สารบัญ ปลดล็อกให้ความรัก
กุญแจดอกที่
[1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3752402#msg3752402) , [2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3753576#msg3753576) , [3] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3757735#msg3757735) , [4] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3762099#msg3762099) , [5] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3766548#msg3766548) , [6] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3771241#msg3771241) , [7] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3775192#msg3775192) , [8] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3781169#msg3781169) , [9] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3786020#msg3786020) , [10] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3788862#msg3788862)
[11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3793424#msg3793424) , [12] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3799289#msg3799289) , [13] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3802703#msg3802703) , [14] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3806625#msg3806625) , [15] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3810423#msg3810423) , [16] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3814148#msg3814148) , [17] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3820139#msg3820139) , [18] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3824917#msg3824917) , [19] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3826263#msg3826263)
[20 ตอนจบ] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3829859#msg3829859) [ตัวอย่างตอนพิเศษ หนูด้วงรีวิว] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.msg3874514#msg3874514)
นิยายเรื่องอื่นๆของผู้แต่ง
ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายรองเท้าแตะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44925.0)
รักวุ่นดีปีโป้ช่วยลุ้น ภาค 1 และ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45546.0)
จนกว่ารักจะทักทาย (18+) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47582.0)
เคลียร์คิวหัวใจเอาไว้ให้ความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52203.0)
ซีรีส์ชาวเกาะ
ปรุงรักให้ลงล็อก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58932.0)
ปลดล็อกให้ความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64395.0)
เพลงรักที่หายไป (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67389.0)
มนตราแห่งมายัน
ภาค วสันตวิษุวัต (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69992.0)
ภาค ครีษมายัน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70879.0)
เรื่องสั้น
ผู้โชคดี (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70401.0)
[ทางไปเพจ Loverouter จิ้มเลย] (https://www.facebook.com/Loverouter.Writer/)
[ทางไปทวิต Loverouter จิ้มเลย] (https://twitter.com/loverouter)
---------------------
(มีต่อด่านบนค่ะ)
เทียมฟ้านั่งเท้าคางดูหนูด้วงกับก้านช้อนปลาเล่นกันอยู่พร้อมกับมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของตัวเองตลอดเวลา จะว่ายิ้มให้หนูด้วงก็ไม่เชิงเพราะตอนนี้เทียมฟ้ากำลังนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ ตอนที่เห็นว่าพญามาเยี่ยมที่อนามัยเทียมฟ้าก็ดีใจจนแทบจะลุกขึ้นมาพูดคุยด้วย แต่ใจก็สั่งว่าให้แกล้งนอนหลับไปก่อนจึงทำเป็นนอนนิ่งๆ แล้วตอนที่ตัวเองคว้าข้อมือของพญามาแนบแก้ม ตอนนั้นยอมรับว่าตกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ใจกล้าแบบนั้นเลยต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าทำเป็นว่านอนละเมอ โชคดีที่พญาเชื่อและยอมให้เทียมฟ้าจับมือเอาไว้อย่างนั้น จนกระทั่งพญาเริ่มง่วงจัดแล้วลุกขึ้นมานอนบนเตียงแถมยังกอดเทียมเอาฟ้าเอาไว้ เล่นเอาเทียมฟ้าใจเต้นตึกตักนอนไม่หลับเลยจนถึงเช้า
“อาน้อน อาน้อน อาน้อน”
“ครับ ขอโทษทีครับ อาเหม่อไปหน่อย” เทียมฟ้าสะดุ้งออกจากภวังค์เมื่อหนูด้วงมาเขย่าที่แขน
“ปลาขอนอาน้อนอยู่นี่” หนูด้วงชี้ไปที่ปลาตัวเล็กสีส้มที่มีหางสีดำ
“เก่งจัง หนูด้วงจำได้ด้วยว่าอาน้องชอบตัวนี้” เทียมฟ้าก็อยากจะได้เจ้าปลาตัวนี้กลับไปแต่ว่าเกรงใจพญา ตัวเองเป็นแค่คนอาศัยจะมาทำอะไรตามใจไม่ได้ ได้แต่หวังว่าก่อนกลับกรุงเทพเจ้าปลาตัวนี้จะยังอยู่
“ไหนว่าป่วย สรุปว่าเรียกร้องความสนใจสินะ” โจ้เห็นเทียมฟ้านั่งอยู่หน้าร้านปลาตู้เลยรีบเดินเข้ามาหา ยิ่งเห็นว่าเทียมฟ้าดูสบายดียิ่งไม่พอใจเพราะเทียมฟ้ากับคนชื่อตังทำให้โจ้ชวดที่จะทำคะแนนกับพญา
“ไอ้โจ้ มึงอย่าปากดี” ก้านได้ยินรีบลุกมาขวางเอาไว้
“มึงนั่นแหละอย่าปากดี เป็นแค่ขี้ข้า มึงคงลืมไปแล้วสินะว่าเคยโดนนายพญาต่อยเพราะมาหือกับกู อยากโดนอีกรึไงไอ้ขี้ข้า ไอ้สถุล” โจ้หันไปด่าก้านแบบไม่ยำเกรงหน้าตาของก้านเลยเพราะถือว่าพญาเคยให้ท้ายตลอด
“พี่ก้านปิดตาหนูด้วง” เทียมฟ้าหันไปพูดกับก้าน ก้านไม่เข้าใจแต่ก็รีบทำตามที่เทียมฟ้าบอก
เพี๊ยะ!
“มึงกล้าตบกูเหรอ” โจ้ตวาดเสียงดังเมื่อโดนฝ่ามือของเทียมฟ้าฟาดเข้าที่ใบหน้า
“หนูจัว” หนูด้วงตกใจและเริ่มเบะปากเมื่อได้ยินเสียงตวาดของโจ้ ไอ้ก้านรีบอุ้มหนูด้วงขึ้นมากอด ห่วงคุณชายน้องจะโดนโจ้ทำร้ายกลับก็ห่วง แต่ก็ต้องปลอบนายน้อยเอาไว้เพราะรู้ว่านายน้อยกลัวเวลามีคนมาทำเสียงดังใกล้ๆ
“กล้า แล้วจำเอาไว้อย่าพูดจาหยาบคายต่อหน้าหนูด้วง แล้วก็อย่าเหยียดพี่ก้านแบบนี้” เทียมฟ้าจ้องหน้าโจ้แบบไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด โจ้เงื้อมือขึ้นมาทำท่าจะตบเทียมฟ้าคืนบ้าง
“ไอ้โจ้!” เสียงของพญาทำให้โจ้ต้องค้างมือเอาไว้อย่างนั้น
“นายพญา มันตบผมก่อน” โจ้รีบลดมือลงแล้วเดินไปฟ้องพญา
“กูเห็นแล้ว”
“นายต้องจัดการให้ผม” โจ้แสร้งทำเสียงตัดพ้อ
“ขอโทษโจ้ซะ” พญาพูดกับเทียมฟ้า
“ไม่ได้นะนาย คุณชายน้องเป็นถึงหม่อมราชวงศ์” ไอ้ก้านรีบขัด
“แล้วไง คนสูงส่งทำผิดไม่ต้องขอโทษใครเหรอวะ” พญาหันไปมองหน้าของเทียมฟ้า
“ขอโทษครับ” เทียมฟ้าหันไปพูดกับโจ้ โจ้แสยะยิ้มให้เทียมฟ้าก่อนจะสวมกอดแขนของพญาพร้อมกับหอมแก้มและจูบปากพญาแบบเผินๆ ต่อหน้าทุกคนเพื่ออวดว่าตัวเองเป็นใคร เสียงซุบซิบจากพ่อค้าแม่ค้าดังมาให้ได้ยินแต่พญาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา นั่นยิ่งทำให้โจ้ได้ใจ
“มึงก็ขอโทษไอ้ก้านด้วย” พญาหันมาพูดกับโจ้
