พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] can't stop ตอนที่4 14/01/2018
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Charlotte_diary ที่ 03-01-2018 23:08:15
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรื่องสั้นที่ผ่านมา
- ดอกฟ้า (ตอนเดียวจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61227.0)
- winter sea (ตอนเดียวจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50943.0)
.
-
Can't Stop
ตอนที่1
ธารรู้ตัวเองดีว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นเป็นเรื่องที่ผิด
แต่ชายหนุ่มไม่สามารถที่จะหยุดคิดถึงร่างกายเนียนนุ่มและทรวดทรงองค์เอวของอีกฝ่ายได้จริงๆ
ร่างสูงใหญ่ของธารานั่งลงบนชักโครกในห้องอาบน้ำที่มืดสลัว สายรัดเสื้อคลุมอาบน้ำถูกปลดออกก่อนชายหนุ่มจะใช้มือข้างถนัดจับเอาแท่งกลางลำตัวที่กำลังร้อนระอุขึ้นมาบรรจงลูบพลางเกลี่ยไปมาราวกับปลอบใจ
กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างบอบบางของเด็กฝึกงานคนใหม่ยังติดจมูกไม่จางหาย แต่เขารู้ว่าความจริงแล้วมันก็แค่การทึกทักของเขาเอง ใบหน้าหวานใสดูน่ารักน่าชัง ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายความสดใส พวงแก้มอิ่มน่ามันเขี้ยว ริมฝีปากสีระเรื่อ เอวคอดที่รับกับสะโพกกลมและก้นแน่นๆ ที่อยู่ภายใต้กางเกงสแลคสีดำ รวมถึงความนุ่มลื่นของผิวกายที่เคยสัมผัสจากการพยายามสร้างเรื่องบังเอิญของเขา
ทุกๆ อย่างที่เป็นมีนากำลังทำให้ธารเป็นไอ้บ้าโรคจิต
ริมฝีปากของชายหนุ่มห่อกลม พ่นเอาลมหายใจร้อนๆ ออกมา หัวสมองของเขากำลังจินตนาการถึงร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายที่นอนบิดสะโพกพลิ้วบนเตียงหนานุ่ม ดวงตากลมคู่สวยสีน้ำตาลเข้มฉ่ำวาวด้วยแรงอารมณ์อย่างเชิญชวน ริมฝีปากอิ่มน่าขบกำลังอ้าออกรับเอาแท่งร้อนๆ ของเขาเข้าไปเสียมิดด้าม
ฝ่ามือหนาเร่งจังหวะในการช่วยจัดการสิ่งร้อนๆ ในมือให้รวดเร็วขึ้นเมื่อรู้สึกใกล้ถึงจุดหมาย คนหล่อเหลาประจำบริษัทรู้สึกเสียวซ่านกับกิจกรรมในครั้งนี้แทบขาดใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นบรรยากาศในที่ทำงานยังเป็นเหมือนปกติ แถมดูเหมือนจะคึกคักกว่าทุกวันอีกด้วย นั่นคงเป็นเพราะเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามา
ช่วงเห่อน้องใหม่ก็แบบนี้
มีนาค่อนข้างที่จะสดใส พูดคุยเก่ง เลยทำให้เข้ากับพวกรุ่นพี่ได้ไม่ยาก แต่คนที่อยู่มานานกว่าจนได้ตำแหน่งหัวหน้าย่อมรู้ดีว่าภายใต้บรรยากาศที่เป็นมิตรนั้นมีอะไรอีกเยอะที่ต้องระมัดระวัง
เหล่าลูกน้องที่เห็นร่างสูงใหญ่ของคุณธาราเดินเข้ามาต่างส่งเสียงทักทายไม่ขาดสาย ใบหน้าหล่อสไตล์ดิบเถื่อนแต่มีมาดยังคงเป็นที่นิยมของออฟฟิศไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าคนที่อยู่ภายในสายตาคมกริบของธารในเวลานี้มีเพียงเด็กใหม่ที่ส่งยิ้มหวานทักทายเขาเท่านั้น
“คุณมีนา กลางวันนี้ออกไปพบลูกค้ากับผมด้วยนะ”
เห็นทีว่าความพยายามที่ผ่านมาเกือบ 3ปีของเขาคงต้องพังลงอย่างไม่เป็นท่าเพราะมีนาเข้าแล้วจริงๆ
บรรยากาศในรถกับเจ้าของใบหน้าหวานใสไม่ได้เป็นไปอย่างที่ธารคาดเอาไว้ คนพูดเก่งในออฟฟิศกลับกลายเป็นคนเงียบได้อย่างสุดขั้ว มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ยังคงเปล่งประกายพลังเอาไว้
บทสนทนาของพวกเขาทั้งคู่มีไม่มาก เริ่มด้วยการบรีฟงานให้เข้าใจตรงกันและจบด้วยผลสรุป
“มีอะไรจะถามผมหรือเปล่า”
เพราะทุกอย่างมันเงียบจนเกินไป คนอายุมากกว่าจึงได้ลองเชิงเอ่ยปากถามขึ้นมา
เด็กใหม่หันหน้ามามองเขาที่ขับรถอยู่ หางตาของธารแอบเห็นว่าอีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหันกลับไปมองถนนเช่นเดียวกับตนเองเหมือนเดิม
ให้ตายสิ
ต่อให้มองไม่ชัด แต่เขาก็มั่นใจว่าสีหน้าเมื่อกี้ของมีนมันชวนตีมากจริงๆ
“เฉพาะเรื่องงานหรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มเดาะลิ้นกับกระพุ้งแก้มเบาๆ นึกชมน้ำเสียงกับการเว้นจังหวะพูดของอีกฝ่ายไม่น้อย นอกจากนี้ธารยังได้รู้เพิ่มอีกด้วยว่าคนด้านข้างมีชั้นเชิงที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน
แบบนี้ เขาเรียกว่าให้ท่าหรือเปล่านะ?
