้วยนะ “

“ คร้าบพี่ “


“ เห้อ ตกลงต้องลงประกวดใช่ปะวะเนี้ย “ ปิงหันไปบ่นกับเพื่อนๆที่อยู่ชั้น

“ โห ปิงมาจนถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่ออีกหรือไง มึงเห็นไหม ?? เดินไปมาที่ไหนก็มีแต่คนมองมึง กูเดินข้างยังเสียวหลังแทน “

“ ยังไงวะ “ ปิงสงสัยทำไมต้องเสียวหลัง

“ ชั้นรู้ ชั้นรู้ “ ผึ้งที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆยกมือราวเด็กประถม

“ รู้อะไรเหรอผึ้ง ?? “ ปิงถาม

“ พวกปี2 ปี3 เขาสงสัย ว่าปิงกับผึ้ง ใครเป็นดาวใครเป็นเดือน “

“ โห ไอ้ผึ้งมึงถามไม่คิด มึงนั้นแหละเดือน!!! หน้าคมคิ้วเข้ม ผิวน้ำผึ้งซะขนาดนั้นอย่าคิดหวังว่าจะมึงจะเป็นดาวเลย นั่นขาวสว่างโอโมอย่างไอ้ปิงนั้นแหละถึงเหมาะสม นี่แหละกูเดินข้างมันไปไหนมาไหน ก็มองแต่ไอ้ปิง มองงงงกันจนเหลียวหลัง ทีกูละมองแต่ตูดกู เซ็ง หน้าตากูสู้ไอ้ปิงไม่ได้ตรงไหนว่ะ พร้าว??? “ ดำที่ตอบซะยาวยืดหันไปขอความเห็นกับเพื่อน

“ ทุกตรง ไอ้ดำ “ ทุกคนพร้อมใจกันตอบ ในขณะที่ปิงทำหน้าเซ็ง ๆ



และ หลังจากการประชุมตอนเย็นของรุ่นพี่ในภาคแล้วสรุปผลได้ออกมาว่า ให้2คนไปคิดเอง !!! แล้วจะเรียกมาทำม้ายยว้อย .......... เวลาเตรียมตัวแค่เพียงสองอาทิตย์ ไหนจะเรียนไหนจะกิจกรรม หลังประกวดยังต้องมีรับน้องอีก แค่คิดคำนวณไว้วันหนึ่งจะมีเวลาว่างสักกี่ชั่วโมงกันที่เหลือเวลาเอาไปไว้ซ้อม แรกๆ จากที่ไม่ได้ตั้งใจจะประกวดกลับกลายเป็นว่า ยิ่งตั้งใจมากกว่าเดิม ยูกิ...น้องสาวคนเดียว เตรียมลาหยุดเอาไว้เพื่อไปดูจากที่เคยแค่ตั้งใจจะทำส่งส่งกลับกลายเป็นว่า ไม่อยากให้น้องเสียใจที่ต้องมาดูอะไรที่ไม่ได้เรื่อง และหลังจากที่คุยกับไอ้ผึ้งแล้วมันก็เห็นดีด้วย เพราะอะไรนะเหรอ มันจะต้อยยูกิอีกคนแล้ว !!! ไอ้ฟ้างานเข้ามึงละ


และหลังจากผลสรุปออกมาและตกลงกันได้ด้วยดีคงไม่พ้นการแสดงดาษๆที่90% จะต้องทำ หลังจากที่ได้ซักซ้อมกันมาจนคิดว่าน่าจะรอด ไอ้ผึ้งมันก็ไม่ค่อยเท่าไรเพราะว่ามันช่วยได้แค่นิดหน่อยเพราะว่าตัวมันก็ไม่ถนัด เลยต้องตกหนักมาลงที่ปิงซะส่วนมาก เพราะว่าห่างเหินมาเสียนาน แต่รอด หรือเละ แค่ไหนก็คงต้องรอดดูวันงานแล้ว


“ แม่ง คนเยอะสัด แต่ก็ดี มึง มึง นั้นดู ขาวฉิบหายแดกอะไรเข้าไปวะ หูยย โคตรใหญ่กระดุมแม่งจะปริแล้วมึง ไอ้ดำ อูวว “

“ เหี้ยพร้าวดูเฉยๆ จะพากย์ทำห่าไร เดี๋ยวไก่ตื่นหมด “ เหล่าชายหื่นกระหายต่างก็พากันเอ็ดที่มะพร้าวเสียงดัง

“ แหม พวกแกไม่ตั้งใจมาเชียร์เพื่อนเลยใช่มะ “ เสียงพี่ข้าวฟ่างพี่เลี้ยงภาคเครื่องกลอดที่จะกระเซ้ารุ่นน้องไม่ได้

 “ แหมพี่ ของสวยงามใครๆก็อยากดูจริงไหมละ ไอ้ปิงกับไอ้ผึ้งยังไงก็ได้เห็นทุกวันอยู่แล้ว วันนี้มันแดนสวรรค์ชัดๆ ไม่รู้ไปหากันมาจากไหนเยอะแยะเนี้ย “

“ ขอบคุณที่ชมคะ “ ข้าวฟ่างสะบัดบ๊อบสวยๆเบาๆ

“ ........... “

“ เออ จบนะ “ ข้าวฟ่างเบ้ปาก



“ ยินดีต้อนรับ พี่ๆน้องๆ เข้าสู่การประกวดดาวและเดือน ของวิศวกรรมศาสตร์นะครับ เย่เย้ ขอเสียงผูสาวที่มาเบ่งผูช่าย และ ผูช่ายที่มาเบ่งผูสาวหน่อยเด้ “ เสียงพิธีกรที่กำลังขอเสียงจากผู้ชมที่มาจากหลากหลายคณะที่พร้อมใจกันมาเหล่หนุ่มวิศวะกันเต็มที่ เพราะวิศวะเน้นขายเฉพาะหนุ่ม ๆ (กรี๊ดดดด)

“ ปิง เต้นไหม ??? “

“ อะไรนะผึ้ง ??? “

“ อ้อ ตื่นเต้นจังจะถามว่า ตื่นเต้นไหม โทษที ผึ้งสั่นไปหมดละ รอลุ้นผลเอ็นฯยังไม่สั่นนี้เลยปิง “

“ ฮ่า ฮ่า นั้นสิ แต่ที่จริงก็น่าตื่นเต้นนะ วันนี้ ผึ้งสวยมากเลยนะรู้ไหม นี่ถ้าไม่มีการประกวดนี่ ไม่รู้จะเห็นผึ้งใส่ชุดแบบนี้ไหม ชุดนี้ เรียกว่าอะไรนะแม่หญิงการะเกดเหรอ “

“ แหมพี่หมื่นท่านก็สง่างามนะเจ้าคะ “  แล้วทั้งคู่ก็พากันหัวเราะ

“ เพื่อเป็นการไม่ให้เสียเวลานัก ขอเริ่มจากผู้ประกวดภาคแรกเลยครับ ไม่ได้เรียงจากตัวอักษรนะครับ เรียงจากฝีมือในการจับฉลากผู้ขึ้นเขียงภาคแรก คณะ........ “

“ ใครจับฉลากภาคเรา พี่ฟ่าง “ เสียงรุ่นน้องในภาคถาม

“ ประธานเอ็งนะสิ “

“ เชี่ยแล้ว “

“ เออ เชี่ยแล้ว “  ทั้งรุ่นน้องและข้าวฟ่าง ต่างก็รู้กิตติศัพท์ความดวงกุดว่าประธานภาคปีนี้ดวงตกต่ำเรี่ยราดขนาดไหน

“ ภาคเครื่องกล ครับ “

“ สัด “ กูว่าแหละ และรุ่นน้องในภาคทั้งหมดต่างก็นึกปลงอนิจจังแทนรุ่นน้องที่ต้องขึ้นประกวดเป็นภาคแรก

“ ฮาฮะ แหม อินเทรนกันมากเลยนะครับ กับทีมบุพเพสันนิวาสเลยนะครับ ถ้าอย่างนั้นขอเชิญแม่หญิงการะเกดกับพี่หมื่น ขึ้นมาบนเวทีเลยครับ “


เสียงกรี๊ดเวทีแทบแตกที่เพียงได้เห็น ผึ้งก้าวขึ้นมาก่อน ด้วยชุดผ้าแถบรัดหน้าอกโชว์เนินเนื้ออกและหน้าท้องเนียนห่มด้วยสไบพาดเฉียงสีชมพูอมส้ม เกล้าผมเป็นมวยสูงปักปิ่นดอกมะลิสดห้อยเป็นสายระต้นคอระหง สวมทับด้วยสังวาลย์ลายดอกพิกุลประดับทับทิมสีแดงสด ที่กางร่มกระดาษสาสีฟ้าทะเล ที่เจ้าตัวออกจะประหม่าไม่กล้ามองหน้าใครนอกจากก้มตัวเดินงุดๆไปกลางเวที

“ เชี่ยแล้ว ไอ้ผึ้งตัวจริงใช่มะ พี่ฟ่างไม่ได้ไปลักพาตัวใครที่ไหนมาแทนใช่ไหม ?? แม่งสวยฉิบหาย “ หนึ่งในรุ่นปี1 ต่างพากันส่งเสียงระงมรวมไปถึงผู้ชายคณะอื่นๆด้วย

“ ชั้นจะรู้ไหมละ เจ้สวยแกไม่ให้ใครเข้าไปช่วยหลังเวทีเลยบอกเดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์ เซอร์ไพรส์จริงๆวะ ไอ้ผึ้งมันสวยจริงๆ โอ้ยตายแล้ว ผู้หญิงภาคชั้นเกิดแล้วมีตัวเกิดแล้วโว้ย “ เสียงพี่ข้าวฟ่างตื่นเต้นจนจนทำให้น้องๆในคณะต่างก็ปลื้มใจที่รุ่งน้องดาวปีนี้แต่งตัวได้สวยเลยทีเดียว

ถัดมาที่เรียกเสียงกรี๊ดได้ไม่ต่างจากคนแรก ปิงในชุด เสื้อแขนยาว คอจีนตั้งรัดแนบลำคอขาวผ่อง ผ้าสีน้ำตาลพิมพ์ลายประจำยามสีทองซึ่งขับให้ผิวสีขาวเด่นยิ่งเด่นขึ้นไปอีก ผ้านุ่งเป็นสีเดียวกัน จับจีบหน้านางปล่อยชายเป็นผ้านุ่ง เคียนทับด้วยผ้าผูกเอวสีน้ำตาลแดงเหลือบเงิน ที่ก้าวเดินแบบมั่นใจไม่มีอาการประหม่าสักนิดให้เห็น ยิ้มเพียงน้อยๆไม่ได้แสดงออกมาก เพียงแค่อมยิ้มจนลักยิ้มข้างแก้มบุ๋มขึ้นมา

เสียงกรี๊ดคอแทบแตกจากบรรดาสาวๆแท้สาวเทียม ทั้งในคณะและต่างคณะต่างพร้อมใจเรียก พี่หมื่นน้อยกันถ้วนหน้าด้วยว่า ปิงไม่ใช่คนสูงใหญ่ออกจากบางและด้วยความสูงแค่170 จึงไม่ได้ถือว่าสูงมากเท่าไรเลย

“ กูอยากห่อเอากลับบ้านฉิบหาย ไอ้ฟ้า “ เสียงพิงอดจะบ่นไม่ได้

“ ทำไมวะ “ เสียงฟ้าเอียงหูถามเพราะเสียงที่ร้องเรียกยังดังไม่หยุด ไหนจะคอยประคองยูกิไม่ให้หล่นลงมาเพราะเจ้าตัวน้อยนี่ก็ส่งเสียงร้องเรียกไม่หยุดเหมือนกัน

“ กูกลัว มึงเห็นสายตาผู้ชายที่มองมันไหม ฟ้า!!! กูไม่ดีใจที่มันเด่นแบบนี้วะ มันอันตรายถึงแม้ว่ามันจะเก่งแค่ไหนก็เถอะ มันจะรอดทุกครั้งหรือเปล่าละ ? “

“ คงต้องเตือนมันบ้างละ ปิงมันไม่ค่อยทันคนเรื่องแบบนั้น ถ้าเรื่องชกต่อยตอนนี้ก็ไม่กังวลแต่กูกลัวมันพลาดจะเสียทีใครเขา ”

“ เออ คงต้องได้แต่คอยดูและคอยระวังให้มัน ” ทั้งสองคนเริ่มหนักใจกับการที่เพื่อนสนิทเริ่มเด่นฉายแสงออกมาจากมุมอีกแล้ว



“ แหม แค่ภาคแรกของวิศวะยังเรียกเสียงได้ถึงขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นขอถามเลยละครับ วันนี้มาแสดงความสามารถอะไรกันครับ แม่หญิงการะเกด “
เสียงพิธีกรที่กว่าจะพูดได้ก็ต้องรอจนเสียงกรี๊ดเงียบลง

“ ต้องบอกก่อนเลนคะ พวกเราทั้งคู่ไม่มีความสามารถในการร้องแบบภาคอื่นๆ อันนี้เพื่อนๆคอนเฟิร์มให้ ” เสียงหัวเราะดังลั่นแดงว่าเห็นด้วยเต็มที่

“ ดังนั้นเราเลยของอยู่เบื้องหลังแทน พวกเราขอเป็นนักดนตรีแทนแล้วกันนะครับ “ เสียงปิงตอบยิ้ม

“ วันนี้ พวกเรามีเพลงที่กำลังเป็นกระแสและช่างเข้ากับชุดมากดังนั้น ขอให้เพื่อนๆและพี่มีความสุขกับการแสดงของพวกเรานะคะ “

“ ใช่แล้ว และขอมอบเวทีนี้ให้กับภาคเครื่องกลเลยครับ “ พิธีกรกล่าวก่อนจะถอยหลังไป และพี่ในภาคก็ถือเครื่องดนตรีขึ้นมาส่งให้

ไฟบนเวทีดับทำให้ทั้งเวทีตกอยู่ในความมืด ก่อนที่ทีวีวอลล์ด้านหลังค่อยสว่างพร้อมกับเสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ และ

https://www.youtube.com/watch?v=ZuvRRdAorjY   (เพื่ออรรถรถขอแนบนำมาเสนอ)



เสียงจากเครื่องเป่าที่แสดงถึงความตั้งใจของคนตัวเล็กที่ละเมียดตั้งใจ และเมื่อที่ดนตรีเริ่มทุกคนก็รู้ว่าเป็นเพลงอะไร พร้อมกับจอด้านหลังที่มีเนื้อร้องตามเสียงบรรเลง ทุกคนที่ดังฟังต่างก็คลอตามกันได้อย่างง่ายดาย ฟลุต เป็นเครื่องดนตรีที่ปิงถนัด เพราะว่าแม่สอนเล่นมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นเครื่องดนตรีชิ้นเดียวที่ทำให้ปิงระลึกถึงแม่ได้อยู่เสมอ และเมื่อถึงท่อนโซโล่ไวโอลินก็เป็นคราวของผึ้งที่บรรจงสีให้ได้ตามที่ซ้อมมา ระหว่างปิงกับผึ้ง ปิงจะถนัดมากกว่าปิงจึงได้ส่วนของเพลงค่อนข้างมากทำให้ผึ้งเบาแรงลงไปเยอะทีเดียว ตอนนี้ทั้งฮอล ผู้ชมทุกคนต่างก็เป็นนักร้อง ที่ร้องตามเนื้อเพลงขนาดใหญ่ที่แสดงอยู่ทางด้านหลัง ทั้งผู้ชมและผู้แสดงต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันซึ่งขาดอย่างหนึ่งอย่างใดไปไม่ได้ รอยยิ้มที่ผึ้งยิ้มอย่างมีความสุขในส่วนที่ปิงบรรเลงช่วยให้ทุกคนยิ้มตามเพราะแม่หญิงการะผึ้งใช้พัดช่วยโบกเอาใจพี่หมื่นน้อยที่กำลังใช้ลมในการเป่าอย่างเต็มที่ และที่ไม่พลาดไป ยูกิถ่ายวีดีโอเอาไว้ไปอวดคุณตาและเพื่อนที่โรงเรียน โชว์แรกจบอย่างมีความสุขและประสบผลสำเร็จ


สิ้นเสียงตะโกนเรียกพี่หมื่นน้อยเบาลงไป พิธีกรถึงกลับมาดำเนินการต่อได้เพราะการแสดงจบแต่คนฟังยังไม่จบร้องเรียกชื่อทั้งพี่หมื่นน้อยกับแม่หญิงกันจน ภาคที่รอต่อไปพากันชะโงกหน้าออกมาดู

“ แหม กว่าจะเงียบกันได้ เก็บเสียงไว้กรี๊ดให้ภาคอื่นบ้างก็ได้นะครับเราไม่ได้มีการแสดงชุดเดียวนะครับ อ่า ... ขอถามพี่หมื่นน้อยหน่อยครับ อะไรคือแรงบันดาลใจของการแสดงชุดนี้ครับ “ พิธีกรส่งไมค์ไปให้ปิง

“ ความถนัดครับ พวกเราไม่ถนัดร้องจริงๆ มีดีให้อวดได้บ้างก็เพียงเท่านี้ครับ “ ปิงตอบก่อนจะส่งไมค์ต่อไปให้ผึ้ง

“ เหมือนกับว่าคนเรามีความถนัดไม่เหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนกันๆในการแสดงเพื่อให้คนอื่นดู พวกเราไม่ยัดเยียด พ่อแม่เราให้มาน้อยคะ พี่น้อง .... “  ผึ้งทำมือเป็นรูปเขาควายชูสูงๆส่งให้คนดูซึ้งเรียกเสียงหัวเราะได้มากกับความทะเล้น

“ ครับ ถ้าอย่างนั้นรักใครชอบใครก็ลงคะแนนผ่านแอปของคณะได้เลยนะครับ 1รหัส1คะแนนเท่านั้น ต่อไปเป็นการแสดงของภาค.... “


“ โครตโล่ง เลยปิง สบายใจละนึกว่าจะล่มซะแล้วสิ ปิงดูมีความสุขจังเวลาเป่าฟลุต “

“ แม่เป็นสอนให้เล่นมาตั้งแต่เด็กแล้วละ เวลาว่างแม่จะชอบเป่าให้เรากับน้องฟังบ่อยๆ เสียงมันทำให้เรานึกถึงแม่ “

“ ดีจัง “

“ ลูกสาวแม่ทั้งสองคนเก่งจังเลยคะลูก “ เสียงพี่ข้าวฟ่างที่แหวกคนจะเข้ามาถึงห้องแต่งตัวด้านหลังได้

“ อย่าเพิ่งถอดชุดกันนะคะ ไปถ่ายรูปก่อนเลยเร็วๆ คุณแม่ตัวจะแตกอยู่แล้วคะ มันอิ่มใจ มันดีงาม ไปคะไปข้างนอกลูกค้ารออยู่เยอะ เรียกคะแนนกันเร็ว ปิงหนูไม่ต้องกลัวนะลูก คุณแม่จ้างบอดี้การ์ดเป็นทอมแอนด์เจอรี่ของภาคมาขนาบตัวไว้แล้วรับรองผู้ชายไม่เสียดมาโดนหนูแน่ๆ แต่ทำใจหน่อยนะคนมันเยอะนี่แม่ขนมา7-8ไม่รู้จะพอไหม “

“ อะไรกันพี่แค่ถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ ทำไมมันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ “

“ เห้อ เวรกรรมชั้น ใครใช้ให้ปิงยิ้มเรี่ยราดละคะ พี่หมื่นน้อยฟีเวอร์แล้วข้างนอกนั่นน่ะ แล้วไอ้ผึ้งแก โอ้ยชั้นไม่อยากจะพูดพวกบัญชีเกือบตบกันแล้วแกรู้ไหม “

“ ขนาดนั้น “ ทั้งผึ้งและปิง ต่างพากันสงสัย

“ พร้อมนะ “ ข้าวฟ่างย้ำ

ทั้งสองคนได้แค่พยักหน้าแบบงงๆ และเมื่อเปิดประตูออกไป จำนวนสาวกพี่หมื่นและแม่หญิงต่างก็กรูกันจะเข้ามาขอถ่ายรูป ดีที่คนในภาคช่วยกันเอาไว้ก่อนคนจำนวนเกือบร้อยที่รอเหมือนมารอรับขอแจกผู้ประสบภัยน้ำท่วมโบกมือกันไหวๆขอถ่ายรูปแค่รุ่นพี่ในภาคก็ครึ่งร้อยแล้วไหนจะคณะอื่นๆอีก งานหนักเลยตกกับพวกปี3 ที่จัดงานกับพวกเพื่อนปีหนึ่งที่ต้องคอยลำดับคิวให้ แต่เพื่อคะแนนของภาคก็เลยต้องให้คนในภาคอื่นมาถ่ายรูปก่อนเพื่อขอคะแนน

“ อีฟ่าง ลัดคิวเลยกูไปลากเดือนปีที่แล้วภาคโยธามาได้ ดิน สุดหล่อของเจ๊มาเลยคะ ดาวเดือนได้3 คะแนนเลยนะ มากดเลยคะ มากดคะแนนให้ดาวเดือนภาคเครื่องกลของเจ๊หน่อย “ นิตาพี่ปี3ภาคเครื่องกลที่จูงมือนำหนุ่มน้อยหน้ามนที่ความสูงต่างกันมากแหวกฝูงชนจนไปถึงข้างหน้า

“ อ้าว อีตา ไปลากเดือนเค้ามา เขาไม่ลงให้ภาคตัวเองเหรอ ?? ” ข้าวฟ่างงง

“ มึงไม่รู้อะไร เดือนเค้าสละสิทธิ์ตะกี้ ดาวก็ท่าทางจะไม่รอดหรอก ต้องยกผลประโยชน์ให้ไอ้ผึ้งมัน ปากดีพูดแทงใจดำเขาอะสิ ”

“ ยังไง วะ “  หลายคนที่มุงอยู่เลยพากันสงสัย

“ เดือนดาว ภาคโยธาปีนี้เขาไม่ถนัดร้องเพลงเหมือนกันแต่ก็ร้องครับ เพราะรุ่นพี่ให้ร้องเพราะว่าหน้าตาขายได้ และน้องมันก็ไม่ค่อยชอบเท่าไรอยู่แล้วด้วย เดือนมันก็เลยสละสิทธิ์เหลือแต่ดาวประกวดแทน ผมว่ายังไงก็ไม่รอดหรอกผมไปดูซ้อมมาแล้ว “ บดินทร์เดือนปีที่แล้วของภาคโยธาเป็นคนเล่าออกมา

“ นี่ไง กูเลยหา3คะแนนมาให้ น้องดินสุดหล่อถ่ายรูปคู่หน่อยไหมคะ 3คะแนนเอง “

“ ไอ้ปิง ค่าตัวมึงถูกจัง “ พร้าวแซว

“ ก็ดีกว่าคะแนนพวกหล่อนละยะ พวกตัวละบาท “ พี่ตาหันไปค้อนใส่

“ หวัดดีน้องปิง หรือพี่หมื่นน้อยดีละครับ หืม พี่ดูคลิปแล้วนะ เก่งนะเราตัวแค่เนี้ย หะ “  ดินชะงัก

“ อย่าพี่!!! ไอ้ปิงมันดูได้อย่างเดียว ห้ามถูกตัวมันแพ้สัมผัส “  ดำที่มือไวกว่าจับข้อมือของรุ่นพี่เอาไว้ที่เห็นว่ากำลังจะไปจับมือปิง  บดินทร์สงสัย เลยหันไปมองพวกพี่ปี3ภาคเครื่องกล และทุกคนก็พยักหน้า

“ อ่อ เหรอครับ ขอโทษทีครับพี่ไม่รู้ ขอโทษด้วยแล้วกันถ้ายืนข้างๆถ่ายรูปได้ใช่ไหม “ ดินถาม ปิงยิ้มให้และดึงให้ผึ้งมายืนขนาบข้างให้รุ่นพี่อดีตเดือนอีกคน ความสูงที่ต่างกันมากทำให้คนถ่ายต้องถอยหลังออกไปอีกเยอะ เพราะอดีตเดือนภาคโยธากินความสูงไปเกือบร้อยเก้าสิบทิ้งให้ผึ้งและปิงสูดมลพิษของข้างล่างแทน

“ อย่าลืมคะแนนด้วยนะดิน พี่อยากให้ภาคเครื่องกลปีนี้เกิดคะ อยากไปชิงเวทีเดอะมหาวิทยาลัย “ นิตาหัวเราะ

“ ล้างรูปมาให้ด้วยนะพี่ตา จะเอาไปอวดที่บ้านว่าปีนี้น้องๆมีแต่น่ารัก ”  ดินยิ้มหวาน

“ น่ารักเป็นบางคนหรือเปล่าพี่ ถ้าใช่งานหนักนะ โน้นอีพวกนั้นไปลากใครมาถ่ายรูปอีกละ ผึ้งเอ็งไม่ต้องเสียใจนะ เดือนปีนี้เขาดีจริงๆถึงจะสวยอย่างเอ็งก็หมองวะ ” พร้าวขำที่เห็นเพื่อนๆไปลากใครต่อใครในคณะมาลงคะแนนให้ภาคตัวเองเยอะแยะ

“ ไอ้พร้าว ผึ้งออกจะน่ารัก เนอะยูกิ ”  ปิงหันไปขอความเห็นกับน้องสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน

“ พี่ชาย สวยกว่า เดี๋ยวยูกิจะถ่ายเยอะๆจะเอาไปให้เพื่อนๆดูเพื่อนต่างชาติไม่ค่อยเห็นคนแต่งชุดไทยแบบนี้ ”

“ พี่ชายต้องหล่อสิคะ ยูกิใช่คำไม่ถูกนะ ” ปิงสอนน้อง

“ พี่ชายต้องสวยน่ะถูกและ เนอะยูกิ ” ฟ้าได้ทีจึงเกทับปิงเต็มที่ทำให้ปิงมองค้อนใหญ่ ผิดกับพิงที่ยืนเงียบ ไม่ค่อยกรี๊ดกร๊าดเหมือนทุกครั้ง




หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 11 'ชิงตำแหน่ง' [3/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 03-04-2018 00:52:06
หนูพิงมีอะไรจะบอกพวกเจ๊ ๆ ไหม มีอะไรเกิดขึ้นหรอ  :hao3:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 11 'ชิงตำแหน่ง' [3/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 03-04-2018 10:00:29
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ละมุนมากกกก ตรีมบุพเพฯ

 :katai1: :katai1: :katai1:อยากรู้ทำไมกด+เป็ดไม่ได้อ่ะ  :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 11 'ชิงตำแหน่ง' [3/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-04-2018 10:15:07
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่ 11 'ชิงตำแหน่ง' [3/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 03-04-2018 10:55:32
5555 ประกวดดาวไปเลยยย
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ พิเศษ1' [7/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 07-04-2018 00:52:08
ตอนพิเศษ 1'


“ จัดการเรียบร้อยดี ?? ”

“ ครับ คุณท่าน ”

ชายวัยชรา ที่นั่งอยู่บนเบาะรองนั่งข้างโต๊ะไม้ญี่ปุ่นใกล้บานเลื่อนกระจกที่เปิดโล่งเห็นหิมะขาวโพลนที่ตกทับถมสูงอยู่ด้านนอก เสียงเนื้อไม้แตกเพราะความร้อน ไม้ที่ใช้เผาเพื่อสร้างความอบอุ่นในหน้าหนาวแบบนี้ ชาในถ้วยกระเบื้องดินเผาที่ส่งกลิ่นหอมหวานอบอวล

“ อากิระ ปีนี้อายุเท่าไร ? “

“ 28 ครับ “

“ ตอนนั้นอายุเท่าไรนะที่พ่อเราเสีย ”

“ 6 ขวบครับ ”

“ เท่ากับเด็กผู้หญิงคนนั้นเลยใช่ไหม “

“ ครับ ”

“ ชั้นชอบเด็กคนนั้น เธอดูละม้ายรินมากเหลือเกิน “ คนสูงวัยเอ่ยเศร้า ๆ

“ แล้วเธอไม่อยากไปทำงานตามที่เรียนมาหรอกหรือ วันๆมาคลุกแต่กับคนแก่ แล้วผู้หญิงที่ไหนเล่าจะได้มาพบเจอกันละ ไม่อยากมีครอบครัวหรือไง “ 

“ ที่ทำอยู่นี่ก็สบายดีอยู่แล้วครับ ทำอย่างกับว่าแก๊งค์เราอยู่เย็นเป็นสุขอย่างนั้น วันๆหนึ่งก็มีแต่คนเข้ามาทำแผลจนแทบจะไม่ว่างอยู่แล้วครับ ”  คนสูงวัยหัวเราะ มองชายหนุ่มตรงหน้าที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเด็ก


‘อากิระ’ เป็นชื่อที่ถูกเปลี่ยนทีหลังครั้งแรกที่ได้เจอกับเด็กชายนั้นเจ้าตัวชื่อ ‘ตะวันฉาย’ ภาษาไทยเรียกยากนัก จึงถูกเปลี่ยน ซึ่งแปลเหมือนกันว่า แสงสว่าง หรือแสงตะวัน ตะวันฉาย หรือ อากิระ ทาคายามา คือชายหนุ่มสูงเพรียว ผิวขาวที่ได้มาจากเชื้อสายชาวญี่ปุ่น หน้าคมเป็นไทยแท้จากสายเลือดทางแม่จึงเป็นลักษณะเด่นที่หาได้ยากในเมืองนี้ ด้วยหน้าคมผิวขาวสะดุดตาจึงเป็นที่หมายปองและคลั่งไคล้จากพยาบาลสาวและคนไข้จึงทำให้อากิระต้องผันตัวมาช่วยงานที่แก๊งค์อย่างเต็มตัว เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ว่าใจดี และก็เด็ดขาด ถ้าไม่ก็คือไม่ เป็นการสืบนิสัยที่แทบจะถอดมาจากคนสูงวัยตรงหน้าทีเดียว


“ คนพี่ ดีขึ้นแล้วหรือยัง ? “

“ ครับ ดีขึ้นแต่ว่ายังเหม่ออยู่บ้าง ต้องใช้เวลาทำใจครับคุณท่าน “

“ ส่งคนไปดูแลเอกสารให้ด้วย ให้หายดีเสียก่อนค่อยทำเรื่องส่งกลับ เด็กๆยังต้องเรียนหนังสือ “

“ ............ ”  อากิระไม่ได้ตอบ แต่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง





“ อือ อือ ”  เสียงขาด ๆ เดาไม่ออกว่าเป็นเสียงอะไร มันไกลเกินกว่าจะเข้าใจ แต่ก็คงเข้าใจได้ไม่อยากที่นี่จะมีอะไรถ้าไม่ใช่ที่พลอดรักกันของหนุ่มๆสาวๆ ถึงแม้จะเป็นการไม่ให้เกียรติ์คนตายแต่ใครจะแคร์ละในหลุมเหล่านี้ไม่ใช่ญาติตัวเอง !!!
เวลาดึกมากแต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับอากิระและคนสูงวัยที่จะเดินมา แต่มาได้ตอนไหนนั่นถึงจะเป็นปัญหามากกว่า งานดูแลคนในแก๊งค์หลายพันคนเป็นงานหนักงานใหญ่ที่ชักจะเกินมือของชายวัยชราเช่นคุณท่านของเขาแล้ว ด้วยวัย ทำให้เริ่มมีปัญหาเรื่องสุขภาพเข้ามาเกี่ยวข้อง ลูกหลานไม่มี ยิ่งทำให้ไม่มีคนคอยห้ามปรามคนสูงวัยด้วยแล้ว ทำให้เจ้าตัวลุทำงานแทบจะไม่ได้พักผ่อน เขาได้ยินมาว่าคุณท่านยังมีลูกสาวคนเดียวเหลืออยู่อีกแต่ตามหาเท่าไรก็ไม่พบ น่ากลัวว่าเสียชีวิตไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงแม้จะมีหลายคนพูดแต่เขาไม่ได้สนใจเท่าไรเรื่องที่ว่าหากนายท่านเสียชีวิตลง ผู้ที่จะได้สืบทอดคงไม่แคล้วจะต้องเป็นเขา อากิระไม่ได้สนใจในตำแหน่งเท่าไรยิ่งเรื่องเงินไม่มีผลกับเขาด้วย ที่ยอมอยู่ใกล้ไม่ห่างไปไหนนี่เกี่ยวพันเพราะความห่วงใยล้วนๆ คนนี้เป็นผู้ที่ให้ชีวิตใหม่กับเขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะต้องเดินทางตามในเส้นทางที่ดำมืดนี้ มีแต่จะผลักไสให้ห่างออกไปไกล เขาทั้งเคารพและรัก จนสุดหัวใจจริงๆ

“ อืออือ ” เสียงนั้นดังมาอีกครั้ง ไม่ได้เงียบลงไป เพียงแค่อดกลั้นเอาไว้ จนคนสูงวัยต้องหันไปมองเพราะว่ามันผิดวิสัยจนเกินไป ทำให้อากิระต้องเดินออกมาดูให้เห็นจนได้หากจำเป็นก็ต้องไล่ไปเพราะว่าคุณท่านกำลังเคารพศพพี่ชายอยู่


“ ชู่ ชู่ ไม่เป็นอะไร พี่ไม่เจ็บยูกิไม่ต้องร้อง หลับตาซะคนดีของพี่ “


ถ้อยคำชัดเจนเปี่ยมไปด้วยความรักทำไมคนอย่างเขาจะไม่เข้าใจ มันเป็นถ้อยคำที่คนสูงวัยเคยปลอมเขาตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆมา ความอาทรแบบนั้นเขาเข้าใจยิ่งกว่าใครทั้งหมด  ทำไมคนพี่ได้รับบาดเจ็บ ?? ในขณะนั้นด้วยความเป็นหมออดที่จะเป็นกังวลแทนไม่ได้

“ ดีจริงๆ อย่างที่มึงพูดจริงๆด้วย เห็นทีว่าต่อจะต้องมาให้บริการอีกซะแล้ว “  เสียงแหบกระสันอย่างนั้นทำให้อากิระอดจะตกตะลึงไม่ได้ เห็นทีว่าการคาดการของเขาน่าจะผิดมันน่าจะเป็นการซื้อขายเท่านั้น แต่ไม่น่าให้น้องติดมาด้วยเลย เขาเสียใจและดูแคลนคนแบบนี้จริง

“ อย่าทำพี่ปิง พี่ปิงเจ็บ น้าหยุดเถอะ ”

“ ดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่ทำมึง พี่มึงออกรับแทนมึงแล้วนี่ไง รอเถอะสักปีสองปีมึงได้มาทำแทนพี่มึงแน่ โอ้ เสียวดีจริง ๆ ”

อากิระหยุดชะงักทันที ตกลงว่ามันเป็นการขืนใจใช่ไหม ?? ความโกธรกรุ่นจนแทบจะระงับไว้ไม่อยู่ เขาแทบจะจำไม่ได้ว่านานเท่าไรแล้วที่เขาไม่เคยโกธรแบบนี้สักครั้ง สัตว์นรกจริงๆ หากจะเห็นว่าอากิระผอมบางแบบนี้แต่ความจริงไม่ได้เป็นดังเช่นที่ตาเห็นเพราะการที่จะต้องตามประมุขของแก๊งค์ได้นั้นอย่างน้อยฝีมือต้องถึงที่สุด แม้อากิระจะเป็นหมอแต่ก็เป็นคนในโลกมืดเช่นเดียวกัน อาวุธต่างๆต้องใช้งานได้ให้เหมือนกับมือของตัวเอง และยิ่งศิลปะป้องกันตัวต่างๆต้องถึงที่สุดเพราะว่า หากพลาด!! มันไม่มีการเริ่มใหม่เพราะมันหมายถึงชีวิต

ภาพอุจาดเบื้องหน้าที่มันย่ำยีคนตัวเล็กอยู่มันยิ่งทำให้ความดิบเถื่อน มันปะทุแตกออกมา!!! มันทั้งเล้าโลมลูบคลำเสียจนน่าขยะแขยง ซ้ำคนตัวเล็กกับไม่ได้ขัดขืนทำเพียงแค่คอยเอาเสื้อคลุมทับน้องสาวเอาไว้ไม่ให้ต้องมาเห็น น้องคนนั้นกัดปากเสียจนเลือดไหลเพื่อที่จะไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมา เด็ดเดี่ยวใจแข็งเสียจนอากิระต้องยอมรับ หากเทียบตัวเองเมื่อก่อนคงไม่มีปัญญาทำแบบนี้ได้แน่ ๆ เมื่อไม่สามารถทนได้อีกต่อไปจึงได้แต่เดินเงียบย่องเข้าไปทางด้านหลัง เอามือปิดปากมันจากทางด้านหลัง มีดหมอที่ใช้ช่วยชีวิตคนมาตลอด ตอนนี้มันก็ทำหน้าที่ของมันอีกครั้งต่างกันก็เพียงแค่ช่วยชีวิตคนหนึ่งจากสัตว์นรกอีกตนหนึ่งก็เท่านั้น เพียงการเฉือนบางๆเพียงครั้งเดียวทั้งหลอดลม หลอดเลือดของมันก็ขาด ทำไม่ได้แม้แต่จะส่งเสียงร้องออกมาในเมื่อเพียงครู่เดียวมันก็ตาเหลือกสิ้นใจไปแล้ว

“ ไม่สมกับเป็นเราเลยนะ อากิระ “  อากิระตกใจที่เผื่อปล่อยให้อารมณ์เป็นตัวพาไปทำให้ขาดสติ เขาพลาดแล้วถ้าในฐานะนักฆ่าเขาจะมีอารมณ์ต่างๆไม่ได้ ใจต้องนิ่ง อารมณ์ต้องเฉย ถึงจะสำเร็จแบบเด็ดขาด เห็นทีว่ากลับไปคราวนี้คงต้องหันหน้าเข้ากำแพงจับสมาธิใหม่แล้ว

“ คนพี่ท่าทางจะสลบไปแล้ว ลากศพออกไปแล้วถามความจากคนน้องว่าบ้านอยู่ไหน “ เสียงเด็ดขาดสั่งการลงมา

ไฟฉุกเฉินถูกนำมาใช้เพื่อให้ความสว่าง ที่นี่มันมืดเพราะขาดไฟถึงทำให้เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นมาได้ ชายตัวเล็กถูกห่อด้วยผ้าห่มสะอาด อย่างแรกเพราะไม่อยากทำให้เด็กหญิงตกใจ และช่วยป้องกันความหนาวจากสายฝนที่เริ่มโปรยปราย

“ เด็กๆ ไม่มีพ่อแม่แล้วครับ คุณท่าน พี่ชายเป็นคนเลี้ยงน้องเพิ่งกลับจากขายของกันมา แล้วบอกว่าแถวนี้ไม่ใช่ที่บ้าน ผมว่าคงถูกพามาจากที่อื่นเพราะไอ้นั้นมันเป็นคนขับแท็กซี่ “

“ บาดแผลละ ? ”

“ ข้างล่างฉีก กับรอยเขียวช้ำไปทั่ว ”

“ คนน้องคุยรู้เรื่องอยู่ใช่ไหม ”

“ ครับ ฉลาดรู้ความแล้ว ไม่งอแง “

“ หมอคิดว่าอย่างไร ?? “

“ บาดแผล ไม่น่าจะเป็นปัญหาแต่สภาพจิตใจนี่ท่าทางจะหนักเอาการ เพราะตอนนี้ยังไม่ได้สติ สมองคงสั่งปิดการรับรู้ไปแล้ว “

“ ไม่มีเวลาเสียด้วย ถ้าอย่างนั้นเอากลับไปด้วยแล้วกัน รักษาเสร็จแล้วค่อยส่งกลับ ศพจัดการทำลายซะ “  คนสูงวัยหันไปมองเด็กหญิงที่ยังอยู่กับคนพี่ไม่ห่าง ความรู้สึกที่เหมือนกับรู้จักจึงทำให้ไม่อาจจะปล่อยทิ้งไว้ตามยถากรรม ‘ริน ถ้าหนูมีลูกสาวจะน่ารักแบบนี้หรือเปล่าหนอ’ คนสูงไว้ยิ่งเพ่งพิศยิ่งทำให้นึกถึงลูกสาวที่หาย


จากนั้นครึ่งชั่วโมงต่อมาเครื่องบินส่วนตัวก็ออกจากน่านฟ้าประเทศไทยมุ่งสู่ประเทศญี่ปุ่น ความรับผิดชอบเด็กทั้งสองคนถูกส่งต่อให้อากิระที่เป็นหมอ ส่วนตัวคุณท่านมีงานต่างๆต้องทำอีกมากมาย และเพราะอากิระเป็นคนเดียวที่พูดภาษาไทยได้เด็กสาวตัวน้อยจึงติดอากิระได้ไม่ยาก จนคนในแก๊งค์ต่างก็คิดว่าเป็นลูกที่แอบไปซุกเอาไว้เลยทีเดียว เมื่อคนพี่รู้สึกตัวทีแรกก็ไม่ได้มีอาการจนน่าวิตกมากนัก กับนิ่งเฉยเสียส่วนมาก มากจนน่ากลัว ไม่รู้ว่าใบหน้าหวานแบบนั้นคิดอะไรอยู่ ในฐานะของหมอสภาพร่างกายไม่น่าจะมีปัญหา แต่ในฐานะจิตแพทย์ที่ตัวอากิระเรียนโทจบมาด้วยนั้นกลับส่อให้เห็นชัดๆว่า อาการหนักแน่ๆ ทุกครั้งที่มีผู้ชายเข้าใกล้ ชายตัวเล็กจะตื่นกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงกับต้องให้ยูกิต้องมาคอยปลอบ และต้องเปลี่ยนคนดูแลทั้งหมดเป็นผู้หญิง เรื่องก็คือในแก๊งค์นี่หาผู้หญิงได้ค่อยข้างยากเพราะเป็นแหล่งชายโสด ที่ทั้งโฉดและโหด ต้องระดมกำลังต้อนพวกเมียๆลูกแก๊งค์ให้มาช่วยดูแล ซ้ำตัวเขาเองยังต้องแทบฝังตัวอยู่ที่นี่เพราะติดในเรื่องภาษา


ผ่านมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้วบาดแผลดีขึ้นมากทั้งรอยเย็บก็สามารถตัดไหมได้แล้ว แต่เรื่องที่กลับเข้ามาใหม่นี่สิแทบจะทำให้ทั้งแก๊งค์แทบแตก

“ อากิระ ตามชั้นมา “  คุณท่านกึ่งวิ่งกึ่งเดินแทบจะลอยไปในเรือนคนไข้ ทำให้อากิระที่เพิ่งจะหลับได้ครู่เดียวต้องลากสังขารตามมาในทันที

“ แปลให้ชั้น ถามให้ชั้น “  อากิระ ไม่เคยเห็นคุณท่านตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่แบบนี้มาก่อน



“ นี่รูปใคร “  อากิระหันไปถาม ปิง กับ ยูกิ



“ รูปแม่ “  เด็กๆ ตอบ



“ แม่ หนูชื่ออะไร “


“ ริน “


“ กระดิ่งลมคู่นี้ละ รู้ไหมแปลว่าอะไร “



“ แปลว่า น้ำแข็ง กับ หิมะ แต่เหมือนกระดิ่งที่บ้านเราเลยเนอะ พี่จ๋า “   ยูกิอดจะเอียงคอสงสัยถามไม่ได้


“ พวกคุณไปเอาของที่บ้านเรามาเหรอครับ ?? “ ปิงที่เห็นรูปแม่ของตัวเองก็จำได้ทันที เพราะว่าเป็นรูปที่ปิงต้องมองอยู่ทุกวัน ซ้ำกระดิ่งลมที่เป็นอักษรจีนและญี่ปุ่นคู่นี้ที่เป็นชื่อของสองพี่น้องนี่คงไม่มีใครที่คิดจะทำซ้ำมาอีกแน่ ๆ



“ ทำไม ริน ถึงตาย ตายไปนานแค่ไหนแล้ว ? “  อากิระที่จับได้ถึงความเสียใจในเสียงของคุณท่านอดที่จะตะลึงไม่ได้ ‘ริน’ ไม่ใช่ลูกสาวของคุณท่านหรอกหรือ ???



“ พ่อกับแม่ ถูกรถขับมาชนเสียไป2 ปีแล้ว “  ปิงที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเศร้าเห็นยูกิก็แทบจะร้องไห้ตามคนพี่อยู่แล้ว



“ ......................................................................... “   




เป็นความเงียบที่แสนเศร้า...........................................................

แต่เขารู้ว่าเพราะอะไร ถึงไม่เคยจะเอยปากออกมาแต่อากิระก็รู้ว่าลึกๆข้างในคุณท่านอยากจะเจอลูกสาวที่หายมากแค่ไหน ที่โหมทำงานหนักอยู่นี่ก็เพราะต้องการไม่ให้ต้องคิดมากนั้นเอง หลายปีที่คุณท่านเฝ้ารอ อากิระรู้ และเห็นมาตลอดคุณท่านไม่เคยปิดประตูเรือนด้านในเลยเพื่อรอแค่ว่า วันหนึ่งลูกสาวที่โกธรตัวเองจะกลับมา


“ คุณท่าน ถ้าอย่างนั้นทั้งสองคนนี้เป็นลูกของคุณริน สินะครับ “  อากิระที่เห็นคุณท่านเงียบจมไปในความคิดของตัวเอง เอยปากทักเบาๆ


“ เมื่อนานมาแล้ว ครั้งล่าสุดที่รินติดต่อมา ขอให้หล่อกระดิ่งลมให้คู่หนึ่งและให้ชั้นสลักชื่อที่ชอบลงไปเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง รินเกิดในวันที่หิมะแรกตก ชั้นจึงตั้งชื่อ ริน ที่แปลว่าความเย็น ส่วนกระดิ่งคู่นั้นชั้นเลยตั้งให้เป็น ปิงกับยูกิ ที่เป็นน้ำแข็งกับหิมะ จะได้เหมือนแม่เขา ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าลูกสาวตัวเองอยากจะทำกระดิ่งลมให้ลูกของตัวเอง หรือหลานของชั้น รู้ไหมกระดิ่งลมคู่นี้ชั้นต้องไปอ้อนวอนเพื่อนเก่าที่ตัดขาดกันไปแล้วให้เป็นคนทำ ซ้ำ!! ตัวชั้นเองยังเป็นคนช่วยหล่อด้วย แค่หวัง หวังว่า ริน จะยกโทษและพาหลานชั้นกลับมาหา แต่.................ไม่ได้อยากให้กลับมาแบบนี้  ลูกสาวตาย หลานโดนทำร้ายแบบนี้  ”


น้ำตา  ไม่เคยเห็นมาก่อน อากิระไม่เคยเห็นคุณท่านต้องเสียน้ำตา แม้ค่ำคืนที่คุณท่านเมามายพร่ำเพ้อถึงลูกก็ไม่เคยถึงกับร้องไห้ อากิระเบือนหน้าหนีเพราะคนที่เป็นหัวหน้าสูงสุดย่อมไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นน้ำตา แต่มือน้อยๆของยูกิกับส่งผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้คุณท่าน

“ คุณตา รู้จักแม่รินด้วยเหรอ ”   ยูกิถาม

“ หนูหน้าตาเหมือนแม่มากเลยรู้ไหม “  คนสูงวัยกลับตอบไม่ตรงคำถาม เมื่ออากิระแปลให้คุณท่านถึงหัวเราะออกมา

“ อากิระ หาคนมาสอนภาษาทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น “

ก่อนจะหันไปขอบคุณยูกิ แล้วเดินจากไปเงียบ ๆ ลางหลังที่เศร้า แต่ตอนนี้ไม่ได้เศร้าแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว




คุณท่านมีงานต้องสะสางแล้ว




และอากิระก็มีงานที่ต้องล้นมือเพิ่มมากขึ้นมาอีกแล้ว 



To Be"""""""""

 

หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ พิเศษ1' [7/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-04-2018 03:09:49
อดีตที่ทำให้ปิงเปลี่ยนไปเป็นอย่างนี้นี่เอง  :เฮ้อ: :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ พิเศษ1' [7/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 07-04-2018 09:16:24
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ พิเศษ1' [7/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 07-04-2018 09:21:55
 :mew6:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ พิเศษ1' [7/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 07-04-2018 13:32:04
ตกลงพี่โชยังมีบทบาทไรมั้ยเนี่ย
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 24-04-2018 22:44:28
ช่วงนี้ขอโทษด้วยคะไม่ค่อยว่างเอามาลงให้เลยจ้า จะทำเป็นตอนยาวๆ มาให้อ่านนะ





ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 12

“ ดีใจด้วยที่มึง ได้เอาหน้าสวยๆนี่ขึ้นเวที เอานี่!!! ดอกไม้ “

“ เฮ้ อย่างมึงนี่นะมีดอกไม้มาให้คนอื่นด้วย “  พิงอดแซวฟ้าไม่ได้ที่หอบดอกไม้มา

“ แหม ของกูที่ไหนพี่โช ฝากมาให้วะปิง “  ฟ้าอดดูสีหน้าของเพื่อนไม่ได้

“ อืม ฝากขอบใจให้ด้วยแล้วกัน “ ปิงขอบใจก่อนจะส่งไปให้ยูกิรายนั้นอดที่จะสูดกลิ่นหอมไม่ได้หรอก

“ แหม อิจฉาจริงรู้แบบนี้พี่เอามาให้ยูกิบ้างดีกว่า “  ผึ้งอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มน้องเบาๆ

“ น้อยๆหน่อยมึงไอ้หมอโรคจิต แล้วนี่ประกาศผลตอนไหนวะ เย็นป่านนี้แล้วน้องจะไม่หิวข้าวละเหรอ “

“ หิวหรือเปล่าคะหนูน้อย น้องของปิงน่ารักเนอะ “

“ พอเลยไอ้ผึ้งเด็กเล็กก็ไม่เว้นนะแก “ ข้าวฟ่างทำตาหวาดๆมองดูผึ้ง

“ ประกวดเสร็จแล้วกลับก่อนเลยก็ได้นะเด็กๆ ผลการประกวดเดี๋ยวพี่จะส่งตามไปให้นะ แค่มีคนมาประกวดให้พวกพี่ก็ดีใจแล้ว อีกอย่างปิงจะได้ไปพักด้วย นี่ก็เกรงใจกันจะแย่ยู่แล้วแผลก็ยังไม่ทันหายดี “ รุ่นพี่คนหนึ่งบอกเพราะเห็นว่าเย็นแล้ว

“ อ้าว จะกลับกันแล้วเหรอ?? กลับบ้านเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง “ ผู้ที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยทัก

“ แหม เจอบ่อยเนอะ ไหนใครว่าหมอเรียนหนัก “

“ แหม ก็มีเรียนหนักบ้าง เบาบ้างนั้นละครับ แล้วน้องผึ้งวันนี้สวยจังเลยนะครับ “ หมอกาที่มาใหม่อดที่จะแซวผึ้งที่วันนี้ดูสวยมากไม่ได้

“ พี่หมอวันนี้คนเยอะครับ รถคงไม่หมดเลยว่าจะไปแท๊กซี่กัน “

“ ก็แบ่งไปรถพี่บ้างก็ได้ จะกลับเลยใช่ไหมพี่จะได้ไปเอารถ ยูกิไปกับพี่หมอไหม พี่ยืมควงเดินสักแป๊บได้ไหมครับ “

“ เกินไปละพี่หมอกา ให้มันรู้ว่าของใครเป็นของใคร ”  ฟ้าออกอาการหวงจนออกนอกหน้าที่อยู่ๆหมอกาจะขโมยตัวยูกิไป ทำให้ทุกคนพร้อมใจพากันหัวเราะ



“ ปิง นี่ตามึงไม่อยู่เหรอ “

“ ไม่รู้กลับมาถึงหรือยัง เห็นว่าอยู่ญี่ปุ่นเมื่อวานแต่น่าจะมาวันนี้แหละ นี่ก็ให้ทำ ขนมโมจิ กับดังโงะไว้ให้บอกอยากกินกับน้ำชา ”

“ ขนมนี่ ฝีมือปิงเหรอ ??? “  ผึ้งตกใจ

“ ใช่ค่ะ อร่อยไหมคะ พี่ผึ้ง “ ยูกิที่นั่งกินแก้มตุ่ยอวดฝีมือพี่ชายตัวเอง

“ เฮ้ย อร่อยวะปิง ดูสิหน้าก็สวย เสน่ห์ปลายจวักก็มีใครได้เป็นแฟนคงรักตายเลย “  ผึ้งอดจะชื่นชมเพื่อนไม่ได้

“ นั้นสิ ใครอยู่ด้วยคงมีความสุขเนอะ “ หมอกา  อดจะยิ้มตามไม่ได้

“ ไอ้ฟ้า กูว่าคงมีแต่คนผิดหวังว่ะ ถ้ามันไม่ดีขึ้น “ พิงได้แต่เอยกับฟ้าเบาๆ พิงดีใจถ้าเพื่อนจะมีคนรัก แต่ถ้าเพื่อนจะมีคนรักเป็นผู้ชายนั่นต่างหากละที่เพื่อนทั้งสองคนห่วง

“ น่ารักจังนี่เรียกว่าอะไรเหรอปิง “  ข้าวฟ่างชี้ไปที่ขนมบนจานใบหนึ่ง

“ อ้าว ถ้าพี่ไม่พูดนี่คิดว่าไม่ได้มาด้วยซะอีก นี่ยังไม่อิ่มอีกเหรอ “ ดำทำท่าตกอกตกใจ

“ ตั้งแต่บอกว่าจะมากินข้าวที่โรงแรมเนี่ย ใจพี่มาถึงก่อนซะอีก “

“ แล้วที่ว่าจะรอฟังผลให้เนี่ยตกลงยังไง “  ทุกคนก็ต่างก็แปลกใจที่ตัวตั้งตัวตีกลับหนีมาด้วยกันซะอย่างนั้น

“ พี่ก็แค่บอกว่าจะซื้อขนมไปฝาก แล้วตกลงให้น่าตาสวยๆนี่เรียกว่าอะไรเหรอ  อืม อร่อยแฮะ นึกว่าจะจืดเห็นใสๆ แล้วดอกอะไรหอมจัง กินได้ใช่ไหม ?? “


ข้าวฟ่างใช้นิ้วอวบกลมชี้ไปบนจาน ขนมทรงกลมใสที่แลดูคล้ายหยดน้ำขนาดใหญ่ภายในเห็นดอกไม้ดอกเล็กๆสีชมพูขนาดน่ารัก ขนมที่เมื่อลองคิดดูว่า มันอาจจะแตกได้ตลอดเวลา


“ ยอ ยอ พี่ฟ่าง ไม่มีใครแย่งหรอก “ 

“ เดี๋ยวแม่ตบไอ้พร้าว เอามาอีกชิ้นซิ “  อดที่จะค้อนรุ่นน้องไม่ได้แต่ก็ไม่วายให้เขาส่งมาให้อีกชิ้น

“ นี่เรียกว่า โมจิน้ำ เพิ่งได้วัตถุดิบมา เมืองไทยหาวุ้นใสชนิดที่ทำขนมแบบนี้ยากต้องให้ส่งมาจากญี่ปุ่น คุณตาท่านอายุเยอะแล้วไม่อยากให้กินพวกแป้ง พวกน้ำตาลเยอะ นี่มันเป็นวุ้นครับไม่ใช้แป้ง กินไม่อ้วน ไม่มีไขมัน ส่วนดอกไม้นี่ก็เป็นดอกซากุระดองน้ำเชื่อมให้ออกรสหวานหน่อยจะได้ไม่จืดเกินไป พี่ฟ่างชอบก็กินเยอะๆนะครับ ผมทำเอาไว้เยอะ และไม่อ้วนด้วย “

“ โห น่ารัก อ่ะ คราวหลังถ้าไอ้พร้าวหรือไอ้ดำมันรังแกหรือใครรังแกบอกพี่นะแจ๊ะ เดี๋ยวเจ้ลุย “

“ แหมนะพี่ฟ่าง มีของกินเข้าหน่อยนี่สนิทสนมขึ้นมาทันทีเลยนะครับ เดี๋ยวคราวหลังจะซื้อกล้วยกับอ้อยมาฝากนะพี่จะได้รักน้องๆ นะครับ “  พร้าวอดจะแหย่ไม่ได้

“ เดี๋ยวแม่ตบ ทะลึ่งละ เออ .... แล้วมีขายไหมพี่จะได้ซื้อไปฝากพวกที่ช่วยงานที่คณะ เอาไดฟุกุด้วยนะ โมจิด้วย แล้วก็ไอ้ก้อนใสๆ นี่ด้วย เยอะหน่อยก็ดีพี่ว่าไอ้พวกนั้นกินคนละชิ้นคงไม่อิ่มหรอก “

“ ไม่ต้องจ่ายเงินหรอกครับ ไม่ได้ทำไว้ขาย แค่ทำเอาไว้กินกับน้ำชา มีอีกเยอะเลยครับเดี๋ยวจะให้พี่เขาจัดใส่กล่องให้ “

“ แหม ขอบใจจ๊ะ สมกับเป็นลูกคุณหนูเสียจริง “

“ พี่ก็พูดไปครับ เด็กช่างที่ไหนจะเป็นลูกคุณหนูคับ อ้อ แล้วพี่ฟ่างที่ว่าจะไปออกค่ายรับน้องนี่เมื่อไรเหรอครับ “

“ อืม คราวๆก็น่ากลัวว่าจะอีกสักเดือน รอให้น้องได้เข้าเรียนกันเต็มที่ก่อน เพราะยังต้องทำจดหมายส่งคณบดีอีก อ่ะ ไอ้พวกนั้นไลน์มาละ มาลุ้นกัน “

 

“ ทำทันเหรอมึง ??? “

“ แหม พูดเหมือนกับกูไม่เคยทำ “

“ เยอะนะนั้น ไหนเอามาดูทีสิ ดูสิ3 หน้ากระดาษ นี่แค่ในมหาวิทยาลัยเหรอ ? “

รายการสั่งซื้อจำนวนกว่าร้อยรายที่ยาวเป็นหางว่าวลงมา บอกชื่อ คณะของคนสั่ง จำนวนชิ้น  ทั้งมากและน้อย ทั้งหมดเป็นแค่ส่วนเดียวของขนมทั้งหมดที่ปิงเริ่มทำขาย จะว่าไปเริ่มแรกเจ้าตัวก็ไม่ได้ต้องการจะทำเท่าไรหรอกแต่ว่าเพราะหลังจากวันที่พี่ข้าวฟ่างเอาขนมไปแจกพวกเพื่อนๆที่ช่วยงานของภาคเกิดติดใจขนมสัญชาติญี่ปุ่นขึ้นมา ทำให้มีหลายต่อหลายคน บากหน้ามาขอซื้อยิ่งพวกสาวๆที่ได้ชิมต่างก็ติดใจ จึงขอร้องแกมบังคับบรรดาแฟนของตัวเองที่อยู่วิศวะให้มาขอซื้อ ทำให้ปิงต้องเจียดเวลามาทำขนม

“ ปิง ที่จริงมึงไม่ต้องจริงจังมาทำขนมเองก็ได้นี่หว่า มึงก็ไม่ได้ต้องดิ้นรนแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนี่หว่า “

“ พิง มึงก็เข้าใจไม่ใช่เหรอ กูดีใจเวลาที่มีคนชอบของที่เราทำสิ่งที่เราทำเหมือนที่ลูกค้าชมฝีมือมึงหลังจากงานเสร็จ “ พิงพยักหน้าและไม่ได้คัดค้านต่อ

“ เออ แล้วพี่อากิระมึงไปไหนละ “

“ ให้ไปรับกล่องที่โรงพิมพ์ให้วะ “

“ ทำยี่ห้อเลยเหรอว่า ใช้ชื่ออะไรว่า ?? “

“ ยูกิ “

“ นั่นปะไร กูคิดแล้วไม่มีผิดไอ้คนเห่อน้อง แล้วนี่ไม่เหมือนคราวที่แล้วนี่ใส่สีลงไปเหรอ “

“ อ้อ ผสมน้ำอัญชันให้มีสีม่วงใส่ไส้แห้วเชื่อม แล้วก็ใบเตยให้ออกเขียวอ่อนๆผสมกับเนื้อมะพร้าวอ่อน อยากให้โมจิน้ำมีหลายสีหน่อย เห็นปะสีแดงนั้นใช้บีทรูท ให้ออกแดงอ่อนข้างในใช้สตรอเบอรีเชื่อมเป็นไส้ ลองดูสิว่าอร่อยไหม “   

“ เออ เป็นกูก็คงภูมิใจ แล้วนี่ทำไม่ไม่ทำที่โรงแรมละ ขนของกลับมาทำที่บ้านนี้ทำไม ?? “

“ คุณตาอยากจะลองมาเปลี่ยนที่บ้าง นี่ก็ให้ช่างมาติดแอร์แล้วกับปรับปรุงข้างบนใหม่ เห็นห้องกระจกใต้ต้นไม้โน้นไหม นั่นแหละคุณตาจะไปพักที่นั้น เมื่ออาทิตย์ที่แล้วให้โรงงานยกตู้คอนเทนเนอร์เก่าที่เขาปรับปรุงทำเป็นบ้านสำเร็จขนมาให้ ให้คุณตาขึ้นลงบันไดคงจะปวดเข่าแย่ “

“ เออ มาอยู่แถวนี้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องถ่อไปไกลถึงโน้น แล้วมึงไปเจอคุณหญิงท่านหรือยัง ตอนนั้นคุณท่านห่วงมึงมากรู้ไหมจ้างออกออกตามหาเป็นเดือนๆ “

“ ก็ว่าหลังจากส่งขนมนี่เสร็จก็จะแวะไปหาอยู่เหมือนกัน “


กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง  ....... 


“ สงสัยไม่ใช่พี่อากิระของมึงมั้ง ถึงกดกริ่ง  แล้วนั้นมึง ... ปืน เอาออกมาทำไม !!! ” 

“ อ้อ มันชินน่ะ !!! “ ปิงตอบกลับแต่ก็ยังไม่วายถือติดมือไปด้วย

พิงตกใจที่อยู่ๆ เพื่อนตัวเล็กใจนักเลงก็หยิบปืนจากที่ไหนมาก็ไม่รู้ แล้วทำทีอย่างกับว่าเดินถือไม้ลูกชิ้นไปเปิดไปประตู  ส่วนปิงที่ไม่ได้สนใจเพื่อนตัวเองเพราะว่าเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ตรงหน้า ปิงพยายามเดินเลี่ยงทางโรยกรวดตรงทางเดิน กลับเลี่ยงเข้าสนามหญ้าแล้วเหนี่ยวตัวขึ้นต้นไม้ริมรั้ว ก่อนจะถอนหายใจแล้วกระโดดลงเปิดประตู


“ ตายแล้ว นี่ใจคอจะไม่มาหายายบ้างเลยเหรอ “  คนสูงวัยที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่หลังจากที่โถมเข้าไปกอด ทันทีที่ประตูเปิดออกเกือบทำให้ปิงรับน้ำหนักตัวที่โถมเข้ามาแทบไม่ทัน

“ ผมขอโทษครับ มีหลายอย่างที่ไม่สามารถจะทำได้ตอนนั้น แล้วนี่คุณหญิงรู้ได้อย่างไงครับว่าผมอยู่บ้านนี้ ?? “

“ ก็เด็กที่บ้านได้ยินเสียงว่าบ้านนี้มีคนอยู่นะสิ ยายถึงมาดู แล้วยังไงเหรอจะกลับมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม ?? “

“ คุณหญิงเข้าบ้านก่อนดีกว่าครับ พอดีว่าทำขนมอยู่น่าจะเซ็ตตัวแล้วผมจะเอาออกมาให้ชิมกับน้ำชา “



“ สูงขึ้นเยอะเลยนะ “

“ ครับ อยู่ๆก็เกิดสูงขึ้นมาเยอะเหมือนกัน “  ปิงตอบพลางแซะขนมจากพิมพ์ใส่จาน และถือมาพร้อมน้ำชา   “ คุณหญิงลองชิมดูครับ ขนมญี่ปุ่นครับทำจากวุ้นไม่มีแป้งหวานน้อย แหละนี่ชากุหลาบผมทำแบบเย็นมาให้ครับ “

“ น่ารักเสียจริง เรียกว่าอะไรเหรอลูก “

“ โมจิน้ำ ครับ ถ้าโมจิธรรมดาจะทำจากแป้ง โมจิอันนี้เพิ่งมาใหม่ยังหากินได้ไม่เยอะเท่าไรครับ เพราะว่าวุ้นต้องสั่งเข้ามา “

“ ทำเสียเยอะเลยนะ นี่ปิงจะกลับไปขายขนมแบบเดิมเหรอ ?? “

“ ไม่หรอกครับ พอดีว่าเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมามีงานที่คณะครับ มีรุ่นพี่ได้มากินแล้วติดใจก็เลยปากต่อปากผลก็ที่เห็นนี่แหละครับต้องเจียดเวลามาทำให้ “  ปิงยิ้มและหัวเราะเบาๆ

“ แล้วจะกลับมาอยู่บ้านนี้ไหมครับ “

“ ก็น่าจะช่วงหนึ่งครับ คุณตาอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็เลยมาทำขนมที่นี่ “

“ แล้วคุณตาไม่อยู่เหรอจ๊ะ “

“ ไปญี่ปุ่นครับ ยังไม่กลับ “

“ อืม หอมจัง ชากุหลาบใช่ไหม ยายคิดว่าพอใส่น้ำแข็งแล้วจะจืดจนไม่รู้รสเสียอีก แล้วดอกไม่นี่ซากุระใช่ไหมยายเพิ่งรู้ว่ามันออกรสหวาน ?? “

“ ชากุหลาบรสจะหอมแรงครับ ใส่น้ำแข็งก็ยังหอมมากอยู่ดี แล้วก็ดอกซากุระดองน้ำเชื่อมครับมันเลยออกหวาน “

“ ปิง ไปเจอกับตาของหลานได้อย่างไรกัน ถามเจ้าฟ้าก็ไม่บอก “

“ คุณหญิงผมยังไม่สะดวกเล่าเรื่องที่ได้เจอครับ แต่ผมบอกได้แค่ว่าช่วงสองปีที่หายไปผมกับน้องไปอยู่ที่ญี่ปุ่นมาตอนนั้นเราไม่มีเอกสารอะไรเลย ภาษาอะไรก็ไม่ได้ พอรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าเป็นพ่อของคุณแม่ ตั้งแต่นั้นมาก็เลยได้พักอยู่ที่โน้นจน2 ปี ผมได้ยินจากฟ้าว่าคุณหญิงเมตตาตามหาผมกับน้อง ผมต้องขอบคุณมากครับแต่ตอนนั้นไม่สามารถส่งข่าวอะไรได้เลย และนี่ก็กะว่าพอทำขนมรอบนี้เสร็จก็จะแวะเข้าไปหาครับ “

“ เอาเถอะ รู้ว่าปลอดภัยดียายก็หมดห่วง แล้วนี่ยูกิไปไหนซะละ  “

“ วันธรรมดาให้พักประจำที่โรงเรียนครับ วันเสาร์อาทิตย์ถึงไปรับมาครับ เดี๋ยวถ้าน้องมาจะพาไปกราบหลวงตานะครับ “

“ จ๊ะ ดีแล้ว ทั้งหลวงตาทั้งคุณพ่อเจ้าฟ้า บ่นถึงใหญ่แล้วพอรู้ว่าเจอปิงกับน้องแล้ว แล้วเจ้าฟ้ายังรบเร้าเรื่องยูกิอยู่ไหม “

 “ หึ หึ ก็เหมือนเดิมครับ แต่ผมคุยกับคุณตาแล้วนะครับ คุณตาไม่ได้ว่าอะไรถ้าหมั้นไว้ก็ไม่มีปัญหาอะไรส่วนเรื่องจะได้แต่งไหมก็คงต้องรอยูกิโตรู้เรื่องถึงค่อยว่าอีกที เพราะคุณตาก็พอทราบแล้วฟ้ามันเป็นถึงขนาดไหน “

“ เฮ่อ น่าอายแทนจริงๆ ที่เจ้าฟ้าต้องมาทำให้วุ่นวายแต่ก็คงต้องจัดการให้เป็นเรื่องเป็นราวถ้าอย่างนั้น ถ้าคุณตาของหลานมาก็มาคุยเรื่องงานหมั้นกันนะ แล้วรู้ไหมว่าพี่โชเราน่ะ ก็หมั้นแล้วนะ คุณแม่เค้าเป็นคนจัดการ ยายก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรจะรักกันชอบกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ “  ปิงไม่ได้ตอบทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับรู้


“ เอ้า พี่อากิระของเยอะไหม เดี๋ยวช่วย “  เสียงพิงดังขึ้นก่อนจะวิ่งไปทางประตู

“ อ้าวนั้นใครละ คนส่งของเหรอ “  คุณหญิงสงสัยที่เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีขนของพะรุงพะรังเดินเข้าบ้านมา

“ พี่ชายผมเองครับ หลานของคุณตา “

" ตายแล้ว น่าตาน่าเอ็นดู อายุเท่าไรแล้วละพ่อ อุ๋ยยายลืมเขาพูดภาษาไทยได้ไหมปิง ?? "

" 28 ครับ " อากิระไหว้ และตอบหลังจากที่วางของแล้ว

" แหม พูดไทยชัดจังเลยลูก อายุเท่าอาโปเลย รายนั้นเดี๋ยวนี้พูดไทยไม่ค่อยชัดแล้ว พูดไทยคำอังกฤษคำยายก็ปวดหัว แล้วขนอะไรมาเยอะแยะนักละลูก "

" กล่องใส่ขนมของนายน้อยครับ เพิ่งไปเอามาจากโรงพิมพ์ "

" นายน้อย ?? อ้อ หมายถึงพ่อปิงนะหรือ " คุณหญิงชดช้อยหันมามองปิงด้วยความสงสัย

" คุณตาท่านมีกิจการหลายอย่างครับ พนักงานหลายคนก็เลยเรียกแบบให้เกียรติ์ที่เป็นหลานคุณตา แต่อากิระนี่บอกเท่าไรก็ไม่ยอมฟังบอกว่าให้เรียกปิงเฉยๆ  "

" แล้วเราทำไมไม่เรียกเขาว่าพี่ละ อายุน้อยกว่าเขาตั้งมาก " คุณหญิงท้วง

" ก็เรียกตั้งแต่ทีแรกแล้วละครับ แต่อากิระไปฟ้องคุณตาว่าไม่เหมาะให้มาบังคับว่าให้เรียกชื่อเฉยๆ ดื้อเหมือนยูกิ  ฮ่าฮ่า “  คุณหญิงหัวเราะร่า

" แล้วขนมนี่มีเหลืออีกไหมแบ่งให้ยายบ้างได้ไหม?? ยายจะเอาไปเลี้ยงเช้าที่วัดพรุ่งนี้ "

" ถ้าพรุ่งนี้ก็ทำเพิ่มให้ได้ครับ เพราะว่าว่างจนถึงพรุ่งนี้มีเรียนตอนสายๆ ทำทันครับตอนเช้าจะแวะเอาเข้าไปให้แต่เช้า "

" ปิงได้แวะไปตลาดบ้างไหมลูก ร้านของปิงยายให้คนไปทำความสะอาดไว้ตลอดเลยนะไม่มีหญ้ารก ส่วนพวกชั้น ตู้ เก้าอี้อะไรยายก็ทำนั่งร้านเก็บไว้ให้ไม่โดนฝนไม่โดนแดด เสียดายไม้จริงทั้งนั้นถ้าปล่อยให้มันผุ "

" ขอบคุณครับที่เมตตาตลอดมา คงต้องรอให้พ้นช่วงนี้ไปก่อนครับ เพราะคราแรกคิดว่าถ้าสอบเข้าไม่ได้ก็จะกลับมาขายขนมต่อ คุณตาท่านก็ไม่ได้ห้ามอยู่ที่โน้นก็ส่งให้ไปเรียนทำขนมตามที่ต่างๆมาก็ได้มาหลายอย่างที่จะเอากลับมาเปิดร้านได้ "

" คุณตาดูท่าจะเอ็นดูเรามากปิง " คุณหญิงลูบหัวปิงเบา   

" คุณตาท่านอยากชดเชยในช่วงที่พวกเราไม่ได้เจอกันครับ " และปิงก็ได้ยิ้มตอบกลับไป



" อากิระ กินต้มยำกุ้งนะ "  ปิงหันไปถามขณะที่กำลังเลือกซื้อของในตลาด

อากิระ พยักหน้าแทนคำตอบ อากิระที่ปกติเป็นคนพูดยากยิ้มน้อยแต่ก็เป็นผู้ตามที่ดี ด้วยอาชีพของหมอทำให้เขาเลือกที่จะเป็นผู้รับฟังและเฝ้าดูเสียส่วนมาก เด็กหนุ่มตรงหน้าที่หมอหนุ่มได้เฝ้ามองเงียบๆมาสองปีกว่านั้น เริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นได้ดีขึ้นมาก อาการหวาดกลัวและตกใจง่ายเริ่มน้อยลงซึ่งส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะสถานที่ สภาวะแวดล้อมที่ได้เจอเพื่อนเก่าๆ น่าจะผลักดันให้เกิดความวางใจได้ง่ายซึ่งเป็นผลดีต่อการรักษา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำให้ดีขึ้นในทันทีแต่ก็นับว่าดีขึ้นมากจากเมื่อก่อนตอนที่ยังอยู่ญี่ปุ่น แต่ที่ดูจะน่าห่วงอย่างที่สุดก็คงจะเป็นคนเข้ามาหาที่ส่วนใหญ่ ... เขายอมรับว่าน่าหนักใจมาก สงสารที่เข้าหา เพราะว่านายน้อยของเขาบื้อเกินไป มากเกินเยียวยาจริงๆ

เสียงหัวเราะน้อยๆ ที่ตอบกลับไปให้กลับเหล่าพ่อค้าแม่ค้าที่เป็นรู้จักทำให้อากิระอดจะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ต้องยอมรับจริงๆว่านายน้อยของเขาเป็นคนมีเสน่ห์มากคนหนึ่ง ยิ่งถ้าได้เห็นรอยยิ้มคงไม่มีคนไหนที่จะปฏิเสธมันได้ลง มันเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติที่เจ้าตัวแสดงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ


" ดูสิ ได้ของมาเยอะเลย แม่ค้าที่นี่ใจดีพอรู้ว่ากลับมาอยู่บ้านเดิมเขาเลยให้ของกินมาเยอะแยะเลย นี่!!!ดูสิตะลิงปลิง อากิระเคยกินไหม กินกับกะปิหวานยิ่งอร่อย เสียดายคุณตายังไม่กลับจะได้ทำเป็นต้มยำไว้ให้ลองทาน แต่อากิระหน้าแดงๆ นะ ร้อนเหรอ ?? "  ปิงกุลีกุจอหากระดาษเช็ดหน้าส่งให้

" ดูเหมือนจะเป็นไข้มากกว่า " อากิระตอบกลับเงียบๆ

" อ้าวเหรอ ดีแล้วที่วันนี้ทำต้มยำ จะได้มีน้ำซดร้อนๆให้คล่องคอ แล้วเจ็บคอด้วยหรือเปล่า แวะร้านยาไหม ?? "

" ผมเป็นหมอนะ เผื่อนายน้อยจะลืม "

" เอ๋ !!! นั่นสิ  ดูท่าจะลืม "  ปิงเอาหลังมือไปสัมผัสหน้าผากคุณหมอด้วยความเคยชินก่อนจะเอากลับมาสัมผัสหน้าผากตัวเองบ้าง

" ตัวรุ่มๆ รีบกลับไปพักผ่อนกันดีกว่า "  ปิงว่าแล้วก็ทำทางเร่งรีบเดินจากไปเร็ว โดยทิ้งให้คุณหมอยิ้มเงียบๆอยู่คนเดียว ในจำนวนผู้ชายไม่กี่คนนักหรอกที่ปิงสามารถสัมผัสตัวได้โดนไม่เกิดอาการ และคุณหมอก็เป็นคนในไม่กี่คนคนนั้น



" ไหนว่าตัวเองเป็นหมอไง ทำไมปล่อยให้เป็นหนักขนาดนี้ได้เนี่ย "   ปิงบ่นขณะใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามใบหน้า และคอ

 “ หน้าตาแบบนี้แหละน้า.... ถึงว่าสิผู้หญิงในแก๊งค์นอกแก๊งค์ถึงเที่ยวตามกันไม่หยุด น่าอิจฉาจริงๆ “

ผิวละเอียดออกขาวจัดตามประสาคนที่อยู่ในเมืองหนาวและไม่ค่อยออกแดด จมูกโด่งตาคม คิ้วเข้มที่ดูสมชาย ไฝใต้ตาเม็ดเล็กๆ ที่สร้างเสน่ห์ให้อย่างไม่น่าเชื่อไม่ว่าจะมองกี่ครั้ง ก็อดที่จะเผลอมองขึ้นไปเพื่อสบตาใส่น้ำตาลคู่นั้นไม่ได้จริงๆ ถึงว่าสิ ต้องหนีมาหมกตัวอยู่กับคุณตาไม่ยอมไปเป็นหมอต่อนี่แหละหนาอยากเสน่ห์แรงดีนะ

“ มองพอหรือยัง นายน้อย “ หมอหนุ่มก็อดที่จะเขินไม่ได้ที่เห็นหนุ่มน้อยตรงหน้าไม่ละสายตาไปจากหน้าตัวเอง

“ เสร็จแล้วละ แค่อิจฉาอากิระทำไมดูเป็นผู้ชายที่เท่ๆ ไม่เหมือนผมที่ดูยังไงก็ไม่เห็นจะทำให้ผู้หญิงมาตามได้เหมือนอากิระสักที “  บ่นเสร็จก็พลางเอื้อมไปหยิบเข็มฉีดยากับยาน้ำที่เตรียมไว้

“ คงต้องรบกวนนายน้อยให้ช่วยนะ เพราะว่าไม่อยากจะออกไปหาใครที่ไหนมาฉีดยาให้ “

“ ครับ ก็จิ้มลงไปตรงไหนก็ได้แค่เข้ากล้ามเนื้อเหมือนที่อากิระสอนมานั้นแหละ ทำมาหลายรอบแล้วจำได้ “

“ หึ “ 

เสียงหัวเราะเบาๆ ของคนไข้ฉุกเฉินไม่ได้รบกวนสมาธิคนตัวเล็กข้างหน้า เพราะว่าเจ้าตัวคงมีใจจดจ่อกับการเช็ดสะโพกด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ อากิระไม่ได้กลัวเจ็บเข็มเพียงแค่นิดเดียวเทียบไม่ได้กับแผลถูกยิงหรือถูกแทงแบบเมื่อก่อน แต่หัวคิ้วที่ขมวดของคนตรงหน้านั้นแสดงถึงความตั้งใจที่พยายามจะทำให้เบามือที่สุดเพราะคงกลัวว่าคนไข้จะเจ็บเสียมากกว่า นั้นแหละที่ทำให้คนไข้รู้สึกดีใจและอุ่นใจอยู่ลึกๆ ข้างใน

อากิระหลับไปแล้ว เพราะฤทธิ์ยา และพิษไข้ ก่อนจะหลับก็ยังไม่วายโดนไล่ให้ไปนอนไม่ต้องมาเฝ้า แต่ปิงไม่สามารถทิ้งคนป่วยที่อยู่ตรงหน้าไปได้จริงๆนั้นแหละ เพราะอากาศที่ค่อนข้างอบอ้าวเพราะน่ากลัวว่าฝนจะตก ห้องนี้ยังไม่ทันได้ติดแอร์เพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาพัก เพราะปกติแล้วมีแค่ปิงที่นอนห้องพ่อแม่เก่ากับคุณตาที่ขอนอนห้องใหม่ใต้ต้นไม้ข้างล่าง สำหรับอากิระก็จะถูกส่งให้ไปพักที่โรงแรมเพราะอยู่ใกล้กับโรงเรียนของยูกิ
อีกอย่างเพราะอากาศที่มีความชื้นกับพิษไข้ทำให้คนป่วยมีเหงื่อออกเยอะเป็นพิเศษ ด้วยความที่กลัวว่าจะนอนไม่สบายตัวปิงเลยต้องคอยอยู่ใกล้ๆ เพื่อที่จะเช็ดตัวให้จะได้ทำให้คนไข้ได้ระบายความร้อนออกไปและนอนหลับสบาย ชุดนอนที่ถูกปลดกระดุมออกเผลอให้เห็นถึงกล้ามเนื้อแกร่งที่ซ่อนอยู่ในร่มผ้า ถึงแม้ดูเหมือนว่าอากิระจะสูงเพรียวแต่ถ้าเกิดว่าผู้หญิงได้มาเห็นคงจะล้มลงไปกองด้วยความเขินอาย ด้วยรูปร่างที่ปราศจากไขมันส่วนเกิดเพราะด้วยงานและการออกกำลังกายเสมอจึงได้รูปร่างที่เพียบพร้อมแบบนี้มา  ปิงที่เช็ดตัวให้ยังอดที่ชื่นชมไม่ได้เพราะถ้าเทียบกับตัวเองแล้วยังพอมีไขมันบ้างและรูปร่างไม่ได้มีกล้ามแกร่งแบบคนตรงหน้า

ค่อนคืนที่ดึกมากแล้วด้วยความหนาวเย็นจึงทำให้อากิระตื่นเพราะด้วยความแปลกใจที่อาการไข้ลดไปแล้วเยอะมาก หน่ำซ้ำยังนอนสบายจนตัวเองยังต้องแปลกใจ แค่เพียงขยับก็ต้องตกใจเพราะเสื้อนอนที่ใส่อยู่ไม่ได้กลัดกระดุมเหมือนเมื่อตอนก่อนนอน แต่ก็ต้องอดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นร่างบางนอนเทียบอยู่ด้วยกันข้างๆ แสงจากดวงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา บนโต๊ะใหญ่ข้างเตียงเขาเห็นอ่างน้ำกับผ้าผืนเล็กซ้ำยังได้กลิ่นมะลิอ่อนๆจากตรงนั้น สงสัยเหมือนกันว่าคนที่หลับอยู่ข้างๆนี่แหละคงไปเก็บมาจากต้นข้างบ้านที่กำลังบานรอฝนอยู่ คนข้างๆ นอนคู้เหมือนเด็กน้อย ผมที่เริ่มยาวจนเกือบปิดตาแล้ว ผมเส้นเล็กละเอียดเหมือนขนแมว เหมือนกับน้องสาว เหมือนกับคุณท่าน จนคนไข้ต้องเอามือไปปัดออกเพราะกลัวว่าจะระคายดวงตาที่กำลังหลุบอยู่ ขนตาแพยาวที่ปิด กับอาการที่มีแค่เขารู้คนเดียวเท่านั้น!!! ว่าเมื่อไรที่คนหลับอยู่ข้างๆ รู้สึกปลอดภัย ปิงมีนิสัยที่แปลกไม่เหมือนคนอื่นในวัยเดียวกัน หากเมื่อไรที่เจ้าตัวสบายใจหรือรู้สึกปลอดภัย ปิงจะชอบเอานิ้วโป้งตัวเองมาดูด เขาที่เป็นหมอส่วนตัวและเป็นหมอให้กับปิงมาโดยตลอดจึงคุ้นตาอยู่บ้าง อาจจะเป็นเพราะที่นี่ ที่บ้านของพ่อแม่ หรือ ..... เขาไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง




หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 24-04-2018 22:45:01



“ อากิระ ตื่นหรือยัง ยังมีไข้อยู่ไหม “  เสียงเรียกจากหน้าห้องก่อนจะค่อยๆแง้มประตูเข้ามาดู

“ อ้าว ไปอาบน้ำตั้งแต่เมื่อไรไข้ลดแล้วเหรอ “  ปิงยังไม่วายที่วัดอุณหภูมิด้วยวิธีเดิมอีกครั้ง

“ เอ๋ แปลกจังเมื่อคืนกลับไปนอนห้องตอนไหนหว่า ??? “  หมอหนุ่มแอบยิ้มขณะกำลังเก็บอ่างน้ำเช็ดตัวเมื่อคืน

“ เตรียมของเสร็จแล้วหรือครับนายน้อย ลงไปรอเลยครับ เดี๋ยวจะได้เอารถออก “

“ อืม ไปไหวหรือเปล่า?? จะนอนพักต่อก็ได้นะ ผมทำข้าวต้มปลาไว้ให้ข้างล่าง อากิระกินรองท้องไปก่อนนะ เผื่อจะต้องกินยา “  เจ้าตัวยังอดห่วงคนไข้คนเมื่อคืนอยู่ไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเห็นว่าอาบน้ำแล้วก็เหอะ แต่ปิงก็ไม่ค่อยชินเท่าไรเพราะหมอเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ชอบแสดงอาการต่างๆเท่าไร กลัวว่าจะดันทุรังไปแล้วไปแย่ปลายทาง

“ นายน้อยทานแล้วหรือยังครับ ไปทานก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเก็บเรียบร้อยแล้วจะตามลงไป “

“ อืม ขอโทษทีเมื่อคืนว่าจะเก็บแล้วไม่รู้หลับไปตอนไหน กลับห้องยังไงยังงงอยู่เลยเนี่ย ?? “  ปิงบ่นพลางเดินออกไป


เสียงมัคทายกของทางวัดกล่าวเชิญชวนพุทธศาสนิกชนที่กำลังเดินเข้ามาในบริเวณศาลาการเปรียญว่าอีกไม่นานพระท่านจะลงศาลาแล้ว ใครที่นำอาหารคาวหวานมาตักบาตรก็ให้นำมาบนศาลาได้เลย ปิงยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งจึงจับใจความได้จึงได้ชวนอากิระเดินขึ้นไปบนศาลา คนจำนวนไม่น้อยที่กำลังรอตักข้าวสวยลงในหม้อที่ทางวัดจัดเตรียมไว้ให้เพื่อความสะดวก หลังจากที่ปิงพยายามมองหาอยู่นานก็ได้เจอกับคุณหญิง ที่นั่งรอพระสวดแล้วที่ปิงต้องตามมาถึงวัดนั่นก็เพราะวันนี้คุณหญิงท่านมีคนมาแวะมาส่งเลยออกมาไวกว่าปกติ ทำให้ปิงต้องตามมาส่งของให้ถึงที่วัด

“ คุณหญิงครับ “ ปิงส่งเสียงเรียกเบาๆ

“ อ้าว พ่อปิงมาแล้วหรือ ยายขอโทษทีที่ออกมาก่อนดูสิต้องลำบากเอามาให้ที่วัดเลย ไหนๆก็มาแล้วรอฟังพระสวดด้วยกันก่อนไหมลูก “ ปิงจึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบ

“ แหม เห็นปิงใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูแปลกตาไปเลยนะ แล้วจะไปเรียนสายไหมลูก ?? “

“ ไม่ครับ วันนี้มีเรียนตอนสายๆ เดี๋ยวขึ้นทางด่วนไปก็ใช้เวลาไม่นานก็ถึงแล้วครับ “

“ แล้วพ่ออากิระละ เคยมาทำบุญที่วัดแบบนี้ไหม ?? “

“ เคยครับคุณท่าน แต่ไม่บ่อยเท่าไร มาเมืองไทยแค่ปีละครั้งถึงจะมีโอกาสได้ทำบุญสักที “

“ ตายจริง มาเมืองไทยทีก็เข้าวัด มาไหว้พระขอพรหรือจ๊ะ ??? “

“ ทำบุญให้พ่อกับแม่ครับ พ่อแม่ผมเป็นคนไทยถ้ามาเมืองไทยก็จะกลับไปทำให้ที่บ้านเกิดครับ “

“ เหรอจ๊ะ ยายเสียใจด้วยนะ แล้วทำงานทำการอะไรหรือ ถึงมีเวลาตามปิงเทียวไปเทียวมา “

“ ผมเป็นหมอครับ แต่ไม่ได้ออกตรวจแค่ดูแลคุณท่าน นายน้อยและคุณหนู กับคนที่บริษัทเท่านั้นบ้างเท่านั้นครับ “

“ แหมดีจังเลย หน้าตาก็ดี งานก็ดีแล้วนี่แต่งงานแล้วหรือยังละพ่อ “

“ ไม่ครับยังได้แต่ง ยังไม่มีโอกาสได้เจอใครที่คิดว่าจะชอบสักคน “  เมื่อได้ฟังคำตอบปิงก็ได้หันไปมองทำไมคนที่มาชอบก็ตั้งเยอะแยะทำไมถึงไม่สนใจใครเลย ถ้าเป็นตัวเองหน่อยไม่ได้คงไม่เล่นตัวแบบนี้แน่ๆ

“ แหนะ เจ้าปิง ยายรู้นะอิจฉาพี่เขาละซิ เราก็น่าตาออกจะน่ารัก ดีเท่าไรแล้วที่สูงขึ้นมาตั้งแยะถ้าเป็นเมื่อก่อนยายคงจะกลุ้มใจว่าคงจะหาเจ้าสาวลำบาก อ้อนั้นแหนะ !!! พี่โช มาแล้วยายให้พี่เขาเอาดอกไม้ไปถวายหลวงตา พอดีพี่โชเราน่ะแวะมาพอดีเลยอาสาจะมาส่ง “   ร่างสูงคุ้นตาที่ใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ขับผิวเข้มให้ดูสว่างขึ้น ยังเป็นคนที่เล่นกีฬากลางแจงอยู่เหมือนเดิม ผิวที่คร้ามแดดถึงไม่ขาวขึ้นสักที ปิงยกมือไหว้ที่เห็นคนตัวสูงส่งยิ้มมาให้

“ นายน้อยนั่งชิดคุณท่านดีกว่า “  อากิระขยับให้ปิงนิ่งเข้าไปชิดคุณหญิงเพราะว่า คนเริ่มเยอะและไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด ทำให้เตโชที่หาโอกาสจะคุยจึงถึงคั่นด้วยอากิระแทน

“ ปิง พี่ดีใจด้วยนะที่ได้ตำแหน่ง “ เตโชชะโงกหน้าเพื่อแสดงความยินดี

“ อ้อ ขอบคุณสำหรับดอกไม้ด้วยนะครับ “

“ ตำแหน่งอะไรกันเหรอ “ คุณหญิงที่นั่งฟังอยู่สงสัยจึงหันมาถาม

“ ปิงเขาได้เป็นเดือนคณะวิศวะนะครับคุณยาย “

“ ตายจริง ดีจังเลยใครจะนึกว่าหลานยายจะมีคนเป็นเดือนตั้งสองคน  ปิงรู้ไหมตอนพี่โชเราน่ะได้ตำแหน่ง ยายปวดหัวมากแม่เขาโทรมารายงานยายทุกวันว่ามีแต่สาวๆมาเยี่ยมถึงบ้านตลอด ยายปวดหัวแทบตายจนมาพักหลังนั้นแหละถึงซาไป “  คุณยายที่เล่าไปก็นึกไปถึงวีรกรรมของหลานตัวเองตั้งแต่ยังอยู่สมัยปี1

“ แล้วเราละปิง คงจะไม่เที่ยวไปไปจีบใครต่อใครนะ ดูสิโตแล้วแปลกตาขึ้นเยอะเลยสงสัยจะต้องมีคนตามมาบ้านบ้างละ ใช่ไหมคุณหมอ เจ้าปิงเจ้าชู้แล้วหรือยัง ?? “  คุณหญิงหาไปถามหาแนวร่วม

“ อากิระ เหงื่อเยอะเลย ไข้ขึ้นหรือเปล่า “ ปิงไม่พูดเปล่าพลางวัดไข้ไปด้วยและค้นหาผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าสะพายส่งไปให้

“ อ้าว ไม่สบายเหรอหมอแย่เลยนะ ยังไม่คุ้นอากาศหรือจ๊ะ  “  คุณยายที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ทำได้แต่เพียงใจ

“ เป็นไข้ตั้งแต่เมื่อคืนครับคุณหญิง บอกแล้วว่าถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมาหรอก เดียวขากลับปิงขับเองนะ เดี๋ยวจะแวะไปส่งที่โรงแรมก่อน ไม่ต้องดื้อเลย เดี๋ยวจะฟ้องคุณตา “  อากิระที่พยายามจะค้าน แต่ก็ทำได้แค่เพียงเงียบและรับฟัง

“ แหม ดุจริงเลยนะ พี่เขาไม่ใช่ยูกินะ แล้วเมื่อไรยายจะได้เจอยูกิละ คงจะโตเป็นสาวแล้วละมั้งเห็นแต่รูปที่เจ้าฟ้าถ่ายมาให้ดู “ 

“ ครับ ไว้สักวันเสาร์อาทิตย์จะพามากราบนะครับ นั้นพระมาแล้วครับ  อากิระอย่าลืมอุทิศส่วนกุศลให้ลุงกับป้าด้วยละ “

คุณหญิงส่ายหัวให้กับความเป็นพี่ของปิง ที่นานเท่าไรก็ไม่หายไปสักที นิสัยที่ชอบเห็นคนอื่นเป็นเด็กทั้งที่ตัวเองเด็กกว่าใครเขาแท้ๆ  ผิดกับคนที่เฝ้ามองอย่างสงสัยในความสัมพันธ์ของคนที่ชื่ออากิระกับปิง แหละเห็นทีว่าคงต้องถามจากคุณยายเพราะคนหมอตัวสูงนี่ท่าทางจะหวงปิงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-04-2018 01:29:57
อีพี่โชใจร้ายฟ่ะ มีแฟนใหม่เสียนี่ งั้นขอเลือกพระเอกใหม่นะ เอาอากิระแทนแล้วกัน  :m16:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 25-04-2018 11:16:28
ขยี้ตารัวๆๆ นึกว่าโดนเทซะแล้วววววว มาต่อแล้วเย้...... :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 25-04-2018 11:34:23
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 25-04-2018 15:50:34
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่12 [24/4/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 27-04-2018 16:30:41
อีพี่โชนี่ยังไงกันแน่ เชียร์ปิงกับอากิระได้มะ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 05-05-2018 22:20:20


ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 13



“ พี่ พี่ ใจลอยไปไหนแล้ว หาใครเหรอ ??? “

“ ปีหนึ่งวันนี้ไม่มีรวมเหรอ  “  เขาตอบกลับรุ่นน้องที่ไม่ได้เจอกันมานานกลับไป

“ ยังพี่ เย็นๆ โน้นแหละ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างกัน พี่ยังไม่รู้ละสิปีนี้ มหาวิทยาลัยของเราเป็นเจ้าภาพกีฬาหละ รุ่นพี่เลยวุ่นตามหานักกีฬากันให้ควัก พวกปีหนึ่งโควต้านักกีฬาปีนี้มีน้อย เลยต้องไปเฟ้นหาจากน้องปีหนึ่งด้วย ใครไปคัดก็ไม่ได้มารวมคณะแบบปีก่อนๆ งานปีนี้มันกระชั้นเจ้าภาพที่ต้องเป็นเกิดจัดไม่ได้ขึ้นมาเพราะไฟไหม้เลยโยนมาทางมหาวิทยาลัยของเราแทน ตอนนี้แทบจะกราบกรานรุ่นน้องกันแล้วปกติเราก็แข่งแบบชิลๆไป แต่รอบนี้เกิดเป็นเจ้าภาพขึ้นมาจะให้แพ้หลุดรุ่ยแบบที่แล้วๆมาก็อย่างไงอยู่พี่ก็รู้มหาวิทยาลัยของเราเน้นพวกใช้หัวไม่ได้ใช้แรงแบบที่อื่นๆเค้า “ เจ้าตัวบ่นและก็แอบเสียใจที่มหาวิทยาลัยมุ่งเน้นด้านการศึกษาจนละเลยพวกนักกีฬาไปมาก

“ ว่าแต่พี่แวะมาทำไมเหรอ “

“ อ้อจะมาถามว่าปีนี้จะไปออกค่ายกันที่ไหนพอดีที่บริษัทพี่ให้ทุนมาก้อนหนึ่งเพื่อพัฒนาที่ห่างไกล พี่ก็เลยจะมาถามว่ามีที่จะไปแล้วหรือยัง “

“ อุตะ รถอ้อยหล่นทับ!!! แหมพี่โชคะนอกจากจะหล่อ รวยแล้วยัง เป็นคนมีจิตใจงดงามจนเกินจะเปรียบ รับน้องห่อกลับไปกินที่บ้านไหมคะ “  ปี4 ประเภท2 ที่เป็นหนึ่งเดียวในที่นี้ออกอาการปลื้มปริ่มทันที เพราะเนื่องจากว่าหลังจากที่สุ่มหัวกันมานานก็ยังสรุปไม่ได้สักทีว่าสมควรจะไปออกค่ายที่ไหนเพราะเหตุขัดข้องหลายประการ ทั้งฝนตก น้ำท่วม ถนนขาด เงินประมาณเกินที่จะใช้ ไหนหาที่ออกค่ายไม่ได้โดนใจกับทุกคน และยิ่งมีทุนออกมาให้แบบนี้คงจะทำให้การตัดสินใจทำให้ง่ายขึ้นอีกเยอะ

“ แล้วพี่จะให้ไปที่ไหน มีที่กำหนดออกมาไหมครับ ?? “

“ อืม น่าจะภาคเหนือนะช่วงนี้ฝนเริ่มตกแล้ว อีกอย่างพวกวัสดุที่เหลือจากการก่อสร้างก็มากยิ่งถ้ามารวมกันก็คัดได้ของดีที่ยังใช้ได้อีกเยอะ พี่เลยให้เขาคัดของที่น่าจะเอาไปใช้ได้แยกออกมาอย่างพวกสังกะสี ไม้ เหล็กคาน พวกสีทาอาคาร อย่างน้อยถ้าจะสร้างโรงเรือนก็น่าจะได้หลายหลัง หรือใช้สำหรับซ่อมแซมก็จะได้อีกมาก และยังมีพวกผนังสำเร็จจากโครงการหมู่บ้านจัดสรร และพวกซีเมนต์บล็อกแตกหักแต่ว่าขนาดใหญ่นี่พี่ก็แบ่งไว้ให้เอาไว้ทำฝายชะลอน้ำ ของพวกนี้ถ้าไม่ได้เอาไปใช้ส่วนมากก็ขายทิ้งได้ไม่เท่าไรหรอกสู้เอาไปทำประโยชน์ให้ชาวบ้านที่อยู่ที่กันดารใช้คงจะมีประโยชน์มากกว่า แหละที่สำคัญเดี๋ยวพี่ใช้รถบริษัทขนไปให้จะได้ไม่ต้องหาขนส่งกันให้วุ่นวาย “

“ พ่อพระชัด ๆ พี่โชคะ รับหนูไปเป็นเมียน้อยเถอะคะ ชีวิตที่อยู่อย่างยากจนเข็ญใจอย่างน้องคงจะลืมตาอ้าปากได้ “  ป4ประเภท2 ถึงกับลงทุนไปกอดขาเตโชเพื่อร้องเรียกความสนใจ เป็นผลทำให้เจ้าตัวหัวเราะร่า เพราะน้องๆกลุ่มนี้เป็นเหลนรหัสของเขากับเพื่อนๆ ที่หลังจากจบไปปีสองปีก็ยังมาเทียวหาอยู่จนมีพักหลังที่การงานเริ่มเยอะขึ้นจึงห่างหายไปนาน

“ อีน้อง เดียวไอ้พลอยก็ลากพวกมากระทืบมึงหรอก นี่มึงยังไม่รู้ใช่มะไอ้พลอยมันลงมวยหญิงด้วยนะมึงปีนี้ ว่าแต่พี่โชรู้หรือยังว่าไอ้พลอยมันเป็นตัวจริงให้มหาวิทยาลัยปีนี้ด้วย แล้วที่บ้านมันไม่รู้เหรอ “

“ นั่นสิ คุณหญิงย่า คุณนายแม่มันไม่จับมันขังไว้คุ้มคุณหญิงย่ามันเหรอ ?? “

“ ที่บ้านโน้นไม่รู้หรอกเวลาพลอยจะซ้อมก็จะให้พี่ไปรับออกมา พลอยเขาก็เลยไปแข่งให้ปีนี้ได้ “  เตโชพูดปนขำที่คู่หมั้นหมายมั่นถึงกับจะลงแข่งล้างตาหลังจากที่ปีที่แล้วโดนห้ามเพราะที่บ้านระแคะระคายว่าจะไปแข่งกีฬาให้ทางมหาวิทยาลัย ที่บ้านนั้นเป็นผู้ดีตระกูลเก่ามาหลายชั่วอายุคน ถ้าจะให้เด็กสาวหรือผู้หญิงต้องมาแข่งขันกีฬาให้คนอื่นดูนี่ไม่ได้เด็ดขาด ต้องเรียบร้อยเป็นกุลสตรีอยู่ในกรอบเท่านั้นเป็นคำสั่งต่อๆกันมาในตระกูลว่าไม่ได้ ไม่งาม ไม่ควร !!!

“ แต่จะว่าไปพี่ไปลงเอยกับมันได้อย่างไงไอ้พลอยมันทอมแท้ๆเลยไม่ใช่เหรอ มันจะยอมเป็นเมียพี่เหรอ ??? “  รุ่นน้องทั้ง5-6 คนต่างก็สงสัยกันมานานแล้วว่าทำไมเพลย์บอยอย่างเตโชถึงมาลงเอยกับทอม100เปอร์เซ็นแบบพลอยไพลินได้

“ ก็ .......... นั่นพวกน้องปีนี้หรือเปล่า ได้เวลาแล้วเหรอพาพี่ไปหน่อยสิอยากเห็นว่าภาคเราปีนี้มีตัวแจ่มๆไหม  “ เตโชหันไปเจอกับน้องกลุ่มใหญ่ที่พากันเดินเข้ามาที่ใต้ตึกหลายสิบคน แต่ในจำนวนหลายสิบนี่กลับไม่เจอคนที่คุ้นหน้าเลย

“ อ้อใช่พี่ นี่ได้เวลาแล้ว ปะพี่เดี๋ยวต้องไปยืนกดดันพวกปี 2 มันหน่อยให้พวกปีหนึ่งมันเห็น “

“ แล้วมากันหมดแล้วเหรอ เหมือนคนจะน้อยนะ ??? “  เตโชอดจะสงสัยที่มองไปไม่เจอคนที่อยากจะหา

“ อ้อ คงแยกไปคัดตัวด้วยแหละพี่ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์แหละกว่าจะลงตัว แต่เดือนปีนี้คงไม่อยู่มั่งเห็นมาบอกเอาไว้ว่าโดนขอให้ไปช่วยลงเป็นนักกีฬา นี่ถ้าอยู่ก็จะแนะนำให้รู้จักอดีตเดือนสุดเจ๋งของมหาวิทยาลัยอย่างพี่โช แล้วว่าแต่เดือนปีนี้ถ้าพี่เห็นคงไม่เชื่อว่ามันจะได้ตำแหน่ง พี่รู้ปะว่าก่อนจะโดนขอร้องแกมบังคับให้ลงเนี๊ยทีแรกก็จะไม่ส่งกันหรอกปีนี้น้องมันไม่ไหววะพี่ ไม่เด่นไม่ออร่าแบบปีที่แล้วๆ แต่มันดังเพราะเป็นข่าวเหตุที่มันไปช่วยคนเอาไว้จากพวกนักเลง นี่พอได้เห็นคลิปนะ โอ้!!!ประเจ้านึกว่าสตั๊นแมนมาเอง แม่งอย่างเจ๋งวะพี่เห็นตัวบางๆแบบนั้นแมนสัด แมนโคตร อย่างกับจา พนมมาเอง “

“ มีคลิปของปิงไหม พี่ยังไม่เห็นเลย ?? “

“ มีสิแหมพี่ นี่มันออกจะเชิดหน้าชูตาของคณะเราปีนี้แล้ว  เอ๊ะ !! พี่รู้ด้วยเหรอว่าใครเป็นเดือนหรือไอ้ฟ้ามันเล่าให้ฟังแล้วใช่ปะ “
 
“ อ้อ ปิงกับฟ้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว กับปิงพี่ก็รู้จัก แต่ยังไม่เคยเห็นคลิปแต่เคยไปเยี่ยมครั้งหนึ่งที่โรงพยาบาล “

“ อ้อ รู้จักกันนี่เอง  เอ้านี่พี่ดูไปก่อนเดี๋ยวพวกเราจะไปดูน้องกันก่อนนะ “ 

รุ่นน้องส่งสมาร์โฟนที่เปิดไฟล์เอาไว้ก่อนจะส่งให้เตโชไปนั่งดู
‘ หืม ไม่น่าเชื่อนี่มัน แปลกเกินไปแล้ว ’  เตโชออกจะประหลาดใจไม่ได้ ปิงที่เขารู้จักถึงแม้รู้ว่าเจ้าตัวจะใจนักเลงแค่ไหนแต่ปิงไม่น่าจะเก่งถึงขั้นสู้กับคนมีมีดมีปืนได้ถึงขนาดนี้ ระยะเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน ปิงก็ออกจะไม่เก่งกีฬาสักเท่าไรด้วยอาศัยแค่มีแรงเยอะเพราะทำงานหนักแต่จะให้เชี่ยวชาญจนถึงขั้นสู้ด้วยมือเปล่าแบบนี้ ไม่ใช่ ...... ไม่ใช่ปิงคนนั้นแน่ๆ  เกิดอะไรขึ้น 2ปีที่น้องหายไป มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า เขาเคยคิดว่าระยะห่างแปลกๆที่ปิงหรือคนใกล้ตัวปิง แม้แต่ฟ้าเองก็ยังพยายามกันให้ปิงให้ห่างออกจากทุกคน รวมถึงตัวเขาเองด้วย อยากรู้ ..... ว่ามันคืออะไร



“ สัดปิง เล่นไม่ได้มึงไม่ต้องฝืนก็ได้ ยูโดเนี๊ยเค้าต้องโดนตัวกันนะมึง แล้วไอ้ชุดที่ดูแล้วกูโคตรจะร้อนแทนนี่อีก ลำบากก็อย่าเลยพวกพี่เขาก็รู้ มึงจะดันทุรังทำพรือออออ .... “  พร้าวอดจะอนาถและสมเพชแทนเพื่อนตัวเองไม่ได้ที่ดูแล้วเหงื่อน่าจะรวมแล้วกรอกใส่ขวดลิตรได้หลายขวด ชุดบอดี้สูทที่เจ้าตัวเอามาเองที่ยาวจนไปถึงข้อมือและข้อเท้าไหนจะใส่ชุดยูโดทับให้มันร้อน จนคนเห็นยังอดที่ร้อนแทนไม่ได้ แต่ .... ฝีมือของปิงก็ดีมาก มากจนใครต่อใครก็นึกไม่ถึงขนาดพี่ปี4 นักกีฬาตัวแทนมหาวิทยาลัยตัวแทนมาหลายปียังอดออกปากชมไม่ได้ด้วยคิดไม่ถึงว่าคนร่างบางคนนี้จะให้แปลกใจไม่รู้จบ

“ เอาน่า ทนได้ ไหวอยู่ ร้อนแค่นี้ไม่เท่าไร !!! อีกอย่างจะได้ค่อยๆปรับตัว  “  ปิงตอบทั้งที่ยังหอบอยู่

“ กูคนดูยังห่วงแทน ฝีมือมึงดีก็ไม่เถียง แต่พวกกูกลัวจะแพ้ฟาล์วเพราะเสือกสั่นขึ้นมานี่แหละ ถ้าแพ้เพราะสั่นนี่มันเสียเซลฟ์โว้ย ลงยิงปืนอย่างเดียวก็พอมั้ง แค่ยิงปืนก็ทั้งปืนสั้น ปืนยาวแล้ว  มึงจะลงเอาโล่อะไรนักหนาวะ นี่พี่ฟ่างมาบอกว่ามึงจะลงยิงธนูอีกเหรอ ไอ้บ้าพลังมึงนี่แยะนะปิง เขามาขอให้ช่วยไม่ได้บอกให้มึงลงเยอะแบบนั้นนะ พวกกูเป็นพี่เลี้ยงเห็นแล้วยังเหนื่อยแทน “ 

ดำอดฉิวไม่ได้ที่เพื่อนตัวเล็กนี่ออกจะระห่ำที่ไม่เข้ากับหน้าจนมากเกินพอดี และก็อดจะห่วงไม่ได้ เท่าที่เห็นยูโดมันเป็นกีฬาเปลืองตัว เขาคอนเฟิร์มได้อย่างชัดเจน ดูไอ้นักกีฬาที่เข้าคู่ซ้อมด้วยนี่สิมันออกจะ ...... อืม .... มันออกจะเข้าถึงตัวเกินไปแล้ว รู้อยู่หรอกว่าเพื่อนตัวเองหน้าตาดี ดีมากจนเกินไปแต่มันก็ผู้ชายคนหนึ่งนะมันไม่สมควรที่จะให้พวกชายด้วยกันมากอดรัดฟัดเหวียงจนออกนอกหน้าขนาดนี้ สงสัยว่าเรื่องนี้ต้องให้พี่ฟ่างช่วยจัดการ อย่างน้อยถ้าเจ้าตัวจะดันทุรังแข่งก็คงจะกันไอ้พวกจุดประสงค์โจงแจ้งนี่ออกไปได้หน่อย



" ไปไหนกันหมดแล้ว ??? "

คนมาใหม่ได้แต่เดินเข้าไปทางด้านในซึ่งเหลือแค่เพียงห้องอาบน้ำสำหรับนักกีฬา เสียงน้ำทำให้เขารู้ว่ามีคนอยู่ด้านในแน่ ๆ ห้องน้ำกับห้องอาบน้ำแยกเป็นสองฝั่ง ฝั่งแห้งใช้สำหรับทำธุระส่วนตัว ส่วนฝั่งเปียกไว้สำหรับให้นักกีฬาใช้อาบน้ำ เสียงน้ำจากเรนชาวเวอร์ ทำให้ตัดสินใจเข้าไปดู ห้องน้ำถูกแบ่งเป็นล็อกยาวไปจนสุดกำแพง บานประตูทำไว้แค่เพียงปิดส่วนกลางลำตัวทำให้มองเห็นส่วนเท้ากับศีรษะที่โผล่ออกมา ห้องอาบน้ำตรงห้องกลางมีคนหนึ่งกำลังสระผมอยู่ เผยให้เห็นตั้งแต่ช่วงไหล่ขึ้นไปที่ขาวลออจนหาริ้วรอยจุดด่างดำแทบไม่ได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ฟูฟ่องไปด้วยฟองและไม่ได้เฉลียวใจว่ามีใครคนอื่นอยู่ไหนห้อง ฟองที่ขาวที่ไหลลาดลงไปบนบ่าเนียนทำให้คนมาใหม่ต้องแอบกลืนน้ำลาย ด้วยหนึ่งไม่แน่ใจว่าตัวเองเข้าห้องน้ำผิดฝั่งชายหญิงหรือเปล่า และสองความสงสัยและตกตะลึงจนไม่อยากจะเคลื่อนย้ายเดินออกไป เพราะคนตรงหน้ามีเสน่ห์จนสองตาไม่อาจจะหันกลับไปได้จริงๆ

" อ๊ะ " 

" เฮ้ย !!! "

" มีอะไรหรือเปล่า ??? "  ปิงทักด้วยความสงสัย เพราะคิดว่าไม่เคยเห็นคนตรงหน้ามาก่อน

" ขอโทษที ไม่กล้าทักเพราะคิดว่ายังไม่สะดวก "  ใครละจะบอกว่าเพราะตกตะลึงมากต่างหาก

" แล้วมีอะไรหรือเปล่าครับ " 

" ผมมาหาอาจารย์รักษ์ พอดีว่าหาใครไม่เจอก็เลยเดินจนมาถึงนี่ " 

" อ้อ อาจารย์แกออกไปที่คณะแล้วละ วันนี้เลิกซ้อมแล้ว "

" คณะอะไร ? ไปทางไหน ? ไกลไหมครับ ? "

" ศึกษาศาสตร์ท้ายมหาวิทยาลัยโน้นแหละ "  ปิงตอบ หลังจากนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมา

" อ่าาา "  ช่วยไม่ได้ที่คนมองจะรู้สึกร้อนผ่าว ด้วยรูปร่างที่แกร่งบางด้วยออกกำลังกาย ถึงแม้จะไม่ได้สูงใหญ่แต่คนมองกลับรู้สึกว่าน่ารักชวนมอง ริ้วของลายกล้ามเนื้อที่ไม่ได้ขึ้นจนเด่นชัด หากแต่สมตัวและด้วยผิวที่ละเอียดลออจนเอาผู้หญิงมาเทียบแทบจะไม่ได้ยิ่งมองก็ยิ่งคิดไปไกลจนถึงไหนต่อไหน ต้องย้ำและก็ย้ำว่าอีกคนทางนั้นเป็นผู้ชายนะ !!

" ไม่ได้เรียนที่นี่เหรอ ไปไม่ถูกใช่ไหม รอแป๊บนะเดี๋ยวพาไป "  ปิงหันหลังเดินตรงไปทางตู้ล็อกเกอร์ที่อยู่ห่างออกไปแค่เพียงเอี้ยวตัว เท้าเจ้ากรรมก็ไถลเสียการทรงตัวทำให้หงายไปด้านหลัง แต่ด้วยความคล่องแคล่วจากการเคี่ยวกร่ำฝึกหนักมานานเพียงแค่การจัดการทรงตัวใหม่ นั่นเป็นเรื่องงาน แต่คนที่มองอยู่ด้านหลังนั่นต่างหากที่ตกใจจนถลาเข้าไปรับร่างที่กำลังจะหงายหลัง

" อย่า ....... !!! "   เสียงร้องประสานกันสามเสียงไล่หลังตามมา คนที่รองรับตัวอยู่ด้านหลังอดไม่ได้ที่จะแปลกใจที่ได้ยินเสียงห้ามของใครหลายคน เขาทำอะไรผิด !!!

" ปิง ไอ้ปิง ผ้า... เอาผ้ามา ดำมึงเอาผ้ามาอีกผืน  นายถอยออกไปก่อน เกะกะ "  คนมาใหม่แปลกใจที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
 
" เอาผ้ามาแล้ว เป็นอย่างไงมันเป็นอะไรหรือยัง "  คนมาใหม่แปลกใจ คนตัวเล็กไม่ได้ล้มฟาดไปซะหน่อยเอารับได้พอดีนี่นา ???

" ไอ้นี่ก็ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยวะ แล้วอย่างนี่มึงยังคิดจะลงอีกเหรอวะ " พร้าวส่ายหน้าแค่เพียงโดนจับตัวแค่ไม่ทันเท่าไรอาการตื่นกลัวก็ออกมามากอย่างนี้แล้วแท้ ๆ

" มีธุระอะไรกับไอ้ปิงหรือเปล่า คนนอกใช่ไหม ??? "

" ผมมาจากมหาวิทยาลัยxxx พอดีอาจารย์ให้มาส่งเอกสาร แล้วเข้ามาไม่เจอคนนี้อาบน้ำอยู่คนเดียว เขาอาสาจะพาไปส่ง แล้วเขาเป็นอะไร หัวไม่ฟาดนะเมื่อครู่ผมรับไว้ได้พอดี แล้วเขาเป็นอะไรไปเหรอ โรคประจำตัว ? หาหมอดีไหม ?? "
 
" คนอย่างมันไม่ล้มง่ายๆหรอกที่เป็นก็เพราะไปรับมันนี่แหละ เฮ่อ.... " ทั้งสองคนได้แต่ส่ายหน้าไปมา เวรกรรม รับปากพี่พิงกับพี่ฟ้าเอาไว้ว่าจะช่วยดูเพื่อนให้ แต่นี่แค่ชั่วเวลาที่ออกไปซื้อน้ำมาให้มัน ยังไม่ทัน 10 นาทีได้เลยมั้ง เขาได้แต่โอบกอดแล้วมองเพื่อนที่กำลังสั่นและดูหวาดกลัวตกลงพวกเขาไม่รู้แล้วว่าเพื่อนตัวเองนี่เก่งหรืออ่อนแอกันแน่


" ปิง ถอนตัวเถอะ อย่าฝืนเลย ไปลองอย่างอื่นก็ได้ ไอ้ที่ต้องถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้พอเถอะ ถ้าเกิดวันแข่งสุดวิสัยเป็นอะไรขึ้นมามันจะแพ้เอาเปล่าๆ นะ "  พร้าวพูดด้วยความเป็นห่วง

" อืม ขอกลับไปคิดก่อนแล้วกัน "  พร้าวฟังแล้วก็ได้แค่ปลงกับความดื้อของเพื่อนตัวเอง

" เออพี่ที่คณะให้เข้าไปวะจะบอกเรื่องออกค่าย มึงจะไปใช่ไหม ? ถ้าไปพวกกูจะได้ไปด้วยจะได้ลางานไม่ต้องเข้าอู่ "

" ไปสิ เดินไปเลยก็ได้ไม่เป็นอะไรแล้ว "  ปิงกล่าวพลางชวนกันลุกเดินออกไป ทั้งสองคนต่างพากันเดินไปคุยไปกันสองคนส่วนดำเป็นคนพาผู้มาติดต่อไปหาอาจารย์รักษ์ที่คณะ


“ อ้าว ซ้อมเสร็จแล้วเหรอปิง คุยแป๊บเดียวแล้วค่อยกลับไปพัก แต่หน้าซีดไปนะ ซ้อมหนักหรือเปล่า “ พี่ฟ่างที่ยืนคุมรุ่นน้องอยู่เอยทักอย่างเป็นห่วง  ปิงส่ายหน้าก่อนจะนั่งต่อจากเพื่อนทางด้านหลัง

“ ถ้าอย่างนั้น ก็ขอคุยเรื่องสำคัญก่อนแล้วกัน คงรู้กันแล้วเนอะว่าปี1 จะมีกิจกรรมที่ต้องออกค่ายพัฒนากัน ปีนี้เราได้สปอนเซอร์จากรุ่นพี่ที่จบไปแล้วเป็นโครงการที่ใหญ่ทีเดียว และคิดว่าคงจะใช้เวลาเป็นอาทิตย์ ดังนั้นถ้าใครที่ต้องการจะไปก็ต้องบอกทางบ้านเอาไว้แต่เนิน ๆ ครั้งนี้ไม่ได้บังคับแต่เป็นสมัครใจเพราะว่าใช้เวลาค่อนข้างนาน หลักๆ ก็จะเป็นสร้างอาคารเรียน 2 แห่ง2 โรงเรียน ทางภาคเหนือ ทั้งสร้างและซ่อมแซมส่วนที่ชำรุดรวมถึงทำฝายทดน้ำเพราะว่ามันเป็นช่วงที่จะย่างเข้าหน้าฝนพอดี สปอนเซอร์ครั้งนี้จะช่วยลำเลียงอุปกรณ์ไปให้ด้วยพวกเราลงแค่แรงเท่านั้น ถ้าใครคิดว่ามีปัญหาในการเดินทางหรือว่าไม่สามารถไปได้ ครั้งนี้พวกพี่ไม่ได้บังคับนะ ใครมีอะไรจะเสนอแนะไหม พอดีสปอนเซอร์เพิ่งจะมาถึงเลยยังไม่ได้คุยรายปลีกย่อย อย่างนั้นพี่จะแนะนำคนเป็นสปอนเซอร์งานนี้ให้รู้จักนะ ปรบมือรัวให้อดีตเดือนวิศวะและเดือนมหาวิทยาลัย พี่เตโช ..... “ 

ชายหนุ่มหน้าตาดีมากที่หลายคนไม่เคยได้พบรุ่นพี่ที่จบออกไปแล้ว หลายคนที่ได้แต่เหม่อมองในความหล่อและดูภูมิฐาน ผู้ชายในชุดเชิ๊ตพับแขนที่เปล่งออร่าจนสาวๆที่มีน้อยยังจ้องมองกันอย่างตาค้าง ผิดกับปิงที่มองและสบตาก่อนก็ปล่อยผ่านสายตาไป ก้มหน้าและไม่ได้สนใจอีกต่อไป เตโชยิ้มเก้อที่เห็นแค่ปิงมองแต่ไม่ได้ยิ้มตอบให้ สงสัยว่าเพราะอะไร ? ปิงโกธรอะไรเขาหรือเปล่า ปิงเป็นคนยิ้มง่ายเหมือนพ่อค้าที่คอยเอาใจใส่ลูกค้าทุกคน แต่ครั้งนี้ปิงดูหมางเมิน ตั้งแต่ได้พบได้เจอกัน ปิงไม่ใช่คนเก่าที่เขาเคยรู้จักอีกแล้ว ??