“อะไรนะนาย!” โจ้ตกใจที่ได้ยิน
“มึงจะเอ่ยปากขอโทษมันหรือจะกราบมัน มึงเลือกเอา” พญาถามด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน โจ้ยืนนิ่งอยู่นานจนเห็นว่าสีหน้าของพญาเอาจริงมากกว่าเดิม
“ขอโทษ!” โจ้จำต้องพูดเพราะกลัวพญา เมื่อขอโทษเสร็จโจ้ก็เดินกลับร้านของตัวเองไปเลยด้วยความน้อยใจและแค้นใจ คนแถวนั้นที่เกลียดโจ้กับเจ๊จินเพราะทั้งสองคนลำพองว่าเป็นคนโปรดของเจ้าของตลาดก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะไล่หลังโจ้กันยกใหญ่
“พวกมึงก็กลับไปขายของกันได้แล้ว หรือจะไม่ขาย กูจะได้เอาที่คืนให้หมด” พญาถามคนที่มามุงดู พอทุกคนได้ยินเสียงของพญาต่างคนต่างก็รีบกลับไปที่แผงขายของของตัวเองแล้วหยุดการนินทาแทบจะทันที
“ขอบคุณนะนาย ขอบคุณคุณชายน้องด้วยที่ปกป้องไอ้ก้าน” ไอ้ก้านน้ำตาซึม
“เราเป็นเพื่อนกัน น้องไม่ยอมให้ใครมาว่าเพื่อนน้องหรอก หนูด้วงมาหาอาน้องนะ อาน้องขอโทษที่ทำให้หนูด้วงตกใจ เราไปกินไอศกรีมกันดีกว่าเนอะ” เทียมฟ้าพูดกับก้านจบแล้วจึงหันมาพูดกับหนูด้วง แต่เทียมฟ้าไม่ยอมพูดกับพญา แถมยังอุ้มหนูด้วงเดินผ่านพญาไปที่ร้านไอศกรีมเลย
“หนูจากินรสสตอตารี่ใส่นมด้วย หนูกินสอนลูดได้มั้ย หนูจากินชอตตาแลตด้วย” หนูด้วงส่งเสียงเจื้อยแจ้วสดใสเพราะจะได้กินของโปรด
“มันงอนกูเหรอวะไอ้ก้าน กูทำอะไรผิด” พญาหันไปถามก้านเมื่อเห็นว่าเทียมฟ้าทำเฉยชาใส่
“ไม่ผิดหรอกครับ นายพญาของก้านโคตรเท่ห์เลย” ไอ้ก้านยังซึ้งใจนายของมัน ในอดีตนายของมันชอบตามใจไอ้โจ้จนมันได้ใจ ไอ้โจ้มันเคยใส่ความไอ้ก้าน มันหาว่าไอ้ก้านคนนี้แอบมองมันตอนมันอาบน้ำ นายพญาโมโหจึงต่อยไอ้ก้านเสียร่วงลงไปกองกับพื้น แต่ตอนนี้นายของมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ซึ่งการกระทำของนายพญาครั้งนี้ทำให้ไอ้ก้านยิ่งรู้สึกเทิดทูนนายของมันเหลือเกิน
“เออ ถ้ากูไม่ผิดแล้วมันมีสิทธิ์อะไรมางอนกู ว่าแต่เมื่อกี้มึงเห็นไหม ตัวมันเล็กแค่นั้นแต่แรงตบอย่างกับนักวอลเล่ย์ทีมชาติ” พญาทำหน้าสยองก่อนจะเดินตามไปที่ร้านไอศกรีม
“ยุงพะยากินมั้ย” หนูด้วงถามเมื่อเห็นพญาเดินมายืนใกล้ๆ
“น้ากินกับหนูด้วงได้ไหม” พญาลองใจหลาน ทีแรกหนูด้วงก็ทำท่าลังเลแต่สุดท้ายก็พยักหน้า พญาเลยยื่นหน้าเข้าไปชิมไอศกรีมในมือหลาน ใบหน้าของพญาจึงเฉียดใบหน้าของเทียมฟ้าที่อุ้มหนูด้วงอยู่
“เปื้อนปาก” เทียมฟ้าทำหน้าตายบอกกับพญาทั้งที่ตอนนี้หน้าของตัวเองแดงไปถึงใบหูแล้ว
“หมดยัง” พญาเช็ดปากตัวเองก่อนจะถาม
“ยัง มีตรงแก้มด้วย”
“หมดยัง”
“ยัง”
“ตรงไหนวะ” พญาก็พยายามจะเช็ดไปทั่วหน้าแล้วแต่เทียมฟ้าก็ยังบอกว่ายังเปื้อนตลอด เทียมฟ้าตัดสินใจเอานิ้วของตัวเองป้ายคราบไอศกรีมออกให้
“มึงบอกเปื้อนปากกับแก้ม แต่มาเช็ดตรงคางให้กูเนี่ยนะ” พญาขมวดคิ้ว
“ไอศกรีมมันเปื้อนที่คาง แต่แก้มกับปากของพี่เปื้อนของสกปรก” เทียมฟ้าพูดจบก็พาหนูด้วงเดินไปที่อื่นต่อ
“หน้ากูสกปรกอะไรวะไอ้ก้าน” พญาหันมาถามลูกน้อง พอเห็นไอ้ก้านทำปากจู๋ก็เข้าใจในทันทีว่าเทียมฟ้าหมายถึงปากกับแก้มที่โดนโจ้หอม
“หึ ไหนบอกว่าไม่รักกู หึงกูชัดๆ” พญาหัวเราะในลำคอ
“นายดีใจเหรอที่คุณชายน้องหึง” ไอ้ก้านถาม
“มะเหงกสิ กูก็แค่อยากจะรู้ว่าคนที่แอบชอบคนอื่นแล้วไม่ต้องการอะไรจากเขามันมีจริงรึเปล่า”
“แต่นายดูอารมณ์ดีนะที่คุณชายน้องหึง” ไอ้ก้านยังย้ำ
“กูจะเริ่มอารมณ์เสียเพราะมึงนี่แหละไอ้ก้าน!” พญาทำท่าจะเตะไอ้ก้านที่มันพูดมาก ไอ้ก้านหัวเราะแล้วรีบเผ่นตามคุณชายน้องกับนายน้อยตัวเล็กของมันไปก่อนที่จะโดนเตะจริงๆ
..
สมุดบัญชีจำนวนหนึ่งถูกวางกองอยู่ตรงหน้าของเทียมฟ้า เทียมฟ้าเห็นว่าหนูด้วงนอนหลับตอนกลางวันอยู่จึงให้ก้านไปเอาสมุดบัญชีทั้งของเก่าและของใหม่มาให้ดู คนที่ทำบัญชีให้พญาก็คือ ‘จุ๋ม” น้าสาวของโจ้ เมื่อรู้ว่าพญาให้เอาสมุดบัญชีมาให้เทียมฟ้าตรวจก็ไม่พอใจ เทียมฟ้านั่งดูเงียบๆ จนจุ๋มเริ่มอึดอัด แต่จุ๋มก็ไม่กล้าแสดงอาการอะไรเพราะพญานั่งอยู่ด้วย
เทียมฟ้าก็เพิ่งจะรู้จากคนขายปลาตู้ว่าที่ผ่านมาพญาไม่เคยลงมาดูแลตลาดเองเลย ได้แต่สั่งให้จุ๋มเป็นคนมาเก็บค่าเช่าแล้วก็นำไปโอนเข้าบัญชีให้ ส่วนแม่ของโจ้ก็เป็นคนดูแลความเรียบร้อยในตลาด ใครจะมาขอเช่าร้านหรือเช่าแผงลอยก็ต้องผ่านเจ๊จินก่อนทั้งนั้น ซึ่งคนขายปลาแอบนินทาว่าเจ๊จินฟันค่านายหน้าพ่อค้าแม่ค้าในตลาดแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดเพราะรู้ว่าโจ้เป็นคนโปรดของพญา
“มีอะไรอยากจะถามไหมคะ” จุ๋มถามเทียมฟ้า
“ยังไม่มีตอนนี้”
“ถ้าอย่างนั้นดิฉันเอาบัญชีกลับไปได้รึยัง”
“ยังครับ เอาไว้ที่นี่เลย ถ้าเสร็จแล้วจะให้พี่ก้านเอาไปคืน”
“แต่ว่า...นายคะ” จุ๋มหันไปหาพญา
“เอาไว้นี่แหละ” พญาตอบสั้นๆ
“งั้นจุ๋มกลับก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรให้ไอ้ก้านไปตามก็แล้วกัน” จุ๋มยกมือไหว้พญาทั้งที่พญาอ่อนกว่าก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิดที่พญาปล่อยให้เทียมฟ้ามายุ่มย่ามงานของตน
“พี่รู้ใช่ไหมว่าบัญชีมันไม่โปร่งใส” เทียมฟ้าหันมาถามพญา
“รู้”
“แล้วพี่ก็ปล่อยแบบนั้นเหรอครับ”
“กูมีเงินเยอะแยะ แบ่งๆ ให้คนอื่นไปบ้างขนหน้าแข้งก็ไม่ร่วงหรอก”
“พี่จะทำการกุศลอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่การบริจาคให้คนขี้โกง”
“มันจะโกงกูไปสักกี่บาทกัน”
“จะบาทเดียวก็ไม่ได้”
“มึงจะซีเรียสไปทำไมวะ เงินก็เงินกู”
“น้องไม่รู้หรอกว่าการที่พี่ทำตัวเหมือนคนเบื่อโลกแบบนี้เพราะอะไร เพราะพี่อยากประชดคุณอาพยนต์หรือเป็นเพราะพี่ไม่เอาไหนจริงๆ”
“มันจะมากไปแล้วนะ” พญาเริ่มโมโหที่เทียมฟ้าต่อว่าตน
“พี่จะโกรธน้องที่น้องพูดตรงๆ ก็ได้ พี่คิดดูนะครับ พี่บอกว่าจะยกตลาดให้หนูด้วง แต่ถ้ารอบตัวพี่มีแต่คนไม่ซื่อสัตย์ พี่อยากให้หนูด้วงอยู่กับคนแบบนี้เหรอครับ” คำพูดของเทียมฟ้าเหมือนฟ้าผ่าลงมาที่หัวของพญาอย่างแรง สิ่งที่เทียมฟ้าพูดมันทำให้พญาเพิ่งตระหนักว่าตัวเองไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ปากก็บอกว่ารักหนูด้วงแต่เขาไม่เคยทำอะไรเพื่อหนูด้วงเลยจริงๆ
“แล้วกูต้องทำยังไง” พญาถามเสียงเบา
“พี่ต้องลุกขึ้นมาวางรากฐานให้หนูด้วง ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อที่หนูด้วงจะได้ไม่ลำบากทีหลัง”
“ตกลง จะให้กูทำอะไรพูดมาเลย” พญานิ่งคิดก่อนจะพูดกับเทียมฟ้าด้วยน้ำเสียงมาดมั่น
“น้องจะสอนให้พี่ดูบัญชีก่อน เรื่องอื่นค่อยแก้กันไป น้องจะช่วยพี่เอง”
“มึงอยากได้เงินเดือนเท่าไหร่ว่ามาเลย”
“เงินน้องมีแล้ว เอาไว้น้องจะบอกว่าอยากได้อะไรทีหลัง”
“หึ จะเล่นมุกขอหัวใจกูละสิ” พญาเอามือเท้าโต๊ะก่อนจะแกล้งโน้มหน้าไปใกล้เทียมฟ้า
“น้องบอกแล้วว่าน้องไม่ต้องการอะไร” เทียมฟ้าไม่ได้หลบแต่กลับเงยหน้าไปยิ้มให้พญา เป็นรอยยิ้มที่พญาเริ่มจะเห็นจนชิน
“แล้วกูจะรอดู” พญายักไหล่ ในใจก็คิดว่ามีเทียมฟ้าให้แกล้งชีวิตก็เพลินดีเหมือนกัน
...
