-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
==============================================================
นิยายเรื่องนี้แนวไหน : ไร้สาระเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่คำหยาบคายเยอะมาก ขออภัยล่วงหน้าเลยนะคะ ตัวละครนิสัยไม่ค่อยน่ารัก
เรทเท่าไหร่ : อนุบาลสองก็พอได้อยู่ค่ะ
==============================================================
#ซอโซ่ล่ามธีร์
NEW GAME
LOAD GAME
MERCENARIES MODE
EXIT
ด่านที่ 1 : แอดเพื่อนมาเดี๋ยวนี้! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3755618#msg3755618)
ด่านที่ 2 : พี่จะเห็นหน้าน้องให้ได้!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3761106#msg3761106)
ด่านที่ 3 : แพ้เป็นพระ ชนะเป็นไหม?! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3765138#msg3765138)
ด่านที่ 4 : Easter Eggs (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3766161#msg3766161)
ด่านที่ 5 : Do you wanna join me? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3766827#msg3766827)
ด่านที่ 6 : ไว้ใจโดยไม่รู้ตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3767495#msg3767495)
ด่านที่ 7 : น้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3768037#msg3768037)
ด่านที่ 8 : รองเท้าเบอร์ 45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3769179#msg3769179)
ด่านที่ 9 : ก้อนหินกับพลาสเตอร์ติดแผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3769717#msg3769717)
ด่านที่ 10 : HP ลดก็ต้อง Heal (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3770794#msg3770794)
ด่านที่ 11 : พายุฝนในใจของเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3771631#msg3771631)
ด่านที่ 12 : เซอร์ไวเวอร์เป็นห่วงฆาตกร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3772304#msg3772304)
ด่านที่ 13 : Drink a coffee and smile like an idiot (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3773171#msg3773171)
ด่านที่ 13 : Drink a coffee and smile like an idiot (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3774178#msg3774178)
ด่านที่ 14 : ความไม่แน่ใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3775249#msg3775249)
ด่านที่ 15 : เริ่มต้นใหม่ที่เลเวล 1 (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3776512#msg3776512)
ด่านที่ 15 : เริ่มต้นใหม่ที่เลเวล 1 (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3777896#msg3777896)
ด่านที่ 16 : อย่ายุ่งกับคนของ Thr33Gamer (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3779478#msg3779478)
ด่านที่ 16 : อย่ายุ่งกับคนของ Thr33Gamer (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3780702#msg3780702)
ด่านที่ 17 : คริสต์มาสอีเวนท์ (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3781955#msg3781955)
ด่านที่ 17 : คริสต์มาสอีเวนท์ (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3783355#msg3783355)
ด่านที่ 18 : เห็นแก่น้องนุ่ง ถ้าน้องไม่นุ่งก็อีกเรื่อง (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3785486#msg3785486)
ด่านที่ 18 : เห็นแก่น้องนุ่ง ถ้าน้องไม่นุ่งก็อีกเรื่อง (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3787495#msg3787495)
ด่านที่ 19 : PRO NO SLEEP (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3789583#msg3789583)
ด่านที่ 19 : PRO NO SLEEP (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3791906#msg3791906)
ด่านที่ 20 : PRO PLAYER (Part 1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3793648#msg3793648)
ด่านที่ 20 : PRO PLAYER (Part 2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3799912#msg3799912)
DLC 01 : โอปป้าอินโคเรีย (Part 1/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3803806#msg3803806)
DLC 01 : โอปป้าอินโคเรีย (Part 2/2) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3812902#msg3812902)
นิยายภาคต่อ #ซอโซ่ล่ามธีร์ ชื่อเรื่อง คบวันนี้เลิกกันปีใหม่ #ชอกะเชร์คู่กันต์ กดเลยจ้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.0)
เปิด RE-PRINT #ซอโซ่ล่ามธีร์ 1 ก.ย. - 2 ต.ค. จ้า (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64514.msg3881471#msg3881471)
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 1 - แอดเพื่อนมาเดี๋ยวนี้!
“มันน่าเจ็บใจจริง ๆ ที่ถูกทำร้ายโดยใครสักคนที่ไม่ใช่ศัตรู แต่กลับเป็นคนใกล้ตัวที่รู้จักกันเป็นอย่างดี…”
เจ้าของเสียงแปลตามซับไตเติ้ลบนหน้าจอได้อย่างไม่ติดขัด ท่ามกลางความเงียบในห้องนอนสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างแต่ก็ไม่แคบจนเกินไป แต่มันคือโลกใบใหญ่ของ ซอโซ่ เด็กผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ชอบเล่นเกมจนเป็นแรงบันดาลใจให้เขาขยันเรียนภาษาอังกฤษมากขึ้นเพื่อที่จะเข้าใจถึงเนื้อเรื่องและความรู้สึกตัวละครได้โดยไม่มานั่งงงทีหลังตอนเกมจบ
“ผมไม่รู้จะอวยเกมนี้ยังไงแล้ว เนื้อเรื่องดีสมเหตุสมผล ภาพก็สวยเหมือนคนจริง ๆ เลย ยิ่งตอนถ่ายสีหน้ากับแววตากัปตันตอนคัทซีนเมื่อกี้นะ ผมว่าฮิคามิถ่ายทอดออกมาได้ดีมาก ๆ ครับ”
*ฮิคามิ = คนทำเกม
ปัง ๆๆๆ
นั่นไม่ใช่เสียงปืน แต่เป็นเสียงทุบประตูห้องเหมือนว่าคนที่อยู่อีกฝั่งจะร้อนใจอยู่ไม่ใช่เล่น โซ่กดหยุดเกมแล้วเดินไปหมุนลูกบิด ก่อนจะเลิกคิ้วมองเพื่อนสนิทสองคนที่ดันเข้ามาจนเขาต้องถอยหลังชิดผนัง เจมส์กับอาร์มดูมีเรื่องร้อนใจ สังเกตได้ผ่านสีหน้าและมือขวาที่กวักเรียกเขา
“ไอ้โซ่ กูมีเรื่องเด็ดประเด็นร้อนจะเล่าสู่ฟัง มึงรีบปิดประตูเลย”
“เป็นอะไร มาแบบนี้พี่อุ้ยคงยิ้มให้แน่ ๆ”
“เหย... ใหญ่โตกว่านั้นอีก” เจมส์เสริม สีหน้าทั้งคู่เหมือนคนอยากพ่นทุกเรื่องออกมาเต็มแก่
“มึงจำเกมสุดท้ายที่เมื่อคืนเราเล่นด้วยกันได้ปะ?”
“ได้ดิ ทำไมเหรอ?” อาร์มปิดปากขำอย่างอดไม่ได้กับเรื่องที่กำลังจะเล่าต่อไปนี้ แววตาของไอ้โซ่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่มันก็ดูใจเย็นเกินกว่าเขากับไอ้เจมส์ที่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านจนทนรอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
“เมื่อคืนอะ มันคือพี่ธีร์”
“พี่ธีร์?” เด็กหนุ่มตัวผอมยังคงตามสถานการณ์ไม่ทัน ซึ่งเขาสองคนก็พอจะรู้ว่าไอ้โซ่มันซื่อบื้อไม่เคยจะทันใคร เป็นแค่เด็กปีหนึ่งธรรมดา ๆ หน้าตาไม่มีพิษมีภัย แต่ก็ไม่ได้ดึงดูดใจสาวจนทำให้เพื่อนอีกสองคนต้องอิจฉา และนั่นถือว่าเป็นเรื่องดี
“ใช่ เจ้าของชาแนล Thr33Gamer ไงวะ ที่ดัง ๆ จนสปอนเซอร์ชวนไปออกงานเกมตลอด พวกสาว ๆ กับเด็กเกรียนนี่รุมขอถ่ายรูปกันตรึม” เจมส์พยายามจูนเพื่อน ปล่อยให้ไอ้ซื่อบื้อกะพริบตาปริบ ๆ อ้าปากหวอระลึกชาติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาวหลังจากมันพยักหน้า
“อ๋อ พี่ธีร์ จำได้ ๆ”
“นั่นแหละ เมื่อคืนเกมสุดท้ายที่เหลือมึงคนเดียวเพราะพวกกูโดนฟันจนนอนแห้งตายกันหมดอะ พี่เขาเล่นเป็นฆาตกร”
“อ้าวเหรอ กูไม่รู้อะ ทำไมไม่คุ้นเลยนะ พี่เขาใช้ชื่อนั้นเหรอ?” ถึงจะไม่ได้ติดตามชาแนลพี่ธีร์ แต่โซ่ก็พอรู้จากปากเพื่อนสนิททั้งสองคนว่าพี่คนนั้นดังมาก ซึ่งมีกระแสสองฝั่งว่าพี่ธีร์ดังเพราะหน้าตาดี ขายตัวเอง กับฝั่งที่คิดว่าเล่นเกมเก่ง อีกทั้งยังเอนเตอร์เทรนเป็นเลิศ จึงทำให้มีคนติดตามเยอะ
“เปล่า พี่เขาเอาอีกไอดีไปเล่นเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นพี่ธีร์คนดัง”
“แต่แม่งก็ไลฟ์สตรีมคนดูทีเป็นหมื่น งงไปดิสัด พี่ไม่อยากให้ใครรู้ครับ” เจมส์กับอาร์มหันไปแท็กมือกันอย่างชอบใจ
“ถึงว่าล่ะ ฆาตกรคนนั้นเล่นโคตรเก่งเลย กูนี่แทบลากเลือด” มองไอ้ซื่อบื้อที่ขยับปากงุบงิบพึมพำกับตัวเอง นี่มันใช่เวลาอวยฝั่งนั้นเหรอไอ้ฉิบหาย ไอ้โซ่แม่งเล่นอย่างเก่ง ส่วนฝ่ายนั้นก็มีดีแค่หล่อ เกมแรนด้อมมาเจอกันทั้งทีก็ไม่แปลกแล้วที่จะชนะ
“มึงควรจะสะใจเหมือนกูกับไอ้อาร์มดิวะ เราทำคนวัลลาบีแพ้จนอับอายขายขี้หน้าคนเป็นหมื่นได้เลยนะเว้ย”
“จริง คนขี้เก๊กแบบนั้นพอแพ้ทีคงอายสัด ๆ” อาร์มยังคงหัวเราะอย่างออกรส และโซ่ไม่เข้าใจว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนสะใจอะไรขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยคุยกับพี่ธีร์มาก่อนด้วยซ้ำ
“เล่นเกมมีแพ้มีชนะมันเป็นเรื่องปกตินะ พวกมึงนี่ไม่ไหวเลย” โซ่ส่ายศีรษะหน่าย ๆ แล้วนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอม
“มันจะไม่ปกติก็ตอนที่พี่ธีร์เขาอยากแก้เกมกับมึงนี่แหละเกลอเอ๋ย”
“หะ?”
“มึงฟังไม่ผิดหรอก” เจมส์เหยียดขาพาดกับตักไอ้ซื่อบื้อ “เมื่อคืนมึงเสือกไปหยามไว้ พี่เขาก็หัวร้อนดิ ประกาศตามหามึงกลางไลฟ์สตรีมเลย”
“กูเนี่ยนะหยาม?” โซ่เลิกคิ้วพร้อมชี้หน้าตัวเอง “กูไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ พอจบเกมกูก็ปิดคอมนอน”
โซ่รีบแก้ตัว สาบานให้ฟ้าผ่าเลยก็ได้ว่าไม่เคยหยามใครในเกมเลยสักคนเดียว อีกอย่าง ระบบเกมก็ไม่ได้เปิดไมค์คุยกับฝั่งตรงข้ามได้ด้วย ไม่มีทางไหนเลยที่พี่ธีร์จะได้ยินเสียงเขากับเพื่อน
“มึงไม่ได้พูด แต่การกระทำของมึงมันส่อไงไอ้โซ่” เจ้าของชื่อชี้หน้าตัวเองซ้ำอีกทีหลังจากอาร์มพูดจบ “มึงเอาตัวกาก ๆ ไปชนะคนที่พราวด์ว่าตัวเองเล่นฆาตกรเก่งเยี่ยงเทพแบบนั้นมันก็คือการหยามดี ๆ นี่เอง”
“เอ้า อย่างนี้ก็ได้?”
“ได้แหละ เพราะเขาจะล่อมึงให้ได้ กูไปดูไลฟ์สตรีมย้อนหลังของพี่ธีร์มา คือมันไม่สนหรอกว่ามึงเป็นใคร จะเป็นขี้เกมหางแถวหรือเด็กเกรียนที่อดข้าวตอนเที่ยงเพื่อเอาสิบห้าบาทนั้นไว้จ่ายค่าชั่วโมงเกมหลังเลิกเรียนก็ช่าง คนดังจะแก้เกมให้ได้มึงเข้าใจไหม อารมณ์พี่เขาคงอยากกู้หน้าคืนเพราะเขินมากที่แพ้โนเนมจากไหนไม่รู้”
“ยังไงพี่ธีร์ก็จะแก้เกมกับเราให้ได้ใช่เปล่าวะ” อยู่ดี ๆ ก็งานเข้าเฉย แพ้ชนะในเกมเป็นเรื่องปกตินะ ทำไมกลายเป็นเรื่องจริงจังขึ้นมาได้ล่ะ โซ่งงมาก ๆ
“มึงคนเดียวดิ พวกกูไม่เกี่ยว”
“ได้ไงอะ เกมสุดท้ายมึงสองคนก็เล่นกับกูแต่ไหงเป็นงี้” งงอย่างต่อเนื่อง แบบนี้เหมือนคนพาลเลย จากที่ฟังมาจากปากคนอื่น พี่ธีร์เป็นคนตลกแล้วก็หัวร้อนกับคนที่ไปด่าแฟนคลับพี่เขาว่าโง่แค่นั้นไม่ใช่เหรอ หรือเมื่อวานจะเจอเรื่องแย่ ๆ มา
“ไม่เอาด้วยหรอก” โซ่หมุนเก้าอี้หันเข้าหาจอคอม กดเซฟเกมที่อัดไปแล้วครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเข้า Twitch เพื่อทำการไลฟ์สตรีมเหมือนกับทุกวัน
“มีคนดูแค่สามคนมึงก็ยังไลฟ์เนอะ” อาร์มมองเพื่อนอย่างเวทนา
“ก็พวกมึงแนะนำกูว่าถ้าอยากมั่นใจในตัวเองก็ให้ไลฟ์สตรีมบ่อย ๆ นี่กูก็ทำตามที่บอกอะ” เห็นหน้าเอ๋อ ๆ ตอนหันมาเถียงด้วยโทนเสียงปกติแล้วก็อยากเอาตีนลูบหัวอย่างเอ็นดู เขากับไอ้เจมส์แค่พูดเล่น ๆ เพราะเห็นไอ้โซ่มันขี้อายมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนตอนนี้ก็ยังไม่หาย
ไหนจะไม่กล้าแสดงออกจนส่งผลถึงตอนพรีเซนท์รายงานหน้าชั้น เจมส์ก็เลยพูดเล่น ๆ ว่าให้โซ่ลองไลฟ์สตรีมดูเผื่อจะเพิ่มความมั่นใจให้มากขึ้น ไหน ๆ ก็เห็นชอบเล่นเกมมาตั้งแต่เด็ก
“ซื้อเกมใหม่ละเหรอ เช้ด... ไวสัด”
“กูว่าเรามาผิดเวลาว่ะอาร์ม มันกำลังอินกับเกมภาคต่อที่รอมาสามปีจนไม่สนใจว่าพี่ธีร์จะเกรี้ยวกราดเบอร์ไหน”
“อย่าคิดมากเลย กูว่าพี่เขาหายเซ็งตั้งแต่ตอนตื่นนอนแล้ว” ไอ้โซ่ยังกล้ามองโลกในแง่ดีได้อยู่ แต่เจมส์ก็พอเข้าใจไอ้หน้าเนิร์ดที่ทำอยู่สามอย่างในชีวิตคือตั้งใจเรียน เล่นเกม ไปแดกบุฟเฟ่ต์กับเพื่อน
คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องหลีสาว พอเจมส์กับอาร์มส่งซิกสะกิดกันให้ดูขาขาว ๆ ที่เข้ากับกระโปรงทรงเอหน่อยไอ้โซ่ก็บ่นชุดใหญ่เลยว่าไม่ควรหยาบคายแบบนั้น จนเขาสองคนรู้สึกเหี้ย
เจมส์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเพื่อนที่เปลี่ยนผ้าปูเดือนละสองถึงสามครั้ง ไอ้ซื่อบื้อรักสะอาดกว่าเขากับไอ้อาร์มรวมกันอีก นี่คือข้อเสียของมันที่ทำให้หญิงไม่แล
ทั้งคู่ปล่อยให้โซ่เล่นเกมแม้ว่าใจนั้นอยากเซิ้งให้เพื่อนแอดไอดีไปล่อซื้อพี่ธีร์เอาให้ขายขี้หน้าประชาชีอีกสักรอบ พูดก็พูดเถอะ ต่อให้ไม่ต้องสร้างโพล ชาวเน็ตครึ่งโลกก็คงโหวตเป็นเสียงเดียวกันว่าคนแบบ Thr33Gamer ควรโดนตบเกรียนอย่างหนัก เอาให้โชว์เก๋าไม่ออก ซึ่งเขาคิดว่าฝีมือระดับไอ้โซ่ก็มาถูกทางแล้ว มันเล่นเกมโคตรเก่ง โดยเฉพาะประเภท Shooting หรือเกมที่ต้องใช้ไหวพริบแก้สถานการณ์เฉพาะหน้า
“สวัสดีครับคุณ BallKung123 ขอบคุณสำหรับซับสไครบ์สองเดือนนะครับ อันที่จริงแค่กดติดตามเฉย ๆ ผมก็ดีใจแล้วนะ แต่ก็ขอบคุณมาก ๆ เลย ผมจะพยายามแปลให้ดีที่สุดครับ”
เจมส์กับอาร์มมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายแล้วถอนหายใจกับความแสนดีไม่เข้าท่าของเพื่อน
ก็ Twitch มันต่างจาก Youtube ตรงที่การกดซับสไครบ์แต่ละครั้งของ Twitch เป็นการบริจาคเงินแก่ช่องนั้น ๆ ด้วย ซึ่งการซับจะตัดทุก ๆ สามสิบวัน ขึ้นอยู่กับว่าผู้ติดตามจะต่อซับหรือไม่ ถ้าต่อก็เสียเงินซึ่งน่าจะร้อยเจ็ดสิบกว่าบาทไม่ถึงสองร้อย ขึ้นอยู่กับค่าเงินในช่วงเวลานั้น ๆ
แต่สำหรับคนไม่อยากเสียเงินก็สามารถกด Follow ได้ตามปกติ ได้รับการแจ้งเตือนเวลาไลฟ์สตรีมกับอัปโหลดคลิปเหมือนกัน เพียงแต่ว่า Twitch ทำให้ระบบการกดซับสไครบ์เป็นการสนับสนุนผลงานของเกมเมอร์ด้วย
ก็รู้ว่าบ้านไอ้โซ่มันพอจะมีเงิน แต่เปิดชาแนลเกมทั้งทีก็ควรได้เงินส่วนนี้จากคนดูเอาไว้ซื้อเกมใหม่เล่นเปล่าวะ ถึงคนติดตามมันจะมีแค่ไม่กี่สิบคนก็เถอะ
“เป็นตอนต่อจากภาคก่อนที่เดวิดเพิ่งรู้ว่าความจริงโซเฟียเป็น Double Agent -- เดี๋ยวนะครับ”
อินโทรเกมพร้อมซับไตเติ้ลยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง แต่เกมเมอร์ประจำช่อง Derya MK12 กลับนั่งนิ่งไป เจมส์ยันตัวลุกขึ้น มองแผ่นหลังเพื่อนพร้อมเสียงไม่คุ้นหูที่เด้งบนหน้าจอไม่หยุดก่อนจะหันไปเขย่าตัวอาร์มอย่างแรง คนที่เคลิ้มใกล้จะหลับจึงปรือตาขมวดคิ้วคาดโทษอย่างเอาเรื่องที่ขัดจังหวะการไปเฝ้าพระอินทร์
“ไรของมึง”
“ดูนั่น” เจมส์ชี้จอคอมที่ตอนนี้มียอดเงินบริจาคเด้งขึ้นเรื่อย ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชาแนลของโซ่
สาบานเลยว่าตั้งแต่มันเปิด Twitch มาอย่างมากก็ได้รับการบริจาคแค่วันละสามสิบ ห้าสิบบาท แถมไลฟ์สตรีมแต่ละทีก็ไม่เห็นจะมีคนดูเกินห้าคน แล้วนี่มันอะไรกัน อยู่ ๆ ห้องแชทก็คึกครื้นเฉยเลย
“เอ่อ…”
ถ้ามัวแต่นั่งคิดเอาเองอยู่ตรงนี้ชาติหน้าคงไม่มีวันรู้เรื่องแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น เจมส์กับอาร์มรีบถลาลงจากเตียงไปหยุดอยู่ข้างเพื่อนตัวผอมพร้อมก้มมองจอคอมเพื่ออ่านคอมเมนท์มากมายที่ไหลหลากเป็นน้ำป่า
zazajung บริจาค 500฿ : ทำไมไม่แอดพี่ธีร์ไปอ่า หยิ่งหรา
Nickey1998 บริจาค 100฿ : พี่ธีร์ประกาศตามหานายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
Toey_ts บริจาค 50฿ : อย่าบอกว่าไม่เห็นน้ะ ชั้นรู้ว่าเทอก็ตามพี่เค้า
Mankrub บริจาค 30฿ : แอดไปเลยคับพี่ ฝาก30บาทนี้ไปตบเกียนเอาให้ล้มเลยนะ
NooNaKa01 บริจาค : 900฿ : กลัวแพ้สินะ ถึงได้เอาแต่มุดหัวอยู่ในกะลา
“เชี่ย… พลังแห่งติ่งพี่ธีร์”
“หัวร้อนแทนไอดอลอย่างเดียวไม่ได้ ต้องมีเงินฟาดหัวมึงด้วย”
“โคตรดี ไอ้โซ่ เย็นนี้เลี้ยงชาบูพวกกูเลย” เจมส์หัวเราะคิกคัก ช่วยอาร์มนวดไหล่เพื่อนที่นั่งนิ่งไม่แม้แต่จะขยับเมาส์
ทั้งคู่สบตาอย่างรู้กัน ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงมองเพื่อนที่เพียงพริบตาเดียวก็ได้คำตอบว่าไอ้โซ่คงช็อกตายห่าไปแล้ว
นี่มัน Cyberbullying!
“ทุกคนครับ… หยุดโดเนทเถอะนะ…” ไม่เคยเจอเกมเมอร์ช่องไหนอ้อนวอนขอให้หยุดบริจาคเงินแบบนี้ ไอ้โซ่เป็นคนแรก
“ห้ามทำไมวะ… ปล่อยให้พวกแม่งด่าไปเลย…” อาร์มกระซิบ ถ้าปล่อยให้ด่านานกว่านี้เขาทั้งสามคนอาจได้ตั๋วเครื่องบินไปกลับญี่ปุ่นก็ได้
Zuzyyyyy บริจาค 200฿ : ร้องไห้ไปฟ้องแม่แล้วเหรอ เงียบเชียว
Yoyoyo บริจาค 100฿ : แอดพี่ธีร์ไปได้แล้วค่ะอย่าเล่นตัวให้มากนัก
Beanielovelove บริจาค 500฿ : หรือว่ากลัวแพ้พี่ธีร์คะ :)
“โดเนทกันเยอะเกินไปแล้วครับ... ทุกคนพิมพ์ในห้องแชทเถอะนะ ผมอ่านอยู่ เราสามารถสื่อสารกันโดยที่ไม่เสียเงินได้นะครับ”
Yurikojung บริจาค 300฿ : ทำไมอะ รวย
โซ่อยากร้องไห้… ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกลัวการได้เงินขนาดนี้มาก่อน สามร้อยบาทนั้นกินหมูกระทะหลังมหา’ลัยได้ตั้งสองคนเลยนะ
“คือที่ผมไม่ได้แอดพี่ธีร์ไปไม่ใช่เพราะหยิ่งหรืออะไรเลยนะครับ ที่จริงผมน่ะ —”
Thr33Gamer บริจาค 5,000฿ : แอดมาเดี๋ยวนี้ก่อนที่ผมจะตามล่าคุณ
“เชี้ยยยยยยยยย!!!!”
สามสหายผงะถอยหลังจนเก้าอี้ล้อไถลไปชนกับปลายเตียง โซ่ยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ทั้งสามคนยังคงจ้องรายการบริจาคเงินยอดล่าสุดที่ทำให้ตะลึงทั้งจำนวนเงินและชื่อของผู้บริจาค
“ฉิบหายแล้วไอ้โซ่ คำขู่นั่นยิ่งกว่าหนังเรื่อง Taken อีก” ที่พระเอกตามล่าโจทก์เพราะลูกถูกลักพาตัวไป แต่พี่ธีร์แม่งปัญญานิ่มกว่านั้นตรงที่จะล่าไอ้โซ่ให้ได้เพราะใจแม่งอยากแก้เกม
Joyly บริจาค 500฿ : คงอยากเอาเงินโดเนทเยอะ ๆ ก่อนถึงจะยอมแอดไปอะดูสภาพแล้ว
Faiizzzz บริจาค 200฿ : อี๋ว เหม็นสาปคนจน
“...” โซ่กัดริมฝีปากจนเลือดห้อกับความประหม่าที่ส่งความเย็นไปจนถึงมือทั้งสองข้าง
สำหรับคนขี้อายที่ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ โซ่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขากำลังกลัว
“ทำอะไรสักอย่างดิวะ…” เจมส์ดึงหูฟังออกให้แล้วป้องปากกระซิบ
“ทำ… ทำอะไร… ปิดสตรีมหนีไปดื้อ ๆ เลยดีไหม?” คนป๊อดเลิ่กลั่ก ช้อนตามองเพื่อนหวังขอความช่วยเหลือ
“หนีทำหอกไรล่ะ... ตอบรับไปเลย!” อาร์มกดเสียงต่ำ ปรบมือเบา ๆ สองทีแล้วชี้นิ้วใส่หน้าจอย้ำ ๆ
“เออจริง... มึงรีบตอบตกลงเลยไอ้โซ่ พี่เขากับติ่งทั้งหลายจะได้หยุด...”
“จะดีเหรอ…”
“หรือจะปล่อยให้พวกมันรุมทึ้งมึงด้วยการเอาเงินฟาดหัวแบบนี้?”
“ไม่เอาอะ” โซ่ส่ายหน้าพรืด พี่ธีร์กับแฟนคลับรู้จักชาแนลเขาแล้ว คราวหน้าคงเข้ามารุมแกล้งกันด้วยการบริจาคเงินอีกแน่ ๆ
“งั้นก็ไปจัดแม่งเลยดิ…”
“ใช่… แค่ยอมแพ้สักตาเรื่องก็จบแล้ว กูว่าพี่ธีร์อยากกู้หน้าแค่นั้นแหละ”
ปีศาจทั้งสองกระซิบเพื่อนเบา ๆ พอให้ได้ยินกันแค่นี้ และในใจลึก ๆ ของเจมส์กับอาร์มกำลังแอบลุ้นว่าขอให้ไอ้คนดังนั่นไม่ยอมจบง่าย ๆ
โซ่กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ มองบทสนทนาในห้องแชทที่มีคนแปลกหน้าเต็มไปหมด ส่วนใหญ่คือคนที่เข้ามาดูถูก ตราหน้าหาว่าเขากลัวแพ้และอยากได้เงิน แต่ก็ยังมีคนส่วนน้อยที่เชียร์ให้โซ่เล่นกับพี่ธีร์โดยไม่ต้องคิดอะไรมากไปกว่าความสนุก
“ตกลงครับ ผมจะแอดไปหาพี่ธีร์”
เจมส์กับอาร์มไฮไฟฟ์กันทันที โซ่หยิบรูบิกที่อยู่ใกล้มือมาบิดรัว ๆ ทั้งที่ไม่ก้มมอง มันคือการทุเลาความเครียดอย่างหนึ่งที่เพื่อนอีกสองคนเข้าใจดี
นิ้วเย็นเฉียบเพราะความกลัวเริ่มบังคับเมาส์อีกครั้งเพื่อกดแอดเพื่อนไปหาฆาตกรในเกมและชีวิตจริง
“แอดไปแล้วนะครับ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนลำบากใจนะ”
“โอย มึงจะขอโทษเขาทำม๊ายยย” อาร์มสุดจะทน ยิ่งเห็นไอ้โซ่กุมขมับเหมือนคนคิดไม่ตกก็ยิ่งหงุดหงิด นี่ถ้าเล่นเก่งเหมือนมันนะจะปากดีให้ทั่วเซิฟเวอร์เลย
Thr33Gamer: ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่?
“โซ่ครับ อายุสิบเก้า”
Thr33Gamer: นึกว่าชื่อเด๋อ อ่านจากชื่อชาแนล
“อันนั้นเป็นชื่อปืนครับ… Derya MK12...”
Thr33Gamer: พูดถึง MK แล้วหิวเลยว่ะ ว่าแต่น้องกินข้าวยัง?
โซ่ใจชื้นขึ้นมาภายในเสี้ยววิเพราะคำพูดเพียงประโยคเดียว พี่ธีร์ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนี่นะ... อย่างน้อยก็ยังเป็นห่วงถามไถ่เรื่องการกิน ทั้งที่เพิ่งเคยคุยกันเป็นครั้งแรกแท้ ๆ
“ยังครับ”
Thr33Gamer: งั้นก็รีบไปกินซะ เพราะคืนนี้พี่จะไล่ฆ่าอย่างเลือดเย็นจนน้องกินข้าวไม่ลงไปอีกสามวันเลย
อือ… T_T
To be continued
ฝากด้วยนะคะ <3
-
ตาม
สนุกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่ธีร์ หัวร้อนเลย แค่เล่นเกมแพ้
ที่ผ่านๆมา คนที่เล่นด้วย ยอมแพ้พี่เขาหรือเปล่า
เลยคุ้นกันการชนะมาตลอด แพ้ไม่เป็นสินะ
แฟนคลับธีร์ หยามโซ่โดยการบริจาคเงิน
มีอย่างนี้ด้วย ดูถูกเขาโดยการปาเงินให้
อย่างนี้คนรับทั่วไป น่าจะชอบนะ รวยเลย แปลกๆนะ :hao3: :hao3: :hao3:
อยากอ่านต่อและ พี่ธีร์ จะเล่นอ่อนหรือแข็งนะ o18
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ธีร์คงไม่เคยแพ้ใครสินะ ถึงกับต้องจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้ หมั่นไส้แฟนคลับธีร์มากอ่ะ อยากให้โซ่เอาคืนให้เจ็บๆ
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 2
พี่จะเห็นหน้าน้องให้ได้!!!
“ตอนแรกกูก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นใคร แต่พวกมึงรู้ใช่ไหมว่าสายกูอย่างเยอะ ผ่านไปแป๊บเดียวตดยังไม่ทันหายเหม็นก็มีเด็กหลังไมค์มาหากูว่า ‘พี่ธีร์คะ น้องหาเซอร์ไวเวอร์คนนั้นเจอแล้ว เจอทั้งแก๊งเลยค่ะ’ กูนี่ยิ้มเลย”
นอกจากหมูสามชั้นย่างที่ดังฉ่า ๆ ก็ยังมีเสียงพระเอกของโลกใบนี้ที่เอาแต่ซุยเรื่องตัวเองไม่หยุด ชายหนุ่มสามคนนั่งกินหมูกระทะอยู่หน้าร้านเกม โดยมีเสียงผัดข้าวจากร้านตามสั่งข้าง ๆ กับเสียงบิดมอเตอร์ไซค์ของนักศึกษาที่อาศัยอยู่หอพักละแวกนี้เพิ่มบรรยากาศให้
“แดกหน่อยธีร์อย่าเอาแต่ซุย” แจ็คกล่าวเสียงเรียบ ชี้ตะเกียบไปยังหมูสามชั้นที่กองพะเนินอยู่ในถ้วยโดยฝีมือไอ้แหลม มือดีจากพระนครที่มีความสามารถหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่นเกม ทำกับข้าว ไปจนถึงความปากหมา ๆ ของมันที่วอร์กับคนในเกมทีไรก็ไม่เคยแพ้สักที
“แดกด้วยคุยไปด้วยมันจะเป็นไร มึงอะเงียบเกิน ซึมเศร้าแดกอีกละดิ?” ธีร์ยักคิ้วใส่เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมอปลาย มันเป็นโรคซึมเศร้าซึ่งต้นเหตุมาจากความเครียดและความกดดันมากมาย ตั้งแต่เรื่องครอบครัวไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คนอย่างเขาไม่ค่อยเข้าใจนัก
ธีร์คิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะทำความเข้าใจโรคนี้ได้อย่างถ่องแท้ เคยลองปลอบมันสารพัดวิธีแต่ก็ไม่ได้ผล และเพื่อน ๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจโรคฮิปสเตอร์ที่ไอ้แจ็คเป็นด้วย แต่เขาก็เคยเสิร์ชข้อมูลในอินเทอร์เน็ตอยู่ บวกกับเห็นคนแชร์ในทวิตเตอร์และเฟซบุ๊กอยู่หลายครั้ง จึงพอได้เรื่องว่า
‘ถ้ามึงมีเพื่อนเป็นซึมเศร้าแล้วมึงไม่เข้าใจนะ มึงไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ไม่ปลอบสั่ว ๆ ไม่พยายามยัดเยียดให้มันสตรองเหมือนฟันหน้ามึง อย่าบอกว่าคนอื่นลำบากกว่าอีกตั้งครึ่งโลกแต่เขาก็ยังอยู่ได้ ไม่ มึงห้ามพูดอย่างนั้นเด็ดขาดเลย ถ้ามันดิ่ง มึงแค่อยู่ข้าง ๆ มัน พูดเรื่องไร้สาระบ้าง ชวนมันคุยบ้าง เพื่อไม่ให้มันจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกที่เผชิญอยู่ แค่นั้นเพื่อนมึงก็รู้สึกขอบคุณแล้ว’
เออ เขาไม่เคยเป็นโรคนี้ ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร แต่ถ้าไอ้แจ็คป่วย คนที่เรียกว่าเพื่อนก็ต้องดูแลมันเปล่าวะ?
‘กูอยากตาย’
‘มึงจะตายทั้งที่ซีรีส์มาเวลยังไม่อวสานเหรอเพื่อน กูถามแค่นี้’
‘เออว่ะ งั้นกูก็ยังตายไม่ได้สินะ’
‘ไหนจะซีรีส์มหากาพย์ทั้งหลายอีก ถ้ามึงตาย มันจะเป็นการตายที่ไม่หลุดพ้น วิญญาณมึงจะเร่ร่อนไปบ้านนั้นที บ้านโน้นที เพื่อขอส่วนบุญดูซีรีส์ด้วย ถ้าเกิดเขามีเซนส์แล้วเห็นมึงขึ้นมาก็ลำบากไปนิมนต์พระอีก มึงจะทำให้คนอื่นลำบากไม่ได้นะแจ็ค’
‘โห กูไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย ขอบใจมึงมากที่เรียกสติกู’
‘ยัวร์เวลคั่ม’
‘ถุ้ย!!!’
ถึงจะเป็นเหตุผลกาก ๆ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เพื่อนที่คิดจะละทางโลกมีความอยากตื่นไปทำงานและใช้ชีวิตต่อไป ไอ้แจ็คไม่ได้ทำหน้าอมทุกข์เหมือนคนใกล้ตายอย่างที่ใครเข้าใจว่าคนเป็นโรคซึมเศร้าต้องหงอยตลอดเวลา มันก็ใช้ชีวิตปกติ มียิ้ม มีหัวเราะ มีสุข มีเศร้า เพียงแต่มันเก็บเรื่องเศร้าไว้ในใจมากกว่าคนทั่วไปมากกว่าก็เท่านั้น
“พี่ตั้บ เมื่อไหร่ดีมึงอะ เมื่อไหร่?” แหลมผลักประตูร้านเกมเข้าไปพร้อมตะโกนเรียกเจ้าของร้านที่ยังตี ROV ไม่จบเกมสักที
“เออ ใกล้ละ รีบมากทำไมพวกมึงไม่แดกกันตั้งแต่เมื่อวานวะ” ตุ้บตั้บบ่นอุบอิบพลางขมวดคิ้วจ้องหน้าจอสมาร์ทโฟนอย่างจริงจัง
“เล่นไปก็แพ้ ทีมที่ไม่มีกูมันจะไปมีความหมายได้ไงกูถามหน่อย” ความกวนตีนของไอ้แหลมไม่เคยแบ่งระดับแม้ว่ามันจะอายุน้อยที่สุด “กำลังจะมีคนเปิดไมค์ด่าทีมในอีก สาม สอง หนึ่ง”
“โว้ย!!! มากันบ้านดิสัด จะฟาร์มหาเงินไปเลี้ยงพ่อมึงเหรอไอ้ฉิบหาย!!!” บุญบาป พูดยังไม่ทันขาดคำเจ้าของร้านเกมหลังมหาลัยผู้มีหุ่นอ้วนท้วมก็เปิดไมค์ด่าเพื่อนร่วมทีมจริง ๆ
ตุ้บตั้บเป็นพี่ใหญ่ในทีม ‘ขี้ซุยบราเทอร์’ ทีมที่เหมือนจะเก่งเมื่อเล่นคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเกมไหน... แต่พอลงแข่งทีมทีไรก็พากันกอดคอตายที่รอบสองทุกที ชายหุ่นท้วมหลับตาลงพลางเอนหลังพิงกับโซฟาเพื่อสงบสติ เขาพยายามจะเป็นมักเกิ้ลทั่วไปแล้ว แต่พอเล่นเกมกะโหลกนี่ทีไรก็เผลอใช้เวทย์มนตร์นอกฮอกวอตส์ทุกทีสิน่า
แหลมบึนปากแล้วปิดประตู ก่อนจะกลับเข้าวงหมูกระทะรอบดึกอีกครั้ง
“กูกลับละ” แจ็คมองนาฬิกาข้อมือเมื่อถึงเวลา ซึมเศร้าแมนผู้มีแม่ และน้องชายกับน้องสาววัยขบเผาะรออยู่บ้านจึงต้องรีบกลับไปดูแลใส่ใจ
“ขับรถดี ๆ นะพี่มึง แต่อย่าให้ใครแซงได้” แหลมรีบโยกตัวหลบฝ่ามือรุ่นพี่อย่างรู้ทัน เด็กหนุ่มจิ๊ปากพร้อมกระดิกนิ้ว ก่อนจะชี้ไปยังมอเตอร์ไซค์เมียรักของแจ็คเป็นเชิงไล่
“กูจะเลิกเล่นเกมห่านี่ละ” เหมือนได้กลิ่นธูปถึงยอมออกมา พี่ตั้บนั่งลงแทนที่แจ็คพร้อมใช้ถ้วยกับตะเกียบชุดเดิมอย่างไม่รังเกียจ ซึ่งเขาจะเรียกว่าเป็นเพราะความสนิทมากกว่าความตะกละโสโครกของพี่ตั้บมันละกัน
“มึงพูดแบบนี้มาตั้งแต่สมัย DotA 1 แล้วเปล่าวะพี่” ไอ้ลูกครึ่งฝรั่งยี่สิบอีสานแปดสิบตอบอย่างอ้อนตีน ไอ้แหลมเป็นเด็กปีสองมหาลัยเอกชนแถว ๆ ฟิวเจอร์ มันเป็นเด็กเรียนดี กีฬาก็ใช้ได้ แต่ไม่มีความเคารพใด ๆ กับเพื่อนรุ่นพี่อย่างพวกเขาเลยสักนิด ซึ่งถามว่านั่นเป็นปัญหาหรือเปล่า ก็ไม่ว่ะ เพราะนอกจากไอ้แจ็ค คนที่เหลือก็รู้จักกันผ่านโลกออนไลน์ทั้งนั้น พวกเขาเริ่มรู้จักกันจากแชทในเกมโดยไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ก่อนจะมาสร้างความฉิบหายในชีวิตนอกเกมเพราะเคมีมันเข้ากันได้ดีจนเกินไป
“มึงยังเล่าไม่จบเลยพี่ธีร์ สรุปรีแมชแล้วใช่ปะ?” น้องเล็กประจำทีมถามอย่างใคร่รู้
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่วะ?”
“กูล่ะเบื่อพวกมาตอนตลาดวาย” ธีร์บ่นพึมพำพร้อมคีบผักให้รุ่นพี่ผู้หิวโหย “เรื่องไอ้คนที่กูแพ้เมื่อวานน่ะ”
“เออ สรุปใครวะ?” สิ้นสุดคำถามของตุ้บตั้บ ธีร์ก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ “จากที่เข้าไปดูไลฟ์ย้อนหลัง กูว่ามันก็เล่นเอาเรื่องอยู่นะ เผลอ ๆ อาจจะเป็นพวกเกมเมอร์ดัง ๆ แต่เนียนสร้างไอดีใหม่ไปยำหมูเหมือนมึง” จากประสบการณ์โชกโชนในวงการเกม ตุ้บตั้บขอฟันธงเลยว่าคนนั้นต้องเป็นใครสักคนที่อยากกระทืบไอ้ธีร์ให้อับอาย ซึ่งก็ทำสำเร็จเสียด้วย
“หึ” ชายหนุ่มตัวสูงส่ายหน้าปฏิเสธ “เป็นโนเนมจากไหนก็ไม่รู้ ใน Twitch คนติดตามไม่ถึงยี่สิบคนเลยมั้ง”
“เช้ด... ได้ไงวะ”
“บอกให้แอดมาก็ไม่แอดสักที กูเลยล่าแม่มดแม่ง”
“พี่มึงเลวนะแหลม เป็นกู ๆ เลิกคบ”
“น้องเห็นด้วย” ไอ้ลูกครึ่งสาระแนตบมุก ซึ่งบอกเลยว่าเขาไม่รู้สึกผิดสักนิด
จะหาว่าเข้าข้างตัวเองก็ได้ แต่ชาแนลของเขาก็ไม่ใช่ไก่กาอาราเล่ที่จะได้ไม่รู้จัก เด็กนั่นต้องรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใครที่ไหน มันแค่แกล้งตีเนียนทำเป็นซื่อ แต่พอลับหลังคงหัวเราะเยาะสะใจที่เอาชนะเขาได้ในเกมนั้น
“พอเจอชาแนลมันแล้วมึงทำไงต่อ?”
“กูเข้าไปตอนมันเริ่มเล่นเกมพอดี แลดูจะแปลอังกฤษใช้ได้อยู่ กูปล่อยให้แฟนคลับหยอกมันสักพักแล้วก็โบ้มโดเนทกระแทกปากไปห้าพัน กูว่าคงนั่งหน้าม้านอยู่หน้าคอม เสียงนี่สั่นเป็นต้นกล้วย”
“ต้นกล้วยเชี่ยไรมึง” <- ตุ้บตั้บ
“สั่นเครือ” <- ธีร์
“ผ่ามพาม!” <- แหลม
“กูให้ห้าบาทเอาไปอม แล้วอย่าเล่นมุกส้นตีน ๆ แบบนี้อีก” ตุ้บตั้บเอาเหรียญจากรูหูออกมากระแทกลงบนโต๊ะลายหินอ่อน และธีร์ก็รับไปเหน็บหูตัวเองต่ออย่างภาคภูมิใจ
“เดี๋ยวกูเอาไปโพสต์ให้ลูกเพจด่ามึงเล่นดีกว่า” แหลมหรี่ตายิ้มอย่างมีเลศนัย มันเอาโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่ากดเข้าเฟซบุ๊กเหมือนจะบอกว่า ‘กูไม่ล้อเล่นนะพี่’
ไอ้เชี่ยนี่เป็นเจ้าของเพจ ‘วันนี้พี่ธีร์ควรโดนด่าว่าอะไร?’ ซึ่งตอนแรกเขาคิดว่าคงไม่มีใครบ้าจี้เข้าไปกดไลก์หรอก แต่พอรู้ตัวอีกทีเพจมันมีคนติดตามเกินครึ่งแสนแล้วไอ้นรกแตก
“กูแค่อยากเล่นกับคนที่ทำให้กูขยับนิ้วได้ไงพี่ ไล่ฆ่าหมูมาก็เยอะ กูควรหาคู่แข่งที่มันสมน้ำสมเนื้อสักที”
“แหม่... พ่อคนเก่ง พ่อซุปเปอร์แมน พ่อคลาร์กเคนท์ หล่อ เข้ม โปรระดับโลก” ตุ้บตั้บเบ้ปากเป็นรูปสามเหลี่ยมหน้าจั่ว เขารู้จักไอ้ธีร์ตั้งแต่มันยังเป็นเด็กหัวเกรียน เคยขี้ซุยแค่ไหน วันนี้ให้คูณไปอีกห้าร้อย
“คำคุยสุด” แหลมเสริม
“นึกแล้วก็เซ็ง” ชายหนุ่มตัวสูงถอนหายใจ เมื่อนึกถึงไอ้เด็กนั่น “กูท้ามันมาแก้เกม แต่พอเล่นจริง ๆ เสือกวิ่งโง่มายืนให้กูฟันเล่นหน้าตาเฉย ไม่หนี ไม่วิ่ง ไม่อะไรทั้งนั้น ไอ้ฉิบหาย กูก็ของขึ้นดิ เผลอด่าออกไลฟ์ต่อหน้าแฟนคลับด้วย โคตรเหง้าศักราชมาครบอะกูพูดเลย” ใช่ว่าธีร์จะเป็นคนสุภาพอะไรขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะหยาบคายใส่เกมเมอร์ด้วยกันเปล่าวะ แต่ไอ้เด็กนั่นก็สุดจะทนเหลือเกิน
ถ้ามันไม่แกล้งแพ้มีหรือเขาจะหัวร้อน เด็กเปรต
“ถ้าบอกว่าเป็นเกมเมอร์โนเนม มันจะเป็นไปได้ไหมว่าเด็กมันอยากรีบจบกับมึงเลยแกล้งแพ้”
“พี่พูดถูก” ไอ้แหลมเสริม ซึ่งเขาก็คิดเหมือนกัน แต่เด็กนั่นรู้จักเขาน้อยเกินไป
“แล้วมึงทำไงต่อ?”
“กูด่ามันไปชุดนึง บอกว่าถ้าเล่นแบบนี้เคี้ยวขี้แล้วพ่นใส่หน้ากูเลยดีกว่าถ้าจะมาหยามกัน”
“เชี่ย มึงพูดงี้เลยเหรอพี่ แต่ถ้าจะทำให้หน้าสุดสำอางของมึงแปดเปื้อนได้ การอมขี้สักครั้งในชีวิตก็น่าคิดอยู่” แหลมโดนตบกะโหลกลั่นไปหนึ่งทีข้อหาไม่เข้าข้างพี่มัน ธีร์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรเป็นต้องหัวเสียทุกทีสิน่า
“พรุ่งนี้กูจะแก้เกมอีกรอบ” ธีร์ไม่เคยคิดว่าตัวเองเกลียดความพ่ายแพ้กระทั่งเจอเด็กนั่น
ถ้ายอมเล่นดี ๆ แต่แรกก็จบแล้วเปล่าวะ จะได้รู้ดำรู้แดงไปเลยว่าใครขิงข่าตะไคร้กว่ากัน คราวนี้ถ้ายังแพ้อีกก็จะไม่ตามไปวอแว เกมตอนหัวค่ำนอกจากจะเฟลกับตัวเองแล้วมันยังทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าแฟนคลับ ไหนจะตกเป็นขี้ปากพวกเกมเมอร์ช่องอื่นที่พร้อมจะเอาไปนินทาลับหลังว่า Thr33Gamer เป็นคนพาล หาเรื่องคนอื่นไปเรื่อย ไม่รู้จักยอมรับความพ่ายแพ้
“นิ่ง ถึงกับนิ่ง” แหลมค้างอยู่ในท่าถือตะเกียบพลางมองหน้าเพื่อนรุ่นพี่ที่ดูเหมือนว่าจะจมอยู่กับความคิดบางอย่าง ซึ่งเขารู้ว่าต้องเป็นเรื่องสนุกของชาวเราอย่างเป็นแน่แท้!!!
“เซ็งว่ะ กูกลับดีกว่า”
“กูลงร้อยนึงว่าพี่ธีร์จะกลับไปไลฟ์ฆ่าหมูโชว์สาว” แหลมวางเงินลงบนโต๊ะ ก่อนตุ้บตั้บจะวางตาม
“กูลงว่ามันไปหาเมีย”
ทั้งคู่เงยหน้ามองไอ้ขี้เก๊กที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนมันจะอมยิ้มแล้วมองมายังพวกเขาทั้งสองที่ยังกินหมูกระทะยังไม่เสร็จ
“มึงเสียร้อยนึงให้พี่ตั้บแล้วเชี่ยแหลม” เด็กลูกครึ่งมองบนไปจนถึงสวรรค์เมื่อนึกถึงแฟนคนสวยของธีร์ แหลมเอาเงินยัดใส่มือคนข้าง ๆ อย่างจำใจ ก่อนจะปัดมือไล่ก่อนที่เขาจะอ้าปากด่าแฟนสุดงี่เง่าของไอ้พี่ธีร์
*
แหลมคงเสียเงินร้อยนึงไปเปล่า ๆ เพราะธีร์ไม่ได้ไปหาเบลอย่างที่ตุ้บตั้บเดาไว้ แต่เขาเลือกที่จะกลับคอนโดเพื่อเล่นเกม หรืออ่านการ์ตูนสักเรื่องที่อัปเดตตอนล่าสุดทุก ๆ วันพุธ แต่พอเอาเข้าจริงธีร์ก็ใช้ชีวิตแบบที่เคยทำทุกวันไม่ได้ เพราะยังมีเรื่องความพ่ายแพ้ที่น่าหงุดหงิดวิ่งวนอยู่ในความคิดไม่หยุด
Thr33Gamer: เฮ้ยน้องเด๋อ นอนยังวะ?
สุดท้ายก็ตัดสินใจทักแชทไปจนได้ ถ้าเด็กนั่นไม่ตอบแล้วเนียนออฟไลน์เขาจะตามไปหลอกหลอนมันทุกครั้งที่เห็นว่าออนไลน์เลยคอยดู ชื่อก็ขึ้นเด่นหราว่ากำลังเล่นเกมขนาดนั้น ถ้ายังตอแหลอีกนี่เป็นเรื่อง
ชายหนุ่มเคาะปลายนิ้วชี้ลงบนโต๊ะระหว่างรอ แต่เจ้าของชื่อ Derya MK12 ก็ไม่มีท่าทีว่าจะสลับหน้าจอมาตอบเลยสักนิด เมินเหรอ หรือว่าเล่นตัว ชักจะเอาใหญ่ละ สงสัยอยากท้าทายอำนาจมืด
ธีร์ลุกขึ้นยืนกอดอกทั้งที่ยังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขายืนนิ่งค้างอยู่ท่านั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเดินวนไปวนมา ในหัวมีคำด่ามากมายที่เตรียมไว้ให้น้องเด๋อที่บังอาจปล่อยให้เขารอนานขนาดนี้ ถ้าไม่นับตอนไปยืนไถโทรศัพท์เล่นหน้าอีฟแอนด์บอยระหว่างรอแฟนซื้อเครื่องสำอาง ธีร์ไม่เคยต้องรอใคร จำไว้!
ทักซ้ำดีเปล่าวะ... ไม่ เดี๋ยวเด็กมันจะได้ใจ ผู้ใหญ่ที่ถือไพ่เหนือกว่าควรกดดันให้พวกฟันน้ำนมรู้ว่าควรวางตัวอย่างไร
Derya MK12: มาแล้ว ๆ
Derya MK12: ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ เมื่อกี้เพื่อนโซ่ยืมเล่น
ธีร์ยังคงยืนกอดอกในท่าเดิมขณะอ่านคำแก้ตัว เขาเบ้ปากพลางใช้เท้าหมุนเก้าอี้เข้าหาตัวก่อนจะนั่งลงเพื่อรัวนิ้วตอบแชทเด็กน้อย
Thr33Gamer: อ้างว่ะ โทษเพื่อนแบบนี้ต้องเป็นคนแบบไหนวะ
Derya MK12: ไม่ใช่นะครับ เมื่อกี้เพื่อนโซ่เล่นจริง ๆ ปกติโซ่ไม่ค่อยเล่น GTA* นะ
*GTA = เกมที่แอบมีความรุนแรงเล็กน้อยถึงปานกลาง
Thr33Gamer: งั้นก็เปิดกล้องดิ จะได้รู้ว่าพูดจริงหรือโกหก
Derya MK12: ...
Derya MK12: อ๋อ โซ่ไม่มีกล้องหรอกครับพี่ธีร์
นั่น ตอแหลกูละ
Thr33Gamer: อะไร ปกติไลฟ์สตรีมเกมโดยที่ไม่เปิดกล้องว่างั้น?
Derya MK12: ครับ มันทำได้นะ ไลฟ์แบบเล่นเกมอย่างเดียวน่ะครับ
Thr33Gamer: อ้าว คือจะบอกว่าพี่ไลฟ์สตรีมแบบเปิดกล้อง เพราะอยากขายความหล่อว่างั้น?
น้องเด๋อต้องมีนิสัยเหมือนพวกเกมเมอร์ช่องอื่นที่หาว่าเขาดังได้เพราะหน้าตาดีแต่เล่นเกมกากแน่ ๆ
Derya MK12: เดี๋ยวนะครับ ไม่ใช่อย่างนั้น
Derya MK12: ;_;
Derya MK12: อย่าเข้าใจโซ่ผิดนะ โซ่ไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย
Derya MK12: โซ่แค่จะบอกว่าโซ่ไม่มีกล้อง ก็เลยเล่นเกมอย่างเดียวน่ะครับ เพราะช่องของโซ่ก็ไม่ค่อยมีคนมาดูอยู่แล้ว คนที่เข้ามาก็คงอยากดูเกมมากกว่า ไม่มีใครอยากเห็นหน้าโซ่หรอก
Thr33Gamer: อ้าว งี้ก็หมายความว่าคนเขาเข้ามาดูพี่เพราะหน้าตา?
Derya MK12: โห พี่ครับ ไม่ใช่ ;_;
Derya MK12: อยากร้องไห้แล้วอะ
Thr33Gamer: เดี๋ยวเหอะ ทำเป็นหน่อมแน้มแต่ความจริงก็หลอกด่ากันอยู่เนือง ๆ สินะ น้องเด๋อแม่งกวนตีนว่ะ
Derya MK12: โซ่ไม่เคยคิดจะหลอกด่าพี่ธีร์เลย สาบานได้
Thr33Gamer: ถ่ายรูปตอนสาบานต่อหน้าพระแล้วส่งมา
Thr33Gamer: NOW
Derya MK12: เดี๋ยว... พี่จะเห็นหน้าโซ่ให้ได้เลยใช่ไหมครับ โซ่ก็กลัวเหมือนกันนะ เมื่อหัวค่ำพี่ธีร์กับแฟนคลับน่ากลัวมากเลยรู้ตัวไหมครับ เงินพวกนั้นน่ะ โซ่จะเอาไปทำบุญให้หมดเลย
พ่อพระมาเกิดเหลือเกินนนน
Thr33Gamer: เออ อยากทำไรก็ทำ แต่อย่าลืมเขียนชื่อพี่ใส่ซองด้วย
Derya MK12: พี่ธีร์กับแฟนคลับทำแบบนี้บ่อยเหรอครับ
Thr33Gamer: ไม่อะ น้องคนแรก
Derya MK12: อ๋อ... งั้นก็ดีแล้วครับ อย่าไปทำกับคนอื่นเลย แบบนั้นน่ากลัวมาก ๆ
Thr33Gamer: มีไรต้องกลัว ไปสาบานยัง รีบถ่ายรูปแล้วส่งมา ก่อนที่พี่จะมีน้ำโห
Derya MK12: โทรศัพท์โซ่ไม่มีกล้อง
Thr33Gamer: ยัง ยังอีก
Derya MK12: ;_;
Derya MK12: ไม่เอาครับ กลัว
Thr33Gamer: กลัวไรนักหนา ไม่ได้เอารูปไปให้พ่อหมอเสกของใส่ท้องหรอก
Thr33Gamer: กล้า ๆ หน่อยดิ ลูกผู้ชาย
Derya MK12: พอโดนพี่กดดันแบบนี้ก็เริ่มอยากเป็นผู้หญิงแล้วล่ะครับ...
Thr33Gamer: หือ น้องเด๋อเป็น?
Derya MK12: ไม่ครับไม่ โซ่เป็นผู้ชายครับ
Thr33Gamer: เหรอ แล้วมีเมียยัง
Derya MK12: ยังครับ โซ่ยังเรียนอยู่เลย
Thr33Gamer: หมายถึงเมียแบบแฟนปะ ไม่ใช่เมียแบบแต่งงาน
โว้ย! มึงก็ซื่อเกิน
Derya MK12: แฟนก็ยังครับ
Thr33Gamer: จีบสาวไม่ติดหรือว่าเป็นไอ้เห่ยเลยไม่มีใครชอบ
Derya MK12: อันหลังใช่ครับ แต่เรื่องจีบผู้หญิงโซ่ไม่เคย
Thr33Gamer: อ่อนแบมาก
Thr33Gamer: นี่น้องเด๋อ พี่จะแนะนำอะไรให้ในฐานะที่เป็นเกมเมอร์ด้วยกัน
Thr33Gamer: ชีวิตคนเราจะติดเกมแค่ไหนก็ได้ แต่ก็อย่าลืมใช้ชีวิตข้างนอก โอเคไหม ผู้หญิงก็มีส่วนทำให้ชีวิตขับเคลื่อน
Derya MK12: เข้าใจครับ แต่โซ่ไม่กล้า พอยืนอยู่ใกล้ผู้หญิงก็หน้าร้อนไปหมดเลย
Thr33Gamer: หน้าร้อนนี่ใช่ฤดูไหม
Derya MK12: อันนี้เล่นมุกเหรอครับ
Thr33Gamer: ปกติต้องได้ 5 บาทแล้วนะ
Derya MK12: ...
Thr33Gamer: ...
Derya MK12: ...
Derya MK12: แอบเป็นคนตลกด้วย...
Thr33Gamer: 5555555555555555555555555
Derya MK12: เดี๋ยวโอนให้นะครับ ขอกสิกร...
เอาว่ะ ไอ้เด็กนี่แม่งได้
มันผู้ใดรู้จักตบมุก มันผู้นั้นคือมิตรในภายภาคหน้า
Thr33Gamer: ไม่เอารูปก็ได้ แต่ต้องเอาที่อยู่มา เดี๋ยวส่งกล้องไปให้ เกมหน้าแข่งกันต้องเปิดกล้องโอเคเปล่า?
Derya MK12: ...
เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าหน้าตาน้องเด๋อจะหน่อมแน้มเหมือนเสียงมันตอนไลฟ์สตรีมไหม ถ้าจะบ่ายเบี่ยงหาเรื่องหนีทหารคงต้องพยายามหน่อยล่ะไอ้หนู เพราะพี่ธีร์คนนี้จับผิดโคตรเก่ง
Derya MK12: ออฟไลน์
ฟั้ค!!!!!!!!!!!!
น้องเด๋อแม่งชิ่งหนีเฉย!!!!!!
“...”
ชายหนุ่มตัวสูงนั่งหน้าแห้งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พร้อมคำว่า Derya MK12: ออฟไลน์ พุ่งออกมาเป็นฟองน้ำความคิด เดี๋ยว... แบบนี้ก็ได้เหรอวะ คุยกันอย่างออกรสชนิดว่าถ้าบทสนทนายาวกว่านี้อีกหน่อยคงแลกชื่อพ่อแม่กันแล้ว
จากที่คุยกันก็พอจับทางได้อยู่ว่าเด็กมันเป็นคนป๊อด ๆ แต่ปิดบังตัวตนขนาดนี้มันชักจะเกินเบอร์ไปหน่อย ‘ไม่หล่อเหรอ?’ เหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้นว่ะ เกมเมอร์มากมายที่ไลฟ์สตรีมแบบเปิดกล้องก็ใช่ว่าจะหน้าตาดีทุกคนเปล่าวะ ลูสเซอร์อะไรขนาดนั้น
ธีร์ยกขาขึ้นพาดกับโต๊ะคอมพลางเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ เขายังคงมองแชทที่ถูกตัดจบไปดื้อ ๆ เผื่อว่าน้องเด๋อจะกลับมาอีกรอบหลังจากตั้งหลักได้ แต่ผ่านไปหลายนาทีก็ยังเหมือนเดิม
RRRrrrr
เสียงสมาร์ทโฟนเรียกชายหนุ่มตัวสูงให้หลุดออกจากความคิด ธีร์คว้ามากดรับสายทันทีที่เห็นว่าเจ้าของร้านอุปกรณ์ไอทีที่เป็นสปอนเซอร์งานเกมโทรเข้ามา และนั่นเป็นเรื่องดีส่งท้ายค่ำคืนนี้หลังจากหัวเสียมาทั้งวัน
( ไงธีร์ ได้ข่าวว่าเจอทีเด็ดมาเหรอวะ อยากแก้เกมไหม เดี๋ยวพี่จะเป็นสปอนเซอร์ให้ ขอแค่จัดเต็มไลฟ์ลงยูทูป ส่วนเรื่องรางวัลผู้ชนะเนี่ย... อยากได้อะไรก็บอกมาเลย จะหูฟัง เก้าอี้ คีย์บอร์ด หรือเหมายกเซ็ทก็ยังได้ )
ถ้าโชคจะเข้าข้างขนาดนี้...
“ถ้าผมชนะน่ะเหรอ”
เห็นทีว่าน้องเด๋อจะไม่รอดแล้วว่ะ
“พี่ต้องทำให้เด็กนั่นยอมเปิดกล้อง ผมอยากเห็นหน้ามัน”
To be continued
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่าทุกคน ดูแลสุขภาพกายและใจกันด้วยนะคะ
เดี๋ยวจะเอาด่านสามมาเสิร์ฟเร็ว ๆ นี้เรย
ขอบคุณมากค่า :3
-
สนุกค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ชอบจร้า รอติดตามนะคะ มาบ่อยๆ น๊าาา เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ :L2:
-
พี่ธีร์ ทำน้องเด๋อกลัวแระ :mew2: :mew2: :mew2:
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 3
แพ้เป็นพระ ชนะเป็นไหม?!
“ไอ้โซ่มันเป็นไรวะ?” เจมส์ถามอาร์มทันทีที่มาถึงร้านกาแฟหน้าคณะ ทั้งคู่มองเพื่อนตัวผอมที่นั่งเอาแก้มแนบกับโต๊ะพลางเหม่อออกไปนอกกระจกเหมือนคนไร้วิญญาณ
“เมื่อกี้พี่เป๊ะเมล์มาหามันเรื่องแก้เกมกับพี่ธีร์อะ เห็นบอกว่าอยากขอเป็นโฮสต์ตอนไลฟ์ พี่แกขอลงทั้งยูทูปกับเฟซบุ๊กเลยคงหาเรื่องเอากระแสอะ ส่วนเรื่องรางวัลให้ไอ้โซ่รีเควสอะไรก็ได้”
“เชี่ย ใหญ่โตอะไรเบอร์นั้น”
“ชนะคนดังทั้งทีคนก็ต้องลุกฮือกันเป็นธรรมดาเปล่าเพื่อน คนในวงการเกมหันมาสนใจกันเยอะแยะเลยนะว่าไอ้โซ่เป็นใครถึงชนะพี่ธีร์จนเสียหมาขนาดนั้น ถึงพวกแอนตี้จะด่าว่าพี่แกแม่งกาก แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าพี่แกเล่นฆาตกรโหดฉิบหาย ไหนจะมีคนเอาคลิปไปตัดต่อช่วงเด็ดที่ไอ้โซ่จู๊ก*สับขาหลอกหนีคมมีดแบบสเต็ปที่เกมเมอร์ดัง ๆ ยังทำไม่ได้ ยอดวิวเหมือนจะห้าแสนแล้ว”
*Juke (จู๊ก) = การวิ่งหลบหนีการไล่ล่าอย่างมีเทคนิค
พออาร์มฉายรอบสองโซ่ก็อยากจะครายอิ้ง โซ่เงยหน้าขึ้นมองแก้วโกโก้ปั่นแล้วอ้าปากงับหลอด ดูดเอาความเย็นให้ขึ้นถึงขั้วสมองเพื่อดับความหลอนในความคิด นึกถึงข้อความยาวเหยียดของพี่เป๊ะผู้เป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ที่ทักทายมาอย่างสุภาพแต่อัดแน่นไปด้วยความกดดันแล้วก็รู้เลยว่าถ้าปฏิเสธอีกฝ่ายต้องรู้สึกแย่แน่ ๆ
โซ่ไม่อยากถูกมองว่าหยิ่ง แต่ก็กลัวความใหญ่โตที่กำลังจะเกิดขึ้นจริง ๆ เขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายที่ชอบเล่นเกมไปวัน ๆ และมีคลิปเก็บไว้ในคลังเป็นอนุสรว่าเล่นเกมไหนจบไปบ้างแล้ว... กังวลไปหมดเลยว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ทั้งที่ตอนแรกควรจบที่แพ้แล้วแยกทางแต่กลายเป็นว่าตอนนี้มีข้อแม้เพิ่มมาอีก
เจมส์มองไอ้ซื่อบื้อที่ก้มหน้าก้มตาดูดโกโก้อย่างสงบเสงี่ยม บอกตามตรงว่าโคตรเบื่อมัน ทำไมต้องหงอขนาดนี้ทั้งที่มีวิชามารเลเวลร้อยติดตัวแบบที่คนอื่นไม่มี ถ้าฝีมือเล่นเกมกากสมเต่าถุยก็ว่าไปอย่าง
“ก็แข่งไปดิ ยังไงมึงก็ชนะอยู่แล้ว”
“ชนะไรล่ะ ถ้าแพ้ขึ้นมากูต้องเปิดกล้องเลยนะ” อาร์มกับเจมส์ถลึงตานั่งหลังตรงมองไอ้โซ่ที่ชาตินึงจะกล้าอ้าปากเถียงกลับ ห่าจิก ทีงี้ล่ะสู้คน
“มึงไม่ต้องคิดไปถึงเรื่องแพ้หรอกเพราะมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น โธ่ไอ้โซ่ เกมนั้นมึงเล่นพี่แกจนเละเป็นขี้ยังจะกลัวไรอีก?” อาร์มวางมือลงบนศีรษะทุยพร้อมโคลงเหมือนเล่นกับหมา
“วันนั้นพี่ธีร์อาจจะเล่นขำ ๆ แล้วดันแก้เกมกลับไม่ได้ก็เลยแพ้อะ”
“อันนี้กูพูดแบบแง่ร้ายเลยนะ ถ้ามึงแพ้ก็แค่เปิดกล้องเองเปล่าวะ มองที่เป้าหมายที่เป็นการชนะดิ มึงจะขออะไรจากสปอนเซอร์ก็ได้ อย่างพี่เป๊ะไม่มีทางให้ของไก่กากับมึงแน่ กูมั่นใจว่าพี่แกต้องหน้าใหญ่โชว์คนดู” เจมส์คอนเฟิร์มด้วยความอิจฉาริษยาที่สะสมมานานตอนเห็นว่าเกมเมอร์ช่องอื่นได้อะไรไปบ้าง
“เอาโน้ตบุ๊กมาอีกเครื่องไว้ให้พวกกูเล่นเวลามาห้องมึงดิ ไม่ก็ให้กูเป็นของขวัญวันเกิด จะได้เลิกให้หนังสือปรัชญาชีวิตสักที” พูดแล้วเซ็ง อาร์มไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ของขวัญแพง ๆ จากเพื่อนอะไรหรอกนะ แต่การเห็นหน้าอึน ๆ ของมันตอนยื่นของขวัญรูปทรงสี่เหลี่ยมแล้วกูก็ไม่ต้องลุ้นเลยว่าจะเป็นอะไร ไอ้โซ่บอก ‘อ่านหน่อยสิ มันดีต่อทัศนคติของมึงนะ’
เชี่ย ไม่รู้ว่ามันหลอกด่าหรือหวังดี
“กูไม่อยากเล่นเกมเพื่อหวังผลอะ มันเหมือนฉวยโอกาส แต่กูไม่อยากให้ใครเห็นหน้าด้วย มึงก็รู้ว่ากูอยากเป็นอากาศธาตุมากกว่าจะให้ใครจำหน้าได้” พอได้ฟังโซ่พูด อาร์มก็ง้างมือขึ้นเตรียมโบก นึกหงุดหงิดกับความกลัวคนของมันที่รักษาอย่างไรก็ไม่หาย
“เอาจริง ๆ มึงไม่ใช่คนขี้เหร่นะโซ่ บางทีมันอาจเป็นโอกาสให้มึงเจอรักแร้”
“รักแท้” เพื่อนอีกสองคนรีบตบมุกให้ เจมส์จึงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มภาคภูมิใจ
“กูเริ่มเห็นอนาคตแล้วว่าหลังจากนี้คงใช้ชีวิตยากขึ้นแน่ ๆ ถ้าชนะคงโดนพี่ธีร์ล่านอกเกม ไหนจะแฟนคลับพี่เขาอีก คงไม่ต้องนึกถึงเรื่องมีสาวมาติด”
“แต่มึงจะหลบอยู่หลังม่านตลอดไปไม่ได้เปล่าวะ เล่นเกมดีมีแฟนสวยมันแปลกอะไร มึงอะเลิกทำตัวโลกครึ้มได้แล้ว ออกมาเผชิญโลกภายนอกบ้าง มึงก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ กูเชื่อว่าถ้ามึงเหยียบคอพี่ธีร์ให้จมตีนได้ สาว ๆ จะเพิ่มขึ้นเพียบ” เจมส์ชี้หน้าไอ้ซื่อบื้อ
“ถ้ามีคนชอบกูเพราะชนะพี่ธีร์ กูต้องโดนหมั่นไส้แน่ ๆ” เขารู้! โลกนี้มันน่ากลัวจะตายไป!
“หมั่นไส้แล้วทำอะไรได้ ถ้ามันจะด่ามึง ตอนนั้นมึงคงมีกองทัพติ่งพร้อมปกป้องแล้ว หรือมึงอยากเป็นไอ้ขี้แพ้แล้วเปิดกล้องฟรี ๆ”
“โห แบบนั้นไม่เอาอะ สู้ยอมโดนด่าอย่างเดียวดีกว่า” โซ่รีบโบกมือไม่เห็นด้วย
“ถ้าไม่อยากเปิดกล้องก็ต้องเล่นให้ชนะ” เสียงพูดลอย ๆ ของอาร์มเต็มไปด้วยความกดดันไม่ต่างจากตอนอ่านเมล์พี่เป๊ะเลย โซ่ค้างอยู่ในท่าเดิมก่อนจะลดระดับสายตาลงอย่างคนคิดไม่ตก เขาไม่ได้อยากเอาชนะขนาดนั้นเพราะจุดเริ่มต้นของการเล่นเกมคือความสนุก แต่ถ้าแพ้ก็ต้องเปิดกล้อง ซึ่งโซ่ไม่พร้อมรับคำวิพากษ์วิจารณ์ด้านลบที่มาจากโลกโซเชียล
“ถ้าจบเกมนี้แล้วพี่ธีร์ยังไม่เลิกตื๊อเดี๋ยวกูแคปประจานลงเฟซบุ๊กเอง กูกดไลก์เพจ ‘วันนี้พี่ธีร์ควรโดนด่าว่าอะไร?’ ไว้แล้ว”
“แต่นั่นเพจเพื่อนพี่เขาไม่ใช่เหรอวะ ที่ชื่อแหลมไรนั่น?” อาร์มหรี่ตามอง เขาจำเด็กลูกครึ่งไทย-เยอรมันคนนั้นได้ ที่ชอบพูดอีสานตอนไลฟ์สตรีม ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะรุ่นเดียวกันกับเขาหรือไม่ก็แก่กว่าปีนึง
“มันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เหรอวะ…” ไอ้โซ่ยังคงหงอเหมือนจะหดเข้าไปในกระเป๋าเป้ถ้านั่นเป็นกระดอง
“เป็นสิดี จะได้ถือโอกาสแหกเกมเมอร์คนดัง ชอบกดขี่คนเล่นเกมเก่งกว่า ไม่รู้จักยอมรับความพ่ายแพ้แถมยังขู่ให้มึงเปิดกล้องอีก ได้ทั้งขึ้นทั้งร่อง” อาร์มรอจังหวะนี้มานานแล้ว บอกเลยว่าถ้าไอ้โซ่ยอมทำตาม งานนี้จะต้องมีคนตาย!!!
“งั้นที่กูต้องทำคือเล่นให้ชนะอย่างเดียวก็พอใช่ไหม?” เด็กหนุ่มตัวผอมกะพริบตาปริบ ๆ เพื่อนทั้งสองจึงพยักหน้าพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ถ้ามีปัญหาอะไร กูกับไอ้เจมส์จะจัดการเอง”
*
Thr33Gamer: รีบซ้อมนะหนู เหลือเวลาเตรียมตัวแค่วันเดียวแล้ว
เด็กหนุ่มตัวผอมอ่านแชทแอป Steam ในมือถือ เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งขณะรอรถไฟฟ้าใต้ดินก่อนจะหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวงเพราะกลัวว่าพี่ธีร์จะแอบมองอยู่แถวนี้ กลัวจะเข้ามาล็อกคอจากข้างหลังแล้วอัดหน้าแนบกับกระจกกั้นเหมือนนักมวยปล้ำ WWE ตอนตามล่าเงาแค้นหลังเวที
ใครจะไปรู้... พี่ธีร์หาชาแนลเขาเจอภายในวันเดียวได้มันคงจะไม่ยากถ้าหากพี่เขาจะตามหาใครสักคน นั่นเกมเมอร์หรือคนในองค์กรลับ จ่าแอนเดอร์สันในเกมที่ว่าแน่ยังไม่น่ากลัวเท่าพี่ธีร์เลย
Thr33Gamer: รู้ว่าอ่านอยู่
โอ๊ย... อยู่แถวนี้จริง ๆ เปล่าเนี่ย?
โซ่เม้มริมฝีปากแน่น แอบชำเลืองมองไปรอบ ๆ ชานชาลาเอ็มอาร์ทีสามย่านก่อนจะถอยออกมาหลบหลังเสา ชะเง้อมองดูลาดเลาด้วยสกิลที่ร่ำเรียนมาจากจ่าแอนเดอร์สัน ทหารรับจ้างสุดโหดในเกมที่ติดตามมาตั้งแต่อายุสิบห้า
โซ่พอจะจำหน้าพี่ธีร์ได้แม้ว่าจะเคยเห็นแค่ในคลิป แต่เอาไงดี... ตรงนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว หรือว่าจะตัดใจไปขึ้นบีทีเอสแทน
หลังจากรถไฟเทียบจอดชานชาลาผู้คนก็เดินเข้าออกเหมือนปกติ เด็กหนุ่มตัวผอมกระพริบตาปริบ ๆ พลางกวาดสายตาแสกนเป้าหมายอย่างตั้งใจ สองมือเกาะเสา มองนักศึกษา นักเรียน คนวัยทำงานเดินสวนกันยิ่งกว่าขบวนพาเหรดงานบอลไหน ๆ แต่พอรถไฟเคลื่อนตัวออกโซ่ก็พบว่าเหลือเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ตรงนี้
Thr33Gamer: อย่ามาแกล้งตายใส่ดิ พี่มาชวนคุยดี ๆ
Thr33Gamer: อย่าหนีทหารเหมือนคืนนั้น มันไม่ใช่นิสัยลูกผู้ชาย
โห แล้วคำพูดคำจาอย่างหาเรื่องอะ เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้นปะ ไม่อยากตอบเลยทำไงดี รอเล่นเกมให้รู้แพ้รู้ชนะแล้วแยกย้ายกันไปไม่ได้เหรอ... T_T
Thr33Gamer: น้องเด๋อ
Derya MK12: เมื่อกี้โซ่ขึ้นบีทีเอสน่ะครับก็เลยไม่ได้ตอบ
Thr33Gamer: แล้วไป
Thr33Gamer: เพิ่งเรียนเสร็จ?
Derya MK12: ใช่ครับ พี่ธีร์กินข้าวยังเนี่ย
Thr33Gamer: ยัง ว่าแต่เรียนไหนวะ?
Derya MK12: ทำไมยังไม่กินล่ะครับ นี่ก็ห้าโมงแล้วนะ
Thr33Gamer: ไม่หิว อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ พี่ถามว่าเรียนไหน?
แย่แล้ว เขากำลังโดนพี่ธีร์ล้วง
ไม่ได้เด็ดขาด การบอกข้อมูลส่วนตัวเป็นเหมือนการยื่นมีดให้อีกฝ่ายแทงไส้ตัวเองเลยนะ โซ่ไม่ชอบโกหก แต่การพูดความจริงกับพี่ธีร์ก็ไม่ใช่เรื่องดีเหมือนกัน
Derya MK12: ขอนแก่นครับ ร้อนมากเลย
Thr33Gamer: อ่อ ขึ้นบีทีเอสที่ขอนแก่น
เวรกรรม...
Thr33Gamer: นี่น้องเด๋อ
แย่แล้วไอ้โซ่!!!
Thr33Gamer: ขนาดเล่นเกมยังต้องวางแผน การตอแหลก็เช่นกัน
Thr33Gamer: ให้มันเนียนกว่านี้หน่อยดิวะ กลัวตามไปหาเรื่องไง?
Derya MK12: ก็กลัวน่ะสิครับ...
Thr33Gamer: ถามเฉย ๆ โว้ย ไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้น
Thr33Gamer: พี่เป็นคนถ่อยก็จริง แต่ที่ถามเพราะถูกชะตาเปล่าวะ อยากรู้ว่าเป็นใคร เรียนไหน อายุเท่าไหร่ อะไรที่ทำให้เล่นเกมได้ดีแบบนั้น
Derya MK12: โห โซ่เล่นฝีมืองั้น ๆ เองครับ แต่ก็ขอบคุณพี่ธีร์มากเลยนะครับที่อุตส่าห์ชมกัน...
Thr33Gamer: นี่ถ่อมตัวหรือแสดงละคร
Derya MK12: ถ่อมตัวแล้วกันครับ เพราะถ้าตอบอย่างอื่นเดี๋ยวพี่จะเข้าใจผิดอะ
โซ่ขึ้นรถไฟแล้วเข้าไปยืนชิดด้านในสุด ให้ความสนใจกับมือถือที่นาน ๆ ครั้งถึงจะได้คุยกับใครสักคนระหว่างทาง นอกจากเจมส์กับอาร์มแล้วก็คงเป็นพี่ธีร์ที่ทำให้เขาไม่ได้หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านขณะอยู่บนรถไฟ
Thr33Gamer: โอเค ต่อไปนี้พี่จะไม่ถามเรื่องส่วนตัวแล้ว มาคุยกันดี ๆ ได้ยัง?
Derya MK12: แต่พี่ธีร์ก็เลือกให้โซ่เปิดกล้องถ้าโซ่แพ้ไม่ใช่เหรอ
Thr33Gamer: ก็แค่เห็นหน้าเฉย ๆ เปล่า นี่คิดจะคุยกันแบบที่รู้ว่าพี่หน้าตาเป็นยังไงอยู่ฝ่ายเดียวเหรอวะ โห่ ไหนความจริงใจคนแถวนี้
Derya MK12: โซ่แค่ไม่มั่นใจก็เลยไม่ชอบให้คนเยอะ ๆ จ้องตัวเองน่ะครับ
Thr33Gamer: ทำไม หน้าสิวเห่อเหรอ
Derya MK12: ไม่ใช่ ;_;
Derya MK12: มันเป็นความปอดแหกที่รักษาไม่หายของโซ่เอง พี่ธีร์ทำได้ยังไงครับ เล่นเกมไปด้วยพูดไปด้วยตอนที่มีคนเป็นหมื่นดูไลฟ์อยู่ สุดยอดเลย
Thr33Gamer: ไม่ใช่ว่าทำได้ไง แต่ต้องถามว่ามีใครทำแบบนั้นไม่ได้ด้วยเหรอมากกว่า
Derya MK12: โซ่คนนึงที่ทำไม่ได้
Thr33Gamer: งั้นมาเริ่มจากแลกเบอร์กันแล้วเปิดเฟซไทม์คุยกับพี่ปะ
Derya MK12: พี่ธีร์ไม่ได้เนียนล้วงข้อมูลโซ่อยู่ใช่ไหมครับ
Thr33Gamer: 5555555555555555555555555
Derya MK12: เกือบไปแล้ว...
Thr33Gamer: นั่งบีทีเอสไปไหน อันนี้ถามได้ปะ?
Derya MK12: ได้ครับได้
Derya MK12: โซ่ว่าจะไปเดินดูการ์ดจอใหม่หน่อยน่ะครับ
Thr33Gamer: กลัวแพ้ขนาดต้องเตรียมคอมให้พร้อมเลยเหรอวะ 5555555555555
Derya MK12: เปล่านะ โซ่กะจะเปลี่ยนตั้งนานแล้วแต่เพิ่งว่างไปฟอร์จูนวันนี้ต่างหาก
Thr33Gamer: เออ งั้นตามสบาย เดี๋ยวพี่ไปหาข้าวกินละ เพิ่งตื่น
Derya MK12: ตื่นเย็นเลยเหรอครับ ระวังจะปวดหัวนะ แต่ก็กินข้าวให้อร่อยนะครับ
โซ่รู้สึกปลอดภัยขึ้นเมื่อเทียบกับการคุยคราวก่อน ถ้าไม่คุกคาม กดดันกัน แล้วคุยแต่เรื่องจะเห็นหน้าให้ได้ พี่ธีร์ก็ดูเป็นคนที่น่าคุยเหมือนกันแฮะ
เด็กหนุ่มลงจากรถไฟใต้ดินแล้วเข้าไปในห้างไอที แวะกินข้าวชั้นล่างก่อนแล้วค่อยไปเดินย่อย ระหว่างกินข้าวก็ไถหน้าจอมือถือดูเกมใหม่ที่เพิ่งออกวันนี้ หลังจากนั้นก็เปิดอัลบั้มรูปภาพเพื่ออ่านสไลด์ที่ถ่ายจากคาบเรียน โซ่มักจะอ่านชีทตอนกินข้าวกับก่อนเข้านอน เขาต้องแบ่งเวลาเพราะไม่อยากให้เรื่องเล่นเกมกระทบกับผลการเรียน
อยู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าตอนเรียนมหาลัยพี่ธีร์แบ่งเวลาอย่างไร ทำไมถึงเล่นเกมเก่งเสมอต้นเสมอปลายอย่างนั้น โซ่เองก็ได้ยินเรื่องอีกฝ่ายมาพอสมควร เห็นว่าเรียนจบป.โทแล้วและไม่ได้ทำงานตามสายที่เรียนแต่หันมาเอาจริงเอาจังเรื่องเกมแทน
ตอนนี้พี่ธีร์ทำงานอะไรอยู่หรือเปล่านะ...
*
ต่อด้านล่างนะคะ
-
“มึงอยากให้กูเปิดไลฟ์พี่เป๊ะปะวะพี่...”
“ตลกแดกละ” ธีร์ตอบเสียงแข็งขณะควบคุมนิ้วบนคีย์บอร์ดและเมาส์อย่างชำนาญ
แหลมทำหน้าลิงพลางไถลเก้าอี้เล่นท่ามกลางความตึงเครียดของเพื่อนรุ่นพี่ที่กำลังจริงจังกับการแข่งอย่างที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว พี่ธีร์เป็นพวกเสพการชนะจนเป็นนิสัย คำถามลองใจเมื่อครู่ไม่เคยได้ผลอย่างไรวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม
พี่มันถูกด่าอย่างเยอะว่า Hack Map* เล่นถึงรู้ว่าศัตรูอยู่ไหน ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ที่พี่ธีร์กำลังควบคุมฆาตกรในคราบพยาบาลสาวไล่ล่าผู้รอดชีวิตทั้งสามอย่างใจเย็น ก่อนจะพุ่งเข้าไปฟันคอเพื่อนน้องโซ่ทั้งสองคนจนล้มปากจูบรากหญ้าแล้วเอาไปแขวนไว้กับเสาตะขอ
*Hack Map คือ การแฮ็คแผนที่ทำให้เห็นทุกอย่างว่าใครอยู่ไหน ทำอะไร
อย่างที่กติกาเกมได้ระบุไว้ว่าหากใครถูกฆาตกรจับไปแขวนครบสองครั้งก็จะโดนเสาแหลมแทงจนตาย ซึ่งพี่ธีร์ล่อไปแล้วสอง เหลือน้องโซ่คนเดียวที่กำลังซ่อมเครื่องปั่นไฟเพื่อหาทางเอาตัวรอด
“เชี่ยแม่งอยู่ไหนวะ”
“ในบ้านเล็ก เชื่อกู” แหลมไถลเก้าอี้มาหยุดอยู่ข้างรุ่นพี่ เพ่งมองอย่างลุ้น ๆ ว่าเกมนี้จะเป็นไปในทิศทางไหน ใครจะชนะ ระหว่างฆาตกรใจบาปที่ไล่ฆ่าคนเป็นผักปลากับผู้รอดชีวิตที่หนีเก่งจนน่าหงุดหงิด น้องมันหนีเก่งกว่าเขาอีก
( แมตช์อื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่แมตช์นี้ฆาตกรเปิดไมค์คุยกับเซอร์ไวเวอร์ได้นะครับ )
“เชี่ย” ธีร์สบถต้อนรับคนมากมายหลังจากเห็นเป้าหมายอยู่ในสายตาแล้วแต่กลับพุ่งเข้าไม่ถึงตัว เพราะน้องเด๋อสับขาหลอกหนีไปอีกทางราวกับอ่านใจเขาได้
( คุณธีร์ใจเย็นนะ มีอะไรค่อย ๆ คุยกัน )
NongEYE444: แง แบดมากเลย
ZaraTTT: ฆ่ามันเลยค่ะพี่ธีร์ ฟันคอมันแล้วเอาไปแขวนอย่างเลือดเย็น!
BOYZA704: รำคาญติ่งไอ้ธีร์ว่ะ รก
ZAMMYllll: #ทีมพี่ธีร์ ตลอดไปคับ
BANANANAJA_SOAP: สบู่กลิ่นกล้วยหอมก้อนละ 35฿ 3ก้อน 100฿ จร้า สนใจทักได้เลย แม่ค้าใจดีฉีดยาแร้วจร้า
Epicwa: ไอ้นนท์คืนเงินกูด้วย อย่าให้ไปตามถึงชาติหน้า
“ทำไรจ๊ะน้องเด๋อ พี่เห็นนะ” ธีร์ยิ้มอย่างมีเลศนัย มองตามเงาสีแดงที่ปรากฏกายให้คำนวณทางว่าควรพุ่งไปดักตรงไหนถึงจะมีองศาฟันคอได้พอดี เพียงครู่เดียวชายหนุ่มก็ควบคุมตัวฆาตกรไปหาเป้าหมาย แต่คนที่เคยพุ่งแม่นอย่างกับจับวางก็ต้องขมวดคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อว่าไอ้เด็กนั่นจะหักหลบหนีองศามีดไปได้
( พี่ธีร์ครับใจเย็น ๆ ก่อนนะ มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกัน เมื่อกี้เย็นหลังวาบเลยล่ะครับ )
“อ้อนวอนขอชีวิตสิ แล้วจะพิจารณาอีกที”
( อย่าฆ่าโซ่เลยนะครับ )
ฆาตกรพยาบาลสาวหยุดชะงักกลางแผนที่เพราะประโยคเมื่อครู่มันดูเหมือนจะออดอ้อนมากกว่าอ้อนวอนร้องขอชีวิต เสียงน้องเด๋อไม่ได้เหมือนผู้หญิง ไม่เลย แต่ยอมรับว่าแอบสตันท์ไปหลายวิ
“ถามอะไรอย่างดิ”
( ว่าไงครับ )
“เคยเล่นฆาตกรปะ?”
( เคยเล่นแค่ไม่กี่ครั้งเองครับ แล้วพี่ธีร์ล่ะเคยเล่นเซอร์ไวเวอร์ไหม? )
อยากตอกกลับไปว่า ‘ไม่เคยดูพี่เล่นไงวะ?!’ ก็จะดูเป็นคนหลงตัวเองเกิน ธีร์รู้น่าว่าไม่ใช่ทุกคนในโลกที่จะตามดูเขาเล่นเกม ซึ่งบางทีเด็กนั่นอาจจะไม่เคยจริง ๆ หรือตีเนียนใสซื่อไปอย่างนั้น
“เคยแค่ไม่กี่ครั้งว่ะ พี่ชอบเล่นฆาตกรมากกว่า”
( ไหงงั้นล่ะครับ )
“เพราะพี่ชอบฟันคน”
“อู้ววว...” แหลมเอนตัวหนีพลางขมวดคิ้วเบ้ปาก มองคนพี่อย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าจะมั่นหน้ามั่นโหนกพูดออกไป
รำคาญเชี่ยพี่ธีร์แม่งขี้เซอร์วิส พอรู้ว่าแฟนคลับเป็นสาววายก็เรื้อนใส่น้องโซ่ใหญ่ คิดแล้วก็ขนดากลุกเพราะเขาเป็นหนึ่งในเหยื่อที่เคยตกเป็นเมียพี่มันเพียงเพราะเล่นเกมด้วยกันประจำจนแฟนคลับจิ้น คือใครเล่นเกมกับพี่มันไม่ได้เลย ยัดเยียดให้เป็นเมียหมด พี่ธีร์ร้อยเมียของประชาชน ไม่เกรงใจอีเบลแฟนตัวจริงที่คบกันมาตั้งแต่มันเรียนมหาลัยเลย
( คุณโซ่โดนหยอดทีเดียวถึงกับปั่นไฟพลาดเลยเหรอครับโธ่ 555555555 )
ธีร์อมยิ้มพอใจ เขารู้ว่าตัวเองมันชั่วช้าเหลือเกินที่ปั่นหัวคู่ต่อสู้ให้เสียสมาธิด้วยวิธีนี้ สาบานเลยว่าตอนแรกไม่ได้มีแผนเลยสักนิดเพราะความจริงแค่อยากแกล้งให้เด็กมันไปไม่เป็น แต่ก็ต้องขอบคุณแสงวูบวาบบนแผนที่จากการซ่อมเครื่องปั่นไฟผิดพลาด ธีร์ถึงรู้ว่าต้องไปสั่งสอนน้องเด๋อที่ไหน
“เมื่อกี้ล้อเล่นนะ”
เงียบเลย มันสตันท์จนทำตัวไม่ถูกหรือมันโกรธที่โดนเต๊าะวะ
“ถ้าเจออีกรอบพี่ฟันหน้าแยกเลยนะ อย่าให้เห็นเดินผ่าน”
( เดี๋ยวจะไม่เห็นแล้วล่ะครับ )
“ทำไม จะหาท่อลงว่างั้น?”
นอกจากการปั่นไฟให้ครบเพื่อเปิดประตูหาทางออกแล้ว น้องเด๋อยังมีทางรอดให้อีกหนึ่งออปชันคือการกระโดดลงท่อ ซึ่งมันจะเกิดสุ่มในแผนที่เมื่อผู้รอดชีวิตเหลือเพียงคนเดียวเท่านั้น และแน่นอนว่าหายนะจะมาเยือนเขาทันทีถ้าหากว่าเด็กมันหนีไปได้
( คึคึ )
คิ้วกระตุกเพราะเสียงหัวเราะของฝั่งตรงข้าม ไม่ยักรู้ว่าแอบเป็นคนอารมณ์ขันแถมยังหัวเราะเสียงอ้อนตีนอีกด้วย
“นั่นไงพี่มึง หลังต้นไม้!!!” แหลมตะโกนจนเสียงเข้าไปในไมค์ ฆาตกรที่วิ่งล่ามาเกือบทั้งแผนที่จึงเริ่มรีบไปสอนงานอย่างเร่งด่วน “กำลังจะมีคนชะตาขาดในอีก 3 2 1”
“น้องเด๋อจ๋าพี่มาแล้ว”
( ตอนนี้คุณโซ่โดนตามตัวเจอแล้วนะครับ เรามารอดูกันว่าคราวนี้เขาจะหนีคุณธีร์ด้วยมุกไหน เอ้า บลิงก์ไปแล้วครับจะติดต้นไม้หรือเปล่า ไม่ติดครับ!!! )
( อย่าครับพี่ธีร์!!! อย่า!!! )
“จะหนีไปไหน มานี่มา ขอพี่ฟันสักทีสองทีนะจ๊ะ”
( โอ๊ะ!!! )
ฟึ่บ!!!
ฆาตกรใจบาปฟันเข้ากลางหลังผู้รอดชีวิตเข้าอย่างจังจนต้องรีบพาสารร่างอันบอบช้ำวิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุน ธีร์กับแหลมหัวเราะประสานเสียงกันอย่างออกรสโดยไม่สนใจคำก่นด่ามากมายจากเฮทเทอร์ที่มีเป้าหมายอย่างแน่ชัดแล้วว่าเข้ามาดูไลฟ์สตรีมเพื่อด่า Thr33Gamer โดยเฉพาะ
( รู้สึกเหมือนหลังเป็นแผลจริง ๆ เลยครับ เมื่อกี้หัวใจแทบหลุดออกมาแน่ะ )
“งั้นก็เอามาฝากไว้กับพี่ สัญญาเลยว่าจะดูแลอย่างดีไม่ให้หายไปไหน”
( ... )
( คุณธีร์จะทำลายสมาธิคู่ต่อสู้ด้วยการจีบไม่ได้นะครับ เกิดเซอร์ไวเวอร์หวั่นไหวขึ้นมาจะว่ายังไง?! )
“ก็ไม่ทำไงครับ ขอเป็นแฟนแม่งเลยหนีเก่งดีนัก”
Aoyly: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
Gigiiz: ชั้นชิปคู่นี้!!!
Bam555: ไม่อะ #ธีร์แหลม ตลอดไปค่ะ
bOyzaaa: เชี่ยเกย์ว่ะ
ArmChocobo: กุตั้งใจเข้ามาดูคนแข่งกันโว้ย จะชงห่าไรนักหนา รำคาญ
Epicwa: ไอ้นนท์คืนเงินกูกับเกมนี้จบอะไรจะเกิดขึ้นก่อนกัน
“ถึงกับเงียบ”
( คุณธีร์เล่นจีบหนักแบบนี้เป็นผมก็พูดไม่ออกเหมือนกันครับ โอ้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณโซ่จะเจออุปสรรคเข้าให้แล้วเพราะคุณธีร์เป็นฝ่ายเจอท่อก่อน )
จากที่นั่งเครียดมานานในที่สุดก็เป็นเวลาของเขาจนได้ ชายหนุ่มผิวปากกลบความเงียบในไลฟ์ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาน้องเด๋อและดูเหมือนว่าเด็กมันจะฮีลตัวเองเรียบร้อยแล้ว และนั่นหมายความว่าเขาต้องฟันถึงสองครั้งน้องถึงจะล้ม
ฟึ่บ!
( โอ๊ะ มาไวจังเลยครับ )
“แต่ไปช้ากว่าหัวใจนิดนึงนะ”
Zombie747: กูจะอ้วกเชี่ยธีร์ เลิกเกย์สักที กูจะดูเกม
Pongsathon: ปิดเสียงเลยครับ เพราะผมก็ปิดเหมือนกัน รำคาญเสียงไอ้ธีร์ครับ
YooJungT: ทำไมต้องว่าพี่ธีร์ด้วยคะ ไม่ชอบก็ออกไปค่ะ
BANANANAJA_SOAP: สบู่กลิ่นกล้วยหอมยังเหลือจร้า
( อ่า... โชคร้ายจัง )
( ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างคุณโซ่เลยครับท่านผู้ชม )
“เปิดกล่องเหรอน้องเด๋อ”
( ใช่ครับ )
“ได้ไรวะ”
( แผนที่สีเหลือง... )
“5555555555555555555555555555” ธีร์กับแหลมระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมหันไปแท็กมือกันอย่างสะใจ
ก็จริงอยู่ที่แผนที่มันช่วยอำนวยความสะดวกให้กับผู้รอดชีวิต แต่มันก็มีหลายแบบขึ้นอยู่กับสี เช่นสีแดงจะทำให้มองเห็นท่อได้โดยไม่ต้องเดินตามหา แต่พอเป็นแผนที่สีเหลืองกาก ๆ ธรรมดาก็จะมองไม่เห็นอะไรนอกจากเครื่องปั่นไฟ ซึ่งมันไม่จำเป็นเลยสักนิด
“ว่าแต่พรุ่งนี้เรียนกี่โมง?”
( แปดโมงครึ่งครับ )
“เหรอ แล้วตื่นมาอาบน้ำกินข้าวตอนไหน?”
( ตีห้าครึ่งครับ ส่วนข้าวเนี่ยโซ่ชอบไปกินที่มหาลัย เพราะกับข้าวใต้ตึกอร่อย )
“อร่อยมากปะ ชอบกินอะไร”
( ชอบทุกอย่างเลยครับ โซ่กินสลับกันนะ บางวันก็กินข้าวแกง บางวันก็ตามสั่ง กินได้ทุกอย่างที่ไม่เผ็ดครับ )
“แต่พี่ชอบกินเผ็ดนะ ชอบอะไรที่มันเผ็ด ๆ อะ” คนเผ็ด ๆ งี้ก็ชอบ
( โซ่เข็ดแล้วครับ ตอนแสบท้องน่ะทรมานสุด ๆ เลย )
เสียงน้องเด๋อโคตรน่าแกล้ง ขนาดเมื่อกี้แกล้งหยอดยังไม่รู้ตัวอีก และเด็กนั่นคงเล่นเพลินจนไม่รู้ว่าแชตในไลฟ์สตรีมตอนนี้สาววายกำลังกรี๊ดหนักแค่ไหน แต่นั่นก็เป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจอีกอย่างว่าน้องมันไม่ได้แอบดูช่องพี่เป๊ะเพื่อให้รู้ว่าเขาอยู่ส่วนไหนของแผนที่
ส่วนเขาไม่ได้อ่านเอง ที่รู้ก็เพราะไอ้แหลมอ่านให้ฟังอยู่ข้าง ๆ
“พอแค่นี้นะน้องเด๋อ”
( ... )
“หมดเวลาทำตัวน่าฟันแล้ว”
ทั้งในไลฟ์สตรีมและคนนอกจอถึงกับช็อกไปตาม ๆ กัน แหลมถลึงตามองรุ่นพี่พร้อมยกมือขึ้นป้องปาก ก่อนเสียงฆาตกรพยาบาลสาวจะพุ่งเข้าหาเหยื่ออารมณ์ แมตช์นี้ค่อนข้างเอาเรื่อง ในทีแรกแหลมคิดว่าพี่ธีร์คงแพ้อีกเพราะฝีมือน้องโซ่แม่งไม่หยอกเลย แต่พอพี่มันได้เต๊าะเด็กหน่อยก็ดูจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง จึงทำให้เล่นดีขึ้นกว่าตอนเริ่ม
ฟึ่บ!!
( โอ้ววว!!! คุณโซ่เอาแผ่นไม้ลงได้ทันก่อนที่คุณธีร์จะฟันได้ครับ ถึงกับสตันท์ไป!!! )
ชายหนุ่มสบถคำหยาบแบบไม่มีเสียงพลางมองเหยื่อที่กำลังวิ่งกุมท้องหนีอย่างหัวซุกหัวซุน น้องเด๋อนะน้องเด๋อ... จะตายอยู่แล้วยังฤทธิ์เยอะได้อีก เดี๋ยวพี่จะตามไปสอนงานเอาให้หมอบแทบเท้าเลยคอยดู
“คนดูฟลัดเลขห้าเต็มแชตเลยว่ะ”
“เออ” รู้เลยว่าพี่มันกำลังหัวร้อน แหลมมองตามน้องโซ่ผ่านไลฟ์สตรีมของพี่เป๊ะพร้อมอ่านคอมเมนต์ไปด้วย เงาแค้นพี่มันอย่างเยอะ หลายคนเริ่มให้ความสนใจคู่ต่อสู้จนบอกว่าจะตามไปกดซับชาแนลเลยทีเดียว
( โอ๊ะ )
“เจออะไรอีก?!!!” ไม่เหลือแล้วผู้ชายเจ้าชู้ที่คอยหยอดเป็นระยะ เสียงตะโกนของธีร์ทำคนดูรัวเลขห้าเข้าไปใหญ่กับความหัวเสียที่สำรอกออกมาผ่านเสียงนั้น
( ไฟฉายล่ะครับ โชคดีจัง )
“หึ เก็บไปเถอะ แล้วจะรู้ว่าของในมือน้องกับมีดพี่อะไรจะแน่นอนกว่ากัน” กูนี่ยืนเฝ้าหลุมเลย กลัวเด็กมันวิ่งมาเจอแล้วกระโดดหนีจนได้รับชัยชนะจากเกมนี้ไป
ไม่ได้เด็ดขาด เล่นมาถึงขั้นนี้แล้วจะให้อีกฝ่ายชิ่งหนีด้วยวิธีง่าย ๆ เพราะไม่อยากเจอกันอีกไม่ได้
“พี่ เด็กมันท้ายทายมึงว่ะ” ไอ้แหลมกระซิบ ขณะที่เขากำลังยืนสบตากับผู้รอดชีวิตที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างหยั่งเชิง โยกหลบซ้ายขวารอจังหวะ และฆาตกรที่มีความหัวร้อนเป็นทุนก็ทนไม่ไหว พุ่งเข้าไปหวังจะฟันแต่เด็กมันเอาไฟฉายส่องใส่หน้าจนทุกอย่างขาวโพลนไปหมด
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
( มันจ้าซะเหลือเกินครับท่านผู้ชม มวยคู่นี้มันส์จริง ๆ )
คนในแชตยังคงกระหน่ำเลขห้าไม่หยุด ธีร์กัดฟันกรอดอย่างหมดความอดทนก่อนจะสุ่มพุ่งไปตามสัญชาตญาณโดยไม่คำนวณห่าเหวแล้วว่าความน่าจะเป็นอยู่ที่ไหน แต่เหมือนพระเจ้าจะเข้าข้างคนร้ายมากกว่าเด็กเด๋อ เขาจึงพุ่งไปเจอผู้รอดชีวิตตัวแสบอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ฉับ!
( โดนแล้วครับ คุณโซ่ล้มไปแล้ว!! )
“เชี่ย!” แหลมเบิกตากว้าง เขาไม่อยากเชื่อว่าพี่ตัวเองจะเก่งขนาดนั้นยืนยันโดยสีหน้าซึ่งดูจะช็อกไม่ต่างกัน
( โธ่ โดนจนได้... )
ธีร์กลอกตาล่อกแล่ก ชะงักค้างเมาส์ทิ้งไว้อยู่ครู่หนึ่งระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังคลานไปตามพื้นอย่างน่าเวทนา ชายหนุ่มหันไปทำหน้าทำตาใส่รุ่นน้องที่เหมือนจะรู้ว่าเมื่อกี้แค่จังหวะฟลุ๊ก เขาจึงแก้เขินด้วยการอุ้มตัวละครน้องเด๋อขึ้นพาดบ่า
( เอาไงครับคุณธีร์ จะแขวนเลยหรือว่าจะให้โอกาสคุณโซ่ได้แก้ตัวครับ? )
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้คงตอบอย่างไม่เสียเวลาคิดว่าเป็นอย่างหลัง แต่ตอนนี้ไม่ว่ะ เขาอยากเอาชัยชนะมานอนกอดให้ชื่นใจแล้วแมตช์ต่อไปค่อยว่ากันอีกที ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วันนี้ไอ้ธีร์ต้องเห็นหน้าน้องเด๋อให้ได้!!
“แขวนก่อนแล้วกันครับ ผมไม่อยากให้น้องนอนดึก พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้านี่นะ?”
( โซ่นอนดึกได้... )
“พี่รู้ครับว่าโซ่อยากอยู่กับพี่ แต่เรื่องเรียนต้องมาก่อนโอเคไหม?” เลี่ยนจะอ้วก แหลมเบ้ปากกับความขี้ม่อของเพื่อนรุ่นพี่ที่ไม่เว้นว่าจะเป็นเพศไหน เอาใจสาววายเวอร์วัง
( เราเล่นต่อกันอีกสักสิบนาทีดีกว่าเนอะ เพราะฉะนั้นพี่ธีร์วางโซ่ลงก่อนนะ )
“...”
( นะครับ... )
น้องทำเสียงเหมือนคนจะร้องไห้เพราะคงเห็นชะตากรรมตัวเองอยู่ไหว ๆ ว่าถ้าได้รับความพ่ายแพ้จากเกมนี้แล้วต้องพบเจอกับอะไร แต่หารู้ไม่ว่าคนชั่วร้ายอย่างเขาไม่ได้มีความเห็นใจเลยแม้แต่น้อย
“ก็ได้ แต่ต้องขอร้องพี่แล้วมีคำว่าจ๊ะจ๋าตามหลังนะ ว่าไงล่ะ ทำได้เปล่า?”
“บักห่านี่ไปเฮี้ยนใส่เขาเสย” แหลมไม่ได้เป็นห่วงน้องโซ่อะไรขนาดนั้น แต่เป็นห่วงสุขภาพลำคอพวกผู้ชายที่ดูไลฟ์สตรีมอยู่ในตอนนี้มากกว่า กลัวจะอ้วกแตกตายกันไปก่อน
( คุณโซ่จะว่าไงครับ จะยอมไหม? )
“ถ้าไม่พูดพี่แขวน” ฆาตกรพยาบาลสาวหยุดยืนอยู่หน้าเสาตะขอเตรียมห้อยคนที่อยู่บนบ่า และดูเหมือนว่าน้องเด๋อจะคิดหนักถึงได้เงียบไป จะยืดเวลาเพื่อให้ดิ้นหลุดลงจากไหล่เขางั้นเหรอ ฝันไปเถอะ “ไม่พูดใช่ไหม งั้น --”
( พี่ธีร์จ๋าปล่อยโซ่เถอะนะ! )
( โอ้วววววววววววววววววววว )
“เชี่ยม... ใจน้องแม่งได้” แหลมปรบมือจนเสียงลอดเข้าไปในไมค์ คนที่ตั้งใจแกล้งจึงกำมือป้องปากขำกับเรื่องเหนือความคาดหมายที่คิดว่าต่อให้ตายเด็กมันคงไม่กล้าพูด
Gigiiz: หัวจิตหัวใจ พี่ธีร์จะโหดร้ายเกินไปแล้ว
Aoyly: น้องโซ่พูดจ๋าอีกครั้งได้ไหมคะ TvT
Zarabrb: แง กูเขินไม่ไหวแล้วอิเวง
Bam555: สงสารพี่แหลม ต้องเจ็บแค่ไหนตอนฟังพี่ธีร์จีบคนอื่นทั้งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ :’(
Epicwa: จะให้กูทวงเงิน 200 อีกนานแค่ไหนวะไอ้นนท์
( ร้อนเลยครับ... แอร์พังแน่ ๆ )
( คุณธีร์ว่าไงครับ? จะให้โอกาสคุณโซ่หรือเปล่า?! )
ได้ยินเสียงงุ้งงิ้งของคนขี้เขินลอดเข้ามาในหูฟังเป็นระยะ เรื่องนี้มันเริ่มต้นจากไหนกัน เพราะความเบื่อหน่ายจากการเล่นฆาตกรไปวัน ๆ จนเจอคนเล่นฝีมือดีจึงตามหาใช่ไหม ใช่ มันเริ่มจากตรงนั้น แต่ธีร์ไม่คิดเลยว่าการเล่นเกมกับน้องเด๋อจะทำให้เขาสนุกไปกับมันจนอยากให้มีเกมหน้าอีกเรื่อย ๆ
เขาอยากเล่นกับเด็กคนนั้นอีก
“โทษที สัจจะไม่มีในหมู่โจรว่ะ”
( คุณพระช่วย!!! )
คนดูตกใจอีกครั้งเมื่อคำหวานจากปากของโซ่ไม่สามารถยื้อชีวิตตนเองเอาไว้ได้ ธีร์จับร่างโชกไปด้วยเลือดแขวนกับตะขอจนเสียงหวีดร้องของตัวละครดังแผดลั่นให้รับรู้ถึงความทุกข์ทรมาน
( พี่ธีร์! )
“จ๋าน้อง”
( เมื่อกี้โซ่พูดแล้วนะครับ ทำไมหักหลังกันอย่างนี้ล่ะ โธ่ )
“เตรียมกล้องไว้ยัง อย่าชิ่งหนีอีกนะเว้ย”
( น่าสงสารคุณโซ่จังเลยครับ จังหวะนั้นพลาดจริง ๆ ทั้งที่เห็นท่อแล้วแท้ ๆ )
( พี่ธีร์เนี่ย ร้ายกาจมากเลยครับ )
“เขารู้กันทั้งแผ่นดินแล้ว มีแต่น้องแหละไม่รู้” ไอ้แหลมตอบ เขาจึงหัวเราะออกมา
( คุณโซ่ครับ แพ้แล้วต้องทำตามกติกานะ จบเกมแล้วเตรียมตัวไลฟ์ได้เลย )
( ผมต้องทำจริง ๆ เหรอครับ เป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม... โอ๊ย เหมือนจะหายใจไม่ออกเลย )
ธีร์เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้พร้อมมองฉากตายของน้องเด๋อ ริมฝีปากหยักยิ้มพอใจ หันไปยักคิ้วใส่ไอ้แหลมอย่างอารมณ์ดีแล้วกดปิดเกม ระหว่างนั้นก็คิดไปต่าง ๆ นานาว่าเด็กมันจะชิ่งหนีเหมือนคืนนั้นหรือว่าจะกล้าทำตามที่ตกลงกันไว้
สามนาทีผ่านไปธีร์ก็กดเข้าไปในชาแนลของน้องเด๋อแล้วก็พบว่ากล้องถูกเปิดไว้เรียบร้อยพร้อมคอมเมนต์จากคนมากมายที่รัวไม่หยุด แต่กลับพบเพียงผนังห้องนอนสีน้ำตาลกับเตียงที่คลุมด้วยผ้าห่มลายสก็อต
Bean000: รออออ
ZamZam: น้องทำดีแล้วนะครับ เล่นเก่งมากเลย ถ้าทีมดีกว่านี้คงชนะแล้ว
Vio1et: กดติดตามแล้วนะคะ สู้ ๆ นะน้องโซ่
AlienFromEarth: กดซับแล้วนะครับ เล่นดีมากครับ ไว้ว่าง ๆ ทำคลิปสอนจู๊กทีนะครับ
llllllllllllll: พี่โซ่หายไปไหนน้า
“สงสัยทำใจอยู่ในห้องน้ำ”
“พอใจมึงเลยสิ เดี๋ยวกูถ่ายหนังหน้าคนเลวให้พวกพี่ตั้บดูในไลน์ก่อน” แหลมเปิดแอปกล้อง ซึ่งพี่ธีร์ก็ไม่ได้มีความกระดากอายเลยสักนิดหนำซ้ำมันยังขมวดคิ้วเก๊กหน้าหล่อจนน่าหมั่นตีนอีก
“ถ่ายยัง จะให้กูเก๊กยันปีหน้าเลยไหม?”
“...”
ไม่มีเสียงถ่ายรูปอย่างที่ควรจะเป็น ธีร์จ้องไอ้ลูกครึ่งที่กำลังมองหน้าจอเขาเหมือนกำลังตกใจอะไรบางอย่าง ก่อนสายตาจะพลันไปเห็น...
เด็กผู้ชายใส่หมวกหัวหมีที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมโบกมือให้กล้อง
( สวัสดีครับทุกคน ซอโซ่เองครับ )
น้องเด๋อโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
To be continued
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า ทุกคนเป็นยังไงบ้างคะ ขอให้คนที่ผ่านมาเห็นข้อความนี้ มีแต่สิ่งดี ๆ เกิดขึ้นในชีวิต ประสบความสำเร็จกับสิ่งที่ทำอยู่ และเป็นคนที่กินอิ่ม นอนหลับสบาย มีความสุขมากกว่าทุกข์ใจนะคะ
อันนี้เพจเฟซบุ๊กเราเองค่ะ เราจะอัปเดตนิยายในนี้นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้จ้า
https://www.facebook.com/Brave2Y/
-
ลุ้นอ่ะ
อยากรู้ว่าน้องโซ่จะน่ารักแค่ไหน
-
รอติดตามจร้าาาา
-
โอย น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องโซ่น่าขย้ำมากค่ะ ติดตามค่ะ
>w<
-
มาไวๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้วค่าารักน้องโซ่คนเด๋อ :กอด1:
-
อีพี่ธีร์นี่กวนตีนมากจริงๆอะ
เป็นคนแบบ ส้นตีนมาก 555555555555555555555555
แล้วอ่านลงมา อีน้องเด๋อ แกไม่คิดจะเปิดหน้าเลย
อีพี่ธีก็ยิ่งโมโหหัวอะ
อีบ้า เอะอะจะฟันอย่างเดียวเลยไม่ได้นะ ฟันแล้วทิ้งไม่ได้
แต่ดูเหมือนน้องจะเป็นคนโดนฟันแล้วทิ้งอะ
ใจหายวาบแทนเลย ตอนบอกว่า อยากจะเล่นเกมด้วยอีก เดี่ยวโซ่หนีทหารอะ
ฮา คือฮาบวกใจวาบๆ แบบว่า เออ เหมือนแบบไม่รู้จักอะไรกันเลย แต่อยากเจอคนนี้อีก
ไม่รู้จะทำไงดี ก็เลยต้องทำตัวร้ายๆรั้งเค้าไว้
ฮึ แต่ไงก็ไม่เชียร์อยู่ดี ชอบพี่แหลมค่ะ
ปล. ช่วยเขียนตอนของคนที่ชื่อ epicwa ที่ทวงตังคนชื่อนนท์หั้ยหน่อยคร่ะ อยากอ่านจังเรย 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
แงๆๆๆ ทำไมถึงทำกับฉันได้ มาต่อเร็วๆเน้อ
-
สนุกมากหลงรักโซ่ อิอิ :hao6: :hao6:
-
เราว่าพี่ธีร์ต้องเป๋เพราะน้องเด๋อบ้างแหล่ะว้าาาาาา น้องเด๋อสู้ๆนะลูกกกก ชอบความซื่อบื้อน้องโซ่งุ้ยๆๆๆ :-[
ป.ล. ชอบมุกราคา5บาทของพี่ธีร์นะคะ5555555555555555555555555555555555555 :katai5:
-
สนุกค่ะ อยากอ่านต่อแล้วเนี่ย
-
ค้างอ่าาาาา มาต่อเร็วๆด้วยน้าา
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 4
Easter Eggs
“เบลบอกกี่ทีแล้วว่าถ้านัดไปดูหนังกัน คืนก่อนหน้านั้นอย่านอนดึก”
“ขอโทษจ้า”
“ธีร์ก็แบบนี้ตลอดอะ” หญิงสาวถอนหายใจ สายตาของเธอเลือกมองสัญญาณไฟสีแดงบนถนนมากกว่าหน้าแฟนหนุ่มที่จะทำให้หัวเสียยิ่งกว่าเดิม เพราะเบลรู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายคงยิ้มทะเล้นอ้อร้อไม่รู้สึกผิดใด ๆ ที่ปล่อยให้เธอเข้าไปปลุกถึงเตียงอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงยอมลุกไปอาบน้ำ
“ธีร์รู้ว่าเบลอยากดูรอบแรก แต่รอบบ่ายสอง บ่ายสามครึ่งก็ยังมีไง”
กริบ...
ง้อไม่ได้ผลว่ะ ธีร์เคาะปลายนิ้วชี้ลงบนหน้าขา ก่อนจะเอนศีรษะไปออเซาะแฟนสาวเพื่อลบล้างความผิดของตัวเอง
ดันชวนน้องเด๋อเล่นเกมยันตีสองเองแหละ แต่จะอ้าปากโทษเด็กคนนั้นด้วยก็ไม่ได้เพราะเบลคงไม่เข้าใจ เพราะตั้งแต่รู้แพ้รู้ชนะวันนั้นเขาก็ชวนน้องเล่นกับพวกพี่ตั้บทุกวันจนคนดูเพิ่มมากขึ้นเป็นอีกเท่าตัว แพ้ชนะสลับกันบ้าง แต่เหมือนว่าน้องเด๋อจะไม่ชินกับการได้แฟนคลับเพิ่ม
ทั้งคู่ต่างเปิดกล้องเล่นกัน และแน่นอนว่าเด็กคนนั้นเลือกที่จะทนอยู่กับความอึดอัดใต้หน้ากากหัวหมีมากกว่าจะเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง
‘โซ่อายอะครับ...’
เซ็งนิดหน่อยแต่เหตุผลถือว่าพอเข้าใจได้เพราะนึกถึงเพื่อนสนิทอย่างไอ้แจ็คที่ไม่ชอบเปิดกล้องเวลาเล่นเกม ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มจากการไล่ล่าก็จริงแต่พอผ่านไปเป็นอาทิตย์ความสนิทใจจึงค่อย ๆ เริ่มก่อตัวขึ้น ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะน้องเด๋ออึดอัดน้อยลง เพราะไม่มีใครบังคับขอให้โชว์หน้าตลอดเวลาเหมือนอย่างที่เขาพยายามทำก่อนหน้านี้
“มันไม่ใช่เรื่องรอบหนังหรอก” เขาหันไปมองเจ้าของคำพูดที่ยังคงถ่ายทอดความน้อยใจออกมาเป็นความกดดันได้อย่างไม่ลดละ เบลเป็นผู้หญิงสวย ฉลาด และถนัดเรื่องพูดแบบนี้อย่างแท้จริง แต่ก็ใช่ว่าเธอจะงอนเองถ้าเขาไม่เล่นเกมจนผิดสัญญาน่ะนะ
“เค้าผิดไปแย้ว” หญิงสาวถอนหายใจให้ได้ยินพลางมองผู้ชายตัวโตที่กำลังกระพริบตาปริบ ๆ พร้อมทำปากยื่น แบ๊วเป็นเด็กไม่ดูอายุตัวเอง แต่ที่บ้ากว่านั้นคือมันได้ผลกับเธอทุกครั้ง
“คราวหน้าเบลจะไปดูคนเดียว”
“อะน่อวววว ทำเป็นเล่นไป” ธีร์ยิ้มพลางหรี่ตามองแฟนสาวที่เชิดหน้ามองถนนขณะขับรถ “เบลดูหนังคนเดียวไม่ได้หรอก เรื่องนี้ธีร์รู้ตั้งแต่เกิดแล้ว”
“ก็อาจจะใช่ งั้นไปดูกับผู้ชายอื่นดีไหม?”
“ซีเรียสหรี๊?” ขนาดพูดให้หึงยังทำเป็นเล่นอีก เบลชำเลืองมองแฟนหนุ่มแล้วหยิกแขนแรง ๆ ไปหนึ่งที “อู้ว เจ็บไปถึงไข่”
“หมั่นไส้”
“ก็ขอโทษแล้วไงเตง”
“ทำเป็นเล่นทุกเรื่องเลย จริงจังหน่อยสิ เกิดเบลไปกับคนอื่นจริง ๆ ธีร์จะโกรธบ้างไหม?” อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างไร เพราะตลอดเวลาที่คบกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยไปจนถึงตอนธีร์ไปเรียนต่อโทต่างประเทศ ผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่บอกว่าไว้ใจเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องดี แต่การแสดงออกว่ารักและหึงหวงกันมันก็ควรมีบ้างไม่ใช่เหรอ
“โกรธดิ แต่โกรธเบลนะที่ยอมไปกับมัน ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก” ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย เอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาไถเล่นพร้อมกดไลก์รูปอาหารที่แหลมโพสต์ลงเฟซบุ๊ก
เบลไม่ได้พูดอะไรอีก หญิงสาวปล่อยให้แฟนหนุ่มพึมพำว่าเมนูที่รุ่นน้องทำมันน่ากินแค่ไหน ขณะที่เธอทำได้แต่จมอยู่กับความน้อยใจเรื่องเดิม ๆ
“นี่” เบลเว้นจังหวะเพื่อรอดูท่าที และพอดึงความสนใจอีกฝ่ายจากโทรศัพท์มือถือได้จึงฝืนยิ้มออกมา “จำน้ำฝนได้ไหม ที่เรียนจบช้ากว่าเบลปีนึงน่ะ”
“ที่ไปโมหน้าจนตม.เกือบไม่ให้เข้าประเทศปะ?”
“อื้อ คนนั้นแหละ” เธอว่า “น้ำฝนกำลังจะแต่งงานแล้วนะ”
“เอ้าจริงดิ สุดยอด พลานุภาพของมีดหมอเลยเปล่าเนี่ย?” เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนน้ำฝนไม่ใช่คนสวย อีกทั้งยังเดินอยู่แนวหลังขณะที่เบลและเพื่อนอีกหลายคนโดนรุมจีบตลอด
“กับชาวต่างชาติน่ะ เป็นคนเกาหลี”
“โอปป้าก็มา”
“เพื่อน ๆ เพิ่งนัดกันไปวัดตัวตัดชุดเพื่อนเจ้าสาวเมื่อคืนนี้เอง เบลตื่นเต้นมากเลยธีร์” เธอโชว์รูปเพื่อนสนิทสมัยเรียนกับแฟนหนุ่มให้ดู จงใจเลือกแคปชั่นที่ฝ่ายชายแสดงความรักออกมาจนใคร ๆ ต่างก็อิจฉาน้ำฝน
“แต่งวันไหนล่ะ ธีร์ไปส่งไหม?”
“ไปด้วยกันสิ เพื่อนเบลก็เหมือนเพื่อนธีร์นั่นแหละ” หญิงสาวว่า ก่อนจะละมือซ้ายไปวางหน้าขาแฟนหนุ่ม
“เอางั้นเหรอ ถ้าจะไปวันไหนก็บอกแล้วกันนะ”
บทสนทนาสิ้นสุดอย่างเรียบง่าย เบลรู้สึกไม่พอใจกับคำตอบของอีกฝ่ายที่ควรจะเป็นไปในอีกทางหนึ่ง กับเรื่องราวที่เธอคาดหวังว่าจะได้ยินจากปากคนรักตั้งแต่กลับไทยเมื่อปีก่อน
“ถ้างานแต่งงานของเรา ธีร์ชวนแมนมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะ”
“หือ ทำไมต้องไอ้แมน?” เขาเลิกคิ้วมองแฟนสาวแล้วหันกลับมาแชตด่ากับไอ้แหลมในไลน์กลุ่มต่อ
“เบลว่าเขาดูโอเคดี พอยืนข้าง ๆ ธีร์สาว ๆ ต้องกรี๊ดทั้งงานแน่”
“เบล เพื่อนเจ้าบ่าวนะไม่ใช่ถ่ายโฟโต้ชู้ตซีรีส์ เขาต้องเอาเพื่อนสนิทมากกว่าเพื่อนที่เบ้าดีเปล่าที่รัก” ธีร์ยิ้มขำ ไอ้แมนก็แค่เพื่อนสมัยเรียนมหาลัย ไม่ได้สนิทกันด้วยซ้ำ “ถ้าธีร์จะแต่งงาน ยังไงเพื่อนเจ้าบ่าวต้องเป็นพวกไอ้แจ็คกับพี่ตั้บอะ”
เบลยิ้มพลางพยักหน้าขอไปที เรื่องแต่งงานคงจบเพียงเท่านี้เมื่อสุดท้ายแล้วธีร์ก็แค่พูดในสิ่งที่คิดแต่ไม่ใช่สิ่งที่อยากให้เกิดขึ้น หญิงสาวถอนหายใจแผ่ว หมุนพวงมาลัยหักรถเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้าแล้วให้หนังเรื่องโปรดช่วยทุเลาความรู้สึกแย่ ๆ ให้หายไป
*
หลังจากดูหนังเสร็จก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึงพลบค่ำ เบลรู้สึกเป็นเหมือนไบโพล่าร์ที่เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวนอยด์เพราะแฟนหนุ่มที่เอาใจเธอได้ไม่นานก็อ้าปากบอกว่า ‘ธีร์ไม่กลับคอนโดนะ จะไปร้านพี่ตั้บ’
ไม่อยากเป็นแฟนที่งี่เง่า ดังนั้นเบลจึงพยายามทำความเข้าใจมาตลอดว่าสังคมที่อีกฝ่ายอยู่เป็นอย่างไร ธีร์ชอบเกม โอเค เธอเข้าใจ แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็อยากนอนในอ้อมกอดแฟนแล้วใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่ามองแผ่นหลังอีกฝ่ายเล่นเกมไม่ใช่เหรอ?
“เบลไม่ลงไปนะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
“เดี๋ยวรอในรถดีกว่า ธีร์คุยกับเพื่อนเสร็จตอนไหนก็โทรมาแล้วกัน เผื่อเบลไปเดินตลาดนัดดูเสื้อผ้าเล่น ๆ” พอเธอพูดจบธีร์พยักหน้าแล้วลงจากรถไป ปล่อยให้คนขี้น้อยใจนั่งมองผ่านกระจกรถอย่างคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรบ้างเช่น
‘แล้วธีร์จะรีบมานะ ไม่เกินห้านาที’
ชายหนุ่มผลักประตูร้านเข้าไปและได้การต้อนรับเป็นเสียงไอ้แหลมแหกปากลั่นอย่างสะใจที่ตีป้อมกลางบ้านศัตรูแตก เขาเดินไปตบหัวรุ่นน้องเป็นสัญญาณบอกว่าการประชุมกำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งไอ้แหลมก็ยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบกลับแต่ติดที่ว่าขาสั้นจึงทำได้แค่ฝัน
“แฟนมึงอะ ไหนว่ามาด้วยกัน?”
“รออยู่ในรถ”
“ถามทำม๊าย ยังไงพี่เบลก็ไม่ลงมาหรอก ที่นี่สกปรก เสียงดังเกินกว่าคนสวยจะทนอยู่ได้เกินหนึ่งนาที”
“กัดเป็นหมาเลยนะมึง” ธีร์ง้างมือขึ้นเตรียมโบกกระบาล แต่ไอ้แหลมโยกตัวหลบก่อนพร้อมตั้งท่าไอ้หนุ่มหมัดเมา
“วันนี้มีสองเรื่องที่กูอยากคุยด้วย เรื่องแรกคือทัวร์นาเมนต์ใหม่มาแล้วนะ คราวนี้เงินรางวัลโคตรเอา แค่ชนะคู่แข่งสายเดียวทั้งสายก็ได้ห้าหมื่นแล้ว”
“เชี่ย ไอ้แจ็ครู้เรื่องนี้ยัง?” เขามองหน้าพี่ตั้บอย่างสนใจ ส่วนตัวไม่ได้หิวเงินรางวัลขนาดนั้น แต่การเล่นเกมที่มีการเดิมพันพ่วงเข้ามาด้วยก็น่าสนใจดีไม่หยอก
“รู้แล้ว แม่งรีบตกลงก่อนคนอื่นเลย”
“พี่แจ็คจะเอาเงินไปซื้อบัตรคอนเกาหลีให้อีแหม่มอะ เห็นว่าน้องมันไม่เคยไปสักครั้ง คงอยากให้เป็นรางวัลที่ตั้งใจเรียนอะแหละ” ก็น่าอยู่ บ้านไอ้แจ็คไม่ได้มีเงินมากที่พอจะสปอยล์น้องทั้งสองคน แต่มึงควรเก็บเงินไว้ซื้อไมค์ก่อนไหมไอ้ฉิบหาย เวลาเล่นเกมทีไรกริบเป็นป่าช้าเชียว
“ถ้าได้ที่หนึ่งอย่าว่าแต่บัตรคอนเลย เช่าอิมแพคเมืองทองไว้วิ่งแก้ผ้าเล่นก็ยังได้” พี่ตั้บพูดให้เห็นภาพ ถ้าไอ้แจ็คอยู่คงเห็นเอฟเฟ็กต์ไฟลุกโชนรอบตัวมัน
“มึงเอาเปล่าพี่?” แหลมเงยหน้าถามพ่อเกมเมอร์ชื่อดังที่ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินแต่ก็ใช่ว่าจะใช้ชีวิตอย่างสบาย และพี่ธีร์ก็ยักคิ้ว ทุกคนจะลงแข่งเหมือนทุกทีแม้ว่าจะชวดรางวัลไปครั้งแล้วครั้งเล่า
“ในเมื่อเพื่อนกูอยากได้บัตรคอนให้น้อง กูก็จะเป็นคนพามันไปจนถึงฝั่งฝันเอง”
“พูดก็พูดเถอะ เพื่อนในคณะกูเป็นติ่งเกาหลี มันบอกว่ามีเงินอย่างเดียวไม่ได้ สกิลการกดบัตรแข่งชาวบ้านต้องมีระดับหัตถ์เทวะอะ ไม่งั้นก็รอซื้อเอาตอนมีคนเอาบัตรมาขายต่อ แล้วขายหยั่งแพงเหมือนบ้านเป็นหนี้”
“เรื่องรางวัลเอาไว้ก่อน เพราะทีมเรากำลังมีปัญหา”
“...?” ธีร์กับแหลมหันไปทางรุ่นพี่ร่างท้วมพร้อมกัน ก่อนพี่ตั้บจะถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นป้องปาก
“เจนท้องสี่เดือนแล้ว”
“พ่อมึงตัวเย็น!!!!” แหลมอุทานเสียงดังแล้วรีบตะปบปากอย่างตกใจ
“เชี่ยแล้วมึงพี่ตั้บ จะเอาไง?” ธีร์ลากเก้าอี้พลาสติกมานั่งข้าง ๆ รุ่นพี่ ตอนนี้เขาคาดเดาไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอย่างไร และรุ่นพี่ก็เงียบนานเกินไปจนเขากับไอ้แหลมต้องมองหน้ากัน แฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่ไอ้แหลมยังเป็นวุ้นเพิ่งมาท้องอะไรเอาตอนนี้ พี่มันเอาออกไม่ทันเหรอทำไมถึงพลาด
“คงถึงเวลาที่กูจะได้ลั่นระฆังวิวาห์เพื่อเป็นคุณพ่อที่แสนดีแล้ว” ชายร่างท้วมลุกขึ้นยืนเงยหน้าพร้อมอ้าแขนออกกว้างจนรุ่นน้องทั้งสองผงะออก
“ลั่นสังคังสิไม่ว่า ก็เงียบไปตั้งนานนะสัด กูก็หน้าม้านไปดินึกว่ามึงไม่อยากเก็บเด็กไว้” ก็รู้อยู่ว่ารักกันมาก แต่เห็นสีหน้าเครียด ๆ ก็นึกว่าพี่มันอยากผูกคอตายมากกว่าจะเลือกทางนั้น
“สวัสดีวันพ่อน้า” แหลมพนมมือขึ้นเหนือศีรษะ ไม่ยักรู้ว่าจะได้เป็นอาคนตั้งแต่อายุเท่านี้
“ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องลงแข่งทัวร์วะ?”
ตุ้บตั้บขายบัตรชั่วโมงเล่นเกมก่อนจะหันหน้าเข้าหารุ่นน้องอีกครั้ง “เจนจะย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะท้องเริ่มโตขึ้นทุกวัน กูจะดูแลเมียน่ะความหมาย”
“เมียเลยนะค้า” แหลมดัดเสียงพร้อมทำมือล้อเลียนรุ่นพี่
“เพราะงั้นกูคงไม่มีเวลาซ้อมทีมกับพวกมึงแล้ว อย่างมากก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง”
“อ้าว ถ้างั้นก็เหลือพี่ธีร์กับพี่แจ็คสองคนอะดิ?” เด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งนับนิ้ว เพราะเขาไม่ได้เอาจริงเอาจังกับเกมนี้เหมือนรุ่นพี่คนอื่น ๆ ที่เล่นด้วยเป็นบางครั้งก็แค่เอาฮาเท่านั้น แต่ถ้าเป็น DotA2 ล่ะก็ขอให้บอกมา ไอ้แหลมสู้ตาย
“ไอ้ติงลี่ก็ไม่อยู่อีก ทบ.1 ลพบุรี” รุ่นน้องที่สนิทกันก็เพิ่งได้ใบแดงไป สบายแฮกันยกทีม
ธีร์ขมวดคิ้วครุ่นคิด ครั้นจะลากไอ้แหลมมาเข้าทีมมันก็ได้อยู่ แต่ความฝันเรื่องเงินรางวัลจะห่างออกไปไกลกว่าเดิมเพราะไอ้แหลมไม่ถนัดเกมนี้สักเท่าไหร่
“เรื่องแข่งกูขำ ๆ ว่ะ ตอนนี้เรามาสนใจเรื่องทายาทพี่ตั้บดีกว่า ว่าแต่มึงคิดไว้ยังว่าจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร?”
แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างธีร์จะไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ให้กับทีมนี่นะ?
*
ต่อข้างล่างนะคะ <3
-
“สวัสดีคุณ JUBJIBZ นะครับ มาตอนผมกำลังจะเลิกพอดีเลย”
เจ้าของหน้ากากหัวหมีกล่าวพลางมองหน้าจอตัวที่สองซึ่งมีไว้เพื่อหน้าต่างห้องแชต โซ่ไม่เคยคิดว่าการเปิดกล้องไลฟ์จะดีแบบนี้ กระทั่งมีคนบอกกับเขาว่า
‘พี่เป็นแฟนคลับน้องโซ่นะคะ’
‘น้องโซ่แปลดีมากครับ พี่จะติดตามไปเรื่อย ๆ เลย เป็นกำลังใจให้นะครับ’
‘พี่โซ่มาไลฟ์บ่อย ๆ นะครับ’
ทั้งเขินและรู้สึกดี ต้องขอบคุณพี่ธีร์ที่ทำให้โซ่กล้าเปิดใจยอมรับคนอื่นเข้ามาในชีวิตมากขึ้น แต่ไม่บอกให้รู้หรอก เดี๋ยวโดนแกล้งอีก
CrazyGirl99: วันนี้เล่นกับพี่ธีร์ไหมคะ?
“อืม... ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ วันนี้โซ่ยังไม่ได้คุยกับพี่ธีร์เลย แต่ถ้าจะเล่นก็คงเป็นตอนดึก ๆ มั้งนะ เพราะโซ่ก็ต้องออกไปหาเพื่อนก่อนน่ะครับ” พูดจบก็วิ่งไปเปิดลิ้นชักเอาถุงเท้ามาใส่หน้าคอมพร้อมอ่านคอมเมนต์ไปด้วย
RapheephatN: ไม่เป็นไรครับ รอได้
MilanMan: อย่าใส่หน้ากากหัวหมีออกไปข้างนอกล่ะ เดี๋ยวโดนไอ้ธีร์กระชากออก
“โอเคครับ โซ่จะถอดหลังจากปิดไลฟ์เลย” เขาหัวเราะ แต่ยังใส่ถุงเท้าข้างแรกยังไม่เสร็จดีเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ซึ่งคิดว่าคงเป็นอาร์มที่แวะมารับไปกินบุฟเฟ่ต์ด้วยกัน
เด็กหนุ่มจับหน้ากากหัวหมีที่ทำท่าจะหลุดอยู่รอมร่อ พอเดินไปเปิดประตูก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่อาร์มหรือเจมส์แต่กลับเป็น...
“พี่ธีร์!!!”
“Hello my boy ♥”
ภายใต้หน้ากากเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาอย่างอัตโนมัติเมื่อเจอศึกใหญ่หลวงที่ยากจะรับมือได้ และเขาไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว โซ่กลอกตาล่อกแล่ก พยายามคิดหาทางออกให้กับสถานการณ์นี้และพบว่าการปิดประตูหนีคือสิ่งที่ควรทำมากที่สุด!
กึก!
“หืม?” ประตูไม่มีโอกาสได้จูบกับวงกบก็ถูกดันไว้โดยมือของผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ใบหน้าหล่อแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั้นจดจ้องอยู่กับหน้ากากหัวหมีราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“เคาะผิดห้องแล้วครับ...”
“ไม่ผิดหรอก ห้องนี้แหละ” ชายหนุ่มตัวสูงโชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้ดูเตียงกับเก้าอี้ที่ว่างเปล่าพร้อมคอมเมนต์จากแฟนคลับที่กระหน่ำไม่หยุดหลังจากได้ยินเสียงเขาลอดเข้าไปด้านใน
ให้ตาย! พี่ธีร์จะแอบดูเขาไลฟ์แล้วโผล่มาจ๊ะเอ๋หน้าห้องแบบนี้ไม่ได้!
“ขอพี่เข้าไปหน่อย” โซ่เบิกตาโพลง รีบจับหน้ากากหัวหมีไว้ตามสัญชาตญาณทันทีที่อีกฝ่ายดันตัวเข้ามาในห้องอย่างห้ามไม่ได้ คนอายุน้อยกว่าหลับตาแน่นกับสองมือที่คว้าหมับกับเอวเขาทั้งสองข้าง เหมือนอยากแกล้งว่าถ้าโซ่เลือกที่จะเซฟหน้า ส่วนล่างก็จะไม่ปลอดภัย
“พี่ธีร์ครับ ดะ – เดี๋ยว!”
“สวัสดีครับทุกคน ธีร์เองนะครับ ♥”
BiBiBillll: เชี่ย 5555555555555555555555555555555
Aerika: เรือกูมาค่ะอิดอก เรือกู!!! 5555555555555555555
XiaoXiao: ฮือ อิเวน กูทำโทรศัพท์ตกเลย พี่เขาไปหาแฟนถึงห้องเลยค่ะแม่
Pongsathon: ช่วยออกไปหน่อยครับ ไม่ได้อยากเห็นหนังหน้า Thr33Gamer ในช่องนี้
BoyZa555Plus: กุเซงสาววายพอ ๆ กับถั่วในผัดกระเพรา
Epicwa: ผมได้เงินคืนจากไอ้นนท์แล้วนะครับ ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ครับ
แค่เห็นคอมเมนต์คร่าว ๆ ก็แทบลมจับแล้ว โซ่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้างโต๊ะคอมที่เจ้าของหุ่นผอมสูงที่ได้ทำการเทคโอเวอร์ไปแล้วโดยสมบูรณ์ นิ้วเรียวยาวของผู้ชายคนนั้นกำลังรัวบนคีย์บอร์ด กล่าวทักทายคนอื่น ๆ โดยใช้ยูสเซอร์ของเขา ก่อนจะหันมาสบตากันผ่านหน้ากากที่กั้นอยู่
“นั่งลงสิ”
“นั่งยังไงล่ะครับพี่ธีร์นั่งบนเก้าอี้โซ่อยู่...” เสียงคนกระซิบกันคงดังกว่าเสียงเขาตอนนี้เสียอีก และพี่ธีร์ก็ทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้พูดไม่ออกเมื่อมือแกร่งที่เคยวางอยู่คีย์บอร์ดเปลี่ยนมาตบหน้าขาตัวเองเบา ๆ
“งั้นก็นั่งตรงนี้”
MMUUAAYY: TTTTTTvTTTTTT e;rkyge[lprhjkep[r’ghkw[prg
Gujabaaaa: ไอสาสสสสสสสสสสสสสสสสส กุขนลุก
InterB: นั่งเลยค่ะน้องโซ่ พี่มั่นใจว่าตักพี่ธีร์ต้องนุ่มมาก ยืนยันด้วยมโนทิพย์ของพี่
“โซ่ยืนดีกว่าครับ ออกกำลังกาย...” พูดบ้าอะไรออกไป อยากร้องไห้แล้ว T_T
XiaoXiao: พี่ธีร์มาทำอะไรคะ รับน้องไปเดทเหรอ?
ผู้ชายตัวสูงหุ่นดีเลื่อนอ่านคอมเมนต์พร้อมรอยยิ้มที่โซ่คาดเดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ และพี่ธีร์คงรู้ว่าเขาต้องการคำตอบ ถึงได้หันมาสบตากันพร้อมพูดออกไมค์ให้คนดูทั้งห้าพันได้ยินว่า...
“มาขอน้องเด๋อเป็นแฟนครับ”
พรึ่บ!
คอมพิวเตอร์ที่รักนักรักหนาถูกชัตดาวน์ทางลัดด้วยการกดปิดสวิตซ์ไฟ ธีร์เลิกคิ้วมองเจ้าของหัวหมีที่ทรุดเข่าอยู่ข้าง ๆ ปลั๊กสีขาวพลางจับหัวกลมโต ๆ ที่เดี๋ยวเอียงซ้ายทีขวาทีเหมือนจะหลุด
“ไม่ชัตดาวน์ดี ๆ ระวังคอมเดี้ยงนะหนู”
“ก็เพราะใครล่ะครับ... โอย เหมือนจะเป็นบ้าเลย ทำไงดีครับ หายใจไม่ออกแล้ว ไม่มียาดมด้วย... พัดลมอยู่ไหน ใช่... พัดลม” ธีร์หัวเราะอีกคนที่กำลังคลานไปหาพัดลมที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้มากนัก น้องเด๋อพยายามให้ลมเย็น ๆ พัดเข้าไปในรูตรงตาและจมูกเล็ก ๆ ของหน้ากากหัวหมี บ่นอุบอิบอยู่ในทีกับความน่าอายที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นอีกครั้ง
“เอาน่า แฟนคลับเค้ารู้ว่าพี่แค่แกล้งเล่น”
“พี่ธีร์ก็แกล้งโซ่ตลอดแหละครับ” นั่น... มีตัดพ้อน้อยใจ
“ถอดหมวกสิจะได้หายใจสะดวก” เวลาเขินหน้ามันจะร้อนผ่าว เหงื่อออกเหมือนไปวิ่งมาร้อยกว่ากิโล ธีร์รู้ เพราะเขาก็เคยเขินมาก่อนที่จะกลายเป็นคนหยาบกระด้างอย่างนี้
“โซ่จะถอดก็ตอนที่พี่ธีร์ออกไปแล้วครับ”
“อ้าว นี่ไล่?” เขาเลิกคิ้วมองก้อนกลม ๆ ที่นั่งคุกเข่าหน้าพัดลมเบอร์สาม ยิ่งเห็นน้องใส่ถุงเท้าแค่ข้างเดียวก็ยิ่งเอ็นดู เด็กอะไรน่าแกล้งฉิบหาย
“ออกไปเลย” น้องเด๋อปัดมือไล่ และแน่นอนว่าเขาไม่ทำตาม
“พี่มาคุยเรื่องคอขาดบาดตายนะ ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ” เด็กนี่หลอกง่าย เพราะฉะนั้นคนเลวอย่างเขาจึงเปลี่ยนไปเรื่องอื่น
“บอกมาเลยว่ารู้ได้ยังไงว่าโซ่อยู่ที่นี่” หน้าหมีอึน ๆ หันมา เขาจึงไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วกวาดสายตามองห้องสะอาด ๆ ของน้องเด๋อที่ถูกตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ
“เดี๋ยวเล่าเลย แต่เอาน้ำมาให้พี่สักแก้วก่อนดิ นั่งรถมาไกล คอแห้ง” ขอลีลาหน่อย อยากเห็นคนทนไม่ไหวจนต้องถอดหน้ากากออกมา แม้จะรู้แก่ใจดีว่าต่อให้ขาดใจตายน้องเด๋อก็คงจากโลกนี้ไปพร้อมหน้ากากหัวหมีที่สวมอยู่กับหัว
เด็กคนนั้นยังคงนั่งอยู่หน้าพัดลม และเขาก็ไม่ได้ออกปากเร่งถ้าอีกฝ่ายอยากใช้เวลาเรียกสติสักหน่อย
เท้าน้องเด๋อน่าจะเบอร์สี่สิบต้น ๆ เขามองตามหัวโต ๆ ที่เดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เย็นพร้อมกดน้ำด้วยถุงเท้าข้างเดียว และเขาก็ไม่พลาดที่จะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตอนทีเผลอ
“เล่าครับ” มนุษย์หัวหมีสีน้ำตาลยื่นแก้วมาจนแทบกระฉอกใส่เสื้อเขา ธีร์เงยหน้ามองคาดโทษอีกฝ่ายพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อเผชิญหน้ากัน ซึ่งน้องเด๋อก็ก้าวถอยหลังออกโดยอัตโนมัติราวกับเขาเป็นเชื้อโรคที่ห้ามเข้าใกล้
“จำวันที่เราบอกพี่ว่าไปเดินดูการ์ดจอได้เปล่า?” ธีร์ดื่มน้ำไปครึ่งแก้วแล้ววางลงบนโต๊ะคอม ก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้ ๆ สบตากับเจ้าของหน้ากากหัวหมี “เราหลุดปากบอกว่าอยู่ฟอร์จูน”
“...”
“ตอนนั้นพี่ไม่ได้เพิ่งตื่น แต่พี่กำลังจะไปหาเพื่อน พอรู้ว่าเราอยู่นั่นก็เลยลองไปเดินเล่นดูเผื่อฟลุ๊กเจอ แล้วพี่ก็...” ชายหนุ่มตัวสูงยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า ตอนนี้น้องเด๋อคงลุ้นจนเหงื่อโชกหน้าจนหยดไปถึงปลายคางแล้ว “บังเอิญเห็นเด็กผู้ชายคนนึงยืนอยู่หน้าร้านอุปกรณ์ไอที ได้ยินแว่ว ๆ เหมือนจะถามหาการ์ดจอกับแรมสักตัว ตอนนั้นพี่แบบ เฮ้ย เสียงโคตรคุ้นเลย เคยได้ยินที่ไหนนะ...?”
สองมือนั้นตะปบหัวหมีสีน้ำตาลอย่างคนคิดไม่ตก พร้อมสะบัดเหมือนโทษตัวเองอยู่เนือง ๆ กับความผิดพลาดในวันนั้น
“ตอนแรกเชื่อห้าสิบ-ห้าสิบ พี่เลยตัดสินใจตามไปจนถึงคอนโด และด้วยความขี้เสือก สามวันถัดมาพี่ก็ไปนั่งเล่นมือถืออยู่แถว ๆ นั้น ดักรอว่าเด็กผู้ชายคนเดิมจะกลับมาเมื่อไหร่ แล้วก็จับเวลาว่าจะไปถึงห้องในอีกกี่นาที ระหว่างนั้นก็ชวนเราคุยใน Steam Chat ไปด้วย”
“โอ๊ย...”
“โซ่ถึงบ้านแล้วครับ เดี๋ยวขอโซ่อาบน้ำก่อนนะ” เขาเลียนเสียงอีกฝ่าย “‘โซ่อาบน้ำเสร็จแล้วครับ แต่ต้องอ่านหนังสือก่อน ไม่งั้นเล่นเกมไม่ได้’ พี่แอบซุ่มอยู่หลายวัน ระหว่างนั้นพี่อยากได้ความแน่ใจ เลยบอกเราไปว่าพี่อยากเล่นเกมนี้แต่ไม่ได้ซื้อ น้องเด๋อเล่นให้ดูหน่อย แล้วเราก็ตอบพี่ว่า ‘ขอโซ่ลงไปซื้อมาม่าข้างล่างก่อนแล้วเดี๋ยวจะขึ้นมาไลฟ์นะครับ’ หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาที เด็กผู้ชายคนเดิมก็เดินลงมาแฟมิลี่มาร์ทข้างล่างคอนโด”
“โอ๊ยยย...” น้องเด๋อคงช็อกกับสกิลนักสืบของเขาที่ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่ชีวิตต้องว่างฉิบหายด้วยถึงจะทำอย่างนั้นได้ ธีร์ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสมองด้านชั่วจะสั่งการให้ทำเรื่องที่ค้างใจมาตลอดว่าถ้าอยากปลดล็อก Achievement ได้ก็ต้องทำมันเสียตั้งแต่ตอนนี้
“อ้าวนั่นใครมา?” น้องเด๋อหันไปด้านหลังตามสัญชาตญาณเมื่อได้ยินเขาพูด ธีร์จึงใช้จังหวะนั้นดึงหน้ากากหัวหมีออกทันที ก่อนทั้งชั้นสิบเอ็ดจะดังกึกก้องไปด้วยเสียงแหกปากร้องของน้องเด๋อ
“อ๊าาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
สาบานว่าเขาเห็นหน้าน้องแล้ว แต่แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นอีกฝ่ายก็รีบทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่า เอามือปิดหน้า ก่อนจะค่อย ๆ คลานเข้าหามุมห้องราวกับว่าผนังสีน้ำตาลจะช่วยปกปิดอะไรได้
“ทำไมพี่ธีร์ทำแบบนี้ล่ะครับโธ่!”
“ก็เห็นบ่นว่าร้อนพี่เลยช่วยเอาออกให้ไง มานี่เร็ว” เขายืนกอดอกมองเด็กผู้ชายผิวขาวที่เกือบจะสิงเข้ากับกำแพงอยู่แล้ว
“ไม่เอาครับ พี่ธีร์ต้องถือโทรศัพท์เตรียมถ่ายรูปโซ่ไปโพสต์ลงเฟซบุ๊กให้ทุกคนในโลกเห็นแน่ ๆ เลยอะ”
“อะไรวะ เห็นพี่เป็นคนยังไง?” เขากลอกตาค้างอยู่ในท่าถือโทรศัพท์ที่กำลังอัดวิดีโออยู่ ก่อนจะเก็บใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง
“เป็นคนชอบแกล้ง”
“พี่ไม่ได้ถ่ายจริง ๆ ไม่เชื่อหันมาดูเองกับตาดิ”
“โซ่ไม่ติดกับหรอกครับ พี่ธีร์น่ะร้าย กำลังวางแผนให้โซ่หันไปเพื่อที่จะถ่ายรูปใช่ไหมล่ะครับ ไม่เอาด้วยหรอก หน้าโซ่ตอนนี้น่ะเหงื่อโชกไปหมดเลย ถ้าถ่ายรูปออกมาต้องขี้เหร่กว่าเดิมล้านล้านล้านเท่าแน่ แล้วโซ่พอจะเดาออกว่าพี่ธีร์ต้องใช้กล้องสด เพราะพี่ธีร์ไม่ได้มีน้ำใจที่จะแต่งรูปให้คนที่พี่ธีร์อยากจะแกล้ง”
คำก็พี่ธีร์ สองคำก็พี่ธีร์ มันเขี้ยว ขี้เขินมากนักเขายิ่งอยากแกล้งให้อายกว่านี้
RRRRrrrr!!!
พระเจ้าเข้าข้างเขาเสมอว่ะ ธีร์มองสมาร์ทโฟนสีดำบนโต๊ะคอมจึงรีบคว้าเอาไว้ก่อน และคนที่รู้ว่าหายนะกำลังจะไปเยือนจึงรีบหันกลับมา แต่ก็ยกมือยกไม้ปิดหน้าตาเหมือนว่าจะช่วยอะไรได้
“เอาคืนมานะครับ อย่ารับสายนะ!”
“ใครคืออาร์ม?” ธีร์ชูสมาร์ทโฟนขึ้นจนสุดแขน มองอีกคนที่รีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะตัวเองโดยไม่สนใจจะดูว่าตอนนี้เขาไม่ได้เตรียมถ่ายรูปเหมือนตอนแรก
“เพื่อนโซ่ครับ!”
“งั้นเดี๋ยวพี่รับสายให้ ฮัลโหลครับ?” ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบคนอายุน้อยกว่าที่กำลังปะป่ายมือหาโทรศัพท์ทั้งที่มีผ้าห่มคลุมอยู่
( ไอ้โซ่...? นั่นใครอะ? )
“ผมเหรอครับ ผมเป็นใครดีนะ?”
“พี่ธีร์ครับ เอาคืนมาเถอะนะ”
( พี่ธีร์... เชี่ยไอ้โซ่มึง? )
ชายหนุ่มโยนมือถือลงบนเตียงพลางลดระดับสายตามองผีผ้าห่มที่ยังคงชูสองมือขึ้นหวังจะแย่งคืน เขาจึงตวัดกอดเอวน้องเข้ามาจนแทบไม่เหลืออากาศให้วิ่งผ่าน จนคนที่เคยดิ้นทุรนทุรายชะงักอยู่ท่านั้นเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตที่ถูกผู้ชายด้วยกันกอดเข้าให้
และผ้าห่มที่เคยคลุมศีรษะ ก็ร่นลงจนเขาได้เห็นกับตาว่าน้องเด๋อหน้าตาเป็นอย่างไร
“...”
ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อกับเส้นผมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อนั้นเกิดขึ้นจากความร้อนหรือความขลาดอาย? นั่นคือสิ่งที่ธีร์กำลังถามตัวเองขณะสบตากับคนอายุน้อยกว่า น้องเด๋อเลิ่กลั่กรีบเอามือปิดหน้าแม้ว่าจะเห็นกับตาแล้วว่าเขามีเพียงสองมือที่กำลังกอดเอวน้อง ไม่ได้มีมือที่สามไว้ถ่ายรูปอย่างที่กำลังเป็นกังวล
“ตาย ๆๆ”
“หายใจเข้าลึก ๆ สิ เฮ้ย เอามือออก” เขายิ้มขำพลางละมือข้างหนึ่งออกมาแกะมืออีกฝ่ายออกจากใบหน้า “พี่ไม่ได้ถ่ายรูป ดูสิ เนี่ย มือพี่”
“แต่พี่ธีร์เอาแต่จ้องหน้าโซ่นี่ครับ”
“พี่ไม่จ้องแล้ว เอามือออกเร็ว”
“เอามือออกจากเอวโซ่ก่อน...”
“Negative. Take your hands off, this is an order.” (ปฏิเสธ เอามือออกเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง)
เด็กคนนี้ยังคงปกปิดความขลาดอายเอาไว้ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นนาทีนิ้วมือทั้งสิบจึงค่อย ๆ เลื่อนลงจนเห็นดวงตาที่กำลังช้อนมอง น้องเด๋อค้างไว้เท่านั้นและธีร์รู้ว่าถ้าหากยิ้มกวนตีนตอนนี้ ความหวังว่าจะได้มองกันอย่างซึ่ง ๆ หน้าคงต้องยืดเวลาออกไปอีกแน่ เขาปั้นหน้านิ่ง สบตากับน้องเด๋อราวกับว่าไม่ได้ตื่นเต้นเลยแม้แต่นิด
และสุดท้ายธีร์ก็ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายอย่างสมใจ
“ไม่ได้ถ่ายจริง ๆ ใช่ไหมครับ?” น้องเด๋อชะเง้อมองหาโทรศัพท์มือถือเหมือนกลัวว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาจะแอบตั้งกล้องวางไว้ตรงไหนสักแห่ง ก่อนแววตาหวาด ๆ จะเปลี่ยนไปพร้อมมือที่ทาบลงบนอกตัวเอง “ค่อยยังชั่วหน่อย”
ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบ และโซ่คิดว่าบรรยากาศตอนนี้มันชักจะแปลก ๆ โดยเฉพาะมือที่วางอยู่บนเอวเขา เด็กหนุ่มตัวผอมก้มหน้าลงมอง ก่อนจะค่อย ๆ ใช้นิ้วจีบเนื้อหนังตรงข้อมืออีกคนหวังจะเอาออก แต่พี่ธีร์กับกระชับกอดแน่นขึ้นจนตัวเขาเซเข้าไปประทะกับแผงอกแกร่ง
“เลิกแกล้งโซ่เถอะนะครับ ให้โซ่เห่าเป็นหมาก็ได้...”
“เห่าเหรอ ไหนลองซิ?”
“โฮ่ง... T_T”
“เชี่ย น่ารักว่ะ” ธีร์หัวเราะชอบใจ ยีกลุ่มผมสีเข้มของคนในอ้อมกอดอย่างเอ็นดู ก่อนจะโยกตัวไปมาเหมือนโอ๋เด็ก
มันก็สมควรอยู่หรอกถ้าคนอย่าง Thr33Gamer จะโดนแอนตี้เหม็นหน้า เพราะเขารู้ตัวว่าชอบแกล้งคนอื่นจนเป็นนิสัย แต่ถ้าเรื่องนี้จะโทษใครก็ให้โทษน้องเด๋อแล้วกันที่ดันทำตัวลึกลับน่าค้นหาตั้งแต่แรก
ถ้าห้องนี้เป็นเกม เขาคิดว่าคงเจอ Easter Eggs* เข้าให้แล้วว่ะ
*Easter Eggs ถ้าเป็นในเกม คือ ความลับบางอย่างที่ผู้พัฒนาการทิ้งไว้ให้ผู้เล่นค้นหา
To Be Continued
*มองอีพี่ด้วยอินเนอร์หน้ากากหัวหมีที่โดนทิ้งให้เดียวดายอยู่บนพื้น*
-
อิพี่ธีร์มันร้าย~555
-
โอ๊ยยยย โครตน่ารักเลยยยยยยยยย มาต่ออีกๆๆๆ
-
Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์ปราศจากโรคภัย มีความสุขมากๆ
วั้ย...ว้าย.....ธีร์ จับโซ่ได้แล้ววววว :z3: :z3: :z3:
แต่จับโซ่แบบติดเรทซะด้วย :-[
เกมนี่ฮิตจริงๆ มีเกมเมอร์เล่นไลฟ์โชว์ด้วย
แฮ่ม......ไรท์ ใส่มุกผัดกะเพราซะด้วย
ไลน์ก็เนียนเหมือนจริงมาก มีทวงเงินกันสมจริง
ว่าแต่เบล ให้ความรู้สึกว่าเฉยชากับธีร์
เพราะธีร์ติดเกม ไม่เข้าใจหญิงซะเลย มีแววว่าจะเลิกกันนะ
เรื่องเลิกลากันเพราะอีกฝ่ายติดเกมนี่เพิ่งเกิดกับคนใกล้ตัวมาแล้วจริงๆ
แต่ที่เบลอยากได้เพื่อนธีร์ ที่ห่างๆธีร์
มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว นี่ยังไง สงสัยซะและ
แสดงว่าเพื่อนธีร์คนนี้ ต้องมีอะไรประทับใจเบล
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบน้องโซ่อ่ะ เด๋อๆด๋าๆ น่ารัก :-[พี่ธีร์ก็เจ้าเล่ห์ขี้แกล้งไปไหน
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งตกหลุมรักน้องเด๋อ น่าย๊ากกกก
อิพี่ธีร์มันร้ายยยยย :hao7:
-
โอ๊ยยย อัพต่อเถอะค่ะ มันกร๊าวใจจจจ
ตอนช็อต 'โฮ่ง' นี่เขินมาก ไม่รู้ทำไม กี๊สส
รู้สึกลำไยพี่ธีร์ด้วยค่ะ เกลียดความตามรังควานถึงห้อง :laugh:
-
ซับคะ 5555
-
โดนจับได้แล้วๆๆๆ!!!
-
ฮืออออ มันดีต่อใจเราละเกินนนนนน
อิพี่ธีร์นี่น่ากลัวมาก ตามถึงห้อง 55555
//ติดเรื่องนี้แล้วววว
-
กดซับพร้อมโดเนทรัวๆว้ายยยคือทำไมดีแบบนี้ชะนีเบลเทนางไปเลยค่ะเนิร์ฟนางเยอะๆชวนน้องโซ่กับอิพี่ธีร์คุงไปเล่น Ow กันค่ะเปย์พร้อมคีย์เกม 2 ชะนีเปย์เองค่ะ :hao3: :hao7: :hao7:
-
สนุกมากค่ะ มาต่อเร็วๆนะ
-
ติดตามมมมมมม. คือเราไม่ชอบเล่นเกมออนไลน์
เพราะเวลาเล่นจะมึนๆหัว แต่ชอบอ่านนิยายแนวเกมออนไลน์นะ มันลุ้นๆอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากกก รอเด้อออออ :กอด1: :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกก ชอบๆ รออยู่นะ :katai2-1:
-
จะฟินนนนนนกว่านี้มากถ้าคุณพี่ธีร์เลิกกะแควนแร้ว
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 5
Do you wanna join me?
“จะชวนไอ้โซ่เข้าทีม?”
เด็กหนุ่มสามคนเลือกนั่งเบียดกันมากกว่าจะส่งหน่วยกล้าตายไปเคียงข้างพี่ธีร์ จากที่นัดกันอย่างดีว่าจะกินบุฟเฟ่ต์แซลมอนแค่สาม แต่อยู่ ๆ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มาเซอร์ไพรส์ให้กระอักกระอ่วนจนไม่มีใครกล้าคีบปลาเข้าปาก
“ใช่ อนุญาตไหมอาร์ม?”
“ผมอยู่นี่” เจ้าของชื่อชี้หน้าตัวเอง คนทักผิดจึงนั่งหน้าม้านสบตาค้างอยู่กับเด็กอีกคนที่ไม่ได้ชื่ออาร์ม แล้วมันชื่ออะไรวะ
“พี่ธีร์ตาเข”
“เงียบแล้วย้ายมานั่งตรงนี้” เขาถลึงตาคาดโทษน้องเด๋อที่มองด้วยสายตาต่อต้านตั้งแต่รู้ว่าเขาเสนอหน้ามาแจมปาร์ตี้แซลมอนด้วย
“มึงไปเลยไอ้โซ่”
“ทำไมต้องกูอะ...”
“ไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นใครล่ะ ไป!” เจมส์ดันโซ่จนแทบตกเก้าอี้ม้านั่ง เด็กหนุ่มตัวผอมส่งสายตามองเพื่อนเหมือนอยากขอความเห็นใจปนก่นด่าที่ทำกันได้ลงคอ สุดท้ายเขาก็ต้องนั่งลงข้าง ๆ พี่ธีร์อย่างจำใจ
“ว่าไง เอาด้วยเปล่า?”
“โซ่ไม่เคยลงแข่งทัวร์เพราะไม่ได้คิดว่าจะไปแข่งกับใครน่ะครับ ที่เล่นก็เพราะว่าเกมมันสนุกเฉย ๆ” เสียงซื่อ ๆ กล่าวด้วยโทนเสียงปกติ พร้อมมองมาเหมือนอยากถามว่า ‘โซ่กินไปด้วย คุยไปด้วยได้ไหม?’
“แล้วทีมพี่ล่ะ?” อาร์มเลิกคิ้ว สบตากับรุ่นพี่อย่างหยั่งเชิง เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้จะนิสัยห่วยแตกเหมือนที่ใคร ๆ ว่าไว้หรือไม่?
“คนนึงติดทหาร อีกคนเมียท้องเลยเหลืออยู่สองหน่อ”
“ถึงอยู่ครบก็ไม่เคยผ่านรอบสองไม่ใช่เหรอครับ แหะ ๆ” เจมส์คงอยากตายถึงกระตุกหนวดเสือด้วยประโยคนั้น โซ่จึงขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงพร้อมทำมือประกอบเพื่อปรามเพื่อน
“เพราะงั้นพี่ถึงอยากได้น้องเด๋อมาเข้าทีมไง” คนกำลังกินแซลมอนเบิกตาโพลงอย่างตกใจเพราะถูกคนข้าง ๆ กอดคอจนศีรษะเซไปซบกับแผงอกกว้างโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
พี่ธีร์เอาอีกแล้ว!!!
“...!!!” โซ่เอามือฟาดท่อนแขนแกร่งที่ไม่ได้แสดงความรุนแรงทางกายแต่หยาบคายกับใจ ธีร์ก้มลงมองคนที่เอาแต่ยัดแซลมอนกลบความกดดันจนทำให้แก้มทั้งสองข้างบวมป่อง อดใจไม่ไหวจึงเอานิ้วชี้จิ้มแก้มแฮมสเตอร์สูงร้อยเจ็ดสิบกลาง ๆ ให้หายมันเขี้ยว
“ตะกละว่ะน้องเด๋อ”
“พี่ครับ เพื่อนผมจะสำ -- เปล่าครับลมพัดเย็นดี” ห่วงเพื่อนไม่จบประโยคเจมส์ก็โค้งศีรษะเพราะสายตาเอาเรื่องของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาจำเป็นต้องสนใจแซลมอนมากกว่าความเป็นความตายของเพื่อน นักมวย WWE ยังเปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ตั้งหลักเลยนะสัด
“ผมเชื่อว่าถ้าได้ไอ้โซ่เข้าทีมพวกพี่คงไปได้ไกลกว่ารอบสอง แต่ผมอยากถามอะไรหน่อย” อาร์มเป็นคนเดียวที่กัดฟันยางทำเข้มสู้สายตาพี่ธีร์ได้ ซึ่งเจมส์ได้แต่ส่งใจไปให้เพื่อนพร้อมแอบชูนิ้วโป้งใต้โต๊ะ “ถ้าไปถึงรอบสุดท้าย นั่นหมายความว่าทุกคนต้องเห็นไอ้โซ่?”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าน้องเด๋อจะใส่หน้ากากเล่นเปล่า ถ้าโอเคก็ไม่ต้องกลัวอะไร ไม่มีใครบังคับให้เปิดโชว์อยู่แล้ว”
“นอกจากพี่ธีร์ก็คงไม่มีใครบังคับโซ่แล้วล่ะครับ”
“จะผูกใจเจ็บไปยันลูกบวชเลยถูกปะ?” เห็นน้องเด๋อเงียบ ๆ หงิม ๆ ก็ขี้แซะใช่เล่น
“มึงจะเอาไงโซ่?” เด็กหนุ่มตัวผอมมองเพื่อนทั้งสองที่คงคาดหวังว่าเขาจะปฏิเสธ “พวกกูไม่ห้ามนะ แต่ถ้าซ้อมทีมแล้วจะทำให้กระทบผลการเรียนเปล่า มึงลองคิดดี ๆ” ด้วยความที่ยังอยู่ในวัยเรียนและแต่ละวิชาก็ใช่ว่าจะได้เกรดมาง่าย ๆ อาร์มกลัวว่าเพื่อนจะเสียคนเพราะการซ้อมแข่งที่ต้องใช้เวลานานหลายชั่วโมง กว่าจะเลิกคงดึกดื่น ไอ้โซ่จะเอาเวลาไหนไปอ่านหนังสือแล้วนอนพักผ่อน
อาร์มกับเจมส์ก็ชอบเล่นเกม แต่ด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาโดยให้ลำดับความสำคัญเรื่องเรียนเป็นอันดับแรก เรื่องเล่นเกมเป็นลำดับหลัง ๆ เขาจึงไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ถ้าหากว่าไอ้โซ่จะจริงจังกับเรื่องเกมจนเกินไป อีกอย่างบ้านมันก็ไม่ได้ขัดสนถึงขั้นจะพยายามเพื่อเงินรางวัลขนาดนั้นด้วย
“เรื่องซ้อมไม่มีปัญหา น้องเด๋อเล่นดีอยู่แล้ว พี่แค่อยากให้เข้าไปซ้อมกับทีมบ้างเพื่อให้เข้าขากัน” ธีร์นั่งกอดอก เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ม้านั่ง พลางผายมือบอกให้เด็ก ๆ กินแซลมอนบนโต๊ะแทนที่จะนั่งทำหน้าเคร่งเครียดกับอีแค่เรื่องขี้ประติ๋ว
“หมายความว่าโซ่ไม่ต้องนอนดึก แล้วก็เล่นเกมอื่นได้ด้วยใช่ไหมครับ?” เด็กคนนี้คงกลัวว่าจะต้องจริงจังกับการแข่งจนปลีกเวลาไปเล่นเกมที่ชอบไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าธีร์ไม่ใช่คนที่จะบังคับใครเพื่อตัวเองขนาดนั้น ถ้าไม่รวมเรื่องบังคับให้น้องเด๋อถอดหน้ากากหัวหมีน่ะนะ
เขาพยักหน้าเป็นคำตอบ เพิ่มรอยยิ้มให้เด็กผ่อนคลายหน่อย น้องถึงดูจะแฮปปี้ขึ้นมา
“แล้วถ้าไม่ได้เงินรางวัล พี่ธีร์จะเซ็งไหมครับ จะเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า?” โซ่เคยดูแข่งทัวร์นาเมนท์ที่กล้องมักจะแพลนไปทางผู้ชนะก่อนเพื่อให้เห็นสีหน้าว่าคนเหล่านั้นมีความสุขแค่ไหน ก่อนจะหยุดที่ผู้แข่งขันที่ได้รับความพ่ายแพ้กลับไป สีหน้าทุกคนดูเซ็งมาก ๆ เลย
“เรื่องเซ็งอะเซ็งอยู่แล้ว ไม่มีใครอยากแพ้หรอกพอเป็นเรื่องแข่ง พี่ไม่ได้อยากได้เงินนะน้องเด๋อ แต่เพื่อนพี่มันจำเป็น คนนึงกำลังจะมีลูก อีกคนต้องส่งน้องเรียนหนังสือ ส่วนพี่จะได้ไม่ได้ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” นี่เลย กูตอแหลสร้างดราม่าเรียกความสงสาร ขอโทษนะแจ็คที่กูไม่ได้เอาเรื่องบัตรคอนน้องมึงมาอ้าง แต่จังหวะนี้แม่งต้องได้
“โห... ต้องเตรียมเงินไว้เลี้ยงเด็กใช่ไหมครับ เป็นคุณพ่อที่พยายามมาก ๆ” น้องเด๋อทำตาโต และเขาก็พยักหน้าช้า ๆ พร้อมถอนหายใจแรง ๆ เหมือนว่าทุกข์ใจกับปัญหานี้เหลือเกิน
“ชีวิตคนเรามีต้นทุนไม่เท่ากันน่ะนะ เงินที่คนดูโดเนทให้พี่มันก็ไม่ยอมเอา บอกว่าจะชนะทัวร์ด้วยฝีมือตัวเองให้ได้อยู่นั่น ก็นะ ศักดิ์ศรีคนเรามันยากลึกหยั่งถึง” ธีร์หลับตาพลางกุมขมับ ก่อนจะค่อย ๆ ชำเลืองมองดูน้องเด๋อว่าตอนนี้กำลังมีท่าทีอย่างไร
หลุมของเขามันสูง ขาสั้น ๆ อย่างน้องเด๋อคงปีนขึ้นไม่ได้หรอกบอกแค่นี้
“อีกอย่างนะ ที่ทีมพี่ไปไม่ถึงไหนก็เพราะสามคนนั้นเล่นเข้าขากันไม่ได้ ถ้าได้น้องเด๋อเพิ่มมาอีกคน พี่คิดว่าแมตช์นั้นต้องมันส์โคตร ๆ แน่นอน” ตะล่อมไปก่อน จังหวะนี้ต้องหยอดให้หลงตายใจแล้วเหยียบความปากผีเอาไว้
ถ้าพูดถึงพวกพี่ตั้บตอนเล่นเกมนี้แล้วล่ะก็... พวกมันเล่นดีกันทุกคน แต่กลับไม่มีความเป็นทีมเวิร์กเลยสักนิด คนนึงเอาแต่ซ่อมเครื่องปั่นไฟ อีกสองคนวิ่งกวนตีนฆาตกร ทำเข้มจู๊กโชว์เหนือ แต่พอเจอฆาตกรสายแข็งฟาดกระหม่อมดากเข้าให้ ถึงกับวิ่งกุมท้องจนขิงไม่ออก
“แล้วถ้าโซ่เข้าไปแล้วทำให้ทีมแย่ลงล่ะครับ?”
“เราเคยเล่นกับไอ้แจ็คตั้งหลายครั้ง เข้ากับมันได้ก็ถือว่าผ่านแล้ว ถ้าติดขัดตรงไหนค่อยปรับกันอีกทีตอนซ้อมก็ได้เว้ย” ชายหนุ่มตัวสูงวางมือลงบนศีรษะทุยของคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากิน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบผมเบา ๆ เขายังคงให้ร่างพี่ชายที่แสนดีทำหน้าที่แทนพี่ธีร์คนปากหมา เพื่อหว่านล้อมน้องทุกวิถีทาง
“งั้นลองดูก็ได้ครับ แต่ถ้าโซ่อึดอัดเมื่อไหร่โซ่ขอลาออกนะ โซ่ไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกไม่ดีจนต้องทะเลาะกันน่ะครับ” เขาพยักหน้าตกลงเพราะเห็นด้วยกับความคิดน้องเด๋อ จากประสบการณ์ที่เคยเจอเองกับตัวตั้งแต่วัยมัธยม ธีร์ค่อนข้างเข็ดหลาบที่ต้องเป็นคนกลางเวลาคนในทีมทะเลาะกัน
คนหนึ่งเห็นดีเห็นงามอย่างหนึ่ง อีกคนเห็นอีกแบบ ต่างคนต่างเชื่อความรู้สึกตัวเอง จึงทำให้ทีมแตกได้อย่างง่ายดาย และนั่นคือเหตุผลของการมีตัวท็อปหลาย ๆ คนอยู่ในทีม
*
พี่ธีร์เป็นคนจ่ายค่าบุฟเฟ่ต์ให้เด็กสามคนแล้วยังพาไปนั่งกินของหวานอีก หลังจากนั้นบรรยากาศก็เริ่มดีขึ้น อาจเป็นเพราะพี่ธีร์ไม่ได้ขมวดคิ้ว มองหน้าเหมือนอยากกระชากคอเสื้อใครมาเขย่า พวกเขาจึงคุยเรื่องเกมกันได้อย่างออกรส จนคนวางท่าตั้งแต่แรกอย่างอาร์มถึงกับออกปากว่าจะแอดสตรีมไปเล่นกับพี่ธีร์
พอฟ้ามืดอาร์มกับเจมส์ก็กลับบ้าน ส่วนโซ่ยังอยู่ในเกมเซนเตอร์ มองพี่ธีร์ที่กำลังชู้ตบาสแข่งกับเวลา ลงบ้างพลาดบ้างแต่อย่างหลังค่อนข้างจะเกิดขึ้นบ่อยกว่า โซ่ประหลาดใจตอนเห็นพี่ธีร์อวยคะแนนตัวเองทั้งที่คะแนนค่อนข้างน้อยถ้าเทียบกับความเก่งตอนเล่นเกมอื่น
“โซ่คิดว่าพี่ธีร์จะหัวร้อนจนรีบไปแลกเหรียญมาเล่นใหม่ซะอีก”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้คีบตุ๊กตา หยอดเหรียญลงไปพร้อมฮัมเพลงเดียวกับตู้ โซ่จึงคิดว่าพี่ธีร์คงถนัดคีบตุ๊กตามากกว่าโยนลูกบาสเข้าห่วงแน่ ๆ
“โซ่เป็นคนนอก ถ้ามองเผิน ๆ พี่ธีร์ก็ดูเป็นคนรักความเพอร์เฟ็กต์ในระดับนึงเลยล่ะครับ อย่างตอนที่เราเล่นกันครั้งแรก พี่ธีร์ยังตามหาโซ่เพื่อที่จะแก้เกมให้ได้เลย”
“ก็จริง แต่ก็ไม่ใช่กับทุกเรื่องหรอก” ชายหนุ่มหัวเราะ เขาไม่แปลกใจนักถ้าน้องเด๋อจะมองเห็นเขาเหมือนที่คนอื่นเห็น ธีร์รู้ตัวว่าตนเองเป็นอย่างที่ใครว่ากัน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ซึ่งเขาไม่คิดจะไปอัดคลิปประกาศบอกให้คนทั้งโลกเข้าใจว่าแท้จริงแล้ว Thr33Gamer เป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เขาเริ่มอยากจะอ้าปากบอกเด็กที่ถูกชะตากันแล้วว่า
‘นี่น้องเด๋อ ถึงพี่กระเสนอหน้าบุกไปหาถึงคอนโดน้องพร้อมกระชากหน้ากากออก แต่พี่เป็นคนดีนะ พี่ก็ให้เงินขอทาน แถมยังลุกให้คนแก่กับผู้หญิงนั่งด้วย เป็นไงล่ะ ประทับใจเลยใช่ไหม’
แต่เขาไม่ได้พูดออกไป เพราะกลัวไม่เท่ในสายตาเด็ก
“เวลาชนะแล้วมันเท่นะเว้ย เหมือนเอาไปอ้างกับตัวเองได้ว่า เฮ้ย กูชนะอีกแล้วนะ เก่งเปล่าล่ะ อะไรเทือก ๆ นั้น”
“ทำไมต้องอ้างกับตัวเองด้วยล่ะครับ?”
โซ่หลุดปากออกไปจนได้ ทั้งที่คิดว่าควรมีช่องว่างให้อีกฝ่ายเพื่อเรียนรู้กันและกัน เขาไม่อยากเป็นฝ่ายถามเซ้าซี้เพราะกลัวพี่ธีร์รำคาญ ถ้ารอให้อีกฝ่ายเล่าให้ฟังเองคงดีกว่าเป็นไหน ๆ เลย ถึงจะเล่นเกมด้วยกันทุกวันอีกทั้งยังเห็นตัวจริงกันเป็นวันแรก แต่คำว่า ‘ยังไม่สนิทกัน’ ยังคงเป็นกำแพงกระจกเล็ก ๆ ที่กั้นเขาเอาไว้อยู่
“ขอโทษนะครับ เพราะโซ่ชอบถามไร้สาระอยู่เรื่อย เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอาร์มกับเจมส์เลยว่าโซ่ซื่อบื้ออยู่บ่อย ๆ แหะ” เด็กหนุ่มตัวผอมยิ้มแห้ง เกาท้ายทอยแก้เก้อเพราะทำตัวไม่ถูก
ขนาดเพื่อนในคณะยังคุยกันแทบนับประโยคได้ เพราะฉะนั้นนอกจากอาร์มกับเจมส์ก็ไม่มีคนไหนเลยที่โซ่จะสนิทใจด้วย ดังนั้นการเริ่มต้นคุยกับพี่ธีร์เกี่ยวกับเรื่องอื่น ๆ โดยไม่ใช่เรื่องเกม จึงเป็นเรื่องยากสักหน่อยสำหรับเด็กมนุษย์สัมพันธ์แย่อย่างเขา ต่อไปโซ่จะคิดให้มาก ๆ ถ้าจะอยู่ทีมเดียวกันต้องรู้ว่าอะไรควรพูด อะไรควรเก็บไว้ในใจ
“คิดมากไปเปล่า?” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำขมวดคิ้วมองก่อนจะหลุดขำออกมา ผู้ชายคนนั้นโน้มตัวลงบังคับปุ่มให้ที่คีบเคลื่อนไปหาตุ๊กตาหมูสีเหลืองแก้มแดงพร้อมเพ่งมองอย่างตั้งใจ “อยากรู้ก็ถามน่ะถูกแล้ว เพราะถ้ารอให้พี่เล่าเองก็ไม่รู้ว่าจะได้พูดเมื่อไหร่”
“ได้ใช่ไหมครับ ไม่โกรธนะ?” เสียงของโซ่เบาลงราวกับไม่แน่ใจ และการที่พี่ธีร์ละมือข้างหนึ่งขึ้นมายีผมเขาเบา ๆ เหมือนที่อาร์มกับเจมส์ชอบทำเป็นประจำ
“สัญญากันก่อนสิว่าถ้าเล่าแล้วจะไม่บอกคนอื่น”
“ถ้าพูดแบบนี้แสดงว่าต้องเป็นความลับแน่ ๆ เลย งั้นไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวโซ่รอดีกว่า” ธีร์ชะงักพลางหันไปสบตากับคนข้าง ๆ เพื่ออ่านความรู้สึกผ่านทางสีหน้าว่าน้องเด๋อประชดหรือไม่ และเขาก็ได้รับคำตอบว่า
‘ไม่’
“อธิบายมาว่าทำไมถึงอยากรอ”
“โซ่คิดว่าความลับควรเล่าให้คนที่ไว้ใจฟังน่ะครับ ถ้าเกิดโซ่เล่าให้คนที่ยังไม่แน่ใจว่าเขามาดีหรือมาร้าย หลังจากนั้นโซ่คงกระวนกระวาย กลัวว่าเขาจะเอาไปเล่าต่อเมื่อไหร่ เพราะงั้นโซ่ถึงอยากให้พี่ธีร์ไว้ใจโซ่ก่อน ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ” เจ้าเด็กนั่นพูดเป็นต่อยหอย น่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่ธีร์ดันรู้สึกดีกับคำตอบซึ่งน้อยคนที่จะมีให้ เพราะไม่ว่าใครที่เข้าหาเขาก็มีแต่หวังผลประโยชน์ ทั้งเกาะกระแสหวังอยากดังในวงการเกม ไปจนถึงล้วงความลับไปด่าลับหลังเอาสนุกปาก
“ซื้อใจเก่ง ถ้าเป็นเกม Deceit* คงโดนยิงตายไปแล้ว” เขายักคิ้ว และการเห็นน้องเด๋อยิ้มก็เป็นสัญญาณดีว่าบทสนทนาที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องน่าอึดอัดเพราะมีคำว่าความลำเป็นหัวข้อหลัก
*เกม Deceit คือเกมที่จะมีผู้เล่นทั้งหมด 6 คน ใน 1 รอบจะมีผี 2 ตัวแฝงอยู่ และจะกลายร่างไล่ฆ่าคนตามช่วงเวลา ซึ่งผีทั้ง 2 ตัวต้องเนียนเข้ากับคนอื่นให้ได้ อย่าให้ถูกสงสัยว่าเป็นผี ทั้ง 6 คนจะระแวงและสังเกตคนรอบตัวอยู่ตลอดว่าใครเป็นผี และคนเหล่านั้นต้องยืนยันตัวเองว่าไม่ใช่ โดยการเปิดไมค์คุย ซึ่งคนเล่นเป็นผีอาจจะซื้อใจคนในทีมด้วยการทำประโยชน์ เช่น เอาฟิวส์ไปใส่ประตู ถือกล้องสโลว์ผี จึงเป็นเหตุของคำว่าซื้อใจ
“Deceit เป็นเกมเดียวที่โซ่เล่นไม่ได้ล่ะครับ มันยากเกินไป” เขาหุบยิ้มไม่ได้เพราะเด็กคนนี้ ก็น่าอยู่หรอก เพราะเกมนั้นต้องตอแหลเก่งถึงจะสนุก ถ้าโกหกไม่เป็นอย่างน้องเด๋อคงโดนรุมประชุมตีนตั้งแต่แรก
พอหาล็อกได้แล้วธีร์ก็ตัดสินใจคีบตุ๊กตา ทั้งคู่จ้องตู้แก้วอย่างลุ้น ๆ ระหว่างรอ ซึ่งเจ้าหมูอ้วนสีเหลืองก็ไม่แม้แต่จะติดแง่งที่คีบขึ้นมา
“เวร อีกแค่นิดเดียว”
“เอาใหม่เลยครับ เมื่อกี้พลาดนิดเดียวเอง” นิดเดียวมะเขืออะไรล่ะ
“เชื่อปะว่าตั้งแต่เกิดมาพี่ยังไม่เคยคีบตุ๊กตาได้เลยสักครั้ง”
“โห ไม่เชื่อหรอกครับ มันต้องมีสักครั้งที่พี่ธีร์คีบได้ โซ่รู้”
“จริง ๆ เห็นปะ พี่หลุดพูดความลับไปจนได้ ขู่เลยนะว่าห้ามเอาไปบอกใคร เดี๋ยวพี่ไม่หล่อ เข้าใจไหม?” ธีร์ชี้หน้าคนข้างตัวพลางกลอกตามองดูว่ามีใครแอบส่องอยู่แถวนี้หรือไม่
“ไม่เป็นไรครับ พี่ธีร์จะได้ตัวแรกก็วันนี้แหละ โซ่รับประกันเลย” เด็กนี่ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ดวงตาคู่นั้นที่มองมาก็ดูซื่อเกินกว่าจะหลอกให้เสียเงินสิบยี่สิบบาทเล่นว่ะ เขาจึงชูเหรียญขึ้นมาระดับปลายคาง ซึ่งน้องเด๋อก็พยักหน้ารัว ๆ เซิ้งให้เขาจัดเต็มอีกสักครั้ง เดี๋ยวได้รู้ว่าหมู่หรือจ่า
“ถ้าไม่ได้ต้องจ่ายคืนพี่สิบบาทนะเคปะ?”
“โซ่ให้ยี่สิบเลย พี่ธีร์ขยับขวาอีกนิดนึง”
“กี่ที”
“สักสองก็ได้ครับ”
“นี่ปะ?”
“ใช่ครับ แล้วก็ขึ้นบนอีกนิดนึง นั่นแหละครับ พอ ๆ”
ทั้งคู่ให้ความสนใจกับตุ๊กตาหมูสีเหลืองท่ามกลางเสียงเกมรถแข่งและเกมต่อสู้ จนศีรษะที่เคยอยู่ห่างเป็นช่วงแขนเริ่มขยับเข้าใกล้โดยไม่รู้ตัว โซ่วางมือลงบนกระจกใส เขาลุ้นอยู่ในใจขณะที่อีกฝ่ายกำลังพึมพำถึงความยากลำบากกับการเอาตุ๊กตาสักตัว พี่ธีร์เหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เพียงเพราะสายตาคู่นั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เหมือนตอนไลฟ์สตรีม หรือแม้แต่ตอนดึงหน้ากากเขาออก
พี่ธีร์มุมนี้น่าคบกว่าตอนคุยกันครั้งแรกเยอะเลย
“เข้!!!”
“โอ๊ะ!”
ในที่สุดหมูสีเหลืองก็ยอมมาอยู่กับพี่ธีร์จนได้ โซ่มองคนตัวโตที่ก้มลงหยิบตุ๊กตาขึ้นมาดูใกล้ ๆ ด้วยสายตาที่โซ่คิดว่าคงภูมิใจในตัวเองระดับหนึ่ง โซ่ทำตาโตอ้าปากหวอ ยกมือขึ้นปรบเบา ๆ พร้อมชูนิ้วโป้งให้คนที่กำลังเก๊กด้วยการเสยผมขึ้น
“เชี่ย คน ๆ นึงแม่งจะเก่งไปทุกอย่างจริง ๆ เหรอวะ เริ่มกลัวตัวเองแล้ว” โซ่ทำปากยื่น มองพี่ธีร์โหมดเดิมที่เขาไม่รู้ว่ากลับคืนร่างตั้งแต่เมื่อไหร่ “เอาไป พี่ให้”
เด็กหนุ่มตัวผอมมองเจ้าหมูสีเหลืองแก้มแดงที่คนตรงหน้ายื่นให้ ก่อนจะส่ายศีรษะปฏิเสธพร้อมดันมือแกร่งกลับไป “ตัวนี้ต้องเก็บไว้เองนะครับ มันเป็นตัวแรกของพี่ธีร์เลยนะ ขนาดเท่านี้วางบนชั้นหรือโต๊ะคอมกำลังดีเลย”
“มันไม่ได้พิเศษขนาดนั้นเปล่าหนู เรื่องอะไรจะเอาไปวางบนโต๊ะคอมระดับเทพของพี่ ของที่จะวางอยู่แถวนั้นได้ต้องเป็นฟิกเกอร์ราคาเป็นหมื่นเท่านั้น”
“งั้นโซ่เอาไปให้เด็ก” น้องเด๋อแย่งนังหมูน้อยไปจากมือเขาพร้อมตั้งท่าว่า ‘กูไปจริงแน่พี่’ เขาจึงรีบแย่งคืนพร้อมกอดไว้แนบอก
“พี่คีบได้ พี่ต้องเป็นคนตัดสินใจปะว่าพี่จะเอาไปให้ใคร?” เขาเลิกคิ้วมองหยั่งเชิง
“แต่พี่ธีร์ให้โซ่ โซ่ก็จะเอาไปให้เด็กครับ ตรงนู้น” ดูปากน้องเด๋อตอนยู่ลงตรงคำว่า ‘นู้น’ แล้วก็มันเขี้ยวอีกแล้ว อยากบีบปาก
“ไม่ได้ พี่เปลี่ยนใจแล้วว่าจะเก็บไว้เอง”
“โลเลจัง”
“อยากได้ก็คีบเองแล้วกัน แต่จะทำได้เร้อ?” เขาลูบหัวนังหมูสีเหลืองเหมือนว่ารักกันมาแต่ชาติปางไหน ก่อนที่น้องเด๋อจะเอานิ้วจิ้มตุ๊กตาในอ้อมกอดเขา และยิ้มเหมือนกับว่าเรื่องที่คุยกันมันไม่ได้ดูเป็นเด็กจนเกินไป
“โซ่จะเอาตัวที่สอง มาคราวหน้าพี่ธีร์คีบให้โซ่ด้วยนะครับ”
“...”
“ถือว่าเป็นการรับขวัญเด็กใหม่เข้าทีม แหะ”
เหมือนน้องเด๋อเกิดมาเพื่อให้คนทั้งโลกแกล้ง ไม่สิ ต้องใช้คำว่าเพื่อให้คนอย่างเขาแกล้งถึงจะถูก ธีร์เอาหมูสีเหลืองเขกศีรษะคนตรงหน้าเบา ๆ พร้อมกอดคอให้เดินออกไปด้วยกัน การละลายพฤติกรรมด้วยตู้คีบตุ๊กตาถือว่าได้ผล เมื่อเขาและคนข้าง ๆ เริ่มคุยกันได้อย่างสนิทใจโดยไม่ต้องคิดก่อนว่าควรพูดประโยคไหนถึงจะเข้าท่า
น้องเด๋อไม่ได้กลัวการสกินชิพของเขาแล้ว หมายถึงตอนนี้น่ะนะ แต่ถ้าผ่านคืนนี้ไปก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับไปสร้างระยะห่างอีกหรือไม่ แต่โดยรวมถือว่าคุ้มค่าที่ถ่อหนังหน้าไปนั่งเฝ้าเป็นสโตกเกอร์อยู่หลายวัน
“โซ่ก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องถอดหน้ากากอะไรขนาดนั้นหรอกนะครับ อันที่จริงมันเป็นความรู้สึกช่วงแรก ๆ เพราะโซ่กลัวการเผชิญหน้ากับคนเยอะ ๆ แต่พอถึงตอนนี้โซ่คิดว่าโซ่ถอดออกก็ได้นะครับถ้ามันจะทำให้ยุ่งยากในอนาคต”
ธีร์จะสนิทกับเด็กคนนี้เหมือนที่สนิทกับไอ้แหลมหรือเปล่า นั่นเป็นเรื่องที่อนาคตเท่านั้นจะบอกได้
“ไม่ต้องถอดหรอก เดี๋ยวพี่จะไปหาหน้ากากมาใส่เป็นเพื่อนเอง”
เพราะมีแค่เขากับคนในทีมเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์เห็นหน้าน้องเด๋อได้
To be continued
*หรี่ตามองแล้วหันไปเล่นเกมแข่งรถต่อ*
-
มีความหวงน้องนะ อิพี่ :hao7:
-
อิพี่ธีร์ต้อยเด็กอ่ะ5555
-
อ่านละอยากเล่น DBD แต่ตอนนี้ติดFFXIV==
เรื่องนี้มันช่าง...ดีต่อใจคนชอบเล่นเกมจิมๆ
-
พี่ธีร์ร้ายยยย มาทำโซ่หวั่นไหว แต่ตัวเองไม่ได้คิดอะไร
สงสัยว่าทำไมต้องมาสกินชิพขนาดนี้อะ ขี้อ่อยหรอพี่ธีร์~~
ปล.มุกที่แทรกมาฮามากค่ะ ขำมากก :laugh:
-
:hao3:
-
น้องเด๋อน่ารักจัง :L2:
-
อ่านแล้วก็อยากเล่น DBD 555
ความจริงแล้วธีร์นี่ทุ่มทุนสร้างมากกกกกก อะไรจะต้องตามล่าขนาดนั้น :mew5:
-
มาขอเป็นติ่งน้องซอโซ่ค่ะ
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 6
ไว้ใจโดยไม่รู้ตัว
ธีร์ไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกมานานแค่ไหนแล้ว?
มันก็คงนานมากพอที่จะทำให้เบลงอนเรื่องนี้จนขี้เกียจพูด สำหรับผู้ชายอายุยี่สิบหกกว่า ๆ ที่มีงานเป็นการเล่นเกม เขาไม่อยากกดดันตัวเองด้วยเสียงน่ารำคาญแบบนั้นจึงไม่อยากให้นาฬิกาปลุกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต อยากนอนตอนไหนก็นอน กินอิ่มง่วงก็หลับ
แต่วันนี้ธีร์ตื่นเช้าเพราะเช้าวันเสาร์เป็นวันที่พวกกาก ๆ นัดกันไปรวมตัวที่ร้านพี่ตั้บ ทุกคนจะช่วยกันรีโนเวทร้านโดยไม่ต้องไปจ้างช่างที่ไหนนอกจากพวกช่างที่คุ้นหน้ากันเป็นอย่างดีคือช่างหัวแม่งนั่นเอง
ด้วยความที่รุ่นพี่เห่อลูกที่ใกล้จะเกิดในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า จึงยอมไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มออกมาซื้อสีราคาแพงไปทาผนังให้ดูสดใสสบายตาเมีย โดยมีไอ้แหลมคอยช่วยย้ายโต๊ะคอมตั้งแต่เมื่อคืนเพราะหอมันอยู่แถวนั้น ส่วนไอ้แจ็คน่าจะไปถึงก่อนล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะในโลกนี้คงไม่มีใครสายเก่งไปกว่าเขาอีกแล้ว
ธีร์เป็นคนชอบแต่งตัว โดนด่าว่าขี้เก๊กมาตลอดชีวิต แต่จะให้ทำไงเขาก็แค่ยอมรับสิ่งที่พระเจ้าประทานมาให้ปะวะ รู้ตัวว่าหล่อก็แค่ทำให้หล่อมากขึ้น พวกที่ด่าว่า Thr33Gamer หลงตัวเองนั่นก็แค่อยากด่า มันไม่ได้รู้จริง เพราะถ้ารู้จริงต้องบอกว่าไม่ใช่แค่หลงตัวเองแต่พีเพิ่ลเกินครึ่งประเทศก็หลง
เชี่ย ความหล่อแม่งอันตรายจริง ๆ
วันนี้เขาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเหมือนทุกวัน ธีร์ใส่แค่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น กับรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ ที่พร้อมจะเลอะสีทุกชนิด เจ้าของร่างผอมสูงหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบหมวกขึ้นมาใส่แล้วเชยชมความหล่อตัวเองอยู่ในที ก่อนสายตาจะพลันไปเห็นตุ๊กตาหมูสีเหลืองแก้มแดง
ขายาวก้าวไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะคอมซึ่งเป็นจุดเดียวที่สะอาดเมื่อหันไปรอบห้อง ชายหนุ่มมองความเด๋อด๋าของตุ๊กตาไม่มีแบรนด์ ไม่ได้มีชื่อเสียงจนเด็กจะต้องรู้จัก มันเป็นเพียงตุ๊กตาที่ถูกสั่งทำจำนวนมากในราคาแสนถูกเพื่อให้คนชอบท้าทายคีบเล่นเท่านั้น และนั่นก็รวมเขาด้วย
ธีร์เป็นคนเล่นเกมได้ดี แต่นั่นล้วนมาจากความพยายามล้วน ๆ หาใช่พรสวรรค์ไม่ กว่าจะเก่งได้เขาต้องฝึกเล่นเกมนั้น ๆ มากกว่าใคร ศึกษาข้อมูลเชิงลึก ไปจนถึงการจับทางเกมให้ถูก และได้ทำไกด์มากมายเพื่อให้คนอื่นนำไปใช้ แต่การชู้ตบาสแข่งกับเวลาหรือคีบตุ๊กตากลับเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยเอาชนะได้เลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะระยะเวลาการฝึกที่ไม่ประติดประต่อกันด้วย
ถ่ายรูปตุ๊กตาหมูสีเหลืองตัวแรกในชีวิตโดยไม่ได้อัปลงไอจีเหมือนอย่างเคย ธีร์อยากเก็บมันไว้ในที่ ๆ เขาดูได้คนเดียว กับความสำเร็จเล็ก ๆ ที่คนทั่วไปคงคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็นั่นแหละ ความธรรมดาของคนอื่นคือความพิเศษสำหรับผู้ชายอย่างเขา
Derya MK12: พี่ธีร์ครับ โซ่ถึงจตุจักรแล้วล่ะ อันที่จริงให้โซ่นั่งรถเมล์ไปร้านพี่ตั้บเลยก็ได้นะครับ พี่ธีร์จะได้ไม่ต้องเหนื่อยนั่งรถวนมารับโซ่ มีแผนที่แล้ว โซ่นั่งไปถูกแน่นอนครับ :3
ความพิเศษของตุ๊กตาตัวแรกที่มาจากเด็กผู้ชายซื่อ ๆ คนนั้น
*
ธีร์นั่งแท็กซี่ไปรับน้องเด๋อ ใช้เวลาโดยรวมราว ๆ ครึ่งชั่วโมงเพราะความรถติดในประเทศกรุงเทพซึ่งมีประชากรอาศัยอยู่ประมาณแปดแสนล้านคนด้วยความรู้สึกของเขา และวันนี้ธีร์ก็ได้นั่งรถเมล์สาย 29 ในรอบหลายปี เพราะน้องเด๋อบอกว่า...
‘แท็กซี่มันแพง กว่าจะไปถึงคงเกือบสองร้อยเลย แล้วพี่ธีร์ก็จะโชว์ป๋าไม่ยอมให้โซ่หารด้วยเพราะงั้นเรานั่งรถเมล์กันดีกว่านะครับ’
นั่นแหละ เด็กมันรู้ทัน
มาถึงร้านพี่ตั้บตอนเกือบเก้าโมง สภาพร้านฝั่งผนังโล่งอย่างที่ไม่ได้เห็นมานานเพราะสามคนนั้นช่วยกันขนย้ายโต๊ะคอมมากองตรงกลาง
“ช้าไอ้สัด” เพื่อนสนิทโยนผ้ากันเปื้อนมาและเขาก็รับไว้ได้ด้วยมือเดียว
“พี่แจ็คก็ว่าไป นี่เช้าสุดในชีวิตพี่มันแล้วนะเว้ย โอ๊ะ ว่าแต่นั่นใครเอ่ย?” ไอ้แหลมยิ้มอ้อร้อ ชี้นิ้วมาทางน้องเด๋อที่ยืนยิ้มแห้ง ๆ พร้อมยกมือขึ้นระดับหัวไหล่ โบกมือทักทายอย่างกระอักกระอ่วนจนเขาคิดว่าควรทำอะไรสักอย่างก่อนเด็กจะระเบิดความขี้อายตาย
“นี่น้องเด๋อ”
“เห็นปะ กูทายถูก!” แหลมปรบมือหนึ่งครั้งพร้อมชี้นิ้วย้ำอย่างสะใจ ก่อนจะหน้าทิ่มแทบจูบพื้นเพราะถูกพี่ใหญ่ตบกระบาลเข้าให้
“มึงพูดตอนไหน”
“กูพูดในใจ”
“ไม่เห็นบอกว่าจะพามาด้วย” พี่ตั้บยืนมองน้องเด๋อตั้งแต่ปลายผมจรดรองเท้าผ้าใบ เหมือนกำลังแสกนกรรมแล้วอยู่ ๆ ก็เดินหายเข้าไปหลังร้านเหมือนวิญญาณผีที่ตายเพราะท้องแตกหลังกินบุฟเฟ่ต์
รุ่นพี่กลับมาพร้อมผ้ากันเปื้อนลายสีสันสดใสแซมกลีบลูกไม้ มันยืนสบตากับน้องเด๋ออยู่ชั่วอึดใจก่อนจะโยนให้ซึ่งน้องมันคงงงเป็นไก่ตาแตก “อันนี้ให้โซ่เหรอครับ...”
“ใช่ พอดีผ้ากันเปื้อนที่ซื้อมาไว้ทาสีมีอยู่แค่นี้ เหลือแต่ของเมียพี่ที่เอาไว้ทำกับข้าวอะ เอ็งน่าจะใส่ได้” เอ็งเลยนะ เหมือนหลุดมาจากยุคบางระจัน “โทษไอ้เชี่ยธีร์นะ ถ้ามันบอกว่าเอ็งจะมาพี่คงซื้อเผื่อแล้ว”
“อ๋อ ไม่เป็นไรเลยครับพี่ตั้บ เพราะโซ่น่ะ” เขาก้มลงมองความโลลิต้าในมือก่อนจะเงยหน้าขอความเห็นใจจากคนข้างตัว “จะขอแลกกับ --”
“That’s no no” ธีร์เอามือปิดปากน้องเด๋อพลางส่ายหน้า และทันทีที่เอามือออกเด็กมันก็ทำหน้าอึน คิ้วตก ก้มลงมองผ้ากันเปื้อนแม่บ้านร้อนรัก และพอหันไปทางไอ้แหลม น้องเด๋อก็รีบเอาผ้ากันเปื้อนปิดหน้าตัวเองทันทีที่เห็นว่ามันถือกล้องอยู่
“มนุษย์กล้องเหรอมึงอะ” โซ่ลดผ้ากันเปื้อนลงเล็กน้อยเพราะเสียงดังแป๊ะที่ดังก้องไปทั่วร้าน แล้วก็เห็นพี่แหลมยืนกุมศีรษะตัวเอง ก่อนจะสะบัดหน้าขึ้นจนผมสีน้ำตาลอ่อนกระจาย
“เชี่ยแม่งบุตรแห่งวันเพ็ญ หัวกูไม่ใช่ Creep* ป่านะสัด ตบเอาตบเอา สมองซีกขวาแทบเขย่าไหลลงไปตามหลอดลมแล้ว”
*Creep คือ มอนสเตอร์ในเกม MOBA (เกมแนวแบ่งเป็นสองทีม ชนะได้ด้วยการตีบ้านอีกฝ่ายจนแตก)
“วันเพ็ญ?” โซ่เลิกคิ้วอย่างสงสัย คนฟังอย่างพี่ตั้บ พี่แหลม จึงขำพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แม้แต่พี่แจ็คที่ไม่เคยเปิดไมค์พูดในเกม ก็ยังเม้มปากแน่นขณะสบตากับพี่ธีร์ วันเพ็ญคืออะไรนะ?
“ชื่อแม่ไอ้ธีร์น่ะ”
“มึงไม่ต้องอธิบายก็ได้ไงเพื่อน” ทีอย่างนี้ล่ะสาระแนพูดเยอะ
“อ๋อ ชื่อแม่พี่ธีร์นั่นเอง เข้าใจแล้วล่ะครับ” นี่ก็พูดหน้าตาเฉย
“ตลกเหรอ เอาไปใส่เลยไป” เขาเอาผ้ากันเปื้อนของตัวเองยัดใส่อกน้อง ก่อนจะเอาความโลลิต้ามาใส่เสียเอง เล่นเอาเพื่อนผองถึงกับตาโตอ้าปากหวอ
“เข้... คิงคองแต่งสาว” <- ไอ้แหลม
“...ตากูบอดแน่ ๆ” <- ไอ้แจ็ค
“กูคงมองเมียใส่ผ้ากันเปื้อนผืนนี้ไม่ได้อีกต่อไป” <- พี่ตั้บ
“น่ารักมากเลยครับ พี่ธีร์ถ่ายรูปไหม เดี๋ยวโซ่ถ่ายให้” ชายหนุ่มหรี่ตามองคนที่กำลังเชยชมด้วยแววตาที่ไม่ได้เกินไปกว่าคำพูด คนอุตส่าห์ยอมอายแทนเพราะไม่อยากให้อึดอัดกับทีมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน แต่น้องเด๋อดันไปตามน้ำกับพวกมันเสียอย่างนั้น
“น่ารักแล้วทำไมไม่ใส่เอง หื้อ?” เขายีผมอีกฝ่ายแรง ๆ แต่น้องเด๋อกลับหัวเราะยิ้มตาปิดพร้อมจัดเผ้าผมให้เข้าที่
“โซ่ไม่ได้อยากน่ารักนี่ครับ แต่พี่ธีร์น่ารักได้ เพราะแฟนคลับพี่ธีร์ชอบ”
“คนหล่อใส่อะไรก็ดูดีเปล่าวะ เรื่องนี้รู้ตั้งแต่เกิด” เขากลบเกลื่อนด้วยความหลงตัวเองแล้วสวมผ้ากันเปื้อนให้ ซึ่งน้องเด๋อก็ยืนก้ม ๆ เงย ๆ พยายามผูกเชือกด้วยตัวเอง ธีร์จึงจับไหล่น้องพลิกหันหลังพร้อมผูกให้
“ข้าวใหม่ปลามันกว่ามึงอีกพี่” แหลมกระซิบพี่ตั้บทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากทั้งคู่
“หึงเหรอจ๊ะเมียจ๋า”
“อู้ย ขนดากกูลุกพรึ่บพรั่บ” ไอ้หน้าลูกครึ่งทำหน้าเหยเก ลูบแขนแรง ๆ กับประโยคที่เขามักจะลั่นออกไปในไลฟ์ให้คนดูกรี๊ดเล่น แต่ไอ้แหลมไม่เคยชิน มันยังคงรับไม่ได้ที่ถูกจิ้นกับเขา
ที่ดูแลขนาดนี้ก็เพราะเป็นคนลากน้องเด๋อเข้าทีม ขืนปล่อยให้ไอ้พวกนี้แกล้งเด็กมันอาจหาเรื่องออกจากทีมได้ ซึ่งเขาไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นเด็ดขาด
“ลุยต่อเลยไหม?” พี่แจ็คเป็นคนเดียวที่ดึงทุกคนให้กลับไปสนใจประเด็นหลักในวันนี้ พี่ธีร์จึงหันหลังพร้อมหันมาหาเล็กน้อย
“ผูกเชือกให้พี่ที”
“ผูกให้พี่ธีร์” เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว ชำเลืองมองศีรษะทุยของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังแล้วก็หลุดยิ้มออกมากับการเล่นคำท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของไอ้แหลม “โซ่ผูกแน่นเกินไปหรือเปล่าครับ?”
“ถ้าเป็นโซ่ต้องใช้คำว่าล่ามสิ”
“โดนเอาคืนจนได้...” ถ้าไม่คิดเข้าข้างจนเกินไป ธีร์คาดว่าน้องเด๋อคงแฮปปี้มากกว่าจะรู้สึกแย่ที่ได้เห็นหน้าพวกพี่ตั้บตัวเป็น ๆ ในวันนี้
“เร็วไปสิบปีนะหนู” พี่ธีร์ยักคิ้วแล้วเดินไปเอาแปรงลูกกลิ้ง กระป๋องสี และถุงมือ ก่อนจะเข้าไปคุยกับพี่ตั้บ น่าจะสักหนึ่งนาทีหรือน้อยกว่านั้นก็กลับมาหาเขาพร้อมอุปกรณ์
“เราจะทาสีเดิมกันเหรอครับ?”
“ใช่ ที่สามคนนั้นทาไปแล้วคือสีรองพื้นรอบแรก มันต้องทาสองรอบก่อนลงสีจริงน่ะ” ธีร์พาน้องไปตรงผนังมุมขวาสุดของร้านแล้วเอาเท้าเขี่ยหนังสือพิมพ์บนพื้นให้ชิดขอบมากที่สุด “อย่าให้เลอะออกนอกเทปที่ติดไว้นะ เป็นใช่ไหม?”
“เป็นครับ โซ่จะทาอย่างตั้งใจเลย” น้องเด๋อก้มหน้าก้มตาใส่ถุงมือแล้วจุ่มแปรงลูกกลิ้งลงไป ก่อนจะเริ่มละเลงสีขาวลงบนผนัง เขายืนดูอยู่ตรงนั้นให้แน่ใจว่าจะไหวหรือไม่ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ทิ้งขี้ไว้ให้พวกเขาแก้งาน
“พี่มึง...” ไอ้แหลมย่องมาอย่างเปิดเผย มันชำเลืองมองน้องเด๋อจากด้านหลังก่อนจะลากเขาไปตรงผนังอีกฝั่งหนึ่ง “ไหน เรื่องเป็นยังไง เล่ามา”
“เล่าไรวะ?”
“ก็ที่มึงทำให้น้องมันยอมถอดหน้ากากไง ที่บอกว่าจะเล่าให้กูฟังวันนี้อะ เนี่ย ต่อมเสือกกูมันกระตุกตับ ๆๆๆ อย่างนี้” แหลมเอามือประกบกันอย่างทะลึ่ง เขาจึงมอบฝ่ามือเน้น ๆ ลงกลางกระบาลมันไปอีกหนึ่งที “โอย... หูวิ๊งเลยกู”
“ก็ไม่ยังไง กูแค่กระชากออกตอนทีเผลอ”
“เชี่ย มึงมันนรกแตกมากพี่” ไอ้หน้าลูกครึ่งทำหน้าเอือม ที่ไม่ได้เล่าให้ฟังในแชตก็เพราะอยากแกล้งให้ไอ้แหลมทุรนทุรายไปกับความเสือกเล่น ๆ “แล้วน้องมันไม่โวยวายเหรอวะ?”
“แน่นอนว่าไม่พลาด” ธีร์พยักหน้า
“กูล่ะยอม” แหลมส่ายศีรษะ ก่อนทั้งคู่จะหันไปดูความประณีตของเด็กใหม่ ซึ่งค่อนข้างเหนือความคาดหมายไปหน่อยเพราะตอนแรกเด็กคนนั้นแสดงออกเหมือนว่าทาสีไม่เป็น แต่พอเอาเข้าจริงก็ทาเนี๊ยบใช้ได้ “มึงไปบังคับอีท่าไหนไอ้โซ่ถึงยอมเข้าทีมด้วย?”
“กูมีวิธีแล้วกัน”
“พี่ มึงฟังกูนะ” แหลมวางมือลงบนไหล่กว้าง “มึงจะบังคับทุกคนในโลกไม่ได้นะเฮ้ย จริงอยู่ที่เบ้ามึงดี แต่นั่นก็ใช้ได้แค่กับผู้หญิงเปล่าวะ เด็กมันยิ่งหงิม ๆ กลัว ๆ มึงคงไม่ได้ไปบังคับมาหรอกใช่ไหม?”
“ไม่ได้บังคับ ไม่เชื่อมึงเดินไปถามดิ” ทั้งคู่สบตากันแล้วหันไปยังฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง พอน้องเด๋อหันมาจึงรีบทำเป็นทาสีผนังราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ถ้าเป็นกู ๆ แจ้งตำรวจจับมึงจริง ๆ อะ บุกไปหาถึงห้องเฉย น่ากลัวฉิบหาย”
“แต่กูไม่ได้มีเจตนาร้ายเปล่า? โอเค กูผิดเอง กูจะไม่ทำแบบนั้นอีก พอใจยัง?”
“เออ งั้นผ่านเรื่องนี้ไป” คนน้องหันหลังไปสังเกตลาดเลาเป็นระยะ “คราวนี้มาเรื่องสกินชิพ”
“อะไรอีก มึงนี่เรื่องเยอะนะแหลม”
“มึงไม่คิดว่าตัวเองถึงเนื้อถึงตัวเด็กมันเกินไปเหรอวะ ตั้งแต่เข้ามากูเห็นเดี๋ยวกอดคอ เดี๋ยวยีหัว”
“ทำไม ก็ผู้ชายด้วยกัน”
“มันก็ต้องสนิทกันก่อนไหมล่ะไอ้ฉิบหายเอ๋ย ยิ่งมึงบุกไปหาถึงห้องแถมประกาศกร้าวกลางไลฟ์อีกว่าจะขอคบ เป็นกูคงอายจนเอาคองัดดากหมาตาย”
“แต่เด็กมันไม่ตาย”
“เออ เรื่องมึ๊ง” แหลมขึ้นเสียงสูง ทำท่าง้างมือขึ้นจะนวดพี่สักดอกแล้วเดินหนีไปทั้งที่ยังสบตากันอยู่ รำคาญพี่ธีร์ชอบคิดอะไรน้อย ๆ สงสัยชินเพราะสกินชิพกับเขาบ่อย แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่มันจะเรื้อนใส่ใครก็ได้เปล่าวะ
*
ต่อด้านล่างนะคะ <3
-
*
การทาสีใช้เวลาไปนานหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จ ส่วนเรื่องสานสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมทีมกับเด็กใหม่ก็ค่อนข้างไปได้ดี น้องเด๋อไม่ได้เงียบตอนถูกถาม และพวกนรกนั่นก็เล่าเรื่องตลกให้ฟังอยู่ตลอด บรรยากาศจึงค่อนข้างไปในแง่บวก
ตอนเย็นพี่ตั้บสั่งหมูกระทะมากินพร้อมบอกให้น้องเด๋ออยู่ด้วย และปาร์ตี้ลงพุงก็มีเหล้าเบียร์เข้ามาเพิ่มอรรถรสโดยเงินของพี่ใหญ่ที่เลี้ยงน้อง ๆ เพราะมาช่วยทาสีร้าน ซึ่งทุกคนก็เดาไม่ผิดเลยว่าเด็กหงิม ๆ อย่างน้องเด๋อคงไม่ดื่ม
โซ่ชนแก้วกระชับมิตรด้วยน้ำอัดลม และการวางแผนทีมก็เริ่มต้นขึ้นในช่วงเวลาถัดมา น้องเด๋อมีส่วนร่วมในการวางแผน ไม่ว่าจะเป็นการหลอกฆาตกรทีมฝั่งตรงข้าม หรือวิธีเข้าไปช่วยเพื่อนในจังหวะที่ฆาตกรต้องตัดสินใจในช่วงวินาทีสั้น ๆ
ยอมรับว่าธีร์ค่อนข้างแปลกใจกับแนวคิดของอีกฝ่ายที่เขาไม่เคยนึกถึง คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ชวนน้องเด๋อเข้าทีมเพื่อเติมเต็มรูโหว่ของ ‘ขี้ซุยบราเท่อ’ เด็กคนนี้อธิบายลักษณะนิสัยการเล่นของไอ้แจ็ค พี่ตั้บ และไอ้แหลมอย่างละเอียด พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อมไม่อวดตัวว่าเมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วจะพลาดท่าอย่างไร
พอคุยกันไปได้สักพักไอ้แหลมก็เริ่มอินจัด ถึงได้ลุกขึ้นยืนพร้อมประกาศว่าจะเพลา DotA2 แล้วหันมาจริงจังกับเกมนี้เพื่อเป้าหมายอันยิ่งใหญ่
“น้ำแข็งหมดว่ะ”
“เดี๋ยวโซ่ไปซื้อให้เองครับ พวกพี่ ๆ นั่งกินกันต่อเลย” ทั้งสี่คนมองน้องเล็กอย่างเอ็นดู กับความสมัครใจที่พวกเขาเกี่ยงกันมาตลอดเพราะไม่อยากขาดตอน
“รักนะโซ่” แหลมปั้นหน้านิ่งทำมือเป็นรูปหัวใจ นี่สิตัวตายตัวแทนที่แท้จริง
“เซเว่นอยู่ไม่ไกลมาก ออกไปแล้วเลี้ยวขวา ตรงไปเรื่อย ๆ นะ”
“ได้ครับ รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวโซ่รีบกลับมา” เขาลุกขึ้นพลางล้วงกระเป๋ากางเกง เอากระเป๋าเงินออกมาถือไว้ ก่อนจะถูกพี่ธีร์คว้าข้อมือทั้งที่ยังไม่ได้ก้าวไปไหน
“เอาออกมาตอนนี้เดี๋ยวก็โดนปล้นกลางทางหรอก”
“แถวนี้มีโจรด้วยเหรอครับ?” ได้ยินแล้วก็กลัว โซ่ชะเง้อมองทางที่มีแสงสว่างจากเสาไฟแค่บางจุดเท่านั้น พอฟ้ามืดแล้วให้บรรยากาศต่างจากตอนกลางวันไปเลยแฮะ
“เดี๋ยวพี่ไปด้วย” แหลมเอาศอกสะกิดพุงพี่ตั้บ ส่งซิกบอกให้ดูความผิดปกติที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครในทีม แม้ว่าเขาจะสนิทกับพี่มันมากที่สุดก็ยังไม่เคยเป็นห่วงขนาดนี้
“ไม่เป็นไรครับ พี่ธีร์กินต่อกับพี่ ๆ เถอะนะ”
“จะไปเดินย่อย มีไรเปล่า?” ธีร์เลิกคิ้วสบตากับคนที่มองมาเหมือนอยากอ่านใจเขา แล้วน้องเด๋อก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ไม่กล้ามีหรอกครับ คนโหด”
“เออ พูดง่าย ๆ โตไว ๆ” ธีร์เกาคางให้เป็นรางวัล ซึ่งน้องเด๋อก็เบี่ยงหน้าหลบพร้อมปัดมือเขาออก
“เอากุญ -- โอ๊ย!!!” ทั้งคู่หันไปทางซึมเศร้าแมนที่พูดยังไม่ทันจบก็แหกปากร้องขึ้นมาอย่างปริศนา
“มึงเป็นไรไอ้แจ็ค”
“รังมดอะดิ!” ถามเพื่อนแต่ไอ้ลูกครึ่งอีสานเสือกเสนอหน้าตอบแทน “กูบอกกี่ทีแล้วพี่ตั้บว่าให้เอาเชลไดรท์สเต้ดป้าดมาพ่นแถวนี้หน่อย เห็นไหมพี่แจ็คโดนมดกัดไข่เลย”
“...” คนถูกพาดพิงมองรุ่นน้องด้วยสายตาเคียดแค้นหลังจากถูกบีบไข่อย่างแรง ส่วนตุ้บตั้บได้แต่ชี้หน้าตัวเองแล้วเออออตามน้ำอย่างงง ๆ
“จะเอาอะไรเพิ่มก็โทรมาแล้วกัน”
“เออ รีบไปจะได้กลับมากินต่อ เดี๋ยวขาดตอน” แหลมทำมือปัด ๆ พอเห็นว่าสองคนนั้นเดินหายไปกับความมืดแล้วก็ตบโต๊ะม้าหินอ่อนอย่างเสียงดัง
“เป็นเชี่ยไร?” คนถูกถามแค่นหัวเราะ เด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งเสยผมขึ้นอย่างวางท่า ก่อนจะหันหน้าเข้าหารุ่นพี่ที่สาดคำถามใส่เขาอย่างหยาบคาย
“มึงจะให้พี่มันยืมรถทำไมวะพี่แจ็ค เดินคุยกันไปเรื่อย ๆ สิดี”
“แล้วขี่มอไซค์คุยกันมันไม่ดีตรงไหน?”
“พอเดินแล้วมันยืดเวลาได้ไง เนี่ย กูเบื่อพวกตกคณิตคำนวณ กลับไปเรียนใหม่เลยไป” แหลมส่ายหน้าหน่าย ๆ แล้วหันไปทางอีกคนที่แดกใหญ่เหมือนหิวมาจากไหน “เนอะพี่ตั้บ”
“ไรนะ”
“กูรู้แล้วว่าทำไมพวกมึงไม่เคยแข่งผ่านรอบสอง” แหลมจิ๊ปากรัวพลางมองรุ่นพี่ทั้งสองสลับกัน
“คิดอะไรอยู่สินะ” แจ็คพลิกหมูอย่างใจเย็น ก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือ “กูรู้ว่ามึงไม่ชอบเบล แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องชงมันสองคนตามแฟนคลับหรอก”
“อ๋อ ไอ้ส้นตีนนี่มีแผนว่างั้น?!” รุ่นพี่สมองช้าถลึงตามองหลังจากได้คำตอบอย่างกระจ่าง
“เดี๋ยวนี้สังคมเรามันเปลี่ยนไปแล้วนะเว้ยพี่ LGBT อะรู้จักเปล่า?”
“แล้ว?” แจ็คเลิกคิ้วสบตากับคนน้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถึงมันจะทะเลาะกันบ่อย ถึงเบลจะงี่เง่าชอบอัพดราม่าในเฟซบุ๊ก แต่นั่นก็เป็นเพราะพี่มึงไม่ใส่ใจ”
“พี่กูพยายามใส่ใจแล้วแต่มันก็ไม่เคยพอเปล่าอะ พี่แจ็คก็รู้ว่าพี่เบลอยากให้พี่ธีร์เลิกเล่นเกม” นาน ๆ ทีแหลมจะกางปีกปกป้อง ไม่ต้องห่วงนะพี่ กูจะช่วยมึงเอง!!! “อะไรที่พยายามมาก ๆ มันเหนื่อยนะเว้ย”
ยกตัวอย่างโดยพี่ตั้บที่เคยปฏิญาณตนว่าจะลดความอ้วน แต่พอเห็นของแดกก็ยัดใส่ปากแบบไม่คิดชีวิตอะ
“นั่นก็เป็นเรื่องที่ไอ้ธีร์ต้องเลือกแล้วว่ามันจะเอายังไง ชีวิตมัน”
“ไม่โกรธพี่เบลบ้างเหรอวะพี่” แหลมเบะปาก รู้สึกใจสลายที่อีกฝ่ายไม่เห็นด้วย
“ไม่ได้โกรธ กูก็ไม่ชอบเบลเหมือนมึงนั่นแหละ แต่ถ้าไอ้ธีร์รักแฟนมัน เพื่อนอย่างกูกับมึงก็ทำได้แค่คอยดูอยู่ห่าง ๆ เปล่าวะ?” ตุ้บตั้บมองรุ่นน้องทั้งสองคนดีเบตกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเขาไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้นเพราะได้เมียกับลูกแล้ว ชีวิตคอมพลีท
“แล้วถ้าสมมติวันนึงพี่ธีร์มันชอบคนอื่นอะ สมมตินะครับสมมติ...” แหลมเบาเสียงลง เขาจะไม่หยุดจนกว่าจะพอใจกับคำตอบจากซึมเศร้าแมนคนคม
“กูจะเลี้ยงหมูกระทะชุดใหญ่กับเหล้ากลมนึง”
พี่กูต้องแบบนี้สิวะ!!!
*
“พี่ธีร์มาร้านพี่ตั้บบ่อยไหมครับ?”
“อาทิตย์ละครั้งสองครั้งอะ ทำไม ติดใจอยากมาอีกเหรอ?” ธีร์มองคนข้างตัวขณะเดินไปด้วยกัน การเดินไปเซเว่นครั้งนี้มันช้าไปกว่าทุกครั้ง และเขาไม่ได้เร่งรีบอะไรนักถ้าจะได้รู้เรื่องเด็กคนนี้อีกสักหน่อย
“ก็อยากมาครับ แต่โซ่อยู่ไกลจากตรงนี้มากเลย กว่าจะมาถึงคงใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่งเลยมั้งครับ” ธีร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้น การที่น้องเด๋ออยากมาอีกครั้งนั่นเรียกได้ว่าเป็นสัญญาณดี สงสัยติดใจความอัปปรีย์ของพี่ ๆ ทุกคนที่ปล่อยมาจนหมดก๊อกตั้งแต่คุยกันตัวเป็น ๆ วันแรก
“ถ้าเสาร์ไหนว่างก็มาเล่นด้วยกันดิ เล่นร้านเกมกับเล่นคนเดียวมันให้ความรู้สึกไม่เหมือนกันนะรู้เปล่า”
“สนุกจริงครับ โซ่เคยไปเล่นกับเพื่อนตอนอยู่ป.ห้าครับ ตอนนั้นโดนดุด้วย เพราะแม่ไม่ชอบให้โซ่เข้าร้านเกมน่ะครับ” ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ธีร์คงสวนกลับไปทันทีว่า ‘ลูกแหง่’ แต่พอเป็นเรื่องเกมที่มีครอบครัวเข้ามาเกี่ยวด้วย เขาจึงหยุดคิดไปครู่หนึ่ง
“เหมือนกัน”
“ครับ?”
“พ่อแม่พี่ก็ไม่ชอบให้ไปร้านเกม ไม่ดิ ต้องบอกว่าไม่ชอบเกมเลยถึงจะถูก เรียกได้ว่าแอนตี้” ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนน้องเด๋อจะทำตาโตโบกมือปัด ๆ ราวกับจะบอกเขาว่า...
“รอไว้ใจโซ่ก่อนค่อยเล่าก็ได้ครับ”
“ถ้าเป็นเรื่องที่บ้านพี่ธีร์ --”
เงียบ...
โซ่มองรอยยิ้มบนใบหน้าคนตัวโตที่เกิดขึ้นเพราะเขาทั้งสองคนพูดประโยคเหล่านั้นออกมาพร้อมกัน เด็กหนุ่มตัวผอมเกาท้ายทอยพลางมองถนนข้างหน้า ปล่อยให้ความเงียบทำงานอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
โซ่เป็นคนซื่อบื้อก็จริง แต่วูบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนว่าพี่ธีร์อาจจะกำลังรู้สึกแย่อยู่ก็ได้ สังเกตได้จากแววตาที่ต่างไปจากทุกครั้ง หรือบางทีมันอาจจะเป็นเขาที่คิดไปเอง?
“บ้านพี่เปิดร้านทองสองคูหาอยู่ในเยาวราช พ่อกับแม่ก็อยากให้พี่ทำร้านต่อหลังจากเรียนจบนั่นแหละ แต่พี่ไม่อยากทำก็เลยหาเรื่องไปต่อโทที่’เมกา เพื่อยืดเวลาไปตั้งหลักสักหน่อย”
ปกติธีร์ค่อนข้างเป็นคนปิดกั้นตัวเองพอสมควร อย่างตอนจะสนิทกับพวกไอ้แหลมได้ยังต้องใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง แต่สำหรับน้องเด๋อแล้ว... ธีร์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เพราะอีกฝ่ายเป็นคนพูดน้อย หรือเพราะโดนซื้อใจวันนั้นกันแน่
หรือเป็นเพราะส่วนหนึ่งธีร์ค่อนข้างเชื่อความรู้สึกตัวเองว่าเด็กคนนี้จะไม่หักหลัง เขาถึงได้ไม่อยากรอวันที่จะสนิทกันอย่างที่ควรเป็นตามกฎที่สร้างไว้ในใจ
“พอกลับไทยพ่อกับแม่ก็คุยกับพี่เรื่องกิจการที่บ้าน ตอนนั้นพี่เลยบอกเขาว่า ‘ธีร์จะเป็นนักกีฬา E-Sport แล้วถ้ามันไม่ยากจนเกินไป ธีร์ก็อยากให้ป๊ากับม๊าสนับสนุนเรื่องนี้’ ตอนนั้นพ่อโมโหมาก เพราะเขาคิดว่าปล่อยพี่เล่นเกมมาตลอดชีวิตแล้ว ทำไมพี่ถึงไม่ยอมหยุดทำตัวเป็นเด็กอีก แต่พี่เข้าใจนะ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปก็จริง แต่ความคิดคนไม่ได้ขับเคลื่อนไปตามหรอก” ธีร์ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะชะงักเพราะรู้สึกได้ว่าเสื้อมันตึง ๆ พอก้มลงก็เห็นว่าน้องเด๋อจับเสื้อเขาไว้ พร้อมมองมาด้วยแววตาที่เขาไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองนัก
ว่าเด็กคนนี้กำลังเป็นห่วง
“อะไร ทำหน้าแบบนั้นสงสารพี่หรือไง?”
“ไม่ใช่ความสงสารครับ แต่โซ่เป็นห่วง” เสียงน้องเบาหวิวคล้ายเสียงกระซิบ ธีร์ยิ้มขำพลางวางมือลงบนศีรษะทุยพร้อมยีเบา ๆ ก่อนจะสบตากันเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาสบายดี
“พ่อโมโหใหญ่ บอกพี่ว่า ‘จะไปไหนก็ไป’ แล้วพี่ดันเป็นลูกที่เชื่อฟังคำพูดพ่อแม่ซะด้วยสิ ก็เลยขนของออกมาอยู่คอนโดป้าที่ตอนนี้แกไปอยู่อังกฤษกับผัว พี่อยากพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าพี่จะไม่มีทางอดตายเพราะเป็นนักกีฬา E-Sport”
“ไม่อดตายแน่นอนครับ โซ่มั่นใจ เดี๋ยวนี้วงการเกมมันขยายไปกว้างกว่าเมื่อก่อนมาก อย่างแข่งลีคในจีนโซ่เห็นมีนั่งฮอล์มาลงพรมแดงด้วยครับ บางคนนั่งมินิคูเปอร์เป็นขบวนเลย แฟนคลับก็รอจับมือข้างทางเต็มไปหมด อีกอย่างพี่ธีร์ก็เป็นคนเก่งมาก ๆ โซ่เชื่อว่าสักวันคุณพ่อคุณแม่พี่ธีร์ต้องเข้าใจแน่ ๆ แต่อาจจะต้องใช้เวลาหน่อยเพราะวงการเกมในไทยยังไม่โตเท่าที่นู่นครับ” น้องเด๋อรัวคำปลอบราวกับว่าถ้าไม่ได้พูดมันออกมาเดี๋ยวนี้เขาคงน้ำตาไหลเป็นโลหิตเพราะนึกถึงเรื่องทะเลาะกับที่บ้าน
“แน่นอน แต่อันดับแรกเราต้องชนะทีมในไทยให้ได้ก่อน แล้วหลังจากนั้นเราจะไปแข่งลีคกับชาวต่างชาติกัน”
“เราเหรอครับ?” คนอายุน้อยกว่ากระพริบตาปริบ ๆ โซ่ชี้หน้าตัวเองแล้วชี้แผงอกกว้างของอีกคน และคนพี่ก็ยิ้มให้พร้อมพยักหน้า
“ใช่ เราทุกคนจะไปถึงจุดนั้นด้วยกัน”
*
“ไงล่ะ ฝั่งกูนี่โคตรเนี๊ยบเหมือนจิตรกรมาเอง บอกให้เด็กร้านมึงรู้ด้วยนะว่าฝั่งนี้พี่ธีร์เป็นคนทา อา... กูควรทิ้งลายเซ็นไว้เป็น Easter Eggs ดีไหม?” พูดจบก็ไล้มือไปตามผนังที่ถูกทาด้วยสีลาย Momento สไตล์ล็อฟท์ ทำเอาร้านเกมที่เคยธรรมดา ๆ ดูแพงขึ้นเป็นเท่าตัว
“รำคาญอะ” แหลมมองคนหลงตัวเองอย่างหน่าย ๆ และแจ็คกับตุ้บตั้บก็เห็นด้วย
“กราบกูซะสิพี่ตั้บ”
“ไอ้แหลม ยกขาหน้าขึ้นซิ”
“เอ้ากราบ... ถุ้ยยย” ไอ้เด็กขี้ตบมุกหันไปทางพี่ใหญ่
เสียงหัวเราะยังคงเกิดขึ้นได้เสมอเมื่ออยู่ด้วยกัน ทั้งห้าคนช่วยกันลากโต๊ะกับเก้าอี้ไปเรียงจุดเดิมพร้อมต่อสายไฟเรียบร้อยก่อนถึงเวลาที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน ตุ้บตั้บหันไปทางรุ่นน้องที่อยู่ด้านหลังพร้อมชูนิ้วหัวแม่มือ ซึ่งไอ้ธีร์กับไอ้แหลมก็เก๊กท่าไนกี้ใต้คาง ต่างจากไอ้แจ็คที่พยักหน้าครั้งเดียว กับไอ้โซ่ที่ยิ้มกว้างแล้วชูนิ้วชื่นชมร้านของเขา
“มึงว่าเจนจะชอบปะวะ?”
“ชอบดิ เจ๊กูไม่เรื่องมากเท่าแฟนพี่ธีร์หรอก”
“โยงเก่ง” ชายหนุ่มตัวสูงหรี่ตามองไอ้เด็กเกรียน แต่พอพูดถึงเบลแล้วเขาก็รีบเอามือถือขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะพบข้อความตัดพ้อน้อยใจมากมายที่ใส่มาอย่างจัดเต็มว่าเขาเอาแต่อยู่กับเพื่อน ไม่สนใจว่าเธอจะเหงามากแค่ไหน “งานงอกแล้วกู”
“กำลังจะมีคนดราม่าลงเฟซในอีก 3 2 1”
“กูว่าอัปแล้ว ลงยี่สิบบาท” พอเห็นไอ้พี่แจ็คล้วงแบงก์ยับ ๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแหลมก็ยิ้มกริ่มที่รุ่นพี่คล้อยตาม
“กูลงด้วยยย”
“งั้นกลับไหมครับ เผื่อแฟนพี่ธีร์นั่งรออยู่”
“เปล่า พี่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน” พูดจบก็หันไปทางเพื่อนร่วมทีม “งั้นกูกลับละ ไว้เจอกัน”
“เค โชคดีสำลีอุดจมูก”
“มึงคนแรกเลยเชี่ยแหลม” ธีร์ชี้หน้าคาดโทษไอ้เด็กเวรแล้วหันไปพยักหน้าบอกให้น้องเด๋อเดินออกไปด้วยกัน
“พี่ธีร์ไม่ตอบไลน์แฟนหน่อยเหรอครับ อย่างน้อยเธอจะได้สบายใจ”
“ไม่มีอะไรทำให้เค้าสบายใจได้นอกจากพี่จะขอโทษแล้วร่ายความผิดให้เค้าฟังจนกว่าจะพอใจ ไว้ค่อยคุยทีหลังดีกว่า ถ้าตอบตอนนี้ยาวแน่ ๆ”
“อ๋อ... โอเคครับ” โซ่พยักหน้าช้า ๆ รู้สึกเป็นกังวลเพราะสีหน้าพี่ธีร์ไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่
“กี่โมงแล้ว?”
“ตอนนี้...” โซ่มองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ “เที่ยงคืนยี่สิบหกนาทีแล้วครับ”
พี่ธีร์พยักหน้าแล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ จนถึงปากซอย ทั้งคู่หยุดยืนตรงฟุตปาธ รอไม่นานนักอีกฝ่ายก็โบกมือเรียกแท็กซี่ “พี่ธีร์ไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวโซ่จะรอขึ้นคันถัดไปเองครับ”
“ขึ้นมา” ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มองมาเชิงบังคับ แต่โซ่ก็ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร แต่สุดท้ายเขาก็เข้าไปนั่งเบาะหลังข้าง ๆ พี่ธีร์
“เดี๋ยวจอดหน้าเมืองเอกทีนะครับคุณลุง” เขาพูดกับคนขับแท็กซี่ แล้วหันไปมองคนข้างตัวที่กำลังเลื่อนแชตที่เต็มไปด้วยข้อความสีขาวเต็มไปหมด
“โซ่”
“อะ... ครับ?” สำหรับคนที่ได้ยินคำว่าน้องเด๋อมาตลอด ยอมรับว่าเขาตกใจไม่น้อยที่ได้ยินพี่ธีร์เรียกชื่อจริง แต่ทำไมเหงื่อมันต้องไหลออกมาตามฝ่ามือก็ไม่รู้
โซ่มองหน้าอีกคนจากด้านข้าง มองผ่านความมืดที่ทำให้เขาเดาไม่ออกว่าพี่ธีร์กำลังคิดอะไรอยู่ หงุดหงิดเพราะแฟนงอแงเหรอ ถ้าเขาบอกว่า ‘เธอก็แค่น้อยใจเฉย ๆ’ จะทำให้โมโหกว่าเดิมหรือเปล่านะ อาร์มเคยบอกว่าคนเมาจะกล้ารู้สึกในสิ่งที่จิตใต้สำนึกห้ามไม่ได้ เช่นส่งข้อความหาแฟนเก่า ตะโกนเสียงดัง ไปจนถึงการพูดทำร้ายจิตใจคนอื่น
ควรนั่งอยู่เงียบ ๆ เหมือนเดิมนั่นแหละถูกแล้ว ถ้าพี่ธีร์อารมณ์ดีขึ้นเดี๋ยวก็คงหายเอง ไม่แน่พอกลับไปถึงคอนโด ได้อาบน้ำเย็น ๆ ให้สดชื่น อารมณ์คุกรุ่นที่เป็นอยู่ก็อาจจะหายไปก็ได้ หรือไม่พี่ธีร์ก็อาจจะหายหงุดหงิดโดยคนที่ทำให้หงุดหงิด ก็ทั้งคู่เป็นแฟนกันนี่นะ
แต่... เป็นห่วงจัง
“คืนนี้ไปนอนกับพี่ไหม?”
To be continued
ทีมแม่น้องโซ่ต้องลุกขึ้นแล้ว ณ จุด นี้
#หยิบลูกซองขึ้นมาขัด
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์เลยนะคะ แง เราดีใจมาก ๆ
เราอ่านของทุกคนเลย คอมเมนต์ของทุกคนเป็นกำลังใจที่ทำให้เราอัพได้ถี่ขนาดนี้
ขอบคุณมากเลยนะคะ <3
-
เอาแล้วๆๆๆๆ พี่ธีร์คือร่ะ ชวนน้องไปนอนด้วย คิดไรกะน้องอะเปล่าเนี่ยยยย รอตอนต่อไปจร้า
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ อยากบอกให้รู้ว่า ติดเรื่องนี้งอมแงม อ่านตอนละไม่ต่ำกว่า 2 รอบ กด F5 ตลอด เพื่อรอตอนใหม่
พอเจอว่าอัพ ก็ดีใจฝุดๆ ถ้ามาต่อได้ทุกวันคงดีค่ะ แต่เข้าใจนักเขียนนะคะ ว่าอาจมีภารกิจอื่นๆ เอาเป็นว่ารออ่านด้วยใจจดจ่อทุกวันค่ะ :L2:
-
น้องโซ่น่ารักมากกก
-
ลุกขึ้นแล้วคะ แล้วก็นั่งลงเหมือนเดิม
เสียดายน้องโซ่พ้นสภาพผู้เยาว์แล้ว
เลยเป็นห่วงได้ไม่เต็มที่ น้องมีความคิดพอคะ
เราเชื่ออย่างนั้น
-
พี่ธีร์อย่ามาอว้างงงง ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้
คงต้องอยู่ทีมแม่น้องเด๋อและเตรียมปืนแล้วค่ะ! :fire:
ปล.แอบคิดว่าตอนนี้ไม่ค่อยหวือหวาเลยน้าา แต่ดันมาพีคตรงพี่ธีร์ชวนน้องเด๋อไปนอนด้วยอีกก เยี่ยมมากค่ะเขียน :laugh:
ปล.2 มาอัพทุกวันน้า เข้ามาดูทุกวันเลยนะ เหมือนช่วยชโลมจิตใจ :กอด1:
-
o13
-
หืออออออ อยู่ๆจะชวนน้องขึ้นห้องเลยเหรออออ
-
พี่ธีร์คะะะะะ พี่กำลังพูดอะไรออกมา
ไปเคลียร์กับเบลด้วยสิ นี่เข้าใจปนไม่เข้าใจเบลนะ เราว่าเบลอ่ะมากไปหน่อย
ทีมน้องเด๋อจ้า
-
ชอบมากค่าาา
ติดตามน้าา
-
น้องโซ่อย่าไปกับมันลูกกกกกกก
ฮือออออ
ถ้าน้องโซ่เล่นเกมกับมี๊ มี๊จะยอมเป็นฆาตรกรที่ยืนจ้องให้น้องปั่นไฟและเปิดประตูหนีไป
จะแฮ็คระบบเกมแล้วเป็นฆาตรกรที่จับน้องโซ่อุ้มพาดบ่า เอาไปเลี้ยงดูในห้องใต้ดิน จะไม่แขวนน้องกับเสา
รักหนูขนาดนี้แล้ว มาอยู่กับแม่เถอะนะ อย่าไปกับอิพี่ธีร์ แง้ :ling1:
-
ฮือออ เห็นผ่านๆมาพักนึง พอดีมีคนแนะนำมา เข้ามาแล้วไม่ผิดหวังเลยค่ะ เหมือนสานฝันคนชิปเกมเมอร์เวลาเล่นเกมด้วยกัน นิดนึงก็เอา 555555 อยากรู้เรื่องทางฝั่งผู้ชมทางบ้านหลังจากไลฟ์ดับไปวันนั้น พบไปกี่ศพคะ นี่ศพนึงแล้ว เขินมากกก น้องน่ารักจังเลยค่ะ ยิ่งตอนเห่าโฮ่ง อยากบีบมาก ขอเป็นแม่น้องอีกคนนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
อ่อยเว่อร์ 55555 สงสารแฟนพี่ธีร์เหมือนกันนะ
-
แอบแวะมาคอมเมนต์ค่ะ ฮือออ จะบอกว่าเราอินกับเรื่องแนวนี้มาก เพราะทุกวันนี้ก็ตามสตรีมเมอร์ แล้วยังดูแข่งเกมอีก ก็เลยอินมากกก
ปล.แอบสงสารแฟนพี่ธีร์อะ :hao5:
ปล.2 DBDL ไม่น่าเป็นเกมที่แข่ง E-Sports ได้นะคะ ถ้าแข่งรายการเล็กๆได้อยู่ค่ะ แต่ลีคใหญ่ๆไม่มีน้า
-
เห็นด้วยว่า.......คู่รักที่ไม่เล่นเกมด้วยกัน
มีสิทธิ์เลิกกันได้ง่ายมากกกกกกกกกก
เพราะเกมจะฉุดรั้งคนเล่นเกมไว้
ธีร์ สนิทกับโซ่เร็วมาก
คงเพราะโซ่ ให้ความรู้สึกน่าแกล้งด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากแจ้งความ อย่าแกล้งน้องงงงง
-
แอบแวะมาคอมเมนต์ค่ะ ฮือออ จะบอกว่าเราอินกับเรื่องแนวนี้มาก เพราะทุกวันนี้ก็ตามสตรีมเมอร์ แล้วยังดูแข่งเกมอีก ก็เลยอินมากกก
ปล.แอบสงสารแฟนพี่ธีร์อะ :hao5:
ปล.2 DBDL ไม่น่าเป็นเกมที่แข่ง E-Sports ได้นะคะ ถ้าแข่งรายการเล็กๆได้อยู่ค่ะ แต่ลีคใหญ่ๆไม่มีน้า
ใช่งับ ทุกวันนี้เกม DBDL มีการแข่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะกระแสเกมนี้ซบเซาไปมากแล้ว ส่วนการแข่ง E-Sport ระดับลีคใหญ่ ๆ ที่จะทำให้เป็นอาชีพอย่างจริงจังได้ตอนนี้ก็คงเป็น DotA 2 เพราะฉะนั้นใจเย็น ๆ ก่อนนะงับ มันมีเหตุผลที่เราเลือกเกม DBDL มามันมีที่มาที่ไปที่เกี่ยวกับพล็อตเรื่องนี้ฮับ เป็นเกมของการเริ่มต้นทีม บวกกับสานสัมพันธ์ตัวละคร ของธีร์กับโซ่ที่จะได้ร่วมลุยไปด้วยกันฮับ :3
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮือออออ สนุกม้ากกกกกก
น้องเด๋อน่าเอ็นดูมากๆ
อิพี่ธีร์ก็อ่อยเก่ง แต่ชอบความกวนตีนของพี่แก
55555555555555
อยากจับน้องเด๋อมาฟัดอะ
เด็กอะไรโคตรซื่อ555
อัพบ่อยเราไม่เบื่อเลยค่ะ สนุก ชอบบบ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ❤
-
อีพี่ธีร์ ชวนน้องไปนอนละหรอ :hao3:
น้องโซ่น่ารักอ่ะ
-
ฮื้อออออ พี่ธีร์เป็นอะไร หรือคิดอะไรตกแล้วถึงได้ชวนน้องไปคอนโด
ชอบตอนบรรยายเหตุการณ์ในเกมมากค่ะ ลุ้นมาก ด้วยเคยเห็นเกมนี้มาบ้าง แต่ไม่กล้าเล่น 555 ลนลานเวลาโดนคนตามหลัง
ตอนที่อิพี่ธีร์บุกไปถึงห้องน้อง เราคิดว่าจะไล่ปล้ำถอดหน้ากากจนลืมปิดไลฟ์ เกือบได้หวีดกันทั้งช่องแล้ววววว :laugh:
ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย :mew1:
-
แอบแวะมาคอมเมนต์ค่ะ ฮือออ จะบอกว่าเราอินกับเรื่องแนวนี้มาก เพราะทุกวันนี้ก็ตามสตรีมเมอร์ แล้วยังดูแข่งเกมอีก ก็เลยอินมากกก
ปล.แอบสงสารแฟนพี่ธีร์อะ :hao5:
ปล.2 DBDL ไม่น่าเป็นเกมที่แข่ง E-Sports ได้นะคะ ถ้าแข่งรายการเล็กๆได้อยู่ค่ะ แต่ลีคใหญ่ๆไม่มีน้า
ใช่งับ ทุกวันนี้เกม DBDL มีการแข่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะกระแสเกมนี้ซบเซาไปมากแล้ว ส่วนการแข่ง E-Sport ระดับลีคใหญ่ ๆ ที่จะทำให้เป็นอาชีพอย่างจริงจังได้ตอนนี้ก็คงเป็น DotA 2 เพราะฉะนั้นใจเย็น ๆ ก่อนนะงับ มันมีเหตุผลที่เราเลือกเกม DBDL มามันมีที่มาที่ไปที่เกี่ยวกับพล็อตเรื่องนี้ฮับ เป็นเกมของการเริ่มต้นทีม บวกกับสานสัมพันธ์ตัวละคร ของธีร์กับโซ่ที่จะได้ร่วมลุยไปด้วยกันฮับ :3
ดบดลรู้สึกว่ายังไม่ถึงขั้นที่ทำ Esport ได้เต็มรูปแบบค่ะแต่ก็มีรายการเล็กๆพอไปได้แต่ Dota2/Csgo/overwatch เต็มรูปแบบสามารถจัดแข่งได้ง่ายกว่าค่ะ อยากชวนธีร์คุงกับน้องโซ่ไปเดมแนวนี้นะคะ ส่วนชะนีเอานางไปไกลๆค่ะลำไยมาก :hao3: :beat:
-
แอบแวะมาคอมเมนต์ค่ะ ฮือออ จะบอกว่าเราอินกับเรื่องแนวนี้มาก เพราะทุกวันนี้ก็ตามสตรีมเมอร์ แล้วยังดูแข่งเกมอีก ก็เลยอินมากกก
ปล.แอบสงสารแฟนพี่ธีร์อะ :hao5:
ปล.2 DBDL ไม่น่าเป็นเกมที่แข่ง E-Sports ได้นะคะ ถ้าแข่งรายการเล็กๆได้อยู่ค่ะ แต่ลีคใหญ่ๆไม่มีน้า
ใช่งับ ทุกวันนี้เกม DBDL มีการแข่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะกระแสเกมนี้ซบเซาไปมากแล้ว ส่วนการแข่ง E-Sport ระดับลีคใหญ่ ๆ ที่จะทำให้เป็นอาชีพอย่างจริงจังได้ตอนนี้ก็คงเป็น DotA 2 เพราะฉะนั้นใจเย็น ๆ ก่อนนะงับ มันมีเหตุผลที่เราเลือกเกม DBDL มามันมีที่มาที่ไปที่เกี่ยวกับพล็อตเรื่องนี้ฮับ เป็นเกมของการเริ่มต้นทีม บวกกับสานสัมพันธ์ตัวละคร ของธีร์กับโซ่ที่จะได้ร่วมลุยไปด้วยกันฮับ :3
ดบดลรู้สึกว่ายังไม่ถึงขั้นที่ทำ Esport ได้เต็มรูปแบบค่ะแต่ก็มีรายการเล็กๆพอไปได้แต่ Dota2/Csgo/overwatch เต็มรูปแบบสามารถจัดแข่งได้ง่ายกว่าค่ะ อยากชวนธีร์คุงกับน้องโซ่ไปเดมแนวนี้นะคะ ส่วนชะนีเอานางไปไกลๆค่ะลำไยมาก :hao3: :beat:
คิคิ ใช่เลยฮับ จริง ๆ ตอนแรกเราจะใช้ DotA 2 แต่มันยังไม่เข้ากับพล็อตที่เราวางไว้เลยใช้ DBDL แทนฮับ แล้วดันมาเขียนตอนเกมนี้ซบเซาไปแล้ว ฮือออ 5555555
-
แอบแวะมาคอมเมนต์ค่ะ ฮือออ จะบอกว่าเราอินกับเรื่องแนวนี้มาก เพราะทุกวันนี้ก็ตามสตรีมเมอร์ แล้วยังดูแข่งเกมอีก ก็เลยอินมากกก
ปล.แอบสงสารแฟนพี่ธีร์อะ :hao5:
ปล.2 DBDL ไม่น่าเป็นเกมที่แข่ง E-Sports ได้นะคะ ถ้าแข่งรายการเล็กๆได้อยู่ค่ะ แต่ลีคใหญ่ๆไม่มีน้า
ใช่งับ ทุกวันนี้เกม DBDL มีการแข่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะกระแสเกมนี้ซบเซาไปมากแล้ว ส่วนการแข่ง E-Sport ระดับลีคใหญ่ ๆ ที่จะทำให้เป็นอาชีพอย่างจริงจังได้ตอนนี้ก็คงเป็น DotA 2 เพราะฉะนั้นใจเย็น ๆ ก่อนนะงับ มันมีเหตุผลที่เราเลือกเกม DBDL มามันมีที่มาที่ไปที่เกี่ยวกับพล็อตเรื่องนี้ฮับ เป็นเกมของการเริ่มต้นทีม บวกกับสานสัมพันธ์ตัวละคร ของธีร์กับโซ่ที่จะได้ร่วมลุยไปด้วยกันฮับ :3
ดบดลรู้สึกว่ายังไม่ถึงขั้นที่ทำ Esport ได้เต็มรูปแบบค่ะแต่ก็มีรายการเล็กๆพอไปได้แต่ Dota2/Csgo/overwatch เต็มรูปแบบสามารถจัดแข่งได้ง่ายกว่าค่ะ อยากชวนธีร์คุงกับน้องโซ่ไปเดมแนวนี้นะคะ ส่วนชะนีเอานางไปไกลๆค่ะลำไยมาก :hao3: :beat:
คิคิ ใช่เลยฮับ จริง ๆ ตอนแรกเราจะใช้ DotA 2 แต่มันยังไม่เข้ากับพล็อตที่เราวางไว้เลยใช้ DBDL แทนฮับ แล้วดันมาเขียนตอนเกมนี้ซบเซาไปแล้ว ฮือออ 5555555
เสียใจมาลงช้าไปแต่ก็รอภาค2ต่อเลยตอนนั้นน้องโซ่คงโตแล้วส่วนอิตาธีร์คงกลายเป็นลุงแก่ๆไปแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอบแวะมาคอมเมนต์ค่ะ ฮือออ จะบอกว่าเราอินกับเรื่องแนวนี้มาก เพราะทุกวันนี้ก็ตามสตรีมเมอร์ แล้วยังดูแข่งเกมอีก ก็เลยอินมากกก
ปล.แอบสงสารแฟนพี่ธีร์อะ :hao5:
ปล.2 DBDL ไม่น่าเป็นเกมที่แข่ง E-Sports ได้นะคะ ถ้าแข่งรายการเล็กๆได้อยู่ค่ะ แต่ลีคใหญ่ๆไม่มีน้า
ใช่งับ ทุกวันนี้เกม DBDL มีการแข่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะกระแสเกมนี้ซบเซาไปมากแล้ว ส่วนการแข่ง E-Sport ระดับลีคใหญ่ ๆ ที่จะทำให้เป็นอาชีพอย่างจริงจังได้ตอนนี้ก็คงเป็น DotA 2 เพราะฉะนั้นใจเย็น ๆ ก่อนนะงับ มันมีเหตุผลที่เราเลือกเกม DBDL มามันมีที่มาที่ไปที่เกี่ยวกับพล็อตเรื่องนี้ฮับ เป็นเกมของการเริ่มต้นทีม บวกกับสานสัมพันธ์ตัวละคร ของธีร์กับโซ่ที่จะได้ร่วมลุยไปด้วยกันฮับ :3
ดบดลรู้สึกว่ายังไม่ถึงขั้นที่ทำ Esport ได้เต็มรูปแบบค่ะแต่ก็มีรายการเล็กๆพอไปได้แต่ Dota2/Csgo/overwatch เต็มรูปแบบสามารถจัดแข่งได้ง่ายกว่าค่ะ อยากชวนธีร์คุงกับน้องโซ่ไปเดมแนวนี้นะคะ ส่วนชะนีเอานางไปไกลๆค่ะลำไยมาก :hao3: :beat:
คิคิ ใช่เลยฮับ จริง ๆ ตอนแรกเราจะใช้ DotA 2 แต่มันยังไม่เข้ากับพล็อตที่เราวางไว้เลยใช้ DBDL แทนฮับ แล้วดันมาเขียนตอนเกมนี้ซบเซาไปแล้ว ฮือออ 5555555
เสียใจมาลงช้าไปแต่ก็รอภาค2ต่อเลยตอนนั้นน้องโซ่คงโตแล้วส่วนอิตาธีร์คงกลายเป็นลุงแก่ๆไปแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
ตอนนี้ยังไม่ได้คิดภาค 2 ที่เป็นภาคของน้องโซ่กับพี่ธีร์ไว้เลยฮับ มีแต่ภาคสองที่เป็นของน้องแหลม ซึ่งไม่รู้ว่าจะได้เขียนเร็ว ๆ นี้ไหม เพราะมีพล็อตเรื่องอื่นที่อยากเขียนมากรออยู่หลายเรื่องเลยฮับ >_<
-
ใกล้ชิดกันเรื่อยๆ ค่อยๆเรียนรู้กันไปนะ
เราเป็นแบบน้องเด๋อเลยกลัวเข้าสังคม (น้องถึงขั้นเป็นโรคมั้ยอะ อ่านอาการน้องแล้วนึกถึงตัวเองซะงั้นล่ะ) ขี้อาย ต้องค่อยๆเปลี่ยนพฤติกรรมนะ พี่ธีร์ก็อย่ารุก(แบบไม่รู้ตัว)มาก เดี๋ยวน้องกลัว
พี่ธีร์คบกับเบลมานานแล้ว ยังไงกันละเนี่ย ตอนต่อๆไปคงพอจะมีประเด็นขึ้นมาละนะ
-
สนุกมากค่ะ :L1:
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 7
น้อง
แม้จะได้อยู่ทีมเดียวกันแต่โซ่ไม่เคยคิดว่าจะได้เข้าห้องพี่ธีร์ เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบห้องสูทที่ทำให้รู้ว่ารุ่นพี่ดูแลแต่หน้าตาตัวเอง ส่วนห้องนั่งเล่นนั้นค่อนข้างเรียกได้ว่าไม่เป็นท่า ไม่ว่าจะเสื้อผ้าใส่แล้ว จานที่ยังไม่ล้าง ไปจนถึงจอยเกมเพลย์สเตชั่นที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้น
“ไปอาบน้ำสิ” เขากับพี่ธีร์เหนื่อยมาทั้งวัน และโซ่คงไม่คิดจะนอนทั้งที่ตัวเหนียวแบบนี้แน่ ๆ แต่ทำไมคำพูดของพี่ธีร์ชวนให้รู้สึกแปลก ๆ ก็ไม่รู้
“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ...” เด็กหนุ่มตัวผอมก้มศีรษะเล็กน้อยพร้อมรับผ้าขนหนูมากอดแนบอก โซ่มองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชายตัวสูงที่กำลังบิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น ก่อนจะเปิดเกมเพลย์แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
“จะอาบนานเปล่า?”
“ไม่ครับไม่ โซ่อาบแค่แป๊บเดียว”
“ดี อย่าให้พี่รอนาน” โอ๊ย... แล้วดูพูด เหมือนหนังโป๊ญี่ปุ่นที่เจมส์เคยเปิดให้ดูเลย แต่ติดที่ว่าโซ่ไม่ใช่นางเอกก็เท่านั้น
เอาไงดีนะ... ผ่านมาขนาดนี้แล้วพี่ธีร์จะสร่างเมาหรือยัง บางทีคำพูดกับสายตาเยิ้ม ๆ ที่มองมานั่นแค่แหย่เล่นเฉย ๆ หรือเพราะพิษเหล้ากันนะ แย่แล้วสิ คำบอกเล่าของเพื่อนที่มีต่อคนเมาไหลพรวดพราดเข้ามาให้ได้คิดไม่หยุดเลย ‘คนเมากล้าทำทุกอย่างแหละมึง’ โห อาร์มอะ ไม่ได้หรอก ขืนพี่ธีร์หน้ามืดจับเขากดกับโซฟาคงหนังชีวิตแน่ ๆ โซ่ไม่อยากเป็นเหยื่ออารมณ์
“น้องเด๋อ”
“...!!!” แค่ได้ยินเสียงก็สะดุ้งจนสุดตัว เด็กหนุ่มถอดเสื้อยังไม่พ้นจากศีรษะก็ต้องค้างอยู่ท่านั้นแล้วปล่อยให้เสียงเคาะประตูห้องน้ำกดดันอยู่ครู่หนึ่ง ระหว่างนั้นก็กังวลไปต่าง ๆ นานาว่าคนขี้แกล้งจะวางแผนอะไรอยู่หรือไม่ โซ่กอดเสื้อยืดที่เพิ่งถอดออกไว้แนบอก คิดทบทวนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหมุนลูกบิดเข้าหาตัวเล็กน้อยพอให้มองเห็นสถานการณ์ด้านนอก “ครับพี่ธีร์”
“ชุดนอน”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มมองหน้าอึน ๆ ที่โผล่ออกมาให้เห็นแค่นั้น ก่อนจะมองมือขาว ๆ ที่ค่อย ๆ ยื่นออกมารับเสื้อกับกางเกงเหมือนหนังผีสักเรื่องที่กำลังจะลากตัวประกอบเข้าไปแดกในช่องแคบ
“เป็นไร กลัวเห็นปิก๊ะจูเหรอ”
“ครับ...?” เห็นไหม น้องเด๋อแม่งก็เป็นอย่างนี้ ชอบทำตัวมึน ๆ ชวนให้แกล้งอยู่เรื่อย ดูทำหน้าทำตาเข้า “โซ่จะอาบน้ำ”
เขาดันประตูไว้พร้อมทำหน้าอ้อร้อ ดันประตูแข่งกันอยู่ครู่หนึ่งท่ามกลางเสียงอู้อี้ของน้อง ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายยอมถอยออกมาเสียเอง
“กลัวไรวะ มีเหมือนกัน”
“มีเหมือนกันก็ใช่ว่าจะต้องเอาให้ดูนี่ครับ” น้องเด๋อมองอย่างต่อต้าน แล้วปิดประตูใส่หน้าเขา
“ก็แค่อยากรู้ว่าใครใหญ่กว่าเฉย ๆ ขอดูหน่อยดิ” ธีร์เอาหน้าแนบประตู แอบเคาะไปสองทีแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ คาดว่าเด็กมันคงเขินหรือไม่ก็รำคาญอย่างสุดหัวใจ ถึงได้หันไปเปิดฝักบัวแทนที่จะต่อปากต่อคำกัน
*
Bella V.: ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ เบลจะปิดเครื่องนอน
Translate : โทรมาง้อเดี๋ยวนี้ ยังไม่ได้ปิดเครื่อง โทรมาแล้วก็ทำตัวหงอย ๆ ยอมรับผิดแล้วพาไปชอปปิงด้วย
หลังจากอ่านข้อความในไลน์รอยยิ้มที่เกิดขึ้นเพราะได้แกล้งคนก็จางหายไป ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับปัญหาเดิม ๆ ซึ่งไม่เคยหาตรงกลางได้ ธีร์ผิดเองที่ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนทั้งวันทั้งคืนจนทำให้แฟนเหงา แต่ก็ใช่ว่าตอนที่เขานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่คอนโดแล้วเบลจะสนใจ ก็เห็นใช้ชีวิตในโซเชียลได้อย่างปกติ เหมือนร่างกายและหัวใจต้องการเขาแค่เฉพาะตอนออกไปหาเพื่อน
THREE: ธีร์ว่าธีร์บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะว่าวันนี้จะไม่ว่างทั้งวันเพราะต้องทาสีร้านพี่ตั้บ
THREE: ถ้ามันไม่มีเรื่องให้ทะเลาะก็อย่าทำให้มันมีได้ไหมเบล ธีร์เหนื่อยอะ
ปิดมือถือบ้าง เขาไม่พร้อมจะแบกรับความกดดันจากแฟนสาวที่อาจจะเป็นฝ่ายโทรกลับมาเสียเอง ธีร์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพร้อมมองทีวีจอแบน กดเข้าเกมหวังจะหาความบันเทิงช่วยทุเลาความหัวเสีย ก่อนจะชำเลืองไปทางห้องน้ำที่ยังคงเงียบกริบ น้องเด๋อก็ช้าเหลือเกิน
“เสร็จแล้วครับ” เหมือนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรน้องถึงเปิดประตูออกมา ธีร์เบนสายตาจากจอสี่เหลี่ยมไปทางเด็กเด๋อที่กำลังยืนเช็ดผมตัวเองอยู่ตรงนั้น ก่อนจะผายมือไปทางห้องน้ำอย่างมีมารยาท
“ทำไมอาบนาน ขี้เหรอ”
“เปล่าครับ โซ่กลัวพื้นมันลื่นเลยขัดห้องน้ำให้น่ะ”
“ขัดเพื่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านก็มาจัดการแล้ว” ธีร์เลิกคิ้วมอง มันก็ไม่ได้สกปรกโสโครกขนาดทนมองไม่ได้เปล่าวะ “พี่ชวนมานอนด้วยเพราะรถไฟฟ้าหมดนะเว้ย ไม่ได้หวังให้มาเก็บของให้”
“โซ่รู้ แต่ถ้าเป็นเรื่องรถไฟฟ้าหมดโซ่ก็ยังนั่งแท็กซี่กลับได้ครับ”
“แท็กซี่มันอันตราย ไม่เคยเห็นข่าวลงโครม ๆ เหรอ โดนพาขับเข้าซอยเปลี่ยวแล้วปล้นเอาไอฟงไอโฟน กระเป๋าเงิน ของมีค่างี้ เกิดโดนเองกับตัวจะทำไง สภาพแบบนี้คงโดนฆ่าแล้วไม่ข่มขืน”
“เรื่องโดนฆ่าอาจเป็นไปได้ครับ แต่โซ่ว่าแท็กซี่คงไม่อยากข่มขืนเด็กผู้ชายแบบโซ่หรอก คงปล้นแล้วก็อัดโซ่จนน่วม แล้วก็ขับหนีไปเลย” ดูมัน คนอุตส่าห์เป็นห่วงยังจะหาเหตุผลทุ่งหญ้าโพนี่มาเถียงตาใส
“ยิ่งไม่สู้คนแบบนี้โจรยิ่งชอบ ไม่ใช่ไอ้เชี่ยพี่ตั้บนะเว้ยที่จะโดนโจรปล้นแล้วแม่งปล้นโจรคืนอะ”
“โห เรื่องจริงเหรอครับ?”
“เออดิ สมัยมันเป็นเด็กช่าง” โซ่ปิดปากขำจนตาหยี กับเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน และเขาก็บ้าจี้เล่าต่อเพราะอยากให้เด็กมันหัวเราะมากกว่านี้ “สรุปโจรมีอยู่สี่สิบบาท แต่พี่มันเป็นคนดีไงเลยยอมแบ่งให้คนละยี่สิบ นี่แหละ คนจริงย่อมมีตำนานเสมอ” ธีร์มองน้องเด๋อที่เอาแต่หัวเราะจนไหล่สั่น หน้าเน่อนี่แดงไปหมด เส้นตื้นอะไรขนาดนั้น “ไม่ต้องเก็บแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านมา”
“ตกลงครับ งั้นพี่ธีร์เข้าไปอาบน้ำนะ โซ่รับรองว่าปลอดภัยแน่นอน ไม่มีทางลื่น” น้องเด๋อยิ้ม เขาจึงยันตัวลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ แกล้งพุ่งหน้าเข้าหาให้สะดุ้งเล่น
“เป็นห่วงหรือไง?” ก้มลงสบตาพร้อมขยับเข้าไปใกล้ ๆ ไล่ต้อนเอาจนอีกฝ่ายตั้งท่าจะเดินหนี แต่เขาเอามือทาบกับผนังกันไว้ได้เสียก่อน “ตอบ”
“กลัวแม่บ้านเหม็นคาวเลือดถ้ามีคนล้มหัวฟาด -- อ๊า!!!” โซ่หลับตาปี๋เพราะโดนล็อกคอเข้าไปในอ้อมกอดคนตัวโตกว่า เด็กหนุ่มหัวเราะกับมุกที่ไม่รู้ว่าตลกหรือไม่ แต่การตอบว่าเป็นห่วงอาจทำให้บรรยากาศชวนเงียบยิ่งกว่านี้ ดังนั้นโซ่จึงยอมให้พี่ธีร์แกล้งดีกว่า
“ไดร์อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เป่าผมให้แห้งแล้วไปนั่งเล่นเกมซะ”
“Roger that.” (รับทราบ)
“มีเล่นคงเล่นคำ เดี๊ยะ ๆ” ธีร์เบ้ปากมองหน้าใส ๆ ของคนอายุน้อยกว่า ก่อนจะเอาผ้าขนหนูที่พาดอยู่กับคอน้องขึ้นปิดแววตาซื่อ ๆ ที่กำลังช้อนมองมา
“โซ่อยากเป็นคนตลกให้ได้สักเสี้ยวนึงของพี่แหลมครับ ต่อไปนี้จะหัดเล่นมุก เผื่อได้ห้าบาทจากพี่ธีร์บ้าง”
“พูดมากจริง”
เขาพึมพำพร้อมยีกลุ่มผมเปียกชุ่มแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเข้าไปในห้องน้ำ ชายหนุ่มตัวสูงพรูลมหายใจทางริมฝีปากกับความรู้สึกดีที่ปะปนไปด้วยความรู้สึกผิด ขณะที่เบลกำลังงอนและรอให้ง้อ แต่เขากลับใช้เวลาอย่างมีความสุขกับเด็กใหม่ในทีมที่เริ่มสนิทใจกันมากขึ้นเรื่อย ๆ
ความสบายใจในแบบที่ไม่ได้รับมานาน เขาจึงอยากเก็บเกี่ยวมันไว้มากกว่าการเอาตัวเองไปจมอยู่กับความอึดอัดใจ ให้ตาย... ทั้งที่เมื่อก่อนเขาเคยมีความสุขกับการมีแฟนมากกว่านี้
ธีร์มองขวดแชมพู สบู่ และสเปรย์เซตผมที่เคยวางระเกะระกะจนหยิบจับไม่ถูก แต่ตอนนี้มันถูกจัดอย่างเป็นระเบียบพร้อมพื้นที่เงาสะอาดไม่ต่างจากฝีมือแม่บ้าน
ชายหนุ่มยิ้มขำกับความธรรมดาที่ดูพิเศษขึ้นมาเมื่อมีคำว่าใส่ใจอยู่ในนั้น ธีร์เชื่อแล้วว่าการเลี้ยงดูลูกแม่งโคตรสำคัญ ดังนั้นเขาจึงอยากเห็นหน้าผู้ให้กำเนิดจริง ๆ ว่าเป็นแบบไหน นิสัยลูกถอดมาจากพ่อหรือแม่ และเลี้ยงอย่างไรน้องเด๋อถึงได้เป็นคนน่าเอ็นดูอย่างนี้
*
“เอาปะละ มาดิมา”
“ถ้าโซ่อัดอัลติ*ใส่พี่ธีร์ต้องร้องแน่ ๆ นี่ไม่ได้ขู่นะครับ พูดจริง”
*อัลติ คือ ท่าสุดยอด
“กลัวแล้วจะบอก สำหรับน้องพี่แค่ใช้นิ้วก้อยดีดทีเดียวก็ชนะแล้ว หรือจะให้ทำท่าสะพานโค้งหลับตาเล่นก็ยังได้”
“หยามกันแบบนี้ งั้นเอาท่าผัดมาม่าไปกินก่อนเลยคำแรก”
“เข้ เล่นทีเผลอเหรอวะ!!”
ธีร์สบถคำหยาบพลางชำเลืองมองคนที่นั่งกดจอยเกมอยู่ข้าง ๆ หัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก มันให้ความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่เล่นด้วยกันแล้วเขาแพ้ ซึ่งถ้าน้องเด๋อหันมาทำหน้าหงิมพร้อมบอกบอกว่า ‘ขอโทษนะครับ โซ่ขี้โกงเอง’ ก็จะยอมเฉย ๆ หรอก
“อีกไม่กี่ทีก็จะได้ไปเฝ้ารากมะม่วงแล้วนะครับ”
ยังเพลินอยู่
“ยืนให้ตีฟรี ๆ ด้วย ใจดีจัง”
ฮึ่ยยยยยยยยย!!!!
ธีร์เอนตัวเบียดเข้าหาแล้วพยายามแย่งจอยมาอย่างหมาขี้แพ้ “โอ๊ะ! พี่ธีร์จะโกงเหรอ ไม่ได้นะครับ!”
น้องเด๋อเบี่ยงหลบเต็มองศาจนเขาต้องทิ้งจอยของตัวเอง ยันเข่ากับโซฟาตั้งท่าเตรียมฆ่าเด็กที่บังอาจเหยียบจมูกเสืออย่างเขา
“พี่ธีร์อย่าขี้โกงสิครับ อะ... อย่า... อย่าจิ้มเอว! อ๊า!” ธีร์เริ่มจัดการเด็กอย่างไม่ปราณี แต่เสียงน้องร้องดันเหมือนหนัง GV ที่เคยเข้าไปเปิดดูเล่น ๆ เลยว่ะ ประเด็นคือเสือกจำได้ทั้งที่ดูแค่ไม่กี่ครั้ง
เขาจับอีกฝ่ายกดลงกับโซฟา ใช้มือข้างเดียวรวบข้อมือทั้งสองของน้องเด๋อไว้พร้อมจี้เอวเอาให้น้ำหูน้ำตาไหล คนที่นอนงอตัวหันข้างทั้งหัวเราะและโอดครวญอย่างทรมาน อ้อนวอนขอชีวิตจากฆาตกรในชีวิตจริงที่กำลังสนุกไปกับการแกล้ง
แต่จุดจบในเกมคือการถูกแขวนกับตะขอ ส่วนน้องเด๋อ... หน้าแดง กระดุมเสื้อเม็ดบนหลุดจนเห็นไหปลาร้า และน้ำตาที่เหมือนจะไหลออกมาเพราะหัวเราะมากเกินไป
เชี่ยละ แบบนี้มันไม่ใช่
“มองไร ลุกมาเล่นต่อ” ถ้าจะถูกมองว่าเป็นไบโพล่าร์ก็คงไม่ผิด เมื่อคนที่เคยสนุกกับการจี้เอวผละตัวออกไปคว้าจอยเกม ทำหน้าเข้มเหมือนก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“หัวเราะจนน้ำตาไหลเลยครับ”
“ไปฟ้องแม่ดิ” งงตัวเอง อยู่ดี ๆ ก็วิ๊บใส่เด็กเฉย แล้วนั่นอะไร ทำไมไม่รู้จักดึงคอเสื้อขึ้น สภาพเหมือนเพิ่งโดนย่ำยีมาไม่มีผิด “คอเสื้อ”
“ครับ?”
“กระดุมหลุดจนจะเห็นนมแล้ว นั่นน่ะเห็นไหม ก้มหน้าลง” เขาถลึงตาคาดโทษ อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นมนุษย์เมนส์เพราะความเด๋อไม่ทันโลกของคนข้าง ๆ
“ทำไมเหรอครับ?” กูอยากบ้า ยังจะถามอีก “ปกติโซ่กับเพื่อนก็ถอดเสื้อว่ายน้ำกัน ไม่เห็นมีใครตื่นเต้นกับนมผู้ชายเลย”
“แล้วเมื่อกี้ปิดประตูทำไม หะ ปิดทำไม?” ก็ตอนว่ายน้ำไม่ได้อยู่สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย หน้าแดง น้ำตาคลอแบบนั้นปะ
“ก็พี่ธีร์จะดูน้องของโซ่นี่ครับ มันไม่เหมือนกัน”
“อู้ว... น้องงง น้องของโซ่” พอเห็นพี่ธีร์ทำหน้าอ้อร้อเหมือนไม่อยากเอาเหตุผลมาคุยกันแล้วว่าการเห็นนมผู้ชายด้วยกันมันต่างจากการเห็นน้องชายมากแค่ไหน โซ่จึงมองไปอีกทางพร้อมเอามือปิดหูไม่รับฟังใด ๆ อีก
“ข้างล่างไม่ใช่จุดจะเอามาโชว์กันได้อย่างหน้าตาเฉยนี่ครับ ถ้าเกิดตอนนั้นโซ่เปิดประตูออกแล้วบอกว่า ‘ดูเลยครับพี่ธีร์ เอาให้เต็มตาเลย’ แบบนั้นมันคงแปลกมาก ๆ เลยล่ะ”
“ก็ใช่ แต่ถามว่าถ้าให้ดูเอาไหม ก็คงตอบว่าดู” เขาจับปลายคางตัวเองพลางหรี่ตามองน้องหัวจรด – เค ไม่เกรียนก็ได้
“โซ่ไม่ให้ดูหรอกครับ พี่ธีร์ชอบแข่งกับคนอื่นแม้แต่เรื่องขนาดเหรอ”
“ใช่ แล้วมั่นหน้ามั่นโหนกด้วยว่าใหญ่กว่าแน่นอน”
“ลามกที่หนึ่งเลยอะ...” น้องเด๋อมองด้วยแววตาผิดหวัง ขณะที่เขาเก๊กหน้าหล่อพร้อมวาดแขนลงกับพนักโซฟา
ทั้งคู่กลับไปเล่นเกมต่อ การต่อสู้ของตัวละครในจอทีวีเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง และน้องเด๋อก็เลือกตัวหมาน้อยกล้ามโตมาสู้กับเขา ไม่มีใครพูดอะไรอีก เด็กที่เคยขี้เขินกำลังเพลิดเพลินไปกับการลองท่าสุดยอดแบบใหม่จนเหมือนเรื่องถูกคร่อมจี้เอวเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น หรือไม่ใช่เรื่องที่ควรเก็บมาใส่ใจ
ใช่... มันก็ควรเป็นอย่างนั้นแหละถูกแล้ว มีแต่ไอ้ธีร์คนเดียวนี่แหละที่จมอยู่กับภาพไหปลาร้าขาว ๆ และหน้าแดง ๆ เชี่ย เหล้าที่แดกไปกับพวกพี่ตั้บก็น่าจะออกไปตอนฉี่แล้วไม่ใช่เหรอวะ
ทำไม... เขาถึงได้รู้สึกแปลก ๆ
*
ธีร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกปวดคอ ก่อนจะค่อย ๆ ระลึกชาติว่าอะไรที่ทำให้เขานั่งหลับคอพับอยู่บนโซฟาแทนที่จะเป็นเตียงหกฟุตนุ่ม ๆ ชายหนุ่มอ้าปากหาวหวอด ๆ มองนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังเพื่อให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว และหนังสงครามปี 1988 ที่เปิดดูหลังเล่นเกมก็กำลังขึ้นเอ็นด์เครดิต
จำได้ว่าพอดวลเกมต่อสู้กันอย่างถึงพริกถึงขิงไปสักพัก ธีร์ก็ชวนน้องเด๋อเปิดเบียร์ดื่ม ซึ่งเขาก็ประหลาดใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมเด็กมันยอมยกซดเป็นเพื่อนทั้งที่ตอนอยู่กับพวกพี่ตั้บก็ดื่มแต่น้ำอัดลม และน้องเด๋อก็ให้เหตุผลมาว่า
‘ถ้าเมาข้างนอกก็กลัวจะแปลงร่างต่อหน้าคนอื่นน่ะครับ โซ่กลัวเป็นภัยสังคม แต่ถ้าเมาในห้องพี่ธีร์ อย่างน้อยโซ่ก็วิ่งไปอ้วกในห้องน้ำแล้วกลับมานั่งได้’
สุดท้ายเหตุผลของชีวิตก็ยังเป็นความกลัวอาย แต่ก็สมเป็นน้องเด๋อดี
เขาปิดทีวีพลางเอนหลังพิงกับพนักโซฟา แล้วก็หันไปเห็นว่าอีกคนก็มีสภาพไม่ต่างกันนัก ธีร์ยิ้มขำกับก้อนกลม ๆ ที่นอนขดอยู่บนโซฟา ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าน้องเด๋อเป็นพวกเมาแล้วหลับ มากกว่าจะตะโกนโหวกเหวกโวยวายปล่อยด้านมืดออกมา
คงเหนื่อยจากการทาสีร้านมาทั้งวันสินะ ไหนจะตื่นเช้าแล้วนอนดึกเพราะทนเล่นเกมกับเขาอีก เด็กคนนี้ใส่ถ่านกี่ก้อนกัน?
“เฮ้ย”
“...”
หลับลึกเอาเรื่องว่ะ
“น้องเด๋อ”
ไม่ตื่น?
“นี่”
เอาจริงดิ?
“โซ่”
“...อือ”
เสียงขานตอบในลำคอทำให้ชั่งใจว่าจะแกล้งจนสะดุ้งตื่นหรือปล่อยให้หลับไปจนเช้าดี? ชายหนุ่มเคาะปลายนิ้วลงบนหลังมืออีกคนเบา ๆ ระหว่างใช้ความคิด ซึ่งคนอายุน้อยกว่าก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่องเหมือนในทีแรก
“โซ่...” ธีร์ก้มลงกระซิบจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นของแชมพู ทั้งที่ใช้ขวดเดียวกัน... แต่เขาไม่เคยรู้ว่ามันหอมมากขนาดนี้กระทั่งได้ดมใกล้ ๆ “ลุกไปนอนบนเตียงเร็ว นอนตรงนี้เดี๋ยวปวดคอ”
ธีร์เขย่าแขนเบา ๆ และคนเมาง่วงปนเมาเบียร์ก็ยอมตื่นในที่สุด หน้ามึน ๆ กับผมเผ้าที่ชี้โด่เด่นั้นน่าเอ็นดูน้อยเสียที่ไหน เขานึกถึงไอ้โฟร์ น้องชายที่อายุมากกว่าน้องเด๋อหนึ่งปี แต่ต่างกันตรงที่มันทำให้เขามองนานแบบนี้ไม่ได้
“เตียงเหรอครับ...” ธีร์พยักหน้าพร้อมชี้ไปด้านหลัง ซึ่งอีกฝ่ายก็พยายามชะโงกมองโดยไม่ให้แรงโน้มถ่วงของโลกพาล้มจนตกโซฟาไป น้องคงง่วงแล้วก็เมามากจริง ๆ ถึงต้องขยี้ตาหลาย ๆ ครั้งเพื่อปรับให้ภาพในห้องของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น
“โซ่ว่าโซ่นอนตรงนี้ดีกว่าครับ พี่ธีร์ไปนอนเถอะ”
“มีเตียงแล้วจะนอนตรงนี้ทำไมวะ ลุก” เขายืนขึ้นแล้วตรงเข้าไปในห้องนอน แต่พอรู้ว่าอีกคนไม่ได้ตามมาจึงหันกลับไปส่งสายตาเป็นเชิงเร่ง
“โซ่เกรงใจครับ... ขอนอนตรงนี้ดีกว่า”
“เตียงพี่เคยนอนเบียดกันสามคน หรือถ้ากลัวว่าจะนอนน้ำลายไหลก็ให้คิดซะว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้สาย ๆ จะมีแม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูให้ ทีนี้สบายใจยัง?”
“...” สมองคงยังประมวลผลไม่เสร็จถึงได้นั่งโงนเงนปรือตาอย่างคนเมาอยู่ตรงนั้น น้องเด๋อพยักหน้าแล้วเดินมาหาเขา แต่ก็นั่นแหละ คนเด๋อก็ยังเป็นคนเด๋อ ที่เดินชนเหลี่ยมตรงมุมทางเดินเข้าอย่างแรงจนต้องกุมหน้าผากตัวเอง
“เจ็บจัง...”
“ซื่อบื้อ” ธีร์พึมพำพลางส่ายหน้าหน่าย ๆ มองเด็กน้อยที่ลงไปนั่งยอง ๆ ลูบเหม่งตัวเองพร้อมเสียงอึกอักเหมือนคนจะร้องไห้ เหลี่ยมมันคงด่าอยู่ในใจ กูอยู่ของกูดี ๆ ก็เดินเอาหน้าผากมาโขกเอง
“เตียงไปทางไหนนะครับ... ทางนี้ใช่ไหม...” คนง่วงงึมงำย้ำคิดย้ำทำกับตัวเองแล้วค่อย ๆ คลานไปกับพื้น พอเห็นอย่างนั้นธีร์จึงหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“จะไปไหน โซ่ ทางขวา บอกว่าขวาไง นั่นซ้าย”
“พี่ธีร์น่าจะเปิดไฟหน่อยนะครับตรงนี้มันมืดมากเลย... ไม่สิ... พี่ธีร์รู้อยู่แล้วว่าต้องเดินไปทางไหนเพราะนี่คือห้องพี่ธีร์นี่นา... เพราะฉะนั้นพี่ธีร์ต้องเดินในที่มืดได้อยู่แล้ว... ส่วนโซ่ก็ต้องใช้ความพยายาม...”
ยัง ยังไม่หยุดพูดกับตัวเอง
ชายหนุ่มมองก้นคนเมาที่กำลังคลำพื้นอย่างระมัดระวังเหมือนคนพร้อมจะหลับกลางอากาศได้ทุกเมื่อ และพอไม่เห็นจุดหมายสักทีน้องเด๋อคงท้อ ถึงได้นอนลงบนพื้นและบอกว่าจะไม่นอนเตียงแล้ว เขาจึงตัดสินใจตรงเข้าไปรวบตัวอีกฝ่ายขึ้นในท่าเจ้าสาว
“ดื้อว่ะ”
คนเมาไม่ได้ลืมตามองเขาด้วยซ้ำ ช่างเป็นคนเมาแล้วเอาแต่นอนอย่างเดียวจริง ๆ ธีร์มองคนในอ้อมกอดที่ศีรษะโงนเงนแบบที่หาความมั่นคงให้ตัวเองไม่ได้ ก่อนจะหงายเงิบหมดสภาพเกมเมอร์ม้ามืดที่ใคร ๆ ต่างก็ชื่นชมในความเก่ง
ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ก็กลัวเลือดจะไหลลงหัวจะตาย ธีร์วางอีกฝ่ายลงบนเตียง และช้อนศีรษะทุยขึ้นเพื่อจัดหมอนให้พอดีก่อนจะห่มผ้าให้เด็กเด๋อ ขายาวก้าวไปอีกฝั่ง ถอดสลิปเปอร์ออกแล้วขึ้นเตียงพลางมองคนหลับ ซึ่งไม่รู้อะไรดลใจถึงได้เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นให้ราวกับว่าที่จัดแจงไปเมื่อครู่มันยังไม่ดีพอ
“ถ้าตื่นแล้วจะล้อให้อายเลย” เขาพลิกตัวหันหน้าเข้าหาพลางยันศอกกับหมอน จ้องมองจมูกรั้นกับการหายใจที่ผ่อนเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ
ท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงความคิดเท่านั้นที่ยังคงทำงานอยู่ และธีร์ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเอื้อมมือออกไปหวังจะสัมผัสแก้มเด็กคนนี้ มันไม่มีเหตุผลสักนิด แม้แต่ตอนที่ไอ้แหลมเมาเรื้อนเป็นหมาเขาก็ยังใช้เท้าเขี่ยให้มันกลิ้งไปชิดขอบเตียง มากกว่าจะเป็นการดูแลอย่างทะนุ –
เดี๋ยว... ทะนุอะไร ไม่ใช่ มันต้องมีความหมายน้อยกว่าคำ ๆ นี้สิ
คนที่กำลังชกต่อยกับความคิดตัวเองเริ่มขมวดคิ้วเพราะรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของอีกคน ธีร์ค้างมือไว้กลางอากาศ รีบกำเข้าหาตัวก่อนจะมีคำถามให้คิดมากกว่านี้ แต่สุดท้ายเจ้าเด็กเด๋อก็ขยับเข้ามาบดเบียดกับแผงอกเขาราวกับว่ามันเป็นหมอนข้างใบใหญ่ที่ให้ความอบอุ่นได้ดีไม่แพ้ผ้านวม
“...”
เหมือนถูกหยุดเวลาเพียงเพราะรู้สึกได้ถึงความอุ่นจากร่างกายอีกคน มันไม่ตลกเกินไปหน่อยเหรอวะที่เขาจะทำตัวไม่ถูกทั้งที่เป็นฝ่ายเริ่มสกินชิพน้องเด๋อก่อนตลอด และทุกครั้งมันคือความเคยชินกับการแตะเนื้อต้องตัวคนอื่น แต่คราวนี้น้องเป็นฝ่ายเริ่ม ถึงจะไม่รู้ตัวก็เถอะ แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน และมันส่งไปในทางที่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเด็กผู้ชายคนนี้
บ้าไปแล้วใช่ไหม ธีร์ได้แต่ถามตัวเอง
To be continued
กินโค้กก็ดีอยู่ละรู้ก
---------------------------------------------
/// เกมที่พี่ธีร์กับน้องเด๋อเล่น คือ DBDL อย่างที่ถามกันมาเลยงับ เราไม่ได้ใส่ชื่อเกมเข้าไปเพราะรู้ว่าเกมนี้มันซบเซาไปสักพักใหญ่แล้ว แต่ที่เลือกเอาเกมนี้มาเพราะต้องการใช้มันเชื่อมกับตัวละครหลักเข้าหากันงับ เพราะมันมีผลกับพล็อตนี้ไปจนจบเรื่องเลย
อันที่จริงเคยคิดว่าจะใช้ DotA2 แต่มันยังไม่เข้ากับตอนจบนิยายในแบบที่เราคิดไว้ฮับ TvT พอเป็นเรื่องนักกีฬา E-Sport เหมือนอย่างที่หลาย ๆ คอมเมนต์บอกเลยงับว่าตัวละครในเรื่องจะยืนกับอาชีพนี้ไม่ได้ด้วยเกมนี้แน่ ๆ เพราะการแข่งทัวร์นางน้อยจริง ๆ อะเนอะ และถ้าทีมนี้จะไปถึงฝั่งฝันได้อย่างจริงจัง มันก็ต้องเป็นเกมที่มั่นคงสักหน่อยเช่นพวก DotA2
พี่ธีร์จะพาทีมไปไกลได้แค่ไหน เดี๋ยวรออ่านกันเลยนะงับ :3
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่ให้กำลังใจ แล้วก็คอมเมนต์ที่แนะนำเรานะงับ ดีใจมาก ๆ เลยที่มีคนสนใจเรื่องเดียวกัน TvT
-
โดนฤทธิ์น้องเด๋อเล่นงานแล้ว~~~
-
โอ้ยเด้อออออออออออออออออ
อ่านไม่ทันค่า มาไวมาก ปานลิงวอก
แต่แอบเห็นคอมเม้น ว่าจะเขียนของน้องแหลม นี่รอเลย ขอตอนของ epicwa เป็นสเปสั้นๆด้วยได้ไหมอ่ะคะ ขอมากไปไหม ;_ ;
ไม่เขียนก็ไม่เป็นไร แต่ก็มีหลายคนลงเรือเดียวกับเรา เราแอบเห็นในทวิต งือๆ
แปะไว้ก่อน เด๋วอ่านแล้วจะมาเม้นให้ยาวๆเลย ฮื้ออออออออ ขอบคุณมากค่ะ T_T :katai4:
-
อิลุงธีร์แกจะรีบทำไมย่ะควรเลิกกับนังชะนีผีเบลไม่สวยนั่นก่อนปะย่ะ! :angry2:
แต่เบลเข้าใจนะว่าต้องการเอาใส่ใจที่จริงนางควรเลิกด้วยซ้ำนะเพราะถึงหล่อนอยู่หล่อนก็ไม่เคยพอใครมีแฟนเล่นเกมเป็นนักกีฬาหรือสตรีมเมอร์ต้องอดทนทนไม่ได้หาใหม่เอาจริงชะนีในนิยายก็ GG โดยพระเอกไปหลายนางล่ะเอาแบบ Ez ตีไม่เข้าคงจะสนุก :hao3:
-
พี่ธีร์เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ม้า
น้องเด๋อน่ารักมากกก
-
นึกว่าตาฝาดดดดดดดดด
เย้ ดีใจจัง เรากำลังวอแวเรื่องนี้อยู่เลย
อยากอ่านต่อเร็วๆ5555
น้องเด๋อ นี่พัฒนาสกิลความเกรียนเร็วเว่อ
มีความกวนตีนพี่ธีร์ได้อย่างเป็นธรรมชาติ55
พี่ธีร์นี่หวั่นไหวละเกิน สม อยากไปหยอดเขาดีนัก
ฮ่าๆ แต่คนแบบน้องเด๋ออยู่ด้วยแล้วสบายใจ
ไม่แปลกๆ
อยากรู้แฮะว่าระหว่างเบลกับพี่ธีร์
ใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน
-
น้องเด๋อน่ารักอ้ะ หลงเลย #ทีมน้องโซ่ :impress2:
พี่ธีร์ไปเลิกกับยัยแอนนาเบลแล้วค่อยมาคุยกันนะ :hao4:
-
ทะนุอะไร ทะนุบำรุงหรอมมมม :hao7:
อิพี่มันคิดไม่ดีใส่ลูกช้านน
โซ่ลูก แม่อยากอุ้มหนูมานอนตบตูดกล่อมนอนจริงๆ ฮืออออ :hao5:
-
o13
-
น้องเด๋อของพรี่ เอ็นดู
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเนื้อเรื่องน่ารักมากๆ
เราว่ามันดีจริงๆนะถ้ามีแฟนชอบเรื่องเดียวกัน
มันไม่ต้องพยายามมาก สบายใจ จูนกันติดง่ายยย แฮ่ๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
“ข้างล่างไม่ใช่จุดจะเอามาโชว์กันได้อย่างหน้าตาเฉยนี่ครับ ถ้าเกิดตอนนั้นโซ่เปิดประตูออกแล้วบอกว่า ‘ดูเลยครับพี่ธีร์ เอาให้เต็มตาเลย’ แบบนั้นมันคงแปลกมาก ๆ เลยล่ะ”
:jul3: :m20: :laugh:
-
โอ้ยอิพี่ ไปเครียล์ตัวเองกันเลยนะ เดี๋ยวน้องเด๋อเจอข้อหามือที่ 3
น้องเด๋อจะถอยห่างแบบเด็กดีนะเออ หลงรักน้องเด๋อมากขึ้นทุกวัน ^^
-
กรี๊ดดดดดด ดีงาม สรุปเด๋อทั้งคู่นั่นแหละ 55555
-
เห็นมีคนบอก ถ้ามีแฟนที่ไม่ได้เล่นเกมด้วยกันจะคบกันไม่ยืด
ไม่จริงนะ แฟนเราไม่เล่นเกม ยังอยู่กันมา 13-14 ปีละเนี่ย
เพื่อนบางคนก็มีครอบครัวมีลูก ก็ยังเล่นเกมกันอยู่เลย มันอยู่ที่อีกคนนึงยอมรับสิ่งที่เราเป็นได้รึเปล่าแค่นั้นแหละ แต่ติดมากเกินก็ไม่ดีไง ต้องให้เวลาครอบครัวด้วย
ส่วนเรื่องนี้ จริงๆ ตอนแรกที่อ่านนึกว่าพี่ธีร์จะเคะ เสียดายนิดหน่อย ลักษณะนิสัยมันให้มาก นิ่งๆ แบบโซ่มันน่าเมะ แต่ก็โอเคแหละ น่ารักดี ช่วงนี้เล่นเกมละเจอคนจีบกันบ่อย เลยอินกะเรื่องนี้ง่าย
-
น้องงงงงงงง น่ารักกกกก
-
น้องโซ่เปงรูกกกกกกกมากกกกก น่าร้ากกกกกก
-
น้องน่ารักน่าเอ็นดูมากจ้า
-
แหมมมม พี่ธีร์ ไปจบกับเขาจริงๆให้ได้ก่อน ค่อยมารู้สึกอยากทะนุ------ น้องงงงงง ดีดออกจากเรื่องเลย เราจะดูแลน้องเด๋อเองงงงง :hao7:
-
อ่านละยิ้มตลอด
ชอบโซ่เพราะน่ารักธรรมชาติแบบเด็กผู้ชายค่ะ
นิสัยไม่เด็กผู้หญิงเหมือนอีกหลายๆเรื่อง อ่านแล้วอิน
มาต่อเร็วๆน้า เป็นกลจ.ให้คนเขียนค่า :L2:
-
พี่ธีร์เริ่มคิดไม่ซื่อเลยค่ะ! เพราะฉะนั้นพี่ต้องชัดเจนนนน ทีมน้องเด๋อ
-
ทะนุอะไรน้าาาา เดาไม่ออกเลย :hao6:
-
น้องเด๋อน่ารักมาก มุกในเรื่องคืออ่านแล้วขำมากทั้งๆ ที่เป็นมุกที่เคยได้ยินมาแล้ว คือมันมาถูกจังหวะอะ :hao7:
-
สนุกมากๆเลย ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ฮือออ ติดตามนะคะ อยากบีบน้องงงงงงงงงง
-
แงงงง ต้องล็อคอินมาเม้นเลยนะ
รอออออ ชอบมากเลยยัยโซ่ของน้องงงงง
-
สนุกอ่า ชอบๆๆ
น้องเด๋อน่ารักมากๆ :3123:
-
โอ้ ไม่คิดว่าดบดลจะมาเป็นนิยายวายได้ 555
เมื่อก่อนเราก็ชอบดูตอนเค้าแข่งกัน
-
น้องน่ารักมากเลย อ่านๆไปก็เด็กอะไรขี้อ้อนจัง
-
น้องน่ารักมากกกกกกกก //หอมหัว
หวั่นไหวไงพี่! คิดอะไรเยอะแยะ เพราะน้องน่าเอ็นดูขนาดนี้ น่ารักกก
-
น้องน่าร๊ากกกกก
-
อย่าเพิ่งมาหวั่นไหวกับน้องทั้งที่ยังมีแฟนอยู่แล้วสิพี่ธีร์!!!!
น้องงงงงงง น้องเด๋อลูกกก ทำไมน่าเอ็นดูแบบนี้คะ :hao7:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปกติไม่เล่นเกมแต่ชอบเรื่องนี้ ตามจ้าาา
-
โฮรรรร น่ารักมากเลยค่ะ เอ็นดูน้องเด๋อมาก กลายเป็นทีมแม่น้องโซ่ไปโดยปริยาย พี่ธีร์นี่ก็ใช้ความซื่อของน้องล่อลวงเด็กน้อยจนเขาตกหลุม ก่อนจะตกหลุมของเด็กน้อยอีกทีเสียเอง ฮ่าาาาา
เรากำลัวอยากอ่านนิยายแนวเกมๆเลย ขอบคุณที่แต่งนะคะ รอติดตามน้า
-
อิพี่ธีร์ใจไม่บริสุทธิ์อ่ะ :hao7:
-
อ่านรวดเดียวเจ็ดตอนเลย สนุกกก อ่านเพลินเลย
รักความเด๋อน้อง แล้วก็ความเกรียนของแก๊งพี่ธีร์
พล็อตแปลกใหม่แต่มันดูใกล้ตัว จินตนาการออกมา
ได้ง่ายๆเลย นี่แอบเดาว่า แจ็คมีน้องชื่อแหม่ม อีกคน
คงชื่อคิง พี่ธีร์ด้วย มีน้องชื่อโฟร์ ต้องมีพี่น้อง
เป็น วัน ทู ธีร์ โฟร์ แน่ๆ 555555
-
น้องโซ่ลูกกกก ><
สนุกมากเลยอะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
ไม่ตามไม่ได้แล้วน้องโซ่ลูกน่ารักไปแล้ว
ชอบมากไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไร
-
น้องโซ่น่ารักมากกก คาดว่าต่อไปพี่ธีร์จะหลงมากๆอ่ะ :-[
-
เดาว่าเบลอาจจะมีคนอื่นหรือปล่าวดูเป็นความสันพันธ์ที่ไม่ค่อยผูกมัดอะไรเลย ทีนี้ก็ต้องรออีพี่มันรู้ใจตัวเองแล้วก็เลิกกับเบลแมนๆ ถ้าครึ่งๆกลางๆอย่างนี้น้องโซ่อันตราย
-
ชอบบบบบ ซอโซ่น่ารักจังเลย เด็กเด๋อของพี่ธีร์ :m1:
ชอบแท็กจัง #ซอโซ่ล่ามธีร์ ให้ความรู้สึกอยู่ในโอวาท 555
-
เริ่มหวั่นไหวกับเด๋อและพี่ธีร์ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมฮาอิพี่ธีร์มาก เกรียนสุด แถมมุขก็เรี่ยราด บ้าบอจริงๆ
เจ้แนะนำไห้น้องเด๋อ อัพลุค กดพี่มันทำเมียไปเลยคะ ไม่ต้องกลัวมัน ฮ่าๆๆๆ
-
ชอบน้องเด๋อออ อิพี่หวั่นไหวก่อนใครเพื่อน อิอิอิอิ
-
ดบดลลลลลลลลลลลลล >>ทำเสียงล ลิงควบแบบพี่เอก 55
เรื่องเกมทัวร์ส่วนตัวแล้วเราเฉยๆนะ อาจเป็นเพราะไม่ได้คลุกคลีกับวงการเกมมากนัก
คือคนเขียนอาจจะต้องการอิงความจริงเพื่อให้เขียนออกมาเป็นจริงจินตนาการง่ายมากที่สุด แต่ส่วนตัวเราคือมันเป็นนิยาย เหมือนแค่คุณคนเขียน แค่ยืมบรรยากาศของเกมส์นี้มาบรรยาย ซึ่งในโลกนิยาย พี่ธีและโซ่อาจจะไม่ได้เล่นเกมนี้ แต่แค่มีวิธีการเล่นคล้ายกัน และมันก็ดังพอ มีคนเล่นมากพอที่จะไปแข่งทัวร์ระดับใหญ่ๆได้ เราอ่านก็ไม่รู้สึกติดขัดอะไรเราไม่รูว่า ดบดลแข่งแต่ทัวร์เล็กๆเท่านั้นด้วยซ้ำ อีกอย่างคนเขียนก็ไม่ได้เขียนว่ามันคือดบดลนะ แค่ยืมเอาบรรยากาศเฉยๆ ดังนั้นมันคือนิยาย ถ้าดบดล จะไปถึงระดับโลกได้ มันก็ทำได้
ชอบวิธีการเล่าเรื่องเห็นเป็นฉากๆดีชอบ
ปล. ซับ(เม้น)ครั้งที่ 2 @3@
-
น้องเด๋อน่ารักกกกกกก ฮืออออออ น้องเด๋อรู้กกกกกก มากอดที <3
-
ไปเคลียร์กับแฟนก่อนค่ะพี่ แล้วจะอนุญาตให้มาจีบน้อง *ถือสากแน่นมาก อย่ามายุ่งกับลูกชั้น
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ รอติดตามจ้า น้องเด๋อน่ารักอ่าาา มุ้งมิ้งมากๆ คนพี่ต้องไปเคลียร์ชะนีเบลก่อนนะแล้วค่อยมาจีบน้อง
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 8
รองเท้าเบอร์ 45
ไม่รู้ว่าเหนื่อยสะสมหรือเป็นเพราะเตียงของพี่ธีร์นุ่มมากโซ่ถึงได้หลับยาวมาจนถึงตอนนี้ เด็กหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นนั่งกระพริบตาปริบ ๆ พยายามเรียบเรียงสติว่าตนเองมาอยู่บนเตียงได้อย่างไร ภาพสีซีเปียถึงได้พาย้อนกลับไปให้รู้ว่าเมื่อคืนดื่มเบียร์กับพี่ธีร์จนเมาหลับ ซึ่งเขาก็เรื้อนถึงขั้นคลานไปกับพื้นพร้อมพูดอะไรบางอย่างที่สมองคงไม่อยากจดจำ
แย่แล้ว...
พอระลึกชาติได้โซ่ก็รีบคลานลงจากเตียงพร้อมสาวฝีเท้าวิ่งออกไปข้างนอก และสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างแรกคือเสียงรัวคีย์บอร์ดแทนที่จะเป็นเสียงแม่บ้านทำความสะอาดอย่างที่พี่ธีร์ได้บอกเอาไว้ เด็กหนุ่มยืนห่อไหล่พลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปาก ชะโงกหน้ามองแผ่นหลังกว้างจนนึกสงสัยในใจว่าเขาต้องตื่นสายแค่ไหนพี่ธีร์ถึงได้นั่งอยู่หน้าคอม
อย่างที่รู้มาตลอดว่าอีกฝ่ายเป็นคนนอนเช้าตื่นเย็น หรือว่าเมื่อคืนพี่ธีร์หลับไปพร้อมกันก็เลยตื่นเช้าได้ ต้องใช่แน่เลย ทาสีร้านพี่ตั้บมาเหนื่อย ๆ ขนาดนั้นถ้าอยู่ไหวก็คงเป็นคนเหล็กแล้วล่ะ
โซ่ก้าวออกไปตรงส่วนห้องนั่งเล่น ซากกระป๋องเบียร์กับจอยเกมยังคงอยู่จุดเดิมล่อตาล่อใจชวนให้ออกไปทำความสะอาด แต่เอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้เสียงรัวคีย์บอร์ดของพี่ธีร์น่าสนใจกว่าสิ่งไหนในเช้านี้แล้ว
เด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่ข้างหลังคนที่กำลังตั้งใจเล่น Starcraft ซึ่งเป็นเกมวางแผนรุ่นบุกเบิกตั้งแต่สมัยสิบกว่าปีที่ก่อน และทุกวันนี้ยังมีคนเล่นอยู่ โซ่ไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้เป็นชาวต่างชาติหรือคนไทยด้วยกัน เขายืนจ้องนิ้วเรียวยาวทั้งห้ากับเมาส์ซ้ายที่ถูกคลิ๊กอยู่ตลอดเวลาจนอดแอบนับในใจไม่ได้ว่าค่า APM* ของพี่ธีร์จะอยู่ที่เท่าไหร่
และโซ่ก็ได้คำตอบคร่าว ๆ ว่าน่าจะเกือบสี่ร้อย ซึ่งไม่ใช่เรื่องธรรมดาสำหรับเกมเมอร์ทั่วไปเลย
APM (Active per minute) คือ การการควบคุมทุกอย่างภายในหนึ่งนาที โดยนับจากการกดคีย์บอร์ดและเมาส์รวมกันทุกครั้ง ยิ่งคอนโทรลได้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้เปรียบคู่ต่อสู้มากขึ้นเท่านั้น
เกมจบแล้ว ธีร์บิดขี้เกียจพลางยกกาแฟร้อนแก้วที่สองดื่มพร้อมมองชัยชนะบนหน้าจอ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างจากด้านหลัง แปลก ๆ ...เหมือนว่ามีใครกำลังจ้องมองอยู่ ถ้านี่เป็นเกม Horror ที่ชอบแจก Jump scare* ชวนให้หลอน แน่นอนว่าธีร์ไม่ใช่คนตั้งหลักเก่ง
Jump Scare ถ้าเป็นหนังกับเกม คือฉากที่อยู่ ๆ ก็มีอะไรโผล่ออกมาให้ตกใจ ผีผ่าง เสียงหวีดโดยที่คนดู/ผู้เล่นไม่ทันตั้งตัว
แต่พอหันกลับไปก็พบว่ามีเด็กเด๋อยืนชะโงกหน้ามองอยู่เหมือนผีในหนังสักเรื่อง
“แหก!!!”
“...!!!”
ทั้งคู่สะดุ้งพร้อมกันจนกาแฟเกือบกระฉอกออกจากรูฝาแก้วเก็บความร้อน ธีร์ยกมือขึ้นทาบอกพลางถอนหายใจ มองคาดโทษน้องเด๋อที่ยังมีหน้ามาตกใจทั้งที่เป็นฝ่ายโผล่มาเงียบ ๆ
“ตกใจหมดเลยครับ”
“คนที่ต้องตกใจคือพี่ปะ?” เขาหรี่มองพลางบ่นอุบอิบ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก่อนพี่ธีร์บุกฐานฝั่งตรงข้ามแป๊บนึงครับ”
“ไง พี่เทพใช่ไหมล่ะ?” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะกับความสามารถที่ไม่ได้มาเพราะจับสลากได้จากงานกาชาด
“เพิ่งรู้ว่าพี่ธีร์เป็นโปรสตาร์คราฟต์ด้วย”
“ยังมีอีกหลายเรื่องที่เราไม่รู้ แล้วก็คงต้องใช้เวลาทั้งชีวิตถ้าจะศึกษาชีวประวัติของพี่ ก็นะ... คนมันสตอรี่เยอะ”
“นั่นสิครับ ว่าแต่พี่ธีร์ตื่นตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?” พอได้ยินคำถาม คนพี่ก็ชะงักไปจนลืมว่าเคยขี้ซุยแค่ไหน ธีร์ค้างอยู่ในท่าเตรียมยกกาแฟซด สายตาจดจ้องอยู่กับผนังโง่ ๆ เหมือนว่ามันจะช่วยอะไรได้ และแน่นอนว่าแม่งไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด
“แป๊บเดียวเอง พอดีว่าร่างกายต้องการคาเฟอีนไง Morning Coffee ไรงี้” เขาจีบมือเป็นท่าประกอบ น้องเด๋อจึงพยักหน้าช้า ๆ เหมือนว่าจะเข้าใจ
จะให้พูดว่าเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนน่ะเหรอ... ไม่มีทางโว้ย! เดี๋ยวโดนซักอีกว่า ‘ทำไมพี่ธีร์นอนไม่หลับล่ะครับ มีเรื่องให้คิดมากหรือเปล่า เพราะทะเลาะกับแฟนใช่ไหม? บลา ๆๆๆๆๆๆๆ’
“แต่ดื่มสองแก้วเลยเหรอครับ ระวังใจเต้นแรงนะ” ไม่เท่าตอนถูกนอนกอดทั้งคืนหรอกเชื่อพี่...
“มีแต่เด็กเท่านั้นแหละที่จะใจเต้นแรงกับกาแฟ” น้องเด๋อไม่ได้เถียงตอบโต้ แต่อีกฝ่ายเพียงยืนเกาแก้ม ทำหน้าอึน ๆ เหมือนว่าประโยคเมื่อครู่ไม่ได้ดูกวนส้นตีนสักนิด “ไปแปรงฟันไป พี่เอาแปรงวางไว้ให้บนซิงค์แล้ว”
“ขอบคุณมากครับ เอ๊ะ... นั่นใช่ตุ๊กตาที่พี่ธีร์คีบได้วันนั้นหรือเปล่าครับ?” น้องเด๋อชี้ไปทางหมูสีเหลืองหน้าโง่ที่ผงาดแก้มแดงอยู่บนโต๊ะคอมของเขา
ฟัค!!! กูลืมเอาไปซ่อน!!!
“พอวางไว้ตรงนั้นแล้วน่ารักมากเลยครับ เห็นไหมว่าโซ่คิดถูก” คนถูกจับได้นั่งตาเหลือก กระดกกาแฟลงคออึก ๆ กลบอาการขายขี้หน้าจนไม่สนความร้อน
“อ้าว พี่วางไว้ตรงนี้เหรอ โหจำไม่ได้เลย ก็งี้แหละของไม่สำคัญ” ร่างกายต้องการเบตาดีน เพราะแถจนสีข้างถลอกลากยาวไปจนถึงจั๊กแร้แล้ว
“ฮึ... ไปแปรงฟันแล้วนะครับ”
“ไปเหอะ ไม่มีน้ำหูน้ำตาให้หรอก” คนขี้เก๊กเอนหลังพิงกับเก้าอี้เกมเมอร์ ยกแก้วเปล่าขึ้นดื่มแก้เขินทั้งที่กาแฟหมดไปแล้ว
“เอื้ออืนโอ้เอื๊อนไอ๊อั๊บ?”
“อะไรนะ?” เสียงแปรงฟันลอดออกมา คนที่ได้ยินไม่ชัดจึงลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำพร้อมเท้าแขนลงกับวงกบประตู มองเด็กเด๋อกับแปรงสีฟันและฟองสีขาวที่เลอะเต็มปาก “ทำไม อดใจแปรงให้เสร็จก่อนแล้วค่อยออกมาคุยไม่ได้ใช่ไหม?”
“ไอ้อู้ดแอ้วอั๊บ”
“ขอให้ฟองยาสีฟันไหลลงคอ”
คนถูกแช่งทำตาปริบ ๆ รีบแปรงฟันเร็ว ๆ เพราะอยากได้คำตอบที่ต้องการตั้งแต่ตื่นนอน แต่พอหันหน้าเข้าหากระจก พี่ธีร์ก็เอื้อมมือมาปาดฟองยาสีฟันจากขอบปากก่อนจะป้ายลงบนแก้มเขา
“พูดมาก”
โซ่บ้วนฟองลงบนซิงค์แล้วเงยหน้าขึ้น สบตากับอีกคนที่กำลังยิ้มอย่างกวนประสาท แล้วชี้ไปยังนิ้วหัวแม่มือ “มือพี่ธีร์มีน้ำลายโซ่อยู่ ถ้าเป็นซอมบี้คงติดเชื้อแน่ ๆ”
“แล้วเราเป็นซอมบี้ปะ หือ หือ หือ?” เขามองหาเรื่องพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะถูนิ้วหัวแม่มือลงบนเสื้อของอีกฝ่ายราวกับรังเกียจนักหนา
“โซ่เป็นซอมบี้”
“กลัวตายแหละ รีบแปรงรีบออกมา เดี๋ยวพาไปกินข้าวแล้วจะได้ไปส่งขึ้นรถ”
“ครับ” น้องขานตอบอย่างว่าง่าย เขาจึงดึงประตูเข้าหาตัว
ธีร์หันหลังให้เสียงแปรงฟัน ทาบมือกับหน้าผากตนเองเช็กดูว่าป่วยหรือไม่ ทำไมถึงรู้สึกดีแปลก ๆ ทั้งที่นอนไม่พอ ชายหนุ่มเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้เกมเมอร์ เอนหลังพิงพร้อมหลับตาทบทวนหาเหตุผลให้ตัวเอง ตั้งแต่กอดเมื่อคืนจนมาถึงตอนนี้ และสุดท้ายเขาก็บอกตัวเองว่า
‘เป็นเพราะชอบอะไรเหมือนกัน และคุยเรื่องเดียวกันได้เขาจึงรู้สึกดี’
ใช่ นี่แหละคือคำตอบที่ถูกต้อง
*
“กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ”
“ขอบคุณครับ” ในหนึ่งวันน้องเด๋อจะพูดคำว่าขอบคุณได้สักกี่ครั้งกัน ธีร์มองอีกคนที่เปลี่ยนเป็นชุดเดิมแล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาจึงพาน้องลงมากินข้าวร้านใต้คอนโด
“พี่ธีร์ชอบกินปลาหมึกเหรอครับ?”
“เปล่า ชอบคนสวย”
“อือ” เขาหลุดขำกับคำตอบที่มาพร้อมสีหน้าเนือย ๆ ของน้องเด๋อ
“จริง ๆ พี่กินได้หมด ขอแค่ทำให้อร่อยก็พอ” น้องพยักหน้ากับคำตอบ ทั้งคู่จึงเริ่มจัดการอาหารมื้อเช้า ท่ามกลางเสียงเพลงคลอเบา ๆ ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย
“พี่ธีร์ว่าแฟนพี่ตั้บจะดีใจไหมครับ?”
“เรื่องร้านเกมน่ะเหรอ ดีใจอยู่แล้ว” เขาว่าพร้อมนึกถึงหญิงแกร่งคนหนึ่งที่อยู่กับพี่ตั้บมานาน และทั้งคู่แทบจะไม่ทะเลาะกันเลย “ขอแค่พี่ตั้บทำให้ ซ้อชอบหมดนั่นแหละ”
“ดีจังเลยครับ” ธีร์มองรอยยิ้มบนใบหน้าอีกคน “ได้เป็นส่วนหนึ่งของร้านด้วย คือปกติโซ่ไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้น่ะครับ พอได้ทำอะไรสักอย่างที่เป็นประโยชน์ก็เลยดีใจ” โซ่รีบอธิบายเพราะกลัวถูกเข้าใจผิด แม้ว่าความคิดอีกด้านหนึ่งมันกำลังแย้งว่าไม่มีอะไรต้องกังวล เขามีสิทธิ์ดีใจกับการเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคนอื่นได้
“ต่อไปนี้เดี๋ยวก็มีเรื่องให้ทำบ่อย ๆ มาอยู่ทีมพี่มีแต่เรื่องให้ตื่นเต้น” เขายังคงขายตรง พราวด์ทีมกาก ๆ ให้อีกคนฟัง “ว่าแต่เสาร์หน้าไปไหนไหม ไปเลือกซื้อของรับขวัญหลานกัน”
“ห... หลานเหรอครับ?” ทำไมเหรอ คีย์เวิร์ดนี้มันมีอะไรทำไมน้องเด๋อถึงตาเป็นประกายขนาดนั้น แถมยังหน้าแดงอีก “นับโซ่เป็นคุณอาด้วยเหรอครับ?”
ท่าทางขลาดอายตอนชี้หน้าตัวเองยังคงน่าเอ็นดูไม่ต่างจากทุกครั้ง ธีร์หัวเราะพลางเอื้อมมือไปยีผมเด็กน้อยที่ดูจะตื่นเต้นกับเด็กในท้องซ้อมากกว่าเขากับพวกไอ้แจ็คเสียอีก
“เออไง เป็นคุณอา”
“ว่างครับ ยังไงก็ต้องว่าง โซ่จะรีบเคลียร์ทุกอย่างเพื่อวันเสาร์หน้าให้ได้เลย ว่าแต่พี่ธีร์คิดไว้แล้วหรือยังครับว่าจะซื้ออะไร ของเล่น เสื้อผ้าเด็กทารก หรือว่าขวดนม... ไม่สิ ของเล่นยังไม่ได้ เพราะเรายังไม่รู้ว่าน้องเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชาย”
อาหารจานเด็ดกลายเป็นหมันไปแล้วเมื่อถูกแย่งซีนด้วยเรื่องหลาน และหัวข้อสนทนาที่น่าตื่นเต้นยังคงเป็นเรื่องนั้นแทนที่จะเป็นการนินทาเกมเมอร์ชาวต่างชาติฝีมือดี แต่ผ่านไปได้ไม่นานรอยยิ้มบนใบหน้าธีร์ก็จางหายไป
“...”
โซ่เลิกคิ้วมองรุ่นพี่พร้อมฉายแววตาสงสัย ก่อนจะหันหลังไปเพื่อพบว่ามีผู้หญิงสวย หุ่นดียืนมองอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้มากนัก สีหน้าของเธอเหมือนคนจะร้องไห้ แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเดียวก็เปลี่ยนเป็นยิ้มฝืน
“เดี๋ยวพี่มา” ถึงจะงง ๆ อยู่แต่ก็พยักหน้า โซ่มองตามพี่ธีร์ที่กำลังลุกขึ้นเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นก่อนทั้งคู่จะออกไปคุยกันที่หน้าร้าน ผ่านไปราว ๆ ห้านาทีเธอก็ร้องไห้ พี่ธีร์จึงกอดเธอพร้อมลูบศีรษะเบา ๆ
ใครนะ แฟนพี่ธีร์แน่ ๆ เลย
ทั้งคู่เดินจับมือกันกลับมาที่โต๊ะ ซึ่งโซ่คิดว่าพี่ธีร์คงร่ายเวทย์มนตร์ไล่น้ำตาออกไปได้สำเร็จแล้วบนใบหน้าของเธอจึงมีรอยยิ้มแต่งแต้มอีกครั้ง เด็กหนุ่มมองสองมือที่สอดประสานกัน และโซ่คิดว่าเขาควรจะหาจังหวะกลับบ้านเพื่อให้พี่ธีร์ได้อยู่กับเธอสองต่อสอง
“นี่เบลแฟนพี่ ส่วนนี่โซ่ สมาชิกใหม่ในทีมธีร์เอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“สวัสดีครับ โห พี่ธีร์มีแฟนสวยจัง”
“อะไร จีบแฟนคนอื่นต่อหน้าต่อตาเลยเหรอ จะเก่งกาจเกินไปละ” พี่ธีร์เลิกคิ้วมองหาเรื่อง โซ่จึงรีบตะปบปากตัวเองพร้อมส่ายศีรษะปฏิเสธว่าเขาไม่ได้หมายความแบบนั้น
“โซ่แค่ชมเฉย ๆ นะครับ พี่เบลอย่าเข้าใจผิดนะ” เธอหลุดขำออกมา และโซ่ได้แต่ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจผิดไปอีกคน
“น้องดูใสจริง ๆ ด้วย” เบลมองเด็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเอ็นดู “ถ้าธีร์แกล้งแรงเกินไปก็อย่าถือสาเลยนะ สักวันเดี๋ยวก็คงชินเหมือนแหลม”
“ไม่ขายกันดิเบล”
โซ่มองทั้งคู่สลับกัน บรรยากาศเริ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเปรียบเทียบกับสีหน้าตึงเครียดของพี่ธีร์เมื่อคืนนี้ เด็กหนุ่มแกล้งเอามือถือขึ้นมาดูเวลาเพื่อหาเรื่องหนีกลับบ้าน และตอนนี้เป็นจังหวะที่ดี
“โอ๊ะ! โซ่ต้องกลับแล้วล่ะครับ”
“อ้าว ไหงงั้น?”
“โซ่ลืมว่ายังไม่ได้ตัดต่อคลิปที่เล่นไปเมื่อวันก่อนอะครับ ก็เลยอยากกลับไปทำให้มันเสร็จ ๆ เพราะกว่าจะเรนเดอร์เรียบร้อยก็หลายชั่วโมงเลย”
“น้องโซ่บ้านอยู่ไหนคะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับพี่เบล เดี๋ยวโซ่นั่งรถเมล์ไปต่อเอ็มอาร์ทีดีกว่าครับ” เขารีบโบกสองมือปฏิเสธกับความหวังดีที่ไม่ได้อยากรับไว้ตอนนี้ พี่ ๆ ควรอยู่สองคนแล้วคุยกันนาน ๆ ให้เข้าใจอะ
“ไปด้วยกันดิ เดี๋ยวพี่กับเบลจะไปพารากอนอยู่แล้ว”
“แต่ --”
“น้องครับเช็กบิลด้วย”
โซ่ได้แต่อ้าปากค้างเพราะปฏิเสธไม่ได้ เด็กหนุ่มนั่งเกาแก้มมองจานข้าวที่ยังกินไม่หมดพลางนึกไปว่านี่มันคือสถานการณ์แบบไหนกัน พี่ธีร์ไม่ให้ความร่วมมือเลย อ่านสายตาเขาไม่ออกหรือไงนะว่าอยากให้อยู่กับพี่เบลสองต่อสองอะ...
*
ต่อหน้าถัดไปนะฮับ <3
-
///ต่อจากหน้า 4 ข้างล่างสุดฮับ///
สุดท้ายโซ่ก็ไม่ได้กลับคอนโดเพราะพี่เบลชวนไปนั่งกินของหวานด้วยกัน รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยเพราะเขายังใส่ชุดเดียวกับเมื่อวาน กังวลว่าคนที่เดินผ่านจะเหม็นกลิ่น ใจหนึ่งอยากกลับไปอาบน้ำเต็มแก่แต่ก็กลัวจะเสียมารยาท เขาไม่อยากให้พี่เบลมองเพื่อนร่วมทีมพี่ธีร์ในแง่ลบ ถึงโซ่จะเป็นแค่สมาชิกใหม่ก็ตาม
วันปกติคนก็เยอะอยู่แล้ว วันอาทิตย์ก็ให้คูณสองเข้าไป โซ่มองความสดใสของผู้หญิงคนนี้ที่มองอย่างไรก็หาที่ติไม่ได้ ทั้งสามคนคุยกันอย่างออกรสโดยไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องเกม ต่อให้สมัยนี้ผู้หญิงจะหันมาสนใจเยอะกว่าเมื่อก่อนแต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจมัน
พี่ธีร์ขอไปเข้าห้องน้ำความเงียบจึงเกิดขึ้น โซ่ไม่ใช่คนชวนคุยเก่ง แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็พยายามคิดว่าผู้หญิงจะชอบคุยเรื่องอะไร เขาอยากทำลายบรรยากาศเงียบ ๆ ที่เป็นอยู่เพราะไม่อยากให้เธอเบื่อ แม้ว่าพี่ธีร์จะไปเข้าห้องน้ำเพียงไม่กี่นาที
“โซ่เล่นเกมมานานแค่ไหนแล้วจ๊ะ?”
“เล่นตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ พี่เบลล่ะเคยเล่นเกมไหม?”
“พี่เล่นแต่เกมปลูกผักทำสวนในมือถือน่ะ ติดมากเลย” เบลยิ้มพร้อมชูโทรศัพท์ให้อีกคนดู “แต่พี่เคยเล่นเกมกับธีร์ตอนคบกันแรก ๆ จำไม่ได้ว่าเกมอะไร แต่ก็เลิกเพราะมันยากเกินไปสำหรับพี่”
“เข้าใจเลยครับ แต่เกมโทรศัพท์ก็สนุกเหมือนกันนะ โซ่ติดเกมรูบิกมากเลยครับ”
“ชอบรูบิกเหรอ แสดงว่าต้องเป็นเด็กฉลาดมากแน่ ๆ” เธอเลิกคิ้วมองอย่างสนใจ
“คนอื่นอาจจะใช่นะครับ แต่ไม่ใช่กับโซ่แน่นอน แหะ” เด็กคนนั้นหัวเราะแห้ง รีบปฏิเสธอย่างถ่อมตัวและเธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่
“โซ่น่ารักจัง ไม่เหมือนคนอื่นเลย”
“คนอื่นคือใครเหรอครับ?” พี่เบลยิ้มแหย ใช้ช้อนเขี่ยไอศกรีมที่ละลายแล้วราวกับว่าเธออยากใช้เวลาไปกับการเรียบเรียงคำพูด
“พวกแหลมน่ะ” หญิงสาวเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “เพื่อนธีร์ไม่ค่อยชอบพี่สักเท่าไหร่”
“อ่า...” ไม่รู้จะพูดอะไรเลย โซ่ก็พอจะเข้าใจเรื่องไม่ค่อยกินเส้นกับเพื่อนแฟน ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่จะเกิดขึ้นกับใครก็ได้
“โซ่จะไม่เป็นเหมือนพวกเขาใช่ไหม?”
“ไม่ครับไม่ ทำไมโซ่จะต้องไม่ชอบพี่เบลล่ะครับ?” เธอทั้งพูดเพราะแล้วก็ใจดี อีกทั้งยังเป็นแฟนพี่ธีร์ด้วย โซ่จะไม่ชอบได้อย่างไรกัน
“พี่กลัวน่ะ แต่พี่ก็เข้าใจนะ” เบลยิ้มบาง ๆ กับเรื่องที่ทำให้เธอมักจะถอนหายใจออกมาได้ง่าย ๆ “เพราะพี่งี่เง่ากับธีร์เรื่องเกมอยู่บ่อย ๆ คนเป็นเพื่อนคงอยากเข้าข้างธีร์เป็นธรรมดา”
“พี่เบลไม่ชอบให้พี่ธีร์เล่นเกมเหรอครับ... เรื่องนี้โซ่ถามได้ไหม?” เด็กหนุ่มค่อนข้างกังวล แต่ลึก ๆ ก็อยากช่วยแก้ปัญหา แม้ว่าเขาจะไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้เลยก็ตาม
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก คือ... ก็ไม่เชิงน่ะ” เธอหันไปมองด้านหลังเพื่อดูว่าแฟนหนุ่มกลับมาแล้วหรือยัง “โซ่เข้าใจใช่ไหม ว่าพอเราโตขึ้นอะไร ๆ ก็จะเปลี่ยนไป”
เด็กหนุ่มไม่ได้พยักหน้าหรือส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาคิดอย่างไร โซ่เพียงแค่นั่งฟังอย่างตั้งใจ และคิดไปด้วยว่าจะทำอย่างไรรุ่นพี่ทั้งสองคนถึงจะเข้าใจกันมากขึ้น
“สมัยเรียนมหา’ลัยพี่เคยอวดเพื่อนได้อย่างมั่นใจว่าแฟนพี่เป็นเกมเมอร์ เขาดังมากแล้วก็มีแฟนคลับตามเป็นล้านเลย แต่พอเรียนจบ ทุกคนมีงานทำ มีภาระต้องรับผิดชอบ เรื่องเล่นเกมเลยกลายเป็นอะไรที่ไม่แน่นอนน่ะ”
“เมื่อก่อนอาจจะใช่นะครับ แต่เดี๋ยวนี้วงการเกมขยายกว้างมากแล้ว โซ่รับประกันเลยว่าสำหรับคนฝีมือดีอย่างพี่ธีร์ต้องไปได้ไกลกว่านี้ พี่เขาจะไม่มีทางลำบากครับ”
“มันก็อาจจะจริงอย่างที่โซ่พูด แต่ในสายตาผู้ใหญ่เนี่ยสิ” เธอยิ้มเจื่อน “พ่อแม่พี่ค่อนข้างไม่พอใจที่ธีร์ยังติดเกมอยู่ โซ่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ใช่ไหม พี่สองคนก็ใกล้ยี่สิบเจ็ดแล้ว พวกเขาก็อยากให้พี่แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาสักที”
“เข้าใจครับ พอเป็นเรื่องมุมมองของผู้ใหญ่ที่มีต่อเกมแล้วก็ยากเลยเนอะ”
“ใช่เลยล่ะ” เธอยิ้มพลางยกชากลิ่นกุหลาบขึ้นดื่ม “ขอบใจมากนะโซ่”
“เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“ทุกคำพูดในวันนี้ มันทำให้พี่รู้สึกดีขึ้นมากเลย” หญิงสาวกุมมือคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก เด็กคนนี้เหมือนแสงสว่างในความมืดที่เบลเดินหลงมานาน “ถึงพี่จะพูดกับตัวเองมาแล้วล้านครั้ง แต่พี่ก็จะพูดอีกว่าจะพยายามไม่งี่เง่า จะฟังธีร์ให้มากกว่าคำพูดคนอื่น โซ่เป็นกำลังใจให้พี่นะ”
“ยินดีมาก ๆ เลยครับ พี่เบลสู้ ๆ นะ” หญิงสาวหลุดขำกับสีหน้าจริงจังของคนตรงหน้า พร้อมมือซ้ายที่กำขึ้นเป็นกำลังใจ
“ทำไร จะแย่งแฟนคนอื่นหรือไง?” โซ่จำเป็นต้องขยับเข้าไปชิดฝั่งซ้ายเพราะโดนเบียดโดยคนที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ พี่ธีร์รีบแกะมือเขาทั้งคู่ออกพร้อมหรี่ตามองพี่เบลกับเขาสลับกันก่อนจะชี้หน้าคาดโทษ
“เข้าใจผิดแล้ว เบลก็แค่ขอบคุณน้องที่ช่วยปลอบ” เธอเท้าคางมองทั้งสองคนที่นั่งเบียดแย่งที่นั่งกันเหมือนเด็ก ๆ “เห็นแบบนี้แล้วนึกถึงโฟร์เลยเนอะ”
“มันจะนึกถึงธีร์บ้างเปล่าเหอะ”
“กลับไปอยู่บ้านสิ จะได้รู้ว่าน้องคิดถึงหรือเปล่า”
“โทรหาน้องชายเลยครับ โทรตอนนี้เลย ๆ”
“อ้าว หายไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวนี่ย้ายทีมแล้วเหรอ?” เขาสบตากับน้องเด๋อที่นั่งอมยิ้มเหมือนถูกใจกับสิ่งที่เขาพูด ธีร์หันไปสบตากับแฟนสาว เธอดูสดใสขึ้น จนเกิดคำถามว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่ เด็กคนนี้พูดอะไร ทำไมเบลถึงอารมณ์ดีขึ้นขนาดนี้
*
การซ้อมทีมเริ่มต้นขึ้นในวันอังคาร คืนนั้นทั้งโซ่และธีร์ต่างก็ไลฟ์คนละฝั่งก่อนคนพี่จะปิดท้ายว่า ‘โซ่จะเข้าทีมในทัวร์นาเมนต์ที่ใกล้จะถึงนี้’ ซึ่งเป็นกระแสชวนให้แฟนคลับกรีดร้องจนเอาไปตั้งกระทู้ในเว็บพันดริ๊ฟท์ วิเคราะห์กันอย่างสนุกสนานว่าทีมจะไปไกลแค่ไหนหลังจากได้สมาชิกใหม่เข้าร่วม
วันเสาร์วนมาถึงอีกครั้ง แต่คราวนี้โซ่ขอนัดคนละครึ่งทางแทนที่จะให้พี่ธีร์นั่งแท็กซี่จากหลักสี่มาบีทีเอสจตุจักร เขาอ้างว่าคอนโดอยู่ใกล้เอ็มอาร์ทีจึงนั่งไปถึงเซนทรัลลาดพร้าวได้ง่าย ๆ โดยไม่ต้องนั่งหลายต่อ และอีกฝ่ายคงยอมเพราะขี้เกียจเถียง
“รู้ตัวอีกทีก็หมดไปเกือบหมื่น นี่น้องเด๋อ พี่เหมือนคนหล่อที่ใช้เงินแก้ปัญหาไหม” ธีร์มองของพะรุงพะรังในมือตัวเอง ก่อนจะหันไปมองหน้าแดง ๆ ของคนข้างตัวซึ่งกอดหนังสือนิทานไว้แนบอก “อะไร?”
“โซ่ตื่นเต้นครับ อยากอ่านนิทานให้น้องฟัง...”
“รีบเหรอ หาข้อมูลมายังว่าเด็กมันจะรู้เรื่องตอนกี่เดือน”
“หามาแล้วล่ะครับ เพื่อนที่เรียนกายภาพบำบัดบอกว่าโซ่อ่านนิทานได้แต่น้องคงไม่รู้เรื่องด้วยหรอก เพราะน้องจะหลับก็ตอนอิ่ม แต่เพื่อนบอกว่าโซ่จะมโนเข้าข้างตัวเองก็ได้ครับ”
“ตลกว่ะ ก็งงอยู่ว่าเด็กมันจะไปฟังรู้เรื่องได้ไง”
“เดี๋ยวน้องก็จะเริ่มฟังออกครับ รอสักสองสามขวบ โซ่ไม่รีบ” น้องเด๋อยังคงมุมานะที่จะอ่านนิทานให้หลานฟัง และนั่นทำเขาหยุดหัวเราะไม่ได้
“นิตานตุ๊กวันเต๋าของอาโซ่ตะหนุกที่ตุดเดย”
“ใช่ครับ นิทานของอาโซ่น่ะสนุกมาก ๆ เลยล่ะ อาโซ่จะมาอ่านนิทานสนุก ๆ ให้หนูฟังทุกวันเสาร์เลยนะครับ” น้องเด๋อคงอารมณ์ดีมาก ถึงได้อมยิ้มคุยกับนิทานมากกว่าจะหันมามองเขาที่ล้อเลียนเสียงเมื่อครู่
“งงว่ะ ทำไมตื่นเต้นขนาดนั้น?”
“โซ่เป็นลูกคนเดียวน่ะครับ พอมีเรื่องเด็กก็อินทุกทีเลย” พอได้ยินคำตอบ ธีร์จึงยิ้มขำกับความแตกต่างระหว่างเขาทั้งคู่
“คนลูกคนเดียวอยากมีพี่น้อง ส่วนคนมีพี่น้องอยากเป็นลูกคนเดียว” ชายหนุ่มทอดสายตาไปยังเบื้องหน้าระหว่างนึกถึงความไร้อารมณ์ทางสายตาของน้องชาย “ตอนเป็นเด็กพี่กับไอ้โฟร์เถียงกันตลอด จนบางครั้งมีความคิดว่าอยากให้มันตาย ๆ ไปซะ แต่นั่นก็แค่ความคิดของคนเป็นเด็ก”
โซ่เงยหน้ามองคนตัวโตกว่า เขาเลือกที่จะเงียบเพื่อตั้งใจฟังพี่ธีร์มากกว่าจะแทรกความคิดของตัวเองเข้าไป
“คนเรามักจะโหยหาสิ่งที่ไม่เคยมี” ซึ่งพอทบทวนดี ๆ แล้วการมีน้องแบบไอ้โฟร์นั้นถือว่าเป็นเรื่องราวดี ๆ ในชีวิตของเขาเลย พอโตขึ้น... ได้เห็นว่าน้องเรียนจบมัธยมปลายจนสอบติดมหาวิทยาลัยดี ๆ ได้ด้วยเกรดเฉลี่ยที่ทำให้พ่อกับแม่ยิ้มไม่หุบน่ะ เขาเองก็คือหนึ่งในนั้นที่ยินดีกับมัน
“พี่ธีร์คิดถึงบ้านไหมครับ?”
“หะ? อ้อ...” พอเป็นเรื่องนี้พี่ธีร์ถึงกับชะงักไป น้อยครั้งนักที่อีกฝ่ายจะเลียริมฝีปากคลายความประหม่า และตอนนี้เขาเห็นว่าพี่ธีร์กำลังทำ “คิดสิ แต่ไม่ต้องเซิ้งให้พี่กลับบ้านไปหาพ่อแม่นะ ไปแอบคุยอะไรกับเบลมาอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้”
เบลคือหนึ่งคนที่ไม่เห็นด้วยกับการที่เขาย้ายออกมา เอาจริง ๆ ก็ไม่มีใครเห็นด้วยหรอก เพราะทุกคนมองเห็นความถูกต้องของตนเองมากกว่าสิ่งเขาต้องการทำอยู่แล้ว ธีร์ทนอยู่บ้านที่พูดจากดดันตลอดเวลาไม่ไหว แม้จะเข้าใจแต่ความอดทนของเขามันคงมีน้อยเอง
“โซ่จะชวนพี่ธีร์ไปซื้อของฝากให้ที่บ้านต่างหากล่ะครับ ตัวไม่ไปแต่ส่งใจไปแทนได้นะ”
“โรเล็กซ์เรือนละกี่ล้านดีล่ะ นี่ฟังนะ พ่อพี่มีเงินอยู่แล้ว เขาคงไม่ดีใจกับของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พี่ซื้อให้หรอก” พอพี่ธีร์น้อยใจก็กลับเข้าไปอยู่ในร่างเด็กห้าขวบอีกแล้ว โซ่อมยิ้มพร้อมจับแขนรุ่นพี่ก่อนจะพาเดินไปด้วยกัน “อะไร จะพาไปไหน?”
“พาไปดับความขี้งอนครับ”
“งอนบ้าไร เลอะเทอะ ระดับพี่หัวใจตีบวกสิบแถมใส่การ์ดป้องกันอีกสามใบเลยนะโว้ย เฮ้ย จะพาไปไหนก็บอกกันหน่อยดิวะ” นอกจากจะไม่ยอมให้คำตอบแล้ว น้องเด๋อยังเข้ามาแย่งถุงไปช่วยถืออีก วูบหนึ่งธีร์รู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงผู้บอบบางเพียงเพราะได้รับการแบ่งปันภาระ เออดี จะได้ไม่หนัก
สุดท้ายทั้งคู่ก็มาถึงโซนรองเท้าผู้ใหญ่ ชายหนุ่มตัวสูงเหล่มองน้องเด๋อที่กำลังชะโงกหน้าซ้ายทีขวาทีเหมือนดูสนุกที่ได้เข้ามาในโซนนี้ “คุณพ่อกับคุณแม่พี่ธีร์ใส่รองเท้าเบอร์อะไรพอจะจำได้ไหมครับ?”
“ของพ่อพอจะจำได้อยู่ แต่ของแม่ไม่แน่ใจ ถ้าจะเอาชัวร์ต้องไปวือให้ไอ้โฟร์ช่วยดูให้ – อะไรอีก?” ธีร์ลดระดับสายตามองน้องเด๋อที่ใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือจีบโทรศัพท์ของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต ก่อนจะวางลงบนสองมือของตนเองแล้วยื่นให้เขาเหมือนการถวาย
“โทรหาน้องเลยครับ...”
“ไม่เอาโว้ย เดี๋ยวโดนมันประชดใส่”
“ถ้าโดนประชดก็ถามเบอร์รองเท้าน้องด้วยเลยครับ ใจแข็งแค่ไหนก็ต้องมีชะงักบ้างแน่ ๆ” ธีร์ไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าวิธีนี้ค่อนข้างน่าสนใจ แต่เขาไม่ได้กลับบ้านนานแล้วนะ เวลาไลน์คุยกับไอ้โฟร์มันก็ชอบอ่านแล้วไม่ค่อยตอบ วันไหนมันนึกอารมณ์ดีส่งสติ๊กเกอร์มานี่แทบก้มกราบโทรศัพท์
ธีร์แยกออกไปโทรตรงจุดที่ไม่ค่อยมีคนเพ่นพ่าน เพราะเขาไม่อยากขายหน้าเด็กนั่นถ้าหากว่าไอ้โฟร์เลือกตัดสายมากกว่าจะงัดปากคุยกับเขา
ไอ้เสียงสัญญาณระหว่างรอสายก็กดดันเหลือเกินให้ตายสิพับผ่า
( ว่า? )
เพียงได้ยินคำ ๆ เดียวจากคนในสายภาพเก่า ๆ ตอนยังเป็นเด็กจนโตก็ฉายเข้ามาเป็นฉาก ๆ สาบานให้ตายว่าธีร์ไม่เคยประหม่าขนาดนี้แม้แต่ตอนมีเซ็กส์กับผู้หญิงเป็นครั้งแรก
“มึงใส่รองเท้าเบอร์ไรวะ”
( 45 ถามทำไม? )
“กูจะซื้อ Yeezy ให้ ถ้าไม่ลำบากสองตีนของมึงจนเกินไป ก็เดินไปเสือกให้กูหน่อยว่าป๊ากับม๊าใส่รองเท้าเบอร์อะไร”
ทั้งคู่เคยมีช่วงเวลาที่เป็นศัตรูกันก็จริง แต่ความสัมพันธ์ลิ้นกับฟันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละนิดเมื่อเริ่มโตขึ้น เขากับไอ้โฟร์เคยสนิทกันในช่วงเวลาหนึ่ง ซึ่งนั่นคือก่อนที่เขาจะย้ายออกมาอยู่คนเดียว เหมือนจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็นานพอสมควร เด็กนั่นเคยรั้งด้วยเหตุผลแล้วและธีร์รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เขาไม่ได้ทำตามคำขอ
แต่ธีร์คิดว่าเขาทั้งคู่ยังรักกันเหมือนเดิม ด้วยสายใยของพี่น้องที่ตัดอย่างไรก็ไม่มีทางขาด
( ไอ้พี่เหี้ย ไอ้ส้นตีน ไอ้หยำฉ่า พ่อมึงตาย )
“อ้าวไอ้ฉิบหาย พ่อมึงก็พ่อกูเหมือนกันเปล่าวะสัด?!!!”
อารมณ์ซึ้งกูหายหมดเลยอีห่านป่า!!!
*
“ได้เรื่องไหมครับ น้องยอมรับสายหรือเปล่า?” พอกลับมาถึงน้องเด๋อก็รัวถามอย่างสนอกสนใจ นึกอยากดุที่เสี้ยมให้เขาโทรหาน้องชายจนโดนมันด่าย้อมหมา เชี่ยโฟร์แม่งปากหมาได้ใครอยากจะรู้นัก “โซ่แอบเดาเอาเองว่าพี่ธีร์คงได้ส่วนสูงมาจากคุณพ่อ ที่หยิบมาหลาย ๆ ไซส์ก็เพราะโซ่ไม่รู้ว่าคุณพ่อพี่ธีร์สูงกว่าหรือตัวเล็กกว่า ยังไงพี่ธีร์ลองเลือกดูก่อนนะ แต่ถ้าให้แนะนำโซ่ว่าแบบสวมจะดีกว่าแบบหนีบครับ”
ชายหนุ่มมองรองเท้าบนพื้นที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนอายุน้อยกว่าซึ่งเขาไม่เข้าใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ทำไมต้องรองเท้า พี่บอกเราแล้วใช่ไหมว่าพ่อแม่พี่มีเงิน พวกเขาคงชอบของแพง ๆ มากกว่ารองเท้าคู่ละไม่กี่พันบาท”
“ใช่ครับ แต่ของดีไม่จำเป็นต้องแพงเสมอไปหรอกนะ” น้องเด๋อยิ้มพร้อมวัดความยาวของเท้าเขาด้วยมือ ก่อนจะเดินไปเอารองเท้าคู่หนึ่งมาวางลงตรงหน้าเขา มันเป็นแตะแบบสวมที่ไม่ใช่สไตล์เขาเสียเลย “พี่ธีร์ยกเท้าขึ้นให้โซ่นิดนึง”
เขาทำตามขณะมองทุกการกระทำของอีกคน น้องเด๋อประคองเท้าเขาขึ้นเล็กน้อยเพื่อถอดรองเท้าหนังกลับออกให้อย่างไม่รังเกียจแล้วสวมแตะคู่ใหม่ให้
“พี่ธีร์ลองลุกขึ้นเดินหน่อยครับ”
“อะไร?”
“เดินครับ เดิน ๆ” เจ้าของตาใส ๆ กล่าวพร้อมผายมือไปตรงพื้นเงาวาววับ น้องเด๋อมันตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ธีร์ส่ายศีรษะหน่าย ๆ พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ล้วงมือซ้ายเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วล้อเลียนท่าเดินของนายแบบจนเด็กคนนั้นหัวเราะ
“หล่อใช่ไหมล่ะ?”
“ครับ ว่าแต่รองเท้าเป็นยังไงบ้าง ใส่สบายไหมครับ?” หลังจากได้ยินคำถามจึงก้มหน้าลง แล้วก็พบว่ารองเท้าหน้าตาแก่ ๆ คู่นี้มันนุ่มสบายใช้ได้ เขาจึงพยักหน้าเป็นคำตอบ “ถ้าพี่ใส่ธีร์สบาย คุณพ่อก็ต้องใส่สบาย”
“...”
“มันคือรองเท้าเพื่อสุขภาพน่ะครับ คุณพ่อพี่ธีร์มีเงินซื้อของแพงก็จริง แต่พี่ธีร์มีเงินซื้อสุขภาพให้คุณพ่อนะ”
น้องเด๋อเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำให้รู้สึกดีอยู่เรื่อย ทั้งที่มันเป็นเรื่องธรรมดาจนไม่น่าจะนึกถึงได้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาธีร์เอาแต่คิดว่าถ้าหากจะซื้ออะไรให้ที่บ้าน มันจะต้องเป็นของแพง ๆ เพราะส่วนหนึ่งเขาต้องการกลบปมในใจ คนเป็นลูกอยากให้พ่อแม่รู้ว่าอาชีพนี้ไม่ได้ทำให้ลำบากเลยสักนิด
ธีร์อยากให้ท่านเห็นสักทีว่าเขาสามารถเลี้ยงตัวเองได้อย่างสุขสบายและไม่มีทางอดตายกับการเล่นเกม แต่เขาคงยึดติดกับตรงนั้นมากเกินไป จึงทำให้มองข้ามเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ควรใส่ใจมากที่สุด
“โซ่”
“ครับ” เจ้าของชื่อมองรุ่นพี่ที่ย่อตัวนั่งลงเลือกรองเท้าซึ่งวางเรียงกันอยู่บนพื้น ก่อนจะหยิบเบอร์สี่สิบห้าขึ้นมาให้เขารู้ว่านั่นคือไซส์ของคุณพ่อ
“ขอบคุณนะ”
“ปลด Achievement ได้อีกหนึ่งอย่างแล้ว” น้องเด๋ออมยิ้ม ทำมือท่าไนกี้ใต้คางซึ่งธีร์สามารถดูออกได้ในพริบตาเดียวว่าเด็กคนนี้คงจำจากเขากับไอ้แหลมมา
ธีร์ปล่อยให้อีกคนเข้าใจว่าคำขอบคุณมาจากการช่วยเลือกรองเท้าให้พ่อ มากกว่าจะอธิบายว่าเป็นเพราะเด็กคนนี้ช่วยเปลี่ยนมุมมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มันเคยฝังอยู่ใต้เบื้องลึกจิตใจของผู้ชายคนนี้ ธีร์มองหน้าเจ้าเด็กเด๋อที่เอาแต่พูดไม่หยุดว่าถ้าเดินไปอีกนิดหน่อยก็จะเจอโซนรองเท้าผู้หญิง ซึ่งตรงนั้นมีรองเท้าเพื่อสุขภาพให้เลือกอีกมากมายจนเขาคงตาลายเพราะเลือกไม่ถูกแน่ ๆ
ธีร์หวังว่าพ่อกับแม่จะชอบรองเท้าคู่นี้เหมือนที่เขาเริ่มชอบมันหลังจากได้ลองใส่
To be continued
คุณลูกค้ามีบัตรเดอะวันคาร์ดไหมคะ
-
o13
-
/มีค่ะ ขอบอกเบอร์แทนนะคะ55555555
เราเขินเลย เข้าใจเบล ก็เล่นเป็นแต่เกมง่ายๆอ่ะ
ไม่ใช่สมอง เพลินดีนะคุณณ55
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจเบลมาหน่อยนึง
จริงๆผญ.คนนี้ก็ไม่ได้เลวร้าย
ก็นะโตขึ้นสังคมรอบข้างก็บีบบังคับให้มองอะไรต่างไป
ยิ่งผู้ใหญ่ยิ่งยากไปใหญ่ที่เข้าใจเรื่องเกม
ตอนเราเล่น rov ช่วงที่กลับบ้าน
พ่อเราเขายังไม่เข้าใจเลยค่ะ ว่าเราติดเกมบ้างล่ะ
ไม่ทำงานทำการบ้างล่ะ
ทั้งๆที่เพราะว่างเราถึงเล่นอ่ะ55
อืมๆ พอจะเข้าใจ
แต่สำหรับเราถ้าไลฟ์สไตล์มันเป็นด้วยกันไม่ได้
หรือความคิดเห็นมันไปด้วยกันไม่ได้
ซักวันนึงความสัมพันธ์มันอาจจะถึงทางตัน
ยกเว้น จะพร้อมเข้าใจและต่างคนต่างปรับเปลี่ยน
แต่อันนี้ พี่ธีร์เองก็ตึง เบลเองก็ตึง
ส่วนตอนนี้น้องเด๋อเป็นเด็กดีมากกกก
มาให้หอมหัวทีนึงเร็วๆลูกกก
เป็นเด็กที่เติบโตมาอย่างดีจริงๆ
เราเองก็เพิ่งซื้อของขวัญปีใหม่ เป็นรองเท้าให้คุณพ่อเหมือนกัน
เพราะคุณพ่อเดินบ่อย เราก็อยากให้ใส่รองเท้าดีๆ
เราเลยเข้าใจเจตนาน้องเด๋อมากๆๆ
โอ้ยยย ขอหอมหัวเพิ่มอีกทีนึง ฮือออ
พี่ธีร์แพ้ทางคนอย่างน้องเด๋อแน่ๆ
อย่าปล่อยน้องให้หลุดมือนะยูวววว
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
ปล. +1 เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
โซ่ เก่งมากกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ทำให้ธีร์ สบายใจ :mew1:
ืทำให้เบล อารมณ์ดี :mew1:
ทำให้ธีร์ กับโฟร์น้องชายคุยกัน :mew1:
ทำใหธีร์ สานสัมพันธ์กับพ่อแม่ :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมตอนนี้รู้สึกอยากให้โซ่เจอกับโฟร์
ไม่เอาโซ่ธีร์ละได้มั้ย เราว่าเบลก็ดี คบมาตั้งนาน คือ...อินไง เหมือนเรากับแฟนเลย
เราติดเกม เขาก็เข้าใจ คอยให้กำลังใจเรื่องงานเรื่องเกม อยากให้เล่นกับเพื่อนๆ บ้าง
กลัวเราจะอยู่คนเดียวมากแล้วเป็นโรคซึมเศร้าไรงี้
เอาจิงๆคบนานเป็นสิบปี มันก็มีช่วงห่างๆ จนแอบไปกิ๊กกั๊กคนอื่นนะ แต่ก็ไม่เอาอ่ะ เพราะเรารักแฟนเรามากกว่า
คือมีฟีลเดียวกับธีร์เลย คุยกับคนในเกมจนติด เหมือนจะชอบ แต่สุดท้ายคนที่อยู่กับเรามานานกว่า แม้จะไม่ได้ชอบเหมือนกัน ก็ไม่เป็นไร
ถ้าธีร์เปลี่ยนใจจากเบล เราว่ามัน...ไม่ดีเลยอ่ะ
-
หูย เบลก็ดูมีมิติขึ้นมาอี๊กกก
คือบั่บยากเลยกับการที่จะให้ธีร์เลิกกับเบล
ละตอนนี้น้องเด๋อก็ดูเพอร์เฟ็คมากเว่อร์อ่ะ
-
น้องงงงงง ทำไมเป็นเด็กน่ารักขนาดนี้ ไม่ให้พี่ธีร์แล้วได้มั้ย จะเลี้ยงดูน้องอย่างดี ให้ขี่คอเล่นด้วยอ่ะ
เรื่องนี้ไม่ได้เขียนให้เกลียดฝ่ายผญ.อ่ะ ชอบจังเลย ปกตินี่ถ้าแฟนเก่าโผล่มานี่จะต้องมีนิสัยที่น่าด่ามากๆ แต่นี่เขียนมุมของเบลได้น่าเห็นใจดีค่ะ เข้าใจเลย
//ขออนุญาตเกาะติดนิยายเรื่องนี้เยี่ยงเหาฉลามนะคะ :hao7:
-
ทำไมน้องโซ่มีความเป็นลูกสูงขนาดนี้ ฮืออ อยากเลี้ยงดู
มาบ้านแม่มั้ยแม่มีเพลย์4 นะะะะ :hao5:
แอบกังวลว่าถ้ามีเรื่องเบลขึ้นมาแล้วน้องโซ่จะยอมถอยง่ะ
ไม่อยากให้เบลเป็นตัวร้ายแต่อยากให้เขาได้กัน ทำไงดี555555555555
-
มีค่ะ หยิบบัตรให้โดยเร็ว :z2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1:
ทำไมชอบสไตล์งานเขียนแบบนี้ก็ไม่รู้ .. แบบชอบความรู้สึกของคนในเรื่องด้วยแหละ
แล้ว "ซอโซ่น่าหยิกมาก" ถ้าเจอแบบนี้ นี่จะจีบจริงๆ
-
กับเบลล์ถ้าจบด้วยต่างคนต่างถอยก็คงดีนะคะ เสียดาย คบมาตั้งนาน ปัญหาใหญ่ก็ที่บ้านเบลล์นี่แหล่ะค่ะ ถ้ายังไม่โอเคก็ยาก
ให้น้องเด๋อมาคบกับเราดีกว่า เด็กดีจนอยากส่งเสีย :hao5:
-
เข้าใจเบลนะ สงสารด้วยที่ถ้าต้องเลิกกับธีร์อ่ะ แต่น้องโซ่ก็ดีอ่ะ ทัศนคติดีมากเว่อร์ ไม่รู้จะทีมใครเลยอ่ะ :hao5:
-
อย่างน้องโซ่ไม่ต้องเอาเดอะวันการ์ดไปหรอก เอาบัตรเครดิตพี่ไปเลยรู้กกกกก ฮืออออ น่ารัก อยากเลี้ยงอยากบีบอยากกัดน้องงงงงง
-
น้องโซ่ เป็นคนที่สามารถทำให้คนที่อยู่ด้วยสบายใจ ผ่อนคลาย อารมณ์ดีได้ น่ารักจริง ๆ
ทั้งการเป็นผู้รับฟังที่ดี ทำความเข้าใจ และความพยายามจะช่วยด้วยความจริงใจ
ไม่แปลกที่ใคร ๆ ก็จะรู้สึกดีกับน้องโซ่ ทั้งพี่ธีร์พี่เบล
รู้สึกเห็นใจและเข้าใจพี่เบลมาก ๆ ครอบครัวของพี่เบลก็ด้วย
รักน้องโซ่ แต่ก็สงสารพี่เบลเหมือนกันนะ ถ้าพี่ธีร์ปันใจ ฮือออ T^T
-
อยากมีน้องโซ่เป็นของตัวเองบ้างต้องทำยังไงคะ
น้องเป็นคนซื่อ แต่ความซื่อใสของน้องทำให้คนรอบข้างลดอคติของตัวเองลงไปได้มากโขเลย น่ารักกกฮือ อยากหอมหัวน้องโซ่
-
o13 น้องโซเก่งมาก
-
น่ารักแบบนี้ ไม่หลงรักยังไงไหว :hao7:
-
อยากจับน้องซอโซ่มากอดให้จมอก :man1:
-
น้องโซ่น่ารักเกินไปปปป เป็นเด็กที่ดีจริงๆ
:-[
-
ตามอ่านรวดเลย น้องงงงง น่ารักอะไรขนาดนี้ เอ็นดูไปหมด
ชอบการพูดคับที่โคตรกวนตีนของน้อง
สงสารผู้หญิง แต่สองคนนี้ไม่น่าจะไปกันได้ยาวเลย
เหมือนธีร์ไม่รักเลย มองข้ามความรู้สึกเบลตลอด
คือแก้ได้ยากเวลาเจอแบบนี้ มันเหมือนว่ากับคนที่ตัวเองรักเราจะสนใจเอง
แต่กับคนที่เราไม่รักอะ ให้ตายก็มองข้ามง่ายๆเลย
น้องโซ่ควรเป็นลูกจริงๆ น่ารักไม่ไหวววววว
ไม่เล่นเกม ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่อ่านแล้วสนุกมากๆค่ะ
ชอบทุกมุกที่ใส่มาเลย อิน้องน่ารัก อยากพูดอีกล้านครั้ง
อยากมีโซ่เป็นของตัวเอง
-
น้องโซ่เป็นเด็กดีแบบเด็กดีจริงๆ น่ารัก ช่วยเปิดมุมมองใหม่ๆของพี่ๆ
ธีร์จะเลิกกับเบลตอนไหนน้อออออออ ดูยากจัง
-
:pig4:
-
ขอน้องเด๋อมานอนกอดที่บ้านซักสิบคืนได้มั้ยคะ
-
รู้สึกได้ถึงความเฟียซและความเกรี้ยวกราดของน้องโฟร์ ซึนเดเระใช่มั้ยเนี่ย :laugh:
สงสารเบลเนอะ เธอไม่ได้ผิดเลย แค่นิสัยผู้หญิงที่อาจจะขี้งอนและคิดมากไปนิด
ทีมแม่น้องเด๋อจะไม่ยุ่งหรอกค่ะ เราจะดูแลลูกอย่างเดียว
-
คิดยากกับเบลอ่าา :ling3: :ling3: :ling3:
-
เข้าใจเบลระดับนึงนะ พี่ธีร์คะถ้าจะรู้สึกดีกันน้องเด๋อของเราก็ไปจบกับเขาให้เรียบร้อยก่อน!!! หวงลูกกกก
-
น่ารักมากเลยค่ะ ปกติเราเล่นแต่เกมส์ the sims 555 ส่วนเกมส์อื่นก็ดูคนแคสอื่นเคสเอา น้องเด๋อน่ารักมากเลยลูกกกก ตัวละครดูมีมิติดีค่ะ ชอบ ดูมีที่มาที่ไป รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ซอโซ่น่ารักจัง
-
เป้าหมายในชีวิตของพี่ธีร์กับเบลไปในทางเดียวกันไหม ดูท่าเบลอยากลงหลักปักฐานแล้วอะ แย๊บถามขนาดนั้นพี่มึงยังมึนๆไม่รู้เรื่องเลยอะ คบกันมาตั้งนานแต่ดูเหมือนความเข้าใจมันไม่มีให้กันทั้งสองฝ่ายเลย ต่างฝ่ายต่างเรียกร้องหาความสบายใจที่ไม่มีอยู่จริงอะ กับน้องมันไม่ใช่เพราะว่ามีความชอบไปในทางเดียวกัน แต่เราว่ามันเป็นความใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ ไม่ได้อยากให้เลิกกันนะ..แต่ก็นะ.....
เราเข้าใจคนเล่นเกมเลยอะ น้องชายเราก็เป็นแบบโซ่ ไม่ใช่สายหัวร้อนอะไร อยากเล่นเฉยๆ ดูมันสนุกในโลกของมัน จนอยากแกล้งเลยอะ
-
งื้อออ ชอบมากกกก อยากอ่านแนวนี้มานานแล้วแต่หาไม่ได้เลยเกือบจะแต่งเองด้วยซ้ำแต่ความสามารถไม่พอ55555 เป็นกำลังใจให้นะ :mew1: :mew1:
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 9
ก้อนหินกับพลาสเตอร์ติดแผล
“ไอแอมเดอะบอส ก่าดแด๊มเอ่ท!”
ZAMZAM: ชนะรอบแรกทำคุย พอรอเจอรอบสองเดี๋ยวก็ตกม้าตายอีก
Jiratha88: กูเกลียดสำเนียง
NooAnny: ส่วนตัวชอบแอ้กเซ้นมากเลยคะ นี่คือตัวอย่างของคนใช้ภาษาถูกต้อง เด็ก ๆ รุ่นหลังที่ยังใช้ผิด ๆ ถูก ๆ อยู่ก็ควรแก้ไขและเอาพี่ธีร์เป็นเยี่ยงอย่างนะค่ะ
Nawaphol771: แก้ที่มึงคนแรกเลย @NooAnny
Mankrub: เมื่อกี้ไอ้ธีร์พูดว่าไรเหรอคับ
Toey_ts: I’m the boss, God damn it จร้า แต่ขอไม่แปลนร้า มันเปงคำหยาบอ่า
AlienFromEarth: ผมรู้สึกย้อนแย้งมากครับ ใจหนึ่งอยากให้ชนะเพราะคุณโซ่อยู่ในทีม แต่อีกใจผมก็อยากให้ไอ้ธีร์พบความฉิบหาย
zazajung: พี่ธีร์สุดยอดเลยค่ะ
Vari: เราจะไปญี่ปุ่นตั้งแต่ 15-27 นี้ ฝากหิวของได้น้า ราคากันเองจ้า
หลังจากเอาชนะทีมแรกมาได้อย่างง่ายดาย ธีร์ก็ไม่ยอมเสียเวลานานเกินไปจึงเปิดไลฟ์โชว์หน้าพร้อมทำท่าอ้อร้อชวนให้หมั่นตีน ชายหนุ่มโยกตัวบนเก้าอี้ สะบัดมือรัว ๆ พร้อมอ่านคอมเมนต์มากมายที่เริ่มไหลเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนผู้เข้าชม ก่อนจะก้มลงหยิบบางอย่างขึ้นมาสวมใส่
Faiizzzz บริจาค 100฿: เดี๋ยว หน้ากาก?
Nickey1998 บริจาค 50฿: หน้ากากลิงเหมือนใน MV ของ Bruno Mars เลยครับพี่ธีร์ ซื้อจากไหนครับ
แฟนคลับในห้องแชตยังคงรัวไม่หยุดจนบางคนต้องโดเนทเพื่อให้เกมเมอร์เห็นข้อความของตนเอง ธีร์เพิ่งซื้อหน้ากากหัวลิงมาจึงอยากอวดให้โลกเห็นของเล่นสักหน่อย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะรับปากน้องเด๋อไปแล้วว่าจะใส่เป็นเพื่อน ก็ไอ้การเล่นเกมธรรมดา ๆ ใคร ๆ ก็ทำได้ไง แต่ถ้าให้สนุกและน่าสนใจสิยากกว่า อีกอย่างเขาก็รู้อย่างถ่องแท้แล้วว่าน้องเด๋อขี้อายโดยแท้จริงไม่มีความตอแหลผสม เพราะงั้นให้ใส่หน้ากากหัวหมีต่อไปก็ดีแล้ว
“ไหนบอกซิ แมตช์หน้าอยากให้เล่นตัวไหน” ชายหนุ่มหยอกล้อกับแฟนคลับและแอนตี้อย่างอารมณ์ดี คว้าเอาอูคูเลเล่ขึ้นมาเล่นพร้อมหมุนเก้าอี้เป็นเด็ก
BOYSTORY: อยากเห็นพี่ธีร์เล่นเลื่อยอีกครับ
MinA1004: HILLBILLY ค่ะ
Uniporn: แทร็บก็ดีนะพี่ อยากเห็นคนร้องหงิง ๆ เพราะกับดัก
Miyukijjang: เล่นอะไรก็ได้ค่ะ แต่ตอนนี้น้องอยากฟังพี่ธีร์เล่นเพลงของเอ็ด ชีแรน >_<
“พี่ไม่เล่นเพลงของเอ็ดครับ พี่เล่นชู้” เขาขยิบตาใส่กล้องพร้อมยิ้มแบบที่รู้ว่าจะต้องโดนแอนตี้ด่าพ่อล้อแม่กลับมาแน่ ๆ แต่นาทีนี้ใครจะสน พี่อารมณ์ดี ด่าให้ตายก็ไม่โกรธ
OnePenMomOfThr33: สวัสดีครับ บุตรแห่งวันเพ็ญครับ
ยกเว้นไอ้ส้นตีนนี่นะ
“เชี่ยแหลม สัด!” เขาตะโกนด่าไอ้เด็กเกรียนที่เข้ามาในห้องแชตพร้อมชื่อที่ยั่วโมโหเขาได้เหมือนทุกครั้ง เอาชื่อแม่กูมาขยี้ไม่จบนะไอ้เด็กเหี้ย
Wolf999: ทำไมหยาบคายจังล่ะครับ? เด็ก ๆ ดูช่องคุณเป็นหมื่น ควรทำตัวให้น่านับถือเป็นเยี่ยงอย่างแก่สังคมบ้าง
“อีกละ” ธีร์เบ้ปาก มองข้อความคนดีของโลกใบนี้แล้วถอดหน้ากากหัวลิงออก “คือผมเข้าใจนะที่มีคนคาดหวังว่าผมจะต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ถึงจะถูก แต่ว่าคุณครับ ผมเป็นแค่คนเล่นเกมธรรมดาเองเว้ยไม่ใช่ข้าราชการหรือคนใหญ่คนโตในสังคม เนี่ย ชีวิตคน ๆ นึงต้องเป็นสักกี่อย่างกันวะ ไอ้ฉิบหาย แค่หล่อ มีการศึกษา เล่นเกมเก่ง สาวเยอะ บ้านมีฐานะคือยังไม่พอใช่ปะ นี่กูเหลือแค่ดมกาวนะไม่งั้นครบองค์”
OnePenMomOfThr33: จริงครับ อย่ามาว่าพี่ผม
“มึงน่ะตัวดีเลย!!!”
Phongsathon บริจาค 50฿: ชิงหมาเกิด
OnePenMomOfThr33: พูดแรงเกินไปเปล่าครับ พี่ผมไม่ได้ชิงหมาเกิดนะ เขาก็แค่อยากช่วยแม่ประหยัดค่าผ้าอนามัยเก้าเดือน
“อย่างน้อยก็ยังเก้าเดือนนะ พวกนอนตู้อบเพราะคลอดก่อนกำหนดอะอย่าพูดเยอะ” ธีร์ทำหน้าล้อเลียนล้อรุ่นน้องที่ตัวเตี้ยไม่สมกับเป็นลูกครึ่งฝรั่ง
Ploypailin บริจาค 200฿: พี่ธีร์คะ มีคนเข้าไปด่าพี่โซ่ในไลฟ์ค่ะ ทำไงดีคะ?
ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเขาใช้เวลาอ่านข้อความบนหน้าจอกี่วินาทีก่อนที่นิ้วมือจะกดปิดไลฟ์สตรีมโดยไม่มีการบอกลาแฟนคลับก่อน ไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ธีร์รีบกดเข้าไปในชาแนลของน้องเด๋อก่อนจะได้คำตอบเป็นภาพนิ่งของเกมโดยไม่มีเสียงบรรยายว่าตอนนี้ตัวละครกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ เพราะมีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังรัวด่าในห้องแชต ด้วยข้อความหยาบคายสารพัดซึ่งเขาคิดว่ามันรุนแรงเกินไปสำหรับคน ๆ หนึ่ง
33003300: เกรียนวัลลาบี เล่นเกมก็งั้น ๆ
11001100: พยายามทำตัวลึกลับเพราะอยากให้คนอื่นสนใจ ทั้งที่ความจริงมึงก็เป็นแค่เด็กน้อยกะโหลกชอบเกาะแกะตามร้านเกม พวกกูไปตามสืบมาแล้ว อย่าให้แฉว่าเป็นใคร
Yurikojung: มาเห่าหอนอะไรแถวนี้ อย่ามายุ่งกับน้อง
Joyly: น้องโซ่ไม่ต้องอ่านข้อความแล้วนะ ปิดไลฟ์ไปเลยค่ะ วันนี้แข่งมาเหนื่อย ๆ พักผ่อนก่อนนะคะ
44004400: สังคมเกมเมอร์มันกว้างอะเนอะ การจะมีตัวตนได้ก็ต้องเกาะคนนั้นทีคนนู้นที เคร ๆๆๆ
11001100: อีพวกติ่งก็เลียจัง อยากรู้นักว่าถ้ามันถอดหน้ากากออกมาแล้วหน้าเหี้ย พวกมึงยังจะหวีดกันอยู่ไหม 5555555555555
22002200: กูล่ะขำ เป็นไงล่ะ ดังสมใจแล้วหนิ เกาะไอ้เชี่ยธีร์จนมาไกลขนาดนี้แล้ว ดีใจด้วยน้า ซับสไครบ์พรุ่งพรวด ๆ เลย
BOYZA704: กูจะดูเนื้อเรื่องเกมก็ไม่ได้ดูเพราะมารผจญอย่างพวกมึง รกโลกจังนะสัส
Epicwa: หยุดเถอะครับ ตอนผมทวงเงินไอ้นนท์ยังไม่ด่าขนาดนี้เลย
33003300: พวกกูจะเข้ามาทุกวันจนกว่ามันจะอ้อนวอนขอให้หยุด ไหว้กูสิ
ความเกลียดชังถูกถ่ายทอดออกมาเป็นข้อความ ธีร์วางสองมือไว้บนคีย์บอร์ดพร้อมถามตัวเองว่าควรด่าไอ้เวรพวกนั้นเพื่อช่วยโซ่หรือไม่ แต่อยู่ ๆ ความคิดอีกด้านหนึ่งก็แย้งขึ้นมาว่าการทำแบบนั้นมันใช่วิธีช่วยน้องจริงหรือ ในเมื่อคนเหล่านั้นคงไม่มีทางเจ็บปวด หนำซ้ำยังสนุกยิ่งกว่าเดิมที่เห็นเขาดิ้น
สองมือกำเข้าหากันแน่นพร้อมคว้าเอามือถือที่วางอยู่ด้านซ้ายมือซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับมีคนโทรเข้าและชายหนุ่มไม่ลังเลที่จะรีบรับสายทันทีที่รู้ว่าน้องเด๋อเป็นคนโทรมา
“โซ่”
( อะ... พี่ธีร์รับสายเร็วจังครับ ตกใจเลย... )
“ทำอะไรอยู่?”
( โซ่ลงมาซื้อมาม่าน่ะครับ พอดีมือว่าง ๆ ก็เลยโทรมาชมพี่ธีร์ระหว่างเดินไปมินิมาร์ท วันนี้เกมแรกว่าเจ๋งแล้ว แต่เกมสุดท้ายโซ่ยกให้เป็นที่หนึ่งตอนนี้เลยครับ คลิปไฮไลท์สามนาทีที่เพิ่งปล่อยออกมาเป็นรวมช็อตเด็ดของ Thr33Gamer ทั้งนั้นเลย )
“...”
( พอเห็นพี่ธีร์เล่น โซ่ว่าคงมีคนหันไปสนใจฆาตกรมากขึ้นแน่ ๆ ว่าแต่พี่ธีร์กินข้าวหรือยังครับ น่าจะยังแน่ ๆ เลย เพราะเมื่อกี้โซ่เห็นแจ้งเตือนว่าพี่ธีร์ไลฟ์อยู่ )
“...”
( พี่ธีร์ -- )
“รออยู่ข้างล่าง อย่าไปไหน พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้”
คนในสายไม่ได้ขานตอบ ซึ่งเขาก็ยินดีถ้าเด็กคนนั้นอยากคิดทบทวนว่าอยากให้เขาโผล่หนังหน้าไปหรือไม่ และสุดท้ายน้องเด๋อก็ขานตอบเบา ๆ ว่า ‘ครับ’ เขาจึงกดวางสายแล้วคว้ากระเป๋าเงินออกไปโดยไม่สนใจว่าชุดที่ใส่อยู่จะเรียกได้ว่าเกือบเป็นชุดนอน
แค่คิดว่าเด็กเด๋อ ๆ คนหนึ่งจะต้องรับมือกับกลุ่มคนประสาทแดกก็เป็นห่วงจะแย่แล้ว ธีร์ไม่อยากให้น้องต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ เหมือนที่เขาเคยเจอเองกับตัวตั้งแต่แรกยันทุกวันนี้ ธีร์รู้และเข้าใจดีว่าเมื่อสมัครอะไรก็ตามในโซเชียลนั่นหมายความว่าคุณได้เอาตัวเองไปยืนอยู่ในลานโล่งแจ้งที่ถูกมองเห็นได้ง่าย ๆ
มนุษย์มีเหตุผลที่จะเกลียด แต่บางคนก็ไม่มีเหตุผลเพราะคิดว่าโซเชียลคือโลกอิสระจนคิดจะทำอะไรก็ได้ในเมื่อใช้เงินจ่ายค่าอินเทอร์เน็ตด้วยตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นธีร์ก็อยากปกป้องเด็กนั่นที่ไม่ได้คิดร้ายกับใคร น้องเด๋อเป็นเพียงคนธรรมดาที่ชอบเล่นเกมก็เท่านั้น
นั่งแท็กซี่จากหลักสี่ไปถึงสีลมใช้เวลาราว ๆ สี่สิบห้านาที หักลบรถติดก่อนขึ้นทางด่วนบวกกับความร้อนใจที่เร่งพี่คนขับอยู่ตลอดเวลา ซึ่งธีร์ก็เข้าใจความน่ารำคาญของตนเองจึงให้ทิปไปอีกสองร้อย เขารีบวิ่งเข้าไปในคอนโดโดยไม่ยอมเสียเวลาทิ้งไปกับการเดิน และก่อนออกมาธีร์ได้โทรบอกแฟนสาวแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ซึ่งเธอก็เข้าใจพร้อมบอกให้เขาดูแลน้องเด๋อด้วย
“...”
ธีร์สวมรองเท้าแตะเห่ย ๆ ที่ยอมซื้อมาเพราะเด็กเด๋อบอกว่าจะได้นึกถึงพ่อทุกครั้งที่เห็น ชายหนุ่มตัวสูงหยุดฝีเท้าพลางหอบหายใจ ขณะสบตากับเด็กผู้ชายในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาวสีเข้มซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งไม้สีน้ำตาลตรงหน้าสวน
“พี่ธีร์มาเร็วจังเลยครับ”
“เกือบชั่วโมงน่ะเหรอที่เรียกว่าเร็ว”
“ครับ ก็พี่ธีร์อยู่ตั้งไกล” เขาพยายามหาความผิดปกติบนใบหน้าอีกฝ่าย และมันสังเกตได้อย่างง่ายดายเพราะแววตาหงอย ๆ ที่รอยยิ้มบนใบหน้ากลบเกลื่อนได้ไม่มิด ธีร์ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ซึ่งคนอายุน้อยกว่าก็ขยับให้ในทันที “รอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวโซ่ไปซื้อน้ำให้”
ยังไม่ทันออกปากห้าม เจ้าเด็กเด๋อก็ลุกไปพร้อมกระเป๋าเงินเสียแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจพลางมองตามหลังเด็กผู้ชายตัวผอมที่กำลังชะโงกหน้ามองรถยนต์ที่กำลังขับเข้าคอนโดอย่างระมัดระวัง ก่อนเจ้าตัวจะโค้งศีรษะอย่างมีมารยาทเมื่อฝ่ายนั้นเลือกเหยียบเบรกเปิดทางให้เดิน
ธีร์มองสมาร์ทโฟนที่น้องเด๋อไม่ได้เอาไปด้วย มันไม่ได้ล็อกหน้าจออัตโนมัติซึ่งคงเป็นเพราะน้องกำลังอ่านชีทที่ถ่ายเก็บเอาไว้ แต่นั่นก็ไม่น่าสนใจเท่าข้อความในไลน์ที่เด้งแจ้งเตือนบนแถบบนของหน้าจอ
Jiranee: วันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหมลูก อย่าหักโหมมากนะแม่เป็นห่วง
Jiranee: เดี๋ยวเสาร์นี้แม่จะไปหาแล้วนะ โซ่อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ?
Jiranee: ผัดผักบล็อกโคลี่ไหม หรือจะเอาผัดฟักทองดี?
Jiranee: แม่ว่าแม่ทำให้ทั้งสองอย่างเลยดีกว่าเนอะ
Jiranee: แม่จะทำใส่ทัพเพอร์แวร์ เผื่อโซ่กินไม่หมดจะได้เก็บใส่ตู้เย็นแล้วเอาไปอุ่นกินวันหลัง
Jiranee: คิดถึงนะลูก อ่านหนังสือเสร็จก็นอนเลยนะไม่ต้องตอบแม่
ธีร์ไม่ได้ตั้งใจแต่เขาก็อ่านจนข้อความเหล่านั้นหยุดเด้งบนหน้าจอ ชายหนุ่มลูบท้ายทอยพลางคิดไปว่าปกติน้องเด๋อคุยกับแม่แบบไหน ความย้อนแย้งเกิดขึ้นในใจว่าไม่ควรยุ่งโทรศัพท์คนอื่นตั้งแต่แรก แต่อีกด้านก็สาระแนคิดไม่หยุดเลยว่าบทสนทนาก่อนหน้าจะเป็นอย่างไร
“น้ำครับ”
“ขอบใจ” เขาบิดฝาขวดพร้อมยกขึ้นดื่มหมดไปเกือบครึ่ง ก่อนจะหันไปมองคนข้างตัวที่เอาหลอดจิ้มกล่องนมกล้วยพร้อมใช้สองมือถือมันเอาไว้และค่อย ๆ ดูดอย่างใจเย็น
“กินมาม่าแล้วยังจะกินนมอีก ในท้องมีหลุมดำเหรอวะ”
“โซ่ว่าน่าจะเป็นพยาธิมากกว่าครับ...” น้องคายหลอดออกมาทำหน้าอึน ๆ เขาจึงวางมือลงบนศีรษะทุยพร้อมเลิกคิ้วมอง
“ไง ไหวเปล่าวัยรุ่น?” ธีร์ไม่รู้ว่าคำถามไหนเหมาะสมที่สุดสำหรับเด็กคนนี้ เขาไม่ใช่คนปลอบเก่งหรือมีคำพูดดี ๆ ในหัว เพราะมันเต็มไปด้วยคำหยาบคายและเรื่องทะลึ่งตึงตัง
“ไหวแน่นอนครับ ทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อท้องอิ่ม” ทั้งคู่สามารถเข้าใจกันได้โดยไม่พูดถึงเรื่องความเกลียดชังในห้องแชตโดยตรง “ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรที่ทำให้พี่ธีร์มาที่นี่ ก็... ขอบคุณมากนะครับ”
“พี่อยากกินน้ำฟรีก็เลยมา ไม่รู้เหรอ?” ชายหนุ่มชูขวดน้ำเปล่าในมือ คนข้างตัวถึงได้หัวเราะ “เพิ่งเจอครั้งแรกเลยตกใจใช่ไหม แต่พี่ไม่ขอโทษนะที่ทำให้เราต้องเจอเรื่องแบบนั้น”
“ครับ ค่อนข้างมากเลยล่ะ แต่โซ่เข้าใจนะ โซ่ไม่ใช่คนเดียวในโลกที่โดนด่า และคนที่เจอเหมือนกันเขาก็ยังใช้ชีวิตอยู่ได้ พ่อบอกว่าคนที่ไม่โดนเกลียดเลยคือคนที่ไม่เคยมีตัวตนบนโลกใบนี้ แต่โซ่มี โซ่เลยโดนเกลียดได้” น้องเด๋อยิ้มแห้ง ๆ ก่อนนมกล้วยจะเป็นแค่กล่องสี่เหลี่ยมที่เอาไว้ถือเพื่อให้มือไม่ว่างเท่านั้น
“พี่โดนด่ามาตลอด หนักด้วย โดนจนงงว่าไปทำอะไรให้วะ ทั้งน้อยใจทั้งโกรธ ถามคนรอบตัวทุกคน ถามตัวเองว่าทำผิดตรงไหน แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ พี่ตั้บบอกว่า ‘มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดแหละมึง ทำใจ’ เออจริง ทุกคนไม่ได้ชอบสิ่งที่พี่พูดหรือสิ่งที่พี่ทำหรอก บางอย่างมันอาจจะดี แต่บางอย่างมันอาจจะเซนซิทีฟสำหรับคนอื่น แล้วพี่ก็โคตรเข้าใจเลยนะ ถึงจะรู้ตัวช้าหน่อยก็เถอะ พี่แม่งปัญญานิ่มเองไงที่เมื่อก่อนชอบทำอะไรเป็นเด็กจนลืมนึกถึงใจคนอื่น แต่การสำนึกได้แล้วห้ามไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกก็ยังดีกว่าแกล้งตายไม่สนใจเปล่าวะ”
“พี่ธีร์คงโดนมาเยอะกว่าโซ่หลายเท่าเลย”
“มันอาจจะเกี่ยวอยู่บ้างเรื่องโดนมากโดนน้อย แต่หลัก ๆ พี่ว่าขึ้นอยู่กับจิตใจว่ะ ว่าเราจะรับมันได้มากน้อยแค่ไหน พอผ่านไปสักพักพี่เริ่มปรับตัวเข้ากับสิ่งที่เป็นอยู่ได้ มันคือการหาตรงกลางน่ะ เราเอาใจทุกคนไม่ได้แต่เราก็ไม่ควรเหี้ยกับคนอื่นเรี่ยราดเหมือนกัน บางคนอาจจะเกลียดเราเพราะสิ่งที่เราเป็น หรือบางทีเขาอาจจะเกลียดแค่เพราะเขาไม่ถูกใจหรือไม่ถูกชะตาเฉย ๆ เหตุผลแม่งไม่ได้ซับซ้อน”
“นั่นสินะครับ ในโซเชียลนึงมีคนมารวมกันเยอะแยะเลย มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะเห็นด้วยกับเรื่องเดียวกัน หลังจากนี้โซ่จะพยายามคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนชอบวิธีการเล่นเกมของโซ่ -- แย่แล้วครับ โซ่ยังไม่ได้ปิดไลฟ์ ป่านนี้ไม่รู้คนดูเป็นยังไงบ้าง โซ่ทิ้งทุกคนลงมาข้างล่างทั้งอย่างนี้ได้ไงเนี่ย พี่ธีร์ครับ เดี๋ยวโซ่มานะ โซ่ขอกลับไปขอโทษทุกคนก่อน”
ชายหนุ่มคว้าข้อมือคนอายุน้อยกว่าเอาไว้พร้อมเงยหน้ามองเพื่อบอกให้รู้ว่าตอนนี้ไม่ต้องแบกอะไรไว้บนไหล่อีกแล้ว “ไม่ต้องหรอก พี่บอกไอ้แหลมให้เข้าไปบอกทุกคนในไลฟ์เราแล้ว”
“อ่า... พี่แหลมเหรอครับ”
“อืม” เขายิ้มพลางพยักหน้าเป็นคำตอบ “ฮีลตัวเองให้ได้ก่อนแล้วค่อยไปฮีลคนอื่น เข้าใจไหม?”
น้องเด๋อยืนนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้า ๆ เขาจึงออกแรงเพียงเล็กน้อยเพื่อดึงให้น้องกลับมานั่งที่เดิม และน้องเด๋อก็ไม่ได้ยื้อดึงแม้แต่นิด
“การที่คนกลุ่มนึงยังรักเราในสิ่งที่เราเป็น มันคือเรื่องดีที่สุดของวันนั้น ๆ แล้วรู้ไหม เราไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้พวกเขาจะเกลียดเราหรือเปล่า แต่สิ่งที่ควรทำคือถนอมน้ำใจเขาให้มากที่สุด ย้อนแย้งปะ พี่บอกให้เราแคร์คนดูแต่เสือกไม่ให้ขึ้นห้อง ก็นั่นแหละ ฮีลตัวเองก่อนแล้วค่อยไปโอ๋คนอื่น ยังไงคนดูก็เข้าใจอยู่แล้วว่าคนเด๋อ ๆ แบบนี้คงทำตัวไม่ถูก ไม่มีใครบังคับให้เผชิญหน้ากับความส้นตีนของคนหรอก”
“โซ่จะจำไว้อย่างดีเลยครับ”
“ส่วนคนที่เกลียดเรา ยังไงก็ห้ามไม่ได้ว่ะ แต่เราห้ามตัวเองไม่ให้ไปสนใจมันได้” ธีร์เว้นจังหวะอยู่ชั่วอึดใจ พลางทบทวนว่าพูดมากไปหรือไม่ “เมื่อก่อนเราอาจจะยืนอยู่ในจุดที่ใครก็มองไม่เห็น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนะ”
“ครับ”
“เรามายืนอยู่ข้าง ๆ พี่แล้ว และมันเป็นจุดที่ใครมองเห็นได้ง่าย ๆ ด้วย คนพวกนั้นมีก้อนหินอยู่ในมือ 2ea*” ธีร์แบมือทำท่าประกอบ “มันมีสิทธิ์ขว้างหินใส่เราสองคนได้ทุกเมื่อ แล้วพี่ก็ไม่อยากให้เราเจ็บ เข้าใจเปล่าไอ้หนู” เขาลูบกลุ่มผมสีเข้มเบา ๆ ซึ่งน้องเด๋อก็พยักหน้ากับคำบอกเล่าที่เขาไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าจะช่วยเด็กที่เพิ่งเจอความเลวร้ายจากโลกโซเชียลได้
*ea (each) คือ อัน/ชิ้น
“โซ่ก็ไม่อยากให้พี่ธีร์เจ็บนะครับ”
“หือ?”
“พี่ธีร์อาจจะคิดว่าโดนมาเยอะจนชินกับก้อนหินที่ทุกคนปาใส่ เพราะพี่ธีร์เคยรับไว้ได้แล้วเขวี้ยงกลับไปโดนหัวคนโยน แต่บางครั้งพี่ธีร์ก็พลาดจนบนตัวมีแผลเต็มไปหมด แต่ไม่เป็นไรนะครับ โซ่จะพยายามไม่ทำให้พี่ธีร์ได้รับแผลเพิ่มอีก” ชายหนุ่มมองเจ้าเด็กเด๋อที่กำลังอมยิ้มพลางตบมือเขาที่วางอยู่บนศีรษะตนเองราวกับว่าคนที่ควรได้รับการปลอบใจคือผู้ชายคนนี้
“ตัวเองโดนยังหงอยขนาดนี้ยังจะห่วงพี่อีกเหรอ มันน่าจริง ๆ โว้ยเด็กคนนี้” เขายีหัวน้องเด๋อแรง ๆ จนผมยุ่งเหยิง แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะแล้วหันมาสบตากับเขาเพื่อบอกให้รู้ว่าความเศร้าที่เคยเกิดขึ้นมันเริ่มจางหายไปแล้ว
“ถึงตอนแรกโซ่จะกลัวการมีตัวตน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วนะครับ” น้องเด๋อยิ้ม “โซ่อยากเล่นเกมกับทุกคนไปเรื่อย ๆ ต่อให้ไม่มีการแข่งหรืออะไรก็ตาม เพราะโซ่คิดแค่ว่าเวลาเล่นเกมกับพี่ธีร์ พี่ตั้บ พี่แหลม พี่แจ็คน่ะ โซ่มีความสุขมากเลย”
“...”
“เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ โซ่จะพยายามไม่อ่านข้อความแบบนั้นอีก หรือถ้าบังเอิญเห็นจริง ๆ โซ่ก็จะนึกถึงคำพูดของพี่ธีร์”
“ดี พูดง่าย ๆ โตไว ๆ” เขาหันมากอดอกนั่งยืดหลังตรง
“ถ้าตัวโซ่มีแผลเพราะถูกปาหินใส่ โซ่ก็จะแปะพลาสเตอร์แบบนี้” น้องเด๋อชูนิ้วชี้ให้ดู ก่อนจะเห็นพลาสเตอร์สีเนื้อที่แทบกลืนกับผิวอีกฝ่ายเมื่อมองตอนกลางคืน
“นั่น ไปโดนอะไรมาอีกล่ะ?”
“กระดาษบาดมือตอนกลางวันน่ะสิครับ แต่อย่าด่าว่าโซ่โง่นะเพราะพี่แหลมด่าไปแล้ว”
“เด๋อเอ๊ย ก่งก๊งจริง”
เจ้าของกล่องนมกล้วยทำปากจู๋ เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้จึงบีบจนเป็นปากเป็ด
“หายหงอยแล้วดิ พูดเยอะเหมือนคนเก็บกดมาสามชาติ” ธีร์คงไม่ต้องรอคำตอบเป็นคำพูด เพราะน้องเด๋อได้ให้มาแล้วเป็นดวงตาคู่นั้นที่หยีลงทั้งที่ยังโดนบีบริมฝีปากอยู่ ชายหนุ่มปล่อยมือออกแล้ววาดแขนกับพนักม้านั่ง ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สุดท้ายก็สร้างรอยยิ้มให้กับเด็กคนนี้ได้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องกะโหลกกะลาก็ตาม “เสาร์นี้ไม่ต้องไปร้านพี่ตั้บนะ พี่ไม่ว่าง”
“ไปเดทกับพี่เบลเหรอครับ”
“ใช่” ทั้งที่ความจริงว่างเหมือนคนหายใจรอการตาย แต่เขาก็อยากให้เด็กนี่อยู่กับแม่อย่างสบายใจโดยไม่ต้องกระอักกระอ่วนกับการปฏิเสธนัดเขา
“พี่ธีร์ครับ”
“ว่า?”
“ต่อให้ใครจะพูดยังไง จะมองพี่แย่แค่ไหน แต่พี่ธีร์คือที่สุดของโซ่นะ”
เขามองเสี้ยวหน้าอีกคนที่เห็นได้ไม่ชัด ก่อนจะลดระดับสายตาลงมองมือซ้ายซึ่งมีพลาสเตอร์ติดกับนิ้ว มือที่ทั้งเจ็บจากชีวิตข้างนอกและจากก้อนหินในโซเชียล เด็กคนนั้นปล่อยให้ความเงียบสร้างคำถาม ก่อนจะตบหน้าขาของเขาเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเป็นชูนิ้วโป้งให้
“พี่ธีร์สุดยอด”
To be continued
/ตัดภาพไปที่แม่น้องโซ่กำลังนั่งอยู่ในห้องมืด โดยมีจอคอมเป็นสิบ ๆ อยู่ตรงหน้า สืบว่าเด็กเกรียนเหล่านั้นเป็นใครแล้วติดต่อนักฆ่าทั่วโลก/
-
อยากได้น้องโซ่มาก
จะน่ารักไปไหนลูก
-
น้องโซ่ก็คือน้องโซ่ น่ารักที่สุดในสามโลก :-[
-
Epicwa คนทวงเงินอยู่ฝั่งน้องโซ่ด้วยยย
น้องโซ่เด็กดี น่าเอ็นดูเกินไปอะจริงๆ งือออ //กอด
พี่ธีร์ปลอบน้องดีนะ ให้กำลังใจน้อง ช่วยน้อง เอ็นดูนเองมากๆเลยย
//แม่น้องโซ่ทำแบบนั้นจริงๆเหรอคะ 55555
-
:กอด1: โอ๋ๆนะลูก
-
ได้รับการฮีลจากน้องโซ่และคนเขียน :heaven
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:3123: :pig4: :3123:
-
ใครมันว่าน้องโซ่!!!
แม่จะฆ่ามานนน
#ล่า2018 :pigangry2:
-
ไม่ว่าเป็นที่เท่าไรของเธออ เธอก็คือที่สุดเสมอไปป :ling1:
ม่ายย จะไม่ยอมให้น้องเด๋อต้องร้องเพลงนี้เด็ดขาดด //กอดด
-
เกรียนที่ไหนบังอาจมาว่าลูกช้านนนนนนนนนนนนน /me เตรียมลับมีดรอ :z4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
บางครั้งเราก็สงสัย........แม่น้องโซ่คือใคร!!!!!!!! :laugh:
-
โอ๋ๆนะโซ่นะ //แม่น้องโซ่น่ากลัวจริงๆ
-
:z13:
-
:กอด1:
-
โอ๋ๆๆ น้องโซ่ ไม่เป็นไรน้า คนเก่ง
อย่าให้คำพูดคนอื่นมาทำร้ายตัวเองนะคับ ^^
แอบเขินตรง พี่ธีร์คือที่สุดของโซ่
อ่านแล้วรู้สึกคันหัวใจยุบยิบ ฮือออ55
ทำไมชอบEpicwaเฉย5555555
ตลกอะ อยู่เป็นนะเรา55555
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
-
แม่โซ่ ติดต่อนักฆ่าได้ยัง ช่วยแม่โซ่ได้นะ
-
อย่าทำรูกกกกกกกกกกกกกก :fire:
-
พี่ธีร์ห่วงออกนอกหน้าจังงงงเลยยยยยย
น้องน่ารักก็แบบนี้ น้องเด๋อลู๊กกกกกกกกก
อยากให้พวกแอนตี้โดนความน่ารักของน้องบีมให้ตายไปเลยค่ะ
อาวุธหนักเลยนะจ๊ะ ดูอย่างอิพี่ธีร์สิ ตายวนอยู่งั้นอะ555
อยากทุบนักเลงคีย์บอร์ด แต่ของแบบนี้อยู่คู่โลกเหมือนแมงสาบ
ตายยาก ตายเย็น ไม่เห็นประโยชน์ แถมน่ารำคาญ
อยากบีบน้องมากกก ทำอะไรก็น่ารัก ฮื้อออออออ
-
น้องงง น่ารักจัง อยากไปสนใจคำด่าพวกนั้นเลยลูก ไม่มีค่าให้ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ
-
อยากเข้าไปสู้เพื่อน้องโซ่บ้าง ลูกกกก :mew1:
-
อย่ามาโจมตีน้องโซ่นะพวกนักเลงคีย์บอร์ด!!! /me ถือลูกซอง
-
โอ๋ๆนะน้องโซ่ :mew1:
อิพี่ธีร์คะ!! รู้ค่ะว่าน้องเป็นคนแบบที่พี่เฝ้ารอ แต่พี่คะ!! ไปจบกับแฟนก่อนมาจีบน้องด้วยค่ะ ถ้าน้องต้องเสียใจหรือทุกข์ใจเพราะเรื่องพี่กับแฟนเราจะ:z6:พี่แน่นอนค่ะ
-
น้องโซ่เป็นคนซื่อ อย่าด่าน้องเลย :hao5:
Epicwa เป็นคนเนียนๆที่พบได้ทั่วไปตามช่องคอมเม้นในไลฟ์สตีม เป็นคาเรคเตอร์ที่ไม่เด่นอะไร แต่กลับโผล่มาทุกตอน 55555 สร้างสีสันต์
-
สนุกมาก ติดหนึบ ติดใจความน่ารักของน้องโซ่ และความเกรี้ยวกราดบ้าบอของพี่มัน
-
ความน้องโซ่อะ ฮืออออออออ
-
คุณแม่คะ จัดการพวกมันบัดเดี๋ยวนี้เรย #ทีมคุณแม่น้องโซ่
-
อยากเอาน้องโซ่มาไว้ที่บ้าน แม่จะปกป้องหนูเองงง
-
น้องโซ่เด็กดี โถ ลูก
พี่ธีร์นี่ยังไง คบกับเบลแล้วไม่มีความสุขก็เลิกไปเถอะ
แต่กลัวเบลจะมาร้ายใส่น้องโซ่นี่สิ
-
น้องโซ่ของแมมมมมมมมมมมมมมมม่ อยากหอมหัวหนูจังเลยลูก สู้ๆนะครับคนเก่ง :man1:
-
เฉยๆกะพี่ธีร์ ผู้ชายสไตล์นี้ไม่ใช่แนวเท่าไหร่
แต่น้องโซ่ หนูลูกกกกกก พี่จะสถาปนาตัวเข้าชมรมคูมแม่น้องโซ่
เด็กอะไรน่ารักน่าชังบีบๆ มึนๆ พี่รักหนู หนูคือน้ำใสที่ชโลมหัวใจคูมมี๊
ใครหน้าไหนที่กล้ามาว่าหนูคูมมี๊จะสาปมันให้หมด กล้าว่าหนูได้ไง ตื๊บมานนน
เบลน่าสงสารน่ะ อายุเท่านี้แล้วแต่แฟนไม่เคยคิดถึงอนาคต ถือว่าเบลทนสุดแล้วน่ะ
ถ้าจะเลิกก็ขอให้จบด้วยดีเบลเป็นผู้หญิงที่ดีอละน่าสงสารไม่อยากให้ร้ายเลย
-
หลงรักน้องโซ่แบบไม่มีเงื่อนไข555
หนูลูกทำไมต้องน่ารักขนาดนี้ น่ารักแบบน่าเอ็นดูอ่ะ
อยากบีบ แยากหยิก อยากเก็บเอาไว้กอดเล่น ฮือ เอ็นดูมากจริงๆค่ะ
เด็กอะไรจะมึนได้ขนาดนี้ แต่ในความมึนยังมีความเป็นผู้ใหญ่ และมีความคิดดีมาก
โบกมือเป็นแม่ยกน้องโซ่อีกคนค่ะ รักก :hao6:
-
ความจริงแล้วดูเบลก็ไม่ได้เลวร้าย
ก็เข้าใจเบลด้วยละ
คว่มมั่นคงอาจจะพาเบลออกไปจากธีร์เองมากกว่า
-
น้องโซ่น่าบีบมาก
เป็นเด็กที่ทัศนคติดีด้วย
พี่ธีร์ก็หลงตัวเองมากเด้อ
-
น้องโซ่รู้กกกกก เด็กดีของแม่ๆ /มาหอมหัวที
ประทับใจ >> แม่ๆ น้องโซ่กำลังนั่งอยู่ในห้องมืด โดยมีจอคอมเป็นสิบ ๆ อยู่ตรงหน้า สืบว่าเด็กเกรียนเหล่านั้นเป็นใครแล้วติดต่อนักฆ่าทั่วโลก/
:pigha2: :laugh:
สืบได้ละบอกนะคะ
-
เพิ่งอ่านยาวๆชอบมากก น้องโซ่น่ารักมาก แอบคิดว่าถ้ามาจับโมบ้าคงเป็นมิดเลนหรือแครี่ที่เก่งเวอร์มากแน่ๆ
-
น้องโซ่ แม่รักหนูมากเรยรูกกก
-
สนุกมากกกกก เอ็นดูน้องโซ่ ร่ายรำ :man1:
-
สนุกมากกก
มาต่อไวๆน้าาา
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 10
HP ลด ก็ต้อง Heal
“กูไม่อยากเชื่อเลยว่าทีมเราจะทำลายอาถรรพ์รอบสองได้ ไอ้โซ่แม่งแน่นอนจริง ๆ”
“ไอ้โซ่คนเดียวหรา เมื่อวานไม่ได้ชนะเพราะกูเปิดประตูสินะ หรือไง?” เด็กลูกครึ่งเลิกคิ้ว ชี้หน้าตัวเองด้วยสองมืออย่างเอาความดีความชอบ รำคาญจริง ๆ พากันอวยไอ้โซ่ข้ามหัวเทพแหลมคนนี้ไปได้อย่างไร ถึงเขาจะยังไม่โปรเท่าพี่ ๆ แต่ถ้าฝึกหนักกว่านี้รับรองเลยว่าต้องมีชื่อไอ้แหลมอยู่ในท็อปเท็น
“ก็ถ้าไอ้โซ่กับไอ้แจ็คไม่วิ่งเล่นกับฆาตกรอยู่ มึงจะได้ยืนเปิดประตูอย่างสบายใจปะ?”
“บุตรแห่งวันเพ็ญแม่งไม่เคยเข้าข้างกู” แหลมรีบยกเท้าขึ้นดักเมื่อคนพี่ทำท่าจะเข้ามาประทุษร้าย
วันนี้ไม่ใช่ปาร์ตี้หมูกระทะ แต่เป็นกับข้าวหลากหลายเมนูที่วางเรียงกันอย่างบนโต๊ะจนเหมือนของไหว้เจ้า ไม่รู้คนท้องคึกมาจากไหน ถ้าจะบอกว่าทำเอาใจเพื่อนผัวก็จะเกินไปเพราะซ้อก็เห็นพวกเขาสามคนมานานไม่ต่างจากพี่ตั้บ
คู่รักขี้เกมจดทะเบียนสมรสกันอย่างเรียบง่าย พี่ตั้บถึงกับปิดร้านเกมไปคุยกับพ่อแม่พี่เจนถึงบ้าน พร้อมขอขมาเรื่องตั้งท้องทั้งที่ควรทำให้เรื่องมันถูกต้องก่อน แต่โชคดีที่พ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่าความสุขลูก พี่ตั้บจึงรอดจากฝ่าตีนพ่อตาได้อย่างหวุดหวิดแถมไม่ต้องบากหน้าไปขอยืมเงินใครเพื่อเอามาวางบนพานให้สมศักดิ์ศรีด้วย
แค่ผูกแขนกัน รับปากพ่อกับแม่ฝ่ายหญิงว่าจะดูแลลูกสาวคนนี้และลูกที่กำลังจะเกิดให้ดี เพียงเท่านั้นชีวิตคู่ของพี่ตั้บก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
พี่เจนเป็นผู้หญิงขยัน ก่อนหน้านี้พี่แกช่วยพ่อแม่ทำบัญชีที่บ้าน พอมาอยู่ร้านเกมจึงไม่ยอมอยู่เฉย ๆ แม้ว่าท้องจะเริ่มพุ่งแซงนม แต่เธอก็ช่วยพี่ตั้บแบ่งเบาไปหลายอย่าง เช่นทำกับข้าวให้กิน นั่งเฝ้าเครื่องแม่ขายบัตรให้ลูกค้า เก็บขยะตามโต๊ะ พี่ตั้บจึงมีเวลาออกมานั่งซุยหน้าร้านได้นานขึ้นโดยไม่ต้องเทียวลุกเทียวนั่ง
“พอเห็นแบบนี้กูก็อยากเปรี้ยวตีนลงรอบสามเลยว่ะ ขออนุญาตเมียมาซ้อมทีมดีไหม”
“เอาดิ กูว่าซ้อให้”
“แต่คิดอีกทีกูว่าไม่ดีกว่า พวกมึงก็เล่นเข้าขากันโอเคแล้ว ขืนกูเข้าไปกลัวจะเติ่งงานไม่ชินกัน แต่พูดก็พูดเถอะ... ถ้าชนะอาทิตย์หน้าอีกรอบขี้ซุยบราเทอร์ก็จะผงาดได้อย่างไม่อายใครแล้วนะไอ้ฉิบหาย” ตุ้บตั้บส่งสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจให้กับพวกเกรียน เพื่อให้เห็นว่าเขารู้อย่างนั้นจริง ๆ แม้ว่าจะตอแหลด้วยนิดหน่อย
“นี่แค่สายเล็ก ยังเหลือพวกตัวปังจากสายอื่นอีก บอกไว้ก่อนจะได้ไม่เขินเวลาขิงลงเฟซบุ๊ก” ไอ้แจ็คเบรกเตือนสติเพื่อนร่วมทีม และแน่นอนว่าไม่ทันแล้วเพราะเมื่อคืนไอ้ธีร์โชว์พาวไปชุดใหญ่จนแอนตี้ถึงขั้นโดเนทอัดหน้าใส่
“สมมตินะพี่ แบบ... ถ้าเกิดทีมเราไปได้ไกลระดับตัวแทนประเทศมันจะเป็นไงวะ บินไปแข่งกับต่างชาติ คนดูเต็มฮอล์งี้ แค่คิดก็ตื่นเต้นละ” แหลมนั่งตาลอย เขาอยากใส่ลองเสื้อกันหนาวทีมที่ด้านหลังเต็มไปด้วยรายชื่อสปอนเซอร์นับสิบ ๆ ดูสักครั้ง
“ห่า ทีมเราเพิ่งขึ้นป.หนึ่งเมื่อวานอย่าเพิ่งซ่าคิดถึงมหาลัย” เด็กลูกครึ่งหรี่ตามองพี่ใหญ่ที่ดับฝันกันกลางวันแสก ๆ จนแตกสลายเป็นเศษแก้ว
“โธ่พี่มึง คนเรามันก็ต้องมีความฝันกันบ้างปะ จะให้นั่งตาปรือมองฟ้าพ่นฟองน้ำลายเล่นไปวัน ๆ เหมือนพี่ธีร์กูก็ไม่ไหวนะ”
“อ้าวเชี่ย ฟาดฟิงกูเฉย”
“พาดพิง!” ทั้งสามคนตบมุกให้อย่างสงสาร เพราะคิดว่าพระเอกของโลกใบนี้ควรได้รับรางวัลบ้างหลังจากไล่ฆ่าทีมตรงข้ามอย่างเลือดเย็นจนผ่านรอบสองมาได้
“พูดแล้วก็อยากแข่งทัวร์ DotA เลย ถ้าเกิดพี่ธีร์กลับมา --” ไอ้เด็กลูกครึ่งพูดยังไม่ทันจบก็ถูกไอ้แจ็คปิดปากเสียก่อน ตุ้บตั้บส่ายหน้ารัว ๆ พลางถลึงตาเตือนสติน้องว่าไม่ควรพูดคีย์เวิร์ดต้องห้าม ซึ่งคาดว่าไม่ทันแล้ว
ฟึ่บ!
ทั้งสามคนมองส้มโชกุนที่ไอ้ธีร์เคยเอาไปโยนเล่นแก้โง่ แต่ตอนนี้มันถูกบีบจนแตกคามือทะลักออกจากง่ามนิ้วพร้อมสายตาที่บอกให้รู้ว่านาทีนี้ต่อให้โซโล่บอสคนเดียวมันก็สู้ไหว ไอ้ฉิบหาย รุนแรงแม้แต่กระทั่งของแดก
“เหอะ” เสียงแค่นหัวเราะของพี่มันไม่เคยมาดีโดยเฉพาะตอนได้ยินคีย์เวิร์ดต้องห้าม แหลมเริ่มเช็ดเหงื่อพลางซื้ดน้ำมูก แกล้งเผ็ดส้มตำตอนนี้จะทันไหม
“น้องขอท่ด” ทุกคนตรงนี้รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อหลายปีก่อน แต่การเสนอหน้าโลกสวยบอกรุ่นพี่ว่า ‘เฮ้ย อย่าคิดมากดิวะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว’ ก็คงไม่ใช่เวลาที่ดีนัก หลายคนอาจจะ Keep going ได้หลังเจอเรื่องเลวร้าย แต่สำหรับพี่ชายของเขา แม่ง Keep ตีนing เท่านั้น
แจ็คชำเลืองมองเพื่อนสนิทแล้วหันไปสบตากับพี่ตั้บอย่างรู้กัน อยากจะง้างมือโบกไอ้แหลมสักดอกแต่ดีที่ยั้งมือไว้ก่อน
“ก็พูดไปสิ เรื่องแค่นี้เอง” น้ำเสียงพี่มันใจดีเกินไป ไหนสายตาที่เก็บไฟสในนั้นไว้ไม่มิดอีก แหลมยิ้มแห้งพลางหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ ๆ แต่พี่ตั้บกับพี่แจ็คก็เป็นคนเชี่ยเกินกว่าจะช่วยเหลือน้อง “ว่าไงล่ะไอ้เชร์?”
“...”
ไอ้ธีร์ถึงกับเรียกชื่อจริงที่แม่ตั้งให้ เพราะแหลมเป็นชื่อที่พวกเขาเรียกกันเองจากความเรียวของหนังหน้ามัน ซึ่งชื่อพรีเดบิวท์นั่นก็โคตรนานแล้วที่ไม่ได้เรียก แสดงว่าไอ้ธีร์คงอารมณ์บ่จอยที่แท้
“เปล่าเว้ยพี่ คือกูหมายถึงว่ากูอยากมีทีมไว้เล่นตอนกลางคืนบ้างไรงี้ เล่นกับพวกต่างชาติแล้วเซ็งไง พวกหัวเกรียนชอบด่าว่าไทยแลนด์ Noob* แบบกูไม่โอเคอะ แต่ช่างหัวเกมกาก ๆ นั่นเหอะ เรากลับเข้าเรื่องเดิมกันดีกว่าเนอะพี่เนอะ” คนน้องทำตาใส ประสานมือไว้กลางอกพร้อมฉีกยิ้มแต่ดูเหมือนว่าพี่ธีร์จะมองไม่เห็นความน่าเอ็นดูของน้องนุ่ง ถึงได้ถลึงตายิ้มเหมือนอยากแดกหัวกันขนาดนี้
*Noob เพี้ยนมาจาก Newbie เรียกสั้น ๆ ว่า Newb (นิ๊วบ์) ก่อนเสียงจะเพี้ยนมาเป็น Noob ซึ่งหมายถึงพวกเด็กใหม่เพิ่งหัดเล่นเกม ฝีมือกระจอก อ่อนแบ (ขอบคุณข้อมูลขยายความเพิ่มเติมจากเว็บ Thaicsgo จ้า)
“รีบไปเอาทิชชู่ให้พี่มึงสิ...” พี่ตั้บวางมือลงบนบ่าไอ้เด็กเกรียนหวังช่วยชีวิต ไอ้แหลมจึงรีบวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรู้งานโดยไม่เหลียวหลังมองว่าจะมีรองเท้าไอ้ธีร์ลอยตามไปหรือเปล่า
“ตอนนี้เราอินกับลีคเล็ก ๆ ก่อนดีกว่า ไอ้โซ่จะได้ปรับตัวด้วย” เรื่องเกม DotA เจ้าปัญหาถูกเหยียบลงกับพื้นเพราะความหลังที่ไม่อยากจดจำแม้ว่าภาพเหล่านั้นยังตามหลอกหลอนยันวินาทีนี้ เด็กปากผีกลับมาพร้อมทิชชู่ม้วนใหญ่ และไม่ลืมที่จะเช็ดมือให้พี่ชายผู้เป็นที่รักเพื่อลบล้างความผิด “ใช่ว่ากูจะไม่มองการไกลนะ แต่ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ต่อให้ทีมเราจะเข้าขากันกว่าเมื่อก่อนเพราะมีนักวิ่งตีนผีเพิ่มมาอีกคนก็เหอะ แต่นั่นแหละ กูไม่อยากรีบ”
“ว่าแล้วก็คิดถึงไอ้โซ่ว่ะ กูอยากยิงมุกใส่สักดอกสองดอกเพราะมันเป็นคนเดียวที่ไม่ทรยศกู” พวกพี่ ๆ ดีแต่ซ้ำเติมมุกของเขา ใครเล่าจะแสนดีเท่าไอ้โซ่ที่หัวเราะให้ทุกมุก “ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอมันนานแล้วทั้งที่ก็เจออยู่ทุกเสาร์ เชี่ยละ หรือว่ากูจะตกหลุมรักไอ้โซ่โดยไม่รู้ตัววะ?” แหลมทาบมือลงกับอกข้างซ้าย เกร็งตาเหมือนพระเอกละครตอนเพิ่งรู้ใจตัวเองว่ารักใคร แล้วเพลงประกอบก็ดังขึ้น
“เพ้อเหี้ยไร”
“เชี่ยแจ็คแม่งคนจริง” พูดจบพี่ตั้บก็ทำท่างัดนิ้วโป้งขึ้น ส่วนคนโดนเบรกทำได้แค่นั่งหน้าแห้งอย่างน่าเวทนา
*
น้องเด๋อหายตัวไปตั้งแต่วันศุกร์ยันเช้าวันอาทิตย์ ชนิดว่าไม่มีการอัปเดตคลิปเล่นเกมหรือล็อกอินเข้าสตรีม ก็เข้าใจไงว่าวันศุกร์มีเรียนแล้วก็อาจจะไปเที่ยวเล่นต่อกับสองเกลอกล้วยหอมจอมซนนั่น พอตกกลางคืนคงอยากนอนไวเพราะจะได้ตื่นแต่เช้ามาต้อนรับแม่จ๋าที่บินมาจากเชียงใหม่
แต่แวะมาตอบไลน์กันบ้างก็ได้ไหมล่ะสังคม เห่อแม่อะไรขนาดนั้น ไม่เคยมีเหรอ พาล ไม่มีคนซุยเรื่องเกมใหม่ที่เพิ่งปล่อยเทลเลอร์ในงาน E3 มันเหงาปากเข้าใจไหม ไอ้แหลมก็ไม่ได้ชอบเกมสไตล์ FPS* ส่วนไอ้แจ็คไม่ต้องพูดถึง เพราะมันรอฟังสรุปจากเขาเหมือนกันว่าเนื้อเรื่องเป็นอย่างไรและจะวางขายปีไหน
*FPS (First-Person Shooter) เกมแนวยิงปืนที่มีมุมมองแบบบุรุษที่หนึ่ง ให้ความสมจริงจากมุมกล้องโดยผู้เล่นจะรู้สึกเหมือนเป็นตัวละครนั้นจริง ๆ
ข้อความหนักขวาเต็มไปด้วยการประชดประชัน เหน็บแนมว่าน้องเด๋อเป็นลูกแหง่พร้อมส่งสติ๊กเกอร์เกรียน ๆ ที่ยอมเสียสามสิบห้าบาทซื้อเก็บไว้กวนตีนเพื่อนฝูง แต่ก็นั่นแหละ เด็กนั่นไม่อ่านว่ะ อย่านะอย่า... ถ้าน้องเด๋อไม่ปิดแจ้งเตือนไลน์เขาไว้ มันก็ต้องเด้งขึ้นป็อปอัพหน้าจอล้านเปอร์เซ็นต์ จะอ้างว่าไม่เห็นมันเป็นไปไม่ได้
เที่ยงยี่สิบห้านาทีคือเวลาชวนน่าหงุดหงิดเพราะเข็มยาวกำลังวิ่งตามหาเลขสิบสองเพื่อกระแทกหน้าผู้ชายคนนี้ให้รู้ว่า ‘จะบ่ายโมงแล้วโว้ยแต่น้องเด๋อคงไม่ตอบมึงหรอกไอ้ควาย 5555555555+’
ไม่ได้การละ... แกล้งเนียนเป็นโทรผิดแล้ววางสายเล่นดีกว่า อย่างน้อยตอนวางสายเด็กมันก็ได้เห็นว่าหน้าจอที่เคยมีการแจ้งเตือนบัดนี้โทรศัพท์เครื่องนั้นมันกำลังจะมีรากงอกออกมาเพราะข้อความของเขาแล้ว
( สวัสดีค่ะ )
เดี๋ยว... ทำไมเสียงผู้หญิง คือน้องเด๋อให้แม่รับสาย?
“อ้อ... สวัสดีครับ คุณแม่น้องโซ่ใช่ไหม พอดีเมื่อกี้ผมล้างจานอยู่ก็เลยพลั้งมือไปโดนปุ่มกดโทรออกน่ะครับ”
( อ๋อ แม่กำลังจะปิดเครื่องพอดีเลย )
เวร แม่จะปิดทำไมครับ อยู่กับลูกแล้วเคร่งเรอะ
“คงมีคนโทรไปรบกวนเวลาน้องใช่ไหมครับแม่ ผมเข้าใจ ๆ ปิดไปเลยครับการสื่อสารสมัยนี้มันเร็วเกินอะ น่ารำคาญ ผมว่าส่งจดหมายเหมือนเมื่อก่อนคูลสุดแล้ว” เดี๋ยว พล่ามส้นตีนอะไรออกไป แม่น้องเด๋อจะมองกูเป็นคนแบบไหนถึงได้หัวเราะแบบนั้น
( ไม่ใช่อย่างนั้นลูก คือแม่มีเคสด่วนต้องผ่าตัดหัวใจก็เลยต้องบินกลับเชียงใหม่ตั้งแต่เช้าน่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นว่ากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์โซ่อยู่ในกระเป๋า แม่ก็เลยจะปิดเครื่องแล้วส่ง EMS ไปให้น้องน่ะจ้ะ )
อ้าวเหรอ...
แหม่... ที่ไม่อ่านก็เพราะมีเหตุผลนี่เอง
แต่เดี๋ยว คอมพิวเตอร์ก็มีแอปไลน์เปล่าวะ
ยัง ยังไม่หายเคือง
“เป็นงั้นไปนะครับ โทรศัพท์ตัวเองแท้ ๆ แต่ไปอยู่ในกระเป๋าคุณแม่ซะได้” เหมือนเด็กน้อยล้วงของในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาวางไว้บนม้านั่งก่อนจะรีบวิ่งไปเล่นชิงช้ากับเพื่อนไม่มีผิด น้องเด๋อนี่มันน้องเด๋อจริง ๆ
( เมื่อวานแม่กับโซ่ไปวัดกัน แต่ตอนขากลับฝนดันตกหนัก แท็กซี่ก็ไม่อยากจอด น้องเลยเอามือถือกับกระเป๋าเงินเก็บไว้ในกระเป๋าแม่แล้วเราก็ขึ้นรถเมล์กันแทน )
“อ๋อครับ ถ้าโทรศัพท์เปียกก็ต้องเข้าศูนย์อะเนอะ ยุ่งยากวุ่นวาย” อห. ไม่คิดว่าจะได้คุยกับแม่น้องเด๋อนานขนาดนี้
( ว่าแต่... นี่คือธีร์ที่เป็นหัวหน้าทีมเกมใช่ไหมลูก? )
เดี๋ยว... ทำไมแม่รู้วะ
“หะ? อ๋อครับแม่ ครับ ผมนี่แหละ”
( แม่ไม่แน่ใจเลยถามก่อนเพราะรุ่นพี่ที่คณะโซ่ก็ชื่อธีร์เหมือนกัน )
เดี๋ยว นี่เล่าทุกเรื่องให้แม่ฟังเลยถูกไหม สู้พี่ก็ไม่ได้ มีความลับกับครอบครัวทุกเรื่อง
“ใช่ครับแม่ สวัสดีอีกครั้งอย่างเป็นทางการนะครับ”
( ว่าแต่โทรผิดจริง ๆ เหรอ ไม่ได้มีธุระเร่งด่วนให้โซ่ต้องไปเล่นเกมใช่ไหม? )
ลางร้ายเริ่มมา กำลังจะมีคนโดนด่าทางอ้อมว่าพาลูกคนอื่นไปเสียคนในอีก 3 2 1
“เปล่าเลยแม่ มือผมบังเอิญไปโดนจริง ๆ ครับ”
( ค่อยโล่งอกหน่อย )
“แม่ไม่อยากให้โซ่เล่นเกมเหรอครับ อันนี้คุยกับผมตรง ๆ ได้นะ ผมจะได้ทำให้มันถูกต้อง” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ดำน้ำอีกสักหน่อยแล้วกัน เขาอยากรู้ว่าแม่น้องเด๋อจะแสนดีแค่ต่อหน้าลูกชายหรือเปล่า
( แม่ไม่ห้ามเลย แม่ดีใจนะที่โซ่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ต่างจากแม่ที่กว่าจะหาตัวเจอก็โน่นเลย เกือบอายุสามสิบ ) เธอพูดกลั้วหัวเราะ ( ถ้าชอบก็ทำไปเถอะลูก แม่พร้อมจะสนับสนุนขอแค่ไม่ฉุดกันให้แย่ลงก็พอ แต่ที่แม่ถามก็เพราะโซ่ไม่สบายอยู่ แม่ก็เลยอยากให้น้องพักผ่อนให้หายก่อนแล้วค่อยชวนกันไปเล่นเกมนะลูกนะ )
“อ้าว โซ่ไม่สบายเหรอครับ?”
( จ้ะ คงเป็นเพราะถอดเสื้อตัวนอกให้แม่คลุมหัวตอนวิ่งขึ้นรถ ตัวเปียกนานเป็นชั่วโมงพอตกดึกไข้ก็เลยขึ้น แม่เช็ดตัวให้อยู่นานเลย )
“เวร แล้วตอนนี้น้องเด๋ออยู่กับใครอะครับแม่?” การตอแหลตีเนียนจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อความเป็นห่วงมีมากกว่า ถ้าแม่กลับเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า งั้นแสดงว่าตอนนี้คนป่วยที่ติดต่อใครไม่ได้เลยก็...
( อยู่คนเดียวจ้ะ แต่แม่โทรบอกอาร์มกับเจมส์แล้วล่ะ )
ที่หายไปทั้งวันไม่ใช่เพราะติดแม่หรอกเหรอ?
( หรือถ้าพี่หัวหน้าทีมอยากช่วยอีกแรงแม่ก็จะขอบคุณมาก ๆ เลย )
“โธ่แม่ ผมต้องช่วยอยู่แล้ว ลูกทีมผมทั้งคนไง เดี๋ยวเดินไปใส่รองเท้าเลยครับ” ชายหนุ่มเดินไปคว้ากระเป๋าเงินกับเสื้อแขนยาวหนึ่งตัวเตรียมออกจากห้องพร้อมเอาโทรศัพท์แนบไว้ด้วยหูกับไหล่ตนเอง “ลูกชายแม่ไปขายผมให้ฟังว่ายังไงบ้างครับเนี่ย?”
( ไม่ขายหรอก มีแต่ชมใหญ่เลย พี่ธีร์เล่นเกมเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ พี่ธีร์มีคนตามเป็นล้านเลย คนชอบพี่ธีร์เยอะมาก ๆ แถมยังหล่อด้วย สารพัดแม่จำไม่หมดหรอก )
ธีร์ยืนเก๊กอยู่หน้ากระจก พยายามกลั้นยิ้มกับคำชมก่อนจะขมวดคิ้วเพราะนึกอะไรบางอย่างออก
“แม่”
( ว่าไงจ๊ะ? )
“โซ่เมมเบอร์ผมว่าอะไรเหรอครับ?”
ชายหนุ่มค้างอยู่ท่าสวมรองเท้าข้างซ้ายระหว่างรอคำตอบ ซึ่งมันเป็นเรื่องโคตรธรรมดาที่คนเกินครึ่งโลกคงไม่ได้สนใจว่าใครจะเมมเบอร์ตนเองว่าอย่างไร นอกเสียจากคู่รักที่เพิ่งคบกันใหม่ ๆ แต่เขาก็อดประหลาดใจไม่ได้ว่าอะไรที่ทำให้แม่รู้
( พี่ธีร์คนเก่ง แล้วก็มีดาวสามดวงข้างหลังจ้ะ )
เหอะ งุ้งงิ้งอย่างกับเด็กผู้หญิง
...แต่ก็น่ารักดี
*
เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะเดียวกับตอนล้างหน้าเสร็จ เด็กหนุ่มตัวผอมคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าลวก ๆ แล้วเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบใบหน้าหล่อและถุงหิ้วพะรุงพะรังมากมายที่อีกฝ่ายชูขึ้นมาระดับอก เพื่อให้เขาเห็นว่าข้างในนั้นมีกับข้าวที่สามารถทำให้กินจนท้องแตกตายได้
“ไงคนป่วย?”
“พี่ธีร์รู้ได้ยังไงครับ?”
“เสียงขึ้นจมูก” คนตัวโตหรี่ตามองพลางแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ โซ่จึงมองตามตาปริบ ๆ แล้วปิดประตู “แม่เราโทรบอกพี่น่ะสิ”
“อะไรนะครับ แม่โซ่โทรหาพี่ธีร์เหรอ?” เกินความคาดหมายไปมาก โซ่รู้ว่าแม่เป็นห่วงจนต้องโทรหาใครสักคนให้มาดูแลเขา ซึ่งมันควรจะเป็นอาร์มหรือเจมส์มากกว่าพี่ธีร์ไม่ใช่เหรอ
“ใช่ ก็ไปเล่าเรื่องพี่ให้แม่ฟังเองไม่ใช่ไง?” คนพี่แถหน้าตายเพื่อไม่ให้น้องจับผิดได้ ซึ่งคนป่วยที่ยืนทำหน้าเด๋อ ผมเผ้าชี้โด่เด่ทั้งสภาพชุดนอนก็น่าแกล้งเกินกว่าจะพูดความจริงเพราะเห็นใจ
“เล่านิดเดียวเอง ทำไมแม่ไว้ใจคนง่ายขนาดนั้นนะ...”
“ไร ๆ พูดแบบนี้จะบอกว่าพี่ไม่น่าไว้ใจว่างั้นเถอะ?” ธีร์ถลึงตาคาดโทษเจ้าของหน้าซีดเซียวที่กำลังฉีกยิ้มจนแยกไม่ออกแล้วว่าที่ตาหยีลงแบบนั้นเป็นเพราะอารมณ์ดีหรือนอนเยอะจนตาบวม
“แม่โซ่บอกว่าอยากเจอพี่ธีร์ด้วยล่ะครับ...” เจ้าของเสียงขึ้นจมูกพูดเบา ๆ แล้วย่องมาจากด้านหลัง
“ใคร ๆ ก็อยากเจอพี่ทั้งนั้นแหละ ทำใจหน่อยนะมีหัวหน้าทีมเป็น Pro Player”
“แม่บอกว่าถ้าเราเข้ารอบสุดท้ายได้ แม่จะหาเวลามาดูให้ได้เลย”
“แม่ได้ลางานแน่” เขาหันไปมองน้องเด๋อที่กำลังชะเง้อหน้ามองอย่างสนใจ ให้ตาย พอเป็นเรื่องกินแล้วตาเป็นประกายเชียวนะ “กินข้าวล่าสุดตอนไหน?”
“เมื่อเช้าครับ กินผัดฟักทองที่เหลือจากเมื่อวานจนหมดเกลี้ยงเลยล่ะ”
“ตะกละว่ะ เป็นคนหรือหลุมดำกลางอวกาศ” น้องเด๋อไม่สนใจฟัง อีกทั้งยังลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งห่อไหล่พร้อมวางสองมือไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้ามองเหมือนหมาตัวเล็ก ๆ กำลังอ้อนเอาของกิน
“พี่ธีร์ซื้อน้ำเต้าหู้มาจากไหนครับ น่ากินมากเลย”
“‘พี่ธีร์ครับ โซ่ขอถุงนึง’ พูดแบบนี้” เขาชูถุงน้ำเต้าหู้ขึ้นล่อตาคนป่วย ซึ่งน้องเด๋อก็ทำตาเป็นประกายพร้อมพูดแบบไม่มีเสียงแล้วแบมือออก “เชื่องเหมือนหมา”
“เอาโซ่ไปเลี้ยงได้เลยครับ กินง่าย นอนง่าย แล้วก็ไม่เห่าด้วย”
“เหอะ ขืนเลี้ยงคงได้อดตายกันพอดี เด็กอะไรตะกละได้แม้กระทั่งตอนป่วย” ธีร์ยีหัวน้องแรง ๆ จนผมเผ้าที่เคยชี้อยู่แล้วฟูยิ่งขึ้นไปอีก
“ป่วยก็หิวครับ ท้องโซ่มันทำงานเก่งกว่าเชื้อโรคในร่างกายอีก”
“เลอะเทอะ” อยากแกล้งอะไรสักอย่าง แต่ติดตรงที่เด็กมันป่วยจึงปล่อยให้พูดจ้อเจื้อยต่อไป “เอาแบบมีน้ำตาลหรือไม่มี”
“โซ่ขอแบบมีน้ำตาลเพิ่มความหวานให้ร่างกายครับ” ยังเล่นได้อยู่... ธีร์มองสองมือของเด็กเด๋อที่แบออกมาแล้วก็ตีเบา ๆ ไปหนึ่งที
“ไม่ให้ เอาแบบไม่ใส่น้ำตาลไป” เขายักคิ้วกวนพลางมองหน้าอึน ๆ ของอีกคนที่กำลังจ้องน้ำเต้าหู้อุ่น ๆ ในมือตนเอง น้องเด๋อคงด่าเขาอยู่ในใจว่า ‘แล้วพี่ธีร์จะถามกูทำส้นตีนอะไรครับ’ อยู่แน่ ๆ
ระหว่างเดินไปเอาถ้วยชามกับช้อนก็ชำเลืองมองอยู่เนือง ๆ ใจน้องเด๋อมันไม่คิดจะรอแก้วเลยใช่ไหมถึงได้กัดก้นถุงดูดพร้อมสั่นขาเล่นเหมือนอารมณ์ดีมาจากไหน
“แม่ส่งโทรศัพท์มาแล้วนะ EMS น่าจะไม่เกินสามวัน”
“แม่โทรไปจริง ๆ เหรอครับเนี่ย?”
“เออดิ ดูหน้าพี่ด้วย ดีกรีพระเอกแบบนี้จะเอาอะไรไปโกหก”
“โห เจ้าชายขี่ม้าขาวตายเรียบเลยครับ” เออ ตายเพราะมีพระเอกตอแหลเก่งแบบกูเนี่ย
“กินซะ จะได้กินยาต่อ” เขาวางถ้วยโจ๊กแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ มองคนป่วยที่ตักจากส่วนขอบถ้วยเข้าปากอย่างตั้งใจ
ให้ตาย ถ้าปล่อยให้รอพวกสองเกลอกล้วยหอมจอมซนก็ไม่รู้ว่าจะได้กินตอนไหน ตอนโทรไปถามไอ้เจมส์กับไอ้อาร์มยังไม่ออกจากหอเลย
“พี่ธีร์ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยครับ”
“ทำไม มองแบบนั้นอย่าบอกนะว่าไม่อิ่ม?”
“ท้องโซ่บอกว่ามันอยากกินอีก แล้วข้างในนั้นก็น่าจะมีของอร่อย ๆ อยู่... โห มีทาโกะด้วย ของอร่อยทำไมเก็บไว้ในถุงล่ะครับโธ่...” เสียงงุ้งงิ้งของคนตะกละน่าหงุดหงิดและน่าฟังไปพร้อม ๆ กัน มันย้อนแย้งที่อย่างหลังชักจะมีมากกว่า
“ตั้งแต่พี่เข้ามาได้พูดขอบคุณสักคำยัง?” ธีร์เท้าศอกมองคนป่วยที่เลือกชูนิ้วโป้งหลังจากแกะตะเกียบไม้ออกจากกันเรียบร้อย ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับก้อนแป้งกลม ๆ ที่เขาแวะซื้อเพราะคิดว่าเด็กเด๋อน่าจะชอบ
เหตุการณ์โดนด่ากลางไลฟ์คราวนั้นเพิ่งผ่านไปไม่นานเองเปล่าวะ ทำไมน้องมันเริ่มเกรียน การโดนด่าครั้งเดียวไม่น่าทำให้เจนโลกขึ้นไหม
“กินด้วยดิ”
“แกะถุงใหม่เลยครับ”
“ไม่ อยากแย่ง เอามากินด้วย”
“ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวพี่ธีร์ติดหวัดโซ่” พูดจบก็ซื้ดน้ำมูกโชว์อีก ใจหนึ่งตั้งคำถามว่าน้องเด๋อมันหวงของแดกหรือว่าเป็นห่วงเขาจริง ๆ กันแน่ “โอ๊ย...”
มันเขี้ยว ธีร์มองอีกคนที่จับศีรษะตนเองเพราะถูกเขากระตุกปลายผมหน้าม้าจนหน้าเกือบทิ่ม ก่อนจะช้อนตามองมาพร้อมดันถ้วยโจ๊กเข้าหาตัวอย่างหวงแหน
“พี่ซื้อยามาให้ ตัวนี้กินหลังอาหาร ส่วนตัวนี้กินทุกสี่ชั่วโมง ส่วนตัวนี้กินก่อนอาหาร เดี๋ยว ไอ้ฉิบหายเอ๊ยกูลืมเฉย” เวร สุดท้ายก็หล่อได้ไม่สุด ธีร์กุมขมับพลางมองซองยาที่เขียนไว้เด่นหราว่า ‘ต้องแดกก่อนอาหารนะจ๊ะ ถ้าลืมคือโง่นะ’ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นน้องเด๋อทำหน้าอึน ๆ ใส่ ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องบางอย่างมาวางบนโต๊ะพร้อมเปิดให้ดู
“อะไร กล่องสมบัติที่เปิดออกแล้วจะเจอแร่ไว้เอาไปตีบวกเหรอ?”
“ยาที่แม่โซ่เอามาเติมให้ครับ” พูดจบก็หันกล่องมาทางนี้ ให้ตายสิซูซี่... นี่มันกล่องยาหรือโรงพยาบาลขนาดย่อมกันแน่ สารพัดยาหลากสี ทั้งแบบน้ำแบบเม็ด
“อันนี้ลดน้ำมูก อันนี้แก้ไอ อันนี้แก้ท้องเสีย อันนี้แก้ปวดท้องครับ” ความเป็นหมอของแม่ทำให้คนแวะร้านยารู้สึกเขินขึ้นมา ธีร์รู้สึกแพ้ เขาจึงเก็บยากาก ๆ ราคาไม่กี่ร้อยใส่กระเป๋าไว้แดกเองตอนป่วย “อะไรครับ”
“เก็บดิ มีของแม่แล้วนี่”
“แต่พี่ธีร์ซื้อมาให้โซ่ไม่ใช่เหรอ”
“เออ แต่เปลี่ยนใจแล้ว จะเอาไว้กินเอง”
“โหย แต่พี่ธีร์ยังแข็งแรงอยู่ ไม่ต้องกินหรอกครับ เพราะงั้นขอให้โซ่นะ โซ่จะกินยาของพี่ธีร์” มันเขี้ยวโว้ย ตบหัวกันแล้วมาลูบหลังแบบนี้ได้ไง ถ้าจะกินก็ควรกินเลยดิ ไม่ใช่เอากล่องยาแม่มาอวด มีแม่เป็นหมอแล้วขิงเหรอ
“จ่ายมาก่อนสิบบาท” มือหนึ่งเท้าคางมอง อีกข้างแบออกไปข้างหน้า น้องเด๋ออมยิ้มพลางมองมาก่อนจะตีมือเขาเบา ๆ หนึ่งที
“ครบครับ สิบบาท”
“รำคาญว่ะ” ธีร์เบ้ปากมองเด็กเด๋อที่เอาแต่ยิ้มไม่หยุด ไม่เกรงใจอาการป่วยที่ควรทำให้หงอยมากกว่าเป็นแบบนี้ ชายหนุ่มนั่งมองอีกคนนั่งกินโจ๊กกับทาโกยากิสลับกัน ก่อนจะเอาหลังมือตนเองอังหน้าผากน้องเพื่อวัดไข้ “มีคูลฟีเวอร์ไหม?”
“มีครับ เดี๋ยวโซ่จะไปติดหลังกิน --” ยังพูดไม่จบก็ต้องเงยหน้ามองตาละห้อย พี่ธีร์เป็นคนใจร้อนตลอดเลย ไม่รอให้โซ่พูดจบก็เดินไปเปิดตู้เย็นและกลับมาพร้อมแผ่นเจลลดไข้เสียแล้ว
“กินต่อสิ”
“พี่ธีร์เนี่ยใจดีจริง ๆ เลย”
“บอกให้กิน ยังจะพูดมากอีก” มองค้อนเจ้าเด็กเด๋อที่เอาแต่ยิ้มขณะสบตากัน หลังจากนั้นเขาจึงได้มีโอกาสหายใจหายคอบ้างเมื่ออีกฝ่ายยอมก้มหน้ากินต่อ
เขาเปิดผมหน้าม้าขึ้นแล้วแผ่นเจลลดไข้ลงไปบนหน้าผากน้อง รู้สึกได้ถึงความร้อนที่กระจายออกมาและคาดว่าแผ่นเย็นโง่ ๆ นี่จะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ยังไม่ทันเอามือออกธีร์ก็รู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต เพราะน้องเด๋อเอื้อมมือขึ้นมาแต่ดันสัมผัสโดนมือเขาแทนที่จะแผ่นแผ่นเจลลดไข้
“แน่นแล้วล่ะครับ”
“...”
ธีร์ผละตัวกลับไปนั่งยืดหลังตรง กอดอกมองผนังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ตอนนี้จะรู้สึกแปลก ๆ จนสายตามันประท้วงว่า ‘มองน้องเด๋อแดกโจ๊กต่อสิ กลัวไร’
“ขอบคุณครั้งที่หนึ่ง ขอบคุณที่มาหานะครับ ถ้าไม่มีพี่ธีร์ โซ่คงต้องคลานลงไปซื้อมาม่าข้างล่างแน่ ๆ เลย”
เขามองหน้าคนป่วย ก่อนจะลดระดับสายตามองนิ้วชี้ที่ชูขึ้นมา
“ขอบคุณครั้งที่สอง ขอบคุณที่ซื้อของกินมาให้นะครับ ทั้งโจ๊ก น้ำเต้าหู้ ทาโกยากิ อร่อยทุกอย่างเลย” น้องเด๋อชูสองนิ้ว ก่อนจะชูนิ้วโป้งขึ้นมาเป็นนิ้วที่สาม “ขอบคุณครั้งที่สาม ขอบคุณที่ซื้อยามาให้นะครับ คราวนี้พลาดกินก่อนอาหาร แต่มื้อเย็นโซ่จะกินจนครบให้ได้”
โซ่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี หลังจากนอนป่วยมาทั้งวัน หนักศีรษะ น้ำตาไหล ครั่นเนื้อครั่นตัวจนลุกไม่ไหว แต่พอเห็นพี่ธีร์มาหาแล้วเหมือนไข้จะลดลงไปเพราะความใจดีเลย
โจ๊กยังกินไม่หมดและมันคงเริ่มเย็นเมื่อเวลาล่วงเลยไป เด็กหนุ่มอมช้อนค้างไว้พลางมองมืออีกข้างของตนเองที่ถูกจับโดยอีกคน ก่อนจะเลิกคิ้วพร้อมสบตากับพี่ธีร์
“ขอบคุณครั้งที่สี่ด้วยสิ”
โซ่ยังคงประหลาดใจ พร้อมทบทวนว่ายังมีอะไรที่เขายังไม่ได้พูดออกไปอีก นอกจากเรื่องขอโทษที่หายไปหลายวันเขาก็นึกไม่ออกแล้ว พอไม่สบายแล้วสมองไม่ค่อยทำงานเลย
เด็กหนุ่มหลุดออกจากความคิดเมื่อรู้สึกได้ว่านิ้วนางข้างซ้ายถูกแกะขึ้นเป็นนิ้วที่สี่ โซ่มองดวงตาคู่นั้นที่มองมา คล้ายว่ากึ่งจะแกล้งกึ่งจะเฉย ๆ ก่อนคำตอบเรียบง่ายของพี่ธีร์จะกลบเสียงฝนจากด้านนอก
“ขอบคุณพี่ที่จะอยู่เช็ดตัวให้เราไปจนเช้า”
To be continued
แม่จะผ่าหัวใจคนไข้ทำไมในเมื่อแม่ผ่าหัวพี่ธีร์ได้
ปล. Talk ท้ายตอนก่อนหน้านี้ที่พูดถึงแม่คือคนอ่านนะคะไม่ใช่แม่ตัวจริงน้องโซ่ 5555555555555555
-
อยู่เช็ดตัวให้น้อง หงุ้ยยยยย :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :mew1: :mew1:
พี่ธีร์คนแถ
-
งุ้ยยยยยยยยย เช็ดตัวววววววว
เช็ดอย่างเดียวน้าาาาา ไม่ใช่เห็นความขาวแล้ว ตามัวน้าาาา
ลวดลามน้อง โดนน้าาาา o18
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
จ้า...
-
แฟนเจ็บแฟนป่วนดูแลดีอย่างนี้ไหมธีร์
-
โอ๊ย อิพี่ธีร์ หมั่นไสสส้ :katai1:
-
เอาแล้ววววว แค่นี้ก็หลงน้อง เอ็นดูน้องจะแย่
ลองได้สัมผัสเช็ดเนื้อเช็ดตัว อิพี่มันกู่ไม่กลับแน่ ต้องใช่แน่ ๆ
-
โอโหหหหห พี่ธีร์เอาเรื่องว่ะ ยอมความคุยไปเรื่อยกับแม่แบบไม่สะดุด ยอมความชอบโกหก ยอมความทำให้คนอ่านใจสั่นกับขอบคุณที่สี่ ฮืออออออ เอาเรื่องจริงๆ
อยากหอมหัวน้องโซ่คนเก่ง ชอบพี่เขาขนาดไหนครับถึงมีสามดาวต่อท้าย ถ้าคนพี่ไม่รับเลี้ยงน้อง มาอยู่บ้านแม่ได้นะโซ่ลูกกก หนูอยากกินมากกว่าน้ำเต้าหู้ ทาโกะ อยากกินอะไรได้กินหมดเลยยย ฮืออออ
-
อีพี่ธีร์ โว่ยยยยย ใส่ใจเกินเบอร์ไปไหมเนี้ย กับแฟนทำได้เท่านี้อ่ะเปล่า
:o8:
-
เรียกแม่เต็มปากเต็มคำเลยนะพี่ธีร์ เป็นลูกเขยแล้วเหรอออออ55555555
-
อยากเอาน้องโซ่มาเลี้ยงที่บ้าน
-
เกินพี่น้องละโว้ย พี่แท้ๆเรายังไม่ทำให้ขนาดนี้เลยจ้าา
-
ความน่ารักของน้องโซ่กลบความน่ารำคาญที่มีต่ออิพี่ธีร์หมดเลย พลังความน่ารักแม้ยามป่วยทำลายล้างทุกสิ่ง รักหนู :m1:
-
:o8:
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
กรีดดดด อิพี่ธีร์จะเช็ดตัวน้องงงง
-
ถึงขนาดจะอยู่เช็ดตัวให้น้องเลยหรอ พี่ธีร์นี่ดูท่าจะไม่เบา :o9:
-
พี่ธีร์ของน้องโซ่ ทำไมเกรี๊ยน เกรียนนนนน :laugh: :laugh:
-
ดูแลดีกว่าแฟนอีก :hao6:
-
พี่ธีร์ดูแลดีเกินไปแล้วว้อยยยยย บอกให้ไปเลิกกับแฟนก่อนไง
อย่าพึ่งมายุ่งกับน้องเด๋อนะ :katai4:
-
:-[ :impress3: อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ฝากตัวเปนลูกเขยไปแร้ววว ตอนหน้าเช็ดตัวววว
-
:katai2-1: :hao7: :-[ :impress2:
โอ้ยยเขิลลล ชอบเรื่องนี้มากกกก น่าร้าก น้องซอโซ่น่าเอ็นดูสุด พี่ธีร์ก็เจ้าเล่ห์หลงตัวเองอะไรเบอร์นั้น555 ชั้นเล่นเกมไม่เป็น ไม่รู้จักเกมอะไรทั้งสิ้นเเต่อ่านเเล้วสนุก รู้เรื่อง
มาต่อเร็วๆนะ รอๆๆ
-
น้องโซ่ลูกกกกก น่ารักเกินไปแล้วลูก
-
/ลับมีด
-
คิดถึงน้องจนต้องโทรหา
เป็นห่วงจนต้องมาดู
อยากอยู่ใกล้ๆจนต้องค้างกับน้อง
ดูแลเอาใจใส่น้องโซ่จังเลยค่ะ แหมมมม 55555
-
ไรอ่ะพี่ธีร์คิดไรกับน้องอยู่ใช่มะ
-
เฮ้ออ เฮ้ออ เฮ้อออ
ทำไมน้องโซ่ถึงได้น่ารักสิ้นเปลืองขนาดนี้
พี่ธีร์นี่เครซี่น้องมากนะ
น้องทำอะไรก็มองว่าน่ารักไปหมดอะ5555
ห่วงเขามากเด้อ รู้ตัวบ้างไหมเนี่ยะ
รออ่านต่อไปค่าา
-
เริ่มรู้สึกหวงน้องโซ่ 555 รู้สึกว่าโซ่นี่ซวยมากที่โลกเหวี่ยงให้มาเจอพี่ธีร์
ความจริงไม่มีอะไรหรอก แค่หมั่นไส้พี่ธีร์ คนอะไร~ มีช่องว่างหน่อยไม่ได้เล้ยยย พี่แกเก็บเรียบ
ธีร์ควรเคลียร์ตัวเองให้โล่งก่อนจะมาเจ๊าะแจ๊ะนะ อันนี้แหละที่ที่เป็นปัญหาใหญ่
-
โอ๊ยยย พี่ธีร์หลงน้องกว่าหลงแฟนอีกมั้งเนี้ยยยย
-
น้องโซ่ทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้ อยากเอามาเลี้ยงมั่งง555555 พี่ธีร์นี่ก็นะ เนียนไปเรื่อย ชอบความคุยกับคุณแม่ของน้อง มีความลูกเขย :hao3:
-
ตายโดยแสงแดด
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่าน 11
พายุฝนในใจของเรา
“โอ๊ย! พี่ธีร์เบา ๆ หน่อยครับ หนังโซ่จะหลุดออกไปกับผ้าขนหนูแล้ว”
“แค่นี้ทำร้อง ใน Call of Duty กัปตันไพรส์โดนไม่รู้กี่ล้านแผลยังวิ่งต่อได้ แล้วนี่อะไร สำออยว่ะน้องเด๋อ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองเด็กน้อยที่กำลังอ้าปากหวอ ทำตาโต นั่งห่อไหล่ขณะที่เขากำลังช่วยเช็ดแขนให้อย่างชาวร็อค
“แต่โซ่เป็นคนป่วยนะครับ เอ แต่โซ่ลืมไปว่าพี่ธีร์ก็ไม่ใช่หมอ”
“ทำไม จะบอกว่าพี่ทำห่วยแตกเพราะไม่ได้เรียนหมอมาว่างั้น นี่ขิงแม้กระทั่งอาชีพ?” เขาถลึงตามองหาเรื่อง บีบกรามคนป่วยที่นั่งทำหน้าเด๋ออยู่บนเตียงจนปากจู๋เพราะแรงบีบ
“พี่ธีร์เป็นฆาตกร”
“เออ มีแผนจะลอบฆ่าคนแถวนี้ตอนหลับด้วย” ธีร์ยักคิ้วก่อนจะหันไปชุบผ้าขนหนูกับน้ำ บิดให้หมาด ๆ แล้วยื่นให้น้อง “พี่ไม่เช็ดข้างในให้นะเว้ย”
“โซ่ไม่ได้จะให้พี่ธีร์เช็ดสักหน่อยครับ”
“ห้ามจินตนาการว่าเป็นมือพี่ด้วย” คนป่วยสอดผ้าขนหนูเข้าไปในคอเสื้อ เช็ด ๆ ถู ๆ พร้อมทำหน้าเหมือนว่ากลัวเขาจะล้วงมือเข้าไป “หวงเพื่อ ถ้ามีนมก็ว่าไปอย่าง แฟบก็แฟบ จับโดนก็เสียอารมณ์เปล่า ๆ”
“ก็ใช่ครับ ถ้าพี่ธีร์มีอารมณ์กับผู้ชายด้วยกันคงเป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะ เพราะฉะนั้นถือว่าดีแล้วครับ โซ่คือเหยื่อทดสอบใจพี่ธีร์” เขาหรี่ตามองน้องเด๋อที่ชักจะเก่งกล้าขึ้นทุกวัน อัพเวลเหรอ
ธีร์นั่งมองคนป่วยที่กำลังนั่งสั่นหลังจากเช็ดตัวไปได้สักพัก จึงคิดว่าควรส่งเด็กเข้านอนโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวอาการจะหนักขึ้น “หนาวเปล่า?”
“ครับ โซ่อยากอยู่ใต้ผ้าห่มแล้ว”
“รีบเช็ดรีบเปลี่ยนชุด เดี๋ยวพี่ปิดไฟให้จะได้นอนยาว ๆ” ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะพบความอลังการงานสร้างทางด้านศิลปะของน้องเด๋อจากการแขวนเสื้อซึ่งไล่ตามโทนสีอย่างเป็นระเบียบ โหดกว่าแม่บ้านที่ดูแลห้องเขาอยู่อีก
“อยู่กับโซ่แบบนี้พี่ธีร์ไม่เบื่อเหรอ?”
“เฉย ๆ” เขาตอบสั้น ๆ พลางเลื่อนเสื้อผ้าไปจนถึงชุดนอนที่แขวนอยู่ทางด้านซ้ายสุด “ถ้ามีเรื่องให้คุยตลอดก็ไม่เบื่อหรอก ถามทำไม?”
“โซ่เกรงใจน่ะครับ แทนที่พี่ธีร์จะได้เล่นเกมแล้วตัดต่อคลิปลงให้คนดู แต่กลายเป็นว่ามานั่งติดแหงกอยู่ตรงนี้”
“ก็รีบหายไว ๆ ดิพี่จะได้กลับไปเล่น” เขาเลือกชุดนอนลายสก็อตออกมาแล้วยื่นให้ ซึ่งน้องเด๋อก็รับไว้พร้อมโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ “ถ้าไม่ไหวก็นอนพักอีกวันแล้วฝากเพื่อนลาซะนะ”
“ลาไม่ได้ครับ พรุ่งนี้มีสอบย่อย”
“อ้าว ยังไง แล้วไม่ต้องอ่านหนังสือหนังหาเหรอ?”
“มันอยู่ในโทรศัพท์หมดเลยครับ เดี๋ยวโซ่ขอนอนอีกสักงีบแล้วจะลุกไปขอรูปจากอาร์มในไลน์” ด้วยความที่มือถือยังคงอยู่ในขั้นตอนการขนส่งกลับมากรุงเทพ น้องเด๋อจึงเจออุปสรรคเล็ก ๆ เข้าเสียแล้ว
“จะไปนั่งอ่านหน้าคอมน่ะนะ เอางี้ดิ เดี๋ยวให้ไอ้อาร์มส่งเข้าโทรศัพท์พี่ แล้วเราก็นอนอ่านจะได้ไม่ต้องลุกไปไหน” ธีร์ยื่นสมาร์ทโฟนให้ แต่อีกฝ่ายกลับมองมาพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ได้ครับ นี่มันของส่วนตัวของพี่ธีร์”
“เอ้า ก็ดูแค่รูปที่ส่งเข้าไลน์พี่ดิ ส่วนอื่นห้ามยุ่ง ไม่งั้นปรับห้าหมื่น”
“โห แพงมากเลย”
“โทรศัพท์คนดังก็งี้แหละ นี่ให้ราคาคนรู้จักนะ คนอื่นคิดสิบล้าน” ธีร์ทำมือปัด ๆ เป็นเชิงเร่งให้ใส่เสื้อผ้า น้องเด๋อจึงมุดเข้าไปในผ้าห่มจนเป็นก้อนกลม ๆ เห็นอย่างนั้นก็นึกอยากบ่น แค่อ้าปากบอกให้เขาหันหลังมันยากนักใช่ไหม
“พี่ธีร์อาบน้ำเร็วครับ ถ้าดึกกว่านี้เดี๋ยวเป็นหวัดแล้วจะโทษโซ่” นั่น ดูมัน
“เออ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ขอยืมชุดนอนด้วย”
“คิดสิบบาท”
“ให้ร้อยนึงเลย รวย”
“ตกลงครับ พี่ธีร์ซื้อโซ่ได้ในราคาหนึ่งร้อยบาท”
ฟังแล้วก็ขี้เกียจตอบโต้กับเด็ก ชายหนุ่มบ่นอุบอิบแบบไม่มีเสียงพลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดนอน ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูสีน้ำตาลเข้มเข้าไปในห้องน้ำ จัดการชำระร่างกายจนเสร็จภายในเวลาอันสั้น แล้วเดินกลับมาหยุดอยู่ปลายเตียงทั้งสภาพชุดนอน
น้องเด๋อรีบยกมือขึ้นตะปบปากตัวเองเพื่อไม่ให้หลุดขำออกมา และเขารู้ดีว่าเด็กนั่นกำลังรู้สึกอย่างไรหลังจากเห็นผู้ชายตัวใหญ่เท่าไดโนเสาร์กินพืชสวมชุดนอนไซส์เล็กกว่าตัวเองจนขากางเกงเต่อ แถมยังต้องโหลดเอวลงเล็กน้อยเพราะเป้าตึง
“ทำไมไม่รู้จักซื้อชุดเผื่อโต”
“ที่จริงพี่ธีร์ใส่ขาสั้นได้นะ มันอยู่ในลิ้นชักตรงนั้นครับเดี๋ยวโซ่ลุกไปหยิบให้” คนป่วยทำท่าจะคลานลงเตียงแต่เขาเอามือดันหน้าผากไว้เสียก่อน
“ไม่ต้อง แบบนี้พี่ก็ใส่ได้ ถึงจะรัดไข่ไปหน่อยแต่พี่ทนไหว”
“โห ไม่ใช่เรื่องต้องทนนะครับพี่ธีร์ มันจะเจ็บนะ”
“พี่ไม่อยากแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้ว่ะโซ่ คนที่จะอยู่บนโลกใบนี้ได้ต้องปรับตัวเข้ากับกางเกงฟิต ๆ ให้ได้” พูดจบก็กำเป้าโชว์ ธีร์เห็นว่าน้องเด๋อมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามาสบตากัน ส่งสายตาผิดหวังมาอย่างเก็บไม่มิดแล้วถอนหายใจออกเสียง
“พี่ธีร์เหมือนคนป่วยมากกว่าโซ่อีก”
“ไร หลอกด่าเหรอ ก็มันใหญ่จริง ๆ”
“โซ่น่าจะนอนตั้งแต่แรก ไม่น่ามาเห็นอะไรแบบนี้เลย”
“อิจฉาก็บอก” เขายืนแอ่นเป้าใส่คนที่กำลังห่มผ้า ดวงตาคู่นั้นหรี่ลงเหมือนอยากบอกให้รู้ว่า ‘ที่น้ำท่วมไม่ใช่เพราะฝนตก แต่เป็นเพราะโลกนี้มีคนจังไรแบบพี่ธีร์’
คนป่วยพลิกตัวนอนหันข้าง ชายหนุ่มเห็นว่าเด็กคนนั้นเอานิ้วอุดหูเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีก จึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วโน้มตัวลงไปกระซิบ “ถ้ากางกางเป้าแตกก็ขอโทษล่วงหน้าเลยนะ...”
“โซ่หลับแล้วครับ”
“อ่าฮะ ว่าแต่อยากได้ Good night kiss ไหม?”
“คร่อก...” ธีร์ยิ้มขำ มองคนป่วยที่แกล้งหลับอย่างหน้าตาเฉยก่อนก่อนจะยีผมเบา ๆ จนน้องดึงผ้าห่มคลุมโปง
จำได้ว่าตอนไอ้โฟร์ป่วยหนักจนคลานลงไปกินข้าวไม่ไหว เขาคือพี่ชายสุดใจกล้าที่ลุกไปต้มมาม่าให้ตอนพ่อแม่หลับแล้ว จากตอนแรกจะแค่ห่อเดียว แต่พอคิดว่าคนป่วยอาจจะดีขึ้นถ้าได้รับกำลังใจดี ๆ เขาจึงต้มสามห่อเพื่อกินกับน้อง และการได้เห็นรอยยิ้มน้องชายตอนแย่งลูกชิ้นกันก็เป็นเรื่องดี
หลังจากซื้อรองเท้าให้ก็ไม่ได้ถามอีกเลยว่าใส่บ้างไหม สบายเท้าหรือเปล่า แล้วพ่อกับแม่รู้สึกอย่างไรเมื่อรู้ว่ามันมาจากลูกชายคนนี้ เพราะธีร์กลัวคำตอบที่อาจจะทำร้ายจิตใจมากกว่าได้รอยยิ้ม
Thr33: อย่าดื่มเยอะนะ
เขาไลน์หาแฟนสาวในเวลาเกือบเที่ยงคืน ย้ำอีกครั้งแม้จะรู้ดีว่าเธอคงไม่ได้เปิดอ่านเมื่อใช้เวลาอยู่กับแก๊งเพื่อนสาวฮอต ส่วนหนึ่งที่ไม่อยากให้เมาเพราะธีร์ไม่อยากแก้ตัวกับพ่อแม่เธอ ถึงจะไม่ได้ไปด้วยกัน แต่ถ้าวันไหนเบลเมาและเขาต้องไปส่งบ้าน ผู้ใหญ่ฝ่ายนั้นก็จะเหมาว่าผู้ชายไม่มีงานการเป็นหลักเป็นแหล่งคนนี้พาลูกท่านเสียคน
ต่อให้ต้นตอของเรื่องจะมาจากแก๊งเพื่อนสาวสุดแซ่บแต่พ่อแม่เบลก็ไม่เคยมองว่าผิด ขนาดตอนเธอป่วย เขาอยากไปนั่งดูแลแต่กลายเป็นว่าทุกการกระทำต้องอยู่ในสายตาคนเป็นแม่ พอหันไปมองหน้ากันทีไรเป็นต้องส่งสายตาประชดประชัน อีกทั้งยังพูดลอย ๆ กับหลานชายที่บ้านว่า
‘ฟิล์มต้องอ่านหนังสือเยอะ ๆ นะ อย่าเล่นแต่เกม เดี๋ยวโตไปจะไม่มีอนาคตแล้วจะดูแลใครไม่ได้’
พูดจริงจากใจ ผู้ใหญ่บางคนก็แก่เพราะหัวหงอก มีอีกเป็นร้อยล้านวิธีที่จะทำให้เขารู้สึกผิดกับการเล่นเกมได้ แต่แน่นอนว่าต้องไม่ใช่การประชดแดกดัน พอเป็นแบบนั้นแล้วจะอยู่ด้วยกันนาน ๆ ได้อย่างไร หากลูกเขยเข้ากับพ่อตาแม่ยายไม่ได้ชีวิตคู่ก็ฉิบหายไปแล้วครึ่งตัว
หลายครั้งที่ต้องรวบรวมความอดทนไปนั่งกินข้าวกับครอบครัวเบล ท่านเคยบอกว่าถ้าต้องการดูแลลูกสาวคนนี้จริง ๆ ก็ควรกลับบ้านไปดูแลกิจการร้านทอง สร้างฐานะให้มั่นคง แล้วจัดงานแต่งในโรงแรมหรูให้สมกับที่ท่านประคบประหงมเลี้ยงลูกสาวมาอย่างดีตลอดยี่สิบหกปี
ธีร์รักเบล แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่ได้รักพ่อแม่ของเธอว่ะ
RRRrrrr!!
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงสายเข้า จึงรีบวิ่งไปคว้าโทรศัพท์มือถือซึ่งวางอยู่บนเตียงโดยเร็วที่สุดเพราะกลัวคนป่วยจะตื่น
“ว่าไงเบล?” ธีร์รับสายพลางมองเด็กเด๋อที่หันมาปรือตางัวเงียเพราะเสียงเมื่อครู่ เขารีบส่ายศีรษะเป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไรพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ให้แล้วเดินออกไปคุยนอกระเบียง
( นี่ฝ้ายนะธีร์ อีเบลเมาอะ )
“เราเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอวะว่าอย่ามอมเบล เค้าเมาง่าย”
( เอ้า มันกินเองเปล่า พวกฉันไม่ได้เทให้เลย )
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน ที่เดิมเหรอ?”
( เออ ยังไงก็รีบมานะ มันเพ้อใหญ่แล้วอะ ทะเลาะอะไรกันอีกแล้วปะเนี่ย? )
“ทะเลาะเหรอ เปล่านะ” ธีร์ขมวดคิ้วพลางนึกย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ว่าทำอะไรผิดไปหรือไม่ แต่พยายามคิดให้ตายอย่างไรก็ไม่ได้คำตอบ ไม่มีทางที่เบลจะงอนหลังจากที่เขารับปากแล้วว่าจะไปพัทยาด้วยกันหลังจากชนะแมตช์สุดท้ายของสาย เธอดูแฮปปี้ด้วยซ้ำ “เอางี้ฝ้าย เราฝากดูเบลก่อน แล้วจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
( เออ รีบมาล่ะ )
ชายหนุ่มวางสายแล้วคว้าเสื้อผ้าชุดเดิมเข้าไปใส่ในห้องน้ำแล้วเดินออกมาหยิบของใช้จำเป็น เขาหยุดมองคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเอาแผ่นเจลลดไข้อันใหม่ออกมาจากตู้เย็นแล้วเข้าไปติดให้เด็กเด๋อที่ยังหลับไม่ได้สติ
“โซ่ พี่จะออกไปรับพี่เบลนะ ถ้าตื่นแล้วหิวอุ่นโจ๊กกินเลยเดี๋ยวพี่กลับมา แต่พี่ขอเอาโทรศัพท์ไป เราอ่านจากคอมไปก่อนนะ”
“พี่ธีร์จะไปแล้วเหรอครับ...” คนน้องทวนคำพูดของเขาก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ระวังตัวด้วยนะครับ... จำทะเบียนแท็กซี่ด้วยนะ...”
หลังจากพูดจบเปลือกตาที่หนักอึ้งก็ปิดลง น้องเด๋อคงง่วงมากถึงได้หลับต่อได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มวัดอุณหภูมิตรงหน้าผาก แก้ม และลำคอ พอเห็นว่าอาการไม่ได้แย่ลงไปกว่าทีแรกจึงหันออกเตรียมไปรับแฟนสาว แต่เดินได้เพียงก้าวเดียวก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงจากชายเสื้อ
มือของคนป่วยที่จับไว้นั้นหละหลวม น้องเด๋อไม่มีสติด้วยซ้ำในนาทีนี้ และเขาค่อนข้างเป็นกังวลที่จะปล่อยอีกฝ่ายไว้ตามลำพังโดยไม่สามารถติดต่อได้เพราะไม่มีโทรศัพท์ ธีร์ลดระดับสายตามองมือน้องที่ยังคงเกาะอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อย ๆ แกะออกแล้วเอาเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่ม พร้อมคำนวณเวลาว่าถ้าหากไปรับเบลจากผับส่งถึงบ้านแล้ววกมาที่นี่จะต้องใช้เวลากี่ชั่วโมง
“ห้ามป่วยหนักไปกว่านี้เข้าใจไหม เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา”
*
(ต่อด้านล่างจ้า)
-
*
สมัยเรียนมหา’ลัยธีร์มาเที่ยวกลางคืนแถวทองหล่อค่อนข้างบ่อย แต่พอจบแล้วเขาก็ใช้เวลาอยู่กับเกมและปาร์ตี้หมูกระทะเสียมากกว่า มีบ้างที่กินเหล้า ซึ่งบรรยากาศแออัดในจุดที่มีคนเยอะ ๆ ก็เคยให้ความสนุกได้แค่ตอนที่ยังเป็นวัยรุ่นช่วงต้น แต่พอเข้าช่วงปลายธีร์กลับรู้สึกชอบบรรยากาศเงียบ ๆ ที่ได้ยินเสียงพูดของคนสนิทมากกว่าเสียงเพลงที่ดังทุ้มอยู่ตลอดเวลา
ชายหนุ่มกดโทรหาแฟนสาวอีกครั้งเมื่อมาถึง และคนที่รับสายยังคงเป็นคนเดิมคือฝ้ายซึ่งเธอกำลังตรงมาทางนี้ หญิงสาวไซส์เอสมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางถอนหายใจ ในมือนั้นถือสมาร์ทโฟนของเบลอยู่ เขาจำได้เพราะเป็นคนซื้อเคสให้เอง
“เบลล่ะ?”
“พวกอีนุ่มลากไปขึ้นรถแล้ว เมาจนอ้วกไปสองสามรอบ”
“ถึงกับอ้วกเลยเหรอ โอเค งั้นพาเราไปหาเบลหน่อย” ธีร์ก้าวไปทางที่อีกคนเดินมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อฝ้ายไม่ยอมเดินมาด้วย เธอเลือกยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น มองหน้าเขาด้วยสายตาที่ไม่ได้ส่งไปในทางที่ดีสักเท่าไหร่
“ฉันถามจริง ๆ นะธีร์ แกเป็นอะไรกับเกมนักหนาวะ?”
“หะ?” อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนโดนชก ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางกลอกตาระหว่างเรียกสติ เสี้ยววินาทีหนึ่งเขาถามตนเองว่าหูเพี้ยนไปเองหรือไม่ ทำไมถึงได้ยินเพื่อนสนิทแฟนหาเรื่องตั้งแต่ประโยคแรกที่เจอกัน
“อีเบลแม่งเครียดมากเคยรู้บ้างปะ?”
“เครียด? เรื่องอะไร?”
“ฮะ?” ฝ้ายเลิกคิ้วก่อนจะแค่นหัวเราะ ไม่บ่อยนักที่ธีร์จะได้เผชิญหน้ากับกลุ่มเพื่อนสนิทของเบล แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาพอจะนึกออกว่าผู้หญิงกลุ่มนี้ค่อนข้างประสาทแดกอยู่ประมาณหนึ่ง “นี่ไม่เคยรู้ตัวเลยใช่ไหมว่าทำอะไรลงไปบ้าง ตลอดเวลาที่คบกับเพื่อนฉันแกเคยสนใจบ้างปะว่าเบลมันรู้สึกยังไง?”
“เอางี้นะฝ้าย ถ้ามีอะไรในใจกับเราก็พูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า เพราะถ้าเราผิด เราจะได้แก้ไขมันซะตั้งแต่ตอนนี้ แต่ถ้าฝ้ายจะตั้งแง่ ประชดเราอ้อมโลกแบบนี้ คุยกันสามปีก็คงไม่ได้คำตอบหรอก” เจตนาเขาคือมารับเบลไปส่งบ้าน ไม่ใช่มายืนให้ผู้หญิงยืนเท้าเอวมองจิกด้วยสายตาแบบนี้
“ฝ้าย อย่า” ธีร์หันไปตามเจ้าของเสียง ก่อนจะพบแฟนสาวที่กำลังเดินมาด้วยสภาพไม่เต็มร้อย หากมองจากสีหน้าก็รู้ว่าเมา เขาจึงคว้าแขนเธอไว้เป็นหลักไม่ให้เธอล้ม “พอเถอะ มึงตกลงกับกูแล้วไง”
“ตกลงอะไร ถ้ามึงไม่พูดวันนี้กูจะเป็นคนพูดเอง”
“ช่างมันเถอะ กูขอล่ะ”
“มึงอย่าโง่ได้ไหมเบล ถ้าไม่พูดวันนี้ พวกกูก็ต้องทนฟังมึงระบายทุกวัน จะประสาทแดกใส่พวกกูแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเวลาอยู่กับมันตลอดเหรอกูถามหน่อย”
โอเค ตอนนี้ธีร์พอจะจับต้นชนปลายได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น คงไม่วายเป็นเรื่องเบลไประบายให้เพื่อนฟังว่าเขาไม่ใส่ใจ หรืออะไรก็ตามที่ผู้ชายอย่างเขาต้องเป็นคนผิด
“มีอะไรค่อยคุยกันวันหลังแล้วกันฝ้าย เบลจอดรถไว้ไหน เดี๋ยวธีร์ไปส่ง” ชายหนุ่มประคองไหล่แฟนสาวไว้ แต่เธอกลับถูกกระชากออกไปโดยคนเป็นเพื่อนสนิทที่คงเมาประมาณหนึ่ง ถึงได้อารมณ์รุนแรงขนาดนี้
“มาแสดงความห่วงใยอะไรเอาตอนนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทำอะไรอยู่ ตอนเพื่อนฉันร้องไห้เพราะเครียดแกเคยรู้บ้างไหมธีร์ มันอยากแต่งงาน มันอยากมีครอบครัว เคยนั่งฟังมันอย่างตั้งใจบ้างไหม หรือจะเอาแต่เล่นเกมอย่างเดียว เออ เชิญตามสบายเหอะ เพื่อนฉันคนเดียวฉันดูแลได้”
“ฝ้าย ฟังนะ” ชายหนุ่มหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ มันไม่ตลกเลยสักนิดที่จะยืนให้ผู้หญิงด่าในเรื่องที่เธอเองก็ไม่เข้าใจอะไรเลยด้วยซ้ำ แถมยังใส่ไม่ยั้งจนเรียบเรียงคำพูดไม่ได้ “เราจะคิดว่าฝ้ายเมาถึงได้พูดแบบนั้น ตอนนี้ปล่อยมือเบลก่อน เราจะพาเบลกลับบ้าน”
“อีเบล ถ้ามึงไปเราเลิกเป็นเพื่อนกัน”
“ธีร์ใจเย็นก่อนได้ไหม ฟังฝ้ายพูดก่อน”
“ฟังอะไรเบล ฟังเค้าด่าธีร์กับเรื่องที่เราเคยคุยกันมาแล้วล้านครั้งน่ะเหรอ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม “รอฝ้ายสร่างก่อนดีกว่าไหม จะให้ธีร์ไปนั่งรอตรงไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
เขาถอนหายใจพลางมองไปทางอื่น ธีร์รู้สึกได้ถึงความร้อนตรงศีรษะ พี่ตั้บเคยบอกว่าไม่ควรต่อล้อต่อเถียงกับคนเมา ซึ่งเขาทำมาตลอดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างไร
“ก็ลองคิดดูหน่อยไหมว่าถ้าพูดไปแล้วล้านครั้งแต่แฟนยังไม่ดีขึ้น นั่นแสดงว่ามันไม่เวิร์ก”
“นี่ฝ้าย เรื่องแต่งงานเราเคยคุยกับเบลตั้งนานแล้วว่าจะแต่งกันตอนอายุสามสิบ ซึ่งตอนนั้นเราน่าจะมีเงินมากพอที่จะซื้อบ้านสักหลังแล้วก็จ้างแม่บ้านเดือนละเป็นหมื่นมาคอยกวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ให้เพราะเบลไม่ทำ แล้วเราก็ต้องหาเงินไว้ให้เบลไปเที่ยวอังกฤษ ฝรั่งเศสกับพวกฝ้ายอีก เพราะถ้าแต่งงานกันแล้วคนที่จะรับผิดชอบเรื่องการเงินของเบลร้อยเปอร์เซ็นต์คือตัวเรา ไม่ใช่พ่อแม่ของเบลอีกต่อไป แต่ตอนนี้ธีร์มีอะไร ใช่ฝ้าย ธีร์พอจะมีเงินอยู่บ้าง แต่มันยังไม่มากพอที่จะเลี้ยงคนหลายชีวิต ธีร์ต้องเก็บเงินไปเรื่อย ๆ”
“แล้วมันเป็นความผิดใคร ไม่ใช่เพราะแกเหรอที่ย้ายออกจากบ้านมาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าทำร้านทองแทนพ่อแม่ยังไงก็เลี้ยงเบลกับลูกอีกสิบคนได้สบายอะ”
“อ้าว แล้วเราต้องทนอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบไปตลอดชีวิตเพื่อเลี้ยงเบลกับลูกเหรอวะฝ้าย มันมีอีกตั้งหลายวิธีที่เราจะทำแบบนั้นได้โดยไม่ต้องดูแลร้านทอง” ธีร์ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาอธิบายเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ เขาไม่ได้หันไปมองหน้าแฟนสาวด้วยซ้ำ ซึ่งถ้าสังเกตจากหางตา ชายหนุ่มคิดว่าเธอกำลังมองอยู่ “ตอนถูกบังคับให้เรียนพิเศษเพราะเกรดแย่ตอนนั้นฝ้ายยังไม่อยากทนเลย แต่ฝ้ายกำลังยัดเยียดเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบให้เราเนี่ยนะ ได้เหรอฝ้าย?”
“พอแล้ว ถ้าจะเป็นแบบนี้คงพูดไม่รู้เรื่องหรอก” เบลพยายามหยุดบทสนทนานี้ด้วยการเดินมาแทรกตรงกลาง มือของเธอเย็นเฉียบ และมันส่งมาถึงหัวใจคนที่อดทนอยู่กับเรื่องแบบนี้มาหลายปีได้อย่างง่ายดาย
ทนอยู่กับการถูกพ่อแม่ตัวเองและพ่อแม่เบลกดดันต่อว่าสารพัด ไปจนถึงเพื่อนสนิทเบลที่ธีร์พยายามเข้าใจมาตลอดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสักนิดที่ผู้หญิงจะเล่าทุกเรื่องให้กันฟังจนโกรธแทนเพื่อน แต่แบบนี้มันเกินไปแล้ว
“ฝ้ายยังอยากทำในสิ่งที่ฝ้ายชอบ แต่ทำไมถึงไม่ให้อิสระคนอื่นที่จะทำบ้างล่ะ?”
“...” คนถูกย้อนด้วยความจริงเพ่งมองอย่างไม่ยอมพร้อมกำหมัดแน่น ฝ้ายพูดไม่ออก จึงได้แต่คว้ามือเพื่อนสนิทไว้ให้อยู่ตรงนี้ด้วยกัน
“เราเกิดมาเพื่อตัวเองหรือเพื่อคนอื่น นั่นคือสิ่งที่เราทบทวนตัวเองก่อนจะย้ายออกมา แล้วเพื่อนฝ้ายก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เราทำ”
“ที่เห็นด้วยก็เพราะมันรักแกปะ คิดหน่อยสิธีร์ ผู้หญิงที่ยอมแฟนก็เพราะรักทั้งนั้น”
“แล้วเราไม่รักเบลตรงไหนเหรอฝ้าย?”
“ยังจะถามอีก? สิ่งที่แกเป็นมันเห็นอยู่ชัด ๆ แล้วไหมธีร์ เบลมันเหงาเคยรู้เคยทำความเข้าใจบ้างไหม มีผู้ชายไปคุยกับมันตั้งกี่สิบคน แต่มันไม่เลือก ทั้งที่คนพวกนั้นมีอนาคตกว่าแก”
“จริงเหรอเบล?” คนถูกถามหัวใจเต้นเร็วแรง เมื่อมันย้อนแย้งกับสิ่งที่เคยแสดงออกต่อหน้าแฟนหนุ่มว่าเข้าใจเสมอมา ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
“เบลเหงา อยากอยู่กับธีร์นาน ๆ บ้าง แต่ทุกวันนี้ธีร์มีแต่เกม เบลก็พยายามทำความเข้าใจแล้วแต่เบลผิดเองที่อดน้อยใจไม่ได้”
“ธีร์ขอโทษ” เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนทันทีที่เห็นน้ำตาของแฟนสาว “เราเคยโทรคุยกันทุกคืน แต่ธีร์รู้ว่าอะไร ๆ มันเริ่มเปลี่ยนแปลงตอนธีร์ไปเรียนเมืองนอกเพราะเวลาไม่ค่อยตรงกัน พอกลับไทยธีร์ก็เอาจริงเอาจังกับงานด้านนี้ แต่ธีร์พยายามแล้ว ทั้งเรื่องโทรหาทุกวัน ไปเที่ยวข้างนอกด้วยกันทุกครั้งที่เบลต้องการ แต่เบลก็หงุดหงิดใส่เวลามีเสียงคีย์บอร์ดเข้าไปในสาย บอกว่ารำคาญมันเสียงดัง จะวางสายไปทำอย่างอื่น แล้วธีร์ควรจะทำยังไงในเมื่อเสียงที่เบลรำคาญมันคืองานที่ทำให้ธีร์มีเงินเลี้ยงตัวเองได้ แล้วก็ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมให้เบลเป็นของขวัญ”
หญิงสาวลดระดับสายตาลง ความรู้สึกมากมายเริ่มถาโถมเข้ามาจนดูเหมือนว่าความเก็บกดเหล่านั้นจะระเบิดอยู่รอมร่อ เธอเข้าใจในสิ่งที่ธีร์พูดแต่ความน้อยใจสะสมมันมีมากกว่า จนความคิดอีกด้านหนึ่งตะโกนมาว่า ‘ถ้าเขารักเธอจริง เขาก็ควรเลือกเธอมากกว่าเกมนั่นไม่ใช่เหรอ?’
“รถก็ไม่มีขับ ไม่อายหรือไงที่ให้เบลไปรับทุกครั้งเวลาไปเที่ยวด้วยกัน หรือเกมที่เล่นมันทำเงินให้น้อยจนซื้อรถไม่ได้?”
“เหมือนฝ้ายไม่มีเรื่องจะด่าแล้วอะ ใจเย็นก่อนไหม รถเรามีแล้วแต่มันจอดโง่ ๆ อยู่บ้าน คือถ้าจะกลับไปเอาก็ต้องเจอหน้าพ่อก่อนซึ่งตอนนี้เรายังไม่พร้อม แล้วการขึ้นแท็กซี่มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร หรือถ้าจะมีก็คงเป็นปัญหาของฝ้ายแล้ว”
“อ้าวธีร์ เราพูดดี ๆ ปะ?”
“เราว่าฝ้ายไปนั่งสงบสติก่อนแล้วค่อยพูดประโยคนั้นกับเราอีกที”
ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนเบลจะกระซิบบอกบางอย่างฝ้ายจึงยอมปล่อยมือออก ทั้งสามคนทนอยู่กับความกระอักกระอ่วนอยู่เพียงอึดใจ ธีร์จึงพาเบลเดินออกจากตรงนั้นไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก
*
บรรยากาศในรถช่างเงียบงัน ต่างจากความคิดของทั้งคู่ที่กำลังตะโกนออกมาให้สมกับความอึดอัดมากมายที่อัดแน่นอยู่ข้างใน เบลคาดเข็มขัดฝั่งคนนั่ง หญิงสาวไม่ได้มองหน้าคนข้างตัวด้วยซ้ำเพราะลึก ๆ ก็โกรธธีร์ที่หักหน้ากันด้วยการต่อว่าเพื่อนเธออย่างนั้น ฝ้ายก็แค่หวังดี ธีร์จะไปชวนทะเลาะด้วยทำไมกัน
“ธีร์น่าจะใจเย็นกว่านี้หน่อย ธีร์ก็รู้ว่าฝ้ายเป็นคนยังไง”
“แล้วเบลรู้หรือเปล่าว่าธีร์เป็นคนยังไง” ชายหนุ่มเลือกมองถนนมากกว่าจะหันไปคาดคั้นเอาคำตอบจากปากคนรัก “ช่วยอธิบายให้ธีร์ฟังหน่อยได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก่อนเบลไปเที่ยวเรายังคุยกันดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
คนถูกถามไม่ได้ให้คำตอบ เพราะเธอรู้ว่ามันงี่เง่าเกินกว่าจะเล่าให้ฟัง แต่ลึก ๆ ก็อยากพูดมันออกไป เผื่อว่าบรรยากาศที่เป็นอยู่จะดีขึ้นบ้าง “เบลอิจฉาเพื่อน”
“หะ?”
“น้ำฝนกำลังจะแต่งงาน นุ่มก็แต่งไปแล้ว ส่วนฝ้ายก็กำลังดูใจกับแฟนที่อังกฤษ ทุกคนมีอนาคตกันหมดแล้วธีร์ แต่เบลไม่มีอะไรเลย”
“ทั้งที่ฝ้ายก็ยังไม่แต่งงาน แต่อะไรที่ทำให้เบลคิดอย่างนั้น?”
“...”
“โอเค ๆ ธีร์เข้าใจแล้ว ไม่ร้องนะ ธีร์ขอโทษ” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบศีรษะปลอบเธอ กับเหตุผลของผู้หญิงที่ผู้ชายอย่างเขาแทบเข้าไม่ถึง “สมัยนี้โซเชียลมันไปไว บางทีถ้าเล่นเฟซบุ๊กกับไอจีน้อยลงเบลอาจจะไม่รู้สึกแบบนั้นแล้วก็ได้ เหมือนเราเห็นคนอื่นลงรูปไปเที่ยวต่างประเทศ เห็นคนอื่นมีชีวิตดี ๆ มันอาจทำให้เราเผลอเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว ซึ่งความจริงมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เบลต้องไปอิจฉาคนอื่นเลย เบลทั้งเก่งทั้งสวย มีครอบครัวที่อบอุ่น แล้วก็มีธีร์อยู่แล้วทั้งคนนะ”
“มีธีร์ที่อยากอยู่กับเกมมากกว่าเบลน่ะเหรอ ธีร์ เบลไม่ได้ชวนหาเรื่องนะ แต่เบลคิดอย่างนั้นจริง ๆ”
“เบลลองคิดดี ๆ ธีร์ไม่ได้อยู่กับเกมตลอดเวลานะ เรามีช่วงที่โทรคุยกัน ตอนที่ธีร์ไม่ได้ทำงาน”
“นั่นสินะ ธีร์เรียกการเล่นเกมว่าทำงาน”
“ธีร์มีเงินใช้ทุกวันนี้ก็เพราะมันไงเบล” เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งขณะหมุนพวงมาลัยเลี้ยวขวา “เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ได้จนกว่าจะแต่งงานกันเบลก็รู้”
เพราะพ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ให้ค้างที่บ้านและไม่ให้มาค้างกับเขา ดังนั้นเหตุผลการอยู่ด้วยกันยันเช้าจึงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นน้อยครั้งตลอดหลายปีที่คบกันมา
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจธีร์ได้เลยใช่ไหม?” เบลมองคนรักอย่างผิดหวัง เธอเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องที่ไม่เข้าใจ “ถ้าคนทั้งประเทศทำงานจากการเล่นเกมได้ ป่านนี้คงไม่มีคนจนหรือเปล่า เด็กที่เรียนไม่จบ ไม่มีอนาคต เป็นลูกจ้างเงินเดือนน้อย ๆ ก็เสียคนเพราะเกมทั้งนั้น”
“เราคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่า เดี๋ยวธีร์มาหาตั้งแต่เช้าเลย โอเคไหม?”
“ทำไมไม่คุยตอนนี้ล่ะ เพราะเบลกล้าที่จะพูดมากกว่าทุกครั้งใช่ไหม?”
“ใช่ ธีร์อยากคุยกับเบลตอนที่พูดด้วยเหตุผลมากกว่าจะพูดเพราะมีความกล้า” ชายหนุ่มเคาะปลายนิ้วลงกับพวงมาลัยขณะมองถนน “ธีร์ไม่อยากทะเลาะกับเรื่องเดิม ๆ แล้ว ขอร้องได้ไหม?”
“ได้สิ เพราะเดี๋ยวเบลจะเป็นคนกลับไปจัดการตัวเองเหมือนทุกครั้งเอง ส่วนธีร์ก็เล่นเกมอย่างมีความสุข”
“โอเค ปัญหาของเรื่องนี้อยู่ที่ธีร์เล่นเกม ถ้าธีร์ลบชาแนลทิ้ง เลิกเล่นเกมตลอดชีวิตแล้วกลับไปทำร้านทอง เบลจะมีความสุขใช่ไหม?”
เธอตอบได้ไม่เต็มปาก เพราะลึก ๆ ก็รู้สึกว่ามันน่าเกลียดเกินไปถ้าหากจะพูดอย่างนั้น แต่การสนับสนุนให้เล่นเกมต่อก็ไม่ใช่เรื่องที่อยากหาข้อตกลงกับอีกฝ่าย เบลมองคนที่หันมาสบตากัน เพื่อบอกให้รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้กำลังผิดหวังและเสียใจมากแค่ไหนที่ต้องทะเลาะเรื่องเดิม ๆ อีกครั้ง
“มันจะทำให้เบลสบายใจเหมือนตอนทุบคีย์บอร์ดทิ้งหรือเปล่า”
ภาพจากเหตุการณ์นั้นย้อนกลับมาให้รู้สึกผิด ในตอนที่ทะเลาะกันจนเธอควบคุมสติไม่ได้จึงเผลอทำลายข้าวของไป ธีร์ไม่ได้เข้ามาห้ามเลยด้วยซ้ำ กลับกันแล้วผู้ชายคนนี้เพียงยืนมองซากปุ่มเล็ก ๆ ที่กระจายอยู่เต็มพื้น ก่อนจะเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่หลังจากได้สติก็รีบขอโทษ เบลรีบเสิร์ชหาข้อมูลคีย์บอร์ดที่แฟนหนุ่มใช้แล้วรีบซื้อมาคืน มันอาจจะเป็นของราคาไม่กี่พัน แต่นั่นก็ทำให้แฟนหนุ่มเงียบหายจากโซเชียลไปหลายวันทั้ง ๆ ที่มีคีย์บอร์ดสำรองอยู่ และตอนที่แกะกล่องของขวัญออก ธีร์ก็ยิ้มบาง ๆ พร้อมบอกว่า
‘ขอบคุณมากนะเบล’
“เบลขอโทษ” คำนี้มันอาจจะไร้ค่าไปแล้วเมื่อต่างฝ่ายต่างใช้มันอย่างพร่ำเพรื่อ ธีร์จอดรถตรงประตูหน้าบ้านเธอพร้อมดับเครื่องลง และเบลรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่เขายังอยู่ตรงนี้ “เบลแค่มองไม่เห็นอนาคตของอาชีพนี้น่ะ ถึงใครหลายคนจะบอกว่ามันไปได้ดี แต่ในประเทศเรามันยังเบามาก และผู้ใหญ่ก็มองว่าเกมคือปัญหาของเด็ก อีกอย่าง... ธีร์อาจจะฮอตในตอนนี้ มีคนตามเป็นล้าน แต่ถ้าแก่ตัวไปล่ะ... แฟนคลับที่เคยบอกว่ารักธีร์อาจจะไปชอบคนที่เด็กกว่าก็ได้”
“วงการเกมไม่ได้มีแค่นี้หรอกเบล ธีร์สามารถไปทำงานอื่นที่เกี่ยวกับเกมได้ เพราะสิ่งที่ธีร์ต้องการมันไม่ใช่แค่การเป็นนักกีฬา E-Sport แต่มันคือการใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่รักไปจนแก่ ธีร์อยากเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้วงการเกมไปได้ไกลกว่านี้”
“แล้วถ้ามันไม่เข้าท่าล่ะ ชีวิตธีร์จะเป็นเหมือนพี่ตั้บหรือเปล่าที่ต้องเฝ้าร้านเกมไปวัน ๆ แลกกับเงินวันละไม่กี่พัน กินข้าวหน้าคอมจนไม่ดูแลตัวเอง แบบนั้นมีความสุขตรงไหนเหรอ?”
“แล้วการเป็นแบบพี่ตั้บไม่ดียังไง อย่างน้อยมันก็มีเมียที่เข้าใจและพร้อมสนับสนุนทุกอย่าง มีลูกที่กำลังจะเกิด แล้วพ่อมันก็คงสนับสนุนทุกอย่างขอแค่ลูกชอบ ชีวิตมันมีความสุขขนาดนั้นยังต้องสงสัยอะไรอีก?”
“...”
“ความสุขของชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกันนะเบล บางคนอาจจะเป็นการแต่งงานกับใครสักคน แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมดแน่ ๆ บางคนอาจจะอยากอยู่กับหมาสักตัว บางคนเลือกท่องเที่ยวไปกับเพื่อน บางคนแค่กินของอร่อยทุกวัน บางคนเล่นเกม”
“อย่างหลังสุดคือธีร์ใช่ไหม แบบที่ไม่มีเบลก็ได้”
“เบล” ธีร์หันหน้าเข้าหาแฟนสาวอีกครั้ง เขาพยายามไม่โกรธเธอที่กล่าวถึงรุ่นพี่คนสนิทในแง่นั้นโดยไม่เคยทำความเข้าใจอะไรเลย ทุกคนมีต้นทุนต่างกัน สายงานที่แตกต่างกัน และแนวทางการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นการดูถูกพี่ตั้บด้วยคำพูดจึงทำร้ายจิตใจเขาเหลือเกิน “เคยลองถามตัวเองหรือเปล่าว่าอยากแต่งงานเพราะอะไร?”
“...”
“เพราะอยากสร้างชีวิตคู่ด้วยกันจริง ๆ หรือแค่ไม่อยากอายเพื่อน... เบลบอกธีร์หน่อยได้ไหม?”
เหมือนถูกมีดกรีดกลางอก หญิงสาวรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกที่เหตุผลอย่างหลังมันมีมากกว่าจนเธอเองก็ไม่อยากยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง กับสังคมเพื่อนฝูงที่มักจะอวดเรื่องของตัวเองเมื่อนัดเจอกัน แต่เบลกลับทำได้แค่นั่งเงียบ ๆ อีกทั้งยังโดนเพื่อนพูดจาเหน็บแนมใส่ว่ามีแฟนเป็นคนขี้เกม และเธอจะหมดอนาคต
“ก็ต้องเป็นเพราะเบลอยากมีครอบครัวอยู่แล้ว...”
“เหรอ?”
“ธีร์มองแบบนั้นจะหาว่าเบลโกหกหรือไง?”
“เปล่า เอาเป็นว่าธีร์กลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันนะ เดี๋ยวธีร์ซื้อขาหมูเจ้าโปรดมาให้” เขาเปิดประตูรถตั้งท่าจะออกไป แต่ก็ถูกอีกคนตะโกนรั้งไว้เสียก่อน
“ถ้าไปเราเลิกกัน”
“...”
“เบลก็อยากรู้เหมือนกันว่าพอถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว เบลจะสำคัญกว่าเกมที่ธีร์รักไหม” หญิงสาวน้ำตาคลอ มองแววตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเย็นชาราวกับว่าเอือมระอาในสิ่งที่เธอเป็นเต็มทน
“พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
“ไม่ เบลจะเอาคำตอบเดี๋ยวนี้”
“เบล”
“ให้คำตอบเบลตอนนี้เถอะนะ” เหมือนกับอ้วกที่บังคับไม่ได้ว่าจะกลั้นเอาไว้หรือคายออกมา เบลยังคงแสดงออกในด้านที่เธอรู้ว่าอีกคนจะไม่ชอบ แต่พิษของเหล้าทำให้เธอยั้งตัวเองไว้ไม่ได้
“ตั้งแต่คบกันมาจนถึงวันนี้ตอนที่เราบั่นทอนความรู้สึกกันด้วยการทะเลาะครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะเรื่องเดิม ๆ มันไม่เคยจบสิ้น มีแต่จะหนักขึ้นเรื่อย ๆ กัดกร่อนความรู้สึกจนปวดหัวเหมือนมันไม่มีทางออกแล้ว”
“...”
“เบล”
“...”
“ถ้าการเป็นเกมเมอร์มันไม่ได้ทำให้เบลมองธีร์ต่างจากคนอื่น ถ้าการที่ธีร์เป็นแบบนี้ทำให้เบลต้องร้องไห้เสียใจ งั้นเราพอแค่นี้ดีไหม?”
“...”
“ธีร์เป็นคนเหี้ยเอง เบลจะอัพเฟซบุ๊กด่า หรือจะเล่าให้เพื่อนฟังยังไงก็ได้ ธีร์จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น จะยอมให้โทรมาด่าจนกว่าจะพอใจโดยไม่เปลี่ยนเบอร์หนี” ชายหนุ่มสบตากับหญิงสาวที่เขารักได้ไม่ชัดนัก วูบหนึ่งเขารู้สึกว่างเปล่า และอยากนั่งนิ่งไปเฉย ๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ควรพูดมันให้จบ “แต่เลิกกันเถอะนะ”
“...”
“เราสองคนเหนื่อยเพราะความพยายามมามากพอแล้ว”
*
เด็กหนุ่มวางโจ๊กลงบนหน้าโต๊ะคอมแล้วรีบเปิดเครื่อง และภาพหน้าจอก็สว่างจ้าเมื่อระบบการทำงานของคอมพิวเตอร์ทำได้รวดเร็วจนไม่ต้องรอ โซ่รีบใส่พาสเวิร์ดเข้าไลน์ มืออีกข้างตักโจ๊กเข้าปากก่อนจะสะดุ้งจากความร้อน เพราะความฝันเมื่อครู่ที่น่ากลัวเกินจนเกินไป เขาจึงไม่อยากเสียเวลาไปกับการเป่าให้มันเย็น
Derya MK12: พี่ธีร์อยู่กับพี่เบลใช่ไหมครับ?
Derya MK12: โซ่ไม่ได้โทรมาเร่งหรืออะไรนะครับ อันที่จริงพี่ธีร์จะไม่มาก็ได้
Derya MK12: แต่เมื่อกี้โซ่ฝันร้ายล่ะครับ มันน่ากลัวมากเลย
Derya MK12: โซ่ฝันว่าพี่ธีร์โดนรถชน มันเหมือนจริงมาก... แบบนั้นไม่ดีเลยครับ
Derya MK12: ถ้าพี่ธีร์ยังไม่หลับแล้วเห็นข้อความนี้ก็ตอบโซ่ทีนะครับ โซ่กังวลมากเลย ส่งแค่สติ๊กเกอร์มาก็ได้
Derya MK12: ส่วนอาการของโซ่ดีขึ้นแล้วนะครับ เพราะยากับของกินที่พี่ธีร์ซื้อให้โซ่ถึงลุกมานั่งอ่านชีทได้ เดี๋ยวพออ่านไปสักพักโซ่จะไปนอนต่อแล้วตื่นไปสอบด้วยสภาพเต็มร้อยครับ
Derya MK12: ตอนนี้แถวสีลมฝนตกแรงมากเลย ถ้าพี่ธีร์ยังอยู่ข้างนอก พยายามอย่าโดนละอองฝนนะครับ แต่ถ้าถึงห้องแล้ว อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว งั้นก็ฝันดีล่วงหน้านะ
Derya MK12: พี่ธีร์ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ ถ้าป่วยแบบโซ่แล้วจะไม่เท่นะ
นั่งมองบอลลูนคำพูดสีเขียวที่เรียงกันเป็นแถวยาวและเขาปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังรอให้ข้อความเหล่านี้ถูกเปิดอ่าน โซ่ถอนหายใจพลางคาบช้อนเอาไว้อย่างคิดไม่ตก ทำไมถึงเป็นห่วงพี่ธีร์ขนาดนี้ เพราะความฝันที่เหมือนจริงเกินไปหรือไง งมงายเกินไปหรือเปล่านะ...
ทั้งที่ตอนนี้พี่ธีร์คงอยู่กับพี่เบล อาจจะค้างด้วยกันหรืออะไรก็แล้วแต่ เรื่องฝันนั่นคงไม่มีทางเกิดขึ้นจริงแน่ ๆ บางทีโซ่อาจจะเพ้อเจ้อจนเกินไป แต่พี่ธีร์ตอบไลน์หน่อยได้ไหม แค่จุด ๆ เดียวก็ได้ ไม่อย่างนั้นคงพะวงไปจนนอนไม่หลับแน่
เอาไงดี... สวดมนต์ดีไหมนะ... ฝนตกถนนลื่นแบบนี้ชวนให้คิดมากเข้าไปอีก มันอันตรายเกินไปสำหรับคนเดินทางตอนกลางคืน เอาล่ะ... เขาจะรีบกินโจ๊กให้เสร็จแล้วไปสวดมนต์ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองพี่ธีร์
ขอให้อย่าเกิดเรื่องร้าย ๆ กับพี่ชายที่เขารัก
*
ฝนยังคงตกหนักและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย ๆ และถนนเส้นใหญ่ก็ยังมีรถวิ่งผ่านไปมาอยู่ตลอด แม้เวลาจะเริ่มเดินเข้าใกล้รุ่งสางเต็มที แต่ชายหนุ่มตัวสูงที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนกลับเลือกนั่งเงียบ ๆ ตรงป้ายรถเมล์โดยไม่ขยับตัวไปไหน
ดวงตาคู่นั้นทอดมองออกไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมายพร้อมคำถามมากมายในหัวที่คงไม่คิดหาคำตอบให้ตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้ออกแรงทำอะไรเลยสักนิด แต่หัวใจของเขากลับตะโกนบอกว่ามันเหนื่อยเหลือเกิน และตอนนี้มันกำลังถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่าแล้ว
ความว่างเปล่าที่พรุ่งนี้จะไม่มีเบลอีก นั่นคือความจริงที่ธีร์กำลังพยายามยอมรับให้ได้
หยดน้ำไหลตามสันกรามไล่ลงไปจนถึงปลายคาง ชายหนุ่มตัวสูงเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนของความเจ็บปวดซึ่งตอนนี้คงมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นที่ช่วยเยียวยาได้
‘ควรไปที่ไหน?’ นั่นคือสิ่งที่ถามตนเอง และธีร์ไม่สามารถตอบได้ ดังนั้นการนั่งโง่ ๆ อย่างคนสิ้นคิดอยู่ตรงนี้อาจจะเป็นทางเลือกที่ดี
เสียงรถขับผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมข้อความมากมายเด้งขึ้นบนจอโทรศัพท์ แต่ชายหนุ่มเลือกถือมันไว้เฉย ๆ มากกว่าจะหงายขึ้นอ่านเพื่ออ่านว่าคนส่งมากำลังรู้สึกอย่างไร
เขาปล่อย... ให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นมาตั้งนานแล้ว
To be continued
เรื่องของความรัก มีด้านของเราและด้านของเขา แต่ละคนมีเหตุผลของตัวเองเนอะ
-
สงสารพี่ธีร์อ่ะ
ไปหาน้องโซ่นะ
-
เปิดตอนมาด้วยเสียงก๊องแก๊งหยอกล้อของคนพี่กับคนน้อง ตามมาด้วยอารมณ์ที่สาดเทของแต่ละคนล้วนๆ เราเข้าใจทั้งธีร์ เบลและฝ้าย เพราะมนุษย์เราต่างคิดถึงตัวเองเป็นหลัก เป็นซีนอารมณ์ที่ดูเก็บกดมานานจนมันปะทุออกมา แต่พี่ธีร์ทำให้ทุกอย่่างดูซอฟต์ลงอย่างไม่น่าเชื่อ เก็บอารมณ์เก่งมากๆ พยายามคุยจากเหตุผลด้วย แต่มันคงไม่ไหวแล้วจริงๆเนอะ ฮือ พี่ธี์กลับไปหาน้องเ็ว น้องเป็นห่วงงง :hao5:
-
พี่ธีร์ TT
-
พี่ธีร์ เอาใจไปเลย
นับถือใจมาก :hao5:
-
ชอบซีนอธิบายของธีร์กับเบล์ตอนนี้มากเลยค่ะ
มันดูลงตัว ทุกคนมีเหตุมีผลของตัวเอง
ซึ่งมันไม่มีใครผิดใครถูก
แต่สุดท้ายทางเลือกของแต่ละคนมันคนละทางแค่นั้นเอง :hao5:
พี่ธีร์ตากฝนต่อไปนะ
เดี๋ยวเราเช็ดตัวดูแลน้องโซ่เอง 555555555555555555 :hao7:
-
เอาน่ะ ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาเนอะพี่ธีร์ ตัดให้จบตั้งแต่ตอนนี้แหละ
ไม่งั้นก็จะอึดอัดอยู่แบบนี้ อึดอัดกับการที่คนที่เรารักไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย
เดินหน้าต่อไปนะ หาคนใหม่ที่พร้อมจะเข้าใจดีกว่า
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ในที่สุดก็ถึงทางตัน
เราสงสารเบลนะ ผญ.กับเรื่องแต่งงาน
เรื่องความเห็นครอบครัวเรากับแฟน
มันกดดันจริงๆนะคะ
เราค่อนข้างไม่โกรธเบลตอนนี้เลยนะ
สมควรงี่เง่า
แต่ละคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง
ซึ่งเรานึกไม่ออกเลยว่าจุดสมดุลมันอยู่ตรงไหน
จริงๆ เลิกไปก็ดีกับทั้งสองฝ่ายนะ
เบลจะได้เจอคนดีๆมากกว่าพี่ธีร์
เหมาะมากกว่าพี่ธีร์ก็ได้
-
:เฮ้อ:
:L2: :pig4: :L2:
-
พออ่านมาถึงตอนนี้มีความคิดหนี่งที่ชัดเจนมากคือ น้องโซ่แม่งน่ารักกกกกกกกก เอ๊ะ อันนี้ก็ใช่แต่ที่ว่าคือ เรารู้สึกว่าต่อให้ไม่มีน้องโซ่ผู้น่ารักอิพี่ธีร์กับเบลก็ไปกันไม่รอด เพราะมโนภาพในอนาคตอิพี่ไม่มีเบลอยู่ คือมีอยู่แต่เป็นการมีอยู่ที่อิพี่มันต้องฝืดและพยายามมากอ่ะ ถ้าคนรักกันถึงขั้นว่าอยากหยุดกับเขาคนนี้มันต้องคิดถึงอนาคตที่มีร่วมกันมากกว่านี้ไหมนะ ที่พูดมาว่าแต่ง30แล้วประชดว่าเบลขนาดนั้นก็ค่อนข้างชัดเจน เฮ้อ สงสารเบล ขอให้เธอเจอคนที่ดีที่เหมาะสมกับเธอมากกว่าอิพี่นะ คืออิพี่มันเป็นคนดีแหละ แต่มันเลื่อนลอยไง เข้าใจพ่อแม่เบลนะ ธีร์เป็นคนที่พยายามใช้ชีวิตแบบอุดมคติยึดแค่ตัวเอง ความสุขของตัวเองมันควรสมดุลกับความจริงป่ะ ถ้าในความจริงธีร์แบ่งครึ่งความสุขตัวเองให้เกมเป็นงานอดิเรกแล้วรับผิดชอบร้านทองของครอบครัวหรือเล่นเกมจริงจังแต่ก็ไม่ได้ทิ้งหน้าที่ที่ควรด้วยมันจะดีอ่ะ ดูเป็นคนมีความรับผิดชอบและไม่ทิ้งสิ่งที่รัก แต่นิสัยธีร์คือตรงอย่างเดียวไม่มีเลี้ยวเลยไง เล่นเกมเป็นอาชีพมันก็ไม่ผิดแต่เล่นเอาตัวเองเป็นหลักจะให้แฟนมาเข้าใจเราอย่างเดียวก็เห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้ง ไม่รักเลยไม่ใส่ใจหรือรักแต่คิดว่าไม่ทำอะไรเขาก็อยู่ที่เดิม เราคิดว่าผู้หญิงหลายคนน่าจะคิดเหมือนกันว่าเล่นเกมเราไม่ว่าแค่ไม่เล่นจนลืมแฟนก็พอ แต่ธีร์กับเบลความต้องการหลายอย่างโคตรไม่ไปด้วยกัน จบกันตอนนี้ก็ดีแล้วอ่ะ สงสารเบล เราว่าธีร์อาจจะเข้ากับโซ่ได้ดีกว่าเบลไม่ใช่แค่น้องเล่นเกมเหมือนกันแต่ตรงที่โซ่เป็นคิดบวกมากเว่อร์ น้อง(น่าจะ)เกิดและโตในสภาพครอบครัวที่ดีมากแน่อ่ะ น้องมันก็คิดว่าเออพี่ทำแบบนี้มีความสุขนะ พยายามให้พี่ดีกับครอบครัวงี้ แค่ความสุขเราไม่เบียดเบียนใครก็พอ ไม่รู้อ่ะ รู้แต่รักน้องโซ่จังเลย คิดแล้วกังวลกับอนาคตของลูกโซ่ หนูจะไปกับพี่มันไหวใช่ไหมคะ ดูท่าคงต้องสู้กับความหัวแข็งของพี่มันอีกเยอะแน่เลย ฮือ ความอินหลอของชั้นนน5555555555555555
-
หมดกัน อารมณ์เฮฮาเมื่อข้างต้น
เจอสองชะนีเข้าไป หัวร้อนพร้อมพี่ธีร์เลย :m31:
ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกัน และหวังจะเปลี่ยนเขาให้ถูกใจตัวเองนี่แย่มาก
ตัวเองมีความสุข คนอื่นจะทุกข์ช่างมันสินะ เห็นแก่ตัวไปแล้ว
ต่อให้มันเป็นความหวังดีก็เถอะ แต่เราจะไปบังคับเขาไม่ได้
คนชอบเกม เขาก็แค่ขอคนที่เข้าใจเขา เข้าใจในที่สิ่งที่เขาชอบ
ถ้ายังไม่ยอมเข้าใจจากใจ เลิกกันไปก็ถูกต้องแล้ว ไม่งั้นก็ทะเลาะเรื่องเดิมตลอด
ทนเจ็บนิดนึงนะพี่ธีร์ เดี๋ยวน้องโซ่จะพาไปพบสิ่งที่น่าสนใจนะ
แต่ตอนนี้พี่หลบให้ห่างถนนก่อน กลัวฝันน้องไปด้วยแล้วเนี่ยยย :hao4:
-
สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดอยู่ดี หมันไส้เพื่อนเบล อินอะไร
ขนาดนี้ นั่นเรื่องของเค้ามั้ยอ่ะ 55555
น้องโซ่ ลูกกกกกกกก พี่ธีร์ไม่อยู่เดี๋ยวเช็ดตัวให้เองงง
-
ผิดมั้ยอ่ะถ้าท่องคำว่าเลิกกันๆตั้งแต่รู้ว่าเบลเมา แต่สงสารพี่ธีร์ ฮืออออ ใจน้องงงง
-
โฟกัสน้องโซ่ ส่วนเรื่องชะนี no comment :hao7:
-
เป็นซีนเลิกกันที่มันจริงมาก
ไม่โกรธและโทษใครเลยไม่ว่าจะเบล ธีร์ และแม้แต่ฝ้าย
ทุกคนมีเหตุผลที่ในที่สุดต้องจบแบบนี้
เราเคยเป็นเหมือนฝ้าย รักเพื่อนมาก เจ็บแค้นแทนเพื่อนไปหมด อยากสาดคำพูดแรงๆใส่แฟนเพื่อน
คนเขียนบรรยายความรู้สึกและบทสนทนาระหว่างกันได้ดีมาก อินสุดๆ
-
อยากให้พี่ธีร์ไม่มีแฟนอ่ะ แม่งเอ๊ยยยยย หยอดน้องโซ่ได้ตลอดเวลา ฮือออออ เขินนนนนนนนนน อยากให้เค้าคบกันแบบที่ไม่ต้องรู้สึกผิดกะเบลนี่ต้องทำยังไงคะะะะะะะะ
-
แล้วมันก็มาถึงจุดนี้จนได้ ถ้ายังอยู่คนละมุมก็ไม่มีวันที่จะลงเอย
เอาเป็นว่าเข้าใจทั้งสองฝ่าย ไปต่อไม่ได้ก็แยกย้าย เจ็บวันนี้เดี๋ยวก็ดีขึ้น
-
อ่านจบแล้วนึกได้ประโยคเดียวว่า ทัศนคติไม่ตรงกัน อย่างนี้เลิกกันไปด้วยดีน่าจะดีกว่าดันทุรังกันต่อไป
อย่างน้อยในวันข้างหน้าก็น่าจะเข้าหน้ากันติด ยังอายุไม่มากต่างฝ่ายก็ยังมีโอกาสไปเจอคนที่เข้ากันได้ดีกว่า
-
คือจริงๆเบลควรจะเลิกนานแล้วในเมื่อไม่ชอบใจในการดำเนินชีวิตของอีกฝ่าย แต่ที่ทู่ซี้มาเนี่ย อาจจะเพราะความต้องการบางอย่าง ในเมื่อเลือกทางนี้ก็ต้องทำใจและเข้าใจ แต่นี่บางครั้งเหมือนเบลเต้นไปตามกระแสสังคมแล้วเอามาลงกับฝ่ายชาย ในเมื่อมันลำบากขนาดนั้นก็เลิกๆไปเถอะแล้วก็ไปหาผู้ชายที่พร้อมสำหรับตัวเองมากกว่า อย่าให้ความต้องการบางอย่างมาทำร้ายชีวิตทีเหลือเลย ส่วนธีร์เขาก็ไม่ผิดเพราะเขามีชีวิตเป็นของเขาเอง เบลไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบังคับอะไร ธีร์เองก็รู้ว่าตัวทำอะไรอยู่ ถ้าเบลยังอยากจะอยู่ด้วยกันและรักตัวธีร์มากพอก็ต้องยอมรับส่วนที่ธีร์เป็น ไม่ใช่เอาแต่ความคิดตน
-
ในที่สุดก็เลิกกันแล้ว เปิดตอนมาอย่างสดใสท้ายเรื่องทำไมหน่วงอย่างนี้ล้ะ พี่ธีร์อย่าเป็นไรไปเน้อ อย่าไปเหมือนอย่างฝันน้องเน้อ
-
จริงๆพี่ธีร์รักเบลมากนะเราสัมผัสได้ แต่หลายๆอย่างมันบั่นทอนความรักอะ ความคิดก็ไม่ตรงกัน เราว่าจบกันตั้งแต่ตอนนี้ก็ดี ให้พี่ธีร์พักใจแปป เดี๋ยวส่งน้องเด๋อมาดามใจ รีบตอบไลน์น้องเด๋อเร็ว น้องเป็นห่วงแล้ว อย่าเศร้านานนะพี่ธีร์
-
โกรธฝ้ายไม่ลงอะ สงสารนาง
-
มีเหตุผลและสมจริงมากๆกับตอนที่ให้ทั้งสองคนเลิกกัน
เราเป็นผู้หญิงเราก็ไม่ทนจ้าาา เพราะความฝันของเราต่างกัน
เราคนนึงนะที่ อยากแต่งงาน มีลูก รอแล้วรอเล่า
ถ้าอีกฝ่ายดูแล้ว อยากทำที่ตัวเองรักตัวเองชอบ
โดยในเคสนี้ คือเบลล์ไม่เก็ทอะ ในความชอบของธีร์
มันเหมือนความฝันของธีร์ไม่มีเบลล์อยู่อะ เป็นเราเราเทเลยจ้า
เหงากว่าถูกเทบ่อยๆอีก คือ ความฝันเค้าไม่มีเรา ยังจะต้องรออะไรอี๊ก
คือธีร์เหมือนคนที่ให้ความสำคัญกับความฝันก่อนความรัก
คิดแบบนี้ไม่ผิดนะ ตอนเด็กๆ เราก็คิดว่า เออ ความฝันไม่ทิ้งเรา
แฟนเนี่ยทิ้งชัวร์ เราจะไม่เทสิ่งที่เรารักไปหาคนที่เรารักอะ
แต่โตขึ้น มันคนละเรื่องเลย มันคือเราเสียสละเพื่อรักษาคนๆนึงไว้
เราเจอกันตรงกลาง เราไม่ขอความเห็นใจจากคนที่เราจะใช้ชีวิตด้วย
เรามีหน้าที่ของเรา และการรักเค้า รักษาความสัมพันธ์ก็คือหน้าที่เช่นกัน
พอเจอคนที่เรารักมากพอ ธีร์จะทำได้เอง อยากดูแล อยากใส่ใจ
อยากทำในสิ่งที่เค้าจะดีใจ โดยที่ไม่ต้องขอ
โอย พูดละจะร้องอะ อินมาก
จุ๊บเหม่งน้องโซ่เพื่อกำลังใจ~
-
มันไม่มีใครผิดเลยในเมื่อไปกันไม่ได้ก็ต้องจบดีกว่ามาคอยบั่นทอนกันเรื่อยๆ
-
เข้าใจอารมณ์เลยอะ ฮอลล
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่าน 12
เซอร์ไวเวอร์เป็นห่วงฆาตกร
พี่ธีร์หายไปจนถึงตอนเย็นและโซ่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้เปิดอ่านข้อความเหล่านั้นหรือไม่ แม้จะเอาโทรศัพท์เพื่อนส่งไปอีกรอบ แต่บอลลูนสีเขียวที่เต็มไปด้วยความห่วงใยก็ยังไม่ถูกเปิดอ่านอยู่ดี ด้วยความร้อนใจบวกกับเป็นห่วง โซ่จึงโทรหาพี่แหลมเพื่อความสบายใจว่าฝันร้ายเมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระที่เขาคิดมากไปเอง หรือว่าเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่างกันแน่
และเขาก็ได้ทั้งข่าวดีและข่าวร้ายว่าพี่ธีร์ยังปลอดภัยดี เพียงแต่เมาหัวราน้ำนอนสิ้นสภาพอยู่ร้านพี่ตั้บตั้งแต่เช้าลากยาวไปจนถึงเที่ยง ซึ่งสาเหตุเป็นเพราะเพิ่งเลิกกับพี่เบล และไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าเพราะอะไร พี่แหลมบอกว่าพี่ธีร์คงเฮิร์ทไปอีกหลายวันแต่ก็ย้ำว่าไม่ต้องเป็นห่วง วันพุธนี้ยังมีแข่งเหมือนเดิม
ทั้งที่ควรโล่งใจเพราะพี่ธีร์ปลอดภัยแล้ว แต่โซ่กลับเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิมเพราะเรื่องเลิกกับแฟนนั้นไม่ใช่การทะเลาะแล้วแยกย้ายกันไปสงบสติอารมณ์ แต่มันคือเรื่องของคนสองคนที่จบกันไปแล้ว
ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ... เมื่อคืนโซ่จำได้ลาง ๆ ว่าพี่ธีร์ไปรับพี่เบลไม่ใช่เหรอ มันไม่มีสัญญาณอะไรเลยที่จะบอกได้ว่าทั้งคู่จะแตกหักกัน
“เอาไปสั่งน้ำมูกซะ” อาร์มโยนซองทิชชู่ลงบนโต๊ะพลางมองคนป่วยที่ยืมโทรศัพท์ของเขาไปใช้คุยกับคนในทีม
“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ โกรธที่กูมีน้ำมูกเหรอ”
“เปล่า กูเวทนามึงอะ” เจ้าของคำพูดนั่งลงฝั่งตรงข้าม ขณะที่ไอ้เจมส์ยอมเสี่ยงติดหวัดเพราะอยากเสือกเรื่องในโทรศัพท์ “เป็นไงบ้างวะ?”
“พี่ธีร์ไม่อ่านเลย กูว่าพอแค่นี้ดีกว่าเดี๋ยวพี่เขารำคาญ”
“ไปหาที่คอนโดเลยดิ ไหน ๆ ก็สนิทกันแล้วไม่ใช่เหรอ กูเห็นพี่เขาสปอยล์มึงจะตายห่า แค่ถามว่าเป็นไงบ้างคงไม่แดกหัวมึงหรอกมั้ง”
“ทำไมอินอะ โมโหอะไรกูเปล่าเนี่ย?” โซ่มองเพื่อนที่กำลังทำหน้านิ่ง “โกรธที่กูมีทีมเหรอ พูดกันตรง ๆ ได้นะ”
อาร์มกับเจมส์มองหน้ากัน ก่อนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จะเป็นฝ่ายกอดคอโซ่เอาไว้ แววตาของคนป่วยที่ส่งมานั้นเหมือนอยากบอกให้รู้ว่าพร้อมจะสำนึกผิดและพร้อมจะแก้ไขถ้าหากทำอะไรผิดไป ซึ่งอาร์มสามารถเข้าใจได้โดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายอ้าปากอธิบายเพราะเขามั่นใจว่ารู้จักไอ้โซ่ไม่น้อยไปกว่าใคร
“ทำไมกูต้องโกรธเรื่องนั้นด้วยวะ?”
“ก็พักหลังเราไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน แต่กูยังเหมือนเดิมจริง ๆ นะ มึงสองคนคือที่ศูนย์ในใจกูเสมอเลย”
“ที่ศูนย์คือเชี่ยไรมึง?” เจมส์ขมวดคิ้วหรี่ตามองคนข้าง ๆ
“ก็ศูนย์มาก่อนหนึ่ง สำคัญกว่าที่หนึ่งแน่นอน”
“กูจะเริ่มโกรธก็ตอนมึงเล่นมุกนี่แหละ” พอสนิทกับพี่ ๆ ในทีมแล้วจำมุกกะโหลกมายิงใส่พวกกูใหญ่เลยนะห่า
“กูเริ่มทันคนแล้ว ต่อไปด่ากูให้น้อยลงด้วย” ไอ้คนเสียงขึ้นจมูกนั่งกอดอกอย่างภาคภูมิใจ เจมส์จึงหันไปเบ้ปากใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างรู้กัน
“ไม่โกรธหรอก กูดีใจด้วยซ้ำที่มึงยอมเปิดใจรับคนอื่นนอกจากกูสองคน” อาร์มพูดอย่างไม่โกหก แม้ก่อนหน้านี้จะมีคิดบ้างเพราะกลัวว่าไอ้ซื่อบื้อจะดังแล้วทิ้งเพื่อน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเมื่ออีกฝ่ายได้ทำให้เห็นแล้วว่ามันยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่แบ่งเวลาไปให้เพื่อนใหม่บ้าง ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก
ความน้อยใจที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบได้กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเมื่อทั้งคู่มองถึงผลลัพธ์ที่ส่งไปในทางที่ดี ไอ้โซ่มีเพื่อน มีคนหวังดี มีคนรักในสิ่งที่มันชอบ มีคนคอยผลักดันให้ไปอยู่ในจุดที่ไม่กล้าไปยืนจนคนมากมายเริ่มให้ความสนใจจนให้การสนับสนุน
อาร์มกับเจมส์รู้สึกเหมือนเป็นคุณพ่อวัยหกสิบที่กำลังมองลูกชายเติบโตขึ้น
“เพราะงั้นไม่ต้องห่วงพวกกู”
“ไม่ได้หรอก พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนกู พวกพี่ธีร์ก็คือพี่ ๆ ที่เป็นทีมเดียวกันแล้ว ทุกคนสำคัญไปหมดเลย แล้วกูก็โลภมากด้วย กูจะเก็บทุกคนไว้กับตัวเอง”
“มึงพูดมากขึ้นเพราะพี่แหลมใช่ไหมไหนบอกซิ?” เจมส์หรี่ตาพลางเอนหลังถอยออกห่างจากคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ยิ้มหลังจากสารภาพรักเลี่ยน ๆ จนเขาทั้งคู่ทำตัวไม่ถูก
*
ปลายทางของค่ำนี้ไม่ได้จบที่คอนโดเหมือนกับทุกวัน เด็กหนุ่มตัวผอมใส่ผ้าปิดปากอนามัยหยุดยืนอยู่หน้าคอนโดสูงพลางมองเข้าไปในประตูทางเข้าซึ่งจะเนียนเดินตามหลังคนอื่นก็ได้ แต่เขากลับยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ พร้อมแท็บเล็ตที่เจมส์ให้ยืมใช้ชั่วคราวระหว่างรอโทรศัพท์
ทั้งที่มาถึงแล้วแต่โซ่กลับไม่กล้าส่งข้อความย้ำไปอีกรอบว่าเขาอยู่ตรงนี้ ความกล้าและความเป็นห่วงกำลังชกต่อยกันในหัวและคิดว่าฝั่งความกล้านั้นทำแต้มได้ไม่เก่งเอาเสียเลย โซ่ไม่สามารถตีมึนเคาะประตูอีกฝ่ายแล้วทำเหมือนเป็นเรื่องปกติได้ ระดับความสนิทของโซ่กับพี่ธีร์นั้นอยู่ในระดับไหน เด็กหนุ่มรู้ตัวดี
เอาไงดีล่ะโซ่... นั่งรถเมล์กลับไปเลยไหมถ้าจะปอดแหกแบบนี้ ถ้าพี่ธีร์พร้อมคงตอบกลับมาเองนั่นแหละน่า... แต่พาตัวเองมาถึงที่แล้วนะ จะกลับไปทั้งอย่างนี้จริง ๆ เหรอ?
เด็กหนุ่มตัวผอมขมวดคิ้วเม้มปากแน่น กำหมัดหมุนตัวเต็มองศาแล้วเดินกลับด้วยทางที่เข้ามา แม้ในหัวยังคงทะเลาะกันไม่หยุด
‘ตอนแกไม่สบายใจพี่ธีร์ยังนั่งแท็กซี่มาหาเลย แล้วนี่ทำอะไรอยู่อะโซ่ จะกลับทั้งอย่างนี้จริง ๆ เหรอ?’
‘แต่เรื่องนี้มันไม่เหมือนกันนี่ บางทีพี่ธีร์อาจจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่านั่งมองหน้าโง่ ๆ ของแกก็ได้ กลับไปก็ถูกแล้ว’
‘ปอดแหก สงสารพี่ธีร์แล้ว’
‘ถ้าขึ้นไปแล้วโดนพี่ธีร์ว่า สู้เป็นคนปอดแหกไม่ดีกว่าเหรอ?’
โอ๊ย... ปวดหัวไปหมดแล้วล่ะ...
เด็กหนุ่มดึงผ้าปิดปากอนามัยลงพลางทาบมือกับหน้าผากเพื่อให้รู้ว่าร่างกายกำลังประท้วงขอกลับไปกินยานอนพัก โซ่ต้องเลือกว่าจะเป็นห่วงร่างกายหรือความรู้สึกตัวเอง ซึ่งคนปอดแหกที่ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ก็เลี้ยวไปทางซ้ายแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างสวนเพื่อหยุดตั้งหลัก
วางกระเป๋าเป้ลงบนตักพร้อมรูดซิป ก่อนจะเอาตลับยาออกมาแกะทีละช่องแล้วกินในครั้งเดียวก่อนจะดื่มน้ำเปล่าอุณหภูมิปกติตามเข้าไป เด็กหนุ่มตัวผอมยังคงมีไข้ ใช่ เรื่องนี้เขาไม่ได้ลืมหรอกนะ และแม่ก็ย้ำอยู่ตลอดเลยว่าโซ่ต้องดูแลตัวเองให้ดี เพราะยังมีคนเป็นห่วงอยู่เชียงใหม่ แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงพี่ธีร์มากเลย เพราะฉะนั้นถ้าเฉไฉแกล้งหลับไม่ตอบไลน์แม่สักครั้งก็คงไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั้ง...
ดูแลร่างกายเสร็จเรียบร้อยก็เอาแท็บเล็ตขึ้นวางบนตัก เขากดเข้า Twitch เพื่อเช็กดูความเคลื่อนไหวแม้ว่าเมื่อชั่วโมงที่แล้วยังคงนิ่งเงียบ และการที่พี่ธีร์จะไลฟ์สตรีมตอนกำลังอกหักมันก็ค่อนข้างเป็นไปได้ยาก แต่การตรวจสอบทุกอย่างเพื่อความแน่ใจมันก็เป็นนิสัยที่โซ่เลิกไม่ได้เสียที
ผิดคาด... เด็กหนุ่มค่อนข้างประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเมื่อสายตาพลันไปเห็นคลิปสั้น ๆ ที่เพิ่งอัปโหลดลงไปเมื่อสามนาทีที่แล้ว โซ่รีบเอาซองใส่หูฟังออกมาเสียบ ก่อนคลิปเล่นเกมยิงปืนจะเริ่มต้นขึ้นพร้อมคำทักทายเช่นเคย แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความร่าเริงที่ลดน้อยลงจนแทบไม่หลงเหลือความทะเล้น
และคลิปนี้ไม่มีหน้าพี่ธีร์ ไม่มีวิดีโอผู้เล่นที่เคยอยู่มุมด้านซ้ายล่างของหน้าจอ
โซ่มองตัวละครในเกมที่กำลังวิ่งไปหลบหลังบังเกอร์แล้วกดนั่งลงเพื่อรอดูทางหนีทีไล่ ซึ่งละแวกนั้นไม่มีทีมเดียวกันคอยยิงซัพพอร์ทให้อยู่เลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งนั่นหมายความว่าสถานการณ์ของตัวละครพี่ธีร์ค่อนข้างสุ่มเสี่ยงโดนรุม
( วิธีดูว่าศัตรูอยู่ตรงไหน อันดับแรกให้ดูจากวิถีกระสุนที่ยิงมาครับ อย่างตอนนี้มาทั้งซ้ายขวา )
( ทริคอีกอย่างคือสังเกตจากเสียงปืน มันบอกได้นะครับว่าฝั่งนั้นใช้ปืนประเภทไหน หวังผลจากระยะใกล้หรือไกล ผมคิดว่าหนึ่งในสองคนนั้นมีคนถือ AK-47 เหมือนผมว่ะ กระสุนก็เบสิกเลยครับ บรรจุได้สามสิบนัด ส่วนอีกคนถ้าเดาไม่ผิดผมว่าน่าจะใช้ MP5 กระสุนเท่ากัน แต่ตัวนี้น่ากลัวน้อยกว่าหน่อยเพราะเห็นผลชัดแค่ในระยะใกล้ ไอ้ตัวที่น่ากลัวคือคนถือ AK-47 เนี่ย ถ้าแม่งยิงแม่นผมโดนสามสี่นัดคงมีร่วง )
Vari: วันนี้ไม่ไลฟ์เหรอคะ
Pongsathon: ทำไมสุภาพแปลก ๆ ครับ อ้อ วันนี้วันพระ
NickGreanmer: ขอบคุณสำหรับ How to นะครับ คลิปนี้ได้ประโยชน์มากเลย
BlueLagoon: พี่ธีร์ไม่สบายปะคับ เสียงแปลก ๆ
( นั่งหาวรอใครคนหนึ่งลั่นจนหมดแม็กก่อนครับ อะ คราวนี้ก็ถึงทีผมแล้วว่ะ คุณผู้ชมลองตั้งใจฟังดูนะว่าฝั่งตรงข้ามยิงไปแล้วกี่นัด เพราะจังหวะเปลี่ยนแม็กนี่โคตรสำคัญเลย ถึงจะแค่เสี้ยววิแต่มันทำให้คุณตัดกำลังศัตรูได้ถ้าจะใช้จังหวะนั้นโผล่ออกไปยิงอีกตัว )
( ตายไปแล้วหนึ่ง รีบสลับเป็นปืนสั้นแล้วเล็งให้ดี หนึ่ง สอง สาม ไม่ตายครับ ไม่เป็นไร วิ่งหาบังเกอร์แล้วเปลี่ยนแม็กรอแก้งานได้ )
ตัวละครในชุดทหารกำลังยัดแม็กกาซีนใส่เข้าไปใหม่ พี่ธีร์ยังคงนิ่งผิดจากคาแรกเตอร์ฆาตกรในอีกเกมที่เป็นฝ่ายวิ่งไล่ล่า กระทั่งมีระเบิดปาเข้ามากดดันให้วิ่งออกไป พี่ธีร์จึงคว้าปืน AK-47 ขึ้นมาสาดใส่ศัตรูที่อยู่ในระยะใกล้จนแทบเรียกได้ว่าเผาขน
( ถ้ายิง AK-47 ในระยะใกล้ให้เล็งต่ำ ๆ เลยนะ เพราะแรงดีดของปืนมันจะเสยขึ้นจนถึงหัวพอดีครับ )
โซ่มองความจริงจังที่ไม่ได้เห็นบ่อย ๆ บางทีมันอาจจะเป็นคลิปเก่าที่พี่ธีร์เอามาอัพลงให้แฟนคลับดูเล่นในช่วงเวลาที่ตนเองไลฟ์สตรีมไม่ได้ แต่ฟังน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากเขาแล้วก็เริ่มชั่งใจ มันจะใช่คลิปเก่าแน่หรือ? มีแต่คำ ๆ นี้วนเวียนอยู่ในความคิด
โซ่ถอดหูฟังออกพลางเขย่าขาอย่างร้อนใจ เงยหน้าขึ้นมองความมืดบนท้องฟ้าเพื่อกดดันตัวเองให้ตัดสินใจว่าควรทำอะไรในเวลานี้ ...พี่ธีร์ไม่สบายแน่ ๆ นั่นไม่ใช่คลิปเก่าหรอก
ก้มลงเก็บของใส่เข้าไปในกระเป๋าแล้วพรูลมหายใจออกทางริมฝีปากเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปร้านอาหารข้างล่าง สั่งเมนูสำหรับคนป่วยทิ้งไว้แล้ววิ่งออกไปข้างนอกเพื่อแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตที่คงมีผลไม้สดอยู่ คนป่วยที่ร่างกายอ่อนเพลียแต่ใจแข็งแรงเต็มร้อยยืนเลือกส้มทีละลูกอย่างตั้งใจ แล้วรีบไปจ่ายเงินก่อนจะกลับไปเอากับข้าวที่สั่งเอาไว้
โซ่หยุดยืนตรงจุดเดิม จุดที่ทำให้ต้องถามตัวเองอีกครั้งว่าเขามีสิทธิ์ยื่นมือเข้าไปลูบหลังปลอบใจพี่ธีร์หรือไม่?
การตัดสินใจคราวนี้มันยากยิ่งกว่าตอนไลฟ์โชว์ตัวตนเป็นครั้งแรกเสียอีก โซ่เงยหน้ามองตึกสูงพร้อมหาคำตอบไว้ในใจไว้ล่วงหน้าว่าถ้าหากพี่ธีร์เปิดประตูออกมาแล้วอารมณ์ไม่ดี... ตอนนั้นเขาต้องยื่นของกินให้แล้วบอกว่าแวะมาหาเพื่อนแถวนี้เลยซื้อมาฝาก แต่เหตุผลแค่นั้นจะฟังขึ้นไหมนะ...
ฮึบกลั้นหายใจเดินเนียนตามคู่รักวัยกลางคนเข้าไปอย่างที่ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำได้โดยไม่พลาด โซ่หายใจเข้าลึก ๆ อยู่ด้านในสุดของลิฟต์แล้วปล่อยให้บทสนทนาเรื่องราคาไอโฟนรุ่นใหม่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปทั้งที่หัวใจกำลังเต้นแรง
โซ่หยุดยืนหน้าประตูห้องรุ่นพี่พร้อมใช้เวลาไปกับความขี้ขลาดราว ๆ ห้านาที ก่อนจะกำมือขึ้นมาเคาะอากาศเป็นการซ้อม พร้อมทวนเหตุผลที่ทำให้มาอยู่ที่นี่ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเบา ๆ เพียงสามครั้งเท่านั้น ซึ่งการทำได้แต่ยืนรอเพราะไม่มีใครเปิดประตู มันก็ชวนให้ใจหวิวเหลือเกิน
พี่ธีร์อาจจะหลับไปแล้ว หรือไม่ก็คงอยากทำอะไรสักอย่างมากกว่าการเดินมาเปิดประตูต้อนรับเด็กคนหนึ่งที่ไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น พี่ธีร์คงอยากคุยกับพวกพี่แหลมมากกว่า เขาคงมาผิดเวลาไปหน่อยแล้ว
โซ่เม้มริมฝีปากพลางทาบมือกับหน้าผากอย่างเป็นกังวล สาบานเลยว่าเขาจะไม่เคาะซ้ำอีกเด็ดขาด เพราะถ้าครั้งแรกพี่ธีร์ไม่เปิด ครั้งที่สองก็คงเป็นคำตอบเดียวกัน สุดท้ายโซ่ก็เลือกห้อยกับข้าวและถุงส้มเอาไว้กับลูกบิดประตู เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะเปิดมาเห็นมันก่อนที่แม่บ้านจะเก็บไปทิ้งเสียก่อน
แต่ความกังวลคงไม่อยากกลั่นแกล้งเด็กคนนี้มากเกินไปนัก ประตูที่คิดว่าคงปิดตายไปอีกหลายวันจึงเปิดออกมาโดยเจ้าของใบหน้าซีดเซียว ดวงตาที่เคยทะเล้นคู่นั้นแดงก่ำจนสังเกตได้ในทันที พอเอาเข้าจริงคำพูดที่เตรียมไว้ก็ถูกกลืนลงคอไปหมดเลย
“โซ่... ซื้อข้าวมาฝากพี่ธีร์ครับ” ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบบนทางเดินยาว เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มตัวผอมไม่สามารถอ่านใจอีกฝ่ายได้ว่ากำลังรู้สึกอย่างไร อยากให้เขาอยู่ตรงนี้ไหม หรือว่าอยากให้กลับบ้านเพราะอยากอยู่ตามลำพัง ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลังโซ่ก็พร้อมที่จะไปอย่างง่ายดาย โดยไม่สร้างคำถามชวนปวดหัวทิ้งไว้ให้พี่ธีร์ต้องคิดมาก
และโซ่ก็ได้คำตอบเป็นอ้อมกอดที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด
เขาทำตัวไม่ถูก ได้เพียงยืนนิ่ง ๆ ให้รุ่นพี่ซบหน้าลงกับไหล่แคบ ๆ ของตนเอง ร่างกายที่ถูกพิษไข้เล่นงานตั้งแต่วันเสาร์ยังคงร้อนไม่ต่างจากไฟ และเขารับรู้ได้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายก็มีไข้สูงไม่ต่างกัน
เสียงถอนหายใจของผู้ชายขี้เล่นนั้นเบาหวิวบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า กอดที่คิดว่าหละหลวมเริ่มกระชับแนบแน่นยิ่งขึ้นจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศวิ่งผ่าน โซ่รู้สึกได้ถึงกลิ่นเบียร์ที่คละคลุ้งอยู่ใต้จมูก กลิ่นของมันเต็มไปด้วยความเสียใจที่กำลังกัดกินพี่ชายคนนี้
ไม่มีอีกแล้วคนที่ชอบยิงมุกตลกพูดจาทะลึ่งตึงตังเพื่อให้เขาทำตัวไม่ถูก ตอนนี้เหลือเพียงผู้ชายตัวโต ๆ หนึ่งคนที่เจ็บป่วยทั้งกายและใจ ซึ่งโซ่ไม่สนแล้วว่าพี่ธีร์อยากอยู่คนเดียวหรือไม่ เพราะเขากำลังเอื้อมมือขึ้นค้างไว้กลางอากาศระหว่างถามตนเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกอดตอบคนเป็นพี่ชายแล้วลูบแผ่นหลังกว้างเบา ๆ
*
“กินข้าวสักครึ่งจานนะครับจะได้กินยาต่อ เดี๋ยวโซ่จะคั้นน้ำส้มผสมน้ำผึ้งกับมะนาวให้ รับรองพี่ธีร์ต้องชุ่มคอจนกลับไปไลฟ์ได้ในวันสองวันนี้เลย”
โซ่หวังว่าเขาคงไม่ได้ยัดเยียดความเป็นห่วงให้จนมากเกินไป เขาพยายามหาตรงกลางให้กับความรู้สึกนี้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด แต่พี่ธีร์ที่เอาแต่จ้องกับข้าวที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะโดยไม่คิดจะตักเข้าปากสักคำ
โซ่เบนสายตาไปทางกระป๋องเบียร์จำนวนหนึ่งที่คงเพิ่งถูกเปิดดื่มหลังจากอัปโหลดคลิปนั้น จึงตรงเข้าไปเก็บใส่ถุงขยะแล้วมัดปากถุงเพื่อไม่ให้ส่งกลิ่นเหม็น ก่อนจะพลันไปสบตากับคนอายุมากกว่า
“ในสายตาเรา พี่เป็นคนเลวมากไหม?” ธีร์เงยหน้าขึ้นถามความเห็น และเขาอยากให้เด็กคนนี้ตอบตามความจริงมากกว่าจะปลอบใจกันด้วยคำโกหก
เด็กนั่นไม่ได้ตอบในทันที ธีร์มองคนที่กำลังเอาส้มออกมาจากถุงพร้อมมองหาที่คั่นน้ำผลไม้ เขาจึงเดินไปเอาลงมาให้แล้วถอยหลังพิงกับผนัง พร้อมตั้งคำถามว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายมาถึงที่นี่ทั้งที่ตัวเองก็ป่วยไม่ต่างกัน
“พี่ธีร์จำวันที่โซ่โดนด่าได้ไหมครับ?”
“อืม จำได้”
“ครับ จากที่ได้ฟังพี่ธีร์ปลอบวันนั้นมันทำให้โซ่มองเห็นอะไรได้กว้างขึ้นมากเลยนะ”
“...”
“พี่ธีร์ทำให้รู้ว่าสังคมที่เราอยู่มีทั้งดีและร้าย แต่โซ่คิดว่าคน ๆ หนึ่งคงไม่ได้เลวไปซะทุกเรื่องหรอกครับ มันต้องมีใครสักคนที่เขาอยากทำดีด้วย แล้วเขาก็คงอยากเป็นคนดีในสายตาใครสักคนเหมือนกัน ซึ่งโซ่คิดว่ามันยิ่งใหญ่มากพอแล้ว เพราะโซ่เองก็เป็นคนดีให้คนทั้งโลกไม่ได้ครับ”
ธีร์ยังคงมองเด็กเด๋อจากข้างหลัง มองความเข้มแข็งทั้งที่ตัวแค่นั้น ผิดกับเขาที่ใจเสาะเป็นปลาซิว
“เราอาจจะเป็นผู้ชายแสนดีสำหรับคน ๆ นึง แต่โซ่ว่าเราก็เป็นไอ้ควายของใครสักคนได้ครับ”
“ไอ้ควายงั้นเหรอ?” เขาหัวเราะเป็นครั้งแรกหลังจากจมอยู่กับความเศร้ามาตลอดทั้งวัน “ด่าแรงสุดได้แค่นี่หรือไงหื้อ?”
“แรงไม่แรงไม่สำคัญเท่าโกรธจนอยากด่าหรอกนะครับ พี่ธีร์อาจจะร้ายในสายตาแอนตี้แล้วก็ใครอีกก็ไม่รู้ แต่สำหรับแฟนคลับสามล้านหก พี่ตั้บ พี่แจ็ค พี่แหลม แล้วก็โซ่อีกหนึ่งคน พี่ธีร์น่ะสุดยอดเลย” มือที่กำมะนาวชูนิ้วโป้งขึ้นมาทั้งที่ยืนหันหลัง ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ กับคำพูดเหล่านั้นก่อนจะลดระดับสายตาลง
“เข้าใจพูด” ธีร์ถูปลายจมูกกับอาการไข้หวัด ปล่อยให้ความเงียบกลืนกินอยู่ครู่หนึ่ง “ไอ้แหลมเล่าให้ฟังหมดแล้วใช่ไหม?”
“นิดนึงครับ ไม่ทั้งหมดหรอก”
“ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้กลับไป ทั้งที่รับปากแล้วว่าจะอยู่ดูแล”
“โหย ไม่เป็นไรครับ พี่ธีร์ไม่ต้องคิดมากเลย ที่โซ่ดีขึ้นได้ก็เพราะพี่ธีร์ทั้งนั้นนะ คนที่ควรพูดน่ะควรเป็นโซ่ – ขอบคุณครั้งที่ห้านะครับ” คนฟังหัวเราะในลำคอพลางส่ายศีรษะหน่าย ๆ ทั้งที่ป่วยจนจมูกแดงขนาดนั้นยังจะมาดูแลคนอื่นอีก ไอ้เด็กนี่มันดื้อจริง ๆ
“นับไปเรื่อย ๆ นะ ถ้าข้ามเลขเมื่อไหร่มีเจอดี”
“โซ่นับเลขเก่งครับ ไม่มีพลาดแน่ ๆ” เด็กหนุ่มไม่ได้พูดถึงเรื่องข้อความมากมายที่ส่งไป และถ้าหากมันสร้างความลำบากใจให้พี่ธีร์เมื่อไหร่ เขาคงต้องขอโทษที่เอาทั้งไลน์ตัวเองและไลน์เพื่อนส่งหาไม่หยุด “พี่ธีร์ไม่ต้องเล่านะครับว่าเกิดอะไรขึ้น โซ่มาเพราะอยากกินข้าวด้วยเฉย ๆ พอกินแล้วจะกลับไปอ่านหนังสือต่อเลย”
“ทำไมล่ะ ทั้งที่คนในโซเชียลตั้งกระทู้ไปแล้วเพราะเห็นสเตตัสเฟซบุ๊กเบล เราไม่อยากรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายห่วยแตกอย่างพี่”
“อยากครับ แต่รอพี่ธีร์ไว้ใจโซ่ก่อน โซ่รอได้” ธีร์รู้สึกเหมือนเด็กคนนี้พาเขากลับไปยืนอยู่บนถนนเส้นเล็กซึ่งเป็นทางไปเซเว่น กับคำพูดเดิมที่เขาเคยคิดว่ามันคือการซื้อใจ แต่ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เจ้าเด็กเด๋อก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่าคิดผิดที่ไว้ใจเลยสักครั้ง
“พี่รู้สึกแย่มากเลยโซ่ พี่ไม่ชินกับชีวิตที่ไม่มีเบล”
“อยากง้อไหมครับ ถ้าพี่ธีร์ไม่ห่วงเรื่องวางฟอร์มก็ไปเลย เดี๋ยวโซ่เรียกแกร็บให้”
“ไม่” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “พี่กับเบลคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” ถ้าใจอ่อนแอจนเลือกกลับไปง้อ อีกไม่นานเขากับเธอคงได้ทะเลาะกันอีกเหมือนเดิม
“โซ่ไม่เคยมีแฟนก็เลยไม่อยากพูดอะไรมาก แต่โซ่คิดว่าพี่ธีร์คงเจ็บไม่ต่างจากพี่เบลเลย”
“ไม่หรอก ยังไงคนที่เจ็บกว่าก็คงเป็นเบลที่ต้องมาเจอผู้ชายแบบพี่”
“พี่ธีร์ครับ ไม่มีใครชนะเพราะใครเจ็บมากกว่าหรือน้อยกว่าหรอกนะ พี่ธีร์มีสิทธิ์ที่จะเสียใจ ร้องไห้ แล้วก็ดื่มเบียร์เท่าที่อยากจะดื่ม ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ขอแค่พูดมาคำเดียวว่าอยากให้โซ่อยู่หรืออยากให้กลับไป โซ่ก็พร้อมที่จะทำตามขอแค่พี่ธีร์รู้สึกดีขึ้น”
“อะไรที่ทำให้เราทำเพื่อพี่ขนาดนี้?”
“พี่ธีร์เข้ามาเป็นคนสำคัญในชีวิตโซ่แล้ว ถ้าให้มองข้ามไปเฉย ๆ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยโซ่ก็คงเป็นคนที่ใจร้ายมาก ว่าไหมครับ?” เจ้าเด็กเด๋อหันมาถามความเห็น เขาจึงยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ “แต่พี่ธีร์กินรองท้องหน่อยนะ เดี๋ยวหมดแรงเป็นลมไปจะดื่มเบียร์ต่อไม่ได้”
ไม่บ่อยนักหรอกที่ธีร์จะได้ยินอีกฝ่ายพูดไม่หยุดอย่างนี้ และเขาเข้าใจดีว่าเด็กเด๋อมีเจตนาแบบไหน
“ได้ใช่ไหมโซ่?”
“ครับ?” เจ้าของชื่อหันมาเต็มตัวพร้อมถือแก้วน้ำส้มไว้ด้วยสองมือ แววตาคู่นั้นฉายไปด้วยความสงสัย เขาจึงถอนหายใจพลางเลียริมฝีปากคลายความรู้สึกแย่ ๆ
“คนอย่างพี่น่ะ สามารถรับคำปลอบใจได้ใช่ไหม?” หลังจากเห็นแฟนสาวถ่ายทอดความรู้สึกมากมายลงในโซเชียล ธีร์ก็รู้สึกผิดจับใจที่เป็นคนทำให้เธอเป็นอย่างนั้น
“ถ้าพี่ธีร์ไม่รำคาญเสียงโซ่ โซ่ก็จะปลอบทั้งวันทั้งคืนจนกว่าจะรำคาญเลยก็ยังได้”
“แบบนั้นเรียกปลอบที่ไหนล่ะ เขาเรียกพล่าม”
“อ้าว เป็นงั้นไป” เจ้าเด็กเด๋อหัวเราะแห้ง ๆ พร้อมยื่นแก้วน้ำส้มมาให้ เขาจึงยกดื่มแต่ได้เพียงนิดเดียวก็ต้องหยุดเพราะรู้สึกเหมือนจะอ้วกออกมา
“ให้ตาย”
“เอาของเก่าออกก่อนไหมครับ... เดี๋ยวโซ่ลูบหลังให้”
“เออ ก็ดีเหมือนกัน” ธีร์ส่ายศีรษะแล้วตรงเข้าไปในห้องน้ำ โซ่จึงตามเข้าไปลูบหลังก่อนจะออกมาเอาทิชชู่ให้คนพี่เช็ดปาก
“คราวนี้ถึงเวลาที่น้องจะดูแลพี่แล้วนะ”
ชายหนุ่มนิ่งงันกับคำพูดที่ทำให้คนจมอยู่กับความเศร้ารู้สึกดีขึ้นมาได้ ธีร์ไม่ใช่คนมีเพื่อนเยอะนัก ดังนั้นการมีใครสักคนแสดงออกให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง... มันช่างเป็นเรื่องดีเหลือเกิน
ทั้งที่เคยคิดว่าจะนอนโง่ ๆ บนเตียงแล้วแห้งตายไปเยี่ยงหมาข้างถนน แต่อีกใจหนึ่งมันก็ต่อต้าน ตะโกนบอกให้เข้มแข็งหน่อยถ้าไม่อยากเป็นคนกระจอกตอนใกล้อายุยี่สิบเจ็ด
ธีร์เช็ดปากพลางกดชักโครก เขาเห็นว่าน้องเด๋อเดินนำไปก่อนแล้วผายมือไปทางกับข้าวมากมาย ก่อนจะชูนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างราวกับว่าถ้าเขาไม่กินของเหล่านั้นต้องเสียใจจนวันตาย
“ซื้อมาเยอะจริง บ้านรวยมากไง?” ธีร์เลิกคิ้วบ่นอุบอิบ ตรงเข้าไปหาเด็กเด๋อพร้อมเคาะช้อนลงบนศีรษะทุยเบา ๆ ก่อนเจ้าตัวจะช้อนตามองราวกับอยากรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “ไปคั้นน้ำส้มอีกแก้ว จะได้หายป่วยพร้อมกัน”
เจ้าของจมูกสีระเรื่ออมยิ้มพลางมองอีกคนที่ยอมนั่งกินข้าวโดยที่เขาไม่ต้องคิดหาคำหว่านล้อมอีกแล้วแล้ว เด็กหนุ่มมองรุ่นพี่ที่ตักทั้งข้าวเข้าปากตามด้วยน้ำซุป หลังจากอาเจียนไปเรียบร้อยพี่ธีร์คงกินข้าวได้บ้าง ถึงจะแค่สี่ห้าคำแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
“ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียว รีบไปคั้นน้ำส้มแล้วมานั่งกินข้าวได้แล้ว”
“อะ... จริงด้วยครับ โซ่จะไปคั้นเดียวนี้เลย เพราะโซ่น่ะหิวมาก ๆ หิวจนท้องร้องดังไปหมดแล้ว แต่พี่ธีร์คงไม่ได้ยินหรอกครับ เพราะพี่ธีร์หูไม่ดี”
“ปากดีไปอีก ไม่ไง นึกว่าอยากให้ป้อน แต่ไม่เอาด้วยหรอกนะ เพราะพี่ไม่อยากติดหวัดเด็ก”
“อะไรกันครับ พี่ธีร์ก็เป็น โซ่ก็เป็น เราคือพาหะทั้งคู่”
“พูดมากจริงว่ะ เข้าเกมเลยไหมจะได้รู้ว่าใครหมู่ใครจ่า?”
“โห ท้าแบบนี้กินข้าวเสร็จเจอโซ่แน่ ฉายา Juke Master ไม่ได้มาเพราะสอยดาวงานวัดนะครับ พี่แหลมคอนเฟิร์ม”
“เออรีบมาเหอะ เดี๋ยวจะเอาไปห้อยกับเสาจนร้องหงิง ๆ เลย”
คนอกหักยังคงเศร้า แต่โซ่รู้สึกเหมือนได้พี่ธีร์คนเดิมกลับมาแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาหนึ่ง เด็กหนุ่มลูบศีรษะชมตัวเองที่กล้าตัดสินใจทำตามที่ใจต้องการมากกว่าจะขึ้นรถเมล์กลับไปพร้อมความวุ่นวายในใจ โซ่เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่ได้พิเศษไปกว่าใคร แต่เขาอยากเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่ธีร์ลุกขึ้นยืนได้และผ่านพ้นปัญหาไปจนหัวใจแข็งแรงขึ้น
ถ้าการเล่นเกมด้วยกันทำให้พี่ธีร์ยิ้มได้ การวิ่งหนีตายจากคมมีดฆาตกรก็คงเป็นเรื่องที่คุ้มค่าไม่น้อยเลย
To be continued
เราจะมีอุปกรณ์ทำแผลไปทำไม ในเมื่อเรามีน้องโซ่อยู่ทั้งคน
-
อยากได้น้องโซ่อ่ะ
มีขายที่ไหนบ้าง
-
พี่ธีร์ กลับมาใจแข็งแรงไวๆนะคะะะะ
-
เราอะ เป็นคนปลอบคนไม่เก่งเลย
หรือพูดให้กำลังใจคนไม่เก่งเลย
เด๋อๆด๋าๆ บางทีก็เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก
แต่น้องโซ่ทำได้ดีมาก
เรารู้สึกเหมือนโดนเยียวยาไปพร้อมกับพี่ธีร์
โดนเยียวยาจากนิยายเรื่องนี้
ทำไงดี อยากมีน้องโซ่เป็นของตัวเองจังค่ะ TvT
ส่วนตอนที่แล้วเราอาจจะเห็นใจเบลมากกว่า
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพี่ธีร์ผิดหรอกนะคะ
ทุกคนต่างก็เสียใจด้วยกันทั้งหมดนี่หน่า
เพราะงั้นอย่าโทษตัวเองเลยพี่
เราจะให้ยืมน้องโซ่จนกว่าจะหายก็ได้
แต่ต้องกลับมากวนตีนให้ได้เร็วๆล่ะ555
ดีลนะ55555555
-
น้องโซ่ละมุนละไมมากๆเลย
-
จะรับน้องโซ่เป็นลูกต้องทำยังไงคะ :hao7:
เด็กคนนี้ น่ารักเกินไปแล้วววววววววววววววววว
พี่ธีร์ มีฮีลเลอร์ดีขนาดนี้ หายเฮิร์ทไวแน่นอน สู้เขานะพี่ธีร์ มีคนให้กำลังใจพี่เยอะแยะ
-
น้องโซ่วววววววววววว อั้ยยยย อยากได้มาไว้ที่บ้านค่ะ
-
น้องงง ทำไมดีแบบนี้
-
น้องโซ่คนเก่งของแม่ /หอมหัว น้องโซ่เป็นเด็กน่ารักมากๆเลย อยากได้มาใส่กล่องพยาบาลเก็บไว้ใช้คนเดียวที่บ้านนน
-
ตามอ่านทันแล้วววว :katai2-1:
ในส่วนตัวเราเบลเป็นผู้หญิงที่เห็นได้ในทั่วไปมาก เราก็เคยเป็นแหละ จนมันแย่กับตัวเองแต่ก็ยอมรับว่าเราก็ผิดด้วย เพราะเราก็มองเห็นแต่ตัวเองจนลืมมองรอบๆว่าเป็นยังไง แต่ธีร์เป็นมีเหตุผลและคุมอารมณ์ได้ใยระดับนึงเลยอะ นับถือ
-
น้องโซ่น่ารักจังเลยลูก
-
โซ่เป็นเด็กดีและมีประโยชน์มาก
-
o13 o13
-
น้องน่ารักมากก :hao7:
ส่วนชะนีเบลสงสารนางน่ะแต่เพื่อนนางน่าลากมาตบให้สติมาหวงเพื่อนแต่ไม่มีหลัวอิผี!เป็นเราคงเรียกสตินางก่อนจะเดือดร้อนแทนเพื่อนเอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนค่ะ รู้ๆกันว่าเบลอยากมีครอบครัวธีร์อยากทำตามฝันตัวเองสำหรับชะนีก็แบบนี้แหละอยากมีครอบครัวที่ดีแต่เดี๋ยวก่อนครอบครัวไม่ได้ราบลื่นขนาดนั้นนะเบลถึงเพื่อนจะมีผัวบางคนผัวอาจจะเลิกไปมีคนใหม่ก่อนก็ได้แต่ที่ไม่อยากสงสารเบลคือโพสตัสบอกผู้ชายห่วยๆนี่แบบเฮ้อ!เพลียเลิกกันแล้วก็จบๆกันไปง่ายๆโพสไปมันทำให้เขากลับมาไหมถ้ากลับโพส 1000 รอบก็คงมีคนโพสไปแล้ว :เฮ้อ:
-
โซ่ พ่อแม่หนูต้องเลี้ยงมาดีขนาดไหนเนี่ยหนูถึงได้
มีทัศนคติที่ดีและอบอุ่นขนาดนี้ เป็นเด็กที่อยู่ด้วยแล้ว
แบบชีวิตเราคงไม่เศร้าอีก เพราะจะมีน้องโซ่ช่วยฮีลเรา
ไม่ยกให้แล้วได้มั้ย น้องโซ่ไม่สมควรเป็นของใคร น้องสมควร
เป็นของเรา เป็นเด็กที่น่ารักทั้งจากภายในและภายนอก พี่รักหนูๆๆๆ
-
อยากได้น้องโซ่มาเป็นแฟนนน พี่ควรทำไงดี ความดีหนูชนะทุกอย่าง หล่อไปใช่อร่อย
-
น้องโซ่ลูกแม่ คนที่จะอยู่ข้างเราแบบนี้หายากนะธีร์ รักษาให้ดีๆ
-
ปกติ ไม่ค่อยอ่านนิยาย ที่ยังไม่จบเลย
แต่... อะไรดลใจให้กดเข้ามาอ่านเนี้ยยยย
อ่านจนติดโอ้ยยยยยยย เสน่ห์น้องโซ่ทิ่มใจ ความไส(จัญแรน)ของพี่ธีร์ทิ่มตา กางเกงนอนพี่ธีร์ยังทิ่มอยู่ในตา :hao7:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ความน้องโซ่ เวลาไม่สบายใจก็อยากมีน้องโซ่เป็นของตัวเองงี้มั่ง :katai2-1:
-
ความรักก็จะก่อตัวตอนนี้แหละ อิอิ
-
เข้าใจเบลนะว่าอยากแต่งงานอยากมีอนาคตที่ดี จริงๆนางน่าจะโดนกดดันจากหลายๆอยากทั้งเพื่อนทั้งพ่อแม่ แต่พี่ธีร์ก็น่าสงสารนะ พยายามแค่ไหนก็ไม่มีใครยอมรับ
-
น้องโซ่ทำไมดีขนาดนี้ลูกกกกก :m3:
-
ถ้าน้องโซ่มาพูดว่าจะปลอบทั้งคืนเลยข้างๆนะ นี่จับจับฟัดให้แก้มช้ำเลยลูกกกก
-
:mc4:
-
น้องโซ่น่ารักมาก ทั้งใสซื่อและจริงใจ
-
น้องโซน่ารัก :hao3:
-
พี่ธีร์มียาใจดีก็งี้แหละ ฟื้นตัวไวหน่อย
-
น้องโซ่ ทำไมดีงี้ อยากได้น้องต้องทำยังไง แงง น้องน่ารักมาก พี่ธีร์ก็หายเฮิร์ทเร็วๆเน้อ มียาดีขนาดนี้ป่วยนานได้ไง
-
แต่งนิยายเกมส์ เล่นเกมส์อย่างนี้ อ่าน glory ด้วยหรือเปล่าค่ะ...^^
-
โอ้ยยย
อยากจะได้คนนี้เป็นแฟน
ก็ฉันน่ะอยากจะได้คนนี้เป็นแฟน
ทำไมซอโซ่น่ารักแบบนี้
งื้อออออออ อยากฟัดแก้ม
-
น้องโซ่ อยากได้คนแบบน้องโซ่สักคน น่ารักมาก :hao5:
-
โซ่คนดีที่หนึ่งเลยยยย
-
เราก็เล่นเกมนะ แต่แยกแยะได้ เคยได้ยินกะเลยว่าอย่าให้ลูกแกไปอยู่กะมันเยอะนะ จะบ้าเกม ติดเกมเหมือนมัน :katai1:
ตอนเล่นก็ไม่เคยบังคับใครมานะ แล้วที่เล่นก็เพราะความชอบอะ ไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อนเลย โดนด่าเยอะเหมือนกันนะ
จากตัวละครพี่ธีร์ เราชอบมุมมอง ความคิดเขาถือว่าดีนะ อาจจะเกรียนในเกม แต่อาจไม่ใช่ตัวตนเขาจริงๆ ก็ได้ บางครั้งเราก็เป็น
เดินไปฆ่าคนเล่นๆ ให้คนด่าในเซิฟเอาฮาก็มี :katai3: ก็แล้วแต่นะ ในเกมแต่ละเกมไม่เหมือนกันนิ ถือว่าเป็นอรรถรส :hao3:
ส่วนน้องโซ่น่ารักมากลูก ดีต่อใจมาก ซึ่งเล็งเล็งแล้วเราก็อยากได้คนแบบนี้มาเป็นแฟนเลย :mew1:
:L1: :pig4: :L1:
-
นั่นไง
เหนื่อยแล้วก็พอดีกว่าเนอะ
คือก็เข้าใจเบลนะ เบลเป็นคนธรรมดา ที่คิดแบบคนธรรมดา ใช้ชีวิตกับเพื่อนๆที่การข่มกันกลายเป็นเรื้องยิ่งใหญ่ในชีวิต
ไม่แช่แค่เบล แต่คนรอบตัวเบลก็เป็นหนึ่งในตัวแปลผลักให้ธีออกไป
ปล.เป็นการอกหักที่อบอุ่นมาก มีคนดูแลใกล้ชิดเลยย
อยากจ้างโซ่มาปลอบบ้าง 55
-
รอความสัมพันธ์คืบหน้า
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 13 ( PART ½)
Drink a coffee and smile like an idiot.
โซ่เคยคิดว่าเกมสามารถเยียวยาได้ทุกสิ่ง และเขาก็ได้รู้วันนี้ว่ามันไม่จริง เมื่อคนที่เคยร่าเริงเพราะได้วิ่งไล่ฆ่าคนมาตลอดสามชั่วโมงกำลังนั่งนิ่ง ๆ เหม่อลอยไปกับความเศร้าที่คงมีแค่คนเผชิญหน้ากับมันเท่านั้นถึงจะเข้าใจ
เขาไม่ได้กังวลเรื่องเวลาว่ามันดึกมากแค่ไหน เพราะสิ่งเดียวที่โซ่เป็นกังวลคือความรู้สึกของพี่ธีร์ที่ไม่ควรปล่อยให้อยู่ตามลำพัง แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็เดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินมาหาเขาพร้อมยื่นมือมา และพูดว่า
‘ไปคอนโดเราดีกว่า อยู่นี่ไม่เห็นสนุกเลย’
โซ่ไม่ได้ถามอะไรสักคำ เขาแค่มองสีหน้าซึม ๆ ของอีกฝ่ายแล้วจับมือเอาไว้ก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พี่ธีร์คงเป็นห่วงหรืออาจจะเกรงใจ แต่การเลือกเก็บเสื้อผ้าไปนอนด้วยกันแทนที่จะจมอยู่กับความเศร้าคนเดียวนั้น ก็เป็นทางที่โซ่สบายใจกับมันจริง ๆ
เด็กหนุ่มเปิดโคมไฟเล็ก ๆ ไว้เพื่อไม่ให้ห้องถูกกลืนด้วยความมืด โซ่หวังว่าพี่ธีร์จะไม่รำคาญความสว่างของมันเพราะเขาไม่อยากให้คนข้าง ๆ มองเห็นเพียงสีดำในค่ำคืนที่ยังคงตอกย้ำความเจ็บปวดลงในใจอยู่ทุกขณะ
ทั้งคู่นอนมองเพดานโดยไม่มีใครพูดอะไร โซ่ไม่กล้าหลับเพราะกลัวพี่ธีร์จะร้องไห้ หรืออาจจะเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกซึ่งไม่แน่ใจว่ามันจะช่วยพี่ธีร์ได้มากน้อยแค่ไหน เป็นห่วง... แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ‘เวลาเยียวยาทุกสิ่งได้’ คำ ๆ นี้มันจริงแค่ไหน พี่ธีร์ต้องฝืนเข้มแข็งไปอีกสักเท่าไหร่ถึงจะกลับมาเป็น Thr33Gamer ที่ร่าเริงของทุกคน
แรงสั่นจากนาฬิกาปลุกที่กำไว้ในมือตลอดทั้งคืนทำคนอยู่ในห้วงนิทราสะดุ้งตื่น โซ่ไม่ได้เปิดเสียงเพราะกลัวรบกวนเวลานอนของคนข้าง ๆ เขานึกขอบคุณตัวเองเหลือเกินที่ก่อนนอนกล้าออกปากขอยืมโทรศัพท์พี่ธีร์ โดยอ้างว่าเสียงนาฬิกาปลุกตรงหัวเตียงมันเบาจนเหมือนกระซิบจึงกลัวว่าจะไม่ตื่น ซึ่งอีกฝ่ายก็ให้ยืมมาโดยไม่ตั้งคำถามใด ๆ
สิ่งแรกที่โซ่ทำไม่ใช่การบิดขี้เกียจเหมือนทุกวัน แต่เป็นการหันไปเช็กดูว่าพี่ธีร์ยังหลับอยู่ข้างตัวหรือว่าหายออกไปไหนแล้ว ซึ่งการเห็นคนตัวโตนอนอยู่กลางเตียง เปลือกตาปิดสนิท และผ่อนลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ มันก็ทำให้เด็กคนนี้โล่งใจจนอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ
ลุกไปอาบน้ำและทำทุกอย่างให้เบาเสียงที่สุด ใส่ชุดนักศึกษาจนเรียบร้อยก่อนจะจัดแจงผ้าขนหนูชุบน้ำใส่กะละมังใบเล็ก เด็กหนุ่มนิ่งลงข้างเตียง ค่อย ๆ จับมือที่ร้อนไม่ต่างกันขึ้นมาวางบนผ้าขนหนู ต่อให้ใจพี่ธีร์ยังเจ็บอยู่ แต่โซ่จะดูแลร่างกายพี่ธีร์จนกว่าจะหายดีเอง
ไข้ลดลงบ้างแล้ว ขอบคุณพี่ธีร์ที่เลือกนอนพร้อมกันแทนที่จะเดินลงไปข้างล่างเพื่อซื้อเบียร์สักห้าหกขวด ขอบคุณที่ไม่ทำร้ายตัวเองมากไปกว่านี้ ขอบคุณที่พี่ธีร์เป็นคนอ่อนแอที่เข้มแข็ง
“...” คนป่วยเริ่มขยับตัวซึ่งคงเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงความเย็นที่สัมผัสลงบนผิวกาย โซ่ชะงักมือค้างไว้จนกว่าอีกฝ่ายจะนิ่ง ก่อนจะเริ่มลงมืออีกครั้ง ซึ่งเขาเลือกเช็ดใบหน้า ซอกคอ และส่วนแขน ก่อนจะกดผ้าขนหนูไว้ตรงข้อพับแขนเพื่อให้ดูดความร้อนออกมา
แปะเจลลดไข้ให้เป็นสิ่งสุดท้ายก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเอาวัตถุดิบที่ซื้อมาตุนไว้อย่างละนิดอย่างละหน่อยออกมาวางเรียงกัน แล้วเอาผักสลัด มะเขือเทศ ทูน่า และไข่ต้มมาทำแซนวิชทั้งหมดหกชิ้นเพราะคิดว่าเผื่อเหลือคงดีกว่าไม่อิ่ม
หลังจากนั้นก็ลงไปร้านกาแฟชั้นล่างเพื่อซื้ออเมริกาโนเย็นแบบแยกน้ำแข็ง ก่อนเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาจะกลับมานั่งง่วนอยู่บนโต๊ะทำการบ้าน ละเลงลายมือด้วยปากกาเมจิกลงบนโพสต์-อิทหลายแผ่น
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ใส่ผ้าปิดปากอนามัยป้องกันตัวเองไม่ให้เป็นภัยต่อผู้อื่น โซ่หันไปมองคนบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เอายาออกมาจากกล่อง เขาจำสีหน้าพี่ธีร์ตอนเห็นมันเป็นครั้งแรกได้ และการปล่อยให้คนป่วยรื้อหายากินเองในกล่องพิศวงก็คงจะไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ โซ่กลัวพี่ธีร์หงุดหงิดขี้เกียจหาจนพาลไม่กินไปเลย
เปิดประตูระเบียงไว้เล็กน้อยพอให้อากาศถ่ายเท โซ่สำรวจความเรียบร้อยในห้องแล้วพึมพำทวนกับตัวเองเพื่อเรียบเรียงเรื่องที่ต้องทำในวันนี้ บางทีโซ่อาจจะต้องเลี้ยงน้ำเพื่อนทั้งสองคนเพื่อขอเบี้ยวนัดติวหนังสือสักหน่อย
เพราะเขาปล่อยให้พี่ธีร์อยู่คนเดียวไม่ได้ นั่นคือสิ่งเดียวที่โซ่รู้
*
RRRRR!!!
เสียงสายเข้าทำคนหลับขมวดคิ้ว ชายหนุ่มตัวสูงปะป่ายมือไปรอบตัวก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสีย วูบหนึ่งรู้สึกหน้ามืด หนักอึ้งตรงศีรษะคล้ายว่ามีระเบิดเวลาฝังอยู่ ก่อนจะถอนหายใจอย่างผิดหวังตอนพบว่าคนที่โทรมาไม่ใช่เบล แต่เป็นไอ้แหลมเสียอย่างนั้น
“เออ”
( ตื่นยาง )
“ตื่นเพราะมึงโทรมาเนี่ย ว่างเหรอห่า”
( ว่างมากจ้า พี่ธีร์เปิดประตูให้หนูกับพี่แจ็คหน่อยนะ หนูยืนอยู่หน้าห้องแล้วค่ะ )
“หือ หน้าห้องกู?”
( ใช่ คือกูแวะไปแถว ๆ ออฟฟิศพี่แจ็ค ก็เลยชวนกันมาหามึงตอนพักเที่ยงซะหน่อย ว่าไงพี่ ลุกมาเปิดซะทีดิ๊ จะให้พวกกูยืนจนไส้เลื่อนลงเข่าเลยไหม )
“ก็คงต้องเป็นงั้นแหละเพราะกูไม่ได้อยู่ห้อง”
( อ้าว ละมึงอยู่ไหน อย่าบอกว่าบ้านพี่เบล? )
“เปล่า คอนโดไอ้โซ่”
( เอ้อ! มันต้องอย่างนี้ดิ! ปะพี่แจ็ค กลับ )
( ไรวะ ยังไม่ได้กินข้าวเลย )
( ไม่ต้องละ เดี๋ยวไปกัดดากถุงกินข้างถนนเอา คนหน้าตาดีไม่จำเป็นต้องมีจานกับช้อนหรอก ปล่อยเชี่ยพี่ธีร์อยู่กับไอ้โซ่ไป )
( อ้าว มันอยู่ด้วยกันเหรอ เออ งั้นก็ดีแล้ว )
“โทษทีมึง กูไม่รู้ว่าจะไปหา”
( ไม่เป็นไรเว้ยพี่เรื่องแค่นี้เอง แต่เจอกันแล้วยกมือไหว้กูด้วย )
“ไหว้ตีนกูนี่”
( น้องหยอกเล่งงง )
( กินข้าวด้วยนะมึง ส่วนเบียร์ไว้รอแดกพร้อมกู )
“เออได้ แล้วเจอกัน”
ความผิดหวังในวูบแรกหายไปเป็นปลิดทิ้งเพราะความเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนฝูง ธีร์ยิ้มขำกับการแสดงออกถึงความรักของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน และความรู้สึกดี ๆ เหล่านั้นกำลังทำให้เขารู้สึกแย่กับตัวเอง เพราะในขณะที่ทุกคนเป็นห่วงแต่เขากลับคาดหวังว่าเบลจะติดต่อมา ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็เลือกคำตอบเดิม
ธีร์ชอบกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้ มันอบอวลตลอดเวลาจนต้องมองหาว่ามาจากอะไร นัยน์ตาคมกวาดมองไปรอบห้องที่เคยมาเพียงไม่กี่ครั้ง แต่คราวนี้มีเพียงเขาที่อยู่ตามลำพังโดยไม่มีน้องเด๋ออยู่ในระยะสายตา
วันนี้ควรทำอะไรดี? นั่นคือคำถามแรกที่เกิดขึ้น
ไม่อยากกลับห้อง ไม่อยากเล่นเกม ไม่สิ... อันที่จริงแทบไม่อยากขยับตัวด้วยซ้ำ ชายหนุ่มตัวสูงถอนหายใจ ก่อนสายตาจะพลันไปเห็นโพสต์-อิทสีเหลืองที่แปะอยู่บนผนังเรียงกันจนเป็นตัว T
ขายาวก้าวออกจากเตียงพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน เขาหยุดยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเพราะอีโมติคอนบนกระดาษทุกใบ ธีร์ดึงรูปยิ้มมาดูใกล้ ๆ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อพบมื้อเช้าที่ถูกเตรียมไว้ในจานและน้ำเปล่าอุณหภูมิห้อง
[ ถ้าไม่อิ่มให้ชกหัวหมีเลยนะครับ หมอนั่นเป็นคนทำ ]
“ติ๊งต๊อง” ชายหนุ่มอมยิ้มพลางส่ายศีรษะ ลายมือน้องเด๋อมีความเด็กประถมตรงที่หมุนวนส่วนหัวจนเข้ม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้แซนวิชในจานน่ากินน้อยลงไปเลย
หยิบชิ้นแรกเข้าปากแล้วกัดไปครึ่งหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้นั่งกินอย่างตั้งใจก็เห็นโพสต์-อิทอีกใบแปะอยู่ตรงแจกันต้นไม้เล็ก ๆ บนโต๊ะซึ่งตั้งอยู่ชิดกับผนัง
[ พี่ธีร์ครับพี่ธีร์ โซ่มีอะไรจะบอก...
มีกาแฟอยู่ในตู้เย็นด้วยล่ะครับ... ]
ธีร์ไม่รู้ตัวว่ากำลังยิ้มกระทั่งเขารู้สึกเมื่อยแก้ม ชายหนุ่มหันไปรอบตัวเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าน้องเด๋อไม่ได้แอบอยู่ส่วนไหนส่วนหนึ่งของห้อง และความว่างเงียบที่มีเพียงเสียงของความเป็นห่วงเป็นใยก็เป็นคำตอบว่าอีกฝ่ายคงอยู่ที่มหา’ลัยมากกว่าจะแอบปิดปากหัวเราะอยู่หลังโซฟา
“ไหน จะมีอะไรอีกไหม?” เขาตรงไปเปิดตู้เย็น แล้วก็พบโพสต์-อิทอีโมติคอนรูปยิ้มแปะอยู่ตรงประตูช่องฟรีซพร้อมคำว่า
‘I’m here!’
“That’s cool” เขาไหวไหล่พลางเอาแก้วน้ำแข็งออกมา พอเลื่อนระดับสายตาลงก็พบแก้วที่มีแต่น้ำกาแฟ พร้อมกระดาษสีเหลืองเหมือนกับก่อนหน้านี้ เป็นข้อความชวนให้อยากจับคนเขียนมาดึงแก้มแรง ๆ หรือไม่ก็จี้เอวจนกว่าเขาจะหายรู้สึกดีกับสิ่งที่ได้รับ
[ รหัสแดง! รหัสแดง!
ถ้ากินกาแฟแก้วนี้พี่ธีร์จะไม่หายป่วยนะครับ
แต่โซ่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ก็ได้
ถ้าพี่ธีร์เจ็บคอจนไอก็ให้โทษเจ้าหัวหมีเลยนะครับ
มันเป็นคนลงไปซื้อ โซ่เห็นกับตา ]
มันเขี้ยวทุกข้อความที่มาจากเด็กคนนั้น เขาผสมกาแฟกับน้ำเปล่าเข้าด้วยกันก่อนจะเทใส่น้ำแข็งแล้วกลับไปที่โต๊ะ และเหมือนว่าน้องเด๋อจะคิดมาดีแล้วว่าควรให้เห็นสิ่งนั้นในจังหวะไหน ทิชชู่ที่ถูกเขียนด้วยลายมือเด็กประถมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างกรอบรูปจึงเป็นสิ่งที่หยุดฝีเท้าเขาไว้
มันมีพวงกุญแจกับยาที่แบ่งเป็นสองฝั่งพร้อมลูกศรชี้เข้าหาคำว่า
‘อันนี้กินก่อนล่าเหยื่อ’
‘อันนี้กินหลังฆ่าเหยื่อแล้ว (จำเป็นมาก ๆ ครับ)’
และประโยคด้านล่างสุดที่ทำให้เขาอยากเจอน้องเด๋อเดี๋ยวนี้
[ พี่ธีร์เปิดคอมเล่นได้เลยนะครับ โซ่ไม่ได้ใส่พาสเวิร์ดไว้
ส่วนนี่กุญแจห้องครับ เผื่อพี่ธีร์อยากออกไปเดินเล่นข้างนอก
โซ่ไปเรียนแป๊บเดียวเดี๋ยวจะรีบกลับมากินข้าวด้วย
คุณหมีจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ธีร์เอง
เพราะฉะนั้นระหว่างนี้นอนพักผ่อน หรือเล่นเกมรอโซ่ก่อนนะ ]
ต้องตื่นตั้งแต่กี่โมงถึงจะทำเรื่องพวกนี้ครบแล้วค่อยไปมหา’ลัย ธีร์อมยิ้มพลางควงกุญแจกับนิ้วชี้ก่อนจะกลับไปนั่งกินแซนวิช
ตั้งแต่เมื่อวาน... เขากับน้องเด๋อแทบไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเลยด้วยซ้ำ เด็กนั่นไม่ได้อ้าปากพูดว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้เจอคนที่ดีกว่าเบล หรืออกหักไม่ตาย ใคร ๆ ก็เคยเลิกกับแฟนทั้งนั้น มันคือประโยคปลอบใจสุดเบสิกที่ไม่ได้ชวนให้รู้สึก
บางคนต้องการที่ระบาย บางคนต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังโดยไม่ต้องออกความเห็นก็ได้ แต่บางคนก็ต้องการคำปลอบใจ แต่นั่นก็มีแยกออกมาอีกนั่นแหละ เพราะไม่ใช่ทุกคนที่อยากฟังความจริง แต่คนเหล่านั้นอยากฟังแค่สิ่งที่ต้องการได้ยิน
แต่เด็กคนนั้นแค่อยู่เฉย ๆ นั่งมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ดังนั้นเขาจึงหยุดดื่มเพื่อให้ความสบายใจกับน้อง ก็ในเมื่ออีกฝ่ายให้ความสบายใจมา เขาก็อยากให้น้องได้รับความรู้สึกดี ๆ แบบนั้นเช่นกัน
Thr33: อาร์ม
aarrmm_: ว่าไงพี่?
Thr33: บอกโซ่ให้หน่อยว่าเย็นนี้พี่ธีร์ชวนไปเดินตลาดนัดรถไฟ
aarrmm_: อ้าว แต่มันมีนัดติวกับพวกผมนะ
Thr33: ติวกับไอ้เจมส์ไปก่อนได้เปล่าวะ
Thr33: ถือว่าขอแล้วกัน คืนนี้พี่อยากอยู่กับโซ่
เอาพาร์ทแรกมาลงก่อนนะงับ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแล้ว <3
-
แต่งนิยายเกมส์ เล่นเกมส์อย่างนี้ อ่าน glory ด้วยหรือเปล่าค่ะ...^^
ยังไม่ได้อ่านเลยงับ แต่รุ่นพี่แนะนำมาเหมือนกันว่าสนุก เรากะว่าเขียนจบก่อนแล้วจะไปหามาอ่านงับบ
-
น่ารักจังเลยน้องเด๋อ พี่ธีร์ก็หายเศร้าไวๆนะคับ
-
โซ่จ๊ะ มาดูแลพี้หน่อยเร็ม พี่รู้สึกไม่สบาย เพราะความน่ารักของโซ่ กำลังทำร้ายพี่อย่างรุนแรง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแล้วต้องอุทานว่า น้องโซ่น่ารัก (3 จบ) ฮา
-
ชอบบ คอเกมเหมือนกัน
เข้าใจเบลนะ เบลก็แค่คนๆนึงแหละ จริงๆเบลก็นิสัยดีนะ นางไม่ได้มาร้ายเหมือนตัวร้าย แต่แค่ จุดมุ่งหมายกับสิ่งที่หวังมันคนละอย่างกับ ธีร์เฉยๆ. ถ้าทะเลาะกันเรื่องเดิมๆหลายๆครั้ง มันก็คงจบแบบนี้แหละ ความรู้สึกมันคงบั่นทอนไปเรื่อยๆ บรรยายความรู้สึกตัวละครได้ดีค่ะ เหมือนชีวิตจริงๆค่ะ
รอฟิน คู่พี่น้อง ซอโซ่ล่ามธีร์ 555
-
ประโยคที่กระแทกตากระแทกใจน้องมากที่สุดคือ "ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแล้ว" ฮ่าๆ
แต่ๆๆๆๆๆๆๆ แต่น้องก็จะรอ :katai5:
-
พี่ธีร์หายเศร้าเร็วๆนะ
-
:hao7: :hao7:
-
ทำไมถึงเป็นเด็กที่แสนดีขนาดนั้นน่ะลูกกกก :sad4:
มีน้องโซ่ที่นำแสงสว่างมาอยู่ใกล้ตัวแล้ว พี่ธีร์หายเศร้าเร็วๆนะ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
น้องโซ่น่ารักกกกกกกกก
-
ไม่ว่าแผลกายหรือแผลใจก็ต้องใช้เวลาในการรักษา อยู่กับน้องโซ่ไปพลาง ๆ เป็นการฮีลที่ดีที่สุด ณ เวลานี้
-
"คน ๆ หนึ่งคงไม่ได้เลวไปซะทุกเรื่องหรอก มันต้องมีใครสักคนที่เขาอยากทำดีด้วย แล้วเขาก็คงอยากเป็นคนดีในสายตาใครสักคนเหมือนกัน" เป็นคำพูดที่ดีมากกก สงสารทั้งคู่ ทั้งๆที่พยายามมาด้วยดันขนาดนี้แล้ว เมื่อไม่เข้าใจสุดท้ายมันก็ต้องจบ
-
ฮืออ โซ่น่ารักมากก คำพูดคำจา น่าบีบปากก
-
หมันเขี้ยวน้องโซ่ อ่านทุกโพสของน้องแล้วอยากจับบีบๆๆ
-
แม่เลี้ยงหนูด้วยอะไรคะน้องโซ่ ทำไมถึงเป็นคนน่ารักขนาดนี้ น่ารักจนไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายแล้ว :hao5:
-
:กอด1:
-
โซ่ลูกกก ถ้าเป็นพี่ธีจะจับมาฟัดดดด
-
:-[
-
"ถือว่าขอแล้วกัน คืนนี้พี่อยากอยู่กับโซ่" o13
-
o13 รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากได้มาดูแลบ้างเลยค่ะน้องโซ่ทำไมน่ารักขนาดนี้ :hao7:
-
รอ :z2:
-
ตอน 13 (ครึ่งหลัง)
“เซอร์ไวเวอร์ที่ไหนจะแบ่งยาให้ฆาตกรกินวะ?”
“แบบโซ่ครับ คนละสองเม็ดนะ”
ธีร์เบ้ปากใส่อีกคนขณะนั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยว มองจมูกแดง ๆ ของน้องเด๋อที่มีสภาพไม่ต่างจากเขาเลย เอาเข้าจริงคนที่น่าเป็นห่วงคงไม่ใช่โง่อกหักดราม่าเดินตากฝนจนเป็นไข้ แต่เป็นเด็กคนนี้ที่ป่วยอยู่แต่ก็ต้องไปเรียน น้องเด๋อมีเหตุผลที่น่าเห็นใจกว่า จนเขากลายเป็นไอ้งี่เง่าไปโดยปริยาย
“เออ ว่าแต่วันนี้มีติวกับเพื่อนเหรอ?”
“อ๋อ... ใช่ครับ แต่โซ่ปฏิเสธไปแล้วล่ะ” เด็กหนุ่มยิ้มแห้ง พลางดันแก้วน้ำให้รุ่นพี่ที่กำลังตั้งท่าจะกินยา
“เทติวมาเดินตลาดนัดกับพี่ไม่กลัวเพื่อนเคืองหรือไง?”
“นิดนึงครับ แต่คุยกันแล้ว เจมส์กับอาร์มไม่ว่านะ”
“เพราะเพื่อนไม่อยากพูดเฉย ๆ เปล่า ใจจริงมันอาจจะเซ็งเพราะไม่มีใครติวให้ก็ได้” ธีร์เหล่มองคนข้าง ๆ บอกตามตรงว่าลึก ๆ ก็รู้สึกผิด มันดูเห็นแก่ตัว เขารู้ แต่ถ้าอยู่คนเดียวตอนนี้คงฟุ้งซ่านตายแน่ ภาพเก่า ๆ ตอนคบกับเบลมันตั้งท่าจะย้อนกลับมาให้คิดอยู่ตลอดเวลาเลยไอ้ฉิบหาย
“ติวให้? หมายถึงโซ่น่ะเหรอครับ?” เจ้าของชื่อชี้หน้าตัวเอง เขาจึงพยักหน้าเป็นคำตอบ “ไม่ใช่ครับ โซ่ต่างหากที่ต้องให้เพื่อนติวให้”
“หะ?”
“วิชานี้สองคนนั้นทำได้ดีกว่ากว่าโซ่น่ะครับ ปกติเราจะผลัดกันติวในวิชาที่ถนัด”
“อ้าวเวร คดีพลิกไปอีก เห็นเล่นเกมเก่ง เป็นลูกหมอ ทำนู่นนี่นั่นได้ดี ก็เลยคิดว่าเรื่องเรียนคงเทพไม่แพ้กัน” ธีร์กินยาแล้วกระดกน้ำตาม ก่อนจะโบกมือเรียกพนักงานให้มาเก็บค่าก๋วยเตี๋ยว
“ไม่ใช่เลยครับ” น้องเด๋อหัวเราะ “โซ่มียี่สิบสี่ชั่วโมงเท่ากับคนอื่น แล้วโซ่ก็แบ่งมันให้เกมไปสี่สิบเปอร์เซ็นต์ เรื่องเรียนห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ทั้งสองอย่างเกือบครึ่งต่อครึ่ง เพราะงั้นมันคงยากที่โซ่จะเอาเกรดสูง ๆ ได้ทุกวิชา แต่โซ่ก็พยายามประคองไว้ไม่ให้มันต่ำไปกว่าที่ตั้งใจไว้นะครับ เพราะโซ่ไม่อยากให้ตัวเองกับแม่รู้สึกแย่ว่าเพราะเล่นเกมทุกอย่างเลยแย่ลง”
“เพราะงี้ก็เลยเนิร์ดไง ไม่ได้ออกไปเจอโลกภายนอกเพราะเรียนกับเล่นเกมอยู่สองอย่าง” เขายักคิ้วพลางมองน้องเด๋อที่ดึงผ้าปิดปากขึ้นตาม หลังจากมื้อเย็นสิ้นสุดลงการเดินผ่อนคลายในตลาดนัดจึงเริ่มต้นขึ้น
“โซ่ก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกันครับ แต่พอย้อนถามตัวเองว่าถ้าออกไปใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นแล้วจะมีความสุขเท่าเล่นเกมไหม โซ่ก็ได้คำตอบว่าไม่ใช่ ก็เลยใช้เวลาที่มีไว้สำหรับความสุขให้กับเกมไปเลย”
“เออ ก็จริง” ขนาดคนติดเกมอย่างเขายังออกไปเที่ยวเล่น แต่งตัวจัด มีแฟน แต่ไลฟ์สไตล์น้องเด๋อนี่โคตรเรียบง่าย เวรจริง ทั้งที่เพิ่งเข้มเรื่องนี้ใส่เบลไปแท้ ๆ “พี่มีรุ่นน้องที่รู้จักอยู่คนนึง เอาปะ เดี๋ยวแนะนำให้ น่ารักเอาเรื่องเลยนะเว้ย”
เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย มองเสี้ยวหน้าเด็กผู้ชายในชุดนักศึกษาข้างตัวระหว่างรอคำตอบ ก่อนอีกฝ่ายจะหันมาสบตากัน
“พี่ธีร์อยากให้โซ่มีแฟนเหรอครับ?”
ทั้งที่พูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่พอได้ยินน้องถามย้อนกลับเสือกสตันท์เฉย นั่นดิ เขาอยากให้เด็กนี่มีแฟนเหรอวะ หรือว่าแค่พูดออกไปเพราะปากมันว่างเฉย ๆ
“ก็อยากให้ลองดู เผื่อจะเอาเวลาสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือไปให้ส่วนนี้”
“ถ้ามีแฟนแล้วจะดีใช่ไหมครับ?”
“มันก็แล้วแต่คนแหละ ไม่อยากรู้เหรอว่าเวลาเดินจับมือใครสักคน ได้รักได้เป็นห่วงคนอื่นนอกจากพ่อแม่เป็นยังไง?” สมองรวนพิลึก วูบหนึ่งธีร์รู้สึกผิดในใจนิด ๆ เหมือนพูดเรื่องโง่ ๆ ออกไป มันจะดูยัดเยียดไปไหม บางทีเจ้าเด็กนี่อาจจะชอบชีวิตเนิร์ด ๆ มากกว่าการหันไปอิ๊อ๊ะจ๊ะจ๋ากับผู้หญิงก็ได้
น้องเด๋อนิ่งไปเหมือนกำลังใช้เวลาไปกับการคิดหาเหตุผลการมีอยู่ของชีวิตแบบมีแฟนและไม่มีแฟน เด็กนั่นหันมามองเขา ปล่อยให้เสียงแม่ค้ากลบช่วงเวลาระหว่างรอคำตอบก่อนน้องจะพยักหน้า
“ก็ได้ครับ”
หะ?
“ถ้ารุ่นน้องพี่ธีร์เห็นหน้าโซ่แล้วไม่รังเกียจ โซ่ก็จะลองรวบรวมความกล้าไปกินข้าวกับเธอดูสักครั้ง คงต้องฝากพี่ธีร์เป็นธุระให้แล้ว”
เกินความคาดหมาย ไม่สิ... อันที่จริงธีร์ไม่ได้คิดไว้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้จะตกลงหรือปฏิเสธ คล้ายกับว่าเขาเคยชินกับการพูดแล้วเบลอไปเรื่องอื่น แต่อีกใจก็คิดว่าดีเหมือนกัน น้องเด๋อควรออกไปเปิดโลกบ้าง เผื่อจะได้อัปเกรดเป็นชายชาตรีอย่างเต็มตัว
‘แล้วการเป็นน้องเด๋อแบบนี้มันไม่ดีตรงไหน?’
อืม... คำถามนี้ผุดเข้ามาในหัวเขาได้ไงกัน?
“ถ้าแพรวโอเคก็ต้องหัดเซ็ทผมให้เป็นนะเว้ย เวลาไปด้วยกันจะได้ไม่อายสาว เดี๋ยววันนี้พี่ช่วยเลือกชุดให้”
“ต้องใช้แว็กซ์กับเจลใช่ไหมครับ คงเหนียวหัวไปทั้งวันเลย”
“เหนียวหัวกับหล่อเลือกอะไร?” เขาเลิกคิ้วมองเด็กเด๋อที่กระพริบตาปริบ ๆ เหมือนกำลังพยายามจินตนาการความหล่อของตนเองตอนอยู่ต่อหน้าสาว
“หล่อแล้วกันครับ โซ่ไม่อยากให้เธอผิดหวัง”
ดู... ดูพูด...
“เอ้อ มันต้องอย่างนี้ดิ” ทั้งที่เป็นคนเริ่มเอง แต่ธีร์กลับไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อแล้ว ชายหนุ่มแอบขมวดคิ้ว คิดหาเรื่องสากระเบือยันเรือรบเพื่อเอามากลบเรื่องที่ตนเองเป็นคนขุดขึ้นมา
“ว่าแต่แพรว... ชื่อแพรวใช่ไหมครับ?” พออีกฝ่ายเริ่มสนใจ เขาก็รู้สึกอึดอัดเฉย ทำไมเป็นแบบนี้วะ “แพรวจะชอบคนเล่นเกมหรือเปล่านะ...”
“ชอบดิ เพราะมันก็เล่น”
“อ่า ดีจัง อย่างน้อยก็มีเรื่องให้คุยแล้วหนึ่งอย่าง มันน่าจะช่วยทำให้เกร็งน้อยลงว่าไหมครับ” แม้จะไม่เห็นปากเพราะมีผ้าสีขาวคาดปิดอยู่ แต่ธีร์ก็รู้ได้ง่าย ๆ ว่าเด็กคนนี้กำลังยิ้ม เพราะดวงตาคู่นั้นที่หยีลงขณะมองมายังเขา
ห่าจิก อารมณ์ไม่โอเคตอนนี้คืออะไร
“อ้าว ตรงนั้นมีร้านบ็อกเซอร์ด้วยว่ะ เช้ด ตัวเก่าเริ่มเยินพอดีเลย”
“โห ราคาถูกด้วยครับพี่ธีร์”
ร่าเริงจังเลยน้า พอเห็นว่าสาวมาสายเกมชีวิตก็เลยดูมีความหวังขึ้นมาเลยสิ หมั่นไส้โว้ย
“ชอบเหรอ งั้นเหมาทั้งร้านเลยดีไหม?”
“ครับ?” ดวงตากลมโตฉายแววสงสัย ก่อนจะดึงแมสลงไว้ที่คางเพื่อตบหน้าเขาให้รู้สึกผิดว่า ‘อันนี้กำลังกวนตีนกันอยู่ถูกปะ มึงเล่นผิดคนละนะพี่ธีร์’
“เปล่า พี่หมายถึงว่าถ้าราคาถูกก็ซื้อไปเยอะ ๆ เลยดิ”
“โซ่ว่าสามตัวก็พอแล้วครับ ขืนซื้อไปเยอะคงสลับใส่ไม่ครบแน่เลย” ธีร์หรี่ตามองเด็กเด๋อที่ไม่ได้เลือกแค่ของตัวเอง แต่กลับเลือกเผื่อของเขาด้วย อีกทั้งยังพูดงุบงิบกับตัวเองว่า ‘ตัวนี้สวยนะครับ พี่ธีร์ชอบไหม?’
“เอาสีชมพูดิ”
“พี่ธีร์ชอบเหรอครับ?”
“ไม่ หมายถึงให้เราใส่ ไม่ใช่พี่”
“โซ่ไม่ได้ชอบสีชมพูครับ ขอเป็นลายสก็อตธรรมดาดีกว่า”
“แล้วถ้าแพรวชอบสีชมพูล่ะ?” น้องเด๋อชะงักมือแล้วหันมาสบตากับเขา โดยมีแม่ค้าสะบัดถุงตั้งท่ารออยู่ข้างหน้า
“แพรวจะสนใจบ็อกเซอร์โซ่ทำไมกันล่ะครับ มันอยู่ในกางเกงของโซ่นะ”
“อ้าว ถ้าถอดแล้วก็ต้องสนปะ”
“โซ่ไม่ใช่พี่ธีร์นะครับที่จะถอดกางเกงหรือจับตรงนั้นให้ใครดูก็ได้ โซ่ก็มีค่าในระดับนึงเลยอะ” นึกถึงตอนที่อีกฝ่ายกำเป้าให้ดูแล้วภาพก็ติดตา ที่ฝันร้ายว่าพี่ธีร์ถูกรถชนคงเป็นเพราะเห็นอะไรแบบนั้นก่อนนอนแน่ ๆ
“ก็เพราะมีของดีก็เลยโชว์ไง” พูดจบก็สตันท์ไปสามวิเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบุคคลที่สามกำลังจ้องอยู่ ธีร์ค่อย ๆ ชำเลืองมองไปทางแม่ค้า เจ๊แกถลึงตายิ้มกว้างยิ่งกว่าหนังผีผ่างเรื่องไหน ๆ หนำซ้ำยังลดระดับสายตาลงเหมือนอยากพิสูจน์ด้วยตาทิพย์ว่าที่เขาพูดไปนั่นเรื่องจริงหรือจ้อจี้
“...ไม่คุยกับพี่ธีร์แล้ว พี่ครับ ผมเอาสามตัวนี้”
“เอาด้วยดิ จัดสีชมพูทั้งสามตัวเลย ใส่ถุงใสมานะพี่ ผมจะแกว่งโชว์เด็กมันหน่อย” ธีร์แค่นหัวเราะ ควักแบงก์พันออกมาสะบัดโชว์ทั้งที่ยังมองหน้าอึน ๆ ของน้องเด๋ออยู่ จะได้รู้กันไปเลยว่าสีชมพูทำอะไรคนเข้ม ๆ ไม่ได้!!
“น้องมีแบงก์ย่อยไหม พี่ไม่มีทอน”
อะไรวะ ก็รู้ว่าต้องขายของแล้วทำไมไม่รู้จักแลกเงินไว้!!!
“ผมมีครับ แป๊บนึงนะ”
“ไม่เป็นไร พี่เอาสีชมพูมาเลยเก้าตัว คราวนี้พี่มีทอนยัง?”
“ยังเลยอะน้อง เอาอีกสักสามตัวไหม”
โว้ยยยยยยยยยยยยย
“พี่ธีร์จะเอาแต่สีชมพูลายเดิมจริง ๆ เหรอครับ เอาสีอื่นคละกันไปด้วยดีกว่านะ เดี๋ยวโซ่ช่วยเลือก”
“ทำไม ใส่แล้วทิ้งอะ รวย” ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางหนีบแบงก์พันยื่นหาแม่ค้าพร้อมยักคิ้วใส่เจ้าเด็กเด๋อที่กำลังทำหน้าเอือมเขาอย่างถึงขีดสุด
“โซ่ไปดูเสื้อร้านนั้นดีกว่า”
“อะไร เดี๋ยวดิ พี่ยังไม่ได้ตังค์ทอนเลยนะ”
“เดินตามโซ่มาแล้วกันครับ...” เด็กหนุ่มมองบ็อกเซอร์สีชมพูลายเดียวกันในถุงพลาสติกใสตามรีเควส โซ่คิดว่าคนอื่นคงไม่มีโอกาสได้เลือกสีนี้แล้วเพราะพี่ธีร์คงเล่นเหมาหมดทั้งร้าน อะไรกันเนี่ย
“ไปด้วยกัน ไม่ โซ่ รอพี่ก่อน โซ่!!!”
ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังเด็กตัวแสบที่รีบดึงผ้าปิดปากขึ้นแล้วเดินหนีเขาไป ไหนจะท่าทางตอนหันมามองอย่างหวาด ๆ นั่นอีก เสี้ยววินาทีหนึ่งเขาเห็นว่าน้องเด๋อแอบอมยิ้มเหมือนสนุกที่ขัดใจเขาได้ อะไรจะเลเวลอัพขนาดนั้น นอกจากจะขัดใจกันแล้วยังกล้าเดินหนีอีก เดี๋ยวจะตามไปสอนงานให้เข็ด
*
เมื่อคืนพี่ธีร์ไม่ได้ค้างด้วย เหตุผลเพราะอีกฝ่ายอยากกลับไปซ้อมเอาฤกษ์เอาชัยเพราะวันนี้มีแข่งตอนหนึ่งทุ่ม โซ่ยังคงเป็นห่วง อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยอกหักจึงไม่รู้ว่าระดับความเสียใจของพี่ธีร์นั้นอยู่ในขั้นไหน เสียงหัวเราะจากความตลกที่เกิดขึ้นตอนเดินตลาดนัดจะอยู่กับอีกฝ่ายเพียงแค่ครู่เดียวหรือไม่ โซ่ไม่รู้เลย
อาร์มบอกไว้ว่า ‘มึงจะปลอบพี่ธีร์ก็ได้นะ แต่อย่าลืมว่ามึงคนเดียวคงกู้โลกไม่ได้ ปล่อยให้พี่ธีร์เศร้าบ้างเหอะ สองคนนั้นไม่ได้เลิกกันเพราะหมดรักแต่เลิกเพราะไปกันไม่รอด ไหนจะคบกันมาตั้งนาน แต่ต่อไปจะไม่มีกันอีกแล้วมึงพอนึกภาพออกไหม จะให้สดใสร่าเริง หาแฟนใหม่ทันทีคงไม่ใช่แล้ว เขายังมีเพื่อน มีแฟนคลับคอยปลอบใจอยู่ มึงก็เป็นห่วงเท่าที่ทำได้ก็พอ’
อาร์มพูดถูก และโซ่เชื่อคำพูดของเพื่อน เอาเป็นว่าถ้าพี่ธีร์ไม่ไหวเมื่อไรเขาจะไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเป็นเพื่อนทันทีเลย
( กูว่าจะกินข้าวก่อนแล้วค่อยออก หรือว่ามึงจะมากินตามสั่งแถวร้านพี่ตั้บวะ? )
“โซ่เพิ่งเรียนเสร็จอะครับ พี่แหลมรอได้ไหม?”
( ได้ดิ เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูรอแล้วกัน รีบออกมา )
“ได้เลยครับ เดี๋ยวโซ่ขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ พอไปถึงร้านพี่ตั้บจะได้กินข้าวแล้วซ้อมกันสักรอบก่อนแข่ง”
( เออ ทีมตรงข้ามแอบดุ เราควรกินให้อิ่มก่อนลงสนามรบ )
“โอเคครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่แหลม โซ่ต้องคืนโทรศัพท์ให้เพื่อนแล้ว”
( เจอกันแจ้ )
โซ่อมยิ้มแล้วยื่นมือถือคืนให้อาร์ม วันนี้เจมส์มีนัดสาว เด็กผู้ชายที่หงอยเหงาแห้งเหี่ยวกับความรักทั้งสองจึงต้องเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินด้วยกัน
“คืนนี้จัดเต็มเลยนะ อย่าไปกลัว”
“กูกลัวเล่นแย่อะ เวลาตื่นเต้นแล้วสมองรวนแน่ ๆ” เหมือนตอนโดนพี่ธีร์แกล้งหยอดคราวนั้น ถึงกับปั่นไฟพลาดเลย
“งั้นก็อย่าเอาคำว่าแข่งเพื่อที่หนึ่งของสายมากดดันตัวเองดิ มึงทำได้ดีอยู่แล้ว คิดซะว่าเล่นเอาสนุกเหมือนทุกรอบก็พอ” ทั้งคู่เข้าไปในรถไฟ ท่ามกลางความวุ่นวายของคนมากหลายอาชีพที่เบียดเสียดเข้ามาจนอัดแน่นในเวลาห้าโมงเย็น “ว่าแต่มึงได้โทรศัพท์ยัง?”
“พัสดุเพิ่งมาถึงคอนโดตอนสาย ๆ น่ะ เดี๋ยวกลับไปเอาที่ชาร์จแบตแล้วค่อยออกไปร้านพี่ตั้บ”
“เออดี โทรศัพท์กูแทบจะกลายเป็นของมึงอยู่แล้วเนี่ย”
“ยืมใช้แป๊บเดียวเองทำไมต้องบ่นด้วย” โซ่บ่นงึมงำ ก่อนจะจะเอาแท็บเล็ตออกมาคืนเพื่อน “ขอบใจนะ”
“เอาหนัก ๆ เลยนะเว้ย กูจะรอดู”
“ไว้ใจกูได้เลย”
พี่ธีร์ควรได้หยุดพักกายและใจ แต่เป็นเพราะการแข่งขันที่ยังต้องดำเนินต่อทุกคนจึงนัดกันไปร้านพี่ตั้บเพื่อซ้อมก่อนแข่ง ทั้งที่เล่นออนไลน์ผ่านคอมตัวเองก็ได้แต่พี่ธีร์บอกว่าอยากอยู่ด้วยกันตอนผลประกาศออกมาว่าขี้ซุยบราเทอร์ได้เป็นที่หนึ่งของสายเพื่อเข้าชิงในรอบถัดไป ทุกคนจึงพร้อมใจกันไปรวมตัวที่นั่น
ที่ ๆ ทีมเรียกว่า ‘จุดเซฟ’
ในเมื่อทุกคนตั้งใจกันขนาดนี้ โซ่ก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถเช่นกัน เกมที่เคยเล่นสนุกในทุก ๆ วันจะส่งผลให้การแข่งขันในวันนี้สนุกขึ้นกว่าเดิมแน่ ๆ ทีมฝั่งตรงข้ามจะโหดแค่ไหนกันนะ...
แต่พอผลักประตูกระจกเข้าไปสองขาก็หยุดชะงัก เมื่อพบหญิงสาวที่คุ้นเคยนั่งอยู่บนโซฟาซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ตรงนั้นมาสักพักแล้ว สังเกตจากน้ำแข็งในแก้วกาแฟที่ละลายจนเหลือเพียงน้ำสีน้ำตาลอ่อนเท่านั้น
“พี่เบล”
“โซ่...” เสียงของเธอกำลังสั่น เด็กหนุ่มตัวผอมยืนนิ่งเมื่ออีกฝ่ายตรงเข้ามากอดเขาพร้อมปล่อยโฮออกมาราวกับว่ากลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรนะครับ... ไม่เป็นไรนะ” เขายกมือขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้ว่าจะปลอบผู้หญิงด้วยวิธีไหนเมื่อการให้เกียรติต้องมาก่อน
“คุณเค้ามานั่งรอน้องโซ่ตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วค่ะ” ป้าแม่บ้านที่กำลังเช็ดกระจกบอก เด็กหนุ่มจึงโค้งศีรษะเป็นการขอบคุณเธอ
“พี่เบลครับ โซ่ว่าเราไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่านะ”
“...” ใบหน้าสวยเลอะไปด้วยน้ำตา และทันทีที่นั่งลงโซ่ก็รีบรูดซิปกระเป๋าเพื่อเอาซองทิชชู่ให้กับเธอ “พี่ขอโทษที่มาหาถึงที่นะ แต่ว่าพี่ร้อนใจเพราะไลน์หาแล้วโซ่ไม่ตอบ...”
“ไลน์เหรอครับ... พี่เบลไลน์มาตอนไหน?”
“ตั้งแต่สี่โมงน่ะ...”
“พี่เบลรอเดี๋ยวนะครับ” เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปติดต่อเรื่องพัสดุก่อนจะกลับมาพร้อมกล่องสีน้ำตาล หญิงสาวมองตามทุกความเคลื่อนไหว เพียงครู่เดียวโซ่ก็เอาของที่ถูกห่อด้วยบับเบิ้ลหลายชั้นออกมา ซึ่งมองจากตรงนี้ก็เห็นว่ามันคือโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง “โซ่ลืมมือถือไว้ในกระเป๋าแม่แล้วเพิ่งได้คืนน่ะครับ ก่อนหน้านี้ก็เลยไม่มีมือถือใช้”
“เหรอ...” เธอสะอื้น “โล่งอกไปที... นึกว่าจะโดนเกลียดซะแล้ว”
“พี่เบลอย่าคิดอย่างนั้นสิครับ โซ่ไม่เคยเกลียดพี่เบลเลยนะ” เขาดึงทิชชู่ให้เธอซับน้ำตาอีกสองแผ่น “นั่งรอนานขนาดนี้ กินข้าวมาหรือยังครับ”
หญิงสาวส่ายหน้า “พี่กินไม่ลงหรอก”
“...” เด็กหนุ่มมองรุ่นพี่สลับกับบรรยากาศรอบตัว เขาต้องปลอบด้วยคำพูดไหนอีกฝ่ายถึงจะดีขึ้นเหรอ โซ่ถามตัวเองอย่างนั้น
“ธีร์ไม่โทรหาพี่เลย ไม่มีอะไรสักอย่างที่จะเป็นสัญญาณบอกพี่ว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เหมือนกับทุกครั้ง... โซ่... พี่จะทำยังไงดี พี่อยู่ไม่ได้”
“...” โซ่รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบจากมือเล็ก ตัวของพี่เบลสั่นเทา สะอื้นอย่างไม่ห่วงสวย และเขาอึดอัดใจเหลือเกินที่ช่วยอะไรไม่ได้
“คืนแรกพี่ผ่านมันไปได้เพราะมีเพื่อนอยู่ในสายตลอด แต่พออยู่คนเดียวพี่ก็ฟุ้งซ่าน รู้ตัวอีกทีน้ำตามันก็ไหล เสียใจที่เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้” เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอ “เพื่อนพี่แนะนำผู้ชายคนนึงให้ มันบอกว่าพี่ควรลองไปกินข้าวกับเขาดูสักครั้งเผื่อจะคลิ๊กกัน ผู้ชายคนนั้นอาจจะดีกว่าธีร์ก็ได้ แล้วพี่ก็ลองไป... แต่พอผู้ชายคนนั้นแท็กรูปมาในเฟซบุ๊กพี่ก็รีบบอกให้เขาลบเพราะกลัวธีร์มาเห็น สุดท้ายพี่ก็ต้องย้อนถามตัวเองว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร นอกจากจะทำให้ผู้ชายคนนั้นเสียเวลาแล้ว ธีร์ก็อาจจะรู้สึกแย่ด้วย พี่เหมือนคนไม่จริงใจที่ไปกับคนอื่นตั้งแต่เลิกกันแค่วันเดียว พี่มันโง่แบบนี้ทุกครั้งเลย พี่คิดถึงธีร์ พี่อยากขอโทษเค้า”
“ระบายออกมาเลยครับ... โซ่ฟังอยู่”
“พี่ไม่กล้าขยับตัวแล้วโซ่” เบลกระชับมืออีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับว่าน้องคือคนเดียวที่รับฟังความเจ็บปวดของเธอได้โดยไม่ตะโกนด่าว่า
‘มึงมันโง่ อีเบล’
“มีคนตั้งกระทู้ด่าธีร์เพราะพี่เป็นต้นเหตุ ทั้งที่พี่แค่อยากเพ้อว่าเสียใจแค่ไหน พี่ไม่ได้ตั้งใจสร้างเรื่องให้ใครไปโจมตีธีร์เลย”
“แล้ว... พี่เบลทำยังไงครับ?”
“พี่ลบแล้วแต่ก็มีคนแคปทัน กลายเป็นว่าเราก็โดนด่าทั้งคู่ ทั้งฝั่งที่เห็นใจพี่และฝั่งที่เห็นใจธีร์ พวกเขาวิเคราะห์เหมือนรู้จักพี่สองคนมาทั้งชีวิต”
“โซ่เข้าใจนะครับว่าบางครั้งเราก็อยากระบายอารมณ์ลงโซเชียล แต่ถ้ามันทำแล้วส่งผลในทางลบ งั้นต่อไปพี่เบลเปลี่ยนมาระบายให้เพื่อนฟังแทนไหมครับ หรือจะระบายกับโซ่ก็ได้ โซ่ฟังเก่งแล้วก็จะไม่ว่าพี่เบลด้วยครับ” เด็กหนุ่มกุมมือพี่สาวพร้อมกระชับแน่นขึ้นเพื่อเป็นกำลังใจ
“เพื่อนพี่ดีใจมากเลยที่พี่เลิกกับธีร์ แฟนคลับธีร์ก็คงดีใจเหมือนกัน”
“พี่เบลอย่าสนใจเลยครับว่าใครจะดีใจหรือเปล่า คิดถึงตัวเองให้เยอะ ๆ นะ”
“ยังไงดีโซ่... พี่อยากเจอธีร์ แต่เขาบล็อกเบอร์พี่ไปแล้ว พอไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่...”
ถึงปากจะพูดว่าอยากปลอบให้อีกฝ่ายดีขึ้น แต่โซ่กลับจมอยู่ในความมืดที่หาคำตอบไม่ได้ว่าการปลอบใจแบบไหนถึงจะเป็นกลางมากที่สุด ในเมื่อพี่เบลอยากคืนดี แต่พี่ธีร์ก็เลือกแล้วว่าการเลิกกันคือทางออกสำหรับทั้งคู่ และโซ่คงไม่มีสิทธิ์พูดให้ความหวังพี่เบลด้วยว่าทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว น้ำตาที่เคยไหลอาบแก้มเริ่มเลือนหายไปจนเหลือเพียงสีหน้าอมทุกข์เท่านั้น หญิงสาวเสียบหูฟังแล้วแชร์ข้างขวาให้กับคนข้าง ๆ โซ่รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่พี่เบลกำลังเข้ายูทูปแล้วกดเข้าไปในชาแนลพี่ธีร์
เธอกดดูคลิปที่มีภาพประกอบของคู่หนุ่มสาวกำลังหัวเราะกัน พร้อมไทเทิลคลิปว่า ‘Boyfriend vs Girlfriend’ มันเป็นคลิปเมื่อหกปีก่อน พี่ธีร์ในชุดนักศึกษานั้นหน้ายังเด็กและผมยาวกว่าปัจจุบัน ผู้ชายคนนั้นหัวเราะและยิ้มอย่างอ่อนโยนตอนหันไปมองแฟนสาว
พี่เบลตอนนั้นดูสนุกไปกับการเล่นเกมอยู่ไม่น้อย แม้ว่าเธอจะเล่นไม่เป็นแต่พี่ธีร์ก็หันไปสอนให้เป็นระยะ ผิดบ้างถูกบ้างแต่ทั้งคู่ก็สนุกด้วยกัน ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่กักเก็บ ก่อนคลิปจะถูกกดให้หยุดเพียงเท่านั้นเมื่อพี่เบลกำลังถูกอดีตตอกย้ำว่าเธอเคยมีความสุขมากแค่ไหน
*
ต่อข้างล่างนะคะ
-
“ตลกดีที่พี่มาไล่ดูคลิปเก่า ๆ ของธีร์เอาตอนนี้” เบลยิ้มทั้งน้ำตาพลางเปลี่ยนไปคลิปอื่นที่มียอดวิวมากกว่าสองล้านวิว “คลิปที่พี่ไม่เคยสนใจเปิดดู แต่ตอนนี้มันเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยทุเลาความคิดถึงที่มีต่อธีร์ได้”
“...”
“ถ้าธีร์จะเกลียดพี่ก็สมควรแล้ว ว่าไหม?” หญิงสาวหยุดสายตาอยู่กับคนข้างตัวที่กำลังมองนาฬิกาข้อมือพลางนั่งสั่นขามาสักพักแล้ว “โซ่?”
“อะ... ครับพี่เบล?”
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“...”
“ต้องไปไหนเหรอ พี่มากวนเวลาเราใช่ไหม?”
“ไม่ได้กวนเลยครับ... แต่ว่า...” เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น เขาเป็นห่วงพี่เบลและอยากนั่งปลอบเธอจนกว่าจะดีขึ้น แต่เวลาการแข่งขันก็เริ่มกระชั้นชิดเข้ามาเรื่อย ๆ จนแทบเป็นกังวลว่าถ้าหากยังไม่ออกไปตอนนี้เขาคงไปร้านพี่ตั้บไม่ทันแน่ “โซ่มีแข่งตอนทุ่มนึงที่ร้านพี่ตั้บน่ะครับ...”
“อ้าว... ตายแล้ว” เบลมองนาฬิกาในมือถือพลางคำนวณเวลา เธอมัวแต่พูดเรื่องตัวเองจนลืมไปว่าบางทีน้องอาจจะมีธุระที่ต้องไป “งั้นไปกันเถอะ”
“ป... ไปไหนครับ?”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ถ้าขึ้นทางด่วนตอนนี้น่าจะทัน”
“โซ่ขอโทษนะครับ...”
“ขอโทษอะไรกัน พี่สิที่ต้องขอโทษ” หญิงสาวจูงมือรุ่นน้องออกไปลานจอดรถด้านหน้าพร้อมกดรีโมท “แย่จริง ถ้าเราไปไม่ทันพี่คงรู้สึกผิดไปจนวันตายแน่”
“ไม่ใช่ความผิดพี่เบลเลยครับ โซ่ต่างหากไม่ได้บอกแต่แรก...” เธอถอนหายใจพลางหันไปลูบศีรษะเด็กหนุ่มที่นั่งกอดกล่องพัสดุไว้แนบอก
“ไม่ต้องกลัวนะ เราจะต้องไปทันแน่นอน” ทั้งคู่สบตากัน ก่อนหญิงสาวจะหันไปขับรถเพื่อตรงขึ้นทางด่วนอย่างที่ตั้งใจไว้
โซ่รีบเปิดโทรศัพท์มือถือ แบตเตอร์รี่ยังคงพอมีเหลือให้โทรออกและเขาเลือกโทรหาพี่แหลมมากกว่าจะเป็นใครอีกคนที่ทำให้พี่เบลหน่วงไปกว่าเดิม
“พี่แหลมครับ”
( อยู่ไหนวะโซ่ จะแข่งแล้วนะโว้ย )
“โซ่อยู่บนทางด่วนครับ กำลังรีบไปนะ”
( เวร ไกลมากเปล่าวะ )
“ไม่แน่ใจครับ... แต่จะรีบไปให้เร็วที่สุดเลย...”
( เออ เดี๋ยวให้พี่ธีร์แข่งกับฝั่งนั้นก่อน ยังทันอยู่ไอ้น้อง ใจเย็น ๆ )
“ครับ ขอโทษด้วยนะ” ยังพอมีเวลาอยู่... เด็กหนุ่มบอกตัวเองในใจ แต่พอมองนาฬิกาก็พบว่าเหลือเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น หักลบจากการแข่งของพี่ธีร์แล้วด้วย
ทางด่วนที่เคยลดเวลาการเดินทางช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย โซ่ขมวดคิ้วพลางทอดมองถนนที่แออัดไปด้วยรถ โดยมีตำรวจออกมาโบกมือให้ทาง คล้ายว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น
โซ่กำมือแน่น ชะโงกหน้ามองเป็นระยะแต่ก็ไม่มีท่าทีว่ารถจะเคลื่อนตัวออกไปง่าย ๆ หัวใจเต้นเร็วแรงจนมือชุ่มไปด้วยเหงื่อ เบลวางมือลงบนไหล่อีกคนพร้อมบีบเบา ๆ หวังให้ผ่อนคลาย แต่รุ่นน้องก็ยังคงก้มหน้าหลับตาเหมือนว่ากำลังภาวนาอะไรสักอย่าง
“โซ่”
“...ครับ”
“ถ้าไปไม่ทันจะเป็นไรไหม?” หญิงสาวถามทั้งที่รู้ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน มันคงเป็นแน่ ๆ เบลเข้าใจ แต่เธอก็อยากรู้ว่าโซ่จะตอบต่างจากธีร์หรือไม่
“เป็นครับ...” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนข้าง ๆ “แมตช์นี้ไม่ได้สำคัญกับโซ่คนเดียว แต่มันสำคัญสำหรับทุกคนในทีมด้วยครับ...”
“...”
“มันคือจุดเริ่มต้นของพี่ธีร์ มันคือการเติมเต็มบางอย่างให้ครอบครัวพี่แจ็ค มันคือจุดหมายแรกที่จะทำให้เห็นว่าทีมไปไกลมากกว่าที่เคย และโซ่ไม่อยากเป็นคนทำลายมันครับ...”
‘ต่อให้ไม่ได้ติดระดับโปรเพลย์เยอร์ระดับโลก แต่ธีร์จะเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันวงการเกมในไทยให้ไปไกลกว่านี้ให้ได้ เบลเป็นกำลังใจให้ธีร์นะ’
เสียงบีบแตรไล่คือเสียงเดียวที่ได้ยิน หญิงสาววางสองมือลงบนพวงมาลัยพลางทอดสายตาไปยังความวุ่นวายด้านหน้า พร้อมนึกไปถึงเรื่องราวมากมายที่เคยเข้าใจได้ง่าย ๆ เมื่อยังเป็นวัยรุ่น ตอนนั้นเธอคิดแค่ว่าอยากมีธีร์อยู่ในทุก ๆ วัน เบลพร้อมจะสนับสนุนทุกอย่างแม้ว่าจะไม่เข้าใจความชอบเกี่ยวกับเกมเลยก็ตาม
แต่พอเรียนจบมุมมองต่อชีวิตก็เปลี่ยนไป การอยากมีธีร์อยู่ในทุก ๆ วันมันไม่ใช่แค่ไปเที่ยวและคุยโทรศัพท์จนดึกดื่น แต่กลับเป็นเรื่องที่อยากตื่นมาเจอกันตอนเช้า และแน่นอนว่าสายอาชีพของอีกฝ่ายไม่ได้เอื้อความฝันของเธอนัก เมื่อการเล่นเกมของธีร์คืองานที่บางวันยิงยาวไปจนถึงเช้า ซึ่งนั่นคือเหตุผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เคยทำให้ทะเลาะกัน
‘ถ้าโซ่ไปไม่ทัน... ทีมก็อาจจะแพ้ใช่ไหม?’
‘และถ้าแพ้ ธีร์จะผิดหวังมากแค่ไหน... มันจะทำให้ผู้ชายคนนั้นเลิกล้มความหวังจากอาชีพนี้หรือเปล่า?’
‘ถ้าเป็นอย่างนั้น...’
“โซ่”
“...ครับ?”
“ถ้าหลุดออกจากนี้ได้ก็พ้นทางด่วนแล้ว แต่เส้นวิภาฯคงรถติดไม่ต่างกัน เพราะฉะนั้น...”
“...” เด็กหนุ่มมองอย่างมีความหวัง ราวกับอยากขอร้องเธอว่าให้ช่วยทำอย่างไรก็ได้ ขอแค่พาไปร้านพี่ตั้บให้ทัน
“พี่จะส่งเราตรงคิวมอเตอร์ไซค์ข้างทาง เพราะนั่งวินไปคงไวกว่า”
“...”
“พี่รู้ว่าตอนนี้เรากำลังลน แล้วพี่คงจะเสียใจมากถ้าพี่กลายเป็นต้นเหตุทำให้เราเล่นได้ไม่เต็มที่ เพราะฉะนั้นโซ่ต้องมีสตินะ”
“แล้วพี่เบล...”
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว จริง ๆ ดูหน้าพี่สิ” หญิงสาวยิ้มพลางชี้หน้าตนเอง “แค่รู้ว่าเรายังเหมือนเดิมพี่ก็สบายใจขึ้นแล้ว”
เจ้าของสีหน้าหงอย ๆ เปลี่ยนไปภายในพริบตาเมื่อความหวังเริ่มเดินเข้ามาหา เบลมองอีกคนที่เอาแต่ชะโงกหน้ามองรถข้างหน้าที่กำลังค่อย ๆ เคลื่อนตัวออก ก่อนจะก้มลงมองมือตนเองที่ถูกกุมเอาไว้
เธอยังคงไม่เข้าใจว่าเกมสำคัญกับชีวิตคน ๆ หนึ่งมากน้อยแค่ไหน แต่เธอรับรู้ได้ถึงความกังวลที่เด็กคนนี้กำลังเผชิญอยู่ นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้เลือกทำให้ถูกต้องสักครั้ง
“ขอบคุณนะ”
เด็กหนุ่มฉายแววตาสงสัย มองรอยยิ้มบนใบหน้าสวยที่มองอย่างไรก็ไม่เข้าใจความหมาย ก่อนจะได้คำตอบที่คิดว่าพี่ธีร์คงอยากได้ยินมากที่สุด
“เอาแชมป์มาให้ได้ล่ะ พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้อยู่ตรงนี้”
*
โซ่กลัวความเร็ว แต่เขากลัวเข็มนาฬิกาที่เดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้ามากกว่า เด็กหนุ่มกำโทรศัพท์แน่นทันทีที่วางสายจากพี่แหลม หลังจากได้รู้ว่าตอนนี้พี่ธีร์แข่งจบแล้วและกำลังนับคะแนน แต่โซ่กลับอยู่บนมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งขับผ่านดอนเมืองมาได้ไม่นาน
เป็นเพราะสมาชิกทีมไม่ครบพี่ตั้บจึงต้องลงแทน โซ่รู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้ทุกอย่างรวนไปหมด เขารีบที่สุดแล้วท่ามกลางความกดดันมากมายที่สาดมาไม่ยั้ง ถ้าแวะร้านเกมแถวนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีเกมที่ต้องการแข่งหรือไม่ และถ้าไม่... นั่นหมายความว่าโซ่จะต้องโหลดมันใหม่ซึ่งใช้เวลานานพอสมควร
ทำไมไม่บอกพี่ ๆ ว่าจะเล่นในห้องนะ ทำไมถึงดันทุรังจะไป อยากอยู่กับพี่ ๆ นักใช่ไหม เห็นหรือเปล่าว่าถ้าเล่นจากคอมตัวเองปัญหาก็จะไม่เกิดขึ้น
เด็กหนุ่มจ่ายค่ามอเตอร์ไซค์แล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้าน ยิ่งเห็นว่าพี่ธีร์กำลังเล่นแทนเพราะพี่ตั้บต้องลุกไปขายบัตรก็ยิ่งรู้สึกแย่ พี่เบลไม่อยู่ที่นี่ด้วย ทุกคนมองมาทางนี้พร้อมตั้งคำถามผ่านทางสายตา ซึ่งโซ่ไม่อยากเสียเวลามากไปกว่าที่เป็นอยู่จึงตรงเข้าไปหารุ่นพี่และพี่ธีร์ก็ลุกขึ้นให้โดยไม่ถามอะไรทั้งนั้น
“หายใจเข้าลึก ๆ ไม่เป็นไร สถานการณ์ตอนนี้ยังทรงตัวได้อยู่ ไอ้แจ็คกำลังจะไปช่วยไอ้แหลมแล้ว” ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้โซฟาพลางมองมือรุ่นน้องที่กำลังสั่นเทา ธีร์วางมือลงบนไหล่คนที่นั่งอยู่ข้างหน้า พร้อมบีบเบา ๆ ให้รู้ว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี
“พี่แจ็คอย่าเพิ่ง ๆ แม่งเฝ้าผมอยู่”
“โซ่พร้อมเมื่อไหร่บอก” เด็กหนุ่มหันไปทางรุ่นพี่ที่นั่งถัดไปจากตรงนี้หนึ่งโต๊ะ พี่แจ็คยิ้มบาง ๆ พร้อมพยักหน้าเพื่อบอกให้รู้ว่าทีมยังมีเวลาให้ถ้าโซ่อยากจะพักหายใจเพื่อตั้งสติก่อน
“พร้อมแล้วครับ”
“เอานะ เดี๋ยวพี่เข้าแล้วตามเลยนะ”
“ครับ”
ทั้งสองคนทำตามที่เคยซ้อมกันไว้แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อฆาตกรฝั่งตรงข้ามอ่านเกมออก หรือไม่ก็ไล่ย้อนดูคลิปเก่า ๆ จนรู้แกวหมดแล้วว่าขี้ซุยบราเทอร์จะมาแนวไหน โซ่จึงถูกฟันอย่างแรงจนต้องวิ่งหนีออกไปตั้งหลัก
“ตัวโซ่โดนแขวนไปหรือยังครับ?”
“โดนไปแล้วครั้งนึงตอนไอ้ธีร์มาเล่นแทน ที่ไอ้แหลมโดนก็เพราะไปช่วยมันน่ะ”
“ไอ้ห่า มันคือแผนสับขาหลอกระหว่างรอ Juke Master มาถึงโว้ย” เด็กในร้านเกมต่างหัวเราะกับความมั่นหน้าของฆาตกรสายโหดที่กลายเป็นเด็กอนุบาลทันทีเมื่อเล่นเซอร์ไวเวอร์
“เป็นไงบ้าง?”
“สบาย” ธีร์หันไปบอกพี่ตั้บที่เข้ามาดูอาการทีมว่าจะรอดหรือร่วง ฆาตกรฝั่งนั้นทำคะแนนไปได้ค่อนข้างดีช่วงต้นเกม ซึ่งต้นเหตุก็มาจากเขาที่เล่นฆาตกรอยู่ตลอด และพี่ตั้บที่ไม่ค่อยได้ซ้อมทีม ซึ่งนั่นหมายความว่าพวกที่เหลือต้องทำคะแนนให้ได้มากที่สุด
“พวกมึงปล่อยกูตายเหอะ ขืนรอแบบนี้เดี๋ยวซวยยกแก๊ง ไอ้โซ่ มึงไปปั่นไฟเลย”
“ครับ”
“ใจเย็นไอ้น้อง ขำ ๆ เว้ย แพ้ก็แพ้ดิ แค่เกม” แหลมกอดคอคนข้าง ๆ พร้อมจูบขมับจนเสียงดังจุ๊บ แต่เด็กมันกลับไม่ผงะถอยออกเหมือนอย่างทุกครั้ง
“เชี่ยแหลม กด Spacebar เอาแต้มดิสัด”
“เชี้ยยย จะล่อดากกูแล้ว!!! ไปเลยพี่แจ็ค ไม่ต้องห่วงกู พวกมึงสองคนจงวิ่งไปให้ไกล ไปทำสิ่งที่ถูกต้อง ฝากลูกเมียข้าด้วย!!!”
“พี่เชร์กดเร็ว ๆ ดิ”
“เสือก!!!” แหลมหันไปแว๊ดใส่เด็กประถมที่ยืนเกาะเบาะคอยแนะนำให้ทำในสิ่งที่เขารู้ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ พอชั่วโมงเกมหมดแล้วระรานชาวบ้านเลยนะห่า
“พี่รู้ว่าเรากดดัน แต่อย่าแบกความหวังของทุกคนไว้บนไหล่ตัวเองจนเกินไป เข้าใจไหม?” ธีร์ก้มลงกระซิบเพื่อให้ได้ยินกันเพียงสองคน และเขาไม่รู้ว่าน้องเด๋อจะเลือกฟังเสียงอีกาในเกมมากกว่าเสียงเขาหรือไม่
โซ่ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าการซ่อมเครื่องปั่นไฟ เขาต้องทำแต้มให้ได้มากที่สุดแม้ว่าเกมนี้จะเดินไปอย่างยากลำบาก รูปหัวกะโหลกตรงมุมซ้ายล่างบ่งบอกว่าพี่แหลมตายไปแล้ว และตอนนี้พี่แจ็คก็โดนฟันอาการสาหัสจนต้องวิ่งหาจุดฮีลตัวเอง
“ดไวท์ ๆ ทำงานหน่อย ย่องเป็นโจรเลยนะสัด” แหลมเอนเก้าอี้พลางล้อตัวละครของรุ่นพี่ที่กำลังเล่นซุ่มอยู่ในพงหญ้า
“พี่แจ็คครับ”
“ว่า”
“ปั่นไฟเลยครับ เดี๋ยวโซ่จู๊กเอง”
“Copy that.” (รับทราบ)
หลังจากแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อยแจ็คก็ส่องไฟฉายใส่ตาฆาตกรก่อนจะวิ่งหาที่หลบ โซ่ขยับตัวให้อยู่ในท่านั่งที่ถนัดพลางเลียริมฝีปากเมื่อการหยั่งเชิงกับฆาตกรตัว-ตัวกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครทำอะไร ฆาตกรที่ควรวิ่งใส่ผู้รอดชีวิตเพียงยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเหมือนต้องการปั่นหัวมากกว่าเข้ามาฟันให้เกิดบาดแผล
“...!!!” ธีร์กับตุ้บตั้บพรูลมหายใจออกทางริมฝีปากเมื่อฆาตกรฝั่งนั้นตรงเข้ามาหา โซ่จึงดึงแผ่นไม้ลงแต่ก็ไม่ติดสตันท์อย่างที่เคยทำได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังถ่วงเวลาไว้ให้วิ่งหนีไปทางอื่น
“อีกนิดเดียว แข็งใจไว้” แจ็คพยายามซ่อมเครื่องปั่นไฟตัวที่สาม และเขามั่นใจในตัวเพื่อนร่วมทีมถึงได้มองแต่จอของตัวเองมากกว่าจะหันไปดูจอน้องเป็นระยะ
โซ่เลือกเขาวงกตเป็นจุดหลอกล่อ วิ่งวนอยู่ละแวกนั้นสักพักจนฆาตกรหงุดหงิดเปลี่ยนเป้าหมายไปหาพี่แจ็ค เขาจึงใช้กล่องอุปกรณ์เพื่อทำคะแนนจากการพังเสาแขวน และไฟสีทองที่สว่างจ้าก็เป็นสัญญาณดีว่าพี่แจ็คซ่อมเสร็จอีกเครื่องแล้ว
“ต้องส่งไม้ผลัดแล้วว่ะ มันกำลังมาหาพี่แล้ว”
“ได้ครับ”
“พี่กูอย่างเข้มเลยมีไฟแดงไล่ตามหลัง กำลังจะมีคนดากแหกในอีก สาม สอง หนึ่ง”
“เช้ดดด” ธีร์ขยับไปยืนด้านหลังเพื่อนสนิทพร้อมเขย่าเบาะเบา ๆ หลังจากเห็นสกิลล็อกหลบตีนผีของเพื่อนที่ทำได้ดีไม่ต่างจากน้องเด๋อเลย
“เชี่ย วันนี้พี่กูฟอร์มจัดว่ะพี่ธีร์”
“โคตรเอา เล่นเสร็จเกมนี้กูเลี้ยงหมูทะเลย”
“ว่าแล้วก็สั่งมาเลยดีกว่าน่า” แหลมหรี่ตาพลางชี้หน้าพี่ธีร์ ก่อนจะหันไปกระแซะรุ่นน้องที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่ข้าง ๆ “โซ่อยากกินไร เอากุ้งปะ เดี๋ยวกูนั่งแกะให้ เนอะ กินกุ้งกัน”
คนอยากให้กำลังใจถึงกับยิ้มแห้งเมื่อน้องเอาแต่สนใจเกมโดยไม่หันมาขานตอบกันสักคำ แหลมเบ้ปากพลางเงยหน้ามองรุ่นพี่ที่ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าให้ปล่อยไอ้โซ่ไปก่อน
เกมยังคงกดดันอยู่ทุกขณะ ทั้งคู่ยังคงพยายามทำแต้มทุกวิธีทางซึ่งคะแนนที่จะได้ล้วนมาจากการเสี่ยงตายทั้งนั้น โซ่กับแจ็คโดนฟันไปคนละแผล และเด็กหนุ่มเลือกเปิดประตูทิ้งไว้มากกว่าจะวิ่งหนีออกไปขณะที่เพื่อนร่วมทีมกำลังหาทางเอาชีวิตรอด
โซ่กับแจ็คต้องทำแต้มให้มากกว่านี้ ดังนั้นการหนีออกไปอย่างเดียวจึงยังไม่ใช่สิ่งที่โซ่ต้องการ
“พี่แจ็คครับ”
“ว่าไง?”
“เดี๋ยวโซ่ไปช่วยแล้วพี่แจ็ควิ่งออกประตูเลยนะ”
“เอางั้นเหรอ?”
“ครับ ตอนนี้คะแนนน่าจะใกล้เคียงกันแล้ว ถ้าเรารอดสองคนน่าจะสูสี” เด็กหนุ่มวิ่งกลับเข้าไปด้านใน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อพบบางอย่างบนพื้น แต่เพียงครู่เดียวก็ตัดสินใจวิ่งต่อ
แจ็ควิ่งออกประตูไปพร้อมคะแนนที่เพิ่มขึ้นห้าพัน ตอนนี้เหลือเพียงโซ่กับฆาตกรเท่านั้นที่กำลังหยั่งเชิงกันอยู่ และอีกฝ่ายคงรู้ว่าเขาอยากได้คะแนน ถึงได้วิ่งกลับมาให้เห็นมากกว่าออกไปตามเพื่อนร่วมทีม
“โซ่”
ธีร์ชูนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากพลางส่ายหน้าห้ามแจ็ค เขารู้ว่าน้องเด๋อกำลังจะทำอะไร และเด็กคนนี้คงมีสติมากกว่าเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วเป็นไหน ๆ ถึงได้วิ่งจู๊กรอบตัวฆาตกรได้อย่างหน้าตาเฉยจนคนในร้านเกมเดินมามุงดู
โซ่ควบคุมตัวละครวิ่งหลบหลังก้อนหิน พอถึงจังหวะจวนตัวก็ตรงไปยังแผ่นไม้และคราวนี้เขาทำฆาตกรติดสตันท์ได้อย่างแม่นยำจนเพิ่มคะแนนขึ้นจากเดิม เพื่อนร่วมทีมต่างพร้อมใจกันส่งเสียงให้กำลังใจ มีเพียงธีร์เท่านั้นที่ยืนมองเฉย ๆ จากข้างหลังเพราะอยากให้เด็กคนนี้จดจ่ออยู่กับสมาธิให้มากที่สุด
“That’s my boy!!!” แหลมตะโกนลั่นร้านอย่างไม่อาย ใจจริงอยากเข้าไปจูบขมับน้องมันอีกสักดอกแต่กลัวโดนพี่ธีร์ตบกะโหลกข้อหาทำลายสมาธิน้องนุ่ง
จากที่เล่นฆาตกรมาทั้งชีวิต ธีร์คิดว่าฝั่งนั้นคงเริ่มหัวร้อนแล้วถึงได้ฟันมั่วซั่วจนกลายเป็นว่าน้องเด๋อได้คะแนนไป เขามองอีกฝ่ายที่ยืนทำแผลหยามหน้าต่อหน้าฆาตกรในบ้าน ก่อนจะวิ่งไปหาท่อที่เห็นตั้งแต่ตอนเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง และมันเปิดฝารอน้องเด๋อแล้ว
“YES!!!”
“วู้ว!!!”
เด็กหนุ่มยังคงนั่งนิ่งแม้ว่าเกมจะจบไปแล้ว เขามองคะแนนบนหน้าจอที่ไม่รู้ว่าพอรวมกันทั้งสองเกมจะได้เรื่องสักเท่าไหร่ และการที่ทุกคนกำลังดีใจโดยไม่หันมาถามเขานั้นมันก็ช่างเป็นเรื่องดีเหลือเกิน จะชนะหรือเปล่า โซ่จะสามารถลบล้างความผิดที่ทำไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วได้หรือไม่ เขาต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ แต่การรวบรวมคะแนนต้องใช้เวลาสักครู่หนึ่ง
และผลที่ออกมาก็คือ...
“ไอ้เหี้ย ขี้ซุยบราเทอร์ได้ที่หนึ่งของสายแล้วโว้ย!!!!”
เสียงเฮลั่นร้านในเวลานี้คงดังไม่เท่าเสียงหัวใจเด็กหนุ่มตัวผอม โซ่หลับตาลงพลางซบหน้ากับฝ่ามือตัวเอง ก่อนที่แหลมกับตุ้บตั้บจะเข้าไปกอดเจ้าเด็กน้อยที่พาชัยชนะครั้งนี้มาให้เพราะแต้มห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น
แม้ว่ามันจะไม่ยิ่งใหญ่เท่าการเป็นแชมป์ระดับโลก แต่สำหรับทีมที่ไม่เคยพ้นรอบสองจึงถือว่าเป็นชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่จนเก็บอาการดีใจไว้ไม่ไหว พวกเขากำลังจะได้ไปแข่งกับผู้ชนะจากสายอื่น นั่นคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นแล้ว
“ไอ้โซ่! เราทำได้แล้ว!”
ท่ามกลางความดีใจของทุกคน ธีร์ลดระดับสายตามองเด็กเด๋อที่ก้มหน้านิ่งในอ้อมกอดไอ้แหลม ก่อนมันจะโอบใบหน้าน้องให้เงยขึ้น ทุกคนจึงได้รู้ว่าน้องเด๋อกำลังร้องไห้อยู่
“เฮ้ยเป็นไรวะ ไม่ร้องดิ”
“กูไปสั่งหมูกระทะนะ” พี่ตั้บยิ้มพลางตบบ่าเขาเบา ๆ จนตอนนี้เหลือเพียงทั้งสามคนที่อยู่กับน้องเด๋อ
“...”
“เป็นอะไรไหนบอกดิ๊”
“ขอโทษครับ... ขอโทษทุกคนเลย”
“เลอะเทอะละมึงเนี่ย ชนะแล้วต้องร้องไห้เพราะดีใจดิ ไม่ใช่ร้องเพราะขอโทษ” แหลมทำปากยื่นใส่น้อง พร้อมยีผมเบา ๆ “เดี๋ยวกินหมูทะกัน พี่จะแกะกุ้งให้กินเอง ไม่ร้อง ๆ เอ่เอ๊”
เด็กลูกครึ่งกดหัวน้องซบลงกับไหล่ตัวเองพลางโคลงเบา ๆ เหมือนโอ๋ทารก ก่อนจะต้องจำใจผละออกเพราะพี่ธีร์คว้ามือโซ่ให้ลุกขึ้นยืน
“มากับพี่”
แหลมยืนทำหน้าเด๋อพร้อมเอามือทาบอก หันไปจะขอความเห็นจากพี่อีกคน มันก็เบลอใส่แล้วเดินไปหาพี่ตั้บหน้าตาเฉย อีหยังวะ!
หน้าร้านเกมในเวลาฟ้ามืดเริ่มไม่มีคนเดินผ่าน โซ่ยืนก้มหน้านิ่งสะอื้นจนไหล่สั่นก่อนจะนิ่งงันไปเพราะมือแกร่งที่วางลงบนศีรษะของเขา
“พี่จะไม่ถามนะว่าทำไมเรามาช้า แล้วก็จะไม่โกรธด้วย” เด็กหนุ่มเงยหน้ามองรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แต่งแต้มบนใบหน้าคนตัวโตกว่า รอยยิ้มที่เหมือนอยากบอกให้โซ่รู้โดยที่ไม่ต้องพูดว่าพี่ธีร์ดีใจแค่ไหนกับชัยชนะในครั้งนี้
“พี่ธีร์ครับ... คือโซ่ --”
“ไม่เป็นไร”
ชายหนุ่มกำมือแล้วยื่นออกไป พร้อมพยักหน้าบอกให้เจ้าเด็กเด๋อชกมือเพื่อยินดีให้กับชัยชนะที่ทีมของเขาได้เดินไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ซึ่งน้องก็นิ่งไปขณะสบตากัน ก่อนจะชกมือเขาเบา ๆ แม้ว่าน้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นไม่หยุด
“แต่ถ้าไว้ใจกันแล้วก็เล่าให้พี่ฟังด้วยนะ”
‘รอไว้ใจโซ่ก่อนค่อยเล่าก็ได้ครับ’
พี่ธีร์...
“ร้องไห้จนตาแดงหมดแล้ว ขี้แยได้ใครเนี่ย?” โซ่ช้อนตามองอีกคนที่ขยับเข้ามาหนึ่งก้าวพร้อมเอานิ้วหัวมือแม่ไล้น้ำตาออกให้เบา ๆ เขากำลังร้องไห้เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ทีมเดือดร้อนในช่วงต้นเกม แต่ที่พี่ธีร์กำลังยิ้มอย่างมีความสุขเพราะผลลัพธ์ของมัน “รู้อะไรไหม?”
“ครับ...?”
“มีนักวิทยาศาสตร์ชาวมอร็อกกล่าวไว้ว่า การกอดทำให้รู้สึกดีขึ้นได้นะ”
“ชาวอะไรล่ะครับ... มอร็อกนั่นมันแผนที่เกมในแร็คนาร็อก...”
“เออน่า แต่การกอดทำให้รู้สึกดีได้จริง ๆ นะเว้ยไม่เชื่อลองดูปะล่ะ?” ธีร์เดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมอ้าแขนออก เลิกคิ้วมองท้าทายหวังให้บรรยากาศผ่อนคลายยิ่งขึ้นเผื่อว่าคนตรงหน้าจะหยุดร้องไห้
เพราะวันนี้เขารู้แล้วว่าน้องเด๋อไม่เหมาะกับน้ำตา ไม่เลยสักนิด
“จะนับแล้วนะ ถ้าถึงสามคืออดแฮปปี้เลยนะ”
ธีร์อาจจะเป็นไอ้ชั่วที่ชอบแกล้งน้อง แต่ในนาทีนี้แววตาคู่นั้นก็ชวนให้อยากโอ๋มากกว่าเป็นไหน ๆ ให้ตายสิวะ ถ้าน้องเด๋อยังไม่เดินเข้ามาภายในสามวินาทีนี้เขาจะเดินเข้าไป –
ชายหนุ่มค้างอยู่ท่านั้นเมื่อทุกความคิดหยุดชะงักไปอย่างกะทันหันด้วยอ้อมกอดจากเจ้าเด็กเด๋อ ธีร์ก้มลงมองศีรษะทุยที่ซบอยู่กับอกตน ก่อนจะกอดตอบพร้อมความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ เขารู้สึกว่าการถูกกอดมันให้ความรู้สึกต่างจากการเป็นฝ่ายกอด ยิ่งอีกฝ่ายกระชับวงแขนแนบแน่นยิ่งขึ้น เขาก็เผลอกลั้นหายใจไปเสียอย่างนั้น
ธีร์เริ่มสงสัยว่าตอนที่อีกฝ่ายถูกกอดหน้าประตูห้องในวันนั้น... น้องรู้สึกแบบนี้หรือเปล่า นั่นคือสิ่งที่ธีร์กำลังพยายามหาคำตอบให้ความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น
“โซ่ขอโทษนะครับ”
“อืม พี่รู้แล้ว” ธีร์ลูบศีรษะเจ้าของเสียงอู้อี้ในอ้อมกอด แกล้งไม่ลงแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดคือปั้นหน้าเป็นไอ้ตลกแดกที่สามารถทำให้เด็กคนนี้หัวเราะได้
“คราวหน้าโซ่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว โซ่สัญญา”
“เออ รู้แล้วน่า เบื่อคำขอโทษแล้ว พูดคำอื่นได้ไหมวะ?” เขาผละอ้อมกอดออกพลางเอาสองมือโอบแก้มอีกฝ่ายจนปากจู๋ ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบ และเพียงครู่เดียวเท่านั้นน้องก็แกะมือออกพร้อมยิ้มด้วยสีหน้าในแบบที่ธีร์ไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมถึงอยากมองให้นานกว่านี้
“โซ่รักพี่ธีร์ครับ วันนี้พี่ธีร์สุดยอดเลย ทำคะแนนได้ตั้งเยอะ ถ้าไม่ได้พี่ธีร์กับพี่แจ็คทีมคงแพ้ไปแล้วแน่ ๆ ว่าแล้วก็เข้าไปหาพี่แจ็คดีกว่า โซ่อยากกอดพี่แจ็คเหมือนกัน”
เดี๋ยว...
ชายหนุ่มค้างอยู่ในท่าเดิมหลังจากที่เจ้าเด็กเด๋อเดินเข้าไปในร้านแล้ว เขารู้สึกเหมือนถูกหยุดเวลาว่ะ ไอ้คำว่า ‘โซ่รักพี่ธีร์ครับ’ นี่มันคืออะไรกัน ทำไมถึงกึกก้องอยู่ในหัวจนแทบไม่ได้ยินว่าประโยคหลัง เด็กนั่นจะเกินเหตุเกินเบอร์มากไปแล้ว พูดแบบนั้นหลังจากกอดพี่กอดน้องมันใช้ได้ที่ไหน
แต่ไอ้แหลมก็เคยพูดว่า ‘เชี่ย กูรักมึงว่ะพี่!’ นี่หว่า ใช่... มันไม่เห็นแปลกเลยที่น้องเด๋อจะบอกรัก
ช่าย...
ไม่แปลกตรงไหนกันล่ะห่า!!!
“เฮ้ย คนอุตส่าห์พาออกมาปลอบให้รู้สึกดีขึ้น แต่ไหงมาเทกันไว้ตรงนี้แล้วหนีไปกอดขอบคุณไอ้แจ็คตอนอารมณ์ดีแล้ววะ มันใช้ได้เหรอ!!! หะ!!! น้องเด๋อ!!! กลับออกมาเดี๋ยวนี้!!!”
To be continued
#โหนรถอ้อยเข้ากรุงเทพด้วยอินเนอร์ทาร์ซาน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
ขำ พี่ธีร์โดนน้องเด๋อ เท 555555555555
น้องเด๋อต้องแคร์คนอื่นให้น้อยลงแล้วแคร์ตัวเองให้เยอะๆนะ
มัวแต่ปลอบเบล เกือบทำทีมแพ้แล้วมั้ยนั่น
เอ็นดูเขาเอ็นเรา(เกือบ)ขาดจริงๆ
ว่าแต่พี่ธีร์ยอมได้หรอ ส่งน้องไปให้แพรเองกับมือแบบนี้
เกิดเค้ารักกันนานนม จะหัวเราะให้ 5555555555555555555
-
น้องโซ่น่ารักอ่ะ
-
รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ :o8:
-
น้องโซ่ :katai3: :katai3:
-
รักน้องเด๋ออะ น่าเอ็นดูไปอี๊กกก ^^
-
พี่ธีร์จงเป็นเคะซะเถอะ!!! ทำไมอ่านแล้วธีร์มันเคะๆ โซ่ดูแมนๆ เหลือเกิน
-
น้องโซผู้เข้าใจพี่ที
-
สงสารเบลนะ เบลนี่ เปนคนดีเลยนะที่ไม่เอาความอิจฉา ในใจตัวเองมาทำลายความฝันคนอื่น
นับถือๆ ถ้าเบลไปกับธีร์ไม่ได้ ก็อยากให้เจอคนดีๆนะ ปล่อย คู่จิ้น 2 พี่น้องนี่ไปเถอะ 555
-
น้องโซ่ทำอิพี่หวั่นไหวแล้วเหวย
แต่ตัวน้องนั้นเดาไม่ถูกจริง ๆ เพราะน้องเป็นคนดี แสดงออกแต่เรื่องดีงามเพื่อคนอื่นทั้งนั้น
-
เข้าใจเบลนะ แต่เราก็รักน้องโซ่ อยากมีไว้ที่บ้านบ้างงง
-
น่ารักมากโซ่คือโซ่ที่ล่ามทุกคนง่ะ
-
สนุกมากค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
น้องโซ่คนดีของมะม๊า
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
โซ่ดีอะไรเบอร์นี้ พี่ธีร์เริ่มตงิดๆอะไรกับน้องแล้วแน่เลย :hao5:
-
เบลเหมือนจะดีนะแต่หลังๆเริ่มแปลกๆอย่าบอกนะว่าเบลจะเปลี่ยนคาแร็กเตอร์น่าสนใจแล้วสิ :beat:
แต่รู้สึกเป็นห่วงน้องหนูจะใสซื่อไปไหมลูก o22
-
ความรักเริ่มผลิบาน อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
ตอนที่แล้วสงสารอิพี่ พอต้นตอนของตอนนี้กลับมาอยากดีดอิพี่แล้วเอาโซ่มาเลี้ยงเองอีกละ หมั่นไส้เด้อจ้าาาา5555555555555
-
โง้ยยย ไม่อยากนึกถึงประเด็นเบลในอนาคตเยย นี่พี่ธีร์ก็เริ่มใจเต้นกับน้องโซ่แล้วด้วย
-
ชอบเบลนะ เบลเอาชนะความอิจฉาในตัวเองได้เลือกที่จะไม่เห็นแก่ตัว
ชอบโซ่ด้วย น้องโซ่น่ารัก อยากได้ แย่งพี่ธีร์ได้ไหม ฮ่าๆๆ
-
น้องเด๋อน่ารักกกกกกกกกก เอ็นดูน้อง
-
นี่มันขั้นแรกของอาการหวั่นไหวค่ะพี่ธีร์ :haun5:
-
คิดอะไรกับน้องโซ่อ่ะดิถึงเป็นแบบนี้ รุ่นน้องอะไรไม่ต้องไปเสนอให้น้อง เสนอตัวเองไปเลยพี่ธีร์ 555
-
:pig4:
-
น้องโซ่ววววว น่ารักจังเลยลู้กก
เป็นการสกรีมแบบเดิมๆ555
จริงแล้วการบอกรักพี่เพื่อนก็ปกติอะเนาะ
แต่ถ้าอีกคนไม่ปกติก็แสดงว่าคิดไงงง
พี่ธีรรรร์ แค่ตอนหวงตอนพูดถึงพลอยก็ว่าออกละนะ
อันนี้มาสตั้นตอนน้องบอกรักอีก
ต้องบ่วงโซ่แล้วแน่ๆ คึคึ
-
:hao7: :hao7:
-
พี่ธีร์โดนพลังความน่ารักของน้องเล่นงานแล้ว
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านแล้วสนุกมาก ทั้งที่เล่นเกมนี้ไม่เป็น
-
แบบน้องโซ่นี่มีอีกมั้ยยยยย น่ารักน่าฟัด
ขำพี่ธีร์ ไงล่ะคนเก่งงงงง แซวน้องเก่งงงง
เจอน้องกอด ทำไมไม่เก่งงงงงงงงงงงงงง
-
น้องเด๋อน่ารักจริงๆ ไม่มีพิษภัยใดๆ
เป็นคนดีกับทุกคนแต่หลงมาอยู่ในหมู่โจรที่เนียนมาลวนลามน้องตลอด
ทีมคุณแม่น้องเด๋อก็จะหวงน้องหน่อยๆ
คิดว่าจริงๆ แล้วเบลเข้าใจธีร์นะ แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น มีสังคมที่เปลี่ยนไป
ครอบครัวและเพื่อนกดดัน เลยสูญเสียตัวตน
ในขณะที่ธีร์ไม่ได้แยแสอะไรแบบนี้ เลยยังคงเดิมอยู่
แต่ก็รักกันนั่นแหละ เลยอดทนกันมาได้ถึงขนาดนี้
หวังว่าหลังจากนี้เบลจะไม่เกลียดน้องเด๋อนะ
-
โซ่่ น่ารักมาก จิตใจดี คิดดี
ธีร์ ชักวอกแวกกับโซ่แล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากมีจิตใจแบบน้องเด๋อบ้าง ดีชะมัดเลย
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 14
ความไม่แน่ใจ
ขี้ซุยบราเทอร์ได้เงินห้าหมื่นมานอนกอดหลังจากชนะที่หนึ่งของสายไปได้อย่างหวุดหวิด และนั่นเป็นเหตุให้ชาวเน็ตต่างลุกฮือ ตั้งกระทู้วิเคราะห์กันต่าง ๆ นานาว่าเพราะเหตุใดทีมที่ไม่เคยเล่นเข้ากันได้ถึงมาไกลขนาดนี้ ซึ่งหลัก ๆ ต่างก็เทใจให้กับน้องเด๋อ ด้วยแคปชั่นชวนให้มองบนไปจนถึงสวรรค์ว่า
‘น้องคือคนที่เข้าไปเชื่อมพี่ ๆ ให้เข้ากัน น้องโซ่คือเทวดาตัวน้อยของพวกเรา’
เฟฟะฟาฟัวฟ้อยฝองฟวกเฟา (เลียนเสียง)
มีคนแอบเซ็งอยู่ตรงนี้พอจะมีใครเหลียวมองบ้าง คะแนนครึ่งหนึ่งมาจากใครไหนพูด โด่ คำก็น้องโซ่ สองคำก็น้องโซ่ ใช่สิ ไอ้ธีร์มันเก่าแล้วนี่ เด็กมันยังใหม่ก็เห่อกันใหญ่เชียวนะ แต่พูดก็พูดเถอะ เอาจริงก็เถียงไม่ออกเพราะมันเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าน้องเด๋อสามารถตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วและเฉียบขาดในสถานการณ์คับขัน จนเพื่อนร่วมทีมสามารถแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองได้โดยไม่ต้องพะวงว่าจะเกิดอะไรขึ้น เด็กนั่นอ่านเกมเก่ง ยิ้มเก่ง น่าเอ็นดูเก่ง
เซ็ง พอนึกถึงเด็กนั่นแล้วก็หมั่นไส้ ลองคิดดูดิว่าถ้าน้องเด๋อไม่ใช่คนน่ารักแล้วจะถูกรักไหม ก็ไม่ปะ?
แต่เดี๋ยวก่อนไอ้ชาย... ที่พูดไปทั้งหมดนั่นก็ไม่ต่างจากแฟนคลับกลุ่มนั้นไหม มึงจะชมน้องมันทำไม ไอ้ฉิบห๊าย!
กลับมาที่พระเอกตัวจริงก่อน ทำไมไม่มีใครเห็นความหล่อตอนนวดค้อนลงกลางกะโหลกเซอร์ไวเวอร์เรียงคน จังหวะนี่อย่างกะจับวาง แม่นเหมือนเอามือดีจากพระนครมาลงสนาม ฉายามือวางอันดับหนึ่งคนเหี้ยไม่ได้มาเพราะโชคช่วยนะเว้ย
เงินห้าหมื่นหารเท่า ๆ กันแต่พี่ตั้บมีความหยิ่งบอกไม่เอาเพราะอ้างว่าไม่ได้เป็นหนึ่งในส่วนที่พาทีมมาไกลได้ขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจรับไปเพราะน้อง ๆ ในทีมไม่ยอม อย่างน้อยก็ให้เป็นของขวัญหลานที่ยังไม่เกิด
ไอ้แจ็คจัดการเอาใส่ซองขาวเรียบร้อย มองแวบแรกนึกว่าใบลาออกจากบริษัททำเกมที่มันบ่นเรื่องเจ้านายมาชาติเศษ มันบอกว่าจะเอาไปสอดไว้ในลิ้นชักน้องและไอ้แหลมก็เสริมว่าให้เขียนอะไรบนหน้าซองด้วย เดี๋ยวน้องมันเข้าใจผิดคิดว่าเป็นซองผ้าป่าแล้วจะโยนทิ้งลงถังขยะ
พวกเขารู้อยู่แล้วว่าไอ้แหลมจะเอาเงินไปทำอะไร แต่ทุกคนเลือกเบลอไม่สนใจแม้ว่าจะเอามาล้อให้มันอายเล่นก็ได้ ถ้ามองจากภายนอกคงไม่มีใครรู้ว่าไอ้เด็กเกรียนที่ดีแต่กวนตีนชาวบ้านได้ทำเรื่องบางอย่างซึ่งชวนให้อ้าปากหวอ ถึงจะไม่ได้แสดงออก แต่ธีร์ก็ภูมิใจในตัวไอ้แหลมจริง ๆ
ส่วนน้องเด๋อไม่รู้เอาเงินไปทำอะไร ไม่ได้ถาม เพราะแอบหน้าตึงอยู่เล็กน้อยถึงปานกลางซึ่งต้นเหตุก็ไม่ได้มาจากใครนอกจากตัวเขาเอง เรื่องมันมีอยู่ว่าธีร์กับคนอื่น ๆ กำลังซ้อมทีมกันเพื่อเตรียมแข่งนัดต่อไปในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แต่ด้วยความที่พี่ตั้บไม่ว่าง จึงต้องหาคนมาเพิ่มอีกหนึ่งเพื่อให้ครบสี่คนในโหมดปกติ ซึ่งต่างจากตอนแข่งที่มีเพียงสามคนเท่านั้น
แล้วความบังเอิญก็เกิดขึ้นเมื่อแพรวดันทักมาถูกจังหวะพอดี เขารู้จักเด็กคนนี้ตั้งแต่สามปีก่อน แพรวเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมสั้น จัดฟัน แต่ปากจัดและเกรียนแตกได้ใจจนกลายมาเป็นน้องสาวอีกคน ซึ่งช่วงแรก ๆ ก็โดนแฟนคลับของเขาเหน็บแนมอยู่บ้าง แต่ด้วยความไม่สนสี่สนแปดและคงความเป็นตัวเองได้เสมอต้นเสมอปลายของนาง แฟน ๆ จึงเลิกหึงเพราะเห็นชัดแล้วว่าแพรวแม่งบ้าจริง ไม่ได้เข้าหาผู้ชายเพื่อหวังผลอย่างที่ใคร ๆ ตราหน้าเอาไว้
หลายครั้งที่เบลเคยบอกว่า ‘ก่อนทำอะไรให้คิดเยอะ ๆ หน่อยสิ’ ซึ่งธีร์ก็พยักหน้ารับฟังตลอดแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมาเห็นผลชัดตอนที่เขาชวนเข้าแพรวมาเล่นด้วย ธีร์ถึงได้รู้ว่าหลังจากนี้ควรคิดให้เยอะ ๆ ก่อนทำอะไรบางอย่าง เพราะการซ้อมทีมต้องเปิดไมค์คุยกัน และเสียงอีน้องไม่เคยงุ้งงิ้งน่ารำคาญขนาดนี้กระทั่งมันเจ๊าะแจ๊ะกับน้องเด๋อออกหน้าออกตา
‘โซ่จ๋า เดี๋ยวแพรวไปฮีลให้นะ’
‘ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้โซ่แพรวคงตายแน่เลย’
‘ตอนนี้หัวใจโซ่คงเต้นดังมากแน่เลย’
แสบตาสัด ๆ กับบาเรียสีชมพูท่ามกลางสนามรบ ตอนได้ยินยอมรับว่าเลื่อยในมืออย่างสั่น ถ้าหัวใจน้องเด๋อจะเต้นดังก็เพราะฆาตกรอย่างเขาวิ่งเข้าไปใกล้ไงล่ะอีหนู
โดนเต๊าะขนาดนั้นก็ไม่พูดไม่จาด้วยนะ หัวเราะแห้ง ๆ เฉย ชอบใจมากเลยดิ และด้วยความหมั่นไส้ ปากที่เคี้ยวหมากฝรั่งก็ลั่นพูดออกไปจนต้องปล่อยให้ตัวละครยืนนิ่ง ๆ เพื่อทบทวนตัวเอง
‘นัดกันไปดูหนังเลยปะล่ะถ้าจะจีบกันขนาดนี้?’
ตัยห่า จากที่รู้จักแพรวมานาน ธีร์มั่นใจประมาณ 99.99% เลยว่าเข้าทางเด็ก
‘บ้าอะพี่ธีร์...’
ใช่ พี่มึงมันบ้าไงแพรว เพราะงั้นเขิน ๆ พอเป็นพิธีแล้วเปลี่ยนไปเรื่องอื่นซะ
‘แต่หนังเรื่องจูบปิ๋มที่ริมบึงเข้าโรงแล้วนะ วันเสาร์นี้ไปดูด้วยกันไหมโซ่...’
ฟัค! ริมบึงลาบเป็ดอะไรกันล่ะหนังเลอะเทอะไร้สาระฉิบหาย อีกอย่างน้องเด๋อคงไม่อยากไปกับผู้หญิงที่เพิ่งคุยกันครั้งแรกหรอกนะเว้ย ถึงแม้ว่าเขาจะเคยหลุดปากเปิดทางให้ไปแล้ววันนั้น
‘เสาร์นี้เหรอครับ’
ช่าย เสาร์นี้แหละ ปฏิเสธไปเลย บอกว่าจะมาเล่นเพลย์โฟร์ที่ห้องพี่ธีร์
‘โอเคครับแพรว เราจะไปดูที่ไหนกันดีครับ’
ฟ้าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
แพรวโคตรระริกระรี้ ไอ้แหลมก็โวยใหญ่เลยเพราะมันตามเต๊าะมานานแล้วแต่เด็กไม่เคยสน ด้วยความเป็นผู้ชายกาก ๆ และจีบทีเล่นทีจริงอยู่เรื่อยจึงทำให้แพรวไม่แลไอ้แหลม
และที่เล่าไปทั้งหมดมันเป็นเหตุผลที่ทำให้เขามายืนอยู่ตรงนี้... ลานพาร์คพารากอน
“ฟิวเจอร์อยู่ใกล้สุดนะรู้สึก” แหลมทำหน้าเหมือนคนพร้อมจะละลายตายไปกับแดดที่สาดแสงลงมาเหมือนอยากตอกหน้าให้รู้ว่าประเทศนี้จะไม่มีวันพบเจอฤดูหนาวตลอดไป งงใจว่าทำไมต้องมายืนอยู่ตรงนี้ทั้งที่บีทีเอสมีทางออกแบบเชื่อมเข้าห้างได้เลย
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างดิ เดินที่เดิมตลอดได้เบื่อตายห่า”
“จริงหรา บังเอิญเนอะที่วันนี้น้องแพรวกับไอ้โซ่ก็มา” แหลมเอาคางเกยไหล่รุ่นพี่พร้อมปั้นหน้าแป้นแล้นอ้อนมืออ้อนตีน ซึ่งคนถูกจับได้ก็ขมวดคิ้วพลางเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านกับประโยคเมื่อครู่
“แล้วไง มันเดินพารากอนได้แค่สองคนเหรอ หรือพ่อใครซื้อไว้ กูจะมาเดินที่นี่วันนี้ใครจะทำไม?”
“ระวังเจอพี่เบลนะมึง ได้ข่าวว่าชอบเดินห้างทุกวันเสาร์”
“กูว่าไม่ ยังไงวันนี้เบลก็ต้องไปเอ็มควาเทียร์” แต่ถึงเจอจริง ๆ ธีร์ก็จะแกล้งตายทำเป็นไม่เห็น คิดแล้วก็เซ็ง เขายังจำความรู้สึกตอนเห็นรูปในเฟซบุ๊กที่ไอ้หน้าปลาจวดแถวไหนไม่รู้แท็กเบลไป
ทั้งโกรธทั้งเข้าใจว่าทำไมถึงออกมาเป็นอีท่านั้น เบลคงอยากลองคุยกับผู้ชายคนใหม่ที่ให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้ หรือไม่ก็แค่เชื่อคำแนะนำของเพื่อน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ส่งผลให้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่ เขาจะไม่สาดยัดเยียดเรื่องแย่ ๆ ใส่ทั้งที่รู้จักนิสัยเบลเป็นอย่างดี
ถึงจะหงุดหงิดหัวเสียอยู่บ้างก็ตาม
ทั้งคู่ยังคงเจ็บจากการเลิกรา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาและเธอจะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ ธีร์ยังคงหัวเราะ และนอนมองเพดานโง่ ๆ คิดเรื่องเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะหลับไป มันเป็นอย่างนั้นทุกวันและคงเป็นไปเรื่อย ๆ จนกว่าความรู้สึกจะจางลง ซึ่งการเยียวยาของเบลอาจจะเป็นการออกไปเที่ยวกับเพื่อน หรือลองออกไปเดทกับผู้ชาย แต่สำหรับธีร์แล้ว เขาต้องการอยู่กับเพื่อนฝูงและเกมที่ชอบ
“พี่ธีร์ กูถามจริงนะ”
“ว่า...?”
“ที่มาวันนี้เพราะมึงหวงไอ้โซ่ใช่ปะ?”
“หะ?!” คนถูกยิงคำถามเบิกตากว้างอย่างตกใจ คนพี่กับคนน้องสบตากันขณะที่บันไดเลื่อนค่อย ๆ เคลื่อนไปชั้นบน ก่อนแหลมจะก้าวออกไปก่อนเมื่อมาถึงชั้นสอง “หวงเชี่ยไรล่ะ วันนี้กูอยากมาเดินตากแอร์พารากอนจริง ๆ”
“กูยังพูดไม่จบเลย ดิ้นใหญ่เลยนะสัด” เด็กลูกครึ่งหรี่ตามองอย่างเอือมระอา พลางมองหน้าด้านข้างของรุ่นพี่ซึ่งดูผิดปกติไปอย่างเห็นได้ชัด “ที่ถามก็เพราะกูเป็นคนช่างสังเกตไง ตั้งแต่ฟอร์มทีมกันมึงก็ติดไอ้โซ่เหมือนเป็นติ่งน้องมันอะ”
“เลอะเทอะ มันก็เหมือนตอนกูอยู่กับพวกมึงนั่นแหละ”
“ตอนแรกกูก็คิดงั้นนะ แต่มึงเยอะอะพี่ธีร์” แหลมสวมวิญญาณโคนัน ยิ่งพี่มันทำท่ามีพิรุธอย่างนี้ก็ยิ่งมั่นใจในสิ่งที่คิดเข้าไปใหญ่
“เยอะยังไง ที่กูสร้างบอทในแชทให้แล้วก็แบนพวกปากผีในช่องมันน่ะเหรอ”
“อันนั้นก็ใช่ แต่มีอีก” แหลมยังคงฮุคไม่หยุด “อย่างเรื่องสกินชิพเงี้ย”
“กูก็ทำกับมึง ทำมานานแล้วด้วย” พี่ธีร์รีบกอดคอเขาเหมือนอยากยืนยันว่าไม่ใช่แค่ไอ้โซ่ที่เจอความผีห่าของพี่มัน เออ รู้เว้ยว่าพี่มันติดสกินชิพ ไม่งั้นพวกแฟนคลับคงไม่จิ้น #ธีร์แหลม กันโครม ๆ หรอก แต่บางอย่างมันก็ชวนให้คิดเกิ๊น
“พี่ธีร์ มึงไม่ใช่เด็ก ๆ ละนะ เรื่องนี้มึงน่าจะโปรกว่าคนอื่นด้วย”
“ไร” ทั้งคู่สบตากันทั้งที่ยังเดินไปข้างหน้า ก่อนชายหนุ่มตัวสูงจะคลายมือออกจากไหล่รุ่นน้องแล้วหันไปล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างในทีแรก
“มึงออกอาการอะ คือตอนแรกกูก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้หรอกเพราะมึงคบผู้หญิงมาทั้งชีวิต แต่ตอนนี้มึงเหมือนจะเริ่มสนใจไอ้โซ่อยู่เนือง ๆ”
“...”
ใบ้แดก ใช่ ใบ้แดกจริง ๆ
ธีร์ใกล้จะอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว และเบลก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาสอนให้รู้จักกับความรัก แต่ที่มันออกมาเป็นแบบนี้ก็เพราะเขายังไม่อยากเชื่อความรู้สึกตัวเองว่าจะเริ่มมองผู้ชายด้วยกัน มีเหตุผลหลายอย่างที่พร้อมจะรองรับว่าที่รู้สึกกับน้องเด๋อนั้นมันไม่ใช่
อกหัก อยู่คนเดียว เหงาก็จริงไง แต่ความน่าจะเป็นเรื่องมองผู้ชายด้วยกันมันก็ยังมีน้ำหนักไม่มากพอ เพราะถ้าเปลี่ยวจริงก็ต้องมองผู้หญิงเปล่าวะ แต่ก็นั่นแหละ มีคนทักมาดามใจมากมาย แต่สุดท้ายธีร์ก็ไม่ได้สนใจเธอเหล่านั้นสักคน
ถูกใจน้องเด๋อเพราะเล่นเกมเก่งและชอบอะไรเหมือนกัน และเรื่องความใส่ใจคนรอบข้างที่ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ได้รับ อันนี้เรื่องจริง จากที่อยู่ห่างกันจนเรียกได้ว่าคนแปลกหน้า แต่ความเป็นน้องเด๋อมันค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในตัวตนของเขาจนกลายเป็นความสนิทใจ ธีร์ปล่อยให้ตนเองรู้สึกดีกับความรู้สึกเหล่านั้นมาสักพักใหญ่ แต่ก็พยายามห้ามตนเองให้หยุดความคิดแค่พี่น้อง
เขาไม่อยากยอมรับ ไม่สิ อันที่จริงธีร์ไม่กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกนี้
เพราะคำว่า ‘รู้สึกผิด’ ต่อแฟนสาวที่เพิ่งเลิกกันไปได้ไม่นานมันค้ำคออยู่ เบลยังคงเสียใจซึ่งเขาเองก็เช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ห้ามความรู้สึกดี ๆ ที่ก่อตัวเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ได้เลย น้องเด๋อน่ารักเรี่ยราดเกินไป ยิ่งตอนหัวเราะจนตาหยี ตอนพูดออกมาเหมือนไม่คิดอะไรแต่สร้างพลังบวกให้กับใจคนฟังอย่างเขาน่ะ แม่งดีฉิบหายเลยความรู้สึกตอนนั้น
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่การได้ยินเสียงมันไม่พอจนต้องหาเรื่องนัดเจอ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หวงจนขมวดคิ้วแต่ปากหมา ๆ ก็เชียร์ให้น้องไปกับคนอื่น
“เงียบแบบนี้แสดงว่าใช่”
“หุบปากก่อน กูขอเวลาคิด”
“โหพี่มึง มาถึงพารากอนขนาดนี้กูว่าถ้าไม่ผ่านนิ้วหัวแม่ตีนก็ต้องใช้หัวเข่าคิดแล้วอะ”
“ไอ้ฉิบหาย แฟนทุกคนที่กูเคยคบเป็นผู้หญิงหมด แล้วกูก็เพิ่งเลิกกับเบลไปได้ไม่นาน โอเคไหม?” เขากดเสียงลงต่ำ พลางก้มหน้าลงอธิบายด้วยปากและภาษามือ ซึ่งนาทีนี้ต่อให้เขียนใส่กระดานดำใหญ่เท่าฝาบ้าน ไอ้แหลมก็คงไม่อินด้วย
“เออ แล้วกูก็ดีใจที่มึงยังมีความย้อนแย้งแบบนี้แทนที่จะเปิดตัวแกรนด์โอเพนนิ่งว่าชอบผู้ชายด้วยกัน ทั้งที่เลิกกับแฟนไปได้ไม่นาน”
“เวรเอ๊ย สรุปคือกูต้องงัดปากยอมรับใช่ไหมว่าอะไรเป็นอะไร?”
“ยังไม่ต้องก็ได้เพราะเดี๋ยวกูจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ ด้วยการเอียงคอมองแล้วเอามือชกหัวตัวเองแบบนี้ ‘เอ๊ะ ไอ้เชี่ยพี่ธีร์เป็นอะไรกันนะ ทำไมมันอินกับไอ้โซ่แปลก ๆ เชี่ย ๆ งงเวอร์ พี่เรากับน้องใหม่โคตรซี้ปึ้กกันเลย’” รู้สึกคันตีนขึ้นมาเป็นเท่าตัวเพราะหันไปเห็นว่าไอ้เชี่ยแหลมกำลังทำท่าแบบที่พูดไม่มีผิด
“บางทีมันอาจจะเป็นความเอ็นดูเฉย ๆ” ธีร์ยังคงคิดไม่ตก ระบบสมองเริ่มรวนเพราะหาคำตอบที่แน่ชัดไม่ได้
“มึงไม่ต้องรีบหรอกพี่ กูเข้าใจมึงนะเว้ย” แหลมพยายามเขย่งขาเพื่อกอดคอรุ่นพี่ แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยู่เหนือกว่าเพราะที่ผ่านมาพี่มันฉลาดให้เห็นตลอด แต่ดูตอนนี้สิ เดี๋ยวเห็นด้วย เดี๋ยวย้อนแย้งกับตัวเอง ตลกฉิบหาย
“ไม่รู้สึกแหย ๆ เหรอถ้าพี่มึงจะชอบผู้ชายด้วยกัน อันนี้สมมตินะ กูยังพูดได้ไม่เต็มปากว่าใช่หรือเปล่า”
“ตอนแรกก็ ‘ว้าว!’ อยู่อะ แต่พอคิดว่าถ้ามึงจะชอบใครสักคนที่เข้ากันได้ดี มันก็น่าจะมีความสุขกว่าการคบคนต่างเพศแต่ไปกันไม่รอดเปล่าวะ?”
นาน ๆ ครั้งถึงจะเห็นไอ้แหลมพูดจาเป็นผู้เป็นคน ธีร์มองหน้ารุ่นน้องพร้อมปรบมือสามครั้ง ก่อนจะชกมือกันอย่างรู้งาน
“กูหล่อใช่ปะ”
“เออ วันนี้กูยอม”
“เหย อย่าเพิ่งเครียดดิ ระหว่างนี้ก็ทบทวนตัวเองไปก่อนว่าอะไรเป็นยังไง กูไม่อยากให้มึงเอาเรื่องเพศมากดดันตัวเองอะ เพราะเดี๋ยวนี้สังคมเริ่มเปิดรับ LGBT แล้ว กูถึงกล้างัดปากถามมึงไงพี่”
“คนที่รับได้จริง ๆ ก็มี แต่คนที่พูดทั้งที่รับไม่ได้ก็เยอะ บางคนแค่ไม่อยากให้สังคมตราหน้าว่าเป็นคนใจแคบก็เลยออกตัวว่า ‘ฉันสนับสนุน LGBT นะ’ แต่พอเจอคู่เกย์ลงรูปกันก็ยี๊ บอกว่าขุดทองบ้างล่ะ เจอเลสเบี้ยน ทอมดี้ก็เพลินปาก บอกว่านิ้วเย็น ๆ หรือจะสู้เอ็นอุ่น ๆ คนเราแม่งมือถือสากปากถือศีล ยอมรับแต่ก็เหยียด”
“แล้วมึงสนับสนุนปะ” แหลมถามด้วยแววตาใสซื่อที่สุดเท่าที่เด็กกะโหลกคนนึงพึงจะทำได้
“เปล่า กูสนับสนุนตัวเอง” และพี่มันก็ตอบกลับมาอย่างมั่นหน้ามั่นโหนก
“ใจนึงกูก็อยากโลกสวย แนะนำให้มึงดราม่าเสียใจเรื่องพี่เบลไปอีกสักพัก แต่พอนึกขึ้นได้ว่าน้องแพรวจะล่อซื้อไอ้โซ่แล้ว กูก็เวทนามึงขึ้นมาทันทีเลย”
“ใช่ไง ถ้ากูยังหาคำตอบให้ตัวเองชัด ๆ ไม่ได้แล้วไปรู้ใจตัวเองทีหลังคงงานเข้าที่แท้”
“แต่มึงเป็นคนเซิ้งให้น้องแพรวชวนไอ้โซ่มาดูหนังนะได้ข่าว”
“ใช่ ปากหมา ๆ ของกูเองแหละ คอนเกรท”
“จะบอกพี่แจ็คกับพี่ตั้บปะ?” คนน้องกระแซะไหล่พร้อมยกมือขึ้นป้องปากราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน
“ยังอะ ไว้คบกันก่อนแล้วค่อยบอก”
“เอ้า ตอนแรกเสือกบอกไม่แน่ใจ แต่นี่มึงล้ำหน้าไปเรื่องคบแล้วนะพี่” แหลมขมวดคิ้วจนแทบเป็นเงื่อนตะกรุดเบ็ด
“กูแจงไว้เผื่ออนาคตไง โปรเพลย์เยอร์จะทำอะไรก็ต้องวางแผนก่อน” ชายหนุ่มรีบตอกกลับ เลิ่กลั่กกับสิ่งที่เพิ่งพูดไปก่อนจะกุมขมับตัวเอง “โอย กูเครียด”
“เครียดเรื่อง”
“ถ้ากูชอบไอ้โซ่จริง ๆ แล้วจะเป็นยังไง แบบ กูไม่เคยจินตนาการออกว่าถ้าความรู้สึกกูกับน้องพัฒนาไปไกลจนเป็นความรักมันจะออกมาเป็นอีท่าไหน กูยังคิดว่าตัวเองแค่เอ็นดูน้อง แต่กูก็อยากเจอ อยากมองหน้ามันนาน ๆ อะ กูไม่ได้งงนะว่าความรักเป็นยังไง แต่ก็นั่นแหละ ไอ้เหี้ย พูดวกไปวนมาจนงงเองแล้ว”
“สงสารอะ คือเครียดหนักมากจนดูทรงจะลืมไปว่าบางทีน้องมันอาจจะไม่เอามึง ต่อให้มึงจะรู้ใจตัวเองแล้ว”
รู้สึกเหมือนโดนลากไปกระทืบกลางห้าแยกลาดพร้าวท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุ
“เออจริง”
“บุญบาป เผลอ ๆ ไอ้โซ่อาจจะสปาร์คกับแพรวก็ได้ เด็กม.หกใส ๆ เดี๋ยวก็มีนัดติวกันในห้อง คราวนี้ล่ะมึงเอ๊ย มีสอนน้องให้ลองรัก --” แหลมสะดุ้งเมื่อถูกรุ่นพี่เอามือตะปบปาก ตอนนี้สีหน้าพี่ธีร์อาการหนักกว่าคนเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ซึ่งบอกเลยว่า
สนุกจังโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“หนังกำลังจะเข้าในอีกสิบห้าหน้าที มึงคิดว่าแพรวอยากดูตัวอย่างหนังเปล่าวะ?”
“ไม่แน่ใจ ปกติกูคุยแต่เรื่องเกมกับสอนภาษาอังกฤษน้องมันผ่านสไกป์”
“งั้นลุยเลยปะ?”
“ลุยไร” สองพี่น้องหยุดยืนอีกครั้ง มองหน้ากันด้วยแววตาเกมเมอร์ที่บอกเจตนาให้อีกฝ่ายรู้ได้โดยไม่ต้องพูดว่ากำลังจะทำอะไร
“ไปช่วยไอ้โซ่จากห้องใต้ดินแล้วเอาไฟฉายส่องหน้าน้องแพรวสักดอก”
“...”
“หลังจากนี้มึงก็คิดดูเอาว่าจะพาไอ้โซ่ไปไหน ต้องทำอะไรถึงจะแยกความเอ็นดูออกจากความชอบให้ได้”
“แล้วถ้ามันชัดขึ้นกูจะกลายเป็นไอ้เหี้ยไปกว่านี้ไหม กูรู้สึกผิดกับเบลจริง ๆ พูดจากใจ”
“ก็คงมีบ้างแหละพี่มึง แต่ความรู้สึกมันเกิดขึ้นแล้วจะทำไงได้อะ ถ้าเกิดขึ้นตอนมึงยังคบกันอยู่ก็อีกเรื่อง แต่ตอนนี้มึงกับพี่เค้าจบกันแล้ว มึงกับพี่เบลมีสิทธิ์ที่จะไปชอบคนอื่นได้ แต่มันก็ยังแย่อยู่ดีใช่ปะละ ด้วยความรู้สึกผิดในใจมันทำให้มึงย้อนถามตัวเองว่าไม่รักพี่เบลแล้วเหรอทำไมถึงมีความลังเลชั่งใจว่าชอบคนอื่นหรือเปล่า”
“...”
“แต่คนเราไม่เหมือนกันอะ บางคนผ่านไปเป็นปีแล้วแต่ก็ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ จมอยู่กับความรู้สึกเดิม ๆ เหมือนกูเนี่ย เพราะอะไรรู้ปะ เพราะกูยังไม่เจอคนใหม่ที่ทำให้กูอยากเริ่มต้นด้วยไง แต่มึงมีอะพี่ธีร์ ถึงไอ้โซ่จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่งานนี้ก็ต้องวัดกันหน่อยแล้วว่ามึงชอบคนจากเปลือกนอกหรือว่าชอบจากจิตใจเขาจริง ๆ”
‘พี่ธีร์ครับ’
“...”
“ไหน ๆ ก็เป็นไอ้เหี้ยมาทั้งชีวิตแล้ว คราวนี้จะเป็นอีกครั้งเพื่อความสุขระยะยาว กูว่ามันก็น่ายอมให้คนด่านะ” แหลมยักคิ้วพลางตบหลังรุ่นพี่เน้น ๆ ให้กำลังใจในแบบที่ตนเองไม่เคยได้พูดบ่อย ๆ
ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเริ่มต้นใหม่ เหมือนกับเกมที่เล่นไปจนตายเพราะพลาดระหว่างทาง ซึ่งตัวละครนั้นจำต้องกลับไปจุดเริ่มต้นเพื่อเริ่มเกมอีกครั้ง ระหว่างทางมันได้เรียนรู้ว่าจุดไหนปลอดภัยและจุดไหนอันตรายจนไม่ควรเสี่ยง จุดที่เคยพลาดจนทำให้ตายอยู่ตรงไหน รอบนี้ตัวละครจะกระโดดข้ามไปได้โดยไม่พลาดจุดเดิมอีก
แหลมคิดว่าความรักในแบบของเขามันเป็นแบบนี้
“มึงรู้สึกผิดกับพี่เบลต่อไปเหอะ แต่ระหว่างนี้ก็เรียนรู้ที่จะชอบไอ้โซ่ไปด้วย – กูหมายถึงถ้าแน่ใจแล้วน่ะนะ”
“...”
“ทุกคนต้องการเวลาหมดอะ ทั้งมึงที่ต้องถามตัวเอง ทั้งไอ้โซ่ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรไหม แล้วก็พี่เบลที่ควรจะเริ่มต้นใหม่กับผู้ชายที่พอดีกับเค้า”
ไอ้แหลมเคยมีแฟนอยู่แค่ไม่กี่คน เสือกโชว์เหนือสอนพี่อีก ไอ้เด็กนี่มันน่าเขกกะโหลกจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่าคำพูดมันโดนใจคงลงมือไปแล้ว สิ่งที่ไอ้แหลมพูดมาทั้งหมดมันล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขาอยากได้ยิน ธีร์อยากให้ใครสักคนบอกว่า ‘มึงสามารถเริ่มต้นใหม่ได้นะ มึงรู้สึกผิดกับเบลได้ แต่ก็อย่ามองข้ามความรู้สึกใหม่ ๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้นล่ะ’
‘พี่ธีร์สุดยอด’
“...”
ธีร์จะไม่ฝังความรู้สึกเหล่านั้นไว้อีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้เขาจะพิสูจน์จนกว่าจะรู้ว่าสำหรับเด็กคนนั้นมันแค่ความเอ็นดู หรือว่าก้าวข้ามเป็นความชอบพอไปแล้ว
To be continued
คนสองคนพอเลิกกันแล้ว ถ้าคนไหนคนหนึ่งไปชอบคนอื่นหรือมีแฟนก่อน
คน ๆ นั้นจะถูกด่าว่า มุงนี่มันพี่ธีร์จริง ๆ !!!
-
เนี่ยะล่ะ เราก็คิดนะว่าไม่แฟร์ก่ะเบลป้ะวะ
เพิ่งเลิกเอง แต่เชียร์พี่ธีร์ให้ตกหลุมโซ่ไวๆ
แต่มันก็แบบบบบบ
เรื่องของความรู้สึก มันห้ามยากอะ
และน้องก็ฟินด้วย ฮืออออ
แต่เอาจริง ไม่คิดว่าพี่ธีร์จะไม่โง่นะเนี่ยะ
นึกว่าจะเหยย ไม่รู้ตัวนู่นนี่นั่น
นี่รู้ตัวด้วยนี่หว่า เออฉลาดๆ555
เหลือฝั่งน้องน้อยแล้วแหละ
จะรู้สึกยังไงแบบไหนกับอิพี่มันน้าาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รีบๆรู้ใจตัวเองนะพี่ธีร์
-
ย้อนแย้งในชีวิตมากเลยพี่ธีร์จริงๆนิยายเรื่องนี้สะท้อนชีวิตสังคมอะ
-
เอาใจช่วยทุกคนจร้าาาา :กอด1:
-
:pig4:
-
น้องเด๋อน่ารักขนาดนี้ใครจะทนไหว
-
:mc4:
-
ขอให้แยกความชอบกับความเอ็นดูออกเร็วๆนะคะพี่ธีร์ ชอบความค่อยเป็นค่อยไป เรื่อยๆไปอย่่างนี้จังเลยค่ะ มันดูเรียลจริงๆ ไหนจะเสียดสีเรื่องจริงที่บางคนหัวเราะไปกับมัน ตลกร้ายจริงๆ :katai1: ยากว่าพี่ธีร์แยกความรู้สึกตัวเองคงเป็นน้องโซ่จะรู้ว่าตัวเองชอบเขาแบบไหนได้ยังไง น้องเด๋อยิ่งเด๋ออยู่ กลัวลูกโดนนังพี่ธีร์ล่อลวงงงงฮืออออ
-
เรื่องปกติ๊คือน้องมันดีมานานละไง
ส่วนกับแฟนก็ทะเลาะมานานแล้วเช่นกันอะ
มันเหมือนผูกพันธ์รักกันแบบเหนื่อยๆ
ในขณะที่อิน้องเข้ามาทำน่ารักใส่ไม่ยั้งเลย
แต่เพราะเป็นผู้ชาย อีพี่เลย เออ น้องเป็นเด็กน่ารัก
พาตัวเองไปใกล้ได้ไม่บาปตั้งแต่ตอนมีแฟน
อันนี้มันเมคเซนส์มากกกกสำหรับเรา
แต่นึกไม่ออกว่าน้องจะชอบอิผี เอ้ย อิพี่ได้ยังไงเลย
-
คนที่จะรู้สึกผิดกับเบลมากกว่าพี่ธีร์ก็คงเป็นน้องอีกแหละ น้องคงไม่กล้ารู้สึกกับพี่ธีร์ ยิ่งเบลมาระบายกับน้อง ใครจะไปกล้า นอกจากเบลจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้วนู้นแหละ น้องถึงจะกล้าเปิดใจให้พี่ธีร์อะ อันนี้พูดจากบุคลิกนิสัยความคิดของน้อง น้องมันเป็นคนดีเกินปัยยยยย
-
ลองซักตั้งพี่ธีร์
-
จริงๆถ้าจบกันไปแล้วนี่ไม่รู้สึกผิดสำหรับคนที่เลิกแน่ๆ
จบแล้วก็คือจบ แต่! อิพี่ธีร์ชั้นไม่ยกน้องโซ่ให้แกหรอก
ในฐานะชมรมคุณแม่ น้องโซ่ดีเกินไป น้องเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ
เพราะฉะนั้นใครมายุ่งกะน้องโซ่ ชั้นพร้อมรบหมด น้องคือหัวใจของคุณแม่ จุ๊บเหม่ง
-
น้องโซ่คือไนซ์กับทุกคนมาก อยากเอามาเลี้ยง อยากให้อาหารรร ลูกกก :hao5:
-
โดนซอโซ่ล่ามเสียแล้วพี่ธีร์ เริ่มรู้ใจตัวเองขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว คงต้องขอบคุณแหลมนะตอนนี้ :hao3:
-
หึๆๆ อิพี่ธีร์ นางมีสกิลการตะล่อมน้องโซ่อยู่แล้วแหละ
-
:katai2-1: :hao7: :katai2-1:
:L1: :pig4: :L1:
-
น้องโซ่ของคุมแม่ หนูนุ่มๆมากรูกกกกกก
พี่ธีร์รีบรู้ใจตัวเอง อย่าให้สวยเกินไปนะ
-
ตอนนี้คือแหลมหล่อสุดจ้าาาา คำพูดนายนี่มัน...สุดยอด o13
-
พี่ธีร์นี่มันคือคำว่าชอบไปนานแล้วจ้า.. พี่น้องกันเค้าไม่ทำกันแบบงี้
แต่แบบโซ่อ่ะ คืออยากได้โว้ยยย เออ เข้าใจเลย แหลมนี่แอบหล่อ บางทีคนที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์รักก็มักจะเป็นที่ปรึกษาความรักที่ดี อ้างอิงจากเราเองจ้า....
-
เอาใจช่วยอิพี่โว้ยยยยยยยยยยย
เมื่อก่อนเราก็คิดนะว่าคนที่เลิกกับแฟนเก่าผ่านมาไม่นานก็มีแฟนใหม่ เค้าไม่รักคนเก่าแล้วหรอ
พอโตขึ้นก็รู้ว่ามันไม่ใช่เว้ย จบแล้วก็คือจบเค้าก็ยังอยู่ในความทรงจำที่ดี
ที่เริ่มใหม่เร็วอาจเพราะไม่อยากเจ็บนาน เวลาเยียวยาจิตใจแต่ละคนไม่เท่ากัน มีคนใหม่แต่ไม่ได้หมายว่ารักที่ผ่านมาไม่จริงนี่
-
พี่ธีสู้ๆเกือบมอปอดอแล้วไหมละ :katai1:
-
กับคนที่ใช่ช้าหรือเร็วไม่เป็นปัญหา
กับคนที่รักอย่างเบลลากยาวจนป่านนี้ก็ยังไม่รอด อะไรคือปัญหา
คนกาก ๆ แบบพี่ธีร์ต้องมีคนที่ดีคอยดูแลเว้ย
-
เห็นเค้าลางอึดอัดของน้องเด๋อเบาๆ พี่เบลก็มาปรึกษาอะ ฮืออออออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
...น้องมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย...^><^
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่าน 15 (PART 1/2)
เริ่มต้นใหม่ที่เลเวล 1
“ตัวอย่างคงใกล้จบแล้ว เดี๋ยวโซ่ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ”
“ได้ ๆ โซ่เอาป็อปคอร์นกับน้ำมา เดี๋ยวแพรวถือให้”
“แป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวโซ่มานะ”
“จ้า” เด็กสาวยิ้มขำกับความขี้เกรงใจของคนตรงหน้า
โซ่เป็นคนแรกที่แพรวไม่อยากเรียกพี่ทั้งที่อายุมากกว่า ผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกต่างจากคนอื่น ทั้งเรื่องความใส่ใจและให้เกียรติผู้หญิง ก่อนหน้านี้เธอแอบลองใจด้วยการผูกเชือกรองเท้า เพราะอยากรู้ว่าโซ่จะมองคอเสื้อกว้าง ๆ ตอนแพรวก้มลงหรือไม่ ซึ่งเธอก็ได้คำตอบเป็นฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมใบหน้าที่หันซ้ายหันขวาเพื่อเช็กว่ามีใครกำลังมองหน้าอกเธอระหว่างที่ยืนบังให้หรือเปล่า
ตอนได้ยินชื่อเสียงผู้ชายคนนี้ในวงการเกม บอกตามตรงว่าตอนแรกแพรวมีอคติอยู่เล็กน้อย เธอไม่คิดว่าคน ๆ หนึ่งจะแสนดีไปได้ตลอดหรอก เว้นแต่ว่าจะสร้างภาพเก่ง ซึ่งหลายคนก็หลุดแสดงความเป็นตัวเองออกมาให้คนดูเห็นแล้วนักต่อนัก แต่วันนี้โซ่ได้คะแนนใจไปแล้วห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ที่เหลือก็คงต้องรอดูกันในระยะยาว
สถานการณ์ทุกอย่างราบรื่นดี ถ้าดูหนังจบแล้วเดินไปส่งขึ้นบีทีเอสจะให้ใจเพิ่มอีกสิบเลยเอ้า! แพรวยืนอมยิ้มเงียบ ๆ อยู่กับความคิด ก่อนจะสะดุ้งจนสุดตัวทันทีที่เห็นเจ้าของใบหน้าลูกครึ่งโผล่มายืนอยู่ข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“อะไรเนี่ยพี่เชร์?”
“ไงจ๊ะแม่สาวน้อย”
“...มาดูหนังเหมือนกันเหรอ?”
“เปล่า พี่มาหาซื้อของขวัญอะ พรุ่งนี้เมียพี่ตั้บจะคลอดลูกแล้วแต่พี่ยังไม่มีอะไรให้หลานสักชิ้นเลยแพรว เนี่ย โคตรเครียด ทำไงดี ถ้าพี่ไปตัวเปล่าในขณะที่คนอื่นถือกล่องใหญ่ ๆ นี่อย่างเสียเชิงเลยนะ” พูดไปด้วยทำท่าประกอบไปด้วย พอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็เห็นว่าน้องแพรวกำลังมองเหมือนอยากบอกว่า ‘แถต่อดิ หนูฟังอยู่’
“พี่เจนเพิ่งท้องได้ห้า-หกเดือนเองปะ รีบเหรอ?”
“จริง รีบคลอดเวอร์” ไม่ใช่แค่สีข้างที่ถลอก หน้าเขาก็เช่นกัน
“พี่เชร์มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ อย่าแถเยอะ รู้จักกันมากี่ปี ๆ หนูว่าหนูรู้ทันพี่นะ” เกลียดเด็กแม่งรู้มาก โตขึ้นจะเป็นอนาคตของชาติแบบไหนกัน
“ไปดูหนังกัน” แหลมยิ้มแป้นแล้น ก่อนจะลดระดับสายตามองตั๋วสองใบในมือที่อีกคนชูขึ้นมาตอกเบ้าหน้าจนดั้งยุบเข้าไปในกะโหลก
อู้ย แสบดาก
“แพรวจะดูกับโซ่จ้ะ”
“ไอ้เช้ดเข้ ไอ้โซ่ก็มาเหรอเนี่ย?”
“ใช่ ถ้าไม่ได้หูหนวกพี่ก็คงได้ยินตอนหนูพูดออกไมค์ปะ?”
“เย็นชาเหลือเกิน หัวใจพี่นี่ชาไปหมด ชาลาลาล่าล้า...” แหลมยิ้มอ้อร้อ แต่อีกฝ่ายก็เลิกคิ้วมองขยี้เหมือนไม่ตลกมุกนี้ที่บาทนึงก็ไม่อยากให้ สงสัยงอนย้อนหลังที่ตอนนั้นจีบขำ ๆ เอาฮาเกิน ยอมรับก็ได้ว่าส้นตีนที่เล่นกับความรู้สึกคนอื่นไม่เข้าเรื่อง แต่ตอนนั้นแพรวก็ทำตัวเกรียนตลอดอะ ใครจะรู้ว่าอยากได้
“มีอะไรก็พูดมา หนังจะเข้าแล้ว”
“คืองี้แพรว พี่ธีร์มันทะเลาะกับไอ้โซ่เว้ย” การโกหกยังคงดำเนินต่อไป คราวนี้เด็กสาวเหมือนจะลังเล ชั่งใจว่าสิ่งที่เขาพูดมาจากเรื่องจริงหรือความตอแหลกันแน่
“ทะเลาะเรื่อง?”
“เดิม ๆ อะ พี่ธีร์แม่งพาล เล่นกากแล้วโทษว่าน้องใช้โปรเฉย เชี่ย โดนยิงตายเกมเดียวร้องยั้งหมา ไม่ใส่หมวกกันน็อกโดนเล็งระยะร้อยเมตรยังไงก็หัวแตกปะวะ เสื้อก่งเสื้อเกราะก็ไม่มีอีก ไก่แล้วพาลน้องนุ่งโคตรใช้ไม่ได้ เนี่ย ทะเลาะกันใหญ่โตลำบากพี่ต้องมาง้อไอ้โซ่ให้อีก”
“เอาจริงดิ ทำไมโซ่ไม่เล่าอะไรให้หนูฟังเลยอะ ดูปกติมาก”
“ใครจะไปเล่าให้ผู้หญิงที่เพิ่งคุยกันฟังล่ะวะแพร๊ว... นี่เดทแรกนะแม่สาวน้อย ขืนเล่าก็ทำลายบรรยากาศพอดีดิ คือนิสัยไอ้โซ่มันก็แมน ๆ ไง ไม่ขายพี่ขายน้องอยู่แล้ว ไม่ตุ๊ดเหมือนพี่ธีร์ที่จะเล่าทุกเรื่องในวงจรชีวิต ‘ธีร์รู้โลกรู้’ อะนะฉายาพี่เขา”
แพรวขมวดคิ้วเพราะคำพูดอีกฝ่ายค่อนข้างฟังขึ้น จริงด้วย ทั้งคู่เพิ่งรู้จักกัน มันคงประหลาดมากถ้าหมอนั่นจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ภายใต้รอยยิ้มนั่นฝังความรู้สึกแย่ ๆ ไว้อยู่เหรอ
“ไปตรงนั้นดีกว่า ยืนตรงนี้ขวางทางคนเดินคนอื่นเขา” แหลมจับแขนรุ่นน้องให้เดินไปด้วยกัน ตะล่อมอย่างสุดความสามารถพลางมองหลังเป็นระยะ
“แล้วแพรวต้องทำไงวะพี่?”
“นี่ไงกำลังจะเล่า แต่ถ้าฟังจบแล้วห้ามเอาเรื่องนี้ไปถามพี่ธีร์กับไอ้โซ่นะ เดี๋ยวของขึ้นกันทั้งคู่ละเป็นเรื่อง ไอ้พี่ธีร์ยิ่งสตาร์ทติดง่ายอยู่แพรวก็รู้”
“ห่าเอ๊ย หนูจะได้ดูหนังกับโซ่แล้วอะ หนูรู้เลยว่าเค้าต้องถอดเสื้อให้หนูคลุมขา หนูเตรียมตัวมาดีแล้ว”
“เออรู้ว่าเสียดาย แต่อย่าสะดิ้งออกหน้าออกตาได้ไหมล่ะ เดี๋ยวโดเนทให้สามสิบบาท”
“ไม่เอา หนูไม่อยากได้”
“เดี๋ยวพาไปเลี้ยงตำซั่วปูปลาร้าเผ็ด ๆ ใส่แคปหมูให้ด้วย”
“หนูไม่หิว”
“ก็เอาไว้ไปตอนหิวสิวะ!!!”
เอาใจยากระดับแปด ไม่ใช่ธุระกูเลยนี่คือความเสือกล้วน ๆ พี่ธีร์ต้องได้แล้วอะจังหวะนี้ แค่คิดว่าผู้ชายมั่นหน้ามั่นโหนกอย่างพี่มันจะชอบไอ้โซ่ การไล่ kill คนในเกมจึงกลายเป็นเรื่องสนุกระดับสองไปเลยทีเดียว
*
เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำพลางมองตัวเองที่แต่งตัวแปลกไปกว่าทุกวัน แต่ผมที่พยายามเซตให้ดูดีกลับทำให้หมดความมั่นใจ... ไม่สิ ต้องบอกว่าความจริงแล้วโซ่ไม่เคยมีความมั่นใจเลยถึงจะถูก หน้าดูประหลาด ๆ หรือเปล่านะ ถ้าออกไปแล้วไม่เห็นแพรวคงใจแป้วแน่เลย โซ่กำลังภาวนาขอให้อีกฝ่ายยังอยู่โดยไม่หนีกลับบ้านไปก่อน
แต่แพรวนิสัยดีนะ แพรวคงไม่ทำแบบนั้นหรอก เจมส์บอกว่าผู้หญิงเล่นเกมจะมีสกิลติดตัวอย่างหนึ่งคือเธอจะสามารถสานต่อบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องเกมได้โดยไม่ถอนหายใจใส่หรือชักสีหน้า ซึ่งแพรวเป็นแบบนั้นเลย ทั้งคู่สามารถคุยเรื่องเรียน เรื่องอาหารที่ชอบ และเรื่องเกมที่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นจนไม่ทิ้งช่องว่างให้กับความเงียบ แพรวน่ะเก่งมากเลย เป็นแชมป์ RoV แล้วก็ได้ไปแข่งที่ต่างประเทศด้วย
ไม่มีเวลาแล้ว... โซ่หายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจ แต่พอเดินออกไปก็พบใครคนหนึ่งยืนพิงกับผนังตรงทางเดิน พร้อมถังป็อปคอร์นและน้ำหนึ่งแก้ว
“พี่ธีร์?”
“อ้าวน้องเด๋อ?”
“มาดูหนังเหมือนกันเหรอครับ?” เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหารุ่นพี่พลางมองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า วันนี้พี่ธีร์ก็ดูดีอีกแล้ว โซ่อยากดูเท่บ้างแต่เสื้อผ้าแบบนี้คงไม่เหมาะกับเขา
“เรียกว่าเกือบได้ดูคงดีกว่า” ชายหนุ่มถอนหายใจ “ก็ไอ้แหลมน่ะสิ”
“โซ่ช่วยถือไหมครับ มันคงเย็นมากเลย”
“โคตรเย็นเลยล่ะ แต่พี่ว่าจะโยนทิ้งถังขยะพอดี” พี่ธีร์กำลังอารมณ์เสีย โซ่จึงรีบเอาแก้วน้ำมาถือให้พร้อมมองฝ่ามือที่ขึ้นริ้วแดงเพราะความเย็น
“ทะเลาะกันเหรอครับ?”
“เปล่า” พี่ธีร์ทำหน้าเนือยพลางมองออกไปด้านนอก “มันหลอกให้พี่มาด้วยเพราะรู้ว่าแพรวมาเที่ยวกับเรา”
“หลอก?”
“อืม ไอ้แหลมมันชอบแพรวน่ะ พูดแล้วก็รู้สึกผิด”
“อะไรนะครับ?” โซ่เบิกตากว้างอย่างตกใจขณะมองสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของรุ่นพี่
“พี่ขอโทษว่ะโซ่ พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าไอ้แหลมมันวางแผนจะชวนแพรวมาดูหนังเหมือนกัน เรื่องของเรื่องคือต่างฝ่ายต่างหยั่งเชิงกันมานานแล้วพี่ไม่รู้ แพรวมันก็งอนที่ไอ้แหลมจีบเล่น ๆ ขำ ๆ เลยตั้งใจชวนเราประชดมัน แล้วพี่ก็เสือกโง่ ไม่รู้เรื่องก็ดีลแพรวให้เราต่อหน้าแม่งเฉย”
“โห แล้วพี่แหลมไม่ซึมแย่เลยเหรอครับเนี่ย ทำไงดี โซ่รู้สึกผิดจังครับ”
“ไม่ใช่เรา แต่มันเป็นความผิดของพี่ต่างหาก” พี่ธีร์กำมือป้องปากแล้วหันไปอีกทาง “ถ้าสองคนนั้นไม่ได้ลงเอยกัน คงเป็นตราบาปในใจพี่ไปตลอดชีวิตเลยโซ่”
“โซ่ด้วยครับ” เด็กหนุ่มชะเง้อมองข้างนอก ไม่รู้ป่านนี้ทั้งคู่จะเป็นอย่างไรบ้าง “พี่แหลมจะโกรธโซ่หรือเปล่านะ... ทำไงดี...”
“ไม่หรอก เห็นมันปัญญานิ่มอย่างนั้นแต่มันโคตรรักพี่น้องเลยนะ ถ้าเราบอกว่าจะจีบแพรว พี่เชื่อว่าไอ้แหลมคงยกให้ถึงใจมันจะเจ็บแทบตายก็ตาม” นี่เลยกูเล่นใหญ่ใส่เด็ก ถ้าเป็นน้องแพรวแม่งจับตอแหลได้ละ แต่นี่คือน้องเด๋อผู้ไม่ทันคน
“ไม่ครับไม่ พี่แหลมจะไม่มีวันเจ็บเพราะโซ่เด็ดขาดครับ เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อนเกินไป ความชอบอาจจะเกิดขึ้นชั่วคราวหรือนานสักระยะหนึ่ง แต่โซ่เชื่อว่ามิตรภาพจะอยู่ได้นานกว่าครับ เพราะฉะนั้นโซ่จะไม่มีทางชอบคนเดียวกันกับเพื่อนเด็ดขาด ถึงชอบไปแล้วก็จะตัดใจ”
ตอนแรกแอบฟีลกู้ดนะ... แต่พอประโยคสุดท้ายนี่แอบเข้าหน้าเพราะนึกถึงเบลขึ้นมา ฉิบหายละ น้องเด๋อโคตรหนักแน่นในจุดยืน อนาคตไอ้ธีร์เริ่มริบหรี่ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำอะไร
“ถึงเค้าจะชอบเราก็ช่าง?”
“ครับ โซ่ไม่สนใจหรอก โซ่รักเพื่อน”
เปรี้ยง!!!
โอย กูเครียด
“แล้วถ้าเพื่อนไม่ชอบแล้วล่ะ จะสนไหม”
“ครับ?”
“ทำไมคิดไปไกลขนาดนั้นวะ เคยมีแฟนหรือก็ไม่ เล่นใหญ่จริง สนใจแต่เพื่อนแล้วความรู้สึกคนนั้นก็ช่างหัวมันใช่ปะ เป็นคนแบบนี้ใช่ปะ?” เมนส์มาอีกแล้ว น้องเด๋อยืนกระพริบตาปริบ ๆ เหมือนกำลังทบทวนตัวเองว่าพูดอะไรผิดไปหรือไม่
“พอเป็นเรื่องนี้แล้วพี่ธีร์ก็อินมาก ๆ เลยใช่ไหมล่ะครับ” อินดิ เข้าตัวทั้งนั้น “โซ่อยากขอโทษพี่แหลมจัง โซ่ควรหัดสังเกตคนรอบตัวให้มากกว่านี้”
“จริง ระหว่างเล่นเกมมันก็ทิ้งปริศนาไว้ให้พวกเราไขอย่างเยอะ” ไม่มีเวลาแล้ว เขาควรทิ้งเรื่องนั้นไว้ข้างหลังแล้วปิดการขายเสียตั้งแต่ตอนนี้ก่อนที่เด็กมันจะไหวตัวทัน
“ปริศนาเหรอครับ?”
“ใช่ พวกคำพูดกำกวมน่ะ เช่น ‘อยากกินส้มตำจังโว้ย’ นั่นคือการขยี้ความหลังตอนมันไปนั่งกินส้มตำกับแพรว”
“โธ่...” โซ่กุมขมับ เห็นพี่แหลมเป็นคนตลกแต่ไม่คิดว่าจะไม่ทิ้งปมปริศนาไว้ด้วย
“กลับห้องไปนอนเถอะ เราสองคนควรปล่อยให้พวกมันไปเคลียร์ปัญหากัน”
“อ่า... ครับ...” เด็กหนุ่มตัวผอมยังคงงง เขาชะโงกหน้าออกไปอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอพี่แหลมกับแพรว เหลือเพียงพี่ธีร์ที่ยืนอยู่กับป็อปคอร์นถังใหญ่ พร้อมสีหน้าเนือย ๆ ซึ่งคงมาจากการการโดนพี่แหลมเท “แล้วพี่ธีร์ล่ะครับ?”
“พี่เหรอ?” คนตัวสูงถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะล้วงตั๋วหนังสองใบออกมาจากกระเป๋าแจ็คเก็ต “คงต้องนั่งพาดขาสองเบาะแล้วว่ะ”
“โซ่เคยดูหนังคนเดียวนะครับ มันก็ไม่ได้แย่ แต่ป็อปคอร์นถังใหญ่แบบนี้ถ้าคนอื่นมองมาก็ทำใจนิดนึงนะครับ พวกเขาคงคิดว่าพี่ธีร์เหงา”
“เดี๋ยว ทำไมรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าทั้งที่มือเราถือแก้วอยู่”
“โซ่ไม่อยากบอกให้พี่ธีร์ทิ้งตั๋วแล้วกลับห้องไปเล่นเกมน่ะครับ ราคาตั๋วกับป็อปคอร์นไม่ใช่สิบยี่สิบบาท”
“แต่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เปล่าวะ”
พี่ธีร์แค่นหัวเราะแล้วเดินจากไป เหลือเพียงเด็กโง่ ๆ อย่างเขาที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ แพรวกำลังเคลียร์ปัญหาหัวใจกับพี่แหลม ส่วนพี่ธีร์ต้องดูหนังคนเดียว และโซ่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี
“ดูด้วยกันเปล่า?”
เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบ ๆ ชี้หน้าตนเองระหว่างสบตากับคนตัวโตที่หันมาชวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาจึงพยักหน้าแล้ววิ่งไปหา ก่อนจะถูกแย่งแก้วน้ำไปและได้ถังป็อปคอร์นมาถือเอง
“พี่ธีร์ชอบหนังผีเหรอครับ?”
“โคตร ๆ เลยล่ะ”
“เหมือนกันเลย”
“ดูเทรลเลอร์เรื่องนี้ยัง ฉากผีผ่างโคตรได้เลยนะ”
“ดูแล้วครับ โซ่ชอบฉากที่ผีผู้หญิงก้มหน้าร้องไห้แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ หลอนมากเลยล่ะครับ เสียงเธอยังติดหูอยู่เลย” คนฟังลอบอมยิ้ม ธีร์ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่หลอกล่อน้องเด๋อด้วยวิธีนี้ กลับกันแล้วเขายังรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อสิบนาทีก่อนเป็นเท่าตัว
เด็กเด๋อยังคงพูดจ้อเจื้อยและเขาสนุกที่จะเป็นผู้ฟัง ธีร์ไม่อยากตั้งใจจับผิดความรู้สึกตัวเองอีกแล้วว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความเอ็นดูหรือความชอบกันแน่ เขาไม่อยากเครียดเพราะกดดันตัวเองมากเกินไป จึงคิดว่ามันคงดีกว่าถ้าจะให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมแต่ปล่อยให้ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงอย่างที่ควรจะเป็น ให้มันค่อยเป็นค่อยไปกับความสบายใจดีกว่า
เพราะถ้าถึงเวลาที่เหมาะสม ตอนนั้นเขาคงไม่มีความลังเลหลงเหลืออยู่ในใจอีกแล้ว
*
ตั้งแต่ปล่อยเทรลเลอร์หนังเรื่องนี้ธีร์ก็ตั้งใจว่าจะมาดูให้ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ดูเพราะแผนชั่วที่คิดเองและได้ไอ้แหลมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ท่ามกลางความกดดันอึมครึมของเนื้อเรื่องที่ถ่ายทอดออกมาเป็นความเงียบและเสียงฝีเท้าบดกับแผ่นไม้บนจอ ธีร์เอาแต่แอบมองคนข้าง ๆ ที่กำลังดูอย่างตั้งใจ และถ้าให้คำนวณความคุ้มค่า เขาคิดว่าวันนี้ดูไปแค่ยี่สิบบาทเท่านั้น
ยัดป็อปคอร์นเข้าปากเพื่อตั้งสติ ไม่อยากเอาแต่จ้องหน้าน้องอย่างนี้เดี๋ยวไก่จะตื่นเอา แต่มือเจ้ากรรมก็สร้างเรื่องให้จนได้ เพราะไอ้ป็อปคอร์นห่าเหวนี่แท้ ๆ ที่ทำให้คอแห้งเขาถึงได้เอื้อมไปหยิบแก้วน้ำ แต่ดันเป็นจังหวะที่อีกฝ่ายจับแก้วได้ก่อน มือของเขาถึงได้จับมือน้องเข้าเต็ม ๆ
“พี่ธีร์กินก่อนเลยครับ”
“ไม่เป็นไร เราก่อนเลย” แม้จะหันกลับไปมองจอเหมือนไม่คิดอะไร แต่ก็รู้สึกได้ว่าสัมผัสเมื่อครู่มันต่างจากการสกินชิพทุกครั้ง
น้องกำลังมองอยู่ว่ะ สุดท้ายเด็กเด๋อก็ยกแก้วขึ้นดื่มแล้ววางลงที่เดิม แต่ไอ้การแดกน้ำมันกลายเป็นเรื่องต้องเสียสละให้กันและกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ธีร์รู้สึกเหมือนเป็นควายธนูเลเวล 99 เพียงเพราะเขากำลังคิดว่าถ้าดื่มต่อจากน้องก็คือการจูบกันทางอ้อม
ปัญญานิ่ม No.01 is here
“ป็อปคอร์นไหม?” ธีร์เอนตัวเข้าหาน้องพร้อมพูดเบา ๆ และเหตุผลเพราะไม่อยากรบกวนคนอื่น ใช่ แต่ก็แค่ครึ่งเดียว เพราะอีกครึ่งหนึ่งใจมันอยากเสนอหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เอง
น้องเด๋อไม่ได้ตอบ เด็กคนนี้เพียงหยิบป็อปคอร์นจากถังบนตักเขาแล้วหันไปสนใจหนังต่อ รู้สึกกากขึ้นมาเพราะอีกฝ่ายแทบไม่สนใจ ตั้งแต่เกิดมาธีร์กล้าพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่าไม่เคยแป้กเรื่องจีบสาว แต่คราวนี้เขารู้สึกเสียความมั่นใจไปถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์กับท่าทีเฉย ๆ ของน้องเด๋อ
เด็กมันอาจจะสนุกกับหนังอยู่ก็ได้ อย่าคิดเยอะ เอาเป็นว่าเก็บดีเทลหนังให้จบเรื่องก่อนแล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
“อย่าแตะต้องลูกกู ไอ้สาระเลว!!!!!!!!!!!!!”
“พ่องตาย!!!”
ชายหนุ่มสะดุ้งตกใจพร้อมป็อปคอร์นที่กระจายออกจากถังเป็นวงกว้างประหนึ่งโปรยเหรียญงานบวช อีผีเปรตนรกแตกเอ๊ย!!! แม่งจะผ่างอะไรเอาตอนกูหันไปมองจอวะ!!!
พีเพิ่ลครึ่งโรงหนังล้วนหันมาให้ความสนใจเพราะเสียงแต๋วแตกซึ่งคาดว่ายืนอยู่สำเพ็งก็ยังได้ยิน ธีร์ลุกขึ้นโค้งศีรษะขอโทษรอบทิศพลางยิ้มเจื่อน ก่อนจะหันกลับมาถอนหายใจแรง ๆ พลางทาบมือลงกับหน้าอกตนเอง เมื่อกี้ผีเต็ม ๆ เลยอีกระรอกแทะ
“...” พอตั้งสติได้ก็หันไปข้างตัวเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกมองอยู่ แล้วก็ใช่จริง ๆ น้องเด๋อนั่งมองนิ่ง ๆ เหมือนกำลังคิดอะไร
“มันติดตรงนั้นด้วยล่ะครับ ขอโทษนะ” เสียงน้องเบามาก แต่เขาก็ได้ยินคำพูดที่เป็นการขออนุญาต ก่อนมือนั้นจะเอื้อมขึ้นมาปัดเศษป็อปคอร์นออกจากไหล่และศีรษะเขา “ฉากเมื่อกี้น่ากลัวมากเลย โซ่เกือบปิดตาไม่ทันแน่ะ”
ไม่มีการล้อเลียนชวนให้อับอายไปกว่าเดิม ชายหนุ่มปัดผมตนเองและช่วงอกพลางชำเลืองมองคนข้าง ๆ ที่สนใจเขามากกว่าหนังบนจอแล้ว ธีร์ชอบเสียงน้องเด๋อตอนพูดเบา ๆ ว่า ‘มีเศษติดอยู่ตรงแก้มด้วยครับ... ตรงนี้’ และน้องก็เอานิ้วชี้เขี่ยออกให้เบา ๆ
ทุกอย่างดูเรียบง่าย แต่ธีร์กลับสัมผัสได้ถึงความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อีกฝ่ายมอบให้
เด็กคนนี้ทำให้เขารู้ว่าไม่ต้องห่วงหล่อตลอดเวลาก็ได้ ธีร์สามารถปล่อยให้ตัวเองเป็นผู้ชายกาก ๆ ที่ยื่นแบงก์พันให้แม่ค้าเพราะบ็อกเซอร์สีชมพูสิบสองตัว เป็นคนลามกที่ยืนกำเป้าให้ดู เพราะอยากเห็นน้องเด๋อในมุมที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน มุมที่ทำเหมือนรำคาญและรังเกียจ แต่สุดท้ายน้องก็หันมายิ้มเพราะรู้ว่าทั้งหมดที่เขาเป็นมันคือความบ้าบอคอแตกที่หวังเพียงเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
“แป๊บเดียวเหลือก้นถังละ ไงล่ะ กินอย่างเก่ง”
“ตอนแรกคิดว่าจะกินไม่หมดแล้วเพราะถังมันใหญ่มาก ๆ แต่โซ่มองพี่ธีร์ผิดไป” เจ้าเด็กเด๋อกำลังยิ้ม ซึ่งธีร์เชื่อว่ามันเป็นโรคติดต่อ เขาถึงยิ้มออกมาขณะที่สบตากันอยู่
“ก้มหน่อย มีติดผมเราอยู่สองชิ้น” โซ่เลิกคิ้วมอง มันคงกระเด็นมาติดผมเขาด้วยสินะ เด็กหนุ่มตัวผอมทำตามที่รุ่นพี่พูดพลางคิดไปว่าวันนี้พี่ธีร์ใช้น้ำหอมของอะไร กลิ่นหอมอ่อน ๆ แต่ก็ชวนให้รู้สึกดีมากเลย “โซ่”
“ครับ”
“ชอบแพรวไหม?”
“ครับ?” โซ่เงยหน้ามองรุ่นพี่ในระยะใกล้ ท่ามกลางความมืดในโรงหนังที่บนหน้าจอยังคงดำเนินเรื่องไปเรื่อย ๆ และเขารีบส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่ครับไม่ โซ่ยังไม่ได้ชอบแพรวหรอกนะครับ เราเพิ่งรู้จักกันเอง”
“แน่นะ?”
“โซ่ไม่โกหกพี่ธีร์แน่นอนครับ” น้องเด๋อรีบปฏิเสธ อาจเป็นเพราะกลัวเขาเข้าใจผิดคิดว่าน้องมันจะไปแย่งไอ้แหลม หรืออะไรก็ตาม... แต่ฟังแล้วรู้สึกดีเป็นบ้า
“ดีแล้ว” คนร้าย ๆ หันไปมองจอพลางอมยิ้ม ทิ้งเด็กเด๋อให้อยู่กับความคาใจในคำถามเมื่อครู่
รู้สึกผิดกับแพรวเพราะดันสร้างงานสร้างอาชีพไว้ หวังว่าน้องมันจะเข้าใจเพราะทั้งคู่ยังไม่ได้เริ่มต้นไปไกลจนยากที่จะดึงกลับ ธีร์ได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าปากผีอีก ไม่อย่างนั้นในอนาคตเขาอาจจะพลาดจนนึกเสียใจทีหลัง พอถึงตอนนั้นคงแก้ไขอะไรได้ยากแล้ว
“โซ่”
“ครับ?”
“พี่หนาวว่ะ ขอจับมือหน่อยดิ”
“ครับ? จับมือ... โซ่?” ไม่ใช่แค่น้องเด๋อที่งง ถ้าคนทั้งโลกได้ยินก็คงงงเช่นกันว่าคนหนาวห่าไรถึงขอจับมือถือแขน แถมบรรยากาศก็โคตร Awkward เพราะต่างฝ่ายต่างเป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่ธีร์ก็ยังหน้าด้านหน้าทนพยักหน้าเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ
“เออ มือพี่เย็นไปหมดแล้ว สงสัยเพราะกินน้ำเย็นเข้าไป แล้วเราไม่หนาวเหรอวะ?”
“นิดหน่อยครับ แต่ --” น้องยังคงงงและเขาจะไม่อธิบายใด ๆ อีก พี่จะจับมือ แล้วพี่ก็ต้องได้จับด้วย
ตอนมาดูหนังกับผู้หญิงทุกคน ทั้งแฟนและไม่ใช่แฟน บอกเลยว่าธีร์ไม่เคยขอสักครั้ง อินเนอร์มันส่งให้รุกและเขารู้ว่าจังหวะไหนถึงจะเหมาะสม จังหวะไหนที่ผู้หญิงจะเขินจนดูหนังไม่รู้เรื่อง แต่พอเป็นน้องเด๋อทฤษฏีเหล่านั้นก็ใช้ไม่ได้ ขืนอยู่ดี ๆ จับมือน้องคงงงฉิบหายว่าไอ้เชี่ยพี่ธีร์เป็นอะไร
“...” น้องยังคงมองหน้า และคนความอดทนน้อยไม่อยากรอคำตอบแล้ว ธีร์คว้ามืออีกฝ่ายไว้แล้วหันไปมองจออย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะรู้สึกได้ถึงการเกร็งข้อมือของน้องซึ่งคงเกิดขึ้นเพราะไม่เคยถูกขอจับมือและโดนจับในเวลาถัดมาโดยที่ยังไม่ได้ให้คำตอบ
เขาค่อย ๆ สอดประสานเรียวนิ้วจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้อากาศวิ่งผ่าน แม้ว่าน้องจะไม่ได้ขยับนิ้วแม้แต่นิด แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ส่งผลไปจนถึงหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
นึกถึงเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนรู้ว่าการใจเต้นกับใครสักคนเป็นอย่างไร ตอนนั้นธีร์ยังเด็กและไม่ประสีประสากับเรื่องของหัวใจ ไม่รู้วิธีไล่ต้อนอีกฝ่ายให้เขิน และควรถือไพ่ให้เหนือกว่า พอเป็นเด็กคนนี้แล้วทุกอย่างก็เป็นเส้นตรงจนธีร์ได้คำตอบบางอย่างให้ตัวเอง คำตอบที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน
‘มันคงมีบ้างที่จะรู้สึกดีกับการทำให้อีกฝ่ายเขินหรือทำให้รู้สึกว่าผมอะหล่อมากนะ แล้วคุณก็ต้องเขินกับสิ่งที่ผมเป็นแล้วเดินตามหมากที่ผมวางไว้ ทั้งที่ความจริงไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้เปล่าวะ ถ้ารู้สึกดี ๆ กับใครสักคนจนอยากทำให้เขาเขินหรืออะไรก็ตาม... ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเหอะ ความสัมพันธ์ในระยะยาวมันไม่มีใครเป็นผู้ให้และผู้รับอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะเว้ย ทั้งสองฝ่ายควรเรียนรู้ที่จะเป็นผู้รับและผู้ให้’
‘มันไม่ตลกหรอกถ้าจะเขินกับสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นอะ คุณมีอิสระที่จะรู้สึกอะไรก็ได้นะ แล้วเขาก็จะรู้สึกดีโคตร ๆ เวลาเห็นท่าทีที่คุณแสดงออกมาเพราะสิ่งที่เขาทำให้ ในขณะเดียวกันคุณก็ได้พิสูจน์กับตัวเองด้วยว่าหัวใจมันยังคงทำงานเก่งเพราะคน ๆ นี้อยู่’
ราวกับได้ย้อนไปเริ่มต้นใหม่ที่เลเวลหนึ่ง ด่านนี้ไม่มีผู้หญิงในแบบที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างที่เคยพบเจอ แต่กลับเป็นด่านที่มีน้องเด๋อเป็นบททดสอบทุกอย่างตลอดทาง
มือที่เคยเย็นเพราะอากาศในโรงหนังเริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ อีกฝ่ายคงรู้สึกถึงได้พยายามชักมือกลับและแน่นอนว่าเขาไม่ยอม ธีร์กระชับมือแน่นยิ่งกว่าเดิม เสียงกรีดร้องของนางเอกบนจอนั้นเบานักเมื่อเทียบกับหัวใจของผู้ชายคนนี้ที่กำลังตะโกนไม่หยุดเพราะความรู้สึกที่เริ่มชัดเจนมากขึ้น
ชัดเจนโดยไม่ต้องพยายามคิดหาคำตอบ ชายหนุ่มปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณและบอกกับตัวเองว่าให้วางความรู้สึกผิดลงก่อนสักพักหนึ่ง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นแล้วมันคือเรื่องจริงและเขาไม่อยากปฏิเสธมัน
ธีร์รู้สึกว่าความอบอุ่นที่ได้รับนั้นไม่ได้อยู่แค่ฝ่ามือ... แต่มันกำลังส่งมาถึงหัวใจเขาแล้ว
เขา... ชอบเด็กคนนี้จริง ๆ
จบพาร์ทแรก (PART 1/2)
พระเอกเรื่องนี้จบเอกขี้โม้ต่อโทตอแหลคร้าพรี่ ๆ
ตอนยังไม่เข้าโรง เถียงกับน้อง ไอ่สาส กุไม่แน่ใจว่ากุชอบน้องไม๊ แต่พอเข้าโรงหนังปุ๊บ จับมือปุ๊บ เชี้ย กุโดนน้องอัลติใส่แน่ ๆ
#พี่ธีร์คือพระเอกที่โดนแซะเยอะสุดแห่งปี
-
พี่ธีช่างกล้า ถ้าน้องโซจับได้จะยิ่งไปกันใหญ่
กับความไว้ใจที่มีให้ จะคุ้มไหมน่ะ :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยโคตรความพี่ธีร์อยากได้ผู้ชายคนนี้
-
หมั่นไส้อิพี่ธีร์ เล่นใหญ่เหลือเกินนน :haun5:
-
อิพี่ธีร์ขี้ซุย อิพี่ธีร์สายอ่อย5555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิพี่ก็เล่นใหญ่ไปอี๊กกกก แต่แอบชอบ :hao7:
-
:laugh:
:L2: :pig4: :L2:
-
สกิลการแลนี้โคตรๆเลยพี่
-
เอาน้องมาให้ได้นะโว้ยพี่ธีร์ เป็นกำลังใจให้5555555555555555555
-
ทำเอาเราหวนนึกถึงตอนดูหนังแล้วจับมือกับคนที่เคยคุยกันครั้งแรกเลยอะ ฮือ
ตอนนั้นมันเขินจริงๆนะ
แล้วข้ออ้างหนาวเหมือนอิพี่ธีร์เลย เห้อ เขิง
ว่าแต่น้องจะงงไหมอะ5555
แบบ พี่มันเป็นไรรึป่าวงี้ อยู่ๆก็ขอจับมือ
แต่ละมุนมากเลยตอนที่น้องโซ่หยิบเศษป๊อปคอร์นออกให้
คนอะไรทำไมทำตัวน่ารักพร่ำเพรื่อออ
ไม่ให้อิพี่มันแล้ว น้องจะเอาเองงง แง
กินเด็กออกจะดี กรุบกริบ เคี้ยวง่าย
ปล.เป็นเม้นที่ไม่ได้มีสาระอะไรเลย
มีแต่ความพร่ำเพ้อ ขออภัยด้วยนะคะ5555
-
หึหึหึ :hao3:
-
แหมมมอิพี่ธีร์รู้ใจตัวเองง่ายเหลือเกินนะยะ นี่ก็หลอกจับมือน้องไปอีก
-
มีเนียนจับมือน้องงง
ยอมรับใจตัวเองแล้วนะพี่ธีร์ จีบน้องสู้ๆ!
-
คนเด๋อนี่น่าจะไม่ใช่น้องนอ น่าจะเป็นพี่มึงอะ อย่างเด๋ออออ 555555 :m20: :m20:
ชอบการโปรยทานด้วยป๊อบคอร์นอะ ตลก :laugh: :laugh: :laugh:
-
เห้ออ น้องยังคงน่ารักอย่างต่อเนื่อง ใจพี่ยางไปหมดแล้วว
-
พี่ธีร์จะใช้เวลาพิสูจน์ใจอีกนานมั้ยอ่ะ
-
ถึงน้องจะเด๋อแต่คิดว่าคงไม่ได้ลงเอยง่าย ๆ หรอกนะพี่ธีร์คนกาก
ก็เพราะน้องเป็นคนดีชอบคิดถึงใจคนอื่นก่อนไงล่ะ
-
อีพี่ธีร์ ทำไมหน้าด้านมาจับมือน้อง :laugh: /ตีมือๆๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบจังเลยยย ชอบทุกๆ อย่างที่เขียนขึ้นมาเลย มันบอกไม่ถูก แต่มันรู้สึกว่ามันธรรมดาแบบไม่ธรรมดาอ่ะ รู้สึกหลงรักในงานของคุณคนเขียน มีเรื่องไหนที่เขียนก่อนหน้านี้มั่งไหมอ่า จะตามไปอ่านน
น้องโซ่เป็นคนดีเกินไปอ่ะ แต่เป็นคนดีเกินไปแบบที่ไม่น่ารำคาญ น้องโซ่น่ารักมากก :)
พี่ธีร์คนเกรียน จริงๆ คนแบบนี้อยู่ด้วยแล้วก้ไม่เครียดดี เฮฮา ปนมีสาระบ้าง 5555
-
o13
-
ตอน 15 ครึ่งหลัง (2/2)
“มึงจับมือไอ้โซ่???”
“Yeah...”
“เย่พ่อง” แหลมค้างอยู่ท่าถือถุงข้าวเหนียวขณะมองความบาปหนาของคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าโดยมีตำซั่วปูปลาร้า ลาบเป็ดโคตรเผ็ดและต้มแซ่บกระดูกหมูเป็นพยาน “อะไรยังไง ทำไมไปจับมือมัน”
“กูอยากจับเฉย ๆ”
“ว้อท?” เด็กลูกครึ่งทำหน้าเหวอ “ไอ้โซ่มันไม่เอ๋อแดกเลยเหรอวะ”
“น่าจะหนักกว่านั้นอะกูว่า” ธีร์เทน้ำอัดลมให้รุ่นน้องแล้วนึกไปถึงวันนั้นที่ทำให้น้องเด๋อเลิ่กลั่กยันขึ้นรถเมล์ รู้ว่าเด็กนั่นคงมีคำถามในใจมากมาย แต่เขาก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้เด็กเด๋อ ๆ คนหนึ่งเข้าใจว่าหน้าอกข้างซ้ายของเขาแม่งไม่ได้เต้นแรงเพราะกาแฟแล้ว
“มึงมือไวใจเร็วไปไหมพี่ธีร์ ไอ้ฉิบหาย ไหนบอกจะค่อยเป็นค่อยไป”
“ก็นี่แหละค่อยเป็นค่อยไปของกู” ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางเม้มริมฝีปาก หลายวันมานี้น้องเด๋อไม่ค่อยเล่นเกม อ้างว่าต้องอ่านหนังสือสอบซึ่งเขารู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กมันโกหก “แต่คงเร็วไปสำหรับน้องเด๋อ เพราะกูรู้สึกได้ถึงบาเรียป้องกันที่แผ่รอบตัวน้องหลังจากกูปล่อยมือ”
“ก็ควรอยู่อะ ถ้าไอ้โซ่เป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง นั่นเด็กผู้ชายนะห่า มึงคิดว่ามันจะเขินตัวบิดแล้วหันไปดูดปากอย่างดูดดื่มเหรอ”
“ถ้าเป็นงั้นกูสู้นะ เรื่องจูบกูไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว”
“ควาย ชาติหน้าบ่าย ๆ เหอะสัด มีแค่ผู้หญิงกระเดิด ๆ เท่านั้นแหละที่จะตกหลุมผู้ชายแบบมึง”
“อ้าว ด่ากูเฉย มึงเป็นน้องกูไหมเนี่ยไอ้ฉิบหาย นอกจากจะไม่ให้กำลังใจกันแล้วยังด่ากูอย่างแน่น”
“มึงน่าให้กำลังใจตรงไหนเหรอพี่กูถามนิดนึง” แหลมเบ้ปากแล้วกัดข้าวเหนียวคำใหญ่ “ไอ้โซ่น่าจะกลัวมึงไปแล้วอะ ลองคิดดูว่าถ้าอยู่ ๆ มีไอ้เชี่ยที่ไหนไม่รู้มาจับมือมึง มึงจะรู้สึกยังไง”
GOOD JOB กูคือไอ้เชี่ยที่ไหนก็ไม่รู้
“มันคงดูรีบไปสำหรับคนทั่วไป แต่กูอยากรู้ไงว่าถ้าลองจับมือไอ้โซ่แล้วจะออกมาอีท่าไหน และกูก็ได้คำตอบว่ารู้สึกดี กูเลยไม่รู้ว่าจะต้องเสียเวลาไปกับความสับสนทำไมอีก คือกูก็มีคำตอบในใจมาสักพักแล้วแต่กูไม่กล้ายอมรับ พอตอนนั้นอยากแน่ใจก็เลยลั่น”
“มีวิธีร้อยแปดที่เนียนกว่าการขอจับมือ แต่มึงไม่ทำ”
“จังหวะนั้นกูก็อยากจับมือมันอยู่ลึก ๆ อะ กูผิดไร” คนพี่พยายามอธิบาย แต่คนน้องดูจะไม่เห็นด้วย
“ไม่ผิดหรอก แต่ถ้าน้องมันหายไปจากชีวิตมึงก็ให้สำเหนียกไว้เลยนะจ๊ะ”
“...” ใจแป้ว ตั้งแต่เกิดมาผู้ชายอย่างไอ้ธีร์ยังไม่เคยรู้สึกขาดความมั่นใจขนาดนี้มาก่อน เขารีบไปเหรอวะ อาจจะใช่อย่างที่ไอ้แหลมพูด แต่ก็ไม่กล้าโทษสันดานความใจร้อนหน้าด้านหน้าทน เพราะแอบเข้าข้างตัวเองอยู่ประมาณนึงเลยว่ะ
“แล้วพี่เบลอะ ไหนตอนแรกบอกรู้สึกผิด กูก็พอเข้าใจนะ แต่อยู่ดี ๆ กูก็สงสารนางเฉยเลย แบบว่าผัวข่อยกำลังจะเป็นเมียเขาอ่า”
“สัด กูคบกันตั้งหลายปี มึงจะมาสงสารห่าไรเอาตอนนี้ แล้วหมาตัวไหนเป็นคนเซิ้งให้กูไปชิงตัวน้องเด๋อมาจากแพรว”
“กูก็พูดให้ดูหล่อเฉย ๆ เปล่าวะพี่ มึงแยกแยะหน่อยดิ”
“กูรู้สึกผิดกับเบลอยู่แล้วฟายเอ๊ย แต่กูชอบน้องเด๋อไปด้วยไง กูแยกความรู้สึกเก่ง”
“รับไปเลยรางวัลโนเบลสาขาผู้ชายส้นตีนแห่งปี” แหลมชูขาไก่ขึ้นมาระดับใบหน้า
“กูต้องเป็นแบบพระเอกละครที่เลิกกับแฟนแล้วต้องไปแดกเหล้า เสียผู้เสียคนไปเป็นเดือนแล้วค่อยเริ่มต้นใหม่เหรอวะ กูแค่ลุกขึ้นได้เร็วกว่าคนอื่นเพราะไม่อยากเป็นไอ้กากเว้ย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้กูก็คงไปนอนเล่นกับมึงที่หอ หรือไม่ก็ซื้อบัตรชั่วโมงร้านพี่ตั้บ กินนอนอยู่หน้าคอมทั้งวันทั้งคืน แต่ปัจจุบันกูมีไอ้โซ่ไงน้องรัก ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันเด็กมันทำให้กูรู้สึกปลอดภัยทั้งจากความคิดตัวเองและคนรอบข้าง กับเบลกูก็ยังรู้สึกผิด มากด้วย กูยังคิดถึงช่วงเวลาเก่า ๆ ที่เคยมีด้วยกัน ผ่านร้านข้าวที่เป็นเดทแรกกูก็คิดถึงเค้า แต่ตอนนี้กูก็ชอบไอ้โซ่ด้วย มันเป็นความรู้สึกใหม่ที่ไม่จำเป็นต้องเอาไปกลบความรู้สึกที่มีต่อเบลอะ กูไม่อยากอยู่เฉย ๆ เพราะกลัวขี้ปากคนอื่น”
ส้มตำคงเซ็งไม่ต่างจากพี่เบลอะแหลมคิดว่า พี่มันระบายออกมาเหมือนท่อแตกและเขาไม่รู้จะพูดอะไร เหมือนขยี้เรื่องที่คุยกันก่อนเข้าโรงหนัง ย้ำคิดย้ำทำเพราะลึก ๆ ไอ้พี่ธีร์ก็กังวล
“กูเชื่อว่าคนอื่นก็เป็นเหมือนกู แต่คนพวกนั้นไม่กล้าแสดงออกเพราะกลัวโดนด่าว่าเป็นไอ้คนเหี้ย ไม่ได้รักแฟนเก่าจริง ๆ พอเลิกไปก็เริ่มต้นใหม่ได้ง่าย ๆ ซึ่งคนด่าก็ไม่ใช่ใครเลยนอกจากคนรอบตัวแฟนเก่า เช่นฝ้ายเป็นต้น แค่เห็นกูสกรีนช็อตสกอร์เกมลงหน้าเฟซแล้วฟลัดเลขห้าอย่างสะใจ นางก็อัพด่ากูยาวเป็นบทความเรื่องสั้น แบบที่คนอื่นผ่านมาเห็นก็คงเข้าใจว่ากูไปฆ่าล้างโคตรนางมาอะ”
“ชาติที่แล้วมึงอาจจะไปเยี่ยวใส่ประตูบ้านพี่ฝ้ายมาชาตินี้เลยจองเวรหนักหน่อย โอ้โหสินกำให้เค้าแล้วกันนะ”
“กูอยากรู้เลยว่าไอ้ส้นตีนที่ไหนเป็นคนต้นคิดว่าถ้าอกหักแล้วห้ามมีความสุขออกนอกหน้านะ ไม่งั้นจะกลายเป็นคนไม่จริงใจ คือกูก็เจ็บเหมือนกันไงแต่กูแค่ไม่แสดงออก กูไม่ชอบให้ใครมาสงสาร มันเป็นเรื่องที่กูสามารถจัดการได้ด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องประกาศให้คนทั้งโลกรู้”
“แต่พี่เบลทำอะ นี่หลอกด่าแฟนเก่าเหรอ ไอ้พี่ระยำ”
“อ้าว ทีงี้ล่ะเสือกทีมเบลเฉย” ชายหนุ่มง้างมือขึ้นเตรียมจะนวดกะโหลกรุ่นน้องแต่ยั้งมือไว้ได้ก่อน “รายนั้นเค้าเป็นผู้หญิงอ่อนไหวเว้ย บางคนก็รู้สึกดีเวลามีคนเมนต์ให้กำลังใจ แต่สำหรับกูไม่ใช่”
“ทำไมอยู่ดี ๆ เข้าเรื่องดราม่าเฉยเลยวะ กูแค่จะหลอกด่ามึงขำ ๆ” แหลมใช้มือฉีกไก่ย่างให้แล้วรุ่นพี่ก็ก้มลงมากินเพราะมันไม่อยากมือเลอะ บักห่าคั่ว บักคุณชายใหญ่
“กูอิน แล้วกูก็เริ่มเครียดเรื่องไอ้โซ่แล้วด้วย”
“เรียนผูกต้องเรียนแก้อะนะ ลูกเสือเขาไม่จับมือขวา”
“เกี่ยวเชี่ยไร” ธีร์มองคาดโทษรุ่นน้องที่ให้ความสนใจกับส้มตำมากกว่าหนังหน้าเขาแล้วในตอนนี้
“ไหน ๆ ก็หน้าด้านไปแล้ว ก็หน้าด้านให้สุดไปเล้ย กลัวห่าไร” คนน้องเงยหน้าขึ้นสบตากัน ยักคิ้วกวนกระตุ้นความชั่วช้าให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
แหลมไม่เคยเห็นรุ่นพี่เครียดขนาดนี้ ใจหนึ่งก็เป็นห่วงกลัวผลจะออกมาไม่ดี แต่อีกใจเขาก็รู้สึกดีที่พี่ธีร์จะได้ลองแก้ปัญหาในแบบที่ไม่เจอเจอมาก่อน
“เป็นถึงหัวหน้าทีมขี้ซุยบราเทอร์ มึงรู้อยู่แล้วปะว่าจะวางแผนแก้สถานการณ์ยังไง”
*
“ไอ้โซ่ มึงเป็นไรเปล่าวะ พักนี้ดูเหม่อ ๆ”
คนถูกทักหลุดออกจากความคิดพลางหันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่กำลังอ่านหนังสือกันอยู่ เด็กหนุ่มตัวผอมกลอกตาล่อกแล่ก มองหนังสือของเจมส์ที่เปิดนำไปแล้วสามหน้าแล้วก็รีบเปิดตาม
“ใจลอยบ่อย คิดถึงน้องแพรวเหรอจ๊ะ”
“ไม่ใช่นะ กูไม่ได้คิดอะไรกับแพรวเลย”
“มีอะไรก็พูดกับพวกกูได้นะเว้ย เรามีกันอยู่แค่นี้” อาร์มวางมือลงบนศีรษะไอ้ซื่อบื้อ พยายามตะล่อมหลอกล่อให้มันคายความลับในใจออกมา หลายวันแล้วที่ไอ้โซ่ดูใจลอยจนเดินชนนู่นนี่นั่น พอถามก็บอกว่าไม่มีอะไร
“จริง ถ้าดราม่าเรื่องแพรวกับพี่แหลมก็เล่ามาเลยดีกว่า อย่าเก็บไว้ในใจเลยเพื่อน”
“มึงจะสตรองต่อหน้าพี่ ๆ แค่ไหนก็ได้นะ แต่กับพวกกูอะ จัดเต็มได้”
เขากับไอ้เจมส์พากันไซโค และการที่สีหน้าไอ้โซ่เปลี่ยนไปก็ถือว่าเป็นลางที่ดีขึ้น ทั้งคู่ละสายตาจากหนังสือที่ต้องอ่านเตรียมสอบวันพรุ่งนี้ สละเวลาสักสิบยี่สิบนาทีมาคุยเรื่องปัญหาหัวใจให้เพื่อนมันคงไม่เสียหลายนัก
“อาร์ม”
“ว่ามา”
“ขอจับมือหน่อย”
“หะ?” เจมส์กับอาร์มประสานเสียงกันขณะมองไอ้ซื่อบื้อที่ยื่นมือออกมาเหมือนหมาเชื่อง ๆ
“จับหน่อยนะ จับมือกัน”
“จับเพื่อ?”
“กู... หนาว”
“หนาวพ่อมึง แอร์ห้องกูยังไม่ได้ล้าง ร้อนจนเหงื่อไหลตามร่องตูดละ” อาร์มมองค้อนคนตรงหน้า ก่อนจะผลักหัวมันเบา ๆ จนผมเผ้ากระปลิวปิดหัวคิ้ว ไอ้โซ่เหมือนคนจะร้องไห้ สังเกตได้จากปากและเสียงอึกอักในลำคอ
“จับหน่อย...” ไอ้ซื่อบื้อยังคงตื๊อ เจมส์จึงสะกิดคนข้าง ๆ ด้วยหัวไหล่เพราะความอยากเสือก อาร์มถอนหายใจหน่าย ๆ กับการล้วงความลับ จึงจำใจวางมือลงไป ก่อนห้องสี่เหลี่ยมจะถูกความเงียบกลืนกิน
“อุ่นยังคะพี่โซ่?” จงใจดัดเสียงให้เล็กลง แต่เจ้าของชื่อก็ยังขมวดคิ้วจ้องมือที่จับกันอยู่ ก่อนอาร์มจะสะดุ้งสุดตัวเพราะเรียวนิ้วเริ่มสอดประสานกัน “อะไรของมึงเนี่ย?!”
“ใจเย็นก่อนสิ... แป๊บนึง” โซ่หลับตาแน่นเพื่อเปรียบเทียบว่าความรู้สึกในโรงหนังวันนั้นมันเหมือนกับวันนี้หรือไม่ แปลกจัง มืออาร์มไม่เห็นมีเหงื่อเลย แถมใจก็ไม่ได้เต้นแรงด้วย
“ไอ้โซ่”
“รู้สึกแปลก ๆ ไหม?” เด็กหนุ่มตัวผอมมองเพื่อนอย่างจริงจังหวังขอความเห็น อาร์มกับเจมส์ที่ยังเรียบเรียงสถานการณ์ไม่ถูกจึงหันไปมองหน้ากัน
“แปลก”
“เหรอ เป็นยังไงบ้าง เล่าให้ฟังหน่อย”
“แปลกตรงที่อยู่ดี ๆ มึงมาขอจับมือกูเนี่ย เป็นอะไร?”
“ถ้าอยู่ดี ๆ มาจับมือกันมันก็ต้องแปลกอยู่แล้วถูกไหม กูไม่ได้คิดไปเองใช่หรือเปล่า?” คราวนี้ไอ้โซ่กำมือแน่นขึ้นอีก อาร์มรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงนิ้วตัวเองดังกร๊อบ
“ฟาย เป็นอะไรก็พูดเลยได้ปะล่ะ กูอยากรู้จะแย่แล้ว” เจมส์เป็นคนทนไม่ไหว และระหว่างรอไอ้โซ่ก็เงียบไป ก่อนมันจะเอามือปิดหน้าตัวเอง
“อา... เหมือนจะเป็นบ้าเลย”
“อันนี้กูเห็นด้วย”
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ”
“จะเล่าแล้วเรียกกูละกัน” อาร์มถอนหายใจแรง ๆ พลางชำเลืองมองเพื่อนสนิทที่ลดมือลงมาปิดปากตัวเองพร้อมทำตาปริบ ๆ
“พี่ธีร์ขอจับมือกูในโรงหนังอะ...”
“หา?!!!” ทั้งคู่ประสานเสียงกันอีกครั้ง คราวนี้เจมส์ปิดหนังสือทันทีพร้อมเคลียร์โต๊ะสำหรับเรื่องเล่าที่คาดว่าน่าจะมีประเด็นร้อนให้ขยี้
“พี่เค้าบอกว่าหนาว แต่กูรู้สึกว่ามันเป็นเหตุผลแปลก ๆ”
“แน่ล่ะ ผู้ชายขอจับมือผู้ชายในโรงหนังแบบนั้น กูกับน้องชายแท้ ๆ ยังไม่ทำเลย”
“กูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม... ดีจังเลยที่พวกมึงเห็นด้วย...” โซ่รู้สึกอุ่นใจหลังจากได้ยินเจมส์ว่าอย่างนั้น อย่างน้อยก็คลายความคาใจไปแล้วหนึ่งอย่าง
“ปกติถ้าพูดกับผู้หญิงมันคือการเนียนขอจับมือไง แต่นี่มึงเป็นน้องพี่เค้า” อาร์มเริ่มวิเคราะห์ และไอ้ซื่อบื้อก็พยักหน้าเห็นด้วย
“แต่พี่เค้าน่าจะหยอกเล่นปะ ปกติพี่ธีร์ก็ชอบแหย่มึงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ?” ที่เจมส์พูดก็ถูก แต่โซ่รู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนไปจากเดิม มันมีความจริงจังแฝงอยู่ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง
“แล้วจับนานแค่ไหน?”
“ตั้งแต่กลางเรื่องยันจบเลย...”
“เชี่ย นานไปเปล่า เสื้อกันหนงกันหนาวไม่มีเหรอ ทำไมไม่ถอดออกมาคลุม”
“ใส่มาทั้งคู่แต่พี่ธีร์ก็ยังจับอยู่อะ แถมเอานิ้วโป้งลูบนิ้วกูเบา ๆ ด้วย... โอ๊ย...” โซ่ซบลงกับหนังสือ ไล่อาการร้อนผ่าวบนหน้าและใบหูให้จางหายไปเสียที ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำแบบนั้นกับใครเลย พอมีครั้งแรกกลับเป็นรุ่นพี่ที่เป็นผู้ชายด้วยกัน แล้วก็ดันรู้สึกแปลก ๆ เสียด้วย
“เกินเหตุละ ไอ้คลึงนิ้วกูว่าไม่ใช่เล่น ๆ” เจมส์ชี้นิ้วย้ำ ๆ พลางหันไปขอความเห็นจากอาร์ม
“เรื่องเหตุผลจับมือนี่เอาไว้ก่อน ตอนนี้กูอยากรู้ว่ามึงคิดยังไง?”
“กูเหรอ...”
“ใช่ ตอนโดนจับมือมึงรู้สึกไงบ้าง เช่นไม่โอเค ไม่ชอบให้เล่นแบบนี้ มันเกินไปกว่าทุกครั้งหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิ กูไม่ได้รู้สึกแย่ แต่เป็นอาการทำตัวไม่ถูกมากกว่า ใจนึงก็คิดว่าพี่ธีร์อาจจะแกล้งเล่นเหมือนทุกครั้ง แต่ที่ผ่านมากูก็รู้นะว่าอันไหนโดนปั่น อันไหนพี่ธีร์จริงจัง แต่แบบหลังมันไม่เคยมีน่ะอาร์ม พี่ธีร์สกินชิพเป็นนิสัย ที่แซ็วเล่นเวลาไลฟ์ก็แค่ขำ ๆ เอนเตอร์เทรนด์แฟนคลับ...”
“แต่คราวนี้?”
“กู...” เจมส์กับอาร์มกำลังรอคำตอบ และไอ้ซื่อบื้อก็เงียบไปครู่หนึ่งระหว่างใช้ความคิด ก่อนทั้งคู่จะพบแก้มสีระเรื่อเมื่อเจ้าตัวเงยหน้าขึ้น สีหน้าแบบที่พวกเขาสองคนไม่เคยเห็นเพื่อนในมุมนี้มาก่อน “กูเขิน...”
“ฉิบหายละ กับพี่ธีร์เนี่ยนะ?”
“พี่ธีร์ที่เป็นผู้ชายด้วย” เจมส์ขยี้ เขาเห็นว่าไอ้โซ่กำมือพร้อมหลับตาแน่น ก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก
“อาจจะเป็นเพราะกูไม่เคยจับมือใคร แล้วบรรยากาศในโรงหนังเป็นยังไงกูก็รู้จากพวกมึงสองคนอะ เพราะงั้นที่ออกมาเป็นแบบนี้ก็คงเพราะกูฟังมาเยอะ...”
“...” เด็กหนุ่มทั้งสองไม่รู้จะพูดกับเพื่อนอย่างไร ตลอดเวลาที่คบกันมาไอ้โซ่ก็ไม่เคยมีท่าทีว่าจะชอบผู้ชายเลยนี่หว่า จริงอยู่ที่มันเป็นคนติ๋ม ๆ ดูหน่อมแน้ม แต่เรื่องเขินผู้ชายก็เป็นเรื่องชวนตกใจอยู่
“กูแค่เขินนะ กูไม่ได้อะไรมากกว่านั้นหรอก พี่ธีร์เป็นแฟนเก่ากับพี่เบล กูแคร์พี่เค้ามาก”
นอกจากจะเอาตัวไม่รอดกับความเขินที่เกิดขึ้นเพราะผู้ชายด้วยกันแล้ว ตอนนี้ไอ้ซื่อบื้อยังเอาเรื่องคนอื่นมาวางไว้บนไหล่ตัวเองอีก อาร์มปิดหนังสือเพื่อนพร้อมดึงเข้าหาตัวเอง สบตากันโดยไม่มีใครพูดอะไรซึ่งเขาคาดว่าหลายวันที่ผ่านมาไอ้โซ่คงต่อสู้กับความสับสนในใจอยู่ตลอด
“ที่มึงไม่ค่อยเล่นเกมเพราะเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า?”
“...”
“ที่อ้างว่าอยากได้ท็อปก็เลยติวหนักกับพวกกูนี่เรื่องจริงกี่เปอร์เซ็นต์?” อาร์มชูสิบนิ้วขึ้นตรงหน้า และไอ้โซ่เลือกที่จะเงียบไปพร้อมทำตาปริบ ๆ ขณะมองมา ก่อนจะเอานิ้วชี้กดทีละนิ้วลงจนเหลือแค่นิ้วก้อยข้างขวา “สิบเปอร์เซ็นต์?!”
“อือ”
“เพื่อนเรากลายเป็นคนตอแหลไปแล้วว่ะอาร์ม” เจมส์แสร้งปิดปากร้องไห้น้ำตาแห้ง เหมือนคุณพ่อตอนเห็นว่าลูกชายโตมากพอที่จะโกหกเพื่อออกไปทำเรื่องไม่ดีกับเพื่อน ๆ
“ตอนแรกกูคิดว่าคงไม่มีอะไร แต่พอเล่นเกมด้วยกันแล้วพี่ธีร์พูดว่า ‘พรุ่งนี้โทรปลุกพี่ด้วยสิ’ กูก็เลยถามว่าให้ปลุกตอนไหน กูจะได้ตั้งนาฬิกาไว้เพราะปกติพี่ธีร์ตื่นสายประจำ แล้วพี่เค้าก็บอกว่า ‘ตอนเราตื่น’ กูก็งงอะ... แล้วกูก็สตันท์ไปห้าวิตอนพี่ธีร์บอกว่า ‘อยากลองตื่นพร้อมกัน’”
“อ้าว โดนฮุคเฉย”
“ใช่ไหมล่ะ ปกติพี่เค้าก็ทำแบบนี้ตลอดนั่นแหละ แต่คราวนี้ทำไมไม่หัวเราะตามหลังล่ะ ไม่เห็นตลกเหมือนทุกครั้งเลย”
“มึงคิดว่าพี่เค้าแกล้งปั่นเล่นถูกปะ?”
“อือ ต้องเป็นอย่างนั้นสิ พี่ธีร์ไม่คิดเป็นอย่างอื่นหรอก พี่เค้าไม่มีทางชอบผู้ชายแน่ และถ้าชอบก็คงไม่ใช่กู”
“ตีกับตัวเองหนักนะมึงอะ ใจนึงก็คิดว่าเขาแกล้ง คงไม่ได้ชอบหรอก แต่อีกใจก็สับสน”
“กูสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้เลย เศร้าจัง ถ้ากูเคยมีแฟนมาก่อนคงแยกแยะอะไรได้ง่ายกว่านี้เนอะ” โซ่ถอนหายใจ บอกไม่ถูกเลยว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอย่างไร แค่คิดว่าตนเองเขินเพราะพี่ธีร์ก็รู้สึกผิดกับพี่เบลจะแย่แล้ว นิสัยไม่ดีเลย
“ลองดูไปก่อน ถ้าพี่เค้าปั่นจริงสักวันมึงต้องรู้สึกได้อะ แต่ถ้าพี่เค้าเสือกจริงจัง งานนี้ทั้งมึงทั้งพี่ธีร์คงต้องเจอความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ละ”
“...”
“ความเปลี่ยนแปลงที่ว่าคือพวกมึงสองคนไม่ได้มองกันและกันแบบพี่น้องอีกแล้ว นั่นคือสิ่งที่กูจะสื่อ”
*
ต่อข้างล่างนะคะ
-
พรุ่งนี้มีนัดซ้อมทีม จะเรียกว่าโชคดีได้ไหมที่พี่ธีร์เป็นฆาตกรจึงไม่ได้ซ้อมพร้อมกัน โซ่รู้สึกแย่จัง ทั้งที่ไม่ได้อยากหลบหน้าแต่ก็ทำไปแล้วเพราะคิดว่ามันคือความถูกต้อง ทั้งที่ความจริงแทบจะไม่รู้เลยว่าอะไรคือผิดถูก เขาเชื่อความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นมาว่าควรมีระยะห่าง เพื่อสร้างเกราะคุ้มกันให้ความรู้สึกตัวเองและพี่เบล
ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติเหมือนที่พี่ธีร์เป็นมาตลอด มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก นอกจากความรู้สึกของเด็กซื่อบื้อคนหนึ่งที่ไม่เคยจับมือกับใคร โซ่พยายามหาเหตุผลให้คำตอบออกมาเป็นไม่ใช่ แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็รู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
ความห่วงใย สายตา และเสียงหัวเราะเพราะความสัมพันธ์ที่เรียกว่าพี่น้อง มันเคยเป็นเรื่องที่ทำไปเพราะความเป็นห่วง แต่อยู่ ๆ ก็เริ่มพิเศษขึ้นมาเสียอย่างนั้น น่าโมโหจังที่กล้าคิดเป็นตุเป็นตะ โซ่โกรธและผิดหวังกับตัวเอง เขาเป็นคนซื่อบื้อก็จริงแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าเกิดความหวั่นไหวขึ้นกับใจแล้ว
ห่างออกมาแบบนี้ดีแล้วเหรอ... ไม่เห็นจะดีเลย โซ่อยากเล่นเกมกับพี่ธีร์ อยากไปเดินตลาดนัด และนั่งหัวเราะด้วยกันตอนกินหมูกระทะหน้าร้านพี่ตั้บ แต่จะทำไงดี ถ้าเจอกันมากกว่านี้โซ่จะรู้สึกกับพี่ธีร์มากกว่าเดิมหรือเปล่านะ หรือควรลองคบกับผู้หญิงสักคนอย่างที่เจมส์แนะนำ
ไม่เอาด้วยหรอก... โซ่ไม่อยากให้ใครสักคนมาเสียใจเพราะความลังเลของตัวเอง
RRRrrrr!!!
เด็กหนุ่มมองสมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือ เจ้าของเบอร์เคยทำให้ยิ้มได้ง่าย ๆ เมื่อนึกว่าคงมีเรื่องสนุกให้ทำ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว โซ่กลัวการรับสายพี่ธีร์จนเสียความเป็นตัวของตัวเองไป
“ครับ...”
( ช้า ขี้อยู่หรือไง? )
“ใช่ครับใช่ โซ่เพิ่งเข้าห้องน้ำเสร็จ ว่าแต่พี่ธีร์มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
( เล่นเกมกัน )
“ตอนนี้เหรอครับ?”
( ใช่ หรือว่าไม่ว่าง? )
“อ่า... ครับ โซ่ต้องอ่านหนังสือน่ะ ช่วงนี้สอบติดกันเลย” รู้สึกผิดทุกครั้งที่โกหก แต่ก็ไม่อยากพูดความจริง ขืนเล่นเกมด้วยกันแล้วถูกหยอดก็คงเขินอีกแน่ ๆ จิตใจโซ่ยังไม่แข็งแรง
( งั้นไม่เป็นไร ออกมาเปิดประตูให้หน่อย )
“หะ?”
( หูหนวกเหรอ เปิดประตู )
“ประตู... ห้องโซ่เหรอครับ?”
( ประตูโดเรม่อนมั้ง เร็ว ๆ ดิ พี่เปียกทั้งตัวละนา )
โซ่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ใจหนึ่งก็อยากหลบหน้าต่อไปแต่อีกใจก็กลัวว่าพี่ธีร์จะเป็นหวัดอีกถ้าหากยืนอยู่หน้าประตูห้องเขาจริง ๆ
“ช้า”
“...”
แย่แล้ว... พี่ธีร์มาหาจริง ๆ แถมตัวเปียกอย่างที่พูดไว้ด้วย...
“ทำไมตากฝนมาล่ะครับ...”
“ใครจะรู้ว่าแถวนี้ฝนตก ขอยืมผ้าขนหนูหน่อยดิ นี่หนาวไปถึงไข่แล้ว” โซ่ถอยหลังสองก้าวพลางมองตามแผ่นหลังกว้างของคนตัวโตที่เดินเข้าไปในห้องพร้อมถอดเสื้อแขนยาวลายสก็อตออก ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูของเขาขึ้นมาเช็ดหน้า
“เดี๋ยวโซ่เอาเสื้อกับกางเกงมาให้เปลี่ยนนะ” เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปด้านใน หาเสื้อและกางเกงหลวม ๆ ให้ใส่ และทั้งคู่ได้มีโอกาสสบตากันในช่วงเวลาสั้น ๆ ตอนส่งชุดให้ แต่พี่ธีร์กลับเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน
โซ่เบิกตากว้างเมื่อคนตัวโตถอดเสื้อออกต่อหน้าต่อตาจนเห็นแผงอกและหน้าท้อง เขารีบหันหลังขวับพลางเกาศีรษะก่อนจะเดินไปเปิดคอมทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับมัน
“ผึ่งไว้ไหนได้บ้าง?”
“บนเก้าอี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวโซ่เป่าแห้งให้”
“ทำอะไร เล่นเกมอยู่เหรอ?” พี่ธีร์เดินมาหาพร้อมเท้ามือลงบนโต๊ะคอม โซ่จึงนั่งหดตัวจนลีบเหลืออยู่ไม่กี่นิ้ว เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นน้ำหอมของอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้จมูก และกลิ่นของมันคงส่งผลไปถึงหัวใจด้วย หน้าอกข้างซ้ายถึงได้เต้นแรงขนาดนี้
“ไหนบอกว่าจะอ่านหนังสือสอบ ไหนหนังสือ?”
“อะ... อ๋อ หนังสืออยู่บนเตียงครับ” โชคดีที่ก่อนหน้านี้เอาไปกอง ๆ รวมกันไว้ ไม่อย่างนั้นคงโดนจับได้เหมือนตอนเพิ่งคุยกันแรก ๆ แน่
“ให้พี่ช่วยไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ โซ่แค่อ่านทวนน่ะ พี่ธีร์จะเล่นคอมไหม เล่นได้เลยนะครับ โซ่จะไปอ่านหนังสือต่อแล้ว” ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปคงแย่แน่ เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวเตรียมจะลุกขึ้นแต่ก็วงแขนแกร่งของพี่ธีร์กั้นไว้เสียก่อน
โซ่มองมือที่กำเมาส์ได้จนมิด ทุกอย่างกำลังขับเคลื่อนไปอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซึ่งคงมีแค่เด็กอย่างเขาที่เหมือนจะเป็นบ้าอยู่ตามลำพัง
“เห็นที่พี่ส่งเกมให้เปล่า”
“เหรอครับ... โซ่เพิ่งเห็น”
“เห็นเคยบ่นว่ารอ ก็เลยชิงซื้อให้ก่อน เป็นไง ป๋าปะล่ะ?” พี่ธีร์ยังคงเหมือนเดิมเห็นไหม ทำไงดี เขารวนไปหมดแล้ว T_T
“ขอบคุณครับ แต่พี่ธีร์ขยับออกหน่อยนะ โซ่จะไปอ่านหนังสือ”
“อะไร คุยกับพี่ก่อนสักห้านาทีไม่ได้หรือไง?”
“ครับ...?” เด็กหนุ่มเงยหน้าสบตากับรุ่นพี่ในระยะใกล้ พยายามหาคำตอบให้ตัวเองว่าตอนนี้พี่ธีร์กำลังรู้สึกอย่างไร ระหว่างพูดเล่น ๆ หรือจริงจังอย่างที่กำลังกังวลอยู่
“ไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์ พอพี่มาถึงก็ไม่สนใจ เอ้อ หนังสือมันสำคัญมากเลยใช่ปะ?”
“สำคัญสิครับ โซ่จะสอบแล้วนี่”
“โกหก”
“พี่ธีร์ก็โกหก เมื่อกี้ชวนโซ่เล่นเกมเองแท้ ๆ แต่อยู่ ๆ ก็มายืนหน้าประตูห้องเฉยเลย” ธีร์มองหน้ามึน ๆ ของเด็กเด๋อที่กำลังเถียงเขา ทำไงดี น้องโคตรน่ารักเลย
“พี่ก็ตอแหลตั้งแต่เกิดอยู่แล้วปะ แต่เราไม่ไง”
“โซ่ก็ตอแหล”
“อ้าว จังหวะนี้อย่างได้ หยาบอีกดิพี่ชอบ”
“ถอยเลยครับ” โซ่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับพี่ธีร์แล้ว เขามุดใต้วงแขนแกร่งออกมาก่อนจะถูกคว้าข้อมือไว้โดยคนขี้แกล้ง “อะไรเล่า พี่ธีร์อะ...”
“รู้แล้วใช่ไหม?”
“รู้... อะไรครับ โซ่ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” น้องเด๋อกลอกตาล่อกแล่ก เป็นเด็กโกหกไม่เก่งอย่างไรวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม
“อย่ามาแกล้งมึน พี่รู้ว่าเรารู้”
“โซ่ไม่รู้จริง ๆ โซ่น่ะอ่านหนังสือทั้งวัน เรียนเสร็จก็อ่าน กินข้าวก็อ่าน เกรดเทอมนี้ต้องพุ่งจนแม่ตกใจแน่ ๆ แล้วโซ่ก็จะได้กินของอร่อย ๆ ตอนแม่มาหา”
“นับหนึ่ง” ชายหนุ่มถลึงตามองเด็กเด๋อที่พยายามยื้อดึงมือตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ และแน่นอนว่าเขาไม่ยอม
“พูดแล้วก็หิวเลย พี่ธีร์ปล่อยมือเร็วครับ โซ่จะไปต้มมาม่า เดี๋ยวโซ่ต้มเผื่อนะ ตกลงไหมครับ” ยัง... ยังไม่หยุดพูดเยอะ
“นับสอง”
“ปล่อยโซ่ก่อนนะ...”
“ไม่พูดพี่จูบ”
“พี่ธีร์จะจูบโซ่ได้ยังไงล่ะครับ เราเป็นพี่น้องกัน แถมโซ่ก็เป็นผู้ --” เด็กหนุ่มตัวผอมเบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นมาปิดปากตัวเองได้ทันท่วงทีเมื่อรุ่นพี่เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนปากเกือบแตะกัน
บ้าไปแล้ว... เมื่อกี้หัวใจเกือบหยุดเต้นแน่ะ...
“ห้ามนะครับ พี่ธีร์จะแกล้งโซ่ยังไงก็ได้แต่แบบนี้มันแรงเกินไปนะ...” เสียงอู้อี้ทะลุออกมาจากฝ่ามือที่ปิดปากเอาไว้ ชายหนุ่มยังคงจ้องเจ้าเด็กเด๋อโดยไม่ยอมอ่อนข้อให้ เขาเป็นคนร้าย ๆ ที่อ่อนโยนไม่เป็น
“ก็ถ้ายังหลบหน้าพี่แบบนี้?”
“โซ่ขอโทษ... โซ่ไม่ได้ตั้งใจ...”
“รังเกียจพี่มากไงวะ ไหนบอกมาซิ?”
“โซ่ไม่เคยรังเกียจพี่ธีร์เลยสาบานได้ ตรงนั้นมีหิ้งพระอยู่ ปล่อยมือโซ่แล้วไปทดสอบกันนะ...” พูดจบก็รีบเม้มปากแล้วชี้มือไปข้างหลัง กลัวโดนจูบอะไรขนาดนั้น น้องเด๋อเอ๊ย
“ถ้าไม่รังเกียจแล้วมันคืออะไร บอกพี่หน่อยได้ไหม?” จู่ ๆ พี่ธีร์ก็เข้าโหมดจริงจัง และโซ่ไม่รู้ว่าคำตอบไหนถึงจะปลอดภัยสำหรับทุกคนมากที่สุด
“มันเกินไปครับ...”
“ใครที่เกินไป พี่ที่ถ่อหน้ามาหาหรือว่าเราที่พยายามหลบหน้าพี่ทุกวิถีทาง?”
“โซ่ผิดครับ แต่พี่ธีร์ก็แกล้งแรงเกินไป”
“พี่ไม่ได้แกล้ง โอเค๊?”
“แล้วมันยังไงกันล่ะครับ – ไม่เอา ห้ามตอบนะครับ ถือว่าโซ่ไม่ได้ถาม – ไม่ครับไม่ พี่ธีร์ห้ามพูด” เด็กหนุ่มตัวผอมเลิ่กลั่ก กลัวจะได้ยินคำตอบที่ทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นจึงรีบเอามือปิดปากอีกคนไว้ และใช่... โซ่ห้ามไม่ให้พี่ธีร์พูดได้แล้ว
ห้ามพูด... แต่ไม่ได้ห้ามจุ๊บฝ่ามือ
“...!!!”
“อ่อน” เขาหัวเราะเด็กเด๋อที่รีบชักมือกลับ สีหน้าช็อกโลกตอนมองมือตัวเองสลับกับใบหน้าเขานั้นน่าเอ็นดูน้อยเสียทีไหน
“ห้ามทำปากแบบนั้นนะครับ” มือที่เคยปกป้องตัวเองตอนนี้ทำได้แค่ยกขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พี่ธีร์แย่มาก ทำหน้ากวนไม่พอยังทำปากจุ๊บใส่อีก “ห้าม”
“พูดกับพี่ก่อนว่าจะไม่หลบหน้าอีก แล้วจะหยุดให้”
“พี่ธีร์เป็นแบบนี้แล้วโซ่จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ... หยุดนะ ห้ามทำแล้ว” สุดท้ายเด็กเด๋อก็เอามือปิดตาตัวเองเพื่อไม่ให้เห็นความกวนประสาทของเขา ธีร์รั้งข้อมือคนขี้เขินเข้ามาใกล้ ๆ แม้ว่าน้องจะยื้อดึง และแน่นอนว่าเขาชนะ
“พี่ชอบเราจริง ๆ”
“ไม่ได้ยิน โซ่ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น โอ้โหฝนตกเสียงดังมากเลย”
“พี่ชอบเรา”
“พรุ่งนี้น้ำจะท่วมไหมนะ รองเท้าต้องเปียกแน่...” น้องเด๋อพึมพำหน้าเคร่งเครียด พยายามเอามือข้างเดียวปิดหูไม่รับรู้ใด ๆ เขาจึงโน้มลงไปใกล้ ๆ หูอีกข้างแล้วตะโกนใส่
“พี่ชอบเราโว้ยยยยยยยยยยย!!!”
“โอ๊ย...”
ขอโทษที่เลว แต่ธีร์โคตรมีความสุขตอนเห็นน้องเด๋อทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วลงมือลงไม้กับเขาเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มกำลังจะสำลักเสียงหัวเราะ เขายกมือทาบหน้าอกตนเองหลังจากถูกน้องชกเบา ๆ
“ชอบไม่ได้ครับ ไม่ได้เด็ดขาด...”
“เพราะเบลเหรอ?”
“ใช่ครับ พี่เบลจะเสียใจ”
“แล้วพี่ล่ะ?”
“...”
“เราปกป้องเบล แล้วพี่จะรู้สึกยังไงก็ได้งี้เหรอวะ เอางี้เหรอโซ่?” เขาไม่ได้อยากบีบให้ตอบทั้งที่รู้เจตนาน้องดีอยู่แล้ว แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้
โซ่เริ่มลนเพราะทำตัวไม่ถูก เดี๋ยวพยักหน้า เดี๋ยวส่ายหน้า ก่อนจะช้อนตามองขอความเห็นใจจากคนตัวโตกว่า “พี่ธีร์อาจจะสับสนเพราะเหงาก็ได้นะครับ เพราะช่วงนี้เราอยู่ด้วยกันตลอด ถ้าลองห่าง ๆ กันดูพี่ธีร์จะเข้าใจตัวเองมากขึ้นก็ได้นะ...”
“แค่นี้ยังห่างไม่พอเหรอ พี่ไม่ใช่เด็กอนุบาลนะที่จะแยกไม่ออกว่าอันไหนเปลี่ยว อันไหนเอาจริง” อันหลังแอบอีโรติก ดีนะเด็กมันไม่คิดเยอะ
“แต่โซ่เป็นผู้ชาย...”
“พี่ก็ผู้ชาย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น โธ่... พี่ธีร์จริงจังหน่อยสิครับ โซ่อยากหาทางออกให้เรื่องนี้”
“ก็หาอยู่นี่ไง โอเค เรากลัวเบลเกลียดใช่ไหม?” เด็กหนุ่มตัวผอมนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ “โอเค พี่เข้าใจแล้ว”
“โกรธไหมครับ...” น้องเด๋อเงยหน้าขึ้นมาสบตากันอีกครั้ง แววตาคู่นั้นเหมือนกำลังออดอ้อนขอความเข้าใจ ไอ้ฉิบหาย ตั้งแต่รู้ว่าชอบก็มองอะไร ๆ เวอร์ไปเสียทุกอย่าง “โซ่ไม่อยากให้พี่ธีร์หงุดหงิด แต่ก็ไม่อยากให้พี่เบลเสียใจเหมือนกัน เรามาหาทางออกให้เรื่องนี้กันนะครับ เผื่อทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้”
“โซ่ มันจะเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง แค่มองเราเฉย ๆ พี่ยังทำไม่ได้เลย พี่อยากกอด”
“ห้ามพูด...” เสียงน้องอย่างโศก ถ้าไอ้แหลมได้ยินคงตบกะโหลกเขาแน่ ๆ ที่ไม่รู้จักอ้อมค้อมให้เป็น
“ฟังนะ” เขาคลายมือออกแล้วเปลี่ยนเป็นโอบแก้มน้อง “พี่ไม่ได้มาขอให้เราคบกัน ไม่ได้มาขออะไรเลย พี่แค่อยากบอกให้รู้ว่าพี่รู้สึกยังไง เราจะได้รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำต่อจากนี้มันอาจจะเพิ่มมากขึ้นหน่อย พี่แม่งเป็นคนเยอะ ๆ อะ”
“...”
“เรายังเป็นน้องเด๋อของพี่นะ แต่น่ารักกว่าเดิม ขอโทษที่ทำให้เขิน แต่ทน ๆ ฟังหน่อย พอเป็นเรื่องแบบนี้พี่เก็บไว้ในใจไม่เก่งเลยว่ะ”
“...”
“ไม่ต้องชอบพี่ก็ได้ แต่อย่าหลบหน้ากันอีกได้ไหมวะ พี่คิดถึง”
“อะไรกันล่ะครับ...” อยู่ดี ๆ ก็บอกว่าคิดถึงเฉยเลย...
“ถ้าไม่สนิทใจที่ถูกสกินชิพพี่ก็จะพยายามยั้งมือตัวเอง แต่รับรู้ความในใจพี่ไว้หน่อยดิ เรื่องแค่นี้มันไม่ยากสำหรับโปรเพลย์เยอร์หรอก” ธีร์คิดอย่างนั้นจริง ๆ มันคือครั้งแรกในชีวิตที่เขากำลังขอให้คงความสัมพันธ์เอาไว้โดยที่ไม่ขอข้ามขั้นเป็นแฟน
รู้ว่าน้องเด๋อกลัวและกังวล ซึ่งธีร์ก็เป็นห่วงเบลเหมือนกัน มันคงแย่มากถ้าหากรุ่นน้องที่ไว้ใจกลายเป็นแฟนใหม่ของแฟนเก่า แต่เขาก็ไม่อยากเหยียบความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับน้องอีกแล้ว
“งั้นก็ปล่อยมือสิครับ...” เด็กหนุ่มตัวผอมเลียริมฝีปากคลายความประหม่า ก้ม ๆ เงย ๆ สบตากับคนตรงหน้าซึ่งยอมทำตามที่เขาร้องขอ
“โอเคแล้วนะ?”
พี่ธีร์ยกมือขึ้นระดับหัวไหล่เหมือนผู้ร้ายถูกล้อมด้วยตำรวจ โซ่พยักหน้าช้า ๆ เมื่อสุดท้ายแล้วทั้งคู่ก็หาตรงกลางให้ความสัมพันธ์ได้ ต่อให้จะรู้ความในใจของพี่ธีร์แล้ว แต่ถ้าโซ่ไม่พูดอะไรมันก็คงไม่มีวันคืบหน้า แล้วพี่เบลก็จะไม่เสียใจด้วย
“โซ่”
“ครับ --”
ขานตอบยังไม่ทันสุดเสียงก็สะดุ้งเพราะถูกจูบแก้มจนเสียงดังจุ๊บ โซ่เบิกตาโพลงมองอีกคนซึ่งกำลังทำหน้าเลียนแบบเขาอยู่
“เดี๋ยวสิครับพี่ธีร์... โอ๊ย...” เด็กเด๋อจับแก้มตัวเองที่กำลังขึ้นสีจัด “เมื่อกี้เราตกลงกันแล้วนะครับ เราไม่ได้คบกันนะ”
“ก็ไม่ได้คบไง แค่หอมแก้มเฉย ๆ ผิดไร”
“พี่ธีร์อะ อันนี้โซ่ก็นับเป็นสกินชิพนะครับ ทำไม่ได้”
“อ้าวเหรอ ยังไงดีอะ ไม่พอใจจะหอมคืนก็ได้นะ” เขาก้มลงไปพร้อมหันหน้าให้และไม่ลืมที่จะเอานิ้วชี้จิ้มแก้มตนเอง
“เกลียดแล้วครับ”
“อะไร แค่นี้ทำงอแง อย่านะเว้ย แฟนกันก็ไม่ใช่ ไว้เป็นแฟนก่อนแล้วค่อยเอาแต่ใจ” โซ่มองคาดโทษคนตรงหน้า โกรธจนหน้าจะระเบิดอยู่แล้วแต่พี่ธีร์ก็ไม่ยอมหยุดแกล้ง จึงชกแขนไปหนึ่งทีเพื่อระบายอารมณ์
“โซ่ไม่เคยรุนแรงกับใครนะครับ พี่ธีร์น่ะคนแรกเลย”
“เออจัดมาเหอะ จะแส้ จะเทียนก็ได้หมดอะจุดนี้”
“ไม่ใช่อย่างนั้น... โอ๊ย... เกลียดจริง ๆ นะครับ เกลียด...”
“เกลียดไปก่อน ถ้าวันไหนรักแล้วก็ให้ตะโกนดัง ๆ เหมือนที่พี่ทำนะ เค”
“ไม่ครับ ออกไปจากห้องโซ่เลย”
“ไม่ไป จะนอนด้วย” ธีร์ยื้อดึง ในขณะที่น้องเด๋อพยายามดันเขาออกไปอย่างสุดความสามารถ
“ไม่ให้ครับ”
“เดี๋ยวนี้หัดเถียงพี่เหรอหะ?” ตวัดแขนล็อกคออีกคนเข้ามาจนกลายเป็นกอดหลวม ๆ แต่น้องเด๋อก็ไม่ยอมหยุดอีกทั้งยังหยิกเอวเขาอีก เออเว้ย ทำร้ายกันได้มุ้งมิ้งดี ชอบ!
“ไม่ให้นอนด้วยครับ”
“ไม่ให้นอนพี่จูบ”
“พี่ธีร์เลือกเลยครับว่าจะนอนฝั่งซ้ายหรือฝั่งขวา...”
To be continued
อุทานคำว่า “เชี่ยพี่ธีร์... มึง!!!” ไปกี่ครั้งล่ะเธอน่ะ
-
อิพี่ธีร์คนร้ายยยยยๆ
-
อิธีร์กับน้องโอ๊ยไม่ไหวกริ๊ดหนักมากก :hao5: :hao7:
ส่วนอิพวกชะนีผี5ตัวร้อยสตางค์ก่อนจะด่าผู้ชายเห้ทำตัวให้ดีก่อนไหมคะโดยเฉพาะดกทงฝ้ายเสี้ยมให้เพื่อนเลิกกับแฟนก็ยังไม่หยุดอิผีขอให้หล่อนไม่มีตลอดการถึงมีขอให้ผัวหล่อนกลายเป็นอื่นๆบลาๆ :beat:
-
:z3:
ไม่ให้นอนด้วยครับ”
“ไม่ให้นอนพี่จูบ”
“พี่ธีร์เลือกเลยครับว่าจะนอนฝั่งซ้ายหรือฝั่งขวา...”
ขำมาก. :วู้วว1:
-
ด้านได้อายอดจริงๆ สงสารน้องโซ่5555555
-
โง้ยยยอิพี่ธีร์ รุกหนักมาก ชอบ! 5555
คู่นี้น่ารักเนาะ รอตอนหวานๆ เลยอะ >.<
-
โอ๊ยยยยยย โอ๊ยยยยยยยย
ฮือออออ สภาพเราตอนนี้คือกรี๊ดอัดผ้าห่ม
นอนดิ้นไปมาจนเตียงเละไปหมด
อิพี่ธีรร์ว้อยยย ฮือออ ทั้งเขินทั้งขำ555555
สงสารน้องโซ่ของพรี่ ถูกตาลุงลวนลาม
ตอนแรกเราก็เอ้อ น้องดูสับสนมากๆ
ทำไงดี แต่พออิพี่โผล่มาเท่านั้นแหละ
สีชมพูเต็มไปหมด 555555
ถือว่าพี่ธีร์นางมาถูกทางนะ
ไหนๆจะรุกแล้วก็ใส่เต็มสูบไปเลยเพ่55
ดีแล้วที่พี่ธีร์ไม่ใจร้อนรีบขอคบ
ค่อยๆเรียนรู้กันไปเรื่อยๆแบบที่รู้กันว่าไม่ใช่แค่พี่น้องอะดีแล้ว
เขินบ้าบอมาก ตอนนี้ก็ยังเขินอยู่
ชอบที่น้องโซ่เขินแล้วทำไรไม่ถู
ชอบความดักน้องได้ทุกทางของพี่มัน5555
-
น้องโซ่น่ารัก พี่ก็เจ้าเล่ห์มาก
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วสบถด่าอิพี่ธีร์มึ้งงง!ไปไม่รู้กี่รอบ เกลียดดดดด เกลียดความแยกแยะความรู้สึกเก่ง เกลียดความบุกเขาถึงห้อง เกลียดความบอกชอบเหมือนกำลังเล่นมุกตลก น่าตีจริงๆ สงสารน้องโซ่ที่ต้องมาเจอคนแบบนี้ ฮือ หนุอย่าพึ่งใจอ่อนนะลูก เล่นให้อิพี่มันทรมานใจไปนานๆเลย :laugh:
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
โว้ยยยยย พี่ธีร์เว้ยยยยยยยยย
มันต้องอย่างงี้เซ่!!! ดีๆๆ
-
น้องโซ่น่ารักอ่ะ ทำไมงุ้งงิ้งอย่างนี้ ฮืออออออ สมควรที่อิพี่ธีร์มันอดใจไม่ไหว อิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรียกรถพยาบาลให้ทีค่ะ :m2:
-
มันจะมุ้งมิ้งหน่อยอะนะ
อิพี่นี่ก็ตรงเกิ้น
-
ว้ากกกก ทำดีมากพี่ธีร์ มิเสียแรงเชียร์
งุ้งงิ้งกุ๊งกิ๊งกันอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ เหอะ ฟงแฟนไม่ต้องเป็นก็ได้ ไม่อยากให้ใครสะเทือนใจ
-
ตลกคนน้องที่พยายามห้ามทั้งตัวเองทั้งพี่โซ่ คนพี่ก็รุกแรงมากเวอร์ แต่เราเชียร์นะพี่โซ่ หยอดบ่อยๆ เดี๋ยวน้องก็ใจอ่อนเอง อ๊ากกกกก เขิน :katai5: :katai5:
-
พี่ธีร์ชัดเจนดีนะ
-
โว้ยอิพี่ธีร์ บางทีก็ทำตัวกาก บางทีก็ทำเขินจนจะบ้า
อ่านๆไปสบถไป ตรงๆดีนะ สรุปชอบค่ะ :a5:
-
โอ้ยยยย อิพี่ รุกแรงมากกกก ชอบๆ :hao6:
-
โอ๊ยอีพี่ธีร์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดพี่ธีร์แม่งอย่างได้ แต่แกหอมแก้มลูกชั้นไปแร้วววววว มั่ยๆๆๆๆๆ/เปงบ้า
รอวันที่น้องโซ่จะเลิกรู้สึกผิดและเปิดใจนะลูก สงสารพี่ธีร์มัน
-
รุกหนักมากจ้า อิพี่ธีร์
-
น้อนโซ่ ฮืออ เอ็นดู ทำไมน่ารักแบบนี้
ชอบพี่ธีร์ตอนนี้ด้วย :hao5:
-
น้องโซ่!!!!!! ลนหมดแล้วลูก
-
รุงแรงมากพี่ธีร์น้องตั้งตัวไม่ทันนนน :-[
-
อิคนที่สับสนตอนที่แล้วมันใคร มันสะดุดบันไดโรงหนังตายไปละเหรอออออ อิพี่เอ้ยยยย ชอบที่พี่มันขัดเจนนะ แต่แบบนี่น้องมันจะยิ่งหนีมั้ยอ่ะะะะะ กลัวใจลูกโซ่ของแม่
-
:pig4:
-
พี่ธีร์รุกรุนแรงมากเว่อรรรรร์55555555
-
พี่ธีร์รุกแรงงง แต่ตรงๆดี เข้าใจน้อง อภัย---
แต่มีโอกาสนิดเป็นไม่ได้ ลวนลามน้องตลอดดด ฉวยโอกาส! //ตี
น้องโซ่น่ารักทุกบรรทัดเลยยยยย //////
-
เราจะมองข้ามพระเอกไปนะคะ ส่วนน้องโซ่ ฮือออ น้องงงงงงงงงงง โคตรน่ารักเลยลูก ทำอะไรก็น่ารักไปหมด หอมหัว
-
โห อิพี่ธีร์ จะมามัดมือชกน้องโซ่แบบนี้ไม่ได้นะ :hao7:
-
:hao6:
:hao3:
o13
-
พี่ธีร์เป็นคนร้ายๆ
5555
-
พี่ธีร์นังคนเนียน :hao4:
-
น้องโซ่น่ารักอีกแล้วว เป็นความเด๋อที่น่ารัก ชอบพี่ธีร์คนกากตอนนี้มาก เดี๋ยวรุกเดี๋ยวถอย อะไรไม่รู้ ตลกก
ปล.อยากให้คนเขียนใส่เลขหน้าตอนอัพด้วยได้ไหมคะ เวลามาอ่านทีหลังแล้วจะได้พุ่งตรงมาที่หน้านี้เลยค่ะ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ :กอด1:
-
ไม่ไหวแล้วใจพรี่~~~~~
น้องมันน่ารักจนแบบ พี่ธีร์มึงเก่งแล้วที่อดทนทำแค่นี้
เป็นนี่ นี่ไม่ทนแล้ววววววว ทำไมน้องน่าเอ็นดู๊ววววว
หมั่นเขี้ยวมากกกก แบบ จะขย้ำๆๆๆ ฮื้ออออออออ
-
o18อีพี่ธีร์!!!!!ไหนบอกเบาๆไง โถ่ๆน้องโซ่ของแม่
-
อยากให้น้องโซ่มาเยียวยาเรา :o8:
-
ตกหลุมรักน้องเด๋อในทุกๆตอน ขอห่อกลับบ้านได้มั้ย จะเอาไปซ่อนให้อิพี่มันขาดใจแห้งเหี่ยวไปเลย รุกหนักขนาดนี้น้องมันหัวใจวายก่อนพอดี
หลังจากนี้มันต้องมีมาม่าเรื่องเบลแน่ๆ ชีคงไม่ยอมแน่ถ้ารุ้เรื่องนี้
-
พี่ธีร์กับน้องเด๋อ น่ารักมาก
-
ห้องแก้มเฉยๆ ผิดอะไร เดี๋ยวว ไอ่พี่ธีร์เดี๋ยวก่อนน แกจะไปหอมแก้มใครยังไงก็ได้หรอห้ะ!! อย่ามารังแกน้องนะ :angry2:
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 16 (Part 1/2)
อย่ายุ่งกับคนของ Thr33Gamer
คืนนั้นเด็กหนุ่มตัวผอมนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะพะวงว่าจะถูกแกล้งหรือเปล่า โซ่พยายามนอนชิดขอบเตียงเพราะกลัวจะเป็นฝ่ายเข้าไปใกล้พี่ธีร์เอง แต่โซ่อาจจะกลัวมากไปก็ได้ถึงนอนชิดขอบจนเกือบตกลงไป วินาทีที่หัวใจวูบวาบน่ะน่ากลัวเหมือนตอนตกเหวในฝันเลย
ในหัวคิดไปต่าง ๆ นานากลัวว่าพี่ธีร์จะทำเรื่องน่าอายจนทำให้มองหน้ากันไม่ติด ก็ถ้าพี่ธีร์ไม่เคยจูบมือจูบแก้มใครจะไประแวงขนาดนี้ล่ะ มาทำให้กลัวแต่อยากให้ไว้ใจงั้นเหรอ พี่ธีร์เอาแต่ใจมาก ๆ
แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงความกังวลเพราะพอโซ่ตื่นตอนเช้าก็พบว่าพี่ธีร์นั่งเล่นเกมอยู่ อีกทั้งยังหันมาบอกว่า ‘อยากกินมาม่าอะ ต้มให้ป๋ากินหน่อยซิ’
ฮึ... คนเอาแต่ใจ
วันนั้นผ่านไปได้โดยไม่ต้องตายเพราะความเขิน อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายรับรู้ถึงความกระอักกระอ่วนหรือนึกอยากจะเมตตาเด็กเด๋อ ๆ คนนี้ถึงได้เลือกพูดเรื่องตลกเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย
โซ่ยังคงยืนยันว่าไม่ได้รังเกียจพี่ธีร์ แต่การเป็นเหมือนเดิมมันดีกว่าเป็นไหน ๆ เลย เขาชอบเวลาดูแลเอาใจใส่กัน ไปกินข้าว ไปร้านพี่ตั้บ เล่นเกมด้วยกัน และแชร์เรื่องในแต่ละวันให้อีกฝ่ายฟัง แบบนั้นน่ะโซ่ชอบมาก ๆ แต่อาร์มกลับบอกว่า
‘มึงพยายามขีดเส้นให้ความรู้สึกตัวเอง แต่สิ่งที่มึงชอบอะแม่งมากกว่าคนเป็นแฟนกันอีก’
ความรักช่างซับซ้อนเหลือเกิน พอทบทวนดูแล้วโซ่ถึงได้รู้ว่าที่อาร์มพูดมานั้นเป็นความจริง สิ่งที่เขาอยากทำร่วมกับพี่ธีร์หรือสิ่งที่ทำแล้วนึกถึง แบบนั้นมันเกินกว่าที่จะให้หยุดแค่พี่น้องแล้วสินะ
เด็กหนุ่มตัวผอมเงยหน้ามองท้องฟ้าราวกับว่าบนนั้นจะมีคำตอบให้ โซ่คิดว่าอาจจะเป็นบ้าในอีกไม่ช้านี้ เพราะยิ่งพยายามไม่คิดถึงเท่าไหร่ ภาพในหัวก็มีแต่พี่ธีร์ลอยอยู่เต็มไปหมด ทั้งที่เป็นคนขี้แกล้ง พูดจาทะลึ่งตึงตัง อีกทั้งยังเอาแต่ใจมาก ๆ แต่ทำไมถึงชอบไปได้ล่ะ
เพราะเวลาทะลึ่งแล้วตลกงั้นเหรอ เพราะแกล้งแล้วก็เขินทุกครั้งใช่ไหม โธ่... จะเป็นบ้าจริง ๆ แล้วนะ...
โซ่ทาบมือกับหน้าผากแล้วตบแรง ๆ สามทีเผื่อว่าสมองจะกระทบกระเทือนจนลืมความรู้สึกที่มีต่อพี่ธีร์ไปบ้าง ทำไมนะทำไม... ทั้งที่พยายามสร้างระยะห่างแต่พอพี่ธีร์ไม่มาหา ไม่โทรมา ไม่ส่งข้อความเร่งเร้าให้เข้าเกม... กลับกลายเป็นว่าคนที่กระวนกระวายคือเขาเอง
แอบเข้าไปส่อง Twitch ก็เห็นสตรีมเหมือนปกติ ...ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ พี่ธีร์ควรมีความสุขกับสิ่งที่ชอบแล้วก็เฮฮากับแฟนคลับ จะได้เศร้าเรื่องพี่เบลน้อยลง
เนี่ย... พอนึกถึงก็รู้สึกผิดอีกแล้ว แม้ว่าพี่เบลจะเริ่มดีขึ้นหลังจากได้คุยกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยม เธอเล่าว่า ‘พี่ไม่คิดเลยว่าพวกมันจะยังเหมือนเดิม ทั้งที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่พอพี่เล่าเรื่องเฮงซวยพวกมันก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ อีกทั้งยังปลอบให้พี่รู้สึกดีขึ้น ไม่ได้กดดันให้พี่ทำตามเหมือนอย่างที่พวกฝ้ายทำ พี่รู้สึกดีมากเลยโซ่’
พี่เบลส่งรูปที่ถ่ายกับเพื่อนสมัยมัธยมให้ดู ในนั้นมีทั้งผู้ชายและผู้หญิงที่ใส่ชุดลำลองและเครื่องแบบเต็มยศ บางคนยังโสด บางคนแต่งงานแล้ว บางคนท้องก่อนแต่ง บางคนถูกภรรยานอกใจ พี่เบลบอกว่าได้โลกใบใหม่จากเพื่อนกลุ่มนี้ เธอรู้สึกเหมือนได้ปลดล็อกความรู้สึกที่เคยยึดติดมาตลอด
‘การแต่งงานไม่ใช่จุดหมายสูงสุดของชีวิตหรอกมึง ไอ้เรื่องหน้าตาในสังคมก็ด้วย มันอาจจะสำคัญในสังคมที่มึงอยู่ แต่สำหรับพวกกูมันไม่ใช่ พวกกูแฮปปี้ที่จะหาเวลาว่างมาเจอกัน นั่งกินเบียร์ คุยเรื่องชีวิตในช่วงเวลานั้น ๆ ให้กันและกันฟัง บางคนแฮปปี้ก็แดกเบียร์ฉลองกันใหญ่โตหน่อย แต่ถ้าเศร้าก็ไปลงกับเหล้าเพราะเบียร์ทาวเวอร์นึงแม่งก็แพงอะนะ แต่กูไม่ได้หมายความว่าสังคมที่มึงอยู่มันแย่นะเว้ยเบล คือกูว่ามึงรู้แหละว่าอะไรเป็นอะไร บางทีสิ่งรอบตัวก็บังคับให้เราเป็นคนในแบบที่เราไม่ชอบ’
พี่เบลบอกว่ากำลังมีแพลนไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อนกลุ่มนี้ซึ่งโซ่เห็นด้วย มันคงดีสำหรับตัวเธอที่จะได้ไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนอีกกลุ่มที่มีทัศนคติมุมมองต่างจากเพื่อนกลุ่มมหาลัย โซ่ไม่ได้คิดว่ากลุ่มพี่ฝ้ายแย่ แต่บางครั้งวิธีปกป้องเพื่อนของแต่ละคนก็ส่งผลให้อีกฝ่ายตัดสินใจในทางที่ไม่ได้อยากเลือก มันคงดีไม่น้อยถ้าพี่เบลกล้าที่จะตัดสินใจทำอะไรด้วยตนเอง โดยมีเพื่อนคอยสนับสนุนให้กำลังใจ จนเธอกล้าที่จะเชื่อมั่นในตัวเอง
‘แม่ครับ โซ่มีอะไรจะบอก’
โซ่น่ะเป็นแค่เด็ก คิดแทนพี่เบลเสียดิบดีแต่พอเป็นเรื่องตัวเองก็เอาตัวไม่รอด เพราะเขายังอยากขอคำปรึกษาจากแม่เหมือนทุกครั้ง
ในเกมที่มีตัวเลือกให้ตัดสินใจ เด็กหนุ่มสามารถเลือกอย่างรวดเร็วพร้อมความมั่นใจและเชื่อว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่พอเป็นเรื่องพี่ธีร์กับพี่เบลแล้วโซ่กลับมองเห็นเพียงคำว่า Game Over อยู่เบื้องหน้า เขาไม่กล้าขยับขาเพราะกลัวว่าจะทำให้ใครต้องเจ็บ ต่อให้พี่เบลจะดีขึ้นเพราะได้อยู่กับเพื่อน ๆ แล้วก็ตาม
‘โซ่ชอบคนที่มีแฟนอยู่แล้วครับ มันไม่ดีเลย’
‘อย่างนั้นเหรอ ไหนเรื่องมันเป็นมายังไง เล่าให้แม่ฟังหน่อยซิ’
‘โซ่ไม่เคยคิดว่าจะชอบคน ๆ นี้เลย โซ่คิดว่ามันเริ่มต้นจากความสบายใจเวลาอยู่ด้วยกัน ตอนที่เค้าทะเลาะกับแฟนโซ่ก็พยายามทำให้เค้าเข้าใจกัน แต่แม่ครับ... โซ่ชอบเค้า ชอบมาก ๆ เลย’
‘ไม่เป็นไรนะลูก เราบังคับความรู้สึกไม่ได้ แต่เราบังคับตัวเองไม่ให้แสดงออกได้นะ แม่รู้ว่าลูกชายของแม่ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวจนเลือกแย่งแฟนคนอื่น’
‘โซ่ไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนครับแม่ โซ่พยายามอยู่... เค้าจะไม่มีวันรู้เด็ดขาดเลยครับ’
‘โถ... ลูกรักของแม่ หงอยเลยใช่ไหมหื้ม?’
‘โซ่รู้สึกผิดต่อแฟนเค้าครับ มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย ถึงทั้งคู่จะเลิกกันไปแล้วแต่โซ่ก็ไม่กล้า’
‘อ่า สรุปเลิกกันแล้วเหรอ?’
‘ครับ’
‘อืม... แม่เข้าใจนะ เราก็รู้จักเค้าแล้วก็แฟนเค้าด้วย มันคงกระอักกระอ่วนที่จะตัดสินใจทำอะไร มันเป็นเรื่องของความรู้สึก ไม่ใช่เรื่องของความถูกต้อง’
‘โซ่ควรทำยังไงดีครับ โซ่พยายามถอยออกมาแล้ว แต่โซ่คิดถึงเค้า’
‘งั้นแม่ขอถามข้อนึง ว่าเค้าคิดยังไงกับลูก?’
‘เค้า...’
‘หืม?’
‘เค้าบอกว่าเค้าชอบโซ่ครับ...’
‘งั้นปัญหาตอนนี้ก็คงเป็นเรื่องแฟนเก่าเค้าสินะ’
‘ครับ... ทำไมความรักมันยากจังครับแม่...’
‘เพราะมันมีความถูกต้องมาเอี่ยวด้วย ลูกก็เลยรู้สึกว่ามันยากกว่าเดิมไงล่ะจ๊ะ’
‘...’
‘การที่คนสองคนได้มาเจอกันและรู้สึกตรงกันแม่ว่ามันยากนะ มันไม่ใช่แค่เจอหน้ากันแล้วจะเข้ากันได้ทุกอย่าง แต่มันมีเรื่องของนิสัย ทัศนคติที่มีด้วย ไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตแม่ก็ว่ามีส่วน ทุกอย่างดูไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากจนชวนให้เครียด มันเป็นเรื่องที่คนสองคนต้องปรับตัวเข้ากันให้ได้ อย่างเช่นแม่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ พ่อจะเลิกหรือสูบต่อก็ได้ แต่เค้าก็ยอมเลิกเพราะรักแม่มากกว่าควัน’
‘ใช่ครับ พ่อน่ะรักแม่มากกว่าอะไรในโลกนี้เลย’
‘พูดถึงพ่อไม่ได้เลยนะเด็กคนนี้ เข้าข้างกันตลอดเลย’ เธอหัวเราะ ‘ความไม่มั่นใจมันน่ากลัวใช่ไหม? แม่รู้นะว่าตอนนี้โซ่กำลังรู้สึกยังไง แต่ไม่เป็นไรนะลูก ทุกสิ่งที่รู้สึกตอนนี้มันจะสอนให้ลูกโตขึ้น’
‘ครับ’
‘แม่เชื่อว่าความรักเป็นเรื่องดี ตราบใดที่มันไม่ทำร้ายใคร ลูกไม่ผิดที่จะชอบเค้า เค้าก็ไม่ผิดที่จะชอบลูกหลังจากเลิกกับแฟนแล้ว ถ้าตอนนี้โซ่รู้สึกว่าความรู้สึกตัวเองมันทำร้ายใครอยู่ก็อย่าเพิ่งทำอะไร แต่อย่าทำร้ายตัวเองระหว่างปกป้องหัวใจคนอื่นนะ เข้าใจที่แม่พูดไหมลูก?’
‘ครับแม่ โซ่จะจำไว้ครับ’
‘เพราะถ้ามันถูกที่ถูกเวลาแล้วลูกกับเค้ายังรู้สึกเหมือนกันอยู่ มันจะเป็นเรื่องของปัจจุบันไม่ใช่อดีต’
*
( เกมเมื่อกี้อย่างมันส์ ขนาดไอ้โซ่ไม่ค่อยได้เล่น DotA ยังคิลเยอะกว่ากูอีก นักลาส*ในตำนาน )
*ลาส ( Last shot ลาสช็อต ) คือการที่คนอื่นตีศัตรูอยู่ และเราไปตีครั้งสุดท้ายจนกลายเป็นว่าเราได้ฆ่า
“มือมันไปเองอะ ไม่ได้ตั้งใจ...”
( จริง โซ่ลาสพี่ไปเยอะเลยนะ เกมหน้าขอคืนด้วย )
“ได้ครับพี่เท็น แต่ขอเป็นวันหลังนะ วันนี้โซ่มีนัดกับพี่ ๆ ในทีมครับ”
( อ่า... งั้นเหรอ )
( ปล่อยมันไปเหอะพี่ คนดังตามตัวยาก )
โซ่ทำปากยื่นใส่หน้าจอแม้ว่าอาร์มกับเจมส์จะไม่เห็น โปรแกรมแชทยังคงคึกครื้นแม้ว่าในห้องจะมีเพียงสี่คน โดยมีรุ่นพี่เพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งซึ่งก็คือพี่เท็น รุ่นพี่ที่เจมส์รู้จักในเกมจึงพามาเล่นด้วยเพราะฝีมือดี จับเกมไหนก็เรียนรู้เร็ว
“ไว้มาเล่นกันใหม่นะครับ”
( เดี๋ยวพี่หัดเล่นเกมเดียวกับโซ่บ้างดีกว่า ถ้าวันหลังคนไม่ครบเรียกพี่ได้เลยนะครับ )
“ตกลงครับ โซ่จะนึกถึงพี่เท็นคนแรกเลย”
( แล้วพวกกูล่ะ )
“พวกมึงก็สร้างห้องเล่นเอง”
( เช้ด เดี๋ยวนี้มึงเป็นงี้ใช่ปะไอ้โซ่?!!! )
“หยอกเล่นนะ...” เด็กหนุ่มตัวผอมหัวเราะ เป็นเพราะอารมณ์ดีจากการแข่งเกมชนะเมื่อวานจนส่งให้เข้ารอบลึกกว่าเดิม ก่อนหน้านี้เครียดแทบแย่เพราะเป็นช่วงสอบปลายภาค โซ่ต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือและซ้อมทีมแม้ว่าพี่ ๆ จะไม่บังคับแต่เขาก็อยากทำให้เต็มที่
( ต่อเปล่าอาร์ม เจมส์? )
( เอาดิพี่ หาห้องเลย )
“งั้นโซ่ไปแล้วนะครับ พวกมึง กูไปก่อนนะ”
( บ๊ายบายครับโซ่ )
( บาย ๆ )
Thr33Gamer: เล่น DotA สนุกปะ?
มาแล้วแฮะ...
เด็กหนุ่มตัวผอมมองข้อความของผู้ชายเอาแต่ใจแล้วบีบริมฝีปากตัวเองไว้ไม่ให้ยิ้ม
พี่ธีร์ยังคงเผด็จการ ชอบโผล่มายืนหน้าห้องโดยไม่บอก อีกทั้งยังชอบกินมาม่าฟรีและนอนบนเตียงราวกับเป็นห้องตัวเอง แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ลากเขาลงไปนอนด้วย
การจูบแก้มคราวนั้นเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ที่พี่ธีร์ทำอย่างนั้นคงเป็นเพราะอยากย้ำให้รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเขามันคือเรื่องจริง พอโซ่รับรู้แล้วทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่มีการถึงเนื้อถึงตัวอย่างเคย โซ่จึงได้ความสนิทใจกลับคืนมา อย่างน้อยก็ไม่กระอักกระอ่วนตอนคุยกันอีก และพี่ธีร์ก็ให้ความร่วมมือด้วยการไม่ขยี้เรื่องความรู้สึกต่อมีต่อเขาด้วย
ถ้าไม่นับตอนถูกจีบเวลาเล่นเกมด้วยกันน่ะนะ...
Derya MK12: สนุกมาก ๆ เลยล่ะครับ
Thr33Gamer: ใช่ซี้ พี่มันเก่าแล้วนี่ เล่นเกมกับพี่คงไม่สนุกแล้ว
Derya MK12: อยู่ดี ๆ ก็ทักมาตัดพ้อเฉย
Thr33Gamer: ก็ใครบอกให้หนีไปเล่นเกมกับเพื่อนตั้งนานสองนาน คนรอก็เหงาเป็นปะ นึกถึงใจคนอื่นบ้างดิโซ่ หัวจิตหัวใจ
Derya MK12: ปกติพี่ธีร์ก็ไล่ฆ่าคนอื่นอยู่แล้ว ไม่มีโซ่วิ่งหนีคนนึงก็สนุกได้ไม่ใช่เหรอครับ
Thr33Gamer: ก็สนุกแหละ แต่อยากฟันคนแถวนี้อะ ฟันฉับ ๆๆๆๆ
Derya MK12: เฮ้อ ไม่คุยด้วยแล้ว
Thr33Gamer: ถ้าไม่ตอบพี่ตามไปเคาะประตูห้อง ไม่เชื่อก็ลองดู
Derya MK12: อีกแล้วนะครับ ขู่เก่ง
Thr33Gamer: อย่างอื่นก็เก่ง
Derya MK12: เช่นเล่นเซอร์ไวเวอร์แล้วโดนทุบจนล้มตั้งแต่ต้นเกมน่ะเหรอครับ kkkkkk
Thr33Gamer: ก็ยังดีกว่าคนเล่นฆาตกรแล้ววิ่งหาเซอร์ไวเวอร์ไม่เจอปะ?
Derya MK12: ก็โซ่ไม่ถนัดนี่ครับ แต่พี่ธีร์น่ะชอบบอกว่าตัวเองเก่ง พอเล่นเซอร์ไวเวอร์แล้วไม่เห็นจะเก่งอย่างที่พูดเลย
Thr33Gamer: พี่อ่อยให้เฉย ๆ เว้ย ความจริงพี่อย่างดุ
Derya MK12: ขี้โม้
Thr33Gamer: ทำเป็นบอกให้สลับกันเล่น พี่รู้นะว่าเพราะอะไร?
Derya MK12: โซ่แค่อยากลองสลับกันเล่นเฉย ๆ ถ้าพี่ธีร์คิดว่าโซ่มีแผนก็ว่ามาเลย
Thr33Gamer: ที่เราเล่นฆาตกรเพราะอยากให้พี่ใจเต้นแรง
*ในเกม ถ้าหากอยู่ใกล้ ๆ ฆาตกร หัวใจเซอร์ไวเวอร์จะเต้นแรง
Derya MK12: ...
Thr33Gamer: ...
Thr33Gamer: เป็นไง ได้ปะมุกนี้
Derya MK12: ไม่ไหวเลยอะ เข้าเกมดีกว่าครับ
Thr33Gamer: หนีทหารเฉย เขินก็บอกกกกกกกกกกกกกกก
Derya MK12: ไม่เห็นจะเขินเลย โซ่น่ะมีภูมิต้านทานมุกห้าบาทพี่ธีร์แล้ว
Thr33Gamer: หร๊า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Derya MK12: เล่นเกมดีกว่า
Thr33Gamer: อย่าเพิ่งดิ คนอื่นยังไม่มาเลยดูรายชื่อเพื่อนบ้างโซ่
Derya MK12: อ้าว นึกว่ามากันครบแล้วซะอีก โธ่ โดนพี่ธีร์แขวะจนได้
Thr33Gamer: เออ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้เปิดประตูหน่อย
Derya MK12: หะ?
Thr33Gamer: เปิดประตู
Derya MK12: อะไรอีกแล้วครับเนี่ย พี่ธีร์จะมาหาโดยที่ไม่บอกโซ่สักคำจริง ๆ เหรอครับ?
Thr33Gamer: โทษหัวใจพี่แล้วกัน มันชอบไปที่นั่นโดยที่ไม่ปรึกษาพี่อะ แม่งร้าย
พี่ธีร์เอาอีกแล้ว เด็กหนุ่มตัวผอมกัดริมฝีปากล่างพลางชำเลืองมองไปที่ประตู บางทีเขาอาจจะโดนปั่นหัวอยู่โดยที่ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้ โซ่ส่องตาแมวเพื่อเช็กดูว่ามีใครยืนอยู่อีกฝั่งของประตูหรือไม่ ก่อนจะพบผู้ชายใส่หน้ากากหัวลิงยืนถือกระดาษรูปหัวใจพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ
“จ๊ะเอ๋”
“...”
“อ้าว ไม่ตลก” โซ่หรี่ตามองอีกคนถอดหน้ากากออกก่อนจะเสยผมขึ้น เขารีบคว้าเอากระดาษรูปหัวใจนั่นมาขยำเพราะกลัวจะโดนยิงมุกจีบใส่ และแน่นอนว่าเด็กเด๋อ ๆ คนนี้เอาชนะคนขี้แกล้งไม่ได้ “โอ๊ย... อย่าขย้ำแรงดิโซ่ พี่เจ็บ”
คนแสดงละครเก่งนิ่วหน้าพลางทาบมือลงกับอกข้างซ้าย แกล้งโซซัดโซเซเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหันมาสบตากันแล้วทำมือมินิฮาร์ทใส่
“หัวใจเล็กจังเลยนะครับ”
“อย่ายึดติดเรื่องขนาดหัวใจดิ อย่างอื่นใหญ่ก็พอแล้ว”
“ลามกที่หนึ่งเลย” เขามองคาดโทษคนอายุมากกว่าก่อนจะปิดประตู “พี่ธีร์โกหกโซ่บ่อยเกินไปแล้วนะครับ”
“โดนบ่อยขนาดนี้ก็ควรรู้ทันพี่ได้แล้วปะ”
“คราวหลังโซ่จะไม่เปิดประตูให้แล้ว โซ่จะปล่อยให้พี่ธีร์ยืนเป็นคนเด๋อ ๆ อยู่ข้างนอกจนแม่บ้านมอง” ทั้งคู่ยืนสบตากัน และโซ่ก็หมั่นไส้พี่ธีร์มาก ๆ ที่เอาแต่ขยับปากล้อเลียนคำพูดเขา
“เออ ยอมก็ได้” ธีร์วางกระเป๋าลงแล้วรูดซิปออก ก่อนจะเอาโน้ตบุ๊กออกมาวางบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา “พี่คิดถึงอะ จบปะ?”
“มาถึงก็ฮุคเลยเหรอครับ” โซ่ซ่อนมือไว้ข้างหลัง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขากำลังบีบมันแรงแค่ไหนตอนกำลังทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับประโยคเมื่อครู่
“ลงทุนหอบโน้ตบุ๊กมาเลยนะ ใช่ย่อยที่ไหน เห็นพลังแห่งความคิดถึงของพี่ยัง”
“ครับ เห็นแล้ว” คนถูกจีบแกล้งไม่สนใจ โซ่เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ทำทุกอย่างให้เป็นปกติและเขารู้ว่าพี่ธีร์กำลังมองอยู่ แย่แล้ว... สถานการณ์แบบนี้แกล้งตายเหมือนตอนเล่นเกมไม่ได้ด้วย
“เมื่อกี้เล่นเกมกับใคร ไอ้อาร์ม ไอ้เจมส์เหรอ?”
“ใช่ครับ แล้วก็รุ่นพี่ของเจมส์อีกคนนึง” ระหว่างคุยกันโซ่ก็เปิดเว็บไซต์ไปเรื่อยเปื่อย คลิ๊กดูดวงรายวันเล่น ๆ ตรงบ้างไม่ตรงบ้างถือว่าอ่านเล่นฆ่าเวลา
“เออ แล้วปีใหม่ไปไหนปะ?”
“ตอนแรกโซ่ว่าจะกลับบ้านครับ แต่ช่วงนั้นแม่คงทำงานหนัก ก็เลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า แล้วพี่ธีร์ล่ะครับ?” เด็กหนุ่มตัวผอมหันไปมองรุ่นพี่ที่ยังคงหันหลังอยู่ เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ โต๊ะคอม
“ไม่รู้สิ”
“...”
“อยากอยู่เคาท์ดาวน์กับเด็กแถวนี้ แต่ไม่รู้ว่าเค้าอยากอยู่ด้วยกันหรือเปล่า?” ชายหนุ่มเท้ามือลงกับโต๊ะพลางมองดวงตากลมโตที่ช้อนมองมา ก่อนเจ้าตัวจะรีบลดระดับสายตาลง
“กับโซ่น่ะเหรอครับ?”
“อืม จะเล่นเกมข้ามปี ดูหนังข้ามปี หรือจะทำอะไรด้วยกันก็ได้ เราเองก็ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่ไง?” ธีร์วางมือลงบนศีรษะทุยพลางยีเบา ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ามันเป็นคำชวนแสนธรรมดาที่ไม่ต่างจากตอนชวนไปเดินตลาดนัดรถไฟ “หรือว่าอยากอยู่กับพวกไอ้อาร์มมากกว่า อย่างนั้นก็ได้นะพี่ไม่ได้บังคับ”
“เจมส์คงไปเคาท์ดาวน์กับพี่อุ้ยครับ ส่วนอาร์มก็ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านหรือจะหาหนังเปิดดูกันข้ามปี...” จะให้พูดอย่างไรดีว่าอยากอยู่กับพี่ธีร์เหมือนกัน ขืนพูดไปอย่างนั้นได้ระเบิดตัวตายแน่ ๆ พี่ธีร์ไม่ไว้ชีวิตโซ่หรอก “พี่ธีร์จะชวนโซ่ไปร้านพี่ตั้บใช่ไหมครับ ที่นั่นคงฉลองกันหลายคนเลยใช่ไหม?”
“ดูทำหน้าเข้า กลัวพี่ลากไปอยู่สองต่อสองตอนเคาท์ดาวน์เหรอ นี่น้องหนู ถึงพี่จะชอบเราแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่จะหาจังหวะจับเราแก้ผ้าแล้วจั้มบ๊ะกันนะเว้ย”
“เปล่าสักหน่อยครับ โซ่ไม่ได้คิดถึงจุดนั้นเลย ยังไม่ทันไรพี่ธีร์ก็ลามกใส่โซ่แล้ว ไม่สิ พี่ธีร์น่ะลามกตลอดเลย”
“อ้าว แล้วผิดไร ไม่ชอบให้ลามกก็ทำให้เกลียดดิจะได้ไม่ชอบ”
“ต้องทำยังไงบ้างบอกโซ่มาเลย” เห็นหน้าดื้อ ๆ ตอนกำลังเถียงแล้วก็มันเขี้ยว เดี๋ยวจะจับคนแก้ผ้าจั้มบ๊ะก็งานนี้แหละ
“จูบพี่ดิ”
“โห มันใช่เหรอครับ”
“พี่ว่าต้องใช่ โดนจูบทีพี่คงหายชอบเราได้อะ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูก่อนสักทีสองที” ธีร์ทำปากจู๋แล้วก้มลงไป แต่น้องเด๋อเอามือปิดปากปิดหน้าผากตนเองไว้ได้ทัน
“พี่ธีร์ทำตัวเหมือนคนผีเข้าผีออกแบบนี้โซ่ตั้งหลักไม่ทันเลยนะครับ เดี๋ยวก็เฉย ๆ เหมือนไม่สนใจโซ่ เดี๋ยวอยู่ ๆ เป็นผู้ชายคลั่งรักตั้งท่าจะจูบทุกทีที่เผลอ”
“แล้วเราชอบแบบไหนมากกว่ากัน”
“ก็ต้องแบบแรกอยู่แล้วสิครับ” โซ่ไม่ได้ชอบพี่ธีร์ตอนคุกคามเลยนะสาบานได้
“อ้าว อยู่ ๆ ก็สารภาพรักเฉยเลย เล่นบอกว่าชอบพี่ซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้จะเอาไงดีวะเนี่ย คบกันเลยไหม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย โธ่พี่ธีร์ – เดี๋ยวนะครับ โซ่ว่ากางเกงพี่ธีร์น่าจะซิปแตกล่ะ” ชายหนุ่มลดระดับสายตาลงตามนิ้วมือของน้อง และก็เป็นอย่างที่ว่าไม่มีผิด ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมาสบตากันท่ามกลางความเงียบที่ได้ยินเสียงอีกาในความคิดบินผ่าน ซึ่งเด็กเด๋อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ระดับเดียวกับเอวเขาก็รีบเบือนสายตาหลบไปอีกทาง
“ก็เห็นแค่กางเกงในปะโซ่ งูสิงห์โผล่ออกมาก่อนแล้วค่อยเขิน” เขาพูดพลางรูดซิปลงจนสุด แต่พอดึงขึ้นมันกลับฝืดเสียอย่างนั้น
“ไม่ได้เขินนี่ครับ โซ่แค่หาเหตุผลการมองกางเกงในพี่ธีร์ไม่ได้ก็เท่านั้นเอง” แน๊... ทำเข้ม...
“ทำไงดีวะ แถวนี้มีร้านซ่อมซิปไหม กางเกงตัวโปรดเลยนะเนี่ย”
“โซ่เคยเจอคลิปในเฟซบุ๊ก เห็นบอกว่าถ้าเอาลิปมันถูแล้วจะรูดขึ้นได้ล่ะครับ พี่ธีร์จะลองดูไหมเดี๋ยวโซ่เอาลิปมันมาให้”
“จะได้ผลเหรอ พี่เคยเห็นไอ้แหลมเอาเทียนมาถูถึงจะได้ผลอะ ว่าแต่เรามีเทียนปะ?”
“ไม่มีครับ แต่เดี๋ยวลองลิปมันก่อนนะ ถ้าไม่ได้ผลเดี๋ยวโซ่ลงไปซื้อเทียนไหว้พระให้” น้องเดินไปค้นกระเป๋าแล้วกลับมาพร้อมลิปมันสีขาวในมือ อยากจะเล่นมุกเอาเอาก้นเทียนถูซิปแล้วเอาไปจุดไฟหยอดหลังต่อก็กลัวน้องจะเขินจนไม่ช่วยซ่อมให้
“พี่ต้องทำไง?”
“เดี๋ยวโซ่จะไปเอากางเกงขาสั้นมาให้เปลี่ยน แล้วจะลองซ่อมให้นะครับ”
“ทำเลยไม่ได้เหรอ ไม่อยากถอดอะ”
“แต่ถอดแล้วมันจะซ่อมง่ายกว่านะครับ”
“แล้วซ่อมแบบนี้มันยากตรงไหน ก็แค่เอาลิปถู ๆ ซิปก็จบปะ” ธีร์เลิกคิ้วมอง ซึ่งเด็กเด๋อคงเหนื่อยที่จะอ้าปากเถียงจึงพยักหน้าส่ง ๆ
“งั้นพี่ธีร์จับหัวกางเกงกับตรงปลายซิปไว้ครับ”
“อย่างนี้นะ?”
“ใช่ครับใช่ แป๊บนึงนะ” โซ่นั่งคุกเข่าพร้อมหมุนลิปออกมา สถานการณ์ตอนนี้ยังคงปลอดภัยอยู่เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าสีหน้าพี่ธีร์ไม่ได้อัดแน่นไปด้วยความทะเล้นอย่างที่เคยเป็น เมื่อก่อนเขาไม่เคยเขินผู้ชายด้วยกันขนาดนี้ กับเจมส์กับอาร์มก็ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะพี่ธีร์นั่นแหละที่ทำให้เรื่องปกติดูแปลกประหลาดไป
“...” ชายหนุ่มตัวสูงพยายามยืนนิ่ง ๆ แล้ว แต่ร่างกายเขากำลังร้อนรุ่มเมื่อก้มหน้าลงแล้วพบองศาที่เหมาะสมของใบหน้าน้องเด๋อและเป้ากางเกงของตัวเอง ไหนจะศีรษะที่เอียงเล็กน้อย กับแววตาซื่อ ๆ ตอนเพ่งมองซิปอย่างตั้งใจ ยังไม่รวมลิ้นที่เลียริมฝีปากเพราะความตั้งใจด้วยนะ ทุกอย่างดูเหมาะเจาะไปหมดตอนใช้สิ่งที่น้องทาปากถูลงกับซิป
“มันฝืดมากเลยครับพี่ธีร์”
“อืม ครั้งแรกก็อย่างนั้นแหละ อดทนหน่อย”
“ครับ?”
“พี่หมายถึงกางเกงตัวนี้เพิ่งซิปแตกครั้งแรก” เห็นตาใส ๆ ตอนเงยหน้าถามแล้วก็รีบอธิบาย ธีร์ไม่ได้ตั้งใจจันไรแต่สถานการณ์มันบีบบังคับ “เสร็จยังโซ่”
“มันยังรูดไม่ขึ้นเลยครับ พี่ธีร์ขึงแน่น ๆ กว่านี้ได้ไหม”
“อะ แน่นพอยัง”
“เดี๋ยวโซ่ลองก่อนนะ อา... ทำไมยังฝืดอยู่นะ หรือว่าต้องชโลมเยอะ ๆ ให้มันลื่นกว่านี้” แต่เขาคิดว่าข้างในกางเกงไม่น่าจะฝืดแล้ว
“เร็ว ๆ ดิโซ่”
“อีกนิดนึงนะครับ โซ่กำลังพยายามอยู่ โอ๊ะ รูดขึ้นแล้ว!” เสียงใสของน้องเด๋อชวนคนตกอยู่ในห้วงของจินตนาการแข็งปั้ก ธีร์เม้มริมฝีปากพลางทอดสายตาออกไปนอกประตูระเบียง ให้ท้องฟ้าแสนสดใสช่วยบรรเทาความลามกของเขาให้พ้นจากเด็กคนนี้ “เสร็จแล้วครับ”
อืม ฝั่งนี้ก็เกือบเสร็จ
“ลิปแหว่งไปครึ่งนึงเลยล่ะ พี่ธีร์เก็บไว้เลยนะครับ เผื่อซิปแตกระหว่างขากลับจะได้แก้สถานการณ์ได้ทัน”
“ให้มาเพราะรังเกียจก็บอก”
“พี่ธีร์คิดแง่ลบเกินไปแล้ว โซ่เป็นห่วงเรื่องซิปมากกว่านะครับ แต่โซ่ก็ไม่ปฏิเสธหรอก เพราะลิปมันที่ใช้ทาปากมันถูกับเป้ากางเกงพี่ธีร์ไปแล้ว จะให้โซ่เอามาทาปากตัวเองต่อก็คงรู้สึกแปลก ๆ เกินไป” เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่โกหก ถ้าเป็นเรื่องใช้ช้อนคันเดียวกันหรือดูดหลอดอันเดียวกันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่นี่มันเป้ากางเกงแสนลามกของพี่ธีร์เลยนะ
“จัดไปดิวะ เดี๋ยวพี่ใช้ต่อเอง”
“จ่ายมาสิบบาทค่าซ่อมกางเกง” โซ่แบมือพลางอมยิ้ม ก่อนจะรีบชักมือกลับเพราะกลัวว่าพี่ธีร์จะแกล้งให้อาย สังเกตได้จากรอยยิ้มและแววตาที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจนั่น รู้เลยอะ พี่ธีร์ต้องหาเรื่องเอาคืนเพราะเรื่องลิปมันแน่ ๆ
“ไม่เอาสิบบาทแล้ว?”
“ไม่เอาครับ โซ่ไม่ใช่คนที่ทำดีเพื่อหวังผลสักหน่อย”
“จริงปร้าาา” เด็กหนุ่มย่นจมูกใส่เจ้าของเสียงกวนประสาท ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หน้าคอมอีกครั้งพลางคลิ๊กเมาส์อ่านหน้าเว็บไซต์ที่เปิดค้างไว้
“ดูดวงต่อดีกว่า วันนี้คนเกิดวันพฤหัสจะดวงดีถ้าใส่เสื้อสีขาว”
“แต่เราใส่สีดำ แสดงว่าต้องซวยเช็ดเพราะรังเกียจการใช้ลิปจากคนวันอังคาร” โซ่ก้มลงมองเสื้อตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวโตที่เท้ามือไว้กับโต๊ะคอมขณะยักคิ้วใส่เขา
“พี่ธีร์เกิดวันอังคารเหรอ?”
“ใช่ วันคริสต์มาสด้วย”
“อ้าว... งั้นเหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะวันเกิดพี่ธีร์แล้วน่ะสิ...” รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก การเกิดตรงกับวันเทศกาลน่ะเท่สุด ๆ ไปเลย
“ดูดวงให้บ้างดิ เกิดวันอังคารตอนกลางคืน”
“ได้ครับ อังคารตอนกลางคืนนะ” โซ่กดเข้าไปตามวันที่พร้อมลากเมาส์ซ้ายตามข้อความจนเป็นแถบสีเทา “คนเกิดวันอังคาร ถ้าใส่เสื้อสีเหลืองจะดวงดีครับ ถ้าใส่สีม่วงจะโชคร้าย อาจเกิดอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ ใส่สีแดงจะเสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่วันนี้พี่ธีร์ใส่สีขาว ดวงบอกว่าจะต้องเดินทาง”
“ก็มาหาเราถึงนี่ไง ดวงแม่งแอบแม่นนะเนี่ย” เขาเห็นว่าน้องเด๋อกำลังอมยิ้ม จึงเนียนวางมือลงบนไหล่น้องแล้วโอบหลวม ๆ โดยไม่ให้รู้ตัว “ฝากดูอีกเรื่องได้เปล่า?”
“เรื่องไหนดีครับ?” โซ่รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อตั้งใจหันไปถามและพบว่าพี่ธีร์ก้มลงมาจนใบหน้าห่างกันเพียงคืบเดียว
“ดูว่า”
...น้ำหอมกลิ่นนี้ที่มักจะมาพร้อมบรรยากาศแบบนี้
“คนเกิดวันพฤหัสจะรับรักคนเกิดวันอังคารเมื่อไหร่?”
หัวใจของเขา... ชักจะเต้นแรงเกินไปแล้ว
(จบครึ่งแรก)
#ทาขี้ผึ้งแม่เลียบแล้วปิดท้ายด้วยอุทัยทิพย์ที่ทำจากเลือดอิพี่
#ทำไมไม่ให้พี่มันถอดกางเกงออกก่อน
#อ่อ ถ้าถอดแล้วจะไม่ได้เขียนซีนนี้
-
หยอดบ่อยมากกก
-
อิพี่หยอดน้องทุกหลุมเลยอะ น่ารักกกกกกกกกกก
-
อิพี่ธีร์ในหัวนี่คือคิดแต่เรื่องนี้กับน้องเด๋อใช่ป่ะ แหมมมม ทางนี้ก็เกือบเสร็จเหมือนกัน :hao3: ถ้าเป็นแฟนกันน้องเด๋อต้องเตรียมรับมือคนหื่นมากแน่เลย
-
อิพี่ธีร์ใจโคตรกาม 5555 กับน้องกับนุ้งยังไม่ละเว้น :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ๊ย ความหื่นของอิพี่5555
แต่ว่าก็เออ ท่าท่างมันทำให้คิดดีไม่ได้ ฮือ
สงสารน้องโซ่ตกเป็นเหยื่อในจิตนาการของอิพี่มันแบบไม่รู้ตัว55
คนชื่อเท็นนี่ดูน่าจะมีบทบาทอีกใช่ไหมน้า
ดูเหมือนจะเน้นตรงชื่อ
เอาละเหวย จะได้เห็นคนหัวไหม้เร็วๆนี้รึเปล่าน้อ555555555555
-
ถึงขั้นเอาเลือดพี่มาทาปากเลยอาะ ความหมั่นไส้นี้ น้องเด๋อจะพ้นเงื้อมมือพี่ธีร์ไหม มาต่อพาร์ทสองไวๆน้าาาา
:impress2:
-
สงสารโซ่ใจกระเดนกระดอนไปกี่ตลบแล้วหนอ
-
แหมอิพี่ ในหัวนี่ไปไกลเลยสินะ แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อิพรี้คนร้ายๆ
-
ความเด๋อแบบกากๆของพี่มันทำให้เหลวได้ง่ายๆขาดนี้ได้ไงอ่ะะะะะะ :ling1: :ling1:
-
:กอด1:
-
ช็อตนี้คนอ่านตายเลยจ้า~
-
:z1: :z1: :z1: o13
-
รู้ทั้งรู้ว่าอิพี่ธีร์มันเป็นพระเอก
แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ที่พี่มันจะได้น้องโซ่ไปครอง
ถึงตอนนี้ยังไม่ได้ก็เถอะ กึ๊สสส :katai1:
น้องโซ่คำพูดล่อแหลมมากนะคะ แงๆๆ น่ารักจังเลยลูกจ๋าา
-
พี่ธีร์จบเอกกามศาสตร์ ทำเราคิดไปไกลจนน้องเสียหายแล้ววววว :hao7:
-
น้องโซ่ ลูกกกกก.. หนูไม่ควรใช้คำว่า "ชโลม ให้มันลื่นกว่านี้" นะครับลูกกกก
แม่คิดดีไม่ได้เลยค่ะ :hao7:
-
อิคนพี่หื่นมากกกก น้องเด๋อจะรับไหวม๊ายยย
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
พี่ธีร์สุดยอดในการเต๊าะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย อิพี่ธีร์แกจะคิดอกุศลกับลูกชั้นไม่ได้
ลองนึกภาพถ้าเป็นแฟนกัน น้องโซ่ลูกแม่ไม่ปลอดภัยแน่เลยยย :o12:
-
:m25:อิพี่ธีรรรรรรรรรรรรร์!!!! ไอ้คนฉวยโอกาส!!//แต่มึงก็ชอบ!! เออ5555 :m25:
-
ร้ายกาจตาใสคือพี่ธีร์นี่เองง
เจ้าคนนิสัยเสียย :z3:
-
:jul1:
-
น้องโซ่ของพรี่~~
-
น้องงงงงโซ่ น่าร้ากกก
-
ตอน 16
(PART 2/2)
“แจ็ค”
“อืม?”
“กูมีอะไรจะบอก”
เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยหันมาสบตากันเพื่อบอกให้รู้ว่ามันพร้อมจะฟังเรื่องที่เขากำลังจะพูดแล้ว โดยมีพีเพิ่ลเป็นสิบเดินสวนไปมากลางฟิวเจอร์พาร์ครังสิต ก่อนไอ้แหลมจะแทรกเข้ามาประหนึ่งโมเสสแยกทะเลแดง
“เธอจะมีใจหรือเปล่า... เธอเคยมองมาที่ฉัน – โอ๊ย!!”
“สาระแนนัก” เขาเบิ้ลกะโหลกเด็กเกรียนที่เสือกขัดจังหวะไม่ดูเวล่ำเวลา จะจิ้นกับไอ้ธีร์คนนี้กับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ไอ้เชี่ยแจ็คเปล่าวะ
“กูแค่อยากสร้างบรรยากาศนะพี่นะ” แหลมกุมศีรษะก่อนจะยกมือขึ้นตั้งการ์ดเมื่อรุ่นพี่ทำท่าจะเหนี่ยวอีกรอบ
“มีไร จะเลิกเล่นเกมเหรอ”
“ก็แย่ละ” ธีร์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางทอดสายตาไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายระหว่างเรียบเรียงคำพูดว่าควรลำดับเหตุการณ์อย่างไรให้เพื่อนเข้าใจได้ง่าย ๆ “เข้าเรื่องเลยแล้วกัน กูชอบไอ้โซ่”
“เชี้ยยยยยยยยยย” ไอ้เด็กส้นตีนทำตาโตยกมือขึ้นป้องปากจนเวอร์เกินจริง
“ตกใจหาพ่อง มึงรู้คนแรก”
“กูอินช่วยงาย กลัวมึงเหงา แล้วพี่แจ็คว่าไงวะ?” ธีร์หันไปตามคำถามของรุ่นน้อง และการที่ไอ้แจ็คยังทำหน้าแบบ .jpg ก็รู้สึกเหมือนซาวด์อิลลูมินาติจะดังขึ้น เชี่ยนี่เดาอย่างยาก บางทีอารมณ์ดีก็หน้านิ่ง หงุดหงิดเจ้านายก็นิ่ง อะไรที่ทำให้มันยิ้มได้คือต้องเป็นเรื่องอัศจรรย์ใจในระดับหนึ่ง
“กูต้องว่าอะไรด้วยเหรอ”
“เออจริง” แหลมพยักหน้ารัว ๆ
“เอ้า แล้วมึงไม่แปลกใจบ้างไงวะที่อยู่ ๆ กูก็หันไปชอบผู้ชายด้วยกัน เป็นคนอื่นคงแซ็วเรื่องขุดทองละ”
“ก็แปลกใจอยู่ แต่จะให้กูเล่นใหญ่เหมือนไอ้เด็กเหี้ยนี่ก็ไม่ใช่” ไอ้แจ็คว่า “กูรู้จักมึงมานาน คนที่ควรตกใจมากที่สุดควรเป็นตัวมึงเองมากกว่าที่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรหลายอย่างหลังจากนี้”
“เออจริง กว่าจะแน่ใจว่าใช่กูก็คิดหนักอยู่นานเลย”
“มันไม่ได้คิดหนักเลยพี่แจ็ค อยู่ ๆ ก็ปุบปับไปจับมือไอ้โซ่ แล้วกูก็แน่ใจด้วยว่าคนสันดานโจรอย่างมันต้องมีแผนทำมากกว่านั้น – โอ๊ย!!!” คนน้องกุมหัวอีกครั้ง ก่อนจะกระทืบเท้าเงยหน้ามองคาดโทษรุ่นพี่อย่างเหลืออดท่ามกลางฝูงชนที่เดินผ่านไปมา “เจ็บนะเว้ย!”
“ให้กูเล่าเองได้ไหม?!!!”
“ก็กูอินอะ กูอยากมีส่วนร่วมด้วย”
“ไปตกลงกันก่อนนะสัดแล้วค่อยมาเล่าให้กูฟัง” พอเห็นไอ้แจ็คส่ายหน้าหน่าย ๆ ธีร์จึงเอามือดันหน้าไอ้แหลมไว้แล้วเดินไปประกบเพื่อน
“มึงผิดหวังในตัวกูปะ?” เขากอดคอเพื่อนสนิทที่มีส่วนสูงไม่ต่างกัน ก่อนอีกฝ่ายจะหันมามองหน้าแล้วส่ายศีรษะเป็นคำตอบ “ทำไมวะ?”
“การคาดหวังในตัวคนอื่นไม่ใช่เรื่องดีหรอก กูเคยคาดหวังในตัวมึง แต่นั่นก็นานมาแล้ว พอโตขึ้น เห็นอะไรมากขึ้น กูก็ได้คำตอบให้ตัวเองว่าอย่าเอาความรู้สึกตัวเองไปผูกกับคนอื่นมากจนเกิดเป็นความคาดหวัง เพราะถ้าวันนึงเขาไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มึงจะผิดหวังจนเปลี่ยนเป็นไม่ชอบเขาไปเลยก็ได้”
แหลมพนมมือขึ้นระดับกลางอก รุ่นพี่เขากำลังจะเข้าทางธรรมอีกแล้ว
“มึงคาดหวังกับกูตอนไหน?”
“ม.หก” แจ็คยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อตอนนั้น ตอนที่พวกเขายังใส่ชุดนักเรียน “กูคาดหวังไว้สูงมากว่ามึงจะพาทีมเราไปให้ถึงที่หนึ่ง ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่กูรู้สึกว่าการตกลงมาจากตึกสูงแต่ไม่ตายเป็นยังไง มึงคงจำความรู้สึกเวิ้ง ๆ ตอนเกมจบได้”
“...”
“แต่เป็นเพราะทุกคนฝากความหวังไว้กับมึงไว้มากเกินไปจนเกมที่เล่นเอาสนุกกลายเป็นความกดดัน”
“เหย... ไม่เอาแล้ว ไม่พูดเรื่องนั้น ๆ” แหลมแทรกกลางพลางเขย่งขากอดคอรุ่นพี่ทั้งสอง เขาไม่อยากให้พี่ธีร์หรือพี่แจ็คกลับไปนึกถึงเรื่องราวที่เคยเป็นบาดแผลในใจเมื่อตอนนั้น
“มึงเสียใจมาจนถึงวันนี้เลยใช่ไหม?”
“ไม่เชิงหรอก เรียกว่ามันยังตะกอนอยู่ในใจดีกว่า แต่เชื่อเถอะว่ามึงไม่ใช่คนที่ทำให้กูรู้สึกแบบนั้น”
“เชี้ยยย ตรงนั้นมีกินฟรี --” ธีร์เอามือปิดปากรุ่นน้องที่พยายามจะเปลี่ยนไปเรื่องอื่น อันที่จริงมันก็นานมากแล้วที่เขากับไอ้แจ็คไม่ได้พูดเรื่องนี้ ราวกับว่าทั้งคู่จงใจปิดผนึกมันเอาไว้ ปล่อยให้เด็กม.ปลายกลุ่มหนึ่งอยู่ในความทรงจำมากกว่าจะเอามาพูดถึงในปัจจุบัน
“มึงโอเคไหมที่กูพูดเรื่องนี้?”
“พูดต่อดิ กูฟังอยู่” แจ็ครู้ว่าธีร์ไม่ได้อยากพูดถึง แต่ถ้ามันสามารถช่วยเพื่อนปลดล็อกเรื่องแย่ ๆ ในอดีตได้สักนิด เขาก็อยากลองทำดูสักครั้ง
“ตั้งแต่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้ากูก็เริ่มมองอะไร ๆ กว้างขึ้น เมื่อก่อนกูเชื่อในสิ่งที่มองเห็นกับสิ่งที่รู้สึก แล้วกูก็ป่วยเพราะมัน” แจ็คเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งขณะที่ทั้งสามคนยังคงเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย “เป็นเพราะกูไม่รู้จักการบิดความรู้สึกหรือพยายามมองอีกแง่ มันเลยทำให้กูใช้ชีวิตยากขึ้น อย่างตอนแข่งแพ้ กูเซ็งมาก เซ็งฉิบหาย โทษทุกอย่างยกเว้นฝีมือตัวเอง หาว่าทีมไม่เข้ากันบ้าง ทีมนั้นเก่งกว่าบ้าง กูพยายามหาเหตุผลทุกอย่างมาปลอบใจว่าตัวเองไม่ผิด ทั้งที่ความจริงมันไม่จำเป็นต้องหาคนผิดเพราะแข่งเกมมีแพ้ก็ต้องมีชนะ”
“จะว่าไปแล้ว มึงตอนนั้นพูดเยอะกว่าตอนนี้อีกนะ” ธีร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ เมื่อนึกถึงไอ้แจ็คสมัยยังตัดผมสกินเฮด
“ก็ผ่านมาเกือบสิบปีแล้วนี่” แหลมชำเลืองมองทั้งคนฝั่งซ้ายและฝั่งขวา “มึงจำช่วงที่กูป่วยซึมเศร้าหนักจนแทบไม่อยากไปมหาลัยได้ไหม ตอนนั้นกูไปปรึกษามึงว่าจะทำยังไงดี กูเหมือนไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว มึงดูเครียดมากแล้วถามกูว่า ‘ลองไปโรงพยาบาลกันไหม หมอเขาเรียนเฉพาะทางมา คงให้คำแนะนำมึงได้ดีกว่ากูแน่ ๆ อะ เดี๋ยวกูนั่งรอข้างนอก’ แล้วกูก็ได้เจอหมอ ส่วนมึงนั่งรอกูทั้งที่ไม่เข้าใจสิ่งที่กูเป็นเลยด้วยซ้ำ”
“นั่นคือเหตุผลที่มึงควรมีเพื่อนหล่อ ๆ แบบกูไง” แจ็คแค่นหัวเราะพลางชำเลืองมองไอ้เพื่อนขี้กากที่ชอบแสดงความหลงตัวเองออกมาเมื่อบรรยากาศเริ่มตึงเครียด
“หมอบอกว่ากูอาจจะเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ แต่กูเปลี่ยนมุมมองความคิดของตัวเองได้ หมอบอกให้กูทำความรู้จักตัวเองก่อน เขาแนะนำให้กูนั่งรถไปเที่ยวหรือใช้เวลาเงียบ ๆ อยู่กับตัวเองดูบ้าง ศึกษาว่าชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร”
“แต่มึงก็ต้องกินยาเรื่อย ๆ ใช่ไหมวะพี่” แหลมถามอย่างใคร่รู้ แล้วแจ็คก็พยักหน้า
“หมอบอกว่ากูควรยอมรับความรู้สึกตัวเอง อย่าปิดกั้นมันจนบังคับตัวเองว่าต้องมองโลกในแง่ดี เพราะการทำแบบนั้นมันทำให้กูอ้างกับตัวเองไม่ได้ว่า ‘เออ กูโตแล้ว กูต้องไม่โกรธ ไม่นอยด์’ แต่มันยิ่งส่งผลให้กูเก็บกดกว่าเดิมอีก ซึ่งมันอาจจะระเบิดทีหลังถ้ากูฝืนต่อไปไม่ไหว หมอบอกว่ากูจะโกรธเรื่องตอนม.หกก็ได้นะ กูมีสิทธิ์เจ็บกับสิ่งที่ส่งผลต่อใจ กูควรเปิดใจยอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้นแล้ว และหาทางว่าจะแก้ไขมันยังไงดีกว่า”
“แล้วมึงแก้ไขเรื่องนั้นได้หรือยัง?”
“ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอก มันก็ยังมีอยู่ แต่แค่ไม่เจ็บเท่าตอนนั้นแล้ว มึงเองก็เหมือนกันนะ” แจ็ควางมือลงบนบ่าเพื่อนพร้อมบีบเบา ๆ ความเจ็บปวดเมื่อตอนนั้นมันไม่ใช่แค่การแพ้รอบชิงชนะเลิศ แต่มันยังมีอีกเรื่องที่ส่งผลต่อจิตใจพวกเขาทุกคนจนทีมแตกไปคนละทาง
“แค่ไม่พูดถึงก็จบแล้วปะ” ธีร์ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ซึ่งแหลมรู้ว่าพี่มันไม่ได้สตรองจริงอย่างที่แสดงออกหรอก “อะไรวะ กูเล่าเรื่องอินเลิฟกับน้องเด๋อให้ฟังแล้วไหงวกเข้าเรื่องซึมเศร้าของมึงได้เนี่ย อินเฉยไอ้ห่า”
“จริง เชี่ยพี่แจ็คแม่งอยากได้ซีน ทำเข้มนะเราอะ” คนน้องรีบเสริม ปั้นหน้าปั้นตากวนประสาท
“เอาเป็นว่ากูไม่ได้ผิดหวังในตัวมึง ไม่ว่ามึงจะทำอะไรหรืออยากเป็นอะไร กูพร้อมจะสนับสนุนมึงตลอด”
“เควี่ย หวานซึ้งขนาดนี้ต้องจูบแล้วอะ”
“เอาตีนกูปะแหลม”
“หยอกง่ะ” เขารีบหลบหลังพี่แจ็คก่อนจะเจอดี
“กูไม่ถนัดพูดอะไรเลี่ยน ๆ แต่มึงก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ทีหลังก็อย่าเสือกถาม”
“กูก็อยากได้แรงซับพอร์ทจากเพื่อนปะ นอกจากมึงแล้วกูก็ไม่เหลือใครละนะแจ็ค” พอได้ยินอย่างนั้นแหลมจึงชี้หน้าตัวเองพร้อมพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘แล้วกูล่ะพี่’
“กูไม่ได้ลามกนะ แต่เริ่มคิดไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ก็ดี ถ้าถึงเวลาลงสนามจริงจะได้ไม่เก้ ๆ กัง ๆ”
“มึงอยากพูดอะไร?” ชายหนุ่มตัวสูงขมวดคิ้ว เขารู้น่ะว่าไอ้เพื่อนส้นตีนสื่อไปในทางไหน แต่ใครจะคิดว่าคนพูดน้อยอย่างไอ้แจ็คจะหมายความแบบนั้นวะ
“กูรู้จักมึงดีกว่าเมียเก่ามึงทุกคน กูยังจำตอนมึงโทรมาเล่าเรื่องช่วยตัวเองครั้งแรกให้ฟังได้อยู่เลย ที่ทิชชู่หมดจนต้องใช้กางเกงบาสเช็ดแทน”
“ไอ้เชี่ย พี่มึงอย่างเข้ม 55555555555555555” แหลมหัวเราะลั่นอย่างไม่อายใคร พร้อมปรบมือรัวยิ่งกว่าลิงตีฉาบ
“ควายแจ็ค มึงไม่ต้องลงดีเทลละเอียดขนาดนั้นก็ได้ไง”
“แต่ก็ไม่แน่นะ มึงอาจจะหื่นแค่กับผู้หญิงก็ได้ ไอ้โซ่อาจจะเป็นคนแรกที่มึงชอบด้วยใจจริง ๆ”
“Pure Love ซะหน่อยนะ” แหลมกอดอกพยักหน้า
“แล้วถ้ากูคิดกับมัน... กูจะกลายเป็นคนหื่นกามไม่เลือกหน้าไหม?” เสียงไอ้เชี่ยพี่ธีร์เบาลงเหมือนไม่มั่นใจว่าควรพูดประโยคนี้หรือไม่ แหลมกับพี่แจ็คเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถาม และไอ้คนกามก็หัวเราะแห้ง ๆ พลางลูบคางระหว่างจมอยู่กับความคิดบางอย่างที่ทั้งคู่ทะลุเข้าไปดูไม่ได้
*
( ไอ้แหลมมันทำคลิปลงยูทูปอยู่ หาอะไรทำฆ่าเวลากันก่อนปะ? )
“เอาสิครับ พี่ธีร์อยากเล่นอะไรครับวันนี้”
( PUBG ไหม ลงดูโอ้เข้ม ๆ เดี๋ยวพี่พาเรื้อน )
“วันนี้ถ้าต้องนั่งรถโซ่ขอเป็นคนขับนะครับ คราวก่อนพี่ธีร์พาคว่ำยกตี้คนดูฟลัดเลขห้าเต็มแชทเลย” เด็กหนุ่มตัวผอมมองคนในจอโทรศัพท์ที่กำลังเดินวนไปวนมาในห้อง พอได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ธีร์โซ่ก็ยิ้มตามเฉยเลย
( ถามก่อนว่าเราอยากเล่นเปล่า? )
“อยากสิครับ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”
( ก็ช่วงนี้เห็นเล่นกับพวกไอ้อาร์มบ่อย โดนเพื่อนงอนหรือว่าติด DotA ไปแล้วล่ะเราน่ะ? )
“โซ่ชอบทุกเกมเลยครับ แต่เกมไหนที่เล่นกับเพื่อนแล้วก็พี่ ๆ ในทีมจะสนุกกว่า โซ่ไม่ได้พูดเอาใจนะครับ ห้ามว่าโซ่นะ” เขารีบดักไว้เพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิด ทั้งคู่สบตากันผ่านเฟซไทม์ ก่อนพี่ธีร์จะคว้ากีตาร์มาเกาแล้วฮัมเพลงให้ฟัง
( และไม่ใช่ไม่ไว้ใจ ใจฉันร้อนหากใครมองนัก ก็เธอดันน่ารัก ขนาดนั้นให้มองอยู่ได้ไง ♪ )
โดนจีบอีกแล้ว...
( บางทีฉันก็ยั้งไม่อยู่ บางทีฉันก็รู้แต่ทนไม่ไหว บางทีฉันใจร้อนเกินไปโปรดจงเข้าใจ ที่เป็นไปน่ะ เป็นไปด้วยรัก แต่อาจจะขี้หึงเกินไป ♪ )
โซ่นั่งตั้งสติ โชคดีเหลือเกินที่ตอนนี้ไม่ได้ไลฟ์อยู่ ไม่อย่างนั้น Derya MK12 คงเป็นใบ้อย่างฉับพลันแน่ ๆ เขาพยายามอย่างถึงขีดสุดแล้วที่จะไม่หลุดยิ้มกับน้ำเสียงและแววตาเจ้าชู้ของอีกคนที่ทะลุออกมาจากโทรศัพท์ มือที่วางอยู่บนหน้าขานั้นบีบเข้าหากันแน่นจนลืมเจ็บ การสู้กับเล่ห์เหลี่ยมพี่ธีร์น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่โซ่จะพยายามเอาประสบการณ์จากเกมทุกเกมที่เคยเล่นมาใช้ ซึ่งนั่นคือการร้องเพลงตาม
แต่พี่ธีร์กลับอมยิ้ม แกล้งหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นทาบอกข้างซ้ายขณะที่เขากำลังร้องเพลง
“โซ่ร้องเพลงได้ดีเลยใช่ไหมล่ะครับ”
( Touch มาก Touch ที่สุด Touch มาถึงตรงนี้จนมันเต้นตุบตับ )
เกลียดพี่ธีร์จัง... ทำไมต้องล้อกันด้วยสีหน้าและทำท่าเด้งอกใส่กล้องโทรศัพท์ด้วยเนี่ย... ขนาดไม่ได้อยู่ข้าง ๆ กันยังร้ายได้ พี่ธีร์สุด ๆ ไปเลย
“เล่นเกมกันนะครับ...”
( จัดไปค้า )
“วันนี้โซ่ไม่เปิดสตรีมนะ เพราะฉะนั้นพี่ธีร์ห้ามแกล้งโซ่ในช่องของตัวเอง”
( แกล้งยังไง? )
“ก็แกล้งหยอด แกล้งร้องเพลงจีบเล่น ๆ”
( เล่นตรงไหนวะโซ่ อันนั้นคิดจริง ชาวบ้านเขาขอแต่งงานกันในคอนเสิร์ต แต่พี่ขอในเกม หล่อกว่านี้ก็พี่ชุบแป้งทอดแล้ว )
“ไม่ได้ครับ ห้ามจีบ”
( จะจีบ ห้ามอะไรจะทำให้หมด )
“เล่นเกมยิงปืนต้องใช้สมาธินะครับ”
( แล้วเมื่อไหร่จะใช้หัวใจเล่น )
“ไม่ต้องครับ” โซ่มองคาดโทษคนในจอโทรศัพท์ที่เบะปากเป็นเด็ก ก่อนจะพุ่งเข้ามาจนเขาผงะถอยหลังออกตามสัญชาตญาณ “อะไรกันครับพี่ธีร์ ตกใจหมดเลย”
( มองไม่ค่อยชัด สายตาเริ่มไม่ดีแล้ว สงสัยต้องไปตัดแว่นสักหน่อย )
“ก็พี่ธีร์ชอบปิดไฟเล่นเกม โซ่บอกแล้วว่าให้เปิดไฟ”
( กลัวจะไม่ใช่สายตาสั้นอะดิ )
“แล้วเป็นอะไรครับ?”
( กลัวเพราะความรักทำให้ตาพร่าเบลอ )
“...”
( เค เข้าเกม )
“เดี๋ยวโซ่จะยิงพี่ธีร์ แล้วก็จะไม่มีใครชุบ”
( เออ ฆ่าเสร็จแล้วก็เก็บหัวใจพี่ขึ้นไปด้วยนะ อย่าทิ้งไว้ตรงนั้นเดี๋ยวมันแห้งคาแดด )
“โอ๊ย” เด็กหนุ่มตัวผอมขมวดคิ้วอย่างเหลืออด ไม่ว่าจะพูดอะไรพี่ธีร์ก็เตะตัดขาล้มได้ทุกประโยคเลย “อย่าเพิ่งสตรีมนะครับ โซ่ขอถามก่อน”
( เรื่องไซส์กางเกงในเหรอ )
“ไม่ใช่ครับ...” คนในจอเอาแต่หัวเราะ และโซ่ไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะหายหมั่นไส้พี่ธีร์ได้ เขาได้แต่ขยำทิชชู่แล้วเขวี้ยงใส่โทรศัพท์ และคนในจอก็รับมุกด้วยการเซไปกับเบาะนั่ง “พี่ธีร์ยังรักพี่เบลอยู่ไหมครับ?”
สำหรับเด็กที่ไม่เคยมีแฟน เขาจึงทำตัวไม่ถูก โซ่ไม่รู้ว่าพี่ธีร์คิดกับเขาและพี่เบลอย่างไรกันแน่?
( เอาความจริงหรือโกหก )
“ก็ต้องความจริงสิครับ...” พี่ธีร์เท้าศอกลงกับพนักวางแขนพลางลูบริมฝีปาก ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มองเขาอีกแล้ว และโซ่รู้สึกดีที่อย่างน้อยอีกฝ่ายอยากคิดทบทวนแทนที่จะพูดออกมาเพื่อเอาใจ
( พี่ยังรักเบลอยู่ )
ทั้งที่คาดหวังว่าควรได้ยินอย่างนี้ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ โซ่กลับรู้สึกหวิวเสียอย่างนั้น
“โซ่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ แต่พี่ธีร์แยกความรู้สึกมาชอบโซ่ได้ด้วยเหรอ?”
( ไม่ได้หรอก เพราะมันคนละเรื่องกัน ถึงพี่จะชอบทำตัวกากใส่แต่พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะโซ่ )
“ไม่รู้สิครับ โซ่คิดว่าพี่ธีร์ยังรักพี่เบลอยู่ ขอโทษนะครับถ้าโซ่คิดไปแล้วว่าพี่ธีร์แกล้งจีบเล่น ๆ เพื่อกลบความเสียใจ”
( พี่รู้ ไม่ผิดหรอกถ้าเราจะคิดแบบนั้น พี่เลิกกับเบลเพราะไปกันไม่ได้ ไม่ใช่เพราะหมดรัก ความรู้สึกเดิม ๆ มันเลยยังอยู่อะ แต่ที่เกิดกับเรามันก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ )
“แน่ใจนะครับว่าไม่ใช่ชอบโซ่เพราะอยากลืมพี่เบล”
( เอาจริงไหม ไม่มีใครลืมแฟนเก่าได้หรอก ไม่ว่าจะแฟนคนแรกที่จบกันไม่ดี หรือคนที่คบกันแค่เดือนสองเดือน ทุกคนอยู่ในนี้หมด )
พี่ธีร์ชี้ขมับตัวเองแล้วคว้ามือถือขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปตรงระเบียงห้อง
( พี่ลืมแฟนเก่าไม่ได้ไม่ใช่เพราะฝังใจ แต่เพราะคนเรามีความทรงจำไงพวกเค้าก็เลยยังวนเวียนอยู่ในนี้ คนมันเคยสร้างความทรงจำด้วยกันอะโซ่ แต่สำหรับเราน่ะ )
คนขี้แกล้งกลายเป็นคนจริงจังไปแล้ว โซ่เม้มริมฝีปากขณะที่อีกฝ่ายกดกล้องลงให้อยู่ตรงช่วงอก ก่อนมือขวาจะทาบลงบนอกข้างซ้าย
( อยู่ในนี้ )
“...”
( เลี่ยนกว่าชีสก็พี่นี่แหละ )
“รู้ว่าเลี่ยนแต่ก็เอาแต่พูดแบบนั้นนี่ครับ...”
( ก็อย่าเขินแล้วน่ารักดิวะ ขนาดตอนกลัวพี่ไม่จริงจังยังน่ารัก แล้วงี้จะเล่นเกมได้ไหม? )
“อะไรล่ะครับ ก็พี่ธีร์ทำให้โซ่คิด”
( พี่ต้องทำหน้าขรึมแบบนี้ แล้วพูดว่า ‘โซ่ ขอเวลาพี่ลืมเบลหน่อยนะ อีกสักสามปีเดี๋ยวตามไปจีบ’ ตอนนั้นเราไม่โดนน้องแพรวลากไปแดกละเหรอ )
“โหพูดพูดเข้าครับ หยาบคายได้แม้แต่กับน้องกับนุ่ง”
( ก็นั่นน้องนุ่งไง แต่ถ้าน้องแถวนี้ไม่นุ่งก็อีกเรื่อง อ้าวเขินนนนนนนนนนน )
“...เกลียดครับ”
( พูดก็พูดเถอะ จากประสบการณ์อันโชกโชนที่ผ่านมา พี่เชื่อว่าเราชอบพี่แล้ว )
“โซ่ถามเพราะอยากรู้ว่าพี่ธีร์คิดอะไรอยู่ต่างหากล่ะครับ ถ้าโซ่ปฏิเสธไปเลยก็กลัวว่าพี่ธีร์จะหมดสนุก ไม่มีอะไรทำตอนสตรีม แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นแฟน ๆ ก็จะเริ่มหายไป พอถึงตอนนั้นพี่ธีร์ก็จะโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวในชาแนล”
( เข้ เป็นห่วงกันขนาดมองการไกล ไม่ต้องเป็นแล้วโปรเพลย์เยอร์อะ เป็นอนาคตของพี่ดีกว่า )
“ตอนแรกโซ่อาจจะทำตัวไม่ถูก แต่ตอนนี้โซ่เริ่มชินแล้วครับ มุกจีบของพี่ธีร์อะ เฉย ๆ มาก”
( อ้าว ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลดิวะ อย่าให้เจอแล้วกัน เก่ง ๆ แบบนี้พี่ชอบ )
“ไม่กลัวหรอกครับ โซ่จะต่อยพี่ธีร์ให้น่วมเลย”
( เข้ นักเลงว่ะ )
“พี่ตั้บสอนมาดีครับ โซ่คิดว่าใช้กับพี่ธีร์น่าจะเหมาะสมที่สุด”
ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร อีกทั้งยังแลบลิ้นใส่คนในกล้องเหมือนเด็กอนุบาลที่โกรธกันเพราะเรื่องแย่งสีไม้
( สรุปกังวลเรื่องเบลเหรอ กลัวพี่ไม่แคร์เค้าหรือไง? )
“ก็ควรแคร์หรือเปล่าครับ... ตอนนี้พี่เบลกำลังพยายามดึงตัวเองไม่ให้เศร้า พี่เค้าน่าเป็นห่วง”
( พี่รู้ พี่ตามดูตลอดนั่นแหละ แต่ที่พี่ไม่เศร้าไม่ใช่เพราะพี่ไม่แคร์เค้านะ แต่เพราะพี่มีเราไง )
“โซ่ช่วยอะไรได้ที่ไหนล่ะครับโธ่...”
( ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ทำไมไม่หัดมีแฟนก่อนมาเจอพี่วะ เข้าใจอย่างยาก )
“มันเป็นความผิดของโซ่เหรอครับ ถ้าพี่ธีร์อยู่เฉย ๆ ไม่จีบหนักเหมือนทุกวันนี้โซ่ก็คงไม่คิดมากหรอก”
( เออ พี่ผิดก็ได้ เอาเป็นว่าสักวันเราจะเข้าใจเอง โอเคไหม รีบโต รีบเข้ามาในใจพี่ดิวะ จะได้รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ )
“หมายความว่าโซ่ต้องชอบใครสักคนก่อนใช่ไหมครับถึงจะเข้าใจความรู้สึกนั้น”
( อ้าว ไม่ได้ดิวะโซ่ ถ้าจะมีก็ต้องพี่แล้วอะจุด ๆ นี้ )
“ชอบคนอื่นดีกว่าครับ โซ่อยากเป็นฝ่ายจีบมากกว่า”
( ก็จีบพี่ดิ เดี๋ยวพี่ยอมเป็นเมียให้ก็ได้ )
“โอ๊ย” มองคนในกล้องที่แกล้งทำหน้าจริงจัง ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาในที่สุด
( อย่าปล่อยให้พี่ชอบเราอยู่ฝ่ายเดียวดิ มันเหงา )
โซ่อาจจะเป็นเด็กเด๋อ ๆ ที่ไม่เข้าใจเรื่องความรักนัก แต่เขารู้สึกได้ว่าพี่ธีร์คงไม่โกหกหรอก... แม้ว่าวิธีการพูดจะเต็มไปด้วยความทะเล้นจนดูไม่จริงจัง แต่การได้รู้ว่าพี่ธีร์ยังตามดูพี่เบลอยู่ห่าง ๆ นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
ลึก ๆ เหมือนไม่อยากได้ยินคำว่าชอบ แต่พอได้ยินจากปากพี่ธีร์ทีไร... หัวใจมันก็ทำงานหนักทุกทีเลย
*
ต่อข้างล่างนะคะ <3
-
*
“ไอ้เจมส์ไปไหนอะ?”
“เมื่อกี้พี่เท็นโทรมา เห็นว่าจะมาหามั้ง ได้หารโปรมาสี่จ่ายสามพอดีเลย” อาร์มเงยหน้ามองไอ้ซื่อบื้อที่เพิ่งมาถึง ก่อนจะหันมาให้ความสนใจหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง
“เอออาร์ม ว่าแต่พี่เท็นเค้าเป็นใครอะ เมื่อคืนได้ยินไอ้เจมส์เล่าว่าพี่เค้าโปร Invoker* มากแบบที่ 1-1 กับใครแล้วไม่แพ้ แสดงว่าต้องมีชื่อเสียงในวงการ DotA ประมาณนึงเลย”
*Invoker คือชื่อฮีโร่ใน DotA
จากที่เล่น DotA กับพี่เท็นมาหลายเกม โซ่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นโปรเพลย์เยอร์ ไม่ใช่ฝีมือธรรมดาที่จะหาเจอได้ทั่วไป แต่ก็น่าประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่รุ่นพี่เลือกเล่นกับพวกเขามากกว่าจะหาทีมเก่ง ๆ
“พี่เท็นไม่ให้ไอ้เจมส์บอกใคร แต่มึงเป็นเพื่อนกู กูเล่าได้” อาร์มกดล็อกหน้าจอแล้วหันหน้าเข้าหาเพื่อน ท่ามกลางกลิ่นเมล็ดกาแฟในสตาร์บัคส์ “พี่เค้าคือ TEN1O ที่อยู่ในทีม Blue-Viper เว้ย... ที่พวกเราเล่นด้วยทุกวันนี้คือสมาชิกในทีมที่หนึ่งของประเทศ...”
“หะ? จริงปะเนี่ย?”
“เออดิ ตอนแรกกูก็ไม่รู้เพราะพี่เขาเอาไอดีใหม่มาเล่น ไอ้เจมส์นี่ดิ้นไปเลยตอนพี่เขาเฉลย”
“แล้วมันไปรู้จักกับพี่เค้าได้ไงอะ?”
“พี่เท็นเบื่อซ้อมทีมเลยเอาไอดีใหม่ไปเล่นขำ ๆ แล้วดันเข้าขากับไอ้เจมส์ได้ดีก็เลยแอดไว้เล่นด้วยกัน ไอ้โซ่ สปอนเซอร์ทีมบลูไวเปอร์อย่างเยอะอะ รวยในรวย”
“โห สุดยอดเลย เค้าก็ยอมมาเล่นกับคนกาก ๆ อย่างพวกเราเนอะ” โซ่ทำตาปริบ ๆ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีใครคนหนึ่งโผล่หน้ามาจากด้านหลัง
“ไม่กากสักหน่อยครับ”
“...!!!” เด็กหนุ่มตัวผอมกอดกระเป๋าแนบอก นั่งห่อไหล่มองผู้มาใหม่ที่ไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย ผู้ชายตัวสูง จมูกโด่ง ผมสีเทาคนนี้คือใคร คนที่ทำให้เขาตกใจแบบนี้น่าจะมีแค่พี่ธีร์คนเดียวไม่ใช่เหรอ?
“พี่เท็นเอง ส่วนนี่คงเป็นอาร์มกับโซ่ใช่ไหม?”
“ใช่ครับพี่” พอรู้ว่าเป็นโปรเพลย์เยอร์ระดับประเทศ เสียงอาร์มก็อ่อนปวกเปียกจนแทบจะลงไปนั่งกับพื้น
“นั่งพี่นั่ง” เจมส์ผายมือ ซึ่งพี่เท็นก็ตัดความเกรงใจนั้นออกไปด้วยการกอดคอรุ่นน้องให้ไปนั่งด้วยกัน
“บทจะได้เจอกันก็เจอแบบไม่ได้นัดมาก่อน บังเอิญจริง ๆ ที่พี่ขับมาแถวนี้พอดี” เท็นยิ้มพลางกวาดสายตามองเด็กทั้งสามที่นั่งยืดหลังตรงขณะจ้องหน้าเขา “ผ่อนคลายเถอะ พี่ก็คนธรรมดาเหมือนพวกเรานั่นแหละ กินข้าว แล้วก็ชาร์จพลังด้วยการนอนเหมือนกัน”
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยพี่ ความจริงผมเป็นติ่งพี่อยู่ลึก ๆ อะ ตอนพี่ไปแข่งจีนผมหาสตรีมดูตาแทบควัก” อาร์มพูดอย่างไม่โกหก สำหรับแฟน DotA แล้วทีม Blue-Viper นั้นโด่งดังในไทยมากจริง ๆ
“เรื่องพี่ไม่น่าสนใจหรอกครับ เรามาคุยเรื่องที่ทำให้ผ่อนคลายต่อกันมากกว่านี้ดีกว่า อย่างเช่นแชร์ทริกเด็ด ๆ ของฮีโร่ หรือไม่ก็คุยเรื่องของกิน เป็นไงครับ พวกเราว่าดีหรือเปล่า?”
เด็กทั้งสามคนรีบพยักหน้า เท็นจึงกำมือป้องปากขำก่อนจะหยุดสายตากับใบหน้าซื่อ ๆ ของคนที่อยู่ฝั่งขวามือตนเอง
*
บรรยากาศเริ่มดีขึ้นเพราะความเป็นกันเองของพี่เท็น อาร์มกับเจมส์ยิ้มไม่หุบเลยตอนได้ยินรุ่นพี่บอกว่า ‘เราน่าจะฟอร์มทีมกันไว้แข่งเล่น ๆ เอาฮา’ แต่โซ่กลับกระอักกระอ่วนเพราะกลัวว่าจะไม่มีเวลาซ้อมถ้าต้องแบ่งเวลาให้ทั้งสองทีมจึงไม่ได้รับปาก ซึ่งพี่เท็นก็ไม่ได้กดดันอะไร อีกทั้งยังบอกว่าถ้าโซ่ว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาเล่นด้วยกันก็ได้
พี่เท็นอาสาไปส่งทั้งสามคนจนถึงหอพัก และเลือกส่งโซ่เป็นคนสุดท้ายเพราะเขาตั้งใจจะไปหาพวกพี่ ๆ ที่ร้านพี่ตั้บ ซึ่งการขอลงข้างทางนั้นไม่ได้ผล พี่เท็นบอกว่าวันนี้ว่าง จึงนับการขับรถไปเมืองเอกเป็นการนั่งรถกินลมชมวิว ความเกรงใจของโซ่ใช้ไม่ได้ผล
“ความจริงพี่ตามชาแนลเรามาสักพักแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้เล่นเกมด้วยกัน บอกตามตรงว่าพี่แอบปลื้มเราอยู่นะ พี่ชอบตรงที่เราไม่ใช่คนถือตัว ไม่หยาบคาย แล้วก็ประทับใจตรงที่ไม่ว่าจะเป็นเกมไหนถ้าเราได้ลองเล่นแค่แป๊บเดียวก็เอาเรื่องแล้ว ขนาดไม่ค่อยได้เล่น DotA ยังรู้ว่าต้องบวกจังหวะไหน ต้องถอยจังหวะไหน” คนถูกชมเลิ่กลั่ก รีบหันไปหารุ่นพี่ที่กำลังขับรถอยู่แล้วโบกมือปฏิเสธ
“ไม่ขนาดนั้นครับพี่เท็น เรียกว่าถู ๆ ไถ ๆ ดีกว่า”
“เห็นไหม พูดยังไม่ทันขนาดคำก็ถ่อมตัวซะแล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแฟนคลับถึงรักเรานัก” เท็นหัวเราะ
“โซ่ยังไม่คิดว่าตัวเองเก่งน่ะครับ อาจจะทำได้ดีบ้าง แต่ก็มีตอนที่เล่นห่วยเหมือนกัน” เด็กหนุ่มตัวผอมยิ้มแห้งเกาท้ายทอยแก้เขิน พอโดนโปรระดับประเทศชมแล้วก็ไปไม่เป็นเลย
“อยากให้มีคนนิสัยเหมือนเราเยอะ ๆ เผื่อว่าวงการเกมจะพัฒนาขึ้น ไม่ใช่เอะอะหยาบคายแล้วอ้างว่าเป็นตัวของตัวเอง ทั้งที่จริงก็แค่คาแรกเตอร์เรียกแขก” เจ้าของผมสีเทากล่าวแล้วหันมายิ้ม “พี่ไม่ได้เจาะจงว่าใครหรอกนะ พี่พูดรวม ๆ เพราะเคยเห็นหลายคนพยายามทำทุกอย่างเพื่อสร้างกระแส ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น”
“อ่า... ครับ” โซ่พยักหน้าเพราะไม่มีความเห็นกับเรื่องนี้ เขาคิดว่าแต่ละคนก็มีภาพลักษณ์ที่ต่างกันไป และคนดูมีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าจะสนับสนุนช่องไหน เขาไม่อยากตัดสินใครจากการดูคลิปแค่ไม่กี่ชั่วโมง
“ทำไมเราถึงเข้าทีมขี้ซุยล่ะ ที่พี่ถามเพราะพี่ไปย้อนดูคลิปเก่า ๆ ของเรามา เหมือนว่าจะไม่ได้เล่นเกมนี้เป็นหลักใช่ไหม?”
“ใช่ครับ โซ่เพิ่งมาเอาจริงเอาจังช่วงแข่งนี่เอง ส่วนเรื่องเข้าทีมก็เป็นเรื่องที่บอกไม่ถูกเหมือนกันครับ อาจจะกดดันตอนแข่งบ้าง แต่โดยรวมแล้วโซ่สนุกที่ได้เล่นกับพี่ ๆ”
“งั้นเหรอ เห็นเราแล้วก็นึกถึงตัวเองตอนเพิ่งหัดเล่นเกม ตอนนั้นพี่ก็จริงจังจนในหัวมีแต่คำว่าแชมป์อยู่เต็มไปหมด ความรู้สึกแรกตอนได้ถือโล่นะโซ่ พี่รู้สึกเหมือนตัวมันลอยไปบนอากาศได้”
“มันปลื้นจนพูดไม่ออกเลยใช่ไหมครับ ทีมพี่เท็นสุดยอดมากเลย การไปอยู่ตรงนั้นได้ต้องผ่านคนเก่ง ๆ ไปเยอะ แต่ทีมพี่ทำได้” โซ่ชูนิ้วโป้งก่อนคนขับจะเหยียบเบรกเมื่อมาถึงจุดหมาย เขาเปิดไฟด้านบนศีรษะเพื่อให้เห็นใบหน้าซื่อ ๆ ได้ชัดขึ้น
จากที่ติดตามความเคลื่อนไหวมาได้สักพัก เท็นก็ได้รู้แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่มีจุดประสงค์แฝงอยู่อย่างที่คนก่อน ๆ เคยพยายามเพราะอยากเข้าทีม ถ้าเทียบกับเด็กอีกสองคนแล้ว โซ่ยังห่างไกลกับคำว่าตีสนิท
“แล้วเราอยากเป็นหนึ่งในทีมพี่ไหม?”
“ครับ?”
“ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก แล้วพี่ก็ไม่ได้หมายถึงทีมที่ชวนอาร์มกับเจมส์ แต่พี่หมายถึงบลูไวเปอร์”
“บลูไวเปอร์เหรอครับ เดี๋ยวนะครับ โซ่ว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาด” เด็กหนุ่มตัวผอมยังไม่อยากเชื่อหูตัวเองนัก บางทีระบบการฟังมันอาจจะรวนไปแล้วเพราะทีมที่พูดถึงนั่นไม่ใช่ทีมเล่นขำ ๆ แต่พี่เท็นกำลังชวนเขาเข้าทีมที่ได้อันดับหนึ่งของประเทศ?
“พี่อยากให้เรา --”
ปึง!!!
โซ่สะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงทุบบางอย่าง ก่อนจะพบความไม่สบอารมณ์ผ่านสีหน้าชายหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่หน้ารถพร้อมสองมือที่วางลงบนส่วนกระโปรงหน้า โซ่กอดกระเป๋าเป้ไว้แนบอก มองแววตาดุดันที่มองเข้ามาซึ่งเป้าหมายกลับเป็นคนข้าง ๆ ไม่ใช่เขา แต่น่าแปลกเหลือเกินที่พี่เท็นดูนิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้านแม้ว่ารถจะถูกทุบอย่างเสียงดังไปเมื่อครู่
“พี่ธีร์...” เจ้าของชื่อกระดิกนิ้วชี้และโซ่อ่านจากริมฝีปากอีกฝ่ายได้ว่า ‘ออกมา’ เขาจึงรีบปลดเข็มขัดเพราะกลัวว่าจะถูกเข้าใจผิดเรื่องเข้าทีม โซ่กังวลมากจนไม่ทันนึกไปว่าคนที่อยู่ด้านนอกคงไม่มีทางได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้
“เดี๋ยว” สองมือชะงักไปเพราะถูกอีกคนคว้าไว้โดยมือเดียว โซ่เงยหน้าขึ้นสบตากับพี่เท็นที่โน้มตัวเข้าหาจนใบหน้าห่างกันเล็กน้อย “มันปลดยากน่ะ”
“...”
โซ่นั่งตัวเกร็ง ละสายตาจากคนข้างตัวก่อนจะเงยหน้ามองพี่ธีร์ที่กำลังเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม เคาะปลายนิ้วลงบนกระโปรงรถอย่างเอาเรื่อง แววตาคู่นั้นดูไม่มีความขี้เล่นแฝงอยู่เลยแม้แต่นิด โซ่ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ธีร์ถึงหัวเสียขนาดนั้น และเขาคงเดาคำตอบเองไม่ได้
“ขอบคุณที่มา -- !!!” ยังพูดไม่ทันจบก็สะดุ้งอีกครั้งเพราะประตูฝั่งที่เขานั่งถูกทุบกระจกด้วยมือเปล่า “โซ่ต้องไปแล้ว ขอโทษด้วยนะครับพี่เท็น”
รีบเปิดประตูก่อนที่รถจะโดนทุบมากไปกว่านี้ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อพี่เท็นก็เปิดประตูออกมาเช่นกัน อีกทั้งยังสบตากับพี่ธีร์โดยมีรถยนต์สีดำคั่นอยู่ตรงกลาง ก่อนร่างของเขาจะถูกดึงให้ไปยืนอยู่ข้างหลัง
“มึงมาทำส้นตีนอะไรที่นี่?”
แหลมกับแจ็ครีบวิ่งออกมาจากร้านเกมเพราะมีคนบอกว่าธีร์กำลังมีเรื่องกับใครสักคนอยู่ข้างถนน และแจ็คเป็นฝ่ายหยุดก่อนเมื่อพบว่าคนที่สบตากับธีร์อย่างหยั่งเชิงนั้นคือใคร
“เวรแล้วไง...” เด็กลูกครึ่งสบถ เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกขณะมองพี่ทั้งสองและไอ้หน้าปลาหลดสลับกันไปมา
เขาเห็นว่าไอ้โซ่มองมาทางนี้เหมือนอยากขอคำอธิบาย ซึ่งไอ้แหลมสาบานเลยว่าจะเล่าแน่ ๆ แต่ต้องไม่ใช่ท่ามกลางบรรยากาศมาคุอย่างนี้ ให้ตายดิวะ ลมอะไรพัดไอ้ห่าพี่เท็นให้โผล่หัวมาแถวนี้ได้?
“ไงแจ็ค สบายดีไหม?”
ประโยคทักทายส่งมายังรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างตัว แหลมลดระดับสายตาลงก่อนจะพบว่าพี่แจ็คกำลังกำหมัดแน่น แต่ก็แค่ครู่เดียวก็คลายออก
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนเป้าหมายกลับไปที่พี่ธีร์ และตอนนี้คนที่ยิ้มได้ก็คงมีแค่ไอ้ห่าพี่เท็นคนเดียวเท่านั้น “สบายดีไหมเพื่อน?”
“จะไปไหนก็ไป”
“มาถึงก็ไล่เลยเหรอ มึงน่าจะชวนกูเข้าไปในร้านแล้วเล่นเกมด้วยกันสักสองสามเกมนะ”
“ที่เดียวที่กูจะชวนมึงไปคือนรก ถ้าได้ยินแล้วก็ไสหัวไปตอนที่กูยังพูดดี ๆ อยู่”
“ยังอารมณ์ร้อนเหมือนเดิมเลยนะ ระวังคนในทีมจะทนไม่ไหวเอาล่ะ”
ความอึดอัดแล่นเข้ามาจนทำตัวไม่ถูก จากรุ่นพี่ที่เคยใจดี อยู่ ๆ ก็กลายเป็นคนที่มีรอยยิ้มยั่วโทสะเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ธีร์เสียอย่างนั้น แม้จะสงสัยว่าทั้งคู่รู้จักกันได้อย่างไร แต่ในสถานการณ์แบบนี้โซ่คิดว่ามันคงไม่ดีแน่ถ้าหากปล่อยให้พี่ธีร์ยืนฟังนานไปกว่านี้ เขากลัวพี่ธีร์จะฟิวส์ขาด
โซ่กุมมือคนข้าง ๆ เอาไว้ ถึงจะช่วยให้ใจเย็นขึ้นไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็คงรั้งพี่ธีร์ไม่ให้ใช้กำลังได้ตราบใดที่เขายังจับมือเอาไว้ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้อีกฝ่ายคงสอดประสานนิ้วแล้วหันมาปั้นหน้าปั้นตา แต่นาทีนี้มันไม่ใช่ โซ่ไม่เคยเห็นพี่ธีร์โมโหขนาดนี้ แบบที่รู้สึกได้ว่ามือแกร่งกำลังสั่นอยู่
“มึงฟังนะเท็น”
“...”
“ไม่ว่ามึงจะว่างหรือมีแผนอะไรอยู่ แต่กูจะเตือนมึง แล้วมึงก็จำใส่สมองกลวง ๆ ไว้ซะ” เท็นยังคงยิ้มขณะสบตากับคนตรงหน้าที่แพ้ตั้งแต่เป็นฝ่ายหัวร้อนก่อน
“พี่ธีร์” แหลมจงใจเรียกชื่อเพื่อเรียกสติ เขาไม่อยากให้รุ่นพี่กลายเป็นหมาบ้าเพราะคน ๆ เดิม
“สิ่งที่มึงเคยทำตอนนั้นกูไม่คิดจะเอาคืน แต่ตอนนี้”
ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางความเงียบ ปล่อยให้ความอึดอัดโรยตัวอยู่โดยรอบก่อนชายหนุ่มตัวสูงจะสอดประสานเรียวนิ้วกับเด็กเด๋อของเขาที่ยืนอยู่ข้างหลัง เพื่อให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้พร้อมจะใจเย็นและเชื่อฟังขอแค่จับมือกันเขาเอาไว้
“ถ้าไม่อยากจมคาตีนก็อย่าเสือกมายุ่งกับคนของกู”
To be continued
แตก!!! แอนตาซินแจกแผลละ 500!!!
งานมวยวัดก็มาละคราวนี้
ปล. มีแฟนนิยายที่น่ารักทำ opv ให้ด้วยงับ ฮือ ดีงามมาก ๆ เลย
ขอบคุณน้อง @Timetopooh ด้วยนะคะ
ลิงก์นี้ค้า : youtu.be/MQ7g1gIaWEg
-
:กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
รู้สึกถึงออร่าพระเอกจากพี่ธีร์ :heaven
-
มันชักจะเข้มข้นขึ้นแล้วล่ะ o8
-
ศึกชิงโซ่ :ruready
-
:hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
อีพี่เท็นนนนนนนน ตอนนี้ขอย้ายข้างตามความไม่ชอบมาพากลของอิพี่เท็นในครั้งนี้
:fire:
-
:a5:
-
เมื่อพี่เท็นไม่ใช่ผู้ชายที่แสนดี :z6:
-
พี่เท็นอาจจะเคยโกง ไม่ก็หักหลัง หรืออาจจะอะไรมากกว่านั้น อืมๆ
-
:pigha2: :katai4: :hao7:
-
เท็นจะไปยั่ว ไปยุ ไปแหย่อะไรกับพี่ธีร์ก็เชิญเลย ตามแต่ใจสะดวก
แต่ห้ามมายุ่งกับน้องเด๋อ
งุ้ยยยย หวงลูก
-
อิพี่เท็นเป็นผู้ร้ายหรือนี่ เกือบหลงเสน่ห์ไปแล้ว พี่ธีร์รีบจัดการเลยค่ะ
-
มีมารมาขวางแล้ว
แต่พี่ธีร์ไม่ต้องห่วงนะ น้องโซ่ไม่ตกเป็นของพี่เท็นหรอก
เพราะน้องโซ่เป็นของเรา :กอด1:
-
ใจร่มๆนะพี่ธีร์ ว่าแล้วว่าเท็นนางต้องร้ายใช่ม้ะ :m16:
-
โอ้ยยยยย เขิลลลล opv มากเบยยยย
-
:pig4:
-
น้องโซ่ต้องอยู่ข้างพี่ธีร์ตลอดไปนะ อย่าย้ายทีมเด็ดขาด
-
พี่เท็นนี่พระเอกของแหลมรึป่าวคะ พี่เขาดูมีบทบาท55555 แถมเคยรู้จักกันมาก่อนด้วย เดาว่าน่าจะเคยอยู่ทีมเดียวกันมาก่อนแต่อาจจะมีเรื่องผิดใจกันสักอย่าง ตอนนี้พี่ธีร์อย่างเข้ม ส่วนน้องก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
อีเท็นมันต้องทำเจ็บแสบไว้แน่ๆ พี่ธีร์ถึงเดือดขนาดนั้นนน
โคตรหล่อสาดตอนพูดว่า อย่ายุ่งกะคนของกู เนนนน้
-
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
เหยดดดดดด พี่ธีร์คนจริง2018
-
เก็บตังค์ไว้ประกันตัวพี่ธีร์~~~ :katai5: :katai5:
-
ทำไมน้องโซ่น่ารักจังเลยคะ ฮือ จะชมน้องว่าน่ารักไปทุกตอน ใครจะต่อยใคร ใครเดือด ใครดีดกีตาร์จีบอยู่ก็จะม่ายสนนนน ฮือ น้องโซ่แจกอ้อยไปทั่ว เอ็นดูหนู ตอนเด็กๆคุณพ่อคุณแม่ให้กินอะไรคะลูก โตมาถึงได้ดีขนาดนี้ เหมือนโดนน้องซื้อไปแล้วเลยค่ะ... ไบแอสหนักมากเลย ลุ้นๆให้ธีร์เท็นแจกกันสักหมัด ฮ่าา แตกเป็นแตกไปเลยยยย
-
เกลียดพี่เท็นเลยอ่ะ ทำไมต้องพูดกับพี่แจ็คแบบนั้น ไอ้บ้าเอ๊ย สงสารพี่แจ็คสุดเลยอ่ะ ฮือออ อยากกอดเลย
-
ฟินตรงคำว่า คนของกู งือๆๆ
-
หูย หล่อเลยอ่ะพี่ธีร์
-
:katai2-1:
-
อีคุณสิบมีความตัวร้ายยยยย คุณสามจะสู้ได้หมือไร่
แต่ยกนี้ชนะตั้งแต่น้องจับมือแล้วอะ หมั่นไส้ลำไยลองกองที่สุด
อย่ามายุ่งกับคนของพรรรรี่เด้ออออออ
คนนี้แม่ๆไม่ปลื้มม
-
เกือบจะดีแล้วอิพี่เท็น ถ้าไม่เคยมาทำอะไรพี่ธีร์มาก่อน :angry2:
-
เอาแหล่ววว อย่ามายุ่งเข้าใจปะวะ เอออ เดียวเจอซุ่ม #อินมาก
-
:katai1:
-
เคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อนนะ :katai1:
-
เท็นนี่ อดีตเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดรึเปล่า
-
:mew1:
งานเขียนก็ดีย์
OPV ก็สุดยอด
ข้าน้อยขอคารวะ
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 17 (PART 1/2)
คริสต์มาสอีเวนท์
“หน้าเหวี่ยงมาแต่ไกลเลยนะ”
“แบบนี้กูว่าท่าจะไม่ได้เรื่อง”
“ฮ่า ๆ นั่งก่อนนะครับพี่เท็น”
เจ้าของชื่อเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางนั่งบนเก้าอี้ที่เพื่อนเพิ่งเอากระเป๋าออก ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดโดยไม่สนว่ามันจะเป็นของใครและชงเข้มแค่ไหน สมาชิกในทีมต่างเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ มันก็นานมากแล้วที่พวกเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายหัวเสียอย่างนี้ ล่าสุดก็ตอนได้ยินทีมต่างชาตินินทาในห้องน้ำบอกว่าทีมไทยกาก ๆ หลับตาเล่นก็ชนะ
ร้านเหล้าชื่อดังย่านเกษตรนวมินทร์คือจุดนัดพบของทีมบลูไวเปอร์ ชายหนุ่มผู้รับตำแหน่งซัพพอร์ทในเกมนั้นซัพพอร์ทยันชีวิตจริง ชงเหล้าแก้วของตนเองให้เจ้าของผมสีเทาก่อนจะนั่งเงียบ ๆ เพื่อรอฟัง
“ไม่ได้ผลใช่ไหม?”
“อืม”
“กูว่าแล้ว มันคงหยิ่งเพราะช่วงนี้กำลังดังไง”
“คงกลัวแหละ เพราะเด็กมันน่าจะรู้ว่าถ้ามาอยู่กับพวกเราคงโดนกลบจนไม่เหลือซีนให้เด่น” ชายอีกคนว่าเมื่อคำนึงถึงชื่อเสียงทีมที่โด่งดังมาตลอด แม้จะมีจังหวะที่เงียบหายไปเพราะฟอร์มตก แต่สุดท้ายบลูไวเปอร์ก็กลับมาผงาดบนเวทีจนสร้างประวัติศาสตร์ให้ทีมไทยได้อีกครั้ง
แต่ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นตอนทัวร์นาเมนท์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ซึ่งมันสร้างความเครียดให้กับพวกเขาเหลือเกินกับการถูกจับทางได้จนเกมนั้นเกือบแพ้ แผนที่เคยใช้ได้กับทีมในไทยถูกยำโดยชาวต่างชาติอย่างย่อยยับ และคนในทีมต่างก็เข้าใจจุดบอดของบลูไวเปอร์เป็นอย่างดี
ไม่ว่าจะเป็นการแก้สถานการณ์ตอนคับขันที่ยังทำได้ไม่ดีนัก บางคนถนัดแผนรุกแต่พอเจอสวนกลับก็เสียหลักจนโดนฆ่าตาย อีกทั้งการวางแผนที่พักหลังเริ่มไม่มีไอเดียใหม่ ๆ ไปสู้กับทีมต่างชาติ กระทั่งเท็นได้เห็นกระแสของเกมเมอร์คนหนึ่งที่กำลังมาแรง
ในทีแรกเท็นคิดว่าคงเป็นแค่เด็กเกรียนทั่วไปที่ไม่ได้มีฝีมือดีเด่นไปกว่าใคร แต่พอดูไปเรื่อย ๆ เด็กคนนั้นกลับสร้างความประทับใจให้เขาด้วยการแก้ปัญหาช่วงวิกฤตได้อย่างมีสติและแนวทางการเล่นที่ไม่เหมือนใคร จนอดประหลาดใจไม่ได้ว่าคน ๆ นี้ไปอยู่ส่วนไหนของโลกมาถึงเพิ่งเปิดเผยตัวเอาตอนนี้
“อยู่กับพวกไอ้ธีร์มีแต่ได้กับได้ไง แฟนคลับเยอะ ยอดซับกับยอดโดเนทก็ไหลมาเทมา ดูท่าเด็กมันจะฉลาดนะ เรียนมหาลัยดี มีการศึกษา ถึงจะดูเนิร์ด ๆ เวลาไลฟ์ แต่มันคงคำนวณมาดีแล้วว่าได้เงินก้อนจากการแข่งกับพวกเราคงไม่สู้แบบรับเรื่อย ๆ จากแฟนคลับไอ้ธีร์”
“เด็กสมัยนี้ร้ายจริง ๆ”
“จะเลิกคิดเองเออเองได้ยัง มันไม่ใช่เหตุผลนั้น” ทุกสายตาหันไปทางเจ้าของเสียง สีหน้าของเท็นยังคงอัดแน่นไปด้วยความหงุดหงิดหัวเสียไม่ต่างจากเดิม
“สรุปเด็กมันไม่เข้าทีมเราใช่ไหม?” หลังจากสิ้นสุดคำถาม เท็นก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก
“หรือมึงจะบอกว่ามันปฏิเสธเพราะกลัวดังเหมือนตอนคราวไอ้ธีร์? ไม่เอาน่าเท็น พวกเราอยู่วงการนี้มานานแล้ว มันดูไม่ยากหรอกว่าใครพูดจริงใครแผนสูง”
“กูรู้” ชายหนุ่มถอนหายใจพลางสบตากับเพื่อนร่วมทีม “แต่ที่กูเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะเด็กนั่น”
นึกย้อนไปตอนไล่ดูคลิปเด็กคนนั้นแล้วก็ถอนหายใจ จำได้ว่าเขาส่งต่อให้พี่ ๆ และเพื่อนในทีมดูเพื่อยื่นข้อเสนอว่ามันคงดีไม่น้อยถ้าหากได้ Derya MK12 มาร่วมทีม แม้โซ่จะเล่น DotA น้อยมากเมื่อเทียบกับเกมอื่น ๆ จนทำให้ดูไม่ค่อยคล่องมือ ซึ่งแน่นอนว่าสมาชิกบลูไวเปอร์ไม่เห็นด้วยหากจะเอาเด็กไม่มีความสามารถลงแข่งทัวร์นาเมนต์
ดังนั้นเท็นจึงอาสาเข้าไปตีสนิท ซึ่งการเข้าทางเพื่อนน่าจะแนบเนียนมากที่สุด เขาค่อย ๆ สานความสัมพันธ์เริ่มจากรุ่นพี่ผู้ถ่อมตัวที่มีแต่ความหวังดีจะมอบให้ และเด็กซื่อ ๆ สามคนนั้นก็เชื่ออย่างสนิทใจ แต่มันน่าโมโหจริง ๆ ที่โซ่ปฏิเสธด้วยประโยคนั้นเพียงเพราะเห็นว่าไอ้ธีร์มันของขึ้นจนมีทีท่าว่าจะเข้ามาซัดหน้าเขา
‘เรื่องนั้น... โซ่ขอโทษด้วยนะครับพี่เท็น’
“แล้วเด็กมันว่าไง?”
“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้า แต่คนที่ว่าคือไอ้ธีร์”
“หือ มึงไปคุยกับมันมาว่างั้น?” หัวหน้าทีมเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ยิ่งเห็นเท็นพยักหน้าทุกคนก็ยิ่งตกใจ
“ผมไปส่งเด็กนั่นที่ร้านพี่ตั้บก็เลยเจอ”
“มึงจงใจล่ะสิ” คนอายุรุ่นเดียวกันถาม เท็นนิ่งไปครู่หนึ่งระหว่างนึกถึงสีหน้าของใครอีกคนซึ่งเป็นไปในทางเดียวกับที่คาดหวัง ไอ้ธีร์โมโหนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ แต่คำตอบของโซ่ก็ชวนให้น่าหงุดหงิดและเขาสลัดเรื่องนี้ออกจากความคิดไม่ได้
เท็นไม่ชอบการถูกปฏิเสธ ไม่ชอบการถูกหักหน้า
“ก็แค่อยากรู้ว่ามันจะทำหน้ายังไงตอนเห็นกูอยู่กับเด็กในทีมของมัน”
“ปั่นเก่งเหลือเกินไอ้ห่า” ตำแหน่งซัพพอร์ทชงเหล้าให้ก่อนทั้งสี่จะชนแก้วกัน
“ไม่รู้ว่ะ ยังไงผมก็อยากได้โซ่เข้าทีม ผมมั่นใจว่าอย่างน้องปั้นแป๊บเดียวก็ได้เรื่องแล้ว เด็กหัวดีสอนไม่นานหรอก เผลอ ๆ จะให้แนวทางใหม่ ๆ กับทีมเราด้วย”
“เออ กูไปดูมันเล่นเกมมาก็พอรู้อยู่ว่าเด็กมันมีพรสวรรค์ แต่ถ้ามันอยากวัลลาบีอยู่กับอดีตเพื่อนรักมึงก็อย่าฝืนให้มากนัก เข้าใจเปล่าวะ?”
หัวหน้าทีมตักเตือนด้วยความเป็นห่วง เขารู้จักไอ้เท็นดีไม่น้อยกว่าคนในครอบครัวมัน การหาแนวทางใหม่ให้ทีมมันเป็นเรื่องที่ดี เขาเห็นด้วยหากสมาชิกอยากเสนอวิธีเพื่อเอาแชมป์โลกมาให้ได้ แต่ถ้าจะให้เข้าไปยุ่งกับไอ้เด็กห่า Thr33Gamer ก็เกรงว่าจะเสียเวลาเปล่า ๆ
“อืม”
เท็นขานตอบในลำคอพลางมองจอโปรเจคเตอร์ที่กำลังฉายการแข่งขันฟุตบอลคู่เด็ด จับจ้องขานักเตะสับขาหลอกเลี้ยงลูกฟุตบอลโชว์ทักษะที่ฝึกฝนมา ผ่านการขัดขวางของทีมฝั่งตรงข้ามจนคนในร้านเริ่มส่งเสียงฮือฮา ก่อนริมฝีปากหยักจะยกยิ้มพอใจเมื่อลูกหนังสีขาวดำถูกเตะจนพุ่งเข้าไปในตาข่ายสีขาวอย่างแรง
“เดี๋ยวผมจะทำให้พวกพี่ดูว่า TEN1O แม่งเดินนำหน้า Thr33Gamer อยู่ก้าวหนึ่งเสมอ”
*
แหลมกับโซ่มองรุ่นพี่ทั้งสามที่นั่งคุยกันอยู่อีกมุมหนึ่งโดยไม่กล้าเข้าไปแทรก จริงอยู่ที่เขาเป็นเด็กส้นตีน และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ไอ้แหลมไม่ควรเข้าไปอยู่ในบทสนทนาตอนนี้เพราะกลัวยิงมุกโง่ ๆ ออกไป เด็กลูกครึ่งชำเลืองมองคนข้างตัวที่นั่งนิ่งเข่าชิดกัน สองมือวางบนหน้าขาขณะมองสามคนนั้น ไอ้โซ่คงเป็นห่วงหนักเพราะมันคือคนเดียวที่ไม่เข้าใจห่าเหวอะไรเลย พอลงจากรถก็เจอพี่ธีร์ไฝว้กับพี่เท็น พอไอ้เชี่ยนั่นกลับพวกพี่ ๆ ก็เดินไปฝอยกันตรงนั้นปล่อยนั่งเด๋อ ๆ อยู่กับเขาตรงนี้
“นาน ๆ จะมาที แต่ดันมาวันที่มีมวยซะได้ เฮ้อ พี่เท็นนะพี่เท็น” แพรวเดินออกมาจากร้านพลางบ่นอุบอิบ เธอแอบแง้มประตูร้านดูอยู่นานสองนาน ลุ้นว่าจะมีคนต่อยกันหรือไม่ แต่จะเดินออกมาดูก็ไม่ได้เพราะต้องดูร้านแทนพี่ตั้บก่อน
เด็กสาวมองพี่ธีร์ที่นั่งกอดอกอยู่บนมอเตอร์ไซค์พี่แจ็ค หน้าเหวี่ยงชนิดว่าถ้าใครเดินชนพี่เขาคงจับหัวกดกับโต๊ะม้าหินอ่อนโดยไม่ถามเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ระวัง แพรวดูดน้ำอัดลมอึกใหญ่แล้วส่งต่อให้พี่แหลม ก่อนจะกอดอกลดระดับสายตามองคนตรงหน้า
“โซ่ไปรู้จักพี่เท็นได้ยังไง?”
“คือ...”
“เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกัน ปะ กลับเหอะ เดี๋ยวเรียกแท็กซี่ให้” แหลมว่า แค่เขาคนเดียวความฉิบหายก็บังเกิดแล้ว ถ้ามีน้องแพรวอยู่อีกคนคงชวนกันตบมุกควายมากกว่าจะช่วยทำให้บรรยากาศดีขึ้น
“กลับตอนนี้ก็ตกข่าวดิ ขออยู่ต่ออีกสักหน่อยแล้วกัน”
“โซ่ทำอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ...” เขาเคยใจเย็นมากกว่านี้ แต่นั่นก็ก่อนที่จะรู้จักคำว่าเป็นห่วงพี่ธีร์ เด็กหนุ่มตัวผอมมองรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ข้างตัว และพี่แหลมคงลำบากใจที่จะเล่าให้ฟัง
“เรื่องมันยาวอะโซ่”
“แพรวก็รู้เหรอครับ?” เขาเงยหน้ามอง ก่อนจะขยับให้เธอนั่งด้วยกัน
“พี่เชร์เล่าเหอะ โซ่อยู่ทีมพี่แล้วนะเว้ย” แหลมถูกกดดันให้พูดด้วยคำว่า ‘ทีม’ และแววตาหงอย ๆ ของไอ้โซ่ เด็กลูกครึ่งกัดหลอดจนบี้เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร เรื่องมันยาวและยุ่งเหยิงเหลือเกิน
“เพราะเห็นว่าเป็นมึงนะกูเลยเล่า” เขาสบตากับคนข้างตัวและมันก็พยักหน้า
แหลมหันไปทางรุ่นพี่ทั้งสามคน มองความหัวร้อนของพี่ธีร์ที่ไม่เคยซ่อนไว้ใต้สีหน้าได้เมื่อเป็นเรื่องของพี่เท็น มองแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของพี่ตั้บ และความอึดอัดของพี่แจ็คที่ถ่ายทอดออกมาเป็นควันบุหรี่
‘เมื่อก่อนพี่ธีร์ พี่แจ็ค พี่เท็นเป็นเพื่อนสนิทกัน เล่นเกมด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลายอะ แต่พี่เท็นเล่นไม่ค่อยดีเพราะชอบหัวร้อนวิ่งเข้าไปบวกจนตายอยู่บ่อย ๆ ไอ้พี่ธีร์เลยแนะนำพวกแนวทางการเล่น ให้จนฝีมือพัฒนาขึ้นแบบก้าวกระโดด พอเล่นดีขึ้นพวกพี่ ๆ มันก็อยากฟอร์มทีมกันแหละ แต่ตอนนั้นมีกันแค่สามคนไงเลยไปหาสมาชิกเพิ่ม ก็ได้เพื่อนห้องอื่นมาสมทบเป็นซัพพอร์ทชื่อพี่นาย เพราะความบังเอิญ ความเท่ ชื่อทีมเลยออกมาเป็น ‘Numb2r’ เพราะสมาชิกมีชื่อเป็นตัวเลขสองคน ส่วนอีกคนพ้องเสียง’
‘แต่ยังขาดอีกคนนึงเลยต้องจริงจังกับการหาหน่อย บอกเลยว่าตอนนั้นพี่ตั้บโคตรดังในวงการเกม MOBA เอาง่าย ๆ พี่แกอยู่รุ่นบุกเบิก DotA 1 แล้วพี่ธีร์สนิทกับพี่ตั้บมาตั้งแต่สมัยเล่น Ragnarok ก็เลยชวนมาอยู่ทีมเดียวกัน ตอนนั้นพี่ตั้บเป็นหัวหน้าทีมเพราะอายุมากที่สุด ประสบการณ์มากที่สุด เด็ก ๆ เคารพ แต่เรื่องวางแผนทุกคนไว้ใจพี่ธีร์’
‘จากเป็นแค่ทีมโนเนม อยู่ ๆ ก็ดังเป็นพลุแตกเพราะเอาทีมโหดลงได้ตั้งแต่รอบแรก ๆ สมัยนั้นโซเชียลยังไม่บูมเท่าทุกวันนี้ ยังไม่ค่อยมีกระแสปากต่อปาก คลิปยูทูปก็ยังไม่มีใครเอาไปลง แต่บอกเลยว่าในเว็บบอร์ดต้องมีกระทู้ของ Numb2r อยู่หน้าแรกอะ โคตรม้ามืด’
‘ตอนนั้นกูยังเป็นวุ้นในวงการเกมอยู่ แต่บอกเลยว่าทีม Numb2r คือแรงบันดาลใจให้เด็กสิบขวบหัดเล่น DotA กูอินมากจนโหลดไฟล์รีเพลย์มานั่งดูว่า Numb2r เล่นกันยังไง แล้วกูก็หัดเล่นตาม พอ Numb2r เปลี่ยนไปเล่น DotA 2 กูนี่รีบอัพสเปกคอมตามเลยนะ แต่ความติ่งของกูยังไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ประเด็นมันอยู่ที่แข่งทัวร์รอบนั้นผู้ชนะจะได้ไปแข่งต่างประเทศ คือไม่รู้ว่ามึงนึกออกไหม ถึงเงินรางวัลจะนิดเดียว แต่ตอนนั้นการได้ออกไปแข่งนอกประเทศมันเป็นอะไรที่ใหญ่โตอะ’
‘แต่คนดูอย่างกูก็ประหลาดใจ เพราะอยู่ ๆ พี่เท็นก็ไม่ได้ลงแข่งช่วงแมตช์หลัง ๆ จนเริ่มมีกระแสว่าทะเลาะกันหรือเปล่า แต่ก็มีคนบอกว่าพี่เท็นต้องโฟกัสเรื่องสอบเข้ามหาลัย เห็นว่าแม่อยากให้เรียนวิศวะ สุดท้าย Numb2r ก็แพ้ Blue-Viper แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไรนะ เหมือนทุกคนเชียร์ Numb2r อยู่ลึก ๆ อยากให้ชนะเพราะทีมที่มีฝีมือเด่น ๆ ตอนนั้นมีแค่ไม่กี่ทีม แต่ก็นั่นแหละ Blue-Viper ไม่ใช่ไก่กาอะ ทางนั้นก็โคตรเก่งเลย’
‘หลายคนบอกว่า Numb2r ยังเด็กอยู่ มาถึงรอบชิงได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว ถ้าพยายามกว่านี้อีกหน่อยคงสู้ Blue-Viper ได้ไม่ยาก บางคนบอกว่าเป็นเพราะขาด TEN1O ไปเลยทำให้ทีมขาดความสมดุล แต่มันไม่ได้จบแค่ตรงนั้นว่ะ’
‘ความพีคอยู่ที่พี่เท็นไปโผล่ไต้หวันพร้อมทีม Blue-Viper งงกันทั้งแผ่นดิน’
‘แต่ที่งงสุดคงเป็นสมาชิกทีม Numb2r อะ คืออยู่ดี ๆ พี่เท็นไปลงตัวสำรองทีมนั้นได้ไง งงกันฉิบหาย ตอนนั้นพี่เท็นโดนด่ายับหาว่าทรยศวง แต่หัวหน้าทีม Blue-Viper ก็ออกมาโพสต์แก้ตัวให้ว่ารู้จักพี่เท็นมานานแล้ว ละตอนนั้นพี่เท็นไปเที่ยวกับแฟนพอดี เลยชวนไปงานแข่งด้วยกัน แต่บังเอิญวันนั้นตัวสำรองท้องเสีย เลยขอให้เท็นลงแทน เพราะ Blue-Viper ไม่คิดมากอยู่แล้วยังไงก็ทำเพื่อหน้าตาของ E-Sport ประเทศไทย แต่ก็น่าตลกดีอะมึง มีแต่ติ่ง Blue-Viper เท่านั้นแหละที่จะเชื่อเรื่องแหกตาแบบนั้น’
‘พอเรื่องซาไปคนก็ลืม กูรู้จักพี่ตั้บก่อน ตอนนั้นกูนั่งรถทัวร์มาแข่งเคาน์เตอร์ที่กรุงเทพ คือก็รู้จักกันในเกมไง พี่มันก็ใจดีชวนกูมาค้างด้วย จะได้ไม่ต้องเสียค่าห้อง ตอนไปแข่งแม่งก็พากูไปเซนทรัลเวิลด์ พอแข่งเสร็จก็เจอพวกพี่ธีร์ สีหน้าพี่มันตอนนั้นไม่ต่างจากตอนนี้เลย คอเสื้อนี่ยับ กระดุมเม็ดบนหลุดเพราะงัดกับพี่เท็นมาหลังเวทีงานเกม ดีนะที่ไม่มีใครเห็นนอกจากคนกันเอง วันนั้นกูเลยรู้ลึกขึ้นว่ามันคือการวางแผนแต่แรกอะ พี่เท็นแม่งหักหลัง Numb2r’
‘ระหว่างวางแผนว่าจะสู้กับทีมอื่นยังไง พี่เท็นก็อยู่ใน TS* ด้วย’
*TS (TeamSpeak) โปรแกรมแชทที่เปิดไมค์คุยกันได้ เกมเมอร์เมื่อสิบกว่าปีก่อนมักจะใช้โปรแกรมนี้ แต่ปัจจุบันส่วนใหญ่ย้ายไปใช้ Discord กันแล้ว
‘พี่เท็นเอาแผนของ Numb2r ไปบอก Blue-Viper ทางนั้นเลยหาทางมาแก้เกมได้ทัน กลายเป็นว่า Numb2r ทั้งที่ไม่ควรแพ้ เอาจริง ๆ ฝีมือพี่ ๆ เราไม่ได้กากเลยโซ่ แต่พี่เท็นแม่งทำได้เพราะอยากเข้าทีมระดับประเทศ’
‘แต่ถ้ามึงคิดว่าเรื่องนี้น่าเจ็บใจแล้ว มึงจงมองไปที่พี่แจ็ค’
‘ที่บอกว่าพี่เท็นไปไต้หวันกับแฟน เออใช่ อันนี้เรื่องจริง’
‘แต่แฟนที่ว่าไม่ใช่แฟนพี่เท็น แต่เป็นแฟนพี่แจ็คที่คบกันตั้งแต่มอสาม’
‘พี่ธีร์เคยบอกว่าพี่แจ็คเคยเป็นคนตลกมากกว่านี้ แต่กูนึกภาพไม่ออกว่ะ กูมาช้า กูมาตอนพวกพี่ ๆ แม่งมีรอยแผลแล้ว’
‘ทีม Numb2r ยุบลง พี่นายเลิกเล่นเกมไปตั้งใจเรียน ส่วนที่เหลือก็ประคองกันมาจนถึงตอนนี้ พี่ธีร์ไม่แตะ DotA อีกเลยเพราะไอ้เหี้ยนั่น พี่มันหันมาเป็นคนเล่นเกมธรรมดาที่ลงคลิปวันเว้นวัน ทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ทั้งที่มันน่ะจริงจังกับเรื่องแข่งมากกว่าใคร ตอนหันมาเล่นเกมนี้ รู้ไหมว่าคนออกปากชวนแข่งคือใคร พี่แจ็คไง เหตุผลเพราะไม่อยากให้พี่ธีร์ฝังใจกับเรื่องส้นตีนที่ผ่านไปแล้ว’
‘ขี้ซุยบราเทอร์ถือกำเนิดขึ้น ดูเอาจากชื่อก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นทีมขำ ๆ เล่นกันแบบไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เป็นที่หนึ่งของประเทศ พี่ธีร์มันเหมือนจะปล่อยวาง แต่พวกกูรู้ไงว่าลึก ๆ พี่มันก็อยากเป็นนักกีฬา E-Sport แล้วไอ้เกมนี้มันก็ไม่ได้พาไปให้ถึงฝั่งฝันได้เหมือนเกมอื่น ๆ อะ สมัยนี้ถ้าไม่ DotA ก็ Pubg’
‘แล้วการแข่งเกมนี้มันไม่เหมือนเกมอื่น ๆ เพราะสมาชิกในทีมทั้งสี่คนต้องแยกกันเป็น 3:1 เพราะคนเป็นฆาตกรที่ต้องไปสู้กับเซอร์ไวเวอร์อีกทีม ส่วนสามคนที่เหลือก็ต้องสู้กับฆาตกรทีมนั้น’
‘กูยังรัก DotA นะ กูรักเกมนี้ฉิบหายเลย แต่พอคลุกคลีกับพี่ ๆ จนพวกมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต กูถึงได้รู้ว่าเกมไหนมันก็สนุกหมดแหละถ้าได้เล่นกับเพื่อนที่มึงไว้ใจ’
‘กูไม่รู้นะว่ามึงไปรู้จักกับพี่เท็นได้ยังไง มึงอาจจะตื่นเต้นกับทีมระดับประเทศจนอยากย้ายทีม ซึ่งมันก็ได้ว่ะโซ่ แต่ก่อนไปมึงช่วยเข้าใจพวกกูทีนะ ถ้าจะไปก็ขอให้บอกกันดี ๆ เพราะพวกพี่ ๆ มันเจ็บจากการโดนแทงข้างหลังมาแล้ว และมันคงส้นตีนมากถ้าคนแทงซ้ำรอยเดิมเป็นมึงอะโซ่’
*
ต่อด้านล่างนะคะ
-
“ปะแพรว พี่ไปส่ง”
เด็กสาวยิ้มเจื่อนพลางมองรุ่นพี่แต่ละคนสลับกัน เธอบีบแขนพี่ธีร์เบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ พลางช้อนตามองด้วยแววตาตัวกินปลวกแบบที่พี่มันชอบแซ็วบ่อย ๆ แพรวเป็นห่วงทุกคนเหลือเกิน แต่ถ้าอยู่นานกว่านี้ก็เกรงว่าแม่จะตัดออกจากกองมรดก เธอจึงขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์พี่แจ็คพร้อมโบกมือลาทุกคน
“มีอะไรเรียกใน Discord นะ คืนนี้หนูเล่นยันเช้า”
“กูไปนะ”
“อืม ขับรถดี ๆ” ธีร์พยักหน้าพลางสบตากับแจ็ค ทั้งคู่ต่างเป็นห่วงกันและกัน เขาไม่อยากให้ไอ้แจ็คฟุ้งซ่านเพราะต้องขับรถกลับบางใหญ่
“ถ้าอยากกินหมูทะก็โทรเลย เดี๋ยวกูปลุกเมียมานั่งเฝ้าร้านเอง”
“ให้ซ้อนอนเหอะ เดี๋ยวกูกลับแล้ว”
“เออ” โซ่มองทุกคนซึ่งมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างกัน แม้แต่พี่แหลมที่มักจะส่งเสียงโหวกเหวกก็ยังเงียบจนเขาไม่รู้ว่าควรยืนอยู่จุดไหนถึงจะเหมาะสม
โซ่พยายามใจเย็นและรอจังหวะ ซึ่งมันคงดีไม่น้อยถ้าพี่ธีร์จะหันมาคุยกันสักประโยค เพราะถ้าหากอีกฝ่ายเดินไปขึ้นแท็กซี่หน้าปากซอยโดยไม่พูดอะไรและทิ้งเขาไว้ที่นี่ โซ่ก็คงรู้สึกผิดจนนอนไม่หลับแน่
“ปะ” รู้สึกเหมือนต้นไม้ที่ได้รับการรดน้ำเมื่อคนตัวโตหันมาเรียก โซ่รีบวิ่งไปหยุดอยู่ข้าง ๆ รุ่นพี่พร้อมจ้องตาไม่กระพริบซึ่งพี่ธีร์คงรู้ตัวถึงได้หันมาสบมอง “อะไร?”
“ขอโทษนะครับ โซ่ไม่สบายใจเลยที่ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้ โซ่ขอโทษจริง ๆ ครับ”
“ไม่เห็นมีอะไรต้องขอโทษ คิดมากน่า”
“ต้องขอโทษสิครับ ถ้ารู้ว่าพี่ธีร์กับพี่เท็นเจอกันแล้วจะเป็นแบบนี้ โซ่จะไม่ให้พี่เค้ามาส่งเด็ดขาด” ดวงตาคู่นี้ไม่เคยโกหก และเขาเชื่ออย่างสนิทใจขอแค่น้องเด๋อพูดมันออกมา
“ไอ้แหลมเล่าให้ฟังแล้วล่ะสิ” เด็กหนุ่มตัวผอมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ “พี่ไม่ได้โกรธเรา แต่พี่มีเรื่องสงสัยอยู่อย่างสองอย่าง แต่พี่ไม่รู้ว่าเราอยากตอบไหม”
“โซ่จะตอบครับ แล้วมันก็จะเป็นความจริงทุกอย่างด้วย” เห็นสีหน้าตื่น ๆ ของน้องเด๋อแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เขาชอบเวลาอีกฝ่ายพยายามทำทุกอย่างเพื่ออธิบายทั้งที่จะอยู่เฉย ๆ ก็ได้
แต่น้องเด๋อกลับกระวนกระวายจนเดินไม่ดูทาง เขาจึงดึงน้องให้เข้ามาอยู่ด้านในเพื่อไม่ให้รถโง่ ๆ ที่ไหนมาขับเฉียดจนเกิดแผลได้
“ไปรู้จักมันได้ยังไง มีอะไรที่ไม่อยากให้พี่รู้หรือเปล่า?”
“ไม่มีครับพี่ธีร์ อันที่จริงโซ่ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นแบบนี้ ทีแรกเราแค่เล่นเกมด้วยกัน เหมือนตอนพี่ธีร์พาเพื่อนที่โซ่ไม่รู้จักมาเล่นด้วยน่ะครับ โซ่ไม่ได้เอะใจด้วยเพราะเจมส์บอกว่าพี่เท็นเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกัน แล้วโซ่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกันข้างนอก เหมือนเป็นความบังเอิญที่พี่เค้าผ่านไปแถวนั้นพอดี แต่พอเห็นพี่เท็นพูดกับพี่ธีร์เมื่อก่อนหน้านี้แล้วโซ่ก็...”
“ถ้าพี่บอกว่าคนอย่างมันไม่เคยมีเรื่องบังเอิญ เราจะเชื่อไหม?” เหมือนจังหวะลองใจ ธีร์อยากรู้ว่าน้องเด๋อจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ และการที่อีกฝ่ายเงียบไปก็คงเป็นคำตอบได้แล้ว
ธีร์ไม่ได้ลืมว่านิสัยเด็กคนนี้เป็นอย่างไร เขารู้ดีว่าน้องเด๋อไม่ใช่คนที่จะตอบเพื่อเอาใจใคร แต่การแลกเปลี่ยนมุมมองกับอีกฝ่ายก็เป็นเรื่องที่เขาชอบไปแล้ว
“ขอโทษที่ถามกดดันแบบนั้น”
“พี่ธีร์อาจจะหงุดหงิดถ้าโซ่พูด แต่โซ่ไม่อยากโกหกทั้งที่ไม่ได้คิดอย่างนั้นครับ”
“มันไม่เป็นไรนะถ้าพี่จะหงุดหงิด อย่างน้อยอารมณ์นั้นมันก็หายไปได้ไงโซ่ เรื่องบางเรื่องพี่อาจจะหัวแข็งหรือทิฐิเกินไป แล้วถ้าพี่เป็นอย่างนั้นพี่ก็อยากให้ความคิดของเราช่วยขัดเกลานะรู้ไหม?” ทั้งคู่สบตากันระหว่างเดินบนถนนมืด ๆ
“พี่ธีร์จะไม่โกรธใช่ไหมครับ?”
“อาจจะไม่พอใจ แต่จะไม่โกรธ” เขาหันเข้าหาน้อง เล่นมองกันด้วยแววตาแบบนี้ใครจะไปโกรธลง
“โซ่รับฟังสิ่งที่พี่ธีร์พูดครับ แต่โซ่ไม่อยากตัดสินว่าพี่เท็นจะต้องเป็นอย่างนั้น”
“ยังไม่โกรธ แต่เริ่มตึง ๆ นิดนึง” ชายหนุ่มเป่าลมใส่ผมหน้าม้าเลียนแบบซีรีส์เกาหลี ซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นเลย
“นั่นเรียกว่าโกรธแล้วนะครับ...”
“ไม่ได้โกรธ แค่รู้สึกเป็นคนนิสัยไม่ดีเพราะคิดคนละทางกับเรา”
“การที่โซ่คิดแบบนั้นไม่ใช่เพราะโซ่มองโลกในแง่ดีไปกว่าพี่ธีร์หรอกนะครับ แต่โซ่เพิ่งรู้จักพี่เท็น ก็เลยเห็นแค่สิ่งที่พี่เค้าอยากให้เห็น แต่พี่ธีร์รู้จักพี่เท็นมานานแล้ว จะรู้สึกมากกว่าโซ่ก็ไม่แปลกครับ”
“พี่ดูเป็นคนแย่ ๆ ในสายตาเราหรือยัง?” ถ้าน้องเด๋อส่ายหน้า หัวใจของเขาคงรู้สึกปลอดภัยมากกว่านี้
“ไม่ครับ” โซ่ยิ้มบาง ๆ “พี่ธีร์อย่าสนใจเลยนะว่าโซ่จะรู้สึกยังไงกับพี่เท็น โซ่เป็นคนนอกที่ไม่เคยอยู่ในช่วงเวลาลำบากของทุกคน แต่ถ้าในอนาคตพี่เท็นทำให้โซ่โกรธ โซ่สัญญาว่าจะรู้สึกไม่ดีทันทีเลยครับ”
“โว๊ะ” เขาขมวดคิ้วมองเจ้าเด็กเด๋อที่พูดออกมาได้อย่างน่าตาเฉย “นี่คือปลอบเหรอ?”
“อะไรล่ะครับ โซ่พูดความจริง”
“มันจะทำให้เราโกรธได้ไง เขาเข้าหาแบบนี้แสดงว่ามีจุดประสงค์อะไรสักอย่างอยู่แล้วปะ?” ทั้งคู่เดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนใจแท็กซี่ที่ขับผ่าน
“ครับ พี่เท็นชวนโซ่เข้า Blue-Viper”
“นั่นไง”
“พี่ธีร์กำลังโกรธ เหงื่อออกแล้วด้วยครับ”
“ไม่ได้โกรธ ช่วยดูอากาศประเทศเราหน่อยว่ามันไม่ได้เป็นมิตรกับผิวพี่” เขาพยายามหายใจเข้าลึก ๆ แล้วผ่อนออกจนหมดปอด ไอ้ห่าเท็นสงสัยไม่อยากตายดี
“โซ่มีทิชชู่นะครับ” น้องเด๋อคลายสายกระเป๋าเป้ออกข้างหนึ่งแล้วรูดซิป ก้มหน้าก้มตาค้นกระเป๋าโดยไม่ดูทาง เขาจึงใช้จังหวะนั้นโอบไหล่น้อง
ไม่รู้ล่ะ วันนี้คนอารมณ์ไม่ดี อยากได้ฮีลลิ่ง
“อยากไปอยู่ Blue-Viper ไหม?” เขามองน้องเด๋ออย่างหยั่งเชิงก่อนจะรับทิชชู่มาซับเหงื่อ
“ก็คิดอยู่เหมือนกันครับว่าต้องโดนถามแบบนี้ แต่พี่ธีร์ครับ ใครหลายคนอาจจะอยากไปอยู่จุดนั้น แต่เว้นโซ่ไว้คนนึงนะ”
“...”
“โซ่เคยบอกพี่ธีร์ไปแล้วว่าโซ่มีความสุขเวลาได้เล่นเกมกับพี่ ๆ ทุกคน และตอนนี้โซ่ก็ยังคิดอย่างนั้นครับ โซ่อยากเล่นกับพี่ธีร์นะ อยากอยู่ขี้ซุยบราเทอร์ไปนาน ๆ ต่อให้แพ้จนกอดคอกันตกไปอยู่ที่สุดท้ายของสายโซ่ก็ยังอยู่ตรงนี้ ที่ ๆ โซ่ชอบ”
“...”
“อย่าไล่โซ่เลยนะ โซ่ไม่อยากไป”
ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าเมื่อความอดทนของสิ้นสุดลง ธีร์หันเข้าหาเด็กเด๋อที่ควรได้ตำแหน่งรักษาเพื่อนร่วมทีมมากกว่าจะเป็นจู๊กมาสเตอร์ ริมฝีปากเขาไม่ได้ยกยิ้มเลยสักนิด ผิดกับหัวใจที่เคยหม่นหมองแต่ตอนนี้มันกลับมาพองโตได้อีกครั้งเพราะคำปลอบใจจากคน ๆ เดิม
“เออ ถ้าไปเมื่อไหร่พี่ต่อยปากแตกแน่”
“โห... โหดมากเลยครับ เล่นขู่แบบนี้คงไม่กล้าไปไหนแล้ว” น้องเด๋ออมยิ้ม ก้ม ๆ เงย ๆ หลบตาเขา และไอ้อาการโรคติดต่อก็ส่งมาถึงผู้ชายคนนี้จนได้ ปากมันถึงได้ฉีกออกกว้างจนแทบถึงใบหู
“ไอ้แจ็คเคยสอนพี่ว่าให้หัดยอมรับความรู้สึกตัวเองบ้าง อย่าบังคับว่าต้องคิดแง่ดีตลอดเวลา แล้วพี่ก็โกรธไอ้เท็นสัด ๆ เลยที่มันมาวอแวกับเราแล้วก็ท้าทายอำนาจตีนพี่ แต่เพราะคำสอนไอ้แจ็ค พี่ก็เลยพยายามใจเย็นอยู่”
“เห็นไหม โซ่เคยบอกแล้วว่าพี่ธีร์น่ะสุดยอด” น้องเด๋อชูนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา เขาจึงคว้าเอาไว้แล้วแกะนิ้วน้องออก
“ถ้าให้จับมือแล้วจะหายนะรู้ปะ?”
“หลอกจับมือโซ่ชัด ๆ โซ่รู้หรอกครับว่าความจริงพี่ธีร์รู้สึกดีขึ้นตั้งแต่ตอนหยุดเดินแล้ว”
“อะไรวะ ทีงี้ดันรู้ทันคน ตอนไอ้เท็นขับรถมาส่งน่ะเคยเอะใจปะเหอะ?”
“ใครจะไปรู้ล่ะครับ พี่เท็นไม่ได้พูดถึงพี่ธีร์เลยสักคำเดียว”
“เพราะมันรู้ว่าจะดูเหี้ยไงถ้านินทาพี่ให้เราฟัง”
“โซ่ขอไม่ออกความเห็นแล้วกันนะครับ เพราะพี่เท็นไม่ได้พูด” น้องเด๋อโยกศีรษะตัวเองเบา ๆ เหมือนเด็ก
“ปกป้องมันว่างั้น????” คนหัวร้อนถลึงตาคาดโทษ และการที่น้องเด๋อแสร้งมองไปทางอื่นก็ทำให้เขาหมั่นเขี้ยวจริง ๆ
“พี่ธีร์?!” เด็กหนุ่มตัวผอมเบิกตากว้างพร้อมถอยหลังไปสองก้าวหลังจากถูกขโมยจุ๊บแก้มอีกครั้ง แถมตรงนี้ยังเป็นข้างถนนย่านเมืองเอกที่มีคนขับรถผ่านอยู่ตลอดอีกด้วย “ทำอะไรครับเนี่ย?!”
“ฟัดแก้มไง ถ้าจูบปากจะต้องโดนนานกว่านี้”
“ดูพูดเข้าสิครับ ไม่อายฟ้าอายดินเลยอะ เฮ้อ... มีใครเห็นไหมเนี่ย พี่ธีร์นี่ไม่ไหวเลยนะครับ พอโมโหพี่เท็นแล้วก็มาระบายกับโซ่เฉยเลย เหมือนเห็นโซ่เป็นเหยื่ออารมณ์” เด็กเด๋อบ่นอุบอิบ พอเดินเข้าใส่ก็ถอยหลังหนี ธีร์จึงคว้าข้อมือน้องแล้วออกแรงดึงจนตัวอุ่น ๆ เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาจนได้
“อย่าดิ้น”
“ไม่ได้นะครับพี่ธีร์ ตรงนั้นมีคนอยู่ ตรงนู้นด้วยครับ โอ๊ย ไม่ได้นะครับ ปล่อยเลย”
“แป๊บเดียวดิวะ ขอกอดหน่อย” ชายหนุ่มตัวสูงตวัดสองแขน กอดรัดเด็กเด๋อที่ดิ้นยุกยิกพร้อมช้อนตามองมาให้เห็นว่าตอนนี้หน้าน้องกำลังแดงแค่ไหน “ไม่ก็ซุกหน้าลงกับอกพี่ คนอื่นจะได้ไม่เห็นว่าหน้าเราเป็นยังไง”
“ไม่ใช่เพราะคนอื่นมองอย่างเดียวครับ แต่เป็นเพราะพี่ธีร์กอดโซ่ไว้อย่างนี้ด้วย...”
“ก็พี่รอขโมยกอดตอนถึงคอนโดเราไม่ไหว กอดตรงนี้จะเป็นไร ไม่ได้จับจูบปากอย่างดูดดื่มสักหน่อย”
“มันโฉ่งฉ่างครับ...”
“โฉ่งฉ่างงง”
“โอ๊ย... ร้อนจนเสื้อเปียกเหงื่อไปหมดแล้วครับ”
“เช็ดกับเสื้อพี่สิ เดี๋ยวไปซักเอง” เขาไม่สนว่ากำลังถูกมองอยู่ โดยเฉพาะกลุ่มสาววายในร้านชาบูที่กำลังกรี๊ดกร๊าดกันซึ่งไม่รู้ว่าเป็นแฟนคลับหรือแค่อินกับผู้ชายสองคนยืนกอดกันบนฟุตปาธกันแน่
“ปล่อยได้หรือยังครับ...”
“อีกสิบวิแท็กซี่จะมาถึง ถ้าพี่ปล่อยตอนนี้สาววายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามต้องเห็นหน้าเราแน่ โห ยกโทรศัพท์ถ่ายคลิปทุกคนเลยว่ะโซ่”
“โอ๊ย... เพราะพี่ธีร์แท้ ๆ”
“บ่นเหรอ ไม่ได้ยินหรอก”
“อือครับ หูตึงไปเลย...”
น้องเอากำปั้นสะกิดหน้าท้องเขา พอเงยหน้าขึ้นสบตากันก็ได้แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะเด็กเด๋อยังมีความพยายามที่จะสร้างความเจ็บปวดให้ผู้ชายคนนี้ แต่ด้วยความกลัวเขาเจ็บ ทุกการเอาคืนของอีกฝ่ายจึงเบาจนเหมือนสะกิด
ธีร์เสยกลุ่มผมสีเข้มให้เด็กขี้เขิน หน้าน้องตอนชื้นไปด้วยเหงื่อนั้นไม่ได้ชวนให้น่าเอ็นดูน้อยลงไปเลยสักนิด กลับกันแล้วยังทำให้เขาถามตัวเองว่า 'ถ้าจูบน้องตรงนี้จะเป็นยังไง?' ระหว่างสบตากันธีร์ก็ได้แต่ถามตัวเองว่าชอบเด็กคนนี้มากแค่ไหน และจะรู้สึกอย่างไรถ้าไอ้เท็นมันนึกบ้าอยากแย่งเด็กผู้ชายคนนี้ไปจากเขา
“พี่มีอะไรจะบอก ฟังเฉย ๆ ไม่ต้องพูดอะไรเข้าใจไหม?”
“ครับ...” คนที่ซบหน้าผากอยู่กับแผงอกพยักหน้า น้องเด๋อคงอายฉิบหายและเขาโคตรนิสัยเสียเลยที่ปล่อยให้น้องเขินขนาดนี้
“พี่ชอบเรานะ เมื่อวานก็ชอบ วันนี้ก็ชอบ แต่พรุ่งนี้คงชอบมากกว่าเดิม เพราะงั้นทำใจหน่อยนะ พี่แม่งโคตรเอาแต่ใจเลย ตอนที่ยังไม่ชอบเคยสกินชิพมากแค่ไหน ตอนชอบแล้วก็จะมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ถ้าทนไม่ไหวจะต่อยแก้เขินได้นะ ที่ขู่ว่าจะชกหน้าเราน่ะพี่ไม่กล้าหรอก แต่เราทำพี่ได้ พี่ยอม”
“ใครจะกล้าทำแบบนั้นล่ะครับ...”
“บอกไว้ เผื่อพี่จะเข็ดหลาบเพราะเจ็บตัว”
“พี่ธีร์ไม่เข็ดหรอกครับ เพราะพี่ธีร์รู้ว่าโซ่ไม่ทำ”
“แสนรู้ -- โอ๊ย!” ชายหนุ่มผละอ้อมกอดออกพลางงอตัวลงเพราะถูกตุ๊ยท้องเข้าเต็ม ๆ แต่พอเห็นหน้าน้องเด๋อตอนมองมาความเจ็บก็หายไปเสียอย่างนั้น
“ชอบโซ่มากเลยเหรอครับ งั้นก็ชอบจนจุกตายไปเลย”
“แช่งกันเฉย เฮ้ย จะไปไหนอะน้องเด๋อ รอแท็กซี่ก่อน!” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังคนที่ยกกระเป๋าเป้บังหน้าตัวเองแล้ววิ่งไปจากตรงนี้เหมือนเพิ่งปล้นใครมา
“แท็กซี่ผ่านไปเป็นสิบคันแล้วแต่พี่ธีร์ไม่เห็นจะขึ้นเลยครับ โซ่กลับเองดีกว่า!”
“เนี่ย เดี๋ยวขึ้นคันนี้เลย -- โซ่!” เขาเม้มริมฝีปากพลางยืนเท้าเอวมองน้องเด๋อที่เดี๋ยววิ่งเดี๋ยวหันกลับมามองเป็นระยะ และสายตาของน้องแม่งโคตรน่ารักจนขายาวเริ่มออกวิ่งอีกครั้งเพราะอยากหาเรื่องฟัดแก้มน้องอีกสักที
(จบพาร์ท 1)
#ขับBMXชนThr33Gamerแล้วแสร้งทำเป็นร้องไห้เสียใจ
-
:pig4:
-
กลับมาก๊อนนนน กลับมาต่อก๊อนนน 5555555555555
-
อะไรทำให้เท็นทะนงตัวขนาดนั้นอะ โคตรขี้แพ้เลยอะ ไร้ศักดิ์ศรีเกินไปอะ อยากเจอแจ็คแจ็คสมัยก่อนจัง ต้องเป็นคนที่มีเสน่ห์มากแน่ๆ ขนาดตอนนี้ยังมีเสน่ห์แบบดาร์กๆเลยอะ
-
ถึงแม้จะหมั่นไส้พี่ธีร์ แต่ตอนนี้อยากจับอิพี่เท็นแขวนเสามาก
มีเปิร์กแขวนเซอไววัลซ้ำๆ ได้มั้ย แบบจับแขวนแล้วก็เอาลงมาแล้วก็จบแขวนใหม่
ให้มันทรมานซ้ำๆ จะไปอัพเลย55555
แต่สุดท้ายก็หมั่นไส้พี่ธีร์อยู่ดี ขอเป็นแท็กซี่ที่ขับเฉี่ยวตีนพี่ไปแล้วกัน o18
-
อึ๊ยยยยยยยย
ชอบน้องโซ่ด้วยแล้ว
ขอแย่งน้องโซ่ของพี่ธีร์ด้วยคนได้ไหมน่ะ
-
หลงรักเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
-
น่ารักกันจริงๆ ที่เท็นนี่สมแล้วที่คิดเอาไว้
-
น้องโซ่ คนดีของพี่ :กอด1:
-
โหย พี่เท็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนแรกว่าจะย้ายข้าง ไปอยู่ฝั่งพี่ธีร์ แต่พอไอ่พี่หลอกจับมือ หลอกกอดน้องเท่านั้นแหละ... ตายซะเถอะ 555± :angry2:
-
โอ้ยยยยยยยยย โกรธแทนพี่ธีร์กับพี่แจ็คว่ะ เท็นแม่งเหี้xได้ใจจริง
บาดแผลแต่ละคนนี่สุดๆเลย ทำลงไปได้ไงวะ
เข้าใจเลยถ้าอิพี่จะโกรธขนาดนี้ เจออีกทีก็ต่อยมันให้ยับเลย โมโห555555555 :katai1:
ฮือ ส่วนน้องเด๋อของพี่น่ารักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพี่ธีร์รักน้องเพิ่มขึ้นทุกวัน
-
แทงข้างหลังเพื่อน ทรยศเรื่องเกมส์
แอบสวมเขาให้เพื่อน เท็นเหี้ยได้ใจมาก
สักวันพี่ธี พี่แจ็ค ต้องได้เอาคืน สู้ๆ นะคะ
ยังตกกหลุมรักน้องเด๋อซ้ำๆ
-
อิพี่ธีร์ อิคนมือไวกอดน้องโซ่ล่ะเร็วเลย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โถถถพี่ธีร์คนเกรี้ยวกราดของน้อง ผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะ สมกับอยู่มานานจริงๆเลย แต่เรื่องเนียนกอดน้องนี่ยอมไม่ได้จริงๆ ฮือออ น้องโซ่ลูกกก โดนตาพี่เนียนอีกแล้ว แต่ถ้าเป็นพี่ธีร์เองก็คงอดใจไม่ไหวเหมือนกัน คนอะไรน่ารักน่าเอ็นดูมันทุกตอนขนาดนี้ :hao5: #ทีมอวยลูก
-
:L2: :pig4: :L2:
-
กำลังจะโกรธเท็น แต่พอเลื่อนลงมาความหมั่นไส้พี่ธีร์มันก็มาแทนที่ ฮึ้ย น้องโซ่ของคนอ่านนะ ทำงี้ได้ไง :katai1:
ขอพิกัดพี่ธีร์หน่อย จะไปซุ่มยิง
-
เท็นแม่งทำไว้แสบ มีการจะมาฉกตัวน้องเด๋อไปอีก ถถถถ
-
พี่ธีน่ารักว่ะ
-
ไม่ใช่เท็นอะที่เอ็งต้องกลัวพี่ธีร์
คนทั้งด้อมน้องโซ่ในเล้าต่างหากกก
จะฆ่าให้ตายอยู่แล้ว มาจับมาทัชลูกเขาาาา
-
โว๊ะ พี่ธีร์นี่หื่นตลอดเวลา
-
เท็นๆอย่าทำตัวไม่ดี!
ชอบทัศนคติของน้องโซ่มากอะ น้องน่ารักกก
-
โอโห้เท็น โอโห้เลย ชั้นก็นึกว่านายเป็นคนดีที่ทะเลาะกันก็นึกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด พอรู้งี้แล้วแบบ โอโห้ โอโห้เลยย :z6:
-
โอ๊ยน้องเด๋อน่ารักเกินไปแล้ว
-
เท็นมันร้ายน้องโซ่อย่าไปยุ่งกับมันนะลูก :angry2:
-
อ่านถึงด่านที่สิบเอ็ด สงสารพี่ธีร์มากๆนังเป็นคนปากหมาที่มีเหตุผลนะ
-
ตอน 17
PART 2
“เมื่อกี้กูไลน์ไปอวยพรวันเกิดมันแล้วบอกว่าคืนนี้คงไปหาไม่ได้เพราะวันนี้จะพาที่บ้านไปเที่ยวกาญฯ มึงว่ากูเนียนไหม?” แจ็คหันหน้าจอมือถือออกจากตัวแล้วรุ่นน้องทั้งสองคนก็ขยับเข้ามาดูใกล้ ๆ เพื่อช่วยดูว่าข้อความที่พิมพ์ไปมันโอเคแล้วหรือยัง
“กูว่ามันเชื่อ เพราะมึงไม่ตอแหลบ่อยเหมือนกูอะพี่”
“แล้วโซ่ควรทำยังไงดีครับพี่แหลม?”
“มึงอย่าเพิ่งทักไปนะเดี๋ยวมันจับสังเกตได้ เชี่ยพี่ธีร์แม่งฉลาด ถ้าพวกเราพร้อมใจกันเงียบมันต้องสงสัยแน่ว่ามีแผนอะไรอยู่ แต่ถ้าทักไปเวลาไล่เลี่ยกันก็ไม่ควร เพราะงั้นกูถึงได้บอกให้พี่แจ็คทำทรงว่าจะไปกาญฯ กับที่บ้าน ส่วนกูนัดกับมันแล้วว่าจะไปหาตอนค่ำตรงนี้คือไม่มีปัญหาละ”
“พี่ตั้บล่ะครับ ต้องเฝ้าร้านใช่ไหม?”
“ถูก แต่รายนั้นพี่ธีร์มันเข้าใจไงว่าต้องฝังรากแห้งตายคาร้าน ไม่สามารถย้ายกระหม่อมดากออกจากเก้าอี้ได้ มันสองคนเลยตกลงกันว่าจะเลี้ยงหมูทะย้อนหลังเอา”
“แบบนี้ก็เหลือโซ่คนเดียวน่ะสิครับ โซ่เงียบไม่ได้แล้วด้วย เพราะพี่ธีร์บอกแล้วว่าเกิดวันนี้”
ทั้งสามคนยืนล้อมวงกันอยู่กลางห้างในวันที่รอบด้านถูกโอบล้อมไปด้วยสีแดงและสีเขียวในเทศกาลคริสต์มาส โซ่ค่อนข้างตื่นเต้นเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเซอร์ไพรส์วันเกิดสำเร็จเลย ครั้งแรกที่มีความคิดแบบนั้นก็ตอนอายุแปดขวบ จำได้ว่านั่งสะอึกสะอื้นร้องไห้เพราะทำใจทุบกระปุกออมสินไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ยอมทุบเพราะโซ่จำเป็นต้องเอาเงินไปใช้ พ่อเห็นอย่างนั้นจึงหัวเราะพร้อมลูบหัวเขาและบอกว่า
‘ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพ่อซื้อคุณหมูตัวใหม่ให้’
โซ่ถึงหยุดร้องไห้ แล้วเอาถุงผ้าของโรงเรียนมาใส่เหรียญทุกบาททุกสตางค์
เด็กแปดขวบไม่เคยถือของหนักขนาดนั้น แม้แต่กระเป๋าที่สะพายไปโรงเรียนทุกวันก็ยังสู้ถุงผ้าที่เต็มไปด้วยเหรียญไม่ได้ พ่อหันมาถามว่า ‘โซ่จะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้แม่ครับ?’ เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนั้นจึงตอบว่า ‘หมอนฮะ โซ่อยากให้แม่นอนเยอะ ๆ’
ในตอนนั้นโซ่ไม่เข้าใจว่ารอยยิ้มของพ่อหมายความว่าอย่างไร กระทั่งเวลาผ่านไปจนรู้จักโลกใบนี้ประมาณหนึ่ง เขาจึงรู้ว่าสายตาและรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าของพ่อนั้นล้วนแต่ออกมาจากความภูมิใจ
ขากลับไม่รู้สึกหนักแล้วเพราะใช้เหรียญไปจนหมด แต่โซ่มองไม่ค่อยเห็นทางเลยเพราะหมอนที่ซื้อเป็นของขวัญให้แม่ใบใหญ่เกือบเท่าตัวเด็กแปดขวบแน่ะ
นาน ๆ ครั้งพ่อแม่ลูกถึงจะได้นั่งกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อกับแม่คุยเรื่องงานกันและต่อด้วยเรื่องคุณปู่กับคุณย่า ส่วนเด็กแปดขวบที่เคยเจริญอาหารกลับเอาแต่ถือส้อมพลาสติกสีขาวลายมิกกี้เมาส์ไว้ในมือโดยที่ของโปรดยังคงอยู่ในจาน ผ่านไปไม่กี่นาทีก็หันไปสะกิดพ่อเพราะอยากรู้ว่าใกล้ถึงเวลาเซอร์ไพรส์แม่แล้วหรือยัง โซ่รอไม่ไหวแล้ว โซ่อยากเห็นแม่ยิ้มกว้าง ๆ แล้วใช้หมอน
แต่เป็นเพราะมีพิรุธมากเกินไปแม่จึงหันมาสบตากับเด็กน้อยวัยแปดขวบ พร้อมถามด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ว่า ‘ลูกของแม่มีอะไรอยากบอกหรือเปล่านะ?’ คนไม่เคยโกหกถึงกับทำตาโตพร้อมนั่งนิ่งหลังตรง โซ่รีบหันไปขอความช่วยเหลือจากพ่อที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ซึ่งคนช่วยกันวางแผนกลับนั่งกินข้าวโดยไม่ช่วยพูดอะไรเลย ทำไมพ่อหักหลังกันล่ะเนี่ย
‘โซ่ยังบอกไม่ได้ฮะ ถ้าแม่อยากรู้แม่ต้องกินข้าวให้หมดก่อนนะ’
‘หืม แม่ต้องกินข้าวให้หมดเลยเหรอครับ?’
‘ใช่ฮะ พ่อบอกแม่หน่อยสิฮะว่ากินข้าวเยอะ ๆ แล้วจะมีของขวัญมาวางอยู่หน้าบ้าน’
หัวหน้าครอบครัวกำมือป้องปากขำกับคำพูดคำจาของเด็กน้อย โซ่มองตาแป๋วหวังให้สนับสนุน และท่านก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มแม่เบา ๆ พร้อมบอกว่า
‘ใช่ที่รัก คุณต้องทำตามที่ลูกบอกนะ’
แม่ยิ้มขำแล้วพยักหน้าก่อนจะเริ่มกินข้าวต่อทั้งที่ยังสบตากับเด็กแปดขวบคนนั้นเพื่อยืนยันให้เห็นว่าเธออยากให้มีของขวัญมาวางอยู่หน้าบ้านจริง ๆ
‘โซ่ก็ต้องกินให้หมดจานนะ ไม่งั้นแม่จะมองไม่เห็นของขวัญ’
คนกลัวไม่ได้เซอร์ไพรส์อ้าปากหวอทำตาโต รีบใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกแล้วเคี้ยวให้แม่ดู
เขาคิดถึงบรรยากาศแบบนั้น ถึงจะรู้เอาทีหลังว่าแม่เห็นหมอนผูกริบบิ้นตั้งแต่กลับเข้ามาในบ้านแล้ว แม่แกล้งทำเป็นไม่เห็นมันเพราะอยากให้เด็กแปดขวบคนนั้นดีใจ ถึงประสบการณ์เซอร์ไพรส์วันเกิดครั้งแรกในชีวิตจะล้มเหลว แต่เหตุการณ์วันนั้นก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เด็กหนุ่มตัวผอมกอดกระเป๋าเป้ที่มีกล่องของขวัญซ่อนอยู่ข้างใน รู้สึกร้อนวูบวาบตรงแก้มทั้งสองข้างเมื่อจินตนาการณ์ไปว่าเจ้าของวันเกิดจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ชิ้นนี้ พี่ธีร์จะดีใจหรือเปล่านะ... จะยิ้มกว้างหรือแค่รับไว้เฉย ๆ ตื่นเต้นจังเลย
RRRRrrr
โซ่เอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทีแรกคิดว่าเป็นแพรวเพราะเมื่อคืนเธอบอกว่าถ้าวันนี้ว่างก็จะตามมาทีหลัง แต่คนโทรมากลับเป็นเบอร์แปลก
“สวัสดีครับ”
( โซ่เหรอ นี่พี่เท็นนะ )
“อ่า... ครับพี่เท็น” พอได้ยินคีย์เวิร์ดต้องห้ามแหลมถึงกับหูผึ่ง เด็กลูกครึ่งเหลือกตามองรุ่นพี่ที่ยืนจ้องธนาคารเหมือนวางแผนว่าจะหาจังหวะเข้าไปปล้นตอนไหนดี เขารู้ว่าพี่แจ็คฟังอยู่แต่ทำเป็นนิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
( เห็นเจมส์บอกว่าเราอยู่เซนลาดเหรอ พี่เพิ่งดูหนังเสร็จพอดีเลย ไปกินข้าวกันไหม? )
“อะ... เรื่องนั้น... วันนี้โซ่ไม่สะดวกน่ะครับ”
( จะกลับแล้วเหรอ หรือว่ามากับคนอื่น? )
“คือโซ่ --”
( อ่า เจอพอดีเลย )
ไม่ใช่แค่ไอ้โซ่ที่ช็อก แต่ไอ้แหลมก็ด้วย เปลือกตานี่แหกกว้างเหมือนพร้อมจะถลนออกมาอยู่แล้วตอนเห็นว่าไอ้เชี่ยพี่เท็นยืนหล่ออยู่ห่างจากตรงนี้ไปประมาณสิบเมตร วิญญาณยังตามติดที่แท้อีห่านเป็ดเอ๊ย!!!
“ไม่ได้มาคนเดียวจริง ๆ ด้วย” แหลมเอาศอกสะกิดแขนพี่แจ็คเป็นการส่งสัญญาณ มันคงดีไม่น้อยถ้าเขากับพี่มันจะหาเรื่องหนีทหารตอนนี้แล้วให้ไอ้โซ่รับหน้าแทน
“กูปวดขี้ว่ะพี่แจ็ค พาไปห้องน้ำหน่อย”
“อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังต้องให้ผู้ปกครองพาไปเข้าส้วมอีกเหรอ?”
“ใช่พี่ ต่อให้หัวหงอกแล้วผมก็จะให้พี่มันพาไป” คนฟังหลุดขำแล้วเดินเข้าหาอีกหนึ่งก้าว กอดอกมองแจ็คหัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้เป็นมิตรนัก
“บางทีกูกับมึงน่าจะแลกเบอร์หรือแอดไลน์กันไว้หน่อย วันนั้นเราแทบไม่ได้คุยกันเลยเพราะไอ้ธีร์แท้ ๆ”
“ไม่จำเป็นหรอก”
“เย็นชาอะไรขนาดนั้น” เท็นยิ้มขำ “ยังโกรธเรื่องนั้นอยู่เหรอ กูเคยบอกไปแล้วไงว่ากูไม่ได้เป็นคนเริ่ม”
“มันไม่เกี่ยวว่าใครเป็นคนเริ่มเปล่าวะพี่”
“โซ่อยากไปเดินเล่นก่อนไหม เดี๋ยวได้ยินเรื่องไม่ดีออกมาจากปากรุ่นพี่ในทีมแล้วจะรับไม่ได้” เท็นไม่ได้ห้ามถ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นจะปกป้องไอ้แจ็ค แต่...
“ไม่เป็นไรครับ โซ่รู้เรื่องหมดแล้ว”
“โธ่... ได้ไงเนี่ย?” ชายหนุ่มผมสีเทาทำหน้าเหยเก ถอนหายใจอย่างสุดจะทนพร้อมกวาดสายตามองเรียงคน “เราคงไม่ได้ตัดสินพี่เพราะฟังความข้างเดียวหรอกใช่ไหม เพราะถ้าใช่พี่คงเสียใจแย่เลย”
“โซ่ไม่ได้ตัดสินใครครับ โซ่แค่จะบอกว่าถ้าพี่เท็นอยากพูดก็พูดเลย แต่โซ่จะยืนอยู่ตรงนี้”
“ว้าว...” คนฟังเลิกคิ้วมองอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แววตาซื่อ ๆ ในวันนั้นหายไปแล้วเมื่อถูกความมุ่งมั่นจริงจังเข้ามาแทนที่ “เราคงมองพี่เป็นคนไม่ดีไปแล้วแน่ ๆ”
“มีอะไรก็พูดมา อย่าไปยุ่งกับเด็ก” คราวนี้ตกใจยิ่งกว่าเดิม ให้ตาย... สนิทกันมากแค่ไหนไอ้เวรนี่ถึงยอมงัดปากปกป้องเด็กคนนี้
“แจ็ค แฟนมึงอ่อยกูเอง ต้องให้พูดอีกกี่รอบถึงจะเข้าใจหื้ม?”
“เฮ้ยพอแล้วปะ?” แหลมเลิกคิ้วมองอย่างไม่สบอารมณ์ จะขยี้ห่าไรนักหนา ถ้าโดนพี่แจ็คต่อยตรงนี้บอกเลยว่าจะไม่ห้าม
“มึงควรโกรธแฟนมึงที่ไม่ซื่อสัตย์มากกว่าไหม กูแค่ช่วยทดสอบความจริงใจของคน”
“รวมถึงพี่ด้วยปะ?” ไม่ทนแล้ว ถ้าพี่แจ็คไม่พูด ไอ้แหลมจะเป็นคนพูดเอง
“เป็นแค่คนนอกอย่าออกความเห็นมากนักจะดีกว่าน่า อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเหรอ อืมไม่น่า... เพราะตอนนั้นน่าจะอยู่ในท้องแม่มากกว่า พี่พูดถูกไหม?” เท็นขมวดคิ้วยิ้มเยาะใส่เด็กเมื่อวานซืนที่ดูท่าว่าจะอารมณ์ขึ้นไม่ดูสถานการณ์เกินไปหน่อย
“พี่เท็นอยากคุยกับโซ่ใช่ไหม ได้ครับ งั้นเราไปหาที่นั่งคุยกัน”
“ไม่ต้องไป” ไอ้โซ่ชะงักเพราะถูกรั้งไว้ด้วยมือพี่แจ็ค อดีตเพื่อนรักยังคงหยั่งเชิงกันทางสายตา และแหลมกำลังจะของขึ้นเพราะทนหายใจร่วมกับมันไม่ไหวแล้ว สูงกว่าแล้วไงวะ ต่อยปากแตกได้เหมือนกันอะ
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาห้ามน้องเหรอ?”
“กูเป็นพี่มัน ส่วนมึงเป็นแค่คนนอกที่เพิ่งรู้จักกัน”
“โอ้โห เดี๋ยวนี้หัดประชดประชันว่ะ ผิดกับตอนนั้นเลยนะ กูจำได้ลาง ๆ ว่ามึงโคตรเงียบ หรือเป็นเพราะเพื่อนรักสอนมาดี ต้องใช่แน่ ๆ กูเข้าใจนะ ก็ไอ้ธีร์มันกัดเก่งอย่างกับหมา” เท็นยิ้มขำ ก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าจะเลือนหายไปเมื่อเห็นเด็กคนนั้นแกะมือไอ้แจ็คออกแล้วเดินมาหาเขา
“พี่แจ็คกับพี่แหลมไปซื้อของก่อนนะครับ เดี๋ยวโซ่ตามไป”
“ไอ้โซ่!” หงุดหงิดโว้ย! ทำไมต้องยอมทำตามที่ไอ้ส้นตีนนี่พูดด้วยวะ เอาจริงพวกเขาสามคนควรเดินหนีแม่งตั้งแต่แรก
เด็กหนุ่มตัวผอมสบตากับพี่แจ็คเพื่อบอกให้รู้ว่าเจตนาของเขาคืออะไร และเพียงครู่เดียวเท่านั้นรุ่นพี่ก็พยักหน้าตกลง “อืม ถ้าเสร็จแล้วก็โทรมา”
เท็นยิ้มให้อดีตเพื่อนสนิทพลางเลิกคิ้วหาเรื่องเด็กเมื่อวานซืนที่มองมาอย่างเอาเรื่องก่อนสองคนนั้นจะเดินไปจากตรงนี้ในที่สุด
“พี่เท็นไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยครับ...”
“แบบนี้ แบบไหนเหรอ?”
“แบบที่ทำให้คนฟังรู้สึกแย่” เท็นมองแววตาหงอย ๆ ของคนตรงหน้าเพื่อพยายามอ่านความรู้สึกว่าเด็กคนนี้มองเขาอย่างไร
“พี่แค่พูดความจริง เรื่องเมื่อตอนนั้นมันบานปลายก็เพราะผู้หญิงคนเดียว”
“โซ่ไม่รู้นะครับว่าพี่เท็นมีมุมมองเรื่องนอกใจยังไง ถึงเค้าจะหักหลังพี่แจ็คแต่ถ้าพี่เท็นไม่เล่นด้วยเรื่องมันก็คงไม่เกิดขึ้นไม่ใช่เหรอครับ?”
“เจตนาพี่ก็แค่อยากทำให้ไอ้แจ็ครู้ว่าแฟนที่มันรักนักรักหนาไม่ได้แสนดีอย่างที่คิด แต่สุดท้ายเป็นไง พี่โดนเกลียดอยู่ฝ่ายเดียว แต่มันกับผู้หญิงคนนั้นดันกลับมาคุยกันได้ ต่อให้จะเป็นแค่สถานะคนรู้จักก็เถอะ” ทั้งคู่เดินไปพร้อมกัน นึกโมโหอยู่ในใจที่เด็กคนนี้ไม่เข้าใจเจตนาของตนเอง
“แต่พี่เท็นรู้ว่านั่นไม่ใช่วิธีช่วยเพื่อนใช่ไหมครับ?”
“...”
“โซ่ไม่เคยมีแฟนก็จริง แต่โซ่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อนมากเลย” เขาไม่อยากปล่อยให้อีกฝ่ายจมอยู่กับความเชื่อแบบนั้นจนมองข้ามความรู้สึกพี่แจ็คไป “เรื่องแฟนอาจจะไม่ใช่เรื่องหลัก เพราะถ้าเลิกกันแล้วก็เป็นแค่คนอื่น แต่เพื่อนคือคนที่จะอยู่กับเราไปตลอดไม่ใช่เหรอครับพี่เท็น”
“...”
“โซ่คิดว่าประเด็นมันอยู่ที่ผลกระทบจากคนที่เรียกว่าเพื่อนครับ แค่ลองคิดว่าถ้าเจอเรื่องแบบนั้นกับตัวบ้าง โซ่ก็คงไปไม่เป็นเหมือนกัน”
“...”
“พี่เท็นมีอะไรในใจหรือเปล่าครับ อะไรสักอย่างที่มากกว่าความหวังดีในแบบที่พี่เท็นคิดว่ามันถูกต้องแล้ว” ชายหนุ่มนิ่งไปกับคำถามของคนข้าง ๆ ทั้งที่เจตนาของเขาคือมาเพื่อหว่านล้อมให้เด็กคนนี้เข้าทีมอีกครั้ง แต่พอเจอหน้าเพื่อนเก่าปากมันก็เอาแต่พูดแย่ ๆ ออกไปโดยที่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้
“เราไม่เข้าใจหรอก”
“ครับ เพราะโซ่ไม่เข้าใจโซ่ถึงได้ถามอย่างนั้น” เขามองคนตัวโตกว่าที่ทอดสายตาไปยังเบื้องหน้า
“เราตัดสินพี่จากคำพูดพวกนั้นไปแล้ว ต่อให้อธิบายยังไงเราก็มีเรื่องที่อยากเชื่ออยู่ในใจ เหมือนตอนที่พี่เล่าเรื่องแฟนเก่าไอ้แจ็คให้ฟังเรายังไม่อยากเชื่อพี่เลย ก็นะ อยู่ทีมไหนก็เข้าข้างทีมนั้น”
“มันไม่เกี่ยวว่าโซ่อยู่ทีมเดียวกับพี่แจ็คเลยครับ” เด็กหนุ่มตัวผอมดึงแขนเสื้ออีกคนไว้เพื่อขอให้หยุดคุยกันดี ๆ เขามองดวงตาคู่นั้นที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย พี่เท็นไม่พอใจ ใช่ เรื่องนี้โซ่รู้
“เรารู้เรื่องนั้นดีแค่ไหนกัน?”
“อันที่จริงโซ่รู้น้อยมากครับ แต่สิ่งที่โซ่รู้คือทุกคนเจ็บปวดกับเรื่องเมื่อตอนนั้น Numb2r มีแผลในใจกับเรื่องที่พี่เท็นทำ แล้วพี่เท็นล่ะครับ มีแผลในใจอะไรที่พวกพี่ธีร์ไม่เคยรู้มาก่อนหรือเปล่า?”
เขาไม่ได้ตอบ เท็นมองดวงตาใคร่รู้ของเด็กคนนี้พร้อมถามตัวเองว่าควรตอบแบบไหน ควรแสดงด้านร้าย ๆ ออกไปเหมือนไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เพื่อกลบความรู้สึกตัวเอง หรือพูดทุกอย่างที่อัดแน่นอยู่ในใจออกไป แต่เขาก็ไม่อยากเป็นคนน่าสมเพชถ้าหากว่าถูกอีกฝ่ายหักหลังด้วยการเอาไปเล่าให้ขี้ซุยบราเทอร์ฟัง
“ไม่เป็นไรครับ พี่เท็นยังไม่ต้องพูดก็ได้”
“พูดสิ เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังทุกอย่าง”
“ตอนนี้โซ่ไม่อยากฟังแล้วครับ”
“ทำไมล่ะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็อยากรู้ว่าพี่เลวแค่ไหนไม่ใช่หรือไง?” เขาสบตากับอีกฝ่ายหวังให้กลัว
“เพราะถ้าฟังตอนนี้พี่เท็นคงพูดออกมาเพราะอารมณ์ แต่ถ้าเป็นเดือนหน้า หรืออีกสามเดือนข้างหน้า พี่เท็นอาจจะเล่าให้โซ่ฟังอย่างเปิดใจก็ได้”
“เปิดใจงั้นเหรอ ตลกน่า” เท็นแค่นหัวเราะ คำว่าเปิดใจน่ะเหรอจะเกิดขึ้นกับคนอย่างเขา ไม่มีทางหรอก
“เราเพิ่งรู้จักกันพี่เท็นก็เลยไม่ไว้ใจโซ่ ใช่ครับ มันควรเป็นแบบนั้นเลย ข้อแรกเป็นเพราะโซ่อยู่ทีมเดียวกับพวกพี่ธีร์ด้วย ข้อสองคือโซ่ปฏิเสธการไปอยู่บลูไวเปอร์ เพราะฉะนั้นไม่มีทางไหนเลยที่พี่เท็นจะมองโซ่ในแง่ดี”
“โอเค ไหน ๆ ก็รู้เรื่องห่าเหวหมดแล้ว ต่อไปนี้พี่จะได้ไม่ต้องเก๊กเล่นบทพี่ชายที่แสนดีอีก”
“พี่เท็นไม่ได้เก๊กหรอกครับ ตอนยั่วโมโหพี่แจ็คต่างหากที่เก๊ก”
“...”
“แววตาคนเราไม่โกหกนะครับ พี่เท็นคิดอย่างนั้นไหม?”
“...”
“พ่อบอกว่าทุกคนเคยมีช่วงเวลาที่เผลอทำตัวแย่ ๆ ออกไปเพราะความไม่รู้ โซ่ก็เคยครับ หลายครั้งเลยด้วยที่รู้สึกเสียใจทีหลัง แต่พี่เท็นครับ” ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางเสียงดนตรีในเทศกาลคริสต์มาส “ไม่ต้องบอกให้ใครรู้ก็ได้ว่ารู้สึกผิดหรือเสียใจแค่ไหน แต่พี่เท็นเลือกที่จะไม่พูดให้อีกฝ่ายเจ็บซ้ำได้นะครับ”
“อย่ามาทำเป็นพูดดีเลยน่ะ เราเองก็ไม่ได้รู้จักพี่เลยสักนิด ที่เห็นไปทั้งหมดก็แค่สิ่งที่พี่จงใจให้เห็นว่าเป็นคนอย่างนั้น ฟังนะ พี่แทงข้างหลังไอ้แจ็ค พี่นอนกับแฟนมัน พี่หักหลังพวกไอ้ธีร์ และต่อไปนี้พี่จะทำมากกว่านั้นด้วย”
“พี่เท็นครับ!” โซ่ตะโกนไล่หลังคนที่กำลังเดินไปจากตรงนี้โดยไม่คิดจะหันมาพูดอะไรสักคำ เขามองตามแผ่นหลังกว้างที่หยุดฝีเท้าแล้วนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมาสบตากัน
“เข้ารอบชิงให้ได้ล่ะ เพราะพี่จะตามไล่บี้ทีมไอ้ธีร์จนมันไม่กล้าเล่นเกมไหนอีกเลย”
“พี่เท็น...?”
โซ่ก้มลงมองโทรศัพท์ในมือที่กำลังสั่นไม่หยุดแล้วก็พบข้อความไลน์ที่พิมพ์ในกรุ๊ปรวม จนเขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าความหมายของประโยคเมื่อครู่คืออะไร
แ พ ร ว พ ร า ว: ฉิบหายแล้วพี่ ๆ
แ พ ร ว พ ร า ว: เพื่อนหนูบอกว่าพี่เท็นเข้าไปเป็นตัวสำรองทีม Le Vainqueur อะ ได้ไงวะ?
บุตรแห่งวันเพ็ญ: ส้นตีนไรอีกเนี่ย Le Vainqueur ที่เป็นตัวปังสาย A น่ะนะ???? เดอะฟ้าคคคคคคคคค
บุตรแห่งวันเพ็ญ: แล้วมันเล่นเกมนี้เป็นเหรอ กูงงมากเว่อ
แ พ ร ว พ ร า ว: ไม่รู้ดิ แต่ระดับพี่เท็นแล้วหนูว่าต่อให้เล่นไม่เป็นพี่เค้าก็ฝึกเอาจนได้ไหมอะ คนเก่งของโลกใบนี้ซะอย่าง
TOOBTUBZA: คนดังซะหน่อยยยยยยยยยยย อยากเข้าทีมไหนก็ได้เข้า ไม่ต้องแข่งตั้งแต่รอบแรก เดจาวูไต้หวันสัส ๆ
THREE: ช่างหัวแม่งดิ กลัวไร
โซ่เงยหน้ามองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปแล้วโดยไม่หันกลับมาอีก ทั้งที่ตอนแรกคิดว่าพี่เท็นคงอยากชวนคุยเรื่องเข้าทีม Blue-Viper แต่ทำไมถึงออกมาเป็นแบบนี้ได้นะ?
THREE: เดี๋ยวกูจะสอนมันเองว่าโปรเพลย์เยอร์สะกดด้วยภาษาพระเอกยังไง
*
“พี่แจ็คห้ามแล้วว่าอย่าไป ๆ เป็นไงล่ะ โดนตอกหน้ากลับมาเลยดิ สมมึง”
“นิดนึงเองครับ...” โซ่จีบมือให้คนข้าง ๆ ดูระหว่างนั่งแท็กซี่ไปคอนโดพี่ธีร์ โดยพี่แจ็คจะขับมอเตอร์ไซค์นำไปก่อน
“กูพูดจากใจเลยนะโซ่ กูไม่อยากให้มึงคุยกับมันเยอะอะ เออ กูรู้ว่ามึงไม่อยากหักหน้ามันเพราะเป็นคนกลาง แบบกูก็กลางนะ นิ้วกลางอะ แต่มันก็ดีกับมึงไงเนอะ มีความชวนเข้าทงเข้าทีมระดับประเทศ แถมยังเป็นรุ่นพี่ที่เพื่อนมึงติ่งอีก น้ำท่วมปากที่แท้”
“โซ่เข้าใจครับพี่แหลม”
“แต่มึงฟังกู ตอนนี้มันก็หันมาล่อดากพวกเราแล้วนะเว้ย ไอ้พี่เท็นไม่ใช่คนดีอะมึงเข้าใจไหม ถ้าถึงขั้นฝึกเล่นเกมเพื่อรอตบหน้าทีมเรารอบชิงนี่ไม่ใช่เรื่องขี้ ๆ ละกูว่าอ้วกหมาเลย มันคงอยากทำให้พี่ธีร์เลิกเล่นเกมไปตลอดชีวิต จะได้หล่อเข้มอยู่คนเดียว แหม๊ คนมันแผนสูง” โซ่มองคนข้าง ๆ ที่เดาถูกตั้งหนึ่งเรื่อง
“โซ่จะไม่ยุ่งแล้วครับ สัญญา” ชูนิ้วก้อยขึ้นมาระดับหัวไหล่ โซ่เห็นว่าพี่แหลมหรี่ตามองพร้อมเบ้ปากก่อนจะปัดมือเขาทิ้ง อะไรกัน อยู่ดี ๆ ก็ถูกงอนเฉยเลย “พี่แหลมอินนี่ครับ”
“อินดิ มันด่ากูอะไม่เห็นเหรอ?”
“เห็นครับ แต่พี่แหลมก็ปั่นพี่เท็นเหมือนกัน”
“เดี๋ยวมึงตกรถนะโซ่ เดี๋ยวก่อน ๆ”
“น้องล้อเล่น...” เขาอดอ้อนพร้อมยิ้มตาหยี ก่อนจะเอนศีรษะซบไหล่รุ่นพี่ที่มีส่วนสูงไม่ต่างกันนัก
“ปกป้องใจพี่ธีร์หน่อย มันชอบมึงมากนะเว้ย”
“อะไรครับ โซ่ไม่รู้เรื่องด้วย...”
“เขินหรา”
“เค้กแซลมอนน่ากินเนอะ... อยากให้พี่ธีร์ตัดเค้กเร็ว ๆ แล้ว โซ่หิวมากเลย...” ได้ยินเสียงงึมงำของไอ้เด็กนี่แล้วก็เบ้ปาก แหลมโยกไหล่แกล้งรุ่นน้องที่ยังซบอยู่ ก่อนจะขำในลำคอเบา ๆ กับอาการเขินแล้วทำตัวไม่ถูกของมัน
ทั้งคู่มาถึงคอนโดพี่ธีร์ช้าหน่อยเพราะหลักสี่รถค่อนข้างติด พอเดินไปถึงก็เห็นพี่แจ็คยืนสูบบุหรี่เงียบ ๆ ใกล้ถังขยะ ก่อนเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยจะบี้บุหรี่ทิ้งแล้วเดินเข้าไปในคอนโดที่ชั้นล่างมีต้นคริสต์มาสตั้งประดับอยู่ข้างโซฟา
“เอาจริง ถ้ากูมีแฟนนะ วันนี้พี่ธีร์จะไม่ได้เห็นแม้แต่เหง้าหน้ากู” แหลมกดปิดลิฟต์พร้อมเงยหน้ามองตัวเลขที่เริ่มเปลี่ยนไปตามชั้น
“แต่มึงไม่มี”
“เออไง แล้วจะขยี้ทำเพื๊อ?!” แหลมมองค้อนรุ่นพี่ พอจะพูดทีก็เสือกแซะกูเฉยเลยนะ
“โซ่ยืนตรงกลางให้นะครับ...” ไอ้เด็กเวรนี่ก็กวนตีน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วทำเป็นมาห้ามทัพ
“ถือเค้กดี ๆ เดี๋ยววูบหน้าจุ่มแซลมอนไม่รู้ตัว”
“พี่แจ็คครับ พี่แหลมขู่จะตีโซ่อีกแล้ว” แหม๊ มีความหันไปหาพรรคหาพวก!
“เตะปากมันเลยสิ กลัวอะไร”
“นี่น้องไงพี่มึง”
แจ็คไหวไหล่แล้วเดินออกจากลิฟต์เป็นคนแรก ตามด้วยไอ้เด็กขี้อ้อน(ตีน) แหลมหยุดกึกพลางถลึงตามองไอ้โซ่ที่แกล้งเขาด้วยการหยุดยืนไปเสียเฉย ๆ คนหัวร้อนทนไม่ได้จึงง้างมือขึ้นเตรียมเหนี่ยว แต่มันหนีไปหาพี่แจ็คทัน
“เดี๋ยวก่อนเดี๋ยว”
“พี่แหลมเก็บกดจากพี่ ๆ แล้วจะมาระบายกับโซ่ไม่ได้นะครับ เราควรจะเป็นมิตรกันไว้”
“มิตรกับมะเหงกกูนี่” คนพี่กำหมัดโชว์ แล้วทั้งสามคนก็เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องธีร์ “เอามาใช่ปะ?”
“อืม” แจ็คขานตอบสั้น ๆ พร้อมเอาพวงกุญแจออกมา เพราะตั้งแต่วันที่เขากับไอ้แหลมมาหาแต่ไอ้ธีร์ดันอยู่คอนโดไอ้โซ่ มันก็เลยให้กุญแจห้องไว้ เผื่อกรณีใกล้ป่วยตายเพื่อนจะได้ไขกุญแจเข้าไปดูใจทัน
แต่ไหนแต่ไรแจ็คไม่เคยรับกุญแจไว้เพราะคิดว่าไม่จำเป็น แต่พอไอ้ธีร์เลิกกับเบล หน้าที่เก็บกุญแจสำรองจึงเป็นเขาไปโดยปริยาย
(ต่อข้างล่างนะคะ)
-
แจ็คมองเด็กสองคนช่วยกันปักเทียนบนเค้กแซลมอน พอเสร็จเรียบร้อยเขาจึงบิดข้อมือเล็กน้อยแล้วเปิดประตูเข้าไป และการเห็นแสงไฟสว่างจ้าในห้องนั้นเป็นสัญญาณดีว่าการเซอร์ไพรส์วันเกิดนั้นได้ผล
“สุขสันต์วันเกิดครับ! / เมอร์รี่คริสต์มาสโว้ย!!!”
โซ่กับพี่แหลมประสานเสียงกันก่อนทุกอย่างจะเงียบลงเมื่อทั้งสามคนเห็นว่าพี่ธีร์นั่งกุมมือพี่เบลอยู่บนโซฟา โดยมีหูฟังยี่ห้อชื่อดังวางอยู่บนกล่องซึ่งทับอยู่กับกระดาษห่อของขวัญ
“อ้าวโซ่?” ไม่คิดว่าการได้ยินชื่อตัวเองจากปากพี่เบลจะชวนให้เจ็บหัวใจขนาดนี้ โซ่รู้สึกเหมือนหน้ามืดไปวูบหนึ่ง หูอื้อจนเหมือนว่ามันคงไม่ได้ยินอะไรอีกแล้วเพียงเพราะเห็นว่าทั้งคู่ยังคงจับมือกัน
“โซ่ เดี๋ยว”
“เป่าเทียนครับพี่ธีร์!”
พี่มันลุกขึ้นเดินได้แค่ก้าวเดียวก็ชะงักไปเพราะไอ้โซ่ยื่นเค้กให้เป่าเหมือนเป็นการห้ามไม่ให้เดินเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้ ไอ้เด็กเวรคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้ฉีกยิ้มและยังคงยื่นเค้กแซลมอนไปข้างหน้า แหลมถอนหายใจหนัก ๆ พลางมองเค้กในมือรุ่นน้องที่กำลังสั่น
เวรเอ๊ย... พี่เบลมาได้ไงเนี่ย?
“แล้วก็เมอร์รี่คริสต์มาสครับพี่ธีร์ พี่เบล” โซ่รู้ว่าเสียงของเขามันเบาลง แต่จะทำยังไงดีนะ เหมือนจะยืนต่อไปไม่ไหวเลย พี่ธีร์เดินมาเป่าเค้กสักทีเถอะ โซ่ไม่รู้แล้วว่าควรทำอะไรในสถานการณ์แบบนี้
“...”
แหลมตบหน้าผากตัวเองตอนเห็นว่าพี่แจ็คเป็นฝ่ายก้มลงไปเป่าเทียนแล้วเอาเค้กในมือไอ้โซ่ไปวางบนโต๊ะ โดยไม่เปิดโอกาสให้พี่มันได้ทำอะไร ตอนนี้ไอ้พี่ชั่วคงมีเรื่องอยากพูดมากมาย แต่ด้วยความที่พี่เบลนั่งอยู่ตรงนั้นมันถึงได้แต่ยืนมองไอ้โซ่โง่ ๆ ยันตอนนี้
“แซลมอนเจ้านี้อร่อยมากครับ โซ่กับพี่แจ็ค พี่แหลมแวะกินกันมาก่อนแล้วปอนด์นึง แน่นท้องมาก ๆ เหมือนท้องจะระเบิดออกมาเลยล่ะ” เด็กหนุ่มตัวผอมลดระดับสายตาลง ตั้งแต่เกิดมาตอนนี้คงเป็นวินาทีที่เขาดูเป็นคนโง่มากที่สุดเพราะเอาแต่ยืนยิ้มแล้วเกาท้ายทอยและพูดเรื่องไร้สาระ
“เออ... สุขสันต์วันเกิดนะเว้ยพี่มึง” แหลมแย้มแห้งให้รุ่นพี่ก่อนจะกอดคอไอ้โซ่พร้อมบีบไหล่เบา ๆ
“เดี๋ยวพวกกูกลับเลยแล้วกัน ตั้งใจเอาเค้กมาให้เฉย ๆ”
“เดี๋ยวสิวะ” ธีร์เลียริมฝีปากคลายความอึดอัดขณะมองทั้งสามคน และเขาเข้าใจความหมายที่ไอ้แจ็คส่ายศีรษะปฏิเสธ
“จะรีบไปไหน อยู่ด้วยกันก่อนสิ” ความไม่รู้สถานการณ์ของพี่เบลไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย แหลมอยากบ้า
“พี่เบลกินกับพี่ธีร์สองคนเลยครับ โซ่มีธุระต้องไปต่อน่ะ” เด็กหนุ่มตัวผอมหัวเราะพลางถอยหลังทีละก้าวแล้วโบกมือลาทั้งคู่ “โซ่ไปก่อนนะครับ พี่ธีร์อย่าลืมถ่ายรูปอวดพี่ตั้บกับแพรวนะ”
“โซ่”
เป็นครั้งแรกที่เขาเลือกเดินต่อหลังจากได้ยินเสียงพี่ธีร์ โซ่หันหลังแล้วเดินออกไปพร้อมรอยยิ้มที่ทิ้งไว้ตรงนั้น และมันน่าใจหายเหลือเกินที่คนเดินตามมาหน้าลิฟต์กลับเป็นพี่แจ็ค
ไม่ไหวเลย ทำไมถึงคาดหวังว่าพี่ธีร์จะตามมาอธิบายทั้งที่อีกใจก็อยากให้ทั้งคู่คุยกัน หูฟังอันนั้นคงเป็นของขวัญวันเกิดที่พี่เบลซื้อมาง้อพี่ธีร์ และที่จับมือกันก็เพราะปรับความเข้าใจได้แล้ว ใช่ ที่โซ่เดินออกมาน่ะมันเป็นเรื่องถูกต้องที่สุดในรอบเดือนแล้ว ไม่เห็นมีเรื่องต้องเสียใจเลย
นิ้วชี้กดลิฟต์ซ้ำ ๆ จนพี่แจ็คต้องคว้ามือไว้เขาถึงยอมหยุด โซ่ยังคงเอาแต่ก้มหน้าและถามตัวเองว่ามาทำอะไรที่นี่ เด็กหนุ่มตัวผอมกำลังต่อสู้กับความคิดหลายด้านที่ไม่ยอมปล่อยเขาหาคำตอบให้ตัวเอง มันตะโกนดังกึกก้องในหัวว่าให้เงยหน้ามองประตู เพราะเดี๋ยวพี่ธีร์ก็วิ่งตามมาอธิบายเรื่องที่โซ่อยากได้ยิน แต่อีกเสียงก็ตะโกนสวนกลับมาว่าอย่าฝันเฟื่องไปหน่อยเลย ที่ผ่านมาทั้งหมดมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ไม่มีพี่เบลเท่านั้น
และสุดท้ายเสียงแรกก็แพ้ เพราะไม่มีใครแทรกมือเข้ามาห้ามประตูลิฟต์ที่กำลังปิดเข้าหากัน
“...”
ในลิฟต์ช่างเงียบเหงา โซ่ไม่ได้ถามพี่แจ็คว่าทำไมมีแค่เขาสองคนที่อยู่ตรงนี้ในเมื่อพี่แหลมมาด้วยกัน เด็กหนุ่มตัวผอมเอาแต่ก้มหน้าพร้อมกระชับสายกระเป๋าเป้ที่มีกล่องของขวัญอยู่ในนั้น เขาไม่ได้ให้มันเพราะกลัวพี่เบลจะไม่สบายใจถ้าอ่านความหมายในการ์ด
เพลงจิงเกิลเบลส์ที่เปิดคลอล็อบบี้ไม่ได้ช่วยทำให้วันคริสต์มาสในใจเด็กคนนี้สดใสขึ้นมา โซ่ยังคงก้มหน้าก้มตาเดินก่อนตัวจะปลิวไปกับแรงดึงของพี่แจ็ค
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” โซ่ไม่ได้แย้งเพราะความเกรงใจเหมือนที่เคยทำมาตลอด เขาปล่อยให้ขาทั้งสองข้างเดินไปตามการชักนำ กระทั่งถึงมอเตอร์ไซค์คู่ใจของพี่แจ็คที่จอดอยู่ เขาจึงขึ้นซ้อนท้ายพร้อมคว้าเสื้อรุ่นพี่ไว้เป็นหลัก
ชายหนุ่มสตาร์ทรถแล้วขับออกจากคอนโด แจ็คลดระดับความเร็วลงไปกว่าทุกครั้งเพราะไม่อยากให้น้องกลัว เขามองอีกฝ่ายผ่านกระจกที่อยู่ใกล้มือ น้องมันเอาแต่ก้มหน้าและมันคงดีไม่น้อยถ้าพี่ชายคนหนึ่งจะปลอบใจน้องชาย เหมือนที่โซ่เคยออกตัวปกป้องเขาจากไอ้เท็นเมื่อตอนเย็น
“ร้องเถอะ พี่ไม่เห็นหรอก”
“...”
“พอถึงห้องแล้วค่อยเช็ดน้ำตา”
พอได้ยินอย่างนั้นน้ำตามันก็ไหลออกมาจนไม่รู้ว่าจะห้ามให้หยุดได้อย่างไร ‘พี่ธีร์ไม่เห็นแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ’ โซ่เอาแต่บอกตัวเองอย่างนี้ เขายกมือขึ้นปิดหน้าแล้วสะอื้นเงียบ ๆ ขณะที่มอเตอร์ไซค์กำลังขับเคลื่อนไปบนท้องถนน โซ่ร้องไห้ทั้งที่เข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร
แต่เขา... ก็พยายามเข้มแข็งไม่เก่งเสียเลย
*
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็หยุดยืนหน้ากระจก ปล่อยให้น้ำหยดจากปลายผมและจมอยู่กับความเงียบสักพักหนึ่ง โซ่มองตัวเองที่มีสภาพดูไม่ได้ ตากับจมูกแดงยิ่งกว่ากวางเรนเดียร์อีก ถ้าพี่ธีร์เห็นหน้าตลก ๆ แบบนี้คงระเบิดหัวเราะจนลั่นคอนโดแน่เลย
แต่... โซ่คิดถึงพี่ธีร์ไม่ได้แล้วนะ
ไม่ได้เด็ดขาดเลย เขาต้องพยายามให้มากกว่านี้ เพราะถ้ายังตามใจตัวเองการลืมความรู้สึกที่พี่ต่อพี่ธีร์คงเป็นเรื่องยากแน่ แต่อะไรคือเรื่องง่ายกันล่ะ นั่งร้องไห้จนปวดตาเหรอ ใช่... มันง่ายที่สุดเลย
เม้มริมฝีปากกลั้นความรู้สึกไว้ในใจ เพื่อบอกให้คนในกระจกรู้ว่าโซ่ยังคงเข้มแข็งได้แม้ว่าข้างในจะพังไปแล้ว โซ่ไม่เคยถามตัวเองเลยว่าชอบพี่ธีร์มากแค่ไหน ไม่เคยถามตัวเองว่าถ้าวันหนึ่งไม่มีพี่ธีร์แล้วจะเป็นอย่างไร เพราะเขาคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะนึกถึงเรื่องนั้น
เผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าคงอยู่กับพี่ธีร์ไปเรื่อย ๆ ได้แม้ไม่คบกัน แต่เด็กหนุ่มคิดผิดมหันต์ คนรักกันมาตั้งนานจะทะเลาะจนไม่คุยกันบ้างคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ทำไมถึงคิดว่าพี่ธีร์จะไม่กลับไปนะ อะไรทำให้ปักใจเชื่ออย่างนั้น เพราะพี่ธีร์บอกว่าชอบใช่ไหม ใช่แล้วล่ะ เพราะคำ ๆ นั้นคำเดียวเลย
โซ่น่าจะฉลาดกว่านี้สักหน่อย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงรู้วิธีปิดรับความรู้สึกมากกว่าพี่น้องไว้ได้ ทำไงดี... ต้องอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ พี่ธีร์จะดูออกหรือเปล่า ไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกไม่ดีเลย
เสียงเคาะประตูทำให้เขาหลุดออกจากความคิด โซ่แขวนผ้าขนหนูหน้าประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไปข้างนอก และเขาไม่อยากเปิดมัน
RRRRrrrrr!!
ทั้งแรงสั่นและเสียงเรียกเข้าดังจนคิดว่าคนที่อยู่ข้างนอกน่าจะได้ยิน โซ่ตรงไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูและเขาไม่ดีใจเลยที่เห็นเบอร์พี่ธีร์ตอนนี้
“...”
RRRRrrrrr!!
เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกเข้ายังคงดังต่อเนื่อง เด็กหนุ่มตัวผอมยืนกอดโทรศัพท์ไว้แนบอกแล้วหลับตาลงพร้อมภาวนาขอให้พี่ธีร์กลับไป
“โซ่ เปิดประตูให้พี่นะ”
ไม่... ห้ามเปิดนะ
“โซ่... อย่าเป็นแบบนี้ เปิดประตูให้พี่หน่อย”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งมันคงไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้พี่ธีร์ทำอย่างนั้น นอกจากจะรบกวนห้องอื่นแล้วเขาก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเสียเวลาด้วย
“พี่ธีร์มีอะไรหรือเปล่าครับ โซ่จะนอนแล้ว” เด็กหนุ่มยอมกดรับสายเพื่อทำให้เรื่องมันจบ ๆ ไป ขอแค่ทำตัวให้เป็นปกติเข้าไว้ ทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี เขาคิดอย่างนั้น
“มีสิ พี่มีเรื่องอยากพูดกับเราหลายเรื่องเลย”
“แต่โซ่ง่วงแล้วครับ ไว้คุยกันวันหลังนะ” เด็กหนุ่มตัวผอมซบหน้าผากลงกับประตู ทั้งที่ลึก ๆ ในใจอยากเปิดรับให้อีกฝ่ายเข้ามา แต่สมองก็สั่งให้ล็อกกลอนปิดกั้นทุกวิถีทาง
“เรานอนหลับได้เหรอ พี่ถามจริง ๆ”
“...”
“พี่หลับไม่ลงหรอกโซ่ เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม เปิดประตูให้พี่นะ”
“...”
“ให้เรามองหน้าพี่ตอนพูด อย่าหันหลังให้พี่เหมือนก่อนหน้านี้ได้ไหม?”
“...”
“ฟังพี่พูดหน่อยเถอะ แค่ห้านาทีก็ได้ ถ้าเรายังไม่สบายใจ คนเหี้ย ๆ อย่างพี่จะไสหัวไปจากสายตาเราทันที พี่สัญญา” พอได้ยินอย่างนั้นก็ทนไม่ไหว เด็กหนุ่มตัวผอมหมุนลูกบิดพร้อมดึงประตูเข้าหาตัวพลางมองคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดซานต้าสีแดง
“ทำไม... ถึงว่าตัวเองอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็พี่มันเหี้ยที่ทำให้เราเสียใจ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับพี่ธีร์ ความจริงโซ่ก็แค่ --”
เขาถูกห้ามให้หยุดพูดด้วยอ้อมกอดที่คิดว่าคงไม่ได้รับอีกแล้ว น่าแปลกเหลือเกินที่ตอนอยู่หลังประตูยังเข้มแข็งและสามารถโกหกคำโตได้ แต่พอถูกกอดไว้แน่น ๆ แบบนี้... ความพยายามทั้งหมดที่สร้างมาก็พังลงไม่เป็นท่า
“อย่าหนีพี่อีก...”
“...”
“อย่าวิ่งหนี... ความรู้สึกที่พี่มีให้เราคนเดียว”
ธีร์กระชับกอดแล้วหลับตาลง เขาแทบบ้าตอนเห็นน้องเดินหนีไปโดยที่เขาอธิบายตรงนั้นไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเกรงใจเบล แต่เป็นเพราะไม่อยากให้น้องมองหน้าเบลไม่ติดถ้าหากผู้ชายบ้า ๆ คนนี้จะพูดว่าเขารู้สึกกับน้องอย่างไร
รู้สึกได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นเทา ธีร์จูบขมับน้องแล้วลูบศีรษะปลอบโยนเพื่อให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ และจะไม่เดินกลับไปหาใครทั้งนั้น
*
“เบลมาหาพี่เพราะเค้าอยากให้ของขวัญวันเกิดเป็นครั้งสุดท้าย ตอนแรกพี่ก็อึดอัดใจที่จะคุยกับเค้า แต่สุดท้ายเราก็เปิดอกคุยกัน ทั้งเรื่องที่ทำให้เลิกกัน และปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เคยบั่นทอนจิตใจระหว่างคบกัน มันตลกดีนะที่พี่กับเค้ามารู้เอาตอนนี้ว่าอีกฝ่ายเสียใจแค่ไหนกับสิ่งที่ทำลงไป ส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง ซึ่งพอคิดดูดี ๆ แล้ว มันคงเป็นเพราะพี่กับเค้าใส่ใจความรู้สึกกันและกันน้อยเกินไป”
ทั้งคู่นั่งบนโซฟา โซ่นั่งนิ่ง ๆ ขณะที่พี่ธีร์กำลังเช็ดผมให้ และมันน่าหงุดหงิดมากเลยที่เขากำลังรู้สึกดีกับคำอธิบายเหล่านั้น
“พี่สองคนโคตรป๊อด ทุกอย่างดูกระอักกระอ่วนไปหมดไม่เหมือนตอนที่เคยคบกัน เค้าถามว่าพี่มีคนใหม่หรือยัง พี่ตอบไปว่ามีแล้ว แต่ยังไม่ได้คิดเรื่องคบกัน เพราะถ้าพูดแบบนั้นเบลคงอยากรู้ว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร และพี่ไม่อยากสาวไปถึงเรา”
“พี่ธีร์ไม่เห็นต้องปกป้องโซ่ขนาดนั้นเลย ถ้าพี่เบลจะโกรธก็สมควรแล้วครับ โซ่ผิดเอง”
“ผิดที่ชอบพี่เหมือนกันเหรอ?” ชายหนุ่มอมยิ้มขณะสบตากัน ซึ่งน้องเด๋อก็หลบสายตาแล้วเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะทำให้หัวใจของเขาพองโตด้วยการพยักหน้าช้า ๆ เป็นคำตอบ “ถ้าไม่เคยเกิดเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน พี่คงทำตัวประสาทแดกใส่เราแน่ ๆ”
“จริงด้วยครับ...”
“ถือว่าเลือกจังหวะสารภาพรักได้ดี”
“อะไรล่ะครับ... เล่าต่อเลย... โซ่ฟังอยู่” ยิ่งพูดก็ยิ่งน่ารัก เขามองเด็กเด๋อที่ก้มหน้าก้มตาให้เช็ดผม ก่อนจะขยับเข้าหาทีละนิด
“ที่เบลถามแบบนั้นก็เพราะว่าเค้าเริ่มคุยกับคนใหม่แล้วเหมือนกัน รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนสมัยมัธยมมั้ง ชื่ออะไรสักอย่างจำไม่ได้แล้ว เป็นลูกเจ้าของโรงแรม นิสัยค่อนข้างดี เค้าเปิดเฟซบุ๊กให้พี่ดูแบบไม่สนสี่สนแปดเลยว่าพี่จะหัวร้อนหรือเปล่า”
“พี่ธีร์หึงเหรอครับ?”
“ไม่ใช่หึง แต่คนมันเคยคบกันน่ะเข้าใจไหม เอางี้ ถ้าเกิดวันนึงพี่ไปชอบคนอื่นแล้วเอาประวัติคนนั้นมาให้ดู เราจะรู้สึกยังไง”
“ไม่ชอบคนอื่นได้ไหมครับ...” เสียงของน้องเบาหวิวจนเหมือนกระซิบ เขาจึงยักคิ้วใส่เด็กเด๋อที่กำลังส่ายศีรษะห้าม
“อะไร ทีก่อนหน้านี้ล่ะเดินหนีพี่”
“ก็ตอนนั้นโซ่เสียใจนี่ครับ ทำตัวไม่ถูกเลย นึกว่าพี่ธีร์จะกลับไปคบกับพี่เบลแล้ว”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เราจะทำยังไง?”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ นั่งคิดตั้งนานก็คิดไม่ออก” ได้ยินคำตอบซื่อ ๆ แล้วก็เอ็นดู อยากเข้าไปจูบหน้าผากโอ๋สักทีแต่ตอนนี้เห็นท่าว่าจะไม่ควร
“ดีแล้ว เพราะพี่ไม่อยากให้เราทำใจอะไรทั้งนั้น มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่พี่จะกลับไปหาเบลแล้วทิ้งความรู้สึกที่มีต่อเรา”
“โซ่คิดว่าพี่ธีร์รู้ใจตัวเองแล้วว่าอยากกลับไปหาพี่เบลมากกว่า ขอโทษนะครับที่ไม่เชื่อใจ”
“งั้นต่อไปนี้ช่วยเชื่อใจพี่หน่อยได้ไหม?” น้องนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ยังไม่ต้องคิดไปถึงเรื่องเป็นแฟนกันก็ได้ พี่ไม่ชอบรอก็จริง แต่ถ้าให้ฝึกความอดทนเพื่อเรามันก็น่าลองอยู่”
“จีบอีกแล้ว...”
“ก็ให้หยอดหน่อย เมื่อกี้เกือบถอดใจกลับคอนโดแล้วรู้ไหม?”
“ทำไมถอดใจเร็วล่ะครับ พี่ธีร์เคาะประตูแค่แป๊บเดียวเองนะ...” เด็กเด๋อเงยหน้าขึ้นมาเถียง เขาจึงหลุดขำออกมา
“ดูดิ จะหมดวันเกิดแล้วเค้กก็ยังไม่ได้กิน เซ็งเลย”
“ขอโทษนะครับ ไว้วันหลังจะซื้อให้ใหม่นะ...” น้องงึมงำอย่างรู้สึกผิด อีกทั้งยังจิ้มนิ้วกับหน้าขาเขาเหมือนเด็กอีก
“แต่ไม่เป็นไร เพราะพี่เอานี่มาด้วย” โซ่มองอีกคนที่หยิบถุงพลาสติกใสออกมา มันคือสตรอเบอร์รี่ช็อตเค้กหนึ่งชิ้นที่มีป้ายราคาหนึ่งร้อยบาทแปะอยู่บนฝากล่อง “พี่แวะซื้อตอนออกมาหาเรา”
“อ้อ แป๊บนึงครับพี่ธีร์” พอนึกขึ้นได้ก็รีบวิ่งไปเปิดกระเป๋าเป้ ก่อนจะกลับมาพร้อมของขวัญที่เคยตั้งใจว่าจะไม่ให้แล้ว “ความจริงซานต้าต้องเป็นคนให้นะเนี่ย”
“ซานต้าสายไถของอะรู้จักเปล่า คิดดูเอาว่ากว่าจะมาง้อถึงที่นี่พี่ถูกมองไปกี่แสนล้านคน” คนใส่ชุดสีแดงทำหน้าทะเล้นพร้อมกระดิกนิ้ว โซ่จึงยื่นกล่องของขวัญให้อย่างขลาดอาย
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ...”
“ความผิดอีกกระทง” ชายหนุ่มชี้หน้าคาดโทษเจ้าของรอยยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะรับมาถือไว้และกระชากกระดาษสีกรมท่าออก
“โห ดูทำสิครับ โซ่ห่อตั้งนาน...”
“เป็นคนใจร้อนอะ ชอบความรุนแรง” พอเห็นน้องเด๋อทำปากยื่นใส่เขาจึงย่นจมูกเหมือนเด็ก ๆ บ้าง
พอแกะออกมาก็เจอขวดโหลที่อัดแน่นไปด้วยแคปซูลหลากสี ชายหนุ่มมองของขวัญแฮนเมดก่อนจะชำเลืองมองหน้าแดง ๆ ของน้องเด๋อที่คงลุ้นว่าเขาจะดีใจหรือไม่
“ข้างในเป็นข้อความครับ แต่พี่ธีร์ยังแกะอ่านวันนี้ไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้”
“ก็โซ่เป็นคนเขียน ขืนอ่านตรงนี้ก็อายแย่สิครับ”
“งั้นขออ่านเม็ดนึง”
“ไม่เอาครับ กลัวสุ่มเจออันน่าอาย”
“เขียนสารภาพรักก็บอกมา” ธีร์ยิ้มพร้อมหรี่ตามอง การทำน้องเขินได้คือการปลดล็อก Achievement อย่างหนึ่ง
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ มั่วแล้ว”
“อันนึงนะ สัญญาว่าจะไม่ล้อ”
“หูย กลับคอนโดก่อนนะครับ นะ ๆ”
“หูย เม็ดเดียวนะครับ นะ ๆ”
“...”
ดูเด็กเด๋อตอนนี้สิ น่าเอ็นดูน้อยเสียที่ไหนกัน ธีร์เขย่าขวดขณะสบตากับน้องก่อนจะสุ่มเม็ดแรกออกมา เขามองแคปซูลสีแดงสลับกับคนที่ยกมือปิดหน้าตัวเอง อีกทั้งยังมองลอดซอกนิ้วเพราะทั้งเขินทั้งลุ้นว่าจะเจอข้อความไหน
กว่าจะเขียนข้อความที่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขาใส่กระดาษแล้วยัดใส่แคปซูลทีละเม็ดน้องต้องใช้เวลานานแค่ไหน ธีร์คิดไม่ออกเลย
[ ถ้าเบื่อตลาดนัดรถไฟแล้วลองไปเที่ยวบ้านโซ่ไหมครับ
เชียงใหม่มีที่เที่ยวกับของกินเยอะมากเลยล่ะ ]
“จะชวนพี่ไปเที่ยวบ้านหรือจะพาพี่ไปแนะนำให้แม่รู้จัก?”
“ก็ทั้งสองอย่างครับ แต่แนะนำในฐานะหัวหน้าทีมนะ” โชคร้ายเหลือเกินที่เขาสุ่มได้เม็ดนี้ น้องเด๋อถึงต้องทนเขินจนต้องกำชายเสื้อชุดนอนอย่างนั้น
“พี่ไปได้เหรอ?”
“ได้สิครับ ชวนทุก ๆ คนเลย ไปกันเยอะ ๆ ต้องสนุกแน่”
“อะไร ต้องชวนพี่คนเดียวดิ ไปเยอะ ๆ เพื่อ?”
“ไปด้วยกันสิครับ บ้านโซ่มีห้องนอนเผื่อขี้ซุยบราเทอร์ด้วย รับรองว่าไม่แออัด”
“โด่ นึกว่าอยากชวนไปเดทที่บ้านแล้วแนะนำให้แม่รู้จักว่าที่แฟนในอนาคตซะอีก เซ็งเลย” เขาขยับปากบ่น มองคาดโทษน้องเด๋อที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวราวกับว่าอยากหาเรื่องหนีความเขินถึงพูดอย่างนั้น
“เป่าเค้กกันดีกว่านะครับ โอ๊ะ มีเทียนกับไฟแช็กด้วย พี่ธีร์เตรียมพร้อมเหมือนกันนะครับเนี่ย” เหมือนแพ้ความเป็นน้องครั้งแล้วครั้งเล่า ธีร์ไม่รู้ว่ารอยยิ้มของเด็กเด๋อคือกำลังใจหลักของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่การมองน้องปักเทียนลงกับเค้กแล้วจุดไฟแช็ก มันก็เป็นภาพที่น่ามองกว่าการเห็นน้องเดินหนีไปเป็นไหน ๆ เลย
“จะเป่าแล้วนะ”
โซ่มองอีกคนที่กำลังหลับตาอธิษฐานขอพร อยากรู้จังว่าพี่ธีร์จะขออะไร เป็นแชมป์ในลีคนี้หรือขอให้ความหล่อคงที่ไม่มีวันแก่กันนะ โซ่ว่าต้องเป็นอย่างหลังแน่เลย
แต่ผ่านไปเป็นนาทีแล้วทำไมถึงไม่ลืมตาเป่าเทียนสักทีล่ะ โซ่ขมวดคิ้วมองเทียนที่กำลังหยดลงบนหน้าเค้ก แต่รอเท่าไหร่พี่ธีร์ก็อธิษฐานไม่เสร็จเสียที
“ทำไมนานจังเลยครับ พี่ธีร์ขออะไรไปบ้างเนี่ย?”
“อยากรู้เหรอว่าพี่ขออะไร?”
“ก็อยากรู้ครับ แต่โซ่เคยได้ยินมาว่าถ้าบอกคนอื่นแล้วคำขอจะไม่สมหวัง เพราะงั้นพี่ธีร์ไม่ต้องบอกก็ได้ครับ” โซ่มองอีกคนที่ยังหลับตาอยู่ นานขนาดนี้ต้องขอเผื่อที่บ้านแน่ ๆ
“ไม่หรอก ยังไงก็สมหวัง”
สุดท้ายก็ยอมลืมตาจนได้ พี่ธีร์เป่าเทียนแล้ววางเค้กไว้บนโต๊ะข้างโซฟา โซ่มองอย่างลุ้น ๆ ว่าคำขอพี่ธีร์คืออะไร เขาสบตากับอีกฝ่ายโดยปล่อยให้ความเงียบกลืนกินครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ยินคำตอบที่ทำให้เด็กโง่ ๆ คนหนึ่งไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว
“เพราะพี่ขอให้ได้จูบเราก่อนหมดวันเกิด”
“...”
สมองขาวโพลนเป็นอย่างไรเพิ่งเข้าใจวันนี้ โซ่เบิกตากว้างอย่างตกใจกับจูบที่เกิดขึ้นโดยไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวเลยสักนิด เขารู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดจากร่างไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะกลับมาพร้อมสติซึ่งไม่ได้ช่วยให้แก้ไขสถานการณ์ที่เป็นอยู่ได้
แม้ว่าจะเป็นการจูบแบบปากแตะปากกัน แต่โซ่ก็รู้แล้วว่าตอนสไนเปอร์กลั้นหายใจก่อนยิงเป็นอย่างไร
พี่ธีร์ผละริมฝีปากออกแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เขาสบตากับอีกฝ่ายในระยะใกล้แบบที่โซ่คิดว่าคงไม่เก่งมากพอที่จะทนมองใบหน้าหล่อในชุดซานต้าได้นานไปกว่านี้ ไม่รู้ว่ากำลับบีบมือตัวเองแน่นแค่ไหน... กระทั่งพี่ธีร์ช่วยแกะนิ้วทั้งห้าออกให้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจับมือกัน
“อีกทีนะ?”
“...”
โซ่ไม่ได้พูดอะไร แต่อีกฝ่ายคงมีคำตอบในใจอยู่แล้วและเขาไม่คิดจะต่อต้านหรือผลักไสออกอย่างที่เคยพยายามทำมาตลอด จูบครั้งที่สองเกิดขึ้นในวินาทีถัดมา และโซ่ก็ได้เรียนรู้ว่าการจูบโดยใช้ลิ้นอาจทำให้หัวใจหยุดเต้นได้โดยเฉพาะตอนที่อีกฝ่ายเอียงศีรษะบดริมฝีปากหาองศาที่เหมาะสม
มือข้างหนึ่งที่เคยกำชายเสื้อแน่นค่อย ๆ เอื้อมขึ้นวางบนไหล่กว้างอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตอนนี้เด็กหนุ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว ไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ตรงไหน ไม่รู้จะจูบตอบอย่างไร เหมือนทุกอย่างมันขับเคลื่อนได้เพราะพี่ธีร์คนเดียว
มือที่จับต้นคอของเขานั้นร้อนเหลือเกิน โซ่รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าตอนถูกอีกฝ่ายงับริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนจะใช้ลิ้นอีกครั้งโดยมีเสียงหอบหายใจเคล้าอยู่ทุกขณะ ไม่ไหวแล้ว... เหมือนพี่ธีร์อยากบอกให้รู้ผ่านจูบนี้ว่าความรู้สึกของเขาทั้งคู่มันเดินไปไกลกว่าจุดเดิมมากแค่ไหน
“ปีหน้าซานต้าจะขอพรอะไรดีนะ?”
To be continued
ตอนนี้เขียนไป 13,000 คำ บ้าไปแร้วคร่คุณแมร่ ยาวอะไรเบอร์นั้น
อิพี่นี่ยังไง เกิดปากลูกเค้าแตกเทอจะรับผิดชอบยังไงไหว
เทอคิดว่าเทอเข้มมากใช่ปะที่บุกมาหาน้องด้วยการใส่ชุดนั้น?
อ้าว เม้นนิยายตัวเองเฉย โทด
-
ดีที่ดราม่าไม่หนัก เกือบจะตั้งแท็กทวงคืนน้องโซ่จากพี่ธีร์แล้ว!!!
-
:heaven :heaven
-
หลากหลายอารมณ์เหลือเกินในตอนเดียว555555 แล้วฉันจะเสียน้ำตากับน้องโซ่ทำไมถ้าสุดท้ายแล้วพวกคุณจะสวีทกันขนาดเน้ บ้าจริง :serius2:
-
ฮือออออออ เค้าจูบกันแล้วค่ะแม่ น้องยอมรับคสามรู้สึดแล้วะแม่ ฮืออออ
-
กำลังปลื้มจิตปลื้มใจกับครอบครัวของโซ่ว่าเลี้ยงน้องด้วยอะไรคะ ทำไมถึงโตมาได้น่ารักขนาดนี้ o13 o13
จิตใจกำลังล่องลอยอยู่เปิดประตูมา โพล้ะ!!!!! เจ็บไปกับน้องเลย โธ่!!! ลูก ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวป้าๆจะปลอบใจหนูเอง :กอด1: :กอด1:
แต่แล้วอะไรคะ!! อะไร~~~ คือการปิดฉากด้วยการง้อ บอกรัก แล้วจูบกันส่งท้ายแบบนี้ :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบความจบดราม่าในตอน แบบพอกรุบกริบไม่ใช่ลากยาว 2-3 ตอนแบบนั้นออกแตกตายแหงๆ :katai1:
แต่ชอบคำพูดธีร์ 'ถือว่าเลือกเวลาสารภาพได้ดี' วงวารน้อง เจออีพี่มันเยอะ ต้องมีการปรับตัวบ้าง 5555
-
นี่ถ้าพี่ธีร์ไม่มาง้อก็กะว่าจะทวงน้องโซ่คืนแล้วทำลูกเราเสียใจนิสัยไม่ดีเลย แต่ตามมาง้อขนาดนี้จะยอมยกน้องโซ่ให้ก็ได้
-
ดราม่าพอกรุบกริบ แต่ตอนท้ายคืออะไรคะ
สารภาพรัก จูบ ทำไมเขิลลลล :hao7:
-
ทำไมน้องโซ่ดีขนาดนี้ ใครทำโซ่เสียใจเราจะแช่งมัน
-
เกือบไปนะอิพี่ธีร์
-
อิพี่ธีร์!!!! :z3: :z3:
-
เหมือนขึ้นรถไฟเหาะ ดิ่งต่ำสุดแล้วก็ขึ้นบนสุด ใจบางไปหมดแล้ว
-
ต้องรอถึงปีหน้าเลยหรอ
ถึงจะได้พรอีกข้อ :hao6:
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
สนุกมากเลยอ่าตามอ่านทันแล้ว ใจหายแว้บกับซีนวันเกิดพี่ธีร์ น้องโซ่ของแม่น่ารักเว่อๆ
-
โอ้ยยยยชอบทั้งนิยายชอบทั้งคนเขียน
มันคือความเกรียนที่มาพร้อมความน่ารักจากน้องโซ่
ตามอ่าน17ตอนรวดแบบไม่หลับไม่นอน
บอกได้คำเดียว ชอบโว้ยยยยย :ling1:
-
อ่านพาร์ทนี้แล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไบโพลาร์หลากหลายอารมณ์มาก 555 ยิ่งช่วงสุดท้ายนี่.... เขินนนนนน
:-[
-
แทบจะร้องไห้ตามน้องโซ่อ่ะ เจอแบบนั้นใครก็คิดว่าจะกลับไปป่ะ
ขวัญเอ๊ยขวัญมานะน้องโซ่ลูกแม่ ดราม่าไม่ยืดเยื้อเราชอบมาก
หนอยยยยยยยยยยย อิพี่ได้จูบน้องแล้ว หนอยยยยยย น้องโซ่มาหาแม่ลูก
-
อิพี่หลอกเต๊าะอิน้องแล้ว~
-
ตกหลุมรักน้องเด๋อมากๆ อยากจะแย่งมาเก็บไว้บ้าน แต่เห็นความหวานของพี่ธีร์แล้ว ยอมใจ
-
:o8:
-
เป็นงานวันเกิดที่หวานจริงๆ
-
เกือบตัดพี่ธีร์ออกจากทีมแล้วไหมล่ะ ทำน้องโซ่เสียใจ ดีที่มาง้อทันเวลา ป้างี้งื้ดตามน้องโซ่ไปแล้ว
-
อร้ายยยยย หน่องโซ่ :-[
-
:pig4:
-
:ling2:
ทีแรกงอลอีพี่แทนน้องแล้ว
ถ้าไม่มาง้อในอีพีนี้น่าดู
แต่จบอีพีได้สวยงาม
ขุ่นแม่ชอบค่ะ :katai2-1:
-
น้องโซ่ตอน8ขวบบบบบ น่ารักจังลูกกกกก :impress2: :impress2: ถ้าไปบ้านน้อง อิพี่ต้องนอยด์เรื่องพ่อแม่ตัวเองแน่เลยอะ :เฮ้อ:
-
ตอนแรกร้องไห้ตามน้องโซ่หนักมาก แงงงง ลูกกกก
พอตอนท้ายกลับมาหมั่นไส้อิพี่ธีร์เหมือนเดิม เป็นการขอพรที่สมหวังเร็วสุดอะไรสุด อิพี่มันร้ายนะคะหัวหน้า :hao5:
-
เท็นกะมาปั่นน้อง ถูกปั่นกลับสะงั้น
ได้จูบแล้ว กี๊สๆ
-
พี่เท็นนี่มีปมในใจยังไงนะ หวังว่าสักวันจะเปิดใจเล่านะ
ชอบทัศนคติความคิดของน้องโซ่มากๆเลย เด็กดี
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว อ่านทีแรกหน่วงๆบีบหัวใจเลย
พี่ธีร์จูบน้องแล้วววว เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีใช่ไหมละ---
ชอบของขวัญที่น้องโซ่ให้พี่ธีร์มากเลย น่ารักกก
-
อ่านจบตอน เลิกดราม่าจ้า กิ้วๆ
-
น้องใจอ่อนไปปป นี่จะโกรธ น้องโซ่ของแม่จะต้องไม่เจ็บปวด พี่ธีร์รับผิดชอบที่ทำน้องร้องไห้เลย !!!
-
:pig4:
-
น้องโซ่น่ารักมากเลยลูก
นี่กำลังไปขอขึ้นทะเบียนปืนมาคุ้มครองหนูอะ5555
น้องเป็นเด็กดีที่ไม่น่าเบื่อ อยู่ด้วยคงสบายใจ
ฉากจูบดี ชอบมากเลย อ่านแล้วชอบทุกตัวอักษรเลยค่ะ
คนเขียนเขียนเก่ง เป็นนิยายเกมที่คนไม่เล่นเกมอ่านเข้าใจได้ เราชอบมากเลย เราเป็นคนเล่นเกมไม่เป็นเจอนิยายเกมที่เขาบอกสนุกมักไปต่อไม่ได้ทุกทีเลย555
ขอบคุณนิยายดีๆ :katai2-1:
-
ไม่หนุกเล่อะ น้องง้อง่ายไป หมั่นไส้คน
น่าจะให้พี่แจ็คมาปั่น เป็นพี่ชายแสนดีคนใหม่ละกันอีพี่ธีร์
ข้อหาทำน้องเข้าใจผิด ทำน้องร้องไห้
ให้ดูบาปเยอะๆ ที่พูดๆมาก็เพราะเราหวงลูกกกก
โอ้ยยยยยย ปากลูกชั้นนนนนน อยากจะตีอิพี่ธีร์
จริงๆชอบค่ะ ชอบความเคลียร์ง่ายแมนๆคุยกัน
ความสัมพันธ์คนเรามันก็แค่นี้
เวลาในชีวิตไม่ได้มากพอให้ประสาทเสียนานๆกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เราคิดเสมอว่า คนเราจะตายตอนไหนไม่รู้
มีอะไรก็พูดๆ ง้อๆ เขาง้อก็หายเถอะถ้ามันไม่หนักหนา
มีความสุขกับทุกเวลาดีกว่า อย่าพาให้เสียบรรยากาศเลย
แต่ อิคุณสาม จูบนี่ก็มากไปว่ะะะะะ มากไปปปปปปปปป
หวงงงงงงงงงง #เอาน้องมาจุ๊บเหม่งโอ๋ล้างมลทิน
-
อิพี่เท็นนี่อย่าบอกนะว่าชอบพี่แจ็ค :ruready
-
อรั้ยยยยย จูบหวานมากเว่อร์
-
โอ้ย น้องซอโซ่ ตอนเด็กๆ คุณแม่ให้กินอะไรถึงโตมาได้น่ารักขนาดนี้ :-[
พี่ธีร์ถ้าทำให้น้องเสียใจล่ะก็ เตรียมรับมือ (ตีน) ของบรรดาแม่ๆ ของน้องโซ่ได้เลย :m31:
-
อิพี่ธีร์ ปกติก็ไม่มีคะแนนจะให้อยู่เเล้ว งวดนี้ติดลบแบบลบๆๆๆ ไม่ต้องบวกเลย ฮรึ้ยยยย!!!
-
ตอนต้นๆนี่จะดราม่าเกลียดพี่ธีร์แล้วนะ แต่พอจบตอนนี่หมั่นไส้พี่ธีร์เฉยเลยอ่ะ
ยังทวงคืนน้องโซ่ทันไหมคะ?
-
พี่ธีร์ คนร้ายๆ มาแย่งจูบจากน้องโซ่ของเราได้ยังไง :katai1:
-
รู้สึกเหมือนลอยได้เมื่อได้อ่านฉากสุดท้ายของ แชพฯนี้ :heaven :heaven
-
:z2:
:z2:
:z2:
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 18 (PART 1/2)
เห็นแก่น้องนุ่ง ถ้าน้องไม่นุ่งก็อีกเรื่อง
โซ่เคยใช้เวลาอยู่กับเตาผิงบ้านคุณย่าที่ลอนดอนเมื่อยังเป็นเด็ก เกาะขอบหน้าต่างมองหิมะที่กำลังตกโปรยปรายพร้อมคิดไปว่าคุณซานต้าจะเอาของขวัญใส่ถุงเท้าที่พ่อแขวนไว้ให้หรือเปล่านะ โซ่จำได้ว่ารีบวิ่งไปค้นดูทันทีที่ลืมตาตื่น แล้วก็พบกล่องดินสอลายมิกกี้เมาส์พร้อมบัตรเที่ยวสวนสนุกที่เขียนด้วยลายมือของพ่อ โซ่อยากไปมานานแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสเพราะแม่ต้องทำงาน และซานต้าในชีวิตจริงก็มอบความสุขให้กับเด็กอย่างเขาจนได้
คริสต์มาสปีนี้ไม่มีหิมะ แต่โซ่มีซานต้าอยู่ข้าง ๆ จนถึงตอนรุ่งสาง จากที่เห็นคาดว่าพี่ธีร์คงล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว คนถูกนอนจ้องอยู่นานสองนานจึงรีบยกมือขึ้นปิดหน้า
“นอนหันหลังให้พี่ทั้งคืนเลย กลัวโดนกอดหรือไง?”
“ฮุคตั้งแต่ตื่นเลยเหรอครับ...”
ซานต้าอ้าแขนซ้ายออกพร้อมพยักหน้า กดดันให้คนที่นอนเขินอยู่ตรงนี้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ซึ่งโซ่ส่ายศีรษะปฏิเสธเพราะไม่อยากตายคาอกพี่ธีร์
“เมื่อคืนพี่ไม่ได้แตะตัวเราเลยนะ ต่างคนต่างนอนยันเช้า ขอกอดสักทีไม่ได้ไง?”
“โซ่ยังไม่ได้แปรงฟันครับ...” น้องเด๋อพูดเสียงอู้อี้พลางดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงจมูกแล้วกระพริบตาปริบ ๆ คนฟังจึงหัวเราะในลำคอเบา ๆ น่าเอ็นดูแต่เช้าแบบนี้ใครจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ วะ
“ถ้าแปรงแล้วกอดได้ใช่ไหม?” หลังจากได้ยินคำถามน้องเด๋อก็ส่ายศีรษะอีกครั้ง “หน่อยน่า พี่แค่กอดเฉย ๆ สัญญาว่าจะไม่กัดปากเราอีกแล้ว”
“ไม่เอาครับ ห้ามพูดเรื่องที่ผ่านไปแล้ว” มือขาว ๆ ของน้องเอื้อมขึ้นมาปิดปากเขา แน่นอนว่าคนชั่วอย่างไอ้ธีร์ก็ไม่พลาดที่จะจุ๊บฝ่ามือเบา ๆ จนได้เห็นสีหน้าตื่น ๆ ของน้อง
“เดี๋ยวพี่ธีร์ทายาให้”
“ห้ามแทนตัวแบบนั้นกับโซ่ด้วยครับ ไม่ให้พูด”
“อะไรวะ ทำไมวันนี้เอาแต่ใจ จะแข็งใส่พี่ธีร์คนอ่อนโยนเหรอคนดี?” พูดจบก็รั้งเอวน้องเข้ามา แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นที่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าเหวอ ๆ น้องก็ก้มหน้าลงเสียก่อน อีกทั้งยังเอามือดันแผงอกเขาไว้อีกด้วย
“ห้ามจูบนะครับ...”
“ไม่จูบครับ พี่ธีร์อยากกอดโซ่เฉย ๆ”
“ห้ามแทนตัวกับโซ่แบบนั้นด้วย... กลับไปเรียกน้องเด๋อเหมือนเดิมเลยนะครับ” เสียงน้องไม่ได้สร้างความเกรงใจหรือสั่งให้เขาหยุดได้ กลับกันแล้วธีร์ยังกระชับกอดแน่นยิ่งขึ้นยิ่งกว่าเดิมพร้อมก้มลงไปกระซิบใกล้ ๆ หู
“น้องโซ่ของพี่ธีร์...”
“โอ๊ย... จั๊กจี้ครับ หยุดเดี๋ยวนี้เลย...”
“โซ่จ๋า...”
“ไม่ฟัง...” น้องเด๋อนอนหดคอเอามือปิดหู เขาจึงจูบหลังมือแรง ๆ จนเสียงจุ๊บดังไปทั่วห้อง “โอ๊ยพี่ธีร์ครับ เดี๋ยวโซ่จะโกรธจริง ๆ แล้วนะ”
“โกรธจริง ๆ เลยเหรอ?!”
“ใช่ครับ!”
“ไหนเป็นยังไง ลองโกรธให้ – โอ๊ย!!!” พูดยังไม่จบน้องเด๋อก็จัดให้ทันที ชายหนุ่มนิ่วหน้าพลางจับปลายคางตนเองหลังจากถูกน้องโขกศีรษะใส่อย่างแรง ก่อนจะลดระดับสายตามองคาดโทษเจ้าของสีหน้าตื่น ๆ ที่กำลังพยายามหนีออกจากอ้อมกอด
“ถ้าตามมาโซ่กัดมือขาด”
“อู้ย กลัวแล้วค้า”
“กัดด้วยฟันที่ยังไม่แปรงด้วยครับ สกปรกมาก ๆ”
“นั่นคือคำขู่เหรอ เอ็นดู๊” ธีร์ขึ้นเสียงสูง มองเด็กเด๋อที่กำลังกลอกตาระหว่างคิดหาวิธีมาต่อสู้กับคนบ้าอย่างเขา แต่สุดท้ายก็เดินหนีไปเพราะคงคิดไม่ออก จะไฝว้กับพี่ยังเร็วไปสิบปีนะหนู!!!
โซ่เข้าไปแปรงฟันพร้อมล็อกกลอนแน่นหนา ระหว่างส่องกระจกก็คิดไปต่าง ๆ นานาถึงอนาคตที่คงเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เด็กหนุ่มนึกก่นด่าตัวเองในใจที่พยักหน้ายอมรับอย่างว่าง่ายเมื่อถูกถามว่าชอบพี่ธีร์หรือไม่ เพราะได้ยินว่าพี่เบลมีคนใหม่แล้วก็เลยยอมทำตามความรู้สึกตัวเองงั้นเหรอ โธ่... ไม่ไหวเลยนะโซ่
“น้องเด๋อ”
“ครับ”
“เปิดประตูหน่อย”
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวโดนแกล้ง”
“แกล้งอะไรล่ะ พี่จะกลับแล้ว มีธุระต้องไป” พอได้ยินอย่างนั้นโซ่ก็แง้มประตูห้องน้ำเข้าหาตัวพร้อมฟองยาสีฟันเต็มปาก พี่ธีร์ยังอยู่ในชุดซานต้าและดูเหมือนว่ากำลังจะออกไปธุระจริง ๆ ด้วย
“ไอ้โฟร์โทรมา จะไปเจอมันสักหน่อย”
“โห ดีเลยครับ ไปเจอกันแล้วก็ชวนน้องคุยเยอะ ๆ เลยนะ” น้องชายเป็นฝ่ายติดต่อมาแบบนี้ โซ่คิดว่าต้องมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นแน่ หรือว่าโฟร์จะเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่ธีร์ย้อนหลังกันนะ
“กินข้าวด้วยล่ะ อย่ากินมาม่า เข้าใจ๋?”
“อะไรกันครับ อยู่ดี ๆ พี่ธีร์ก็สวมบทคุณพ่อเฉยเลย”
“พ่อคุณทูนหัวอะเป็นได้ปะ?” ชายหนุ่มเท้าแขนกับวงกบประตูห้องน้ำ ลดระดับสายตามองเจ้าของผมชี้โด่เด่ที่สตันท์ไปหลายวิจนต้องแปรงฟันแรง ๆ แก้เขิน
“โซ่ไม่ได้จะกินมาม่าสักหน่อยครับ...”
“เปลี่ยนเรื่องเฉย ป๊อดว่ะโซ่”
“ใครจะมั่นใจเก่งเท่าพี่ธีร์ล่ะครับ ที่สุดในโลกเลยคน ๆ นี้” สามารถนับการขมวดคิ้วนี้เป็นการเถียงได้หรือไม่ ธีร์ไม่เคยแดกยาสีฟันกระทั่งมันไปอยู่กับปากน้องเด๋อ
“อยากฟัดว่ะ”
“...พี่ธีร์รีบไปหาโฟร์เลยนะครับ น้องรอแล้วอะ” หน้าขาว ๆ เริ่มแดงแล้ว เห็นแบบนี้ธีร์ก็หวงล่วงหน้าเพราะไม่อยากให้ใครเห็น คนที่ทำให้น้องเด๋อเขินได้จะต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น
“คืนนี้ซ้อมเสร็จแล้วเฟซไทม์กันนะ”
การแข่งขันใกล้จะมาถึงแล้ว ถ้าเกิดผ่านรอบนี้ได้เรื่องชิงแชมป์ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม ตอนนี้พี่ ๆ ในทีมก็พยายามซ้อมกันอย่างหนัก โดยเฉพาะพี่แหลมที่ไม่ได้ถนัดเกมนี้เหมือนคนอื่น ๆ จึงค่อนข้างกดดันตัวเองพอสมควร แต่โชคดีที่ปิดเทอมแล้วจึงไม่ส่งผลกระทบถึงการเรียนของรุ่นพี่อย่างที่เป็นกังวล
ทุกคนมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำ พี่ธีร์มีเกมมากมายที่ต้องอัดคลิปเกมและตัดต่อวิดีโอ หลังจากนั้นก็สตรีมให้แฟนคลับดูทุกวัน พี่แจ็คก็มีงานประจำ พี่แหลมก็มีรายการในยูทูปถึงสองช่อง ทุกคนจัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จทีก็ดึกดื่นถึงจะได้เริ่มซ้อมทีมกัน
“เฟซไทม์เหรอ... พี่ธีร์มีอะไรหรือเปล่าครับ?” โซ่ถามอย่างใคร่รู้ เพราะระหว่างซ้อมทีมก็คุยกันตลอดเวลาอยู่แล้ว เขาจึงประหลาดใจว่าทำไมพี่ธีร์ถึงอยากคุยกันต่อหลังจากนั้น
“ไม่มีหรอก อันที่จริงพี่นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะคุยเรื่องอะไรกับเรา พี่นึกออกแค่ว่าเวลาชอบใครพี่ก็อยากได้ยินเสียงเขานาน ๆ”
“...”
“ไม่ได้ฮุคนะ โอเค พี่อยากอยู่ในสายกับเราไปจนเช้า นั่นคือสิ่งที่อยากบอก”
“เดี๋ยวโทรศัพท์ร้อนนะครับ... มันอาจจะระเบิดได้”
“ก็ดี จะได้รู้กันว่าหน้าเราตอนเขินกับโทรศัพท์โง่ ๆ เครื่องนี้ อะไรจะระเบิดก่อนกัน” ซานต้าชูโทรศัพท์ขึ้นมา ซึ่งโซ่ก็ได้คำตอบในใจแล้วว่าเขาคงระเบิดตายก่อนแน่นอน “พี่ไปนะ”
โซ่พยักหน้าช้า ๆ แล้วโบกมือลาคุณซานต้า ความรู้สึกอุ่น ๆ ในใจยังคงอยู่ไม่ไปไหนเลย เป็นคืนแรกที่นอนข้างกันพร้อมความรู้สึกไม่บริสุทธิ์ใจ ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ และโซ่ไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไร หัวใจมันเต้นแรง เขินง่าย เวลารู้สึกดีกับคำพูดพี่ธีร์ก็ชอบทำตัวไม่ถูก คนอื่นทำแบบไหนกันนะ แค่ยืนนิ่ง ๆ และอมยิ้ม หรือแค่ไหวไหล่ทำเหมือนว่าชินชาไปแล้ว
โซ่ยังต้องเรียนรู้จากพี่ธีร์อีกเยอะเลย
เด็กหนุ่มมองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้อง พี่ธีร์ไม่ได้เปิดประตูออกไปในทันทีจนคนมองเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ก่อนเด็กเด๋อที่จมอยู่กับทุ่งดอกไม้ในความคิดจะเบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งเป็นท่อนหินเพราะซานต้าเดินกลับมาจุ๊บหน้าผากจนหน้าแทบเงยขึ้น
“...”
“ระวังยาสีฟันไหลลงคอ”
ธีร์อมยิ้มขณะมองหน้าแดง ๆ ของเด็กเด๋อที่ค้างอยู่ในท่าถือแปรงสีฟัน ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องเขาพร้อมหูที่เริ่มแดงขึ้น จึงจุ๊บซ้ำรอยเดิมจนหน้าน้องเอนไปข้างหลัง ชายหนุ่มยิ้มขำกับอาการสตันท์เกินครึ่งนาที ก่อนจะเดินออกไปเพื่อปล่อยให้น้องเด๋อได้เขินอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกใครมองอยู่
ทันทีที่ประตูห้องปิดลงโซ่ก็เซไปพิงกับวงกบประตู ค่อย ๆ ทรุดตัวลงไปนั่งยอง ๆ พร้อมเอามือทาบหน้าผากที่ร้อนจนเหมือนคนเป็นไข้ ฟองยาสีฟันท่วมปากแล้ว... อยู่ดี ๆ ก็เดินมาจุ๊บกันเฉยเลย พี่ธีร์น่าจะมีสัญญาณบอกให้เตรียมใจบ้าง ถึงโซ่จะทำเหมือนสู้ไหวแต่ความจริงขากำลังสั่นอยู่นะ
พี่ธีร์น่ะร้าย คนเขาอุตส่าห์เข้มแข็งมาจนถึงตอนจบและคิดว่าจะไม่ถูกจุ๊บแล้ว เรื่องเมื่อคืนก็ยังไม่หายเขิน หัวใจคนเราจะทำงานหนักเพราะคน ๆ หนึ่งได้มากแค่ไหนกัน
ต่อไปนี้หัวใจคงเหนื่อยแย่ พี่ธีร์นะพี่ธีร์...
40%
ประเด็นอยู่ 60% หลัง
แต่ไม่ดราม่าแน่นวล
เอามาลงสั้น ๆ ก่อนเพราะไม่ว่างงับ รีบไปซื้อส้มตำเดี๋ยวตลาดปิดก่อน
-
น้องโซ่ของพี่
รอ60%หลังค่ะ
-
น้องโซ่น่ารักมาก
-
:hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:z2:
-
พี่ธีร์ทำน้องโซ่เขินเลย
-
น้องโซ่ของพี่ธีร์
ฮือออ นี่ใจบางไปหมดแล้ว
ช่วยน้องเขิน...ฮาาาา
-
น้องโซ่~
-
น่าเอ็นดู
-
หยอดจนพรุนไปหมดแล้วเด้อออออ :hao7:
-
แงงงงงงง รุกแร้งงงงงงงงงงงงงงง
-
เอ็นดู๊ 555555 พี่มันรู้ว่าตัวเองบ้าอะ พี่ธีร์มันบ้าแบบบ้ามากอะ สงสารน้องที่ต้องมารับมือคนแบบนี้ค่ะ 5555555
-
เหม็นความรักจังเลยค่าาาา หมันไส้นังพี่ธีร์ยิ่งนัก
-
สีชมพูลอยเต็มอากาศเลยยยยย
-
พี่ธีร์คนบ้า หยอดน้องเป็นขนมครกเลยถี่เกิน
-
ถึงเนื้อถึงตัวตล้อดดดดดดดดดดดดดด
-
โอย เขินแทนโซ่เลยคร้าบ
-
:-[
-
:-[
:L2: :pig4: :L2:
-
น้องน่ารัก
นี่ก็ชอบให้น้องด่าไอ้พี่ธีร์
ยิ่งด่ายิ่งน่ารัก55
-
เราเป็นพี่ธีร์นะฟัดโซ่ไปแล้ววว
น่ารักกก
-
อย่าน่ารักให้มันมากนัก!!!
-
ก่อนที่น้องโซ่จะเขินจนล้ม พี่จะเป็นลมซะให้ได้ละค่ะ
ระทวยไปหมดเเล้วหัวใจ ถือว่าทำดีลบความผิดจากตอนที่เเล้วนะพี่ธีร์
-
ชอบ จบตรีสาขาขี้โม้ จบโทสาขาตอแหล หล่อมั่นโหนก รวมทุกความกากไว้กับธีร์
-
พีธีร์คนจริง :mew3:
-
พี่ธีร์คนจริง รอๆๆๆๆ :mew3: :mew3: :mew3:
-
น่ารักจังอะ :katai1:
-
ตอน 18 (Part 2/2)
ธีร์ต้องทำเวลาเพราะเริ่มจากคอนโดน้องเด๋อไม่ใช่ห้องตัวเอง ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวหลังจากรู้ว่าไอ้โฟร์ไปถึงพารากอนแล้ว เด็กนั่นบอกว่าจะเดินรอเพราะไม่ได้คาดหวังว่าพี่ชายโหลยโท่ยคนนี้จะไปตรงเวลา คิดดูเอาว่าแค่เรื่องนัดเจอยังงัดปากแซะกันได้ ไอ้เด็กเปรตมันได้นิสัยใครมา
“สูงขึ้นปะวะ?”
“ก็ถ้าเวลาไม่ได้หยุดอยู่กับที่กูก็คงสูงขึ้น” เจอกันปุ๊บก็ล่อเลย ธีร์หรี่ตามองหน้าน้องชายที่เห็นแล้วโคตรหมั่น อยากยืมปากไปฝากตีนสักที แต่เพิ่งนึกได้ว่าหน้าตาเหมือนตัวเองก็เลยยืนเฉย ๆ
“จะไม่ถามว่า ‘มีไร’ นะ เดี๋ยวมึงแซะกูอีกว่าถ้าไม่มีเรียกมาเจอไม่ได้เหรอ?”
“กลัวไร มึงไม่เคยแคร์อยู่แล้ว”
“อะนั่นแน่... รู้ได้ไงว่าไม่แคร์ แล้วนี่ทำไมไม่ใส่รองเท้าที่กูซื้อให้ มึงรู้จักวิธีเอาใจพี่ชายที่ทะลุถุงยางมาเกิดก่อนไหมหื้อ?” เขาคาดโทษไอ้เด็กนรกแตกที่ยังทำหน้าเหม็นเบื่อโลกและสร้างระยะห่างด้วยการขยับออกไปสองก้าว
คนเป็นน้องชายมองตอบโต้ เขาจึงเชิดหน้าถลึงตากวนประสาท เอาดิ มึนตึงมากูส้นตีนกลับอะ “เอาไป”
“อะไร?”
“กุญแจไขนรกมั้ง แหกตาดูสิ มันคือกุญแจรถ” ไอ้โฟร์ยื่นให้ มันคือไอเทมสุดคุ้นตาที่เขาไม่ได้เจอนานแล้ว แต่พูดก็พูดเถอะ อยากได้เหตุผลสักคำว่ามันเกิดเรื่องอะไรทำไมอยู่ ๆ ถึงของขึ้นเอากุญแจรถมาให้เขา “จอดอยู่ข้างล่างแต่กูจำไม่ได้ว่าตรงไหน เดี๋ยวส่งรูปให้ในไลน์แล้วกัน”
“อันนี้กูถามได้ยังว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากแห่งหนใดดลใจให้มึงทำแบบนี้?” เขาจีบพวงกุญแจด้วยนิ้วโป้งและนิ้วชี้ขึ้นมาข้างแก้ม ปั้นหน้าปั้นตาเรียกตีนน้องชาย และไอ้โฟร์คงรำคาญเต็มแก่ถึงได้ถอนหายใจใส่แรง ๆ
“ป๊าจะรีโนเวทโรงจอดรถ แล้วอีแฮนน่าของมึงเสือกจอดเกะกะ ป๊าเลยบอกให้กูขับไปจอดที่บ้านเจ็ก แต่บ้านเจ็กไม่มีที่จอด”
“ก็เลยเอามาจอดที่หน้ากู?”
“อืม”
“แล้วรีโนเวทเสร็จเมื่อไหร่ ป๊ารู้ไหมว่ามึงเอามาให้กู?”
“ไม่รู้ แต่คอนโดโกวมีที่จอดรถให้ห้องละคันอยู่แล้ว หรือมึงจะขับลงคลองแถว ๆ หลักสี่ก็ได้” ธีร์ยิ้มกับความกวนตีนของน้องพร้อมกำพวงกุญแจโชว์ ห่านี่ขบไม่หยุดเลยนะสัด
ทั้งคู่ตรงไปโซนเครื่องเขียน ธีร์มองน้องชายที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตอบแชทจนเกิดความสงสัยว่าใครหน้าไหนกันที่ทำให้ไอ้เด็กกะโหลกนี่อมยิ้มได้
“เดี๋ยว?! เอาคืนมานะเว้ย!!!” พอแย่งโทรศัพท์มาได้ก็ยืดขึ้นจนสุดแขน ธีร์ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้น้องชายที่เตี้ยกว่าห้าเซ็นต์แย่งมันไปก่อนจะเสือกจนเสร็จ
“ขอดูหน่อยน่า... ใครคือฟอฟ้าวะ เข้ ‘ปีใหม่ไปเคาท์ดาวน์ด้วยกันไหม เราหมายถึงถ้าฟ้าไม่ได้ไปกับครอบครัว บางทีเราน่าจะอยู่ด้วยกันตอนนั้น’” คนพี่ทำเสียงหล่ออ่านข้อความจากฝั่งขวาพร้อมเอามือดันหน้าน้องชายไว้ เด็กที่เคยนิ่งมาตลอดรายการจึงดิ้นพล่าน พยายามงัดแขนพี่ชายแล้วตบศีรษะอย่างแรงจนหน้าสั่น “โอ๊ย!!! ‘วันนั้นฟ้าไม่ได้ไปไหนหรอก คงอยู่ดูพลุตรงระเบียงคนเดียวแล้วก็นอน แต่วันสำคัญแบบนั้นอยู่กับฟ้าจะดีเหรอโฟร์ ฟ้าน่าเบื่อนะ’”
เสียงสองของไอ้พี่ชั่วโคตรเลวเลย โฟร์ทั้งดึงเสื้อทั้งตบหัวอย่างไม่เกรงใจว่าใครจะเกิดก่อนเกิดหลัง ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายที่คงชั่งใจว่าจะเข้ามาช่วยแยกออกจากกันดีไหม แต่ไอ้พี่ชั่วก็หัวเราะชอบใจพร้อมดัดเสียงเลียนแบบฟอฟ้าไม่หยุด คนเหล่านั้นจึงมองแล้วเดินผ่านไป
“ขออ่านหน่อยไม่ได้ไงวะ?”
“มึงไม่ได้ขอเลย!”
“งั้นขอ”
“ส้นตีนเถอะ มึงมันเหี้ย” คนน้องหอบหายใจพลางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ชนิดว่าถ้าไอ้พี่ชั่วอยากเอาไปก็คงต้องผ่านมือผ่านตีนหลายยกก่อนจะเข้ามาล้วงได้
“แฟนหรา?”
“เสือก”
“ถูก เพราะเสือกจริง” ธีร์จัดผมให้เข้าทรงหลังจากโดนสะกิดกะโหลกไปหลายดอก ถ้าไม่ใช่น้องที่คลานตามกันออกมาบอกเลยว่าป่านนี้กระทืบจมตีนไปแล้ว ถามว่าใครโดน พี่ธีร์เองครับ “คุยกันนานยัง?”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เกี่ยวดิ ตั้งแต่เกิดมากูเคยเห็นมึงคุยกับผู้หญิงอยู่แค่ไม่กี่คน คือม๊า อาม่า โกวรัตน์ แม่ค้าร้านน้ำปั่น แล้วก็เพื่อนพาร์ทไทม์ที่คุยเพราะความจำเป็นเท่านั้น” เสียดายความหล่อเหลาที่ได้จากพี่ไปเกินครึ่ง ไอ้โฟร์ช่างเด็กน้อยนัก จริงอยู่ที่เรียนชายล้วนมาทั้งชีวิต แต่เรื่องหลีหญิงมันเป็นเรื่องของสัญชาตญาณไหม ไม่รู้จักบริหารความเพอร์เฟ็คทางเบ้าหน้าที่ป๊ากับม๊ามอบให้มาจนยี่สิบได้อย่างไร ธีร์รู้สึกอับอายขายขี้หน้ามาก ๆ
“กูคุยเยอะแยะแต่มึงแค่ไม่รู้เฉย ๆ”
“เหย... มาว่ะ” คนพี่หรี่ตายิ้มเจ้าเล่ห์ กอดคอน้องชายให้เดินไปด้วยกัน “นานยัง”
ไอ้โฟร์ไม่ได้ตอบ เขาจึงวางมือลงบนศีรษะน้องพร้อมโคลงเบา ๆ เหมือนลูกหมาที่เคยเลี้ยงด้วยกันเมื่อตอนเป็นเด็ก และมันก็ทำท่าจะปัดออกอยู่ตลอด “หกเดือน”
“เชี่ย... คุยขนาดนั้นแต่ยังไม่คบกันน่ะนะ?”
“อืม” โฟร์ขานตอบสั้น ๆ “กูไม่อยากรีบ”
“ไอ้คุยเรื่อย ๆ เนี่ยมันก็ดีอยู่หรอก แต่ขณะเดียวกันมันก็เสี่ยงนะเว้ย ผู้หญิงบางคนต้องการความชัดเจนมากกว่าสถานะคลุมเครืออะมึงเข้าใจปะ บางทีมึงอาจจะรอได้ แต่เค้าอาจจะรอมึงพูดอยู่ แต่พอเห็นมึงไม่มีท่าทีจะขอคบเค้าอาจจะเปิดใจให้คนอื่นไปแล้ว”
“...จริงเหรอวะ?” ชาติเศษแล้วที่ธีร์ไม่ได้เห็นแววตาและคำถามแสนประหม่าแบบนี้ แสดงว่าไอ้โฟร์มันชอบฟอฟ้าฟอฟันจริงมันถึงลืมตัวว่าต้องขิงข่าตะไคร้ใส่เขา
“มันก็แล้วแต่คน ผู้หญิงไม่เหมือนกันทุกคนหรอก แต่กูพูดเผื่อไว้ไง มึงไม่คิดว่าหกเดือนมันนานเกินไปสำหรับการดูใจกันเหรอวะ ขอเค้าเป็นแฟนได้แล้ว”
“ไม่รู้ดิ กูไม่รู้ว่าเค้าคิดเหมือนกันหรือเปล่า ถ้าพูดไปแล้วเค้าไม่เหมือนเดิมมันคงแย่”
“โถควายน้อยน้องรัก...” ธีร์จิ๊ปากพลางใช้มืออีกข้างบีบกรามน้องชายขณะขึ้นบันไดเลื่อน “ผู้หญิงที่ไม่คิดอะไรเลยคงไม่เกรงใจคืนปีใหม่ของมึงหรอก เค้าจะตอบว่า ‘ขอดูก่อนนะโฟร์ แล้วฟ้าจะบอกอีกที’ มากกว่าจะบอกว่า ‘จะดีเหรอโฟร์ ฟ้าน่าเบื่อนะ’”
พอเป็นเรื่องผู้หญิงแล้วไอ้โฟร์ก็กระจอกทันที แต่เขาอยากช่วยให้ไอ้เด็กเปรตนี่ได้รู้จักคำว่าหัวใจพองโตสักครั้งในชีวิต
“ถ้าชอบแล้วก็ลุยเลยดิ ได้บอกเค้าว่ารู้สึกยังไงมันต้องดีกว่าเก็บไว้ในใจจนตายแน่นอนอะเชื่อกู”
“กูกลัวแป้ก กลัวเข้าหน้าไม่ติด กลัวเค้าชอบคนอื่น”
“อ้าว มึงกลัวแล้วอยู่เฉย ๆ มันจะคืบหน้าไหมล่ะห่าราก ความรักก็แบบนี้เปล่าวะ มีไม่กี่คนในโลกหรอกที่สมหวังจากรักแรก มีคนเป็นแสนล้านที่ไม่สมหวัง แต่พวกเขาก็เริ่มต้นใหม่กับคนอื่นได้เพราะความรักมันมีหลายรูปแบบไง จากที่เคยถูกคน ๆ นึงมองข้าม ก็กลายเป็นถูกมองตลอดเวลาจากใครอีกคน เคยรักก็หมดรักได้ เคยชอบคนนี้ก็ไปชอบคนอื่นได้ เชี่ย ทำไมกูหล่อแบบนี้วะ ว่าจะไม่คมแล้วนะเนี่ย เดี๋ยวจดไว้ใส่แคปชั่นรูปในไอจีดีกว่า” โฟร์มองพี่ชายที่กำลังก้มหน้าก้มตากดมือถือ ไอ้คนกากที่กล้าให้กำลังใจเขาด้วยคำพูดแบบนั้นได้อย่างไร น่าตบกะโหลกให้หายบ้า
“ทำไมเลิกกับพี่เบล?” คนโดนฮุคชะงักอยู่ในท่าจิ้มโทรศัพท์ ธีร์ชำเลืองมองน้องชายที่คงอยากได้คำตอบดี ๆ แม้ว่ามันคงไม่ได้คาดหวังในตัวเขาแล้ว แต่การให้คำตอบที่น่าฟังคงดีกว่าชวนให้ผิดหวังซ้ำซ้อน
“จะว่าไงดีล่ะ กูผิดเองอะ อืม ใช่”
“กูไม่ได้ถามว่าใครผิด กูอยากรู้ว่าทำไม?” ทั้งคู่หยุดอยู่ตรงโซนเครื่องเขียน ไอ้โฟร์คงอยากให้ความสนใจกับปากกาหลากสีมากกว่าหน้าเขาถึงได้เลือกมองความคัลเลอร์ฟูลเหล่านั้นมากกว่าเหง้าหน้าพี่ชาย “ที่ถามเพราะหลายวันก่อนพี่เบลไปขอโทษป๊ากับม๊าที่บ้าน”
“เดี๋ยว ขอโทษเรื่องอะไร แล้วป๊ากับม๊าว่าไง?”
“ก็เสียดาย ป๊ากับม๊าชอบพี่เบลมากมึงก็รู้ แต่พี่เค้าไม่ได้โทษมึงเลย ขนาดตอนป๊าด่า ป๊าขอโทษแทนมึง เค้ายังบอกว่าไม่ใช่ มึงไม่ผิด เค้าบอกว่าเค้าเอาแต่ใจเอง”
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องใครผิดไม่ผิดหรอก ความจริงกูกับเบลไปกันไม่ได้มากกว่า” ธีร์ก้าวเข้าไปหยุดข้าง ๆ น้องชาย หยิบปากกาขึ้นมาลองมั่วซั่วทั้งที่ยังจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่ “เราทะเลาะกันบ่อยก็เลยเลิก”
“อันนี้เลิกจริงหรือแค่ทะเลาะกันเหมือนทุกที มึงจะง้อพี่เบลไหม?” พอถูกถามแบบนี้หน้าของเด็กเด๋อก็ลอยเข้ามา และธีร์ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ไอ้โฟร์เข้าใจว่าตอนนี้เขาชอบคนอื่นแล้วแถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก
“คงไม่ว่ะ เบลก็เริ่มคุยกับคนใหม่แล้ว ถึงจะยังไม่คบกัน แต่การเริ่มต้นกับคน ๆ นั้นก็คงเห็นอนาคตได้มากกว่าฝืนอยู่กับกูต่อไป เค้าควรอยู่กับคนที่ให้สิ่งที่เค้าต้องการได้มากกว่ากู”
“กูเข้าใจเรื่องอาชีพที่มึงอยากทำนะ เข้าใจมาตลอด แต่เป็นแบบนี้มันดีแล้วเหรอวะ กูมองอยู่ห่าง ๆ มึงเริ่มเสียคนรอบข้างไปทีละคนแล้วนะธีร์” ชายหนุ่มชะงักกับคำถาม เอาเข้าจริงมันโคตรเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายเหตุผลเรื่องการมีชีวิตอยู่กับความชอบซึ่งน้อยคนที่จะเข้าใจเขา
“คนรอบข้างที่ว่าก็คือมึง ป๊าม๊า แล้วก็เบลไง สองคนที่ไม่อยากเข้าใจ อีกคนพยายามเข้าใจ แต่มึงล่ะโฟร์ กูเสียมึงไปยังวะ?”
“...”
“ถ้ามึงเข้าใจกูอย่างที่พูดจริง ๆ นั่นหมายความว่ากูยังเป็นพี่มึงอยู่ใช่ไหม?”
น้อยครั้งที่โฟร์จะได้เห็นสีหน้าจริงจังของไอ้เวรตะไลนี่ วูบหนึ่งเขาพูดไม่ออก จึงให้ความเงียบรอบข้างทำงานไปชั่วขณะ
“กูเข้าใจถ้ามึงจะโกรธ กูผิดที่ย้ายออกมาจนมึงคงรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง แต่มองกูลึก ๆ หน่อยได้ไหม นึกถึงพี่ชายของมึงที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโต ดูว่ามันเป็นคนที่พร้อมจะทิ้งทุกอย่างไปเพราะเรื่องเกมจริง ๆ หรือว่ามันมีเหตุผลมากกว่านั้น”
“...”
“กูแค่อยากได้เวลาพิสูจน์ตัวเอง กูมีเงินในบัญชีพอที่จะซื้อบ้านให้ตัวเองแล้ว แต่กูอยากเก็บเงินต่อไว้ซื้อรถให้มึงกับบ้านพร้อมที่ดินให้ป๊ากับม๊าสักหลัง แต่นั่นมันยังพิสูจน์ทุกอย่างไม่ได้ กูอยากมีเงินนอนในบัญชีอีกสักล้านสองล้าน กูจะเอามันใส่กล่อง ผูกโบว์ด้วยสีที่ป๊าชอบแล้วยื่นมันให้ ซึ่งตอนนี้มันก็เริ่มใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีแล้ว กูไม่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศเพราะพยายามเพื่อตรงนี้ แต่ถ้าวันไหนกูกลับไปพร้อมความสำเร็จ มึงคือคนหนึ่งที่ต้องอยู่ตรงนั้น เข้าใจไหมวะ?” ไอ้โฟร์ไม่ได้ขานตอบหรือพยักหน้า มันแค่ลดระดับสายตาลงราวกับว่าไม่อยากพูดคุยถึงหัวข้อนี้อีก และปฏิกิริยาตอบโต้ของน้องชายก็ทำให้เขาใจหวิวจนรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
มันยังคงเป็นเรื่องยาก แต่ธีร์ก็ไม่อยากเลิกล้มความตั้งใจที่จะเปลี่ยนความคิดคนรอบข้าง ไอ้โฟร์คงไม่หายโกรธง่าย ๆ จนกว่าเขาจะยอมกลับไปอยู่บ้าน และขอโทษพ่อกับแม่ที่ทำให้ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้
ชายหนุ่มรวบปากกาทุกแท่งยื่นให้ คนเป็นน้องชายจึงขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจว่าพี่ชายแค่แกล้งเล่นหรือจะเอาจริง “มึงจะบ้าปะ เอาไปไฮไลท์ฝาบ้านเหรอ?”
“เออไง ตอนเป็นเด็กพากันละเลงผนังห้องจนโดนม๊าตีแพ็คคู่ปวดตูดข้ามวันกูยังจำได้ จัดไปดิวะ”
“กูจะซื้อเอง ป๊าให้เงินมาเยอะ”
“รวยจังนะสัด คิดว่าจะผลาญเงินยังไงก็ได้เหรอ ไหนคำว่าลูกที่ดี สาระแนนัก เดี๋ยวกูจ่ายเอง เถียงมีตบ”
“มึงก็เป็นซะอย่างนี้ เอาแต่ใจ” โฟร์ขยับปากบ่นอย่างเหลืออด เคยมีกี่ครั้งที่เขาเถียงมันแล้วจะชนะ ไม่ ไม่เคยเลย
“ยังดีที่รู้ว่าพี่มึงเป็นคนแบบไหน เอานี่ไปด้วยดิ เขียนลื่นหัวแตกยิ่งกว่าถนนตอนฝนตก” ธีร์ยื่นปากกาอีกแท่งให้ และน้องชายก็ยังคงส่งสายตาต่อต้าน
“ขอโทษนะคะ ใช่พี่ธีร์หรือเปล่าคะ?”
“ครับ?” พอได้ยินเสียงขานตอบเด็กสาวกลุ่มหนึ่งก็กรี๊ดอัดมือจนผู้คนที่อยู่ละแวกนี้ต่างมองมาเป็นตาเดียวกัน
“พี่ธีร์จริง ๆ ด้วย หนูเป็นแฟนคลับพี่นะคะ ดูพี่สตรีมทุกวันเลย”
“ขอถ่ายรูปด้วยไหมคะ ฮือ หนูมือสั่นไปหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญมาเจอ”
“พี่ธีร์เซ็นเคสโทรศัพท์ให้หนูได้ไหมคะ เอาหัวใจสามดวงด้วยนะ”
โฟร์ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติเพราะพี่ชายขยับมายืนขวาง เหมือนตอนมัธยมที่มีคนพยายามจะถ่ายรูปไปลงอินเทอร์เน็ตเพื่อให้โลกรู้ว่าเขาคือน้องชายของเกมเมอร์ชื่อดัง ตอนนั้นโฟร์ไม่ได้ลำบากใจ แต่ก็ไม่รู้สึกดีกับการถูกถามข้อมูลพี่ชายเพราะเห็นเขาเป็นทางผ่าน
‘มึงตอบแค่ว่าไม่รู้ก็พอแล้ว’
ไอ้พี่ชั่วบอกอย่างนั้น ไอ้พี่ชั่วมักจะปกป้องเขาจากความสุขของตัวเองเสมอ นั่นคือสิ่งที่โฟร์รับรู้มาตลอด
“พี่ธีร์มากับใครเหรอคะ?”
“พี่โซ่เหรอ หน้าคล้ายพี่ธีร์เลย”
“อ๋อ” ทั้งพี่ชั่วและเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นต่างมองมาทางเขา โฟร์ยืนนิ่งและยิ้มเจื่อน ๆ เหมือนทุกครั้งที่เคยทำตอนที่มีคนถามเรื่องพี่ชาย “เปล่าค่ะ นี่น้องในไส้พี่เอง”
“น้องแท้ ๆ เลยเหรอคะ?”
“มันแค่เกิดก่อนผมเฉย ๆ”
“นั่นไง เห็นปะ” ธีร์หัวเราะพลางกอดคอน้องชายเข้ามา แกล้งออกแรงจนได้ยินเสียงอึกอักก่อนจะยอมคลายออก ไอ้เด็กเวรนี่มันชอบหักหน้านัก “ดูไว้ มันตบมุกเก่งได้พี่”
“น่ารักจังเลยค่ะ หนูถ่ายรูปคู่พี่สองคนได้ไหมคะ?”
“ถ่ายพี่คนเดียวดีกว่าค่ะ ไอ้เด็กห่านี่หน้าเหียกมากตอนขึ้นกล้อง พี่กลัวโทรศัพท์หนูจอแตกจนต้องไปซื้อใหม่ เอาเป็นว่าปล่อยมันไปตามยถากรรมดีกว่านะคะ” ไอ้พี่ชั่ว น่ากระโดดถีบปากจริง ๆ
“อ่า... โอเคค่ะ งั้นหนูขอถ่ายรูปคู่กับพี่ธีร์นะ”
“จัดมาเลยค่า” โฟร์หรี่ตามองพี่ชายอย่างหมั่นไส้กับเสียงสองที่มันจงใจดัดขณะก้มตัวลงถ่ายรูปกับกลุ่มเด็กผู้หญิง
“ว่าแต่คืนนี้พี่ธีร์สตรีมเวลาเดิมหรือเปล่าคะ?”
“สองทุ่มเหมือนเดิมจ้า อาบน้ำกินข้าวแล้วเรามีนัดกันนะคะ” คำหวานจากปากเกมเมอร์หน้าหล่อทำกลุ่มเด็กสาวระทวย อีกทั้งยังเล่นหูเล่นตาทำมือมินิฮาร์ทปิดท้ายอีก
“ฮือ หนูรักพี่นะคะ” กลุ่มแฟนคลับทำมือมินิฮาร์ทตอบก่อนจะกรี๊ดอัดมือตัวเอง เดินถอยออกไปจากตรงนั้นแล้วโบกมือลาสองพี่น้องเพราะทนเขินต่อไปไม่ไหวแล้ว
“เกือบแย่งซีนกูแล้วไหมล่ะ ดีนะวันนี้กูแต่งตัวมาหล่อกว่า ชนะขาดเห็น ๆ” ไอ้พี่ชั่วยังคงพูดเล่นขำ ๆ กลบเกลื่อนเจตนาที่ไม่ได้บอกให้รู้โดยตรงว่าทั้งหมดนั้นล้วนแต่เป็นการปกป้องเขาจากแสงแฟลชแฟนคลับ
“ประสาทแดก” โฟร์จัดเสื้อเชิ้ตให้เข้าที่แล้วหันไปเลือกปากกาต่อ ขณะที่ไอ้พี่ชั่วยังคงพูดเรื่องบ้าบอคอแตกไม่หยุด
“เออมึง”
“อืม”
“จริง ๆ กูเจ็บขาเพราะมอไซค์ไอ้แจ็คพาล้ม ยังไงมึงช่วยขับไปส่งกูที่คอนโดหน่อยได้ปะวะ... แหะ ๆๆๆ” คนพี่หันไปเบะปากเรียกความเห็นใจ กระพริบตาปริบ ๆ ทำปากยื่นเหมือนเด็กอยากได้ตีน คนเป็นน้องจึงทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เหมือนอยากไล่เขาไปเอาเชือกมาผูกคอกับรถแล้วลากกลับคอนโด
*
“กลิ่นอะไรวะเนี่ย?”
“เอ่อ -- มันคือซากปรักหักพังจากเหตุการณ์คืนวันคริสต์มาสน่ะ” ธีร์เข้าไปเก็บเค้กแซลมอนที่ส่งกลิ่นตลบอบอวลชวนอ้วก นึกเสียดายอยู่ไม่น้อยแต่เมื่อคืนเขาไม่มีอารมณ์จะเอาอะไรยัดเข้าปากทั้งนั้น ใจมันคิดแต่ว่าจะตามไปง้อน้องเด๋ออย่างไร กลัวน้องไม่เข้าใจ กลัวน้องไม่คุยด้วยอีก แต่กว่าจะพูดอ้อมโลกให้เบลกลับได้ไอ้แหลมก็ต้องช่วยตอแหลอยู่นานสองนาน
“ฉลองวันเกิดกับเพื่อนเหรอ?”
“เกือบได้ฉลอง แต่มีประเด็นก่อน นั่งดิ” ชายหนุ่มใช้เท้าเตะหมอนอิงออกแล้วเอาเค้กแซลมอนไปทิ้ง โฟร์กวาดสายตามองห้องที่เคยเป็นคอนโดป้าเมื่อหลายปีก่อน แต่ปัจจุบันมันคือรังของไอ้พี่ชั่วที่เอาไว้ใช้ทำงาน
“เดี๋ยวกูกลับเลยดีกว่า”
“เหย... จะรีบไปไหนวะ อยู่ด้วยกันก่อนดิ”
“เพื่อ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองพี่ชายที่เดินไปเปิดประตูระเบียง ตามด้วยฉีดสเปรย์ให้ทั่วห้อง ก่อนจะกลับมาเปิดเกมเพลย์และทีวีแล้วยื่นจอยให้กับเขา “อะไร?”
“อุปกรณ์ทอผ้ามั้ง แหกตาดูดิ” ได้ทีแล้วเอาคืน โฟร์ง้างมือทำท่าจะตบกบาลพี่ชาย แต่คราวนี้มันสู้ ทะเลาะกับมันก็เหมือนทะเลาะกับกระจก
“กูเลิกเล่นเกมนานแล้ว”
“เออรู้ แต่กูเห็นมึงเล่นฟีฟ่า* กับเพื่อนในไอจี อย่ามาเนียน เก๋าแค่ไหนจัดมาหน่อยดิ๊ ใครโดนอัดลูกแรกเป็นลูกที่ป๊าม๊าเก็บมาเลี้ยงจากถังขยะเปียก” ไอ้พี่ชั่วเอาเรื่องความกลัวในวัยเด็กมาเป็นข้ออ้าง ตอนที่โฟร์ร้องไห้เพราะโดนแกล้งว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นเด็กถูกเก็บมาจากถังขยะ ไม่ใช่ลูกพ่อแม่จริง ๆ
มันคงเห็นรูปในไอจีที่เขาลงตอนเล่นกับฟีฟ่ากับเพื่อนในคณะ แต่ภายใต้ความบ้าบอของคนข้าง ๆ โฟร์ก็ได้รู้ว่าไอ้พี่ชั่วก็ส่องความเคลื่อนไหวของเขาอยู่เหมือนกัน
*FIFA (ฟีฟ่า) เกมฟุตบอล
“ม๊ายังชอบกินขนมเบื้องอยู่ปะ?”
“ชอบ แต่กินน้อยลงแล้ว เสี่ยงเบาหวาน”
สองพี่น้องคุยกันโดยให้นักฟุตบอลกับลูกกลม ๆ บนจอทีวีเป็นที่ยึดสายตา ธีร์ไม่อยากปล่อยให้ไอ้โฟร์กลับบ้านทั้งที่ยังคาราคาซังอยู่ อย่างน้อยเขาก็อยากคุยกับน้องชายให้มากกว่าประโยคถามคำตอบคำในไลน์ เพราะนอกจากไอ้เด็กนี่แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะถามความเคลื่อนไหวครอบครัวจากที่ไหน
“แล้วป๊ายังชอบไปนั่งคุยกับกู๋ร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำอยู่ไหม?”
“อืม”
“แล้วรองเท้าที่กูซื้อให้มึงลองใส่สักครั้งบ้างยัง หรือว่าทิ้งไปแล้ว” บอกตามตรงว่าลุ้นจนส่งบอลพลาด ไอ้โฟร์จึงพลิกสถานการณ์กลับมาทำเกมได้ ทั้งคู่พยายามเอาชนะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เหมือนตอนมัธยมที่แอบแม่ปิดไฟเล่นเกม และคนถูกตีตอนเช้าคือพี่ชายที่ไม่รู้จักพาน้องเข้านอน
“ใส่แล้ว”
“เอ้อ... มันต้องอย่างนี้ดิวะ” ใจชื้นยิ่งกว่าทานตะวันได้รับแสงแดด ธีร์อมยิ้มพลางควบคุมนักฟุตบอลบนจอ โยกหลบหลอกล่อจนได้ยินเสียงจิ๊ปากจากคนข้าง ๆ ที่ยังอ่อนด้อยเรื่องเกมนัก
“พาป๊าไปตรวจสุขภาพด้วยนะ”
“กูต้องทำเหรอ มึงอยากทำอะไรทำไมไม่ทำเอง”
“เพราะกูยังทำไม่ได้ไงไอ้ฉิบหาย ฝากหน่อยได้ไหม พ่อกูก็พ่อมึงนะ”
“แล้วกูต้องทำแทนมึงไปจนถึงเมื่อไหร่?” ธีร์ชำเลืองมองคนข้าง ๆ เพื่อดูว่าคำถามนี้ส่งไปทางไหน ระหว่างถามเพราะหงุดหงิดไม่อยากทำให้ หรือถามเพราะอยากรู้จุดหมายว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับไปพร้อมความสำเร็จ “มึงรู้ใช่ไหมว่าป๊าม๊าเริ่มมีอายุแล้ว อากงกับอาม่าก็เหมือนกัน มึงเคยคิดไหมว่าเค้าอาจจะอยู่ไม่ทันได้เห็นความสำเร็จของมึง?”
“อะไรวะ ปากเสียจริงมึง” ธีร์ผลักหัวน้องชาย พูดอย่างไม่โกหกเลยว่าคำพูดของไอ้โฟร์ทำเอาใจเสีย
“กูพูดความจริง ไม่เร็ว ๆ นี้ก็ต้องเกิดขึ้นสักวัน กูไม่ได้แช่งเพราะกูก็รักป๊าม๊า อากงอาม่าเหมือนกัน แต่กูอยากให้มึงคิดดูดี ๆ อย่าให้อีโก้มันบังตามาก”
“จริงอยู่ที่กูทำตัวหัวแข็งใส่ป๊าก่อนออกมา แต่มึงก็รู้ว่าถ้ากูกลับไปตอนนี้กูจะไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความเย็นชากับคำพูดดูถูกดูแคลน”
“งั้นก็ทำให้มันเร็วขึ้นสิวะ ยังไม่ต้องซื้อรถให้กูก็ได้ ให้มันเป็นเรื่องสุดท้ายที่มึงอยากใช้เงินเลย แต่กลับบ้านหน่อย แสดงออกให้เขาเห็นว่ามึงโคตรพยายามแล้วมึงทำสำเร็จแล้ว พอถึงตอนนั้นกูจะยอมไม่ด่ามึงสักวัน แต่จะคอยหนุนหลังให้ป๊าด่ามึงน้อยมากที่สุด”
โฟร์พยายามแย่งลูกฟุตบอลจากพี่ชาย กดปุ่มจอยแรง ๆ โดยไม่รู้ตัวจนนิ้วหัวแม่มือเริ่มเจ็บ รู้ว่ามันเริ่มเกินไปกว่าที่ตั้งใจแล้ว ความจริงเขาควรคืนกุญแจรถให้แล้วนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปช่วยป๊ากับม๊าดูร้าน ไอ้การพูดความในใจที่สะสมมานานออกไปมันไม่ใช่เรื่องที่เข้าท่าเลย ให้ตายอย่างไรไอ้พี่ชั่วก็ไม่ฟังหรอก
“โอเค”
อะไรนะ?
“กูมีแข่งอีกสองรอบ ถ้าผ่านรอบนี้ไปได้ ปลายมกราจะเป็นชัยชนะแรกที่จะพาทีมกูไปแข่งที่เกาหลี”
“...”
“กูจะกลับไปหาป๊ากับม๊า จะยอมนั่งฟังทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนสบายใจขึ้น”
“...”
“แต่กว่าจะถึงตอนนั้น กูว่าเราน่าจะออกมากินข้าวกันบ้าง คุยเรื่องไร้สาระอะไรก็ได้เหมือนที่เคยเป็นเมื่อก่อน” โฟร์เริ่มเสียการควบคุม เขาปล่อยให้สมองคิดตามคำพูดของพี่ชายจนเกือบถูกยิงเข้าประตู
“ไม่มีอะไรเหมือนเดิมตลอดไปหรอก”
“การที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว มันไม่ได้หมายความว่าจะกลับไปรู้สึกแบบนั้นไม่ได้อีกเปล่าวะ ใจมึงเอาแต่ปิดกั้น แล้วกูจะแก้ไขมันได้ยังไง?”
โฟร์กำลังสับสนกับความรู้สึกตัวเอง มันมีทั้งความโกรธและความเข้าใจปะปนกันอยู่ เขาโกรธที่พี่ชายหนีออกไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันโฟร์ก็เข้าใจดีว่าเพราะเหตุผลใดที่บีบให้ธีร์ทำอย่างนั้น
บวกกับเสียงบ่นคิดถึงหลานของอาม่า ความเป็นห่วงของแม่ และความหงุดหงิดของพ่อที่เขาเห็นอยู่ทุกวันจึงรู้สึกโกรธพี่ชายยิ่งกว่าเดิม
“รู้อะไรไหม ถึงกูจะเป็นพี่ชายกาก ๆ แต่กูอยากให้มึงนึกถึงหน้ากูเป็นคนแรกถ้ามึงเจอปัญหาโลกแตกที่หาทางออกด้วยตัวเองไม่ได้”
“...”
“กูไม่ใช่พี่ชายเท่ ๆ เหมือนเมื่อก่อนที่มึงอยากทำตาม ไม่ใช่พี่ที่น่าเคารพ แต่เรามีกันอยู่แค่สองคนนะไอ้ห่า ที่ป๊าเคยบอกตอนเป็นเด็กว่าให้ดูแลมึงอะ ตอนนั้นกูทำเพราะคิดว่าเป็นหน้าที่ของพี่ แต่ตอนนี้กูทำมันด้วยใจนะ ถึงมึงจะโกรธกูแค่ไหนแต่ก็อย่าลืมว่ามีพี่ชายส้นตีน ๆ อยู่ตรงนี้ที่พร้อมจะเป็นที่รองมือรองตีนให้มึง”
“...”
“ถ้าคบกับฟอฟ้าแล้วก็ต้องรู้จักป้องกันด้วยเข้าใจเปล่า อย่าเป็นคนเอาแต่ได้จนพลาดทำเค้าท้อง เพราะอนาคตผู้หญิงคนหนึ่งจะตกไปอยู่ในมือมึงทันทีที่มึงถอดกางเกง” ธีร์ปล่อยมือจากจอยเกมแล้ววางลงบนศีรษะน้องชาย โคลงเบา ๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าเขาคนนี้ยังอยากทำหน้าที่พี่ ต่อให้เด็กน้อยที่วิ่งไล่ตามหลังในวันนั้นจะโตเป็นเด็กหนุ่มวัยยี่สิบแล้ว แต่ในสายตาเขาไอ้โฟร์ยังเป็นเด็กเสมอ
“เออ รู้แล้ว” คนฟังยิ้มบาง ๆ พลางละสายตาจากจอทีวีแล้วหันไปมองน้องชาย เพื่อเห็นว่ามันขยับปากบ่นแบบไม่มีเสียงพร้อมกดจอยอย่างแรงซึ่งถ้าเป็นไอ้แหลมทำคงโดนถีบตกโซฟาไปแล้ว
“แดกข้าวเย็นกับกูก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ส่งไร ไหนบอกว่าเจ็บขา”
“อ่อ มันเพิ่งหายเมื่อกี้ว่ะ สงสัยเส้นกลับเข้าที่แล้ว”
“ส้นตีนเถอะ มึงมันตอแหล ไอ้เชี่ยธีร์”
“ด่ากูตล๊อดดด”
*
(ต่อข้างล่างนะคะ)
-
การซ้อมทีมเริ่มตึงเครียดเพราะทั้งฝั่งฆาตกรและผู้รอดชีวิตต่างฝีมือดีขึ้นจนการเอาชนะแต่ละเกมกลายเป็นเรื่องยาก แต่ก็ถือว่าเป็นข้อดีเพราะยิ่งเอาชนะยากขึ้นเท่าไหร่นั่นหมายความว่าขี้ซุยบราเทอร์พัฒนาได้มากกว่าเมื่อวาน
ธีร์จำได้ว่าสปอนเซอร์ติดต่อมาในคืนวันที่ยี่สิบแปดธันวาเพื่อคุยเรื่องสนับสนุนขี้ซุยบราเทอร์ในระยะยาว และนั่นหมายความว่าพวกเขาทุกคนจะมีเสื้อทีมเป็นของตัวเองพร้อมโลโก้สปอนเซอร์ติดอยู่ด้านหลัง ขี้ซุยบราเทอร์ไม่เคยมาไกลขนาดนี้ ไกลขนาดที่ต้องช่วยกันคิดว่าจะตั้งชื่อทีมเป็นภาษาอังกฤษอย่างไรถ้าหากวันหนึ่งความสามารถมันพาไปไกลกว่าไบเทคบางนา
ทุกคนเริ่มอยู่ไม่สุขแถมยังกดดันหนักเข้าไปอีก ซ้อถึงขั้นบอกให้พี่ตั้บเข้ามาร่วมซ้อมด้วย นางอ้างว่าต่อให้จะเป็นตำแหน่งตัวสำรองก็ต้องตามน้อง ๆ ให้ทัน ส่วนไอ้แจ็ค เห็นมันเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาแต่เห็นว่าแอบเล่นในเวลางานจนมีคนคาบข่าวไปฟ้องบอส
น้องเด๋อบอกว่า ‘โซ่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลย ทำยังไงดีครับพี่ธีร์’ โถ ๆๆ ถ้าอยู่ข้าง ๆ สาบานเลยว่าไอ้ธีร์จะเปิดผมม้าน้องขึ้นจูบหน้าผากสักทีแล้วห่มผ้าให้ พร้อมปลอบปะโลมว่า ‘พี่จะฟาดทีมอวสานอาหารหนอนให้ดิ้นเอง เราไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ’
ส่วนไอ้แหลม ขณะที่ทีมแยกย้ายกันไปนอนมันก็ซ้อมอย่างบ้าคลั่งเพราะอินเรื่องสปอนเซอร์เข้า สงสัยกลัวโดนด่าตอนแข่งเจอทีมเก่ง ๆ จึงซดเอ็มร้อยห้าสิบแล้ววิ่งปั่นไฟยันเช้า ลำบากซ้อต้องทำกับข้าวเผื่อมันอีก พี่ตั้บบอกว่าไอ้เด็กเวรนั่นทำเป็นซ้อมหนักไปอย่างนั้น ความจริงคือหวังแดกข้าวฟรี
สามสิบเอ็ดธันวาคมคือวันพักผ่อน ทุกคนมารวมตัวกันช่วงหัวค่ำเพื่อกินหมูกระทะต้อนรับปีใหม่ และหัวข้อสนทนายังคงเป็นเรื่องทั่วไปปะปนกับการแข่งขัน
“เออ กูไปเสือกมา พี่เท็นแม่งไม่ค่อยเล่น DotA ละนะ สงสัยไปซุ่มเล่นเกมเดียวกับเรา” ไอ้แหลมเป็นคนเปิดประเด็นคันตีน ได้ยินอย่างนั้นจึงอยากมองบนไปจนถึงสวรรค์เผื่อว่าจะพบเทพเท็น
“ช่างหัวมันดิ จะหมัดจะมวยก็มาเหอะ กูฟันหน้ายับอะ”
“เยี้ยดเปี้ยดพี่กูดุสัดอ่า” แหลมปรบมือรัวพลางสะกิดแขนให้คนข้าง ๆ ทำตาม และไอ้โซ่ก็เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย กระพริบตาปริบ ๆ ปรบมือและแน่นอนว่าสิ่งที่มันทำไม่ได้เสี่ยงมือเสี่ยงตีนเหมือนเขา
“LV เคยมีสัญญาใจกับ Blue-Viper ตั้งแต่สมัย DotA แล้ว ไม่แปลกถ้าจะอ้าแขนรับไอ้เท็นเข้าไปเป็นตัวสำรอง” Le Vainqueur มีชื่อเสียงมาแต่ไหนแต่ไร ทีมนั้นมีแต่โปรเพลย์เยอร์ทั้งนั้น ไอ้เท็นก็ไม่ใช่เล่น ๆ ต่อให้เล่นไม่เป็นก็คงอัปเกรดระดับขึ้นมาได้เร็วกว่าคนทั่วไปเพราะความทะเยอทะยานของมัน
“เผลอ ๆ อาจจะได้เล่นเป็นตัวจริงก็ได้” ทุกสายตาหันไปทางไอ้หน้าลูกครึ่ง “คือกูแอบเสือกมาอีกว่า LV น่าจะแหกดากกันภายใน เพราะพี่วิทย์คนเล่นตำแหน่งฆาตกรเพิ่งอัพเฟซแซะเมื่อเช้าจนแฟนคลับเข้าไปให้กำลังใจอย่างเยอะ”
“หือ...”
“อัพว่า ‘ความพยายามของกูคงแพ้หน้าตาหล่อ ๆ กับกระแสสังคมสินะ’ กูเคาะให้เลยว่าเรื่องพี่เท็นแน่นอน ลงห้าบาท” แหลมล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมหยิบเหรียญออกมา
“ถ้าใช่จริง ๆ ก็จะเกินคนละ มันจะตามจองล้างจองผลาญไปถึงไหน?” ตุ้บตั้บบ่นอย่างเหนื่อยใจพลางมองไอ้แจ็คที่นั่งกินอย่างใจเย็นผิดกับไอ้ธีร์ที่ยกเหล้ากระดกไม่หยุดจนไอ้โซ่ยกมือขึ้นเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนอยากจะห้าม
“ฉันเข้าใจนะว่าพวกแกกำลังอิน แต่กว่าจะไปเจอ LV ได้ก็ต้องชนะ ‘อวสานอาหารหนอน’ ให้ได้ก่อนปะวะ?” ซ้อถามขณะคีบหมูใส่ถ้วยของตัวเองเพื่อเอาไปกินหน้าโต๊ะคอม
“แต่ผมไม่ใช่พวกคิดแผนแบบรอบต่อรอบว่ะซ้อ ผมจะวางแผนล่อมันตั้งแต่ตอนนี้เลย จะได้รู้ว่าไม่ควรทะลึ่งกับใคร” ธีร์แค่นหัวเราะ ยื่นแก้วไปข้างตัวซึ่งเด็กเด๋อก็รีบรับไว้แล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้แหลมอีกที
“เอาดิ” ไอ้แจ็คพูดหลังจากเงียบมานาน ทุกคนต่างประหลาดใจที่เห็นว่ามันออกความเห็นก่อนใครทั้งที่เมื่อก่อนเลือกเบลอทันทีที่เป็นเรื่องไอ้เท็น “ถ้ามันอยากเล่นเกมกับเรานัก มึงก็พูดมาเลยว่าแผนตบเกรียนรอบชิงชนะเลิศเป็นยังไง?”
*
“ทำไมสระผมก่อนนอน เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“โซ่ไม่อยากให้หมอนพี่ธีร์ติดกลิ่นบุหรี่น่ะครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นทาบอกกับความประทับใจ พลางมองเด็กเด๋อที่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วชิ่งนั่งลงเช็ดผมบนโซฟาโดยที่เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะคอมในเวลาห้าทุ่มสิบนาที
หลังจากกินหมูกระทะเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปสร้างปีใหม่เป็นของตัวเอง ไอ้แหลมชวนไอ้แจ็คไปเคาท์ดาวน์ตามเวรตามกรรม ชนิดว่าเที่ยงคืนตรงไหนก็จอดมอเตอร์ไซค์ตรงนั้นแล้วหันไป ‘สวัสดีปีใหม่’ กันอย่างคนเหงา พี่ตั้บเคาท์ดาวน์กับเมียที่ร้านเกม ส่วนเขากับน้องเด๋อเลือกกลับหอเพราะตั้งใจว่าจะเล่นเกมกันข้ามปี แต่เพราะมีเรื่องไอ้ห่าเท็นในบทสนทนา คืนนี้ธีร์จึงจัดหนักไปหน่อยจนมึนตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืน
“พี่ธีร์ไปอาบน้ำสระผมเร็วครับจะได้สร่างเมา”
“พี่ไม่ได้เมาจริง ๆ”
“เมาครับ เดินก็ไม่ตรง แถมกลิ่นเหล้าก็คลุ้งมาถึงตรงนี้เลย เมื่อกี้พี่แจ็คบอกโซ่ว่าอย่าปล่อยให้พี่ธีร์อยู่คนเดียวเวลาเมานะ เดี๋ยวพี่ธีร์จะเรื้อนไปยืนตรงระเบียงแล้วพลาดหัวทิ่มตกลงไป โซ่ไม่ไว้ใจครับ”
นั่น... ดูพูด
“เป็นห่วงแบบนี้ไม่ต้องเป็นน้องแล้ว เป็นแฟนเลยดีกว่า!” คนเมาตะโกนแล้วเรื้อนไปจนถึงโซฟา เด็กเด๋อจึงผงะถอยออกพร้อมยกมือขึ้นบังราวกับกลัวว่าจะโดนจูบ “หอมนะเราอะ”
“ก็กลิ่นเดียวกับที่พี่ธีร์ใช้ทุกวันนั่นแหละครับ...”
“จริงปะเนี่ย ทำไมมันหอมกว่าเดิมพออยู่บนตัวเราวะ?” ธีร์วาดแขนลงบนพนักโซฟาพลางโน้มเข้าหาเด็กเด๋อที่นั่งห่อไหล่จนตัวเหลือแค่จึ๋งเดี๋ยว สภาพตอนนี้ไม่ต่างจากเสี่ยลงพุงที่กำลังเต๊าะสาวในคาเฟ่
“ว่าแต่ทำไมพี่ธีร์ต้องมานั่งเบียดโซ่ด้วยครับเนี่ย ที่ก็มีตั้งเยอะ”
“ขาดความอบอุ่นอะ”
“ไปอาบน้ำเลยครับ ถ้าพี่ธีร์ยังดื้ออยู่โซ่จะกลับจริง ๆ ด้วย”
“นี่ขู่พี่อีกแล้ว?” นึกเอ็นดูกับประโยคเมื่อครู่ที่เบาจนเหมือนกระซิบ แถมยังไม่หันมามองหน้ากันอีก
“ใช่ครับ โซ่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะเป็นคนโหด โดยเฉพาะตอนอยู่กับพี่ธีร์ โซ่จะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว”
“ยอมก็ไม่ท้องหรอก”
“อะไรนะครับ?” น้องเด๋อหันมาทำตาโต เขาจึงเลียนแบบหน้าน้องก่อนจะหลุดขำออกมาเพราะโดนผลักอก “พอเมาแล้วลามกเฉย พี่ธีร์ต้องมีสติให้มาก ๆ นะครับจะได้ไม่เป็นภัยต่อคนอื่น”
“ไม่เป็นกับคนอื่นหรอก แต่เป็นกับคนแถวนี้” โซ่หน้าแดงเพราะแววตาของพี่ธีร์ที่มาพร้อมกลิ่นเหล้า เขาพยายามหลบสายตาแล้วเช็ดผมต่อแต่อีกฝ่ายก็เอาแต่จ้องไม่หยุด กะจะให้ละลายตายไปข้างเลยหรือไงนะ...
“ไปอาบน้ำนะครับ...” เสียงอู้อี้กึ่งจะเป็นคำสั่งถ้าน้องเด๋อยืนยันว่าจะแข็งข้อกับเขา แต่ธีร์กลับรู้สึกได้ถึงความออดอ้อนที่น้องคงไม่รู้ตัว
“นี่”
“ครับ -- โอ๊ะ!!!” เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นที่โซ่หันหน้าเข้าหาคนตัวโตกว่า ก่อนจะรู้ตัวว่ามือซ้ายมันเหวี่ยงไปตามสัญชาตญาณเพราะถูกหอมแก้มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว “แย่แล้ว -- โอ๊ย... พี่ธีร์ โซ่ขอโทษครับ โซ่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ซี๊ด...” ธีร์คิดว่าเขาน่าจะเมาจริง เพราะอยู่ดี ๆ ก็สร่างได้เพราะฝ่ามือนุ่มนิ่มที่ฟาดเข้าแก้มซ้ายจนหน้าหัน ปฏิกิริยาตอบโต้น้องเด๋อไม่ได้ใช้งานเก่งแค่ในเกม แต่ใช้ได้ดีกับหน้าเขาด้วยเช่นกัน แสบร้อนยันง่ามดาก
“เจ็บมากไหมครับ... โธ่ เพราะเมาแท้ ๆ เลย” อย่างน้อยน้องก็ยังใจดีมองว่าความชั่วช้าเมื่อครู่เกิดขึ้นเพราะพิษเหล้ามากกว่าจะเป็นความผีเปรตที่เรียกเป็นภาษาบ้าน ๆ ว่าฉวยโอกาส
“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดี ๆ หูก็วิ้งไปหมด”
“ไปอาบน้ำเลยครับ ไม่เล่นแล้ว” โซ่ชกอกอีกคนเบา ๆ ก่อนกำปั้นของเขาจะถูกคว้าไว้โดยคนเมาที่เอาแต่ใจมาก ๆ เลย
“ห้ามหลับก่อนนะ อยู่ข้ามปีกับพี่”
คำว่า ‘อยู่ข้ามปีกับพี่’ ทำคนฟังหน้าร้อนผ่าว โซ่พยายามชักมือกลับแต่พี่ธีร์คงไม่อนุญาต เขาจึงพยักหน้าช้า ๆ อย่างขลาดอาย
“ครับ... โซ่จะนั่งรอเช็ดผมให้พี่ธีร์อยู่ตรงนี้”
“น่ารัก”
เห็นหน้าอ้อน ๆ แล้วก็รู้สึกผิดเลย เมื่อกี้โซ่คงตบแรงมากแก้มพี่ธีร์ถึงแดงขนาดนั้น โอ๊ย... รู้สึกผิดจัง
“ตั้งใจฟังด้วยล่ะ ถ้าพี่ตะโกนหมายความว่าล้มหัวฟาดพื้นแล้ว”
“งั้นใส่กางเกงในอาบน้ำด้วยนะครับ... ถ้าโซ่เข้าไปจะได้ไม่ตกใจ” อยากเขียนจดหมายสักล้านฉบับแล้วโปรยจากระเบียงให้โลกรู้เหลือเกินว่าอนาคตแฟนเขาน่ารักแค่ไหน ธีร์ยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำจนได้ และเขาตั้งใจว่าจะใช้เวลาแค่ห้านาทีพอ
*
การเคาท์ดาวน์รับปีใหม่ต่างไปจากทุกปี ธีร์ไม่เคยขาดความโรแมนติก แต่การนอนมองเพดานในห้องมืด ๆ กับน้องเด๋อก็ยังเป็นเรื่องที่ทำให้ตื่นเต้นได้อยู่ นี่คือการใช้เวลาพิเศษกับเด็กผู้ชายที่ชอบเป็นครั้งที่สอง ซึ่งธีร์จะพยายามไม่ยัดเยียดความเลี่ยนให้มากไปกว่านี้เพราะกลัวน้องไม่ชิน
“นอนหรือยังครับ...?”
“ยัง”
“อีกสิบเอ็ดนาทีล่ะ”
“ตื่นเต้นไหม?”
“อือครับ ตื่นเต้นมากเลย”
“เพราะปีใหม่หรือเพราะนอนอยู่ข้าง ๆ พี่ตอนกำลังจะปีใหม่?”
“พี่ธีร์รู้คำตอบอยู่แล้ว ห้ามถามให้โซ่เขินสิครับ”
“โอเค” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางสอดมือขวาเข้าไปใต้ผ้าห่ม ปะป่ายหาความอุ่นจากมือนุ่มนิ่มของน้องจนเจอแล้วค่อย ๆ สอดประสานกัน
“มือพี่ธีร์เย็นจัง”
“มือเราก็ร้อน”
“พี่ธีร์ชอบหน้าหนาวหรือหน้าร้อนครับ?”
“ชอบน่ารักครับ ชอบคนนี้” คนโดนจีบในความมืดอมยิ้มจนเมื่อยแก้ม โซ่พรูลมหายใจทางริมฝีปากพลางหลับตาแน่นตอนพี่ธีร์กระชับมือ
“ส่วนโซ่ชอบหน้าหนาวนะ...”
“เหรอ ชอบมากแค่ไหน?”
“มากกว่าหน้าฝนนิดหน่อยครับ”
“แล้วหน้าอย่างพี่พอจะสู้หน้าฝนที่เราชอบน้อยกว่าหน้าหนาวได้ไหม?” โซ่รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมเฉพาะตัวพร้อมแรงยวบของเตียงเมื่อพี่ธีร์ขยับเข้ามาใกล้
“ก็พอสู้ได้นะครับ...”
“สู้ได้แค่ไหนอะครับ บอกพี่ธีร์หน่อย”
“เอาอีกแล้ว... การที่อยู่ในห้องมืดแบบนี้ใช่ว่าโซ่จะไม่เขินนะครับ บอกว่าไม่ให้แทนตัวแบบนั้นไง...” น้องเด๋อพูดเสียงอู้อี้
“แต่พี่ชอบโซ่กว่าฤดูร้อนในประเทศไทยอีกนะรู้เปล่า”
“โห... ขี้โม้”
“เอ้า พูดจริง ก็คิดดูว่าประเทศไทยมีฤดูร้อนกี่วัน ถ้านับแบบไม่เกรงใจกรมอุตุฯ ก็คงฟาดไปแล้วสามร้อย”
“มุกแบบนี้เหมือนจะหงุดหงิดมากกว่าเขินยังไงก็ไม่รู้ครับ...” ธีร์หลุดขำเพราะมุกตัวเอง แต่พอได้ยินน้องหัวเราะตามหัวใจก็พองโตจนเริ่มขยับเข้าไปนอนหมอนใบเดียวกัน
“ขอเบียดหน่อยนะ คืนนี้อยากนอนใกล้ ๆ”
“พี่ธีร์ก็เบียดโซ่ตลอดนี่ครับ...”
“แต่ตอนนี้ขออนุญาตก่อนไงครับ”
“เลิกพูดครับกับโซ่เถอะนะ ตอนนี้หน้าโซ่มันร้อนมากเหมือนจะเป็นไข้เลยล่ะครับ”
“หรืออยากเปลี่ยนเป็นจ๊ะจ๋าแทน?”
“อันไหนก็เขินหมดเลยครับ แบบก่อนหน้านี้ปกติที่สุดแล้ว ถ้าพี่ธีร์สงสารโซ่ก็อย่าทำให้ใจเต้นบ่อย ๆ เลยนะ...”
“ทั้งที่เราทำให้พี่ใจเต้นตลอดแท้ ๆ เห็นแก่ตัวจังเลยนะน้องเด๋อ” เขาจับน้องให้พลิกตัวหันเข้าหากัน แม้จะไม่เห็นหน้า แต่ธีร์ก็รู้สึกได้ว่าก้อนกลม ๆ กำลังหดตัวลงเพราะความเขิน
“ถ้าใจไม่เต้นก็ตายสิครับ...”
“เล่นมุกเหรอ ดูเวล่ำเวลาบ้างสิ” ธีร์ค่อย ๆ รั้งเอวน้องเข้ามากอด แต่คราวนี้เด็กเด๋อค่อนข้างให้ความร่วมมือ เพราะไม่ผลักไสเขาออกเหมือนทุกที “กอดข้ามปีซะเลย”
“ถ้าร้อนจะโทษโซ่ไม่ได้นะครับ...”
“เดี๋ยวพี่เร่งแอร์เอง”
“ถ้าเหงื่อออกผ้าห่มก็จะเหม็นด้วย...”
“เดี๋ยวส่งแม่บ้านซัก”
“...”
“อยู่กับพี่เบื่อไหม?” สำหรับปีใหม่แรกที่อยู่ด้วยกัน ธีร์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าน้องเด๋อชอบใช้เวลาข้ามปีแบบไหน เขาไม่อยากให้น้องเบื่อ แต่การพาไปเคาท์ดาวน์ในสถานที่เยอะ ๆ น้องคงไม่ชอบแน่
“ไม่ครับ แล้วพี่ธีร์เบื่อโซ่ไหม?”
“ไม่เลย กลับกันแล้วพี่รู้สึกปลอดภัยด้วยซ้ำ”
“ปลอดภัยเหรอครับ?” โซ่เงยหน้ามองอีกคน แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่โซ่กลับรู้สึกได้ว่าพี่ธีร์กำลังมองอยู่
“ใช่” ชายหนุ่มอมยิ้มพลางลูบแก้มคนในอ้อมกอดเบา ๆ “ปลอดภัยจากความกลัวทุกอย่างที่พี่สร้างขึ้น”
“ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกดีแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ครับ...”
“อนุญาตให้เขินได้”
“ครับ...”
“อีกหนึ่งนาที” เขามองนาฬิกาจากมือถือ ก่อนจะกดเข้ายูทูปพร้อมเสิร์ชหาเพลง ไม่ถึงสิบวินาทีเสียงพลุจากด้านนอกก็ดังขึ้น
‘สวัสดี... ปี... ใหม่แหลว... ผองไทยจงแคล้วปวงภัยยยย’
“...ฮึ” โซ่ยกมือปิดปากขำกับเพลงที่พี่ธีร์กำลังเปิด เด็กหนุ่มช้อนตามองคนที่กำลังกอดเขาเอาไว้ ก่อนรอยยิ้มจะค่อย ๆ จางหายไปเมื่อแสงสว่างจากมือถือทำให้ทั้งคู่เห็นหน้ากันได้ชัดยิ่งขึ้น
เพลงหยุดลงแต่แสงจากหน้าจอยังคงอยู่ โซ่ค่อย ๆ หลับตาเมื่อคนตัวโตขยับใบหน้าลงมาใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกันในที่สุด จูบแรกในนาทีแรกของวันปีใหม่ มันเนิบนาบ เชื่องช้า แต่ก็หนักแน่นไปด้วยความรู้สึก จูบรสยาสีฟันมาพร้อมลิ้นที่กำลังดุนดัน กระหวัดไล่ต้อนจนเด็กอ่อนต่อโลกเผลอออกแรงขยำเสื้อนอนอีกคนโดยไม่รู้ตัว
เจ้าของใบหน้าหล่อถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง โซ่เผลอเลียริมฝีปากก่อนจะปรือตามองคนที่ทำให้เขาหายเข้าไปอยู่ในโลกสีขาวทั้งที่ห้องมืดขนาดนี้ รอยยิ้มของคนขี้แกล้งอ่อนโยนไปกว่าทุกครั้ง และเขาไม่สามารถต่อต้านได้กับความรู้สึกที่มันเพิ่มมากขึ้นทุกวัน โซ่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะชอบพี่ธีร์ขนาดนี้
“ปีหน้าอยู่ด้วยกันแบบนี้อีกได้ไหม?”
“เพิ่งเข้าปีใหม่พี่ธีร์ก็นึกถึงปีหน้าแล้วเหรอครับ...”
“ใช่ เพราะปีหน้าพี่ก็จะพูดถึงปีถัดไปอีก”
“...”
“ถึงขั้นคิดไปไกลถึงตอนนั้นแล้ว ก็คิดดูเอาว่าพี่ชอบเรามากแค่ไหน?”
ชายหนุ่มอมยิ้มพลางเลื่อนเข้าไปจูบคนในอ้อมกอดอีกครั้ง ธีร์เคยห้ามตัวเองมาได้แล้วหลายครั้ง แต่น้องเด๋อล่ะเคยห้ามความน่ารักของตัวเองหรือเปล่า เขาไม่ได้สนว่าเด็กคนนี้จะจูบเก่งหรือเก้ ๆ กัง ๆ เพราะที่เป็นน้องมันลงตัวทุกอย่างจนเขาไม่อยากหาข้อติ
โซ่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอพร้อมวางมือลงบนแผงอกแกร่ง จูบที่เคยนุ่มนวลเริ่มรุนแรงขึ้นตามลำดับจนได้ยินเสียงหอบหายใจ มันต่างจากจูบแรกในวันนั้นที่อย่างน้อยซานต้าก็ยังไว้ชีวิตเขาด้วยการถอนริมฝีปากออกไป
แต่ตอนนี้ไม่ใช่... ลิ้นของพี่ธีร์ยังคงปั่นป่วนไม่หยุด พร้อมมือที่ค่อย ๆ เลิกเสื้อของเขาขึ้นจนต้องลดมือลงไปยั้งเอาไว้ แต่ร่างกายที่เคยยกของหนักไหวกลับไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เพราะสัมผัสจากมือที่กำลังลูบไล้บนผิว
โซ่หลับตาแน่น เกร็งตัวจนปวดไปหมดกับเรื่องที่ไม่เคยทำและพี่ธีร์คือคนแรกที่ทำให้เป็นอย่างนี้ได้ เขาไม่กล้าปฏิเสธสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ใจหนึ่งก็กลัว แต่อีกใจก็เปิดรับอย่างน่าประหลาด คอที่เคยอุ่นเพราะเคยซุกอยู่ใต้ผ้าห่มมันเย็นวาบขึ้นมาเพราะถูกจูบโดยคนตรงหน้า แย่แล้ว... โซ่กำลังสูญเสียความเป็นตัวเองเข้าไปทุกที
“พ... พี่ธีร์ครับ”
จากที่เคยนอนหันข้างก็ถูกจับให้นอนหงาย เด็กหนุ่มมองอีกคนที่ลุกขึ้นคร่อมตัวเขาพร้อมกำคอเสื้อแล้วดึงออกจากศีรษะจนเผยให้เห็นหุ่นในแบบที่โซ่ไม่คิดว่าจะเขินเพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน
ไม่มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทะเล้นอีกแล้ว โซ่พยายามดึงชายเสื้อตนเองไว้แต่พอพี่ธีร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากันเขาก็กลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟเพราะดวงตาคู่นั้นที่สื่อถึงความจริงจังจนชวนให้หน้าร้อนผ่าว
ลิ้นของพี่ธีร์ไม่เคยลามกขนาดนี้ แม้แต่ตอนที่แทรกเข้ามาระหว่างจูบกันก็ยังไม่เท่าตอนแลบออกมาเลียหน้าท้องที่แขม่วลงเพราะสัมผัสที่จะเรียกว่าเย็นก็ไม่ใช่ แต่จะว่าร้อนก็ไม่เชิง
“อ... อย่าครับ” โซ่ห้ามได้แค่นั้น ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากห้ามเสียงตัวเองที่เกือบหลุดออกมาเพราะลิ้นร้อน
...ไล่ให้ไปวิ่งรอบโลกยังไม่เหนื่อยขนาดนี้เลย
คนอื่นทนได้อย่างไร ทั้งถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น ทั้งถูกสัมผัสจากทุกทาง พี่ธีร์เป็นฆาตกรทั้งในเกมและชีวิตจริงเลย...
ถ้าปล่อยให้เลยเถิดกว่านี้จะเป็นอย่างไร ความรู้สึกมากมายกำลังตีกันอยู่ในหัวเต็มไปหมด โซ่คิดอะไรไม่ออกแล้ว ถ้าขอให้หยุดตอนนี้พี่ธีร์จะหงุดหงิดหรือเปล่านะ แต่ถ้าปล่อยไปล่ะ... จะเป็นอย่างไร?
พี่ธีร์เคยเรื่องอย่างว่ามาแล้วนักต่อนัก และคงมีมาตลอดไม่ได้ขาด แต่พอชอบเด็กผู้ชายอย่างเขาก็ต้องอดทนใช่ไหม รู้สึกผิดจัง พี่ธีร์คงหงุดหงิดแน่เลยถ้าโซ่ปฏิเสธ
“...!!” เด็กหนุ่มหลับตาแน่นเมื่อลิ้นร้อนแตะลงส่วนอ่อนไหวตรงช่วงอก เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังกลั้นหายใจ กระทั่งริมฝีปากมันร้องหาอากาศ ก่อนจะถูกช่วงชิงลมหายใจไปอีกครั้งด้วยจูบที่ดูดดื่ม
โซ่ขยำผ้าห่มพร้อมหัวใจที่เต้นแรงกว่าเสียงพลุที่หยุดไปแล้ว เขาไม่กล้าลืมตามองพี่ธีร์ ไม่รู้ว่าเพราะความขลาดอายหรือความกลัวกับสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่สุดท้ายสัมผัสที่ทำให้ร้อนผ่าวไปทั้งกายก็หยุดลงจนต้องลืมตา ก่อนจะพบเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั่งหันหลังให้อยู่ปลายเตียงคล้ายกับว่ากำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่
พี่ธีร์คงอารมณ์เสียที่โซ่ไม่มีหน้าอกเหมือนผู้หญิงแน่ ๆ เลย...
“พี่ธีร์จะไปไหนครับ?!” โซ่ตะโกนรั้งคนที่กำลังเดินออกไปพร้อมความหวาดกลัวที่ทิ้งไว้ให้ ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม... ทั้งคู่เพิ่งเริ่มปีใหม่ที่ดีด้วยกันไปได้แค่ไม่กี่นาทีเองนะ
ถึงใจมันบอกว่าให้ค่อยเป็นค่อยไป แต่โซ่ก็กลัวถูกเกลียดเหลือเกิน ถ้าเป็นเพราะเรื่องตอบสนองให้ไม่ได้เขาก็คงเสียใจมาก แต่อย่าโกรธกันได้ไหม พี่ธีร์ช่วยชอบเด็กผู้ชายโง่ ๆ อย่างโซ่ต่อไปได้หรือเปล่า...?
เจ้าของร่างผอมสูงหันกลับมาพร้อมเสียงถอนหายใจ ตอนนั้นโซ่ถึงได้เห็นว่าสีหน้าพี่ธีร์อึดอัดมากแค่ไหน ทำไงดี... ถ้าโดนตะคอกน้ำตาคงไหลแน่ ลุกขึ้นไปกอดไว้ดีไหมนะ... ถ้าอ้อนสักหน่อยพี่ธีร์อาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้
แต่สุดท้ายความกังวลก็ถูกตบให้ดิ้นอยู่ตรงนั้น เมื่อมือที่เคยปั่นป่วนกันเมื่อก่อนหน้านี้กำลังกำเป้ากางเกงตนเองพร้อมเลียริมฝีปากให้โซ่เห็น
“พี่จะไปเอาออก”
“อ... อะไรนะครับ...?”
“ขอยืมหน้าไปนึกถึงสักสิบนาทีนะ พี่ว่าพี่ไม่ไหวแล้วว่ะ”
“อ... อะไรเล่า พ... พี่... โธ่...”
จากที่เคยพูดชัดถ้อยชัดคำอยู่ ๆ ก็ตะกุกตะกักเพราะเห็นเป้ากางเกงอีกคนที่พองนูนอย่างเห็นได้ชัด โซ่รีบทิ้งตัวลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ก่อนจะหลับตาแน่นซุกหน้ากับหมอนเพื่อทุเลาความอายในเวลานี้
“หูฟังอยู่ข้างโคมไฟ ใส่ไว้ถ้าไม่อยากได้ยินชื่อตัวเองดังมาจากห้องน้ำ”
“โซ่เกลียดพี่ธีร์แล้วครับ...”
ให้ตายสิ... คนเขาคิดมากแทบแย่
To Be Continued
ลืมไปเรยว่ามีน้องโฟร์เป็นประเด็นในตอนนี้ด้วย... 5555
**** หมายเหตุ ****
หนูจะเปิดโอนวันที่ 14 กุมภานี้ ตอน 2 ทุ่มนะคะ
ติดตามได้ที่หน้าเพจเฟซบุ๊ก https://www.facebook.com/Brave2Y/ ได้เลยค่า
มาร่วมเป็นมารวาเลนไทน์กับหนูสิคะพี่ ๆ
300 คนแรก จะได้สมุดบันทึก (ไดอารี่ เล่มเร้ก ๆ) ของน้องโซ่นะคะ
ส่วนสติ๊กเกอร์ขนาด A6 กับโปสการ์ด 1 ใบจะได้ทุกคนฮับ
-
พี่ธีร์แบบเท่เลยยย
-
พี่ธีร์หื่นมากอ่ะ ยังดีที่ไม่หักหาญน้องโซ่ o18 พอได้ยืมหน้าน้องครั้งนึงแล้วก็จะทำต่อเรื่อยๆป่าว
-
//หาอะไรมาขัดประตูห้องงน้ำไม่ให้อิพี่ธีร์ออกมา :katai5:
-
โอ๊ยยยย หวานมากกกกก น้องเด๋อลูกกกก อิพี่ธีมือไวตลอด
-
กำลังจะดีเรยยยยยยยยย 55555555555555
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ช่วงท้ายๆนี่ลืมไปเลยว่ามีโฟร์มาด้วยในตอนนี้
อีพี่ธีร์มึงงงงงงงงงงงง น้องเด๋อรู้กคุณแม่เกือบไปแล้วรู้ก
ปล่อยอีพี่มันใช้มือไป หนูอย่าไปยอมมันง่ายๆ คุณแม่หวง ฮือๆ
-
พี่ธีร์คนหื่นนนน ขอให้เคลียร์กับครอบครัวได้เร็วๆนะ เวลาเป็นสิ่งสำคัญจริงๆ กลัวมันจะสายไปอย่างที่น้องโฟร์ว่า
-
โอ้ยยยยยย ชอบอ่ะ ชอบๆๆๆ น่ารักอะไรขนาดนี้!!
-
พี่ธีร์ ห้ามทำน้องงงงงงงง :ling1: :ling1: :ling1:
ห้ามทำไปมากกว่านี้ แงๆๆๆ เขินน
-
โอ้ยยยยโซ่~~~ ทำไมหนูน่ารักแบบนี้คะ ฮืออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: อี่ธีร์ก็โชคดีเหลือเกินที่มาเจอหนู พี่ธีร์ดูแลหัวใจน้องดีดีนะ อย่าให้ใครมาทำลาย
-
ซี้ดโดด อิพี่ธีร์มีความน่าเอ็นดู
-
น้องโซ่ของเรา เกือบโดนงาบแล้ว โอ้ยยยย นังพี่ธีร์ อย่ามานะ หวง :katai1:
-
o13
-
อีพี่ธีร์โว้ยยวยยยยยยย :jul3:
นี้คือพระเอกยุคใหม่ใช่มั้ยยยย
-
โอ้ยยยยยย อิพี่พระเอกมากข่าาาาา นี่ถ้าอิพี่ไม่ห้ามใจตัวเองนี่จะด่าละ มาข้ามขั้นอ่ะ ต้องขอเป็นแฟนก่องเด้อจ้าาา
-
:hao6:ทนต่อไปนะพี่ธีร์ :laugh:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องโซ่เกือบไม่รอดแล้วนา
-
o18
-
เกลี๊ยดดดดดดดดดดดด >///< การพูดตรงๆและห่ามๆ ทำให้เขินขนาดนี้ได้ไง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
รักความเป็นพี่ชายคนกาก จะร้องงงงงงง :impress3: :impress3: :impress3:
-
อิพี่ธีร์มันชิมน้องซะเขินเลยอะ
พอคนเขียนเปิดเรื่องน้องแหลม เราก็โฟกัสน้องมากขึ้น555
ชอบที่อยู่ด้วยกันเป็นกลุ่ม ชอบพี่แจ็คด้วย พี่ตุ๊บตั๊บกับเจ้ก็น่ารัก
รอเขาเล่นไปแข่ง ตื่นเต้นๆ
ตอนนี้ได้เห็นพี่ธีร์ในมุมพี่กากๆแต่อบอุ่นด้วย
เข้าใจมุมของทั้งอิพี่ธีร์และคนรอบข้าง
อยากรู้ว่าจะคลี่คลายไปในทิศทางไหน
-
น้องน่ารักกกกกก น่ารักน่ารักน่ารัก
ปกติอิพี่ดูไม่ไหวอะ ดูไม่เป็นคนปกติเท่าไหร่
แต่พอเจอช็อตสุดท้ายที่หักใจไปเข้าห้องน้ำแทนคือแบ่บ
โอ้วววววววว พ่อทูนหัวของกระหม่อมมากกก
คนแต่งเก่งมากเลยค่ะ คือ เอาจริงๆ อิพี่ธีร์พูดจาจังมะไรมาหอะ
ยิ่งตอนบอกน้องว่าจะไปเอาออกคือแบบ 555555
แต่สามารถเขียนให้เรารู้สึกว่า มันหล่ออะ
ซีนนี้พี่ธีร์มึงหล่อรับโลห์ไปเลย ไม่รู้จะเข้าใจเรามั้ย555
แต่คือ อิพี่ได้คะแนนเพิ่มไปเลยตอนนี้ รักกก
-
ธีร์ทำถูกแล้ว จริงอยู่ว่าร่างกายอาจจะตอบรับสัมผัส แต่อย่างที่โซ่เป็นตลอด นั่นคือความคิดที่สับสน สลับไปมา และขอเดาว่าธีร์ก็คงคิดไม่ต่างกัน ว่าทำดีไหม น้องจะเกลียดไหม ถ้าเกิดทำไปแล้ว น้องไม่ชอบ เปลี่ยนไป จะทำยังไง อะไรแบบนั้น รออีกนิด แต่หวังว่าจะได้เจอฉากอัศจรรย์นะแจ้ะ อิอิ
-
o13 :pig4:
-
ชอบตอนพี่ธีร์คุยกับโฟร์มากเลย มีความเป็นห่วงน้องและครอบครัวในแบบของตัวเอง ถึงแม้ตอนหลังอิพี่จะแอบเล็มน้องเด๋อของเราไปแล้วก็ตาม (-___-")
:sad4:
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ชอบตอนพี่ธีร์อยู่กับโฟร์จังเลยอะดูมีความอบอุ่นในความกวนตีน
น้องโซ่เกือบไปแล้ววว เข้าห้องน้ำไปก่อนนะพี่มันเร็วเกินไปว้อยย ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเส้ :hao7:
-
14 ก.พ. จองตัวโฟร์ฟอฟ้าไม่ต้องสนแล้ว ขอเรือโฟร์แหลม
-
พี่ธีร์ นังคนชั่วววววว :hao7:
-
อิพี่ธีร์ยึดเกมเป็นอาชีพแล้วไม่สืบทอดกิจการของครอบครัวยังเป็นปัญหาขนาดนี้
แล้วถ้าที่บ้านรู้ว่าเลิกกับแฟนสาวและหันมาคบเด็กผู้ชายแทน อาป๊าจะเกรี้ยวกราดขนาดไหน
-
อยากจะฟัดน้องโซ่แทนพี่ธีร์ จีบกันได้เขินมากๆ
แต่น้องโซ่หรือะธีร์จะตบะแตกก่อนกันละนี่
เคลียร์เรื่องให้ชัดๆก่อนนะพี่ อย่าเพิ่งทำอะไรน้องมัน ไม่อยากให้น้องเสียใจ
-
น้องโซ่น่ารักมากเว่ออ
-
น้องโซ่ลูกกกก เกือบเสร็จคนหื่นแล้ว 5555555
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 19 (PART 1/2)
PRO NO SLEEP
โซ่กำลังสับสนเป็นอย่างหนัก กับความเปลี่ยนแปลงที่ทำให้ทุกอย่างหมุนติ้ว ๆ ยิ่งกว่านั่งบนเครื่องเล่นหวาดเสียว เขาคิดมาตลอดว่าถ้าความสัมพันธ์พัฒนามากขึ้น อย่างมากก็แค่ปรับตัวให้ชินกับการถูกจูบ แต่แบบเมื่อคืนมันน่าตกใจมากเลย ทั้งเรื่องที่พี่ธีร์แปลงร่างตั้งแต่นาทีแรกของปีใหม่ แล้วก็ตกใจตัวเองด้วยที่รู้สึกหวิว ๆ ถึงจะกลัวแต่ก็รู้สึกดีจนน่าอาย ถ้าเล่าให้อาร์มกับเจมส์ฟังคงโดนล้อแน่
นึกถึงสีหน้าพี่ธีร์ตอนจริงจังแล้วหน้าก็ร้อนขึ้นมา แววตาคู่นั้นมองเขาแบบไหนกันนะ เหมือนจะจับกลืนลงท้องแล้วไม่ยอมย่อยเลย
โซ่นอนไม่หลับเพราะรอคนเข้าห้องน้ำ นานมากเลยล่ะ ทำไมพี่ธีร์ถึงใช้เวลานานขนาดนั้นนะ มันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า ตอนนั้นโซ่คิดไปต่าง ๆ นานาเลย กลัวพี่ธีร์เป็นโรคจนต้องไปโรงพยาบาลให้หมอตรวจ แต่เหมือนพี่ธีร์จะรู้ว่าโซ่คิดอะไรอยู่ถึงเดินกลับมา
ไม่มีแม้แต่การสะกิด เด็กหนุ่มตัวผอมไม่กล้าหันไปถามว่า ‘พี่ธีร์โอเคไหมครับ?’ เพราะมันคงแปลกพิลึกถ้าหากจะถามคนที่เพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจลับจากห้องน้ำ โซ่ไม่ควรพูดอะไรทั้งนั้นเลย เขาควรนอนแล้วก็ตื่นมาอีกทีตอนเช้า แต่ตอนนั้นเขาเป็นห่วงจริง ๆ คิดว่าจะลองใช้วิธีแกล้งหลับแล้วพลิกตัวหันไปหา แต่ก็กลัวจะถูกมองว่าให้ท่า โซ่แค่อยากเห็นว่าพี่ธีร์นอนแล้วหรือยังก็เท่านั้นเอง
‘ขอพี่กอดหน่อยนะ’
คำขออนุญาตกระซิบบอกเบา ๆ และเด็กที่จมอยู่กับความกังวลก็ปล่อยให้ร่างของตัวเองหายเข้าไปในอ้อมกอดโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น โซ่ยังคงแกล้งหลับ ปล่อยให้พี่ธีร์จุ๊บศีรษะซ้ำ ๆ ก่อนจะหลับไปพร้อมความสบายใจ ขอบคุณที่พี่ธีร์ไม่โกรธที่โซ่ไม่มีหน้าอก
เริ่มต้นวันแรกของปีใหม่ด้วยการตื่นแปดโมง โซ่ปล่อยให้พี่ธีร์นอนต่อ ส่วนเขาก็ลุกไปอาบน้ำแปรงฟัน วันนี้เครื่องดูดฝุ่นทำได้แค่มอง เพราะแขกของห้องกำลังทำความสะอาดด้วยไม้กวาดเพราะไม่อยากให้คนหลับต้องตื่นจากเสียง
ผ้าชุบน้ำกำลังถูลงบนโต๊ะสุดแสนอลังการที่ใครมาเห็นคงอิจฉา ไม่ว่าจะเป็นสเปกคอมที่พี่แหลมเคยเล่าให้ฟังว่าพี่ธีร์ซื้อชิ้นส่วนมาประกอบเอง ไหนจะจอทั้งสามที่วางเรียงกัน มันคงเป็นสิ่งเดียวในห้องที่พี่ธีร์พยายามดูแลรักษาเพราะโซนนี้ดูสะอาดที่สุด โซ่พยายามเช็ดถูอย่างระมัดระวัง ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเพราะโดนจิ้มเอวจากใครอีกคน
“คุณพระ!!!”
“ทำไรหนู?”
“...เช็ดโต๊ะคอมให้ครับ มันมีฝุ่นเกาะอยู่นิดนึง” พอเผชิญหน้ากันตรง ๆ ก็เขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น โซ่ก้ม ๆ เงย ๆ หลบสายตาซึ่งคนเพิ่งตื่นคงจับได้ง่าย ๆ แต่เขาก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำตัวอย่างไรหลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืน
“ซ้อมเป็นพ่อบ้านให้พี่เหรอ?” มือพี่ธีร์อาจจะมีเวทย์มนตร์ โซ่ถึงรู้สึกว่าความกังวลและความขลาดอายที่เพิ่งเกิดขึ้นได้หายไปเป็นปลิดทิ้งหลังจากมือแกร่งวางลงบนศีรษะเขาพร้อมยีเบา ๆ
“โซ่กลัวพี่ธีร์จามก่อนแม่บ้านจะมาทำความสะอาดให้น่ะครับ...”
“น่ารักอีกแล้ว” เด็กหนุ่มค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงหัวเราะในลำคอ
“พี่ธีร์เหมือนยังง่วงอยู่เลย ไปนอนต่อไหมครับ เดี๋ยวสิบเอ็ดโมงโซ่ลงไปซื้อข้าวให้”
“ไม่เอา” คนเมาง่วงอมยิ้ม ก่อนจะรั้งตัวเขาเข้าไปกอดหลวม ๆ “พี่ไม่ยอมให้เราทำอะไรคนเดียวในวันแรกของปีใหม่หรอก”
“อะไรกันครับ พูดเหมือนจะไปเอาไปหยิบไม้ถูพื้นมาช่วยโซ่อย่างนั้นแหละ...” คนขี้เขินพูดเสียงอู้อี้ ถ้าต่างฝ่ายต่างแกล้งตายเรื่องเมื่อคืนแบบนี้ก็ดีเหมือนกันโซ่จะได้ผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยร่างกายก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อต้านตอนถูกกอดแล้ว แบบนี้จะเรียกว่าชินได้ไหมนะ
ไม่ใช่หรอก เพราะถ้าชินแล้วโซ่คงไม่ใจเต้นแรงขนาดนี้
“เห็นนี่ไหม?” พี่ธีร์คลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปหยิบบางอย่างเอามาให้โซ่ดู มันคือตุ๊กตาหมูสีเหลืองแก้มแดงตัวนั้น ตัวที่ทั้งคู่เคยไปคีบด้วยกันเมื่อนานมาแล้ว “ตัวแรกโซ่บอกให้พี่เก็บไว้ งั้นวันนี้เราไปจับตัวที่สองด้วยกันดีไหม?”
‘โซ่จะเอาตัวที่สอง มาคราวหน้าพี่ธีร์คีบให้โซ่ด้วยนะครับ’
“...”
อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าหนึ่งมกราคมเป็นวันวาเลนไทน์ เพราะคนตรงหน้าถอดคราบผู้ชายกะล่อนทิ้งแล้วสวมบทคนโรแมนติกตั้งแต่เช้า คิดไม่ถึงเลยว่าพี่ธีร์จะจำที่มาของตุ๊กตาตัวนี้ได้ และถึงจำได้โซ่ก็ไม่กล้าคิดว่าอีกฝ่ายจะให้ความสำคัญแบบนี้
“วันนี้พี่ธีร์ไม่สตรีมเหรอครับ แฟนคลับน่าจะรอพี่ธีร์ไปสวัสดีปีใหม่อยู่นะ ไว้ค่อยไปคีบตุ๊กตากันวันหลังก็ได้ครับ”
“แฟนคลับอะสองทุ่ม แต่ว่าที่แฟนครับต้องตอนนี้”
“แน่ะ...” คนโดนหยอดขมวดคิ้วมอง พี่ธีร์เป็นคนโรแมนติกได้แค่แป๊บเดียวจริง ๆ
“เดี๋ยวพี่อาบน้ำเสร็จแล้วเราไปกินข้าวกัน หลังจากนั้นโซ่อยากไปไหนพี่จะพาไปทุกที่เลย”
“มีรถแล้วป๋าเหรอครับเนี่ย?”
“มากอะ อยากได้ตุ๊กตาหน้ารถแบบคนแถวนี้ด้วย” ธีร์โอบแก้มน้องทั้งสองข้างพร้อมบีบเข้าหากันจนปากจู๋ “รอดตัวไปนะ ถ้าพี่แปรงฟันแล้วเราโดนจุ๊บแน่”
“พี่ธีร์ฟันเน่า”
“ขอไปแปรงก่อน เดี๋ยวมาเอาคืน” คนทะเล้นมูนวอร์คออกไปพร้อมขยิบตาใส่เด็กเด๋อที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะคอม “เชี่ย!!”
โซ่หลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เพราะคนที่เคยทำเท่เมื่อครู่ดันเตะปุ้งเต้ากับไม้กวาดที่เขาวางเอาไว้เพราะยังกวาดไม่เสร็จ
“เดี๋ยวโซ่เก็บเองครับ”
“จัดการด้วยนะพ่อบ้าน” เพราะผมที่ชี้โด่เด่หรือท่าทางเสียฟอร์มกันนะที่ทำให้พี่ธีร์ดูตลกอย่างนั้น โซ่พยักหน้ารับพลางมองขายาว ๆ ที่กำลังสะบัดเอาฝุ่นออกจากเท้า ก่อนจะเขย่งเข้าไปในห้องน้ำ
*
ธีร์ใส่หมวกกับผ้าปิดปากสีดำเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเขามาเดินห้างกับน้องเด๋อ มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้จริง ๆ ที่เกิดมาหน้าตาดี โดดเด่นจนใคร ๆ ต้องเหลียวหลังมอง ดังนั้นการเซฟตัวเองเพื่อน้องจึงบังเกิด
วันนี้คนออกมาข้างนอกอย่างเยอะ มีโอกาสเสี่ยงเจอแฟนคลับสูง ซึ่งถ้าโป๊ะเจอสถานการณ์เดียวกับไอ้โฟร์คือน้องเด๋อต้องแกล้งเป็นใบ้เท่านั้นอะถึงจะรอด
วันปีใหม่ที่เรียบง่ายผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่ออยู่กับเด็กคนนี้ ชายหนุ่มรู้สึกดีที่เมื่อคืนเลือกหักห้ามใจแทนที่จะทำไปตามอารมณ์ เขาไม่ควรคิดมากกับความรัก แต่ก็ควรคิดให้เยอะ ๆ เพื่อรักษาความรู้สึกน้องเด๋อไว้ ธีร์คิดไม่ออกเลยว่าเช้านี้จะเป็นอย่างไรถ้าหากเขาทำตามใจตัวเองเหมือนที่เคยทำกับคนอื่น ๆ
ต่อให้น้องจะยอมหรือไม่ แต่สำหรับเด็กที่ไม่เคยมีความรักและไม่เคยผ่านประสบการณ์เรื่องอย่างว่ามาก่อน ธีร์คิดว่าเขาควรจะอ่อนโยนและรอเวลาไปอีกสักพักใหญ่ ๆ เลยว่ะ รู้สึกเลวขึ้นมาเป็นเท่าตัวเพราะคิดเรื่องลามกอยู่หลายครั้ง ยอมรับแบบเหี้ย ๆ เลยก็ได้ว่าความรักเป็นเรื่องของความรู้สึกจริง ๆ แต่เดี๋ยวนี้เขามองหน้าน้องเด๋ออย่างบริสุทธิ์ใจไม่ได้แล้ว
มันมีความอยากจับน้องกดลงกับเตียง แล้วกอดหอมจนกว่าจะพอใจ อยากจูบแล้วผละออกมามองหน้าแดง ๆ แล้วกดริมฝีปากซ้ำลงไปอีกครั้งเพื่อให้น้องรับรู้ว่าไอ้บ้านี่แทบจะคลั่งอยู่แล้ว หลงจนโงหัวไม่ขึ้นอะไรขนาดนี้ แม้จะไม่เคยลองกับผู้ชาย แต่ธีร์เชื่อว่าพอถึงเวลาจริงบรรยากาศมันต้องพาเขาไปได้จนสุดทางแน่ ๆ มั่นหน้ามั่นโหนกเต็มที่
ธีร์ชอบผู้หญิงหน้าอกบึ้ม ๆ แต่น้องไม่มี อันนี้โอเค ไม่เป็นไร ไม่ใช่ปัญหา แค่ได้ฟังเสียงน้องร้องอู้อี้เหมือนจะร้องไห้อย่างเมื่อคืนก็ชนะนมสามร้อยห้าสิบซีซีแล้ว
เดี๋ยวนะ ทำไมในหัวกูมีแต่เรื่องแบบนี้วะ?
“พี่ธีร์ครับ รถจอดอยู่ทางนั้น”
“อ้าว” ชายหนุ่มหลุดออกจากความคิดแล้วหันกลับไปหาน้องเด๋อที่ยืนถือแก้วคาราเมลเฟรปเป้อยู่ด้านหลัง เวร พอคิดเรื่องจั้มบ๊ะแล้วสติก็หลุดไปชั่วขณะเลย
“พี่ธีร์ดูเหม่อ ๆ คิดอะไรอยู่หรือเปล่าครับ หรือว่าเบื่อที่มากับโซ่?”
“ก็แย่ละ” ชอบขนาดนี้จะเอาอะไรไปเบื่อ แต่จะให้อธิบายเหตุผลสมเต่าถุยก็ไม่ใช่เรื่อง
ชายหนุ่มคาดเข็มขัดแล้ววางแก้วกาแฟลง พอหันไปหาคนข้างตัวก็ต้องเบิกตากว้างเพราะภาพที่เห็น วิปครีมราดคาราเมลจะอร่อยแค่ไหนคงมีแค่น้องเท่านั้นที่รู้ ธีร์เริ่มหายใจติดขัดเพราะลิ้นเล็กที่กำลังตวัดเลียครีมสีขาวจากนิ้วตัวเองอีกทั้งยังเลียปากตบท้ายอีก
โว้ยยยยยยยยยยยยย!!!
“หลอดหายไปไหน?!!!!!!!!!!”
“ครับ...? มันตกพื้นไปตอนที่โซ่มัวแต่ตอบไลน์แพรวน่ะ” น้องหันมาตอบหน้าซื่อ ๆ ก่อนจะก้มลงมองแก้วกาแฟโลโก้เงือกสีเขียวที่วิปครีมลดลงไปเกินครึ่งแก้ว “ขอโทษที่สกปรกนะครับ แต่วิปครีมอร่อยเกินกว่าที่โซ่จะยอมตัดใจทิ้งมันลงถังขยะ”
มันไม่ใช่เรื่องสกปรกไม่สกปรกปะ?!!!!!
“นั่นก็ทักมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาจริง” เขาหยิบหลอดจากแก้วตัวเองยัดใส่แก้วน้องแล้วหมุนพวงมาลัยเคลื่อนรถออก
“แพรวทักมาสวัสดีปีใหม่ครับ แล้วก็ชวนโซ่ไปเที่ยววันเด็กด้วย”
“โตจนลิงเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะมาวันด่งวันเด็กไรอีกคะน้องโซ่ขา” ธีร์ดัดเสียงพลางคาดโทษคนข้าง ๆ ดีนะที่ยังรู้จักใช้หลอดของ ถ้ายังดูด ๆ เลีย ๆ นิ้วอยู่สติเขาคงหลุดได้ง่าย ๆ
“ไปไม่ได้เหรอครับ แพรวบอกว่าจะชวนพี่แหลมด้วยนะ”
“แล้วทำไมไม่ชวนพี่ด้วย?”
“พี่ธีร์อยากกลับไปเป็นเด็กเหมือนกันสินะครับ โซ่เข้าใจนะ” น้องมองตาปริบ ๆ คนขี้มันเขี้ยวจึงเอื้อมไปดึงแก้มเบา ๆ พอได้ยินเสียงร้อง ‘โอ๊ะ’ ก็พอใจ
“เปล่า อยากไปเป็นผู้ปกครอง”
“แน่ะ อย่าบอกนะครับว่าที่หน้าบึ้งอยู่ตอนนี้คือหึงโซ่กับแพรว”
“เออ รู้แล้วก็อย่าทำให้เป็นหมาบ้าดิ หัวร้อนเลยเนี่ย” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ ก่อนจะขมวดคิ้วเพราะมือข้างซ้ายที่เคยวางอยู่กับหน้าขากำลังถูกจับไปกุมไว้โดยคนข้าง ๆ
“เย็นลงหรือยังครับ?” น้องเด๋อคงเขินมากแต่ก็เลือกง้อด้วยวิธีน่ารักเอาเรื่อง แล้วแบบนี้ใครจะกล้าบอกว่าที่มึนตึงใส่เมื่อครู่เป็นแค่การแสดง
“ยัง”
“งั้นโซ่จะจับไว้นาน ๆ จนกว่าพี่ธีร์จะหายนะ”
“ถ้านานขนาดนั้นก็ต้องช่วยเข้าเกียร์แล้วปะ?”
“จริงด้วย โซ่ลืมคิดไปเลยครับว่ามันอันตราย” น้องงึมงำระหว่างคิดหาวิธีง้อ ก็ดีเหมือนกัน ถ้ารู้ว่าตอแหลแล้วจะได้เห็นน้องเด๋อมุมนี้ ไอ้ธีร์จะแกล้งงอนบ่อย ๆ เลย
“ปล่อยเลยปล่อย”
“อย่าปฏิเสธเสียงแข็งแบบนั้นสิครับ โซ่ใจวูบเลยอะ”
“ทีตอนเล่าว่าจะไปกับแพรวยังไม่เห็นวูบ แต่ก็เข้าใจอะนะ เรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน โซ่จะไปไหนกับใครก็ได้ พี่ไม่มีสิทธิ์ไปรั้ง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะครับ โซ่น่ะ --”
“ทำไม โซ่ทำไม?” เขาเลิกคิ้วมองพลางเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ดูคนบางคนช้อนตามองมาเหมือนอยากอ้อนให้หยุดมึนตึงใส่เสียที ชายหนุ่มหันไปขับรถต่อ พอถึงทางแยกก็เหยียบเบกก่อนจะหันเข้าหาเด็กเด๋อที่กำลังนั่งยืดหลังตรง สองมือกำแน่นวางบนหน้าขา ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เขา
เอาว่ะ!!! อย่าบอกว่าจะขึ้นมาคร่อมตัก มีกรี๊ดนะบอกเลย!!!
“โซ่ชอบพี่ธีร์ครับ!!!!!!!!!!!”
“เชี่ย!!!” คนถูกตะโกนบอกความในใจถึงกับวิ้งยันสมองซีกกลีบท้ายทอย ธีร์ขมวดคิ้วคาดโทษคนข้าง ๆ ที่ทำหน้ามึนใส่เหมือนว่ากำลังรอดูผลงานตัวเองที่ทำไปเมื่อครู่ “ผีเข้าเหรออยู่ ๆ มาตะโกนใส่ ขี้หูเต้นระบำแล้วมั้งเนี่ย”
“ก็พี่ธีร์บอกว่าถ้ารู้สึกเหมือนกันให้ตะโกนดัง ๆ โซ่ไม่ผิดสัญญาหรอกนะครับ โซ่เป็นคนเข้ม”
อยากมองทะลุไปหาความใสซื่อแต่ก็หาไม่เจอ น้องเด๋อแม่งสุดสัด เมื่อครู่นี้คือการเอาคืนที่ทำให้นึกถึงตอนสารภาพรักกับน้องครั้งแรก แต่ธีร์ไม่เคยคิดว่าน้องจะยอมทำตามที่เคยบอก
“ชอบก็พาพี่ไปวันเด็กด้วยดิ” คราวนี้ถึงกับเสียงอ่อน ถ้าพวกไอ้แหลมได้ยินมันคนเบ้ปากคว่ำใส่เป็นแน่แท้ แพ้ลูกอ้อน แพ้ความงุงิ
“ครับ ไปด้วยกันนะผู้ปกครองของโซ่”
ได้ยินคำตอบแสนพอใจก็อมยิ้มจนเมื่อยหนังหน้า ชายหนุ่มเข้าเกียร์เมื่อสัญญาณไฟขึ้นสีเขียว ดวงตาคู่นี้ยังคงมองถนน แต่หูกำลังฟังเสียงฮัมเพลงของเด็กเด๋อที่ไม่ได้สร้างความรำคาญเลยสักนิดเมื่อเทียบกับไอ้แหลม พอถนนโล่งและบรรยากาศในรถเริ่มเงียบ ธีร์จึงแบมือออกเพื่อรอการเติมเต็มจากคนข้าง ๆ
“จับต่อสิ พี่ไม่ต้องเข้าเกียร์แล้ว” ชายหนุ่มละสายตาจากถนนมามองหน้าอีกฝ่ายได้แค่ครู่เดียว แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าน้องกำลังเขิน
ชั่วขณะหนึ่งธีร์คิดไปว่าวันนี้มันคงเหมือนเมื่อวาน แต่พอหันไปเห็นว่าน้องอยู่ข้าง ๆ เรื่องของเมื่อวานจึงพิเศษน้อยกว่านิดหน่อย เขาชอบเสียงน้องเด๋อตอนพูดไปเรื่อย แม้แต่ตอนทาบมือกับกระจกสบตากับหมาพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์รถคันข้าง ๆ เหมือนว่าอยากจะสื่อสารกันแม้ไม่ได้ยินเสียง แบบนั้นก็น่ารักจนมือขวาเผลอถ่ายคลิปลงไอจีสตอรี่พร้อมแคปชั่นว่า
‘ดูมนุษย์ต่างดาวคุยกัน’
ธีร์ชอบสกินชิพ ชอบมากด้วย แต่เขาทำอย่างนั้นกับน้องเด๋ออย่างเปิดเผยไม่ได้ ด้วยสายตาสังคมที่ยังมองเห็นว่ารักเพศเดียวกันเป็นเรื่องแปลก แม้ปากจะยอมรับแต่เขาก็ไม่อยากให้น้องตกเป็นขี้ปากใคร แม้ว่าทั้งคู่จะเริ่มต้นจากการเล่นเกม แต่ธีร์ขอสัญญากับตัวเองว่าจะปกป้องเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด
ไม่ว่าจะเป็นภัยจากตัวเองหรือคนรอบข้าง
ความรักที่เกิดขึ้นกับผู้ชายด้วยกันไม่ได้ต่างจากความรักกับแฟนเก่าสักเท่าไหร่นัก อันที่จริงถ้าตัดเรื่องเพศออกไป ธีร์คิดว่ามันเป็นเรื่องของนิสัยมากกว่า ทั้งคู่กำลังทำความรู้จักกันและกันทีละนิด เรียนรู้ว่าอีกฝ่ายชอบหรือไม่ชอบอะไร เติมเต็มสิ่งที่ขาดหายให้กัน เป็นห่วงเป็นใย ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ และพร้อมอยู่ด้วยกันในวันที่มีความสุขหรือไม่สบายใจ เพียงเท่านั้นความรักครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีก นอกจากความขี้หึงของตนเอง
“โซ่”
“ครับพี่ธีร์?”
“แวะซุปเปอร์กันเถอะ พี่อยากทำมื้อเย็นให้เรากิน”
50%
พาน้องโซ่มาส่งวันวาเลนไทน์ค่า
คุณแม่คะ 2 ทุ่มวันนี้ (14 กุมภา) เปิดให้โอน #ซอโซ่ล่ามธีร์ เป็นวันแรกนะคะ
500 เล่มแรกได้สมุดบันทึกน้องโซ่ไปฟรี ๆ เลยค่า แต่ถ้าหมดโควตาแล้วคุณแม่ยังสามารถซื้อสมุดบันทึกน้องได้ในราคาเล่มละ 50 บาทนะคะ
หากสนใจอย่ารอช้าค่ะคุณแม่
รายละเอียดลิงก์การโอนพินไว้ในเพจ หน่วยกล้าวาย ในเฟซบุ๊กแล้วค่า
-
น่อวววววววววว เริ่มต้นปีใหม่ด้วยความหวานเรยยยยยยยย
-
อยากเลี้ยงน้องโซ่ น้องน่ารักมาก งือออออ
-
น้องโซ่ = หมาโกลเด้นขี้อ้อน
น่าฟัดที่สุดในสามโลก
-
งื้ออออออออออออ ทำไมน้องเด๋อน่ารักอย่างนี้ อยากได้ๆๆๆๆ ขอได้มั้ยยยย พี่ธีร์จะให้มั้ยยย :hao7: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:z2:
-
:pig4:
-
o13 :pig4: :L1:
-
ชอบเรื่องนี้ โซ่น่ารักสุดหัวใจ
-
หวานกันไปจ้าาาาา :mc4:
-
น้องโซ่น่ารัก หวานจริงๆเลย
-
ใจตรงกันแล้ววววว
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
มีแฟนเด็กก็ต้องคอยเอาอกเอาใจนะพี่ธีร์นะ
-
ความหวานขึ้นตาไปหมดแล้วว วอนคนเขียนสร้างอุปสรรคให้ไอ่พี่ธีร์หน่อยค่าา หมันไส้ อิอิ :hao3:
-
:กอด1:
-
คนเข้มอุทานอย่างน่ารักอ่ะ น้องโซ่นี่งานดีมากกกกกก ของพรีเมียมต้องตกอยู่ในมือคนกากหรอคะ 55555555
พี่ธีร์เป็คนเท่ที่เท่ไม่สุดอ่ะ มันจะมีความกากมาขั้นก่อนตลอดเลยยยย บ้ามากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งพบความชั่วของพี่ธีร์ สายตาที่มองน้องไร้ฟีลเตอร์ความบริสุทธิ์ไปแล้วววว :hao5:
-
ตอน 19 (PART 2/2)
เสียงหั่นผักอย่างช้า ๆ บ่งบอกถึงความไม่ถนัดเรื่องทำอาหาร โซ่นั่งมองพ่อครัวจำเป็นที่กำลังพยายามจัดแจงวัตถุดิบด้วยตัวเองพร้อมบอกให้เขานั่งอยู่เฉย ๆ แล้วรอกินอย่างเดียว แต่สถานการณ์ตอนนี้น่าเป็นห่วงมากเลยล่ะ เพราะพี่ธีร์เอาแต่ร้องอู้อ้าเหมือนว่าจะถูกมีดเฉือนนิ้วอย่างไรอย่างนั้น
จะรอดไหมนะ... ควรลงไปซื้อเบตาดีนกับผ้าก๊อซรอหรือเปล่า โซ่อยากไว้ใจพี่ธีร์แต่พอฟังเสียงกระทะที่ร้องฉ่า ๆ แล้วก็รู้สึกเหมือนมันกำลังตะโกนขอความช่วยเหลือจากโซ่เลย
“พี่ธีร์ครับ ให้โซ่เป็นลูกมือเถอะนะครับ กระทะมันร้องแล้ว”
“มันร้องเพราะทึ่งในความหล่อของพี่ต่างหาก อย่าตกใจไป นั่งเป็นกำลังใจอยู่ตรงนั้นก็พอแล้ว เข้าใจไหม ดัลลิ้งคึ”
“เกลียดสำเนียงจัง” เด็กหนุ่มมองคนทะเล้นที่หันมาขยิบตากัดริมฝีปากใส่ ก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับเมนูอีสานที่พี่ธีร์ออกปากว่าอร่อยแน่เพราะเรียนมาจากพี่แหลม ผู้เชี่ยวชาญเรื่องการกิน “ปกติพี่ธีร์เข้าครัวบ่อยไหมครับ?”
“นาน ๆ ครั้งอะ เวลามากินเหล้าที่ห้องพี่ไอ้แหลมจะรับบทเป็นพ่อครัว ส่วนพี่ก็เสนอหน้ามายืนชิม ก็มีถามบ้างว่ารสชาตินี้มาจากอะไร มันก็พล่ามให้ฟัง พี่เลยจำสูตรจากมันมา”
โซ่ลุกไปหยุดอยู่ข้าง ๆ พี่ธีร์ พอเห็นเหงื่อที่กำลังไหลจากขมับจึงดึงทิชชู่ออกมาซับให้ และคนถูกดูแลเอาใจก็เลื่อนหน้าลงมาใกล้ ๆ พร้อมยิ้มอย่างพอใจ
“ถ้าจะช่วยแบบนี้ก็พอได้อยู่”
“โซ่กลัวเหงื่อพี่ธีร์หยดใส่กับข้าวหรอกครับ”
“เจงป๊าววว” ดูทำเสียงเข้าสิ... ไม่น่าช่วยซับเหงื่อให้เลย “ถ้าพูดถึงของอร่อยก็ต้องยกให้อาม่าเลย รายนั้นทำให้พี่อยากกลับบ้านไปกินข้าวเย็นทุกวัน พูดแล้วก็คิดถึง”
“ถ้ายังกลับบ้านไม่ได้ก็บอกให้โฟร์แอบพาอาม่าออกมาดีไหมครับ?” แผนเด็ดของน้องเด๋อทำพ่อครัวจำเป็นเลิกคิ้วขึ้น ธีร์รีบหันไปปรบมือรัว ๆ กับเรื่องที่เขายังคิดไม่ถึง ถ้ากลับไปเจออาม่าไม่ได้ก็ให้ไอ้น้องชายหัวฝีหัวหนองพาออกมาเจอสิวะ!
“ว่าแต่เราเถอะ เวลาอยู่บ้านใครเป็นคนทำกับข้าวให้กิน?” ชายหนุ่มละไปชิมต้มจืดหมูสับแล้วพลิกลาบทอดให้สุกพอ ๆ กัน
“เมื่อก่อนบ้านโซ่ไม่มีใครเข้าครัวนอกจากพ่อครับ” น้องเด๋อมองตาแป๋ว เขาจึงแบ่งลาบทอดให้เป็นชิ้นเล็กพอดีคำแล้วป้อนให้ ซึ่งน้องก็พยักหน้าพร้อมชูนิ้วโป้ง พ่อครัวจำเป็นจึงใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“แล้วไงต่อ พี่ฟังอยู่”
“แต่พอไม่อยู่แล้วโซ่กับแม่เลยกินตามสั่งบ้าง ออกไปกินข้างนอกบ้าง”
“พ่องานยุ่งเหมือนกันเหรอ?”
“เปล่าครับ” น้องอมยิ้มก่อนจะชูนิ้วชี้ขึ้น “พ่อโซ่อยู่บนนู้น ทะลุตึกนี้ไปอีก”
“...”
“จากอุบัติเหตุตอนกลางคืนน่ะครับ ฝนตกถนนมันลื่น พ่อก็เลยไปอยู่บนนั้นก่อน”
คิดถูกแล้วหรือที่ถามออกไปอย่างนั้น จริงอยู่ที่เขารู้จักเด็กคนนี้ให้มากขึ้น แต่ธีร์ก็ไม่คิดว่าความอยากรู้อยากเห็นจะไปจี้ใจน้องเข้าเสียได้
“มานี่มา” ชายหนุ่มอ้าแขนออกพร้อมตวัดกอดคนตรงหน้าโดยไม่ให้มือสกปรกของตนโดนตัวน้องแม้แต่นิดเดียว ธีร์รู้สึกขอบคุณเหลือเกินที่น้องเด๋อยอมกอดตอบจนเขารู้สึกได้ว่าอย่างน้อยผู้ชายอย่างเขาก็เป็นที่พึ่งพาทางจิตใจได้ แม้ว่ามันอาจจะเล็กน้อยก็ตาม
“เพราะฉะนั้นพี่ธีร์ต้องระวังนะครับ อย่าขับรถเร็วนะ ถ้าง่วงก็หาที่จอดงีบก่อน อย่าประมาทนะครับ”
“อืม พี่สัญญา” เขาก้มลงไปจูบศีรษะคนในอ้อมกอด พอนึกว่าถ้าเป็นตัวเองเจอเรื่องแบบนี้ ธีร์ก็ไม่รู้ว่าจะเล่าได้พร้อมรอยยิ้มหรือไม่
นี่คือเหตุผลที่น้องอยากให้เขากลับไปหาพ่อใช่ไหม แม้ตัวจะไม่ไปแต่น้องก็ยังอยากให้เขาส่งรองเท้าไปเพื่อบอกให้รู้ว่าลูกคนนี้ยังไม่ลืมครอบครัว ธีร์รู้สึกผิดขึ้นมาเป็นทวีคูณเมื่อนึกเปรียบเทียบกัน น้องไม่มีโอกาสได้บอกลาพ่อเลยด้วยซ้ำ แต่เขาล่ะ?
ธีร์ยังมีทุกคนอยู่เคียงข้าง น้องเด๋อสอนให้เขาได้รู้ว่าควรใช้เวลากับครอบครัวให้คุ้มค่าที่สุดก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
รออีกแค่นิดเดียว... ต่อให้ได้แชมป์หรือตกรอบ ธีร์ก็จะกลับไปขอโทษพ่อและมอบสิ่งที่เขาต้องการให้ท่านทั้งหมด เพื่อยืนยันว่าความฝันของเขามันจับต้องได้จริง ๆ
“ลาบทอดจะไหม้แล้วครับพี่ธีร์” ชายหนุ่มพยายามสังเกตว่าน้องร้องไห้หรือไม่ในจังหวะที่ผละตัวออก แต่ผิดคาด ใบหน้าของเด็กคนนี้ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ จนอดประหลาดใจไม่ได้ว่าไม่เสียใจเลยหรืออย่างไรที่ต้องพูดถึงการจากไปของคนสำคัญในชีวิต “พี่ธีร์เป็นห่วงโซ่ใช่ไหมล่ะครับ?”
“แหงสิ เราพูดถึงพ่อออกจะบ่อย แต่พอบอกว่าท่านไม่อยู่แล้วก็เลยอยากรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารู้สึกยังไงตอนที่พูดถึงท่าน”
“โซ่มีความสุขครับ”
น้องไปกดน้ำดื่มจากตู้เย็นพร้อมหยิบหลอดมาด้วย ธีร์ก้มลงไปดูดน้ำแล้วหันไปทอดลาบต่อ และเขายังคงรอฟังเพื่อทำความรู้จักอีกฝ่ายให้มากขึ้นกว่านี้ ธีร์คงไม่คาดหวังว่าจะเป็นทุกอย่างของน้อง แต่เขาอยากจะเป็นคนที่กุมมือน้องไว้ในวันที่น้องเหนื่อย
“เพราะโซ่รู้สึกว่าพ่อยังอยู่กับโซ่นะ ทั้งตรงนี้แล้วก็ตรงนี้” เด็กเด๋อทาบมือกับหน้าอกข้างซ้ายก่อนจะชี้ขมับตนเอง
“ไหนดูซิ พ่อว่าไงบ้าง?” ธีร์เอาหลังมือทาบกับหน้าอกข้างซ้ายของน้องพลางขมวดคิ้ว แสร้งเล่นละครก่อนจะมองตาน้องที่คงลุ้นอยู่ว่าเขาจะมาไม้ไหน “เชี่ย เมื่อกี้พ่อบอกว่า ‘สวัสดีไอ้ลูกเขย’ ด้วยว่ะโซ่”
“อะไรกันครับ พ่อโซ่ไม่พูดคำหยาบนะ”
“งั้นแสดงว่าพี่หูฝาดไปถึงได้ยินคำว่าไอ้” เขาอมยิ้มและน้องก็เช่นกัน โซ่ไม่ได้ดูเศร้าหรือซึมไปกว่าเดิมเลยสักนิด แววตาคู่นั้นดูมีความสุขจริง ๆ เมื่อนึกถึงพ่อที่จากโลกนี้ไปแล้ว
ยิ่งคุยกัน ธีร์ก็ยิ่งอยากรู้จักอีกฝ่ายให้มากกว่าที่เคยรู้
“แต่โซ่ไม่ได้กินข้าวฝีมือคนอื่นตลอดหรอกนะครับ พอนานเข้าเราก็เบื่ออาหารข้างนอกใช่ไหมล่ะ ทีนี้แม่ก็ซื้อตำราอาหารมาทำเองเลยครับ เมนูแรกโหดมาก ๆ เลย รสชาติแปลกจนนั่งมองหน้ากัน แต่แม่โซ่เป็นคนเก่ง ฝึกไปสักพักก็อร่อยเหมือนร้านห้าดาวเลย นี่ไม่ได้โม้นะครับ”
“โม้ชัด ๆ”
“เรื่องจริงครับพี่ธีร์ แต่ถ้าวันไหนแม่เหนื่อย ๆ โซ่ก็เจียวไข่ไว้ให้ บางทีโซ่ก็ทำกินเองคนเดียว แรก ๆ โซ่ก็ทำไหม้ครับ แต่การเจียวไข่ก็เหมือนเล่นเกมเลยเนอะ พอหัดบ่อย ๆ ไข่ที่โซ่เจียวก็เหลืองเนียนน่ากิน”
“ขี้คุยเวอร์ แน่จริงทำข้าวผัดแหนมแข่งกันเปล่า?” เขาย่นจมูกใส่เด็กเด๋อที่พยายามพูดให้บรรยากาศดีขึ้น
“ท้าเหรอครับ เดี๋ยวโซ่ไปขอสูตรกับพี่แหลมก่อนนะ”
“ไม่ได้ดิ ไอ้แหลมครูพี่ เราไปหาคนอื่นเลยอย่ามาแย่ง” ธีร์แกล้งเอาสะโพกชนอีกคนจนเซ และเขาต้องกลั้นยิ้มเพราะน้องก็ตอบโต้ด้วยการเอาสะโพกชนเหมือนกัน
ถึงคุณพ่อเด๋ออยู่บนสวรรค์ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผู้ชายคนนี้จะดูแลโซ่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
...ฉะนั้นอย่าเจ็บปวดหัวใจเลยนะ เพราะลูกเขยคนนี้จะพยายามชั่วให้น้อยลง
*
“อย่าป้ายเยอะ เดี๋ยวหัวพี่เหนียวหมด”
“แค่นี้พอไหมครับ?” โซ่ชูนิ้วชี้ที่เพิ่งป้ายแว๊กซ์ขึ้นมา พี่ธีร์บอกว่าจะสอนเซตผมให้โดยจะยอมเป็นหนูทดลองเอง โซ่จะหล่อขึ้นเพราะพี่ธีร์สอนก็วันนี้แหละ
หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จก็ยังพอมีเวลาเหลือก่อนที่ธีร์จะเปิดไลฟ์สตรีม ทั้งคู่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพรม โดยเหยื่อผู้ใจบุญยอมไปสระผมมาใหม่เพื่อให้ยอดขมองอิ่มได้ลองใช้ศีรษะของเขาเซตผม ซึ่งเอาเข้าจริงมันก็เป็นแค่ข้ออ้างอยากแตะต้องตัวน้องเฉย ๆ
“ไม่ต้องห่วงนะครับ โซ่จะทำให้พี่ธีร์หล่อสุด ๆ เลยล่ะ”
“ไม่ห่วงอยู่แล้ว เพราะพี่ทำทรงอะไรก็หล่ออยู่ดี ต่อให้โกนหัวบวชนาคเดินวนโบสถ์สามรอบก็ยังทำลายล้างความหล่อนี้ไม่ได้”
“โซ่ไม่น่าพูดเลย” เด็กเด๋อพึมพำพลางแสกผมที่เพิ่งไดร์เสร็จไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
“นี่โซ่ พี่จริงจังนะ” ชายหนุ่มวางมือลงบนขาน้องพร้อมเล่นปูไต่ด้วยนิ้วเบา ๆ โดยไม่ให้รู้ตัว “เมื่อคืนเคาท์ดาวน์แล้ว เมื่อไหร่จะมีเค้ากับตัวเองอะ”
“...”
“...”
“โซ่หยิบเหรียญห้าให้พี่ธีร์ตอนนี้ไม่ได้นะครับ เพราะมือโซ่เลอะแว๊กซ์อยู่” พอเห็นหน้าอึน ๆ ของน้องแล้วก็ต้องกลั้นขำกับมุกห้าบาทสิบบาทของตัวเอง ทำไมอะ ก็อยากจีบ ปากมันว่าง ขอยิงมุกหน่อยไม่ได้หรา
“งั้นเอาจุ๊บแทนก็ได้ ราคาเท่าห้าบาทเลยนะ”
“ไม่จุ๊บหรอกครับ พี่ธีร์พูดเยอะ”
“ขนาดพูดมากยังขอจูบทีเดียวไม่ได้ก็คิดดูเอาแล้วกันโซ่”
“จุ๊บบ่อย ๆ เดี๋ยวก็เบื่อโซ่” น้องหน้าแดงจนได้ แม้ว่าตอนนี้สิ่งที่น่าสนใจกว่าจะเป็นผมที่กำลังถูกเซต ธีร์ยกยิ้มพอใจ เงยหน้าขึ้นพร้อมใช้สองมือจับเอวคอดไว้เป็นหลักเมื่อน้องลุกขึ้นยืนเข่าเพื่อให้เซตผมได้ง่ายขึ้น
“พี่ไม่จุ๊บโซ่ก็ได้ แต่โซ่จุ๊บตะเหม่งพี่หน่อยได้ไหม ตรงนี้อะตรงนี้” แกล้งชักดิ้นชักงอเป็นเด็ก ๆ ถ้าพวกไอ้แจ็ค ไอ้แหลมมาเห็นคงเอาไปล้อยันชาติหน้าไม่จบไม่สิ้น แต่ตอนนี้อยู่กับน้องสองคน จะเสี่ยวข้าวเหนียวแดกอย่างไรก็ย่อมได้
“เด็กชายธีร์เอาแต่ใจจริง ๆ นะครับเนี่ย”
“แค่กับคุงคูโซ่คนเดียวนะคับ” คนขี้เขินหน้าแดงจัด แต่ก็ยอมก้มลงไปจุ๊บหน้าผากคนขี้อ้อนเบา ๆ แล้วรีบผละออกมา “พี่หล่อยังครับ?”
“ไม่รู้สิครับ พี่ธีร์ต้องลองส่องกระจกดูก่อน โซ่ไม่มั่นใจเลย เพราะตอนเซตผมเองก็แทบจะไม่รอด”
“ไม่ พี่หมายถึงในสายตาโซ่ พี่หล่อโคตร ๆ แล้วหรือยัง?”
“แน่ะ”
“โดนหยอดทีถึงกับล้มทั้งยืนเลยสินะ เป็นไงล่ะ รู้จักพี่ธีร์ร้อนรักแล้วหรือยัง?”
“ไปล้างมือแล้วครับ” พอน้องทำท่าจะลุกขึ้นเขาก็รีบกอดเอวคอดไว้หมับ ตวัดกอดรัดพร้อมซบหน้าลงกับท้องแบน ๆ ของน้องพร้อมเนียนสูดหอมเข้าเต็มปอด
ใครคนหนึ่งเคยบอกไว้ว่ากลิ่นของคนที่เราชอบมักจะหอมกว่าปกติ ซึ่งแม่งโคตรจริง
“ทำไงดี พี่โคตรชอบเราเลย อยากกอด อยากหอม อยากฟัดตลอด ไม่อยากให้กลับคอนโดด้วยอะ ติดแล้วเนี่ย ช่วยพี่ด้วยโซ่” เจ้าของชื่อมองคนขี้อ้อนที่กำลังโยกตัวเบา ๆ อย่างออดอ้อน ขณะที่เขาทำได้แค่ยกมือที่ยังไม่ได้ล้างไว้ระดับหัวไหล่
“พี่ธีร์แค่เห่อโซ่เฉย ๆ ครับ พอนานไปเดี๋ยวก็หายแล้วนะ”
“จริงปะ แล้วถ้าไม่หายอะ?”
“ไม่รู้แล้วครับ โซ่ไม่เคยชอบใครมาก ๆ แบบนี้เหมือนกัน”
“แต่พี่ไม่อยากให้โซ่ชอบพี่น้อยลงนะ อยากให้ชอบมาก ๆ จนกระอักเลือดดำตายเลยอะ ชนิดว่าอยู่ไม่ได้ นอนไม่หลับ คิดถึงพี่ธีร์ตลอดเวลาไรงี้” เขาทำตาปริบ ๆ ปิดท้ายด้วยจุ๊บลมโชว์
“คิดถึงตลอดไม่ได้หรอกครับ โซ่จะเล่นเกม”
“เล่นพี่สิ พี่ก็เป็นเกมเหมือนกัน”
“เกมอะไรครับ?”
“เกมจีบหนุ่ม ปุ่มสตาร์ทอยู่ตรงนี้” ธีร์ชี้ริมฝีปากตัวเองขณะสบตากับน้องอย่างหยั่งเชิง เอาเข้าจริงก็ไม่ได้คาดหวังหรอกว่าน้องเด๋อจะเป็นฝ่ายจูบก่อน ความรู้สึกตอนนี้เหมือนโยนเหรียญ ถ้าได้ก็ลาภปากไอ้ธีร์เลย
“...”
“กดแรง ๆ หน่อยนะ ปุ่มนี้มันแข็ง” คนพี่ยังคงจริงจัง ขณะที่น้องมองฝ่ามือตัวเองที่เลอะแว็กซ์เซตผมเหมือนว่าอยากไปล้างมือมากกว่าตบมุกจีบโง่ ๆ เมื่อครู่
ธีร์คิดว่าคงสิ้นหวังแล้วกับจูบที่น้องเป็นคนเริ่มก่อน แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขานัก เพราะเพียงเสี้ยววินาทีถัดมาไอ้ธีร์ก็รู้ว่าเกมจีบหนุ่มอินเรียลไลฟ์เป็นอย่างไร
เพราะปากนุ่มนิ่มของน้องแตะลงมาเบา ๆ แต่ค้างไว้ราว ๆ สามวินาทีก่อนจะถอนจูบออก
“เกมเริ่มแล้ว... โซ่ไปล้างมือก่อนนะครับ...”
ธีร์ไม่ได้อ่อนต่อโลกที่จะเขินกับการถูกจูบ แต่นี่น้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลยนะเว้ย เรื่องนี้จะประกาศให้ใครรู้ได้บ้าง ธีร์นั่งอึ้งค้างอยู่ท่านั้นขณะที่น้องเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ให้ตาย! เล่นน่ารักตลอดเวลาแบบนี้ใครจะไปเลิกเห่อได้
เอาวะ คืนนี้ให้ซ้อมทีมถึงเช้าก็ยอม... Pro No Sleep โว้ย!!!
To be continued
ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะคะ
--------------------------------------------------
ลิงก์สั่งซื้อ : https://goo.gl/53RsCV
ลิงก์อัปเดตรายชื่อผู้โอนแล้ว อัปเดตทุก 2-3 ทุ่มทุกวันนะคะ : https://goo.gl/JyD9xd
สำหรับคนที่ต้องการสมุดบันทึกน้องโซ่ (เป็นไดอารี่ที่น้องโซ่เขียน) สามารถซื้อได้ในราคา 50 บาท
หลังจากโอนแล้ว แจ้งโอนค่าสมุดบันทึกน้องโซ่ได้ในลิงก์นี้นะคะ : https://goo.gl/qWQQiY
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เขินอิพี่ธีร์มาก
-
ห๊ะ!!!จะจบแล้ว ว้ายตายแล้ว~
-
อิพี่ธีร์มึงงงงงงขยันจีบน้องตลอดดดดดดดดดดด
ละอะไรคือการที่น้องโซ่จุ๊บพี่ธีร์มันก่อน ไม่ได้นะรู้กกกกกกกก
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ชอบความเกมจีบหนุ่มอินเรียลไลฟ์ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ยยยยน่ารักกกกกกก พี่ธีร์ไม่เหลือความหล่อตั้งแต่จบสองตอนแรกแล้วค่ะ ความกากล้วนๆ เสียใจที่จะจบแล้ว อยากให้ยาวกว่านี้ค่ะ :hao5:
-
อิจฉาพี่ธีร์จริง ๆ เลย ได้อยู่กับคนน่ารัก
-
จะจบแล้วหรอ ฮือออ
-
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนหน้าจบแล้วหรอ? ม่ายน้าาาาาา :ling1: พี่ธีร์ร้ายอะตอดนิดตอดหน่อยนางเอาหมด :hao7:
-
รุกจีบได้ตลอดเวลา
-
เกมส์จีบหนุ่มอย่างพี่ธีร์ไม่น่าเล่นหรอกครับน้องโซ่ ยิ่งเป็น Pro no sleep ยิ่งไม่น่าเล่น น้องงงงงงง กลับห้องด่วนเลยยยยย
:laugh:
-
เอ๊ะะ จบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยต้องคิดถึงน้องโซ่กับพี่ธีร์มากแน่ๆเลยย :ling1:
-
โซ่ น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไงล่ะ
อึ้งกับความน้องโซ่ล่ะซิ
จีบแบบไม่กลัวน้องสึกหรอเล้ยยยยย
-
หมั่นไส้พี่ธีร์มากๆๆๆๆๆเลยอ่ะ
อ่านแล้วอยากจะแหมมมมม ตลอดเวลา ฮาาาา
-
น้องโซ่คือยาชูกำลังชั้นดี อิพี่นี่ดีดเอาดีดเอา
-
อ่านไปยิ้มใจ ใจฟูมากๆๆๆๆ น้องโซ่น่ารักน่าฟัดสุดๆๆๆๆ
แต่ว่าจะจบแล้วเหรอ แงๆ ไม่อยากให้จบเลย
-
อ้าว จะจบแล้วเหรออออ ; [ ] ; !!
ไม่ใช่เกมจีบหนุ่ม แต่เป็นเกมจีบธีร์!
เอ๊ะ ไม่ต้องจีบก็ติดอยู่แล้วเนอะ 5555
-
อิพี่ธีร์ยอดนักหยอด :laugh:
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 20 ตอนจบ (Part 1/2)
Pro Player
การเอาชนะทีม ‘อวสานอาหารหนอน’ นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ ‘ขี้ซุยบราเทอร์’ ก็พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเป้าหมายที่เรียกว่าชัยชนะ ระหว่างซ้อมธีร์เห็นว่ามีคนดูถูกทีมเขาไว้มากมายนัก มันเป็นเรื่องเดิม ๆ ที่ไม่ว่าใครก็ไม่ควรชิน กับการดูถูกว่าที่ผ่านมาก็แค่โชคช่วย บวกกับมีมือดีอย่างน้องเด๋อที่เข้ามาทำให้ทีมดูมีภาษีขึ้น
คนเหล่านั้นไม่ได้สนใจว่าทุกคนในทีมพยายามมากแค่ไหน ในเมื่ออคติมันบังตา การต่อว่าถากถางจึงเป็นเรื่องสนุกรายวัน
ไหนจะความกดดันเพราะชัยชนะอยู่ห่างอีกแค่เอื้อมมือ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ผ่านเข้ารอบชิงไปได้ในที่สุด ทางโซเชียลหลากหลายทางต่างพูดถึงเรื่องนี้ ว่าในที่สุด LV ก็จะได้พบกับ ขี้ซุยบราเทอร์ และทีมที่ชนะจะได้รับเงินรางวัลห้าแสนบาทพร้อมตั๋วไปแข่งเกาหลีอีกคนละหนึ่งที่นั่ง
เสาร์ที่สองของเดือนมกราคมเป็นวันเด็กที่ผู้ใหญ่ตัวเท่าควายอย่างขี้ซุยบราเทอร์ได้มารวมตัวกัน ณ จุดนัดพบ จากตอนแรกแพลนกันไว้อย่างดิบดีว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกกัน อยากขึ้นเครื่องเล่นสุดหวาดเสียวแล้วแหกปากลั่นระบายความกดดันออกมาให้หมด แต่ความตั้งใจนั้นก็ต้องถูกพับเก็บใส่กระเป๋าเมื่อพวกเขาได้ยินคำบอกเล่าจากปากไอ้แหลม
“อีกสองอาทิตย์ก็จะแข่งรอบชิงแล้ว กูก็เครียดอะนะพี่มึง แบบ กูรู้สึกว่าฝีมือยังไม่ดีพออะ ไม่มีชั้นเชิงห่าไรเลย ที่ไอ้โซ่สอนให้ก็ยังเงอะ ๆ งะ ๆ กูเลยชวนพี่แจ็คกับพี่ตั้บซ้อมกันรอบดึกแล้วปล่อยให้พวกมึงพักไปเล่นเกมอื่นแก้เครียด คือเกมแรกก็โอเคอะ แต่เรื่องมันเกิดที่เกมสอง”
“...”
“อยู่ ๆ พี่เท็นก็แอดสตรีมพี่แจ็คมาแล้วชวนเข้าเกม ตอนนั้นกูก็อยากห้ามพี่แจ็คนะแต่อีกใจกูก็อยากลองตบเกรียนดูอะ เพราะคิดว่าพี่เท็นมาเล่นช้ากว่าฝีมือคงไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่แม่งไล่ฆ่าพวกกูหยั่งหมาเลยว่ะ และที่ยิ่งกว่านั้นคือมันไลฟ์สตรีมด้วย คนดูตั้งเจ็ดพัน แต่นั่นยังไม่จบ”
แหลมยิ้มแห้งใส่หัวหน้าทีมที่คิ้วกระตุกอยู่ทุกขณะเหมือนพร้อมจะแปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าหลังจากได้ยินชื่อพี่เท็น เด็กลูกครึ่งหันไปขอความช่วยเหลือจากซึมเศร้าแมนที่นั่งนิ่งเหมือนไม่อยากออกความเห็นห่าเหวอะไรทั้งนั้น ก่อนจะหยุดสายตาอยู่กับพี่ตั้บที่พยักหน้าส่ง ๆ บอกให้รู้ผ่านทางสายตาว่าคงมีแค่ไอ้แหลมคนเดียวเท่านั้นที่จะอธิบายได้
“มึงเคืองกูปะวะพี่ กูขอโทษเว้ย กูไม่ได้ตั้งใจทำให้ทีมเราโดนด่าอะ”
“ไม่นี่ หน้ากูเหมือนคนกำลังโกรธอยู่เหรอ?”
“เออ” ทุกคนยกเว้นน้องเด๋อพยักหน้าพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“โซ่รู้ว่ามันน่าหงุดหงิดเพราะพี่เท็นไลฟ์ให้คนดูด้วย บางทีเจตนาของพี่เค้าอาจจะไม่มีอะไรเลย หรืออาจจะมีก็ได้ แต่โซ่คิดว่าเล่นเกมมีแพ้มีชนะมันเป็นเรื่องปกติครับ โปรเพลย์เยอร์ระดับโลกก็เคยแพ้ระหว่างเล่นขำ ๆ เหมือนกันนะ แต่ทุกคนครับ มันจะดีกว่าไหมถ้าเราจะเอาความรู้สึกนี้ไปใช้ในการแข่งรอบสุดท้าย?” อยากกราบไอ้โซ่ที่ยื่นมือเข้ามาช่วย เพราะแววตาพี่มันเริ่มอ่อนลงทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
“จริงอย่างที่ไอ้โซ่บอก การที่แพ้ไอ้เท็นเมื่อคืนไม่ได้หมายความว่าเราจะแพ้รอบชิงนะ มึงอย่าลืมว่าคนที่ลงสนามเป็นกู ไม่ใช่ไอ้โซ่” ตุ้บตั้บเสริม เขาไม่อยากบอกน้อง ๆ ว่ารู้สึกผิดที่ทำให้ต้องอับอาย เพราะลึก ๆ ในใจก็อยากให้ไอ้ธีร์เรียนรู้ความพ่ายแพ้ไว้บ้าง มันจะได้ไม่ประมาทตอนแข่งรอบชิง
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยครับ พี่ตั้บก็เล่นเก่ง แต่พี่ตั้บแค่ไม่ได้เล่นทุกวันเหมือนพวกเราแค่นั้นเอง” ไอ้โซ่ก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย พยายามให้กำลังใจคนในทีมเสมอแม้ว่าวันนั้นจะมีคนทำพลาดไปหลายครั้ง
“มันแค่อยากทำให้กูขายหน้า ไม่มีอะไรหรอก” แจ็คดันหัวแพรวออกจากองศาก่อนจะพ่นควันบุหรี่ เด็กสาวเลิกคิ้วมองอย่างเอาเรื่อง คนกำลังอินเรื่องทีมชาวบ้านทำไมต้องขัดจังหวะตอนนี้ด้วย “ไปนั่งตรงนั้นไป พี่จะสูบบุหรี่”
“แล้วทำไมพี่แจ็คไม่ไปสูบไกล ๆ คนอื่นอะ คนเขาจะคุยกัน ทำตัวเป็นมลพิษอากาศเฉย”
“...”
“หว่าย โดนเด็กด่า” แหลมทำจมูกบานกวนประสาท แต่พี่แจ็คดีกว่าพี่ธีร์หน่อยตรงที่พี่มันด่าทางสายตาแทนที่จะลงไม้ลงมือ และสุดท้ายพี่แจ็คก็เลือกไปยืนห่าง ๆ เพื่อสูบบุหรี่
“อยากโชว์เหนืออะไรขนาดนั้น ห่าราก ทุกวันนี้ยังท็อปฟอร์มไม่พอไงวะ?” คนเป็นหัวหน้าทีมบ่น ใจอยากแอดสตรีมไปเรียกมาตบเกรียนสักโบกสองโบก แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเล่นตำแหน่งฆาตกรเหมือนกัน
“คงอยากขิงให้แฟนคลับเห็นแหละว่า ‘เออ กูเพิ่งมาเล่นได้ไม่นานนะ แต่ฝีมือเทพกว่าไอ้ห่าธีร์ที่เล่นมานานเป็นปี ๆ อีก ไงล่ะ ตบขี้ซุยบราเทอร์ดิ้นยับทั้งทีมเลย’ อะไรประมาณนี้”
“ให้พี่เท็นขิงไปเลยครับ พอถึงเวลาแข่งเขาวัดกันที่คะแนนอยู่แล้ว”
“พูดก็พูดเถอะ โซ่ มึงโลกสวยเกินไป” แหลมขมวดคิ้วจ้องหน้ารุ่นน้อง “มึงเล่นเก่งมึงก็พูดได้ดิ กูนี่เครียดพอตายละห่าสู”
“โซ่ก็เครียดนะครับ แต่เราจะมานั่งปวดหัวเพราะพี่เท็นคนเดียวจริง ๆ เหรอ?”
“...”
“...”
“...”
ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้ แม้แต่หัวหน้าทีมที่เคยประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคนบนโลกว่าไม่เคยกลัวใครขอแค่ดาหน้าเข้ามา
“ลองมองอีกด้านไหมครับ ว่าถ้าศัตรูที่เราต้องเจอไม่ใช่พี่เท็นแต่เป็นฆาตกรเก่ง ๆ คนหนึ่งเหมือนที่เราเคยเจอ มันจะทำให้ผ่อนคลายกว่านี้หรือเปล่า?” โซ่รู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก แต่เขาก็อยากลองพยายามดูสักครั้ง เพราะไม่อยากให้ทุกคนยึดติดกับคน ๆ เดียวที่เคยสร้างบาดแผลให้จนก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ “อีกอย่าง ทีมเราก็มีฆาตกรมือดีอยู่เหมือนกัน คะแนนที่พี่ธีร์ทำไม่เคยต่ำกว่าเกณฑ์ที่พี่ธีร์เคยบอกเราไว้เลย ดูนี่นะครับ”
โซ่วางสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะพร้อมกดเข้าเว็บบอกคะแนนการแข่งขันในแต่ละรอบของทุกทีม
“ทีมที่แพ้ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เก่ง เพียงแต่ว่าอีกทีมสามารถทำคะแนนได้มากกว่าครับ ยิ่งช่วงทีมหลัง ๆ คะแนนห่างกันแค่นิดเดียวเอง ทีมเราก็ด้วย”
น้องเด๋อพยายามหาเหตุผลมาอธิบายให้ทุกคนใจเย็นขึ้น ซึ่งถ้าเป็นก่อนหน้านี้ธีร์คงเดินหนีไปสงบสติอารมณ์ หรือไม่ก็กดเข้าเกมไปไล่ฆ่าคนให้หายหงุดหงิด แต่ตอนนี้เขากำลังตั้งใจฟัง และพยายามคิดตามถึงความเป็นจริงที่บางครั้งทุกคนอาจจะมองข้ามไป
“รู้ไหมครับว่าทำไมเราถึงชนะ?”
“...”
“สติ” ธีร์ตอบสั้น ๆ ก่อนจะเบนสายตาไปทางคนข้าง ๆ น้องเด๋อกำลังยิ้มพลางพยักหน้า เพื่อบอกให้รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง
“ใช่ครับ เพราะพวกเรามีสติ ต่อให้สถานการณ์จะกดดันจนได้กลิ่นความแพ้ แต่ถ้าพวกเรายังมีสติ โซ่เชื่อว่าความหวังที่จะพลิกสถานการณ์มันก็ยังพอมี แล้วเราก็เคยทำได้แล้ว”
“พูดอะมันง่าย แต่กูควบคุมตัวเองยากว่ะ” แหลมถอนหายใจ
“ไม่เป็นไรนะครับ เรายังมีเวลาซ้อมอีกตั้งสองอาทิตย์นะ ระหว่างนี้ขอแค่ทิ้งเรื่องที่พี่เท็นไปก่อน พี่แหลมอาจจะใจร้อน เวลาลนแล้วทำตัวไม่ถูก แต่พี่แหลมไม่ได้สู้อยู่คนเดียวนะ นี่เลยครับ ทุกคนจะวิ่งจู๊กไปพร้อม ๆ พี่แหลม”
“ปากดี เดี๋ยวโดนสับหลังแอ่นแล้วกูจะปล่อยเซอร์ไม่ไปช่วย” แหลมบึนปากใส่เด็กนั่นที่เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ หมั่นไส้โว้ย
“เลื่อนเป็นหัวหน้าทีมเลยไหมถ้าจะคอนโทรลคนเก่งขนาดนี้” ธีร์ยีผมคนข้าง ๆ เรื่องไอ้เท็นแม่งน่าโมโหจริง แต่ก็อย่างที่น้องเด๋อพูด ว่าถ้าเอาเรื่องไอ้เวรนั่นมาคิดก็มีแต่จะเครียดเปล่า ๆ
“จากประสบการณ์แข่งในสนามที่มีคนดูเต็มฮอลล์ หนูบอกได้เลยว่ามันกดดันโคตร ๆ เลยพี่ มันไม่เหมือนตอนเราไลฟ์ให้คนดูอะ หนูบอกไม่ถูก แต่คนมั่นหน้าอย่างพี่ธีร์คงรอดเพราะไม่เคยอายสิ่งใด”
“อ้าว อยู่ดี ๆ ด่ากูเฉย นี่พี่ปะ?” คนถูกพาดพิงถลึงตามองเด็กสาวคนเดียวในโต๊ะ
“หนูแชร์เรื่องตัวเองให้ฟังเฉย ๆ งาย เพราะตอนแข่ง RoV เหนูก็พลาดไปหลายครั้งเพราะประหม่าอะ ไม่อยากให้พี่ ๆ เป็นคนกากนะ สู้ ๆ”
“ทำงานหนักกันหน่อยนะ เพราะการจะเป็นที่หนึ่งได้พวกมึงต้องผ่านด่านทดสอบเยอะเลยว่ะ ที่ผ่านไปแล้วก็ดี ที่ยังไม่เจอก็ดี แต่การเตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับปัญหามันก็เป็นเรื่องที่ควรทำ ทั้งปัญหาที่มาจากคนอื่น แล้วก็ปัญหาที่มาจากความกังวลของตัวเอง” ตุ้บตั้บแนะนำในฐานะรุ่นพี่ที่อยากให้น้องไปถึงฝั่งฝัน
“พวกมึงจำแผนบีที่กูเคยเล่าให้ฟังวันนั้นได้ไหม?”
‘แต่ผมไม่ใช่พวกคิดแผนแบบรอบต่อรอบว่ะซ้อ ผมจะวางแผนล่อมันตั้งแต่ตอนนี้เลย จะได้รู้ว่าไม่ควรทะลึ่งกับใคร’
ทุกคนมองหัวหน้าทีมที่อยู่ ๆ ก็พูดเรื่องนั้นขึ้นมา กับแผนที่พวกเขายังลังเลและไม่กล้าตัดสินใจเลือกให้เป็นแผนสองเพราะมันค่อนข้างเสี่ยงเกินไป แม้แต่โซ่ที่เคยช่วยผ่อนคลายบรรยากาศก่อนหน้านี้ก็ยังมีสีหน้าไม่ต่างกัน
“กูอยากใช้แผนนั้นจริง ๆ นะ พวกมึงคิดว่าไง?”
“มันเสี่ยงไปไหมวะพี่มึง พูดตรง ๆ กูไม่เห็นด้วย” แหลมว่า แม้จะมั่นใจฝีมือคนในทีม แต่แผนที่ไอ้พี่ธีร์เคยบอกมันเข้าขั้นเสี่ยงจนมองไม่เห็นหนทางชนะเลยว่ะ
“มีเวลาแค่สองอาทิตย์ มึงคิดว่าจะทันเหรอ?” ตุ้บตั้บขมวดคิ้ว “พวกมึงเคยลองซ้อมแผนนี้กันมาแล้วก็จริง แต่มันยังออกมาได้ไม่ดี กูพูดถูกไหม?”
“ทันครับพี่ตั้บ” น้องเล็กของทีมแทรกขึ้นมา แม้ว่าลึก ๆ ก็กังวลอยู่ไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นโซ่ก็อยากไว้ใจพี่ธีร์ “ตอนนี้แผนสองยังไม่ลงตัวเพราะแบบแผนที่เราไม่ถนัด แต่ถ้าซ้อมหนักกว่านี้โซ่เชื่อว่าต้องออกมาดีแน่”
“แต่คนลำบากไม่ใช่พวกกูไง แต่เป็นมึงกับพี่ธีร์ ไหนจะเรื่องใครจะแบกทีมอีก กูนึกภาพไม่ออก” แหลมโซเครียด “กูไม่ได้หมายความว่าต้องให้ใครคนหนึ่งเป็นคนแบกทีมนะ แต่มึงก็เห็น ๆ อยู่ว่ากูไม่ได้เทพ พี่แจ็คก็ไม่น่าจะแบกคนเดียวไหว”
“เดี๋ยวกูแบกเอง จะแบกเกมหรือจักรวาลก็บอกมาเหอะ กลัวเชี่ยไรนักหนา มึงอะเล่นดีแล้ว มั่นใจในตัวเองหน่อยไอ้ฉิบหาย” ธีร์ขมวดคิ้วคาดโทษรุ่นน้อง การที่ไอ้แหลมเล่นช้ากว่าคนอื่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะกระจอกแดกจนหาความดีไม่ได้เปล่าวะ
“มันคงหนักแค่ตอนซ้อมเท่านั้นแหละครับ แต่ตอนแข่งทุกคนก็มีหน้าที่ที่ต้องทำตามที่วางแผนไว้อยู่แล้ว”
“กูเห็นด้วย” จากที่เงียบมานานแจ็คก็ทิ้งก้นบุหรี่แล้วขยี้ด้วยรองเท้า เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยสบตากับเพื่อนพร้อมพยักหน้าบอกให้รู้ว่าต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นแจ็คก็จะสนับสนุนความคิดธีร์ ไม่ว่าจะเป็นตอนสมัยมัธยมหรือปัจจุบัน
“พวกมึงแบบ ไอ้ฉิบหายเอ๊ย...” แหลมพึมพำพลางนั่งดีดดิ้นงอแงเป็นเด็กจนแพรวหรี่ตามอง “ที่กูแย้งไม่ใช่เพราะกลัวแพ้ แต่กูกลัวพวกมึงจะโดนไอ้เชี่ยพี่เท็นหยามกว่าเดิมอะเข้าใจไหม?”
“เออ กูเข้าใจ กูถึงได้เลือกทางนี้ไง มึงอย่าลืมดิว่ากว่าจะเป็นโปรเพลย์เยอร์ได้ทุกคนก็ต้องผ่านการเป็นนูปมาก่อนทั้งนั้น คราวนี้ก็รอดูตอนแข่งแล้วว่าใครจะมีกึ๋นมากกว่ากัน” ธีร์เริ่มมีไฟ ขอแค่ทีมเห็นด้วย เขาก็พร้อมที่จะตั้งหน้าตั้งตาซ้อมเป็นบ้าเป็นหลังยิ่งกว่าที่เคย
“อย่าลืมนะว่านี่รอบชิงชนะเลิศ ถ้ามึงเอาเรื่องส่วนตัวไปรวมกับเป้าหมายที่วางไว้ อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้มาถึงตรงนี้อีก ถ้ามึงพาทีมพลาด ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้จะไม่ได้เป็นตัวแทนไปแข่งที่เกาหลี แล้วมึงก็จะโดนสมน้ำหน้ายิ่งกว่าเดิม”
ตุ้บตั้บอยากให้เด็กพวกนี้คิดเยอะ ๆ เพราะถ้าใช้อารมณ์ชั่ววูบตัดสินใจเกรงว่าผลจะออกมาไม่ได้ดั่งที่คาดหวัง แต่ไอ้ธีร์ก็คือไอ้ธีร์ ความเก่งบวกกับความมั่นหน้าของมันถึงไม่เคยหาวิธีง่าย ๆ ให้กับทีม และไอ้เด็กกะโหลกกลุ่มนี้ก็พร้อมเสี่ยงไปด้วยเสียอย่างนั้น
“แพ้สะกดยังไงวะ เหมือนไม่ได้เขียนคำนี้มานานแล้ว”
*
สุดท้ายแพรวก็ได้ไปเที่ยววันเด็กในร้านเกม ตบ RoV กับพวกพี่ตั้บบรรเทาความเครียด ส่วนโซ่กับพี่ธีร์ไม่มีใจไปเที่ยวไหนแล้วเพราะตอนนี้สมองมันจดจ่ออยู่กับการซ้อมแผนบี และบรรยากาศแบบนี้คงฟุ้งอยู่รอบตัวไปจนกว่าจะถึงวันแข่งจริงในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า
“เดี๋ยวพี่ไปคุยกับสปอนเซอร์แป๊บนึงนะ”
“ครับ” โซ่พยักหน้าพลางมองตามคนตัวโตที่เดินลงจากรถแล้วหายเข้าไปในห้างเพื่อเจรจาเรื่องการสนับสนุนและรับเสื้อทีมมาใส่ในวันแข่งรอบชิง ดังนั้นคนที่ยังปิดบังหน้าตาตนเองจึงต้องรออยู่ในลานจอดรถ
เด็กหนุ่มหงายโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความในไลน์ที่พี่เท็นส่งมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน โซ่ไม่อยากตอบตอนอยู่กับพี่ธีร์เพราะกลัวคนมีประเด็นต่อกันจะหัวร้อนจนทำหน้าบึ้งไปหาสปอนเซอร์
TEN10: พี่เคยยื่นข้อเสนอดี ๆ แล้วนะ แต่เราเลือกหันหลังให้พี่เอง
TEN10: อย่าหาว่าพี่ใจร้ายแล้วกัน
Derya MK12: โซ่เข้าใจครับ ไว้เล่นด้วยกันวันแข่งนะครับ
TEN10: ท้าพี่?
Derya MK12: พี่เท็นครับ
Derya MK12: พี่เท็นอาจจะมีเรื่องกับคนในทีมโซ่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าโซ่จะต้องประชดพี่เท็นไปด้วยนะครับ
TEN10: ใครจะรู้ เราก็ยิ่งหัวอ่อนอยู่ด้วย
Derya MK12: ครับ โซ่หัวอ่อนไม่ทันใคร พี่เท็นเคยพูดแบบนี้ตั้งแต่วันเกิดพี่ธีร์แล้ว
TEN10: พูดแล้วก็จะพูดอีก
TEN10: ถ้าไม่ติดว่าวันนั้นไอ้ธีร์มาแทรกเราก็คงเข้า Blue-Viper ตามที่พี่ชวนเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?
Derya MK12: คำตอบโซ่คงไม่มีผลอะไรกับสิ่งที่พี่เท็นคิดหรอกครับ ปล่อยผ่านไปดีกว่า
Derya MK12: เอาเป็นว่าเราคิดแค่เรื่องปัจจุบันดีกว่านะครับ เรื่องที่เราจะได้เจอกันในรอบชิง มันเป็นเรื่องจริงที่เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
TEN10: เก่งขึ้น ไอ้ธีร์คงสอนมาดี
TEN10: ชอบ ๆ ปรบมือให้
TEN10: แต่ระวังหลังไว้ให้ดีล่ะ พวกจู๊กเก่ง ๆ พี่ก็ฟันมาแล้ว ถ้าชื่อเสียงดับวันนั้นก็ขอโทษล่วงหน้าไว้เลยแล้วกันนะ เราน่ะเล่นดี แต่ดันเลือกอยู่ทีมผิดเอง
Derya MK12: ขอบคุณที่เตือนครับ
Derya MK12: ระหว่างนี้พี่เท็นก็ดูแลสุขภาพให้ดีนะ ถ้าหักโหมมากไประวังจะป่วยเอา
TEN10: บอกทีมตัวเองเถอะ เพราะพี่จะทำให้ลากเลือดกันทั้งหมดนั่นแหละ
Derya MK12: ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ
TEN10: ไม่ได้เป็นห่วง
Derya MK12: แต่ยังไงโซ่ก็อยากขอบคุณอยู่ดีครับ :3
TEN10: ...
TEN10: รำคาญว่ะ
โซ่อมยิ้มหลังจากส่งสติ๊กเกอร์ให้คนขี้โมโห พี่เท็นมีความเหมือนพี่ธีร์เหมือนกันแฮะ แต่โซ่รู้สึกว่าพี่เท็นดูโดดเดี่ยวมากกว่าทั้งที่มีคนรายล้อมในฐานะทีมตัวแทนระดับประเทศของเกม DotA 2
เด็กหนุ่มหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบกับมือถือ ก่อนจะกดเข้าไปดูไลฟ์ย้อนหลังของพี่เท็นซึ่งคิดว่าทางนั้นก็คงเข้ามาดูทีมเขาเช่นกัน ผ่านไปครึ่งชั่วโมงโซ่ก็ได้รู้ว่าแนวทางการเล่นของพี่เท็นเหมือนโปรเพลย์เยอร์ชื่อดังฝั่งอเมริกาคนหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องผิด เพราะเกมเมอร์หลายคนก็ศึกษา How to หรือทริกซ์เจ๋ง ๆ จากโปรเพลย์เยอร์เพื่อพัฒนาฝีมือและเอามาปรับใช้ให้เข้ากับแนวทางของตนเอง ซึ่งโซ่ก็เช่นกัน แต่พอดูไปเรื่อย ๆ ก็ยิ่งเอะใจว่าทำไมวิธีการเล่นของพี่เท็นถึงดูเหมือน... จะลอกเลียนมาอย่างกับจับวางอะไรอย่างนี้
“มาแล้ว”
โซ่รีบกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์พร้อมเงยหน้ายิ้มแหย ๆ มันคงดีกว่าถ้าช่วงนี้จะปล่อยให้พี่ธีร์ซ้อมในส่วนของตัวเอง แทนที่จะเล่าทุกเรื่องของพี่เท็นให้ฟังจนกลายเป็นการสุมความเกลียดชังเพิ่มกว่ายิ่งกว่าเดิม
“โห สีสวยจังเลยครับ”
“พี่เอาเบอร์แอลมาให้เรากับไอ้แหลม น่าจะพอดีนะ ลองดูสิ” พี่ธีร์เอาเสื้อออกมาจากถุงพร้อมแกะกระดุมให้อย่างเสร็จสรรพ “ส่วนพี่กับไอ้แจ็คใส่เอ็กซ์แอล พี่ตั้บก็โคตรพ่อโคตรแม่เอ็กซ์เอ็กซ์แอลไป”
“ใส่แล้วเหมือนคนจะได้ไปแข่งที่เกาหลีไหมครับ?” ธีร์หลุดขำกับคำพูดน้องเด๋อ ก่อนจะเอนหลังออกเล็กน้อยพร้อมหรี่ตามองสำรวจความน่ารักตรงหน้า
“เชี่ย ราศีแชมป์ก็มาว่ะ” ธีร์จิ๊ปากพลางจัดคอเสื้อให้เด็กเด๋อที่นั่งอกผายไหล่ผึ่งอย่างที่คนสูงร้อยเจ็ดสิบต้น ๆ จะทำได้แล้ว
“เนื้อผ้าดีด้วยครับ ใส่แล้วไม่ร้อน สปอนเซอร์ทีมเราสุดยอดจริง ๆ เลย”
“พี่หล่อปะ?” ชายหนุ่มปรือตา เท้าศอกกับพวงมาลัยรถพร้อมทำมือไนกี้ใต้คาง
“ถ้าบอกว่าไม่หล่อเดี๋ยวจะมีคนโวยวาย เอาเป็นว่าหล่อก็ได้ครับ”
“ไม่ต้องเขินที่จะชมพี่หรอกนะโซ่ คือพี่ก็ชินแล้วที่จะได้ยินอะไรแบบนี้ เพราะงั้นเราสามารถพูดคำว่า ‘พี่ธีร์หล่อจัดจ้านสะท้านแกนโลกมากเลยครับ’ ตลอดเวลาก็ย่อมได้”
“พี่ธีร์เหมือนพวกนักเลงในซีรีส์วัยรุ่นอเมริกันมากกว่าครับ แบบที่เข้าไปอย่างเท่แล้วก็โดนพระเอกต่อยจนล้ม”
“เนี่ย บทจะหวานแล้วก็ชอบเตะตัดขากัน” เขาบ่นอุบอิบพลางบีบปากเป็ดจนร้องอู้อี้ “นักเลงแล้วชอบปะหื้อ ตอบให้ชื่นใจดิ๊?”
“หูย มีเสื้อสำรองเบอร์เอ็มให้แพรวด้วย...”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง มานี่เลยเราอะ” ธีร์โอบแก้มน้องให้หันมาสบตากัน มองปากจู๋เป็นเป็ดเพราะแรงบีบแล้วก็ก้มลงไปจุ๊บเหม่งเบา ๆ “ขอบคุณที่ทำให้ทุกคนเชื่อใจพี่”
“เข้าใจผิดแล้วครับ ความจริงทุกคนเชื่อใจพี่ธีร์อยู่แล้ว แต่พี่ ๆ แค่ปวดหัวกับเรื่องพี่เท็นก็เท่านั้นเอง” น้องยิ้มตาหยี ธีร์รู้สึกดีเหลือเกินกับพลังงานด้านบวกดี ๆ ที่คนตรงหน้ากำลังส่งมาให้
“แล้วเราเชื่อใจพี่ไหม?” น้องไม่ได้ตอบคำถามเอาใจทันที แต่เขากลับคิดเอาเองว่าดวงตาคู่นี้ได้ให้คำตอบมาแล้ว แววตาที่ไม่เคยผิดหวังในตัวเขา แววตาที่ทำให้ธีร์มั่นใจในตัวเองมากขึ้น
“ตั้งแต่วันแรกที่เข้าทีมเลยล่ะครับ” ชายหนุ่มมองมือน้องที่จับมือเขาอีกที ตอนนี้ความกังวลเรื่องความเสี่ยงกำลังถูกทลายด้วยความไว้ใจจากเด็กคนนี้และเพื่อนร่วมทีมที่ผ่านความยากลำบากมาด้วยกัน “ต่อให้รอบชิงจะยากแค่ไหน แต่เราทุกคนจะสู้ไปด้วยกันนะครับ”
“เราทำได้ใช่ไหมโซ่ บอกพี่หน่อย”
“ได้ครับ โซ่เชื่อว่าถ้าเราเต็มที่แล้วผลจะต้องออกมาดีแน่ อย่างน้อยเราก็ยังได้พยายาม มันดีกว่าการประมาทและปล่อยไปเพราะคิดว่าทำได้ดีแล้ว พี่ธีร์อย่าท้อนะ โซ่ก็จะไม่ท้อเหมือนกัน เราจะไปเป็นโอปป้าเข้ม ๆ ที่เกาหลีกันนะครับ”
“เข้มมากเหรอเราอะ หื้อ โอปป้าตัวแค่นี้” ธีร์ย่นจมูกแล้วก้มลงไปจุ๊บปากน้องเบา ๆ ก่อนจะผละออกมาสบตากัน “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราสองคนจะต้องฝึกหนักกว่าคนในทีมแล้วนะรู้ไหม พี่เป็นห่วงว่ะพูดจริง ๆ เราเองก็เปิดเทอมแล้วด้วย เพราะงั้นถ้าไม่ไหวก็บอกพี่นะ”
“โซ่จะแบ่งเวลาให้ดีครับ โซ่เป็นห่วงพี่ธีร์เหมือนกันนะ พี่ธีร์ชอบดื่มกาแฟวันละหลาย ๆ แก้ว มันไม่ดีต่อสุขภาพ ลดลงหน่อยได้ไหมครับ?” อ้อนขนาดนี้ให้เลิกแดกข้าวก็ต้องยอมแล้วปะวะ ธีร์คิดอย่างนั้น
“ถ้าไม่ซัดกาแฟพี่ก็ต้องจัดเอ็มร้อยอะโซ่ พี่อยากอยู่ซ้อมนาน ๆ”
“แต่พี่ธีร์ก็ต้องพักผ่อนนะ ร่างกายพี่ธีร์ไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยพลังงานแสงอาทิตย์ โซ่กลัวว่าจะวูบไปครับ”
“งั้นทำไงดี ให้พี่ไปอยู่กับโซ่จนกว่าจะแข่งได้ไหม ตอนนั้นเราจะดุเรื่องดื่มกาแฟกับเรื่องนอนยังไงก็ได้ พี่จะยอมทำตามทุกอย่างเลย”
เสียงคุยกันเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ จนแทบเป็นเสียงกระซิบ พี่ธีร์จับมือโซ่ไปทาบที่แก้มตนเองพร้อมถูเบา ๆ ขณะสบตากัน เจอลูกอ้อนแบบนี้ใครจะทนได้ ใจโซ่อ่อนยวบเลยล่ะ สีหน้าพี่ธีร์ตอนนี้เหมือนพ่อหมีสุดโหดที่ยอมเก็บคมเขี้ยวแล้วหันไปกอดไหน้ำผึ้งอย่างไรอย่างนั้น
อันที่จริงโซ่ก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน เพราะการซ้อมแบบตัวต่อตัวมันคงดีกว่าเปิดไมค์คุยกันเป็นไหน ๆ แต่ที่เลือกเก็บไว้ในใจก็เพราะกลัวถูกเข้าใจผิด กลัวพี่ธีร์คิดว่าโซ่กำลังอ่อย
“พี่ธีร์จะไม่ดื้อกับโซ่ใช่ไหมครับ?”
“ครับ พี่ธีร์จะนอนตามเวลา แล้วก็กินข้าวให้ดูด้วย”
“กาแฟแก้วเดียวได้ใช่ไหมครับ?” โซ่ไม่ใช่คนชอบบังคับ สาบานได้เลย แต่ในกรณีพี่ธีร์มันจำเป็นจริง ๆ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายสุขภาพย่ำแย่เพราะหักโหมไปกับการซ้อม แล้วตอนพี่ธีร์อ้อนก็น่ารักมาก ๆ เลยด้วย “เราจะตั้งใจซ้อมด้วยกัน ห้ามหัวร้อนด้วยนะครับ ถ้าหัวร้อนจะให้ไปนอนระเบียง”
“ระเบียงเลยเหรอ ยุงมันเยอะนะ โซ่จะใจร้ายกับพี่ลงเหรอครับ?” โซ่กลั้นยิ้มกับความขี้อ้อนไม่ไหวหรอก ทำไงดีนะ เสื้อทีมที่เคยคิดว่าใส่สบายเหมือนจะร้อนแล้วล่ะ
“อือครับ เพราะงั้นห้ามดื้อกับโซ่นะ”
“ครับ เกี่ยวก้อยสัญญาเลย” คนทะเล้นกลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงระดับริมฝีปากและน้องก็ทำตามอย่างว่าง่าย
ก่อนหน้านี้ธีร์อาจจะเป็นคนเอาแต่ใจ หัวรั้น ไม่ค่อยฟังคำพูดคนอื่นนัก แต่เด็กคนนี้ได้เข้ามาเปลี่ยนโลกของเขา กล่อมเกลาจากสิ่งที่น้องเป็นและซึมซับมาจนสามารถพูดคุยกับน้องชายแท้ ๆ ได้อย่างเปิดใจ ตอนนี้ธีร์ก็กำลังฟังเพื่อปรับเปลี่ยนอะไร ๆ ให้ดีขึ้น และเขาหวังว่าด้านดี ๆ ของตนจะมอบสิ่งดี ๆ ให้น้องเด๋อเช่นกัน
“งั้นเราไปเอาคีย์บอร์ดกับเมาส์ที่คอนโดพี่ธีร์ดีไหมครับ พอตอนโซ่ไปเรียนพี่ธีร์จะได้เล่นถนัดขึ้นถ้าเป็นอุปกรณ์ของตัวเอง”
“เอาสิ เดี๋ยวพี่เอาโน้ตบุ๊กกับเสื้อผ้าไปด้วย” หักพวงมาลัยเลี้ยวออกจากลานจอดรถ ในหัวแพลนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะตื่นไปส่งน้องที่มหาลัยแล้วขับกลับมาซ้อม พอตอนเย็นก็ออกไปซื้อของกลับมาตุนไว้เพื่อมื้อดึก
“วันนี้เด็กชายธีร์น่ารักจังเลยครับ เดี๋ยวโซ่ให้ดาวบนมุมกระดาษนะ”
“สะดวกใจกี่ดวงล่ะครับ?”
“สามแล้วกันครับ วันนี้โซ่อารมณ์ดี”
“พี่ไม่ได้หมายถึงดาว แต่หมายถึงใจที่รักของพี่อะครับจะให้สักกี่ดวงดี?”
คนถูกเรียกด้วยคำหวานหน้าขึ้นสีจัด โซ่กลอกตาล่อกแล่กพลางคาดเข็มขัดแล้วปล่อยให้อีกคนฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จนเขาต้องเบือนหน้าเข้าหาหน้าต่างเพราะความขลาดอาย แค่พูดครับคนฟังก็แทบแย่แล้วยังจะเรียกว่าที่รักอีก พี่ธีร์เนี่ยเป็นฆาตกรจริง ๆ ด้วย
( จบ PART 1/2 )
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเด๋อน่ารัก
-
:katai2-1: หวานมากเด้อออออออออ จะตัยล้าววววววววว :z3: :z3:
-
พี่เท็นนนนนนนนนนนน
-
o13 o13 ยกนิ้วให้น้องเด๋อไปกี่นิ้วแล้วก็ไม่รู้เนี่ย
-
ในความลุ้นเรื่องเกมก็จะมีความหวานมากๆแทรกเข้ามา>//<
-
หวานมากกกก
ทำไมเราคิดว่าพี่เท็นนอกจากคนนิสัยไม่ดี ก็เป็นคนเหงาอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เท็นเหมือนเด็กโปกที่เป็นนักกีฬาและไม่โตสักทีซึ่งนักกีฬา esport ในไทยนี่ใช่เลยนิสัยแบบนี้เลย Toxic อรงมากๆสกิลเพลย์ดีแต่นิสัยไปกันไม่ได้
D2 (dota2)สกิลเพลย์ไม่เท่าไหร่แต่ปากนี่สุดๆลยคือมันเรียลมากเว่อ :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเด๋อก็น่ารัก อิพี่ก็น่ารัก เง้ออออออ ส่วนอิพี่เท็นนี่อยากจะฟาดให้ แค่ข้อความก็ทำหัวร้อนแล้วอ่ะ น้องเด๋อมากอดให้พิใจเย็นๆหน่อยซิรู้กกกก
-
เท็นเกลียดอะไรพี่ธีร์กับพี่แจ็คนักหนา.... ไม่เข้าใจนาง ... ทำไมต้องมาพาลไม่ชอบน้องโซ่ทั้งๆที่น้องก็เสมอต้นเสมอปลาย ..... :ruready
-
โถ ๆ พ่อหมี ถูกน้องโซ่กล่อมซะอยู่หมัด เออออตามน้องทู้กอย่าง
-
ยังไม่อยากให้จบเลย :ling1:
-
เต๊าะไดั เต๊าะนะคะ คุณพี่ธีร์ น้องเด๋อโคตรน่ารัก
เท็นอย่ามาตกหลุมน้องเด๋อละกันนน
-
o13
:L2: :pig4: :L2:
-
พี่ธีร์ขี้อ่อยอ่ะ
-
โหง่ยยยยยยยย น้องเด๋อ :katai2-1:
-
:กอด1:
-
หวานกันเกินไปแล้วว :katai1:
-
น้องเด๋อเป็นทุกอย่างของพี่ธีร์แล้วเนี่ยยย ฮืออ :hao5:
-
o13
โซ่ชนะเลิศ
หรือว่าพี่เท็นจะเอาใครมาเล่นแทน อืมมมมม น่าคิด
-
นังพี่เท็นนี้ดูเหงาๆ เนอะ อยากเล่นกับเขานี้แหล่ะแต่ไม่มีใครอยากเล่นด้วย เลยต้องแหย่ชาวบ้านให้เขาหัวร้อนจะได้มีเรื่องคุย
-
:pig4: :กอด1:
-
มารู้จักเรื่องนี้เอาตอนใกล้จบแล้ว ฮือออ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ เลย หวังให้มี happy ending สำหรับเท็นนะ
-
ฮือ กลั้นยิ้มจนเมื่อยปากไปหมดแล้ว
น้องโซ่ลูก หนูน่ารักมากๆๆๆๆ ทำไงดีอยากฟัด
พี่ธีร์โคตรขี้อ้อนเลยอะ
วอแวน้องตลอดเวลา แตะนิดจับหน่อยก็เอา
แต่น้องน่ารักอะเนาะ พอเข้าใจอยู่55555
น้อนต้องเป็นลมตายแน่ๆเลยค่ะ
ถ้าเขามาอยู่ด้วยกัน24ชม.
ถึงจะต้องยุ่งกับการซ้อม แต่น้อนว่ามันต้องมีโมเม้นกุ๊กกิ๊กบี้มใส่คนอ่านแน่ ๆ
แค่ตอนนี้ใจก็เต้นอ่านไปยิ้มไปเขิลไปจนจะเป็นลมอยู่แล้วค่า /ดมยาดม
รออ่านอีกคครึ่งนะคะ พี่มิ้วสู้ๆน้าา
-
จะจบแล้วววว :sad4:
น้องโซ่ของเราน่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลย อยากได้มากอด ส่วนพี่ธีร์นั้นเราหมั่นไส้ ดีแค่ไหนก็จะหมั่นไส้ :hao7:
-
หวานมากกก จะจบแล้วอ่ะงื้ออออ
-
พี่ธีร์ ง้องแง้งเกินอายุป่ะ
#เบ้ปากเป็นสามเหลี่ยม
นุ้งโซ่ลูกกกกกกกกกก น่ารัก ฉลาด เชียงใหม่
โอย ปาใจใส่รัว ๆ ๆ ๆๆ
-
ตอน 20 (ตอนจบ)
PART 2/2
พี่ตั้บบอกว่าไม่ผิดที่ธีร์เป็นคนเปิดเผย แต่การซ้อมทีมให้คนดูรู้แนวทางการเล่นต่อไปก็เกรงว่าจะเป็นการฆ่าตัวตายเปล่า ๆ ยิ่งคู่ต่อสู้รอบนี้เป็นทีมที่เก่งระดับประเทศ แถมยังมีผีห่าซาตานจากนรกขุมสุดท้ายที่อยากกระโดดถีบยอดหน้าเข้าร่วมด้วย ขี้ซุยบราเทอร์จึงวางแผนกันว่าจะไลฟ์ใน Twitch ให้คนดูเหมือนเดิม แต่ใช้จิตวิทยาเด๋อ ๆ ให้คู่ต่อสู้เห็นว่ายังใช้ชีวิตปกติไม่เดือดร้อนทั้งที่ความจริงไฟลนก้นจนแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้
แต่เรื่องไลฟ์ให้คนดูคงต้องเลิกเร็วหน่อย เพราะทุกคนจำเป็นต้องเทเวลาส่วนใหญ่ให้การซ้อม พวกเขาสมัครไอดี Steam ใหม่ ยอมเสียเงินซื้อเกมอีกรอบ สร้างตัวละครพร้อมชื่อที่ไม่มีใครรู้จัก แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยไปกับการเล่นใหม่เพื่อหาคะแนนไปแลกเปิ้กหรือสกิลให้ตัวละครนั้น ๆ แต่เพื่อแลกกับความลับที่ไม่อยากให้ศัตรูรู้แนวทางการเล่น ความเหน็ดเหนื่อยในระยะสั้นก็คุ้มค่ากับความสบายใจระยะยาว
แต่ตัวละครในไอดีหลักก็ยังสำคัญ พวกเขาต้องใช้มันในการแข่ง
ผ่านมาแล้วหลายวันแต่ไม่มีใครอยู่ในอารมณ์สบายใจเลย ขี้ซุยบราเทอร์รู้สึกเหมือนกลับไปจุดเริ่มต้นอีกครั้งตรงที่ทีมแทบจะเข้ากันไม่ได้ ทุกคนดูหลงทาง สับสน ลองผิดลองถูกจนคำว่า ‘เสียเวลา’ เริ่มผุดเข้ามาสั่นคลอนความตั้งใจ
ธีร์กังวลหนัก พอโซ่เปิดเทอมแล้วก็ยิ่งฟุ้งซ่านเพราะปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความหวังส่วนหนึ่งอยู่ที่น้อง ไหนจะไอ้แหลมอีกคน มันตั้งใจว่าจะโดดเรียนอาทิตย์แรกเพื่อเทเวลาให้การซ้อม และแน่นอนว่าพวกเขาไม่ยอม ธีร์กับตุ้บตั้บรับปากแม่ไอ้เด็กเวรนั่นแล้วว่าจะไม่ทำให้น้องนุ่งเสียคนเพราะเกม ไหนจะความบ้าบิ่นของมันที่พร้อมจะสิงร้านเกมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง กินข้าวหน้าโต๊ะ อาบน้ำ หลับหลังร้านพี่ตั้บ แบบนั้นก็จะหนักไปหน่อย แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่พวกเขาควรทำแบบนั้นเพราะเวลาเริ่มกระชั้นชิดเข้ามาแล้ว
ถึงจะห้ามคนอื่น แต่ธีร์กลับทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะสุดท้ายคนที่บั่นเล่นทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดก็คือเขา พยายามหาจุดบอด จุดแข็งของตนเอง และศึกษาแผนที่ในเกมพร้อมร่างออกมาใส่กระดาษ จมอยู่กับอาการหงุดหงิดขณะที่เพื่อนร่วมทีมไปเรียนและทำงาน มีเพียงพี่ตั้บคนเดียวที่อยู่ให้คำปรึกษา ปิดรูโหว่และหาจุดได้เปรียบ
หลายคนมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบในชีวิต ส่วน LV กลับไปฉลองกันอย่างออกหน้าราวกับมั่นใจว่าจะได้เป็นตัวแทนไปเกาหลีอย่างแน่นอน คนกลุ่มนั้นคงไม่กังวลนัก เพราะอาชีพที่ทำคือการเล่นเกมเพื่อแข่ง ไม่ต้องฟังเสียงอาจารย์พูด ไม่ต้องจ้องหน้าคอมแลกเงินเดือน ธีร์ยอมรับว่าหัวเสีย หงุดหงิด ไม่ชอบใจ ถ้าไม่มีน้องเด๋อคอยเตือนสติไว้เขาก็คงเอาแต่คิดเรื่องของทีมนั้นไม่หยุด
เวลาช่วงนี้ช่างสำคัญ แม้แต่ห้านาทีชายกลุ่มนี้ก็ไม่อยากเสียไปเปล่า ๆ อย่างไร้ความหมาย แต่ก่อนแข่งรอบชิงต้องมีการถ่ายรูปเดี่ยวและรูปทีม รวมถึงการให้สัมภาษณ์คลิปสั้น ๆ เพื่อเอาไปเปิดระหว่างถ่ายทอดสดในวันแข่งขัน ดังนั้นขี้ซุยบราเทอร์จึงเสียเวลาไปครึ่งวันให้กับส่วนนี้แทนที่จะได้ซ้อม
สุขภาพจิตใจธีร์ช่วงนี้มันแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด และมันส่งผลถึงตอนซ้อมทีมอย่างที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น เขากับไอ้แหลมต่างหัวร้อนพาลทุกอย่างเพราะไม่ได้ดั่งใจ ไม่ว่าจะเป็นเพราะเพื่อนร่วมทีมเล่นไม่ดีหรือที่ตนเองทำพลาด ทั้งคู่ถอนหายใจออกไมค์ สบถคำหยาบสารพัด พูดกระทบกระทั่งกันไปอย่างไม่ตั้งใจจนต้องหยุดพักเกมสักสิบนาที
ธีร์ไม่ชอบบุหรี่ แต่เขาเริ่มอยากสูบมันเพราะความเครียดที่บีบอัดเข้ามาจนสูญเสียความเป็นตัวเอง Thr33Gamer เคยทำได้ดีกว่านี้ ไม่ว่าจะเป็นการเล่นหรือควบคุมสถานการณ์ อุปสรรคที่เคยว่ายากก็ผ่านไปได้ แต่คราวนี้มันหนักกว่าทุกทีเพราะแบบแผนที่ปรับเปลี่ยนไปและเวลาแข่งที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
ธีร์กุมขมับพลางถอนหายใจ พอหันไปโต๊ะคอมก็พบว่าน้องเด๋อไม่อยู่แล้วก่อนจะได้ยินเสียงกดชักโครก เด็กคนนั้นคงเซ็งแล้วที่เห็นมุมเกรี้ยวกราดโง่ ๆ ของเขา ชายหนุ่มจึงเลือกเดินออกมาตรงระเบียงห้องเพื่อโทรหาเพื่อนสนิทก่อน เพราะมันคงกว่าดีถ้าจะพูดอะไรกับไอ้แจ็คสักคำแทนที่จะปล่อยเบลอไปเฉย ๆ
“เออ กูโทรมาขอโทษ เมื่อกี้หัวร้อนเกินไปหน่อย”
( ไม่เป็นไร กูก็โมโหเหมือนกันแต่แค่ไม่ได้พูดออกเสียง )
พอได้ยินน้ำเสียงปกติและคำตอบไร้การประชดประชันแบบนั้นธีร์ก็โล่งใจ ไอ้แจ็คเป็นแบบนี้เสมอเลยให้ตาย ไอ้เวรนี่รู้ว่าจะทำให้คนฟังรู้สึกผิดและรู้สึกดีไปพร้อม ๆ กันได้อย่างไร
“ขอโทษจริง ๆ วันนี้กูหลุดไปหน่อยว่ะ”
( คนอื่นก็หลุด แต่โทรหาไอ้แหลมหน่อยล่ะ )
“เออ เดี๋ยวโทรต่อจากมึงเลย”
( ธีร์ )
“ว่า?”
( กูอยากชนะนะ แต่กูก็ไม่เสียใจถ้าครั้งนี้เราจะแพ้ แต่กูคงเสียใจมากกว่าถ้าพวกเราแพ้โดยไม่สนุกไปกับมันเลย )
“...”
( การแข่งมีเรื่องแพ้ชนะมาเกี่ยวก็จริง แต่มึงจำได้ใช่ไหมว่าตั้งแต่วันแรกที่เป็นเพื่อนกัน เราเล่นเกมเพราะอะไร? )
“อืม กูจำได้” ชายหนุ่มทอดสายตาไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน มองดาวบนนั้นที่ไม่ได้มีคำตอบอะไรให้ ทุกอย่างโดยรอบกำลังสร้างความเงียบในใจให้นึกย้อนกลับไปตอนยังเป็นเด็กกะโหลกกะลาไม่ประสีประสา ตอนที่ทุกอย่างยังเป็นสีขาว ไร้จุดด่างดำแต่งแต้ม ก่อนมันจะกลายเป็นสีเทาในที่สุด
( อย่าเป็นเหมือนไอ้เท็นนะ )
“...”
( อย่าหลงไปกับคำว่าชนะจนทำให้มึงลืมว่าเคยเล่นเกมสนุกมากแค่ไหน )
“...”
( อย่าเอาความผิดหวังตอนม.หกมากดดันตัวเอง เพราะตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน )
( ถ้าตอนนี้ข้างหน้ามีกำแพงสูงขวางอยู่แล้วเราต้องข้ามมันไป ทีมอื่นจะทำไงไม่รู้ แต่กูจะเป็นฐานอยู่ด้านล่างให้มึงปีนขึ้นไปก่อน )
“...”
( พอขึ้นไปได้แล้วค่อยก้มลงมาดึงพวกกูนะ )
“กูขอโทษว่ะแจ็ค ขอโทษจริง ๆ” รู้สึกชาไปทั้งหัวใจ ธีร์รู้สึกผิดกับตัวเองและเพื่อนร่วมทีมเหลือเกินที่ก่อนหน้านี้ในหัวมันมีแต่การเอาชนะ จนอยากเดินกลับไปหาตัวเองตอนเป็นเด็ก และขอโทษอะไรก็ตามที่ทำให้เขาลืมความสำคัญในการเล่นเกมไปช่วงเวลาหนึ่ง
( รอบตัวเราตอนนี้มีแต่พี่น้อง คนที่ไว้ใจมึงแล้วมึงก็ไว้ใจเขา มันไม่มีใครที่จะอยู่หักหลังทีมอีกแล้ว )
“อืม กูรู้” ชายหนุ่มหลับตาลงพลางถอนหายใจ หลายวันที่ผ่านไปทุกคนคงเครียดไม่ต่างกัน และต้นเหตุของบรรยากาศแบบนั้นก็คงไม่พ้นเขาคนนี้
( เพราะงั้นอย่ากดดันตัวเองมากไปกว่านี้เลย คนที่ควรกินยาเพราะนอนไม่หลับควรเป็นคนป่วยอย่างกูไม่ใช่หัวหน้าทีมที่ทำได้ดีแล้วอย่างมึง )
“เออ หล่อจังนะสัดคำพูดคำจา”
( ที่ทุกวันนี้กูเล่นเกมแบบไม่เปิดกล้องก็เพราะไว้หน้ามึงนะไม่รู้เหรอ? )
“จ้า พ่อเทพบุตร พ่อเจ้าชายน้ำแข็งแห่งนรกขุมที่สิบแปด แค่นี้นะห่า เดี๋ยวซ้อมกันต่อ”
หลังจากวางสายชายหนุ่มก็ยิ้มขำพลางส่ายศีรษะ ความรู้สึกแย่ก่อนหน้านี้เริ่มจางหายไปแล้วเพราะความเข้าใจของคนที่เรียกว่าเพื่อน ที่เหลือคือไอ้แหลม ธีร์รู้สึกกระดากปากเหลือเกินที่ต้องขอโทษเด็กกะโหลกอย่างมัน เนื่องจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่สื่อกันด้วยใจมากกว่าคำพูดมาตลอด ธีร์รู้ว่าเด็กเวรนั่นต้องการอะไร และไอ้แหลมก็รู้ดีว่าเขาเป็นอย่างไร แต่สุดท้ายคนเป็นพี่ก็ยอมลดความปากหนักแล้วโทรหาน้องรัก ก่อนทุกอย่างจะจบที่ความเข้าใจแบบซึน ๆ เพราะไอ้แหลมก็ยอมงัดปากขอโทษที่งี่เง่าตอนซ้อมเช่นกัน
ธีร์หันกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะเห็นเด็กเด๋อยืนอยู่หน้าโต๊ะคอมพร้อมเครื่องดื่มชูกำลังในมือสองขวด แววตาและสีหน้าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่กำลังยืนรอคำขอโทษ เขารู้สึกหัวใจพองโตเหลือเกินตอนเห็นน้องเด๋อยื่นเครื่องดื่มชูกำลังมาให้
“กรึ้บคนละขวดนะครับ”
กรึ้บงั้นเหรอ? คำ ๆ นี้เคยทำให้คนพูดกลายเป็นไอ้ขี้เหล้า แต่พอเป็นเด็กเด๋อกลับน่าเอ็นดูเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มเดินไปหาคนตรงหน้า จ้องดวงตาคู่นี้อย่างไม่เข้าใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นธีร์ก็รับมาถือไว้
“พี่ขอโทษนะ”
“โซ่ให้อภัยครับ”
“ทำไม?” เขาเว้นจังหวะไปกับความประหลาดใจ “ไม่โกรธพี่หรือว่าโกรธจนหายแล้ว?”
เพราะตลอดการซ้อมในค่ำคืนนี้มันค่อนข้างหนักสำหรับเด็กคิดบวกคนหนึ่ง น้องเด๋อไม่เคยมีทีมแข่งจริงจัง และเขาเชื่อว่าไอ้เจมส์กับไอ้อาร์มที่ฝีมือกากกว่าคงไม่กล้าเหวี่ยงเพื่อนที่เล่นได้ดีกว่า แต่วันนี้เขากับไอ้แหลมต่างก็งี่เง่า แสดงออกถึงความกดดันชวนตึงเครียด เป็นมลพิษทางอารมณ์ หงุดหงิดใส่ทีมจนทำให้เสียความรู้สึกไปตาม ๆ กัน
“ยอมรับว่าตกใจมากครับตอนได้ยินเสียงพี่ธีร์ตะคอก โซ่ไม่เคยเห็นพี่ธีร์เป็นแบบนั้นน่ะครับ” พอได้ยินความจริงจากปากอีกฝ่ายใจก็อ่อนยวบ ชายหนุ่มรู้สึกผิดจับใจที่แสดงมุมโง่ ๆ ออกไปจนน้องรู้สึกไม่ดี
“พี่ขอโทษนะ พี่แม่งบ้าอะ”
“ไม่เป็นนะครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางยกขวดเครื่องดื่มชูกำลังชนกันแล้วดื่มเล็กน้อย “ได้เห็นพี่ธีร์มุมนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ดียังไง?”
โซ่อมยิ้มกับความคิดตัวเองแล้วยกดื่มย้อมใจก่อนจะพูดเรื่องน่าอายให้คนตรงหน้ารับรู้ “โซ่ไม่ได้อยากรู้จักพี่ธีร์แค่ในมุมตลก หรือตอนพูดหวาน ๆ ครับ”
“...” ความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันไปหมด ทั้งความสงสัยใคร่รู้ที่ไม่อยากรอคำตอบนานไปกว่านี้ และอาการคิดไปเองว่าคงได้ยินคำพูดที่ทำให้ผู้ชายบ้า ๆ ได้บริหารอัตราการเต้นของหัวใจอีกครั้ง
“พ่อโซ่เป็นคนใจเย็นมาก หลายครั้งเวลาแม่เหนื่อยจากงานแล้วเผลอหงุดหงิดใส่แต่พ่อไม่ได้ตอบโต้เลย เขานิ่งมากจนโซ่คิดว่าพ่อคงไม่ได้เก็บไปคิดเพราะความเข้าใจ แต่เปล่าเลยครับ จริงอยู่เรื่องเดียวว่าพ่อเข้าใจ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เสียใจ แล้วพอแม่ใจเย็นลงเธอก็ไปขอโทษพ่อแล้วบอกว่าจะพยายามแก้ไข โซ่เลยคิดเอาเองว่าถ้าคนสองคนจะอยู่ด้วยกันได้ก็ต้องปรับตัวเข้าหากัน ถ้าคนหนึ่งร้อน อีกคนก็เย็น หรือถ้าเย็นไม่ไหวก็ให้อุ่น ๆ หน่อยก็ได้ครับ...”
เด็กหนุ่มยิ้มแห้งพลางจีบมือเป็นท่าประกอบ แต่พอรู้ตัวว่าพูดมากก็กลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิดว่ากำลังสั่งสอน โซ่จึงพยายามเรียบเรียงคำพูดใหม่
“พูดต่อสิ พี่ฟังอยู่” ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มกับแววตาหวาน ๆ นั่นเหมือนจะไม่ได้โกรธอย่างที่คิด พอคุยกับพี่แจ็ค พี่แหลมเสร็จพี่ธีร์ก็เลยใจเย็นลงถึงได้ไม่โกรธกับคำพูดโซ่สินะ ดีจังเลย
“ที่พูดไป โซ่หมายความว่าโซ่อยากทำความรู้จักพี่ธีร์ในทุก ๆ มุมเลยครับ ต่อให้มุมหัวร้อนจะน่ากลัวไปหน่อย แต่โซ่จับเวลาแล้ว ถ้าพี่ธีร์ไม่ได้หัวร้อนตัวเป็นไฟข้ามคืนก็โอเค”
“ตัวเป็นไฟเพราะพี่คือหนุ่มฮอตไงไม่รู้เหรอ?” คนหัวใจพองโตยักคิ้วกลบเกลื่อนความขลาดอาย
“แต่โซ่ดีใจที่พี่ธีร์ออกไปโทรหาพี่แจ็คกับพี่แหลมนะครับ”
“คราวหลังถ้าพี่เป็นหมาบ้าอีก เขย่าแขนเตือนได้เลยนะ หรือถ้าไม่ฟังก็ตบกะโหลกเลย พี่ไม่สวนคืนแน่” ธีร์เอาเครื่องดื่มชูกำลังทั้งสองขวดวางลงบนโต๊ะคอมแล้วดึงแก้มเด็กเด๋อ ตอนนี้ไม่ได้คิดเรื่องอยู่ซ้อมยาวตลอดคืนแล้ว เพราะสิ่งเดียวที่คิดก็คือ... เขาจะทำอย่างไรให้เด็กคนนี้นอนหลับได้โดยไม่เก็บเรื่องบ้า ๆ เมื่อก่อนหน้านี้ไปคิด
“เอางั้นเลยเหรอครับ โซ่จะนวด ๆๆ ด้วยหลังมือเลยนะ” เด็กเด๋อขมวดคิ้วเหวี่ยงมือ น่ากลัวจนอยากจับมาฟัดแก้มเอากลิ่นหอมเข้าปอดสักฟอดสองฟอดจริง ๆ
“จัดมาดิ อย่างเมื่อกี้ก็ห้ามได้นะรู้เปล่า?”
“โซ่ไม่ห้ามหรอกครับ” น้องเด๋อยืนตัวตรง กอดอกวางท่า “เพราะถ้าห้ามมันจะเป็นการแก้ไขที่อาจเกิดขึ้นอีกได้ โซ่ก็เลยปล่อยพี่ธีร์หัวร้อนไปก่อนเพื่อให้พี่ธีร์รู้ผลลัพธ์ของการโมโหเพื่อน”
“หือ?”
“พอเรารู้ว่าทำคนอื่นเสียความรู้สึก หลังจากนี้เราก็จะระวังมากขึ้นใช่ไหมล่ะครับ แต่ถ้าโซ่ห้าม พี่ธีร์ก็อาจจะคิดว่า ‘อ่า เราควรใจเย็น ๆ นะ’ แต่ไม่ใช่การบอกให้ตัวเองรักษาน้ำใจคนอื่น”
“อะไรวะ ก่อนหน้านี้พูดเรื่องพ่อแม่ซะโรแมนติก ที่แท้ก็แอบเอาคืนแล้วนี่หว่า” เขาแยกเขี้ยวใส่เด็กเด๋อ แต่ก็ต้องยอมรับว่าที่พูดมาก็ถูก เพราะบางครั้งธีร์ก็มองข้ามเรื่องเล็ก ๆ ไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน “ขอโทษนะ พี่ผิดไปแล้ว”
“พอก่อนนะครับ วันนี้โซ่ได้ยินพี่ธีร์ขอโทษจนอิ่มแล้ว” น้องเด๋อลูบท้องเป็นท่าประกอบ คนถูกปลอบด้วยการดัดนิสัยจึงหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ทั้งที่เครียดเหมือนกันแท้ ๆ ขอบคุณนะ” ธีร์ถอนหายใจ
“เป็นห่วงนะครับ...” ประโยคนี้เบาลง ยิ่งอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกันแบบนี้โซ่ยิ่งรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดของพี่ธีร์ สุขภาพกายที่ว่าแย่ลงเพราะนอนไม่พอก็ยังไม่เท่าสุขภาพใจที่ดิ่งลงไปเรื่อย ๆ
“เป็นห่วงเหมือนกัน เพราะงั้นสองขวดนี้เดี๋ยวพี่จัดเอง ไม่ต้องก๊งต้องกรึ้บแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กต้องตื่นไปเรียน”
“...ไม่ได้เหรอครับ?” น้องเด๋อมองขวดเครื่องดื่มชูกำลังตาละห้อย “โซ่อยากอยู่ซ้อมด้วยครับ”
“ถ้ายิงยาวอีกเราคงได้นอนแค่สองชั่วโมงก่อนอาบน้ำไปเรียน ช่วงนี้นอนน้อยเกินไปแล้วรู้ไหม?”
“งั้นอีกแค่เกมเดียวได้ไหมครับ... นะ” น้องช้อนตามองพร้อมชูนิ้วชี้ขึ้นมาเหมือนเด็กอยากขอพ่อซื้อของเล่นให้ น้องเด๋อร้ายจริง ๆ ที่รู้ว่าต้องจัดการกับผู้ชายแบบเขาอย่างไร และมันก็เป็นความร้ายกาจที่ธีร์เริ่มหลงรักมากเข้าไปทุกที
“ขอเหตุผลว่าทำไมพี่ต้องอนุญาต?”
“โซ่อยากแน่ใจก่อนครับว่าพี่ธีร์อารมณ์ดีแล้ว”
“...”
“นะครับ ขอโซ่อยู่เป็นเพื่อนนะ” เจอลูกอ้อนทางคำพูดยังไม่เท่าศีรษะกลม ๆ ที่ซุกลงกับแผงอกตน ธีร์ยืนนิ่งอยู่ท่านั้น มองน้องเด๋อที่กำลังเอาศีรษะถู ๆ พร้อมงึมงำคำว่า ‘นะ ๆๆ’
“ไปหัดอ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่หื้อ?” คนเป็นภูมิแพ้น้องเด๋อตวัดแขนกอด โยกตัวเหมือนเด็ก ๆ แล้วก้มลงไปจุ๊บศีรษะซ้ำ ๆ อย่างมันเขี้ยว
“ตั้งแต่รู้ว่าพี่ธีร์จะเครียดครับ...”
“งั้นเหรอ?” เขาผละอีกคนออกจากอ้อมกอดแล้วบีบแก้มจนปากจู๋ “ตอบให้ชื่นใจซิว่าพี่ไม่ได้ทำให้เราอึดอัดใจ เริ่มไม่สบายใจแล้วนะเนี่ย”
“เรื่องเดียวที่ทำให้โซ่ไม่สบายใจก็คือตอนพี่ธีร์ขับรถไปส่งโซ่ที่มหา’ลัยทั้งที่ง่วงมาก ๆ ครับ”
“ก็อยากไปส่งอะ ไม่ได้ไง?”
“ได้ครับ แต่โซ่อยากให้พี่ธีร์นอนนาน ๆ มากกว่า เพราะงั้นช่วงนี้ปล่อยให้โซ่ไปมหา’ลัยเองดีกว่านะ พี่ธีร์จะได้นอนนาน ๆ”
“ก็อยากไปส่งง่ะ”
“แบ๊วทำไมครับเนี่ย?” โซ่ขมวดคิ้วกลั้นขำ มองคนตัวโตที่เบะปากเป็นเด็ก ก่อนทุกอย่างจะดับลงเพราะเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือ
“ว่าไง – ไอ้แหลมโทรมาน่ะ” พอกดรับสายก็บอกให้น้องรู้ว่าใครโทรมา สงสัยมาตามกลับไปเล่นเกมเพราะพักไปเกินเวลาแล้ว ธีร์เอานิ้วชี้เขี่ยปลายจมูกรั้น เล่นกับแก้มนุ่มนิ่มจนน้องเบือนหน้าหลบทั้งที่ยังอมยิ้มอยู่
( จะสวีทกันก็ปิดไมค์ก่อนได้ปะสัด กูกับพี่แจ็คจะอ้วกแตกแล้วบักพากสู )
อ้าว ลืมปิดไมค์เหรอ ไอ้ฉิบห๊ายยยยยยยยยย
- ต่อข้างล่างนะคะ -
-
ตั้งแต่หัวร้อนเป็นไฟในคืนนั้น ขี้ซุยบราเทอร์ก็เล่นเข้าขากันได้ดีจนเสียงถอนหายใจแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแม้ว่าเพื่อนร่วมทีมจะทำพลาด จากที่หลงทางกันไปหลายวันเพราะความกลัวและไม่แน่ใจ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ค้นพบจุดหมายของชัยชนะครั้งนี้จนได้
ว่าถ้าจะแพ้ก็ต้องแพ้เพราะทำอย่างสุดความสามารถแล้ว และระหว่างการแข่งพวกเขาจะสนุกไปกับมันเหมือนเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เล่นเกม
ธีร์ไม่เคยเป็นห่วงใครมากขนาดนี้ อาจเป็นเพราะอยู่คนเดียว พอได้อยู่ใกล้ ๆ เด็กเด๋อ ได้เห็นว่าทำอะไรบ้างในแต่ละวัน เขาจึงค่อนข้างกังวลสุขภาพของน้องพอสมควร
ไอ้อาร์มก็ทักไลน์มาบอกว่าช่วงนี้น้องเด๋อเผลอหลับในคาบเรียนบ่อย แต่เด็กนั่นไม่ได้บ่นว่าที่เพื่อนมีสภาพอย่างนั้นเพราะเข้าทีมขี้ซุยบราเทอร์จนเสียการเรียน เพราะสิ่งที่ไอ้อาร์มพูดก่อนจะลาไปนอนก็คือ...
aarrmm_: ไอ้โซ่เป็นคนกินจุ เพราะงั้นถ้ามันบ่นหิวกลางดึกก็ปล่อยให้มันเดินลงไปซื้อของแดกนะพี่ อย่าห้าม เพราะเวลาอิ่มแล้วหัวมันจะไบรท์โคตร ๆ อะ
aarrmm_: อีกอย่าง ผมดีใจนะที่ไอ้โซ่กับพวกพี่ ๆ มาถึงรอบชิงจนได้ ผมโคตรภูมิใจเลยว่ะพูดจริง ๆ อย่าหักโหมกันเกินไปนะพี่ ผมยังอยากเห็นไอ้โซ่กับพวกพี่ ๆ โชว์โหดอีก ใช้ห้าวันที่เหลือให้คุ้มนะ ส่วนเรื่องเรียนที่ไอ้โซ่พลาดไปตอนแม่งเผลอหลับ เดี๋ยวผมกับไอ้เจมส์จะติวย้อนหลังให้มันเองหลังจากแข่งรอบชิงเสร็จแล้ว เต็มที่ครับพี่
จากที่เฉย ๆ กับเด็กพวกนี้ก็กลายเป็นเอ็นดูไปด้วย เขาดีใจแทนน้องเด๋อที่มีเพื่อนดี ๆ คอยสนับสนุนและพร้อมช่วยเหลือในทุก ๆ ทาง เพราะธีร์ก็กังวลเรื่องการเรียนของน้องอยู่เหมือนกัน แม้เด็กคนนั้นจะบอกไม่ให้เป็นห่วง แต่มันห้ามได้ที่ไหน ที่เรียกว่าชอบมันเปลี่ยนเป็นความรักไปแล้วผู้ชายอย่าง Thr33Gamer ถึงเป็นได้ขนาดนี้
“ปวดตาเหรอ?”
“นิดนึงครับ” น้องขยี้ตาพลางเอนหลังพิงกับเก้าอี้หลังจากเกมสิ้นสุดลง พอเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นธีร์จึงตัดสินใจคุยกับเพื่อนในทีมผ่านไมค์เสียหน่อย
“พักก่อนแล้วกัน อีกครึ่งชั่วโมงค่อยมาต่อ”
ธีร์กดปิดไมค์แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าน้อง หาผ้าขนหนูผืนเล็กที่รู้ดีว่าอยู่ตรงไหนก่อนจะตรงไปเปิดก๊อกน้ำแล้วบิดผ้าให้หมาด ๆ
“มานี่เร็ว” เด็กหนุ่มที่เหนื่อยจากการฝึกซ้อมอย่างหนักปรือตามองไปตามต้นเสียง พอเห็นพี่ธีร์กระดิกนิ้วแล้วชี้ตักตนเอง โซ่ก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “พักสายตาหน่อย”
“งั้นโซ่ขอห้านาทีนะครับ” เด็กหนุ่มบดเบียดซุกกับหน้าตัก ให้ร่างกายกับดวงตาได้พักผ่อนหลังจากเรียนมาทั้งวันแล้วยังมาซ้อมทีมต่อจนถึงดึกดื่นเที่ยงคืน
ธีร์ลูบหัวน้องเบา ๆ พลางซับผ้าเย็นลงบนแก้มเพิ่มความสดชื่นให้ เขาปล่อยอีกฝ่ายหลับไปโดยไม่ได้ชวนคุย มันคงดีถ้าหากน้องจะได้หยุดพักก่อนจะตื่นไปซ้อมต่อ เพื่อการแข่งขันรอบสุดท้ายในวันพรุ่งนี้
“พี่ธีร์ตัวหอมจัง”
“แยกออกไหมล่ะว่าเป็นกลิ่นครีมอาบน้ำหรือกลิ่นของความรัก?”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างครับ” เขามองเด็กหนุ่มในชุดนิสิตที่นอนหลับตาบนตัก อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเป็นลุงลงพุงขี้เต๊าะ พอไม่ได้ซ้อมก็หยอดทุกเม็ด
“แล้วกลิ่นอะไร ตอบดี ๆ นะ”
“กลิ่นแชมป์”
“ฮั่นน่อ หมกมุ่นนะเราอะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองคนที่เพิ่งลืมตาขึ้น
“โซ่ถามเรื่องซีเรียสสักข้อได้ไหมครับ?”
“เอาสิ” รู้สึกได้ถึงลางไม่ดี ธีร์เชื่อว่าคนเกินครึ่งโลกคงไม่ชอบประโยคแบบนี้นัก
“ถ้าเกิดว่าโซ่ไม่ได้ลงแข่งกับทีมอีกแล้ว พี่ธีร์จะรู้สึกแย่ไหมครับ?”
“แน่นอนว่าต้องรู้สึก” เขาตอบพร้อมซับผ้าขนหนูผืนเล็กลงบนซอกคอน้องไปด้วย “แต่พี่ไม่โกรธนะ”
“อือ โซ่รู้ครับว่าพี่ธีร์ไม่โกรธ”
“ทำไมถามแบบนั้น ไม่อยากแข่งแล้วเหรอ?” ถ้าน้องเด๋อตอบว่า ‘ใช่’ เขาก็เข้าใจ เพราะกว่าจะไปถึงเส้นชัยได้ทีม ๆ หนึ่งก็ต้องเจอกับอุปสรรคมากมาย เผชิญหน้ากับความกดดันและช่วงเวลาแบบนั้นแม่งไม่สนุกเอาเสียเลย
แต่น้องก็ส่ายศีรษะแล้วมองตาเขา “โซ่แค่นึกถึงอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงน่ะครับ”
“พี่ชักจะอยากรู้แล้วสิว่าอนาคตที่เรากลัวเป็นยังไง?”
“ก็ตอนนี้โซ่ยังเล่นเกมได้ ยังมีเวลาซ้อมเพราะอยู่ปีหนึ่ง แต่ถ้าขึ้นปีสอง ปีสาม ปีสี่ หรือทำงานแล้ว ตอนนั้นโซ่กลัวว่าจะไม่มีเวลาซ้อมจนกลายเป็นตัวถ่วงทีมไปครับ”
ถ้าพูดถึงเรื่องนี้... ธีร์ก็เคยคิดเหมือนกัน
“อนาคตที่ไม่รู้ว่าจะออกมาเป็นแบบไหนมันน่ากลัวเหมือนกันนะครับ” พี่ธีร์นิ่งไป โซ่จึงถามตัวเองว่าคิดถูกแล้วหรือไม่ที่เลือกพูดก่อนวันแข่ง มันจะเป็นการตัดกำลังใจเกินไปหรือเปล่านะ สีหน้าพี่ธีร์ตอนนี้เรียบเฉย อ่านความคิดแทบไม่ออกเลย
“แต่พี่ไม่กลัวนะ”
ร่างกายที่เหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวันยันตัวลุกขึ้นนั่ง สบตากับคนตัวโตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ระหว่างรอฟังคำอธิบาย
“ตอนเป็นเด็กครูชอบถามนักเรียนว่าโตไปอยากเป็นอะไร ตอนยังเป็นผ้าขาวก็อยากเป็นตำรวจ ทหาร ครู นักบินไรงี้กันไง แต่เด็กกะโหลกอย่างพี่ไม่ได้คิดอะไรนอกจากอยากเล่นเกมไปตลอดชีวิต ตอนนั้นได้แต่คิดว่าถ้ามีอาชีพเล่นเกมมันต้องเจ๋งโคตร ๆ แน่เลยว่ะ แต่ยี่สิบปีก่อนเกมในสายตาผู้ใหญ่มันเป็นแค่สิ่งที่เอาไว้ให้เด็กเล่น เป็นตัวช่วยคลายเครียด บางคนมีระบบความคิดว่า ‘เลิกเล่นเกมได้แล้วโว้ย มึงโตแล้วนะ’ แต่เกมไม่ได้ให้ความสนุกไง จริงอยู่ที่มีเด็กเสียคนเพราะมัน แล้วพี่พูดได้เต็มปากเลยว่าสาระมันก็มี แต่ขึ้นอยู่กับว่าคนจะมองเห็นตรงนั้นไหม?”
“เพราะยุคสมัยเปลี่ยนไป คนรุ่นก่อนก็เลยไม่ค่อยเข้าใจเด็กเจนนี้สักเท่าไหร่เนอะ”
“ใช่ เอาง่าย ๆ หนทางที่จะเอาดีด้านนี้ตอนนั้นมันโคตรริบหรี่ แต่พี่ตั้งใจเรียนเพราะมันนะ จุดเริ่มต้นตลกมากเพราะพี่อ่านอังกฤษกับญี่ปุ่นไม่ออก แล้วเกมสนุก ๆ ดั๊นเป็นสองภาษานี้ เราเกิดทุนยุคที่ต้องซื้อบทสรุปมานั่งอ่านปะล่ะ ตอนนั้นน่าจะเป็นวุ้นอยู่”
“แต่เกมคอนโซลช่วงนั้นวินเทจมากเลยครับ โซ่ชอบ” เด็กหนุ่มอมยิ้ม ตั้งแต่ชอบเล่นเกมเขาก็เริ่มศึกษาที่มาที่ไป ไม่ว่าจะเป็นต้นกำเนิดบริษัทหรือผู้พัฒนาเกม
“ยุคที่เกมคอมพิวเตอร์ยังไม่เข้าไทย เพลย์วัน*ก็เป็นอะไรที่โคตรสุดยอดแล้ว พี่ยังเก็บตลับเซฟกับบทสรุปเกมไว้บนชั้นหนังสืออยู่เลย เราอยากดูไหม?”
“พี่ธีร์จะให้โซ่ดูสมบัติในห้องแห่งความลับเหรอครับ?” เด็กเด๋อตาโต ทำปากจู๋พูดว่า ‘อู้หู’ จนน่ามันเขี้ยว
“ก็ถ้าอ้อนหน่อยก็อาจจะพาไปดูสักครั้งก็ได้” คนพี่ชำเลืองมองพลางยักคิ้ว
*เพลย์วัน (Play Station 1) เกมเพลย์สเตชัน 1
“ตั้งแต่รู้ว่ามีงานแข่งทัวร์นาเมนท์โซ่ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้จริง ๆ ครับ ถึงจะไม่ได้ไปแข่งกับเขาก็เถอะ โลกของวงการเกมยังเป็นอะไรที่ไม่ค่อยได้รับการยอมรับ พอเห็นนักกีฬาอีสปอร์ตประสบความสำเร็จโซ่ก็ดีใจมากเลย”
“ใช่ ตอนนั้นพี่รู้สึกเหมือนมีกลีบดอกไม้พุ่งออกมารอบตัวพร้อมออร่าเลเวลเก้า ๆ อะ จากที่เคยปล่อยวางแล้วในหัวพี่มีก็แต่เรื่องการเป็นนักกีฬาอีสปอร์ต อยากไปอยู่ในจุดที่ใครหลายคนคงอยากไปเหมือนกัน แต่พอทำไม่ได้หัวใจพี่ก็โคตรช้ำเลย”
ในเมื่อยังอยู่ในคำถามซีเรียสหนึ่งข้อของน้อง เขาจึงตอบอย่างจริงจัง เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าลึก ๆ ในใจของผู้ชายคนนี้มันมีอะไรซ่อนอยู่
“พี่พยายามลืมเรื่องแพ้รอบชิงแล้วอยู่ในจุดที่ตัวเองทำได้ดี การเป็นสตรีมเมอร์ไม่ได้แย่เลย อันที่จริงพี่กลับหลงรักมันด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ ความฝันสูงสุดของพี่ยังคงเป็นนักกีฬาอีสปอร์ต ได้เป็นตัวแทนประเทศไปแข่งกับต่างชาติ” เขาหัวเราะ “แต่พี่คิดไว้แล้วล่ะว่าต่อให้ไม่ได้เป็นนักกีฬาอีสปอร์ต พี่ก็จะเป็นสตรีมเมอร์ต่อไป หรือไม่ก็ทำอาชีพอะไรก็ได้ ขอแค่ได้อยู่กับเกมก็พอ”
ธีร์ไม่เคยคิดว่าจะปล่อยวางได้ เพราะแม้แต่ตอนที่ยังไม่มีน้องเด๋ออยู่ในทีมเขาก็ไม่ได้คาดหวังอีกแต่ก็ยังไม่กล้าละทิ้งความฝันนี้ไป
“แล้วพี่ธีร์คิดไว้หรือยังครับว่าจะทำยังไงต่อสำหรับผลลัพธ์ของพรุ่งนี้?” ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ โซ่ก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะจัดการกับความรู้สึกนั้นอย่างไร
“คิดแล้วสิ นี่ Thr33Gamer นะ” เขานั่งอกผายไหล่ผึ่งก่อนจะสบตากับอีกฝ่าย “แต่โซ่ มันไม่สำคัญแล้วล่ะว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง เพราะพรุ่งนี้จะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดตั้งแต่พี่ได้ทำทีมมา”
“...”
“ตอนม.หกพี่กับไอ้แจ็คอาจจะเจ็บหนักจนมีแผลเป็นยันทุกวันนี้ แต่การได้เล่นกับพี่น้องแล้วก็คนที่ชอบในรอบชิงทั้งที ใครมันจะไปมีความสุขเกินกว่าพี่อีกวะ?”
“ซื้อใจโซ่อยู่หรือเปล่าครับเนี่ย ถ้าอยู่ในเกม Deceit พี่ธีร์ต้องโดนยิงตายแล้วนะ” ชายหนุ่มระเบิดหัวเราะที่เด็กเด๋อเลือกย้อนด้วยคำพูดของเขา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายทิ้งตัวลงไปนอนตักน้องบ้าง
“ก็ชอบไปแล้วนี่ ต่อให้อนาคตโซ่จะไม่เล่นเกมแล้วก็ไม่เป็นไร แต่อยู่ให้พี่อ่อยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ได้ไหม โอเค ถือว่าได้ พี่ตอบแทนแล้ว” โซ่ย่นจมูกใส่คนเอาแต่ใจที่พูดเองเออเอง และที่น่าตลกคือเขาดันเห็นด้วยมาก ๆ
โซ่อยากเห็นพี่ธีร์ร่าเริงแบบนี้ทุกวันเลย แต่ถ้าวันไหนพี่ธีร์เศร้า โซ่จะช่วยฮีลให้เอง
“ที่พูดไม่ได้หมายความว่าหลังจากนี้โซ่จะไม่แข่งแล้วนะครับ โซ่แค่เล่าให้ฟังเฉย ๆ อย่าเพิ่งไปหาคนอื่นมาแทนตำแหน่งโซ่นะ จู๊กมาสเตอร์ประจำทีมขี้ซุยบราเทอร์ยุคนี้ต้องเป็นของ Derya MK12 เท่านั้นนะครับ”
“แหม่ เดี๋ยวนี้เอาเรื่องว่ะ คำพูดคำจานี่ โท้ะ ๆๆ” ธีร์ยิ้มทะเล้นมองเด็กเด๋อที่คงเขินในสิ่งที่ตนเองพูดอยู่ไม่น้อย
“ไม่รู้ครับ โซ่จองแล้ว”
“จองอะไร ตำแหน่งผู้เล่นหรือหัวหน้าทีม?”
คนถูกฮุคได้แต่หลบตายสา เม้มริมฝีปากกลั้นยิ้มในช่วงเวลาที่ควรเครียดมากที่สุด แต่โซ่ไม่สนใจอีกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พรุ่งนี้เขาและพี่ ๆ จะเล่นให้สุดเหวี่ยงและอ้าแขนรับผลลัพธ์อย่างภาคภูมิใจ
“จอง... ทั้งสองอย่างเลยครับ”
*
ทีวีจอใหญ่ในห้องเก็บตัวผู้เล่นกำลังถ่ายทอดสดบรรยากาศในงานแข่งขันเกมรอบชิงชนะเลิศ มีทั้งบูธขายสินค้า บูธเล่นเกมชิงรางวัล และบูธแจกลายเซ็นของเกมเมอร์มากมายที่สปอนเซอร์เชิญชวนมาทักทายแฟนคลับ ผู้คนคับคั่งจนแทบไม่มีช่องว่างในบางพื้นที่ บางคนมากับเพื่อน บางคนมากับแฟน บางคนมากับพ่อแม่ และบางคนก็อุ้มลูกมา
เวลาผ่านไปสักพักผู้ชมก็เริ่มทยอยเข้ามาเติมเต็มที่นั่งว่างพร้อมอุปกรณ์การเชียร์ของทั้งสองทีม เสียงนักบรรยายเป็นสิ่งเดียวที่ทำลายความเงียบในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่มีแต่ผู้แข่งขันและผู้จัดการทีมเท่านั้น ชายห้าคนสวมเสื้อทีมสีเหลืองและน้ำเงินเข้ม นั่งจับมือกันแน่นจนรู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบที่มาเพราะความตื่นเต้น
“ไอ้ฉิบหาย พวกมึงพากันมาถึงตรงนี้ได้ไงวะ?”
“ใครบอกว่าเพราะความหล่อขอให้พ่อมันขี้หักใน”
“เล่นดักแบบนี้ไอ้ห่าธีร์ถึงกับหามุกมาโต้ไม่ได้”
“อา... เหมือนจะตายเลยครับ ตื่นเต้นจนมือเย็นไปหมดเลย” โซ่หลับตาแน่นพึมพำเบา ๆ ตอนพรีเซนท์งานต่อหน้าอาจารย์กับเพื่อนว่ายากแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้ให้คูณล้านเข้าไป ทั้งที่ทำใจมาก่อนล่วงหน้าแต่พอเอาเข้าจริงก็ตื่นคนอยู่ดี ตื่นเวทีจนความกล้าที่มีน้อยนิดค่อย ๆ หดหายไป
“คิดซะว่ากำลังเล่นเกม แล้วคนข้างนอกอยู่ในห้องแชต” แหลมวางมือลงบนบ่ารุ่นน้องทั้งที่ตัวเองก็สั่นจนปวดขี้ ลึก ๆ ใจมันอยากตีตั๋วนครชัยแอร์กลับบ้านเกิดเสียเดี๋ยวนี้ กลับไปเพื่อเรียกคนทั้งหมู่บ้านมาดูความสำเร็จของขี้ซุยบราเทอร์
“เดี๋ยวกูมา”
“ปวดขี้เหรอ?” แหลมเงยหน้ามองรุ่นพี่ ถ้าตอบว่าใช่เขาจะได้ไปด้วย เพราะตอนนี้มวนท้องมาก
“เปล่า กูจะไปถ่ายรูปคนดูลงไอจี”
“โถ พ่อคนของโซเชียล” แจ็คมองเนือย ๆ คงมีไอ้เพื่อนมั่นหน้าคนเดียวที่ดูจะควบคุมสติได้ดีกว่าคนอื่น ๆ ในทีม
“พวกใช้เครื่องคิดเลขถ่ายรูปขี้บุหรี่อย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร รูปในโทรศัพท์กูล้วนแต่เป็นงานศิลปะทั้งนั้น shut up boy.”
“เออ เรื่องมึง” แจ็คทำมือปัด ๆ ไล่แล้วหันไปทางไอ้เด็กลูกครึ่ง “จะไปเข้าห้องน้ำไหมมึงอะ ถ้าจะไปก็ไปตอนนี้เลย”
“ไม่เว้ยพี่ กูไม่รู้ว่าปวดจริงไหม แบบ – มันเป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่กูเองก็ไม่เข้าใจ มันสับสนเหมือนคนเพิ่งรู้จักความรัก” แหลมม้วนมืออธิบายอาการตื่นเต้นซึ่งสวนทางกับความมั่นหน้าตอนพยายามปลอบใจตัวเอง
“ลองไปนั่งเล่น ๆ ดูไหมครับพี่แหลม?”
“ไอ้นี่ก็พูดง่าย ไปนั่งส้วมเพื่อพยายามขี้นะไม่ใช่วิ่งเล่นในทุ่งดอกไม้”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงมึงก็โดนจับแขวนคนแรกอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ได้ลาไปขี้ยาว ๆ” แหลมหรี่ตามองซึมเศร้าแมน เนี่ย พอได้ลองพูดแล้วก็แซะน้องนุ่ง เดี๋ยวขยี้ด้วยรองเท้าคู่ใหม่เลย
*
“...”
“...”
การเดินออกมาเจอหัวหน้าทีมขี้ซุยบราเทอร์ไม่ใช่เรื่องที่เท็นคาดเอาไว้ ทั้งคู่ชะงักบนทางเดินยาวที่มีสตาฟฟ์เดินผ่านพร้อมส่งสัญญาณมือบอกให้ชายหนุ่มทั้งสองกลับไปเตรียมตัวในห้องทีมตนเอง
“สีผมสวยดีนี่”
เท็นยกยิ้มพลางจับเส้นผมที่เพิ่งเปลี่ยนเป็นสีเทาอมน้ำเงิน ก่อนจะสบตากับคนตรงหน้า “พอดีว่าว่างจากซ้อมทีมก็เลยไปนั่งให้ช่างช่วยดูแลสุขภาพผมหน่อยน่ะ มึงเองก็น่าจะเปลี่ยนสีบ้างนะ”
“ถ้าเป็นสีผมกูยังชอบแบบนี้อยู่ว่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องตัวเปลี่ยนสีคงต้องดูมึงเป็นตัวอย่างก่อน” หลังจากได้ยินปากหมา ๆ ของอีกฝ่ายเท็นก็หุบยิ้ม เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางแค่นหัวเราะแล้วพยายามหายใจเข้าลึก ๆ
“เอาเถอะ กูจะปล่อยให้มึงพล่ามไปก่อน เพราะหลังจากแข่งเสร็จมึงคงเงียบปากไปอีกสักพักใหญ่เพราะอับอายจนพูดไม่ออก”
“ขิงข่าตะไคร้เหลือเกิน” ธีร์พยักหน้ากวนพร้อมปรบมือสามครั้ง “อะไรที่ทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้นวะ เมื่อก่อนพวกกูยังต้องโกยคำพูดตั้งแต่หัวเข่าขึ้นมาจนถึงปากเพื่อปลอบใจเวลามึงตัดพ้อฝีมือตัวเองอยู่เลย จำได้ไหมหื้อ หรือความโด่งดังทำให้ลืมตัวตนไปแล้ว?” เขาก้มลงทำท่าโกยมือ ปั้นหน้ายียวนกวนประสาทอดีตเพื่อนรักที่แทบจะไม่หลงเหลือความทรงจำดี ๆ ต่อกันอีก
“มึงยึดติดกับอดีตเกินไปไหม?” เท็นส่ายศีรษะหน่าย ๆ “ไม่ต้องพูดถึงเมื่อก่อนหรือปัจจุบันหรอกว่าใครจะกากจะเก่ง เขาวัดกันที่ผลลัพธ์” เท็นโชว์เคสโทรศัพท์มือถือลายทีม DotA ก่อนจะชี้โลโก้ทีมในวันนี้บนเสื้อตัวเองให้ดู “ใจคอจะคิดว่าคนอื่นอยู่ต่ำกว่าตัวเองไปตลอดเหรอ มึงนี่นอกจากจะโง่แล้วยังมีความดักดานทางสมองด้วยนะเพื่อน”
“เชี่ย... กรีดแทงใจกูเหลือเกิน นับถือใจกับการประดิดประดอยคำด่า” ธีร์ยกมือขึ้นทาบอกข้างสร้าง แสร้งปั้นหน้าปั้นตาเจ็บปวด
“กูไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะฟังมึงด่าว่ากากแล้วธีร์ ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว หันไปดูรอบตัวบ้าง วันนี้กูจะแสดงให้มึงเห็นเองว่าคนที่เล่นฆาตกรได้ดีจริง ๆ เป็นใคร”
“ทั้งสองทีมกลับไปเตรียมตัวได้แล้วนะครับ โดยเฉพาะฆาตกรฝั่งขี้ซุยบราเทอร์!” เสียงตะโกนจากสตาฟฟ์บอกให้ทั้งคู่รู้ว่าเวลาลับฝีปากกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว
“คำถามสุดท้ายที่กูจะมีต่อมึงนะเท็น มึงแค้นฝังหุ่นอะไรกูนักหนาวะ?”
“หืม นี่มึงถามกู?” อยากระเบิดหัวเราะให้ก้องโลก เท็นพรูลมหายใจทางริมฝีปากพลางล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนนิ่งสงบสติอารมณ์อยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย
“กูยอมรับในความทะเยอทะยานของมึงจนได้ดิบได้ดี โอเค ถ้าพูดแบบไม่อคติ มึงทำได้ดีกว่าเมื่อก่อนมากโข แต่มึงเคยถามตัวเองไหมว่ามาที่นี่เพื่ออะไร แค่อยากตามเหยียบกูเอาสะใจงี้เหรอ มึงไม่ได้ชอบเกมนี้ด้วยซ้ำ มึงแค่ก็คลั่งการเอาชนะ”
“มึงพูดแบบนี้ทั้งที่สิบปีก่อนมึงก็อยากได้แชมป์จนแทบหาคนมาแทนกูไม่ใช่หรือไง?”
“แทนห่าไร กูให้โอกาสมึงพูดใหม่อีกที” จากที่เคยชกหน้ากันด้วยคำพูด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะน็อตหลุดเพราะขุดเรื่องอดีตขึ้นมาพูดอีกครั้ง
“ไม่เคย?”
‘เล่นแบบนี้มึงกลับไปหวีผมบาร์บี้ที่บ้านเหอะ 55555555555’
‘ถ้าไอ้เท็นยังไม่พัฒนาฝีมือ กูว่าทีมเราคงไม่ไปไม่ถึงระดับประเทศแน่ ตั้งใจหน่อยดิวะ เอาแต่ตัดพ้อแต่ไม่ซ้อมแล้วฝีมือจะพัฒนาไหม?’
‘กูว่ากดเงินใน ATM ยังยากกว่าวิ่งไล่ฆ่าไอ้เท็นอีก 55555555’
คำเสียดแทงเหล่านั้นยังคงฝังลึกอยู่ในใจ เท็นไม่อยากเป็นคนใจกว้างแล้วคิดว่าคำพูดเหล่านั้นก็แค่ล้อเล่นตามประสาเพื่อน เพราะถ้าคนมันรักกันจริง ๆ ก็ควรให้กำลังใจมากกว่าพูดอะไรโง่ ๆ ออกมาโดยไม่คิดไม่ใช่หรือไง?
เท็นกัดฟันกรอดขณะจ้องหน้าอีกฝ่ายแล้วปล่อยให้ภาพเด็กม.หกเหล่านั้นตอกย้ำว่าวันนี้เขามาเพื่ออะไร
“หลังจากจบเกมนี้มึงหยุดได้ไหมวะ ต่างคนต่างอยู่ไปไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก แล้วก็เลิกแคปข้อความที่คุยกับโซ่ลงไอจีสตอรี่ได้แล้ว มันปัญญาอ่อน”
“อ้าว? กูมีความสัมพันธ์ดี ๆ กับน้อง แล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องเชื่อมึงวะ?”
“เพราะการที่มึงทำแบบนั้นมันทำให้แฟนคลับมึงตามไปวอแวใน Twitch โซ่ไง คิดสิคิด”
“อ่า... ใช่ที่ชาวบ้านเรียกว่าจิ้นไหม ถ้าใช่แล้วมันแย่ตรงไหน ในเมื่อแฟนคลับก็จิ้นมึงกับโซ่เหมือนกัน แล้วคนที่ลงเรื่องน้องก็ไม่ได้มีแค่กูคนเดียวหรือเปล่านะ อีกคนนี่คุ้น ๆ เหมือนจะเป็นเกมเมอร์ชื่อดังระดับโลก... เอางี้ มึงช่วยเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วส่องกระจกดูหนังหน้ามันให้กูหน่อยสิธีร์” เท็นขมวดคิ้ว สวนกลับโดยไม่รู้สึกผิดใด ๆ ทั้งนั้น
แค่นี้ยังน้อยไปนักสำหรับคนอย่างมัน
“มันไม่ได้มีแค่คนจิ้นเปล่าห่า แต่มันมีคนที่เข้าไปด่าด้วย หัดแหกตาดูบ้างนะจะได้ไม่ทำชาวบ้านชาวช่องเดือดร้อน” ธีร์ต้องพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่อย่างนั้นฮอลแข่งเกมรอบชิงชนะเลิศอาจต้องเปลี่ยนเป็นเวทีมวยซึ่งคู่เอกคือเขากับไอ้เวรนี่
“ทำให้เดือดร้อน?”
“...”
“ทั้งที่มึงได้โซ่เข้าทีมเพราะหาบแฟนคลับเข้าไปรุมตอนน้องไลฟ์เนี่ยนะ พอบูลลี่เสร็จก็ชวนเขาเข้าทีม กลายเป็นพี่น้องคู่จิ้นที่รักกันสุด ๆ อืม... กูนี่ยอมใจความเหี้ยของมึงจริง ๆ เพื่อน หน้าหนากว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว อ้อ... ไอ้ที่มึงควรกลัวน่ะไม่ใช่แฟนคลับหรือแอนตี้จากที่ไหนหรอกนะ เพราะที่มึงควรกลัวควรจะเป็นตัวเองที่เลวกับคนอื่นแล้วไม่เคยรู้ตัวมากกว่า”
หมัดนี้ธีร์โดนฮุคเต็ม ๆ เขายืนนิ่งกับความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้
วันนั้นที่เข้าไปใน Twitch ของน้องเด๋อจุดเริ่มต้นมันมาจากความคิดน้อยเกินไป เขายอมรับ ตอนนั้นธีร์กำลังเซ็งเพราะเจอแต่คนเล่นไม่เก่งจนทำให้เกมนั้นน่าเบื่อ พอมีเด็กฝีมือดีคนหนึ่งเข้ามากระตุ้นความสนุกจึงกลับมาอีกครั้ง ไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ทำลงไปอาจทำให้ใครต้องกลัว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเจอแต่คนปากดี
แต่ธีร์ไม่เคยรู้เลยว่าเด็กที่ตามไปโดเนทห้าพันบาทวันนั้นจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจเขาในวันนี้ ซึ่งถ้ามองในมุมกลับว่าน้องเด๋อเลือกที่จะปิดช่องหนีไปเพราะความกลัว มันก็คงเป็นความผิดในใจที่ธีร์ไม่รู้เลยว่าจะรับรู้ได้ไหม
ใช่ เรื่องนี้ไอ้เท็นพูดถูก
“เชิญกลับเข้าห้องได้แล้วครับ จะถึงเวลาแล้ว” สตาฟฟ์เดินมาย้ำอีกครั้งพร้อมมองทั้งคู่สลับกัน และคนที่เดินจากไปก่อนคือฆาตกรของทีม LV
...จากไปพร้อมความจริงที่ทำให้ธีร์ย้อนถามตัวเองว่ามีอะไรบ้างที่เขาทำลงไปโดยไม่รู้ตัวว่ามันผิด
- ต่อข้างล่างนะคะ -
-
“ฆาตกรขึ้นสเตจฝั่งขวา ส่วนเซอร์ไวเวอร์ขึ้นสเตจฝั่งซ้าย เอาเรื่องว่ะ โคตรสวย”
ตุ้บตั้บจิ๊ปากรัวพลางมองเวทีการแข่งขันซึ่งถูกทำด้วยกระจกที่สามารถทำให้มองเห็นหน้าผู้แข่งขันได้ แต่ที่น่าทึ่งคงเป็นห้องเดี่ยวของฆาตกรที่มีไฟเปลี่ยนสีได้ สังเกตจากเมื่อครู่ที่ยังเป็นสีดำก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มจนดูเหมือนกระจกใสบานนั้นอาบไปด้วยเลือด ทางงานคงตั้งใจทำออกมาเพื่อให้เข้ากับเกม
“พี่ธีร์ครับ” เจ้าของชื่อก้มหน้าลง มองตาของคนที่ตนชอบซึ่งคงอยากจะถามไถ่ว่าเขาเป็นอะไร “กังวลเหรอ?”
“เรา... เคยผิดหวังในตัวพี่ไหม ช่วยบอกหน่อยว่าเรามาอยู่ตรงนี้เพราะเกม ไม่ใช่เพราะถูกพี่บังคับ” โซ่ค่อนข้างตกใจกับคำถามและสีหน้าของอีกฝ่าย ทั้งที่ก่อนออกไปถ่ายรูปก็ยังดี ๆ อยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกับพี่ธีร์กันนะ? “พี่ขอโทษ ลืมมันไปเถอะ”
เด็กหนุ่มมองแผ่นหลังกว้างของหัวหน้าทีมที่เดินออกไปจากตรงนี้แล้ว โซ่ยังพอมีเวลาคุยกับพี่ธีร์อีกประมาณสามนาทีก่อนฆาตกรฝั่งขี้ซุยบราเทอร์จะขึ้นไปประจำตำแหน่งเพื่อแข่งกับเซอร์ไวเวอร์ทีม LV
“โซ่ไม่มีคำตอบให้นะครับ” ธีร์ไม่กล้าหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย เขากลัวไปหมด กลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่ก็ควรรู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่าเด็กคนนี้จะไม่มีวันพูดทำร้ายจิตใจตนเด็ดขาด “แต่โซ่จะถามพี่ธีร์ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาโซ่เคยแสดงออกว่าผิดหวังในตัวพี่ธีร์หรือเปล่าครับ?”
“...”
“ไม่เอานะครับ ไม่ว่าพี่ธีร์จะคิดอะไรอยู่ อย่าให้เรื่องนั้นมาทำลายความมั่นใจของพี่ธีร์นะ” ชายหนุ่มหันไปตามแรงเขย่าแขนเบา ๆ พอเห็นแววตาของน้องสติที่เตลิดไปไกลก็ค่อย ๆ คืนกลับมา
“...”
“มองหน้าโซ่เร็วครับ” เพราะพี่ ๆ อยู่แถวนี้ เขาจึงไม่กล้าถึงเนื้อถึงตัวอีกฝ่ายนัก โซ่เพียงจับแขนพี่ธีร์หลวม ๆ และปลอบทางสายตา
“พี่แม่งแย่ว่ะ”
“อะไรกันครับ ดูพูดเข้าสิ มาว่าหัวหน้าทีมโซ่แบบนี้ได้ไง เขายังไม่ได้ลงแข่งเลยนะครับ ถ้าทิ้งทีมแล้วขับรถหนีกลับบ้านก็ว่าไปอย่าง ถ้าเป็นอย่างนั้นโซ่จะตามไปเตะเจาะยางถึงห้องเลย”
“...”
“คุณเป็นใครครับเนี่ย ห้ามมาว่าพี่ธีร์ของโซ่นะ ออกไปเลย” เด็กเด๋อยิ้มพร้อมตีอกเขาเบา ๆ แต่ครั้งนี้การขยับมุมปากเพื่อสร้างความสบายใจให้ตนเองและคนรอบข้างกลับเป็นเรื่องยากสำหรับธีร์ คำพูดไอ้เท็นยังคงกัดกร่อนใจเขา และนั่นไม่ใช่การบั่นทอนจิตใจคู่ต่อสู้แต่มันคือเรื่องจริง
ชายหนุ่มหันไปทางคนสนิทที่กำลังมองมาอย่างมีความหมาย คนพวกนั้นที่รู้จักธีร์ดียิ่งกว่าใคร และพวกมันกำลังบอกให้เขารู้ทางสายตา
“พี่ธีร์ครับ”
ตอนนั้นชายหนุ่มถึงได้รู้ว่าทุกคนมั่นใจในตัวหัวหน้าทีมคนนี้มากแค่ไหน
“พวกเราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ”
*
( ในที่สุดการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศก็มาถึงแล้ว ตอนนี้บรรยากาศในฮอลค่อนข้างคึกครื้นเป็นพิเศษเลย คุณคิดว่ากองเชียร์ของฝั่งไหนมาเยอะกว่าครับ? )
( โหพูดยาก เพราะตอนนี้ทั้งฝั่งสีเหลืองน้ำเงินก็มีเยอะไม่แพ้ทีมขาวแดงเลยครับ รักใครชอบใครก็สะบัดกระบองลมแรง ๆ เป็นกำลังใจให้ผู้เข้าแข่งขันด้วยนะครับ ส่วนผู้ชมจากทางบ้านที่ดูผ่านทางเฟซบุ๊กหรือยูทูปก็อย่าลืมกดไลก์ กดแชร์ และทายผลผู้ชนะกันเข้ามานะจ๊ะ เพราะวันนี้เรามีรางวัลมาแจกกันเยอะมากจริง ๆ )
( ใช่เลยครับ ผมเห็นแล้วยังอยากไปแอบจิ๊กเก็บไว้เองเลย )
( ไม่ได้นะครับ วันนี้เรามาเพื่อแจกเท่านั้น!!! )
( ฮ่า ๆ ตอนนี้เซอร์ไวเวอร์ฝั่ง LV ได้ขึ้นไปบนสเตจเซอร์ไวเวอร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนอื่นต้องขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีที่ช่วยสนับสนุนงานนี้จนทำให้ได้เวทีสวยงามอย่างที่เห็นกันนะครับ )
( ตอนนี้เรามาทำความรู้จักฝั่ง LV ดีกว่า เริ่มจากซ้ายสุดนะครับ เต๋าเรซซิ่ง ขาจู๊กเจ้าเก่าที่ทำให้ฆาตกรหัวร้อนมานักต่อนัก คนนี้ผมยอมเขาจริง ๆ ฝีมือไม่เคยตกมีแต่จะดีขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนถัดมาคือ มามะแมนและโอซิริสที่เป็นคู่หูสายเนียน สองคนนี้ทำอะไรเป็นทีมเวิร์กตลอดเลยครับ พลาดน้อยมาก )
( ท่าทางคุณ KSBB2 เอ่อ -- น่าจะเป็นคุณธีร์นะครับ พอใส่ชื่อทีมข้างหน้าแล้วทำให้นักพากย์อย่างผมถึงกับงงไปเลย วันนี้ใส่หน้ากากลิงมาด้วย สงสัยอยากปิดบังความหล่อ )
( ตอนพากย์พวกเราคงต้องตั้งใจกันหน่อยแล้วว่าไหมครับ? )
( ใช่ครับ ใครเป็นแฟนคลับ Thr33Gamer ก็อย่าลืมกดหัวใจรัว ๆ นะจ๊ะ )
นักพากย์ยังคงพูดต่อไป พร้อมภาพบนหน้าจอใหญ่ที่ทำให้คนดูเห็นว่าเกมกำลังจะเริ่มต้นแล้ว กระบองลมหลากสีโบกสะบัดพร้อมเสียงเชียร์ที่ผู้เล่นในห้องกระจกไม่มีวันได้ยิน คนเหล่านั้นจำเป็นต้องใช้สมาธิ และการรู้ความเคลื่อนของฝั่งตรงข้ามจากเสียงด้านนอกก็ไม่ใช่เรื่องที่ทางผู้จัดงานจะให้เกิดขึ้น
( ผมขออธิบายกติกาก่อนว่าเกมนี้จะกดสตาร์ทได้ก็ต้องมีเซอร์ไวเวอร์สี่คน แต่การแข่งขันจะจำกัดเซอร์ไวเวอร์แค่สามคนนะครับ เพราะฉะนั้นเราเลยให้สตาฟฟ์หนึ่งคนเข้าไปอยู่ในเกมด้วย สตาฟฟ์ต้องหาทางลงไปห้องใต้ดินให้ฆาตกรฆ่าแล้วก็ทำหน้าที่ Observer* ไปด้วย ปกติคนดูจะไม่ได้เห็นฝั่งฆาตกรเล่นใช่ไหม แต่วันนี้ทางเราได้ทำการเชื่อมต่อกับหน้าจอของฆาตกรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รับรองมันส์แน่นอน )
*Observer คือ ตำแหน่งผู้สังเกตการณ์ในเกม สามารถดูเพื่อนร่วมทีมได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ไม่สามารถดูฝั่งฆาตกรได้
( สตาฟฟ์ตายแล้วนะครับ แต่ตอนนี้กล้องยังไม่ฉายฝั่งฆาตกรให้เห็น เพราะงั้นเราลองมาเดากันดีกว่าว่าคุณหน้ากากลิงจะเล่นอะไร? )
( ผมคิดว่าเนิร์ส พยาบาลสาวสุดเฮี้ยนเจ้าเก่าแน่นอน )
( อ้าว ผิดคาดครับ เล่นฮันเทรส หรือแม่นางแก๊งขวานซิ่งซะอย่างนั้น )
( เอ... เหมือนคุณธีร์จะไม่ค่อยถนัดตัวนี้หรือเปล่านะครับ? )
เกมเริ่มอย่างอย่างเชื่องช้า เหมือนต่างฝ่ายต่างรอดูท่าทีกันและกัน แต่กลายเป็นว่าฝั่ง LV ได้เปรียบมากกว่าจากการแบ่งงานที่เป็นระบบ เกมนี้ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะจบ และฆาตกรฆ่าไปได้เพียงสองคนเท่านั้น ส่วนอีกคนกระโดดลงท่อหนีไปได้ แต่ทั้งฮอลก็ปรบมือให้ผู้เล่นทั้งสองฝั่งเพราะเป็นเกมที่ค่อนข้างดุเดือดจริง ๆ คนส่วนใหญ่ต่างก็รู้ว่า LV เป็นทีมที่เน้นสามัคคี อีกทั้งหัวหน้าทีมก็จู๊กหลบขวานเก่งจนฆาตกรทำแต้มได้ยาก ดังนั้นการฆ่าไปสองคนจึงเป็นเรื่องที่น่าชื่นชม
( เกมที่สองเป็นคิวของคุณเท็นที่จะได้เป็นฆาตกรนะครับ คนนี้เพิ่งมาเล่นได้ไม่นานแต่ฐานแฟนคลับหนาแน่นมากครับ ถือว่าเป็นผู้เล่นที่น่าจับตามองอีกคนเลยทีเดียว )
( ฝีมือดี หน้าตาหล่อ โลกนี้เริ่มจะอยู่ยากเข้าไปทุกทีแล้ว ผมขอย้ายไปอยู่ดาวอังคารเลยได้ไหม? )
( ใจเย็นนะครับ อยู่พากย์กับผมก่อน อย่าเพิ่งไป ๆ )
กล้องแพลนไปทางห้องผู้เล่นเซอร์ไวเวอร์ ทั้งสองทีมต่างแท็กมือกันระหว่างแลกที่นั่ง ก่อนกล้องจะฉายภาพฆาตกรหน้ากากลิงที่กำลังเดินออกจากประตูห้องกระจกสีแดงแล้วลงไปข้างล่างที่เป็นมุมมืด เพียงชั่วอึดใจเจ้าของผมสีเทาอมน้ำเงินก็เดินขึ้นมาแทนที่พร้อมเสียงกรี๊ด
( รอบสองค่อนข้างน่าสนใจตรงที่ผู้เล่นฝั่งฆาตกรเป็นหน้าใหม่ของเกมนี้ แต่ฝีมือก็ไม่ใช่เล่น ๆ นี่แหละครับ )
( จริงครับ ฝีมือการเล่น DotA ของเท็นสิบเป็นยังไงผมเชื่อว่าคงมีคนเห็นผ่านตากันบ้างแหละ ถ้าคุณธนาไม่ติดงานเราอาจจะไม่ได้ยลฝีมือคุณเท็นแน่ ๆ )
( ถึงจะเป็นตัวสำรองของ LV แต่ฝีมือไม่เป็นรองใครนะจ๊ะ )
( ส่วนฝั่งเซอร์ไวเวอร์ก็มีหน้ากากหัวหมีขวัญใจแฟน ๆ สายมุ้งมิ้ง ผมเชื่อว่าคงมีใครหลายคนอยากเห็นหน้าคุณโซ่เหมือนกันบ้างแหละน่า เขาเป็นคนมีฝีมือนะ แต่ค่อนข้างปิดบังตัวตนพอสมควรเลย )
( เอาล่ะครับเรามาเริ่มเกมกันดีกว่า กติกาเหมือนเดิมนะครับ เกมตัดสินในรอบต่อไปก็คือผู้ที่มีคะแนนสูงกว่าจะสามารถเลือกได้ครับว่าจะเล่นเป็นฝ่ายฆาตกรหรือเซอร์ไวเวอร์ )
( ตอนนี้สตาฟฟ์ลงไปห้องใต้ดินแล้วนะครับ โดนแขวนตายเป็นที่เรียบร้อย ฆาตกรของเกมนี้เป็นเนิร์สครับผม )
( ดูท่าทางการเล่นกล้องของเขาสิครับ โอ้โห มาถึงก็วาร์ปสุ่มส่งเสียงขู่เลยทีเดียว แบบนี้ผมว่าเล่นจบแล้วไปอำเภอเลยดีไหม? )
( ไปทำไมครับ? )
( แจ้งเกิดครับ โหดเกิน )
( โอ้โห!!! )
( ผมขอนิดนึงระหว่างรอ KSBcherish ปั่นไฟ คนนี้น่าจะเป็นคุณแหลมนะ เพราะผมจำได้ว่าชื่อเล่นจริง ๆ เขาชื่อเชร์ ส่วน KSBJack ก็ตามนั้นเลยครับ คุณแจ็คบางใหญ่แน่นอน )
( เพราะงั้น KSBB1 ก็ต้องเป็นคุณโซ่ KSBB2 เป็นคุณธีร์ นี่เขากำลังเล่นกล้วยหอมจอมซนกันอยู่เรอะ? )
( ก็สองคนนี้สนิทกันไงคุณ มีความบีหนึ่งบีสองสักหน่อย – ตอนนี้ KSBB1 กำลังเปิดกล่องอยู่ครับ เรามารอดูกันว่าคุณโซ่จะเปิดได้ของดีหรือไม่ -- โอ้ ได้ไฟฉายมาครับ ถือว่าโชคดีมาก เพราะนอกจากจะช่วยเพื่อนได้แล้ว ก็ยังได้คะแนนตอนฆาตกรตาบอดด้วย )
( ส่วนฝั่งคุณเท็นเริ่มเปลี่ยนทางแล้วครับหลังจากได้ยินเสียง ผมชักจะอยากรู้แล้วว่าหวยจะไปลงที่ใคร คุณแหลมเจ้าเก่าหรือเปล่า? )
( นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ แทนที่จะเจอคนเปิดกล่องอย่างคุณโซ่ แต่ดันบลิงก์เจอคุณแหลมเป็นคนแรกเสียอย่างนั้น จะรอดไหมน้ออออ )
( แต่คราวนี้เขาไม่วิ่งหนีป่าเปิดเหมือนทุกทีนะ ดูลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนกำลังลองเชิง... อ้าว ยังไงครับยังไง ตอนนี้เครื่องปั่นไฟซ่อมเสร็จไปแล้วหนึ่งเครื่องครับ อย่าบอกนะว่าจะให้คุณแหลมเป็นตัวล่อ? )
( ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็น่าสนุกนะผมว่า เพราะจากที่แข่งมา ส่วนใหญ่คุณแหลมจะสังเวยชีวิตไปเป็นคนแรกตลอด รายนี้ค่อนข้างแม่นเรื่องกดเครื่องปั่นไฟ แต่ยังจู๊กไม่เนียนเท่าคนอื่น ๆ ครับ -- หืม? นั่นอะไรน่ะ? โอ้! เขาเอาแผ่นไม้ลงจนคุณเท็นติดสตันท์ไป!!! แถมยังยืนฮีลโชว์อีก งานนี้เด็กลูกครึ่งเขามานะครับท่านผู้ชม!!! )
กล้องแพลนไปทางห้องฆาตกรที่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดงไปตามสีหน้าคนเล่น แฟนคลับต่างนั่งนิ่งไร้การโบกสะบัดกระบองลมเพราะความกดดันของเกมที่ชวนหัวร้อน
เท็นพยายามตั้งสติแล้วบลิงก์ข้ามไปอีกฝั่งก่อนจะฟันคอไอ้เด็กกะโหลกนั่นจนล้มลงไป แต่มันบ้าชัด ๆ ที่จังหวะนั้นมีเซอร์ไวเวอร์คนหนึ่งโผล่ออกมาพร้อมสาดแสงไฟฉายใส่ตอนที่เขากำลังอุ้มเหยื่อ กระทั่งร่างของไอ้เด็กปากดีร่วงลงไปในที่สุด
( โอ้โห... วันนี้ขี้ซุยเขาสามัคคีกันแปลก ๆ นะ )
( ว่าไม่ได้ครับ พัฒนาการของทีมนี้ดีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนับตั้งแต่รอบแรกที่ลงแข่ง )
( ไม่รู้ว่าพูดได้ไหม แต่น่าจะได้แหละ ผมได้ยินมาว่าคุณธีร์ คุณแจ็ค คุณเท็น เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมเลยนะครับ )
( อ้าว งี้ก็ฆ่ากันเองอยู่เหรอครับเนี่ย? )
( ปกติผมก็เล่นกับเพื่อนเหมือนกัน สลับเป็นฆาตกร เซอร์ไวเวอร์บ้างขำ ๆ เอาฮา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้สีหน้าคุณเท็นจะไม่ค่อยสนุกไปกับเกมสักเท่าไหร่นะครับ )
( บางทีคุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ เขาอาจจะไม่รู้กันมาก่อน )
( อาจจะจริงครับ เอาล่ะกลับเข้าเกมก่อน ขออภัยนะครับเมื่อกี้พาออกนอกเรื่องไปไกลเลย ตอนนี้คุณแหลมถูกจับไปแขวนแล้วและใครก็เข้าไปช่วยไม่ได้ด้วย... หรือไม่ช่วยกันนะ? )
( โถ... เด็กน้อยผู้ถูกทิ้ง... อีกแล้ว )
คนในฮอลหัวเราะประสานเสียงกัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงกรี๊ดตอนเห็นเท็นทำท่าปาดคอตนเองขณะมองไปยังห้องผู้เล่นเซอร์ไวเวอร์ ฆาตกรสาวบลิงก์สุ่มล่าเหยื่อ... ในที่สุดก็เจอเพื่อนรัก
แต่ไอ้แจ็คก็ยังคงเป็นไอ้แจ็ค เคยทำให้หัวเสียเก่งอย่างไรวันนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เท็นเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วถอนหายใจหนัก ๆ หลังจากเหยื่อรอดพ้นไปได้เพราะทักษะการจู๊ก
( คุณเท็นน่าจะถอดใจจากคุณแจ็คแล้วก็เลยหันไปหาคุณโซ่ที่เพิ่งช่วยคุณแหลมลงมา แต่รายนั้นก็ถูกฟันไปแผลนึงเหมือนกัน เจ็บหลังเลย ถ้าโดนอีกทีจนล้มไปอีกคนท่าจะงานหยาบนะครับ แต่คุณเท็นก็ยังเลือกตามคุณแหลมอยู่ดี แล้วก็นั่นแหละ )
( โธ่ถัง รอบนี้ฌาปนกิจศพได้เลย )
( โดนแขวนอีกรอบแล้วนะครับ คราวนี้ยื้อชีวิตไม่ได้แล้ว ขี้ซุยบราเทอร์ตายไปหนึ่ง เหลือสองคนคือคุณแจ็คกับคุณโซ่ )
( คุณแจ็คดูใจเย็นนะ ปกติเขาก็เล่นใจเย็นอยู่แล้วแต่วันนี้เขาดูนิ่งแปลก ๆ ไม่รู้ว่าตั้งใจเล่นหรือเพราะเครียดกันแน่ )
( วันนี้เขาฟอร์มดีมาก ดองเครื่องปั่นไฟที่ใกล้ซ่อมเสร็จไว้ในแต่ละมุม ส่วนคุณโซ่ก็วิ่งป่วน จู๊กหนีแบบที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรอด เหมือนเขารู้ว่าต้องรับมือกับฆาตกรอย่างคุณเท็นยังไง )
( ตอนนี้เนิร์สของเราท่าจะหัวร้อนเต็มทีแล้ว ถึงได้เอาแต่บลิงก์มั่วจนหน้ามืด พอเงยหน้าขึ้นก็เจอแสงไฟฉายอีก สว่างจ้าไปตาม ๆ กัน วันนี้คุณโซ่กวนผิดปกตินะครับ เจองี้เป็นผมก็หัวร้อนเหมือนกัน )
( ไม่ใช่การส่องเฉย ๆ ด้วยไง เล่นหมุนตัวส่องอยู่อย่างนั้น ได้แต้มนิด ๆ หน่อย ๆ ก็จริง แต่เชื่อเถอะครับว่าทุกการกระทำมีค่าทั้งนั้น )
( คะแนนบวกทีละสองร้อยห้าสิบเลยนะคุณ ทำฆาตกรตาบอดไปสามทีก็บวกเจ็ดร้อยห้าสิบแล้ว ผมอยากรู้เลยว่าคุณเท็นจะเอาไงต่อไป พุ่งเข้าไปฟันอย่างคนใจร้อนไหมหรือว่าจะรอดูท่าทีก่อน และนั่นแหละครับ!!! เขาไม่รอ ฆาตกรของเราบลิงก์เข้าไปฟันได้อย่างเหมาะเจาะ ป้าบเข้าให้!!! )
( คุณโซ่เลือกหนีเข้าบ้านครับ โห ถ้าบลิงก์เข้าไปนี่มีลุ้นเลยนะ แต่ระยะการยืนของเขาเหมือนกำลังหยั่งเชิงให้ฆาตกรคิดว่าควรจะบลิงก์เข้าไปดีไหม? )
( แต่คุณเท็นไม่บลิงก์แล้วเลือกปีนเข้าแทนครับ ผมว่าเขาน่าจะเก็บไว้บลิงก์ไว้ล่ากันเหนียว แต่คุณโซ่เหมือนวางขนมปังไว้ให้คุณเท็นตามเก็บ เขาถึงได้ปีนสวนออกแล้วย่อตัวลง แล้วมันเป็นมุมที่ฆาตกรมองไม่เห็นอะคุณ )
( กวนจริง ๆ ครับ ฮ่า ๆ )
เกมที่สองจบลงอย่างไม่น่าพอใจแม้ว่าเท็นจะทำได้ดีไม่ต่างจากฆาตกรฝั่งนั้นในรอบแรก ชายหนุ่มหัวเสียที่ใช้อารมณ์เล่นมากเกินไป แต่ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ว่าคนพวกนั้นจงใจเล่นจุดอ่อนเขา ด้วยการกวนประสาทชวนให้หงุดหงิดจนเสียสมาธิ แต่ถึงอย่างนั้นเท็นก็ฟันตัวที่สองล้มหน้าประตูทางออก พอไล่ตามไอ้แจ็คมันก็จู๊กหนีจนเขาต้องจำใจยอมรับว่ารอบนี้ฆ่าไปได้เพียงสองตัว
( กลับมาที่เกมสุดท้ายแล้วนะครับ เกมนี้จะตัดสินแล้วว่าใครจะเป็นทีมที่ได้เป็นตัวแทนไปแข่งที่ประเทศเกาหลีใต้ )
( ใช่แล้วครับ เพราะฉะนั้นใครที่ยังไม่ได้ส่งผลทายผู้ชนะตอนนี้ก็ยังส่งทันอยู่นะ แล้วก็อย่าลืมกดไลก์ กดแชร์กันด้วย ให้ทุกคนเข้ามาเห็นว่าเด็กเกมเมอร์ไทยไม่แพ้ใครในโลก )
( ตอนนี้คะแนนออกมาแล้วนะครับ สองรอบที่ผ่านมาขี้ซุยบราเทอร์ทำคะแนนนำไปได้นิดหน่อย เพราะฉะนั้นฝั่งขี้ซุยเลยได้เป็นคนเลือกว่าจะเล่นอะไรครับ )
( หื้ม พวกเขาเลือกให้คุณธีร์ลงฆาตกรงั้นเหรอ? โอ้โห ต้องมีความไว้ใจหัวหน้าทีมระดับหนึ่งเลยนะ หรือว่าเขาอยากจะแก้เกมจากรอบแรกที่ยังดุไม่สุดทาง? )
( อาจเป็นไปได้ครับ หรือไม่เขาอาจจะมีแผนสำรองอยู่ เลือกแบบนี้ไม่รู้จะเข้าทางฝั่ง LV หรือเปล่า )
( ฆาตกรฝั่งขี้ซุยบราเทอร์ขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งแล้วนะครับ รอบนี้มีเอารูบิกขึ้นไปบิดเล่นฆ่าเวลาด้วย )
( รอบตัดสินต้องใช้สมาธิพอสมควรเลยครับ ทั้งสองฝ่ายต้องเร่งทำคะแนนแข่งกัน ซึ่งถ้าคุณธีร์ฆ่าไปสามก็น่าจะชัดเลยว่าใครจะเป็นผู้ชนะไป แต่ถ้าฝั่ง LV ปั่นไฟ ป่วนฆาตกรแล้วหนีออกไปได้ครบงานนี้ขี้ซุยบราเทอร์คงมีร้อง )
( เกมเริ่มแล้วครับ ไปที่จอมามะแมนสักหน่อย ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเปลี่ยนแผนการเล่นถึงได้สลับดูโอ้ให้เต๋าเรซซิ่งมาช่วยซ่อมเครื่องปั่นไฟ ส่วนตอนนี้โอซิริสกำลังวิ่งหากล่องครับ )
( บรรยากาศชวนเสียวหลังแปลก ๆ แต่ก็นับว่าสถานการณ์ยังปลอดภัยอยู่ ส่วนฝั่งโอซิริส – โอ้!!! แย่แล้วครับ โอซิริสเจอตอเข้าให้!!! ฆาตกรรอบนี้เป็นเนิร์สครับผม!!! )
( ยังไงครับยังไง... รอบนี้คุณธีร์เอาตัวละครโปรดมาลงสนามแบบนี้แสดงว่าคงเอาจริงแท้แน่นอนแล้ว โอซิริสจะจู๊กหนีได้ไหม ผมว่างานนี้เขาต้องโชว์ของให้เต๋าเรซซิ่งเห็นหน่อยว่า ‘ข้าก็จู๊กเทพไม่แพ้เอ็งนะโว้ย’ )
( โอซิริสวิ่งล็อกหลบไปแถวหลังรถ ตรงนั้นท่าจะไม่รอดนะครับ โอ้ วิ่งไปหลังโซนยางรถถือว่าเป็นทางเลือกที่ดี ใช้สิ่งกีดขวางให้เกิดประโยชน์คือดีงามครับ เยี่ยมมากครับ ถึงจะดึงแผ่นไม้ลงแล้วไม่ติดสตันท์ แต่ก็ทำให้หลุดจากเงื้อมมือฆาตกรไปได้ )
( พูดตามตรงนะ ผมว่าฝั่ง LV ดูจะได้เปรียบหน่อยตรงที่รู้แผนการเล่นของฝั่งขี้ซุยบราเทอร์อยู่แล้ว อย่างจังหวะการบลิงก์ไปนวดหลังของธีร์เกมเมอร์เป็นยังไง พวกคุณสามารถหาดูได้จากชาแนลเขาใน Twitch )
( จริงครับ แถมเกมแรกฆาตกรก็ไม่หิวเลือดเหมือนทุกที ฝั่ง LV ท่าจะวางใจกับแผนตัวเองอยู่ งานนี้ต้องรอดูกันเลยว่าจะแก้เกมกันยังไง คุณธีร์จะยึดมั่นแนวทางการเล่นที่ถนัดหรือจะเอาแผนใหม่ไปสู้?
( อย่างเนิร์สของคุณธีร์ก็โหดจนได้ฉายากระดูกติดคมเลื่อยมาแล้ว ต่อให้วางแผนแบบไหน ฆาตกรคนนี้ก็ดักยากอยู่ครับ )
( แต่เมื่อกี้เขาดูงก ๆ เงิ่น ๆ นะ ไม่แน่ใจว่าเป็นผลจากการใส่หน้ากากเล่นหรือเปล่า ทำไมเขาไม่ถอดมันออกล่ะเนี่ย )
( นั่นสิครับ อย่างคุณโซ่เขาใส่เล่นตอนไลฟ์อยู่แล้วเลยไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่ )
( จริงจังได้แล้วนะ Thr33Gamer เกาหลีเลยนะครับเกาหลี... อ้าว!!! บลิงก์ไปเจอเต๋าเรซซิ่งกับมะมาแมนเฉยเลยครับ!!! ยังไง ๆ จะเคาะหน้าใครก่อนเลือกไม่ถูกเลย!!! แล้วหวยก็ไปตกที่ – เต๋าเรซซิ่งครับ!!! โดนฟาดหลังเข้าให้!!! )
( เอาแล้ว... เครื่องเริ่มร้อนทั้งฝั่งคนเล่นและคนดูเลยครับจังหวะนี้ โอ้โห... ช็อตเมื่อกี้ถึงกับวงแตกเลยทีเดียว เต๋าเรซซิ่งบอก ‘อย่าเพิ่งป๊ายยย กลับมาช่วยข้าก๊อนนน!!!’ แต่มะมาแมนบอกไม่สนครับ ขอวิ่งสี่คูณร้อยก่อน สงสัยจะตกใจหนัก เล่นบลิงก์มาตอนจังหวะซ่อมเครื่องปั่นไฟแถมยืนจ้องเหมือนอยากถามว่า ‘พวกเอ็งจะหยุดไหม?!!!’ )
( ค่อนข้างเสี่ยงแล้วนะครับ เพราะถ้าเต๋าเรซซิ่งล้ม LV ต้องใช้ชีวิตยากแน่ เพราะเขาถือว่าเป็นหัวเรือสำคัญในแต่ละเกมเลย พอเห็นแบบนี้ก็เริ่มคิดแล้วครับว่าที่เมื่อกี้คุณธีร์นิ่งไปเพราะเคืองหน้ากากลิง หรือเพราะกำลังสังเกตการณ์อยู่กันแน่ )
( ผมขอสลับไปจอฆาตกรหน่อยซิ อยากรู้จริง ๆ ว่าคิดอะไรอยู่ )
เสียงหวีดร้องดังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จอฝั่งซ้ายฉายหน้าจอเกมฝั่งฆาตกร ฝั่งขวาฉายภาพบรรยากาศในฮอลซึ่งมีกระบองลมหลากสีและป้ายไฟ Thr33Gamer ปะปนกับ TEN10 ซึ่งเจ้าของป้ายนั่งอยู่ไม่ห่างกันนัก
( ผมว่าไม่ใช่เล่น ๆ แล้ว วันนี้เนิร์สของเราใจเย็นผิดปกติเกินไป หรือนี่อาจจะเป็นแผนที่ขี้ซุยบราเทอร์วางไว้ว่าจะรับมือ LV ยังไง? )
( น่าจะใช่ครับ เพื่อนที่เป็นฝั่งเซอร์ไวเวอร์คงให้ป้ายแดงมาว่า ‘เอ็งอย่าหัวร้อนนะโว้ย ข้ายังอยากไปเกาหลีอยู่!!!’ )
ทั้งสองจอใหญ่เปลี่ยนเป็นฉายภาพมุมมองของฆาตกร พยาบาลสาวที่ใครต่างก็รู้นิสัยว่ากระหายเลือดมากกว่าใครแค่ไหนกำลังยืนนิ่งก่อนจะแพลนกล้องไปรอบตัว เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่สายตาคน ๆ หนึ่งจะมองเห็นทันว่าข้างหน้ามีเหยื่อวิ่งไป และข้างหลังที่เพิ่งหมุนกล้องผ่านก็เจอเซอร์ไวเวอร์อีกคนเช่นกัน
( คุณคิดว่าเขาจะเลือกบลิงก์ไปหาใคร? )
( ตามสูตรคุณธีร์แล้วผมคิดว่าเขาน่าจะหมุนกล้องกลับแล้วบลิงก์ไปหาโอซิริสก่อนเพราะค่อนข้างอยู่ใกล้ จังหวะพลาดน้อย แต่เดี๋ยวครับ ไม่ใช่!!! เขาบลิงก์ไปหาเต๋าเรซซิ่งที่บาดเจ็บอยู่แล้วฟันเข้าไป!!! ตอนนี้เต๋าเรซซิ่งล้มไปแล้วครับ!!! แต่เดี๋ยว – เนิร์สกำลังจะทำอะไร?!!! )
( เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาไม่อุ้มเต๋าเรซซิ่งไปแขวนแต่กลับหันหลังบลิงก์สองต่อ – ฟันหลังโอซิริสเข้าอย่างแรง!!! จังหวะนี้อะดรีนาลีนสูบฉีดวิ่งใส่เกียร์หมากันแทบไม่ทันเลยทีเดียว!!! )
( เมื่อกี้ผมว่าต้องมีขนลุกกันบ้างแหละ คุณดูแขนผมสิ )
( เมื่อกี้ฝั่ง LV คงคาดไม่ถึงเหมือนกัน มะมาแมนก็อยู่ไกลเกินกว่าจะกลับมาช่วยเพื่อนด้วย ตอนนี้โอซิริสหยุดทำแผลขณะที่ฆาตกรบลิงก์กลับไปหิ้วเต๋าเรซซิ่งแล้วครับ )
( ไม่ได้นะ ถ้าเต๋าเรซซิ่งตายคนแรก LV ต้องลากเลือดแน่ ๆ เพราะอย่างที่รู้ ๆ กันว่าทีมนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงด้านความสามัคคี เน้นการทำอะไรร่วมกันมากกว่าจะแยกไปทำเดี่ยว ๆ )
( น้อยครั้งมากที่เต๋าเรซซิ่งจะตายก่อน และพอเขาตายอีกสองคนที่เหลือก็จะเริ่มลนจนทำอะไรไม่ค่อยถูกครับ )
( ถ้าเป็นความบังเอิญก็ถือว่าฆาตกรโชคดีมาก ๆ แต่ถ้าเป็นความตั้งใจล่ะก็... ขี้ซุยบราเทอร์ก็ทำการบ้านมาดีพอสมควร เลือกจุดอ่อนได้ดีครับ – ตอนนี้เต๋าเรซซิ่งโดนแขวนกับรากมะม่วงไปแล้ว ส่วนโอซิริสที่หันไปซ่อมเครื่องปั่นไฟก็ทิ้งค้างไว้ครึ่งหลอดแล้วกลับมาช่วยเพื่อน มะมาแมนก็เหมือนกันครับ ต้องรอดูแล้วว่าเนิร์สจะยืนเฝ้าหรือไม่? )
( ถ้าเฝ้าก็ยากเลยนะ แต่ถ้ามองอีกมุมก็น่าสนุกเหมือนกัน เพราะถ้าเนิร์สบลิงก์พลาดหรือบลิงก์ติดต่อกันก็จะหน้ามืด ตอนนั้นจะเป็นจังหวะดีของฝั่ง LV ที่จะเข้าไปช่วยเต๋าเรซซิ่งออกมาได้ )
( คนแรกมาแล้วครับ มะมาแมน หนุ่มแว่นลูกเจ้าของร้านบิงซู เข้ามาล่อซื้อแล้วและดูเหมือนว่าแม่พยาบาลสาวจะหลงเชื่อด้วยถึงได้บลิงก์ตาม อ้าว? ทำไมตามแค่นั้น? ยังไง? สรุปไม่ตามต่อเหรอครับ? นี่ก็ล่อซื้อเขาเหมือนกัน หลอกให้มะมาแมนดีใจแล้วบลิงก์กลับไปตำโอซิริสที่กำลังจะช่วยเพื่อน!!! บุญบาปที่แท้!!! ยังไงครับจะตามต่อไหมหรือแค่ขู่เฉย ๆ ส่วนโอซิริสใจสู้หรือเปล่า?!!! วิ่งก่อนวิ่ง กัดฟันยางไว้ รันนน!!! )
( โดนแน่นอนจังหวะนี้ ไม่น่ารอดแล้ว – อ้าว เนิร์สบลิงก์ไปแต่ฟันไม่โดน โอซิริสดึงแผ่นไม้ลงใส่หน้า พยาบาลสาวคนสวยถึงกับติดสตันท์ไป!!! )
( คะแนนพันนึงหวาน ๆ เลยนะน่ะ ถือว่าเป็นเรื่องดีของฝั่ง LV เพราะตอนนี้ฝั่งฆาตกรค่อนข้างทำคะแนนได้ดีกว่า )
( ช่วงแรกคุณธีร์เหมือนหลอกให้ดีใจไปก่อนแล้วเข้าชาร์จต่อเนื่องจนฝั่ง LV ถึงกับวงแตก ท่าจะดึงกลับเข้าแผนยากแล้ว )
( ต้องเร่งทำคะแนนแล้วนะครับ เพราะถ้าคุณธีร์ยังล่าแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ หรือเล่นปิดเกมเร็ว ฝั่ง LV คงไม่ได้กลับบ้านพร้อมเงินรางวัลและตั๋วเครื่องบินแน่ )
เสียงเฮลั่นฮอลอย่างต่อเนื่อง บนหน้าจอใหญ่เปลี่ยนเป็นฉายภาพในห้องผู้เล่นฆาตกรก่อนจะซูมไปยังเรียวนิ้วที่กำลังคอนโทรลคีย์บอร์ดกับเมาส์อย่างคล่องแคล่ว
( LV น่าจะถอดใจกับเต๋าเรซซิ่งแล้ว มะมาแมนถึงได้วิ่งกลับไปซ่อมเครื่องปั่นไฟแทน ต้องทำคะแนนทุกวิถีทางแล้วครับตอนนี้ )
( น่าจะทำตัวไม่ถูกเพราะเจอเซอร์ไพรส์หลายชุดด้วยครับ ตอนนี้กลับไปช่วยไม่ได้แล้วเพราะเนิร์สป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น แต่เต๋าเรซซิ่งก็ยังกดสเปซบาร์เพื่อเอาคะแนนอยู่ น่าเสียดายจังเลยครับ หัวหน้าทีมไปคนแรกเลย อดโชว์ฝีมือในรอบสุดท้าย )
( คงต้องรอดูลูกทีมแล้วครับว่าจะแก้เกมได้ไหม พอความหวังหมู่บ้านอย่างเต๋าเรซซิ่งไปคนแรก แผนที่วางไว้เลยดูจะรวนไปนิดหน่อยนะครับ )
- ต่อด้านล่างนะคะ -
-
เกมยังคงดำเนินต่อไป และแม้ว่าเต๋าเรซซิ่งจะตายไปเป็นคนแรกแต่ผู้เล่นที่เหลือก็พยายามกันอย่างสุดความสามารถ สลับกันจู๊กจนฆาตกรสตันท์ไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่รอดเงื้อมมือพยาบาลสาว จนมะมาแมนโดนจับแขวนตายเป็นคนที่สอง
( ความหวังหมู่บ้านอยู่ที่โอซิริสแล้วครับ ถ้าเกิดเขาหาท่อเจอแล้วกระโดดลงไปได้เกมนี้ก็อาจจะมีลุ้นนะ )
( โดนฟันเจ็บอยู่ด้วย เอาล่ะ เราไปฝั่งฆาตกรกันบ้างครับ คุณธีร์เลือกเดินแทนที่จะบลิงก์สุ่มหา... เอ... นั่นเขาคิดอะไรอยู่? )
( ตอนนี้ดูเหมือนว่าโอซิริสจะเจอทางหนีแล้วนะ ที่เหลือก็แค่รอเวลาฝาท่อเปิด )
( จะได้กินนิ่มหนีไปง่าย ๆ แบบนี้จริงเหรอครับ บลิงก์สิ Thr33Gamer บลิงก์!!! )
( ฝาท่อเปิดแล้วครับ!!! โอซิริสวิ่งกุมท้องออกจากกำบังแล้วตรงไป!!! อีกแค่นิดเดียวจะถึงแล้ว รอดไม่รอด!!! ตอนนี้เนิร์สของเราทำอะไรอยู่?!!! – โอ้พระเจ้าจอร์ช!!! เนิร์สบลิงก์เข้ามาอย่างกับจับวาง!!! ดูท่าจะรู้อยู่แล้วว่าท่ออยู่ไหนเลยหลอกให้ตายใจแล้วโผล่มาเซอร์ไพรส์!!! ฆาตกรคว้าคอหมับ!!! กระชากออกในจังหวะกำลังจะกระโดดลงท่อได้อย่างพอดิบพอดี!!! )
( โอ้ววววววววววววว!!!! )
( จังหวะเมื่อกี้มันได้จริง ๆ แย่แล้วนะ LV ถ้าโดนแขวนรอบนี้ก็ร้อง GG ได้เลย!!! )
( โดนแขวนไปแล้วครับ!!! และนั่นหมายความว่าเกมนี้ฆาตกรฝั่งขี้ซุยบราเทอร์เก็บสาม!!! )
เสียงฮือฮาดังกึกก้องไปทั่วทั้งฮอล ขณะที่ผู้แข่งขันต่างละมือจากคีย์บอร์ดและเมาส์พลางกุมศีรษะ
( ต้องรอดูคะแนนแล้วว่าฝั่งไหนจะทำได้มากกว่ากัน รบกวนรอสักครู่นะครับ )
( โธ่ถัง ใจผมยังเต้นตุบ ๆ อยู่เลย จังหวะเมื่อกี้ผมคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเนิร์สจะบลิงก์มา )
( นั่นสิครับ เขาน่าจะเห็นท่ออยู่แล้วปะ เลยแกล้งทำเป็นเดินออกไปห่าง ๆ แล้วหามุมดี ๆ เพื่อบลิงก์เข้ามา ถือว่ากู้หน้าจากเกมแรกที่เล่นได้เบาไม่เท่าเกมนี้ ผมบอกได้เลยว่าเป็นคู่ที่เผ็ดมันส์จริง ๆ )
เสียงตะโกนเชียร์ทั้งสองทีมพร้อมกระบองลมที่โบกสะบัดขณะผู้เล่นในห้องกระจกยังนั่งอยู่ที่เดิม กล้องแพลนไปยังเซอร์ไวเวอร์ทีมขี้ซุยบราเทอร์กับฆาตกรฝั่ง LV ที่นั่งลุ้นอยู่ข้างเวที ถ่ายทอดความตึงเครียดทางสีหน้าของทุกคนยกเว้นเจ้าของหน้ากากหัวหมี
( เอาล่ะครับ ตอนนี้คะแนนก็อยู่ในมือผมแล้ว )
สีหน้าเซอร์ไวเวอร์ฝั่ง LV นั้นไม่สู้ดีนัก กล้องหันไปตอนจังหวะที่โอซิริสกำลังชักสีหน้าขณะพูดกับหัวหน้าทีมซึ่งนั่งกอดอกนิ่งราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีก แจ็คจับมือคนข้างตัวจนรู้สึกได้ถึงเหงื่อ ขณะที่แหลมเสียบยาดมไว้กับจมูก ตุ้บตับหลับตาลง พยายามตั้งสติ ก่อนกล้องจะแพลนไปทางสตาฟฟ์ที่เปิดประตูเข้าไปในห้องฆาตกร
ภาพจับที่สองมือซึ่งประสานกันกลางอกพร้อมหน้ากากลิงที่ก้มลงภาวนา ขอร้องล่ะ... พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่แล้ว
( ขี้ซุยบราเทอร์เป็นผู้ชนะ และจะได้เป็นตัวแทนไปแข่งที่เกาหลีใต้ครับ!!! )
ตุ้บตั้บลืมตาขึ้นพลางพรูลมหายใจทางปากอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปกอดกับไอ้เด็กลูกครึ่งที่กำลังกระโดดโลดเต้นไปกับความดีใจ แจ็คกำมือป้องปากแล้วหันไปกอดกับเจ้าของหน้ากากหัวหมีพลางลูบศีรษะใหญ่ ๆ นั่นแล้วพูดความในใจออกไป
( คุณหน้ากากหัวหมีครับ ไหน ๆ ก็ชนะแล้ว ไม่คิดจะเปิดหน้าโชว์ให้คนดูหน่อยเร้อ? )
คนถูกถามหันซ้ายขวาพลางชี้หน้าตัวเอง ท่ามกลางเสียงแฟนคลับที่ตะโกนส่งเสริมพร้อมสะบัดกระบองลมสีเหลืองและน้ำเงินไม่หยุด
( ไหนใครอยากเห็นหน้า Derya MK12 บ้างส่งเสียงหน่อย!!! )
เจ้าของหน้ากากหัวหมีหมุนข้อมือทำท่าเงี่ยหูฟังเลียนแบบฮัลค์ โฮแกน เป็นนักมวยปล้ำในตำนาน
( อย่างนี้ต้องถอดแล้ว – เดี๋ยวผมขอเชิญทั้งสองทีมขึ้นมาบนสเตจกลางเพื่อรับรางวัลและถ่ายรูปกับผู้สนับสนุนหลักด้วยนะครับ )
บนจอฉายภาพฆาตกรที่กำลังพยายามติดกระดุมเสื้อทีมแต่ก็ติดไม่ได้สักที งก ๆ เงิ่น ๆ อยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง แล้วกล้องก็แพลนไปทางฝั่งผู้ชนะที่กำลังขึ้นมาบนเวที ส่วนฝั่งทีม LV ที่เดินคอตกลงจากสเตจผู้แข่ง และเมื่อขาซ้ายเหยียบบนเวทีหลัก หัวหมีที่ใส่มาตลอดทั้งงานจึงถูกถอดออก ก่อนจะเหวี่ยงมันลงกับพื้นจนทุกคนได้เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่
( เดี๋ยวนะครับ!!! น่ะ -- นั่นมันคุณธีร์ไม่ใช่เหรอ?!!! )
( คุณต้องล้อผมเล่นแน่ ๆ ทำไมถึงกลายเป็นคุณธีร์ที่อยู่ในหน้ากากหัวหมีล่ะ?)
( หน้ากากหัวหมีที่เล่นเซอร์ไวเวอร์คือ Thr33Gamer ที่ใช้ชื่อ B1 B2?!! )
ชายหนุ่มเสยผมขึ้นพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ปล่อยให้กล้องจับภาพตนเองขึ้นจอใหญ่ขณะที่แฟนคลับยังคงอ้าปากหวอเพราะช็อกกับความจริงที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้
( แล้วที่เล่นฆาตกรมาตลอดสองเกม...? )
ภาพตัดไปยังใครอีกคนที่กำลังเดินออกจากห้องฆาตกรทั้งที่ยังจัดการกระดุมเม็ดสุดท้ายไม่เสร็จ พอได้ยินเสียงนักพากย์กับเสียงเชียร์สองขาจึงหยุดชะงัก ก่อนจะมองไปยังคนที่ไม่ได้ใส่หน้ากากหัวหมีอีกแล้ว
คน ๆ นั้นกำลังยิ้มและพยักหน้าบอกให้เขาทำในสิ่งที่พูดเอาไว้เมื่อคืน
หน้ากากลิงค่อย ๆ ถูกถอดออกพร้อมผมเผ้าที่ยาวปรกหน้า เด็กหนุ่มค่อย ๆ เงยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พลางกอดรูบิกกับหน้ากากไว้แนบอก ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าเสียงกรี๊ดดังขึ้น มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ เหมือนคนดูกำลังตะโกนแข่งกับเสียงเต้นของหัวใจเขาอยู่เลย
( นั่น... คุณโซ่เหรอครับ? )
คนถูกเรียกยิ้มแหยพลางพยักหน้าอย่างขลาดอาย พอถึงตอนนี้โซ่ก็ไม่รู้แล้วว่าควรทำอะไรต่อ ระหว่างรีบวิ่งไปตั้งหลักในห้องน้ำหรือว่าแค่สลายหายไปกลางอากาศเลย
( ถ้าคุณธีร์สลับตำแหน่งกับคุณโซ่เล่น แบบนี้หมายความว่าพวกเราพากย์ผิดมาทั้งสามเกมเลยน่ะสิครับ?! )
( แล้วตั้งชื่อ B1 B2 ด้วยนะ ปั่นเก่ง... )
( ฮ่า ๆ ผมคาดไม่ถึงเลยว่าทั้งคู่จะสลับตำแหน่งกันเล่นในรอบสุดท้าย แสดงว่าต้องมีความเชื่อใจทีมจริง ๆ ถึงได้ฝากความหวังไว้ เพราะก่อนหน้านี้คุณธีร์กับคุณโซ่ก็ไม่เคยโชว์การเล่นฝั่งตรงข้ามให้ดูในการแข่งขันเลย )
โซ่ก้าวขาไม่ออก บรรยากาศเงียบ ๆ ในห้องฆาตกรน่าอยู่กว่ายืนให้คนมองตรงนี้อีก เด็กหนุ่มค่อย ๆ กวาดสายตามองอย่างไม่มั่นใจ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความกลัวที่คิดไปว่าคนอาจจะผิดหวังหลังจากได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของตน
แต่โซ่คิดผิด เพราะข้างบนนั้นมีแต่คนส่งเสียงเรียกพร้อมชูป้ายเชียร์เป็นคำว่า ‘Derya MK12’ ก่อนจะหยุดสายตาอยู่กับป้าย ‘เพื่อนผมเก่ง!!!’ ซึ่งอาร์มกับเจมส์ช่วยกันถือคนละข้าง โซ่ปิดปากตกใจ พอเห็นอาร์มทำท่าโบกมือพร้อมมองคาดโทษ โซ่จึงรู้ตัวว่าควรโบกมือทักทายทุกคนเสียหน่อย
( ผู้เข้าแข่งขันทั้งตัวจริงและตัวสำรองได้มายืนอยู่บนเวทีแล้วนะครับ )
พี่ธีร์ยื่นมือออกมา โซ่ถึงได้รู้ว่าที่ ๆ เขาควรยืนคือตรงไหน เด็กหนุ่มยกมือไหว้คนดูแล้ววิ่งเข้าไปหาทีม จับมือกับพี่ธีร์เพียงครู่เดียวร่างของน้องเล็กก็จมหายเข้าไปในอ้อมกอดพี่ ๆ ที่กระซิบบอกให้ได้ยินกันเพียงแค่นี้ว่า
‘พวกมึงทำได้แล้วนะ เก่งมาก’
ขี้ซุยบราเทอร์ไม่รู้สึกถึงความเย็นของแอร์ในฮอล เพราะพวกเขาสัมผัสได้แต่ความอบอุ่นจากมิตรภาพและความสำเร็จที่เพิ่งได้รับเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ทุกอย่างเป็นเหมือนฝัน ความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาตลอดสองอาทิตย์มันหายไปในพริบตาเดียวหลังจากได้รับผลลัพธ์จากมัน
( ทั้งขี้ซุยบราเทอร์และ LV วันนี้เล่นกันได้สุดยอดมากจริง ๆ ครับ )
พริตตี้สาวสวยมาพร้อมรางวัลของผู้แพ้และผู้ชนะ โดยมีชายใส่สูทเป็นผู้มอบให้ เต๋าเรซซิ่งเป็นคนออกมารับพร้อมยิ้มอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายหัวหน้าทีมขี้ซุยบราเทอร์ที่ออกมารับโล่รางวัลโดยมีพริตตี้ถือป้ายเงินรางวัลอยู่ข้าง ๆ
ผู้จัดงานชี้ไปทางตากล้องที่กำลังจับภาพอยู่ หลังจากถ่ายรูปทีมเรียบร้อยก็เป็นเวลาถ่ายรูปรวม ก่อนพลุกระดาษจะโปรยปรายลงมาอย่างช้า ๆ
“นี่”
“ครับ?”
เด็กหนุ่มยังคงยิ้มขณะสบตากับคนข้าง ๆ วันนี้โซ่ได้เรียนรู้อีกอย่างแล้วว่าหัวใจคนเราสามารถพองโตได้ด้วยการมีความรัก และอีกอย่างหนึ่งก็คือการประสบความสำเร็จ แม้มันจะเป็น ‘แค่’ การเล่นเกมในสายตาใคร ๆ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คน ๆ หนึ่งมีจุดหมายที่อยากเดินไปถึงให้ได้ ‘แค่’ ของใครก็คงไม่สำคัญเท่า ‘ที่สุด’ ของเรา
“น้องโซ่สุดยอด...”
‘พี่ธีร์สุดยอด’
เขาตั้งใจเลียนแบบคำพูดและท่าทางของน้องเด๋อในวันนั้น วันที่น้องโดนด่าจนเขารีบนั่งแท็กซี่ไปหา แต่คนที่ได้รับคำปลอบใจกลับกลายเป็นเขาเสียเอง
โซ่มองนิ้วหัวแม่มือของอีกคนที่ชูขึ้นระดับกลางอก ก่อนจะคว้าเอาไว้แล้วชูนิ้วตนเองแทน
“ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ”
“ขอบคุณเช่นกันนะครับ ขอบคุณมาก ๆ เลย”
ขี้ซุยบราเทอร์ยกมือไหว้ชายชุดสูทที่กำลังจะเดินลงจากเวที ท่ามกลางเสียงนักพากย์ที่กำลังบรรยายเข้าสู่โค้งสุดท้ายของงานขณะที่ผู้คนเริ่มทยอยออกไป แหลมยืนพิงกับไขมันพี่ตั้บ หลับตาดมยาดมเพราะยังไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง ส่วนแจ็คยืนสบตากับเท็น และเป็นธีร์ที่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาอดีตเพื่อนเก่า
“เสียใจด้วยนะ วันนี้ไม่ใช่วันของมึง”
เท็นพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนสมองตายไปแล้วและคงต้องใช้เวลาสักหน่อยในการเรียกกลับมา มันเป็นเรื่องไม่คาดคิดว่าขี้ซุยบราเทอร์จะชนะ แผนที่วางกันไว้ดิบดีถูกแก้เกมหมดเพราะฝั่งตรงข้ามสลับตำแหน่งผู้เล่น
“เอาเถอะ ครั้งแรกในชีวิตนี่นะ?”
“ใช่ แล้วกูก็โคตรภูมิใจเลยที่ได้มันมาอย่างใสสะอาด”
“วันนี้พระเจ้าเข้าข้างมึง ลองลงแข่ง DotA ดูสิ ไม่วายได้คลานกลับบ้านอย่างหมาตั้งแต่รอบแรก”
“เหย... นี่เล่นเกมอะไรกันอยู่ เปลี่ยนไปเรื่องอื่นเพื่อปลอบใจตัวเองเหรอ?” ธีร์จิ๊ปากพลางส่ายหน้าหน่าย ๆ “หลังจากนี้ก็สู้ ๆ นะ เพราะมึงคงโดนชาวเน็ตด่าหน้ายับเพราะไปทำทีมชาวบ้านเขาแพ้ทั้งที่เป็นแค่ตัวสำรองอะ”
“...”
“อยู่เป็นดาวในจักรวาล DotA ก็ดีอยู่แล้ว มึงแม่งแค้นหมกมุ่นเกินไปไอ้เท็น”
“เอาเวลาสั่งสอนกูไปฉลองกับทีมเถอะ ไม่ต้องทำเป็นพูดดีเหมือนเป็นห่วง ทั้งที่จริงก็สมน้ำหน้า”
“กูไม่ได้เป็นห่วงเลย ที่พูดไปทั้งหมดล้วนแต่เป็นความสะใจ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้น เพราะกูคงไม่พยายามพูดดีเพื่อให้มึงปรับปรุงตัว กูกลัวมึงคิดได้”
“...”
“ไหน ๆ ก็มาขนาดนี้ก็ไปให้สุดเลยเพื่อน อยู่กับความโด่งดังจอมปลอมเพราะไปลอกวิธีเล่นฝรั่งมายำกัน แล้วกดแนวทางการเล่นตัวเองไว้ใต้ตีน”
“ชนะแค่ครั้งเดียวจะพูดถึงชาติหน้าเลยใช่ไหม พวกไม่เคยประสบความสำเร็จเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ?”
“ไม่หรอก ต่อให้แพ้ที่เกาหลีกูก็กลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ เพราะตอนนี้กูรู้แล้วว่ารางวัลกับชื่อเสียงในวงการเกมมันไม่ใช่ที่สุดของชีวิต แต่สิ่งสำคัญสำหรับกูคือเพื่อน พี่น้อง แล้วก็คนที่กูรัก ขอแค่มีพวกเขา กูไม่เอาแชมป์อีกแล้วก็ได้ กูพอใจกับวันนี้แล้ว”
คนตรงหน้าไม่ใช่ไอ้ธีร์ที่เขาเคยรู้จัก เพราะคน ๆ นั้นมันคลั่งการเอาชนะไม่แพ้กัน และเท็นหัวเสียเหลือเกินที่อีกฝ่ายแสดงออกเหมือนว่าเขาอยู่ในสถานะตกต่ำกว่า
“แล้วมึงล่ะเท็น?”
“...”
“ทุกวันนี้นอกจากชื่อเสียงเงินทองแล้วมึงเหลืออะไรบ้าง?”
คราวนี้เป็นทีของมันที่จะเอาคืนเขาด้วยคำพูดทิ่มแทงใจ
“มีสักคนไหมที่อยู่เพื่อมึงในวันแย่ ๆ?”
ต่อให้จะเป็นเรื่องจริง แต่เท็นก็ไม่อยากรู้สึกเจ็บปวดไปกับประโยคเมื่อครู่จนกลายเป็นคนน่าสงสาร แค่วิเดียวก็ไม่ มันน่าสมเพชเกินไปกับความรู้สึกแบบนั้น
ธีร์มองหน้าอดีตเพื่อนเก่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับไปหาทีมที่ยืนมองอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้มากนัก ทั้งห้าคนเดินออกไปพร้อมกันและพูดถึงหมูกระทะชุดใหญ่ที่ต้องเป่ายิ้งฉุบกันว่าวันนี้ใครจะเป็นคนออกไปซื้อน้ำแข็ง
ภูเขาลูกใหญ่ถูกยกออกจากอกไปแล้ว ชายหนุ่มรู้สึกโล่งใจจนแทบจินตนาการไม่ออกว่าในชีวิตนี้จะได้พบเจอเรื่องดี ๆ แบบนี้อีกสักกี่ครั้ง กระทั่งสายตาพลันไปเห็นคนสามคนยืนอยู่ตรงปากทางเข้าห้องเก็บตัวผู้แข่งขัน
คนเหล่านั้นที่ธีร์คิดว่าคงไม่มีทางมาอยู่ที่นี่เด็ดขาด
“ป๊า ม๊า ไอ้โฟร์?”
สี่คนที่อยู่ข้าง ๆ รีบยกมือไหว้ทำความเคารพผู้ใหญ่ที่กำลังเดินมาตรงนี้ พวกเขาเงยหน้ามองหัวหน้าทีมด้วยความเป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่าครอบครัวธีร์มาเพราะเหตุผลใด แหลมไม่อยากคิดแง่ร้าย แต่อากง อาม่าพี่ธีร์ยังแข็งแรงอยู่เปล่าวะ? TvT
“ที่แข่งมาตั้งนานเพราะไอ้นี่เหรอ?” ขนาดโซ่ไม่ใช่พี่ธีร์ยังเสียวสันหลังวาบเพราะเสียงคุณลุง เด็กหนุ่มตัวผอมยืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้าง ๆ พลางจับชายเสื้อไว้เป็นการให้กำลังใจ
“ครับ” ธีร์กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ถ้าตอนนี้โดนตีหัวต่อหน้าเพื่อนร่วมทีมก็คงไม่รู้สึกแย่มากนัก เพราะเขาสามารถเอาความสุขจากชัยชนะมาหักลบได้
น้องชายที่ถือกระเป๋าให้แม่อยู่ด้านหลังได้แต่พยักหน้า เป็นการสนับสนุนว่าหากมีความในใจก็ให้พูดออกมาตอนนี้ แต่ปากของเขามันหนักนัก ไม่ใช่เพราะทิฐิแต่เป็นเพราะความกลัวว่าพ่อจะไม่เข้าใจแม้จะเห็นโล่รางวัลอยู่ในมือเขา
“เก่ง”
อะไรนะ?
“ป๊าจะได้ไปเล่าให้เจ็กฟังว่าลื้อได้ที่หนึ่งแล้วหลังจากออกจากบ้านไปตั้งนาน”
“ป๊า...” รอยยิ้มจากพ่อคือสิ่งไม่คาดคิด ผู้ชายที่เคยทะเล้นกลายเป็นคนอ่อนแอทันทีเมื่อเห็นพ่อกับแม่ตรงนี้... ตรงที่เขาประสบความสำเร็จไปอีกหนึ่งอย่าง
ตุ้บตั้บสะกิดอีกสามคนให้ถอยออกมา เพราะมันคงดีถ้าหากว่าไอ้ธีร์จะได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวเพื่อปรับความเข้าใจ
“ได้นอนบ้างไหมลูก...?” คนเป็นแม่ตรงเข้ามา จับท่อนแขนและโอบแก้มลูกชายเพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลงด้วยความเป็นห่วง
แม่ก็ยังคงเป็นแม่ที่เห็นเขาเป็นเด็กเสมอแม้ว่าอีกไม่กี่ปีก็จะอายุสามสิบแล้ว ธีร์ยิ้มพร้อมพยักหน้าโดยปล่อยให้น้ำตามันไหลลงไป ก่อนจะก้มลงไปกอดผู้หญิงที่ทำให้เขาเกิดมาบนโลกใบนี้
“ธีร์ขอโทษนะม๊า”
“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร วันนี้ต้องมีแต่คำชมเท่านั้น เรื่องอื่นไว้กลับไปคุยกันที่บ้านนะ กลับไปหาป๊าม๊า อากงอาม่าก็รออยู่” เธอลูบหลังลูกชายพลางหอมแก้มซ้ายขวาอย่างใคร่รัก แม้ว่าจะไม่ทุเลาความคิดถึงลงไปแม้แต่นิด แต่ก็ยังดีกว่าให้ฟังเรื่องลูกชายคนโตผ่านลูกชายคนเล็ก
“มึงมีอะไรจะให้ป๊ากับม๊าไม่ใช่เหรอ?” ธีร์ผละอ้อมกอดออกพลางมองไปยังน้องชาย ไอ้เด็กนั่นยักคิ้วอย่างคนมีแผน เขาจึงพอเดาออกแล้วว่าที่พ่อกับแม่มาที่นี่ได้ก็คงเพราะมัน
“ป๊า ธีร์ขอโทษที่เคยพูดจาไม่ดีก่อนออกมา ตอนนั้นธีร์ --” พอเอาเข้าจริงก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายตรงไหนก่อน เขาทั้งรู้สึกผิดและตื่นเต้นที่จะพูด ซึ่งพ่อกับแม่ก็ยืนรอฟังมากกว่าจะเดินหนีเหมือนทุกครั้งเมื่อเขาพูดถึงเกม “ธีร์มีอะไรจะให้ แต่ว่าวันนี้ไม่ได้เอามาด้วย”
“ไม่เป็นไร ป๊าจะรออยู่ที่บ้านถ้าลื้อยังอยากให้อยู่”
เพราะรอยยิ้มของสามคนนี้ ธีร์ถึงรู้ว่าหัวใจเหี่ยวเฉาที่ได้รับการรดน้ำเป็นอย่างไร
“ป๊ากลับก่อนนะ ป่านนี้อากงกับอาม่าคงหิวข้าวแล้ว”
“ครับ ไอ้โฟร์มึง --” พอหันไปทางน้องชายมันก็ไหวไหล่พร้อมชูกุญแจรถ บอกให้พี่ชายอย่างเขาสบายใจได้ว่ามันโตมากพอที่จะดูแลพ่อกับแม่แล้ว และธีร์กำลังได้โอกาสกลับไป “ขอบใจ”
“พากูไปกินฟูจิด้วย”
“เออ วันไหนก็โทรมา”
“ไปฉลองกับเพื่อนแล้วกลับบ้านเรานะลูก ม๊าคิดถึง” คนเป็นแม่ลูบศีรษะลูกชายทั้งที่ยังไม่หยุดสำรวจความเปลี่ยนแปลง ธีร์จึงพยักหน้ารับ
“เออ... กูเป็นแฟนกับฟอฟ้าแล้วนะ” ไอ้เด็กเกรียนเข้ามากระซิบด้วยสีหน้าซึน ๆ ก่อนจะเดินตามหลังพ่อกับแม่ไปอย่างหน้าตาเฉย
ระหว่างที่มองครอบครัวเดินไปชายหนุ่มก็ทบทวนว่าวันนี้มันจะมีอะไรดีไปกว่าการเป็นแชมป์และได้รับความเข้าใจจากพ่อแม่อีกหรือไม่ แน่นอนว่ามันมี... ทุกสิ่งทุกอย่างที่ยังคงอยู่กับเขานั่นแหละคือความโชคดีที่ Thr33Gamer คงไม่อยากได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว
“ป๊า!!!” ชายแก่ค่อยหันไปตามเสียงเรียกของลูกชายคนโตที่ยังคงยืนอยู่จุดเดิม หากแต่แววตาคู่นั้นกลับลดลงต่ำระดับพื้น “นั่น... ใช่รองเท้าที่ธีร์ซื้อให้หรือเปล่า?”
พ่อไม่ได้ตอบในทันที ชายแก่หัวดื้อในวันนั้นเป็นคนน่ารักในวันนี้ตอนขยับนิ้วเท้าตนเอง ก่อนจะยิ้มให้ลูกชาย
“ใช่”
“...”
“ป๊าชอบมากเลยรู้ไหม ใส่บ่อยจนใกล้จะขาดแล้วเนี่ย” แม่ป้องปากหัวเราะจนคนถูกแฉความจริงถึงกับกลอกตาล่อกแล่ก
“ถ้ามันใกล้ขาดแล้วธีร์จะได้ซื้อให้ใหม่” ประโยคนี้เบาลงเพราะความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ
“เอาสีน้ำตาลนะ สีดำป๊ามีแล้ว” พูดจบก็ยกขาขึ้นข้างหนึ่ง ทั้งสี่คนจึงหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนคนเป็นพ่อจะพยักหน้าพร้อมโบกมือลาครึ่งทีเพราะความซึน แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว ธีร์รู้แล้วว่าเขาได้นิสัยใครมา
ชายหนุ่มหันกลับไปด้านหลังพร้อมความอิ่มเอมใจ และทุกคนยังคงอยู่ตรงนั้นยกเว้นน้องเด๋อ ไอ้แหลมบึนปากพร้อมปรบมือยินดีอย่างกวนตีน ซึ่งไอ้แจ็คก็ตามน้ำแบบที่ไม่ได้เห็นบ่อย ๆ
“ปลดล็อกแล้วใช่ไหม?” พี่ตั้บคงเป็นห่วงถึงได้ถาม เขาจึงพยักหน้าพร้อมมองหาเด็กเด๋อที่ควรอยู่ตรงนี้
“ไอ้โซ่ไปซื้อน้ำแดก เห็นมันบอกว่าไม่ได้กินก่อนแข่งเพราะกลัวปวดเยี่ยว พอแข่งเสร็จคอเลยแห้ง”
“งั้นเดี๋ยวพวกกูกลับก่อน ยังไงไปเจอกันที่ร้านพี่ตั้บแล้วกัน” แจ็ครับโล่รางวัลมาถือไว้แล้วตบบ่าเพื่อน ปล่อยให้มันสองคนอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจบ้างหลังจากพยายามอย่างหนักมาตลอดสองอาทิตย์
“โอเค แล้วเจอกัน”
- ต่อข้างล่างนะคะ -
-
“อ้าว ทุกคนไปไหนแล้วครับ?” เด็กเด๋อรีบวิ่งมาพร้อมถุงน้ำเปล่าที่ปะปนกับน้ำอัดลม เขาจึงเข้าไปช่วยถือ
“พี่ตั้บเป็นห่วงเมียเลยขอกลับก่อนน่ะ”
“อ่า งั้นเหรอครับ เมื่อกี้เจอเจมส์กับอาร์มพอดี แล้วก็มีคนขอลายเซ็นด้วยโซ่ก็เลยมาช้าน่ะครับ รู้สึกผิดจังที่ทำให้ทุกคนรอ”
“โห เป็นหนุ่มฮอตแล้วดิงี้ ไม่น่าให้ถอดหน้ากากเลย” คนฟังเกาแก้มเบา ๆ อยู่ ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมา
“ตกใจมากเลยครับ ไม่คิดว่าจะมีคนชอบโซ่ด้วย...”
“มีอยู่แล้ว มั่นใจในฝีมือตัวเองหน่อย” ธีร์วางมือลงบนศีรษะทุยแล้วยีเบา ๆ “อย่างน้อยก็พี่คนนึง”
“แน่ะ” ทั้งคนพูดและคนฟังต่างก็เขิน หัวหน้าทีมกับน้องเล็กกำลังเดินไปตามทางเดินเงียบเพื่อไปยังลานจอดรถ วันนี้พวกเขาจะอยู่ฉลองจนดึกแล้วหลับเป็นตายยันบ่ายสาม และหลังจากนั้นค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อ
“พี่ธีร์หิวน้ำไหมครับ?”
“หิวสิ ด่าไอ้เท็นไปสิบแปดกระบวนท่าคอพี่นี่แทบเป็นผง”
“งั้นโซ่เปิดฝาให้นะ” ทั้งเสียงทั้งท่าทางตอนนี้จะน่ารักเกินกว่าเหตุไปเปล่าวะ ยิ่งตอนเสียบหลอดแล้วยื่นให้ดื่มนี่ยิ่งแล้วใหญ่ จับแดกเลยได้ไหมคน ๆ นี้ “เมื่อกี้ทุกอย่างโอเคดีไหมครับ?”
“ดีแบบที่ไม่เคยดีขนาดนี้มาก่อนเลยล่ะ”
ชายหนุ่มเข้าไปในรถพร้อมคาดเข็มขัด เปิดเพลงคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศก่อนจะเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูข้อความที่เพิ่งแจ้งขึ้นบนหน้าจอ
Imyourtwenty-four: วันนั้นที่กูเอารถไปให้ไม่ใช่เพราะบ้านเจ็กไม่มีที่จอด แต่เป็นเพราะป๊าบอก (ถึงจะพูดอ้อม ๆ ก็เถอะ)
Imyourtwenty-four: ถ้ากลับมาบ้านมึงเอาเรื่องนี้มาล้อได้เลยนะ กูชอบเวลาเห็นป๊าพูดไม่ออก ตลกดี
“วันนี้พี่ธีร์ยิ้มบ่อย ดีจังเลยนะครับ” ชายหนุ่มคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ทั้งที่ยังยิ้มอยู่ ธีร์อยากบอกให้รู้ว่าน้องเด๋อคือส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดรอยยิ้มขึ้นในวันนี้
“นี่”
“ครับ?” ความสดใสที่จับต้องได้หันมาพร้อมรอยยิ้ม เขาอยากมองน้องแบบนี้ทุกวัน อยากอยู่เพื่อแชร์ความทุกข์และความสุขเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ
ธีร์กดเข้าหน้าเบอร์โทรศัพท์ของน้องแล้วยื่นให้ เด็กเด๋อจึงรับไปดูก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“เบื่อคำว่า ‘น้องเด๋อ’ หรือยัง?”
“ครับ?” โซ่ก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง “ไม่ครับ ทำไมโซ่ต้องเบื่อด้วยล่ะ?”
“ก็ถามดู” ชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนตัวรถออก พูดให้คนข้าง ๆ งงก่อนจะหันไปสบตากันในช่วงเวลาสั้น ๆ “เผื่อว่าเบื่อแล้วจะได้เปลี่ยนเป็น ‘แฟนจ๋า’ แทน”
“...”
คนถูกฮุคหลังจากได้แชมป์ถึงกับพูดไม่ออก โซ่ถือโทรศัพท์ค้างไว้ทั้งที่ยังจ้องอีกฝ่ายโดยไม่ละสายตา พอเห็นคนทะเล้นอมยิ้มเพราะเขินมุกจีบของตัวเอง เขาจึงก้มหน้าลงเพราะความขลาดอายเช่นกัน
“ว่าไง?”
“อะไรล่ะครับ...”
“อยากให้พี่เปลี่ยนเปล่า?” พอถึงไฟแดงก็เหยียบเบรก ธีร์หันเข้าหาเด็กเด๋อที่หน้าแดงนานผิดปกติเพราะไม่เคยชินกับการโดนจีบ เขาจึงจับหลังมือน้องมาจูบเบา ๆ “ให้พี่เมมเบอร์เราแบบนั้นได้ไหม?”
“...”
“ถ้าวันนี้ยังไม่ได้ --”
“ก็เปลี่ยนสิครับ...” ยังพูดไม่ทันจบน้องก็แทรกเสียก่อน เด็กเด๋อก้ม ๆ เงย ๆ พลางคว้ามือถือตัวเองขึ้นมากดปลดล็อกหน้าจอ ก่อนจะช้อนตามองพร้อมแก้มแดง ๆ ทั้งสองข้าง “เพราะถ้าพี่ธีร์อยากเปลี่ยน... โซ่ก็จะเปลี่ยนเหมือนกัน...”
“...”
ไอ้ห่าเอ๊ย พูดได้แล้วใช่ไหมว่า ‘แฟน’ เขาแม่งน่ารักฉิบหาย... ธีร์เลือกหันไปมองถนนมากกว่าจะมองหน้าแฟนป้ายแดงนาน ๆ เพราะกลัวใจตัวเองว่าจะหันไปฟัดจูบจนมีคนปากแตกเลือดซิบ
ทั้งคู่อมยิ้มท่ามกลางความร้อนระอุในกรุงเทพที่ชวนให้อบอุ่นไปทั้งหัวใจ โทรศัพท์สองเครื่องเปลี่ยนการบันทึกชื่อกันและกันใหม่ทั้งที่เรียวนิ้วยังคงสอดประสานกันแน่นจนแทบไม่หลงเหลือให้อากาศได้วิ่งผ่าน
ชีวิตมันจะมีอะไรดีไปกว่าการมีคนเข้าใจ สิ่งที่ธีร์ได้วันนี้มันมากมายเหลือเกิน
หากเปรียบชีวิตเหมือนเกม บางวันเขาอาจจะเป็นเทพ Beyond Godlike แต่บางวันก็เป็นไก่ที่โดนเพื่อนร่วมทีมเปิดไมค์ด่าว่า ‘ไอ้ Noob ไอ้กระจอก ไก่!!!’ แต่ชีวิตก็คือชีวิต ทุกคนต้องเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับด่านต่อไป หากหกล้มก็คว้ามือเพื่อนเอาไว้ แล้วดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ธีร์ไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะมองว่าชีวิตที่เขาใช้ไปทุกวันมันคุ้มค่าแล้วหรือเสียเวลาไปสักเท่าไหร่ เพราะเส้นทางชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ซึ่งทางของผู้ชายคนนี้มีคอมพิวเตอร์ จอยเกม คีย์บอร์ด หูฟัง เมาส์ และเขาจะเล่นมันต่อไป เสพเกมดี ๆ เอาสนุก ความรู้คือกำไรที่ได้มา ด่าผู้พัฒนาเกมบ้างเวลามันเอาเกมออกมาขายทั้งที่ยังทำไม่เสร็จ
ในเมื่อความสุขของคนทั้งโลกมีไม่เหมือนกัน บางคนสุขได้จากการดูบอล แต่บางคนก็อาจชอบใช้เวลาอยู่กับแฟนทั้งวัน หรือไม่ก็หาของอร่อย ๆ กินสักอย่างให้พุงยื่น
แล้วความสุขของ Thr33Gamer มันคืออะไรกันล่ะ?
มันคือการเคลื่อนเมาส์และกดปุ่ม W A S D เดินไปข้างหน้า หันซ้าย หันขวา หรือเดินถอยหลังไปตั้งหลักบ้าง และในตอนนั้นรอบตัวของเขายังมีเพื่อน พี่น้อง และคนรักยืนอยู่ด้วยกัน
น้องเด๋อคือ My Player 2 ที่ทำให้เกมในโลกใบนี้น่าเล่นยิ่งขึ้นไปอีก
THE END
เขียนตอนนี้ไป 20,383 คำ บุญบาปที่แท้ ทำไมไม่หั่นเป็นสองตอน เพราะไม่คิดว่ามันจะยาวขนาดนี้ค่ะ ฮือ ขอโทษที่ทำให้อ่านนานขนาดนี้นะคะ เบิร์นเวลาค่ด ๆ 555555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนจบนะคะ ถึงน้องโซ่กับพี่ธีร์จะจบไปแล้ว แต่สองคนนี้ก็จะไปโผล่วับ ๆ แวม ๆ ในภาคต่อที่มี แหลมเป็นตัวเอกใน #ชอกะเชร์คู่กันต์ และ #ญอผู้หญิงโศกา ซึ่งเป็นคู่แจ็คกับเท็น (ไม่รู้เรียกคู่ได้ไหม เหมือนจะตีกันอยู่ตลอด ฮา)
หลังจากเขียนเสร็จเราถอนหายใจแรงมากเพราะคงคิดถึงตัวละครเซ็ทนี้ ถึงจะเป็นช่วงเวลา 2 เดือนครึ่งที่ได้เขียน แต่นิยายเรื่องนี้พาเราผ่านอาการซึมเศร้ามาได้ค่ะ ;-;
เราดีใจที่เอาชนะความกลัวทั้งหลายได้ สำหรับในเว็บยังมีสเปอีก 1 ตอนน้า ส่วนในเล่มจะมีสเปเพิ่มอีก 4 ตอน (รวมเป็น 5 ตอนจ้า)
*** แจ้งข่าวนิดนึงนะฮับ ***
1. เราคุยกับโรงพิมพ์มาแล้ว หลังจากเราส่งทำเล่ม ทางโรงพิมพ์บอกว่าคงใช้เวลาทำประมาณ 10-15 วันค่ะ ซึ่งช่วงนั้นน่าจะตำกับสงกรานต์พอดี ต่อให้ส่งได้ก่อนก็คงส่งได้ไม่กี่วัน เพราะฉะนั้นเราขออนุญาตเริ่มส่งช่วงหลังสงกรานต์นะคะ (ในกรณีหนังสือเสร็จแล้วงับ) เราไม่กล้าส่งไปก่อนเพราะกลัวปณ.ดองของ จนทำให้ตกค้าง กลายเป็นว่าต้องไปตามหนังสืออีก TvT
2. ยังคงสั่งซื้อหนังสือได้นะคะ แบบที่เอาหนังสืออย่างเดียว 440฿ แบบที่มีสมุดบันทึกด้วย (ไดอารี่น้องโซ่ที่เขียนถึงพี่ธีร์) เป็น 490฿ (ยังไม่ได้รวมค่าส่งนะคะ แบบลงทะเบียน 50 บาท EMS 80 บาท จัดส่งกล่องทุกออเดอร์ค่ะ)
3. ลิงก์รายละเอียด + สั่งซื้อ >>> goo.gl/Tkxbgz หรือสงสัยอะไรอินบ็อกสอบถามได้ในเพจ หน่วยกล้าวาย ได้เลยนะคะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยนะ อย่าเจ็บอย่าป่วย ทั้งกายและใจเลยนะ :3
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮืออออออออออ ดีใจกับทีมด้วยยยย
น้องเด๋อกับพี่ธีร์โรตรน่ารักโคตรดีต่อใจ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายสนุกๆเรืองนี้นะคะ ขนาดเราไม่เล่นเกมยังนึกภาพตามออก สนุกตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ
-
ขอตอนพิเศษหน่อยยยยยยย :mew1: :mew1:
-
:katai5:
นี่ดำดิ่งไปกับเกมส์ตามโซ่เรียบร้อยเลอ (แอบแว๊บไปเล่นเกมส์บ้างดดีฝ่า เผื่อจะมีน้องเด๋อเป็นของตัวเอง ก๊ากกก)
:pig4:
-
จบแล้วยินดีกับตาธีร์จอมหัวร้อนของเราและน้อง
ขอบคุณมากค่ะเนื้อเรื่องดจีย์มากแต่ถ้าจะทำซีซั่นสองหรือซีรี่ย์ใหม่จะรออ่านนะคะ :bye2: :katai2-1: :impress2:
-
้เย้ๆ จบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า
-
อ๊ากกกกกก จบแล้วเหรอ จบแล้วจริงด้วย ฮื่ออออ ในที่สุด... :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮืออออ จบแล้ววววว คงคิดถึงขี้ซุยบราเทอร์สแน่ๆ คิดถึงน้องเด๋อด้วย :กอด1:
สารภาพเลยว่าเป็นคนไม่เล่นเกม แต่หลงมาอ่านเรื่องนี้ได้ไงก็ไม่รู้ ศัพท์เกมตั่งต่างพาเรางงมาก แต่ก็พยายามอ่านมาก 55555 สนุกมากเลยอ่ะ เจ๋งมาก บรรยายได้เห็นภาพจริงๆ :pig4:
-
ฮวืออ ต้องคิดถึงน้องโซ่กับพี่ธีร์ขี้หยอดมากแน่ๆ
คู่ต่อไปนังแหลมหรอ ประสาทสาทแตกแน่ๆ ว่าแต่พระเอก(รึเปล่า)ชื่อกันต์ใช่ไหมืเคยปรากฎในเรื่องนี้รึเปล่าหว่า
สุดท้ายคู่แจ็คกับเท็น เป็นคู่ที่คาดไม่ถึง แต่คิดว่าปมของคู่นี้ควรได้รับการแก้ไขเหมือนกันค่ะ เพราะอิพี่ธีร์ไม่ได้เคลียร์ไรกะเพื่อนเลย ด่าอย่างเดียว :laugh:
สุดท้าย ชอบชื่อเรื่องทุกเรื่องเลยค่ะ
รอน้าา อยากอ่านแล้วว :ling1:
-
บระเจ้า เต็มอิ่มจริงๆตอนจบ ซึ้งน้ำตาพรากเลย
ดีใจที่ซื้อรวมเล่มแฝด ของดีอย่างนี้มีชุดเดียวได้ไง
-
เป็นตอนจบที่ยาวมากและชอบมากค่ะ ไม่เคยดูเกมนี้แต่ตอนเล่นคือลุ้นมากๆ ขอบคุณน้องเด๋อที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ทีมมีวันนี้ค่ะ รักทุกคนเลย พี่เท็นก็น่าสงสารเขา แง จะติดตามผลงานต่อไปเลยนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกสนานแบบนี้ค่ะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจที่ทุกคนพาทีมมาถึงจุดสูงสุด ตามความฝัน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะจ๊ะ
-
เป็นตอนจบที่ยาวมว๊ากกกกกกกกก
และประทับใจมาก //แทบหัดเล่นเกมแล้วเนี๊ยะ 5555
-
บรรยายดีมากๆ อ่านแล้วตื่นเต้น ลุ้นเหมือนเรากำลังเชียร์ด้วยเลย
น้องโซ่น่ารักขึ้นง่ะ ให้พี่ธีร์พาน้องไปเปิดตัวกับที่บ้านด้วยสิคะ
:L1: :pig4: :กอด1: o13
-
น่ารักๆๆๆ น้องเด๋อน่ารัก อิพี่ก็น่าเขิล เราที่ไม่เลยเกมส์ไรเลยยังรู้สึกว่าสนุก ฉากที่แข่งกันนี่ลุ้นเหมือนคนเล่นเกมเป็นอ่ะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเมื่อยแก้มมากเลย :katai2-1: ขอบคุณนะคะ
-
:katai2-1: o13 o13 o13 :katai2-1:
:กอด1: :L2: :3123: :pig4: :3123: :L2: :กอด1:
-
จบแล้ว ต้องคิดถึงน้องเด๋อแน่ๆ น่ารักน่าฟัดมากบอกเลย
-
เป็นตอนที่ยาวมากๆ แต่อ่านแล้วลุ้นมากๆ เช่นกันน
ลุ้นไปกับน้องเด๋อรอบสุดท้ายมากๆๆๆๆ ค่ะ :hao5:
ส่วนฉากเปิดตัวน้องต่อหน้าผู้คนก็เท่มากๆ เลยยย ฮืออ ประทับใจจจ
จนตอนนี้ก็แอบอยากรู้ว่าเท็นจะแก้นิสัยไม่ดีของตัวเองได้มั้ยนะ
ฮือ จบแล้ววววว สนุกมากเลยค่ะ
รักน้องโซ่มาก น้องมีคำพูดดีๆ ให้พี่ธีร์(และเรา)ทุกตอนเลยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสนุกขนาดนี้นะคะ :pig4: :L1:
-
:pig4: สนุกมากๆค่ะ
-
เป็นตอนจบที่จุใจมากเลยค่ะ
ลุ้นสุดๆเหมือนกำลังดูเกมเมอร์เล่นอยู่จริงๆเลย
ในที่สุดพี่ธีร์ก็ปลดล็อคทุกเรื่องได้สักที ดีใจกับเขาด้วย
ขอบคุณสำหรับนิยสยสนุกๆนะคะ จะติดตามผลงานต่อไปค่าาาา :L1: :3123:
-
ฮือๆๆ จบแล้ว รักคู่นี้อ่ะ พี่ธีร์กับน้องเด๋อ
-
หูยยยยยยยยยย อย่าว่าแต่คนดูตกใจเลย
คนอ่านก็ตกใจ ไม่คิดว่าสองคนจะสลับตัวกันเล่น
ถึงเราจะเอะใจรูบิค แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นโซ่เลยนะเอาจริงๆ คิดว่าอิพิธีร์เอาขึ้นไปเล่นทำสมาธิแบบเท่ๆเฉยๆ5555555555555
ตอนนี้ปลดล็อคทุกอย่างเลย
ได้รู้ว่าทำไมเท็นถึงผูกใจเจ็บกับธีร์ขนาดนั้น
เรื่องที่บ้านก็เคลียร์ ชนะแข่งขันอีก
แถมยังได้มีแฟนจ๋ากับเขาสักที
ตอนพี่ธีร์ถามเรื่องรองเท้าป๊า เราน้ำตาคลอเลย อ่อนไหวกับเรื่องครอบครัวมากๆ
อีกอย่างคือตอนพี่เท็นสวนพี่ธีร์เรื่องโซ่ เราเองก็แอบจุกไปด้วย ตอนอ่านก็หัวเราะ ขำกับความมั่นหน้าและอยากแกล้งของพิธีร์ จนมองข้ามไปว่านั่นน่ะเป็นแบบนึงของการบูลี่เลยนะ
เอออ มันจริงมากเลยที่ในตอนนั้นๆเรามักจะมองอารมณ์ของเรามากกว่าคิดถึงคนที่ถูกกระทำ
เราอาจจะสนุกแต่เขาไม่ได้สนุกด้วย
ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆ
เราจะติดตามเรื่องต่อๆไปแน่นอนค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:กอด1: :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้วววว น้องโซ่ของเรา เลิฟมาก แต่วันนี้คงต้องยอมให้พี่ธีร์ เพราะเขาเมมเบอร์โทรศัพท์กันแล้ว :hao5:
เราเข้าใจเท็นนะ บางทีก็โดนเพื่อนว่าบ่อยๆ จนคิดจะเลิกเล่นเกมไปเลย เราว่าเราก็เก่งพอได้แต่เพื่อนก็ด่าอยู่ดี แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องจริง เราก็แค่เล่นให้เก่งขึ้นก็พอแล้ว (กอดเท็น) แต่เรื่องนิสัยเสียในปัจจุบันนี้ไม่ยอมนะ :laugh:
-
ฮื้ออออ ไม่เข้าใจศัพท์เกมสักคำแต่ทำไมมันเขินขนาดนี้!!
-
เป็นอะไรที่ปลื้มใจมากๆ ถึงแม้เราจะอ่านไม่รู้เรื่องเกมเลยก็ตาม รักโซ่มากมายเด็กอะไรช่างน่ารักอย่างนี้ น่าลักมาเก็บไว้จังเลย
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
จบแล้วววววว
เป็นตอนจบที่อิ่มเอมใจมากๆเลยค่ะ
เพราะเป็นคนชอบดูเกม ชอบดูการแข่งe-sport เลยอินมากๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รออ่านตอนพิเศษในเล่มเลยค่ะ
-
จบแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถึงจะไม่รู้เรื่องเกมเลย แต่การบรรยายก็ทำให้อินตาม ไม่คิดว่าทีมสลับตำแหน่งกันเล่น นายแน่มาก น้องโซ่เก่งที่ซู้ดดดด
สงสารเท็นเหมือนกันนะ
สรุปคนที่แฮปปี้ที่สุดคืออิพี่ธีร์วันนี้คือดีมาก
-
ขอบคุณที่แต่งวายดีๆให้เราได้อ่านนะคะ เราไม่ค่อยได้เล่นเกมเท่าไหร่
แต่อ่านแล้วไม่งงเข้าใจมาก แถมตามไปดูแคสเกมอีกต่างหาก
รออ่านอีกทีในเล่มนะงับ
-
ตอนจบคือดีงามมากกกกกก ไม่รู้จะบรรยายยังไงเลยค่ะ ประทับใจมาก ประเด็นเรื่องครอบครัวก็ดี เพื่อนก็ดี และเซอร์ไพรส์ที่คนที่มาเล่นเป็นฆาตกรคือน้องโซ่ของแม่นี่เอง ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง กรี๊ดค่ะ สุดท้าย ขอปรบมือให้กับไรท์ค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ
:-[
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้นะคะ นอกจากความบันเทิงแล้วยังได้ข้อคิดเสมอเลยเวลาอ่านของคุณมิ้ว ติดตามนะคะ
-
อบอุ่น ขอบคุณสำหรับความรักที่โซ่ล่ามธีร์ ไว้ในหัวใจของคนอ่าน
-
เกิดมาไม่เคยเล่นเกมเลยค่ะ
ดูมันเป็นอะไรที่ยากเกินทักษะบ้าน ๆ ของเรา
แต่นิยายเรื่องนี้ ... เกม ไม่ใช่อุปสรรคของความฟินเลย
อ่านเข้าใจง่าย และรู้สึกได้ถึงความเป็น "ทีม"
ชอบค่ะ และขอชมว่า เขียนเก่งมาก เก่งที่ทำให้เราอ่านจนจบได้
แบบ... เพลินใจสุด ๆ
ขอบคุณมากนะคะ
-
คุณป๊าาาาา น่ารักกกกกกกก
เจ็บแทนพี่เท็นอ่ะ "มีสักคนไหมที่อยู่เพื่อมึงในวันแย่ๆ" โอ้โหหหห แทงใจสุดๆอะ เป็นเรื่องที่เราสามารถตัดประโยคออกมาเตือนสติตัวเองได้หลายประโยคเลย ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องความรัก ดีใจที่ได้เดินทางมากับขี้ซุยบราเทอร์จนถึงตอนจบ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกเก่าๆตอนที่เราเริ่มหลงรักสิ่งๆหนึ่งแต่ตอนนี้กำลังเบื่อ ขอบคุณที่เป็นมากกว่านิยายแต่คือเพื่อนทีมาพร้อมความสนุกและคำพูดที่ดี รัก
-
สนุกมาก ชอบมากค่ะ ทั้งการซ้อม การแข่ง การอ่อยของพี่ธีร์ โดยเฉพาะความแสนดีของน้องโซ่ที่ทำให้พี่ธีร์ได้สติในหลายเรื่อง
ขอบคุณสำหรับนิยาย
บวกๆนะคะ^^
-
เอาแล้วเอาราว
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ แงงงง :hao5:
พี่ธีร์นี่มันคนกากที่แท้เลยค่ะ เกลียดความอวยตัวเองสุด
เหม็นเบื่อม๊ากก5555 น้องโซ่ก็น่าร้ากน่าเอ็นดู หนูลูกกกก :กอด1:
ตอนเค้าจีบกันนี่เขินไส้บิดเลยค่ะ ช่วยด้วยยย โดยเฉพาะตอนจบ ซีนที่ขอเป็นแฟนอะ โอยยอยากมีแบบนี้ในชีวิตบ้างจังค่ะ
แล้วที่ชอบสุดๆ ชอบมากๆเลยคือซีนตอนแข่งเกม คือเรานับถือคุณคนแต่งเลยจริงๆที่แต่งออกมาได้สนุกและทำให้เห็นภาพเหมือนดูเกมจริงๆมากเลยค่ะ ตอนอ่านคือลุ๊นมากก แล้วชอบบทคนพากษ์ด้วย พากษ์เหมือนคนพากษ์เกมจริงสุดๆ สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณที่แต่งนิยายที่สนุกมากๆเรื่องนี้ออกมานะคะ เลิฟฟ :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เราเป็นคนที่ดูเคสเกมเพราะเกม ดบดล เลย การที่มีคนเขียนเกี่ยวกับเรื่องเป็นอะไรที่เเปลกใหม่ดีค่ะ เเถมสนุดด้วย จะติดตามคู่ต่อๆไปนะคะ
ปล. เป็นห่วงคู่เท็นเเจ็คนิดๆ 5555 o13
-
สนุกมากๆเลย ไม่เคยเล่นเกมออนไลน์มาก่อน แต่ก็อ่านสนุกได้ดวามรู้เรื่องเกมด้วย
ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ ตลก เขิน ฟิน ซึ้ง มาหมด แนะนำๆค่ะ o13
-
ขอบคุณมากครับ สนุกมากกก พยายามกด +เป็ดให้นักเขียนทุกตอนเลย แต่กดแล้วคะแนนไม่ขึ้นเลย ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันหรือป่าว ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
-
แหมมม พี่ธีร์...
แรก ๆ เป็นเกมเมอร์ หลัง ๆ เป็นหนุ่มไร้อ้อย เลยน้าา
อ้อยไม่หมดสวนสักที :hao7:
พูดถึง PUBG แล้วรถคว่ำตายยกทีมนี่....
หน้าตาเอก (HRK) ลอยมาเลยคร้าาา :-[
-
สนุกมว้ากกกกกก ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้ได้อ่านนะคร้าบบบบบ
ขอติดตามผลงานต่อๆไป น่าสนใจทุกคู่เลย
o13
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
:-[ :-[ :-[
-
ดีงามมาก
-
เขียนบรรยายได้ดีมากเลย อ่านไปลุ้นไป เห็นภาพเป็นฉากๆ เลยฮะ
ตอนจบก็ชวนซึ้ง มันตื้นตัน มันอิน บอกไม่ถูก ขอบคุณคนเขียนสำหรับผลงานดีๆ นะ
รออ่านตอนพิเศษ :mew1: :กอด1: o13
คงคิดถึงน้องโซ่สุดๆ :sad11:
-
ตอนนี้ เราเล่นเกม ก็ยังใช้TS นะ
-
o13
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
DLC 01 (PART 1/2)
โอปป้าอินโคเรีย
*DLC (Downloadable Content) คือคอนเทนท์เสริมของเกมนั้น ๆ ที่สามารถโหลดเล่นได้หลังจากเล่นตัวเกมหลักจบ บางเกมอาจจะมี DLC พิเศษที่ไม่ได้คลายปมให้รู้ในเนื้อเรื่องหลัก บางเกมอาจจะมี DLC ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักเลย ขึ้นอยู่กับว่าผู้พัฒนาเกมทำออกมาในรูปแบบไหน
*
ไม่ว่าจะเป็นความสำเร็จเรื่องเล่นเกม ครอบครัว หรือความรัก ธีร์รู้สึกเหมือนเป็นดอกไม้ที่เพิ่งโผล่พ้นจากผืนดินซึ่งค่อย ๆ เริ่มเติบโตทีละนิดก่อนจะเบ่งบานอย่างสวยงาม มันเริ่มต้นจากการได้แชมป์วันนั้น ได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกับครอบครัวโดยไม่ต้องกุมขมับเครียดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจหรือไม่ และสุดท้ายคือการได้เป็นแฟนกับคนที่เข้ากันได้ดี
หลังจากฉลองกับทีมด้วยปาร์ตี้หมูกระทะเสร็จวันถัดมาธีร์ก็กลับไปที่บ้าน คุยกันหลายเรื่องจนกินเวลาเกินครึ่งวัน มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่ต้องเห็นน้ำตาอาม่า เธอแก่มากแล้วและเขาควรจะให้ความสำคัญกับครอบครัวมากกว่านี้ ใส่ใจดูแลคนที่ยังอยู่ให้ดีที่สุด เพราะไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น
พ่อไม่ได้เข้าใจเกมหรือวงการอีสปอร์ตไปมากกว่าที่เคย มุมมองของชายแก่คนนั้นยังคงเห็นเกมเป็นเรื่องไร้สาระ แต่สิ่งหนึ่งที่ธีร์พิสูจน์ให้ท่านเห็นแล้วว่ามันเป็นอาชีพที่สามารถทำให้ใครหลายคนประสบความสำเร็จได้ ยืนยันโดยสมุดบัญชีธนาคารที่เขาให้พ่อเป็นของขวัญ แต่นั่นก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะประสบความสำเร็จกับอาชีพนี้
มันเป็นเรื่องจริงที่ต้องยอมรับว่าภาพลักษณ์เด็กเล่นเกมไม่ได้ดูดีแต่ไหนแต่ไร เหล่าเกมเมอร์คงไม่สามารถอธิบายสิ่งที่พวกเขาเป็นได้ นอกจากจะแสดงให้ทุกคนเห็นเองว่าเกมมีอะไรมากกว่าที่คิด และมีคนเป็นร้อยเป็นพันที่ประสบความสำเร็จจากมัน
Pandrift : คิดยังไงกับทีมขี้ซุยบราเทอร์ที่ได้เป็นตัวแทนประเทศไปแข่งเกาหลี? ( ขอแท็กห้องชีวิตวัยมุ่นนะครับ NO DRAMA)
ยืมล็อกอินเพื่อนมาครับ ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าผมไม่ได้มีอคติส่วนตัวใด ๆ กับทีมนี้ ส่วนคุณธีร์ก็อย่างที่เห็นครับว่าฝีมือเขาก็ไปวัดไปวาได้ แต่แบบนั้นเหมือนคนเล่นเกมเป็นมากกว่าจะเป็นโปรเพลย์เยอร์ที่พวกเราทั้งประเทศควรฝากความหวังไว้หรือเปล่า??? เขาหัวร้อนง่ายเกินไปอะ นั่นไม่ใช่คุณสมบัติของนักกีฬาอีสปอร์ตโดยแท้ คนที่จะเข้าสู่สนามแห่งความกดดันได้ควรเป็นคนที่มีความอดทนสูง มีสติครับ ส่วนคุณธีร์แทบจะไม่มีเลย
ส่วนในทีมก็โอเคครับ ถือว่าใช้ได้ แต่ที่ชนะมาตลอดผมคิดว่าเป็นลูกฟลุ๊คมากกว่า เอาจริงถ้า LV ได้พี่ธนาลงฆาตกรป่านนี้ผมว่าขี้ซุยคงไม่ได้มีโอกาสเล่นเกมสามแน่ มันเกินไปครับ ผมกลับไปดูย้อนหลังอีกครั้ง ผมรู้สึกได้ว่าทีมขี้ซุยอาจจะเปิดโปรตอนแข่งด้วย เพราะบางช็อตมันแม่นเกินไป ดูไม่ขาวสะอาด ถ้าเป็นไปได้อยากให้กรรมการกลับไปเช็กอีกครั้งนะครับ
ขอย้ำอีกครั้งนะครับว่าไม่ได้อคติ ผมชอบฝีมือของแต่ละคนจริง ๆ แต่ทีมนี้ยังไม่สุด ผมยังมองไม่เห็นอนาคตแชมป์โลกจากพวกเขาเลย ผมเชื่อว่าถ้า LV ได้เป็นตัวแทน ประเทศเราคงมีหวังมากกว่านี้
สมาชิกหมายเลข 1012312121
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 1
อ่านตั้งแต่บรรทัดแรกก็เห็นแต่อคติแล้วค่ะ ปล่อยวางและยอมรับความจริงบ้างนะคะ =_=
สมาชิกหมายเลข 1212312121
ความคิดเห็นที่ 7
ผมเห็นด้วยครับ ส่วนตัวผมตาม LV มาตั้งแต่สมัยยังมีพี่ตั้มซอยสี่จนตอนนี้เปลี่ยน Gen ไปแล้วก็ยังตามอยู่ ผมว่ายังไง LV ก็มีภาษีกว่าทีมขี้ซุยฯแน่นอน
คันในร่มผ้าแต่ไม่ได้เป็นกลากเกลื้อน
ความคิดเห็นที่ 11
ความผิดไอ้เท็นคนเดียวปะ 555+ กุเคยได้ยินมาว่ามันเกลียดไอ้เชี่ยธีร์มาก คือกุก็เกลียดไอ้ธีร์ไง แต่ที่ LV ไม่ได้ไปเกาหลีเพราะใคร พวกมรึงตรงนี้ไม่มีใครรุ้หรอก แต่กุอะรู้ กุคลุกวงในมาจะยี่สิบปีแระ ใครเป็นไง เคลื่อนย้ายไปไหน หึ
สมาชิกหมายเลข 168994235
ความคิดเห็นที่ 11-1
พี่คะ 20 ปีก่อนพี่ธีร์น่าจะยังเขี่ยไพ่ยูกิเล่นอยู่หรือเปล่าคะ
ยังไม่ได้ซักคอซอง
ความคิดเห็นที่ 14
เจ้าของกระทู้อคตินะครับ ทีมขี้ซุยฯยังไม่ทันขึ้นเครื่องบินเลยคุณก็ตัดสินแล้วว่าเขาเป็นอย่างไร อย่าตีตนไปก่อนไข้เลยครับ
สายไหมไม่ใช่ประโยคคำถาม
ความคิดเห็นที่ 19
แทนที่จะมาตัดพ้อ ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นให้กำลังใจพวกเขาแทนล่ะครับ ยังไงผู้ชนะรอบสุดท้ายก็คือทีมขี้ซุยบราเทอร์ ความจริงมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ จะอวย LV ก็อย่าดูถูกความพยายามทีมขี้ซุยเลยนะครับ
Phongsathon
ความคิดเห็นที่ 25
Thr33Gamer ก้อมีดีแค่หล่อนะค่ะ ฝีมือก้องั้น ๆ เราดูแคสเกมมานานแล้ว เราดูออกคะว่าใครเล่นเก่ง ใครเป้นมือสมัครเล่น เราขอวิเคราะห์ค่าว ๆ นะค่ะว่าที่รอบชิงทีมขี้ซุยชนะได้เพราะอะไร เราค่อนข้างเห้นด้วยกับจขกท.นะค่ะเรื่องใช้โปรแข่ง บางทีเด็กโซ่ไรนั้นอาจจะทำเป็นขมับเมาส์เฉย ๆ แต่ความจิงใช้โปร ไม่ก้อแฮคแมปคะ คือพี่เท็นเล่นดีอยุ่แล้วอ่า คนมีความสามารถ เล่นเกมไหนก็เก่งอยุ่แล้วคะ ไม่ต้องฝึกไรเยอะแยะ ก้อเหนๆ กันอยุ่
สมาชิกหมายเลข 117461773
ความคิดเห็นที่ 30
คห. 25 พูดเกินไปไหมครับ จะอวยคุณเท็นก็นึกถึงความเป็นจริงด้วย คนเล่นเกมเก่งอาจจะทำได้ดีกว่ามือสมัครเล่นตอนเริ่มต้นครับ แต่ถ้าจะให้เอาไปเทียบกับคนที่เล่นเกมนั้นมาตลอดมันก็ไม่ใช่นะ จริงอยู่ที่คุณเท็นทำได้ดีตอนเล่น DotA แต่กว่าเขาจะเล่นเป็นฆาตกรได้ระดับนี้เขาก็ต้องฝึกเหมือนกันครับ ถ้าคุณตามดู Twitch เขาก็น่าจะเห็น
อีกอย่างนะครับ ถ้าจะขิงว่ารู้เยอะ ก่อนอื่นต้องรู้เรื่องวงการเกมให้ดีก่อนนะครับ ไม่ใช่เพิ่งรู้จักเกมเพราะชอบเกมเมอร์แคสเกม ดูเขาเล่นแล้วก็มาคุยโวว่าตัวเองรู้มาก โลกนี้มันกว้างใหญ่ครับ ลืมตาดูรอบตัวบ้างอย่าเอาแต่หลับหูหลับตาอวย
LastManStanding
ความคิดเห็นที่ 30-1
รับไม่ได้ก็ผูกคอตายไปครับ ไม่ก็ไปเลียตีนไอ้ธีร์
สมาชิกหมายเลข 244902771
“เลอะเทอะกันใหญ่”
ชายหนุ่มเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางเก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋ากางเกงหลังจากอ่านคำด่าทอดูถูกดูแคลนจากชาวเน็ตที่ตัดสินเขาจากทุกอย่างโดยไม่นึกถึงความพยายามและความสามารถของขี้ซุยบราเทอร์ คนพวกนี้ดีแต่ด่า เหมือนเกิดมาเพื่อกดให้คนอื่นต่ำลงกว่าเพื่อปลอบใจตัวเองว่า ‘ชีวิตกูก็ไม่ได้เหี้ยนะ’
“เอามาห้าร้อยเลยครับ” ธีร์ขมวดคิ้ว มองมือแฟนป้ายแดงที่แบออกมาพร้อมสายตาที่บอกว่าไม่ได้ล้อเล่น
“โธ่โซ่... ห้าร้อยเลยนะเว้ย”
“ใช่ครับ ตามที่สัญญากันไว้” นั่น ยังไม่เอามือลงอีก ธีร์มองตากลม ๆ คู่นั้นอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะขยับปากบ่นแบบไม่มีเสียงแล้วล้วงกระเป๋าเงินออกมาควักแบงก์ห้าร้อยยัดใส่มือเด็กเด๋อ หลังจากผิดสัญญาว่าจะไม่เข้าไปอ่านคอมเมนต์แย่ ๆ ให้เสียความรู้สึก ซึ่งถ้าทำตามที่พูดไม่ได้ก็ต้องจ่ายสดห้าร้อยแถมไม่รับพร้อมเพย์ด้วย
“ไม่เห็นใจพี่เหรอ พี่โดนยำเละคาตีนชาวเน็ตเลยนะ”
“คนชมพี่ธีร์ตั้งเยอะ แต่พี่ธีร์ก็เลือกอินคำด่าของคนไม่กี่คนเอง โซ่ไปเห็นใจแฟนคลับพี่ธีร์ดีกว่าครับ” มันเขี้ยว พูดหน้าตาเฉยแล้วยังสะบัดแบงก์ห้าร้อยโชว์อีก
“ได้ทีแล้วเอาคืนเหรอ?”
“ใครไม่รู้ทำเข้มสอนโซ่วันนั้น วันนี้ไม่เข้มเลยครับ เฮ้อ” เด็กเด๋อชำเลืองมอง เดี๋ยวนี้ร้ายไง มียอกย้อน
“เวลาปลอบคนอื่นก็ต้องทำเท่ไว้ก่อนปะ คีพลุค”
“ไม่สนครับ พี่ธีร์ต้องจุกเพราะคำพูดเท่ ๆ ของตัวเอง แล้วโซ่ก็จะได้เงินทีละห้าร้อยฟรี ๆ รวยเร็วกว่าแข่งรอบชิงแน่เลย”
“แหม่... เดี๋ยวก็แอบเอาไปหยอดกระปุกอยู่ดีปะ พี่เห็นนะ” กระแซะคนข้างตัวอย่างรู้ทัน ธีร์จำได้ว่าน้องเด๋อเคยแอบไปยืนด้อม ๆ มอง ๆ กระปุกออมสินที่เขากับน้องตั้งใจซื้อมาหยอดเงินร่วมกัน กะว่าพอเต็มแล้วจะเอามานับหลังจากนั้นค่อยตกลงกันว่าจะเอาเงินไปเที่ยวที่ไหน
“เข้าใจผิดแล้วครับ โซ่แอบแงะเอาเงินออกมาใช้ต่างหาก”
“โกหกตกนรกนะที่รัก...” ธีร์ก้มลงกระซิบใกล้ ๆ เก๊กเสียงหล่อแถมเป่าลมใส่หูจงใจอ่อยโดยไม่แคร์สี่แคร์แปดว่าจะมีพีเพิ่ลเดินผ่านไปสักกี่ล้านกลางหางสรรพสินค้า
“เรียกไปเลยครับ โซ่ใจแข็งแรงแล้ว ไม่หวั่นไหวหรอก”
“แล้วเอามือปิดหูทำไม?” ธีร์ทำปากยื่นล้อเด็กเด๋อที่กำลังช้อนตามองทั้งที่ยังไม่เอามือลง “พี่ขอโทษนะโซ่ ถ้าเลือกได้พี่ก็อยากหล่อแค่จันทร์ พุธ ศุกร์พอ แต่นี่เล่นเบ้าดีทุกวัน โซ่จะใจสั่นมันก็เป็นเรื่องห้ามไม่ได้”
“เฮ้อ.......” แฟนป้ายแดงถอนหายใจยาวใส่แล้วเดินออกไปจากตรงนี้ ธีร์รีบเดินตามประกบอย่างระริกระรี้ ออดอ้อนเอาใจด้วยความคิดถึง
เพราะตั้งแต่แข่งจบน้องก็ใช้เวลาติวกับเพื่อนเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่เทให้กับการซ้อมรอบชิง เฟซไทม์แป๊บเดียวก็หลับกลางอากาศ ซึ่งการมองน้องนอนมันก็ดีอยู่หรอก แต่ก็ความคิดถึงแม่งไม่ได้ทุเลาลงไปเลยไง
“โซ่ พี่ตัดสินใจแล้วนะว่าจะกลับไปอยู่บ้าน”
“จริงเหรอครับ?”
“ใช่ พอเคลียร์ทุกอย่างแล้วก็เลยกะว่าจะอยู่บ้านตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็อยู่คอนโดเอา”
“อ้าว ทำไมไม่อยู่ทุกวันเลยล่ะครับ?” โซ่ถามอย่างใคร่รู้ และพอเห็นสีหน้าทะเล้นของพี่ธีร์แล้วก็รู้สึกเหมือนจะได้คำตอบแบบไม่จริงจังเลยล่ะ
“ก็บ้านพี่อยู่ใกล้มหา’ลัยเรา”
“ครับ?”
“เสาร์อาทิตย์ถ้าไปร้านพี่ตั้บแล้วกลับดึกจะได้ค้างคอนโดพี่ไง” พอรู้ว่าพี่ธีร์วางแผนไว้ทุกอย่างเพราะอยากอยู่ด้วยกันโซ่ก็คิดว่าคงสู้ไม่ไหวแล้ว พี่ธีร์ให้เหตุผลที่เป็นทางการกว่านี้ไม่ได้หรือไงนะ... อะไรก็ได้ที่ไม่ทำให้ใจเต้นแรงอย่างที่เป็นอยู่
เพราะก่อนหน้านี้โซ่คิดถึงพี่ธีร์มากเลย ถึงจะเปิดกล้องคุยกันก่อนนอน เล่นเกมด้วยกันชั่วโมงนึงมันก็ยังไม่จางหายไป กลับกันแล้วเขายิ่งรู้สึกเหมือนความคิดถึงทำงานหนักกว่าเดิมเสียอีก มันต่างจากตอนที่รู้ว่าชอบกันเป็นเท่าตัวเลย พอเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนแล้วอะไร ๆ ก็ดูเพิ่มมากขึ้นไปหมด
หรือเป็นเพราะพี่ธีร์คือแฟนคนแรกของโซ่กันนะ อยากอยู่ด้วยตลอดเลยล่ะ แบบนั้นไม่ดีเลย สงสารพี่ธีร์แย่ถ้าจะต้องทนอยู่กับคนน่าเบื่ออย่างโซ่ทั้งวัน
“จริงด้วยครับ เวลานัดกินข้าวกันที่สยามพี่ธีร์จะได้มาถึงเร็วขึ้น”
“พี่จะไปรับเราตอนเรียนเสร็จแล้วต่างหาก”
“...”
“ขอทำหน้าที่แฟนหน่อย คบกันมาก็ครึ่งเดือนแล้ว” อยากเดินจับมือน้องแต่ก็เกรงใจสายตาผู้คนที่ไม่อินกับความรักของผู้ชายสองคน ธีร์ทำได้แค่อมยิ้มส่งสายตาให้เด็กเด๋อที่เพิ่งโดนฮุคไปอย่างจังจนพูดไม่ออก ท่าทางตอนเบือนสายตาไปอีกทางพลางเกาแก้มไปด้วยน่ะน่ารักน้อยเสียที่ไหน
“เมื่อไหร่พวกพี่แหลมจะมานะ...?” ธีร์ชอบเวลาน้องเฉไฉ พึมพำกลบเกลื่อนความขลาดอายที่เชื่อว่าคงมีเพียงเขาคนเดียวที่ให้อีกฝ่ายเป็นแบบนี้ได้
“โซ่”
“ครับ?”
“ดูนี่สิ” ธีร์หันจอโทรศัพท์ให้ดูหลังจากไถทวิตเตอร์เล่นเพราะมือว่าง และนั่นคือรูปน้องเด๋อในชุดนิสิตซึ่งถูกแอบถ่ายตอนทีเผลอและใครก็ไม่รู้เอามาอัปโหลดลงทวิตเตอร์ แล้วรูปนี้ก็เสือกน่ารักมากด้วย หวงนะแต่ก็ฟิน
“อ๋อ ตอนนั้นโซ่น่าจะโดนอาร์มด่าว่าโง่อยู่มั้งนะครับ”
“มันใช่ตรงนั้นซะที่ไหนล่ะ พี่หมายถึงเราโดนแอบถ่ายน่ะรู้ไหม?” ปกติก็ชอบเช็กเรตด้วยการเสิร์ชชื่อตัวเอง พอคบกันแล้วก็เสิร์ชชื่อน้องไปด้วย แถมอีกแท็กคือชื่อเขากับน้องคู่กัน
“ครับ” เด็กเด๋อกดซูมรูปตัวเองแล้วทำตาโตราวกับคิดอะไรบางอย่างออก “เขาคงไม่ได้ปริ๊นท์ไปติดหน้าประตูห้องน้ำชายใช่ไหมครับ?!”
“เอาเข้าไป” ธีร์กุมขมับก่อนจะกดออกเพื่อให้เห็นแคปชั่นแสนน่าหมั่นไส้ของเด็กสาวที่เขียนใส่ไบโอให้รู้ว่าอยู่ปีสองมหา’ลัยเดียวกับน้องเด๋อ ซึ่งดูจากสภาพแล้วคงตกหลุมรักแฟนเขาเข้าอย่างจัง
“อันที่จริงมีคนทักโซ่บ่อยขึ้นด้วยครับ เขินมากเลย”
“มีคนเข้ามาขอเบอร์บ้างไหม?”
“ยังนะครับ มีแต่ขอไลน์กับเฟซบุ๊ก”
“แล้วให้เปล่า?” ฝีเท้าหยุดชะงัก ชายหนุ่มยืนกอดอกขมวดคิ้วมองเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาไม่ชอบใจ ซึ่งถ้าน้องเด๋อยอมให้งานนี้คงจะได้เห็นผู้ใหญ่โคตรงี่เง่าปรากฎกายกลางห้าง
“ไม่ได้ให้ครับ”
“ดี” ธีร์แสร้งไหวไหล่กลบความพอใจ “ว่าแต่เพราะอะไรแฟนพี่ถึงไม่ให้กันนะ?” พยายามไม่เป็นคนขี้หึง เพราะธีร์รู้ดีว่าตอนนี้เขาหวงเด็กคนนี้มากแค่ไหน มันมากขนาดที่ถ้าย้อนเวลาได้ก็คงมีลังเลว่าจะยอมให้น้องถอดหน้ากากดีหรือไม่
แต่ลึก ๆ ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเด็กคนนี้จะไม่มีวันหักหลังเขาด้วยการนอกใจ เรื่องนั้นมันไกลตัวเด็กเด๋อที่เป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเองจนเกินไป อีกอย่าง... นอกจากของกินกับเกมแล้ว ก็มีไอ้ธีร์นี่แหละที่ตรึงเด็กคนนี้ไว้ได้ มั่นหน้ามั่นใจเพราะน้องยอมเป็นแฟนแล้ว
“เพราะโซ่รู้ว่าพี่ธีร์จะรู้สึกไม่ดีครับ” นั่นไง ถึงเรื่องโดนเต๊าะจะน่าหงุดหงิด แต่คำตอบจากปากน้องก็ทำให้ชื่นใจจนหุบยิ้มไม่ได้จริง ๆ “แต่ก็มีคนมาชอบพี่ธีร์เหมือนกันใช่ไหมครับ ผู้หญิงสวย ๆ ทั้งนั้นเลย”
“ความสวยกินไม่ได้”
“เอ้า แล้วโซ่กินได้หรือไงครับ โธ่พี่ธีร์ก็” เด็กหนุ่มหัวเราะตาหยี
“ก็เกือบได้กินแล้ว แต่คืนนั้นแค่ลองชิมเล่นดูก่อน”
“...”
คนเจ้าเล่ห์มองมาอย่างมีความหมาย โซ่คิดว่าพี่ธีร์คงอยากฆ่ากันให้ตายถึงพูดอย่างนั้นออกมาโดยไม่อายฟ้าอายดิน ถ้าห้างนี้ไม่มีหลังคาคงมีคนโดนฟ้าผ่าตายแน่ ร้ายกาจเกินไปแล้ว
“ไอ้แหลมโทรมาพอดี – เออว่าไง? ขึ้นมาชั้นสองพวกกูเดินมั่วกันอยู่ เออ ๆ แล้วเจอกัน”
วันนี้มีนัดมาซื้อของใช้จำเป็นกันยกทีมเพื่อทริปเกาหลีในอีกสามวันข้างหน้า ซึ่ง DAY 1 ตรงกับวันแห่งความรักและธีร์คิดว่ามันคงดีไม่น้อยถ้าหากเขาจะทำอะไรพิเศษ ๆ ในวันวาเลนไทน์แรกของเด็กเด๋อ ซึ่งถ้าขี้ซุยบราเทอร์ผ่านเข้ารอบ DAY2 ได้คงจะเป็นของขวัญที่ดีไม่น้อย
เพียงครู่เดียวอีกสามคนก็มาถึง ที่ช้าขนาดนี้เป็นเพราะไอ้คนบ้านอยู่บางใหญ่ต้องทำกับข้าวให้น้องทั้งสองแดกจึงออกตัวช้า ส่วนพี่ตั้บต้องทำพิธีบอกลาลูกในท้องเมียกว่าจะเรียบร้อยก็ฟาดไปชั่วโมงนึง ไอ้แหลมคงไม่ต้องพูดถึง คาดว่ามันคงเพิ่งตื่นตอนพี่ตั้บไปปลุกถึงได้ยอมคลานออกมาได้
“พี่!” มาถึงก็เล่นใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าท่าทาง เขาคิดว่าไอ้เด็กลูกครึ่งคงมีประเด็นมาเสิร์ฟให้หัวร้อนเล่นเป็นแน่แท้ “มึงเห็นกระทู้นี้ยัง?!!”
“พี่แหลม!” โซ่ส่ายหน้าพรืดพลางปรามเบา ๆ แต่คนตั้งท่าพร้อมวอร์มาจากบ้านมีหรือจะสนใจ เพราะตอนนี้สิ่งที่ไอ้แหลมมองเห็นคือเปลวไฟที่กำลังลุกโชนในตัวเท่านั้น!
“ถ้าเป็นกระทู้ด่าทีมกูขอบายนะ ไร้สาระ” ธีร์โบกมือปัด ๆ ทำเข้มใส่เด็กเด๋อที่คงลุ้นอยู่สุดใจว่าแฟนหนุ่มใจฆาตกรจะของขึ้นแค่ไหนหลังจากรับสาร ซึ่งการคีพคูลอย่างที่เป็นอยู่คงทำให้น้องประทับใจอยู่ไม่น้อย
“โน มันคือกระทู้ที่ด่าว่ามึงเป็นเกย์ โดนคนทั้งวงการเกมสวนดากมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน”
“ไอ้ส้นตีนหน้าไหนเป็นคนตั้งกระทู้?!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เรื่องเกย์อะจริง เพิ่งเป็นสด ๆ ร้อน ๆ แต่เรื่องโดนสวนนี่ยังไม่เคยโว้ย ยืนหยัดในธงที่ถือไว้ และไม่ว่าใครก็หักธงเขาไม่ได้เด็ดขาด!!!
“มึงจะโมโหอะไรวะเพื่อน ที่เขาพูดก็เรื่องจริง”
“แจ็ค เดี๋ยวมึงเจ็บ” ธีร์คิ้วกระตุกเหล่มองเพื่อนด้วยสายตาอาฆาต ชนิดว่าถ้าอยู่บนเวทีมวยปล้ำคงต้องมีคนโดนโค้ดไลน์สักดอก ซึ่งแน่นอนว่าต้องไม่ใช่ไอ้ธีร์แน่นอน
“เอ่อ พี่ ๆ ครับ” โซ่พยายามจะปรามทุกคนที่พูดสวนกันโดยไม่สนใจฟังใครทั้งนั้น
“เอาน่ามึง คนมันหมั่นไส้ก็เลยพูดเล่น ๆ”
“เรื่องจริงเว้ยพี่ตั้บ หัวหน้าทีมเราเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เป็นตัวเอง ไม่เหมือนเคย” แหลมทำหน้าจริงจัง เสี้ยมให้รุ่นพี่ดูเหี้ยที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แต่กูไม่เคยโดนสวน เค๊?” พี่ธีร์เลิกคิ้วพร้อมจีบมืออธิบาย
“แถมบอกอีกว่ามึงไม่มีเพื่อนคบ มีแต่พวกกูที่หลงเหลืออยู่ในชีวิต พี่ กูเจ็บปวดแทนมึงเหลือเกิน โดนด่างี้เป็นกูทนไม่ได้นะ ถ้าไม่กลั้นหายใจตายก็คงนอนห้อยหัวจากปลายเตียงให้หน่วงเล่น”
“พูดอีกก็ถูกอีก”
“แจ็ค วันนี้มึงอินเหรอ เป็นหน่วยกลองแต๊กไม่หยุดเลยนะห่า” แค่ไอ้แหลมไซโคคนเดียวก็เหลือทนแล้ว ไอ้เพื่อนชั่วยั๊งจะเสริมต่อ ธีร์มองใบหน้าเรียบเฉยของเพื่อนสนิท ก่อนจะหันไปทางน้องเด๋อที่พยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ คงมีความสุขมากสินะที่แฟนตัวเองถูกเข้าใจว่าเป็นฝ่ายรับ
“แต่กูไปตอบกระทู้แก้ตัวให้แล้วนะพี่ มึงไม่ต้องห่วง กูไม่ปล่อยให้มึงโดนยำฟรีแน่”
“มันต้องอย่างนี้สิวะ สมแล้วที่เป็นน้องรักกู” ธีร์พยักหน้าอย่างพอใจ อย่างน้อยไอ้เด็กนี่ก็ยังรู้วิธีปกป้องพี่มัน แม้ว่าการฉายเดี่ยวเข้าไปในดงตีนที่มีแต่คนเกลียดเขาจะเป็นเรื่องเสี่ยงตายก็ตาม
“กูตอบว่า ‘พี่ผมเพื่อนไม่เยอะหรอกครับ แต่กินส้มตำทีต้องต่อโต๊ะ’”
“มิตรสหายมีมากหลายเหมือนฝูงลิงก็เลยต้องต่อ?” พี่ตั้บถาม
“เปล่า แม่งสั่งแดกเยอะจนที่วางจานไม่พอ”
“ถุ้ย!!!” คนพี่จงใจพ่นน้ำลายใส่ แต่นักรบที่ดีต้องเรียนรู้จากความผิดพลาด ดังนั้นแหลมจึงโยกตัวหลบทันโดยไม่โดนความโสมมจากพี่แม้แต่นิด
“เอาเรื่องกระทู้นั่นไว้ก่อน ตอนนี้พากูไปซื้อเสื้อกันหนาวหนา ๆ สักตัวได้ไหม ไอ้ห่า ออกนอกประเทศครั้งแรกกูตื่นเต้นจนเนื้อเต้นไปหมดแล้ว”
“เต้นเพราะมึงอ้วนเปล่าวะพี่ตั้บ?”
“วันนี้พี่แหลมพูดจาล่อมือพี่ ๆ ตลอดเลย คงไปเจอเรื่องน่าอารมณ์ดีมาสินะครับ” ปกติจะเป็นพี่ธีร์ไม่ก็พี่ตั้บที่ส่งรีแอคชั่นกลับมา ไม่ว่าจะทางคำพูดหรือการแสดงออก แต่วันนี้ไอ้โซ่มันมีซีนว่ะ มันพูดจริง ๆ หรือว่ากำลังกวนตีนอยู่วะ ไอ้แหลมงง
“แบบนี้สงสัยอยากโดนฟาดกะโหลก”
“น้องก็หยอกเล่นนนน”
พอมาถึงร้านเสื้อผ้าขนาดใหญ่ทุกคนก็แยกย้ายกันไปดูตามสไตล์ที่ชอบ พี่ตั้บกับไอ้แจ็คเลือกอย่างตั้งใจดูความคุ้มค่าและราคาที่เหมาะสม เพราะทั้งคู่ไม่ได้ออกนอกประเทศบ่อยจนต้องซื้อเสื้อโค้ทหลาย ๆ ตัว ส่วนไอ้แหลมเน้นแฟชั่นเป็นหลัก แต่ซื้อไปใส่แล้วซักไหมก็อีกเรื่อง
“ตัวนี้ตลกไหมครับ?” คนไม่มั่นใจตัวเองเอาเสื้อทาบกับตัวแล้วมองมาอย่างคาดหวัง ต่อให้แฟนคลับสาว ๆ จะชมใน Twitch ว่าน่ารักบ่อยสักแค่ไหนน้องเด๋อก็ยังมองว่าตัวเองขี้เหร่อยู่ดี
“คนที่ดูตลกน่าจะเป็นพี่มากกว่า” โซ่เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ มองคนที่ก้าวเข้ามาใกล้พร้อมขยับเสื้อโค้ทที่ทาบกับตัวเขา ก่อนเจ้าของกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จะโน้มลงมากระซิบ “เพราะไม่ว่าเราจะใส่ชุดไหนพี่ก็มองเห็นแต่ความน่ารักเต็มไปหมด”
“...”
“ถึงกับสตันท์ไปแปดวิ...” ธีร์ยิ้มขำกับสีหน้าของอีกฝ่าย พอน้องตั้งสติได้ก็หันไปพึ่งกระจกเพราะคิดว่าแฟนอย่างเขาคงดีแต่ทำให้เขินแต่ช่วยเลือกเสื้อให้ไม่ได้
จะบอกว่าข้าวใหม่ปลามันก็ไม่เถียง เห่อแฟนเองแหละยอมรับ
“พี่ธีร์คงมีเสื้อเยอะแล้วใช่ไหมครับ ดีเลย จะได้ไม่เปลืองเงินซื้อใหม่ ของโซ่ก็มีนะแต่มันอยู่บ้านที่เชียงใหม่ โซ่ไม่อยากรบกวนแม่ก็เลยคิดว่าจะซื้อใหม่สักตัวสองตัว” ระหว่างเด็กเด๋อพูดจ้อหน้ากระจกธีร์ก็กวาดสายตาไปรอบตัว เช็กดูว่ามีคนมองอยู่หรือไม่ก่อนจะใช้จังหวะนั้นสวมกอดน้องจากข้างหลังแล้วมองกระจกบานใหญ่ตรงหน้า
“พี่ธีร์ครับ... แถวนี้มีคนอยู่”
“เรื่องนั้นไว้ก่อน ตอนนี้พี่อยากให้เราชั่งน้ำหนักดูว่าเสื้อโค้ทตัวนี้กับกอดของพี่ อะไรทำให้เราอุ่นได้มากกว่ากัน?”
“โซ่ไม่ตอบว่าพี่ธีร์หรอกครับ เนี่ย หาเรื่องแกล้งโซ่อีกแล้ว” ทั้งคู่สบตากันผ่านกระจกอยู่ครู่หนึ่ง และอีกฝ่ายก็ไม่ยอมคลายอ้อมกอดออกไปเลยแม้จะผ่านไปเกือบนาทีแล้ว “แน่นอนว่าพี่ธีร์สู้ไม่ได้”
“โห พูดงี้ใช่ปะ เดี๋ยวรู้เลย อย่าบ่นว่าหนาวแล้วกัน”
“โซ่จะบ่นครับ พี่ธีร์ใจร้ายกับโซ่ไม่ลงหรอก”
“อื้อหือ... อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น?” เขากระชับกอด ไม่สนแล้วว่าจะมีใครมองอยู่หรือไม่
“เพราะพี่ธีร์ชอบโซ่ แล้วโซ่ก็เป็นแฟนพี่ธีร์ด้วยครับ”
“เรื่องใจร้ายนี่งานถนัดเลย ชอบแล้วก็รังแกได้นะบอกไว้ก่อน”
“พี่ธีร์ใจร้ายไม่นานหรอกครับ เหมือนคืนนั้นที่พี่ธีร์งอนไม่ยอมคุยด้วย แต่พอโซ่ง้อไปเรื่อย ๆ พี่ธีร์ก็ใจอ่อน มานอนอ้อนบนเตียงงุ้งงิ้งเหมือนแมวเลย” คนโดนเปรียบเป็นสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักถึงกับพูดไม่ออก เขาจำได้ว่าคืนนั้นงอนเรื่องไร้สาระเพราะน้องเอาแต่ชมความสวยของเกมเมอร์สาวตาน้ำข้าวคนหนึ่งไม่หยุด
“อยากหอมแก้มว่ะ”
“ขอติดไว้ก่อนนะครับ... ไว้ถึงห้องแล้วโซ่จะชดใช้ให้” เด็กเด๋อพูดเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันสองคน “สองข้างเลย ตรงนี้กับตรงนี้ครับ”
คนโดนจิ้มแก้มทั้งสองข้างหน้าบานยิ่งร่มตอนกางแล้ว แฟนป้ายแดงก็เกินไป... น้องรู้ดีว่าจะจัดการกับเขาอย่างไร และการชดใช้ภายหลังก็ไม่ใช่เรื่องแย่เลยสักนิดสำหรับคนที่หวังกำไรมากกว่าการหอมแก้มสักฟอดสองฟอด
ธีร์สบตากับน้องผ่านกระจก อมยิ้มเล็ก ๆ พลางพยักหน้ารับ ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกและช่วยน้องหาโค้ทธรรมดาที่ทำให้คนน่ารักอบอุ่นขึ้น
(จบพาร์ท 1)
หัวหน้าทีมกับจู๊กมาสเตอร์เห่อกันมากเว่อ
-
ก็ให้ชนะเด้ออออ
-
อิพี่ธีร์น่าหมั่นไส้เสมอต้น เสมอปลายจริงๆ
-
:katai2-1: น้องโซ่น่าร้ากกกกกก พี่ธีร์น่าร้ากกกกกกกกกที่สุด เต๊าะอีกเต๊าอีก
-
เขินแล้วจ้ะนายจ๋า~
-
:pig4:
-
รำค๊าญญญญญญญญญญญญญ พี่ธีร์หยอดเก่งไปป่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:-[
-
ไม่เคยเล่นเกมค่ะ แต่สนุกมากๆๆๆๆๆ ที่สำคัญชอบความกวนของพี่ ความเด๋อของน้อง และการกัดกันด้วยคำพูดของเพื่อนๆ (บางประโยคเรายืมไปใช้กับเพื่อนที่ทำงาน ฮาจริงจังค่ะ)
-
o13
-
ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากกกกค่ะ^^ :pig4:
-
ถ้าตั้งใจทำอะไรสักอย่างนึง
ความพยายามมันก็ต้องเห็นผล แต่ระหว่างนั้นจะมีใครสักคนอยู่ข้างกันคงดีไม่น้อย
-
:hao5: :hao5:
น่ารักมากกก
จะยังไงก็ต้องมีคนพวกอคติอยู่นั่นแหละ ถึงจะชนะที่เกาหลีได้ก็ต้องมีประเด็นอื่นอีก
เล่นเกมส์ให้สนุกก็พอเนอะ
-
แหม่ แฟนหมาด ๆ นี่หวานกันจัง
-
กรอกตามองบนใส่หัวหน้าทีม...
ทำไมน้องโซ่หลงผิดขนาดนี้นะ
-
โซ่น่ารักมากลูก
-
แหม ไอ้คนหลงแฟน
-
รออ่านตอนสุดท้ายอยู่นะ
-
น้องเด๋อขี้เขินแต่ก็ขี้อ่อยด้วยนะนี่
-
#ซอโซ่ล่ามธีร์
DLC 01 (PART 2/2)
โอปป้าอินโคเรีย
ขี้ซุยบราเทอร์คงใช้ชีวิตอยู่เกาหลียากขึ้นกว่านี้ถ้าไม่ได้สปอนเซอร์อย่างพี่เป๊ะมาคอยดูแล ทั้งเรื่องห้องพัก และลูกน้องแกที่เป็นล่ามคอยแปลไทยเป็นเกาหลีให้ รวมถึงอาหารการกินซึ่งมื้อแรกพี่เป๊ะก็พาไปจัดหนักหมูสามชั้นย่างเพราะคิดว่าคงถูกปากคนต่างถิ่นที่สุดแล้ว ถ้าจะให้ฝืนกินหมี่ดำเหมือนตอนเบลพาไปกินก็ได้น่ะนะ แต่มาบ้านเขาทั้งทีก็ควรกันอะไรที่มันถูกปากหน่อย ลิ้นคนไทยกับลิ้นคนเกาหลีมันไม่เหมือนกัน
อากาศกลางกุมภาหนาวจนแม่คะนิ้งแทบเกาะขนจั๊กแร้ หลังจากกินเที่ยวจนถึงสามทุ่ม ทุกคนก็กลับที่พักเพื่อเตรียมตัวลงแข่งในวันถัดไป โดยมีการโอน้อยออกแบบบ้าน ๆ เพื่อเลือกรูมเมท ซึ่งเขาได้นอนกับไอ้เด็กกะโหลกที่ในหัวของมันคงมีเรื่องวอนตีนอยู่สารพัด คาดว่ากว่าจะได้นอนคงได้ถีบไอ้แหลมตกเตียงสักทีก่อน ไม่งั้นมันนอนไม่หลับ
ไอ้แจ็คนอนห้องเดียวกับพี่เป๊ะและลูกน้องพี่แก สามคนนั้นคงคุยเรื่องตลาดเกมอย่างมีสาระและแยกย้ายกันไปนอนโดยไม่มีใครสร้างเรื่องอ้อนตีนให้รำคาญเล่น ดังนั้นหมายความว่าหวยงวดนี้ตกอยู่กับน้องเด๋อที่ต้องนอนกับพี่ตั้บ นึกสงสารล่วงหน้ากับพายุเสียงกรนที่ดังทีนี่เหมือนแผ่นดินไหว แต่พอน้องบอกว่าเอาหูฟังมาด้วยก็ถือว่าฟาดเคราะห์ไป คืนนี้จู๊กมาสเตอร์คงรอดตายจากเสียงนรกนั่น
แต่ธีร์ดันนอนไม่หลับ ถ้าบอกว่าเพราะต่างถิ่นก็คงไม่ใช่ แต่ถ้าจะให้อ้างว่าตื่นเต้นกับการแข่งพรุ่งนี้ก็คงไม่เชิง เขาเข้าแอปไลน์เพื่อเช็กว่าน้องหลับหรือยัง และการที่อีกฝ่ายกดอ่านในช่วงเวลาการรอสั้น ๆ ก็ทำให้อุ่นใจได้ไม่น้อย
ทั้งคู่ออกมานั่งคุยกันตรงบันไดทางหนีไฟ หัวข้อสนทนาเป็นเรื่องทั่วไป มีตั้งแต่เรื่องครอบครัว ความกังวลและความกดดันของการแข่งพรุ่งนี้ และเรื่องที่เท็นถูกโจมตีโดยชาวเน็ตมากมาย
“โลกโซเชียลน่ากลัวจังเลยครับ มันทั้งทำให้คน ๆ หนึ่งมีชื่อเสียงได้ แต่ก็ทำลายชีวิตคน ๆ นั้นได้ด้วยเหมือนกัน” ถึงปากจะบอกพี่ธีร์ว่าอย่าใส่ใจกระทู้ด่าทอเหล่านั้น แต่โซ่ก็อดที่จะตามกระแสสังคมที่มีต่อพี่เท็นไม่ได้
เจมส์เล่าถึงชายที่สร้างชื่อเสียงให้วงการอีสปอร์ตประเทศไทยจากเกม DotA2 มาหลายปี มีข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ บ้างประปราย แต่เรื่องเหล่านั้นก็ทำอะไรพี่เท็นไม่ได้เพราะมีคนรักมากกว่าคนชัง มันเป็นเรื่องจริงในทุกสังคมว่าจำนวนที่มีมากกว่ามักจะเสียงดังกว่า มันกลบเสียงตะโกนด่าทอมาตลอดจนถึงการแข่งขันครั้งล่าสุด
“เพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง พวกในเน็ตถึงคิดว่าจะพูดอะไรก็ได้ ลองเป็นเรื่องตัวเองดูสิ ไม่วายสบถด่าหยาบ ๆ ว่า ‘เสือกไรเรื่องของกู’”
“พี่เท็นทำดีมาตลอด แต่พอ LV แพ้ทุกคนกลับโทษว่าเป็นเพราะพี่เท็นเฉยเลย ทั้งที่คะแนนที่พี่เขาทำได้ก็ไม่แย่ ทำไมถึงใจร้ายกันขนาดนั้นนะ...” ทั้งอินสตาแกรม เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ กระแสด้านลบนั้นมีมากกว่าฝั่งเข้าข้างเป็นไหน ๆ เลย
“มีคนชื่นชมก็ต้องมีคนรอเหยียบ พวกที่ต่อหน้าทำเป็นอวยบางทีลับหลังอาจจะสมัครแอคใหม่เข้าไปด่าด้วยก็ได้ โลกนี้มันวิ่งไปไกลกว่าเมื่อก่อนมากโขแล้วโซ่ ทุกวันนี้คนเข้าถึงกันง่ายเกินไป อะไรที่ไม่ถูกใจนิดหน่อยก็พูดออกมาง่าย ๆ โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง ขอแค่ได้สาดความคิดตัวเองลงไปก่อน ถูกผิดช่างมัน คนพวกนั้นคิดว่าไม่มีใครทำอะไรเขาได้อยู่แล้ว ด่ากันแค่ในเน็ตแล้วจบ ไม่มีใครมากดกริ่งหน้าบ้านชี้หน้าด่า”
“พี่ธีร์โกรธไหมครับที่โซ่พูดเรื่องนี้?” เด็กเด๋อช้อนตามอง แววตาคู่นี้คงกำลังขอความเข้าใจและแน่นอนว่าแฟนหนุ่มที่พยายามมองโลกอย่างใจเย็นให้มากกว่าเคยก็พร้อมที่จะให้ได้ แม้ว่าใจจะนึกสมน้ำหน้าไอ้ห่านั่นอยู่บ้างก็ตาม
“หึ แต่พี่อยากให้เราเข้าใจว่าทำไมไอ้เท็นถึงโดนแบบนั้น” เขาส่ายหน้าแล้วเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “มันสร้างเรื่องไว้เยอะ ตอนเพิ่งเริ่มดังก็เกรียนไปทั่ว วอนตีน พยายามสร้างซีนตลอด แต่ตอนนั้นไม่มีใครทำอะไรมันได้เพราะมีแฟนคลับคอยปกป้อง แต่คราวนี้เรื่องมันร้ายแรงเพราะไอ้เท็นเสือกเสนอหน้าขอแข่งนัดสำคัญของทีมคนอื่นเนี่ย ส่วนตัวจริงทีมเขาดันไลฟ์สตีมอยู่ที่บ้าน ไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วยเหมือนที่ใคร ๆ เข้าใจกัน หลังจากนั้นคนก็เริ่มออกมาแหกว่าที่ไอ้เท็นทำไปทั้งหมดเพราะความมั่นหน้ามั่นโหนก วัลลาบีเกินเหตุ คือมันมีเยอะมากเลยนะไอ้คนที่มีพรสวรรค์จับเกมไหนก็เล่นได้หมดไม่ต้องใช้เวลาศึกษานาน แต่เชื่อไหมว่าต่อให้เล่นดีทุกเกมยังไงก็แพ้โปรเพลย์เยอร์เกมนั้นที่เล่นทุกวี่ทุกวันอยู่ดี”
“โซ่เข้าใจครับ โซ่หวังว่าพี่เท็นจะได้บทเรียนจากเรื่องนั้นแล้วก็หันไปพยายามในส่วนที่ตัวเองทำได้ดี” เด็กหนุ่มถอนหายใจแล้วหันไปมองเสี้ยวหน้าคนข้าง ๆ “แต่คนในทีม DotA ก็นิ่งจังเลยครับ ไม่มีใครออกมาพูดอะไรเกี่ยวกับพี่เท็นเลย”
“ขืนพูดโดนด่าไปด้วยน่ะสิ” ธีร์หัวเราะ “อะไรที่ทำแล้วกระทบกับทีม คนพวกนั้นคงไม่อยากยุ่งหรอก มันส่งผลถึงชื่อเสียง สปอนเซอร์ต่าง ๆ นานาสารพัด”
“อ่า... นั่นสินะครับ” ถึงทางโซเชียลจะไม่มีใครออกมาพูดอะไร โซ่ก็ได้แต่หวังว่าเบื้องหลังจะมีใครสักคนเข้าไปถามไถ่พี่เท็นด้วยความเป็นห่วงสักคำ เพราะถ้าเขาเจอเรื่องแบบนั้นตอนที่อยู่ตัวคนเดียวก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำอย่างไร
“สงสารมันล่ะสิ?”
“ได้ไหมครับ?” เด็กหนุ่มถามอย่างหวั่น ๆ พี่ธีร์ไม่ชอบสิ่งที่พี่เท็นทำ ดังนั้นคำตอบของเขาจึงค่อนข้างเสี่ยงกับการโดนน้อยใจอยู่ไม่น้อย
“ได้ดิ ทำไมจะไม่ได้” คนพี่เลิกคิ้วมองพลางยันสองมือไว้ข้างหลัง “พี่เข้าใจความรู้สึกเรา แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าเราอะ เข้าใจความรู้สึกพี่เหมือนกัน เพราะงั้นก็ขอบคุณมากที่ไม่ขอให้พี่มองไอ้เชี่ยนั่นในมุมใหม่”
“โซ่ไม่พูดหรอกครับ ขืนทำแบบนั้นพี่ธีร์คงหัวร้อนปุด ๆ แน่”
“เยี่ยม รับรางวัลแชมป์แฟนออฟเดอะเยียร์ไป” พูดจบก็ทำปากจู๋จุ๊บ ๆ ใส่ คนน้องจึงย่นจมูกแล้วเบือนสายตาหลบไปอีกทางเพื่อซ่อนความขลาดอายไม่ให้อีกฝ่ายเห็น “พี่เป็นคนดีนะ เวลาใครโดนรุมด่าพี่โคตรเห็นใจเลย แต่ก็นั่นแหละ คนที่น่าสงสารคือคนที่พี่ไม่ได้เกลียด”
ธีร์พูดอย่างไม่โกหก เขาเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปที่รู้จักการรักและการเกลียด เคยมีเพื่อนในวงการเกมพูดปลอบใจอยู่หลายครั้ง คนเหล่านั้นหวังดีอยากให้เขาหลุดพ้นจากความรู้สึกหม่นดำในใจที่ไอ้ห่าเท็นเป็นคนสร้างขึ้น แต่คนที่ได้ฟังกับคนที่เจอมากับตัวย่อมรู้สึกต่างกันอยู่แล้ว เมื่อไหร่ที่เป็นเรื่องของคนอื่นมักจะง่ายเสมอ
“พี่ธีร์ครับ”
“หืม?”
“ถ้าโซ่โดนรุมด่า พี่ธีร์จะอยู่เฉย ๆ ไหม?”
“ทำไมถึงถามเรื่องที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วล่ะ?” เขาเลิกคิ้วมองเด็กที่นั่งอมยิ้มห่มเสื้อโค้ททับกับชุดนอน
“โซ่อยากได้ยินเองกับหูน่ะครับ คงจั๊กจี้ใจดี”
“อยากเห็นพี่เป็นหมาบ้าเปิดวอร์กับคนทั้งโลกด้วยตัวคนเดียวว่างั้น?”
“อื้อครับ... ถึงโซ่จะไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกดีถ้าเห็นพี่ธีร์ทำแบบนั้น ย้อนแย้งมากเลยใช่ไหมล่ะครับ เพราะโซ่ต้องห้ามพี่ธีร์มากกว่าจะนั่งยิ้ม งั้นเอาเป็นว่าลืมคำถามนี้ไปนะ...” เด็กเด๋อโบกมือปัด ๆ พลางยิ้มเจื่อน เขาจึงขยับเข้าไปใกล้พร้อมบีบกรามน้องจนปากจู๋
“ในที่สุดก็เผยร่างมารออกมาแล้วสินะน้องเด๋อ” ธีร์ยักคิ้วทะเล้น ปล่อยให้เด็กน้อยส่งเสียงอู้อี้ในลำคออย่างนึกสนุก “แต่ถ้าพี่ทำแบบนั้นสาว ๆ ได้กรี๊ดตายไปข้างเลยนะ ใคร ๆ ก็ชอบคนหล่อสร้างซีนพระเอกทั้งนั้น อีกอย่าง... ถ้าพี่ของขึ้นมาก ๆ จนเผลอประกาศให้โลกรู้ว่าเราเป็นแฟนกันจะทำยังไง?”
“อือ... ไม่มีใครเชื่อพี่ธีร์หรอกครับ”
“แน่ใจ๋?” เขายกยิ้มอย่างอารมณ์ดี สบตากับเด็กเด๋อที่คงหวั่นใจอยู่ไม่น้อยถ้าจะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นจริง ๆ
“ใช่ครับ เพราะภาพลักษณ์ภายนอกพี่ธีร์ดูเป็นผู้ชายเจ้าชู้ ถ้าบอกว่าไปหลีเกมเมอร์สาวคงน่าเชื่อกว่า”
“คงน่าเชื่อกว่า” คนพี่ปั้นหน้าปั้นตาทะเล้น ล้อเลียนเสียงอีกฝ่าย น้องจึงสู้ด้วยการโหม่งศีรษะใส่คางเขาเบา ๆ
“พี่ธีร์ง่วงหรือยังครับ คุยแป๊บเดียวเอง อยู่ดี ๆ ก็จะตีสองแล้ว พรุ่งนี้เราต้องตื่นเช้าด้วย” เด็กเด๋อมองนาฬิกาโทรศัพท์พลางขยี้ตา น้องคงง่วง แต่ก็ยังฝืนอยู่คุยเป็นเพื่อนคนนอนไม่หลับอย่างเขา
“ถ้านอนห้องเดียวกันก็คงดี คุย ๆ กันอยู่แบบนี้พี่จะได้ปล่อยให้เราหลับคาอกไปเลย”
“อะไรกันล่ะครับ โซ่ก็มีหมอนของโซ่ ไม่มีใครหลับคาอกพี่ธีร์หรอก” ดูปากจิ้มลิ้มที่พยายามหนีประเด็น เป็นแฟนกันแล้วยังคิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ได้นอนหมอนโรงแรมอีกเหรอ อกเขานุ่มกว่าเป็นไหน ๆ
“อย่างน้อยพี่ก็ไม่นอนกรนเหมือนเชี่ยพี่ตั้บปะ?”
“กรนแล้วผิดตรงไหนครับ พี่ธีร์น่ะเคยนอนละเมอด่าคนในเกมด้วย เสียงดังลั่นห้องเลย พี่ตั้บน่ะดีกับโซ่มากเลยนะครับ เราคุยกันตั้งเยอะ เหมือนจะสนิทกันมากขึ้นด้วยล่ะ” เด็กโลกสวยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คงดีใจที่ขยับระดับความสนิทสนมกับรุ่นพี่ไปได้อีกขั้น ซึ่งนั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่ได้งี่เง่าขอนอนห้องเดียวกับน้อง
“นี่หนู”
“ครับ?”
“ความจริงพี่อยากรออีกสักยี่สิบนาทีเพราะมันจะได้เข้าวันที่สิบสี่กุมภาตามเวลาไทย แต่ดูเหมือนว่าเราจะง่วงแล้ว” ธีร์นั่งยืดหลังตรง ชำเลืองมองแฟนจ๋าอย่างคนมีแผนพลางกระแอมไอเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความหวานในค่ำคืนวันวาเลนไทน์ “พี่ก็เลยจะนับตามเวลาเกาหลีแทน”
“อะไรน่ะครับ จะโรแมนติกเหรอ ไม่เอานะ โซ่ยังไม่พร้อม” คนที่รู้ว่าจะต้องเขินรีบดึงเสื้อโค้ทขึ้นคลุมศีรษะแต่ก็ถูกอีกคนรวบกอดเอาไว้
“อะไรวะ อย่าทำเสียบรรยากาศได้ไหม เอามือออกเลย!!!” ธีร์มองคาดโทษคนในอ้อมกอดที่ส่ายศีรษะพรืด โว้ย! คนอุตส่าห์ตั้งใจว่าจะพูดหล่อ ๆ ก่อนจะจูบปิดท้ายแล้วแยกย้ายไปนอนอย่างสวยงาม แต่น้องดันมาทำแบบนี้ได้ไง
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวพี่ธีร์ต้องจูบโซ่แน่ ๆ แล้วพอเป็นอย่างนั้นโซ่ก็จะนอนไม่หลับ พอนอนไม่พอมันก็จะส่งผลถึงการแข่งพรุ่งนี้”
“แก้มก็ได้มา”
“ไม่เอาครับ พี่ธีร์ชอบจูบแช่ไว้แล้วก็หอมนาน ๆ แบบนั้นเขินกว่าอีก”
“นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ เดี๋ยวก็ล้วงซะเลย!!!”
“หูย... เมื่อกี้เพิ่งพูดถึงเรื่องทำเสียบรรยากาศอยู่เลย การล้วงจะทำให้บรรยากาศดูหลอนกว่าเดิมอีกนะครับ แฟนโซ่ไม่ใช่คนน่ากลัวแบบนั้นหรอก พี่ธีร์ของโซ่ใจดี” เด็กเด๋อดิ้นยุกยิกในอ้อมกอด สบตามองไม่ถึงสองวิก็รีบเบือนหลบอย่างขลาดอาย คนพี่ที่นั่งอยู่บนบันไดขั้นเดียวกันจึงก้มลงไปฟัดหลังมือน้องอย่างมันเขี้ยว “โอ๊ะ!”
โซ่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนตักอีกคน เงยหน้ามองอย่างหวาด ๆ ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อคนเจ้าเล่ห์ก้มลงมาใกล้ ไม่เอาด้วยหรอก โซ่จะไม่ยอมเสี่ยงกับการนอนตาค้างเพราะจูบของพี่ธีร์แน่ ๆ พรุ่งนี้มีแข่ง ท่องเอาไว้!
*
“กูปวดขี้ว่ะ”
“ก่อนออกมามึงก็เพิ่งขี้ไปไม่ใช่ไง?” ธีร์ชำเลืองมองไอ้เด็กกะโหลกอย่างเอือมระอา ที่เกือบสายก็เพราะไอ้ห่านี่นั่งเฝ้าห้องน้ำอยู่นานสองนาน อ้างว่าตื่นเต้นไม่เคยลงสนามใหญ่ ไหนจะคู่แข่งนานาชาติมากหลายประเทศที่โหดตั้งแต่หน้าตายันไซส์หุ่นที่บิ๊กบึ้มกว่าทีมเขามากโข
“มันมวน ๆ ท้องอะ เออพี่มึง เมื่อคืนกูแอบไปส่องทีมคู่แข่งมา แต่ละคนนะมึงเอ๊ย... ฝีมือไม่ใช่ขี้ ๆ” พูดแล้วก็ขนดากลุก แหลมลูบแขนตัวเองเป็นท่าประกอบพร้อมทำหน้าเหยเก โดนยำตั้งแต่รอบแรกแน่ไม่ต้องสืบ
“มีกูอยู่ทั้งคนมึงยังจะกลัวไรอีก กูนี่เกินคำว่าโปรเพลย์เยอร์ไปแล้ว”
“จริง เพราะไอ้ธีร์นี่ระดับอ้วกหมา”
“เชี่ย เมื่อกี้พี่ตั้บจังหวะโคตรได้” พอเป็นเรื่องซ้ำเติมหัวหน้าทีมพวกห่านี่ก็เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเลยทีเดียว
“พี่แหลมสู้ ๆ นะครับ โซ่ก็จะสู้เหมือนกัน” น้องเล็กพยายามให้กำลังใจรุ่นพี่ทั้งที่สภาพตัวเองก็แย่ไม่ต่างกัน งานนี้คนดูเยอะกว่าตอนชิงแชมป์ที่ไทย ไอ้คนไม่มีหน้ากากหมีช่วยปกปิดหน้าคงต้องพยายามหนักกว่าใคร ๆ เพราะคนที่น่าจะตื่นสนามมากที่สุดไม่ใช่ไอ้แหลมโว้ยแต่เป็นไอ้โซ่
“เอาน่า ทุกทีมมีครั้งแรกเสมอ พวกแชมป์ระดับโลกก็เคยขึ้นเวทีใหญ่ครั้งแรกเหมือนกัน จะตื่นเต้นบ้างก็ไม่แปลกหรอก แต่ตอนแข่งต้องมีสติให้มากที่สุดเข้าใจนะ?” ทั้งห้าคนพยักหน้ากับคำสั่งสอนของพี่เป๊ะ นอกจากจะเป็นสปอนเซอร์แล้ว ผู้ชายคนนี้ยังคอยแนะนำสิ่งต่าง ๆ ให้แชมป์มือใหม่รับมือ
“พี่ ถ้าพวกผมไม่รอดก็ขอโทษล่วงหน้าด้วยนะ” แหลมเบ้ปากอย่างรู้สึกผิด “คือตอนแรกผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมาไกลถึงนี่อะ ไบเทคก็ไกลพอแล้วปะ เหมือนแข่งเอาขำเรื่อย ๆ แต่พอมาถึงจุดนี้แล้วก็ทำตัวไม่ถูกเลย”
“แน่ใจเหรอว่าขำ?” พี่แจ็คเลิกคิ้วมองเพื่อย้ำให้เขาสำเหนียกได้ว่าสองอาทิตย์ก่อนรอบชิงแชมป์ ขี้ซุยบราเทอร์เครียดจนขี้ขึ้นสมองแค่ไหน
“จะพูดอะไรก็เกรงใจเพื่อนร่วมทีมด้วยสิวะ เอ้อ...” พี่เป๊ะตบบ่าหัวหน้าทีมที่ยืนกอดอกพยักหน้าอย่างมั่นใจ ใช่สิ... บุตรแห่งวันเพ็ญมันเล่นเก่งอยู่แล้วจะไปเครียดอะไรวะ ถ้าแพ้ก็มีแต่แอนตี้ด่า ส่วนคนทั่วไปก็หาเหตุผลมาด่ายากเพราะพี่มันเล่นดีอยู่แล้ว “คิดแค่ว่าเล่นให้ดีที่สุดก็พอ อย่างอื่นไว้ทีหลัง”
“ถ้าวันนี้พวกผมดริฟท์โค้งตั้งแต่ Day1 ก็อย่าเพิ่งหนีกลับไทยนะพี่ อยู่เป็นสปอนฯให้พวกผมนาน ๆ ก่อน” แหลมเข้าไปนวดแขนให้พี่เป๊ะ สปอนเซอร์ผู้แสนดีที่ไม่ได้มีแค่เรื่องธุรกิจร่วมกัน
“มึงจะเครียดอะไรนักหนาวะเชี่ยแหลม มันมีมือเยอะกว่ามึงเหรอ ก็สองมือสองตีนเหมือนกัน” บุตรแห่งวันเพ็ญทำเข้มไม่ดูสี่ดูแปดอีกละ วัยรุ่นเซ็ง
“ตอนนี้ไม่ต้องคิดไร คิดแค่ว่าจะแข่งยังไงให้สมศักดิ์ศรีก็พอ นึกถึงสโลแกนทีมไว้สิวะ เล่นให้สนุกแต่จะไม่เสียใจทีหลัง โอเค๊?” พี่เป๊ะว่า
“ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยากจังเลยครับ โซ่รู้สึกว่าต้องทำให้ดีกว่าที่เคยเพราะมีคำว่าตัวแทนประเทศพ่วงมาด้วย”
“มันก็จริง” สปอนเซอร์ทีมมองหน้าจู๊กมาสเตอร์ เขารู้สึกดีที่เด็กคนนี้ถ่อมตัวอยู่เสมอ แต่ความกังวลคงไม่ส่งผลดีให้เด็กคนนี้ตอนลงแข่งแน่ ๆ “แต่ที่มาเป็นตัวแทนประเทศได้ก็เพราะฝีมือของพวกแกเอง เพราะฉะนั้นเล่นให้สนุกเถอะ พี่เชื่อใจในตัวพวกแกนะเว้ย”
“มึงไม่พูดไรหน่อยเหรอวะพี่?” แหลมหันไปทางหัวหน้าทีมที่ยืนกอดอกนิ่ง หรือว่าพี่มันมีแผนอะไรอยู่ แต่สมองกุ้งแบบนั้นคงไม่น่าพูดอะไรเกินไปกว่าเยินยอตัวเองเปล่าวะ?
“ไม่มีใครเก่งที่สุดในโลกหรอก สมมติวันนี้เราชนะ วันข้างหน้าก็ต้องมีทีมอื่นที่ชนะเราได้เหมือนกัน”
ตุ้บตั้บกับแหลมสบถคำว่า ‘เชี่ย’ ออกมาพร้อมกันกับความหล่อเข้มของหัวหน้าทีมที่นาน ๆ ครั้งจะมีสาระจริง ๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไอ้ธีร์มันมีสาระอยู่สองอย่างคือสาระแนกับสารเลว
“และถ้าแพ้ก็ไม่ได้หมายความว่าอนาคตเราจะชนะไม่ได้อีก ไม่มีใครอยู่ค้างฟ้าตลอดไปหรอก ไอ้ห่า ทำไมกูหล่อแบบนี้วะ ดราฟท์ไว้อัพไอจีแป๊บ”
นั่นไง... ทำเท่ไม่สุดมันก็กลับไปส้นตีนอีกจนได้ แหลมหรี่ตาเบ้ปาก พลางหันไปทางเด็กเด๋อที่กำลังบิดรูบิกอย่างตั้งใจ ไอ้โซ่คงเครียดเพราะความหวังของคนอื่นมากกว่าจะเป็นชัยชนะของตัวเอง
“ธีร์พูดถูกนะ เล่น ๆ ไปเถอะ การเดินทางของพวกมึงเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”
พี่เป๊ะยื่นมือออกมาพร้อมพยักหน้าบอกให้ขี้ซุยบราเทอร์รวบรวมความกล้า ทุกคนวางมือซ้อนทับกัน ก่อนจะตะโกนอย่างสุดเสียงในห้องเก็บตัวนักกีฬาเพื่อบอกให้รู้ว่าพวกเขาพร้อมที่จะไปสู้กับด่านทดสอบต่อไปแล้ว
(ต่อด้านล่างนะคะ)
-
*
Day1 ผ่านไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทีมฝั่งตรงข้ามค่อนข้างเอาเรื่องแต่สุดท้ายพวกเขาก็พา ‘KSBrothers’ ผ่านเข้ารอบ Day2 ได้ในขณะที่เวียดนาม มาเลเซีย และประเทศอื่น ๆ ที่จำต้องกอดคอกันกลับบ้านไปก่อน ชัยชนะวันแรกคือของขวัญวาเลนไทน์ที่ธีร์ตั้งใจว่าจะมอบให้เด็กเด๋อ และเขาก็ทำมันสำเร็จ
ตากล้องจับภาพหัวหน้าทีม KSBrothers บ่อยเป็นพิเศษ เกมเมอร์หนุ่มชาวไทยกลายเป็นกระแสในโลกโซเชียลเมื่อรูปถ่ายระหว่างเล่นเกมถูกอัปโหลดลงเว็บไซต์เกาหลี สาว ๆ ต่างหวีดร้องและควานหาอินสตาแกรมผู้ชายคนนี้จนจำนวนฟอลโลวเวอร์เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ และสมาชิกคนอื่น ๆ ในทีมก็เช่นกัน
“โอ้โห สาว ๆ เกาหลีมาเมนต์ภาษาไทยเต็มเลยครับ คงแปลจากกูเกิ้ลทรานสเลทมาแน่เลย น่ารักจัง”
“หึงก็บอกมา”
“ไม่นะครับ พี่ธีร์เป็นของทุกคนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้ก็แค่เพิ่มโซ่เข้าไปด้วย” เด็กเด๋อพูดจ้ออย่างไม่โกหก อันที่จริงจะว่าดีมันก็ดีหรอกนะ แต่ลึก ๆ เขาก็อยากให้น้องหึงบ้าง อยากเห็นคนหัวร้อนเป็นฟืนเป็นไฟเพราะความฮอตของพี่ธีร์จ๋าที่เสือกหน้าตาดีกว่าเกมเมอร์ทั้งหลายที่ลงแข่งในวันนี้
“ถ้ามีคนมาจีบพี่เราจะทำยังไง?” ธีร์อยากรู้ว่าคนเข้าใจทุกคนจะเข้าใจตัวเองเวลาเจอเรื่องแบบนี้หรือไม่ พูดก็พูดเถอะ ต่อให้จะเป็นคนใจกว้างดุจมหาสมุทรแค่ไหน แต่อารมณ์หึงหวงมันต้องเกิดขึ้นกับคนเป็นแฟนกันบ้างดิวะ
“โซ่ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพี่ธีร์นี่นา”
“ขึ้นกับพี่ได้ไง ถ้ามีคนทักมาเราก็จะปล่อยให้พี่คุยกับเขาน่ะเหรอ?”
“ไม่รู้สิครับ แต่โซ่คงไม่ห้ามด้วยการแย่งมือถือพี่ธีร์มาไว้กับตัวแน่ ๆ แบบนั้นไม่น่ารักเลย” แค่ถามเล่น ๆ ทำไมต้องทำหน้าจริงจังเบอร์นี้ นี่อยู่ในช่วงพัก Day2 ก่อนแข่งรอบสุดท้ายของวันนะ จะมาทำตัวน่ารักเกินเหตุเกินเบอร์เรี่ยราดไม่ได้
“แล้วแบบไหนถึงจะน่ารักล่ะ?”
“ไม่รู้อีกแล้วครับ โซ่คิดอะไรไม่ออกเลย ถ้าพี่ธีร์อยากคุยกับคนอื่นโซ่คงทำได้แค่นั่งคิดว่าจะทำยังไงให้ตัวเองไม่น่าเบื่อ ทำยังไงพี่ธีร์ถึงจะหันมาสนใจล่ะมั้ง... แล้วมันก็ยากมากด้วย”
“ไปนู่นเลย” ชายหนุ่มหัวเราะพลางยีกลุ่มผมสีเข้มของคนข้าง ๆ “พี่อยากคุย อยากอยู่กับเราตลอดเวลาแบบนี้ จะเอาใจจากไหนไปอยากคุยกับคนอื่นเหรอขอถามหน่อย?”
“แน่ะ แล้วก็มาลองใจโซ่เฉย” น้องหรี่ตามองพลางชี้หน้าเขา
“ก็อยากรู้ว่าจะหึงเปล่า พี่อยากเห็นเวลาเราหงุดหงิดอะ อยากเห็นคนเป็นลมบ้าหมู”
“ไม่เห็นดีเลยครับ ถ้าหึงแล้วโซ่คงนอยด์ที่จัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ แล้วพี่ธีร์ก็คงไม่ชอบคนงี่เง่าด้วย... ใช่ไหมครับ?” เออ พูดอีกก็ถูกอีก แต่มันไม่เหมือนกันนี่หว่า จะอธิบายแบบไหนให้น้องเข้าใจดีวะว่าของแบบนี้มันต้องมีบ้างเพื่อรสชาติในชีวิต
“แต่พี่ก็อยากให้เราหึงอยู่ดี พี่จะได้รู้ว่าตัวเองสำคัญกับเรามากแค่ไหน”
“โห มากจนพี่ธีร์นึกไม่ออกเลยล่ะครับ...” เด็กเด๋อเขย่งขาขึ้นมากระซิบแล้วกลับไปยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นไง... จะมาพูดให้อยากรู้แล้วทำเฉยใส่กันแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!
“แค่ไหนอะ บอกหน่อยดิ” ชายหนุ่มกระแซะแฟนเด็กจนเซ แต่น้องเด๋อก็เอาแต่ส่ายหน้าพรืดปฏิเสธ เขาจึงแกล้งด้วยการโอบไหล่ให้เข้ามาชิดกัน โดยไม่สนใจสายตาเกมเมอร์ทีมอื่นที่เดินผ่านไปเข้าห้องน้ำ
“ไม่บอก” ตัวก็แค่นี้ทำเป็นกอดอกยืดหลังตรง เข้มตายแหละน้องเด๋อ
“Excuse me.” ทั้งคู่หันไปตามต้นเสียง ก่อนจะพบผู้ชายตัวผอมผิวขาวตาตี่ ซึ่งถ้าให้วิเคราะห์ด้วยตาเปล่า ธีร์คิดว่าเกมเมอร์ชาวเกาหลีนี่คงอายุยี่สิบต้น ๆ แต่ไม่เกินยี่สิบห้าแน่นอน
แต่ประเด็นคือ... มันไม่ได้เข้ามาคุยกับเขาสองคน เพราะสายตาไอ้เด็กนี่เอาแต่จ้องมองน้องเด๋อเหมือนไม่รู้ว่า Thr33Gamer มีตัวตนอยู่ตรงนี้
“I'm not good in English, but I saw you played last game and I impress it. What's your name?” ( เราพูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง แต่เราเห็นนายแข่งแล้วประทับใจมากจนอยากเข้ามาทำความรู้จัก นายชื่ออะไรเหรอ? )
คนได้รับมิตรภาพจากชาวต่างชาติถึงกับตาโตเป็นประกาย โซ่ชะงักไปครู่หนึ่งพลางหันไปหาพี่ธีร์ ก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ผู้มาใหม่
คนเป็นหัวหน้าทีมควบตำแหน่งแฟนยืนหัวโด่อย่างซากศพมีชีวิต ธีร์พยายามขยับเข้าไปชิดน้องเพื่อแสดงการมีตัวตน แต่บักกิมจิก็หาใดจะสนใจไม่ ถ้าเป็นอนิเมะญี่ปุ่น ภาพคงออกมาแบบเกมเมอร์เกาหลีตาเป็นประกายวาววับพร้อมฟิลเตอร์กลีบดอกไม้ฟุ้งเป็นฉากหลัง ส่วนน้องเด๋อก็ยืนยิ้มตาเป็นสระอิท่ามกลางออร่าสีชมพู
“My name is So -- So-oh -- this is how to pronounce it correctly.” ( ผมชื่อโซ่ครับ – โซ่ – ออกเสียงแบบนี้ )
อันยอง ๆ กูยืนอยู่ตรงนี้เกาหลีมองเห็นไหมเอ่ย?
“Whoa... Sor? Sor... Soh... right? My name’s Cho Yuntae. Nice to meet you, I like you so much. Ah -- I mean I like how you play.” ( อา... ซ่อ? ซ่อ... โซ่... แบบนี้ใช่ไหม? เราชื่อโจยุนแท ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชอบนายจริง ๆ – เอ่อ เราหมายถึงชอบฝีมือการเล่นของนายจริง ๆ )
“Ah... I'm flattered. In fact, I still got a lot to improve. However, I'm really appreciated. Yesterday, I also got an opportunity to watch your performance. It was so cool. You guys did a great job.” ( โห... เขินเลยครับ อันที่จริงผมยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ... เมื่อวานผมก็ได้มีโอกาสดูทีมเกาหลีแข่งเหมือนกัน สุดยอดไปเลยครับ )
นี่ก็ไปชมเขาเฉย มันจะดีสักแค่ไหนก๊าน คนที่ควรได้รับคำชมมากที่สุดคือ Thr33Gamer ที่เล่นได้ดีและยืนเป็นวิญญาณหมาอยู่ตรงนี้ปะ?
“I mean it for real! And it’s be good if we play together for once.” ( เราพูดจริงนะ แล้วมันคงดีมากเลยถ้าเราสองคนจะได้เล่นด้วยกันสักครั้ง )
ความพยายามสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษอย่างยากลำบากของบักกิมจินั่นก็น่าชื่นชมอยู่หรอกนะ แต่คำว่าเล่นด้วยกันสักครั้งนี่มันควรจะหันมาเห็นเงาหัวเขาคนนี้บ้างอะไรบ้าง เกรงใจกันหน่อย
“So, can you give me a Kakao ID? Oh no. Your country... ah… your country does not use Kakao right? So can I add Facebook or follow your Twitter?” ( เพราะงั้นเราขอ Kakao Talk ของนายหน่อย – โอ้ไม่สิ ประเทศนายคงไม่ได้ใช้ Kakao ใช่ไหม? งั้นเป็นเฟซบุ๊กหรือทวิตเตอร์ก็ได้ )
แหม่... เอาทุกทางเลยนะมึง...
“I don't have Twitter. I'm not a Facebook person too, but I have Line ID. Is that okay?” ( ผมไม่ได้เล่นทวิตเตอร์ ส่วนเฟซบุ๊กก็ไม่ได้เล่นน่ะครับ แต่ผมมีไลน์นะ แบบนั้นได้ไหมครับ? )
“Yes Yes Okay! I’ll download now!” ( ได้สิได้ เดี๋ยวเราโหลดแอปตอนนี้เลย )
มันก็ดีที่น้องเด๋อจะได้เพื่อนใหม่ ยิ่งเป็นเกมเมอร์ชาติอื่นก็ยิ่งดูเป็นวงกว้างกว่าเดิม ซึ่งธีร์ก็มีเพื่อนต่างชาติเยอะแยะในฐานะสตรีมเมอร์ แต่ไอ้ยุนแทอะไรนี่ก็เกินเหตุเกินเบอร์ไปหน่อยว่ะ อย่างน้อยถ้ามันหันมามองหน้ากันสักนิดแล้วถามชื่อให้พอเป็นพิธีเขาก็คงไม่หงุดหงิดแบบนี้
แต่นี่เล่นมองแฟนเขาตาเป็นประกาย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แถมยังเนียนขยับเข้ามาใกล้จนผิดปกติของคนที่อยาก ‘ผูกมิตร’ ตามลักษณะนิสัยผู้ชายทั่วไป
“It’s already done. But wait for a sec, I’m going to register Line ID.” ( โหลดเสร็จแล้ว แต่รอแป๊บนึงนะ เราขอสมัครไอดีก่อน )
ธีร์เอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า เปิดดูข้อความในแชทที่เคยไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเก่าเรื่องภาษาเกาหลีที่จำเป็นต้องใช้ มีหลายประโยคที่เขาได้มีโอกาสเปิดออกมาอ่านทีละคำเพื่อชื่นชมฝีมือการทำอาหารของป้าร้านข้าว แต่ก็มีบางประโยคที่ถามเพื่อนเผื่อไว้ และธีร์กำลังจะได้ใช้มันตอนนี้กับไอ้หน้าม่อตาตี่
“Add friends means adding as a friend, so do not cross the line.” ( แอดเพื่อนก็คือแอดเพื่อน แต่อย่าให้มากกว่านั้น )
ยุนแทเงยหน้ามองคนตัวสูงที่วางมือลงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขา พร้อมจ้องมองมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“What do you mean?” ( หมายความว่าไงครับ? )
เด็กหนุ่มแดนกิมจิถามอย่างใคร่รู้ บางทีคน ๆ นี้อาจจะไม่พอใจที่เขาไม่ได้เอ่ยทักทาย ซึ่งยุนแทก็ไม่เข้าใจว่าจะทำไปเพื่ออะไรในเมื่อเป้าหมายของเขาคือการผูกมิตรกับจู๊กมาสเตอร์ทีมนี้
“I mean” ( ฉันหมายความว่า )
ชายหนุ่มเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งพลางลดระดับสายตามองข้อความที่คุยกับเพื่อนเก่า ก่อนจะวางมือลงบนไหล่เกมเมอร์เจ้าบ้านแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้หูโดยมีน้องเด๋อยืนมองอยู่
“내 남자 손대지마.” ( อย่ามายุ่งกับแฟนฉัน )
โซ่เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินภาษาเกาหลีนอกเหนือจาก ‘อันนยองฮาเซโย คัมซาฮัมนีดา’ ออกมาจากปากพี่ธีร์ เขาได้แต่ยืนนิ่งกับความหมายที่ไม่เข้าใจ และพอดูสีหน้าของยุนแทตอนนี้ยิ่งทำให้สงสัยเข้าไปใหญ่ เพราะอีกฝ่ายท่าทางจะช็อกเหมือนกัน
“아... 네 알겠습니다.”
ยุนแทตอบเป็นภาษาเกาหลี และคนฟังยังคงมีสีหน้าไม่ต่างจากเดิม พี่ธีร์ฟังออกด้วยเหรอโซ่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าแต่ทั้งคู่คุยอะไรกันอยู่นะ... หรือว่าพี่ธีร์จะบอกให้ยุนแทแอดตัวเองไปด้วย โห... เก่งจัง ไม่คิดว่าจะฟังรู้เรื่อง ตอนคุยกับคุณป้าร้านข้าวน่ะแกล้งทำเป็นพูดไม่เป็นสินะ เฮ้อ พี่ธีร์นี่ร้ายจริง ๆ เลย
“I think I have to go now.” ( เราว่าเราคงต้องไปแล้วล่ะ )
“Okay. Keep going with the next round.” ( อื้อ แข่งรอบต่อไปก็สู้ ๆ นะครับ )
ไอ้เด็กเกาหลียังคงกล้ายิ้มให้น้องเด๋อ ก่อนจะชำเลืองมองมาทางนี้อย่างหวาด ๆ ก่อนจะโค้งศีรษะให้ตามมารยาทแล้วเดินจากไป
“โหพี่ธีร์ครับ”
“อะไร?” ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อทีมโดยไม่หันไปมองเจ้าของเสียงสดใส
“พูดเกาหลีได้ด้วยอะ สุดยอดไปเลย” เด็กเด๋อชูนิ้วหัวแม่มืออย่างชื่นชม โดยที่ยังไม่รู้ว่าตอนนี้มีคนกำลังจะเป็นลมบ้าหมูเพราะพิษรักแรงหึง “ว่าแต่เมื่อกี้คุยอะไรกันเหรอครับ?”
“ไม่มีอะไรสำคัญหรอก”
ใช่ เพราะแท้จริงแล้วเขาแปลไม่ออก แต่เนียนทำเป็นเข้มต่อหน้าเกาหลีไปอย่างนั้น มันโช้งเช้งอะไรมาก็ไม่รู้ แต่ได้พูดประโยคที่เพื่อนสอนมาแล้วก็พอใจ
“หูย ได้ไงครับ เมื่อกี้พี่ธีร์ชวนยุนแทเล่นด้วยกันใช่ไหมล่ะ ต้องใช่แน่เลย”
“มะเหงกสิ ใครจะชวนมารหัวใจที่เข้ามาจีบแฟนตัวเองต่อหน้าต่อตาเหรอถามหน่อย?” สุดท้ายก็ทนไม่ไหว พ่นความขี้หึงออกไปอย่างหมดเปลือกไม่ว่าจะเป็นทางสีหน้าหรือคำพูด
“...” รอยยิ้มของเด็กเด๋อหายไปแล้ว แต่มันไม่ใช่สัญญาณร้ายเมื่อแก้มทั้งสองข้างของอีกฝ่ายกำลังขึ้นสีระเรื่อ และนั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย “พี่ธีร์หึงเหรอครับ...?”
“มาก ได้ยินไหม?” คนหัวร้อนเป็นไฟหันไปสบตากับแฟนจ๋าที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแม้แต่นิด “พี่ไม่อยากเปิดโอกาสให้ใครเข้าหาเราด้วยเจตนาอื่นที่ไม่ใช่เพื่อน แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาทำตาหวานใส่เราแบบนั้น”
“ตาหวานด้วยเหรอครับ โซ่นึกว่าเขายิ้มเพราะเป็นมิตร...” เด็กหนุ่มตัวผอมพูดเบา ๆ เขาไม่อยากให้พี่ธีร์อารมณ์เสียเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมใจต้องเต้นแรงด้วย อยู่ดี ๆ พี่ธีร์ก็หล่อขึ้นกว่าเดิมเฉยเลย
“พี่ทำแบบนั้นกับเราได้แค่คนเดียว”
โซ่ยืนนิ่ง ช้อนตามองคนตัวโตกว่าที่ก้มหน้าลงมาใกล้จนใบหน้าห่างกันเพียงคืบเดียว
“พี่พูดได้ไม่กี่ภาษาหรอก แต่ถ้าคนชาติอื่นเข้ามาจีบเราอีก พี่ก็จะพูดภาษานั้นเป็นทันที”
“...”
“หยุดน่ารักใส่คนอื่นแล้วน่ารักกับพี่แค่คนเดียว นี่คือคำสั่งของหัวหน้าทีม เข้าใจแล้วก็ปฏิบัติตามด้วย”
โซ่ไม่กล้าพยักหน้า อันที่จริงเขาไม่ได้ทำอะไรมากเกินไปกว่ายืนโง่ ๆ อยู่กับความเขิน สายตาอีกฝ่ายตอนนี้จริงจังไม่ต่างจากตอนแข่งเลย เขามีค่าจนทำให้พี่ธีร์เป็นแบบนี้ได้ด้วยเหรอ
ใจเต้นแรงไปหมดแล้ว...
To be continued
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ส่วนสเป ( DLC ) อีก 4 ตอนจะมีให้อ่านในเล่มนะฮับ
ช่วงนี้อยู่ในช่วงเขียน DLC ที่เหลือ+ทำรูปเล่มไปด้วย เพราะก่อนหน้านี้เราไม่สบายยาวเป็นอาทิตย์ก็เลยทำให้รูปเล่มเสร็จช้าไปกว่าที่คิดนิดหน่อยค่ะ ขอโทษสำหรับความล่าช้าด้วยนะคะ <3
ปล. สำหรับคนที่อยากได้เล่มแต่มาไม่ทัน หลังจากเราจัดส่งรอบพรีครบแล้ว เราจะเปิดรอบสต๊อกนะคะ
(น่าจะเป็นช่วงกลาง พ.ค. ค่ะ)
ติดตามรายละเอียดได้ในเพจ หน่วยกล้าวาย ในเฟซบุ๊ก และทวิตเตอร์ @Brave2Y ได้เลยค่ะ <3
สุดท้ายนี้
ที่โจยุนแทตอบพี่ธีร์ก็คือ "อ่า... ครับ เข้าใจแล้ว" นะคะ แต่อีพี่ฟังไม่รู้เรื่อง
แต่ต้องทำเข้มไว้ก่อน 55555555
-
ื :sad4: น้องโซ่น่ารักกกกก พี่ธีร์ก็น่าร้ากกกกก ขอบคุณค่ะที่มาต่อ
-
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
ขอบคุณค่าาา น้องโซ่น่ารัก :กอด1:
-
ร้ากน้องโซ่ น้องน่าเอ็นดู :o8:
-
แหม แหม แหม!!!!
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ธีร์นี่มันพี่ธีร์จริง ๆ เลย
ดีใจด้วยที่ผ่าน Day 1 ไปได้
-
:กอด1: :o8: :pig4:
-
หมันไส้อีพี่จังเลยค่ะ เกียด :hao7:
-
น้องโซ่น่าย้ากกกกกกกมากกกกกก
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ
อ่านจบรวดเดียวเลย สนุกมากๆ ทั้งลุ้น ทั้งฟินไปพร้อมกัน หลงรักน้องซอโซ่
ตอนแข่งเกมส์ลุ้นสุดๆ บรรยากาศเหมือนตอนแข่ง ดบดล จริงๆ เลย เหมือนมีอารีฟีนมาพากษ์ด้วยตัวเองเลยค่ะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบมากกกกกกกก :hao7:
-
ความขี้หึงของพี่ธีร์ รักมากหวงมากใช่มั้ยล้ะ น้องน่ารักขนาดนี้ใครๆก็หวงเนอะ
-
o13
:pig4:
-
อร๊ายยยยยย!!!! เกือบมีความพลาดดด คือมันดีงามต่อใจมากค่าาา ขอบคุณคนเขียนค่ะ สนุกเว่อร์สังคือยิ่งเราเป็นสายเกม(มือถือ555+) เราจะยิ่งชอบเป็นพิเศษค่า มาตามช้าอาจไม่ได้หนังสือ...แต่กะขออีบุ๊กนะค้าาา :pig4: :L1: :กอด1: :impress2:
ป.ล.น้องเด๋อจ้าาาแม่ขอสู่ขอให้พี่ธีร์นะลูก
#ทีมธีร์คนเหี้ยที่แสนจังไร
#ชอบความธีร์ :mew1:
-
สนุกมากกกกก ตั้งแต่ต้นจนจบเลย ดีมากๆ เราไม่เล่นเกมส์ แต่คนเขียนเขียนดีมากๆ ไม่งงเลย ตอนสตีมแข่งรอบชิงคือบรรยายจนลุ้นตาม เขินอีพี่ทุกตอน น่ารักกก
-
สนุกมากเลยค่ะ เรื่องนี้ น้องเด๋อน่ารักพอๆๆๆกับความน่าหมั่นไส้ของอิพี่ ฮ่าาา
ขอบคุณมากนะคะ
-
สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เรามีสองเรื่องที่จะมาแจ้งให้ทราบกันนะคะ ซึ่งเรื่องแรกเป็นเรื่องการทำเล่มค่ะ
- โรงพิมพ์บอกว่าจะทยอยส่งให้เราได้ประมาณ 2 อาทิตย์หลังจากนี้ (ซึ่งจะทยอยมาทีละส่วน เพราะที่สั่งเล่มไปก็ค่อนข้างมีจำนวนพอสมควรค่ะ ;-;)
- เราจะเริ่มแพ็คทันทีที่ได้หนังสือ และส่งในวันถัดไป ตามลำดับการแจ้งโอนนะคะ
ส่วนเรื่องที่ 2 เป็นเรื่องภาคต่อของ #ซอโซ่ล่ามธีร์ ค่ะ
ชื่อเรื่อง คบวันนี้เลิกกันปีใหม่ หรือ #ชอกะเชร์คู่กันต์ โดยมีแหลมเป็นนายเอก แน่นอนว่าต้องมีพี่ธีร์ น้องโซ่ และขี้ซุยบราเทอร์อยู่ในเรื่องด้วยค่ะ
หากยังต้องการอ่านตัวละครเซ็ทเดียวกับ #ซอโซ่ล่ามธีร์ ก็ตามลิงก์นี้ไปได้เลยนะคะ <3
คลิ๊ก >> ถ้าอยากลองอ่าน จิ้มลิงก์นี้ได้เลยฮับ คบวันนี้เลิกกันปีใหม่ #ชอกะเชร์คู่กันต์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67069.0)
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ เขาชอบเรื่องนี้
อิน้องน่ารัก อิพี่ร้ายยยยย 5555
-
สงสัยพี่เบลทนไม่ไหวขอเลิก
-
ชอบอะชอบ
-
หูยๆๆๆ
-
มันอยู่ที่มุมมองและทัศนคตินะเนอะ
-
อยากให้เรื่องคุณแม่เป็นเรื่องจริง จัดการเลยค่ะ พวกนักเลงคีร์บอร์ดที่ชอบด่าว่าคนอื่นในเน็ตเสียๆหายๆ แต่ชีวิตแม่งกากกว่าคนที่ตัวเองด่าเยอะ
-
แหมๆๆๆๆๆๆ อิพี่นี่เนียน เกรียน และซึน 5555
-
มันเป็นเรื่องจริงค่ะ
เกิดจากความไม่เข้าใจและทัศนคติล้วนๆ
เห็นด้วยที่จบกัน เพราะฝืนไปก็ยิ่งเจ็บ จากรักจะกลายเป็นเกลียดกันเสียเปล่าๆ
-
o13 o13 o13
-
มันซึ้งนะ มันขำตรงอิพี่มันโดนเทอยู่หน้าร้านนี่แหละ555
-
มันเรียลอะเรื่องนี้ ชีวิตคนจริงๆก็แบบนี้ มีความย้อนแย้งในตัวเอง
มีดำขาวเถียงกันข้างหู
แล้วก็ต้องเลือกว่าเพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัว หรือเพื่อสังคม
อะไรก็ว่ากันไป
มันไม่มีถูกมีผิดนะ เพราะเลือกอะไรแบบไหนมันก็มีเหตุผลของตัวเอง
-
โถ ไม่ใช่อิพี่ธีร์ทำไม่ได้นะเนี่ย
-
สมเป็นอิพี่ธีร์ 5555
-
เอาละเว้ย
-
:กอด1:
กอดพี่ๆขี้ซุยทุกคน
-
ฮือ จูบแรกของคู่นี้แล้ว ลุ้นมาก
-
ชอบเรื่องนี้มากมาย จะติดตามต่อไปเรื่องน้องเชด้วยนะคะ
-
น้องโซ่น่ารัก พี่ธีร์ก็ขี้หึงเหมือนเดิม
-
เอ็นดูน้องโซ่ขั้นสุด น่ารักๆๆๆๆๆๆ พี่ธีร์นี่ก็หยอดขั้นสุด หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆ
-
ฮื้อออออออ น้องงงงงงงงงงงงงงงง
น้งโซ่น่ารักแบบอหังการรามกรสะท้านสุริยะจักรพวกเราคือสุริยะฆาตมาอาละวาดพวกปฏิปักษ์.....
มั่กมากกกกกกก
หมั่นไส้และแอบอิจฉาพี่ธีร์ที่มีน้งไว้ซุกไซร้มากๆ เลยล่ะค่ะ
อาจจบและมีแต่คำว่าน้องน่ารักเต็มไปหมด
เด็กคนนี้นี่เก่งกาจในการดึงพลังด้านบวกให้กับคนอื่นจริงๆ เลยนะคะเนี่ย
อ่านไปก็อินไป... เพราะนี่ติดดูสตีม ดบดล มาก ชอบดูจารเจขี้ฟันสุด ๆ 555555555
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวฟินๆ ในฝั่งเกมเมอร์
น่ารักมากมายมหาศาลเลยค่ะ
-
ตล๊กกกก :laugh: :m20: ถถถถ เครียดที่มีคนเขาบริจาคเยอะ
5555 เออๆ พี่พอจะเข้าใจแกอยู่โซ่เอ้ย 555
-
โคตรสงสารธีร์อ่ะ คำที่ธีร์พูดมาโคตรโดน แบบเจ็บจี๊ดเลยอ่ะ
เบลแค่อิจฉาอ่ะ เหมือนที่ธีร์พูดทุกอย่างเลย มันใช่มาก
แด่เบลและก็เพื่อนฝ้ายค่ะ :z6: :beat:
คือจริงๆเบลควรจะเลิกนานแล้วในเมื่อไม่ชอบใจในการดำเนินชีวิตของอีกฝ่าย แต่ที่ทู่ซี้มาเนี่ย อาจจะเพราะความต้องการบางอย่าง ในเมื่อเลือกทางนี้ก็ต้องทำใจและเข้าใจ แต่นี่บางครั้งเหมือนเบลเต้นไปตามกระแสสังคมแล้วเอามาลงกับฝ่ายชาย ในเมื่อมันลำบากขนาดนั้นก็เลิกๆไปเถอะแล้วก็ไปหาผู้ชายที่พร้อมสำหรับตัวเองมากกว่า อย่าให้ความต้องการบางอย่างมาทำร้ายชีวิตทีเหลือเลย ส่วนธีร์เขาก็ไม่ผิดเพราะเขามีชีวิตเป็นของเขาเอง เบลไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบังคับอะไร ธีร์เองก็รู้ว่าตัวทำอะไรอยู่ ถ้าเบลยังอยากจะอยู่ด้วยกันและรักตัวธีร์มากพอก็ต้องยอมรับส่วนที่ธีร์เป็น ไม่ใช่เอาแต่ความคิดตน
โคตรใช่อ่ะ เราเห็นด้วยกับคห.นี้เลยค่ะ
-
:z3: นั่นไงงงง ว่าแล้วว่าเท็นต้องมีจุดประสงค์ในการเข้าหา
รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เห็นชื่อเป็นตัวเอียงแล้ว และก็คิดว่าคงเกี่ยวกับ
ธีร์ แล้วก็เกี่ยวจริงๆ ด้วย คนนี้หรือเปล่าที่เป็นสาเหตุของเรื่อง
เมื่อตอนนั้นของธีร์กับแจ็คอ่ะ โง้ยยย ใครก็ได้มาเอาอิพี่เท็นนี่
ไปเก็บไกลๆ ทีค่ะ แง้ :katai1:
-
อิพี่เท็น! :fire: :angry2: ว่าแล้วๆ แต่ไม่นึกว่าเป็นถึงขนาดนี้ไง
นึกว่าแค่อาจหักหลังเพื่อนแค่นั้น แต่ที่ไหนได้แย่งแฟนเพื่อนอีก
อ้อหอ อหหหห :z6: :beat: แถมจะมาร้ายๆ อะไรอีกเนี่ย ฮือ
-
:hao5: สนุกมากๆค่ะ ตอนเขาแข่งกันเราก็ลุ้นยังกะอยู่ในงาน
แล้วแบบตอนที่หน้ากากลิงมีรูบิคในมือเรานี่แบบ อิผี! รู้เลย
โซ่แน่ๆ แล้วตอนถอดหน้ากากนะ หัวเราะแบบสะใจมากเลยค่ะ
โอ้ย โคตรมันส์อ่ะ ลุ้นสนุกโคตรๆ ดีมากดีจริงๆ ยินดีกับชัยชนะ
ของขี้ซุยบราเทอร์ด้วยค่ะ ปริ่มมาก ส่วนเท็น... ก็สงสารนิดหนึ่ง
อย่างที่ธีร์พูดก่อนจะจากกันอ่ะแหละ เท็นเหลือใครบ้าง ตรงนั้นอ่ะ
แล้วเท็นก็คงโดนว่ามาเยอะตอนอยู่ในทีม คงจะเก็บมาเยอะ
มาถึงจุดนี้ก็เลยเป็นแบบนั้นไป
-
[RE-PRINT] เกมเมอร์และน้องเด๋อของเขา #ซอโซ่ล่ามธีร์
วันนี้ - 2 ตุลาคม (เวลาสองทุ่มตรง)
รอบนี้ไม่ได้แถมสติ๊กเกอร์เด้อจ้า
ลิงก์รายละเอียด : goo.gl/8cNXfU
ลิงก์อัปเดตรายชื่อ : goo.gl/AeChcE
-
สนุกมากค่ะ o13 ชื่นชมนักเขียน เขียนลื่นไหล ไม่เยิ่นเย่อ มุขตลกสนุกสนานน่ารักดีค่ะ
ทำให้มอง บุคคลกลุ่มนี้ในมุมมองใหม่มากขึ้น
เพราะปรกติเห็นแต่ พวกพูดจาหยาบคายในร้านเน็ทร้านเกมส์
แต่กลุ่มคนที่ทำไรจริงจัง เราก็ชื่นชม (แต่ก็มีส่วนน้อยที่เห็น) เพราะส่วนใหญ่จะแบ่งเวลาไม่เป็น เสียการเรียน
แถมมีขโมยของ ขายยา เอาเงินมาเล่นเกมส์ (ตามที่เห็นข่าวบ่อยๆ)
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะค่ะ
-
เป็นนิยายแนวเกมเมอร์เรื่องแรกที่เคยอ่านเลย เราชอบอารมณ์คิดบวของน้องโซ่มาก น้องเหมือนเป็นที่ปัดเป่าทุกข์รุ่นพิเศษให้คนรอบตัว และชอบที่คนเขียนไม่ยัดเยียดความหล่อหรือเป๊ะเว่อร์ให้กับน้อง ให้น้องเป็นคนธรรมดาที่นิสัยน่ารักเว่อร์แบบนี้ก็ดีแล้วจริงๆ บรรยากาศภายในงานตอนท้ายเรื่องด้วยอ่านแล้วสนุกมาก แม้จะไม่เคยร่วมงานแนวนี้มาก่อนแต่อ่านแล้วยังรู้สึกเห็นภาพได้เลยว่าต้องสนุกและกดดันมากแน่ๆ เป็นนิยายอีกเรื่องที่เราจะเซฟเก็บไว้ในคลังส่วน อาจจะผ่านไปสักปีสองปี เดี๋ยวจะต้องกลับเข้ามาอ่านอีกแน่นอน
-
สนุกดี ไม่เล่นเกมเลยมีงงบ้าง แต่ชอบค่ะ
-
o13 :katai2-1: รู้สึกจิ้น เวลาอ่านคิดถึงพี่เอก เกมเมอร์ตัวจริงจู๊คเลย ชอบบบ
-
เราอ่านตัวละครพี่ธีร์แล้วนึกถึงพี่ซันนี่ตลอดเลย 5555 แบบตลกหน้าตายอะไรแบบนี้
ส่วนตัวเป็นคนเล่นเกมส์ แล้วคนที่จะเล่นเป็นอาชีพได้อะ มันต้องซ้อมๆๆ และซ้อม
เพราะมันจะมีคนที่เก่งขึ้นมาเรื่อยๆ เราก็ต้องอัพตัวเองเรื่อยๆ ไม่งั้นเราว่าไม่รอดนะ
เข้าใจเหตุผลของพี่ธีร์ได้ มันต้องสละอะไรหลายอย่างนะเราว่า
ขนาดมีแฟนติดเกมส์ คนยังไม่ชอบกันเยอะเลย
อันนี้เป็นอาชีพนะ มันต้องเข้าใจและยอมรับเบอร์ไหน
ถ้ามันไม่เข้าใจตรงนี้ต่อให้รักแค่ไหนมันไม่ช่วยจริงๆ
เราอ่านแล้วไม่ค่อยสงสารเบลเท่าไหร่อ่ะ :hao4:
ส่วนน้องโซ่นั้น น่ารักมาก อยากจุ้บจิ้บเสียงสองด้วยทั้งวันทั้งคืน :-[
เนื้อเรื่องสนุกนะ เราชอบ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ด้วย ขอบคุณคนเขียน o13
-
18 ดีจัง
-
:กอด1: ชอบความน้องโซ่จัง ใสๆมากเลย
-
เพิ่งมาได้อ่านเรื่องนี้ อยากได้เล่มอ่ะะะะ ฮือออออ อ่านแล้วอินมาก เพราะชอบดูแคสเกม 5555 แต่งแบบลื่นไหลมากๆ ชอบมากเลยค่าา ถ้ายังมีเล่มเหลือจะดีมากเลยง่าาาา
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเราถึงขั้นอินกับเกมส์มากๆค่ะ นักเขียนทำได้ดีมากเลย แม้จะมีศัพท์เกมส์เฉพาะทางแต่ก็มีมาร์กเขียนบรรยายเอาไว้ใกล้ๆกัน ซึ่งมันดีมากค่ะ ปกติเราจะเจอแบบเอาไว้ล่างสุดของบน ซึ่งต้องเลื่อนลงไปอ่าน แล้วย้อนกลับขึ้นมาใหม่เพื่ออ่านต่อ เราว่ามันค่อนข้างเสียเวลาค่ะแบบอารมณ์สะดุด แต่ตัวเองทำได้ดีมากกกกกกกกก ทั้งการบรรยาย ตัวละคร การบรรถึงบรรยากาศการแข่งขัน เราอินมากจริงๆค่ะ สิ่งที่อยากเห็นเพิ่มเติมคืออินไซด์ว่าทำไหมธีร์คนหล่อถึงได้คิดแผนให้โซ่เล่นเป็นนักฆ่า แล้วตอนฝึกซ้อมแบบบรรยายคือเค้าทำยังไงกันบ้างค่ะ ตรงนี้ถ้ามีนะคะ เราว่าอินมากกว่านี้อีกค่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ เดี๋ยวเราจะตามไปอ่านตอนพิเศษในเล่มต่อนะ เยิฟฟฟฟฟ :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ...อยากอยู่กะเด็กๆไปเรื่อยๆ ขอให้ไม่มีตอนสุดท้ายได้ไหมอ่ะ
-
เรื่องสนุกมากๆค่ะ เหมือนกำลังนั่งเล่นเกมส์ไปด้วยเลย
น้องโซ่ก็น่ารักมากกกกกกกกก o13
-
ชอบซีนที่เบลกับธีร์มากคือมันเข้าใจ้งสองฝ่ายเลยคนเราก้มีเหตุผลดป็นของตัวเองต่อให้ไม่ใช่นิยายวายก็คิดว่าไปต่อไม่ได้อยู่ดีอะเหมือนาอวคนก็รักกันนะแค่เป้าหมายในชีวิตไปด้วยกันไม่ได้แค่นี้นเอง
-
ทุกควนล้วนสมควรได้รับคำปลอบใจนะคะพี่ธีร์ น้องโซ่น่ารักมากกก
-
ขอบทีมนีี้จังรุ้สึกอบอุ่น แงงง
-
อย่าว่าแต่พี่ธีร์แพ้น้องเลยเราก็แพ้น่ารักเกินไปแน้ววว
-
น้องลูกกกกกโดนอีพี่ธีร์หลอกล่อจนได้
-
แงงงจบแล้วประทับใจเป็นตอนจบที่ปลดล็อคทุกอย่าง ประทับใจในความเล่นเก่งของโซ่มาก5555555
-
ขอบคุณค่าา
-
:กอด1:กอดดดด น้องโซ่น่ารักจัง
-
อ่านนิยายแนวๆเกมส์มา2-3เรื่องติดๆกัน
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย
เป็นความกลมกล่อมของความรักและเกมส์
รักกกกกกกกกกกกกกกก
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังสนุก
-
อ่านจบแล้ว :110011: :z7:
น้องเด๋อความคิดบวกมาก น้องน่ารักมาก ใสมากไม่น่ามาตกหลุมอิพี่ธีร์เลย หยอกๆ แต่พอธีร์มาเจอน้องโซ่แล้วเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากจริงๆ ทั้งเรื่องครอบครัวเรื่องอะไร แต่ก็ยังคงความกาก ความหลงตัวเอง คีพคาแร็คเตอร์ได้แบบ555555
ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ สนุกค่ะ :pig4:
-
เราไปอ่าน #กันต์แหลม จบละเพิ่งมาอ่าน #ธีร์โซ่ สนุกจริงๆ
และตอนนี้ก็ติด #แจ็คเท็น สุดๆ เลยละ
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
สนุกมาก ๆ ครับ แหลมนี่เกรียนมาก ๆ เลย
ขอบคุณครับ
-
ชอบค่ะ สนุกมากๆเลย o13
-
:pig4:
-
หูยยยย เรื่องนี้น่ารักมากกกกก กอไก่ล้านตัวเลย ชอบมากค่ะ
หนูโซ่น่ารักมากๆ ชอบนิสัยน้องงงงงง
อีพี่ก็เป็นคนตลก
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้น้องเด๋อออ5555
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้จัง สนุกมาก รู้สึกผูกพันกับทุกคนเลย แต่หมั่นไส้พี่ธีร์มากกกก เกลียดดดความมั่นหน้า5555555 ส่วนโซ่นี่คือเหมาะกับคำว่า น้อนนนนนนน น่ารักที่สุดเลยลูก ส่วนแหลมก็น่ารักมีสเน่ห์เป็นสีสันของเรื่องเลย ชอบๆ ชอบพี่แจ็คด้วย โดยรวมคือชอบมาก พี่นักเขียนเขียนบรรยายอารมณ์และความรู้สึกของทุกคนออกมาได้ดีมาก อินมากรู้สึกและเข้าใจตามเลย น้อนโซ่คือพลังบวกสุดๆ ยิ้มตามน้องตลอด อิจฉาพี่ธีร์ที่ได้น้องไปอยู่ในอ้อมกอด เหมาะสมกันสุดๆ รักกกกกกก ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยที่เขียนเรื่องนี้ออกมาทำให้เราได้รู้จักและมีความสุขมากๆที่ได้อ่าน รักกกกกกครับผม :กอด1:
-
ชอบเล่นเกมอยู่แล้ว มาอ่านเรื่องนี้ อ่านบทบรรยายละภาพมาเป็นช็อตๆเลย
เนื่อเรื่องโอเค แต่ยังคาใจว่าเบลรู้ยังว่าโซ่เป็นแฟนกับธีร์งี้
:bye2:
-
สนุกมากเลยค่ะ ขนาดเป็นคนไม่เล่นเกม อ่านแล้วอินกับเกมได้และยังอินกับตัวละครด้วย ฮือ น้องโซ่คือดีมาก
-
สนุก ขำตลอดเรื่อง ถึงจะมีดราม่าเล็กๆ :laugh:
-
:pig4:
-
น้องเด๋อ โคตรของความน่ารักกก