“ อย่างที่เห็น พี่รูปหล่อตรงนี้เป็นผู้จัดการในโครงการใหญ่ๆระดับประเทศหลายโครงการ  ทั้งยังเป็นผู้มีอุปการะคุณรับรุ่นน้องตาดำๆอีกหลายสิบเข้าไปฝึกงานเผื่อว่ายังมีคนไม่รู้จัก พี่จะแนะนำอีกครั้งนะ พี่เตโชจบจากภาคเครื่องกลของเรานี่เองนะ ส่วนรายละเอียดโครงการคราวนี้จะให้พี่เขาบอกคราวๆตรงนี้เลยนะ พี่โชเชิญเลย “

“ สวัสดีรุ่นน้องทุกคนนะครับ คงไม่ต้องแนะนำตัวกันอีกแล้วนะ พี่จะบอกโครงการคราวๆครั้งนี้ให้น้องๆฟัง  เนื่องจากว่าทางบริษัทของพี่นี่ได้ถูกร้องขอมาจากมูลนิธิของบริษัทว่าอยากจะนำเศษวัสดุคุณภาพดีที่เหลือจากโครงการต่างๆ ของบริษัทไปช่วยพัฒนาหมู่บ้านที่เขาขาดที่ห่างไกล ที่ขาดหมายถึง โรงเรือนต่างๆ ทั้งโรงเรียน โรงนอน ห้องน้ำ ที่ห่างไกลก็คือในหมู่บ้านที่ห่างและไกลจากสาธารณูปโภคพื้นฐาน ทั้งน้ำ ทั้งไฟ น้องๆ อย่าคิดว่าเมืองไทยของเรามีน้ำและไฟใช้ทุกตำบลแล้ว จากการสำรวจครั้งล่าสุดยังมีอีกเยอะที่ น้ำและไฟเข้าไปไม่ถึง บางที่ยังคงต้องจุดเทียน ตะเกียง หรือ ใช้เครื่องปั่นไฟเอง เพราะว่าโครงข่ายไฟฟ้าไม่สามารถดำเนินการเข้าไป  และ น้ำ ถึงแม้ว่าหมู่บ้านทั้งหลายจะอยู่ในแหล่งต้นน้ำ แต่ว่า ... น้ำจะพอมีให้ใช้ในช่วงบางฤดูเท่านั้น ในช่วงที่ฝนแล้ง หรือทิ้งช่วง แหล่งน้ำพื้นฐานจะมีให้ใช้น้อยมากเพราะว่าส่วนใหญ่ไม่มีการจัดเก็บที่ดี หรือ ไม่มีความรู้ ความรู้ในที่นี้หมายถึงขาดความเข้าใจในหลักการของน้ำ ว่าน้ำจะไหลลงที่ต่ำเสมอ ดังนั้นแล้วจำไม่มีการกักน้ำในช่วงน้ำหลากไว้ จึงไม่มีเหลือให้ใช้ในช่วงหน้าแล้ง ดังนั้นโครงการอีกหนึ่งอย่างจึงต้องช่วยชาวบ้านสร้างฝายชะลอน้ำและทำประปาพื้นฐานหมู่บ้าน ชาวบ้านในหมู่บ้านที่เราจะไปพวกเขาเริ่มขุดบ่อรอพวกเราแล้ว ที่เราไม่ทำแท้งค์น้ำเพราะว่าไม่มีไฟฟ้าใช้สูบขึ้นไปบนแท้งค์ใช้ได้แค่ทำท่อมาลงใส่บ่อนะครับ และเนื่องจากคิดว่าโครงการนี้ค่อนข้างที่จะใช้เวลาและแรงงานคนเยอะ พี่เลยทำเรื่องขอคณบดีว่าจะขออาสาสมัครเพิ่มจากคณะอื่นๆ ว่ามีใครสนใจจะเข้าร่วมอีกไหม ดังนั้นโครงการนี้จะใช้ชื่อส่วนร่วมในโครงการของมหาวิทยาลัยแทนที่จะใช้โดยคณะเหมือนที่ผ่านมา แต่ว่าเครดิตส่วนใหญ่จะใช้ในนามของเรา คณะวิศวะนะครับ “

“ แหมดีจังเลยนะคะพี่ โครงการดีๆแบบนี้ชอบจังเลยคะ แล้วว่าแต่ว่าอาหารละคะ งานหนักไม่บ่น สู้ไม่ถอย แต่อาหารการกิน ถ้ากินกบกินอึ่งน้องไม่สู้นะคะ ไม่ไหวจริงๆคะ “  พี่ฟ่างและบรรดาสายกินต่างก็พยักหน้ารัวเห็นพ้องต้องกัน

“ อืม คงต้องถามพ่อครัวแล้วละครับ ว่ายังไงครับปิง มีเมนูไหมครับ “  พี่โชหันไปหันปิงที่นั่งฟังอยู่

“ ก็ต้องดูว่ามีอะไรในมือถึงจะรู้ว่าต้องทำอะไร “  ปิงก็ตอบแบ่งรับแบ่งสู้เพราะไม่รู้จริงๆว่า งานข้างหน้าจะมีวัตถุดิบอะไรให้ใช้

“ เอ้า ปิงรู้จักกันด้วยเหรอ “ เพื่อนในรุ่นยื่นหน้าไปทางไปทางเตโช

“ พี่ของเพื่อนนะ ไอ้ฟ้าที่มาหาบ่อยๆนั้นแหละ “

“ อ้อ พี่หมอฟ้า “

“ ก็เป็นอันว่าเข้าใจกันดีเนอะ คราวๆเวลาก็ควรจะเป็นสิ้นเดือนเพราะควรต้องไปก่อนฝนเริ่มมาเอาละวันนี้พอก่อนแล้วกันพวกนักกีฬาจะได้ไปพักด้วย วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก “


“ ปิง กลับบ้านยังไงพี่ไปส่งไหม “ เตโชรีบก้าวยาวๆ ไปทักเพราะเห็นว่าปิงลุกเดินออกไปแล้ว

“ อ้อ แท็กซี่วันนี้อากิระไม่ว่าง “ 

“ พี่ไปส่งดีกว่า กลับบ้านไหน ?? “

“ อืม “

“ ทำไมละ เกรงใจพี่ทำไมละ หืม “ 

“ อืม โน้นพลอยมาแล้วพี่คงต้องไปส่งทางโน้นแล้วละครับ ผมกลับเองดีกว่า ลาละครับ “ ปิงยิ้มให้ก่อนเดินเลี่ยงออกไป

“ อ้าว ปิงไปไหนแล้วละพี่ เห็นอยู่แต่เรียกไม่ทัน “

“ อืมไปแล้วละ พอเห็นพลอยมาปิงก็เลยไป “

“ สรุปว่านี่พี่ยังไม่ได้บอกเขาอีกเหรอ ?? “

“ ยังไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย เหมือนกับว่าปิงพยายามจะหลบยังไงก็ไม่รู้สิ “

“ พี่ไปทำอะไรน้องไว้หรือเปล่า ?? “

“ ไม่นะ ตั้งแต่กลับมายังพูดยังคุยได้ไม่เท่าไรเลย พี่ก็ไม่รู้จะจะตามยังไง ฟ้าก็แปลก ไม่รู้สิ พี่ว่ามันแปลกๆยังไงไม่รู้ “

“ เสียเชิงหมดเลยนะพี่ เสืออย่างพี่นี่มาตายง่ายๆ เลยนะ “

“ โหพลอย เสืออะไรกันมันนานไปแล้ว ตอนนี้แค่เวลางานก็หมดไปทั้งวันแล้ว จะไปไหนมาไหนยังต้องจัดตารางล่วงหน้า นี่ถ้ารู้ว่างานมันเหนื่อยแบบนี้นะ พี่นอนเฉยๆอยู่บ้านดีกว่า “

“ อ้าว คิดแบบนี้ไม่ได้นะ บ้านปิงเขารวยมากไม่ใช่เหรอจะเอาลูกเขามานะ จะมีปัญญาเลี้ยงเหรอถ้าการงานไม่ทำ “

“ ก็นี่ไงพี่เลยขยันทำงานอยู่แบบนี้ไงละ “

“ ไม่ใช่ว่าเขาหึงพลอยหรือเปล่า พอพลอยมาปิงเลยไปแบบนี้ “

“ พลอยคิดอย่างนั้นจริงเหรอ !!!  ปิงเขาคิดแบบนั้นจริงเหรอ “

“ บ้า พลอยจะรู้เหรอ นี่พลอยนะไม่ใช่ปิงจะรู้ไหมละเขาคิดอะไร แต่พลอยมาแล้วปิงไป ถ้าไม่หึงก็โกธร พี่ลองคิดดูดีกว่าว่าไปทำอะไรไว้ แล้วนี่จะไปส่งพลอยหรือเปล่า ?? กลัวไปหลับบนรถแท็กซี่ วันนี้เหนื่อยมากเลยละ “

“ ครับ ครับ ไปส่งสิ ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่ไม่ไปส่งเดี๋ยวไม่เนียนกันพอดี แล้วอย่าลืมจองที่ให้พลอยด้วยนะออกค่ายนะ เดี๋ยวพลอยจะหาทางเข้าหาปิงเองอยากรู้ว่าปิงเขาคิดอะไรกับพี่หรือเปล่า โอเค้ “

“ โห ดีมากน้องรัก เดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงแบบไม่อั้นเลย “

“ ได้เลยป๋า จะไปวันไหนบอก พลอยจะได้เอาแฟนไปด้วย “

“ ครับ ครับ ตามสบายเลยครับ ปะกลับกันดีกว่า “



ไม่ห่างกันไปนัก ฟ้านั่งมองเพื่อนตัวเองที่กำลังมองไปทางพี่ชายตัวเอง ฟ้าไม่เข้าใจ ?? สรุปแล้วปิงชอบพี่โชหรือเปล่า เพราะเมื่อก่อนนั้นทั้งสองคนตัวแทบจะติดกัน ถึงปิงจะไม่พูดแต่เท่าที่เห็นปิงยิ้มบ่อยๆ และพี่โชก็เขาหาตลอด ทำไมจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองนิสัยเป็นอย่างไง ....เจ้าชู้ เขาห่วงปิง แต่เท่าที่เห็นเท่าที่ผ่านมาพี่โชของเขายังไม่มีออกอาการ ว่าจะจริงจังหรือจะเล่นๆ ทำให้เขาทำได้เพียงรอและเฝ้ามองดู ห่วงปิง ปิงเป็นคนซื่อ ซื่อบื้อกับเรื่องความรักมาก ไม่เคยรู้ว่าคนที่เข้ามาหาตลอดเขาคิดอย่างไง ยังดีที่มีพิงที่คอยอยู่ใกล้เสมอ พอจะหมดห่วงไปได้บ้างแต่ตอนนี้ ปิงอ่อนแอลงถ้าเกิดปิงจะชอบใครสักคน .... ที่เป็นผู้ชายนั้นแหละที่น่าห่วง  เพราะจากการเฝ้ามองดูแล้วปิงมันคงหาแฟนผู้หญิงไม่ได้หรอกหน้ามันสวยกว่าผู้หญิงซะขนาดนั้นผู้หญิงที่ไหนจะมาหลงมัน เห้อ.... คงทำได้เพียงคอยระวังให้มันไปเรื่อยๆจนกว่าวันหนึ่งมันจะตัดสินใจว่ามันจะชอบใครแบบจริงจังสักที




หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 06-05-2018 02:44:32
อย่าว่าแต่โชเลยที่ไม่รู้ คนแก่อ่านมาแล้วก็ยังไม่รู้เลย  :ruready
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-05-2018 08:24:03
ฟ้าไม่เข้าใจปิงเรื่องพี่โช เราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 06-05-2018 08:33:51
อย่าว่าแต่โชเลยที่ไม่รู้ คนแก่อ่านมาแล้วก็ยังไม่รู้เลย  :ruready

มันยังเป็น พาร์ทในส่วนย่อย มันยังอยุ่ในปมคะ เพราะบอกแล้วปิงดื้อคะ และซื่อบื้อ ทีแรกว่าจะรอเพราะยังไม่ถึงพาร์ทแต่เห็นสองเมนท์เลยมาสปอยนิดนุง
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 06-05-2018 15:37:03
 :เฮ้อ:


 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 06-05-2018 23:45:46
รีบจัดการเถอะพี่โช สงสาน้องปิงอ่ะ //บอกตามตรง ช่วงสามสี่ตอนแรก ร้องไห้ น้ำตาไหลนองเลยจริงๆ สงสารปิงกับน้องยูกิ T^T
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 09-05-2018 20:11:56
ถ้ายังช้าอืดอาดยิ่งกว่าเต่าแบบนี้ขออากิระเป็นพระเอกดีกว่า ลำไยอีพี่โช
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่13 [5/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 17-05-2018 20:35:43
มาต่อได้แล้วครับ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 1 [18/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 18-05-2018 14:08:05
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 14


หลังจากนั้น 3 อาทิตย์


“ อ้าว หอบพะรุงพะรังจะไปไหนเหรอครับ “ ปิงยกมือไหว้

“ ฟ้า ไม่ได้บอกเหรอว่าพี่ไปด้วย “

“ ไม่ได้บอกครับ แล้วมีหมอไปเยอะไหม ?? “ 

“ พวกตรวจรักษาทั่วไปก็ 8  หมอฟัน 5 สัตวแพทย์ก็ 3 “

“ โห เยอะจัง ปีนี้มีงบเยอะเหรอคะ พี่หมอกา “ เสียงจากสาวห้าวถามขึ้น

“ ก็งบจากรุ่นพี่เรานั้นแหละ พี่ชายของฟ้าใช่ไหม ปีนี้เป็นปีแรกเลยนะที่พวกหมอออกค่ายอาสาพร้อมวิศว ปกติพวกนิสิตแพทย์ก็จะมีงบของคณะที่ออกค่ายไปตรวจที่ห่างไกลโน้น แต่รอบนี้ได้เคสพิเศษเพราะวิศวร้องขอมา “   

“ แล้วหมอรวมทางโน้นไม่ใช่เหรอ “  ดำอดจะสงสัยถามไม่ได้

“ ก็ใช่ครับ แต่ตอนนี้จะแยกไปตามโบกี้เผื่อว่ามีใครป่วยไม่สบายจะได้ไม่ต้องตามกันไปมา พี่รู้จักกับพวกเรามากกว่าเลยมาทางนี้จะได้มีคนคุยด้วย แล้วว่าแต่พิงไปด้วยเหรอ ?? “

“ โอ้ย !! ต้องไปแหละคะ ห่วงลูก มันยิ่งโง่ๆไม่ค่อยทันคน กลัวโดนลากเข้าป่า “ 

“ แรงวะไอ้พิง แล้วลูกมึงนี่ใครเหรอ ?? มึงไปอุปโลกน์ใครที่ไหนไว้อีก นี่ไม่ใช่ไปเลี้ยงต้อยใครเอาไว้หรอกใช่ไหม ?? “

“ เห็นไหม ไอ้ฟ้า กูบอกแล้ว ถ้ากูไม่มาใครจะเป็นไม้กันหมา “ พิงหันไปขยิบตาให้ฟ้า

“ พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ขึ้นข้างบนกันเหอะจะได้เลือกตู้นอนด้วย ฟ้าจะนอนกับใครละ ?? “

“ พี่หมอกาละมั้ง ไหนๆก็ว่างเตียงหนึ่งอยู่แล้ว ปะพี่หมอเอาของไปเก็บกัน เดี๋ยวกูเดินไปหานะปิง “


การเดินทางที่ยาวนานการพักผ่อนก็ถือว่าเป็นข้อดีที่สุดเพราะว่าบางคนที่ไม่เคยอยู่บนรถนานๆ อาจจะมีอาการล้าและจะมีอาการเพลีย จนถึงขั้นเป็นไข้ ดังนั้นการเดินทางคราวนี้จึงมีมติให้เดินทางด้วยรถไฟเพราะทุกคนจะได้พักผ่อนได้เต็มที่ รถไฟตู้นอนที่บรรจุเหล่านักศึกษาไว้เก็บเต็มขบวนเพื่อไปออกค่ายช่วยเหลือหมู่บ้านในที่ห่างไกลจึงได้ส่วนลด และทำให้รุ่นน้องบางคนที่มีงบจำกัดสามารถเดินทางไปได้ด้วยความสบายใจ จากต้นทางสถานีหัวลำโพงไปถึงปลายทางที่จังหวัดเชียงใหม่


“ หูย รถทหาร!! นี่ตกลงเราต้องไปคันนี้ใช่ไหม “ พิงที่เห็นขนาดรถก็อดจะตกใจไม่ได้

“ ทำไมละ ก็เหมือนรถบรรทุกนั้นแหละ เท่ดี มึงคิดว่าปกติจะได้นั่งแบบนี้เหรอ “

รถลำเลียงพลที่เคยเห็นตามข่าวทีวีขนาดใหญ่จำนวนเกือบ 10คัน ที่จอดเรียงอยู่หน้าสถานีรถไฟที่มีป้ายผ้าแขวนเด่นว่า “ อาสาพัฒนาถิ่นทุรกันดาร มหาวิทยาลัยXXX ” ที่เด่นทั้งตัวรถและเด่นทั้งกลุ่มรุ่นพี่ที่ตั้งโต๊ะรับบริจาคทั้งเงิน สิ่งของ ที่จัดตั้งประชาสัมพันธ์ไว้ล่วงหน้าก่อนหนึ่งอาทิตย์ ทำให้วันนี้ทันทีที่ตั้งโต๊ะ จึงมีประชาชนที่มีจิตใจดีร่วมขนของมาให้อย่างล้นหลาม รวมถึงกล่องรับบริจาคที่มีเงินอีกจำนวนมากใส่ไว้

“ ไอ้ปิง เสร็จแล้วมานี่เลย “ รุ่นพี่ในภาคกวักมือเรียก

“ น้องคนสวยครับ ช่วยถ่ายรูปกับเดือนปีนี้ให้หน่อยได้ไหมครับ พี่ต้องเอารูปกลับไปทำข่าวที่มหาวิทยาลัย “

“ งามขนาดแต้เน้อ “  คุณยายวัย 60 ที่ถูกเรียกว่าน้องคนสวยยืนยิ้มและออกปากชมให้กับปิงที่ไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาตามที่รุ่นพี่ได้บอกไว้ล่วงหน้าว่าจะต้องถ่ายรูปเพื่อรับบริจาคจากประชาชนทั่วไป

“ ลุกตางไดกั๋นมานี่ ? “ แม่เฒ่ายิ้มให้ปิงอีกครั้ง

“ ห๊า !! ครับ ?? “  ปิงที่ได้ฟังถึงกับหันไปรอบๆเพื่อหาคนช่วยแปล

“ คุณยายเขาถามว่ามาจากที่ไหนกัน “ พี่ชายที่เป็นวินมอเตอร์ไซค์ที่อยู่แถวนั้นเป็นคนแปลให้หลังจากที่เห็นว่าไม่มีใครช่วยบอก

“ มาจากกรุงเทพกันครับ มาช่วยสร้างโรงเรียนให้น้องๆ “ ปิงยิ้มตอบกลับ

“ เปิ๋นบุ๋นขนาด “ คุณยายยิ้มก่อนจะเดินไป

“ โอ้ย พี่ผมไม่รู้เรื่องหาคนมาแปลให้ด้วย ตอบไม่ถูกฟังไม่รู้เรื่องจริงๆ “ ปิงบ่น

“ เออ ไอ้ฟ่างมาช่วยน้องมึงดิ๊ “  สาวร่างอวบที่ใส่เสื้อม่อฮ่อมสีขาวนวลเดินตรงมาทันที

“ พี่ฟ่างเป็นคนเหนือเหรอ ? “

“ ไม่ใช่ แต่พี่มาบ่อยเลยฟังรู้เรื่องแต่พูดไม่ได้ ทำงานต่อยิ้มหวานๆเรียกแขกหน่อยนะจ๊ะ “

“ ไอ้ฟ่างงานบุญไม่ได้มาเป็นเด็กดริ๊งซ์ “ รุ่นพี่เอ็ดในความทะเล้นของข้าวฟ่าง


       เมื่อแดดเริ่มแรง ขบวนคาราวานรถทหารก็เริ่มเคลื่อนล้อเดินทาง ก่อนที่จะไล่ต้อนนักศึกษาขึ้นรถได้ทั้งหมดก็ต้องบอกกำหนดจุดพักว่าหลังจากนี้อีก2 ชม.ถึงจะจอดพักที่แรกให้เข้าห้องน้ำเพราะการเดินทางในรอบนี้จะยาวนานเกือบ6  ชม. โดยกะระยะเวลาถึงปลายทางในตอนค่ำ เมื่อแดดร่มแล้วระยะห่างของบ้านคนก็เริ่มห่างทางที่ใช่สัญจรก็เป็นดินลูกรังและเริ่มไต่ระดับขึ้นภูสูง ทำให้เหล่านักศึกษาต้องเริ่มลุกยืนเพื่อเริ่มจับราวป้องกันไม่ให้ตัวถอยร่นไปกองรวมกันอยู่ที่ท้ายรถ จากถนนสองเลนตอนนี้เหลือเพียงทางเดียวที่ค่อยๆขยับเพราะทางเป็นหินภูเขาและรถเริ่มโยกไปมา เส้นทางไม่มีแล้ว เหลือเพียงทางโล่งที่ถากเตียนเพื่อใช้สัญจร ระหว่างทางพบชาวบ้านที่คาดชลอมหรือตะกร้าไว้บนหลังโดยมีเชือกหรือผ้าโยงคาดไว้บนหน้าผาก ตะกร้าด้านหลังที่บรรทุกพืชผักหรือข้าวโพดไว้จนเต็มกำลังเดินเรียงกันขึ้นสูงยอดดอย เดินเล็กวิ่งนำพวกผู้ใหญ่ และส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวโบกมือให้กับขบวนรถ บ้างใส่เสื้อ บ้างถอดเสื้อ บ้างไม่มีทั้งเสื้อทั้งกางเกง และวิ่งเท้าเปล่าแซงขบวนรถขั้นไป

       บนไหล่เชิงเขาที่ไม่ค่อยมีต้นไม้มากนักเพราะถูกถางทำเป็นที่พักอาศัย เสียงกระดิ่งจากวัว และแพะที่ดัง มาจากใต้ถุนสูง บนบ้านเริ่มมีแสงสีส้มที่ใช้หลอดไฟฉายมาต่อกับแบตเตอรี่ขนาดเล็กที่กำลังไฟก็พอจะทำให้เห็นของรอบตัวโดยไม่มืดมากนัก ส่วนบางบ้านมีแค่ตะเกียงน้ำมันก๊าด หรือ ตะเกียงแก๊สก้อนที่ยังใช้ก้อนแก๊สอย่างเอนกประสงค์ทั้งเป็นเชื้อเพลิง และที่บ่มผลไม้ให้สุกไว ลานกลางหมู่บ้านมีเสาไฟสูงที่มีหลอดนีออนขนาดกลางปักเด่น แต่มันก็ไม่พอที่จะทำให้การมองเห็นขยายวงกว้างไปมากนัก นักศึกษาจำนวนหลายสิบทยอยเหวี่ยงตัวลงจากรถจะมีบ้างที่ต้องอาศัยเพื่อนหรือม้านั่งเป็นบันไดในการไต่ลงมา เครื่องใช้ส่วนตัว อย่างกระเป๋าสัมภาระ ถูกส่งมารวมไว้ข้างเสาไฟเพื่อรอการแบ่งแยก ส่วนเครื่องไม้เครื่องมือ หรือของบริจาคใส่รวมไว้บนรถทหารคันหนึ่ง ส่วนที่เหลือก็ทยอยขับกลับไปเมื่อไม่มีความจำเป็นแล้ว


“ น้อง ๆ ครับ รวมกันทางนี้ก่อนครับ เดี๋ยวมืดกว่านี้จะลำบาก “ รุ่นพี่ปี 4 เรียกรวมน้องๆเพราะคนหลายสิบคนกำลังสนใจกับสิ่งใหม่รอบตัว

“ ไฟฉาย หรืออุปกรณ์ให้ความสว่างที่พกกันมา ต้องเอาออกมาใช้แล้วนะ เพราะวันนี้เรามาถึงจนค่ำไปคงไม่สะดวกหลายๆอย่าง เวลาตอนนี้ 1 ทุ่มนิดๆ สำหรับพวกคนเมืองอย่างเราคงไม่เห็นว่าดึกเท่าไร แต่ที่นี่ในป่าในดอย เวลานี้ไม่มีใครออกจากบ้านไปไหนกันแล้วนะ เพราะอย่างแรกความปลอดภัย อย่างที่เห็นที่นี่ไม่มีแสงไฟเพราะไม่มีไฟฟ้าให้ใช้ โชคดีที่เกือบจะ15 ค่ำแล้วเลยอาศัยแสงจากพระจันทร์ได้บ้าง อย่างแรกพี่ขอก่อนเลยนะ สำหรับคืนแรกนี้อย่าไปไหนคนเดียวให้ไปเป็นคู่เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ จากสัตว์มีพิษ หรือการหลงทาง และที่สำคัญเพื่อให้ไม่มีใครเดินจะทะลุป่าจนตกเขาไป .....

เรื่องต่อมา ที่พัก สำคัญคนที่มีเต็นท์มาเดี๋ยวพวกๆพี่ที่มาก่อนจะพาไปกางเต็นท์ และอีกส่วนมี ตูบ ตูบในภาษาเหนือหรือก็คือกระท่อมสำหรับภาคกลาง ชาวบ้านช่วยกันปลูกให้พักสำหรับพวกผู้หญิง ส่วนพวกพ่อครัวแม่ครัวกองกำลังหลักวันนี้เลือกที่นอนไปก่อนเพราะโรงครัวจะอยู่บนดอย ส่วนอุปกรณ์ถูกส่งไปหมดแล้วที่พักถูกแบ่งไว้ให้ สำหรับกองกำลังหลักจะสบายหน่อยเพราะใช้อาคารเรียนเป็นเรือนนอน ส่วนใครที่ต้องการอาบน้ำ ให้ไปกันเป็นกลุ่มนะ ต้องลงไปที่ลำห้วยข้างหมู่บ้านพวกพี่ปักตะเกียงตามทางไว้ให้แล้ว พวกผู้หญิงถ้ามีผ้านุ่งผ้าถุงมาหรือใส่เป็นแล้วไม่หลุดก็ลงอาบที่ลำห้วยได้ ส่วนพวกที่ไม่สามารถก็มีเพิงมุงแฝกไว้ให้อาบแต่คงไม่สบายเท่าไรเพราะว่าต้องช่วยกันหิ้วน้ำขึ้นมาเพราะถ้าน้ำหมดถังคงต้องช่วยตัวเอง สำหรับใครที่ต้องการผ้า ทั้งผ้าขาวม้าหรือผ้านุ่งมาของจากสวัสดิการได้พวกพี่เตรียมมาเผื่อแล้ว ส่วนใครที่หิววันนี้ก็คงต้องต้มข้าวกินกันไปก่อนนะ เดี๋ยวปิงเรียกเพื่อนมาช่วยแล้วกันนะ อาหารแห้งอะไรก็อยู่ในลังนั้นแหละ เพราะไม่รู้ว่าจะมาถึงกันตอนไหนเลยไม่ได้ทำเตรียมไว้แต่พวกพี่ตั้งเตาต้มน้ำเอาไว้ให้แล้วนะ กาแฟ โอวัลตินหรือนมใครอยากกินอะไรก็เดินไปหาได้จากโรงครัวชั่วคราว ใครสงสัยอะไรก็มาถามได้ พวกพี่สแตนด์บายกัน 24 ชม. อ่อเกือบลืม มือถือไม่มีสัญญาณนะใครฉุกเฉินอะไรมาใช้โทรศัพท์ผ่านดาวเทียมที่เต๊นท์กลาง ส่วนวอกกี้ทอลค์กี้ใครที่เอามาก็เอามาใช้ได้เลย ส่วนพรุ่งนี้จะมีให้ตามแต่ละส่วนพกเอาไว้เพื่อความสะดวก ตอนนี้แยกย้ายได้ไปอาบน้ำแล้วพักซะคงจะเมื่อยตูดกันน่าดูละสิ “
 
“ สุด ๆ เลยพี่ยอด แล้วครัวอยู่ไหน?เดียวผมจะได้ไปทำรอพวกอาบน้ำเลย “  ปิงร้องหาโรงครัวเพราะว่าตัวเองก็หิวด้วยเหมือนกัน

“ ตามมาสิ มีใครไปช่วยไหมถ้าไม่มีเดี๋ยวพวกพี่ปี3 ที่ว่างจะไปเป็นลูกมือให้ “

“ ไม่ต้องหรอกครับ แค่5 -6 ตรงนี้ก็คงจะยืนกันเกะกะแล้ว “ ปิงยิ้มตอบและหันไปมองหัวดำที่ยืนเกาะกลุ่มอย่างเหนียวแน่นไม่ไปไหน


“ โห เด็กที่ไหนเนี่ยมากันเยอะแยะเชียว “  ชาวค่ายอาสาที่พาเดินกันเดินเข้ามาอดจะตกใจไม่ได้

“ ตามกลิ่นมานะสิพี่ แค่ทำเองยังอยากกินแล้วเนี่ย ไอ้นี่ก็ทำบาปทำกรรมเสือกล่อซะชุดใหญ่ นี่ตะกี้เห็นพวกพ่ออุ้ยแม่อุ้ยออกมามองแล้วรอบด้วยละ  บาปนะมึงไอ้ห่าปิง “  พิงที่สนิทกันดีกับทุกคนอดจะด่าเพื่อนตัวเองไม่ได้

“ อ้าว ก็วันแรกเห็นของมันเยอะเลยเพลินมือไปหน่อย “

“ ตั้งแยะขนาดนี้จะทานกันหมดเหรอคะ “  ว่าที่คุณหมอสาวอดจะตะลึงกับขนาดของหม้อไม่ได้ที่มันช่างใหญ่โตราวกับโอ่งน้ำลูกเล็กได้

“ ถ้าเหลือก็เก็บไว้ตอนเช้าได้ครับพี่หมอ เดี๋ยวจะเคี่ยวไว้ให้ข้าวกลายเป็นโจ๊ก เมื่อครู่ผู้ใหญ่บ้านเข้ามาบอกว่าล้มหมูเอาไว้ให้ตัวหนึ่ง ตอนเช้าว่าจะเอาเครื่องในมาทำโจ๊กกับต้มเลือดหมูไว้ให้ทานกัน “

“ โอ้ย !! พี่กะว่าจะมาลดความอ้วน ถ้าปิงทำแบบนี้พี่จะลดน้ำหนักได้หรือเปล่าก็ไม่รู้  “ หมอสาวบ่นแต่ก็ยื่นมือไปรับข้าวต้มเครื่องที่มีเครื่องเคียงทั้งปลาหมึกแห้งฉีกและเห็ดหอม

“ โห เห็ดหอมสดด้วยเหรอใส่มาซะเยอะเชียว นี่ถึงกับขนกันมาเลยเหรอคะ “
 
“ ไม่ได้ขนมาหรอกครับพี่ ของชาวบ้านที่นี่เขาเพาะกันเองทำตากแห้งส่งขายในเมือง เห็นว่ามีเยอะผู้ใหญ่เลยเก็บใส่ตะกร้ามาให้ “

จากชาวค่ายก็ลามไปถึงเด็กน้อยที่ทนความหอมของข้าวต้มเครื่องไม่ไหวกพากันมาต่อคิวกับเขาบ้าง  และค่ำคืนนี้ก็จบลงที่หมอต้องแจกยาลดแน่นเฟ้อเพราะจุกเสียดจนนอนกันไม่ได้เพราะกินไปเสียคนละหลายชาม



“ ไอ้ปิง เสร็จยังเร็วๆเดี๋ยวไม่ทันตุ๊เจ้า “

“ อะไรของมึงพิงกี้ ?? “

“ ตุ๊เจ้าไง พี่ๆลงไปหลายคนแล้ว “

“ แล้วมันคืออะไร ตุ๊เจ้าเนี๊ย ? “

“ พระ ไง พระ มึงไม่รู้จักเหรอ “ 

“ พระ นะกูรู้แต่ตุ๊เจ้าของมึงกูไม่รู้โว้ย “

 “ เตรียมความพร้อมนะมีไหม ไปไหนมาหัดศึกษาวัฒนธรรมเขาบ้างจะได้คุยกับคนอื่นเขารู้เรื่อง ตุ๊เจ้าก็พระไง “

“ แล้วเอาอะไรไปใส่บาตร ? กูยังไม่ได้ทำกับข้าวเลย “

“ พ่ออุ้ยแม่อุ้ยแกชวน แกว่านึ่งข้าวเอาไว้เยอะเลยชวนไป แต่ลงไปตีนเขาโน้นนะ กูเลยมาเร่ง พระท่านมาจากเขาอีกลูกหนึ่ง “

จีวรสีม่นออกแดงที่ไม่เหลืองสดแบบพระในเมืองเดินเรียงกันมาเห็นอยู่ไกล ๆ จากภูสูงอีกด้านของหมู่บ้าน ใบหน้าเรียบเฉย ดวงตามองแค่เพียงปลายเท้าของท่านเองเท่านั้น  สะพายบาตรกับย่ามใส่ของไม่ได้มีมากกว่านั้นอย่างพระในเมืองที่มีลูกศิษย์และรถเข็นคอยตาม พระจำนวน 3รูปที่ดูเป็นหงส์เท่ากลางหมู่กาที่แออัดรอใส่บาตรอย่างล้นหลาม เดือดร้อนถึงพี่ทหารที่ต้องฝันตัวมาเป็นลูกศิษย์คอยรับสิ่งของจากเหล่าชาวค่ายที่ต่างก็ใส่บาตรอย่างเนื่องแน่น

“ ผู้ใหญ่เอาพวกนมไปแจกเด็กในโรงเรียนเถอะ “  ท่านกล่าวด้วยสำเนียงภาคกลางที่ชัดเจนและยังเจือไว้ด้วยเสียงแห่งความเมตตา

“ หลวงตาครับ นมพวกนี้นิมนต์หลวงตาเก็บไว้ฉันเถอะครับ เพราะว่าของนักเรียนพวกเรามีเตรียมมาให้อีกเยอะ และวัดอยู่ไกลหรือเปล่าครับ พวกผมจะช่วยขนไปส่งไว้ที่วัด “

“ อย่างนั้นก็แล้วแต่โยมเถอะ ถ้าไปตอนนี้อาจจะไม่เจอะกันที่วัดหลวงตามีกิจนิมนต์ไปที่อื่นค่อยเอาไปให้แล้วกันนะ “

“ อย่างนั้นก็ได้ครับ พวกผมมีหมอมาด้วยนะครับ ถ้าอย่างไรจะชวนพวกคุณหมอไปด้วยเผื่อจะได้หลวงตาหลวงพ่อด้วย “

“ เจริญพร “  ท่านกล่าวแล้วก็เดินย่ำออกไปอีกทาง หากแต่ว่ากลับมาหยุดกลางคัน

“ โยม ไปกับพวกรุ่นพี่เขาด้วยนะ “ ท่านกล่าวแล้วก็เดินนำจากไป

“ เอาแล้ว เอาแล้ว !!! ไอ้ปิง พระทัก พระทักมุง มุงมีเคราะห์แน่เตรียมทำบุญเจ็ดวัดเก้าวัดได้เลยไอ้แคระ “ พิงหัวเราะชอบใจที่โดนหลวงตาจำเพาะ ให้ปิงไปหาที่วัดด้วย

“ ปากเสียไอ้พิง ท่านอาจจะให้ของดีก็ได้ใครจะรู้ คนบาปหนาอย่างมึงไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก “  ฟ้าอดที่จะยันกลับไปที่พิงไม่ได้ที่ว่าเพื่อนโดยไม่ได้ดูสีหน้าของปิงที่ดูซีด