ตกเย็นนับตังค์ขับรถมารับหนูด้วงที่ตลาดด้วยตัวเอง เมื่อเดินมาถึงสำหนักงานของพญาแล้วพบว่าพญากำลังนั่งหน้าเครียดอยู่กับเทียมฟ้าก็ทำหน้าประหลาดใจ ด้านหน้าของคนทั้งคู่มีแต่สมุดบัญชีกองเต็มไปหมด นับตังค์ไม่ได้เข้าไปกวนทั้งสองคน ได้แต่แอบยืนดูอยู่ที่หน้าร้านจนไอ้ก้านจูงมือหนูด้วงเข้ามาทัก
“มารับเองเลยเหรอครับ ไอ้ก้านว่าจะไปส่งตอนหกโมงเย็น”
“มัมๆ หนูไปแคะคาหนมครดมาด้วย ชาหนุดฉุดฉุด” หนูด้วงยื่นกระทงขนมครกให้นับตังค์ดู
“ดื้อรึเปล่า”
“หนูไม่ดื้อ”
“ไม่ดื้อหรอกครับ นายน้อยน่ารักมากเลย ฉลาด เก่ง อะไรที่คุณตังสอนเอาไว้ว่าไม่ให้ทำก็ไม่ทำ แถมยังมาสอนก้านด้วย” ไอ้ก้านเล่าถึงนายน้อยของมันด้วยความภูมิใจ
“แล้วสองคนนั้นเขาทำอะไรกัน”
“คุณชายน้องกำลังสอนนายตรวจบัญชี ไอ้ก้านล่ะดีใจจนน้ำตาจะไหลเลยคุณตัง นายพญาไม่เคยสนใจอะไรเลยเพราะอยากประชดนายหัวพยนต์ ก้านไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้”
“เจ้านายของก้านเป็นคนดีแต่แค่รอเวลาลอกคราบแค่นั้นแหละ แต่เผอิญลอกเองไม่ได้เลยต้องหาคนมาช่วย”
“ไม่มีใครเคยเชื่อถือนายพญาเลย” ก้านตัดพ้อแทนนายของมัน
“จะให้คนอื่นเชื่อได้ไงในเมื่อนายของก้านยังไม่เชื่อถือตัวเองเลย การที่ฉันให้หนูด้วงมาอยู่กับนายของก้านเพราะว่าอยากให้เขารู้ว่าชีวิตของเขายังมีเป้าหมายที่ต้องทำ ฉันเชื่อว่าหนูด้วงจะทำให้เขารู้สึกภูมิใจในตัวเอง ฝากก้านด้วยนะ หนูด้วงเองก็เจอกับอะไรมาเยอะ ปกป้องเขาด้วย”
“ไอ้ก้านจะปกป้องนายน้อยด้วยชีวิตของไอ้ก้านเลยครับไม่ต้องห่วง” ก้านรีบรับคำ
“ขอบใจนะ” นับตังค์ยิ้มให้ก้านก่อนจะจูงมือหนูด้วงเข้าไปในสำนักงาน
“น้องตัง ช่วยพี่ด้วย พี่จะอ้วกเป็นตัวเลขแล้ว” พญาเห็นนับตังค์เดินเข้ามาก็อ้อนทันที
“มากไปลุง” นับตังค์รีบเบรกความเวอร์ของพญาเอาไว้ก่อน
“ทำไมวันนี้มารับเองครับ” เทียมฟ้าลุกเดินมาหานับตังค์
“วันนี้สอนเสร็จเร็ว คุณย่าท่านคิดถึงหนูด้วงด้วยเลยจะมารับไปให้ท่านได้เล่นกับหนูด้วงบ้าง”
“วันนี้ท่านไม่ได้ไปนั่งสวดมนต์ที่วัดเหรอครับ”
“วันนี้ท่านปวดเข่าเลยไม่ได้ไป แต่หลวงพี่ก็มาให้ธรรมเทศนาท่านที่บ้าน” นับตังค์พูดถึงหลวงพี่อนาทาโน ซึ่งก็คือพ่อของหนูด้วงที่บวชเป็นพระหลังจากที่แม่ของหนูด้วงเสียชีวิตไปแล้ว
“แล้วตังมากับใคร” พญาลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายเพราะนั่งนานจนเมื่อยไปหมด
“มาคนเดียว เออ พรุ่งนี้พวกตังจะออกไปตกหมึกกัน ลุงกับคุณชายน้องจะไปไหม” นับตังค์นึกขึ้นได้จึงถามขึ้น
“ไปๆ น้องอยากไป” เทียมฟ้าตื่นเต้นจึงรีบตอบตกลง
“ไปดิ เอาเรือของพี่ไปไหม” พญาเห็นว่าเรือประมงของภูมิเทพลำใหญ่เลยเสนอไป
“ก็ดีนะ ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่ท่าเรือ ส่วนเวลาเดี๋ยวตังโทรบอกอีกที ตังกลับก่อนนะ”
“ขับรถดีๆ นะครับพี่ตัง” เทียมฟ้าเดินไปหอมหนูด้วง เป็นจังหวะเดียวกับที่พญาก็จะเดินมาหอมหนูด้วง หัวของพญากับเทียมฟ้าจึงชนกัน
“ฮ่าๆ หัวชนกันดันโป๊ด” หนูด้วงหัวเราะขำ
“ต้องพูดว่าดังโป๊กสิครับนายน้อย พูดไม่ชัดแล้วมันแปลกๆ” ก้านรีบช่วยแก้ให้
“ดันโป๊ด หนูก้อพูดว่าดันโป๊ด” หนูด้วงก็ยังพูดเหมือนเดิม แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ทุกคนหัวเราะขำในความน่ารักของเจ้าตัวเล็ก
พญาออกมาส่งนับตังค์กับหนูด้วงขึ้นรถและยืนมองจนลับสายตา หัวใจมันยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เจอหน้าคนที่หลงรัก พญาพยายามหาเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงรักนับตังค์ขนาดนั้นแต่มันก็นึกคำพูดที่จะบรรยายไม่ออก รู้แต่ว่ามันยิ้มได้
‘มันขึ้นอยู่กับว่าเรากำลังยิ้มให้ใคร ถ้าพี่อยู่ตรงหน้าคนที่พี่รัก ต่อให้พี่อยากร้องไห้แทบขาดใจแต่พี่ก็จะยิ้มให้เขา’
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้คำพูดและใบหน้าของเทียมฟ้าก็ลอยเข้ามาในหัว รอยยิ้มของเทียมฟ้าที่พญาหันไปก็เจอทุกครั้งมันมีความหมายอะไรกันแน่ การที่เทียมฟ้าพูดว่าชอบเขาและอยากอยู่ใกล้ๆ อยากช่วยโดยที่ไม่ต้องการอะไร มันทำให้พญาเริ่มคิดทบทวนว่าเทียมฟ้าจริงใจหรือแค่นึกสนุกแก้เบื่อแค่นั้น
โปรดติดตามตอนต่อไป
เรื่องนี้คงไม่ได้ออกแนวนิยายเชิงสาระอะไรมากนะคะ
ออกแนวน้ำเน่านิดๆ ฮาๆ หวานๆ มึนๆ
ออกตัวก่อนเลย แต่ก็หวังว่าผู้อ่านจะบันเทิงกับคนท่ามากอย่าลุงพญานะคะ
มาดูกันว่านายเอกผู้ซึ่งโคตรตรงไปตรงมาอย่างคุณชายน้องจะทำสำเร็จรึเปล่า
แต่ตาลุงนี่ตีมึนเอาการนะคะ ทั้งจูบ(ภาคปรุงรักฯ)
ทั้งกอดเขานะ ทำเป็นลำพองว่าเขาจะรักหลงตัวเอง
จิ๊...ผู้แต่งละหมั่นไส้นางจริงจริ๊ง อยากให้พ่อนักเลงโตเสียน้ำตา 5555555
ถ้ามีคำผิดเตือนเค้าได้น้า เค้าพยายามเพ่งแล้ววววว
[ทางไปเพจ Loverouter จิ้มเลย] (https://www.facebook.com/Loverouter.Writer/)
[ทางไปทวิต Loverouter จิ้มเลย] (https://twitter.com/loverouter)
(http://www.mx7.com/i/1d7/Wlzi1o.jpg)
เครดิตรูป Uknow375050892.51.com
(ต่อจากด้านบนค่ะ)
เทียมฟ้าบอกตัวเองให้ใจเย็นทั้งที่นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เพราะคอยชะเง้อมองดูอยู่ว่าพญาจะลงมาเมื่อไหร่ ลำพังท่านป้ายังไม่น่ากังวลเท่าไหร่เพราะท่านมีเมตตาและก็รู้จักครอบครัวของพญาเป็นอย่างดี กับคุณลุงชาญชัยและคุณป้าทรงวาดท่านคงไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากนัก จะห่วงก็แต่หม่อมปรียานุชและหม่อมจริญซึ่งไม่ค่อยชอบมารดาของเทียมฟ้าเป็นทุนอยู่แล้ว เทียมฟ้ากลัวว่าสองคนนั้นจะพูดจาไม่ให้เกียรติพญา กลัวว่าพญาจะหมดความอดทนแล้วเผลอโต้ตอบหม่อมทั้งสองคนต่อหน้าหม่อมเจ้าหญิงวิรงรอง ขนาดเทียมฟ้าเองยังแทบทนคำค่อนขอดของหม่อมปรียานุชไม่ค่อยได้ กลัวว่าคนใจร้อนอย่างพญาจะทนไม่ไหว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสองคนนั้นจะมาที่นี่ทำไม ที่ผ่านมาท่านพ่อรับสั่งให้เทียมฟ้าเคารพหม่อมทั้งสองเสมือนแม่ แต่ในเมื่อหม่อมทั้งสองไม่ได้เห็นเทียมฟ้าเป็นเสมือนลูก เทียมฟ้าเลยไม่รู้ว่าจะให้ความเคารพฝ่ายนั้นทำไมเหมือนกัน
“ป่านนี้ยังไม่ลงมาอีก ไม่รู้รึไงว่ามีผู้ใหญ่รออยู่” หม่อมปรียานุชหาช่องจะเล่นงานเทียมฟ้าอยู่แล้ว เมื่อรู้ว่าท่านหญิงจะเสด็จมาเสวยอาหารเย็นที่วังนี้เลยขอตามมาด้วย อยากจะมาทำความรู้จักนักเลงชั้นต่ำที่เทียมฟ้าควงอยู่ในตอนนี้ ถึงจะพอรู้มาว่าบ้านฝ่ายนั้นมีฐานะแต่ก็รู้มาอีกเช่นกันว่าในอดีตนายหัวพยนต์เป็นแค่คนเกเรไม่เอาไหน แต่เพราะได้เงินช่วยเหลือจากท่านหญิงจึงได้ดีจนทุกวันนี้ ในตอนนั้นวงสังคมยังซุบซิบกันว่าท่านหญิงวิแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนายหัวพยนต์แบบลับๆ ด้วยซ้ำ ถึงตอนนี้ครอบครัวของนายหัวพยนต์จะได้ดีแต่สำหรับเธอแล้วคนเคยอยู่ที่ต่ำมันย่อมแตกต่างจากคนที่อยู่ในสังคมชนชั้นสูงอย่างพวกเธออยู่ดี
“รอนิดหน่อยจะเป็นไรไปหม่อม” คุณทรงวาดระอากับความเรื่องมากของหม่อมปรียานุช ยังดีที่หม่อมจริญเป็นคนเฉยๆ ถึงจะไม่ชอบมารดาของเทียมฟ้าแต่ก็ยังรู้จักแยกแยะไม่พูดจนกระทบกระเทียบให้รำคาญใจ
“กระหม่อมขอประทานอภัยฝ่าบาทที่ลงมาช้า”
คนที่ทุกคนกำลังรอคอยเดินลงมาพร้อมกับเด็กน้อยทั้งสองคน เทียมฟ้าถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นคนรักของตัวเองในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสแล็คสีดำพอดีตัว ผมหวีเรียบและไม่ได้ใส่ต่างหูเหมือนเคย กิริยาท่าทางก็ดูสุภาพเรียบร้อยจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ส่วนหนูด้วงกับโอบอุ้มก็แต่งตัวเรียบร้อยไม่ต่างกัน ทั้งสามคนยกมือไหว้ญาติของเทียมฟ้าก่อนจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้
“หนูคิดถึนกาหม่อนย่า กาหม่อนย่าคิดถึนหนูมั้ย” หนูด้วงมาถึงก็อ้อนหม่อมเจ้าหญิงวิรงรองทันที ซึ่งคนถูกอ้อนถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
“คิดถึงสิ มาหาย่ามา” ท่านหญิงเรียกให้หนูด้วงมาหา
“ตายแล้ว ใครสั่งใครสอนให้ทำตัวสนิทสนมกับท่านหญิง แล้วเรียกท่านหญิงว่ากระหม่อมย่ามันใช้ได้เสียที่ไหนกัน” หม่อมปรียานุชร้องเสียงหลงจนหนูด้วงชะงักขา จากที่จะเดินไปหาท่านหญิงจึงรีบเดินกลับมาหลบที่หลังของพญาแทน
“อย่าให้มันมากไปเลยแม่ปรียานุช ฉันกับย่าของหนูด้วงเป็นเพื่อนรักกัน หนูด้วงก็เหมือนหลานของฉัน เด็กตัวแค่นี้พยายามจะหัดพูดคำราชาศัพท์ จะผิดจะถูกบ้างหล่อนจะถือสาอะไร ดูซิ..ทำเสียงดังจนเด็กตกอกตกใจหมดแล้ว หนูด้วงมาหาย่ามาลูก” ท่านหญิงเอ็ดหม่อมปรียานุชก่อนจะหันไปพูดกับหนูด้วง
“น่าเอ็นดูนะเพคะท่านหญิง ลูกเต้าเหล่าใครเหรอเพคะ” คุณทรงวาดเห็นหนูด้วงเดินมาหาท่านหญิงใกล้ๆ ก็นึกเอ็นดู พอได้ยินว่าเป็นหลานของสหายสนิทของท่านหญิงจึงอยากรู้
“ลูกของพ่อเหรียญเงินหลานคุณละม่อมน่ะแม่ทรงวาด แต่ตอนนี้พ่อของหนูด้วงบวชเป็นพระก็เลยให้นับตังค์ดูแลอยู่ หล่อนจำหนูนับตังค์ได้ใช่ไหม ที่เคยทำขนมไทยให้งานเลี้ยงของบริษัทยังไงล่ะ”
“ที่แท้เป็นลูกหลานของตระกูลมณีรัตน์เองหรอกเหรอเพคะ หม่อมฉันนึกว่าเป็นหลานของ...” หม่อมจริญปลายตาไปมองพญาเพราะยังมีใจอคติกับข่าวลือที่ได้ยินมา
“ก็เป็นหลานของพ่อพญาด้วย แม่ของหนูด้วงเป็นพี่สาวของพ่อพญา พอดีหนูนับตังค์ไปยุโรปเลยให้มาอยู่กับพ่อพญาชั่วคราว” หม่อมเจ้าหญิงวิรงรองอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ
“คุณละม่อมคิดผิดหรือเปล่าคะที่ให้ญาติฝ่ายแม่ของเด็กคนนี้ดูแล” หม่อมปรียานุชพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะมองพญาหัวจรดเท้า เทียมฟ้าสุดจะทนเลยคิดจะเถียงแทนพญาแต่พญากุมมือเทียมฟ้าเป็นเชิงห้ามเอาไว้เสียก่อน
“ได้ข่าวว่าตลาดของคุณเป็นตลาดใหญ่ที่สุดของจังหวัด คุณบริหารเองรึเปล่าครับ” คุณชาญชัยเอ่ยถามพญา
“พี่พญาดูแลเองครับ” เทียมฟ้าเป็นฝ่ายตอบแทน
“เมื่อก่อนผมจ้างคนดูแลเพราะว่าไม่ถนัด แต่ตอนนี้คุณชายน้องไปช่วยจัดระบบให้ใหม่ถึงได้รู้ว่าตัวเองมีข้อบกพร่องเยอะเลย ตอนนี้ผมเลยพยายามที่จะเรียนรู้และบริหารเองครับ” พญาตอบไปตามตรง
“แล้วต่อไปถ้าคุณชายน้องไม่ได้อยู่ช่วยคุณจะทำไหวเหรอคะ” หม่อมจริญถามขึ้นมาบ้าง
“พวกเศรษฐีใหม่ก็ใช้เงินเอาสิคะหม่อมจริญ รวยแต่ไร้สมองมีให้เห็นถมเถไป” หม่อมปรียานุชยังคงไม่หยุดค่อนขอด เทียมฟ้าได้ยินแล้วรู้สึกโกรธ แต่ก่อนที่จะลุกขึ้นต่อว่าหม่อมปากพล่อยคนนี้พญาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ครับ มีถมเถไป ผมก็เห็นอยู่” พญาพูดพร้อมกับมองหน้าหม่อมปรียานุชแบบตาไม่กระพริบ รอยยิ้มของพญาทำให้หม่อมปรียานุชรับรู้ได้ว่าคนรวยแต่ไร้สมองที่พญาบอกว่าเห็นอยู่คือตัวเธอเอง เธออยากจะร้องกรี๊ดออกมาแต่ว่าต้องอดทนเอาไว้เพราะยังเกรงใจท่านหญิงวิอยู่บ้าง
“นั่นนะสิครับ” เทียมฟ้ายิ้มสดใสเมื่อหม่อมปรียานุชถูกพญาตอกกลับแบบนุ่มนวลแต่บาดลึก ยอมรับว่ารู้สึกประหลาดใจในความใจเย็นของพญา ตัวเองต่างหากที่แทบจะกระโจนใส่หม่อมปรียานุชเพื่อให้หยุดพูดเสียที
“คุณยายคนนั้นใฉ่ห่วนฮูยาฮูปที่หูด้วย ปี้โอดอุ้นมาดูมาดู” หนูด้วงชี้ไปที่ต่างหูทองวงใหญ่ที่ห้อยอยู่ที่หูของหม่อมปรียานุชแล้วเปรียบถึงห่วงฮูลาฮูปที่ตัวเองกำลังเห่อ ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องได้ยินแล้วถึงกับกลั้นขำกันยกใหญ่ยกเว้นเจ้าของต่างหูที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“เสียมารยาท!” หม่อมปรียานุชถูกเรียกว่ายายก็โกรธจนหน้าแดง
“ก็หล่อนใส่ต่างหูวงใหญ่ขนาดนั้น เด็กก็แค่เข้าใจผิด เอาล่ะ..ฉันหิวแล้ว สำรวลจัดสำรับเลย” หม่อมเจ้าหญิงวิรงรองรีบสั่งให้ตั้งสำรับเพราะกลัวว่าหม่อมปรียานุชจะอาละวาดจนไม่ได้ทาน
การที่หม่อมเจ้าหญิงวิรงรองยอมให้หม่อมปรียานุชตามมาด้วยในวันนี้เพราะอยากดูว่าพญาจะมีความอดทนได้มากแค่ไหน หม่อมของท่านชายอโนทัยคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องปากพล่อย ไปที่ไหนก็วงแตกกันหมด ที่ท่านหญิงไม่ถือสาเพราะนึกเห็นใจที่อาภัพวาสนาและถูกผู้ใหญ่กีดกันไม่ให้แต่งงานกับท่านชาย ส่วนหม่อมจริญเป็นคนฉลาด ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์แต่ก็รู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด ท่านหญิงต้องการให้ทุกคนได้มารู้จักพญาด้วยตัวเอง หลังจากนี้ก็สุดแท้แต่ที่ทุกคนจะตัดสินใจเอาเองว่าพญาเป็นคนอย่างไร โดยส่วนตัวแล้วท่านหญิงไม่ได้รังเกียจพญาแต่ก็ยอมรับว่าเป็นห่วงเพราะที่ผ่านมาพญาเป็นคนไม่เอาการเอางานและใช้ชีวิตไปวันๆ ส่วนคุณชายน้องก็ไม่ใช่คนใจเย็นอย่างที่ทุกคนเห็น ออกจะเอาแต่ใจด้วยซ้ำไป แต่ทั้งสองคนนี้ทำให้ท่านหญิงประหลาดใจ ทั้งคู่กลับเป็นเหมือนหยินกับหยาง คนหนึ่งแข็งนอกอ่อนใน คนหนึ่งอ่อนนอกแข็งใน ทั้งคู่ดูเสริมกันดีจนความกังวลใจของท่านหญิงเริ่มเบาบางลง
“หนูขอโทดคุณยาย” หนูด้วงยกมือไหว้หม่อมปรียานุชเมื่อเห็นอีกฝ่ายโกรธ ยุงพะยาเพิ่งจะสอนหนูด้วงว่าถ้าทำให้ใครโกรธต้องรู้จักขอโทษ
“โถ น่าเอ็นดูจริง แล้วอีกคนเป็นใครกันคะ” คุณทรงวาดรู้สึกเอ็นดูหนูด้วงมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อหันไปเห็นเด็กชายหน้าตาดีอีกคนที่นั่งอยู่ข้างพญาจึงเอ่ยถาม
“บุตรบุญธรรมของผมเองครับ”
“เรียนชั้นไหนแล้ว แล้วเรียนที่กรุงเทพหรือเปล่า” คุณชาญชัยเป็นฝ่ายถามเพราะนึกถูกชะตากับโอบอุ้ม
“เรียนที่โรงเรียนวัดแถวบ้านสินะ” หม่อมปรียานุชยังไม่วายจะประชดประชันคนอื่นต่อ จนกระทั่งโอบอุ้มตอบหม่อมปรียานุชเป็นภาษาอังกฤษแบบรัวๆ คุณปรียานุชถึงกับอ้าปากค้าง
“ท่าทางวันนี้คุณพี่จะไม่เหลือผมหงอกให้ถอนแล้วนะคะ” หม่อมจริญหัวเราะพลางกระซิบหม่อมปรียานุชที่ถูกเด็กถอนหงอกเข้าให้ เธอคิดว่าตัวเองคงต้องมองคนรักของคุณชายน้องเสียใหม่ ถึงเธอจะไม่ชอบมารดาของคุณชายน้องแต่เธอระลึกถึงบุญคุณของหม่อมเจ้าอโนทัยเสมอ สิ่งที่เธอจะตอบแทนบุญคุณของท่านชายได้ก็คือคอยเป็นหูเป็นตาให้ในวันที่ท่านชายล่วงลับไปแล้ว เธอรู้ดีว่าท่านชายเป็นห่วงลูกชายคนเล็กคนนี้มากที่สุดจึงคอยสอดส่องคัดกรองคนที่เข้ามาหาคุณชายน้อง ส่วนใหญ่คนพวกนั้นจ้องจะเข้ามาเพื่อผลประโยชน์และเธอก็ช่วยกำจัดไปได้หมด แต่กับคนนี้เธอเริ่มคิดว่าคงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“ต้องแปลให้ไหมครับหม่อม” เทียมฟ้าถามหม่อมปรียานุชที่กำลังออกอาการใบ้รับประทานไปชั่วขณะ
“คุยกันเสร็จแล้วใช่ไหมฉันจะได้ไม่ต้องแขวนท้องรออีก” ท่านหญิงกลัวว่าจะเกิดการปะทะคารมกันอีกจึงรีบยุติบทสนทนาของทุกคน
หลังอาหารเย็นเสร็จสิ้นพญาก็ยังถูกญาติๆ ของเทียมฟ้าซักถามพูดคุยกันอีกครู่ใหญ่ ซึ่งทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี พญาวางตัวได้ดี ใจเย็นและสุภาพอย่างไม่น่าเชื่อ ความน่ารักของหนูด้วงและความสุภาพนอบน้อมของโอบอุ้มที่ช่วยทำให้คุณชาญชัยกับคุณทรงวาดรวมถึงหม่อมจริญต้องมองพญาใหม่ ทั้งสามคนดูจะยอมรับในตัวพญามากขึ้น ยกเว้นหม่อมปรียานุชที่ยังคงยืนยันว่าพญาไม่คู่ควรกับเทียมฟ้า แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะทุกครั้งที่ค่อนขอดพญาโอบอุ้มก็จะพูดภาษาอังกฤษใส่เธอจนเธอทำตัวไม่ถูกเพราะภาษาอังกฤษเป็นจุดอ่อนของเธอ จนถึงด่านสุดท้ายคือหม่อมเจ้าหญิงวิรงรอง ท่านเรียกพญาให้เข้าไปคุยด้วยเป็นการส่วนตัว
เทียมฟ้าเดินวนไปวนมาด้วยความกังวลใจ สุดท้ายก็มายืนลุ้นอยู่ที่หน้าห้อง ไม่นานท่านหญิงก็เสด็จออกมาโดยมีพญาเดินตามหลังท่านหญิงมาอีกที เมื่อท่านหญิงเสด็จกลับแล้วเทียมฟ้าจึงได้รีบเข้ามาซักถามพญาว่าคุยอะไรกับท่านหญิงบ้าง
“กลัวท่านไม่ยกน้องให้พี่เหรอ” พญาเห็นสีหน้ากังวลของเทียมฟ้าเลยรั้งเอวเทียมฟ้าให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ
“น้องรู้ว่าท่านป้าไม่ใจร้ายกับน้องหรอก แต่น้องกลัวว่าท่านอาจจะตำหนิหรือมีข้อเสนออะไรที่อาจจะทำให้พี่ถอดใจจากน้อง”
“บอกแล้วไงว่าจะไม่ปล่อยให้ไปไหน”
“ท่านไม่ได้ว่าอะไรพี่ใช่ไหมครับ”
“ท่านถามแค่ว่าพี่มีอะไรจะพูดกับท่านไหม”
“แล้วพี่พูดอะไรกับท่านครับ”
“ไม่บอก”
“พี่อย่าแกล้งน้อง”
“ก็พี่ไม่อยากบอก”
“แต่น้องอยากรู้”
“แต่พี่ไม่ชอบให้เซ้าซี้”
“ขอโทษครับ” เทียมฟ้าหน้าจ๋อยและทำท่าจะเดินหนีไป แต่พญาโอบกระชับเทียมฟ้าเอาไว้พร้อมกับเอาจมูกไปคลอเคลียกับจมูกของอีกฝ่ายเบาๆ คิดว่าตัวเองแกล้งเจ้ากระต่ายมากพอแล้ว
“พี่บอกท่านว่าการได้รับความรักจากน้องถือเป็นเรื่องปาฏิหาริย์สำหรับพี่ ในเมื่อปาฏิหาริย์ได้ทำหน้าที่ของมันแล้ว ที่เหลือขอให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง”
เทียมฟ้าได้ยินแล้วก็พูดอะไรไม่ออก มีเพียงน้ำตาที่มาเอ่อคลอแทนความรู้สึกในใจ ความรักที่ได้จากพญาต่างหากที่เป็นเรื่องปาฏิหาริย์ ผู้ชายคนหนึ่งที่กลัวความผิดหวังกลับมอบความหวังทั้งหมดที่มีให้กับเทียมฟ้า ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองทั้งที่ไม่เคยต้องทำแบบนี้เพื่อใคร เทียมฟ้าไม่รู้ว่าพญาอึดอัดใจไหมที่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ทุกการกระทำของพญามันพูดแทนคำว่ารัก
“น้องควรทำยังไงดี” เทียมฟ้าถาม
“อะไร” พญาไม่เข้าใจคำถามของอีกฝ่าย
“ทำยังไงดีจะให้พี่รู้ว่าน้องรักพี่มาก”
“ขึ้นห้องกันแล้วพี่จะบอก” พญายิ้มแบบมีเลศนัยก่อนจะจูงเทียมฟ้าขึ้นไปบนห้อง
ระหว่างทางขึ้นไปที่ห้องนอนพญาก็คิดแผนการมากมายที่จะจัดการกินเจ้ากระต่ายให้สมใจ แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วก็รู้เลยว่าสิ่งที่คิดจะทำคงไม่ได้ทำอย่างที่ใจหวังเสียแล้ว
“ยุงพะยามาดูมาดู หนูเย่นฮูยาฮูปเก่นแย้ว” หนูด้วงส่ายเอวโชว์อยู่บนเตียงโดยมีห่วงฮูลาฮูปหมุนเหวี่ยงอยู่รอบเอว
“โห เก่งมากเลยครับ หนูด้วงทำได้แล้ว” เทียมฟ้าปรบมือให้หนูด้วงที่สามารถเล่นห่วงฮูลาฮูปได้แล้ว
“หนูเป็นปู้วิเฉด” หนูด้วงอมยิ้มจนแก้มป่อง
“เจ้าอุ้ม ทำไมทำหน้าเครียด” พญาเห็นโอบอุ้มนั่งมองจอคอมพิวเตอร์ไปขมวดคิ้วไป
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” โอบอุ้มจะปิดคอมแต่พญารีบเดินไปดูก่อน เมื่อเห็นว่าโอบอุ้มดูอะไรก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ทำหน้าเจื่อนๆ พญายิ้มแหยๆ ก่อนจะซุบซิบกับโอบอุ้ม
“อะไร มีอะไรเหรอครับ” เทียมฟ้าหรี่ตามองสองพ่อลูกที่ทำท่ามีลับลมคมในกันอยู่สองคน
“ไม่มีอะไร” พญาทำท่าจะปิดคอมแต่เทียมฟ้าก็เดินมาขัดขวางได้ทัน หนูด้วงกระโดดลงมาจากเตียงแล้ววิ่งมาชะเง้อคอดูบ้าง
“ตะไมอาน้อนมีหน้านิดเดียว” หนูด้วงเห็นรูปถ่ายของเทียมฟ้าที่มีหน้าโผล่มาครึ่งเดียวจึงเอ่ยสงสัย
“พี่...” เทียมฟ้าห่อไหล่เมื่อเลื่อนดูภาพถ่ายทั้งหมดที่ไปเที่ยวมาในวันนี้ เทียมฟ้าให้พญาเป็นตากล้องให้เพราะว่าชวนเล่นเครื่องเล่นอะไรที่เสียวๆ พญาก็ไม่ยอมเล่น แต่เทียมฟ้าไม่คิดว่าพญาจะถ่ายรูปได้อ่อนหัดขนาดนี้ ถ้าภาพไม่เอียงจนคนในรูปหลุดเฟรมก็ถ่ายขาดๆ เกินๆ
“ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบถ่ายรูป” พญาเสียงอ่อย
“น้องนึกว่าพี่ไม่ชอบถูกถ่ายนี่นา แต่ไม่คิดว่าจะถ่ายรูปไม่เป็น” เทียมฟ้าทั้งขำทั้งสงสารตัวเอง อุตส่าห์คิดว่าจะมีรูปทุกคนเอาไว้ดูกลับมีแต่รูปตลกๆ ทั้งนั้น
“รูปนี้หนูด้วงถ่ายครับ” โอบอุ้มเลื่อนไปรูปสุดท้ายที่หนูด้วงร้องขอโอบอุ้มว่าจะถ่ายบ้าง ปรากฏว่าเป็นรูปพญากำลังแอบหอมแก้มเทียมฟ้าอยู่พอดี ถึงภาพจะเบลอเล็กน้อยแต่เป็นรูปคู่รูปเดียวของเทียมฟ้ากับพญาที่มีอยู่ในกล้อง
“สุดยอดเลยหลานรัก” พญารีบอุ้มหนูด้วงมาหอมพร้อมกับชื่นชมที่ช่วยกู้วิกฤติให้
“หนูเป็นปู้วิเฉด”
“วิเศษที่สุด เก่งกว่าน้าอีก น้าพูดไม่เพราะ ทำงานไม่เป็น ถ่ายรูปก็ไม่เก่ง สู้ใครไม่ได้เลยเนอะ” พญาเอ่ยชมหนูด้วงก่อนจะตำหนิตัวเอง
“แต่ป๊าเป็นคนดี” โอบอุ้มเห็นพญาต่อว่าตัวเองเลยรีบพูดข้อดีของพญา
“พี่เป็นคนมีน้ำใจ” เทียมฟ้าพูดขึ้นมาบ้าง
“ถึงป๊าจะพูดไม่เพราะแต่ทุกคำพูดคือความจริงใจ”
“พี่ทำงานไม่เก่งแต่ยุติธรรมกับลูกน้องทุกคน”
“ป๊าปกป้องพวกเรา”
“พี่ทำให้น้องรัก”
“ป๊าทำให้โอบรัก”
“แย้วใครยักหนู” หนูด้วงมองหน้าโอบอุ้มสลับกับเทียมฟ้าไปมา เมื่อเห็นทั้งคู่บอกรักยุงพะยาเลยถามขึ้นมาบ้างเพราะกลัวว่าจะไม่มีคนรักตัวเอง
“ฮ่าๆ ตัวแสบเอ้ย เรารักกันหมดเลยดีไหม มากอดกันดีกว่า” พญาอ้าแขนข้างที่ไม่ได้อุ้มหนูด้วงออก เทียมฟ้าเดินเข้ามาสวมกอดพญา โอบอุ้มก็ลุกขึ้นมากอดพญาโดยมีหนูด้วงอยู่ตรงกลาง หนูด้วงหัวเราะชอบใจที่ถูกรุมกอด ทั้งสี่คนยืนกอดกันอยู่พักใหญ่ จนพญาแกล้งเซล้มไปที่เตียงทุกคนเลยล้มลงไปนอนบนเตียงกันหมด
เสียงหัวเราะดังลอดออกมานอกห้อง สำรวลที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องก็ลอบถอนหายใจก่อนจะระบายยิ้มออกมา วันนี้เธอได้เห็นแล้วว่าคนที่เธอดูถูกและคิดอคติคนนั้นทำเพื่อคุณชายน้องของเธอขนาดไหน เธอเห็นความพยายามและความอดทนของพญา พญาทำให้เธอคิดได้ว่าคนทุกคนควรได้รับโอกาส จะมีวาสนาต่อกันหรือไม่ก็คงขึ้นอยู่กับว่าจะรักษาโอกาสนั้นได้นานแค่ไหน เธอก็เป็นแค่คนรับใช้ที่ได้รับโอกาสจากท่านชาย คุณชายน้องก็ให้เกียรติเธอเหมือนกับเป็นญาติผู้ใหญ่ ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงคนรับใช้ แล้วทำไมเธอถึงใจมืดบอดดูถูกคนอื่นได้ถึงเพียงนี้ สำรวลตั้งใจว่าพรุ่งนี้เธอจะขอโทษพญาและบอกกับเขาว่าเขาคู่ควรกับคุณชายน้องของเธอจริงๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอฝากผลงานเรื่อง จนกว่ารักจะทักทาย ด้วยนะคะ
(https://www.picz.in.th/images/2018/03/06/SSpl8v.md.jpg)
(https://www.picz.in.th/images/2018/03/06/SSpD7E.md.jpg)
[ทางไปเพจ Loverouter จิ้มเลย] (https://www.facebook.com/Loverouter.Writer/)
[ทางไปทวิต Loverouter จิ้มเลย] (https://twitter.com/loverouter)
ตัวอย่างตอนพิเศษในเล่ม
หนูด้วงรีวิว
หลังจากที่กลับมาจากอังกฤษหนูด้วงก็ค่อนข้างซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด สาเหตุก็คงเป็นเพราะต้องอยู่ห่างไกลจากโอบอุ้มซึ่งเป็นพี่ชายคนโปรด พญากับเทียมฟ้าจึงพยายามหาสารพัดวิธีมาทำให้เจ้าตัวน้อยกลับมาแจ่มใสเหมือนเดิม แต่แม้เวลาจะล่วงเลยมาสักพักแต่กิจกรรมที่ทุกคนสรรหามาให้หนูด้วงทำก็ไม่ช่วยให้เด็กน้อยหัวเราะสดใสได้อย่างเต็มที่ สุดท้ายโอบอุ้มก็เป็นคนเสนอวิธีมา ซึ่งวิธีของโอบอุ้มก็คือให้เทียมฟ้าสอนให้หนูด้วงหัดถ่ายคลิปรีวิวของต่างๆ รอบตัว
“มันจะได้ผลเหรอวะ” พญาถามคนรัก
“น้องโอบบอกว่าหนูด้วงเป็นเด็กช่างจดช่างจำน่าจะสอนได้ไม่ยาก แล้วก็เป็นการฝึกให้หนูด้วงมั่นใจในตัวเองไปในตัว”
“เด็กตัวแค่นั้นจะไปถ่ายคลิปอะไรเป็น ขนาดพี่แค่ถ่ายรูปยังไม่ชัดเลย”
“ก็ลองดูก่อน นี่น้องแค่บอกไปว่าพี่โอบรอดูหนูด้วงรีวิวแค่นั้นหนูด้วงก็ทำหน้าตื่นเต้นสดใสขึ้นมาเลย”
“น้องจัดการไปก็แล้วกัน พี่ไม่ถนัดเรื่องเทคโนโลยี แต่พี่ว่าไม่ได้ผลหรอก” พญาส่ายหน้า ถึงจะคิดว่าไม่ได้ผลแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร
สองอาทิตย์ผ่านไป
“น้อง เห็นโทรศัพท์ของพี่ไหม พี่ว่าพี่วางเอาไว้ตรงนี้นะ”
“ถ้าพี่ไม่ได้ลืมเอาไว้ที่ไหนก็มีอยู่ที่เดียวแหละ”
“ที่ไหน”
“ห้องหนูด้วง”
“อีกแล้วเหรอวะหลานกู”
“น้องบอกแล้วว่าได้ผล เห็นไหมล่ะ เดี๋ยวนี้หนูด้วงกลับมาสดใสหัวเราะได้เหมือนเดิม แถมยังจะซ่ากว่าเดิมอีก”
“มันก็จริงที่หนูด้วงสดใสเหมือนเดิม แต่ไอ้รีวิวอะไรที่ว่าพี่ยังไม่เคยเห็นสักที มันช่วยให้หนูด้วงยิ้มได้ตรงไหน”
“ตรงที่หนูด้วงเริ่มมีความสุขในสิ่งที่ทำไงครับ หนูด้วงเป็นเด็กมีความคิดสร้างสรรค์ เห็นอะไรก็เอามีรีวิวตามแบบของตัวเอง ทั้งน่ารักทั้งฉลาด อีกอย่างหนึ่งก็ช่วยให้น้องโอบไม่เหงา ช่วยได้ทั้งสองฝ่าย”
“เอามาให้พี่ดูบ้าง”
“น้องเอาคลิปออกมาจากโทรศัพท์ของพี่และของคนอื่นๆ รวมกันไว้แล้ว ถ้าพี่อยากดูน้องจะเปิดให้ดู เพียบเลย”
“แล้วมีคลิปของน้องบ้างไหม พี่อยากดู” พญาพูดพลางมองคนรักตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมยังทำหน้าตาเจ้าเล่ห์จนเทียมฟ้าอมยิ้ม
“ก็เคยมีนะ”
“จริงดิ นี่น้องถ่ายคลิปตัวเองเอาไว้ด้วยเหรอ แล้วถ้าเกิดคลิปหลุดไปจะทำยังไง รีบไปลบเลยนะ” พญาไม่คิดว่าเทียมฟ้าจะมีคลิปจริงๆ เลยโวยวายยกใหญ่
“จะลบทำไม คลิปวันเกิดน้องตอนหกขวบเอง ท่านป้าถ่ายเอาไว้ให้ นี่พี่นึกไปถึงคลิปอะไร”
“อ้าว...พี่ก็นึกว่า...คลิปโป๊”
“พี่!! คิดแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วพี่ล่ะ มีไหม บอกน้องมานะห้ามโกหก”
“กูไม่เคยถ่ายเอง ไม่ต้องมาทำหน้าหึงโหด”
“พี่ไม่ถ่ายเอง แล้วมีคนอื่นถ่ายพี่ไหม”
“.......”
“พี่พญา”
“เออๆ ก็เคยมี แต่กูสั่งลบไปแล้ว ไอ้โจ้มันแอบถ่ายเอาไว้”
“ลบแล้วแน่นะ”
“แน่ครับทูนหัว”
“ทำไมถึงลบ”
“ช่วงนั้นสิวขึ้นก้นพอดีเลยน่าเกลียด” พญาพยายามเล่นมุกเพื่อให้อีกฝ่ายหายงอน
“เห็นก้นพี่ด้วยเหรอ!!”
“อ้าว แก้ผ้าอยู่มันก็ต้องเห็นสิ”
“พี่อะ!!”
“เอ้า...งอนกูอีก ก็บอกแล้วไงว่าไอ้โจ้มันแอบถ่าย พอพี่รู้ก็สั่งลบแล้ว”
“น้องไม่ได้งอนที่พี่ถูกถ่าย”
“แล้วงอนอะไร”
“งอนที่อดเห็น”
“บ๊ะ!! มึงนี่นะ อยากเห็นก้นพี่มากเหรอจ๊ะทูนหัว ได้เลย มานี่มา” พญาดึงเทียมฟ้ามากอดก่อนทำท่าจะถอดกางเกงตัวเองออก
“ฮ่าๆ พี่อย่าถอด...น้องล้อเล่น อย่ามาแก้ผ้าตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ก้านเข้ามาเห็น ฮ่าๆๆ น่าเกลียดจริงๆ” เทียมฟ้าหัวเราะร่าเมื่อพญาถอดกางเกงออกเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียว
“ไอ้ก้านมันเห็นจนชินแล้ว คิดจะหนีเหรอ มานี่เลย มาดูก้นของพี่นะจ๊ะที่รัก” พญาวิ่งตามเทียมฟ้าไปในห้องนอนโดยไม่ทันเห็นว่ามีใครบางคนแอบถือโทรศัพท์ถ่ายเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่
“น้อนด้าว ปี้หนูด้วนยู้แย้ว พรุ่นนี้ปี้หนูด้วนจามายีวิวกานเกนในขอนยุงพะยาก้อได้ก้อได้ ฉีฟ้าฉดใฉฉุดๆ” หนูด้วงหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินถือโทรศัพท์ของพญาไปถ่ายข้าวของในบ้านต่อด้วยความสบายใจ
....
โอบอุ้มเปิดเมล์ที่อาน้องส่งไฟล์คลิปอันใหม่ของหนูด้วงมาเซฟเก็บเอาไว้ในโฟล์เดอร์ ไฟล์คลิปของหนูด้วงถูกจัดเรียงไล่ตามวันที่อย่างเป็นระเบียบ เวลาที่เขาคิดถึงเจ้าตัวเล็กก็มักจะมาเปิดดูซ้ำๆ การรีวิวทุกสิ่งรอบตัวของหนูด้วงทำให้เขายิ้มได้เสมอ บางครั้งก็เรียกเสียงหัวเราะแต่บางครั้งก็ทำให้เขาน้ำตาซึมเพราะว่าคิดถึงเจ้าของคลิปแทบขาดใจ
แม้จะน้องจะพูดไม่ชัดแต่ฝีมือการถ่ายคลิปไม่ธรรมดา ถึงน้องยังเด็กแต่เรียนรู้ได้ไวอย่างที่เขาคิดเอาไว้ อาน้องเล่าว่าน้องแอบเอาโทรศัพท์ของทุกคนไปถ่ายตัวเอง ตอนนี้หนูด้วงเลยถูกตั้งชื่อว่า ‘จอมโจรตัวจ้อย’ อาน้องต้องคอยไปขอคลิปจากเครื่องโทรศัพท์ของทุกคนมารวบรวมเก็บเอาไว้แล้วส่งให้เขาทุกคลิป เขานึกขอบคุณอาน้องและเทคโนโลยีสมัยนี้ที่ทำให้เขาได้เห็นน้องบ่อยๆ แม้จะอยู่ไกลกัน
นิ้วเรียวเลือกกดคลิปแรกที่หนูด้วงหัดถ่ายตัวเอง เขาย้อนนึกไปถึงวันที่ได้ดูหนูด้วงรีวิวคลิปแรก มันไม่ใช่คลิปแรกที่น้องหัดถ่าย แต่เป็นคลิปแรกที่น้องรีวิวได้โดยที่ไม่มีใครช่วยถือกล้องให้
.....
....
...
‘ชาหวัดดีฮะ วันนี้หนูจามายีวิวตาเกียบฉวยๆ’
แค่เริ่มต้นคลิปรอยยิ้มของโอบอุ้มก็ปรากฏ คลิปแรกภาพยังคงส่ายไปส่ายมา ภาพของหนูด้วงขาดๆ เกินๆ แต่ครู่เดียวน้องก็ตั้งโทรศัพท์เอาไว้จนเห็นหน้าน้องได้เต็มๆ ดวงตากลมโตกับท่าเอียงคอของคนในจอทำให้เขายิ้มกว้างกว่าเดิม
‘ทำอะไรครับหนูด้วง’
‘ชู่ๆ แด๊ดดี้ไม่ฉ่นเฉียนดัน หนูยีวิวอยู่นะ’
หนูด้วงเอานิ้วน้อยๆ มาแตะริมฝีปากเพื่อห้ามคนที่เพิ่งเดินเข้ามาส่งเสียง มีคุณชะโงกหน้าเข้ามาในจอภาพก่อนจะหัวเราะแล้วยีผมหนูด้วงเบาๆ จากนั้นถึงเดินจากไป เจ้าตัวน้อยทำคิ้วขมวดก่อนจะหันมาสนใจกับการรีวิวของตัวเองต่อ
‘ที่ร้านขอนมัมๆ มีตาเกียบเย้อแยะ ตะว่ามันไม่ฉวย หนูไม่ชอบ หนูก้อคีบตาเกียบขอนมัมไม่เป็น ตะว่าหนูไปเจอตาเกียบแฉนฉวยอันนี้ หนูก้อจามายีวิวให้ทุดคนทุดคนดู มันคีบคาหนมก้อได้ มันคีบแขนก้อได้ หนูเห็นคุนย่าคีบตรนแขน คุนย่าต้อนมีคาหนมซ่อนในแขนแน่นแน่’
ประโยคสุดท้ายหนูด้วงทำท่ากระซิบกระซาบ โอบอุ้มพยายามมองตะเกียบแสนสวยที่ว่าแต่ก็ไม่เห็นเพราะว่ากล้องจากโทรศัพท์มันตั้งใกล้อีกฝ่ายจนเห็นแค่ใบหน้าของหนูด้วงเพียงอย่างเดียว
‘ตาเกียบขอนคุนย่า คุนย่าเอาแอบไว้ในลิ้นชัด ไม่ยอมให้ตาเกียบฉวยๆ กะหนู หนูชอบเลยขอยืมมา เดี๋ยวหนูไปเอาคาหนมมาคีบให้ทุดคนทุดคนดู’
น้ำเสียงยังคงกระซิบอยู่ พูดจบก็วิ่งหายไปจากจอภาพ สักพักก็กลับมาพร้อมจานขนม โอบอุ้มได้ยินเสียงของน้าตังตะโกนมาว่าอย่ากินหกเลอะเทอะ หนูด้วงชูจานขนมฝอยทองมาใกล้ๆ โทรศัพท์ ก่อนจะวางลง
‘แล้วก้อใช้ตาเกียบคีบกินได้ ง่ายฉุดๆ’
หนูด้วงหยิบตะเกียบแสนสวยที่บอกว่าแอบไปเอาจากคุณย่าพลอยประดับมาคีบฝอยทองโชว์ โอบอุ้มชะโงกหน้าไปใกล้ๆ จอ เมื่อเห็นตะเกียบในมือของเจ้าตัวน้อยชัดๆ ถึงกับหัวเราะออกมาจนตัวงอ ยังไม่ทันที่เจ้าตัวน้อยจะคีบฝอยทองใส่ปากเขาก็เห็นปู่ช้วนเดินเข้ามาในจอเสียก่อน
‘ปู่ๆ ปู่มาดูมาดู’
‘ขโมยโทรศัพท์ของมัมเอ็งมาอีกล่ะสิ วันนี้ถ่ายอะไรอีกล่ะ’
‘ปู่มานั่นข้านหนูตรนนี้ หนูจาป้อนคาหนมปู่’
‘แปลก วันนี้ไม่หวงขนมข้าเว้ย มาๆ ข้าจะยอมเป็นผู้ช่วยให้ก็ได้’
ช้วนนั่งลงข้างหนูด้วงก่อนจะเอื้อมมือไปจับโทรศัพท์ที่เริ่มเอียงขึ้นตั้งให้ดีและกะระยะให้เห็นได้ทั้งสองคน คราวนี้ภาพในจอเลยเห็นอีกฝ่ายชัดเจนมากยิ่งขึ้น
‘ทุดคนทุดคนมาดูนะ หนูเก่น หนูใช้ตาเกียบเก่นมาดๆ หนูโตแล้ว ปู่อ้าปาด หนูจาป้อนแย้ว’
หนูด้วงทำหน้ามาดมั่นใส่กล้อง ยกยิ้มโชว์ก่อนจะหันไปพูดกับปู่ช้วน โอบอุ้มแค่นึกภาพล่วงหน้าก็นึกสงสารปู่ช้วนจับใจ อยากจะร้องห้ามแต่ทำได้แค่คิด แล้วภาพปู่ช้วนหลับตาอ้าปากรับขนมจากหนูด้วงก็ปรากฏในเวลาต่อมา เจ้าตัวน้อยหัวเราะชอบใจที่สามารถใช้ตะเกียบแสนสวยคีบขนมเข้าปากปู่ช้วนได้สำเร็จ
‘เก่งๆ เอ็งเก่ง เก่งแล้วยังใจดีแบ่งขนม ปู่ให้สิบคะแนนเต็ม’
‘เย้’
‘ว่าแต่ตะเกียบของเอ็งอยู่ไหน ข้ายังไม่เห็นเลย’
‘อยู่นี่งาย’ หนูด้วงชูให้ดู
‘จะ จะ เจ้าด้วง!!! นั่นมันไม่ใช่ตะเกียบนะเว้ย’
‘ตายแล้ว!!! หนูด้วง นั่นมันแหนบของย่า ย่าก็หาตั้งนาน ไปแอบเอามาตอนไหนกัน แล้วเอามาทำอะไรคะ ทำไมเอามาคีบขนมเล่นแบบนั้น มันเปื้อนหมดแล้ว เอ๊ะ...อย่าบอกนะว่า…’
โอบอุ้มได้ยินแต่เสียงของคุณย่าพลอยประดับลั่นเข้ามาในคลิป ส่วนภาพในจอคือหนูด้วงยิ้มแห้งๆ เมื่อโดนจับได้ว่าแอบหยิบสิ่งของสีเงินวาบวับแสนสวยมาจากลิ้นชักของคุณย่า ส่วนคนที่นั่งข้างๆ หนูด้วงกำลังกรอกตาไปมาและทำท่าพะอืดพะอมขมคอ
‘ไม่ช่ายแหนด มันคือตาเกียบฉวยๆ คุนย่าเอาตาเกียบไปไว้ในห้อนนอนไม่ด้าย’
‘โธ่ลูก มันไม่ใช่ตะเกียบ มันคือแหนบ ย่าเอาไว้ถอน...เอ่อ...โธ่พี่ช้วน...’
‘ไม่เป็นไรแม่คุณจ๋า พี่รักทุกอย่างที่เป็นแม่คุณ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ ถึงแม้ว่ามันจะ เอ่อ...’
‘หนูขอจบการยีวิวแต่เพียนเท่านี้ แย้วพบกันใหม่ หนูจายีวิวอะไดดีน้า หนูไม่บอดดีก่า คิคิคิ ปู่กะย่ามาบัยบายทุดคนทุดคน บัยบายปี้โอดอุ้นด้วย ปู่ยิ้มด้วย เดี๋ยวหนูป้อนคาหนมอีด ยิ้มมมม’
เจ้าตัวน้อยเอานิ้วจิ้มไปที่มุมปากของปู่ช้วนทั้งสองข้างเพื่อให้อีกฝ่ายฉีกยิ้มก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กล้องแล้วกดปิด
...
....
.....
แม้จะดูเป็นรอบที่ร้อยแต่โอบอุ้มก็ยังหัวเราะจนเหนื่อย ทั้งสงสารปู่ช้วน ทั้งเอ็นดูหนูด้วง เห็นน้องสดใสและยิ้มได้ก็เบาใจ รับรู้ได้ว่าความสุขของตัวเองคือการได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าตัวน้อยคนสำคัญ ว่าแล้วเขาก็กดเปิดคลิปของหนูด้วงอันถัดไป มันมีชื่อกำกับเอาไว้ว่า
‘รีวิวรองเท้าแตะ’
จบตัวอย่างการรีวิวสั้นๆ
เป็นแค่ตัวอย่างตอนพิเศษนะคะ ซึ่งฉบับเต็มจะอยู่ในแบบรูปเล่ม
จะมีตอนพิเศษของพญากับเทียมฟ้า อาจจะมีก้านกับตะวันด้วย
แล้วก็ตอนพิเศษน่ารักๆ เรื่อง หนูด้วงรีวิว
ซึ่งหนูด้วงรีวิวนี่จะมีหลายตอนเลยค่ะ รีวิวทุกสิ่งรวมถึงรีวิวคนด้วย 555
เป็นการรีวิวสไตล์หนูด้วง ทั้งขำทั้งน่าเอ็นดู
แต่จะรวมเล่มเมื่อไหร่เลิฟจะอัพเดทบอกทางเพจหรือทวิตนะคะ
ฝากติดตามด้วยค่ะ อย่าลืมติดตาม #เพลงรักที่หายไปด้วยนะคะ
[ทางไปเพจ Loverouter จิ้มเลย] (https://www.facebook.com/Loverouter.Writer/)
[ทางไปทวิต Loverouter จิ้มเลย] (https://twitter.com/loverouter)