“ล้อเล่นน่ะครับ เห็นหัวหน้าดูไม่ค่อยพูด”
“แล้ว”
“ก็แปลกใจนิดหน่อย” ใครๆ ก็มักบอกเขาแบบนั้นเสมอ เพราะการทำงานอยู่ฝ่ายขายส่วนใหญ่ก็มีแต่คนพูดคุยเก่งจนบางครั้งอาจเรียกได้ว่าพูดมาก สำหรับธารแล้วการพูดมากไม่มีประโยชน์ หากไม่ใช่เวลาในการทำงานชายหนุ่มก็จัดเป็นเพียงพวกพูดน้อยและมักเป็นฝ่ายรับฟังที่ดีมากกว่า
“พวกเพื่อนๆ ผมบอกว่าหัวหน้าพวกเขาพูดเยอะ แต่คุณดูไม่ใช่”
อ้ออ
ธารครางรับในลำคอ
“พูดเก่งกับพูดมากไม่เหมือนกันหรอกนะ” ชายหนุ่มเว้นจังหวะไปแอบหันไปมองใบหน้าอีกฝ่ายชั่วครู่ก่อนจะหันกลับ
การเจรจางานเป็นไปอย่างเรียบร้อยด้วยความเป็นมืออาชีพและการชักจูงของคุณหัวหน้าแผนก ถ้าจะให้พูดง่ายๆ คืองานนี้บริษัทได้เงินเข้าเพราะฝีมือการขายของธาร มีนยอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่โดดเด่น ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง หรือตำแหน่งหน้าที่การงาน ทั้งหมดนี้ยังไม่นับรวมกับเสน่ห์การต่อรองที่เจ้าตัวมี
เด็กใหม่อย่างเขาได้รู้แล้วว่าการพูดเก่งที่เจ้าตัวว่า ไม่ใช่เรื่องโกหก
ธาราได้พิสูจน์ให้เห็นกับตาแล้วว่าแม้แต่ลูกค้าที่ทุกคนในแผนกต่างส่ายหน้าไม่ขอรับมือด้วยถูกคุณหัวหน้าจัดการได้อย่างง่ายดาย
“จะบ่ายสองแล้ว ไปทานข้าวกันก่อนแล้วผมจะไปส่งคุณที่พัก”
ไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ รถยนต์ประจำตำแหน่งของคุณธาราก็แล่นออกไปยังอีกเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบริษัทเสียแล้ว
ช่วงนี้ในแผนกฝ่ายขายกำลังเกิดข่าวลือหนาหูขึ้น เหตุเพราะหัวหน้าแผนกรูปหล่ออย่างคุณธารได้โผล่ตัวเข้ามาในออฟฟิศบ่อยจนผิดปกติอย่างที่ไม่เคยปรากฏเป็นมาก่อน แถมยังหนีบเอาน้องใหม่อย่างมีนออกไปพบลูกค้าด้วยเกือบทุกครั้ง
ความจริงการที่พวกฝ่ายขายไม่อยู่ติดออฟฟิศนั้นถือว่าเป็นเรื่องปกติ บางครั้งพนักงานบางคนก็หายตัวไปไม่เข้าออฟฟิศราวกับลาออกไปแล้วด้วยซ้ำ ยิ่งกับคนที่ดำรงตำแหน่งหัวหน้าอย่างธารด้วยแล้ว อย่าว่าแต่เข้างานห้าวันต่อสัปดาห์เลย บางทีคุณธารก็หายตัวไปติดกัน3-4วันหรือมากหน่อยก็เป็นอาทิตย์ ส่วนช่วงเวลาที่งานไม่เยอะมากเจ้าตัวก็แค่เข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยแล้วออกไป ไม่มีหรอกที่จะอยู่ติดห้องทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็นแบบนี้
นี่มันแปลกเกินไปแล้ว แต่ทุกคนก็สลัดความคิดแปลกๆ เกี่ยวกับความสนิทสนมของคุณหัวหน้ากับเด็กใหม่ทิ้งไป เพราะได้ข่าวล่าสุดว่าแฟนสาวคนสวยของธารได้ถูกส่งตัวไปดูงานที่ต่างประเทศ
มันคงไม่มีอะไรมาก ช่วงนี้หัวหน้าคนดังอาจจะเหงาๆ เบื่อๆ ที่ต้องอยู่ห่างจากหวานใจ
ดังนั้นหัวข้อเรื่องสนทนาจึงเปลี่ยนมาเป็นนินทาเรื่องความเปลี่ยวของคุณธารแทน พวกที่จ้องเลียแข้งเลียขาหน่อยก็ออกคิดไอเดียว่าจะชวนคุณหัวหน้าไปชนแก้วหรือเที่ยวที่ไหนดีในยามว่าง หรือพวกสาวๆ ที่เห็นโอกาสไร้ก้างบวกกับรอคอยอยากสอยคุณหัวหน้ามานานต่างก็ผลัดกันหมุนเวียนเคาะประตูห้องผู้จัดการแผนกไม่ขาดสาย ยอมถูกสายตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองอย่างดุๆ หรือด่าแบบนุ่มนวลแต่เจ็บลึกไปถึงข้างในเมื่อแสร้งเข้าไปถามคำถามที่ไร้สาระเพื่อหวังว่าจะได้อ่อยอีกฝ่ายในที่ส่วนตัว
สุดท้ายก็แห้วไปตามระเบียบ
“น้องมีนกลางวันนี้ไปทานข้าวกับพวกพี่ไหม มีร้านเด็ดจะแนะนำ” ใบหน้าหวานใสที่ก้มดูเอกสารในแฟ้มเงยขึ้นมองคนชวนก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ ให้เป็นการปฏิเสธ “ต้องออกไปข้างนอกอีกแล้วหรอน้องมีน”
“ใช่ครับ ลูกค้าเมื่อวานยังไม่พอใจเท่าไหร่ วันนี้เลยต้องไปอีกรอบ”
“งั้นก็สู้ๆ แล้วกันนะคะ”
“ครับพี่” พอคนถูกชวนไม่ว่างพวกหล่อนก็หันไปส่งสายตาแสดงความเสียดายกัน
ในแผนกนี้ถ้าตัดคุณหัวหน้าแผนกออกไป ตัวเลือกที่น่าสนใจก็เหลือแค่มีนาเท่านั้น ไม่ใช่ว่าพวกผู้ชายที่เหลือไม่หล่อ แต่เพราะทุกคนต่างก็มีแฟนหมดแล้ว ที่เล็งว่าน่าจะยังว่างก็คงเป็นน้องใหม่ประจำฝ่ายขายนี่แหละ
“มีนา เก็บของเรียบร้อยหรือยัง” เสียงของธารดังขึ้น เจ้าตัวเดินออกมาจากห้องทำงานตั้งแต่ได้ยินประโยคเชิญชวนทานข้าวกลางวันของผู้หญิงในแผนกตั้งแต่แรก
แต่เขาอยากฟังว่าเจ้าของหน้าใสๆ แบบนั้นจะโกหกหาเหตุผลอะไรบอกไป
ซึ่งนับว่าไม่เลวเลยทีเดียวกับข้ออ้างลูกค้าที่ว่า
ใบหน้าหวานของน้องใหม่หันมองคุณหัวหน้าที่ยืนรออยู่ก่อนจะรีบเก็บของแล้วยืนขึ้นเดินตามอีกคนไป โดยไม่ลืมที่จะก้มหัวบอกลาพวกพนักงานรุ่นพี่คนอื่น
“นี่ ความจริงน้องมีนก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ” หล่อนพูดเมื่อมองร่างสองร่างของคุณหัวหน้ากับเด็กใหม่ที่เดินตีคู่กันออกไปจากแผนก ก่อนจะว่าต่อ “ยิ่งเดินกับคุณธารแบบนี้ยิ่งเห็นชัดเลย แกว่าไหม”
“มั้ง ไม่รู้สิ รู้แค่เขาสูงเหมือนกัน”
“แถมช่วงนี้ยังไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยอีก หรือว่า...คุณธารจะใช้น้องมีนเป็นไม้กันหมา”
“คงใช่แหละ โอ๊ยย เซ็งชะมัด” ได้แต่บ่นกันออกมากับข้อสันนิษฐานที่ว่า
โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าร่างสองร่างที่หายไปไม่ได้ออกไปพบลูกค้าอย่างที่คิด
คอนโดส่วนตัวของคุณหัวหน้าดูจะเป็นสิ่งที่ตอบโจทย์ได้ดีที่สุดในบรรดาตัวเลือกทั้งหมด ธารรู้ว่ามีนารู้ว่าเขารู้สึกกับอีกฝ่ายเช่นไร และเขาเองก็รู้เหมือนกันว่าภายใต้ใบหน้าหวานและการโต้ตอบที่แฝงนัยยะของอีกฝ่ายก็มีอะไรหลบซ่อนอยู่
พวกเขาเล่นลิ้นกันมามากพอแล้ว ถึงเวลาสักทีที่ทุกอย่างควรเริ่มขึ้น
“ย้ายมาอยู่ที่นี่กับผมไหมครับ” ประโยคคำถามแต่ดวงตาคู่คมของชายหนุ่มกำลังบอกว่ามันคือประโยคคำสั่งแกมบอกเล่า และอาจจะผสมการขอร้องเข้าไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงในตอนท้าย
คนถูกถามระบายยิ้มบางเบา ก่อนจะเปิดปากพูดบ้าง “พึ่งรู้ว่าธุระที่คุณธารบอกคือเรื่องนี้”
“แค่ 3เดือน” ก่อนที่ญาดาแฟนสาวของเขาจะกลับมา
“แล้วทำไมผมถึงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่กับหัวหน้าด้วยล่ะครับ” เด็กหนุ่มถามเสียงเนิบนาบเหมือนไม่รู้เหตุผล
“เพราะผมสนใจคุณ แล้วเราก็มีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันแบบนี้แค่ 3เดือนก่อนที่แฟนผมจะกลับมาจากต่างประเทศ ผมสนใจคุณ อยากอยู่ใกล้ชิดคุณ โอเคจะด่าว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้ ผมยอมรับ” ไหล่หนายกขึ้นเหมือนไม่แคร์ แล้วพูดต่อ “แต่มีน คุณรู้อะไรมั้ย? ที่ผมกล้าพูดแบบนี้ก็เพราะแววตาของคุณมันฟ้องว่าคุณเองก็คิดไม่ต่างกับผมนักหรอก” ยิ่งพูดใบหน้าของเขาก็ยิ่งเคลื่อนเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น โดยไม่ทันให้มีนาได้ตั้งรับทัน ริมฝีปากหนาก็กดทาบทับกับกลีบปากบางสีระเรื่อน่าสัมผัสของพนักงานฝึกหัดทันที ก่อนจะกดเพิ่มน้ำหนักให้มากขึ้นเมื่อมีนไม่ให้ความร่วมมือ คนมากประสบการณ์ใช้ฟันขบกัดริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายจนมีนาต้องยอมเปิดปากออกให้ลิ้นร้อนของธารรุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก รสจูบเร่าร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัวอ่อน ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากและใบหน้าของธารก็ยังคลอเคลียแถวพวงแก้มและซอกคออย่างไม่ไปไหน
“คุณธาร อ่ะ พอก่อน” เสียงทุ้มร้องขึ้นก่อนจะครางด้วยความตกใจเมื่อถูกอีกฝ่ายดูดเข้าที่ลำคอ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเรื่องอย่างว่ามาก่อน แต่ความใจร้อนและอาการหื่นกระหายของอีกฝ่ายกำลังทำให้มีนตกใจ
“คุณ!” แขนสองข้างยกขึ้นผลักร่างสูงใหญ่จนล้มลง ก่อนจะใช้มือลูบผมและบริเวณแถมซอกคอให้เรียบร้อย ดวงตาคู่สวยปรายตามองหน้าของคุณหัวหน้าที่กำลังมองมาด้วยแววตานิ่งสนิท
ร่างโปร่งบางเดินหันหลังให้กับธารที่กำลังลุกขึ้นยืนจากพื้น มีนใช้สายตาสำรวจพื้นที่ทั้งหมดก่อนจะพบว่าข้าวของทั้งหมดในห้องไม่มีชิ้นไหนที่สื่อถึงแฟนสาวของอีกฝ่าย และหวังว่าภายในห้องนอนและห้องน้ำก็คงไม่มีเหมือนกัน
“แฟนคุณไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอครับ” มันเป็นอะไรที่ประหลาดอยู่ไม่น้อยสำหรับคำถามหลังจากเหตุการณ์เร่าร้อนเมื่อครู่
คนถูกถามไม่ยอมตอบ แต่กลับก้าวเท้าตรงเข้าไปเปิดประตูที่คาดว่าเป็นห้องนอนออกกว้างแล้วบุ้ยปากเป็นเชิงให้อีกฝ่ายเข้ามาสำรวจเอาเอง
เพียงเท่านี้ก็รู้ได้ว่าคอนโดแห่งนี้มีธาราอาศัยแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น
มีนาอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของคนตัวโตกว่าแบบนั้น เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจที่เมื่อครู่โดนผลักออกจนล้ม ดังนั้นเพื่อเป็นการขอโทษ คนอ่อนกว่าจึงเดินเข้าไปหาอีกร่างสูงใหญ่ใกล้ๆ ก่อนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอแกร่งแล้วออกแรงรั้งใบหน้าของอีกฝ่ายให้แนบชิด เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยถ้อยคำกระซิบแล้วบดเบียดกลีบปากเข้ากับริมฝีปากของธารแผ่วเบา
“ถ้าคุณอยู่คนเดียวแบบนี้...ก็ได้ครับ ผมตกลง”
To Be Con.
เรื่องที่ 3 แล้วที่ลองเอามาลง หวังว่าจะมีคนชอบกันนะคะ :mew1:
-
แลดูเร่าร้อน..นนนนนน คุณธารจะเล่นกะไฟโปรดระวังตัว #ทีมน้องมีน :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความชู้และสามเดือนเน้ !! รอต่อนะคะ :hao7:
ชอบภาษามาก ๆ เลย เดี๋ยวจะไล่อ่านเรื่องด้วย ฮื่อออ ภาษางามมาก
-
:mc4:
-
can't stop
ตอนที่ 2
ธารไม่อาจปฏิเสธว่าชั่วโมงนี้เขาคือผู้ชายที่มีความสุขมากที่สุดในบริษัท
มีนเหมือนเป็นสารเสพติดชนิดร้ายแรงที่มอมเมาให้เขาลุ่มหลงจนไม่อาจถอนตัวและถอนสายตาออกจากอีกฝ่ายได้ ร่างกายของอีกฝ่ายนั้นสมบูรณ์แบบกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้หลายขุม ความนุ่มเนียนของเนื้อผิวที่สัมผัสกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อยิ่งกระตุ้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอยากบดเบียดลูบไล้ตลอดเวลา
นี่คงเป็นบทลงโทษสำหรับคนเห็นแก่ตัวอย่างเขา
ยิ่งวันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนเดินไปข้างหน้าเท่าไหร่
ธารายิ่งรู้สึกว่าเขากำลังก้าวเดินถอยหลังหาหน้าผ้าที่มีหุบเหวลึกรออยู่เท่านั้น
“พี่ธาร”
นี่คงเป็นอีกสิ่งที่ทำให้เขาคลั่ง เสียงทุ้มของมีนาเอ่ยเรียกเขาอย่างอ่อนหวานในความรู้สึก ใบหน้าน่ารักซบลงบนอกแกร่งไร้ซึ่งอาภรณ์เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่เข้าคลอเคลียเจ้าของ ความอุ่นของเนื้อเปลือยเปล่าที่แนบชิดติดกันนั้นอุ่นกำลังดีจนเผลอรัดร่างนุ่มนิ่มให้แน่นขึ้น ชายหนุ่มครางรับอือออในลำคอพลางยกมืออีกฝ่ายขึ้นมาแตะริมฝีปากแผ่วเบา
“วันนี้จะไม่เข้าบริษัทจริงๆ เหรอ แค่นี้มันก็น่าสงสัยจะแย่แล้วนะ” คนอ่อนกว่าว่าขึ้น
เจ้าของร่างที่เขากอดอยู่เป็นคนขี้กังวลแค่ไหน คนที่ใช้เวลาร่วมเดือนมาด้วยกันอย่างธารย่อมรู้ดี แต่จะให้เขาบอกอีกฝ่ายว่า หากไปแล้วเดินด้วยท่าทางแปลกๆ แบบนั้นจะไม่ยิ่งน่าสงสัยกว่าหรือ ก็เกรงว่าจะได้รับกำปั้นน้อยๆ ทุบอกกลับมา
มีนา น่ารักจริงๆ
น่ารักจนเขากลัว
กลัว ว่าถ้าหากถึงวันนั้น.....จะเป็นอย่างไร?
เขาชอบความน่ารักสดใสของอีกฝ่าย รักท่าทางออดอ้อนและยั่วยวนอยู่ในทีเหมือนแม่เสือสาวผสมลูกแมวตัวน้อย และปลื้มทุกอย่างของมีนแบบที่แม้แต่ญาดาเองยังไม่สามารถทำได้
“ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีใครกล้านินทาแน่นอน” มีนาแอบเบ้ปาก อยากจะสวนกลับไปว่า น้อยไปน่ะสิ แต่ก็ขี้เกียจขัดใจ เขายอมเป็นลูกแมวตัวน้อยแสนเชื่องให้คุณธารหลงเอ็นดูแบบนี้ดีกว่า
สุดท้ายร่างสองร่างบนเตียงก็จมเข้าสู่ห่วงนิทราอีกครั้ง โดยที่มีนนอนตะแคงตัวมีวงแขนแกร่งของธารโอบล้อมไว้หลวมๆ ใบหน้าคมของหัวหน้าแผนกวางแนบชิดกับซอกคอขาวที่มีรอยดูดสีอ่อนอยู่ประปราย
เวลาบ่ายโมง ดวงตากลมโตของมีนค่อยๆ เปิดขึ้น ใบหน้าหวานจะเอี้ยวหันไปมองคนด้านหลังแต่ติดที่มีใบหน้าคมของธาราฝังอยู่กับซอกคอเขา ลมหายใจอุ่นเป่ารดผิวบริเวณลำคอแผ่วเบาเป็นจังหวะ ริมฝีปากอิ่มค่อยๆ เหยียดยิ้มออกมาพลางใช้นิ้วจิ้มเบาๆ ที่ท่อนแขนแข็งแรงของอีกฝ่าย
ในขณะที่ธาราค่อยๆ จมลงสู่ห้วงที่เขาสร้างขึ้น หัวใจของมีนเองก็ถูกธารลักขโมยไปเรื่อยๆ เช่นกัน
เวลาไม่อาจหยุดเดิน แต่คุณธาราต้องหยุดอยู่ที่เขา
นี่คือสิ่งที่มีนปรารถนาตั้งแต่ริมฝีปากของเขากดจูบตอบตกลงอีกฝ่ายเมื่อเดือนก่อน
นอนเล่นวงแขนของอีกฝ่ายได้ไม่นาน เสียงท้องร้องก็ดังประท้วงความหิว มีนค่อยๆ จัดการยกท่อนแขนของธาราออกแล้วลุกจากเตียงทั้งที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า ร่างสูงโปร่งหากแต่บอบบางได้อย่างไม่น่าเชื่อเดินหยิบเสื้อบาสเก็ตบอลตัวใหญ่สมัยคุณหัวหน้าแผนกยังเรียนมหาลัยมาสวมลวกๆ ก่อนจะเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อจัดการทำอาหารมื้อเช้าสำหรับพวกเขาทั้งสองคน
เด็กหนุ่มปรุงอาหารทุกมื้อและทุกจานด้วยความตั้งใจ จากเมื่อก่อนที่ธารมักจะฝากท้องไว้ตามร้านอาหารแต่เดี๋ยวนี้เขามีพ่อครัวมือทองคอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้ไม่ขาดตกบกพร่อง
มีนรู้จักใส่ใจและสังเกตความชอบ/ไม่ชอบของธารตั้งแต่มื้ออาหารแรกในฐานะเจ้านาย-ลูกน้อง จนถึงตอนนี้เขามั่นใจมากว่าคนที่รู้ใจธารดีที่สุดคือมีนาคนนี้
ฝีมือการทำอาหารของมีนาจัดว่าอยู่ในระดับที่ดีถึงดีมาก คนตัวบางมักสรรหาเมนูใหม่ๆ ตามอินเทอร์เน็ตมาลองทำเอาใจให้ธารชิมเรื่อยๆ ซึ่งผลตอบรับก็ดีเกินคาด จนกลายเป็นว่าเดี๋ยวนี้ถ้าวันไหนคุณหัวหน้าแผนกไม่ได้ทานอาหารฝีมือของมีนาเลยเป็นอันต้องบ่นถึง แถมร้านอาหารเจ้าประจำก็กลายเป็นอาหารรสพื้นๆ ไปซะงั้น
ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้ใบหน้าสวยหวานของมีนกำลังรู้สึกดีใจแค่ไหนที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นได้ขนาดนี้
ตกเย็นขณะที่ธารากำลังนั่งเอกเขนกนอนดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาตัวยาว โดยมีร่างของมีนยืนจัดขนมหวานที่ธารเป็นคนออกไปซื้อมาลงบนจานเพื่อมานั่งทานด้วยกัน
โทรศัพท์ของธารก็ดังขึ้น
มันเป็นสายเรียกเข้าของญาดาแฟนสาวของอีกฝ่าย
ใบหน้าคมหันมามองทางเด็กหนุ่มที่แสร้งก้มหน้าวุ่นวายอยู่กับจานตรงหน้าด้วยความกังวล
ยอมรับว่าเขาห่วงความรู้สึกของมีนามากขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งก็ไม่อยากรับสายของญาดาสักเท่าไหร่ ธาราลุกขึ้นเดินออกไปทางระเบียงห้อง ผ้าม่านสีทึบถูกชายหนุ่มลากปิดไว้สนิท กั้นแบ่งภายนอกภายในชัดเจน เพราะกลัวว่าคนที่วีดิโอคอลมาจะเห็นว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
มีนาที่รับรู้ความเคลื่อนไหวมาตลอดเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่สวยหม่นแสงไป ต่อให้เขาจะเข้มแข็งแค่ไหนแต่สุดท้ายก็อดที่จะปวดใจไม่ได้อยู่ดี
คืนนั้นพวงเขานอนกอดกันเหมือนเดิมบนเตียงหลังใหญ่ เป็นครั้งแรกที่ธารเอ่ยปากเล่าเรื่องที่ญาดาโทรมา ผู้จัดการหนุ่มบ่นทิ้งท้ายอีกว่านอกจากเธอจะโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบแล้วยังบอกให้เขาไปโหลดเพลงของวงนักร้องที่หล่อนชื่นชอบมาเป็นสายเรียกเข้าอีกด้วย
มีนนอนฟังเงียบๆ ซบใบหน้าลงบนแผงอกกำยำของอีกฝ่ายก่อนเปลือกตาสีอ่อนจะค่อยๆ ปิดลงพร้อมความคิดบางอย่าง ธาราที่เห็นคนตัวบางหลับไปแล้วจึงจัดท่าทางการนอนให้ใหม่เพื่อความสบายตัวก่อนจะโอบรอบเอวบางไว้หลวมๆ แล้วซบหน้าเข้ากับซอกคอหอมกรุ่นเข้าสู่ห้วงนิทราตามไปอีกคน
To Be Con.
ประมาณ 4-5 ตอนจบนะคะ
หวังว่าจะชอบกันน้าา
:mew2:
-
ทำผิดแล้วก็ย่อมต้องเจ็บปวดเป็นธรรมดา
เราผิดเอง แต่นี่ก็แอบเชียร์
เหมือนเป็นต้นทางให้เค้าเป็นชู้กัน งื้อ :hao5: :hao5:
-
ลุ้น..นนนนนน ว่าจะจบยังไง :ruready
-
can't stop
ตอนที่ 3
เพราะรู้สึกว่าควรได้เวลาที่จะไปทำงานสักที วันนี้มีนเลยตื่นเช้าเป็นพิเศษ
เด็กหนุ่มจัดการอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมพร้อมออกไปออฟฟิศโดยไม่คิดจะปลุกร่างสูงใหญ่ที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เขากะว่าหากไปถึงที่ทำงานแล้วค่อยโทรปลุกอีกฝ่าย พอคิดถึงตรงนี้มีนาก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตั้งใจจะทำอะไร คนตัวบางเดินไปข้างหัวเตียงคว้าเอาโทรศัพท์ของอีกฝ่ายขึ้นมากดดูบางอย่างก่อนจะวางไว้ที่เดิมแล้วออกไปทำงานตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยังไม่ทันจะถึงที่ทำงานดี สมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือก็สั่นขึ้นปรากฏเป็นสายเรียกเข้าจากคุณหมีตัวใหญ่ที่ห้อง ริมฝีปากบางอมยิ้มก่อนจะกดรับตามปกติ
“น้องมีน อยู่ไหน” ปลายสายถามเสียงเข้ม แถมสรรพนามแบบนี้คงไม่พ้นกำลังหงุดหงิด
“มีนออกมาทำงานแล้ว กะว่าถ้าถึงค่อยโทรปลุกพี่ธาร” จากนั้นคนตัวโตกว่าก็บ่นออกมายืดยาวก่อนจะทิ้งท้ายว่าเดี๋ยวจะตามเข้าออฟฟิศแล้ววางสายไป คิ้วสวยเลิกขึ้นก่อนจะแอบหัวเราะออกมาเสียงเบา ธารคงไม่รู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองพูดรัวขนาดไหน
หมดมาดจริงๆ
พอถึงที่หมายมีนาก็จัดการรีบเคลียงานที่กองอยู่บนโต๊ะทันที นั่งทำงานไปได้สักชั่วโมงกว่าร่างสูงใหญ่ที่แต่งกายประณีตตั้งแต่หัวจรดเท้าของคุณหัวหน้าก็ก้าวเท้าเข้ามาในแผนก
ใบหน้าหวานก้มหน้าก้มตาทำเหมือนยุ่งอยู่กับเอกสารตรงหน้าจนร่างนั้นหายลับเข้าห้องทำงานส่วนตัวไปจึงได้ยอมาเงยหน้าขึ้นมาตามปกติ
คนเจ้าแผนการเอื้อมหยิบมือถือที่วางอยู่ขึ้นมากดพิมพ์ข้อความส่งหาอีกฝ่ายก่อนจะวางที่เดิมแล้วทำงานต่อไป
‘เย็นนี้มีนัดคุยงานกับคุณเมฆที่ xxx’
ภายในห้องทำงานของหัวหน้าแผนกฝ่ายขาย ร่างสูงพาดเท้าวางบนโต๊ะด้วยท่าทางสบายอารมณ์พลางยกข้อมือดูนาฬิกาเป็นระยะ ข้อความที่เด็กหนุ่มส่งมาเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเป็นเหมือนข้อความลับที่มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่รับรู้
ป่านนี้คนทั้งแผนกคงกลับบ้านกันไปหมดแล้ว รวมถึงเด็กน้อยของเขาด้วย ธารแทบจะรอเวลานั้นมาถึงไม่ไหว
เดี๋ยวนี้พวกเขาหลีกเลี่ยงที่จะออกไปพบลูกค้าด้วยกันมากกว่าช่วงแรกๆ แต่มีนาก็ยังถือว่าเป็นหนึ่งในท็อปทรีที่ธาราเลือกพาออกไปข้างนอกด้วย เวลาเข้างานกับเลิกงานพวกเขาก็ตกลงกันว่าจะเข้าไม่พร้อมกัน ส่วนใหญ่ธารมักจะขับรถมาส่งอีกฝ่ายแถวสถานีรถไฟฟ้าที่ห่างจากบริษัทไปประมาณ 3 สถานีแล้วค่อยขับรถต่อมาจนถึงบริษัท ส่วนช่วงเย็น บางครั้งพวกเขาก็นัดออกเดทกัน
อย่างเช่นแบบวันนี้
พอเสียงนาฬิกาปลุกในสมาร์ทโฟนดังขึ้น คุณหัวหน้าก็คว้าเอาข้าวของแล้วออกมาทันที
โรงภาพยนตร์ในห้างที่ไกลออกมาจากคอนโดเกือบ 20กิโลเมตรเป็นตัวเลือกที่ธารโปรดปราน
ข้อแรกเพราะมีคนไม่พลุกพล่านเท่าไหร่
และข้อสองเพราะมันไม่พลุกพล่านจึงทำให้เหมาะแก่การดูหนังกับลูกแมวตัวน้อยของเขามากที่สุด อย่างไม่ต้องกังวลใจใดๆ ทั้งสิ้น
ชายหนุ่มจัดการซื้อตั๋วเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ได้รับข้อความจากอีกฝ่าย ดังนั้นตอนนี้ธาราจึงคิดว่ามีนาอาจจะเข้าไปนั่งรอภายในโรงหนังอยู่ก่อนแล้ว
มันกลายเป็นเรื่องตลกที่หากพวกเขาต้องการดูหนังด้วยกัน ไม่เขาหรือมีนก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งซื้อตั๋วที่นั่งติดกันไว้ เพื่อที่เมื่อเข้าไปด้านในแล้วจะได้สามารถโยกย้ายตำแหน่งมานั่งติดกันได้แม้จะต้องจ่ายแพงกว่าปกติแต่ชายหนุ่มก็ยินดีที่จะเสียเงินที่นั่งตรงนั้นไปฟรีๆ เพื่อแลกกับการได้ซุกกอดอีกฝ่ายอย่างสมใจ
แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีอะไรแปลกไป ที่นั่งประจำของพวกเขาไม่มีร่างของมีนาจับจองอยู่ ดวงตาคู่คมพยายามหรี่ลงเพื่อเพ่งมองเงาในความมืดไปยังตำแหน่งประจำอีกตำแหน่งที่ถูกมักซื้อทิ้งไว้ แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าเหมือนเดิม
ร่างสูงก้าวเท้าออกจากโรงหนังทันทีก่อนจะรีบยกโทรศัพท์ขึ้นติดต่ออีกฝ่ายด้วยความร้อนใจ
เสียงรอสายดังขึ้นนานแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนรับ
ชายหนุ่มกดโทรซ้ำอีกหลายๆ รอบแต่ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม นิ้วยาวกดโทรใหม่อีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะตัดสายทิ้งไปเมื่อมีข้อความจากหมายเลขคุ้นเคยโชว์ขึ้น
‘รออยู่ที่คอนโด’
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นอย่างไม่เข้าใจ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมามีนไม่เคยยกเลิกนัดหรือทำเรื่องแบบนี้มาก่อน มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมทิ้งลวกๆ แล้วถอนหายใจออกมา
เขาจะทำอะไรได้ อย่างมากก็ได้แค่หงุดหงิดแล้วทำตามความต้องการของอีกฝ่าย
ตลอดระยะทางที่ขับรถกลับคอนโด หัวสมองของชายหนุ่มครุ่นคิดไปถึงสิ่งต่างๆ ตอนแรกเขาก็โมโหอยู่หรอกที่จู่ๆ ก็ไม่ไปตามนัดทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนนัดเองแท้ๆ แต่ตอนนี้ความเป็นห่วงมันมีมากกว่า คุณหัวหน้าคิดไปสารพัดจนถึงประตูหน้าห้อง มือหนาเสียบคีย์การ์ดเข้าไปแล้วผลักประตูออก
ห้องทั้งห้องมืดสนิท แต่ที่ชั้นวางรองเท้ามีรองเท้าทำงานของมีนวางอยู่พอให้วางใจ
ธาราเดินเข้ามาภายในห้องโดยไม่คิดเปิดไฟ ที่ประตูห้องนอนถูกเปิดอ้าไว้เล็กน้อยพอมีแสงไฟสลัวๆ สาดออกมา ไม่รอช้าร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้าไปตามแสงนั้นทันที
แต่ยิ่งเดินเข้าใกล้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งได้ยินเสียงเพลงดังขึ้นมากเท่านั้น
ชายหนุ่มพยายามตั้งใจฟังก่อนจะพบว่ามันดังมาจากห้องน้ำที่ถูกแง้มไว้เหมือนกับห้องนอนไม่มีผิดเพี้ยน คุณธาราก้าวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะเห็นร่างขาวนวลเนียนของลูกแมวตัวน้อยนอนหลับตาพริ้มแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ มือบางยกขึ้นลูบไล้ลำคออย่างเชื่องช้าก่อนไล่ไปตามหัวไหล่มนทั้งสองข้าง แล้วค่อบเคลื่อนไปที่ยอดอกทั้งสองข้างจากนั้นจึงลูบต่ำลง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อหอบหายใจแผ่วเบาจนคนฟังรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งร่าง ดวงตากลมโตคู่สวยค่อยๆ เปิดออกก่อนปรายตามองใบหน้าคมที่จ้องมองมาด้วยปรารถนา
มาจนถึงตอนนี้ ผู้จัดการหนุ่มรู้แล้วว่า เพลงที่เขาได้ยินนั้นเป็นเพลงเดียวกับที่พึ่งถูกแฟนสาวรบเร้าให้ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าเพราะเป็นเพลงจากวงโปรดของหล่อนนั่นเอง
.
.
.
.
รสชาติความหอมหวานของกามอารมณ์ยังคงแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายกำยำของคุณหัวหน้าแผนก ชายหนุ่มใช้แขนข้างขวาปัดป่ายไปมาบนที่นอนเพื่อควานหาร่างโปร่งบางของมีนาอย่างเคย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นแม้ตาจะยังไม่เปิดดีเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นและความว่างเปล่า
ธาราค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวอย่างคนยังไม่ตื่นเต็มตาดี พอไม่เห็นร่างอันนุ่มนิ่มที่มักจะซุกตัวอยู่ภายในอ้อมแขนก็พยายามดันร่างใหญ่โตของตัวเองขึ้นนั่งแล้วหลับตาลงเพื่อปรับร่างกายให้เข้าที่เข้าทาง เขาพยายามเงี่ยหูฟังเสียง เผื่อเด็กน้อยของเขาอาจจะกำลังอาบน้ำหรือทำอาหารอยู่
แต่ไม่ว่าจะเงียบพร้อมใช้สมาธิฟังอย่างไร
เขาก็ได้ยินแต่เพียงเสียงนาฬิกาและเสียงหายใจของตนเองในห้องที่ไร้ร่างอีกฝ่ายเท่านั้น
กว่าจะรู้อีกที ข้าวของทุกอย่างของมีนาได้หายไปพร้อมกับคน ราวกับฝันหวานเกือบสามเดือนที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้นจริง
To Be Con.
น้องมีนหอบข้าวของไปแล้ว คุณธารจะทำยังไงต่อคะ :mew2:
-
น้องมีนสั่งลาว่างั้น..พี่ธารต้องเลือกแล้ว เอาไงดี :m28: :m28: :m28:
-
can't stop
ตอนที่ 4
กว่าจะรู้...ทุกอย่างก็ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว
ผู้จัดการแผนกคนเก่งไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กหนุ่มที่เขาเฝ้ากอดถนอมอยู่ทุกค่ำคืนจะใจแข็งเหมือนหินสามารถจับข้าวของทุกอย่างของตนเองลงใส่ลงกระเป๋าแล้วหายตัวไปราวกับไม่เคยอยู่ได้ขนาดนี้
ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า พวกเขาต่างก็ถาโถมร่างเกี่ยวกระหวัดรัดกันไปมาอย่างเร่าร้อน
ท่วงทำนองและเสียงร้องของเพลงที่ถูกเปิดคลอวนซ้ำไปมาเหมือนไม่รู้จบขณะโรมรันพันตูกับอีกฝ่ายยังคงตามหลอกหลอนในสมองจนนิ้วที่เพียรพยายามกดโทรออกหาอีกฝ่ายสั่นระริกไปหมด
คนที่เคยควบคุมทุกอย่างให้ดำเนินอยู่ในเกมกำลังตกที่นั่งลำบาก ที่เคยคิดไว้ว่าหากเสียงเดินเข็มนาฬิกาครั้งสุดท้ายดังขึ้น เขาก็แค่ต้องกดปุ่มหยุดมันแล้วรีเซ็ตค่าทุกอย่างให้กลับไปตั้งต้น
มันก็แค่นั้น...
แต่พอตอนนี้เพียงเห็นเงาของอีกคนหายไปพร้อมเรื่องระหว่างกันที่จบลง
เสียงไซเรนเตือนภัยก็ร้องดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งว่าเขาไม่สามารถเสียมีนาไปได้
สภาพซูบโทรมลงของขวัญใจสาวๆ ในบริษัทกำลังตกเป็นหัวข้อซุบซิบทุกช่วงเที่ยงวัน ถึงจะผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว แต่ทุกคนในแผนกและอาจรวมไปถึงต่างแผนกก็ยังไม่หยุดหัวข้อสนทนากระทู้นี้ไว้ หากไม่ได้รับไขข้อข้องใจว่าเหตุใดใบหน้าหล่อเหลาของคุณธาราถึงดูตอบลงจนน่ากลัว
และอีกเรื่องที่ชวนน่าเสียดายก็คงหนีไม่พ้นการโบกมืออำลารุ่นน้องคนล่าสุดอย่างมีนาที่พึ่งเสร็จสิ้นการฝึกงานไปเมื่อสัปดาห์ก่อน เด็กหนุ่มแวะมาลาคนที่แผนกแต่เช้าก่อนจะออกไปพร้อมฝากจดหมายฉบับหนึ่งให้กับคุณหัวหน้า
ไม่มีใครรู้เนื้อหาในนั้นว่ามีใจความว่าอย่างไร
แต่หลังจากที่มีคนยื่นซองสีขาวนี้ให้คุณธารพร้อมเฉลยถึงเจ้าของที่ฝากไว้ ใบหน้าเคร่งครึมในเช้าวันนั้นก็ดูผ่อนคลายขึ้นมาถนัดตา
ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเครียดขึงนับตั้งแต่ที่เจ้าตัวได้อ่านจดหมายฉบับนั้นเป็นต้นมา
บรรยากาศของสนามบินยังคงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากทุกชาติทุกสารทิศ แต่ที่ดูโดดเด่นออกมาจากคนหลายร้อยชีวิตคงเป็นร่างสูงใหญ่ของผู้ชายใส่สูทเนี้ยบสูงเฉียด 190ซม. ดวงตาคู่คมที่ดูเหนื่อยล้าลงนับตั้งแต่วันที่เด็กคนหนึ่งหายไปจากชีวิตถูกบดบังไว้ด้วยแว่นกันแดดสีชา
เขากำลังยืนทำหน้าที่แฟนโดยการรอรับญาดาสู่ประเทศบ้านเกิดเมืองนอนอีกครั้ง
หากเป็นเมื่อก่อนคุณธารของสาวๆ คงรู้สึกกระตือรือร้นในการขับรถมารับเธอมากกว่านี้ ความตื่นเต้นที่จะได้เจอคนรักหลังจากหายหน้าหายตาไป 3เดือนเต็มไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาเลยในเวลานี้ ถ้าเทียบกับใครบางคนที่หายไปเพียง 3ชั่วโมง
เขากำลังป่วยเป็นโรคร้าย
แต่เพราะไม่เคยมีใครตายเพราะความคิดถึง
ธารจึงได้แต่อดทนรอรับผลการกระทำของตนเองอย่างสงบ
“จุ๊บ” แรงกดจากริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีอ่อนประทับลงบนแก้มข้างซ้ายของเขาแน่นๆ ก่อนร่างเพรียวบางที่สูงเพียงแค่หน้าอกของเขาจะย่อเท้าลงติดพื้นเหมือนปกติ
“อะไรกัน ไม่เจอกันตั้งนานไม่ดีใจเลยเหรอคะ”
“อืม” ไม่มีใครรู้ว่าเขาพูดจริง ใบหน้าของเจ้าหล่อนจึงยังฉาบไปด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมดวงตาที่หยีลง
“ทำเป็นปากแข็ง ดูสิหน้าซูบขนาดนี้ กินข้าวไม่ลงเลยเหรอ หืมม” หล่อนใช้นิ้วจิ้มแก้มที่ตอบลงไปสองสามครั้งก่อนจะว่าต่อ “งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า ตอนนี้หิวแล้วด้วย คุณพาไปทานอาหารหน่อยสิคะ น้า นะคะ” หญิงสาวว่าพลางสอดแขนเข้าคล้องแขนแกร่งแนบแน่นก่อนจะเอียงหัวพิงไหล่หนาอย่างออดอ้อน
แล้วมันก็เป็นเรื่องบ้าอีกครั้งที่ท่าทางของญาดากำลังทำให้เขานึกถึงคนอีกคนที่ตัวไม่ได้เล็กกว่าเขาเท่าไหร่แต่กลับออเซาะได้น่าหยิกมากกว่า
ตลอดระยะทางเพื่อไปยังร้านอาหารประจำของพวกเขามีแต่เสียงใสๆ ชวนพูดคุยของญาดาซะส่วนใหญ่ ธารไม่ได้ตอบอะไรไปมากแต่ก็พยายามไม่พูดให้น้อยเกินไปจนอีกฝ่ายผิดสังเกต
ถึงจะรู้ว่าตัวเองในเวลานี้นั้นคิดเช่นไร
แต่ญาดาก็ไม่ได้ผิด เธอไม่มีความผิดเลยแม้แต่น้อย
และทันทีที่บรรยากาศของบทสนทนาเริ่มคืบคลานเข้าสู่ความเงียบเหงา เสียงเพลงอันแสนคุ้นเคยตลอดระยะเวลาหลายวันก็ดังท่ามกลางความเงียบภายในห้องโดยสาร
คนสองคนกับอารมณ์ที่ต่างกัน
“ไม่คิดว่าคุณจะชอบเพลงนี้เลยนะเนี่ย”
“....”
“คิดถึงฉันจนต้องเอามาไว้ในรถแบบนี้เลยเหรอคุณผู้จัดการใหญ่”
“….”
“น่ารักจังเลยค่ะ” คนเปิดเพลงนั่งอมยิ้มจนดวงตาหยีลงเป็นขีดเดียว โดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่นั่งข้างกันนั้นใจกระตุกพาลครุ่นคิดถึงใบหน้าหวานใสของเด็กฝึกงานคนล่าสุดไปแล้ว
เพลงนี้...
เพลงที่ลืมไปเสียแล้วว่าแท้จริงเขาได้ยินและได้รู้จักครั้งแรกนั้นมาจากผู้หญิงที่ชื่อญาดา ไม่ใช่มีน
หลังจากส่งคนที่มีตำแหน่งแฟนถึงที่พัก รถยนต์คันหรูก็หักเลี้ยวไปถนนอีกเส้นหนึ่งที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดของคนขับเหมือนทุกคืนนับตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน
หากจะถามหาเหตุผลที่ทำให้สภาพของคุณหัวหน้าแผนกเปลี่ยนไป สาเหตุก็คงจะเป็นสิ่งนี้
มีนาไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ซักอย่างนอกจากจดหมายหนึ่งฉบับที่เวลานี้มันถูกเก็บอย่างดีภายในห้องทำงานที่คอนโดของเขา
เนื้อหาภายในกระดาษไม่มีอะไรเลยนอกจากประโยค ‘ผมรักคุณ’
ธารติดกับดักของคนร้ายกาจเข้าเต็มเปาโดยไม่คิดที่จะต่อสู้หรือดิ้นหนี ถึงได้อุทิศตนขับรถมาเพื่อนั่งจ้องมองเงาของอีกฝ่ายผ่านผ้าม่านผืนบางสีครีมบนชั้นสองของหอพักอยู่ทุกคืนแบบนี้ จะยอมขับรถกลับคอนโดได้ก็ต่อเมื่อไฟในห้องนั้นดับลง
เขาใช้เวลาว่างหลังเลิกงานเพื่อเฝ้ามองเงียบๆ และช่วงวันหยุดที่ไม่ได้เข้าออฟฟิศเพื่อแอบมองอีกฝ่ายจากที่ไกลๆ
และหากวันไหนโชคดีธารก็จะได้เห็นร่างของคนใจร้ายที่ริมระเบียง ... เหมือนอย่างตอนนี้
ร่างบอบบางของมีนาสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินตัวโคร่งที่ดูยืดย้วยจนเผยให้เห็นลำคอและไหปลาร้าขาวผ่องเต็มตา กับกางเกงขาสั้นสีดำยาวเลยเข่าขึ้นมาสักคืบหนึ่ง และที่แปลกไปคงเป็นสีผมอีกฝ่ายที่ถูกย้อมเป็นสีแดงผิดกับตอนฝึกงานที่เป็นสีดำสนิท
และเพราะสีผมที่แสนร้อนแรงนี้กับใบหน้าสวยหวานชวนหลงใหล ธารถึงได้แต่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหน่วงในอกที่ในเวลานี้ไม่สามารถคว้าเอาร่างหอมกรุ่นเหมือนกลิ่นแป้งเด็กมากอดรัดได้ดั่งใจ
มีนาเองก็เหมือนรู้ดีว่าในเวลานี้มีใครบางคนกำลังเฝ้ามองด้วยสายตาเว้าวอนแค่ไหน
เด็กหนุ่มลากเก้าอี้มานั่งลง ดวงตากลมโตกวาดตามองเหมือนไม่ได้ตั้งใจไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เปลือกตาสีอ่อนปิดลงอย่างเชื่องช้าพลางยกแขนขึ้นวางบนขอบระเบียง แล้วจึงค่อยเอียงใบหน้าน้อยๆ ลงวางกับท่อนแขนก่อนจะปล่อยให้สายลมในยามค่ำคืนพัดปลิวเส้นผมให้พลิ้วไหว
โดยที่ธารไม่มีทางรู้เลย ว่าใบหน้าที่กำลังแสร้งวางแนบกับแขนนั้นกำลังเผยรอยยิ้มพึงพอใจอยู่เต็มแก้ม
To Be Con.
ตอนหน้าจบแล้วค่ะ :mew2:
-
น้องมีนร้าย..ยยยยย พี่ธารจะหนีไปไหนรอด o13 o13 o13
-
น้องมีนร้ายมาก
พี่ธารจะทนได้ถึงเมื่อไหร่
สงสารญาดา
แต่ก็อยากให้น้องมีนพี่ธารได้อยู่ด้วยกัน ฮือ :hao5:
-
เด็กนี่มันร้ายค่ะคุณผู้ชมมม