“ ปิงไม่ได้คิดมากหรอก อาจจะเรื่องดีก็ได้ใครจะรู้ “ ฟ้าช่วยปลอบปิงที่ยังตกอยู่ในภวังค์

“ อ่อ ไม่เป็นอะไรหรอกดีเสียอีกที่ท่านทัก อาจเรื่องดีจริงๆก็ได้ใครจะรู้ “  แต่ลึกๆแล้ว ปิงกลับคุ้น รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

“ ปิง อาบน้ำเรียบร้อยแล้วใช่ไหม เดี๋ยวเก็บของไปเลยนะ แผนกครัวพักข้างบนนะ เดี๋ยวพี่ๆจะพาไปส่งแล้วจะเริ่มงานกันข้างบนเลย ปิงจะเอาใครไว้ช่วยก็ให้ขนของขึ้นไปพร้อมกันเลยนะ “

“ รีบไปทำข้าวเช้าเหอะปิง พวกผู้ชายทั้งนั้นคงกินกันแหลกลาญ ขืนทำไม่ทันพวกพี่เขาจะจับมึงมากินแทน “ พิงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

“ แหมไอ้พิง ถ้ามึงเห็นแบบนั้นคงจะเสนอตัวไปแทนไอ้ปิงมันก่อนเลยใช่ไหม ดงเลยนะคราวนี้ ดงผู้ชายทั้งนั้น “ ฟ้าอดแขวะไม่ได้จริงๆ

“ นี่แหละจุดประสงค์หลักที่กูมา สาวๆสวยๆ อย่างกูต้องนี่แหละ สวรรค์ ต้องมีสักคนที่นี่แหละที่เป็นเนื้อคู่กู แค่คิดก็ฟิน “

“ อย่ามัวมโน รีบๆ เดียวสายเดียวจะได้ไปกินเที่ยงแทนเช้าแทนหรอก  “ ปิงพูดพลางเร่งเพื่อนๆให้รีบกลับขึ้นไป



“ บนยอดดอย  ที่หากมองดูมากจากที่ไกลๆจะเห็นเป็นยอดภูเขาที่ปลายตัดเสมอกัน ชาวบ้านเล่าให้ฟังว่ามันเป็นตำนานเก่าที่เล่าว่า เมื่อนานมาแล้วมีนางสวรรค์ผู้หนึ่งได้ทำผิดกฎบนสวรรค์เข้าจึงถูกพระอินทร์ลงโทษให้มาเอาผ้าทิพย์มาเช็ดภูเขาลูกนี้ หากเมื่อไรที่ภูเขาลูกนี้เว้าจนเป็นแอ่งได้เมื่อไรก็จะสามารถกลับขึ้นสู่สวรรค์ นางฟ้าองค์นี้เลยได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่เอาผ้ามาปัดให้ภูเขาลูกนี้เล็กลงตลาดเวลา วันหนึ่งเกิดมีพายุลูกใหญ่เข้ามาทำให้น้ำไหลท่วมหมู่บ้านที่อยู่บนตีนเขา ชาวบ้านแปลกใจที่ภูเขาไม่กักเก็บน้ำไว้จึงได้ขึ้นมาดู จึงเห็นว่าที่ยอดภูเขาไม่เห็นต้นไม้เลย มีแต่พื้นโล่งเตียน และเห็นหญิงสาวที่สวยงามนางหนึ่งที่ตั้งหน้าตั้งตาเอาผ้าปัดเช็ดถูอยู่ตลอดเวลา จึงแปลกใจเลยเข้าไปถาม แล้วได้ความว่านางถูกพระอินทร์ลงโทษให้มาปัดภูเขาให้กลายเป็นแอ่งน้ำ เมื่อชาวบ้านได้ฟังดังนั้นก็โกธรมากเพราะว่าหมู่บ้านของพวกตนตั้งอยู่ที่ตีนเขา จึงพากันฟ้องร้องว่าพระอินทร์สร้างความลำบากให้มนุษย์ เมื่อพระอินทร์ทราบเรื่องก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าในภูเขากลางป่าจะมีมนุษย์อาศัยอยู่ จึงเรียกให้ยางฟ้าองค์นั้นกลับคืนสู่สวรรค์และให้พรว่าที่แห่งนี้ต่อไปจะไม่มีน้ำท่วมเกิดขึ้นอีกต่อไป
     หลังจากนั้นชาวบ้านจึงพากันมาอาศัยบนยอดดอยแทน เพราะว่ามันโล่งเตียนไม่ต้องกลัวสัตว์ป่า แต่เมื่ออยู่ไปนานเข้าก็แปลกใจที่กลับไม่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นมาเลย ไม่มีที่ให้หลบแดดหลบฝน เลยพากันไปอยู่ตรงไหล่เขาแทนที่มีต้นไม้ปกติให้บังแดดบังฝน นับจากนั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีใครขึ้นมาอยู่อีกจนหลายสิบปีผ่านไปคนมากขึ้นเลยจัดตั้งโรงเรียนบนนี้ให้ลูกหลานได้มีความสามารถให้อ่านออกเขียนได้ แต่อาคารเรียนที่ทำจากไม้ไผ่มุงแฝกก็เสื่อมสภาพไวทำให้ต้องเปลี่ยนแปลงและสร้างซ้ำบ่อยๆ  นี่แหละจึงเกิดเป็นโครงการค่ายอาสานี้ขึ้นมา “ พี่ทหารที่เป็นคนในพื้นที่เล่าให้นักศึกษาฟังเมื่อขึ้นมารวมกันบนยอดดอยแล้ว


“ เรื่องจริงไหมคะ “ ผึ้งสงสัยอดที่จะถามไม่ได้

“ อืม ไม่รู้นะ พี่เกิดไม่ทัน “
 
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า “  เรียกเสียงหัวเราะทันที่เมื่อพี่ทหารตอบกลับมา

“ น้องๆครับ งานที่เราจะเริ่มกันวันนี้ก็เริ่มจากงานใช้แรงงาน เรามีกำลังพลทหารมาช่วย100 นาย รวมกับของเราอีก 135 คน และชาวบ้านอีก 53 คน ที่แบ่งตามแต่ละส่วนงานไป วันนี้ก็จะรื้อถอนในช่วงเช้าให้แล้วเสร็จ ตอนบ่ายจะลงเสาใหม่ ส่วนหนึ่งจะช่วยกันตั้งเสาติดแผงโซลาร์เซลในหลายจุดเพื่อให้ได้มีไฟฟ้าใช้ งานทั้งหมดจะแล้วเสร็จก่อนพระอาทิตย์ตกเพราะหลังจากนั้นเราจะไม่มีแสงให้ใช้แล้ว จนกว่าแผงโซลาร์จะเสร็จ ตอนนี้เราจะแบ่งงานนะครับ ส่วนหนึ่งจะต้องช่วยลำเลียงอุปกรณ์จากหมู่บ้านขึ้นมา ที่เหลือแบ่งเป็นกรรมกร รื้อถอน สวัสดิการ และโรงครัว สำหรับโรงครัวหากวัตถุดิบไม่พอก็มาติดต่อสวัสดิการว่าขาดอะไรจะได้นำรถไปจัดหามาให้ เรื่องปากท้องต้องฝากโรงครัวด้วยนะ เอาละ แยกย้ายได้ “

“ สัดปิง คนโคตรเยอะ ตอนแรกนึกว่ามีแต่พวกเรา นี่มีทหารด้วยเหรอ จะทำไหวเหรอวะ “

“ มีชาวบ้านมาช่วยด้วยคงไม่เท่าไรหรอก ของพวกเราก็ทำอาหารเน้นที่กินง่ายแล้วกันพวกต้ม ของทอด ผัด ส่วนอาหารพวกพี่ทหารก็ให้พวกชาวบ้านเขาช่วยเพราะว่าส่วนมากเป็นคนเหนือนี่คงกินไม่เหมือนเราเท่าไรมั้ง ?? “

“ ถ้างั้นตอนเช้ามึงจะอะไรละ ? “

“ ไม่ทันหรอก ให้กินรองท้องไปก่อนเดี๋ยวช่วยกันยกหม้อชาวต้มเมื่อคืนมาก่อนเคี่ยวเอาไว้นานแล้วป่านนี้เละเป็นโจ๊กแล้วมั้ง สายกว่านี้กับข้าวคงเสร็จ แล้วช่วยกันหาหน่อยพวกกาแฟ โอวัลตินอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ ผึ้งตั้งน้ำไว้เลยเผื่อมีใครอยากกินจะได้ชงเลย ส่วนพิง ดำ พร้าว ไปช่วยยกของสดเข้ามาหน่อยจะได้ลงมือ ตามนี้นะ “


เสียงจอแจพูดคุยที่เอะอะโวยวายไปทั่วบริเวณทั้ง ทั้งเสียงโครมครามของการรื้อถอน ทั้งเสียงสั่งงานล้งเล้ง
 
ปิงยิ้ม สำหรับเขา มันเป็นความสนุกสนานเหมือนเมื่อตอนที่ยังขายขนมอยู่ที่ตลาด เสียงหยอกล้อ พูดคุย แบบนี้แหละ คือความสุขที่อยู่กับปิงมาหลายปี พอสังคมเปลี่ยน ปิงห่างหายไปกับภาพจำแบบนี้ไปแล้ว

อยู่กับคุณตา ปิง เงียบเฉย นิ่ง สายตาสอดส่ายระวังตัวตลอดเวลา ต้องฝึกฝนอย่างหนักเผื่อที่จะต้องรอดหากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ชีวิตที่กลายเป็นเหรียญสองหน้า สองด้านที่ต่างกันไปแล้ว แต่แค่สองปีที่ปิงอยู่กับรู้สึกว่ามันนานเหมือนหลายสิบปี ทรมาน เหนื่อย ตึงเครียด แต่เป็นหนทางที่ปิงเลือกเอง เพื่อจะลืมฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน ทั้งยามหลับ แม้กระทั่งยามตื่น บางครั้งก็ต้องทนมันให้ได้ หากไม่เก่ง ไม่ทนแล้วจะปกป้องตัวเองอย่างไร จะปกป้องน้องอย่างไร .....

หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 1 [18/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 18-05-2018 14:40:25
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 1 [18/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 18-05-2018 14:53:15
ถ้าพี่โชเป็นพระเอกจริง เริ่มมีบทบาทซักทีเถอะ ค่อยเป็นค่อยไปก็ยังดี
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 1 [18/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 18-05-2018 15:44:51
ปิงจะมีเคราะห์อะไรอีกนะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 1 [18/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 19-05-2018 06:54:22
ก่อนจะดราม่าใด ๆ เคราะห์หามยามร้ายพุ่งชนปิง
ช่วยให้พี่โช... รู้ก่อนได้ไหมว่า

เพราะพี่โช...ไม่ไปส่งปิงในวันนั้น
ปิงได้ถึงเปลี่ยนไปในวันนี้

อิพี่โชจะได้รู้สึกผิด และพยายามมากขึ้นที่จะทำดีกับปิง ง้อปิง
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 2 [27/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 27-05-2018 23:01:33
ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 14 part 2


“ ใจลอย ไปถึงไหนแล้วเรา “

“ อ้าว ..... “  ปิงทำท่าตกใจแล้วก็ไม่ได้พูดต่อ

“ อ้าว อะไรครับ แล้วนี่ทำอะไรอยู่เหรอครับ “ 

“ พี่โช มาถึงเมื่อไรครับ “

“ ลงเครื่องเมื่อเช้าแล้วก็ตรงมานี่เลยครับ นี่นั่นปั้นอะไรอยู่เหรอ ดูสิได้ลูกน้องมาช่วยเยอะเลยนะ “

“ กำลังจะทำขนมเปี๊ยะครับ  เอาไว้ให้พวกคนทำงานกินระหว่างวัน “

“ ขนมเปี๊ยะ อืม ต้องใช้เตาอบไม่ใช่เหรอ ?? “

“ ก็ใช้แบบโบราณเอา ก่อผนังดินเหนียวทำเป็นตัวเตา แล้วใช้ถ่านอบ พวกเพื่อนมันไปทำให้อยู่ “

“ เราเคยทำ ? “

“ ก็ตอนอยู่ญี่ปุ่นก็เคยเรียนมา แล้วมาคนเดียวเหรอครับ ? พลอยไม่มาด้วยเหรอ “

“ ไอ้ปิง มาดูให้หน่อยว่าใช้ได้ไหม “ เสียงของดำเรียกอยู่ไกลๆ

“ ผมไปดูทางโน้นก่อนนะ เด็ก ๆ ปั้นไส้ไปก่อนครับ เดี๋ยวพี่จะกลับมาดูว่าของใครสวยสุด ดีไหม “  ปิงจากไปโดยไม่ได้คำตอบที่ถามทิ้งเอาไว้

ปิงยิ้มให้กับเหล่าเด็กนักเรียนที่มาช่วยปั้นทำไส้ขนม  ที่มีทั้งไส้ฟักทอง ไข่เค็ม แล้วก็ครีม งานนี้เด็กตัวเล็กต่างก็สนอกสนใจกันมาก ที่พี่ชายตัวเล็กที่ใจดีสอนให้ทำขนมที่มีกลิ่นหอม พี่ชายตัวเล็กใจดี ถึงแม้ว่าบางคนจะแอบกินไส้ขนมแต่พี่ชายก็ไม่เคยดุ แค่บอกว่าอย่ากินให้เยอะเดี๋ยวจะกินข้าวเที่ยงไม่ได้ ทำให้เด็กนักเรียนหลายรุ่นหลายชั้นหลายขนาดต่างก็นั่งกันเต็มพื้นพรางมาออกแรงช่วยกันปั้น

“ พี่ไปด้วยได้ไหม ปิง “

“ เห็นรุ่นพี่เขาถามหาอยู่นะครับ เมื่อตอนสายๆพี่ไปหาพวกเขาก่อนดีกว่า “  ปิงพูดแล้วก็เร่งตามเรียกเรียกที่เรียกมาอีกหน




“ ไงมึง หลังเตาทรงนี้ได้ไหม ?? “  เหล่าเพื่อนที่สงสัยตรงก็สงสัยว่าดินเหนียวนี่มันจะไม่แตกเพราะความร้อนหรอกหรือ

“ ถ้ามีไส้ในสานเป็นแกนไว้ข้างใน ยังไงก็ไม่ถล่มหรอก แต่ได้แช่น้ำก่อนฉาบด้วยดินแล้วใช่ปะ “

“ เออ ก็ทำตามที่มึงบอกเป๊ะ เป๊ะ นี่แกละ พวกกูก็กลัวเสียของ ยูทูปก็ไม่มีให้ดูได้แต่คลำคลำกันไป แล้วนี่ตกลงได้ไหม “

“ โอเค แล้วจากที่ดูนะ รอแดดให้แรงกว่านี่ก็คงเริ่มแห้ง แต่อย่าลืมคอยเอาน้ำพรมให้ด้วยนะเดียวดินแตก ก่อนข้างในจะแห้ง “

“ เออ เดียวกูคอยจับเวลาแล้วให้เด็กนักเรียนคอยเอาน้ำมาพรม แล้วนี่ขนมมึงทำถึงไหนแล้ว “

“ ปั้นไส้เกือบหมดแล้ว เหลือแค่ห่อแป้ง พวกมึงไปช่วยเตรียมของทำข้าวเที่ยงดีกว่าถ้าเสร็จตรงนี้ “



“ แล้ว เมนูอะไร เหรอวันนี้ “

“ ผัดซีอิ๊ว มื้อกลางวันกินแป้งเยอะๆจะได้มีแรงทำงาน ตอนเย็นๆ พวกป้าๆแกถึงจะมาช่วย “

“ แล้วตะกี้เห็นพี่หล่อมาเหรอ “ 

“ พี่หล่อที่ไหนของมึงว่ะดำ ? “ พร้าวสงสัย

“ ก็พี่เตโชไง เห็นนั่งคุยกับไอ้ปิงอยู่ “

“ แล้ว แฟนเขาไม่มาด้วยเหรอ “

“ สัดพร้าว กูก็อยู่กับมึง มึงให้กูต้องรู้ไหม “

“ เถียงอะไรเป็นเด็กๆ ไปๆ จะเที่ยงแล้วไปช่วยหันผักก่อน “ ปิงเร่งเพื่อนที่มั่วแต่เถียงให้รีบเร่งมือเพราะเวลาใกล้เที่ยงอีกไม่นานเท่าไร

“ แล้วพวกหมอ นี่เขาตั้งโต๊ะตรวจแล้วใช่ไหม ? แล้วพี่พิงละกูเห็นหายเงียบไปแต่เช้า “

“ หมอตั้งโต๊ะตรวจคนไข้อยู่ ส่วนไอ้พิงมันก็ไปแอ๊วผู้ชายอยู่นะสิ งานการก็ไม่มาช่วยกันทำเห็นผู้ชายเยอะหน่อยไม่ได้ แรดตลอด “  ทั้งสองคนต่างก็พากันหัวเราะที่ปิงบ่นงึมงำ

“ ปิง เราเตรียมเครื่องปรุงให้แล้วนะ อย่างนี้ถูกหรือเปล่า “

“ โห ไอ้ผึ้ง!!! พริกน้ำส้มมึงแดงเถือกขนาดนี้มันจะออกเปรี้ยวหรือจะออกเผ็ดวะ หมดสวนยังพริกมึงอะ “  พร้าวอดจะตกใจไม่ได้ที่ชามน้ำส้มสายชูมีพริกแดงหันจนพูนเต็มถ้วย

“ ไอ้นี่ ก็ไม่ต้องใส่พริกป่นสิ ได้ทั้งเผ็ดทั้งเปรี้ยว “

“ แล้วคนไม่กินเผ็ดละ ?? “

“ เออ วะ !!! “  ผึ้งก็อดจะตกใจไม่ได้

“ เฮ่อ !!! พริกอย่างนี้มันไม่เผ็ดหรอก แต่เยอะแบบนั้นก็น่ากลัวไปนะผึ้ง ตักออกเถอะเหลือไว้นิดเดียวพริกนั้นเดียวเอาไว้ทำกับข้าวอย่างอื่น “
 
“ ขอโทษนะปิง เคยแต่กิน เวลากินก็ไม่ค่อยได้ดูว่าพริกในแก้วมันเยอะแค่ไหน แหะ แหะ “

“ ผึ้งมาช่วยหันเส้นใหญ่ดีกว่า จับมีดได้ใช่ไหม ?? “  ปิงถามอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจ “

“ หันได้อยู่แต่ช้านะ ผึ้งไม่เคยทำกับข้าว “

“ โอ้ย !! ไอ้ผึ้งมึงไปตักน้ำมาล้างผักเลยเดี๋ยวกูกับไอ้ดำหันของเอง รอมึงทำคงไม่ได้แดก ใช้แรงงานโน้นเลย “ พร้าวอดจะแหววไม่ได้ที่เห็นเพื่อนผู้หญิงที่ไม่ค่อยเป็นผู้หญิงทำงานครัวไม่ได้เลย

“ เออ แค่นั้นแหละใช้แรงก็ได้วะ รู้งี้เอาฝันมาด้วยซะก็ดี “

“ มึงจะเอาเมียมาเพื่อ ? นี่งานคณะไม่ได้พาพวกมึงฮันนีมูน ไปตักน้ำกล้ามจะได้ขึ้นเอาไว้ให้เมียมึงหนุน “

“ อิจกูละซิ ไอ้พวก อโลนโดดเดี่ยว “ ผึ้งเบะปากแล้วหิ้วถังไปตักน้ำ

“ แหมไอ้ผึ้งกูอยู่ระหว่างคัดเลือกโว้ยผู้เข้าชิงตำแหน่งแฟนกูเยอะต้องเลือกนานๆ “

“ เออ ไอ้พร้าวกูจะคอยดูไอ้เลือกนานๆแบบมึงนะจะเสร็จผู้เข้าสักวัน มึงดูหมอหน้าขาวที่มาคราวนี้นะกูเห็นเหล่มึงหลายคนละ ใช่ไหมไอ้ดำ มึงว่าแบบนั้นไหม “

“ ถั่วต้ม ตามนั้น “

“ สัดดำ ปากหมาเดี๋ยวของเข้ากู กูชอบผู้หญิงเข้าใจตามนั้นด้วย ใช่ไหมปิง มึงก็ชอบผู้หญิงเหมือนกูใช่ไหม “

“ ........ “  ทั้งดำและผึ้งต่างก็กรอกตาด้วยเห็นว่ามีผู้ชายตั้งเท่าไรที่พยายามเข้าหาชวนปิงคุย แต่ติดที่ปิงไม่ค่อยรู้เรื่องก็เท่านั้นแหละ อีกทั้งยังมีพิงกับฟ้าคอยตั้งท่าตั้งป้อมซะขนาดนั้น แต่ปิงกลับง่วนอยู่กับการหันเนื้อหมูเลยไม่ค่อยได้สนใจว่าเพื่อนๆคุยอะไรกัน




“ ปิง “  ปิงหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นเตโชกำลังหอบผ้าเพื่อทำอะไรสักอย่าง

“ ครับ ??? “

“ พี่อยากอาบน้ำ เหนียวตัวเลือกงานเมื่อคืนก็นั่งเครื่องมานี่เลยยังไม่มีเวลาอาบเลย “

“ อ้อ งั้นก็ตามมาครับอยู่ออกไปทางหลังหมู่บ้านไกลหน่อยนะ “  ปิงหันมองรอบกลับไม่เห็นเพื่อนตัวเองสักคนหรือแม้กระทั่งฟ้าเลยต้องพาไปส่ง ทางระหว่างโรงเรียนที่อยู่บนดอยกับหมู่บ้านที่อยู่ต่ำลงไปก็ใช้เวลาเดินลงไปประมาณหนึ่ง ระหว่างทางเจอกับเด็กชาวเขาที่ยกมือไหว้แล้วก็เดินขึ้นไปช่วยงานบนโรงเรียน

“ พี่โช มาช่วยงานได้กี่วันเหรอครับ “

“ ก็ น่าจะไม่นานหรอกคงสัก3 -4 วันช่วงนี้มีหลายโครงการที่กำลังขึ้นแบบและเริ่มสร้างอยู่นานไม่ได้ แล้วปิงละงานครัวเลี้ยงคนตั้งเยอะ ทำไหวไหม “
 
“ คนช่วยมีตั้งมากมาช่วยทำกันทีแทบจะไม่มีที่เดิน กลับจะยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่ใครๆก็ทำไม่ทันใจสู้ทำเองก็ไม่ได้ กว่าจะเสร็จแต่ละอย่างปากจวนฉีกถึงหู ยิ่งไอ้ฟ้า ไอ้พิง เข้ามาช่วยทีไรก็ต้องห้ามไม่ได้มันเอามีดไปเฉาะหน้ากัน วุ่นวาย !!! ”

“ ปิง ที่ผ่านมาสบายดีไหม “ 

“ ........ “

“ ถ้ายังไม่อยากเล่าก็ช่างมันเถอะ ถ้าอยากจะเล่าพี่รอฟังเสมอนะ พี่อยากรู้มากเลยรู้ไหม อยากรู้มาตลอดว่าทำไมอยู่ๆปิงถึงหายไป เพราะพี่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ???  “

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด แค่มันไม่จำเป็นต้องเล่าอะไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็กลับมาแล้วดำเนินชีวิตต่อไปตามทางของมัน “

“ เหรอ “ เตโชเหมือนไม่กระจ่างอะไรสักอย่าง   “ แต่ปิง ไม่เหมือนเดิมนะ แปลกไปไม่ค่อยยิ้ม และเหมือนกับว่าไม่อยากจะคุยกับพี่เท่าไร “

“ เพราะโต ขึ้นด้วยมั่งครับ อยู่ที่โน้นต้องช่วยงานคุณตาหลายอย่างคงทำให้เปลี่ยนไป บางทีก็ทำให้เป็นเด็กตลอดไปไม่ได้ แล้ว พี่โชมีผ้าขาวม้ามาผลัดไหม ถ้าไม่มีคงต้องอาบน้ำห้องน้ำนะ ที่ลำห้วยน้ำตื้นคงลงไปทั้งตัวไม่ได้ต้องใช้ขันตักราดตัวเอา “

“ อ้าวพี่ไม่รู้ ว่าต้องใช้ผ้าขาวม้า เลยไม่ได้ถือลงมา สงสัยครั้งนี้ต้องอาบในห้องน้ำก่อน “

“ อย่างนั้น เดี๋ยวผมไปดูน้ำน้ำก่อนว่าในถังพอไหม ถ้าเหลือเหลือจะได้ตักมาเติม “

“ เดี๋ยวพี่ตักเองก็ได้ ปิงจะกลับขึ้นไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอพี่หรอก ต้องเตรียมข้าวเที่ยงไม่ใช่เหรอ “

“ อย่างนั้นก็ได้ครับ แล้วเดี๋ยวค่อยไปเจอกันข้างบนก็แล้วกันนะครับ “  ปิง ตอบแล้วก็ผละแยกกลับขึ้นไปข้างบน เตโชมองตามอย่างเหงาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนปิงคงจะไม่เดินจากไปแบบนี้ เพราะอะไร ? คำถามนี้ยังคาใจอยู่เสมอ


“ ปิง มึงไปแรดที่ไหนมา มึงดูสิกูล้างจานจนมือเปื่อยหมดแล้ว ไอ้พวกนั้นก็โดนเกณฑ์ไปช่วยกันยกเสาลงหลุม เหลือกูเป็นพนักงานล้างจานอยู่คนเดียวเนี่ย “  พิงทำปากยู่บ่น

“ งานแค่นี้ก็บ่นทีช่วยงานพี่พริ้งไม่เห็นจะบ่นแบบนี้  “

“ โห น้องรัก มึงดูจานที่ร้านพี่พริ้งกับที่นี้ต่างกันอย่างกับฟ้ากับนรก แล้วมึงยังไม่บอกไปแรดที่ไหนมา พี่ขี้มา ? “

“ เดี๋ยวนี้ไปขี้ก็อยากรู้เหรอ ? กูไปส่งพี่โชไปที่อาบน้ำมา “

“ มึงไม่เป็นอะไรนะ ? “  พิงอดจะมองตาเพื่อนไม่ได้

“ จะต้องเป็นอะไรละ ? “ ปิง สงสัย

“ มึงไม่โกธร ไม่เกลียดพี่มันเหรอที่ทำให้มึงต้องไปเจอเรื่องอะไรแบบนั้น “

“ พิง ทำไมกูต้องโกธรพี่เขาด้วย พี่โชไม่ได้ทำอะไรผิด คนผิดคือแท็กซี่นั่นต่างหาก “ ปิงพูดเรียบๆไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรมากนักจนพิงอดจะสงสัยไม่ได้

“ กูเห็นมึงไม่อยากคุยกับพี่มัน กูเลยคิดว่ามึงเกลียดเขาแล้ว “

“ ถ้าเป็นมึง มึงคงไม่อยากให้ต้องมีใครต่อใครอีกหลายคนต้องมาทุกข์ ต้องมารู้เรื่องบ้าๆ แบบนี้ กูไม่อยากให้ใครต้องมาสงสาร กูไม่ได้อาย แต่กูกลัวว่าคุณหญิงท่านจะรู้ มึงก็รู้ว่าทางนั้นเขาดีกับกูกับยูกิมากแค่ไหน เรื่องนี้ถ้าจะมีคนเสียใจก็ให้เป็นกูคนเดียวก็พอ อย่าให้พี่เขาหรือใครต้องมารู้ หรือมาเห็นอะไรในเรื่องแบบนี้ที่จะทำให้พี่เขาต้องโทษตัวเอง “

“ มึง ชอบพี่โช เหรอ ?? “

“ ไม่ได้เหรอ .... “

“ ....... “

“ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว พี่โชเขาหมั้นแล้วมึงก็เห็น แล้วอีกอย่างต่อให้พี่เขาไม่หมั้น เขาจะมาชอบผู้ชายเหรอ ? แล้วอีกอย่างถ้าเกิดเขาชอบกู กูจะบังคับร่างกายๆบ้านี้ให้พี่เขาแตะตัวได้อีกเหรอ มันไม่มีอะไรที่เป็นไปได้อีกแล้ว พิงมึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะไม่รู้ว่าใครต่อใครที่เข้ามานะ คิดอะไร กูเป็นนายน้อยของแก๊งค์เชียวนะ เรื่องบางอย่างที่ไม่พูดก็ไม่ได้บอกว่ากูไม่ทันใครเขา แต่กูไม่อยากเปิดทางให้ใครมึงเข้าใจไหม ใครจะมาทนอยู่กับกูได้ “

“ ปิง โตขึ้นมากเลยนะ ไม่เหมือนพ่อค้าขนมหวานที่ยังเคยถอดเสื้อซ่อมรถแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว กูเบาใจแล้ว กูจะได้หมดห่วง กูเห็นมึงเป็นน้องนะ กูไม่อยากเห็นมึงเศร้า กูก็พอรู้ๆแหละว่ามึงคงต้องชอบพี่โชบ้าง แต่กูไม่รู้ว่ามึงชอบเขามากกว่าที่เห็นเขาเสียใจ “

“ ชอบใครสักคน แต่ไม่ได้หมายถึงต้องครอบครองก็ได้นะ กูรู้สึกดีเวลาที่ได้คุยกูไม่รู้ว่าชอบพี่เขาตั้งแต่เมื่อไร พอรู้ตัวก็ไม่อยากให้เขาหายไปจากสายตา แต่มันก็เท่านั้นแหละ ดีแล้วที่พี่เขาหมั้นไปซะกูจะได้ไม่ต้องลำบากใจ “

“ มึงใจแข็งกว่าที่เห็นอีกนะ “

“ มึงก็รู้กูดื้อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แล้วกูไม่อยากจะฟูมฟายเพราะไม่รู้จะต้องทำไปให้ได้อะไรขึ้นมา “  พิงยิ้มให้คนตัวเล็กที่เป็นทั้งเพื่อนที่เป็นทั้งน้องชายถึงแม้จะไม่รู้ว่าสองปีที่ญี่ปุ่นมีอะไรเกิดขึ้นบ้างแต่คงหนักมากแน่นถึงทำให้ปิงหนักแน่นได้มากถึงขนาดนี้

“ ดีแล้ว  แล้วขนมจะทำตอนไหนละ เห็นเด็กๆ ไปนั่งเฝ้ากันแล้วนะ “  พิงอดจะยิ้มที่เห็นเด็กๆ ต่างก็รอคอยพ่อค้าขนมหวานที่จะลงมืออบขนมแจกเด็กๆ

“ ก็หลังกินข้าวเที่ยงก่อน บ่ายๆคงมีเวลาแล้ว นั้นก็คิดว่าไม่กี่วันก็คงหมดแล้ว มีแต่ผู้ชายตัวโตๆ นี่พี่ฟ่างก็ออเดอร์มาขอ50 ชิ้น กูสงสารเด็กกลัวจะแย่งพี่ฟ่างไม่ได้ “

“ ของมีก็ทำใหม่ มีคนช่วยเยอะแยะ เออแล้วนี่จะไปหาหลวงตาเมื่อไรละ “

“ น่าจะสายๆ พรุ่งนี้แหละ คุณครูเขาจะเอานมไปถวายด้วยพวกหมอก็เริ่มว่างแล้วเลยจะพาไปช่วยกันตรวจที่หมู่บ้านทางโน้นด้วย “

“ ทำไม หลวงตาถึงทักวะ กูละเสียวแทน “ 

“ ไม่มีอะไรหรอกมั่ง คงเห็นกูน่าตาดี น่ารัก และคงจะหมดเคราะห์แล้วละมั่งเลยสงสารเลยจะให้ไปปะพรมน้ำมนต์ไล่เสนียดจัญไร “

“ แหมรู้ดีแสนรู้ไปหมดนะมึง ไปเลยจะทำอะไรจะให้ช่วยเตรียมอะไรก็บอกมาจะได้เสร็จก่อนเที่ยง มึงทำอะไรก็อร่อยไปหมดเลยรู้ไหม ได้พวกพี่มึงนี่บ่นกันว่าไม่อิ่ม ไม่รู้แดกอะไรหนักหนา “

“ หันผักกับต้มน้ำ ให้แล้วกัน เดี๋ยวทำขนมจีนน้ำยา “

“ มึงไปเอาเส้นมาจากไหน !!! ผัดซีอิ้วไปไหนแล้วละ???  “

“ หมดไปแล้ว มีรอบก่อนเที่ยงไม่รู้หิวอะไรกันมา แล้วเดี๋ยวนี้เขามีเส้นอบแห้งแล้ว ก่อนมาก็ให้พี่เขาซื้อเตรียมมาให้ลังหนึ่งแล้ว แค่มานึ่งใหม่ก็กินได้แล้ว “

“ ดีสัด สะดวกโพด แล้วเด็กๆกินอะไรละ เผ็ดหรือเปล่า “

“ ก็เดี๋ยวทำซอสมะเขือเทศใส่หมูสับ เห็นชาวบ้านเก็บมะเขือเทศมาให้เยอะแยะเลยเลยจะทำเป็นแบบสปาเกตตี้เส้นขนมจีน เด็กๆคงชอบ “

“ กูว่ามึงเลิกเรียน แล้วไปเปิดร้านเหอะ กูว่ารายได้คงเยอะกว่ามึงจบวิศวอีก “

“ เปิดร้านน่ะ เปิดแน่แต่เอาไว้หลังเรียนจบก่อนแล้วกัน สักทีโน้นเขียง ทำงานกันดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ทันวันนี้ยิ่งไม่มีคนช่วยด้วย



“ ปิง ปิงงงงงงง หอมมาก เมื่อไรจะสุกเนี่ย “

“ ปิง หรือ ขนมอ่ะพี่ฟ่างที่หอม “

“ โอ้ย เลือกไม่ถูกปิงก็น่าอร่อย ขนมก็น่ากินพี่เหมาหมดเลยได้ไหม “ 

“ พี่ฟ่างถ้าจะกินมันคงต้องฆ่าหลายศพนะ โน้นดูด้านหลังโน้น ประเดี๋ยวมอง ประเดี๋ยวเหล่ ไอ้นี่ก็มึนนั่งเป็นพระอิฐพระปูน “  พร้าวไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่เห็นใครๆก็หมายปองอยากจะมาแอ๊วเพื่อนตัวเอง แต่ติดตรงที่ว่าไอ้ทั้งหมดนี่เป็นผู้ชายนะสิ

“ เดี๋ยวใครจะมาจีบปิงต้องเจอพี่ก่อน ให้พี่สแกนก่อนว่ามีคุณสมบัติไหม “

“ พูดกันไป ผมชอบผู้หญิงเหอะ “ ปิงอดจะหัวเราะไม่ได้

“ เออ มึงนะชอบผู้หญิง แต่พวกนั้นเขาชอบมึงที่ไม่ได้เป็นผู้หญิงปะละ ดีนะที่ใครถูกตัวมึงไม่ได้ไม่งั้นก็คิดว่ามีลากเข้าป่าแน่ คนห่าอะไรมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันเหลือเกิน “

“ แหม ไอ้พร้าว อิจปิงมันละซิ มึงก็ไม่ใช่ย่อยนะ กูเห็นมีส่งน้ำส่งขนมมาให้นะเดี๋ยวนี้ “  ผึ้งเห็นทีเลยเกทับพร้าวไปอีกหน

“ ไอ้ผึ้ง ให้น้อยหน่อย เดี๋ยวกูจะฟ้องแฟนมึง อย่าคิดว่ากูไม่เห็นว่ามึงไปต้อยพี่หมอ คิดจะเด็ดดอกฟ้าหรอมึง เดี๋ยวเจอสกัดดาว เห้ย 8 นาฬิกา มาแล้วตัวเต็ง “  เสียงดังพรึ่บ พร้อมใจกันหันขวับทันที พร้าวถึงกับกุมขมับคิดในใจว่าไอ้พวกนี้ไม่รู้จักเนียนๆ แอบมองมั่งเลยเหรอ !!

“ ไอ้พร้าว ข่าวมึงไม่ได้กรองเหรอพี่เขาหมั้นแล้วนะ มึงหาเรื่องให้พี่รูปหล่อกูปืนต้นงิ้วนะ “  เพื่อนในกลุ่มอดจะแปลกใจด้วยไม่ได้

“ ไอ้เรื่องหมั้นนะกูรู้ แต่ที่กูเห็นกูมั่นใจว่ามีอะไรในกอไผ่ด้วยแน่ๆ “

“ เออ พวกมึงครับ ได้ข่าวว่า กูนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยนะ “  ปิงอดจะหวาดระแวงที่โดนเผากันจะจะตรงหน้าไม่ได้

“ เรื่องของปิงมันว่าเขาจะเปิดโอกาสให้ใคร ปิงจะชอบใครพี่ไม่สนหรอกนะจะผู้หญิงผู้ชาย แค่ปิงชอบก็พอ โลกมันกว้างไปถึงไหนแล้ว แต่เมื่อไรจะสุกละ องพี่มันประท้วงแล้วนะ “

“ โห พี่ฟ่างขึ้นซะสวย ไหงวกมาเรื่องกินอีกแล้วละ “ ทั้งหมดพร้อมใจกันโห่ จนเสียงดังจนใครๆก็หันมามอง

“ ครับ ครับ เดี๋ยวเปิดดูก่อนน่าจะใกล้แล้วละ  แต่เอาไปแจกคนงานก่อนนะเดี๋ยวจะโดนว่าว่าลำเอียง “

“ ให้พี่ชิมก่อนสิ สงสารลูกช้างน้ำตาดำๆด้วย “ ยังไงฟ่างก็ยังคงเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองอยู่


ขนมอบก้อนสีทองขนาดไข่ไก่ส่งกลิ่นเย้ายวน  หอม ส่งกลิ่นลอยไปตามลมทันทีที่เปิดเตา กลิ่นหวานๆที่ลอยวนอยู่ ทำให้ใครต่อใครต่างก็หัน เหลียวมองมาตามกลิ่น ขนมอบทำเสร็จใหม่ที่กลิ่นกรุ่นหอมจนเกินที่จะห้ามใจ เปลือกสีทองที่ดูราวกับพร้อมจะแตกจะทันทีที่สัมผัส ไหนจะกลิ่นที่ยั่วน้ำลายจนหลายคนอดจะแอบกลืนเงียบๆไม่ได้ เด็กๆชาวเขาที่แทบจะไม่เคยเห็นต่างก็พากันลุกมองไปตามกลิ่น บ้างถึงกับเดินเลียบเคียงมาใกล้ๆ ด้วยสงสัยว่าอะไรหนอที่หอม น่ากินจนแทบจะห้ามใจเอาไว้ไม่ไหว ผิดกับผู้ใหญ่ที่เคยกินแต่ก็ไม่เคยได้กลิ่นของขนมที่อบเสร็จใหม่ๆแบบนี้มาก่อนก็อดจะส่งสายตาวิบวับไม่ได้เช่นกัน รอบแรกขนมราวๆ ‘ร้อยก้อนจะพอไหมหนอ’ เห็นอากัปกริยาคนรอบๆข้าง ท่าทางคงต้องมีอีกหลายรอบแน่ ปิงคิดเงียบๆแล้วก็ส่ายหัว




หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 2 [27/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 28-05-2018 00:59:40
พร้าว ... จัดการบอกพี่โชเลย
นะ นะ สงสารปิง

เกลียดพี่โชและพลอย เชอะ!
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 2 [27/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 28-05-2018 01:06:33
 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 2 [27/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 28-05-2018 01:10:33
ปิงนี่คิดแต่เป็นห่วงคนอื่น ห่วงตัวเองบ้างเถอะปิง  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 2 [27/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 28-05-2018 14:11:18
ก็ยังไม่คืบหน้าเช่นเคย พี่โชเป็นพระรองไปนะ หมดเวลาแล้ว ขอพระเอกคนใหม่ด่วนนนน
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 2 [27/5/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 03-06-2018 12:05:51
คิดถปิงแล้วครับ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 07-06-2018 20:46:48



ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 14 part 3


“ พี่ยังอีกไกลไหมคะ “  พิงที่อดรนทนไม่ไหวจึงถามอีกครั้งหนึ่ง

“ ก็อีก 2 ภูก็ถึงแล้ว เป็นอย่างไงละ พี่บอกว่าไม่ต้องมาก็ไม่เชื่อ “  รุ่นพี่คนในพื้นที่อดจะบ่นใส่ไม่ได้

“ ก็ ใครจะรู้ไหมว่าแค่โน้นของพี่นะมันต้องข้ามเขามาตั้งกี่ลูก “

“ ไม่ต้องบ่นหรอกไหนๆก็มาแล้วดูวิวทิวทัศน์ไปนั่นแหละ สายขนาดนี้แล้วยังมีหมอกอยู่เลยอยู่กรุงเทพคงไม่ได้เห็นแบบนี้หรอก ไอ้พิง “

“ เออ ถ้ากูไม่อยากรู้ อยากได้ยินกับหู กูไม่มาหรอก นั่งเหล่ผู้อยู่ที่นั้นละ เดี๋ยวกลับมามึงก็ไม่เล่าต้องให้มาเอง แล้วพี่ขาทำไมหลวงตาท่านมาบิณฑ์ไกลจังเลยคะ “

“ ก็วัดบนดอยบนภูแบบนี้ไม่ค่อยมีหรอก ส่วนมากก็จะอยู่พื้นราบซะมาก วัดนี้หลวงตาแกเป็นคนซื้อที่ดินแล้วก็สร้างเป็นวัดก่อนจะนิมนต์พระมาจำพรรษาแล้วหลวงตาแกก็ตามมาบวชทีหลัง จากพระลูกวัดมาจนได้เป็นอาวาส “

“ ท่าทางหลวงตาท่านจะรวยเนอะปิง เขาจะยกสมบัติให้มึงเปล่าเนี้ย “  พิงพูดพรางหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

“ บาปกรรมรู้จักมั้งไหมมึงน่ะ กับพระดับเจ้าก็ไม่เว้น “  ปิงอดจะระอากับเพื่อนตัวเองไม่ได้


บนยอดภูเตี้ยๆ ที่มองเห็นอยู่ เรือนไม้หลังคาทรงจั่วครอบต่ำจนเกือบติดพื้น หางหงส์ที่ออกสีเกือบดำติดประดับไว้บนยอดลดหลั่นกัน3ชั้น ไม่ได้โอ่อ่าอย่างวัดในเมือง แต่เพิ่มเสน่ห์แบบที่มีมนต์ขลังที่วัดสร้างจากปูนหาไม่ได้ ไม้เก่าสีเข้มที่ดูว่าผ่านลมผ่านฝนมาหลายขวบปี หน้าบันเป็นลายไม้แกะสลักลายเถาไม้พันเกาะที่เห็นเป็นลายนูนต่ำไม่ได้ลงสี  โบสถ์หลังเดียวที่ทำให้รู้ว่าที่นี่เป็นวัด เสมาทั้งแปดที่แกะจากไม้ก็เรียงล้อม พื้นรอบนอกมองเห็นเป็นหินดานที่วางจนเติมพื้นที่รอบโบสถ์ไม่ได้เทพื้นซีเมนต์เพื่อความแข็งแรงหากแต่แค่วางไว้เพื่อไม่ได้ดินเป็นโคลนยามฝนตก ข้างกันเป็นศาลาเสาสูง ยกพื้นแค่ศอก ไม่มีผนัง อาศัยแค่เพียงหลังคาไว้แค่กันแดดกันฝน และใช้เป็นที่ปฏิบัติกิจแห่งสงฆ์ พระประธานก่อจากดินและเทปูนหล่อทับก่อนจะปั้นตามแบบศิลปะเชียงแสนทรงเครื่อง ที่สวมชฎา บนอกสวมทับด้วยทับสรวง ระฆังแก้วที่ห้อยไว้รอบชายคายามที่ต้องลมก็ส่งเสียงเย็น ทำให้ใจพลันสงบ

“ มาส่งของหรือพ่อหนุ่ม ยกมาไว้ในศาลาได้เลย “  เสียงชายวัยชราทักทายเมื่อเห็นหนุ่มๆทยอยยกของลง

“ ครับ ตรงไหนหรือครับศาลา ? “

“ โน้นละ ที่มีพระประธาน วางไว้ด้านหน้าก่อนเลยประเดี๋ยวหลวงพ่อจะมารับประเคน “  เด็กหนุ่มชาวค่ายเลยพากันยกกล่องนม 20 ลังรวมทั้งอาหารแห้งจำพวกข้าวสารและอาหารกระป๋องที่ได้รับมาจากผู้บริจาคมาแบ่งนำมาถวายวัดในพื้นที่

“ สงบดีจังเลยว่าไหม พิง “ ปิงเอยเบาๆพอให้เพื่อนได้ยิน

“ ชอบก็ดีแต่อย่าหนีมาอยู่คนเดียว กูบอกเลยนะ กูตามมาตบหน้าแหก “

“ ทำไมคิดอย่างนั้นละ “

“ ถ้ายูกิได้เปลี่ยนหัวใจแล้ว มึงก็วางภาระลงได้แล้วใช่ไหม ยังมีพี่อากิระช่วยดูน้องให้อีก กูรู้จักมึงมากี่ปีทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงอยากทำอะไร  ‘อิสระ’ ใช่ไหมที่มึงอยากได้ กูรู้ว่ามึงเหนื่อยกับทุกอย่าง ไหนจะเรื่องนั้นอีก ถ้าอยากพักก็พักได้แต่อย่าทิ้งใครไว้ข้างหลัง เพราะคนข้างหลังอย่างกูไม่อยากจะเสียมึงไปอีกหน เข้าใจไหม “

ทั้ง2คนต่างก็ยืนนิ่งมองดูสิ่งรอบตัว เสียงกระดิ่งที่ถูกลมที่พัดเรื่อยเอื่อย เสียงกังวานแว่วเบาๆ ที่ทำให้รู้สึกว่าความวุ่นวายในทุกวันที่เจอเป็นของแปลกไป ไม่เหมือนที่นี่มัน สงบจนแทบไม่อยากจะไปไหนอีกแล้ว

“ เห้ย ไอ้ปิง หลวงตาท่านถามหาแนะ “  เสียงรุ่นพี่ตะโกนออกมาจากบนศาลา แต่เมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปก็ปรากฏว่าหลวงตาเป็นฝ่ายเดินลงมาหา

“ มานั่งกันตรงนี้เถอะ “ หลวงตาพาปิงเดินมานั่งใต้ร่มพิกุลที่ออกดอกดกจนหล่นเต็มพื้นที่พากันส่งกลิ่นหอมไปทั่วลาน

“ หลวงตา มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับผมหรือครับ ? “

“ เรียกชั้นว่า หลวงปู่น่าจะถูกกว่า “

“ แล้วต่างกันตรงไหน ครับ ? “

“ ตามศักดิ์แล้วชั้นเป็นปู่ของเธอ ซึ่งสมควรเรียกกว่า หลวงปู่น่าจะเหมาะกว่า “

“ หลวงปู่ ........ “ ปิงนิ่งเพราะกำลังเรียบเรียงความคิด

“ ก็พ่อของพ่อ มึงไง “  พิงที่ฟังอยู่ด้วยร้องทักที่เห็นคนตัวเล็กหน้ามุ้ย

“ พ่อของเธอชื่อ กรณ์ อุดรพิทักษ์เขตต์ใช่ไหมเล่า ”

“ หลวงปู่รู้ด้วยหรือครับ ? “

“ เราก็ละไมคล้ายตากรณ์อยู่หลายส่วนแต่ท่าทางจะหนักไปทางแม่เสียมาก แต่ที่เหมือนกันมากจนทำให้จำได้ก็คือตาคู่นี้แหละ ตาที่เหมือนกับแม่เขา กับรูปหน้าที่ไม่ต่างไปจากตอนยังเล็ก อยู่เย็นเป็นสุขดีหรือไม่ละเรา “

“ ถ้าตอนนี้ก็มีความสุขดีครับ ผมไม่นึกว่าญาติทางพ่อจะยังมีอยู่อีก “

“ มันเป็นเวรเป็นกรรมแหละหลานเอ๋ย มันผิดมาจากหลวงปู่เองทำให้บ้านที่เป็นสุขกลับต้องมาพินาศไป อโหสิกรรมให้หลวงปู่เถอะด้วยนะ หลวงปู่เองก็กำลังใช้กรรมในแบบของตัวเองหวังว่าผลบุญนี้มันจะทำให้หลายอย่างที่ผิดไปมันจะได้เบาบางลง “

“ ถึงผมจะไม่ทราบเรื่องอะไร แต่ผมก็อโหสิกรรมให้หลวงปู่ครับ หลวงปู่ทราบหรือเปล่าครับว่าพ่อกรณ์เสียไปนานแล้ว “

“ ชั้นเพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่ปีหลังจากที่บวชแล้วต่อจากนั้นก็พยายามตามหาเราสองคน แต่โชคร้ายนักก็ไม่เคยได้ข่าวเลย พวกเธออาจจะคิดว่าชั้นใจร้าย แต่เรื่องทางนี้เองก็มีมากเกินไป พอมาถึงจุดหนึ่งหลวงปู่ถึงต้องมาพึ่งผ้าเหลืองให้ใจสงบ แล้วก็ทำได้แค่รอว่าวันหนึ่งหลานจะขึ้นมาหา “

“ ทำไมถึงมั่นใจละครับว่าผมจะมาถึงที่นี่ ? “

“ เจ้าอาวาสองค์ก่อนท่านบอกเอาไว้ ว่าบวชเถอะ แล้วทุกอย่างจะเข้ามาหาเอง ตอนนั้นชั้นเองก็ทุกข์สาหัสนักจึงบวชโดยไม่ได้คิดถึงอย่างอื่น และก็รอ เพราะชั้นเชื่อในหลวงตาองค์ก่อนว่า ก่อนชั้นจะตายต้องได้เจอพวกเธอ แล้วหลานอีกคนละไม่ได้มาด้วยกันหรือ ? “

“ หลวงปู่ทราบด้วยเหรอครับว่า เรามีกันสองคนพี่น้อง “

“ รู้ ตากรณ์เคยพามาครั้งหนึ่งตั้งแต่ยังเด็กอยู่คงจำไม่ได้ อีกคนยังอยู่ในท้องอยู่เลย แต่ตอนนั้นมันเลวร้ายมากก็ว่าได้ครอบครัวถึงไม่ได้เป็นครอบครัว ถ้าตอนนั้นหลวงปู่รั้งพ่อของเราเอาไว้เราคงได้อยู่กันพร้อมหน้า แต่ตอนนี้ หลวงปู่หมดห่วงแล้ว รู้ว่าพวกเราสบายกันดี แต่หลังพ่อเราเสียพวกเราอยู่กันอย่างไรรึ หลวงปู่ห่วงมาตลอดแต่จนใจนักที่ตามให้เจอไม่ได้ “

“ หลวงปู่ไม่เป็นกังวลแล้วละครับ พอพ่อแม่เสียผมก็ทำขนมขายเลี้ยงน้อง จนได้มาเจอคุณตา พวกเราเลยไม่ได้ทำขนมขายกันอีกแล้ว “

“ อย่างนั้นรึ ตาของเราดีกับพวกเธอหรือเปล่า อยู่กันลำบากไหมตอนที่ตากรณ์พากันมาบอกแค่ว่าแม่เราหนีจากบ้านมา หลวงปู่ก็ห่วงมากกลัวว่าจะพากันไปลำบาก เลยมีปากเสียงกันรุนแรง ถ้าตอนนั้นต่างคนต่างเย็นคงจะไม่มีเรื่องราว “

“ ดีครับ คุณตาใจดีมากครับ ตามใจพวกเรามากไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือการใช้ชีวิต คุณตาบอกว่าอยากชดเชยในเรื่องที่เกิดกับแม่ แล้วหลวงปู่ครับ  คุณย่าท่านอยู่ที่ไหนหรือครับ ? “

“ เธอไปดีแล้ว หลวงปู่เลยทิ้งทางโลกหวังว่าจะช่วยปลอบประโลมให้เขามีความสุขในโลกหน้า “  พระภิกษุวัยชราเอยเสียงราบเรียบ  “ ถ้าอย่างไรก่อนกลับแวะมาหาหลวงปู่อีกนะ บ้านเราไม่มีใครอีกแล้วทุกอย่างคงจะสุดที่ตัวหลานกับน้อง หลวงปู่มีพินัยกรรมที่ทำเอาไว้นานแล้วด้วยหวังว่าวันหนึ่งพวกเราจะได้มาพบกัน สมบัติของตระกูลที่สืบทอดกันมา อย่าได้ปฏิเสธมันเลยเป็นส่วนของพ่อหลานมานานแล้ว สำหรับหลวงปู่ขอแค่ผ้าเหลืองเป็นสมบัติอย่างเดียวก็พอ แค่นี้หลวงปู่คงมีหน้าจะไปพบย่าของเราได้เสียที “

“ หลังจากกลับไปผมจะพาน้องมาเยี่ยมด้วยนะครับ น้องคงดีใจที่พวกเรามีญาติทางพ่อแล้ว “

“ เอาตามที่เราสะดวกเถอะ ถ้ามันมาไกลลำบากก็อย่าพากันมาเลยนะ โกศกระดูกย่าของเราอยู่บ้านในตัวเมืองนะ ถ้าอยากไปกราบเดี๋ยววันไหนที่มาหลวงปู่จะให้ทนายพาไปบ้านเรา เดี๋ยวหลวงปู่ต้องไปรับประเคนของก่อนแล้ว พวกเราเดินไปข้างในกันเถอะ “   เมื่อกล่าวจบหลวงปู่กระเดินด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงหายเข้าไปก่อนในศาลา ปล่อยให้หลานชายนั่งอยู่เพื่อที่จะได้คิด

“ นิยายมาก อิแคระ ชีวิตมึงนี่อย่างกับละครหลังข่าว ต่อไปจะมีอะไรมาเซอร์ไพรซ์อีกไหมวะคะเนี่ย “
 
“ โห มึง!!! อยากเป็นนางเองหลังข่าวไหมละ ต้องปากกัดตีนถีบมาตั้งกี่ปีถึงจะเจอญาติทีละคน “

“ ว่าแต่สมบัติหลวงปู่มึงเยอะไหมวะ “

“ กูจะรู้ไหม ?? แค่ได้รู้ว่ายังมีญาติทางพ่อเหลืออยู่ก็ดีแล้วคราวหน้ากูจะได้เอาโกศกระดูกมาทำบุญที่นี่ ให้พ่อกับหลวงอโหสิกรรมให้แก่กัน “  ถึงแม้ว่าในใจจะเฉย เพราะความผูกพันนั้นไม่เคยมีแต่ อีกใจก็อดจะดีใจไม่ได้ที่รู้ว่าหลวงปู่ไม่เคยคิดทอดทิ้ง แค่รู้เพียงเท่านี้ก็คุ้มแล้วกับที่รอมานานแสนนาน



“ ไอ้ปิง ไปนานจังวะ ข้าวเที่ยงจะได้กินไหมเนี่ย  “  เสียงพร้าวที่ทักมาก่อนที่ตัวจะมาถึง

“ โห โครตเหม็นแกไปทำห่าอะไรมาวะ นี่ขนาดไกลๆกลิ่นยังลอยมาถึงนี่เลย “

“ โห เจ๊ ไปทำห้องน้ำมาอะสิ ฝังกลบอันเก่าแล้วขุดมาใหม่ นี่ก็เหม็นกันหมดทุกคนแหละ นี่กำลังจะไปอาบน้ำพอดีแต่เห็นในครัวไม่มีเสียงเลยแวะเข้ามาดู แล้วไปแต่สายเพิ่งมาถึงกันเหรอ “

“ แกลองไปขึ้นเขา ขย่มเขา ขึ้นๆลงๆแบบพวกชั้นก่อนเหอะถึงค่อยมาพูด รุ่นพี่พวกแกบอกแป๊บเดียว กว่าจะถึงได้ไส้ชั้นไปรวบกองกันอยู่ที่เดียวแล้วเนี่ย แล้วกับข้าวก่อนไปให้พวกเพื่อนแกทำไว้รอไม่ใช่เหรอ ?? “

“ โห พี่ บอกมันแต่พี่ไม่ถามว่ามันทำเป็นไหม มันก็บอกรอไอ้ปิงเนี่ย “

“ เวรกรรม อย่างนั้นเหรอ เออ ต้มจับฉ่ายแป๊บเดียวไม่นานหรอกไฟแรงๆ แป๊บเดียวผักก็เปื่อย พวกมึงไปอาบน้ำรอเลย กินขนมรอกันไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูรีบไปทำให้ “  ปิงว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนโรงครัว

“ เจ๊ มันดูลั้นล้านะ พระท่านให้เลขเด็ดมันมาเหรอ ?? “

“ เออ สิ รอบนี้กูว่ามันรวย “

“ เดี๋ยวนะ มันต้องซื้อหวยอีกเหรอ ถ้าอย่างเจ๊ก็ว่าไม่น่าแปลก แต่รวยๆอย่างมันยังต้องฝันจะรวยอีกเหรอ ?? “

“ มึงคอยดูขากลับ มันคงได้นั่งเสลี่ยงมีคนแบกละ แล้วแกอะไปสักที โครตเหม็น ชิ้ว ชิ้ว เจ๊จะรีบไปช่วยไอ้ปิงมัน “

“ ใช้ชี่ ได้เค้าแล้วก็ทิ้งนี่ “  พร้าวเบ๊ะปาก แกล้งร้องไห้กระซิกกระซิก

“ พูดเยอะ เดี๋ยวของเข้าตัวหรอก เจ๊ไม่นิยมเป็นสมภารกินไก่วัดนะยะ ไปได้แล้ว “  พิงพูดเล่นก่อนจะสะบัดบ๊อบตามปิงขึ้นไป


“ อร่อยจังเลยปิง ใครได้เป็นแฟนนี่คงมีความสุขเนอะ “

“ พี่นี่เห็นแกกินเนอะ ซื้อเขากินมันก็อร่อยเหมือนกันแหละ “

“ ไม่เหมือนหรอกพิง มันคนละอารมณ์กันนี่ครับ รสมือใครไหนจะสู้รสมือแฟน “

“ ฮิ้ววว ฮิ้ววว “  เสียงโห่ตอบกลับจนดังล้งเล้งไปหมด

“ แหม พี่หมอกา เห็นเงียบๆนี่ก็ต่อยหนักดีเหมือนกันนะคะ ถ้าไม่ติดว่าไอ้ปิงมันเป็นผู้ชาย ผึ้งคงรีบเอามันถวายให้พี่แล้วละ “

“ ผึ้ง เราไม่ใช่ของไหว้นะไม่ต้องเอาไปถวายใครหรอกมั้ง “

“ ผึ้ง ถ้าว่างก็แอบเอามาก็ได้นะ ถ้าเป็นปิงพี่ก็จะรอรับเลยละ “

“ พี่หมอก็บ้า ไปกับไอ้ผึ้งมัน แล้วนี่ไม่รีบไปตรวจกันเหรอครับ เห็นชาวบ้านเดินมามองหลายรอบแล้ว “

“ อ้าว เหรองั้นพี่ไปก่อนนะ “ หมอการีบพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเร็วก่อนจะรีบเดินไปทางเต็นท์พยาบาล

“ มึงละไอ้ฟ้า นั่งจ้องหน้ากูนานละ มีอะไรก็พูดมา “

“ คราวหน้าถ้าจะพายูกิมากราบหลวงปู่บอกกูด้วยนะ “

“ แหม ข่าวไปไวเนอะ จะมาทำไม มันไกล ลำบากด้วย “

“ อ้าว เดี๋ยวก็หมั้นกันแล้วก็ต้องมาบอกผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ แล้วมึงไม่ลองชวนหลวงปู่ย้ายไปจำวัดแถวบ้านเราละ “

“ ถามแล้ว ท่านอบกว่าชินกับความเงียบที่นี่มากกว่า แล้วอีกอย่างท่านอยากอยู่กับคุณย่าที่นี้ “

“ แล้วได้คุยกับพี่กูมั่งปะ “

“ ก็คุยบ้าง แต่งานในครัวมึงก็เห็นยุ่งซะจนแทบไม่ว่าง “

“ ไม่ใช่ว่า ไม่อยากคุยหรือเปล่า กูเห็นพี่มันเข้าหามึงตลอดแต่ก็เฉากลับออกไปทุกที “

“ มึงจะสื่ออะไรปะ กูโง่ คิดไม่ทันมีอะไรก็พูดมากูขี้เกียจคิดเยอะ “

“ กูพึ่งรู้มาว่าว่าที่พี่โชหมั้นกับพลอย ก็เพราะมึง “

“ เดี๋ยวนะ เกี่ยวกับกูตรงไหน ?? “

“ อ้าว พลอยมันเป็นทอมไงมันไม่ชอบผู้ชาย มันรำคาญแม่มันที่คอยจ้องแต่จะหาคู่ให้มัน มันก็เลยตกลงหมั้นกับพี่โช “

“ กูก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับกูยังไง ?? “

“ ก็พี่โช มันชอบมึงไง พี่กูก็เลยตกลงหมั้นจะได้ไม่ต้องให้คุณแม่เทียวหาผู้หญิงมาให้ดูตัว “

“ เออ “

“ เดี๋ยวนะ มึงจะไม่ช่วยตกใจหน่อยเหรอ พี่กูชอบมึงนะ ไม่ใช่ว่ามึงก็ชอบพี่กูไม่ใช่เหรอ?? “

 “ ไอ้ฟ้า มึงนี่อยากเห็นเพื่อนมึงมีผัวจังนะ “

“ อ๊ายยย มึงยอมเป็นรับแล้วใช่ไหม “

“ กวนตีน  มึงช่วยดูสภาพกูด้วย แค่พวกมึงจะแตะตัวกูยังต้องทำใจแล้วมึงคิดเหรอว่ากูจะรักพี่มึงได้อีก  “

“ นั้นสินะ “

“ แล้วมึงเอาอะไรไปหลอกเจ้ากรมข่าวอย่างไอ้พิงมันถึงเล่าให้มึงฟัง ?? “

“ น้องปี1 เห้ย ไม่ใช่ กูแค่เล่าอย่างที่รู้มามันฟังเห็นมันไม่แปลกใจ กูก็เลยคาดคั้นมันมาอะสิ นั้นสินะกูลืมไปว่ามึง “

“ ดีแล้วละที่เป็นแบบนี้ ให้พี่เขาเป็นผู้ชายปกติไปเถอะ กูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายแบบไอ้พิงมันเหมือนกัน จบแบบนี้จะได้ไม่ต้องมีใครแย่ อาจจะเสียใจ
บ้างแต่ก็อยู่ได้เป็นคนปกติ แล้วคุณหญิงแม่มึงจะได้ไม่ต้องมาแหกอกกูทีหลังด้วย “

“ มึงโกธรพี่กู หรือเปล่า ? “

“ ได้ข่าว ว่ามึงโกธรแทนไปแล้วนี่ “

“ ...... “   


“ แต่พี่ไม่ยอมนะ ในเมื่อปิงชอบพี่ แล้วพี่ก็ชอบปิง ทำไมเราถึงรักการไม่ได้ “

“ พี่โช ...... “


หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 08-06-2018 03:13:00
จ่ายค่าตัวพี่โชน้อยไปหรือเปล่า มาประโยคเดียวเอง  :m29:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 08-06-2018 08:50:35
เปิดโดเนทหาเงินจ่ายค่าตัวพี่โช มาน้อยเหลือเกิน

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 08-06-2018 09:55:44
 :hao7:

 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: A_bookworm ที่ 08-06-2018 19:42:57
ไม่น๊าาาาฉันลงเรืออากิระ อิพี่โชถ้าวันนั้นไม่ปล่อยให้ปิงกลับเองก็ไม่โดนข่มขืนอ่า :mew4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 10-06-2018 01:20:26
เอ่อ .. ชีวิตปิง หลายซับหลายซ้อนจังเนอะ
ทั้งฝ่ายแม่ ฝ่ายพ่อ
พล็อตกว้างมาก ...  :mew2:

แต่ก็ยังรอซีนพี่โชรู้ความจริงอยู่น้าาาา :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ ถ้วยที่14 ค่ายอาสา part 3 [7/6/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 29-06-2018 07:36:14
มารอพี่โช แสดงตัวให้สมกับเป็นพระเอกของเรื่องซักทีเถอะ ไม่งั้นจะเทไปหาอากินะแล้วนะ
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ แจ้ง [3/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 03-08-2018 23:02:30
เรื่องนี้คนเขียนที่เขียนขอพัก เนื่องจากว่า วันหนึ่งได้กลับไปที่โรงเรียนและได้เจอครูภาษาไทย เลยเอาไฟล์ส่งให้แกอ่าน ครูบอกว่า น้ำเยอะ ยืดเยื้อเรื้อรังมากให้เอาที่เหลือไปเกาไหม ก็เลยบอกครูว่าไม่ได้คัน " แฮร่ " ครูบอกว่าเนื้อเรื่องในแต่ละตอนมันไม่โฟกัสอะไรเลย เหมือนเขียนไดอารี่ที่มีบทบรรยายเยอะเกินไปให้ไปตัดๆออก  %%% 555 จากเกรด4 ภาษาไทย ครั้งนี้ครูให้ติดลบ  เลยมาบอกให้คนที่หลงมาอ่านทราบว่า เดี๋ยวคนแต่งจะกลับมาให้จะเกาให้สวย รวบรัด เข้าใจง่าย มีแต่เนื้อเน้น เน้น   :hao5:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ แจ้ง [3/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-08-2018 02:31:10
รับแซ่บ แล้วมาต่อเร็ว ๆ เด้อ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ แจ้ง [3/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 04-08-2018 09:41:46
จบเกรด 4 ภาษาไทย … สะกดคำว่า เกลา เป็น เกา นี่
ขอเรียกเกรดคืนได้มั้ยน้ออออออออ

เกลา ในที่นี้ สะกด เกลา นะคะ   ขัดเกลา เกลาคำ
ถ้า เกา คือ คันแล้วเกา
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ แจ้ง [3/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 04-08-2018 12:15:12
จบเกรด 4 ภาษาไทย … สะกดคำว่า เกลา เป็น เกา นี่
ขอเรียกเกรดคืนได้มั้ยน้ออออออออ

เกลา ในที่นี้ สะกด เกลา นะคะ   ขัดเกลา เกลาคำ
ถ้า เกา คือ คันแล้วเกา


จ้า ขอบคุณสำหรับข้อมูล จากข้อความข้างต้นคนลงนี้ ต้องการเล่นเสียงจ้า ไม่ได้ต้องการความหมาย ขัดเกลา เพราะว่าประโยคต่อมาเป็นการเล่นมุข เสียดายเกรด4 เหมือนกัน เดี๋ยวครูมาเห็นแล้วจะเรียกคืน :hao5: ถ้าสื่อสารผิดกราบขออภัยด้วยจ้า
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ แจ้ง [3/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 04-08-2018 22:57:18
เกา แรก ... เล่นเสียงเพื่อคำว่า ไม่ได้คัน อันนั้นเข้าใจค่ะ
แต่ เกา คำหลัง ... อ่านยังไงก็ขัดตานะคะ เลยต้องแย้งมา

เอาว่า จะรออ่านฉบับที่ "เกลา" แล้วนะคะ
เพราะช่วงแรก ๆ ชอบเรื่องนี้มาก แต่ช่วงกลาง ๆ เริ่มน่าเบื่อ
มาถึงช่วงท้าย ๆ ก่อนการ "เกา" ... อันนี้ ออกทะเลไปไกลจริงค่ะ
ดูเวิ่นเว้อพอสมควรเนอะ ... แต่ก็ยังยืนยันว่า จะติดตามอ่านจนจบ (ถ้าลงจนจบ)

เป็นกำลังใจให้นะคะ
และก็ "เกลา" สำนวนแล้วก็อย่าลืมแก้คำสะกดผิดด้วยนะคะ
ในเนื้อหา ผิดเยอะอยู่นะคะ
(นิยายที่สะกดถูกต้อง ช่วยให้การอ่านราบรื่นมากขึ้นจริง ๆ นะคะ ยืนยัน)

หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ปๅงลีลๅ ที่ 08-08-2018 22:31:02




“ พี่โช “  คนทั้งสองต่างก็ตกใจที่คิดไม่ถึงว่าเตโชมาฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไร แต่แค่เพียงไม่นานปิงก็สามารถรับสถานการณ์ได้ไวกว่า

“ ฟ้า มึงเคลียร์กับพี่มึงไปก็แล้วกัน มึงรู้ใช่ไหมว่ากูไม่พร้อม “  ปิงพูดแล้วก็ลุกเดินหนีไป

“ ปิงกลับมาพูดกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน “ 

“ อย่าเพิ่งพี่ พี่โช ใจเย็นๆ ก่อน “  ฟ้าเข้าไปรั้งเตโชไว้ก่อนที่เตโชจะเข้าไปถึงตัวปิง

“ ทำไมละปิง ทำไมไม่คุยกับพี่ “

“ พี่โชอย่าเพิ่ง ไอ้ปิงมันมีเรื่องที่ต้องคิดพี่อย่าเพิ่งไปคาดคั้นมันตอนนี้ให้กลับไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวจะช่วยพูดให้ว่ามันโอเคหรือเปล่า “

“ เรื่องอะไร? มีอะไรต้องคิด ? “

“ พี่โช อย่าเยอะได้ไหมเล่า !!! มันพร้อมเมื่อไรเดี๋ยวจะมาบอก แต่อย่าคาดหวังไว้สูงละเรื่องนี้มันไม่ง่ายหรอกนะ ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี พี่อย่าเพิ่งไปคาดคั้นมันละเดี๋ยวเรื่องจะยุ่ง พี่โชรับปากผมก่อนว่าจะยังไม่ไปวุ่นวาย แล้วผมจะรีบเคลียร์กับมัน โอเคนะ “


“ ....................... ได้ พี่ฝากฟ้าด้วยแล้วกัน “ เตโชถอนหายใจทำได้แค่เพียงมองแผ่นหลังของปิงที่เดินไกลออกไป





“ ละอ่อนน้อย ลุงบ่ได้ตั๋ว มันใช้ได้จริงๆ อุ๋ยสา 50ขวบมาเมินก็มีอีหนูเล็กปะเลอะปะเต๋อ “ ชาวบ้านที่อยู่ในลานหน้ากองไฟที่พยายามพูดกลางเพื่อให้นักเรียนแพทย์กลุ่มเล็กๆนี้เข้าใจ

“ อาจารย์คิดว่าอย่างไรครับ “ หมอกาผู้ร่วมสนทนาเอ่ยถามอาจารย์หมอที่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน

“ อาจารย์ก็เพิ่งจะเคยได้ยินนี่แหละ แต่สมุนไพรพื้นบ้านหลายตัวก็ยังไม่เป็นที่รู้จักนอกจากชาวบ้านในพื้นที่นั้นๆ แล้วคุณลุงครับมันมาอาการข้างเคียงอะไรบ้างไหมหลังจากใช้แล้ว เช่น คลื่นไส้ ท้องเสีย ?? “

“ บ่ ใช้กันมาเมิน ก็บ่มีปวดหัวตัวร้อนกั๋น เห็นแต่แค่บ่นว่าเหนื่อยๆเพราะออกแรงเยอะ ฮ่าฮ่า “

“ ฟังดูแล้วคล้ายไวอากาเลยนะครับอาจารย์ “

“ นั้นสิ คงต้องเก็บเอาตัวอย่างไปส่งแล็บดูก่อนว่าสรรพคุณเป็นอย่างไร ว่าแต่ว่านร่านนางพราย นี่หายากไหมครับคุณลุง “

“ จะว่ายากก็ไม่เท่าไร ตำราผีบอกว่าให้เก็บได้เฉพาะข้างแรม8ค่ำเท่านั้นเองเก็บได้หลังจากฟ้ามืดแล้ว มันจะลำบากก็จริงต้องไปเก็บกันตอนกลางคืนนี้แหละ มันมืดแหวกหาลำบาก “

“ แล้วกลางวันไปสิ่งดูไว้ก่อนไม่ได้เหรอครับลุง “ หมอกาอดจะสงสัยถามไม่ได้ 

“ มันแทงพื้นออกมาเหมือนเห็ดถ้าไม่มืดมันก็ไม่แทงยอดออกมาให้เห็นหรอก มันเปลี่ยนที่ขึ้นไปเรื่อยไป บางที่ก็เก็บกันได้หลายตะกร้าบางครั้งก็หาแทบไม่ได้เลย ด้วยอาศัยโชคด้วยแหละ “ ชาวบ้านสูงวัยอธิบาย

บนกระจาดตรงหน้า เถาไม้สีน้ำตาลแห้งๆวางแผ่อยู่มองดูคล้ายหน่อไม้ฝรั่ง บ้างถูกหันเป็นท่อนสั้นๆและบ้างก็ถูกบดจนละเอียดเป็นผง

“ ใช้เวลานานไหมครับกว่าจะออกฤทธิ์ ? “

“ ก็สัก 20 ถึงครึ่งชมก็เห็นผลละ เป็นท่อนๆเอาไว้ชงดื่ม ต้องผสมน้ำผึ้งนะมันทั้งเผื่อนทั้งฝาดแต่ถ้าอันไหนมันขมจัดมันก็จะออกฤทธิ์ไว ส่วนผงนี้เอาไว้ผสมรำเอาไว้ให้หมูมันกิน ลูกดกนักแหละ เอาลองเสียหน่อยหมอจะได้รู้รสชาติ “

“ ไม่ดีมั้งครับคุณลุง เดี๋ยวกินแล้วคึกขึ้นมาไม่มีที่ลงจะแย่เอานา !!!  “ เหล่านักศึกษาพากันส่ายหน้า

“ ไม่ต้องกลัวแค่จิบเดียวไม่เป็นอะไรหรอกต้องนี่หมดแก้วนี่มันถึงจะเข้าสูตรยา “ ว่าแล้วก็ชูแก้วทรงสูงซึ่งเมื่อเห็นแล้วก็คิดว่าน่าจะจุกอยู่เหมือนกันถ้าดื่มลงไปหมด

“ พี่หมอกาลองดูหน่อยสิในฐานะอาวุโสสุด “ นักศึกษารุ่นน้องต่างก็ส่งสายตาไปบังคับให้รุ่นพี่ตัวเองลองดู

“ ก็หวานหอมน้ำผึ้งนอกจากนี่ก็ขมที่ปลายลิ้นนิดหน่อย “ หลังจากหมอกาดื่มแล้วก็เลยว่าจะส่งต่อ

“ อ๊ากกกก ..... เผ็ด เผ็ด พี่หมอขอน้ำหน่อยครับ “  เสียงวิ่งมาจากที่ไกลๆจนใกล้เข้ามาเพื่อที่จะคว้าแก้วน้ำไปดื่ม

“ อึก อึก ค่อยยังชั่ว “  ท่ามกลางความตกใจของทุกคนมีแค่ปิงเท่านั้นที่ทำหน้าพอใจหลังจากที่ได้ดื่มของหวานๆลงไปเพื่อบรรเทาความเผ็ด

“ อร่อยดีพี่หมอ น้ำผึ้งเหรอ ไอ้พิงไม่กินแล้วนะ เผ็ดมาก มึงเอาไปกินให้หมดเลย แล้วอาจารย์หมอนั่งทำไรกันเหรอเหรอครับ ??  “

“ ซวยแล้วไง “  ทุกคนต่างพากันร้อง

" คุณลุงยานี่มันมีสูตรแก้กันไหม " อาจารย์หมอยิ่งตกใจ ถามด้วยเสียงกังวล

“ ยาอะไรเหรอครับ “ ปิงสงสัย

“ ไม่มีหรอก ปกติคนเขารู้กันว่ากินเพื่ออะไรเลยไม่ต้องใช้ แย่แน่คราวนี้ “

“ อะไรกันเหรอคะ ทำไมทำหน้ากันแปลกๆ “ ผึ้งที่ตามมาทีหลังก็สงสัย

“ ยาน้ำที่ปิงกินเข้าไปนะสิ มันมีผลเหมือนไวอากาแถมยังปลุกกำหนัดอีกด้วย คนที่นี้เขาเอาไว้ทำลูกทำหลาน “

“ หา !! “

“ ทำยังไงละ แย่แล้วไอ้ปิง ยานอนหลับไงอาจารย์หมอฉีดยาให้มันได้ไหมครับ ให้มันหลับๆไป ? “

“ อาจารย์ไม่มียามาด้วยนะสิ ไม่คิดว่าจะต้องใช้ “

“ มีเวลาแค่ไหน ครับ ? “  ปิงก็อดที่จะกังวลไม่ได้

“ อย่างมากก็ไม่เกิน30 นาที ใช่ไหมคุณลุง “

“ แม่นก๊ะ “

“ แล้วปกติ ถ้าเกิดกินแล้วไม่ได้มีอะไรให้ทำนี่คนที่นี่ทำอย่างไงครับ “

“ ก็ต้องขังในเรือนท้ายหมู่บ้านโน้นแหละ แต่ว่า .... “

“ แต่ว่าอะไรเหรอครับ “

“ มันทรมาน ทุรนทุราย ร้องจนคอแทบแตกเหมือนมีอะไรจะแหวกออกมา หลังจากนั้นก็เป็นไข้อยู่เป็นเดือน หมอผีหมู่บ้านเอิ้นว่าผีมันอยาก พอไม่ได้ทำตามมันก็เลยหนัก ลุงเองเคยมาแล้วถึงได้บอกถูก “

ทุกคนต่างก็หน้าเสียเรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ แล้วยิ่งมีคนรู้มากใครจะกล้าไปคิดเอาเสาลงหลุมกัน ...

“ หลังไหนครับ คุณลุงพาผมไปดีกว่า มันออกฤทธิ์แค่คืนเดียวใช่ไหมครับ ?? “

“ ขอสุมาเต๊อะ ลุงบ่ฮู้ว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้ เห็นสนใจกันไม่คิดว่ามันจะมาพลาดแบบนี้ได้ “

“ ไม่เป็นไรครับคุณลุง ไม่ได้เลือดตกยางออกอะไรที่ไหน มันเป็นอุบัติเหตุ เอ่อ ไอ้พิงหาคนทำกับข้าวตอนเช้าเผื่อไว้ด้วยนะ เกิดกูลุกไม่ไหว เจอกันพรุ่งนี้ “ ปิงพูดแล้วก็พลางเดินตามชาวบ้านที่เดินกันพาไกลออกไปที่ถูกมองตามด้วยสายตาขอโทษของบรรดาเหล่าหมอทั้งหลาย




“ พี่โช ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนหรอก ไอ้พิงมันก็อยู่นี่ “

“ พี่เป็นห่วง แล้วทำไมข้างในถึงเงียบแบบนี้ละ เข้าไปดูได้ไหม ปิงเป็นอะไรไปหรือเปล่า ? “

“ มันไม่ได้เป็นอะไรหรอกมันรู้ตัวดี แล้วพี่อยากให้มันต้องเอะอะโวยวายเหรอ แปลกคน “ พิงอดจะแขวะไม่ได้

“ น่า.. ไอ้พิง พี่กูเขาก็เป็นห่วงไอ้ปิงมัน “

“ แต่มึงก็รู้ฤทธิ์ของยา มันจะเป็นอย่างไง ถ้าเกิดพี่มึงใจอ่อนหรือพวกเราใจอ่อน  ยอมให้ไอ้ปิงกับ ......... พี่มึง  มึงว่าไอ้ปิงมันจะคิดยังไง “

“ ทำไมละ พี่รู้ว่าปิงชอบพี่ แล้วพี่ก็ชอบปิง  ทำไมปิงจะต้องคิดอะไรอีก ในเมื่อเรารู้ว่าใจเราตรงกันแล้ว ?? “

“ ไอ้พี่เฮงซวย ไอ้คนเห็นเห็นแก่ตัว เพราะพี่ เพราะพี่คนเดียวไอ้ปิงมันถึงเป็นแบบนี้ “  พิงทนฟังไม่ได้ถึงกับตะโกนใส่หน้าเตโช

“ ทำไม มีอะไร ทำไม่ไม่บอกพี่ ตั้งแต่ปิงกลับมาทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าพี่จะทำอะไร ก็ไม่ถูกใจใครสักคนทั้ง ฟ้า ทั้งพิง ยิ่งกับปิง พี่เหมือนเป็นคนแปลกหน้า ทำไม ทำไมละ ทำไมไม่มีใครบอกอะไรพี่ ว่าพี่ทำอะไรผิด “ เหมือนกับความอัดอั้นที่เก็บมานานทำให้เตโชก็ยั้งตัวเองไว้ไม่ไหว

“ เพราะพี่ทิ้งมัน ไอ้ปิงมันถึง ........ “ พิงก็ตะเบ็งเสียงสู้

“ ....... น้ำ ขอน้ำหน่อย อือ ... อึก “  เสียงแหบบางๆครางลอดออกมาให้พอได้ยิน 

“ ฮึ๋ย กูเข้าไปเอง “ เหมือนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไร พิงก็ก็สะบัดหน้าเปิดประตูเข้าไป


ในห้อง เตโชถึงกับเหม่อลอยเมื่อเห็นภาพข้างหน้า ร่างขาวบางที่น่าทะนุถนอมที่ถูกตรึงร่างครึ่งนั่งครึ่งนอนติดกับผนัง สองขาที่ถูกรวบมัดไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนยาว ส่วนแขนทั้งสองข้างก็ไม่ต่างกันถูกโยงแยกไว้กับเสาทั้งสองข้าง

“ ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ “ เตโชอดจะครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ มันเพ้อ มีไข้ และก็ไม่รู้สึกตัว มันรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้มันเลยให้โยงเอาไว้แบบนี้ อาจารย์หมอฉีดยาลดไข้ไปแล้ว มันหลับๆตื่นๆ เป็นพักๆ “
 
“ ไม่ต้องถึงกับมัดก็ได้ไม่ใช่เหรอ ปิงแค่เป็นไข้นี่ “

“ ถ้าแค่นั้นมันก็ไม่เท่าไร แต่มันฉีกเสื้อผ้าหมด มันบอกว่าร้อนแล้วก็พยายามจะหนีออกไป แล้วที่น่ากลัวก็เสียง2 ของมันนี่แหละ “

“ เสียง2 ? “

“ พี่พิง ปล่อยน้องปิงเถอะนะคราบบบ  น้องปิงเจ็บ น้องปิงร้อน แล้วน้องปิงจะกินน้ำอีกมันร้อน “ เสียงเล็กออดอ้อนที่ไม่เคยได้ยิน และคิดว่าคงจะไม่มีโอกาสที่จะได้ยินอีก ปิงเป็นคนเข้มแข็งมากไม่เคยต้องร้องขอความเห็นใจจากใคร นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพิษไข้คงจะไม่ทางได้เห็นแบบนี้

“ มันอ้อนแบบนี้แหละ ผมก็เพิ่งจะเคยเห็นมีแต่ไอ้พิงคนเดียวที่เคยเห็นบ้าง พวกผมก็เลยต้องมาคอยเฝ้าไม่อยากให้ใครเห็นเพราะแค่นี้ก็กันคนแทบไม่ไหวแล้ว “

“ ที่มหาวิทยาลัยคนมาจีบปิงเยอะเลยเหรอ “ เตโชถามน้องชาย

“ ก็เรื่อยๆ ยังดีมีพวกมะพร้าวกับดำคอยสกรีนคนให้ เลยไม่ค่อยมีคนเข้ามาวุ่นวาย ส่วนมากจะฝากของมาให้ซะมาก “

“ ฟ้า แบบนี้พี่ต้องเข้าหาปิงบ่อยๆ ใช่ไหม “

“ ................ อันนี้ไม่รู้เหมือนกันนะ พี่ก็เห็นแล้ว มันใจแข็ง  แต่พี่โชก็ควรลองดู “

“ พี่โชคราบ น้องปิงเจ็บแขนพี่โช เป่าเพี๊ยงเพี๊ยงให้หน่อย “ ถึงคนเพ้อเพราะพิษไข้แต่เขาก็อดจะดีใจไม่ได้ แต่คนข้างๆนี่สิที่เขาไม่อยากมีปัญหาด้วย

“ พี่โช ไม่รักน้องปิงเหรอครับ น้องปิงเจ็บ ปล่อยน้องปิงเถอะนะคราบ “

“ ปิงตัวร้อนมาเลย ให้พี่เช็ดตัวได้ไหม พิง? “  พิงที่มองอยู่ตลอดเลยพยักหน้าให้

“ เดี๋ยวฟ้าไปเอาน้ำมาให้เอง “

“ ดูสิ ห้อเลือดหมดเลย ทำไมดื้ออย่างนี้ครับ “ คนตัวใหญ่บ่นแต่ยิ้มไม่ยอมหยุด พลางแก้ผ้าที่มือแล้วออกเช็ดตัวให้

“ เอ๊ะทำไม?? ตอนนี้ปิงถึงให้แตะตัวได้ละ “ เตโชถามงงๆ

“ ก็เพราะมันเป็นไข้ไงละ มันจะเอาสติที่ไหนมาคอยกลัว ??  พี่โชโอกาสก็มีแค่ตอนนี้ละที่มันจะยอมให้ใครถูกตัว แต่มันจะจำได้หรือเปล่าก็คงไม่มีใครรู้หรอก “ ถึงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไรแต่เตโชก็เป็นพี่ชาย และพิงก็คิดอย่างเดียวกันเพราะทั้งคู่ชอบต่างก็ชอบกันคงมีแค่เวลาตอนนี้เท่านั้นแหละถูกจะอยู่ด้วยกันได้จึงทำเป็นมองไม่เห็น

“ พี่โช น้องปิงคิดถึ้งงง คิดถึง ... ตอนนั้นทำไมไม่พี่โชไม่อยู่กับน้องปิง ไม่รู้เหรอว่าน้องปิงเสียใจ เจ็บไปทั้งตัว ร้องไห้ก็ไม่มีใครเห็น “

“ ตอนไหนครับที่พี่โชไม่อยู่ ทำไมน้องปิงถึงร้องไห้ละครับ คนดี แล้วทำไมถึงร้องไห้บอกพี่โชสิครับ “

“ ก็ตอนที่น้องปิงโดนทำร้าย แต่น้องปิงร้องไห้เบาๆละมั้งพี่โช ถึงไม่ได้ยิน คึคึ“ เจ้าตัวที่เล่าเรื่องเศร้าแต่กลับหัวเราะเบาๆ

“ โดนทำร้าย? ใครทำร้าย? น้องปิงบอกพี่ที่ใครมันทำอะไร อุ๊บบบ..... “

ทั้งสามคนต่างก็พากันตกใจ ยิ่งกับเตโชยิ่งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อสัมผัสนิ่มๆ หอมหวานที่ประทับอยู่บนริมฝีปากของเขา ปากแดงคล้ายสีเชอรี่ที่ตัวเองเฝ้ามองมานาน ที่เคยจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วนว่าเจ้าของปากแดงนี้จะหอมหวานเหมือนขนมหวานหรือเปล่า จากตกใจเปลี่ยนเป็นเคลิบเคลิ้มความต้องการภายในต่างก็ถูกจุดเร้า ปลายลิ้นเล็กๆที่เก้ๆกังๆของคนตัวบางที่พยายามควานหาบางสิ่งจากปากของเขา ยิ่งทำให้ไม่อยากละความจริงนี้ไป อยากจะกอดอยากรั้งตัวเอาไว้ไม่ให้หนีหายจากไกลไปที่ไหนอีก


“ โอ้ย ....... “

พลั่ก  ....... เสียงเนื้อที่กระทบตรงข้างแก้มทำให้เตโชเซจนล้มไป

“ พี่อากิระ “  ทั้งพิง และฟ้า ต่างก็ตกใจที่อยู่ๆ คนที่ไม่คาดคิดก็เกิดโผล่ออกมา

“ อย่าคิดฉวยโอกาส ถ้าเป็นสุภาพบุรุษพอ “  อากิระกัดฟันพูดช้า ๆ

“ มันไม่ใช่ อย่างที่เห็นนะครับ “ ทั้ง2 คนต่างก็ร้อนรนขึ้นมาแล้ว

“ จะเป็นอย่างที่เห็นหรือเป็นอุบัติเหตุ อันนั้นผมไม่ทราบ นายน้อยเพ้อเพราะเป็นไข้แบบนี้แต่พวกคุณทั้ง2คนที่เป็นเพื่อนกลับปล่อยให้มันเป็นไป ถ้าเกิดนายน้อยจำได้ขึ้นมา คิดว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น!!! พวกคุณไม่รู้หรอกว่ากว่าที่นายน้อยจะกลับคืนมาจนพูดคุยเป็นปกติ นายน้อยต้องจมอยู่กับอะไรบ้าง ...... ผมต้องพานายน้อยกลับ ขอตัว “

เกิดความนิ่งเงียบ

เสียใจ .... แต่ทุกอย่างมันเกิดเร็วจนชวนตกตะลึง ไม่มีใครจะคาดคิดว่าเพราะฤทธิ์ยาหรือเพราะตัวของปิงเองที่ลงมือจูบ โดยไม่ทันตั้งตัว

พิง    เพราะตกใจเลยคิดไม่ทัน

ฟ้า    ลึกๆแล้วอยากเห็นพี่ตัวเองสมหวัง

กับเตโช ถึงแม้ว่ามันจะดูสมหวังแต่เขาตกใจกับคำว่า ’โดนทำร้าย’ จนคิดอย่างอื่นไม่ออก ถึงปล่อยให้ใจพาไป

“ พี่อากิระบอกได้ไหมครับ ทำไมถึงต้องรีบพาปิงกลับ “  พิงเสียใจ แต่ก็คิดได้ว่าเพราะอะไรอากิระถึงมาถึงที่นี่ ???

“ ชู่ว ... เงียบก่อนครับคนดี “ อากิระปลอบคนในอ้อมอกที่กำลังดิ้นรนจะหนีออกมา ที่ทั้งทุบทั้งตี

“ อากิระใจร้าย ปล่อยน้องปิง น้องปิงร้อน “ เจ้าตัวยังพยายามจะหนีลงมาให้ได้

“ โอ๊ะ “  เสียงร้องตกใจแต่กลับไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดที่โดนปิงกัดคาอยู่ที่ไหล่ แต่กับกดหัวให้กัดอยู่อย่างนั้น

“ พี่อากิระ “  พิงยังย้ำเพื่อรอคำตอบ

“ อืมมม ยูกิ อาการไม่ดี นายท่านเลยให้มารับตัวพี่ชาย “

“ ยูกิ เป็นอะไร ผมไปด้วยได้ไหม ให้ผมไปด้วยนะพี่ “  เสียงฟ้าร้อนรน และอ้อนวอน

“ คงไม่ได้ ที่นั่งไม่พอ “

“ ผมมีรถ ให้ผมขับตามไปได้ไหม “  เตโชที่ตื่นจากภวังค์ก็ร้อนรนไม่แพ้กัน

“ คงไม่ได้ ผมมาด้วยเฮลิคอปเตอร์ และหลังจากไปถึงพวกเราจะกลับญี่ปุ่นทันที ขอตัวก่อน เวลาผมมีไม่มาก “

“ ไม่นะ ให้ผมไปด้วย พี่ .... ให้ผมไปด้วย ผมห่วงยูกิ “ ถึงแม้ฟ้าจะอ้อนวอนเท่าไร ตะโกนสุดเสียงเท่าไร แต่คุณหมอบอดี้การ์ดกลับคล้ายไม่ได้ยิน ยิ่งเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

“ ฟ้า ใจเย็นๆก่อน ไปเก็บของ เราจะขับรถตามไป พี่จะให้คุณพ่อโทษถามว่าโรงพยาบาลอะไร ถึงกรุงเทพเมื่อไรเราจะบินตามไปดู ดีไหม “ เตโชกอดไหล่น้องชายที่กำลังฟูมฟายเสียใจ




ไฟสีส้มที่ลอยสูงขึ้นไป คนที่มาเพียงเพื่อมารับและไม่ได้อยู่ตอบคำถามใคร ทิ้งไว้ให้ใครหลายคนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ พี่พิง ไอ้ปิงมันรีบกลับเหรอ ทำไมด่วนจัง ? “  มะพร้าวถามด้วยความเป็นห่วง

“ ยูกิ อาการไม่ดี พี่อากิระเลยต้องมารับ “

“ เหรอ แต่ปิงมันก็ .... มันยังไม่ทันข้ามคืนเลยนะ “

“ พี่อากิระเป็นหมอ คงรู้ว่าต้องทำอะไร พี่ไปก่อนนะเจอกันที่กรุงเทพ “  พิงที่ไม่ได้ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งโดยตรงกับมหาวิทยาลัยสามารถกลับได้ทันที โดยไปพร้อมกับเตโชและฟ้า


รถเคลื่อนออกไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะดึกแค่ไหน แต่ก็ยังมีคนในพื้นที่อาสาเป็นตาดูทางให้ในขาลง เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องด่วนถึงยอมให้มีการขับรถลงพื้นราบเวลานี้


“ ผึ้ง กังวลใจแปลกๆ  กลัวว่าจะไม่ได้เจอปิงอีก “ 

เสียงเอยลอยๆ ทำให้ใครหลายคนพากันโหวงในหัวใจ รู้สึกไม่สบายใจกับความรู้สึกนี้ มันคืออะไร .....



หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-08-2018 03:25:48
เอาแล้ว ๆ ปิงเอย ถ้ายาหมดฤทธิ์จะทำได้ไหมว่าทำอะไรลงไป  :ling3:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-08-2018 09:12:43
จะสมหวังกันไหมล่ะเนี่ยโชปิง มีเรื่องเข้ามาตลอด จะหวานก็ไม่ได้หวาน จนป่านนี้พี่โชยังไม่รู้เลยว่าปิงโดนข่มขืน :hao4:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-08-2018 10:50:44
 :L2: :pig4: :L2: