-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(https://scontent.fbkk5-8.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/25289614_1961331064193913_297837061661821670_n.jpg?oh=6788ac436231a7c1f14f86086691271a&oe=5ABA2E5A)
เพราะพฤติกรรมประหลาดที่ผมเป็น ทำให้ชื่อเสียงของผมโด่งดังไปทั่วมหาวิทยาลัย
การนอนกับคนอื่นไปทั่วที่เขานินทากันเนี่ย
หารู้ไม่ว่ามันคือการนอนจริงๆ โว้ยยยยยย
นอนแบบคร่อกฟี้~ อะ
ผมชอบสัมผัสร่างกายคน รู้สึกดีทุกครั้งที่มือได้ถูไถไปตามเนื้อหนัง
รวมทั้งกอดก่ายเพื่อซึบซาบความอบอุ่นของคนที่นอนอยู่ข้างกาย
แต่โน!! ผมไม่เคยมีเซ็กซ์โว้ยยยย เลิกพูดเสียๆ หายๆ ได้แล้วไอ้พวกบ้า แงงงง
แต่ช่างแม่มมม ขี้เกียจแก้ข่าวมันละ เซ็ง!
-
สารบัญ
(https://i.pinimg.com/564x/a4/9b/06/a49b06aec5c2252659dc77ce248d56a8.jpg)
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3757443#msg3757443)
บทที่ 1 : มหาลัยวัยฝัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3757715#msg3757715)
บทที่ 2 : อย่ามายุ่งกับกู! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3758782#msg3758782)
บทที่ 3 : ออกจะงงๆ แต่ก็โอเค! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3759481#msg3759481)
บทที่ 4 : นี่คุณคือเดือนหรือหมาใน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3760644#msg3760644)
บทที่ 5 : ไดโนเสาร์/สีเหลือง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3763334#msg3763334)
บทที่ 6 : ไม่รักก็จะร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3764647#msg3764647)
บทที่ 7 : คืนตาค้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3767023#msg3767023)
บทที่ 8 : มิตรภาพของเรามันเกินทน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3769383#msg3769383)
บทที่ 9 : คุณอุบล อ๋อ ผมบางขุนเทียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3770350#msg3770350)
บทที่ 10 : ว่าไงจ๊ะเจ้าปลาปั๊กเป้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3771765#msg3771765)
บทที่ 11 : ใครวะที่ล้มหน้าสยามวัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3773840#msg3773840)
บทที่ 12 : ร่างแตกแหลกสลาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3775456#msg3775456)
บทที่ 13 : พี่เทคผมอยู่ไหนนนน (http://bit.ly/2nbsNDu)
บทที่ 14 : ชะ...ช่วยด้วย อ๊าาาาห์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3779657#msg3779657)
บทที่ 15 : อย่าละเลยคนสดใส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3782592#msg3782592)
บทที่ 16 : ทักรี่ซี้แหงแก๋ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3783839#msg3783839)
บทที่ 17 : อย่าทำร้ายไดโนเสาร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3786257#msg3786257)
บทที่ 18 : เธอคือพาวเวอร์แบงค์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3787558#msg3787558)
บทที่ 19 : เราจะวิ่งมาเจอกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3789103#msg3789103)
บทที่ 20 : เก่งมากเลยทักรี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3791339#msg3791339)
บทที่ 21 : เรียกเราได้เลยว่านายสะอาด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3792074#msg3792074)
บทที่ 22 : ใต้เตียงแฟนบอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3795501#msg3795501)
บทที่ 23 : วงแตก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3796065#msg3796065)
บทที่ 24 : เพิ่งเริ่มต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3799485#msg3799485)
บทที่ 25 : ไปละนะ (http://bit.ly/2FrseBm)
บทส่งท้าย : ใครเคยนอนกับกุ้งบ้าง? (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3802861#msg3802861)
พิเศษ : ทักรี่เบบี้โซแดมฮอต (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3808790#msg3808790)
พิเศษครบ1ปี : เจน เจนเป็นใครอะ? (1/4) (https://bit.ly/2LixAOZ)
พิเศษครบ1ปี : เหมือนจริงเหลือเกิน (2/4) (https://bit.ly/2QT10JH)
พิเศษครบ1ปี : คุยกันดีๆไม่ได้ใช่มั้ย (3/4) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3930771#msg3930771)
พิเศษครบ1ปี : 1 ปีแล้วไง 10 ก็ยังได้ (4/4) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3945358#msg3945358)
+ผลงานของ theneoclassic+
รบไม่พัก (ยังไม่จบ) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67881.msg3864949#msg3864949)
fire me to the moon (จบแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56814.msg3527690#msg3527690)
ทรมานบันเทิง (จบแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61634.msg3694840#msg3694840)
อย่ามาอยู่กับกุ้ง (จบแล้ว) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64597.msg3757419#msg3757419)
เจ้าจักรวาล (จบแล้ว) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66907.msg3817784#msg3817784)
ฤดูหลงป่า (จบแล้ว) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68359.msg3884834#msg3884834)
-
แด่เพื่อนรหัส 54 ที่คิดถึง...
ใครมันเอาเรื่องกูไปบอกครูวะ!
บทนำ
ชื่อกุ้ง บ้านอยู่บางขุนเทียน
(https://i.pinimg.com/564x/a4/9b/06/a49b06aec5c2252659dc77ce248d56a8.jpg)
ใครเคยนอนกับกุ้งบ้าง?
[กระทู้หนึ่งในกรุ๊ป Facebook เฟรชชี่รหัส 61 มหาวิทยาลัยXX]
ตั้งโดย DewsX
เนื้อหา :
เรื่องฮอตวันนี้ กุ้งเซนต์เจมส์ฯ คนดัง สอบติดสินกำรอบสอง
ผมเลยจะมาขอถามตรงๆ นะ...ใครเคยนอนกับกุ้งบ้างครับ?
(ยังไม่มีใครลากกุ้งเข้ามาในกรุ๊ปนี้ใช่ปะวะ?)
เม้นท์แรก
เคยครับ
เม้นท์สิบแปด
ทำไมจะไม่เคย กุ้งคนดัง กุ้งของผมมมม
เม้นที่ห้าสิบ
บอกได้แค่ว่าตัวนุ่ม+หอมมากครับ เล่นซะเหนื่อยเลย
DewsX
โห...ทำไมเยอะขนาดนี้เนี่ย คนดังทั้งนั้นเลย...
คนธรรมดาอย่างผมหมดสิทธิ์ อุตส่าห์คาดหวัง!
เม้นที่แปดสิบ
ผมยังไม่เคย แต่ก็เล็งไว้นานแล้วเหมือนกันว่าจะจำขย้ำสักที ...มาเรียนที่เดียวกันแบบนี้คงได้เจอกันหน่อยล่ะสาดดดดด หึๆ
แต่เค้าจะสนใจผมมั้ยน้อ อยู่คณะที่รุ่นพี่เสี้ยมให้หยิ่งขนาดนั้น
เม้นที่ร้อยสอง
เปิดเทอมผมจะไปดักที่หน้าหอ จำคำผมไว้ ผมจะมาเม้นว่า ‘บรรลุแล้วโว้ยยยย’ ในนี้บ้าง!!
– ไอ้หนุ่มบัญชี
เม้นที่สามร้อย
อย่ายุ่ง ของกู
อ่านต่ออีก 250 คอมเม้นท์....
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“เฮ้ยคุณ!!!??” เสียงแสบแก้วหูทะลุเข้าโสตประสาทอย่างไม่เกรงใจว่าอนาคตผมจะหูดับ ทำไมคณะนี้มันต้องมีโซตัสด้วยวะเนี่ย เดี๋ยวจะบอกแม่ให้แจ้งตำรวจซะให้เข็ด
ผมนั่งก้มหน้าซ่อนความหล่ออยู่นอกแถว เป็นคนเดียวที่โดดเด่นท่ามกลางเพื่อนๆ ซึ่งนั่งกันเรียบร้อยเรียงหน้ากระดานในท่าเข้าระเบียบ ส่วนคนที่มุงผมอยู่อีกข้างก็คือบรรดาพี่ปีสองสุดโหดที่ดุแม่งอย่างกับหมา ดุแบบไม่บันยะบันยัง! ดุเหมือนจะให้ผมน้ำลายฟูมปากชักตายอยู่ตรงนี้!!
อะไรกันวะ แค่ไม่มีท่าแนะนำตัวแค่นี้เองทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ก็คนอื่นๆ ส่วนมากมันติดรอบแรกโดนเรียกมารับน้องก่อนมันก็ต้องพร้อมแล้วปะ
เอิ่ม…แต่แก้ตัวไปก็ใช่เรื่อง จะบอกว่าไอ้พวกที่ติดรอบสองแบบเดียวกับผมอีกสิบกว่าคนก็ไม่รู้เอาความคิดสร้างสรรค์มาจากไหน ผ่านเข้ารอบเข้าไปนั่งในแถวแล้วเรียบร้อย กลายเป็นว่าเหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังเป็นแกะดำเด๋อด๋าอยู่แบบนี้ โธ่วุ้ยยยยย
“ไอ้สัสกุ้ง! มึงอย่านิ่ง!” คนที่ส่งเสียงกระซิบมุบมิบในปากจนดังออกมานอกแถวคนนี้ชื่ออู๋ มันเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เด็กชายวัยรุ่นหน้าตาดีแต่โคตรลุยคนนี้เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับผมตอนมัธยมปลาย และที่สำคัญมันเป็นคนแนะนำให้ผมเข้ามาสอบที่นี่ด้วยหลังจากที่ไปสอบที่อื่นแล้วปิ๋วจนจิตตก ต้องขอบคุณมันเหมือนกันนะที่ติวเข้มผมจนได้มานั่งอยู่ตรงนี้และไม่เป็นบ้าไปซะก่อน
“เฮ้ยไอ้ประธานรุ่น!” นั่นไง มึงโดนแล้วสัสอู๋!!
พี่ว้ากหน้าหล่อผู้มีเครางาม (แต่ดุเชี่ยๆ แง๊) กระแทกเท้าเข้ามายืนตรงหน้าไอ้เพื่อนรัก ผมนี่ก้มหน้านับฝุ่นที่พื้นเลยครับ กลัวอะ
“ทำไม!? อยากช่วยเพื่อนเหรอ อยากโชว์สกิลผู้นำหรือไง!”
“...”
“เอ๊า!!! ผมถามให้ตอบ!!” พี่เคราแพะก้มลงตะโกนใส่ไอ้อู๋ จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง ไม่ใช่แค่มันนะ ผมเนี่ยก็สะดุ้งงง ตกใจโว้ยยยย ตะโกนไรนักหนาอ่าเพ่
“เปล่าครับ!” ไอ้อู๋เงยหน้า ตามองตรงแทบไม่กระพริบ
“คุณจะนั่งเก้าอี้ลมเองหรือจะให้เพื่อนคุณนั่ง” พี่ว้ากคนเดิมชี้มาตรงนี้ ห่างกับหัวผมแค่นิดเดียว จนต้องถอนหายใจ
ฟู่วววว บ้าเอ๊ย เล่นเอาเสียววาบ
“ผมขอนั่งเองครับ” โหไอ้อู๋... มึงนี่ก็มีจิตวิญญาณประธานรุ่นจริงๆ
“เชิญ!”
เพื่อนรักเหล่มองผมแปบนึง ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าที่ว่า
‘เก้าอี้ลม’ เป็นการทำโทษแบบหนึ่ง มันคือการนั่งยองๆ แล้วเหยียดแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้า คล้ายๆ กับการนั่งมอเตอร์ไซด์นั่นแหละครับแต่แค่คุณต้องจินตนาการเอาเอง ผมโคตรเกลียดท่านี้เลย ชวนให้เมื่อยชิบเป๋ง
“ยังไงคุณกุ้ง จะเอาแต่มองเพื่อนเหรอ”
โอ๊ยยยย อย่ากดดันกันเซ่ ขอคิดก่อน
“ใจเย็นๆ นะคะน้องกุ้ง ค่อยๆ คิดนะ” พี่หน้าสวยคนหนึ่งแทรกตัวผ่านกลุ่มพี่ว้ากเข้ามานั่งยองๆ ตรงหน้า เธอคือพี่สันใจดีที่ผมปลื้มใจทุกครั้งเมื่อเห็นหน้า ฮือออ นางฟ้าของเค้า
“ผมคิดไม่ออกอะพี่” ผมกระซิบตอบ
“ลองคิดว่าอะไรจะแสดงตัวตนของกุ้ง แล้วก็ลองปรับใช้ดูนะ”
“ผมกลัวโดนด่าอะ”
“อย่ากลัว ออกไปก่อน ผิดถูกอย่างน้อยก็ได้ทำนะ ถ้าไม่ดียังไงพวกมันก็ต้องปรับแก้ให้อยู่แล้ว ไอ้พวกนี้มันมีเหตุผลมากพอ”
หูยยยย นี่ถ้าคนอื่นพูดจะไม่เชื่อนะเนี่ย แต่พอพี่อาหมวยสุดสวยคนนี้พูดแล้วเหมือนบัญชาจากสวรรค์ยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“กระซิบอะไรครับพี่สัน ไปนั่งเก้าอี้ลม!!!”
เฮ้ยยยย อย่าทำกับพี่ใจดีของผมอย่างนี้เด่ะ เขามาช่วยผมนะโว้ยยยย
“ขออนุญาตช่วยพี่ครับ!” เพื่อนๆ ผู้ชายในแถวยกมือกันทุกคน มันคือวิธีอาสาเวลามีผู้หญิงถูกทำโทษ และตอนนี้ วิธีแมนๆ ของพวกมันกำลังกดดันผมแบบสุดๆ
“เชิญ! เชิญทุกคน!!” พี่ว้ากเครางามจ้องมาที่ผมอีกครั้ง “คุณจะนั่งคิดจนกว่าเพื่อนจะหมดแรงก็ได้นะ”
โอ๊ยยยย กดดันกันเข้าป๊ายยยย
เอาวะ เอาเหอะ ...สิ่งที่เป็นผมใช่มั้ย ก็ด้ายยยยย ผมจะลองดู๊!!
“ขออนุญาตแนะนำตัวครับ!” ผมยกมือข้างขวาขึ้น แขนแนบหูตามระเบียบการรับน้อง
“เชิญ!”
ฮือออ ใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมาแดดิ้นที่พื้นแล้วเนี่ย
ผมลุกขึ้นเดินไปยืนหน้าแถว หันมาทางเพื่อนๆ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ รวมถึงผู้ชายที่นั่งเก้าอี้ลมอยู่ด้านหลังด้วย
พวกมึงอย่ามองแบบนั้นสิวะ กูกดดั๊นนนน
“เอาไง พร้อมมั้ย!”
“พร้อมครับพี่”
“เชิญ!”
เอาละนะ….
“ผมชื่อนายอิสระ นามสกุลปัจฉิมสหะ ชื่อเล่น กุ้ง....”
ผมเห็นทุกสายตากำลังจับจ้องมาทางนี้
“เอ้อเออเอ่อเอ๋ยยยย จะเล่าไปถึงสถาบันครั้งมอปลาย ได้เล่าเรียนศิลป์จีนถึงสามสมัย (มีลูกคอ) จบจากโรงเรียน...”
“เดี๋ยวๆ” พี่ว้ากคนเดิมเดินเข้ามาใกล้ “ทำอะไรของคุณวะเนี่ย!?”
“แนะนำตัวไงครับ...” ผมอธิบาย มือไม้ยังค้างอยู่ในท่าลิเกอยู่เลย
“แล้วมันเป็นคุณตรงไหน...”
“พะ...พ่อผมชอบกุ้งสุทธิราช ที่เป็นลิเกอะครับ แล้วพี่สันเขาบอกว่าให้ลองพรีเซ้นท์ความเป็นตัวเองก็เลย...” ผมมองไปทางพี่ผู้หญิงคนที่เข้ามาช่วย แต่ตอนนื้ทำหน้าเสียเหมือนเจอผี อ้าวเจ๊ ไม่เวิร์คหรอกเหรอ
“แล้วคุณชอบมั้ยที่ทำแบบนี้?”
“ก็อายๆ นิดหน่อยครับ แต่ผมว่าเท่ดี” ผมพยักหน้า
“เอาดีๆ ให้โอกาสคิด
“งั้นขอเอื้อนมากกว่านี้ก็ได้ครับ”
จังหวะนั้นเหมือนเวลาหยุดหมุน ทุกคนมองหน้ากัน เพื่อนผู้หญิงในแถวพยายามกลั้นขำ ส่วนพวกผู้ชายบางคนที่อยู่ข้างหลังตัวสั่นกันหมดแล้วแบบห้ามใจไม่อยู่
มีอะไรตลกกันวะ พี่กุ้งเค้าเป็นตำนานลิเกไทยเลยนะโว้ย
“ก้มหน้าหลับตา!!” พี่คนเดิมสั่งดังลั่น และปีหนึ่งทุกคนก็ทำอย่างว่าง่าย คำสั่งนี้เป็นอันรู้กันว่าพวกพี่มีอะไรที่ต้องประชุมกันแน่ๆ โชคดีที่ผมยืนอยู่นอกแถวแบบนี้เลยได้ยินเสียงกระซิบกระซาบชัดเจน
“ไอ้สัส!” เสียงนั้นแปลกไปไม่มีฟอร์มดุจนผมไม่แน่ใจว่าเป็นพี่คนไหนกันแน่ “น้องเทคมึงแม่งเอ๋อเปล่าวะ เหมือนมึงตอนรับน้องเลยอะ”
“สัสเอ๊ยพวกมึง กูงงอะ คือกูต้องยังไงวะ ขำก็ขำ จะว่าน่ารักก็เออน่ารัก”
ว๊าววว พี่เทคของผมเป็นผู้ชายเหรอเนี่ยยยย เอ...แต่เสียงไม่คุ้นเลยแฮะ เดายากจัง
“เออ ตอนที่มันบอกว่าเท่ดีแม่งโคตรจริงจังอะ ตล๊กกกก”
“ชู่ว อย่าเสียงดัง!” น้ำเสียงนี้กำลังกลั้นขำเต็มที่ “เอาไงมึง ให้น้องเทคกูผ่านมะ”
“ผ่านก็เหี้ยแล้ว สงสารน้อง เดี๋ยวคณะอื่นขำ หรือมึงอยากให้น้องเทคมึงดังขึ้นไปอีก”
“เอาไง คิดใหม่มั้ยล่ะ?” อันนี้เสียงพี่ผู้หญิงใจดี ผมจำได้ ที่มะกี้ทำหน้าเห็นผีนั่นแหละ
“เออ ให้พวกพี่สันช่วยคิดให้น้องหน่อย”
“กูว่าให้มันลองทำอีกที ถ้าไม่เวิร์คก็ค่อยคิดให้มัน”
การประชุมเพลิงจบลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าของรุ่นพี่ที่แตกฮือคล้ายกับว่าชุมนุมเสร็จแล้ว
โห่...ได้ยินแบบนี้ก็รู้หมดดิว่าพี่เทคผมอยู่แถวนี้ อยากเจอจังเลยอะ ผมชอบนะ เขาซื้อขนมมาให้ผมบ่อยดี อร่อยๆ ทั้งน้านนนน แต่ทำไมเวลาเขียนจดหมายต้องแอ๊บว่าเป็นผู้หญิงด้วย โด่ว! โป๊ะแตกแล้วเฮียยย
“ลืมตาได้!” กลับมาวางฟอร์มว้ากกันอีกละ “ใช้อะไรคิดครับคุณกุ้ง!!”
ทำไมพี่ๆ เขาทำหน้าซีเรียสจัง ไม่มีร่องรอยการแอบขำเมื่อกี้เลย แหมมม ไม่ต้องดุกันก็ได้ คุยกันดีๆ เซ่ะ รักษาอิมเมจจัง
“เอาไง! จะให้โอกาสทำอีกที โอเคมั้ย!?”
“ครับ...” ทำกะผมเลือกได้ที่ไหนกันเล่า
“เร็ว คิดตรงนี้แหละไม่ต้องเข้าไปนั่งมันแล้ว”
“เอ๊า...”
“เอ๊าอะไร?”
“เอ๊าแบบ…โอ๊ยยยย มันคือการอุทานน่ะครับ คือว่าถ้าผมยืนตรงนี้กลัวคิดไม่ออก”
แล้วพี่ว้ากคนนั้นก็เดินเข้ามายืนกอดอกประจันหน้าจ้องผมเต็มที่ อะหือออ หน้าตาดีเหมือนกันนะครับ ถึงจะเคราเยอะดูเซอร์ไปหน่อยก็เหอะ
“จะมองกูหรือจะคิดฮะ!”
“มันกดดันทั้งสองทางเลยอะพี่...”
“เร็ว!”
“ก็ได้ๆ คร้าบบบ...” ไม่เห็นต้องตะโกนเลยนี่
ผมสูดหายใจรวบรวมความกล้าอีกรอบ ถ้างั้นก็ต้องใช้ไม้ตายแล้วสินะ หึ คราวนี้ถ้าไม่ผ่านให้มันรู้ไป
ไอ้อู๋ที่กำลังนั่งเก้าอี้ลมจนเหงื่อซ่กทำปากขมุบขมิบให้กำลังใจผมเต็มที่ โอเค...คราวนี้มึงไม่ผิดหวังแน่เพื่อนรัก
“ผมพร้อมแล้วครับ”
“เชิญ!” พี่ว้ากสุดโหดถอยออกไป ผมกลับมาประจันหน้ากับทุกคนอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้พวกเขาทำหน้าลุ้นกันหนักกว่าเดิมอีก
“ผมชื่อนายอิสระ นามสกุลปัจฉิมสะหะ ชื่อเล่นกุ้ง...”
“....”
ผมตั้งการ์ดขึ้นมาในท่ากังนัมสไตล์ เตรียมทำท่าแบ๊วเต็มที่
“น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วววววว (ทำเป็นจิ้มแก้ม) จบจากโรงเรียนเซนต์เจมส์... ยอม! ยอมเป็นข้าวมันไก่! (ทำท่าไก่ขัน กะต๊าก กะต๊าก) อยู่เอกการแสดงและกำกับการแสดง”
ผมแอบเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของพี่ว้ากหน้าโหดเคราแพะคนนั้นอยู่แปบนึง แต่เมื่อผมจ้องไปเขากลับปั้นหน้าโหดซะดื้อๆ มันเลยเดาไม่ได้ว่าพี่เขาโอเคหรือเปล่า
“พวกพี่ว่าไง” หัวหน้าว้ากหันไปถามรุ่นพี่คนอื่นๆ
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ พวกพี่ใจดีบางคนแอบมีรอยยิ้มด้วย เฮ้ยยย มีหวัง แปลว่ามีสิทธิ์ผ่านใช่ปะ?
“เออ ก็ดี” พี่เครางามพยักหน้าส่งๆ แหมมม ชอบก็บอกมาเถอะพี่แพะภูเขา
“ครับ...”
“แต่ผมจะถามความเห็นคนอื่นหน่อย คุณเดินตามผมมานี่...”
ผมขมวดคิ้วทำหน้างงใส่ แต่ก็เดินตามเขาไปแต่โดยดี พี่ว้ากสุดเซอร์คนนี้พาผมไปยังลานคณะวิทยาศาสตร์ที่อยู่ใกล้ๆ กัน ตรงนั้นมีพี่ปีโตกำลังทำกิจกรรมสร้างสรรค์ให้น้องๆ เต้นรอบกลองอย่างเอาเป็นเอาตาย เห็นแล้วอิจฉาจนอยากจะเข้าไปกลางวงแล้วจัดสักสามสี่เสต็ป เห็นมะเขาไม่เห็นต้องดุใส่กันก็ยังรักกันเลยนี่ โธ่!
“ไอ้เก่ง!” พี่ว้ากตะโกนเรียกผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งกำลังหันหลังเท้าเอวมองดูน้องๆ คณะตัวเองเต้นอยู่
“ว่าไงมึง” เสียงไม่เท่าไหร่… พอหันมาเท่านั้นแหละผมนี่แทบสตั๊นเลย คนอะไรมันจะหน้าตาดีขนาดนี้อะ!!!
แงงง จาอาววว จาอาวววว
“มึงดูน้องกูแนะนำตัวหน่อย”
พี่วิทยาคนนั้นเปรยตามองมองผมช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้ม “จะให้ดูทำไม น้องเขาดังอยู่แล้วนี่”
อึ๋ยยยยยเขินนนนน รู้จักกันด้วยเหรอออออ
เอ๊ะ...ที่ว่าดัง เขาหมายถึงในด้านไหนหว่า
“กูหมายถึงท่าแนะนำตัว”
“อ๋อ เอาดิ” พี่สุดหล่อหน้าใสคนนั้นหันไปหยุดน้องๆ ที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง “ปีหนึ่งพักก่อน มาดูสินกำแนะนำตัวกันเร็ว”
พอได้ยินคำว่าสินกำทุกคนก็ให้ความสนใจทันที พวกเขามองมาทางผมแสดงทีท่าอย่างกับเห็นดารา แหงะ ไม่ต้องมองกันอย่างนั้นก็ได้ครับ รู้ว่าการแนะนำตัวของคณะเรามันเจ๋ง แต่สำหรับผมอาจจะเห่ยก็ได้นะ อย่าคาดหวังเลยเพื่อนๆ
“พร้อมแล้วเริ่มเลยนะคุณ” พี่ว้ากหันมาบอก “อย่าให้เดือนมหาลัยปีที่แล้วผิดหวังนะ”
หา…อะไรนะ!? พี่สุดหล่อคนนี้เป็นเดือนมหาลัยเลยเหรอ... มิน่าล่ะ หล่อสวรรค์ปั้นแบบนี้ อยากจะยกนิ้วให้... ยกตัวให้ด้วยก็ได้เอ๊า!
“สู้ๆ นะครับน้องกุ้ง” พี่เก่งยิ้มหวาน
โอ๊ยยย ได้ฮ้ากกกกกกับอ้ายยยย เหมือนใจได้ปริญญา
“ขออนุญาตแนะนำตัวครับ!” ผมยกมือ ก้าวขาเข้าไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจ “ผมชื่อนายอิสระ นามสกุลปัจฉิมสะหะ ชื่อเล่นกุ้ง น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว! จบจากโรงเรียนเซนต์เจมส์...ยอม! ยอมเป็นข้าวมันไก่! อยู่เอกการแสดงและกำกับการแสดง...”
ผมได้ยินเสียง “งื้อออออออ” แบบเก็บอารมณ์มาจากสาวๆ กลุ่มหนึ่ง ผมไม่ได้หันไปมองหรอกเพราะสายตายังจบจ้องไปที่ดวงตาคู่สวยของพี่เก่ง คนอะไรตาหวานชะมัด นี่กะจะให้ผมละลายอยู่ตรงนี้เลยใช่มั้ยเอ่ย
ยืนยันคำเดิมว่าจาอาววววว จาอาววววว
“มึงโอเคมั้ย” พี่ว้ากคณะผมเดินเข้ามา
“ไม่เคก็เหี้ยแล้ว น้องน่ารักขนาดนี้”
งุ้ยยยยยยย ตัวจะระเบิดเป็นปลาปั๊กกะเป้าแล้วนะถ้าหยอดหรือจิ้มอีกทีอะ
“งั้น...ท่าแนะนำตัวของคุณ …ผ่าน!”
“เย่สสสส” ถึงจะกำลังปลาบปลื้มกับคนหน้าตาดี แต่พอได้ยินประโยคนั้นจากพี่ว้ากผมถึงกับกระโดดตบมือเลยทีเดียว ฮือออ ในที่สุดก็ผ่านแล้วโว้ยยยยยยย
“เชิญคุณกลับไปที่แถวด้วย” แล้วพี่แสนโหดก็หันหลังขวับเดินกลับไป โดยไม่ลืมโบกมือลาเพื่อนอย่างพี่เก่งที่ยังไม่หยุดยิ้มให้ผมเลย
“สู้ๆ นะน้องกุ้ง พี่รู้รับน้องสินกำมันเหนื่อย”
“เอ่อ...” เอ๊า พี่เก่งชวนคุยแบบนี้ ไปต่อไม่ถูกเลยสิฮะ เอ…แต่เขาไม่มีกฎห้ามคุยกับรุ่นพี่คณะอื่นนี่นา “ขอบคุณนะครับพี่”
“ดีใจด้วยนะครับที่สอบติด ตั้งใจเรียนนะ”
“แน่นอนครับพี่...” ผมทำทีจะหันหลัง แต่ไม่รู้ทำไม๊ทำไมอยากมองหน้าเขาชัดๆ อีกครั้ง ของดีๆ แบบนี้ไม่อยากให้หลุดมือไปง่ายๆ อะ
“พี่เก่งครับ” ผมย่นจมูกด้วยความเขิน
“ว่าไงเอ่ย?”
“พี่ เอ่อ...” เอาวะ ฮึบ! “พี่มีแฟนยังอะครับ”
พี่เก่งเหมือนจะงงๆ กับความกล้าบ้าบิ่น แต่พอตั้งสติได้เขาก็ยิ้มออกมาอย่างน่าเอ็นดู
“ยังไม่มีครับ”
“ถ้างั้น...” ผมเดินเข้าไปประชิดตัวเดือนมหาลัยคนล่าสุดจากคณะวิทย์ “ผมขอนอนกับพี่ได้มั้ย”
“หืม?” พี่เก่งเอียงคอ
“นะฮะ”
ถึงจะนิ่งกันอยู่นาน สุดท้ายพี่สุดหล่อคลี่ยิ้มบางๆ ในที่สุด
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
แว๊กกกกกก ไชโย! ติดกับแล้วหนึ่ง ผมนี่ยิ้มแป้นเพราะความเขินเต็มที่เลย เย่! ชีวิตมหาลัยเริ่มสดใสแล้วโว้ยยยยย
“คุณกุ้ง!” เราทั้งสองคนสะดุ้งเมื่อมีเสียงตะโกนมาจากอีกฟากของลานกว้าง “จะคุยกับผู้ชายอีกนานมั้ย!! กลับมาที่แถว! สิบ เก้า แปด เจ็ด....”
แว๊กกกกก ผมรีบโบกมือลาคนตรงหน้าอย่างเสียดายก่อนจะรีบใส่เกียร์วิ่ง
เดี๋ยวคุยกันนะพี่เก่ง ต้องกลับไปลงนรกก่อน
โอ้โห ชีวิตมหาลัยมันสบายๆ ง่ายๆ อย่างกับซื้อของที่ลาซาด้าแบบนี้นี่เอง ตื่นเต้นรอวันเปิดเทอมไม่ไหวแล้ววววว
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ ต้อนรับลมหนาวๆ แบบนี้
ฝากน้องกุ้งไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับบบบบบบ
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ แต่ถ้าใครเม้นกับบวกเป็ดให้เนี่ยจะเต้นแบบน้องกุ้งเรยยยยย
ถือเป็นแรงใจต้านภัยหนาวนะคร้าบบบ <3
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: :katai2-1: :katai2-1:
-
บทที่ 1
มหาลัยวัยฝัน
(https://i.pinimg.com/564x/29/e9/5d/29e95d71d9d2719a18748ef102552e7b.jpg)
ผมชื่อกุ้ง บ้านอยู่บางขุนเทียน (จะบอกทำไมวะงง) ผมมีนิสัยประหลาดนั่นคือชอบเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ
อ๋า… อย่ามองอย่างนั้นสิครับ นอนในที่นี้หมายถึงนอนแบบนอนจริงๆ นอนหลับอะ
ผมเป็นพวกขาดความอบอุ่น อยู่คนเดียวไม่ค่อยจะได้ ผมมักจะรู้สึกดีเวลาอยู่บนเตียงและใช้แขนขากอดก่ายใครสักคนที่รู้สึกดีด้วย ถึงจะฟังดูประหลาด แต่มันคือเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อ ผมขอยกนิ้วสาบานเลยก็ได้ว่าตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ผมยังจิ้น ผมไม่ได้ชอบแบบนั้นสักหน่อย แค่ได้นอนกอดคนที่น่ารักกับเราก็ฟินแล้ว
แต่ปัญหาอยู่ที่พวกคนที่ผมชอบใช้บริการนี่สิ ไม่รู้ว่ามันไปสร้างเครือข่ายกันอีท่าไหน ทำให้ชื่อเสียงของผมดังกระฉ่อน แถมในทางลบอีกตะหาก ผมคิดว่าบางทีพวกนั้นก็คงกลัวเสียฟอร์ม เลยไม่กล้าพูดกับคนอื่นว่ายังไม่ได้ทำอะไรผม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ขี้เกียจเกินกว่าที่จะอธิบาย คิดซะว่าช่างมัน ให้พวกเขาพูดไป แค่รู้ตัวเราว่าไม่ได้เป็นแบบนั้นก็พอแล้ว
“กุ้งทำแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ?” พี่เก่งส่งเสียงขณะที่กำลังสวมเสื้อโดยมีผมนั่งมองอยู่บนเตียง
“อะไรอะพี่? หมายถึงนอนกอดน่ะเหรอ”
“อื่อ”
“ครับ ทุกคนเลย” ผมยิ้มกว้าง
“ประหลาดคน” พี่เก่งยืนกอดอกพิงกับตู้เสื้อผ้าและทอดมองมา “มีพวกอดใจไม่ไหวบ้างหรือเปล่า”
“เยอะแยะ แต่ผมไม่เคยเล่นด้วยหรอก”
“แรดจริงๆ” พี่เก่งพูดหยอกล้อ เอ๊ะ...หรือด่าจริงๆ วะ “แล้วนี่จะไปนครนายกยังไง?”
“เดี๋ยวเพื่อนสนิทมารับครับ มันมีรถ”
“ขับไกลๆ แบบนั้นก็ระวังล่ะ ช่วยกันดูทางด้วย”
“รู้แล้วคร้าบบบบ” ผมพยักหน้า ยิ้มแป้นอีกตะหาก “ขอบคุณมากนะพี่ สำหรับเมื่อคืน”
“ไม่เป็นไร แต่พี่ขอไม่บอกเรื่องนี้กับใครนะ เดี๋ยวโดนล้อ”
เอาอีกแหละ เห็นมั้ยละครับทุกคน
“เอาเถอะพี่ ผมเข้าใจ”
บอกแล้วว่าผมเหนื่อยจะแก้ข่าว เฮ้อ บอกไปใครมันจะเชื่อ ให้คนอื่นมันรู้ในแบบที่มันต้องการแล้วกัน
ปัง! ปัง! ปัง!
“สัสกุ้ง กูมาแล้ววววววว”
เสียงเคาะประตูดังสนั่นหวั่นไหว จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงดังอันไร้อารยะธรรมของไอ้อู๋
“เพื่อนผมมารับแล้ว”
“หึ เอิกเริกสมกับเป็นเด็กสินกำจริงๆ”
“แฮะๆ”
“ไปๆ พี่จะกลับแล้วด้วย”
ผมเดินนำพี่เก่งออกมาจากห้องนอน แล้วก็บอกลากันอยู่หน้าประตูห้องด้วยการกอดกันอีกครั้ง ตัวพี่เก่งหอมดีจัง ผมนอนซุกดอมดมทั้งคืนเลย อึ๋ยยยย
ผมเปิดประตู แล้วก็ต้องกลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้าของไอ้อู๋ตอนเห็นพี่เก่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า มันอ้าปากค้างเหมือนเจอสัตว์ประหลาด จนต้องเป็นพี่เดือนมหาลัยที่ช่วยเปลี่ยนสถานการณ์
“สวัสดีครับน้อง”
“สะ...สวัสดีครับ” ไอ้อู๋ยกมือไหว้ จากนั้นก็เหลือบมองผม “มึง...”
“อะไร” ผมอมยิ้มกรุ้มกริ่มให้มันหมั่นไส้เล่นๆ
“งั้นพี่ไปแล้วนะ เดินทางกันดีๆ นะครับเด็กๆ”
“ไว้คุยกันครับพี่” ผมโบกมือ จากนั้นพี่เขาก็เดินออกไปยังโถงทางเดิน แม้แขกจะเข้าไปในลิฟต์แล้ว ไอ้อู๋ก็ยังอ้าปากค้างแบบเดิมอยู่เลย
“แมลงวันจะเข้าไปจู๋จี๋กันในนั้นได้แล้วน่ะ” ผมเอานิ้วแหย่เข้าไปในปากของอีกฝ่าย ก่อนจะสะบัดตัวกลับเข้าห้องโดยมีไอ้เพื่อนสนิทกระฟัดกระเฟียดตามมา
“ไอ้กุ้ง ทำไมมึงทำแบบนี้!”
“ทำอะไรเหรอ?” ผมบุ้ยปาก
“ก็แบบนี้ไง...” มันทำไม้ทำมือ “ไหนมึงบอกว่าเข้ามหาลัยแล้วจะเลิก”
“ก็พี่เขาน่ารักขนาดนั้น อดใจได้ยังไงเล่า”
“มึงนี่มันแรดไม่เลิกจริงๆ”
หืม...ได้ยินคำว่าแรดสองรอบแล้วนะวันนี้
“เลิกโวยวายสักทีดิ๊ มึงก็รู้นี่ว่ากูไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย”
“กูรู้แต่คนอื่นไม่ได้รู้ด้วยนี่วะ! เชื่อเลยว่าแม่งต้องเอาไปบอกเพื่อนๆ ต่อแน่ ทีนี้มึงก็ไม่ต่างอะไรกับตอนมัธยมเลย ไม่คิดจะแก้ข่าวบ้างหรือไง!!”
“ไม่อะ ขี้เกียจ”
“ระวังเถอะ ทำแบบนี้เวลามึงอยากมีแฟนจะลำบาก”
ผมนิ่วหน้าเมื่อได้ยินคำนั้น
“กูไม่ได้อยากมีแฟนสักหน่อย”
“มึงคิดว่าจะอยู่คนเดียวแล้วเปลี่ยนคนนอนกอดไปทุกๆ คืนงั้นเหรอ”
“นั่นแหละชีวิตในฝัน” ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา เหยียดแข้งเหยียดขาสบายอุราเต็มที่
“โอ๊ยกูขี้เกียจเถียงกับมึงแล้ว” ไอ้อู๋สะบัดหัว ผมจ้องใบหน้าของมันก็เพิ่งทำให้รู้ว่าตั้งแต่มันขึ้นมหาลัยแล้วหน้าตาดีขึ้นเป็นกอง ภูมิใจจังที่มีเพื่อนเท่ๆ แต่ถึงยังไงจะให้นอนกอดด้วยก็คงทำไม่ลงหรอก เห็นมาตั้งแต่ตัวเท่าเมี่ยง
“แล้วมึงจัดกระเป๋ายัง รุ่นพี่นัดที่นครนายกบ่ายสามนะ” ไอ้อู๋ทิ้งตัวนั่งข้างๆ
“ฮะ!” ผมดีดตัวผึ่ง “รุ่นพี่จะตามไปถึงโน่นเลยเหรอ”
“เขาต้องไปดูแลน้องๆ ไง”
“มาว้ากอะสิไม่ว่า กูชักเบื่อแล้วนะ เดี๋ยวลาออกแม่งซะเลย” คิดว่าจะต้องโดนตะโกนใส่หน้าก็เริ่มหงุดหงิดแล้วฮะ
“ก็คงทำตามหน้าที่แหละ กูยังเคยเจอพวกพี่เขาเมาเรื้อนแถวทองหล่อกันอยู่เลย”
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้วอู๋ เห็นมั้ยกูหมดอารมณ์เลยเนี่ย”
“อย่าทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง รีบหยิบกระเป๋า ไม่งั้นกูทิ้งมึงให้ไปขึ้นรถตู้อนุสาวรีย์แน่”
“เอออออออ แม่งดุจังวะ”
ไอ้อู๋นี่เหมือนพ่อคนที่สองไม่มีผิด ฮึ่ยยยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
รถเลี้ยวเข้าเขตรั้วของมหาวิทยาลัยชื่อดังวิทยาเขตนครนายก ที่ๆ ปีหนึ่งทุกคนจะต้องมาเรียนที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม ผมตื่นตาตื่นใจกับทุกๆ อย่าง ได้กลิ่นอิสรภาพทันทีที่ได้ย่างกรายเข้ามา ชีวิตมหาลัยของผมต้องสนุกแน่ มีลางสังบรู๊ววววววว (สังหร)
อู๋ดับเครื่องเมื่อถึงลานจอดรถใกล้หอพัก ปีหนึ่งทุกคนโดนบังคับให้อยู่หอในหมดทุกคน เราจะถูกคละเคล้านอนกับคณะอื่นๆ เหมือนโดนหมักเป็นหมู ซึ่งพวกผมทั้งสองคนยังไม่รู้ว่าจะได้เจอกับรูมเมทแบบไหน ที่แน่ๆ คือพวกเราไม่ได้นอนห้องเดียวกัน แต่สัญญากันไว้แล้วนะว่าถ้าเห็นท่าทีไม่ดีก็ย้ายหนีมาอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องแคร์กฎของมหาลัย เอาความปลอดภัยไว้ก่อนนนน
“มึงอยู่ชั้นไหนนะ” ไอ้อู๋หันมาถามผมขณะที่พวกเรายืนอยู่หน้าหอสาม ซึ่งอยู่ริมน้ำต้นไม้เยอะสุดแสนจะร่มรื่น
“ชั้นสาม... มึงชั้นแรกใช่ปะ”
“เออ งั้นแยกกันตรงนี้ ยังไงรายงานด้วย”
เราโบกมือให้กัน ผมอุ้มกระเป๋าลากอย่างทุลักทุเลและเหนื่อยหอบอยากจะจะตายอยู่ที่ชั้นสอง พวกเด็กคณะอื่นๆ ที่เห็นผมสะกิดเพื่อนซุบซิบกันตลอดทาง เอาจริงนะ สละเวลานินทามาช่วยหน่อยสิ กล้ามจะปูดอยู่แล้วอะครับคุณ
แล้วก็ถึงห้อง 319 ห้องที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับมันหนึ่งปีเต็ม เดี๋ยวพอเมื่อเปิดประตูเข้าไป ผมจะต้องเจอรูมเมทแน่ๆ งั้นขอพนมมือก่อน... สาธุ…ไม่ขออะไรมาก แค่อย่าเจอคนสกปรกก็พอนะคร้าบบบบ
“เฮ้ย!” ทันทีที่ผมผลักประตูเข้าไปก็ต้องร้องเมื่อเห็นว่าคนด้านในกระชากลูกบิดประตูพร้อมกันพอดี จนร่างแคระแกรนเกินชายของผมถูกเหวี่ยงอย่างแรง จนหน้าผากโขกเข้าให้กับกล้ามเนื้อที่แข็งแรงอย่างกับหินของคนตรงหน้า
อูยยย จะโนรึเปล่าวะ ผมลูบบริเวณหน้าผากป้อยๆ ขณะที่ชายตามองเขาไปพร้อมกัน
ไอ้หน้าไดโนเสาร์ผู้สูงโย่งอย่างกับเปรตทำหน้าเหม็นเบื่ออยู่ตรงหน้า โครงหน้าชัดแก้มตอบนั้นไม่มีท่าทีรู้สึกผิดหรือว่าเป็นห่วงใดๆ นอกจากเม้มปากสีชมพูธรรมชาติจนเห็นกรามสวยได้รูปชัดเจน ดวงตาดำสนิทภายใต้เปลือกตาบางๆ นั้นก้มลงจ้องมองเหมือนต้องการสำรวจ
มันสวมเสื้อกล้ามสีเขียวซึ่งผมรู้มาว่าเป็นสีประจำคณะพละ ยืนจังก้าโชว์ไหล่กว้างแข็งแรง (ที่พิสูจน์แล้วด้วยหน้าผากของผม) ผมนึกประหลาดใจเพราะไม่เคยเห็นใครลำตัวช่วงบนยาวขนาดนี้มาก่อน นี่หรือเปล่าวะต้นแบบของคำว่าขี้เกียจสันหลังยาวอ่ะ
แต่ไงก็เหอะ รวมๆ แล้วมันก็เรียกได้ว่าหล่อเลยทีเดียว
แง๊…. จาอาว จาอาว จา...
“หืม?” เสียงครางในลำคอนั้นขัดความคิดผมซะก่อน เรียกให้ผมสังเกตเห็นว่ามันกำลังเลิกคิ้วขึ้นเหมือนพออกพอใจ
“เอ่อ...” จะจ้องแบบนั้นทำไมวะน่ะ
“ไอ้โมทย์! รูมเมทมึงมาแล้ว” ไอ้คนที่ยืนตรงหน้าเอี้ยวตัวไปบอกใครสักคน และจากนั้นก็มีหนุ่มแว่นเดินออกมาจากห้องน้ำ สวมเสื้อกล้ามสีเขียวแบบเดียวกันเปี๊ยบ
“อ้าว สวัสดีนะครับ” หนุ่มหน้าจืดแว่นโตคนนั้นวิ่งปรี่เข้ามาหาผม “อยู่ห้องนี่ใช่มั้ยเอ่ย”
“ใช่แล้ว...” แหงะ ไม่เคยคุยกับหนุ่มเนิร์ดมาก่อน ทำตัวไม่ถูกเลย
“เราชื่อปราโมทย์นะ อยู่คณะพละ”
ผมพยักหน้า พร้อมกับยิ้มแย้มกลับไปแบบเกร็งๆ คิดว่าถึงเวลาต้องแนะนำตัวบ้าง “เราชื่อ...”
“กุ้ง”
ผมหันขวับไปหาไอ้คนที่พูดชื่อ ไอ้ไดโนเสาร์ทำหน้านิ่งๆ จ้องผมเขม็งจนต้องเป็นผมเองที่เขยิบตัวหนี น่ากลัวชะมัด
“อ้าวไอ้ทัก ทำไมมึงรู้จักเขาอะ”
“หึ” ไอ้ตัวสูงยักไหล่ “ใครไม่รู้จักกุ้งบ้างวะ”
“ทำไมกูไม่รู้จักอะ... นายดังเหรอ?” หนุ่มจืดหันมาถามด้วยใบหน้าตื่นเต้นอยากรู้คำตอบ คงคิดว่าตัวเองจะได้นอนกับดาราล่ะมั้ง
“เปล่า...”
“ดังสิ” แหนะ สาระแนพูดแทรกอีกแล้ว
“เอ๊า แล้วทำไมกูไม่รู้จักอะ!” นี่ก็อยากรู้จัง
“คงไม่ดังในแวดวงมึงมั้ง” คนชื่อทักก้าวขาเข้ามา “แต่สำหรับกู ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว”
ไม่ได้รู้สึกไปเองแน่ๆ ว่ามันเอนตัวมาทางนี้ ทำบ้าอะไรเนี่ย
“หลบหน่อย” ไอ้ไดโนเสาร์ส่งเสียง “อย่าขวางประตู”
ผมเบี่ยงตัวหนีในทันใด นิ้วเรียวๆ ของอีกฝ่ายจับลูกบิดประตูก่อนจะกระชากออก หลังจากมันแทรกตัวออกไปด้านนอกแล้วผมก็หมุนตัวกลับมายิ้มแห้งๆ ให้กับรูมเมทที่ยังทำหน้าสงสัยไม่เลิก
“กุ้งไม่ได้เป็นดาราใช่ปะ?”
“จะบ้าเหรอ ไม่ได้เป็น”
“อ๋อ” โมทย์พยักหน้า “อยู่สินกำล่ะสิ”
“รู้ได้ไงอะ”
“ดูสไตล์ก็รู้แล้ว”
“อ๋อ ส่วนโมทย์เรียนพละเนอะ เสื้อสีสวยเชียว” ผมชี้ไปยังเสื้อกล้ามสีเขียว
“ใช่แล้ว เมื่อกี้เพื่อนเรามาจากโรงเรียนเดียวกัน ชื่อทัก”
ชื่อทักแต่ไม่น่าทักทายเลย ให้ตายดิ
“แล้วอีกสองคนยังไม่มาเหรอ?” ผมมองไปยังสองเตียงที่ยังว่างอยู่ ยังไม่มีกระเป๋าวางเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของแต่อย่างใด
“นั่นสิเราก็สงสัย คงจะมาเปิดเทอมวันจันทร์เลยล่ะมั้ง” โมทย์ยกนาฬิกาข้อมือมาดู “เราต้องไปแล้วอะเพื่อนๆ เรียกรวม ไว้คุยกันนะ จะไปไหนอย่าลืมล็อคห้องล่ะ”
“อื่อ”
“กุ้งไม่ไปรวมตัวกับเพื่อนเหรอ?”
“ไม่อะขี้เกียจ ว่าจะนอนสักหน่อย”
“งั้นโชคดี” ปราโมทย์โบกมือแล้วตามเพื่อนออกไป ผมทิ้งตัวลงบนเตียงที่มุมห้องใกล้หน้าต่าง โชคดีที่เตียงไม่แข็งเท่าไหร่ ผมเลยหลับตานอนทั้งๆ ที่ยังไม่ปูเตียงมันซะเลย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
RRRRRRRRR
“หือออ” ผมสะดุ้งตื่นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ใกล้ๆ แขน พอเห็นว่าเป็นชื่อไอ้อู๋ก็รับทันที แม้จะงัวเงียอยู่ก็ตามเถอะ
“ว่าไง”
[อยู่ไหน!!]
“จะตะโกนทำเหี้ยอะไรเนี่ยหูจะระเบิด มึงคิดว่าตัวเองเป็นพี่ว้ากเหรอ!”
[ไม่ได้คิด แต่ผมเป็นพี่ว้าก!!]
เดี๋ยวนะ...
“ขอโทษน้า นี่ใครอะจ๊ะ?”
[ผมเป็นพี่คุณไง! มาที่อาคารแปดเหลี่ยมภายในสองนาที ไม่อย่างนั้นเพื่อนคุณซวยแน่!]
ตู๊ดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
โว้ยยยยยย วางสายไม่ให้โอกาสกูได้ช็อคเลย
ฮือออออ เอาอีกแล้ว งานเข้าอีกแล้ว ทำไมต้องเป็นกูตลอด!
ผมเด้งตัวลุกจากเตียง รีบล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะวิ่งปรู๊ดลงจากหอเพื่อตรงไปยังอาคารแปดเลี่ยมอันเลื่องชื่อ เป็นสัญลักษณ์สำคัญของวิทยาเขตนี้ พวกคณะต่างๆ จะใช้พื้นที่ว่างๆ ที่มีหลังคาเป็นทรงเหลี่ยมแปดด้านทำกิจกรรมต่างๆ ทุกอย่าง และตอนนี้ที่นั่นก็มีเพื่อนๆ ในคณะของผมกำลังนั่งเข้าแถวในชุดระเบียบนิสิต ต่างกับผมที่เพิ่งวิ่งมาอย่างรีบร้อน ซึ่งยังใส่เสื้อแขนยาวสีเหลืองอ๋อยลายเป็ดน้อยน่ารักตัวเดิมกับตอนมาถึงอยู่เลย อิๆ
“คุณกุ้ง!” พี่ว้ากเคราแพะเจ้าเดิมตวาดลั่นดังสนั่นไปทั่วพื้นที่โล่งๆ จนพวกคณะอื่นๆ เงียบกริบ ให้ความสนใจน้องเสื้อเหลืองคนนี้เป็นตาเดียว ขอบคุณมากครับ แง้
“ขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้ อายก็อาย กลัวก็กลัว
“เพิ่งตื่นหรือไง!!”
“พี่รู้ได้ยังไงอ่า...”
มีพี่เนียนแฝงตัวอยู่เปล่าวะ หรือว่ามีองค์วะ
“ก็ดูผมคุณสิ ชี้ฟูฟ่องเหมือนเจอผีขนาดนั้น!”
เอ๊าแล้วก็ไม่บอกกกกก
ผมตกใจ ยกมือไม้ขึ้นจัดทรงเป็นพัลวัน
“แล้วทำไมคุณไม่ใส่ชุดนิสิตเหมือนคนอื่นเขา!”
“ผมเพิ่งตื่นครับ”
“แล้วผมจะตรวจชุดระเบียบนิสิตของคุณยังไง”
“เอ่อ...” ผมอ้ำอึ้งก่อนจะยกมือชิดหู “ขออนุญาตหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าครับ”
“จะทำอะไร?”
“ผมถ่ายรูปตอนลองใส่ไว้ จะเปิดให้พี่ดู...”
สายตาของพี่ว้ากเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ผมพูด แต่ก็เหลืออดเกินกว่าจะตะโกนใส่อีกรอบ
“เออ เชิญ!”
ผมเปิดรูปนั้นโชว์ให้พี่เขาดู พี่ปีสองคนอื่นๆ เข้ามามุงดูพร้อมกันด้วย ทุกคนพยักหน้าลงความเห็นว่าชุดของผมในรูปนั้นถูกระเบียบ เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งไหล่ตก กางเกงขาเต่อขึ้นมาสี่เซนต์ให้เห็นข้อเท้า ส่วนเน็กไทสีประจำมหาวิทยาลัยก็ถูกผูกด้วยความเรียบร้อยตามประสาคนเนี๊ยบๆ
“ผ่าน... แต่ถ้าคราวหน้าคุณเหลวไหลแบบนี้อีก ผมจะทำโทษคุณ”
“ขะ...ขอบคุณนะครับ” โอ๊ยยยย ขอบคุณสวรรค์ วันนี้ผมรอดตัวคร้าบบบบ
“เชิญเข้าไปนั่ง”
ผมเดินเข้าไปในแถว แทรกตัวไปอยู่ในตำแหน่งผู้ชายคนแรกซึ่งเป็นของคนที่เตี้ยที่สุด โอ๊ะ แต่ผมไม่ได้เตี้ยแบบนั้นนะครับ คือผมอะก็สูงอยู่ดี แต่แม่งมีพวกที่สูงกว่า เช่นไอ้อู๋ที่อยู่แถวหลังผม ผมตัวสูงพอๆ กับผู้หญิงท้ายแถวเลยนะ แบบนี้เรียกว่าตามมาตรฐานนะครับ ไม่น่าเกลียดๆ
“นั่งเข้าระเบียบ!”
ทุกคนตบหน้าตักพร้อมกับเหยียดหลังตรง มือทั้งสองจับอยู่ที่หัวเข่า ตามองตรงอยู่ข้างหน้า
“เอาล่ะ ผมจะบอกว่า พวกผมจะได้ไม่ได้มาหาพวกคุณบ่อยเหมือนที่กรุงเทพแล้ว”
“เย่สสสสสส”
เวร! เผลอหลุดปาก...
“แหมคุณกุ้ง! ไม่ต้องดีใจออกนอกหน้าแบบนั้นก็ได้นะ!!”
“แฮะๆ”
พี่ว้ากกลับไปอธิบายต่อ
“แต่ไม่ได้หมายความว่าการรับน้องของพวกคุณจะจบลงแค่นี้ พวกคุณยังมีงานที่ต้องส่งอีก ทั้งชื่อรุ่น ธงรุ่น และของประจำตัวสำหรับคนที่มีตำแหน่ง ตอนนี้มีแค่ดาบของประธานรุ่นคนเดียวที่ผ่าน...”
ดาบ คือยศหรือตำแหน่งของประธานรุ่น ทุกๆ รุ่นจะต้องมีดาบที่ดีไซน์เองว่ามีความหมายกับรุ่นนั้นๆ ยังไง และด้วยความเก่งกาจของไอ้อู๋ มันจึงเป็นคนเดียวที่มีของประจำตัว ด้วยดาบใบใหญ่ลากพื้นดีไซน์คล้ายดาบของ Mortos ตัวละครใน ROV ด้วยเหตุผลที่พรีเซ้นท์ว่า พวกเราทุกคนในรุ่นติดเกมนี้กันงอมแงม
บางทีมันก็ง่ายๆ แบบนี้อะ แค่จริงใจพี่ๆ ก็ให้งานผ่านแล้ว พวกเราเองแหละที่คิดยากเกิน
“แต่พวกผมจะไม่โทรมานัดคุณอีกแล้ว ขอให้คุณนัดกับพี่ประสานงาน และเมื่อพวกคุณพร้อมพวกเราจะมาที่นี่ ขอให้ใช้ชีวิตในมหาลัยให้สนุก อย่าทำผิดกฎเด็ดขาด พวกผมมีสายสืบที่นี่เยอะ อย่าคิดว่าจะรอดไปได้”
โห่ แปลว่ายังไงก็หนีไม่พ้นสินะ หงอยจังเลยยยย
“เอาล่ะครับ การตรวจระเบียบจบลงแค่นี้ ไว้เจอกันใหม่”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ...”
“เดี๋ยว ผมยังไม่ได้สั่งให้พวกคุณลุก!!”
เอ๊า ก็ไหนพี่บอกไว้เจอกันใหม่อะ
“คุณรู้มั้ยเด็กสินกำอย่างพวกเราชอบทำอะไร...”
เดี๋ยวนะ ผมว่าเริ่มมีลางไม่ดีและ...
“พวกเราชอบทำตัวเด่นไงครับ” พี่เคราแพะยิ้มหวาน น่ากลัวชะมัดยาดเลย
อย่านะ อย่าพูดคำนั้นออกมานะ...อย่า!!
ทุกสิ่งทุกอย่างหดหู่มากขึ้น เมื่อพี่ว้ากขาประจำพูดว่า...
“แนะนำตัวชายสลับหญิงตามความสมัครใจ... เริ่ม!”
กูว่าแล้วเชียวววววววววว ซื้อหวยป่านนี้กูเป็นเศรษฐีแล้วววว
“ขออนุญาตแนะนำตัวครับ!”
แม้ตาของผมจะมองตรงไปข้างหน้า แต่หูผมก็รับรู้ว่าเสียงนั้นเป็นของไอ้อู๋แน่นอน นี่สิประธานรุ่น ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ เย่สสสส
“เชิญ!”
ผมรู้สึกได้ว่าไอ้อู๋ลุกขึ้นเพราะทุกคณะที่แฝงตัวอยู่รอบๆ อาคารกำลังจ้องมองมาทางนี้ แถมทำท่าทางตื่นตาตื่นใจกันอีกด้วย ก็คณะพวกผมมันบ้านี่ครับ เวลาทำอะไรคนชอบมองและขำตลอด ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือเปล่า ฮืออออ
เกิดเสียงตึง! ดังสนั่นเมื่อไอ้อู๋ทิ้งดาบลงกับพื้น มันทำเป็นเดินลากดาบพร้อมสวมจิตวิญญานนักรบอย่างสมจริง (ก็มันกับผมเรียนการแสดงนี่ครับ) มันหยุดอยู่ตรงลานกว้างกลางอาคาร ทุกคนโดยรอบมองมันเป็นตาเดียว
“ผมชื่ออติรุจ นามสกุลสงวนสิทธิ์ ชื่อเล่นอู๋ (ควงดาบ ควับ! ควับ!) ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงผมจะปกป้องเพื่อนๆ เพราะผมคือประธานรุ่น!!...”
มีเสียงปรบมือดังขึ้นมา ซึ่งเกิดจากผู้ชมที่พอใจ และส่วนมาเป็นสาวๆ คงจะชอบในความเท่ของเพื่อนผมล่ะสิ จีบเลยคร้าบบบ จีบเลย เพื่อนผมโสดมากกก
“... จบจากโรงเรียนเซนต์เจมส์ ไม่ใช่เจมส์ธรรมดา...ปังๆๆๆ (ยกดาบขึ้นมาเพื่อทำเป็นปืน) เจมส์ บอนด์... อยู่เอกการแสดงและกำกับการแสดง ชื่อพรีเซ้นต์...เฮ้ย!”
เดี๋ยวววววววววไอ้สัสอู๋! เขาให้แค่แนะนำตัวโว้ยยยย โอ๊ยยยย
ชื่อพรีเซ้นต์คือการแสดงท่าทางตามคำที่เราต้องการนำเสนอ ถ้าให้บอกง่ายๆ มันคือการใบ้คำนั่นแหละครับ แต่ชื่อพรีเซ้นต์นี้สามารถครีเอทได้หลายรูปแบบ และมันจะเป็นภาพจำติดตัวเราไปจนกว่าจะจบมหาลัยพอๆ กับท่าแนะนำตัวเลย
“เอ่อ...” ไอ้อู๋นิ่งไปเมื่อรู้ว่าตัวเองหลุดปากคำว่าชื่อพรีเซ้นต์ออกไปทั้งๆ ที่พี่ไม่ได้สั่ง
“ไม่ต้องหยุด คุณทำเพื่อนซวย คนที่ออกมาต่อต้องมีชื่อพรีเซ้นต์ด้วย” พี่ว้ากกอดอกมองมัน
“ครับ... ชื่อพรีเซ้นต์!” ไอ้อู๋ตะโกนลั่น “ผมน่ะชอบเล่นกีฬา ทั้งเตะบอล (ทำเป็นเลี้ยงลูกบอล) ตีเทนนิส (ยกดาบขึ้นมาทำเป็นไม้) หรือจะเป็นกอล์ฟ (เปลี่ยนดาบมาทำเป็นควงสวิง) ผมก็ตี!...ปุ๊ง! ปังย่า! ...ว๊าววว โฮอินวัน! เล่นกีฬาทั้งวันผมเลยเท่แบบนี้...”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
สาวๆ ในอาคารพร้อมใจกันกรีดร้องเมื่อไอ้คนที่แนะนำตัวอยู่เลิกชายเสื้อเชิ้ตขึ้นมา เผยให้เห็นซิกแพคเป็นลูกๆ นั่นไง...มึงได้คะแนนไปเต็มๆ เกิดแล้ววววไอ้เพื่อนยากเอ๊ยยย
“ชื่อพรีเซ้นท์... สปอร์ตไลท์!”
แล้วทุกคนก็เฮกันอีกครั้งพร้อมเคล้าไปกับเสียงหัวเราะเมื่อทุกคนเข้าใจสิ่งที่มันสื่อ... ฮ่าๆๆๆ สร้างสรรค์ดีอะ ผมชอบบบบ
“ผ่าน!” พี่ว้ากตะโกน เป็นอันรู้กันว่าชื่อนี้ถูกอนุมัติแล้ว หน้าที่เดียวของมันคือต้องรักษาไว้ไม่ให้ถูกยึดไป “ผู้หญิงเชิญ!”
“ขออนุญาตแนะนำตัวค่า!!” เจ้าของเสียงแสบแก้วหูนั้นคือหยากไย่ ดาวคณะนั่นเอง
“เชิญ!”
“ดิชั้นชื่อนางสาวภัทราพร นามสกุลอ่อนมาก ชื่อเล่น หยากไย่ ฟึด ฟึด ฟึด (ทำท่าพ่นใยแบบสไปเดอร์แมน) จบจากโรงเรียนXXXX อยู่เอกออกแบบ... (ทิ้งจังหวะทำเป็นมโนสอยด้ายเข้าตูดเข็มอย่างตั้งใจ) ...แฟชั่น!! หนูเป็นดาวคณะศิลปกรรมศาสตร์ค่ะ...”
เกิดเสียงหนุ่มๆ โห่ร้องอย่างพอใจ
“...อย่าเสียใจไปที่ไทยไม่ได้มง ถ้าไย่ได้เป็นดาวมหาลัย เจอกันแน่ที่จักรวาล...แต่ไม่เอาคำถามโซเชียลมู้ฟเม้นท์นะคะ!”
ฮ่าๆๆๆ ปัญญาอ่อนอย่างมันคิดท่าแนะนำตัวแบบนี้ได้ยังไงวะ ถือว่าเก่ง
“ชื่อพรีเซ้นต์... (มองท้องฟ้าอย่างร้อนลน) โอ๊ยยยย จะทันมั้ยเนี่ยยย อย่าเพิ่งยิง! จรวดอย่าเพิ่งยิง!! นาซ่าคะดิชั้นยังไม่พร้อม ขอแต่งหน้าก่อนนนน ว๊ายยอย่าเพิ่งนับถอยหลัง (ทำเป็นตบแป้งเขียนคิ้ว) ห้า สี่ โอ๊ยยยรอก่อน สาม สอง... โอเค!!พร้อมไปแล้วค่ะ ไป!! (ทำเป็นพุ่งตัวไปกับจรวด) ชื่อพรีเซ้นต์...กระสวยอวกาศ!!”
“เจ๋งโคตรรรรรร” หนุ่มคณะพละที่นั่งจบกลุ่มกันตะโกนออกมาอย่างออกนอกหน้าจนทำให้ผมเสียสมาธิต้องหันไปมอง แต่กลายเป็นว่าผมดันไปปะทะกับสายตากวนๆ ที่จับจ้องมาก่อนแล้ว
นั่นมันไอ้ทัก...ไอ้ไดโนเสาร์ยักษ์นี่หว่า
“คุณกุ้ง!” เป็นอีกครั้งที่เสียงตวาดของพี่ว้ากทำให้ผมสะดุ้ง
“คะ...ครับ”
“มองอะไร! อยากแนะนำตัวเหรอ!!”
“ผะ...ผมยังไม่พร้อมครับ”
“รออะไร!? ให้อายุยี่สิบปีบริบูรณ์?” เสียงนั้นเข้ามาใกล้ “ออกไปแนะนำตัว!”
เอ๊า! ทำไมเป็นแบบนี้อะ ไอ้ทักนะมึง เพราะมึงเลยทีเดียว
“กุ้งสู้ๆ!”
หืม...ใครตะโกนออกมาอะ ไม่ใช่คนในคณะหรือรุ่นพี่แน่ๆ... พวกคณะอื่นเหรอ!?
เกิดเสียงปรบมืออีกครั้ง คราวนี้มันเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วย ผมทำหน้าเอ๋อๆ เพราะงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยืนงงๆ เกาหัวแกรกๆ อยู่หน้าแถว ท่ามกลางสายตานับร้อยที่ให้ความสนใจอย่างพร้อมเพียง
เย้ย! นี่ทุกคนจะรู้จักกันทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยเหรอ
“เอ่อ...หวัดดีครับ” ผมโบกมือหยอยๆ ให้กับทุกคนที่มองมาด้วยความร่าเริง
“กรี๊ดดดดดดด น่ารัก!” เอ๊า สาวๆ ตรงด้านนู้นดิ้นกันซะผมตกใจเชียว
“อัธยาศัยดีจริ๊ง! คณะคุณเขาแนะนำตัวกันแบบนั้นเหรอ!!”
เอ๊า ผมแค่ยิ้มแย้มแจ่มใสเองอ่ะ
ผมกำลังจะเริ่มอยู่แล้วแต่ตาดันไปเห็นไอ้ทักอีกครั้งซะก่อน ข้างๆ กันนั้นมีปราโมทย์รูมเมทสุดเนิร์ดของผมชูนิ้วโป้งสู้ๆ มาให้อีกด้วย
เอ่อ...ขอหันไปอีกฝั่งดีกว่า เห็นสองคนนั้นแล้วเดี๋ยวเสียสมาธิ
“ผมชื่อนายอิสระ นามสกุลปัจฉิมสหะ ชื่อเล่นกุ้ง ...น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วววว!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
“จบจากโรงเรียนเซนต์เจมส์ ....ยอม! ยอมเป็นข้าวมันไก่!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“น่าร้ากกกกก”
“คิดได้ไงวะ”
“อยู่เอกการแสดงและกำกับการแสดง ชื่อพรีเซ้นต์...”
ขอให้ผ่านไปด้วยดีด้วยเถอะ สาธุ...
“เฮ้ยยยยพวกมึง ไปเร็ว ไฟไหม้ ไปเร็ว!! เชื่อกูเหอะ อย่านั่งนิ่งดิวะ ไปๆๆๆ ตามกูมา เร็วตามกูมา!! อาคารจะถล่มแล้ว!! ชื่อพรีเซ้นต์....”
“ชวน หลีกภัย...”
ฮะ?
เดี๋ยวนะ ผมยังไม่ทันพูดเลย พี่ว้ากรู้ทันอีกแล้วเหรอ
ผมมองไปทางพี่ๆ ทุกคนทำหน้างงดูท่าแล้วจะยังไม่ได้ทำอะไรเลย ออกจะตกใจด้วยซ้ำที่ผมโดนขัดแบบนั้น
โอ๊ยยย อะไรวะ เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว
ยังไม่ทันสงสัยได้นาน ผมก็เห็นว่าไอ้ทักคณะพละยืนกอดอกแถมยิ้มมุมปากยืนจ้องผมอยู่
อย่าบอกนะว่ามัน...
“...”
ไอ้คนไหล่กว้างตัวยาวเป็นกิ้งกือผู้มีเครื่องเคราบนใบหน้าที่ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่นั้นเอียงคอมอง ทำยักคิ้วหลิ่วตากวนตีนแบบไม่สำนึกผิดใดๆ ทั้งสิ้น และเมื่อมันเห็นผมนิ่งก็ก้าวขายาวๆ เข้ามาใกล้ เสื้อสีเขียวอันเป็นสัญลักษณ์ของคณะมันทะลุเข้าตา
ไอ้ทักโน้มตัวลงมาข้างหน้า ทำเป็นจะกระซิบข้างหูจนผมต้องถอยตัวออก แต่ก็ยังได้ยินคำพูดทั้งหมดนั้นอยู่ดี
“ทายถูกอะ... กูนอนกับมึงมั่งได้เปล่า?”
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
ถือเป็นแรงใจต้านภัยหนาวนะคร้าบบบ <3
-
:m3: :m3: :m3:
-
:jul3:
-
เอ็นดูน้องกุ้งงงงงงงงงงงงงงงง โอ้ยยยยยยย ชอบๆๆๆ
แต่ปิดท้ายแบบนี้คืออะไรกัน ใครๆ ก็อยากนอนกับน้องกุ้งขนาดนี้เลยหรอลูก
อิจฉากุ้งอะ อยากได้ไอ้ทักเด็กพละ อ๊อยยยยย
:katai4:
-
โอ้ย หมั่นไส้ไอทักกก
น้องกุ้งน่ารักมาก
ชอบชื่อพรีเซ้นต์ของดาวคณะ 555 เดายากจริง
-
กุ้งน่ารักอ่ะ5555555 ยอมเป็นข้าวมันไก่นี่ก็ตลก แล้วทักนี่ไงคะ สนใจเขาใช่เปล่า
-
บทที่ 2
อย่ามายุ่งกับกู!
(https://i.pinimg.com/originals/dc/7e/16/dc7e1685e0ede85a371a0f2907411c8f.png)
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” เสียงโห่ร้องของพวกพละก้องกังวานท่ามกลางหัวสมองที่แบล๊งของผม
มีรุ่นพี่ของพวกนั้นสองสามคนวิ่งออกมาลากตัวไอ้ทักพร้อมกับเขย่าไหล่อย่างดีอกดีใจ
เอ๊า นี่มันอะไรกันง่ะ
“อย่าขัดขาน้องผมสิครับ!” พี่ว้ากเคราแพะของพวกเราลุกขึ้นตะโกน อีกฝั่งมีรุ่นพี่ตัวโตออกมารับหน้า
“ขอโทษนะครับคุณวิน พอดีน้องผมฉลาด”
ฮะ หมายความว่าพวกรุ่นพี่เสี้ยมไอ้ทักให้ออกมาหักหน้าเหรอ
อ๋อ…แล้วพี่ว้ากชื่อวินเหรอเนี่ย อิๆ
“ไงคุณกุ้ง ชื่อโดนดักแล้ว มีชื่อใหม่มั้ย!?”
ผมส่ายหัว คิดไม่ออกแล้วอะ โด่ววววว ชวนหลีกภัยออกจะล้ำลึก
หงุดหงิดจังวะ!
ผมหันไปคาดโทษไอ้ทักตัวดีที่กำลังดีอกดีใจกับกลุ่มเพื่อน ก่อนที่ตัวเองจะฟึดฟัดจะกลับมานั่งในแถว มึงนะมึง ขัดความเฉิดฉายของกู เดี๋ยวมึงเจอดีแน่!
“คนต่อไป!!” พี่ว้ากของผมก็ยังแหกปากต่อไป
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“ไอ้อู๋ ไปซื้อน้ำเป็นเพื่อนหน่อยยยย” ผมสะกิดไหล่ไอ้เพื่อนยากขณะที่มันกำลังสุมหัวอยู่กับเพื่อนๆ ในคณะอยู่
เจ้าของชื่อละสายตาจากการวางแผนอย่างเกรงอกเกรงใจเพื่อนๆ แต่ทว่าเสียงที่ตอบกลับมาไม่ได้ออกจากปากมัน
“โอ๊ยยยย ไอ้กุ้ง มึงนี่นะ ไม่คิดจะช่วยพวกกูแล้วยังชวนเพื่อนไปเถรไถลอีก!” เสียงแหลมเป็นไม้เสียบลูกชิ้นของมุนินเพื่อนตุ๊ดจากเอกแฟชั่นนั่นเอง ไอ้นี่มันชอบเคลมว่าตัวเองเป็นรองประธานรุ่น (และเมียของไอ้อู๋) จริงๆ มันชื่อนิลแหละ แต่ท่าแนะนำตัวมันทำเป็นมุนินทร์มุตตาในแรงเงากำลังทะเลากันเหมือนคนเป็นไบโพล่าแล้วตลกมาก เพื่อนๆ เลยเรียกมันอีมุนินจนชินแล้ว
“เอ๊า ก็กูหิวน้ำอะ…” ผมย่นคิ้ว “ไอ้อู๋ไม่ใช่ผัวมึงนะ ไม่ต้องหวงขนาดนั้นก็ได้!”
“ไปซื้อเองคนเดียวไม่ได้รึไง!?”
“กูเหงา!!”
“อีบ้า สมน้ำหน้าที่โดนทักขัดจนหน้าแหกแบบนั้น คนอย่างมึงอะมันปวกเปียก”
ผมอ้าปากค้าง อ้าว…ลามมาเรื่องนี้ได้ไง “ไหงงั้นอะ!?”
“แต่จะว่าไปมึงก็โชคดีนะที่ได้ใกล้ชิดกับทักขนาดนั้น”
ผมหรี่ตามองเมียเพื่อนด้วยความงง “น่าดีใจตรงไหนวะ”
“ก็ทักทั้งหล่อ หุ่นดี ดีกรีเดือนมหาลัยแบบนั้นอะ ใครคุยด้วยก็ได้บุญย่ะ!”
“มึงนี่ก็เพ้อเจ้อ เดือนมหาลงมหาลัยอะไรล่ะ เค้ายึงไม่ถึงเฟรชชี่ไนท์เลยโว้ยย”
มุนินตบโต๊ะดังลั่น ลุกขึ้นมาชี้หน้าผมอย่างกับว่าผมขโมยหมามันไป
“มึงไม่รู้อะไรซะแล้ว ทักนี่แหละที่จะเป็นเดือนมหาลัย เคียงคู่กับดาวมหาลัยอย่างอีหยากไย่แน่นอน” พูดจบมันก็ชี้ไปยังดาวคณะที่ยิ้มพิมใจรออยู่ข้างๆ แล้ว
“แหม มึงพูดไม่เกรงใจไอ้ฟิวส์เลยเนอะ” ผมเหล่ไปทางเดือนคณะตัวองที่แม่งไม่สนใจเหี้ยอะไร มัวแต่ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนขี้เก๊กของมันแล้วแซวสาวๆ จากคณะอื่นที่เดินผ่านไปมา
“หล่อแต่โง่แบบนั้นอะนะ? กูเอาเวลาเชียร์ไปทำมาหากินดีกว่า”
“แล้วมึงแน่ใจเหรอว่าไอ้ทักฉลาด”
“เค้าสอบเข้าได้คะแนนเป็นที่หนึ่งของคณะพละย่ะ”
ผมเบะปาก อี๋…ไอ้ไดโนเสาร์นั่นอะนะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าสัตว์ดึกดำบรรพ์ก็มีสมอง อเมซซิ่งๆ
แต่เดี๋ยวนะ…
“แล้วมึงรู้ได้ไงอะ” ผมกอดอกถาม
“กูเป็นหัวหน้าแฟนคลับทักจ้ะ”
“เป็นอะไรนะ…” ผมเงี่ยหู เหมือนมะกี้ได้ยินไม่ชัด
“หัวหน้าแฟนคลับ!”
“โอ๊ยยย เป็นแฟนคลับไอ้คนหน้าเหมือนทีเร็กซ์แบบนั้นอะนะ เอาเวลาไปตามกรี๊ดพี่เป๊กผลิตเหอะ”
มุนินทำเป็นเชิด “พี่เป๊กกูก็กรี๊ดจ้ะ อีควาย”
โว้ย ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับอีเมียเพื่อนนี่แล้ว ไปซื้อน้ำคนเดียวก็ได้วะ
“นี่ถ้ากูเอาเวลาที่คุยกับมึงไปซื้อน้ำ ป่านนี้ได้ย่อยของมาเป็นเยี่ยวหมดแล้ว”
“รู้ตัวก็ไปซะสิ”
“ไปคนเดียวได้ใช่ปะ” ไอ้อู๋เงยหน้าขึ้นมามอง
“เออ เทคแคร์เมียมึงไปเหอะ”
ผมปลีกตัวออกมาจากเพื่อนๆ ในคณะที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ในมุมหนึ่งของอาคารแปดเหลี่ยมอเนกประสงค์ ที่นี่นอกจะมีลานกว้างมากๆ ให้ซ่องสุ่มแล้ว ด้านในยังมีร้านสะดวกซื้อให้บริการอีกต่างหาก ซึ่งมีสองร้านตั้งอยู่ตรงข้ามกันอย่างกับต้องการจะแข่งกันเอง
ผมเลือกเข้าไปยังร้านที่คนน้อยเพราะขี้เกียจเบียด พี่คนขายเป็นสาวร่างท้วมใส่แว่นดูจิตใจดี ทักทายผมตั้งแต่เปิดประตูมาได้ยังไม่ถึงอึดใจเลย
“น้ำดื่มอยู่ตรงไหนครับ”
“ด้านในเลยจ้า ตรงเข้าไปใกล้ๆ พวกเครื่องใช้นะ”
ผมพยักหน้าขอบคุณพี่เจ้าของร้านก่อนจะเดินไปตามทางที่เธอชี้ มีสองสาวที่ยืนเลือกซื้อขนมจ้องหน้าผมตลอดขณะที่ผมเดินผ่านไป หึ อย่าคิดว่าไม่เห็นนะสาวๆ เดี๋ยวกระโดดเข้าไปหอมแก้มซะหรอก อะจึ๋ย!
เอ…กินอะไรดีน้า
“หาอะไรอยู่เหรอ”
“แว๊กกกก”
ผมตกใจจนตัวกระตุกเพราะจู่ๆ ก็มีคนเข้ามายืนข้างๆ พร้อมกับส่งเสียง เมื่อรวบรวมสติด้วยการลูบหน้าอกปลอบใจตัวเองเสร็จก็เลยหันขวับไปมอง ผมเบ้ปากทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“เอ๊า มองทำไม บอกดิหาอะไร เดี๋ยวเลี้ยง” ไอ้ทักยักคิ้ว เหยียดมุมปากข้างหนึ่งจนสุด ถึงไม่ได้สนิท (และไม่อยากจะสนิท) แต่ดูจากท่าทางแล้วเดาได้เลยว่ามันต้องเป็นคนที่นิสัยกวนตีนมากๆ แน่ๆ
“บ้านกูรวย ซื้อเองได้”
“อ๋อเหรอ รวยขนาดไหนอะ” ไอ้คนตัวสูงกว่ากอดอก ทำทีเป็นครุ่นคิด ผมกลืนน้ำลายเมื่อเห็นว่ามันเหงื่อท่วมตัว สกปรกชะมัด ไปฟัดกับหมามาเรอะ “ใช่เป็นลูกเจ้าของโรงงานอาหารทะเลแช่แข็งปะ?”
“มึงรู้ได้ไงอะ เป็นแฟนคลับกูเหรอ?”
“คนที่เขาปลื้มมึงเขาต้องรู้กันทุกคนแหละ” ไอ้ทักแยกเขี้ยวจนทำให้ผมหน้าแดง
“แล้วมึง…ปลื้มกูกับเขาด้วยหรือไง”
“อะไร กูอะนะ?” มันทำหน้าแหยเกเหมือนจะอ้วก “ให้มันน้อยๆ หน่อย กูได้ยินเพื่อนมันคุยกันต่างหาก …อยากรู้จักมันมั้ยล่ะ?”
โธ่ ผิดหวังเลยอะ ยอมรับนะว่าก็อยากกอดก่ายไอ้นี่เหมือนกัน แต่ขอตอนสะอาดสะอาดกว่านี้นะ
“ไม่ต้องหวังดีเลย ขอบคุณ” ผมถอนหายใจ “ออกไปไกลๆ ได้มั้ยเนี่ย เหม็นเหงื่อ …เด็กพละนี่มันจริงๆ เล้ยยยย”
“ทำไม!” ผมอ้าปากข้างเมื่อมันใช้แขนเท้าประตูตู้แช่เย็นทำให้ผมเปิดมันไม่ได้ “เด็กพละมันทำไม พวกเด็กสินกำเขาชอบดูถูกคนอื่นกันเหรอ!”
“มึงจะเสียงดังทำไมเนี่ยยยย” ผมมองซ้ายมองขวา ทำไม้ทำมือให้มันพูดเบาๆ
“ก็ตอบกูมาดิ เด็กพละมันทำไม” มันเขยิบเข้ามาใกล้
“ไม่มีอะไร กูแค่บ่นเฉยๆ”
ไอ้ทักมองตาขวาง น่ากลัวเชี่ยๆ หน้ามันคมก็จริงนะ แต่ชอบมันตอนกวนตีนมากกว่า ตอนเดือดแบบนี้แม่งโคตรจะขนลุก
“แล้วไป” มันถอยออกจากระยะอันตราย “เร็ว หยิบมาจะกินอะไรเดี๋ยวเลี้ยง”
“เลี้ยงกูเพื่อ?”
“จะได้พูดให้คนอื่นฟังว่ากูได้ซื้อน้ำให้น้องกุ้งคนดัง” มันยิ้มกว้าง
“จะ…จะบ้าเรอะ!”
“มึงเชื่อกูหรือไง กูแค่จะปลอบใจที่หักหน้ามึงโว้ย”
อ้าว แล้วไป…
ผมถอนหายใจอีกรอบ วันนี้ถอนหายใจจนลมจะหมดปอดแล้วมั้ง อีกเดี๋ยวคงหัวฟาดพื้น
“แล้วไม่ต้องมาเรียกกูว่าน้องก็ได้นะ มึงกับกูก็เรียนปีเดียวกันปะ”
“มึงไม่รู้เหรอว่าคนอื่นเขาเรียกมึงน้องกุ้งกันหมดแล้ว ตามท่าแนะนำตัวของมึงนั่นแหละ” มันทำเป็นยกการ์ดพร้อมกับเต้นแบบที่ผมทำตอนแนะนำตัว
“จริงเหรอ…”
“เออดิ น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วใช่มั้ยล่ะ?” มันล้อ “บอกเลย มึงได้รักหลายเข็มแน่ คนต่อคิวเพียบ”
หืม รักหลาย…อะไรนะ
“อายจัง” ผมพูดลอยๆ ทำเป็นลืมๆ สิ่งที่ได้ยินแล้วเอื้อมไปเปิดตู้แช่เย็นเพื่อจะหยิบโค้กซีโร่ออกมา
“หยิบมาอีกขวด”
“หะ…หา?”
“งงบ้าอะไร หยิบมาอีกขวด”
ผมพยักหน้าหงึกงักแล้วหยิบโค้กซีโร่ออกมาอีกขวด แล้วยื่นให้มันอย่างงงๆ
“ขอบใจ” มันแยกเขี้ยว จากนั้นก็ใช้นิ้วคีบปากโค้กทั้งสองขวดไปยังเคาท์เตอร์
อะ…อ้าว มันเอาของผมไปทำไมอ่า
“พละสวัสดีครับ” ไอ้ทักยกมือไหว้เมื่อวางของให้พี่เจ้าของร้านคิดเงิน
“เด็กพละเสื้อเขียวนี่น่ารักจัง มือไม้อ่อนทักทายกันทุกคนเลย” เธอยิ้มพร้อมกับหยิบขวดสีดำแดงทั้งสองใส่ถุง
“แน่นอนอยู่แล้วครับ แต่ผมคงน่ารักไม่เท่าเด็กสินกำหรอก โดยเฉพาะคนนี้” มันชี้มาที่ผม ซึ่งยืนเอ๋ออยู่ข้างๆ มันตอนที่มันกำลังสนทนา
อยู่ๆ โดนขายเฉ้ยยยย
“หนูหน้าตาน่ารักจัง ขาวจั๊วหน้าคมอย่างกับหนุ่มฮ่องกงเลย ชื่ออะไรครับ” พี่เจ้าของร้านมองหน้า
“เอ่อ…กุ้งครับ” ผมบอก หันไปทางไอ้ทักอย่างงงๆ พร้อมกับสงสัยว่ามันจะแนะนำตัวให้ทำไม แต่กลับพบว่ามันกำลังทำเป็นกวนตีนด้วยการล้อท่าแนะนำตัว ‘น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว’ อีกครั้ง
ไอ้บ้าเอ๊ย
“พี่ชื่อชมพู่นะจ๊ะ มาร้านพี่บ่อยๆ นะ”
“ได้เลยครับ” ผมยกมือไหว้
“เดินตามมาสิน้องกุ้ง จะอยู่ในนี้อีกนานมั้ยฮะ!” ไอ้ทักเอี้ยวตัวมามอง เพิ่งสังเกตว่ามันอยู่ประตูแล้ว ถุงโค้กถูกหิ้วไว้บนบ่า ไว้จริงวุ้ย เดินไปตั้งแต่ตอนไหน
“พละเรียกแถว!!”
ยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปสะกิดเพื่อเอาโค้ก พวกรุ่นพี่คณะพละก็เรียกรวมพลซะก่อน ไอ้ทักรีบวิ่งแจ้นไปเข้าแถวปล่อยให้นิ้วชี้ผมตั้งค้างไว้เหมือนกำลังจะจิ้มไอแพตที่มองไม่เห็น
เอ๊า
“ไอ้ทัก! โค้กกู!!” ผมตะโกนดังลั่นไปทั่วอาคาร ไอ้พวกรุ่นพี่เสื้อเขียวที่กำลังปั้นหน้าโหดตกใจไปตามๆ กัน
ผมเดินดุ่มๆ เข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว ไม่ได้นะ วันนี้ผมต้องได้กินโค้กสิ!
“มีอะไรครับน้อง” รุ่นพี่คณะเสื้อเขียวคนหนึ่งเดินเข้ามาถามไถ่
“ไอ้ทักมันไม่ให้โค้กผมอะ!”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
หนุ่มๆ สาวๆ ชาวพละในแถวห่อปากร้องออกมาพร้อมกันเหมือนฝูงผึ้ง ส่วนไอ้ทักตัวดีกลับยิ้มแห้งๆ เหมือนว่ามันเพิ่งนึกขึ้นมาได้
“อ้าวไอ้ทัก มึงขโมยน้ำเขาไปทำไมวะ!” พวกรุ่นพี่หัวเราะกันอย่างครื้นเครง “เอามาคืนเขา!”
เจ้าของชื่อเดินออกมาจากแถว มันเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะหยิบโค้กในถุงออกมาให้หนึ่งขวด ทำทีเป็นตลกกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะ แต่ผมนี่สิ จ้องมันตาขวางจนลูกตาจะหลุดออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว
“โทษที กูลืม”
“เหอะ” ผมเบ้ปาก ตั้งใจจะเดินกลับคณะแต่รุ่นพี่ของมันดึงตัวไว้ซะก่อน
“น้องพี่ขโมยน้ำจากน้องเหรอครับ?”
“เปล่าฮะ มันบอกว่าจะเลี้ยงแต่เดินหนีมาเฉย”
“หูยยยยยยยยยยยยยยยย”
ร้องอะไรของพวกมันอีกแล้ว เด็กพละพวกนี้ถูกเสี้ยมมายังไงวะเนี่ย
“เอ๊า แล้วมันซื้อให้น้องทำไมอะ… ไอ้ทัก มึงจีบน้องเขาเหรอ!?” ประโยคหลังรุ่นพี่ตั้งใจถามเด็กของตัวเอง
“เปล่าครับ! อยากจะขอโทษ!!” มันว่า ตอบเสียงดังฉะฉานด้วยโทนทุ้มต่ำตามอัตลักษณ์ของคณะมัน
“หูยยยยยยยยยยยยยยยย”
โอเค คราวนี้กูไม่ทนละ
“ถ้าหูยอีกทีเราจะเอาโค้กสาดทุกคนเป็นฝนเทียมละนะ” ผมเท้าเอวจ้องไปยังพวกที่นั่ง พวกนั้นเงียบกริบทันที
“โหดจังครับน้อง” รุ่นพี่คนเดิมทำเป็นยิ้มๆ “อ่ะไอ้ทัก! มึงจะขอโทษเขาก็เอาเลย พูดให้พวกกูได้ยินด้วย!”
ไอ้ทักยิ้มมุมปากมาให้
“ขอโทษนะครับ ขอโทษที่หักหน้า ทีหลังผมจะไม่ทำอีกแล้ว!”
คราวนี้ไม่มีเสียงหูย มีแต่ผมเองที่หน้าร้อนฉ่า มันจะครับจะผมทำไม ขนลุกกกก
“ไม่เป็นไร!” ผมกระแทกเสียง ตั้งใจจะเดินหนีไปแต่เสียงรุ่นพี่คนนั้นก็ดังมาอีกครั้ง
“อ้าวไม่พูดอะไรกับน้องพี่บ้างเหรอ!”
ผมหมุนตัว จ้องหน้าไอ้เสื้อแขนกุดสีเขียวหน้าไดโนเสาร์นั้นแบบตาไม่กระพริบ
“อย่ามายุ่งกับกู!”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
กว่าคณะเราจะแยกย้ายก็เกือบค่ำแล้ว ผมเลยมานั่งคลุกอยู่ในห้องของไอ้อู๋สักพัก พบว่ารูมเมทของมันมีแต่คนนิสัยดี ทั้งหนุ่มเศรษฐศาสตร์ หนุ่มแว่นพูดจาดีจากวิศวะ พี่ชอบเล่นตลกหน้าตายจากคณะเภสัช เพิ่งรู้เหมือนกันว่าคณะนี้ต้องเรียนที่นี่ทุกปี พี่เขาบอกว่าเลือกจะอยู่หอในเพราะสบายใจและมันถูก เพื่อนๆ หนีไปอยู่หอนอกหลังมอกันหมด ทุกคนน่ารัก ไอ้อู๋มันดูท่าทีผมไม่วางตา แต่เสียใจ…ยังไงในห้องนี้ก็ไม่มีใครเข้าตาสักกะคน
“มึงกูไปนอนละ ง่วง” ผมโบกมือลาทุกคนในห้อง พร้อมกับเดินสะลึมสะลือพาตัวเองขึ้นบันไดไปชั้นสาม
อาคารหอพักจะถูกคั่นกลางด้วยบันได ก่อนจะมีแยกซ้ายขวาซึ่งจะเป็นห้องพักเรียงรายกันไปตลอดทาง มีระเบียงบนทางหนีไฟที่สุดทางเดินของทั้งสองฝั่งเอาไว้รับลมดูวิวข้างนอกด้วย นับว่าเป็นเรื่องเสียดายที่ไอ้พวกชั้นหนึ่งอย่างห้องไอ้อู๋ไม่มีโอกาสได้เชยชม
ผมหรี่ตามองเมื่อเห็นเลี้ยวขวาไปแล้วเห็นใครบางคนอยู่ที่สุดทางเดิน รูปร่างสูงยาวอย่างกับเปรตจนตอนแรกนึกว่าเป็นผี แต่พอเดินเข้าไปใกล้กับพบว่าเป็นไอ้ทักที่เพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำรวม ถึงจะใส่เส้อผ้าแล้วแต่น้ำประปายังเป็นเม็ดๆ อยู่บนคอและหน้ามันอยู่เลย ทำไมไม่เช็ดให้แห้งก่อนออกมาวะ ซกมกจริงๆ
ไอ้ทักยิ้มกว้างแบบกวนๆ ทันทีเมื่อเห็นผม
แต่สิ่งที่มันกำลังจะทำนี่สิ เล่นเอาผมงงหนัก
“มึงจะเข้าห้องกูทำไม” ผมร้องเมื่อมันเห็นมันจับลูกบิดประตูห้อง 319
มันไม่ตอบ แค่ยักไหล่แบบไม่แคร์แทรกตัวเข้าช่องประตูไป
ผมพุ่งตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว เห็นไอ้ทักโยนของอาบน้ำทุกอย่างไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ (โอเคผมจะไม่ใช้โต๊ะตัวนี้) จากนั้นก็ถลาตัวกระโดดขึ้นไปบนเตียง ซึ่งมีปราโมทย์รูมเมทหนุ่มจืดกำลังถือจอยเกมจดจ่ออยู่กับหน้าจอทีวีที่น่าจะพกมาเอง เพราะผมจำได้ว่าที่นี่ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าให้
“อ้าวกุ้ง สวัสดีครับ” รูมเมทเงยหน้ามาทักทาย
“ลงทุนเอาเกมเพลย์มาเลยเหรอ?” ผมเลิกคิ้วถาม
“อื่อ เราติดเกม แต่ถ้าเสียงดังบอกได้นะ กุ้งจะนอนเดี๋ยวเราเลิกเล่น”
“โอ๊ยยย ไม่เป็นไร เราชิลๆ น้องเราที่บ้านเสียงดังกว่าอีก ขนาดอยู่คนละห้องกันอะนะ” ผมตั้งใจจะคุยกับแค่โมทย์เท่านั้น ไม่ได้สนใจคนข้างๆ
“ไม่เห็นจะชวนกูคุยบ้างเลย”
นั่นงะ ขาดคำซะที่ไหน
ผมเอียงคอมองไอ้คนที่พูดอย่างหมั่นไส้
“นี่กะจะมานอนห้องนี้เลยหรือไง”
“ไม่นอนร้อกกก” ไอ้ทักลอยหน้าลอยตา “เดี๋ยวคนแถวนี้รำคาญ”
“รู้ตัวก็ดี” ผมยิ้ม เลิกสนใจคนตรงหน้าและหันไปรื้อข้าวของออกจากกระเป๋าแทน แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเตียงของโมทย์มันกว้างขึ้นผิดปกติ “สรุปอีกสองคนไม่มาเหรอโมทย์ ถึงเอาอีกเตียงมาชิดกันแบบนั้น”
“เออ จะบอกอยู่พอดีว่าเราไปถามฝ่ายอาคารมาแล้ว เหมือนพวกเราเป็นเศษ เราคงได้อยู่กันแค่สองคน”
“โอ้โหก็ดีอะสิ งั้นเราเอาเตียงมาชิดกันบ้างดีกว่า”
ผมไม่รอช้าเข้าไปลากเตียงว่างอีกฝั่งหมายว่าจะเอามาชิดแล้วทำเป็นคิงไซส์ แต่ว่า…
ฮึบ!
โหยยยย ทำไมมันหนักขนาดนี้อะ
ฮึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบ
“จะรอดมั้ยวะน่ะ” ไอ้ทักเอ่ยมาลอยๆ พอผมหันไปมองมันยังจ้องเกมฟุตบอลบนหน้าจอมันอยู่เลย นี่มันแอบมองผมตลอดเวลาเลยหรือไงเล่า!
“มึงจะทำไม”
“เฮ้อ” ไอ้ทักกดพอสเกมก่อนจะเด้งตัวขึ้นเดินตรงเข้ามาหา ทำเอาโมทย์เอ๋อหนัก คงจะกำลังได้จังหวะจะยิงประตูแน่ๆ
“หลบ” มันสั่ง ผมรีบย้ายตัวไปอีกทาง
จากนั้นไอ้ทักก็ลากเตียงเหล็กออกมาด้วยมือข้างเดียว แถมยังช่วยดันเข้ามาชิดให้อีกต่างหาก พอเสร็จเรียบร้อยแล้วมันทำเป็นจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“ขอบคุณสักคำสิ”
“เออ ขอบใจ!” ผมกอดอก
“หึ” ไอ้เด็กพละแยกเขี้ยว “จะจัดที่นอนไปทำไมวะ มึงจะได้นอนที่นี่บ้างหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“อย่ายุ่งดิ๊”
“เอ๊า ก็พูดความจริง”
“คุยอะไรกันเหรอ” โมทย์ส่งเสียง
“เปล่า” คนตรงหน้าชี้นิ้วบอกเพื่อน “ระวังนะไอ้โมทย์ กูว่าเทอมนี้มึงมีสิทธิ์ได้นอนคนเดียวว่ะ”
“อ้าวทำไมอะ กุ้งไม่ชอบเราเหรอ” หนุ่มจืดคนเดียวในห้องทำหน้าหงอย โถ่ลูกกกกก
“จะบ้าเรอะ” ผมโบกมือ “ไอ้นี่มันก็พูดไปเรื่อยแหละ”
“อ่อ…”
“กูจะคอยดูแล้วกันนะน้องกุ้ง” ไอ้ทักยังคงกวนไม่เลิก
“นี่ พูดให้มันดีๆ หน่อย” ผมกระซิบเพราะกลัวรูมเมทจะได้ยิน “กูไม่ได้โหยหาขนาดนั้นนะ ไม่ได้เป็นมาเลเรียโว้ยยย”
“ฮะ? เป็นอะไรนะ?” ไอ้ทักเหลือกตา
“ก็…โรคขาดไม่ได้ไงล่ะ”
พูดผิดตรงไหน…
“นั่นมันฮิสทีเรียมั้ยครับ” ไอ้ทักย่นคิ้ว คงเห็นผมโง่ซะเต็มประดา
“เออ นั่นแหละ กูไม่ได้แรดถึงขนาดนั้นสักหน่อย” ผมส่ายหน้ากลับเกลื่อน
“อ้าว ยอมรับเหรอว่าแรด”
“ด่าตัวเองก่อนที่มึงจะใช้คำนี้ด่ากูไง” ผมจิ๊ปาก “ถึงตามึงหลบไปได้แล้ว กูจะจัดของ”
“ต้องให้ช่วยอีกปะ”
“ไม่ต้อง! ไปเล่นเกมกับเพื่อนมึงโน่น”
ผมมองตามหลังไอ้คนพูดมากที่กระโดดไปนอนคว่ำบนเตียงอีกครั้ง
ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีเตียงนอนของผมก็ถูกเนรมิตด้วยสีเหลืองไม่ต่างจากเสื้อที่ผมใส่อยู่ตอนนี้ น้องลูกเจี๊ยบจากการ์ตูนญี่ปุ่นชื่อดังเป็นลวดลายที่เห็นแล้วน่ารักน่านอนที่สุด แถมผมเอา ‘ปีเตอร์’ ตุ๊กตาผ้าตัวเท่าคนติดมาด้วย เผื่อเวลาไหนฉุกเฉินอยากกอดคนขึ้นมากลางดึกจะได้มีที่ลงไงล่ะ อิๆๆๆๆ โคตรโรคจิตเลยกู
เอาล่ะทีนี้ก็อาบน้ำ จัดข้าวของจนเหงื่ออกหมดแล้ว นี่ขนาดแอร์ก็เย็นนะ ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยย
“มึงชอบสีเหลืองเหรอ” ไอ้ทักเงยหน้าขึ้นมาจากจอทีวีโดยยังมีจอยอยู่ในมือ ส่วนปราโมทย์คงไม่ไหว เพราะรายนั้นสลบคาเตียงไปแล้ว
“เออ มีปัญหาอะไรปะ”
“เปล่า ก็แค่ถามดู …มึงนี่เห็นกูเป็นจอมหาเรื่องหรือไง” มันกดปิดทีวี ลุกขึ้นมาเก็บข้าวของตัวเองที่วางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือขึ้นมาถือ
“ก็จริงปะล่ะ มึงชอบแกล้งกูอะ ถึงไม่มีรุ่นพี่เสี้ยมก็เหอะ”
“จะด่าสันดานกูว่างั้น?” ไอ้ทักเลิกคิ้ว
“กูยังไม่ได้พูดเลยนะ” ผมยิ้มมุมปาก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามันจะถามไปทำไม “แล้วมึงจะสนใจทำไมว่ากูชอบสีอะไร”
“หึ” ไอ้เด็กพละเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อนๆ แบบสปอร์ตๆ จากสบู่เหลวยี่ห้อดังยังติดตัวอยู่เลย “ก็มันไม่มีในประวัติมึงไง”
“ฮะ?” ผมตาโต “ประวัติอะไรอะ”
“อย่ารู้เลย” ไอ้ทักเดินไปจับลูกบิดประตู แต่ก็ไม่วายเอี้ยวตัวมามอง “เอาเป็นว่าทีนี้กูจะเป็นคนแรกที่รู้ว่ามึงชอบสีเหลืองแล้วกัน”
“หา?”
มันไม่สามารถทำให้ผมหายสงสัยได้ เพราะตัวมันได้อันตรธานไปจากห้องแล้วเรียบร้อย
อะไรวะ สรุปมันเป็นแฟนคลับผมจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย
เหอะ แต่อย่าหวังซะให้ยาก คนอย่างมึงอยู่นอกสายตา แคทธารียา อิงลิชมากเลยจะบอกให้ไอ้ทัก
โถ่ แล้วมาทำเป็นเพื่อนชงเพื่อนชอบ แหมมม ไม่ใช่เด็กประถมกันแล้วนะโว้ย กิ๊วๆ หน้าไม่อายยยย
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
สวัสดีวันเสาร์นะคร้าบบบบบบ
แวะมาทิ้งน้องกุ้งไว้ก่อน ติชมกันได้นะคร้าบบบบบ
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
ถือเป็นแรงใจต้านภัยหนาวนะคร้าบบบ <3
-
ทักกวนตีน น่ารักมากกกก
ชอบตอนที่ตะโกนขอโทษมากอ่ะ ทำเอาน้องกุ้งเขิน
มีความดีใจที่ตัวเองรู้เรื่องสีที่กุ้งชอบเป็นคนแรก 55555
:mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คนอื่นเข้าใจผิดกันหมดแล้วมั้ง
-
เราชอบโมทย์ 5555 ชอบคนมึนๆ เด๋อๆ
-
ทักกวนตีนอ่าาาาาา
อย่ามาทำเป็นพูดดี ตัวเองก็อยากนอนกับน้องกุ้งเหมือนกันนั่นแหละ ฉันรู้นะ
เชอะ!
:katai4:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
น้องกุ้งน่ารัก จะรอตอนต่อไปค่า
-
ตลกมากเลย น้องกุ้งน่ารักกกกก เอ็นดู
-
กุ้งน่ารัก คาแรกเตอร์ดี
ทักก็ให้อารมณ์พระเอกนิยายญี่ปุ่นตัวสูงๆ เท่ๆ กวนตีนดีค่ะ
ชอบบทสนทนาระหว่างสองคนนี้
รอเอาใจช่วยความรักของคู่นี้ต่อไป
สู้ๆ เด้อ
-
:pig4 :pig4:
-
กุ้ง น่ารักกกก :pig4: :pig4:
-
ชอบบบบบบ สนุกมากกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชื่อเรื่องแหม่งๆนะ อย่ามาอยู่กับกุ้ง
พออ่านแล้วติดเลย กุ้งน่าร้ากกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
กุ้งที่ใครๆก็รู้จัก
แต่รู้จักไม่หมด รู้แบบเกินเลย
ก็ใครจะบอกล่ะ ว่าไม่มีไร้ แค่นอนจริิง จริ้ง
ก็กลัวเสียหน้า เลยบอกเกินเลยกันทั้งนั้น
แต่กลัวว่าวันนึง จะมีคนกดกุ้งจริงๆน่ะสิ
แล้วกุ้งจะสู้เขาไหวเรอะ :z3: :z3: :z3:
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 3
ออกจะงงๆ แต่ก็โอเค
(https://i.pinimg.com/564x/3d/dd/83/3ddd83a4efeaaeb49a6975709da3fab1.jpg)
ปัง ปัง ปัง ปัง!
“โอ๊ยยยยยย” ผมร้องออกมาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ก่อนจะสะลึมสะลือหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมาดูเวลา ไอ้บ้า นี่มันตีห้าครึ่งเองนะโว้ยยยยย
“ไอ้สัสโมทย์ ออกมาวิ่งเร็ว!”
ปัง ปัง ปัง ปัง!
“เคาะอะไรนักหนาวะ!” ผมตัดสินใจตลบผ้าห่มแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู
“เชี่ยยยยย” ไอ้ทักที่ยกมือค้างไว้สะดุ้งโหยง
“ตกใจบ้าอะไรของมึง”
“ทำไมหน้ามึงยับยู่ยี่ขนาดนั้นอะ” มันทำเป็นสำรวจ แล้วจู่ๆ มันก็ยิ้มออกมา การเอียงคอกวนๆ แบบนั้นมันช่างดูคุกคามชะมัดเลย “โอ้โห บุญของกูแท้ๆ ที่เห็นกุ้งคนดังตอนตื่นนอน”
ผมลูบไล้ใบหน้าเพื่อจะปลุกให้ตัวเองสดชื่น เอ๊ะ หรือเพราะเขินวะ…
“ก็กูชอบนอนคว่ำ!” ผมทำเป็นสะบัดหัว จะไม่ให้อีกฝ่ายเห็นหน้าชัดๆ อีกแล้ว แม่งงง เดี๋ยวโดนแซวอีก
“อย่างกับกบ”
“ฮะ?”
“หน้ามึงอะ อย่างกับกบ”
“หน้ากูเหี้ยเหรอ?” ผมหรี่ตา
“เปล่า หน้ามึงบวม แก้มก็ห้อย อย่างกับกบ”
“เอ๊าแล้วมันดีหรือไม่ดีก็บอกกูเซ่” ผมอ้าปากหาว “แล้วเป็นบ้าอะไรมาเคาะประตูเวลานี้ฮะ! เสียอารมณ์หมด กูจะตื่นเวลานี้ตอนมีอารมณ์ใส่บาตรเท่านั้นจำไว้!”
“พวกพละเค้าต้องวิ่งกันทุกเช้าโว้ย”
“เจริญ แปลว่าทั้งเทอมกูจะต้องตื่นเพราะเสียงเคาะประตูของพวกมึงใช่มั้ย” ฮืออออ อยากจะร้องไห้
“มาแล้วๆๆๆ” ปราโมทย์วิ่งออกมาจากระเบียง ตัวนี่เหม็นบุหรี่หึ่ง
“พ่อมาตามแล้วโมทย์ โรงเรียนเลิกแล้ว” ผมหันไปบอกรูมเมท ขณะที่ต้องประคองตัวเองกับกรอบประตูเพราะตาเริ่มจะปิดอีกแล้ว ง่วงงงงงงง
“ไอ้ทักทำกุ้งตื่นเหรอ เฮ้ยยยย เราขอโทษ” โมทย์หน้าเสีย
“ไม่เป็นไรๆ ไว้วันไหนทนไม่ได้แล้วจะบอก” ผมโบกมือส่ง
“งั้นเราจะรีบตื่นก่อนเวลา จะได้ไม่มีเพื่อนมาตามให้ลำบากกุ้งอีก”
“อือ งั้นก็รบกวนด้วยแล้วกัน”
รูมเมทหนุ่มจืดของผมหันไปทางเพื่อนตัวเอง
“มึงรอแปบนะทัก ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” จากนั้นก็แทรกตัวออกไปโดยมีเสียงตะโกนไล่หลัง
“เร็วๆ นะมึง ช้าแล้วยังขี้แตกอีก” ไอ้ทักหันกลับมาหาผมบ้าง มันกอดอกแล้วพยักเพยิดให้ผมเข้าไปในห้อง มาดแม่งอย่างกะโค้ชทีมชาติ “เข้าไปนอนต่อดิ”
“มึงก็อย่าขวางสิวะ” ผมพยายามจะปิดประตูแต่ติดที่มันเอาขามาขัดไว้
“เดี๋ยวกูปิดให้ เผื่อโมทย์มันลืมของ” พูดจบไอ้ทักก็ชูนิ้วชี้ “ไปนอน”
“เป็นพ่อเหรอมาสั่งอะ”
ผมส่ายหัว ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเต็มทนละ เปลืองแคลลอรี่ชะมัด
ผมหมุนตัวกระโดดขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง แต่ไม่ทันจะได้หลับตาก็ต้องยกตัวขึ้นมามอง เพราะไอ้ทักมันดันเดินตามเข้ามาในห้องด้วย ประตูก็ไม่ปิด กะจะให้ยุงหอบผมไปเป็นอาหารเลยหรือไง
“ตามมาเพื่อ?”
“แอร์เย็น” ไอ้เด็กพละล้วงกระเป๋ากางเกงขาสั้น ทำเป็นมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย
“ออกไปได้แล้วววววไอ้ทัก เลิกแกล้งกูสักที กูจะนอนนนน”
“อะไรอีกละ กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลย หรืออยากให้แกล้ง?” มันเดินเข้ามายิ้มน่ากลัวๆ อยู่ปลายเตียง ผมสังเกตเห็นว่ามือของมันจับอยู่ที่เหล็ก จัดการเขย่าจนหัวของผมสั่นด๊อกแด๊กไม่เป็นอันนอน
“โอ๊ยยยย”
“ไหนๆๆ อยากให้แกล้งไม่ใช่ไง๊!” มันว่า มือยังไม่ยอมหยุด
“ไอ้ทักโว้ยยยยยย กูตื่นเต็มตาแล้วเนี่ยยย” ผมลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิจ้องมัน ไม่นงไม่นอนแม่มแล้วไอ้สลัด!
“หึๆ” ไอ้คนแกล้งกลับไม่ได้รู้สึกผิดใดๆ ทั้งสิ้น แถมยังหัวเราะเยาะทำหน้าทำตากวนตีนชวนประทับบาทาสุดๆ อีกตะหาก
“ไอ้ทักกูมาแล้ว!” เสียงโมทย์ดังขึ้นมาขัดการประกาศสงครามไว้ซะก่อน
“ไปแล้วนะจ๊ะ” ไอ้คนถูกเรียกโบกไม้โบกมือ แถมตีหน้าเศร้าแบบเฟคๆ ใส่อีกต่างหาก
“จะไปไหนก็ไปเลย จะบอกเพื่อ!?” ผมหยิบหมอนขึ้นมาทำท่าจะขว้าง แต่…
“อุ๊ย จะว่าไปผ้าปูที่นอนลายน่ารักดีนะ” ไอ้ทักใช้เข่าเกยขึ้นมาบนเตียง ทำให้ผมได้กลิ่นสปอร์ตๆ ประจำตัวมันเต็มๆ มันมาอยู่ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยยยยยย
“…”
“ไว้ว่างๆ มานอนด้วยนะกบ” แม้อยู่ๆ จะรู้สึกตึงๆ ในใจตอนที่มันยิ้มแยกเขี้ยวจนตาหยีแบบนี้ แต่พอมันพูดเท่านั้นแหละ สติผมขาดผึง!
ปั่ก!
“โอ๊ยยย ดั้งกู!” ไอ้เด็กพละร้องลั่นเมื่อโดนหมอนสีเหลืองฟาดให้ที่หน้าอย่างแรง
“กูชื่อกุ้งโว้ยยยยยยยยยยย”
“โห…เล่นแรงว่ะสัส” คนโดนฟาดยังคงจับจมูกโอดโอย
“เจ็บจริงเหรอวะ…” ผมเริ่มกังวลละ ทำลูกเค้าเสียโฉมจะซวยเอาเด้ออออ แงงงงง
หมับ!
“เย้ยยยยย” ผมสะดุ้งเพราะจู่ๆ มันก็ล็อคข้อมือผมไว้
“ฝากไว้ก่อน ถ้าชอบแบบนี้คราวหน้าจะได้เล่นแรงๆ” อ้าวววววว นี่มันแกล้งเจ็บเหรอ โอ๊ยยยยย เด็กการแสดงยอมแพ้ ไอ้ทักมึงมันเจ้าเล่ห์มากกกก เชื่อไม่ได้เลย!!
“ไปไหนก็ไปป่ะมึงอะ”
“หึ” มันปล่อยมือ “นั่นอะไรอะ”
ผมมองไปตามนิ้วที่มันชี้
“ลูกชาย” ผมคว้าตุ๊กตาไซส์เท่าคนที่คว่ำหน้าอยู่ขึ้นมากอด “ชื่อปีเตอร์”
ไอ้ทักหน้าเหวอขณะที่ผมลูบไล้ผมสีทองของตุ๊กตาในอ้อมกอดไปมา
“มึงนี่มันโรคจิต”
“งั้นก็อย่ามายุ่งกับกูดิ”
“ไม่ได้ ใจมันชอบแล้ว ติด…”
“พูดบ้าอะไร!” ผมทำท่าจะฟาดอีกรอบ มาชงมาชอบ มาต่งมาติดอะไร เพ้อเจ้อ!
“ไปละนะ”
“เออออออออออ” ผมทำท่าจะขว้างหมอน ไอ้ทักมันเลยรีบวิ่งแจ้นออกจากห้องไป ปิดประตูซะดังลั่น
แหม ถ้าอยากจะนอนกับกูมึงช่วยเรียกชื่อกูให้ถูกต้องก่อนเหอะไอ้ทัก!! แถมมาว่าผมโรคจิตอีก มันใช้ได้ซะที่ไหนกันเล่า
“เนอะลูก” ผมจับแก้มปีเตอร์ที่นอนพาดอยู่ในอ้อมกอด “พ่อไม่ได้โรคจิตหรอกเนอะ”
ปีเตอร์ยังคงนิ่ง ยิ้มแป้นถึงใบหูอย่างที่เคยเป็นอยู่ทุกวัน
แน่สิ ก็มันเป็นตุ๊กตานี่หว่า
“หรือว่าโรคจิตจริงวะ…”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
เมื่อวานเรามีเวลาว่างหนึ่งวัน ก่อนที่จะถึงเทศกาลปฐมนิเทศยาวทั้งสัปดาห์และจะจบด้วยเฟรชชี่ไนท์ซึ่งจะจัดในวันอาทิตย์ และสัปดาห์ถัดไปหลังจากนั้นจะถึงการเปิดภาคเรียนแบบจริงๆ จังๆ สักที
วันนี้เป็นคิวของการทำกิจกรรมตะลุยฐานต่างๆ พวกคณะอื่นๆ สนุกกันมาก แต่สำหรับเด็กสินกำที่รักสวยรักงามแล้ว มันไม่ต่างอะไรกับการทรมานร่างกายเลยครับ น่าเบื่อโคตรๆ แถมจัดกลุ่มแบบคละคณะอีกตะหาก ทำให้ไม่มีเพื่อนให้คุยด้วยเท่าไหร่ เหงาจะตายยยยย
“ว๊ายยยย อย่าสาดน้ำสิคะ!”
โอเค…ละเว้นไว้คนนึง มุนินดูท่าจะมีความสุขมากๆ ที่ทำกิจกรรมแบบนี้ พวกรุ่นพี่ผู้ชายที่เฝ้าตามฐานคงจะเป็นสิ่งที่มันโปรดปราณมากเลยทีเดียว ยิ้มซะเคลิ้มเชียว หมั่นไส้!
“น้องกุ้ง!” เสียงหนึ่งเรียกผมขณะที่กำลังต่อคิวเข้าแถวเพื่อจะเล่นฐานสะพานเชือก ซึ่งต้องข้ามบึงขนาดใหญ่และมันมีสีไม่ได้น่าลงไปว่ายเล่นเลย ให้ตายเหอะ
“อ้าวพี่เก่ง!” ผมยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าคนนั้นคือใคร รุ่นพี่คณะวิทย์ที่เจอตอนอยู่กรุงเทพนี่เอง
“เป็นไงบ้าง ไม่ติดต่อพี่บ้างเลย”
“ก็โอเคดีนะพี่”
เอ… จะตอบไงดีอะ ผมเป็นพวกไม่ค่อยอยากกลับไปคุยกับคนที่เคยนอนด้วยเท่าไหร่อะสิ มันแปลกๆ อะ
“พวกเพื่อนๆ พี่มันให้ขนมมาให้อะ” พี่เก่งชูถุงขนาดใหญ่ขึ้นมาโชว์ ข้างในมีของกินเล่นเยอะจนถุงเต่งเลยทีเดียว
“โห… เขาเอามาให้กุ้งกันทำไมอะ”
“อ้าว” พี่เก่งส่ายหัว “ก็พวกมันปลื้มกุ้งไง”
“อ่า…” ผมชะโงกเข้าไปในถุงเพื่อจะดูว่ามีขนมอะไรบ้าง จะมีแอลฟี่มั้ยอะ อยากกินช็อกโกแลต
“รับไปสิ”
“แล้วในนี้มีของพี่หรือเปล่าครับ” ผมยิ้มหวาน
“ไม่มีหรอก” พี่เก่งยิ้มกลับมาเหมือนกัน “พี่ไม่อยากเหมือนคนอื่น พี่เหนือกว่าพวกนั้นหลายระดับแล้ว”
ทันทีที่พี่เก่งพูดจบผมก็ก้มหน้าหงุดเพราะความเขิน อ๋ออยยยยย รู้นะว่าจะหมายถึงอะไร ดีนะเนี่ยที่พูดเบาๆ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมด
“งั้นผมฝากไว้กับพี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปเอา”
“ถ้างั้นยินดีเลย” พี่เก่งลดถุงนั้นลงข้างตัว “สนุกมั้ยวันนี้”
“อืม…เหนื่อยอะ ง่วงด้วย อยากจะนอนมากๆ เลย” ผมบอก
“มานั่งพักตรงนั้นมั้ยล่ะ” พี่เก่งผายมือไปยังพวกอ่อนแอที่เป็นลมทำหน้าโอดโอยอยู่ในเต็นท์พยาบาล
“ไม่เป็นไรอะพี่ หมดนี่ก็ฐานสุดท้ายและ”
“เก่งมาก... งั้นพี่ไปดูน้องๆ ก่อนนะ” พี่เก่งโค้งหัวให้ผมทีหนึ่งก่อนจะเดินแยกไป
“เก่งมากกก” เสียงกระแหนะกระแหนดังอยู่ด้านหลัง ผมเบ้ปากพร้อมกับหันไปเห็นไอ้ทักที่ยืนเท้าเอวทำปากยื่นปากยาวอยู่ด้านหลัง
มันโผล่มาจากไหนวะเนี่ยยยยย
“สาระแนนัก” ผมกอดอก
“แฟนคลับมึงเหรอ?”
“รู้ดี!”
“อ้าว ก็เขายิ้มแป้นเวลาคุยกับมึงแบบนั้นอะ ไม่เมาเนื้อก็คือหลงมึงหัวปักหัวปำชัดๆ เอ๊ะ…หรือว่าคนนี้จริงจัง จะคบเป็นแฟนเลยงี้?”
“จะยังไงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวมั้ยเล่า!”
“ทีหลังก็อย่าประเจิดประเจ้อสิ” มันว่า เลิกคิ้วให้ข้างหนึ่ง “อย่าบอกนะ ว่ามึงนอนกับคนนี้แล้ว?”
โอ๊ยยยย กูล่ะขี้เกียจอธิบาย
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่ สะบัดหน้าหนีปล่อยเลยตามเลย
“โอ้โห เล่นเดือนมหาลัยปีที่แล้วซะด้วย”
“รู้ดีไปหมด”
“ก็กูเป็นเดือนคณะ กูเข้ากองประกวดก็ต้องรู้ปะวะ”
“ถ้างั้นก็เทียบหน้าตัวเองกับหน้าเขาแล้วกัน มึงเตรียมตัวตกรอบแรกได้เลย” ผมพูดขณะที่แถวเริ่มเคลื่อนตัว ตอนนี้ผมก้าวขามาบนสะพานเชือกเรียบร้อย ตอนแรกทำท่าจะสนุกนะ พอเจอไอ้ทักนี่ทำเอาหมดอารมณ์เลยอะ
“จะว่าไปมึงก็เป็นคนเดียวนะที่คิดว่ากูไม่หล่อ”
“อี๋ มั่นใจในตัวเองไปปะ” ผมพูดไปด้วยขณะที่ตาก็มองดูเท้าตัวเองไม่ให้ก้าวพลาด “เทียบกับพี่เก่งแล้วอย่างกับเทวดากับหมาใน”
“มึงว่าพี่เขาเป็นหมาได้ไง ไม่มีกาลเทศะเล้ย”
“กูด่ามึงต่างหากไอ้โง่”
“อ้าว ได้!” ผมรู้สึกถึงแรงสั่น “ว่ากูเป็นหมาในใช่มั้ย!”
“เฮ้ยยย อย่าเขย่า” ผมเอี้ยวคอไปดุ เห็นไอ้ทักมันกำลังแยกเขี้ยวแกล้งผมอยู่
“ทำไม กลัวตก? เล่นแรงๆ แบบนี้ชอบไม่ใช่เหรอ?”
“กูไม่อยากตกน้ำ!!!”
“ว่ายน้ำไม่เป็นล่ะสิ!”
“กูไม่อยากเปียก!” ผมร้อง หันไปแยกเขี้ยว “หยุดสักทีดิ๊!”
“ตกเลย! ตกไปเลยไอ้กบ!”
“กูชื่อ… เหวออออออ” จังหวะนั้นเองที่สะพานเชือกเอนไปทางซ้าย จนหน้าผมเกือบจะจุ่มลงไปในน้ำสีขุ่นนั้นแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้ทัก มึงนี่มัน…” ทนไม่ไหวแล้วนะ!!
“เฮ้ย!!!”
ป๊าบบบ!
ผมยกขาถีบไปที่ท้องคนด้านหลังอย่างแรง ประทับรอยจากรองเท้าไนกี้คู่แพงของผมไว้ให้ชื่นชม
“เหวออออออ” เวรละ ไม่รู้ว่าขาสั้นเกินไปหรือไง จากที่ตั้งใจแค่จะกำจัดไอ้ทักเท่านั้น สุดท้ายกลายเป็นว่าผมพลาดท่าเสียหลักตกลงไปในน้ำพร้อมๆ กับไอ้เด็กพละปากดี แงงงงง
ตู้ม!!
“แค่กๆๆๆ” ผมสำลักแทบตาย แต่ไอ้ทักกลับพ่นน้ำสีขุ่นๆ ออกมาจากปาก ทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นแมวน้ำ
อี๋ เหม็นโคลนชิบเป๋ง!! สกปรก!!
“ไอ้ทัก เพราะมึงเลย!” ผมตวาดใส่ไอ้ตัวสูงที่ตกลงมาในบึงพร้อมกัน
“เอ๊ากูเกี่ยวอะไรอะ มึงเป็นคนถีบกูแล้วล้มลงมาเอง”
“ดูดิ๊! น้ำสกปรกขนาดเนี้ย!”
“มึงก็เว่อร์…”
“น้องกุ้ง! เป็นอะไรหรือเปล่า!?” ไอ้ทักยังไม่ทันได้พูดจบ พี่เก่งที่เห็นเหตุการณ์ตะโกนถามมาจากโคนต้นไม้ที่สะพานเชือกถูกผูกไว้
“โอเคครับพี่!” ผมตอบกลับรุ่นพี่คณะวิทย์ไป แต่ตายังจ้องไปที่ไอ้ตัวต้นเหตุอย่างคาดโทษ
“มองขนาดนั้นจะกัดคอกูเลยมั้ยฮะ …อารมณ์เสียทำไม แฟนมึงมาดูอาการแล้วนี่”
“เลิกกวนตีนกูสักที! ไม่ใช่แฟนโว้ยยยยย!!”
“เอ๊า สรุปก็แค่เป็นผู้โชคดีอีกคนที่ได้นอนกับมึงเหรอเนี่ย?”
“ไอ้ทัก!!” ผมอยากจะซัดหน้าหล่อๆ ของมันซะจริงๆ ฮึ่ยยยยย
“อืม…” มันทำเป็นกอดอกครุ่นคิด แต่การที่มันตัวเปียกและท่อนล่างจมอยู่ในน้ำแบบนี้มันเป็นภาพที่ออกจะขัดๆ กันหน่อยนะครับ “จะว่าไปมึงหาแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยก็ดีนะ จะได้เลิกแรดสักที”
“มึง!”
“เฮ้ยยยยย” มันตกใจถอยหลังไปเมื่อเห็นผมพุ่งตัวเข้าไปหา “จะทำบ้าอะไรฮะ!”
“มึงโดนแน่!”
“ออกไปไอ้สัสกบ! เดือดอะไรของมึงวะเนี่ยยยยย”
ไอ้ทักว่ายน้ำหนีออกไปตรงบริเวณน้ำลึก แต่คิดเหรอว่าจะหนีผมได้ หึ นอกจากบ้านอยู่ติดทะเลแล้วกูยังเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเก่าด้วยโว้ย มึงได้เจอฉลามกุ้งแน่ แชมป์ประจำเขตเชียวนะสัส!
ผมจัดท่าฟรีสไตล์สี่คูณร้อยตามมันไปจนทันแล้วจัดการซัดมันเละ เลยเป็นหน้าที่ของพี่ๆ สต๊าฟที่ต้องกระโดดตามลงมาในบึงเพื่อจะช่วยชีวิตพวกเรา แถมยังต้องมาทำหน้าที่ห้ามทัพมวยกลางน้ำอีกด้วย
สภาพตอนนี้ชุลมุนมาก ไอ้พวกเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆ ไม่เป็นอันทำกิจกรรม ต่างมามุงดูเหตุการณ์ตรงหน้าแถมยังส่งเสียงร้องอย่างกับเชียร์มวย
เป็นไงล่ะ มีมวยทะเลโชว์ด้วย คุ้มฉิบหายได้เป็นเฟรชชี่ปีนี้
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“ฮ้าดดดดชิ้ว!” ไอ้ทักจามลั่น ขณะที่ตัวมันกำลังห่มผ้าบรรเทาความหนาวเช่นเดียวกันกับผม ตอนนี้เราทั้งคู่ตัวดำเกรอะกรังเพราะน้ำโคลน ต่างกันตรงที่ไอ้ทักมีถุงน้ำแข็งเล็กๆ ประคบหน้าผากที่ปูดโปน อันเกิดจากหมัดข้างขวาของผม
หึ สมน้ำหน้า ซ่าดีนัก
ผมยังคงมองมันตาขวาง มันจึงเลือกที่จะไปนั่งสั่นอยู่ที่อีกฟากของเต็นท์ จังหวะนั้นเองที่พี่หมอซึ่งเป็นรุ่นพี่จากคณะแพทย์ผู้รับผิดชอบจุดปฐมพยาบาลเดินเข้ามา หลังจากที่ก่อนหน้านี้เขาบอกไว้ว่าจะไปหยิบยามาให้ หน้าตาดีเชียวล่ะ…
“อะน้องกุ้ง เอาไว้ทานดักไข้นะ” พี่หมอยิ้มแย้มแจ่มใส ออร่าความเท่เปล่งประกายออกมาจากสีผิวที่ขาวจัด
“แล้วผมอะพี่” ไอ้ทักลุกขึ้นมา
“อ้าว นึกว่ามาด้วยกันพี่เลยให้ไปแบ่งเอง”
“ไม่ได้มาด้วยกันครับ”
“งั้นพี่จะจัดมาให้อีกชุด”
“ไม่เป็นไรพี่” ผมพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “เดี๋ยวผมแบ่งให้มันเอง”
“เหอะ” ไอ้ทักทำหน้าบึ้ง ก่อนจะถอยกลับไปนั่งที่เดิม
พี่หมอใจดียังคงไม่ไปไหน หันมายิ้มโชว์ฟันขาวแสดงความห่วงใยอย่างต่อเนื่อง
โอยยยย อย่าดิพี่ ใจสั่นแล้วน้า
“ไม่เจ็บตรงไหนนะเรา”
“ไม่เลยครับ” ผมยิ้มหวาน “พี่หมอชื่ออะไรหว่า”
“พี่ชื่อโน่”
“อ่า ชื่อเท่ดีนะครับ”
“แค่กๆ” จู่ๆ ไอ้ทักก็กระแอมไอ ผมกับพี่หมอเลยหันไปมอง แต่พบว่ามันแสร้งทำเป็นมองนกมองไม้มองเพื่อนๆ ที่ทำกิจกรรมกันอยู่แทน
ยัง… ยังไม่เลิกกวนตีน
“ขอบคุณครับน้องกุ้ง”
“โห่ พี่โน่จะไม่ปล่อยให้กุ้งแนะนำตัวเลยเหรอ รู้ชื่อก่อนซะแล้ว”
“ใครไม่รู้จักเราบ้างฮะ ฮอตขนาดนี้”
“เดี๋ยวๆ ฮอตอะไรเล่า แค่เด็กปีหนึ่งธรรมดาๆ เองครับ”
“ไม่ธรรมดาแล้วล่ะมั้ง เพื่อนๆ พี่ทั้งหญิงและชายตามกรี๊ดขนาดนี้”
ผมเอียงคอ มอบแววตาขบขันให้คู่สนทนา “แล้วพี่กรี๊ดกับเขาหรือเปล่าอะ?”
พี่โน่อมยิ้ม คล้ายกับว่าเขิน
“กรี๊ดสิ ก็น่ารักขนาดนี้”
โอ๊ยยยยย อย่าหยอดกันเยอะเซ่
แงงงง จาอาววว จาอาวววว
ผมทำเป็นเอียงอายยิ้มมุมปาก แต่ตาดันไปเห็นไอ้ทักที่ย่นจมูกพร้อมกับเบะปากคล้ายจะอ้วกก็เลยถลึงตาใส่
โธ่ ไม่มีพรสวรรค์ในการแอ๊วแบบกูอะดิ หวายๆๆๆ
“เฮ้ยไอ้โน่ น้องโอเคปะ” พี่เก่งเดินเข้ามาสมทบ สายตาที่มองผมนั้นดูเป็นห่วงเป็นใยเหลือเกิน โอ๊ยยยย อยู่ดีๆ ก็ถูกขนาบข้างโดยหนุ่มเท่ตั้งสองคน ใจหวิววววว
“มึงจะดูถูกความสามารถของกูเกินไปแล้ว” พี่โน่หันไปตบหัวเพื่อน โอ๊ยย เพิ่งจะเคยเห็นหมอคูลๆ ก็วันนี้ ลบภาพคุณลุงดุๆ ชอบขู่ตอนเด็กๆ ไปหมดสิ้นเลย
ฉีดยาให้กุ้งหน่อยนะคร้าบบบบบบ (กระพริบตาปริบๆ)
“ไม่เจ็บเนอะ” พี่เก่งคุกเข่าลงข้างๆ
“ถามเหมือนพี่โน่เลยอะ” ผมยิ้มตอบ “ไม่เป็นอะไรเลยครับ จริงๆ”
“เดี๋ยวเลิกกิจกรรมแล้วก็กลับห้องล่ะ นอนพักผ่อนเยอะๆ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาปฐมนิเทศกับอธิการฯ แต่เช้า”
“โอ๊ย ผมนอนเป็นตายแน่ๆ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” ผมบุ้ยปาก
“เด็กดี... งั้นพี่ไปดูน้องคณะก่อนนะ เดี๋ยวฝากไอ้โน่ดูต่อ”
“ขอบคุณพี่เก่งมากนะครับ”
หลังจากพี่เก่งเดินออกไปจากเต็นท์ ผมโดนต่อคิวดูแลโดยพี่โน่ทันที
“กลับหอคนเดียวได้ใช่มั้ยครับ”
“ได้ครับ แต่กลับกับพี่ดีกว่า” ผมทำตาแป๋ว
“โอ้โห...” เกิดเสียงร้องเบาๆ จากไอ้ตัวที่กำลังประคบหน้าผาก หน้ามันแสดงความช็อคเต็มที่ อย่างกับไม่เคยเห็นใครรุกหนักขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
แต่คนที่ผมพูดด้วยอย่างพี่โน่กลับยิ้ม เขาแค่พยักหน้า จากนั้นก็หันไปทางเด็กพละหัวโนที่มุมห้อง
“ถ้าโอเคแล้วน้องกลับได้เลยนะครับ”
“เอ่อ...” ไอ้ทักอ้ำอึ้ง มองผมสลับกับพี่หมอไปมา “ผม…”
“หรือน้องต้องการอะไรอีกหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ครับ คือ…” ไอ้ทักเหลือบมองผมแล้วก็ถอนหายใจ…
ถอนหายใจเนี่ยนะ? เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ
“…”
“ฝากเพื่อนผมด้วยนะครับ” ไอ้ทักพูดนิ่งๆ สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกอะไรมากมาย
หืม... มันจะฝากผมทำไมวะ ไม่ต้องทำมาเป็นสร้างภาพว่าเป็นห่วงหรอกจ้า รู้ทันหรอกไอ้บ้าเอ๊ย
“ได้เลย” พี่โน่พยักหน้า ก่อนกลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง “เดี๋ยวพี่ไปคุยกับเพื่อนก่อน เรารอพี่อยู่ตรงนี้นะ”
“ครับผม”
หลังจากพี่หมอสุดเท่เดินออกไปแล้ว ไอ้ทักก็ลุกขึ้นมา มันเหล่มองผมทั้งๆ ที่มือยังประคองถุงน้ำแข็ง ผมเอียงคอจ้องมันอย่างตั้งใจกวน แต่ทว่ามันกลับทำเป็นเมินเดินผ่านไปเฉยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แหงะ
“อ้าว ไม่ร่ำไม่ลาเลยหรือไง”
ไอ้ทักมองผมด้วยหางตา
“อืม” คนที่ผมถามกระแทกเสียงกลับมา
“เอ๊า เป็นบ้าอะไรอีก...”
ปัง!
อยู่ๆ ไอ้ทัก คนเด็กพละที่กำยำและยังตัวสูงเป็นเปรตก็เตะเข้าให้ที่ถังขยะจนเสียงดังสนั่น จนมันกระเด็นไปหลายเมตรและทิ้งหลักฐานเป็นขยะมากมายปลิวว่อนไปทั่ว ผมตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนต้องหยุดพูดทั้งๆ ที่ยังไม่จบประโยค
ไอ้ทักหมุนตัวกลับมา ผมชะงักขาตัวเองทันทีเมื่อเห็นแววตานั้น… มันน่ากลัว และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นบนใบหน้าของคนอย่างมันด้วย
ไอ้ทักเดินปรี่เข้ามาจนผมตกใจ
“อย่าทำกูนะ” ผมถอยกรูดด้วยความกลัว
ถ้ามันจะวิ่งเข้ามาเตะคว่ำเหมือนถังขยะที่เห็นตรงหน้า บอกเลยนะ ผมตายครับ ตัวมีอยู่แค่นี้เอง เผลอๆ ขาดสองท่อน เอาไปให้หมอต่อก็ไม่ได้ด้วย แงงง ช่วยผมที
“เหอะ” ไอ้ทักเสยผมแบบลวกๆ ดูก็รู้ว่าอารมณ์เสีย แต่ที่งงกว่าคือมึงจะเดือดทำไมอะ
“เกิดอะไรขึ้นวะ ผีเข้าเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วงอแงอะไรฮะ”
ไอ้เด็กพละกัดกระพุ้งแก้ม จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาเท้าเอว ดูเผินๆ เหมือนกำลังต่อสู้กับอารมณ์ตัวเองอยู่
“ขอโทษ” อยู่ๆ ไอ้เด็กพละก็พูดออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ฮะ!?”
“ไม่ได้ยินหรือไงวะ!” มันทำหน้าดุอีกครั้ง ผมเลยไม่อยากตอบโตแบบกวนๆ อีกแล้ว
“…”
“ดูแลตัวเอง”
“มึง…”
“ช่างแม่ง ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ ถึงอยากพูดแบบนี้” ไอ้ทักโยนถุงน้ำแข็งทิ้งลงกับพื้น ยกนิ้วโป้งขึ้นมานวดจุดที่บวมเป่งนั้น ซึ่งยังไม่มีทีท่าว่าจะยุบลงเลย
“…”
“ก็เจ็บดี” ไอ้ทักฝืนยิ้ม “ทำให้รู้ว่ากูไม่ควรเสือก”
“ทักคือกูอะ…”
มันไม่ฟังผมพูด ก้าวขายาวๆ เดินหนีไปอย่างดื้อๆ และทิ้งผมไว้ตรงนั้น
อ้าว… แล้วแบบนี้ผมต้องทำยังไงอะ
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ตลอดเวลาที่ท่านอธิการบดีให้โอวาทต้อนรับนิสิตใหม่ พวกเราคณะสินกำต่างหลับคอพับคออ่อนกันเป็นแถว แต่คณาจารย์ทุกท่านเขาคงจะชินแล้วล่ะ ก็แหมเด็กคณะนี้มันชอบทำตัวแปลกแยกอยู่เรื่อย
ไม่นานนักหลังจากชั่วโมงแห่งการปฐมนิเทศจบลงไป เวทีก็ถูกส่งต่อให้เป็นหน้าที่ของพี่สภานิสิตจัดกิจกรรมให้น้องๆ ฟื้นตัวกันต่อ ซึ่งกิจกรรมแรกก็คือการเล่นเวฟ แม่ม…โคตรสิ้นคิดเลย
แต่เอาเถอะ สุดท้ายก็เป็นภาพที่สวยงามจนผมต้องมาอัปสตอรี่ลงไอจีเลยแหละ
“เอาล่ะค่ะปีหนึ่งทุกท่าน” พี่จะสภาฯ คว้าไมค์มาประกาศ “ก่อนจะถึงเฟรชชี่ไนท์ในสุดสัปดาห์นี้ เราจะพาน้องๆ ดาวเดือนตัวแทนแต่ละคณะมาให้ทุกคนยลโฉมกันก่อนน้าว่าสวยหล่อขนาดไหน”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
พอได้ยินคำว่าดาวเดือน ไอ้พวกที่นั่งเซ็งโลกจะเป็นจะตายก่อนหน้านี้โห่ร้องกันเป็นแถวอย่างกับได้โดปเอ็มร้อย เอ๊าที่พวกมึงหลับจนจะล้มพับก่อนหน้านี้คืออะไรวะ
แต่เอาจริงนะ ผมก็อยากเจอดาวเดือนเหมือนกัน แต่…ไม่ใช่จากคณะตัวเองนะ
ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อวานผมยังไม่เห็นหน้าไอ้ทักเลย ถามไอ้โมทย์ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน จะไปเคาะประตูห้องก็ไม่ใช่เรื่อง ความรู้สึกผิดทุกอย่างแม่งถาโถมเข้ามาได้ยังไงผมก็ยังงงๆ ซึ่งสุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปกับพี่โน่ เพราะเปลี่ยนใจกลับมานอนกอดปีเตอร์อยู่ที่เตียงตัวเอง เหงานิดหน่อยแต่ก็โอเคนะ (รันทดชิบเป๋ง)
ผมชะโงกดูหนุ่มสาวบนเวที แต่ยังไม่พบคนที่ตามหาเลย
ดาวเดือนถูกส่งไมค์ต่อกันไปเรื่อยๆ และในที่สุดก็ถึงคิวหยากไย่คนสวยที่พอได้ออกสื่อก็เหมือนมีโดนใส่ถ่านเพิ่มเอเนจี้ มีแววความฉลาด สมาร์ท และสวยกว่าปกติมากกกกกกเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะ หยากไย่ จากเอกออกแบบแฟชั่น ดาวคณะ…”
“เดี๋ยวค่ะๆ คณะนี้เขาไม่ได้แนะนำตัวแบบนี้กันไม่ใช่เหรอ?”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!”
นั่นไง เสี้ยมกันเข้าป้ายยย แล้วคณะอื่นมันจะไม่หมั่นไส้เราได้ยังไงฮะ
หยากไย่ยิ้มมุมปากแบบผู้ดี “พอดีเราสองคนถูกสั่งห้ามไม่ให้แนะนำตัวจนกว่าจะได้ตำแหน่งค่ะ เขาว่ามันเสียภาพลักษณ์”
“หูยยยยยยยยย”
มึงก็มั่นหน้าเกิ๊นนนนนน ไย่เอ๊ย ระวังโดนปาไข่เน่าเด้ออออ
“ว๊าย แรงอะ งั้นไปที่คนต่อไปเลยเนอะ”
แล้วก็มาถึงที่…
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดกระหึ่มนั้นดึงความสนใจผมให้เพ่งไปที่เวทีอย่างตั้งใจอีกครั้ง ผู้ชายในชุดนิสิตถูกระเบียบก้าวขายาวๆ ออกมาข้างหน้า ออร่าเป็นประกายเกินกว่าคนอื่นๆ จนทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ สังเกตเห็นว่ามันเซ็ตผมและแต่งหน้าจนดูดีกว่าตอนปกติ ทำไมมันไม่ทำแบบนี้บ่อยๆ นะ ดูดีจะตายไป
และไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้เห็นมันอีกครั้ง ถึงแม้จริงๆ แล้วจะไม่ได้นานเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกของผมไม่ต่างกับร้อยปีเลยอะ เพ้อเจ้ออีกแย้ววววว แง
“ทักครับ จากคณะพละศึกษา”
ท่ามกลางเสียงเชียร์ อยู่ๆ ผมก็กระตุกยิ้มออกมา โชคดีไปที่ไอ้อู๋และเพื่อนที่นั่งข้างๆ กำลังจดจ่ออยู่บนเวทีจึงทำให้ไม่มีใครเห็น ฟู่ววว! รอดตัว
“ตายแล้ว ทำไมหน้าผากช้ำแบบนั้นล่ะคะลูก” พิธีกรชี้ไปยังจุดที่ว่า หากมองจากหน้าจอใหญ่ๆ ที่อยู่ด้านหลังซึ่งกำลังจับภาพอยู่ ก็จะเห็นว่ามันยังคงเป็นรอยสีแดงๆ ปนม่วง “จะหายทันวันประกวดมั้ยเนี่ย?”
“ผมหวังว่าจะหายทันครับ ผมก็ไม่อยากทำให้เพื่อนๆ ผิดหวัง”
ความรู้สึกผิดกระแทกเข้าที่ท้องจนจุกสัสๆ ฮือออออ
“ตายแล้ว ใครกันคะ! อย่าให้เจอนะเดี๋ยวพี่จะตีให้ก้นลายเลย!”
“หึ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ไอ้ทักพ่นลม แปลกมากที่ท่าทางของมันไม่ได้ดูขี้เก๊กเลย กลับเป็นธรรมชาติน่ามองสุดๆ ผู้ชายด้วยกันมันดูออกน่ะ “สมควรโดนแล้ว จริงๆ น่าจะโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำครับ”
“ต๊ายย …เอาจริงนะ พี่ว่ามันฟังดูโรแมนติกยังไงๆ ก็ไม่รู้อะ” พิธีกรยิ้มเขินๆ
“แล้วที่ถามว่าใครทำ…” ไอ้ทักหันหน้ามาทางจุดที่นั่งของคณะศิลปกรรม ไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ว่ามันกำลังสอดส่ายสายตาหาใครบางคน
ผมย่นคิ้วพร้อมกับกัดกระพุ้งแก้มในจังหวะที่ดวงตาคมๆ คู่นั้นจับจ้องมาทางนี้พอดี ผมยืดตัวขึ้นมองไปที่ใบหน้าคมๆ อันหล่อจัดนั้นอย่างสังเกตท่าที
จะทำอะไรของมันอีกล่ะ
ความหงุดหงิดปนความสงสัยทั้งหมดหายไปในทันที เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็ระบายยิ้มออกมา เป็นยิ้มแบบที่ไม่มีการกวนตีน ไม่ใช่ยิ้มที่ลองเชิงและด่าผมทีหลังเป็นการตบหัว ผมเจอพวกนั้นมาหมดแล้ว และครั้งนี้มันไม่เหมือนกับพวกนั้น
มันทำให้ผมรู้ว่านี่แหละ ยิ้มของไอ้ทัก ยิ้มจริงๆ
ยิ้มแบบจริงใจ…
ตัวแทนคณะพละกระชักไมค์ในมือก่อนจะส่งเสียงพูดแทรกทะลุความเงียบ
“กุ้ง คณะศิลปกรรมศาสตร์ ต่อยผมในบ่อโคลนเมื่อวานนี้ โทษฐานที่ปากหมาครับ”
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เค้าว่าคนปากหมามักมีปม
งี้ก็แปลว่า...
อิอิ
ขอบคุณทุกเสียงตอบรับที่ให้น้องกุ้งนะคร้าบบบ
ยังไงก็ฝากบวกเป็น คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจได้นะฮ้าฟฟฟ
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
:pig4: :pig4:
-
ทัก มีปมไรน้าาาาา
ใช่ปม ทุ่งชอบกั๊ก - ทักชอบกุ้ง หรือเปล่านะ
ทักที่เป็นธรรมชาติ ไม่ปากหมา
ไม่มีทีท่าดูถูก นี่ล่ะน่าสนใจ
ชอบกุ้ง ก็เข้าหากุ้งดีๆ สิ :hao3:
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิ่มมมา
-
:katai2-1:
-
ป่าวประกาศไปอี๊กก
-
ตอนนี้ยาวจุใจมากกกก
ชอบความที่น้องกุ้งเริ่มคิดถึงทัก
ปล. ทักประกาศเรื่องกุ้งออกสื่อตลอด ชอบ 555 :-[
-
เรื่องนี้มันดี
หันมาแต่งแนวน่ารักใสๆเราก็ยังชอบเด้อออ
หวังว่าเรื่องนี้จะได้ตีตลาดคนอ่าน จะได้มีกำลังใจแต่งแบบว่างแต่งว่างปั่นเลย :katai4: :katai4: :katai4:
ผลพลอยได้ก็ตกอยู่ที่เราอยู่ดี 55555
น้องกุ้งน่ารัก ทักอย่าทำหล่อ เดี๋ยวเจ๊หว่นไหว 5555 :3123: :impress2: :man1:
-
เล่นตอบแบบนี้ แล้วกุ้งจะว่าไงเนี่ย :mew4:
-
ฮืออ ติดตามนะคะ ชอบคาแรคเตอร์น้องกุ้งมากเลย น่ารักอะ อยากบีบบ ตามค่าาาา
-
ทักชอบกุ้งแน่ๆ แต่ไม่อยากจีบแบบคนอื่นเค้า 5555555555555
-
ทักกวนประสาทเกิน ชอบเขาแล้วยังกวนแบบนี้ไม่ลดลงขอให้พระเอกแห้วเถอะ5555
-
:sad4: มันกร้าวใจมากค่าาาาาา
-
ทักชอบกุ้ง ใช่ไหมมม ถึงได้ตามตอแยเค้าขนาดนี้
-
o13
-
บทที่ 4
นี่คุณเดือนหรือหมาใน
(https://i.pinimg.com/564x/36/c0/bc/36c0bc79891cc5b7711293116acf7a10.jpg)
ขวับ!
ทุกคนในคณะหันมามองผมอย่างพร้อมเพรียงอย่างกะซ้อมไว้ ผมได้แต่อ้ำอึ้งอ้าปากค้างไม่รู้จะทำอะไรต่อ
อะ…ไอ้ทัก อะไรของมึง! มาไม้ไหนอีกวะเนี่ยยยย
“อีเนรคุณ” มุนินมองผมตาขวางมาจากที่นั่งด้านล่าง
“เอ๊า?! ด่ากูทำไมอะ?”
“มึงไปต่อยกับมันมาตอนไหน ตอนเข้าฐานเหรอ?” ไอ้อู๋กระซิบถาม หน้าตาดูพยายามจับผิดแบบเกินเหตุ
“อือ”
“แล้วมึงไปรู้จักมันได้ยังไง?”
“เรื่องมันยาว ไว้เล่าได้มะ” ผมบุ้ยปาก แต่ดูท่าอีกฝ่ายก็ยังไม่ลดละ
“กุ้ง…” ไอ้อู๋พยายามเค้น ผมล่ะเกลียดสายตารู้ทันของมันจริงๆ
“กับไอ้นี่กูไม่ได้คิดอะไรด้วยเลย จริงๆ สาบานได้” ผมชูสามนิ้ว “มันกับกูออกจะไม่ค่อยชอบกันด้วยซ้ำ”
“ไม่ค่อยชอบ?” เพื่อนรักทำตาโต “โอ้โห มันเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่ปฏิเสธของดี”
“กวนตีนละ ของดงของดีอะไรเล่า พูดจาเพ้อเจ้อ” ผมส่ายหัว “มันชอบแกล้งกูอะ”
“อ๋อเหรอ...” ไอ้อู๋หรี่ตามอง
ผมเลิกใส่ใจและหันไปยังบนเวทีต่อ ไอ้ทักยังคงมองมาไม่เลิก ผมส่งยิ้มเจื่อนๆ กลับไปเพื่อเป็นการลองเชิง แต่มันก็ยังคงยืนนิ่งใส่ แหงะ
“เอ...พี่ว่าเข้าเรื่องกันดีกว่าเนอะ” พิธีกรถอยออกมาจากไอ้ทัก “เดี๋ยวดาวเดือนจะยังอยู่กับเราบนเวทีนี้ แต่สำหรับน้องๆ คณะต่างๆ พี่มีกิจกรรมมาให้เล่นกัน ชิงรางวัลเป็น...”
แล้วพิธีกรสาวก็ดึงผ้าสีแดงที่คลุมอะไรบางอย่างออก แล้วก็พบว่ามันคือขนมปี๊บขาไก่เกือบห้าสิบกล่องถูกตั้งไว้อย่างสวยงามเหมือนกับช็อปแบรนด์เนม เด็กปีหนึ่งอย่างพวกเราเห็นแล้วก็โห่ร้องไปตามๆ กัน
“โอ๊ยคุณเจ๊คะ ลงทุนหน่อยเห้อออออ!” มุนินตะโกนลั่นเป็นคนแรก เรียกเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆ ที่อยู่ข้างๆ ได้ดี
“แค่เห็นก็เค็มลิ้นแล้วใช่มั้ยล่ะคะ… เอาล่ะ แต่ละคณะส่งตัวแทนกันมาหนึ่งคน เดี๋ยวนี้เลย!”
เกิดความชุลมุนในห้องประชุม ทุกคณะไม่มีใครยอมใคร ต่างขมักเขม่นเลือกคนที่ดีที่สุดออกไปหน้าเวที
แตกต่างจากเด็กสินกำอย่างเรา ที่ทุกคนแม่งไม่ได้สนใจ เอาแต่นั่งนิ่งๆ และไม่มีใครคิดจะอาสา แปดสิบเปอร์เซ็นต์ล้วนเท้าคางมองดูเหตุการณ์วุ่นวายรอบๆ โดยไม่คิดจะทำอะไร บ้างก็หาววอดๆ พร้อมจะนอนต่อ
“เอาล่ะค่ะ ทยอยกันมาแล้ว รีบมาเร็ว!”
“ไม่มีใครไปจริงๆ เหรอ?” ทว่าหลังจากนิ่งกันอยู่นาน ไอ้อู๋ผู้เป็นประธานรุ่นยืนขึ้นเพื่อตะโกนถามเพื่อนๆ
“ไร้สาระน่าอู๋ จะเหนื่อยแลกขนมปี๊บทำไม” ผมสะกิดบอกมัน
“เออ หรือว่าต้องหาคนออกไปอะอู๋ ดูดิ ขาดแต่คณะเราแล้วเนี่ย” มุนินเริ่มสับสน ทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงต่อดี แหม แล้วตอนแรกทำเป็นบ่น
“อ้าว ยังไงค้า เหลือแต่สำกำนะค้า อย่าให้กูอายน้า กูยังอยู่บนนี้เด้อออ” เสียงในไมค์นั้นไม่ใช่พิธีกร หากแต่เป็นหยากไย่ดาวคณะ ที่บัดนี้เริ่มหน้าเจื่อนเพราะสินกำไม่คิดจะส่งใครขึ้นไปบนเวที
“เอาไงมึง อีไย่หน้าแหกแล้วน่ะ” มุนินกังวลจนต้องยืนขึ้นบ้าง สีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต่างจากไอ้อู๋ผัวมโนของมัน
“ทำไมมึงไม่ไปเองอะ พูดมากจัง” ผมเห็นปฏิกริยาของมันแล้วรำคาญชะมัด
“มึงเลยอีกุ้ง มึงออกไปเลย”
“บ้า! เรื่องอะไรอะ!” ผมตาโต ไอ้นี่ชอบหาเรื่องให้กูอีกละ
“เออ ไปมั้ยกุ้ง” ไอ้อู๋ก็เอากับเขาด้วย
“ไม่ไปไหนทั้งนั้น! จะไปก็ไปกันเองสิ”
“อีกุ้งอยู่ไหนคะ ขึ้นมาหน่อยค้า บนนี้มีคนอยากเจอ” หยากไย่ยังคงเอาไมค์ไปเล่น
“แหงะ” ผมเริ่มหน้าเสีย แต่ก็ชะโงกไปดูบนเวทีด้วย อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันจะอยากเจอผมกันวะ
“พวกมึงไม่ต้องเถียงกัน กุ้ง! มึงลุกขึ้นมาเลยเร้วววว”
“เอ่อ น้องไย่คะพี่ขอไมค์คืนหน่อยเนอะ...” พิธีกรเริ่มกลับมามีบทบาทบ้าง “อะๆ เหลือแต่สินกำนะจ๊ะ ยังไงเอ่ย จะยอมสละสิทธิ์หรือเปล่า!?”
“กุ้ง มึงออกไปเถอะ” ไอ้อู๋ดึงแขนเสื้อผมให้ลุกขึ้นมา แงงงง ช่วยด้วยยย
“โหยยยย ทำไมอะไรๆ ก็กูวะ” ชักหงุดหงิดแล้วนะ ฮึ่ย!
“เร็วๆ มึงคือความหวังของพวกกูนะ”
“ไม่ต้องมาปากดีเลยอีมุนิน เมื่อกี้มึงยังด่ากูฉอดๆๆๆ” ผมมองค้อน แต่ก็เอาเถอะ มาถึงขนาดนี้แล้วนี่ “เออๆๆๆๆ กูไปเอง”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
เพื่อนๆ ในคณะส่งเสียงร้องเมื่อผมลุกขึ้นและวิ่งลงไปยังบนเวที หยากไย่เข้ามากอดผมอย่างดีอกดีใจเป็นคนแรก ส่วนไอ้ฟิวส์เดือนจากสินกำเช่นกันกลับยักคิ้วให้อย่างกวนๆ ตามประสาคนขี้เก๊ก และข้างๆ กันนั้นก็คือไอ้ทักที่กอดอกทำหน้านิ่งๆ อยู่ เมื่อผมเดินผ่านมัน หน้าหล่อๆ ที่บัดนี้ไม่ดูไม่ค่อยกวนตีนเท่าไหร่ก็หลุดยิ้มออกมาซะอย่างนั้น เล่นเอาผมต้องสะบัดหน้าหนี รีบก้าวขาผ่านพวกดาวเดือนไปยังตำแหน่งที่พิธีกรเรียกอย่างรวดเร็ว
ไอ้บ้า นิ่งอยู่ดีๆ จะมายิ้มหาแปะมึงเร้อออออ ยังไม่ได้เคลียร์เรื่องก่อนหน้านี้นะเว้ยยยย
“เอาละคะ แนะนำตัวกันก่อนเลยอย่างแรก เริ่มจากน้องกุ้งคนดังเลยแล้วกันเนอะ”
เพราะผมเป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นมาบนเวที ไมค์เลยจ่อเข้าให้ที่ปากผมอย่างเลี่ยงไม่ได้
โอ๊ยยยย ทำไมอยู่บนนี้แล้วมันตื่นเต้นจังวะ ทุกคนแม่งจ้องผมเป็นตาเดียวเลยอ่า
“สวัสดีครับ ผมชื่อกุ้ง…”
“อ๊ะๆ ไม่ได้จ่ะ เมื่อกี้ดาวเดือนเค้าไม่ได้แนะนำตัวตามลายเซ็นต์ของสินกำ พี่ว่าหนูต้องกู้ชื่อเสียงหน่อยแล้วล่ะน้า”[/i]
“ง่า…” ผมอ้าปากเด๋อด๋า
หึ่ยยย กูว่าแล้วเชียว
“ขออนุญาตแนะนำตัวครับ” ผมยกมือตามกฎก่อนจะเริ่ม “ผมชื่อนายอิสระ นามสกุลปัจฉิมสะหะ ชื่อเล่นกุ้ง น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว! จบจากโรงเรียนเซนต์เจมส์...ยอม! ยอมเป็นข้าวมันไก่! อยู่เอกการแสดงและกำกับการแสดง...”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ชื่อพรีเซ้นต์ด้วยมึง” ไอ้ไย่เขยิบเข้ามาส่งซิก
“ฮะ?” ผมนี่งงเลย ทำไมต้องทำด้วยอะ เขาไม่ได้บอกสักหน่อยยยยย
“เชื่อกู ทำชื่อพรีเซ้นต์ด้วย เอาปังๆ” สีหน้าของดาวคณะช่างดูอ้อนวอนเหมือนผมเป็นความหวังสุดท้าย จริงๆ มันก็อยากทำเองอะแหละดูก็รู้ แต่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ดาวคณะที่สวยเพรียบพร้อม
“กะ..กูคิดไม่ออกกกกก”
“เอาแบบแซ่บๆ ให้คนกรี๊ดกันไปเลย” หยากไย่กระซิบต่อ ผมได้แต่ทำตาวอกแวกจนจะหลุดออกจากเบ้ามากลิ้งที่พื้นอยู่แล้ว ส่วนหนึ่งก็เพราะตื่นเต้น แต่อีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะกำลังคิดชื่อดีๆ อยู่
โอ๊ยย ยากจังอะ!
“กูคิดได้แต่อะไรแบ๊วๆ”
“อย่าแบ๊วเดี๋ยวไม่เกิด!” คนสวยชี้นิ้วคาดโทษ “...งั้นเอาชื่อนี้ไป”
คุณดาวเข้ามาใช้มือป้องข้างหู พอได้ยินคำที่มันกระซิบมาก็เล่นเอาผมช็อค!
“จะ...จะดีเหรอมึง” ผมหน้าซีด
“เชื่อกู... เกิด” หยากไย่ขยิบตาให้
“มีอะไรอีกมั้ยคะน้องกุ้ง” พิธีกรเอียงคอถามเพราะเห็นผมยึดไมค์ไว้นาน
“เอ่อ...ชื่อพรีเซ้นท์…” ผมกลั้นใจ เอาวะ! ถ้ามันจะเรียกเสียงกรี๊ดเป็นหน้าเป็นตาของคณะอะ
ขอให้มันได้ผลละกัน!
ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกสามเม็ด ด้วยความที่ชุดระเบียบนิสิตตัวใหญ่มากผมจึงถอดออกมาทางหัวได้อย่างง่ายดาย หยากไย่ยื่นมือมารับมันไว้ให้ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดที่เล่นเอานึกว่านักร้องเกรดเอมาเปิดคอนเสิร์ทแถวๆ นี้ ใจเย็นๆ น้า แค่ถอดเสื้อเองงงง
ผมยกมือขึ้นมาตั้งวงเตรียมจะรำ
“รำวงๆ ด๊าวด่าว ดาวได่ ดาวได๋ ดะดิดง (เซิ้งอย่างเมามัน) หนุ่มเอ๊ย สาวเอ๊ย เรามารำวงกันด่าวด่าว เรามารำวงกันด่าวด่าว (แถมเด้าเอวแรงๆ ให้สองสามที)" ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ยืนเปลือยอกต่อหน้าประชาชนจากนั้นก็พูดด้วยเสียงที่หนักแน่น "...ชื่อพรีเซ้นท์ รำแก้บน!”
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อีกุ้ง!” เสียงกรีดร้องจากมุนินคือสิ่งแรกที่ผมได้ยิน เหมือนเป็นแกนนำให้เพื่อนๆ โห่ร้องที่ตามมา มันดังกระหึ่มชนิดที่ผมอึ้งไปเลย
เดี๋ยวนะ! มะ...ไม่ใช่แล้ว! ไม่ใช่แค่อัฒจรรย์สินกำ แต่ทุกคนในห้องส่งต่างก็สติแตกกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งไปหมด
ชอบกันใช่มั้ยอะ! โอ๊ยยย น้ำตาจะไหล ชื่อพรีเซ้นท์แรกที่ไม่แป้ก ถูกการันตีด้วยความถูกใจของคนหมู่มาก ต้องบันทึกไว้ในกินเนสบุ๊คแล้วโว้ยยยยยย!
ผมดีใจจนต้องยกมือขึ้นมาไหว้สลับไปทุกสารทิศ แต่ผมสะดุดไปจังหวะหนึ่งเมื่อเห็นท่าทีของไอ้ทัก เดือนพละสุดกวน
มัน... กำลังอ้าปากค้าง แถมสายตาจ้องมายังจุดที่ไม่สมควรเอามากๆ อีกตะหาก!!
“...”
ผมดึงเสื้อจากมือหยากไย่มาปิดหน้าอกสีชมพูนมเย็นของตัวเองไว้จนไอ้ฝ่ายที่มองอยู่รู้ตัว ไอ้ทักรีบหุบปากแทบจะทันทีพร้อมกับแสร้งทำเป็นเอามือไพล่หลัง เขย่าตัวเองไปมาส่งยิ้มให้กับสิ่งแวดล้อม เหมือนจะเนียนว่าปฏิกริยาที่เห็นก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น!
โอ๊ยยยยยยย จะมาจ้องนมกูทำไมกันเล่า!
“อ๊ายยย น่ารักเว่อร์ค่ะน้องกุ้ง แหมหูแดงเชียว เขินสาวเหรอจ๊ะ?” พิธีกรหยิกแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
โอเค ยอมรับก็ได้ว่าเขิน สาวๆ อะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เดือนพละโน่นสิ! แง๊ อายหัวนมอะ...
ไมค์ถูกส่งต่อไปที่คนอื่นเรื่อยๆ แล้วช่วงเวลาแนะนำตัวก็หมดไปในที่สุด
“เอาล่ะ เราจะเริ่มแข่งขันชิงขนมขาไก่แล้ว กติกาก็คือ แดนซ์แบทเทิ่ล!”
นั่นไง…กิจกรรมสร้างสรรค์อีกแล้วแม่คุณ
“ใครเต้นได้แรงสุด ได้เสียงกรี๊ดมากที่สุด รับไปเลยขนมขาไก่ที่กินทั้งชาติก็ไม่หมด เราจะเริ่มกันหลังจากที่เพลงขึ้น พร้อมนะคะ”
เดี๋ยวววว ผมยังไม่พร้อมมมม
“ปิ๊ดดดดดดด เริ่มได้!”
จังหวะดนตรีเริ่มขึ้นเมื่อสิ้นเสียงนกหวีด ดาวเดือนข้างหลังช่วยบิ้วเพื่อนจากคณะเดียวกันด้วยการโห่ร้องไม่ก็ตบมือตามจังหวะเพลง ซึ่งขอบอกเลยอีไย่ก็เป็นกำลังใจชั้นดีเลยทีเดียว เสียงกรี๊ดของมันนี่ดังกว่าใครเลย แต่ยังไงผมก็ไม่กล้าเต้นอะ ฮืออออ
“เต้นสิกุ้ง นิ่งทำไมเนี่ยยยย!” อีไย่เขยิบเข้ามาประชิดตัวผมอีกรอบเมื่อเห็นว่าเอาแต่ยืนนิ่ง
“เต้นไงดีอะมึง” ผมทำหน้าแหยอย่างกังวล
“เอาแรงๆ”
“โอ๊ยยย กูเต้นไม่เป็น เคยแต่เต้นคัฟเวอร์”
“วงอะไร?” ดาวคณะเท้าเอว
“ทูพีเอ็ม”
“ไม่แรงเท่าไหร่ กูว่าต้องเต้นแบบมิสเอ ลองดูๆๆๆๆ”
“โอ๊ยยยย” ปวดหัวโว้ยยยย
ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ได้คะแนนนำโด่งไปก่อนแล้วเพราะออกเสต็ปแบบไม่มีใครยอมใคร เหลือแต่ผมคนเดียวนี่แหละที่ยืนเอ๋อ ขนาดแค่ขยับแข้งขยับข้าก็ยังไม่ตรงจังหวะเลยด้วยซ้ำ
“ยืนนิ่งทำไม เต้นดิ”
หืม นี่มันเสียงไอ้ทักนี่หว่า
เดือนพละที่ตอนนี้ปาดผมเรียบแปล้โชว์ความหน้าใสยืนกอดอกมองอยู่ใกล้ๆ แถมยังทำเป็นขมวดคิ้ว อย่ากับเป็นเรื่องเครียด เอ๊า แล้วเด็กคนละคณะอย่างมันจะมาสนใจผมทำไมอ่า
“กูอายอะ ไม่ค่อยได้เต้น” ผมพูดแบบเหนียมๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะกลัวมันด้วยแหละ ไม่รู้ว่าจะหายเดือดหรือยัง เดี๋ยวโดนดุแบบมะวานจะทำไง
“อายอะไรวะ” ไอ้ทักเดินเข้ามาใกล้ “อายกู?”
ผมเป้ปาก “อย่าเข้าข้างตัวเองดิ๊”
“อ้าว ถ้างั้นไม่ได้อายกูแล้วอายอะไร?”
“ก็…”
นั่นสิ… อายอะไรวะ ตอบตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน
“ไอ้เต้นอะ แค่ใส่อารมณ์หน่อยมันก็ได้แล้ว” ไอ้ทักโคลงตัวเข้ามาใกล้ “ไม่ต้องกลัวกูจะเห็นมึงหรอกน่า กูเห็นถึงนมมึงแล้ว”
“ไอ้ส้นตีน! ก็บอกว่าไม่ได้อายโว้ยยยย”
“ถ้างั้นจัดสเต็ปมันส์ๆ ให้ดูสักทีดิ๊” ไอ้ทักแยกเขี้ยว “เดี๋ยวแพ้แล้วจะขายขี้หน้าเอานะ”
ถึงตอนแรกกะจะไม่สนใจ แต่พอได้ยินคำว่าแพ้แล้วมันนึกขึ้นได้ว่านี่คือการแข่งขันนี่หว่า การเต้นครั้งนี้มันมีคำว่าศักดิ์ศรีมาเดิมพันด้วยด้วย โอเค งั้นผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!
เสียงกรี๊ดเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมทำท่าปาดเจล ที่เลือกจะเต้นท่านี้เพราะตาดันเหลือบไปเห็นทรงผมของไอ้เดือนพละเข้า แต่เอาจริงๆ ผมจำท่านี้มาจากวัยรุ่นแถวบางขุนเทียนตอนวันสงกรานต์ด้วยแหละ แม่งโคตรเท่
จากนั้นผมก็จัดมาให้ทุกท่า แว๊นซ์ทุกสไตล์ แต่ยอมรับเลยว่าแม่งปลดปล่อยได้ดีโคตรๆ แถมยังเรียกสายตาจากคนอื่นได้ดีอีกตะหาก เชื่อเลยว่าตอนนี้ผมมีคะแนนนำแล้ววววววว
เห็นงั้นผมจึงไม่ปล่อยให้ตัวเองนิ่ง จัดต่อทั้งท่าปะแป้ง ดึงดาว และสาวเชือก และอื่นๆ เท่าที่จะนึกออก
โอ๊ยยย มันส์โว้ยยยยย
“ปิ๊ดดดดดดดดดดด” เสียงนกหวีดบอกหมดเวลา โห่ไรวะ ยังไม่หายมันส์เลย
“ตายแล้วววว เดือดทุกคน แต่เห็นทีพี่ต้องมาหาคนนี้ก่อนเลย” พิธีกรเดินมาใกล้ “น้องกุ้งคะ ท่าเต้นไม่ค่อยเข้ากับหน้าเลยนะลูก”
“แฮะๆ” ได้แต่แลบลิ้นหอบแฮ่กๆ อย่างกับหมา เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยย
“เอาล่ะคะเราได้ผู้ชนะแล้วด้วยคะแนนอันเป็นเอกฉันท์… น้องกุ้งจากคณะศิลปกรรมศาสตร์!!”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” เพื่อนๆ ร่วมคณะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แหม่ พอเห็นแล้วผมละภูมิใจซะจริงๆ ถือว่าได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์ได้สักที ไอ้พวกชอบเหน็บจะได้เลิกแซว
“น้องกุ้งรับไปเลยค่ะ ขนมขาไก่! อย่าลืมเอาไปแบ่งเพื่อนๆ ด้วยน้า… “
ผมทำพิธีรับมอบรางวัลโดยมีดาวเดือนทุกคณะเป็นสักขีพยาน ขณะที่กำลังจะปั้นหน้าให้กล้องของพี่สภาฯ แชะภาพ สายตาผมก็ดันไปเห็นไอ้ทักทำเป็นดึงหน้าขรึมสู้กับกล้องอยู่ ไม่รู้ทำไมเห็นแล้วจู่ๆ หูก็ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
แม่ง...เห็นนมผมอะ
“น้องกุ้งคะ สุดท้ายแล้ว… มีอะไรจะบอกเพื่อนๆ ในคณะที่ส่งเสียงเชียร์มะกี้มั้ย” พิธีกรจ่อไมค์ถาม
“เรา…” โอ๊ย ยังไม่หายหอบเลย เหนื่อย! “เราจะ… เป็นโรคไตไปด้วยกันครับ”
ผมยิ้มอย่างฝืนๆ เพราะหายใจไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้นคำพูดของผมก็เรียกเสียงหัวเราะของคนทั้งฮอลล์ได้
ซึ่งนั่นก็รวมถึงไอ้เดือนคณะพละที่อยู่บนเวทีนี้ด้วย…
ไอ้ทักคงรู้ตัวแน่ว่าผมเห็นมันหัวเราะ เพราะมันรีบหุบปากลงทันทีอย่างกับตั้งใจจะวางฟอร์ม แถมมีการทำเป็นรีบเหล่ๆ หลบๆ มาทางนี้เพื่อจะดูว่าผมมองอยู่หรือเปล่าอีกต่างหาก หึ ไม่เนียนลูก ไม่เนียน...
ผมยิ้มกว้างแบบกวนตีนๆ ตอนที่มันทำเป็นหันมาอีกรอบ พออีกฝ่ายเห็นมันก็ค้างไปเลย ไอ้ทักมองผมนิ่งๆ เหมือนดูท่าที มีการเลิกคิ้วขึ้นมาหนึ่งข้างแบบคนสงสัยอีกต่างหาก
งงบ้าอะไร ก็ยิ้มให้มึงเนี่ยแหละ นึกขึ้นได้ เข้ามาคุยกับผมแบบนี้มันคงหายโกรธผมแล้วสินะ!
“…”
“ผีออกยัง ไอ้บ้า” ผมขยับปากแบบไม่มีเสียง
ไอ้เดือนพละกระตุกรอยยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ๆ กวนๆ ตามสไตล์ คนบ้าอะไร ยกมุมปากขึ้นข้างเดียวแล้วโคตรดูน่าถีบ ดูดิ เหมือนหมาในอย่างที่ผมว่าไว้ไม่มีผิด
เอาเถอะผมจะคิดว่านั่นคือคำตอบ ไม่ว่ามันจะโกรธผมเรื่องอะไร ก็ถือว่าเราง้อกันแล้วล่ะนะ
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
กร๊วบๆๆ
ผมเคี้ยวขาไก่อย่างเมามัน ส่วนตาก็กำลังอ่านบทที่ต้องจำไปแคสติ้งซึ่งโมเดลลิ่งดีลมาให้ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือบริเวณชั้นหนึ่งของหอ โชคดีที่ยังไม่เปิดเทอมจึงไม่ค่อยมีใครมาใช้บริการมากเท่าไหร่ ผมเลยค่อนข้างจะมีสมาธิ แม้ลิ้นจะไม่สามารถรับรสอะไรได้อีกแล้วนอกจากความเค็มของขนมขาไก่ก็เหอะ ผมร่วงแน่โว้ยยยย
ใครบางคนผลักประตูกระจกเข้ามา ผมสบตากับบุคคลปริศนานั้นเมื่อเขาเงยหน้า ไอ้ทักผู้สวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาพร้อมกับกีต้าร์ในมือ เส้นผมสีดำสนิทเหนือดวงตาคมนั้นเปียกชื้น ไม่คิดจะเช็ดให้มันแห้งก่อนหรือไงนะ
ไอ้ทักเห็นผมจ้องก็ทำเป็นยิ้มแป้นจนตาหยี
“ยิ้มบ้าอะไร” ผมส่ายหัว
“อ้าวก็มึงจ้องหน้ากู ให้ทำไงอะ?”
“กูแค่มองเฉยๆ ปะ” ผมพูดพึมพำก่อนจะก้มอ่านบทต่อทำเป็นไม่สนใจ
“อ่านไรอะ”
“บท” ผมตอบสั้นๆ ไม่ได้เงยหน้ามองมันด้วยซ้ำ แต่เห็นว่าเท้ายาวๆ ที่สวยน่ามองนั้นก้าวเข้ามาใกล้
“บท? บทละครอะเหรอ? จะเป็นดาราแล้วรึไง”
“เปล่า แค่จำไปแคสติ้ง” ผมเงยหน้าเพราะเสียสมาธิ พร้อมกับเพยิดหน้าไปทางเครื่องดนตรีในมือชิ้นนั้น “แล้วมึงอะทำอะไร”
“ภารกิจเพื่อชาติ” ไอ้ทักยิ้ม “โดนรุ่นพี่ดุว่ะ ต้องซ้อมอีกเยอะเลย”
“ประกวดดาวเดือนอะเหรอ?”
“เออดิ” มันพยักหน้า “กูขอซ้อมในนี้นะ รูมเมทกูแม่งก็นอนหมดแล้ว จะไปหาไอ้โมทย์ก็กลัวมึงจะว่า ไม่คิดว่ามึงอยู่ตรงนี้ ...จะรบกวนปะ?”
“ไม่เป็นไร ตามสบายเหอะ” ผมโบกมือ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางเรื่องยังไม่ได้เคลียร์ “นี่หายโกรธกูยังอะ?”
ไอ้ทักเลิกคิ้ว “โกรธเรื่อง?”
“อ้าว ก็...”
“ถ้าเรื่องวันนั้นมึงไม่ต้องคิดมาก อากาศแม่งร้อนทำกูสติแตก”
“มึงเป็นหมาบ้าหรือไงเล่า” แม่งชอบทำเป็นเล่น “เอาดีๆ”
“เอออออออ ไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรเลย กูก็ลืมไปว่ามึงเป็นของมึงอยู่แล้ว กูขี้เสือกเองแหละ”
โห... ‘มึงเป็นของมึงแบบนั้นอยู่แล้ว’ เจ็บสึสสสสสส
“งั้น กูไปนั่งตรงนู้นนะ”
ไอ้ทักเดินไปจับจองโต๊ะมุมห้อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะดูคอร์ด ผมก้มลงอ่านบทต่อตอนที่มันเริ่มดีดโน้ตแรก โอ้โห อ่านบทพร้อมมีดนตรีคลอโคตรจะโรแมนติกเลยอะ และเอาจริงนะ ไอ้บ้านั่นก็ฝีมือใช้ได้ ฟังแล้วไม่ระคายหูเท่าไหร่เลย
“เห็นเธอเดินมาไกลๆ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร หน้าเธอสวยที่สุดเลย”
มือผมชะงักคาปากคาไฮไลท์เมื่อเสียงเพราะเกินคาดนั้นทะลุเข้าหู ผมเงยหน้ามองแผ่นหลังของคนที่กำลังดีดกีต้าร์พร้อมกับวางปากกาเงี่ยหูอย่างตั้งใจฟัง
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
มันไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกมอง ผมจึงมีโอกาสได้สังเกตแผ่นหลังกว้างและยาวนั้นขยับขึ้นลงตามจังหวะได้อย่างไม่ต้องหลบซ่อน
อยู่ๆ ผมก็ยิ้มออกมา มันเป็นยิ้มแบบ... ไม่รู้ดิ อย่างกับว่าเสียงร้องของมันนั้นช่วยบำบัดให้ผมสดใสขึ้นมาได้อย่างนั้นแหละ
ผมตัดสินใจวางปากกา ก่อนจะลุกขึ้นไปยังมุมห้องนั้น ถือวิสาสะหย่อนตูดนั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามคนที่กำลังเล่นดนตรี
แล้วเสียงกีต้าร์ก็หายไป ไอ้ทักทำหน้าฉงนเหมือนหมาใส่ผมทันที
“กูกวนมึงเหรอ” คนตรงข้ามหน้าเสีย
“เปล่า” ผมทำเป็นเอียงคอ “แค่อยากมาดู”
ไอ้ทักเกือบจะยิ้มออกมาแวบหนึ่ง... จริงๆ นะผมรู้สึกได้ แต่มันดันกลบเกลื่อนด้วยการทำหน้ากวนตีนอย่างที่เคยทำประจำ
“กูเขินเลยนะครับเนี่ย”
“มึงจะโชว์ร้องเพลงเหรอ”
“ก็ทำได้แค่เนี้ย” ไอ้ทักทำหน้าเหม็นเบื่อ “รุ่นพี่ก็บอกว่าแม่งโคตรจะเบสิก แต่จะให้กูไปเต้น เหาะเหินตีลังกาก็ไม่ไหวว่ะ”
“แต่มึงเป็นเด็กพละนะ?”
“กูเรียนวิทย์กีฯ” ไอ้ทักเท้าคาง “กูเก่งแต่เรื่องมวลกล้ามครับน้องกุ้ง”
ผมกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินมันพูดชื่อเล่นจริงๆ ฮึ่ยยยยย ไม่ใช่กบ ไม่ใช่ไก่อะเนอะ
“มันต่างกันยังไงอะ”
“เอาง่ายๆ กูสอนมึงได้ว่าออกกำลังกายแบบไหนถึงจะดูดี แต่กูจะไม่สามารถเอ็นเตอร์เทนให้คนหมู่มากสนุกได้หรอก” ไอ้ทักถอนหายใจ “เฮ้อ ทำไมไม่เลือกเดือนจากนันทนาการก็ไม่รู้”
“คงหล่อไม่เท่ามึงมั้ง”
ไอ้ทักเลิกคิ้วหนึ่งข้างทันที
“กูหมายถึง มึงขี้เหร่น้อยที่สุดไง” ผมเกาท้ายทอย โอ๊ยยย พอกูพูดตรงๆ นี่ก็มีปัญหาจังเลยนะ
“อ่า… ก็คงงั้น” มันพยักหน้า “แล้วนี่มึงจะนั่งดูกูจริงๆ อะ?”
“เออ”
“ฮึ่ยยย เขินมากกว่าเดิมแล้วเนี่ย”
“เป็นบ้าอะไรนักหนา!!” ผมหมั่นไส้อาการสะดิ้งแบบเฟคๆ ของมันซะเต็มประดา
“อะๆ งั้นกูจะเล่นให้มึงฟัง ดีไม่ดีบอกด้วย โอเค้?”
ผมอมยิ้ม “ก็ได้”
“ทำไมทุกครั้งที่มึงทำลอยหน้าลอยตาแล้วกูรู้สึกว่ามึงแรดสุดๆ เลยวะ”
“เห็นมั้ย กูว่าแล้วว่ามึงต้องด่ากูด้วยคำนี้” ผมกลอกตา ตั้งใจยื่นคางเข้าไปเพื่ออธิบายให้ชัดๆ “กูไม่ได้แรด กูแค่สดใสที่สุดในวิทยาเขตนี้”
“เหรออออออ” ไอ้ทักทำหน้าเหม็นเบื่อ “ไม่เข้าใจ แรดขนาดนี้ทำไมยังมีแต่คนชอบวะ” มันยื่นหน้าสวนเข้ามาบ้าง
“มึงจะยื่นหน้าเข้ามากัดคอกูหรือไงฮะไอ้ไดโนเสาร์”
เวร!
“ฮึ? กูอะนะไดโนเสาร์?”
โอ๊ยยยยยยย หลุดปากพูดคำด่าที่รู้แค่คนเดียวออกไปจนได้ มันรู้หมดแล้วเนี่ยยย
“ลืมๆ ไปซะ”
“แล้วมาทำโวยวายเวลากูเรียกกบ โถ…ไอ้กบเอ้ย โอ๊ย!!”
นี่!! หมั่นไส้ ถีบขาแม่งซะเลย!!
“เจ็บสัส ...โดนไข่กู” ไอ้ทักหน้าเขียว กุมของรักสูดปากเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“จริงอะ…” เวรเอ๊ยยย เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจจะให้โดนน้องชายมันนะสาบานได้!!
“ฮึ กูล้อเล่น” อ้าว ไอ้สัสทัก
เนี่ยยย แม่งก็ชอบเล่นอย่างเนี้ยยยยย
ไอ้เด็กพละทำเป็นยิ้มเก๊กๆ ยักคิ้วหลิ่วตา “ถ้ามึงโดนไข่กู ขามึงได้หักวิ่งแจ้นไปใส่เฝือกแล้ว”
“พ…พูดบ้าอะไรเนี่ย”
“พอๆ เลิกยุกยิก! จะฟังกูมั้ยฮะ!”
“ยุกยิกบ้าอะไรเล่า!” ผมทำเป็นเอามือเกาแก้ม ลามไปปิดหูแดงๆ ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น “เล่นสักทีดิ”
“เห็นเธอเดินมาไกลๆ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร หน้าเธอสวยที่สุดเลย ท่ามกลางผู้คนมากมาย สายตาเธอเป็นประกาย อย่างนางฟ้าอยู่ตรงนี้…”
ไอ้ทักเหลือบขึ้นมามองเป็นระยะๆ ผมรีบหลบตาแล้วโคลงหัวเอ็นจอยกับจังหวะดนตรี
“อยากจะมอง อยากจะมอง อยากมอง ลึกเข้าไป อยากจะรู้ในใจเธอนั้นคิดอะไร…” ไอ้ทักหยุดแปบนึงแล้วยกนิ้วชี้มาทางผม
“เป็นบ้าเหรอ” ผมเบ้ปาก
“เธอจะเหงา เธอจะเหงา เธอจะเหงา เหมือนกันบ้างไหมเธอ… แค่อยากให้เธอได้รู้ อยากให้เธอลอง เธออาจจะยังไม่พร้อม จะยอมรักใครจริงสักคน โอกาสดีๆ อย่างนี้จะมีอีกกี่หน จะเป็นไปได้ไหม ให้เราสองคนได้มาคุยกัน…”
มันใช้นิ้วเรียวข้างเดิมนั้นโซโล่อยู่สักนาทีจากนั้นก็หยุด นั่นทำให้ผมรู้สึกตัวและเอนหลังตรงติดเบาะอย่างเก้ๆ กังๆ
เคลิ้มขนาดนี้ ใครก็ได้ส่งมันไปไอแคนซียัววอยซ์สิ
“ว่าไง” มันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ก็ดี…”
“จริงใจปะเนี่ย”
“เห็นกูเป็นคนตอแหลเหรอ” ผมมองหน้าหาเรื่อง “บอกว่าดีก็ดีดิ”
“แล้วมึงว่าคนอื่นจะชอบปะ?”
“อืม... กูว่ามึงได้ใจสาวๆ ชัวร์”
“แล้วมีสิทธิ์ชนะมั้ยอะ?”
“ก็ถ้าไม่มีใครเสียงดีเท่ามึงอะนะ... ไม่แน่ๆ”
ไอ้ทักแยกเขี้ยว ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้วเชียวถ้ามันไม่ระเบิดหัวเราะลั่นซะก่อน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“…”
อะไรของมันวะ
“นี่มึงคิดว่ากูจะใช้เพลงนี้ประกวดจริงๆ เหรอ?”
“อ้าว…”
“มึงเป็นคณะคู่แข่งนะคร้าบบบ ขืนเอาเพลงที่จะใช้แข่งจริงมาเล่น มึงก็เอาไปบอกคนอื่นหมดดิ”
“ไอ้สัส…” ผมเอื้อมมือไปทุบไหล่มันดังอั่ก “แล้วจะเล่นหาป้ามึงเหรอ”
ไอ้ทักร้องโอดโอยแต่ก็ฝืนอธิบายต่อ
“เอ๊า ก็มึงบอกว่าอยากดูกูเล่น กูก็เลยเลือกเพลงนี้ให้มึงไง…”
พอได้ยินอย่างนั้น อารมณ์ที่พุ่งพล่านก็ดับลงทันที ดับแบบดับมอด ดับสนิท ไม่มีทางฟื้น อย่างกับมีคนเอาน้ำมาสาดแล้วกระโดนเข้าไปกระทืบๆๆๆ กองฟืนที่ดับมอดนั้นไม่ให้มีเศษไฟเหลือสักจุดเดียว
หมายความว่ามันร้องเพลงนี้ให้ผมฟังถูกมะ? ไม่ได้เข้าข้างตัวเองเนอะ
ง่า...ไหงเป็นงี้ได้อ่ะ
“มึงนี่มันน่ารำคาญ กูไปนอนและดีกว่า” ผมก้มหน้างุด ลุกพรวดจากเก้าอี้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เดี๋ยวดิ” ไอ้ทักใช้คอกีต้าร์ดันตัวผมไว้ หน้ามันเริ่มเสีย “นี่โอเคปะเนี่ย”
“กูเบื่ออะ” ผมมุ่ยหน้า “มึงชอบกวนตีน”
“โถกุ้งยังไม่ชินอีกเหรอ มีเวลาไหนบ้างฮะที่กูไม่แกล้งมึง”
“เออ ระวังกูทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วกัน”
“หึ” มันส่ายหัวอย่างยอมแพ้ “เออๆ ขอโทษๆ ไปนอนเหอะ กูนี่แม่งมาไล่ที่มึงชัดๆ”
“รู้ตัวก็ดี” ผมทำเป็นกลอกตารีบพุ่งไปคว้าข้าวของจากโต๊ะ ใช้สายตาเหลือบไปที่ไอ้ทักซึ่งกำลังจ้องมาแปบนึง ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องโดยไม่ล่ำลากันสักคำ
“เดี๋ยวไอ้กุ้ง!”
ผมหมุนตัวเพราะเสียงนั้นเรียกไว้ ไอ้ทักโผล่หัวออกมาจากประตูกระจก ใบหน้ายิ้มแป้นจนเปลือกตาหยีแทบไม่เห็นลูกตาดำ
“เดี๋ยวจะหาว่าเสียเวลา”
“...”
“งั้นถือว่าทนๆ ฟังกูร้องเพลงกล่อมแล้วกันเนอะ”
“…”
“คืนนี้ก็... อย่านอนดิ้นแล้วกัน”
ผมอ้าปากค้างจนกระทั่งมันมุดหัวกลับไป ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเกือบนาที
เมื่อกี้… ผมไม่ได้หูฟาดใช่มั้ย แล้วไหนจะรอยยิ้มแบบไม่เฟคอย่างที่มันชอบทำนั่นอีก...
โอ๊ยยยย ใจ... อยู่ๆ ก็ใจบาง มันออกจะหวิวๆ
ผมผลักประตูเข้าไปอีกครั้ง ไอ้คนที่อยู่ในห้องสะดุ้งจนเกือบจะทำกีต้าร์หลุดมือ
“เมื่อกี้มึงพูดอะไรนะ?” ผมส่งเสียงถาม
“ก็...” ไอ้ทักเลิกคิ้ว “บอกว่าอย่านอนดิ้นไง”
“มันคือการบอกให้ฝันดีใช่ปะ?”
ไอ้ทักสตั๊นท์ไปเสี้ยวนาทีตอนที่ได้ยิน ก่อนจะอ้าปากพูดต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉย “อย่านอนดิ้น ก็คือ อย่านอนดิ้น”
“...”
“แต่ถ้ามึงจะตีความอย่างนั้น...” ไอ้เดือนพละยักไหล่ “กูก็ไม่มีปัญหานะ”
ผมไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าได้อีกต่อไป เข้าใจคำว่ายิ้มแก้มปริแล้วว่าเป็นยังไง บ้าเอ๊ยยย ทำไมต้องมาทำให้มันเห็นด้วยเนี่ยยยย
“มึงก็…สู้ๆ แล้วกัน” ผมชี้ไปที่เครื่องดนตรีในมือมัน
“บอกกูหรือกีต้าร์?”
“ใครมีหูก็ได้ยินไป”
ไอ้ทักกระตุกยิ้มบ้างพร้อมทั้งผงกหัวให้ ก่อนจะเป็นฝ่ายผมเองที่ถอยออกมาจากห้อง
แว๊กกกกกกกกก พูดอะไรของกูเนี่ยยยยยย
ผมยกสองมือขึ้นปิดหูขณะที่วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรีบร้อน (แล้วก็มานึกขึ้นได้ว่ากูไม่ได้หนีอะไรนี่หว่า ...งงเวอร์)
พอถึงหน้าห้องตัวเอง ผมก็ยืนพิงกำแพงหัวเราะคิกคักอย่างกับคนโดนจี้เอว
นี่อะน้า แล้วจะไม่ให้มีคนด่ามึงว่าแรดได้ยังไงไอ้กุ้งเอ๊ยยยยยยย
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อยากจะขอบคุณทุกเสียงตอบรับจริงๆ ผมซึ้งใจมาก
วันนี้เลยมาเสิร์ฟบทที่ 4 ให้นะคร้าบบบบบ
ยังไงก็ฝากบวกเป็น คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้ได้นะคร้าบบบ <3
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง นะครับ
-
ดีใจ ไรท์ใจดี มาต่อทียาวจุใจ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โอ๊ย.........ฮามากๆ :m20: :m20: :m20:
น้องกุ้ง ยิ่งมาย่ิ่งแรง :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าและ ในที่สุดตัวแทนสินกำ ก็เป็นน้องกุ้ง จนได๋
คนรู้จักก็เยอะอยู่แล้ว ตอนนี้รู้จักทั้งมอ แล้ว
ชื่่อพรีเซนต์ รำแก้บน อะจ๊ากกกกกก หยากไหย่ นางแน่มากกกกกก
ทัก อ้าปากหวอ มองนมชมพู ไม่วางตาเลย
แล่ว แล่ว แล้ว ทั้งทัก ทั้งกุ้ง เริ่มหวั่นไหวกันและ :hao3:
(ทุ่งชอบกั๊ก)ทัก กุ้ง(อย่ามายูกับกุ้ง) :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องกุ้ง ฉายารำแก้บน หัวนมสีชมพู 5555555
-
น้องกุ้งน่ารักสมคำแนะนำตัว ชอบมาก แรดแบบตลกๆ แรดแมนๆ คำพูดคำจาฮาจริง ทักกวนตีนน้อยลงแบบนี้ จะยอมให้จีบกุ้งต่อไปก็ได้พ่อว่าที่เดือนมหาลัย
-
ชอบชื่อ รำแก้บนมาก 55555
-
ชอบความเขินหัวนมชมพู
ชอบความเขินเวลาคุยกัน โง้ยยย จีบกันแบบนี้ก็ได้หรอ 555
-
โอ้ยยยยยย น่ารักกก ต่างคนเหมือนต่างอ่อยกัน เง้ออออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
-
มีร้องเพลงจีบกันด้วย ฟินนนนน :o8:
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว จ๊ะๆๆ ทักก็รักกุ้งนะแต่ฟอร์มจัดงัย
-
สารภาพว่าอ่านเพราะชื่อตอนที่สองครับ ‘อย่ามาอยู่กับกุ้ง... อย่ามายุ่งกับกู!’ สะดุดครับ สะดุดทันทีเลย เออเว้ย มันผันได้จริงๆ (หัวเราะ)
น้องกุ้งน่ารักดีครับ ไม่มีอะไรจะคอมเมนท์นะครับ เพราะค่อนข้างโอเค แต่ควรมีฉากสื่อถึงลักษณะเด่นของน้องกุ้ง ที่ชอบหิ้วคนไปนอนกอดด้วยมากกว่านี้ ตอนนี้ผมเห็นแค่พี่เก่งคนเดียว มันไม่สื่ออะไรเท่าไหร่ครับ ถ้ามีมากขึ้น นอกจากเราจะเห็นภาพลักษณ์น่ารักของน้องกุ้งที่มีในสายตาคนอื่น เรายังสามารถเล่นประเด็นอื่นได้อีก (เช่น สารพัดเข้าใจผิด หรือกองทัพแฟนคลับที่ปวารณาตัวเป็นพี่ชายปกป้องน้องกุ้งมุ้งมิ้งของเราครับ (หัวเราะ))
-
พัฒนานะฮะ 555555555555555555555
-
ชอบชื่อพรีเซนต์กุ้งมากกกก ฮาาาาาา :pig4:
-
ไม่ค่อยได้เจอนายเอกแบบน้องกุ้งเท่าไหร่ มีเอกลักษณ์มากๆ จะว่าเพี้ยนก็ไม่เชิง แต่ไม่ปกติแน่ๆ 55
-
“กุ้ง คณะศิลปกรรมศาสตร์ ต่อยผมในบ่อโคลนเมื่อวานนี้ โทษฐานที่ปากหมาครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
ตาย...อย่าง...สงบ...
อ๊อยยยยยยยยยยยยยยย
:heaven
-
ทักต้องตั้งใจร้องให้กุ้งฟังแน่เลยอะ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย ดีต่อใจมาก
อ้อยกันไปอ้อยกันมา ไม่เกรงใจคนอ่านเลยลูกเอ้ยยยย
:katai4:
-
:katai2-1:
-
บทที่ 5
ไดโนเสาร์/สีเหลือง
(https://i.pinimg.com/564x/8c/64/9c/8c649c36f39cd1e3b5eeadca7fe2e043.jpg)
ทั้งๆ ที่เป็นเฟรชชี่ไนต์แท้ๆ แต่พวกผมกลับยังไม่ได้เข้าไปเต้นกับวงดนตรีของมหาลัยเหมือนคณะอื่นๆ ไม่รู้อะไรเข้าฝันให้พวกพี่ๆ มาเรียกแถวพวกผมเอาเวลานี้ แงงง อยากฟังเพลงแล้วอะ
“ใครที่ของประจำตัวผ่านวันนี้ก็ยินดีด้วย” พี่วิน พี่ว้ากเคราแพะสุดเซอร์เจ้าประจำประกาศลั่น “เหลือแต่ดาวกับเดือน ถ้าพวกคุณได้ตำแหน่งในคืนนี้ อย่าลืมว่าสายสะพายคือของประจำตัวของคุณ เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจค่ะ/ครับ” ทั้งหยากไย่คนสวยและไอ้ฟิวส์ขี้เก๊กตอบฉะฉานสมกับตำแหน่ง แม้เวลานี้มันควรจะอยู่หลังเวที แต่มันก็ยืนกรานที่จะมารวมแถวเหมือนกับเพื่อนๆ ซึ้งใจที่สุดเลยอ่า
“ส่วนชื่อรุ่น…” พี่ว้ากกางกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ประธานรุ่นอย่างไอ้อู๋ส่งรายชื่อที่พวกเราช่วยกันคิดไปก่อนหน้านี้ “ผมว่ามีหลายชื่อที่น่าสนใจ แต่ผมค่อนข้างตกใจนิดหน่อยกับชื่อ… มงกุฎ”
เอ่อ…
“ผมเข้าใจที่คุณจะตั้งให้พ้องกับเลขสิบแปด แต่สิบแปดมงกุฎฟังแล้วทะแม่งๆ” พี่ว้ากเงยหน้า “ใครเป็นคนคิดชื่อนี้”
ทุกคนเงียบสนิท ในขณะที่ผมค่อยๆ ชูมือขึ้นฟ้า
ครับ ผมคิดเอง ฮือออออ
“กูว่าแล้วเชียว” พี่วินคนเซอร์ส่ายหน้า ย่นจมูกอย่างกะเหม็นขี้ “ทำไมครับคุณกุ้ง อยากจะให้เพื่อนๆ เป็นโจรกันทั้งก๊กเลยเหรอ”
“ผมว่ามันเท่ดีออกครับ นึกภาพว่ารุ่นพวกเราเป็นแก๊งเจ๋งๆ ยืนโพสสมาร์ทๆ ออกแนวหนังโจรกรรม โอเชี่ยนอีเลฟเว่นอะไรเงี้ย”
“ฟังที่พูดมาแล้วยังไม่เห็นมีอะไรดีเลย”
“ง่า…” ผมก้มหน้า ตัวหดเหลือนิดเดียว
“รู้ว่ามันเท่ แต่ผมไม่อยากให้อนาคตสิบปียี่สิบปีผ่านไปพวกคุณแก่แล้วมานั่งส่ายหัวว่ามีชื่อรุ่นที่มีความหมายว่าแก๊งโจร”
ป๊าดโธ่ แค่เท่ก็จบแล้วมั้ง ไม่เห็นต้องคิดไปไกลขนาดนั้นเลยนี่หว่า
“คุณคิดชื่อนี้ก็ไปหาชื่อมาเปลี่ยน แล้วยังไงส่งมาอีกรอบ คราวหน้าเรามาตรวจชื่อรุ่นกัน”
โอย… แค่ฟังก็นึกภาพความเดือดออกแล้ววว ส่งงานรุ่นแต่ละทีเลือดตาแทบกระเด็น ขี้เกียจจะไฟท์แล้วนะคร้าบบบ ปล่อยผมไปซักที จบๆ ได้แล้วการรับน้องเนี่ยยยย
“คุณพูดมาก็ดีแล้ว ผมว่าเรามีอะไรต้องเคลียร์กันหน่อยนะครับน้องนมเย็น”
ผมหันซ้ายหันขวา ใครวะนมเย็น รับน้องมาจนจะเปิดเทอมยังไม่เคยได้ยินเพื่อนชื่อนี้เลย
“จะมองอะไรครับ คุณนั่นแหละ!”
ผมหน้าเหวอตอนที่พี่วินชี้มา อะ…อะไรอะ ทำไมอยู่ดีๆ มาเรียกผมว่านมเย็น
“เชิญออกมาหน้าแถว”
ถึงจะค่อนข้างงงๆ แต่ผมก็ทำตามที่พี่ว้ากสั่งอยู่ดี ตอนนี้พวกพี่ๆ ปีโตๆ รุมล้อมผมกันหมดแล้วววววว
“คุณทำอะไรมาครับคุณกุ้ง!”
ผมงงซ้ำสอง อะไรวะ ทำอะไรมาอะ มีเด็กมาอ้างตัวว่าผมเป็นพ่อเหรอ ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะโว้ยยย
“เอ่อ…”
“ได้ข่าวว่าคุณสร้างความภูมิใจให้คณะเหรอ…”
“ตอนไหนเหรอครับ” ผมย่นคิ้ว
“เอ๊า ก็วีรกรรมแนะนำตัวพร้อมชื่อพรีเซ้นท์ และการเต้นแบบแว๊นพระประแดงของคุณไง”
อ๋อออออออออออออออออออ เชี่ยเอ๊ย ใจหายวาบ พูดมาแต่แรกก็หมดเรื่อง
“ในฐานะตัวแทนของรุ่นพี่ ผมขอบอกว่าพวกเราภูมิใจ และขอบคุณที่สร้างสีสันได้ไม่แพ้รุ่นพี่ปีก่อนๆ และหวังว่าในอนาคตพวกคุณจะสั่งสอนรุ่นน้องให้เข้าใจในเอกลักษณ์ของคณะเราและดันให้พวกเขาโดดเด่นเหมือนพวกคุณ เข้าใจมั้ย!!”
โห… น้ำตาซึมเลยอะ ดีใจจัง
…จริงๆ นะ เหมือนผมได้ทำอะไรถูกที่ถูกทางซักที
“เข้าใจครับ” ผมส่งเสียง
“แต่ถึงยังไงเราก็ต้องเอาความจริงมาคุยกัน” พี่ว้ากเข้ามายืนใกล้ๆ “ผมได้รับการแจ้งจากพี่เทคของคุณ ว่าเขาไม่ค่อยพอใจที่คุณถอดเสื้อและทำชื่อพรีเซ้นท์ต่อหน้าคนทั้งมหาวิทยาลัย และผมก็เห็นด้วย”
ผมมองหน้าพี่วิน รู้สึกได้เลยว่าสายตาที่พี่เขามองมาแม่งจริงจังสุดๆ
“ในฐานะหัวหน้าพี่ว้าก ผมคือผู้รับผิดชอบและดูแลความปลอดภัยของพวกคุณ รวมทั้งควบคุมไม่ให้เกิดเรื่องอะไรที่จะส่งผลกระทบกับอนาคตของเด็กปีหนึ่งทุกชีวิต”
“…”
“คุณรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่ครับ” ผมส่ายหัว สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
“พี่สันครับ ขอของที่เตรียมมาด้วย”
หลังจากพี่วินหันไปสั่ง พี่คนสวยหน้าหมวยเจ้าเดิมก็หอบหิ้วถุงดำขนาดใหญ่ชนิดที่ต้องใช้คำว่าเบ้อเร้อออกมาด้วยความทุลักทุเล ผมเกือบจะเข้าไปช่วยแล้วแต่ติดตรงที่ว่าเจ๊แกมองไม่เห็นทาง เดี๋ยวเดินซ้ายทีขวาทีจนผมหาจังหวะเข้าไปช่วยไม่ถูก และสุดท้าย…
ปัก!
“โดนหัวผมครับพี่…”
“ว๊าย ขอโทษทีลูกพี่มองไม่เห็น”
แต่ถึงจะยากลำบากยังไงถุงขนาดใหญ่นั้นก็ถูกวางลงตรงหน้าอย่างเรียบร้อย แถมผมก็เจ็บหัวเฉย ฮือ
“คุณรู้มั้ยว่านี่คืออะไร?”
ผมหรี่ตามองถุงตรงพื้น ค่อนข้างกลัวๆ จนต้องถอยหลังมาหนึ่งก้าว “ไม่มีใครนอนอยู่ในนั้นใช่มั้ยครับ”
“เฮ้อ” พี่วินก้มลงไปแก้มัดที่ปากถุง “ทั้งหมดนี่เป็นของจากแฟนคลับคุณ มาจากทุกคณะทุกชั้นปี! ถูกวางไว้หน้าตึกสินกำที่กรุงเทพ”
“โอ้….ใช่เหรอครับ?”
“งั้นเรามาดูกัน” พี่วินควานหาของในถุงแบบสุ่มๆ จากนั้นก็มีเสื้อกันฝนติดมือมา โง้ยยยย มันน่ารักจนอยากจะใส่ซะเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเป็นสีเหลืองจะรักเลย “ถึงน้องกุ้ง เสื้อตัวนี้จะทำให้น้องไม่ต้องตากฝนกลับหอ พี่ไม่อยากให้น้องเป็นหวัด ถ้าอยากจะขอบคุณพี่ แอดไลน์มาที่ lukcyman98”
“…” ผมนี่ถึงกับยืนอึ้ง
“เอาไง สนใจแอดกลับเลยตอนนี้เลยมั้ย?”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมยอมเป็นคนไร้มารยาทก็ได้”
“มาดูอีกอันแล้วกัน” คราวนี้เป็นหมอนหมีน้อย โง้ยยย นี่ก็น่ารักกกก “หลับตาทีไรฝันเห็นแต่เธอ เลยอยากให้หมอนเธอเผื่อจะได้ฝันถึงกันบ้าง… อันนี้ไม่มีชื่อแต่มีเบอร์โทรเลยแฮะ”
เชี่ยยย น่ากลัวเกิ๊นนนน
“พี่ไม่ต้องหยิบออกมาแล้วก็ได้น้า เดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมบอกพี่ว้าก กลัวว่าถ้าปล่อยให้เขาค้นไปเรื่อยๆ จะเจอข้อความฮาร์ดคอกว่านี้เข้า อายเพื่อนๆ ตายเลย
“ก็ตามใจ ของคุณนี่นะ” พี่วินหันมาจ้องหน้า “แล้วคุณสงสัยมั้ยว่าทำไมผมเรียกคุณว่าน้องนมเย็น”
พอได้ยินผมก็ได้แต่ส่ายหัวดิก
“คุณรู้ใช่มั้ยว่าที่นี่มีเพจไนซ์บอย คล้ายๆ คิ้วบอยของม.อื่นๆ นั่นแหละ ตอนนี้กระทู้ที่โดนปักหมุดเอาไว้คือ…” พี่วินก้มกดมือถือยุกยิกก่อนจะยื่นมาให้ “นี่!”
ผมหรี่ตามองหน้าจอที่ส่องสว่างนั้น แล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเมื่อเห็นรูปตัวเอง มันเป็นตอนที่ผมถอดเสื้อบนเวทีวันปฐมนิเทศ!!
‘กุ๊ง นมเย็น – ฉายานี้ไม่ได้มาเพราะชอบกินน้ำแดง’
ผมยกมือไหว้ขออนุญาตหยิบมือถือมาดูใกล้ๆ ค่อยๆ ใช้นิ้วลากไปทีละรูปๆ
ผมก็เห็นตัวเองจากทุกมุม จากมุมที่นั่ง จากมุมหน้าเวที จากกล้องสภาฯ ส่วนกลาง และที่สำคัญมีรูปแอบถ่ายบนเวทีอีกตะหาก!!
ไอ้บ้าเอ๊ยยย รูปอื่นยังพอเข้าใจนะ แต่รูปบนเวทีนี่ใครมันจะถ่ายได้ถ้าไม่ใช่พวกตัวแทนคณะกับดาวเดือน อย่าให้รู้เชียวนะ จะไปข่วนหน้าใส่ซะให้เข็ด ฮึ่ยยยยยย
แต่ยังไงก็เหอะ ทั้งหมดทั้งมวนต้องเลิกคิดไปให้หมดเมื่อเห็นจำนวนไลค์ที่มีจำนวนห้าหมื่น!! บ้าไปแล้ววว เยอะกว่ายอดไลค์ในไอจีตั้งแต่รูปแรกถึงรูปสุดท้ายรวมกันซะอีก
“รู้สึกยังไงครับคุณ” พี่วินคว้ามือถือกลับไป
“ก็… เขินๆ อะครับ”
“คุณเขินกว่านี้อีกแน่ถ้าเห็นคอมเม้นท์ เดี๋ยวผมจะอ่านให้ฟัง” พี่วินใช้นิ้วเลื่อนไปมา “ขออนุญาตพูดคำหยาบนะ… ไอ้สัส เกิดมายี่สิบห้าปี เพิ่งสับสนรสนิยมตัวเองก็วันนี้ น้องน่ารักจนอยากจะไปฟัดถึงนครนายก”
“…”
“ต่อนะ ไม่อยากเชื่อว่าน้องดูดีขึ้นขนาดนี้ ผิดจากสมัยเรียนเซนต์เจมส์อย่างกับคนละคน ไม่รู้ว่าน้องเขาจะจำได้มั้ย แต่พี่คือคนที่โดนน้องลากกลับคอนโดวันที่น้องหนีเที่ยวทองหล่อตอนวันปัจฉิม ห้าๆๆ …คุณจำเขาได้หรือเปล่า?” พี่วินเหล่มองมาถาม
“จำไม่ได้ครับ” ผมตอบตามตรง ก็มันนึกไม่ออกแล้วอะ เหยื่อแถวทองหล่อไม่ได้มีแค่คนเดียวนะ
“มีเม้นท์นึงน่าสนใจแต่ผมคงต้องเซ็นเซอร์ บอกว่า …แม่งชมพูกว่า ตู๊ด ตู๊ดดดดด ของกูอีก น้องน่ากอดมาก อยากคว้ามาเขย่าแรงๆ …อะอันนี้เด็ดสุด น้องชื่อกุ้ง แต่ตอนนี้น้องทำให้ผมตัวงอเป็นกุ้งไปหมดแล้ว”
“พี่ครับ!”
“หืม?” พี่วินสงสัยเมื่ออยู่ดีๆ ผมก็โพล่งขึ้น
“ไม่ต้องอ่านแล้วก็ได้ครับ ผมจั๊กจี้” ผมยิงฟันทำหน้าแหยๆ
แล้วไอ้ตู๊ดตู๊ดดดดนั่นคืออะไร หวังว่าจะเป็นหัวแม่โป้งนะ พยายามไม่คิดว่าจะมีอวัยวะส่วนไหนที่เป็นสีชมพูได้อีก…
“งั้นก็ไปอ่านต่อเองแล้วกัน”
“ผมไม่เล่นเฟสบุ๊คครับ”
“ถือว่าโชคดีไป” พี่วินเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า “คุณว่าการที่ได้ของพวกนี้กับโดนเม้นท์อย่างนั้นในโซเชียลมันเป็นเรื่องดีหรือเปล่า”
ยังไงดีวะ คือถ้าเป็นสมัยก่อนก็คงจะชอบที่มีแต่คนชื่นชม แต่พอตอนนี้มาคิดอีกทีแม่งน่ากลัวสุดๆ ไปเลย
“ผมว่าไม่ครับ”
“เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมพวกผมถึงเป็นห่วง”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก โหยยย ชอบแววตาพี่วินตอนนี้มาก เหมือนพ่อปกครองลูกไม่มีผิด อยากจะซบอกแรงๆ ออดอ้อนซื้อของเล่น
“ส่วนชื่อรำแก้บนต้นเหตุ ผมมั่นใจว่าคุณไม่ได้คิดเองแน่ๆ …ไปเอามาจากไหน”
เอ๊า เลิกซึ้งแม่งละ อย่ามาดูถูกสมองผมแบบนี้เซ่ะ ในสายตาคนอื่นผมดูโง่ขนาดนั้นเลยหรือไงเล่า
“ขออนุญาตตอบค่ะ” หยากไย่ยกมือ “หนูเป็นคนให้ชื่อนั้นกับกุ้งเอง”
“คุณไม่ได้คิดจะแกล้งเพื่อนใช่มั้ยครับ?”
“ไม่ใช่ค่ะ ตอนนั้นหนูแค่อยากจะให้บรรยากาศมันสนุก หนูขอโทษจริงๆ” หยากไย่ลุกขึ้นมายกมือไหว้จนฝ่ายผมต้องรับไหว้เป็นพัลวัน หน้าดาวแม่งรู้สึกผิดมากๆ “กูขอโทษนะกุ้ง กูไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“มะ…ไม่เป็นไร” ผมโบกมือ “มึงไม่ผิดเลยไย่ กูรู้ว่ามึงเจตนาดี มันเป็นเรื่องเกินควบคุม”
“จำไว้นะคุณดาว ผมอยากให้คุณคิดเยอะๆ กว่านี้ ลองคำนวณนึกถึงผลที่จะตามมา คุณคือคนสวยและเป็นหน้าตาของคณะ แต่นอกจากรูปลักษณ์ที่ดีแล้ว ผมอยากให้คุณมีความคิดที่ดีด้วย” พี่วินเท้าเอว จ้องไปที่หยากไย่ด้วยแววตาที่ไม่มีอารมณ์ดุเลย ออกแนวสั่งสอนมากกว่า
แต่พี่เขาพูดแรงไปปะเนี่ย รู้ว่าเป็นพี่ว้ากแต่มันไม่ต้องรักษาลุคโหดแบบนี้ก็ได้มั้งงงง
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ” โอ๊ยยยย ไย่ร้องไห้แล้ว
“ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่ที่พูดไปเพราะผมเป็นห่วงนะ …ส่วนคุณกุ้ง” ผมหันไปตามเสียงเรียก “ผมรู้ดีว่าคุณเป็นคนยังไง มีชื่อเสียงในด้านไหน ในฐานะรุ่นพี่ผมจะปกป้องคุณให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
โอ้โห ซาบซึ้งสัสๆ จริงๆ นะ
“ขอบคุณนะครับ” ผมระบายยิ้มออกมา และผมก็ต้องอึ้งเมื่อพี่ว้ากที่กำลังกอดอกอยู่ก็ฉีกยิ้มกลับมาให้ด้วยเช่นกัน เป็นครั้งแรกที่เห็นเลยนะเนี่ย…
“ดาวเดือนขอเชิญมาตรงนี้หน่อยครับ” พี่วินหุบยิ้มและออกคำสั่งต่อ
ทั้งหยากไย่และฟิวส์เดินออกมานอกแถว ฝ่ายเดือนประคองไหล่ของดาวเอาไว้ด้วย เป็นมุมสุภาพบุรุษของไอ้ขี้เก๊กที่เพิ่งเคยได้สัมผัสเลยนะเนี่ย
“ผมรู้ว่าพวกคุณมีของ เอามันออกมาโชว์” พวกพี่ๆ มารุมมันทั้งสองเพื่อให้กำลังใจ “ไม่ต้องหวังตำแหน่ง แค่คุณทำเต็มที่พวกผมก็ภูมิใจแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ” หยากไย่พยักหน้า
“ไย่” ผมส่งเสียงเรียก ไอ้ดาวเดินเข้ามาหาทันที “มึงไม่ต้องนอยด์นะเข้าใจมั้ย มึงไม่ผิดอะไรเลย เรื่องพวกนี้กูเจอมาบ่อยมาก เล็กน้อยนิดเดียวเอง”
หยากไย่ที่โดนผมจับแก้มถึงกับยิ้มออกมา “กูรู้ว่ามึงไม่โกรธกูหรอก แต่กูรู้สึกผิดเอง กูจะเอาตำแหน่งมาไถ่โทษนะ”
โอ๊ยยย น้ำตาผมจะไหลแทน ทำไมรับน้องวันนี้มันเศร้าขนาดนี้วะเนี่ย
“พวกคุณรีบไปเตรียมตัวได้ ขอให้โชคดี!!”
ดาวเดือนทั้งสองยกมือไหว้ก่อนจะจูงมือวิ่งกันเข้าไปยังอาคารซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน
“วันนี้แม่งดราม่าพอแล้ว ลืมๆ มันไปซะ สนุกกับเฟรชชี่ไนต์ให้เต็มที่!” พี่วินเอามือไพล่หลัง “พี่ๆ ทุกคนเตรียมอุปกรณ์ด้วย!!”
ผมตาโตเมื่อเห็นว่าพี่ๆ ทุกคนกรูกันเข้าไปประชิดตัวน้องๆ ส่วนผมที่ยังยืนอยู่หน้าแถวก็ได้ประจันหน้ากับพี่วินขาโหด ซึ่ง
ตอนนี้ในมือมีกิ๊บดำตัวเล็กและแป้งเด็ก
“คุณรู้มั้ยว่าอะไรใหญ่กว่ากุ้ง”
ฮะ? ปริศนาธรรมเหรอ “มะ…ไม่รู้ครับ”
พี่วินแยกเขี้ยว “กุ้งชุบแป้งทอดไง!”
ก่อนจะได้มีโอกาสขำแห้งๆ รู้ตัวอีกทีก็โดนมือหนาๆ ป้ายป๊าบเข้าให้ที่หน้า ลิ้นรับรสชาติแป้งเต็มๆ
แค่กๆ ไอ้สัสนี่มันมุกควาย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
แชะ แชะ
ผมล่ะเซ็งจริงๆ ที่จะต้องมาโดนแอบถ่ายทั้งๆ ที่ตั้งใจจะดูโชว์บนเวที รู้นะว่าสภาพทุเรศ หน้าที่เคยหล่อๆ กลับต้องขาวโพลนไปด้วยแป้ง แต่อย่ามาทำเหมือนผมเป็นจระเข้เผือกในสวนสัตว์ได้ม้ายยยย ยกมือถือมาแอบถ่ายกันระวิงขนาดนี้ก็โยนเหรียญมาให้งับเลยเซ่ะ
โชว์ของสินกำได้เสียงกรี๊ดแบบไม่ขี้ริ้วขี้เหร่เลย ไอ้ไย่ออกมาในชุดสาวเปรี้ยวคาแรคเตอร์แรงๆ พร้อมจะตบ (เหมือนตัวจริงสัสๆ) โดยมีไอ้ฟิวส์ที่แต่งองค์ทรงเครื่องเป็นหนุ่มฮอตไล่จีบอีกฝ่ายด้วยการสีไวโอลิน แหม่ ก็เขาเป็นเดือนจากดุริยางค์อะเนอะก็ต้องโชว์สกิลกันหน่อย สุดท้ายก็จบด้วยการเต้นเบบี้ชาร์ก เรียกติ่งให้กรี๊ดกันม้ามจะแตก เพิ่งจะรู้ว่าทั้งสองคนนี้มันมีฐานแฟนคลับไม้แพ้ใครเหมือนกัน
“เหลือคณะอะไรวะ” ไอ้อู๋หันไปถามเมีย ซึ่งอีมุนินดูเริงร่าสุดๆ
“คณะพละไง กรี๊ดดดด ทักของกู ตื่นเต้นสุดๆ” ออกนอกหน้าจนหมั่นไส้
“น้องกุ้ง… เฮ้ย!” คนมาใหม่เรียกชื่อผม แต่ก็ต้องตกใจทันทีเมื่อผมหันไปหา
“อ้าวพี่โน่” คุณหมอสุดแซ่บนี่เอง นึกว่าใคร แงงง คงตกใจที่ผมหน้าวอกกับมีกิ๊บห้าตัวติดอยู่ที่หัวงั้นสิ
แล้วมาเจอคนเท่ในสภาพนี้ เอาโขกขอบเวทีแม่งดีมั้ยเนี่ย ฮือออ
“นึกว่าแคสเปอร์”
จะบ้าตาย เปรียบเทียบได้น่ารักไปปะ
“หน่อมแน้มไปมั้งพี่ เหมือนลูกกรอกมากกว่า” ผมยกยิ้ม
“ไม่ได้ดิ ลูกกรอกมันน่ากลัวไป กุ้งไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย”
โอเค… โชคดีที่สภาพเหมือนผีเด็กในจูออน หน้าวอกแบบนี้จะได้ไม่รู้ว่ามีคนกำลังเขิน
“พี่มาดูน้องเหรอครับ”
“อื่อ พี่ต้องมามอบตำแหน่งไง”
ผมนี่หูผึ่งทันที…
พี่โน่เห็นผมนิ่งไปเลยพูดต่อ “พี่เป็นรองอันดับหนึ่งนะ ต้องมาอยู่แล้ว”
จะบ้าตาย รอยยิ้มนั้นไม่ได้ดูโชว์เหนือเลย แค่เหมือนรุ่นพี่ใจดีอยากจะอธิบายให้ฟังก็เท่านั้น
“ว่าแล้วเชียว ก็พี่เท่ขนาดนั้น”
“ขอบคุณนะครับ” พี่โน่แยกเขี้ยว “แล้วคราวก่อนใครน้าที่เบี้ยวนัดไม่ไปกับพี่”
“อ่า…” อย่ามาพูดตรงนี้เซ่ ดีนะเสียงพิธีกรดังจนไอ้สองตัวข้างๆ ไม่ได้ยิน “ขอโทษทีนะพี่ ตอนนั้นมีปัญหานิดหน่อย”
“พี่ก็แค่แซว” พี่หมอโปรไฟล์ดีทำเป็นขรึม “แต่ยังรออยู่นะ…”
ในใจอยากจะตอบไปว่า ‘ผมก็รอจังหวะดีๆ อยู่พี่’ แต่ก็กลัวจะแรดไป ก็เลยตอบไปแค่ว่า
“ครับ”
“งั้นพี่ไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า ไว้เจอกัน”
“เดี๋ยวผมจะโบกมือให้พี่บนเวทีนะ”
“จะรอดูเลย” พี่โน่ขยิบตาแล้วหายลับไปกับฝูงชน
“มาแล้วๆๆๆๆ” เสียงระริกระรี้ของมุนินมาพร้อมกับไฟในฮอลล์ที่ค่อยๆ หรี่ลง เล่นเอาผมต้องชะโงกผ่านผู้คนไปหน้าเวทีด้วยความอยากรู้
ไอ้ทักปรากฏตัวขึ้นมาคนแรก มันสวมชุดวอร์มอย่างกับเทรนเนอร์ พุ่งตรงมายังเครื่องออกกำลังกายที่มีดาวจากคณะมันเล่นอยู่ก่อนแล้ว
อ้าวไอ้ไดโนเสาร์ ไม่เจอกันนานเลยนะมึ้งงงง
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณ” เสียงนั้นเข้มขรึมปราศจากการกวนตีน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
โว๊ยตกใจหมด! กรี๊ดกันซะนึกว่ามีระเบิด! รอให้ถึงกลางเรื่องก่อนมั้ยค่อยร้อง อวยกันจัง
จากนั้นทั้งคู่ทำเป็นพ่อแง่แม่งอนอย่างกับละครหลังข่าว ดูแล้วได้แต่หาววอดๆ เหมือนว่าฝ่ายหญิงใจแข็งมาก จนสุดท้ายฝ่ายชายเลยต้องงัดไม้เด็ดออกมา
ผมเกือบจะหลับคอพับอยู่แล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงกีตาร์ซะก่อน ถึงตาเริ่มจะปิดแต่ก็ยังพอเห็นว่าไอ้ทักกำลังเตรียมจะร้องเพลง…
“เห็นเธอดินมาไกลๆ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร หน้าเธอสวยที่สุดเลย…”
ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเนื้อเพลงคุ้นๆ นั้นผ่านหู
เดี๋ยวก่อนนะ นี่มัน…
“แว๊กกกกกกก” ผมยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเคยได้ยินเพลงนี้ที่ไหน
ไอ้อู๋ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ตกใจจนต้องถาม “เป็นห่าอะไรของมึงเนี่ย?”
“ไม่มีอะไร!” ผมส่ายหน้า พยายามซ่อนอารมณ์ตัวเองสุดๆ
โอ๊ยยยย ไหนมึงบอกว่าจะไม่ใช้เพลงนี้ไงไอ้ทัก!
“ไหวปะอีกุ้ง” อีมุนินก็มองมาด้วยสายตาจับผิด ผมนี่เกร็งหน้าไม่ให้ยิ้มจนแก้มจะระเบิดแล้ว ฮืออออออ ช่วยด้วย
“อยากจะมอง อยากจะมอง อยากมองลึกเข้าไป อยากจะรู้ในใจเธอนั้นคิดอะไร เธอจะเหงา เธอจะเหงา เธอจะเหงาเหมือนกันบ้างไหมเธอ…”
แล้วไอ้เดือนขี้กวนบนเวทีก็แจกรอยยิ้มมั่วซั่วไปหมด ไอ้บ้าเอ๊ย กะจะให้คนอยู่นอกอาคารเห็นเลยละมั้งน่ะ
ขณะที่ผมจ้องหน้ามันอยู่นั้น ผมก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกว่าไอ้ทักแม่งเท่ มาดดี แถมยัง…หล่อสุดๆ หล่อแบบในด้านที่ผมไม่เคยคิดจะมอง หรือเป็นเพราะไม่เคยตั้งใจมองก็ไม่รู้
เพิ่งรู้ว่ามันมีผิวแทนสุขภาพดีน่าหยิก
เพิ่งรู้ว่ามันมีคิ้วเข้มๆ เหนือดวงตาคมๆ ชวนละลาย
เพิ่งรู้ว่าริมฝีปากสีชมพูเข้มเป็นธรรมชาตินั้นน่ามองขนาดไหน
เพิ่งรู้ว่า…พอ!
ช่างแม่ง เอาแค่ตอนนี้มันดูฮอตสุดๆ แล้วกันครับ ที่สำคัญ พอมองท่าทางของมันผมกลับใจเต้นสั่นอีกตะหาก
โอ๊ย เป็นบ้าอะไรของกู ทำอย่างกะ…
เดี๋ยวนะ
“แย่แล้ว…” ผมอยากจะร้องไห้เมื่อทบทวนถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็น
นี่ผม… อยากนอนกับมันอย่างนั้นเหรอ อาการแบบนี้มันเป็นเฉพาะตอนเจอคนถูกใจไม่ใช่หรือไงเล่า!!
ไม่อยากจะพูดเลย แต่สงสัยเวลานี้มันต้องงัดคำเด็ดออกมาใช้
จาอาวววว จาอาวววว จาอาวววว
อยากจะบ้าตาย ผมทำได้แค่ลูบหน้าอกปลอบใจตัวเอง ผิดคนแล้วลูกกกก ผิดคนแล้วจ้าาาาา
ผมตัวแข็งทื่อเมื่อไอ้คนดีดกีต้าร์จ้องมา โว้ยยย หน้าวอกเป็นนางรำถวายตัวแบบนี้ยังหากูเจออีกเนอะ
ผมพยายามสุดความสามารถในการเม้มปากซ่อนอารมณ์เอาไว้ แต่ไอ้ทักนี่ดิ จะยิ้มหาพระแสงโสมเหล้าไทยอะไรนักหนาห๊า!! เดี๋ยวกูก็กลั้นไม่ไหวแย้มแป้นใส่มึงเข้าหรอก!
“แค่อยากให้เธอได้รู้ อยากให้เธอลอง เธออาจจะยังไม่พร้อม จะยอมรักใครจริงสักคน โอกาสดีๆ อย่างนี้จะมีอีกกี่หน จะเป็นไปได้ไหม ให้เราสองคนได้มาคุยกัน…”
“อะไรของมึงวะเนี่ย!?” ไอ้อู๋ฟึดฟัดอีกรอบเมื่อผมเบียดไปซ่อนตัวเองที่ด้านหลังไหล่กว้างๆ ของมัน
“กูว่าเพี้ยน” มุนินเสริม
เงียบๆ ดิ๊ พวกมึงไม่เคยเขินกันหรือไงเล่า บ้าที่สุด
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
หลังจากที่การแสดงความสามารถจบไปก็ถึงคิวตอบคำถาม หยากไย่กับฟิวส์เข้ารอบห้าคนสุดท้ายทั้งคู่ตามความคาดหมาย และแน่นอนว่าต้องมีไอ้ทักด้วยเช่นกัน แหม่ คนมันเป็นตัวเก็งจะไม่เข้ารอบได้ไงล่ะครับ
“…ผมไม่เชื่อว่าความแตกต่างจะทำให้เราอยู่รวมกันไม่ได้ การได้เป็นตัวแทนของคณะที่คนอื่นๆ มองว่าเป็นแหล่งรวมคนเพี้ยน ผมกลับเห็นสิ่งที่แตกต่างออกไปนั่นก็คือครอบครัวครับ”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ไม่แย่มึง!” มุนินวิพากษ์วิจารณ์อย่างกับกูรู เออ แต่ผมก็เห็นด้วยนะ วันนี้ไอ้ฟิวส์แม่งทำดีจริง ต้องยกนิ้วให้เลย
“มากันที่คนสุดท้ายของฝ่ายหญิงแล้วนะคะ ขอเชิญน้องหยากไย่ ภัทราพร อ่อนมากจากศิลปกรรมศาสตร์ค่า”
เอาละโว้ยยยย ใจมันมา ใจมันมา!!
“คำถามค่ะ… ถ้าคุณติดอยู่ในตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์เป็นเวลาหนึ่งเดือน คุณจะทำอะไร”
เงียบกริบ… ทันทีที่พิธีกรอ่านคำถามจบไม่มีใครพูดเลย เสียงแอร์นี่ดังหึ่งชัดเจนเชียว
“ค่ะ ก็…” แม้จะมีความตื่นเต้นฉายบนใบหน้าดาวคณะอยู่พักหนึ่ง แต่หยากไย่ก็แก้เกมด้วยการกับมายิ้มยืนตัวตรงอย่างมั่นใจอีกครั้ง “ไย่คิดเสมอว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดคือเวลาที่ได้อยู่กับตัวเราเอง เพราะฉะนั้นไย่จะลองหาสาเหตุว่าทำไมถึงเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ จะใช้เวลาที่มีอยู่ทบทวนและปรับปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น เพื่อจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกครั้ง…”
ผมจับความสั่นคล้ายคนสะอื้นผ่านการตอบคำถามนั้นได้ เด็กสินกำทุกคนที่ยืนฟังอยู่จับมือน้ำตาคลอกันหมดแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมุนิน รายนั้นร้องไห้โฮแบบไม่อายใคร
“แต่ถ้าไย่ได้ติดอยู่ในตึกศิลปกรรมจริงๆ เชื่อว่าเพื่อนๆ ในคณะทุกคนจะต้องมาช่วยไย่ออกไปอย่างแน่นอนค่ะ”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
เสียงโห่ร้องครั้งนี้ดังกว่าครั้งไหนๆ หยากไย่ยิ้มพร้อมๆ กับน้ำตาที่เอ่อล้นลงมาอาบแก้ม ฮือออ ทำดีมากแม่ดาวน้อยของกู ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ !!
“และก็ถึงหนุ่มหล่อคนสุดท้ายของเรา ทัก โรหิตจันทร์จากคณะพละศึกษา!”
ไอ้ทักยิ้มอย่างมั่นใจขณะที่ก้าวออกมาข้างหน้า รอยยิ้มนั้นไม่หายไปไหนแม้กระทั่งตอนที่พิธีกรเริ่มอ่านคำถาม
เดี๋ยวนะ… ชื่อจริงกับชื่อเล่นเหมือนกันเลยเหรอ ง่ายดีจัง เอาความเท่ไปลงกับนามสกุลหมดแล้วล่ะสิ
“คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งที่เปลี่ยนมุมมองในชีวิตของคุณตั้งแต่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย?”
เดือนพละไม่มีทีท่าประหม่าแม้แต่นิดเดียว แถมยังตอบเสียงดังฟังชัด
“สีเหลืองครับ”
สิ่งที่ออกจากปากไอ้ทักแทรกทะลุความเงียบจนดังไปทั่วทั้งฮอล์ล ทำให้ผมที่ตอนแรกตั้งใจจะเฉไฉมองไปที่อื่นแล้วแท้ๆ ยังต้องหันกลับมาสนใจ
สีเหลืองเนี่ยนะ!? จะบ้าปะเนี่ย! ตอบอะไรของมึงฮะไอ้โง่เอ๊ยยยยย
ปากน่ามองเหนือไมค์นั้นยังคงพูดต่อ “ผมเคยมองว่าสีเหลืองเป็นสีปลายแถวที่มักจะลืมนึกถึง ตอนยังเด็กผมเคยมีกล่องสีไม้ และสีเหลืองจะเป็นแท่งที่ยาวกว่าใครเพราะไม่เคยคิดจะหยิบมาใช้ ผมมองว่ามันเห็นแล้วหดหู่ รู้สึกถึงพลังแง่ลบตลอดเวลา…”
ผมได้ยินเสียหายใจของตัวเอง ให้ตายดิ สุดท้ายผมก็ลุ้นไปกับมันจนได้
“แต่ใครบางคนทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิดใหม่” ไอ้ทักคลี่ยิ้มบางๆ “การได้มาที่นี่ทำให้ผมมองสีเหลืองได้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”
ตึกตึก… และหัวใจของผมก็เต้นแรงเอาดื้อๆ ราวกับว่าต้องการขานรับไอ้คนบนเวที
“ต่อจากนี้ สีเหลืองจะเป็นตัวแทนความสดใส จะทำให้นึกถึงเสียงของใครสักคนที่ทำให้ผมยิ้มเมื่อได้ยิน จะเป็นสิ่งที่คอยเตือนถึงเป้าหมายในการตื่นมาแต่ละวันอย่างที่ไม่เคยเป็น…”
‘โธ่กุ้ง มีเวลาไหนบ้างฮะที่กูไม่แกล้งมึง’ เสียงหนึ่งแวบเข้ามาในหัว
“และมันจะคอยสอนผมว่าอย่าเพิ่งด่วนสินใครจากสิ่งที่ได้ยิน ให้ลองเปิดใจทำความรู้จักด้วยตัวเอง”
“…”
ผมกอดอกยิ้มแป้นให้กับคนบนเวที ถึงแม้มันจะกำลังใช้สมาธิจนไม่สามารถรับรู้ได้ว่าผมกำลังมองอยู่ตรงนี้ก็ตาม แต่ผมก็อยากจะขอบคุณมันจริงๆ
ขอบคุณนะไอ้ทัก มันเป็นคำพูดที่น่ารักและดูเห็นอกเห็นใจซึ่งกูไม่เคยได้ยินจากใครมาก่อนเลย
ครับ… ผมจะไม่เข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่มั่นใจเลยว่า ‘สีเหลือง’ ที่มันว่าหมายถึงผม
เพราะมันคือคนแรกที่รู้ว่าผมชอบสีนี้ยังไงล่ะ…
ราวกับมีผีเสื้อนับล้านตัวกระพือปีกอยู่ในท้องเมื่อเห็นไอ้ทักอวดรอยยิ้ม แม้สีหน้าจะฉายแววความสับสน แต่สุดท้ายแล้วมันก็จบประโยคอย่างสวยงาม
“หึ… ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงตอบแบบนี้ แต่มันเป็นสิ่งแรกที่แวบเข้ามาในใจ และผมเลือกที่จะเชื่อมันครับ”
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
วันสุดท้ายของปี ก่อนจะออกไปเมา เลยแวะมาต่อบทที่ 5 ก่อน
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะครับ :)
ยังไงก็ฝากบวกเป็ด คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้ได้น้า <3
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง นะครับ
-
ลอยเลยละสิ
-
อ่ะจ้า
-
ดาเมจกระจายมาก
บทนี้ทักทำคะแนนมาก คือพี่ว๊ากพี่โน่ก็ว่าทำคะแนนดีแล้วนะ เจอทักตอบคำถามเข้าไป โหยยยยย อิจน้องกุ้งจริงๆ
:hao5:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์สุขสันต์ มีความสุขมากๆ
คิดถึงกุ้ง
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทักตอบแต่ละครั้ง ได้ใจน้องกุ้งเราไปเต็ม :mew1:
สุขสันต์วันปีใหม่จ้า :mc4: :mc4:
-
เห็นผ่านๆมาพักนึงแล้ว ได้โอกาสกดมาอ่าน เริ่มต้นปีใหม่ด้วยความสดใสแบบสีเหลืองมากค่ะ สวัสดีปีใหม่นะคะ นิยายน่ารักมากเลย :impress2:
-
:katai2-1:
ว้าวววววว
-
ตอนนี้ทักหล่อมาก....
......
-
จาอาววว จาอาวว จาอาววววว 55555 เสร็จกุ้งแน่ทัก เอ๊ะ แต่ใครเสร็จใครกันแน่นะ :laugh:
-
โอ้ยยยขอเม้นท์รวบยอดเลยนะคะ
น่ารักมากกกุ้งน่ารักแบบอยากจะจับกลืนลงท้อง
เกลียดความบ้าบอของนางที่ทำให้ทุกคนสตั้น555555 ส่วนทักนี่ตอนแรกไม่ได้ชอบรึเปล่าหนอแต่พอมาได้รู้จักเลยตกหลุมรักน้องกุ้ง
เป็นกำลังใจให้ค่ะชอบมากกกกก
-
เรื่องนี้คือดี น้องกุ้งมีความน้องงงงงมากกกก หื้ออ น้องน่ารักกกก
-
โอ้ยยยยย ฮือออ หล่อมากค่ะทักกกกกกกกกกกกกกกกก
-
จาอาววววว จาอาวววววว โอ้ย น่ารักทั้งคู่เลย
-
เพิ่งได้อ่าน เรื่องน่าติดตามมาก ๆ
เกาะขอบจอ รอน้องกุ้งงงง
:katai2-1:
-
แอทแทครุนแรงมากกกก :hao5:
-
แม่วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: อูยยย
แบบนี้ต้องจีบสิคะ จีบเลย เปิดตัวขนาดนี้เขาเรียกจีบค่าคุณณณณณณณ :hao7: :hao7: :hao7:
โหย ตอนนี้ดาเมจแรงมาก ถึงกับกุมอกล้มคว่ำเลย :hao6: ชอบมาก เชียร์เธอว์สุดใจนะจ้ะเด็กพละ รีบจีบกุ้งให้ติด แต่จะไหวไหมน่อ เด็กพละตัวไม่หอมนี่เนอะ อิอิ ไม่เป็นไร สักวันกุ้งจะต้องบอกแน่ว่ากลิ่นเหงื่อมันดีต่อใจจจจจจจจจจจจ :laugh:
-
บทที่ 6
ไม่รักก็จะร้าย
(https://i.pinimg.com/564x/43/a8/75/43a8756ed584bedff430c907872641b2.jpg)
สาบานได้ว่าตั้งแต่พ้นวัยเด็ก สิ่งที่มีความสุขมากๆ ในชีวิตแม่งแทบจะนับครั้งได้เลยอะ หลังๆ ที่มีเด่นๆ เลยก็คือได้ดูคอนเสิร์ตแฟนคนปัจจุบันอย่างอะเรียน่าแก้วกลางแถวหน้าสุด เวลาคนสวยหมุนตัวทีนี้อะหืมมมม ลมจะจับ เรียกได้ว่าฟินคาเก้าอี้ราคาเจ็ดพัน
และอีกครั้งก็… เฟรชชี่ไนต์ตอนนี้นี่ไงล่ะโว้ยยยยย ยะฮู้วววววววววววว
เพลงคุกกี้เสี่ยงทายถูกคัฟเวอร์ด้วยวงดนตรีของมหาลัย ซึ่งส่วนมากมีสมาชิกเป็นรุ่นพี่สินกำซะด้วย แต่ละคนหน้าตาจิ้มลิ้มสุดๆ ประดุจหนุ่มคิ้วบอย สาวๆ ก็เลยแห่กรี๊ดกันไม่หวาดไม่ไหว แต่เอาจริงไม่รู้ว่าฟินกับนักร้องหรือขำอีมุนินที่ขึ้นไปแย่งซีนโชว์สเต็ปเป็นเฌอปรางค์กันแน่ แม่งเอ๊ย สินกำเด่นอีกแล้วเหรอวะ คืนนี้จะเป็นคืนแห่งสินกำไม่ได้นะ
ใช่ครับ หยากไย่ได้เป็นดาวมหาลัยไปตามระเบียบ พ่วงด้วยตำแหน่งขวัญใจมหาชน
ส่วนเดือนอะเหรอ… ไม่เห็นต้องเดาให้ยาก ถ้าไม่ใช่ไอ้ทักแล้วจะไปเอาหมาที่ไหนมาใส่สายสะพายล่ะ
“ฮืออออ ไอ้กุ้งกูดีใจ” แม่ดาวมหาลัยคนล่าสุดเต้นไปร้องไห้ไป แถมยังประคองมงกุฎเพชรเก๊บนหัวอย่างทุลักทุเล มาสคาร่านี่ไหลเป็นสาย เฮ้อ หมดกันความสวย เมื่อไหร่มันจะหยุดซาบซึ้งสักทีล่ะเนี่ย
“เออ ไม่ต้องเครียดแล้วน่า หน้าเละเป็นพิสซ่าหมดแล้วววว”
“ขอบคุณมึงมากนะกุ้ง”
“หา? ขอบคุณเรื่อง?”
“ถ้ากูไม่รู้สึกผิดกับมึง คงไม่ฮึดสู้ขนาดนี้”
“ไร้สาระน่า…” ถึงจะแอบซึ้ง แต่คงต้องถึงเวลาเข้าเรื่องสักที “มึง… แล้วไอ้ทักอะ?”
ไอ้ไย่จ้องผมเหมือนพยายามจับผิด แต่เสียใจ เรื่องตีหน้าแบ๊วผมเนียนมากเลยขอบอก
“ไม่รู้ดิ พอถ่ายรูปหลังเวทีเสร็จก็ไม่เจอเลย” มันว่า “น่าจะอยู่กับพวกเด็กพละละมั้ง”
“อ๋อๆ” ผมพยักหน้า ตั้งใจจะทำเนียนต่อ “ปวดฉี่จัง เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อยู่ดีๆ ก็จะเยี่ยวจะขี้ขึ้นมาเลยเนอะ” เสียงนี้ไม่ใช่หยากไย่ หากแต่เป็นไอ้อู๋เพื่อนรักที่เหงื่อท่วมตัวเพราะเต้นแรงไปหน่อย
“อย่ายุ่งน่า” ผมไม่สนใจแววตา ‘แหนะ กูรู้ทันมึงนะ’ ของมัน รีบสะบัดตูดแหวกฝูงชนหนีออกไปทันที
อะไรกันนี่ ในนี้เบียดเสียดกันยิ่งกว่าสงกรานต์สีลม จะขยับได้แต่ละทีก็ลำบ๊ากกกกลำบาก ไหนจะต้องคอยหลบสายตาที่น่ากลัวของสาวๆ สายฮาร์ดคอร์ กับไอ้พวกหื่นๆ จ้องจะขย้ำตามทางอีก โอเคดูได้แต่อย่าจับน้า มืออย่าซนๆ
“ปราโมทย์!” ผมรีบกระโจนเข้าไปเมื่อเห็นรูมเมทขยับแข้งขยับขาอยู่กับผองเพื่อน
“อ้าวกุ้ง ว่าไง”
โง้ยยยย หนุ่มแว่นเวลาเต้นก็น่ารักดีนิหว่า แต่ไม่ได้…ต้องหักห้ามใจ เดี๋ยวมีปัญหาขึ้นมาโดนไล่ไปนอนวัดแล้วจะซวย
“เห็นทักปะ?”
“อยากเจอมันเหรอ?” ดูทำหน้าทำตา
“ตอบให้ตรงคำถามด้วยจ้า”
จะย้อนทำไม เดี๋ยวก็หน้าแดงเป็นกุ้งสุกให้ดูซะหรอก
ปราโมทย์ยิ้มมุมปาก เวรละ ติดนิสัยกวนตีนมาจากเพื่อนสนิทแหงๆ “เห็นเมื่อกี้ที่บ้านมันโทรมา คงออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกละมั้ง”
“อ๋อ” ผมมองไปตามทางที่โมทย์ชี้
“จะทำอะไรก็รีบทำน้า มันกำลังจะเป็นหนุ่มฮอตแล้ว”
“พูดอะไร ใบ้คำเหรอ”
“อ้าว อย่าทำเป็นไม่รู้” โมทย์ทำหน้างง แต่มุมปากยังคงมีรอยยิ้ม “กุ้งไม่ใช่สีเหลืองของไอ้ทักหรือไง”
กุ้งไม่ใช่สีเหลืองของไอ้ทักหรือไง
กุ้งไม่ใช่สีเหลืองของไอ้ทักหรือไง
กุ้งไม่ใช่สีเหลืองของไอ้ทักหรือไง
คำพูดของรูมเมทหนุ่มจืดก้องกังวานเหมือนระฆัง มันเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมพยายามจิกหน้าไม่ให้ตัวเองระเบิดยิ้มออกมาแบบนี้ โว้ยยยย
“บ้า มึงก็คิดมาก”
“แหม่ เราเป็นรูมเมทกุ้งนะ ผ้าปูที่นอนสีเหลืองอ๋อยขนาดนั้นไม่รู้ก็บ้าแล้ว”
“…”
“เอาเถอะ เราจะไม่บอกใคร” ทำเป็นขยิบตงขยิบตา เดี๋ยวจะโดน
“สรุปมันไปตรงนู้นเนอะ” ผมเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับชี้นิ้ว
ผมเดินแหวกคลื่นประชากรชาวพละออกมาด้านนอกอาคารจัดงาน พอผ่านประตูรั้วเหล็กเล็กๆ ที่น่าจะมีคนแอบเปิดก็ปะทะเข้าให้กับลมเย็นๆ ตามประสาอากาศต่างจังหวัด มีพวกปีหนึ่งกลุ่มนึงออกมาแอบดูดบุหรี่ ดูจากการแต่งกายและหัวโจกที่ใส่สายสะพาย ‘วิศวกรรมศาสตร์’ ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นเด็กคณะไหน
“เฮ้ยๆ พวกมึงหลบดิวะ คนดังเค้าจะเดิน”
ผมขมวดคิ้วให้กับไอ้เดือนคณะวิศวะที่ทำเป็นผลักเพื่อนๆ ให้หลบทางแบบโอเวอร์อย่างกะมีรัฐมนตรีจะเดินผ่าน
เออ ก็หน้าตาดีเหมือนกันหนิทำไมไม่ได้รางวัลติดไม้ติดมือไปบ้างวะ
แต่ไว้ทีหลัง ตอนนี้ต้องตามคิว
หลังจากที่เดินหาอยู่นานก็เจอไอ้ทักหลบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มือจิ้มโทรศัพท์ยุกยิกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เกรงใจสายสะพายที่มีคำว่าเดือนมหาวิทยาลัยตัวเท่าโอ่ง แหนะ อวดใครอยู่ล่ะสิ
ผมเกือบจะโห่ร้องออกมาแล้วตอนที่เห็น แต่โชคดี้ที่กามเทพฝ่ายธรรมะห้ามไว้ซะก่อนเลยเก็บอารมณ์ได้ทัน ผมจึงเอามือไพล่หลังทำเป็นเดินเข้าไปอย่างปกติที่สุด
ยังไม่ทันจะเอ่ยปากอะไรไอ้เดือนมหาลัยดันเงยหน้าขึ้นมาเห็นซะก่อนแล้ว ไอ้ทักแยกเขี้ยวเลิกสนใจโทรศัพท์จัดการยัดใส่กระเป๋ากางเกงเรียบร้อย
“ไงคุณกบ”
แง่วววว เสียอารมณ์เลยสัส
“กุ้งครับ กุ้ง” ผมเบ้ปาก โว้ย อุตส่าห์กำลังจะสร้างมู้ด “สายสะพายเท่ดี”
ไอ้ทักมองตามที่ผมชี้ “เอาไปใส่ถ่ายรูปปะล่ะ?”
“เดี๋ยวกูก็โดนแม่ยกมึงรุมกระทืบหรอก” ผมว่า “เข้าไปเช็ครึยังว่าตอนนี้มีคนตั้งแฟนเพจให้หรือเปล่า”
“ยังไงกูก็คงดังไม่เท่ามึงร้อกกก” ไอ้เดือนเท้าแขนกับต้นไม้ “แล้วนี่ออกมาทำไม ไม่ไปเต้นกับเพื่อนๆ วะ”
“ไม่อะ” ผมบ่ายเบี่ยงทำเป็นมองที่อื่น “อยากเจอมึง”
“…”
อย่าเงียบจ้า อย่าเงียบ ไม่รู้รึไงว่ากูต้องรวบรวมกล้าแค่ไหนถึงหน้าทนพูดออกไปแบบนี้ ฮือออออ
“เข้ามาใกล้ๆ ดิ” ไอ้ตัวยาวเป็นกิ้งกือกวักมือเรียก ซึ่งผมก็ใจเด็ดมากที่ทำตามอย่างว่าง่าย
“…”
“รู้ใช่ปะว่าสีเหลืองที่กูหมายถึงคืออะไร”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ใกล้กันขนาดนี้ใจเต้นสัสๆ ขืนอ้าปากพูดไปมีหวังสั่นพั่บๆ เป็นนกเป็ดน้ำแน่
“โอเค” ไอ้นี่ก็พูดน้อยจังวันนี้ คีพลุคเดือนรึไง “ก็ตามนั้นแหละ”
“แล้วคิดอะไรอยู่ถึงตอบแบบนั้นฮะ”
“ไม่รู้ว่ะ พอได้ยินคำถาม หน้ามึงที่ยิ้มแป้นตอนปูเตียงก็ลอยหรามาเลย”
ไม่ได้มีความโรแมนซ์ใดๆ ทั้งสิ้น…
“งี้กูก็มีส่วนทำให้มึงได้เป็นเดือนมหาลัยล่ะสิเนี่ย”
“จะทวงบุญคุณว่างั้น?” ไอ้ทักเปลี่ยนมากอดอกแบบเดียวกับผมบ้าง “อ่ะๆ อยากได้อะไร เดี๋ยวจะตอบแทนให้อย่างงาม”
“ทุกอย่างเลยหรือเปล่า” ผมหรี่ตา
“เออ”
“แน่ใจนะ”
“ถ้าไม่เว่อร์กูให้ได้หมด”
“งั้น…”
หมับ!
“เฮ้ย!” ไอ้ทักตกใจจนสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆ ผมก็ใช้มือเล็กๆ ทะลวงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาว วางแหมะลงบนหน้าอกนูนๆ แน่นๆ แบบคนออกกำลังกายของมันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
หึ กูเล็งช่องว่างระหว่างกระดุมเม็ดที่สองกับเม็ดที่สามมานานแล้ววววววว
โห… ใจเต้นรัวไม่ตรงจังหวะจนแทบจะระเบิดออกมาจากอก
…ไม่ใช่ของมันนะ ของผมนี่แหละครับ! แง๊ ทำอะไรลงป๊ายยยยย
“เอ่อ…” ไอ้ทักก้มลงมองเสื้อกับหน้าผมสลับไปมา “เล่นอะไรเนี่ย”
“อย่าให้พูดมากได้มั้ยฮะ!” ผมยื่นจมูก “ไม่รู้หรือไงเล่า”
ไอ้ทักเบิกตากว้าง มันคงช็อคจริงๆ “นี่มึง…”
ผมพยักหน้าอีกรอบ พูดไม่ได้ พูดตอนนี้อ้วกเลย ใจเต้นแรงทำเอาท้องปั่นป่วนอย่างกับต้องการจะถีบน้ำย่อยออกมาทางปาก
“ถึงคิวของกูแล้วเหรอ…”
พยักหน้าครั้งที่สาม…
ไอ้ทักนิ่งไปเลย แถมยังจ้องเขม็งมาที่ตาผม ซึ่งตอนนี้ไร้ประกายแถมแข็งทื่ออย่างกับตาหุ่นบริทนี่ย์ สเปียร์ที่ทางเข้าสยามดิสฯ ฮืออออ จิตใจมันล่องลอยไปหมด วิญญาณถูกธรณีสูบไปแล้วเรียบร้อย
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเงียบ สงสัยอยากให้พูดจริงๆ ใช่มั้ยฮะ
เอาก็เอาวะ
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ “นอนกับกู… นะ”
ฮืออออออ แม่รู้ด่าตายเลยยยยย
สีหน้าไอ้ทักกลับไปเรียบนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้น นิ่งแบบนิ่งสุดๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีการกวนตีนผ่านแววตา แล้ววินาทีนั้นผมก็รู้สึกว่าไอ้ผู้ชายที่เคยเล่นหัวเล่นหางกันแรงๆ ตรงหน้าดูดุขึ้นมาเฉยเลย แงงงง
“หึ” ไอ้ทักทำลายความเงียบด้วยการกระตุกยิ้มมุมปาก แต่มันแตกต่างจากที่เคยเห็นเพราะไม่มีแววหยอกล้อเลย “เล่นอะไรของมึงเนี่ย”
“หะ…หา?” ผมอ้าปากหวอ
“เลิกแกล้งกูได้แล้ว” ไอ้ทักไม่พูดเปล่า แต่ยังดึงมือผมออกมาจากเสื้อด้วย
ชุ่มเหงื่อไปหมดเลย…
“กูไม่ได้…”
“เป็นอะไรขึ้นมาฮะ? ก่อนหน้านี้ยังไล่เตะกันอยู่เลย”
“ก็ตอนนี้ไม่เตะแล้ววว” ผมเดินเข้าไปประชิดตัวอีกฝ่ายมากกว่าเดิม “จะนอน…”
ไอ้ทักแยกเขี้ยว “แต่กูไม่อยาก”
“มึงว่าไงนะ…” เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาล ไม่เคยได้ยินคำพูดนี้จากใครมาก่อนในชีวิต
“กูไม่ใช่พวกกินทิ้งกินขว้าง ขอโทษด้วยนะ” มันทำท่าจะเดินหนีผมเลยวิ่งไปดักหน้ามันไว้
“แต่กูไม่ได้จะนอนทิ้งนอนขว้างนะ” ฟังกูอธิบายก่อนเซ่ “กูอยากจะนอนกับมึงแบบ…”
“…”
“แบบ… นอนตลอดไป”
“ตลกและไอ้เจี๊ยบ”
สรรหาคำไหนมาเรียกกูอีกล่ะ
“ทักนี่กูจริงจังนะ”
“แล้วมึงอยากจะนอนกับกูทำไม?”
“…”
“อย่าเงียบ ตอบมาให้ได้สิ”
จะให้ตอบว่ายังไงอะ ปกติผมชวนใครก็ไม่เคยพลาด เอ่ยปากทีนึงก็ตามต้อยๆ อย่างกับหมา แต่นี่อะไร อ้อนวอนจนแทบจะแบหลาไปกับพื้นก็ไม่มีผลอะไรสักอย่าง ฮืออออ ทำไมผมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยเนี่ย อย่างกับ…
อย่างกับผมชอบมัน…
บ้าหน่า อันนี้ข้ามขั้นเกินไปมั้ง ไม่จริงๆ กูจะชอบมันได้ยังง้ายยยยย
“ระวังเถอะ ทำแบบนี้เวลามึงอยากมีแฟนจะลำบาก”
“กูไม่ได้อยากมีแฟนสักหน่อย”
“มึงคิดว่าจะอยู่คนเดียวแล้วเปลี่ยนคนนอนกอดไปทุกๆ คืนงั้นเหรอ”
“นั่นแหละชีวิตในฝัน”
คำพูดไอ้อู๋ลอยเข้ามาในหัวทันที ฮือออออ ไอ้เพื่อนรัก วันนี้กูเข้าใจแล้ว เตรียมรับดอกไม้ธูปเทียนขอขมาได้เลย ไอ้กุ้งสำนึกในบุญคุณแล้วววววว
“ว่าไง…” ไอ้ทักย้ำอีกครั้ง หน้าตารอคอยคำตอบเต็มที่
“กู…”
ชะ…ช่วยด้วย ผมขี้ขลาด ผมไม่สามารถพูดคำว่า ‘กูชอบมึง’ ออกไปได้ ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี
“มึงทำไม?”
“กู…” ผมรู้สึกได้ว่าน้ำตากำลังจะคลอเบ้า “กูไม่รู้”
“เหอะ” น้ำเสียงนั้นเจือความผิดหวังได้ยินแล้วหดหู่เหี้ยๆ “อย่าทำแบบนี้กับใครอีก”
“…”
“คนอื่นเขาไม่ได้เป็นแบบมึงทุกคนนะ”
“…”
“เข้าถึงง่าย ไม่จริงจัง…” หน้าไอ้ทักมันดูดุซะจนต้องหลุบตาหนี “กูล่ะคนนึง”
เสียงเครื่องยนต์ของรถเก๋งคันหนึ่งทำลายการสนทนาของเราซะก่อน เสียงโหวกเหวกโวยวายเกิดขึ้นทันทีเมื่อกระจกที่นั่งข้างคนขับถูกลดลง ดาวคณะสังคมฯ ผู้เป็นรองอันดับหนึ่งโผล่หน้าออกมายิ้มให้ พร้อมกับมีเสียงดนตรีซึ่งดังไม่แพ้ในอาคารลอยออกมาจากเครื่องเสียงในนั้น
“ทักกกกกก จะไปมั้ยเนี่ย” เสียงแหลมๆ นั้นตะโกนถาม
คนที่กำลังจ้องหน้าผมสะบัดหัวเหมือนกับไล่ความคิดตัวเอง แม้แววตานั้นจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่มันก็ยังคงไม่เหมือนเดิม
“พวกกูจะไปฉลองกันที่ร้านเหล้าหลังม.” ไอ้ทักพูดเสียงเรียบ “จะไปด้วยกันมั้ย”
ผมเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อก่อนจะส่ายหน้า “ไปไม่ได้หรอก รุ่นพี่ไม่ให้ไป”
ถึงไปได้ ก็ไม่มีอารมณ์จะเทเหล้าเข้าปากหรอก นอกจากเทใส่อ่างแล้วกระโดดลงไปอาบถึงจะสาสมกับความเศร้าตอนนี้
“อ่อ…” ไอ้ทักพยายามยิ้ม “กลับไปสนุกกับเพื่อนเถอะ มึงออกมานานแล้ว”
ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ไอ้เดือนมันก็สะบัดตูดเดินไปที่รถเรียบร้อย แถมยังเข้าไปนั่งเบียดกับดาวสังคมอย่างสนิทสนมอีกตะหาก
ฮืออออ เห็นแล้วมันเจ็บจึ้ก น้ำตาไหลรินออกมาอีกสาย จนต้องเท้าแขนสะอื้นกับต้นไม้ เผื่อน้ำตาที่หยดลงมาจากแก้มจะตกสู่พื้นดินทำให้มันเจริญงอกงามต่อไป
ไอ้ทัก… คนแรกที่ปฏิเสธผม
ไอ้ทัก… คนแรกที่ทำให้ผมอกหัก
ไอ้ทัก… คนแรกที่ (เกือบจะ) ทำให้ผมไม่อยากไปนอนกับใครอื่นอีก
ทุกอย่างรอบตัวผมเงียบสงัด จนทำให้ได้ยินเสียงเพลงในงานเฟรชชี่ไนต์ได้ชัดเจน
“…อยู่ดีๆ ก็หาย ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆ ก็นก…ฉันพลาดตรงไหน ถึงได้เดินจากไป ไม่บอกกันสักคำ…”
โว๊ยยยยย เพลงบ้าอะไรวะเนี่ยยย ฟังแล้วเหมือนโดยหัวเราะเยาะใส่หน้า แค่นี้ยังทรมานไม่พอใช่มั้ยฮ้า!!
ใจร้าย ใจร้ายชะมัด ที่นี่มีแต่คนใจร้ายยยยยยยยยย
ผมนี่น่าสมเพชชัดๆ ไอ้กุ้งบางขุนเทียนคนนี้ต้องมาร้องไห้เพราะไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้แค่คนเดียว ปกติมีแต่คนมาง้อ ไม่ก็วิ่งตามเป็นพรวน ทำไมนะทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยยย ฮืออออ ชีวิตมหาลัยที่หวังว่าจะสดใสหายวับไปในพริบตาเลยยยยย ไหนล่ะที่เคยตั้งปณิธานว่าจะเปลี่ยนคนนอนกอดไปทุกคืนอย่างไม่สนหมาสนแมวใดๆ ไหนล่ะ!!… ฮือออออออ
เอ๊ะ…
ปณิธานงั้นเหรอ… ใช่สิ นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดไม่ใช่หรือไง นอนกอดคนไม่ซ้ำหน้า ทุกคืน… ทุกคืน…
ผมตั้งสติ ปาดน้ำตาด้วยนิ้วชี้และสะบัดทิ้งลงพื้นอย่างกับมันเป็นของโสโครก
ใช่แล้ว กุ้งออริจินอลต้องไม่เสียน้ำตา กุ้ง…คนที่สดใสที่สุดในวิทยาเขตนี้จะร้องไห้ไม่ได้
บ้าเอ๊ย นี่กูมางอแงเป็นเด็กอยู่ตรงนี้ทำไม เสียเวลา!!
หึ กุ้งจะมาทวงทุกอย่างของกุ้งคืน!!! (มองกล้องสอง)
“แล้วมึงจะเสียใจที่ปฏิเสธกู”
ผมยิ้มให้กับอากาศ (อารมณ์พาไป) แล้วจัดการหันหลังก้าวขาสับๆ ตั้งใจจะกลับเข้าไปสแว๊กต่อด้านใน บอกเลย… ต่อจากนี้จะไม่มีวันเห็นผมได้เสียใจอีก!!
ผมถอดกิ๊บห้าตัวที่ติดอยู่บนหัวออกแล้วปามันลงพื้นอย่างไม่ใยดี จัดการขยี้ๆ ผมที่ลีบแห้งจนกลับมาฟูฟ่องเป็นรังนกอีกครั้ง ตาก็มองตรงอย่างแน่วแน่ประดุจน้องจิ้งจอกน้อยที่พร้อมจะออกล่า!!
“หลบ!!” ผมตะโกนใส่ไอ้พวกแก๊งเกียร์ที่ยืนขวาง ยังไม่ไปกันอีกเหรอวะ เกะกะจริงๆ เสียจังหวะการสับขาหมด
“จะรีบไปหาญาติมึงรึคร้าบบบ!!” เสียงหนึ่งในกลุ่มตะโกนไล่หลัง เมื่อผมกระแทกผ่านจนแตกฮือไปคนละทิศละทาง
ขวับ!
โธ่นึกว่าจะแน่ ทีจ้องหน้าล่ะเงียบกริบกันทุกคน
พอกำลังจะเดินก็มีเสียงมาอีก “ทำเป็นมงทำเป็นมอง… เดี๋ยวปั๊ดจับบีบซะเลยนิ!!”
จริงๆ ตั้งใจจะเดินเข้างานไปแล้วนะ แต่พอได้ยินคำว่าบีบแล้ว…
“ไหน ใครจะบีบ” ผมกอดอกหันกลับมาจ้องหน้าพวกมันห้าตัวอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจมองทีละคนทีละคน
“มึงอะ” ไอ้เดือนวิศวะหัวโจกชี้ไปที่เพื่อน
“โยนขี้ทำไมอะ มึงแหละสัส”
“โธ่ไอ้ควาย มึงอะ…”
“มึง…”
“เงียบ!” เถียงกันทำไมวะ หนวกหู “ขอถามครั้งสุดท้ายว่าใคร”
พวกมันมองหน้ากัน ก่อนจะเป็นไอ้เดือนที่ยกมือขึ้นหนีบๆ แบบกล้าๆ กลัวๆ
“…”
ก็โอเค้ ถือว่าใช้ได้…
“เอาไลน์กูไป” เหมือนคำพูดผมทำมันสตั๊นท์ “เอ๊า! ชักช้าทำไมอะ! ไม่อยากได้ไง๊!?”
“ยะ…อยากๆๆๆ” ไอ้เดือนวิศวะล้วงกระเป๋าหามือถือพัลวัน มือไม้แทบจะพันกันยุ่งไปหมด ลำบากขนาดเพื่อนมันยังต้องยื่นมือมาช่วย
“เร็วๆ ดิ”
“อยู่ไหนวะ”
“ทำหายเหรอสัส”
“พวกมึงก็ช่วยกูเซ่”
หึ มองไอ้พวกนี้แล้วอยากจะขำ แต่ก็สะใจดี
ได้เลยไอ้ทัก บอกเลยนะ… ถ้าไม่รักก็จะร้าย จำไว้!!
ไม่ได้ร้ายอย่างเดียว แรดด้วยยยยยยยยยยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
(เกิดความเคลื่อนไหวล่าสุด)*
ใครเคยนอนกับกุ้งบ้าง?
[กระทู้หนึ่งในกรุ๊ป Facebook เฟรชชี่รหัส 61 มหาวิทยาลัยXX]
เม้นท์ที่ห้าร้อยยี่สิบ
บรรลุแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
- หนุ่มบัญชี (เจ้าเดิม)
DewsX
…อะไรยังไงครับเนี่ย
เม้นท์ที่ห้าร้อยยี่สิบสอง
วิศวะตอก เอ๊ย… ปักหมุดเรียบร้อยแล้วครับ
DewsX
แรง… แรงมากๆ
เม้นท์ที่ห้าร้อยยี่สิบสี่
นิเทศยกมือ
DewsX
แรงสุดๆ …
เม้นท์ที่ห้าร้อยยี่สิบหก
มนุษย์จีนก็สบายตัวแล้วเรียบร้อย
DewsX
ปวดใจ U_U
เม้นที่ห้าร้อยยี่สิบแปด
เภสัชร่วมลงชื่อ สดๆ ร้อนๆ
DewsX
เฮ้ยยยยยยยยย ได้ไงอะ
เพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตย์เดียวเองนะ กุ้งแม่งโคตรใจร้ายยยยยยยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“เมี้ยววววว”
“แง๊วววว”
“เมี้ยวววววว”
“แง๊วววววว”
“เมี๊ยว…”
“ถ้าไม่เลิกร้องกูจะเตะทั้งคนทั้งแมวให้ดิ้นเลย” ไอ้อู๋ตบะแตก “เงียบๆ ดิ คนกำลังใช้สมาธิเห็นมั้ยฮะ!!”
ผมเบ้ปากใส่เพื่อนรัก แต่มันก็ไม่คิดจะหันมามองเลยด้วยซ้ำ แม่งงงงก็เล่นแต่เกมกันทั้งก๊กแบบนี้ คนที่ไม่ติด ROV อยู่คนเดียวอย่างผมจะทำอะไรได้ นอกจากเอาหลอดเขี่ยจมูกน้องแมวที่เข้ามาคลอเคลียแก้เหงาแบบนี้เล่า
“พวกมึงงงง” ผมอุ้มน้องมาไว้บนตัก พร้อมทั้งเขย่าตัวออดอ้อนเพื่อนๆ “กลับหอกันเถอะ กูง่วงงงง”
“ใครใช้ให้มึงไปแรดทั้งวันทั้งคืนล่ะ” ไอ้อู๋พูดส่งๆ ใจยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอ แบ่งประสาทได้ยังไงวะเนี่ย
“พวกมึงเล่นแต่เกมสนใจกูบ้างสิ นี่ก็จะครึ่งชั่วโมงแล้วน้า กลับกันเห้ออออ”
“เดี๋ยว…” มุนินส่งเสียง
“เร็วๆ สิ”
“เดี๋ยว…”
“เดี๋ยวอ่ะอีกนานมั้ยฮะ!”
“เดี๋ยวกูได้ตาย!” ไอ้ตุ๊ดแฟชั่นกระแทกมือถือลงกับโต๊ะแบบไม่แคร์ราคา “กูว่าแล้ววววไอ้สัสอู๋”
“ใครใช้ให้มึงไปอยู่ในดงตีนล่ะอีควาย”
เอ๊า ก็นึกว่าพูดกับกู แงงงงง
“แล้วมึงจะงอแงทำไมนักหนาฮะกุ้ง” มุนินเท้าเอว “รีบก็กลับไปก่อนเลยไป๊”
“โหยยยยย ไม่อยากเดินคนเดียว”
“เป็นบ้าอะไร คนอย่างมึงไม่กลัวโดนฉุดอยู่แล้วนี่”
“มึงก็พูดไปเรื่อย” ผมเท้าคางอย่างเซ็งโลก “แล้วนี่หยากไย่หายไปไหนของเค้า เลิกเรียนก็ไม่เห็นเลย”
“โอ๊ย รายนั้นพอหมดคาบปุ๊บก็ขับรถไปหากิ๊กที่รังสิตแล้ว เป็นเพราะมึงแหละจ้ะ”
“เกี่ยวอะไรกันวะ” โยนขี้ที่กูอีกละ
“คนที่นี่เขาไม่เอาดาวมหาลัยกันไงจ๊ะ”
“ทำไมอะ…” ผมหรี่ตาสงสัย
“เขาจะเอามึงกันไง! อีไย่อยู่ไปก็เหี่ยวแห้ง สู้ไปหาเหยื่อที่อื่นให้คุ้มดีกว่า”
“บ้า มึงก็พูดเกินไป” ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม อิๆ
“ทำหน้าทำตา… เดี๋ยวกูจะเอาน้ำกรดสาด” อีมุนินง้ามมือขึ้นสูง แต่โชคดีที่ตัวละครมันเกิดใหม่อีกครั้งก็เลยเลิกสนใจผมไป
เอออออ เล่นให้ตายไปเลยนะพวกมึง เอาให้มันได้ไปแข่งระดับโลกเลย จริงจังกันชิบหาย
“งั้นกูไปก่อนนะ”
“…” เงียบทุกตัว…
“งั้นกูไปก่อนนะ!”
ไอ้อู๋รำคานจนต้องเงยขึ้นมามอง “จ้าๆ กลับดีๆ นะ ไว้เจอกันจ้าเพื่อนรัก”
ผมฟึดฟัดอุ้มน้องแมวตัวอ้วนขึ้นมาแล้วเดินออกจากร้านอาหาร ตอนนี้ผมอยู่ในอาคารที่เรียกว่า ‘พลาซ่า’ มันไม่ใช่ห้างหรอกครับ แต่นิสิตต่างจังหวัดอย่างพวกเราจะเลือกอะไรได้ แค่มีสถานที่รวมแหล่งร้านอาหาร ขนมหวาน และชาบูบุฟเฟ่ต์ในราคาย่อมเยา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“กลับไปอยู่กับเพื่อนๆ น้า เดี๋ยวมาเล่นด้วยใหม่” ผมปล่อยน้องแมวเข้าป่า มองมันเดินหายไปในโพรงหญ้าอย่างงงๆ ด้วยความชื่นใจ ดีแล้วววว อยู่ในที่ของตัวเองนะลูก ขึ้นไปเล่นที่ร้านอาหารเดี๋ยวเค้าตีเอา
ผมคว้าแว่นกันแดดสีแดงขึ้นมาใส่ ส่วนหนึ่งเลยก็เพราะอากาศร้อน อีกส่วนก็คือไม่อยากจะสบตาใคร การเห็นทุกอย่างเป็นสีดำครึ้มๆ แบบนี้มันเพิ่มความมั่นใจได้เต็มที่ เวลาโดนจ้องมาจะได้ทำเป็นหยิ่งๆ เพิ่มความเข้าถึงยากให้ดูร้อนแรงเล่นๆ
โอ๊ยยยยย หอในที่รัก ไม่ได้นอนที่นี่เกือบอาทิตย์เห็นจะได้ หลังจากที่ไปดุ๊กดิ๊กซุกซนหอนั้นหอนี้ไม่ขาด จะมีบ้างที่แวะเข้ามาเอาเสื้อผ้าตอนกลางวัน แต่ก็ไม่เจอปราโมทย์เลยสักที
ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนมันนะ ไอ้ทักอะ… ถึงจะเจอก็ไม่พูดด้วยหรอก ไม่มีนโยบายเสวนากับคนใจร้าย
ถึงแล้วห้อง 319
ผมคว้าลูกบิดประตูก่อนจะกระชากมันออกมาอย่างแรง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบนั่งสลอนอยู่ที่หน้าจอทีวี ไม่ได้สังเกตเลยด้วยว่าผมกำลังยืนอยู่ตรงนี้
เดี๋ยวนะ ขอถอยมาถอดแว่นดูเลขห้องอีกที…
เอ๊า ก็ถูกแล้วนิ
“มาจากไหนกันอ่า”
สายตานับสิบคู่จ้องมาทันทีเมื่อผมส่งเสียงถาม
“ไอ้สัสเก๋า ลุกมาจากเตียงเค้า!”
คนที่โดนเพื่อนเรียกกระโดดออกมาจากเตียงฝั่งผมอย่างร้อนลน พอมันลุกออกไปก็ทำให้ผมเพิ่งเห็นว่ามีผ้านวมสีเขียวม้าผืนใหญ่ทับผ้าปูลายน้องไก่ของผมไว้ซะมิดชิดจนนึกว่าไม่ใช่เตียงตัวเอง ฝีมือใครวะ เดี๋ยวต้องเคลียร์
ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งประตูระเบียงถูกเปิดออก ปราโมทย์ยิ้มร่าแถมมาพร้อมกับกลิ่นบุหรี่เช่นเคย
“อ้าว ไม่เจอกันนานเลยกุ้ง” หนุ่มจืดดีดนิ้วใส่เพื่อนๆ “หมดเวลา เจ้าของห้องเขามาแล้ว กลับห้องของพวกมึงไปสักที”
เงียบ… พวกนั้นเอาแต่จ้องผม ไม่มีใครคิดจะกระดิกซักตัว มีแต่เสียงเกมบอลดังเป็นแบ็คกราวด์
“เฮ้ย!!” โมทย์ใช้แรงเฮือกใหญ่ “กูบอกให้กลับไปได้แล้วสัส!”
พวกหนุ่มพละทำหน้าจ๋อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินผ่านผมไปทีละคนๆ ด้วยความสงบเสงี่ยมเจียมตัว เอาซะนึกว่าเพิ่งไปปฏิบัติธรรมมา แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กที่รั้งท้ายแถวไม่ค่อยอยากจะออกไปเท่าไหร่ คนเดียวกันกับที่นอนเตียงของผมนั่นแหละ
“เก๋า… ไม่ใช่ตอนนี้”
“อะไรเหรอ…” ผมหันไปถามโมทย์
“มันอยากเซลฟี่กับกุ้ง มาถามหากุ้งกะเราทุกวันเลย”
“อ่อ…” ผมยิ้มให้กับแฟนคลับ “ไว้วันหลังน้าเราง่วงมากเลย ดูตาเราสิ ถ่ายไปก็ไม่น่ารักหรอก”
พออีกฝ่ายเห็นผมถอดแว่นก็พยักหน้า นี่ไม่คิดจะพูดกับกูสักคำเลยเหรอครับ แงงงง
“สัญญา คราวหน้าเห็นที่ไหนเรียกได้ทันที”
เด็กพละชื่อเก๋าชูนิ้วก้อยขึ้นมากลางอากาศ คือไรอะ… จริงจังไปมั้ย
อะเอาเถอะ ยอมเกี่ยวก้อยก็ได้ ถือว่าเป็นเรื่องขำๆ นานๆ จะเจอแฟนคลับสายน่ารัก สบายใจกว่าพวกฮาร์ดคอร์เยอะเลย
“ไม่เจอหลายวันเลยนะกุ้ง” ปราโมทย์ชวนคุยหลังจากที่เก๋าออกไปจากห้องแล้ว
“คิดถึงล่ะสิ”
“คิดถึงสิ แต่มีคนนึงน่าจะคิดถึงมากกว่าเรานะ มานอนกับเราทุกคืนเลย ไม่รู้ดักรอเจอกุ้งหรือเปล่า”
“ใคร…” ยังถามไม่ทันจบ ตาก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนอ้าซ่าอยู่บนเตียงซะก่อน กระดุมเสื้อเชิ้ตก็ไม่ติด โชว์ซิกแพ็คหราไม่แคร์สายตาใครเลย นี่ถ้าเป็นคนแรงๆ จะกระโจนลงไปเอาหน้าถูไถเป็นเครื่องปัดน้ำฝนแล้วนะ
แต่โชคดีที่ผมไม่ได้แรงขนาดนั้น ก็เลยได้แต่ยิ้มเขินๆ
“เฮ้ยมึง!” โมทย์ใช้เท้าเขี่ยไอ้คนที่หลับปุ๋ยหันหน้าเข้ากำแพง คนโดนปลุกงัวเงียส่งเสียงครางเล่นเอาผมขนลุก “กุ้งมาแล้ว…”
“อื้มมมม อย่าหลอกกกก” ร่างใหญ่นั้นยังไม่ตื่น แถมยังบิดขี้เกียจด้วยการเบียดสะโพกเข้ากับกำแพง อู้ววว เผ็ดร้อน
“หลอกบ้าอะไรล่ะ” โมทย์เตะเข้าให้อีกที “แหกตูดดูสิสัส!!”
คนบนเตียงยกหัวขึ้นพร้อมกับหรี่ตามองมาทางนี้ ความปลาบปลื้มหายไปทันทีเมื่อผมเห็นว่าเป็นใคร
ไอ้ทัก…
เหี่ยว… รู้สึกได้เลยว่ามีอะไรกำลังเหี่ยว อาจจะเป็นใจของผมแน่ๆ...
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
“เฮ้ย” ไอ้เดือนมหาลัยเด้งตัวขึ้นจากเตียง กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเฉย เหมือนว่าไอ้ตัวที่เลื้อยไปมาบนเตียงก่อนหน้านี้ไม่ใช่มัน
พอเห็นงั้นผมก็ทำเป็นถอดรองเท้านิสิตทันที
“กูว่ากูไปดูดอีกตัวดีกว่า” ไอ้โมทย์ส่งเสียง แหงะ จะปล่อยให้กูอยู่กับมันแบบนี้ไม่ได้นะ
“อะแฮ่ม”
“อะไรติดคอเหรอ” ผมหันไปถามไอ้ทัก หัวมันนี่ชี้ฟูไปคนละทางอย่างกะเข็มทิศแม่ไก่บนหลังคาบ้าน
เดือนมหาลัยคนล่าสุดกอดอกทำขรึม “หายไปไหนมาตั้งนาน”
“สนด้วยหรือไง”
ไอ้ทักเดินเข้ามาใกล้ “ไม่สนแล้วกูจะถามเหรอ”
แหงะ…
“ขอบใจจ้า” ผมทำเป็นยิ้มเอียงคอ
“แล้วสรุปหายไปไหนมา ถามก็ตอบดิ”
“อืม…” คิดแป๊บ “ไปหอสอง ลงมาหอสิบ ต่อหอหก แล้วก็จบหอแพทย์”
“เข้านอกออกในขนาดนั้นเป็นพนักงานดูดส้วมหรือไง”
แว๊กกกกกกกก
ผมยื่นจมูกเมื่อรู้ว่าโดนเข้าให้ “ต้องให้บอกจริงๆ เหรอว่าทำอะไร”
“อันนั้นไม่ได้อยากรู้”
“งั้นก็เงียบไม่ต้องถาม” ผมบุ้ยปาก “แล้วก็ไปไกลๆ ด้วย ตัวเหม็นชิบเป๋ง”
พอโดนด่าไอ้ทักก็ทำเป็นดมวงแขนตัวเอง แต่เหมือนยังไม่พอใจเพราะแม่งเล่นถอดเสื้อออกมาดมเลย
แล้วผมจะไม่วอกแวกเหลือบไปแอบมองหน้าท้องนั้นได้ยังง้ายยยยยยย
“ไม่เห็นเหม็นเลย”
“…”
“อะลองดมใหม่” มันยื่นเสื้อมาให้
บ้าเอ๊ยยยย เกือบจะคว้าไว้อยู่แล้ว ดีนะเทวดาฝ่ายธรรมมะโผล่เข้ามาในใจซะก่อน สาธุ สาธุ…
แต่เอาจริงนะ… ยืนอยู่ตรงนี้ก็รู้ว่าไม่เหม็นหรอก หาเรื่องไล่มันไปงั้นแหละ
“ตามองอะไรอยู่วะ”
เวรรรร ไอ้ทักจับได้แล้วว่าผมแอบมองงงงง
มัวแต่อึ้ง รู้ตัวอีกทีมือหนาๆ ของมันก็เชยคางผมให้เงยขึ้นเรียบร้อยแล้ววววว “หน้ากูอยู่ตรงนี้”
“ฮึ่ยยยย” ผมสะบัดหน้าหนี “จะไปไหนก็ไปไกลๆ ตีนเลย”
“โมโหอะไรเนี่ย” มันเท้าแขนกับตู้เสื้อผ้า “โกรธกู?”
“…”
“โกรธที่กูไม่ยอมนอนกับมึงอะนะ”
พอมันพูดอย่างนั้นแล้วมันขึ้นนนนนน “เข้าข้างตัวเองไปเปล่า”
“อยากนอนกับกูขนาดนั้นเลยไง๊” มันดึงตัวผมเข้าไปใกล้ ดีนะยังควบคุมหน้าให้ไม่ตกใจมากได้ “ต้องยอมนอนด้วยใช่มั้ยฮะถึงจะหายโกรธ”
โว้ยยยยยยย ไอ้โมทย์ดูดหรือแดกบุหรี่อยู่อะ เข้ามาช่วยกูด้วยยยยย
ไม่ได้การละ ตัวคนเดียวแบบนี้ มันต้องสู้แล้วสิ
“เหอะ กล้าเร้อออ” ผมเอียงคอ “ที่ปฏิเสธกูไม่ใช่เพราะขี้ขลาดหรือไง”
“ไร้สาระ คนอย่างกูไม่เคยขี้ขลาด”
“จริงอะ…” ผมยิ้มหวาน “ไม่อยากจะเชื่อ”
“หึ” ไอ้ทักหลุบตาต่ำลง จ้องเสื้อนิสิตของผมด้วยแววตาพิลึกพิลั่น สายตามันทำให้ผมรู้สึกอายเหมือนกับกำลังมองทะลุเข้ามาในร่มผ้าซะอย่างนั้นแหละ
“…”
“กูจะกัดตรงนี้” มันเอานิ้วจิ้มที่คอ จากนั้นก็ลากลงไปเรื่อยๆ “จูบตรงนี้ ลากปากมาให้ถึงตรงนี้…”
จึก! แงงงงงงงงง โดนนม
“…” ผมนี่ถึงกับกลืนน้ำลายดังอึกๆ
“แล้วก็จบลงตรงนั้น”
“…”
“จากนั้นก็จะเป็นมึงที่ต้องร้องขอชีวิต”
“เด็ดขนาดนั้นเชียว”
ไอ้กุ้ง! ไอ้นรก!! ยังจะไปปากดีใส่เขาอีก หน้าตาเอาจริงเอาจังแบบนั้นจะถามเพื่ออออออออ
“จริงๆ กูก็ยังไม่เคยลองกับผู้ชายหรอกนะ” ยัง ยังจะเขยิบเข้ามาใกล้อีกกก “แต่คลำนู่นคลำนี่ไปเรื่อยๆ สุดท้ายมันก็ลงไปที่เดียวกันอยู่ดีใช่ปะวะ”
ตายยยยย เลือดหมดตัว แอ่กกกกก
ไม่ได้ๆ เทวดาฝ่ายธรรมมะต้องไม่พอใจแน่ๆ
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ มัน “กูว่ามากไป ลองถอยกันคนละก้าวมั้ย”
“โอเค กูเห็นด้วย” ไอ้ทักพยักหน้า
แล้วเราก็ผละออกและหันหลังให้กัน ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนไอ้ทักที่มะกี้ผีหื่นเข้าสิงได้แต่เกาหัวแกรกๆ
หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ผมก็ทำเป็นปิดตู้เสียงดังๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัว
“วันนี้จะนอนไหนฮะ” โอเค น้ำเสียงไอ้ทักกลับมากวนตีนเหมือนเดิมแล้ว
“นอนนี่แหละ ไม่มีนัดที่ไหน”
“กูล่ะหมั่นไส้” เดือนมหาลัยกลอกตา “ดีเหมือนกันกูจะได้กลับไปนอนห้องสักที ไอ้โมทย์มันเหงานะรู้เปล่า”
“จริงอะ ไม่ใช่มึงมานอนดักรอกูนะ?” เห็นโมทย์มันว่างี้ไม่ใช่เหรอ
“เพ้อเจ้อ” มันเดินไปคว้ากระเป๋าเป้มาสะพาย โว้ย ไม่ใส่เสื้อใส่แสงก่อนวะ “ช่วงนี้ก็อยู่เป็นเพื่อนมันหน่อยแล้วกัน ถ้ามีรูมเมทก็ไม่มีใครอยากนอนคนเดียวหรอก แล้วจะไปไหนกับใครก็แบ่งเวลามาหาไอ้โมทย์บ้าง ช่วงนี้มันอกหัก กูก็ไม่ค่อยจะมีเวลาดูแล”
ที่พูดมามีเรื่องจริงมั้ยอะ หรือจ้อจี้ทั้งหมด “ครับบบบพ่อ”
ไอ้ทักย่นคิ้ว “ไหนพูดครับอีกทีสิ”
“ไอ้สัส”
“อย่าดื้อ เดี๋ยวจับบีบ”
สั่งจังเลยยยย “ครับ”
“เป็นไอ้กบเวอร์ชั่นน่ารักขึ้นสักสิบเลเวลเห็นจะได้” มันขยี้หัวผมจนเละ แง๊ “เฮ้ย เกือบลืม”
ไอ้ทักพุ่งตัวไปดึงผ้านวมสีเขียวขี้ม้าจากเตียงออกมาจากเตียงผม สีเหลืองสว่างจ้าของผ้าปูน้องลูกเจี๊ยบก็กลับมาทักทายผมอีกครั้ง คิดถึงจังลูกกกกก
“เอามาคลุมเตียงกูไว้ทำไมอะ”
ไอ้ทักเลิกคิ้ว “วันนี้เพื่อนมา เดี๋ยวพวกมันรู้ว่าสีเหลืองคือมึงก็โดนล้ออะดิ”
แหนะ… แล้วมาต่อยใจกูอีกนะ
“แล้วอะไรอยู่ใต้เตียงวะน่ะ” ผมเหลือบไปเห็นถุงน้อยถุงใหญ่แออัดกันอยู่ใต้นั้น
“ของขวัญจากพวกแฟนคลับ”
“เจริญ… แล้วมาทิ้งไว้ที่กูเนี่ยนะ” น้องกุ้งไม่ใช่กระโถนของใครนะโว้ยยยยย
“ไม่ได้ทิ้ง” มันกระชับผ้านวมที่อยู่ในอ้อมกอด “มีแต่อะไรไม่รู้ สีเหลืองเต็มไปหมด แล้วกูไม่ได้ชอบสีเหลืองสักหน่อย…”
“…”
“กูเลยเอามาให้มึง”
โอ๊ยยยยยยยยย
ผมทิ้งตัวคว่ำหน้าลงบนเตียงแล้วทำเป็นส่งเสียงหาววอดๆ “เสร็จธุระก็ออกไปได้แล้ว จะนอนนนนน”
“หึ ไม่ต้องตื่นเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องไปแรดที่ไหน”
คร่อกกกกกก ฟี้…
“หลับแล้วเหรอวะ”
“…”
“ฝันดีเว้ย”
“…”
“กุ้ง…”
ผมได้ยินมันถอนหายใจอยู่สองสามทีจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเปิดปิดประตู
เฮ้ออออ ไปสักที
“กูยังอยู่”
“แว๊กกกกก” ผมร้องลั่นเมื่อลืมตามาเห็นมันนั่งเท้าคางทำหน้ากวนๆ อยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ
“ลวงเก่งนะมึงอะ”
“เลิกแกล้งกูสักที” ฮือออออ จะดิ้นๆๆๆๆ หงุดหงิดไอ้บ้านี่จัง
“มึงต่างหากที่แกล้งทำเป็นหลับ!” ไอ้ทักลุกขึ้นไปจับลูกบิดต่อหน้าต่อตา คราวนี้มึงหลอกกูไม่ได้แล้ว!
“ออกไปเลยยยย”
ไอ้ทักยิ้มมุมปาก “แกล้งกันต่อไปแบบนี้ไม่สนุกกว่าเหรอวะ จะมาอยากนอนกับกูทำบ้าอะไร”
“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วน่า” ผมมุดตัวใต้ผ้าห่ม “ออกไปก็ล็อคประตูให้ด้วย”
“ไม่ เผื่อกูเข้ามาเล่นอีก”
“…”
“ฝันดี”
“อืม…” ผมแอบจ้องจนแน่ใจว่ามันหายหลับออกจากห้องไปเรียบร้อย
เฮอะ ถามมาได้
ฮึ่ยยยย หงุดหงิด ไอ้โง่นี่มันดูไม่ออกหรือไงฮะว่ากูชอบ ระดับความอยากนอนกับมึงมันมากกว่าคนอื่นๆ ตั้งเยอะตั้งแยะ โอกาสดีนาทีทองแบบนี้ยังจะมาปฏิเสธอีก มีตาหามีแววไม่
“ไอ้ทักไปแล้วเหรอกุ้ง” รูมเมทหน้าจืดกลับเข้ามาในห้อง
“อือ…” ผมยกหัวขึ้นหนุนตัวเองมือเพื่อจะได้มองโมทย์ได้ชัดๆ “โมทย์ถามอะไรหน่อยดิ ตอนนี้อกหักอยู่เหรอ”
“ฮะ บ้า… เรายังไม่มีแฟนเลยจะอกหักได้ไง”
“ก็ไอ้ทักมันบอกอะ”
“กุ้งโดนมันหลอกแล้วล่ะ” รูมเมทว่า น้ำเสียงมีความขบขัน
“ก็ว่างั้น… โมทย์บอกว่ามันมานอนรอเราทุกคืนใช่ปะ?”
“เอ่อ… มานอนทุกคืนอะใช่" รูมเมทหน้างงๆ "แต่ที่ว่ารอเราแซวนะ”
“หึ…” ผมคลุมโปง ขอชัตดาวน์ตัวเองแต่เพียงเท่านี้ “สงสัยจะมารอจริงๆ ว่ะ”
นึกแล้วก็พิลึก อุตส่าห์ทำตัวดื้อแรดๆ ก็ไม่ได้ช่วยบ้าอะไรเล้ยยยยย
พอเห็นหน้าไอ้ทักแล้ว ทำให้รู้ว่าก็ยังอยากจะนอนกอดกับมันอยู่ดี
และพอผ่านชั่วโมงผีหื่นเข้าสิงตะกี้ ก็ยิ่งอยากให้นอนด้วยกันใต้ผ้าห่มหน่องลูกเจี๊ยบนี้เลยด้วย…
(https://i.pinimg.com/564x/8b/32/dc/8b32dc602c9356c6981d0282ebecedcb.jpg)
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้ทำงานแล้ว
เลยรีบบบบเอาตอนใหม่มาเสิร์ฟให้แม่ๆ หน่องกุ้งก่อน
เดี๋ยวจะไม่มีเวลาเอาน่ะครับ
สู้ๆ กับปีใหม่นะครับบบบบบบ
(เดี๋ยวก็สงกรานต์แล้วววว)
ยังไงก็ฝากบวกเป็ด คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้ได้น้า <3
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง นะครับ
-
:pig4:
-
อ่าวอิทักว่าไง จะอาวงัย
น้องกุ้งอย่าไปเล่นกับมันลูก มันทำเราปวดจัย
-
:katai2-1:
-
ปล่อยคนซึนไปจ้าลูก เราเก็บให้ครบทุกคณะทุกสาขา ให้ดูเราไปเก็บพละคนอื่นด้วย ให้อัพเดทกระทู้ไปเป็นพันคอมเม้นท์เลย 555555555
-
ทักนี่ยังไงนะ ตามอารมณ์พี่แกไม่ทันอ่ะ :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
มารอ
-
น้องกุ้งสายล่าแต้ม :hao7:
ทักนี่คิดไปถึงไหน กุ้งเขาหมายถึงนอนกอด
-
ทักกี้ผีเข้าผีออก
-
ทักลูก ลูกเข้าใจผิดไม่พอไปจิ้มหัวนมชาวบ้านอีก 555555555555555555555 อูยยย อยากเห็นตอนสองคนนี้รักกันแล้วค่ะ :katai1: :katai1: รู้สึกรอไม่ไหวแล้ว โอ้ย ตื่นเต้ลมาก
จะดราม่าตามกุ้งที่อกหักเพราะชวนนอนด้วยแล้วไม่มาก็ดราม่าไม่ออก เศร้าใจไม่ได้ เอาเป็นว่าสนุก ชอบ 5555555 :heaven ณ จุด ๆ นี้คือรอวันที่พวกเขามีโอกาสได้กันอย่างเดียวและรอรอรอรอ รอวันที่ทักรู้ว่าชวนนอนคือนอนกอดเฉยๆ
ว่าแต่
จำได้เลา ๆ ว่ามีรุ่นพี่ที่หวงกุ้งอยู่คนนึง :hao6:
รึเปล่าวะ หรือจำผิด อันนี้พึมพำกับตัวเองระหว่างครุ่นคิส 55555555 โห เวลาอินแล้วจะเม้นท์ยาว ๆ หน่อย อย่าตกใจนะคะ :mew3: เอาเป็นว่าตอนนี้รออ่านต่อแบบรอ ชอบเวอร์เวอร์ น่ารักเกิ๊นนนนนน :กอด1:
-
เราจะไม่สนใจคนใจร้ายเนอะน้องกุ้ง
อยากอ่านความรู้สึกหนุ่มๆที่ได้นอน(กอด)กับน้องกุ้ง ฟินมากไหมอ่าหุหุ
-
กุ้งงงงงงง :m1:
-
ไอ้ทักว้อยยยยย ไปจิ้มนมอนุบาลน้องกุ้งได้ไง ผิดผีนะ มารับผิดชอบซะดีๆ
-
สนุกกกกกก
-
อยากเห็นน้องกุ้งร้องขอชีวิตจังเลย 555555
ชอบความออกล่าของกุ้ง ชอบให้ล่าเยอะๆ
ช่วงนี้ยังสับสนกันอยู่เนอะ ก็ต้องดูๆ กันไป ไว้ชอบมากๆ ค่อยยอมไอทักแล้วกัน
:mew1:
-
:m11: :m11: :m11:
-
กับทักไม่จบแค่นอนแน่ๆ ทักท่าทางจะหื่น :laugh:
-
อยากให้น้องกุ้งได้นอนกับคนหล่อๆทั้งมอ5555
:o8: :-[ :impress2:
-
โอ้ย มีความเอ็นดูน้องกุ้งงง ดีดดิ้นได้น่ารักมากๆ
ขอบคุณที่เขียนงานสนุกๆ มาให้อ่านกันนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค้า
-
น้องกุ้งน้อย น่ารัก :กอด1: :-[ :impress2:
-
เอ็นดูกุ้ง 55555555555555555555 เมื่อไหร่ทักจะรู้ว่านอนก็คือนอน ไม่มีอะไรแอบแฝง
-
กับคนอื่นคือนอนกอดธรรมดา แต่ถ้ายอมนอนกับไอทัก นี่ว่าไม่ได้มีแค่กอด 555555555
-
ที่กุ้งอยู่รอดปลอดภัยมาจนทุกวันนี้คือปาฏิหารย์อะ แถมยังมีคนชื่นชมมากกว่าด่าด้วย :hao4:
-
โอ้ยน้องกุ้งน่ารักอ่ะ อย่าเพิ่งยอมทักนะเล่นตัวไว้ให้เยอะๆ
-
บทที่ 7
คืนตาค้าง
(https://78.media.tumblr.com/aeb9c3a1aa6b309816d9b38e8b559353/tumblr_nmxtvi8R6U1txm5g5o1_500.jpg)
“เอาล่ะครับทุกคน กลับมาเข้าเรื่อง” ไอ้อู๋เคาะกระดาน
“มึงกูว่าคนนี้ไม่หล่อ เอาคนนี้ดีกว่า”
“ไย่อย่าเพิ่งคุย…”
“คนนี้กูรู้จัก ติดต่อให้มึงได้”
“ไอ้เหี้ยดาวนรก ฟังกู!” ไอ้อู๋ทนไม่ไหว ปาแปรงลบกระดานมาทางกลุ่มหยากไย่ที่กำลังคุยเรื่องผู้ชายอย่างออกรส ฝ่ายหญิงถึงกับกรี๊ดโดดกระเจิงไปคนละทิศละทาง
นั่นจึงเป็นจังหวะที่ผมซึ่งกำลังนอนหนุนตักไอ้ดาวอยู่ถึงกับต้องเด้งตัวขึ้นมาอย่างร้อนรน ในหัวมีคำว่า “ช่วยด้วยยยยยยยยย” ผุดขึ้นมาเป็นอย่างแรก ตั้งท่าจะวิ่งหนีเพราะคิดว่าเครื่องบินมาทิ้งระเบิดถึงนครนายกแล้ว
แต่พอลืมตามาเจอเพื่อนๆ ในรุ่นกำลังนั่งหน้าสลอนก็ถึงกับถอนหายใจ อ้าวตีกันหรอกเหรอ โว๊ยยยย คนจะหลับจะนอน เกือบวิ่งไปหลบภัยแบบแม่อังศุมาลินแล้วมั้ยล่ะกู
“ไอ้สัสอู๋! เกือบจะโดนหัวกูแล้วเนี่ย” ไอ้ไย่ร้อง แก้เกมด้วยการปาแปรงลบกระดานกลับไป ทว่าไอ้อู๋รับได้อย่างสวยงามอย่างกับซ้อมมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว
“เลิกคุยกันสักทีดิ๊ กูเรียกมารวมหัวคุยงานไม่ใช่ประชุมสมัชชาคนเหงา”
“มึงนี่ไม่เข้าใจคนสวยเล้ยยยยย” ไอ้ไย่กับสาวๆ รอบข้างเบ้ปากกันเป็นแถว
“เลิกสวยแล้วฟังกูก่อน” ไอ้อู๋ชี้หน้า “มึงด้วยไอ้กุ้ง จะง่วงอะไรนักหนาฮะ!”
“อือออ” แม้ร่างกายจะเริ่มขยับได้ แต่ในหัวก็ยังงัวเงียอยู่ครับ นึกภาพออกเลยว่าสภาพผมคงเหมือนกบอย่างที่ไอ้ทักเคยบอกไว้จริงๆ
“…” ไอ้อู๋หรี่ตา “ไอ้กุ้ง มึงยังอยู่มั้ย”
“อือออออออออ”
“มันโอเคปะวะน่ะ” ไอ้มุนินที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ไอ้อู๋เริ่มไม่แน่ใจ
ไอ้ดาวเห็นท่าทีก็สะกิดไหล่ผมบ้าง “มึงๆ กลับมาก่อน”
“แป๊บบบบ” ผมครางอีกรอบ “ตื่นแบบไม่รู้ตัว กูมึนนนนน”
“อดหลับอดนอนมาจากไหนฮะ” อีมุนินจิ๊ปากทำทีเป็นเท้าเอว แหมอย่ามาทำเบ่ง เห็นงัวเงียๆ แบบนี้ไม่ได้หมายความว่ามองไม่เห็นนะว้อยยยยยย
แต่ตอนนี้เถียงมันกลับไม่ได้ ต้องตั้งสติอย่างแรง
“อีกนิดนะ…” ผมชูนิ้วชี้แล้วใช้มืออีกข้างนวดพื้นที่ว่างตรงกลางระหว่างคิ้ว “อะ ตื่นละ”
“ลีลานักนะมึง” ไอ้อู๋ทำดุ แล้วก็หันไปเขียนกระดานต่อ “เอาล่ะ เรามีงานสองอย่างที่จะต้องทำในเทอมนี้…”
ผมเอนตัวนอนตักไอ้ไย่อีกครั้งโดยมีกลุ่มสาวๆ รุมเล่นหัว ขณะที่ตาก็มองเพื่อนรักเขียนอะไรยุกยิกบนกระดานด้วยมาดครูประจำชั้นสุดหล่อ ซึ่งสุดท้ายแล้วพื้นที่ขาวๆ ก็ถูกแบ่งเป็นสองช่องใหญ่ๆ
งานเปิดหอสินกำ | เฟรชชี่เกม
“ที่ต้องกังวลเลยคืองานเปิดหอ เพราะเรามีเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์ในการเตรียมตัว” ไอ้อู๋เริ่มอธิบาย “แม่งโคตรเร็ว”
งานเปิดหอสินกำ คืองานที่สินกำทำโดยฝ่ายหอไม่รู้เรื่องด้วย (เอ๊า) มันคืองานปล่อยของสำหรับพวกเด็กปีหนึ่งนั่นแหละครับ พวกพี่ๆ ทุกชั้นปีจะแวะมาดู ปีหนึ่งอย่างเราจะต้องทำการแสดงโชว์ต่างๆ ให้เหมาะสมกับแต่ละเอก เช่นการแสดงก็ต้องเล่นละคร แฟชั่นก็ทำชุดเดินแบบ อะไรอย่างเนี้ย
“เราจะจัดกันที่อาคารแปดเหลี่ยม” มุนินช่วยผัวอธิบาย “เราจะแบ่งโชว์ต่างๆ เป็นละครสั้น แฟชั่นโชว์ เต้น แล้วก็จบงานด้วยดนตรีสด”
พอได้ยินคำว่าดนตรีสดแก๊งไอ้ฟิวส์ก็เฮกันใหญ่ จ้าๆ งานแบบนี้เหมาะกับพวกขี้หลีอย่างพวกมึงแล้วจ้า
“แล้วคอนเส็ปต์คืออะไรวะ” ดาวมหาลัยสายโหดยิงคำถาม
“เนี่ยแหละหัวข้อที่เราจะมาหารือกัน” ไอ้อู๋พยักหน้า “ใครมีไอเดียดีๆ บ้างมั้ยวะ”
ไอ้ไย่ก้มหน้าลงมาถามผม “มึงคิดออกปะ”
“ไม่อะ” ผมบุ้ยปาก
“กูว่าแล้วล่ะ ถามไปงั้น”
“อ้าวไอ้…” โอ๊ย ยังไม่มีแรงจะต่อกร
“คิกๆ มึงก็เล่นละครไง”
“ให้เล่นเป็นอะไร พระเอกเหรอ”
“ม้าแคระ”
“ไอ้สัส” ขอดึงผมมึงหน่อยเถอะดาว หมั่นไส้
“หรือว่าเราทำโชว์เดี่ยวกันมั้ยมึง” ไอ้ไย่ขยิบตา
“ทำไมต้องโชว์เดี่ยวด้วยอะ” ผมย่นคิ้ว
“เรามันเป็นตัวท็อปนะกุ้ง ถ้าเปรียบเทียบเนี่ย เราคืออิมเมจของคณะ เราต้องโชว์ตัวให้คนอื่นเห็นหน้าเยอะๆ”
แหม่ เปรียบเทียบซะกูอยากลุกขึ้นมาฟอร์มทีมเตรียมเดบิ๊วตอนนี้เลยอะ
“ใครบอก กูไม่ได้เป็นอิมเมจของคณะ กูเป็นมักเน่…” ว่าแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มให้มันหมั่นไส้เล่นๆ
“อีสองตัวนั้นมึงคุยอะไรกัน!” เสียงมุนินทำให้เราต้องเงียบ ผมรีบลุกขึ้นมาทำเป็นตั้งใจมองกระดาน เรื่องสร้างภาพละเก่งเก่งที่หนึ่ง
“ไม่มีอะไรจ้า พูดต่อๆ” ผมยิ้มแหยๆ
“อะอีกุ้ง ไหนมึงลองเสนอซิว่าเราควรจะทำคอนเส็ปต์อะไร”
แหนะ สุดท้ายก็โยนขี้มาให้ผมอีกจนได้ บ้านมันทำปุ๋ยหรือไงนะ ขี้เยอะจริงๆ
“เอาจริงปะ กูว่าเราไม่ควรมีอะไรมาครอบหัวตีกรอบความคิดสร้างสรรค์อะ ตั้งเป็นอะไรที่กลางๆ แล้วต่อยอดได้กูว่าเวิร์คกว่า” ผมเกาคางประดุจเหมือนโคนันเปี๊ยบ ไม่ใช่ฉลาดนะ…เตี้ย
“ไหนลองยกตัวอย่างแบบที่ว่ามาซิ” ไอ้อู๋เท้าเอวขณะที่จ้องผม คิดว่ามันคงจะสนใจความคิดนี้ไม่น้อย
“อืม…” ผมเอียงคอ “เอางี้ กูคิดชื่อเท่ๆ ได้ชื่อนึง”
“…” ทุกคนหันมาทางผมอย่างพร้อมเพรียง
“คือพวกเราอะ ส่วนมากอายุสิบเก้าใช่ปะ แล้วกูคิดว่าการอยู่ปีหนึ่งมันเป็นช่วงที่เราจะได้เป็นวัยรุ่นครั้งสุดท้าย ลองเอาอะไรพวกนี้มาเล่นมะ?”
ไอ้อู๋เอนตัวพิงกระดาน “น่าสนใจดี แล้วจะตบออกมาเป็นชื่องานยังไงอะ”
“ก็… อายุสิบเก้าคือ nineteen ใช่ปะ อืม…เอางี้ ‘สุดทีน’ ละกัน” ผมดีดนิ้วดังเปาะ
“โอ้โห…” ไอ้อู๋ถึงกับอึ้ง
แหงะ ทำไมอะ “ไม่ดีเหรอ…”
“เปล่า กูแค่ไม่อยากเชื่อว่ามึงจะคิดอะไรแบบนี้ได้”
“ทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็อุ้มกูแห่รอบม.เลยดิ” ถึงจะเพี้ยนนิดๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าโง่นะเฟ้ยยย “พวกมึงว่าไงอะ สุดทีน… การเป็นทีนครั้งสุดท้าย เล่นคำกับสุดตีนได้ด้วย คือคนฟังก็จะรู้สึกว่าเออว่ะมันเก๋ มางานนี้ต้องเจออะไรมันส์ๆ แน่เลย”
ไอ้อู๋กับมุนินมองหน้ากัน ก่อนจะเป็นฝ่ายประธานรุ่นที่มองไปรอบๆ “ทุกคนว่าไง”
“กูชอบนะ” ไอ้ไย่พยักหน้า “กูว่าโอเค ต่อยอดได้จริงๆ แหละ”
พอไอ้ไย่ชอบใจ เหมือนนั่นคือตรารับรองความถูกต้องที่ถูกอนุมัติแล้วจากองค์การอาหารและยา ทำให้เพื่อนๆ ทุกคนที่เข้าร่วมประชุมไม่มีใครคัดค้านเลยสักคน
“มีใครจะเสนอชื่ออื่นอีกมั้ย…”
“…”
เอ… นั่งกันนิ่งแบบนี้ เป็นเพราะพวกมึงเห็นด้วยกับกูหรือพวกมึงขี้เกียจคิดกันแน่เอ่ย ชักเริ่มไม่แน่ใจและ
“เก่งมากไอ้กุ้ง งั้นเอาชื่อนี้” ไอ้อู๋ชูนิ้วโป้ง “ในฐานะประธานรุ่น กูชอบ กูอนุมัติ”
เย่สสสสส วันนี้ทำดีมาก จะตอบแทนตัวเองด้วยการวิ่งขึ้นวิ่งลงหอพักแพทย์สักสองสามรอบ อิๆ
“แล้วพวกเราค่อยมาคุยเรื่องโชว์กันทีหลัง ทีนี้ไปต่อกันที่เฟรชชี่เกม” ไอ้อู๋เดินมาอีกฝั่งของกระดาน “ที่จริงงานนี้พวกเราไม่ต้องลงแรงทำร้อยเปอร์เซ็นต์ มันเป็นหน้าที่ของสโมสินกำ พวกรุ่นพี่เขาจะจัดการกันซะมากกว่า แต่พี่ๆ ให้กูมาจดชื่อว่าใครจะคัดลีด เป็นแสตน หรือจะลงกีฬาอะไรบ้าง”
“กูเป็นลีด!” อีไย่ยกมือคนแรก “กูเป็นๆๆๆๆๆ ใส่ชื่อกูลงไปเลย”
“เรื่องบ้าบอเนี่ยที่หนึ่ง” ไอ้อู๋บ่น แต่ก็ยอมเขียนชื่อไอ้ดาวลงบนกระดาน “อะ ไอ้ไย่เป็นลีดคนแรก”
“กูด้วย” อีมุนินยกมือตาม
“ใครให้มึงเป็น!?” ไอ้อู๋ถึงกับงง
“กูเสนอตัวเอง ผิดตรงไหนฮะ”
“คนอย่างมึงไปยกน้ำหนักโน่น”
โอ๊ยยยย ผมล่ะเบื่อเวลาสองผัวเมียนี่ตีกันจริงๆ
ด้วยความรำคาน ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาเช็คไอจีเล่นๆ ขณะที่ไถไปไถมา ไล่ดูสตอรี่สาวๆ หนุ่มๆ ที่ฟอลโล่ไว้ทีละคนก็เกิดอาการหมั่นไส้ แหม่ เดี๋ยวเที่ยวสยาม เดี๋ยวเดินเอมควอเทีย หึ สวยหล่อกันจังงง ใช่สิเรียนมหาลัยในกรุงเทพจะแสบใสไฮโซแค่ไหนก็ได้ อย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน เดี๋ยวตอนปีสองเรียนที่กรุงเทพจะเดินแม่งให้ทั่วสยาม จะอัปรูปอ้าปากกินน้ำพุหน้าพารากอนให้ขึ้นเทรนด์ #กูจะไม่ยอมเห็นรูปนี้คนเดียว เลยคอยดู!
ขณะที่กำลังไล่ดูรูปสวยๆ พวกนั้น อยู่ๆ ที่มุมขวาล่างก็เกิดแถบสีส้มรูปคนขึ้นมา พอกดเข้าไปดูถึงกับอึ้งเลยว่ามาฟอลโล่กันเยอะแยะขนาดนี้ได้ยังไง มีใครเอาไอจีผมไม่ปล่อยหรือเปล่าเนี่ย ชอบผู้ชายโปรไฟล์เพี้ยนๆ แลบลิ้นปลิ้นตาแบบผมกันเหรอออออ
ผมไล่ดูเพื่อนใหม่ทีละคน เห็นใครน่าสนใจก็มีฟอลกลับบ้าง แต่สุดท้ายก็มาสะดุดอยู่ที่ชื่อหนึ่ง
TAK_EMPTY
ทักผู้ว่างเปล่า… แปลแล้วปลงสังขารเลยกู รูปโปรไฟล์เปลือยหลังโชว์หราแบบนี้ยิ่งอยากรู้ขึ้นไปอีก ใครวะ
ผมตัดสินใจกดเข้าไปแล้วมันก็ทำให้ผมรู้ว่า เอ้ออออออออออออ กูว่าแล้ว ชีวิตนี้จะรู้จักชื่อทักกี่คนเชียว
ก็มีอยู่คนเดียว ทัก… โรหิตจันทร์ คณะพละศึกษานี่แหละ!
“แหวะ” ผมถึงกับเบ้ปากเมื่อรู้ว่าเป็นมัน แหม่ ทำเป็นถอดเสื้อถ่ายรูป ขี้โชว์จังนะมึง เด็กพละก็ยังเป็นพละอยู่วันยังค่ำ
แล้วมันจะมาฟอลโล่ผมทำบ้าอะไรเนี่ย…
‘eat smoke play sleep and then repeat.’ ผมมองไบโอนั้นแล้วก็นึกขำ นี่มันเด็กฮิปเตอร์2018นี่หว่า
ผมมองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีเพื่อนๆ อยู่ใกล้ๆ ก็เลยจิ้มเข้าไปไล่ดูรูปเก่าๆ ซึ่งมีไม่ถึงสิบ ดูเหมือนว่าไอ้ทักเพิ่งจะเริ่มเล่นไอจีมาไม่นานนี้เองอะ เพราะรูปแรกเป็นรูปรวมรุ่นในงานรับใบจบที่โรงเรียนชายล้วนชื่อดังของมัน ส่วนรูปต่อมาเป็นแก๊งเพื่อนสี่คนกอดคอกันกลมเกลียว ผมจำปราโมทย์ที่ยืนอยู่ริมซ้ายสุดได้ทันทีเพราะหน้าเหมือนเดิมเดี๊ยะ ผมไม่รู้จักสองคนตรงกลางก็เลยข้ามไป แล้วก็มาสะดุดกับคนสุดท้าย…
ไอ้ทักยิ้มแป้นชูใบจบขึ้นฟ้า ทำให้ผมรู้ว่ามันเป็นคนที่โครงหน้าชัดเป็นไดโนเสาร์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร จะขำน้ำลายพุ่งก็ตรงทรงผมสกินเฮดเหมือนมันอบซิสเล่อร์ของมันนั่นแหละ แถมผิวก็แทนกว่าตอนนี้ซะอีก สภาพอย่างกับนักบวชตัวร้ายในเรื่องเดอะมัมมี่ยังไงยังงั้น
ผมลองเลื่อนไปดูรูปอื่นๆ ส่วนมากก็จะมีแต่รูปวิวสวยๆ กับรูปหน้าปกซิงเกิ้ลเพลงเพราะๆ ทุกรูปล้วนมีแต่แคปชั่นเพ้อๆ ตามประสา แอบเห็นว่ามันลงรูปรายชื่อผู้สอบเข้าคณะพละศึกษาเอาไว้ด้วย โอเค้…ก็เป็นที่หนึ่งจริงๆ อย่างที่มุนินว่า แหม่ เห็นแล้วมันยิ่งน่าหมั่นไส้กว่าเดิมอีก คนอะไรวะหล่อแล้วยังฉลาด ลูกออกมาอัจฉริยะตายเลย
ผมเลื่อนมาที่รูปล่าสุด เป็นภาพไอ้ทักใส่ชุดไปรเวทเสื้อแขนกุดสีดำพร้อมกับสวมหมวกแก๊ปยืนล้วงกระเป๋ากางเกงหน้าประตูหอใน พร้อมแคปชั่น…
‘รอ’
โอ้โห… แค่ข้อความสั้นๆ แต่คนเม้นต์เป็นร้อย ทุกคนล้วนถามว่ารอใครกันเป็นแถว ส่วนคอมเม้นท์ใหม่ๆ ก็เป็นการแสดงความยินดีที่มันได้เป็นเดือนมหาลัย
เออ จะว่าไป ทำไมมันไม่ลงรูปตอนได้ตำแหน่งเลยอะ ไม่อยากโชว์หรือไง ขนาดไอ้ไย่ลงแล้วลงอีก กะจะลงให้ถึงประกวดดาวเดือนปีหน้าเลยมั้งน่ะ
พอคิดได้อย่างนั้นมันก็คันไม้คันมือ ขอคอมเม้นท์บ้างดีกว่าแฮะ เอารูปสุดท้ายนี่แหละเนอะ
idsara_k : ไหนอะรูปเดือนมหาลัย[/i]
ยังไม่ทันจะได้กดล็อคหน้าจอ มือถือก็สั่นซะแล้ว
ใครดีเอ็มมาล่ะเนี่ย
Tak_empty : สืบรูปกูเหรอพ่อโคบาล
ผมนี่ถึงกับขมวดคิ้วเลย มันว่างนักหรือไงฮะถึงตอบเร็วขนาดนี้ แล้วทำไมไม่คุยกันในรูป จะส่งข้อความมาเพื่ออออ
Idsara_k : โคนัน! โคบาลบ้านมึงเซ่ะ จะให้กูไปรีดนมวัวหรือไงเล่า!
Tak_empty : อยู่ไหน
Idsara_k : อยากรู้จริงเหรอ… เดี๋ยวร้องไห้เอาน้า
ผมหัวเราะคิกคักอยู่หน้าจอ
อ้าว แล้วทำไมไอ้บ้านั่นอ่านแต่ไม่ตอบล่ะเนี่ย
Idsara_k : โหลๆ ยังอยู่มั้ยเอ่ย
Tak_empty : อยู่
Idsara_k : แล้วเงียบทำบ้าอะไร
Tak_empty : ร้องไห้ไง
โอ๊ย
Idsara_k : แล้วจะร้องไห้เพื่อ? กูยังไม่บอกเลยว่าทำไร
Tak_empty : ไม่รู้กูเชื่อคนง่าย
Idsara_k : มึงนี่มัน…
Tak_empty : แล้วสรุปอยู่ไหน
Idsara_k : อาคารเรียนรวม ประชุมอยู่กับเพื่อนๆ คิดว่าอยู่ไหนฮะ!
Tak_empty : นึกว่าออกล่า…
ดูมันใช้คำ กูไม่ใช่มธุสรนะโว้ยยยยยยย ผึ้งหนีไปปปปปป
Idsara_k : ยังไม่มีคิว
Tak_empty : จ้าาาาาาาา
Tak_empty : แล้วประชุมไรกัน
Idsara_k : ตอนนี้คุยเรื่องเฟรชชี่เกม
Tak_empty : เออ กูก็โดนบังคับให้ไปคัดลีดเพราะเป็นเดือน โคตรเซ็ง
Idsara_k : ไม่ใช่เพราะมึงเป็นเดือนหรอก เขาต้องการคนให้เหยียบหลัง ถึกๆ แข็งแรงๆ
Tak_empty : มึงโดนกูเหยียบก่อนคนแรกเลยสัส
ดุจังวะ เดี๋ยวปั๊ดดดดด
Tak_empty : เอาลายมา
Idsara_k : หา!? ลายไรอะ
Tak_empty : ลายกนกมั้งไอ้กบ ไลน์มึงอะ! กูพิมพ์ผิด!
เดี๋ยวๆ มาขอลงขอไลน์ทำบ้าอะไรเนี่ย แถมพิมพ์ผิดอีกตะหาก ไม่มืออาชีพซะเล้ยยยย
Tak_empty : เร็วๆ ไอ้เจี๊ยบ หวงเหรอ
“ไอ้กุ้ง!”
“หา…” ผมสะบัดหัวหนีจากหน้าจอ โว้ยยยย หายไปจากสังคมนานแค่ไหนวะเนี่ย ถึงไม่รู้ว่าไอ้อู๋ไอ้ดาวรวมถึงไอ้มุนินยืนล้อมผมจนมุมแบบนี้ ความรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนไถตังค์เลยอะ
“ทำไรอยู่ฮะ!” ไอ้อู๋จ้องตาเขม็ง แงงงง มันโมโหจริงๆ แล้ววววว
“กะ…กู” ผมก้มลงมองมือถือ เวรแล้ววววว หน้าแชทโชว์หราขนาดนี้ ต้องรีบกดปุ่มล็อคหน้าจอให้ไว “กูซื้อของออนไลน์อยู่…”
โชคดีที่ไม่มีใครสงสัย พวกนั้นก็เลยปล่อยผ่าน
“สรุปมึงจะเป็นลีดหรือเปล่า?” ไอ้อู๋ถาม
“ฮะ!!” ผมอ้าปากค้าง ลุกขึ้นยืนหลังตรงแหน่วอย่างกับจะเคารพธงชาติ “บ้า… ลีดอะไร กูไม่เป็นนะ”
“อ้าว มึงไม่เป็นแล้วใครจะเป็นได้อีก” ไอ้ไย่เท้าเอว
“กูเป็นไม่ได้หรอก เป็นลีดยากจะตาย สมองกูมีอยู่แค่เนี้ยยย” ผมจีบนิ้ว “จะให้ไปจำท่า เปลี่ยนโซนต่างๆ นานาไม่ไหวแน่ๆ”
จริงๆ นะ แค่เต้นธรรมดาก็จะไม่รอด ให้ไปเต้นเป็นเซ็ตๆ แบบนั้นมีหวังคนขำแน่ อยากเห็นกุ้งเต้นเหรอ หมายถึงกุ้งเต้นจริงๆ นะ เด้งไปเด้งมาไม่มีความอ่อนช้อยใดๆ ทั้งสิ้น
“มึงต้องเป็น!”
“กูไม่เป็นนนนน” ผมส่ายหัว ฮือออ อย่าบังคับกันสิโว้ยยย “ให้กูทำอย่างอื่นเหอะ”
“แล้วคนดังอย่างมึงจะทำอะไรฮะถ้าไม่เป็นลีด” ไอ้อู๋เค้น
“กู…” เป็นไรดีวะ มองกระดานแป๊บ “กู…อยากเล่นกีฬา”
“ฮะ?” มันสามตัวตกใจพร้อมกัน
“จริงๆ ให้กูเล่นกีฬาเหอะ หาคนที่อยากเป็นแบบอยากจริงๆ เหอะมึง หมดยุคเลือกลีดจากคนดังแล้ว ให้โอกาสคนอื่นๆ บ้างนะ”
“แล้วมึงจะเล่นกีฬาอะไรได้วะ” ไอ้ไย่ หน้าตามึงดูถูกกูมาก เดี๋ยวจะโดน
“อะไรก็ได้ ว่ายน้ำก็ได้เอ๊า รับรองพวกมึงได้เหรียญทองแน่ๆ นะๆๆ” ผมเขย่าแขนไอ้อู๋ครางหงิงๆ ออดอ้อน “ไอ้อู๋มึงก็รู้นี่ กูเคยเป็นลีดตอนม.สาม แล้วผลเป็นไงล่ะ?”
ไอ้อู๋พยักหน้า “เออว่ะ จำได้”
“ชนะหรือแพ้วะมึง” ไอ้ไย่สะกิดถาม
“แพ้ดิจะเหลือเหี้ยไร ไอ้กุ้งลื่นแพร่ดตอนต่อตัว แถมหันซ้ายหันขวามั่วไปหมดเลย”
ขอบคุณที่เผากูครับเพื่อนรัก ฮึ่ยยย ก็ตอนนั้นกูมันเป็นตีมปอมปอมเชียร์นี่ยากจะตาย จำฝังใจไม่เคยลืมเลย
“งั้นกูลงชื่อมึงเป็นนักกีฬาไว้แล้วกัน” ไอ้อู๋กอดอก “แต่มีข้อแม้”
“…”
“มึงต้องมีโชว์ของตัวเองตอนงานเปิดหอ”
“เอาจริงดิ?” ผมกระตุกยิ้มแบบช็อคๆ “กูเนี่ยนะ?”
“ใช่ครับ ถ้าไม่ใช่มึงแล้วจะใครล่ะ” ไอ้อู๋แยกเขี้ยวก่อนจะหันไปประกาศกับเพื่อนๆ “ทุกคนครับวันนี้พอเท่านี้ เดี๋ยวมาลงชื่อกันต่อในกรุ๊ปไลน์”
เพื่อนๆ ทุกคนเก็บของและพากันลุกออกจากเก้าอี้ ผมทิ้งจังหวะให้คนอื่นๆ เดินออกไปกันก่อน พอเห็นว่าตัวเองได้รั้งท้ายก็ค่อยๆ หยิบมือถือขึ้นมาดูโดยไม่ลืมมองซ้ายมองขวาด้วยความระหวาดระแวง
Tak_empty : เงียบ…
Tak_empty : ไม่เอาหรอกกูล้อเล่น
Tak_empty : …
Tak_empty : โกรธไรกูอีกเปล่าวะ
ไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้นโว้ยยยย กูโดนจี้อยู่รู้บ้างมั้ยเนี่ยยยย
ผมหมดอารมณ์ในการคุยแชทแล้วก็เลยกดย้อนกลับไปหน้าหลัก แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อหน้าไอดีไอ้ทักมีรูปที่เพิ่มอัปใหม่ มันเป็นภาพถ่ายจากบนเวทีเฟรชชี่ไนต์ฉายให้เห็นคนนับร้อยเบียดกันด้านล่าง น่าจะเป็นช่วงที่มันได้รางวัลนั่นแหละ เพราะทุกคนต่างยิ้มแย้มมีความสุข
ไอ้เดือนลงแคปชั่นว่า ‘ขอบคุณ’ สั้นๆ ได้ใจความ ไม่มีอิโมค่อนโพนี่ให้ผมได้ร่าเริงเลย
เออดีเว้ย บอกให้ลงก็ลง ทีหลังเจอหน้าจะทำเป็นขอมือมันหน่อย ให้แลบลิ้นแฮ่กๆ ด้วยก็ได้
ผมเกือบจะกดปิดแอพฯ อยู่แล้วถ้าตาไม่ไปเห็นจุดเด่นของภาพซะก่อน ไอ้คนนี้มันต้องเป็นจุดโฟกัสที่ไอ้ทักต้องการถ่ายแน่ๆ และพอเพ่งดูแล้ว…
“เชี่ย…” ผมหลุดอุทานออกมาเมื่อใช้นิ้วขยายรูปให้ใหญ่ขึ้น
จะไม่เชี่ยได้ยังไงครับ ก็ไอ้จุดเด่นที่ว่านั่นคือผมเอง! หน้าวอกติดกิ๊บยืนยิ้มแป้นหน้าบานโคตรน่ากลัวอยู่ตรงด้านล่างเวที ฮือออ คนอื่นจะคิดว่าเป็นรูปถ่ายติดวิญญาณเอาได้นะเนี่ย
ไม่ลงรูปตัวเองละโว้ยยยยยย
“พ่อค้าออนไลน์ชื่อทักอันเดอร์สกอเอ็มตี้เหรอ” เสียงเย็นๆ ที่อยู่ๆ เข้ามากระซิบข้างหู เล่นเอาผมโดดโหยง! ไอ้ไย่… นี่มึงยังไม่ไปอีกเหรอวะเนี่ย
“…” ผมได้แต่อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก จะซ่อนโทรศัพท์ก็คงไม่ทันแล้ว หน้าโปรไฟล์โชว์หรากระแทกตาขนาดนี้
“ไม่เป็นไร…” ไอ้ไย่แตะบ่าผมด้วยใบหน้านิ่งๆ “กูไม่ว่ามึงหรอก”
“…”
ไอ้ไย่ยื่นหน้าเข้ามา “กูจิ้น”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“สรุปได้ยังว่าจะอยู่ชมรมอะไร” ผมหันไปถามไอ้อู๋ที่แบกดาบยศด้วยความทุลักทุเล สงสารมันอะ ไปไหนก็ต้องพกดาบไปด้วย โชคดีแค่ไหนที่ผมไม่มีตำแหน่ง คนที่มีของประจำตัวนะแม่งลำบากกันทุกคน เวลาของเสียหาย หรือลืมทีนะโดนรุ่นพี่รุมเละเป็นโจ๊ก
“พี่ประสานงานแนะนำว่าให้เข้าชมรมสันทนาการ” ไอ้ประธานรุ่นว่า “แต่กูไม่ค่อยอยากอยู่ว่ะ เต้นกันจริงจังเกิ๊น”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก เข้าใจนะ เต้นแบบพวกสันฯ อะมีหวังได้เป็นไส้เลื่อนจุกหน้าเขียวกันพอดี ลำบากหมอต้องมาช่วยดึงคืนที่ให้อีก
ผมหันไปถามอีกสองตัว “พวกมึงว่าไง”
“อะไรก็ได้มึง ขอสบายๆ ไม่ต้องทำไรเยอะ” ดาวมหาลัยมองผ่านแว่นดำ จริงๆ ผู้หญิงสินกำใส่แว่นกันทุกคนครับเพราะไม่มีคิ้ว รุ่นพี่ยังไม่ให้แต่งหน้า
“กูคิดได้แล้ว” ไอ้มุนินดีดนิ้ว “ชมรมกีฬามั้ย”
ผมยิ้มแหยๆ “กีฬาเนี่ยนะ?”
“กูได้ยินมาจากรุ่นพี่ว่าไม่ต้องทำอะไรเลย แค่มีชื่อเฉยๆ เข้ากิจกรรมครั้งสองครั้งก็ผ่านแล้ว สบายๆ ไร้กังวล”
“แหม อยากสบายหรืออยากอยู่กับผู้ชายกันแน่” ไอ้ไย่เบะปาก
“อิๆ ยอมรับก็ได้ว่าผู้ชาย” มุนินหัวเราะคิกคัก “เอาไงอู๋ ลองดูมั้ย?”
“พวกมึงเอาเลย” ประธานรุ่นสุดหล่อส่ายหัว “เดี๋ยวกูไปเดินดูซุ้มอื่นๆ ก่อน”
ไอ้อู่กับหยากไย่เดินกันต่อไป ผมกับมุนินเลยพากันพุ่งตรงไปยังซุ้มชมรมกีฬา เอาวะ อย่างน้อยก็หาเรื่องออกกำลังกาย เดี๋ยวอ้วนกลมเป็นโอลาฟแล้วจะร้องไห้ทีหลัง
ชาวพละเสื้อสีเขียวแทบจะล้นออกมานอกถนน แน่สิ ชมรมกีฬามันก็ต้องเป็นที่โปรดปราณของพวกพละอยู่แล้ว แต่พวกมึงไม่คิดจะไปทำอย่างอื่นกันบ้างเหรอ ลองไปอยู่ชมรมทำอาหารก็ได้ เผื่อจะทอดอร่อยๆ ให้ลูกเมียกินในอนาคต
“สวัสดีคร้าบบบ น้องกุ้งคนดัง พวกพี่ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย” รุ่นพี่พละที่ผมเคยเห็นหน้าออกมาต้อนรับ ปากนี่ยิ้มจนจะถึงใบหูอยู่แล้ว
อ๋อ จะเล่นใช่มะ ด้ายยยยยยยย
ผมคว้ามือของพี่เขามาวางแหมะไว้บนหัวตัวเอง
“…” หึ อึ้งไปเลยล่ะสิ
“ฝันหรือเปล่าล่ะครับ” ผมโชว์ยิ้มหวาน
“มึงๆๆๆ” รุ่นพี่ตรงหน้าสะกิดคนข้างๆ พร้อมกับถอยกรูดไปด้านหลัง “รับช่วงต่อที กูจะเป็นลม”
เอ๊า อะไรอ่า จะเล่นด้วยเฉยๆ เอง
“สนใจลงชื่อเลยมั้ยครับกุ้ง” คนที่มารับหน้าแทนไม่ใช่ใครที่ไหน ปราโมทย์รูมเมทของผมนั่นเองครับ โธ่ไม่สนุกเลยอะ
“ต้องทำไรบ้างอะโมทย์” ผมยื่นหน้าถาม
“ก็ลงชื่อว่าอยากเล่นอะไรเท่านี้เอง” โมทย์ขยับแว่น “มีหลายอย่างเลยลองดูก่อน”
ผมค่อยๆ กระเถิบไปดูใบลงชื่อทีละใบๆ ไล่ตั้งแต่บาส ฟุตบอล ปิงปอง ว่ายน้ำ…
อ๊ะ ว่ายน้ำดีกว่า เหมาะกับฉลามกุ้ง เบบี้ชาร์กแห่งบางขุนเทียนที่สุดแล้ว
ยังไม่ทันจะจรดปากกาก็มีเสียงอันคุ้นเคยแทรกเข้ามาซะก่อน “ทำไรอะ”
พอเงยหน้าก็เห็นว่าเป็นไอ้เดือนมหาลัยนั่นเอง ใส่เสื้อแขนกุดโชว์มัดกล้ามเหมือนทุกที
“อย่าบังแสง” ผมใช้มือดันท้องไอ้ทักให้ถอยออกไป โว้ยยย ตัวเบ้อเริ่มยังจะมาบดบังทัศนียภาพอีก
“ลงผิดแล้ว”
“ผิดตรงไหน…” ผมอ่านหัวข้อของกระดาษตรงหน้าซ้ำอีกครั้ง “ก็นี่ว่ายน้ำไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ดีหรอกเชื่อกู” มันส่ายหัวก่อนจะถอยตัวออกไป มือผมที่ดันท้องมันไว้ก็เลย…
หวืดดดดด
แว้กกกกก เฉี่ยวเป้ากางเกงไปนิดเดียว ฮือออ ใจหายแว้บบบบ
“อ่ะ” มันวางกระดาษแผ่นใหม่มาให้ ผมรีบก้มหน้าอ่านเพราะไม่อยากให้มันเห็นว่ากำลังหน้าแดง
เดี๋ยวนะเอาอะไรมาให้กูเนี่ย… “กูไม่ได้อยากเล่นเทนนิสสักหน่อย”
“เออน่า สนุกดี มึงต้องชอบ”
“มาตัดสินใจแทนกูทำหยัง” ผมเขี่ยใบใหม่ที่มันเอามาให้ออกไป
“กูบอกให้ลงก็ลงดิ”
“ไม่” ผมสะบัดหัว “กูจะว่ายน้ำ”
“งั้นก็ตามใจ อยากเขียนก็เขียนไปเลย เดี๋ยวกูจะเอามาฉีกทิ้งทีหลัง”
“เกรี้ยวกราดมาก… กูทำอะไรให้มึงฮะ” ผมยืดตัวขึ้นมาเท้าเอวมอง “กูอยากว่ายน้ำ!”
“มึงอยากให้คนอื่นเห็นน้องมึงหรือไง”
“น้องอะไร?” ผมขมวดคิ้ว “กูลูกคนเดียว”
“โง่ดักดานเอ๊ยยยย” ไอ้เดือนส่ายหน้า “กูหมายถึงโน่น”
ผมมองตามสายตาที่มันพยักเพยิดมาแล้วก็ชี้ที่เป้าตัวเอง “น้องคนนี้อะนะ?”
“อูยยยยยยยยยยยย”
คนรอบซุ้มร้องออกมาเป็นเสียงเดียว ง่ะ อะไรกัน แอบดักฟังการสนทนาของผมกันเรอะ
“จะชี้ทำบ้าอะไร!” ไอ้ทักคว้าข้อมือผมไว้ “ชี้ขนาดนี้ก็พูดคำว่ากระโปกไปเลยเหอะ”
“กระโป…”
“ชู่ว!” ไอ้ทักรีบปิดปากผมทันที โห…มือแม่งใหญ่จนจะบังตามิดอยู่แล้ว “มึงนี่มัน…”
“อิๆ” นานๆ ทีได้แกล้งมันบ้างสะใจดี เอ๊ะ… แต่มาคิดดูดีๆ ฝ่ายเสียคือกูนี่หว่า “กูยืนยันว่าจะว่ายน้ำ”
ไอ้ทักกอดอกทำเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำอย่างกับไม่สนการยืนยันเสียงแข็งของผม “มึงไม่อายนมตัวเองเหรอ?”
“…”
บ้าเอ๊ย มันโจมตีจุดอ่อน มันโจมตีนมชมพู!
แงงงง ขนาดใส่เสื้อแท้ๆ ยังรู้สึกอายขึ้นมาเฉย
“ไม่อายสีชมพูสดๆ นั่นหรือไง…” ไอ้ทักก้มมาจ้องเสื้อเชิ้ต
“…”
“ไม่อายเนื้อเยอะๆ น่าบีบแบบนั้นจริงๆ อะ”
“พอ!” ผมยกมือห้าม ไอ้บ้าเอ๊ย ทีงี้จำได้ละเอียดเชียว เอาพรสวรรค์นี้ไปใช้กับข้อสอบปลายภาคเถอะ! จำแม่นซะนึกว่ากำลังจะสเก็ชภาพคนร้าย “เทนนิสก็เทนนิส”
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง”
ก็ยอมเปลี่ยนให้แล้วนี่ไงเล่า พูดมากจัง “เงียบๆ ดิ๊ กูกำลังใช้สมาธิเขียนชื่อ”
“ใส่ไลน์ไอดีด้วย”
ผมเงยหน้าขึ้นมางง “ไม่เห็นมีช่องให้ใส่เลย”
“กูเนี่ยบอกให้ใส่เอง”
“…”
“เร็ว มองหน้ากูทำหยัง” มันยิ้มล้อ พูดหยังตามทำไม ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเรอะ!
“จะเอาให้ได้เลยนะสัส”
“อย่าหวง ได้ข่าวว่าเค้ามีไลน์มึงกันทั้งม.”
“แล้วจะทำไม” ผมกลอกตาแล้วทำเป็นกระซิบ “มึงอิจฉาล่ะสิ บอกแล้วให้มานอนกับกูตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”
ไอ้ทักก้มหน้าลงมาใกล้ๆ “ไม่นอน…”
“งั้นก็ไม่ให้ไลน์”
“งั้นนอน”
“เปลี่ยนใจง่ายจัง…” ผมเบิกตากว้าง
“หึ แต่มีข้อแม้”
“…”
“ถ้ากูนอนด้วย มึงต้องไม่นอนกับใครอีกเลย”
ผมหรี่ตา “นานเท่าไหร่”
“ตลอดชีวิต”
“นานไป ขอสองอาทิตย์พอ”
*ปรับแก้ ชื่อ tuk เป็น tak
ขอโทษทีนะครับพอดีคนชื่อทักที่เคยแอบชอบมันดันสะกดว่า tuk ก็นึกว่าถูก
แหม่ ตามหลอกหลอนไม่เลิกจริงๆ พับผ่าสิ
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
“แหม แล้วหมาที่ไหนมันบอกว่าจะนอนกับกูตลอดไป”
“อย่าแซวกูเขิน” ผมเกร็งปาก “และที่สำคัญ กูเปลี่ยนใจแล้ว”
ไอ้ทักยิ้มกวนๆ พร้อมกับเอนตัวออก “ถ้าทำไม่ได้ก็อด”
“งั้นก็อย่าหวังไอดีไลน์” อย่ามาทำเป็นถือไพ่เหนือกว่า กูคือโคมไฟติดเพดานเหนือวงไพ่อีกทีจำไว้!
“งั้นเหรอ… เฮ้อ กูไม่น่าทำอะไรให้ยากเล้ย” ไอ้ทักส่ายหน้า “มุนิน!”
“จ๋า….” ไอ้คนโดนเรียกโผล่เข้ามาในวงอย่างรวดเร็ว ยิ้มหวานหยดย้อยอย่างกะนางเอกลิเก
“ทักขอไลน์กุ้งหน่อยได้มั้ยครับ”
“เอาไปเลยจ้า” ไอ้มุนินรีบล้วงมือถือออกมาอย่างว่าง่ายอย่างกับโดนป้ายยา
เดี๋ยวดิ! ทำไมเป็นงี้อะ “มุนิน!!! นี่กูเพื่อนมึงนะ!!”
คนโดนด่ายังทำหน้าตาเฉย “แต่นี่เมนกู”
“แต่มึงจะตามใจเมนตัวเองอย่างนี้ไม่ได้!!”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้” มันหันไปหาไอ้ทัก “ต้องการอะไรอีกมั้ยคะทัก”
“อยากกินลูกอม”
“อะนี่ลูกอม รสส้มของโปรดทักด้วย”
“…” ผมนี่ถึงกับอึ้ง
“หิวน้ำจัง”
“น้ำมะพร้าวดีต่อสุขภาพจ้า” ไปซื้อมาตอนไหนวะ!!
โหยยย ใจร้าย ใจร้ายมากๆ!
“ขอบใจมากมุนิน ไว้คุยกัน” ไอ้ทักโบกมือ พอไอ้เพื่อนทรยศเดินหายไปก็หันมาคุยกับผมต่อ “อย่าให้กูต้องใช้อำนาจมืดแบบนี้”
“ไม่แฟร์เลย” ผมบุ้ยปาก “มึงขี้โกง”
“ก็ขอดีๆ ไม่ให้ กูก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่พยายามจนเหนื่อยแล้ว”
“ฮึ่ยยยย” รีบออกไปจากซุ้มบ้าๆ นี่ดีกว่า
“ไอ้กบ!” เสียงไอ้ทักไล่หลัง
“…” หึ อย่าหวัง วันนี้มึงไม่มีโอกาสได้คุยกับกูอีกแล้ว
“ไอ้สัสกบ! คืนปากกาด้วย!”
ผมรีบมองของในมือตัวเอง… เอ๊า หยิบมาตอนไหนวะเนี่ย
ช่างมัน เราต้องทำเป็นเนียนครับ ห้ามหน้าแตกเด็ดขาดเลยเชียว คิดซะว่าได้ปากกาแท่งใหม่แล้วกัน
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“อืมมมมมมมม” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทั้งๆ ที่ยังไม่เช้า ฮืออออ ไม่น่ากินชามะนาวไปเยอะเลย ปวดฉี่กลางดึกจนได้
ปราโมทย์ยังคงหลับสนิท สังเกตได้จากเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ เฮ้อ อยากจะขอบคุณสวรรค์จริงๆ ที่วันนี้มันไม่กรน ไม่รู้ว่าเรียนพละหรือเป็นทหารเกณฑ์กันแน่ อะไรมันจะหนักหนาสาหัดขนาดน้านนนน
พอจัดการธุระตัวเองเสร็จก็เตรียมจะล้างมือ แต่พอเปิดก๊อกก็พบว่าน้ำไม่ไหลซะงั้น ดีนะในชักโครกยังกดลงได้ ฉี่รสชามะนาวแบบนี้มีหวังมดรุมตอมแหงๆ
ผมเปิดประตูออกไปนอกห้องให้เงียบ ตั้งใจจะไปล้างมือที่ห้องน้ำรวมสุดทางเดิน จะให้นอนทั้งๆ ที่มือเลอะแบบนี้ได้ยังไงเล่า
โอเค โชคดีที่ตรงนี้น้ำยังไหล ค่อยยังชั่ว
จมูกของผมได้กลิ่นบุหรี่ตอนที่กำลังเช็ดมือ มาจากไหนวะ… บันไดหนีไฟเหรอ
ลมเย็นๆ ด้านนอกอาคารตีเข้ามาจนผมต้องกอดตัวเองไว้แน่น ตาก็ชะเง้อมองดูเงารางๆ ที่ขยับอยู่นอกทางหนีไฟอันมืดสนิท
ผีเปล่าวะ จะได้เตรียมโกยเถอะโยม
“ใครอะ” ผมส่งเสียงถาม ต้องรู้ให้ได้ว่าคนหรือผี
“หืม?” เสียงตอบรับนั้นดูแปลกๆ ชอบกล แต่ไม่ทันได้สงสัย เจ้าของเสียงก็โผล่ออกมาให้เห็นจนได้
ไอ้ทักที่สวมแต่กางเกงนอนขายาวผ้าบางๆ เพียงตัวเดียวเลิกคิ้วสูง ในขณะที่ท่อนบนเปลือยอกโชว์เนื้อหนังสันหลังยาวเฟื้อยเป็นกิ้งกือแบบไม่แคร์สภาพอากาศ มันเกาหน้าอกตัวเองจนเป็นรอยแดงขณะที่เพ่งสายตามองมาเช่นกัน พอมันรู้ว่าเป็นผมก็ยิ้มออกมาทันที รีบซ่อนบุหรี่ไว้ด้านหลัง
อารมณ์ดีผิดปกติแบบนี้มันต้องไม่ชอบมาพากลสักอย่าง ใจมันบอกงี้อะครับ
“กูซื้อเสื้อให้เอามั้ยวะ” ผมกลอกตา ไอ้บ้านี่แม่งถอดเสื้อบ่อยกว่าโตโน่อีกมั้ง
ไอ้ทักยิ้มแป้นก่อนจะกวักมือเรียก “มานี่ดิ”
ผมชั่งใจอยู่แป๊บนึงแต่ก็สุดท้ายก็เดินเข้าไปอยู่ดี ถ้าเป็นอะไรโปรดจงรู้ไว้ว่าคนร้ายชื่อทัก โรหิตจันทร์นะครับ
กลิ่นแอลกอฮอล์เตะจมูกแทบหัก “มึงเมาเหรอ”
“อืออออ” มันส่งเสียงยานคาง ยืนพิงกรอบประตูอย่างกะคนไม่มีเรี่ยวมีแรง “พี่ที่สนิทในกองประกวดพาไปเลี้ยงย้อนหลัง”
“อ่อ…” ผมพยักหน้า แต่ก็ยังกอดอกสงวนท่าที ทำไมอีไย่ไม่เคยได้ไปไหนเลยวะ โดนบอยคอตเพราะทำตัวแรงหรือยังไง
ผมเอียงคอมองคนตรงหน้า แอบคิดนิดๆ …นิดๆ จริงๆ นะ คือผมยุ่งๆ ฟูฟ่องเป็นสายไหมของมันตอนนี้ก็ดูน่ารักดีเหมือนกันแหละ
“มาเห็นกูดูดบุหรี่ ไม่ดีเลย” มันส่ายหัว ก่อนจะจัดการทิ้งของในมือลงพื้น
“ก็เลิกดูดซะสิ”
“ปกติก็ไม่ค่อยดูด วันนี้ดื่มก็เลยขอหน่อย” ไอ้ทักบอก ตานี่ปรือเชียว “ยังไงก็ไม่อยากให้มึงเห็นอยู่แล้ว”
พูดบ้าอะไรของมัน
ผมถอนหายใจ “เรียกกูมาทำไมฮะ”
ไอ้ทักยกยิ้ม “อยากเห็นหน้าเฉยๆ”
โอเค พูดน้อย ยิ้มแป้นเหมือนคนบ้า สรุปอาการได้ว่าเมาจริงๆ ครับ
“เพ้อเจ้อ” ผมส่ายหัว “กูไปนอนแล้วนะ ง่วง”
“โห่เดี๋ยวดิ” มันคว้าไหล่ผมไว้ได้ทัน “มานั่งคุยกันก่อน”
“มึงเมาแล้วทัก เดี๋ยวคึกซ้อมกูขึ้นมาได้ตายกันพอดี”
“กูจะทำแบบนั้นทำไมวะ” ไอ้ทักขมวดคิ้ว “ใครจะกล้าทำอะไรมึง”
“…”
“เคยมีคนทำแบบนั้นกับมึงเหรอ บอกกูได้นะ” เดี๋ยวๆ นี่ก็จริงจังเกินไปมั้ยอะ
“กูพูดเล่น…” ผมพยายามหลบตามัน บ้าเอ๊ยยย คนอะไรวะเวลาเมาแล้วแม่งดูดีกว่าปกติล้านเท่า กริฟฟินดอร์เอาไปเลยร้อยแต้ม
“มานั่งคุยกัน” มันลากผมออกไปด้านนอก ทิ้งตัวลงบนขั้นบันไดแล้วก็ดึงผมให้ไปนั่งข้างๆ ผมตกใจมากตอนที่มันเอนตัวมาหนุนตัก “ขอนอนหน่อย”
อะไรของมันวะ… จากเขินๆ จะกลายเป็นขำแล้วนะ ฮ่าๆ
ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามันยิ้มแป้นมาให้ “เดี๋ยวตีหน้าให้ซะเลย”
“อย่าทำผมมมม” มันทำเป็นตั้งการ์ดหลวมๆ โว้ยยย เลิกออดอ้อนได้แล้ว เห็นแล้วมันตลก
“จะนั่งตากยุงกันอีกนานมั้ยฮะ”
“อากาศแบบนี้ไม่มียุงหรอกน่า” มันหลับตาพริ้ม “นี่ไง ได้นอนกับมึงแล้ว”
“…”
ฮู้ว! โชคดีไปที่มันไม่เห็นว่าผมยิ้ม…
ไอ้บ้าเอ๊ย ยังหมกมุ่นกับเรื่องนี้ไม่เลิกนะมึงเนี่ย
โอ๊ยยย มือ…มือเริ่มอยู่ไม่สุก! มือจ๋าลูกอย่าซน หนูไม่อยากจับผมมันจริงๆ หรอกน่า…
หมับ!
โว้ย พูดอะไรก็ไม่เคยฟังเลยใจกู
“หือ…” มันลืมตา “ขยี้แรงๆ ก็ได้”
ผมขำอีกรอบตอนมันทำหน้าอิ่มอกอิ่มใจ ตายๆ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเดือนมหาลัยนี้เมาแอ๋แล้วชอบทำหงิงๆ อย่างกับหมา
“ข้างบนคืออะไรอะ ดาดฟ้าเหรอ?” ผมถามมัน
“ใช่…” อยู่ดีๆ มันก็ลุกพรวด โห่ไรวะ ยังจับหัวไม่หนำใจเลย “ตามมาเร็ว”
มันวิ่งขึ้นบันไดไป คือไงอะ… ผมต้องตามมันไปจริงๆ ใช่ปะ? เออก็ได้วะ มาถึงขนาดนี้แล้วอะเนอะ
ผมตามมันขึ้นไปจนได้เจอกับลานกว้างๆ ที่ไม่ได้สกปรกอย่างที่คิด ไอ้ทักที่รออยู่ก่อนแล้วยืนให้ลมตีจนผมปลิวไสวยังกะถ่ายโฆษนา
“แท่แด้…”
“มึงเมาทุกวันก็ดีนะ กูจะได้ไม่ปวดหัว” ผมอดยิ้มให้กับความอะเลิ้ดเกินเหตุของมันไม่ได้ “โห ก็สวยดีนะเนี่ย”
ผมมองไปรอบๆ เห็นวิวทิวทัศน์ของมหาลัยได้ชัดเจน แถมท้องฟ้าก็สวยซะด้วย ที่เขาบอกว่าต่างจังหวัดเห็นดาวง่ายกว่ากรุงเทพคงจริงสินะ
“กุ้ง…”
“หือ” ผมหันไปมองหน้าคนเรียก ที่ตอนนี้เดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม
ไอ้เดือนมหาลัยสูดหายใจเข้าเต็มปอดจนหน้าอกขยาย “ถ้ากูถามอะไรมึง สัญญาได้ปะว่าจะไม่โกรธ”
มาไม้ไหนอีกล่ะ “ถามมาดิ”
“คือกูอยากรู้ว่า…” ไอ้ทักเกาหัว “มันจะมีทางไหนมั้ย…”
“…”
“มันจะมีทางไหนอีกมั้ยที่จะทำให้มึงไม่ต้องนอนกับใครอีก”
ผ่าง… ใครมีตีฉาบข้างหูหรือเปล่าเอ่ย
บะ…บ้าไปแล้ววววว มาถามอะไรแบบนี้เล่า!!
“กูขอโทษจริงๆ นะที่ทำมึงโกรธตอนนั้น” ไอ้ทักพยายามทำซีเรียส แต่เห็นยังไงก็ขำ “กูก็ดีใจที่มึงบอกว่าอยากจะนอนกับกูตลอดไป…”
“…”
“แต่กูไม่กล้า” มันลูบหน้าตัวเอง “ไม่ใช่ทำไม่ได้นะ แต่กูไม่กล้าจริงๆ”
“ทักมึงเมาแล้ว” ผมพยายามไม่ถือสาเพราะมันเมา แหม่ มีการบอกด้วยนะว่าไม่ใช่ทำไม่ได้ คือจะอวดล่ะสิ
“ฟังกูก่อน” มันเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม “ที่กูไม่กล้า เพราะในสายตากูมึงมีค่ามากกว่านั้นอะ”
“…”
บ้าเอ๊ย ใจเต้นจนได้ ตื่นเต็มตาโดยไม่ต้องพึ่งกาแฟเลยกู ฮือออออ สร่างได้แล้วไอ้ทักเอ๊ย มาฟังซิว่าวันนี้ตัวเองพูดอะไรออกมาบ้าง
ผมเห็นท่าทางของมันแล้วก็ต้องหลุดยิ้ม อ่ะๆ ถือว่าตอบแทนที่มันเมาแล้วน่ารัก “กูบอกความลับให้เอาปะ”
“เอา”
“กูไม่เคยนอนกับใครเลยเว้ย” ผมป้องปากกระซิบ
“โกหก”
เอ๊า… “จริงๆ… คือไม่ได้นอนแบบนั้นอะ กูนอนกับทุกคนอะใช่ แต่กูแค่นอนเฉยๆ ไม่ได้นอนอย่างที่มึงคิด”
“อะไรของมึงวะ มีแต่นอนๆๆ กูงงไปหมดแล้ว” ไอ้ทักขยี้หัว
โว๊ยยย เดี๋ยวกูเอาน้ำสาดซะนี่ เสียอารมณ์หมด
หรือเมาแบบนี้ควรพูดกับมันตรงๆ เอาวะ “กูยังจิ้น…”
“ฮะ!?”
“กูยังจิ้น!” ไอ้ห่านี่ต้องให้พูดเสียงดัง อายเป็นนะว้อยยยยย
ไอ้ทักถึงกับตาโตและเงียบไปสักพัก แต่สุดท้ายแล้ว….
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“โว๊ยยยย ไอ้ขี้เมา!”
“น่ารักจริงๆ เล้ยยยยมึงเนี่ย”
ผมปัดมือมันออกตอนที่มันเอื้อมมาทำเป็นจะจับหัว โอ๊ย พอจะจริงจังแล้วชอบทำเงี้ย “กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงแล้ว ไอ้ใจร้าย”
“เดี๋ยวเด่ะ” มันพยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ “สรุปได้เป็นลีดปะ”
“ไม่” ผมตอบสั้นๆ หึ เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด อยากจะข่วนๆๆๆๆ
“แล้วทำอะไรแทน”
“เล่นกีฬา!” ผมกระแทกเสียง “กูไปนอนแล้วนะ เบื่อจะคุยกับมึง!”
“เออๆ” มันโบกมือยิ้มๆ “ฝันดีกุ้ง”
ผมสะดุดกึก!
บ้าเอ๊ย เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าการที่มันเรียกชื่อจริงๆ เป็นจุดอ่อน…
เอาเถอะ ถึงจะหงุดหงิดบ้างก็ต้องยอมรับว่ามันเมา แล้วการที่มันถอดเสื้อรับลมเย็นๆ แบบนั้นไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่เลยอะ
ผมเลยยังไม่เดินลงบันไดไปสักทีเพราะเป็นห่วงมันขึ้นมาเฉย
“มึงก็ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมตาย” ผมตะโกนไปหามัน
ไอ้ทักเอี้ยวคอมามองปากยังคงยิ้ม “มึงไปก่อนเลย ไม่ต้องห่วงกู”
เฮอะ พูดอะไรก็ไม่เคยฟัง เป็นอะไรไปก็อย่าเสียใจทีหลังแล้วกันนะ อุตส่าห์แคร์
ผมรีบวิ่งกลับห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง แต่จนแล้วจดรอดก็ข่มตาให้หลับไม่ได้ เป็นเพราะมันคนเดียวเลย ทำให้ผมต้องหยิบมือถือขึ้นมาไถแบบนี้
ผมเห็นรูปที่เพื่อนถูกใจเด้งขึ้นมาในไทม์ไลน์ อย่างกับทุกคนระดมกดไลท์กันมือเป็นระวิง พอเห็นไอดีเจ้าของภาพก็ถึงกับทำให้ผมขมวดคิ้ว
TAK_EMPTY
มาอัปรูปอะไรดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้เล่า บอกให้นอนๆ ก็ไม่เชื่อกันบ้างเล้ยยยย
ถึงใจจะว่ามัน แต่ผมก็กดเข้าไปดูอยู่ดี รูปพระจันทร์สีเหลืองนวลดวงเบ้อเร่อเต็มหน้าจอ พร้อมกับแคปชั่นทื่อๆ ไม่มีอิโมค่อนตามสไตล์
‘สุดท้ายก็ไม่กล้า’
มือถือของผมสั่นอีกครั้งตอนอ่านแคปชั่นจบ มุมบนของจอแจ้งเตือนว่ามีคนส่งไลน์มาพร้อมกับมีข้อความให้เห็น ทำให้ผมไม่ต้องเข้าไปเปิดห้องแชทให้เสียเวลา
ข้อความจากบุคคลปริศนาเด้งขึ้นมาให้เห็นเรื่อยๆ
T : นอนยังวะ
T: จริงๆ ที่จะพูดวันนี้อะ
T: คือให้กูจีบมึงได้มั้ย
T : แล้วไม่ต้องไปยุ่งกับใครอีก
T : กูไม่สนว่ามึงผ่านอะไรมา
T : แค่หยุดที่กูก็พอ
ผมลดมือถือลงแนบกับอก ตาค้างใจเต้นแรงอย่างกับกระดกลิปโพเป็นลัง
“เวรแล้วไง…”
*ปรับแก้ ชื่อ tuk เป็น tak
ขอโทษทีนะครับพอดีคนชื่อทักที่เคยแอบชอบมันดันสะกดว่า tuk ก็นึกว่าถูก
แหม่ ตามหลอกหลอนไม่เลิกจริงๆ พับผ่าสิ
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แฮะๆ หายไปนานคิดถึงกันรึเปล่าเอ่ยยยยย
บทนี้อ่านหลายรอบมากกว่าจะเอามาลง
แก้แล้วแก้อีกแก้แล้วแก้อีก
พยายามจะไม่ตลกแต่จนแล้วจดรอดยังไงกุ้งมันก็ต้องตลกอะ
555555 ก็ถือว่าเป็นมุมหวานๆ แบบแปลกๆ ของน้องไปแล้วกันนะครับ
ปล.ลงเป็นวันที่ 7 เนอะ ลงดึกมากเกิ๊นนนน
ยังไงก็ฝากบวกเป็ด คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้ได้น้า <3
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง นะครับ
-
น้องก็บอกว่ายังจิ้นไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน อยากให้ทักได้ลองนอนแล้วจะรู้ ว่าเขานอนกันยังไง 55555555
-
น้องกุ้งรูกก ไหนบอกจะร้าย
ร้ายได้ตอนเดียวเอง
สนุกมาก ตามๆๆ
-
นี่เชียร์ เชียร์ให้เค้านอนด้วยกันไงล่ะะะ
หวังว่าทักจะต้นดีปลายก็ดีนะ กุ้งน่ารักดีแต่เป็นเราคงไม่ยอมให้ใครเข้าใจในแง่นั้นแน่ๆ
-
เมาจริงหรือเมาหลอกว่ะ
-
:katai2-1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
รอฟังคำตอบกุ้ง จะให้ทักจีบไหม :กอด1:
-
:m1: :m1: :m1:
-
รวบยอดเลยเนอะ
แอบอิจคำตอบทัก คืออิจกุ้งมาก คือถ้านี่เป็นกรรมการคือไม่มงหรอก งง อะไรมาสีเหลือง เพ้อเจ้อ แต่ได้ใจน้องกุ้งไง เชอะ! มงก็มงวะทัก นี่ให้
อ่านต่อมา รู้สึกเลย นี่ฉันคือมุนินนี่ ฉันยอมรับว่าฉันสะใจมากที่ทักปฏิเสธกุ้ง (หัวเราะมาร้าย) สะใจแบบตบเข่าฉาด! สมอีน้องกุ้ง เกินเบอร์ดีนัก แล้วยังไปประชดชีวิตด้วยการนอนไปทั่วอีก หนูลูก หนูต้องโต ต้องเรียนรู้ด้วยนะลูก ว่าผู้ชายดีๆ ที่จะนอนกับหนูไปตลอดชีวิตน่ะ เขาไม่มาใจง่ายนอนกับใครซี้ซั้วเหมือนผู้ชายที่หนูผ่านๆ มานะลูก
แล้วอ่านไปอ่านมาก็มาหึงทักอีกฉัน เวรกรรมจริงๆ เล่นตัวดิบดี สุดท้ายก็ตายรัง ต้องมานอนรอเขาเป็นหมาเฝ้าหแ ทำตัวไม่สมกับที่ปฏิเสธเขาเลย ไอ้ไดโนเสาร์เอ้ย!
แต่ละโคนนนนน ฉันปวดหัวกับพวกเธอมาก ทั้งกุ้งทั้งทัก วือเว่อ คนนึงก็ขาดความอบอุ่น คนนึงก็ปากแข็ง
นี่ฉันกำลังอ่านเรื่องราวของเด็กมีปัญหาอยู่ใช่ไหมเนี่ยยยยย!
-
ทำไมกุ้งน่ารักงี้ :ling1: มายาวเลย ขอบคุณมากค่ะ
-
ทักคือจุดยืนมันชัดเจนนะ แต่ปากหนักมากเว่ออออ
-
แหมมมมมมมมม :z3: :z3: :z3: :z3:
-
หลงยัยกุ้ง :-[ และชอบความสมัครสมานสามัคคีของแก็งสินกำมากกกก
-
ฮืออออ น้องกุ้งตาค้างงงง พีก็ตาค้างเหมือนกันขร่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดด คนแซ่บแห่งปี ท้ากกกกก
เอาเลยกุ้งงงง ของดีมาถึงมือ
-
หยักดั้ยทัก หยักดั้ยทัก หยักดั้ยทัก :ling1:
-
โอ๊ยยยย ไดโนเสาร์นี่น่ารักเนอะ น้องกบว่าไงคะ 555
-
น้องกุ้งน่าร้ากกก อยากให้นอนด้วยกันเร็วๆ
-
ทัก ไม่ได้ฟังที่กุ้งบอกหรอ ว่ากุ้งยังจิ้น :z3: :z3: :z3:
แต่ทักไลน์มาว่าอยากจีบกุ้ง ฟินนนนนน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ55555 คือพี่เทคของน้องกุ้งคือใครอ่ะ5555555 สงสัยอยากรู้
-
สงสารกุ้ง แบบว่าทักมันบื้อเนาะ 55555
-
แงงงง น้องงง โอ้ยยรักน้องกุ้งง คนคิ้วท์
-
ทักคืองานดีมากอ่ะ โอ้ยเขิน :-[ :impress2:
-
ทักจีบหนักๆเลย
-
ทักไม่ป็อดแล้วววว :z3:
-
เฮ้ยยย เรื่องนี้น่ารัก หมั่นไส้ความไม่แคร์ข่าวของน้องกุ้ง แต่นิสัยมันน่ารักน่าเอ็นดูเกินอดใจจริงๆ คนอะไรวะ เกรียนแท้ 555
-
อูย เขินมาก ยิ้มตามเลย คือน่ารีกมากอะชอบกุ้งเวอร์ น้องสมควรได้รับการกอดและคบกับเจ้าทัก :m25:
-
:-[ เพิ่งตามมาอ่าน กุ้งน่ารักมาก ตลก สดใส ฮามาก ชอบนายเอกแบบนี้
กุ้งไม่โลกสวยด้วย เรียลๆดี ชอบ
ส่วนทัก โซผัวมาก ฉันรักเค้า ความกล้ามเอย ฮอตปรอทแตก
สนุกมาก เริ่มรู้ใจกันละ
อีกคนที่ชอบหยากไย่ ตลก สวย ฮา
แอบอยากให้มุนินคู่อู๋อะ คงตลกน่าดู
มาต่อไวๆนะ
-
โง้ยยยยย น้องกุ้งงงง
-
แงงง น้องกุ้งน่ารักกก รู้สึกรักสีเหลืองขึ้นมาเพราะน้องกุ้งเลยยย
*อ่านเรื่องนี้เเล้วคิดถึงสมัยปีหนึ่ง คิดถึงออกตะ คิดถึงหอใน อยากนอนกับน้องกุ้ง 502 ว่างสำหรับน้องกุ้งเสมออ 5555
-
น้องกุ้ง น้องรอดมาได้ไง ผช.ที่นอนกะน้องแต่ละคนโคตรใจดีเลย :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฉันแพ้ทางทัก แพ้ทางไอ้หนุ่มพละถอดเสื้อสูบบุหรี่และเมา
ทักผู้ว่างเปล่า ทักของช้านนนนน
:katai4:
อิจฉากุ้งเหลือเกิน ทำบุญด้วยอะไรหนอ
ขนาดเข้าใจผิดว่าผ่านมาเยอะยังรับได้เลย
ฉันยอมเธอแล้ว ทักเลือกเธอ น้ำตาซึมเว่อร์
รอทักจีบไอ้น้องกุ้ง
โอ๊ยยยยยย
-
น้องกุ้งงงงงง ไม่ต้องไปคบกับทักแล้ว คบกับเราแทนเถอะ เอ็นดู
-
:mc4:
-
ชอบทักตอนล่าสุดมาก มีความผัวมากกกก ให้ทักเมาบ่อยๆเลยนะคะ ฮือ อิจฉานุ้งกุ้ง ขนาดทักเข้าใจผิดยังรักอยู่เลย กุ้งก็เด๋อๆด๋าๆ ได้แต่ของดีอะ ในกระทู้นั้นสักวันทักคงได้ไปเม้นท์ไม่ใช่แค่คอยอ่านแน่นอน
-
โอ็ยเขินแทนน้องกุ้ง ขอทักให้พี่เถอะ :hao7:
-
บ้าไปแล้วเขินว้อยยยยย :-[
้ทักแบบขี้อ่อยเว่อโอ่ยหัวใจจะไม่ไหวแล้วว
:katai4: :z3:
-
แอบสงสารทัก น้องกุ้งอย่าแรดมากลูกขา
อิลูกทักก็อย่าเก๊กมากลูก จีบก็จีบ อย่าอ้อมเยอะ กว่าจะกลับมาทางหลักได้มันเสียเวลาค่ะลูก
อิแม่อยากเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝาไวๆ 5555555
-
:o8: โอ๊ยยยยยย กุ้งน่ารักกกกก
ใจบางกับทักมากค่ะ ณจุดๆนี้5555
ติดๆๆๆงอมแงมแล้วเรื่องนี้ :katai2-1:
-
ทักไม่เอาๆ อย่าเล่นตัว :ling1:
-
ฟินโคตรรรร โงยยย
เขินไอ้ทัก อยากเป็นน้องกุ้ง ฮือ
น้องกุ้งน่ารัก ไอทักก็น่ากิน อยากได้
อ่านแล้วหยุดยิ้มไม่ได้เลยง่ะ
-
น่ารักนะกุ้ง หยิกแก้มที แหมๆๆ ทักมีขอจีบ เดินหน้าจีบโล้ด o13
-
คู่นี้แม่งเหมาะกันเหมือนกิ่งทองใบหยก อยากให้มันโป๊ะแตกในไอจีอ่ะ คนจะได้รู้าเขาซัมติงกัน กิ้วๆ
-
โอ้ยใจละลายแทนน้องกุ้ง
-
โอ๊ยพึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกก กุ้งมันน่าบีบจริงๆ
อย่าคิดลึกกับคำว่านอนของกุ้งสิทัก นอนคือนอน555555555
-
บทที่ 8
มิตรภาพของเรามันเกินทน
(https://i.pinimg.com/564x/23/5e/d2/235ed2e51afa652e127f245eadc3661c.jpg)
ถ้าคุณคิดว่าเมื่อผมเห็นข้อความชุดนั้นของไอ้ทักแล้วจะนอนหลับสบายเหมือนมีคนโดนวางยา คุณ…คิดผิดครับ!!
หลับลงก็อเมซซิ่งเกินไปแล้วโว้ยยยยยย
ปังๆๆๆๆๆ!
“ไอ้อู๋!! เปิดประตูหน่อย!!”
เงียบ…
“โว้ยยยย ไอ้อู๋เปิดประตู!”
ฮืออออ ทำไมมันช้าจังวะ นี่ถ้าซอมบี้บุกโลกป่านนี้กูได้โดนแดกตายคาลูกบิดไปแล้ววววววว
ผมเกือบจะถอดใจอยู่แล้วเชียว ดีนะในที่สุดประตูห้องก็เปิดออกจนได้ ไอ้อู๋หน้าเป็นยักษ์มาเลย
“เป็นเหี้ยอะไร! กี่โมงกี่ยามแล้วฮะ!!” ไอ้อู๋ขยี้ตาบวมๆ อารมณ์ครุกกรุ่นเต็มที่
“เอาเลย กูให้ด่าให้ตวาดเต็มที่ แต่ขอกูเข้าไปในห้องก่อนนะๆๆๆ”
ไอ้อู๋หรี่ตาก่อนจะชะโงกหน้ามาดูซ้ายขวาของโถงทางเดิน “ขโมยเหี้ยไรมาเปล่าเนี่ย”
“เปล่า”
“ฆ่าล่ะ?”
“จับมีดกูยังกลัวเลย”
“หรือหนีใครมา?”
ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก น้ำตาจะไหลอยู่แล้วสัส มึงเข้าใจถูกแล้วววว ทีนี้ก็ให้กูเข้าไปในห้องสักที!!
พอไอ้เพื่อนรักหลีกทางให้ผมนี่รีบวิ่งเข้าไปกระโดดลงบนเตียงของมันอย่างไม่คิดชีวิต นั่งสั่นดิกๆ อยู่ใต้ผ้าห่มลูกเจี๊ยบที่คุลมหัวมาเพื่อใช้เป็นของอำพรางตัว
ไอ้อู๋เปิดไฟจนสว่าง ทำให้รู้ว่าไม่มีรูมเมทอยู่บนเตียงสักคน
“ไปไหนกันหมดอะ”
“เที่ยวหลังม.กันมั้ง” น้ำเสียงของไอ้อู๋ยังคงมีความไม่พอใจ “จะบอกกูได้ยังว่าวิ่งหน้าตื่นมาทำเหี้ยอะไร”
“มึงช่วยกูด้วยๆๆ”
“กูให้บอกสาเหตุ ไม่ได้ให้ขอความช่วยเหลือไอ้สัส!” มันลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ยกขาขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม “บอกก่อนเลยนะว่าถ้าแกล้ง มึงโดนถีบมึงอัดกำแพงแน่”
ฮือออออ ป่าเถื่อน นี่มหาลัยหรือสถาบันฝึกหน่วยสวาทวะ
“กูเจอเรื่องนิดหน่อย” ผมกระชับผ้าห่มสีเหลืองของตัวเอง “กูจะทำยังไงดี”
“ถ้าไม่พูดให้รู้เรื่องกูก็จะยังไม่เอาเท้าลง”
“อึก…” สีหน้าไอ้อู๋เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเห็นผมน้ำตาคลอ เห็นมั้ยบอกว่าจริงจัง! “กูจะทำยังไงดี”
ไอ้อู๋กระโดดมานั่งข้างๆ ผมอย่างร้อนลน “ไอ้กุ้งมึงเป็นอะไร เอาดีๆ กูเริ่มไม่สบายใจและ”
ผมปาดน้ำตากับแขนเสื้อ “กูสับสน”
“ใครทำอะไรมึง!”
ผมหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้มันดู “ไอ้ทักมันเมาแล้ว…”
“มันทำอะไรมึง!!!!”
“ฮือออ ฟังให้จบก่อนสิอีเหี้ย ถามจัง” ผมพูดทั้งๆ ที่เสียงสั่น ไอ้สัดเอ๊ยสื่อสารยากลำบากแท้ๆ
ไอ้อู๋ชะโงกหน้าเข้ามาดูหน้าไลน์ก่อนจะคว้าไป “เอามานี่”
“อย่ากดนะ!”
“ไหน…” นิ้วไอ้เพื่อนรักจิ้มลงไปที่แชทบนสุดทันที
“โว้ยยยยยยกูบอกว่าอย่ากด” โธ่ พูดอะไรฟังบ้างมั้ยเนี่ย เสียงของคนตัวเล็กๆ มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ยฮะ
ไอ้อู๋ไล่อ่านข้อความพวกนั้นอยู่นาน อ่านซ้ำไปซ้ำมา อ่านเหมือนมันเป็นความลับของนาซ่า บ้าเอ๊ยไม่ต้องจริงจังขนาดน้านนนน
“เอ่อ…”
“เห็นมั้ยเล่า” ผมรีบคว้ามือถือคืน ให้ไอ้นี่ยึดมือถือไว้นานๆ ไม่ได้หรอก แม่งชอบค้นรูปเอวี
“แล้วมันพิมพ์มาแบบนั้นทั้งๆ ที่คิดว่ามึงเป็นไอ้แรดมั่วไปทั่วอะนะ”
ผมอ้าปากค้าง แงงงง นั่นคือเรซูเม่กูเหรอ อนาคตใครจะรับเข้าทำงานวะน่ะ สัสเอ๊ย ขอเศร้าล่วงหน้าอีกเรื่อง
ผมพยักหน้าหงึกหงัก “กูจะทำยังไงดี”
“ใจเย็นๆ มึง” มันเข้ามาลูบแขน “ไม่ชอบก็อย่าเข้าไปสุงสิง มหาลัยนี้ก็ไม่ใช่จะกว้าง มันทำอะไรพวกกูรู้แน่ พวกกูช่วยมึงทันแน่นอน”
โอ้โหซาบซึ้ง สมกับการเป็นเพื่อนรักสิบปี “แต่มันมีอีกปัญหาอะสิ”
มันขมวดคิ้ว “อะไรวะ”
“กู…” ฮือออ อยากจะร้องไห้กับเขินไปพร้อมกัน “กูก็ชอบมันเหมือนกัน”
พอผมพูดจบไอ้อู๋แม่งนิ่งไปเลย ผมก้มหน้าเตรียมรับคำด่าอยู่แล้วเชียว แต่กลายเป็นว่าอยู่ๆ มันก็ยิ้มกว้าง ทำเป็นชูไม้ชูมือขึ้นฟ้าเหมือนเวลานักบอลยิงลูกเข้าประตู
“เย่สสสสส ในที่สุด”
“ดีใจเหี้ยอะไรเนี่ย”
“เอาเลยมึงเอาเลย” ไอ้อู๋เขย่าไหล่จนหัวแทบหลุด เอ๊า ไหงเป็นเงี้ย “ลองคุยกับมัน แล้วหยุดที่คนนี้ มึงจะไม่ได้ต้องไปแรดไม่ต้องแด๊ะแด๋กับใครอีก”
“ฮืออออ” สัสเอ๊ย เหมือนโดนหลอกด่า
“พอมึงกับมันได้กัน มึงก็ไม่ต้องแรด กูสบายใจ พ่อแม่กับน้ามึงก็สบายใจ สุดท้ายลงล็อค นี่คือชีวิตในฝันที่แท้จริงโว้ยยยย”
“มึงคิดอย่างนั้นเหรอ” ผมบุ้ยปาก “สำหรับกูมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะ”
“ทำไมวะ”
ผมนั่งกอดเข่าตัวเอง “มึงก็รู้ กูเคยโดนจีบที่ไหน”
“…”
“ที่เข้ามาก็แค่นอนกอด พอจบก็ผ่านไป มันเป็นความสัมพันธ์รูปแบบเดียวที่กูรู้จัก” สีหน้าไอ้อู๋เริ่มเห็นด้วย “พอรู้ตัวว่าจะโดนจีบแบบนี้ กูทำตัวไม่ถูกจริงๆ ว่ะ”
“ก็จริงของมึง” ไอ้เพื่อนรักพยักหน้า รู้สึกดีชะมัดที่มันมีอารมณ์ร่วมกับผมจนได้ “แต่มึงก็บอกว่าชอบมันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“อือ”
“งั้นก็ลองดูมั้ยวะ”
“คือกูต้องทำยังไงบ้างอะ” พูดน่ะมันง่ายนะโว้ยยย
ไอ้อู๋ทำหน้าเหมือนผมโง่ซะเต็มประดา “เปิดใจ”
“ฮะ?”
“ง่ายๆ เลยนะ มึงแค่เปิดใจ ทำตัวสบายๆ ปล่อยให้มันเป็นไป มึงอาจจะเล่นตัวหน่อยให้พอเป็นพิธี ทำเป็นอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้มันจัดการ”
“นอกจากนั้นกูก็ไม่ต้องทำอะไรเลยใช่มั้ย”
“ไม่เห็นจะต้องทำอะไร” ไอ้อู๋ยิ้ม “ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่มันชอบมึงในแบบที่มึงเป็น มึงก็แค่เป็นตัวเอง”
“แต่กูไม่ได้มั่วอย่างที่มันคิดนะ”
“นั่นก็ยิ่งดีสิ” ไอ้อู๋ถกเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ “มันทำให้รู้ว่าไอ้สัสนั่นจริงจังไม่ใช่เล่น พอมันรู้ความจริง ยิ่งกว่ากำไรอีกนะเว้ยยยย”
พูดบ้าอะไรของมัน
“งั้นเหรอ…” ผมพยักหน้า โอ๊ยยย หน้าร้อนผ่าวๆ “มันจะเวิร์คใช่มั้ยวะ”
“อันนี้ขึ้นอยู่กับมึงสองคนว่ะ กูไม่รู้” มันว่า “กูไม่รู้จักมันเป็นการส่วนตัวนะ แต่ดูๆ ไปมันก็ใช้ได้ สำหรับมึงมันน่ารักมั้ยล่ะ”
“ไม่น่ารักก็บ้าแล้ว” ผมพูดมุบมิบ
“ถ้างั้นก็จบ ไม่มีอะไรเสียหาย” ไอ้อู๋ยักไหล่ก่อนจะจับหัวผม “ทีนี้สบายใจยัง”
ผมพยักหน้า “เออ ขอบใจนะมึง”
ฮืออออ ไอ้อู๋มันช่วยผมได้เสมอจริงๆ
“โอเค ทีนี้กูจะได้นอน” มันหาววอด “กูก็นึกว่าเรื่องอะไร โธ่เอ๊ย”
“กูขอนอนด้วยได้มั้ยอะ” ผมส่งสายตาออดอ้อนไอ้เพื่อนรักเต็มที่ แต่มันทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ซะงั้น
“นอนอย่างเดียวนะ”
“อือออออ” ใครจะมีอารมณ์กับเพื่อนล่ะไอ้บ้า ศีลธรรมจรรยาก็มี
ไอ้อู๋หรี่ตามองผมก่อนจะเดินไปปิดไฟ แม้จะมืดสนิทแต่แสงจันทร์จากระเบียงที่ส่องผ่านบานเกร็ดยังพอทำให้เห็นทุกอย่างเป็นเงารางๆ อยู่บ้าง
ผมเอนตัวนอนลงหันหน้าเข้ากำแพง ไอ้อู๋โดดตามมาสมทบ ไม่นานนักผมก็รู้สึกว่าไอ้อู๋กลับไปฝันต่อเรียบร้อย ทิ้งให้ผมมองสีขาวๆ ของกำแพงห้องด้วยความเหงา แม่งเอ๊ยยย ไม่ชินจริงๆ
“อู๋…” ผมพลิกตัวไปสะกิดไหล่เพื่อนที่นอนหันไปอีกทาง
“อย่าแม้แต่จะคิด” อ้าวไม่ได้หลับหรอกเรอะ
แต่ผมก็ยังไม่ลดละ “นะๆ กูไม่ได้เอาปีเตอร์มาด้วยอะ”
“เฮ้อ มึงนี่นะสัส” ถึงมันจะบ่น แต่ก็ยอมหันมาอ้าแขนออกจนได้ พอเห็นอย่างนั้นผมก็รีบกระเถิบตัวเข้าไปนอนหนุนเลยครับ กลัวมันเปลี่ยนใจ
“อย่าลืมที่เคยตกลงกันไว้…”
“กอดได้แต่ห้ามก่าย รู้แล้วน่า” ผมทวนข้อตกลงที่เคยทำกับมัน “ขอบใจมากนะมึง”
“มันดีตรงไหนวะไอ้นอนกอดกันเนี่ย ร้อนจะตายห่า”
“อย่างน้อยก็ทำให้กูหลับฝันดีได้แล้วกัน”
“เหรอ” ไอ้อู๋หันหน้าหนี “งั้นขอให้มึงได้นอนกอดกับไอ้ทักไวๆ แล้วกัน”
“…”
ไม่รู้ทำไม พอลองคิดเล่นๆ ว่าถ้าเปลี่ยนจากไอ้อู๋เป็นไอ้ทักจะเป็นยังไงน้ออออ โอ๊ยยย มันจะฟินหรือเปล่าวะ อยากรู้ใจจะขาดเลยนะแต่ก็ไม่กล้าจริงๆ และผมก็รู้ด้วยถ้ามันจะจีบผม การกอดมันจะกลายเป็นเรื่องเล็กแน่ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งจะดิ้น ฮืออออ
ช่างแม่ง ค่อยว่ากัน วันนี้นอนดมจั๊กแร้ไอ้อู๋ไปก่อน ฝันดีไม่แพ้กัน zZz
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ผมผลักประตูห้องตัวเองออกไปให้เบาที่สุด...
มองซ้าย มองขวา
โอเค... ทางสะดวก วิ่งไปอาบน้ำได้!
ฮืออออ จ่ายค่าเทอมไปก็ไม่ใช่จะถูกๆ คิดจะสร้างโถส้วมให้รูมเมทนั่งฟังเสียงเบ่งกันในห้องนอนแบบนี้แล้ว ทำไมไม่สร้างฝักบัวให้เสร็จๆ ไปเลยวะ ต้องมาลำบากอุ้มตะกร้าหอบเสื้อผ้าวิ่งไปห้องอาบน้ำรวมอีก ทรมานเหลือเกิน ยิ่งไม่อยากเจอหน้าใครบางคนอยู่ด้วยนะโว้ยยย
ตั้งแต่เมื่อคืนที่เอาข้อความจากไอ้ทักให้อู๋ดู ผมยังไม่กล้าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเลยครับ แค่มองก็ไม่อยากจะมอง พอเผลอไปเห็นทีก็สะดุ้งอย่างกับแมวเจอแตงกวา ข้อความสุดท้ายของไอ้เดือนพละนั้นยังติดตาอยู่เลยแม้ไม่ต้องเปิดแอพฯ
T : แค่หยุดที่กูก็พอ
บ้าเอ๊ยยยย หยุดอะไรล่ะ ทุกวันนี้ก็ไม่ได้เดินไปไหน กูอยู่ตรงนี้ ที่เดิมนี่แหละ!!
ยอมรับนะว่าที่มันทำอะน่ารักมาก แต่ผมไม่ชิน ไม่ชินๆๆ ไม่ๆๆๆ ไม่สักนิด
“บ้าเอ๊ย” ผมบ่นกับตัวเองใต้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่คลุมหัวซ่อนตัวเองอย่างกับผู้อพยพ เฮ้อ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าเจอมันเวลานี้จะทำหน้ายังไง แกล้งสลบดีมั้ยอะ เอาให้หัวฟาดพื้นไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย หรือตื่นมาเป็นคนเลยก็ได้ เป็นโปรเจ็กต์อลิซในผีชีวะดีมั้ย
เสียงกลอนประตูทำให้ผมสะดุ้งระหว่างขัดจังหวะการคิดไม่ตก ใครบางคนเดินออกมาจากห้องอาบน้ำด้านในสุด นุ่งผ้าสั้นจุ๊ดจู๋จนเห็นขาอ่อน มือก็กำลังเช็ดหัวด้วยผ้าอีกผืนอย่างบ้าคลั่ง เห็นแค่หุ่นก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
ไอ้ทัก...
ฮือออออ กูอยากให้คนที่สัตว์เลี้ยงหายตามหาเจอง่ายๆ เหมือนที่กูเจอมึงบ้างจัง
แล้วนั่นมันเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผ้าผืนใหญ่เขาเอาไว้นุ่งตะหาก นุ่งผ้าผืนเล็กจิ๋วแบบนั้นมันเห็นแล้วเสียวโว้ยยยย ทำอย่างกับเพิ่งแช่ออนเซ็นเสร็จไปได้
มันยังไม่เห็นผม ผมเลยทำเป็นค่อยๆ ถอยออกไปอย่างนิ่งที่สุด แต่ตาก็ยังจ้องไปที่ซิกแพคชัดๆ อย่างกับขนมปังปลานั้นแทบไม่กระพริบ หุ่นแบบนี้เวลาเปียกน้ำ ฮือออ เห็นแล้วแม่งต้องสะกดจิตตัวเองโดยไว...
หมาตายลอยน้ำ หมาตายลอยน้ำ
แม้คิดจะหนี แต่กระดึ๊บไปได้ไม่ถึงสองก้าวไอ้คนข้างหน้ามันก็ดันเงยตามาเจอผมจนได้ ไอ้ทักชะงักไปทันที ทำเป็นเม้มปากขณะที่แววตาดูตกใจไม่แพ้กัน
“ไงมึง” ขอยิ้มไว้ก่อน... จำไว้นะ อย่าเพิ่งกระโตกกระตาก ทำเหมือนทุกอย่างปกติ มึงยังไม่เห็นข้อความในไลน์ ใช้แผนนี้นะกุ้ง
“...” อุตส่าห์กลั้นใจโบกมือให้แท้ๆ มันก็ไม่คิดแม้แต่จะกระดิก
“เมื่อคืนมึงนอนกี่โมงอ่า กูถึงเตียงก็หลับเป็นตายเลย”
“...”
โดนสาปมาหรือไงวะ นิ่งอยู่ได้ “วันนี้ร้อนเนอะ สงสัยต้องอาบน้ำ”
ผมเดินผ่านมันเข้าไปยังห้องอาบน้ำด้านในสุด เวรเอ๊ยยย แล้วผมจะมาเข้าห้องเดิมของมันทำไม คิดแล้วก็ขอรีบปิดประตูซ่อนตัวเองในห้องสี่เหลี่ยมให้ไวด้วยใจที่ว้าวุ้น ฮึ่ยยยย ทำเป็นไม่พูดไม่จา หน้าช็อคแบบนั้นคงจะเมาจริงๆ ล่ะสิ ไม่คิดว่าจะพิมพ์อะไรแบบนั้นออกมาใช่มั้ยล่า คนอย่างมึงนี่มันเชื่ออะไรไม่ได้หรอก รู้อยู่แล้วววว
“เฮ้ยยยยย” ผมร้องลั่นเมื่ออยู่ๆ ประตูก็ถูกกระชากเปิด ผมที่กำลังถอดเสื้อยืดยืนค้างทันที มือไม้พันกันแทบจะเป็นปลาหมึก
เอ๊า ลืมล็อคประตูได้ไงวะเนี่ยยยยย
ไอ้ทักทำหน้านิ่งๆ ขณะที่ก้าวเข้ามาเท้าแขนกับกรอบประตูไว้ “มึงจะเอางี้ใช่มั้ย”
“ฮะ!?” ผมอ้าปากค้าง “เอางี้คืออะไร?”
“ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้” ไอ้คนเปลือยท่อนบนกอดอก “เปิดไลน์อ่านแล้วไม่ใช่หรือไง?”
“อ่า...” ผมสวมเสื้อกลับเข้าที่เหมือนเดิมพร้อมกับทำเป็นตีหน้าซื่อ นี่มันนั่งเช็คหรือไงนะ “บ้ากูยังไม่ได้จับมือถือเลย สงสัยมือไปโดนแน่ๆ มีอะไรวะ”
ไอ้ทักจ้อง แหงะ มึงจะเค้นความจริงจากกูเรอะ “สาบาน?”
“...”
“กล้าสาบานมั้ย?”
โอ๊ยยย ยอมแพ้แล้ว สาบานไปเดี๋ยวฝนตกฟ้าร้องแม่ค้าด่าเอาอีก “เออ เห็น”
มันขำเมื่อเห็นผมคอตก “แล้วยังจะมาทำตัวห่างเหินกูอีกนะ เดี๋ยวปั๊ด!”
“อย่าาาาา” ผมปัดมือมันออก ไอ้นี่ก็ชอบจับหัวกูจัง
“แล้วเอาไง”
“เอาอะไรเล่า!?”
“ต้องให้พูดใช่มั้ย”
“เออ!”
“เฮอะ” ไอ้ทักกัดกระพุ้งแก้ม “จะให้กูจีบมั้ยฮะ”
ไอ้สัส ตรงเกิ๊นนนน รู้งี้ไม่น่าให้มันพูดตั้งแต่แรก
“เร็วๆ กูเขิน” สภาพนี้อะนะเขิน นี่! คนที่เขินอยู่นี่ มองมาที่กูสิ!!
“เมื่อคืนมึงเมาทัก” ผมกอดอกบ้าง “กูรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์มาแบบนั้นหรอก”
“ถึงไม่เมากูก็จะบอกอยู่ดี” ไอ้เด็กพละขมวดคิ้ว “แต่อาจจะช้ากว่านี้หรือไม่บอกเลย แย่กว่าอีก”
“...” พูดไม่ออกขึ้นมาเลยครับ
“คิดดีๆ นะ ไม่อยากนอนกับกูแล้วหรือไง?”
หืม หูผึ่งทันที
“ถ้าให้กูจีบ มึงได้นอนกับกูทั้งวันแน่” ไอ้ทักยิ้มมุมปาก “นอนแบบถูกกฎหมายด้วย”
โอ้โห ข้อเสนอโชว์รูมนี้น่าสนใจ ทำเรื่องผ่อนเลยดีมั้ยวะ ฮืออออ
“และกูบอกกี่ครั้งแล้วฮะ...” มันจับคางผมให้เงยขึ้น ตอนนี้ตาประสานกันจะๆ เลยครับ “หน้ากูอยู่ตรงนี้”
โอ๊ยยยย เอาไปเลย เอากูไปเลย เอากูไปเล้ยยยยยย
“กูไม่รู้...” ผมส่ายหัว ถือว่าเป็นการสลัดความเขินทิ้งไปในตัว “เคยโดนจีบซะที่ไหนกันเล่า”
เคยแต่จีบคนอื่นเขาตลอดเลยครับ ผมมันเป็นสายรุกอยู่แล้ว แค่ชี้ๆๆๆ ก็ตามมาเป็นพรวน
“อ๋อ เรื่องแบบนั้นไม่ต้องคิดมาก” ไอ้ทักแยกเขี้ยว “อยู่เฉยๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
พูดเหมือนไอ้อู๋เด๊ะ…
“เราจะเริ่มกันเมื่อไหร่ดี” ไอ้ทักเกาคาง
“จะไปรู้มึงมะ”
“งั้นตอนนี้เลยแล้วกัน” ไอ้ทักเดินเข้ามาประชิดตัว “อาบน้ำ แล้วไปกินข้าวที่โรงอาหารกับกู”
“เร็วไปมั้ยสัส”
“ช้าเดี๋ยวก็วิ่งไปนู่นไปนี่อีก ยิ่งจับตัวยากอยู่มึงอะ”
มันพูดถึงผมใช่มั้ยอะ? ทำไมคุณสมบัติเหมือนหนูตะเภา
“ไม่ได้ วันนี้รุ่นพี่เรียกแถว!” ผมโบกมือไล่
ไอ้ทักยิ้มมุมปากแล้วก็ถอยออกไปจากประตู “ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ สละมาให้กูก่อนดิวะ”
“สัส ไปไกลๆ ตีนนนน” ผมตั้งท่าจะถีบ อีกฝ่ายก็เลยวิ่งแนบหายไป
ผมรีบล็อคประตูให้ไว เฝ้าดูท่าทีให้ด้านนอกสงบอยู่พักใหญ่ พอคิดว่าไม่มีอะไรแล้วผมถึงกับบดหัวตัวเองกับกำแพงด้วยความงุ่นง่านเลยครับ ฮือออ จะบ้าตาย
“เปิดน้ำ!”
“โว๊ยยยย” ผมสะดุ้ง “ยังไม่ไปอีกเรอะ!!”
“ยัง” เสียงจากอีกฝั่งส่งกลับมา
“ทำบ้าอะไรอยู่!”
“ยืนยิ้ม”
“…”
ผมรีบเปิดฟักบัวเพื่อให้มันสบายใจจะได้ไปไกลๆ สักที
ซ่า ซ่า
ขณะที่กำลังยืนอยู่ใต้ฝักบัวและรู้สึกว่าเสียงฝีเท้าของไอ้ทักหายไปแล้ว อยู่ๆ ผมก็หลุดยิ้มออกมา
โอ๊ยยย ห้องสมุดจะมีคู่มือการโดนจีบให้ศึกษามั้ยเนี่ย อยากรู้วิธีรับมือจัง
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ถ้าคุณคิดว่ากิจกรรมของมหาลัยจบสิ้นหมดแล้ว… คุณคิดผิดครับ!
วันนี้มีค่ายธรรมมะที่ต้องฟังพระอาจารย์เทศน์พร้อมกันทุกคณะ และก็เหมือนเคยครับ สินกำคอพับคออ่อนกันเป็นแถว พับแล้วพับอีก พับจนจะกลายเป็นโอริกามิด้วยซ้ำ แน่นอนผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ฮือออ ทำไงได้เมื่อคืนนอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง
“สินกำจัดแถว!”
สิ้นเสียงพี่วินเรียกพวกเราก็วิ่งกรูไปตั้งแถวพร้อมกับถุงกับข้าวในมือ หลังจากที่ฟังธรรมเสร็จทุกคณะก็เคลื่อนย้ายมาสักการะหอพระกลางน้ำอันขึ้นชื่อวิทยาเขตนี้ พร้อมทั้งได้รับการแจกข้าวกล่องและแยกย้ายไปนั่งกินตามจุดต่างๆ ซึ่งน่าสงสัยตรงที่รุ่นพี่ของผมสั่งว่าเอาอาหารมาเองสองอย่าง หึ รู้สึกไม่ชอบมาพากลเท่าไหร่เลยบอกตรงๆ
สิ่งที่ทำให้พวกผมขนหัวลุกกับการโดนเรียกแถวในวันนี้ก็คือ นอกจากพี่ปีสองแล้วยังมีพี่ปีสามปีสีตามมาอีกด้วย จะบ้าตาย แค่พี่วินสุดโหดคนเดียวไม่พอใช่มั้ย จริงจังขนาดนี้ก็เอาไปปล่อยเกาะแข่งแบทเทิ่ลรอยัลให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเซ่ะ
“ทุกคนเอาของที่ผมสั่งมากันทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ” พี่วินกวาดสายตามองทุกคน “ดี!”
“…”
ขอให้วันนี้ลูกอยู่รอดปลอดภัย สัญญาว่าจะตั้งใจเรียนเลย จะไม่หลับในวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์อีกแล้วววว
“ผมขอทวนอีกที อาหารสองอย่างที่พวกคุณเอามาในวันนี้ อันนึงเราจะเรียกว่าอาหารพรีเซ้นท์ คืออาหารที่บ่งบอกความเป็นตัวคุณ!” พี่วินเดินลาดตระเวน “และอีกอย่างนึงคือชื่อพรีเซ้นต์อาหารพรีเซ้นต์ คืออาหารที่เกี่ยวข้องกับชื่อพรีเซ้นท์ประจำตัวของคุณ…”
เวรกรรม ทำไมมายืนอยู่ข้างๆ ผมล่ะเนี่ย
“คุณกุ้ง!”
นั่นไง! ละเบิดลงกูตลอดดด “คร้าบบบบ”
“คุณมีชื่อพรีเซ้นท์หรือยัง”
“เอ่อ…” สั่นเป็นลูกนกไปหมดแล้วพี่ “ชื่อล่าสุดก็รำแก้บนอะครับ…”
“หืม” พี่ว้ากที่ตอนนี้โกนหนวดเคราหน้าเกลี้ยงเกลานั่งยองๆ มาจ้องหน้า “เหมือนผมก็พูดไปแล้วนะว่าไม่โอเคกับชื่อนั้น”
“พี่ไม่ได้บอกครับ”
“หืม…”
ตาขวางเชียว “อะ…อาจจะบอกแล้วล่ะครับ ผมลืมเอง”
“แล้วทีนี้จะเอายังไง”
“ผมขอพรีเซ้นท์อาหารกับชื่อนี้ไปก่อนได้มั้ยอะครับ”
“ได้” พี่วินพยักหน้า “แต่ผมไม่ให้คุณถอดเสื้อ”
“แล้วมันจะเป็นรำแก้บนได้ไงอะครับ”
“…”
เงียบใส่กูอี้กกก “แต่ไม่ถอดก็ดีนะครับ หนาว”
“ตามนั้น” พี่วินลุกขึ้น “ปีหนึ่งและพี่ๆ คณะอื่นๆ ผมขอเชิญชวนให้ทุกคนดูโชว์ตลกๆ จากน้องผมทางด้านนี้นะครับ! มาดูกันว่าพวกมันจะได้กินข้าวหรือเปล่า!”
แงงงงงงง ไปเรียกคนอื่นทำม้ายยย เอาให้อายกันไปข้างเลยเหรอพี่
“พร้อมนะ”
“…”
“เฮ้ย!!!” แว้กกกก กระทืบเท้าอีกแล้ว ตกใจ! “ยังไม่ตื่นกันหรือไง อยากโดนสาดน้ำใช่มั้ยฮะ!!”
“ไม่อยากคร้าบบบบ” ผมนี่ตอบคนแรกเลย
“ถ้าเอื่อยเฉื่อย ผมยึดของพวกมีตำแหน่งแน่” โห… ข้อเสนอโหดสัสๆ “พรีเซ้นต์อาหารชายสลับหญิง ไม่ต้องแนะนำตัว เชิญ!”
“ขออนุญาตแนะนำตัวครับ!” นั่นไงไอ้อู๋คนแรกเช่นเคย วันนี้มันทุลักทุเลกว่าที่เคย เพราะนอกจากจะต้องถือดาบแล้วแม่งต้องเกี่ยวถุงแกงในมือให้มั่นด้วย “ผมชื่อนายอติรุจ นามสกุลสงวนสิทธิ์ ชื่อเล่นอู๋…”
“…” สู้ๆ ความหวังของรุ่น
“อาหารพรีเซ้นท์… กุนเชียง!” มันชูของในมือ
“ทำไมถึงต้องเป็นกุนเชียง” พี่วินขมวดคิ้ว
ไอ้อู๋ทำตาวอกแวก “พูดไม่ได้ครับ”
“…” อูยยยย พี่วินถึงกับอึ้งไปเลย “…งั้นต่อได้เลย”
“ชื่อพรีเซ้นต์… สปอร์ตไลท์ ชอบเล่นกีฬาผมเลยเอาเวย์โปรตีนมาครับ”
ก็ว่ามันเอาผงอะไรมาวะสีขาวๆ โอเค ถือว่ามีความคิด
“พี่สัน เชิญ” พอสิ้นเสียงพี่วิน พี่ผู้หญิงหน้าหมวยคนเดิมก็เข้าไปหยิบของทั้งสองอย่างออกไปจากมือไอ้อู๋ อ้าว ไม่ได้จะปล่อยให้ไปกินข้าวหรอกเรอะ
เราแนะนำอาหารสลับชายหญิงกันไปเรื่อยๆ มีน่ากินบ้าง มีอะไรที่งงๆ บ้าง เช่นยำไข่หมดแดง คืออะไรอะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเลย มันกินได้จริงๆ ใช่มั้ย ฮือออ แล้วเมื่อไหร่จะได้กินข้าววะเนี่ย หิวจะตายอยู่แล้ววววว
“ดิฉันชื่อนางสาวภัทราพร นามสกุลอ่อนมาก ชื่อเล่นหยากไย่ เอาผัดขิงมาค่ะ!”
“ทำไมต้องขิง” พี่ว้ากถามเป็นรอบที่ร้อย
“เผ็ดค่ะ”
“คุณอะนะ? เผ็ดตรงไหนวะ”
ไอ้ไย่หันหน้าไปมองคนถาม “ลองดูมั้ยละค่ะ”
“…” พี่วินแม่งหน้าแดงไปเลย “ต่อเลย”
“ชื่อพรีเซ้นท์ กระสวยอวกาศ หนูเลยเอาอาหารแช่แข็งที่เหมาะกับอวกาศมาค่ะ”
“เดี๋ยวนะ!?” พี่วินลุกพรวด “เอาเข้าเวฟมายัง?”
ไอ้ไย่ส่ายหน้า “ยังค่ะ บนอวกาศคงไม่มีของพรรค์นั้น”
“เวรเอ๊ย…” พี่วินครางมุบมิบก่อนจะโบกมือ “พี่สันไปหยิบมา! เชิญคนสุดท้าย คุณกุ้ง!”
“มาแล้วครับบ” ทำไมวันนี้พี่วินแม่งขี้โมโหจังงงง
“ผมให้คุณขานรับเหรอ?”
เอ๊า ทำอะไรก็ไม่เห็นดี ทำอะไรก็ผิดทั้งนั้นนนนน
“แฮะๆ” ผมจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
“…” พี่วินจ้องผมเขม็ง “จะทำอะไรก็ทำสักที!”
โอ๊ยยย งอนพี่วินแม่งละ ดุจนไม่น่ารักเลยวันนี้ “ผมชื่อนายอิสระ นามสกุลปัจฉิมสะหะ ชื่อเล่นกุ้ง ผมเอากุ้งหวานมาครับ”
“ทำไมต้องกุ้งหวาน จะบอกว่าตัวเองหวานว่างั้น?”
“ไม่ได้บอกครับ” ผมส่ายหัว “คนอื่นบอก…”
“ใคร…”
พี่วินถามไม่ทันไร อยู่ๆ พวกคณะข้างๆ ที่นั่งกินข้าวอยู่รอบๆ ก็ค่อยๆ ยกมือกันทีละคน แหงะ คนคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งนั้น เคยใช้บริการมาหมดแล้ว เขินจัง อิๆ
“โอ้โห…” พี่วินผิวปาก “เหลือเชื่อจริงๆ เลยคุณเนี่ย”
“แฮะๆ” ผมเตรียมพูดต่อ “ชื่อพรีเซ้นต์รำแก้บน ผมเอาไข่ต้มมาครับ”
“ทำไมต้องไข่ต้ม”
“ก็ผมเห็นว่าคนชอบแก้บนด้วยไข่ต้มอะครับ” ผมอธิบาย
พี่วินเดินเข้ามาเปิดถุงด้วยใบหน้าวิตกกังวล “กี่ใบวะเนี่ย”
“ร้อยใบครับ”
“ร้อยใบ!!??” พอได้ยินพี่วินก็อึ้งไปเลย “เอามาทำบ้าอะไรเยอะขนาดนี้”
“บนหนักครับ ประมาณว่าขอให้ถูกหวย” ผมยิ้มร่า
“โว้ย” เอ๊า โมโหอีกแล้ว “พี่สันมาหยิบไป!! ปีหนึ่งทุกคน ก้มหน้าหลับตา!”
พอพี่สั่ง พวกเราทุกคนก็ทำตาม ได้ยินฟึดฟัดกันอยู่สองสามทีและก็ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของพวกพี่ๆ ปีสามปีสี่ ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงอะไรกุกกัก เอ… เริ่มระแวงแล้วนะ
“ปีหนึ่ง!” เสียงพี่วินทำให้ผมรู้ว่าเขาคงยืนอยู่ข้างๆ “หิวข้าวมั้ย!”
“หิวครับ/ค่ะ!!”
“คุณต้องสัญญากับผมว่าต้องกินไม่ให้เหลือ ทำได้หรือเปล่า!!”
อ่า… ใช่ที่กูคิดหรือเปล่าเอ่ย
“ลืมตาได้!!”
สะ…สัส! นั่นมันอะไรวะน่ะ!!
ผมถึงกับเอามือป้องปากเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือพี่วิน…
อาหารที่พวกเราเตรียมมา บัดนี้ถูกคลุกรวมกันอยู่ในถาดสแตนเลสใบเดียว สภาพนี่… แงงงง แค่เห็นก็จะอ้วกแล้ว
“คุณกุ้ง ในฐานะที่คุณยืนข้างๆ ผม บอกเพื่อนหน่อยว่าหน้าตามันเป็นยังไง” ขนาดพี่วินยังทำหน้ารังเกียจเลยอะ
“พวกมึง…” ผมมองหน้าเพื่อนๆ ที่ล้วนแต่ทำสายตาคาดหวัง “อาหารไอ้ชินจังที่บ้านกูยังดูดีกว่าอีกอะ”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
:pig4:
-
[ต่อ]
“…”
ฮืออออ กูตาย กูตายแน่ๆ….
“ปีหนึ่ง ล้อมเป็นวงกลม!”
ผมวิ่งเข้าไปแทรกข้างๆ ไอ้ไย่กับไอ้อู๋ที่ใบหน้าแม่งไม่มีความสบายใจเลยแม้แต่น้อย
“อย่าบอกกูนะว่า…” ไอ้ไย่หน้าซีด
ผมได้แต่พยักหน้า “อืมมมม”
“ขอให้อร่อยกับมื้อนี้!” พี่วินวางถาดนั้นกลางวง พวกไอ้ฟิวส์ที่ทำเป็นจะพุ่งไปกินกลุ่มแรกถึงกับผงะถอยกระเจิงออกมาคนละทิศคนละทาง
“ไอ้เหี้ย สภาพแม่งดูไม่ได้” ไอ้อู๋ปาดเหงื่อ
“เอ๊าปีหนึ่ง ทำไมไม่กินกันล่ะครับ” พี่ปีสามตะโกนมา “หรือพวกคุณไม่ยอมรับอาหารที่เป็นตัวตนของเพื่อน”
ฮืออออ การยอมรับมันมีหลายรูปแบบนะพี่ แต่ให้กินอาหารหมาแบบนี้มันก็ไม่ใช่โว้ยยย
“ปีสอง!”
“ครับ!” พี่วินขาน
“เข้าไปป้อนน้องคุณ ผมให้เวลาสามนาที”
เดี๋ยวๆๆๆ บ้าแล้ววววววว เร็วไปเปล่า สามนาทียังฟังเพลงยังไม่ทันจบเล้ยยยย
พี่วินถือถาดตรงเข้ามา “อ้าปากเร็วคุณกุ้ง”
“ทำไมผมต้องคนแรกด้วยแหละพี่” ฮือออออ
“เอาน่ะ ช่วยกูหน่อย” หน้าพี่วินเครียดมากจนผมเริ่มใจอ่อน
แต่พอมองของในช้อนนั้นแล้ว… อ้วกกกกก
“เร็ว”
ฮืออออ เอาก็เอาวะ ผมกลั้นใจหลับหูหลับตาแล้วอ้าปากรับช้อนจากพี่ว้าก
อื้มมม เจอขิงกับหมูแช่แข็งของไอ้ไย่เต็มๆ บ้าเอ๊ยย ร้องห้ายเปนซายลุ้งงงงง
“คุณดาว ตาคุณแล้ว”
“กรี๊ดดดดดด” ไอ้ไย่ถอยกรูด “วันนี้หนูกินเจค่ะ”
“เจเหี้ยอะไรล่ะ กูยังเห็นมึงกินหมูปิ้งอยู่เลย” ต้องให้กูแฉ หึ กูไม่รอดมึงก็ต้องไม่รอด จำไว้!
“ฮือออ” แล้วไอ้ไย่ก็ต้องจำใจเคี้ยวข้าวทั้งน้ำตา
อาหารถูกป้อนไปรอบวง แล้วมันก็กลับมาที่ผมอีกครั้ง ฮือออออ ฉิบหายแล้วไง หมดสักทีสิโว้ยยยยย
“หมดเวลา!”
เย่สสสสส เททิ้ง เททิ้ง อย่าฝืนกินต่อเลยเชื่อผมมมม
“ปีหนึ่งเอ๊ย… คุณทำพี่ซวยแล้วล่ะ” พี่ปีสามเดินเข้ามาในวง “ปีสองทุกคนไปแทรกน้อง!”
“สัสเอ๊ย” พี่วินยื่นถาดให้พี่ก่อนที่จะเข้ามาแทรกข้างๆ ผม แอบเห็นว่าเหงื่อผุดเป็นเม็ดๆ “แทนที่พวกมึงจะรีบๆ แดก”
“คุณคนดัง!” พี่ปีสามแยกเขี้ยวอยู่ตรงหน้า “อ้าปาก”
“ผมไม่ไหวแล้วพี่” ฮือออ ให้ยกมือไหว้เลยมั้ย ยอมแล้ววววว
“ผมเองพี่” พี่วินคว้ามือพี่คนนั้นแล้วเอาช้อนเข้าปากตัวเองเช้ยยย
โอ๊ยยย ซาบซึ้งใจจริงๆ นะ
เพื่อตอบแทนความรักที่มีให้ ผมก็เลยยกมือขอกินอีกคำด้วยตัวเอง ฮือออ คราวนี้เจอไข่ต้ม ฝืดคอไปหมดเลยกู เข้าใจพี่วินแล้ววววว
“ใกล้หมดแล้ว!” พี่ปีสามหัวเราะแล้ววางถาดไว้กลางวง “เร็ว ผมวางไว้ตรงนี้ ใครจะกินก็จัดการ!”
พวกเรามองหน้ากัน แต่ไม่มีใครคิดจะอาสาสักคน แม้กระทั่งไอ้อู๋ผู้ใจกล้าก็ได้แต่นั่งหน้าเขียวอย่างกะโดนเตะผ่าหมาก แล้วอย่างนี้ใครมันจะมีใครออกไปเล่า
“ปีสอง…” พี่วินส่งเสียงเรียกพรรคพวก หน้านี่ซีดอย่างกับป่วยเรื้อรัง “ไปจัดการกันมั้ยจะได้จบๆ”
โห… ตอนรับน้องพี่วินแม่งเป็นประธานรุ่นปะวะ ทำไมภาวะผู้นำ ความเด็ดเดี่ยวต่างๆ นานาถึงเกินร้อยแบบนี้
เอาวะ เห็นแล้วฮึด จะลองทำตัวให้มีประโยชน์บ้างแล้วกัน
“พี่ครับ” ผมกระเถิบตัวเข้าไปในวง พี่วินที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ เลิกคิ้วมองผมอย่างสงสัย “ให้ผมกินด้วยก็ได้”
“หนูด้วยก็ได้ค่ะ ฮืออออ” อ้าวไอ้ไย่ก็ตามผมมาเรอะ ผมมองหาไอ้อู๋แต่ก็ไม่เห็น จนได้พบว่ารายนั้นวิ่งไปอ้วกที่โคนต้นไม้ โดยมีเด็กพละสี่ห้าคนกำลังลูบหลังด้วยความสมเพชเรียบร้อยแล้ว ฮือออ RIP.
“มา!” พี่วินกอดคอผมไว้ “อ้าปาก”
อ้ามมมมม ฮือออออ นี่คือไข่มดแดงสินะ
“มึงไหวมั้ยเนี่ย” พี่วินหันมาถาม คือผมต้องถามพี่มากกว่าปะ หน้าซีดขนาดนั้น “อีกคำ”
อ้ามมมมม ยำตีนไก่รสสตอเบอร์รี่ เป็นคอมโบ้ที่เหี้ยมากกกกก
“เหลืออีกสองคำ มา!” พี่วินป้อนผมเป็นครั้งสุดท้าย ส่วนอีกช้อนก็ป้อนตัวเอง
“กรี๊ดดดด หมดแล้วววว” ไอ้ไย่กรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ ผมกับมันกอดกันร้องไห้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไอ้อู๋โดนพวกพละหิ้วปีกกลับมาส่งที่เดิม ซึ่งคนหนึ่งในนั้นก็คือ…
ไอ้ทัก
“มึงไหวปะ” เดือนพละขมวดคิ้วพร้อมกับส่งเสียงถาม ในมือมันถือขวดน้ำไว้อยู่ด้วย
ผมพยักหน้ารัวๆ “ไหวๆ”
“แฟนคุณเหรอ…”
ผมหันขวับเมื่อได้ยินคำถามจากพี่วิน ยกมือไม้โบกให้ยุ่ง “บ้า ไม่ใช่พี่”
“…” พี่ว้ากสุดโหดหรี่ตาจับผิด
“จริงๆ…”
“แล้วไป…” พี่วินแอบมองไปทางไอ้ทักแบบดุๆ ก่อนจะยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล “ปีหนึ่งจัด… โอยย ปีหนึ่งจัดแถว!!”
พวกผมประคับประคองกันกลับที่เดิม ทิ้งให้ไอ้อู๋นอนอ้าซ่าสลบคาที่อยู่กับพื้น ตายๆ ประธานรุ่นกู โหยหาความรักความเมตตา…
“ปีหนึ่ง อาหารอร่อยมั้ยครับ!”
“เอ่อ…” ถามงี้จะให้ตอบไงวะพี่
“ผมถามว่าอร่อยมั้ย!!”
“อร่อยโว้ยยยยยย! แซ่บบบบบ!!” ต้องให้ตอบแบบนี้ใช่ม้ายยยย
“เออ… ต้องงี้” พี่วินยกนิ้วโป้งให้ผม
“พี่คะ…” ไอ้ไย่ยกมือ “หนูขอไปห้องน้ำได้มั้ยคะ”
“คุณจะไปอ้วกใช่มั้ยฮะ!?”
“ค่า…” เสียงไอ้ไย่สั่นสุดๆ ป่านนี้คงน้ำตานองหน้าไปแล้วเรียบร้อย
“เออ งั้นแยกย้าย เพราะผมก็จะไปอ้วกเหมือนกัน! เจอกันงานเปิดหอ!”
“ขอบคุณค่า/ครับ”
พอสิ้นเสียงพี่ว้ากเท่านั้นแหละ พวกผมนี่ลุกฮือกันไปคนละทิศละทางอย่างกับผึ้งแตกรัง ผมรีบวิ่งไปจองต้นไม้ที่ไอ้อู๋ใช้บริการทันที หลักฐานของมันยังอยู่เลย ไอ้สัสเอ๊ย เห็นแล้วสับสนไม่รู้ว่าจะอ้วกกับอะไรดี ระหว่างอาหารในท้องหรือสิ่งที่เห็น
อยู่ๆ น้ำขวดใหญ่ก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
เจ้าของมือนั้นคือไอ้ทักที่กำลังทำหน้าโคตรเบื่อหน่าย “อ่ะ”
“ขอบใจ” ผมรีบคว้ามามาเทลงท้องอึกๆ
“ใจเย็นดิ๊ เดี๋ยวอ้วกก็พุ่งหรอก” มันแย่งขวดน้ำจากผมไปแล้วป้อนใหม่ “ค่อยๆ จิบ…”
โอ้โห อ่อนโยนเหมือนเทรนเนอร์มาขายคอร์สเอง
“อือออ รู้แล้วน่า”
“พวกมึงเล่นอะไรกันวะเนี่ย” ไอ้ทักส่ายหัว “แม่งโคตรไม่สร้างสรรค์เล้ย”
“อย่ายุ่งน่า” ว่ากูได้ แต่ห้ามว่ารุ่นพี่กูเด็ดขาดนะโว้ยยยย รักคณะยิ่งชีพ
“เอาเหอะ สุดท้ายเป็นไงล่ะ นอนแผ่หลาอย่างเพื่อนมึงแบบนั้นอะมันคุ้มมั้ย” ผมหันไปตามนิ้วที่ชี้ ไอ้ไย่กำลังเซลฟี่กับศพไอ้อู๋อย่างเริงร่าไม่แคร์สถานการณ์
“ไอ้ทัก…” ผมหมุนตัวกลับมาเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้น อ้าว นั่นมันไอ้ตัวเล็กที่แอบนอนเตียงผมนี่หว่า
“อะไรมึงเก๋า”
“บอกให้กูหน่อย” คนชื่อเก๋าแอบอยู่ด้านหลังของเพื่อนมัน “เร็วๆ ดิ”
“เฮ้อ” ไอ้ทักเท้าเอวมองผม “เพื่อนกูจะขอถ่ายรูปด้วย ไหวมั้ย?”
“อือ ได้ดิ” ไม่ถ่ายตอนนี้ก็ไม่รู้จะถ่ายตอนไหนแล้วล่ะ
“เดี๋ยว” ไอ้ทักมายืนขวางผมไว้ “ก้มหน้าลง”
“หา!?”
“หน้าเลอะแบบนั้นมันดูได้มั้ยฮะ!!” ยังไม่ทันสงสัยได้นาน ไอ้ทักก็กดหัวผมพร้อมกับถกชายเสื้อของตัวเองขึ้นมาเช็ดปากที่เปียกๆ ให้
โอ๊ยยยยยยยยยยยย
“ค่อยดีขึ้นหน่อย”
“…” ผมจะทำไรได้อีกนอกจากเกร็งหน้า ฮึด ฮึดดดดด
แชะ!
“ขอบคุณน้า” สุดท้ายก็ได้ถ่ายรูปด้วยกันสักที
“เราสร้างเพจให้กุ้งด้วย” อีกฝ่ายตอบหน้านิ่งๆ
ผมได้ยินแล้วแจกยิ้มหวานเลย “จริงอะ ชื่อไรล่ะ เดี๋ยวเราเข้าไปดู”
“กุ้ง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้อง…”
“อ๋อ ขอบจะ…”
“น่ารักจนอยากเรียกร้อง…”
อ้าวยังไม่จบเรอะ “อ่า…”
“ให้น้อง…”
“…”
“…มาเป็นน้องของเรา”
“ยาวเนอะ” ผมหัวเราะแห้งๆ ชื่อเพจหรือเอ็มอาร์ทีวะ มาเป็นขบวนเลย
“อย่าเข้าไปดูเล้ย เพจไร้สาระ” ไอ้ทักยิ้มกวนตีนเพื่อนมัน
“อย่างน้อยกูก็สร้างเพจให้…”
“…”
“ไม่เหมือนมึง ชอบแต่ไม่กล้าทำเหี้ยอะไรสักอย่าง”
“สัส…” ไอ้ทักชี้นิ้วคาดโทษแถมทำเป็นกระซิบกระซาบ “ถ้าพล่าม กูอัดมึงแน่”
แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนมันจะไม่สนใจ “อย่าลืมแวะมาดูเพจเรานะ”
“อ่าได้ๆ…” ผมได้แต่ยิ้มเพราะสิ่งที่ได้ยินเมื่อตะกี้แม่งดาเมจสุดๆ
“อย่าไปสนใจมันเลย เพ้อเจ้อ” ไอ้ทักเกาท้ายทอยตัวเอง ทำเป็นเป็นเด็ดใบไม้บนตัวลงมาดม
“เหรอ…” ผมใช้จังหวะที่มันไม่ได้มองอยู่นั้นแอบยิ้มกับตัวเอง “เพื่อนมึงรู้เรื่องนี้ได้ไงอะ”
“มันคงไปเค้นจากไอ้โมทย์มั้ง” ไอ้ทักย่นคิ้ว แหนะๆ ทำเป็นไม่พอใจ “ไม่ก็เสือกจนรู้เอง”
“โดนด่าเสียหมาเลย”
“เดี๋ยวมึงจะโดน” ไอ้ไดโนเสาร์แยกเขี้ยว
“กูไปดูไอ้อู๋ก่อนนะ” ผมโบกมือ ตั้งท่าจะวิ่งแล้วแท้ๆ แต่ลืมไปว่ายังไม่ได้ซาบซึ้งกับบุญคุณของมันเลย “เอ่อ… ขอบใจนะ”
ไอ้ทักเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มกวนๆ ตามสไตล์ “ไม่เป็นไร”
“…”
“เต็มใจครับ”
(https://i.pinimg.com/564x/d4/1d/ed/d41ded29881e2f51707482934d2a135a.jpg)
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณทุกคนมากนะครับ ขอโทษที่ต้องให้รอน้า จุ๊บๆๆๆ
ผมเห็นอิมเมจทุกคนในทวิตแล้ว เลือกไม่ถูกเลย ขอเหมาหมดเลยแล้วกันเนอะ
ยังไงก็ฝากบวกเป็ด คอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้ได้น้า <3
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง นะครับ
-
:z1: :z1: :z1:
-
เนี่ย ทัก เข้าใจป้ะะะ
ชอบแล้วก็ต้องทำอะไรสักอย่างสิจ้ะ!!!!! ิดี๋ยวแม่ปั้ดแย่งกินกุ้งเลย ช่วงนี้หิวกุ้ง อิอิอุอุ
ว่าแต่...พี่วิน ฮั่นแน่ะ หวงน้องใช่มะๆๆ :hao3: หนูว่าหนูชอบพี่วินนะ คนดีย์ของหนู
-
นว้องงงงงงงงงงง ฮือออออออ เป็นแม่แต่ขอนอนกับน้องด้วยได้ไหมคะะะะะะะะ เหมือนพี่วินจะเขม่นทักนิดหน่อยนะคะ อารมณ์ผู้ปกครองมาก หวงน้องรึเปล่าคะ? เราชอบโมเม้นท์น้องกับผู้ชายทุกคนค่ะ จะไม่มีคำว่าเรือผี ทุกเรือคือเรือออฟฟิเชียลลลลล :hao5:
-
ไอ้ทักว่อยยยยย ยืนยิ้มเป็นคนบ้าหน้าห้องน้ำ ผีบ้า 5555555
-
ทักต้องเลิกป๊อดเดินหน้าให้เต็มกำลังกว่าเน้แล้ววว ชอบชื่อเพจของน้องกุ้งมากเลย5555555 :pig4:
-
ชื่อเพจน่ารักจริมๆ ทักหนูต้องหยอดเยอะๆกุ้งจะได้ติดไวๆ :hao7:
-
:z3:
ทักคนบ้า! ยืนยิ้มหน้าห้องน้ำ!
เนี่ยยยยย แล้วเขาก็จีบกันค่ะคุณณณณณณ ดิฉันเขินมากเว่ออออออออร์
:ling1:
ป.ล.มีใครเปิดเพจให้กุ้งบ้างคะ เอาชื่อตามนี้เลย นี่จะตามไปกดไลค์
-
:laugh:
-
ยอมใจชื่อเพจจ ช่างคิดจริงๆ 5555
-
แค่นึกภาพอาหารที่ต้องกิน น้ำดีมันก็ตีขึ้นมาที่คอหอยแล้ว :oak:
-
ง้อยยยย ตามชื่อเพจเลยจ้าาาาาาาา
-
:jul1: เค้าจีบกันแล้ว ฉันโอเคมากๆ
รักกันๆ
-
โอ้ชื่อเพจ555555
-
:hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบชื่อเพจเก๋าอ่ะ555555555 น้องกุ้งๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากเรียกร้องให้น้องมาเป็นของเราาาา จาอาววววจาอาววววว
-
เป็นกำลังใจให้น้องกุ้ง
-
ไข่ต้ม 100 ใบ :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ย เกลียดดดชื่อเพจ 55555 เรื่องนี้มีใครสติดีบ้าง รู้ละทำไมทักได้ตำแหน่งพระเอก ดูครบบาทครบสตางค์สุดแล้ว
-
ยอมใจชื่อเพจ 5555
-
รอออ รุกให้มันหนักๆไปเลยทัก
-
โง้ยยย น่ารักมาก ยิ้มหุบไม่ได้ พยายามจะหุบยิ้มแต่ทำไม่ได้ กลัวคนอื่นในร้านหาว่าบ้ามากอ่ะ
งืออออ ทักน่ารัก เขิลลลลลลลลล
ไอ้อู๋ก็น่ารักอ่ะ รักเพื่อนดีจัง
-
ฮื่อออออออ
เขินทัก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ อ่านแล้วอารมณ์ดี ยิ้มตามเลย
-
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวแล้วอ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้มแล้ว
นี่ขนาดเค้ายังไม่ได้กันนะคู้ณณณ ใจร้าววหมดแล้ววว :hao5: :hao5: :hao5:
-
อิจ ยัยกุ้ง จริ๊ง หมั่น!!
-
พี่วินนี่แปลกๆ แต่ทักแบบโคตรรรรน่ารักอ่ะ ฮื่อออ อยากมีแฟนเลย แบบนี้นะ
-
ทักควรจะเป็นของชั้นนะ :impress2:
-
รักน้องกุ้งงงงงง
-
ความน่ารักของน้องกุ้งเป็นที่เลื่องลือในทวิตเตอร์มาก เลยตามมาอ่านค่ะ
น้องน่ารักน่าบีบจริง!
รอตอนต่อๆไปนะคะ
:pig4: :กอด1: :o8:
-
พี่วินนี่อะไรกับกุ้งนักหนาหรือเป็นพี่รหัสเลยห่วงมาก เพจกุ้งนี่ยาวมาก5555
-
โอ้ยเรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบมาก กุ้งโคตรน่ารักเลย
-
บทที่ 9
คุณอุบล อ๋อ ผมบางขุนเทียน
(https://i.pinimg.com/564x/08/3c/7f/083c7f3c205f129a13353399d0a68f16.jpg)
ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ :
วันนี้สินกำไหว้ครู (หรือเรียกว่าวันปล่อยผี)
ใครมีเตียงว่างหรือรูมเมทไม่อยู่ ระวังให้ดี!
วางบนเตียงให้เต็ม และติดป้ายที่ประตูว่า ‘ห้องนี้ไม่มีเด็กสินกำ’
ผมยืนมองแผ่นกระดาษเอสี่ที่แปะอยู่หน้าทางเข้าหอก็ได้แต่ส่ายหัว เฮ้ออ ใครมันอุตริกุเรื่องนี้ขึ้นมาวะเนี่ย ความจริงก็คือเด็กสินกำอย่างพวกผมไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลยครับ ตอนนี้ในกรุ๊ปรุ่นพร้อมใจกันขำเพราะโคตรตลก แล้วไม่ใช่แค่หอผมหอเดียวนะ หออื่นๆ ก็โดนเหมือนกัน ฮือออ ไม่มีผีอะไรทั้งนั้นโว้ยยยยย
แต่เอาเถอะ นั่นคือสาเหตุในสิ่งที่เราจะทำในวันนี้… อิๆ
“กุ้ง!! มาช่วยพวกกูซิ!” เสียงแหลมเฟี้ยวของมุนินดังมาแต่ไกล มันกับไอ้อู๋ช่วยกันหิ้วถุงสายรุ้งมาอย่างทุลักทุเล
ผมเห็นแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปสมทบ “สรุปจะเอาไปไว้ไหน”
“ห้องมึงแล้วกัน” มุนินว่า ไอ้นี่มันเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพครับ เพราะโดนที่บ้านเรียกตัวกะทันหันเลยไม่ได้ร่วมกิจกรรมสุดสร้างสรรค์ในวันนี้ แต่พอเล่าว่าเจออะไรบ้าง มันได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้มันต้องเข้ากรุงด่วน เหอะ โชคดีไปนะมึงอะ
“แบกอะไรมากันครับน้อง” พี่ยามหน้าดุโดดเข้ามาถาม
“อ๋ออออ” มุนินวอกแวก “ชุดลีดอะพี่ พอดีเอาไปลองใส่ซ้อมกันมา”
“ยังไม่ถึงเฟรชชี่เกมเลยนะครับ”
“เอ่อ...” ไอ้อู๋ทำท่าจะช่วย “พวกผมเตรียมพร้อมไว้ก่อนอะครับ”
พี่ยามก็ยังไม่เชื่อ แถมหันมาหาผมอีก “จริงเหรอน้อง?”
เอ๊า ทำไมมันส่งมาที่ผมได้วะเนี่ยยยย “จะ...จริงครับ”
“ไหนมึงลองจัดให้พี่เขาดูสักเซ็ตซิ” อีมุนินโยนขี้อีกแล้ววว ฮือออออ
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี คือต้องโชว์ใช่มะ เอาวะ ขนาดนี้แล้วอะ
ผมตั้งการ์ดเตรียมพร้อม “สินกำน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น สินกำใจเย็นๆ เวลาลงเล่นน่ารักๆ”
พอเต้นจบผมก็รวบแขนให้ดูสง่าที่สุด
“ดูท่าต้องซ้อมอีกเยอะเลยเนอะ” พี่ยามพูดเบาๆ
ฮืออออ ผมได้แต่ฝืนยิ้มทั้งๆ ที่สะเทือนใจ
“นั่นไงพี่ เข้าใจพวกผมหรือยังล่ะ” ไอ้อู๋รีบตัดบท “ไปๆ พวกมึง เอาไปเก็บกันเหอะจะได้หลับได้นอน”
แล้วพวกเราก็ช่วยกันแบกถุงสายรุ้งผ่านประตูมาได้อย่างง่ายดาย
“มึงคิดถูกแล้วล่ะที่จะไม่เป็นลีด” มุนินหันมากระซิบ
“ไอ้สัส”
ในที่สุดพวกผมสามคนช่วยกันลากถุงสายรุ้งเข้ามาในห้องได้สำเร็จ ดีนะที่ปราโมทย์ไม่อยู่ ไม่งั้นมีช็อคคาเตียงแน่ๆ เพราะว่า...
“กรี๊ดดดดด” ทันทีที่ประตูห้องปิดลงไอ้ไย่ก็โผล่พรวดออกมาจากถุง ใส่ชุดไทยหน้าขาวแบบจัดเต็มมาก แอบขนลุกเลยนะ “ถึงสักที กูจะเป็นลมตายอยู่แล้ว!!”
“คุณอุบลใจเย็นนะครับ” ผมทำเป็นยกมือไหว้
ขวับ!
โว้ยยย ตกใจหมด! จะหันมาถลึงตาทำบ้าอะไรเนี่ยยยยย
“กูแต่งเป็นนุ่นวรนุชต่างหาก พูดไปส่งๆ เดี๋ยวเขามาหามึงไม่รู้ด้วยนะ!”
“ง่า…” ผมบุ้ยปาก ทำเป็นชะโงกไปในถุงแล้วก็ต้องแปลกใจ “มึงเอาลังอะไรมาด้วยวะมุนิน?”
“อิๆ ของดีๆ” มุนินอุ้มกล่องสีน้ำตาลออกมาจากด้านใน
“เบียร์!?” โอ๊ยยย ใจกล้ากันเกินไปมั้งงงง “มึงเอามาทำไมเนี่ย”
“พ่อให้มา” มันว่า “เอาเหอะมึง กว่าจะได้ไปเที่ยวหลังม.ก็ต้องรอรับน้องเสร็จ ไม่รู้อีกนานหรือเปล่า ต้องแอบกินแบบนี้ไปก่อน”
“เออดีเหมือนกัน กูเปรี้ยวปากอยากแดกมานานแล้ว” ไอ้อู๋ลูบกล่องนั้นเหมือนของล้ำค่า
“แล้วนี่พ่อมึงรู้ยังอะว่าเป็นตุ๊ด” ไอ้ไย่ทำท่าจะขำ
“ไม่รู้”
“โห... มึงอดทนได้ยังไงวะ”
“ไม่รู้ว่าเป็นตุ๊ด รู้แค่ว่าเป็นเกย์...”
“...”
“...รุก”
“งั้นเรื่องนี้ค่อยคุยกันเนอะ” ไอ้ไย่กลืนน้ำลาย หน้าซีดเชียว “อย่าลืมว่าวันนี้เรามีภารกิจที่ต้องทำ”
ไอ้ไย่กระโดดออกมาจากถุง แจกจ่ายหน้ากากให้กับพวกผมทั้งสามคน โหย…ทำไมผมได้มนุษย์หมาป่าล่ะ
“กูสวยยัง” ไอ้ไย่สะกิดถาม
ผมจ้องไปที่หน้าขาวๆ เอ่อ… สภาพแบบนี้ จะให้ตอบว่าอะไรอ่า “สะ…สวยมั้งมึง”
“โกหก” ไอ้ไย่แยกเขี้ยว
“เอ๊า...”
“กูยังมองว่าไม่สวยมึงจะมาชมกูสวยได้ยังไง“
“แล้วมึงจะถามหาอะไรเล่า!”
ไอ้ไย่หยิบกระจกขึ้นมาส่อง “เอาเถอะ อย่างน้อยกูก็ได้แต่งหน้าสักที ฮือออ คิดถึงเครื่องสำอางชิบเป๋ง”
แต่แต่งเป็นผีหน้าขาวเนี่ยนะ...
“พร้อมยัง” ไอ้อู๋พูดขณะที่คว้าหน้ากากฮอคกี้มาใส่ มันจะสวมบทเป็นเจสันฆาตกรต่อเนื่องจากหนังดัง มีการถือดาบประจำตัวติดไปด้วยอีกตะหาก
“พร้อม” ฟากมุนินที่ใส่เขี้ยวปลอมและหยอดอุทัยทิพย์เป็นเลือดเรียบร้อยแล้วพยักหน้า
ผมสวมหน้ากากหมาป่าของตัวเองบ้าง “เออ กูก็พร้อมแล้ว”
เราพากันเดินไปตามห้องต่างๆ ไล่ตั้งแต่ชั้นล่างไปชั้นบน สลับกันหลอกผีทีละคนๆ และนับแต้ม ถ้าประตูบานไหนมีข้อความ ‘ห้องนี้ไม่มีเด็กสินกำ’ นั่นแหละคือเป้าหมายของพวกเรา อิๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไอ้ไย่เป็นคนเคาะประตูเพราะถึงคิวตัวเองอีกครั้ง มันจัดเล็บนางรำให้เข้าที่โดยมีพวกผมแอบดูอยู่ที่หลังเสา
“ใครวะ… เฮ้ย!!”
“อยู่ตรงนี้เพื่อรอแต่เธออออออ เพราะคำหนึ่งคำว่ารักกกกก ไม่ปล่อยให้ชั้นไปปปปปป”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย” เสียงร้องโหยหวนพร้อมท่ารำสุดพิสดารของไอ้ไย่ทำเอาคนที่ออกมาเปิดประตูร้องลั่น
“นี่ใช่คุณพระหรือเปล่าคะ…”
“คุณพระพ่อมึงสิ ออกไปปปปปปป”
“คิกๆๆ” ไอ้ไย่หัวเราะคิกคักตอนประตูปิดประแทกหน้า โอเค นั่นเท่ากับว่ามันได้คะแนนอีกแล้ว
“โห่ มึงขายดีอีกแล้วอะ” ผมเบ้ปาก แงงง ได้คะแนนน้อยสุดเลย ไม่ยอม
“เหนื่อยเหมือนกันว่ะ” ไอ้ไย่ถอนหายใจ แหมมม ไม่เหนื่อยก็แปลกแล้ว แหกปากเอื้อนเสียงขนาดนั้น นึกว่าลงทุนไปซื้อคอร์สกับครูสลา
“ใครคะแนนนำ?”
“ก็ต้องมึงปะอีไย่” มุนินเท้าเอว “เออ ไหนๆ ก็เจอห้องน้ำแล้ว พักเบรกแป๊บ กูขอแวะฉี่ก่อน”
“เนี่ย ขัดจังหวะหมด เร็วๆ เข้า!!” ไอ้ไย่มองตาขวางตามมุนินเข้าห้องส้วมไป แต่แล้วก็กลับมาเป็นประกายอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนอาบน้ำ มันหันมาหาผมพร้อมกับเบิกตาโพลง “มึง…”
“ฮะ?” ผมเอียงคอสงสัย
“รอกูตรงนี้นะ” ไอ้ไย่เดินซอยเท้าไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องอาบน้ำซึ่งกำลังมีคนกำลังใช้บริการ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โว้ยยย ไอ้ไย่จะทำบ้าอะไรเนี่ย นั่นมันห้องน้ำผู้ชายนะ!!
“ใครวะ!” เสียงจากคนในห้องนั้นตะโกนถาม แต่ไอ้ไย่เอาแต่ปิดปากหัวเราะคิกๆ ไม่ตอบอะไร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เอาแล้วมึงงง เขาปิดน้ำแล้ววววว ดูเหมือนกำลังจะเปิดประตูด้วยยยยยย
“เล่นเหี้ยอะ… เฮ้ยยยย”
ไอ้ไย่ที่หันหลังอยู่พลิกตัวไปรำ “อยู่ตรงนี้เพื่อรอแต่…”
อ้าว อยู่ดีๆ มันก็นิ่งไปดื้อๆ ขนาดอีกฝ่ายกระแทกประตูปิดหน้ามันแล้วก็ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
ปัง!
“มึงงงง O_O” ไอ้ไย่กุมอกวิ่งกลับมา แถมยังอ้าปากค้างอย่างกับเจอผีของจริง
“เป็นเหี้ยอะไรก็พูดมาสิ” ไอ้อู๋เท้าเอว
“กู…” ไอ้ดาวมหาลัยทำตาล่อกแล่กแล้วเดินกลับไปหน้าห้องเดิมอีกครั้ง
อะไรของมันวะ…
“เธอ…” คราวนี้ไอ้ไย่ไม่ดัดเสียง “ชื่ออะไร อยู่คณะไหนอะ”
“บอกมาก่อนคนหรือผี!” เสียงนั้นตอบกลับมา
“คนจ้า”
“… กูชื่อหลุยส์ อยู่โยธา”
“เคยนอนกับกุ้งสินกำหรือยัง…”
อ้าว ทำไมชื่อผมถึงไปเอี่ยวด้วยวะ
“ยังโว้ยยยย ไม่ใช่สเป๊ก!”
โห…. สั่น มือไม้สั่นไปหมดด้วยความโกรธ ใจร้ายมาก เสียเซลฟ์ไปหมดแล้วววว
“เหรอ…” ไอ้ไย่หันมาเยาะเย้ย “เราชื่อหยากไย่นะ”
“หยากไย่ไหน… ดาวมหาลัย?”
“อื่อ”
“อ๋อครับ” อ้าวสัส เปลี่ยนมู้ดเร็วนะมึงอะ “สวัสดีครับ”
“ยังไงไว้คุยกันนะคะ”
“...เราฟอลไอจีเธออยู่ เดี๋ยวเราทักไป”
“จ้า”
ดะ...เดี๋ยวนะ!? อะไรของมันกันวะเนี่ย เหตุการณ์เกินขึ้นเร็วมาก งงไปหมดแล้วววววว
“คิกๆ” ไอ้ไย่ยิ้มร่า ทำเป็นถอดๆ ใส่ๆ เล็บด้วยความเขิน
“มึงเห็นอะไรอะ” ผมเอียงคอถาม อยู่ดีๆ เลิกหลอกผีมันต้องมีเหตุผลแน่ๆ
ดาวมหาลัยเอนตัวมากระซิบ “ของดี”
ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ของดีอะไรวะ?”
“พอๆ มึงไม่ต้องบอกมัน” ไอ้อู๋วิ่งเข้ามาปิดหูผมไว้ โห่ไรอะ อยากรู้เรื่องด้วยนี่หว่า
ไอ้มุนินที่ออกมาจากห้องน้ำพอดีดึงตัวผมออกมา “ถึงตามึงแล้วกุ้ง ถ้ายังไม่ได้คะแนนอีก มึงต้องไปซื้อน้ำแข็ง”
“โหย…” งานเบ๊อีกแล้วเหรอ
เพื่อนๆ ทั้งสามลากผมไปยืนอยู่หน้าห้องริมสุดใกล้กับทางหนีไฟ
“…”
“เอาเลย” แล้วมันก็พากันไปแอบ ทิ้งผมไว้คนเดียว หึ เพื่อนตายจริงๆ เลยพวกมันเนี่ย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตู ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เอาล่ะต้องทำให้เต็มที่ ถึงรู้ตัวว่าแพ้แน่ๆ แต่ต้องแพ้อย่างมีศักดิ์ศรีโว้ยยย
ผมยกมือทำมือเป็นกรงเล็บ หึๆ มึงได้เจอมนุษย์หมาป่าสุดเท่แน่!!
“แฮร่!!!”
เดี๋ยวนะ…
ไอ้สัสทัก! มันอยู่ห้องนี้เหรอวะเนี่ย!!
ป้าบ!
“โอ๊ยยยย ตีหัวกูทำไมเนี่ยยยยย” มันกล้าตบหัวผมได้ยังไงงงง
“อ้าว คนหรอกเหรอ นึกว่าผี!”
ฮืออออ หมาป่ามึนไปหมดแล้ววว
“เล่นบ้าอะไรฮะ!” เดือนมหาลัยคนล่าสุดพิงกรอบประตู สีหน้าเหนื่อยหน่ายเต็มทน “คิดว่ากูกลัวเหรอไอ้เจี๊ยบ”
อ้าวไรวะ หมดสนุกเลยอะ
“เป็นอะไร หมาน้อยขี้เรื้อน?” มันถาม แล้วก็ดึงหน้ากากผมออกไปใส่เอง ทำเป็นยืนกอดอกโชว์เหนือเสร็จสรรพ
“หมาป่าโว้ยยย” ผมร้องลั่น ฮือออ ไม่กลัวแล้วยังจะมาด่าอีก “มึงรู้ได้ไงว่าเป็นกูอะ”
“สัญชาตญาณ”
“...”
ร้อนฉ่า... เหมือนเอาหน้าไปแนบกระทะ
“ฮ่าๆ” ไอ้ไย่เดินนำเพื่อนๆ ออกมาจากเสา ฮู้ววว มาทันเวลาพอดี “ไปซื้อน้ำแข็งเลยจ้าไอ้กุ้ง”
“เล่นอะไรกันเนี่ยดาว” ไอ้ทักถอดหน้ากากออกมาถาม แถมขำเมื่อเห็นชุดไอ้ไย่อีกตะหาก
“หาอะไรทำแก้เบื่อนิดหน่อยค่ะเดือน เห็นมีข่าวลือว่าสินกำปล่อยผี ก็เลยแต่งเป็นผีมาอาละวาด” โอ๊ยอย่าผลักไหล่เซ่ “ไปๆ รีบไปซื้อได้แล้ว พวกกูอยากแดกเต็มทน”
“จะเอาน้ำแข็งไปทำอะไรกันวะ” ไอ้ทักเลิกคิ้ว
“แดกเบียร์” อู๋เป็นคนตอบ แถมมองผมกับคนถามสลับไปมาอีกตะหาก “มึง… มาแดกด้วยกันมั้ยล่ะ”
เดี๋ยวๆ จะชวนมันทำม้ายยยยยย
แล้วไอ้คนโดนถามยังจะมีหน้าหันมามองผมอีก!! “ได้ปะ?”
“เอ๊า ก็เรื่องของมึงสิ กูไม่ใช่เจ้าของเบียร์นะ” ผมกอดอก “ถามมุนินโน่น”
“ได้เลยค่ะทัก สำหรับทักเอาไปทั้งลังก็ได้” อ่าว...เร็วเชียวนะ แหม่ ผมล่ะเกลียดสายตาอ้อร้อของมันจริงๆ ไหนบอกว่าเป็นรุกไง!!
“งั้นรอแปบ ห้องกูพอจะมีน้ำแข็งอยู่ มันจะได้ไม่ต้องลงไปซื้อ” เด็กพละหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม “สงสาร”
“...”
“งั้นมึงก็ตามมาแล้วกัน”
“แดกห้องมันใช่ปะ” ไอ้เดือนชี้มาทางผม
“เออ” ไอ้อู๋พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป
ผมทำท่าจะเดินตามแต่…
“เหวออออออ” ไอ้สัสทักใช้นิ้วเกี่ยวคอเสื้อผมไว้เช้ยยย จะคว้าชายสไบไอ้ไย่ก็ไม่ทันแล้วววว คุณอุบล! เอ๊ย พี่นุ่น! ช่วยกุ้งด้วยยยยย
“จะไปไหนฮะ”
“กลับห้อง!”
ไอ้ทักส่ายหน้า “ใจคอมึงจะไม่ช่วยกูขนน้ำแข็งเลยรึไง”
“ปล่อยกูก่อนดิ!” ผมสะบัดตัวหนี โว้ยยย บอกดีๆ ก็สิ้นเรื่อง เกือบหงายท้องเป็นแมลงสาบแล้วมั้ยล่ะ “หลบ!!”
“จะไปไหน” มันเห็นผมจะเดินเข้าไปก็ทำเป็นกางแขนกั้นไว้
“อ้าว กูจะเข้าไปเอาน้ำแข็งไง”
“กูยังไม่ได้เชิญมึงเข้ามาในห้องเลย”
“แหมมมม ทีมึงเข้านอกออกในห้องกูเป็นส้วมสาธารณะกูยังไม่ว่าเลย!” ผมหรี่ตา “หรือซ่อนอะไรไว้หรือเปล่าเอ่ย…”
ไอ้ทักเอนตัวเข้ามาใกล้ “ใช่…”
“…”
“ซ่อนศพ”
มะ...หมอ หมอพรทิพย์อยู่ไหนนนนนน หมออออ
“ศพก็เหี้ยและ” ไอ้ทักผลักหน้าผากผมเบาๆ โอ๊ยย วันนี้มันทำร้ายร่างกายผมสองรอบแล้วนะ “รอตรงนี้แหละ”
แล้วผมก็ได้แต่ยืดหงุดหงิดอยู่หน้าบานประตู
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“ไอ้ท้ากกกก”
เสียงไอ้อู๋ยานเป็นนมอุรังอุตัง มองจากบีทีเอสป้ายหน้าก็รู้ว่ามันเมาชัดๆ แถมยังเป็นคนเดียวที่ยังอยู่รอดปลอดภัยอีกตะหาก มุนินกับหยากไย่ที่เป็นตัวตั้งตัวตีของวงสุรานี้อยู่โน่น! นอนกอดกันเป็นคู่รักเข้าเรือนหอวันแรกบนเตียงผมไปแล้วเรียบร้อยยย ฮือออ ไม่ค่อยอยากให้ใครนอนกับน้องลูกเจี๊ยบเลยอะ แต่เห็นสภาพพวกมันแล้วอนาถใจ แล้วไอ้ไย่ไม่คิดจะถอดชุดก่อนรึไงวะ สภาพเหมือนเจ้าสาวเข้าเรือนหอจริงๆ
“ว่าไงมึง” คนโดนเรียกขานรับด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ไอ้ทักนี่ก็คงกรึ่มๆ ไม่แพ้กันสินะ…
“เพื่อนกูน่ารักมั้ย” โว้ยยย อยู่ดีๆ มันก็ชี้มาที่ผมซะงั้น
แล้วไอ้ทักเสือกพยักหน้าด้วยนะ “น่ารักดิ บอกมันตั้งหลายครั้งแล้ว”
“มึงบอกกูตอนไหน” ผมแยกเขี้ยว แหมมม อย่าทำมาเป็นเนียน
“ไม่ได้พูด แต่ทำให้รู้” มันเอี้ยวตัวมามอง “ซื้อบื้อขนาดนั้นเลยหรือไงมึงอะ”
“…”
ไปต่อไม่ถูก กระดกอีกแก้วแล้วกันเนอะ อึกๆๆๆๆๆๆ
“แล้วมึง...” ประธานรุ่นคนเมายื่นหน้าเข้าไปใกล้ “จะจีบเพื่อนกูเหรอ”
“ไอ้อู๋!” ผมแหกปาก โว้ยยยย จะพูดทำบ้าอะไรเล่า เนี่ยยย เมาทีไรแม่งปากมากทุกที
“หึๆ เพื่อนเราเมากันหนักเลยว่ะกุ้ง” โมทย์ที่กำลังปิดทีวีเตรียมจะนอนส่งเสียง
“เสือกเหี้ยไรด้วยสัสแว่น!”
“อ้าววว” โมทย์เอ๋อไปเลยพอโดนไอ้อู๋ตวาด “ว่าผมทำไมเนี่ย”
“กูหมั่นไส้! เห็นมองกูมานานละนะ มึงมีปัญหาเหี้ยอะไรเหรอ”
“อ้าว กูมองมึงไม่ได้รึไง!”
“โอ๊ยยยใจเย็น เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันจริงๆ หรอก” ผมกระโดดไปกอดรั้งเพื่อนตัวเองไว้ “อู๋อย่าก้าวร้าว!”
“เฮอะ!”
“โมทย์เราขอโทษนะ” ผมได้แต่ยิ้ม ไอ้อู๋มันเมาทีไรผมเหนื่อยตลอด
“เราไม่ได้โกรธอะไรกุ้งหรอก” โมทย์ถอดแว่น “แต่ถ้ามันเมาแล้วเป็นอย่างนี้ทีหลังก็อย่าให้มันกินนะ”
“มึง!” ไอ้อู๋ทำเป็นจะลุกอีกครั้ง คราวนี้ผมดึงคอเสื้อมันไว้เลย
“เบาๆ เดี๋ยวยามก็แห่กันขึ้นมาดูหรอก” ไอ้ทักพูดให้คนอื่นฟังหรือบ่นกับตัวเองวะ มันนั่งกอดเข่าทำเป็นเหม่อๆ อย่างกับเด็กต้องการเพื่อนเล่น
ผมจับหน้าไอ้อู๋ให้มามองตัวเอง “มึงกลับห้องไปนอนเหอะ”
“กูกลับไม่ไหว…”
เฮ้ออออ แล้วใครใช้ให้แดกขนาดนี้วะ
“งั้นก็ขึ้นไปนอนเตียงกู ไปๆๆ” ผมประคองมันขึ้นไปสมทบกับอีกสองตัว ฮือออ โชคดีนะเอาเตียงมาติดกัน เหมือนรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าเลย
พอถึงเตียงไอ้อู๋ก็หลับตาพริ้มเลย แถมมีการคว้าไอ้มุนินมานอนกอดอีกตะหาก
แหม… แล้วว่าแต่กูนะ
ผมหันมายิ้มแหยๆ ให้กับรูมเมท “สงสัยคืนนี้เราคงต้องนอนกับโมทย์แล้วล่ะ”
“ได้เลย ไม่เป็นไร”
“ไม่ได้!”
อ้าว ไอ้ทักยังไม่สลบไปอีกเรอะ
“มึงก็กลับห้องไปได้แล้วไป๊ กูจะเก็บขยะ!”
“ไม่!” โว้ยยย เอาแต่ใจจังวะ “กูจะอยู่”
มันคิดว่าตัวเองเป็นพี่ช่าหรือไง “ก็ตามใจ งั้นกูนอนแล้วนะ”
“เดี๋ยว…” อยู่ๆ ไอ้ทักก็คว้าข้อเท้าผมไว้! ย้ำว่าข้อเท้า… ถ้ากูล้มหัวฟาดพื้นไปจะทำไงฮะ!!
“ปล่อยน่าทัก กูง่วง”
“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน”
“กูจะนอน พรุ่งนี้เรียนเช้า”
“…” มันทำหน้าหงอยมาให้ก่อนจะปล่อยเท้าผมให้เป็นอิสระ โอ๊ยยย อย่าทำให้รู้สึกผิดได้มั้ยเล่า
ใจจริงก็อยากนั่งกับมันก่อนนะ แต่มันง่วงเกินจะทนแล้วจริงๆ อะ
ผมตั้งท่าจะเดิน แต่อยู่ดีๆ ก็เหยียบเข้าให้กับน้ำลื่นๆ ซึ่งไม่รู้ว่ามาจากไหน ผมได้แต่เซถลาไปกระแทกเข้ากับไปเตียงไอ้โมทย์เข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!” หน้าผมมมมมม
“เฮ้ย!” ไอ้ทักเข้ามาประชิดตัวผมอย่างไว ส่วนทางด้านโมทย์ก็เด้งตัวขึ้นมาดูอาการอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน
เจ็บ… เจ็บชิบเป๋งเลยยยยย เจ็บแบบน้ำตาจะไหล
“เพราะกูเหรอ!? มึงล้มเพราะกูจับมึงไว้ใช่มั้ย!!”
ผมไม่ได้ตอบอะไร เอาแต่ส่ายหน้า แถมยังเอามือกุมจมูกตัวเองด้วย
ไอ้ทัก… มึงอย่าทำหน้ารู้สึกผิดแบบนั้นสิ มึงไม่เกี่ยวววววกูโง่เองงงง ฮืออออ
“ทัก กูเจ็บอะ” ผมพูดอย่างอู้อี้
“มึง...” โมทย์ชี้มาที่ของเหลวบางอย่างที่ไหลเอ่อออกมาจากหว่างนิ้วของผม
“เชี่ย…” ผมรู้สึกว่าไอ้ทักหายเมาเป็นปลิดทิ้งแน่ๆ มันหน้าซีดตอนมองหน้าผม “เลือดออกว่ะมึง”
“จริงอะ...” ผมยกมือขึ้นมาดู หูยยย แดงเถือกเลย
“แล้วมึงจะดูทำห่าอะไรเนี่ย!!”
“อ้าว” ผมย่นคิ้ว “มึงกลัวเลือดเหรอ?”
“...”
ฮ่าๆๆๆ โถโตเป็นควายขนาดนี้แล้วนะ
แจ้บๆๆๆๆ แหวะ เหมือนเลือดจะเข้าปาก
“มึงงงง โอยยย” ไอ้ทักมีอาการคับคล้ายคับคลาจะเป็นล้ม “อย่าอ้าปาก มันเข้าไปหมดแล้ว!”
“...”
“แม่งเอ๊ย! อยู่ๆ มันก็เช็ดเลือดผมด้วยเสื้อกล้ามสีเขียวของมัน
จะทำเครียดทำไมเนี่ยยยยย กูเจ็บนะ ไม่ใช่มึ้งงงงงง
“เจ็บใช่มั้ยฮะ”
“...” พอเห็นหน้าเครียดๆ แบบนั้นผมก็เล่นไม่ออก
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
ฮึ่ยยย รู้สึกดีจังที่มีคนเป็นห่วงแบบนี้
“กูว่าพากุ้งไปศูนย์แพทย์หน้าม.ก่อนเหอะ” โมทย์ส่งเสียง
ไอ้ทักไม่รอช้า จัดการประคับประคองผมให้ยืนขึ้นอย่างร้อนลน “มึงลุกไหวมั้ยใช่มั้ย!?”
ผมก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว ฮืออออ ทำไมทุกคนต้องมาลำบากเพราะความซุ่มซ่ามของผมด้วยเนี่ยยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ผมเดินออกมาพร้อมกับถุงยาโดยสวมหน้ากากอนามัยที่หมอให้ไว้ด้วย ผลตรวจออกมาว่าปกติครับ ไม่มีอะไรหักทุกอย่างยังอยู่ครบแค่กระแทกอย่างแรงก็เท่านั้นเอง
อ๊ะ นั่นไงไอ้ทัก โห…หลับคอพับคออ่อนเชียว เสื้อของมันเปรอะคราบเลือดเป็นดวงๆ เห็นแล้วรู้สึกผิดเลย
บ้าเอ๊ย ถ้าผมไม่ได้มันก็แย่เหมือนกันนะเนี่ยยย
“มึงงงง” ผมสะกิดอย่างแรงจนมันสะดุ้งตื่น
“หือออ” ไอ้ทักสะลึมสะลือ “หมอว่าไง”
“ปลอดภัย ทุกอย่างยังปกติ”
“อ้อ” เดือนมหาลัยเงยหน้ามามอง “กูขอโทษนะ”
“จะขอโทษทำบ้าอะไร ไม่ได้เป็นเพราะมึงเลยนะ”
“ไม่รู้ดิ…” อยู่ดีๆ มันก็หลับตาเอนหัวมาเบียดพุงผม เดี๋ยวนะ นี่เพราะง่วงใช่มั้ยเอ่ย… “ยังไงๆ ก็รู้สึกผิดอยู่ดี เป็นเหี้ยอะไรวะ”
“คิดมากน่า” ผมพยายามดันหัวมันออกไป อย่าเนียนไอ้บ้าเอ๊ยยยย “กลับกันเหอะ”
ไอ้ทักสะบัดหัวให้ตัวเองตื่นอยู่สองสามทีก่อนจะลุก “ป่ะ”
ตอนนี้ดึกมากแล้วเลยไม่มีวินมอเตอร์ไซด์ให้ใช้บริการ เราสองคนก็เลยตัดสินใจว่าจะเดินเท้ากลับหอ เดินอะไม่เท่าไหร่นะ แต่การที่มันเอาแต่โอบหลังผมให้เดินนำอยู่นั่นนี่แหละทำให้หงุดหงิด
“จะผลักทำไมนักหนาฮะ!” ผมหันไปมอง
“ไม่ง่วงหรือไง รีบเดินจะได้รีบกลับไปนอน”
“ขากูสั้น จะให้กูเดินตามมึงทันได้ไง!”
“นี่ขนาดเจ็บตัวมึงยังมีแรงมาแสบใส่กูอีกเหรอ” ไอ้ทักกอดอก “ที่ทำนี่ก็เพราะกูเป็นห่วงทั้งนั้น”
“…”
ฮึ่ยยยยยย
“มองขนาดนั้นกระโดดถีบกูเลยสิ”
“ได้เหรอ…”
ไอ้ทักทำท่าจะตีหัว “ได้ก็เหี้ยแล้ว แหม…ลามปาม”
โอเค… สถานการณ์กลับสู่ปกติ อย่าปล่อยให้มันกลับไปนอยด์เด็ดขาด
“เหม่อบ้าอะไรอยู่ล่ะ รีบๆ เดิน!”
ไอ้ทักมันจะรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองมีโทนที่ฟังแล้วทำเสียอารมณ์สุดๆ “มาแล้วครับพ่ออออ”
แต่เอาเถอะ วันนี้มันดีกับผมจริงๆ
ผมแอบมองมันก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป “ขอบใจนะมึง ทั้งเรื่องน้ำเมื่อกลางวัน แล้วก็เรื่องนี้”
“เออ”
โห… ตอบเย็นชาแบบนี้ผมกระโดดเข้าพุ่มไม้ข้างทางซะดีมั้ย ไม่น่าพูดออกไปเลย หัวเน่า ฮืออออ
“มึงไม่เห็นสีหน้ากูตอนนั้นเหรอ” มันเอี้ยวตัวมาหา “คิดว่ากูจะทำลูกเขาตายซะแล้ว”
“โอ๊ยยย กูบอกกี่รอบแล้วฮะว่าไม่ใช่เพราะมึงงงง” ไอ้บ้านี่พูดเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง “กูโง่เอง”
“กูรู้” เอ… มันหมายถึงมันรู้ว่าไม่ใช่เพราะมัน หรือรู้อยู่แล้วว่าผมโง่กันแน่เอ่ย “แต่เข้าใจมั้ยว่ามันรู้สึกผิดที่ดูแลมึงไม่ได้”
“…”
“อยู่ใกล้กันแค่คืบ แต่ปล่อยให้มึงลื่นหัวฟาดเตียงจนเลือดท่วมแบบนั้น”
“…”
“เป็นมึงจะไม่รู้สึกผิดบ้างเลยหรือไง?”
ผมแอบมองเสี้ยวหน้าของมันด้วยใจที่เต้นระส่ำระส่าย
ฮือออ คำตอบดีมาก ดีจนใจสั่นไปหมดแล้ววว คุณผ่านเข้ารอบบบบ
“เออ” ผมกุ้มหน้างุด บ้าเอ๊ย ไม่ให้เขินได้ไง “ขอบใจ”
“ขอบใจกูกี่รอบแล้วฮะไอ้เจี๊ยบ” มันหยุดเดินตอนที่ถึงหน้ารั้วหอในพอดี
“แล้วมึงกลัวเลือดใช่มั้ยฮะ หน้าซีดเชียวตอนเห็นกู”
“ทำไม กูกลัวอะไรสักอย่างมันแปลกมากเลยเหรอ”
“คิกๆ แต่หน้าไดโนเสาร์อย่างมึงอะไม่น่ากลัวเลือดเลย” ผมแซว
“พูดมาก เดี๋ยวปั๊ด” มันทำท่าจะโบก ผมเลยวิ่งหนี
“วิ่งทำบ้าอะไร เดี๋ยวก็หัวฟาดพื้นอีก!” มันดึงเสื้อผมกลับมา “ดื้อจังวะมึงเนี่ย”
มันจ้องหน้าผมนานไปแล้วนะ “มองอะไรนักหนา”
“ทำไม? มีกฏหมายห้ามด้วยเหรอ อืม...สงสัยต้องไปถามเดือนนิติฯ ดูหน่อย” ไอ้ทักยิ้มมุมปาก “ไอ้กบ เฟรชชี่เกมจะเล่นกีฬาเหรอ”
“อืม ทำไมอะ”
“เทรนให้มั้ย?”
“จริงอะ เอาดี้!” ไม่เอาก็โง่แล้วววว ติวโดยเด็กพละ แค่นึกตามก็หนักคอแล้วววว เหรียญทองอยู่แค่เอื้อมมม
“งั้นเอาเบอร์มาหน่อย”
“...” อันนี้คือมุกใหม่เหรอ แม่ง ตามไม่ทันอะ
“เร็ว อย่าให้กูแห้ว”
“มึงมีไลน์แล้วไงจะเอาอะไรอีกกกก” ผมส่ายหน้า
“ขอโทรบ้างไม่ได้หรือไงเล่า”
“...” เฮอะ นี่เห็นแก่บุญคุณหรอกนะ “เออๆ เอาไป”
ผมกับมันเลยแลกเบอร์กัน
“เออมึง ถามไรหน่อยดิ
“ว่า?”
ไอ้ทักกัดกระพุ้งแก้ม “ตกลงให้กูจีบได้ใช่ปะ…”
ผ่าง!! เสียงฉาบกลับมาอีกแล้ว พักหลังเจอกันบ่อยเนอะ
ฮืออออ ถามแบบไม่มีอินโทรใด ไม่เกริ่นอะไรให้กูเตรียมใจบ้างเลยงี้? อยากจะถอดจิตออกมาจากร่างแล้วกระทืบเท้าอยู่ข้างๆ พร้อมกับโห่ร้องให้เหมือนวันแดงเดือด
โว้ยยย คราวนี้ผมต้องตอบแล้วใช่มั้ยอ่า หนีไม่ได้แล้วสิเนี่ย ฉลาดฉิบหาย วางแผนไว้หมดแล้วแน่ๆ
“กู…” ไอ้คนตรงหน้ากอดอกรอคำตอบเต็มที่ “…กู”
“...”
โอ๊ยยย ถ้าพูดไปผมจะต้องเจอกับมันไปอีกนานแน่ๆ
“กูห้ามมึงตอนไหนอะ?”
มีความดีใจฉายในแววตาของไอ้ทักแป๊บนึง แป๊บเดียวจริงๆ เพราะแม่งนิ่งมาก สุดท้ายสิ่งที่มันแสดงออกมาก็แค่กัดริมฝีปากของตัวเองเท่านั้นเอง
“ขอบคุณ...” มันเม้มปากขณะที่มองหน้าผม
พอผมเห็นปฏิกริยาแล้วก็ได้แต่ขำ “ทัก…”
“ครับ”
โว้ยยย พูดดีทำไมวะ ยิ่งลำบากใจกว่าเดิมอีกกกก
ผมกลั้นใจเต็มที่ เอาวะ ช่างแม่ง! “กูแรดน้า มึงโอเคเหรอ?”
“หึ” เดือนพละยกยิ้ม กระแทกเท้าเดินเข้ามาใกล้ “ต่อให้มึงไปนอนกับคนอื่นอีกสิบคน กูก็จะจีบมึงอยู่ดี”
“…”
“หรือถ้าเป็นร้อย กูก็ยังยืนยันคำเดิม”
“เยอะไปละสัด” คนนะไม่ใช่แม่ไก่ จะได้วางไข่เก่งขนาดนั้น
“ถามทำไม กลัวกูรับมึงไม่ได้ว่างั้น?” มันเดินเข้ามาประชิดตัว “บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ากูไม่สนว่ามึงจะเคยเป็นยังไง ขอแค่มึงหยุดที่กูก็พอ”
เหมือนมีคนยื่นแชทในไลน์มากระแทกใส่หน้าอีกครั้ง แงงงง คำพูดเดิมเดี๊ยะ
แต่แม่งชวนเขินเหมือนเดิม…
“ไปกันเหอะ กูง่วงแล้ว” ผมเดินนำมันเข้าไปในซุ้มยาม อยู่นานไม่ได้ เดี๋ยวเห็นหมดว่าหูแดง
“เซ็นชื่อด้วยนะครับน้อง” พี่หน้าโหดกักเข้ามาประชิดตัวผมทันทีแถมชี้ไปยังบัญชีหนังหมาเล่มเบ้อเร้อ ที่มีหน้ากระดาษแบ่งเป็นสามช่องใหญ่ๆ ผมรีบหยิบปากกาแล้วเขียนลงไปอย่างไม่รีรอเพราะง่วงเหลือเกิน อยากนอนแล้ววววว
“อ่ะ” ผมส่งต่อปากกาให้คนข้างๆ มันใช้เวลาไม่นานก็เขียนเสร็จ พอผมก้มลงไปดูอีกครั้งก็ต้องส่ายหน้าเลยครับ เฮ้อออ กวนตีนยังไงก็กวนตีนยังงั้นเลยไอ้ห่านี่
แต่ช่างมันเหอะ บอกแล้วว่าวันนี้ผมจะไม่งอแง จะยอมปล่อยไปก่อน ถือว่าเป็นการตอบแทนความน่ารักของมันแล้วกัน แต่แค่วันนี้เท่านั้นนะ เพราะพรุ่งนี้ผมจะลั้นลาเหมือนเดิมแน่
อิสระ ปัจฉิมสะหะ | ศป.บ. | ป่วย
ทัก โรหิตจันทร์ | วท.บ. | พาคนคุยไปหาหมอ ↑
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
สวัสดีวันศุกร์นะคร้าบบบบ /ส่งจูบบบบบ
แวะเอาน้องกุ้งมาเสิร์ฟ สุขสันต์วันเด็กนะฺฮะ
มีแฟนอาร์ตแรกมาอวดด้วยยย ดีใจ ไม่เคยมีคนวาดให้เลยน้ำตาจะไหล
ผลงานจากคุณ @some1fair เข้าไปดูผลงานอิื่นได้นะคร้าบบบ
(https://pbs.twimg.com/media/DTPrhv9U8AUvw0f.jpg)
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง นะครับ
-
ตลกหยากไย่ เจอของดีเข้าแล้วใช่ไหมคะะะะะะ ฮื่ออ ชอบหยากไย่ อยากเห็นเวลามีโมเม้นท์กับหนุ่มๆ แต่หลุยส์นี่รอดสายตากุ้งไปได้ยังไง 555555555
-
แงน่ารักมากเลยคู่นี้เริ่มพัฒนาแล้ว
-
กุ้งน่ารักน่าหยิก
ชอบผชแบบทัก ทั้งหล่อ ทั้งมุ่งมั่น ผัวมาก อยาากได้
-
:hao5:
-
แบบทักมีอีกที่ไหนมั้ยจะตามไปหา ดีมากก ของดีโอทอปองครักษ์มากๆ
โอ๊ย น้องกุ้งลูกแม่ จะโดนจีบจริงจังแล้วนะลูกนะ
แม่ปลื้มมมมมม
-
:m20:
-
มันคืออะไรนะ ที่ไย่เห็นนะ ใช่ ใช่ปะ นั่นนะ :m17:
-
:m3: :m3: :m3:
-
พี่อู๋หมดกัน ภาพประธานรุ่นสุดเท่
-
พาคนคุยไปหาหมอ ↑
แหมๆๆๆๆๆๆๆ
:hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากได้ทัก :impress2:
-
น่ารักจัง จีบกันไป เขินกันไป
-
เป็นแฟนคลับหยากไย่และมุนิน 5555
-
อยากมีคนคุยพาไปหาหมอบ้างจังค่ะ :katai2-1:
-
น่ารักไปแล้วนะคู่นี้
-
:mew1:
-
น้องกุ้งงงงงง น้องกุ้งของเราาา จะน่ารักไปแล้ว
-
อ่อยเบาๆ ใครห้ามไม่ให้จีบ เดินหน้าเต็มที่ทัก :laugh:
-
สถานะ คนคุย อิอิ
-
หยากไย่เจอของดีใช่มั๊ยย5555555555
-
ฮืออออ น้องน่ารักกก เค้าจะเริ่มจึบกันแล้วค่ะคุ้นนน ชอบพี่ทักหล่อมาก สู้เค้าาา
-
ตอนนี้ไม่ซาบซึ้งกะทักกุ้งเลย
จะอ้วกกับอาหารปี่หนึ่งเนี่ยะแหล่ะ
-
ตอนจบทำตายไปเลยยย เขินแทนน้องกุ้ง
-
:katai2-1:
-
ตอนนี้หยากไย่ชนะไปจ้า งืออออออ ฟินแทนนาง ชอบบบบบ :ling1:
-
อยากเป็นหยากไย่ อ๊ายย ของดีอะไร งือออออ อิจจจจ
ทักยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย อิอิ
-
อ่านแล้วฟิน อ่านแล้วกรี๊ด ยิ้มอย่างกับคนบ้า โอ้ยยย หนูกุ้งลูก หนูจะน่ารักไปไหนนนนนน >< ความอ่อยหนัก และความรุกแรง ยกให้เรื่องนี้ เลยค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เมมไว้ว่าเป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก ติดดาวไว้เลย
น้องกุ้งเป็นสิ่งมีชีวิตเพศชายที่มีสีสันที่สุดในวิทยาเขตนี้จริงๆ สุดทีนมาก
ฝ่ายหญิงก็ต้องหยากไย่เลย นางชนะเลิศ นางวินมาก นางควรได้มง นางได้วิดวะไปนะฮะ ชายผู้เหลือรอด ผู้ไม่เคยนอนกับน้องกุ้งสินกำ 5555555
ปุ๊บปั๊บรับโชค หรือหลุยส์โยธาฮีจะโชคดีที่ได้ไอ้ไย่ไปกันแน่นะ
-
“ต่อให้มึงไปนอนกับคนอื่นอีกสิบคน กูก็จะจีบมึงอยู่ดี”
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อยากเห็นของดีบ้างอ่ะข่าาาา
-
ตลกหยากไย่พอๆ กับชอบนาง555555
ดีใจด้วยนะไย่ ได้เจอของดี :o8:
-
สินกำ แร้งงงงงง
ผีสินกำก็ดุ............
เป็นแฟนคลับแก๊งกุ้ง หยากไย่ มุนิน อู๋ :mew1: :mew1: :mew1:
ไย่ แรงมากกกกก
เห็นของดี? ของหลุยส์ เสียงงี้เปลี่ยนเลย :o8: :impress2:
อยากรู้ๆๆๆๆ เหมือนกุ้งเลย
เหมือนเพื่อนๆจะรู้ว่ากุ้งใส? อู๋เลยปิดหูกุ้งซะเลย
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ทัก พาคนที่คุยไปหาหมอ หยอดไม่ดูที่ทางซะเลย
เหมือนจะมีคู่ให้จิ้นนะ
อู๋ โมทย์ :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปว่าทักเข้าใจคำว่านอนของกุ้งยังอะ 55555555555
-
เอาเอฟซีหยากไย่555555555555 เจอของดีทีเดียวหยากไย่ถึงกับช็อค55555555
ชอบชื่อเพจของน้องกุ้งมากเลยค่ะ เอ็นดูน้องอ่ะส่วนทักนี่ก็แบบจ้าๆเอาเลยจ้าพ่อคุณ
-
บทที่ 10
ว่าไงจ๊ะเจ้าปลาปั๊กเป้า
(https://i.pinimg.com/564x/c9/76/ec/c976ec6e0df24854129580f6c69f13c7.jpg)
“ไย่ ขยับตัวหน่อยจะเอาปีเตอร์”
“อืออออออ”
ป้าบ!
“แอ่กกกก”
โอ๊ยยยยย โดนเตะก้านคอออออ
ฮือออออ ไอ้ไย่มันฝันว่าตัวเองเป็นบัวขาวกำลังขึ้นเวทีชิงแชมป์โลกรึไง! วันนี้เจ็บตัวหลายรอบแล้วนะ จะไปทำบุญจริงๆ ด้วยยยย
เฮ้อ ไม่เอาแม่งละ ประเด็นคือผมพยายามนอนบนเตียงรูมเมทอย่างโมทย์มาเกือบชั่วโมงแล้วแต่ก็ข่มตาหลับไม่ได้สักกะที เลยจะเดินมาเอาปีเตอร์ไปกอดแต่หยากไย่ดันนอนทับ พยายามหยิบออกมาเท่าไหร่ก็ไม่ได้ แงงง ลูกพ่อ ให้ป้านอนทับไปก่อนนะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะเอาไปซักแล้วเรามานอนกอดกันใหม่
แล้วพวกมันจะรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าเพื่อนมันหน้าแหกเลือดอาบ ฮึ่ยยยย อยากจะเอานิ้วจิ้มตูดทีเรียงตัว
ผมเดินคอตกกลับนอนไปที่เตียงเดิม ริมกำแพงมีปราโมทย์นอนหลับตาพริ้มอยู่ มองแล้วก็ต้องหรี่ตาคิดทันที…
หรือต้องถึงเวลาใช้บริการรูมเมทแล้ววะ?
เอาไงดีอะ แบบนี้จะเสียเพื่อนหรือเปล่า คือไม่ได้คิดอะไรกับมันจริงๆ นะแต่ผมจำเป็นจะต้องพึ่งมัน ขอโทษด้วยนะแว่น สัญญาว่าจะจ่ายค่าไฟเดือนนี้ให้ฮือออออ
ตึกตึก ตึกตึก ใจผมระส่ำระส่ายขณะที่เขยิบเข้าไปใกล้คนข้างๆ เอื้อมมือไปหวังจะกอดเต็มที่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โอ๊ยตกใจ! เสียงเคาะประตูเรียกสติกลับมาได้ ฮือออ ขอบคุณณณณณ นรกยังไม่ต้องการผมสินะ
แล้วใครมันมาเวลานี้อีกล่ะ ไม่หลับไม่นอนหรือยังไง
“อ้าว” ผมอ้าปากค้างเมื่อเปิดประตูไปแล้วเห็นว่าเป็นไอ้ทัก ใส่ชุดนอนพร้อมเต็มที่ เสื้อยืดกับกางเกงขายาวบางๆ เหมือนเดิม
“ไหนดูหน้าดิ” ผมนิ่งไปเลยเมื่อมันจับหน้าผมโยกไปทางซ้ายและขวา
นุ่มนวลดีจัง
“โอเคแล้วววว ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร” ผมสะบัดหัวหนี เพิ่งสังเกตเห็นของในมือมัน “เอาผ้านวมมาทำไมอะ”
“มานอนดิ”
“หา!?” ผมเท้าเอว “ไม่มีที่จะแทรกตัวแล้วยังจะมานอนด้วยกันอีก”
เดี๋ยวให้นอนทับไอ้มุนินซะให้เข็ด
“เออน่า กูมีทางของกู” ว่าแล้วมันก็เดินเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
ไอ้ทักปูผ้าที่เตรียมมากับพื้นโล่งๆ ที่เคยใช้เป็นวงสุราก่อนหน้านี้ หมอนใบเบ้อเร่อถูกโยนลงตามไป ผมยืนมองมันจัดแจงที่ทางจนเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้าไปใกล้
“ห้องตัวเองไม่มีนอนรึไง”
“กูอยากนอนนี่ ผิดเหรอ”
“งั้นมึงไปนอนกับเพื่อนมั้ยล่ะ” ผมชี้ไปทางโมทย์ “เดี๋ยวกูขึ้นไปเบียดกับสามตัวนั้น”
“ไม่ต้องมาทำเป็นออแกไนซ์” มันแยกเขี้ยว “นอนนี่แหละ”
“…”
“กับกู”
เอ่อ… ไม่ดีม้างงงงงง
“จ้องอยู่ทำไมล่ะ ลงไปนอน!” ไอ้ทักผลักตัวผม
“มึงตลกแล้วทัก ข้างๆ ไอ้โมทย์ก็ว่าง”
“ตามใจกูหน่อยไม่ได้ไง๊” มันบ่น “อุตส่าห์พาไปหาหมอ”
ผมได้แต่กลอกตาไปมา พูดมากจังวะ งั้นนอนๆ ไปแล้วกันจะได้จบๆ
หมอนที่ไม่มีคนใช้จากเตียงโมทย์ถูกโยนลงมาสมทบ ไอ้ทักทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผมทันที
“อย่านอนคว่ำนะ เดี๋ยวเลือดก็ไหลอีกหรอก”
“รู้แล้วน่า…” ก็นอนตะแคงอยู่นี่ไง
“เออ”
ฮืออออ แต่มันนอนไม่ได้จริงๆ นะ มันไม่มีอะไรให้กอดเลย มันโล่งไปหมด เหมือนหลับกลางทุ่งข้าวสาลี มันอ้างว้างโดดเดี่ยวไร้ผู้คน
“มึง…”
“หือ?” ผมส่งเสียง
“ไม่มีผ้าให้ห่ม โอเคเปล่า? กลับไปหยิบให้มั้ย”
ทำไมมันบริการเก่งจัง “ไม่เป็นไร”
“ก็เห็นมึงกอดตัวเอง ไม่หนาวเหรอ?”
สังเกตขนาดนี้มันต้องนอนมองผมอยู่แน่ๆ ขอหันไปดูหน่อยซิ…
นั่นไง ไอ้ทักตะแคงข้างหนุนมือตัวเอง แถมทำตาแป๋วจ้องมาทางผมเต็มที่
จะมาแอบดูกูนอนทำบ้าอะไรเล่า!!
“มึงไม่หลับล่ะวะ”
“ยังไม่ง่วง”
“แหมแล้วตอนอยู่ศูนย์แพทย์คอพับคออ่อน” ผมบุ้ยปาก “กูนอนแล้วนะ”
“ก็นอนไปสิ”
ผมถอนหายใจแล้วหันหลังให้มันเหมือนเดิม พยายามข่มตาก็แล้ว นึกถึงแกะดีดอูคูเลเล่ก็แล้วแม่งก็ไม่ช่วยยยยย เวลานี้มันต้องก่ายมันต้องกอดเท่านั้นครับ ฮืออออ ไปเคาะตามห้องอื่นๆ ดีมั้ยเนี่ยยย น้องกุ้งขอใช้บริการหน่อยคร้าบบบบบ
“ยุกยิก”
ฮืออออ ไอ้ข้างๆ นี่ก็ยังไม่นอนสินะ “กูนอนไม่ได้!”
“ทำไมอะ” มันส่งเสียง “เพราะกู?”
“ไม่ใช่!” สำคัญตัวเองไปแล้วจ้า
“แล้วเป็นห่าอะไร”
ผมต้องบอกมันสินะ โดนล้อแน่เลยยยย “กูไม่มีปีเตอร์ให้กอดดดด”
“…” ไอ้ทักเงียบไปจนได้ยินเสียงหายใจถี่ๆ
ผมรู้สึกว่ามันกำลังพลิกตัวอีกที จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียง “งั้นมานี่”
“หา!?”
“หันมาสิ”
ผมทำตามอย่างที่มันว่า แล้วก็เห็นว่าไอ้เดือนมหาลัยอ้าเขนออกมารออยู่ก่อนแล้ว
นี่มัน… เหมือนแสงสีขาวจากสวรรค์ อะไรมันจะจ้าซะขนาดนี้
“กอดแขนกูไปก่อน”
“…”
ฮือออออ ถึงมันจะดูไม่ดี แต่อยากทำเชี่ยๆๆ ไม่นะ ทำไมสวรรค์จะถีบผมกลับลงนรกอีกแล้วววว
“กอดแขนเหรอ…”
“อืม” มันพยักหน้าในความมืด “หรือจะกอดกู?”
เวร… อย่าพูดนะ กุ้งมึงอย่าพูดความคิดมึงออกไปเด็ดขาดเลยนะ!!
“กอดมึงได้มั้ยอ่า…”
แว้กกกกกกก ไอ้หัวใจไม่รักดี ทำไมไม่ทำตามที่กูสั่งเล่า!!!!
“หึ” ไอ้ทักอมยิ้ม “เอาไงก็เอา”
ผมไม่รอช้า ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปหนุนแขนของมันทันที
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยยยยย เป็นแขนที่ดีที่สุดเท่าที่หัวเคยได้สัมผัส ทำไมมันทั้งแข็งแกร่งและนุ่มนิ่มไปพร้อมกันแบบนี้ ฮือออ อยากจะแทะให้เหลือแต่กระดูกไปเลย
“ยึกยักทำไมเนี่ย” ไอ้ทักคว้าแขนผมไปโอบรอบเอวมัน “จะกอดก็กอด”
“…”
ฮืออออ นี่มันไออุ่น… ไออุ่นที่ห่างหายไปนาน โว้ยยยย ไม่ได้นอนกับคนอื่นนานแค่ไหนแล้วนะ นานจนลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าความสุขแบบนี้มันเป็นยังไง ดีใจจังที่ได้กลับมาสัมผัสอีกครั้ง
ผมหลับตาพริ้มพร้อมกับเบียดตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม แถมยกขาขึ้นมาก่ายเสร็จสรรพ ฟุดฟิด… ชอบกลิ่นสปอร์ตๆ แบบนี้จัง อยากจะซื้อตัวมันไว้กอดทั้งวันทั้งคืน หลับสบายจริงๆ สบายกว่าครั้งไหนๆ เลยด้วยยยย
“กุ้ง…”
“หืมมม” อะไรวะ เกือบจะหลับสนิทแล้วนะเนี่ย
ไอ้ทักส่งเสียงอย่างแหบพร่า “แน่นไป”
“หา?”
“มัน…” ไอ้ทักหายใจหอบๆ “โอย กุ้งพอก่อนๆ”
อะไรของมันอีกล่ะ
ไอ้ทักผลักผมออกเบาๆ แล้วเม้มปาก ก้มหน้าลงมามองผมที่ตาปรือพร้อมจะหลับเต็มที่
“ต้องกอดจริงๆ ใช่มั้ยฮะ”
ผมเบียดหัวตัวเองเข้ากับไหล่คนข้างๆ “อ้าววว ทำไมอะ กูจะหลับแล้ว”
“…”
“กอดนิดเดียวเอง…” หาวววววว เนี่ยแค่โดนตัวก็ง่วงเลย เห็นเปล่า
“…” ไอ้ทักหันมาตะแคงข้าง “งั้นมึงหันหลัง”
“หืม?” ถึงจะทำหน้าสงสัยใส่ แต่มันก็ผลักผมให้พลิกตัวไปอีกทาง จัดการสอดแขนเข้ามาใต้วงแขนแล้วดึงผมไปพิงกับอกตัวเองเสร็จสรรพ
“…”
อะไรกันวะ นี่มัน… ความรู้สึกที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อน
การโดนกอดมันเป็นแบบนี้หรอกเรอะ!!
“อืม…” ไอ้ทักหายใจรดอยู่ที่ต้นคอ “ดีกว่าเยอะ”
“…”
“สองหนึ่งสอง สองสองสี่ สองสามหก สองสี่แปด”
“ท่องสูตรคูณทำบ้าอะไร” ค่ำๆ มืดๆ อยากจะมาเรียนเลขอะไรเอาตอนนี้วะ
“เออน่า” มันเอามืออีกข้างเข้ามาโอบเอวผมไว้ “กูกำลังสะกดจิตตัวเอง”
วิธีอะไรของมัน
“แบบนี้นอนหลับใช่ปะ”
“อือ…” ง่วงเร็วกว่าเดิมด้วยยยยย
ดีจังเลย ฮือออ น้ำตาจะไหล ทำไมมันรู้สึกล่องลอยขนาดนี้
“อืม” มันเบียดตัวเข้ามาแน่นกว่าเดิม “นอนแบบนี้ไปก่อนนะ”
“…”
“แล้วถ้าพร้อม ค่อยนอนแบบที่มึงชอบแล้วกัน สัญญาเลยว่าจะทำให้ดี”
“กูง่วงแล้วทักกก” ผมร้องเสียงอู้อี้ “ไว้คุยกันทีหลังนะ”
มันจะคิดว่าผมชอบนอนแบบไหนก็เรื่องของมันเหอะ แต่นอนอย่างนี้แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ แค่หลับฝันดีโดยมีใครสักคนอยู่ข้างๆ ก็พอใจแล้ว
ไอ้ทักมึงโคตรสุดยอดดดดด
“สองห้าสิบ สองหกสิบสอง สองเจ็ดสิบสี่ สองแปดสิบหก”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
สิ่งที่เซอร์ไพร์สที่สุดในสามวันสุดท้ายก่อนงานเปิดหอก็คือ รุ่นพี่จะมาเฝ้าดูการทำงานของพวกเราปีหนึ่งตั้งหลายวัน พอเป็นอย่างนี้จะไม่ให้เกร็งได้ยังไงล่ะครับ เหมือนกับครูดุๆ ที่ยืนจ้องหน้าเวลาสอบอ่านอะไรสักอย่างไม่มีผิด แบบนี้เด็กอย่างพวกเรามันจะรีแร็กซ์ได้ยังไง อึดอัดจังโว้ยยยยย
แล้วประเด็นก็คือ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าธงรุ่นที่เราจะส่งกันนั้นผู้ชายคนแรกต้องเป็นคนถือ แล้วใครคือผู้ชายคนแรกล่ะ ก็ผมไง!! ฮืออออ ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อน
“มึงงงงงง ผิดแล้ว!!” ไอ้ไย่เดินมานั่งข้างๆ แถมแย่งธงที่ผมกำลังเย็บอยู่ไปจัดการเอง
“ทำไมมันยากจังวะ” สาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับการเย็บปักถักร้อยตลอดชีวิต!
“มึงทำได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้ว” มุนินเข้ามาสมทบ
ฮืออออ ดีใจจังที่มีเพื่อนอย่างไอ้สองตัวนี้ ว่างๆ ช่วยมาเย็บกางเกงที่เป้าแตกให้ด้วยนะ ช่วงนี้อ้วนเกิ๊นนนน
“แต่กูงงว่ะ ธงรุ่นมันก็เป็นของรุ่น ทำไมปล่อยให้กุ้งมันทำคนเดียว” อีไย่พูดขณะที่กำลังดึงเข็มขึ้นลง
“ไม่เป็นไรมึง” ผมโบกมือ “กูเข้าใจว่าคนอื่นๆ มันก็ต้องเตรียมงานเปิดหอ สำคัญกว่าปะวะ”
“แล้วมึงไม่ต้องซ้อมหรือไง” ไอ้ไย่เงยหน้ามามอง “แล้วโชว์เดี่ยวของมึงไปถึงไหนแล้ว”
“เออว่ะ ยังไม่ได้เพลงเลย” อีกวันเดียวจะทันมั้ยเนี่ยยย
“พวกมึง!” เสียงหนึ่งขัดจังวะการคุยของเราซะก่อน ไอ้อู๋เดินเข้ามาพร้อมกับขนมถุงใหญ่ “มาๆ มีอะไรให้ช่วยบ้าง”
“งานที่อาคารแปดเหลี่ยมเสร็จแล้วเหรอ” หยากไย่มองค้อน
ไอ้อู๋ถึงกับขมวดคิ้ว “แล้วมึงจะมาโมโหใส่กูทำไม?”
“เฮ้ยยยยไม่เอาน่า” ผมคว้าไอ้ไย่มากอดคอ “มึงอย่าทำให้คนอื่นไม่สบายใจดิ”
“เหอะ” มันบุ้ยปาก แต่สุดท้ายก็เอื้อมมือไปหยิบขนมของไอ้อู๋มากินอยู่ดี
“หิวปะกุ้ง” ไอ้ประธานรุ่นจ้องหน้า
“ฝากทักซื้อแล้ว”
ขวับ!
ไอ้มุนินกับหยากไย่หันมาจ้องผมพร้อมๆ กัน
“มะ…มองอะไร”
หยากไย่เท้าเอว “มึงกับเดือนนี่มันยังไง”
“เออ” มุนินพยักหน้า “สรุปมีซัมติงกันใช่มั้ยฮะ”
ผมถึงกับมองหน้าไอ้อู๋เลย ฮือออออ
“บ้า…” ผมทำตาวอกแว่ก “พวกมึงคิดมากไปเปล่า”
“เหรอ…” มุนินเบ้ปาก จากนั้นก็ค้นอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถือออกมา “แล้วนี่อะไร…”
ตายโหง!
ฮืออออ มันเป็นรูปที่ไอ้ทักนอนกอดผมจากด้านหลัง เกลียดหน้าตัวเองในรูปมาก ยิ้มแป้นเหมือนถูกหวยไม่มีผิด
“พวกมึงถ่ายมาตอนไหน!” จำได้ว่าตื่นก่อนพวกมันนะ
“กูลุกขึ้นไปฉี่พอดีเลยเป็นผู้โชคดีที่ได้เห็นโมเม้นท์หวานๆ” มันว่า แล้วก็เก็บของมือถือเข้ากระเป๋าเสร็จสรรพ
“พวกมึงอย่าพูดไปนะ” ไอ้อู๋กระซิบ
“อ๋อ กลัวกูจะเสีย?” ผมเลิกคิ้ว
“เปล่า กูกลัวไอ้ทักเสียตะหาก”
ขอบใจนะสัส
“แปลว่าจริงเหรอ…” ไอ้ไย่ถึงกับขึ้นเสียงสูง “ไปทำอีท่าไหนถึงได้กันวะ!”
“ยังไม่ได้โว้ยยยยย”
“อ้าว?”
“มึงบอกมันดิอู๋” ผมส่งต่อให้เพื่อนสนิท แล้วก็หยิบธงมาจัดการเจ็บต่อ
“ให้กูบอกอะไรอะ?”
“ว่าไอ้ทักมัน…”
“อ๋อ ที่จะจีบมึงอะนะ?”
“โห…” มุนินถึงกับตาลุกวาว “กูจิ้น”
“ใช่มั้ยมึงๆๆๆๆ” ไอ้ไย่ถึงกับกรีดร้อง “คือมึงผ่านมาขนาดนี้ยังชอบมึงได้ แปลว่ามันคงจริงจังสุดๆ”
“ไม่ใช่แบบนั้นโว้ยยยยยย” ผมวางธงทันที แหม่ ดูท่าแล้วต้องอธิบายกันอีกยาว “มึงคิดว่ากูมั่วขนาดนั้นจริงๆ ดิ”
“อ้าว” มุนินกับหยากไย่มองหน้ากัน
“กูนอนกับคนอื่นเยอะก็จริง แต่ไม่เคยมีอะไรกับใครนะ”
“เดี๋ยวๆ เอาใหม่” ไอ้ไย่ยกมือห้าม “คือจะบอกว่ามึงยังซิงอะเหรอ”
อยากให้ไอ้ทักเข้าใจง่ายๆ แบบนี้บ้างจัง
“เออ” ถามจี้ทำบ้าอะไรเล่า เขินเหมือนกันนะโว้ยยยย
“ตายห่า…” ไอ้ไย่เอามือทาบอก “แล้วที่มึงไปนอนกับคนอื่นล่ะ?”
“แค่นอน… นอนหลับ คือกูเป็นโรคจิตเว้ย ถ้าไม่ได้นอนกอดใครแล้วไม่มีความสุข”
“โห” มุนินถึงกับส่งเสียง “กูอยากเป็นแบบมึงบ้าง”
ไม่ต้องทำหน้าเลื่อมใสศรัทธาขนาดนั้นก็ได้นะ เดี๋ยวจะโดน…
“แล้วเวลามึงกอดกับคนอื่นมึงไม่เคยทำเรื่องอย่างว่าใช่ปะ?” ไอ้ไย่ยังอยากรู้
“เออ” ผมหลบหน้าพวกมัน แม่งงง เขิน
“แล้วพอไอ้ทักมันจะจีบมันเลยทำตัวไม่ถูก” ไอ้อู๋นั่งลงกับพื้น “มันไม่เคยโดนจีบมาก่อน”
แล้วไอ้ไย่มันจะน้ำตาซึมซาบซึ้งกับผมทำไมเนี่ยยยย
“ไอ้กุ้ง!” มันดึงผมไปหอมแก้ม “กูรักมึงมากกว่าเดิมอีก!!”
“อ้าว แล้วตอนแรกไม่รักกูเหรอ”
“รักกกก แต่ก็หมั่นไส้ด้วย พอรู้ว่ามึงยังบริสุทธิแล้วกูโคตรรดีใจ ฮืออออ ลูกแม่”
“พอๆ ไร้สาระใหญ่แล้ว” ผมผลักตัวมันออกไป
“เรื่องนี้ไม่เคยมีใครรู้นอกจากอู๋ใช่ปะ” มุนินถาม
“เออ มีมันรู้คนเดียว”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกพวกกูบ้างฮะ” ไอ้ไย่ขยี้หัวผม
“โอ๊ยยยยยย” เจ็บนะโว้ยยยยย พอรู้ว่าจิ้นนี่เล่นกับกูเป็นหมากันเชียว “ก็ตอนนั้นกูยังไม่สนิทกับพวกมึงนี่หว่า”
“ตอนนี้สนิทแล้ว!” ไอ้ไย่ยิ้มแป้น “มา เรามาตั้งชื่อแก๊งกันดีกว่า พวกเราทั้งสี่คน”
“แต่พวกมึงสองคนเรียนอยู่คนละเอกกับกูนะ เดี๋ยวปีสองก็ไม่เจอกันแล้วววว”
ดาวมหาลัยเท้าเอว “แล้วยังไง อยู่คนละเอกจะเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้ว่างั้น?”
ผมกับไอ้อู๋มองหน้ากัน ไอ้ประธานรุ่นมันยิ้มก่อนคนแรก ผมก็เลยยิ้มตาม
“ก็ได้” ผมพยักหน้า “ตั้งชื่อแก๊งมาสิ”
“มึงว่าไงดีมุนิน” ไอ้ไย่หันไปถามเพื่อน
“สี่คน… แบล็คพิ้งค์มั้ย”
“มึงจะไปลอกเค้าทำห่าอะไร” หยากไย่เท้าเอว “ตั้งเองสิ”
“สี่หัวใจแห่งขุนเขาดิ” ไอ้อู๋โชว์ยิ้มกว้าง
“กูพูดอยู่หยกๆ ว่าอย่าไปลอกคนอื่นเขา” หยากไย่กลอกตา “เออ… แล้วใครเป็นใครอะ กูจองดวงใจอัคคี”
“อ้าว ทำไมมึงไม่เป็นคิมเบอร์รี่ธาราหิมาลัยอะ” ผมถาม
“กูอยากเป็นญาญ่าผิดเหรอ” มันว่า “มึงอะเป็นปฐพีเร่รัก”
“ง่า…”
“เพราะมึงน่ารักใสๆ เหมือนหมาก”
อู้ยยยย เพื่อนชม เขินจังงงง
“ส่วนมุนินเป็นคิมเบอร์รี่ แล้วมึงอะอู๋เป็นบอย ปกรณ์เพราะหล่อเกรียนเหมือนกัน”
“ชมกูแบบนี้เดี๋ยวก็จีบซะหรอก”
“อดจ้ะ ขีดเส้นคำว่าเพื่อนแล้ว” ไอ้ไย่ลอยหน้าลอยตา “แล้วกูจะมาแจกแจงตัวละครทำไมเนี่ย คิดใหม่ๆ”
“กูก็นึกว่าจะเอาชื่อนี้ จริงจังสัดๆ” ผมบ่นขณะที่เอากรรไกรตัดด้าย “หรือว่า ‘ไม่มีใครครบ’ ดี? เอาครบนะไม่ใช่คบ ให้พวกเขารู้กันเลยว่าพวกเราสติไม่ค่อยดี”
“ชื่อโคตรอัปมงคลเลย” ไอ้อู๋หัวเราะ “แต่กูว่าเท่”
“เออเอามั้ยอะ” ไอ้ไย่หันไปถามมุนินคนสุดท้าย
“ตั้งให้เก๋กว่าเดิมด้วยการใช้ชื่อย่อเป็นภาษาอังกฤษ MMKK” มุนินขยิบตา
“งั้นเอาชื่อนี้” หยากไย่ดีดนิ้วดังเป๊าะ “อู๋ประธานรุ่น หยากไย่ดาวมหาลัย กุ้งอิมเมจของคณะ”
ไอ้มุนินอ้าปากค้าง “แล้วกูล่ะ?”
“คนใช้ไง”
“ขอบใจค่ะอีสัด” ฮ่าๆๆๆๆ เกลียดจังหวะการด่าของพวกมันจริงๆ “งั้นเดี๋ยวกูตั้งกรุ๊ปไลน์เลยแล้วกัน”
ผมอดยิ้มให้กับความจริงจังของพวกมันไม่ได้ เฮ้ออออ ในที่สุดเพื่อนสนิทของผมก็เพิ่มมาเป็นสี่คนแล้วสินะ ดีใจจังมีเพื่อนๆ เยอะๆ แบบนี้ ตอนมัธยมอยู่กับไอ้อู๋แค่สองคน เหงาฉิบหายยยย
“กฎของแก๊งเรามีข้อเดียว นั่นก็คือมีเรื่องอะไรต้องเล่าให้ฟัง” ดาวคณะตัวตั้งตัวตีมองหน้ารอบวง “โอเคนะ?”
ผมกับไอ้อู๋และมุนินพยักหน้าพร้อมกัน
“ส่วนสโลแกนกลุ่ม ขอตั้งว่า…” ไอ้ไย่แย่งมือถือมาจากมุนิน คงจะแก้ตรงสเตตัสกรุ๊ปละมั้ง “เรามาร่วมสร้างตำนานที่นครนายกกันเถอะ”
ฮ่าๆๆๆๆ เกลียดการทำหน้าทำตาของมันเหลือเกิน
“ถ้ามีปัญหาอะไรบอกกูได้ โอเค้?” หยากไย่จับมือผมไว้
“กูด้วย” มุนินก็เช่นกัน
ผมหันไปทางไอ้อู๋ “มึงจะมาจับมือรวมพลังอะไรกับเขามั้ย?”
ประธานคนเท่ฉีกยิ้ม มันส่ายหัวอย่างเอือมๆ แต่สุดท้ายก็ทำตามคนอื่นๆ อยู่ดี
ไม่มีใครครบจงเจริญ เย้!
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“เสร็จสักทีโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมร้องลั่นอาคารแปดเลี่ยมด้วยความดีใจ
ฮืออออ ในที่สุด ธงที่เย็บมากับมือก็เสร็จสิ้นสวยงามตามต้องการ ผมล่ะภูมิใจจริงๆ อยากกอดทั้งวันทั้งคืนให้เหมือนปีเตอร์เลย มาเป็นลูกพ่ออีกคนนะครับบบบบ
เพื่อนๆ ทุกคนในคณะที่กำลังง่วนอยู่กับการตกแต่งอาคารเพื่อเตรียมพร้อมในงานเปิดหอวันพรุ่งนี้ร่วมปรบมือกันดังระงม ฮือออ ดีใจจัง ในที่สุดก็ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแล้ววววว
“สินกำจัดแถว!”
ยังเฉลิมฉลองกันไม่ได้เท่าไหร่ อยู่ๆ ก็มีเสียงสุดโหดดังขึ้นจากอีกฝั่ง พี่ว้ากปีสองถึงปีสี่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานโคตรจะน่ากลัว นำทีมโดยพี่วินที่กอดอกทำตาถมึงทึงอยู่ตรงกลาง
“เร็วสิครับ! ผมสั่งพวกคุณไม่ได้ยินหรือไง!!”
มาจากไหนกันวะเนี่ยยยย
ขณะที่พวกเรายืนแถว พี่ว้ากทุกคนก็เดินจ้องหน้าพวกเราไปทีละคน แปลกแฮะ ทำไมวันนี้พวกพี่ๆ โคตรจะจริงจังเลย
“อะไรเนี่ย” พี่วินใช้นิ้วเขี่ยของที่ผมแบกด้วยใบหน้าพิลึก
“ธงรุ่นครับ…”
“สภาพนี้อะนะ” อยู่ๆ พี่วินก็จะกระชากแย่งมันไป โชคดีที่ผมดึงไว้ทัน “ปล่อย!”
“ไม่ครับ” จะเอาไปไหนก็ไม่รู้ ผมจะไม่ยอมให้เด็ดขาด ทำแทบตายนะโว้ยยยย
“อย่าลองดีกับผม” วันนี้พี่วินแม่งน่ากลัวจริงๆ “เอามา”
“พี่จะเอาไปไหนอะครับ”
“ผมขอให้คุณถามเหรอ?” พี่วินจ้องหน้า ไม่เอาสิ จะเอาลูกผมไปทำไมมมม “ผมบอกให้ปล่อย”
“…”
“อย่าให้ผมต้องทำโทษคุณ”
พอได้ยินอย่างนั้นผมก็เลยจำใจปล่อยไป พี่วินคว้าด้ามจับและควงมันไปมา พร้อมทั้งโชว์ให้รุ่นพี่คนอื่นๆ เห็นอีกด้วย
“นี่คือเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“…”
“ผมถามว่าเสร็จแล้วใช่มั้ย!!”
“เสร็จแล้วครับ!” ผมตะโกนตอบเมื่อเห็นว่าไม่มีใครส่งเสียง ทำไมไม่ช่วยกันล่ะวะ
“ทำไมคุณรู้เรื่องอยู่คนเดียวล่ะ?” พี่วินเหยียดยิ้มใส่ “ทำคนเดียวเหรอ…”
ไม่ได้ ผมจะตอบว่าทำคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด มีหวังโดนยึดแน่ๆ
“ช่วยกันครับ”
พอผมตอบ พี่วินถึงกับเลิกคิ้ว “คุณพูดเองนะ”
แล้วพี่วินก็เดินไปทางแถวผู้หญิง
“มีใครบอกผมได้บ้างว่าไอ้การ์ตูนตัวเล็กๆ บนผืนธงนี้หมายถึงอะไร” พูดจบพี่ว้ากก็สอดส่องสายตาหาเหยื่อ “ใบเฟิร์น ลุก”
ผมมองตามใบเฟิร์น ดาราของรุ่นที่ไม่ค่อยได้มารับน้องเท่าไหร่เดินออกไปหน้าแถว
“หนูไม่รู้ค่ะ”
“หึ” พี่วินหันมาแยกเขี้ยวใส่ “ไหนบอกทำทั้งรุ่นไง”
“…”
“คุณฝ้าย” พี่วินเรียกเพื่อนอีกคนออกมา ฝ้ายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียง ชอบแยกไปอยู่คนเดียวซะมากกว่า “คำถามเดียวกัน”
“หนู… หนูก็ไม่รู้ค่ะ”
“หึ แค่นี้ก็ไม่ต้องตรวจแล้ว” พี่วินเดินมาหาผม “สรุปว่าธงรุ่นหรือธงของคุณคนเดียว”
“ธงรุ่นครับ” ผมยังยืนยันคำเดิม
“แล้วทำไมคนอื่นไม่รู้!”
ผมได้ยินแบบนั้นถึงกับย่นคิ้ว “ทำไมพี่ต้องตะโกนใส่หน้าผมด้วยล่ะครับ ถามดีๆ ก็ได้”
“กุ้ง…” ไอ้อู๋สะกิดหลังผมเหมือนต้องการจะให้ใจเย็นๆ แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแล้ว นี่มันเป็นงานที่ผมตั้งใจทำนะ มันต้องมีความหมายกับพี่ๆ บ้างสิ
“ไม่เป็นไรคุณประธาน” พี่วินนั่งยองๆ ลงมาจ้องหน้า “ผมจะคุยกับคุณเบาๆ ก็ได้ถ้าคุณต้องการ”
“…”
“ธงรุ่น… ไม่ผ่าน” แม้เสียงนั้นจะเบาคล้ายกระซิบ แต่มันก็ดังมากในหูผม ดังจนไปกระตุ้นหัวใจให้สูบฉีดเลือดทั่วร่างกาย มือไม้สั่นไปหมดด้วยความโมโห
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
“ครับ” ผมพยายามก้มหน้าเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมกำลังน้ำตารื้น
บ้าเอ๊ย อุตส่าห์ทำแทบตาย ไม่มีผลอะไรเลย
ผมเกือบจะปล่อยผ่านไปอยู่แล้วถ้าจู่ๆ พี่วินจะไม่ลุกขึ้นและทำอะไรบางอย่างกับธงของผมซะก่อน
เป๊าะ!
ผมได้เสียง ‘เฮือก’ ของเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อพี่วินหักด้ามของมันด้วยเข่าเพียงข้างเดียว ไอ้อู๋จับแขนผมไว้ในขณะที่ตัวผมเองได้แต่อ้าปากค้าง
ธงของผม…
“พี่ครับ!” ผมตะโกนลั่น
“ทำไม” พี่วินเลิกคิ้วมามอง “มันไม่ผ่าน ผมก็ยึด จะทำอะไรก็ได้ด้วย”
“…”
พี่วินโยนด้ามธงที่หักเป็นสองท่อนนั้นออกไปนอกอาคาร ผมจ้องมันลอยละล่องจนตกลงกับพื้นเปียกๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกโหมกระหน่ำและมีฟ้าร้อง
ผมไม่รอให้ใครห้าม ตัดสินใจลุกขึ้นไปและวิ่งไปด้านนอก ตัวเปียกโซกทันทีเมื่อได้ปะทะเข้ากับสายฝน
“คุณกุ้ง!! คุณจะทำบ้าอะไร!!”
เสียงของพี่วินไม่ผลอะไรกับผมอีกแล้ว ตอนนี้ผมจะมาเอาลูกของผมคืน!
“คุณกุ้ง!!” พี่วินจะตามมาทำบ้าอะไรเนี่ย ทำลายข้าวของแบบนี้ยังไม่พอใจอีกหรือไง!!
ผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับของทั้งสองในมือ “ครับ?”
“คุณจะเก็บพวกมันไปทำไม ผมก็บอกแล้วว่ามันไม่ผ่าน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะเก็บมันไว้”
“คุณบ้าหรือเปล่า!” พี่วินตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าร้อง “กลับไปในอาคารเดี๋ยวนี้เลย แล้วทิ้งธงมันไว้ตรงนี้!”
“ผมไม่ทิ้งครับ”
“นี่คุณ…” พี่วินหรี่ตามอง “ผมเป็นพี่คุณนะ ไม่เชื่อฟังกันแล้วหรือไง?”
“…”
“หึ งั้นก็อยู่มันตรงนี้นั่นแหละ” พี่วินทำหน้าดุ “นั่งเข้าระเบียบ”
ผมทำตามอย่างที่สั่ง จัดการนั่งไปกับพื้นที่เปียกแล้ววางมือไว้บนหน้าตัก
“วิน!” พี่ปีสามตะโกนมาจากอาคาร “มึงพาน้องกลับเข้ามาเหอะ”
“ไม่ครับ!” พี่วินตะโกนตอบแม้จะจ้องหน้าผมอยู่ก็ตาม “ผมจะอยู่ตรงนี้!!”
พี่วินจะมาเปียกไปกับผมด้วยทำไมวะ
“ไหนบอกผมซิ ทำไมคุณถึงหวงมันนัก” พี่วินนั่งยองๆ ลงมาถาม “ทำคนเดียวใช่มั้ย”
“…”
“อันนี้ผมถามส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับรับน้อง”
“ครับ” ผมพยักหน้า เกลียดน้ำเสียงสะอื้นของตัวเองจริงๆ “ผมทำคนเดียว”
“แล้วมันจะเป็นธงรุ่นได้ยังไงวะ?”
“แต่พี่ก็ไม่ควรพังมันแบบนี้” ผมปาดน้ำตา บ้าเอ๊ย ยังไงก็เปียกอยู่ดี “พี่ไม่มีเหตุผลเลย”
อยู่ๆ แววตาของพี่วินก็เปลี่ยนไป เหมือนกับโกรธขึ้น แบบโกรธจริงๆ ไม่เหมือนเวลาทำทีเป็นโมโหแล้วตะโกนเสียงดังตอนรับน้อง…
“คุณคิดว่างั้นเหรอ”
“…”
“หึ” พี่วินแย่งมือจากผมไป แรงเยอะมากจนผมต้องปล่อยมือ “คุณว่าผมทำลายของคุณใช่มั้ย”
“…”
“ดูนี่” พี่วินทำเป็นฉีกยิ้มและหยิบด้ามธงที่หักเป็นสองท่อนต่อกันใหม่อีกครั้ง “ผมหักแค่ส่วนนี้”
“…”
และพี่วินก็หยิบตรงส่วนที่เป็นธงออกมา “แหกตาดูซิว่าผมทำอะไรกับธงของคุณหรือยัง”
“…”
“ตอบ!”
“ยะ…ยังครับ”
“แล้วอย่ามาหาว่าผมไม่มีเหตุผลอีก!!”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อพี่วินตะโกนใส่หน้า
บ้าเอ๊ย นี่กูทำอะไรลงไปเนี่ย รู้สึกผิดมากกว่าเดิมอีก ฮือออออ
“วิน! มึงพาน้องเข้ามาก่อนเหอะ!”
“ไม่ต้องมายุ่งครับ!” พี่วินหันไปตอบพี่ปีสาม “คุณอยากได้มันนัก ก็พรีเซ้นท์กับผม…”
“…”
“…ตรงนี้” พี่วินกางธงที่เปียกจนชุ่มออก ใช้นิ้วชี้ไปยังตัวการ์ตูนเล็กๆ ที่อยู่บนนั้น “ยืนขึ้นและบอกทีสิว่าไอ้ตัวพวกนี้คืออะไร”
ผมกลืนน้ำลายก่อนจะยืนขึ้น “เพื่อนๆ ในรุ่นทั้งสี่สิบสี่คนครับ”
“ใครบ้าง” พี่วินชี้ที่แถวแรก “พูดมาเลยทีละคน”
“ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ!” ไอ้อู๋นำทีมเพื่อนๆ ที่สีหน้าเคร่งเครียดออกมาจากอาคาร ตั้งท่าจะเข้ามาช่วย แต่ดูเหมือนว่าพี่วินจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
“ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ ใครเข้ามาเพื่อนคุณซวยแน่” พี่วินหันไปบอก ก่อนจะกลับมาสนใจผมอีกครั้ง “เร็ว!”
“แถวแรก อึก…” บ้าเอ๊ย จะร้องไห้ทำไม “อู๋ประธานรุ่น ต้นเตย ใบเฟิร์น ชีวิน แอร์เมส อาชิ อาร์ทเวิร์ค วี้ดบูม เบี้ยง นิคแน็ค แอ๊นท์”
“จะร้องไห้ทำบ้าอะไร!” พี่วินจ้องหน้า “แถวสอง!!”
“บรู๊ซ เอิร์ธเควก เอมี่ เต้ยแทน มุนิน ฟูตอง ฟิวส์ แก้มยุ้ย วสา กิ๊ฟบ้อน เกดเวย์ ฮรึก…”
“ต่อ!”
“ฮืออออ”
“วิน กูว่ามึงพอเหอะ!”
“อย่ายุ่ง!” พี่วินกระแทกเท้าเข้ามาใกล้ “ผมบอกให้ต่อ!”
“แถวสาม… จ๊ะโอ๋ จีน นัน ฝนทิพย์ ลักกี้ ฝ้าย หยากไย่ เม่น มายเลิฟ มะนาว เติง”
“แถวสุดท้าย!!”
“โอเค หนูนุ๊ก ลูกโซ่ สนุกเกอร์ วิตตอง จี๋จ๋า ล่องแพร จ๊ะโอ๋ แปง นีร กุ้ง” ไม่ไหวแล้วโว้ยยย “ฮือออออ”
“พี่ครับ” ไอ้อู๋วิ่งมายืนข้างๆ ผม “พอเถอะ เดี๋ยวมันจะเป็นหวัดเอา”
ไอ้อู๋ก็ร้องไห้เหรอเนี่ย…
“เพื่อนคุณเขาอยากให้งานผ่าน ผมก็กำลังตรวจอยู่นี่ไง”
“แต่มันร้องไห้แล้วนะพี่” ไอ้อู๋ยกมือไหว้ “นะพี่ ผมขอเถอะ พี่จะไม่ให้งานผ่านก็ได้ แต่ให้มันกลับเข้าไปในที่ร่มก่อนนะ”
“คุณจะเอายังไง” พี่วินหันมาถามผม
“ผมจะอยู่ต่อครับ”
“ได้ยินแล้วนี่” พี่วินตอกหน้าประธานรุ่น
“ไอ้กุ้ง!”
“ไม่เป็นไรอู๋ ไปอยู่กับเพื่อนๆ เถอะ” ฮือออ ไม่อยากมองหน้ามันตอนนี้เลย
ผมหันไปพูดกับพี่ว้าก “สรุปผ่านหรือเปล่าครับ?”
“หึ…” พี่วินแยกเขี้ยว “ไม่ผ่าน!”
“แล้วพี่จะให้ผมพรีเซ้นต์ทำไม ฮรึกกก” ผมนั่งลงไปร้องไห้กับพื้น บ้าเอ๊ยยยยย เกลียดๆๆๆ เกลียดความอ่อนแอแบบนี้ที่สุด
“คุณจะร้องไห้ทำไมวะ! โตสักที!”
“ก็ผมเสียใจ! พี่จะให้ผมตีลังกาหรือไงเล่า ฮืออออ”
“คุณกุ้ง! คุณฟังผมให้ดีนะ…”
แต่ยังไม่ทันที่พี่ว้ากจะพูดจบดี ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาทางนี้ซะก่อน
และ…
ผัวะ!!
“ทักกกกก!” เสียงหยากไย่ดังมาคนแรก
เดือนมหาลัยคนล่าสุดชกเข้าให้ที่หน้าของพี่ว้าก จนอีกฝ่ายกระเด็นไปนอนลงกับพื้น
ฉิบหายละไง
“มึงบ้าเหรอสัด!”
ผัวะ!!
ไอ้ทักจัดให้อีกหมัด
“มึงตะโกนใส่หน้าคนอื่นแบบนั้นมึงโรคจิตเหรอ!!”
“ทักกกกกก” หยากไย่ที่อยู่ใกล้ๆ เข้าไปห้าม “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“มึงเสือกอะไรด้วยวะ!” พี่ว้ากของผมแม่งก็ไม่แพ้กัน
“น้องใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” พี่สันใจดีเดินเข้ามาสมทบ ยกมือห้ามทั้งสองอย่างกล้าๆ กลัวๆ จะโดนลูกหลง
ผมหันไปมองพี่วินเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย บ้าเอ๊ยยยยย เลือดอาบไปหมดแล้ว
ไอ้ทักเดินฟึดฟัดเข้ามาใกล้ หน้านี่ยังเดือดอยู่เลย “ลุก!”
“หา?”
มันยื่นมือออกมา “ลุกแล้วไปกับกู”
“ไปไหน!”
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้!”
จะตะโกนใส่กูกันทั้งวันเลยม้ายยยยยยยย กูกลัวไปหมดแล้ววววว
ผมมองมือมันสลับกับพี่วินที่โดนเพื่อนๆ ประคองกลับเข้าไปด้วยใจที่ระส่ำระส่าย ฮืออออ เลือกยากจัง
“มึง กูขออยู่กับเพื่อนๆ กูก่อนนะ”
“…” ไอ้ทักถึงกับหน้าเสีย
“นะ… กูไม่อยากเห็นแก่ตัว”
“เหอะ” ไอ้ทักเก็บมือกลับไป “มึงไม่เชื่อกูบ้างเลยใช่มั้ย”
“…”
ผัวะ!!!
โว้ยยยย นึกว่ามันหันไปต่อยใครอีก สุดท้ายก็รู้ว่า อ๋ออออ แค่เตะเสาธงที่หักเท่านั้นเองงง
“เสียเวลาสัด”
“…”
ไอ้ทักพูดแค่นั้นแล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
บ้าจัง มันโกรธผมอีกแล้วสิเนี่ย
ผมมองตามหลังของมัน พร้อมกับคิดในใจ เอาไงดีวะ หรือควรจะตามไปให้จบๆ
แต่ถ้าไปก็คงจะเห็นแก่ตัวจริงๆ แหละ ไว้ก่อนนะทัก…
“อ้าว ที่กูร้องห่มร้องไห้ตามมึงก็หมาเลยสิงี้” ไอ้อู๋เกาหัวแกรกๆ
ไอ้ไย่เดินเข้ามาสมทบ “กุ้งลุก! แล้วไปขอโทษพี่เขา”
“…”
“ไม่ต้องมาทำหน้างง” ดาวมหาลัยทำดุ “ไปเลย เร็ว!”
พวกเราแยกย้ายในขณะที่พี่ปีสามตะโกนออกมา
“ปีหนึ่งจะมาจัดงานอะไรของพวกมึงก็เอา กูไม่อยากว้ากแล้วกูกลัวโดนต่อย!”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“พี่วิน” ผมทำตัวลีบแบนคลานเข้าไปหาพี่ว้าก ที่ตอนนี้กำลังให้เพื่อนใส่ยาที่หน้าผากอยู่
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาเรียกชื่อผม?”
“ง่า…” หรือกูควรเข้ามาเวลาอื่นดีเนี่ย
“มีอะไร?” พี่วินเลิกคิ้วมอง
“ผมขอโทษนะครับ ทั้งเรื่องที่ดึงดันจะส่งงาน กับเรื่องที่…”
“เรื่องที่แฟนมึงต่อยกูน่ะเหรอ” พี่วินต่อให้
“บ้า แฟนอะไรพี่ ไม่ใช่จริงๆ”
“แล้วมันเป็นใครอะ คนบ้าเหรอ? ถึงอยู่ดีๆ วิ่งปรี่เข้ามาต่อยกูซะขนาดนั้น”
“…”
“เอาเหอะช่างแม่ง กูก็เกินเลยไปหน่อย ขอโทษมึงด้วยแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรครับพี่” ผมแจกยิ้มหวาน “ผมชอบพี่เวลาพูดมึงกูมากกว่าคุณผมนะ ดูสนิทกันดีพี่”
“ก็รีบรับน้องให้เสร็จดิ จะได้รีบเปิดตาเฉลยสาย”
“จะพยายามแล้วกันนะครับ”
“งานเปิดหอพรุ่งนี้จะทำอะไร” พี่วินเอนตัวขึ้นมามอง
“ไม่บอก”
“หึ กูจะคอยดู”
ผมหัวเราะคิกคักลอยหน้าลอยตา ยิ้มแบบนี้คงไม่ได้โกรธผมแล้วสินะ “พี่ครับผมขอโทษจริงๆ นะ”
“เออ” แหมมม ทำเป็นฟอร์มพี่ว้าก “แต่กูจะบอกอะไรให้นะ มึงต้องโตสักทีนะกุ้ง”
“แค่ผมร้องไห้หมายความว่าผมยังไม่โตเหรอ?”
“ไม่ใช่” พี่วินโบกมือ “แต่มึงงอแง แล้วคนงอแงมันอยู่มันโลกนี้ไม่ได้”
“…”
“มึงคิดเหรอว่าในชีวิตจริงจะมีใครมานั่งตะโกนใส่หน้ามึงปาวๆ” พี่วินหัวเราะ “มีแต่พวกกูกับครูสินกำเท่านั้นแหละ”
“โห… ครูด้วยเหรอพี่” ลาออกไปขายอาหารทะเลกับที่บ้านทันมั้ยวะ
“เออ ชีวิตจริงอะมีแต่เงียบแล้วก็แทงมึงข้างหลังกันทั้งนั้นแหละ มันแย่กว่าอีก หน้าที่ของกูคือต้องเตรียมพร้อมให้มึงแข็งแกร่งเท่านั้นเอง”
“ครับ”
“และถ้าเมื่อกี้คุณไม่ยอมแพ้แล้วล้มลงไปร้องไห้ เแค่ตะโกนมาดังๆ ว่าผมไม่ยอม กูก็ให้ผ่านแล้ว”
“…”
“จำไว้นะ คนงอแงและอ่อนแอมักจะเป็นเหยื่อ” พี่วินยิ้มให้อย่างอ่อนล้า “แล้วกูไม่อยากให้น้องกูเป็นเหยื่อของใคร ไม่ใช่แค่มึงนะ แต่ทุกคน”
“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณนะพี่”
“วินมึงพูดมากไปแล้วนะ พูดขนาดนี้ก็ไม่ต้องรับน้องดีมั้ยล่ะ” พี่สันคนสวยทำเป็นดุ อ้าววว ทำไมนอกเวลางานพี่ว้ากผมถึงโดนด่าแล้วหงอแบบนี้ล่ะเนี่ย
“ไปง้อแฟนมึงได้แล้วไป”
“ไม่ใช่แฟนพี่” ฮึ่ยๆๆๆ
“จ้า เรื่องของมึงเถอะ” พี่วินเลิกคิ้ว “เออ พี่เทคส่งจดหมายให้มึงมั่งปะ”
“พี่เทคเหรอ…” นึกก่อนนะว่าได้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ โห…เดือนที่แล้วมั้ง “ไม่ค่อยเลยพี่”
“อ่ะ…” พี่วินหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันเป็นธนบัตรสีแดงหนึ่งใบ “พี่เทคมึงฝากมาบอกกูว่าเอาเงินไปกินข้าวซะ”
“โห… ฝากบอกว่าขอบคุณนะพี่”
พี่วินแยกเขี้ยว “เดี๋ยวจะบอกมันให้”
“เออพี่ ครั้งหน้าผมขอส่งธงนี้อีกได้หรือเปล่า”
“ก็ตามใจ” พี่วินจ้องหน้า “ผมไม่ได้ทำอะไรธงคุณเลยนี่”
ผมฉีกยิ้มจากนั้นยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกมาหาเพื่อนๆ ที่ตั้งท่ารอ
“พี่เขาว่าไง” มุนินวิ่งปรี่เข้ามาคนแรก
“พี่เขาไม่ได้โกรธแล้ว”
“เฮ้ออออ ค่อยยังชั่ว” หยากไย่ที่ได้ยินถึงกับเอามือกุมอก “เอาล่ะทีนี้ก็ไปต่อ”
“หา!? ไปไหนอะ”
“อ้าว ไปหาทักไง”
“ไปทำไมมมมม กูจะอยู่ช่วยพวกมึงก่อน”
“มึงไปเหอะ!” ไอ้อู๋ที่กำลังปีนนั่งร้านตะโกนลงมา “วันนี้มึงสู้มาเกินพอแล้ว ตรงนี้เดี๋ยวพวกกูจัดการเอง”
“เออๆๆ” ถึงจะงงๆ แต่ก็ยอมเดินออกไป แต่ก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่ผมก็ต้องหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง “แล้วกูต้องทำอะไรบ้างวะ”
“คิดเอง!” สมาชิกที่เหลือของแก๊งไม่มีใครครบตะโกนออกมาพร้อมกัน
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปให้เบาที่สุด…
ถ้าเดาไม่ผิด คนที่ผมตามหามันต้องอยู่ที่นี่แหละหน่า
สายตาผมเห็นโมทย์เป็นคนแรก มันที่กำลังเล่นเกมถึงกับกดพอชแล้วรีบปรี่เข้ามาหา
“อยู่ที่ระเบียง”
“ฮะ? อะไร ขุมสมบัติเหรอ?”
“ไม่ใช่” มันคงอยากตบหัวผมแน่ๆ “ไอ้ทักอยู่ที่ระเบียง”
“อ๋อ…” ผมยิ้มแหยๆ แหม่ รู้ดีเชียวนะ มีคนบอกล่ะสิ “แล้วนี่มึงจะไปไหน”
“ก็ปล่อยให้กุ้งอยู่กับมันไง” โมทย์กระซิบ
“เป็นงานเหลือเกินนะ!”
โมทย์ยิ้มกวนๆ ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกไปให้เบาที่สุด
ผมเห็นเงาบางๆ ผ่านบานเกล็ด ไอ้ทักกำลังยืนพิงขอบระเบียงดูดบุหรี่สบายใจเฉิบ
โหยยยย ตื่นเต้นเอาเรื่องเหมือนกัน
“ไงมึง” ผมส่งเสียงหลังจากที่ผลักประตูออกไปแล้ว
อ้าว ใส่หูฟังอยู่หรอกเร้อ หน้าหงายไปดิ
“มึงงงงง” ผมสะกิดเสื้อเปียกๆ ของมัน จนอีกฝ่ายรู้ตัวและหันมามอง
“อ้าว…” ไอ้ทักทำท่าจะดีใจอยู่แปบนึง แต่เหมือนตั้งสติได้ก็ทำเป็นเข้มหันหน้ากลับไปที่เดิม “รับน้องโหดจบแล้วหรือไง”
“เออ” ผมเขยิบตัวเข้าไปใกล้มัน
“ไม่อยู่มันยันเช้าเลยล่ะ”
“ก็อยากมาหามึงก่อน”
“เหรอ…”
“เออ”
เอาสิ มึงเขิน กูก็กล้าเขิน
“มึงนี่นะชอบเจอกูตอนดูดบุหรี่อยู่เรื่อย”
“ก็บอกแล้วว่าอย่าดูด”
“เหอะ” ไอ้ทักบี้บุหรี่ที่ยังเผาไหม้ไม่ถึงครึ่ง จากนั้นก็โยนมันออกไปนอกระเบียง
“เชื่อฟังดีจัง” ผมทำยิ้มล้อๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ขำด้วย
“เออไง” มันเอี้ยวตัวมามอง “มีแต่มึงนี่แหละพูดอะไรก็ไม่ฟัง”
“อ้าว” ไหงกลับมาที่ผมได้ล่ะเนี่ย
“หรือกูต้องทำยังไงฮะ” ไอ้ทักย่นคิ้ว “กูต้องนอนกับมึงเลยมั้ย กูจะได้จัดให้ตรงนี้”
“เดี๋ยวววว” ผมมองซ้ายมองขวา นี่มันระเบียงนะเว้ยยยย ลมมันเย็นนนนน “กูก็มาขอโทษแล้วนี่ไง”
“เออ”
ผมมองมันที่หันกลับไปนอกระเบียงอีกรอบ “โอเคนะ?”
“ช่างแม่ง เดี๋ยวก็หายเองอะ”
“อ่อ…” เขาก็มีวิธีของเขา เราว่าไม่ได้ “ฟังเพลงอะไรอยู่วะ”
“…” ไอ้ทักไม่ตอบ แต่ดึงสายหูฟังออกมาหนึ่งข้างแล้วยื่นให้ผม
ผมรับมันมาใส่ เสียงดนตรีเพลงเก่าที่เคยได้ยินลอยมาแต่ไกล ชวนให้นึกถึงที่บ้าน เวลาแม่กับพ่อเปิดซีดีที่ตัวเองสะสมไว้ซะลั่นห้อง
ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ…
เอ่อ…
“มาตรงเวลากับเพลงนี้พอดีเลยนะมึงอะ” ไอ้ทักโชว์รอยยิ้ม
จ้า กูก็ว่างั้นแหละ ไม่งั้นจะฟังเพลงแล้วแข็งทื่อเป็นไอติมยักษ์คู่แบบนี้เหรอ ตรงกับกูเหลือเกิน ตรงกับที่มึงเข้าใจนะ!!
“กุ้ง”
“หือ…”
มองตาหวานแบบนั้นคงหายโกรธแล้วสินะ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“แล้วมึงอะ ได้ข่าวว่าเปียกเหมือนกันนิ” แหม่ ห่วงตัวเองก่อนเห้อออออ
“ยอกย้อนอีก” มันดึงหูฟังออกไป โธ่ พี่แมววววววว “ไปอาบน้ำ”
“ขอฟังเพลงให้จบก่อน นะๆๆๆ กำลังเพราะ”
“ไป!”
“ม่ายยยย”
“ยังอีก” แล้วมันก็เอามือมาบีบแก้มผมไว้จนปากจู๋คล้ายกับปลาปั๊กเป้า โอ๊ยยย เนื้อเยอะก็ไม่ใช่เรื่องนี้เลยแฮะ
ไอ้ทักใช้สายตาสำรวจปากย่นๆ ของผมอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายแล้วก็…
จุ๊บ
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม O0O
ฉิบหายแล้ววววว
อะ…อยู่ดีๆ ไอ้ทักมันก็ก้มลงมาจุ๊บปากผมเบาๆ แถมยังเร็วปุ๊บปั๊บอย่างกับเดอะแฟลชมาเอง ถึงจะไม่ได้แช่นานแบบดูดดื่มก็เหอะ แต่แม่ง….
ฮืออออ อยากโทรหาแม่
“คราวนี้จะฟังกูได้ยัง”
“…”
“ไปอาบน้ำ!”
ผมอ้าปากค้างตอนมันปล่อยมือ ได้แต่ตอบกลับไปด้วยเสียงแหบพร่า “กะ…กูหาผ้าเช็ดตัวแป๊บนะ”
(https://i.pinimg.com/564x/62/7a/3f/627a3f38a41d2fddeeaa12181d660395.jpg)
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
มาดึกหน่อย แต่น้องมาแน่นอนนนนน !
ตอนแรกจะลงพรุ่งนี้ แต่มีออกกองกลัวไม่ไหว
เอาไปยาวๆ เลยนะครับ
รักนะจ๊ะ คนดีของชั้น
/ส่งมินิฮาร์ต
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
ถือเป็นแรงใจต้านภัยหนาวนะคร้าบบบ <3
-
น้องกุ้งโดนไปหนึ่งดอก ไปไม่เป็นเลย 555 :-[ :o8:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:katai2-1:
-
นอนไม่หลับ กุ้งขยับไปหาทักได้เลย ทักพร้อมบริการ :กอด1:
-
งื้อออออออ อยากเป็นเมียพี่วินนนนน ชอบนะคะ อยากได้
-
พี่วิ๊นนนนน ฮืออ รักพี่ เดี๋ยวน้องทำแผลให้นะคะ 55555
-
พี่วินโคตรซวยว้ากอยู่ดีๆโดนต่อย งี้แหละแฟน(?)ทักใครอย่าแตะ
แค่โดนจุ้บกุ้งก็ถึงกับไปไม่เป็นเลยยย :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คือแบบทักกกกกกกกกก ฮื่อออออ
ดูก็รู้แล้วว่าห่วงกุ้งแค่ไหน
ส่วนพี่วินดูไปดูมาเหมือนพี่เทคน้องกุ้งเลย
-
ส่งมินิฮาร์ตกลับ
-
น้องกุ้งดูดุ๊กดิ๊กอ่ะ ฮา
-
หูวววววววว :hao6:
คุณ มันเป็นเรื่องที่เลือกไม่ถูกเลนอะ ว่าอยากได้กุ้งเปงเมีย รึอยากได้ทักเปงผัว :katai1: :katai1: เครียดค่ะเครียด ไม่ไหวแล้วววว หนูอยากได้เขาทเขาน่ารักน่าชังอยากจิเอนซลหัวไหล่ทัก อยากจิกอดหอมหน่องกุ้งตามด้วยมอบจูบบนกบาลสักรอบ ฮื่อๆๆๆๆๆ มันน่ารักเกินไปแล้ว
เออ อิทัก ! ใช่ ! จีบสิวะ จีบ จีบให้ติดนะ ไม่งั้นหนูจะเอากุ้งมานอนกอดเองง ฮี่ๆๆ
แต่
ไย่เอ้ยยยยยย ตลค. สาวที่ชอบเวอร์ ตลก 5555555
-
กรี๊ดดดดดด เค้าจุ๊บกันแล้ววว
-
พี่วินนี่ก็ว้ากไม่ดูสถานที่ ไงล่ะ ว้ากน้องกลางสายฝนฟ้าร้องฟ้าผ่า นี่อยากให้ทักกระทืบซ้ำเลย จะว้ากจะทำน้องร้องให้ก็ไม่ควรทำในความเสี่ยงของสุขภาพร่างกายป่ะ คือสมน้ำหน้าเลย ปีสามเขาก็บอกตั้งแต่ต้น นี่จากตัวเองเราก็เด็กสายศิลป์นะ แต่งานหัตถกรรมไง ทำมือไม่ใช่สายเต้น ให้คิดท่าพรีเซนต์นี่โคตรเครียด ยิ่งกว่าตอนทำงานอีก สุขภาพใจน่ะมันเป็นแผลตั้งแต่โดนว้ากงี่เง่าแล้วไม่ต้องห่วง
-
ทักก็รักรุนแรงเหลือเกิน สงสารพี่วินจัง เลือดอาบเลย
-
จุ๊บกันแล้วววว :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมน้องกุ้งไม้เอาพี่วินล่ะลูก กร้าวใจมาก เกรี้ยวกราด ดุดัน นั้ลล๊ากกกก อยากได้เลย
-
ทักผู้เข้ามาทำลายระบบว้าก 5555555555 วงวารทักนังแพ้ทางน้องกุ้งโคตร หัวร้อนเพราะกุ้งแล้วก็ต้องมาสงบสติเอง โคตรน่าสงสาร เห็นจุดยืนของทักชัดเจนแบบนี้แล้วรู้สึกเซ็กซี่ชิบหาย แล้วตอนนอนทีองสูตรคูณคือสะกดจิตตัวเองมาก
-
กรี๊ดดด น้องกุ้งของเจ้ โมเม้นแทะเล็มแบบนี้มันอะไรกัน ชั้นอยากให้เค้าได้กันค่ะคุณพรี่ :z3: พ่อทักเปิดประสบการณ์ใหม่ให้น้องกุ้งแล้ว รับผิดชอบด้วยนะ!!!
ขำพี่วิน โดนต่อย 5555
-
โอย.............สงสารพี่วิน :mew2:
ชอบตัวการ์ตูนแทนเพื่อนๆทุกคนในสินกำปีหนึ่ง
กุ้งสุดยอดดดดด ทำธงที่มีสัญลักษณ์เพื่อนทุกคน
แถมบอกชื่อเพื่อนได้ครบทุกคนซะด้วย
คงไม่มีธงรุ่นที่ไหนในโลกเหมือนอีกแล้ว
เอาไปลงกินเนสบุ้คได้เลย
ทัก น่ารักมากกกกกกกกกก
มองกุ้งอยู่ตลอดล่ะสิ
ถึงต่อยพี่วินซ้า แฟนกุ้ง น่ารักจริงๆ
ชื่อกลุ่ม "ไม่มีใครครบ" เท่มาก บอกตัวตนคนในกลุ่มชัดๆ
ตอนนี้ทั้งมุนิน หยากไย่ รู้เรื่องที่กุ้งยังซิงแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้แอบรำคาญพี่วิน 55555 นี่ว่าพี่วินคงเป็นพี่เทคของกุ้ง
ทักหล่อมากตอนนี้ พระเอกมากพ่อคุณ
ชอบมิตรภาพของกลุ่ม ไม่มีใครครบ 5555
-
:impress2: จุ้บบบบบ
-
ใจจะวายยย แงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ทักรู้ตัวไหม ว่าตัวเองนอนกับกุ้งไปแล้ว 555555555555555
ปล.พี่วินนี่พี่เทคไม่ก็สายรหัสกุ้งแน่เลย
-
กอดน้องกุ้งงงง
-
คิดว่าต่อไปน้องปีเตอร์คงไม่จำเป็นแล้วล่ะม้างงง :mew3:
-
ได้นอนกอดทักแล้วหลับสบายเลยเนอะ พี่วินนี่แหละสายรหัสกุ้งแน่ๆ
-
ได้นอนกอด ได้จุ๊บแล้ว
ต่อไปแตกเปงแตก ทักลูกแม่!!! สู้!!!
-
ทักคือดีจังงง พี่วินนี่สายรหัสกุ้งป่ะ กุ้งน่ารัก นี่ก็รอทักรู้อยู่นะว่ากุ้งยังบริสุทธิ์ อิอิซ่า
-
ทักอดใจไม่ไหวใช่ไหมน้องกุ้งมันน่ารักสินะ
-
โดนจุ๊บด้วย โอ้ยยยยยย เขิล !! o18 :pighaun:
-
:L1:
-
ฮือออ น้องกุ้งโดนจุ๊บ >////< รอจ้าา
-
เลื่อนอ่านเพลินมากกกก ยังไม่อยากให้จบตอนเล๊ย ทักโดนกุ้งกอดถึงกะไปไม่เป็น5555 กุ้งงงงเป็นแฟนกะทักเถอะลูกหนูจะได้ไม่ลำบากหาคนมากอด
-
น้องงงงงง น้องงงงงกุ้งงงลูกแม่ โอ้ยยยน้องดูงุงิไปหมดเลยอ่ะเอ็นดูแต่แบบลูกคะลูกง้อทักมากกว่านี้สิลูก555555
นี่เฝ้ารอวันที่ทักรู้ความจริงอ่ะว่าจริงๆแล้วน้องกุ้งยังบริสุทธิ์อ่ะ น้องแค่ชอบนอนกอดเองนะโถ
แต่ฟินฉากกอดกันมากเลยค่ะ :mew3:
-
ใครจะซวยเท่าพี่วิน โดนต่อยเลือดกลบปากไปฟรีๆ
ทักรักรุนแรงนะเนี่ยะ ต่อไปคงไม่มีใครกล้าแหยมกุ้งแน่ๆ
-
บทที่ 11
ใครวะที่ล้มหน้าสยามวัน
(https://78.media.tumblr.com/0a8aef12a3c8ad9de8533a8e8d270547/tumblr_ns1p4kBEqQ1tb7aq5o1_500.png)
ตายแล้ววว ตายแน่ๆ
ฮือออ ไอ้เราก็ลืมไปว่าไดโนเสาร์เป็นสัตว์กินเนื้อ อยู่ใกล้เท่าไหร่มันก็ยิ่งอันตราย ซื้อบื้อจริงๆ เลยผมเนี่ยยยย
“เรียบร้อยดีมั้ยจ๊ะน้องกุ้ง” หยากไย่ทักทายเป็นคนแรกเมื่อผมมาถึงอาคารแปดเหลี่ยม
ดีกะผีอะไรล่ะ กูไม่น่าเชื่อพวกมึงเลย ฮืออออ ได้ของสมนาคุณมาชิ้นเบ้อเร่อ
“เอามือปิดปากทำไมวะ” ไอ้อู๋ที่ถอดเสื้อเหงื่อท่วมตัวเอ่ยถาม
“พวกมึงคือกู…”
“อย่าบอกนะ” มุนินหน้าแดงแถมเอามือทาบอก “เสร็จแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่!” ไอ้นี่ก็จะจับกูจิ้นอยู่เรื่อย “น้อยกว่านั้น”
“เล้าโลมเหรออออ”
“โว้ยยย มึงดูเอวีมากไปเปล่ามุนิน ไม่ใช่!!”
“แล้วมีอะไรมึงก็พูดมาสิ” หยากไย่เท้าเอว
ฮือออออ ผมได้แต่ย่นจมูกด้วยความเขิน
“ไม่มีอะไร” ไม่บอกดีกว่าเดี๋ยวโดนล้อ จะไม่คูลเอา
“แน่ใจนะ” หยากไย่หรี่ตา แต่เหมือนกับว่ามันเห็นใครที่ด้านหลังของผมซะก่อนเลยเลิกสนใจ “อ้าวทัก! ทางนี้ๆๆๆ”
ไอ้ทักมาเรอะ!!
พอหันไปนี่ใช่เลย อาบน้ำใส่ชุดนอนพร้อมสรรพ ฮืออออ หนีไม่เคยพ้น
เดือนมหาลัยเลิกคิ้วมองผมพร้อมกับทำเป็นยิ้มๆ โว้ยยยย เดี๋ยวจะโดนถีบ นี่ถ้าปากมากจะเอามืออุดจริงๆ ด้วย ดูท่าแล้วน่าจะยัดเข้าไปได้อยู่ มือผมแค่นี้เอง
“มาหลบหลังกูทำไม” ไอ้อู๋หันมาทำหน้างงเมื่อผมกระดึ๊บๆ มาพรางตัวข้างหลังมัน
“เออน่า” ถามมากจัง
“ตัวนี้ได้มั้ยอะดาว” เสียงทุ้มๆ ของไอ้ทักเอ่ยถามหยากไย่ ผมแอบเห็นว่ามันคือกางเกง อย่าบอกนะว่ามันจะเดินแบบให้ไอ้ไย่อะ
“ได้อยู่ ขอบใจนะจ๊ะ พรุ่งนี้เที่ยงอย่าลืมมาบล็อกกิ้งล่ะ” หยากไย่ยิ้มแป้น “เออ เมื่อกี้ไอ้กุ้งมัน... อ้าว”
หากูไม่เจอล่ะสิ หึๆๆๆ
“อยู่หลังอู๋โน่น” แว้กกกก ไอ้ไย่ไม่เห็น ไอ้ทักเสือกเห็นเอง ฮืออ จ้องกูไม่วางตาเลยหรือไงเล่า
“มึงจะหลบทำไมเนี่ยยยย” ไอ้ไย่ขึ้นเสียงสูง “ทักไปทำอะไรมันมาหรือเปล่า แปลกๆ ตั้งแต่เดินมาและ”
“หึ” เดือนมหาลัยโชว์ลักยิ้ม “เปล๊า ก็ไม่ได้ทำอะไรนะ”
“...”
“ไอ้เจี๊ยบ” ไอ้ทักชะโงกผ่านไหล่อู๋มา “ไปซื้อมาม่าเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“...” ถึงกับบุ้ยปากใส่มันเลยฮะ
“เร็วววว” ไอ้ทักโน้มตัวมากระซิบ “เดี๋ยวเพื่อนสงสัยเอาน้า”
หึ ไอ้เวร แผนการเยอะนักนะ อยากให้ดีเอสไอมีคนอย่างมึงอยู่ในองกรณ์บ้าง หัวกระทิแบบนี้จับคนร้ายได้ไวแน่ๆ
เอาเหอะ เพื่อความปลอดภัย ผมเลยยอมเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไอ้อู๋ถึงกับทำเป็นส่ายหัวยิ้มๆ เลย ไอ้ทักนี่ก็นะ ไม่คิดว่าเพื่อนกูจะได้ยินหรือไงเล่า
“เอามั้ย?” ไอ้ทักหยิบมาม่าคัพขึ้นมาเขย่า
“ไม่หิว”
“เลี้ยง”
“งั้นหมูมะนาวจ้า” ผมพูดหน้านิ่งๆ ของฟรีไม่เอาก็บ้าแล้วววว
“หึ” ไอ้ทักยิ้ม “ระวังตัวจะแตก”
“...” ผมก้มหน้างุด “แตกก็ดี มึงจะได้เลิกยุ่งกะกู”
“ใครบอก กูชอบคนเนื้อเยอะๆ อยู่แล้ว ไม่มีปัญหา”
“...” รู้สึกว่าอะไรๆ ก็เข้าทางมึงไปซะหมดเลยเนอะ
ไอ้ทักเลิกคิ้ว “แล้วพรุ่งนี้มึงจะโชว์อะไร กูต้องรอดูมั้ย?”
“ไม่บอกกกกก”
“โธ่”
“แล้วมึงเดินแบบให้หยากไย่เหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย”
“ถ้ามึงสนใจกูเหมือนที่กูสนใจมึงก็จะรู้เอง”
...กรรไกรที่ตัดซองมาม่านี่ยังไม่คมเท่าคำพูดของมันอีกมั้ง ฮือออออ
“ก็รอดูสิ” ผมกอดอก มองมันใส่น้ำร้อนให้
“เป็นอะไรเนี่ย” ไอ้ทักเท้าเอว “หงุดหงิดที่กูจูบตะกี้?”
“บ้า แบบนั้นเค้าเรียกว่าจูบที่ไหน”
แค่ฉิวเฉียด ปุ๊บปั๊บแบบนั้นไม่นับโว้ยยยย
“สำหรับกูเรียกว่าจูบ” ไอ้ทักแยกเขี้ยว “...ขั้นแรก”
ไม่อยากจะนึกภาพขั้นสอง สาม และสี่ ขั้นร้อยนี่คงกระซวกไส้ทะลักแน่ๆ
“เออออออ”
“น้องกุ้ง!”
ผมที่กอดอกอยู่หันหลังไปตามเสียงเรียก อ้าวววว นี่มันพี่โน่! หมอสุดฮอตนี่หว่า
อื้อหือออ ใส่เสื้อกล้ามโชว์ความแข็งแกร่งเต็มที่เลย เห็นแล้วมันอยากจะละลายอยู่ตรงนี้
“หวัดดีครับพี่โน่ แหม่ไม่เจอกันนาน”
“นั่นสิ ลืมนัดของเราแล้วม้างงงง”
“อ๋อ...” เดาว่าผมคงยิ้มกว้างเกินไปแน่ๆ เพราะพอเหลือบไปเห็นไอ้ทัก รายนั้นทำหน้าบึ้งตึงพร้อมบวกเต็มที่
เวรละ ชะตากรรมพี่หมอจะจบลงเหมือนพี่วินมั้ย ไม่เอานะ
“ผมไม่ค่อยสะดวกเลยอะครับ”
พี่โน่เหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม “เดี๋ยวนี้สนิทกันแล้วเหรอ เห็นคราวก่อนยังจะตีกันอยู่เลย”
“เอ่อ...” ยังไงดีล่ะ เดือนพละแม่งก็ทำหน้าทำตารอคำตอบผมเต็มที่ไม่แพ้กัน “ครับ สนิทกันแล้ว แฮะๆ”
“อ่อ” พี่หมอพยักหน้า “ยังไงพี่ขอต่อคิวน้องเขานะ คราวนี้ห้ามเบี้ยวล่ะ”
“สะ...”
ผมไม่รอให้ไอ้ทักพูดจบ จัดการเหยียบมันด้วยรองเท้าแตะพูม่าทันที ดูจากพยางค์แรกแล้ว คำด่าชัวร์! “ชู่ว!”
“...”
“ไว้คุยกันนะครับ พอดีผมต้องรีบไปจัดงานต่อ”
พี่โน่ยิ้มแป้น “ได้เลย ฝันดีครับน้อง พรุ่งนี้พี่จะมาดูนะ”
แล้วพี่หมอกับเพื่อนอีกสองสามคนก็เดินออกจากร้านไป..
เฮ้อ รอดตาย เกือบได้ยกเวทีมวยลุมพินีมาที่นครนายกแล้วมั้ยล่ะ
ผมหันไปมองท่าทีของคนข้างๆ ทันทีเผื่อว่าถ้ามีการเดือดจะได้หาที่กำบังได้ทัน แต่ไอ้ทักเพียงแค่ทำหน้านิ่งๆ และหยิบมาม่าคัพทั้งสองถ้วยไปให้พี่เจ้าของร้านคิดเงินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อ้าว มันไม่ได้โกรธผมใช่มั้ยเนี่ยยย ฮู้ววว โชคดีไป
“เดี๋ยวมึงไปซ้อมกับเพื่อนต่อใช่ปะ” มันส่งเสียงถาม
“อือ” ผมพยักหน้า โอ๊ยยย ปกติเกินไป ห้ามใจไม่ให้ถามไม่ได้หรอก “มึงไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ปะ... ที่พี่เขาพูดตะกี้อะ”
ไอ้ทักเลิกคิ้วขณะที่ผลักประตูออกไป มันดันหลังผมให้เดินก่อน
“มึงนี่ก็ไร้สาระ”
เออว่ะ วันนี้เค้าควบคุมสติได้ดีเยี่ยม ต้องเขียนไว้ในสมุดพรก
“แต่ถ้าเจอมันอีก ฝากไปบอกด้วยนะ”
“...”
“ว่าถ้าจะต่อคิวกูอะรอไปอีกสิบชาติ”
“...”
“กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆ แน่”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“กุ้งงงงง เอาไฟล์เพลงมาสิ” มุนินเดินเข้ามาสะกิด
เฮ้ยยย ลืมไปสนิท “มึง...กูยังไม่รู้จะแสดงอะไรเลย”
“อ้าว” เพื่อตุ๊ดแฟชั่นหน้าเสีย “เอาดีๆ”
“จริงๆ” ผมถามหันไปถามดาว “ไย่ มึงแสดงอะไรวะ”
ดาวมหาลัยยิ้มเริงร่า “กูจะแสดงทรีบิ้วให้กับไอดอลตลอดกาลของกู”
“...”
“เทเลอร์ สวิฟต์”
“โห...” ผมอ้าปากค้าง “ดูน่าสนใจดีอะ”
ฮืออออ เหลือแต่กูสิเนี่ยยย
“มาๆ เดี๋ยวกูช่วยคิด” ไอ้ไย่ดึงผมให้นั่งลงตามมัน
“มึงว่ายังไงดีวะ?”
“อยากเกิดอีกรึเปล่า”
“พอเลย!” ผมยกมือห้าม แหมมม คราวก่อนโชว์นมหรายังเกิดไม่พออีกหรือไง “กูอยากได้อะไรที่มันเป็นตัวกูสดใสๆ ร่าเริงๆ”
“มึงร้องเพลงได้มั้ยล่ะ?”
“เอ่อ...” ผมอ้ำอึ้ง “คิดว่าได้นะ”
“งั้นก็ร้องเล่นเต้นระบำไปเลย”
“ยากจัง อะไรที่มันเซอร์ไพร์สคนดูได้บ้างอะ”
“ปีนผ้าแบบก๊อตทาเล้นท์” ไอ้ไย่ว่า
“ไอ้สัดเดี๋ยวตกมาคอหัก!” ผมเบ้ปาก “เออ ร้องเพลงก็ได้วะ... เพลงไรดี”
“ต้องหาเพลงที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักเว้ย มันจะได้เป็นของมึง เพลงแบบ...”
โฮ่ง! โฮ่ง!
พวกเราที่นั่งคุยกันอยู่หยุดกระทันหันเมื่อได้ยินเสียงเห่าเล็กๆ นั้น พอหันไปก็เห็นลูกหมาตัวน้อยๆ เดินโซซัดโซเซเข้ามาในอาคาร เนื้อตัวมอมแมมเชียว
“ว๊าย มาจากไหนเนี่ยลูกกกก” ไอ้ไย่อ้าแขนต้อนรับ จนน้องเดินดุ๊กๆ เข้าไปในอ้อมกอด
“ไย่ สกปรกจะตาย” ผมย่นจมูก “มีโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้ ระวังมันจะกัดเอานะ”
“ไม่มีหรอกน่า” ไอ้ไย่อุ้มน้องขึ้นมาบนตัก “เนอะลูกเนอะ หนูแค่มอมแมมเฉยๆ เนอะ”
“...” บุญของกูแท้ๆ มีเพื่อนสื่อสารกับหมารู้เรื่อง
“หนูหลงมาจากไหนครับ” ไอ้อู๋ที่เดินมาสมทบทิ้งตัวลงข้างๆ ไอ้ดาว “อ้วนเชียว แง่มมมมม”
“หิวมั้ยลูกกก อะนี่ไส้กรอก” มุนินเสียสละของกินตัวเองให้น้อง
อะไรกันวะ พอน้องมา ผมก็หัวเน่าเช้ยยย แงงงงง สรุปแล้วใครเป็นหมากันแน่ สนใจกูบ้างงงง ช่วยกันคิดโชว์ก่อนนน
แหนะ มอง... น้องหมามองผมตาแป๋วเชียว คงจะอยากให้ผมเข้าไปลูบไล้ด้วยล่ะสิ แต่หนูสกปรกมากอะลูก อาบน้ำก่อนได้มั้ยอะแล้วค่อยว่ากัน
เดี๋ยวนะ...
อาบน้ำเรอะ
“มึง” ผมส่งเสียง “กูคิดโชว์ได้ละ”
“ฮะ?” ไอ้ไย่เอียงคอ
“หึๆ” ผมยื่นมือเข้าไปอุ้มน้องออกมา น้องยังคงทำหน้าตาบ๊องแบ๊วไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง “หนูดังแน่ลูกเอ๊ย”
“...” พวกเพื่อนๆ ของผมทั้งสามตัวได้แต่งงไปตามๆ กัน
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“สวยมั้ยมึง”
ไอ้ไย่เดินออกมาด้วยชุดสูทสีดำใส่วิกผมบ๊อบแบบไม่คุ้นตา แถมแต่งหน้าแต่งตาก็จัดเต็ม อันที่จริงมันเป็นคนที่สวยอยู่แล้วนะ พอมีเครื่องสำอางยิ่งสวยขึ้นไปใหญ่ ฮือออ อยากให้มันมีแฟนบ้าง เสียดายของ
“สวัสดีค่ะพี่ช่าบันทึกของตุ๊ด” ยังไม่ทันตอบ มุนินก็วิ่งปรี่เข้ามาล้อ
“เดี๋ยวจะโดนถีบ แซวอะไรเกรงใจวิกกูด้วย” ไอ้ไย่สะบัดผมของตัวเองไปมา “เออกุ้ง แล้วน้องหมาอยู่ไหนอะ”
“อยู่ในบ้าน” ผมชี้ไปที่กล่องสีน้ำตาลใบใหญ่ “ตื่นเต้นว่ะ นี่กูคิดถูกแล้วใช่มั้ยอ่า”
ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วอะ เปลี่ยนเป็นโชว์มายากลได้มั้ย จะได้ซ้อมโยนบอลรอ ฮืออออ
“ถ้ามึงคิดว่าสนุกมันก็จะสนุก ไม่ต้องกังวลลล” ไอ้ไย่เข้ามาสวมกอด “คิดซะว่านี่คืองานปลดปล่อยหลังจากที่โดนพี่ว้ากกดขี่มาเป็นเดือนสิ”
โหงั้นฮึดเลย ฮึดดดด ฟังแล้วอยากจะไปหยิบดาบมานำทัพสู้เพื่ออิสระภาพซะเดี๋ยวนี้
“เออ” ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “สู้ก็สู้”
“ดีมากกกกกก” ไอ้ไย่ยิ้มร่า
“พวกมึงงงง” ไอ้อู๋ที่สวมชุดนิสิตวิ่งเข้ามาหา “พร้อมนะ”
“แล้วมึงล่ะพร้อมมั้ย” ไอ้ไย่ถามกลับ แถมยังใจดีจัดเนคไทของคนที่มาใหม่ให้เนี๊ยบกว่าเดิมอีกด้วย
“ตื่นเต้นว่ะ งานจะไม่ล่มเพราะกูใช่มั้ยวะ”
งานนี้ไอ้อู๋อาสาตัวเองเป็นพิธีกรครับ ตอนแรกก็ทำท่าจะดีๆ นะ ทำไมไปๆ มาๆ มันถึงตื่นเต้นได้ล่ะเนี่ย ดูดิเหงื่อแตกเชียว ผมเลยต้องยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดให้มัน
“มาๆ รวมพลังกันหน่อย” ผมดึงทั้งสามตัวเข้ามากอด “ไม่มีใครครบจะต้องเป็นที่จดจำแน่นอน”
“เออ” ไอ้ไย่พยักหน้า “มันจะต้องไปได้สวยเว้ยเชื่อกู”
“กูให้กำลังใจพวกมึงอยู่หลังเวทีนะ” มุนินพูดออกมาบ้าง
“กูต้องไปเตรียมตัวและ” ไอ้อู๋ยิ้มให้พวกผม “เวลากูยิงมุกอะไรต้องขำไว้ก่อนเลยนะ โอเคมั้ย”
“ก๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆ” นี่ กูขำให้ก่อนเลย
“ขอบใจนะสัด” ไอ้อู๋หันมาตบหัว “มึงก็สู้นะเข้าใจมั้ย”
“เอออ” ให้กำลังใจกันอยู่อย่างนี้มันจะหายตื่นเต้นมั้ยเล่า “ไปๆ เดี๋ยวงานก็เริ่มแล้ว”
เราจะเริ่มโชว์ด้วยการเดินแบบชุดที่ตัดเย็บโดยเด็กเอกแฟชั่น เพราะฉะนั้นพวกนายแบบนางแบบที่ไหว้วานฟรีๆ จากคนหล่อคนสวยคณะต่างๆ ก็แต่งหน้าแต่งตัวผมแล้วเรียบร้อย ผมจำคนที่เดินคนแรกไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่สำหรับคนที่เป็นฟินนาเล่แล้ว... มันคือคนที่ผมกำลังจะเข้าไปหานี่แหละครับ
“โห... หล่อนะเนี่ยยยย” ผมทำเป็นแซวไอ้ทักที่ยืนอยู่ท้ายแถว
แต่ไอ้เดือนแม่งดันมองผมหัวจรดเท้า ไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมพูดสักกะนิด “แต่งตัวอะไรของมึง อย่าบอกนะว่าจะใส่ชุดนี้โชว์?”
“ทำไมอะ” ผมมองตัวเอง “เท่จะตาย สมัยนี้เทรนด์ชุดคลุมมาแรงโว้ย”
“เอาดีๆ จะทำอะไร?”
“เออน่ะ บอกให้รอดูก็รอดู”
“...” ไอ้ทักถอนหายใจเฮือกใหญ่ “กูดูเป็นไงบ้าง?”
“ฮะ!? จะให้ตอบยังไงอะ” อยู่ดีๆ ก็มาถาม ใช่เรื่องม้ายยย
“หล่อ?”
ผมมองหน้ามัน “ก็เด้...”
“เท่?”
“ใช้ได้...”
“โอเค พอใจและ”
พูดบ้าอะไรเนี่ย...
ผมสำรวจดูคนตรงหน้าแล้วก็ต้องใจเต้น เดือนมหาลัยคนล่าสุดอยู่ในชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างดีโดยฝีมือของหยากไย่ เสื้อเชิ้ตด้านในไม่ติดกระดุมสักกะเม็ด เพื่อที่จะโชว์แผงอกอย่างภาคภูมิใจ แถมพอเห็นมันแต่งหน้ากับจัดทรงผมเข้าท่าแบบนี้ ภาพวันประกวดเดือนลอยกลับมาเลย ที่จริงงานนี้ดูดีกว่าอี้กกก
ฮือออ จาอาววว จาอาวววว
“มองกูขนาดนั้นคงไม่ใช่แค่ก็ดีแล้วมั้ง” ไอ้ทักยิ้ม
โอ๊ยยย จะปล่อยให้กูมีเวลาส่วนตัวบ้างไม่ได้รึไงฮะ รู้ทันไปหมดซะทุกเรื่องจริงๆ
“นี่กูต้องกอดให้กำลังใจอะไรมึงมั้ย” ผมลอยหน้าลอยตาอย่างตั้งใจกวนตีน
“ไม่ต้อง”
“...”
“เมื่อวานได้จุ๊บแล้ว มีโควต้าใช้ได้อีกเป็นอาทิตย์”
“...” หูแดงหมดแล้ว ฮืออออ ไม่น่าหาเรื่องเลยกู
“สวัสดีคร้าบบบบบบบบบ” เสียงไอ้อู๋ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้ชมนี่นั่งกันหนาแน่นเต็มอาคารแปดเหลี่ยม “ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานเปิดหอศิลปกรรมศาสตร์ประจำปีหกหนึ่ง! ผมอู๋ประธานรุ่น รับหน้าที่เป็นพิธีกรในวันนี้คร้าบบบบ!”
“โอ๊ยยยตื่นเต้นว่ะ” ใจมันเต้นตึกๆ จนผมถึงกับต้องพูดออกมาเลย แงงงง ว่าจะไม่งุ่นง่านแล้วนะ
“เอามือมา”
“ฮะ!?” ผมทำหน้างงกับคำพูดของไอ้เดือนมหาลัย แต่อีกฝ่ายไม่รอช้า คว้ามือผมยัดเข้าไปในช่องแคบๆ ของกางเกงที่มันสวม กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกับมันกำลังจับมือกันอยู่... ในกระเป๋ากางเกง
“จะได้ไม่ต้องตื่นเต้น” มันพูดออกมา ทำเป็นลอยหน้าลอยตาชะโงกดูบรรยากาศของงานไปเรื่อยเปื่อย
เออจริงด้วย หายตื่นเต้นเป็นปลิดทิ้งเลยอะ
“ทัก” ผมส่งเสียงเรียกมัน
ไอ้ทักหันมายิ้มให้ “ว่าไง”
“รอดูกูด้วยนะ” ฮึ่ยยย กลั้นใจพูดเลยนะเนี่ย
“ไร้สาระ”
อ้าว ไอ้สัดนี่ ถ้าเป็นรถคงคว่ำเข้าข้างทางไปแล้ว เบรกกูซะ...
“มึงก็พูดไปเรื่อย...”
“...”
“ไม่ดูมึงแล้วกูจะดูใครวะ”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“โอ้โหหหหหห เรามาพูดคุยกับดาวกันหน่อยดีกว่า” ไอ้อู๋เดินออกมาหลังจากหยากไย่โชว์เสร็จ “แซ่บเชียวนะครับวันนี้”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ” ไอ้ไย่ขยิบตา แหมมม หมั่นไส้ ขนาดดูผ่านจอที่หลังเวทีนะเนี่ย รังสีความสวยของมันยังทะลุมาถึงตรงนี้ ฆ่าไม่ตายจริงๆ
“ทำไมถึงโชว์เป็นเทเลอร์ สวิฟต์ครับ”
“ชอบค่ะ บูชาอยู่ทุกวัน” ไอ้ไย่หัวเราะ “คิกๆ ล้อเล่นค่ะ จริงๆ ก็ชอบเพราะเป็นไอดอลนั่นแหละ เลยอยากจะคอสเพลย์เป็นคุณแม่สักหน่อย”
“โอเคครับ... เรามาดูความเห็นจากผู้ชมกันบ้างดีกว่า” ไอ้อู๋หันไปรับกระดาษแผ่นเล็กๆ จากทีมงาน มันมาจากกล่องที่เปิดรับความเห็นที่ตั้งไว้ข้างหน้านั่นเองครับ “ทีมงานกำชับมาเลยว่าข้อความนี้เด็ดมาก และต้องอ่านให้หยากไย่ฟังเท่านั้น”
“เอาดีๆ นะอีสัด” แม้จะกระซิบลอดไรฟัน ทว่าเสียงนั้นก็ดังเข้าไมค์อยู่ดี ฮือออ คนเขาขำกันแล้วน่ะ
“ข้อความจากคุณ... เด็กโยธา”
“...” ไอ้ไย่ถึงกับหน้าถอดสี
“หยากไย่น่ารักจัง... รอวันไปกินข้าวกับเธอไม่ไหวแล้ว”
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!
กลุ่มวิศวะถึงกับโห่ร้องกันยกใหญ่
“ไปกันที่โชว์ต่อไปดีกว่าค่ะอู๋” ไอ้ไย่ฉีกยิ้มเปลี่ยนเรื่อง ถือวิสาสะเป็นพิธีกรแม่งซะเลย “พูดได้แค่ว่า คนนี้เขาดังมาก ขนาดดาวมหาลัยอย่างเรายังยอมแพ้เลย”
“ไอ้กุ้ง แสตนบายได้แล้ว” มุนินวิ่งเข้ามาหา ผมพยักหน้าแล้วก็จูงน้องหมาตัวน้อยไปเตรียมตัว
“โอ้โห อย่าบอกนะครับว่าถึงเวลาโชว์ของกุ้งแล้ว!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!
“ใช่แล้วค่ะ บอกเลยนะคะ เทเลอร์ สวิฟต์ก็ต้องแพ้ ร้อนแรงจนดิชั้นนี่ยังจะอยากบูชามันแทนเลย” ดูพูดเข้า เดี๊ยะๆ จะโดนเรียงตัว “ถ้าพร้อมแล้ว ไปชมโชว์สุดเซอร์ไพร์สจากกุ้งอิมเมจของคณะได้เลยค่า!”
เอาล่ะถึงตาผมแล้วสินะ
ไฟค่อยๆ หรี่ลง พร้อมกับมีทีมงานหอบหิ้วกาละมังและอุปกรณ์อาบน้ำมาวางไว้ด้านหน้า ผมเดินจูงน้องหมาออกไป ไม่นานเท่าไหร่ไฟก็เปิดอีกครั้ง ทุกคนจึงเห็นผมยิ้มแป้นโดยมีน้องหมานั่งรออยู่ข้างๆ แล้ว
“....”
เงียบกริบกันทั้งงาน ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของคนดูแถวหน้าสุดเลยคิดดูดิ
“โฮ่ง!”
“รู้แล้ววววว จะอาบน้ำให้เดี๋ยวนี้แหละ” ผมพูดผ่านไมค์ที่ติดข้างปาก
ผมอุ้มน้องลงไปในกาละมัง จัดการเทแชมพูเยอะๆ จนฟองฟ่อดแล้วก็นวดๆ น้องอย่างเบามือ ดูท่าแล้วน้องจะชอบด้วยแฮะ ส่ายหางใหญ่เลย
“ค่า...” ไอ้ไย่เดินออกมายืนข้างๆ “คนเขางงหมดแล้วค่า ดิชั้นก็งงค่า คนอื่นเขาซ้อมแทบตายมันดันโชว์อาบน้ำหมา”
ถึงจะไม่มีเสียงกรี๊ดอะไร แต่ผมก็ได้ยินเสียงชัตเตอร์รัวไปหมด บางคนเอามือถือขึ้นมาถ่ายวีดีโอไว้ด้วยอีกตะหาก
“โฮ่งงงง!”
“เออ เห่าเข้าไปลูก สบายล่ะสิ” หยากไย่ยังคงคอยช่วยบิ้ว “มีใครอยากเป็นหมามั้ยคะ?”
พรึบ!
กว่า 80% ยกมือกันอย่างพร้อมเพรียง
“คือเมื่อวานน้องหมาหลงเข้ามาในนี้ เนื้อตัวมอมแมมมากๆ ผมเลยอยากจะอาบน้ำให้น้อง” ผมอธิบาย
“งืออออออออออ”
“เพราะผมรู้ว่าพวกเราที่นี่หลายคนเห็นน้องแล้วก็คงอยากจะเล่นด้วย ถ้าน้องสะอาดๆ พวกเราจะได้เอ็นดูกันเยอะๆ เนอะ”
“โง้ยยยยยยยยย”
“เป็นยังไงล่ะคะเพื่อนดิชั้น สดใสจนโชว์เมื่อกี้เป็นความอัปยศของมวลมนุษย์เลยทีเดียว” ไอ้ไย่เท้าเอว
“เอาล่ะมาเป่าตัวให้แห้งกันเถอะ” ผมอุ้มน้องออกมาจากกาละมัง
“...”
ผมขยี้น้องด้วยผ้าขนหนูแรงๆ แม้จะไม่แห้งสนิทแต่ก็ถือว่าใช้ได้
“น้องสะอาดแล้วนะครับ ผมจะปล่อยไปให้เล่นกันน้า” ผมปลดสายจูงออก แล้วน้องก็วิ่งไปหาสาวๆ พยาบาลที่นั่งแถวหน้าๆ แหมมม โดนสาวรุมเชียวนะ คนหล่อก็เงี้ยอะเนอะ
คนดูปรบมือให้ผมอย่างงงๆ หึๆ คิดว่าจบโชว์แล้วล่ะสิ
“ว้ายยยย” ไอ้ไย่กรีดร้องเมื่ออยู่ๆ ไฟก็ดับทั้งอาคาร “เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ยยยยย”
หึ บอกแล้วว่าจะเซอร์ไพร์ส ขนาดเพื่อนตัวเองยังไม่รู้เลยเห็นมั้ย วะฮ่าๆๆ
เอาละครับทุกคน เตรียมตัวเจอโชว์ที่แท้จริงกันได้แล้ววววว!!
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
Tak_Empty :
“อะไรวะน่ะ” ผมได้แต่ยืนกอดอกกระตุกมุมปาก มองภาพตรงหน้าด้วยความงงงวย
ไอ้เจี๊ยบโชว์อาบน้ำหมา!! ผมล่ะเชื่อจริงๆ
“หึๆ” ไอ้โมทย์ที่ยืนข้างๆ หัวเราะร่วน “ไม่น่ารักไง๊?”
ป้าบ!
“โอ๊ยยย ตบหัวกูทำห่าไรเนี่ย”
“กูบอกมึงหรือยังฮะว่าไม่น่ารัก กูแค่งงสัด”
“แตะต้องไม่ได้เลยนะกุ้งของมึงเนี่ย”
“เออ รู้ไว้ก็ดี” ผมทำหน้าดุ “แล้วทำไมไม่เรียกน้อง”
“ฮะ...”
“ก่อนจะมีคำว่ากุ้ง ต้องมีคำว่าน้อง”
“ทีมึงยังไม่ใช้น้องเลย”
ป้าบ!
“โอ๊ยยยย”
“อย่าสงสัยในตัวกู”
“เพราะผมรู้ว่าพวกเราที่นี่หลายคนเห็นน้องแล้วก็คงอยากจะเล่นด้วย ถ้าน้องสะอาดๆ พวกเราจะได้เอ็นดูกันเยอะๆ เนอะ”
โอ้โห... รอยยิ้มนั้น รอยยิ้มทำลายล้าง รอยยิ้มที่เห็นแล้วเลือดในตัวก็เดือดพลุกพล่านไปหมด
ยังไม่ทันที่จะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปมันเก็บไว้ ไฟทั้งอาคารก็ดับ ตอนแรกผมคิดว่าเป็นการผิดพลาดทางเทคนิค แต่ที่ไหนได้...
วงดนตรีของสินกำเริ่มบรรเลงในจังหวะที่ไฟกลับมาเปิดอีกที นักร้องคอรัสร้องประสานเสียงด้วยท่อนที่ผมคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหน แต่ไม่ทันจะได้นึกอะไรออก ไฟฟอลโลว์ก็จับไปยังคนที่ยืนหันหลังอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง ชุดสีเหลืองแสบตาทีเดียว
(บอกคนนี้)
(และบอกกับคนนั้น)
(เอ่ยคำพูดลอยลอย ว่ารักกัน)
ขอให้ว่ากันมา
อย่าทิ้งให้งงนานนาน
(อยากบอกรัก เมื่อใจจะรักใคร)
(บอก จากใจ ตัวเอง)
พอจบเสียงคอรัส บุคคลปริศนานั้นก็หันหลังมา แล้วผมก็รู้ว่านั่นคือ...
ไอ้กุ้ง!
ไอ้เจี๊ยบของผมยิ้มแป้นในชุดคลุมสีเหลืองมันเลื่อม แถมไม่ใส่เสื้อข้างในซะด้วย โชว์ผิวขาวจั๊วหราจนเพื่อนๆ ผมแม่งอ้าปากค้างไปตามๆ กัน
ผมไม่มีปัญหากับตรงนั้นหรอก แต่ที่มันทำให้ผมงุ่นง่านใจคือตรงนู้นตะหาก...
ไอ้กบแม่งใส่กางเกงเอวต่ำเชี่ยๆ โชว์ขอบอันเดอร์แวร์ ‘Armani’ หรา ไม่เกรงใจ Calvin Klein ที่ผมใส่อยู่ในกางเกงตอนนี้เลย!
สัสเอ๊ยยยย โชว์มันเข้าไปปปปป
แต่ความเดือดของผมหายไปเมื่อเห็นผ้าสีเขียวที่โพกอยู่ที่หน้าผาก...
อ้าว สีประจำคณะของผมนี่?
“เจอะคนโน้น ก็บอกว่าเธอรักกัน แต่คนนั้น ได้ยินว่าเธอเปล่า เจอะคนไหน ก็บอกไม่เคยเหมือนกันเลยไม่กล้าเดา”
ไอ้เจี๊ยบซอยเท้าลงมาจากบันไดขณะที่เริ่มร้องท่อนแรก เรียกเสียงกรี๊ดจากผู้ชมได้อย่างดี
โอเค ถึงผมจะจีบมันแต่ผมก็จะไม่โกหก เสียงมันไม่ได้เพราะมากหรอกนะครับ ฟังแล้วพอถูไถได้ แต่ความสดใสที่แม่งแจกให้นี่ดิ สัสเอ้ย ดาเมจแรงโคตรรรรร
“เกิดสับสน ไม่อยากจะไปสนใจ แต่หวั่นไหว เพราะคนเขาพูดอยู่ แอบมองเห็น ว่าเธอไม่เป็นเหมือนเคยมันก็เลย เกิดอยากจะรู้”
“โอยยยย” ไอ้โมทย์ถึงกับยกมือขึ้นมากุมอก
อย่าว่าแต่มันเลย ผมก็ลูบหน้าอกตัวเองเหมือนกัน!
ไอ้เจี๊ยบเข้ามายืนอยู่ตรงกลาง โยกสะโพกซ้ายขวาจนเสื้อเปิดออกเห็นเอวคอดๆ นั้นได้ชัดเจน
โอย...
“มามาเข้ามา มาบอกกับฉันตรงตรง มัวทำให้งง กันอยู่ยังงี้ อย่าทำอย่าทำ มีมาซักคำให้มันรู้ไป บอกให้รู้ให้ชัดชัด ไม่วกวนเราทุกคนสบายใจ”
โอยยยยย นี่มันไม่สดใสแล้ว... พอร์น นี่มันพอร์นชัดๆ คนเหี้ยอะไรวะธรรมชาติได้พอร์นขนาดนี้
“เก็บอารมณ์หน่อยทัก”
“อยากโดนโบกอีกทีเหรอ”
ไอ้โมทย์ยักไหล่ ทำไมวะ กูจะปลาบปลื้มไปกับโชว์ของคนที่กูกำลังจีบอยู่ไม่ได้เลยหรือไง หื้มมม?
เสียงกรี๊ดเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อไอ้กุ้งเดินไปทักทายผู้ชมที่นั่งกันอยู่ มันเดินไปทางซ้ายทีขวาที เล่นเอาผมกังวลมองตามไปไม่ละสายตา ไอ้พวกบ้านั่นแม่งก็ยิ้มออกนอกหน้าเลยนะสัส กูจะจำหน้าพวกมึงแม่งทุกคนเลย เดี๋ยววันหลังกูจะกลับมาพร้อมปืน
“มึงๆๆๆ น้องกุ้งมา” ไอ้โมทย์สะกิดไหล่ผมยกใหญ่
หึ มาดิ มีของจะให้อยู่พอดี
“อยากบอกฉันก็บอก ที่ตัวฉันก่อน อย่ายอกย้อนให้ไป ถึงคนอื่น อยากบอกฉัน ว่าอยากจะมาคบกัน ทำได้เลย อย่ามัวไปฝืน...”
“บอกกูเหรอ?”
นี่! เจอสวนไป ถึงกับเอ๋อทำอะไรไม่ถูก
ฮ่าๆๆ ผมนี่ชอบแกล้งมันจริงๆ ให้ตาย
“ตกลงคบกันเลยเนอะ” ผมกอดอกทำเป็นยิ้มๆ
ไอ้เจี๊ยบสีหน้าเครียดถึงกับพูดแบบไม่มีเสียง “กูร้องเพลง!”
“อ่ะๆ มีอะไรจะให้” ผมล้วงแบงค์สีเทาออกมาแล้วยื่นให้คนตรงหน้า “ขอซื้อโชว์นี้หน่อยดิ”
“...”
“มาโชว์ให้ดูแบบส่วนตัวที”
หึ เป็นไงล่ะครับ เจอมุกนี้ไปถึงกับทำอะไรไม่ถูก
ผมมองมันหน้าแดงทำท่าจะเดินออกไป แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้เลยหันหลังกลับมาหยิบเงินจากผมไปแบบกลัวผมจะแย่ง แหม่ เราดีลกันแล้วนะครับคุณ
ผมมองตามหลังเล็กๆ ในชุดสีเหลืองนั่นไป แล้วภาพบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว
เฮ้อ ไอ้กบนี่มันชอบสีเหลืองจริงๆ นะ
เหมือนครั้งแรกที่เห็นไม่มีผิด...
หนึ่งปีที่แล้ว...
“กูไปหาเกดก่อนนะ” ไอ้โมทย์ลุกพรวดขึ้นมาเมื่อเห็นข้อความบนหน้าจอมือถือ แถมยังเดินหนีไปไม่คิดจะล่ำลากันสักคำ
ไอ้แว่นนี่มันเห็นสาวดีกว่าเพื่อนซะได้ น่าถีบตกบันไดสยามวันให้เข็ดหลาบ
“มึงๆๆๆๆ” ไอ้เป้ เพื่อนในกลุ่มอีกคนเขย่าไหล่ผม “มึงดูแม่งแต่งตัวดิ”
ผมหันไปตามนิ้วที่มันชี้ แล้วก็เห็นเด็กวัยรุ่นอายุน่าจะไล่เลี่ยกับผม ใส่แจ็คเก็ตออดิดาสสีเหลืองอ๋อยกับกางเกงขาสั้นสีขาว ถุงเท้าสีเทายาวครึ่งหน้าแข้ง ตัดกับผิวขาวจั๊วที่มองเห็นได้ผ่านต้นขาเล็กๆ นั้น...
“ตลกฉิบหาย” ไอ้เมธ เพื่อนอีกคนก็ร่วมหัวเราะกับเขาด้วย
อะไรของพวกมันวะ ไม่เห็นมีอะไรน่าขำเลย
ออกจะน่ารัก...
“น้องครับ!” มีผู้ชายคนหนึ่งสะพายกล้องวิ่งตามไอ้เสื้อเหลืองมา “หยุดก่อนนน”
“ครับ?” คนโดนเรียบทำหน้าสงสัย ยืนห่างกับผมไม่ถึงเมตร
ทำไมกลิ่นตัวหอมจังวะ แม่งงงงมีทุกอย่างที่กูแพ้ทางเลยนะไอ้มัสตาร์ด
“พี่ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ย”
“ฮะ...” ไอ้เสื้อเหลืองเอียงคอ “ถ่ายผมเนี่ยนะ?”
“ครับ เอาไปลงนิตยสาร... สะดวกมั้ยเอ่ย”
“อ่อ” เสื้อเหลืองพยักหน้า “ได้ครับ ตรงไหนดี”
“น้อง!” คนสะพายกล้องตะโกนมาทางผม “หลบหน่อย พี่จะใช้แบ็คกราวน์”
อ้าว เวรกรรมตกมาถึงพวกกูเฉย ห่า...นั่งอยู่ของกูดีๆ
ผมเกือบจะตะโกนด่าไปอยู่แล้ว ถ้าไอ้เสื้อเหลืองไม่หันมายิ้มซะก่อน แม้จะเป็นยิ้มแบบลวกๆ แต่ก็ทำลายล้างได้ดี...
โอเค ผมให้อภัยทุกคนในโลกที่เคยโกรธแล้วเรียบร้อย
“โอเคครับ เรียบร้อย” ตากล้องยิ้มให้นายแบบแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกัน แต่...
“เย้ยยยย!”
แพร่ด!
ไอ้เสื้อเหลืองล้มหัวคะมำต่อหน้าต่อตา โชคดีที่มันใช้มือยันไว้เป็นการป้องกันหน้าไม่ให้เสียโฉม ผมนี่เด้งตัวเตรียมจะเข้าไปช่วยอยู่แล้ว แต่ติดที่เหมือนอีกฝ่ายจะอายเกินกว่าจะอยู่ตรงนี้นานๆ รีบวิ่งแจ้นออกไปซะก่อน
อะไรวะ ไม่รอให้กูช่วยสักหน่อยรึไง โธ่
ผมมองตามไอ้เสื้อเหลืองจนหายลับไป กลิ่นวานิลลายังติดจมูกอยู่เลย ให้ตายดิ
“พวกมึง กูไปเข้าห้องน้ำแปบนะ” ผมบอกไอ้สองตัวข้างๆ แต่ดูท่าแล้วแม่งไม่ได้สนใจสักกะนิด
“เออ”
ผมวิ่งไปตามทางที่ไอ้นั่นตรงไปแต่ก็ไม่เจอ
ล่องหนหรือไงวะ สัสเอ๊ยยย
เจอแต่ตากล้องกับลูกน้องคนที่เห็นเมื่อกี้นี่แหละ สงสัยต้องไปขอตีเนียนดูข้อมูลสักหน่อยแล้ว
“พี่ครับ”
ตากล้องคนนั้นเอี้ยวตัวมามองผมหัวจรดเท้า แถมทำท่าจะหัวเราะอีก “พี่ไม่ถ่ายน้องหรอก”
สัส! เดี๋ยวปั๊ดโบกให้ล้มเป็นเพนกวิ้นลื่น อุตส่าห์มาอย่างเป็นมิตร
“คือผมจะขอถามชื่อคนเสื้อเหลืองเมื่อกี้หน่อย พอดี...”
“ไร้สาระว่ะ หลีกทางดิ”
อ้าว อะไรมันจะฉุนเฉียวขนาดนี้วะ เดี๋ยวกูส่งฮอล์ลคูลให้แดกซะหรอก
“น้องคะ” ผมเกือบจะเดือดอยู่แล้ว แต่เสียงใสๆ จากพี่ผู้หญิงที่เป็นลูกน้องตากล้องบ้านั่นเรียกผมไว้ซะก่อน
“ครับ?”
“น้องอยากรู้จักชื่อคนเมื่อกี้ใช่มั้ย”
ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้า
พี่คนสวยหยิบสมุดออกมากางแล้วยื่นให้ผม “คนล่าสุดเลยนะ”
“...”
“พี่เห็นน้องจ้องซะตาไม่กระพริบ”
“...”
“ถ้าได้คุยกันอีกครั้ง ก็อย่าพลาดเหมือนครั้งนี้ล่ะจ๊ะ”
“ขะ...ขอบคุณครับ” อะไรวะ งงเลยกู
ผมยิ้มให้กับพี่ผู้หญิงแต่ตาก็รีบก้มลงอ่านข้อความล่างสุดนั้น ผมจำได้แม่นเลยทีเดียว
ชื่อ : อิสระ ปัจฉิมสะหะ (ชื่อเล่น ‘กุ้ง’ นะครับ)
Facebook : ไม่เล่นครับ
Email : idsaramakmakอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
สถาบัน : เพิ่งจบจากเซ้นต์เจมส์ครับ แต่ตอนนี้สอบติดม.XX แล้ว คณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกการแสดง
“ขอบคุณครับ” ผมยื่นสมุดคืนเจ้าของไป
พี่ผู้หญิงพยักหน้าให้เป็นการทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปทางพี่ตากล้องที่ยืนรออยู่ ทิ้งให้ผมยิ้มอยู่กับตัวเองคนเดียว
แม้ข้อมูลที่ได้มาจะไม่ได้ช่วยอะไรผมมาก.. แต่เรียนที่เดียวกันแบบนี้ ก็สวยสิวะ
“มึงว่ากุ้งเป็นไง” ผมหันไปถามไอ้โมทย์
เพื่อนรักทำสีหน้าจริงจัง “อืม... เสียดายว่ะ กุ้งมีค่ามากกว่าสิ่งที่พวกเราได้ยินมาจริงๆ เหมือนที่มึงว่านั่นแหละ”
“แล้วมึงว่าที่กูทำอยู่...” ผมกอดอกมองมันอย่างจริงจังไม่แพ้กัน “แม่งถูกแล้วใช่มั้ยวะ?”
ไอ้โมทย์ยิ้มมุมปาก เอามือตบไหล่ผมเบาๆ ในจังหวะที่ดนตรีจบแล้วและมีเสียงกรีดร้องดังกระหึ่มยิ่งกว่าครั้งไหนๆ “ที่มึงทำแม่งเป็นเรื่องที่ดีมากเลยทัก กูยอมรับจากใจจริงๆ”
“...”
“เอากุ้งออกมาเป็นของมึงคนเดียวให้ได้นะ กูเอาใจช่วย”
ผมยกกำปั้นขึ้นมา อีกฝ่ายก็ทำตามแบบรู้กัน “ดีล”
(https://78.media.tumblr.com/f402c660579f2add7a1adfe7bd169517/tumblr_oso32rqQXB1ws7ii8o1_400.jpg)
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
*เพิ่มเติม
แปะๆ เพลงที่ใช้ "อย่าทำ อย่าทำ"
ของนัท มีเรีย ครับ เข้าไปฟังเพื่อเพิ่มอรรถรสได้ อิอิ
https://www.youtube.com/watch?v=3OdXClRiWbg
หายไปนาน ไม่มีข้ออ้างแต่อย่างใดแงงงง
ฝากบวกเป็ด คอมเม้นให้กำลังใจกันได้นะครับบบบ <3
อย่าเพิ่งลืมลูกผมกันน้าาาา
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
น้องกุ้งคนดังไม่ธรรมดาจริง ๆ
-
รักน้อง รักทัก :-[
รอค่าาาา
-
หมันเขี้ยวแทนทักก รีบจัดการน้องเลยยย :hao7:
-
หลุมรักของกุ้งท่าทางจะกว้างและลึกดีเนอะ
-
กุ้งงงงงง ลูกกกกกกกกกก แจกความฉดใฉฉฉฉฉ
-
อยากบีบน้องงงงงง แงงงงง สดใสมากๆๆๆๆๆๆ
-
น้องกุ้งงงงงง
-
"กุ้งแซ๋บเวอร์" :m3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่ไหวแล้ววววววว เค้าควรเป็นแฟนกันได้แล้ว :-[
-
ทักเก็บอาการโหน่ยย 555
-
แง้งงงงงง เจ้าเป็ดเหลืองกุ้งงงง
น่ารักกกกกก :ling1: :ling1:
-
กุ้งหนูจำเป็นต้องสดใสเบอร์นั้นเลยหรอลูก โอ๊ย แล้วคือแบบร้องเพลงพี่นัทไปอีกกกก เกิดทันยุค 90 หรอคะ บอกคุณแม่มาซิ 55555555555555555 น่ารักกกกกกก เด็กบ้าาาา!!!!!
-
น้องกุ้งน่ารักมากเลยลูก ฮือออออ นี่ขนาดทักยังไม่รู้ความจริงยังหลงขนาดนี้ถ้ารู้นะ กุ้งลูกแม่จะรอดจากมือไดโนเสาร์ไหมลูก55555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องกุ้งงงง โชว์นี้แจกความสดใสหรือโชว์โปรยเสน่ห์คะ
คนชื่อทักเขาหลงหัวปักหัวปำแล้วค่าาา5555
-
กุ้งน่ารักมากกก
-
น้องงงงงง น่ารักกก
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ
ทั้งน้องกุ้งและพี่ทัก
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
โอ๊ย น้องงงงงงงงงงงงงงง
น้องน่ารักมากอ่ะ จาอาวววววว
ปล.นี่อยากรู้มากว่าฮีหลุยส์โยธาไม่ถูกใจคุณไย่เหรอคะ ดูจากอาการหน้าถอดสีของไย่แล้วของดีคงไม่ช่วย
-
อยากบีบน้องกุ้ง สดใสสีเหลืองอะไรเบอร์น้านนนน :hao7:
-
อ้าวๆๆเค้าเคยเจอกันมาก่อน แต่น้องกุ้งเจิดจ้า จำพี่ทักคนมืดมนไม่ได้ 555
มาขนาดนี้แล้วอย่าให้หลุดมือนะทักนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
เราก็เอาใจช่วยทักนะ
-
เขาเคยเจอกันมาก่อน ทักชอบน้องกุ้งมานานแล้วสินะเจอคราวนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ
-
กุ้งน่ารักกกก แหม่ทัก ที่แท้ก็แอบมองเขามานาน :laugh:
-
เคยเจอกันมาก่อนไปอีกก ทักสู้ ๆ
-
หลงรักน้องกุ้ง :pig4: :pig4:
-
บท 9 คือตลกแก๊งเพื่อนมาก 55555
อ่านไปขำไป มีความสนุกสนานสินกำ
ตอนนี้แอบโกรธทักเบาๆ ทำน้องเลือดออก
แต่ก็จบสวยอะ คือ ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นใคร ผ่านอะไรมา ก็จะอยู่เป็นคนของเธองี้ ไอ้บ้า! เขินนนนน
ตอนแรกเห็นใจกุ้งที่เลือกออก ตอนนี้อิจฉามันละ ฮึ้ยยยย
:ling1:
-
เม้นท์รวดของสองตอนล่าสุดเลยนะ
อิจฉากุ้ง ได้นอนกอดกับทักแล้ว ฟินเลยล่ะเซ่
ชอบความตลกความขี้หวงของทักเหมือนเดิม 5555 หวงได้น่ารักมาก แหม่ จะเอาปืนมายิงทุกคน
น้องกุ้งน่ารักมาก นึกว่าจะโชว์แค่อาบน้ำหมาจริงๆ ซะแล้ว
เลิฟน้องกุ้ง :mew1:
-
บทสิบ
ชีวิตกุ้งเจอแต่คนเผด็จการ เดี๋ยวทักเดี๋ยวพี่วิน สงสารมากบทนี้
อีพี่วินนี่คืออ่านแล้วใจเต้นมาก โกรธ รู้สึกโมโห มากกกก โมโหความกุ้งด้วย ที่เอาแต่ร้องไห้ ฮึ้ยยยย
ทักก็หมาไปอีก ต้องมายืนสูบบุหรี่ฟังเพลง แถมจุ๊บอีก โอ้ยย อ่านบทนี้แล้วจิตไม่นิ่งเลยอะ
:ling1:
-
น้องกุ้งน่าร๊ากกกก
-
บทสิบเอ็ด
เอ็นดูฉากอาบน้ำหมา 55555
แจกความสดใสมากกุ้งเอ้ยยยยย
-
บทที่ 12
ร่างแตกแหลกสลาย
(https://static.wixstatic.com/media/b61fbe_730db528f79d45ed901c9a4158831d52~mv2.jpg/v1/fill/w_498,h_498,al_c,q_90/file.jpg)
“ถ่ายรูปโว้ยยยยยยยยยยยย” พอเสียงไอ้อู๋สั่งดังลั่นอาคาร พวกเราทั้งสี่สิบกว่าชีวิตก็วิ่งกรูไปรวมกลุ่มกันอย่างตื่นเต้น แต่ติดตรงที่ว่า…
“อ้าว แล้วใครถ่ายอะ”
เออ นั่นสิ จะถามแบบอีไย่พอดี ไอ้อู๋มึงบ้าปะเนี่ย เวลานี้เค้าแยกย้ายกันไปนอนหลับสามสี่ตื่นแล้วสัด ใครมันจะอยู่ถ่ายให้ โพสเก้อเป็นหุ่นขี้ผึ้งกันหมดแล้ววว
“กุ้ง มึงเซลฟี่ดิ” เพื่อนคนนึงตะโกนมา
“ดูแขนกูด้วยยยย” ผมที่นอนอยู่ข้างหน้าสุดหันไปเบ้ปาก “เดี๋ยวกูไปหาเหยื่อแป๊บ”
ผมลุกออกมานอกอาคารแล้วมองซ้ายมองขวา เห็นว่ายังมีพวกเด็กพละกลุ่มหนึ่งพ่นควันอยู่ในซอกหลืบ โอเค ไอ้พวกนี้น่าจะใช้งานได้แฮะ
“พวกมึงงงงง” ผมพุ่งตัวเข้าไป “ใครสะดวกถ่ายรูปให้หน่อยสิ”
จริงๆ ตรงนี้มันมืดมาก แต่พอไอ้คนที่ตัวสูงที่สุดเดินออกมาเจอกับแสงไฟ ผมก็รู้ว่าเป็นใคร
“อ้าว” ผมอ้าปากหวอ “มึงยังไม่กลับห้องอีกเรอะ”
ไอ้ทักแค่ยิ้มแล้วก็ส่ายหัว “ยัง”
“อ๋อ” ผมไม่มีเวลาสอบสวนมันมากหรอกนะ “ไปๆ ถ่ายรูปให้พวกกูหน่อย”
ผมลากไอ้เดือนมหาลัยให้วิ่งตาม ยื่นไอโฟนให้มันแล้วก็เข้าไปโพส
“หนึ่ง… สอง…” คนถือกล้องนับให้สัญญาณ
“พูดว่าแม่พร้อมกัน!!”
เดี๋ยวๆๆ สั่งอะไรของมึงวะหยากไย่
แต่ไงก็เหอะ สุดท้ายก็ต้องตามน้ำ
“แม่!!"
ไชโย! จบไปเรียบร้อยยยย กับหนึ่งในงานใหญ่ของชีวิตปีหนึ่ง ป้ายหน้าเจอกันที่เฟรชชี่เกมครับโพ้มมมม เหรียญทองจะไปไหนเสียยยยย
“ไหนอะ”
“ฮะ?” ผมย่นคิ้วใส่คำถามของไอ้ทักเมื่อมันเดินเอามือถือมาคืน “อะไรวะ?”
“โชว์ส่วนตัวไง”
“…”
“เอาไปตั้งพันนึง คิดจะเบี้ยวเหรอ”
ทำหน้าทำตานะมึง เดี๋ยวจะโดน
ผมหยิบแบงค์พันออกมาจากกระเป๋ากางเกง “มึงเอาคืนไปเหอะ กูก็หยิบมาขำขำ”
แหนะ ยังไม่รับไปอีก เงินตั้งพันนึง ไม่ใช่น้อยๆ นะเว้ยยยย
“เก็บไว้ดิ”
“เอาคืนไปปปปป” ผมยัดเงินใส่มือเจ้าของ “ทัก กูเป็นคนรู้คุณค่าของเงินนะ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่มึงจะทำแบบนี้ด้วย”
ไอ้ทักยิ้มมุมปาก “ความคิดดีไม่เหมือนหน้าตาเลยแฮะ”
โว้ยยยย! ไททานิกล่มเพราะคนอย่างมึงอะ อุตส่าห์จะทำซึ้ง
“งั้นกูเก็บไว้เป็นงบเลี้ยงข้าวมึงแล้วกัน” ไอ้ทักยืดตัววางฟอร์มป๋า
แหม่ ถ้างั้นไม่พอละจ้า ระดับนี้ต้องกินบุฟเฟต์ตึกใบหยกเท่านั้นจ้า
“สินกำจัดแถว!”
“กูไปก่อนนะ” ผมโบกมือลาไอ้ทักและรีบวิ่งไปตั้งแถวตามเสียงเรียก พี่ว้ากนี่เรียงหน้ากระดานอย่างกะบอยแบนด์รออยู่ก่อนแล้ว โว้ยยยย ค่ำๆ มืดๆ ไม่ไปหลับเอาแรงกันเรอะ มาพรุ่งนี้เช้าก็ได้ แหม่ ไม่หนีไปไหนหรอกพี่
“วันนี้พวกคุณทำดะ…” ยังไม่ทันที่พี่ปีสามจะทำขรึมได้จบประโยค อยู่ๆ สายตาของทุกคนก็หันขวับไปทางเดียวกัน สายตานั้นดูกล้าๆ กลัวๆ เหมือนกำลังเห็นสัตว์ร้ายตั้งท่าจะจู่โจม
ผมเลยมองไปทางนั้นบ้าง ไหนดูซิ…
อ๋อ เข้าใจแล้วทำไมถึงเกร็งกันแบบนี้
ก็ไอ้ทักแม่งยืนกอดอกทำหน้าโคตรหาเรื่องอยู่ใกล้ๆ นี่ไงเล่า!!
“ผมจะคุยอะไรกับคนของผมบ้างไม่ได้เลยหรือไง” มันส่งเสียงไปทางกลุ่มพี่ว้าก
“….” ครับ ใครจะกล้าตอบมันล่ะ พี่ๆ ต่างตัวสั่นเป็นเซียมซี แถมส่งสายตาอ้อนวอนให้ผมกำราบให้อีกตะหาก
“ทำบ้าอะไร กลับไปได้แล้ววว” ผมหันไปดุ
ไอ้ทักเหลือบตามามองผมแป๊บนึง แต่ก็ไม่เลิกทำเป็นฟอร์ม โอ้โห นี่มึงจะบวกให้ได้เลยใช่มั้ย กรุงศรีอยุธยาต้องไม่แตกแน่ถ้ามึงเกิดยุคนั้น
“ทัก…”
“อะไร” มันหันมาทำหน้าเบื่อๆ
“จะคุยใช่มั้ย!? กลับไปรอที่ห้อง”
“ห้องใคร!?”
“ห้องกู…”
สิ้นเสียงผมไอ้เดือนมหาลัยก็กลายเป็นคนละคน มันรีบหมุนตัวกลับและเดินออกไปไม่ร่ำไม่ลา
เอ๊า บทจะไปก็ไปง่ายๆ งี้อะนะ งงกับมึงจัง
“ต่อเลยครับ แฮะๆ” ผมผายมือให้พี่ๆ
เอ… พี่วินหายไปไหนหว่า ไม่ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกแล้วก็คิดถึงเหมือนกันแฮะ
“พวกผมจะบอกว่าวันนี้พวกคุณทำดีมาก นี่เป็นงานเปิดหอที่ดีไม่แพ้ปีก่อนๆ เลย” พี่ปีสามพูดต่อ “และวันนี้พวกผมจะมาแจ้งข่าวเล็กน้อย…”
“…”
“รับน้องครั้งหน้า พวกผมไม่สามารถมาหาพวกคุณที่นี่ได้อีกแล้ว จากนี้คุณต้องนัดรวมตัวกันเพื่อมาเจอพวกผมที่กรุงเทพ ไม่ต้องรีบร้อน รอให้พร้อมแล้วค่อยโทรหาพี่ประสานงาน เข้าใจมั้ย!”
“เข้าใจครับ/ค่ะ!”
เย่สสสส จะได้เข้ากรุงแล้วโว้ยยย เรื่องรับน้องอ่ะเป็นรอง ทองหล่อต่างหากคือสิ่งที่อยากเจอ ฮือออ คิดถึงเดอตี้บาร์ จะดิ้นให้สุดเป็นเด็กแขกในคลิปดี๋กะละตาเลย
“ขอบคุณอีกครั้งสำหรับวันนี้นะครับ!” พี่ว้ากคนเดิมตะโกน “พวกผมภูมิใจมาก และมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ จะให้ ก้มหน้าหลับตา!!”
อะไรอะ ตื่นเต้นนนนน ฮืออออ อย่าทำอะไรแรงๆ นะ วันนี้มีความสุขพอแล้ว ไม่อยากร้องไห้
“ปีสองเข้าไปยืนหน้าน้องเทคตัวเอง! ที่เหลือล้อมเป็นวงกลมครับ! …ปีหนึ่งอย่าลืมตาเด็ดขาดนะ ซื่อสัตย์กันด้วย!!”
คร้าบบบ ไม่ได้ลืมตาเลยครับ หลับปี๋แล้วเนี่ยยยย ไหนจะทำอะไรก็ทำเลย ตื่นเต้นนนนน พี่เทคจะมานั่งอยู่ข้างหน้าผมหรือยังวะ!!
ผมรู้สึกว่าทุกอย่างเงียบสงัด แล้วจากนั้นก็มีเสียงประสานขึ้นมาชวนให้ขนลุก
“หมื่นเม็ดทรายเรียงราย อาจหาญต้านน้ำทะเล… ล้านเม็ดฝนกำเนิด สายน้ำใหญ่”
เพลงประจำคณะถูกขับกล่อมจากปากพี่ๆ ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตัว แม้จะเคยได้ยินมาแล้วตอนสอบเข้า แต่นี่มันพิเศษกว่าครั้งไหนๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน…
“หมื่นแสงดาว อาจเผยความมืดนำทางไป สิบร้อยใจ ร่วมสร้างฝันเดียวกัน…”
แบบนี้มันจะไม่ร่วมร้องไปด้วยยังไงเล่า
“สร้างสีสัน จากความว่างเปล่า…” เสียงของผมนำให้เพื่อนๆ ร้องตาม “สร้างเสียงเพลงจากความเงียบเหงา…”
และทุกชั้นปีก็ร้องไปด้วยกัน
“สร้างโลกสวยด้วยใจของเรา จะไม่เงียบเหงา มืดมนนนนน”
ฮืออออ คิดถูกจริงๆ ที่มาสอบเข้าที่นี่ แม้จะงอแงเคยอยากลาออกก็เหอะนะ
“ขอเราจงอยู่เคียงข้างกัน ดั่งเม็ดทราย แม้…คืนวันผ่าน นานแสนนาน ไม่หวั่นไหว… ขอเราเป็นดั่งใจเราต้องการ…”
เสียงสะอึกสะอื้นของรุ่นพี่รุ่นน้องชาวศิลปกรรมศาสตร์ก็ประสานกันไม่ต่างจากเนื้อเพลงเลย โอ๊ยยย อยากลืมตา อยากเห็นพี่ๆ ที่เคยว้ากร้องไห้บ้างงงงง จะถ่ายรูปเก็บไว้ขำ
ปีหนึ่งทุกคนจับมือและพร้อมใจกันจบท่อนสุดท้าย “ขอเราจงอยู่คู่ความสวยงาม”
“ปีหนึ่ง! พวกคุณอยากกอดพี่เทคมั้ย!!”
“อยากครับ/ค่ะ!”
“เชิญ! ห้ามลืมตาเด็ดขาด!! พี่ปีสองก็อย่าส่งเสียงให้น้องรู้!”
เย่ จะได้กอดพี่เทคแล้ววววว จะรัดให้กระดูกแตกเป็นอานาคอนด้าเลยคอยดู
“พี่เทคคร้าบบบ” ผมส่งเสียง
อ้าว ทำไมมีแต่ความเงียบ
“ฮัลโหลๆ พี่เทค”
ผมเอื้อมมือไปตวัดแกว่งไกวที่ด้านหน้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนนั่งอยู่ ไม่เหมือนคนข้างๆ ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งพี่ทั้งน้องเพราะได้กอดไปเรียบร้อยแล้ว
แงงงงง พี่เทคของผมอยู่หนายยยยย
“พอ!” พี่ปีสามตะโกนสั่ง จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้ามากมายวิ่งผ่านไป “ปีหนึ่งลืมตาได้!!”
ถึงผมจะได้แต่เบ้ปากเพราะผิดหวังที่พี่เทคไม่อยู่ แต่สุดท้ายก็ต้องขมวดคิ้วออกมาก เมื่อเห็นถุง Puma วางอยู่ไม่ห่างจากตัก
ของใครวะเนี่ยยยย ของผมรึเปล่า… มีโน้ตแปะอยู่ด้วย ขอดูหน่อยเซ่ะ
‘น้องเทคคคคคคคคคค เรางานเข้าเลยไปหาไม่ได้
เลยซื้อของเล็กน้อยๆ มาไถ่โทษนะคะ (เดาว่าใส่เบอร์ 38 นะ)
อีกไม่นานกระบวนการนี้ก็จบแล้ว อดทนนะคะ
พี่ว้ากบอกว่าน้องเทคมารับน้องบ่อยมาก เราดีใจสุดๆ เลย
รู้สึกผิดที่ไม่ค่อยได้เขียนจดหมายหาเท่าไหร่ ขอโทษจริงๆ นะคะ
รักเสมอนะคะ เด็กดีของพี่
- พี่ครั้งนี้แพ้ครั้งหน้าต้องชนะแล้วล่ะ
หา!!!
ถึงแม้จะซาบซึ้งกับข้อความ ผมนี่รีบหยิบกล่องกระดาษออกมาจากถุงให้ไวเลยทีเดียว ใจก็ได้แต่เต้นตึกตักกกกก
“แม่เจ้าโว้ยยยยยย” ผมตะโกนลั่นพร้อมกับขยี้หัวตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา จนพี่ว้ากที่พูดอยู่ถึงกับหยุด ได้แต่หันมาอ้าปากค้างเลยทีเดียว
ฮืออออ อยากจะโห่ร้องงงงงและพ่นไฟเป็นก๊อตซิลล่าอ้วนๆๆ นี่มัน Puma Suede Heart Reset เลยนะเฟ้ยยยยยย น่ารักฟรุ้งฟริ้งเหมาะกับน้องกุ้งน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้วมากๆๆๆๆ และที่สำคัญ มันเป็นสีเหลือง!
สีเหลืองงงงงง เข้าใจใช่ม้ายยยยย มันแอ่กกก#RRO${)(Tไช-ขะนปิ แค่นี้ก็ฟินตัวตะแตกแล้วววว
ผมไม่สนการโดนพี่เรียกอีกต่อไป รีบถอดรองเท้าคู่เก่าแล้วเอาน้องเลม่อน (ตั้งชื่อเสร็จสรรพ) มาลองใส่ทันที
พอดีเป๊ะเลยคร้าบพี่เทคคคคคคคค
ฮืออออ เหมือนเดินอยู่บนสวรรค์ มันช่างนุ่มและฟินเท้าซะเหลือเกิ้นนนน
“จะทำอะไรน่ะคุณกุ้ง!” พี่ปีสามมองผมอย่างงงๆ เมื่อเห็นว่าผมตั้งท่าจะวิ่งจ็อกกิ้งรอบอาคารแปดเหลี่ยม
“ฮือออ ผมกำลังซาบซึ้งอยู่ครับ” พูดไปแล้วก็น้ำตาจะไหล
หึ มอง มองงงงง ไม่มีพี่เทคซื้อให้เหมือนกูกันล่ะสิ แดกกันเข้าไปน่ะช็อคโกแลต ขนมนมเนยอะ กูก้าวข้ามระดับนั้นมาแล้ววววววว ดูที่เท้ากูเซ่ คิกๆ
“ชิ ขอให้มึงลื่นหัวฟาดพื้น” หยากไย่เบะปากมาจากในแถว แต่ผมก็ไม่สนใจ
จ้า เบะไปเลย แน่จริงเบะให้สุดแบบพี่กิ๊กสุวัจจินีเลยก็ได้ ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งความดีใจในครั้งนี้ลงหรอกจะบอกให้!
ขอบคุณนะครับพี่เทค ภูมิใจที่ได้เป็นพี่น้องกันมากเลย รักนะยัยบ้าเอ๊ยยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ผมกอดกล่องรองเท้ากลับห้องด้วยหัวใจที่พองโต รวมถึงของขวัญจากแฟนคลับผู้ใจดีอีกตั้งหนึ่งถุงใหญ่อีกตะหาก วันนี้มีความสุขจริงๆ เล้ยยยย ลืมเรื่องดราม่าเมื่อวานไปสนิทเหมือนความจำเสื่อม ใครด่าคำหยาบมาก็จะแจกยิ้มให้เหมือนคนบ้าเลยคอยดูดิ
อ้าว ทำไมไม่มีคนอยู่ห้องเลยล่ะเนี่ย
แล้วไอ้ทักมันอยู่ไหน บอกให้มารอที่นี่ไม่ใช่หรือไงเล่า
“เย้ย!” ผมร้องออกมาเมื่อหันไปเห็นคนที่ตามหา แหม่ ก็นึกว่าหายไปไหน ไอ้เดือนมหาลัยมันนอนหนุนแขนตัวเองสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของผมนั่นเองครับ
เอาขาหนีบปีเตอร์ไว้ด้วยยยยย โอ๊ยยย กูต้องซักอีกแล้วใช่มั้ยยยย ต่อจากนี้กูจะเอาหน้าซุกน้องยังไงเล่า!! เอาออกมาน้องมันจะเหม็นนนนน
“ทักกกก” ผมส่งเสียงเรียก แต่อีกฝ่ายแม่งก็ยังไม่ขยับ “ทักโว้ยยยย!”
ยอมแพ้! นี่แดกยานอนหลับหรือไปขวางวิถีลูกดอกยาสลบมาอะ นิ่งเป็นท่อนไม้ไม่ไหวติงเลยไอ้บ้า
เอาไงดีๆๆๆ
ระหว่างที่กำลังคิดไม่ตก สายตาของผมก็หันไปเห็นไม้ตียุงไฟฟ้าของโมทย์เข้า…
หึหึ
“ทักกกก” ผมเรียกอีกรอบ คราวนี้ถือไม้ตียุงไว้เหนือหน้าผากของมันด้วย โดนแน่! “พี่ทักคร้าบบบบ”
“หืออออ” เริ่มขยับตัวแล้วโว้ยยย
“มึงงงง ตื่นเร็ว”
“มาแล้วเหรอ…” เสียงงัวเงียนั้นตามมาด้วยการยันตัวขึ้นของคนที่นอนอยู่ แล้วเมื่อมันยกหัวขึ้นมา…
แปะ!
“โอ๊ย” ไอ้ทักร้องลั่นเมื่อปะทะเข้ากับกระแสไฟฟ้า ฮ่าๆๆๆ สะดุ้งเชียว “สัด!!!!”
อ้าว… มันมองผมตาขวางเลยอะ
“เล่นเหี้ยอะไรเนี่ย”
“ง่า…” ผมเริ่มเครียดเมื่อเห็นอีกฝ่ายจับหน้าผากพร้อมกับร้องโอดโอย เฮ้ยยย เจ็บจริงเหรอวะ
ผมรีบทิ้งของทุกอย่างในมือแล้วกระโดดขึ้นไปดูอาการ ไอ้ทักทำท่าฟึดฟัดอยู่สองสามทีแต่พอผมจับมือมันไว้ก็ได้แต่นิ่งไป
“โห… แดงเลย” เวรแล้วไง หน้าเท่ๆ ของมันจะเสียโฉมเพราะผมมั้ยอ่า “มึงกูขอโทษ”
“…”
“เดี๋ยวทายาให้นะ”
เอ… จำได้ว่ามียาแก้น้ำร้อนลวกอยู่ในลิ้นชัก น่าจะพอใช้ได้อยู่นะ
“กุ้ง…” มันพูดออกมาเพื่อผมกระโดดกลับไปบนเตียงอีกครั้ง
“อะไรเล่า รู้แล้วว่าจะด่า ขอทายาให้ก่อนได้มั้ยฮะ!”
“มึงรู้ใช่มั้ยว่ากำลังนั่งอยู่ท่าไหน”
หา…
ผมนี่ก้มมองดูตัวเองเลย
แว้กกกกกก ท่าอะไร…ก็ท่าอันตรายไงเล่า!! นี่ผมนั่งคร่อมมันอยู่เรอะ ไม่รู้ตัวมาก่อนเลยยยยย
“อย่าเพิ่งลุก”
“ปล่อยๆๆๆๆ” ผมชักไปที่มือมัน “จับเอวกูไว้ทำไมเนี่ยยยย”
“เออน่ะ” ไอ้ทักทำหน้านิ่ง “แล้วอย่ามองอะไรข้างหลังด้วย”
“ทำไมอะ” ผมทำเป็นจะเอี้ยวตัวแต่มันรั้งไว้ “มีผีเหรอ”
“บอกว่าอย่ามองก็อย่ามอง”
อะไรของมันวะ
“โอเคกูจะลุกแล้วจะไม่มองอะไรข้างหลังด้วย ปล่อยสักที”
“นั่งต่อก่อนก็ได้ ไม่ว่าหรอก” ไอ้ทักยิ้มแป้น “ฟินนนน”
“เดี๋ยวจะโดนกูถีบบบบ” ผมตบเหม่งมันไปทีนึง “วันนี้รับบทป๋าให้เงินหนึ่งพันยังไม่พอใช่มั้ยฮะ ยังจะเป็นป๋าหื่นอีกกก”
ไอ้ทักหัวเราะกับคำพูดของผม “หึๆ ป๋าหื่นเลยเหรอ”
“เออเด่ะ ป๋าหื่นตัวเหม็นอ่า”
“ได้!”
“เหวออออออ” ผมอ้าปากหวอเมื่อโดนมันจับพลิกตัวให้ไปอยู่ด้านล่างแทน
“เดี๋ยวจะเล่นบทป๋าหื่นให้ดู!!”
“อย่า!!”
อยู่ๆ ไอ้เดือนพละก็เม้มปาก จัดการใช้มือทั้งสองข้างบีบเอวผมอย่างแรง และด้วยความที่ผมไม่ใส่เสื้อข้างในแบบนี้เลยโดนมือมันสัมผัสเนื้อเต็มๆ เล่นเอาขนลุกซู่
“หื้มมมม หื้มมมม หื้มมม” ไอ้ทักแม่งทำหน้าเหมือนหมั่นเขี้ยวผมมาตั้งแต่ชาติก่อน แงงงง
“แอ่กกกกก” โอ้ยยยย ดิ้นพล่านไปหมดแล้วววกู “อย่าบีบบบบ แอ่กกก”
“ป๋าจะบีบบบบ”
“แอ่กกกก”
“ให้หนูตัวแตกกก”
“แอ่กกกก”
“คามือไปเลยยยย”
“แอ่กกกกก” โอ๊ยยยไอ้สัดตากูเหลือกเป็นปลาทองโดนเด็กเล่นแล้วววว “ปล่อยยย ขี้จะแต่กแล้วววว”
“หึๆๆๆๆๆ” ไอ้ทักยังไม่เลิกทำเสียงฮืดฮาด แต่ก็ยอมปล่อยมือสักที
“โห…” ผมเอื้อมมือขึ้นไปปัดผมที่ปรกหน้าผากนั้นออก ไอ้สัดเอ๊ยรู้สึกผิด แดงแบบแดงมากกกก “เจ็บปะเนี่ย”
“…” ไอ้ทักนิ่งไปถนัด “เจ็บดิ”
“เจ็บจริงๆ ด้วยยย ขอโทษนะ ก็มึงแม่งไม่ยอมตื่นอะ”
อยู่ๆ ไอ้ทักก็ยิ้ม “เจ็บน่ะเจ็บ แต่ก็ไม่โกรธลงหรอก”
หืมมมม ตาย นี่กูละลายไปหรือยังเอ่ย ยังเป็นกายหยาบอยู่ใช่ม้ายยย
“เออเอาเหอะ” ผมหลบตาคนข้างบน “ออกไปได้แล้วน่า จะอาบน้ำ เล่นกับมึงนี่เหนื่อยชะมัด”
“หึ ไม่…” มันยังห้ามผมไม่เลิก มีการหรี่ตามองหัวผมอีกตะหาก “มึงเอามาจากไหน”
“ฮะ…” ก็ว่าละ มันมองผ้าสีเขียวที่มัดอยู่ตรงหน้าผากผมนี่เอง “อ๋อ เห็นมันตกอยู่ในห้อง เข้ากับชุดดีเลยเอามาใส่อะ”
“รู้มั้ยฮะว่ามันคืออะไร”
“ไม่รู้ คืออะไรวะ…” ผมส่ายหัว
“มันคือผ้าผูกข้อมือของพละตอนรับน้อง” ไอ้ทักว่า “หัวมึงก็เล็กจังเนอะ มัดรอบได้ด้วย”
“อ้าวเหรอ” อี๋ ต้องมีแต่เหงื่อแน่ๆ “เดี๋ยวคืนโมทย์มัน”
“เออ แล้วมาเอาของกูไปแทน”
“กูจะเอามาทำบ้าอะไรอะ”
“มันเข้ากับสีเหลืองดี มึงก็บอกอยู่” ไอ้ทักแยกเขี้ยว “แต่วันนี้มึงเด็ดมากเลยนะ อย่าทำ อย่าทำ”
ยังมีการมาร้องเพลงล้ออีก
“เหรอ มึงชอบปะ” เนี่ยยย แล้วกูก็กล้าถามนะ
“ชอบดิ”
“อ้าว ชอบและไม่เห็นมีอะไรให้เหมือนคนอื่นเลย” ผมชี้ไปที่ถุงกองเบ้อเร้อ
“ให้ตั้งหนึ่งพันแล้วไง แลกกับโชว์วีไอพี”
“มึงนี่นะ”
“อ่ะๆ งั้นหลับตา”
ผมมองหน้ามันอย่างหวาดระแวง “จะทำไรอะ”
“จะจุ๊บ”
“เดี๋ยววววว” ผมเขยิบตัวหนี “ไหนบอกว่าจุ๊บคราวก่อนเป็นโควต้าได้อีกอาทิตย์นึงไง!!”
“งั้นไม่จุ๊บปากก็ได้”
“แล้วจะเอาตรงไหนฮะ”
“คอได้ปะ”
“ไม่!” บ้าแล้วววว เดี๋ยวกูก็เลื้อยอีกหรอก
“งั้นแก้ม”
“โนววว”
“โห่ไรวะ” ไอ้ทักย่นจมูก “งั้นเอางี้ ไหล่ได้ปะ?”
“…” เอาดีมั้ยอะ ใครก็ได้ส่งเอสเอมเอสมาโหวตหน่อยยยย
“น้า”
สัดเอ๊ย ทำไมมันออดอ้อนจังวะ วันนี้แม่งงานดีจริงๆ
“เออ แค่จุ๊บนะ”
“สาบานเลย” มันชูสามนิ้ว
ผมเม้มปาก จัดการแบะเสื้อคลุมออก
ยิ้มแป้นอะไรอยู่เล่า จะทำอะไรก็ทำเซ่
ไอ้ทักกัดฟันแบบเขินๆ อยู่แป๊บนึงจากนั้นก็ค่อยๆ ก้มลงมาประทับริมฝีปากใกล้ๆ ไหปลาร้าของผม
อ้า… นี่มัน ช่างรู้สึกซาบซ่าน เหมือนกินขนมโคล่าผงๆ ที่ระเบิดเปาะแปะอยู่ในปากยังไงยังงั้น
หืออออ แม่ครับผมรู้สึกดีจังงงง
เดี๋ยวนะ…
“ทัก…” ทะ…ทำไมมันเริ่มลามมาคอได้ล่ะ “ทักโว้ยยยยย”
“จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” ไอ้ห่านี่ก็ไม่หยุด แถมรัวเป็นปืนเอ็มสิบหกเลยนะสัด โอ้ยยยยย
“คิกกกกกก ไอ้ท้ากกกก” โอ๊ยยยย อย่าเล่นตรงลูกกระเดือกมันจั๊กจี้ “คิกๆๆๆๆ ม่ายยยย”
“อืม…. จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” อย่าทำเสียงแบบนี้สิวะ มัน… โอย มันนนนน
“คิกๆๆๆ” ลามมาข้างหูแล้วววว “ยะ…อย่าปากนะ”
“ทำไมล่ะครับ หื้มม”
“…” เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
“สัดทักพอก่อนนน” ผมรั้งหน้ามันไว้ กลายเป็นว่าได้สบสายตาที่หื่นกระหายของไอ้ทักเข้าเต็มๆ แง้! น่ากลัวชิบเป๋ง
ไอ้ทักสะบัดหัวเหมือนไล่ผีที่สิงอยู่ “โทษที”
“…”
“โห…” ไอ้ทักลูบผิวของผมด้วยมือใหญ่ๆ ของมัน “แดงไปหมดเลยว่ะ”
“เพราะใครล่ะ”
“อือออออ” มันทำเป็นร้องแล้วฟุบหน้าลงกับหน้าอกของผมอย่างเซ็งๆ “ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน กูไม่ทำอะไรมากกว่านี้หรอกน่า”
“…” ฮือออ หูแดงฉานแน่นอนไม่ต้องสืบ
ไอ้ทักบดเบียดหัวตัวเองกับตัวผมอยู่แปบนึงก่อนจะเด้งตัวลุกออกไปจากเตียง
เวรละ วันนี้ใจอยากมีมันอยู่ข้างกายยังไงไม่รู้ เอาไงดีๆๆๆ
“กูไปนอนและ” ไอ้ทักทำท่าจะหมุนตัว
ผมที่ทำตัวเขินอยู่ได้แต่แอบมองมันใต้ผ้าห่มสีเหลืองลายน้องลูกเจี๊ยบ “ทัก”
“หืม”
หึ่ยยยยยย เอาเหอะ ไหนๆ จะฟินแล้ววันนี้ขอฟินให้สุด “ไปอาบน้ำ…”
“…”
“แล้วมานอนด้วยกัน”
ไอ้ทักนิ่งไปแป๊บนึง แต่สุดท้ายก็รีบสะบัดเท้าจนรองเท้าแตะที่ใส่อยู่กระเด็นออกไปคนละทิศละทาง ก่อนจะกระโดดกลับมาที่เตียงของผมอีกครั้ง
“อ้าว…”
ไอ้ทักมุดตัวเข้ามาในผ้าห่ม “อาบแล้ว พร้อมนอนได้เลย”
“…”
“มึงอะรีบไปอาบ นอนก่อนเที่ยงคืนสุขภาพดีนะ กูเรียนมาๆ”
หึ ไม่ค่อยเลยนะสัด
ผมได้แต่ยิ้มๆ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าอุปกรณ์อาบน้ำ เฮ้ออ ได้แต่ส่ายหัวกับความเกรียนของแม่งจริงๆ ไม่เคยทิ้งลายไอ้ทักคนเดิมตั้งแต่วันแรกเลยดิให้ตาย แต่ก็ดี้ ถ้าจีบกันแล้วเป็นอีกคนผมคงเฟลกว่านี้อะ คนเรามันต้องใจๆ ถึงจะไปด้วยกันได้เนอะ
“เชี่ยยย!” ยังไม่ทันปิดประตูสนิทก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า
ประชากรชาวหอยืนออกันอยู่ที่โถงทางเดิน ทุกคนดูตกใจที่ผมเดินออกมาจากห้องแต่ก็ยังไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน
นี่ยกโขยงกันมาทั้งหอเลยหรือเปล่าวะ
“มะ… มีอะไรเหรอครับ”
แล้วเหมือนคำพูดของผมเป็นกระแสไฟฟ้าที่กระตุ้นให้ทุกคนขยับ พวกนั้นทำเป็นเก้ๆ กังๆ ค่อยๆ เดินเรียงแถวมาวางของขวัญไว้ให้ที่พื้นข้างๆ ตัวผม มีทั้งขนม ตุ๊กตา และแม้กระทั่งของใช้ไฟฟ้าทั่วไป ก่อนจะแยกย้ายกลับห้องของตัวเองไปแบบตัวใครตัวมัน โดยไม่ลืมพูดทิ้งท้ายกันคนละประโยคด้วย
“วันนี้เก่งมากเลยนะ”
“สุดยอด”
“ทำดีมาก…”
ได้แต่ยืนเอ๋อและยิ้มแห้งๆ ฮือออ ขำอ่ะ แต่ก็ขอบคุณนะคร้าบบบบ
“กุ้ง…” อ้าว เก๋าก็มากับเขาด้วยเรอะ
“หา…”
“เราไลน์ไปบอกไอ้เหี้ยทักแล้วนะว่าภูมิใจในตัวมันมาก”
“…”
แล้วอยู่ๆ มันก็ทำหน้าบึ้ง โน้มตัวมาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไป
“แต่เราไม่ดียินด้วยหรอก หวงกุ้ง”
อะไรกันล่ะเนี่ยยยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
(*เกิดความเคลื่อนไหวล่าสุด)
ใครเคยนอนกับกุ้งบ้าง?
[กระทู้หนึ่งในกรุ๊ป Facebook เฟรชชี่รหัส 61 มหาวิทยาลัยXX]
เม้นท์ที่เก้าร้อย
ชาวหอสามผู้ได้ยินเสียงมากอดคอร้องไห้กันในนี้ครับ
- หนุ่มบัญชี (เจ้าเดิม)
DewsX
เกิดอะไรขึ้น…
เม้นท์ที่เก้าร้อยสอง
ไอ้สัดทัก มึง ไอ้หน้าอัลปาก้า มันดีตรงไหน!
เม้นท์ที่เก้าร้อยสาม
เสียงนั้น… นายก็คิดเหมือนฉันใช้มั้ย B1
เม้นท์ที่เก้าร้อยสี่
ฉันก็คิดเหมือนนายครับ B2 ^
DewsX
มีอะไรกัน!! เล่าให้ผมฟังด้วยยยย
เม้นท์ที่เก้าร้อยหก
หมาในตัวกูเห่าไปหมดแล้ว สัดเอ๊ย…
ในที่สุดสีเหลืองก็ได้รับการเฉลยสักที! (ขยับแว่นแบบคุโด้ชินอิจิ)
#ทวงคืนน้องกุ้งจากทักโรหิตจันทร์
DewsX
สีเหลืองอะไรอะครับ…
แล้วพูดถึงทักเดือนมหาลัยกันอยู่ใช่เปล่า
เอ…ทำไมกุ้งอยู่กับคนนี้นานจัง
เม้นท์ที่เก้าร้อยแปด
มันได้ไปครับทุกคน มันได้ไป
เม้นท์ที่เก้าร้อยเก้า
กูเกลียดมัน จวยเอ๊ยยยยยย
DewsX
เดี๋ยวๆ พวกคุณจะโกรธกันทำไมอะ
ก็นอนกับกุ้งมาแล้วเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ?
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบเอ็ด
…
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบสอง
แยก!
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบสาม
ลาไปเห่าก่อน
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบสี่
#ไม่ได้แต่ไม่เลิกหวัง
DewsX
อะไรของพวกมึงครับ
กูงง… -_-
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เหตุการณ์คืนวันเปิดหอมันยังไม่จบ
เลยลงตอนนี้กันดีกว่า หลังจากนี้จะดำเนินเรื่องเร็วกว่านี้นิดนุงนะครับ
ฮืออออ บทนี้ได้แต่หน้าร้อนผ่าวๆ ฮือออออ
ฝากบวกเป็ด คอมเม้นให้กำลังใจกันได้นะครับบบบ <3
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
รวมพลคนนอกห้องนกแน่ๆ ป๋าเขาเอาไปแล้ว เรดาห์ในหัวน้องก็ร้องแล้วว่าจะเอาคนนี้ เหลือแค่ตกลงปลงใจ และประกาศศักดาในกระทู้ค่าาา อ่านกี่ร้อยกี่พันตอนก็จะยืนยันว่าน้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วๆๆๆๆๆๆ อยากหอมอยากกอด อยากจ่ายค่าเทอมให้ค่าาลูกแม่ :mew1:
-
อ่านตอนนี้แล้วใจละลาย ระทวยไปหมด :o8:
-
โอ๊ยยย ชอบๆ กุ้งน่ารัก ทักก็น่ารัก ไม่มีอะไรจะพูด แต่รู้สึกดี
-
ท๊ากจ๋าท๊าก ควรทำให้มากกว่านอนกอดนะท๊ากกกกกก ฟิน !!! :katai2-1:
-
555555 ขำาา ไม่ได้แล้วแทงกั๊๊กกันเอง สุดท้ายทักคาบไปแดk
-
:m20: :-[
-
โอ้ยยยยย ฉันเขินทัก เค้าควรเป็นของฉัน
นุ้งกุ้งโซฮอต
ตลกหนุ่มๆในคอนเม้นกุ้ง ใจสลายกันหมด :laugh:
-
ซงซานพวกเขาทั้งหลายนะคะ 55555555 อยากมีพี่เทคแบบน้องกุ้งสุดอะไรสุด ถ้าได้จะกราบเช้ากราบเย็น จิตใจต้องรวยขนาดไหนซื้อรองเท้ามาเปย์น้อง อีนี่ได้ขนมครั้งเดียวเอง เส้ามั่ยเส้า!! พี่เป้รี่เจบนม5555555
-
o13
-
ฮาๆๆๆ โอ๊ย ตลก พลาดเรื่องนี่ไปได้ไงไม่รู้ แต่โดนดึงดูดจากชื่อตอนล้มหน้าสยามวัน แล้วตอนนี้ก็ติดงอมแงมเลยจ้าาาาา
-
สงสารหนุ่มๆที่เคยนอนกับกุ้ง โดนไดโนเสาร์คาบไปกิน ฮ่าๆๆ :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ตลกแฟนคลับน้องกุ้ง 555
น้องกุ้งสิ่งมีชีวิตที่น่าบีบ
-
ท้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก มาจุ๊บเราบ้างจิ เรายอมร่างแตกแหลกสลายแบบกุ้งเลย โอ๊ยยยยยย
:hao5:
ต่อจากนี้เขาต้องเริ่มสกินชิพกันมากขึ้นแน่ๆ เลย เราใจบ้างเด้อ
สมพวกนอกห้อง นกมากเว่อร์
แต่สงสารสุดคือคุณ DewsX นกมาตั้งแต่ต้นเรื่อง 555555555555+
ไม่รู้สี่รู้แปดอะไรกับเขาเลย 5555555555555555555555555555555555555555555+
:heaven
รอตอนต่อไปเจ้าาาาา
-
ยืนยันได้ไหมว่า กุ้ง ดังระเบิดแค่ไหน :hao3:
"ไม่ได้แต่ไม่เลิกหวัง"
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาเม้น 5555
แอบเขิน ตอนชอตก่อนนอน ชอบสวีทๆกัน เอาอีกๆๆๆ
-
ทักทำผู้ชาย "นกยกหอ" ซินะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คนที่ได้นอนกับน้อง เขาได้ยินเสียงจุ๊บกันหมดแล้ววว 555 #ทวงคืนกุ้งจากทัก
ตอนนี้เขาสวีทกันได้น่ารักมาก :-[
-
โอ็ยยยยยย ทักทำไมทำน้องกุ้งแบบนี้ นี่เขินฟินตัวแตกแล้วเนี่ยยยย
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วววววววว
ตอนล่าสุดเขินมากก เขินเสียงจุ๊บมากเลยยย กรี๊ดดดด ชอบมากกกก ดีงามม
-
กูเกลียดมัน จวยเอ๊ยยยยยย
เม้นต์นี้สวดยวดดดด
ทายว่าบรรดาแฟนคลับที่เคยนอนกับน้อง คงปล่อยกุ้งน่ารักนอนกอดสบายอยู่ฝ่ายเดียวทั้งคืน
ส่วนตัวเองนอนตาค้าง มือก่ายหน้าผากท่องสูตรคูณยันเช้าแบบทัก
พอเช้ามาแยกทางกันถึงรู้ว่า...กูแม่มฟายมากกกกกกกกกก ปล่อยน้องไปงัยยยยยยยยย
ที่มาอยู่หอนี้เพราะหวังเคลมน้องรอบสองอ่ะดิ
อีกสักสิบชาติทัก โรหิตจันทร์คงปล่อยหรอก
วงวารแต่เค้าก็หนึ่งในแฟนที่โอดครวญเว้ย
กอดคอกันนกนะพวกเรา 555
-
ขอให้โลกจดจัมวรั้ยยยยย ทักคือคนจริงของน้องกุ้ง o7
-
ทักที่ไม่ให้กุ้งหันไปข้างหลังคืออะไรกลัวเจออนาคอนด้าหรา :laugh:
แฟนคลับกุ้งฮาดี เคยเป็นป่ะไอ้คนงงอยากรู้ก็ไม่มีใครตอบเลย5555
-
นกกันทั้งหอจ้าาา ทักอยู่ยากแล้วนะศัตรูทั้งหอ :m20:
-
คนที่เคยนอนกับกุ้งสติแตกไปแล้ววววว แท
-
ที่สุดของความสดใสอะเรื่องนี้ ต้องยกให้น้องกุ้งจริงๆ
-
คิดถึงน้องกุ้งแล้วววววววววงว อยากให้มาทุกวันเลยครับ5555 :-[ :hao7:
-
ทักได้ไปแล้ว แยกๆ 5555
-
:mew1: :mew1:
-
ทักกกกกก เราจะมาทวงน้องกุ้งคืน 555
-
ใจบางงงงงง น้องกุ้งลูกกก ทำไมน่ารักก
-
ทักจะอยู่รอดปลอดภัยจากเหล่าแฟนคลับน้องกุ้งไปได้กี่น้ำ
-
น้องกุ้งน่าร้ากกกกกกกก :mew1:
-
o13
-
เดี๋ยวนะแฟนคลับน้องกุ้ง นี่พวกแกเอาหูแนบประตูกันเหรอฮะ ไม่ใช่ทักก็เหนื่อยหน่อยนะ :laugh3:
น้องกุ้งน่ารักจริง ๆ เลย :m1:
-
ตอนนี้ทักน่ารักมาก กุ้งก็น่ารัก เสียใจแทนแฟนคลับน้องกุ้งด้วยนา น้องมีตัวจริงให้กอดแล้ว
-
เข้ามาตกหลุมรักน้องกุ้งซะแล้ว คนอะไรทำไมน่ารักสดใสขนาดนี้
-
มารอน้องกุ้ง :hao7:
-
สนุกมากกก มาต่ออีกนะครับ ^^
-
ฮือออ กุ้งกับทัก เข้ากั๊นเข้ากันน
ตอนนี้เขินนอะ
พี่ทักหื่น55555
-
.
-
.
-
อยากได้ตุ๊กตาน้องเป็ดตัวยักษ์บ้างงง
ทวดรหัสเป็นคนห่ามและตลก 5555
ไอ้ทักก็หวงเกิ๊นนนน ได้ยินว่าเขาอยู่โรงแรมกันแล้วหึงล่ะเซ๋
พี่วินระวังโดนต่อยอีกนะ :hao7:
-
เวรแล้วพี่วิน :laugh:
-
ปากพารวยมากค่ะแต่ มือนี่พาซวยค่ะ
-
กุ้งคนน่ารัก งานจิเข้านะลูกกกก… :katai5:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ดูท่าความซวยจะบังเกิดเสียแล้วล่ะ คงต้องให้แม่นางปอย ซือเจ้แกใช้วิทยายุทธสกัดความหึงของตาทักก็แล้วกัน พวกวินกับกุ้งก็หลบกันดี ๆ แล้วกันนะ :hao3:
-
ทำไมน้องกุ้งไม่อยู่ในช๊อยส์จะโดนตอนหน้าคะ กรี๊ดๆๆ
บอกก่อนว่าเราไม่เคยเจอการรับน้องแบบนี้ แต่อ่านไปก็อินมากเลย
เหมือนย้อนวัยไป 10ปี
เรื่องพี่เทคน้องกุ้งก็ตามคาดเนอะ พี่วินอยู่แล้ว
ประเด็นหลักของตอนนี้คือ ทักบอกรักแล้วนะน้องกุ้งนะ ฮือ ใจพี่
-
จะเละไหม รอดู
-
ฝ่ายพี่ทักกก :o8: :o8:
-
ทักใจเย็นเด้อออ อย่าวู่วาม แต่สายน้องกุ้งเหลือ 3 คนจริงเหรอ เหงาเลยมีนิดนึง แต่ได้พี่ดี ตัวโหดๆทั้งนั้นเลยเด้อออ
-
o13 o13
-
:pig4: :pig4:
-
งือออออ อยากนอนกับกุ้ง :hao7:
-
5555555555555 เวรแล้วไง ใครจะโดน น้องกุ้งแน่ๆ55555555 บอกรักไปด้วย โดนแน่ๆ
-
งานเข้าแล้ว 5555555
-
55555555555++ งานเข้าแล้วววว :pigha2: :pigha2:
-
ตามทันแล้ววว น้องกุ้งตลกอะ55555555 :ling1:
-
น้องกุ้งอ่ะ ทำแบบนั้นทักก็เดือดสิ ตอนหน้าไม่รู้ใครจะโดนแต่ขอให้โชคดีนะ :pig4:
-
โอ้ยขำกุ้งมาก แต่สงสารพี่วิน ไม่เป็นไรให้ท่านทวดหญิงแกร่งช่วยนะ
-
ทักใจเย็นๆนะ 55555
-
กุ้งอ้ะะะ ตลกกกกก 55555555 พี่ทักงานเข้าไม่รู้ตัว
-
นี่ไม่ค่อยอินกับการว้ากเท่าไหร่ แต่พอรับได้
กุ้ง หนูลูกกกกกก ทำอะไรลงไป โดนทักจัดการแน่ๆ
-
ทวดเท่มาก
สงสารพี่วิน
-
วงวารพี่วินล่วงหน้า เหมือนงานจะเข้านะ
ตรงดิ่งมาเบย 555
ทวดเท่มั่ก
-
ขอบคุณ :)
-
งานนี้พี่วินจะซวยอีกรึเปล่าต้องรอดูนะคะ555555555
-
งานเข้าพี่วินอีกแล้วว 55555
-
พี่วินนน น้องพี่นี่ตัวสร้างปัญหาให้พี่สุดๆอะ 55
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตายละ
-
ความซวยมาเยือนพี่วินอีกแล้ว น้องกุ้งไม่ผิด ทักแค่ฟังไม่เข้าจายยยย
แต่คิดว่าพี่ปอยคงจะช่วยชิวิตพี่วินได้ละนะ
-
ทัก นังคนขี้หึงงงง
-
ไม่ผิดจากที่คิดว่าพี่วินนี่แหละพี่เทคกุ้ง แต่ทวดปอยนี่สุดยอด พี่วินเตรียมรีบหมัดทักเด้อ5555
-
สงสารพี่วิน น้องกุ้งงงงง ทักเข้าใจผิด555555
-
ได้แต่พูดว่า ไม่ควรเลย ไม่ควรเข้ามาอ่านเลย งื้ออออ~ เราหลงน้องกุ้งจะตายอยู่แล้วววว น้องดี น้องน่าฟัด เอ้ย น่ารัก น้องนิ่ม น้องน่าขยี้ ว้อยยย... เราเข้าใจผช พวกนั้นเเล้ว เราไม่ไหวกะหัวใจเรา งื้ออออ~ เราอยากกอดน้อง
-
สายนี้คนปกติสุดคือพี่วินใช่ป่ะค่ะ
และดูท่าว่าพี่จะงานเข้าเพราะ (ว่าที่)ผัวน้องกุ้งมา :m20:
:3123: :pig4: :3123:
-
หลงกุ้งหนักมาก 555
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้และไม่คิดเลยว่าจะสนุกขนาดนี้ นั่งอ่านไปยิ้มไป น้องกุ้งถึงจะแรดแต่ก็มึนๆเอ๋อๆน่ารักดี ส่วนทักก็ออกแนวพระเอกกวนแต่มันมีความเท่ซ่อนอยู่ ชอบแก๊งค์เพื่อนของน้องกุ้งด้วยฮาและน่ารักกันดี และที่ชอบมากสุดก็พี่วินนี่แหละเป็นพี่เทคที่เหมือนคุณป๊ะป๋าแบบที่กุ้งเรียกไม่มีผิด ดูท่าจะหวงน้องมากด้วยนะเนี่ย
-
เละ เป็น โจ๊ก สามคำในตอนหน้า ฮาาา
-
ฮือออ ชอบน้องกุ้ง ความทำพี่เทคซวยนี้555
ส่วนน้องทัก พี่อยู่ม.นี้มาสี่ปีไม่เห็นเจอแบบน้องทักสักคน จาอาววววว :ling1:
-
.
-
.
-
:L2: :L1: :pig4:
บอกว่าซิงๆ จิ้มอย่างเดียวไม่ฟังเลยวุ้ย
-
เอ้าาาาา ก็กุ้งเคยบอกแล้วนี่ว่ายังไม่เคยมีอะไรกับใคร ทักไม่เชื่อใช่ป้ะ เดี๋ยวตอนต่อไปมีมาม่าเน่ อิอิ
-
5555 เผยความลับแล้วนะจ้ะ
-
กรี๊ดดดดดดด ลูกกุ้งของแม่ จะโดนจับกินแล้ว :pighaun:
-
โอ๊ยๆๆๆๆ ตอนนี้มันแบบว่า กรี๊ดๆๆๆ 55555
ทัก เบื้องหลังเอ็งรั่วมาก เครซี่น้องกุ้งมาก ร้องงี๊ดๆอะไรเบอร์นั้น สงสารเพื่อน โอ๊ยฮา 55555
แล้วในที่สุดตอนที่เค้าจะได้กันก็มาถึง :o8: น้องกุ้งแม่งน่ารักโคตรๆๆๆ ชอบมากที่กุ้งเปิดใจให้ทักขนาดนี้ เราก็สงสัยว่ากุ้งไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที่ถูกคนเข้าใจไปแบบนั้น แบบนี้คือยอมรับทักเต็มๆแล้วสินะ
ตอนนี้ความแตกแล้วว่าแอ๊บแรดมาตลอด แรดงุ้งงิ้ง เซอไพรส์มากมั้ยทัก 5555
-
น้องกุ้งจะโดนพี่ทักกินแล้ว
-
อิทักแกะกุ้งพร้อมกินขนาดนี้ ยังจะมาสงสัยความซิง แกอดกินกุ้งแน่วันนี้
-
ขำทัก ยังคงเข้าใจผิดมาจนตอนนี้สินะ 555 ค้างเลย
-
:katai2-1:
-
ตื่นเต้นๆ............ :ling1: :ling1: :ling1:
ทักรู้แล้ววววววว
ว่ากุ้งยังซิงงงงงง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กุ้งหนอกุ้งงงงงงง
จะเสียซิงแล้วหรอลูกกกกกก
-
:L2: เชื่อรึยังว่าซิง 55555555
ทักร้อนแรงมาก :pighaun:
รอnc ตัวเต็ม อิอิ
-
ช่างเป็น nc ที่ดูแล้ววุ่นวายจัง 5555
-
เจี๊ยบมันเคยบอกแกแล้วนะ ทักกกกกกก
น้องซิงงงงงง ถนอมหน่อยยยยยว
-
:jul1: อิแม่จะเป็นลม
-
ลุ้นสุดๆ เลย 555555 :katai2-1:
-
ความแตกแล้ววววว55555 :haun4:
-
รู้สักทีน้องกุ้งยังซิงแกได้ของมีค่าไปแล้วทักกกกกก
-
โว่ยยยยจย มันใช่เวลามาสงสัยเหรอท๊ากกกกกก 55555555
-
:jul1:
-
โถ่ถัง!! ไรท์จะตัดฉับแบบนี้ไม่ได้ฮือออออ น้องกุ้งโชคดีนะลูก555555 :hao6: :z1:
-
55555 อ่อยยยยยย
-
ขำความงุ่นง่านของทักมาก ร้องงี๊ดๆเป็นหมาเลย เป็นกุ้งอะโฮลิคหรอ 5555555555
-
ทั้งสงสารทั้งฮา
โอ้ยยยยอิทั้งสอนคน
และแล้วทักก็ได้รู้วามจริงสักที
แล้วก็ทดลองซะ 55555 สงสารอิน้องกุ้ง ฮ่าๆๆๆ
มีคนเตือนไว้ว่าอย่าอ่านตอนมาร์กหน้า
ด้วยความอยากอ่านก็อ่านเลย หน้าแตกเป็นผุยผง
555555555555555
-
น้องกุ้งงงง
หนีไปลูกกกกกกกก
หนีไปปปปปปปปปปปปปปป
หมั่นไส้ทัก! ของดีอยุ่กับมือมาตั้งนานแล้วแก๊
#ทวงคืนน้องกุ้งจากทักโรหิตจันทร์
จะไปฟ้องพ่อแม่น้องกุ้งที่บางขุนเทียน!!!
-
ทักไม่เชื่อกุ้ง ระวังกุ้งไม่ให้กินต่อนะ :hao3:
-
:hao7: :hao7:
-
ใช่ค่ะ จริวๆแล้วลูกเรายังซิงค่ะ ทำไมเราค้างอ่ะ แอ่ก
-
55555ต้องพิสูจน์อย่างเดียวถึงจะรู้สินะ ตอนแรกใครก็ไม่เชื่อแหละ
-
ถามแบบนี้ได้ไงเฮียทักกก
ควรไปเซเว่นอะ บอกเลออ ขัดจายย
-
โอยยยยยยยยยยยยยมันค้างงงงงมันคาาาาาาาาาาาาา รีบๆมานะค้าบบบบบบบ55
-
ทัก ทำไมไม่ใช่เจลลลลลลลลลลลลลลลลล บริจาคเควายให้ทัก งื้ดๆๆๆๆๆ. :ling1: :z3: :hao7: :katai4:
-
คืนนี้เจี๊ยบคงรอดไปก่อน พรุ่งนี้ต้องไปบ้านนะ หลังจากคืนนี้ทักจะมีชีวิตยังไง เพ้อหนักว่าเดิม เจียบตายแแน่ๆ
-
:กอด1:
-
:pighaun:
-
เหล่าชายหอ3ต้องดิ้นตาย ทักได้น้องกุ้งไปแล้วค่าาาาา
-
ทักรี่ว้อยยยยยยยยยย เอ็นดูน้องกุ้งมากกกกก อยากบีบน้องด้วย
-
ขอบคุณ :)
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววววว ทักจะเอาไงต่อหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7:
-
เอาล่ะ ถึงเวลา จับเข่าคุยยยย
-
น้องกุ้งงงงง เกือบไปแล้วลูกก ทักน้องยังไม่โต รอก๊อนนรร :katai1:
-
ค้างเลย...ค้างจริงๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: ฟินตัวแตกตอนนี้ จะได้กินกุ้งไหมล่ะนั่นหืมมม
-
ทักกกกกกกก ใจเย้นนนน ได้รู้ความจริงฟินตายแน่ทักเอ๊ยยยย
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อดกินกุ้งแน่ทัก :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดด เกือบแล้วววว ๆ ทักใจเย็นนนน น้องยังซิง
-
เอาให้เคลียร์กันไปเลย :hao7:
-
โหหหห...พี่ทักฉลาดเลิศเลอ อดใจเพื่อน้องกุ้งด้วย โคตรแมนอ่ะ :katai2-1
-
ก็นอนกันเฉยๆงายยยย ทัก
-
ทักเดี๋ยวแกจะโดนมิใช่น้อย ก็น้องเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าที่ไปนอนกับคนอื่นน่ะก็แค่นอนกอดเฉยๆไม่ได้ทำอะไรเกินเลย นี่แกลืมหรือแกไม่เชื่อกันแน่ หาาาา เดี๋ยวเหอะเจอน้องกุ้งงอนแล้วเดี๋ยวแกจะลงแดงตาย หึ!!
-
กุ้งน่ารักมากกกกกกก :ling1: :L1:
-
ชอบความบ้าบอของทัก เหมือนจะโมโห แต่จริงๆ ก็โกรธเขาได้ไม่นาน 555
ยังตลกเหมือนเดิม เลิฟซีนยังตลก :hao6:
-
ก็ยังซิงอยู่นะสิว้อยยยยยยยถามได้ ไงก็ถนอนน้องหน่อย เบามือกะน้องหน่อย ของมันนิ่ม อย่าจับเเรง
-
ฮื่อออออ ปล่อยเจ้าทักค้างอย่างงี้ไม่ได้นะะะะ :katai1:
-
เย้~ ตามทันแล้ว น้องกุ้งน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้ว~
-
เย้~ ตามทันแล้ว น้องกุ้งน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้ว~
-
ทักก น้องก็บอกว่ายังซิงอยู่ แสดงว่าไม่เชื่อน้องกุ้งบอกใช่ไหมเนี่ย
โมโหหน่อยๆ แต่ก็นับถือทักนะ ที่ไม่ใส่ใจอดีต แม้เรื่องนอนไปทั่วของน้องกุ้งคือนอนเฉยๆก็เถอะ
-
น้องกุ้งคะ อย่าปล่อยให้เป้าพี่เค้าเป่งขนาดนั้นสิคะ
-
ทักทำมึน ก็เคยบอกไปแล้ววววววว ว่าลูกเจี๊ยบยังซิงๆๆๆ
แต่ซีนนี้ ฮาจริงๆ 55555555 :laugh:
-
อ้าวทัก มัยไม่เชื่อว่ากุ้งมันจิ้น มันก็บอกแล้วนะ
กินมาม่ารอเลยนังทัก
-
ขอสารภาพเลยว่าจริงๆเกลียดสีเหลืองมาก กไก่300ตัว
ในชีวิตไม่เคยใช้อะไรสีเหลืองมาก่อนและไม่เคยคิดจะใช้
แต่อะไรก็การที่วันก่อนผ่านหน้าช็อปอาดิดาสแล้วคิดว่าเสื้อสีเหลืองก็สวยดี
ถ้าน้องกุ้งเห็นนางต้องวิ่งปรี่ 4x100 เข้าไปสอยแน่ๆ
ได้แต่ยืนยิ้มทำหน้าโรคจิตอยู่หน้าร้าน :impress2:
น้องกุ้ง ใครไม่รักก็บ้าแล้วจริงๆ :hao7:
้เป็นสิ่งมีชีวิตที่แค่มีอยู่ก็ทำให้ยิ้มตามได้
อยากอุ้มไปป้อนข้าวป้อนน้ำ อาบน้ำปะแป้ง จับแต่งตัวสีเหลืองท้ั้งตัว แล้วก็ฟัดๆๆ (เอ่อน้องทักอย่ามองป้าแรงขนาดนั้น)
ต้องขอกราบขอบพระคุณคุณพ่อกุ้งที่เลี้ยงดูน้องมาอย่างดีนะคะ
ว่าแต่ตอนหน้าคุณพ่อจะให้ลูกสาวจะได้ออกเรือนมั้ยคะ (ป้าข้างบ้านอย่างเราถือกล้องส่องทางไกลมือสั่นมาก)
ป้าจะรอนะคะ (ทำหน้ัาหื่น55)
-
เคยบอกแล้วใช่ไหมทักกกกก :hao7:
-
โอ้โห... พึ่งเปิดมาอ่านก้เจอช้อตค้างเลยอะ
แกจะมาสงสัยอะไรตอนนี้หะทักกกกก
ทำไปถามไปก้ได้โว้ยยยยยยย
เนี่ยยย คนอ่านนกกันเป็นแถบๆแล้วว ฮืออออ
น้องกุ้งน่ารักกก ใครไม่รักก้บ้าแล้ววว
อยากบีบน้อง อยากฟัด อยากเอามากอดให้จมไปเลย
เนี่ยน้องก้บอกไปแล้วว่าไม่เคยไม่เคยยย เชื่อสิ
รู้แล้วดีใจจนแทบกรี้ดเลยละสิ หึ
รอค่าาา
-
เบาๆกับน้องกุ้งหน่อยครั้งแรก
-
ไรท์จะมาแบบค้างๆแบบนี้ไม่ด้ายยยยยยยยยย รีบมาต่อด่วนๆครับ555555555555 จะลงแดงแล้วววว :ling1:
-
เขินนนน
-
โอ้ยยยยทำไมเพิ่งเจอนิยายที่ดีเลิศขนาดนี้เนี่ยยย
รักและเอ็นดูน้องกุ้ง ไปด้วยอีกคนนนนนน
ฮือๆๆๆ อยากอ่านนน จะเอาาา จะอาววววว :katai4:
-
ที่สุดของความสดใสอะน้องกุ้ง ฮืออ ใครไม่รักก็บ้าแล้วอะเอาจริงๆ
เกลียดความทัก แหมมมมมม เล่นใหญ่ 5555555555555
-
คิดถึงความสดใสของน้องกุ้งแล้ว เมื่อไหร่จะมานะ
-
น้องกุ้งก็บอกตั้งนานแร้วนิ
:haun4: :haun4:
-
ทำไมน่ารักงี้อ่ะเรื่องนี้ ขอตามม
-
น่ารักมากและฮามาก
ขอบคุณมากนะคะ
-
โอ้ววววววว อ่านทันแล้ววววว
-
.
-
.
-
ตั้งใจมารออ่านมากเว่อร์ ว่างๆเป็นต้องเข้ามาดูว่าอัพรึยัง เพราะว่านุ้งค้างมากๆจ้ะ
ถึงจะกาก แต่ก็กากๆกักๆ(?) ดูน่ารักดี
ฮ่วยยย ทุกวันนี้ยังอยากได้ทัก ถึงแม้ทักจะร้องเหมือนหมาก็เถอะ น้องกุ้งน่ารัก พี่จะปลอบใจหนูเองนะ มานี่สิ งื้ดๆ
-
น้องกุ้งน่าเอ็นดูมากลูกกก หมั่นไส้ทักเล็กน้อยมีการอวดด้วยคืออะไรคะ
-
คอมเม้นนั้นใช่ทักรึป่าว 5555555555
-
คอมเม้นในกระทู้ได้บอกความในใจเราหมดแล้ว
5555555
-
รู้สึกเป็นไบโพล่าร์แฝง(โรคอะไรของแก)
จริงๆก็อยากให้เทอได้กับเขาและจงโชคดีอย่ามีอะไรให้เสียใจ
แบบได้กันให้มันจบๆไป ประกาศลงทุกช่องทางโซเชียว
ให้พวกแอบอ้างมันจุก ให้พวกมโนแลนด์มันไม่มีที่ยืน (อินไปมั้ย)
แต่พอคิดว่าถ้าเราเป็นทักรี่ที่ไม่ได้เตรียมใจจะมาเจอเจี๊ยบซิงๆแบบนี้
ก็คงทำไม่ลง (ในตอนนี้) ท่องสูตรคูณต่อไปยาวๆ
ว่าแต่ปมคุณพ่อ(ในเรื่อง)นี่คิดไม่ถึงจริงๆ
ตอนแรกคิดว่าหรือคุณพ่ออยากได้ลูกคูลๆ แมนๆ เลยไม่ลงรอยกับน้องงี้
กลายเป็นคุณพ่อก็ดูพูดจาดีออก แต่สงสัยมัวทำแต่งาน ไม่สนใจลูกเต้าแน่
ดีที่แม่น้องบันเทิงเว่อ ที่น้องสุขภาพจิตดีสงสัยได้แม่มา
คุณพ่อน้องกุ้งพักผ่อนมากๆ หายไวๆนะคะ
love nong kung love his father ka
-
:pig4: :pig4:
-
อ่อยยยยย กุ้งน้องงงงงงงง
มาให้ป้ากอดนี่ลูกกกกก อยากฟัดขึ้นมาเชียว
-
สงสาร DewsX โดนไล่ออกเลยอะ 5555555
-
มีตอนเฉลยว่าคนตั้งกระทู้คือใครไหมคะ จะจับจิ้นกับคอมเม้นท์อื่นแล้ว มาเป็นเพื่อนกันค่ะ นี้ก็จะจองเวรทักเหมือนกัน 5555555555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
อ่าว DewsX ปลิวซะงั้นนนน
-
ฮู อีส DewsX ? :m21:
-
ขอซื้อไอ่คำว่า 'งื้ดๆ' ทิ้งได้ไหม เห็นแล้วหมั่นไส้นังทักล่ะเกินนนนนน :hao7:
-
เริ่มสงสัยว่า Dewsx ก้คือทักนั่นแหละ5555
สงสารน้องกุ้ง หงอยเลยอะ
โทนเรื่องตอนนี้กลายเป็นสีเหลืองมัสตาสหม่นๆเลย
จากปกติต้องเป็นเหลืองสดใสๆ
ทักปลอบน้องด้วยยย กอดดน้องกุ้งงง
-
น่าร้ากกก
-
โอ๋ๆนะลูก
-
โอยยยย ถึงจะหม่นหน่อยๆ แต่ก็น่ารักตลอดอะ งือออออ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ค่ดน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ากลัว DewsX จะเป็นพี่ทักหรือเปล่า
-
หมั่นไส้ทักนิดๆนะ
ฮ่าาาาาาาา
อยากมีกุ้งเป็นของตัวเอง
-
คุณพ่อออออ ทำไมไม่มีเวลาให้กุ้งเลยอ่ะ อย่างน้อยมาร่วมวงกินข้าวด้วยกันก็ยังดี
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทักรี่ขี้อวดเว่อร์55555 แล้วพ่อคือปมที่ทำให้น้องกุ้งอยากได้กอดจากหนุ่ม ๆ รึเปล่าเนี่ย :m17: กอดน้องกุ้ง :กอด1:
-
น่ารักกกกกกกก 555
-
ทักนางมีความเยาะเย้ยอะหมั่นไส้
สงสารDewsX เขานะคะปลิวไปแล้ว55555
-
ฟินไม่สุด 555+ อ่านเพลินลืมบวกเป็ด พออ่านจบนี่ลืมเลย มือลั่นให้ไวรอไรอ่ะ +เป็ด +เป็ด
:hao6: :hao6:
-
โถถถถ DewsX น่าสงสาร
:laugh: :laugh: :laugh:
-
DewsX ไม่น่าเลย 5555555
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
อีงื้ดๆ นี่ทำให้คิดว่าทักหื่นตลอดเวลา โว้ยยยยย เอาคำนี้ไปทิ้งง 5555 :katai1:
-
น่าเอ็นดูมากๆเรยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
สารถาพมาซ่ะ ว่านั่นคือแอทหลุมของทักใช่ไหม 555
-
สงสารกุ้ง :mew2: :mew2: :mew2:
-
หวีดหวานกันดีๆ มาบ้านเหมือนจะครอบครัวอบอุ่น ไมพ่อทำกับน้องกุ้งอย่างงี้
แต่แหมบ้านทักเปิดค่ายมวยนี่ใครมาแหยมกุ้งนี้เตรียมตายได้เลย
-
ชอบคนในกระทู้...มโนและเคียดแค้นมาก ตลกกก รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
พอคนบอกว่า DewsX อาจเป็นทัก นี่ก็แบบเออว่ะ 555555555 มีความอวย 5555555555 ที่หายไปคือกกอยู่กับคนที่เป็นประเด็นในกระทู้ไง ร้าย :hao6: คนในกระทู้คือเตรียมลับมีดรอแล้ว 555555555
-
น้องกุ้งอยากกอดพ่อใช่ป่าวลูก กอดทักไปก่อนเนอะ
-
น่ารักกกกถึงเรื่องพ่อจะอึมครึมหน่อยๆแต่ความสดใสของน้องกุ้งก็ยังไม่ลดเลือนไป :pig4:
-
o13 :hao7:
-
น่ารักง่ะ
-
น้องกุ้งงง อืออ สงสารน้องอะ
ชอบทักเวลาเป็นหมางื้ดๆอะ 555555555
-
สงสารกุ้ง หวังว่าพ่อคงมีเวลาให้บ้างนะ :m15:
ทักดีกะกุ้งให้มากๆ นะ ฮรืออ สงสารกุ้ง
-
.
-
.
-
โอ้ยยยย ตลกไอท้ากกกกกกกกกกกกกก5555555555555555555555555
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ทักคนแมน กลัวเลือด 5555 :z2: :z2:
-
ฮ่าๆๆๆๆโอ้ยขำ โถ่ทักหมดกันความหล่อที่สะสมมา น้องกุ้งก็มึนๆต่อไป ว่าแต่ดิวอี้ที่น้องซ้อนมอไซต์มานี่จะใช่ดิวเดียวกับ DewsX รึเปล่านะ
-
:laugh: ทักรี่ไปสะล้าววว
:L2: :L1: :pig4:
-
ทักเอ้ยหมดสภาพเดือนคณะเลย คนทั้งสนามรักทักมากดีใจที่ทักตาย55555 ดิวอี้มีบทด้วยอ่ะในที่สุดก็เจอน้องกุ้งได้เซลฟี่อีกต่างหาก
-
ขำเจรงงงง ดิวอี้นี่คุ้นๆป่ะ....
เอ๊ะ
-
ตายไม่ได้นะเว้ยทัก มีแต่คนรอเสียบ โอ้ยยย... จะฮาไปไหนพระเอกตรู ตัวอย่างใหญ่ ใจอย่างมด 555+
-
ความสดใสกระแทกตาเว่อร์ รักกกก
-
5555 สงสารทัก มีแต่คนรอซ้ำ รอทวงน้องกุ้งจากทักทั้งนั้น
-
ตอนที่ประกาศว่าไอ้ทักตายแล้ว ละมีเสียงเฮดังขึ้นมานี่คือไอ้พวกในกระทู้ใช่ไหม 55555555555555
-
:o8:
-
ขำจนปวดท้องงงง ทักโว้ยยย 555555 :pighaun:
-
ชื่อตอนบ่งบอกจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำบาปกรรมไว้ทัก บวกกับแรงสาปแช่งจองเวร ขอให้โชคดีจ้า ดีใจที่เจอดิวแล้ว 55555555555
-
เจอน้องกุ้งมาโปรโมทใส่เสื้อเรียบไปเรียนนี้สะดุ้งเลย ตอนรียนก็ไม่รีดเสื้อเน้นคลุมเสื้อหนาวกันไป :hao7: ทักรี่แกจะหมดหล่องี้ไม่ได้นะ โดนล้อตาย ขอบคุณมากค่ะ
-
หลานทักรี่ หมดกันมาดแมนของหลาน :m20:
-
ฮือออ ที่สุดแห่งความสดใสสสสสสสส เดี๋ยวนะ ดิวนี่ คนโพสต์มะ 555555555555555
-
โอ๊ยยยยน่ารักกกก เรารักเรื่องนี้ รักมุกตลกกวนส้นตีนมากจริงๆอ่านๆไปต้องอุทานงื้อออโง้ยยยยยยตลอดเวลาน้องก้อนน่าร้ากกกก เขินตัวจะแตก สนใจมาเป็นทักรี่ของพี่มั้ยจ้ะอิอิ โอ๊ยยยยเขินไม่ไหวแล้วววหน้าร้อนไปหมดน่ารักอะไรเบอร์นั้น อ่านเรื่องนี้แล้วมีแต่คำว่าน่ารักเต็มหัวไปหมด :z2: :z3:
-
ทักผู้น่าสงสาร5555 ดิวฟินตายเลยกุ้งซ้อนมอไซด์แบบนี้นางต้องไปอวดในกลุ่มนะจ้ะ :hao3: :mc4:
-
น้องงงงงง
น้องกุ้งน่ารักมากกเลยยย งือออ
ทักคือกลัวเลือดจนน้อคไปแล้ว
เพื่อนรักมากจริงๆ 555555
ช้อตทักตายนี่ต้องเป็นกระแสขึ้นเทรนทวิตแน่ๆถ้าเป็นชีวิตจริงอะ
ในที่สุดก้เปิดตัว Dews แล้วรึป่าว! เด็กทันตะ?
-
ทักเอ้ย!!!!!
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
ทักอย่าตายน้า~ ฮ่าๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ละคนในสนามเฮยิ่งกว่าบอลชนะอีกอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยย ตลกมาก หยุดขำไม่ได้ 5555555555
-
ทักกกกก เสียฟอร์มหมดเลย
น้องกุ้งน่ารักที่สุดค่ะ
-
ไม่น่าเลยทัก :laugh:
-
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ทัก ตลกจริงๆ
ไม่กลัวไรๆ แต่กลัวสี แค่สีแดงเลือด....เท่านั้นเอง o22 o22 o22
แล้วดิวอี้ก็ปรากฏโฉม :hao3:
ท่าทางปลื้มน้องกุ้งซ้า ขนาดพูดตะกุกตะกักไปไม่เป็นเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทักกกกกกกกกกกกกกกก
555555555555555555555555
-
น่าสงสารเขานะ :hao6:
-
:m20:
-
5555 ทักเอ้ยยย
-
555555555555 ถ้าจะรักกันขนาดนี้
-
ตอนนี้ขำทักมากกว่าสงสารอีก น้องกุ้งเป็นพยาบาลภาคสนามให้ทักด้วยนะ
-
เพื่อนๆแลดูรักทักกันทุกคน :laugh:
-
ขรรมมมมม5555555555
-
งงใจพี่ทักจริงเลย
-
ทักเอ่ยยยย ทำได้หมดทุกอย่างแต่กลัวเลือด ฮ่าๆๆๆๆ :pig4:
-
ฮาๆมากๆ ทักเจ็บแต่ทำไมขำ ตลกได้โล่ห์กันจริงพวกนี้
แต่ดิววอี้เปิดตัวแล้ว มีเรื่องมาม่ามาแน่ๆ
-
งือออ ตลกทักกก55555
แมนมากอะ กลัวเลือดขั้นสุด
รักน้องกุ้ง
-
ขำทักขั้นรุนแรง 5555
-
ตอนนี้โคตรขำ ตลกน้ำตาไหลเลยอ่ะ 55555555555555555555 :m20:
-
เพื่อนเล่นใหญ่มาก 5555555555
-
ตลกจังเลยยย
-
บทที่ 17
อย่าทำร้ายไดโนเสาร์
(https://78.media.tumblr.com/8e90920287426ed1a1f59564224d8434/tumblr_p3kycrIhtK1vfmv15o2_500.jpg)
สิ่งที่สำคัญพอๆ กับเฟรชชี่เกม ก็คือบรรดากองทัพการบ้านที่อาจารย์สั่งเหมือนกลั่นแกล้งนี่แหละครับ ฮือออ งานเล็กงานน้อยมาแม่งหมดเลย
“ทำงานเหรอกุ้ง” โมทย์ส่งเสียงมาถาม ขณะที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับหน้าจอโทรทัศน์ มันมีการบ้านบ้างมั้ยอะ เห็นเล่นแต่เกมอย่างเดียวเลย อิจฉาจนอยากจะเอาเสื้อเขียวมาใส่ย้ายไปเรียนพละซะเดี๋ยวนี้
“อื่อ จะบ้าตายแล้ววว”
ตอบยังไม่ทันไร ประตูห้องของผมก็เปิดออกมา ผมเหลือบตาไปมองเห็นว่าเป็นไอ้ทักนั่นเอง ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขายาวบางๆ เป็นอันรู้กันว่าพร้อมจะนอนแล้ว
“ทำไรอะเจี๊ยบ” มันเดินเข้ามาคร่อมโต๊ะผมไว้
“การบ้าน” ผมพูดทั้งๆ ที่ยังขยุกขยิกกับชีทตรงหน้า
“เยอะมั้ยฮะ”
แง๊ มันจะเอาคางมาจิ้มหัวทำไม เจ็บบบบ “ดูสิว่าเยอะมั้ย”
“หึๆ” มันหัวเราะ “สู้ๆ”
“เดี๋ยววว” ผมดึงแขนมันไว้เมื่อตาไปเห็นว่ามันมีผ้าพันแผลแปะไว้อยู่บนข้อศอก “อะไรอะ?”
“ล้มตอนซ้อมหลีด”
“เฮ้ยยย” ผมนี่วางปากกาให้ไวแล้วหันมาดูมันเลยครับ โอ้โห แผลบนหน้าตอนโดนเตะยังไม่หาย นี่ยังมีแผลใหม่ที่ศอกกับเข่าอีก โอ๊ยยย “ทักกกก มึงจริงจังเกินไปมั้ย”
“เล็กๆ น้อย”
“ไม่น้อยแล้วววว” ผมมองแผลพวกนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ “มึงเป็นเด็กพละนะไม่ใช่ทีมอเวนเจอร์ ทำอะไรอย่าบ้าพลังมากดิ๊”
“เป็นห่วงกูเหรอ”
ทำเป็นมอง ฮึ่ยยย “เออดิ”
ไอ้ทักยิ้มหวาน “ถ้ามึงเป็นห่วง กูจะระวังตัวมากขึ้น”
“...”
“โอเค้?”
แงงงง มีการทำนิ้วโอเคแบบโฆษนาคอลเกตด้วย
“ถ้ามีอีกแผล มึงโดนกูกัดแน่” ผมบุ้ยปาก
มันหันไปหาเพื่อนซะงั้น “ไอ้โมทย์!”
“ฮะ!”
“เตะกูดิ๊ อยากโดนกัด”
“...”
“หึๆ” มันหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่ “เออ ไม่ต้องเครียดน่า กูโอเค”
“บอกอะไรก็ไม่เชื่อ แล้วมาว่าแต่กูดื้อ”
“เอ๊า”
“ทัก...” เสียงโมทย์ขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน “มึงกับกุ้งจะตีกันมั้ย กูจะได้ไปซื้อมาม่า”
ไอ้ทักอมยิ้ม ก่อนจะขยี้หัวผมซะยุ่งไปหมด “ไม่ตีหรอก”
“เอามือออกไปปปป” ฮือออ จะทำงานแล้ว เดี๋ยวไม่เสร็จจจจ
“มา กูพร้อมแล้ว” ว่าแล้วมันก็กระโดดไปบนเตียงเพื่อเล่นเกมกับโมทย์ต่อทันที
ยังไม่ทันจะได้จับปากกา ประตูห้องของผมก็เปิดออกอีกครั้ง โอ๊ยยย เห็นมั้ยครับ ห้องผมเนี่ยมีแต่คนเข้าออกเป็นส้วมสาธารณะจริงๆ ด้วย
อ้าว... ไอ้อู๋เรอะ
“มึง” ประธานรุ่นส่งเสียงเรียก “สรุปจะลงกีฬาอะไร”
“อ๋อ...”
แหม แค่นี้ไลน์มาถามก็ได้มั้ง จำเป็นต้องขึ้นมาถึงชั้นสามเลยเรอะ ไม่ค่อยมีพิรุตเลยนะมึงอะ
เออว่ะ ว่าแต่เล่นอะไรดีนะ สงสัยต้องเลือกอะไรที่ถนัดที่สุด “ว่ายน้ำก็ได้”
ผมหยิบแผ่นกระดาษจากมือเพื่อนรักมาเขียนชื่อลงไป
“เจี๊ยบ”
“ฮะ...” ผมหันขวับไปตามที่ไอ้ทักเรียก
“เอาดีๆ” มันพูดทั้งๆ ที่ตายังจดจ่ออยู่กับหน้าจอ
“ทำไมอะ”
“ลงชมรมเทนนิสไว้ไม่ใช่เหรอ” มันว่า “จะว่ายน้ำทำไม”
“กูถนัดสุด อยากให้คณะได้เหรียญทอง”
“เออ” ไอ้อู๋พยักหน้าผสมโรง “มันเป็นแชมป์โรงเรียนนะมึง”
“เหรอๆ” มันส่งเสียงอีกแล้ว เป็นบ้าอะไรเนี่ย จะพูดอะไรก็ไม่พูด “อู๋ ขีดอันเก่าออกแล้วใส่เทนนิสที”
“หา!?” ร้องเสียงหลงเลยกู “จะบ้าหรือไง”
“ไม่ได้บ้า” คราวนี้มันหันมามอง “อู๋ มึงขีดออกเลย”
“อ่า...” เพื่อนรักผมถึงกับไปไม่ถูก
แต่ผมไม่ยอมหรอก! “อู๋! เอาตามนี้แหละ กูจะว่ายน้ำ!”
“กูว่ากูคุยกับมึงเรื่องนี้ไปแล้วนะ”
“ตอนนั้นมันชมรมไม่เกี่ยวกันนนน” พอแล้วการบ้าน! ขอเถียงกับแม่งก่อน “อันนี้มันเฟรชชี่เกมมม กูต้องลงกีฬาที่กูถนัดสิ”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ!”
“ไอ้สัดทัก มึงจะพอสเกมทำห่าไร!” โมทย์ถึงกับหน้าเหวอ
แต่เหมือนไอ้ไดโนเสาร์จะไม่สน มันยืดตัวขึ้นมานั่งแถมจ้องเขม็ง ด้ายยยยย จะวอร์เหรอ เจอกันนน
“ทำไมมึงมีปัญหากับกูนักฮะ กูจะว่ายน้ำ จะเป็นฉลามกุ้งอะเข้าใจมะ!” เบบี้ชาร์กแห่งบางขุนเทียนโว้ยยยย
“ไม่ได้”
“ทำไม!” ผมลุกพรวดขึ้นมาอย่างเท่และกล้าหาญ
“...”
เห็นมั้ย แล้วก็ไม่พูด!! “บอกมาสิ”
“กุ้ง...”
ไม่ต้องมาเสียงอ่อนเสียงหวาน “บอกมา!!”
“กูไม่อยากให้มึงใส่กางเกงว่ายน้ำ! พอใจมั้ยสัด!”
ง่ะ...
ตะโกนซะดังลั่นเลยนะมึง แงงงง เงียบกันทั้งห้อง
“ไอ้แว่น” อู๋ที่อึดอัดจนทนไม่ไหวถึงกับหันขวับไปหาอีกคนบนเตียง
“วะ...ว่าไง”
“ไปซื้อมาม่ากับกู กูเลี้ยง!”
โมทย์ถึงกับเด้งตัวเหมือนรู้คิว “เออ ไปๆๆ กูหิวพอดี”
อ้าววววว พวกมึงอย่าทิ้งให้กูยืนค้างเติ่งแบบนี้สิ
ปัง!
แง๊ ปิดประตูซะเสียงดังลั่น จะยื้อก็ไม่ทันแล้วววว
ส่วนไอ้ทักนี่ก็จ้องหน้าผมนิ่งเชียว ฮืออออ
“ทัก เหตุผลมันตลกไปมั้ย” ผมทำใจเดินไปหามันที่นั่งอยู่ขอบเตียง “มึงจะมาใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ทำไม”
“เหอะ” มันพยายามหลบตาผม ไม่รู้ว่าเพราะโมโหหรือเขิน เนี่ยยย แล้วก็มาทำตัวไม่ถูกกันอยู่แบบเนี้ยยย
“ทัก...” ต้องให้เค้นใช่มั้ยฮะ
คนที่ผมเรียกเงยหน้าขึ้นมา มันกัดกระพุ้งแก้มก่อนจะช้อนตามองผม มีการตบที่ว่างข้างๆ ตัวเองแบบเชื้อเชิญอีกตะหาก “นั่งก่อน”
“ไม่” ข้อแม้เยอะจังนะ “มีอะไรก็พูดเลย”
“เหรอ ถ้ากูพูดตรงๆ มึงจะโอเคใช่มั้ย”
“เออ”
“กูหวงมึง” มันจ้องหน้า
“...”
เอ...ไม่น่าให้มันพูดเลยน้ออออ
“แล้วมึงจะหวงกูทำไมฮะ” ผมตบหัวมันไปดังป้าบ “ไร้สาระอะ”
“มึงเห็นความรักเป็นเรื่องไร้สาระเหรอ”
“มึงบอกว่าหวง ไม่ใช่รัก...”
“ไม่รักแล้วจะหวงได้ยังไง” มันว่า “มึงก็ถามมาได้เนอะ”
ผมได้แต่กลอกตาแล้วส่ายหัว “แล้วมึงจะให้กูทำยังไงบอกดิ”
ผมยอมให้มันเอามือไปจับเล่น ฮึ่ยยย เห็นว่ากำลังเดือดหรอกนะ
ไอ้ทักส่ายหัวกับตัวเอง “ขอโทษที พอรู้ว่าจริงๆ แล้วมึงน่าหวงขนาดไหน กูเก้ๆ กังๆ ไปหมดเลยว่ะ”
“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ทำตัวเหมือนเดิม”
“เออ ก็ขอโทษอยู่นี่ไง”
“แค่นี้มึงก็น่ารักพอแล้วทัก จริงๆ นะ อย่ามากกว่านี้ กูทำตัวไม่ถูกอะ”
แหมะ ยิ้มเลยนะมึง พอพูดตรงๆ นี่ชอบทำหน้าให้เขินตลอดดดด
“รู้แล้ว ขอโทษ”
แหนะ ทำหน้าหงอย อยากจะข่วนให้ถลอกจริงๆ “อ่ะๆ”
ผมเดินกลับไปหยิบกระดาษลงชื่อที่วางไว้บนโต๊ะมาดู
“จะทำอะไรอะ”
ผมหันไปยิ้มให้มัน “เจอกันครึ่งทางไง”
ผมขีดคำว่าว่ายน้ำออกแล้วก็เขียนใหม่เป็น
เทนนิส
แล้วทีนี้ก็ยื่นให้มันดู “อ่ะ พอใจยัง”
ไอ้ทักขมุบขมิบปากอยู่แปบนึง แต่ก็ทำฟอร์มเป็นตีหน้าขรึม ถามจริงนะ นี่มึงไม่รู้จริงๆ หรือไงฮะว่ากูเห็น ไอ้บ้าเอ๊ย
เดือนพละเงยหน้าขึ้นมาหาผม “น่ารักจัง”
แหงะ อยู่ดีๆ ก็มาชม บ้าอะไรเนี่ยยยย
“แต่มีข้อแม้ ว่ามึงจะต้องติวกูอย่างที่เคยบอก”
“ไม่มีปัญหา”
“และต้องได้เหรียญทองด้วย”
“เตรียมคอไว้ให้อธิการคล้องได้เลย”
มั่นใจเหลือเกินนะมึงอะ “ให้มันจริงเหอะ”
แล้วอยู่ๆ มันก็อ้าแขนออกซะงั้น “มากอดหน่อย”
“พอเลยยยยย” ผมเดินหนีออกอย่างไว้ คนอย่างแม่งไว้ใจไม่ได้จริงๆ
“เร็ววววว”
“อย่าดีดดิ้นเป็นเด็กอยากได้กันดั้มได้มั้ยฮะ” ผมตบหัวมันไปทีนึง แต่ก็ลืมไปว่าจะทำอย่างนั้นได้ผมต้องเข้าใกล้มัน กลายเป็นว่า
สุดท้ายแม่งเอามือมาเกี่ยวเอวผมไปหามันจนได้!
แงงงง ล้มบนเตียงโมทย์เลยยยย
“ทักกก อย่ากอดดดด” ผมพยายามคลานหนี แงงงง ช่วยด้วย “อาบน้ำยังฮะ!”
“อาบแล้ว กอดได้”
“แต่กูยังไม่ได้อาบ!!”
“ไม่เห็นจะเหม็นเลย” โว้ยยยยย อะไรๆ ก็เข้าทางมึงไปซะหมดเลยนะ! “มานี่!”
“เหวอออ” มันดึงผมเข้าไปใกล้ จมูกนี่แทบจะชนกันอยู่แล้วครับ “ออกป้ายยย”
“ขอบใจนะ”
โว้ยยย จะมาจ้องหน้าทำไมเล่า! “เอออ เท่านั้นแหละ”
“อืมมม”
“คิกกกก” แง๊ มันซุกอกผมอะ “ทักก นี่เตียงโมทย์นะ”
“ต้องเตียงมึงเท่านั้นเหรอ” มันเอนตัวมาถาม “งั้นให้กูแบกไปมั้ย”
“ไม่ต้องเลยยย” ผมตีแขนแม่งไปอีกที “ที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น! ปล่อยน่าทักกก กูต้องไปทำการบ้านนนนน”
“ช่วงนี้กูจะวุ่นๆ อะ อาจไม่ได้แวะมาหาเพราะต้องซ้อม” มันทำหน้าจริงจัง “อย่าแรดเข้าใจมะ”
ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม “ก็ไม่รู้สินะ”
เย่ เราจะได้ลั้นลาซักที จะวิ่งให้ทั่วเป็นอาลาเร่ลุยทุ่งเลยคอยดู
แต่ก็แค่คิดแหละครับ เพราะจริงๆ แล้ว...
“นานมั้ยอะ” ผมจับหน้ามันไว้ ตาก็เหลือบมองผ้าปิดแผลที่ข้อศอก “อย่าบ้าพลังมาก รู้เปล่า”
“เออ” มันส่งเสียงครางแล้วก็หลับตาพริ้ม บนไหล่ผม
เดี๋ยวนะ ทำไมมันนิ่งไปอะ ไม่ได้ดิ
“ทัก...” ผมสะกิดไหล่มันเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะลืมตา
“...”
เวรกรรมมม นี่มันหลับเรอะ “ทัก!!!”
“...”
ฮือออ สัดเอ๊ย หลับจริงจัง แงงงงงง อาจารย์ครับ มันไม่ให้ผมทำการบ้านนนนน กูบอกแล้วใช่มั้ยฮ้าว่าอย่าบ้าพลังงงงง
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“มาแล้วววววว” ผมร้องลั่นเมื่อแบกน้ำกับขนมนมเนยมาถึงพวกลีด
“เย่!” หยากไย่ถึงกับพุ่งตัวมาหาคนแรก พอมือมันควานมาเจอเลย์ก็แย่งไปก่อนใคร “ขอบใจมากกก”
“เหนื่อยมั้ยอะ”
“เหนื่อยดิสัด” มุนินตอบผมแทน หน้าตานี่แทบดูไม่ได้ เพราะนอกมันจะไฟต์จนตัวเองได้เป็นลีดแล้ว มันยังต้องลงแข่งวอลเล่บอลด้วยครับ พรุ่งนี้แมทช์แรกแล้วววว
“มาๆ ทุกคนมากินหนมกันเร็ว ไอ้กุ้งซื้อมาฝาก” หยากไย่โบกมือเรียกเพื่อนๆ ในทีม ก่อนจะเหล่มาที่ไม้ตาข่ายที่ผมวางอยู่ข้างๆ
“เออกุ้ง ซ้อมไปถึงไหนแล้วอะ”
“หา!? ซ้อมอะไร? เทนนิสอะนะ”
“เออดิ ซ้อมรำมั้ง ไอ้นี่นิ”
แง บอกดีๆ ก็ได้ “ยังเลยอะ”
“อ้าว” มุนินถึงกับเหวอ “ทำไมยังไม่ซ้อมอีก อาทิตย์หน้าจะแข่งแมทช์แรกแล้วนะ”
“ก็...”
“มึงตั้งใจหน่อยดิ๊!”
ยังไม่ทันจะตอบพวกมัน เสียงจากอีกมุมของลานกว้างหน้าคณะพละซึ่งเป็นสนามบอลก็ดังลั่นขัดจังหวะซะก่อน เสียงนั้นมันคุ้นมาจนผมต้องมองตาม แล้วก็เห็นว่าเป็นไอ้ทักกับทีมชาติพละที่กำลังซ้อมบอลกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเดาไม่ผิดดูเหมือนไอ้ไดโนเสาร์จะเป็นกัปตันทีมด้วย ดูจากมาดดิ ถอดเสื้อโชว์กล้ามเหงื่อท่วมตัว เท้าเอวชี้นู่นชี้นี่โคตรจะจริงจัง โอ๊ยยย บอกแล้วใช่มั้ยฮะว่าอย่าบ้าพลังให้มากกกก เดี๋ยววิ่งไปดึงกางเกงซะเลยนิ
“กูได้ยินจากหลุยส์มาว่ะมึง” ไอ้ไย่เอนตัวมากระซิบ “ว่าไอ้ทักมันเหมือนโดนแกล้ง”
“หา?” ผมนี่หันขวับเลย “แกล้งอะไรวะ”
“เอ่อ...” เอ๊า ถามก็ตอบเด่ะ ไม่ใช่มาทำตาว่อกแว่กอย่างกับคนข้ามถนนแบบนี้!
“เกี่ยวกับกูใช่มั้ย...”
“บ้าน่า...” ไอ้ไย่ตบบ่าผมเบาๆ “อาจจะไม่ใช่ก็ได้มึง”
“แล้วมันโดนอะไรบ้าง”
“ล่าสุดเมื่อเช้าเลย... ขูดรถ”
“ฮะ!?” บ้าเอ๊ยยย ราคาเป็นล้านนน เสียดายแทน “ถึงขั้นขูดรถเลยเหรอ...”
“ไอ้ทักมันคิดว่าตัวเองคงขับไปโดนอะไรมา” ดาวมหาลัยพยักหน้า “แต่หลุยส์บอกว่าดูจากรอยแล้วยังไงก็ไม่ใช่ น่าจะโดนขูดมากกว่า”
“ทำไมทำกันอย่างเนี้ย”
“ยังมียิบย่อยอีกเยอะเลยมึง” ไอ้ไย่ทำหน้าเครียด “อีกเรื่องก็คือมันคงกดดันด้วย เพราะมันจะได้รุ่นก็ต่อเมื่อมันพาทีมบอลของแม่งได้เหรียญทอง”
“บ้าปะ ของแบบนี้มันควบคุมได้ที่ไหน”
“กุ้ง” ไอ้ไย่ทำหน้าเหมือนผมโง่ซะเต็มประดา “พละเป็นแชมป์บอลทุกปี”
“ฮะ!?” จริงเรอะ ฮือออ อยากส่งพวกมันไปค้าแข้งกับลิเวอร์พูล “บ้าเอ๊ย กดดันกันไปมั้ย”
“ก็เออสิ เนี่ยกูเห็นซ้อมถึงดึกๆ ดื่นๆ” ไอ้ไย่มองไปทางสนามอีกฝั่ง “แต่ละคนสภาพไม่ต่างจากซอมบี้เลย วิศวะ รัฐศาสตร์อะไรก็ยังไม่เห็นซ้อมหนักเท่าพวกมัน
“เออ” เฮ้ย! ไอ้อู๋โผล่มาจากไหนเนี่ย อยู่ๆ ก็มาส่งเสียงข้างหลัง ตกใจหมด! “ไอ้ทักแม่งก็โหดฉิบหาย กูดูพวกมึงซ้อมลีดได้ยินแต่เสียงแม่งด่าเพื่อน”
“เฮ้อ” ได้แต่ส่ายหัว บอกอะไรไม่เคยเชื่อเลยมันอะ “เดี๋ยวมานะ”
“จะไปไหนฮะ!” ไอ้อู๋ร้องเมื่อเห็นผมหิ้วถุงน้ำกับขนมขึ้นมา
“เออน่า เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”
ผมเดินดุ่มๆ ข้ามลานกว้างๆ ไปยังสนามที่ตอนนี้ร้อนระอุไม่ต่างจากทะเลทรายซาฮาร่าที่ลุกเป็นไฟอีกที ดูแม่งดิ เท้าเอวด้วยมาดกัปตันทีมสุดๆ ดุแม่งอย่างกับหมา!
“ไอ้ควายเอ๊ย!” มันตะโกนลั่นจนผมต้องสะดุด ตกใจ นึกว่ามันด่าผม
“ทะ...”
“แหกตาดูบ้างสัดเก๋า!”
“ทะ...”
“โมทย์ มึงวิ่งหรือคลาน เร็วกว่านี้!”
“ทะ...”
“มึงเตะงั้นมึงบ้าเหรอ!”
ทะ...ทิงนังนังทังนิง ชะอะเอ่งเอยย สัดเอ๊ย กูไม่เรียกชื่อแม่งแล้วสัด กูร้องเพลงก็ได้! ไอ้ห่าเรียกทีไรโดนขัดจังหวะตลอด ฮึ่ยยยยย
“ทุกคนคร้าบบบบ” วินาทีที่ผมส่งเสียง พละทีมชาติทุกๆ คนก็หยุดกึกเหมือนโดนพอส ลูกบอลที่กำลังเด้งๆ อยู่กระแทกเข้าเป้ากางเกงปราโมทย์รูมเมทของผมอย่างจัง จนมันต้องเอามือกุมและร้องโอดโอย
ไอ้ทักหันมามองทันทีทั้งๆ ที่กำลังยืนกอดอกพร้อมทั้งขมวดคิ้วทำหน้าโหด แต่พอเห็นว่าเป็นผมเท่านั้นแหละ ปากที่กำลังจะตวาดก็เงียบลงทันที หึๆ ลองดูเด่ะ กล้าทำก็ลองดู้ววว โด่ววว
“ทำอะไรเจี๊ยบ!?”
ผมไม่ตอบมันแต่ตะโกนเข้าไปในสนามแทน “ทุกคนพักก่อนเร็วววว มากินน้ำกัน”
“เฮ้ย” ไอ้ทักทำท่าจะเข้ามาขัดแต่ผมยกมือห้ามไว้ซะก่อน “พอเลยทัก ให้เพื่อนพักบ้าน”
“มันเพิ่งพักกันไปเอง!”
“ตอนไหน”
“สี่โมง”
“ทักกกก นี่จะทุ่มกว่าแล้ววว” ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “เวลาเนี้ยคือควรอาบน้ำนอนแล้วด้วยซ้ำ!!”
“พวกมันไม่หิวกันหรอก” เดือนพละมองไปทางเพื่อน “ใช่มั้ยพวกมึง”
“...”
“ทุกคนครับ ไม่ต้องเชื่อมัน ใครอยากกินอะไรก็เข้ามาหยิบเลย” ผมส่งเสียงอีกครั้ง
และก็เป็นไปตามคาดครับ พวกเสื้อเขียวในสนามวิ่งกรูกันเข้ามารุมค้นของในถุงกันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนของลดราคา เฮ้อออ เห็นแล้วมันยิ้มภูมิใจ กินกันเยอะๆ นะลูกกกกก ตลกอะ เหมือนให้อาหารฝูงกระต่ายในสวนสัตว์เลย
“เหอะ” แหม ไอ้คนข้างๆ ผมเนี่ยก็ทำเป็นฟอร์มจังนะ อะๆ เดี๋ยวหยิบน้ำให้มันขวดนึง
เอ๊า เวรกรรม หมดถุงเลยละ แงงงง แล้วไอ้ทักจะกินอะไรอะ
มีแต่น้ำชามะนาวในมือที่ถือติดมาเนี่ยแหละ เพิ่งกินไปนิดเดียว มันจะรังเกียจเปล่านะ
“มึง...” ผมยื่นลิปตันในมือให้ “กินกับกูนะ”
“ไม่เอา มึงเก็บไว้เหอะ”
ยัง...ยังไม่เลิกฟอร์ม มันน่าขยี้หัวจริงๆ “อ่ะ”
ไอ้ทักเหลือบมามองขวดชามะนาวในมือที่ตอนนี้ผมจับหลอดยื่นให้มันเสร็จสรรพ
“...”
“เร็วทัก กูรู้ว่ามึงหิวน้ำ”
“ไม่หิว”
โอ๊ยย ต้องให้บังคับใช่มั้ยเนี่ยยย ผมรีบไปยืนจังก้าประจันหน้ามันเลยทีเดียว “ก้มลงมา”
“ฮะ?”
“ก้มลงมา! กูไม่อยากเขย่ง!”
ไอ้ทักยอมจนได้ เย่! มันส่ายหัวขำๆ ให้กับผมแป๊บนึง แต่สุดท้ายก็ก้มลงมาดูดน้ำในมือผมอึกใหญ่
แล้วก็อีกอึกใหญ่...
ตามอึกใหญ่กว่าเดิม...
แล้วก็อีกอึก...
แงงงง หมดเลยอ่า
“มึงเอาไปเลยทัก” แดกหรือกรอก เร็วชิบเป๋ง “ไหนบอกไม่หิว”
“ก็มึงยื่นให้อะ” ไอ้เดือนพละพูดยิ้มๆ
“ฟอร์มเยอะเหลือเกินมึงอะ” ผมกลอกตา เออว่ะ นี่ผมต้องถามมันสักหน่อย “มึง...”
“หืม?”
“โดนกรีดรถเหรอ”
“ใครบอก” มันเอี้ยวตัวมองไปยังเพื่อนๆ ผมที่อยู่อีกฟาก “ดาวบอกอะดิ ไอ้หลุยส์แม่งชอบปากสว่าง”
“กูให้ตอบ ไม่ใช่สืบสาวราวเรื่อง” ไม่ใช่รายการคดีเด็ดนะเฟ้ยยย
“มันก็เวอร์ กูอาจจะไปโดนชนที่ไหนมาก็ได้”
“...”
“เออน่า” มันขยี้หัวผมเมื่อเห็นว่าผมกอดอกจ้องมันเขม็ง “ไม่มีอะไรหรอก”
“...”
“เจี๊ยบ” มันเขยิบเข้ามาใกล้ “กูไม่อยากเครียดอะไรตอนนี้ เข้าใจมั้ย มึงก็ด้วย เอาเวลาไปเตรียมตัวสำหรับแมทช์แรกดีกว่า เดี๋ยวเสร็จแล้วกูจะไปซ้อมกับมึง โอเค้”
“เออ”
“นั่นไง โกรธกูอีกแล้ว” มันเข้ามากอดคอ มีการเบี่ยงตัวผมมาด้านหลังไม่ให้เพื่อนเห็นอีกต่างหาก “อ่ะๆ คืนนี้จะไปนอนด้วย”
แหงะ พอได้ยินคำว่านอนแล้วใจมันกระชุ่มกระช่วยระริกระรี้ ฮืออออ
“เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย ตกลงมั้ย”
“เออ” ผมดึงแขนมันออก “ไปซ้อมเหอะ”
“ขอบใจมากที่เป็นห่วงครับ”
“กูไม่ได้...”
“แดกอิ่มแล้วก็ลุกซะทีดิสัด!”
แหงะ ยังไม่ทันจะปฏิเสธแม่งก็ไปรับบทครูฝึกสุดโหดที่เขาชนไก่อีกแล้ว ฮึ่ยยยย
เอาเถอะ ผมก็เป็นห่วงมันจริงๆ นั่นแหละ
ก็มันน่ารักขนาดนี้ จะไม่เป็นห่วงได้ยังไงเนอะ อิอิ เพิ่งรู้ว่าเป็นคนปากแข็งเหมือนกันนะเนี่ยยย
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“ไอ้กุ้ง!” ไอ้อู๋หยิบมือถือของผมขึ้นมา ทำให้ผมที่กำลังตีลูกสักหลาดอัดกำแพงต้องหันไปมอง
“ใครวะ”
“พ่อมึงอะ”
“จริงเหรอ!!” โอ้โหผมนี่วิ่งไปหาให้ไวเลยยยย ไหนๆๆ ขอดูหน้าจอให้ชื่นใจหน่อยซิ
ป๊ะป๋า
ป้าบ!
“ตีกูทำไมเนี่ย”
“พ่อกูทีไหนล่ะ!” ผมยื่นหน้าจอให้ดู แม่งเอาแต่เล่น ROV อยู่ได้ แทนที่จะมาเป็นคู่ซ้อมให้ผม “พี่เทคกูโว้ยยย”
ฮือออ หลอกให้ดีใจทำไมเนี่ยยย
“ใครจะรู้ว่ามึงเมมชื่อพี่วินว่าป๊ะป๋า คลังคำศัพท์ของมึงแต่ละคำแปลกๆ ทั้งนั้น”
“หยุดพูด! กูจะรับสาย” ผมชูนิ้วชี้ “สวัสดีครับพี่เทคคค”
[ไงมึง เป็นไงบ้าง]
“กำลังคิดถึงพี่วินอยู่พอดีเลยอะ นึกว่าเปิดตาแล้วจะทิ้งผมซะทิ้ง”
[ไร้สาระดีเนอะมึงอะ] พี่วินหัวเราะ [จะโทรมาถามว่าเฟรชชี่เกมทำอะไร]
“เล่นเทนนิสคร้าบบบ” ผมชูไม้ขึ้นมา เออ...ชูทำไมอะ ใครจะเห็นวะ แงงงง เพี้ยนแล้วกู
[แล้วขบวดพาเหรดหรือเปล่า]
“อ๋อ...” ผมเอาหูออกจากโทรศัพท์ “อู๋ๆ มึงจะให้กูทำอะไรในขบวนพาเหรดนะ?”
“ถือธงคณะ” แม่งตอบทั้งๆ ที่ยังจดจ่ออยู่กับหน้าจอ แม่งเทพชัดๆ
ผมพูดกับพี่วินต่อ “ไอ้อู๋จะให้ถือธงคณะครับ”
[เหรอ อืม...]
“พี่วินมีอะไรหรือเปล่า”
[คือไอ้พวกสภาฯ มันบอกกูว่าอยากได้มึงมาเดินขบวนกลาง]
“จริงอะ” หึๆ คนมันดังก็เงี้ยยย “เขาจะให้ผมทำอะไรอะพี่”
[ถือธงมหาลัย ไหวมั้ย]
“คิดว่าไหวนะ... ธงไม่ใหญ่ใช่มั้ย คือไม่ใช่อะไรหรอก ผมกลัวธงลากพื้น ฮ่าๆ” เดี๋ยวถ่ายรูปมามันจะไม่คูลเอาน่ะครับ อิๆ
[งั้นพี่บอกพวกไอ้โน่เลยนะ แม่งโทรมาหลายรอบละแถมจะขอเบอร์มึงอยู่ได้ แต่กูหวงเลยไม่ให้]
“แหมมม น่ารักจังเลยอะ” ผมหัวเราะคิกคัก “จริงๆ ให้ไปได้นะพี่ เพิ่งนึกขึ้นได้เนี่ยแหละว่าไม่มีคอนแทคพี่โน่”
ทั้งๆ ที่มีไลน์ของคนเกือบทั้งม.แล้วด้วยซ้ำ ฮืออออ
[เออ เดี๋ยวคิดดูอีกที แต่มึงตอบตกลงแล้วนะ กูจะได้บอกมัน]
“คร้าบบบ ยังไงก็ได้ พี่เทคจะได้ภูมิใจไง”
[แค่มึงไม่แรดจนโดนลักพาตัวกูก็สบายใจแล้ว]
แง๊! ฟาดผมด้วยไม้ฝาเชอร่าเลยดีกว่า พี่เทคใจร้ายยยย
[เออ แค่นี้นะ ขับรถกลับห้องแป๊บ]
“ขับดีๆ น้า ฝันดีครับพี่เทค” แล้วผมก็โบกมือให้อากาศอีกแล้ว แงงง ควบคุมความสดใสของตัวเองไม่ได้เลย จะบ้าตาย
“กุ้ง ดูซิว่าใครมา”
“หา...” ผมหมุนตัวไปตามเสียง “เย้ยยย!”
ไอ้ทักมานั่งข้างๆ ไอ้อู๋ตั้งแต่เมื่อไหร่!!
โห... แล้วทำไมสภาพดูไม่จืดแบบนั้นล่ะวะ
“จะซ้อมกันแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวกูไปหาพวกไอ้ไย่ก่อนนะ” ไอ้อู๋ว่า
“เออมึง ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน” ผมพยักหน้าให้เพื่อนรักก่อนอีกฝ่ายจะเดินออกไป
แล้วทำไมไอ้ทักมันนั่งนิ่งแบบนั้นอะ ขัดสมาธิตาปรือๆ ตัวเป็นก้อนเลยไอ้ห่า
“มึง...” ผมเข้าไปนั่งข้างๆ “เป็นอะไร”
“ง่วง...” โอ๊ยยย สภาพแบบนี้แม่งเหมือนไดโนเสาร์กว่าเดิมอีก “ขอนอนหน่อย”
จู่ๆ ไอ้เดือนพละก็เอนตัวหนุนตักผมซะอย่างนั้น ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะจิ๊จ๊ะนะ แต่เห็นมันแล้วต้องใจอ่อนจริงๆ โอย...
“ไหวมั้ยเนี่ย” ผมลูบหัวเปียกเหงื่อนั้นเบาๆ
“อืม... ไหวๆ ตัวกูสกปรกใช่มั้ย โทษๆ...”
“เดี๋ยววว กูยังได้บอกเลย” ผมกดไหล่มันไว้ โอ๊ยยย จะรีบลุกไปไหนฮะ “นอนไปก่อนก็ได้”
“อืม...” มันคว้ามือผมไปไว้บนอก เฮ้อ หมดเรี่ยวหมดแรงมาจากไหนฮะ
“ทัก ซ้อมกันพรุ่งนี้มั้ย กลับห้องไปอาบน้ำนอนเถอะ”
“อืม” มันพยักหน้าช้าๆ “ขอโทษนะ ขอแก้ตัวพรุ่งนี้”
“ไม่เป็นไรเลย” ผมเขี่ยช่อผมมันเล่นๆ “ลุกเหอะ”
“ขอนอนแป๊บนึง แป๊บเดียวจริงๆ”
“...” เนี่ยยยย แล้วก็จะมายอมมันอีกแล้ว
เออ นอนไปเลย ถ้าการนอนบนตักผมทำให้มันหายเหนื่อยได้ ผมยอมมมม
แล้วมันก็หลับตาพริ้มเตรียมฝันแล้วเรียบร้อย บ้าเอ๊ย ผมควบคุมรอยยิ้มตัวเองไม่ได้จริงๆ พอมันอยู่ในสภาพนี้แล้วเหมือนลูกหมาที่เล่นซนจนเหนื่อยเลยอะ ต่างกับตอนปกติที่ดุเดือด กวน เล่นมุกบ้าๆ อย่างกับคนละเรื่อง
โอ๊ยยย มองจากมุมนี้แล้วแม่งใช่อะ ขอหยิบมือถือมาถ่ายรูปมันลงไอจีหน่อยแล้วกันเนอะ
แชะ!
เอ... แคปชั่นไรดีนะ
หยากไย่บอกว่าช่วงนี้มันโดนแกล้งบ่อยใช่มั้ย งั้น...
‘หยุดแกล้งทักกันได้แล้ว! ’
ไม่รู้ว่าจะช่วยมั้ย แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยล่ะเนอะ
ผมลูบหัวคนบนตักอีกครั้ง แล้วก็มองมันอย่างตั้งใจ...
มันน่ารักกับผมขนาดนี้ ผมก็ต้องดีเพื่อตอบแทนมันบ้างเนอะ ช่วงนี้ผมก็มีแค่มันนี่นา...
เฮ้ยยย อะไรอะ แจ้งเตือนเด้งมาใหญ่เลย เพิ่งลงไปได้ไม่ได้นานเองงงง
Auuuuu : กูแยกตัวออกมาให้ซ้อม ไม่ใช่ถือโอกาสพลอดรัก
Dewie_Dewey : หวัดดีกุ้ง
Yaiya : กลับบ้านค่ะลูก แม่เตรียมไม้มะยมรอแล้ว
Ninzninz : ทักจะยังเป็นรักแรกเสมอ
Louis___ : เออ แผนมันเยอะเว้ย
pramote_naruto : โธ่ไอ้ควาย ทำเป็นเหนื่อย กูเห็นแต่สั่ง หึ
kaokaokao_ : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน #ทวงคืนน้องกุ้งจากทักโรหิต
Louis___ : 55555555555555555 ได้ๆ แม่งได้ #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Beampati : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Tiger_wud : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Matooms : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Bombombom : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
แง... โดนแกล้งหนักกว่าเดิมอีกมั้งเนี่ยย ทักกูขอโทษษษษษษษ
(https://78.media.tumblr.com/4090c53a99a615aab5b206cdb1d0df70/tumblr_p2v9ypWfKT1w3nuuao1_500.png)
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
โธ่น้องกุ้ง อุตส่าห์จะช่วย แงงงง ทำไมเป๋็นเงี้ยอะ
แวะมาปล่อยตอนใหม่โมเม้นเขินๆ ของน้องกุ้งก่อนนะครับ เดี๋ยววีคเอนมากันอีกทีเนอะ
อย่าแกล้งทักนะแม่ๆ ทักน่าสงสาร ฮือออออ
จุ้บๆ ฝากคอมเม้นท์ บวกเป็ด ส่งต่อน้องกุ้งให้เพื่อนๆ กันได้น้าาาา
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
พี่ทักคน #หงอกับเมียแต่เหี้ยกับเพื่อน 555555
น่ารักๆ ตลกความบ้าพลัง
-
ตื่นมาทักรี่จะโดนแกล้งมากกว่าเดิมหรือเปล่านะ :mew3:
-
:pig4: :pig4:
-
แกล้งทักมากๆเดี๋ยวกุ้งเกี้ยวกาดดดนะ :angry2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :z1: :z1:
-
#ทวงคืนน้องกุ้งจากทักโรหิต ฮาาาาาาาา
-
:pig4:
-
อย่าแกล้งทักของกุ้งงง 5555
-
น่ารักกกก ชอบมาก
-
ฮ่าๆๆๆๆเอ็นดูน้องกุ้ง โถถถลูกกก แต่สงสารทักเหมือนกันนะทำไมทุกคนต้องรังแกไดโนเสาร์ของน้องกุ้งด้วยอิจฉาอ่อ :hao3:
ปล. ชอบพี่วินมากค่ะ จาอาว จาอาว จาอาว :ling1:
-
#หงอกับเมียแต่เหี้ยกับเพื่อน เด็ดสุด5555555555555555555
-
ใครคิดแท็กนี้ ชอบๆๆๆ ขอซื้อเลยอ่ะ ขำไม่ไหวเเล้ว
แต่ไงก็สู้ๆนะทัก ไอ้ลูกหมา #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
-
อย่าแกล้งทักกก โถ่วววว :katai1:
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
แฮชแทคนี้ต้องมา ทักโว้ยยย สู้เค้า
-
ใครแกล้งเจ้าไดโนเสาร์!!!!!!
-
หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน ชอบๆ
-
555555555
-
#หงอกะบเมียเหี้ยกับเพื่อน :hao6: :hao6:
-
โถ่ทักกกกกกของน้องจุ้งงงงงงงงงง ชอบแฮชแทก 555555555555
-
#หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
555555
กุ้ง พี่ยั๊กได้มาเลี้ยงงง
-
น่าฮักขนาดน้องกุ้งงงงง :katai2-1:
-
ทักจะไม่โดนหนักกว่าเดิมเหรอ แค่กุ้งติดแคปชั่นให้หยุดแกล้งทัก บรรดาเพื่อนยังมีแทก #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน ให้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โธ่ ทักรี่~
-
อันนี้คือได้จริงๆ ฮาาาาาา
#หงอกับเมียแต่เหี้ยกับเพื่อน
-
ขำแท็กทัก 5555555555
-
คำคมโคตรๆ "หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน"
โถๆ............ทักโดนแกล้ง เพราะฉกน้องกุ้งไปนี่เอง
กุ้ง ยิ่งปกป้องทัก ทักจะโดนแกล้งยิ่งขึ้นปะเนี่ย
น้องกุ้ง ก็สดใสซะจริงๆ พูดโทรศัพท์ ยังโบกมือให้ว่อน :mew1:
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สู้ๆนะทัก :hao6:
-
น่ารักอะ55556 #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
-
ชอบแฮชแท็ก 5555555
-
5555 แง่ๆๆๆๆ
-
ปาแท็กใส่หน้านังทักรัวๆ #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน 555555
-
เป็นแท็กที่คมมาก "หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน" :hao7:
-
ใครกลั่นแกล้งทักเนี่ยะ มันเป็นใคร แฟนคลับกุ้งสักคนรึป่าวเนี่ยะ
แต่กุ้งคัยกับป๊ะป๋าน่ารักอ่ะ ปันใจไปเชียร์พี่วินได้มะ :pigha2:
-
อย่าแกล้งทักของน้องกุ้งนะ แต่ชอบแท็กจริง #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน 55555
-
อย่าทำพี่ทักกกกกกก :katai4: :katai4: :katai4:
-
ทำไมโฟกัสที่คอมเม้นท์ดิวอี้ตอนนี้ 55555555555555555
-
น้องกุ้งฉดใฉมากกกกๆเลยยย
ฮืออออ อยากบีบบบ
ตอนนี้ทักคือน่วมเลยอะ หมดสภาพสุดด
แต่ก้มีข้ออ้างมาอ้อนเมียอะนะ
อยากจะแหมมมมมม
-
ฮือออ ชอบมากเลยค่ะ บรรยายน้องกุ้งได้น่ารักน่าบีบมาก ๆ
อ่านแล้วอารมณ์ดีตลอดเลย ทำไมตลกกันทั้งเรื่องขนาดนี้ 555555555555
ปล.ทักโดนแกล้งเพราะได้น้องกุ้งไปครองหรืออย่างไร สงสารลูกชายยย
-
น่าร๊ากกก
-
แท๊กเริศ #หงอกับเมียเหี้ยกับเพือน ฮ่า ๆๆๆๆ
-
55555555 ชอบแท็กนี้คนคิดสุดยอดมาก กุ้งช่วยให้ทักโดนแกล้งหนักขึ้น
-
บทที่ 18
เธอคือพาวเวอร์แบงค์
(https://78.media.tumblr.com/9ba3bd678104580b2d4a7b01643b5c50/tumblr_ozbglndsTY1wfiexio1_1280.jpg)
ผัวะ!
“ดี!” ไอ้ทักตะโกนมาจากอีกฝั่ง “แต่ขามึงต้องไวกว่านี้หน่อยนะ”
“โอเค” โค้ชเขาสั่งเราต้องทำตามครับ
“อีกทีนะ” ไอ้ทักเอื้อมมือไปกดปุ่มเครื่องปล่อยลูกอีกครั้ง
ผัวะ!
โอ้โห แววดีเหมือนกันว่ะ นึกว่าราฟาเอล นาดาลมาเอง
“ดีแล้ว แต่กูขอไวกว่านี้อีกนะ”
“หูยยยยยยยยยย”
แหงะ ไอ้พวกพละโห่กันใหญ่เลยอะ โอ๊ยยย บอกแล้วใช่มั้ยฮะว่าอย่าพามาซ้อมที่สนามบอล เป็นไงล่ะโดนเพื่อนแซวเลย
“ปากเป็นเหี้ยอะไรครับ วิ่งกันครบหรือยัง ว่างนักเหรอ!” แหม ไอ้ทักนี่ก็ทำเป็นวาดมาดเข้มจัง
“พูดกับพวกกูได้แต่ด่าเอาๆ ทีกับกุ้งมีแต่ภาษาดอกไม้” โมทย์ที่กำลังวอร์มร่างกายหันมาด่าเพื่อน “ไอ้สองมาตรฐานเอ๊ย!”
“ไปวิ่งกันอีกคนละห้ารอบ!”
“ฮะ!” เก๋า เด็กพละที่ตัวเล็กที่สุดในคณะถึงกับอ้าปากค้าง “สั่งขนาดนี้มึงจ้างรถตู้ให้พวกกูไปวิ่งที่สนามราชมังฯ เหอะไอ้สัด ฉิบหาย สองอาทิตย์มานี้กูวิ่งเยอะกว่าพี่ตูนอีกมั้ง”
“มึงมีปัญหากับกูเหรอ…”
“ไม่มีคร้าบกัปตัน”
โห… เวลาไอ้ทักแม่งเอาจริง เพื่อนๆ ก็ดูกลัวๆ เหมือนกันนะเนี่ย
“กูยังไม่เคลียร์เรื่องคอมเม้นต์ในไอจีกุ้งนะมึง” ไอ้เดือนพละชี้นิ้วคาดโทษ พูดถึงเรื่องรูปนั้น ล่าสุดเกือบจะหมื่นไลค์แล้วครับ แถมยังสร้างปรากฏการณ์แฮชแท็ค #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน ให้ยาวเฟื้อยไปถึงขั้วโลกใต้แล้วเรียบร้อย ขอบอกเลยว่าไถอ่านทีมีมือหงิก แม้แต่เด็กคณะอื่นที่ไม่ใช่พละก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน
ไอ้ทักหันมามองผม มือตั้งท่าจะกดปุ่มอีกรอบ “มาต่อกันเหอะ”
วืดดดด
“เหวออออ” รับไม่ทันนนน โอ๊ย ลูกกระเด็นไปไกลแล้วววว
ขายหน้าจัง ฮืออออ
“เก๋า หยิบลูกให้เราหน่อยดิ”
“ได้เลย” คนโดนเรียกวิ่งตามลูกสักหลาดที่กลิ้งบนพื้น แต่ดูเหมือนว่ามันไปโดนขาใครเข้า…
ใครวะหน้าตาโคตรดุ เด็กช่างหรือเปล่าเนี่ยยยย
“พละจัดแถว!!”
“เชี่ย… พี่เรียก!!” เก๋าตะโกนมาที่เพื่อน ซึ่งพอได้ยินก็ต่างลุกพรวดวิ่งไปจัดแถวกันจ้าละหวั่น
“เดี๋ยวกูมานะ” ไอ้ทักบอกผมก่อนจะวิ่งไปสมทบกับเพื่อน
แง๊ น่ากลัวกว่ารับน้องสินกำหลายเท่าเลย เขยิบออกไปจากตรงนี้ดีกว่า
“ว่างกันนักเหรอครับพวกมึง! ทำไมนั่งกันหน้าสลอนไม่ซ้อมกันฮะ!”
ยังได้รัศมีความน่ากลัวอยู่ กระเถิบอีกนิดแล้วกัน…
“ทัก! มึงอธิบายซิ”
“ผม…”
“เหวอออออ” ดูเหมือนผมจะถอยมาไปหน่อย หลังเลยไปโดนเครื่องยิงลูกเต็มๆ ผลสุดท้ายก็คือ
ฟิ้ววววว
โว้ยยยยย ลูกเทนนิสพุ่งผ่านหน้าพี่สุดโหดคนนั้นไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด
โอ๊ยยย พี่ๆ เห็นผมจนได้!
“อ้าว…” พี่คนนั้นมีท่าทีที่อ่อนลงเมื่อรู้ว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ “น้องกุ้งมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“เอ่อ…” ตายห่า จะบอกยังไงดีวะเนี่ย “ผมเอ่อ…”
“…”
พูดความจริงคงดีที่สุด ฮือออ “ผมมาให้ทักช่วยซ้อมตีลูกให้ครับ”
“อ๊าวววววว แบบนี้ก็สวยสิ” แง ไม่ต้องอ้าวเสียงสูงขนาดนั้นก็ได้ “นี่มึงเอาเวลาซ้อมมาเทคแคร์แฟนมึงเหรอครับไอ้ทัก”
บ้าแฟนเฟินที่ไหน ผมเสียหายเอาน้า ยังไม่มีการขอแบบกิจจะลักษณะสักหน่อยยยย อิๆ
เดี๋ยวดิ เวลานี้ต้องเครียด เก๊กหน้าขรึมแป๊บ
“ผมขอร้องให้มันช่วยเองอะครับ แฮะๆ”
“เฮ้ย พี่ไม่ได้ว่าน้องเลยนะ น้องกุ้งถูกเสมอครับ” ง่ะ… แบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ “ไอ้ทัก มึงออกมาอธิบายข้างหน้าเลย”
ฮือออ ทักเอ๊ยกูขอโทษษษษษ
เดือนพละลุกขึ้นมายืนหน้าแถว สายตาแม่งไม่สนใจพี่เลยอะ จะมองกูทำม้ายยย คุยกับพี่มึงนู่น เดี๋ยวก็โดนขย้ำหรอก คนอะไรมาดอย่างกับหมาเป็นโรคลมบ้าหมู ที่ทำใจดีกับผมเนี่ยก็ไม่ค่อยเข้าเท่าไหร่เล้ยยยย
“ยังไง ไหนมึงบอกสิ”
“ผมสัญญากับเจี๊ยบไว้ครับว่าจะช่วย”
“ใคร!?” พี่สุดโหดมองซ้ายมองขวา “เจี๊ยบไหนของมึง”
“โน่นน่ะครับ” มันหันไปทางพี่พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ผม “ผมเรียกมันว่าเจี๊ยบ”
รุ่นพี่ถึงกับเอ๋อแดกไปเลย
“แล้วทีมมึงอะ ไม่เอาเพื่อนหรือไง”
“เพื่อนก็จะเอา กุ้งผมก็จะเอา”
เอ…กูว่าฟังแล้วมันแปลกๆ น้า
“ไม่ตลกนะสัด นี่กูกำลังด่ามึงอยู่”
“ผมรู้ครับ และผมก็กำลังจริงจัง ผมจะเอากุ้งด้วยจริงๆ”
โว้ยยยยยย ไปเรียนการพูดมาใหม่ อีฉิบหาย
โมทย์ที่อยู่ในแถวยกมือขึ้นมาบ้าง “จริงๆ พวกผมวอร์มรอกันอยู่ครับพี่ ปกติจะซ้อมประมาณเที่ยงอยู่แล้ว มันเลยมีเวลาช่วยกุ้งได้”
“เออว่ะ ปกป้องเพื่อนที่ติดเด็ก พละมันต้องอย่างนี้”
สั่งสอนอะไรกันวะเนี่ย กูงงไปหมดแล้วววววว
“แต่กูจะขอพูดตรงๆ นะ” พี่สุดโหดเหลือบตามามองผม “พี่ขอพูดกับน้องหน่อยนะกุ้ง ไม่ได้เจตนาจะว่าน้องนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ แฮะๆ” ผมโบกมือ “ถือซะว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้”
รุ่นพี่คุยกับน้องๆ ต่อ “กูปลาบปลื้มกับการช่วยเหลือคนอื่นของมึงมากไอ้ทัก มันเป็นสิ่งที่ควรทำ สมกับที่กูสั่งสอนมึงมาตลอด แต่ว่าเวลาแบบนี้มึงควรจริงจังกับทีมนะ เพราะไม่ใช่แค่ชนะ แต่มึงจะได้รุ่นด้วยนะเว้ย”
“ครับ” ไอ้ทักพยักหน้า
“มึงยังโชคดีที่กูเป็นคนมาเห็น ถ้าเป็นพวกปีโตๆ แม่งไม่สนใจหรอก มีหวังกุ้งโดนด่าเปิงด้วยไอ้ห่า ทำอะไรประเจิดประเจ้อนักนะมึง”
“เข้าใจครับ”
“มึงยิ่งโดนเขาหมั่นไส้กันอยู่ จะจีบใครไม่จีบ จีบสมบัติของมหาลัย”
“ผมเก่งครับ”
โอ๊ยยย เกลียดการทำหน้าเหนือแบบนั้น
“เออมึงเก่ง และกูก็อิจฉาด้วยสัด!” รุ่นพี่คนนั้นหลุดขำออกมา “แต่เข้าใจที่กูพูดใช่มั้ยฮะ!?”
“เข้าใจครับ!!” เด็กเสื้อเขียวในแถวตอบออกมาพร้อมกัน
“ขออนุญาตนะพี่” ไอ้ทักส่งเสียง
“อะไรวะ…”
“ไอ้เจี๊ยบ! มึงจะไปไหน!!”
เย้ย!! สั่งสอนกันเสร็จแล้วเหรอ ผมที่กำลังจะเข็นเครื่องยิงลูกเดินออกไปพอดีถึงกับสะดุ้งเลย อุตส่าห์หนีออกมาอย่างเงียบที่สุดแล้วนะเนี่ย
“กูจะไปซ้อมที่สนามเทนนิสอ่า”
“ซ้อมกับใคร!!”
“เออว่ะ ดีๆ ไม่ต้องสนกูแล๊ววว” รุ่นพี่คนนั้นถึงกับกุมขมับ
โอ๊ยย แล้วทำไอ้ทักทำหน้าเป็นหมาดุแบบนั้นอะ สงสัยต้องเข้าไปคุยยย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปซ้อมคนเดียวก็ได้”
“ซ้อมยังไง”
“เดี๋ยวเสิร์ชกูเกิ้ลเอา”
…เสียงใครหลุดขำวะ น้องหรือพี่ เดี๋ยวจะโดน
“กุ้ง…” แหนะ เวลาจริงจังชอบเรียกชื่อจริงอยู่เรื่อย
“มึงควรฟังพี่นะทัก” ผมยิ้มให้ “จริงๆ นะ …มึงควรสนใจทีมมากกว่ากูอะ”
“กูสัญญาแล้วเจี๊ยบ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรเลย” ผมโบกมือให้ยุ่ง “ทีมจะช่วยให้มึงได้รุ่นนะ ยังไงก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว”
“มึงก็สำคัญกับกูเหมือนกัน”
“กระโถน! ช่วยกูด้วย กูต้องการกระโถน” รุ่นพี่คนเดิมหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน โอ๊ย น้องพี่มันกำลังทำซึ้ง อย่าขัดอารมณ์เซ่!
“…” ส่วนผมจะเป็นยังไง… ก็เขินสิครับ บ้าเอ๊ยยย
“พี่…” ไอ้ทักหันไปมองคนข้างๆ ด้วยสีหน้าหมาอ้อนวอน
“เออ!” รุ่นพี่ยกนาฬิกาขึ้นมาดู “กูให้เวลาครึ่งชั่วโมง เร็วเลยสัดเดี๋ยวคนเห็น”
“ขอบคุณครับ!” ไอ้ทักยกมือไว้ “พวกมึงเดี๋ยวกูมา”
“นี่มึงถามหรือมึงบอกเสียงโมทย์ตะโกนออกมาจากในแถว “จะไปไหนก็ไปวุ้ย!”
ไอ้ทักยิ้มก่อนจะรีบวิ่งปราดมาทางผมอย่างเร็วรี่
เฮ้ย! จะจับมือทำไมฮะ!
“ไปเถอะ อย่าเสียเวลา”
“ทัก… มึงกำลังให้ท้ายกูเกินไปอะ” ผมกระซิบ
“กูไม่อยากผิดสัญญา” มันยิ้มมุมปากแป๊บนึงแล้วกระตุกแขนผมให้วิ่งตาม แต่ไม่วายจะพูดกับผมอีกรอบ “จำไว้นะว่ามึงสำคัญกับกูไม่แพ้ใคร”
“…”
“อย่าพูดแบบนี้ให้กูเฟลอีกรู้เปล่า”
“เออ” ผมก้มหน้างุด “ขอบใจมากนะทัก”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
“ทันมั้ยๆๆๆ” ผมร้องลั่นขณะที่วิ่งมาถึงสนามวอลเลย์บอล ไอ้อู๋กับหยากไย่จองที่ไว้ให้ผมแล้วเช่นเคย คราวนี้นั่งติดสนามด้วย โอ้โห มองเห็นมุนินตบลูกได้ชัดเจน สู้เขาพี่ปลื้มจิต!
“แต้มยังสูสีกันอยู่เลยมึง” ดาวมหาลัยหันมาตอบผม ก่อนจะเหล่ซ้ายทีขวาทีอย่างกับต้องการเจอใคร “อ้าว วันนี้ไม่ได้ไปซ้อมกับทักเหรอ”
“วันนี้มันไม่ว่าง” พูดแล้วน้ำตาจะไหลเลยอะ
“แล้วมันไม่คิดจะมาดูพละแข่งหรือไง” ไอ้อู๋ส่งเสียงบ้าง
“กูก็กำลังมองหามันอยู่เหมือนกัน”
[ขอขัดจังหวะศึกครั้งนี้สักครู่นะครับ] อ้าว เสียงนี้… นี่หลุยส์มาพากษ์อีกแล้วเหรอเนี่ยยย คนอะไรกว้างขวางชิบเป๋ง [คุณดาวมหาลัยครับ นั่งดีๆ หน่อยนะครับ มันจะเซ็กซี่เกินไปหน่อยแล้ว]
“โอ๊ยยย” หยากไย่ฟึดฟัดก่อนจะเอากระเป๋าเป้ไปวางบนตักตัวเองไว้ แหมมม สองคนนี้มีวิธีจีบกันแบบแปลกๆ เคยหวานกันบ้างมั้ยเนี่ยยย ฮาร์ดคอร์กันซะเหลือเกิน
[น่ารักที่สุดครับ] แหนะ มีการส่งมินิฮาร์ต [เอาละครับ กลับมาที่สนาม ตอนนี้มุนินกำลังประชุมทีมอีกแล้ว เจอกับพละครั้งนี้ แหม่…ต้องบอกว่าเครียดจริงๆ ถ้าชนะก็มีสิทธิ์ไปชิงเหรียญทอง แต่ถ้าแพ้อย่างน้อยก็ได้เป็นที่สามของการแข่งขันครั้งนี้ครับ]
เอาล่ะกลับมาที่เกมครับ วันนี้สินกำต้องเชือดเฉือนกับพละ โอ๊ยยย แค่ได้ยินชื่อคณะนี้ก็ท้อแท้แล้ว แต่ดูเหมือนว่ากัปตันทีมอย่างมุนินจะไม่ยอมแพ้ สู้ยิบตาเลยทีเดียว ยอมรับว่ามันเก่งมากกกกก
“เดือดสัดๆ อะ” ไอ้อู๋หยิบเลย์เข้าปาก “จะครึ่งเกมแล้วยังไม่มีใครยอมใครเลย”
“เออว่ะ แล้วดูพละแต่ละตัวดิ โคตรจะโปร” หยากไย่สีหน้าเคร่งเครียด “ขอชนะสักอย่างนึงเถอะว้า”
จะว่าไปแล้วคณะผมตกรอบแรกในทุกชนิดกีฬาที่ลงแข่งเลยครับ ฮือออ เศร้าสุดๆ ถึงคนอื่นจะชิลๆ ก็เถอะ บอกแล้วว่าคณะผมเขาไม่จริงจังเรื่องพวกนี้กันหรอก รอวันแข่งลีดนู่น เรื่องสวยๆ งามๆ ยิ่งใหญ่ๆ ต้องเอาไว้ก่อน มีแต่วอลเลย์บอลนี่แหละที่มุนินมันพาทีมเข้าใกล้ฝันมากขึ้นมาหน่อย ถ้าชนะรอบนี้ก็ไปชิงเหรียญทอง ถ้าแพ้ก็ได้แค่ที่สาม แต่มาถึงจุดนี้แล้วยังไงก็ได้ ขอแค่สักเหรียญเถอะวะ! เหรียญทองแดงก็ยังดี อย่างน้อยก็เอามาทำเป็นประจุไฟฟ้าเวลาไฟที่หอดับได้ มีประโยชน์อยู่เหมือนกัน
ส่วนอีกสองวันก็จะถึงคิวผมแล้วครับ ถึงจะชนะรอบแรกมาอย่างงงๆ (เพราะส่งตัวแทนแข่งแค่สี่คณะ อิๆ เขินจัง) แต่รอบหน้านี่สิครับ ผมจะชิงชนะเลิศแล้ว ได้ข่าวว่าคู่แข่งของผมเทพด้วย ทางเดียวที่ชนะคือเห็นที่จะต้องบนบานศาลกล่าวเท่านั้นแหละ แม้ไอ้ทักจะช่วยเจียดเวลามาติวผมแต่สุดท้ายก็ต้องรีบวิ่งแจ้นกลับไปหาเพื่อนๆ อยู่ดี เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลย
ไอ้ทักก็ยังคงบ้าพลังเหมือนเดิมแหละครับ เอาทั้งลีดทั้งบอล ทุ่มเทจนไม่มีเวลาให้ผมเลยอะ แม่งเศร้า… ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างวะ แต่ผมเข้าใจแหละ บอกแล้วว่ายังไงเพื่อนๆ ก็สำคัญกว่า
ผัวะ!!
เสียงกระแทกดังสนั่นดังสนามเรียกความสนใจให้ผมไปมอง ผมเห็นว่าลูกบอลที่เสิร์ฟจากพละปะทะเข้าให้กับหน้าเพื่อนผมอย่างจัง!
โว้ยยย นั่นมันนายแบบของรุ่นเชียวนะ ฮือออ หน้าจะแหกเปล่าวะ เสียดายแทน ของทำมาหากินเลยน่ะนะ เกิดอีกสิบชาติไม่รู้ผมจะหน้าตาดีเท่ามันหรือเปล่า
[เอาแล้วครับ บรู๊ซน็อคไปแล้ว ดูท่าจะแข่งต่อไม่ไหวแน่ๆ ต้องมาดูนะครับว่าสินกำจะแก้เกมยังไง]
“เดี๋ยวนะ…” ไอ้ไย่ร้อง “เราไม่มีตัวสำรองไม่ใช่เหรอ”
“พวกมึง!!” มุนินวิ่งหน้าตื่นมาทางเพื่อนๆ สินกำ “ใครเล่นเป็นบ้าง มาแทนบรู๊ซหน่อย”
“…”
“อย่าเงียบอีเหี้ยยยยย เดี๋ยวแพ้ เหลือแค่นี้พวกกูสู้ไม่ไหว!!”
“…”
“กรี๊ดดดด ช่วยกูด้วย” โอ๊ยยยย ใครก็ได้ยกมือหน่อย อีมุนินจะร้องไห้แล้วววว “อู๋!”
“กูเล่นไม่เป็น” ไอ้ประธานรุ่นส่ายหัวให้ยุ่งหัวแทบหมุนเป็นใบพัดท้ายเรือ ขนาดมันยังไม่กล้าออกไป คนอื่นๆ มันจะกล้าได้ยังไงเล่า
“ไอ้กุ้ง!”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อรู้ตัวว่าโดนเรียก “หะ…หา!?”
“เล่นเป็นมั้ย”
“เอ่อ…” ฉิบหายแล้วไง “เป็นๆ”
“งั้นลงมา!!”
“เอ๊า แค่บอกว่าเล่นเป็น ไม่ได้จะลงเล่นเฟ้ยยย” ฮือออ ทำอย่างกับผมเป็นลิ้นชักในห้องโนบิตะ มีอะไรก็ลงที่ผมจัง!!
“เร็วๆ มึงไม่อยากให้ทีมชนะเหรอ ชนะเทนนิสได้ มึงก็ต้องพาวอลเลย์บอลชนะได้!!”
[ดูท่าสินกำจะพบปัญหาแล้วนะครับเนี่ย…]
เสียงไอ้นี่ก็กดดันผมจัง โว้ยยยยยย
“เร็วๆ กุ้ง!”
“เออ!!” แม่ง เอาก็เอา!
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
ไม่ต้องเฮเลยไอ้พวกบ้า เก็บปากไว้แห่ขันหมากเถอะ ทีเขาขออาสาก็เงียบเป็นเป่าปาก ทีงี้ทำมาส่งเสียง ฮึ่ยยยย
[เอาแล้วครับ… ดูเหมือนสินกำจะได้ตัวสำรองแล้ว เฮ้ย! นั่นมันน้องกุ้ง!!]
พอคนในสนามได้ยินชื่อผมก็ปรบมือดังกึกก้อง ถึงพวกเขาตั้งใจจะเชียร์ แต่สำหรับผมแม่งเหมือนเสียงที่สวรรค์ส่งมากดดันเอามากๆ ฮือออ
ผมไปยึดตำแหน่งเก่าของบรู๊ซที่ตอนนี้หน้ามืดตัวอ่อนระทวยเป็นแผ่นเกี๊ยวเปียกน้ำดมยาดมอยู่ข้างสนาม โอเคบรู๊ซ กูจะกู้ศักดิ์ศรีของมึงคืนมาเอง ไหน ไอ้หน้าไหนมันทำมึง! เสื้อเขียวพวกนี้ใช่มั้ยฮะ!!
แว้กกกก ทำไมฝั่งนู้นแม่งมีแต่ตัวถึกๆ ทั้งนั้นเลย นี่นักกีฬาหรือแท่นขุดเจาะน้ำมัน ตัวโตอะไรกันขนาดนี้! ใครก็ได้หยิบผมออกไปจากตรงนี้ที คิดผิดคิดถูกวะเนี่ยยยยย
[เอ่อ… ขอโทษนะครับ] เสียงในไมค์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่หลุยส์…แต่เป็นเก๋าจากพละนั่นเอง นี่มันแย่งไมค์เขามาพูดทำไมเนี่ย
[อะไรครับคุณเก๋า] หลุยส์หยิบไมค์อีกตัวมาใช้
[ผมขอความเป็นธรรมหน่อยครับ]
[อ่ะ พูดมาเลยครับ]
เก๋าชี้มาทางคนที่ยืนอยู่ตำแหน่งข้างๆ ผม [อีตุ๊ดน่ารักนั่นมันขี้โกงครับ มันเอาคนที่ผมชอบมาลงเล่นด้วย มันกำลังจะทำให้ผมไม่มีสมาธิ]
“อะไรของมัน” มุนินเท้าเอวก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปแย่งไมค์จากหลุยส์บ้าง [มีปัญหาอะไรอีกคะอีม้าแคระ]
[ออกไปจากสนาม]
[มึงกล้าไล่กุ้งเหรอคะ!?]
[ไล่มึงเนี่ยอีห่า! ออกไป กูเลือกกุ้ง!]
[กูไม่ออก กูจะอยู่กับมึง!]
โว้ยยยย จะเถียงกันอีกนานมั้ย กูตั้งมือพร้อมตีลูกจนเมื่อยหมดแล้วววว
ขณะที่กำลังมองสองคนนั้นเถียงกันฉอดๆ อยู่ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรมาสวมที่หัว เฮ้ย
หมวกกันน็อค…
ฝีมือใครล่ะเนี่ย
ฮะ!! ไอ้ทัก!!
“ลงมาทำไมฮะ” ไอ้เดือนพละยืนจังก้าอยู่ด้านหลังผม “ไม่กลัวหน้าแหกหรือไง”
“ไม่มีใครเล่นเป็นแล้ววว” ผมพูดพร้อมกับจัดหมวกบนหัวให้เข้าที่ โดยมีไอ้ทักช่วยกดล็อคสายที่คางให้ด้วย “มึงๆๆๆ”
“หืม”
“คิดถึงอะ”
“…”
“คิดถึงเหมือนกัน”
ฮือออ เพิ่งรู้ว่าการเจอหน้าใครสักคนที่เห็นแล้วชื่นใจมีค่าขนาดไหน!!
“เฮ้อ” ไอ้เดือนพละส่ายหัวอย่างเอือมๆ แต่ปากก็ยังมีรอยยิ้ม “ระวังตัวด้วยนะ”
“ได้เลย! เชียร์กูด้วย”
[สัดทัก… หมวกกันน็อคกู] เสียงจากไมค์นั้นทำให้เราสองคนสะดุ้ง พอหันไปก็เห็นว่าเก๋ากำลังชี้นิ้วมาทางนี้ [แล้วทีมมึงอยู่ฝั่งนี้นะ มึงอยู่ผิดที่หรือเปล่า]
[ว่าไม่ได้ครับ เขามาให้กำลังใจเด็กเขา ความรักมาก่อนหน้าที่นะครับ] หลุยส์นี่ก็ชงดีเหลือเกินนะ!!
ไอ้ทักไม่ได้ตอบโต้อะไร แถมทำเป็นกอดคอผมโชว์อีก โว้ยยย เสียงกรี๊ดมาทั้งสนามแล้วน่ะ ชอบทำตัวให้เขาหมั่นไส้จังเลย ฮึ่ยยยย
[เริ่มเกมกันดีกว่าค่ะ] มุนินทิ้งท้ายก่อนจะวางไมค์แล้วเดินกลับมาประจำตำแหน่ง
“โชคดี” ไอ้เดือนพละทำท่าจะเดินออกไป “กูมองอยู่นะ”
ง่า… อยู่ด้วยกันนานๆ กว่านี้ได้มั้ย ยังไม่หายคิดถึงเลย
เอาวะ มาลองดูกันสักตั้ง!
ปิ๊ดดดดดด!
[เอาล่ะครับ น้องกุ้งน่ารักจะเป็นคนเริ่มเสิร์ฟ จับตาดูให้ดีเลย คนนี้มาแรงแน่นอน!]
ผมโยนลูกขึ้นฟ้าอย่างมุ่งมั่น จากนั้นก็…
วืดดดดดดด
แง กะระยะไม่ถูก ลูกบอลผ่านมือผมไปเหมือนรถเมล์วิ่งเลยป้ายไปต่อหน้าต่อตาเลยอะ อายจัง
“อีกุ้ง!!” โว้ยยยย อีมุนินเดือดแล้ววว “กูให้มาช่วย ไม่ใช่ทำให้ขายหน้า!”
“กูขอโทษษษษ” ผมรีบยกมือไหว้เลย พลาดนิดเดียวเองงงงง
[ใครมีรูปน่ารักๆ ของช็อตเมื่อกี้ส่งมาได้ที่เพจกุ้ง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้อง น่ารักจนอยากเรียกร้องให้น้องมาเป็นน้องของเราได้นะครับ]
โอ๊ยยยย เอาเวลาแย่งไมค์มาตั้งใจเล่นดีกว่ามั้ยเก๋า
ขายหน้าเลยอะ บ้าเอ๊ย ว่าจะโชว์ไอ้ทักมันซะหน่อย รู้เลยว่าแม่งคงหัวเราะอยู่แน่ๆ เซ็งงงงง
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ยับครับ… บอกเลยว่ายับ
ฮืออออ สินกำมันจะชนะพละได้ยังไงเล่า! สุดท้ายได้ถ้วยที่สามกับเหรียญทองแดงมานอนกอด เอาล่ะเตรียมหลอมรวมทำเป็นประจุไฟฟ้าได้ หึ เก่งจังนะไอ้พวกเสื้อเขียว มันจะเอาแชมป์ทุกอย่างเลยใช่มั้ย ถ้าเทพทุกด้านนัก แน่จริงมึงไปแข่งโอลิมปิกคณิตศาสตร์สิ เอาเล้ยยยยยย ถ้าพวกมึงได้เหรียญทองอีกก็ไม่ต้องมีอะไรพูดกันแล้วววว กินเนสบุ๊คต้องจารึกชื่อพวกมึงทุกคนไว้ตราบนานเท่านานแน่นอน
แต่ไอ้ทักอะดิ พอแข่งเสร็จนึกว่าจะเดินมาหาสักหน่อย แต่พอหันซ้ายหันขวาเท่าไหร่ก็ไม่เจอมันสักที ถามจากเพื่อนๆ ก็บอกว่ามันต้องรีบไปซ้อมต่อ ความรู้สึกเหมือนเวลาจะวิ่งไปลิฟต์แล้วอยู่ๆ คนด้านในประตูก็ปิดลงต่อหน้าซะดื้อๆ ทั้งๆ ที่โล่ง เรายื้อเขาไม่ได้จริงๆ ฮืออออ
“ขอยืมถ้วยถ่ายรูปหน่อย” หยากไย่ดึงรางวัลจากมือมุนินไปเซลฟี่ อะไรมันจะติดถ่ายรูปขนาดนั้นวะ นี่อุตส่าห์พากันมาถ่ายรูปที่อาคารแปดเหลี่ยมเป็นร้อยภาพยังไม่พออีกรึไง
“มึงเก่งมากมุนิน” ไอ้อู๋เดินเข้าไปกอดเจ้าของชื่อ ที่ตอนนี้ยังใส่ชุดแข่งอยู่เลย โอ้ววว นี่มันโมเม้นท์หวานๆ ของผัวเมียในตำนานนี่หว่า “มึงด้วย ทำดีมาก”
เอ๊า มันลามมากอดผมได้ไง “อู๋กูเขิน”
“ไอ้ควาย กอดมาเป็นสิบปียังไม่ชินอีกเรอะ”
“ไม่ชินนน แหม ก็มึงเท่ขึ้นทุกๆ วัน เห็นแล้วปลื้ม” ผมหยอกล้อ ดูเด่ะ ไอ้อู๋เขินบ้างเลยอะ
“เดี๋ยวจะโดน”
“พวกมึง มาถ่ายรูปกันสี่คน” หยากไย่ดึงพวกผมให้ไปเข้าเฟรม โอ๊ยยย คนเยอะขนาดนี้ไม่ควรถ่ายเซลฟี่มั้ยเล่า! “ยิ้มมมมม”
เห็นทีผมต้องอยู่หน้าสุดและ ไม่งั้นโดนกลบมิดแน่
แชะ!
อยู่ๆ ไอ้อู๋ก็ทำหน้าจริงจัง “นี่รูปรวมครั้งแรกเลยนะเนี่ย”
“เออว่ะ” หยากไย่ทำตาโต “สงสัยต้องเปลี่ยนรูปโปรไฟล์กรุ๊ปซะแล้ว”
“เฮ้ย! พี่มา!!”
พอได้ยินเพื่อนในคณะตะโกนผมนี่ก็หันขวับเลยครับ เฮ้ยยยย นั่นมันพี่วิน!! เดินนำทีมมาอย่างเท่เลยอะ
“ป๊ะป๋า” ผมวิ่งปรู๊ดไปหาทันที
พี่วินนิ่วหน้าเหมือนเกร็งๆ อยู่แป๊บนึง “ดีใจอะไรขนาดนั้นวะ”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
“ก็ไม่เจอตั้งนาน” ผมฉีกยิ้มกว้าง พร้อมกับยกมือไหว้บรรดาพี่ๆ ที่ยืนเป็นกลุ่มอยู่ด้านหลัง “นึกว่าพี่วินจะมาพรุ่งนี้ซะอีก”
“ว่าจะแวะไปช่วยไอ้โน่กับไอ้เก่งจัดงานหน่อย” อ๋อ สงสัยพี่วินจะเป็นสมาชิกสภาฯ เหมือนกันแน่เลย “ไงมึง ได้ข่าวว่าพาทีมได้เหรียญทองแดงเหรอ”
“มุนินต่างหากเล่า!” ผมชี้ไปทางพี่ปลื้มจิตที่กำลังถ่ายรูปกับเพื่อนรักหยากไย่อยู่ด้านหลัง พวกมันทั้งสองคนยังต้องลุยศึกเชียร์ลีดเดอร์อีก คิดแล้วก็เหนื่อยแทน “ผมแค่เป็นตัวสำรอง พรุ่งนี้ต่างหากที่ผมจะชิงเหรียญทองของจริง!”
“โถ จะทำได้เหรอวะ”
“อย่ามาดูถูกดิพี่ เชื่อมั่นในน้องเทคหน่อย ครั้งก่อนที่ผมชนะผมใส่รองเท้าที่พี่ให้ด้วยน้า”
“ดีมาก” พี่วินตบหัวผมเบาๆ “งั้นเดี๋ยวกูไปแล้วดีกว่า”
“ครับผม”
“เออวะ” พี่วินทำท่าเหมือนลืมอะไรสักอย่าง “นี่มึงมีแต่ชุดระเบียบนิสิตขาเต่อของคณะใช่มั้ย”
“ครับ”
“เวรละ เดินขบวนกลางต้องใส่ชุดถูกระเบียบมหาลัยอะดิ” พี่เทคของผมเกาคางอย่างใช้ความคิด “มึงใส่ไซส์อะไร เดี๋ยวพรุ่งนี้กูแวะไปซื้อให้ที่ห้าง”
“เฮ้ย ผมไปซื้อเองก็ได้นะพี่”
“ไม่ต้องเลย เอาเวลาไปซ้อมอะไรของมึงเหอะ ส่งไซส์มาให้กูในไลน์ก็พอเดี๋ยวจัดการเอง” พี่เทคผมว่า “แต่พรุ่งนี้มีบรีฟที่อาคารเรียนรวมตอนทุ่มนึงนะ ไอ้โน่มันฝากมาบอก”
“ได้เลยครับ”
“เจอกันน้องเทค”
ผมโบกมือให้พี่วินกับพี่คนอื่นๆ ที่เดินออกไป พอลับสายตาไปแล้วผมก็เห็นใครคนนึงกำลังเดินมาทางนี้แทน
“อ้าวโมทย์!” รูมเมทของผมนั่นเอง ไม่ได้มานอนห้องหลายวันเชียว หายหัวพอๆ กับไอ้ทักเลย!
“ไงกุ้ง”
“แบกอะไรตั้งเยอะตั้งแยะ” ผมชี้ไปที่กระเป๋าเป้สองใบ
“อ๋อ เราเก็บของไปนอนที่คณะ”
“โห… เยอะขนาดนี้เลยเหรอ” นอนกี่วันวะ สภาพอย่างกับนักท่องเที่ยวกำลังจะไปภูกระดึงส์
“ของไอ้ทักด้วย มันฝากเรามาเก็บของให้”
อุ๊ย พอได้ยินชื่อทักแล้วหูผึ่งเลยอะ
“แล้วมันไม่มาด้วยเหรอ”
โมทย์ยิ้มอย่างรู้ทัน “นั่นแหนะ คิดถึงอะดิ เดี๋ยวเราบอกมันให้”
“ตอบให้ตรงคำถามด้วยจ้า”
“มันสลบไปตั้งแต่เย็นแล้ว หลับเป็นตายเลย”
“เหรอ…” อยากไปหลับข้างๆ ด้วยจัง ฮือออ
“เดี๋ยวเราไปซื้อของใช้ก่อนนะ”
“ได้เลย” โมทย์เกือบจะเดินผ่านผมไปแล้ว แต่ผมก็เรียกมันไว้อีกครั้ง “โมทย์ๆ”
“หืม”
“สู้ๆ นะ”
“อ่า…” รูมเมทผมคงงงว่าอยู่ดีๆ ผมให้กำลังใจทำไม ดูเด่ะ เกาหัวแกรกๆ เลย
ผมเห็นอย่างนั้นแล้วก็รีบวิ่งไปกระซิบเลยครับ “ฝากบอกทักด้วย”
โมทย์ขยับแว่น ยิ้มกว้างเกินเหตุจนอยากจะด่า แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้สึกดีกับน้ำเสียงเข้าอกเข้าใจที่มันพูดออกมา “ได้เลย”
“…”
“มันต้องดีใจมากๆ เลยกุ้ง”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ไอ้ทักจะหลับยังวะ
แล้วข้าวล่ะ มันได้กินอิ่มหรือเปล่า…
โอ๊ยยย ทำไมวันนี้มันช่างเดียวดายจังเลย นอนคนเดียวครั้งแรก… ไม่ใช่แค่นอนบนเตียงคนเดียวนะ นอนทั้งห้องคนเดียวอีกต่างหาก! แง๊ ความรู้สึกเหมือนได้อยู่โรงแรมห้าดาวพื้นที่กว้างๆ แต่หดหู่ ตอนนี้ต้องการใครสักคนมากๆ อยากจะไปเคาะประตูชวนคนนอนกอดแต่ก็ศีลธรรมก็ค้ำคอ ทำยังไงดีๆๆๆ
ผมหยิบปีเตอร์ ตุ๊กตาลูกรักขึ้นมามอง… ฮือออ วันนี้พ่อต้องพึ่งลูกอีกวันแล้วล่ะเนอะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ยังไม่ทันจะคว้าลูกชายมากอดได้นาน ประตูห้องก็ถูกเคาะ ใครมันมาเวลานี้วะ ไม่เตรียมพร้อมจะเจอผีนะบอกไว้ก่อน
ผมเปิดประตูออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ทัก…” เสียงผมขาดช่วงไปทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่คือใคร โอ๊ยยย
แต่… แงงงง มันโชว์นมใส่ผมอะ
“ถอดเสื้อทำไม!”
“กูมาอาบน้ำที่นี่แล้วลืมหยิบเสื้อใหม่มา” ไอ้ทักมันว่า “ที่มีในห้องก็ยังไม่ได้ซักเลย กลัวมึงด่า”
โห… ผมดุเหมือนจระเข้ขนาดนั้นเลยเหรอ
“ทำไมไม่นอนกับเพื่อน มะรืนนี้แข่งแล้วไม่ใช่เหรอ!!”
พูดไปงั้นแหละครับ จริงๆ อยากให้มันมานอนด้วยอยู่แล้วววว
“คิดถึง”
อุ๊ก! จุกจังเลย
แล้วมันก็เดินแทรกตัวผ่านผมเข้ามา แถมโดดไปนอนแผ่บนเตียงเสร็จสรรพ ผมรีบปิดประตูแล้วยืนกอดอกมองมันทันที
ไอ้ทักนิ่วหน้า พร้อมกับอ้าแขนออกต้อนรับเต็มที่ “มองอะไรอยู่อะ มานอนสิ”
ผมบุ้ยปากอยู่แป๊บนึงก่อนจะทิ้งตัวลงไป แต่ผมไม่ได้นอนนะ ผมไปนั่งคร่อมมันตะหาก ดูหน้าแม่งดิ อึ้งไปเลย ฮ่าๆ
“ทำอะไรเนี่ย”
“ไม่รู้วววว” อย่าถามได้มั้ยฮะ ตอนนี้ใจมันอยากจะถูไถกับตัวมึงอะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนนน
“นอนดีๆ เจี๊ยบ”
“กูอยากเล่นกับมึงอะ อยากช่วยให้อารมณ์ดีไง” ผมแจกยิ้มหวาน
“เจี๊ยบอย่าหาเรื่อง ถึงจะเหนื่อยแต่กูก็มีแรงฟัดมึงนะ” มันเอามือมาจับเอวผมไว้ “เร็ว ลงมานอน”
แงงงง ทำไมไม่เล่นด้วยอะ บีบสิ งับสิ ทำอะไรก็ได้
ผมย่นจมูกอย่างผิดหวัง สุดท้ายก็จบลงด้วยการนอนหนุนแขนมันแบบธรรมดาๆ
“พรุ่งนี้แข่งกี่โมง” เสียงเดือนพละดังอยู่เหนือหัว วันนี้ผมโดนมันกอดจากข้างหลังอีกแล้วววว
“บ่ายสอง” ผมว่า “มึงมีซ้อมหรือเปล่า”
“ซ้อมทั้งวันตั้งแต่แปดโมงเช้า”
ผมนี่รีบหมุนตัวมามองหน้ามันให้ไวเลยครับ “มึงจะตื่นไหวเหรอ”
“ไหวดิ เดี๋ยวจะแวะไปเชียร์มึงด้วย” มันพูดทั้งๆ ที่หลับตาอยู่ ผมแอบมองขนตามันด้วย จริงๆ ก็แอบมองทั้งหน้านั่นแหละ ถือเวลานี้สำรวจรูปพรรณสัญฐานสักหน่อย อิๆ
“จริงนะ…”
แว้กกกก มันลืมตามาเห็นผมจนได้ กำลังมองปากมันอยู่เพลินๆ พอดีเลยยยย
“เป็นอะไรเนี่ยเจี๊ยบดูเล้าหรือจัง” มันเขยิบหัวเข้ามาใกล้ “ไม่ง่วงหรือไงฮะ ยุกยิกอยู่นั่นอะ”
“กูกำลังคิดว่า ทำไมมึงเหมือนคนโลว์แบตตลอดเวลาเลย” ผมส่งเสียง “เหนื่อยใช่มั้ยฮะ”
“ซ้อมทั้งกีฬาซ้อมทั้งลีดก็ต้องเหนื่อยสิ”
“แล้วเวลาอยู่กับกูล่ะมึงเหนื่อยหรือเปล่า?”
คราวนี้มันตั้งใจมองผมแล้วครับ เวรกรรม ไปทำมันซีเรียสหรือเปล่าเนี่ยยย
“ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน” ไอ้ทักเอื้อมมือมาจับแก้ม
“ก็…”
“เจี๊ยบ มึงอย่าคิดไปเอง” มันเคาะหน้าผากผมไปทีนึง “คิดว่ากูจะท้อกับมึงแล้วเหรอ”
“ง่า…” พูดไม่ออกเลยครับ หน้าตามันโคตรจริงจังเลยอะ
“พอๆ เลิกคิดแทนกูเลย หน้าที่มึงคือทำตัวน่ารักให้กูดูแล จนไอ้ขี้หมาพวกนั้นอิจฉา” ทำไมไปเรียกเขากันอย่างน้านนน “ยกเว้นแต่…”
“…”
ไอ้ทักขยับนิ้วที่ลูบไล้แก้มผมลงมาที่ริมฝีปาก…
ฮือออ อยากกินอยากแทะให้เหมือนชีสสติ๊ก ใจเต้นตักๆ ไปหมดแล้วววว
“ยกเว้นแต่มึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับกูเลย นั่นต่างหากที่ทำให้กูท้อ”
“บ้า!” ผมรีบตะครุบนิ้วมันอย่างกับแมวเลยครับ “อย่าพูดแบบนี้นะทัก กูจะไม่รู้สึกอะไรกับมึงได้ยังไง”
ยิ้มมมม ยิ้มทำบ้าอะไรฮะ
“จริงเหรอ”
“เอออ” ผมขมวดคิ้ว “มึงน่ารัก กูก็ต้อง…”
แหงะ ไปต่อไม่ได้… เขิน
ไอ้ทักเห็นผมหน้าแดงแล้วได้ทีฉีกยิ้มถึงใบหูเลยอะ “รักกูอะดิ?”
“…”
“ว่าไงครับน้องเหลือง” แงงง ปากมันซนอีกแล้วววว
“อย่าจูบคอ บอกกี่ครั้งแล้วฮะว่ากูจั๊กจี้!” ผมตีหัวมันไปเบาๆ “มึงเนี่ยชอบต้อนกูจนมุมจังเลย”
“คิดจะเปลี่ยนเรื่องเหรอ… พูดเร็ว!” มันจับคางผม “รักกูหรือเปล่าเอ่ย”
“ไหนบอกง่วงไงงงงง” แงงงง มันเขินซะจนผมต้องหลบหน้ามันด้วยการหนีไปหนุนพุงมันเลยครับ แถมหันหน้าหนีไปอีกทางด้วย แต่กลายเป็นว่ามองทางนี้ดันเห็นเป้ากางเกงมันเต็มๆ แงงงง บะ…บังเตียงโมทย์มิดเลย
คิดผิดคิดถูกวะเนี่ยยยยย
“เจี๊ยบ หันมาทางนี้”
“ม่ายยยยย” ผมส่ายหัวทั้งๆ ที่นอนอยู่
“โอย…” ทำไมเสียงมันแหบแปลกๆ วะ… “คางมึงเล่นกูแล้ว”
“หา?”
“หันมาทางกูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะจู่โจมแล้วนะ”
แงงงง หันไปก็ได้
ไอ้ทักทำหน้าดุก่อนจะตบหน้าอกตัวเองเป็นการเชิญชวน “ขึ้นมาตรงนี้เลย”
ผมจัดการกระดึ๊บๆ ไปหามันด้วยคางอย่างกับเป็นแมวน้ำ
อุ๋ง อุ๋ง อุ๋ง
“บอกรักแค่นี้ทำเป็นเขิน” ไอ้ทักยิ้มในความมืด “ไหนพูดชัดๆ ให้ทักรี่ชื่นใจหน่อย”
“แหม พอกูเรียกมึงว่าทักรี่ครั้งเดียวภูมิใจใหญ่เลยนะ”
“แน่นอนดิ เด็กเรียกแบบน่ารักขนาดนี้ก็ต้องเหยอหน่อย” เกลียดการนอนหนุนแขนแล้วยิ้มแบบนี้มาก นี่มันเสี่ยทักในตำนาน!!
เอาเถอะครับ ถึงผมจะหมั่นไส้ แต่สุดท้ายก็ยิ้มไปพร้อมกับมันจนได้ รู้สึกดีมากๆ ที่เห็นไอ้กลับมาร่าเริงอีกครั้งหลังจากง่วงหงาวหาวนอนเป็นโคอาล่ามาร์ชมาหลายวัน ถึงจะรู้ว่าพรุ่งนี้เช้ามันก็ต้องกลับไปเหนื่อยอีกก็เถอะ
“ทัก…”
“หืม?”
ผมหลับตาปี๋ก่อนจะพุ่งตัวไปจู่โจมปากของมันด้วยจูบเลเวลตะมุตะมิ
จุ๊บ!
แล้วก็กลับมานอนแบะบนอกมันอีกครั้ง… ฮืออออ อย่าบอกแม่นะว่าผมซนขนาดนี้ แค่อยากให้กำลังใจมันเท่านั้นเองงงงง
“เฮ้ย ฮ่าๆๆ” หัวเราะอะไรเล่า อกมึงกระเพื้อมจนหัวกูสั่นด๊อกแด๊กแล้วเนี่ย “โชคดีอะไรของกูวะวันนี้”
“…”
“เจี๊ยบ ขึ้นมานอนข้างๆ กูได้แล้ว”
“ม่ายยยยย” ยังเขินอยู่ ไม่กล้าเจอหน้าเฟ้ยยยย
“เจี๊ยบ”
ผมบุ้ยปากไปทางไอ้ทักเมื่อเห็นว่ามันเรียก โอ้โห… แม่งต้อนรับผมด้วยแววตาอันอบอุ่น ฮืออออ
“ขอบคุณนะ” มันลูบหัวผม “กูมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย”
“…”
“แค่นี้ก็พอ ไว้บอกรักวันหลังก็ได้”
โห… ฟังแล้วโคตรเศร้า
เนี่ยยย แล้วผมจะไม่กลับไปหนุนแขนมองหน้ามันอีกครั้งได้ยังไง
“ทัก กูจะปกป้องมึงเอง”
“จริงอะ” แหงะ ความซึ้งแตกสลายในพริบตาเมื่อมันทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“อย่าดูถูกนะเฟ้ยยย เวลากูดุอะแม่งจริงจังจะตาย” ผมทำเป็นแยกเขี้ยว “ใครทำมึงเหนื่อย โดนแน่”
“พอๆ” เอ๊า ฟังกูปฏิญาณตนแบบลูกเสือสำรองก่อนนน จะรีบกอดไปไหนนน “แค่อยู่กับกูข้างๆ แบบนี้ก็ดีที่สุดแล้ว”
“…”
“กูเหนื่อยก็จริง แต่มันคือเหนื่อยกาย แค่นอนก็หาย” มันกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม “แต่กูไม่เคยเหนื่อยใจเลย เพราะมีมึง”
ง่า…
“เพราะงั้น มึงแค่อยู่นิ่งๆ ให้กูเข้ามาชาร์ตแบตแบบนี้ก็พอนะ”
ทำไมมันน่ารักอีกแล้วววววว
“ทัก” ผมส่งเสียง “มึงต้องพาทีมบอลให้เป็นแชมป์ถึงจะได้รุ่นใช่มั้ย”
“อืม”
“งั้น… วันที่ได้แชมป์ กูมีอะไรจะให้มึงเหมือนกันนะ”
“โอเค”
อ้าว ทำไมมันง่ายจังวะ กระโตกกระตากหน่อยสิโว้ยยยย “มึงไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ”
“ตื่นเต้นสิ” มันหอมหัวผมเบาๆ ทีนึง “แต่ถ้ามึงบอกให้รอ กูก็จะรอ”
“…”
“แต่วันนี้ กูเหนื่อยมาก ขอแค่นอนกอดกับมึงก่อน โอเค๊?”
ความน่ารักของไอ้คนด้านหลังมันเผื่อแผ่มาให้โคตรเยอะจนผมหลุดยิ้มออกมา
“ได้เลย”
สัญญาเลยทัก มันจะคุ้มค่าแก่การรอคอยแน่ๆ
“สู้ไปด้วยกัน” มันส่งเสียงอีกครั้ง แต่ฟังดูก็รู้ว่าง่วงซะเต็มประดา
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ดูท่าวันนี้ ผมคงนอนฝันดีแน่ๆ
จะบอกให้นะว่าไม่ใช่แค่มันหรอกที่ต้องมาชาร์ตแบตกับผม มันก็เป็นเหมือนพาวเวอร์แบงค์สำหรับผมเหมือนกัน…
ผมถึงมีพลังงานล้นปรี่ทุกครั้งเวลาที่มีมันอยู่ใกล้ๆ ไง
(https://www.img.in.th/images/11d48993a6c42c3182f59c34a49672c1.jpg)
*อันนี้ไม่ค่อยเหลืองหรอกครับเจอใน weibo เห็นกล้ามเหมือนทักดี 555555555
เลยขอเอามาหวีดหน่อย*
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เห็นเคยมีคนอ่านบอกว่า พาร์ทของทักแสดงความรักออกมามากกว่ากุ้งอีกมั้ง
ผมลองคิดว่าจริงๆ กุ้งก็มีวิธีแสดงความรักในแบบของน้องอะเนอะ
หวังว่าบทนี้จะทำให้ทุกคนยิ้มได้ในสุดสัปดาห์นะครับ
ผมจะรักพวกคุณเสมอ มากอดหน่อยยยย /อ้าแขน
จุ้บๆ ฝากคอมเม้นท์ บวกเป็ด ส่งต่อน้องกุ้งให้เพื่อนๆ กันได้น้าาาา
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:man1:
-
กอดกันๆค่าาาา แต่เราขอเป็นกอดทักได้มั้ยยยย เรารู้สึกทักน่ารักมากอยากกอดให้กำลังใจ อิอิ :katai3:
-
มาๆกอดกัน เพื่อชาร์จแบต
-
น่ารักมากอ่ะ
-
:mew1:
-
งุ้ยยยยยย มันตะมุตะมิอะไรขนาดนันนน
-
เห็นคนเค้าเล่น ＃หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อนกันมาเยอะละ
เราขอมอบ ＃กลัวเมียเจริญทุกคน ให้นายนะทักรี่
:katai2-1: :katai2-1:
เห็นปฏิกิริยาที่แต่คนละมีกับน้องกุ้งแล้วคิดถึงกรณีของแพตตี้
ทุกคนมีความหมั่นไส้ สาปแช่งทักรี่กันถ้วนหน้า
วันๆทวงคืนน้องกุ้งกันกี่รอบ บอก!!!!
(ว่าแต่เราก็อยากได้จูบตะมุตะมิของน้องบ้าง :ling1: :ling1:)
รอวันที่ลูกแสดงลีดจริง
อยากเห็นคนบางคนจิตใจว้าวุ่น อยู่ไม่เป็นสุขเมื่อเห็นคนไปขอถ่ายรูปกับลูกรัวๆ หึหึหึ
-
ไอกุ้งไอตัวน่ารัก ทักไม่บีบเลาจะบีบเอง!!!!
-
กุ้งจะปกป้องทัก อะจ๊ากกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
น่ารักมากเลยกุ้ง :mew2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กุ้งน่ารักกกกก ทักด้วยยย
-
:m1: ก็น้องกุ้งน่ารัก(แบบนี้ไง) ใครไม่รักก็บ้าแล้ว
งื้อออ ป้าก็รักหนูนะลูก
-
น่ารักกกก
-
น่ารักอย่างนี้ไงใครๆก็รักแล้วยิ่งทำตัวออดอ้อนทักแบบนี้ก็ยิ่งน่าร้ากกกกกกก น้องกุ้งของทักแต่ทักพี่ขอได้ไหม :pig4:
-
น่ารักโฮกกก อยู่เป็นพาวเวอร์แบงค์แบบนี้ตลอดไปนะ แง :ling2: :ling2:
-
น่ารัก..กกกกกกก :t2: :t2: :t2:
-
กุ้งทักน่ารักที่สุดในโลกกกกกกห
-
ของรางวัลคุ้มค่ากับชัยชนะมากๆเลย เย้
-
ขอบคุณ :)
-
เขาจะให้รางวัลอะไรกันนะ?
-
น่ารักกก
-
น้องกุ้งน่าบีบขึ้นทุกตอนเลยยยย แม่ไม่ไหวววว :hao5:
-
น่ารักจังเลยมาต่ออีกนะคะ :pig4:
-
ฮื่ออออออออ อยากจับน้องกุ้งมาหอมให้ชื่นใจ :จุ๊บๆ:
-
กุ้งงงงงงงงงงงน้องงงงงงงงง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้องงงงงงงงงง :ling1:
อิจฉานังทักรี่
-
ชอบ ชอบ ทักรี่กับกุ้งต้ม :กอด1:
-
ไม่ไหวกับน้องกุ้งแล้ววว
น้องน่ารักเกินไปป เราใจไม่ดีเลยยยย
งือออออ อยากบีบ อยาฟัดด คิดดีไม่ได้เลยค่ะ โอ้ยย
อิจฉาทักก แต่ทักก้น่ารักขึ้นเยอะะะ
นี่ว่าพอจะเดาออกว่ารางวัลของน้องคืออะไร
คุ้มยิ่งกว่าคุ้มมมอะ หวงน้องได้มั้ยย
กอดดดก่อนน
-
อยากม้วนๆกุ้งเข้าปากแช้วกลืนลงท้อง
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้อง จริงๆ
-
น้องกุ้งกับทักรี่ก็คือพาวเวอร์แบงค์ของเค้าเหมือนกัลลลลลล
รักนะจุ๊บ
บวกและเป็ดให้ไดโนเสาร์ น่ารักขึ้นทุกวันนะครับ คุณหงอกับเมียแต่เหี้ยกับเพื่อน 555
:hao7:
-
มันละมุนมากๆเลย เป็นสีเหลืองอ่อนๆ ละมุนๆ กี๊สสสสสสส :o8: :o8: :hao7:
-
น่ารักจังแมวน้ำเหลือง? :กอด1:
-
น้องกุ้งน่ารักอีกแล้ววววว หลงน้องสุดๆ :L1:
-
อ่านไปยิ้มไป น้องกุ้งขี้อ่อยเหมือนกันนะเนี่ยะ ทักรี่จะทนไหวแค่ไหนน้อออออ :m25:
-
งืออออ น่ารักทั้งคู่ กุ้งก็น่ารัก ทักก็น่ารัก
ตอนนี้อบอุ่นมากก รักกก
ปล.หวีดรูปหมิงวั่งด้วยย กรี้ดดด :sad4:
-
บทที่ 19
เราจะวิ่งไปเจอกัน
(https://i.pinimg.com/564x/82/35/b1/8235b17110688cbd06783150493202f3.jpg)
“พร้อมนะ” ไอ้อู๋พูดกับผมที่กำลังยืนสั่นอยู่ข้างสนาม แม่งพาไอ้ไย่กับมุนินมาช่วยกดดันผมอีกต่างหาก ไม่เอาเวล่ำเวลาไปซ้อมลีดกันรึง้ายยยย ไม่ต้องมาดูกูก็ด้ายยย มายืนล้อมเป็นโต๊ะจีนแบบนี้กูจะสติแตกแล้วเนี่ยยยย ต้องการพี่เลี้ยงแค่คนเดียวโว้ย
“ทำอะไรอะ” ผมตาโตเมื่อไอ้อู๋อมน้ำไว้ในปาก เย้ยยย มีการกลั้วซ้ายขวาอี้กกก “อย่าพ่นนะสัด กูไม่ใช่นักมวยยย”
ฮืออ มาช่วยหรือมาทรมานกัน บอกที
“ไหนดูชุดซิ” ไอ้ไย่จับผมหมุนตัวเป็นลูกข่าง “โอเค เหลืองแสบตาได้ใจ”
แน่นอนอยู่แล้วครับ สีเหลืองคือสีนำโชคสำหรับผม วันนี้ผมใส่เสื้อแจ็คเก็ตของไนกี้ กางเกงขาสั้นสีขาวของออดิดาส รวมถึงรองเท้าพูม่าที่พี่เทคซื้อให้ แต่ก็ยังเพิ่มกิมมิคเพื่อไม่ให้ตัวเองลืมว่าตัวเองมาจากคณะไหน ด้วยการผูกผ้าคาดหัวสีน้ำตาลซึ่งเป็นสีประจำคณะ ไม่ว่าจะทำอะไร ผมก็จะไม่ทิ้งสไตล์เด็ดขาด!
มุนินหยิบไม้เทนนิสของผมขึ้นมาสำรวจ “ทำไมไม่ซื้อไม้ที่มีด้ามจับสีเหลือง จะได้เหลืองให้ครบเซ็ตเป็นขี้ไปเลย”
“ไอ้สัด” ฮือออออ ใครก็ได้ไล่พวกมันออกไปที ผมไม่มีสมาธิ
[ขอเชิญนักกีฬาเตรียมตัวได้ที่สนามครับ]
โอ๊ยยยย ถึงเวลาเดินเข้าสนามแล้ววววว
RRRRRR
ไอ้อู๋หยิบโทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋ากางเกงขึ้นมารับ
“ครับ… ถึงแล้วใช่มั้ยครับ ได้ครับเดี๋ยวผมให้ไย่ไปรับ” พอมันกดวางสายก็หันไปทางดาวมหาลัยทันที “มึง มากันแล้ว”
“ใครมาเหรอออออ”
พวกมันไม่ตอบคำถามผม ได้แต่ยิ้มให้กันไปมาอยู่นั่นแหละ เอ๊า ทำไมไม่บอกหน่อยเล่า! อยากรู้ด้วยโว้ยยยยย
“งั้นกูไปก่อน โชคดีนะมึง” ไอ้ไย่จับแก้มผมเล่น “จำไว้ว่าต้องชนะ เพราะเหรียญเงินไม่เข้ากับชุด!”
โอ้โห คำพูดปลุกใจชั้นดี งั้นผมต้องทำเต็มที่เพื่อเหรียญทอง เวลาถ่ายรูปจะได้ออกมาดูดีที่สุด!!
“เดี๋ยวกรี๊ดให้ข้างสนามค่ะ” มุนินโบกมือให้ผมแล้วเดินตามดาวออกไป
“อู๋” ฮืออออ ผมเขย่าแขนไอ้เพื่อนรักยกใหญ่เลยครับ “กูตื่นเต้น…”
“มาถึงขนาดนี้แล้วไอ้ห่า ทำให้เต็มที่” มันล็อคคอผมไว้ “มึงต้องทำได้ เชื่อกูดิ”
“แล้วถ้ากูทำไม่ได้อะ”
“ก็แพ้”
เออ ไม่อยากเชื่อเลยว่าการถามเพื่อต้องการคำตอบกลายเป็นทำให้ตัวเองดูโง่ขึ้นขนาดนี้ แง๊
“แต่ถ้าแพ้ ถามหน่อยมึงจะตายเลยหรือไง” มันเอนตัวมาขยี้หัว “ถึงบอกไงว่าทำให้เต็มที่ อย่างน้อยมึงก็จะไม่เสียใจเพราะพยายามที่สุดแล้ว”
ฮือออออออออออออ
ไอ้อู๋ที่เห็นผมซุกเข้าไปกอดถึงกับหัวเราะ “กูจะบอกให้นะ กูน่ะเป็นประธานรุ่นที่ใจดีสุดแล้วสัด ไม่เคยบังคับอะไรพวกมึงทำอะไรสักอย่าง”
“…”
“เพราะงั้นกูเลยจะขอถือโอกาสนี้ขอบคุณมึงมาก ที่ทำเพื่อคณะขนาดนี้”
“แงงงงงงง” น้ำตาไหลรินเหมือนแม่น้ำสาละวินเลยครับ
“ไป! สู้!!” มันเขย่าตัวผมทิ้งท้ายก่อนจะผลักหลังให้เดินออกไปยืนประจำที่
[เดี๋ยวนะครับ!] ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหลุยส์เจ้าเดิมดังออกจากไมค์ [เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ยยยย]
อยู่ๆ ก็มีกองทัพประชาชนเสื้อสีเขียวบุกเข้ามาในสนาม ชนิดที่เยอะมากจนยึดพื้นที่เกือบครึ่งนึงของคนดูทั้งหมด
เฮ้ย พวกเด็กพละนี่หว่า!
“เจี๊ยบ!!!”
ผมหันขวับอย่างไวตามเสียงเรียก แงงงงงง ก็ว่าแล้วเสียงคุ้นๆ ไอ้ทักจริงๆ ด้วย
“มึงงงงง” ผมพุ่งปรู๊ดเข้าไปหา
ไอ้ทักโน้มตัวมาจากฝั่งที่นั่งซึ่งมีกำแพงเล็กๆ กั้นเราไว้อยู่ “มาดูแล้วนะ”
“แล้วมาได้ยังไง ไม่ซ้อมกันเรอะ!”
“กูให้เวลาพวกมันพัก บอกว่ากูจะมาเชียร์มึง ใครจะตามมาก็เชิญ”
ก็เลยมาทั้งคณะแบบเนี้ยอะนะ โว้ยยยยย
“ทัก…” ฮือออ น้ำตาจะไหล
“จำที่กูเคยสอนได้หมดใช่มั้ย”
“อื่อ” ผมพยักหน้า “ทัก กูตื่นเต้นมาก”
“อย่าสติแตกดิห่า” แล้วอยู่ๆ มันก็คว้าตัวผมเข้าไปกอด ท่ามกลางสายตาประชาชนคนดูที่มาจากหลายคณะ โว้ยยยย มึงนี่มัน…
ไงก็เหอะ ผมรู้สึกดีชะมัดเลย
“ชนะอยู่แล้ว เชื่อกู” ไอ้ไดโนเสาร์มอบรอยยิ้มมาให้
“ขอบคุณนะ” บ้าเอ๊ย อย่าเพิ่งมีน้ำตาตอนนี้กุ้ง อย่าเพิ่งมีน้ำตา เดี๋ยวคู่แข่งมันจะได้ใจ ฮึ่บบบบ
“เอาไม้มา”
“หะ…หา?” ยังไม่ทันจะอ้าปากสงสัยได้นาน จู่ๆ แม่งก็แย่งไม้ผมไปอย่างดื้อๆ มีการขยุกขยิกหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงซะด้วย เฮ้ย! นั่นมันผ้าผูกข้อมือสีเขียวแบบเดียวกับของโมทย์ที่ผมขโมยมาคาดหัวตอนงานเปิดหอนี่หว่า
“ทำอะไรวะ”
ไอ้เดือนพละเหลือบตาขึ้นมามอง “หลับตา”
“หลับทำไม?”
“กูบอกให้หลับก็หลับเหอะน่า”
ถึงผมจะขมวดคิ้วงงๆ แต่สุดท้ายก็ทำตามอย่างที่มันว่า
ผมรู้สึกได้ว่าไอ้คนข้างหน้ามันจับมือผมไว้ “มีสติ มึงจะชนะเอง”
“กูไม่ค่อยมีด้วยสิ แฮะๆ”
“กุ้ง ไม่ตลก”
“…” แง๊ จริงจังทีไรเรียกชื่อจริงตลอด
“อะ จับไว้” มันยัดไม้ของผมกลับมาให้ในมือ “แล้วถ้าลืมตา ไม่ต้องมองหาใคร มีสมาธิกับคู่แข่งและลูกสักหลาดเท่านั้น”
“แต่กู…”
อยากเห็นมึงอยู่ใกล้ๆนี่นา…
“ไม่ต้องมีคำถาม” เสียงนั้นออกจะดุๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมกลัวเท่าไหร่ “กูไม่ทิ้งมึงอยู่แล้ว”
“ทัก…”
“…”
อ้าวเฮ้ย ทำไมเงียบ “ทัก!”
“…”
หายไปไหนของมันวะ!!
[นักกีฬาประจำที่ได้เลยนะครับ]
“ฮืออออ ทัก”
ผมแทบจะเบะปากเมื่อลืมตามาแล้วไม่เห็นคนเสื้อเขียวอยู่ตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว แถมบนที่นั่งก็มีผู้ชมมากมายเข้ามาดูเกมครั้งนี้จนผมแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครเหมือนกับตอนแรก
ผมก้มมองของในมือตัวเอง
“เอ๋?...”
ด้ามจับสีดำ ตอนนี้มันถูกพันทับด้วยผ้าผูกข้อมือสีเขียวจากไอ้ทัก แม้จะดูไม่ได้ประณีตสวยงาม แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้ตื้นตันใจเมื่อแตะมัน
บ้าเอ๊ย ผมยิ้มออกมาเลยอะ
มึงอยู่กับกูจริงๆ ด้วย…
“ไอ้กุ้ง!” อู๋เดินเข้ามาสะกิด “ทำอะไรอยู่วะ เขาเรียกแล้วเนี่ย”
ผมได้แต่ยิ้มให้กับเพื่อนรัก “เปล่า”
“พร้อมแล้วนะ!?”
“พร้อม!” ผมพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นก้าวขาฉับๆ ไปประจำที่อย่างเต็มที่ “เฮ้ยเดี๋ยว!”
“อะไรอีกล่ะ…” ไอ้อู๋หยุดเดินตามผม
“ไปฉี่ตอนนี้ทันมั้ย…”
“ไม่ทันแล้วครับ ไอ้สัด!”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ผัวะ!!
โว้ยยยยยยยย วิ่งจนจะหอบแดกแล้วเนี่ยยยย ทำไมชอบตีลูกให้กูวิ่งตามจัง เดี๋ยวเหอะ เห็นขาผมสั้นใช่ม้ายยยย ใจร้ายชิบเป๋ง
นั่นไง รับไม่ทัน โธ่เว้ยยยย แทนที่จะได้ชนะ!!
[เรียบร้อยครับ! ฝ่ายเภสัชฯ ทำคะแนนได้ในเซ็ตนี้ไปได้ เสมอกัน 6-6 เกม เอาล่ะสิครับ ได้เวลาตัดสินกันที่ไทเบรก (Tie Break) สนุกแน่ครับงานนี้!]
[คุณมีความรู้เรื่องกีฬาทุกประเภทเลยนะครับคุณหลุยส์ ทำไมไม่ลงแข่งเองบ้างสักอย่างล่ะครับ]
[เงียบปากครับ]
“โอเคนะมึง” ไอ้อู๋วิ่งมาหาผมทันที
กูหอบจนไส้จะออกมาทางปากขนาดนี้ ยังมีหน้ามาถามอีก!!
ผมทำท่าจะเดินไปคว้าขวดน้ำ ทว่าไอ้เพื่อนรักแย่งออกไปซะก่อน
ไอ้อู๋ส่ายหน้าให้ยุ่ง “เดี๋ยวจุก อดทนหน่อย”
“แงงง กูหิวน้ำ”
“เดี๋ยวท้องก็แตกตายหรอกสัด อดทน!”
โว้ยยยยย ไม่ให้กูกินน้ำ จำไว้เลยนะ เดี๋ยวจบเกมกูจะไปหาเหล้าเพียวกิน จะกรอกเข้าปากแม่งทั้งขวดเลย ฮืออออ
[ตอนนี้ทางเภสัชฯ พร้อมแล้ว สินกำว่าไงคร้าบ]
หา!? ทำไมไวงี้วะ ไปหาข้าวกินก่อนก็ได้ กูไม่รีบบบบบ
“กุ้ง” ไอ้อู๋เขย่าตัวผม “จำไว้ เอาให้ได้เจ็ดแต้ม เจ็ดแต้มสุดท้ายแล้วจบเลย”
“อู๋ พูดน่ะมันง่าย”
“มึงทำได้กุ้ง มึงห้ามแพ้เด็ดขาด”
“อ๊าววว” เสียงหลงเลยกู “ไหนมึงบอกว่าแพ้ก็ไม่เป็นไรไง!!”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว”
“ฮืออออออ”
ไอ้ทักมันนั่งอยู่ตรงไหนวะ มองไม่เห็นเลย ส่งสายตาให้กำลังใจหน่อยเซ่
“กูไม่ค่อยได้ดูเทนนิส” ไอ้เพื่อนรักพูดต่อ “แต่กูรู้สึกว่ามึงเกร็งๆ เรื่องวิธีการเล่นใช่ปะ”
“อือ” กลัวเสียแต้มนี่ครับ ไอ้เราก็มือใหม่ในวงการนี้เหมือนกัน
“งั้นเกมสุดท้าย มึงลองเล่นแบบเป็นตัวเองมั้ย”
“ยังไงวะ”
“เล่นแบบคนไม่ได้รู้เทคนิคเหมือนที่กูเป็น คิดมุ่งมันไปที่ตีลูกให้มันตกพื้นฝั่งนู่น เอาแค่ได้แต้มก็พอแล้ว”
“อ่า…”
น่าสนใจดีแฮะ เกมก่อนหน้านี้แม่งเกร็งเชียว
“เอาจากที่ไอ้ทักสอนมาใช้ แต่วิธีการเล่น เป็นตัวมึงเต็มที่เลย”
“โอเค”
หึ เอาล่ะ ได้เวลาสู้อีกครั้ง จำไว้นะกุ้ง ลุคในวันนี้จะคอมพลีทถ้าได้เหรียญทอง สีเงินไม่เข้ากับชุด! แม่ไย่สอนมา!!
[สินกำกลับเข้ามาในสนามแล้วเรียบร้อย เราจะเริ่มเกมตัดสินทันทีหลังจากทั้งคู่เข้าที่นะครับ]
“กุ้งสู้ๆ”
“อีกุ้งงงงงง”
“สินกำ สินกำ สินกำ สินกำ สินกำ”
เสียงเชียร์ที่นำทีมโดยหยากไย่และมุนินเรียกความหึกเหิมในใจได้โดยไม่ต้องหันไปมอง ตอนนี้ตาผมอยู่ที่คู่แข่งและไม้ในมือเท่านั้น
อาจจะมีหน้าตาของคนเล่นฝั่งนู่นบ้าง แต่ก็อยู่ในเกณฑ์ปกติ ไม่ได้ทำให้วอกแวกแต่อย่างใด หึๆ
ไหนๆ น้องผ้าเขียว ขอจุ๊บหน่อยซิ
จุ๊บ
อ๊า ชื่นใจ
ฝ่ายโน้นจะเสิร์ฟก่อนสินะ เอาละ เชื่อได้ว่าต้องเล็งไปทางขวาแน่นอน เพราะตลอดทั้งเกมแม่งคงรู้แล้วล่ะว่าผมถนัดซ้าย
ผัวะ!!
เห็นม้ายยยย บอกแล้วไงว่าซื้อหวยป่านนี้เป็นเศรษฐีไปแล้วววว
ผัวะ!!
ฮ่าๆๆๆ โนจ้า the old baby shrimp can’t come to the phone right now, Cause he deaddddd
“สวย!!”
เสียงใครวะ ใช่ไอ้ทักรึเปล่า แง๊ ห้ามวอกแวก ห้ามวอกแวก! มองแต่ลูกเท่านั้น!!
ผัวะ!
ผัวะ! เอาเด้ วิ่งทันจ้า
ผัวะ!
ผัวะ! เดอะแฟลชมาเองครับน้องงงงง
ผัวะ!
ผัวะ! แหมมม แขนอ่อนแรงแล้วหยอออ
เกมนี้มันส์มากครับ ชนิดที่ถ้ามีการถ่ายทอดสดไปทั่วโลกแล้วโรเจอร์ เฟดเดอเรอร์ดูอยู่ เขาต้องชวนผมไปกินผัดไทที่ถนนข้าวสาร แฮงเอ้าท์พูดคุยกันเรื่องวงการเทนนิสโลกแน่นอน โว้ยยย ฟอร์มดีชิบเป๋ง
เราผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างบ้าคลั่ง ผมนำไปก่อนที่สามคะแนน ก่อนที่อีกฝ่ายจะตามมาได้หนึ่งคะแนน พอผมฮึดสู้ได้คะแนนที่สี่-ที่ห้า อีกฝ่ายก็ได้โอกาสเมื่อผมเริ่มล้าตีตื้นมาที่ 4-5 คะแนนจนได้ ฮึ่ยยยย
เอาใหม่! ตั้งสมาธิ มองลูกมาอย่างตั้งใจแล้วมึงจะทำได้กุ้ง!!
ผัวะ!
ผัวะ! ตบมาตบกลับไม่โกงจ้า
ผัวะ…
ตีเบางี้กะจะให้วิ่งตามไม่ทันสิน้า… แหนะๆ ร้ายนะเนี้ย งั้นของัดหน่อยเนอะ
ผัวะ!!
เย่สสสสส แดกแต้มไปตามระเบียบบบบบบ
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
[สินกำนำไปแล้วที่ 6-4 โอ๊ยยย ผมใจเต้นมาก อีกคะแนนเดียว เหรียญทองแรกของประวัติศาสตร์สินกำจะไปไหนเสียยย!!]
โว้ยยยย ใกล้แล้วกุ้ง ใกล้แล้ว… อีกนิดเดียวเท่านั้น มา! เอาต่อ อย่ามัวแต่ชักช้า!
[สินกำจะกลับมาเสิร์ฟในลูกนี้นะครับ] เสียงหลุยส์ทะลุความเงียบ [ซึ่งจากการสังเกตมาในเกมก่อนหน้านี้ ต้องบอกตรงๆ ว่าสินกำอาจจะค่อนข้างเสียเปรียบ เพราะเซ็ตที่กุ้งเสิร์ฟเองมักจะมีอาการประหม่า และก็พลาดวืดไปหลายครั้งเชียว]
ฮือออ ขอบคุณนะไอ้สัดหลุยส์ที่แจกแจงข้อเสียให้ ฮึ่ยยยย
ถ้างั้น ผมต้องพยายามมากกว่าเดิม!!
ผมสูดหายใจก่อนจะหลับตาทำสมาธิ เอาละจะโยนแล้วนะ
สายตาผมมองตามลูกสักหลาดที่ลอยอยู่ในอากาศ จากนั้นก็…
ผัวะ!!
“สวย!!”
โว้ยยย เสียงใครมาอีกแล้ว รู้แล้วว่าตีได้ แต่มันจะทำให้ผมเสียสมาธิเอาน้า
ผัวะ!!
ผัวะ!!!!! จัดไปแบ็คแฮนด์ ฮึ่มมม ปลดปล่อยเชี่ยๆ เหมือนได้ใช้พลังคลื่นเต่า
ผัวะ!!
ตีลูกตบมันเอ๊าท์ไปแล้วที่รัก ผัวะ!!
ผัวะ!!
ตีจากทางซ้ายเหรอ… งั้นไปรับทางขวา!! ผัวะ!!
เฮ้ยยย นั่น อีกฝั่งทำท่าจะตีมาทางด้านซ้ายของผมเหมือนกัน ผัวะ!!
โอ้โห…แม่งต่ำเรี่ยพื้นอย่างกับลูกหยอด แบบนี้ต้อง… ผัวะ!!
[เฮ้ย] เสียงในไมค์กระซิบกระซาบเหมือนคุยกันเอง [มีกลิ้งด้วยว่ะ…]
เออดิ ไม่กลิ้งก็ไม่ได้แต้มไง!!
ผัวะ!!
กระโดดตบหน่อย มุนินสอนท่านี้มาเมื่อวานตอนแข่งวอลเล่ ผัวะ!!
โอ๊ยยย สนุกว่ะ สนุกจนอยากเล่นเป็นอาชีพ ฮืออออ
ผัวะ!!
ดูท่าอีกฝ่ายจะเหนื่อยแล้วสินะ สงสารอะ แต่ไม่ไหวอย่าฝืนเซ่ อิๆ เอาคะแนนมาให้เราน่า
ผัวะ!
ผัวะ!!!!!!
อ๋ออออ จะงัดแรงขึ้นมาสู้เหรอ ใช้ไม่ได้ผลแล้ว ผมเดาทางคุณออก!
ผมจับไม้ให้มั่นมือ รู้สึกได้เลยว่ากำลังหมุนตัวอย่างสวยงามและโหมแรงเฮือกสุดท้ายใส่ไปยังลูกสักหลาดที่พุ่งมาทางนี้
ผัวะ!!
ปั่ก!
ฮะ…เฮ้ยยย ไม่ได้ดิ…
ติดเน็ทครับ!!
อยู่ๆ ทุกอย่างก็ได้กลายเป็นภาพช้าเหมือนเวลาที่คุณลุงวิศนุ นิมกลัดกรอเทปให้ดูตอนมีถ่ายทอดสดบอลสักแมทช์
ผมใจหายวาบเมื่อลูกสีเขียวๆ ค้างเติ่งอยู่บนเน็ท มันนิ่งอยู่เป็นเสี้ยววินาทีเหมือนกำลังส่งเสียงกวนตีนผมว่า ‘กูจะตกไปฝั่งไหนดีน้า’
เหมือนโชคจะเข้าข้าง เพราะมันหงายหลังเตรียมจะตกไปอีกฝั่ง โอ๊ยยย รีบตกไปเลยลูก อย่าให้เขารับได้นะ!!
ตึง! ตกครั้งที่หนึ่ง…
คู่แข่งคนเก่งของผมวิ่งเข้าไปหวังจะรับลูกไว้ให้ทันก่อนมันจะตกพื้นครั้งที่สอง แต่ดูเหมือนการกะระยะจะผิดพลาด ลูกเทนนิสสีเขียวลอยแฉลบไม้ไปอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด…
ตึง! แล้วมันก็ตกลงพื้นเป็นครั้งที่สอง…
ผมอ้าปากค้าง ทุกอย่างมันอื้ออึงไปหมด ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไม้ที่ถืออยู่ตกไปนอนกับพื้นตั้งแต่ตอนไหน
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดด
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนกหวีดที่เคล้าไปกับเสียงกรีดร้องจนจับทิศทางไม่ถูกว่ามาจากไหน
[สะ…สินกำ! สินกำชนะ!!] ความตื่นเต้นออกมาจากเสียงของหลุยส์ที่อยู่หลังไมค์ [ผู้คว้าเหรียญทองกีฬาเทนนิสประจำเฟรชชี่เกมปี 2018 ได้แก่คณะ… ศิลปกรรมศาสตร์คร้าบบบบบ]
“ชนะเหรอ…” ผมยังคงตามไม่ทัน
[กุ้ง! ไม่ต้องเอ๋อ กุ้งชนะ!!] เสียงในไมค์นั้นเตือนสติผมอีกรอบ
โอ๊ยยยยยยยยยยยย ผมนี่กระโดดขึ้นฟ้าเลยครับ ฮืออออ เบะปากต้อนรับน้ำตาเหมือนกับเพื่อนเก่า
ผมรีบมองซ้ายมองขวา มองไปยังคนดูที่ยืนโห่ร้องอย่างชุลมุน “ทัก! ทักกกกกกก มึงอยู่ไหน!”
ดูเหมือนเสียงผมจะส่งไปไม่ถึงใครเลย ฮืออออ จะมองหาก็วุ่นวายไปหมด
“กูมาแล้ว!!!” เสียงหนึ่งตะโกนลั่นท่ามกลางความโกลาหล
ไอ้เดือนพละที่มีตำแหน่งเป็นเดือนมหาลัยควบวิ่งวุ่นลงมาจากที่นั่ง แม่งสติแตกกว่าผมอีกมั้ง ดูหน้าตาแม่งดิ ตื่นอย่างกับบอลทีมที่เชียร์เป็นแชมป์ประจำฤดูกาล
“กูอยู่นี่เจี๊ยบ กูอยู่นี่!!” มันทึ้งหัวตัวเองอย่างเสียงสติแล้วกระโดดข้ามกำแพงเตี้ยๆ ที่กั้นไว้เข้ามาในสนาม ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามากอดผมอย่างเต็มกำลัง
“เหวออออ” ผมร้องลั่นเมื่อโดนมันยกตัวขึ้นไปพาดบนบ่า ตอนแรกผมว่าผมตื่นเต้นแล้วนะ แต่ดูตัวไอ้ทักดิ สั่นแบบ โอย….
นี่มึงคงเชียร์กูเต็มที่สุดๆ เลยสินะ
มันแบกผมไปใกล้ที่นั่งฝั่งพละ มีการเขย่าตัวไปมาด้วย
“เอ๊า! เฮให้เขาหน่อย!!” ไอ้ทักชี้ผมพร้อมทั้งตะโกนไปทางเพื่อน
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
[เออว่ะ เด็กเขาปั้นมากับมื้ออะเนอะ] หลุยส์ที่อยู่หลังไมค์ก็แซวกับเขาเหมือนกัน
“ปล่อยกูได้แล้ววววว”
“ไม่ปล่อยยย” มันเปลี่ยนท่าเป็นอุ้มผมเฉยๆ “กูดีใจมาก มึงรู้มั้ย! กูดีใจมากกก”
ผมถึงกับยิ้มเลยครับ ไม่วายที่จะตบหัวมันไปทีนึง ก่อนจะยอมจมไปกับอ้อมกอดด้วยการอ้าแขนรัดคอมันไว้แน่น “กูรู้ทัก”
ไอ้ไดโนเสาร์หอมคอผมทีนึง แต่ครั้งนี้แปลกมากที่ผมไม่จั๊กจี้ เพราะแม่งไม่ได้มีความอีโรติกเลย
แต่กลับอบอุ่นโคตรดีต่อใจ
“ขอบใจนะ ฮรึก”
“อย่าร้องไห้ทำไมวะ ก็ชนะแล้วไง”
“กูไม่ได้ร้องไห้เพราะเศร้า” ผมสะอื้น “แต่กูดีใจ”
“…”
ผมเอนตัวออกมามองหน้ามัน “กูรักมึงทัก”
“…”
“จริงๆ นะ ฮรึกกก” ผมสะอื้นเป็นบ้าเป็นหลัง “ความรู้สึกแม่งพุ่งพล่านจนกูต้องระเบิดพูดออกมาตอนนี้”
“กุ้ง…”
“กูรักมึงจริงๆ” ผมจมลงกับไหล่กว้างนั้นอีกรอบ บ้าเอ๊ย ฟอร์มแหลกไม่มีเหลือ “คนที่ทำให้กูทุกอย่างจนกูพูดได้แค่ ‘ขอบใจ’ อย่างมึงอะ…”
“…”
“ต้องตอบแทนด้วยความรัก แม่งถูกแล้วเว้ย”
“โอเค… โอเค…” ไอ้คนตัวโตประคองหัวผมไว้ มันคงจะรู้ว่าผมกำลังเซ้นสิทีฟ “มึงทำให้กูไม่มีใจให้เกมพรุ่งนี้เลย แม่งอยู่กับมึงหมด”
“ขอโทษน้า แม่ง…” ผมเงยหน้ามาเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ
“ทุกอย่างว่ากันพรุ่งนี้…” มันช่วยเช็ดแก้มให้ “โอเค้?”
ผมยิ้มหวาน “ได้เลย”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
ถึงเวลามอบเหรียญแล้ว และแน่นอนผมได้อยู่แท่นที่สูงที่สุดอย่างใจหวัง พอจังหวะที่ผมโน้มตัวไปรับเหรียญจากอธิการ เสียงเฮก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งสินกำและพละรวมใจส่งเสียงเป็นหนึ่งเดียว เอาล่ะ สาวๆ สินกำ ใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ครับ เด็กพละนอกจากไอ้ทักผมไม่เคยแตะต้องใครเลย เลือกใครรีบพุ่ง! คิกๆๆๆ
“ถ่ายรูปหน่อยน้องกุ้ง!”
“เก่งมากกก”
“กล้องนี้ด้วยน้า!”
โอ้โห อย่างกับไอดอลเลยอะ แสงแฟลชกระแทกหน้าจนตาดำจะกลืนเป็นสีขาวอยู่แล้ว แงงง
“ถ่ายกับพวกกูได้ยังอะ” ไอ้ไย่เดินหน้าเหวี่ยงๆ มาทางผม “รอนานแล้วเนี่ยพ่อคนดัง”
“คิกๆ” ผมทำเป็นเหยอๆ “มาเลยครับแม่”
ไอ้อู๋ หยากไย่ และมุนินเข้ามาถ่ายกับผมก่อน จากนั้นไอ้ประธานรุ่นก็กวักมือเรียกเพื่อนๆ ในคณะจนเฮละโลเข้ามาในสนาม โว้ยยย ใจเย็นๆ เดี๋ยวทำของพังแล้วเค้าริบเหรียญทองคืน ขี้เกียจแข่งใหม่นะโว้ยยยยย
“ไอ้พวกพละ!!” ไอ้อู๋ตะโกนไปทางพวกเสื้อเขียวที่ยังยืนมองอยู่ไม่ไปไหน “ลงมาถ่ายด้วยกันมั้ยล่ะ!!”
“ถ่ายคร้าบบบบบ” เก๋าขานรับเป็นคนแรก แม่งวิ่งดุ๊กๆ ลงมาจากที่นั่งก่อนใครเลย ฮ่าๆ ดูเพื่อนๆ แม่งดิส่ายหัวกันเป็นแถว แต่สุดท้ายก็ยอมลงมาจนได้แหละน่า โด่ววว
“เดือนไปอยู่ตรงกลางเลยจ้า” หยากไย่ผลักหลังกว้างๆ ของทักให้มาอยู่ข้างๆ ผม โอ๊ยยย แล้วทำไมบ้านี่ทำหน้าแบบนั้นเล่า
“นี่มึงเขินเหรอ” ผมหันไปกระซิบ
“เออ”
โอ๊ยยย “บ้าหรือเปล่า ตั้งนมตั้งนานเพิ่งมาเขิน”
“กูเขินคนบอกรัก กูผิดเหรอ”
“บ้า…”
ฮึ่ยยยย ทำไมตรงนี้ไม่ใช่ห้องผมนะ อยากจะกระโดนฟัดกับมันบนเตียงจังเลย
[ขอขอบคุณเพื่อนๆ พละและสินกำทุกคน ที่มาร่วมเป็นพยานรักของพวกเขาทั้งสองในวันนี้นะครับ]
“ไอ้สัดหลุยส์!!” ไอ้ทักตะโกนด่าคนที่ถือไมค์ลั่นเลย แงงง แต่ไม่ทันแล้ว เขาขำครืนกันทั้งสนามเลย ฮือออ
“เอารูปเดี่ยวมั้ย” หยากไย่ขยิบตาคุยกับคนข้างๆ ผม
ไอ้ทักหันมาเลิกคิ้ว “ได้มั้ยครับ”
“สองพัน” ผมทำเป็นแบมือ ฮ่าๆ บ้าเอ๊ย อยู่ดีๆ มาเขิน งงกับมัน
“น้องกุ้ง!!” เสียงแหลมๆ อันคุ้นเคยเสียงหนึ่งเรียกพวกเราทุกคนให้หันไปพร้อมกัน
“เฮ้ย O_O” ผมถึงตาค้าง “คะ…คุณแม่!!”
คุณแม่จัดเต็มด้วยเดรสลายดอกสีแดง ใส่หมวกปีกว้างใบเบ้อเร่อบังคนข้างหลังมิดเลย
โอ๊ยยย มาได้ยังไงเนี่ยยย
“ฝีมือใคร” ผมหันไปคาดโทษสมาชิคแก๊งไม่มีใครครบทั้งสามตัว
“กูเอง” ไอ้อู๋ยกมือ “กูโทรบอกแม่งมึงเอง ฮ่าๆ”
“โอ๊ยยยย ลำบากแม่กูมั้ยเนี่ยยย” ผมวิ่งออกจากกลุ่มไปหาคุณแม่ทันที “มาได้ยังไง ให้เด็กที่บ้านขับรถมาเหรอ”
แม่ผมขับรถไม่เป็นอะครับ
“ไม่ใช่จ้า” แหงะ ทำไมคุณแม่ยิ้มแบบเนี้ย มีการชี้ไปข้างหลังด้วย… “แม่มากับเจ้าของรถเลยตะหาก”
ผมมองตามนิ้วที่คุณแม่ชี้
เฮ้ย… เดี๋ยวนะ
“คุณพ่อเหรอ…” ผมหรี่ตาสู้แสงแดดยามเย็น
แล้วคนที่แม่ชี้ก็เดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ผมจึงเห็นรูปร่างเขาได้ชัดเจน ร่างตุ้ยนุ้ยน่ากอดเหมือนเท็ดดี้แบร์แบบนั้น… หนวดจิ๋มที่กระตุกขึ้นเวลายิ้ม… ไหนจะใส่แจ็คเก็ตยีนตัวโปรดที่ผมเคยซื้อให้เมื่อนานมาแล้ว…
ชัดเลย!!
“คุณพ่อ!!” ผมรีบพุ่งตัวเข้าไปกอดทันที บ้าเอ๊ยยย วันนี้มีแต่เรื่องเจ๋งๆ ทั้งนั้นนน “ฮือออออออ ใครพาพ่อออกมาจากห้องทำงานได้ครับ”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[อ่านต่อด้านล่าง]
“หึๆ” คุณพ่อลูบหลังผมเบาๆ อย่างปลอบโยน “แม่เขาอยากให้พ่อออกมาเจอน้องกุ้งบ้าง”
“ฮืออออ ขอบคุณนะครับ”
“เดี๋ยวจะออกมาเจอน้องกุ้งบ่อยๆ เลยดีมั้ย”
“ฮรึกกกก” บ้าเอ๊ยยย “ดีครับ ดีมากๆ เลย”
“อู๋โทรมาชวนแม่ให้มาดูน้องกุ้งแข่ง พอชวนพ่อตอนแรกก็อิดออดจะไม่มา แม่เลยงัดไม้เด็ดขู่พ่อว่า ถ้าไม่แบ่งเวลา ระวังน้องกุ้งจะมีแฟนแล้วทิ้งไปไม่รู้ด้วยน้า” คุณแม่เดินเข้ามาสมทบ “รู้มั้ยว่าพอพูดถึงแฟนนะ เหมือนพ่อเขาคิดได้ โอ้โห รีบอาบน้ำแต่งตัวเลย”
“ฮือออ บ้าแล้ววว มีแฟนก็ไม่รักเท่าคุณพ่อคุณแม่หรอก”
[อุกกก จุกสิมึง] เสียงหลุยส์แวบออกมาจากไมค์ แงงง พวกนั้นได้ยินกันด้วยเหรอออ
เออว่ะ… เมื่อกี้ค้างถ่ายรูปกับไอ้ทักนี่หว่า
“ทักกกก” ผมตะโกนพร้อมกับกวักมือเรียก “มานี่เร็ว”
ดูเหมือนไอ้เดือนพละจะงงๆ อยู่แป็บนึงแต่ก็เดินเข้ามาโดยดี มันดูเกร็งๆ เมื่อเห็นพ่อผมเข้า
“อ้าววว น้องทักสุดหล่อ เป็นยังไงบ้างครับ” แหงะ แม่ผมยังอัธยาศัยดีเหมือนเดิม
“สวัสดีครับคุณแม่” คนมาใหม่ยกมือไหว้แบบเก้ๆ กังๆ ก่อนจะหันไปทางคนที่กำลังกอดคอผมอยู่ “สวัสดีครับคุณพะ… พ…พ่อ”
ติดอ่างอะไรขึ้นมาอีกล่ะ…
“พะ พะ พะ พ่อ!?” คุณพ่อผมมุ่ยหน้า แงงง แล้วไปล้อเขาทำไม “โอ้โห ไม่ค่อยมีพิรุตเลยเนอะเอ็ง”
“ง่า…” ผมถึงกับมองหน้าทั้งสองคนสะลับไปมาเลยครับ
ไอ้ทักเหลือบตามามองผม “กู… ไปซ้อมก่อนนะ”
มันคงกลัวสินะ… โอ๊ยยย สมควรกลัวแหละ คุณพ่อผมนะหน้าโหดจะตาย ถ้าไม่เคยคุยด้วยทุกคนจะคิดว่าเหี้ยมทั้งนั้น แต่จริงๆ พ่อผมใจดีเหมือนพี่สิงโตแพดเดิ้นป็อบเลยนะ คุณพ่อไม่น่าไปแกล้งมันเล้ย
“โอเค ไว้คุยกันนะ”
ไอ้ทักกลืนน้ำลายและไหว้าครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังไปเจอเพื่อนๆ คณะมันที่ทำหน้าเยาะเย้ยใส่รออยู่แล้ว
“เอ๊า! มองทำเหี้ยอะไรอยู่ รีบกลับไปซ้อม ว่างนักเหรอ!!!”
(https://i.pinimg.com/564x/66/75/e5/6675e5161f19cd8b125c91b116da8c93.jpg)
TAK_EMPTY
ดีใจฉิบหายเลยครับ
ดีใจที่ไอ้เจี๊ยบได้เหรียญทอง
ดีใจซ้ำสองเมื่อไอ้เจี๊ยบบอกรัก…
งื้ดๆๆๆ แม่งเอ๊ยยย แค่ประโยคเดียวทำให้ผมงุ่นง่านจนนอนไม่หลับเลยครับ ถึงขนาดที่พวกห่านั่นหลับเป็นตายกันหมดแล้ว ผมกลับต้องออกมาดูดบุหรี่ลบความฟุ้งซ่านของตัวเองอยู่หน้าป้ายคณะ
ดีใจจริงๆ ว่ะ แม่งบรรยายความรู้สึกเต็มตื้นแบบนี้ออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ไม่รู้ทำไม…
“สูบแม่งอยู่นั่นแหละบุหรี่อะ” เสียงเล็กๆ ที่ดังจากด้านหลังทำให้ผมขมวดคิ้ว พอหันไปผมก็ตกใจเมื่อเป็นไอ้เจี๊ยบที่กำลังนึกถึงอยู่พอดี แม่งถือของพะรุงพะรังใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดย้วยๆ จนเห็นความขาวของคอได้ชัดเจน ขนาดแม่งกำลังทำหน้าดุใส่ผมยังกล้ายิ้มออกมาเลยอะ
แม่ง… น่างื้ดสุดๆ
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ” มันกอดอกเดินมาทางผม “ทำไมยังไม่นอนอีก พรุ่งนี้จะแข่งแล้วไม่ใช่เหรอ”
ขอไม่พูดอะไรได้มั้ยวะ ขอยืนมองมันเหมือนหมาเห็นลูกชิ้นแบบนี้ทั้งคืนได้หรือเปล่า
“ไปไหนมาวะ” ผมพยักเพยิดไปทางถุงในมือเล็กๆ นั้น
“ซ้อมเดินขบวนพรุ่งนี้” มันว่า “แล้วมันต้องใช้ชุดระเบียบของมหาลัย พี่เทคกูซื้อมาให้”
สัด! หำหดเลยกู
“เอามา”
“มึงจะเอาไปทำไม” มันทำหน้างงใส่ แต่ไม่ทันแล้วครับ ผมแย่งมาเรียบร้อย
แฉ่ก!
“เฮ้ยยยย” ไอ้เจี๊ยบร้องลั่น “มึงจะทำอะร้ายยยย”
“เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่…” ผมพูดขณะที่มองเปลวไฟพุ่งออกมาจากไฟแช็ก
“เอามานี่เลย!!” ไอ้เจี๊ยบแย่งไปจากมือผมจนได้ โห่ ไม่สนุกเลยว่ะ “มึงจะบ้าเรอะ!”
“กูไม่ชอบมัน”
“อย่าเรียกพี่เทคกูว่ามันนะ”
“ทีมึงยังเรียกกูว่าไอ้ทักเลย”
“โว้ยยยย” มันเบ้ปาก “กูกะจะแวะมาให้กำลังใจ รู้งี้กูไม่น่าเดินผ่านมาคณะมึงเล้ยยย”
“โอ๋ๆๆ” แหม่ แกล้งนิดเดียวเองสัด
ผมรีบพุ่งตัวเข้าไปกอดมันไว้ทันที จะหนีไปไหนครับไอ้หนูตะเภา “ไหนกำลังใจอะ ขอหน่อย”
“ไม่ให้แล้ววววว โทรไปขอจากหมาที่บ้านมึงโน่นนน”
“กูไม่อยากได้จากหมา กูอยากได้จากเจี๊ยบ”
ง่อวววววววว เจอคารมไป ถึงกับอึ้ง
“เร็ว” ผมกระซิบ
ไอ้เจี๊ยบหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ผม แต่ผมเห็นสายตาที่ผมมอบให้แล้วมันกลับเฉไฉทำเป็นมองที่อื่น ควายเอ๊ย จะมาทำสำรวจพื้นที่อะไรเวลานี้วะ
“สู้ๆ นะ”
“แค่นี้?”
“ง่ะ”
“ไม่เอา!!!” กูหวังมากกว่านี้ ให้กูมากกว่านี้สิ
“ทำไมมึงโลภมากจัง” ไอ้เจี๊ยบกลอกตา พร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวกอดผมไว้แน่น หัวแนบสนิทกับแผงอกของผมจนรู้สึกว่าควมคุมร่างกายตัวเองไม่อยู่ เวรแล้วไง… อย่านะมึง พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า
ยัง… ยังไม่เลิกเบียดตัวเข้ามาหากูอีก สัดเอ๊ย!!
“เจี๊ยบ…”
“มึงไม่อยากกอดกูหรือไง”
“อยาก… แต่นี่มัน…”
ห่าเอ๊ย สูตรคูณแม่สองนี่มันท่องยังไงนะ ใจเต้นมือไม้สั่น หัวขาวโพลนไปหมดแล้ว
“หืม…” ไอ้เจี๊ยบใช้นิ้วเขี่ยโลโก้ที่หน้าอกผมไปมา อย่าต่ำกว่านี้นะสัด ไม่งั้นกู่ไม่กลับแน่ๆ คืนนี้ “มึงใส่เสื้อ Speedo ด้วยอะ”
“…”
ไอ้เจี๊ยบช้อนตาขึ้นมามอง “เหมือนพระเอกหนังเอวีเลย”
เปรี้ยะ!!
กางเกงกูแน่นไปแล้วเรียบร้อย
“ทำไมมึงรู้” ผมจับแก้มมันไว้ “ไปแอบดูมาเหรอ”
“ก็…” นั่นไง ทำตาวอกแวกแบบนี้ชัดเลยครับ
“หืม…”
“คะ…แค่เคยผ่านตาเฉยๆ”
“จริงนะ” ผมหรี่ตา “ไม่ใช่ไปแอบดูมาวันสองวันนี้เรอะ?”
“บ้า…”
“หึๆ” ผมแยกเขี้ยว “รีบกลับมั้ย”
“หา!?” คนในอ้อมกอดย่นคิ้ว “ไม่นะ…”
“งั้นมากับกู”
“เหวออออออ”
ผมจูงมือไอ้เจี๊ยบกึ่งลากกึ่งดึงมาในอาคาร หึ เวลาแบบนี้แม่งต้องคุยกันซักหน่อยแล้ว และแน่นอนมันคุยในห้องเรียนที่พวกผมใช้นอนไม่ได้แน่ๆ เดี๋ยวไอ้พวกขี้เสือกนั่นจะตื่นมากลางดึกแล้วทำเรือที่ครุกกรุ่นของผมล่มจนได้ เพราะฉะนั้นที่เดียวที่ปลอดภัยที่สุดก็คือ…
ห้องน้ำ
หึๆๆๆๆ ทีนี้ละมึง งื้ดกันทั้งคืนแน่
“พากูเข้ามาในนี้ทำไม!” ไอ้เจี๊ยบส่งเสียงถาม แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ขอล็อกประตูก่อน
กริ๊ก!
“ทัก” เสียงไอ้เสื้อเหลืองเริ่มสั่น “กูกลัวแล้วนะ”
ผมยิ้มให้…
เดี๋ยว! ขอเปลี่ยนรอยยิ้มแป๊บ… ไอ้สัดเอ๊ยเห็นเงาตัวเองในกระจกข้างหลังไอ้เจี๊ยบแล้วสะดุ้ง หน้าโคตรหื่นเลยกู
เอาล่ะยิ้มใหม่ …เยี่ยม เป็นยิ้มที่ดูอบอุ่นน่ากอด มันต้องประทับใจแน่ๆ
“ไม่ทันแล้วทัก เมื่อกี้น้ำลายมึงจะหกอยู่แล้ว”
แง่ว เสือกเห็นอีกนะสัด
ช่างแม่ง ขอกอดมันหน่อย!
ผมอุ้มไอ้ตัวเล็กขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือ ก่อนจะหอมไปหนึ่งฟอดด้วยความคิดถึง
“กอดคอกูหน่อย”
“หา!?”
“เร็ว” ผมยื่นปากอดอ้อน นี่แหละครับสาเหตุที่มาทำในนี้ เดี๋ยวทำข้างนอกมีคนมาเห็นแล้วจะขำเอาที่ผมงื้ดเป็นหมาเวลาอยู่กับไอ้เจี๊ยบมัน
“บ้าเอ๊ย” ถึงแม่งจะส่ายหัว แต่สุดท้ายก็เอาแขนมาเกี่ยวคอผมไว้แต่โดยดีครับ
“จุ๊บ” ขอหอมอีกสักที!
“ทัก…” ไอ้เจี้ยบเลื่อนมือลงมาที่หน้าอกผม
เอาแล้วไง เสียววาบเลยกู
“ทำไมใจมึงเต้นแรงจังเลย”
“เพราะมึงไง” ผมยิ้มแป้น
ตึกตึก ตึกตึก
เออว่ะ เต้นแรงใช้ได้เลยจริงๆ
“ทำไมอยู่ดีๆ ตัวสั่น”
สัดเอ๊ยยยย “เจี๊ยบ เลิกถาม!”
มู้ดมันจะเสียหมดดดดด
“…”
“แค่จูบกับกู”
ไม่เข้าใจสถานการณ์เลยหรือไงวะ เชื่อเต็มล้านแล้วว่าใส โว้ยยย
“ทัก…”
“เจี๊ยบกูขอร้อง” ต้องให้กูคัดคำว่างื้ดใส่กระดาษพันคำใช่มั้ยมันถึงจะเข้าใจสิ่งที่ผมกำลังเป็น!
แต่อยู่ๆ มันก็ทำหน้าดุ แล้วลูบไล้ปีกไหล่ผมไปมา “นี่อะไร”
สัดเอ๊ย เวรละไง…
“…”
“ทัก!” มันยังวนเวียนกับผ้าก๊อซนูนๆ ตรงนั้นไม่เลิก “นี่มึงมีแผลอีกแล้วใช่มั้ย”
“…”
ห่าเอ๊ย ฟ้าล่ม แผ่นดินทลาย พอๆ คืนนี้ขอจองห้องน้ำห้องสุดท้ายนะ
“ตอบกูมา”
ห่า เค้นกูเป็นตำรวจเลยสัด “ล้ม”
“ขอดูหน่อย”
“เอาจริงดิ?”
“ทัก!”
ถอดให้ดูก็ได้คร้าบบบบ แหม่ ไม่ต้องทำหน้าดุแบบนั้นก็ได้
“โอ้โห ใหญ่มากเลย” มันร้องออกมาทันทีเมื่อผมโชว์หลังที่เปลือยเปล่าซึ่งมีผ้าก๊อซแผ่นเบ้อเร่อแปะอยู่ “ล้มอีท่าไหนวะ!”
“ก็ตอนสไลท์กับพื้น”
“ทักกกกกก”
“เออน่า” ผมปัดมือมันออกมาจับไว้ “บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ายังไงก็ต้องได้แผล”
“รู้ เพราะงั้นกูถึงอยากให้มึงระวังตัวไง”
“แต่กู…”
“มึงคิดว่าใจกูโอเคเหรอที่เห็นมึงเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้”
สัด จุกลิ้นปี่ ถึงกับไปต่อไม่ถูก
“ขอโทษว่ะ จะระวังตัวให้มากขึ้นอีกแล้วกัน” ได้แต่เกาหัวแกรกๆ เพิ่งรู้ว่าความบุ่มบ่ามเป็นภัยก็วันนี้แหละครับ
“เฮอะ” อย่าสะบัดหน้าหนีสิคร้าบบบ หันมาคุยกันก่อน งื้ดๆๆ “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มีอีกแผลสินะ”
“…” หันมาให้กูอธิบายก่อนสิโว้ยยย
“ช่างแม่งเหอะ อย่าตายก็แล้วกัน”
“ไม่ตายๆ สัญญา” ตะเบ๊ะโชว์ด้วยสัด แม่งเอ๊ย ไอ้โมทย์รู้มีหวังล้อเอาตายแน่
“เอาเหอะ แล้วพากูเข้ามาในนี้สรุปว่ามีอะไร”
“ก็จะงื้ดไง…”
“ฮะ!?”
“เปล่าๆ” แค่บ่นก็ได้ยินด้วยนะมึง หูตาดีแบบนี้ อนาคตไอ้ทักที่เคยเสเพลได้หายไปในพริบตาแน่นอน
มา! งั้นเริ่มใหม่!
“เหวอออ” ไอ้เจี๊ยบเอนตัวหนีเมื่อผมจู่โจม หึ ไม่มีทางหนีพ้นหรอกครับ ทางเดียวที่จะทำได้คือมันต้องทะลุเข้าไปในกระจกเท่านั้น ไอ้สัดเจี๊ยบ!!
“อืม… จุ๊บ”
“ทะ…ทัก” ไอ้เจี๊ยบตกใจเมื่อผมถกเสื้อมันขึ้นมา “จะทำอะไรเนี่ย!?”
หึ มึงไม่ได้ถามเพราะสงสัยจริงๆ หรอกเจี๊ยบ มึงรู้อยู่แล้ว! ไม่งั้นจะกอดคอกูไว้แบบนี้เหรอ
“อ๊ะ… ไม่ใช่แล้วววว” มันร้องลั่นเมื่อผมยกขามันขึ้นมาพาดบนบ่า
“อะไรไม่ใช่ หืม?” นี่ จูบขาอ่อนไปทีนึงอย่างหมั่นเขี้ยว
“คิก มึงบ้าปะเนี่ยยย”
“อย่าขำ”
“คิกกกกก ไอ้ทัก!!”
“โว๊ยยยย”
ไม่เอาแม่งแล้วววววววว
“ง่า…” มันร้องออกมาเมื่อเห็นผมจมไปกับตัวมันแบบคนยอมแพ้ “กูรู้นะจะทำอะไร เดี๊ยะๆ”
“โอ๊ย!” ตีหัวทำไมเนี่ย
“พอเลย กูก็นึกว่าจะมาเอากำลังใจขำๆ”
ขอกำลังใจไอ้หน้าไหนมันจะพาเข้ามาในห้องน้ำวะ!! จะขอกำลังกายต่างหาก!!
แต่บ่นไปก็เท่านั้นครับ ความร้อนที่เคยระอุก่อนหน้านี้ได้ดับมอดเหมือนมีใครมาเยี่ยวรดไปเป็นที่เรียบร้อย เอาเหอะ ก็ดีเหมือนกัน เก็บแรงไว้ค้าแข้งพรุ่งนี้ดีกว่า
“ตัวมึงใหญ่บะเอ้กเลยว่ะ” ไอ้เจี๊ยบส่งเสียงอยู่เหนือหัว
“ก็ฟิตมาเป็นเดือนขนาดนั้น”
“อืม…”
อยู่ๆ มือเล็กๆ นั้นก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังผม ด้วยความสงสัยผมเลยเอนตัวขึ้นมามองหน้ามัน และก็เจอเข้าให้กับรอยยิ้มสดใสแบบทุกครั้ง …รอยยิ้มที่ทำให้หายเหนื่อย …รอยยิ้มที่ทำให้ผมหลงรัก …รอยยิ้มที่ทำให้ผมมีความสุข
และเหนือสิ่งอื่นได้ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผม…งื้ด
และรอยยิ้มนั้น พอมันบวกกับสีเหลืองบนตัวมัน แม่งโคตรทำให้โลกใบนี้โคตรสดใสเลยว่ะ
“สู้เขานะ”
สัดเอ๊ย แค่นี้ก็ดาเมจแรงแล้ว ไม่ต้องทำอะไรเลย!!
“ครับ”
“เออ!! ลืมสนิท…” อยู่ๆ ไอ้เจี๊ยบก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “อยู่ไหนวะ”
ผมมองของที่มันหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง “หืม?”
หยิบเหรียญทองออกมาทำไมวะ
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก แม่งก็เอามาคล้องไว้ที่คอผมซะงั้น
“อะไรวะ…”
“กูให้ยืม” มันยิ้มหวาน “ถ้าพรุ่งนี้ได้ของตัวเองแล้วค่อยเอามาคืนกูนะ”
“…”
โอย… ทำไมน่ารักอย่างนี้
กูจีบถูกคนมาก กูจีบถูกคนจริงๆ !!!
“กุ้ง”
“แหนะ เรียกชื่อจริงแบบนี้มีไรจริงจังจะถามเหรอ” มันเท้าคาง
“เป็นแฟนกันมั้ย” ผมกลั้นใจเอ่ยปาก ทั้งๆ ที่ใจสั่นพั่บๆ เป็นโลมาตบมือในโชว์ของซาฟารีเวิลด์
แม่งเอ๊ยยยยยย
“หา!?” ไอ้เจี๊ยบช็อคไปทันตา เห็นได้ชัดว่ามันประหลาดใจสุดๆ
“มึง… พร้อมยังวะ” ไอ้เหี้ย เขิน
“มึงนี่น้า” ไอ้เจี๊ยบส่ายหัว
เดี๋ยวดิ ส่ายหัวแบบนี้คือไร!!?? ส่ายหัวปฏิเสธ หรือส่ายหัวอะไร โว้ยยย ใจแป๊ว
ไอ้คนบนอ่างเอียงคอมอง “เอาเวลาไปคิดเรื่องแข่งพรุ่งนี้ดีกว่ามั้ยฮะ”
“…”
แห้วปะวะ แบบนี้เรียกว่าแห้วปะวะ!!
“แต่กูมีคำตอบในใจแล้วล่ะ” มันจับหน้าผมไว้ “ค่อยมาฟังพรุ่งนี้นะ”
อ้าว…
“เดี๋ยวกูจะถามมึงกลับบ้าง ถ้าคำตอบตรงกัน จะยังไงก็ค่อยว่ากันต่อ”
“เป็น!” นี่ กูชิงตอบตอนนี้เลยสัด “เป็น กูเป็น ให้หอบเสื้อผ้าไปอยู่ห้องมึงเลยมั้ย กูทำได้นะ”
“ตลกละสัด” โอ๊ยตบหัวกูอีกแล้ว
“ก็กูไม่อยากลุ้น!!”
“อดทนหน่อยสิ ของแบบเนี้ย” ไอ้เจี๊ยบแผนเยอะสะกิดแก้มผมไปมา แถมทำสีหน้าสงสารใส่ผมอีก เวรเอ๊ย สมเพชตัวเองชิบเป๋ง “อ่ะๆ งั้นเอาของเล็กๆ น้อยๆ ไปก่อน”
แล้วมันก็โน้มตัวมาทาบทับริมฝีปากผม ซึ่งผมแม่งเดาทางออกเลยว่ามันคงกะจะแค่จุ๊บเล็กๆ แบบที่ชอบทำ เพราะงั้นผมเลยดักทางมันด้วยการลูบไล้ที่ท้ายทอยเล็กๆ นั้นไปมาด้วยความเอ็นดู
และจูบของเราก็ยาวกว่าที่จะเป็น…
ผมเป็นผู้ชายธรรมดา ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอกครับ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
พรุ่งนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่เลยว่ะ
(https://i.pinimg.com/564x/d0/a1/2f/d0a12f3c73ceade79efa650b2cb14d41.jpg)
TBC*
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอสกินชิพต้อนรับวันแห่งความรักก่อนนะครับ
ใครที่เหงาใจ หวังว่าบทนี้จะทำให้สีเหลืองร้อนแรงกว่าสีชมพูเลยนะครับ
ปล.ผมแอบน้ำตาซึมตอนเขียนฉากที่กุ้งตะโกนหาทักด้วย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
จุ้บๆ ฝากคอมเม้นท์ บวกเป็ด ส่งต่อน้องกุ้งให้เพื่อนๆ กันได้น้าาาา
ีัรักทุกคนเหมือนเดิมครับ
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
ตอนนี้มันอาร๊ายยย เขินได้ทั้งตอนตัวจะบิด น้องกุ้งน่ารักเกินไปแล้วว
แต่ทักพ่อตามาละแกจะทำไง น่าทางจะหวงลูกเจี๊ยบน่าดู
-
เขินมาก น่ารักมากๆด้วย
-
น้องกุ้งงงงงงงงงง นั้ลล้าคเหลือเกินนนน
-
งื้ดอะงื้ดมากกกก แอร้ยยยยยยยย
เขินจุงงงง :sad4:
ทักทำไมงื้ดแบบนี้ ชอบบบบบบ55555555
-
ก็ยังงื้ดไม่สำเร็จนะทัก
-
วันดีๆของกุ้งจริงๆ
แล้วก็เป็นวันดีๆของทักด้วย เพราะกุ้งบอกรักทักรี่
ทักให้กำลังใจดีมาก เพราะทักอยู่กับกุ้งตลอดเวลา แม้ในสนาม
ต้องเปลี่ยนโลโก้ละม้าง จาก └ อย่ามาอยู่กับกุ้ง ┐ เป็น ทุ่งอยู่กับกั๊ก
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็น ตอบไปเลยน้องกุ้ง
-
น้องกุ้งงงงง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้อง
-
อ่านกี่ที กี่ที มโนก็แล้ว ทำไมนึกภาพพ่อกุ้งเป็นสิงโตแพนเดิลป๊อบไม่ออกอ่ะ ที่อยู่ในหัวมันเป็น..... มันเป็น..... โดเรม่อน :m5:
-
งื้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แงงงงงงงงงงงงงง สดใสสสสสสสส
ชอบที่บอกสิงโตแพดเดิ้นป็อบ โถ่น้องงง 5555555555555555555555
-
ฉากกุ้งแข่งมันมาก ลุ้นตามไปด้วย
-
โอ๊ยย เขินนนน นี่เราหยุดยิ้มไม่ได้จริง ๆ
-
:z3:อิจฉาทักว้อยยยยยยยยยยยยย
-
น้องกุ้งเก่งมากกกก น่ารักที่สุดดดด
พรุ่งนี้สู้ๆนะทัก!
:mc4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นี่ก็น้ำตาซึมตอนกุ้งเรียกทักทักกตอนชนะ
ดูอบอุ่นจนระอุมากงื้ดด
-
เหมือนไปนั่งเชียร์น้องกุ้งข้างสนามเลยอะ55555
เวลาทักเขินน่ารักอะ อย่ามางื้ดดๆกับกุ้งเยอะได้ม้ะเราอิจฉา
น้องกุ้งต้องน่ารักขนาดนี้เลยหรออิจฉาทักแล้วนะ :z10: :hao7:
-
สักขีพยานในการบอกรัก เพียบ!!!!
-
ฮืออออ น่ารักมากก ๆๆๆ อ่านแล้วฮีลใจดีจัง
น่ารักทุกตัวละครเลย
แต่เราแอบน้ำตาซึมตอนพ่อน้องกุ้งมา
แบบว่าแอบมีปมในใจที่พ่อตัวเองก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนกัน แฮะ ๆ :mew2:
-
แอร๊ยยย ฟินนนน
-
ฮือออออ นี่แอบน้ำตาซึมตอนพ่อกุ้งมาด้วยล่ะ
ปล. ชอบความพยายามงื๊ดของทักมาก โถๆๆๆๆๆ
-
น้องกุ้งสดใสสอีกแล้วว
วันนี้เป็นวันดีของทักจริงๆเลยอะ
น้องกุ้งทั้งบอกรัก รักจนร้องไห้ซบอก แถมได้กอด ได้จูบอีก
แกจะกำไรเกินไปมั้ยหะ ทัก!!
แต่คุณพ่อน้องกุ้งนี่มีภาพลักษณ์ที่ผิดคาดมากๆเลยอะ
ไม่คิดว่าน้องจะน่ารักได้คุณพ่อแบบนี้
ถ้าโตขึ้นน้องกุ้งบ้างานงี้ทักงานเข้าแน่ๆค่ะ ขาดใจตายย555
รอค่าา
-
วาเลนไทน์สีเหลืองงงงง
น้องกุ้งชนะแล้ววววววววววว
กระหน่ำไลค์ด้วยบวกและเป็ดรัวๆ
-
บอกรักแล้วแต่ยังไม่ได้ขอเป็นแฟน งั้นทักตอนชนะก็ประกาศขอคบกุ้งไปเลยยยย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังใจดีขนาดนี้ ชนะอยู่แล้ววว
-
เก่งมากน้องกุ้ง ต่อไปก็เชียร์ทัก
-
ง้อววววว o13
-
น้องกุ้งน่ารัก ชอบความตั้งใจ เฃ่นเทนนิสในแบบตัวเอง 555
ดีใจกับน้องกุ้งด้วย ได้กำลังใจล้นหลาม ทั้งว่าที่แฟน ทั้งเพื่อนต่างคณะ ในคณะ
แถมพ่อแม่มาให้กำลังใจครบ น้องกุ้งแฮปปี้ได้แล้วน้า
ส่วนทักก็น่ารักนะ ทุ่มเทให้กับน้องกุ้งมากๆ เด็กปั้นของเขาจริงๆ สมควรแล้วที่ทักจะภูมิใจ
พี่ทักงื้ดรอน้องกุ้งไปก่อนนะ หลังแข่งเสร็จคงได้รางวัลใหญ่ หุหุ
-
:pig4: :กอด1: ขอบคุณ :)
-
น่ารักน่ารักน่ารัก มักๆๆๆๆเลอ :z3:
อยากเรียกร้องให้น้องมาเป็นของเลาาา
-
น้องกุ้งเก่งมาก น่ารักอย่างนี้ทักไปไหนไม่รอดแล้ว
-
น้องงงงงงงง
-
น้องกุ้งหนูไปแอบดูหนังโป๊มาเหรอลูกกก คูมแม่ตีเลยยยยๆๆ :hao7:
-
:pig4:
-
ดีใจที่พ่อกุ้งมาหา กลัวลูกมีแฟนแล้วทิ้ง5555 ชอบทักงี้ดๆๆๆจัง
-
งื้อ~ ฟินอ่ะ >///<
-
ฟีลสีเหลืองอมชมพูมาก รัก :กอด1:
-
:pighaun: ฉันรอnc คู่นี้
ทักกี้โซฮอตกับนุ้งกุ้งแสนสดใส
-
อดใจรอตอนต่อไปไม่ไว้แล้ววววววว ทำไมน้องกุ้งน่ารักขนาดนี้ เห็นรังสีความกลัวเมียมาแต่ไกลเลยนะทัก :pig4:
-
เข้ามาบวกๆๆๆ พร้อมจุดประทัดอีกรอบ
ซินเจียยูอี่น้องกุ้งสีเหลือง
:mc4:
-
งี้ดดดด ขอร้องเลียนแบบทัก อยากจะหวีดกับคู่นี้แรงๆจริงๆ ทักถึงจะดูดุน้องไปบ้างแต่ก็อบอุ่นรักน้องมากอะ ส่วนน้องกุ้งนี่ก็อยากจะจับฟัดหนุบหนับกับน้องจริงๆ คนอะไรจะน่าน้วยขนาดนี้
-
อะไรคือการบอกว่าพ่อตัวเองเหมือนสิงโตแพดเดิ้ลป๊อบ 555555
อะไรคือการตอบคำถามทั้งที่เขายังไม่ได้ถาม 5555555
โอ้ยยยยยย บันเทิงมาก เกิดมาคู่กันจริมๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4:
-
งืออออออออออออออออ อ่านตอนนี้แล้วมันงี้ดดดดดดดดดดด :ling1:
-
น้องกุ้งน่ารักมาก
-
.
-
.
-
:L2: :L1: :pig4:
-
น้องน่ารักกกกกก จาเอากุ้งกลับบ้านนน
-
โง้ยยยย น้องกุ้งน่ารักกก
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววง
กรี้ดดดดดดด
รอรางวัลพอๆกับทักเลยค่ะ 55555
ปล.วันที่ผิดนะคะ วันนี้17แล้วววค่าา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:man1: :man1: :man1:
-
น้องกุ้งน่ารัก เค้าเป็นแฟนกันแล้ว ดีใจจัง
-
โอ้ยยยยยย อ่านละมีความสุขมากกกกกกกก
เลิ้บบบบบบบบ
-
เมี๊ยวๆๆๆๆ น้องกุ้งนี่อย่กจะสิงร่างทักแล้วจับฟัดมากเลย เค้าเป็นแฟนกันแล้วด้วยยย ได้ฟัดกันแน่นอน :z1:
-
มันยอดมากกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
กุ้ง ทั้งน่ารัก ทั้งโดดเด่น โดนมากๆ :mew1:
กุ้ง ฉุดความสามารถของทั้งของตัวเอง จนชนะเทนนิส
และทำให้กลุ่มบอลพละเล่นบอลแบบไม่เกร็ง ไม่เครียด จนชนะได้ด้วย ยอดไปเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แถมพรีเซนต์ทีเดียวสามชื่อ สามชื่อ ไม่รักก็บ้าแล้วจริงๆ
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮื่อออ น้องกุ้งมาเป็นแคชเชียรรรร์ตรงนี้ค่าา คูมแม่ใจบางไปหมดแล้วววว ทักรี่คือใครรรร :hao5:
-
น้องกุ้งน่ารักมากรู้กกกกกกกกก
-
เป็นความรู้สึกที่เหนื่อยแต่สนุกและภูมิใจนะเราว่า
-
น้องกุ้งน่ารักมากกกกก โอ้ย ใจพี่ :impress2:
-
อ่อยยย น้องกุ้งน่าร๊ากกกก
-
ชักอยากจะเห็นพวกพละเต็นกลางสนามด้วยตาตัวเองจริง ๆ :z2:
-
น้องกุ้งน่ารักเกินทน มาเป็นแฟนพี่แทนเถอะน้องกุ้ง
-
ชอบตรง แคชเชียร์ น้องกุ้งต้องน่ารักน่าหยิกมากแน่ๆ :mew3:
-
ยอมใจความเล่นใหญ่ของสินกำ อิอิ
-
เขิลลลลลลล
-
สนุกจังงง~
-
เป็นแฟนกันล้าววว
-
น้องกุ้งงงง กรีดร้องงง ชอบมากเลยค่าาาาา
-
สมใจทักรี่เขาล่ะนะ แงงงง อยากห่อน้องกุ้งกลับบ้านนน :hao7:
-
:katai2-1: สนุกมาก
-
น้องกุ้งก็น่ารักอยู่วันยังค่ำ น่ารักก แงงงงงงง
-
.
-
.
-
งื้ออออออออออออออออควรบรรยายตอนนี้ออกมายังไง
ควรบรรยายยังไงดี กุ้งงงงงงงงงงงงน้องงงงงงงงงงงงง
โว้ยยยยเขินแก้มจะแตก
-
:pig4:
-
โอ๊ยยยย ทักรี่คนกาก สมน้ำหน้า
ไงล่ะ หักโหมซะป่วยเองซะงั้น คนป่วยมันต้องเป็นน้องกุ้งรึเปล่า
-
ฮือออ หัวอกคนเป็นแม่ยินดีได้ 20% น้องของเราออกเรือนไปแล้วววววววว แม่จะอยู่ยังไงงงงงงงง ตลกเด็กแว๊นฟังเพลง Yellow ด้วย มาได้จังหวะสุดๆ ทักรี่ดูแลลูกคุณแม่ดีๆนะคะ ถ้าน้องกุ้งเจ็บแกตายยย !! :hao7:
-
น้องกุ้งดูดพลังงง
มีคำผิดอยู่เยอะเหมือนกันเด้อออ
-
นอกจากเขาจะเพิ่งเป็นแฟนกันตอนนี้เขาก็ยังได้กันแล้วด้วยยยย โอ็ยยยยเขิล :pig4:
-
หน่องกุ้งงงงงงงงงงงงงง น่ารักจริงไรจริง
-
เอ่อมมม ป่วยผิดคนรึป่าววววว
-
:m25: :m25: :m25:
-
ทักป่วยเฉยเลยลูกกกก55555555555
-
ไอ้เจี๊ยบเอนตัวออกมาชี้ “ไอ้ไย่เป็นยากูซ่าสาว”
ผมมองไปตามนิ้ว เห็นคนสวยผู้มีตำแหน่งดาวมหาลัยกำลังเขย่าหัวสุดเหวี่ยงอยู่บนลำโพงข้างๆ เวที ใส่จุดกิมโนแบบจัดเต็มจนเกอิชายังอาย โอ้โห… มีการไปตัดผมมาซะด้วย เออว่ะ ผมสั้นประบ่าแบบนี้ก็เข้ากับดาวดีเหมือนกัน บวกกับไปย้อมผมสีแดงสดแบบนี้อีกยิ่งเซ็กซี่ไปกันใหญ่
“ส่วนไอ้โมทย์ เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว” ไอ้เจี๊ยบชี้ต่อ
ตรงนี้ ไอ้โมทย์ ต้องเป็น อู๋ หรือเปล่า
โอย.........กุ้งเตรียมพร้อมมากกกกกกกกกกกก :z3:
ทัก ถ่ายทอดความเจ็บไข้ แทนกุ้งใช่มั้ย :ling1:
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องกุ้งโดนแกะเปลือกแล้ว
-
ทำไมมันสลับกันปวดตัว ไม่สบายงี้อ่ะ :m20:
-
“ถ้ากูตาย จำไว้ว่าอย่าให้แม่รื้อใต้เตียงกู” ฮาดั้นเลย คำสั่งเสียของทัก ฮาเจี๊ยบอีก "ทักมึงจะมี3ขาไม่ได้" แล้วมันยังไง คนเสียบถึงป่วยไข้ขนาดนั้นฮืออออ ส่วนเจี๊ยบ หนูสตรองมากลูก ตื่นมายังชิลลลลลล
-
เมนต์ไม่ออก เพราะเป็นเรื่องบนเตียงล้วน ๆ :m25:
-
:haun4: :pighaun:
สลับอาการกันชัดๆ 555
-
โถ่เอ้ยเจ้าทัก โดนกุ้งดูดพลังไปแล้ว 55555555
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
มีความเขินนนน
เค้าเป็นของกันและกันแล้ววว
ทักดีจนแบบบ เออยอมก้ได้อะ ยอมแบ่งน้องให้ก้ได้
อะไรคืออการเมคเลิฟที่ห่วงน้องขนาดนี้
แต่ก้แบบทำจนตัวเองเป็นไข้แต่น้องไม่เป็นไรเลย
ฮอลลลล ละมุนนน
-
เค้าเข้าหอกันแล้ว
-
เกือบหมาแล้วจ้าาาา
แต่ก็ได้แกะเปลือกกุ้งจ้าาาาา
*จุดพุล*
-
โอยยยยยยย พ่อหนุ่มทัก เสียน้ำจนหมดแรงเลย งื้ดดดดดดดด
-
ทักถึงกับจับไข้เลยทีเดียวววว :m10:
-
:z1: :z1: อย่างนี้เรียกว่าแพ้กุ้งได้ไหม
-
แงงงงง น้องงงงงงง :ling1: :ling1:
-
ทักรี่ได้กินน้องกุ้งแล้วววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้อ~ เขินๆ >///<
-
:mew6:คุ๊นนนนนนนนนนน คุ๊นนนนนคุนนนขาาชั้นต้องมาตามอ่านในเล้าเลย5555สั่นไหวตามคุนเค้าเลยยย งื่ออออออออ เขินอ่ะ กุ้งสดใสไม่สดซิงแต่เป็นของทักรี่แล้วจ้า บุ้ดพลุเย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ทักไม่งื้ดแล้วววชอบบบ5555. ดูแลน้องกุ้งของเราโต้ยยยยย
-
เดี๋ยวๆๆๆๆ ใครควรป่วยกันแน่ฟะ :haun4: :o8: :z1:
-
เขร้ แทนที่น้องกุ้งมันจะไม่สบายยยยย
คนกาก 2018 มากทัก ฮ่า ๆๆๆๆ
-
ทั๊กกกกกกกกกกก แกป่วยแทนได้ไงงงงงง๊ อะไรคือให้เพื่อนเปิดเพจ แล้วตัวเองเป็นคนส่งรูปไปให้ บ้าไปแล้วววววว
-
กระหน่ำบวกและ้ป็ดรัวๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao6: :hao6:
และแล้วทักรี่ก็....ปวดไข่
-
ไหงป่วยแทนน้องละ
-
โอ้ยยยอิจฉาทัก มันได้น้องกุ้งไปแล้วววววแต่ยอมก็ได้เพราะมันดีจริง อย่าทำน้องกุ้งเสียใจนะทักไม่งั้นแกได้โดยพี่วินและคนทั้งมหาลัยกระทืบแน่ๆ
-
เรียบร้อยโรงเรียนทัก :haun4:
-
แงงง ได้แร้วววววววววว น้องกุ้งขอพรี้ แงงงงงงงงงง
แอบขำมีม แตกเป็นแตกกกกก 555555555555555555
-
แตกเปงแตก :z1:
-
:z1: กินกันแล้วนายสะอาดทักรี่จัดการฟาดไปหมดกล่อง แล้วยังไม่สบายเองอีก :hao3: งงเด้
-
น้องกุ้งร้อนแรงเหลือเกิน ทักก็หื่นใช่ย่อย แต่ตื่นมาแล้วไม่สบายคือไร จะมากากตอนท้ายเสียชื่อเด็กพละมั้ยล่ะ
-
:pighaun: ทำไมทักรี่ไม่สบายเองละ 555555555
-
ใครคือแฟนพี่วินนน
ยินดีด้วยนะน้องกุ้งง ทักรี่ยยย ^////
-
งืออออ ทักกก555555555
ขำอะ เขินด้วยยน
-
แฟนพี่วินนี่พี่เก่งรึเปล่าน้อ
-
ถ้าน้องจะสว่างน่ารักแบบนี้นะลู้กกกก...ใครไม่รักก็บ้าไปแล้วจริงๆนี่ล่ะ...
-
น้องจุ้งงงงงง งื้อออ :mew1:
-
ทักรี่ตัวใหญ่ แต่ใจบอบบาง ป่วยเลยพระเอกตรู 555+
-
.
-
.
-
สายรุนแรง กด 3 ละกัน ฮา
ก็ตงิดใจว่าทำไมกุ้งไม่ยอมบอกทัก ดูท่าจะเป็นเรื่องแล้วไหม เฮ้อ
-
โน่ทำอะไรกุ้ง!!!!!!
:katai1: :m31:
-
ช่วยอะไรน้องกุ้งงงงงงงง หนูโดนทำอะไรลูกกกก :hao5:
-
พี่ทักถ้าเจอคนทำไม่ดีกะกุ้ง จัดหนักเลยนะลูกเพ่ :z6:
-
:pig4:
-
what!!!!!!!!!
-
กระทืบบบบบ
-
ใครทำอะไรน้องกุ้งลูกแม่ แม่จะไปฆ่ามานนนนนนนนนน รีบไปช่วยลูกชั้นที เร็วเลย ทู๊กโคนนนนนนนนน
-
น้องกุ้งงง ลูกกก พี่โน่ทำอะไรน้องกุ้งได้ตายคาทีนทักแน่ๆ
-
และแล้วก็รู้จนได้ว่าดิวอี้หรือใคร แต่มาสงสัยที่ดิวอี้โวยวายทักว่ามาเล่นคอมฯ ของเขา สำแดงว่า ดิวอี้ในเพจมีแนวโน้มว่าจะเป็นทักรี่มากถึงมากที่สุด :m4:
สรุปกุ้งโดนลักพาตัวไปทำมิดีมิร้าย ตอนหน้าเตรียมเก็บศพอีตานีโน่ได้เลย o12
-
กด2 ละกัน แต่ถึงร้ายยังไงเจี๊ยบก็น่าจะรอด ไหวพริบดี
-
น้องงงงงงงงงงงงงงงงง :ling3: :ling3:
-
ขอกด3 เลยถ้าพี่โน่ร้ายจริงโดนแน่จะมาทำน้องกุ้งคนดีของพี่ไม่ได้นะทักรีบตามไปเลย :pig4:
-
o22
-
กด3 :z6:
-
มีคนคิดเหมือนเราเลย ดิวอี้ในเพจนี่คือทักใช่มั๊ยย :haun5:
ลุยเลยทัก ไปจัดการเลยจ้าาา :m31:
-
ไม่ว่าพี่โน่จะดีหรือร้ายยย
เราจะกด3ค่ะ โทษฐานทำให้น้องหวาดกลัว
นี่ว่ายังไงน้องก้ต้องรอดดดค่ะ
แต่พี่โน่อะไม่รอดแน่ๆค่ะ เละ! บอกเลยว่าเละ! แน่! แน่!
-
ไม่รู้ว่าดีจริงหรือหลอก แต่ขอตีน้องกุ้งหน่อยเถอะ ความแรดเป็นเหตุแทนที่จะบอกใครไว้ว่าไปไหน ทำไมต้องโกหกด้วย เดี๋ยวโดนทักทำโทษแน่ๆ
-
เพี้ยะน้องกุ้ง 1ที โทษฐานไปไม่ไหนไม่บออกใคร
เป็นอะไรลูกก เป็นห่วงหนูจัง
-
:katai1:
-
จัดการเลยทัก!
-
ทำไมรู้สึกว่ามันต้องหักมุม 55555
-
มันต้องมีอะไรออกมาแบบฮาๆแน่นอน พี่โน่น่าจะเป็นหนึ่งในแฟนบอยที่เม้นท์คุยกันป่าว แล้วเตรียมของขวัญอะไรมาให้กุ้งกันอ่ะ
-
น้องจุ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หนูคงไม่ได้เล่นใหญ่ไฟกระพริบใช่ไหมลู๊กกกกกกก :hao3: :hao3:
-
กด 3เราทีมทักรี่
-
พี่โน่ หลงน้องกุ้งจนลักพาตัวเลยหรอ :z3: :z3: :z3:
ทัก ช่วยกุ้งไวๆนะ
-
น้องกุ้งงงงงงงงงงงงงง
-
เอ้า ไรกั๊นนนนนนนนนนนน
-
ใครยื่นอมยิ้มให้ก็ไปกับเขาเลยเหรอคะ แล้วไปไหนไม่บอกใคร เกิดอะไรใครช่วยหนูทันคะ /กำไม้เรียว
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
.
-
.
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮื่ออออ เปิดตอนมาอย่างโมโห ปิดด้วยรอยยิ้ม อยากฟังทุกคนพูดของแฟนบอยทุกคนเลยค่ะ เขารักน้องกุ้งกันจริงๆ ดีใจแทนน้องงงง :hao5:
-
:pig4:
-
.
แมนแมน ใจใจ เพื่อน้องกุ้งกันเลยทีด :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ใช่ ๆ อยากฟังของทุกคนเลย ฮา
ออกมาพูดแบบนี้ก็ดีนะ คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดแล้วมาทำเลว ๆ กับน้องแบบอิพี่โน่นั่น (ถึงจะคิดว่าบางคนคงไม่ยอมเชื่อก็เถอะ)
-
55 ชอบเพลงจี่หอยเหมือนน้องกุ้งเลย
-
ใจหายใจคว่ำมากน้องกุ้งลูกแม่ มีเเฟนดี มีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวนะลูก ขวัญเอ้ยขวัญมา
ส่วนทักรี่ ไอ้ลุกหมา แมนได้ใจเอาไปเลยดาวล้านดวงค่ะ
-
ทักรี่จัดชุดใหญ่เลยอ่ะ ประทับใจมาก
-
รอลุ้นคนต่อไปที่จะมาพูดนะ อิอิ อยากรู้ว่าแต่ละคนโดนอ้อนอะไรไปบ้าง
-
ก็ยังยืนยันว่าน้องกุ้งน่าโดนตี นี่ถ้าทุกคนมาไม่ทันหนูจะเป็นยังไงเนี่ย คิดบ้างไหมลูก หืมม คนมันร้อยพ่อพันแม่พวกที่คิดไม่ดีมันมีเยอะนะลูกนะ
-
น้อนกุ้มมมมมมมม โชคดีนะพวกทักไปช่วยทัน ขวัญเอ๊ยขวัญมาลูกแม่
-
:hao5:
-
o13 o13
-
หมอโน่ทำไมเลวอย่างนี้ เล่นผิดกติกา ออกไป ชิ้ว ๆ
เพื่อนน้องกุ้งน่ารักทุกคน
-
ที่ทักรี่ให้คนที่เคยนอนกับกุ้งมาพูด เพื่อให้ใครที่ไม่รู้เรื่องนี้เข้าใจกุ้งในทางที่ดีว่ากุ้งชวนไปนอนหลับเป็นเพื่อนกุ้ง ไม่ใช้ชวนไปหลับนอน แหม.....หัวหมองทักรี่ที่แหลมๆ จริงๆ เลย :กอด1:
-
นุ้งกุ้งน่ารักกก :hao7:
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
ชอบตอนเอาของใส่ไห :laugh: รอฟังคนที่เคยนอนกะกุ้งออกมาพูดความจริง แมนๆ ครัช
น้องกุ้งรู้กกก ขวัญเอ้ยขวัญมานะ :katai2-1:
-
กุ้งโดนทำร้ายจริงๆไม่มีการหักมุม ทำน้องทำไมพี่โน่ไม่น่ารักเลย :z6:
-
ง่าาาา ค้างงงงงง
-
ทักกกกกกกกกกกกน่ารักจุม
-
เปิดมาแบบโมโหมากอยากจะเข้าไผทุบๆตีๆมาทำแบบนี้กับกุ้งของพวกเราได้ไงงงงง ตอนนี้ทักหล่อมากค่ะเอาใจไปเลยยย
-
โกรธอีห่านั่นมากอ่ะ ไม่ควรโดนแค่นี้นะ
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแร้วววว จริงๆๆๆๆ
-
แฟนบอยน้องกุ้งน่ารักทุกคนเลยค่ะ
ยอมออกมาพูดแก้ข่าวให้น้องด้วย
กอดน้องกุ้งงนะ เสียขวัญน่าดูเลยสิ
ทักคือทำดีมาก ทำไมคนดีแบบนี้
รักความทุ่มเทททท
-
เจี๊ยบได้บทเรียนแบบเจ็บตัว ก็ดีอะ จะได้จำ!! เจี๊ยบลูกแม่ :sad4:
-
โธ่พี่โน่คนดี นึกว่าจะอยู่เป็นคุณหมอใจดีไปนานๆ ดีแตกซะงั้น
-
ทักรี่คนจริง!
-
รักกันมากๆ
มันดีย์
-
กุ้ง โชคดี :katai2-1::
มีคนรักดี เพื่อนดี คนที่ชอบกุ้ง ตามกุ้งก็เป็นคนดี :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอฟังคำเฉลยของคนอื่นต่อ น่จะฮาทั้งนั้น
-
โง้ยยยย จี่หอยอ่าา5555555
-
กุ้งนี่มันน้องจริงๆ
-
ซึ้งกับแก๊งค์ไม่มีใครครบจริง มิตรภาพตอนเรียนเนี่ยะเป็นอะไรที่ดีจริงๆ ช่วงเวลาที่ได้ใช้ไปด้วยกันกับเพื่อน คือความสุข
แต่ยิ่งกว่าเพื่อนก็แฟนมั้ยล่ะกุ้ง ทักรักมากขนาดนี้น่าอิจฉา
-
เปิดเผยความจริงให้ทุกคนรู้ว่าน้องกุ้งของเราบริสุทธิแค่ไหน ถึงตอนนี้ทักจะกินไปแล้วก็ตาม :pig4:
-
โชคดีแล้วกุ้ง ที่ทักมาช่วยทัน มีไรต้องบอกนะลูก
อย่าปิดกัน ใจหายใจคว่ำหมด
-
โอยยย ความสดใสของโลกใบนี้ :o8:
น้องกุ้งน่ารักกกกก
-
ไอ้หมอแม่งเหี้ยมากเลย
-
โอ้ยยยน่ารักกกก
-
ชอบกลุ่มไม่มีใครครบมาก ทุกคนน่ารักมากๆเลย ชอบการฝังความทรงจำ เป็นฟิลกลุ่มเพื่อนที่น่ารักมากๆ
-
งืมๆ ทำไงดี สลัดความกุ้งออกจากตัวไม่ได้เลย พุ่งเข้าใส่เสื้อสีเหลืองตลอด..
-
รักในความทุ่มเทของทักรี่จริงๆ
-
.
-
.
-
ฮื่ออออน้องกุ้งน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้ววว ชอบในความมั่นคงในรักของแฟนบอยมากเลยค่ะ อยากเขียนด่าทักรี่ด้วยคน อิจฉาาาา ปล. ชอบพี่เก่งจังเลยค่ะ แงงง ขอบคุณพ่อกุ้งที่เขียนเรื่องราวน่ารักๆสีเหลืองๆนี้มาให้อ่านนะคะ มีความสุขมากๆค่ะ ไม่อยากให้จบเลยยยย :hao5:
-
อยากเห็นงูจงอางด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6:
-
ง่าวววว อิดสาาาาาา จ้า อิดสาาาาาาา
-
น้องกุ้งค่อดน้ารัก แต่ขำทักที่บอกจะดูแลกุ้งอย่างดี แค่เจอเหี้ยวิ่งหนีไวกว่ากุ้งอีก :m20:
-
พี่ทักรี่ไม่แมนเลยอ่ะ แค่น้องเข้น้อยในสระตัวเดียวเอง ทิ้งน้องเจี้ยบให้อยู่กับน้องเข้น้อยได้ไง :katai1:
-
น่ารักกกกกกก :hao7:
-
ตอนแรกทักแม่งโคตรเท่อะแต่พอเจอตัวเหี้ยนี่กลับไปเป็นทักคนกากทันทีเลย55555 ปล.แอบอยากอ่านคู่พี่วินอยู่นะจ๊ะ
-
ตามอ่านมาพักใหญ่แต่เม้นไม่เคยทันกว่าจะทันก็ใกล้จบ
สัญญาว่าจะอ่านน้องกุ้งใหม่อีกรอบเลยยย :m5: :m5:
-
ทักจะว่าเป็นพระเอกกากก็ว่ากากได้นะ แต่จะว่าเป็นสุดยอดพระเอกของเราก็ว่าได้เลย นับถือความทุ้มเทให้แฟนจังเลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องกุ้งน่ารักตลอดเรื่องเลยยย
อยากได้หนูมากอดจัฃเลยลูกกก
-
น้องงงงงงงงงงง
-
กุ้งน่ารักตลอดเลยยย~
-
น้องกุ้งน่ารักกกก ใครไม่รักก็บ้าแล้วว งื้อๆๆ ทำไมน่ารักขนาดนี้
ทักกากจริง 5555 อยากเห็นงูจงอางด้วยอ่ะน้องกุ้งงง
-
:o8: งูจงอาง
-
น้องงงงงงงงงงงงงง :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เราอยากเจอเหล่าแฟนบอยของน้องจังค่ะ 555555 ทักรี่ที่เท่ไม่สุดตลอดเลย55555
เรากล้าซื้อเสื้อสีเหลืองมาใส่เพราะน้องกุ้งเลยนะ :-[ :-[
ขอบคุณความสดใสของน้องกุ้ง ขอบคุณความตั้งใจและใส่ใจของพ่อน้องกุ้ง รักเรื่องนี้จัง อยากเจอกันในรูปเล่มเร็วๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่ารักจริงๆ แฟนบอยอันดับหนึ่ง
-
น้องกุ้งแรดมากกกกกก ชอบงูจงอางอีก
-
แค่คันเลยอยากให้ช่วยเกา55555 น้องกุ้งงงงง
-
โอ๊ะ.....มีงูจงอางที่ห้องกุ้ง.... .เรียก 191 ไวๆเลย o22 o22 o22
-
งูจงอางตัวใหญ่ป่าวววววววว :haun5:
-
น้องกุ้งอ่อยมาก :hao6:
-
ผมรู้สึกพลาดมากที่ไม่ตามอ่านตั้งแต่เห็นครั้งแรก เพราะคิดว่าไอ้ที่มาอยู่กับน้องกุ้งนั้นคือผี กลัวววว พอชั่งใจกดเข้ามา สนุกมากครับ
-
งื้อออน้องงงโดนกินจนได้
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
อยากอ่านพี่เก่งงงงง
-
ทักเป็นแฟนที่น่ารักมากจริงๆ ทำขนาดนี้น้องกุ้งยิ่งรักยิ่งหลงไปอีก แต่อีกใจก็อิจฉาแต่ละคนที่น้องนอนด้วยนี่งานดีทั้งนั้นเลยลูก
ปล.แง้ พี่วินไม่โสดซะแล้ว จาอาววว จาอาววว :ling1: :ling1:
-
พึ่งอ่านจบสนุกมากกกกกกก ได้เจอตัวละครที่ไม่ใช่หมอกับวิศวะมั่ง
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ :L2:
-
.
-
.
-
.
-
.
-
น้องกุ้งน่ารัก เด็กคิดบวก ซื่อๆ กวนๆ ดี ทักก็น่ารัก
ที่สำคัญ เพื่อนๆ ของกุ้งน่ารักทุกคน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
มันเป็นความรักความผูกพันระหว่างเพื่อนที่น่ารัก คอยดูแล ห่วงใย ปกป้องกัน อันนี้ชอบมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ ฟีลกู๊ดมาให้อ่านค่ะ
:5779: :ped151: :duck1: :3059: :3130: :3130: :ped144: :ped144:
-
ยินดีที่น้องกุ้งขึ้นปี 2 ได้มีน้องเทค ได้มีทักรี่และเพื่อนๆ ดีๆ หลายคน ขอให้มีความสุขตลอดไป :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆๆนะคะ มันดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :hao7: :hao7: :hao7:
-
จบแล้วววว เป็นเรื่องที่ประทับใจมาก สอดแทรกความรักและมิตรภาพหลากหลายแบบ ให้เราได้เรียนรู้พร้อมน้องกุ้ง ในความฮามีความอบอุ่นซ่อนอยู่ อ่านแล้วอิ่มใจ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
จบแล้ว ใจหายมากๆเลยค่ะ นี่มันที่สุดของแหล่งพลังงานความสดใสเราเลย
อ่านกี่ตอนต่อกี่ตอน เราได้รับแต่พลังงานความสดใส ใจหายแปลกๆที่จะไม่ได้รับความสดใสแล้ว
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ฮีลหัวใจเพิ่มความสดใสในชีวิตได้ดีจริงๆ
เดี๋ยวนี้เวลาเห็นสีเหลืองก็นึกถึงแต่น้องกุ้งเลย แล้วเหมือนมีสโลแกนลอยออกมาอีก
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วววว ฮือออ ใจหายๆๆๆ อยากได้ความสดใสนี่อีก
ยกให้น้องเป็นที่สุดของความสดใสจริงๆค่ะ เราไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วได้ฟีลสดใสขนาดนี้มาก่อน
แงงง จะคิดถึงน้องทุกครั้งที่เห็นสีเหลืองนะ รักน้องกุ้งน้าาา ความสดใสของพี่ <3
-
ง้อยยยย น้องกุ้งของเราเข้ากรุงไปแล้ว ถ้าทักนอกใจจะยกพลพรรคไปแหกอกทัก!!!
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ขอบคุณนะคะ
-
:mew1: ฮรึกกก น้องกุ้ง แม่รักหนูนะลูก ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ออกมาได้เหลืองสดใสแบบสุดๆ รอซื้อเล่มนะคะ // ชูมินิฮาร์ททึ
-
ปกติไม่เคยเม้นในเล้าเลย แต่เป็นตอนส่งท้ายน้องกุ้งแล้วเราเลยขอหน่อย
ขอบคุณพ่อกุ้งมากเลยนะคะ ที่ให้กำเนิดไอ้ตัวสีเหลืองที่น่ารักคนนี้ออกมา น้องเป็นสายฮีลตัวจริงเสียงจริงมาก ๆ น่ารักมาก ๆ ในจักรวาลนี้ :)
รอกอดน้องแบบเป็นเล่มอยู่น้า
ป.ล เจอคำผิดนะคะ พิรุธ กับ ฉากดาดฟ้า เป็นคำว่าพรมจูบน้า
-
แอบๆใจหายนิดนึง งือๆๆๆ คนน่ารักหายไปแล้วอะ
-
จบแล้ววว ใจหายเลยค่ะ เราจะไปหาเด็กน่ารักๆแบบนี้จากไหนได้อีกคะ
เด็กคิดบวก สดใสร่างเริงจนเกือบเข้าขั้นเพี้ยนแบบน้อง
แถมยังน่ารักแบบสุดๆ การันตีโดยคนทั้งมอ และคนอ่านทั้งเล้า
ต้องคิดถึงน้องกุ้งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆแน่ๆเลยอะ ฮือออออ
ของคุณสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้นะคะ
เวลามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเหนื่อยๆได้มาหาน้องกุ้งนี่ยิ้มได้ตลอดเลยค่ะ
เพราะน้องน่ารักมาก น้องสดใส น้องเป็นพลังบวกของเราา
รอติดตามผลงานนะคะ
-
เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่อ่านแล้วผูกพันธ์มากๆเลยยยยย ขนาดเราไม่ได้ตามมาตั้งแต่ตอนเปิดเรื่องแต่ก็ย้อนอ่านจนครบ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เราผูกพันธ์กับน้อง กับทัก กับแกงค์เพื่อน กับนิยายเรื่องนี้ รวมทั้งกับไรท์ เราอยากจะขอบคุณที่ใส่ใจ ที่ตั้งใจ ทุ่มเท แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมานะคะ ขอบคุณที่ให้น้องและทุกๆคนมาเป็นความสุขของเรา ขอให้ไรท์ได้รับความสุขกลับไปทบเท่าทวีคูณจากที่ได้ให้มาเลยยย แล้วจะคอยติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่าาา
//ปล. เจ้าจักรวาลนี่ตอนนี้เราเดาเรื่องไปร้อยแปดพันเก้ามากกกก มาเปิดไวๆเน้ออรอจ้า 55555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :L2: :L2: :L2: :L2:
คิกถึงกุ้ง
-
:really2:
น้องกุ้งน่ารัก เด็กคิดบวก ซื่อๆ กวนๆ ดี ทักก็น่ารัก
ที่สำคัญ เพื่อนๆ ของกุ้งน่ารักทุกคน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
มันเป็นความรักความผูกพันระหว่างเพื่อนที่น่ารัก คอยดูแล ห่วงใย ปกป้องกัน อันนี้ชอบมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ ฟีลกู๊ดมาให้อ่านค่ะ
:5779: :ped151: :duck1: :3059: :3130: :3130: :ped144: :ped144:
คิดเหมือน
ขอบคุณไรท์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรีดร้อง :hao7: :hao7: จาบแล้วววว เฮ้ยไม่ใช่ จบแล้ววววว ม่ายยยจริ๊งงงง :ling3: แต่ดูแล้วเหมือนจะได้เปิดตัวเรื่องใหม่แอบแฝงมา สาธุ ขอให้คิดไม่ผิด รอติดตามทุกผลงานของไรท์คะ อ่านแล้วฟินนนนนนนน :-[ :-[
ปอลิง ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆจร้าาาา
-
:pig4: ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
:z3: :z3: :z3:
คิดถึงกุ้งมสากแน่ๆเลย
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว โอ้ยชอบ อยากสมัครเข้าแก็งค์ไม่มีใครครบ ฮ่าๆ คนเขียนทำเราอยากเข้าเรียนที่เดียวกับกุ้งเลย
-
ขอบคุณพ่อกุ้งอีกครั้งนะคะ ไม่รู้ว่าต้องใช้พลังบวกขนาดไหนถึงเขียนออกมาได้ขนาดนี้ เราผูกพันธ์กับทุกตัวละครและสถานที่มากเลยค่ะ ขอให้น้องกุ้งมีชีวิตสดใสสีเหลืองแบบนี้ตลอดไป เราจะไม่ลืมเลยว่ามีสีเหลืองที่ยิ่งกว่าความสดใสอยู่ตรงนี้ น้องกุ้งน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้วจริงๆค่าาา ฮือ :กอด1:
-
น้องกุ้งน่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
เวลาเราเหนื่อยๆเครียดๆ แล้วเรามาอ่านนิยายเรื่องนี้ เราได้พลังบวกจากนิยายเรื่องนี้เยอะมาก เราได้ขำ ได้หัวเราะ ได้รับความรู้สึกดีๆจากนิยายเรื่องนี้เยอะมาก น้องกุ้งน่ารัก เพื่อนๆก็ดี พี่ๆของน้องกุ้งก็ดี ทักก็ดี๊ดี เราไม่อยากให้นิยายเรื่องนี้จบเลย เราใจหายมากกกกกกก เราจะรอตอนพิเศษน้าาา รึจะทำเป็นแบบอัพเดทชีวิตน้องกุ้งไปเรื่อยๆ ก็ได้น้า แวะมาทักทายบ้าง บอกตรงๆ น้องฮีลเราจากความเหนื่อย จากเรื่องเครียดๆได้ดีมากเลย เราแอบใจหายที่เราจะไม่ได้อ่าน ไม่ได้เห็นถึงความเป็นไปของน้องอีก T____T"
(พิมพ์ยาวไปไหมอ่ะ แต่เรารู้สึกแบบนี้จริงๆ)
//ฉากที่จะจบปี 1 แล้วจะออกจากหอในอ่ะ ทำให้เรานึกถึงตอนตัวเองเรียนเลย ความทรงจำทุกอย่างมันผุดขึ้นมาเองเป็นฉากๆ คนเขียนเขียนเก่งมากเลย เราอินม๊ากกกกกก อิอิ สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น๊า ขอบคุณมากๆเลยยย <3
-
น้องกุ้งน่ารักตั้งแต่ต้นยันจบ
อ่านไปยิ้มไปค่ะ
-
น้องงง ฮืออสนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาให้เราได้อ่าน
ครบทุกรสทุกอารมณ์จริงๆค่ะ
แถมเอนเครดิตเปิดเรื่องใหม่ด้วยป่าวว5555
จะติดตามต่อไปนะคะ
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ววว
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว~ รักเรื่องนี้บอกเลยยย
-
เราจะได้เจอน้องกุ้งอีกใช่มั๊ย เราคิดถึงน้องเหลืองที่หนึ่งในใจ น่ารัก :กอด1: รออ่านน้องปีใหม่ด้วย :pig4:
-
สนุกค่าาาาาาาาาาาาา น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้วววววววววววว :กอด1:
ตอนแรก แอบขิงนางจ้า คนไร๊นอนกับผช.ไปทั้วดูแบบแรงๆงี้
พอได้อ่านแล้ว เออ คนเรามองแค่ด้านเดียวไม่ได้เนอะ
ชอบมิตรภาพของเรื่องนี้ เพื่อนทุกคนคือถ้าให้ใจมา100 ก็จะให้คืนเป็น200 อะ :hao5:
...มีแอบสปอยด์เรื่องน้องปีใหม่?? ตกลงว่าเป็นเด็กเสี่ยจริงๆอะ :katai1:
แอบเชียร์เดือนให้ได้ให้โดนกับสินกำนะ (ลิมชื่อ ขอโทษด้วย5555) o13
-
:pig4: :pig4: :pig4: :3123:
-
กราบงาม ๆ 3 ทีครึ่ง
น้องฮีลเราได้ดีจริง #ไว้อาลัยแด่ทักคนกาก
:hao7:
-
ตามอ่านรวดเดียวจบ น้องกุ้งมันช่างงงง......น่าร๊ากกกกกก
-
อ่อยยยย!! เข้าปุ้บจบปั้บ รวดเดียวเลย
จะตามอ่านปีใหม่ด้วยยย
-
จบแล้ว ฟิลกู้ดตั้งแต่ต้นจนจบเลย รักเรื่องนี้มากค่า
-
เพิ่งเจอนิยายเรื่องนี้เมื่อวาน อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ 5555555
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้กันอ่านนะคะ
-
จบแล้ว ต้องคิดถึงกุ้งกับทักแน่ๆเลย
จะมีตอนพิเศษมั้ยน๊า
:pig4:
-
ใช่แล้ว น้องก็ยังเป็นน้องเสมอ
-
นิยายเบาสมองที่แท้ ตลกมาก55555555
ชอบในความพรีเซ้นความเป็นสินกำและมอ ขนาดไม่ได้เรียนที่นั่นอ่านแล้วยังอยากเข้าไปเรียนเลย
น้องกุ้งคงคาแร็กเตอร์ดีมาก ส่วนทักก็กากตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องอื่นพระเอกเชี่ยวมากส่วนน้องทักรอบเดียวป่วย โถ่ :laugh:
ประทับใจความสัมพันธ์ของแก๊งไม่มีคนครบและตัวละครหลายๆตัวในเรื่อง ดูมีมิติดี
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า
-
เพิ่งได้ว่างเข้ามาอ่านตอนส่งท้ายของน้องกุ้ง ให้ยรรยากาศเหงาๆนิดหน่อยเหมือนน้องเรียนจบแล้วแต่จริงๆคือยัง น้องแค่เปลี่ยนที่เรียนนนแต่ก็เข้าใจนะมันเป็นความผูกพันทั้งกับคนและสถานที่แถมยังมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายอีก นักอ่านแบบเราก็ผูกพันกับน้องและผองเพื่อนเช่นกันเหมือนได้ใช้ชีวิตไปพร้อมๆกับน้องเลย ขอบคุณคุณพ่อน้องกุ้งที่พาน้องมาให้เรารู้จัก ลูกคุณคนนี้น่ารักและน่าน้วยมาก เราจะรอรวมเล่มนะคะ
ปล.เรื่องของน้องปีใหม่นี่จะมีเป็นเรื่องแยกอีกทีใช่ไหมคะ
-
อยากบีบน้องกุ้งงงงง เอ็นดูละเกิลลลล :ling1:
-
น้องน่ารักที่สุดดดด เอ็นดูววว <3
ขอบคุณคนแต่งที่พาน้องมาให้รู้จักนะ
-
ดีต่อใจมาก ๆ น้องกุ้งน่ารักจริง ๆ ลูกกกกกก ขอบคุณนะคะผู้แต่ง :กอด1:
-
ขอบคุณนักเขียนมากๆ ที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา เป็นนิยายที่อ่านแล้วทำให้คิดถึงเพื่อน คิดถึงมหาลัยฯ
คิดถึงหอใน ตอนกุ้งกับเพื่อนๆขับรถออกจากมหาลัยฯทำให้นึกถึงวันที่ตัวเองเรียนจบ พูดแล้วคิดถึงมหาลัยฯแห่งหนึ่งในนครนายก จากเด็กบ้านนาทั้งสี่ปี รอเล่มและผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :L1:
-
อ่านแล้วทำให้นึกถึงวันเก่าๆนึกถึงวันที่ต้องเรียนปีสุดท้ายคิดถึงทุกอย่างเลยและจะคิดถึงน้องกุ้งนะจ้ะจะติดตามผลงานต่อไปน้าาา :pig4:
-
น่ารักกกก ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ
-
ตอนพิเศษนี้จะอยู่หลังตอนพิเศษของตัวละครหลัก
ถ้าใครสงสัยว่าตัวละครบางตัวคู่กันได้ยังไง ขออภัยจริงๆ เน้อ
ไว้ตามอ่านตอนพิเศษของพวกเขาที่เคยแจ้งไว้ในเล่มก็ได้นะครับ
คิดถึงทุกคนจัง จุ๊บๆ
ตอนพิเศษ
ทักรี่เบบี้โซแดมฮอต
สายแล้ว สายแล้ววววว จะทันมั้ยวะเนี่ยยยย
RRRRRRRRR
‘หยากไย่’
ฮืออออ นั่นไงล่ะ ไม่ทันขาดคำ แม่โทรตามแล้ววววว
“ฮัลโหลลลลล”
[กี่โมงกี่ยามแล้วฮะ! ถึงยัง!?]
มันต้องสงสัยแน่ๆ ว่าผมอยู่ไหน “สนามบินแล้วจ้า”
[ดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ]
“อินชอน…”
[มึงจะไปตึกเจวายพีเหรอ] เสียงไอ้ไย่สูงแสบแก้วหู [เร็วๆ ไอ้สัดอย่าล้อเล่น]
“คิกๆ เออ ดอนเมืองนี่แหละ กำลังวิ่งเข้าไปแล้วววว”
ผมจัดการกดวางสาย แล้วรีบลากกระเป๋าสีเหลืองใบโตตามมาติดๆ
เย่! เราจะไปทะเลกันฮะ ในที่สุดก็ได้ใช้กิฟวอยเชอร์จากพี่ปอยสักที ตอนแรกก็นึกว่าจะได้เป็นห้องพักเดี่ยวไรงี้ มารู้ทีหลังว่าเขาให้บ้านติดทะเลทั้งหลังเลยอะ ผลสุดท้ายก็เลยต้องยกโขยงกันมาทั้งกลุ่มอย่างกะทัวร์จีน และนอกจากแก๊งไม่มีใครครบแล้ว เรายังมีสามเด็กพละและอีกหนึ่งหนุ่มวิศวะตามมาในทริปนี้ด้วย
“มาแล้วววววว” ผมโบกมือร่าให้มุนินและหยากไย่ที่ยืนเซ็งเหมือนทำล็อตตอรี่หาย พยายามยิ้มกลบเกลื่อนการมาสายของตัวเอง แหมมมม มาจากบางขุนเทียนนะ ทางเดียวที่จะมาไวๆ คือว้าปมาอะ ฮืออออ
“กว่าจะมา” ไอ้ไย่เบ้ปากใส่ผมเป็นคนแรก วันนี้มันใส่เดรสสีขาวกับรองเท้าส้นสูง ไอ้ห่า ชุดแบบนี้เหมาะกับไปซอยนานามากกว่าทะเลอะ
“มึงเอาอะไรมาเยอะแยะขนาดนั้นอะ” มุนินชะโงกหน้ามาดูของที่อยู่ด้านหลังผม เออ ต้องใส่เสื้อฮาวายแบบนี้สิถึงจะเหมาะกับทะเล
“อุตส่าห์ซื้อน้ำหนักก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ” ไม่หลังคาบ้านมาด้วยก็ดีขนาดไหนแล้ว
หยากไย่กอดอก “จะได้เช็คอินกันสักที”
ผมมองซ้ายมองขวา อ้าว ทำไมมันอยู่กันสองตัวอะ “แล้วคนอื่นไปไหนหมดอะ”
“พ่นควัน” มุนินบอก แต่ไม่ทันไรหน้าตามันก็เบิกกว้างซะก่อน “อ้าวนั่นไงมากันแล้ว ข้างหลังมึงอะ”
“ไหน… อ๊ะ เหวอออ”
ยังไม่ทันที่จะหันได้ร้อยแปดสิบองศา ตัวผมก็ลอยขึ้นซะงั้น แงงงงงง ช่วยด้วยยย
แต่กลิ่นสปอร์ตๆ แบบนี้…
ผมพยายามเอี้ยวตัวมามองหน้าคนที่หาญกล้าแบกผมขึ้นบ่า
โอ๊ยยยย ว่าแล้วเชียววว “ไอ้ทักกกก”
“ไงเจี๊ยบๆ” ไอ้เดือนพละยิ้มโชว์ฟัน มันใส่แว่นกันแดดซะด้วย และการที่เห็นว่ามันใส่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์วงแขนแบบนี้แล้วนั้น… แอ่ก ตัวอ่อนกะทันหัน เอาเลย แบกเลย ขอละลายอยู่บนบ่าที่แข็งแกร่งนี้ ฮือออออ
“หวัดดีกุ้ง” โมทย์ที่เดินตามเข้ามายกมือทักทาย
“เป็นไงบ้างรูมเมทททท” ผมโบกมือกลับเช่นกัน ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนที่เอาแขนพาดบ่าหนุ่มแว่นอยู่ “ไอ้อู๋ มึงออกไปจากรูมเมทกูเลย”
ป้าบ!
ประธานสินกำผู้ตัวล่ำขึ้นสิบเลเวลอย่างกับหมีควายเอื้อมมือมาตบหัว โอ๊ยยย
“มาสายแล้วทำซ่านะมึง”
“พูดมากจัง” ผมบุ้ยปากแล้วสะกิดไอ้ทักให้หันมาฟัง “ทักรี่ๆ โกรธกูที่มาสายปะ”
ไอ้ไดโนเสาร์ยิ้มมุมปาก “เฮ้ย ไม่โกรธเลยจ้า”
แหม่ มันรู้งาน
ผมหันไปทำเหยอกับไอ้อู๋ต่อ “เห็นมะ มันไม่เห็นว่าเลย”
“โถไอ้ควาย” ไอ้อู๋ส่ายหัวขำๆ แล้วหนีผมด้วยการลากโมทย์เดินไปหาไอ้ไย่ แล้วผมก็เห็นหลุยส์กับเก๋ายืนอยู่ด้านหลัง
เด็กโยธาเดินเข้ามาหาผมคนแรก “เฮ้ยยยเป็นไงบ้างอะเรา คิดถึงจังเลยอะ”
“จริงเหรอ” บ้า เขินอะ
“จริงสิ” หนุ่มลูกครึ่งพนักหน้า ก่อนจะเอี้ยวตัวมากระซิบ “แต่ดูเหมือนมีคนคิดถึงกว่านี้ คนนี้ๆ”
ผมหัวเราะคิกๆ ตอนที่เห็นหลุยส์เอานิ้วจิ้มๆ หลังไอ้เดือนพละที่แบกผมอยู่
“เก๋าล่ะเป็นไงบ้าง” ผมเปลี่ยนมาคุยกับคนที่อยู่ถัดไป วันนี้เก๋าแห่งพละแต่งตัวเท่เชียว แถมมีการสะพายกล้องอย่างกับมือโปร โอ๊ยยย ท่าทางทริปนี้ผมจะมีรูปสวยๆ ให้ลงเพียบเลยสิเนี่ยยย
“นครนายกเงียบขึ้นเลยพอไม่มีกุ้งอะ” คนตัวเล็กเขยิบเข้ามาใกล้ “ตอนนี้ทั้งพละ วิศวะ หมอเฉาตายกันทั้งม. ได้แต่อาศัยเสียงหมาเห่าฟังแก้เหงา”
อ้าว ทำไมเทียบกูกับหมาล่ะ
“คุณ เราไปเช็คอินกันเลยมั้ย” หลุยส์ที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นทับเสื้อยืดสีขาวส่งเสียงถามหยากไย่
“เอาสิ”
หลุยส์พยักหน้า เดินไปหาฝ่ายหญิงอย่างมาดแมนแล้วพากันเดินออกไป มีการประคองหลังให้อีกนะ โอ๊ยยยย เหม็นความรัก
“กินข้าวมายัง” ไอ้ทักส่งเสียง
“เอากูลงก่อนจะได้คุยกันถนัดๆ”
แต่พอมันอุ้มผมลงมายืนเท่านั้นแหละครับ ตอนที่สายตาผมเห็นหน้ามันเต็มๆ นั้นเล่นเอาใจเต้นตึกตัก
ฮืออออ จาอาวววว จาอาวววว
“มีอะไรวะ” ไอ้ทักย่นคิ้ว เอามือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาสำรวจตัวเองด้วย
“เปล่าๆ”
“ก็มึงมองกูอะ”
อย่าเขยิบเข้ามาใกล้แบบนี้เซ่ อู้วววว “มึงฮอตอะ”
“ฮะ!?”
โอ๊ยยยยย เห็นมั้ยว่าเขินขนาดไหน กัดปากจนย่นเป็นเกี๊ยวซ่าแล้วเห็นมั้ยยย “ไม่พูดแล้วววว”
“เดี๋ยวๆ” มันรั้งแขนผมไว้เมื่อเห็นว่าจะวิ่งหนี แงงง ปล่อยสิ คนอื่นเขาไปเช็คอินหมดแล้วเนี่ยยย “ฮอตอะไรบอกกูก่อน”
“ม่ายยยยย”
“เจี๊ยบบบ” เสียงอ่อนเสียงหวานนักนะ “นานๆ ได้เจอกันทีทำให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ยวะ”
“…”
“หันมาๆ”
ฮึ่ยยย หันก็ได้
ฮือออ ไม่กล้ามองหน้ามันอะ “จะยิ้มหาอะไรเล่า!”
“กอดหน่อย” ไอ้เดือนพละอ้าแขนออก
“กะ…กอดทำไม!” คนเยอะแยะเห็นมั้ยน่ะ “มึงจะบ้าเหรอออ”
“แค่กอดไม่บ้าหรอกน่า ไม่กอดอะจะบ้ากว่า”
สำบัดสำนวนเยอะนักนะ ไม่เจอกันนานแพรวพราวเหลือเกินนนนน
เอาเถอะครับ ยอมรับแหละว่าอยากกอดเหมือนกัน
หมับ!
“เดี๋ยวๆ” รีบจัง กูยังไม่ได้ทันตั้งตัวเลยยย
ไอ้ทักทำหน้างงๆ ตอนที่ผมยกตัวออกมา “ทำไมอะ?”
“ขอจัดท่าก่อน” ผมหรี่ตาสำรวจรูปร่างคนตรงหน้าเพื่อหาทำเลที่เหมาะๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปอีกครั้ง
หมับ!
“อะไรของมึงวะ…”
“เงียบน่า”
แค่อยากให้จมูกจมอยู่กับเนื้อแน่นๆ ข้างๆ หน้าอกด้านขวาเท่านั้นเอง ตรงเนี้ยยย ได้กลิ่นความเป็นไอ้ทักแบบเต็มๆ เลยยยย
ผมคิดถึงมันจัง
“สรุปกินข้าวมายัง” ไอ้คนตัวสูงส่งเสียง
หงึกๆ หงักๆ ผมได้แต่พยักหน้า เพราะจมอยู่กับตัวไอ้ทักไปร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว
“อยากไปเดินดูอะไรก่อนเข้าเกตมั้ย”
“ม่ายอะ” ผมส่งเสียงอู้อี้
“อะไรของมึงเนี่ยเจี๊ยบ จะสิงกูอยู่แล้วสัด” ไอ้ทักคงทนความสงสัยไม่ได้ รีบยกหน้าผมขึ้นมามองให้เต็มตา ตอนนี้เราจ้องกันเขม็งเลย
เวรละ…
“อย่าจูบนะ” ผมกระซิบ
“มึงนั่นแหละที่อยากจูบกับกู”
“ใครบอก” รู้ดีนักนะ
“เสียงมึงสั่น” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “แล้วกูอยู่กับมึงมานาน กูดูออก”
“…”
“เดี๋ยวถึงที่พักค่อยจูบกันนะ”
“เข้าห้องน้ำมั้ย”
“…”
“ปะ…ไปจูบกัน” โอยยยยย สั่นจริงอย่างที่มันว่า กลืนน้ำลายดังเอือกๆ แล้ว
“…”
“คิดถึงอะ”
“เฮ้อไอ้เจี๊ยบ” ไอ้ทักถึงกับส่ายหัว แต่ก็ยังยิ้มอยู่นะ “มึงเคยโรแมนติกบ้างมั้ยวะ”
“…”
“จูบในห้องน้ำ เดี๋ยวก็ตกเครื่องเอาหรอก”
“…”
“มันคงนานน่าดู”
โอยยยยยยยยยย รู้สึกว่าอยู่ๆ ตัวก็ลื่นเหนียวๆ เหมือนปีโป้ กลายเป็นเยลลี่ไปแล้ววววว
ไอ้ทักขยี้หัวผมอย่างมันเขี้ยว “กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันแหละ”
ฮือออ เปลี่ยนใจทันนะทัก ยอมซื้อตั๋วใหม่แบบไม่เสียดายตังค์เลยยยย นั่งรถทัวร์ตามไปก็ด้ายยยยยย
“ไปเช็คอินกันเหอะ”
ผมย่นจมูกใส่มันก่อนจะพยักหน้า “ไปก็ไป อยากเจอทะเลแล้วเหมือนกันนนนน”
“โอ้โห” ไอ้ทักร้องออกมาเมื่อแย่งกระเป๋าลากจากมือผมไปจัดการเอง “เอาอะไรมาเยอะแยะวะ”
“ของจำเป็นทั้งนั้นแหละน่า”
“สีเหลืองซะด้วย” ไอ้เดือนพละผิวปาก “วันนี้มึงกะจะเหลืองทั้งตัวเลยหรือไง”
“พูดมากจัง” ผมบุ้ยปาก “ชอบสีเหลืองมันผิดเรอะ”
“ไม่ผิดจ้า” ไอ้ทักยื่นมือมาเกาคาง โว้ยยย คนนะไม่ใช่แมว “ไปๆ เดี๋ยวแม่มึงก็อาละวาดอีก เมื่อเช้าไอ้หลุยส์โดนไปชุดใหญ่”
“อ้าว แล้วหลุยส์ไม่ตะวาดกลับเรอะ” ดูท่าเด็กวิศวะอย่างมันจะไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ นะ
“ไม่อะ เงียบเป็นเป่าสาก ชวนพวกกูไปดูดบุหรี่ทันที” ไอ้ทักทำท่าจะหัวเราะแล้วพาผมเดินไปสมทบกับเพื่อนๆ “ดูท่ากูจะมีคนแชร์แฮชแท็คหงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อนแล้วล่ะ”
โถ… น่าสงสาร
แต่เอาเถอะ ใครจะตีกันเดี๋ยวผมจะคอยห้ามทัพเอง
การเที่ยวครั้งนี้มันต้องสนุกมากแน่ๆ เย่!!!
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มุนินกับหยากไย่เดินหัวเราะคิกคักเข้ามาหาคนที่เหลือ หลังจากที่มันสองตัวอาสาไปเช็คอินให้ เอ… สายตาพวกแม่งไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
“พวกมึง บ้านของเรามีสี่ห้องพอดีเลย” ไอ้ไย่ยิ้มหวาน
เฮ้ยยยย ดีอะ พอดีคู่ของพวกเราเป๊ะ เดี๋ยวเที่ยวเสร็จต้องโทรไปขอบคุณพี่ปอยซะแล้วววว
ดูเหมือนมุนินจะเห็นผมดีใจออกนอกหน้า มันเลยดับฝันผมทันที “แต่เพื่อความเป็นธรรม เราจะจับฉลากคละเพื่อนร่วมห้อง”
“เฮ้ยยย” ผมนี่ลุกขึ้นยืนเลยครับ “ไม่แฟร์เลยยยยย”
แล้วผมจะได้นอนกอดไอ้ทักมั้ยเนี่ยยยยย แงงงงงง
“ไม่ต้องจับได้มั้ยดาว เราอยากนอนกะไอ้เจี๊ยบมันอะ” เหมือนไอ้ทักจะไม่เห็นด้วยกับแผนนี้เช่นกัน แต่เก็บอารมณ์ความงุ่นง่านได้ดีกว่าผมเยอะ แหงะ
“ไม่ได้นะทัก เราต้องถือโอกาสนี้สนิทกับคนใหม่ๆ สิ” ไอ้ไย่หันไปทางมุนินที่กำลังขยุกขยิกกับกระดาษในมือ “เสร็จยังวะ”
“เรียบร้อยแล้ว” ในมือมุนินมีกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ม้วนไว้อย่างสวยงาม แถมเดินตรงมาทางไอ้ทักคนแรกด้วยนะ “ทักก่อนเลยจ้า”
ไอ้เดือนพละกระตุกคิ้วขณะมองมาที่ผม มันทำเป็นหลับตาปากก็ขมุบขมิบอย่างกับกำลังสวดอภิธรรม แงงงงง ผมตื่นเต้นไปด้วยเลยเนี่ยยย
แล้วไอ้ไดโนเสาร์ก็คลี่กระดาษออกมา “ไอ้หลุยส์”
“สัด” เจ้าของชื่อถึงกับสบถ
“เราไม่อยากนอนกะมันอะดาว” สีหน้าไอ้ทักหงอยมาก เหมือนกับต้องการอ้อนวอนไอ้ไย่ “ไย่นอนกับมันแทนได้มั้ย”
“ไม่ได้! จะบ้าเรอะ” หยากไย่กอดอก ยิ้มสะใจอย่างกับคนบ้า “ตามึงแล้วกุ้ง”
ผมมองหน้าไอ้ทักก่อนจะยื่นมือไปหยิบกระดาษจากมือมุนิน
ฮืออออออ ทำไมสวรรค์ต้องพรากเราสองคนด้วยยย ทำม้ายยยย
“แฮ่!”
“สัด!! ตกใจ!!” ผมถึงกับร้องลั่น ไอ้ห่ามุนินมันทำเป็นหนีบมือผมอะ ใจหายหมด!
เอาล่ะ เรามาดูกันสิว่าจะได้ใคร ผมค่อยๆ คลี่กระดาษออกช้าๆ
“หยากไย่!” ผมพูดตามสิ่งที่เห็น “โหยยยย ไรวะ ไม่เอาอะ”
“อีห่า กูยังอยู่ตรงนี้ค่ะ” ดาวมหาลัยเท้าเอว “ดีแล้ว กูจะได้จำตาดูมึงไม่ให้ทำอะไรดื้อๆ ซนๆ”
ผมกับไอ้ทักตัวเกร็งทันทีเมื่อเห็นสายตาของผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ไอ้ห่าเอ๊ย แม่ของแท้
ต่อไปก็ถึงคราวไอ้อู๋บ้างแล้วครับ…
ไอ้ประธานรุ่นหยิบกระดาษขึ้นมา “โมทย์”
“…”
อ้าว ไหงงั้นอะ!?
ไอ้อู๋ถึงกับฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู แถบจะผูกเป็นโบว์ที่ท้ายทอยได้แล้ว “กูชอบจับฉลากแบบนี้นะ ยุติธรรมดีๆ”
โอ๊ยยย กูอยากแหมมมมมมมมมให้ถึงอ่าวไทย
“ไอ้ควาย คุ้มมึงไง!” ไอ้ทักถึงกับเซ็งนั่งเอนติดเก้าอี้
“เท่ากับว่าห้องสุดท้าย เก๋านอนกับมุนินนะ” หยากไย่กล่าวปิดการจับคู่ในครั้งนี้
“กูมีเรื่องสงสัยครับ” ไอ้หลุยส์ที่นั่งถัดไปจากไอ้ทักยกมือขึ้น “ไอ้เก๋ามึงมาเสือกกับทริปนี้ได้ยังไงวะ”
พวกเราหันขวับไปทางเจ้าของชื่ออย่างพร้อมเพรียงเหมือนเตรียมมา เก๋าถึงกับอึกอักตอบอะไรไม่ถูก เอ๊ะ ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ยยยย ไอ้ตอนแรกก็นึกว่าตามไอ้ทักกับโมทย์มาเฉยๆ
“เอ่อ… กู…”
“…”
ไม่ต้องรีบเด้อ ทุกคนรอฟังอยู่
“กู… มากับเมีย”
ผมนี่ถึงกับหันซ้ายหันขวาเลยครับ ใครอะ ไหนๆๆๆ ไหนเมียมัน คนไหนได้เป็นเมียไอ้เก๋าพละวะเนี่ย คงขำพรืดหน้าดู คิกๆๆ
เอ่อ… แล้วทำไมมันมองหน้าไอ้มุนินเหมือนกับขอความช่วยเหลืออย่างนั้นอะ!?
เฮ้ยยยย อย่าบอกนะ!!!
“เก๋าเป็นแฟนกับมุนินเรอะ!!”
พรวด!!!!
น้ำองุ่นเวลคัมดริ้งที่หลุยส์ยกขึ้นดื่มถึงกับกระฉูดออกจากปาก อี๋!!
“กรี๊ดดดดดด” หยากไย่กระโดดโลดเต้น “จริงเหรอ เพื่อนกูจะมีผัวแล้วเหรออออ”
“ยังไม่ใช่ผัวเว้ย” มุนินก้มหน้างุด
เก๋าถึงกับทำหน้าสงสัย “อ้าว?”
“พอๆ” ตุ๊ดแฟชั่นโบกมือให้ยุ่ง “รีบเอาของเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเล่นน้ำกันให้ไวเลยจ้า”
“ดีใจด้วยนะมึงงงง” ผมถึงกับเข้าไปเขย่าแขนมันเลยอะ แงงงงง ปลาบปลื้ม หลังจากที่ได้ยินมันบ่นเหงามานานนนนน
“อะไรของมึงเนี่ยยย”
“กูตื้นตันนนน”
“ตื้นตันทำบ้าอะไร” ไอ้มุนินเท้าเอว “ไม่ได้จะแต่งงานโว้ยยย”
แหมมม ทำมาเป็นฟอร์ม รู้น่าว่าเขินเหมือนกันแหละ อิๆ
“ไปๆ แยกย้ายกันสักที”
พอทุกคนเริ่มลุก ผมก็กระโดดกลับไปหาไอ้ทักอีกรอบ
“เป็นอะไรอะหน้ามุ่ยยย” ผมจับคางไอ้เดือนพละเขย่าไปมาจนหัวของมันสั่นด้อกแด๊ก
“เซ็ง”
“อ้าว…”
“กูมาเพราะจะได้นอนกับมึงเลยนะ” มันถอนหายใจแล้วก็ลุกขึ้นบ้าง “พ่อมึงก็ไม่ให้กูไปคอนโด พอมาเที่ยวก็โดนกันท่าอีก เบื่ออะ”
“ชู่ววว” ผมรีบชูนิ้วเลยครับ “เงียบๆ เดี๋ยวไย่ได้ยิน”
“เปล่า กูไม่ได้โกรธดาว แค่เซ็งตัวเอง”
โถ… ไอ้หมาชิบะเอ๊ย “เอาน่า เดี๋ยวก็มีที่ทางเองแหละ อย่าเครียดๆ สนุกๆ”
พอมันเห็นผมเอียงคอยิ้มก็กลับมาอารมณ์ดีอีกรอบ “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะจะได้ว่ายน้ำกัน”
ผมพยักหน้า “ได้เลย กูเอาห่วงยางสัปปะรดมาเลยน้า มึงต้องชอบแน่ๆ”
“จ้า ชอบก็ชอบจ้า”
ผมเดินนำให้ไอ้ทักลากกระเป๋าตามมา เห็นว่ามุนินยังทำหน้าบึ้งตึงใส่ไอ้เก๋าอยู่ตรงล็อบบี้อยู่เลย เอ๊า ไหนบอกให้รีบแยกย้ายไง ทำไมช้ากว่าคนอื่นล่ะ
ช่างมันแล้วกัน ผมจะรีบไปเป่าห่วงยางสัปปะรดแล้ววววว อยากเล่นน้ำใจจะขาด
ถึงจะเดินห่างออกมา แต่ผมก็ยังได้ยินการสนทนาจากสองคนข้างหลังชัดเจน โดยเฉพาะเสียงกวนๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเก๋าเด็กพละ
“อ้าว สรุปว่าเราไม่ใช่ผัวเธอเหรอมุนิน?”
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ทะเล! ทะเล้!!
บรรยากาศซัมเมอร์ช่วงปิดเทอมการมาทะเลคือโคตรเหมาะจริงๆ อะครับ ที่พักของเราก็ดี้ดี เดินออกมาจากบ้านไม่กี่ก้าวก็ถึงทะเลแล้วเรียบร้อย
หยากไย่กับหลุยส์เป็นสองคนแรกที่ลงไปเล่นน้ำก่อนใคร หยากไย่ในชุดบิกินี่สีแดงคือแสบตาสะใจม้ากกกกกกก หลุยส์คงหวงน่าดูเพราะตามติดแจไม่วางตา ก็แหมมม ฝรั่งมองไย่กันเพียบเลยนี่ครับ แต่ตัวหลุยส์เองก็ฮอตใช่ย่อยนะ การเป็นสมาชิกของแก๊งเด็กกล้ามต้องหุ่นดีทุกคนเลยหรือไงวะ แต่ถึงเด็กโยธาอย่างมันจะหุ่นดีขนาดไหน ก็ไม่ได้ครึ่งของ… O_O
แม่!! เจ้า!! โว้ย!!!
กำลังคิดอะไรเพลินๆ ตาดันไปเห็นไอ้ทักกำลังยืนอาบน้ำที่ฝักบัวริมหาดของโรงแรมพอดี
ผมอ้าปากค้างขณะที่จ้องไปยังหน้าท้องเป็นลอนได้รูปอย่างกับลูกระนาดบนถนนอโศก วินาทีที่มันเสยผมเปียกๆ นะ… อื้อหือออออ กำเดาจะไหล ฮือออออ มันไปทำอะไรมาวะถึงหุ่นดีขึ้นขนาดนี้ ดูแขนนั่นดิ ใหญ่อย่างกับน่องไก่บอนชอน และที่สำคัญ การใส่กางเกงขาสั้นแบบนั้นทำให้เส้น V เหนือเอวเด่นหรา ขาของมันก็ไม่เล็กเกินพอดีจนน่าเกลียด ใหญ่สมส่วนแบบผู้ชายเล่นกีฬาที่เห็นแล้วต้องมอง ใครโดนมันเตะมีหวังสลบเหมือดในหนึ่งวินาทีแน่ๆ
โอ๊ยยยย แย่แล้ว แย่แล้วววววว
มือผมเปื้อนไอศกรีมหมดเลย ฮือออ ละลายจนได้ อุตส่าห์วิ่งไล่ตามคุณลุงหวังจะกินริมทะเลฟินๆ
“เหม่ออะไรอยู่เจี๊ยบ”
เฮ้ยยย ไอ้ทักมันมาตั้งแต่เมื่ไหร่วะ!!
ยังไม่ทันตั้งตัว ไอ้ไดโนเสาร์ก็ก้มลงมางับไอศครีมในมือผมจนได้
อ๊า… แย่แล้วววว ทำไงดีฮือออ
“โอ๊ย…”
ไอ้ทักเดินเข้ามาดูอาการ แงงง แล้วการที่มันเลียไอศกรีมที่เลอะปากแบบนี้… โว้ยยยยย
“เป็นอะไรวะมึง”
ยังมีหน้าจะมาถามอีกกกก ตัวงอเป็นกุ้งสมชื่อแบบนี้ ปวดไส้ติ่งม้างงงงงง
เอาวะ ต้องสู้ดิ
หมาตายลอยน้ำ หมาตายลอยน้ำ
“ปะ…เปล่า” ผมยิ้มแห้งๆ “กูโอเค”
“เอาดีๆ กูเป็นห่วงนะ”
โอ๊ยยยย พูดเสียงอ่อนแบบนี้ กูตัวงอขึ้นกว่าเดิมอีกกกก จะกลิ้งเป็นยางมิชลินอยู่แล้วววว
“ยืนตรงๆ”
โอ๊ยยยยย “ไม่ได้!”
“ทำไมวะ”
“ก็บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้… เฮ้ย!” อยู่ๆ ไอ้ทักก็จับผมดัดหลังให้ตัวตรงซะงั้น!!
ผลก็คือ… ฮืออออ ตุงเลยครับ
“เอ่อ…” ไอ้ทักที่เหลือบมาเห็นถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“พอใจมึงยังเนี่ยยยย” จะร้องไห้ ฉลามปากขวดลูกพ่อ ขอโทษที่ทำให้ขายหน้า ฮืออออ
แต่ดูไอ้ทักก็ยังยิ้มอย่างพอใจไม่เลิก บ้าเอ๊ยยยย
“จะจ้องอีกนานมั้ยฮะ”
“หึๆ” มันแยกเขี้ยว ตาเป็นมันเลยนะสัดดดด
“สองคนนั้นอะ ไม่มาเล่นน้ำกันรึไง!” ไอ้อู๋ที่กำลังพาโมทย์เดินลงไปในทะเลตะโกนมาถาม
“เอาไง” ไอ้ทักจ้องตาผม
“เอาไงอะไรอ่า”
“จะเล่นน้ำหรือจะไปเล่นกันในห้อง”
“…”
บึ้ม กางเกงขาสั้นลายผลไม้ของผมระเบิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ฮืออออ จะฟ้องแม่ “เล่นน้ำสิ!”
ไอ้ทักทำสีหน้ากวนใส่ “แน่ใจนะ?”
“เออ!!” ไม่ต้องมาทำตาแบบนั้นเลยนะไอ้บ้าเอ๊ยยยย
“งั้นเล่นน้ำก็เล่นน้ำ” ไอ้ทักเดินไปหยิบห่วงยางสัปปะรดที่ผมวางทิ้งไว้ริมหาดมาให้ผม “บังไว้”
“แปบๆ ขอถอดเสื้อก่อน”
“ไม่ต้อง!”
อ้าว เสียงดังทำไมอะ
ผมที่มือกำลังคาอยู่ที่กระดุมเอียงคอสงสัย “เล่นน้ำก็ต้องถอดเสื้อดิ”
“แต่กูไม่ให้ถอด”
“ไม่เอา ใส่เสื้อเล่นน้ำมันหนักตัว”
“ยัง” ไอ้ทักเข้ามาใกล้ แต่ผมกระโดดหนี “เดี๋ยวก็ดำหมดหรอก”
“กูทากันแดดมาแล้วน่า” ผมบุ้ยปาก และจัดการถอดเสื้อตัวเองโดยไม่รอให้มันมาห้ามอีก
โอ๊วววว ผิวโดนแดดหน้าร้อนมันช่างฟินซะจริงๆ
“เอาห่วงยางมา” ผมยื่นมือไปทางเดือนมหาลัย
อ้าว ทำไมอ้าปากค้างแบบนั้นอะ
ไอ้ทักชักมือหนี แล้วเอาห่วงยางแนบไว้ตรงเอว มีการเหลือบมองกางเกงผมด้วย
“มึงไม่ต้องใช้แล้ว กูขอ” แล้วมันก็หันหลัง เดินลงทะเลไปแบบไม่ลาสักคำ
เอ๊า อะไรของมันเนี่ยยยย
การเล่นน้ำทะเลของเราโหวกเหวกโวยวายมากครับ ส่วนมากเป็นเสียงกรี๊ดของหยากไย่กับมุนิน ผมแวะไปขี่คอโมทย์บ้าง ไอ้หลุยส์บ้าง แต่สุดท้ายไอ้ทักก็จะลากผมออกไปจากกลุ่มเสมอๆ โอ๊ยยยย อะไรมันจะอยากใกล้ชิดขนาดนั้นวะ
ผมเลยถือโอกาสลอยตัวออกมาห่างๆ ขอพลังจากแสงอาทิตย์หน่อยเหอะ
“สบายจัง” ผมที่สอดตัวอยู่ในรูห่วงยางถึงกับฟินพูดออกมาคนเดียวเลยอะ
จ๋อม จ๋อม
เอ๊ะ เสียงอะไรวะ…
เงียบ
เอ๊า สงสัยหูฟาด
บุ๋ง บุ๋ง
นั่นไง มาอีกแล้ววว หูไม่เพี้ยนแน่
หรือว่า… ฉะ ฉลาม!!
“แว้กกกกกกกกก”
ยังไม่ทันจะได้กลัว อยู่ๆ ก็มีอะไรดึงขาผมให้จมลงไปในทะเลอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว ด้วยความกลัวตายมันเลยถีบมันไปสองสามทีจนมันปล่อย และพาตัวเองกลับสู่ผิวน้ำอีกครั้ง
แงงงงงง เพื่อนๆๆๆ ฉลามจะแดกกูแล้ววววว
“ช่วยด้วยยยยยยย”
“ไอ้เจี๊ยบ!!”
อะ…อ้าว
ผมหันไปเจอไอ้ทักที่ไอแค่กๆ เพราะน้ำทะเลเข้าปาก
แงงงงง มึงเองเรอะ ก็นึกว่าใครอะ
“ถีบกูแรงเชียวนะไอ้สัด”
โอ๊ยยย หน้าตาแม่งดูเจ็บจริงอะ ผมต้องเข้าไปดูอาการหน่อยแล้ววว
“ขอโทษษษษษ” ผมว่ายเข้าไปประชิดตัวมัน “ก็มึงเล่นอะไรไม่รู้อะ”
“โดนหัวกูจังๆ เจ็บฉิบหาย”
“ไหนขอดูหน่อยยย” ผมเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิม
โห… ขมับมันแดงเป็นปื้นเลยอะ แงงง ไม่ได้ตั้งใจนะ โอ๊ยย ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาผมทำลายหน้าหล่อๆ ของมันไปกี่ครั้งแล้วเนี่ยยย
แต่ตอนที่ผมกำลังลูบๆ คลำๆ รอยแดงอยู่นั้น จู่ๆ มันก็จู่โจมผมซะดื้อๆ
ฟอด!
เอ๊อะ!! แม่งหอมแก้มผมอะ
“ทักกกกก”
โอ๊ยยย สาดน้ำใส่แม่งเลยนิ
ไอ้ทักจับแขนผมไว้ได้ทัน “หอมแรกตั้งแต่นครนายกเลยนะเว้ย”
“…”
มันช้อนตาจ้องผมซะหวานหยดย้อย “ไม่คิดถึงมันเหรอ?”
แงงงงงง คิดถึงสิ คิดถึงมากกกก คิดถึงทั้งตัวมึงทั้งการหอมแก้มของมึงเลย
“เออ”
“แล้วหนีมาเล่นไกลๆ ทำไม เดี๋ยวก็ลอยไปอินเดียหรอกมันหรอก”
“ก็กูอยากชิลๆ”
“อยู่กับกูไม่ชิลหรือไง”
“มึงชอบกันท่าเวลากูเล่นกับเพื่อนอ่า”
ไอ้ทักถึงกับเลิกคิ้ว “กูอยากให้มึงเล่นกับกูบ้างอะ”
“ใครจะกล้าขี่คอมึง”
“ทำกับไม่เคยขี่กูอย่างนั้นอะ”
หืม… หมายถึงขี่แบบไหนจ๊ะ งงจัง
แต่ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง “หาหออยู่ได้ยังอะ?”
“ได้แล้ว” ไอ้เดือนมหาลัยพยักหน้า “น่านอนมากเลย มึงแวะมาหาดิ”
“พอเลยๆ อันตรายแน่ๆ”
“โธ่ ไรวะ” ไอ้ทักทำเป็นบุ้ยปาก แต่เสียใจ น่ารักไม่ได้ครึ่งนึงของผมหรอก
เฮ้ยเดียวนะ สัปปะรดน้อยของผมหายไปไหนอ่า
“หาอะไรวะ” ไอ้ทักถามเมื่อเห็นผมหันซ้ายขวาให้ยุ่ง
“ห่วงยากกูหายอะ” ฮือออออ จมไปก้นมหาสมุทรแล้วเปล่าวะ แงงง แพงนะโว้ยยยย
“นั่นไง!” ไอ้ทักชี้นิ้วจนผมต้องมองตาม ฉิบหาย… ไกลอย่างกับอีเกียบางนา ทำไมลอยไปถึงโน่นได้วะน่ะ
“ทักกกกกกก” ผมรีบร้องขอความช่วยเหลือ
แม่งก็ดูเหมือนจะรู้ทันซะด้วย “พอเลย ว่ายน้ำเก่งไม่ใช่เหรอเบบี้ชริมพ์ ลองไปเก็บเองดู”
“โหยยยย ไรวะ เก็บให้หน่อยดิ” ผมกระโดดเกาะแขนมัน ทำตาปริบๆ ให้เหมือนน้องแมวในเรื่องเชร็ค
ใจอ่อนเด้ ใจอ่อนหน่อยยยย
“เอ่อ…” ไอ้ทักเริ่มคิด “ถ้าไปหยิบให้แล้วกูจะได้อะไร”
โอ๊ย ทำดีหวังผลจริงๆ ให้ตายดิ
แต่เอาเหอะ ถือโอกาสนี้มอบจุ๊บตะมุตะมิให้มันหน่อยแล้วกัน
จุ๊บ!
คริๆ เขินอ่า
ไอ้ทักนิ่งไปเลย ผมนึงว่ามันจะกลายเป็นหินอยู่แล้วเชียวถ้ามันไม่…
จุ๊บ
จูบผมสวนมาเหมือนกัน!!
และคราวนี้จูบจริง ไม่ตะมุตะมิ จูบเพราะความโหยหาล้วนๆ
โอ๊ยยยย มันอยากเห็นผมละลายไปกับน้ำเค็มหรือไงเล่า
แต่รู้สึกดีชะมัดเลยอะ แงงงงง
โชคดีชะมัดที่ไอ้พวกไอ้อู๋ไอ้ไย่เล่นน้ำกันอยู่ไกลๆ เลยไม่เห็นว่าพวกเราสองคนทำลังทำอะไรที่โคตรโรแมนติกอยู่ จูบกลางทะเลเนี่ยนะ เชื่อกับแม่งเล้ยยยยย
“พอแล้วววว” ผมผลักตัวมันออก ไอ้ทักมีสายตาผิดหวังอยู่นิดๆ “ได้ทีก็เอาใหญ่เลยนะ”
“ค่อยมีกำลังใจหน่อย” มันทำเป็นดัดนิ้วกร๊อบๆ อย่างวางมาด ไอ้บ้าเอ๊ยยยย
“ทักกกกก” มันกำลังจะพุ่งตัวไปอยู่แล้วแต่เสียงผมกลับดึงมันไว้
“…”
ผมแจกรอยยิ้มหวาน “ขอบใจน้า”
ไอ้ทักถึงกับยิ้มกว้าง มันพยักหน้าแล้วพุ่งตัวไปกลางทะเลอย่างกับนักว่ายน้ำมืออาชีพ โอ๊ยยย เห็นความมุ่งมั่นของมันแล้วก็อยากจะส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจดังๆ
“สู้เขาทักรี่ สู้เขา!!”
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
หะ…หาววววว แจ้บๆ ใครมันมาเคาะประตูห้องเวลานี้วะ หลับไปหลายตื่นแล้วล่ะเนี่ย
อ้าววว ผมถึงกับแปลกใจเมื่อลุกขึ้นมาแล้วไม่ให้หยากไย่อยู่ข้างๆ หายไปไหนของมันวะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โอ๊ยยยย รู้แล้ววว กำลังจะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ รีบจังงงงงง
“เฮ้ยยยย” ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่หลังบานประตู
ไอ้เดือนพละใส่ชุดนอนพร้อมสรรพเดินเข้ามาเท้าแขนกับกรอบประตู
“นอนแล้วเหรอ?”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
[ต่อ]
ผมพยักหน้าด้วยความง่วง “อือออ นอนแล้วววว”
“แล้วหลับด้วยเหรอวะ”
“ฮะ?”
“ก็ไหนแต่ก่อนเคยบอกว่าไม่มีคนนอนกอดแล้วจะนอนไม่หลับ”
อ้าว นี่มันเวลารื้อฟื้นความหลังเรอะ
“พอกลับกรุงเทพต้องนอนคนเดียวก็เริ่มๆ ชินแล้วล่ะ”
“ไรวะ” สีหน้าไอ้ทักดูผิดหวังอย่างชัดเจน “อุตส่าห์จะมานอนด้วย”
“…”
“งั้นกูไปแล้วนะ”
“…”
“ฝันดี”
“เดี๋ยว!”
ไอ้ทักนิ่งไปเมื่อผมร้องเรียก
แอดดดด
ไม่พูดมากเนอะ แค่เปิดประตูให้กว้างขึ้นคงจะรู้ว่าผมต้องการอะไร อิๆ
แน่นอนครับ เรื่องแบบนี้ไอ้ทักเขาฉลาด มันยิ้มกรุ้มกริ่มเดินตามผมเข้ามาทันที แถมยังทำใจดีปิดประตูให้ผมซะด้วย
ผมแทรกตัวกลับไปในผ้าห่ม ตั้งใจจะนอนต่อแต่ไอ้ทักแม่งก็ไม่ขึ้นมาบนเตียงซะที
“สรุปจะให้กูนอนกอดมั้ย”
“ให้จ้าๆ” ไอ้เดือนพละกระโดดขึ้นมานอนข้างๆ ผมให้ไว พอมันอ้าแขนออกผมก็นอนหนุนทันทีแบบไม่รีรอ
โอ๊ยยยย สิ่งที่โหยหามานาน หมอนที่บ้านก็ทำให้ไม่ได้ ฮือออ
“อื้มมม” ผมซุกเข้าไปใกล้ๆ วงแขนของมันมากขึ้น “ง่วงจังเลย”
“เพลียอะดิ เล่นน้ำทั้งวัน”
“อื่อ” ผมพยักหน้า “แล้วมึงไม่ง่วงเหรอ”
“กูตั้งใจมานอนกับมึงอะ”
โอ๊ยยย คำพูดของมันทำให้ผมต้องเอาแขนอีกข้างไปโอบตัวมันไว้เลย “น่ารักจังเลยทักรี่”
“น่ารักแล้วรักมั้ย”
“เสี่ยวอะ”
“เสี่ยวแต่ไหนแต่ไร ไม่ชินอีกเรอะ” ไอ้คนที่ผมหนุนส่งเสียงหัวเราะ “แม่มึงเป็นไงบ้าง”
“ถามถึงมึงอยู่ทุกวัน”
“แล้วพ่อมึงอะ”
“สาปส่งมึงทุกวัน”
“ขอบคุณครับ ชื่นใจจังเลย”
ฮ่าๆๆ โอ๊ยยย คิดถึงคราวก่อนที่พ่อผมปะทะกับมันแล้วก็ขำ “ไม่นอยน่า พ่อเขาเริ่มชอบมึงแล้วล่ะ กูสปอยอยู่ทุกวัน”
“กูจะรอวันนั้นแล้วกันนะ” ไอ้ทักยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม มีการเอามือมาเล่นหูผมอีกต่างหาก มันจะรู้มั้ยน้าว่าการที่มันทำแบบนี้ทำให้ผมสบายจนง่วงมากกว่าเดิมอีก
“รักมึงนะทัก”
“กูรู้”
แหม่ ไม่ค่อยถ่อมตัวเลยนะมึงอะ
“เจี๊ยบ”
เสียงใกล้ๆ หูทำให้ผมต้องลืมตา “หืม?”
“กอดกันมั้ย?”
“…”
“อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ กูไม่ไหวแล้ว”
ผมยกตัวขึ้นมามองมัน โดยยังมีมือมันโอบอยู่ตรงเอวอยู่เลย “ทัก ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากทำนะ”
“…”
ผมเอานิ้วเขี่ยแก้มมันไปมา “แต่กูง่วงมากเลย กูไม่อยากทำลายบรรยากาศ”
งับ!
โอ๊ยยยย มันจะขบนิ้วผมทำไมเนี่ยยย
“เข้าใจกูใช่มั้ย?”
ไอ้ไดโนเสาร์พยักหน้า ยิ้มอย่างเข้าใจในความมืด “โอเค”
“ไม่นอยนะ”
“ไม่เลย” มันว่า “กูต้องรอมึงพร้อมอยู่แล้วน่า”
“ขอบคุณครับ”
“นอนเถอะ” ไอ้ทักกดหัวผมให้นอนหนุนแขนมันต่อ “รีบหลับก่อนที่หยากไย่จะมานะ”
“อื้อ…” ไม่ใช่ปัญหา เพราะตอนนี้พอผมได้กอดกับไอ้ทัก มันง่วงหนักมากกว่าเดิมอีกกกกกก
“ฝันดีเจี๊ยบ”
“หาวววว” ผมอ้าปากวอดๆ “ขอบใจน้าทักรี่”
ทักรี่น่ารักที่สุดเล้ย!
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
Tak_empty :
หลับซะแล้วสีเหลืองของกู
แหม่ เห็นมันหลับปุ๋ยตาปิดพริ้มแบบนี้แล้วอยากจะหอมแก้มมันอีกสักที งั้นจัดเลยเนอะ อย่าโลเลให้เสียเวลาครับ
ฟอด!
หึ เรียกได้ว่าเฉียบทีเดียว
ก๊อกแก๊ก…
เวรละ ใครไขประตูห้องเข้ามาละเนี่ย เบาๆ หน่อยโว้ยยย เดี๋ยวไอ้เจี๊ยบก็ตื่นกันพอดี
พรึ่บ!
แหนะ มีการเปิดไฟให้สว่างโร่อีก
“อ้าว” หยากไย่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับไอ้หลุยส์ถึงกับผงะ แต่พอเธอเห็นว่าไอ้เจี๊ยบกำลังหลับสนิทในอ้อมแขนผมก็พูดเสียงเบาลง “เดือนเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เดี๋ยวเราไปแล้วๆ” ผมทำท่าจะลุกให้เบามือที่สุด แต่ไอ้เจี๊ยบก็ละเมอดึงแขนผมไปหนีบตรงหว่างขาซะงั้น
โว้ย ไอ้สัดแหมด! ตรงนั้นมันใช่ที่ๆ มือกูควรไปอยู่มั้ยฮะ!
“แฮะๆ” ผมหันไปยิ้มเก้อๆ ให้ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ เห็นมั้ย ไม่ใช่ความผิดกูนะครับ
ไอ้หลุยส์หรี่ตามองผมอย่างรู้ทัน เฮ้ย ไอ้สัดนี่มันเพื่อนแท้ “คุณ”
“หือ” หยากไย่เงยหน้ามองคนข้างๆ
“ไปนอนห้องเรามั้ย เดี๋ยวเรานอนพื้นเอง”
“อืม…” หยากไย่มองที่ไอ้เจี๊ยบอย่างใช้ความคิด แต่ไม่นานก็ตัดสินใจได้ “ก็ได้ๆ”
“ไม่เป็นไรนะดาว เดี๋ยวเราลุกเอง”
ฟอร์มไปงั้นแหละครับ ให้เราดูไม่ค่อยเต็มใจหน่อย
“อ้าว ถ้างั้นก็ลุกเลย”
“…”
เชี่ย ลืมไปว่าดาวแม่งไม่เหมือนคนอื่น
จวยเอ๊ย ไอ้หลุยส์ ไอ้ลูกจีไอ! มึงช่วยกูด้วยยยย
“ไปนอนห้องเราดีกว่า” นั่นแหละมึง อย่างนั้นไอ้เกลอ!! “เดี๋ยวกุ้งตื่นแล้วงอแงอีก ไม่รำคาญเหรอ”
อ้าวไอ้สัด มีการด่าคนของกูอีก
“เออนั่นสิ” หยากไย่ถอดหายใจ “งั้นก็ได้… เราฝากมันด้วยนะเดือน”
“ไม่มีปัญหาครับ”
รับรองว่าจะดูแลอย่างดี แม้ฝุ่นที่เข้ามาเกาะก็จะโดนกำจัดทิ้งให้เหมือนกับเครื่องดูดฝุ่นโตชิบ้า
หยากไย่เดินนำออกจากห้องไปก่อน เหลือแต่ไอ้หลุยส์ที่ชี้หน้าผมอย่างกับโกรธแค้นมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว
“ซื้อบุหรี่ให้กูเลยซองนึง”
โอ้โห ก็นึกว่าอะไร เรื่องแค่นี้สบายมาก กูซื้อโรงงานยาสูบให้เลยก็ยังได้ “ขอบใจมากมึง”
“ทำอะไรก็เบาๆ ล่ะ ดูท่าห้องจะไม่ค่อยเก็บเสียง”
รู้ดีนะมึง “ล็อคประตูให้ด้วย”
“สั่งเป็นขี้ข้าเลยไอ้สัด”
ถึงจะบ่นแต่มันก็ทำอย่างที่ผมขอครับ ตอนนี้ทั้งห้องกลับมาเหลือแค่ผมกับไอ้เจี๊ยบแค่สองคนเท่านั้น และที่สำคัญ มือผมยังอยู่ตรงตำแหน่งเดิม แหม่ เรื่องนี้มันชักจะมีเงื่อนงำ
ผมเข้าไปกระซิบข้างหู “เจี๊ยบ”
“…”
“รู้นะว่าตื่นอยู่”
แล้วมันก็จริงอย่างที่ผมคิดครับ ไอ้เจี๊ยบลืมตาขึ้นมาทันที แววตานี่ใส่แจ๋ว ตาแป๋วดูกระปรี้ประเปร่าเอามากๆ
“ทำเนียนเก่งจังนะ” มันน่าจะหอมแก้มให้เนื้อหลุด
“อย่า”
แหนะ ทำเป็นร้อง “ทางสะดวกแล้วน่า ดาวไปนอนกับไอ้หลุยส์แล้ว”
“กูบอกว่ากูง่วงไงงงงง”
ผมล่ะชอบความงอแงลากเสียงท้ายประโยคยาวๆ ของมันจริงๆ “เอาดีๆ กูให้คิดอีกรอบ”
“…”
“ง่วงไม่ง่วง”
ไอ้เจี๊ยบกัดริมฝีปาก สุดท้ายก็พยักหน้าออกมาจนได้
หึๆ เข้าแผน
งื้ดๆ…
“ทักกกกก หลุยส์บอกว่าห้องมันไม่เก็บเสียงไม่ใช่เหรอ”
โอ้โห เก็บรายละเอียดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย มันนอนฟังพวกเราคุยกันมาตั้งแต่แรกเลยสินะ
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ตั้งใจจะแกล้งมันด้วยการทำหน้าหื่นๆ ก่อนจะรู้ตัวว่า เอ… ทำหน้าปกติไอ้เจี๊ยบก็ด่าผมว่าโรคจิตอยู่บ่อยๆ แล้วนี่หว่า
“อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับมึงนะว่าจะเสียงดังไม่เสียงดัง”
“…”
“พยายามเข้านะครับ”
“โว้ยยยย กูเกลียดมึงงง”
หึๆ น่ารักจริงๆ ไอ้ห่าเอ๊ย
เอาล่ะ ถึงเวลาถอดเสื้อกันสักที! อดทนอดกลั้นกันมานานแล้ว!!
“เออกูลืมบอก” เห็นไอ้เจี๊ยบหน้าแดงจ้องนมผมไม่กระพริบแล้วนึกขึ้นได้ “กูฟิตมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ”
“…”
“ชอบมั้ย”
“ถามทำไมเล่า!”
ผมโน้มตัวลงไปจูบคางมัน “ตอบก่อนดิ”
“เออ ชอบ”
เฮ้อ แค่มันชอบผมก็สบายใจ จะบอกให้นะ คืนนี้ร่างกายที่ผมบ่มเพาะมาอย่างดีจะตกเป็นของไอ้เจี๊ยบคนเดียวเลย
ผมไม่รอช้า จัดการจูบกับคนตัวเล็กกว่าอีกที แต่ดูเหมือนอะไรๆ ก็ช้าไปหมดไม่ทันใจผมเท่าไหร่ ผมเลยใช้ความสามารถพิเศษในการมือไวของตัวเอง ดึงกางเกงนอนของไอ้เจี๊ยบให้กองอยู่ที่เข่า จัดการยกขามันพาดบนบ่า ตาผมเป็นประกายเมื่อเห็นว่ามีอะไรบางอย่างทักทายผมรออยู่ก่อนแล้ว
ผมยิ้มให้ไอ้เจี๊ยบทันที แต่อีกฝ่ายดันหันหน้าหนีผมซะงั้น มีการเอาหมอนมาบังหน้าตัวเองอีกต่างหาก แต่มันไม่ร้องห้าม ผมก็จะไม่ถอยแล้วกันนะ
ไอ้สัดเอ๊ย เข้าใจแล้วว่าเขาอยากมาทะเลกันทำไม ก็อาหารทะเลมันน่าลิ้มลองขนาดนี้!!
คืนนี้ผมจะกินกุ้งตัวแดงๆ แบบไม่แบ่งใครเลย
งื้ดๆ
จบ*
[/size][/color][/b][/i]
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ตอนนี้เขียนจากความคิดถึงล้วนๆ เลยครับ
แวะเอามาให้อ่านกันก่อนหนึ่งตอนนะครับ คิดเห็นยังไงคอมเม้นท์ได้เลยน้า
ขอบคุณทุกคนมากๆ ครับ
แล้วเจอกันกับน้องกุ้งเวอร์ชั่นรูปเล่มพฤศภาคมนี้
อ้อ! วันที่ 7 เมษาผมไปงานเปิดตัวสำนักพิมพ์ DEPP ที่งานหนังสือด้วย
บ่าย 3 โมงเจอกันเวทีกลาง ใครสะดวกขอเชิญนะครับบบบ ใส่เสื้อเหลืองมาเจอกันน้าาา
ฝากคอมเม้นท์ บวกเป็ด แชร์น้องกุ้งให้เพื่อนๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้ผมได้นะคร้าบบบ
พูดคุยกันได้ที่ https://www.facebook.com/thene0classic
หรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
-
ที่สุดของความสดใสสสสสสส แงงง น้องกุ้งของพี่
กลับมาครั้งนี้น้องกุ้งตัวเหลืองไม่มีแร้วว มีแต่น้องกุ้งตัวแดงๆของพรี้ทักรี่ :katai2-1:
-
น่ารักกกกกกกก
-
ทักรี่โซฮอตของจริง จะเป็นลมแทนน้องกุ้งค่ะ :hao5:
-
เกลียดฟีลลิ่งงึ้ดๆ ของพิทักกก มันจะฟินกันเกินไปแล้ว :hao7: :hao7: :hao7:
-
:man1:
-
อยากกินกุ้งด้วยคน :z6:
-
ย้ากกกกกกกกน้องกุ้งงงงงง
-
อ่านประโยค "อ้าว สรุปเราไม่ใช่ผัวเธอหรอมุนิน?" ของเก๋าแล้วดันคิดว่าเก๋าเป็นรับ /me โดนมุนินตบตาย :z6:
-
คิดถึงงง~
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
:pig4:
-
.
.
ฟินกับน้องกุ้งกะทักรี่
อยากฟินกับท่านประธานกะรูมเมทน้องกุ้งด้วยอ่ะ
อู๋โมทย์ อู๋โมทย์ อู๋โมทย์.... อีกสักตอนนะะะะะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
..
.
-
:pig4:
-
โอ๊ยยยย โซแดมฮอตจริงเลยค่ะ
น้องกุ้งไม่กุ้งนะ มีความเว้าวอน และร้อนแรงมากเลยจ้า
กุ้งน่ารัก นอนคนเดียวไม่ได้ จนเกิดเรื่องเลย
แต่ก็มีทักรี่มาช่วยเคลียร์ให้สว่างมากแล้ว
คู่ชื่นหื่นสุข เหมาะกันดีแท้ ไม่มีเก็บอาการ
แต่ชอบทำเหมือนไม่คิดอะไร 55555
หยากไย่ทำไมร้าย ต้องการอะไร ทำไมจับฉลาก
มุนินคือไม่ใช่เมียหรอ เก๋าหงอยแย่เลยนะ
อู๋โมทย์คือชัดเจนสุดแล้วสินะ
ชอบโมเมนท์ของเพื่อนค่ะ
บ้าบอ รั่ว แต่ก็ห่วงใยกันเสมอ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องราวน่าอ่าน
-
ชอบมากกกกกกกกก มากแบบมากจริงๆ นิยายเรื่ิงนี้สามารถทำให้เราขำจนเป็นบ้าได้55555555555 :hao7:
พอตอนน่ารักก็ละมุนสุดๆ ขอบคุณนะคะ
-
ทักโซแดมฮอตมากกกกกกกก งื้ดๆๆๆมากเวอร์ ฉากบรรยายหุ่นทัก คิดภาพตามแล้วกำเดาจะไหล55555555 //ชอบคู่หลุยส์กับดาวที่เค้าเรียกกันคุณๆอ่ะโอ้ยย เขิงงง :-[
-
ฟินกันไป ทั้งทักทั่งกุ้ง อิจฉา :z1:
-
ชอบทักฟิลลิ่ง งี้ดดดดด ดูหื่นมากเลย
-
คู่นี้เขาพอกันจริงๆ o3 o3
-
งื้ออออ..........อุตส่าห์ได้นอนห้องเดียวกันแท้ๆ :serius2:
ขาดรายละเอียดอ่ะ........ :z3: :z3: :z3:
ขอไปฟังห้องข้างๆนะ
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร้ากกกกกกก งื้ด ๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วยิ้มตลอดเลยย
น้องกุ้งน่ารักมากกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมานะคะ จะรอติดตามต่อไป สู้ๆค่าาา
-
คิดถึงน้องกุ้งสีเหลืองจังเลยยยยยย
ทักรี่ตอนนี้นี่แบบบ อื้มมม so damn hotจริงๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านไปขำไป o13 o13 :pig4: :pig4:
-
ชอบจังเรืองนี้ ภาษาดี เนื้อหาดี ไม่ดราม่า น่าติดตามทุกตอน ชอมว๊ากกกก
-
จ้า5555
-
หน่องกุ้ง คิดถุงนะ กอดกัน ๆ :กอด1:
-
:pig4:
-
จบแล้ววว ใจหายเหมือนกันนะคะ ไม่ได้อ่านนิยายใหม่ ๆ มาประมาณ 3-4 เดือนแล้ว พอมาอ่านเรื่องนี้ยาวเลยจ้า สนุกมากกกกก
คิดถึงตอนเรียนมหาลัยเลย เหมือนกับว่าเราได้โตไปพร้อมพวกเขา :hao5:
ชอบทุกคนในเรื่องเลยค่ะ ไม่มีดราม่าหนัก ๆ ให้หงุดหงิดหัวใจ มีแต่ขำและเขินทั้งเรื่อง
อ่าน ๆ อยู่ก็ตีอกชกหัวทึ้งผมตัวเองด้วยความเขิน งื้ดดด ไม่ได้อ่านนิยายสนุก ๆ ขนาดนี้มานานแล้ว
ชอบพระเอกตัวโตกับนายเอกตัวเล็ก ดีค่ะ ดี! แถมทักยังให้อิมเมจคล้าย ๆ LiHuan ในเรื่อง Here U Are อีกแน่ะ
แต่เอาจริง ๆ อยากให้พวกเขาสกินชิพกันมากกว่านี้ 55555 ก็อย่างว่าคนอ่านมันเอ็นดูวววว ทักรี่แสดงความหื่นออกมามากกว่านี้หน่อยสิลูก! ขอบคุณคนเขียนมากนะคะสำหรับนิยายสนุก ๆ เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไปค่า เขียนแนวนี้ออกมาเยอะ ๆ น๊า :katai2-1:
-
อะไรคือร้องหงิงเป็นลูกหมาเชียว ทักรี่น่ารักไปอีก อ้อนแต่เมีย ฟินมาก :impress2:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
:pig4:
-
น้องกุ้งน่ารักสดใสมากมาย
ทักรี่ก็โหมดหลงรักเมียทุกวัน
อู๋โมทนี่อะไรยังไง อยากเผือกมาก
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
น้องกุ้งนางไม่เหมือนใคร :hao7: กุ้งสไตล์
ชอบเรื่องนี้อ่านแล้วไม่เครียด ขอบคุณนักเขียน
-
โอยยย แพ้สิ่งมีชีวิตชื่อน้องกุ้ง//กลิ้งม้วนตัว18ตลบ -///-
:hao7: :-[ :pig4: :กอด1:
-
งื๊ดดดดดด อ่านรวดเดียวจบแบบไม่วางเลยอ่ะ
เป็นนิยายที่ฟิลกู๊ดดดดมากกกกกจริงๆ ยิ้มตลอดเวลาที่อ่าน จนเมื่อยแก้มเวอร์
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
น้องกุ้งน่ารักมากกกก
-
:z2: ดี!!!! ชอบ!!!! :katai2-1: น่ารัก ครบ!!!!! ตามอ่านเรื่องอื่นต่อ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก รัก :mew1: o13
-
:hao5:
ตอนพิเศษนี้จะอยู่หลังตอนพิเศษของตัวละครหลัก
ถ้าใครสงสัยว่าตัวละครบางตัวคู่กันได้ยังไง ขออภัยจริงๆ เน้อ
ไว้ตามอ่านตอนพิเศษของพวกเขาที่เคยแจ้งไว้ในเล่มก็ได้นะครับ
คิดถึงทุกคนจัง จุ๊บๆ
ตอนพิเศษ
ทักรี่เบบี้โซแดมฮอต
สายแล้ว สายแล้ววววว จะทันมั้ยวะเนี่ยยยย
RRRRRRRRR
‘หยากไย่’
ฮืออออ นั่นไงล่ะ ไม่ทันขาดคำ แม่โทรตามแล้ววววว
“ฮัลโหลลลลล”
[กี่โมงกี่ยามแล้วฮะ! ถึงยัง!?]
มันต้องสงสัยแน่ๆ ว่าผมอยู่ไหน “สนามบินแล้วจ้า”
[ดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ]
“อินชอน…”
[มึงจะไปตึกเจวายพีเหรอ] เสียงไอ้ไย่สูงแสบแก้วหู [เร็วๆ ไอ้สัดอย่าล้อเล่น]
“คิกๆ เออ ดอนเมืองนี่แหละ กำลังวิ่งเข้าไปแล้วววว”
ผมจัดการกดวางสาย แล้วรีบลากกระเป๋าสีเหลืองใบโตตามมาติดๆ
เย่! เราจะไปทะเลกันฮะ ในที่สุดก็ได้ใช้กิฟวอยเชอร์จากพี่ปอยสักที ตอนแรกก็นึกว่าจะได้เป็นห้องพักเดี่ยวไรงี้ มารู้ทีหลังว่าเขาให้บ้านติดทะเลทั้งหลังเลยอะ ผลสุดท้ายก็เลยต้องยกโขยงกันมาทั้งกลุ่มอย่างกะทัวร์จีน และนอกจากแก๊งไม่มีใครครบแล้ว เรายังมีสามเด็กพละและอีกหนึ่งหนุ่มวิศวะตามมาในทริปนี้ด้วย
“มาแล้วววววว” ผมโบกมือร่าให้มุนินและหยากไย่ที่ยืนเซ็งเหมือนทำล็อตตอรี่หาย พยายามยิ้มกลบเกลื่อนการมาสายของตัวเอง แหมมมม มาจากบางขุนเทียนนะ ทางเดียวที่จะมาไวๆ คือว้าปมาอะ ฮืออออ
“กว่าจะมา” ไอ้ไย่เบ้ปากใส่ผมเป็นคนแรก วันนี้มันใส่เดรสสีขาวกับรองเท้าส้นสูง ไอ้ห่า ชุดแบบนี้เหมาะกับไปซอยนานามากกว่าทะเลอะ
“มึงเอาอะไรมาเยอะแยะขนาดนั้นอะ” มุนินชะโงกหน้ามาดูของที่อยู่ด้านหลังผม เออ ต้องใส่เสื้อฮาวายแบบนี้สิถึงจะเหมาะกับทะเล
“อุตส่าห์ซื้อน้ำหนักก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ” ไม่หลังคาบ้านมาด้วยก็ดีขนาดไหนแล้ว
หยากไย่กอดอก “จะได้เช็คอินกันสักที”
ผมมองซ้ายมองขวา อ้าว ทำไมมันอยู่กันสองตัวอะ “แล้วคนอื่นไปไหนหมดอะ”
“พ่นควัน” มุนินบอก แต่ไม่ทันไรหน้าตามันก็เบิกกว้างซะก่อน “อ้าวนั่นไงมากันแล้ว ข้างหลังมึงอะ”
“ไหน… อ๊ะ เหวอออ”
ยังไม่ทันที่จะหันได้ร้อยแปดสิบองศา ตัวผมก็ลอยขึ้นซะงั้น แงงงงงง ช่วยด้วยยย
แต่กลิ่นสปอร์ตๆ แบบนี้…
ผมพยายามเอี้ยวตัวมามองหน้าคนที่หาญกล้าแบกผมขึ้นบ่า
โอ๊ยยยย ว่าแล้วเชียววว “ไอ้ทักกกก”
“ไงเจี๊ยบๆ” ไอ้เดือนพละยิ้มโชว์ฟัน มันใส่แว่นกันแดดซะด้วย และการที่เห็นว่ามันใส่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์วงแขนแบบนี้แล้วนั้น… แอ่ก ตัวอ่อนกะทันหัน เอาเลย แบกเลย ขอละลายอยู่บนบ่าที่แข็งแกร่งนี้ ฮือออออ
“หวัดดีกุ้ง” โมทย์ที่เดินตามเข้ามายกมือทักทาย
“เป็นไงบ้างรูมเมทททท” ผมโบกมือกลับเช่นกัน ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนที่เอาแขนพาดบ่าหนุ่มแว่นอยู่ “ไอ้อู๋ มึงออกไปจากรูมเมทกูเลย”
ป้าบ!
ประธานสินกำผู้ตัวล่ำขึ้นสิบเลเวลอย่างกับหมีควายเอื้อมมือมาตบหัว โอ๊ยยย
“มาสายแล้วทำซ่านะมึง”
“พูดมากจัง” ผมบุ้ยปากแล้วสะกิดไอ้ทักให้หันมาฟัง “ทักรี่ๆ โกรธกูที่มาสายปะ”
ไอ้ไดโนเสาร์ยิ้มมุมปาก “เฮ้ย ไม่โกรธเลยจ้า”
แหม่ มันรู้งาน
ผมหันไปทำเหยอกับไอ้อู๋ต่อ “เห็นมะ มันไม่เห็นว่าเลย”
“โถไอ้ควาย” ไอ้อู๋ส่ายหัวขำๆ แล้วหนีผมด้วยการลากโมทย์เดินไปหาไอ้ไย่ แล้วผมก็เห็นหลุยส์กับเก๋ายืนอยู่ด้านหลัง
เด็กโยธาเดินเข้ามาหาผมคนแรก “เฮ้ยยยเป็นไงบ้างอะเรา คิดถึงจังเลยอะ”
“จริงเหรอ” บ้า เขินอะ
“จริงสิ” หนุ่มลูกครึ่งพนักหน้า ก่อนจะเอี้ยวตัวมากระซิบ “แต่ดูเหมือนมีคนคิดถึงกว่านี้ คนนี้ๆ”
ผมหัวเราะคิกๆ ตอนที่เห็นหลุยส์เอานิ้วจิ้มๆ หลังไอ้เดือนพละที่แบกผมอยู่
“เก๋าล่ะเป็นไงบ้าง” ผมเปลี่ยนมาคุยกับคนที่อยู่ถัดไป วันนี้เก๋าแห่งพละแต่งตัวเท่เชียว แถมมีการสะพายกล้องอย่างกับมือโปร โอ๊ยยย ท่าทางทริปนี้ผมจะมีรูปสวยๆ ให้ลงเพียบเลยสิเนี่ยยย
“นครนายกเงียบขึ้นเลยพอไม่มีกุ้งอะ” คนตัวเล็กเขยิบเข้ามาใกล้ “ตอนนี้ทั้งพละ วิศวะ หมอเฉาตายกันทั้งม. ได้แต่อาศัยเสียงหมาเห่าฟังแก้เหงา”
อ้าว ทำไมเทียบกูกับหมาล่ะ
“คุณ เราไปเช็คอินกันเลยมั้ย” หลุยส์ที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นทับเสื้อยืดสีขาวส่งเสียงถามหยากไย่
“เอาสิ”
หลุยส์พยักหน้า เดินไปหาฝ่ายหญิงอย่างมาดแมนแล้วพากันเดินออกไป มีการประคองหลังให้อีกนะ โอ๊ยยยย เหม็นความรัก
“กินข้าวมายัง” ไอ้ทักส่งเสียง
“เอากูลงก่อนจะได้คุยกันถนัดๆ”
แต่พอมันอุ้มผมลงมายืนเท่านั้นแหละครับ ตอนที่สายตาผมเห็นหน้ามันเต็มๆ นั้นเล่นเอาใจเต้นตึกตัก
ฮืออออ จาอาวววว จาอาวววว
“มีอะไรวะ” ไอ้ทักย่นคิ้ว เอามือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาสำรวจตัวเองด้วย
“เปล่าๆ”
“ก็มึงมองกูอะ”
อย่าเขยิบเข้ามาใกล้แบบนี้เซ่ อู้วววว “มึงฮอตอะ”
“ฮะ!?”
โอ๊ยยยยย เห็นมั้ยว่าเขินขนาดไหน กัดปากจนย่นเป็นเกี๊ยวซ่าแล้วเห็นมั้ยยย “ไม่พูดแล้วววว”
“เดี๋ยวๆ” มันรั้งแขนผมไว้เมื่อเห็นว่าจะวิ่งหนี แงงง ปล่อยสิ คนอื่นเขาไปเช็คอินหมดแล้วเนี่ยยย “ฮอตอะไรบอกกูก่อน”
“ม่ายยยยย”
“เจี๊ยบบบ” เสียงอ่อนเสียงหวานนักนะ “นานๆ ได้เจอกันทีทำให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ยวะ”
“…”
“หันมาๆ”
ฮึ่ยยย หันก็ได้
ฮือออ ไม่กล้ามองหน้ามันอะ “จะยิ้มหาอะไรเล่า!”
“กอดหน่อย” ไอ้เดือนพละอ้าแขนออก
“กะ…กอดทำไม!” คนเยอะแยะเห็นมั้ยน่ะ “มึงจะบ้าเหรอออ”
“แค่กอดไม่บ้าหรอกน่า ไม่กอดอะจะบ้ากว่า”
สำบัดสำนวนเยอะนักนะ ไม่เจอกันนานแพรวพราวเหลือเกินนนนน
เอาเถอะครับ ยอมรับแหละว่าอยากกอดเหมือนกัน
หมับ!
“เดี๋ยวๆ” รีบจัง กูยังไม่ได้ทันตั้งตัวเลยยย
ไอ้ทักทำหน้างงๆ ตอนที่ผมยกตัวออกมา “ทำไมอะ?”
“ขอจัดท่าก่อน” ผมหรี่ตาสำรวจรูปร่างคนตรงหน้าเพื่อหาทำเลที่เหมาะๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปอีกครั้ง
หมับ!
“อะไรของมึงวะ…”
“เงียบน่า”
แค่อยากให้จมูกจมอยู่กับเนื้อแน่นๆ ข้างๆ หน้าอกด้านขวาเท่านั้นเอง ตรงเนี้ยยย ได้กลิ่นความเป็นไอ้ทักแบบเต็มๆ เลยยยย
ผมคิดถึงมันจัง
“สรุปกินข้าวมายัง” ไอ้คนตัวสูงส่งเสียง
หงึกๆ หงักๆ ผมได้แต่พยักหน้า เพราะจมอยู่กับตัวไอ้ทักไปร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว
“อยากไปเดินดูอะไรก่อนเข้าเกตมั้ย”
“ม่ายอะ” ผมส่งเสียงอู้อี้
“อะไรของมึงเนี่ยเจี๊ยบ จะสิงกูอยู่แล้วสัด” ไอ้ทักคงทนความสงสัยไม่ได้ รีบยกหน้าผมขึ้นมามองให้เต็มตา ตอนนี้เราจ้องกันเขม็งเลย
เวรละ…
“อย่าจูบนะ” ผมกระซิบ
“มึงนั่นแหละที่อยากจูบกับกู”
“ใครบอก” รู้ดีนักนะ
“เสียงมึงสั่น” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “แล้วกูอยู่กับมึงมานาน กูดูออก”
“…”
“เดี๋ยวถึงที่พักค่อยจูบกันนะ”
“เข้าห้องน้ำมั้ย”
“…”
“ปะ…ไปจูบกัน” โอยยยยย สั่นจริงอย่างที่มันว่า กลืนน้ำลายดังเอือกๆ แล้ว
“…”
“คิดถึงอะ”
“เฮ้อไอ้เจี๊ยบ” ไอ้ทักถึงกับส่ายหัว แต่ก็ยังยิ้มอยู่นะ “มึงเคยโรแมนติกบ้างมั้ยวะ”
“…”
“จูบในห้องน้ำ เดี๋ยวก็ตกเครื่องเอาหรอก”
“…”
“มันคงนานน่าดู”
โอยยยยยยยยยย รู้สึกว่าอยู่ๆ ตัวก็ลื่นเหนียวๆ เหมือนปีโป้ กลายเป็นเยลลี่ไปแล้ววววว
ไอ้ทักขยี้หัวผมอย่างมันเขี้ยว “กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันแหละ”
ฮือออ เปลี่ยนใจทันนะทัก ยอมซื้อตั๋วใหม่แบบไม่เสียดายตังค์เลยยยย นั่งรถทัวร์ตามไปก็ด้ายยยยยย
“ไปเช็คอินกันเหอะ”
ผมย่นจมูกใส่มันก่อนจะพยักหน้า “ไปก็ไป อยากเจอทะเลแล้วเหมือนกันนนนน”
“โอ้โห” ไอ้ทักร้องออกมาเมื่อแย่งกระเป๋าลากจากมือผมไปจัดการเอง “เอาอะไรมาเยอะแยะวะ”
“ของจำเป็นทั้งนั้นแหละน่า”
“สีเหลืองซะด้วย” ไอ้เดือนพละผิวปาก “วันนี้มึงกะจะเหลืองทั้งตัวเลยหรือไง”
“พูดมากจัง” ผมบุ้ยปาก “ชอบสีเหลืองมันผิดเรอะ”
“ไม่ผิดจ้า” ไอ้ทักยื่นมือมาเกาคาง โว้ยยย คนนะไม่ใช่แมว “ไปๆ เดี๋ยวแม่มึงก็อาละวาดอีก เมื่อเช้าไอ้หลุยส์โดนไปชุดใหญ่”
“อ้าว แล้วหลุยส์ไม่ตะวาดกลับเรอะ” ดูท่าเด็กวิศวะอย่างมันจะไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ นะ
“ไม่อะ เงียบเป็นเป่าสาก ชวนพวกกูไปดูดบุหรี่ทันที” ไอ้ทักทำท่าจะหัวเราะแล้วพาผมเดินไปสมทบกับเพื่อนๆ “ดูท่ากูจะมีคนแชร์แฮชแท็คหงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อนแล้วล่ะ”
โถ… น่าสงสาร
แต่เอาเถอะ ใครจะตีกันเดี๋ยวผมจะคอยห้ามทัพเอง
การเที่ยวครั้งนี้มันต้องสนุกมากแน่ๆ เย่!!!
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มุนินกับหยากไย่เดินหัวเราะคิกคักเข้ามาหาคนที่เหลือ หลังจากที่มันสองตัวอาสาไปเช็คอินให้ เอ… สายตาพวกแม่งไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
“พวกมึง บ้านของเรามีสี่ห้องพอดีเลย” ไอ้ไย่ยิ้มหวาน
เฮ้ยยยย ดีอะ พอดีคู่ของพวกเราเป๊ะ เดี๋ยวเที่ยวเสร็จต้องโทรไปขอบคุณพี่ปอยซะแล้วววว
ดูเหมือนมุนินจะเห็นผมดีใจออกนอกหน้า มันเลยดับฝันผมทันที “แต่เพื่อความเป็นธรรม เราจะจับฉลากคละเพื่อนร่วมห้อง”
“เฮ้ยยย” ผมนี่ลุกขึ้นยืนเลยครับ “ไม่แฟร์เลยยยยย”
แล้วผมจะได้นอนกอดไอ้ทักมั้ยเนี่ยยยยย แงงงงงง
“ไม่ต้องจับได้มั้ยดาว เราอยากนอนกะไอ้เจี๊ยบมันอะ” เหมือนไอ้ทักจะไม่เห็นด้วยกับแผนนี้เช่นกัน แต่เก็บอารมณ์ความงุ่นง่านได้ดีกว่าผมเยอะ แหงะ
“ไม่ได้นะทัก เราต้องถือโอกาสนี้สนิทกับคนใหม่ๆ สิ” ไอ้ไย่หันไปทางมุนินที่กำลังขยุกขยิกกับกระดาษในมือ “เสร็จยังวะ”
“เรียบร้อยแล้ว” ในมือมุนินมีกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ม้วนไว้อย่างสวยงาม แถมเดินตรงมาทางไอ้ทักคนแรกด้วยนะ “ทักก่อนเลยจ้า”
ไอ้เดือนพละกระตุกคิ้วขณะมองมาที่ผม มันทำเป็นหลับตาปากก็ขมุบขมิบอย่างกับกำลังสวดอภิธรรม แงงงงง ผมตื่นเต้นไปด้วยเลยเนี่ยยย
แล้วไอ้ไดโนเสาร์ก็คลี่กระดาษออกมา “ไอ้หลุยส์”
“สัด” เจ้าของชื่อถึงกับสบถ
“เราไม่อยากนอนกะมันอะดาว” สีหน้าไอ้ทักหงอยมาก เหมือนกับต้องการอ้อนวอนไอ้ไย่ “ไย่นอนกับมันแทนได้มั้ย”
“ไม่ได้! จะบ้าเรอะ” หยากไย่กอดอก ยิ้มสะใจอย่างกับคนบ้า “ตามึงแล้วกุ้ง”
ผมมองหน้าไอ้ทักก่อนจะยื่นมือไปหยิบกระดาษจากมือมุนิน
ฮืออออออ ทำไมสวรรค์ต้องพรากเราสองคนด้วยยย ทำม้ายยยย
“แฮ่!”
“สัด!! ตกใจ!!” ผมถึงกับร้องลั่น ไอ้ห่ามุนินมันทำเป็นหนีบมือผมอะ ใจหายหมด!
เอาล่ะ เรามาดูกันสิว่าจะได้ใคร ผมค่อยๆ คลี่กระดาษออกช้าๆ
“หยากไย่!” ผมพูดตามสิ่งที่เห็น “โหยยยย ไรวะ ไม่เอาอะ”
“อีห่า กูยังอยู่ตรงนี้ค่ะ” ดาวมหาลัยเท้าเอว “ดีแล้ว กูจะได้จำตาดูมึงไม่ให้ทำอะไรดื้อๆ ซนๆ”
ผมกับไอ้ทักตัวเกร็งทันทีเมื่อเห็นสายตาของผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ไอ้ห่าเอ๊ย แม่ของแท้
ต่อไปก็ถึงคราวไอ้อู๋บ้างแล้วครับ…
ไอ้ประธานรุ่นหยิบกระดาษขึ้นมา “โมทย์”
“…”
อ้าว ไหงงั้นอะ!?
ไอ้อู๋ถึงกับฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู แถบจะผูกเป็นโบว์ที่ท้ายทอยได้แล้ว “กูชอบจับฉลากแบบนี้นะ ยุติธรรมดีๆ”
โอ๊ยยย กูอยากแหมมมมมมมมมให้ถึงอ่าวไทย
“ไอ้ควาย คุ้มมึงไง!” ไอ้ทักถึงกับเซ็งนั่งเอนติดเก้าอี้
“เท่ากับว่าห้องสุดท้าย เก๋านอนกับมุนินนะ” หยากไย่กล่าวปิดการจับคู่ในครั้งนี้
“กูมีเรื่องสงสัยครับ” ไอ้หลุยส์ที่นั่งถัดไปจากไอ้ทักยกมือขึ้น “ไอ้เก๋ามึงมาเสือกกับทริปนี้ได้ยังไงวะ”
พวกเราหันขวับไปทางเจ้าของชื่ออย่างพร้อมเพรียงเหมือนเตรียมมา เก๋าถึงกับอึกอักตอบอะไรไม่ถูก เอ๊ะ ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ยยยย ไอ้ตอนแรกก็นึกว่าตามไอ้ทักกับโมทย์มาเฉยๆ
“เอ่อ… กู…”
“…”
ไม่ต้องรีบเด้อ ทุกคนรอฟังอยู่
“กู… มากับเมีย”
ผมนี่ถึงกับหันซ้ายหันขวาเลยครับ ใครอะ ไหนๆๆๆ ไหนเมียมัน คนไหนได้เป็นเมียไอ้เก๋าพละวะเนี่ย คงขำพรืดหน้าดู คิกๆๆ
เอ่อ… แล้วทำไมมันมองหน้าไอ้มุนินเหมือนกับขอความช่วยเหลืออย่างนั้นอะ!?
เฮ้ยยยย อย่าบอกนะ!!!
“เก๋าเป็นแฟนกับมุนินเรอะ!!”
พรวด!!!!
น้ำองุ่นเวลคัมดริ้งที่หลุยส์ยกขึ้นดื่มถึงกับกระฉูดออกจากปาก อี๋!!
“กรี๊ดดดดดด” หยากไย่กระโดดโลดเต้น “จริงเหรอ เพื่อนกูจะมีผัวแล้วเหรออออ”
“ยังไม่ใช่ผัวเว้ย” มุนินก้มหน้างุด
เก๋าถึงกับทำหน้าสงสัย “อ้าว?”
“พอๆ” ตุ๊ดแฟชั่นโบกมือให้ยุ่ง “รีบเอาของเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเล่นน้ำกันให้ไวเลยจ้า”
“ดีใจด้วยนะมึงงงง” ผมถึงกับเข้าไปเขย่าแขนมันเลยอะ แงงงงง ปลาบปลื้ม หลังจากที่ได้ยินมันบ่นเหงามานานนนนน
“อะไรของมึงเนี่ยยย”
“กูตื้นตันนนน”
“ตื้นตันทำบ้าอะไร” ไอ้มุนินเท้าเอว “ไม่ได้จะแต่งงานโว้ยยย”
แหมมม ทำมาเป็นฟอร์ม รู้น่าว่าเขินเหมือนกันแหละ อิๆ
“ไปๆ แยกย้ายกันสักที”
พอทุกคนเริ่มลุก ผมก็กระโดดกลับไปหาไอ้ทักอีกรอบ
“เป็นอะไรอะหน้ามุ่ยยย” ผมจับคางไอ้เดือนพละเขย่าไปมาจนหัวของมันสั่นด้อกแด๊ก
“เซ็ง”
“อ้าว…”
“กูมาเพราะจะได้นอนกับมึงเลยนะ” มันถอนหายใจแล้วก็ลุกขึ้นบ้าง “พ่อมึงก็ไม่ให้กูไปคอนโด พอมาเที่ยวก็โดนกันท่าอีก เบื่ออะ”
“ชู่ววว” ผมรีบชูนิ้วเลยครับ “เงียบๆ เดี๋ยวไย่ได้ยิน”
“เปล่า กูไม่ได้โกรธดาว แค่เซ็งตัวเอง”
โถ… ไอ้หมาชิบะเอ๊ย “เอาน่า เดี๋ยวก็มีที่ทางเองแหละ อย่าเครียดๆ สนุกๆ”
พอมันเห็นผมเอียงคอยิ้มก็กลับมาอารมณ์ดีอีกรอบ “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะจะได้ว่ายน้ำกัน”
ผมพยักหน้า “ได้เลย กูเอาห่วงยางสัปปะรดมาเลยน้า มึงต้องชอบแน่ๆ”
“จ้า ชอบก็ชอบจ้า”
ผมเดินนำให้ไอ้ทักลากกระเป๋าตามมา เห็นว่ามุนินยังทำหน้าบึ้งตึงใส่ไอ้เก๋าอยู่ตรงล็อบบี้อยู่เลย เอ๊า ไหนบอกให้รีบแยกย้ายไง ทำไมช้ากว่าคนอื่นล่ะ
ช่างมันแล้วกัน ผมจะรีบไปเป่าห่วงยางสัปปะรดแล้ววววว อยากเล่นน้ำใจจะขาด
ถึงจะเดินห่างออกมา แต่ผมก็ยังได้ยินการสนทนาจากสองคนข้างหลังชัดเจน โดยเฉพาะเสียงกวนๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเก๋าเด็กพละ
“อ้าว สรุปว่าเราไม่ใช่ผัวเธอเหรอมุนิน?”
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ทะเล! ทะเล้!!
บรรยากาศซัมเมอร์ช่วงปิดเทอมการมาทะเลคือโคตรเหมาะจริงๆ อะครับ ที่พักของเราก็ดี้ดี เดินออกมาจากบ้านไม่กี่ก้าวก็ถึงทะเลแล้วเรียบร้อย
หยากไย่กับหลุยส์เป็นสองคนแรกที่ลงไปเล่นน้ำก่อนใคร หยากไย่ในชุดบิกินี่สีแดงคือแสบตาสะใจม้ากกกกกกก หลุยส์คงหวงน่าดูเพราะตามติดแจไม่วางตา ก็แหมมม ฝรั่งมองไย่กันเพียบเลยนี่ครับ แต่ตัวหลุยส์เองก็ฮอตใช่ย่อยนะ การเป็นสมาชิกของแก๊งเด็กกล้ามต้องหุ่นดีทุกคนเลยหรือไงวะ แต่ถึงเด็กโยธาอย่างมันจะหุ่นดีขนาดไหน ก็ไม่ได้ครึ่งของ… O_O
แม่!! เจ้า!! โว้ย!!!
กำลังคิดอะไรเพลินๆ ตาดันไปเห็นไอ้ทักกำลังยืนอาบน้ำที่ฝักบัวริมหาดของโรงแรมพอดี
ผมอ้าปากค้างขณะที่จ้องไปยังหน้าท้องเป็นลอนได้รูปอย่างกับลูกระนาดบนถนนอโศก วินาทีที่มันเสยผมเปียกๆ นะ… อื้อหือออออ กำเดาจะไหล ฮือออออ มันไปทำอะไรมาวะถึงหุ่นดีขึ้นขนาดนี้ ดูแขนนั่นดิ ใหญ่อย่างกับน่องไก่บอนชอน และที่สำคัญ การใส่กางเกงขาสั้นแบบนั้นทำให้เส้น V เหนือเอวเด่นหรา ขาของมันก็ไม่เล็กเกินพอดีจนน่าเกลียด ใหญ่สมส่วนแบบผู้ชายเล่นกีฬาที่เห็นแล้วต้องมอง ใครโดนมันเตะมีหวังสลบเหมือดในหนึ่งวินาทีแน่ๆ
โอ๊ยยยย แย่แล้ว แย่แล้วววววว
มือผมเปื้อนไอศกรีมหมดเลย ฮือออ ละลายจนได้ อุตส่าห์วิ่งไล่ตามคุณลุงหวังจะกินริมทะเลฟินๆ
“เหม่ออะไรอยู่เจี๊ยบ”
เฮ้ยยย ไอ้ทักมันมาตั้งแต่เมื่ไหร่วะ!!
ยังไม่ทันตั้งตัว ไอ้ไดโนเสาร์ก็ก้มลงมางับไอศครีมในมือผมจนได้
อ๊า… แย่แล้วววว ทำไงดีฮือออ
“โอ๊ย…”
ไอ้ทักเดินเข้ามาดูอาการ แงงง แล้วการที่มันเลียไอศกรีมที่เลอะปากแบบนี้… โว้ยยยยย
“เป็นอะไรวะมึง”
ยังมีหน้าจะมาถามอีกกกก ตัวงอเป็นกุ้งสมชื่อแบบนี้ ปวดไส้ติ่งม้างงงงงง
เอาวะ ต้องสู้ดิ
หมาตายลอยน้ำ หมาตายลอยน้ำ
“ปะ…เปล่า” ผมยิ้มแห้งๆ “กูโอเค”
“เอาดีๆ กูเป็นห่วงนะ”
โอ๊ยยยย พูดเสียงอ่อนแบบนี้ กูตัวงอขึ้นกว่าเดิมอีกกกก จะกลิ้งเป็นยางมิชลินอยู่แล้วววว
“ยืนตรงๆ”
โอ๊ยยยยย “ไม่ได้!”
“ทำไมวะ”
“ก็บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้… เฮ้ย!” อยู่ๆ ไอ้ทักก็จับผมดัดหลังให้ตัวตรงซะงั้น!!
ผลก็คือ… ฮืออออ ตุงเลยครับ
“เอ่อ…” ไอ้ทักที่เหลือบมาเห็นถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“พอใจมึงยังเนี่ยยยย” จะร้องไห้ ฉลามปากขวดลูกพ่อ ขอโทษที่ทำให้ขายหน้า ฮืออออ
แต่ดูไอ้ทักก็ยังยิ้มอย่างพอใจไม่เลิก บ้าเอ๊ยยยย
“จะจ้องอีกนานมั้ยฮะ”
“หึๆ” มันแยกเขี้ยว ตาเป็นมันเลยนะสัดดดด
“สองคนนั้นอะ ไม่มาเล่นน้ำกันรึไง!” ไอ้อู๋ที่กำลังพาโมทย์เดินลงไปในทะเลตะโกนมาถาม
“เอาไง” ไอ้ทักจ้องตาผม
“เอาไงอะไรอ่า”
“จะเล่นน้ำหรือจะไปเล่นกันในห้อง”
“…”
บึ้ม กางเกงขาสั้นลายผลไม้ของผมระเบิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ฮืออออ จะฟ้องแม่ “เล่นน้ำสิ!”
ไอ้ทักทำสีหน้ากวนใส่ “แน่ใจนะ?”
“เออ!!” ไม่ต้องมาทำตาแบบนั้นเลยนะไอ้บ้าเอ๊ยยยย
“งั้นเล่นน้ำก็เล่นน้ำ” ไอ้ทักเดินไปหยิบห่วงยางสัปปะรดที่ผมวางทิ้งไว้ริมหาดมาให้ผม “บังไว้”
“แปบๆ ขอถอดเสื้อก่อน”
“ไม่ต้อง!”
อ้าว เสียงดังทำไมอะ
ผมที่มือกำลังคาอยู่ที่กระดุมเอียงคอสงสัย “เล่นน้ำก็ต้องถอดเสื้อดิ”
“แต่กูไม่ให้ถอด”
“ไม่เอา ใส่เสื้อเล่นน้ำมันหนักตัว”
“ยัง” ไอ้ทักเข้ามาใกล้ แต่ผมกระโดดหนี “เดี๋ยวก็ดำหมดหรอก”
“กูทากันแดดมาแล้วน่า” ผมบุ้ยปาก และจัดการถอดเสื้อตัวเองโดยไม่รอให้มันมาห้ามอีก
โอ๊วววว ผิวโดนแดดหน้าร้อนมันช่างฟินซะจริงๆ
“เอาห่วงยางมา” ผมยื่นมือไปทางเดือนมหาลัย
อ้าว ทำไมอ้าปากค้างแบบนั้นอะ
ไอ้ทักชักมือหนี แล้วเอาห่วงยางแนบไว้ตรงเอว มีการเหลือบมองกางเกงผมด้วย
“มึงไม่ต้องใช้แล้ว กูขอ” แล้วมันก็หันหลัง เดินลงทะเลไปแบบไม่ลาสักคำ
เอ๊า อะไรของมันเนี่ยยยย
การเล่นน้ำทะเลของเราโหวกเหวกโวยวายมากครับ ส่วนมากเป็นเสียงกรี๊ดของหยากไย่กับมุนิน ผมแวะไปขี่คอโมทย์บ้าง ไอ้หลุยส์บ้าง แต่สุดท้ายไอ้ทักก็จะลากผมออกไปจากกลุ่มเสมอๆ โอ๊ยยยย อะไรมันจะอยากใกล้ชิดขนาดนั้นวะ
ผมเลยถือโอกาสลอยตัวออกมาห่างๆ ขอพลังจากแสงอาทิตย์หน่อยเหอะ
“สบายจัง” ผมที่สอดตัวอยู่ในรูห่วงยางถึงกับฟินพูดออกมาคนเดียวเลยอะ
จ๋อม จ๋อม
เอ๊ะ เสียงอะไรวะ…
เงียบ
เอ๊า สงสัยหูฟาด
บุ๋ง บุ๋ง
นั่นไง มาอีกแล้ววว หูไม่เพี้ยนแน่
หรือว่า… ฉะ ฉลาม!!
“แว้กกกกกกกกก”
ยังไม่ทันจะได้กลัว อยู่ๆ ก็มีอะไรดึงขาผมให้จมลงไปในทะเลอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว ด้วยความกลัวตายมันเลยถีบมันไปสองสามทีจนมันปล่อย และพาตัวเองกลับสู่ผิวน้ำอีกครั้ง
แงงงงงง เพื่อนๆๆๆ ฉลามจะแดกกูแล้ววววว
“ช่วยด้วยยยยยยย”
“ไอ้เจี๊ยบ!!”
อะ…อ้าว
ผมหันไปเจอไอ้ทักที่ไอแค่กๆ เพราะน้ำทะเลเข้าปาก
แงงงงง มึงเองเรอะ ก็นึกว่าใครอะ
“ถีบกูแรงเชียวนะไอ้สัด”
โอ๊ยยย หน้าตาแม่งดูเจ็บจริงอะ ผมต้องเข้าไปดูอาการหน่อยแล้ววว
“ขอโทษษษษษ” ผมว่ายเข้าไปประชิดตัวมัน “ก็มึงเล่นอะไรไม่รู้อะ”
“โดนหัวกูจังๆ เจ็บฉิบหาย”
“ไหนขอดูหน่อยยย” ผมเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิม
โห… ขมับมันแดงเป็นปื้นเลยอะ แงงง ไม่ได้ตั้งใจนะ โอ๊ยย ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาผมทำลายหน้าหล่อๆ ของมันไปกี่ครั้งแล้วเนี่ยยย
แต่ตอนที่ผมกำลังลูบๆ คลำๆ รอยแดงอยู่นั้น จู่ๆ มันก็จู่โจมผมซะดื้อๆ
ฟอด!
เอ๊อะ!! แม่งหอมแก้มผมอะ
“ทักกกกก”
โอ๊ยยย สาดน้ำใส่แม่งเลยนิ
ไอ้ทักจับแขนผมไว้ได้ทัน “หอมแรกตั้งแต่นครนายกเลยนะเว้ย”
“…”
มันช้อนตาจ้องผมซะหวานหยดย้อย “ไม่คิดถึงมันเหรอ?”
แงงงงงง คิดถึงสิ คิดถึงมากกกก คิดถึงทั้งตัวมึงทั้งการหอมแก้มของมึงเลย
“เออ”
“แล้วหนีมาเล่นไกลๆ ทำไม เดี๋ยวก็ลอยไปอินเดียหรอกมันหรอก”
“ก็กูอยากชิลๆ”
“อยู่กับกูไม่ชิลหรือไง”
“มึงชอบกันท่าเวลากูเล่นกับเพื่อนอ่า”
ไอ้ทักถึงกับเลิกคิ้ว “กูอยากให้มึงเล่นกับกูบ้างอะ”
“ใครจะกล้าขี่คอมึง”
“ทำกับไม่เคยขี่กูอย่างนั้นอะ”
หืม… หมายถึงขี่แบบไหนจ๊ะ งงจัง
แต่ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง “หาหออยู่ได้ยังอะ?”
“ได้แล้ว” ไอ้เดือนมหาลัยพยักหน้า “น่านอนมากเลย มึงแวะมาหาดิ”
“พอเลยๆ อันตรายแน่ๆ”
“โธ่ ไรวะ” ไอ้ทักทำเป็นบุ้ยปาก แต่เสียใจ น่ารักไม่ได้ครึ่งนึงของผมหรอก
เฮ้ยเดียวนะ สัปปะรดน้อยของผมหายไปไหนอ่า
“หาอะไรวะ” ไอ้ทักถามเมื่อเห็นผมหันซ้ายขวาให้ยุ่ง
“ห่วงยากกูหายอะ” ฮือออออ จมไปก้นมหาสมุทรแล้วเปล่าวะ แงงง แพงนะโว้ยยยย
“นั่นไง!” ไอ้ทักชี้นิ้วจนผมต้องมองตาม ฉิบหาย… ไกลอย่างกับอีเกียบางนา ทำไมลอยไปถึงโน่นได้วะน่ะ
“ทักกกกกกก” ผมรีบร้องขอความช่วยเหลือ
แม่งก็ดูเหมือนจะรู้ทันซะด้วย “พอเลย ว่ายน้ำเก่งไม่ใช่เหรอเบบี้ชริมพ์ ลองไปเก็บเองดู”
“โหยยยย ไรวะ เก็บให้หน่อยดิ” ผมกระโดดเกาะแขนมัน ทำตาปริบๆ ให้เหมือนน้องแมวในเรื่องเชร็ค
ใจอ่อนเด้ ใจอ่อนหน่อยยยย
“เอ่อ…” ไอ้ทักเริ่มคิด “ถ้าไปหยิบให้แล้วกูจะได้อะไร”
โอ๊ย ทำดีหวังผลจริงๆ ให้ตายดิ
แต่เอาเหอะ ถือโอกาสนี้มอบจุ๊บตะมุตะมิให้มันหน่อยแล้วกัน
จุ๊บ!
คริๆ เขินอ่า
ไอ้ทักนิ่งไปเลย ผมนึงว่ามันจะกลายเป็นหินอยู่แล้วเชียวถ้ามันไม่…
จุ๊บ
จูบผมสวนมาเหมือนกัน!!
และคราวนี้จูบจริง ไม่ตะมุตะมิ จูบเพราะความโหยหาล้วนๆ
โอ๊ยยยย มันอยากเห็นผมละลายไปกับน้ำเค็มหรือไงเล่า
แต่รู้สึกดีชะมัดเลยอะ แงงงงง
โชคดีชะมัดที่ไอ้พวกไอ้อู๋ไอ้ไย่เล่นน้ำกันอยู่ไกลๆ เลยไม่เห็นว่าพวกเราสองคนทำลังทำอะไรที่โคตรโรแมนติกอยู่ จูบกลางทะเลเนี่ยนะ เชื่อกับแม่งเล้ยยยยย
“พอแล้วววว” ผมผลักตัวมันออก ไอ้ทักมีสายตาผิดหวังอยู่นิดๆ “ได้ทีก็เอาใหญ่เลยนะ”
“ค่อยมีกำลังใจหน่อย” มันทำเป็นดัดนิ้วกร๊อบๆ อย่างวางมาด ไอ้บ้าเอ๊ยยยย
“ทักกกกก” มันกำลังจะพุ่งตัวไปอยู่แล้วแต่เสียงผมกลับดึงมันไว้
“…”
ผมแจกรอยยิ้มหวาน “ขอบใจน้า”
ไอ้ทักถึงกับยิ้มกว้าง มันพยักหน้าแล้วพุ่งตัวไปกลางทะเลอย่างกับนักว่ายน้ำมืออาชีพ โอ๊ยยย เห็นความมุ่งมั่นของมันแล้วก็อยากจะส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจดังๆ
“สู้เขาทักรี่ สู้เขา!!”
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
หะ…หาววววว แจ้บๆ ใครมันมาเคาะประตูห้องเวลานี้วะ หลับไปหลายตื่นแล้วล่ะเนี่ย
อ้าววว ผมถึงกับแปลกใจเมื่อลุกขึ้นมาแล้วไม่ให้หยากไย่อยู่ข้างๆ หายไปไหนของมันวะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โอ๊ยยยย รู้แล้ววว กำลังจะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ รีบจังงงงงง
“เฮ้ยยยย” ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่หลังบานประตู
ไอ้เดือนพละใส่ชุดนอนพร้อมสรรพเดินเข้ามาเท้าแขนกับกรอบประตู
“นอนแล้วเหรอ?”
[อ่านต่อด้านล่าง]
-
สนุกมากกกกกก กุ้งน่ารักมาก ทักรี่ก็ดีงามพระราม8
อ่านแล้วได้แต่ งื้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบจนได้ บอกเลยว่ากว่าจะอ่านจบเล่นเอาเหนื่อย
หัวเราะจนเหนื่อยค่ะคุณ555+
สนุกมากเลยชอบมากอ่านแล้วหายเครียดเลยอ่ะ
แล้วจะตามไปเก็บรูปเล่มนะจ๊ะ :mew1:
-
โอ้โห ฟินตัวแตกกับความน่ารักของน้องกุ้ง
ฮากับตัวตนของเด็กสินกำมากๆ สวยหล่ออย่างเดียวเกิดไม่ได้จริงๆ ต้องบ้าด้วย
ขอบคุณมากสำหรับนิยายฟิลดีๆ
เขียนให้อ่านอีกนะ
รอน้องปีใหม่อยู่
-
กรี๊ดดดดด :ling1:
-
สนุกมากกกกก o13
-
สนุกมากกกก อ่านแล้วอารมณ์ดี ฟีลโซกู้ดดด :hao6:
-
น้องน่ารักมากๆ สดใส มองโลกแบบคิด+ ตลอดเวลา หวังว่าทักจะไม่ทำน้องเสียใจ น้องเป็นคนดีมากจริงๆ มี๊ฝากทักดูแลน้องด้วยนะลูก อย่าทำน้องเสียใจไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากคะ น้องกุ้งน่ารักมาก ทักรี่ก็งานดี ชอบการเดินเรื่องและความสัมพันธ์ของตัวละครมากเลยคะ
กดบวกเป็ดก๊าบๆคะ :hao7:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เนื้อเรื่องดีๆมาก น่ารักมากๆอ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ ทำให้อยากกลับไปเรียนปี1ใหม่เลยอะ
อยากอ่านตอนพิเศษของคู่อื่นๆด้วยจัง
-
ดีจิงๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call: กราบขอบคุณคนเขียนก่อนเลยอันดับแรกกกกกกก (แล้วขอตัวไปเปิดเพลงบิ้วอารมณ์แปป)
คือออออออ เราได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของน้องกุ้งมานานอยู่หลายเดือนแล้ว (ในทวิตเตอร์ หวีดลุนแลงมาก)ไม่ได้คิวอ่านสักที
พอมาได้อ่านสักแปปลับลู้ถึงความน้อง ความลูก ออร่าพุ่งกระจายตัวมากกกกก ไม่คิดว่ากุ้งมันจะกุ้งขนาดนี้เลย (ปกติเราไม่ได้คาดหวังกับนิยายอยู่แล้ว ไม่เคยคิดเดาเรื่องเลย เพราะระหว่างทางมันจะมีอะไรให้เราเซอร์ไพรส์อยู่แล้ว )
แต่เรื่องนี้มันเซอร์ไพรส์เราเรื่อยๆเลย เราหลุดเขาบ่อยมาก ขำเยอะที่สุดในปีนี้เลยจากที่อ่านมา555555555
เรื่องราวในมหาลัยมันดีจริงๆนะ พออ่านตอนที่น้องกุ้งแนะนำตัวกับพี่ๆ ... โอ้โห ภาพตอนปี1ตัดขึ้นมาเป็นระยะๆ ภาพตอนพี่สันเต้นกันหัวแทบหลุดออกมาจากบ่า เสียงกลองต่างๆ ทำให้เรารู้สึกตื้นตันกับความทรงจำมากๆเลย
เราคิดว่าเรื่องนี้หลักๆ มันขับเคลื่อนกันไปด้วยมิตรภาพ ที่ดีมากๆเลยด้วย เพื่อนๆทุกคนพร้อมดูแล พร้อมเข้าใจ รับฟัง โดยไม่มีอคติเลย พี่ๆก็อบอุ่นมากๆๆๆๆ ส่วนทักก็เป็นรองไปนะ มั่นหน้าเกินไป หมั่นไส้ เขาดูเป็นคนทุกพร้อมจะพิสูจน์ เป็นคนทุ่มเทมากๆ จนเราสงสัยว่า เฮียแกเล่นทุกกิจกรรมแบบนี้ เอาเวลาไหนไปอ่านหนังสือสอบกันนะ ? ก็คือถ้าเป็นคนขึ้นมาจริงๆ เราก็ขอคาราวะเลยอะ เก่งมากๆ หวงเมียมากด้วย มันเริ่ดตรงนี้วววว
พออ่านตอนใกล้จบเนี่ย เรารู้สึกว่ามันมีความหมายมากๆเลย มั่นใจว่าชีวิตในมหาลัยของนักเขียนต้องมีสีสัน คือใช้ชีวิตเต็มที่แบบตายไปก็ไม่เสียดายแล้ว (เดา) แต่คือมันทำให้ i feels youมากๆ สิ่งที่เขียน ที่กลั่นออกมา มีความหมายกับเรามากเลย อ่านจบแล้วก็แอบโหวงในใจเหมือนกันอะ ทำให้ตระหนักว่าชีวิตในมหาลัยที่เหลือก็ทำเต็มที่ ใช้ชีวิตให้มันสนุกสุดๆไปเลย เพราะชีวิตทำงานก็ไม่รู้จะได้มามีแบบนี้อีกมั้ย เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆๆๆๆๆๆเรื่องนึงเลยนะ ไม่รู้คนบอกหรือยัง แต่อยากบอกนักเขียนให้รู้สักล้านรอบ มันก็ฮีลเราในระดับนึงเลยนะ แต่ทำให้เราตระหนักรู้ได้มากกว่า เรื่องที่เราอ่านผ่านๆมามักจะเป็นแบบ move on ไม่ก็ พยายามพัฒนาที่จะไปข้างหน้า แต่เรื่องนี้มันต่างออกไป มันทำให้เราหันกลับไปมองตัวเองในมหาลัยเมื่อก่อน แต่แล้วก็ทำให้เราหันไปมองตัวเองในข้างหน้าพร้อมๆกัน
ซึ่งมันทำให้อบอุ่นอยู่ในใจด้วย ปริ่มๆด้วย หลายอารมณ์ผสมกันไป
เรื่องนี้มันทุ้มอยู่ในใจตั้งแต่อ่านจบ และเรามั่นใจว่ามันทุ้มทุกครั้งที่เรานึกถึงเรื่องนี้ เหมือนเป็นส่วนหนึ่งกับเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะมีความทรงจำต่างๆมากมาย(เหมือนผจญภัยไปกับกุ้งซะอย่างงั้นน ) เหนือสิ่งอื่นใดเราแฮปปี้มาก อิ่มแอมใจมาก
ขอบคุณนักเขียนและทุกสิ่งที่อย่างที่ก่อให้เกิดนิยายเรื่องนี้นะคะ ตั้งแต่สภาพอากาศ อาหารการกินจนไอเดียความคิดต่างๆของนักเขียน
เราจะสนับสนุนและเป็นกำลังใจให้อยู่ตลอดเลยนะคะ
<3 ,
ปล อยากบอกรอบที่พันล้านว่าเรื่องนี้มันดียยยยยย์จริงๆๆๆๆ ดีแบบมากๆๆๆๆๆๆ ถ้าอยู่ช่วงมหาลัยแล้วก็จะอินเป็นพิเศษ ยิ่งพึ่งจบปี1ด้วย ก็จะ โอ้โห้หหหหหหหหหหหหหหหหหหหห :heaven :ruready :katai5: :ling1: :hao5:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:pig4: น้องกุ้งน่ารัก
-
เป็นเรื่องที่สนุกมาก ๆ ครับ แก๊งค์เพื่อน ๆ ฮามาก น้องกุ้งน่ารักมาก
ขอบคุณครับ
-
:กอด1:น้องกุ้งน่ารักกกกกกกกกกกกก
-
คิดถึงน้องกุ้งและผองเพื่อน อยากให้มีภาคสองจนจบมหาลัยจุงเบย :katai5:
-
อยากมีกุ้งเป็นของตัวเองงงงง
-
อ่านมาถึงตอนจบแล้ว เราไม่สามารถหยุดฟินน้องกุ้งได้เลย จาอาวววววน้องกุ้งบ้างงงงง
ชอบเรื่องนี้เก็บไว้ใส่หิ้งเลย เราชอบการเล่าเรื่องของนักเขียนมากอ่านแล้วเพลินสุดๆ แล้วก็ตลกมากๆ อ่านแล้วฮีลตัวเองสุด นั่งยิ้มนั่งหัวเราะจนจะเป็นบ้าแล้วค่ะ 5555555
ถ้ามีโอกาศจะซื้อน้องกุ้งเข้าตู้แน่นอน รักน้องกุ้งและทักรี่
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว หลงรักน้องกุ้งเลยค่ะ ขอตอนพิเศษเพิ่มอีกได้มั้ยค่ะ
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก้บ้าแล้ว เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มเหมือนคนบ้าทั้งเรื่องเลย น้องกุ้งน่าร้ากกก อยากได้น้องมาเล่นที่บ้านเลย
ตอนที่ขับรถออกมาจากนครนายกเราเข้าใจเลยค่ะวันสุดท้ายที่ได้อยู่ที่นั่นวันสุดท้ายมันเศร้าๆหน่วงๆจริง รู้สึกว่าเราจะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ ถึงจะยังได้กลับมา แต่มันก้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อ่านเรื่องนี้แล้วแอบร้องไห้เบาๆ คิดถึงนะ ดินแดนที่คนในไม่อยากออก คนนอกไม่อยากเข้า :o12:
-
.
-
.
-
อ๊ากกกก คิดถึงน้องกุ้งงงงงงงงงง >< ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยอ่าาา รออ่านๆๆๆๆๆ ><
-
รอน้าาาาา :pig4: :pig4:
-
คิดถึงแก๊งนี้จังง น้องกุ้งยังน่ารักสีเหลืองเหมือนเดิมเร้ยยย :กอด1:
-
น้องงงงง 55555
-
น้องงงงงงงงงงงงง
-
ดีใจๆๆๆๆ
-
คิดถึงน้องกุ้งและเพื่อนๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอเลยค่ะ อะไรยังไงกันล่ะเนี่ยย
-
ไอติมแม็กนั่ม :z3:
ขอไปเซเว่นแป๊บ หิว
-
รอน้าาาาาาาา :katai4: :katai4:
-
ทักจะมีกิ๊กหรอออ เกียมมีดหรอเลย :z6:
-
น่ารักตลอดแหละ
-
รอค่าาาา น้องกุ้งยังน่าร้ากกกเหมือนเดิมเลย :heaven
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้นะคะ
เป็นนิยายฟีลกู๊ดที่ทั้งฮา และน่ารักโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วอารมณ์ดีมากเลยอะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มีแอบหน่วงตามนิดหน่อยตามความรู้สึกของทักทีแรก ถึงแม้จะรู้ว่าทักเข้าใจผิด แต่ในความรู้สึกของคนแอบชอบ ณ ตอนนั้นก็แอบเจ็บอยู่ดี แล้วก็ตอนที่ทักปฎิเสธตอนน้องกุ้งไปขอนอนด้วยตอนงานเฟรซซี่ไนท์อะ แอบสงสารน้องกุ้ง ถึงแม้จะเข้าใจความรู้สึกทักก็ตามถึงเหตุผลที่บอกปัดไปครั้งนั้น
พวกแก๊งในกระทู้ก็บันเทิงมาก ชอบบบ
เรื่องไอ้พี่โน่นี่ก็ผิดคาด ไม่คิดว่าจะเหี้ยแบบนี้จริงๆ ก็คิดอยู่ว่าทำไมวอแวกับน้องกุ้งจังเลย แต่ไม่คิดว่าจะเหี้ยแบบนี้
ก็เคยคิดว่าถ้าน้องกุ้งยังทำตัวแบบนี้ ถ้าวันหนึ่งเจอคนที่อยู่เหนือการควบคุมขึ้นมาจะทำยังไง เรื่องคราวนี้ก็เป็นบทเรียนที่ดีในการเปลี่ยนแปลงในหลายๆ อย่างเลย
ทุกตัวละมีสีสัน และเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก ชอบบบบบบบ
ทักก็เป็นคนที่การกระทำน่ารักจริงๆ
สำหรับน้องกุ้งก็ ใครไม่รักก็บ้าแล้วจริงๆ
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สนุกมากกกกกคะ อ่านแล้วเขินอยากมีน้องกุ้งมาไว้ที่บ้าน
-
.
-
.
-
ใครหนออออออ เจนนี่ ปาหนัน??
Sent from my iPad using Tapatalk
-
:pig4:
-
อะไร ยังไง
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
เดี๋ยวๆ งงไปหมดแร้ววววววว
-
รีบๆคึุยกันซะที...........
กุ้ง สงสัยไร คุยเลย อย่าเก็บมาคิดมากคนเดียว
ทัก อาจไม่สนใจไร เลยไม่คิดว่าจะมาเป็นปัญหากับกุ้ง
ทัก กุ้ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบบบบบ
:katai2-1:
-
รอๆ
-
.
-
.
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
:jul1: แงแงทักโซฮ็อตมากกกกกกก กุ้งก็แบบบบใครไม่รักก็บ้าแล้วจริงๆแหละ -///-
-
55555 เด็กแว๊นมารับถึงที่เอาแล้ววว
Sent from my iPad using Tapatalk
-
เอ๊า ตอนแรกคือฝันแล้วทำไมมีไลน์อะไรยังไง อ่านยังไงทำไมงง o22
-
:z1:
-
:กอด1: สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่นะคะะ นุ้งกุ้งกับทักรี่ก็ยังแฮ่กๆ เหมือนเดิม 5555 ไอเริ้ปปป ขอบคุณนะคะ
-
จบดราม่าแต่เหลือนายเสื้อลาย รอๆ
-
HNY.2019 :pig4: :pig4:
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
ทักโกรธแน่ กุ้งเอ่ยยยย
-
“รักมึงจัง”
“รู้แล้วววว วันนี้มึงบอกกูเป็นล้านครั้งแล้วอะ”
“งิงิงิ”
โง้ยยยยย คู่รักรุงรัง ที่น่ารักสดใสที่ซู๊ดดดดด :hao7:
/HNY kaaa :L2:
-
:hao7: :mew1: :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะะะ คิดถึงน้องกุ้งงงงงง
-
ขำเด็กแว้น 555555555555
-
กุ้งมันให้ไลน์ทักกะเด็กแวนไปป่าววะ :laugh:
-
น้องกุ้งน่ารัก ใครไม่รักก็บ้าแล้ว ไม่อยากเป็นคนบ้าเลยรักไปเต็มเปาเลยค่ะ
เสียดายที่น้องกุ้งไม่รับสมัครคนกอดแล้ว ไม่งั้นขอยกมือสมัครด้วยคนค่ะ อยากนอนกับกุ้ง
อิจฉาทักเวอร์
รอตอนพิเศษตอน4อยู่นะคะ
นี่แหละน้องกุ้งบอกแล้ววววว เวลาโมโหอย่าเราบุคคลที่3เข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นไงล่ะ เรื่องวุ่นเลยลูกกกกก ดีนะมีผัวกล้ามใหญ่5555
-
พีค! หักศอกเลย 555
-
งานเข้าละกุ้งเอ้ย
-
เริ่มงง ฝันมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยยย
:hao7:
-
เราอ่านเรื่องของคุณเป็นเรื่องที่สองละ
ชอบแนวการเขียนมาก ชอบมิติของตัวละคร
มันทำให้เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปวันที่ยังรับน้องอยุ่เลย
เราเคยทำแบบกุ้งนะ เราไม่อยากนอนคนเดียว
อยากนอนกอดใครสักคนให้หลับสนิท
แต่เราไม่โชคดีแบบกุ้งหรอก มันมีราคาที่ต้องจ่าย
ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ ...
ขอบคุณนะครับ :pig4: :L2:
-
โอ๊ยยยย น้องกุ้งน่ารักมากกกกกกกกก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
.
-
.
-
นึกภาพน้องกุ้งนอนลั๊ลลาในรถทักที่มีแต่สีเหลืองแล้ว นี่ก็นั่งอมยิ้มไปกะกุ้งด้วยเลย :-[
รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
o13 รออยู่ตลอดเลยจ้าตั้งแต่ปีที่แล้ว ชอบๆมากๆด้วย
-
:hao6: น้องกุ้งหยุดดดนี่ที่วัดนะ 55
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบไปพร้อมสีเหลือง เย้!
-
รักทัก :-[ :-[
-
น้องกุ้งงงงงงงง งืออออออออออออ ไม่รูิจะอิจฉาทักที่ได้กุ้ง หรืออิจฉากุ้งที่ได้ทัก
แต่อยากได้ทักมาเป็นทักรี่ของเราจริงๆนะ งือิออออออออ
-
:pig4: ขอบคุณ :)
-
คุณเขียนดีมากจริง ๆ
เรายังงงว่านักอ่านหลาย ๆ คนมองผ่านงานคุณไปได้ยังไง
ขอบคุณมากครับ :L2: :3123:
-
น้องกุ้งน่ารักอ่ะะ สีเหลืองเหมาะกับน้องมากๆ
ทักแฟนผู้แสนดี
ขอบคุณมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปปป :L2:
-
น้องกุ้งงงงง อยากได้แฟนหนูอ่ะ พี่ขอได้มั้ยยย
จบได้สมเป็นกุ้งจริงๆค่ะ คิดฉลองครบรองสองปีล่วงหน้าเป็นปี 5555
น้องกุ้งน่ารักนุ่มนิ่มเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือแรดไม่ได้แล้วว :hao3:
-
แง้งงงงงง น้องกุ้งน่ารักมากกกกก อยากบีบ :sad4:
ชอบที่ทักสปอย์เมีย โอ๋เมีย รักเมีย หลงเมีย สุดดดดดด
ชอบเรื่องนี้แฮปปี้มากกกก :katai2-1:
-
สนุกน่ารักมาก ๆ ครับ ทักโคตรรักเมีย น้องกุ้งน่ารักมาก ๆ
ขอบคุณครับ
-
:o8: