-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
(http://www.mx7.com/i/262/DroreM.jpg) (http://www.mx7.com/view2/A9umexdBCBX8OglC)
#เจ้าชายต้องห้าม
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3713444#msg3713444)
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3714014#msg3714014)
ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3715601#msg3715601)
ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3716581#msg3716581)
ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3718264#msg3718264)
ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3719827#msg3719827)
ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3722110#msg3722110)
ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3723553#msg3723553)
ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3725624#msg3725624)
ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3726822#msg3726822)
ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3728574#msg3728574)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3730905#msg3730905)
ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3733164#msg3733164)
ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3734902#msg3734902)
ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3737360#msg3737360)
ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3739046#msg3739046)
ตอนที่1ุ6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3741291#msg3741291)
ตอนที่1ุ7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3742994#msg3742994)
ตอนที่1ุ8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3745153#msg3745153)
ตอนที่1ุ9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3746716#msg3746716)
ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3749107#msg3749107)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3750872#msg3750872)
Just close your eyes, the sun is going down (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3752467#msg3752467)
MY PAGE
(https://www.facebook.com/nikkoustory/?ref=hl)
-
INTRO
ชื่อของคนคนหนึ่งมักปรากฏขึ้นในวงสนทนาระหว่างนั่งทานข้าวกลางวันในโรงอาหารกลางกับเพื่อน ชื่อของคนคนนั้นมักจะลอยเข้าหูระหว่างเดินเลือกหนังสืออยู่ในห้องสมุด และใครต่อใครพากันเอ่ยเยินยอถึงคนคนนั้นด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มเสียจนผมอดสงสัยไม่ได้
ว่าคนคนนั้นคือ...
ใครวะ
“แกๆ เมื่อกี้เพื่อนอักษรไลน์บอกว่าเจอพี่กิตต์ที่คณะด้วยแกรรรร”
นั่นปะไร ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตานั่งไถมือถืออยู่ใต้ถุนตึกคณะ สาวๆร่วมชั้นปีที่จับกลุ่มเมาท์กันอยู่ข้างๆก็เอ่ยชื่อของผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมาซึ่งมันเป็นประเด็นที่สาวๆทั้งกลุ่มให้ความสนใจกันอย่างมาก
“จริงป่ะเนี่ย มาทำอะไรนะ”
“เราไปคณะอักษรกันดีป่ะ”
“ตอนนี้”
“หรือแกไม่ว่าง”
“รอช้าอะไรล่ะ ตอนนี้ของฉันคือรีบเก็บของเข้าสิพวกหล่อน ไปกันตอนนี้เลย!!”
ปกติสาวๆกลุ่มนี้เก็บของกันช้าจะตาย เลิกคลาสแต่ละครั้งพวกหล่อนต้องออกจากห้องเป็นกลุ่มสุดท้าย ไม่รู้ว่าหาเพื่อนนิสัยหอยทากเหมือนกันได้ยังไง แต่หนึ่งในสาวๆกลุ่มนี้มีคนที่เพื่อนสนิทผมกำลังตามจีบอยู่ผมเลยต้องอยู่รอพวกหล่อนเก็บของไปพลางนินทาคนอื่นไปพลางเป็นประจำ
แล้วดูตอนนี้สิครับคุณ กลุ่มสาวงามแห่งคณะบัญชีพากันวิ่งไปโน่นแล้ว คิดว่าคงไปถึงตึกคณะอักษรด้วยสถิติโลก
“นั่งหน้าเอ๋ออะไรอยู่นิทาน จะเริ่มคลาสแล้วนะขึ้นห้องกัน”ในเวลาไล่เลี่ยกันเสียงเพื่อนสนิทของผมก็ดังขึ้น
ผมรีบหันไปหามันก่อนฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทันที
“ไอ้อัท เมื่อกี้อรวิ่งไปส่องหนุ่มที่คณะอักษรแล้ว รีบตามไปเป็นก้างเร็ว!!”อรคือหนึ่งในสาวๆกลุ่มเมื่อกี้ ส่วนอัทก็คือเพื่อนสนิทของผมที่ตามจีบอรอยู่ มันทำหน้าตกใจใหญ่โตเมื่อทราบข่าว
“จริงๆดิ! คณะอักษรมีผู้ชายให้อรตามส่องด้วยเหรอ ใครวะ!”ดูเหมือนเพื่อนผมจะตกใจผิดประเด็นไปหน่อย
“เห็นคุยกันว่าชื่อกิตต์ รีบตามไปเลยมั้ยมึง กูไปด้วย”ผมกุลีกุจอลุกขึ้นเตรียมเก็บของ งานนี้เรื่องเวลาเข้าเรียนอย่าเพิ่งไปสนครับ ต้องรีบไปวอร์กับพี่กิตต์อะไรนั่นก่อน
ทว่าแทนที่ไอ้อัทจะเดือดเนื้อร้อนใจมันกลับร้อง อ๋อ ก่อนผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
ผมกระพริบตามองมันปริบๆ”ไม่ตามไปอ่อมึง เดี๋ยวก็นกหรอก”
“โอ๊ยยยย มึงอ่ะบ้าไอ้นิทาน อรแค่ไปส่องพี่กิตต์ทำเอากูตกอกตกใจหมด ไปๆ เดี๋ยวเข้าสาย ต้องเลคเชอร์ดีๆเผื่ออรด้วยขึ้นห้องกัน”
“ห๊ะ!!”ผมยังทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้จริงๆแต่ก็ฝืนแรงคนตัวสูงกว่าไม่ได้เลยถูกลากซะตัวปลิวตามขึ้นบันได
“อาจารย์เข้าพอดีฉิวเฉียดเลย มาๆ จองที่ให้พวกอรด้วย”พูดจบเพื่อนผมก็เอาปากกาสีสี่แท่งไปวางบนโต๊ะแถวหลังเราตัวละแท่ง กลุ่มของอรมีสี่คน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนคอนแวนเพราะอย่างนี้พวกหล่อนถึงสนิทกันมาก ผิดกับผมที่มีไอ้อัทเป็นเพื่อนแค่คนเดียว
ครับ ผมเพิ่งขึ้นปีหนึ่งได้เดือนเศษๆ เพื่อนร่วมเซคคนอื่นๆเริ่มสนิทกันแล้วเพราะผ่านกิจกรรวมรับน้องร่วมกัน ในขณะที่ผมแทบไม่รู้จักใครและจับคู่อยู่กับอัทแค่สองคน
อ๊ะๆ ไม่ใช่ว่าผมกับอัทโดดรับน้องนะครับ พวกเราแค่มีภารกิจอื่นทำให้ไม่ได้ขึ้นแสตนด์เชียร์
หลีดคณะไงจะอะไรล่ะ ไม่อยากจะโม้หรอกนะว่าหน้าตาดีแต่มันปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ฮ่ะๆๆๆ อรก็ได้เป็นหลีดคณะเหมือนกันไอ้อัทมันเกิดปิ๊งเจ้าหล่อนก็ตอนซ้อมนั่นแหละ
“ว่าแต่ ไม่กังวลเรื่องอรหน่อยเหรอ แบบหึงอะไรทำนองเนี้ย”ผมอดไม่ได้ที่จะถามเพื่อนใหม่ เพราะเพิ่งรู้จักกับอัทไม่นานผมเลยไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้จริงจังกับสาวๆแค่ไหน บางทีมันอาจจะไม่จริงจังกับอรขนาดนั้นจึงไม่มีท่าทีสนใจว่าอรจะตามผู้ชายคนอื่นเลย
“ใครๆก็ชอบพี่กิตต์เหมือนที่แม่ยกลิเกชอบไชยา มิตรชัย”
“ช่วยเปรียบให้กูเห็นภาพกว่านี้สักนิดจะเป็นพระคุณมาก”
“เอ๊า! ที่กูบอกเนี่ยชัดสุดๆละมึง แม่ยกลิเกหน้าไหนก็ชอบพ่อพระเอกหน้ามนคนนี้กันทั้งนั้นแต่พวกป้าๆแกก็มีลูกมีผัวกันตามปกติ พอมิตรไชยมาเปิดแสดงก็แค่แห่กันเอาพวงมาลัยไปคล้องคอ มีอะไรตรงไหนงง”อัทพูดพลางจดเลคเชอร์ยิกๆ ตั้งใจเรียนเว่อร์ เก็บแทบทุกคำพูดของอาจารย์เพราะกลัวอรคนสวยไม่มีต้นฉบับ
“พี่กิตต์อะไรนั่นไม่ใช่พระเอกลิเก”ผมแย้ง
“อรก็ไม่ใช่แม่ยก”อัทเถียง
“แต่อรกรี๊ดแล้วก็วิ่งไปหาพี่เขา”
“เหมือนติ่งเกาหลีไปต้อนรับไอดอลที่สนามบิน”
“โว๊ะ ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่ละอัท กูกำลังจะสื่อว่าพี่กิตต์ไม่ได้เซเล็ปเลอค่าขนาดที่มึงจะนิ่งนอนใจ เกิดสองคนนั้นสปาร์คกันขึ้นมามึงไม่ซวยแย่?”
“มึงไปอยู่ดอยไหนมาถึงกล้าพูดว่าพี่กิตต์ไม่เซเลป”เพื่อนผมมองผมด้วยสายตาแบบ เวทนา? เห้ย แค่ไม่รู้จักคนชื่อกิตต์นี่ผมกลายเป็นคนโง่ไปเลยเหรอ
“พี่เขาไม่ได้เป็นเดือนคณะไหน”ผมเริ่มร่ายเหตผลที่ผมคิดให้มันฟัง ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนชื่อกิตต์เรียนอยู่ปีอะไรคณะอะไร
“อ่าฮะ”อัทพยักหน้าขณะที่มือยังไม่วางปากกา
“ไม่ได้เป็นหลีดด้วย”ผมค่อนข้างมั่นใจเพราะได้ยินพี่ที่มาซ้อมหลีดให้เขาถามเพื่อนของเขาว่าตอนกิตต์อยู่ปี1 กิตต์ได้เป็นหลีดมั้ย คำตอบคือการส่ายหัว มั่นใจว่าต้องเป็นกิตต์เดียวกันแน่เพราะชื่อนี้ตามหลอกหลอนผมไปทุกย่างก้าวในมหาลัย ขนาดนั่งขี้อยู่ในห้องน้ำส้วมข้างๆยั่งโทรศัพท์คุยกับเพื่อนเรื่องพี่กิตต์เลย หลอกหลอนได้อีก เสียงตดเข้าโทรศัพท์ไม่รู้กี่ป้าดไอ้ห้องข้างๆยังไม่ยอมวางสาย
“ไม่เคยเห็นรูปพี่เขาลงเพจคิวท์บอย ไม่เคยเห็นคนแชร์รูปจากไอจีหรือเฟสพี่เขาสักครั้ง”
“แล้ว?”อัทเลิกคิ้วกวนๆ เหมือนมันรอฟังข้อต่อไป
“หมดแล้ว!! ไม่เคยเห็นรูป ไม่มีประวัติทำกิจกรรมอะไรในคณะเลย ลงแข่งกีฬาสักแมทยังไม่มี”
“แล้ว?”
“ก็แปลว่าพี่เขาโปรไฟล์ไม่ได้เลิศขนาดนั้น”ปกติหนุ่มที่สาวๆกรี๊ดคือหนุ่มนักกีฬา หนุ่มนักดนตรี หนุ่มเรียนเก่ง หนุ่มที่มีตำแหน่งเดือนห้อยท้ายนี่นา
“แต่มึงก็ยังได้ยินชื่อพี่เขาบ่อยๆ คิดว่าทำไมครับนิทาน หืม?”
“เออว่ะ ทำไมวะ”
“เพราะพี่กิตต์หล่อ”
“แค่เนี๊ย”หล่อแต่ไม่มีน้ำยาก็ไม่น่าเอามาทำพันธุ์นะครับ
“หล่อชนิดที่ว่าเอาเบ้าหน้ากูกับมึงเขย่ารวมกันยังออกมาไม่ได้เสี้ยวส้นตีนพี่เขา”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ อย่านะอัท มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนเชื่อคนง่าย คนบ้าอะไรจะหล่อขนาดนั้น
“จริง”
“เคยเจอเหรอ”ผมรีบซัก
“ไม่”
“อ้าว ไอ่สัส พูดซะกูเกือบเชื่อ เอาเรื่องไม่มีมูลมาเล่าให้กูฟังนี่หว่า พอละ ตั้งใจเรียนนู่น อาจารย์ให้ทำโจทย์”เห็นมันวางท่าซะใหญ่โตผมก็หลงนึกว่ามันจะเคยเจอพี่เขาสักครั้งที่แท้ก็แค่เก็บขี้ปากคนอื่นมาพูดต่อ อะโด่
“เอ๊า ถึงไม่เคยเจอแต่ก็เคยได้ยินนะเว้ย มึงไม่เคยเจอเหรอ เรื่องเล่าที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า ‘เขาว่ากันว่า...’น่ะ”ไอ้อัทยังไม่ยอมแพ้ มันถึงกับวางปากกาและยื่นนิ้วมาจิ้มหว่างคิ้วของผมจึกๆเป็นนัยว่าให้จำใส่กะโหลกเอาไว้ซะบ้างว่าความหล่อของพี่กิตต์เป็นสัจธรรมพอๆกับพระอาทิตย์ย่อมขึ้นทางทิศตะวันออก เหอะ ไม่เลคเชอร์ต่อแล้วหรอม ให้อรไง ให้อร ท่องไว้สิ ไม่ใช่มาออกตัวเป็นเอฟซีพี่กิตต์อะไรนั่น อย่าลืมจุดยืนสิเพื่อน ท่องไว้ ผู้หญิง ผู้หญิง...
ผมส่ายหน้าขำๆที่ไอ้อัทมันยังไม่ละความพยายาม คราวนี้มันหันไปหาตัวช่วยเป็นผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือมันที่สุด มันถามเธอว่าพี่กิตต์หล่อมั้ย เธอรีบตอบว่า มว้ากกก ด้วยใบหน้าเป็นปลื้ม ผมจึงถามต่อว่าเคยเจอเหรอ เธอก็สวนฉับว่า ไม่
เห้อ
นี่ก็เขาว่ากันว่าอีกคนสินะ
ช่างเป็นความหล่อในนิทานก่อนนอนเสียเหลือเกิน รู้นะว่าหล่อ แต่ได้ยินอย่างเดียวจะจินตนาการออกได้ยังไงว่าหล่อขนาดไหน
ไอ้หล่อในตำนาน ไอ้หล่อลับแล อย่าให้เจอนะ จะพุ่งเข้าไปจ้องหน้าให้ชัดๆเลยคอยดู!
.
.
หลังจากนั้นไม่นานพวกอรก็กลับมา ไอ้อัทส่งยิ้มหวานให้สาวที่มันตามจีบ หล่อนกับเพื่อนเข้ามานั่งที่ที่พวกผมจองให้อย่างรู้งาน
”ขอบคุณนะอัท”อรกล่าวเสียงหวาน ไอ้เพื่อนผมก็ตัวลอยแทบติดกำแพง
“เดี๋ยวจบคาบนี้เอาชีทเราไปลอกได้นะ”แหมมมม พูดเสียงนุ่มเชียวนะเมิงงง ผมส่ายหน้าขำๆ เหล่มองเพื่อนนิดนึงพอให้มันรู้ตัวว่ามีคนกำลังหมั่นไส้ ก่อนที่มันจะพูดเรื่องบ้าๆออกมา
“อรได้ถ่ายรูปพี่กิตต์ไว้บ้างป่ะ”
“อุ๊ย รู้ด้วยเหรอ”สาวน้อยคนสวยหัวเราะเสียงแห้ง”อัทจะเอารูปพี่เขาไปทำไมเหรอ”
“เพื่อนเราอยากเห็น”อัทเพยิดหน้ามาทางผม
อรร้องอ๋อเบาๆก่อนยื่นโทรศัพท์มาให้”เราแอบถ่ายไกลๆ พี่เขาไม่ชอบให้คนมาถ่ายรูป”
สิ่งที่เห็นในจอคือผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง ยืนพิงเสาก้มหน้ากดโทรศัพท์หันข้างให้กล้อง อยู่ห่างออกไปร่วมสิบเมตร จะว่าไงดีล่ะ ก็หล่อแหละ แต่ไม่ได้หล่อถึงต้องร้องตู้วววหูวววว พ่อคุณจ๋าชาติก่อนไปทำอะไรมาทำไมชาตินี้ถึงได้หน้าตาดีขนาดนี้ยังกับเทวดาเดินดินเลยนะจ๊ะ
“อืม ก็หล่อดี”ผมส่งมือถือคืนให้เจ้าของ พอเห็นรีแอคชั่นเนือยๆของผมเธอและผองเพื่อนก็อดรนทนไม่ได้
“ตัวจริงพี่เขาหล่อกว่านี้เยอะเลยนิทาน กล้องอรไม่ดีเองถ่ายทอดความหล่อของพี่เขาไม่ได้”
“...”
โอเค ผมขอนิยามอาการอรตอนนี้ว่า ‘ติ่ง’
“ชักอยากเจอตัวจริง พี่เขาเรียนคณะอะไร”
“หมอ อยู่ปี5 ถ้าจะเจอต้องไปเฝ้าที่รพ.มหาลัย ไม่รู้เวรวันไหนบ้างแต่วันนี้พี่เขาแต่งชุดธรรมมดาน่าจะเป็นวันหยุด อ้อจริงสิ เดี๋ยวต้นเดือนหน้าพี่เขาต้องไปประจำที่โรงบาลต่างจังหวัดถ้าจะไปหาต้องภายในอาทิตย์นี้ไม่งั้นชวดยาว”อรคนสวยร่ายยาวอย่างลืมตัว
“โว้ววว อรรู้ดีจริงครับ”ไอ้อัทแซวสาว
“อุ้ย แฮ่ๆ คือไอ้แจนมันบอกเรามาอีกที”โยนให้เพื่อนซะงั้น แจนสาวหมวยที่นั่งอยู่ข้างๆรีบโบกมือแบบ เราป่าวนะ อรนั่นแหละไปสืบมาเอง
“แต่อัทไม่ห่วงหรอก พี่กิตต์มีคู่หมั้นแล้ว”ยังดีที่แจนช่วยแก้ต่างให้เพื่อนทีหลัง
โถๆๆๆๆๆ ที่แท้เหตุผลที่เพื่อนผมไม่รู้สึกหึงอะไรเลยก็เพราะแบบนี้นี่เอง
คณะแพทย์สินะ เลิกเรียนแล้วลองเดินไปดูหน่อยดีกว่า
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3714014#msg3714014)
_______________________________________________
สวัสดีค่าา
ฝากน้องนิทานคนดีไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
ชื่อเรื่องดูแฟนตาซีๆแต่เป็นแนวมหาลัยฟีลกู้ดเหมือนเดิมนะคะ 555+
ใช้ #เจ้าชายต้องห้าม น้าา
ปล.พี่กิตต์ของทุกคนคือเจ้าชายลับแลผู้หาตัวจับย๊ากยาก :katai3:
-
งุ้ยยยย เรื่องน่าสนใจอีกแล้ว
ชอบค่าาา ติดตามนะคะ
พี่กิตต์มีความฮอต โผล่มาแต่ชื่อยังรู้สึกได้ถึงความหล่อ
นิทาน่ารักกก หนูจะไปติ่งพี่กิตต์กับเขาแล้วใช่มั้ย55555
รอตอนต่อไปค่า
:mew1: :mew1:
-
มารอส่องพี่กิตต์ด้วยคน
-
มาแอบส่อง มีความน่าสนใจ :mew3: :mew3:
-
มารออีกคนจ้าาา
-
ถ้าเขาจะ ว่ากันว่า... และลึกลับขนาดนั้น ฮา
-
ตามม
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
ตอนที่1
หลังจบคลาสผมกับอัทก็แยกกัน ความจริงมันก็อยากตามผมมาด้วยแต่เพราะต้องไปส่งอรแถมมาก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอเจ้าตัวมั้ยมันเลยเลือกส่งสาวมากกว่าส่องหนุ่ม ก่อนจากกันอรยังไม่วายบอกข้อมูลเกี่ยวกับพ่อหล่อในตำนานเสริมให้ผมอีกข้อหนึ่ง
คู่หมั้นพี่กิตต์เรียนอักษร ตอนนี้เธออยู่ปี4 แถมเคยเป็นดาวมหาลัยซะด้วย
อืม...
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่ผมมานั่งอยู่ตรงแผนกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลมหาลัยนานแค่ไหนแล้ว 1ชั่วโมง ไม่สิ น่าจะ2ละ เพราะท้องผมเริ่มร้องประท้วงว่ามึงหยุดเสือกแล้วหาอะไรแดกซะ
โอเค ยอม
ไปหาไรกินหน้ามอดีกว่า
หน้ามหาลัยผมมีร้านอาหารเยอะมากแต่เพราะตอนนี้เป็นเวลามื้อเย็นของทุกคนแต่ละร้านจึงอัดแน่นไปด้วยผู้คน แต่ผมขี้เกียจซื้อใส่ถุงกลับไปกินที่ห้องเพราะมันต้องล้างจานผมก็เลยยอมยืนต่อคิวรอร้านสเต็กร้านหนึ่ง
“มาคนเดียวใช่มั้ยคะ”เพิ่งมาต่อคิวเมื่อกี้ก็มีพนักงานมาทักซะแล้ว ทั้งๆที่มีนักศึกษาอีกสามสี่กลุ่มต่อแถวอยู่หน้าผม
“ครับ”
“พอดีลูกค้าส่วนใหญ่มาเป็นกลุ่ม น้องมาคนเดียวไปนั่งรวมโต๊ะกับคนอื่นได้มั้ยคะ เป็นโต๊ะสำหรับสองที่ อีกคนก็มาคนเดียวเหมือนกัน”
“อ่า ...ได้ครับ”ผมไม่ชอบกินข้าวกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ แต่ที่ไม่ชอบกว่าคือยืนต่อแถวรออะไรนานๆผมจึงตามเจ้าหล่อนเข้าไปในร้านอย่างว่าง่าย
“ตรงนี้เลยค่ะ นี่เมนู อีกสามนาทีเดี๋ยวพี่มานะ ไปเสริฟโต๊ะนู้นก่อน”
ผมกวาดสายตามองรายการอาหารไปอย่างงั้น มาร้านนี้ทีไรผมก็สั่งแต่สเต็กปลาแซลมอนกับน้ำเขียวทุกที พอได้เมนูในใจแล้วผมจึงวางคว่ำใบเมนู จังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมก็สะดุ้งตัวโยนเหมือนเจอผี
หล่อเหี้ยๆ
ผู้ชายตรงข้ามผมส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนหันไปสนใจมือถือของตัวเองต่อ ผิดกับผมที่จ้องเขม็งไปยังเครื่องหน้าทุกชิ้นของอีกฝ่าย
“พี่กิตต์?”
“ครับ?”เขาเลิกคิ้วเหมือนจะถามผมว่าเรียกเขาอยู่เหรอ
“อ๊ะ ไม่มีอะไรครับ”ผมเกาแก้มตัวเองเก้อๆ เดาว่ามันคงขึ้นสีหน่อยๆ มีอย่างที่ไหนไปเรียกเขาเหมือนทักคนสนิท
พอตั้งสติได้ผมก็หันกลับมาใหม่ จ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง ถ้าตาผมเป็นเครื่องถ่ายเอกสารมันคงกำลังก็อปปี้หน้าพี่เขาใส่กระดาษสักร้อยรีม หล่อกว่าในรูปอย่างที่อรบอกแต่ก็ยังไม่หล่อถึงขั้นเทวดาจ๋า ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่สูง แถมเป็นมนุษย์กวนๆเสียด้วย
“มองขนาดนี้ยืมตัวพี่กลับบ้านสักวันก็ได้นะ พี่ไม่ถือ”
“ใครๆก็มองเหอะ”ผมบุ้ยหน้าไปยังลูกค้าโต๊ะอื่นหรือแม้กระทั่งพนักงานในร้านที่ชำเรืองตามองพี่แกอยู่ แต่พอพี่แกหันกลับไปมองบ้างทุกคนก็ก้มหน้าหลบกันพรึบพรับ
“ไม่เห็นมีใครมองสักคน”
“อ้าว”งี้ผมก็หมาดิ ได้ไง พอพี่หันกลับมาพวกเขาก็แอบมองกันใหม่ ผมรู้นะว่าพี่รู้ตัวอย่ามาแอ๊บ
ถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่าพี่เขารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้?
ก็เพราะพี่แกกลั้นขำไปพลางมองหน้าเหรอหราของผมที่หันไปเขม่นโต๊ะข้างๆอย่างคนต้องการหาที่ลงนะสิ!
“ชื่อไรอ่ะเรา”พี่กิตต์ในตำนานถามขึ้นหลังจากพนักมารับเมนูของผมเสร็จ
“นิทานครับ”
“ชื่อแปลกดี อย่างงี้ชื่อจริงชื่ออะไรล่ะหืม?”
“ก็นิธานเหมือนกันครับแต่เป็นธ ธงสะกด”
“ชื่อเก๋ดีว่ะ แปลว่าอะไรเหรอ”
“เก็บไว้ ตั้งมั่นครับ ยายเป็นคนตั้งให้”ผมเสริมให้นอกเหนือจากคำถามเพราะพี่แกตั้งท่าจะเอ่ยปากถามต่อ ใบหน้าหล่อเหลาจุดรอยยิ้มขึ้นตรงมุมปากอย่างถูกใจ
“ไม่ถามชื่อพี่บ้างเหรอ”
“รู้อยู่แล้วครับ”ผมตอบเสียงเรียบ คนที่อยู่ตรงหน้าผมผิวปากชอบใจ
“รู้แล้วจริงอ่ะ”อย่ายื่นหน้าเอียงคอมาถามใกล้ๆขอร้อง มันไม่ดีต่อใจ เห็นหน้านิ่งๆอยู่นี่เมื่อกี้ใจแอบกระตุกนะครับ ส่วนสาวๆโต๊ะข้างๆนี่เขินตัวบิดเป็นเลขแปด เม้มปากแน่นจนส้อมแทบหักคาฟัน
จะเขินอะไรขนาดนั้นครับแม่คุณ เขาคุยกับตัวเองอยู่รึก็ไม่?
เสต็กของพวกเรามาเสริฟในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่รู้ว่าเมนูผมมันทำง่ายหรือซี่โครงหมูบาบีคิวของคุณชายอีกท่านมันทำยากทั้งๆที่พี่กิตต์มาก่อนผมแต่พวกเรากลับกินเสร็จพร้อมกัน
พวกเราต้องเช็คบิลรวมกันเนื่องจากเลขโต๊ะเป็นเลขเดียวกัน พี่เขาออกให้ก่อนแต่ไม่ใช่ว่าพี่เขาจะเลี้ยงผมนะ อันนั้นก็ป๋าเกิน พวกเราออกมาเก็บตังกันหน้าร้านอีกที แน่นอนว่าเหล่านักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาเหลียวหลังมองพ่อหล่อในตำนานของมหาวิทยาลัยกันคอแทบหัก
“นี่ครับร้อยสี่สิบ พี่ทอนผมสิบบาท”ค่าเสต็กกับค่าน้ำของผมมันร้อยสามสิบบาทแต่ผมไม่มีเศษจึงยื่นแบงค์ร้อยกับแบงค์ยี่สิบสองใบไปให้อีกฝ่าย
“พี่ไม่มีเหรียญ นิทานมีมั้ย”
“ไม่มี งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปซื้ออะไรแตกแบงค์ในเซเว่นละกัน พี่รอตรงนี้นะ”
“ไม่ต้องก็ได้ พี่ยกให้ สิบบาทเอง”พี่กิตต์คงเห็นคนในเซเว่นเยอะเลยขี้เกียจรอ แกจึงยื่นแบงค์ยี่สิบคืนมาให้ผมหนึ่งใบ
“ได้ไงอ่ะ พี่นั่นแหละเอาไปร้อยสี่สิบไม่ต้องทอน”
“เห้ย ไอ้หนูนี่แม่งหาเรื่องว่ะ แบมือมาซะดีๆเลย”
กลายเป็นสงครามเด็กอนุบาลเกี่ยงเงินสิบบาทกันซะงั้น ผมยืนยันที่จะจ่ายเขาร้อยสี่สิบ ส่วนเขาก็จะเอาแค่ร้อยยี่สิบอยู่นั่นเรื่องมันก็ไม่จบสักที
สาวๆกลุ่มนึงที่ยืนอยู่ใกล้ๆหันไปหวีดกันใหญ่ว่า พี่กิตต์น่ารักอ่ะแกรรรร
ได้ยินนะเว้ยยยย ไม่ชมผมบ้างอ่ะ ถ้าไม่รู้ชื่อเดี๋ยวบอกให้ ผมชื่อนิทานครับ ชมสิว่านิทานก็น่ารักอ่ะแกรรร
“เออ พอๆ เลิกเถียงพี่ สิบบาทนี่พี่เอาเองก็ได้ แค่บอกมาว่าเรียนคณะอะไรปีไหนแล้วพี่จะไม่ตื๊ออีก”
ผมขมวดคิ้วงงๆแต่ก็ยอมตอบไปแต่โดยดี”บัญชีปีหนึ่งครับ”
“เซค?”
“2ครับ”
“โอเค พรุ่งนี้เจอกัน บาย”พูดจบมือหนาก็เก็บเงินร้อยสี่สิบใส่กระเป๋ากางเกง โบกมือก่อนเดินหล่อๆจากไป แม่ง ท่าเดินยังกับอยู่บนแคทวอล์ค ดูดีทุกอย่างก้าว คนห่าอะไร เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงดัง ว่าแต่คนเรียนหมอเขานิสัยแบบนี้เหรอนึกว่าจะเงียบๆใส่แว่นคงแก่เรียนซะอีก
เอ...ว่าแต่เมื่อกี้พี่เขาพูดว่าอะไรนะ
เจอกันพรุ่งนี้?
จะไปเจอกันได้ยังไงวะ?
“เออ เมื่อวานมึงเจอพี่กิตต์ป่ะตกลง”สิ่งแรกที่ไอ้อัททักผมคือเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับสารทุกสุขดิบของผมแม้แต่น้อย
“เจอ”เจอเต็มๆ ถ้าเป็นผีก็เป็นผีที่โผล่มานั่งอยู่ปลายเตียง ใกล้ชิดระดับเอ็กคลูซีฟสุดๆ
“หล่อป่ะ”
“สัสๆ”
“เห็นมะ กูบอกแล้ว”ไอ้หล่อข้างผมมันยักคิ้วหรี่ตาอย่างภาคภูมิใจ”อยากเจอมั่งว่ะ ไปรพ.วันนี้จะได้เจอมะ”
“พอเหอะ ไม่อยากไปนั่งรอผู้ชายแล้วว่ะ กูรู้สึกมันทะแม่งๆ”
“เออจริง”อัทเพื่อนรักพยักหน้าหงึกหงัก มันเงียบไปพักใหญ่เหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะมีไลน์เข้ามา มันกดอ่านก่อนแววตาใสๆของมันจะเป็นประกายระยิบระยับ
“อรพิมพ์มาบอกว่า ‘มีคนเจอพี่กิตต์ที่คณะอักษรอีกแล้ว ถ้านิทานยังไม่เห็นให้ไปส่องได้’ เห้ยยย ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยมึงเห็นแล้วแต่กูยัง แปปนึงๆ นะๆๆๆๆ”
“เออๆๆ ไปก็ไป”ผมมีโอกาสปฏิเสธซะที่ไหน โดนลากตัวลากไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย พวกเราฉุดกระชากลากถูกันมาจนถึงใต้ถุนของตึกเป้าหมาย ณ สถานที่แห่งนี้ยามปกติจะเป็นแหล่งรวมของหนุ่มๆที่หมายมั่นปั้นมือจะมาจีบสาวคณะอักษร แต่บัดนี้ กลับเต็มไปด้วยสาวๆกองกำลังคนรักพี่กิตต์ เจ้าชายลับแลผู้นานๆครั้งจะปรากฎโฉม
“เซเลปไปอีก”ผมส่ายหัวอย่างระอา ไอ้อัทที่ค่อนข้างสูงพยามเขย่งปลายเท้ามองหาพี่กิตต์ เมื่อมันเจอเป้าหมายก็รีบสะกิดผมยิกๆ”นั่นไงมึงๆๆๆ หล่อออร่าสัสๆ มาดผู้ดีกระแทกเบ้าตากูแทบบอด แล้วดูดิ แฟนพี่แกอย่างสวยอ่ะ มานั่งพลอดรักกันไม่เกรงใจชาวบ้านช่างช่อง อื้อหือออออ ปกติกูต้องอิจผู้ชายที่ได้เมียสวยนะมึ๊งงงงงง แต่เคสนี้กูอิจทั้งคู่ว่า กิ่งทองใบหยกสัสๆ ที่จริงผู้ชายแม่งดูดีกว่าด้วยซ้ำ อ๊ากกกกกกก พี่กิตต์ป้อนขนมแฟนด้วยมึ๊งงงง ดู๊ววววววววว”
อัท มึงต้องตั้งสติ คิดถึงอรเอาไว้ให้มากนะเพื่อน กูว่ามึงเริ่มไปละ ถ้ามึงก้าวข้ามเส้นนั้นไปมึงจะกลับมาไม่ได้อีกแล้วนะเพื่อน
“อรเล่าให้กูฟังเมื่อคืนเว้ย ว่าพี่กิตต์กับแฟนคบกันตั้งแต่ตอนเรียนมอปลาย พี่กิตต์เป็นฝ่ายจีบก่อนด้วยนะเว้ย สุดท้ายเป็นยังไงมายังไงไม่รู้ปีที่แล้วมีข่าวว่าทั้งคู่หมั้นกันซะงั้น สาวๆในมหาลัยร้องกันละงม”
ไอ้สาวกพี่กิตต์ฝอยไม่หยุด ตั้งแต่คณะอักษรยันกลับมาถึงบัญชีมันยังไม่หยุดปาก
แต่เท่าที่สัมผัสมากับตัวเมื่อวานพี่กิตต์ไม่ได้นิสัยเพอร์เฟคขนาดนั้นนะ ติดจะกวนๆด้วยซ้ำ
เอ...หรือปากต่อปากมากเกินไปจากคนธรรมดาเลยกลายเป็นเทวดาเดินดิน?
“อัท นิทานๆๆๆ ทางนี้ๆ”หืม ทำไมวันนี้อรกับเพื่อนๆอารมณ์ดีกันจัง กวักมือเรียกพวกผมใหญ่”นี่ที่อัท นี่ที่นิทาน เราจองไว้ให้”อรกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อัทส่งกล่องดินสอที่อรวางจองไว้ให้คืนเจ้าของผมจึงส่งถุงเซเว่นที่วางอยู่บนโต๊ะให้เธอบ้างแต่เธอกับโบกมือปฏิเสธ
“อ๊ะๆ อันนี้ของนิทาน ไม่ต้องคืนเรา”
“ของเรา?”ผมหยิบของด้านในขึ้นมาดูด้วยสายตางุนงง
น้ำผลไม้ดอยคำ?
“ใครซื้อให้เหรอ”ไม่ใช่อรแน่นอน คงมีสาวสักคนฝากมาจีบผมพวกอรถึงส่งยิ้มล้อเลียนผมตั้งแต่เข้ามา
“ให้ทาย”
“เรารู้จักด้วย? แจนเหรอ!!”คนโดนพาดพิงสะดุ้งโหยง
“เวลามีอะไรเลิกโยนมาทางเราสักทีเถอะ ไม่ใช่ย่ะ ทายดีๆ เมื่อวานไปทำให้ใครติดหนี้ไว้”แจนช่วยใบ้เสริม
“พี่กิตต์...เหรอ?”
ผมตอบอย่างไม่มั่นใจนักทว่าแก๊งค์สี่สาวกับประสานเสียงขึ้นพร้อมกันว่า
“ปิ๊งป่องงงง!!”เสียงดังจนคนหลังห้องสะดุ้ง
“อะไรวะมึง”ไอ้อัทถามแบบงงๆ มันคงยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“คืองี้ เมื่อวานพี่กิตต์เขาติดหนี้กูอยู่สิบบาท เขาคงคืนเป็นน้ำนี่แทน”ผมแกะหลอดจิ้มกล่องน้ำผลไม้ซึ่งถูกใช้ต่างสินทรัพย์ใช้หนี้
อืม อร่อยดีแฮะ ไม่เคยกินน้ำยี่ห้อนี้เลย เห็นคนรีวิวน้ำมะเขือเทศไว้ยี๊มากเลยพาลไม่กล้ากินน้ำอื่นๆของเขาไปด้วย
“แต่น้ำนี่มันสิบสี่บาทนะนิทาน”อรยังคงส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้
“หือ?”
ก่อนผมจะงงไปมากกว่านี้อรก็ยื่นโพสอิทมาวางบนโต๊ะให้ผมกับไอ้อิทได้อ่านพร้อมๆกัน
“เกินไปสี่บาท ใช้คืนพี่ด้วยนะครับ”ไอ้อัทอ่านออกเสียง“เหยดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้วและรักกันมากกูคงคิดว่าพี่เขาจีบมึงอยู่”
“ใช่มั้ยอัทคิดเหมือนอรเลย ตอนที่พี่กิตต์เดินงกๆเงิ่นๆเข้ามาใต้ตึกคณะเราแล้วถามว่ารู้จักคนชื่อนิทานที่อยู่ปีหนึ่งมั้ยยย เรานี่แบบ หืมมมมม เกิดมาไม่เคยเป็นสาววายแต่จะเป็นก็วันนี้แหละ เนอะแจนเนอะ”สาวๆหันไปหวีดกันใหญ่ ส่วนผมก็นั่งเงียบๆดูดน้ำผลไม้จนเกลี้ยงกล่อง
เดินเอาของที่ดื่มหมดแล้วมาทิ้งถังขยะหน้าห้องน้ำแต่โพสอิทเอาเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ
ของสี่บาทมันหาง่ายซะที่ไหนครับพี่กิตต์ แทนที่จะยกสี่บาทเป็นค่าดอกเบี้ยเน๊อะ ทีอย่างงี้ล่ะทำมาเป็นคิดเล็กคิดน้อย เมื่อวานยังจะยกให้ตั้งสิบบาท
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3715601#msg3715601)
_________________________________
เราเคยบอกไว้สมัยแต่ง 38องศา ว่าไม่อยากให้ตัวละครหญิงได้บทแย่ๆในนิยายวาย
แต่ในเรื่องนั้นเราก็ยังแต่งผู้หญิงออกมาเป็นนางร้ายวี๊ดๆ รู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ 555
ฉะนั้นเรื่องนี้เราขอแก้มือใหม่ อยากให้ทุกตัวละครมีเหตุผลรองรับ ไม่รู้จะทำได้ดีมั้ย TT
ยังไงก็ขอฝากติชมด้วยนะคะ
ปล. พี่กิตต์ของทุกคนเป็นไบโพล่า :katai5:
-
มาจองที่ค่าาาาา
แค่ข่าวลือใช่ม้ายยยเรื่องที่หมั้นแล้ว ฮือออออออ
ฟินเขานั่งกินข้าวด้วยกันแล้ววว พี่กิตมีความอ่อยน้องนะคะ ถูกใจน้องเข้าให้แล้วสิท่า เอ๊ะหรือจะจีบเลย? แต่ก็ควรรีบเคลียร์ตัวเองด้วยนะพี่
-
โอ๊............เจ้าชายจริงๆ แต่เป็นเจ้าชายกวนๆ
คงได้ทอนเงินกันไปกันมาอีกนานละมั้ง
พี่กิตต์ นิทาน :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักมากจนจะร้องไห้ ฮือออออออออออออออออออ
จะเรียกว่ารักที่เกิดจากการเสือกได้ไหม 55555555555555555
ชอบ ๆ เพื่อน ๆ ก็น่ารักดี
-
คนเขียนคนเดียวกันหรอเนี่ยย ว่าแล้วบรรยากาศคุ้นๆ
38 องศา อีกรอบดีกว่าาา ชอบบบบบ ติดตามมมมม :heaven
-
คู่หมั้นนี่ยังงายยย
-
:z13:
-
แหมเจ้าชายยยย อ่อยเหลือเกินนะท่าน
-
รออ่านนะคะ :mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ที่บอกว่าเจ้าชายต้องห้ามเพราะเขามีเจ้าของแล้วชอบไม่ได้ใช่ปะ??//เดาล้วนๆเลยจ้าา
ชอบๆ อยากอ่านอีกเลยย ชอบนิสัยนิทานอ่ะ มีความเบรคเพื่อนในใจ 555555
-
มาปูเสื่อรออ่านนะคนแต่ง :katai2-1:
-
ให้ของแบบนี้เหมือนจะให้เกินกันไปเกินกันมารึเปล่า ติดตรงมีแฟนแล้วนี่แหละไม่งั้นจะคิดว่าตั้งใจเข้ามาจีบ เอ๊ะ หรือตั้งใจจริงๆนะ :impress2:
-
โอ้ยยย
พี่กิตต์ น่ารักมากกเลยอะ
ต่อเลยค่ะต่อเลย
-
โหยย น่ารักอะ ติดตามนะคะ
-
อ่อยในแบบเจ้าชาย เค้ามาในแบบเงินทอน :mew3:
-
ปักหมุด รอพี่กิตต์ 5555+
-
ติดสี่บาทนี่คืนยังไงดีนิทาน ลูกอมไหม 55555
-
ซื้อนมกล่อง 15 บาทคืนไปเลยนิทาน แล้วให้พี่กิตต์ติดไว้ 11 บาท จะได้เจอกันอีก :hao7:
-
:z13: :z13:
ข่าวมั่วแน่ๆค่ะ ที่ว่าหมั้นกัน ฮุ่ย :katai4:
-
:o8: :o8: :o8:
-
ชอบบบบบบบบ รอต่อเลยค่าาา เพิ่งเห็นว่าเป็นคนเขียนเรื่อง 38 องศา งื้ออ เดี๋ยวลองไปอ่านดูนะคะ ชอบภาษาที่เขียนมากเลย ติดตามค่า
-
:katai5:รอค่ะ
-
ตอนที่2
ตลอดสามวันหลังจากที่ผมติดหนี้พี่กิตต์อยู่สี่บาทคำทักทายยามเช้าของไอ้อัทก็เปลี่ยนไปเป็น”มึงซื้อของสี่บาทได้ยัง”
“ยัง”ผมส่ายหัวพรืด
“รีบหาหน่อยดิมึง จะวันศุกร์อยู่แล้ว จันทร์หน้าพี่เขาต้องไปประจำต่างจังหวัดเดือนนึงไม่ใช่เหรอ”
“ก็กูไม่รู้จะซื้ออะไรนี่หว่า ของราคานี้หาได้ง่ายๆซะที่ไหน ต่อให้มีของราคานี้จริงแต่ก็เป็นของที่พี่เขาใช้ไม่ได้ ไม้โปรงี้ เรียนหมอจะเอาไปทำไรวะ”ไม่ใช่ว่าผมไม่พยามหาหรือปล่อยปละละเลยนะครับ ผมไม่ชอบทำอะไรค้างคา เงินแค่สี่บาทก็จริงแต่ถ้าต้องค้างชำระไปเดือนหน้าผมก็ไม่โอเคอ่ะ
“เอางี้ มึงก็ซื้ออะไรก็ได้ หนมปังก้อนละสิบบาทก็ได้ ละก็แปะโพสต์อิทไปว่าอย่าลืมทอนหกบาทด้วยนะครับ คิ้วท์ๆกันไปเรยยย”
“ตลก มันดูเหมือนอ่อยพี่เขา ไม่เอา น่าเกลียด”
“เอ๊า อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงไง พี่เขาเริ่มก่อนป่าววะ”อัทพูดหน้าตาเฉย
“พี่เขามีแฟนแล้วนะ ที่สำคัญกว่านั้นคือกูจะอ่อยพี่เขาทำมะขามป้อมอะไร ไอ่หอยนี่อย่าเอาแต่ตัวเองบันเทิงอยู่คนเดียวดิ๊”ผมเขกมเหงกให้เพื่อนรักโป๊กใหญ่
อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยครับ ถ้าถึงนาทีสุดท้ายแล้วจริงๆผมก็คงซื้อขนมปังสิบบาทให้พี่เขาแต่ไม่เอาเงินทอนให้มันยืดเยื้อ”เอ้อ มึงเห็นรายชื่อกลุ่มที่จะไปเข้าค่ายกันยัง”ผมถามไอ้อัท
เสาร์อาทิตย์หน้าคณะผมได้ไปเข้าค่ายรับน้องที่ชลบุรีกันครับงานนี้หวังว่าจะเพื่อนสนิทเพิ่มได้นะ ตัวติดกับไอ้อัทสองคนจนสาววายเริ่มจับจิ้นละ
“เห็นแล้ว กูได้อยู่กับแจน ส่วนมึงกลุ่มเดียวกับอร อิจฉาสัส ฝากกันหมาตัวอื่นไม่ให้เข้ามาเห่าอรด้วยนะ”
“ได้ๆ เดี๋ยวแวะซื้อน้ำเซเว่นแปป เอาไรป่ะ”
อัทส่ายหัวแทนคำตอบผมจึงเดินเลี้ยวเข้าร้านสะดวกซื้อเพียงคนเดียว พูดถึงพี่กิตต์แล้วอยากกินน้ำดอยคำขึ้นมาต้องซื้อขึ้นไปกินในห้องเรียนสักกล่อง
เอ...คราวนี้ลองกินน้ำมัลเบอรีดูดีมั้ยน้อออ
“อ๊ะ น้องนิทาน”คนที่เลือกน้ำผลไม้อยู่ข้างผมเอ่ยทักขึ้นผมจึงหันไปมอง
สาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆผมคือใครล่ะเนี่ย หน้าคุ้นๆแฮะ
อ่อ
แฟนพี่กิตต์
ชื่ออะไรนะ
เอ๊ะ ว่าแต่พี่เขารู้จักผมได้ไงเนี่ย
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ใช่นิทานรึป่าวเนี่ย”หล่อนคงเห็นผมทำหน้ายุ่งเลยกลัวว่าจะทักคนผิด เสียงหวานเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจนักผมจึงรีบพยักหน้าหงึกๆด้วยรอยยิ้มขัดเขิน แหมมม คนสวยระดับนี้รู้จักผมจะไม่ให้เขินได้ไงไหว
“พี่ได้ยินเรื่องของเรามาจากพี่กิตต์”สงสัยเธออ่านใจผมออก”มีอะไรจะฝากไปให้พี่กิตต์มั้ยคะ พี่อาสาเป็นบุรุษไปรษณีย์ให้ คิกๆ อย่าทำหน้าเอ๋อย่างนั้นสิคะ เดี๋ยวพี่ก็หลุดขำหรอก”พี่หัวเราะมาแล้วครับผมได้ยิน
“ก็พี่สวยแล้วนิสัยยังน่ารักอีกนี่ครับ จะไม่ให้มองตาค้างได้ไงไหว ผมอิจฉาพี่กิตต์แย่ ได้คนสวยอย่างพี่เป็นแฟน ว่าแต่พี่ชื่ออะไรนะครับ”
“ชื่อเฟิร์นจ้า ดีใจนะเนี่ย ปกติมีแต่คนอิจฉาพี่ที่ได้พี่กิตต์เป็นแฟน รายนั้นก็สมบูรณ์แบบเกิ๊นนนน”
“ผมว่าพี่แกนิสัยเกินๆไปหน่อยนะ มีอย่างที่ไหนวนลูปใช้หนี้กับผมไม่จบสิ้นสักทีเนี่ย”ขนาดแฟนของพี่กิตต์ยังคิดว่าพี่กิตต์เพอร์เฟ็คเลยเหรอ ผมเถียงด้วยน้ำเสียงงงๆ
“ปกติพี่กิตต์ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ คิกๆ”เอาอีกละ มีอะไรตลกเหรอครับคนสวย กลั้นหัวเราะจนกล้ามท้องขึ้นแล้วนั่น ผมเกาหัวด้วยความมึนงงกับชีวิต กวาดสายตามองชั้นวางของใกล้ตัวเผื่อเจอของที่ต้องการ
โอ๊ะ อันนี้แหละเด็ด ผมหยิบของที่โดนใจไปจ่ายตังค์ที่เคาเตอร์โดยไม่ลืมน้ำมัลเบอร์รี่ซึ่งเป็นเป้าหมายแรก
“พี่เฟิร์นครับ ผมฝากอันนี้ไปให้พี่กิตต์ได้มั้ยครับ บอกเขาด้วยนะว่าไม่ต้องทอน”ผมยิ้มก่อนหย่อนของสิ่งหนึ่งลงบนมือของพี่เฟิร์น เธอมองเจ้าสิ่งหน้าตาปริบๆ
“อมยิ้ม?”
“ครับ ไปนะครับ สวัสดีครับ”บ๊ายบายคนสวยเสร็จก็เดินออกมาจากร้าน ป่านนี้อัทรอจนรากงอกไปแล้วมั้ง
เวลาหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดวันเข้าค่ายรับน้องก็มาถึง ผมกับอรอยู่กลุ่ม1 ส่วนไอ้อัทอยู่กลุ่ม9โน่นนน พวกเราเลยได้ขึ้นรถบัสกันคนละคัน ผมนั่งข้างอรตลอดทางพวกเราไม่ได้คุยกันมากนักแต่ยังมิวายโดนเพื่อนๆแซวว่ากิ๊กกัน
“เห็นหงิมๆแต่ร้ายไม่เบาเลยนะนิทานนน อรเป็นขวัญใจของพวกเราเลยนะเว่ย”ถ้าจำไม่ผิดคนแซวเรียนเซคเดียวกับผมแถมยังอยู่กลุ่มเดียวกันในค่ายนี้ด้วย
“คนนี้ไม่ใช่ของเราหรอก แต่ก็มีคนจองไว้แล้วอยู่ดี แย่งได้รึป่าวไม่รู้ไปถามเจ้าตัวเอา อยู่รถเบอร์5นู่น”ผมตอบกลับไปยิ้มๆเล่นเอาอรหันหน้าหนีออกไปมองหน้าต่างแทบไม่ทัน
ไม่ได้หรอก ผมรับปากกับเพื่อนไว้แล้วว่าจะกันไม่ให้หมาตัวอื่นมาเห่าใส่อร
แต่หมากลุ่มนี้เป็นหมาน่ารักนะครับ ชิวาว่ามาเอง แซวแบบขำๆไม่คิดจริงจัง คงแค่ชวนคุยเพราะเห็นเราสองคนไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนคนอื่น “ไอ้อัทมันร้ายยยย แต่ถ้ากูเบ้าหน้าดีได้เท่ามันกูก็จะจีบอรเหมือนกันว่ะ เห้อๆๆๆ หลีดปีนี้โดนจองตัวไว้ครบทุกคนรึยังเนี่ย มิ้งกับฝ้ายก็โดนพี่ปีสามซิวไปแล้ว ไม่เหลือถึงท้องพวกบ้านๆอย่างกูเล้ยยยย”
“มึงก็ไม่ต้องเศร้าไปไอ้แก๊ป ยังเหลืออยู่คนนึง”
“ใครวะ”
“นิทานไงงงงง”
สัส!
ไม่น่ารักแล้วพวกมึงอ่ะ เอาตำแหน่งชิวาว่าคืนมาเลยกูไม่ให้เป็นละ
“หูยยยยย นิทานมีคนจองรึยังคร้าบบบ บอกให้แก๊ปชื่นใจหน่อยสิคร้าบบบบ”นี่ก็ยังอุตส่าห์ต่อมุกเพื่อนอีก!!
“มีแล้ว”คราวนี้คนตอบไม่ใช่ผมแต่เป็นอรครับ สาวเจ้าหัวเราะชอบใจใหญ่เมื่อผมทำหน้าเหรอหราขณะโดนพวกไอ้แก๊ปซักไซ้ ขี้เผือกนะพวกมึงอ่ะ
“ใครอ่ะ คณะไหน ไปหามาได้ยังไง มีแนะนำเราบ้างมั้ย...”
“เดี๋ยวสิ อรก็พูดไปเรื่อย มาแก้ต่างให้เราก่อน เรายังโสดนะ!!”แล้วทำไมผมต้องเขินด้วยวะ นี่ขนาดไม่มีอะไรในกอไผ่เลย ถ้าวันดีคืนดีผมเกิดมีคนคุยด้วยขึ้นมาคงไม่กล้าเอามาเปิดตัวที่คณะแน่นอน
เขินตายชัก
“แทบแย่ ทีหลังอย่าแกล้งเราอย่างนี้อีกนะอร”ผมพูดหน้ามุ่ย
“คิกๆ ก็มีจริงๆนี่ พี่กิตต์ไง”
“ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเหอะ”แถมครั้งสุดท้ายยังฝากของผ่านแฟนเขาอีก ถ้าเป็นกิ๊กจริงผมคงเป็นกิ๊กที่หน้าด้านมากอ่ะ
“น้องๆกลุ่ม1เข้าแถวรับกล่องข้าวจากพี่เอตรงด้านซ้ายสุดของลานนะคะ พี่ให้เวลาอิสระ45นาที ทานข้าวกลางวันให้เสร็จ เก็บของในห้องแล้วมารวมตัวกันที่ลานอเนกนะคะ”
พี่สตาฟกรอกเสียงใส่โทรโข่ง เหล่าเด็กน้อยปีหนึ่งทั้งหลายหยิบข้าวกล่องเสร็จก็พากันไปยังห้องพัก งานนี้เขาให้พักกับเพื่อนกลุ่มกิจกรรมเดียวกันผมเลยได้นอนกับพวกไอ้แก๊ปไปโดยปริยาย “กูขอนอนตรงนี้ได้ป่ะ แอร์ตกพอดี”แก๊ปกล่าวพลางวางกระเป๋าสัมภาระลงบนฟูกที่หมายปองทันที แล้วถามเพื่อ?
สุดท้ายผมก็โดนเกี่ยงให้มานอนฟูกที่อยู่หน้าห้องน้ำ โคตรวรรณะต่ำต้อย พวกน้อยก็เงี้ย
“ว่าจะทักตั้งแต่บนรถละ นิทานเป็นคนเรียบร้อยเนอะ”หนึ่งในเพื่อนร่วมกลุ่มกิจกรรมเอ่ยขึ้นขณะที่พวกเรากำลังเดินไปยังลานอเนกที่พี่ๆนัดไว้
“เหอ? งั้นเหรอ”
“สุดๆอ่ะ ดูไม่สู้คนด้วย มึงต้องหัดสู้บ้างนะ เดี๋ยวคืนนี้เปลี่ยนที่นอนกับกูนะไม่ต้องร้อง”แก๊ปเข้ามาลูบหัวผมป้อยๆ อารมณ์รู้สึกผิดที่เขี่ยผมไปนอนหน้าห้องน้ำเหรอ
“เห้ย ไม่ต้อง ตรงที่เรานอนก็ดีอยู่แล้ว ไม่เป็นไร”
“จริงดิ”แก๊ปถามย้ำ
“อืม แค่ปิดประตูห้องน้ำก็นอนได้แล้ว ห้องใหม่จะตายไม่ได้มีกลิ่นเหม็นอะไรสักหน่อย”ผมพยักหน้าพร้อมจ้องอีกฝ่ายเพื่อยืนยันว่าผมคิดอย่างนี้จริงๆ สุดท้ายแก๊ปก็ปล่อยมือจากหัวของผม มันเกาหัวตัวเองแกรกๆก่อนเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
“ไม่ต้องคิดมากน่า เอาเป็นว่าช่วยเราตอนเข้าฐานด้วยละกัน ไม่ค่อยชอบเล่นอะไรผาดโผนน่ะ”เมื่อกี้เดินผ่านฐานแอดเวนเจอร์ ไม่รู้ว่าพี่ๆเขาจะบังคับเล่นด้วยรึป่าวแต่ผมไม่ชอบยืนบนพื้นที่ไม่มีความสเถียรอย่างการไต่เชือกเนี่ยขอเถอะ
“ได้ๆ เดี๋ยวกูคอยอุ้มเอง”
“เว่อร์”
“ฮ่าๆๆๆ”กลายเป็นว่าพวกเราทั้งหกคนแผดเสียงหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ดูท่าค่ายนี้จะสนุกกว่าที่คิดนะ
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!
“ให้นั่งรอเป็นเพื่อนมั้ย”แก๊ปเอ่ยถามด้วยใบหน้าเป็นห่วง
ผมส่ายหน้าช้าๆแทนคำตอบ”มึงไปเล่นกับเพื่อนเหอะ”เสียงของผมคงติดเสียดายเอามากๆเพื่อนใหม่คนนี้เลยยืนเก้ๆกังๆไม่ยอมไปไหน
เรื่องของเรื่องก็คือเมื่อกลางวันผมขาแพลงครับ บาดเจ็บแบบโง่ๆด้วยการสะดุดถุงข้าวกล่องที่พี่ๆฝ่ายสวัสดิการกองรวมกันไว้เพื่อเอาไปทิ้ง ทำให้ทั้งวันผมได้แต่เดินกะเผลกๆตามเพื่อนเข้าออกฐานต่างๆแต่ไม่ได้ร่วมกิจกรรมอะไรเลยเพราะขาพิการ
“ไปเถอะแก๊ป เดี๋ยวอรดูเพื่อนเอง”คนสวยประจำกลุ่มถือถาดอาหารเข้ามาให้
คนในคณะผมค่อนข้างมีฐานะ ไหนจะได้เงินสนับสนุนจากศิษฐ์เก่าอีกอาหารค่ำมื้อนี้จึงหรูเป็นพิเศษ
บาบีคิวแบบ’ยืน’ปิ้งกินกันสดๆจากเตา
เจริญเถิด
ผมจะไปยืนคีบเนื้อย่างอยู่หน้าเตาไหวได้ไง พี่เขาเอาเก้าอี้มาตั้งไว้ให้แต่ก็ตั้งห่างจากวงประมาณนึงเพราะมันเกะกะชาวบ้านเขา แถมมีการเปิดเพลงแดนซ์กันด้วยกลัวจะมีคนเต้นไม่ลืมหูลืมตามาชนผมล้มโดนเตาหน้าแหก(อันนี้พวกพี่เขาห่วงกันเวอร์ไปเอง)
“ไปเล่นกับพวกแจนเหอะอร อยู่เงียบๆดูวิวทะเลคนเดียวก็ดีเหมือนกัน”ผมแสดงให้เธอเห็นว่าผมโอเคมากๆ ชอบนั่งคนเดียวสุดๆ ตอนนี้กำลังแฮปปี้ดื่มด่ำกลิ่นไอทะเลอ่าวไทยอยู่นะเห็นมั้ย อรไม่เชื่อหรอกครับ เธอบอกว่าจะผลัดกันมาเยี่ยมกับอัท ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ ใช้ตะเกียบคีบเนื้ออย่างเข้าปาก มองเพื่อนร่วมคณะเต้นแร้งเต้นกากันอย่างสนุกสนาน ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหนกัน เข้าฐานเมื่อกลางวันไม่เหนื่อยบ้างเหรอ
“คนเจ็บครับบบ มองกล้องหน่อยยย”หืม ฝ่ายโฟโต้? มีใครก็ไม่รู้ถือกล้องโปรมาขอผมถ่ายรูป ผมก็ยิ้มให้กล้องอย่างว่าง่าย
“คนหล่อตรงนั้นเหงามั้ยคะ บีมอยู่เป็นเพื่อนให้เอามั้ย”โอเค ผมคงไม่ได้อยู่สงบๆแล้วล่ะ สารพัดสาวน้อย สาวเทียมผลัดกันเข้ามาเต้นรูดเก้าอี้ผมต่างการรูดเสา จนผมชักตาลาย
“พอครับๆ เพื่อนผมเมาคนหมดแล้ว”เดือดร้อนอัทเพื่อนรักต้องเข้ามาเคลียร์ทาง
“แหมมม ถ้าไม่ติดว่าอัทจีบอรอยู่เราคงเข้าใจว่าอัทเป็นแฟนกับนิทานไปแล้วนะเนี่ย ขี้หวงเหลือเกินนะ หมั่นไส้!!”เสียงใครก็ไม่รู้เอ่ยแซว
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววว”แต่นี่น่ะเสียงทุกคนร้องประสานกัน ไม่บ้าก็เมากาวอ่ะครับเพื่อนคณะผม
ดีนะที่หาดนี้ไม่มีรีสอร์ทอื่นอยู่เลยเสียงของพวกเราจึงไม่รบกวนใคร
“อยากกลับห้องก่อนป่าว เดี๋ยวพาไปส่ง”อัทถามเพราะเห็นมีเพื่อนบางคนแอบหนีกลับห้องไปแล้วแต่พวกรุ่นพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อืม ก็ดีเหมือนกัน”ผมไม่อยากอยู่รบกวนเพื่อนๆจึงยอมให้อัทหิ้วปีกกลับไปยังที่พัก
สถานที่ที่พวกผมมาเข้าค่ายกันเป็นรีสอร์ทที่ก่อตั้งเพื่อทำกิจกรรมแนวผจญภัย เห็นหน้าผาจำลองด้วยแต่พวกรุ่นพี่ไม่ให้ไปเล่นเพราะมันกินเวลา นอกจากนี้ก็มีเซอร์วิสที่ตอบโจทย์การรับน้องหลายอย่างทั้งเครื่องเล่นหรือพื้นที่ว่างสำหรับการจัดฐาน “หนาวเนอะ”ผมเปรยเบาๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไปนัก
“อืม มืดด้วย”อัทตอบ
“อยู่คนเดียวได้แน่นะ”ผมพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง ตอนนี้อัทพาผมมาส่งถึงห้องแล้ว
“ไปเหอะ อรโดนแจกขนมจีบจนพุงกางแล้วมั้งป่านนี้”คนฟังหัวเราะในลำคอ ก่อนออกไปมันล็อคประตูห้องให้พร้อมบอกว่าฝันดี
“...”
ผมนอนมองเพดานห้องเงียบๆ
อืม เหงาเหมือนกันแฮะ
หิวด้วย เมื่อกี้ได้กินแค่จานเล็กๆที่อรตักมาให้เอง
“ร้านตรงฟรอนต์น่าจะยังเปิดอยู่...”มันเป็นร้านของชำเล็กๆ เมื่อกลางวันพวกพี่บอกว่ามันจะเปิดถึงสี่ทุ่ม ตอนนี้เพิ่งสามทุ่มกว่าผมคิดว่ามันน่าจะยังไม่ปิด คงต้องไปหามาม่าลงท้องสักถ้วย แต่เพราะขาเจ็บอยู่กว่าจะลากสังขารมาถึงแสงไฟจากเค้าเตอร์ขายของเล็กๆก็ดับลงพอดี
“เอ้ย เดี๋ยวครับๆ...เดี๋ยว”
ทัน
ซะเมื่อไหร่
ลุงคนขายโกยแน่บไปโน่น สาบานได้ว่าแกได้ยินเสียงตะโกนของผมแต่แกคงอยากกลับบ้านไปหาเมียจัดเลยรีบจ้ำอ้าวหนีไป โว๊ยยย อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้นะ ผมทรุดตัวลงนั่งแปะบนโซฟาต้อนรับหน้าฟรอนต์ มองซองมาม่าในตู้กระจกด้วยสายตาที่มีด้านมืดเข้าครอบงำ
เราเปิดตู้หยิบออกมาเองแล้วเอาเงินวางไว้ได้มั้ยนะ
พรึ่บ
“เห้ย!”ผมคงคิดไม่ดีมากเกินไปความมืดเลยเข้าครอบงำผม รอบตัวดับวูบไปหมดมองอะไรไม่เห็นเลย ซะที่ไหนกันเล่า! ใครเล่นพิเรณปิดตาผมก็ไม่รู้”ใครอ่ะ!! ตกใจจริงๆนะเว้ย ไม่เล่นนะ!”ผมโวยวาย ไอ้บ้าที่ไหนแกล้งหยอกผมในที่เปลี่ยวแบบนี้กันวะ จะว่าโจรก็ไม่น่าเข้ามาปล้นถึงรีสอร์ทหลังเขาแบบนี้นะ
“ทายสิใครเอ่ย”
“ไม่รู้!! ไม่ทาย”
“ที่ห้องมีของกิน ถ้าตอบถูกจะยอมแบ่งให้”
กึก
ได้ผลครับ ผมตอนนี้โดนล่อด้วยของกินได้สบายมาก ใครวะ ผมเริ่มพิจารณาเสียงของคนที่ยืนปิดตาผมจากด้านหลังอย่างเอาเป็นเอาตาย
ผมเคยได้ยินเสียงเขา แต่ไม่ใช่เร็วๆนี้ ไม่ใช่คนในค่ายที่เพิ่งคุยกันมาหยกๆแน่นอน แต่ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า
“พี่กิตต์?”
ผมลองทายด้วยความไม่มั่นใจนัก
“ผิดครับ!! ว้า น้องนิทานชวดรางวัลไปอย่างน่าเสียดาย แต่เพราะพี่ใจดีตามมาที่ห้องสิเดี๋ยวจะหามาม่าให้กิน ”
ผมรีบหันขวับไปมองหน้าคนพูดทันทีที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ ใบหน้าหล่อๆของคนที่ไม่ควรมาอยู่ที่นี่ส่งยิ้มกว้างมาให้
“อ้าว ก็ทายถูกนี่หว่า”
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3716581#msg3716581)
_________________________________
แฟนของพี่กิตต์ได้แอร์ไทม์เยอะกว่าพี่กิตต์อีกตอนนี้ 5555+
เห็นหลายๆคนทัก ใช่ค่ะ เราคือคนแต่งเรื่อง38องศาเอง
ใครไม่เคยอ่านก็ไปหาอ่านกันได้นะ(ขายตรง)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ตอนแรกเม้นต์เยอะจนตกใจ
เกิดมาไม่เคยขึ้นหน้า 2ได้ตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะ /กราบบบบบ/
ปล. พี่กิตต์ is all around you นิทานไปที่ไหนก็เจอ
ทำไมทุกคนถึงบอกว่าพี่กิตต์หาตัวยากหว่าาา
:katai3: :katai3:
-
นิทานน่ารักดีนะดูไม่ตื่นเต้นเหมือนใครที่ได้เจอเจ้าชายตลอด พี่กิตต์กับพี่เฟิร์นนี่ไม่น่าจะเป็นแฟนกันจริงๆนะเพราะตอนพี่เฟิร์นเจอนิทานมีคำพูดแปลกอยู่ เรื่องน่ารักดีค่ะ มาต่อเรื่อยๆนะคะ
-
น่ารักจัง รอตอนต่อไปนะคะ
-
อั้ยย เขินพี่กิตต์
-
:z1: :z1: :z1:
-
พี่กิตติ์โผล่มาได้ไงเนี่ย
-
ว้าวววววความบังเอิญ หรือ พรหมลิขิต อิอิ
อฟนพี่กิตดูน่ารักจัง ถ้านิสัยดีแบบนี้ เชียร์ให้น้องแทนได้ไหม เทพี่กิตไปเลย55555555
-
หรือพี่กิตต์กับแฟนจะคบกันบังหน้าอะไรงี้รึเปล่า ดูน่าสงสัยเบาๆ :katai5:
ขนาดไปค่ายยังเจอกันได้เนาะ คู่กันแล้วไปแคล้วกันจริงๆ
-
อืมคู่เฟริ์สกับกิตตมันไง ๆ เหมือนไม่ใช่แฟนกัน?
อัทก็เหมือนจะแอบชอบเพื่อน(นิทาน)แต่ทำที่ว่าจีบอรอยู่?
อิพี่กิตตเกิดสนใจน้องนิทาน แต่ยังติดที่ว่ามีแฟนอยู่แล้วเลยออกตัวแรงไม่ได้?
อ่านไปชักงง ยังไง โอ๊ยยยยยยยยยยยย
-
ว้ายยย
พี่กิตต์ออกนิดเดียวเองอะ
-
ล่อด้วยของกิน 5555 ง่ายสิคราวนี้
บรรยากาศน่ารักอะ ดูอ่อนโยนน
-
พี่กิตนี่อ่อยแบบเปิดเผย แต่กลับน่าสงสัยนะคะ มีแฟนแล้วทำอย่างนี้ไม่ได้น้าาา เอ๊ะหรือเค้าไม่ใช่แฟนกัน :hao3: :hao3:
สนุกค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :impress2:
-
แม้ๆ อีพี่กิตต์
ไงมาเดาะน้องนิทานได้ล่ะเนี่ย
-
พี่กิตต์มาได้ยังไงงงงง แล้วทำไมมาท้ายขนาดนี้ค่าาา
เสียดายมากกก อยากอ่านพวกเขาอยู่ด้วยกานน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าบอกนะว่าพี่กิตต์เห็นรูปที่โฟโต้เค้าถ่ายเลยรีบมานะ กับแฟนนี้ยังไงๆเหมือนมีอะไรสงสัยแฮะ :hao3: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :m20: หรือว่า!!! พี่กิตต์เป็น ผผผ ผี!! หักมุมสุดๆ
-
:mew2:
-
อมยิ้มอ่ะ
พี่กิต อัท แก๊ป ทำไมเราชวนจิ้นให้นิทานหมดเลยอ่ะ อิอิ
-
น่าสนุกๆ
พี่กิตจีบนิทานแน่ๆ แล้วแฟนหน่ะ แฟนจริงๆหรทอไม้กันหมาให้กัน
-
แฟนนี่แฟนเฉพาะหน้ารึเปล่าาาา พี่แลดูเต๊าะน้อง(?)
-
นางจะมาอ่อยเพื่อ?
แค่เต้าะเล่นๆหรือ เอาจริงหว่า
กับเฟิรนคงเป็นแฟนกันหลอกๆใช่ปะ
-
ตอนที่3
“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ครับ”ผมตามพี่กิตต์มาถึงห้องพักของพี่เขา ห้องที่พี่กิตต์พักมีเตียงเดี่ยวสองเตียง ผมเพิ่งรู้ว่าที่นี่มีโซนสำหรับแขกที่มากันกลุ่มเล็กๆไม่ได้มาเข้าค่ายด้วย แต่ไม่ว่าจะดูยังไงอีกฝ่ายก็มาที่นี่เพียงลำพัง
ต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงมาพักรีสอร์ทสำหรับเข้าค่ายคนเดียว
“มีแต่รสหมูสับนะ รอแปป เดี๋ยวพี่กดน้ำร้อนตรงฟรอนต์ให้”
แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสินะครับ
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากตอบแล้วผมจะซักต่อให้เสียมารยาททำไมล่ะครับ ผมก็นั่งแกว่งเท้าค่าเวลา รอสักพักร่างสูงก็กลับมาพร้อมมาม่าคัพหอมฉุย
“ขอบคุณครับ”
“ไปทำอีท่าไหนถึงเจ็บขาล่ะนั่น”พี่เขาทักขึ้นขณะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆกัน
“ทำตัวโง่ๆครับ ว่าแต่พี่เหอะ โดดงานมาเหรอ”ผมไม่ได้เจตนาจะเสือก ผมแค่ไม่อยากให้มันเงียบเกินไป
“คงงั้น”
“พักที่นี่กี่คืนเหรอครับ”
“คืนนี้คืนเดียว”
“พี่ได้ลูกอมจากพี่เฟิร์นรึยังครับ”
“ได้แล้ว กินหมดแล้วด้วย”
“...”
“ผมรบกวนพี่อยู่รึป่าวครับ”สุดท้ายก็ทนไม่ไหวกลั้นใจถามอีกฝ่ายออกไปตรงๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ดีๆคนตรงหน้าก็ดูพูดน้อยผิดปกติ
“ตอนอยู่ปี1พี่ก็มารับน้องที่นี่”พี่กิตต์ตอบไม่ตรงคำถามซะงั้น ดวงตาคู่คมเงยสบเพดานแต่โฟกัสของสายตาไม่ได้อยู่ตรงไหน เหมือนพี่เขากำลังมองอะไรบางอย่างที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้า”พี่เจอแฟนคนแรกของพี่ในค่าย”
“มารำลึกความหลังสินะครับ ทำไมไม่พาพี่เฟิร์นมาด้วยกันล่ะครับ”ผมถามออกไปโดยไม่ได้เอะใจสักนิด
“จะให้พามาได้ยังไงล่ะ”
“จริงด้วยเนอะ พี่เฟิร์นยังอยู่กรุงเทพนี่นา พี่กิตต์มาฝึกงานที่ชลบุรีเหรอครับ”
“หมอปีสูงๆก็ถูกส่งไปโรงบาลต่างจังหวัดเพื่อดูสายงานเฉพาะทาง ไม่ได้เรียกว่าฝึกงานหรอก”
“เหรอครับ ผมกินหมดแล้ว ขอบคุณมากนะครับ พี่ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ เดินกลับเองได้ครับ”ผมก้มหัวขอบคุณอีกฝ่าย ไม่อยากอยู่รบกวนกันมากไปกว่านี้เพราะพวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น คนดังของมหาลัยสบตาผมเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดลงคอไป
“พี่เดินไปส่งดีกว่า ไม่สิ ค้างที่นี่เหอะ ไม่อยากอยู่คนเดียวว่ะ”
“ห๊ะ”
.
.
“เมื่อคืนแอบไปไหนมา”ทันทีที่เดินเข้ามาตักอาหารเช้า เหล่าแก๊ปและผองเพื่อนก็กรูเข้ามาล้อมถาม
“เอ๊ะ เอ่อ ก็ห้องอัทไง”ผมโกหกคำโต ความจริงผมก็ค้างห้องพี่เขานั่นแหละ จับพลัดจับผลูได้นอนข้างเทพบุตรประจำมหาลัยซะงั้น แต่มันไม่ใช่ค่ำคืนที่น่าประทับใจอะไรหรอก ผมก็แค่เปลี่ยนที่นอน เตียงสบายกว่าห้องที่คณะจัดไว้ให้เยอะ พลิกตัวสองสามทีก็หลับปุ๋ยไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่กิตต์ปลุกเมื่อกี้
“โกหก”อัทเดินแทรกเข้ามากล่าวเสียงเขียว
“อุ่ย”
คนที่ผมใช้อ้างกระแทกจานลงกับโต๊ะอย่างแรง สีหน้าดูโกรธเอามากๆ”ตอบมาตรงๆว่าเมื่อคืนไปอยู่ที่ไหนมา ปล่อยให้พวกกูหากันซะวุ่น ใจหายสัสๆ ขายิ่งง่อยๆอยู่”
“ขอโทษ พอดีเจอคนรู้จักก็เลย...”
“ไปนอนกะเขา”อัทช่วยต่อจนจบประโยค
“อ่าฮะ”
“เห้อ ก็เท่าเนี้ยะ ทำไมไม่ตอบให้มันชัดๆแต่แรกวะ”ผมโดนเพื่อนที่เลื่อนขั้นเป็นพ่อเขกมะเหงกใส่
“ขอโทษ”
“เดี๋ยวขากลับกูจะย้ายไปนั่งรถคันมึง ไอ้ห่า ตอนแรกกูตั้งใจจะเปลี่ยนกับมึงเพื่อมานั่งกับอร ไหงกลายเป็นกูต้องเปลี่ยนกับอรเพื่อมานั่งกะมึงวะ”
“เห้ย ไม่ต้องก็ได้ กูอยู่คนเดียวได้!”ดูแลกันดีเกินไปแล้วครับอัท
“มึงไม่มีสิทธิ์เถียง! เมื่อคืนมึงทำกูเป็นห่วงมาก วันนี้ทั้งวันมึงต้องอยู่ในสายตากู!”
“กูบอกแล้ว ถ้าไอ้อัทมันไม่จีบอรอยู่กูคงเข้าใจว่าพวกมึงคบกันอยู่”แก๊ปยังคงยืนยันความคิดเดิม
“เพ้อเจ้อ! ว่าแต่มึงเหอะ เมื่อคืนไปนอนกับใครมาวะ”
อ้าวนึกว่าจะรอด สุดท้ายคำถามที่ไม่อยากให้ถามก็ถูกยิงมาจนได้ ผมอึกอักรู้ดีว่าจุดนี้ไม่ควรโกหกเพื่อนอีกแล้วเลยกลั้นใจตอบออกไปด้วยเสียงแห้งๆว่า”พี่กิตต์...”
“ห๊า!!!!!”
นั่นปะไร ตกใจตาตื่นตาแหกกันทั้งวง
“พี่เขามาทำไร่อ้อยอะไรในที่แบบนี้วะ มากับเพื่อนเหรอ”
“มาคนเดียว...”
“บ้าไปแล้ว!!”
“พี่เขาบอกว่าปี1เคยมาเข้าค่ายที่นี่ เจอแฟนที่นี่เลยมารื้อฟื้นวันเก่าๆ”ผมรีบอธิบายให้ทุกคนเข้าใจกลัวคนจะหาว่าสุดหล่อเป็นโรคประสาท มาเล่นแอดเวนเจอร์คนเดียวเปลี่ยวใจ ส่วนคำถามต่อไปที่จะตามมาคงเป็น ผมไปสนิทกับคนดังคนนั้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“เดี๋ยว เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ”
ชะอ้าว อัทเพื่อนรักดันไม่ถามคำถามที่ผมเตรียมรับมือไว้ซะงั้น
“พี่เขาบอกว่าปี1เคยมาเข้าค่ายที่นี่ เจอแฟนที่นี่เลยมารื้อฟื้นวันเก่าๆ ทำไมเหรอ มีอะไรแปลกๆรึป่าว”อันที่จริงผมก็รู้สึกว่ามันทะแม่งๆนะตอนแรก แต่ไม่รู้ว่าตรงจุดไหน ส่วนพวกแก๊ปที่ไม่ได้ตามข่าวพี่กิตต์มากนักตอนนี้กำลังนั่งงงเป็นไก่ตาแตกว่าพวกเรากำลังสงสัยจุดไหน
“คณะที่มาจัดค่ายที่นี่ประจำของมอเรามีแค่บัญชีกับวิศวะ คณะแพทย์ชอบไปปลูกป่ากัน ที่แน่ๆในห้าปีมานี้ไม่เคยมาชลบุรี และที่สำคัญ...พี่กิตต์กับพี่เฟิร์นเจอกันตอนมอปลายไม่ใช่ปี1”
กริบ
ความเงียบโรยตัวปกคลุมวงทานข้าวของพวกเราในบัดดล
“พี่เขาหลอกมึงอ่อวะ”แก๊ปถาม
“เห่ย ไม่ใช่ว่าที่มึงเจอเมื่อคืนจะเป็นสิ่งลี้ลับนะมึง เชี่ยยย ขนลุก!!”ชักไปกันใหญ่แล้ว ถ้าพี่กิตต์เมื่อคืนเป็นผีจริงแล้วจะปล่อยผมกลับมาครบ32ทำไมล่ะ ไม่เห็นหลอกกันสักแฮ่
“กรี๊ดดดด”
“แว๊กกกกกกกกก”เชี่ยยยย ผู้หญิงที่ไหนมากรี๊ดตอนนี้!? พวกเรา7คนสะดุ้งกันตัวโยน ยิ่งกำลังพูดถึงประเด็นอ่อนไหวๆอยู่ พอสาวเจ้าวงข้างๆหวีดเสียงร้องก็หลุดแมนกันยกแผงสิครับ หน้าถอดสีมองกันเลิ่กลั่กกันจนรู้สึกตัวว่าสายตาหลายร้อยคู่ในห้องอาหารบัดนี้กำลังจ้องไปยังทิศทางเดียวกัน
คุณเจ้าของรีสอร์ทที่มานั่งทานข้าวรอมอบกระเช้าขอบคุณประธานค่ายกำลังคุยกับคนๆนึง ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
“พี่กิตต์!!!”
“พี่กิตต์มาที่นี่ทำไมอ่ะแกร”
“กรี๊ดดดดดดดด พรหมลิขิตๆแก บันดาลพี่เขามาหาฉัน”
และอื่นๆอีกมากมายแล้วแต่จินตนาการใครจินตนาการมัน
ร่างสูงรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาแจกรอยยิ้มทักทายรอบบริเวณ นั่นยิ่งเรียกอาการคล้ายจะตายให้ได้จากบรรดาสาวน้อย ส่วนรีแอคชันของหนุ่มๆน่ะเหรอ
“หล่อสัสรัสเซีย เชี่ยเอ๊ย กูว่าพวกมึง2คนหล่อแล้วนะ พี่กิตต์ไรนี่หล่อกว่าสามขุม ไอ้เหี้ย ได้ยินมานาน เจอตัวจริงเป็นบุญตากูสักที”แก๊ปคนแมนเขย่าตัวเพื่อนข้างๆเบาๆ ชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปยังคนหล่อ อาการแบบ...มึงๆๆๆ ดูดิ ไอ้เหี้ยนั่นอย่างหล่อ
และทุกคนก็ต้องตื่นตูมกันอีกครั้งเมื่อพี่กิตต์เดินเข้ามากลางลานทานอาหารเช้า เด็กปีหนึ่งรีบแหวกทางให้ชายหนุ่มราวกับโมเสคแหวกทะเล โอ้โห พลังแห่งเซเลปที่แท้จริง พอร่างสูงเดินเข้ามาใกล้กลุ่มของผมเลยยกกล่องข้าวเขยิบก้นหลบพี่แกบ้าง แต่โมเสคคนนั้นกลับหัวเราะร่วนก่อนเอ่ยกับผมว่า”หลบทำไม มาหาเรานั่นแหละ”
“ครับ?”
พี่เขาวางกล่องข้าวกับพื้น ค่อยๆแกะกล่อง ตักเข้าปาก เคี้ยวง่ำๆ
“อื้ม ไม่ได้กินตั้งนานยังไม่อร่อยเหมือนเดิม... เลิกมองแล้วก็กินของตัวเองสิครับ เดี๋ยวรุ่นพี่จะเรียกรวมแล้วนะ”สิ้นคำเหมือนมีคนไปกดสวิตส์อะไรเข้า ไม่ใช่แค่พวกผมแต่เป็นทุกคนที่หันมามองพี่แกต่างกลับไปสนใจมื้อเช้าของตัวเองต่ออย่างว่าง่าย
“ตกลงพี่มาที่นี่ทำไมครับ”
“อ้าว อย่าทำหน้าเครียดอย่างนั้นสิ ฮ่ะๆ”พี่กิตต์เกาแก้มเขิน”พี่มาเยี่ยมคนน่ะ เห็นคุณป้าคนนั้นมั้ย”นิ้วยาวชี้ไปยังเจ้าของรีสอร์ท”ป้าเขาเป็นคนรู้จักเก่าแก่ของบ้านพี่เอง พี่ต้องมาทำธุระแถวนี้พอดีเลยแวะมาเยี่ยมแก เห็นโผล่มามืดๆเมื่อคืนแต่พี่ไม่ใช่ผีนะ ฮ่าๆๆๆ”
“พี่กิตต์เฟรนด์ลี่ขนาดนี้เลยเหรอวะ”แฟนพันธ์แท้พี่กิตต์อย่างไอ้อัทดึงคอเสื้อของผมเพื่อกระซิบถาม จากข้อมูลของมันตามปกติพี่กิตต์จะเป็นพวกถามคำตอบคำ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร
“ก็ปกตินี่”แต่สำหรับผม นี่แหละพี่กิตต์ตามปกติ
หลังจากนั้นไม่นานพวกพี่ๆก็เรียกรวมตัวเอากระเป๋าขึ้นรถ พวกเราต้องออกจากรีสอร์ทหลังทานอาหารเช้าเสร็จเพราะขากลับต้องแวะอีกหลายที่ “ขอบคุณครับ”ผมเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่จากต่างคณะที่อุตส่าห์อุ้มกระเป๋ามาส่งให้ถึงที่ คนหล่อส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้
“ขึ้นรถได้แล้วค่ะน้องนิทาน”กลายเป็นว่าตอนนี้เหลือผมยืนเซ่ออยู่คนเดียวซะงั้น
“อ่า ไปนะครับ”
“อืม เดินทางปลอดภัยนะ”
“พี่ก็เหมือนกันครับ”
ผมเหลียวหลังเดินง่อนแง่นขึ้นบันไดรถบัส ทว่าเสียงทุ้มกลับเอ่ยรั้งเอาไว้
“เอ้อ ไม่รู้ว่าเราจะเข้าใจว่ายังไง แต่เรื่องเมื่อคืน...พี่ไม่ได้โกหก”
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3718264#msg3718264)
___________________________
พี่กิตต์ไม่ใช่สิ่งลี้ลับนะคะ!!!
พี่กิตต์เป็นแค่เจ้าชายลับแลธรรมดาๆ
ปล. อ่านความเห็นของทุกคนแล้วเรานั่งยิ้มอ่อนเลยค่ะ 555555
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
แฮ่ !!!!
-
เอ๊า!!!! งง นะเนี่ย พี่กิตย์ทำตัวลึกลับไปนะ
-
เป็นตอนที่สั้นมาก555 ดูๆแล้วพี่กิตต์ยังไม่มีแฟนหรอก ที่มานี่มาหาน้องแน่ๆเลย
-
:a5:
-
เอาแล้วววว
-
พี่กิตต์มันยังไงละเนี่ย... :hao3:
มาต่อไวๆน๊าาาาาาา
-
นี่เจ้าชายหรือเจ้ากรรมนายเวรน้องนิทานคะ สามารถโผล่ไปหากันได้ถึงที่ขนาดนี้55555 ตอนนี้คิดว่าเฟิร์นคงไม่ใช่แฟนจริงๆแล้วล่ะ แต่ก็แอบกลัวโดนคนเขียนตลบหลังมากๆฮือ ไม่เป็นไรเราจะมโนไปก่อนว่าตอนนี้พี่กิตต์คิดจะจีบนิทาน :hao7:
-
น้องนิทานนนนนน เข้ามาส่องทุกวันเลย^^
-
ไม่ได้โกหกว่าเจอแฟนคนแรกที่นี่สินะ5555555 #ใช่ป่ะๆ
ชอบชื่อนิทานมาก น่ารักกกกกก//กอดน้วย
ตอนแรกไม่เข้ามาอ่านเพราะนึกว่าเป็นนิยายแฟนซี(....) ที่ไหนได้เป็นนิยายลับแลนี่เอง #ผิด
-
:katai4: อะไรยังไงคะพี่กิต แฟนคนแรกเนี่ยยยย เกินจะลุ้น
พี่กิตไม่ใช่ผีจริงๆใช่มั้ย ผลุบๆโผล่ๆมาก ดูมีลับลมคมในสุดๆ
-
พี่กิตต์หมายความว่าจังใด บ่เข้าใจ
ช่วยมาอธิบายด่วนๆค่าาาา สงสัยรุนแรง
-
:really2: :o8: :o8: น่่ารักกกก
-
พี่กิต ยังไงๆๆๆ เรามโนไปไกลแล้ว มาเฝ้าน้องนิทานหรอ อิอิ
-
เจอแฟนคนแรกในค่าย น้องชิมิ o13
-
แฟนคนแรกของพี่กิตต์เป็นใครอ่ะ แล้วพี่กิตต์จะบอกอะไร พี่เฟิร์นต้องไม่ใช่แฟนแน่ๆเลย เรื่องนี้มันต้องมีเงี่ยนงำ เอ้ยยย เงื่อนงำ :hao3: :hao3:
-
พี่กิตต์มีแฟนจริงรึเปล่าคะเนี่ย ทำไมเจ้าชายมาก ชอบค่ะ อยากได้ :hao7:
-
พี่กิตต์ ดูชอบที่จะทักทาย พูดคุยกับนิทานนะ
แต่ดีแล้ว นิทานได้นอนที่นอนดีๆ
ไม่ต้องมาแออัด นอนหน้าห้องน้ำ
พี่เฟิร์น พี่กิตต์ คบกันบังหน้าแน่เล
เรื่องพี่กิตต์ มีแฟนตอนปีหนึ่งก็น่าจะจริง
ว่าแต่แฟนน่ะ เอ่อ.....หญิง หรือชาย อะจ๊ากกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้าชายลับแลจริงๆ
-
"คณะแพทย์ชอบไปปลูกป่ากัน" >>> ต้องป่าชายเลนด้วยนะคะ 555555555555555
นังพี่กิตต์กุเรื่องจีบน้อง หรือน้องมันความจำเสื่อม
-
:z3:สงสัยๆ แฟนคนแรกของพี่กิต คงหมายถึง น้องนิทาน แน่ๆ เลย แล้วมันคือยังไง? ทำไม? งง? รออ่านนะคะ
-
คือไร ยังไง :katai1:
-
:z1: :z1: :z1: พี่กิตต์เจอแฟนตอนปี 1 อะไรยังไงนะ
-
งงกะนางมั่กๆค่ะ เหมือนจะมีอะไร แต่เหมือนจะไม่มีอะไร
เรียนหนัก หรือพักผ่อนน้อย คะคุ้ณ
-
ชอบมากค้าาาา :mew2:
-
แฟนคนแรกของพี่กิตติ์ที่พี่กิตต์มาเจอสมัยปีหนึ่ง?
งง แต่คิดว่าน่าจะเป็นการมาเจอน้องนิทาน ตอนพี่กิตต์อยู่ปีหนึ่ง แล้วน้องนิทานก็จะเป็นแฟนคนแรก มโนไปไกลมาก
-
อะไรยังไงพี่กิตต หืมมมม
เจอแฟนคนแรกที่นี่ หรือว่าที่แฟน พูดชัดๆ 55555
-
:m20:
ชอบๆๆ
-
สนุกดีค่ะ
-
มีความงงในงง ต้องรอพี่กิตมาอธิบาย
ต่อๆๆๆ รออ่านนะจ้ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เราเคยอ่าน38องศาเราจำได้ พี่กิตพูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะคะ น้องโง่เหลือเกินㅠㅠ
-
งง ?
แฟนคนแรกตอนปี 1 ไม่ใช่ว่าพี่กิตต์เคยเจอน้องนิทานมาก่อน
แล้วชอบน้อง เลยโมเมว่าน้องต้องเป็นแฟนคนแรกนะ
-
มันก็จะงงๆ หน่อย ความลับเยอะจัง
-
ตามน้องมาแน่ๆ
-
ตอนที่4
สามอาทิตย์หลังจากไปค่ายที่ชลบุรีผ่านไปกับตำราและการทบทวนบทเรียน เพราะเป็นการสอบครั้งแรกในรั้วมหาวิทยาลัยผมและเพื่อนๆจึงตั้งอกตั้งใจเป็นพิเศษ ทุกวันพวกเราจะรวมตัวไปอ่านหนังสือในร้านกาแฟที่มีรุ่นพี่แนะนำมา
“วันนี้อรกับแจนขอไปด้วยนะมึง”ไอ้อัทบอกผมระหว่างรอสาวๆเก็บของ
“ดีเลยมึง กูจะจีบแจน ไอ้นิทานไม่ได้จองอยู่ใช่มั้ย”แก๊ปที่ตามผมต้อยๆหลังจากจบค่ายเอ่ยขึ้น ผมพยักหน้าอนุญาติให้มันจีบแจนได้เต็มที่ถ้ามันมีปัญญาน่ะนะ”งั้นพวกเราลงไปรอหน้าตึกนะอร”
พวกเราสามคนทรีโอ้เดินลงมารอหน้าตึกตามที่ไอ้แก๊ปพูด ระหว่างทางก็คุยถึงการสอบที่จะมาถึงและประเด็นที่จะลืมไม่ได้เลยคือการเอ่ยถามผมถึงบุคคลในตำนานของมหาลัย”ได้เจอพี่กิตต์บ้างยัง”อัทเอฟซีพี่กิตต์ถามขึ้น
“ไม่นะ พี่เขาไปประจำต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ”
“ตามตารางต้องกลับเมื่อวาน คิดว่าพอกลับกรุงเทพแล้วพี่เขาจะรีบติดต่อมึงซะอีก”
“พี่เขาจะติดต่อกูเพื่อ?”ที่สำคัญมันไปรู้ตารางชีวิตของพี่เขาได้ยังไง
“ก็เห็นสนิทกันนิ”
“ไม่ขนาดนั้น รู้จักกันแค่ผิวๆ”
ไอ้อัทเห็นผมยืนกรานหนักแน่นว่าไม่รู้จักพี่เขาเป็นการส่วนตัวจริงๆเลยเลิกแกล้งผม ทว่าเมื่ออัทเงียบไปไอ้แก๊ปก็โพล่งขึ้นมาแทนแทบจะทันทีว่า”แน่ใจนะมึงว่าไม่สนิทกับพี่เขาจริงๆ!?”ผมมองหน้ามันด้วยความสงสัย เพื่อนใหม่เลยชี้ไปยังม้านั่งหินอ่อนตัวหนึ่ง
ม้านั่งมันก็ตั้งอยู่ตรงนั้นเหมือนทุกวัน แต่วันนี้สายตาของคนที่อยู่รอบๆกลับโฟกัสไปยังมัน ถ้าผมเป็นม้าหินอ่อนตัวนั้นผมคงเขินตายชัก
“พี่กิตต์เหรอ!?”
ใช่ครับ
สุดหล่อที่พวกผมนินทาเมื่อครู่กำลังนั่งหน้าชแล่มส่งยิ้มกว้างมายังพวกเราสามคน ไม่ใช่สิ ยิ้มให้ผมนี่แหละ และกำลังเดินมาหาผมด้วย
“กำลังจะไปไหนกันเหรอครับ”เสียงทุ้มถามอย่างเป็นมิตร
“ปะ ไปอ่านหนังสือครับ”คนตอบคืออัท เอฟซีดีเด่น
“พี่ไปด้วยได้มั้ย”
“ได้ครับ!!”ผมเชื่อว่าอรติ่งพี่กิตต์ไม่ได้เท่าอัท
ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ภายในร้านมีเพียงความเงียบสงบ ลูกค้ามีแค่6คนนั่นก็คือผม อัท แก๊ป อร แจน และพี่กิตต์ที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย สองสาวมีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ผมเห็นแจนมือไม้สั่นตอนจับปากกา ลายมือของเธอแปลกไปจากทุกวันสงสัยเพราะมือสั่น ส่วนคนที่ฟินที่สุดก็คืออัทเจ้าเดิมเพิ่มเติมคือได้นั่งข้างๆพี่กิตต์
“พี่เบื่อมั้ยครับ”ผมถามอย่างอดไม่ได้ เพราะในระหว่างที่พวกผมนั่งทำโจทย์กันอยู่พี่แกก็นั่งไถหน้าจอมือถือไปเรื่อย
“ไม่นิ”
“พี่ไม่อ่านหนังสือบ้างล่ะครับ ไม่มีสอบเหรอ”
“มีแต่วิชาเลือก ไว้ใกล้ๆค่อยอ่าน ว่าแต่นิทานอ่านอะไรอยู่ หืม?”
“แคลครับ”
“ให้พี่ช่วยมั้ย”
“จะสอนเหรอครับ”
“แต่พี่จำอะไรไม่ได้เลยนะ”
“งั้นก็นั่งเฉยๆไปเถอะครับ”
“อ่า ฮ่าๆๆๆ ขอโทษครับ ไม่กวนแล้ว ตั้งใจอ่านๆ”
ผมหันมาสนใจชีทเรียนของตัวเองอีกครั้ง สักพักมือถือของผมก็สั่น แจ้งเตือนขึ้นว่าไอ้อัทส่งไลน์มา ผมหันไปสบตามันที่นั่งอยู่อีกข้างของพี่อัท มันส่งยิ้มแฝงเลศนัยมาให้ก่อนเพยิดหน้าเร่งเร้าให้ผมกดอ่านข้อความ
AUT_T : พี่กิตต์กำลังจีบมึง
Nithan : ไม่หรอกมั้ง
คือถ้าพี่เขาชะโงกหัวเผือกอ่านหน้าจอมือถือพวกเราตอนนี้นี่จบเลยนะ นินทาข้ามหัวกันขนาดนี้
กรุ้งกริ้ง
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้น คงมีลูกค้าใหม่เข้าร้าน ทีแรกผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก ทว่าเสียงหวานของลูกค้าคนใหม่ที่อุทานด้วยความตกใจนั้นดันคุ้นหูผมเนี่ยสิ
“ไอ่หยา!!”
พี่เฟิร์นคนสวยกุมอกมองมายังพวกเราด้วยใบหน้าอึ้งๆ ที่อึ้งกว่าคือพวกผมกับเพื่อนๆ แต่ที่อึ้งที่สุดคือพี่กิตต์?
“แฟนพี่กิตต์!!”อัทกับแจนโพล่งขึ้นพร้อมกันก่อนตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทันเพราะเผลอทำตัวเสียมารยาทไป
“สวัสดีครับ”ผมทักทายเธอเล็กน้อย”มานั่งตรงนี้สิครับพี่เฟิร์น”ก่อนจะสละที่ให้เธอได้นั่งข้างๆแฟน ผมย้ายก้นตัวเองมาอยู่ข้างไอ้แก๊ป พนักงานใจดียกโต๊ะมาต่อเสริมให้พวกเราอีกตัวหนึ่ง
“อ่า เฟิร์น ร้านนี้มีบิงซูที่เฟิร์นชอบด้วย สั่งมั้ย เดี๋ยวพี่ช่วยถ้ากินไม่หมด ^^;”พี่กิตต์กล่าว
“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ แต่ที่จริงเฟิร์นไม่ได้ชอบบิงซูหรอกนะคะ”คนสวยตอบด้วยรอยยิ้มประหลาด ส่วนคนหล่อเอาแต่หัวเราะแหะๆขณะสาวเจ้าสั่งกับพนักงงานว่าเอาบิงซูรสสตรอเบอรี่กับบลูเบอรี่อย่างละ2ถ้วย”พี่สั่งเผื่อพวกน้องด้วยนะ ไม่ต้องเกรงใจ พี่คนนี้เขาเลี้ยง”พี่เฟิร์นทำอะไรไม่ปรึกษาพี่กิตต์เล้ยย ดูหน้าพี่เขาตอนนี้สิ ฮ่าๆๆๆ
ครืด
ไลน์ผมมีแจ้งเตือนอีกแล้ว เดาได้เลยว่าใครส่งมา
AUT_T : พี่กิตต์กำลังจีบมึง
Nithan : เลิกเพ้อเจ้อได้ละ ชักรำคาญ ไม่เห็นเหรอว่าตัวจริงเขามาแล้ว
AUT_T : แล้วมึงไม่เห็นหน้าพี่กิตต์รึไง เกร็งสัสตั้งแต่พี่เฟิร์นเข้ามา
Nithan : พี่เค้าแค่ไม่อยากเลี้ยงพวกเรา สี่ถ้วยนี่เป็นพันนะมึง
AUT_T : มึงก็บอกพี่เค้าดิว่าไม่เป็นไร ผมเกรงใจครับ
Nithan :ไม่ กูจะกินของฟรี
AUT_T :สัส
“มาแล้วค่า ค่อยๆทานนะคะระวังหก”ผมกับอัทหยุดเถียงกันเมื่อของฟรีมาเสริฟด้วยความรวดเร็ว ผมเลือกรสบลูเบอรี่มากินกับไอ้แก๊ป อรกับแจนกินถ้วยเดียวกัน ส่วนไอ้อัทได้กินคนเดียวถ้วยนึง สบายท้องเลยสิเมิง ผมแอบเห็นมันยิ้มดีใจที่จะได้กินของที่พี่กิตต์เลี้ยงด้วย สมงสมองไปหมดแล้วเพื่อนผม
“พี่ไม่ป้อนเฟิร์นหน่อยเหรอคะ”
อุ่ยยยย อย่ามาโชว์หวานแถวนี้ครับมีคนอิจฉา
ดวงไฟในตานักศึกษาคณะบัญชีปี1ลุกกันพรึบพรับเมื่อคนหล่อบรรจงตักช้อนจรดริมฝีปากบางของพี่เฟิร์น อรกับแจนหันหน้าไปอีกทางเพื่อหวีดร้อง ไอ้แก๊ปดึงชายเสื้อผมไปจิกด้วยความริษยา”พอเหอะพี่ พวกผมอิจฉา”
“แฮ่ๆ พี่ก็ว่างั้น พอเหอะเฟิร์น”
“คิกๆๆ ค่าๆ ไม่แกล้งแล้วค่า~~ บิงซูเจ้านี้ถูกปากนิทานรึป่าวคะ”
“อะ อ่า ครับ อร่อยครับ ผมชอบ”ไหงพี่คนสวยหันมาชวนผมคุยได้เนี่ย แอบเห็นพี่กิตต์เอามือปาดเหงื่อด้วย
“ขอบคุณคนเลี้ยงรึยังคะ”
“อะ ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะพี่กิตต์!!”ยังกับสวัสดีอาจารย์ตอนท้ายคาบ เมื่อพี่เฟิร์นสั่งว่านักเรียนทั้งหมด ทำความเคารพ!!พวกผมทั้งห้าคนก็ยกมือไว้พี่กิตต์ นิ้วโป้งจรดจมูก นิ้วชี้อยู่ระหว่างคิ้วตามแบบฉบับที่ครูสังคมเพียรสอนตั้งแต่ประถม
“คิกๆ แล้วคนพี่ล่ะคะว่าไง จะให้น้องใช้หนี้ให้อีกมั้ยคะ คิกๆๆๆ”
“สนุกใหญ่เลยนะน้องเฟิร์น”พี่กิตต์แยกเขี้ยวใส่สาวเจ้าที่ตอนนี้ก้มหน้าหัวเราะตัวงอ
“เอ่อ ผมงงๆนิดหน่อย คือ มันมีอะไรตลกเหรอครับ”ไอ้แก๊ปที่ใจกล้าที่สุดในกลุ่มเอ่ยถามคนดังจากคณะแพทย์ที่นั่งเกาหัวมองพี่เฟิร์นคนสวยหัวเราะร่าเริง
“ปะ เปล่า...ไม่มีอะไร...”
“โอ๊ยยยย พอเถอะค่ะพี่ เฟิร์นสงสารน้อง สงสารเฟิร์นด้วย ไม่ไหวแล้ว ขอโทษนะคะ พี่แกล้งเป็นแฟนกันต่อไปไม่ไหวแล้ว”
“เห้ย!!! เฟิร์น พูดอะไร!!”พี่กิตต์ตกใจเอามากเมื่อพี่เฟิร์นเอ่ยเช่นนั้น
“พี่อ่ะเงียบไปเลย!! เฟิร์นนัดแฟนไว้ที่ร้านนี้ แต่วันนี้เฟิร์นเลิกเร็วเลยมารอก่อนอีกเดี๋ยวยังไงๆแฟนเฟิร์นก็ต้องมาที่ร้านนี้ งานนี้พี่ไม่รอดแน่ๆยังไงน้องก็ต้องจับได้ว่าพี่หลอกน้อง ตายแน่นอนเฟิร์นฟันธง!!”
“หะ...!??”
ง.งูลอยฟุ้งทั่วร้านแล้วครับ
หลอกอะไร ใครหลอก?
พี่เฟิร์นบอกว่าแฟนกำลังจะมาทั้งๆที่พี่กิตต์ก็กำลังนั่งหัวโด่อยู่นี่
“ใครก็ได้ช่วยอธิบายทีค่ะ หนูงง”แจนงงจนตาตี่ไปแล้ว
อ่อ หมวยอยู่แล้ว โทษๆ
กรุ้งกริ้ง
แต่ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยตอบอะไรกลับมา กระดิ่งประตูหน้าร้านก็สั่นขึ้นอีกครั้ง พวกเราหันขวับไปมองราวกับมีคนตั้งระบบออโต้เอาไว้
ชายหนุ่มที่เดินเข้ามามีรูปร่างสูง ใบหน้าหล่อเหล่าเกลี้ยงเกลา ผิวขาวสว่าง
และที่สำคัญ
หน้าเหมือนพี่กิตต์ราวกับถอดมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน
เดี๋ยวนะ
.
.
“ฝาแฝดเหรอ!!!”
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3719827#msg3719827)
_____________________________________
ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
ทำไมไม่มีใครเดาถูกเลยล่ะคะ!!!!!!??
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
คุณพระเอกของเราออกจะใบ้แทบทุกการกระทำ 555
เช่น
“ไม่ถามชื่อพี่บ้างเหรอ”
“รู้อยู่แล้วครับ”
“รู้แล้วจริงอ่ะ”
พวกเจ้ายังอ่อนหัดนัก แต่ไม่ไร เรามีโอกาสให้พวกเจ้าแก้ตัว
ทายมาซิว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่ออะไร :katai3:
-
:a5 :a5: :a5:
-
โอ้ๆๆๆๆๆๆๆ มาแนวแฝด
-
สรุปคือพี่เฟิร์นคือแฟนพี่กิตต์จริงๆ แต่พี่กิตต์ที่นินานเข้าใจว่าเป็นพี่กิตต์ไม่ใช่พี่กิตต์ เอ๊ะ 55555555 มาพีคมากโอ๊ยยยย แต่ก็สรุปได้ว่าพี่กิตต์ที่ไม่ใช่พี่กิตต์กำลังจีบนิทานอยู่สินะ แช้วตกลงพี่กิตต์ที่ไม่ใช่พี่กิตต์เค้าชื่ออะไร :hao7:
-
ร้องห้ะดังมาก นึกไม่ถึง555
-
ร้อง ห๊ะ... ?? ด้วยอีกคน
ถ้าชื่อกิตต์ อีกคนก็น่าจะก.ไก่
เกียรติ์ กันต์ ก็อต กุมภ์ ฯลฯ นึกไม่ออกล้าวววว
-
สงสัยพระเอกจะชื่อ กาล .... มั้ง
-
ชื่อไก่ กุก ก๊อก ก้อย แกว กาว เกลือ กุ้ง 55555
-
โอ้ ความแตกแล้ว คุณพระเอกที่ยังไม่ทราบชื่อจะอธิบายยังไง
-
พีคไปอี๊กกกกกกกก :a5:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คาดไม่ถึง เค้าโดนหลอก อิอิ
ต้องเป็นตระกูล กอ แน่ๆๆๆๆ
กัตต์ เกตต์ โกตต์
-
ข้าน้อยยังอ่อนหัดนัก ขอซือฝุโปรดเฉลย ฮา
-
:a5: :a5: :a5:
-
ไหงงั้นละ
-
เข็มขัดสั้นกันไปหมด
-
รอชื่อพระเอกค่ะ
-
ร้องฮะ เลยจริงๆ ไม่ได้คิดว่าจะมีฝาแฝดเลย
ตกใจ !!!
เดาว่าชื่อ กร !!
-
:a5: มาต่อด่วนค่ะ...คนอ่านshocked ไปแล้ว.... :a5:
-
เอ่อ เดี๋ยวนะขอกลับไปอ่านใหม่แปปนึง =_=?
สรุปคนชื่อกิตต์ไม่ใช่พระเอก
พระเอกอาจจะชื่อกันต์ก็ได้
กิตต์กันต์ กิตต์กันต์ กีดกัน #อันสุดท้ายไม่ใช่และ
-
คนเขียนมาเหนือมาก คิดว่าแค่แกล้งเป็นแฟนกับเฟิร์น ไม่คิดว่ามุแฝด 555
-
:a5: :a5: o22 OMG
-
สรุปคือพี่เฟิร์นคือแฟนพี่กิตต์จริงๆ แต่พี่กิตต์ที่นินานเข้าใจว่าเป็นพี่กิตต์ไม่ใช่พี่กิตต์ เอ๊ะ 55555555 มาพีคมากโอ๊ยยยย แต่ก็สรุปได้ว่าพี่กิตต์ที่ไม่ใช่พี่กิตต์กำลังจีบนิทานอยู่สินะ แล้วตกลงพี่กิตต์ที่ไม่ใช่พี่กิตต์เค้าชื่ออะไร :hao7:
คนเขียนมาเหนือมาก คิดว่าแค่แกล้งเป็นแฟนกับเฟิร์น ไม่คิดว่ามีแฝด 555
โฮ.........คนเขียนขุดหลุมแต่แรกเลย
“ไม่ถามชื่อพี่บ้างเหรอ”
“รู้อยู่แล้วครับ”
“รู้แล้วจริงอ่ะ”
คนอ่าน งงงงงงง ตามๆกัน "หะะะะะะ "
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
อุทานดังมาก น้องบอกแล้วว่าน้องโง่วววว ชื่ออะไรอ่ะ เกต? มั่วอีกแหละ กาต?
-
อ้าวววว พี่กิตไม่ใช่พระเอกหรอ เงิบบบบ55555555
กลัวแล้ววววว โดนหลอกกันหม๊ดดด
-
เงิบแป๊บ5555 เหนือความคาดหมายมากค่ะ :a5: :a5: :a5:
-
:a5: :a5: :a5: o13
-
แล้วพี่ชื่อไรคะ? :a5: :a5:
-
ห๊ะ มีพี่กิตต์สองคน คนนึงเรียนแพทย์ อีกคนที่เป็นแฟนพี่เฟิร์นเรียนอะไร
-
o22 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: พีคมหาพีคคค หลอกกันได้ไงงงง สรุปพระเอกชื่ออะไร 5555
-
:ling1:
-
ตลกกก 5555
น่าจะกันต์ป่ะ เห็นส่วนมากก็ชื่อประมาณนี้
-
ก็ว่าอยู่ไม่งั้นจะมีคนพูดถึงเหรอ
เจ้าลับแลจริงๆ สองหนุ่ม
เดาว่าพี่กิตต์ คนนี้ต้องชื่อกันต์ แน่ๆ
-
ห๊ะ!!!!! ด้วยคนเด้อค่าาา
ไปกันใหญ่แล้ววว ฝาแฝดก็มาา คิดไม่ถึงเลยอ่ะ
-
เห้ย!!!!! หักมุมมาก นี่คาดไม่ถึง
-
เปิดซาวน์
ตึ้ง ตืง ตื่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อ้าวเฮ้ย!!! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า 555 :hao3:
-
:pig4:
-
สรุปคือพี่เฟิร์นคือแฟนพี่กิตต์จริงๆ แต่พี่กิตต์ที่นินานเข้าใจว่าเป็นพี่กิตต์ไม่ใช่พี่กิตต์ เอ๊ะ 55555555 มาพีคมากโอ๊ยยยย แต่ก็สรุปได้ว่าพี่กิตต์ที่ไม่ใช่พี่กิตต์กำลังจีบนิทานอยู่สินะ แช้วตกลงพี่กิตต์ที่ไม่ใช่พี่กิตต์เค้าชื่ออะไร :hao7:
ห๊ะะะะ !!!
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกมากค่าาาาา
-
ห๊ะ o22
-
สนุกมากค่ะ รออออ
-
เงิบเลย
-
เล่นงี้เลยเหรอ
รอตอนต่อไปหลังจากน้องรู้
-
ห๊ะ?!! ขออึ้งแป๊บ ฮ่าๆๆๆ
-
เข้ามาตติดตามจ้า
-
อ้าว แล้วนิทานคุยกับใครตั้งนานสองนาน
ขำตรงที่เจาเปิดโอกาสให้ถามชื่อ
แต่นิทานดันบอกว่ารู้แล้ว 5555
-
พี่กิตต์ เรียนหมอปี 5 เป็นแฟนพี่เฟิร์น
แต่พี่กิตต์ที่นิทานเจอบ่อยๆ ไม่ได้ชื่อกิตต์ ถ้างั้นก็ไม่ได้เรียนหมออ่ะดิ
เป็นฝาแฝดถ้าอยู่ ม.เดียวกันต้องมีคนรู้เรื่องมีฝาแฝด ยกเว้นเรียนหมอเหมือนกันหรือเรียนคนละ ม.
ถ้าเรียนคนละม. เวลาอยากเจอนิทานก็สามารถสลับตัวกับพี่กิตต์มาหาน้องนิทานได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20: :m20: :m20:
-
Surprise ไปอีกกก สนุกตรงที่เราเดาแล้วผิด อารมณ์มันก็ตัวละครแบบ "ห๊ะ !! อะไรนะ" 5555 ชอบมากกกก มาต่อไวๆนะคะ :pig4:
-
o22 o22 o22
ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะเป็นแฟนหลอกๆ แบบเฟิร์นอาจจะเป็นสาววายไรงี้
เซอร์ไพรส์มาก ฝาแฝด นี่เอง
-
:hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
:hao3หึ้ยๆ ตกหลุมคนแต่ง
-
มีคนทายชื่อพระเอกเข้ามาเยอะเลย
ทุกคนทายถูกว่าชื่อต้องขึ้นด้วยตัว ก.
ใช่แล้ว! ชื่อของพระเอกเรื่องนี้คือ!!
กุ๊ก...ก็บ้าละ 555
_______________________
ตอนที่5
“ฝาแฝดเหรอ!!!”
ผมกับเพื่อนแหกปากด้วยความตกใจถึงขีดสุด คอหอยแทบหลุดกระเด็นออกทางรูจมูก เชี่ยยย ผมโคตรจะตกใจจริงๆนะเห้ย
โลกเรามีคนหน้าตาระดับนี้ถึงสองคนเลยเหรอ!!
“ใช่จ้า สองคนนี้เขาเป็นแฝดกัน คนที่เรียนคณะแพทย์ ปี5มอเราคือพี่กิตต์คนนี้”พี่เฟิร์นชี้ไปยังร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้าร้านมาใหม่ ก่อนปรายตามองฝาแฝดอีกคนที่เอาแต่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้ผมมาตั้งแต่เมื่อกี้”ส่วนคนที่ก่อหนี้ก่อสัมพันธ์ต่างต่างนานากับน้องนิทานไว้ก็คือหมอนี่ พี่กาจน์ พี่ชายฝาแฝดของพี่กิตต์ ทั้งสองคนเรียนคนละมหาลัยกัน ถ้าไม่สนิทกับพี่กิตต์จริงๆก็ไม่มีคนรู้หรอกว่าพี่กิตต์มีพี่ชายฝาแฝด”
“แฮ่ พี่ชื่อกาจน์ ยินดีที่ได้รู้จักครับทุกคน”
“สะ สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”แก๊ป อัท อร แจร เอ่ยพร้อมกันด้วยระบบออโต้อีกครั้ง ส่วนผมกลับนั่งจ้องหน้าพี่กาจน์นิ่งๆ
ผมกำลัง...
โกรธ
“เห้ย ไอ้นิทาน มึงจะไปไหน!?”อัทร้องเสียงหลงเมื่อผมยืนขึ้นด้วยใบหน้าตึงๆ
“ห้องน้ำ!”ผมกระแทกเสียงตอบด้วยความไม่พอใจ ที่จริงผมไม่ได้อยากไปห้องน้ำหรอก แค่ไม่อยากให้เพื่อนกรูตามมาทั้งขโยงก็เลยตอบปัดๆไปงั้น ผมก็แค่ไม่อยากเห็นหน้าพี่กิตต์ เอ๊ย พี่กาจน์ เออ ที่จริงก็หน้าเหมือนกันทั้งคู่นี่หว่า แม่ง ไม่อยากเห็นทั้งคู่นั่นแหละ
คงสนุกมากสินะ ปลอมตัวสลับกับฝาแฝดเที่ยวหลอกชาวบ้านน่ะ
ตอนเด็กๆผมเคยคิดเล่นๆนะว่าถ้ามีแฝดผมจะให้อีกคนนึงไปเรียนแทนผมหรือไม่ก็แอบสลับตัวกันทำอะไรสนุกๆตอนที่เป็นตัวเอง
แล้วทำไม่ได้
แต่พอเจอกับตัวแล้วแม่งอย่างจี๊ดเลย!!
หมับ!
หมาที่ไหนวิ่งมาจับมือผมวะ ห๊า!!
“นิทาน! นิทานจะไปไหน!! พี่ขอโทษ”
หมากาจน์นี่เอง วิ่งหอบแห่กๆมาเลย
“ห้องน้ำไง!”
“แต่นิทานเดินเลยห้องน้ำมาสองห้องแล้วนะ”
“ผ...ผมไม่เห็น!!”ทำไมผมต้องรู้สึกหน้าแตกตอนกำลังโกรธจัดแบบนี้ด้วยวะ ทั้งความโมโหทั้งความอับอายแม่งตีเลือดขึ้นมาอออยู่บนหน้าผมจนร้อนผ่าวไปหมดแล้วเนี่ย
“พี่รู้ว่านิทานกำลังโกรธ พี่เลยตามมาขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย”
“พี่เล่นสนุกกับความโง่ของผม ทำให้ผมเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนทั้งกลุ่ม”ผมสะบัดมือที่จับไว้ออก เปลี่ยนมายืนกอดอกยืนจังก้ามองหน้าอีกฝ่ายแทน”พี่เฟิร์นรู้เรื่องหนี้ของเราแสดงว่าพี่ไปเตี๊ยมพี่เฟิร์นให้ทำเหมือนว่าพี่กาจน์คือพี่กิตต์เวลาอยู่ต่อหน้าผม พี่เฟิร์นถึงได้หัวเราะทุกครั้งที่เจอหน้าผม”
“พี่ขอโทษ”
“ผมก็นึกคาใจอยู่ว่าคนดังระดับพี่จะลดตัวลงมาเล่นกับเด็กปี1โนเนมอย่างผมทำไม ที่แท้ก็หาใครก็ได้มาหลอกเล่นเอาสนุก”
“ไม่ใช่นะนิทาน ฟังพี่ก่อนเหอะ ไปกันใหญ่แล้ว”
“ฟังก็ได้ ตอบผมมาสิว่าทำไมต้องหลอกผมว่าเป็นพี่กิตต์ด้วย”
“เพราะพี่...”พี่กาจน์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดจากนั้นก็ผ่อนออกมาช้าๆเหมือนประวิงเวลาเพื่อรวบรวมอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างๆคล้ายจะเป็นความกล้า
“พี่ไม่กล้าเป็นตัวเอง”
“หืม ผมไม่เข้าใจ ขยายความได้มั้ยครับ”ความโกรธสงบลงแล้ว ผมเอียงคอลงเพื่อสบตากับอีกฝ่ายซึ่งยืนก้มหน้าอยู่ นัยน์ตาของพี่กาจน์เป็นสีเทาเข้ม เหมือนสีของกองฟืนที่ถูกเผาจนมอดเป็นขี้เถ้า ผมคิดว่ามันคือสิ่งที่มีเสน่ห์ที่สุดบนใบหน้าอีกฝ่าย แต่ตอนนี้มันฉายแววเศร้าๆยังไงชอบกล
“พี่มาแกล้งผมทำไมครับ ที่มหาลัยนู้นไม่มีเพื่อนเล่นเหรอครับ”
“อืม ไม่มี”
อ้าว ชิบ ดราม่าซะงั้น และดูเหมือนจะไม่มีจริงๆตามที่พูดซะด้วย ดูทำหน้าเข้า โอ๊ยยย สงสาร ใจอ่อนยกโทษให้ก็ได้วะ
“งั้นพี่กาจน์อยากเป็นเพื่อนกับนิทานมั้ยครับ”ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ได้เหรอ”
“ได้ครับ แต่พี่กาจน์ต้องจำไว้นะครับว่าการโกหกเพื่อนเป็นสิ่งไม่ดี ทำน่ะทำได้ครับ แต่ถ้าความลับแตกเมื่อไหร่เพื่อนจะเสียความไว้ใจนะครับ”ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องล่ะครับงานนี้ พี่กาจน์ที่แก่กว่าผมสี่ปีพนักหน้าหงึกๆอย่างว่านอนสอนง่าย งุบงิบเสียงแผ่วว่าขอโทษ
“ดีมากครับ งั้นเริ่มจากแนะนำตัวกันก่อนเนอะครับ ตอนนี้พี่ยังเรียนอยู่รึป่าวครับ หรือว่าจบแล้ว?”พี่กิตต์อยู่ปี5แล้วนี่นะ ฝาแฝดของพี่กิตต์ถ้าเรียนคณะที่4ปีจบตอนนี้ก็คงทำงานแล้ว
“เรียนสถาปัตย์ อยู่มอT ปี5”
“อ้อ ปีสุดท้ายแล้วสินะครับ”
“อืม”
ผมพยักหน้าหงึกๆขณะรับข้อมูลของอีกฝ่าย
“อาทิตย์หน้าพี่มีแข่งบาสกับวิศวะ มาดูได้มั้ย”
“หือ อะไรนะครับ หมายถึงชวนผมเหรอ”ผมชี้ตัวเองงงๆ
“ใช่ ไม่ต้องชวนเพื่อนมาก็ได้แค่มาดูพี่ สอบเสร็จวันศุกร์เช้าใช่มั้ย พี่แข่งวันเสาร์”
“ครับ”
“ครับคือมาดูได้ใช่มั้ย”
“ครับ”
“เอาเบอร์มาสิไว้ค่อยนัดอีกทีว่าจะให้รับที่ไหน ป่านนี้เพื่อนเป็นห่วงกันแย่แล้วโดยเฉพาะคนชื่ออัท ดีนะที่เมื่อกี้พี่วิ่งแซงมาได้ไม่งั้นป่านนี้อัทหานิทานเจอก่อนพี่แล้ว ฮ่าๆๆ”
พวกเราแลกเบอร์กันก่อนที่แอพไลน์จะแอดพี่กาจน์เป็นเฟรนด์อัตโนมัติ
รูปโปรของพี่กาจน์เป็นรูปพระอาทิตย์กำลังตกดิน ดูเหมือนพี่เขาจะถ่ายเองนะ แต่ที่สะกิดใจผมก็คือแคปชันที่เจ้าตัวตั้งไว้
Just close your eyes, the sun is going down
เมื่อผมกับพี่กาจน์กลับมาในร้านพร้อมกันพวกที่เหลือก็พากันถอนหายใจโล่งอก ผมตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทิ้งตัวลงนั่งข้างแก๊ปเหมือนเดิมส่วนพี่กาจน์ก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างผมเพราะที่เก่าของเจ้าตัวโดนพี่กิตต์แย่งไปแล้ว
“เยี่ยวนานนะมึง”เสียงนกเสียงกาของอัทกล่าวลอยๆในร้านที่เงียบสนิท เชื่อว่าทุกชีวิตในร้านได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ผมเห็นอรกับพี่เฟิร์นแอบอมยิ้มมุมปาก ไม่รู้ทำไมแต่ผมรู้สึกเขินขึ้นมาดื้อๆ ก่อนมือถือในกระเป๋ากางเกงจะสั่นอีกครั้ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครส่งข้อความมาหา
AUT_T: พี่กิตต์ไม่ได้กำลังจีบมึง
Nithan: ก็เออดิ กูบอกมึงกี่รอบละสัส
AUT_T: แต่พี่กาจน์กำลังจีบมึง คราวนี้กูมั่นใจมากๆ
Nithan: มึงพลาดอีกรอบละอัท กูมั่นใจกว่าเก่าอีกว่าพี่กาจน์ไม่ได้จีบกู
AUT_T: วิ่งตามออกไปง้ออย่างกับละครขนานนั้นเพื่ออะไรถ้าไม่จีบ?
Nithan: ไม่รู้ดิ กูอาจจะหน้าเหมือนแฟนเก่าพี่เขาก็ได้ 55555
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3722110#msg3722110)
_________________________
โหยยยยยยยยย หาาาาาา ความรักความเมตตา
หลังจากมีชื่อเป็นของตัวเองพระเอกของเราก็รีบเรียกคะแนนสงสารจากน้องนิทานใหญ่เลย
เห็นใจเขาหน่อย เป็นพี่กิตต์อยู่ตั้งนาน 555
คุณเจ้าชายต้องห้ามของเราชื่อ กาจน์ อ่านว่า กาด นะคะ
พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์
พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์
พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์ พี่กาจน์
#พยามปลูกฝังชื่อพระเอก
-
กรี๊ดดดดดด มาปาดก่อนนรน
พี่กาจน์คนตรงๆ แหมม.นู้นไม่มีเพื่อน เลยมาตามตื้น้อง อยากได้เพื่อน หรืออยากได้แฟนกันแน่คะเอาชัดๆ55555
นุ้งนิทานยังคงใจดีกับพี่กาจน์ สงสารอัทบอกเพื่อนว่าเขามาจีบ เพื่อนก็ไม่เชื่อ ปล่อยนิทานให้โดนต้มไปนะอัท เดี๋ยวนิทานก็รู้เองว่าจีบไม่จีบ555555
-
โอเค สวัสดีพี่(ผัก)กา(ด)จน์ =_______=
ไรท์ทำเราเงิบแรงมาก นี่ถามแม่ว่าถ้ามีแฝดคนนึงชื่อกิตต์อีกคนจะชื่ออะไร แม่ก็ตอบว่าชื่อกันต์
.
.
แม่คะพวกเราเดาผิดค่ะแม่ กระซิก
-
ชื่อพระเอกดูอ่านยากจังหรือเราโง่เอง 555 น้องนิทานพาซื่อจัง :hao7:
-
น่าสงสารพี่กาจน์ ไม่มีเพื่อนเลย
แค่นี้นิทานก็หายโกรธและ
อือ.........แล้วนิทาน ก็ถูกเพื่อนชวนไปดูแข่งบอลที่มอ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องนิทานปี 1 ใจดีจังเลยจร้า :laugh:
-
ชื่อพี่ย่อมาจาก (ร้าย) กาจน์ ป่ะคะ 55555555555
-
:pig4:
-
พี่กาจน์ช่างน่าสงสาร ขาดความรัก ขาดความอบอุ่น ขาดเพื่อน
//ทำไมเราขำ
:laugh: :laugh:
-
หว่าาา. นึกว่าชื่อกุ๊ก ทายผิดเลย คริคริ
-
ใจอ่านเป็น กาน ตลอดเลยยยยยยยยย เค้าชื่อพี่กาด กาด กาด กาด จัม!
-
พี่กาจน์ไม่มีเพื่อนหรือไม่มีนิทานเป็นของตัวเองกันแน่ มีความมาดราม่าอ้อนน้อง o3
เสียใจด้วยนะนิทานที่แฟนในอนาคตหนูจะไม่ได้ชื่อกิตต์ละเพราะชื่อกาจน์แทน :hao7: :hao7: :hao7:
-
ไม่มีเพื่อนจริงอ้ะ มาหานิทานนี่มาหาเพื่อนหรือหาแฟนกันแน่จ๊ะ ฮิ้ว
-
:mew1: :mew1:
-
พี่กาจน์ดูเป็นพระเอกที่น่าสงสารนะคะ5555555
-
ติดตามจ้า :L2:
-
เพราะกำลังง้อน้องอยู่ พอน้องชวนมาเป็นเพื่อนก็ยอมเป็นเพื่อนไปก่อน แล้วค่อยไปเนียนทีหลังงี้ใช่ม๊าาาา
-
ห๊ะ ที่ม.นู้นพี่กาจน์ไม่มีเพื่อนเหรออออ
หลอกน้องนิทานอีกเปล่า
ระวังพี่จะโป๊ะ น้องจะจับได้ล่ะก็โกรธอีกล่ะเน้ออออ
จะจีบก็บอกว่าจีบเซ่
-
ว่าแล้วมันแหม่งๆ ตอนไปทะเล
-
ว่าแล้วเชียว มันต้องมีอัลไรซักอย่าง
อะไรทำให้ดั้นด้นมาถึงนี่ พ่อหนุ่ม
-
พี่กาญจน์กว่าจะได้ชื่อพระเอกมาเข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน อยากรู้ว่าทำไมพี่กาญจน์ถึงบอกว่าตัวเองไม่มีเพื่อน มีปมอะไรรึเปล่า มาต่อไวๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่มีเพื่อนจริงอ่ะ ถ้าโกหกน้องอีกนี่ง้อยากเลยนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม๊ะ ไอ้เราก็นึกว่าจะต.เต่าการันต์เหมือนกันซะอีก
พี่กาจน์ดูหมาน้อยอะ น่ารัก~ ดูเหงา ๆ ขี้กลัว
แต่พี่ต้องมีเพื่อนบ้างแหละน่าาาา คนสองคน เกิดหงอยเพราะอยากให้น้องสงสาร เดี๋ยวเป็นเรื่องอีกน้า
-
พี่ผักกาดนี่เอง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เขาไม่ได้เรียกว่าจีบแล้วแระ เรียกว่าไปง้อแฟนต่างหาก อิอิ
-
น่ารักจังเลย น้องนิทานคนจริง
พี่กาจน์ไม่มีเพื่อนจริงอ่ะ o18
-
:3123: :pig4: :3123:
-
พี่กาจน์ก็ถามแล้วนะว่ารู้จักจริงๆเหรอ 555555555555555
-
พระเอกนี้หลอกน้องอีกป่าวเนี่ย เห็นภาพซ้อนเป็นฮัสกี้อ่าา 55555 น่ารักกก
-
สงสัยจะใช่
-
เป็นตัวเองได้แล้วสินะ
-
อ่านตอน3จบ กำลังคิดเลย พี่กิตต์นี่แยกร่างได้ป่าววะ แฟนตาซีไรงี้55ืพอตอน4ถึงรู้โอ้วแฝดดด ส่วนชื่อพี่กาจณ์ อ่านเป้นกานตลอดเลย55
-
โอเค พี่กาจน์ก็พี่กาจน์
พี่แกไม่มีเพื่อนจริงดิ?
-
อยากเป็นแค่เพื่อนแต่มาไกลจังเลยค่ะ :hao7:
-
กรี๊ซซซซซ นุ้งเดาชื่อเกือบถูกค่าา! เราว่ากาต แต่จริงๆกาจน์ แต่อ่านเสียงว่ากาดเหมือนกัน เพลงมา!! We are the champions
ดีใจเหมือนถูกหวย ฮ่วย555555 พี่กาจน์นี่จะเป็นเพื่อนจริงๆอ่อ นุ้งไม่เชื่อเด้อ คนหล่ออะไรไม่มีเพื่อน งง หรือทุกคนอยากเป็นมากกว่าเพื่อน
-
พี่กาจน์ เพื่อนไม่คบจริงเหรอพี่
หรือแค่เรียกคะแนนสงสารน้อง หืมมมม
-
**กาจน์น่าจะมีตำแหน่งหรือการเปรียบเทียบเป็นเจ้าชายของสถาบันที่กาจน์เรียน **เดา** :pig4: :pig4:
-
แลดูเจ้าเลห์นะ
-
รอๆๆๆๆ :hao6: o13
-
พึ่งมาอ่านจร้า
เราขอยกมือแสดงตัวว่า เราทายถูกเรื่องเปน "แฝด" กันแหล่ะ~~~~ อิอิอิ
รอดูว่าะกาจน์แกจะมาจีบมุกไหนอีก 55555
-
นิทานน่ารักกกก พี่กาญจน์จีบหนูนะคะลูกกกกก
-
อืม อืม พระเอกชื่อผักกาด :oni1:
-
นี่พี่กาจน์ไม่มีใครคบจริงป่ะเนี่ย หล่อขนาดนั้นนี่ใครไม่คบมาคบหนูก็ได้นะคะพี่ อร้ายยย :-[ :-[ :-[
นิทานก็พี่เค้าอ่อยหนูขนาดนี้ยังคิดว่าไม่ได้จีบอีกหรอลูก โถ่ววววว รอดูว่าพี่กาจน์จะรุกจีบยังไงต่อ แล้วค่าบิงซูนี่เก็บเป็นหนี้ให้น้องไหมค่ะพี่ แบบเอาใจมาแลกงี้55555
-
ตอนที่ 5 แล้ว พึ่งรู้จริงๆของพระเอก แล้วดันแอบอ่านยากอีกนะ
พี่กาจน์แน่ใจนะคะว่าอยากได้นิทานเป็นเพื่อนอ่ะ
ฮิ้ววววว
-
น่ารักดีจ้า 38 องศาต้องเคยแล้วแน่ๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ ว้ายยย พี่กาจน์ ทีแรกอ่านพี่ กาน พอมาอ่านทอร์ค พี่ กาด กาด กาด กาด
รอ รอ รอ นะจ๊ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
แฟนนแรกพี่กาจหายไปไหน
-
จ้ะพี่ เอาให้เต็มที่เล๊ยยยยยย
-
ตอนที่6
เพราะเพิ่งผ่านพ้นการสอบอันแสนทรหดมาหยกๆแก๊งค์เพื่อนของผมจึงนอนสลบเหมือดกันอยู่ที่หอ ผมไม่อยากรบกวนเพื่อนอยากให้เพื่อนได้พักผ่อนจึงตัดสินใจไม่บอกพวกมันเรื่องที่วันนี้ผมจะไปมอTเพื่อดูพี่กาจน์แข่งบาส ลองผมบอกดูสิ ไอ้อัทต้องโดดเกาะล้อรถตามมารายแรกจากนั้นอรกับแจนก็เกาะขาไอ้อัทอีกที
ผมมารอพี่กาจน์ที่คณะตัวเอง ตอนแรกพี่เขาจะไปรับผมที่หอแต่ผมคิดว่ามันมากไป
ส่วนเหตุผลที่พี่เขาอยากให้ผมไปดูก็คือพี่แกไม่มีเพื่อน
ผมนั่งแกว่งเท้ารออยู่ที่ม้านั่งสักพัก มีเพื่อนกับรุ่นพี่ที่มามหาลัยวันเสาร์เอ่ยทักผมประปราย ผมเป็นคนดังในคณะพอสมควรแต่ไม่ดังถึงขั้นมีเอฟซีวิ่งตามถ่ายรูป การใส่ชุดไปรเวทมานั่งรอใครบางคนในที่แบบนี้จึงไม่เป็นประเด็นสนใจของใครต่อใคร กระทั่งเปอร์โยสีขาวคันสวยแล่นเข้ามาจอดและคนที่นัดผมไว้ก้าวลงจากรถ
ผมชักรำคาญสายตาชาวบ้านหน่อยๆเมื่อต้องเดินเข้าไปหาพี่กาจน์
...รถใหม่เหรอแก ไม่เคยเห็นพี่กิตต์ขับคันนี้...
...เห แต่ฉันชอบมินิสีดำคันเก่ามากกว่า ทำไมเอาคันนี้มาขับล่ะ...
...คันไหนแกก็ไม่ได้นั่งทั้งนั้นแหละอย่าโอดครวญ...
“ดังน่าดูเลยนะครับ พี่กิตต์”ผมแกล้งกดเสียงเข้มตรงชื่อฝาแฝดของอีกฝ่ายจนคนโดนแซะอย่างพี่กาจน์หัวเราะแห้งๆ
“รอนานมั้ยครับ”
“ไม่ครับ พี่มาตรงเวลา”
“ขึ้นรถเถอะ”
ผมทำตามที่พี่กาจน์บอกอย่างว่าง่าย เดินอ้อมไปฝั่งที่นั่งข้างคนขับแต่พี่กาจน์ดันวิ่งตามมารั้งผมไว้ซะงั้น ผมมองมือหน้าที่ดึงชายเสื้อผมไว้อย่างไม่เข้าใจ พี่กาจน์ส่งยิ้มมาให้ตามแบบฉบับ”ขอกำลังใจหน่อย”
ผมไม่เข้าใจความหมายแต่ก็ยอมพูด”สู้ๆครับ”ด้วยใบหน้ามึนๆ
“ฮ่าๆๆๆ ทุกคนครับ!! ผมไม่ใช่ไอ้กิตต์สุดหล่อแห่งคณะแพทย์นะครับอย่าเข้าใจผิด!! ผมชื่อกาจน์นะครับ!!”
“พี่ทำบ้าอะไร!!”อยู่ดีๆก็ตะโกนซะลั่นตึก พวกรุ่นพี่ที่เพิ่งนินทาเรื่องรถเมื่อครู่มองพี่กาจน์ด้วยความงุนงง เพราะไม่ว่าจะมองยังไงหนุ่มหล่อที่ยืนหัวเราะร่วนอยู่ข้างตัวผมก็คือกิตต์แห่งคณะแพทย์ชัดๆ ผมตีมือพี่กาจน์ที่ยังเกาะชายเสื้อผมไว้แน่นก่อนรีบมุดหัวเข้ารถ
เชื่อว่าเรื่องที่หมอกิตต์คนขรึมมาแหกปากอยู่หน้าตึกบัญชีต้องเป็นที่กล่าวขวัญถึงในสัปดาห์หน้าแน่นอน
“ฟู่วว โล่ง”เจ้าของรถออกรถพลางถอนหายใจโล่งอก
ดูเหมือนการกระทำเมื่อครู่จะมีความหมายกับพี่กาจน์ไม่น้อย
ประกาศตัวว่าไม่ใช่พี่กิตต์งั้นเหรอ
อืม...นั่นทำให้ผมนึกถึงวันที่เราไปอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟ ตอนนั้นพี่กาจน์พูดว่าพี่ไม่กล้าเป็นตัวเองงั้นสินะ
“พี่เป็นคนดังในมหาลัยมั้ยครับ”
“ดังสิ ดังกว่าที่ไอ้กิตต์ดังอีก เอ้อ นี่ ในเก๊ะหน้ารถมีแมสต์ปิดปากอยู่ หยิบออกมาสิ”
เมื่อเปิดเก๊ะตรงคอนโซลรถหน้าผมออกก็พบกับสิ่งที่อีกฝ่ายรีเควส ผมหยิบมันออกมายื่นให้พี่กาจน์”เป็นหวัดเหรอครับ”
“เปล่าๆ ตอนถึงมอให้นิทานใส่ไว้นะ”
“ครับ? เขาไม่ให้คนนอกเข้าเหรอครับ”ประโยชน์ใช้สอยของไอ้หน้ากากอนามัยนี่หลากหลายนะครับ นอกจากจะกันฝุ่นกันเชื้อโรคได้มันยังช่วยอำพรางใบหน้าเราได้ เวลาทำอะไรที่ต้องอำพรางใบหน้านี่นึกถึงเจ้าสิ่งนี้ไว้ก่อนเลย หมวกไหมพรมสมัยนี้เอาท์แล้ว เขาไม่ใช่กันเพราะมันสะดุดตาเกิน(?)
“ให้สิ มหาลัยพี่เปิดกว้างจะตายชุดนักศึกษายังไม่ต้องใส่ไปก็ได้ด้วยซ้ำ”
“งั้นพี่กาจน์บอกได้มั้ยครับว่าทำไมผมต้องใส่”
“บอกไม่ได้”
“งั้นผมไม่ใส่”
“ใส่เถอะนะ”
โอเค ยอม
คุณชายเล่นทำเสียงอ้อนขนาดนั้นใครจะไปสู้ล่ะครับ พอมาถึงที่หมายผมก็ใส่หน้ากากอนามัยอย่างว่าง่าย
ว่าง่าย ว่าง่าย ว่าง่าย ผมเป็นคนว่านอนสอนง่ายมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ พวกญาติผู้ใหญ่ชอบชมผมกับแม่บ่อยๆเพราะใครสั่งอะไรผมก็ทำ พ่อกับแม่ก็ชมผมตลอด ขนาดแก๊ปยังบอกเลยว่าผมเป็นคนยอมคน คำขอไหนที่ไม่ก่อความเดือดร้อนให้ผมมักจะโอนอ่อนทำตามเสมอ
“พี่ต้องไปคุยกับเพื่อนในทีมก่อน อีกชั่วโมงกว่าถึงจะได้เวลาแข่ง นิทานไปกับพี่นะ”
“ครับ”นี่ก็เหมือนกัน แทนที่จะปฏิเสธไปว่าผมเดินเล่นรอแถวนี้ก็ได้ดันเดินตามคนตัวสูงกว่าไปต้อยๆ
ผมต้องทำตัวยังไงตอนพี่ประชุมทีมครับ
“อ้าว พูดถึงก็มาพอดีเลยนะคุณเจ้าชาย ทำไมวันนี้มาช้า โอ๊ะ ใครล่ะนั่น”
พี่กาจน์นำเข้ามาในห้องสโมของคณะสถาปัตย์ พอคนในห้องเห็นเจ้าตัวก็เอ่ยทักอย่างเป็นมิตร
“โทษที ไปรับน้องมา”
“น้อง?”คนคนนั้นทวนคำด้วยความสงสัย กวาดสายตามองสารร่างของผมอย่างไม่เชื่อหู”น้องแท้ๆ?”
“น้องคนละพ่อคนละแม่ หึหึ พวกมึงก็เลิกจ้องดิ๊ น้องมันทำตัวไม่ถูก”พี่กาจน์ชี้ให้ผมไปนั่งรอตรงมุมห้องก่อนเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน
“ส สวัสดีครับ”ผมไหว้สมาชิคทีมกีฬาอย่างสุภาพ พวกพี่ๆที่เคยชินกับความถ่อยของรุ่นน้องคณะตัวเองรับไหว้กันแทบไม่เป็น ได้ยินพี่คนเดิมถามพี่กาจน์ย้ำอีกครั้งว่าผมเป็นใครกันแน่ด้วย หลังจากนั้นประเด็นของผมก็ตกไปในเวลาไม่นาน สมาชิคทุกคนเพ่งสมาธิไปยังกลยุทธ์การแข่ง
“ไอ้เจ้าชายมึงต้องประกบเบอร์7ให้ดีนะ กูไปดูตอนมันแข่งกับนิติแล้วแม่งโหดมาก ที่โหดนี่คือฝีมือนะเว้ย ไม่ได้โหดร้ายใจดำ ทำกูเสียใจซ้ำๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ใครก็ได้ช่วยหัวเราะมุกพี่เขาหน่อย
“ฮาๆ ๆ ๆ “
“ไม่ฮาก็อย่ากวนตีนไอ้เจ้าชาย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”คราวนี้ฮากันจริงแล้วครับ พี่คนที่ปล่อยมุกแป่กโดนพี่กาจน์แกล้งแซวจนหน้าดำๆขึ้นสีแดงไปหมด น่ารักซะไม่มี ขนาดผมยังอดขำความน่ารักของพี่แกไม่ได้
อืมมมมม แต่แอบหมั่นไส้ฉายาพี่กาจน์ว่ะ เจ้าชายเนี่ยนะ ใครตั้งวะ ไม่แน่นะเจ้าตัวอาจจะตั้งเองแล้วบังคับให้เพื่อนๆเรียก
ผมนั่งแกร่วอีกสักพักพวกพี่ก็เลิกประชุมกัน พี่กาจน์เดินมาหาผมพร้อมร้อยยิ้มตามแบบฉบับ”ไปสนามกัน เดี๋ยวพี่เคลียร์ที่นั่งดีๆให้”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้อยากดูขนาดนั้น”
“โอ้โหยยย ใจร้ายว่ะ”
“อยากทำตัวน่าหมั่นไส้เองช่วยไม่ได้”
“หืม พี่ไปทำอะไรเราครับ”
“ฉายาพี่มันดีเกินไป ตอนเด็กๆผมโดนเพื่อนเรียกว่าเต่ากากเพราะหัวโตตัวเล็กทำอะไรเชื่องช้า แต่พี่ได้เป็นเจ้าชาย : (”ผมยู่หน้าให้เขารู้ว่าผมกำลังไม่พอใจจริงๆนะ
“ฮ่าๆๆ เต่ากากก็น่ารักดีนี่ ยิ้มหน่อยครับเต่าคุงอย่าทำหน้าแบบนั้น เอาจริงๆคำว่าเจ้าชายมันไม่ใช่คำชมอะไรหรอกพี่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนโดนประชดใส่ด้วยซ้ำ”พี่เขาพยามเอื้อมมือมาขยี้หัวผมแต่ผมกันเอาไว้สุดฤทธิ์จึงกลายเป็นยืนยื้อมือกันอยู่ข้างทางระหว่างไปสนามบาส
“แก นั่นเจ้าชาย”
“เด็กคนนั้นเป็นใครน่ะ”
“ทำไมได้รับสิทธิพิเศษ...”
กึก
เหมือนมีคนไปกดปุ่มพอสเข้า พี่กาจน์ชะงักมือที่กำลังหยอกล้อผมอยู่ กระแอมไอสองสามครั้งเหมือนกำลังปรับอารมณ์ รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา”ไปกันเถอะ”
“ครับ”
ผมไม่เข้าใจ สิทธิพิเศษคืออะไร ทำไมพี่กาจน์ถึงกลัวคำนี้ แต่นอกจากอาการสะดุดกึกตอนนั้นพี่เขาก็ไม่แสดงอะไรออกมาอีกเลย ฟอร์มตอนนี้ก็จัดว่าดีจนผมอดชมได้ใจไม่ได้
คนอะไรนอกจากหน้าตาดีแล้วยังเก่งกีฬาอีก ผมเชื่อเลยว่าพี่กาจน์ดังกว่าพี่กิตต์มากจริงๆ คงเพราะพี่กิตต์ค่อนข้างเก็บตัวจนได้ฉายาว่าเจ้าชายลับแล ส่วนของพี่กาจน์แกร่วมกิจกรรมมหาลัยด้วยชื่อเสียงย่อมขจรขจายไปทั่วสารทิศ
ถ้าพี่กิตต์เป็นเจ้าชายลับแลแล้วพี่กาจน์จะเป็นเจ้าชายอะไรดีนะ
เจ้าชายขี้เล่น?
อืม...เจ้าชายเจ้าสำราญก็ไม่เลว
“เอ...เจ้าชาย...”กลายเป็นว่าผมตั้งอกตั้งใจคิดคำสร้อยต่อท้ายฉายาให้พี่กาจน์มากกว่าตั้งใจดูการแข่งซะงั้น
ก่อนสายตาเจ้ากรรมจะเหลือบไปเห็นข้อความบนฟิวเจอร์บอร์ดที่สาวฝั่งตรงข้ามของสแตนด์เชียร์ชูขึ้นเหนือหัว
บนป้ายนั้นเขียนไว้ว่า
_____________
ไฟต์ติ้งนะคะ...
...เจ้าชายต้องห้าม
_____________
ทำไมผู้ชายที่เข้ากับคนอื่นง่ายแถมยังใจดีอย่างพี่กาจน์ถึงถูกเรียกด้วยคำที่มีความหมายห่างเหินอย่างนั้นล่ะ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ...”ผมไม่ใช่คนขี้เผือก ผมไม่ชอบการพูดถึงคนอื่นลับหลัง สาบานด้วยเกีรยติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลยเอ้า จริงๆนะ ถึงมือผมจะเอื้อมไปสะกิดผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง เจ้าหล่อนหันมาเลิกคิ้วมองผมเปิดโอกาสให้ผมพูดในสิ่งที่ตนต้องการ
“คือว่า...ทำไมพี่กาจน์ถึงเป็นเจ้าชายต้องห้ามล่ะครับ”
เจ้าหล่อนหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างงุนงง ก่อนหันมาถามผมกลับว่า”อยู่ปีหนึ่งสินะเรา มาค่ะ เดี๋ยวเจ้อธิบายให้ฟัง ที่เราเรียกเขาว่าเจ้าชายเพราะเขาหล่อมาก เรียนเก่งมาก ได้ยินว่าตอนสอบเข้าได้คะแนนอันดับหนึ่งของคณะ แถมใบเกรดที่เหล่าสาวกแอบไปส่องมาเห็นเขาลือกันว่าเอช้วนทุกเทอม...”
“อ่า ครับ”ได้เกรดAทุกวิชาตั้งแต่ปี1ถึงปี5นี่มันไม่ใช่คนแล้วครับ คนคุณภาพแบบนี้สมควรถูกยกย่อง
“เท่านั้นไม่พอดนตรีกีฬากิจกรรมทุกอย่างพี่กาจน์ทำได้หมด บ้านก็รวยนิสัยก็ดีสมบูรณ์แบบเหมาะกับนิยามคำว่าเจ้าชายมั่กๆ”
“แล้วทำไมถึง ต้องห้าม ล่ะครับ”
ในการ์ตูนญี่ปุ่นคนหล่อๆจะมีกลุ่มแฟนคลับที่คอยกีดกันคนหล่อจากผู้หญิงคนอื่น อารมณ์ประมาณฉันไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ พอผู้หญิงที่คิดแบบนั้นรวมตัวกันมากๆเข้าก็กลายเป็นสมาคมพิทักษ์เจ้าชายอะไรก็ว่ากันไปทำให้เจ้าชายเป็นโสดอยู่บนคาน เด็กผู้หญิงไม่กล้าจีบเพราะกลัวโดนรุมตบ
พี่กาจน์อาจจะเข้าข่ายนี้
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เท่าที่ฟังเขาเล่าๆกันมาตอนอยู่ปี1พี่กาจน์มีเพื่อนเยอะมาก แถมมีแฟนน่ารักสุดๆเลยด้วย แต่พอขึ้นปีสองพี่กาจน์ก็ไม่คุยกับใครอีกเลย ไม่เลยสักคน! จนขึ้นปีสามพี่เขาถึงคุยกับคนอื่นบ้างแต่จะว่าไงดีล่ะ คุยเฉพาะตอนอยู่กันหลายๆคน ถ้าอยู่กันสองต่อสองหรือเข้าหาพี่เขาเดี่ยวๆพี่เขาจะเดินหนีทันที”
“ห๊ะ ทำไมล่ะครับ”
ดูท่าจะคนละพล็อตกับในการ์ตูนที่ผมเคยอ่านแล้วล่ะ เพราะเหมือนกับว่าพี่กาจน์เป็นฝ่ายปฏิเสธไมตรีของคนอื่นด้วยความตั้งใจของตนเอง
“นั่นสิคะทำไม พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน น่าเสียดายที่พี่อยู่เภสัช เรื่องของเด็กสถาปัตย์พี่ไม่ค่อยรู้หรอก ถ้าน้องรู้เมื่อไหร่อย่าลืมมาบอกพี่ด้วยนะคะ ช่วยๆกันหาข้อมูล พวกเราเอฟซีพี่กาจน์อยากเห็นพี่เขากลับมาเป็นเจ้าชายเจ้าสำราญค่ะ”
“...”
ผมถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพการแข่งเอาไว้ บังเอิญกดได้จังหวะบอลกำลังลอยขึ้นสูงพอดี ผมตัดสินใจโพสต์ภาพลูกบาสกำลังลอยขึ้นฟ้าซึ่งไม่ติดภาพผู้เล่นใดๆ แต่ติดป้ายเชียร์ที่มีคำว่า เจ้าชายต้องห้าม เขียนไว้ก่อนโพสต์ลงบนแอพสีน้ำเงินชื่อดัง พร้อมแคปชันแสดงความเผือกในกายว่า
บอกทีได้ไหมว่าเพราะอะไร
*รูป
อีกหนึ่งนาทีถัดมาอัทเพื่อนรักก็มาเม้นต์ว่า บอกทีได้ไหมว่ามึงอยู่ไหน
แหม ความขี้เผือกนี่กินกันไม่ลงเลยทีเดียว สมแล้วที่เป็นเพื่อนซี้กัน
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3723553#msg3723553)
__________________________
คุณสมบัติที่นายเอกเรื่องนี้พึงมีคือความขี้เผือกค่ะ 55555
ปล.ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่อาณาจักรของเจ้าชายต้องห้ามนะคะ :katai2-1:
นักเล่านิทานได้รับจดหมายเชิญมายังปราสาทของเจ้าชายต้องห้าม หลังจากเดินทางรอนแรมมาหลายวันในที่สุดหนุ่มบ้านนอกก็มาถึงยังจุดหมาย เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ...
อ้าว นี่ไม่ใช่นิยายแฟนตาซีหรอกเร๊าะ 555
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:pig4:
-
o13 เยี่ยมรอตอนต่อไปค่ะ
-
งั้นเราคงเป็นเพื่อนนิทานได้ ฮา
-
:mew1: :mew1:
-
อยากรู้อะ ว่าแต่แฟนคนนั้นคือใคร นี้นิยายลึกลับรึเปล่าครับ ทำไมปริศนาเต็มไปหมด
-
คุณเจ้าชายต้องห้าม มีความหลังฝังใจสินะๆๆๆ
หนุมบ้านนอก ฝากเผือกให้หน่อยนะคะ //แปะ//
55555555
-
พวกเดียวกันเลย 5555555555555
-
#ทีมนิทาน ด้วยความเผือกนี้ น้องต้องเผือกให้สุด :katai1:
-
งุ้ย ชอบตอนขอกำลังใจหน่อย น่ารัก555555
ดึงชายเสื้อแบ๊วๆ พี่กาจน์น่ารักว่ะ สุดท้ายนี้
พี่กาจน์คะ
(https://pbs.twimg.com/media/DF_AgeNU0AIFHro.jpg)
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ปูเสื่อรอกันไปจ้างานนี้
-
สงสารพี่กาญจน์
ทำไมต้องต้องห้ามละ
-
งื้ออออออ อยากรู้ว่าเพราะอะไร ทำไมกลายเป็นต้องห้าม
โดนขู่ โดนเตือน :ling1:
-
เรียกเจ้าชายเจ้าสำราญ เราจินตนาการเป้นหนังจีนทันที - -
ภาพพี่กาจนั่งชิลจิบชาเคล้าเสียงพิณลอยมาแต่ไกล
-
:pig4: นั่นซิทำไมเป็นเจ้าชายต้องห้าม
-
อยู่ทีมเผือกจ้า
-
งั้นเราคืือเพื่อนกัน เพราะเราก็อยู่ทีมเผือกค่ะ! 5555
-
เราก็สายเผือกเหมือนกัน5555
-
น้องนิทานเผือกได้แล้วอย่าลืมแบ่งปันนะลูก อยากใส่ใจมากๆ :laugh:
-
ขอเผือกด้วยคนนนน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฝดสุดหล่อ เพอเฟ็คท์ทุกด้าน
พี่น้องหล่อสุด เก่งสุด กินกันไม่ลงเลย
พี่กิตต์ เจ้าชายลับแล
พี่กาจญ์ เจ้าชายต้องห้าม :serius2: :serius2: :serius2:
ต้องห้ามอะหยังเก๊าะ
โดนแฟนคลับรุมทำร้ายคนที่ไปเข้าหาพี่กาจญ์สินะ
พี่กาจญ์ ถึงให้นิทานใส่แมสก์สินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่พี่กาจน์เป็นแบบนี้เพราะแฟนพี่แก โดนกลุ่มแฟนคลับทำอะไรกรือเปล่า พอเลิกกันก็เลยเป็นคนเงียบๆ ที่ไม่ให้น้องเปิดหน้าก็คงเพราะเหตุผลเดียวกัน อืมมมมมม น่าคิดๆ แต่พี่กาจน์คงไม่เข้าหาน้องเพราะหน้าเหมือนแฟนเก่าใช่ไหมค่ะพี่ไม่งั้นเราจะแบน!!! o18 o18
-
อะไรยังไงงง :katai1: :katai1: อยากรู้
-
กรี๊ดกร๊าดดีงาม ชอบบบบบ 555
ติดตามค่า
:pig4: :pig4:
-
เฟรนด์ลี่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีเพื่อนล่ะคะพี่กาจน์ :ling1:
-
:pig4:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีบมาต่ออีกน้าาา
-
เราจะเผือกไปพร้อมๆนิทานค่ะ :hao3:
-
ยอมรับว่าอึ้งไปเลย เมื่อรู้ว่าพี่กิตต์มีแฝด 555555
เจ้าชายต้องห้ามต้องมีความหลังแน่ๆ และแฟนคนนั้นหายไปไหน
พี่กาจน์จะยอมเล่าให้นิทานฟังไหมน้อ
-
น่าติดตามค่ะ รอๆๆ ทำไมเป็นเจ้าชายต้องห้ามน๊าาาาาา
-
โถ่ กว่าพระเอก(ตัวจริง) จะเด่น เล่นเอาเกือบลืม
พี่กาจน์เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ปมนี้น่าจะแน่นหนา
แต่ตอนที่นิทานเข้าหาก็คนเดียวนิ? แต่เพราะเรียกพี่กิตอะเนอะ เลยไม่หนี
ลุ้นๆๆๆ รอเผือกตามทีม #นายเอกจ๊าาา
-
พล็อตดีมากเลย น่าติดตามตลอดืกตอน ชอบค่า อยากรู้ปมพี่กาจน์แล้ว แงงงง มาให้น้องกอดสักทีสิคะพี่ ทำไมน่าสงสาร
-
สาวกนายเอก เพราะเราชอบเผือก
แต่ๆๆๆ แฟนพี่กาจน่ารักสุดๆ แล้วนิทานเราล่ะ
-
เคยมีแฟนมาก่อนด้วยใครอ่ะ
-
สงสัยพอๆกับนิทาน คุณเจ้าชายต้องห้าม
-
ต้องรอไขความจริงที่ว่า ทำไมถึงเปลี่ยนไป สร้างกำแพงกั้นคนนอกแบบนั้น
-
มาต่อเร็วๆนะ อยากเผือก อิอิ
-
ตอนที่7
การแข่งขันจบลงแล้ว ทีมคณะสถาปัตย์แพ้ไปอย่างน่าเสียดาย เหล่านักบาสเดินคอตกออกมายืนดื่มน้ำดับกระหายอยู่ข้างสนาม แสตนด์เชียร์ฝั่งตรงข้ามเต็มไปด้วยเสียงเฮผิดกับฝั่งที่ผมนั่งอยู่รวมไปถึงโซนที่แฟนคลับพี่กาจน์นั่งอยู่ สาวๆบางคนดูเศร้ากว่านักกีฬาด้วยซ้ำ
“...”ผมตัดสินใจนั่งมองเหล่านักกีฬาคูลดาวน์อยู่บนสแตนด์ที่เดิมเพราะผมไม่รู้จักใครและไม่มีที่ไปอยู่แล้ว เดี๋ยวพี่กาจน์เสร็จธุระคงไลน์มาตามเอง คิดได้ดังนั้นผมก็ก้มหน้าเล่นมือถือในมือไป ส่วนหูก็ผึ่งฟังพี่สาวคณะเภสัชข้างกายพร่ำเพ้อถึงพี่กาจน์
เท่าที่ฟังผมสามารถสรุปได้ว่า
พี่กาจน์เป็นคนเข้าหาคนเก่ง แต่ไม่มีใครเข้าหาพี่กาจน์ได้เลย
คนอะไรโคตรคูล
“จะกลับเลยมั้ยนิทาน”เงาใครมาบังแสงซะมืดเชียว อ่อ คนที่ผมกำลังนินทาถึงในใจนั่นเอง คุณนักบาสคนดังเดินขึ้นมาบนแสตนด์เพื่อชวนผมกลับบ้าน ผมได้ยินพี่สาวเภสัชอุทานคำว่าขุ่นพระ!!เต็มสองรูหูเลยปั้นหน้าไม่ถูก เธอคงไมคิดว่าเด็กปี1ที่พวกเธอเมาท์ด้วยจะรู้จักกับพี่กาจน์ ผมหันไปส่งยิ้มแหะๆให้เธอแต่เธอคงไม่เห็นเพราะผมใส่หน้ากากอนามัยอยู่
“เสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม”
“ไม่มีไปไหนกันต่อเหรอครับ”ผมถามเพราะมีแค่พี่กาจน์ที่แยกตัวออกมาหาผมส่วนคนอื่นๆรวมถึงตัวสำรองยังยืนมองพวกเราจากทางสนามเหมือนกำลังรออยู่
“ไม่นิ แยกย้ายกันแล้ว”
“อย่ามาโกหก เพื่อนพี่ยืนรออยู่เห็นๆ”ผมจิกตาใส่คนขี้จุ๊
“แฮ่ๆ ที่จริงพวกมันจะไปต่อหมูกระทะกันเลยให้มาชวนนิทานไปด้วย”
“ชวนผมทำไม ผมไม่ได้แข่งด้วยสักหน่อย พวกพี่ไปกินกันเถอะ”ผมรีบโบกมือปฏิเสธพัลวัน ให้ไปนั่งเด๋ออยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าน่ะขอเถอะ พลอยทำให้ฝ่ายนู้นเกร็งไปด้วยเปล่าๆ
“นั่นไง พี่เลยจะกลับพร้อมเรา”
“อ้าว พี่ก็ไปกินกับเพื่อนพี่สิ”
“พี่ต้องไปส่งเราไง”
“เห้ย ผมกลับเองได้ ไม่เป็นไร พี่ไปเหอะ”
“พี่เป็นคนพามาพี่ก็ต้องพากลับ”
“โว๊ะ ทำไมถึงดื้อขนาดนี้เนี่ยหึ?”ผมยีหัวตัวเองหน้าเครียด พวกเราจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ให้ตายเถอะ พวกทีมบาสที่เหลือก็ยืนจ้องพวกเราอีกทีนึง ส่วนพี่สาวเภสัชน่ะเหรอ ทำเป็นนั่งคุยกับเพื่อนไม่ลุกไปไหนแต่ผมรู้ทันหรอกแอบฟังอยู่ล่ะสิ
ฮึ่ยยยย หงุดหงิด!
ถ้าผมไม่รู้ที่มาของฉายาเจ้าชายต้องห้ามป่านนี้ผมคงติดรถพี่กาจน์กลับไปนอนผึ่งพุงที่หอแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ไง ให้ตายยังไงผมก็ต้องบังคับพี่กาจน์ไปกินกับเพื่อนๆให้ได้ ดูสายตาทีมบาสแต่ละคนที่มองมาสิครับ พวกเขาอยากเป็นเพื่อนกับพี่นะเห็นเงาในตาฉันมั้ย เห็นเธออยู่ในนั้นมั้ย~
“เอ้อ น้องครับ ไปกับพวกพี่เถอะ ไม่ต้องเกรงใจ เนอะๆๆๆ”พี่เคราแพะคนหนึ่งเป็นตัวแทนของเพื่อนๆเดินขึ้นมาไกล่เกลี่ยบนสแตนด์ พี่เขาทำท่าไหว้ผมด้วยมือข้างเดียว ขยิบตาเหมือนคนเป็นตากุ้งยิง ส่งซิกแรงเว่อร์ๆว่าไปด้วยกันเถอะได้โปรด
“เนอะๆๆๆๆ”
“อ่า ก็ได้ครับ”
“ไม่ได้!!”จะขัดทำไมโว้ยครับไอ้พี่กาจน์ ดูทำหน้าเป็นเด็กอนุบาลโดนขัดใจ”ร้านหมูกระทะเด็กมอเราเยอะ ให้นิทานไปไม่ได้!!”
“...”
“โอเค กูยอมเปิดหอให้พวกมึงปาร์ตี้มาม่ากัน”พี่เคราแพะเทหมดหน้าตัก
“ใครจะล้างจาน น่าสงสารแย่ ก๊อกมีแค่หัวเดียวแต่จานครึ่งร้อย”พี่กาจน์ผู้มีบ้านอยู่ห้วยขวางออกมาค้านหัวชนฝา
เห้อมมมม
ผมส่ายหน้าเซ็งๆ ดูท่าผมคงต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กเอาแต่ใจสินะวันนี้
“ผมครับ ผมล้างเองครับ ตกลงว่าผมจะไปกินกับพวกพี่ที่หอ ถ้าพี่กาจน์ไม่สะดวกจะกลับไปก่อนก็ได้นะครับ”
“เห้ย! นิทาน! ทำไมถึงทำกับพี่อย่างนี้ เดี๋ยวววว กลับมาก่อน อย่าไปกับพวกมัน มานั่งรถพี่ เออ ให้ไอ้เจ้าของห้องมันนั่งมาด้วย พี่สัญญาว่าจะไม่พาหนีกลับบ้านแน่นอน”
ผมทำเป็นหูทวนลม เดินลงไปรวมกลุ่มกับพี่ๆว่าที่สถาปนิกต่างมหาลัย เอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพว่า”สวัสดีครับ ผมชื่อนิทานนะครับ จะพยายามลากพี่กาจน์ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆให้ได้ครับ ฝากตัวด้วย”
“โอ้ววว ไอ้เด็กนี่รู้งานดีว่ะ ยินดีต้อนรับสู่สมาคม มาเป็นเพื่อนกับเจ้าชายต้องห้ามกันเถอะ!! นะครับ”พี่เคราแพะกอดอกหัวเราะชอบอกชอบใจในชื่อสมาคมสุดพิลึก ผมหันไปสบตากับพี่คนอื่นเชิงถามว่าสมาคมนี้มันมีอยู่จริงมั้ย แต่ละคนรีบส่ายหน้ากันพรืด
อย่างที่บอกว่าผมเป็นคนหัวอ่อน แค่พี่กาจน์ลงมาตื้อสองสามครั้งขอให้ผมนั่งรถไปกับเขาผมก็ยอมแล้วครับ พวกพี่ที่ไม่มีรถมาแยกไปเตรียมสถานที่กันก่อน ส่วนผม พี่กาจน์และพี่เคราแพะเจ้าของห้องอาสาไปซื้อวัตถุดิบ
“ห้องมึงมีจานพอเหรอวะไอ้เจ หม้อด้วย ไปกันเป็นสิบหม้อเดียวไม่พอหรอกนะเว้ย”สารถีกิตติมาศักดิ์เอ่ยถามพี่เคราแพะ
“จะไปซื้อเพิ่มนี่ไง หม้อใบละไม่กี่ร้อยแค่นี้มึงจ่ายได้กูรู้ ใช้เสร็จแล้วกูให้มึงเอากลับบ้านเลย”
“ไอ้สัส ทำไมถึงให้กูออกเงิน”
“เพราะมึงไม่อยากให้น้องถอดแมสต์ที่ร้านหมูกระทะพวกกูเลยจำยอมนั่งเบียดกันในห้องแคบๆเพื่อแดกมาม่า”
“ชักปากพล่อยนะมึง”
ผมหันไปเหล่เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนขับสลับกับพี่เคราแพะที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังด้วยความสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆทั้งสองคนถึงเงียบไป
“เอ่อคือ แมสต์ที่ผมใส่อยู่เนี่ย มันมีนัยยะสำคัญอะไรรึป่าวครับ”
กริบ
โอเค๊ ด๊ายยย ไม่อยากรู้แล้วก็ได้
จำไว้!
“พี่กาจน์กับพี่เจไปซื้อของสดนะครับ เดี๋ยวผมไปเดินหาพวกน้ำจิ้มกับถ้วยกระดาษเอง”เมื่อพวกเรามาถึงแมคโครผมก็แจกงานให้รุ่นพี่ทั้งสอง พี่เคราแพะพยักหน้ารับรู้ ส่วนพี่กาจน์ส่ายหัวพรืด อ้อ ลืมไปว่าพี่กาจน์จะไม่อยู่กับคนอื่นสองต่อสอง”งั้นเปลี่ยนเป็นผมกับพี่กาจน์ไปซื้อของสดกัน พี่เจแยกไปคนเดียวได้ใช่มั้ยครับ”สิ้นคำรอยยิ้มก็ถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากของร่างสูง พี่กาจน์พยักหน้าหงึกๆเพื่อสื่อว่าเจ้าตัวชอบแผนนี้มากกว่า
ผมเดินตามพี่กาจน์ที่เป็นคนเข็นรถเข็นไปพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีไปพลาง
“อารมณ์ดีอยู่เหรอครับ”
“ก็ไม่มีเรื่องให้หงุดหงิดนี่”
“เอาแต่ใจจังนะครับ”
“นิทานยอมตามใจพี่ง่ายๆเองช่วยไม่ได้นะ”
“นิสัยเหมือนลูกคนเล็กเลยนะพี่อ่ะ”เดาอารมณ์อยากแต่พอได้อย่างใจก็เก็บความปิติไว้ไม่มิด
“เห็นอย่างนี้พี่เป็นพี่ชายคนโตจากพี่น้องสามคนเชียวนะ”
“เห นอกจากพี่กิตต์ยังมีน้องอีกคนเหรอครับ”
“อืม...น้องสาวน่ะ”
ไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองมั้ย แต่แผ่นหลังกว้างที่ผมกำลังเดินตามอยู่มันดูอ้างว้างขึ้นถนัดตา จะใช้คำว่าอ้างว้างก็ไม่ถูกแต่มองแล้วรู้สึกไหววูบแปลกๆเหมือนผมกำลังพูดเรื่องที่ไม่สมควรจะพูดอยู่งั้นแหละ
เอ...แต่พี่เขาก็หันมายิ้มให้แถมชวนคุยเรื่องสัพเพเหระต่อได้อีกนี่นา
“โว้ววว มาแล้วๆๆ”
พี่เคราแพะเจ้าของห้องเป็นคนเปิดประตูนำผมกับพี่กาจน์ที่ถือของพะรุงพะรังเข้ามา คนด้านในที่มาเตรียมสถานที่รอก่อนแล้วเริ่มส่งเสียงเอะอ่ะเมื่อวัตถุดิบมาถึง พี่กาจน์ผู้ถูกบังคับให้ซื้อหม้อสุกี้มาเพิ่มแกะกล่องของดังกล่าวก่อนเอาไปล้างอย่างรู้งาน ผมส่งพวกไส้กรอกกับหมูสไลด์ให้พี่คนหนึ่งที่วิ่งมารับก่อนอาสาล้างผักเอง
“น้องคร้าบ ถอดผ้าปิดปากออกได้แล้วคร้าบบบ ไอ้กาจน์ฝากบอกว่าอนุญาต”
“โอ๊ะ เกือบลืมเลย”
“กูฝากมึงบอกตอนไหนวะ”แว่วเสียงพี่กาจน์ที่กำลังนั่งต้มน้ำอยู่
“แล้วมึงจะให้น้องเขาแดกยังไงหะ”พี่คนเดิมหันไปเถียง พี่กาจน์ดูเข้ากับทุกคนได้ดีชนิดที่ว่าถ้าผมไม่รู้เรื่องมาก่อนคงคิดว่าคนเหล่านี้เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่ปี1 “ว๊าว น้องแม่งหน้าตาดีกว่าที่กูมโนไว้อีก ไอ้ห่า มีของดีขนาดนี้แต่เสือกสั่งให้น้องมันซ่อนไว้ นิสัยเสียว่ะมึงอ่ะ”คำชมของพี่เขาเรียกทุกสายตาให้หันมามองผมอย่างใคร่รู้
แหม เห็นอย่างนี้ผมก็เขินเป็นนะครับ
“เออว่ะ หน้าตาดีมากอ่ะ ตอนแรกเห็นแค่ตากูก็รู้นะว่าต้องหล่อ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้”พี่ที่นั่งหั่นลูกชิ้นอยู่เอ่ยสมทบ
“กูว่าน่ารักมากกว่าว่ะ น้องตัวเล็กๆด้วย คำว่าหล่อมันเหมาะกับไอ้กาจน์มากกว่า”
ผมไม่เตี้ยนะครับทุกคนนนน แต่ทุกคนสูงเกินไปต่างหาก พวกเล่นบาสยังไงก็180อัพกันทั้งทีมแถมบางคนยังเล่นกล้ามอีกไง ผมที่เตี้ยกว่าเกือบสิบเซ็นต์เลยกลายเป็นน้องตัวเล็กไป
“ขาววิ๊งๆ”อันนี้ใครก็ไม่รู้พูดครับแต่ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ขาวไม่ขาวมันก็เห็นตั้งแต่ก่อนถอดหน้ากากแล้วป่าววะ พอๆ เลิกวิจารณ์น้องได้แล้วมันทำตัวไม่ถูก”คนที่พาผมมากระโดดเข้ามากางปีกปกป้องผมอย่างรู้งาน ทุกคนเลยแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเสียมิได้
ใช้เวลาเตรียมการร่วมสิบนาทีกว่าหม้อสุกี้ทั้สองใบจะถูกเติมเต็มด้วยหมู เบคอน ผัก ไส้กรอกและเส้นมาม่า
ชายหนุ่มวัยกำลังกินกำลังนอนร่วมสิบชีวิตถือตะเกียบของตนไว้มั่นในขณะที่สายตาไม่ละจากของที่ตัวเองเล็งไว้ในหม้อแม้แต่เสี้ยว ราวกับถ้าเผลอกระพริบตาเข้าเจ้าสิ่งที่อยากกินจะถูกคนข้างๆแย่งไปกิน
“สตาร์ท!!”
เสียงนกหวีดลงสนามดังสนั่น ผมเป็นคนเปิดฝาหม้อทั้งสองใบก่อนฝูงแร้งจะกรูเข้ารุมทึ้ง ผมยิ้มเอ็นดูพวกพี่ที่โตแต่ตัว ดูสิเนี่ย เพิ่งเปิดฝาได้ไม่ถึงสามวิของในหม้อก็เกือบหมดเกลี้ยงแล้ว
“มั่วแต่ยิ้มสวยก็อดแดกสิครับหนู อ่ะนี่พี่ให้”อ้าว โดนพี่กาจน์กระแนะกระแหนซะงั้น แต่มันก็จริงที่ผมไม่ชินกับสงครามแย่งกับข้าวเลยคว้าอาวุธไปแย่งกับเขาไม่ทัน พี่เขาเขี่ยของที่จกมาได้ครึ่งนึงให้ผมก่อนหันไปเทของสดอื่นๆลงหม้อเพิ่ม
“อ้าวน้องไม่ทันเหรอ โทษครับๆ พวกพี่แย่งกันอย่างนี้ประจำจนชินแล้ว โทษๆ อ่ะพี่ให้ปลาดอลลี่ชิ้นนึง”
“เอาแฮมของพี่ไปด้วยๆ”
“นิทาน พี่ให้เบคอนนะ”
“หมูสไลด์ครับน้อง”
ชักเยอะ
“พอแล้วครับ เท่านี้ผมก็กินไม่หมดแล้วววว”ผมรีบห้ามเมื่อเห็นว่าแต่ละคนทำท่าจะแบ่งของมาให้ผมเยอะจนเกินไป แต่พอผมบอกว่าอิ่มด้วยปริมาณของในชามพี่ๆแต่ละคนก็บ่นกันอุบเลยว่าเพราะผมกินน้อยยังงี้ไงถึงได้เตี้ย
เห้ยๆ
174บ้านพวกพี่นี่เรียกเตี้ยเหรอครับ เพื่อนมอปลายผมมีคนนึงสูง165มาเจอพวกพี่คงโดนเรียกคนแคระสินะ
ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62489.msg3725624#msg3725624)
___________________________________
ใครว่านิทานลูกเราขี้เผือกกกกกกกกก น้องแค่เป็นเด็กช่างเอาใจใส่เฉยๆหรอกกกกก ชิ๊ๆ
เห็นถึงความเรียบร้อยไม่ทันคนของน้องมั้ยทุกคลลลลล ฮรอลลลล :katai4: :katai4:
-
น้องนิทานช่างน่าเอ็นดู :-[
-
สงสัยเกี่ยวกับพี่กาจน์อ่ะ ทำไมมีเรื่องหนักอกหนักใจอะไรยังไงบ้าง
มาให้เผือกเรื่องพี่กาจน์เร็วๆนะจะรอเผือกจนกว่าจะรู้เรื่อง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก
-
พี่กาจน์ต้องมีปมอะไรเกี่ยวกับครอบครัวแน่ๆ
แอบหมั่นไส้ความหวงนิทานของพี่เค้า แหมกลัวคนเห็นหน้าน้องขนาดนั้นเชียว :laugh:
-
น่ารักกกกกก :L1: :L1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอมาเผือกด้วยคนนะ
-
นิทานน่าร้ากกกกกกด
-
เอ็นดูววว บรรยากาศโครตน่ากิน 555 หม่ยถึงอยากจะจับกลืนลงท้องให้หมด 555
-
น้องนิทานแอบร้ายนะเนี่ย อิอิ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
โคตรขี้หวง
-
กับคนพาไปก็ยังไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ นี่ไปตีสนิทกับเดอะแก๊งค์เขาอีก เฟรนลี่นะหนูนิทาน
-
:pig4:
-
ใช่ๆเราสูงไม่ถึง 165 เลยเข้าคงมองเราเป็นคนแคระแน่ถ้าเดินผ่านกลุ่มนี้
-
นิทานน่ารัก
-
น้องนิทานน่ารักกกกก
-
หวงน้อง มากไปนะ
-
มีความหวงน้องน่ะพี่กาจน์
-
เพื่อนเต็มห้องขนาดนี้ พี่บอกไม่มีเพื่อน ทำไม๊ทำไม :hao7:
เพื่อนชมน้องไม่ขาดปากขนาดนี้ มีหวงหนักกว่าเดิมแน่ ๆ
-
พี่กาจญ์ นิทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะเฉลยปมหน้อออ น้องนิทานอยากรู้ และคนอ่านก็อยากรู้ วอนคนเขียนโปรดเห็นใจในความขี้เผือกของเราด้วยไม่ไหวแล้ว อยากรู้จนตัวสั่น แต่ถ้าใจสั่นนั้นเป็นเพราะพี่กาจน์ อร้ายยยยยย -///- 55555855
-
นิทานน่ารักเกินไปแล้ว แต่พี่กาจน์น่ารักกว่า งุ้ยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร้าคคคคคคค
อยากอ่านอีกอ่าาาาา
-
น่ารักกก ติดตามนะคะ แงงงงง นิทานน่ารักก ใจจะวายยยยยยย
-
น่ารักอ่ะ ทั้งพี่กาจน์ที่เอาแต่ใจหวงน้อง ทั้งนิทานที่ตามใจ
คงจะเป็นขวัญใจเพื่อนๆของพี่กาจน์แล้วแหละ ที่ทำให้พี่กาจน์มาร่วมวงฉลองหลังแข่งได้
-
ไม่แปลกใจที่พี่กิตต์ เอ๊ย พี่กาจน์จะจีบและหวงน้องนิทาน น้องน่ารักอ่ะ นิสัยน่ารักด้วย หวังว่าน้องจะช่วยคลายปมในใจให้พี่กาจน์ได้นะคะ
ปล.ดีใจที่เดาถูกว่าพี่กิตต์อาจมีแฝดก็ได้
-
FC น้องนิทานค่าาาา :katai2-1:
-
55555555 นิทานน่ารักอ่ะ ชอบๆ
-
ชอบมาเลยค่ะ
-
น่ารักกกกกกกกก
-
นิทานจงเผือกต่อไปนะ เพราะคนอ่าน อยากเผือกมาก
-
เข้าใจเลยไปอยู่ในดงห่าลงเนี่ย
-
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว :interest:
เราขอมอบหมายให้นิทานไปเผือกเรื่องพี่กาจน์มาแถลง 555
เดาว่าแฟนเก่าพี่กาจน์โดน FC ถล่มปะคะ เลยไม่อยากสนิทกับใครให้เดือดร้อนนนนน :o9:
-
ขอตามติทาน เผือกด้วย
-
นิทานน่ารักดี
-
นิทานน่ารัก
ปมในใจพี่กาจน์ ครอบครัวเรอะ??
ติดตามๆ
-
มีคนไปแนะนำในทวิตเตอร์เลยตามมาอ่าน
แค่อินโทร ก็ว่ากันว่าสนุกนัก ชอบการเขียนสไตล์นี้มาก
พี่กิตต์หาตัวยากจริงๆ น้องนิทานก็อยากจะกาลครั้งนึงเห็นสักคาจริงๆ
:laugh:
-
น่าเอ็นดูความเผือก ความขี้หวง อิอิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
นิทานอยากรู้เยอะๆก็ได้ลูกป้าจะลงแดงตายละ :katai1: :katai1:
-
:pig4:
-
ทำไมต้องใส่แมส??? :katai1:
-
นิทานดูหิ้วไปไหนมาไหนง่าย
ใจง่ายนะเราอะ 555
-
ปมน้านนนน
-
มีเงื่อนงำ
-
ปกติจะมาสองวันต่อตอน เดี๋ยวนี้หายแล้วววววววววว
-
พึ่งมาตามค่ะ แหะๆ และพึ่งรู้ว่าเป็นคนแต่งคนเดียวกับ 38องศา วันก่อนพึ่งสอยมาจากงานหนังสือเลย คงต้องรีบหาเวลาอ่านซะแล้ว
-
ตอนที่8
“ทางนี้อร! ทางนี้ๆ”เพื่อนผมป้องปากตะโกนเรียกสาวสวยแห่งคณะบัญชีเมื่อเห็นเจ้าหล่อนกับเพื่อนเดินเข้ามาในโรงยิม อัทในชุดบอลกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาชี้ให้สาวเจ้านั่งตรงที่นั่งติดขอบสนาม ช่วงนี้ทุกมหาลัยจะมีการจัดแข่งขันกีฬากระชับมิตรระหว่างคณะอย่างที่ผมไปดูพี่กาจน์แข่งมาก่อนหน้านี้ คราวนี้ถึงตามหาลัยผมจัดบ้าง ไอ้อัทมันลงกีฬาไว้หลายอย่างจนผมขี้เกียจตามเชียร์มันทุกแมตท์ ทั้งปิงปอง แบทมินตัน ตะกร้อ บาส เปตอง และคงจะมีมากกว่านี้พวกรุ่นพี่ไม่บอกให้มันพอ
ช่างเป็นหนุ่มนักกีฬาซะจริ๊งงงง
หึ
รู้หรอกว่าจะโชว์สาว แต่เท่าที่ดูสาวก็ไม่หนีไปไหนละม้างงงง
ผมเหล่มองอรกับแจนที่มาเชียร์ชิดติดขอบสนามทุกวัน อย่างว่าแหละถ้าผมเป็นผู้หญิงผมก็ไม่อยากปล่อยให้อัทมันหลุดมือหรอก มันหล่อ มันสูงแถมมันยังนิสัยดีอีกต่างหาก
“นิทานมีแข่งตะกร้อวันไหนนะ”อรเอ่ยถาม
“เอิ่ม...ไม่รู้สิ เดี๋ยวถึงวันไอ้อัทมันก็มาเตือนเราเองแหละ ถ้าไม่เตือนก็ชิ่งซะเลย ฮ่าๆๆ”ครับ ผมถูกเพื่อนตัวดีบังคับลงตระกร้อ ไม่ใช่ตะกร้อธรรมดาด้วยนะ ตะกร้อลอดห่วง... คือออออ บอกเลยว่าเล่นไม่เป็นและคนอื่นๆในคณะก็ไม่มีใครเล่นเป็นตำแหน่งมันเลยว่างสุดท้ายพี่เขาเลยยอมให้ไอ้ง่อยอย่างผมลงแข่งไงล่ะ วุ๊
“เดี๋ยวอรไปเชียร์ ไม่ต้องกลัวๆ”
“ถ้าเป็นไปได้ก็อย่ามาเลย จะถือเป็นบุญคุณ”ใครอยากจะแสดงความอับอายต่อหน้าธารกำนันกันล่ะครับ
“อ๊ะ เริ่มแข่งแล้ว สู้ๆนะอัท”
โฮกกกกก อรตะโกงแข่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจไอ้อัทเพื่อนรักแต่มันไม่ได้ยิน ผมล่ะเสียดายแทนมันจริงๆ ถ้ามันได้ยินคงได้กำลังใจคึกคักยิ่งกว่าแดกยาม้า
“สวัสดีจ้านิทาน”
ใครเรียกครับเสียงสวยเชียว
“อ้าว พี่เฟิร์น สวัสดีครับ”สาวสวยแห่งคณะอักษรนี่เอง หนุ่มๆคนอื่นคงอิจฉาผมตาลุกเป็นไฟเพราะผมมีอรนั่งประกบซ้ายพี่เฟิร์นนั่งประกบขวา แต่ความจริงก็คือไม่ใช่ของผมซักกะคน
”สวัสดีครับพี่กิตต์”ผมเผื่อแผ่คำทักทายไปยังเจ้าชายลับแลที่ยังคงความพูดน้อยเอาไว้เสมอต้นเสมอปลาย
พี่กิตต์ผงกหน้าเล็กน้อย จ้องหน้าผมสักพักก่อนคิดได้ว่าควรส่งยิ้มให้
พี่กิตต์กับพี่กาจน์เป็นฝาแฝดที่หน้าเหมือนกันมากถึงมากที่สุดแต่ผมมีวิธีแยกแยะทั้งสองคนง่ายๆคือหนึ่ง ถ้ามีพี่เฟิร์นอยู่ด้วยแถมไม่ค่อยพูดแสดงว่าคนนั้นคือแฝดน้อง สอง ถ้าเดินยิ้มร่ามาแต่ไกลแสดงว่าคนนั้นคือแฝดพี่
“บอกน้องไปสิ”
ขณะที่ผมหันมาดูการแข่งเพลินๆก็ได้ยินเสียงพี่เฟิร์นกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับแฟนหนุ่ม
ผมแอบเหล่ตามองคนหน้าตาดีทั้งสอง พี่กิตต์มุ่ยหน้าเหมือนไม่อยากจะทำอะไรสักอย่างที่แฟนสาวกำลังคะยั้นคะยอ
“เฟิร์นแหละบอก สนิทกับน้องนี่”พี่กิตต์ปฏิเสธแถมยังผลักธุระให้แฟนสาว
“แต่พี่คือคนที่กังวลมากกว่าไม่ใช่เหรอคะ”
“...”เจ้าชายลับแลเถียงกลับด้วยสายตา
คู่รักแห่งมหาลัยแข่งจ้องตากันสักพักก่อนฝ่ายหญิงจะเอ่ยยอมแพ้
“เอ้อ ก็ได้ๆ น้องนิทานคะคืนนี้มีธุระอะไรต่อรึป่าวคะ”
“ไม่มีครับ ทำไมเหรอครับ?”ผมเอียงคออย่างสงสัย
“คืออออ...”มันพูดยากขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่สาว พูดไม่ได้ใช้เขียนเอาก็ได้”คนรู้จักของพี่กิตต์เขาไม่ได้กลับคอนโดมาสองวันแล้ว เห็นว่าต้องทำงานด่วนให้เสร็จ ที่นี้พี่กิตต์เขาก็เลยเอามาปรึกษาพี่ว่าควรทำยังไงดีพี่เขาอยากไปช่วยแต่ตัวเองก็ต้องเข้าวอร์ดตอนเช้า นี่ กิตต์ช่วยเฟิร์นพูดหน่อยสิ”
เอ๊า พูดยังไม่ทันได้ใจความก็ให้ไปรบเร้าแฟนตัวเองซะงั้น พี่กิตต์ถอนหายใจหนักๆก่อนหันมาให้ข้อสรุปกับผมว่า
“กาจน์ต้องแก้โมใหม่ที่สตูคณะ พี่เป็นห่วง นิทานช่วยไปดูให้หน่อยได้มั้ย”
“ทำไมต้องเป็นผม”เห็นหน้าตาขยันๆอย่างนี้ก็อยากกลับห้องไปนอนเหมือนกันนะ มอพี่กาจน์ไม่ใช่ใกล้ๆ รถยิ่งติดๆอยู่ นั่งรถตู้ไปตอนนี้คงใช้เวลาชั่วโมงกว่า
“ถือว่าช่วยพี่สักครั้ง วันหน้านิทานมีปัญหาอะไรพี่จะตอบแทนแน่นอน”
“โอ้โห ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”ผมรีบห้ามแทบไม่ทัน เห็นพ่อคุณทำสีหน้าแสนจริงจังแล้วอดคิดไม่ได้ว่าพี่กิตต์จะแทนคุณครั้งนี้ตามที่ลั่นวาจาไว้จริงๆ
”ไปก็ไปครับ”
“ขอบคุณมากนะนิทาน! นี่เบอร์พี่นะ ส่วนนี่เบอร์พี่กิตต์ถ้าติดขัดตรงไหนถามได้ ส่วนนี่เบอร์พี่เจเป็นเพื่อนในคณะพี่กาจน์เขา ถ้าเราไปถึงมอแล้วหลงให้โทรหาคนนี้เขาจะออกมารับ อ้อ ส่วนนี่ค่ารถจ่ะ”
ทีมฟุตซอลคณะผมชนะไปสี่ต่อสามลูก ไอ้อัทยิงเข้าไปลูกนึง ขอจบการรายงานข่าวเพราะผมมัวแต่คุยกับพวกพี่สองคนเลยจับช็อตเด็ดๆในการแข่งมาได้เท่านี้ ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาสนใจเรื่องของคนอื่นด้วยเพราะผมกำลังเดินก้มหน้าดูกูเกิ้ลแมพที่คอยบอกทิศว่าผมต้องเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาตอนไหน มหาลัยพี่กาจน์ตอนกลางคืนยังพอมีคนอยู่เล็กน้อยเพราะมันยังไม่ดึกมากแต่ผมก็แอบหวิวไม่ได้อยู่ดี
มหาลัยอยู่ในกรุงเทพแท้ๆแต่กลับมีต้นไม้สูงๆขึ้นเยอะแยะ ไหนจะแสงไฟถนนที่ไม่ค่อยจะมีอีก
ตอนนี้ผมเข้าเขตคณะสถาปัตย์มาแล้ว เพราะเคยมาก่อนหน้านี้ครั้งนึงเลยตั้งต้นได้ไม่ยาก ผมแค่เดินตามหาโลเคชั่นที่พี่เจแชร์มาให้ทางไลน์ไม่นานก็เดินขึ้นตึกมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง ผมมองประตูบานเลื่อนตรงหน้าด้วยความไม่มั่นใจเพราะผมได้ยินเสียงพูดคุยจากด้านในเลยพอรู้ว่าข้างในมีคนอยู่เป็นสิบๆคน
ผมเป็นคนนอก(มหาลัย)จะเข้าไปได้มั้ยวะ
ไหนๆก็มาถึงที่จะมัวพิรี้พิไรไปทำไม ผมกลั้นใจเลื่อนบานประตูออก
พรึ่บ!!
สายตาหลายสิบคู่หันมามองผมอย่างพร้อมเพรียง
เห้ยยย อะไรอ่ะ ผมไม่ได้เปิดประตูเสียงดังหรือเข้ามาแบบเอิกเกริกเลยนะทำไมทุกคนหันมามองหน้าผมอย่างนั้นล่ะ
“อ้าว ไม่ใช่อาหารนี่หว่า ชิส์”พี่ผู้ชายคนหนึ่งจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนหันไปสนใจโมเดลตรงหน้าต่อ
โอโห้ พอหายตกใจ(เพราะทุกคนเลิกสนใจ)แล้วผมถึงเห็นสภาพห้องนี้ชัดๆ
มันเป็นห้องโล่งๆขนาด20x20ตารางเมตร สามารถจุคนได้ร่วมร้อย และทุกคนในที่นี้ต่างมีกองขยะกองใหญ่วางอยู่รอบตัว ไม่สิ เรียกว่าขยะก็ออกจะเสียมารยาท โมเดลจำลองอาคารกับเศษไม้ คัตเตอร์ กองสุมๆกันจนแทบไม่มีที่ให้เดิน
ผมกวาดสายตามองหาพี่กาจน์
ไม่อยู่ครับ
ถ้าอยู่ผมต้องเห็นตั้งแต่แรกแล้วเพราะพี่เขาจะเด่นสะดุดตากว่าคนอื่น
“เห้ย! น้องมาหาใครวะ”ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมีมือมาแตะบ่า ไม่ใช่มือธรรมดาด้วยนะ มือโสโครก ขี้เล็บพี่แกดำมาก มีคราบกาวเปื้อนเขรอะ หนวดเคราก็ไม่โกน นี่ช่างซ่อมแอร์หรือว่าที่สถาปนิกครับเนี่ย เถื่อนได้อี๊กกก
”เข้ามาๆ อย่าประตูทิ้งไว้เดี๋ยวยุงออก เห้ย!! พวกมึง! น้องใครมาหาวะ!!”ประโยคแรกพี่เขาพูดกับผม ส่วนประโยคหลังหันไปตะโกนลั่นห้อง บางคนเงยหน้าจากงานขึ้นมามองแต่พอเห็นว่าไม่รู้จักผมก็ก้มหน้ากลับไปทำงานต่อ
“เอ๊า ไม่มีใครรู้จักเราสักคน บอกพี่มาดิ๊ว่ามาหาใครจะได้บอกถูกว่าอยู่ในนี้มั้ย ในห้องนี้ไม่ได้มีทุกคน”
“เอ่อ ผม..มาหาพี่กาจน์ครับ”
เงียบ
ช็อค
อ้าปากค้าง?
ก่อนพี่ช่างแอร์จะระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ กั่กกกๆๆๆๆๆๆๆ”
มะ มันไม่อะไรตลกมิทราบครับ!? ผมหน้าเหวอไปเลยเมื่ออยู่ดีๆคนข้างตัวก็หัวเราะจนตัวโยน
“ไอ้บอล มึงไปขำแรงใส่น้องมันทำไมวะ เสียมารยาท!”พี่ผู้หญิงคนนึงตะโกนปรามมาจากทางหลังห้อง
“ก็ไอ้หนูนี่มันหลอกให้กูช่วยหาคนให้ตั้งนานพวกมึงรู้ป่ะว่าน้องมันมาหาใคร!!”
“ใคร”
คราวนี้คนทุกคนหยุดงานของตัวเองหันมามองหน้าพี่ช่างแอร์ด้วยความใคร่รู้หรืออีกนิยามนึงก็คือ...เสือก
“ไอ้กาจน์ อุ๊บส์ ฮ่าๆๆๆ เสียเวลาว่ะ แยกย้ายไปทำงานเหอะพวกมึง ส่วนน้องมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยเสียเวลาเปล่าเหมือนกัน กลับบ้านไปทบทวนบทเรียนซะนะอย่าเอาเวลามาตามเฝ้าผู้ชายเลย”พี่ช่างแอร์ตบไหล่ผมปุๆก่อนเดินกลับเข้าที่ของตัวเองเพื่อลงมือทำงานต่อ
ด้วยความไม่เข้าใจผมจึงเดินเข้าไปถามพี่ผู้หญิงที่ดูเป็นมิตรมากที่สุด
“พี่กาจน์เขาทำไมเหรอครับ ทำไมผมต้องรีบกลับด้วย”ผมกลัวว่าอาการแปลกๆของทุกคนในที่นี้จะมาจากฉายาเจ้าชายต้องห้ามของพี่เขา
เป็นห่วงมากๆ กลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นจะเห็นพี่กาจน์เป็นตัวตลก
“อ๋อ ก็น้องจะมาช่วยกาจน์มันตัดโมใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องหรอก กาจน์มันไม่เคยให้ใครเข้าไปยุ่งกับมันและงานของมัน ยิ่งเป็นแฟนคลับเอฟซียิ่งไปไกลๆเลย อุ๊ย ขอโทษค่ะพี่ไม่ได้ตั้งใจจะไล่น้องนะพี่แค่เคยยกตัวอย่างเก่าๆ มีเด็กวิดยาพยามมาช่วยมันทำงาน โดนขอให้กลับดีๆก็ไม่ยอมกลับจนพี่กาจน์โมโหใส่ ผลคือร้องไห้กลับคณะตัวเองแทบไม่ทัน”
“อ้อ...”
ในสายตาพวกพี่ผมคือเอฟซีเจ้าชายต้องห้ามสินะ
พี่กาจน์มีเอฟซีผู้ชายเป็นเรื่องปกติเหรอ
ในขณะที่ผมวางตัวไม่ถูกอยู่นั่นเองประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
คราวนี้คนที่เข้ามาใหม่คือพี่กาจน์กับเพื่อนอีกสามสี่คน ในมือแต่ละคนเต็มไปด้วยถุงเซเว่น และในถุงเซเว่นก็เต็มไปด้วย...
“อาหารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!”
น่ากลัวมาก นี่มันปลาสวายในบ่อน้ำหลังวัดเวลามีคนโยนขนมปังลงไปชัดๆ แต่ละคนกรูเข้าไปรับของกินตามโควตาของตัวเองเหมือนอดอยากมานาน สงครามชิงอาหารสงบลงด้วยเวลาแสนสั้น ผมกระพริบตาปริบๆมองคนร่วมร้อยคนแกะห่อขนมปังกินอย่างเอร็ดอร่อย
พี่กาจน์ยังไม่เห็นผม
ผมว่าจะเข้าไปทักแต่มีคนช่วยผมซะก่อน
“ไอ้กาจน์ มีคนมาช่วยมึงตัดโมว่ะ”พี่ช่างแอร์นั่นเอง
พี่กาจน์นิ่วหน้าเหมือนไม่พอใจ”มึงช่วยกูไล่ไปยัง”
“ยัง”
“อยู่ไหน”โฮกกกกกกกกก เสียงดุมาก น้ำเสียงเย็นชาขนาดนี้เอาแป้งเย็นตรางูมากรอกปากกันเลยดีกว่า ฟังแล้วรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
พี่ๆคนอื่นกินขนมปังไปพลางเหล่ตามองพี่กาจน์ไปพลางเหมือนกำลังลุ้นอย่างสนุกสนานว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป
“นู่น”พี่ช่างแอร์เพยิดหน้ามายั่งผมซึ่งยังนั่งแปะอยู่ข้างๆพี่ผู้หญิงใจดีคนเมื่อกี้”กูไล่แล้วแต่ไม่ยอมไป มึงเคลียร์เองละกัน”
พี่กาจน์หันมามอง พวกเราสบตากันนิ่งๆ
“ใจเย็นนะกาจน์ น้องแค่แวะมาคุยกับเรา น้องจะไปแล้ว อย่าทำให้น้องเสียหน้านะ บอลก็ด้วย!! พูดแบบนี้แล้วน้องเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน ห๊า!!”สายตาผมมองคนไม่ผิดจริงๆ ในขณะที่ทั้งห้องเงียบกริบก็มีพี่สาวใจดีข้างตัวผมนี่แหละที่ออกมาปกป้อง
“ก็ไม่ต้องเอาไว้ที่ไหน...”คราวนี้คนกล่าวคือพี่กาจน์ทั้งห้องยิ่งเงียบกริบเข้าไปใหญ่ มันเงียบมากจนแทบไม่มีเสียงหายใจด้วยซ้ำ
“...”ทำไมผมต้องตื่นเต้นเบอร์นี้ โฮรววว ใจเต้นแรงจนจะหลุดจากขั้ยอยู่รอมร่อ
พี่กาจน์เดินเข้ามาหาผมก่อนยื่นมือมาให้ ผมทำแค่มองแต่ไม่ยอมขยับตัว ประเด็นคือโดนทุกคนจ้องจนมือไม้เริ่มแข็ง
“มานี่มา ไม่ต้องกลัว มาหาพี่”
“ขอโทษครับ ที่มาโดยไม่บอก”ผมยื่นมือไปจับมือของพี่กาจน์ให้พี่เขาฉุดลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไร แต่คราวหลังถ้าจะมาให้บอกพี่ก่อนนะ ถ้ารู้ว่าจะมาพี่จะได้บอกเพื่อนไว้ว่าถ้าเป็นคนนี้ไม่ต้องไล่ พวกมึงได้ยินแล้วนะ!!”
โอยยยยย แม่ครับพ่อครับ ผมกำลังหน้าแดง เดินขาสั่นแหง่กๆตามพี่กาจน์ซึ่งจูงมือผมพาไปนั่งที่ที่พี่เขาวางของไว้ แน่นอนว่าทุกช็อตดังกล่าวแม่งอยู่ในสายตาตกตะลึงของคนทั้งห้อง
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!??????”
_____________________________
ในที่สุด!!!!!! พี่กิตต์ก็มีบทพูด 5555 :laugh:
ถ้าพี่เฟิร์นจะจับนิทานใส่พานถวายพี่กาจน์ขนาดนี้ล่ะก็นะ
ปล. ขอบคุณทุกคนที่มาเม้นต์เลยน้าาา เราอ่านตลอด ว่างๆก็นั่งรีเฟรชดูคอมเมนต์นี่ล่ะ 555
-
พี่กาจน์ชัดเจนไปปปปปปปปป
พี่กาจน์ทำน้องเขินเเล้ววววว
พี่กาจน์นี่่ร้ายกาจมากกกกกกกก
#นี่อยากจะเตะไอ้พี่ช่างแอร์จังเลย เหอะๆๆๆ อิอิ
-
แหม่ นึกว่าจะมีต่อย
-
โอ๊ยย พวกมีตาหามีแววไม่
น้องนิทานหล่อขนาดนี้จะเป็นแค่เอฟซีได้ไงคะ!
-
นึกภาพคนทั้งห้องช็อค น่าจะตลกน่าดูอะ
-
อื้ออออออออเขินแทนน้องงงงง
-
น้องนิทานน่าร๊ากกก
-
คนนี้ห้ามไล่ไงเข้าใจป่ะ เวลาเจอต้องปูพรมแดง
ข้าวน้ำขนมอย่าได้ขาด ยุงไม่ให้ไต่ผู้ชายไม่ให้มอง
เข้าใจมั้ยเพื่อนๆ #ก็ว่าไปนั่น55555 :hao3: :hao3:
-
มาร่วมด้วยช่วยคนทั้งห้องช็อค :hao7:
ถ้าพี่กาจน์จะขนาดนี้แล้วล่ะก็ แหมมม รู้เลยนะคะว่าคนนี้ตัวจริง เชื่อว่าพี่กาจน์ยังมีอะไรที่พีคกว่านี้ รอเขินแทนน้องนิทานเลยค่ะ :impress2:
-
พี่กิตต์ถ้ายะงไม่มีคู่น่ะ จะจับคู่ให้ อิอิ ในที่สุดพี่กิตต์ก็มีบทพูด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
พี่กาจน์ประกาศสะขนาดนี้ รับทราบโดนทั่วกันน่ะ อิอิ
-
น่ารักน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอยาวๆๆๆกว่านี้ได้ไหมๆๆๆ
-
:z1: :z1: :z1:
-
มีอะไรในตัวนิทานที่ทำให้พี่กาจน์ เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้ มีย้องอยู่ด้วยพี่ไม่แคร์ใครเลย แล้วแฟนเก่านั่นอีกใครกัน ชอบพี่กาจน์ ที่รักน้องแบบนี้จัง
-
อยากจะแหมยาวไปถึงดาวพลูโต
-
ขออีกซักตอน กำลังฟิน งื้ออออออออออออ :mew2: :mew2:
-
เขินแทนน้อง :man1:
-
กำลังสนุกเลย :pig4:
-
ถวายถึงปากเสือเลยทีเดียว
-
บอกเพื่อนไปเลยว่าน้องนิทานไม่ใช่ แฟนคลับ มาช่วยตัดโม
แต่คนนี้ แฟน(กู)ครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ติดตามอ่านตลอดนะคะ สนุกมาก
-
ว้ายย :-[
-
สนุกน่ารักรอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่กาจน์ เราเขิล อร้ายยย เขิลแทนน้องเลยอ่ะ โหคิดดูสิคนต้องมองทั้งห้องแน่เลยพี่กาจน์ออกตัวแรงขนาดนี้ แล้วนี่ไปติดสินบนกับพี่กิตต์พี่เฟิร์นไว้รึเปล่าค่ะช่วยกันขนาดนี้555
-
โอ้ยจะอะไรขนาดนั้นถ้าน้องกลับบ้านนี่ยุ่งเลยนะ
-
โง้ยยยยยยพี่กาจน์คนละมุน ให้ความสำคัญกับน้องมาก แอบดีใจอยู่อะเด้
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
โอยยยยย คนอะไร ทำไมมันน่าหมั่นไส้งี้ :ling1:
-
เขิลลลลลลล มันฟินมากก อยากอ่านตอนต่อไป อยากรู้ว่าฟีตแบคคนในห้องจะว่ายังไงที่เจ้าชายต้องหายโอ๋น้องซะขนาดนี้ น่าร้ากกกกกกก
-
กราบบบบบ
-
นิทานน้องน่ารักทั้งหน้าตา นิสัย
ถึงว่าพี่กาจน์คนหล่อ หวงมากกกก
-
นิทานก็โอนเอนง่ายเนอะ เค้าบอกให้ไปก็ไป คนเรา :laugh:
-
อะ ช้อคกันมั้ยล้าาาา ช้อคละสิ ทำความรู้จักสะใภ้คณะไว้น้าาาา 5555
-
ชัดเจน คนนี้ไม่ต้องไล่นะจ๊ะ
-
:-[ :ling1:
-
โอ้ยหัวใจ❤️
-
โอ้ย เขินแทนอ่ะ พี่กาจนืชัดเจนดีมาก ยกนิ้วให้
โคตรโอ๋น้องอ่ะ 55555
-
กำลังอ่านเพลินๆ อ่าจบตอนละ
:เฮ้อ:
รอตอนต่อไปครับ
-
o13
:L2: :pig4: :L2:
-
ยอดเยี่ยมกระเทียมดองพี่กาจน์ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขนาดนี้ก็เปิดตัวแฟนไปเถอะค่ะพี่กาจน์ :hao7:
-
พี่กิตเป็นห่วงแฝดขนาดนี้จริงเหรอ
พี่เฟิร์นน่ารักมากๆ เลยอ่ะ ชอบๆๆ
-
เหมือนพี่กิตหลอกให้มาเปิดตัวกับพี่กาจน์ 555
-
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เขินเเทนจนจะบิดตายอยู่เเล้ววววว :-[
-
ละมุน~~~~
-
เปิดตัวต่อเพื่อนๆเลยทีเดียว
-
:pig4:
-
ความรู้สึกแตกต่างนี่มันอะไร พี่กิตต์พูดแล้วรู้สึกไม่รู้จักจริง ๆ 55555 นี่สินะ พี่กิตต์ตัวจริง
แต่พ่อบางแก้วที่รักแต่เจ้าของนี่อะไร แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มีความจับจูงกันไปปปปป :hao7:
-
โดนเปิดตัวเพื่อนสะใภ้แบบไม่เป็นทางการ ครึๆ
-
โอเค ชัดเจนนะคะ ว่าคนนี้พิเศษใส่ไข่ 55555
-
มารอ อะ มาต่อไว้ๆๆนะๆๆรอรอรอรอรอ
-
ดีมากกกฮือออพี่กาจน์ดี :ling1:
-
สั้นอ่ะ
สองฉากแล้วตัดจบ
แง่ๆๆๆๆๆๆฟฟฟ
-
สนุกมากคาะ
-
แหม่ นี่ก็ชัดไปปปป 55555
น้องเขินหมดแล้ว
-
เปิดตัวอลังการมาก5555
-
นิทานนิสัยดี มีเหตุผล รู้คิด รู้ทำ โดนเลี้ยงด้วยอะไรจร้า อยากขย้ำนิธาน หิว
-
เข้าใจอารมณ์นิทานเลย คงเขินมากแน่ๆ
-
โอ้ยยยยย
ฉันจะเป็นลม เขินแทน
-
:impress2:
-
อยากรู้เรืองพี่กาจน์ๆๆๆ น่ารักมากฮืออออออ
-
:laugh:ป๊าดดดดดดด อีพี่กาจน์
-
มีความซับซ้อนซ่อนเงื่อน รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
ชัดเจนกว่่าพี่กาจน์ไม่มีอีกแลเว ง่อววววววววววว
-
ปกติจะไม่ค่อยอ่านนิยายแนว feel good เท่าไร
แต่เรื่องนี้มีปมที่ทำให้เราอยากอ่านต่อ
หมั่นไส้พี่กาจน์นิดๆด้วย :laugh:หมั่นไส้พี่กาจน์นิดๆด้วย (สารภาพว่ายังติดชื่อพี่กิตต์เป็นพระเอกอยู่ 555)
-
เข้ามาอ่านรอบสองๆๆๆๆ อยากอ่านอีกๆๆๆๆ
-
:mew1:
-
ทำไมมันค้างอย่างนี้ :ling1:
-
ตอนที่9
“ใครเป็นคนบอกให้มาหาพี่?”
“พวกพี่กิตต์ครับ”
“เหรอ แล้วมันก็ให้มาโดยที่ไม่ใส่แมสต์เนี่ยนะ”ประโยคนี้พี่กาจน์บ่นอุบอิบกับตัวเองครับ คล้ายๆจะไม่พอใจพี่กิตต์หน่อยๆด้วย แต่ผมสติแตกจนไม่กล้าต่อความยาวสาวความยืดใดใดแล้วครับเพราะพวกเรามานั่งกันตรงมุมห้องแล้วแท้ๆแต่สายตาของคนส่วนใหญ่ยังตามมาจ้องไม่เลิก
ผมก็พอเข้าใจนะว่าพวกเขากำลังตกใจกันเบอร์ไหน
“พวกพี่เจไม่ได้อยู่ด้วยเหรอครับ”ผมเลือกที่จะเลี่ยงสายตาผู้คน ก้มหน้ารอพี่กาจน์กินขนมปังไปพลางชวนพี่เขาคุยเรื่องสัพเพเหระไป
“อืม บางคนก็เสร็จแล้วบางคนก็ไม่ได้ลงตัวนี้”
“คณะพี่คนเยอะเนอะครับ”ในห้องนี้ยังไม่หมดภาคอีกเหรอ
“อืมมมม...แต่ที่เห็นนี่ไม่ได้มีแค่เด็กคณะพี่หรอก บางคนก็พาแฟนมาช่วยงานด้วย คุณสมบัติข้อที่หนึ่งของแฟนเด็กสถาปัตย์คืออยู่โต้รุ่งช่วยงานได้นี่แหละ...ว่าแต่นิทานมาหาพี่ทำไมเหรอครับ”
พ่อคุ๊ณณณณณ พ่อเจ้าชายต้องห้าม ต้องการให้ผมตอบคำถามนี้ยังไงดีครับ พี่เล่นพูดว่าคนที่มาช่วยงานคือบรรดาแฟนๆซะขนาดนี้
“มาดูว่าพี่สบายดีมั้ยครับ”
“อะ ฮ่ะๆๆๆ ดูเสร็จแล้วกลับเลยว่างั้น? ใจร้ายจัง”
“ยะ อยู่ช่วยพี่ทำงานต่อนิดนึงก็ได้ครับ ToT”
“อยู่จนโต้รุ่งเลยไม่ได้เหรอ : )”
“อันนี้พี่แกล้งแซวให้ผมเขินหรือกำลังหลอกใช้งานผมครับ”
“สองอย่าง..แล้วยอมป่ะ : ) ”
“ยอมก็ได้ครับ”
.
.
“กูทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยยย!!”
ตอนสามทุ่มเศษๆ หลังจากผมมาช่วยงานพี่กาจน์ได้ราวๆหนึ่งชั่วโมงเสียงกรีดร้องของพี่ช่างแอร์ก็โหยหวนขึ้นราวกับกำลังจะขาดใจ ชายหนุ่มหนวดเครารกรุงรังลุกขึ้นยืนด้วยความกระสับกระส่าย คนในห้องจิกสายตาใส่พี่แกด้วยความรำคาญ ทว่าพี่แกนั้นได้ทำสิ่งที่ตรงใจทุกคนที่สุด
“ไอ้เชี่ยยยกาจน์!!! โปรดแถลงไขทีว่าน้องหน้ามนคนนั้นคือครายยยยย!!”
คราวนี้สายตารำคาญแปรเปลี่ยนเป็นสายตาชื่นชม พวกพี่คนอื่นพยักหน้าหงึกหงักสนับสนุนความใคร่รู้ของพี่ช่างแอร์
“น้อง”พี่กาจน์ตอบตรงความจริงแต่คงไม่โดนใจใครต่อใคร
พี่ช่างแอร์หน้านิ่วคิ้วขมวด”ไม่จริง มึงตอแหล”
“จริงๆ”พี่กาจน์ยืนยันอีกครั้ง
“อย่าเล่นตัวปฏิเสธความสัมพันธ์ น้องมันจะน้อยใจนะมึง”
ผมไม่น้อยใจหรอกคร้าบบบบ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พี่คิดไว้สักนิด
“เสือก”
โอเค คำเดียวรู้เรื่อง คราวนี้คุณเจ้าชายต้องห้ามชักสีหน้าใส่ทุกคนบ้างเพราะเจ้าตัวรู้สึกว่าโดนล้ำเส้นมากเกินไป พี่ๆทั้งหลายรีบก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อแทบไม่ทัน
“หงุดหงิดว่ะ กลับกันเหอะ”พี่กาจน์หันมาพูดกับผม ผมก็รีบเก็บของทันทีจะรอช้าทำไมล่ะ ใจอยากจะกลับไปอาบน้ำนอนตั้งนานแล้ว งานตัวเองรึก็ไม่ใช่แต่สถานการณ์แม่งโคตรบังคับให้ผมไปไหนไม่ได้”เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ หอเราอยู่แถวไหน”
“อ่า...หลังมอครับ”
พอพี่กาจน์เก็บของเสร็จก็บอกลาเพื่อนสองสามคำก่อนเดินนำออกมา
“งานพี่เหลืออีกเยอะมั้ยครับ”
“ก็ไม่เท่าไหร่พรุ่งนี้เช้าก็คงเสร็จ”
“กำหนดส่งเมื่อไหร่ครับ”
“พรุ่งนี้เช้า”
เห๊อ! งั้นก็เสร็จทันเดดไลน์เฉียดฉิวเลยนะสิ ผมหันขวับไปมองหน้าคนพูดอยากรู้ว่าอีกฝ่ายพูดเรื่องเป็นตายออกมาด้วยใบหน้าไม่ทุกข์ร้อนได้ยังไง!? เพ่ครับ เพ่จะทำงานเสร็จแหล่มิเสร็จแหล่นะครับ! พี่จะไม่กังวลอะไรหน่อยเหรอครับ หรือว่าชีวิต5ปีของพี่ในคณะนี้มันทำให้พี่ชินชากับคำว่าเดดไลน์ไปแล้ว
“ขอโทษครับ ถ้าผมไม่ไปรบกวนงานพี่คงเสร็จเร็วกว่านี้”
“นิทานครับ”
“ครับ?”
“คราวหน้าถ้ามาหาพี่ที่มอให้ใส่แมสต์มานะครับ”
“อ่า...ขอโทษครับ”
“พี่กาจน์จะทำงานทันจริงๆใช่มั้ยครับ ให้ผมไปช่วยด้วยดีมั้ย เผื่อพี่จะได้นอนเร็วขึ้น”ต้องส่งงานพรุ่งนี้เช้าแสดงว่าคืนนี้ทั้งคืนพี่เขาจะไม่ได้นอน คิดได้ดังนั้นผมจึงเอ่ยปากเสนอตัวด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ดีกว่า พาลจะอดนอนทั้งสองคนซะเปล่าๆ”
“ผมอยากช่วย”
“เอาไว้ช่วยทำตอนโปรเจคดีกว่าเนอะ อ่ะ ถึงแล้วครับ แกล้งลืมของไว้สักชิ้นก็ได้นะพรุ่งนี้พี่จะได้เอาไปคืนตอนเลิกเรียน”
“เอาเวลานั้นไปนอนเถอะครับ”ผมปลดสายเข็มขัดนิรภัยก่อนหันไปขอบคุณอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม พี่เขาก็ยิ้มกว้างกลับมา”จะไม่ให้ผมช่วยจริงนะ? ผมอยู่คนเดียวจะขึ้นไปทำด้วยกันทั้งคืนก็ได้นะไม่ต้องกลัวรบกวนรูมเมทผม”ผมยื่นข้อเสนออีกครั้ง
“น่าสนนะ ทำกันอะไรกันดีน้ออ ฮ่าๆๆ”
หืม? ผมไม่เก็ทว่าพี่เขากำลังสื่ออะไร
อ่อ
เก็ทละ
“เห้ย!! หมายถึงทำโมเดลบ้านของพี่ไง คิดไรเนี่ย เอาดีๆดิ ขึ้นไปได้นะ ผมเป็นห่วง”
พี่กาจน์ส่ายหัวอีกครั้งแทนคำตอบ “ไม่เป็นไรจริงๆ อันนี้มันแค่งานวิชาทั่วไปไม่ใช่งานใหญ่ขนาดนั้น เท่าที่พี่ทำก็ถือว่าส่งได้แล้วแต่พี่อยากเก็บรายละเอียดเพิ่มเติม งานพวกนี้เราช่วยพี่ไม่ได้อยู่แล้ว”
“มีผมอยู่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นสินะ งั้นเจอกันคราวหน้านะครับ สู้ๆพี่กาจน์”ผมปล่อยวางแล้ว ในเมื่อเจ้าตัวปฏิเสธเป็นมั่นเหมาะขนาดนั้นผมจะรั้งเขาไว้ทำไม ผมโบกมือบ้ายบายรุ่นพี่ต่างมหาลัยก่อนปิดประตูรถ เดินเข้าหอไปพลางความหากุญแจห้องในกระเป๋าหนังสือไปด้วย
ทว่าผมกลับได้ยินเสียงดับเครื่องยนต์กับเสียงใครบางคนวิ่งตามมาก่อนที่ผมจะหาคีย์การ์ดเข้าหอเจอ
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว คืนนี้พี่ขอทำงานที่นี่ได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับ ผมก็เปลี่ยใจแล้วเหมือนกัน”
“เห้ย!!”
“ล้อเล่น : )”
_______________________
ใครก็ได้เตือนลูกเราที คราวหน้าคราวหลังอย่าชวนผู้ชายขึ้นห้องยามวิกาลอีก
ปล. ตอนนี้ดูสั้นๆเพราะอั้นไว้ตอนหน้า 555
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ความขี้หวงของพี่กาจน์ยังคงคงเส้นคงวา ว่าแต่อยู่ด้วยกันสองต่อสองจะทำแค่งานจริงๆหรอ :hao6:
-
o13 o13
-
นิทาน เป็นนิทานก่อนนอนของพี่กาจน์ นอนหลับฝันดี แต่นี่อยากรู้อดีตความรักพี่
กาจน์ คืออะไร
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆขอยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆว่านี้ได้ไหมๆๆ
-
ไม่ไหวแล้วววว ฮือออ
อะไรคือชวนพี่กาจน์ขึ้นห้องคะหนูนิทาน
:-[ :-[
-
เป็นหนุ่มเป็นนาย ชวนผู้ชายขึ้นห้องได้ไงคะ
บอกทางสะดวกเลยนะ อยู่คนเดียว ไม่มีใครรบกวน แหม๊ะ เข้าทางพี่(ร้าย)กาจน์หมด
---
เราจะเก็บหวีดไว้ปล่อยตอนหน้าค่ะ :hao7:
-
พี่กาจน?นี่จริงๆเล้ยยยยย555
-
เดี๋ยว ๆ ไม่งามเลยลูก รถอ้อยคว่ำทั้งคันขนาดนั้น
-
ฮ่าๆ.........ตอนแรกที่พี่ช่างแอร์ โวยวาย
นึกว่าโวยวายเรื่องงาน ว่างานยาก งานไม่เสร็จ
กลายเป็นโวยวายเพราะอยากรู้เรื่องนิทานกับพี่กาจญ์
เข้าใจความเผือกของพวกเพื่อนๆพี่กาจญ์เลย
เพราะคนอ่านก็อยากรู้ว่าพี่กาจญ์ จะตอบยังไง
พี่กาจญ์ ยังไงๆ ปฏิเสธเรื่องช่วยงาน
พอนิทานบอกว่าอยู่คนเดียว ช่วยงานได้ทั้งคืน
เลยขอนอนห้องนิทานเฉยเลย o18 o18 o18
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
นุงนิทานชวนผช.ขึ้นบ้านนนนนนนนนน
-
:L1: :pig4: :L1:
-
จุดประสงค์เพื่อทำงานจริงๆรึ :hao3:
-
หนูอย่าอ่อยแบบไม่รู้ตัวสิลูกกกกก พี่เขาคิดนะเออ :hao7:
-
หนูจะรอดไหมนิทาน
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องชวนผู้ชายขึ้นห้องงงงงง :hao7: :hao6:
ยังคาใจกับฉายาเจ้าชายต้องห้ามอยู่อ่ะ อยากรู้ๆ :pig4:
-
ขำตอนท้ายรัว มีเปลี่ยนใจ
-
นิทานลูกกกกกก 555555
ชวนผู้ชายเข้าห้องตอนดึกๆงี้ ไม่ได้เลยนา
-
:pig4:
-
นิทานนน เป็นหนุ่ม(สาว)เป็นนาย(นาง)ริอาจพาผู้ชายเข้าบ้านนนนนนนนนนนน
-
พี่เขาตามมาแล้วก็จัดการรวบหัวรวบหางซะเลย อย่าให้รอด
-
น้านๆ ชวนคนหล่อขึ้นเตียงแล่วววว ดีมากลูกนิทาน
-
อร๊ายยยยขาดตอน
-
ชวนผู้ชายขึ้นห้องเลยเหรอลูกนิทานนน :hao7:
-
เปิดโอกาสให้ขนาดนี้ จะไม่คว้าไว้ก็ใช่เรื่อง
-
นู๋ๆ ไม่งามเลยนิทาน
-
ขาดตอน เง้อ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อั้นตามไปด้วยเลย มันต้องมียอดกันบ้างอ่ะงารนีเ คืนนี้พี่กาจมีเฮ อิอิ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย ตัดฉับ ฮือออออออ รอค่า
-
นิทานลูกกกก
หนูนี่น่าตีจริงๆ
ชวนผู้ชายขึ้นห้องได้ยังไง
-
โถ...นิทาน ลูกกกกกก ชวนผู้ชายขึ้นห้องมันไม่งามนะคะ เหมือนน้องจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของอิพี่เลยค่ะ 55555
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตายไปเลยยยอยากระเบิดตัวเองงงงง :katai4:
เขินโว้ยยย
-
ชวนผู้ชายขึ้นห้องไม่ดีนะหนู :hao7:
-
ตอนหน้าทำไมมม ตอนหน้าจะมีไรรรอ่าาา
พี่กาจน์ขี้อ่อยมาก ถ้าน้องไม่เล่นด้วยมีเงิบนะคะพี่555555
-
มาให้อยาก แล้วก็จากไป :katai5:
-
สงสัยเลยเนี่ยว่าทำไมถึงให้น้องใส่แมส เพราะแฟนเก่า? เพราะน้องสาว? หรือหวงนิทานกันแน่5555 ติมตามๆ
-
ใจจริงอยากบอกคนเขียนว่าสั้นทุกตอนเลยค่ะ คือสนุกจนไถปื๊ดเดียวอ้าวจบแล้ว 555 เราคิดถึงพี่กาจน์จังค่ะต่อพรุ่งนี้เลยได้ไหมค่ะ อิอิ แต่ตอนนี้เขาขึ้นห้องกันแล้ว :hao6: :hao6: ต่อไปพี่กาจน์จะทำไรนิทานหรือเปล่าเนี่ยทำไมคนเขียนพูดแปลกๆ เอาใจช่วยให้เค้าได้ (เป็นแฟน)กันไวไว :z1:
-
อ่านๆอยู่ๆเลื่อนมาตกใจ จบแย้ววว อ่อออ จัดเต็มตอนหน้า
/รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อยากรู้ว่าทำไมต้องใส่แมส์คด้วยอ่ะ
-
นิทานน่ารักเนอะพี่กาจ
-
ต่องมีความมั่นอกมั่นใจขนาดไหนน่ะ
-
นิทาน ไม่ต้องคิดมากเลย นี่โอกาสแล้วนะ เห็นป่ะว่าโอกาสมาแล้ว จะไปหาซื้อของ 4 บาทให้ยากทำไมกัน ถ้าไม่เป็นการดูว่าน่าเกียจเกินไปนะ ซื้อของอะไรก็ได้ 5 บาท หรือ 10 บาท แล้วตอบกลับไปว่า ผมใช้คืนให้พี่แล้ว แต่พี่ก็ติดผม 1 บาท หรือ 6 บาทว่าไปกันไปดีกว่ามั้ย คืนกันไปคืนกันมา ดี๊ดี
-
อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันสงสัยว่า
ชื่อและอิมเมจพี่กิตต์กับพี่กาจน์ของไรท์มันเหมือนคู่แฝดคู่นึงจากมหาลัยชื่อดังย่านศาลายาเลยค่ะ
แต่ว่าสองคนนั้นชื่อกิตและกาญจน์ ออกเสียงต่างกันนิดเดียวเอง
อ่านแล้วมันทำให้นึกถึงสมัยอยู่ม.
-
ตอนที่10
“ครับ ใช่ครับ ตอนนี้พี่กาจน์อยู่ที่หอผม”ขณะนี้ผมกำลังโทรรายงานพี่เฟิร์น ปล่อยให้เด็กสถาปัตย์เขานั่งทำงานของเขาไป ผมเดินออกมาคุยกับพี่สาวคนสวยที่ระเบียง ได้ยินเสียงเธอหันไปบอกกับแฟนของเธอด้วยว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง
แหมๆ ไหนบอกว่างานยุ่งไงครับพี่กิตต์ ทำไมถึงอยู่กันสองต่อสองดึกดื่นขนาดนี้
“ขอบคุณมากนะนิทาน ช่วยพวกพี่ได้มากๆเลย”
“ไม่เป็นไรครับ พี่กิตต์ติดหนี้บุญคุณผมไว้แล้ว ไว้ผมป่วยเมื่อไหร่จะไปให้รักษาฟรีนะครับ”ผมเอ่ยกลั้วหัวเราะ ไม่อยากให้บรรยากาศมันซีเรียสนักเพราะผมกำลังจะโยงเข้าเรื่องสำคัญ”พี่เฟิร์นครับ ผมขอถามอะไรพี่อย่างนึงได้มั้ย”
“ว่ามาสิ”
“เคยเกิดอะไรขึ้นกับพี่กาจน์ครับ ทำไมทุกคนถึงเรียกพี่เขาว่าเจ้าชายต้องห้าม ทำไมพวกพี่ต้องเป็นกังวลเรื่องที่พี่เขากลับบ้านดึกๆติดกันหลายวัน...ยังไม่รวมเรื่องที่พี่กาจน์ไม่อยากให้คนในมหาลัยเห็นหน้าผมอีก”
ผมถามสิ่งที่รบกวนจิตใจมานานออกไป ปลายสายเงียบหายไปนานมากจนผมต้องเลื่อนมือถือมาเช็คหน้าจอว่าเธอวางสายไปแล้วหรือยัง เธอยังถือสายอยู่อย่างนั้นแต่ไม่ยอมตอบอะไรกลับมา ไม่รู้ว่าเธอกำลังชั่งใจว่าจะเล่าให้ผมฟังดีมั้ยหรือกำลังหันไปปรึกษาแฟนคนเก่งของเธอ
“ทะ ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ มันก็...ดูปกติดีนี่”
ตอบแบบนี้แสดงว่าไม่อยากจะเล่า
“เล่าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากรู้เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง พวกพี่ทำตัวแปลกๆจนผมอดคิดไม่ได้ว่าผมไปหน้าเหมือนแฟนเก่าพี่กาจน์เขารึป่าวทุกคนถึงได้ชงผมไปหาพี่เขาซะขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะได้จืดสนิทยิ่งกว่าแกงจืดลืมใส่คนอร์ ส่วนปลายสายก็หัวเราะกลับมาอย่างฝืดคอ น้ำเสียงของของหล่อนฟังดูแห้งแล้งเสียจนผมอยากจะแบ่งต้มจืดจืดๆของผมให้กลั้วคอ
เอาจริงๆผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่กาจน์กับแฟนที่เจ้าตัวบอกว่าเจอกันครั้งแรกที่ชลบุรีเลิกกันรึยัง เคยได้ยินแค่ว่าแฟนของพี่กาจน์น่ารักมากๆและทั้งคู่คบกันตอนปี1 ช่วงก่อนที่พี่กาจน์จะเปลี่ยนไป ผมจึงสันนิษฐานว่าแฟนคนนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับที่มาของฉายาเจ้าชายต้องห้ามไม่มากก็น้อย
แค่หลอกถามส่งๆแต่ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าทั้งคู่เลิกกันแล้ว
“คิดมากน่านิทาน หน้าเหมือนแฟนเก่าอะไรกัน ไม่ใช่หรอก ไม่เหมือนแน่ๆ พี่มั่นใจ ฮาๆ...ๆ...ๆ”
“ผมยอมเชื่อก็ได้ แต่พี่เฟิร์นช่วยบอกผมหน่อยได้มั้ยว่าทำไมพี่กาจน์ถึงเลิกกับแฟนครับ?”
“ถะ ถาม ปะ ไปทะทะทำไม เหรอนิทาน มันไม่มีอะไรไง...”
พี่เล่นติดอ่างซะขนาดนี้ผมคงเชื่อลงหรอกนะ แต่ในเมื่อเผือกมาซะขนาดนี้ผมจะกลับไปมือเปล่าก็คงไม่ได้
“เผื่อผมมีใจให้พี่กาจน์ผมจะได้รู้ไว้ไงครับ เรื่องรักครั้งก่อนที่ฝังใจพี่เขา”ลงทุนเดินทางไปรำลึกความหลังในที่แบบนั้นถ้าไม่เรียกใจฝังใจแล้วจะให้เรียกว่าอะไรได้ล่ะ
พี่เฟิร์นหายไปอีกครั้ง แต่รอบนี้ไม่นานเพราะผมได้ยินเสียงของพี่กิตต์ดังแว่วเข้ามาในสายว่า ‘บอกน้องไป’
“แฟนเก่าพี่กาจน์เขา...เสียแล้ว”
คำตอบของพี่เฟิร์นนั้นแผ่วเบาราวกับเจ้าตัวไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้จริงๆ และนี่เป็นคำตอบที่ผมคาดไม่ถึง รู้สึกช็อคจัดไปเลย กระทั่งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่นั่นแหละผมถึงหาเสียงตัวเองจนเจอ
“ขอโทษครับ ไม่น่าถามเลย”เพราะความขี้เผือกของผมล้วนๆเลย ผมรู้สึกแย่มากๆเหมือนไปสะกิดโดนแผลเก่าของพี่ๆที่ยังไม่แห้งสนิทเข้าอย่างจัง
ผมตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเพราะเสียมารยาทมามากพอแล้ว
ทว่าพี่สาวปลายสายกลับพูดอะไรบางอย่างออกมา
อะไรบางอยู่ที่ทำให้ผมรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว
“...ถูกฆ่าตาย”
ใคร...ใครเป็นคนฆ่า แล้วทำไมถึงต้องฆ่า คำถามทั้งสองนี้วนเวียนอยู่ในหัวผมไม่สิ้นสุด
พี่เฟิร์นขอตัววางสายไปแล้วในขณะที่ผมยังคงยืนอยู่ที่ระเบียงห้อง
มันก้าวขาไม่ออก ตัวแข็งไปหมด
เข้าใจแล้วว่าอะไรที่ทำให้พี่กาจน์เสียศูนย์ได้ขนาดนี้
ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่กว่าผมจะตระหนักได้ว่าตัวเองถูกยุงกัดเป็นสิบตุ่มจนคันคะเยอไปหมดทั้งตัว ผมค่อยๆเลื่อนบานประตูระเบียงเข้าไปในห้อง เห็นร่างสูงที่กำลังขะมักเขม้นกับงานของตัวเองอยู่แล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดในอกแปลกๆ พี่กาจน์ได้ยินผมเข้ามาในห้องเขาเลยเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“คุยนานจัง”
“อะ เอ่อ แม่เอาแต่นินทาพ่อไม่หยุด ผมจะวางก็วางไม่ได้น่ะครับ คุยยาวเลย แฮ่ๆ”ผมโกหกคำโตแต่อีกฝ่ายไม่นึกติดใจสงสัย
พี่กาจน์ยังคงส่งยิ้มตามแบบฉบับมาให้”จะนอนเลยมั้ย ปิดไฟได้นะ พี่ใช้โคมเอา”เสียงของพี่กาจน์ยังคงอ่อนโยนกว่าเสียงของพี่กิตต์ดังเดิม ทั้งๆที่เนื้อเสียงเหมือนกันราวกับแกะแต่น้ำเสียงของคนตรงหน้ามันทำให้ผมอบอุ่นหัวใจได้มากกว่า
“ไม่ดีกว่าครับ ผมขอนั่งข้างๆได้มั้ย”
“หืม? ได้สิ”คนฟังเลิกคิ้วกับคำขอประหลาดของผมแต่ก็ไม่คิดจะซักไซร้ว่าผมเป็นอะไรผมจึงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพี่เขา คราวนี้นั่งใกล้กว่าครั้งไหนๆ เป็นระยะที่ขยับแขนแม้เพียงเล็กน้อยชายเสื้อก็สัมผัสโดนกันได้
“มีเรื่องอะไรลำบากใจปรึกษาพี่ได้นะ”เมื่อครู่ผมบอกว่าแม่นินทาพ่อให้ฟังด้วยใบหน้าเจื่อนๆ พี่เขาคงตีความไปว่าที่บ้านผมกำลังมีปัญหาเลยอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“เปล่าครับ แค่อยากอยู่ข้างๆพี่เฉยๆ”
“...”
“ได้มั้ยครับ”
“ได้สิ พี่ชอบ”รอยยิ้มเล็กๆถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากผู้พูด เป็นรอยยิ้มสุขใจที่ทำให้ผมใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“ทำไมพี่ถึงให้ผมพิเศษกว่าคนอื่นล่ะครับ คือ...ผมหมายถึง...ที่ว่างระหว่างเรา”
ผม...ไปเหมือนใครในความทรงจำของพี่รึป่าวครับ ความสัมพันธ์ของพวกเราถึงก้าวหน้าเร็วทั้งๆที่ควรเป็นแค่คนแปลกหน้าที่เจอกันครั้งแรกและครั้งเดียวในร้านอาหาร
ผมไม่อยากมีส่วนไหนไปเหมือนแฟนเก่าของพี่เลยครับ
ได้โปรดตอบผมมาทีเถอะว่าพี่มองเห็นอะไรในตัวผม
“จมูกกับตาของนิทานเหมือนแม่พี่ มันเหมือนมากๆ”ไม่พูดเปล่าเขายกมือขึ้นมาสัมผัสปลายจมูกของผมอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนขณะที่พวกเราสบตากันในระยะใกล้
“...”
“อยู่ด้วยกันแล้วพี่ไม่รู้สึกว่ากำลังอยู่กับคนอื่น”
“จริงเหรอ!”ผมโพล่งถามออกไปด้วยความดีใจ ใช่ ดีใจมากๆที่พี่เขาตอบว่าผมเหมือนแม่
“อืม เหมือนมากๆ แถมนิสัยยังเหมือนด้วย แม่พี่เป็นคนใจดี ขี้เป็นห่วง เหมือนเราเปี๊ยบ”ไม่พูดเปล่า เอามือมายีหัวผมซะยุ่ง
“เดี๋ยวเถอะพี่ ผมเสียทรงหมด”
“จะนอนอยู่แล้วจะห่วงหล่อทำไม”
“คืนนี้ผมไม่นอน ผมจะนั่งดูพี่ทำงาน”
“เหรอ แต่พี่นอนนะ โต้รุ่งคนเดียวสู้ๆนะครับน้องนิทาน”
“เห้ย นิสัยไม่ดีอ่ะ!! ไหนบอกว่าต้องทำถึงเช้าไง”ผมหน้าเหวอเมื่ออีกฝ่ายจัดแจงเก็บของทั้งอย่างนี้และทำท่าว่าจะไปอาบน้ำนอนจริงๆ
“ยืมเสื้อหน่อย มีเสื้อที่พี่พอใส่ได้บ้างป่ะ ขอผ้าขนหนูกับแปรงสีฟันด้วยครับ อ้อ ที่ห้องนี่มีเครื่องซักผ้าแบบปั่นแห้งป่ะ พี่ขี้เกียจกลับคอนโดไปเปลี่ยนชุดตอนเช้า”
“เห้ๆ เอาทีละอย่างสิครับ อ่ะ นี่ครับ ผมมีเสื้อกีฬาอยู่ ไอ้อัทมันสั่งไซส์ผมมาผิด ส่วนนี่แปรงสีฟันใหม่แกะกล่องเลยครับ อ้อ ผ้าขนหนูใช้ผืนเดียวกับผมได้มั้ยครับ มีแค่ผืนเดียว”ผมเดินวุ่นวายไปรอบห้องเพื่อหาของที่เจ้าชายต้องการ พี่กาจน์มองผมเดินไปบ่นอุบอิบไปว่าทำไมถึงชอบทำอะไรปุบปับแบบนี้ นึกอยากจะนอนก็นอน นิสัยแย่ชะมัดแล้วก็ยืนขำ มีอะไรตลกครับ ผมกำลังบ่นพี่อยู่นะ
ที่สำคัญมานั่งทำงานแค่แปปเดียวทำไมไม่กลับไปทำที่ห้องตัวเองครับ”ขยะที่ก่อไว้เก็บกวาดให้เรียบร้อยนะครับ ถ้าทำห้องผมซกมกผมไม่ยอมจริงๆด้วย”
“ครับๆ”
“ส่วนเสื้อนี่รีบถอดมาเลยครับผมจะได้เอาไปหยอดตู้ใต้หอให้ ตู้ซักกับตู้อบมันแยกกันกว่าจะซักเสร็จนานแย่เลย”ผมแบมือยืนไปตรงหน้าร่างสูง พี่กาจน์มองมือผมก่อนกระพริบตาปริบๆ
“ให้พี่ถอดเลยเหรอ”
“ใช่สิครับ ผมจะเอาลงไปซักให้ตอนนี้เลย”
“บอกเซอร์ด้วย?”
“อะ...”เออ ลืม เอาวะ!”ด้วยก็ได้ครับ ถอดใส่ถุงมาเลยครับ”ว่าแล้วก็เดินหน้าร้อนไปหยิบถุงสิครับ
“อ้าว ไม่แบมือแล้วเหรอ : )”
“อย่าแซว! เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว”
“ฮ่าๆๆๆ นี่ครับ ใจเย็นๆนะ พี่เขินอ่ะ ขอเข้าไปถอดในห้องน้ำได้ป่ะ”
“เชิญเลย ผมก็เขินเหมือนกัน อ่ะนี่ถุง ถอดเสร็จแล้วเปิดประตูแง้มๆยื่นแค่มือออกมาส่งของก็พอนะครับ”
“ครับแม่”
เชื่อแล้วว่าพี่กาจน์เห็นผมเหมือนแม่จริงๆ
ระหว่างพี่เขาอาบน้ำผมก็เอาผ้าลงไปปั่น พอพี่เขาอาบน้ำเสร็จเครื่องก็ปั่นเสร็จพอดีเหมือนกันผมเลยใช้พี่เขาลงไปเอาเสื้อตัวเอง พี่กาจน์กลับขึ้นห้องมาด้วยรอยยิ้มแสนสุข มีการฮัมเพลงระหว่างตากผ้าด้วย
“ไม่หยอดเครื่องอบต่อล่ะครับ”ผมถามเพราะกลัวผ้าแห้งไม่ทันเพราะนี่ก็จะตีหนึ่งอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรๆ ถ้าแห้งไม่ทันค่อยอบพรุ่งนี้ก็ได้”
“ระวังเสื้อเหม็นตืดนะครับ สาวหนีหมด”
“ให้หนีจริงก่อนเถอะ พี่จะปิดซอยฉลองแด่สันติภาพเลย”
“หลงตัวเอง”
“เรื่องธรรมดาของคนหล่อ ว่าแต่คืนนี้ให้พี่นอนไหนครับ”พี่กาจน์มองเตียงคู่ขนาด5ฟุตที่ผมนอนอยู่ด้วยสายตาประหลาด แหม รู้ทั้งรู้ว่าผมคงไม่ไล่ไปนอนพื้นแล้วยังมาทำเป็นเป็นถาม ผมเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนตบที่ว่างข้างตัว
“ข้างผมนี่ไง”
คุณเจ้าชายเดินไปปิดไฟด้วยรอยยิ้ม ขนาดตอนปีนขึ้นเตียงห้องมืดไปหมดแล้วมองยังมองเห็นโครงหน้าของพี่แกลางๆว่ากำลังยิ้มอยู่
“ยิ้มไรพี่”
“ป๊าววว แค่คิดว่านิทานอยู่คนเดียวไม่มีรูมเมทเหรอครับ”
“อืม ทำไมอ่ะ”
“นั่นสิ ทำไมล่ะ”
โอ๊ยยยย สาบานได้เลยว่าผมมองเห็นหน้าพี่เขาไม่ชัด ห้องมันมืดมากอาศัยแค่แสงไฟจากหน้าหอที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างนิดหน่อยพอเห็นใบหน้าหล่อๆของคนข้างตัวแค่ลางๆเท่านั้น แต่แค่นี้มันก็สามารถกดดันให้ผมอ้อมแอ้มตอบว่าทำไมพอเข้ามหาลัยผมถึงเช่าหออยู่คนเดียว
“ก็เผื่อพาแฟนมานอน มีรูมเมทอยู่ก็แย่ดิ! เรื่องพวกนี้มันเป็นความฝันของเด็กม.ปลายที่เพิ่งขึ้นมหาลัยเลยนะครับ!!”
“ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องธรรมดาแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย”
“เห้ย พี่เห็นได้ไง มืดขนาดนี้!?”
“พี่ไม่เห็น พี่เดาจากเสียง”
โดนหลอก!! เพราะผมโววยวายเลยเป็นการยืนยันว่าผมกำลังหน้าแดงอยู่จริงๆ
“หยุดหัวเราะได้แล้วพี่ มันมีตรงไหนตลก!? ผมเขินนะ อย่าทำอย่างงี๊”โอ๊ยยยย มันน่าอายมั้ยละ ตอนนี้แก๊ปกับแจนทำท่าจะไปกันได้ด้วยดี ด้านอรกับอัทนี่สถานะแฟนแล้วรอแค่เวลาเปิดตัว ส่วนผมที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะหิ้วสาวมานอนที่ห้องกลับหาไม่ได้แม้กระทั่งคนคุยด้วย
ผมงอตัวเป็นกุ้ง สำนึกได้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปเล็งสาวตรงสเป็คสักคน
“พามาได้สักคนรึยังครับ”
“ยัง(โว้ยยย)”
“งั้นพี่ก็คนแรกดิ : )”
“!!!”
“ฝันดีครับนิทาน”
_____________________________
นี่คือสิ่งที่อั้นไว้ตอนที่แล้ว
เจ้าหนูจำไม LV.99 ปฏิบัติการเปิดอกเคลียร์ทุกข้อสงสัย 5555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นอกจากพี่กาจน์จะเป็นเจ้าชายต้องห้ามแล้วยังเป็นเจ้าชายแห่งความลับด้วยนะ ดูมีปมหลายอย่างที่ไม่เคลียร์ คนอ่านจะรอเผือไปพร้อมๆกับน้องนิทานนะคะ :katai4:
-
:3123: :pig4: :3123:
-
แสดงว่ายังจับฆาตรกรไม่ได้เลยต้องป้องกันนิทานไว้?
-
จากแนวมุ้งมิ้ง จะกลายเป็นนิยายฆาตกรรมแล้วหรือ
ที่กันตัวเองออกจากคนอื่นเพราะกลัวว่าจะซ้ำรอย? แสดงว่าฆาตกรต้องบอกอะไรไว้
-
งื้อออ น่ารก
แต่สงสารพระเอกอะ อดีตเศร้ามาก
-
o13 รอตอนต่อไปค่ะ
-
หือออ อีกด้านของเจ้าชายสินะ
เอ็นดูความอยากรู้ต้องเคลียร์ของนิทาน และความฝันของเด็กน้อย....โถ ลูกกกกก
-
#ทีมนิทาน เสือกต่อไปลูก เพราะหนูเลือกจะมาทางสายเผือกแล้ววว
-
โอโห นอกจาจะเซอร์ไพรส์เรื่องมีแฝดแล้ว ยังเซอร์ไพรส์เรื่องแฟนเก่าพี่กาจน์ด้วย
ใส่แมสเพื่อไม่ให้เป็นอันตรายกับนิทาน(ที่จะเป็นแฟนใหม่)แน่ ๆ
สาเหตุฉายาน่าจะเพราะห้ามเข้าใกล้รึเปล่า เดี๋ยวมีอันตรายอีกคน
คนร้ายเป็นสตอล์กเกอร์?? :hao4:
-
ฉายาเจ้าชายต้องห้าม o22
น่าจะมาจากพี่กาจน์ เป็นที่นิยมชมชอบ
มีคนแอบรักมากมาย มีแฟนคลับติดตาม
แล้วแฟนคลับ คนที่แอบรักทั้งหลายก็หวงพี่กาจน์
กันท่ากัน ไม่ยอมให้ใครได้ครอบครองเป็นคนรักพี่กาจน์แบบเปิดเผย
ดังนั้นพอพี่กาจน์เปิดตัวคนรักตัวจริง
คนร้ายที่เป็นแฟนคลับ อาจจะไม่ใช่คนเดียว ทนไม่ได้
ทำร้ายคนรักพี่กาจน์จนถึงตาย
พอพี่กาจน์ถูกใจ สนใจนิทาน
ก็กลัวจะมีคนทำร้ายนิทานเหมือนคนรักเก่า
เลยให้นิทานใส่แมสก์ปิดหน้า เพื่อความปลอดภัยของนิทาน
แต่นิทานไปหาพี่กาจน์ครั้งหลังไม่ใส่แมสก์
จะเกิดอะไรกับนิทานไหมนะ :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หรือว่าพี่กาจญ์ฆ่าแฟนเก่าตัวเอง....(มโน :katai5:)
-
:-[ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อยกรู้อดีตเต็มๆจัง รอพี่บอกอ่าเนาะ
-
ใครจะมาทำอะไรนิทานต้องข้ามศพเราไปก่อน
(https://pbs.twimg.com/media/C_NeRkhU0AApjCi.jpg)
-
เคลียร์ข้อข้องใจแต่ก็เหมือนเปิดปมใหม่ อยากรู้ไม่จบ :hao5:
-
ปมหย่ายขึ้นเรื่อยแหะ อยากรู้ๆๆๆ
-
เขิลมากๆๆๆๆๆๆๆ
มโนว่าเป้นตังเอง
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบนิทานจังเลย ตรงดี555
แต่เห็นพี่กาจร้ายๆนี่ไม่น่าเชื่อว่าปมในใจจะใหญ่ขนาดนี้ กลัวดราม่า :katai1:
-
มาพร้อมปมใหม่ พี่กาจน์ ฮือออออ
-
แฟนเก่าโดนฆ่าจากพวกคลั่งพี่กาจน์แน่เลย พี่กาจน์เลยต้องทิ้งระยะห่างกับคนที่เข้าหาทุกคน เพราะไม่รู้ว่าใครคือคนร้ายและใครจะซวยเป็นรายต่อไป ฉายา เจ้าชายต้องห้าม นี่เอง
-
ลึกลับ ซ่อนเงื่อน รักฆาตกรรม เรื่องนี้สายใสหรือเปล่าคะ :mew3: :mew3:
-
นิยายเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ มีอะไรให้เซอร์ไพรส์อีกไหม
-
แค่มองว่านิทานไม่ใช่ตัวแทนใครก็พอแล้วแหละ
-
มาให้กำลังใจ
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารพี่กาจญ์เหมือนกันนะ นิทานคงช่วยฮีลลิพี่กาจญ์ได้ สู้ๆนิทาน อยากรู้ปมที่มาของฉายาพี่กาจญ์ :pig4:
-
เคลียร์ไม่สุด อยากรู้จนสั่นไปทั้งตัวแล้วอ่ะ5555 ไรท์ทำร้ายมาก ให้รู้แต่ไม่หมด :hao7: :katai1: แต่ว่าน้องนิทานค่ะ หนูคงไม่ได้หิ้วหญิงเข้าห้องแล้วล่ะจ้ะ มีแต่พี่กาจน์ที่จะได้เข้า หึหึ
-
ตอนแรกก็คิดว่าเรื่องแฟนเก่านี่อาจเป็นฝีมือแฟนคลับไรงี้. แล้วจู่ๆก็มีความคิดแวบมาในหัวว่าน้องสาวพี่กาจน์อาจมีเอี่ยวกะเรื่องการตายของแฟนเก่ารึเปล่า รู้สึกเหมือนจะมีปมเกี่ยวกะน้องสาวด้วยนิ แบบนักเขียนทำให้เราระแวงไง ตั้งแต่เฉลยว่าพระเอกไม่ใช่พี่กิตต์ก็ทำเอาไม่กล้าเดาพลอตแบบง่ายๆแบบที่คุ้นเคยเลยยย :hao3: :hao3:
-
ฉายาเจ้าชายต้องห้ามนี่ คือห้ามมีเจ้าของใช่มั้ยเนี่ย ใครกันที่เป็นฆาตรกร น้องนิทานจะโดนหางเลขไปด้วยมั้ย :hao5:
-
เรื่องแฟนเก่าของพี่กาจหดหู่มาก
สาเหตุการตายของแฟนพั่กาจใช่ไหม
ที่ทำให้พี่กาจต้องให้นิทานไม่เผยโฉมหน้า
-
ตอนแรกนึกว่าแฟนเก่าพี่เขาแค่โดนทำร้ายโดนบูลี่ นี่ขนาดถูกฆ่าเลย น่ากลัว :ling1:
-
กลัวว่าถ้านิทานเกิดเป็นอะไรไปขึ้นมา พี่กาจน์จะโทษตัวเอง จนหนีหายไปจากน้อง แงงงง
กลัวเซอรฺไพรส์มาก
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
แฟยเก่าถูกฆ่าตาย เดี๋ยวววว นี่ไม่ใช้นิยายรักในมหาลัยธรรมดาอล้วสินะ
-
พี่กาจน์พี่ห้ามมองนิทานเป็นตัวแทนนะเว่ยยยย ต้องรักจริงฟหวังแต่งเท่าน้านน
-
พี่กาจน์ห่วงน้องเรื่องนี้เลยให้ใส่หน้ากากใช่มั้ยครับ
-
พี่กาจน์เจ้าเล่ห์นะ ยกให้หนูนิธานเป็นแม่ทูนหัวกลายๆ ซะแล้ว
-
:pig4:
-
อยากรู้ความจริงแล้วว
-
ตอนที่11
ผมรู้สึกตัวตื่นตอนตีห้าด้วยความเคยชิน ปกติผมเป็นคนตื่นเช้าแบบนี้เสมอ แต่วันนี้ผมยังไม่ลุกไปอาบน้ำเพราะกลัวจะส่งเสียงดังจนคนข้างกายตื่น พี่กาจน์นอนตะแคงมาทางผม เขาหายใจด้วยจังหวะสม่ำเสอมทำให้ผมแน่ใจว่าเขายังไม่ตื่นจึงฉวยโอกาสนี้ในการพินิจใบหน้าของพี่เขาเงียบๆ
เพราะมันมืดเกินไปผมจึงกดเปิดหน้าจอให้สว่าง นี่เป็นจังหวะที่ไปหน้าเราจะอยู่ใกล้กันที่สุดแล้ว ถ้าไม่นอนมองตอนนี้คงเสียดายตาย
พี่กาจน์หล่อมากครับ
ขอย้ำ
พี่เขาโคตรหล่อเลยครับ
จมูกโด่งแบบพอเหมาะ มันไม่ได้โดนเฟี้ยวเหมือนฝรั่งบางคนนะ ริมฝีปากก็ไม่บางไม่หนาโครงมันสวยอย่างกับรูปวาดผมถึงได้ชอบมองเวลาพี่เขายิ้มไง รอยยิ้มมันช่วยเสริมให้มีเสน่ห์ขึ้น เสน่ห์ของพี่กาจน์ที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก เพราะริมฝีปากของพี่กิตต์ไม่เคยประดับด้วยรอยยิ้มแบบนี้ แต่เครื่องหน้าของพี่เขาที่ผมชอบที่สุดคือตาครับ คมเว่อร์ สีเทาเข้ม พอโดนแดดแล้วเหลือบสีฟ้าหน่อยๆบางทีพี่เขาอาจจะเป็นลูกเสี้ยวฝรั่ง เวลามันกระแทบแสงต่างกันมันจะเปลี่ยนเฉดด้วยนะ เวลาอยู่กลางแดดมันจะออกสีฟ้าสว่างหน่อย แต่ตอนแดดร่มๆหรืออยู่ใต้ไฟนีออนมันจะเป็นสีเทาอมฟ้า
“มีใครเคยนอนมองหน้าพี่ใกล้ๆแบบนี้มั้ยครับ”ผมรู้สึกลำพองใจเพราะได้รับสิทธิพิเศษ คิดแล้วอดยิ้มไม่ได้ ไอ้อัทจะต้องอิจฉาผมแน่ๆ ดูสิ นิทานได้นอนเกลี่ยผมพี่กาจน์ด้วยนะ
เมื่อกี้พี่เขาขมวดคิ้วยุ่งเพราะผมมันลงมาปรกหน้าปรกตาผมเลยช่วยปัดออกให้ แต่พอปล่อยมือปั๊บมันก็ตกลงมาใหม่ปุ๊บ แหม น่ารำคาญจริงๆต้องให้ช่วยเกลี่ยให้ตั้งหลายรอบ
“คิกๆ...”
เช้านี้ผมโคตรแฮปปี้เลยว่ะ เห้ย ตีห้าครึ่งแล้วเหรอ เวลาผ่านไปอย่างเร็วอ่ะ
ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำ เปิดปิดตู้เสื้อผ้าด้วยเสียงที่เบาที่สุด ผมเสร็จธุระตอนเกือบๆหกโมงจึงเดินมาปลุกพี่กาจน์
“พี่กาจน์ครับ เช้าแล้วครับ”ผมเขย่าไหล่หนาอย่างเบามือ เดี๋ยวๆ ผมจะอ่อนโยนเพื่อ? การปลุกกับความละมุนมันไปด้วยกันที่ไหน”พี่กาจน์โว้ยยยยครับ ตื่นได้แล้ว หกโมงแล้ว เดี๋ยวรถติดจะไปไม่ทันเอานะครับ!!”
“อืมมม นิทาน ขออีกห้านาที”ดูทำเข้าสิ สลึมสลือมารวบมือผมไว้ทั้งสองข้าง แต่คิดว่าของแค่นี้จะหยุดผมได้เหรอในเมื่อไม่ว่างก็ใช้ตีนสิครับ
“ตื่น! ได้! แล้ว!”ผมตะกายขึ้นเตียงด้วยสภาพทุลักทุเลก่อนเอาเท้าเตะเข้าที่หน้าแข้งพี่เขาสองครั้ง พี่กาจน์ส่งเสียงโอดครวญในลำคอก่อนโก่งตัวบิดขี้เกียจทั้งๆที่มือข้างนึงยังรวบแขนผมเอาไว้ “มีเรียกแปดโมงครึ่งไม่ใช่เหรอครับ มอพี่มันอยู่ไกลากหอผมจะตาย กรุงเทพเวลานี้รถติดแค่ไหนรีบๆตื่นเลยครับเดี๋ยวผมเวฟข้าวเช้ารอนะ!!”ผมมีหมูทอดกับข้าวสวยของค้างแรมแช่อยู่ในตู้เย็นครับ กะให้พี่เขากินไปเลยจะได้ไม่ลำบากแวะหาอะไรกินอีก
“งืมมม นิทาน...”
เอ๊า เมื่อกี้ทำท่าเหมือนจะลุกแต่ดันนอนต่อซะงั้น ไม่ใช่นอนต่อธรรมดาด้วยนะ พี่แกลากผมลงไปนอนขี่ไว้ครับ คงเห็นว่าล็อคมือไว้ผมยังสามารถปลุกพี่แกต่อได้คราวนี้จับไว้ทั้งตัวซะเลย
“พี่กาจน์! ตื่น!!”
“ตื่นอยู่เนี่ย...อืมๆ”
“ตื่นก็ลุกสิครับไม่ใช่หลับอีกรอบ!”ผมโวยวายเสียงดัง
“ถ้าเมื่อกี้ให้พี่อีกห้านาทีป่านนี้พี่ก็ตื่นไปละ”คนขี้เซากล่าวพร้อมกดหน้าผมซะจมอก อื๊อออ หายใจไม่ออกกกก
“กะ ก็ได้ ผมให้อีกห้านาทีนะ แต่ต้องปล่อยผมก่อน”ผมเริ่มรู้สึกร้อนหน้าแปลกๆเลยยื่นข้อแลกเปลี่ยนแต่คนเผด็จการกลับไม่เห็นด้วย
“ให้พี่อีกสิบนาที ท่านี้ ห้ามลุกไปไหน เริ่ม!!”
เชี๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สิบนาทีนี้ผมจะตายมั้ยครับ พี่จะฆ่าผมเหรอ!!! ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงมากๆ มันดังจนผมกลัวว่าขั้วหัวใจผมจะขาด ดังจนกลัวว่าคนที่อยู่ใกล้กันด้วยระยะห่างศูนย์มิลจะได้ยิน
“ใจเย็นๆ หายใจเข้าพุธ หายใจออกโท ทำตามที่พี่บอกแล้วจะหลับไปเอง”ขอแค่พี่ไม่กระซิบเสียงนุ่มด้วยระยะห่างเท่านี้สติผมก็ไม่แตกแล้วครับ! ที่สำคัญผมไม่ได้จะนอนต่อ คนขอนอนต่อคือพี่ครับ!!
“ผมไม่ได้จะนอนสักหน่อย พี่นั่นแหละหลับไปสิเดี๋ยวก็หมดเวลาหรอก”
นอกจากพี่กาจน์จะไม่สนใจคำค้านของผมพี่เอายังยกมือขึ้นมาลูบหลังผมช้าๆราวกับกำลังกล่อมเด็กน้อยเข้านอน
“เรานั่นแหละต้องนอน เมื่อคืนกว่าจะนอนก็เกือบตีสองไม่ใช่เหรอ เมื่อเช้ายังจะตื่นตีห้าอีก ไม่เห็นต้องรีบเลย วันนี้มีเรียนสายนี่ พี่ออกไปแล้วไม่ลืมล็อคห้องให้หรอกน่าไม่ต้องตื่นมาเฝ้า นอนต่อเถอะ”
“ผมยังไม่ได้รีดชุดให้พี่เลย”เมื่อกี้ออกไปจับดูชุดนักศึกษาของพี่กาจน์แห้งแล้วแต่ผมยังไม่ได้เก็บเข้ามา
“พี่รีดเอง ไม่เป็นไร นิทานนอนต่อเถอะครับ”
“งืมมม...แต่ผมไม่ได้ง่วงสักหน่อย”ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ ผมเป็นฝ่ายปลุกพี่เขาอยู่ดีๆไหงกลายเป็นพี่เขามากล่อมผมนอน
“เอ๊ะ ช้าก่อน...พี่รู้ได้ไงยังว่าผมตื่นตีห้า!!”
“อ้าว ก็เราเป็นคนกดเปิดแสงจากมือถือนี่ พี่ก็เห็นเวลาตอนนั้นแหละ”
“พี่ตื่นอยู่เหรอ!! พี่ตื่นแล้วทำไมถึงแกล้งทำเป็นหลับล่ะ โอ๊ยยย ปล่อยเลย ผมนอนต่อไม่ลงแล้ว! ปล่อยๆๆๆๆๆๆๆ”ผมดิ้นพล่านๆเป็นปลาดาวเกยตื่น หน้าแดงหูแดง แดงเถือกไปยันคอแล้วมั้งป่านนี้ ตอนนั้นพี่เขารู้สึกตัวแล้วก็หมายความว่าตลอดเวลาที่ผมนอนมองหน้าพี่เขาหรือตอนที่ผมเอานิ้วม้วนผมพี่เขาเล่นอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงนั่นพี่เขาก็รู้สึกตัวหมดเลยน่ะสิ!!
“ไม่เห็นต้องอายขนาดนี้เลย”เสียงทุ้มเอ่ยกลั้วหัวเราะ พี่กาจน์ยอมปล่อยตัวผมเป็นอิสระผมจึงรีบกระโดดผล็อยลงจากเตียงทันที ผมชี้นิ้วใส่คนที่เอาแต่นั่งมองผมยิ้มๆอยู่บนเตียงอย่างคาดโทษ
“นิสัยไม่ดี!! วันหลังไม่ให้เข้าห้องแล้ว!”
“อย่าเขินแรงขนาดนี้สิครับคนดี เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเขินอะไรเลย ใครๆเขาก็ทำกัน...”ร่างสูงผุดลุกจากเตียง เดินตรงมาหาผม ส่วนผมก็ถอยกรูดจนติดประตูห้องน้ำ
“โหยยยยย ยังมีหน้ามาโม้อีก ใช่สิ ตัวเองหน้าตาดีนี่ คนที่นอนข้างๆพี่เขาต้องแอบนอนมองหน้าพี่อย่างนี้ทุกคนเลยใช่ป่ะ ชินแล้วใช่ป่ะล่ะ เห๊อะ ปล๊อยย”ผมหดคอตามสัญชาตญาณเมื่อพี่เขามาถึงตัวผมใช้มือลูบหน้าลูบหัวผมอย่างมันเขี้ยว
“ฟังให้จบแล้วค่อยโวยวายสิครับน้อง พี่ต้องการจะบอกว่าใครๆเขาก็ทำกันเพราะก่อนที่นิทานจะตื่นพี่ก็แอบเล่นผมนิทานก่อนแล้ว แต่พอนิทานตื่นพี่เลยแกล้งหลับผลัดให้นิทานเล่นพี่บ้าง พี่อุตส่าเสียสละขนาดนี้ยังจะโกรธกันอีก ฮ่าๆๆๆๆ ดูทำหน้าเข้าสิ”
“โอยยย ตายแน่เลย”มันไม่ดีกับใจมากครับ ผมเป็นอะไรไปเนี่ย แค่ได้ยินว่าพี่เขาก็ทำแบบเดียวกับที่ผมทำมันก็สงบจิตสงบใจไม่ได้เลย
ผมเดินกุมอกก้มหน้าเลี่ยงออกมาที่ระเบียง ถ้าไม่เกรงใจเพื่อนบ้านผมคงตะโกนลั่นซอยไปแล้วว่า นี่มันอะไรกันล่ะโว๊ยยยยยยย แต่น่าเสียดายที่ซอยที่ผมอยู่มีบ้านเรือนปลูกติดกันอย่างแออัด ถัดจากอพาร์ทเม้นของผมก็มีอพาร์ทเม้นอีกหลังหนึ่ง ขืนผมแหกปากตรงระเบียงตอนหกโมงครึ่งชาวบ้านคงลุกขึ้นมาด่าแม่ ผมจึงทำได้เพียงเก็บเสื้อผ้าของคนขี้แกล้งก่อนเดินกลับเข้าไปด้านใน
พี่กาจน์กำลังอาบน้ำอยู่
“เห้อ รอด...”
รู้ว่าหน้าตาดีแล้วยังมาเล่นกับใจคนอื่นแบบนี้อีก ลองพี่แกไปเล่นแบบที่เล่นกับผมเมื่อกี้กับคนอื่นดูดิคงมีคนหัวใจวายตายไปเลย
อ่ะ
พี่กาจน์เป็นคนอาบน้ำเร็ว เข้าไปแค่ห้านาทีก็ออกมาแล้วเล่นเอาผมที่นั่งรีดผ้าอยู่มองอย่างชื่นชม พี่แกใช้แค่สบู่ถูกตัวเท่านั้น ไม่มีการถามหาโลชั่นหรือครีมกันแดดใดๆจากผมเลย ทำบุญด้วยอะไรถึงได้ผิวเนียนขนาดนั้น ผิวพี่เขาดีมากครับ ผิวดีในที่นี้ไม่ได้แปลว่าขาวจัดนะครับ ถ้าเทียบความขาวล่ะก็ผมขาวกว่าครับ ผิวดีของผมหมายถึงสีผิวมันเสมอกันทั้งตัว ไม่ว่าจะหน้า ลำคอ อก หน้าท้อง โอยยย ซิกแพคนี่มันไม่ดีกับใจเลยให้ตายเถอะโรบิ้น
“กล้าออกมาทั้งสภาพนั้นเนอะครับ”
“ก็พี่ไม่มีเสื้อนิ กางเกงในพี่อยู่ไหนเหรอ”
“ตรงนู้นครับ ได้โปรดเข้าไปใส่ในห้องน้ำด้วยนะครับ”
“รู้แล้วน่า เด็กทะลึ่ง”
“ผมไปทะลึ่งใส่พี่ตอนไหนไม่ทราบครับ”ผมแหวใส่คนในห้องน้ำด้วยใบหน้าเห่อร้อน
“แอบนอนมองพี่ตอนหลับ ต้องคิดเรื่องลามกอยู่แน่ๆ”พี่กาจน์ตะโกนมาจากในห้องน้ำ
“ไม่จริง! พี่เอาอะไรมาพูด อย่ามาใส่ร้ายผมนะ”
“พี่ไม่ได้ใส่ร้าย พี่มีหลักฐาน”คราวนี้คนถูกลวนลามทางสายตา(?)เดินออกมาแล้วครับ ยิ้มแฉ่งให้ผมซะจนผมไม่กล้าเงยหน้าสบตาพี่แก ความมั่นใจในตัวเองสูญหายไปหมด พยามนึกทบทวนตัวเองว่าตอนนี้เผลอทำอะไรลามกๆใส่อีกฝ่ายไปหรือไม่
“หละ หลักฐานอะไร”
“ก็ก่อนที่เราจะตื่น ตอนพี่มองเรา พี่ก็คิดเรื่องไม่ดีอยู่”
“ห๊ะ เห๊ยยยย โอ๊ยยยย พอเถิดได้โปรด มุกพวกนี้อ่ะผมขอซื้อต่อนะ ขายให้ผมแล้วอย่าเอามาเล่นให้กับผมอีกเลยนะ”
ในที่สุดความสงบสุขก็หวนคืนสู่ผม ระหว่างทางที่พี่กาจน์ขับรถพาผมมาส่งที่มอพี่เขาก็ไม่ได้แกล้งอะไรผมอีก นั่นดีกับใจผมมากๆ พอใกล้ถึงผมเลยเอ่ยถามพี่เขาด้วยความหวังดีว่า
“ให้ผมลงไปซื้อกาแฟให้มั้ยครับ ตรงข้างลานจอดรถของคณะมีร้านกาแฟอยู่”
พี่กาจน์บอกว่ามาส่งผมก่อนแล้วค่อยไปมหาลัยตัวเองก็ยังทันเพราะพี่เขาจะขึ้นทางด่วนไป ต่อให้รถติดยังไงก็ไม่เกินชั่วโมงครึ่งแน่นอน แต่นั่นแปลว่าพี่เขาต้องตรงดิ่งขึ้นห้องเรียนทันทีเพื่อส่งงานชิ้นนี้
“ทำไมเซอวิสดีจังครับ”
“พี่ตื่นตี4 นอนไม่พอแถมต้องขับรถไกลๆ ผมเป็นห่วง”
“นี่ก็ไม่ดีกับใจพี่เหมือนกันนะรู้ตัวมั้ย”
“ห๊ะ อะไรนะครับ”
“เปล่าๆ พี่รบกวนด้วยนะครับ ขอคาปูชิโนเย็นครับ”
กว่าจะพูดกันรู้เรื่องพวกเราก็มาถึงคณะผมพอดี ผมรับเงินจากพี่กาจน์ตั้งท่าจะกระโจนลงจากรถเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าเรียนไม่ทันแต่อีกฝ่ายกลับรั้งข้อมือผมเอาไว้
“พี่ขอชาเขียวปั่นอีกแก้ว เพิ่มวิปด้วย”
ผมพยักหน้าด้วยความงง สงสัยพี่แกจะง่วงจัดถึงได้สั่งตั้งสองแก้ว แต่ผมไม่มีเวลามายืนงงหรอกนะ ร้านกาแฟเจ้านี้ตอนเช้าๆพวกอาจารย์ชอบมาสั่งกัน ถ้าผมไปช้าสักนิดอาจจะต้องต่อคิวยาวเลยก็ได้ โอ้ โชคดีแฮะวันนี้ยังไม่ค่อยมีคน สงสัยยังเช้าด้วยแหละ
ผมเดินไปสั่งเมนูที่เคาเตอร์ พอจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินหลบออกมาหาที่นั่งรอ สายตาก็เหลือบมองเปอร์โยคันสวยของพี่กาจน์ไปด้วย สิ่งที่ผมเห็นก็คือร่างสูงของเจ้าชายต้องห้ามกำลังยืนพิงรถตัวเองมองมาทางนี้ พอผมหันไปสบตาเขาก็รีบส่งยิ้มพร้อมโบกมือให้
กลัวไม่เด่นหรือไงครับเพ่
ทุกคนเข้าใจว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือพี่กิตต์...
และพี่กิตต์เจ้าชายลับแลคนนั้นกำลังส่งยิ้มหวานให้ใครก็ไม่รู้ในร้านกาแฟ
“เด่นพอแล้วครับ หุบยิ้มได้แล้ว”ผมเดินถือแก้วสองใบตรงไปหาชายหนุ่ม ให้ตายเถอะ ผมเกลียดเวลาอยู่กับพี่เขาในที่สาธารณะพอๆกับเวลาที่พี่เขาแกล้งหยอดผมเมื่อเช้าเลย ทั้งสองอย่างมันให้ความรู้สึกเขินเหมือนกัน
มีสายตาหลายคู่กำลังมองพี่กาจน์อยู่แน่นอนว่าพวกเขาต้องเห็นผมด้วยเพราะเรายืนห่างกันนิดเดียวเอง
นั่นน้องที่เป็นหลีดปีนี้นี่?
น้องนิทานเขารู้จักกับพี่กิตต์เหรอแก
อุ๊ย เมื่อวันเสาร์มีคนลือมาว่าเห็นพี่กิตต์มารับน้องที่คณะ ท่าจะจริง
อันนั้นแค่มารับ แต่อันนี้มาส่งตอนเช้า คิดว่าไงแก
เมื่อคืนอาจจะอยู่ด้วยกัน อุ๊บส์!
พอ!! ไม่ฟังๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมสะบัดหัวไล่เสียงนกเสียงกา พี่กาจน์หัวเราะเบาๆเพราะรู้ว่าผมกำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่ พี่เขารับกาแฟไปดื่มอึกใหญ่
“หวานไปหน่อย คราวหลังถ้าจะกินร้านนี้ต้องสั่งหวานน้อยสินะ”คุณชายวิจารณ์รสชาติกาแฟ เนื่องจากร้านที่ผมไปซื้อมามันไม่ได้มีมาตรฐานหรือคุณภาพอะไรขนาดนั้น คนขายไม่ใช้กาแฟสำเร็จรูปมาชงให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“ชาเขียวครับ”ผมยื่นอีกแก้วให้
พี่กาจน์ไม่ยอมรับไปแถมยังหลุดหัวเราะออกมาอีก”บทจะหลอกง่ายก็หลอกง๊ายง่ายเนอะ”
“ครับ?”
“แก้วนี้พี่ให้”
“เห้ย อะไรอ่ะ พี่เป็นคนสั่งมาไม่ใช่เหรอ”
“ก็อยากเลี้ยง แต่ถ้าบอกให้นิทานสั่งเองนิทานต้องเกรงใจไม่ยอมซื้ออะไรมาแน่ๆ”
“โหย โกงว่ะ กินคนเดียวไปเลยสองแก้ว ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยหรอก”
“ช่วยพี่หน่อยนะ กินสองแก้วไม่หมด”
มองอ้อนขนาดนั้นคิดว่าผมจะใจอ่อนป่ะล่ะ
ยอมครับ ฉันแพ้เธอหมดทุกทาง~ ท่อนนี้จากเพลงดังลอยเข้ามาในหัวผมทันที ให้ตายเถอะ ผมยกชาเขียวปั่นขึ้นมาดูดแก้เขิน คุณสถาปนิกที่ไม่ทุกข์ร้อนใดๆกับการไปส่งงานเลยยกยิ้มอย่างพอใจที่ผมยอมตามใจเขา
“พี่ไปนะ ตั้งใจเรียน”
“เดินทางดีๆนะครับ บ๊ายบาย”
“บ๊ายบาย”
เปอร์โยคันที่ผมโดยสารมาเคลื่อนตัวออกไปแล้วทว่าผมยังยืนอยู่ตรงจุดนั้นสักพัก ไม่ใช่ว่าซึมซับความหวานของชาเขียวอะไรหรอกนะ แต่ผมสัมผัสแรงริษยาจากรอบทิศทางได้เลยไม่กล้ากระดิกตัวอยู่พักใหญ่ๆ
โฮกกกกกกกกกก
คนอื่นแอบนินทาผมกับพี่กาจน์เบาๆผมยังได้ยินเลย นับประสาอะไรกับบทสนทนาของผมกับพี่ที่พูดกันด้วยระดับเสียงปกติ
และหลังจากนั้นไม่นาน...
ข่าวลือที่ว่าพี่กิตต์นอกใจพี่เฟิร์นก็กระจายไปทั่วมหาลัย
WTF!!
ขอโทษครับพี่กิตต์ ขอโทษครับพี่เฟิร์น ผมเผลอทำชีวิตคู่สุขสันต์ของพวกพี่ด่างพล้อยซะแล้ว T_T
_____________________________
พี่กาจน์ยังคงเดินหน้าเทกระจาดอ้อยอย่าสม่ำเสมอ
พี่กิตต์ก็ยังคงถูกทุกคนเข้าใจผิดตลอดๆ วงวาร 55555
อาจจะสปอยล์!!!
ปล.หลายๆคนกลัวดราม่า! เราก็ไม่รู้จะบอกยังไงดี เอาเป็นว่าสบายใจได้ค่ะ!!
ให้นึกภาพตามนี้นะ
พี่กาจน์เดินฝ่าพายุหิมะอันหนาวเหน็บคนเดียวจนมาเจอกระท่อมน้อยของนิทาน สุดท้ายตัดสินใจเข้าไปเคาะประตู นิทานก็ยอมให้เขาเข้ามาแบบมึนๆ สองคนผิงไฟอยู่หน้าเตาผิง กระท่อมน้อยมีแต่ความอบอุ่นแต่ข้างนอกก็ยังมีพายุหิมะอยู่(ส่วนผู้อ่านทุกคนก็ยืนเกาะหน้าต่างตากหนาวอยู่ด้านนอก me:แจกผ้าห่ม...) ทุกอย่างจะสิ้นสุดเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือนอะไรประมาณนั้น 555
-
หยอดกันเข้าป๊ายยย
-
//รับผ้าห่มมา+ยืนเกาะหน้าต่างอยู่นอกกระท่อมท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บต่อไป ...ถถถ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จ่ะ!!
-
พี่กาจน์อ้อยมากกกกกกกกกก
-
งานนี้ต่อให้หิมะหนักแค่ไหนก็ไม่ต้องพึ่งผ้าห่มแล้วค่ะ ในกระท่อมเล่นอุ่นกันจนร้อนขนาดนี้ :hao7:
แล้วตกลงพี่กาจน์เป็นจะสถาปนิกหรือเจ้าของไร่อ้อยคะ ทำไมแจกเรี่ยราดงี้กลัวนิทานช็อคตายมาก555555
-
ผ้าห่มนี่ขอผืนหนาๆ กับกองไฟด้วยได้ไหมคะ
555555555555
-
ดูท่าจะมีเรื่องตามมาแน่ ๆ
-
นิทาน มีเจ้าชายมาส่ง
จะเจ้าชายไหน คนอื่นไม่รู้นี่
ก็ต้องคิดว่าเป็นพี่กิตต์กันทั้งนั้น
ข่าวก็ต้องเป็นว่านิทาน เป็นมือที่สาม
เข้าไปทำให้พี่กิตต์ นอกใจพี่เฟิร์นอยู่แล้ว
พี่กาจน์เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เราเกลียดตัวเองในช่องสปอยล์ ทำได้แค่ยืนเกาะหน้าต่างแอบมอง :ling1:
พี่กาจน์นี่พี่กาจน์จริง ๆ ชอบแหย่น้อง
-
:ling1:
-
เลือดลมเดินดีจริง
-
อ้อยกันเข้าไป สงสารพี่กิตเค้านะคะไม่ได้เกี่ยวด้วยเลย555
-
ต้องเขินนนนนนอีกขนาดไฟนกันเนี่ยยยยย
มาต่อบ่อยกว่านี้ได้ไหมๆๆๆๆ
-
ท่าทางพี่แกจะมีไร่อ้อยแบบให้ผลผลิตไม่จำกัดนะคะเนี่ย....แหมมมมมมมม
-
มีความอ่อยสลับกันนะรับ :o8:
-
:-[
-
หวังว่าเมื่อถึงวันที่ฆาตกรที่ฆ่าแฟนเก่าโผล่มา (หรือป่าว)
พี่จะไม่หลบลี้หนีห่างน้องนิทานไปนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าบอกว่ากาแฟหวานเกิน คงจะเป็นน้ำตาลจากน้องนิธานชัวว์
-
ไรท์จะบอกว่าถึงจะดราม่า ก็ไม่มีผลต่อพี่กาจน์น้องนิทานชิมิค่ะ ขอรับผ้าห่มอิอิ แต่ตอนคนนี้พี่ก็หยอดทุกเวลาจริงจริ๊ง นอกจากน้องจะใจไม่ดี คนอ่านนั้นใจละลายไปหลายรอบแล้วครับ555
-
:katai2-1:
-
น้องมั่นใจว่าไขมันที่มี ทำให้น้องไม่ต้องพึ่งผ้าห่ม /สะบัดผ้าออก
-
หึหึ
-
พี่กาจน์คนเนียน 5555 น้องก็น่ารัก โอ้ย ใจบาง ไม่ดีต่อใจเรานี่แหละค่ะ
ปล.ทำไมเราคิดมากกับประโยค ทุกอย่างจะสิ้นสุดเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือน อ่ะ 5555555 น่าคิดไปเองนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพี่กิตต์ 55555555555555
-
:pig4:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
มานั่งดูเค้าจีบกัน
-
หยอดกันแบบไม่เกรงใขฟ้าดิน พายุหิมะด้านนอกต้องสั่นสะเทือน
-
ตายๆกาแฟที่ว่าหวานคงยังไม่เท่า
-
เกาะติดหน้าต่างค่ะ555
-
เอ้า ก๋ตอนนี่พี่กาจน์ตะโกนบอกชิ่อแล้วหนิ
-
อ้อยกันไปมา เง้ยยยย. เขิลแรง
แต่อยากรู้เรื่องแฟนเก่าจริงๆ โดนฆ่าเลยอ่ะ
-
เราก็ปลูกเผือกกันต่อไปจ้ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เกาะหน้าต่าง มารอรับแจกผ้าห่มค่ะ
-
:pig4:
-
ต่อไปก็จะเจอกันบ่อยขึ้น
-
นิทาน พี่ว่าทิ้งไปเถอะชาเขียวแก้วนั้น หวานเกิ๊นนน กินไม่ได้แล้วละ :katai1:
-
น่ารักทั้งคู่เลย
-
โอยยพี่กาจน์ :o8: :o8: :o8:
-
โอ้โหหห
อิรุงตุงนังมากค่ะ
-
เขิน :o8:
-
ติดตามมม
-
อย่าเรียกว่าเทกระจาดเลยเรียกว่ารถอ้อยคว่ำเลยจะเหมาะกว่า 5555
-
อ่านไปก็ยิ้มแก้มแตก ว่าแต่แฟนพี่กาจถูกฆ่าเพราะความหล่อพี่กาจป่าวเนี่ย มีประเด็นให้สงสัยหนัก
-
ไม่น่าใช่เจ้าชายต้องห้ามละค่ะ เจ้าชายไร่อ้อยชัด ๆ
-
ตัลลั๊คจ้าา รออ่านนะๆ เกาะอบหน้าต่างกระท่อมรอ
-
นี้มาอ่านตอนมากค์หน้าอยู่ .... อหกลั้นยิ้มเป็นอะไรที่ยากมากถ้าอ่านเรื่องนี้ 55555
-
เอฟซีพี่กิตที่คณะบัญชีไม่ได้ฟังพี่กาญจ์ตะโกนเลยสินะ ว่าเขาไม่ใช่พี่กิตนะเตง 5555555 ((รับผ้าห่มแล้วยืนเกาะหน้าต่างต่อไป))
-
รับผ้าห่ม...และรออยู่ขอบหน้าต่างค่ะ//ฮาา o21 o21 ข้าเจ้าขออนุญาตไปนอนก่อนเน้ออ :a12:
-
แจกอ้อยเรี่ยราดมาก ใจบ่ดีแล้วเด้ออยากแย่งผู้ของน้องนิทานใจจะขาด555
-
พี่กาจน์คนละมุนละไมมมม ทำไมแสนดีอย่างนี้คะ :hao5:
-
55555555555555 พี่กิตต์โดนตลอดดดด
-
ขึ้นว่าอัพแต่เข้ามาอ่านแล้วม่ายเจออ่า :sad4:
-
ตอนที่12
“ตอนนี้ที่คณะเรา ไม่สิ มหาลัยเรามีทอล์คออฟเดอะทาวน์ใหญ่”อัทเพื่อนรักเกริ่นขึ้นกลางวง
ขณะนี้ผม อัท อร แจน และแก๊ปกำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่นห้องสมุด ทบทวนบทเรียนตามประสาปี1สุดขยัน
“เรื่อง?”ผมถามทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนกำลังพูดถึงอะไร
“พี่กิตต์กับมึงกิ๊กกันอยู่”
“มึงเชื่อ?”
“กูไม่เชื่อ จ้างให้เชื่อล้านนึงกูยังไม่เชื่อเลย”ผมเกือบซาบซึ้งกับความเชื่อมั่นที่เพื่อนมอบให้แล้วครับ ถ้ามันไม่พูดประโยคต่อมา”กู อร แจนและไอ้แก๊ปกล้าเอาหัวเป็นประกันเลยว่าผู้ชายในข่าวที่อยู่กับมึงคือพี่กาจน์ ไม่ใช่พี่กิตต์! ”
ถุ้ย!
“อย่าทำหน้างออย่างนั้นสินิทาน แจนว่าน่าอิจฉาจะตาย ดังในชั่วข้ามคืนเลยนะ”
ยังไม่ทันข้ามคืนผมก็ดังแล้วครับ แค่ในวันนั้นข่าวลือบ้าๆนี่ก็กระจายไปทั่วสารทิศ วันแรกๆผมไม่มีหน้าไปโรงอาหารด้วยซ้ำ เพราะเวลาผมอยู่ท่ามกลางฝูงชนทุกคนก็จะหันมามองผมพร้อมป้องปากซุบซิบนินทากันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
ต้องเขาใจว่าคู่พี่กิตต์พี่เฟิร์นเขาดังมากๆและคบกันยืดสุดๆ ต่อให้เอฟซีพี่กิตต์จะรู้สึกหึงหวงแต่ทุกคนก็ยอมรับเรื่องที่ทั้งสองคนคบกัน แล้ววันดีคืนดีก็มีเด็กผู้ชายปี1คนนึงเข้ามาแทรก โอ้โห คุณเอ๊ย เป็นผมผมก็เกลียดอีเด็กนั่นอ่ะ
“เห้อ...”
“อย่าคิดมากมึง แค่ไม่เข้าใกล้พี่กิตต์แต่คุยกับพี่เฟิร์นบ่อยๆให้คนเขารู้ว่ามึงไม่มีอะไรในกอไผ่แค่นี้ก็ปิดปากพวกขี้นินทาได้แล้ว”อัทเพื่อนรักตบบ่าผมเชิงให้กำลังใจ
“ขอบคุณ”
“เพื่อนกันเว้ย เรื่องธรรมดา”
โอ๊ยยย ซาบซึ้งน้ำตาจะไหล
“เออ กูก็สงสัยนานแล้ว ทางมอนู้นเขารู้ป่าววะว่าพี่กาจน์มีแฝด”แก๊ปถาม
ผมนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนส่ายหัวอย่างจนใจ”ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยมีพี่คนไหนพูดถึง แต่คิดว่าไม่รู้กันหรอก”
เพราะพี่กาจน์เองก็ไม่ยอมให้คนรีโพสต์รูปตัวเองลงเพจเหมือนกัน แถมในเฟสของเจ้าตัวก็แทบไม่มีรูปตัวเองเลย มีแต่รูปท้องฟ้า ท้องฟ้า ท้องฟ้า แล้วก็ท้องฟ้า
“โอ๊ะ กูไปหยิบหนังสือแป๊ปนะ เมื่อกี้อุตส่าหาเจอแต่ดันลืมหยิบมา มีใครจะฝากเอาอะไรมั้ย”ผมนึกขึ้นได้ว่ายังหยิบหนังสือที่ต้องการมาไม่ครบจึงเดินไปยังชั้นหมวดคณิตศาสตร์ที่ตั้งอยู่บนชั้นสอง
ห้องสมุดมหาลัยผมมีสองชั้น อาณาบริเวณค่อนข้างกว้างขวางหนังสือก็มีเยอะแยะ ตอนมาครั้งแรกผมเกือบหลงทางแหนะ แต่ผมมาที่นี่บ่อยแล้วรับรองคราวนี้ไม่หลงแน่นวล พอขึ้นไปชั้น2ก็เลี้ยวซ้าย ชั้นหนังสือที่ตั้งเรียงรายอยู่ตรงกลางโซนคือชั้นที่ผมตามหา
“อ๊ะ”
ทว่า ผมกลับเจอคนที่ไม่ควรจะเจอที่สุดในยามนี้
พี่กิตต์...
ขวับ! (เสียงหันหน้ามามองของชาวเผือก)
“มาอ่านหนังสือเหรอ”พี่กิตต์เป็นฝ่ายทักก่อน ใบหน้าหล่อเหลายังปราศจากรอยยิ้มเช่นเคย
“ครับ...แฮ่ๆ”หน้าเหมือนกันเปี๊ยบแท้ๆแต่ทำไมผมถึงไม่รู้จะคุยกับแฝดคนน้องยังไงดีล่ะเนี่ย
“หาอะไรอยู่เหรอ ให้พี่ช่วยหามั้ย”
“มะ ไม่เป็นไรครับ”ห้องสมุดคนน้อยก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนเลย แถมพวกเรายังอยู่คุยกันอยู่ข้างบันได เด่นสะดุดตาได้อีก ผมงี้เหงื่อแตกพลั่กๆ”ผมขอตัวไปหยิบหนังสือก่อนนะครับ”
“เดี๋ยว”
พี่จะมาช่างพูดชวนผมคุยอะไรตอนนี้ครับ!! ถามจริ๊งงง ข่าวลือเสียๆหายๆนั่นไม่ลอยเข้าหูพี่บ้างเลยเหรอ
“ครับ?”
“กาจน์เป็นยังไงบ้าง ได้เจอกันบ้างมั้ย”
“ไม่ได้เจอกัน2-3วันแล้วครับ ทำไมเหรอครับ”ก็ตั้งแต่วันที่มาซื้อกาแฟกันโน่นไง
“ถ้าเจอกาจน์เมื่อไหร่ฝากบอกด้วยว่าวันเสาร์นี้ให้กลับบ้าน คุณแม่บอกว่าจะกลับจากวอชิงตันวันศุกร์ นานๆทีแม่จะกลับไทยยังไงๆก็ต้องลากกาจน์กลับบ้านให้ได้”
“อ้าว ทำไมพี่ไม่บอกเองล่ะครับ เอ้อ ขอโทษที่เสียมารยาทครับ คือผมหมายความว่าทำไมพี่ไม่บอกเองล่ะครับ เอ๊ะ ผมพูดเหมือนเดิมเลยใช่มั้ย เอ้อ ก็ตามนั้นแหละครับ”มาใช้ผมทำไมเล่า! ผมไม่ใช่พิราบส่งสารนะ
“ถ้าพี่บอกมัน มันก็ไม่มาน่ะสิ”
“หือ?”ผมเอียงคอด้วยความงุนงง ใจนึกอยากจะถามกลับไปอีกครั้งว่าอ้าว ทำไมล่ะครับแต่พี่กิตต์แกก่อกำแพงไว้สูงมาก ผมรู้สึกว่าผมกับพี่แกไม่สนิทถึงขั้นถามเรื่องคนในครอบครัว แต่พี่กาจน์เคยบอกว่าผมหน้าเหมือนแม่ พออยู่กับผมแล้วรู้สึกดีเหมือนอยู่กับคนในครอบครัวผมถึงได้แปลกใจว่าแม่อุตส่าห์กลับมาหาทั้งทีทำไมพี่เขาไม่ยอมไปหา
“พี่ตอบคำถามผมมาข้อนึงแล้วผมจะพาพี่กาจน์กลับบ้านให้ได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม”
“ถามว่า?”
“ทำไมพี่กาจน์ถึงไม่ยอมกลับบ้านครับ”ผมจ้องหน้าอีกฝ่ายตาไม่กริบพริบ ความเสือกมันไม่เข้าใครออกใคร นาทีนี้ผมลืมสายตาเสือกๆของคนรอบข้างซะสนิทใจเพราะผมกำลังตั้งใจเสือกเรื่องตรงหน้าอยู่เช่นกัน คนดังจากคณะแพทย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินนำไปยังโต๊ะแถวๆนั้น
เรื่องมันยาวถึงขนาดต้องนั่งเล่าเลยเหรอครับ
ผมนั่งตามด้วยความประหม่าเล็กน้อย
“คุณแม่ของพวกพี่เสียไปตั้งแต่เด็กๆแล้ว คุณแม่ที่พี่พูดถึงเมื่อกี้คือแม่เลี้ยง คุณพ่อเพิ่งแต่งงานใหม่เมื่อ 10ปีก่อน แต่พวกพี่ไม่ได้มีปัญหาเรื่องแม่เลี้ยงหรือแม่แท้ๆหรอกนะ คุณแม่ใจดีกับพวกพี่สองคนมาก กาจน์ติดคุณแม่มากๆ ขนาดตอนที่แต่งเข้าบ้านใหม่ๆพี่กาจน์จะเข้าม.ปลายอยู่แล้วยังเดินจูงมือคุณแม่เหมือนเด็กเล็กๆอยู่เลย...”
พูดมาถึงจุดนี้มือหนาก็ยกขึ้นกุมหัวเหมือนด้านในกำลังปวดจี๊ดๆยามหวนนึกถึงเรื่องเก่าๆ
“แม่เป็นคนสวย ขนาดอายุขึ้นเลข4แล้วก็ยังมีเค้าโครงความสวย เพราะเครื่องหน้าแม่สวยมากโดยเฉพาะจมูกกับตา ปัญหามันอยู่ตรงที่คุณแม่มีลูกติดคนหนึ่ง น้องสาวอายุห่างจากพวกเรา 5ปี และน้องสาวก็หน้าเหมือนคุณแม่มากๆเหมือนถอดแบบกันมา”
“อ้อ พี่กาจน์เคยพูดถึงน้องสาวให้ผมฟัง”
วันนั้นที่พวกเราไปซื้อของมาทำปาร์ตี้มาม่ากันไงครับ
“เหรอ กาจน์เคยพูดถึงเอิญด้วยเหรอ...”นัยน์ตาสีเทาของพี่กิตต์ไหววูบ
ร่างสูงทำท่าจะลุกขึ้นยืนผมจึงรีบรั้งไว้ด้วยความตกใจ
“จะไปไหนครับ พี่ยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่าปัญหามันคืออะไร!?”
“พี่บอกไปแล้ว”ตรงไหนครับพี่ ผมคงแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนมากเกินไปว่ากูไม่เข้าใจเฟ้ยยย พี่เขาถึงถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่งก่อนขยายความเสริมความเข้าใจให้ผมว่า
”ปัญหาคือคุณแม่หน้าเหมือนเอิญมากๆ พี่กาจน์เลยไม่อยากเห็นหน้าคุณแม่”
พูดจบก็เดินจากไป
เห้ย!!
ผมไม่เข้าใจ
ด้วยความค้างคาใจและลางสังหรณ์บางอย่างมันคอยบีบหัวใจผมจนปวดหนึบๆ ราวกับว่าถ้าพลาดเรื่องคราวนี้ไปผมจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ผมต้องรู้ให้ได้ ทำยังไงก็ได้ อีกแค่นิดเดียวชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายก็จะต่อกันจนครบสมบูรณ์แล้ว
“พี่กิตต์! รอผมก่อนครับ”ผมตัดสินใจวิ่งตามร่างสูงลงบันไดไป
คนถูกเรียกหันกลับมามอง
“อีกนิดเดียว พูดตรงๆไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ผมขอคำใบ้อีกแค่นิดเดียว ขอร้องล่ะครับ!!”
คนตรงหน้าถอนหายใจเป็นรอบที่สาม ในสายตาคนนอกคงเห็นผมเป็นพวกขี้ตื๊อ ตื๊อจนพี่กิตต์ชักสีหน้ารำคาญใส่ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือเจ้าชายลับแลผู้มีใบหน้าเรียบเฉยตลอดศกกำลังแสดงความลำบากใจเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต
“พี่กาจน์ไม่พร้อมจะเจอเอิญตอนนี้ ส่วนเหตุผลก็คือ...”
เหตุผลก็คือ?
“เรื่องที่เฟิร์นเคยเล่าให้เราฟังทางโทรศัพท์”
คราวนี้ผมไม่ได้เอ่ยรั้งพี่กิตต์เอาไว้เมื่อเขาหันหลังเดินจากไป เพราะผมเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
แฟนของกาจน์ถูกฆ่าตาย...
พี่กาจน์ไม่อยากเจอน้องสาวเพราะเรื่องนี้...
.
.
.
เอิญเป็นคนฆ่าแฟนของพี่กาจน์
.
.
.
และผม...ก็หน้าเหมือนเอิญ
________________________________
จบตอนได้แบบ... :ling3:
คงจำกันได้เนอะว่าพี่กาจน์เคยบอกว่าน้องหน้าเหมือนแม่ นั่นคือการบอกอ้อมๆว่าหน้าเหมือนเอิญเช่นกัน...
ขยายความเพิ่มง่ายๆก็คือพี่กาจน์มีแฟนคลับเยอะก็จริงแต่คนที่รู้จักหรือเฝ้ามองแบบห่างๆไม่มีทางอินจัดจนพลั้งมือทำเรื่องแบบนั้นหรอกเนอะ
พี่กาจน์มีอดีตที่น่าสงสาร แต่ปัจจุบันคนที่น่าสงสารที่สุดคือนิทาน
น้องถูกคนรอบข้างผลักเข้าไปหาพี่กาจน์ ทุกคนคาดหวังว่าน้องจะทำอะไรได้ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องของน้อง
แต่กว่าจะมาถึงวันที่ต้องยืมมือคนอื่น พี่กิตต์ พี่เฟิร์น ก็พยามเต็มที่แล้ว
นี่ไม่ใช่นิยายสืบสวน เราไม่อยากให้มองในแง่มุมใครฆ่าใครอะไรมากนัก เมนหลักจริงๆคือตัวละครทุกตัวจับมือผ่านพ้นไปด้วยกัน นี่เลยพยามเติมความหวานเข้าข่มความขมสุดๆ5555
-
:a5:
-
:katai1: :katai1:
-
ห้ะ? o22 :a5:
-
5555 นิยายหวานปนขม
-
โอ้วยยยยยยยยยสั้นอ่เเถม
นังไม่มีบทพี่กาญกับนิทานเลน
งอลลลลลลลล
-
หือออออออ นี่มันเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแล้ว!
-
สงสารพี่กาจน์เลยยยย :ling1:
-
มันเริ่มจะอีรุงตุงนังแล้วอ่ะ :a5:
-
อ่านจบถึงกับอุทานออกมา โอ้โหหหหหหหหห อะไรเบอร์นี้ สงสารพี่กาจน์ แงงงงงงงงงงง้
-
เดี๋ยว ถ้านิทานหน้าเหมือนแม่เลี้ยงกับเอิญ แล้วทำไมกาจน์ถึงจะกลับไปเจอแม่ไม่ได้ หรือว่าแบบหน้าเหมือนยังไงก็ไม่ใช่คนเดียวกันงี้?
แต่คือ ถ้าเอิญเป็นคนฆ่าแฟนเก่าพี่กาจน์จริง
ทำไมกาจน์ถึงมาสนใจนิทานที่หน้าเหมือนเอิญ แทนที่จะแค้นหรือเสียใจล่ะ
-
งงแบบหนักหน่วงมาก..
ไม่อยากเดาอะไรทั้งสิ้น รอตอนต่อไปแล้วกัน หวังว่าจะไม่มีม่านะ :katai1:
-
ขาดหวาน ขอน้ำตาลด่วนจ้าาา
-
:a5: :ling1: :ling2: :katai5: :katai5: :katai5:
-
งงจ้าาาาาาาาา :katai5:
รอตอนต่อไปด่วนๆ :ling1:
-
จบแต่ละตอนมันห้วนไปป่ะ บางทีก็ไม่เข้าใจอ่ะ
:katai1:
-
ขอตอนต่อไปด่วนๆ!! ค้างคามากอ่ะ หรือข้ามไปตอนเค้าคบกันเล้ยยยย
-
อ่านเสร็จรู้สึกแบบนี้ --> :katai1: :katai1:
ความเสือกไม่เข้าใครออกใครจริงๆค่ะ อยากรู้มากก 55555
-
มาสั้นจุงงงงงงงง :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วงง สับสนในพฤติกรรมตัวล่ะคร
-
หืม..ถ้าเป็นจริงแบบที่นิทานคิดว่าน้องสาวฆ่าแฟนเก่านี่คือเราแอบเดาถูกแหะ..แต่ๆเราไม่เข้าใจตรงนิทานหน้าเหมือนน้องสาวที่เป็นคนฆ่าแฟนเก่าแล้วทำไมพี่กาจน์ยังสนใจนิทานอยู่ แบบเจอหน้านิทานได้แต่เจอหน้าน้องสาวกะแม่ไม่ได้นี่แปลกๆอะ งงอ่าาาา
-
:a5: :m28: :katai1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หืมมมมม ถ้าน้องหน้าเหมือนเอิญ แล้วทำไมพี่กาจน์ถึงเข้าใกล้น้อง งงไปหม้ดดด
-
:a5: :a5: :a5:
ถ้านิทานหน้าเหมือนน้องสาว พี่กานเข้าหานิทานเพราะอะไร :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงๆ............ :katai1: :katai1: :katai1:
ถ้าเอิญ ฆ่าแฟนเก่าพี่กาจน์
เพราะอะไรถึงฆ่า เอิญ หลงรักพี่กาจน์ เหรอ :really2:
แสดงว่าเอิญไม่ติดคุก เพราะไม่เอาเรื่องคนในครอบครัว
พี่กาจน์ จะไม่อยากกลับบ้าน
เพราะต้องเจอเอิญ ก็ไม่เห็นแปลก
ถ้าแม่มา เอิญต้องมา
ก็ช่างสิ แม่อยากเจอกาจน์ ก็มาเจอข้างนอก
รู้สึกเหมือนพี่กิตต์ เห็นพี่กาจน์ สนใจนิทาน เลยผลักปัญหาให้นิทานช่วยแก้
นิทาน จะกลายเป็นเหยื่อหรือเปล่า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
ค้างค่ะค้างงง :z3:
-
อันนี้ก็ขมป๊ายยย
-
งงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ 55555555555
-
อ่านตอนนี้แล้ว หืมมมมมมมม
-
นี่ก็ขมแล้วนะ
-
:a5: :a5: :a5: งง ไม่เข้าใจพี่กาจน์ เราสงสารนิทานอ่ะตอนนี้เหมือนกับว่าพี่กาจน์ ต้องมีอะไร เพราะถ้าถึงขั้นไม่อยากเจอหน้าแม่เพราะหน้าเหมือนเอิญขนาดนั้นแต่กลับจีบน้องที่หน้าเหมือนเอิญงี้ มันเหมือนจะมีดราม่าเลยอ่ะ :katai1: :katai1: เราสามารถเชื่อใจพี่กาจน์ได้ใช่ไหมค่ะ ถึงพี่กาจน์จะน่าสงสารแต่ถ้าจะลากนิทานที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องเอิญนี่เราจะโกรธพี่ จะถอดออกจากการเป็นพระเอก
-
:pig4:
-
อะ ย้อนกลัยไปอ่านตอนที่สิบอีกที..พี่กาจน์บอกแค่นิทานหน้าเหมือนแม่...แต่ไม่ระบุว่าเหมือนแม่เลี้ยงนี่เนาะ อืม...หรือจริงๆแล้วนิทานหน้าเหมือนแม่แท้ๆไม่ใช่แม่เลี้ยง เพราะประโยคที่บอกนิทานหน้าเหมือนเอิญนี่อ่านดูแล้วเหมือนนิทานคิดเอาเองมากกว่า
-
อ่านแล้วงงหน่อยๆ เหมือนไม่ค่อยเคลียร์ ตามไม่ค่อยทัน เง๊อะะ
จริงๆ งงตั้งแต่ที่ทุกคนดูดันให้นิทานให้พี่กาจน์ ตอนแรกก็คิดว่าพี่แกชอบ สรุป แค่หน้าเหมือนแม่ แล้วล่าสุดมีปมน้องฆ่าแฟนเก่า แล้วนิทานหน้าเหมือนน้อง พี่กาจน์ก็ยังชอบหรอ หรือเพราะคิดถึงแม่? :katai1: :katai1: :katai1:
รอดูต่อไป น่าจะกระจ่างขึ้น
-
กำลังลุ้นๆ อ้าว จบ แงงงงงงงงงงงงงงงงง :heaven :heaven :heaven :heaven
-
:3123: :pig4: :3123:
-
เด๋วๆๆ :a5:
-
ถ้านิทานหน้าเหมือนเอิญกาจน์ก็ต้องไม่อยากเจอหน้าสิไม่ใช่ตามจีบ สับสนแฮะ
หรือนิทานเชื่อโยงเรื่องผิด?
-
:m31:
-
ห้ะ น้องสาวฆ่า?!!! จริงดิ?
-
ใช่เหรอหน้าเหมือนเอิญ
-
รอๆ อยากเคลียร์ปมอ่ะ
-
ตอนแรกนึกว่าพี่กาจน์ชอบเอิญ แล้วเอิญตายซะอีก
พลิกล็อดกลายเป็นเอิญเป็นคนฆ่าหรือเป็นสาเหตุซะงั้น
อย่าทำมห้มันดราม่าเลยนะคะ
เราชอบนิสัยริทานมากกกก นานๆ จะเจอนิสัยนายเอกตรงสเปก
เราอยากอ่านต่อนานๆ 5555555
-
งงในงง :a5:
ขอให้ปมปัญหานี้หลุดคลีคลายแต่โดยดี :z2:
พี่กาจญ์อย่าได้ทำร้ายจิตใจน้องนิทานเลยนะนินทนไม่ใช้ตัวแทนของใคร :o12:
-
:a5: :a5: :a5:
-
อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดเนอะนิทานใจเย็นจ้าาาา :ling3: :ling3: บอกน้องใจเย็นแต่เราเนี่ยใจแป๊วไปแล้ว
-
เอิญทำให้แฟนพี่กาจญ์ตายหรือแฟนพี่กาจญ์คือเอิญ ไม่อยากเจอแม่เพราะหน้าเหมือนเอิญเลยคิดถึง โอ้ย!!!ซับซ้อน :really2: :serius2:
-
หลังอ่านจบ>> :a5: :a5: :a5:
-
ตอนแรกที่พี่กาจเจอกับนิทาน
และเห็นว่าน้องหน้าตาเหมือนเอิญ
ตอนนั้นพี่กาจคิดไรอยู่ถึงสานต่อ
ที่ให้ใช้ผ้าปิดนี่คือ ไม่อยากเห็นหน้านิทานชัดๆหรือยังไง
-
นิทานหน้าเหมือนน้องเอิญแล้วเอิญเป็นแฟนพี่กาจน์เหรอทำไมถึงไม่อยากไปเจอหน้าคุณแม่ นิทานขี้เผือกเข้าไว้นะคะอย่าไปยอมถอยเผือกให้สุดค้ะเอาใจช่วย555
-
:pig4:
-
แซ่บค่าๆๆๆๆ
-
จะโอเคช่ายมะ
-
หมายถึง นิทานหน้าเหมือนเอิญที่หน้าเหมือนแม่แท้ๆ หรือหน้าเหมือนแม่เลี้ยงอะ ? ยิ่งอ่านยิ่งงง เหมือนข้าฆ่าพ่อเจ้าเพราะพ่อเจ้าข้าพ่อข้า ข้าก็เลยข้าพ่อเจ้า ไรทำนอกนี้เลยแหะ .... :ruready
-
อ่านเสร็จแล้วต้องร้องโอโห
งงมากๆข่าาาาาา
เราสงสารนิทานน
แต่สงสารพี่กาจน์ที่สุดเเ
-
หวังว่าเอิญคงไม่ได้ชอบกาจน์มากกว่าพี่น้องหรอกนะ มีเงี่ยนงำจีๆ
-
ตอบคำถาม(เท่าที่ตอบได้)
-เอิญคือลูกติดของแม่ใหม่พี่กาจน์ มีศักดิ์เป็นน้องของพี่กาจน์
-เอิญยังมีชีวิตอยู่ เนื่องจากตอนก่อคดียังเป็นผู้เยาว์อยู่ฉะนั้นตอนนี้เอิญอยู่สถานพินิจค่ะ
_____________________________
ตอนที่13
หลังจากกลับไปที่โต๊ะ ผมก็เอาแต่เหม่อจนเพื่อนๆทักด้วยความเป็นห่วง พวกมันกลัวว่าผมจนทนสายตาคนอื่นไม่ไหวแล้วจึงผลัดกันปลอบเสียยกใหญ่ ผมพยามพูดให้พวกนั้นสบายใจว่าผมไม่ได้เหม่อเพราะเรื่องนั้นแต่พวกมันก็ไม่ยอมเชื่อ
“ถ้ามึงไม่ไหวเปลี่ยนที่อ่านได้นะ กูว่าสายตาคนในห้องสมุดมองมึงแปลกๆตั้งแต่ตอนมึงออกไปหยิบหนังสือละ”อัทพูดขึ้นขณะยัดชีทเรียนใส่กระเป๋า พวกอรเห็นดังนั้นก็ทำท่าจะเก็บของตามเช่นกัน
“บอกแล้วไงว่ากูไม่ได้สนใจ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“คิดว่า?”
“คิดถึงพี่กาจน์”
“....”
“กะ กูหมายถึงคิดเรื่องพี่เขาอยู่!! เมื่อกี้เจอพี่กิตต์ พี่เขาฝากธุระไปบอกพี่กาจน์กูเลยคิดว่าจะหาทางบอกพี่เขายังไงดี”เพื่อนยิ่งยิ้มล้อกันใหญ่เมื่อผมลนลานแก้ตัวทั้งๆที่ยังไม่มีใครในโต๊ะเอ่ยแซวอะไรเลย
“ก็โทรหาดิ๊ หรือไม่ก็ไลน์ นี่ศตวรรษที่21แล้วนะรู้ยัง มนุษย์เราติดต่อกันง่ายขึ้นเยอะเว้ย ยิ่งไลน์ยิ่งใกล้ไงมึง”แก๊ปกล่าว
“ไม่ได้ๆ เรื่องสำคัญถ้าไม่พูดกันซึ่งๆหน้าพี่กาจน์มีโอกาสเบี้ยวสูง”ผมส่ายหัวพรืด
“งั้นก็ไปหาพี่เขาสิ”อรเสนอ
“เราขี้เกียจ”ขี้เกียจในที่นี้คือขี้เกียจเดินทาง ขี้เกียจแวะซื้อแมสต์ปิดปาก ขี้เกียวโดนเด็กสถาปัตย์ต่างมอมองตามด้วยความเผือกครับ ผมมีเหตุผลไม่สะดวกหลายอย่างจึงมีไอเดียว่าจะนัดพี่เขาออกมาเจอกันที่ห้างแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
“ให้พี่เขามาหาที่นี่สิ”อรเสนอทางเลือกใหม่
ผมมุ่ยหน้าไม่เห็นด้วยแต่ไอ้แก๊ปกลับทำตัวไร้มารยาท มันฉกมือถือผมไปปลดล็อค เห้ย มึงรู้รหัสผ่านกูได้ไง นิ้วของไอ้เพื่อนใหม่พิมพ์รัวบนหน้าจอโดยที่ผมไม่สามารถชิงมือถือตัวเองคืนมาได้เพราะโดนไอ้อัทกับแจนล็อคแขนเอาไว้
“เรียบร้อยมั้ยแก๊ป”อัทถามคู่ซี้คนใหม่ ไอ้แก๊ปยิ้มแป้นพร้อมชูนิ้วโป้งให้เพิ่ลๆ
“กูไลน์บอกพี่เขาให้มึงแล้ว อ่ะ คืน”
“พวกมึงนี่มัน...”ผมส่งเสียงรอดไรฟันด้วยความโกรธ
“ดีแล้วเชื่อกู กูเพื่อนมึงนะ ทำแบบนี้ก็เพื่อมึง เมื่อกี้มึงบอกว่าพี่กิตต์ก็อยู่ในห้องสมุดใช่ป่ะ พอพี่กาจน์มาอีกคนพวกไทยมุงแม่งจะ
ได้งงกันเป็นไก่ตาแตก ไอ้สัส ทำไมพี่กิตต์ถึงอยู่ชั้นสองกับชั้นหนึ่งพร้อมๆกันได้วะ ทีนี้พวกแม่งก็จะสับสนอลม่านกัน บันเทิงสัสๆ งงกันเข้าไป นินทาเพื่อนกูดีนัก สมน้ำหน้า เอ๊ยๆๆๆๆ ไม่ใช่ๆ กูหมายถึงทุกคนก็จะได้เอะใจไงว่าพี่กิตต์ที่อยู่กับมึงเป็นคนละคนกับพี่กิตต์ที่พวกนางรู้จัก แค่นี้คนก็จะเลิกนินทามึงไปเอง”
อัท...มึงไม่ต้องตีหน้าเห็นอกเห็นใจใส่กู กลางประโยคเมื่อกี้มึงเผลอหลุดความคิดของมึงออกมาหมดเปลือกแล้ว
ผมทำหน้าเซ็งแต่ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อน
ปล่อยมัน
มันอยากทำอะไรทำเต็มที่ไปเลย ผมเป็นคนว่าง่ายอยู่แล้ว
“แต่ตอนพี่กาจน์มากูย้ายไปนั่งโต๊ะอื่นนะ ไม่ต้องตามมา ธุระที่จะคุยเป็นเรื่องส่วนตัว”
“คับ/ค่า”
ห้อสมุดมหาลัยผมเปิดถึงห้าทุ่มครับ ฉะนั้นผมจะรอพี่กาจน์นานเท่าไหร่ก็ได้ อรขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะบ้านอรอยู่ไกล เธอเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้อยู่หอ ส่วนสามคนที่เหลือยังคงนั่งหน้าสลอนจนกระทั่งหนึ่งทุ่ม
ผมยกไลน์ขึ้นมาอ่านข้อความที่ไอ้แก๊ปเป็นคนพิมพ์ด้วยใบหน้าเบื่อโลก
Nithan : *สติกเกอร์หมีhello
Nithan : พี่กาจคัฟ นิทานคิดถึงพี่จุง มาหาที่มอหน่อยจิ รอที่ห้องสมุดนะคัฟฟฟ
Nithan : *สติกเกอร์หมีส่งจุ๊บ
กู!ไม่!เคย!พิมพ์!เชี่ยอะไร!ปัญญาอ่อน!!! แบบนี้!!!! ไอ้ควายยยยยยย!!!
เก่งกาจน์ : อันนี้เพื่อนแกล้งหรืออยากเจอจริงๆ 5555+
เก่งกาจน์ : แต่พี่อยากเจอจริงๆงั้นพี่ไปหานะ
พี่เขาตอบกลับมาทันทีที่ไอ้แก๊ปส่งข้อความไปครับ แสดงว่ามันได้อ่านข้อความตอบกลับนี้เต็มๆ ผมงี้เขินจนทำหน้าไม่ถูกเลย หยอดไม่รู้จักเวล่ำเวลาจริงๆพี่กาจน์นี่!
ผมส่งข้อความไปเพิ่มว่าให้แลกบัตรกับบรรณารักษ์ก่อนเข้ามาเพราะพี่เขาเป็นคนนอก แต่อีกฝ่ายยังไม่ได้อ่าน ผมเดาว่าขับรถอยู่
รอสักพักร่างสูงผู้มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับคนดังจากคณะแพทย์ก็เดินยิ้มร่าเข้ามาในห้องสมุด พวกผมรู้ได้ทันทีว่าพี่เขามาถึงแล้วตั้งแต่พี่เขายืนแลกบัตรอยู่หน้าประตู เพราะเด็กมหาลัยผมคนอื่นส่งเสียงอุทานกันเบาๆแต่พออุทานพร้อมกันหลายคนมันเลยดัง ดังเป็นทอดๆเหมือนเล่นเวฟ เริ่มจากคนที่อยู่ใกล้ทางเข้า ไล่มาเรื่อยๆตามลำดับ ที่พวกเขาแปลกใจกันไม่ใช่อะไรหรอกครับ
พี่กิตต์ในชุดนักศึกษาผิดระเบียบ...
กางเกงยืนพอดีตัวสีดำ แขนเสื้อพับเกือบถึงข้อศอก รองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังสีน้ำเงินตัดขาวกับเข็มขัดสีเงินสะดุดตา ผมสีดำขลับถูกแต่งทรงเสยไปด้านหลัง มันไม่ได้ถูกใส่เจลไว้เยอะจึงหลุดลุ่ยไม่เป็นระเบียบแต่กลับเพิ่มความเซ็กซี่ขึ้นแทน และพี่กิตต์คนนั้นกำลังยิ้ม แถมเดินล้วงกระเป๋าฮัมเพลงอารมณ์ดีอีกต่างหาก
“คึกๆๆๆ พวกแม่งงงเป็นไก่ตาแตก ถ้ารู้ว่ามีพี่กิตต์อีกคนกำลังอ่านหนังสือเคร่งเครียดอยู่ชั้นสองจะทำหน้ายังไงวะ”
“นั่นดิ สนุกว่ะมึง ใครก็ได้ขึ้นไปตามพี่กิตต์มาทีดิ๊ คึกๆๆๆๆ”แก๊ปกับอัทสุมหัวกันหัวเราะน่าเกลียด ผมทำเป็นไม่สนใจพวกมัน ลุกขึ้นยืนเพื่อแสดงตัวให้พี่กาจน์เห็น และเมื่อนัยน์ตาสีเทาอมฟ้าหาผมพบ รอยยิ้มบนใบหน้าของอีกฝ่ายยิ่งกว้างขึ้นอีก
อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าพี่กาจน์มีเสน่ห์กว่าพี่กิตต์เพราะรอยยิ้ม
หลายๆคนในทีนี้ก็คงคิดเหมือนผม
นั่นไง พี่สาวคนที่ยืนอยู่ใกล้พี่กาจน์มองรอยยิ้มนั้นตาค้าง เหมือนถูกผีหลอก
ครับ
ทุกคนไม่ต้องตกใจคิดว่าพี่กิตต์คนนั้นยิ้มเป็นด้วยเหรอเพราะพี่กิตต์ก็ยังยิ้มไม่เป็นเหมือนเดิมนั่นแหละ
“สวัสดีครับ”ผมทักพี่เขาก่อน เพื่อนๆผมถึงรีบยกมือไหว้สวัสดีตาม
“สวัสดีๆๆ ใครเป็นคนพิมพ์ข้อความนั้นครับ”
“ผมครับ”แก๊ปยกมือขึ้นสุดหัว สีหน้ามันบอกชัดว่ากำลังภูมิใจ
“ถูกใจพี่ พี่ซื้อคิทแคทมาฝาก”
“โอ้โหวววววว”ไอ้เพื่อนเลวรีบรับคิวแคทชิ้นนั้นไว้ด้วยความปิติ ไอ้อัทงอแงอยากได้บ้างพี่กาจน์เลยบอกว่าคราวหน้าจะซื้อมาให้ คราวนี้ไม่รู้ว่าอยู่กันกี่คนเลยซื้อมาแค่อันเดียว แล้วพอตัวมันได้มันก็ขอให้ที่รักมันบ้าง พี่กาจน์เลยต้องซื้อให้อรและแจนด้วยเพราะถ้าแจนไม่ได้อยู่คนเดียวก็น่าสงสารแย่
เพื่อนผมแม่งสะกดคำว่าเกรงใจกันไม่เป็น
“พี่กาจน์ไปนั่งกับผมโต๊ะอื่นนะครับ”พี่กาจน์ทำท่าจะลากเก้าอี้มานั่งผมเลยรีบบอก
ช่วงทักทายมิตรรักแฟนเพลงสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ พี่เขาเดินตามผมออกมาอย่างว่าง่าย ความจริงโต๊ะแถวนั้นก็มีว่างอยู่ แต่มันใกล้สายตาพวกเพื่อนๆมากเกินไปผมไม่อยากโดนแซวระหว่างคุยธุระสำคัญ
“ขอโทษที่อยู่ดีๆก็เรียกออกมานะครับ”
“ไม่เป็นไร ขับรถมาแป๊ปเดียวเอง คิดถึงพี่เหรอครับ”
“ก็...นิดหน่อย แฮ่ๆ คือว่า...”ดันไม่ทันเตรียมคำพูดดีๆสำหรับปูพื้นเข้าเรื่องที่พี่กิตต์ไหว้วานมาซะได้ พออยู่หน้าพี่กาจน์ผมยิ่งคิดเรื่องตอแหลๆไม่ทันด้วย ชิบผายล่ะ ต้องพูดอะไรสักอย่างให้มันดูไม่พิรุธ ต้องหาเรื่องเนียนๆมาคุยก่อน...
“พี่รู้อยู่แล้วว่าเราอยากคุยกับพี่เรื่องอะไร ไอ้กิตต์มันเดาใจง่ายยังกับเด็กอนุบาล และถ้าไอ้กิตต์มันเรียนอนุบาลห้องกุ๊กไก่ นิทานก็คงเรียนอยู่ห้องทานตะวันข้างๆกัน”
“...”
โฮกกกกก ผมมองคนที่นั่งแบบสบายๆด้วยความรู้สึกทึ่งๆ นี่ผมกับพี่กิตต์ถูกจับไต๋ได้ตั้งแต่ตอนแก๊ปส่งไลน์ไปหาแล้วนี่หว่า!!
“แล้วพี่จะกลับบ้านมั้ยครับ”
“ไม่”
“พี่กาดดดดด....”ผมครวญครางเสียงอ่อน ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก พี่กาจน์ก็ช่างใจดีเว้นเสปซไว้ให้ผมทบทวนตัวเอง พี่แกเล่นไม่หือไม่อืออะไรเลยยิ่งทำให้ผมใจเสีย
“โกรธผมรึป่าว...พี่กาจน์”ผมเอียงคอช้อนตาถามอีกฝ่ายด้วยสายตาวิงวอน ส่งกระแสจิตคำว่าอย่าโกรธเก๊าเลยนะ เก๊าแค่เป็นห่วงตัวเองเจ๋ยๆ
“ไม่”
“แต่พี่เสียงแข็งใส่อ่ะ”
“พี่ไม่ได้โกรธนิทาน พี่โกรธไอ้กิตต์”
“อย่าโกรธน้องพี่เลย น้องพี่ก็แค่หวังดี”
“พี่รู้”
“งั้นก็กลับบ้านสิครับ แม่พี่เขาอยากเจอพี่นะครับ เป็นคนขอร้องพี่กิตต์มาอีกทอดนึงด้วยซ้ำ”
“พี่ไม่ได้โกรธแม่”
“งั้นก็กลับบ้านสิ...”
“พี่กลัว”
คำว่ากลัวที่พูดออกมานั้นมันสั่นเทา เสียงเครือครางของผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างกันตอนนี้มันฟังแล้วให้ความรู้สึกเจ็บปวดจนน่าใจหาย ยังไม่นับรวมสีหน้าที่เหมือนจะขาดอากาศหายใจใต้น้ำนั่นอีก
กลัว...
พี่กาจน์กำลังกลัว
“จับมือผมมั้ย”นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำให้พี่เขาได้
พวกเรานั่งประสานมือกันอยู่อย่างนั้น ผมไม่สนใจสายตายของคนอื่น ผมแคร์แค่สายตาของคนข้างตัวที่ก้มมองผมอยู่ ไหล่ของพวกเราโดนกัน มือของพวกเราเริ่มชื้นเหงื่อ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน พวกอัทมาบอกลาผมตอนสามทุ่ม พวกมันล้อผมเรื่องมือแต่ผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เพราะในหัวกำลังครุ่นคิดว่าจะช่วยพี่กาจน์ยังไงดี
”ขอโทษที่ทำให้นึกถึงเรื่องที่ไม่อยากนึกถึงนะครับ”
“ไม่เป็นไร”
“ยังไงวันเสาร์ก็ไม่อยากกลับใช่มั้ยครับ”
“อืม”
“พรุ่งนี้พี่เลิกเรียนกี่โมงครับ”
“โดดได้ทั้งวัน โปรเจ็คจบไม่มีเวลาทำตายตัว”
“งั้นเจอกันที่ห้าง xxx ตอนบ่ายสามได้มั้ยครับ ผมอยากให้พี่ไปช่วยกันซื้อของ พี่สะดวกมั้ยถ้าผมจะทำสตรอเบอรี่ครีมพายฝากพี่กิตต์ไปให้คุณแม่ของพี่”ถ้าไม่กล้าไปให้เห็นหน้าอย่างน้อยๆก็ควรทำอะไรสักอย่างให้คุณแม่รับรู้ว่าลูกชายคนนี้ยังรักเสมอนะ
“พี่ยังต้องกลับบ้านอยู่มั้ย”
“ถ้าไม่อยากกลับจริงๆก็ไม่ต้องครับ แต่คราวหน้าสัญญานะครับว่าจะไม่หนีอีก”
“อืม...ก็ได้”
หลังจากวันนั้น ข่าวลือเรื่องผมเป็นมือที่สามก็ถูกเบี่ยงประเด็นไปจากเดิม นับว่าแผนปล่อยข่าวเบี่ยงเบนความสนใจของไอ้อัทกับไอ้แก๊ปประสบความสำเร็จด้วยดี
ตอนนี้ทุกคนมีประเด็นใหม่ให้พูดถึงแทนนั่นก็คือ...
พี่กิตต์เป็นไบโพลาร์(พวกสองขั้ว)
เดี๋ยวก็เหวี่ยงใส่น้องนิทาน สักพักดันเดินยิ้มเข้ามาหาน้องนิทานเฉิบ
.
.
ผมว่างานนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือพี่กิตต์ครับ นอกใจแฟนแล้วยังเป็นคนสองบุคคลิคอีก
สังคมแม่งไม่มีการกลั่นกรองข่าวสารใดๆกันเล้ยยยย
__________________________________________
อ่านเมนต์ของทุกคนตอนที่แล้วครบทุกเมนต์...
ทุกอย่างที่งงหรือสงสัยกันเรามีคำตอบเตรียมไว้แล้ว
แต่ยังไม่เฉลยตอนนี้ 5555
ขอยืนยันอีกครั้งว่าโทนเรื่องไม่ได้เครียด ทุกคนใจเย็นๆ /กอดปลอบ/
ดูอย่างพี่กาจน์สิ พี่แกยังแจกอ้อยสู้วิกฤติสบายใจเฉิบ :heaven
-
:katai4: มาแล้ววววววววววววววววววววว
-
ชีวิตพี่กิตติ์น่าสงสารจริงๆ555
-
พี่กาจน์ต้องผ่านมันไปได้ เพราะมีกำลังใจดีแบบน้องนิทาน
-
:laugh:
-
:laugh: โถ โถ พี่กิตต์โดนนินทาทั้งขึ้นทั้งล่อง 555
-
เหมือนไม่มีอะไรแต่ทำไมมันอึมครึม
-
555555555 โดนหาว่าเป็นไบโพล่าร์เฉยเลย
-
สงสารพี่กิตต์ 5555555555555555555555555555555555555555555555555
-
โทนเรื้องไม่เครียด... ไม่เครียด :katai1: :katai1: :katai1:
ไม่เครียดจริงๆหรอคะ ฮาาาาา
รอวันเฉลยปม ระแวงไปหมดแล้วตอนนี้
-
อย่าสงสารใครเลยแฮรี่ สงสารพี่กิตต์คนนี้ดีกว่า
ตัวพี่มาทำเกรียนแล้วคนน้องก็รับไปแทน55555
-
พี่กิตต์ต้องไม่น่าสงสารแบบนี้สิ 555555
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องนิทาน พี่กาจน์ กำลังคบกัน
-
ชอบอัทพูดมากตอนนี้...แล้วก็สงสารพี่กิตติ์ที่สุดเช่นกัน...พออ่านตอนนี้จนจบเริ่มเชื่อละว่ามันจะไม่เครียดไรมาก..เพราะขนาดพี่กาจน์รู้ว่านิทานคิดจะพูดเรื่องอะไรพี่แกยังยิ้มหล่อแถมเทกระจาดอ้อยเรี่ยราดอีก แต่ตอนนี้เรายังสงสัยที่ว่าหน้านิทานเหมือนแม่. แม่แท้ๆหรือแม่เลี้ยงอะ...อยากรู้ๆๆๆ
-
ตลกชาวเม้าม.นิทาน55555 แต่ติดอยู่นิดเดียวจริงๆ คือไม่เห็นเหรอว่าพี่กาจน์ใส่เครื่องแบบของอีกมหาลัยอะ :katai1:
รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
พี่กิตต์โดนเต็มๆ :hao6:
-
ฮ่าๆๆๆ สงสารพี่กิตต์เลย
-
55555555+
-
โถๆๆๆๆๆพี่กิตต์
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพี่กิตต์5555555555
-
พี่กิตติ์โดนตลอด55555555555555
นางไม่ปรากฏตัวนางก็โดนกล่าวถึงอ่ะ
ชอบมากๆค่ะ
-
เราควรนับถือความอ้อยได้ทุกสถานการณ์ของพี่กาจน์สินะคะ ฮาาา
-
อ่านความคิดเห็นชาวเน็ตในเรื่องแล้วนึกถึงการคาดเดาของเหล่าลูกเป็ดตอนที่คนเขียนยังไม่เฉลยว่าพี่กิตติ์มีแฝด ฮา
-
เรื่องนี้คือสงสารพี่กิตต์สุดค่ะ 555555555555555555555555555 :hao7:
-
:katai2-1:
-
หวานอยู่ดีๆ นั่งขำพี่กิตเฉย
-
พี่กิตต์ นี่น่าสงสารจริงๆนะคะ5555 :z1:
-
อีกสักนิดคงกระจ่าง
อยากรู้ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น
รีบมาต่อนะคะ
ไม่เครียดค่ะ โทนเรื่องไม่เครียด
-
วงวารพี่กิตต์ 555555 แต่แกคงไม่แคร์หรอกเนอะ
-
เป็นพี่กิตต์ นี่ซวยจริงๆ :hao7: :hao7:
-
พี่กิต น่าสงสารสุดในเรื่อง เราว่านะ ตั้งแต่ต้นจนจบนางจะได้แก้ข่าวตัวเองมั่งไหม 555
-
:L2: :pig4: :L2:
-
เอาอีกกก
-
โกรธๆๆๆๆ ชทำไมไม่มายาวกว่านี้ๆๆๆๆๆ
นิทานกับพี่กาญเค้าเริ่มหวานขึ้นอีกแล้ววววววว
-
สรุปตอนนี้พี่กิตต์คือคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง :hao7:
-
วงวารพี่กิตต์ 5555555555555555555555555
Ps. แอบอยากให้ยาวกว่านี้ค่ะ แหะๆ
-
มาพี่กิตต์! มาซบอกน้อง!! น้องจะปลอบพี่เองนะจ้ะ//แอร๊ยยย :impress2:
-
พี่กิตต์เป็นไบโพล่า 555555555
วงวาน
-
ไบโพลาร์ไปอี๊กพี่กิต
-
เป็นพี่กิตต้องสตรองแค่ไหน5555
-
:pig4:
-
ตอนนี้ภาพพจพี่กิตต์ป่นปี้หมดล่ะ 555555555
-
พี่กิตต์ผู้โดนทุกทาว :jul3:
-
รสชาติคล้ายชาเขียวที่มีความเฝื่อนนิดๆ
อยากรู้เรื่องราวทั้งหมดว่ายังไงกันแน่
-
คนที่น่าสงสารที่สุดคงไม่ใช่น้องนิทานแล้วแหละ แต่คงเป็นพี่กิตต์มากกว่า555555 เป็นกำลังให้พี่กาจน์และน้องนิทานผ่านปมในใจนี้ไปให้ได้นะคะ นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนยังหวานขนาดนี้ ถ้าเป็นแล้วจะขนาดไหน :hao7:
-
เกิดเป็นกิตต์ โดนทั้งขึ้นทั้งล่องงงง 555
-
พี่กิตติ์ผู้น่าสงสาร
-
พี่กิตต์รับไปนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ อยู่เฉยๆแต่โดนนินทาเฉ๊ย
-
กรรมของพี่กิตจริงๆ
นอกใจแฟนไม่พอ ยังไบโพล่าอีก
อ่านแล้วขำหนักมากก็ตรงนี้แหละ 55555555555
รอข่าวลือระลอกต่อๆไปจากบรรดาแม่ยกว่าจะพิศดารได้เบอร์ไหน
-
:hao7: :hao7: ทำไมพี่กาดดอ้อย
-
ถามว่าเรื่องนี้ใครน่าสงสารสุด หนูขอตอบว่าพี่กิต ฮื่อ5555555555
-
เอิญจะฆ่าแฟนพี่กาญเพราะ....
พี่กาญเข้าหานิทานที่หน้าเหมือนเอิญเพราะ...
-
คนเขียนค่ะรีบเฉลยปมเถอะค่ะ อย่าทำร้ายความอยากรู้อยากเห็นของเราขนาดนี้เลย :katai1: :katai1: แต่พี่กาจน์นี่ขายอ้อยได้ทุกเวลาจริงนะคะ อิอิ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยแฮรี่ :a5:
-
แต่ละข่าวของพี่กิตต์นี่ไม่เคยธรรมดา 555555555
-
ตอนที่14
ผมพาพี่กาจน์มาที่ห้องของตัวเองอีกครั้งเพื่อทำสตรอเบอรี่ครีมพายไปฝากคุณแม่ของพี่กาจน์ เจ้าตัวดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษเพราะพี่เขาไม่เคยรู้เลยว่าโลกนี้มีวิธีทำเบเกอรี่ง่ายๆแบบไม่ใช้เตาอบอยู่ด้วย
“พี่กาจน์นั่งบดโอรีโอ้พวกนี้ให้มันระเอียดเลยนะครับ เราจะใช้มันเป็นฐานของเค้ก”ผมรื้อถุงซุปเปอร์ที่เพิ่งไปซื้อกับอีกคนในห้องมาเมื่อครู่ ส่งแพคโอรีโอ้ห่อใหญ่ให้คุณลูกชายทำสิ่งที่ผมคิดว่าลำบากที่สุดแล้วในบรรดาขั้นตอนทั้งหมด
“ละเอียดแค่ไหนเหรอ”
“ละเอียดยิบ”
“กระจ่างโคตรเลยครับนิทาน”
“บดๆไปเหอะ ได้ที่แล้วก็หันมาถามผมแล้วกัน ผมต้องผสมน้ำตาลกับเนยลงไปด้วยไม่งั้นมันจะร่วนเกินไป”
ลูกมือขานรับอย่างขันแข็ง วิธีบดที่ผมสอนพี่กาจน์เป็นวิธีบ้านๆครับ เอาไส้ครีมของตัวขนมออกจากจากนั้นก็รวมๆตัวคุกกี้สีดำใส่ในถุง หย่อนใส่ครก จากนั้นก็นั่งตำวนไปครับ”ระวังอย่าให้มันหกนะครับ”ดูจากความแรงในการตำแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่ต้องรุนแรงเบอร์นั้นก็ได้ครับ
เนื่องจากหอพักมีพี่ที่จำกัดพวกเราเลยนั่งทำกันบนพื้น พี่กาจน์ก็ก้มหน้าก้มตาตำโอรีโอ้ไปส่วนผมเริ่มลงมือผสมผงเยลลี่รสสตรอเบอรี่เข้ากับน้ำจนมันละลายก็คนต่อไปเรื่อยจนมันแข็งตัว ผมก็หยิบวิปครีมสำเร็จรูปที่ซื้อมาเทใส่ กวนๆให้เข้ากัน หยิบผลสตรอเบอรี่สดไปล้างก่อนนำมาหั่นเป็นชั้นเล็กๆ โปรยใส่ในชามที่มีวิปครีมกับผงวุ้นผสมอยู่ คลุกเคล้าให้เข้ากัน เอาไปแช่ตู้เย็น รอ30นาที เสร็จ แฮ่!
“เสร็จแล้วเหรอ!?”ลูกมือหมายเลขหนึ่งถามด้วยความตกใจ
“รอให้มันขึ้นรูปอยู่ครับ”
“แล้วของพี่ละเอียดพอรึยัง”
“เกือบได้แล้วครับ อีกนิดนึง ระหว่างนี้ผมเตรียมเนยกับน้ำตาลรอเลยนะ”
“อื้มๆ ทำเลยๆ”พี่เขาดูตื่นเต้นไปหมด ผมเห็นใบหน้าหล่อๆนั่นแสดงอาการชอบอกชอบใจแล้วก็อดภูมิใจในตัวเองไม่ได้
“ไว้คราวหน้าผมทำไปให้พี่ชิมนะครับ วันนี้ผมดันลืมนึกไปเลยว่าพี่จะไม่ได้กินด้วย”พวกเราทำแค่ก้อนเดียว จะตัดแบ่งมากินมันจะมีรอยแหว่างน่าเกลียดเอาไปเป็นของฝากใครไม่ได้หรอก
“ถ้าจะทำอีกเรียกพี่มาช่วยก็ได้นะ พี่ชอบ สนุกดี มันจะออกมาอร่อยใช่มั้ย”พี่กาจน์นั่งมองผมผสมเนยเข้ากับตัวพายด้วยความสนอกสนใจ
“อร่อยสิ คิดว่านี่ใคร เห็นงี้แต่ผมทำของพวกนี้เก่งมากเลยนะ งานปัจฉิมยังเอาไปแจกเพื่อนในห้องอยู่เลย เพิ่งมาเลิกทำตอนเข้ามหาลัยนี่แหละ อยู่หอทำอะไรก็ไม่สะดวก”
“เหรอ พี่ไม่เคยคิดจะทำอะไรพวกนี้เองเลยนะเนี่ย ดีว่ะ พี่มีน้องมั้ยอ่ะเรา นิสัยอย่างงี้เป็นพี่คนโตอ่ะดิถ้าให้ทาย”
“บู่ๆ ผิดครับ ผมเป็นลูกคนเล็ก”
“โกหก!!”
“ไม่เชื่ออีก แป๊ปนะเดี๋ยวเปิดรูปครอบครัวให้ดู”พี่กาจน์ทำหน้าแบบมันเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อมากๆที่ผมเป็นน้องคนเล็ก พอเอาตัวพายเข้าตู้เย็นเสร็จผมเลยจัดแจงเปิดรูปที่ถ่ายไว้ตอนปีใหม่ที่ไปเขาใหญ่กับครอบครัวให้พี่เขาดู”ผมมีพี่ชายสามคนนี่ไง เห็นมั้ย”
คุณชายกระพริบตาปริบๆมองภาพที่ผมถ่ายกับพี่ๆอีกสามคนก่อนเอานิ้วจิ้มจึกๆที่หน้าผมพร้อมพูดว่า”คนนี้น่ารักสุดในบ้านเลย”
“อย่าพูดอะไรที่รู้ๆกันอยู่ดิพี่ มาๆไหนๆก็ว่างแล้วเดี๋ยวผมแนะนำพี่ชายให้รู้จัก คนนี้พี่คนโตแต่ดันเตี้ยสุดในบ้าน เตี้ยกว่าผมตั้งเซ็นต์นึงแหนะ ชื่อพี่นัท พี่นัทเป็นเด็กหน้าห้องตั้งใจเรียนตั้งแต่เด็กๆ เพิ่งจบโทมาเมื่อปีที่แล้วกำลังหัวหมุนกับการทำงานบริษัทเอกชน ส่วนคนนี้พี่คนรองนิสัยดื้อแล้วก็เอาแต่ใจเหมือนพี่กาจน์เลย อายุเท่ากันด้วยนี่หว่า พี่โน้ตเรียนวิศวะอยู่ปี5 ทุกคนในบ้านภาวนาให้พี่โน้ตเรียนจบปีนี้ ส่วนคนนี้ซี้ผมชื่อพี่นายห่างกันแค่ปีเดียว เป็นคนพูดมากจนลิงหลับ เรียนอยู่วิดยา”
“ไหงเราชื่อโดดจากพี่น้องอยู่คนเดียวล่ะ ชื่อพี่ออกจะเข้าคอนเซปต์ กิตต์กับกาจน์”พี่เขาทักเพราะพี่คนอื่นๆของผมมีชื่อแค่พยางค์เดียวแถมเป็นชื่อโหลๆ
“อย่างน้อยก็น.หนูเหมือนกันนะ -3-“
“พ่อแม่ลำเอียงมาก ถ้าพี่เป็นไอ้โน้ตพี่จะแกล้งเราทุกวันเลย”
“ซึ่งพี่โน้ตก็ทำอย่างงั้นจริงๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้โน้ตนี่ใช้ได้ว่ะ อย่างงี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย”
“ทำไมๆ ชอบเห็นคนอื่นรังแกผมเหรอ”
“เออ ถ้าพี่มีน้องชายที่ชอบทำขนมไปให้เพื่อนที่โรงเรียนกินพี่ก็จะรังแกมัน พี่ชอบน้องแบบนี้มันน่าแกล้งดีออก ฮ่ะๆๆๆ”นี่การที่ผมแบไต๋งานอดิเรกตัวเองให้พี่กาจน์รู้นี่คือความผิดพลาดอันใหญ่หลวงเลยใช่ป่ะ ผมได้แต่อ้าปากค้างพร้อมสาบานกับตัวเองในใจว่าจะไม่ยอมให้พี่กาจน์กับพี่โน้ตเจอกันแน่ๆ ไม่งั้นผมไม่รอด!
“อ๊ะ เรามีไอ้นั่นอยู่นี่นา...”ระหว่างที่ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาไถโทรศัพท์ของตัวเองผมก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้”พี่กาจน์ชอบกินของหวานๆมั้ยครับ”คราวก่อนพี่เขาบอกว่าไม่ชอบกาแฟรสหวานผมเลยไม่แน่ใจว่าเมนูที่ผมเพิ่งนึกขึ้นได้จะถูกปากพี่เขารึป่าว
“กินได้นะ ทำไมเหรอ”
“ผมทำไมโลก้อนให้เอามั้ยครับ”
“ไมโลก้อน? มันเป็นยังไง”ลูกมือของผมเลิกคิ้วด้วยความฉงน ผมไม่ปล่อยพี่เขาสงสัยนานเดินไปหยิบไมโลซองจากชั้นวางของและเอานมข้นหวานออกจากตู้เย็น
“ลองชิมดูสักก้อนก่อนเนอะ มันค่อนข้างหวานมากพี่อาจจะไม่ชอบ”ผมส่งยิ้มแป้น เทนมข้นกับผมไมโลลงในชามใบเล็กๆ ใช้ช้อนคลุกให้มันเข้ากันจนวัตถุดิบทั้งสองจับตัวกันเป็นก้อน พี่กาจน์มองเมนูพื้นๆที่ผมทำกินเล่นมาตั้งแต่เด็กด้วยสายตาประทับใจ
สงสัยคุณชายเกิดมาไม่เคยเห็นภูมิปัญญาพื้นบ้านแบบนี้ คิดไม่ผิดจริงๆที่ทำโชว์ให้ดู
“ที่จริงมันต้องเอาไปใส่ช่องแข็งก่อน แต่อันนี้ผมแช่นมข้นไว้ในตู้เย็นอยู่แล้วเลยพอแทนๆกันได้ ลองชิมดูสิครับ”ผมยื่นช้อนคันที่ใช้คลุกไมโลก้อนจรดริมฝีปากคม นัยน์ตาสีเทาอมฟ้าของคนถูกป้อนเป็นประกายขณะงับขนมเข้าปากคำโต
“อร่อย”
เยส!! ไม่มีเด็กคนไหนไม่ชอบไมโลก้อน ทฤษฎีนี้เป็นจริงสินะ
“ดีใจจัง”ผมยิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่อได้รับคำชม รู้สึกหัวใจพองโตเหมือนสุนัขเวลาได้รับคำชมจากครูฝึกเลย นี่ผมชักจะเชื่องกับพี่กาจน์มากเกินไปแล้วนะ!
“เห...งั้นทำอีกก้อนสิ พี่จะถ่ายรูปลงเฟส”
“ลงเฟสเหรอ!? จริงดิ ได้สิๆ รอแป๊ปนะครับ”ผมดีใจจนลนลาน
ยังจำกันได้ใช่มั้ยว่าในเฟสของพี่เขามีแต่รูปท้องฟ้าจนผมเข้าใจว่าพี่เขาตั้งใจคุมโทนเฟสตัวเอง เพราะท้องฟ้าที่พี่เขาถ่ายมาลงเป็นท้องฟ้าตอนเย็นๆที่ถูกย้อมเป็นสีส้มเหมือนกันทุกภาพต่างกันแค่ตรงที่เส้นขอบฟ้าที่ติดมาเป็นสถานที่ที่ไม่ซ้ำกัน พวกตึกหรือถนนอะไรอย่างงี้
อิไมโลก้อนอยู่ดีๆก็เปรี้ยวไปขัดธีมเขา
ผมรู้สึกว่าตัวเอง...
พิเศษแฮะ
“แอบส่องเฟสพี่เหรอ”
อุ่ย โดนจับได้ซะแล้วครับ ผมส่งยิ้มแห้งๆไปให้เจ้าของภาพไมโลก้อนในชามลายดอกไม้สีชมพู พี่เขาโพสต์ลงอย่างที่บอกไว้จริงๆ ลงแค่รูปเปล่าๆไม่มีแคปชั่นอะไร พอมีคนมาคอมเม้นต์ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“แฮ่ๆ พายน่าจะได้ที่แล้วนะครับ ตอนเอาไปส่งให้พี่กิตต์ต้องถือระวังๆนะครับเพราะตัวฐานมันจะเปราะง่าย”ผมกำชับตามประสบการณ์ที่ผ่านๆมา ครั้งแรกๆที่ทำไปให้เพื่อนกินเค้กผมเกือบเละเพราะทนความร้อนของประเทศไทยไม่ไหว แต่เพื่อนๆที่น่ารักก็ช่วยกันกินจนเกลี้ยง พูดแล้วก็คิดถึงพวกมันนะครับ แยกย้ายกันไปคนละมหาลัยกับผมหมดเลย
ผมบรรจงวางสตรอเบอรี่ครีมพายใส่กล่องเค้กที่ซื้อมาพิเศษ บรรจุในถุงใบใหญ่จากนั้นก็ส่งให้ร่างสูง
พี่กาจน์กล่าวคำว่าขอบคุณมาก
ผมรู้รู้สึกใจหายนิดหน่อยเพราะพี่เขาจะกลับแล้ว
“น่ากินจัง วันหลังให้พี่มาทำด้วยอีกได้ป่ะ รอบนี้กินกันเองนะ”
“ได้สิครับ อยากกินเมื่อไหร่ก็มาหาผมได้ทุกเมื่อเลย”
“ใจดีจังครับ พี่มาแน่นอน เปิดห้องรอพี่ไว้ได้เลย”
“เปิดรอไว้ตั้งแต่ตอนนี้เหรอครับ ยุงได้หามผมออกนอกระเบียงไปแน่ๆ ฮ่าๆๆ”ผมพูดล้อเลียน พวกเราสบตากันยิ้มๆไม่มีใครพูดคำว่าสวัสดี พี่เขายังยืนอยู่ในห้องของผมและผมก็ยังไม่อยากให้พี่เขากลับเลย
“พี่ต้องกลับแล้วนะ”
“ครับ”
“บ๊ายบายก่อนเร็ว”
“พี่จะมาอีกเมื่อไหร่เหรอ”
“อืม...”เจ้าชายต้องห้ามทำท่าครุ่นคิด”นั่นน่ะสิ งานพี่ก็ไม่แน่ไม่นอนซะด้วยเวลาว่างขึ้นอยู่กับอารมณ์อาจารย์ที่ปรึกษาล้วนๆ”
“งั้น...พี่กาจน์เก็บนี่ไว้นะครับ”
“อะไรน่ะ”
“กุญแจสำรอง...ห้องผมครับ”
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย ผมทำเชี่ยอะไรลงไปปปปปป พี่เขารับกุญแจนั่นไปก็จริงแต่ตอนรับพี่เขาหยุดมองนิ่งๆพักใหญ่เลย นาทีนั้นผมทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่ยืนก้มหน้าโง่ๆปล่อยหัวใจเต้นแรงๆไป
โคตรกลัวจะหน้าแตกถ้าพี่เขาไม่ยอมเอาไปเลย
พี่เขาจะคิดไปไกลมั้ยว่าผมอ่อยพี่เขาอยู่ โอ๊ยยย แล้วผมจะเอากุญแจห้องตัวเองไปให้เขาทำไมวะ
ไม่นับรวมประโยคโง่ๆส่งท้ายก่อนพี่เขาจะออกจากห้องไปอีก
ถ้าเหงาเมื่อไหร่ก็แวะมาหาผมนะครับ
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พูดเหมือนอิหนูอ่อยป๋าเลยไอ้นิทานนน
“อ๊ากกกกก”ผมกระโจนขึ้นเตียง หยิบหมอนมาอุดปากกลั้นเสียงกรีดร้องระบายความรู้สึก ฮือออออ
_______________________________
มันคือเบเกอรี่อย่างง่ายที่ทุกท่านสามารถทำเองได้ง่ายๆ 5555
แต่จะทำออกมาได้น่าตาน่ากินแบบนิทานไม่ใช่เรื่องง่ายเลย... :z3:
(http://www.mx7.com/i/086/DevfwX.jpg) (http://www.mx7.com/view2/Af7Kcoy55DRTkKWa)
-
พายคงจะหวานมากอะ
-
นิทานลูกอ่อยแรงมาก :hao7:
-
นิทานขี้อ่อยยยยย
-
อูยยยยย.....นิทาน ให้ลูกกุญแจสำรองพี่กาจน์แล้ว :z3: :z3: :z3:
-
นิทานอ่อยเกินไปแล้วลูกกกกกก55555 :hao3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นิทานนนนนนน ถถถถ ถ้าพี่กาจน์ไขกุญแจเข้ามาปล้ำนิทานจะทำยังไง 555555 #ก็ดีสิคะกรั่กๆ
-
นิทาน อ่อยแรงมากลูกกกกกกกกกก
-
นิทานลูก ถถถถถ
-
ขนมน่ากินจัง :m13:
-
เรื่องนี้ พี่กิตต์คือเหยื่อสินะ5555+
-
น้องนิทานหวาน กว่าพายซะแล้วล่ะ
-
นิทาน~~~~
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling3: :ling3:
-
เราชอบสองประโยคนี้้้ คืออะไร๊
“น่ากินจัง วันหลังให้พี่มาทำด้วยอีกได้ป่ะ รอบนี้กินกันเองนะ”
“ได้สิครับ อยากกินเมื่อไหร่ก็มาหาผมได้ทุกเมื่อเลย”
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่ค่อยเลยนะ ต้องรักนวลสงวนตัวสิลูก 5555
-
:L1: :pig4: :L1:
-
อ่อยได้ที่...
รอๆ
-
นิทานลูก ใจเย็นๆนะคะ อ้อยเบอร์แรง 55+
-
เดี๊ยวววว 55555555555
-
นิทานนนนนนนนนนนน อ้อยมาก
-
นิทานขี้อ่อยยยย 5555555
-
โอ้ยยยย :ling1:
-
สั้นอ่ะ สั้นฟ่าทรงผมนีกเรียนหญิงระดับประถมอีก
-
:pig4:
-
นี้เค้าเรียกอ่อยแบบมึนๆ55555
-
นิทานอ่อยแบบลืมตัวอ่ะ ให้กุญแจห้อง!!!
-
นิทานนนนนนน
เสียใจไม่ทันแล้วนู๋ อ่อยหนักมาก 555555
-
:katai2-1: นิทานขี้อ่อยดีมาก55555555
-
น้องนิทานอ่อยพี่กาจน์แรงมากครับ o13
-
ถึงขนาดให้กุญแจห้อง โอโหหห
-
อ่อยแรง :o8:
-
น้องทำไมขี้อ่อยจัง 55555555
คนพี่ตั้งตั้งสตินะคะ อย่าให้เด็กอ่อย เราต้องอ่อยเด็ก
-
นิทานลูกกกกกก ให้กุญแจห้องเลยเหรอ โอ้ยยย :hao5:
-
อ่อยแรงขนาดนี้พี่กาจน์คงไปไหนไม่รอด
-
นิทานนนนนน ลูกค้าาาา มันไม่งามเลยค่ะ ครั้งแล้วชวนผู้ชายขึ้นห้องว่าหนักแล้ว ครั้งนี้หนูถึงกับให้กุญเเจห้อง หนูจะอ่อยแรงไปแล้ว เนียนๆหน่อยค่ะ 555555555 น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ นี่เป็นพี่กาจน์จะฟัดเช้ายันเย็น ฮึ่ยย!
o3 o3 :haun5: :haun5:
-
นู๋ๆ. แจกกุญแจก้อได้หรา
-
คือหวานจนมดขึ้นมือถือเลยค่าาาาา นิทานค่ะถ้าจะแจกกุญแจพี่เค้าขนาดนั้นก็ไปเป็นแฟนกันซะให้จบๆเนาะ แต่ล่ะคนนี่อ้อยกันไม่เกรงใจคนอ่านเลย :-[ :-[
-
อารมณ์แบบรถอ้อยคว่ำสิบคันรวดไปอี๊กก :katai2-1:
-
อ่อยเบอร์แรงงงงงงง 55555
ทำดีมากหนู 5555
-
นิทานลูกกกกกกกก :-[
-
อ่อยเบอร์แรงงงงงงง
-
พี่กาจคิดหรือเปล่าไม่รู้ แต่คนอ่านน่ะคิด ว่านิทานขี้อ่อย 555
-
น้องนิทานใสใสมากค่ะ(ไสยไสย)555
-
ตอนที่15
พี่กาจน์ไม่ติดต่อมาเลย นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วนับจากวันที่ผมมอบกุญแจสำรองให้พี่เขาไป ผมตกอยู่ในภาวะสิ้นหวังอย่างหนัก พวกอัทเองก็ถามถึงพี่กาจน์ว่าทำไมอาทิตย์นี้ไม่เห็นหน้าเลย นั่นสิ ทำไมวะ พี่เขาหายไปไหน อะไรทำให้พี่เขาหายไป
ถ้าสาเหตุมาจากเรื่องของคุณแม่ผมก็อดเป็นห่วงสภาพจิตใจของพี่กาจน์ไม่ได้
แต่ถ้าสาเหตุมันมาจากกุญแจโง่ของผม ผมควรเป็นห่วงสภาพจิตใจของตัวเอง
โอยยยย อกมันตื้อๆ เกิดมาไม่เคยมีอาการนี้ ทำไงดี ปรึกษาพวกอัทก็ไม่ได้ พวกแม่งต้องเอาเรื่องนี้มาล้อผมทีหลังแน่ๆ ผมต้องหาที่ปรึกษาที่ไม่รู้จักพี่กาจน์และไม่สามารถเจอหน้าผมเพื่อแซวได้ทุกวัน
ไอ้เอ็ม เพื่อนสนิทสมัยมอปลายของผมคือเป้าหมายแรกที่คิดถึง
ไม่รอช้า ผมรีบกดโทรออกหามันทันที
รอสายสักพักมันก็รับ”มึงงงงง...”
“เสียงระโหยมาเชียวไอ้ห่า มีปัญหาอะไรจะปรึกษาก็ว่ามา แหมมมม มันน่าน้อยใจมั้ยให้เดา เพื่อนกันแท้ๆหายหน้าไปสองเดือนไม่เคยคิดจะโทรหากัน พอโทรมาปุ๊ปก็ทำเสียงเหมือนจะขาดใจตาย...”มาเป็นชุดเลยครับ มึงเปิดตัวได้แย่มากอ่ะไอ้เอ็ม
“แฮ่ๆ”
“แทงใจดำล่ะสิ ว่ามาเลยมึง กูชอบฟังเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว เดี๋ยวให้คำปรึกษานิดๆหน่อยเป็นของแตบแทน”โอเค๊ใช้คำปรึกษามาจ่ายค่าเผือก เพื่อนผมน่ารักเหมือนเดิมเลยเนอะ
ไอ้เอ็มมันเรียนบริหารที่มหาลัยเดียวกับพี่กาจน์ฉะนั้นผมต้องระวังการเล่าถึงหรือพาดพิงพี่กาจน์อย่างมาก
“คือ มีคนคนนึง...กูเพิ่งให้กุญแจห้องเขาไป แต่พอให้ปุ๊บ เขาก็หายไปเลย แฮ่ๆ มึงว่าเป็นเพราะอะไรวะ”
“มึงนก”
“เย้ย ไม่ใช่ดิ คือกูไม่ได้ชอบพี่เขาเว้ย เราแค่สนิทๆกันนิดนึงแล้วพี่เขามีปมในใจค่อนข้างสาหัส เออ เล่าตั้งแต่แรกเลยแล้วกัน คือพี่เขาอยู่มอเดียวกับมึงเว้ย เราเจอกันโดยบังเอิญ ที่บังเอิญกว่านั้นคือกูดันไปหน้าเหมือนคนรู้จักเขาพวกเราเลยสนิทกันเร็ว แต่ช่วงนี้พี่เขาหายหน้าหายตาไปเลย กูควรติดต่อไปก่อนดีมั้ย คือ...กูเสียเซลฟ์ตั้งแต่ตอนที่พี่เขารับกุญแจไปเฉยๆโดยไม่พูดอะไรเลยอ่ะมึ๊งงงง”ผมครางหงิงๆเหมือนลูกหมาตกน้ำ
“บอกคุณสมบัติคร่าวๆของพี่คนนั้นมาซิ”
“ก็...หน้าตาดี นิสัยโอเค เซเลป รวย เก่งไปหมดทุกอย่าง เป็นที่รักของทุกคน”
“มึงนกชัวร์”
“ก็บอกว่าไม่ได้จีบพี่เขาอยู่ไงเล่า!! ได้โปรดเถอะ ขอคำปรึกษาดีๆหน่อย”ไอ้เอ็มถอนหายใจด้วยความรำคาญเสียงหงุงๆของผมที่ครวญครางไม่เลิก
“ฟังให้ดีนะครับนิทาน มึงไม่ได้เริ่มจีบพี่เขา แต่พี่เขามาอ่อยมึงเพราะมึงหน้าเหมือนคนในอดีตของเขา เท่าที่ฟังพี่เขาน่าจะมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าผู้ชายแหยๆชอบเอาอกเอาใจคนอื่น เวลาว่างชอบเข้าครัว รีดผ้าเรียบกริ๊บ ชุดนักเรียนมึงแทบจะบาดนิ้วกูทุกวัน นิสัยประหนึ่งเจ้าหญิงดิสนี่ย์แบบมึงผู้หญิงอายุมากกว่าที่ไหนก็ไม่เอา พอเขารู้ว่าหน้ามึงผ่านแต่นิสัยมึงไม่ผ่านเขาเลยเผ่นเพราะเห็นมึงเริ่มชอบเขาจริงๆ นี่กูถือว่าพี่เขารักษาน้ำใจมึงอย่างมากแล้วนะ เพิ่งเจอกันใช่มั้ย ตัดใจตอนนี้ยังทันนะ”
“กูชอบพี่เขาเหรอ...”คำพูดนี้ของผมนั้นเบามาก เหมือนคนไม่มีแรง หัวใจก็เต้นช้าลงราวกับกำลังจะหยุดลง
“ถามแปลกๆ มีผู้หญิงระดับนั้นมาป้วนเปี้ยนรอบๆตัวผู้ชายหน้าไหนจะไม่หวั่นไหว ถ้าพี่คนนั้นเขามีคุณสมบัติอย่างที่มึงบอกกูจริงๆอ่ะนะ”
“อืม พี่เขาเป็นอย่างที่บอกแต่ว่า...”
“แต่?”
“เขาเป็นผู้ชาย”
กริบ
ปลายสายเงียบไปเลย ผมไม่ได้ยินกระทั่งเสียงหายใจของมัน กลัวว่าจะช็อคตายคาโทรศัพท์ไปแล้ว
ไม่รู้นะว่าผมเอาความกล้านี้มาจากไหนถึงได้บอกไอ้เอ็มไปว่าคนที่ทำให้ผมกระวนกระวายใจจนอดรนทนไม่ได้อยู่ตอนนี้คือผู้ชาย ผมคิดแค่ว่าเพื่อนได้ข้อมูลไม่ครบเพื่อนเลยให้คำปรึกษาว่าผมควรตัดใจ ผมหวังเอาไว้อย่างยิ่งว่าเมื่อเพื่อนรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเพื่อนจะบอกให้ผมติดต่อไปหาอีกฝ่ายก่อน
ใช่
ผมแค่ต้องการใครสักคนพูดกับผมว่า มึงก็โทรไปหาพี่เขาดิ ไม่ก็เดินไปที่คณะพี่เขาเลย
ผมอยากเจอพี่กาจน์ อยากได้ยินเสียง แต่ผมกลัว อะไรก็ได้ ใครก็ได้ ช่วยมอบความกล้าให้ผมทีเถอะ
“มึง...ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย คนอย่างมึงไม่เคยเล่นตลกร้ายแบบนี้”
“อืม”
“โอเค โอเค...กูเก็ทแล้ว มาเพื่อน ไม่ต้องห่วง เอ็มคนนี้จะช่วยมึงเอง มึงใจเย็นๆนะ ขอกูตั้งสติแป๊ป ไม่ต้องห่วง ใจเย็นๆ”เพื่อนผมพูดคำว่าใจเย็นซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเครื่องจักที่กำลังรวนซึ่งผมก็ปล่อยให้มันพูดคำนั้นวนไปเรื่อยๆเพราะขณะนี้ตัวผมเองก็ต้องการเวลาทบทวนตัวเองเช่นกัน
ถ้าพี่กาจน์เป็นผู้หญิงผมต้องหลงรักพี่เขาแล้วแน่ๆ แต่พี่เขาเป็นผู้ชาย...ตัวผมในตอนนี้ตกหลุมรักพี่เขาหรือยัง?
“กูมาแล้วนิทาน เอ็มพร้อมแล้ว ฟังให้ดีนะ อันดับแรกมึงบอกกูมาทีว่าพี่คนนั้นของมึงชอบผู้ชายรึป่าว”
“ไม่รู้ว่ะ แต่พี่เขาเคยมีแฟนนะ มีแต่คนบอกว่าแฟนเก่าเขาน่ารัก อาจจะไม่ชอบผู้ชายก็ได้ว่ะ โอยย กูท้อ...”
“พี่เขาเคยคบแต่ผู้หญิงเหรอ”
“เออ กูไม่รู้ ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย รู้แค่ว่าเคยมีแฟนแค่คนเดียว นอกนั้นก็ไม่รู้อะไรเลย”
ไม่รู้กระทั่งชื่อ
รู้แค่ว่าตายแล้ว
“เอ๊า ไอ้ห่านี่ ข้อมูลไม่แน่น ไม่เป็นไร ตอนนี้ให้คิดไว้ก่อนว่าแฟนเก่าพี่เข้าเป็นผู้ชาย แล้วมึงห้ามสืบห้ามถามใครอีกเลยนะ เชื่อให้เหมือนมันเป็นเรื่องจริงว่าพี่เขาเคยคบผู้ชายมาแล้ว มึงจะได้มีความมั่นใจเดินหน้าต่อ ให้กูช่วยแล้วมึงต้องทำตามคำแนะนำของกูจริงๆนะ หนึ่ง...วันนี้มึงไปหาเขาเลย ทำเป็นบอกว่ามึงมาหาเพื่อนเก่าที่คณะเขาแต่บังเอิญเจอเขาพอดี”
“พี่เขาจะดูไม่ออกเหรอวะว่ากูเจตนาไปหาเขา”
“ออก”
“อ้าว ไอ้หอย”
“ฟังให้จบ พี่เขาดูออกชัวร์แต่ที่กูอยากให้มึงแหกตาดูคือการตอบสนองของพี่เขาหลังจากนั้น ถ้าพี่เขาทำเป็นเชื่อว่ามึงมาหาเพื่อนจริงๆ พอคุยเสร็จสองสามประโยคก็ขอแยกตัวไปแสดงว่ามึงหมดหวังแล้ว แต่ถ้าพี่เขายังต่อความยาวสาวความยืดกับมึงแสดงว่ามึงยังมีโอกาส”
“อืม มึงฉลาดว่ะ แต่ช้าก่อน บอกแล้วไงว่าไม่ได้จะไปจีบ แค่เป็นห่วงเฉยๆ พี่เขามีเรื่องไม่สบายใจอยู่”
“จ้าๆ เชื่อจ้า...”
ขณะนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์เจ้าเดิมเพิ่มเติมคือผมกำลังยืนขาสั่นแหง่กๆ หลังจากคุยกับเอ็มเสร็จผมก็ถูกมันบังคับให้มาหาพี่กาจน์วันนี้เลยแถมยังกำชับว่าตอนกลางคืนให้โทรไปรายงานมันด้วยผมจึงต้องมาที่นี่อย่างเสียมิได้
แต่ผมไม่รู้น่ะสิว่าพี่กาจน์อยู่ส่วนไหนของคณะ
ไม่รู้แล้วจะทำเป็นบังเอิญเจอได้ไงฟะ!?
หาที่นั่งรอดีกว่า
โอ๊ะ นั่นมันรถของพี่กาจน์นี่หว่า ฮี่ๆ เสร็จโก๋ ซุ่มรอแถวนี้นี่แหละ
เมื่อหาที่นั่งเหมาะได้แล้วผมก็เหลียวซ้ายแลขวาด้วยอาการพิรุธ พี่ช่างแอร์ที่บังเอิญเดินผ่านมาหรี่ตามองผมอย่างสงสัยว่าไอ้เด็กประหลาดนี่มันนั่งทำอะไรหลุกหลิกๆแต่พี่เขาจำผมไม่ได้เนื่องจากวันนี้ผมใส่แมสต์ปิดปากอยู่
“น้องครับ น้อง”
จึกๆ
นั่งไปได้สักพักใหญ่ๆก็มีคนมาสะกิดไหล่ผมจึงหันไปมองอีกฝ่ายว่าเขาต้องการอะไร คนที่เข้ามาทักผมคือเด็กถา’ปัตย์ที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เป็นผู้ชายที่มากันสองคน คนหนึ่งไว้ผมยาวรวบเป็นหางม้าท่าทางเซอร์ๆ ส่วนอีกคนสวมแว่นตากลมดูคงแก่เรียน
“ครับ?”
“ช่วยพวกพี่ยกของหน่อยได้ป่ะ ลิฟต์ตึกอิฐแม่งเสีย ทางเชื่อมก็ไม่มี ไม่รู้คนออกแบบจะสร้างตึกบ้านั่นเป็นเอกเทศทำไมตึกเดียว นะๆ ช่วยพวกพี่หน่อยนะ”พี่ผมหางม้ายกมือไหว้ขอร้อง ผมเห็นเป็นโอกาสดีที่จะได้เดินไปรอบๆคณะพี่กาจน์จึงตบปากรับคำ
“หนักไปมั้ย ไม่ไหวบอกพวกพี่ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้สบายมาก”ของที่พวกพี่เขาให้ผมช่วยขนคือลังกระดาษครับ เห็นว่าเป็นเอกการสารที่ภาควิชาไม่ใช้แล้วแต่ยังทิ้งไม่ได้เลยให้ไปเก็บไว้ที่ตึกสี่ชั้นหรือที่เรียกว่าตึกอิฐนั่นเอง” ผมเดินตามหลังพวกพี่เขาขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ ใต้ถุนตึกมีนักศึกษานั่งทำงานกันด้วยสภาพอิดโรย สมแล้วที่ใครๆต่างก็ร่ำลือว่าคณะนี้งานเยอะ
“ต้องเอาไปไว้ชั้นไหนนะครับ”ผมเริ่มหอบแห่กๆตอนขึ้นมาถึงชั้นสาม
“ชั้นสี่น้อง อึ๊บไว้นะ อีกนิดๆ โทษคนออกแบบตึกได้เลยใครใช้ให้เอาห้องเก็บของไปไว้ชั้นบนสุด”พี่แว่นกล่าว
“นั่นดิมึง ถึงนี่จะเป็นตึกเก่าก็เหอะ แต่ออกแบบห่วยแตกมากอ่ะ บันไดหนีไฟแม่งก็ง่อนแง่น ใครใช้ให้สร้างยื่นออกไปจากตัวตึกอย่างงั้นวะ กูเคยเดินทีนึงแม่งโคตรหวาดเสียว”พี่หางม้าบ่นเสริม ทำท่าขนพองสยองเกล้าเมื่อนึกถึงภาพบันไดหนีไฟ
“จริง เคยมีคนตกลงมาตายด้วยมึง พวกรุ่นพี่บอกกูมาอีกทีไม่รู้เสี้ยมให้กูกลัวเล่นรึป่าว เห้ย ไม่พูดๆ ชั้นสี่แม่งยิ่งไม่มีคนๆอยู่ น้องก็อย่าจำที่พี่พูดไปเมื่อกี้เลยนะ แค่เสียงนกเสียงกา ปี1กับปี2ยังต้องเรียนบนตึกนี้อยู่นิ”
“อ่า...ผมไม่ได้เรียนสถาปัตย์ครับ”คุยกันมาตั้งนานนี่พวกพี่คิดว่าผมเป็นรุ่นน้องร่วมคณะสินะครับทั้งสองประสานเสียงอ้าวเห้ยพร้อมกันก่อนพี่แว่นจะเป็นฝ่ายเปิดปากขอโทษกัน
“โทษทีน้อง พี่ก็นึกว่าเรียนที่นี่ โทษๆ เผลอใช้เด็กคณะอื่นเข้าให้แล้วไงไอ้ปัน ไอ้ง่าววว”พวกพี่เขาโบ้ยกันไปโบ้ยกันมาพวกเราก็ถึงชั้นสี่พอดี
ชั้นนี้แตกต่างจากชั้นอื่นๆตรงที่เงียบสงัด
ได้ยินเสียงพูดคุยแว่วมาจากด้านล่างและอาคารอื่นก็จริงแต่ชั้นสี่ของตึกอิฐกลับให้บรรยากาศวังเวงเหมือนหลุดเข้ามาอยู่อีกโลกนึง
ไม่มีใครอยู่เลย
ทั้งชั้นมีแค่พวกเราสามคน
แต่ผมกลับได้ยินเสียงฝีเท้า...ที่สี่
“น้องเอากล่องวางไว้หน้าด้านในนั่นนะ เดี๋ยวคนจากแผนกธุรการจะมาจัดการต่อเอง ปิดประตูห้องไม่ต้องล็อคนะ”ผมเป็นคนสุดท้ายที่ถือกล่องเข้ามาในห้อง
เสียงพูดคุยของพี่ทั้งสองคนเริ่มห่างออกไปบ่งบอกว่าพวกเขากำลังจะลงจากชั้น อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวในที่แบบนี้สิครับ! ด้วยความเป็นคนกลัวผีผมจึงรีบวางกล่องไว้ตรงตำแหน่งที่พี่บอกก่อนหันหลังเตรียมวิ่งออกจากห้องเก็บของ
แล้วจู่ๆประตูห้องมันก็ปิด
“เห้ย!!”
อะไรๆๆๆ
ปัง!ๆๆ
เปิดไม่ออก!!
ผมสาบานได้เลยว่าพี่สองคนนั้นไม่ใช่คนปิดประตู แล้วอยู่ดีๆประตูมันปิดเองได้ยังไง ตั้งสติ ใจเย็นๆนิทาน ลมมันอาจจะพัด แล้วลมที่ไหนมันล็อคห้องจากด้านน้องได้วะ!!
“คระ ใครอยู่ข้างนอกครับ!! เปิดประตูให้ผมก่อน ยังมีคนอยู่ข้างในนะครับ มะ...มีคนอยู่ข้างนอกมั้ย...”
เคยมีคนตกลงมาตาย
“เชี๊ยยย ไม่เอา อย่าไปคิดถึงมัน มันก็แค่เรื่องเล่า ไม่เอาๆ”
เนื่องจากตอนนี้เพิ่งบ่ายสามเสียงพูดคุยจากอาคารข้างๆเลยช่วยสร้างความอุ่นใจให้ผมได้บ้าง ผมค่อยๆตั้งสติ ต้องโทรให้คนมาช่วย
ผมต่อสายหาพี่กาจน์ ครั้งแรกพี่เขาไม่ยอมรับสายผมจึงกดโทรออกอีกครั้ง อีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง
เห้ย!!
ไม่ได้นะ พี่จะหมางเมินผมตอนไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้
Nithan : พี่กาจน์ช่วยด้วย ผมติดอยู่ในห้องเก็บของ ชั้น4ตึกอิฐ มาเร็วๆนะผมกลัว TT
ผมคิดว่ามือถือน่าจะอยู่ในมือพี่เขาเพราะผมเล่นโทรไปตั้งหกสายพี่เขาต้องเห็นแน่นอนและมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด พี่กาจน์กดเข้ามาอ่าน มันขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่มีข้อความใดๆตอบกลับมา
ผมพยามสงบสติอารมณ์
ค่อยเดินไปนั่งบนกล่องที่แบกขึ้นมาเอง หลอดไฟในห้องเริ่มกระพริบติดๆดับๆนั่นทำให้ผมใจแป้ว เพราะห้องเก็บของนี้มีแค่ช่องระบายอากาศเล็กๆพอให้แสงรอดเข้ามาไม่มาก ถ้าไฟดับก่อนที่จะมีคนมาช่วยผมคงสติแตกตายอยู่ในห้องนี้แหละ และพวกพี่ๆก็จะมีเรื่องเล่าเรื่องใหม่ นอกจากจะมีเด็กตกบันไดหนีไฟตายแล้วยังมีคนกลัวผีตายห่าอยู่ในห้องเก็บของ
"โอ๊ยยย แม่จ๋า พาพี่กาจน์มาเร็ว...”
โครม!!
“วะ แว๊กกกกกกกก”ผมสะดุ้งจนตกกล่องลงไปกองอยู่กับพื้น ก็อยู่ดีๆประตูเก่าๆบานนั้นก็ถูกถีบออก เสียงสายโซ่คล้องกุญแจตกกระแทกพื้นเสียงดังก้อง บานประตูด้านบนถึงกับหลุด
และคนที่เข้าเดินเข้ามาก็คือพี่กาจน์
“นิทาน...นิทาน...”
“พี่กาจน์!!”
พี่เขาหอบจนตัวโยน ผมสาบานได้เลยว่าผมเพิ่งส่งข้อความไปหาพี่กาจน์เมื่อสองนาทีที่แล้วนี้เองแสดงว่าพี่เขาต้องรีบวิ่งมาแบบรีบสัสๆอ่ะ ดูจากปริมาณเหงื่อกับอาการหอบแทบขาดใจของร่างสูง
“นิทาน เป็นอะไรมั้ย มีใครทำอะไรรึป่าว พี่ขอโทษ เมื่อกี้พี่เรียนสัมมนาอยู่ พี่ขอโทษ”
“มะ ไม่เป็นไรครับ”
ทีแรกผมจะแจ้นออกจากห้องทันทีที่มีคนมาช่วยครับ แต่พี่เขาแทรกตัวเดินเข้ามากอดผมเอาไว้ก่อน แถมยังพูดคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“ขึ้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ขึ้นมากับใคร เขาขังนิทานไว้ในนี้ทำไม”แขนแกร่งกระชับกอดผมแน่น พี่กาจน์ดูเป็นห่วงผมเอามากๆจนผมอดดีใจไม่ได้ อย่างนี้ต้องเล่าให้ไอ้เอ็มฟังหน่อยแล้วว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมคิดมากไปเองทั้งหมด พี่กาจน์ยังใจดีกับผมเหมือนเดิม
“ผมช่วยเขาขนลังขึ้นมา แต่ลมมันพัดประตูปิด มันเก่าแล้วผมเลยเปิดไม่ออก ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงครับ พี่กาจน์กลับไปเรียนต่อเถอะ”อันที่จริงผมไม่รู้สาเหตุที่ประตูเปิดไม่ออกหรอก แต่ในเมื่อชั้นนี้ไม่มีใครจะให้ผมโทษอะไรได้นอกจากลม
พี่กาจน์ผละตัวออกช้าๆ นัยน์ตาสีเทาไหววูบมองผม
“แต่...ตอนที่พี่มา...ประตูมันถูกโซ่คล้องไว้จากข้างนอก...”
__________________________
อะแฮ่มๆ ความรู้สึกหลังอ่านตอนนี้จบเป็นยังไงกันบ้างคะ /จ่อไมค์สัมภาษณ์/
ความจริงตอนนี้เราชอบช่วงที่นิทานโทรไปหาเพื่อนม.ปลายมากเลยนะ ชอบที่น้องโดนแซะว่าเป็นเจ้าหญิงดิสนี่ย์ 555
:heaven :heaven :heaven
-
อยากอ่านต่อออออออออ
-
แค่โทรหาเพียง 1 นาที ก็จะลดความฟุ้งของนิทานได้ พี่กาจน์แค่นาทีเดียววววว แต่เพื่อนหนูนิทานนี่เข้าท่านะ แลกความเผือกกับคำปรึกษา ชอบ 5555 o13
-
กลายเป็นนิยายผีไปซะแล้ว55555555 เอ็นดูความเจ้าหญิงดิสนีย์ของน้องนิทานจัง :hao7:
-
นั่นไง มีคนจำนืทานได้ แม้จะสวมแมสก์
เลยตามมาปิดประตูขังล่ามโซ่ซะเลย
นิทานควรเลิกมาหาพี่กาจน์ที่มอ พี่เขาได้แล้ว
อันตรายกับตัวเองชัดๆ
ว่าไปนิทานแสดงออกว่าชอบพี่เขาเต็มๆเลย :z3: :z3: :z3:
ให้ลูกกุญแจก็แล้ว พี่เขาหายไปก็ทนไม่ไหว
ห่วงพี่เขา เกินกว่าจะห่วงตัวเอง ตามมาหาถึงมอ พี่เขาอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แล้วขนาดถูกขัง พี่กาจน์เพิ่งถึบประตูเข้ามาช่วย
:angry2: :angry2: :angry2: นิทานยังคิดไปเรื่ื่องว่า ต้องเล่าให้ไอ้เอ็มฟังหน่อยแล้ว
ว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาผมคิดมากไปเองทั้งหมด
พี่กาจน์ยังใจดีกับผมเหมือนเดิม o22 o22 o22
พร่ำเพ้อเกินไปป่ะนิทาน รักพี่กาจน์ไปซะแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความรู้สึกคืออันตรายอะ เหมือนเจ้าหญิงจะโดนกลั่นแกล้ง
-
หืมมมมม
-
ใครทำเนี่ยยยย
-
มีโรคจิตแร้วสินะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมตะหงิดๆว่าแฟนพี่กาจ์อาจเป็นผู้ชาย แล้วน้องสาวรักพี่กาจน์+รับไม่ได้เลบจัดการป่ะ เดาาา5555555
พี่กาจน์เงียบไปเพื่อให้ตายใจมะ แต่ดันโป๊ะน้องมาหาที่ม.เอง แงงงอยากอ่านต่อแล้ววววว
ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้จะจีบกันใสๆ ดราม่าปะปาย แต่นี่... :katai1:
-
ใครแกล้ง?
-
ใครขังนิทานของช้านนน
-
:a5:
-
อะไรกัน ใครล็อคโซ่
อันตรายจริง
-
อันตรายแล้วนิทานนนนนน
-
ความรู้สึกหลังอ่านตอนนี้จบ...
สั้นค่ะ 5555555
ไม่ใช่ว่าพี่แว่นกับพี่หางม้าเซอร์ เป็นผีนะ :heaven
เพราะถ้าคนคล้องโซ่ไว้ มันต้องมีเสียงกุกกักหน่อยสิ แถมไม่ควรเดินหนีทั้งที่นิทานยังไม่ออกจากห้อง
หลังประตูปิดยังตะโกนทันที สองคนไม่น่าจะไปไวขนาดนั้น //จริงจัง ๆ 555
หรือจะเป็นแผนการอะไรของพี่(ร้าย)กาจน์ //ไปไกลแล้ว
:ling1:
-
เห็นมั้ยให้กุญแจผู้ชายไป นิทานเลยไม่มีไว้ไขเปิดประตูออกมาเลย ทีหลังอย่าอ่อยใครแบบนี้นะ เชื่อเรา 5555 #กุญแจคนละดอกมั้ยล่ะ #นี่เปลือกหอยไม่ใช่มุก ลัลลาลัลหล่า
-
ใครทำน้องนิทานของพี่ ฮืออออ น่ากลัวมากค่ะนึกว่าจะเป็นนิยายผีซะแล้ว :katai1:
-
ความรู้สึกหลังอ่านตอนนี้จบ
:fire: ใครแกล้งนิทาน :z6:
-
น่ากลัววววว
-
อ่านก่อนนอนแล้วหลอน :mew5:
-
นิทานเริ่มชอบพี่กาจน์จริงๆซะแล้วสิ นี่กลัวใจอิพี่มากเลยค่ะ ดูลอยไปลอยมา เหมือนจะมีใจมาอ่อย แต่อีกใจก็เหมือนจะไม่สน เอ๊ะ!? ยังไงกันน้า จะเอายังไงกับนิทานกันแน่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ด น่ากลัวอะ
-
ใครทำนิทานของพี่กาจน์ รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ^^
-
เอาแล้วว
คนร้ายมาแล้วหรอ
-
ใครทำน้องเนี่ยย
-
เราอ่านเสร็จกลับกลัวพี่กาจญ์ ฉายา เจ้าชายต้องห้าม นี่ไม่ได้ได้มาเล่นๆอยู่แล้วซินะ
-
:m31:
:L2: :pig4: :L2:
-
ใครแกล้งน้องนิทานน :fire:
-
ใครทำอ่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครทำนิทาน พี่กาจน์ไม่ติดต่อน้องหนึ่งอาทิตย์น้องถึงกับพร่ำเพ้อ o22
-
พี่สองคนที่ให้ น้องนิทาน ช่วยยกกล่องต้องอยู่ในขบวนการแน่ๆ
-
พี่กาจแม่งหายเป็นอาทิตย์ เป็นใครก็คิดแหละ ว่าแม่งจะเอาไง
เสียงฝีเท้าที่สี่คือคนที่มาขังนิทานแน่ๆ ใคร
-
กลายเป็นนิยายhorrorแล้วเหรอคะะะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครแกล้งนิทานของผมคับบ..ผิดๆ(ของพี่กาจน์)
-
ถ้าไม่ใช่สองคนนั้น ก็ต้องเป็นฝีมือของเสียงฝีเท้าคนที่สี่
แล้วมันคือใครฟะ สารภาพมาเลยนะโว้ย
คนที่ตกบันไดหนีไฟคงไม่ใช่แฟนเก่าพี่กาจหรอกนะ
-
:o8: :o8: ย่ารักกดดด
-
:pig4:
-
โอ้ยยย อยากอ่านต่อแล้ว อยากรู้ปมแล้ว มันเจ้มจ้นขึ้นเรื่อยๆ คือนิทานน่ารักมากตอนคุยกับเพื่อน ขอบเพื่อนนิทานอ่ะ ชอบอุดมคติของเพื่อนที่แลกคำปรึกษาเพื่อเสือก55555555 รอค่ะ รอๆๆๆ
-
รออ้าาาาา น้องนิทานเราเริ่มมีใจแล้ว แล้วพระเอกละมีใจให้น้องจริงๆรึป่าว ถ้ามาหลอกน้องนี่เจอดีแน่
สู้ๆๆๆน้าค่ะ รอค้าา
-
พวกแฟนคลับพี่กาจแน่ๆ คนที่คลั่งพี่กาจมากพอที่จะทำแบบนี้ ชัวร์ :katai1:
-
ใครแกล้งน้องงงงง :katai1:
:katai1: :katai1:
-
อัลไร? จบตอนแล้ว ไวจุง อยากเห็นความดิสนีย์ของนิทานเยอะๆจังเลยค่า
-
คิดในแง่ดีคือผีแกล้ง(?) คิดในแง่ร้ายคือ ไอ่สองคนที่ใช้เจ้าหญิงน่ะแหละแกล้ง ....
-
โอ้ยยยย หลอนนนน
-
คนร้ายเริ่มเผยตัว :ling3:
-
ตอนที่16
“ผะ ผีหลอกเหรอ เรา เรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ!!ผมกลัว”ผมกำแขนเสื้อพี่กาจน์แน่น เขย่าแรงๆเร่งให้พี่เขาพาผมออกจากที่นี่ เรื่องสาเหตุค่อยเก็บไปคิดทีหลัง ผมต้องออกจากที่นี่ พาผมออกไป๊
“ได้สิ แต่พี่ยังพาไปส่งหอไม่ได้นะพี่มีพรีเซนส์”
“มะ ไม่เป็นไร...ผมกลับเองได้ครับ”ฮืออออ กลับหอไปอยู่คนเดียวไหวมั้ยจุดนี้ สงสัยคืนนี้ผมต้องไปอาศัยห้องไอ้อัท
“ไม่ได้ เราต้องกลับพร้อมกัน เข้าไปฟังพี่พรีเซนส์นะ น่าเบื่อหน่อยแต่เข้าไปเถอะนะ จะได้อยู่ด้วยกัน”
“ครับ”
แฮ่ๆ สวัสดีครับเพื่อนๆของพี่กาจน์ ผมนิทานเอง ที่เคยมาครั้งก่อนไง
ผมเดินก้มหน้างุดๆเดินตามพี่กาจน์เข้ามาในเลคเชอร์รูมขนาดใหญ่ พี่กาจน์จูงมือผมขึ้นมานั่งชั้นบนๆท่ามกลางสายตาแปลกๆ
ของพี่คนอื่นๆรวมไปถึงอาจารย์บางท่าน แน่นอนว่าพี่กาจน์เลือกเดินเข้ามาในห้องในจังหวะที่เพื่อนคนหนึ่งเพิ่งนำเสนอจบเพราะถ้าเข้ามาระหว่างการนำเสนอมันจะรบกวนสมาธิเพื่อนที่ยืนอยู่หน้าชั้นมากๆ
“ปกติเขาไม่ให้คนนอกเข้ามาหรอก ทนสายตาคนอื่นหน่อยนะเพื่อความสบายใจของพี่”
ผมพยักหน้าหงึก”พี่กาจน์ต้องพรีเซนส์เป็นคนที่เท่าไหร่ครับ”
“คนต่อไป”
“อุ่ย ขอโทษที่รบกวนพี่จริงๆครับ พี่รีบซ้อมก่อนเร็ว”
“อืม”
คุณว่าที่สถาปนิกหยิบเอกสารงานวิจัยขึ้นมาทบทวน ผมไม่อยากรบกวนจึงนั่งเท้าคางสงบเสงี่ยม ผ่านไปยี่สิบกว่านาทีคนที่อยู่หน้าชั้นก็นำเสนอจบ พี่กาจน์ต้องไปสแตนด์บายระหว่างเพื่อนคนเดิมตอบคำถามที่อาจารยิงมา”ตามพี่มา ระหว่างพี่พรีเซนส์นิทานนั่งกับเจนะ ไอ้เจ กูฝากน้องด้วย ดูให้ดีๆอย่าให้คลาดสายตาเชียวนะ ใครมาชวนไปไหนอย่าปล่อยไปเด็ดขาดนะ เออ มึงก็ห้ามพาน้องไปไหนด้วย”
พี่เคราแพะมองหน้าคนสั่งสลับกับหน้าผมอย่างงๆ
ผมหย่อนตัวลงนั่งข้างพี่เจเงียบๆ พี่ที่อยู่แถวนั้นบางคนก็หันมามองผมด้วยความสนใจ
“แล้วถ้าน้องปวดเยี่ยว?”
“ไม่ให้ไปจนกว่ากูจะนำเสนอจบห้ามเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น มึงด้วย อยู่เฝ้าน้องไว้! เข้าใจ๊?”พี่กาจน์ย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง
“เว่อร์ไปป่ะมึง สนใจเรื่องสัมมนาของมึงเหอะ ทำตัวอินดี้มากระวังไม่จบนะเมื่อกี้ก็วิ่งตาตื่นตาแหกออกจากห้องทั้งๆที่ไอ้ดิวพรีเซนส์อยู่ อาจารย์จิกตาไล่หลังมึงจนกูยังกลัวแทน”
ผมสร้างความเดือดร้อนให้พี่เขาจริงๆด้วย
พี่กาจน์ที่โดนเพื่อนโต้กลับนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า
“กูไปพานิทานออกมาจากตึกอิฐ”
“!?”
พี่กาจน์เดินลงไปแล้ว ร่างสูงนำเสนองานหน้าชั้นด้วยรอยยิ้มมุมปากตามแบบฉบับ หากไม่เห็นสีหน้าตอนที่อีกฝ่ายเอ่ยคำว่า ตึกอิฐ เมื่อครู่ คงไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆจากผู้ชายคนนี้เลย
ใช่
ตอนที่พี่กาจน์พูดคำว่าตึกอิฐ น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาจนถึงขั้นหนาวเหน็บ ใบหน้าก็เรียบเฉยไม่แสดงถึงอารมณ์ใดๆ ทว่าดวงตาคู่ที่ผมหลงเสน่ห์กลับฉายแววเคียดแค้น ความชิงชังที่ผมสัมผัสได้มันฝังลึกจนน่ากลัว
แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือการเปลี่ยนสีหน้ากลับไปยิ้มสำเริงสำราญได้ในชั่วพริบตา
เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือจนผมหวาดหวั่น
รอยยิ้มของพี่กาจน์ที่ผมมองเห็นมาตลอดนั่น...คือรอยยิ้มจริงๆใช่มั้ย
คาบสัมมนาสิ้นสุดลงแล้ว พี่กาจน์พาผมกลับมานั่งแถวบนสุดทันทีที่เขานำเสนองานเสร็จ ทั้งแถวมีแค่ผมกับพี่เขาเหมือนพี่กาจน์กำลังพาผมหนีออกห่างจากผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ขณะนี้ที่หน้าชั้นอาจารย์ป้าคนหนึ่งกำลังพูดสรุปข้อดี ข้อด้วยของการนำเสนอในวันนี้
“สำเนียงภาษาอังกฤษของพวกคุณแย่มาก ไม่มีการพัฒนา!! นี่เป็นอาทิตย์ที่สองแล้ว กลุ่มที่ได้พรีเซนส์อาทิตย์ก่อนยังทำได้ดีว่านี้ ไอ้ที่พอไปวัดไปวาได้ก็มีแค่ไอ้เจ้า ชื่ออะไรนะ ไอ้ที่หล่อๆ... เจ้าชายต้องห้าม เอ้อ ชื่อกาจน์!! ทำได้ดีไม่แบ่งเพื่อนอยู่คนเดียว คุณรู้ตัวว่าตัวเองมีศักยภาพก็ช่วยดูเพื่อนคุณด้วย บางคนจับไมค์ยังยืนปากสั่นพั่บๆอยู่เลย พวกคุณต้องมีความมั่นใจในตัวเองนะคะ อ้อ ส่วนคุณกาจน์ คุณก็มั่นใจในตัวเองเกินไป ไม่มีความพอดี เพื่อนอยู่หน้าชั้นแต่คุณกลับปิดประตูปึงปังตบเท้าวิ่งออกไป แถมยังกลับมาพร้อมคนนอกอีก!! ที่ทำได้ดีวันนี้ถือว่าหักลบกับตรงนี้ไปสุดท้ายคะแนนก็แย่พอๆกับพวกที่เหลือ...”
โอ้โห ป้าแกไม่ได้ด่าผมแต่น้ำตาผมแทบร่วงอ่ะ
แม่งความผิดผมเต็มๆ
“พี่กาจน์...ฮือ...”
“ไม่ต้องสนใจ พี่ยังไม่สนใจเลย เขาไม่รู้เรื่องเขาก็พูดได้”คนดังเอ่ยพลางเก็บของใส่กระเป๋า”ตกลงว่าคนที่วานเราไปช่วยขนของไว้ผมหางม้าเซอร์ๆคนนึงส่วนอีกคนใส่แว่นดูเนิร์ดๆใช่มั้ย ชื่อปันส่วนอีกคนชื่ออะไรก็ไม่รู้?”
“อ่า...ใช่ครับ แต่พวกพี่เขาไม่ได้ทำอะไรนะ อันนี้ผมมั่นใจ”เรื่องลมพัดก็สันนิษฐานพลาดไปทีพี่กาจน์จะไม่เชื่อผมก็ไม่แปลกแต่เห็นอย่างงี้ผมดูคนเก่งนะ พี่ปันกับเพื่อนไม่ใช่คนที่ขังผมไว้ในห้องเก็บเอกสารหรอก ไม่มีทางอ่ะ”อย่าไปโวยพี่สองคนนั้นนะ”
“ค้าบๆ พี่แค่อยากถามอะไรๆเพื่อความมั่นใจ”พี่เขารอจนกระทั่งคณะอาจารย์ทั้งหลายให้คอมเม้นเสร็จและเดินออกจากห้องไปถึงได้รีบตะโกนขึ้นมาซะลั่นห้องว่า”เห้ยพวกมึงอ่ะ! ถามไรหน่อยดิ!?”เพื่อนๆที่ยังไม่ออกจากห้อง ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองพวกผมด้วยความสนใจ
“มีใครมีน้องภาคชื่อปันบ้างมั้ย ผมยาวดูเซอร์ๆ ชอบอยู่กับไอ้แว่นหน้าตาหงิมๆ!?”
“น้องกูๆ มึงมีเชี่ยไรกับมันอ่อ!?”พี่ผู้หญิงคนหนึ่งรีบแสดงตัว
“โทรตามมันมาดิ๊ กูรอหน้าคณะ!!”
“เชี่ยยย ท้าต่อยอ่อเมิง เดี๋ยวได้โดนจารย์ป้าด่าเช็ด ลดความมั่นใจในตัวเองลงบ้างก็ดีนะคะ มิ๊ๆๆๆๆๆ”โฮกกกก พี่เจครับ แซวเพื่อนก็ดูหน้าเพื่อนด้วยครับว่าเขาเล่นด้วยมั้ย
“แค่เรียกมาทักทายโว้ยยย!!”โอเค พี่กาจน์อยู่ในโหมดเล่นด้วยครับ ผมถอนหายใจโล่งอกที่พี่กาจน์ไม่คิดจะทำอย่างที่พี่เจกล่าว แต่ยืนถอนหายใจยังไม่ทันสุดก็โดนมือแกร่งลากลงบันไดแถ่ดๆ
“โทรให้แล้วนะ ปันลงไปใต้ตึกแล้ว”พี่สาวคนเดิมเอ่ยขึ้น คนที่กำลังจูงมือผมจึงตะโกนขอบใจ ระหว่างทางลงไปยังชั้นล่างผมโดนสายตาคนเป็นร้อยมองตาม ทุกคนต่างโฟกัสไปที่มือของพวกเราซึ่งจับกันไว้มั่น ต้องขอบอกการว่าการจูงมือกันเดินของผมกับพี่กาจน์คราวนี้ไม่มีความหวานแหววใดๆ เนื่องจากผมเดินตามพี่กาจน์แทบไม่ทันลักษณะมันเลยเหมือนผมกำลังถูกลากถูลูกถูกรังอยู่
“เห้ยยๆ พี่กาจน์ นั่นใครครับ ผมว่าพี่เดินช้าลงหน่อย...”เสียงของพลเมืองดีขาดห้วงไป ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับคุณใครก็ไม่รู้ผมมองหน้าไม่ทัน
“คนไหน”พี่เขาชะลอฝีเท้าเมื่อลงมาถึงชั้นล่าง
“เอิ่ม...”ผมกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อมองหาพี่ปันกับเพื่อน”อ๊ะ ตรงนั้นครับ”
พี่กาจน์ไม่รอช้ารีบจ้ำเข้าไปหาทั้งสองคนทันที พอทั้งคู่เห็นผมเดินมาพร้อมพี่กาจน์ก็แสดงความตกใจออกมาอย่างออกนอกหน้า”โหยยย ไอ้เราก็นึกว่าพี่เจ้าชายนัดออกมาเจอทำไม ที่แท้พี่เจ้าชายก็รู้จักกับน้องแมสต์นี่เอง สวัสดีครับๆ ขอโทษที่ใช้งานน้อง”
“เออๆ ไม่ต้องไหว้ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ทำไมมึงถึงทิ้งนิทานไว้บนตึกวะ”
“อ้าว น้องไม่ได้ตามหลังพวกผมลงมาหรอกเหรอ ไอ้บีม เพราะมึงอ่ะเอาเรื่องคนตายมาหลอกกูกูเลยรีบเดินลืมดูน้อง”
คนถูกโบ้ยร้องอ้าว”เชี่ยนี่อะไรก็โทษกู กูบอกมึงแล้วว่าไม่เห็นน้องมันตามลงมา มึงแหละบอกกูว่าน้องคงเดินไปทางอื่นแล้วไม่ต้องสนใจ ว่าแต่พวกพี่ขอโทษจริงๆนะครับที่ทิ้งน้องไว้คนเดียว น้องหลงทางเหรอครับ”ท้ายประโยคพี่บีมถามพี่กาจน์
“มีคนขังน้องไว้ในห้อง คล้องโซ่จากด้านนอก”
“เห้ย!! เป็นไปได้ยังไง!? นิทานมัวทำอะไรอยู่ในห้องนั้นไม่รีบออกมาล่ะ”
“ไม่นะ พอผมวางของเสร็จประตูก็ถูกปิด ผมออกมาไม่ทัน...”
สิ้นคำกล่าวของผมทั้งสองคนก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่”เป็นไปไม่ได้ ก็พวกพี่เพิ่งเดินพ้นห้องเก็บของมาเอง ไม่มีใครเดินสวนไปเลยด้วย...”พี่ปันเอ่ยเสียงสั่น ผมเองนึกแล้วก็เริ่มกลัวเลยเผลอบีบมือพี่กาจน์แน่น พี่เขาใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเหมือนต้องการสื่อว่าไม่เป็นไรแล้วนะพี่อยู่ตรงนี้
“ใครเป็นคนสั่งให้เอาเอกสารขึ้นไปเก็บ เล่าช่วงเวลานั้นมาให้ละเอียด”เสียงทุ้มเอ่ยแทรกจังหวะขนหัวลุกของสองสหาย
“คือ...พวกผมกำลังนั่งเล่นเกมส์ในไอแพดกันอยู่ครับ ทีนี้ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาวานพวกเราให้ช่วยยกของ เป็นลังกระดาษสามลัง”พี่บีมเป็นคนตอบ
“แต่พวกมึงมีกันแค่สองคนจะยกของสามชิ้นขึ้นไปรอบเดียวคงไม่หมด ผู้หญิงคนนั้นเลยแนะนำให้เรียกคนแถวๆนั้น อย่างเช่นนิทานที่นั่งอยู่คนเดียว พี่เข้าใจถูกมั้ยครับ”
“อ้า ใช่เลยๆ เรื่องเป็นแบบนี้เป๊ะๆอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์เลยพี่กาจน์”
เมื่อได้รับคำยืนยันจากพยานปากสำคัญรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมก็ถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากคม”บิงโก”
“พี่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำเหรอครับ”ผมถาม
“โอ๊ะ จริงด้วย!! ที่แท้ก็ไม่ใช่ผี!! โฮกกก บีม กูเกือบขอไปนอนห้องมึงคืนนี้แล้วมั้ยล่ะ ที่แท้คนร้ายคือผู้หญิงคนนั้นนี่เอง เอ๊ะ ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นคือใครแล้วแกล้งน้องนิทานทำไมครับ”
“พี่ไม่รู้หรอกว่าใคร คงเป็นเอฟซีพี่สักคนที่แกล้งนิทานเพราะอิจฉา ขอบคุณมากปัน บีม ไว้วันหลังพี่จะฝากขนมไปกับฝนนะ ถ้าเจอนิทานคราวหน้าก็ช่วยดูแลน้องดีๆด้วยนะ ขอบคุณอีกทีนะ”พี่เขาก้มหัวขอบคุณจากใจเล่นเอาสองสหายทำตัวไม่ถูก ก่อนที่พี่ปันกับพี่บีมจะหาเสียงตัวเองเจอพี่กาจน์ก็พาผมเดินจากมาแล้ว ได้ยินเสียงตะโกนคำว่าไม่เป็นไรครับแว่วๆ
“ฟู่ววว ค่อยยังชั่ว”ผมยกมือขึ้นกุมใจตัวเองด้วยความโล่งอก
“มันน่าดีใจตรงไหน มีคนจ้องปองร้ายเราอยู่นะ”
“คนก็ดีกว่าผีละกันน่า”
“เออ พูดถึงผีๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พวกปันมันแกล้งหลอกอะไรเราหืม?”
“พวกพี่เขาคุยกันว่ามีคนตกลงมาจากตึกอิฐ ไม่รู้เป็นเรื่องหลอกรึป่าว พี่เคยได้ยินมั้ยครับ”
“...”
เพราะพี่เขาไม่ตอบเสียทีผมเลยนึกว่าพี่เขาส่ายหน้าอยู่ผมเลยหันไปมอง ทว่า...
“ไม่เคยได้ยิน แต่เห็นมากับตา...”
เห็นกับตา?
หมายถึงเห็นตอนที่เกิดเรื่องน่ะเหรอ
“คนที่ตกลงมา คือแฟนพี่เอง”
“อะ...”ผมตกใจเสียจนพูดอะไรไม่ออก เคยได้ยินเรื่องนี้มาจากพี่เฟิร์นแล้วก็จริงแต่ไม่คิดว่าพี่กาจน์จะเล่าให้ผมฟังด้วยตัวเอง นั่นแปลว่าพี่กาจน์รู้มาตลอดว่าผมรู้เรื่องนั้นแล้ว
“เอ่อคือ ขอโทษครับ”ขอโทษที่พูดจาเสียมารยาท เพราะเอาแต่พูดว่ากลัวผีๆ เส้นความอดทนของพี่เขาเลยขาด ปริปากเล่าเรื่องที่ไม่อยากจะจำเพื่อให้ผมเลิกกล่าวหาว่าแฟนของเขาเป็นผีเฝ้าตึกเสียที
“ไม่เป็นไร”
ผมรู้สึกเสียใจมากๆที่พูดอะไรไม่คิด
และยิ่งเสียใจเมื่อตระหนักได้ว่า...เมื่อครู่พี่กาจน์ใช้สรรพนามว่าแฟน
ไม่ใช่แฟนเก่า
__________________________
/กอดปลอบนิทาน/ โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะคะคนดี
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
ปล.คนอ่านต้องการกำลังใจด้วยมั้ยคะ
ปล.2 วอนสังคมให้โอกาสพี่กาจน์เขาหน่อย พี่กาจน์ฝากกลับซิบมาบอกว่านี่คือนิยายสายฮีลลิ่ง(ฮีลลิ่งพระเอก 555)
ปล.3 โปรดเชื่ออิฉัน นิยายเรื่องนี้ไม่โหดร้ายกับใจผู้อ่าน เชื่อสิ! เชื่ออออออ
-
ตกลงพี่กาจน์นี่จริงจังกับนิทานจริงๆมั้ยอะ หรือเพราะแค่หน้าเหมือนแฟน(เก่า) :katai1:
เข้าสู่ช่วงมาม่าแล้วสินะ คนเขียนอย่าใจร้ายกับคนอ่านนักเลย ฮึก.. :hao5:
-
ถ้าไอ้พี่กาจญ์มันรักแฟนที่ตายไปแล้วมาก....เราก็เดินออกมาสวยๆซะน้องนิทาน ให้เค้าร๊ากกันไปจนตาย...แล้วรอไปรักกันต่อ..เลย
พี่ขอให้น้องนิทานเทค่ะ :ruready
-
นอยด์อีกแล้ว
-
นิทานน่ารักอ่ะ เป็นคนทำก็ดีกว่าไม่ใช่คนเนอะ
โอ๋ๆ กอดๆ น๊าาา
-
:กอด1: นิทานขวัญมานะลูก
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้าอีพี่ทำน้องนิทานเสียใจโดยการหลอกน้อง จากฮีลลิ่งพระเอก อาจกลายเป็น killing แทนก็คงดีนะ :m16: :m16:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันเหมือนกับเอานิทานมาเป็นตัวแทนของใครสักคนอะ รู้สึกไม่โอเคเลย
-
ดูกลายเป็นนิยายลึกลับขึ้นมาทันที //หลี่ตามอง (-__- )/
-
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปปป
-
เบื่อคนหล่อคนโลเล น้องนิทานเทเลย คนแบบนี้ปล่อยให้อยู่กับรักในอดีตไปเหอะ :katai5:
-
อย่างไงอย่างไง
-
:pig4:
-
อยากอ่านมาม่าเร็วๆ
ไม่รู้เป็นไร
ปกติเวลาอ่านไม่อยากให้มีมาม่า
-
น้องนิทานจ๋า พี่คอยเป็นแรงใจให้รุกพี่กาจน์ แบบ4G
-
เหมือนตอนนี้ทำนิทานใจเสียไปหลายส่วน
คงเริ่มไม่มั่นใจอย่างก่อนๆ สองช็อตเลยนะ ทั้งเรื่องยิ้มที่ยิ้มให้เป็นของจริงรึเปล่ากับเรื่องที่ยังไม่ลืมแฟนเก่า
นิทานลู๊ก หาใหม่ได้นะ :katai5:
-
รอนะคะ ลึกลับ
-
บอกให้นิทานเซย์กู๊ดบายพี่กาจน์ตอนนี้จะทันไหมนะ :mew5:
-
อ้าวพี่กาจน์ยังเรียกแฟนอยู่แล้วนิทานเป็นใคร อยู่ตรงไหนของหัวใจเธอออ :hao5:
-
เพราะนิทาน ชอบพี่กาจน์ไปแล้ว
ถ้าชอบแล้วยังสงบใจได้ไม่ไปหาที่มอพี่กาจน์
เรื่องมันคงไม่เลยเถิดไปจนถูกขัง
ผู้หญิงคนนั้นจำนิทานได้เลยแกล้ง
ใจร้ายมากๆ จะรู้ตัวคนร้ายไหมเนี่ย
เพราะไม่ได้เลิกกันกับแฟน
แต่แฟนถูกผลักตกตึกตาย
พี่กาจน์ เลยยังใช้คำว่าแฟนอยู่สินะ
ถ้าลูกติดเมียใหม่พ่อทำกับแฟนกาจน์แบบนี้
ยังไงก็ไม่อยากไปเจอหน้า เกลียดนางงงง
หรือนางมาเรียนที่มอพี่กาจน์
แต่พี่กาจน์ไม่รู้ อั๋ยยะ นางน่ากลัวววววว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าวดราม่าเฉยเลยไรว้าาาา นึกว่าเป็นนิยายสายฮีล ถถถถถถถถ
-
พี่กาจน์อย่ามาทำให้น้องเสียใจนะ :fire:
-
โอ๋ๆ หนูนิทานไม่คิดมากน้า ที่พี่เค้าไม่ใช้แฟนเก่าเพราะหนูยังไม่ได้เป็นแฟน(ใหม่)พี่กาจน์ไง กะคนนั้นพี่กาจน์ก็ยังไม่ได้เลิก แต่เค้าตกตึกตายไง เมื่อไหร่ที่หนูเป็นแฟนพี่กาจน์ คนนั้นก็ได้ขื่อว่าแฟนเก่าแหละะะ // ฉุดมือนิทานพาไปวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกว่าไรท์เปลี่ยนเป็นนิยายผี 55555 แอบหลอนนิดหน่อยพอเฉลยว่าคนทำเรานี่ เฮ้อออ ตามนิทานเลย555 พี่กาจน์ยังไม่ลืมคนเก่าเราเข้าใจนะ เขาอาจเคยรักกันมาก แต่พี่กาจน์ก็ทำไม่ถูกที่ไม่ชัดเจนกับนิทานเลย แถมยังชอบหายไปไม่ติดต่อ ก็เข้าใจอีกและว่าใกล้จบงานเยอะยิ่งสถาปัตย์งานยิ่งเยอะ แต่ก็ควรติดต่อน้องบ้างอ่ะ คนรอมันกังวลนะเว้ย บางทีก็เหมือนพี่กาจน์แค่อ่อยเล่นๆอ่ะ ถ้านิทานยังไม่รู้สึกอะไรจะไม่ว่าเลยแต่นี่น้องรู้สึกไปแล้วอ่ะถ้าจีบก็บอกน้องให้ชัดๆไปเลยเถอะพี่ ถ้าไม่จีบหรือยังลืมแฟนไม่ได้ก็ปล่อยน้องไป แต่ลืมไม่แฟนไม่ได้ความจริงมันไม่มีผลนะเราว่าเพราะแฟนพี่กาจน์ตายแล้ว แล้วน้องก็คงเข้าใจได้ แต่ควรบอกอะไรนิทานบ้างอ่ะ อยู่อย่างไม่รู้แบบนี้มันทำตัวไม่ถูก จะคอยดูว่าพี่กาจน์แกจะเอายังไงต่อไปแต่ตอนนี้ทีมนิทานนะ ถ้าพี่เขายังไม่ชัดเจนอีกก็เทเถอะ 55555 :z2: :z2:
-
โลกสวยจิงๆลูกนิทาน
-
พีกาจน์เป็นคนแบบไหนกันแน่เนีย โอ๊ย พีคขึ้นทุกตอน โอ๋นะนิทาน ฮือออออ
-
ไม่ชอบนิสัยพี่กาจน์เลยอ่ะ น้องดีเกินไปไม่เหมาะสม
-
ผญคนนั้นคือใครรรร
แฟน ไม่ใช่แฟนเก่า...
นิทานไม่ร้องนะ
-
แงง นุงงง :hao5: :hao5:
-
คนที่วานไม่น่าจะใช่คนในคณะสินะ เพราะน้องในคณะก็ไม่รู้จัก เราขอเดาว่าเป็นฝีมือคนนอก นิยายเรื่องนี้ฮิลพระเอก55 คนอ่านยังร้องตะโดนว่า I need healing อยู่เลย :z3:
-
นิทานจะเจอคล้ายกับแฟนเก่าพี่กาจน์มั้ยอ่ะ :hao5:
-
นิทานพอเถอะ อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงกับคนอย่างพี่กาจน์เลย อะอินๆๆๆ555555
ไม่เข้าใจมากๆถ้าพี่ยังลืใไม่ได้ หรือยังรักแฟนเก่าอยู่ พี่มายุ่งกับน้องทำไม
-
:serius2:
-
:katai1: ใจเย็นๆนะน้องนิทาน พี่กาจน์ก็ช่วยหาคนร้ายให้เจอเร็วๆล่ะ
-
น่าเบื่อนะถ้าจะจมกับอดีตอ่ะงั้นก็ต้องอยู่กับอดีตต่อไปนะ นิทานหนูมาหาคนที่อยู่กับปัจจุบันพร้อมสร้างอนาคตไหมอ่ะลูกหรือจริงกาจน์ไม่ได้คิดไรจริงจัง
-
น้องนิทานเลิกสนใจพี่กาจน์แล้วมาซบอกพี่ครับ o18
-
ทำไมเรากลัวพี่กาจน์ :hao5:
เนี้ยแต่อยากรู้จริงๆใครเป็นคนทำ
//ดราม่าน่ะ มันมีต้องสิใช่มั๊ยคะไรท์ 55555
-
แหมเต็มปากเลยนะ แฟน อย่ามาเอานิทานเป็นตัวแทนละกันจะโกรธมากก อ่านไปเจ็บจี๊ดๆไปอะ ถ้าเขาเทก็เดินออกมาสวยๆค่ะนิทาน ตอนนี้ขอหักแต่มพระเอก ติดลบ100 แต้ม
-
ตอนที่17
คุณแม่ของผมป่วยเป็นโรคร้ายและเสียตั้งแต่ผมเรียนอยู่ชั้นอนุบาล เนื่องจากตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้ถึงความน่ากลัวของการ’ตาย’ ในงานศพของคุณแม่ผมกับน้องชายจึงไม่ได้ร้องไห้ ตาใสแจ๋วของเด็กตัวกระจ้อยที่หน้าเหมือนกับผมราวกับถอดออกมาจากแป้นพิมพ์เดียวกันเทียวเดินถามคนนู้นคนนี้ไปทั่วงานว่า
“คุณแม่อยู่ไหนเหรอคับ”
เหล่าแขกที่มาร่วมงานพากันกระอักกระอ่วน ทุกคนพยามเลี่ยงตอบคำถามของกิตต์ว่า”คุณแม่เขาขึ้นสวรรค์ไปแล้ว แต่ถ้าพวกหนูเป็นเด็กดีสักวันต้องได้เจอคุณแม่อีกแน่ๆ”
พวกผู้ใหญ่น่ะขี้โกหกอย่างร้ายกาจ ตัวผมในตอนนั้นยิ้มพร้อมตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
แม้ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน
แต่พวกเราเชื่อสนิทใจว่าจะต้องได้พบท่านอีก
ทุกวันหลังจากเลิกเรียนคุณป้าแม่บ้านจะเป็นคนมารับเราแทนคุณแม่ แต่ผมกับกิตต์มักจะขออยู่ต่อจนเป็นสองคนสุดท้ายเพราะกลัวว่าคุณแม่มารับแล้วจะไม่เจอ คุณป้าแม่บ้านก็ไม่ขัดขืนหรือบอกให้เราสองคนเข้าใจความจริง
จนขึ้นป.สามผมถึงได้เข้าใจ ว่าต่อให้รอแค่ไหนก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ภาพรอยยิ้มของคุณแม่เองก็ค่อยๆลางเลือนไปตามกาลเวลา
คุณพ่อบอกว่าพวกผมยังเด็ก จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อน5ขวบก็ไม่แปลก
และหลังจากนั้นหกปี เรื่องของคุณแม่ก็ถูกเก็บลึกลงในใจ เป็นเพียงความทรงจำที่ไม่เหลือรูปร่างอะไรอีกต่อไป ในตอนนั้นเองที่พ่อพาคุณแม่คนใหม่มาแนะนำให้ผมกับกิตต์รู้จัก คงเพราะความใจดีของเธอบวกกับพวกผมแทบไม่รู้จึกไออุ่นของคำว่าแม่ เธอคนนั้นจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเราอย่างรวดเร็ว
ผิดกับเอิญ น้องสาวคนใหม่คนนี้เป็นเด็กผู้หญิงไม่ค่อยพูด ขี้อาย และยังปรับตัวเข้ากับพวกเราไม่ได้ เวลาที่พวกผมหรือพ่อเข้าไปคุยกับเอิญที่ไรเอิญมักจะวิ่งหนีไปเกาะหลังคุณแม่เสมอ
อา...น่ารักจัง
บ้านของผมมีแต่ผู้ชาย3คนมาหลายปี สาวๆทั้งสองคนช่วยสร้างสีสันให้พวกเราไม่น้อยเลย
อยากสนิทกับเอิญ อยากให้น้องปรับตัวเข้ากับบ้านใหม่ได้เร็วๆ
คุณพ่อเองก็ยุ่ง ไอ้กิตต์ก็พูดไม่เก่ง แต่ทุกคนไม่ต้องห่วง ผมจะต้องสนิทกับเอิญให้ได้
________________________________________________
เมื่อคืนพี่กาจน์ขอค้างที่ห้องผม ทุกการกระทำของอีกฝ่ายยังคงปกติราวกับเมื่อบ่ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความกังวลที่คอยรบกวนจิตใจอีกฝ่าย ผมพยามทำตัวให้ปกติที่สุดแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องของตึกอิฐ เจ้าตึกหลังนี้คงฝังความหวาดกลัวไว้ในหัวใจของพี่กาจน์
ถึงจะเจ็บใจแต่ผมก็รู้ตัวดีว่าอะไรทำให้พี่กาจน์เป็นห่วงผมอย่างเหลือแสน
เพราะพี่เขากลัวมันจะซ้ำรอยเดิม
สำหรับพี่กาจน์ ผมก็เป็นแค่คนที่หน้าเหมือนน้องสาว เป็นคนที่เขาเข้าหาเพื่อใช้เป็นตัวแทน เผื่อว่าสักวันความกล้าในการเผชิญหน้าคุณแม่และเอิญจะกลับมา
ผมเสียใจ แต่ถ้ามันทำให้พี่เขายังอยู่ด้วยกันผมก็ยอม
“วันนี้มึงถอนหายใจบ่อยมาก มีเรื่องหนักใจไรป่าววะ”อัทคงอดรนทนไม่ได้ นับตั้งแต่เริ่มคลาสมาผมก็ถอนหายใจไปร่วมสิบรอบ
“แค่คิดไรนิดหน่อย ไม่ต้องห่วง”
“เหรอ...กูคิดว่าวันนี้มึงจะแฮปปี้ทั้งวันซะอีก เมื่อเช้ากูเห็นนะว่าใครมาส่งมึง”
“อา...พี่กาจน์มาส่ง”
“บ๊ะ ทำไมยอมรับง่ายๆวะวันนี้ ปกติต้องบิดไปบิดมา เป็นแฟนกันแล้วอ่อ?”
“ยัง และคงไม่ได้เป็นด้วย”
“ห๊ะ!?”
“โทษที ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ฝากเลคเชอร์ด้วย”ผมรู้ทันว่ามันจะต้องง้างปากของผมถามหาสาเหตุแน่ๆแต่ผมเล่าให้มันฟังไม่ได้ไง ถ้านี่เป็นปัญหาหัวใจรักวัยรุ่นฉันชอบเธอแล้วเธอล่ะชอบฉันบ้างมั้ยผมคงยกมาระบายใส่มันจนหมดเปลือก แต่นี่มันมีเรื่องของครอบครัว เรื่องความเป็นความตายเข้ามาเกี่ยวข้อง ต่อให้อัดอั้นแค่ไหนแต่ผมก็ทำได้แค่ปล่อยผ่าน
อ๊ะ แต่ถ้าไปขอคำปรึกษาจากคนที่รู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วล่ะ
ผมตัดสินใจไปหาพี่เฟิร์นที่คณะอักษรทันที ยังไงวันนี้ผมก็ไม่มีสมาธิเรียนอยู่แล้วโดดซะเลยแล้วกัน
พอผมมาถึงคณะของพี่เฟิร์นผมก็ทำตัวไม่ถูก(อีกละ) ก็ผมไม่รู้นี่ครับว่าพี่เขาอยู่ที่ไหน เมื่อกี้โทรไปก็ไม่ยอมรับสายหรือผมจะมาผิดเวลา? ลืมนึกไปเลยว่าพี่เขาก็คงมีเรียนเหมือนกัน โฮยยยยย เสียเที่ยวสุดๆ
“ไหนๆก็มาแล้ว กินข้าวเที่ยงที่นี่ละกัน”
โรงอาหารคณะอักษรเป็นโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเด็กวิศวะ สงสัยอ่ะดิว่าไอ้ผู้ชายพวกนี้ถ่อมากินทำไมตั้งไกล มาเล็งสาวไงจะอะไรล่ะ เหอๆ พวกตัวผู้กว่าครึ่งที่นั่งกินๆอยู่เนี่ยมาจากคณะอื่นทั้งนั้น แต่ผมจะว่าเขาไม่ได้หรอกนะเพราะตอนนี้ผมก็เป็นตัวผู้จากคณะอื่นเหมือนกัน
“งืม...ไม่อร่อย”ผมซู้ดเส้นหมี่เข้าปาก หมูแดงก็ไสลด์ซะบาง น้ำซุปยังจืดเหมือนน้ำล้างเท้า โรงอาหารนี้ถ้าผู้หญิงไม่สวยผมว่าอยู่ไม่รอดอ่ะครับ”ชีวิตช่วงนี้มีแต่เรื่องเฟลๆ”
“ถ้างั้นก็ลองบอกชื่อพี่มาหน่อยสิ อาจจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นก็ได้นะ!!”
“หวา!! แค่กๆ”ไอ้บ้าจากไหนก็ไม่รู้พรวดพราดเข้ามานั่งตรงข้ามผม ใบหน้าใสๆยื่นเข้ามาเสียใกล้ ตากลมโตฉายแวววาววับ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆ
อา...น่ารักจัง สมแล้วที่เป็นสาวคณะอักษร
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ
คนตรงหน้าผมอยู่ในชุดนักศึกษาชาย...
ผู้ชายหรอกเหรอ =[]=!!
“เราชื่อคราม นายชื่อไรเหรอ”
“นะ นิทาน”ผมตอบเสียงกระท่อนกระแท่น ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อเมื่อคนน่ารักย้ายตัวมานั่งข้างผม กลิ่นน้ำหอมจากมันลอยมาเตะจมูกจนหัวผมเบลอไปหมด
“ชื่อแปลกจัง ชอบอ่ะ”
ชอบชื่อใช่มั้ยตอบ!! หรือชอบอย่างอื่น
“แฮ่ๆ”ผมยิ้มแห้ง มือเรียวอาศัยจังหวะที่ผมไม่ทันระวังตัวคว้าหมับเข้าที่ต้นแขน ว๊ากกกกก ผมกำลังถูกผู้ชายจีบครับพี่น้องงงงง ถึงที่ผ่านมาจะโดนพี่กาจน์อ่อยใส่หนักมากแต่มันคนละฟีลลิ่งกันเลย ไอ้ครามคนนี้มันตัวเล็กกว่าผมซะอีก ขาวๆบางๆลมพัดทีน่าจะปลิว ปากแดงๆน่าจูบชะมัด โฮกกกกกก
ฉ่า~~~~~~~~(เสียงหน้าร้อน)
“คิกๆ น่ารักอ่ะ เขินหน้าแดงเลยอ่อ อยู่ปีไรแล้ว เราปี1นะ เรียนอักษรนี่แหละ”
“ปีเดียวกัน อยู่บัญชี”
“โหยยยย มาตั้งไกล มาคนเดียวนี่มาหาใครรึป่าว”
“มาหาพี่สาวน่ะ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ว่าง”
“ฟู่ว โล่ง นึกว่าไม่โสดซะแล้ว อ๊ะ นิทานยังโสดอยู่ป่ะ”
นี่เป็นการรุกจีบที่รุนแรงระดับล้านแปด จิตใจผมอ่อนแอมากไปรับไม่ไหวแล้วครับ คือ เดี๋ยวๆๆๆ ผมไม่ได้กำลังหวั่นไหวนะครับ ความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่กาจน์มันไม่ถูกสั่นคลอนในสามวิแบบนี้หรอก!! แต่ที่มันไม่ดีกับใจผมมากๆเลยก็คือหัวทุยๆที่ซบลงมานั่นไง
เขินจัง
คนมองเต็มเลย
มองด้วยสายตาแปลกๆด้วย การที่ผู้ชายสองคนนั่งนัวเนียกันคงไม่ใช่เรื่องที่พบเห็นได้บ่อยๆหรอกเนอะ
“ทำอะไรอยู่นิทาน อ้าว คราม!?”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
พี่เฟิร์นนั่นเอง เธอเดินปรี่เข้ามาหาพวกเราด้วยความตกใจ มองแขนกับบ่าผมที่โดนลูกลิงเกาะอยู่สลับกันไปมา
“พี่เฟิร์นรู้จักนิทานด้วยอ่อครับ”ครามหันไปพูดกับร่างบาง เธอตัดสินบอกลาเพื่อนๆและมานั่งรวมโต๊ะกับพวกผม
“นิดหน่อย ว่าแต่เราเหอะ ทำอะไรนิทานอยู่ห๊ะ!?”แฟนพี่กิตต์แหวใส่รุ่นน้องคณะตนเอง
“จีบอยู่ ‘3’ ”
“คนนี้ไม่ได้ ไปจีบคนอื่น!!”
“อ้าว ไมอ่ะ นิทานเขามีคนจองแล้วอ่อ”
“ไม่เชิง แต่ช่วงนี้นิทานไม่ว่าง ใช่มั้ยจ๊ะ”ท้ายคำพี่สาวหันมาถามผมครับ
“ครับ ยุ่งสุดๆเลย”ปฏิเสธได้ด้วยเหรอไง โดนมองจิกขนาดนั้น พี่เฟิร์นไม่ได้ใจดีอย่างที่แสดงออกสินะ ใต้รอยยิ้มนั้นมีอะไรซ่อนอยู่บ้างล่ะน่ะ
“บู่~ ขี้หวงอ่ะ ตัวเองได้เจ้าชายลับแลไปแล้วแท้ๆยังตามเป็นก้างคนอื่นอีก ชิส์ เดี๋ยวปั๊ดแย่งพี่กิตต์มาซะเลย”
“เดี๋ยวเหอะ!!”พี่เฟิร์นแหวเสียงหลง ผู้ชายไม่ใช่อะไรที่จะแชร์กันได้ครับผมเข้าใจๆ
“คิกๆ โดนโกรธซะแล้ว งั้นค่อยเจอกันตอนเย็นนะนิทาน เลิกเรียนครามจะรออยู่หน้าคณะนะ ชุ๊บๆ >3<”คนตัวเล็กส่งจูบให้ผม
ด้วยรอยยิ้มน่ารัก พวกวิศวะแถวนั้นมองกันตาเคลิ้ม ผมเห็นมีผู้ชายสองสามคนเดินเข้าไปทักขอเบอร์ด้วยแต่โดนไอ้ครามเชิดใส่คอตกกลับโต๊ะตามระเบียบ
หยิ่งขนาดนั้นแล้วไหงมาสนใจผู้ชายอย่างผมเนี่ย!?
“ว่าแต่นิทานมาทำอะไรที่คณะพี่เหรอจ๊ะ”อ้อ เกือบลืมจุดมุ่งหมายในการมาเยือนคณะอักษรเสียสนิท ขอบคุณที่เตือนนะครับ!
“มาหาพี่แหละครับ คือ พอดีมีเรื่องอยากปรึกษานิดหน่อย แต่พี่ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่เอาไปบอกใคร”
คนฟังครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนตบปากรับคำเป็นมั่นเหมาะ”ได้สิ พี่สัญญา กับพี่กิตต์พี่ก็จะไม่บอก เรื่องของกาจน์ใช่มั้ย”
โอ้ววว ลางสังหรณ์ของผู้หญิงช่างสุดยอด
“คือ หลังจากวันที่คุณแม่ของพวกพี่ๆเขากลับมามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึป่าวครับ คือ...ช่วงนั้นพี่กิตต์แปลกๆไป”ที่พี่เขาไม่ติดต่อมาหาผมอีกเลยนั่นไงครับ
“เห้อ พี่ก็ฟังพี่กิตต์เล่ามาอีกทีน่ะนะอาจจะไม่ละเอียดเท่าไหร่เพราะพี่กิตต์เป็นคนพูดน้อยอย่างที่รู้ๆกัน เท่าที่ฟังคือพี่กาจน์เอาขนมที่ทำเองมาให้คุณแม่ด้วยตัวเอง ทั้ง4คน เอ่อ พี่หมายถึง คุณพ่อ คุณแม่ พี่กิตต์ แล้วก็พี่กาจน์นั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันโดยที่พี่กาจน์พูดคุยกับทุกคนเป็นปกติ คุณแม่ดีใจมากๆที่ได้คืนดีกับพี่กาจน์ แต่พอพี่กาจน์กลับไปแล้ว...”
“?”
“แม่บ้านก็เจอซองจดหมายจากสถานพินิจซึ่งถูกแกะอ่านแล้ววางทิ้งไว้ เนื้อความในจดหมายระบุไว้ว่าเอิญกำลังจะพ้นโทษ และคนแกะมันอ่านจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่กาจน์....หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย แม้แต่พี่กิตต์ก็ไม่รู้ว่าพี่กาจน์คิดอะไรอยู่”
“...”
_______________________________
ต้นตอนรู้ใช่มั้ยว่าเป็น side ของใคร 5555
หลังจากนี้แต่ละตอนจะมีมุมมองของฮีตั้งแต่เด็กจนโตตามลำดับ...
ใช้สีน้ำเงินโอเคมั้ยอ่ะคะ แสบตาหรืออ่านไม่ชัดรึป่าว
และตอนนี้ก็ยังมีการเปิดตัวตัวละครใหม่ หนูครามผู้(หน้าตา)น่ารัก
ที่สำคัญที่สุด เอิญ อิส คัมมิ่งทูเดอะทาวน์ :katai5: :katai5: :katai5:
-
น้องครามมมม มาดีใช่มั๊ยยยยย
-
ตัวหนังสือสีน้ำเงินอ่านง่ายสบายตา น้องครามน่ารักรุกจีบน้องนิทานแบบ 4G น้องเอิญ comeback in the world ของน้องนิทานกับพี่กาจน์แล้วล่ะซิ คราวนี้ล่ะแนวมาตรกรรมมาเต็ม
-
รอติดตามตอนต่อไปจ้าาาาาาา
-
เอิญออกมาแล้ววววว
-
รอติดตามตอนต่อไปจ้าา
-
ยังคงหน่วงต่อไป จบเรื่องอยากให้นิทานถอยออกมาจริง ๆ
-
โอ๊ย แย่ละ โดนน้องครามตกเข้าจังๆ เปลี่ยนได้มั้ยคะ หานายเอกใหม่ให้คุณเจ้าชายต้องห้ามแล้วให้นิทานคู่กะครามแทน 555 หืม เอิญออกมาตอนไหน ที่นิทานโดนขังฝีมือนางด้วยรึเปล่า อ้อ ตัวอักษรสีน้ำเงินก็ดีค่า อ่านสบายตาดี
-
เห้ออ!! แย่เนาะ
-
เอิญ เกี่ยวข้องกับเหตุมี่ตึกอิฐป่ะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4:
-
โอ้ววว อย่างนั้นคนที่ทำร้ายนิทานก็อาจจะเป็นเอิญก็ได้น่ะสิ (เดาล้วนๆ)
-
น้องอยู่ทีมเผือกแล้ว เผือกให้สุด แล้วหยุดที่เชิดใส่ ให้ผู้ชายตรอมใจ
-
ครามมาร้ายใช่มิ :katai1:
สงสัยๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
หนูครามน่ารักจังเลยขอได้ไหมค่ะ555 หรือไม่ก็เอานิทานไปให้ครามซะ เปลี่นยเรื่องให้นิทานเป็นพระเอกใหครามเป็นนายเอก น่าจะน่ารักฟรุ้งฟริ้งทั้งเรื่องมีแต่คนน่ารัก5555 //แต่พี่กาจน์อาจมาฆ่าเราได้ แฮ่ๆ// จะได้อ่านฝั่งของพี่กาจน์บ้างแล้ว จะได้รู้ความรู้สึกของพี่แกที่มีต่อน้องแล้ว ถ้าพี่กาจน์ไม่ได้ชอบน้องจริงๆนี่เตรียมไฟต์กับคนอ่านได้เลย
ปล.ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้สั้นจังค่ะ ฮือ อยากอ่านอีกๆๆๆ
-
ยังคงเข้มข้นขึ้นทุกตอน สงสารนิทาน ฮืออออออ พี่กาจน์คงไม่ได้คิดว่านิทานเป็นตัวแทนหรอกใช่มั้ย :hao5: :hao5: :hao5:
-
หนูครามน่ารักอ่ะ โอ้ยยย น้องงงงงงงง อย่ามาบทร้ายเด้อ เสียดายย
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เอิญออกมานิทานนี่แย่เลย :katai1:
ปล.อยากให้คนเขียนใส่เวลาอัพตอนใหม่ด้วยค่าา ว่าอยู่หน้าไหน เข้ามาอ่านทีหลังจะได้หาเจอง่ายๆ ขอบคุณมากนะคะ
-
เป็นห่วงสวัสดิภาพของนิทาน เปลี่ยนเป็น เคะ×เคะ ไหมดูมีความน่ารัก ลงเรือครามตอนนี้ทันป่ะ :hao7:
-
ในที่สุดกาญจ์ก็ได้มีบทแล้ว
-
น้องครามน่ารัก ย้ายทีมทันมั้ย :hao7:
-
ครามน่ารักอ่ะ
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:z3: :z3:
-
ตอน 16 ดีแล้วที่พี่กาจรักแฟนมาก
เพราะเมื่อไรที่ได้นิทานเป็นแฟน
พี่กาจก็จะรักนิทานมากเช่นกัน
ไม่ใช่แฟนเก่า เพราะไม่ได้เลิกกัน
และพี่กาจก็ยังไม่มีใครใหม่นี่
ตอน 17 กลัวครามมากกว่ากลัวเอิญอีกนี่
จริงๆคิดจะแย่งพี่กิตจากเฟิร์นจริงๆใช่ไหม
พอเห็นข่าว(ปลอม)เรื่องนิทานกิ๊กกับพี่กิตเลยวางแผนใช่ไหม
-
:m16: มาแล้วสินะนังเอิญ แล้วที่ขังนิทานนี่ฝีมือเธอใช่มั้ย?
-
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกเหมือนที่เดาแบบนี้บ้างงงง :z3:
-
อื้อหือ เรื่องมันชักจะยังไงๆ
กลัวก็แต่พี่กาจน์จะไม่ใช่แบบที่เราเห็นเนี่ยสิ
-
ดีๆ มีด้ายพี่กาจน์
พี่พี่กาจน์ ไม่จีบให้ติดเร็ว จะมีคู่แข่งละนะ
-
อ่านแล้ว...
เอิญนี่ตัวปัญหาของเรื่องใช่ไหม
-
พึ่งมาตามอ่านตอนหลังๆรู้สึกเริ่มหน่วง :o12:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิญ.. น้องหลงรักพี่ชายต่างสายเลือด
-
เรื่องนี้นับวัน ความมุ้งมิ้งเริ่มหายไป แทนที่ด้วยความเครียดแทน แง
-
น้องครามมาดีใช่มั้ยลูก พี่ชอบหนูนะ อย่าร้ายเลย :call:
-
อ๊ากกกกก :ling1:
-
น่าติดตามมาก ๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอพี่กาจญ์น้า
คิดถึงงงงงงงง :hao5:
-
รอนิทานและเจ้าชายของเค้า เมื่อไหร่จะมาน๊าาาาาาาา
-
ตอนที่18
“น้องเอิญเข้ากับเพื่อนใหม่ได้รึยังครับ”ผมถามน้องสาวที่อายุอ่อนกว่าห้าปีขณะนั่งรถกลับจากโรงเรียนด้วยกัน ตอนนั้นผมอยู่ม.4 ส่วนเธอเพิ่งเข้าม.1 จึงต้องปรับตัวหลายๆอย่าง น่าเสียดายที่พวกเราเรียนคนละโรงเรียนผมจึงทำได้แค่มารับเธอทุกเย็น
ผมบอกทางบ้านไว้ว่าจะพาน้องกลับแท็กซี่ด้วยกัน คนขับรถจึงรับกิตต์กลับบ้านแค่คนเดียว
ผมคิดว่าทำอย่างงี้เอิญจะสนิทกับผมมากขึ้น เพราะน้องมาอยู่ด้วยกันตั้งหลายเดือนแล้วแต่ยังถามคำตอบคำอยู่เลย แถมยังไม่ยอมมองหน้าผมตรงๆอีก
“ยังค่ะ”
นั่นไง พูดเสร็จก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆ
“มีเพื่อนสนิทรึยังครับ”
“เพิ่งมีคนเดียวค่ะ”
“เหรอ พรุ่งนี้พี่กาจน์มีแข่งบาสด้วยนะ น้องเอิญโดดเรียนมาดูพี่กาจน์แข่งได้มั้ยครับ เดี๋ยวถึงเวลาพี่กาจน์รออยู่นอกกำแพง น้องเอิญปีนออกมาเลยนะ”
“ดะ ได้เหรอ!!”
“ฮ่าๆ เอาไว้ถึงเวลาค่อยว่ากันเนอะ เที่ยงพรุ่งนี้นะ”ผมหัวเราะร่วนเมื่อเด็กน้อยน่ารักข้างตัวทำท่าลุกลี้ลุกลน
เที่ยงของวันถัดไปผมก็มาหาเอิญที่โรงเรียนจริงๆ แต่พอผมกดโทรออกคำตอบจากปลายสายก็ทำให้ผมแปลกใจ
“ตอนนี้เอิญอยู่ที่ป้ายรถเมล์แล้วค่ะ พี่กาจน์รีบๆมาหาเอิญนะคะ เดี๋ยวคุณครูมาเห็น”
น้องสาวของผมลงทุนโดดเรียนด้วยตัวเองเลยเหรอ วันนั้นหัวใจของผมพองโตเหมือนลูกโป่งที่ถูกสูบลมจนเต็ม ตลอดการแข่งขันผมฟอร์มดีกว่าทุกครั้ง ทั้งเพื่อนร่วมทีมทั้งอาจารย์ต่างชมกันยกใหญ่ เสียงจากกองเชียร์กระหึ่มสนามไปหมด ผมเลยได้ใจประกาศให้ทุกคนรู้ว่า”กำลังใจดีเพราะมีเอิญมาเชียร์ครับ!!”ทุกสายตาจับจ้องไปยังน้องสาวของผม เธอหน้าแดงแจ๋ก้มหน้าอยู่อย่างงั้นจนผมเปลี่ยนชุดออกมาหน้าของเธอก็ยังไม่หายแดง
“ฮ่าๆ พี่ขอโทษ แกล้งแรงไปหน่อย ขอบคุณที่มาเชียร์วันนี้นะครับ”
วันนั้นผมดีใจมาก เพราะผมคิดว่าผมกับน้องสาวได้สนิทกันมากขึ้น
...อีกขั้น
________________________________________________
เย็นวันนั้น ผมกำลังนั่งเตะฝุ่นอยู่ใต้ตึกคณะของตัวเอง เรื่องราวที่ได้ยินจากปากของพี่เฟิร์นสร้างแรงสั่นสะเทือนในใจผมไม่ใช่น้อย ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าหากเอิญพ้นโทษและได้รับการปล่อยตัวออกมาแล้วอะไรจะเกิดขึ้น พี่กาจน์ต้องทำหน้าแบบไหนตอนเห็นคนที่พรากชีวิตแฟนตัวเองเดินวนเวียนอยู่ในบ้าน
“เห้อ...”
“ถอนหายใจอีกละ อะไรชีวิตมันจะเศร้าขนาดน๊านนนน มาๆ มองหน้าเราแล้วยิ้มให้เร๊ว”
“เหวอ!!”ทำไมเด็กอักษรคนนี้ถึงชอบโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงนักนะ ผมโดนล็อคคอจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัวดีนะที่ทรงตัวอยู่ไม่งั้นทั้งผมทั้งครามได้หงายหลังลงไปทั้งคู่แน่
“คิกๆ นิทานตกใจน่ารักอ่ะ ขอจุ๊บทีได้ป่ะ”
“ปล่อยนะ มันจักจี๋ โอ๊ยยย ว่าแต่มาได้ไงเนี่ย”ผมพยามดันหน้าใสๆที่พยามยื่นมาจุ๊บแก้มผมจริงๆ ยื้อยึดกันจนเสื้อผ้ายับเยินกว่าครามจะยอมแพ้ ร่างบางนั่งหอบแฮ่กๆอยู่ข้างกายผมซึ่งอยู่ในสภาพหลาถูกฟัดไม่ต่างกัน
“บอกแล้วไงว่าเลิกเรียนแล้วจะมาหา งุ่ยยยย ขี้ลืมอ่ะ น้อยใจนะเนี่ย”
“มาหาเราทำไม”
“บ๊ะ นิทานนี่โง่จังเนอะ มาหาเพราะว่าอยากเห็นหน้าไง มีเหตุผลอื่นด้วยเหรอ”
อา...มาหาเพราะอยากเห็นหน้าสินะ
ถ้าอย่างนั้นผู้ชายที่กำลังยืนมองพวกเราอยู่คนนั้นก็คงมาหาผมเพราะอยากเห็น หน้า ของผมเหมือนกันสินะ
“อุ๊ย พี่กิตต์เหรอ หล่อจัง ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้อ่ะ”เด็กอักษรท่าทางดีอกดีใจใหญ่ที่ได้เจอคนดังของมหาวิทยาลัย”คึกๆๆๆ พี่เฟิร์นไม่อยู่ซะด้วย แย่งเลยดีมั๊ยน้อ อ๊ะ ไม่ได้ๆ ตอนนี้จีบนิทานอยู่ ผู้ชายคนอื่นไม่สนหรอก”
ผมต้องเขินป่ะถามจริง
“อะไรนะ จีบอะไรกัน”พี่กาจน์รีบถามเมื่อได้ยินร่างบางพูดอะไรขัดหู
“คิกๆ ก็อย่างที่เห็น ตอนนี้เรากำลังจีบกันอยู่”
“พอเลย! ผมไม่เกี่ยวนะ เขามาเอง”ถึงมีโอกาสน้อยมากที่พี่กาจน์จะเข้าใจผิดแต่ผมก็ต้องออกตัวไว้ก่อนว่ากูไม่เกี่ยวนะเหวยยย
ทว่าพี่กาจน์กลับติดใจครามมากกว่าที่ผมคิด นัยน์ตาสีเทาอมฟ้าจับจ้องใบหน้างดงามหมดจดของครามจนเจ้าตัวยังอดประหม่า
ไม่ได้ ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อก่อนอ้อมแอ้มถามออกมาว่า”หง่า...มองงี้ก็เขินแย่ดิ มีไรป่าวคับสุดหล่อ”
“ชื่ออะไร”
“ห๊ะ ชื่อผมเหรอ อ๋อ ครามคับ อยู่ปี1คณะอักษร สถานะโสดแต่หัวใจมีเจ้าของแล้ว ถ้าคิดจะจีบล่ะก็หมดสิทธิ์>_<”หยั่มมาหยอกล้อพี่กาจน์ต่อหน้าข้าพเจ้า พี่กาจน์ก็อีกคน เลิกมองหน้าไอ้นี่ได้และ เริ่มหึงแล้วนะ!!
“พี่กาจน์มีอะไรรึป่าวคับ”ผมถาม
“อ้อ เปล่าๆ แค่คุ้นๆเหมือนเคยเห็นหน้าน่ะ ว่าแต่เลิกเรียนรึยัง พี่มารับ”พี่กาจน์สะดุ้งเบาๆก่อนตอบคำถามที่ทำให้ผมสงสัยหนักกว่าเดิม คุ้นๆเหมือนเคยเห็นหน้าเนี่ยนะ?
“เลิกแล้...”
“อ้าว ไม่ใช่พี่กิตต์หรอกเหรอ”เจ้าตัวดีข้างๆขัดคำผมขึ้นมาก่อน
“ใช่ๆ ท็อปซีเคร็ตของมหาลัยเลยนะ นี่พี่กาจน์เป็นพี่ชายฝาแฝดของพี่กิตต์”ผมตอบ
“โกหกน่า ผู้ชายพรีเมี่ยมขนาดนี้มี2คนในโลกเลยเหรอ!!”เด็กอักษรทำท่าตกใจตามคาด
“โลกนี้มีพี่กาจน์แค่คนเดียว”เสียงของผมอาจจะเข้มเกินไปร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยงทำหน้าหงอยๆเหมือนลูกแมวโดนน้ำสาดใส่
“ขอโทษ”
“อ๊ะ ไม่ๆ คือเราไม่ได้ตั้งใจจะดุนะ แต่คือ...เราคิดว่าพี่กาจน์ก็คือพี่กาจน์ ไม่ใช่ใครทั้งนั้น แฮ่ๆ งงเนอะ วันนี้เรากลับก่อนละกัน คราวหน้าคงได้เจอกันอีกเน๊อะ”ผมรีบสะพายกระเป๋า อยู่ต่อไปก็เสียเวลาเปล่าๆคนในคณะที่ยังไม่กลับบ้านกลับช่องก็เริ่มมองมาทางพวกเราแล้วด้วย ขี้เกียจจะก่อประเด็นรักห้าเส้าแปดเส้าอีก สงสารพี่กิตต์เขา
ผมดันหลังร่างสูงออกมาก่อนเดินเคียงคู่กันไปยังลานจอดรถ พี่กาจน์เดินอมยิ้มมาตลอดทางจนผมอดกระแนะกระแหนไม่ได้”แหม เจอคนน่ารักเข้าหน่อยยิ้มไม่หุบเลยนะครับ”
“ถ้าคนน่ารักที่ว่าหมายถึงนิทานล่ะก็นะ พี่ชอบคำว่าพี่กาจน์ก็คือพี่กาจน์ ไม่ใช่ใครว่ะ พูดดีนะเนี่ย เอาไปเลยสองบาท”พี่เขายัดเหรียญสองบาทใส่มือผม”เพิ่งได้ทอนมาเมื่อกี้ ถึงหอแล้วฝากเก็บด้วย กลัวลืมในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาไปปั่นซัก”
ถรุย
นึกว่าให้จริง แค่2บาทผมก็เอานะเออ
“นิทาน พี่ถามไรหน่อยสิ”พี่กาจน์เอ่ยขึ้นขณะขับรถ”หอที่เราอยู่ตอนนี้จ่ายมัดจำล่วงหน้าไว้กี่เดือน ยกเลิกสัญญาได้เลยมั้ย”
“ก็ เอ...น่าจะมัดจำไว้สองเดือนครับ ถ้ายกเลิกตอนนี้ก็เสียฟรีสองเดือนเพราะผมเซ็นต์ไว้ว่าจะอยู่ปีนึง ถามทำไมเหรอครับ”ตอนที่ผมบอกว่าจะอยู่หอคนเดียวที่บ้านค้านหัวชนฝาเลยครับ โดยเฉพาะพี่โน้ต พี่ชายสุดที่รักผู้ดีดดิ้นโวยวายบอกว่าถ้าผมไม่อยู่บ้านแล้วพี่จะแกล้งใครล่ะ
นั่นแหละเหตุผลที่ผมไม่อยู่บ้าน!!
“ว่าจะชวนย้ายไปอยู่ด้วยกันน่ะ”
“ห๊ะ!! ว่าไงนะครับ”
“นิทาน ย้ายไปอยู่กับพี่ได้มั้ย”
“ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอก แต่บอกเหตุผลได้มั้ย ขอเหตุผลนะครับไม่ใช่ข้ออ้าง”
“ก็เรื่องที่เราโดนแกล้งที่ตึกอิฐนั่นแหละ ตอนแรกพี่กะว่าจะย้ายมาอยู่กับเราที่หอมันจะได้ใกล้ๆมหาลัยเรา แต่พี่คิดว่ามันแคบไปหน่อย ตอนนี้พ่อขอเช่าคอนโดของลูกน้องที่บริษัทได้ในราคาถูกพี่เลยมาถามความสมัครใจของเราก่อนว่าโอเคมั้ย”
“ก็...ต้องโอเคสิครับ ได้อยู่กับพี่กาจน์ ผมดีใจจะตาย”
คนฟังยกยิ้มดีใจ แต่ผมก็อดกล่าวเสริมไม่ได้ว่า
“ขอแค่พี่กาจน์ไม่ลืมว่าผมก็คือผม มีแค่คนเดียวในโลกเหมือนกันนะครับ”ผมคือนิทาน ไม่ใช่ใครที่พี่เคยรู้จัก...
______________________________
นี่คือตัวอย่างของเด็กใจง่าย เยาวชนที่ตามอ่านอยู่อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ 555
ตอนนี้สั้นๆหน่อย เอาไว้ตอนหน้าสัญญาว่าจะมายาวๆเลย
-
นิทานลูกกก ใจแตกมากตามไปอยู่หอผู้ชายแบบนี้ :hao7:
ครามจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับปมของพี่กาจน์มั้ยล่ะนั่น
-
นิทานก็คือนิทาน พี่กาจน์ก็คือพี่กาจน์ น้องครามคงเป็นคนครอบครัวเดียวกับแฟนเก่าพี่กาจน์นะแหละเนอะ
-
ทำไม่เค้าน่ารักกันอย่างนี้้้
-
อ่านแล้วหงุดหงิด .....เหมือนนิทานชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียว คนร้ายอยู่ไหนก็ไม่รู้ ยังไม่ออกมา ส่วนพระนางของเราก็ดูเอื่อยจัง...ไรว้า
คนอ่านใจร้อน :katai1:
-
อยากให้กาจน์ได้พบเจอความเจ็บปวดอีกรอบจัง
-
น้องนิทานก็คือน้องนิทานนะคับพี่กาจน์ :katai5:
-
เดี่ยวๆนิทานหนูไม่คิดสักนิดอ่ออออ ตอบตกลงง่ายจังงงงงงงงงง
-
ไถปื๊ดเดียวอ้าว!!! หมดแล้วหรอ อยากงอแงว่ามันสั้นอ่ะ จะเอาอีกอ่ะๆ แดดิ้น
กลับมาที่พี่กาจน์ นี่กำลังคิดอยู่ก่อนอ่านว่าถ้าตอนนี้ไม่มาเราจะเชียร์ครามและ555 ถึงจะยังไม่รู้ว่านางมาดีหรือมาร้ายก็เถอะ แต่ในเมื่อพี่มาแล้วและน้องนิทานของเราก็ย้ายทั้งตัวและหัวใจไปอยู่กับพี่กาจน์แล้ว ก็อย่าทำให้นักอ่านหัวร้อนนะคะพี่กาจน์ แต่ให้ย้ายไปอยู่แบบไม่มีสถานะมันก็ไม่ดีมั้งพี่ ตอนหน้าก็สู่ขอน้องนิทานกับพ่อกับแม่เขาเลยนะพี่กาจน์//อ้าวข้าวขั้น555
ส่วนเรื่องเอิญเป็นเราก็หวั่นไหว คิดว่าพี่กาจน์ชอบอ่ะ ดูที่พี่แกทำดิ ติดตามๆ งุ้ย!!! อยากอ่านแล้วอ่ะ
-
หนูลูกกก ไตร่ตรองหน่อยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
นิทาน ตอบตกลงง่ายไปมั้ยลูก55555
เล่นตัวหน่อย :hao3:
-
:katai2-1:
-
คิดสักนิดก็ได้นะนิทาน
-
ใช่ นิทานก็คือนิทาน
อย่าเอานิทานไปเป็นตัวแทนใครละ
-
นี่ก็ไปกับเขาหมดจ้านิทานนน ลูกกกก :hao7:
-
ตัดสินใจเร็วไปไหมลูก คิดทบทวนก่อนก็ได้นะนิทาน
(คนอ่านยังไม่ไว้ใจอีตาพี่กาจน์)
-
พี่กาจน์ชวนน้องไปอยู่ด้วยเพราะห่วงน้องหรืออะไร
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ้าเฮ้ย.... ตกลงเร็วไปมั้ย... เล่นตัวบ้างไรบ้้าง... นิทาน 555
-
ไม่ถูกชะตากับครามแฮะ
ทำตัสแบ๊วๆ ตีสนิทกับทุกคน
-
นิทานนนนนนนนนนนนนนน
หนูจะใจง่าย เก็บข้าวของหนีตามผู้ชายแบบนี้ไม่ได้นะลูกก
-
โถ ลูกกก ใจง่ายมาก
-
:3123: :L1: :3123:
-
ลูกสาวแม่ใจง่ายไปนะคะ ถถถถถถถถ :katai5:
-
เอาอีกกก
-
เอ่อ ไม่คิดเลยใช่มั้ยนิทาน
-
นิทานลูกย้ายง่ายไปแล้ว
-
เด็กนั่น เอิญ น่าจะไม่ได้คิดกะพี่กาจน์แค่พี่น้องสินะ
ครามนี่มาจีบจริงหรือมาอะไร ก้ต้องดูกันไป
นี่นิยายรักมห่ลัย หรือนิยายสืบสวน..?
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ชอบนิทาน
-
นิทานนนนนนย ออกตัวแรงงงงงง ย่ำมา~~~~~
-
อ๊ากกกกกกก ชอบมากกก มาต่อเร็วๆนะค้าาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
หนูลูกกกหนูไปกับเขาเร็วจังเลยยย :hao7:
ครามนี้อะไรยังไงทำไมหน้าคุ้นกับพี่กาจน์?
-
พี่กาจญ์กับครามคือไม่น่าไว้ใจพอกันทั้งคู่ ละลูกแม่นางก้อใจง่ายไปอี้กก ถถถถถถถถถ :z3:
-
คราม น่าสงสัย :hao3:
พี่กาจน์ ชวนนิทานไปอยุู่ด้วย
เพราะกลัวนิทานเป็นอะไรใช่ไหม
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โธ่เอ้ยยยย ใครแกล้งวะ
-
ใช่ น่ารักแบบนี้มีคนเดียวในโลกนะเออ :o8:
-
เดี๋ยวววว คิดนิดนึงมั้ยลูกกกกก
-
:pig4:
-
นิทาน นังคนใจง่าย ตีๆๆๆๆๆๆๆ
-
เริ่มอ่านก็งงๆ มาก็เข้าใจว่าเป็นแฝด ค่อยๆเผยปม แต่ก็ยังมีคำถามมากมาย
คนที่ทำจะเป็นเอิญจริงๆ หรือจะมีใครอีก โอ๊ะ...น่าสนๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
อยากรู้ไปหมดอ่ะ ขอเข้าทีมเผือกกะน้องนินาทแล้วกัน
:L2: :pig4: :L2:
-
กรี๊ดดด ทำไมสั้น
-
พี่กาจน์ดูไม่ต้องพยายามเลยอะ น้องงงงเล่นตัวหน่อยลูก :katai1:
-
:z3:
-
ตอนที่19
“พี่กาจน์กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ”ตอนปิดเทอมที่ผมกำลังจะขึ้นมหาลัย น้องสาวคนสวยก็เดินเข้ามาหาผมในห้องนอน ในมือของเธอมีถาดคุกกี้กับชาด้วย ผมเดาได้เลยว่าเธอต้องแย่งงานแม่บ้านทำอีกแล้วแน่ๆ
ผมยกมือขึ้นลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดู”พี่กำลังเก็บของอยู่ครับ”
“พี่กาจน์จะไปเที่ยวไหนเหรอคะ”
“ป่าวครับ พี่ไม่ได้ไปไหน พี่แค่จะย้ายไปอยู่คอนโด”ถาดในมือของน้องสาวสั่นจนผมสังเกตเห็น เธอก้มหน้าลงมองพื้นขณะนำถาดคุกกี้วางลงข้างกายผม ร่างบางค่อยหย่อนตัวลงนั่งส่งสายตาเศร้าสร้อยมองกองเสื้อผ้าที่ผมกำลังจัดลงกระเป๋า
“มหาลัยก็ไม่ได้ไกล พี่กาจน์อยู่บ้านไม่ได้เหรอคะ”
“คณะพี่มันงานเยอะน่ะสิ อาจจะต้องกลับดึกบ่อยๆ กิตต์เองก็จะย้ายไปอยู่คอนโดเหมือนกัน ขอโทษนะครับ แต่พี่สัญญาว่าจะมาเยี่ยมเอิญบ่อยๆ”
“เอิญไปอยู่กับพี่กาจน์ที่คอนโดบ้างได้มั้ยคะ”นางฟ้าตัวน้อยของผมเอียงคอถาม
ถึงผมอยากจะพาเธอไปอยู่ด้วยก็เถอะ แต่ยังไงเราก็ไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด”ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคนอื่นมองไม่ดีเอานะ เพื่อตัวเอิญเอง”
“ในละครพวกคนรวยชอบหิ้วสาวๆขึ้นห้อง พี่กาจน์จะทำอย่างนั้นมั้ยคะ”
“ฮ่าๆๆๆ แน่นอน!! นั่นน่ะความฝันของเด็กม.ปลายเลยนะ พอเข้ามหาลัยแล้วได้พาแฟนขึ้นห้องน่ะ ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ หมายมั่นปั้นมือว่าพอเปิดเทอมเมื่อไหร่ผมจะมองหาคนถูกใจมาอวดน้อง ผมไม่ชอบคบใครเล่นๆ ตอนม.ปลายผมเลยไม่เคยคบกับใคร กะว่าประกาศตัวว่าเป็นแฟนเสร็จก็ประกาศแต่งเลยทีเดียว
พาลูกเขาขึ้นห้องแล้วก็ต้องรับผิดชอบนี่เนอะ
“ทำไม...พาแฟนมาอยู่ได้...แต่เอิญไปอยู่ด้วยไม่ได้ล่ะคะ”เสียงของน้องสาวนั้นแผ่วเบาราวกับเธอไม่ต้องการคำตอบจากผม
เหมือนเธอกำลังกัดฟันพูดกับตัวเองผมจึงได้ยินประโยคนั้นไม่ชัดนัก แต่ผมไม่ได้ติดใจอะไรเลยเพราะหลังจากนั้นพวกเราก็ยังช่วยกันจัดของด้วยรอยยิ้ม
________________________________________________
“เอ้อ เด็กที่ชื่อครามอะไรนั่น ทำไมถึงตามตื๊อเราได้ล่ะ ไปโปรยเสน่ห์ใส่เขาอีท่าไหนครับพ่อหนุ่มเจ้าเสน่ห์”ขณะที่กำลังช่วยกันเก็บของ พี่กาจน์ก็เอ่ยแซวยิ้มๆ ผมรีบส่ายหน้าหวือ
“เปล่านะ! ผมนั่งกินข้าวอยู่ดีๆเขาก็เข้ามาทัก ตอนนั้นตกใจแทบแย่ ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาจีบ”
“นั่นสิ พี่ก็ไม่คิดเหมือนกัน”
“อ้าว หน้าตาผมมันดีไม่พอเหรอครับ”ผมหน้าตาดีครับ ย้ำอีกครั้งว่าหนังหน้าผมติดท็อปไฟฟ์ของคณะ เพื่อนรุ่นเดียวกันที่หล่อกว่าผมมีแค่ไอ้อัทคนเดียวเท่านั้น
“อย่าเข้าใจผิดสิ พี่หมายถึงนิทานไม่น่าใช่เสป็คของเด็กแบบคราม”
“เออ อันนี้ผมเห็นด้วย”จุดนั้นมีวิศวะล่ำๆตั้งเยอะ ไหงครามถึงเลือกจีบผู้ชายที่ถูกเพื่อนรักสมัยม.ปลายตราหน้าว่านิสัยเหมือนเจ้าหญิงดิสนี่ย์อย่างผมกันน้อ
อ๊ะ จะว่าไปหลังจากวันนั้นผมก็ยังไม่ได้ติดต่อไปหาไอ้เอ็มอีกเลยนี่ ป่านนี้มันรอเผือกจนเหงือกแห้งไปหมดแล้วมั้ง
เดี๋ยวเย็นนี้ผมคงต้องติดต่อหามันสักหน่อย ถ้าพี่กาจน์ไม่ค้างห้องผมอีกอ่ะนะ
ครับ อย่างที่เห็นว่าตลอดสามวันมานี้พี่เขามาช่วยผมแพ็คของทุกวัน และค้างคืนทุกวันเช่นกัน
“อ่ะนี่ เมื่อเช้าพี่ก็ลืมให้”มือหนายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ ผมรับมาอ่านอย่างงงๆ หนังสือยกเลิกสัญญาเช่าหอ? รับรองว่าชดเชยค่าเสียหายให้แล้ว เงินมัดจำจะโอนเข้าบัญชีคุณนิธานตอนสิ้นเดือน
“อ้าว พี่ไปจ่ายค่าเสียหายให้เขาทำไมล่ะครับ ให้เขาตัดเอาจากค่ามัดจำผมไม่ง่ายกว่าเหรอ”
“ก็พี่อยากจ่ายให้ ถ้าเขาตัดจากมัดจำเราก็ไม่ยอมรับเงินจากพี่น่ะสิ”
“ตั้งแต่ตอนชาเขียวแล้วนะ ไวจริงๆผู้ชายคนนี้ ให้ตายเถอะ”ผมบ่นกับตัวเองกระปอดกระแปด ตัดสินใจว่าพอไปอยู่ด้วยกันเป็นจัดเป็นคนจัดการงานบ้านงานเรือนทั้งหมดให้เองเพราะผมก็รู้ดีเช่นกันว่าพี่กาจน์ไม่มีทางให้ผมแชร์ค่าเช่าหรือแม้แต่ค่าน้ำค่าไฟผมก็คงไม่ต้องออกสักแดง
“ว่าแต่เราจะย้ายไปคอนโดเมื่อไหร่เหรอครับ”
“วันนี้”
“แล้วทำไมเพิ่งบอก!!!”
คอนโดที่พี่กาจน์มาเช่าอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยผมเท่าไหร่ ใช้เวลาขับรถประมาณ20นาที และมีทางด่วนที่ตัดผ่านมหาลัยของพี่กาจน์อยู่ไม่ไกลทำให้พี่กาจน์ไปมาสะดวก นับว่าเป็นการเลือกทำเลได้เก่งมากๆ
ผมแหงนหน้ามองอาคารทรงสูงตรงหน้า กะด้วยสายตาคร่าวๆน่าจะมี20ถึง30ชั้น ไม่รู้ว่าห้องของลูกน้องพ่อพี่กาจน์อยู่ชั้นไหนแต่ยิ่งมองขึ้นไปด้านบนระเบียงห้องก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ
ชั้นล่างๆผมเห็นระเบียงฝั่งละ4อัน นั่นหมายความว่ามีห้องทั้งหมด 8ห้องต่อชั้น ส่วนชั้นบนๆนั้น... มีเพียงระเบียงเดียวทอดยาวเลยครับ
นี่มันคอนโดโคตรหรูเลยนี่ฝ่า!! เขาปล่อยเช่าเดือนละกี่แสนครับถามจริ๊ง!!
“ระวังแมลงวันบินเข้าปากนะ เลิกยืนเอ๋อแล้วตามพี่มาเร็ว”เพราะมัวแต่ยืนตะลึงตึ่งตึงเลยโดนแซวจนได้ ผมวิ่งดุ๊กๆตามพี่กาจน์เข้ามาด้านใน ระบบทางเข้าไฮโซมากครับ แสกนลายนิ้วมือ...
“เดี๋ยวนิทานต้องขึ้นทะเบียนลายนิ้วมือใหม่ตรงนู้นนะครับ ระหว่างนั้นพี่เอาเสื้อผ้าเราขึ้นห้องพลางๆนะ”
“เห้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมช่วย”
“ฮ่ะๆๆ เด็กโง่ พี่จะให้รปภ.เขาช่วยขน พี่ไม่เดินแบกเองหรอก เราจัดการธุระตรงนี้ไปเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ อยู่ด้วยกันก่อนเหอะ”ผมรีบดึงชายเสื้อพี่กาจน์เอาไว้ด้วยความไม่อยากถูดทิ้งจัดๆ ไม่ลองมาเป็นผมตอนนี้ไม่มีทางเข้าใจหรอก เวลาถูกคำว่าไฮโซกดดันมันน่ากลัวขนาดไหน TT โฮกกกก ขนาดพรมเช็ดเท้าหน้าฟรอนต์ยังไฮโซกว่าเสื้อผมเลย โฮกกก โคมไฟแม่งอยากสวย อันใหญ่กว่าห้องเช่าเก่าผมอีก โอ๊ะ นั่นมันเก้าอี้ทรงหลุยส์ โฮกกกก ไฮโซ น่ากลัว ไฮโซ น่ากลัว
เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นที่21 พี่รปภ.ที่ช่วยขนของเป็นคนเดินนำออกจากลิฟต์ก่อน พี่กาจเดินไปเปิดห้องให้เอาของเข้าไปด้านใน ส่วนผมน่ะเหรอ”อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”กรีดร้องอยู่หน้าลิฟต์ รัศมีแห่งผู้ดีแยงตาผมแทบบอด
เกิดมาไม่เคยประสบพบเจอเรื่องแบบนี้!
นี่มัน!!
นี่มัน!!!
ชั้นส่วนตัวในคอนโดหรู!! พอประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น21คุณจะพบกับโถงทางเดินขนาดประมาณหกตารางเมตรกับประตูบานหนึ่ง และเมื่อคุณก้าวผ่านประตูบ้านนั้นเข้าไปคุณจะพบกับห้องที่เหมือนคฤหาสน์ลอยฟ้า ในนั้นมีบันไดอยู่ด้วย ผมมองบันไดที่เชื่อมขึ้นไปชั้นบนด้วยความกล้าๆเกรงๆ พี่กาจน์คงเห็นอาการประหม่าสุดจะทนของผมจึงช่วยบอกให้ผมสบายใจว่า
“ลูกน้องพ่อพี่เขาซื้อชั้น22ไว้ด้วยเลยยื่นเรื่องขอเจาะบันได้ทะลุขึ้นไปชั้นบนน่ะ
“ลูกน้องจริงๆน่ะเหรอ!!”
“ก็จริงสิ ทำไมเหรอ”คนหล่อเอียงคอถามด้วยความสงสัยจากใจ
“กะ ก็พี่บอกว่าเจ้าของห้องนี้เป็นลูกน้องพ่อพี่”
“ใช่ครับ เราเข้าใจถูกแล้ว”
“คือ...ลูกน้องยังรวยขนาดนี้ พ่อพี่ทำงานอะไรอ่ะ”
“ก็เจ้าของธุรกิจทั่วไป ลูกน้องที่ว่าก็อยู่ในบอร์ดผู้บริหารนั่นแหละรายได้ไม่ต่างจากพ่อของพี่หรอกแค่ตำแหน่งต่ำกว่าเลยเรียกว่าลูกน้องให้เราเข้าใจง่ายๆ”
“อ่อ...”
ก็ยังโคตรรวยอยู่ดีล่ะฟะ!!
“ผมเอาของเข้าที่ตามที่สั่งแล้ว ขอตัวนะครับ”คุณรปภ.ก้มหัวบอกลาอย่างสุภาพแต่ก่อนที่พวกเขาจะออกไปพี่กาจน์ก็เดินไปให้ทิป โอเค แบงค์ม่วง...ทีกับผมแค่สองบาทยังไม่ยอมให้ ชิส์ ก็เคยได้ยินมาบ้างว่าบ้านพี่กิตต์รวยมาก แต่นี่มันรวยมากๆๆๆๆๆๆไง แค่คำว่ารวยมากมันน้อยไป แหล่งข่าวแม่งโคตรมั่ว
“เดี๋ยวผมทำข้าวเย็นให้เอามั้ยครับ พี่กาจน์อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึป่าว”ผมชักไม่แน่ใจว่าอาหารบ้านๆที่ผมทำเป็นจะถูกปากเจ้าชายต้องห้ามเขามั้ย
“ทำคะน้าหมูกรอบเป็นมั้ยครับ”
“เป็นๆ”พี่นั่นแหละกินเมนูพื้นๆงี้เป็นด้วยเหรอ
ผมก็ลืมไปว่าก่อนหน้านี้พี่เขาก็กินข้างแกงถุงจากร้านข้างถนนด้วยกัน สงสัยจะเมาความหรูของห้องไปหน่อย ขอโทษก๊าบบบบ มื้อเย็นวันนั้นพวกเราไปซื้อของสดด้วยกันที่ซุปเปอร์ พี่กาจน์คือคุณหนูที่เข้าครัวไม่เป็นแต่เขาก็พยามช่วยล้างผักเตรียมของเท่าที่เขาจะทำได้
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จพี่เขาก็เซ้าซี้อยากให้ผมนอนห้องเดียวกับเขาแต่ผมไม่เห็นด้วย การนอนข้างพี่กาจน์ทำให้ผมนอนไม่ค่อยหลับ
ผมจัดแจงเลือกห้องที่อยู่ติดกับห้องของพี่กาจน์เป็นที่ซุกหัวนอน นั่งจัดของเข้าตู้อยู่คนเดียวจนเวลาล่วงเลยไปครึ่งค่อนคืน
“ตี2แล้วเหรอเนี่ย”พรุ่งนี้มีเรียนเช้า ผมต้องผลัดของที่เหลือไว้ค่อยเก็บวันหลัง
“หิวแฮะ”เพราะต้องใช้แรงเยอะผมเลยต้องออกมาหาอะไรกินที่ตู้เย็น
ไฟในห้องทุกห้องมืดสนิท พี่กาจน์คงเข้านอนแล้ว อยู่แปลกที่คนเดียวมืดๆเงียบๆแบบนี้ใจก็แอบหวิวเหมือนกัน เมื่อเดินเข้าครัวผมเลยกดเปิดไฟ “เห้ย!!”แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นเงาคนนั่งอยู่ตรงห้องรับแขก
“นิทานเหรอ?”เงาตะคุ่มนั่นเคลื่อนไหวเพราะเสียงอุทานของผม
“พี่กาจน์เหรอ!?”
ก็มีกันอยู่แค่สองคนจะไปมีคนอื่นได้ยังไง
“นั่งทำอะไรเงียบๆตกใจหมด”ร่างสูงเดินเข้ามาในครัว มองนมกล่องในมือผมยิ้มๆ จะแซวว่าเป็นเด็กเลยต้องกินนมก่อนนอนล่ะสิ แต่ผมไม่หลงกลหลอก ผมยังไม่ลืมประเด็นนะ”ทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ นั่งอยู่ตรงนั้นนานรึยัง”
“โทษๆ พี่นอนในห้องไม่หลับเลยลองมานอนบนโซฟาดู”
“แต่เมื่อกี้พี่นั่ง”
“ลองนอนแล้วมันก็ยังไม่หลับอยู่ดีเลยเปลี่ยนมานั่งดู”
“บ้า”
“ปกติอยู่บ้านพี่ก็ต้องทำแบบนี้”
“...”
“เป็นแบบนี้บ่อยเหรอครับ”คนถูกถามเงียบไปพักหนึ่ง เพราะเราสบตากันในระยะใกล้ผมเลยเห็นว่านัยน์ตาของอีกฝ่ายวูบไหวตามความรู้สึกใจใน แม้ปากจะยิ้มออกมาแต่ใจไม่ยิ้ม
“ใช่สิ นิทานใจร้ายปล่อยให้พี่นอนคนเดียวพี่เลยนอนไม่หลับ ฮ่ะๆๆ”
ผมคิดว่ามันไม่ตลก ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่พี่เขาไปค้างหอผม ผมหลับไปแล้วแต่พี่กาจน์ยังนอนพลิกตัวอยู่ ตอนตื่นพี่กาจน์ก็บอกว่าตื่นอยู่ก่อนแล้ว
ทำไมผมไม่สังเกตให้เร็วกว่านี้วะ
พี่กาจน์เป็นโรคนอนไม่หลับ!!
คงมีหลายเรื่องกวนใจเขาอยู่ ผมตัดสินใจดูดนมให้หมดเร็วๆ เดินไปปิดแอร์ในห้องของตัวเอง เดินกลับมาปิดไฟครัวและจูงมือพี่กาจน์เข้าไปยังห้องนอนของพี่กาจน์”ผมนอนด้วยก็ได้”
คนฟังฉีกยิ้มกว้าง ขึ้นไปนอนห่มผ้าเรียบร้อยแถมยังกวักมือเรียกยิกๆ
“ครับๆ”ผมกดเปิดโคมไฟตรงหัวเตียงฝั่งผมและนั่งพิงหัวเตียง
“ยังไม่นอนเหรอ”พี่กาจน์ถาม
“กล่อมพี่เสร็จค่อยนอน”
“กล่อม?”
“มาๆ เดี๋ยวเล่านิทานให้ฟัง”ผมไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว ถ้าพี่กาจน์ยังไม่หลับผมก็จะพยามไม่หลับ
ลูกน้อย(?)ของผมหลับตาพริ้ม”พี่ฟังนิทานก่อนนอนครั้งสุดท้ายตอนก่อนแม่ตาย ตื่นเต้นว่ะ อ้าว ยิ่งนอนไม่หลับหนักกว่าเดิม
ฮ่ะๆๆ”
ผมเลือกเรื่องลูกหมูสามตัวครับ
อันที่จริงการฟังนิทานก่อนนอนไม่ช่วยให้ง่วงหรอก มันแค่ทำให้เราเลิกคิดฟุ้งซ่าน เอาสมาธิมาโฟกัสอยู่ที่เสียงของคนเล่า และพอสมองโล่งเราก็จะหลับไปเอง
มันได้ผลกว่าที่ผมคิดเพราะผมเล่าไปไม่ถึงครึ่งเรื่องพี่กาจน์ก็หลับ ผมลองเรียกเขาเพื่อเช็คดูแต่เขาไม่ตอบสนองอะไร ภูมิใจนะเนี่ย อย่างน้อยๆผมก็ช่วยพี่เขาได้ หลังจากนี้ผมจะเล่าให้เขาฟังทุกคืนเลย
___________________
ถ้าใครจำตอนที่พี่กาจน์ไปค้างห้องนิทานครั้งแรกได้ อันนั้นชัดเจนมากว่าพี่แกนอนไม่หลับเหมือนกัน...
ปล.ขอมอบเพลงนี้ให้พระเอกไปฝึกร้อง 555
เธอเป็นนิทาน ที่ฉันอ่าน ก่อนหลับตาและนอนฝัน
เธอคือหัวใจ ไม่ว่าใครไม่อาจเทียมเทียบเท่าเธอ
ช่างโชคดีที่เจอ ได้ตกหลุมรักเธอ
ได้มีเธอ เคียงข้างกัน
-
พี่เลี้ยงเด็กเหรอ
-
สงสารพี่กาดดดดดดดดดด
-
เครียด กังวล วนไปสิพี่ ดีแต่น้องจับทางได้ เฮ้อ... สู้ๆ นะค่ะ
เก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวเส้นเลือดในสมองแตกน่อ ปรึกษา ระบายให้น้องฟังบ้างก็ได้
:L2: :pig4: :L2:
-
น่ารักมากกกกกตอนนี้
-
ไม่ค่อยมั่นใจในความรู้สึกของพี่กาจน์ที่มีต่อนิทานเลย กลัวมีเรื่องทำให้น้องเสียใจจัง
ยัยเด็กเอิญนี่นอกจากชอบพี่กาจน์แล้วดูท่าทางจะมีอาการทางจิตอ่อนๆด้วยนะนั่น
-
นิทานนอกจากจะฮีลพี่กาจน์แล้วก็เผื่อใจไว้ฮีลตัวเองบ้างนะคะลูก :ling3:
-
นิทานน่ารักอ่ะ ถ้าปล่อยให้หลุดมือไปแล้วจะเสียใจนะพี่กาจ
-
น้องอ่อนโยนมากกกกกก
-
ยังไม่กล้าวางใจให้พี่กาจน์เลย ไม่มั่นใจอะ ห้ามทำน้องนิทานเสียใจน้า :o12:
-
เขาบอกว่าคนอ่อนโยน ภายในมักเข้มแข็ง ถ้าวันใดนิทานเสียใจก็คิดว่าน่าจะตัดได้พอ ๆ กัน
-
ก็ว่านิทาน น่าจะช่วยอะไรพี่กาจน์สักอย่างสองอย่าง
ช่วยให้นอนหลับนี่ก็เจ๋งแล้ว
เพราะคนนอนไม่หลับนี่ทรมานมากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นอนไม่หลับแบบว่า
คิดถึงแฟนคนที่ตายแน่เลย
บางทีนิทานก็มองโลกในแง่ดีเกินไป
อยากให้ดราม่า
-
รักความใส่ใจของนิทาน
-
ไม่รู้ยังไงนะ
-
หน้าที่ใหม่เข้ากับชื่อมากเลยนะนิทาน
-
ืกลัวใจพี่กาจน์อ่ะ กลัวว่าไม่ได้รักน้องจริงๆ เห็นได้ชัดมากเลยว่ายังไม่ลืมแฟนเก่าและฝังใจมากด้วย แล้วจะรักนิทานได้หรอ คือแบบถ้าพี่กาจน์ไม่รักนิทานและแบบแค่หาคนมาปลอบเฉยๆอะไรแบบนี้นี่พี่แกจะโดนคนเกลียดทั้งประเทศ 5555 ดูน้องนิทานทำขนาดนี้แบบโอ้ยถ้าเกิดอะไรขึ้นมาซบอกพี่นะลูกกกกก บางทีก็ขัดใจพี่กาจน์แต่ก็ว่าเค้าไม่ได้เจอเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นมา เฮ้อออออ เอาเป็นว่า#ทีมนิทานค่ะ จะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็ทีมหนูนะลูก
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบนิทาน แต่ก็หมั่นไส้พี่กาจอ่ะ :katai5:
-
เอิญหลงรักพี่กาจน์แน่ๆ :ling1:
-
:เฮ้อ: อ่านถึงตอนนี้ เรายังรู้สึกว่าพี่กาจน์เป็นพระเอกที่มีความไม่ชัดเจนในความชัดเจน เหมือนมันชัดเจนไม่สุดอะค่ะ อ่านไปแอบ :เฮ้อ: ไป 555
หวังว่าครามจะไม่มาป่วนนะคะ เพราะแค่นี้น้องนิทานก็รับศึกหนักแล้ว :hao3:
-
มาเอาใจช่วยนิทานนะจ้ะ :mew2: :mew2:
-
นิทานจะเจ็บมากมั๊ยถ้าโดนพี่กาจน์ทิ้งไปเมื่อหมดประโยชน์ สงสารนิทานอ่าาาา :mew4:
-
:pig4:
-
เอิญเป็นจิตอ่อนๆป่ะ
กลัวนางออกมาทำร้ายนิทานอีก
-
นิทานเลี้ยงเด็กไปอี๊กกกก เล่านิทานให้ฟังแล้วหลับ 55555 น่ารักกก
-
เหมือนพี่เขาเป็นคนหวาดระแวงทุกอย่างไปเลย :hao5:
-
นิทานน่าร๊ากกกก
-
น้องนิทานเป็นแม่ทูนหัวของลูกกาจน์
-
เป็นกำลังใจให้นิทานนะ ถ้าพี่กาจน์ไม่เห็นนิทานเป็นตัวแทนก็ดีไป :mew2:
-
ไม่อยากให้นิทานโลกสวยเลย พี่กาจน์ก็นะ มีอะไรก็บอกน้องบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้ไม่รู้อะไีรเลย แล้วถ้าเกิดดราม่านะพี่กาจน์ :z6: อย่างเดียวอ่ะบอกเลย
-
พี่กาจน์ชอบนิทานจริงๆมั้ยอะ กลัวมาก กลัวนิทานเสียใจ ฮือออออออ
-
นิทานรักษาโรคนี้พี่เค้าที
-
จ้าาาา
-
ดราม่าแน่นอน....
-
ตามมาจากรีวิวของคุณหมี ในทวิตค่ะ
ปกติไม่นิยมอ่านนิยายออนแอร์
แต่ทนความอ้อร้อของนิทานไม่ไหว
นี่เราต้องทนความค้างคาไปจนจบเรื่องเลยเหรอคะ ฮือออ
-
หวังว่าเอิญจะไม่โผล่มาในเร็วๆนี้นะคะ ...
-
ปักหมุดติดตามต่อไปป
-
เปงกำลังจัยให้น้องนิทานและพี่กาจน์นะ :hao5:
-
ต้องนิทานซินะ ถึงจะข่วยฉุดพี่กาจขึ้นจากหลุมดำในใจได้
-
นิทานอยู่กับพี่น่ารักดี พอพี่กาญจ์เล่าย้อยอดีตลุ้นเป็นนิยายฆาตรกรรมไปเลย รอติดตามนะคะ
-
ฟินได้ไม่สุด กลัวใจพี่แกจริง ๆ
-
ต่อๆ :hao7:
-
:pig4:
-
อยากมีนิทานมาเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนบ้างจัง :hao7:
-
ฮือออ ชอบรออ่านต่ออยู่น้า :ling1:
-
อ่านถึงตอนที่เฉลยว่าทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกัน เราก็ย้อนกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
อ่านในมุมของของเจ้าชายต้องห้าม เพราะเขาก็คงไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร
-
ตอนที่20
กิจกรรมรับน้องที่คณะหนักกว่าที่ผมจินตนาการไว้มาก แต่เพราะเข้าร่วมกิจกรรมทำให้ผมได้เพื่อนใหม่นิสัยดีหน้าตาไม่เป็นมิตรมากลุ่มใหญ่ โดยเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดก็คือไอ้เจ กลุ่มของผมมักไปเล่นบาสกันหลังเลิกเรียนเสมอ ที่สนามของคณะปกติจะผลัดกันเล่นกับพวกรุ่นพี่แต่เพราะพอผมไปสาวๆที่ขอบสนามจะเยอะเป็นพิเศษพวกพี่เขาเลยให้สิทธิ์กลุ่มเราได้เล่นบ่อยเป็นพิเศษ
“เอ้อ ค่ายพรุ่งนี้พี่เขานัดกี่โมงนะ”เจถาม
“7ว่ะ หน้าตึกอิฐ”มันคือค่ายรับน้องที่ทะเลครับ พวกพี่เขาจัดทริปนี้ให้พวกเราปี1ที่อาบเหงื่อตากน้ำเข้าซ้อมเชียร์มาตลอดหนึ่งเดือนหลังเปิดเทอม
แต่ผมไม่ได้ขึ้นแสตนด์หรอก ส่วนใหญ่ผมจะโดนดึงไปซ้อมประกวดเดือนมหาลัย
“แล้วมึงไปป่ะ”ผมถามกลับ
“ไปดิ กะจะไปจีบรุ่นพี่ในค่ายสักหน่อย มึงไม่ต้องมองกูด้วยสายตาแบบนั้นเลย พวกหน้าตาขี้เหร่แบบกูก็ต้องอาศัยบรรยากาศโรแมนติกเข้าช่วย ใครจะเหมือนมึงล่ะไอ้เดือนมหาลัย”
ผมหัวเราะร่วนกับคำกระแนะกระแหนแบบไม่จริงจังนั้น
พวกเรานั่งพักกันอีกสักครู่ก่อนลงไปแจมสนามกับกลุ่มพี่ปี3
การเข้าค่ายดำเนินไปตามครรลอง ผมเข้าร่วมกิจกรรมฐานและทำอะไรประหลาดๆแบบไม่รักษาภาพพจน์เลยได้เพื่อนมาอีกหลายคนแต่คนที่สนิทที่สุดยังไงก็ต้องไอ้เจนี่แหละ
มันลากผมมาปรึกษาตอนบ่ายของวันสุดท้ายซึ่งพวกพี่เขาปล่อยพวกเราทำกิจกรรมกันอิสระ
“กูแอบชอบพี่ปี2คนนึงว่ะ มึงช่วยเนียนๆพากูเข้ากลุ่มพี่เขาหน่อยได้ป่ะ”
จัดไปตามคำคอครับ คนอัทธยาศัยดีอย่างผมแค่เดินเข้าไปในกลุ่มของพี่ปี2ที่นั่งจับกลุ่มดีดกีตาร์อยู่ริมหาดพวกพี่เขาก็อ้าแขนต้อนรับแล้ว
ในวงดังกล่าวประกอบด้วยพี่คนสวยที่ไอ้เจมันปลื้มและเพื่อนหญิงชายอีก6คน บรรยากาศคึกครื้นใช้ได้ นอกจากจะร้องเพลงแล้วยังมีเล่นเกมส์กันอีก แน่นอนว่าเกมส์เบสิคอย่างเกมพระราชาเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
“งั้น...ขอสั่งให้เบอร์ 7กับเบอร์ 2คบกันหนึ่งอาทิตย์!!”
โอ๊ะ เบอร์7มันผมนี่หว่า ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีเมื่อคำสั่งของพระชาคืออะไรโหลๆ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าพี่คนที่แล้วที่โดนสั่งให้วิ่งแก้ผ้าลงทะเลสารภาพรักผู้หญิงที่ชอบล่ะนะ
ผมแสดงตัวว่าตัวเองคือคนที่ถูกลงโทษ ส่วนอีกคนก็คือ...
พี่ฟ้า
ผู้ชายคนนี้จัดว่าหน้าตาดีทีเดียวแต่ตัวไม่สูงเลยได้เป็นแค่รองเดือนคณะเมื่อปีที่แล้ว
โชคดีที่อีกฝ่ายเป็นคนสบายๆพวกเราเลยตกลงคบกันเล่น 7วันตามคำสั่งของพระราชา
“ไอ่หยา แบบนี้สาวๆทั้งมหาลัยต้องมาฉีกอกพี่แน่ๆ ฮ่ะๆ...”เนื่องจากใกล้ได้เวลามื้อเย็นแล้วพี่ในวงหลายคนที่อยู่ฝ่ายสวัสดิการต้องไปเตรียมอาหารให้รุ่นน้องจึงขอแยกตัวออกไป แน่นอนว่าพี่ที่ไอ้เจจะจีบก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วยมันเลยเดินตามก้นพี่เขาไปต้อยๆ
สุดท้ายก็เหลือแค่ผมกับพี่ฟ้า
“ฮ่าๆ เอฟซีของพี่คงไม่มีน้อยไปกว่าผมหรอกมั้ง”ผมตอบกลั้วหัวเราะ
“แหงล่ะ ก็พี่หล่อนี่หว่า”
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยน้า ว่าแต่ชื่อของพี่มาจากคำว่าท้องฟ้าหรือท้องฟ้าเหรอครับ”ใจจริงผมอยากยกตัวอย่างคำว่านางฟ้าด้วยแต่กลัวจะโดนอีกคนโกรธเลยละเอาไว้
“ก็ต้องสีฟ้าดิ พี่มีน้องชื่อคราม”
“อาจจะมาจากคำว่าท้องฟ้าสีครามก็ได้นะครับ”ผมแย้ง
คนถูกย้อนชะงักไปเล็กน้อยก่อนเบือนหน้าออกไปมองทะเล ผมมองตามสายตาของเขา มองเลยไปเห็นหาดทรายสีเหลืองทอง ท้องทะเลสุดลูกหูลูกตาและท้องฟ้าสีส้ม
“ท้องฟ้ามันไม่ได้เป็นสีฟ้าตลอดเวลาสักหน่อย จริงมั้ย...”
“อา จริงด้วยสินะครับ”
________________________________________________
“ตกลงจะยิ้มหรือจะถอนหายใจเลือกเอาสักอย่างสิ”เสียงทักดังขึ้นจากโต๊ะเลคเชอร์ข้างๆ ผมปรายตามองไอ้อัทก่อนถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ว
ผมคงเป็นบ้าในสายตาของเพื่อนสนิท
ต้นเหตุไม่ใช่อะไร ก็พี่กาจน์น่ะสิ เขามาส่งผมที่มหาลัยตอนเช้าแล้วก็มารับผมตอนเย็นทุกวัน วันไหนผมเลิกแค่เที่ยวพี่เขาก็ถ่อมารับและพาไปนั่งที่มหาลัยของเขา ผมรู้สึกเกรงใจและพยายามปฏิเสธแต่พี่เขาก็ดื้อ บอกผมว่าวิชาสัมมนาก็จบไปแล้วเหลืองานหนักๆแค่โปรเจ็คจบซึ่งมีเวลาทำอิสระ ถ้าผมเป็นห่วงก็ค่อยช่วยพี่เขาตอนอยู่คอนโด
แต่พอกลับคอนโดพี่เขาก็มาเล่นกับผมแทบตลอด...
ผมยอมรับว่าผมมีความสุขมาก การได้อยู่ข้างผู้ชายคนนี้แทบ 24ชม.ต่อวันมันทำให้ชีวิตของผมแจ่มใส แต่ผมก็ตระหนักรู้เสมอว่าทั้งหมดที่เขาทำ เขาก็แค่กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับผมเหมือนคราวแฟนเก่าของเขา
“เห้อ...”
เวลาเข้าคลาสเรียกผมจึงกลายเป็นไบโพลาร์ สักพักก็นั่งอมยิ้มเหมือนสาวน้อยแรกรักแต่จู่ก็ทอดถอนหายใจเป็นคนแก่
“โทรหาไอ้เอ็มอีกทีดีกว่า...”ผมรำพึงรำพันกับตัวเองเสียงแผ่ว เนื่องจากผมตัวติดกับพี่กาจน์ตลอดยกเว้นเวลาเรียนผมจึงไม่มีเวลาโทรไปปรึกษาเพื่อนสนิทอีกเลย
คิดได้ดังนั้นผมก็ตัดสินใจลุกออกจากคลาสเรียน รู้สึกผิดนิดหน่อยที่โดดออกมาเพราะเรื่องไร้สาระแต่ก็กดต่อสายหาเพื่อนสนิทสมัยมัทธยมปลายทันทีที่เดินออกมานั่งจรงม้านางสุดทางเดินตึก
รอสายสักพักไอ้เอ็มก็รับ”มหาลัยมึงไม่มีการเรียนการสอนเหรอวะ ว่างนักอ่อโทรหากูเวลานี้”เป็นอีกครั้งที่โดนมันบ่นใส่ทันทีที่รับสาย
ผมหัวเราะแห้งๆก่อนตอบกลับไปว่า”ท่านเอ็มพอจะสละเวลาได้มั้ยคับ นิทานมีเรื่องจะปรึกษา”
“กูว่าแล้ววว...มึงดูออกง่ายเหมือนเดิมแล้วกูก็ฉลาดเหมือนเดิม ว่ามาเลยกูเดินออกมานอกห้องเรียนแล้ว”สมแล้วที่เป็นเอ็มเพื่อนรัก ผมยิ้มกว้างก่อนเล่าเรื่องที่ย้ายไปอยู่กับพี่ที่เคยพูดถึงเมื่อคราวก่อนแล้วให้มันฟัง
“เป็นผัวเมียกันแล้วจะปรึกษาอะไรวะ อย่าบอกนะว่าดีใจที่มีผัวเลยโทรมาอวดให้กูฟังเวลาเนี้ย!?”เอ็มแซะ
“ไม่ใช่ๆ ก็บอกแล้วไงว่ากูกับพี่เขาไม่ได้อะไรกัน”พอมีคนพูดคำว่าผัวเมียใส่ตรงๆผมก็รู้สึกเขิน
“อย่าทำมาแอ๊บใสหลอกกู คนแปลกหน้าที่ไหนเขาจะย้ายไปอยู่กินกัน กูไม่รู้จักพี่คนนั้นกูเลยบอกมึงไม่ได้ว่าพี่เขาคิดยังไงกับมึงแต่กับมึง!! ไอ้นิทานเพื่อนยาก มึงรักพี่เขาเว้ย โอ๊ย พูดไปมึงก็ไม่เชื่อแต่มึงจำคำกูไว้นะว่ากูอ่ะรู้ใจมึงยิ่งกว่าตัวมึงอีก”
คราวนี้ผมรู้สึกสะอึกจนพูดไม่ออก
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง ผมแค่กลัวว่าชอบพี่เขาแล้วต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
“เอางี้ๆ วันเสาร์หน้ามาเที่ยวกันป่ะ พวกสกายมันชวนกู เปลี่ยนบรรยากาศไงมึง เผื่อไม่เจอหน้าพี่เขาสักค่อนวันแล้วมึงจะคิดได้”
แม้จะมีคำตอบอยู่ในใจแล้วแต่ผมก็ยังอยากเจอเอ็มจึงตอบตกลงไปอย่างไม่ลังเล
และแล้ววันเสาร์ที่นัดไว้ก็เวียนมาถึง ทีแรกพี่กาจน์จะไม่ยอมให้ผมไปด้วยความเป็นห่วง พวกเราเถียงกันอยู่ค่อนข้างนาน
“นะครับ พี่กาจน์ น้า...”ผมที่แต่งตัวเตรียมออกจากบ้านเดินไปเขย่าแขนของคนที่นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่ตรงโซฟา
“ทำไมไม่บอกพี่ให้เร็วกว่านี้”เขาถามเสียงเข้ม หน้านิ่วคิ้วขมวดสื่อให้รู้ว่ากำลังโกรธ
“ก็...ผมกลัวพี่ไม่ให้ไป...”ผมก้มหน้างุบงิบตอบ
“มาบอกกระชั้นแบบนี้พี่ก็ไม่ให้ไปได้เหมือนกัน”
“ไม่เอาแบบนี้สิครับ พี่กาจน์จะไม่ให้ผมมีเพื่อนมีสังคม ใจคอจะขังผมไว้ในหอคอยเหมือนราพันเซลเหรอครับ”เอากับผมสิ ให้เอ็มเคยแซะว่าผมนิสัยเหมือนเจ้าหญิงดิสนีย์ผมก็เลยยกพล็อตนิทานอมตะขึ้นมาต่อรองกับพี่กาจน์ซะเลย
คนใจร้ายที่จับผมมาขังเอาไว้หน้ามุ่ยลงกว่าเดิม”พี่ไม่ใช่แม่มด พี่เป็นเจ้าชาย”
เถียงตรงนั้นเหรอครับ!
ผมเกือบหลุดขำเพราะหน้าพี่เขาตอนเถียงดูจริงจังกว่าหน้าตอนห้ามไม่ให้ผมออกไปซะอีก
ช่วยตบมุกกันแบบนี้ก็แปลว่าอารมณ์เริ่มดีขึ้นแล้ว
“งั้นเจ้าชายจะพาผมออกจากหอคอยมั้ยครับ”
เจอผมยิ้มแป้นให้ในระยะนี้ต่อให้เป็นเจ้าชายต้องห้ามหรืออะไรก็ไม่รอดอ่ะบอกเลย พี่กาจน์ยีหัวตัวเองอย่างเซ็งๆก่อนพยักหน้าอนุญาตในที่สุด แต่เขาบอกว่าจะไปส่งและเดินเล่นรออยู่ในห้องนั่นแหละ อย่างน้อยก็ดีกว่าเขาขอมาเดินด้วย ไอ้เอ็มได้รู้กันพอดีว่าผู้ชายที่ผมเอาไปปรึกษามันบ่อยๆคือเจ้าชายต้องห้ามแห่งมหาลัยมันเอง
พี่กาจน์ขับรถพาผมมาถึงห้างสรรพสินค้าที่ไอ้เอ็มนัด พวกเราเดินมาด้วยกันจนใกล้ถึงสถานที่นัดหมายพี่กาจน์ก็ขอปลีกตัวออกไปผมจึงเดินตรงเข้าไปหาพวกเอ็มที่นั่งรออยู่
“ไงมึงไม่ได้กันตั้งนาน กว่าจะนัดมาเที่ยวได้ ย๊ากยาก”เพื่อนสนิทรีบแซะทันที ไม่มีครั้งไหนที่มันไม่เริ่มบทสนทนาด้วยการจิกกัด ผมซึ่งแล้วชินแล้วหัวเราะร่วนก่อนหันไปทักทายคนอื่นๆรอบวง
วันนี้มีแค่ไอ้เอ็มที่เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ส่วนที่เหลือเป็นเพื่อนเล่นบอลของไอ้เอ็มมัน แต่ผมก็เคยอยู่ห้องเดียวกับพวกมันแถมไปดูตอนซ้อมบ่อยๆเลยสนิทกัน ประกอบไปด้วยไอ้เจ็ท ไอ้สกาย สองคนนี้อยู่มหาลัยเดียวกับผม แล้วก็ไอ้เนเน่กับเต้ย สองคนนี้อยู่มหาลัยเดียวกับไอ้เอ็ม(มหาลัยเดียวกับพี่กาจน์นั่นเอง)
พวกเราถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันสักพักก่อนพากันไปกินไอติมร้านประจำ
เนื่องจากห้างนี้อยู่ใกล้โรงเรียนมัธทยมของพวกเรา พวกเราเลยคุ้นเคยกับร้านรวงต่างๆดี
“เออ ไอ้นิทาน กูมีเรื่องจะถามมึงว่ะ สงสัยมานานแล้ว กูขอถามตรงๆได้ป่ะ”สกายเอ่ยพลางตักไอศกรีมของมันเข้าปากโดยมีไอ้เจ็ทพยักหน้าหงึกหงักสนับสนุนอยู่ข้างๆ
“ไรวะ”เต้ยถามแบบงงๆ
“มหาลัยกูเว้ย มีคนได้รับฉายาว่าเจ้าชายลับแลอยู่คนนึง”ไอ้เจ็ทเป็นฝ่ายเล่าก่อน
“อารมณ์แบบไอ้หล่อในตำนานไรงี้ป่ะ มหาลัยกูก็มีคนนึงฉายาเจ้าชายต้องห้ามว่ะ ของมอกูชื่อเท่ห์กว่า พวกมึงแพ้”เอ็มเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ
ผมแทบจะคลานหนีออกจากร้านทางใต้โต๊ะเนื่องจากเดาได้ว่าไอ้เจ็ทกับไอ้สกายมันจะถามผมเรื่องอะไร
“ไอ้นิทานมันมีข่าวกิ๊กกับพี่คนนั้นว่ะ กูก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ผู้หญิงในคณะกูพูดกรอกหูกูบ่อยมากจนกูเริ่มสงสัย”สกายเอ่ยตรงๆ เออ ผมเข้าใจว่าเป็นใครใครก็สงสัย ขนาดพวกเอ็มที่อยู่คนละมหาลัยยังหันมาจ้องหน้าผมเพื่อรอคำตอบเลย
“ไหนมึงเล่าว่าแฟนมึงอยู่มหาลัยเดียวกับกูไงวะ”เอ็มคงเป็นคนเดียวที่สงสัยคนละจุดกับเพื่อน
“อ้าว มึงมีแฟนแล้วเหรอวะ สรุปข่าวกับพี่กิตต์อะไรนั้นปลอมใช่ป่ะ เห็นป่ะไอ้เจ็ท กูบอกมึงแล้วไม่เชื่อ คนนิสัยจืดอย่างไอ้นิทานเนี่ยนะจะไปแย่งแฟนชาวบ้าน โทษมันเลยนิทาน ไอ้เจ็ทมันไซโคจนกูหวั่นไหว โอ๊ย ไอ้เจ็ทมึงเหยียบตีนกูเหรอ!?”
ก็ดีเหมือนกันครับ ถามเองตอบเองแถมยังเปลี่ยนเรื่องกันเองเสร็จสรรพ
ตัวผมที่รอดมาจากคำถามมหาปลัยอย่างหวุดหวิดก้มหน้าทานไอติมของตัวเองต่อไปแบบเงียบๆ ปล่อยให้เพื่อนสนใจมวยคู่เอกเจ็มสกายตบตีกันแทน
ถ้าผมคิดว่าจะรอด บอกเลยว่าผมคิดผิด
หลังจากกินติมกันเสร็จพวกเราก็พากันมาร้านคาราโอเกะ เป็นห้องขนาดกลางแล้วก็เข้าไปนั่งร้องเพลงกันสนุกสนาน ทันใดนั้นเองผมที่นั่งโยกตัวประกอบฉากก็โดนไอ้เอ็มลากไปเลือกเพลง
“มึงเลือกสักเพลงนึงดิวะ มานั่งหายใจทิ้งทำไม นี่ร้านคาราโอเกะนะไม่ใช่จวญผู้ว่า”เอ็มกล่าว
ผมร้องเพลงเสียงหลงมันก็รู้ มันจงใจแกล้งผมผมก็เลยพยามต่อต้านแต่พวกไอ้สกายดันมาผสมโรงด้วย
“เอาเลยนิทาน ตอนนี้มึงเป็นคนเดียวในพวกเรานะเว้ยที่มีแฟนแล้ว เลือกเพลงที่ตอบโจทย์ชีวิตมึงที่สุดได้เล้ย!!”
ในที่สุดผมก็ต่อต้านเพื่อนๆอีก 5คนไม่ไหว ผมพลิกเมนูเพลงไปมาพักใหญ่เพราะไม่รู้ว่าเพลงไหนมันตอบโจทย์ชีวิตผมที่สุด
กระทั่งสายตาผมไปสะดุดเข้ากับเพลงเพลงนึง...
ยังไกล
แค่เห็นชื่อเพลงหน้าพี่กาจน์ก็ลอยมาเลยครับ ตกลงผมเอาเพลงนี้แหละ
“เห้ยๆ ทำไมเลือกเพลงอกหักวะ ไอ้คนอินเลิฟ”เนเน่ถามแบบงงๆ
ผมได้แต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้ทุกคนจึงไม่กล้าซักถามอะไรมากไปกว่านี้ เพราะบรรยากาศมันเริ่มกร่อยไอ้เอ็มเลยพยามทำตัวสนุกชักชวนทุกคนมาร้องเพลงต่อไปด้วยกัน
เพลงที่ผมเลือกอยู่ถัดจากเพลงนี้ไปอีกเกือบสิบเพลงล่ะมั้ง ตอนที่ผมร้องพวกมันต้องนั่งเกร็งกันแหงๆ โฮยยย ผมพลาดซะแล้วที่เลือกร้องยังไกล
ก๊อกๆ
ระหว่างร้องเต้นแรงเต้นกากันอยู่ดีๆก็มีคนประเคาะประตูห้องของเรา ด้วยความที่ห้องมันค่อนข้างมืดพวกเราเลยมองหน้าคนมาเคาะไม่ใช่ ไอ้สกายที่คิดว่าเป็นพนักงานของร้านมาแจ้งหมดเวลาเลยเดินไปประตูด้วยใบหน้ามึนงง
“ขอโทษนะคร้าบ พวกเราจองไว้เหลืออีกชม.นึงนะ...ชะเห้ย พี่กิตต์!!!!!!”ไอ้สกายเพื่อนยากช็อคตาตั้งอยู่หน้าประตู มันปากเหวอแหกปากร้องเรียกชื่อของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเสียงดัง ด้วยความตกใจเพราะมีคนอื่นหันมามองมันเลยปิดตูห้อง โชคดีที่พี่กิตต์ของมันแทรกตัวเข้ามาทัน
“พี่กาจน์!!!!?/พี่กิตต์!!!!?”ไอ้เจ็ท ไอ้เนเน่ ไอ้เต้ย ไอ้เอ็มประสานเสียงเรียกชื่อของผู้มาใหม่ด้วยความตกใจอีกครั้ง
แต่พวกมันก็ต้องตกใจกันเองเพราะเด็กจากต่างมอเรียกคนมาใหม่ด้วยชื่อที่ไม่เหมือนกัน
คราวนี้ง.งูลอยคลุ้งเต็มห้องคาราโอเกะเลยครับ 5สหายเพื่อนผมจ้องหน้ากันไปมาแบบเอ๋อๆ
“พี่กิตต์ไหนของมึง พี่เขาชื่อพี่กาจน์อยู่มอกูเอง”เอ็มกล่าว
“มึงอ่ะบ้า นี่พี่กิตต์ชัดๆ ไม่รู้จักหมอกิตต์มหาลัยกูเหรอ เจ้าชายลับแลไง ออกจะดัง”สกายเถียง
“พวกมึงอ่ะบ้า คนนี้ไงเจ้าชายต้องห้ามที่เคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้”เต้ยเถียง
เป็นการเถียงที่ไม่มีสิ้นสุดอ่ะ แล้วตัวต้นเหตุก็เอาแต่ยืนหัวเราะ เห็นภาพเพื่อนของผมเถียงกันแบบเด๋อๆเป็นเรื่องตลกอยู่สินะ
“อุ๊บ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”นั่นปะไร ปล่อยขำก๊ากใหญ่จนตัวงอเลย ขนาดผมที่อยู่ในอารมณ์เฟลๆยังอดหัวเราะไม่ได้ 5คนที่เถียงกันอยู่ชะงักและหันไปมองหน้าพี่กาจน์อย่างต้องการคำตอบ
“แทนที่จะถามพี่เน๊อะว่าบุกเข้ามาในห้องพวกเราทำไม ดั๊นนนยืนเถียงกันว่าพี่เป็นใครกันแน่ น่ารักสมกับที่เป็นเพื่อนนิทานเลยครับ”พี่กาจน์พูดไปขำไป มีการยกมือขึ้นปาดน้ำตาด้วย
คราวนี้เป้าสายตาคือผมแล้วครับ พวกเอ็มกันพรึ่บมาทางผมจนคอแทบเคล็ด พวกมันคงตกใจที่พี่กาจน์เอ่ยชื่อผมออกมา
ตกลงผมต้องเป็นคนแนะนำตัวให้พี่? ผมส่งสายตาถามแทนคำกล่าว พี่กาจน์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆนั่นทำให้ผมต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
ผมอ้ำอึ้งนานไม่ได้เพราะเพื่อนรอคำตอบอยู่”คนนี้คือพี่กาจน์ เป็นฝาแฝดของพี่กิตต์”
3
2
1
“อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
โชคดีที่ห้องนี้เก็บเสียง ไม่อยากงั้นรปภ.ต้องมาเตะก้นเพื่อนผมออกจากห้างข้อหาส่งเสียงดังแน่นอน ผมนั่งรอให้เพื่อนจากสองมหาลัยรวบรวมสติสักพัก พี่กาจน์ที่พอใจกับรีแอคชั่นของพวกเอ็มเดินมานั่งข้างผมและจกขนมอบกรอบบนโต๊ะกินโดยไม่มีการเอ่ยปากขอกันสักคำ
___________________________
มุกแฝดใช้หากินได้จนจบเรื่อง5555
ก่อนจะโพสต์เรื่องนี้ลงเน็ตเราคิด(ไปเอง)ว่าเราจะเฉลยปมเร็วเกินไปมั้ย
ก่อนได้เวอร์ชั่นนี้ออกมาเกือบจะโดนลากปมยาวออกไปอีกหลายตอนเลย
ดีนะที่ไม่ทำแบบนั้น
ฮั่นน่อววววววววว เกริ่นมาแบบนี้คิดว่าตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ
ใช่ล้าวววววววววว นั่นแหละ นั่นไง นั่นอ่ะ 5555
-
รอๆอีก
-
มันเหมือนหน่วง ๆ ในความสุขเนาะ
-
สนุกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ^_^
-
น่ารักตลอดเลยยยอ่าาาาช้อบบบบบ
-
เพลงหน่วงของ rooom 39 ลอยมาเลย
-
พี่กาจน์ นิทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ในความหวงนิทานของพี่กาจน์
เพราะพี่กาจน์ รู้สึกผิดว่าที่นิทานมีอันตรายมาจากตัวเอง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กลัวใจ
-
จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย ต้อวเตรียมหม้อกับน้ำร้อนมั้ย :ling1:
-
น้องครามเป็นน้องชายพี่ฟ้าแฟนเก่ากาจน์ อย่างนี้น้องนิทานก็ต้องปวดหัวใจแล้วล่ะซิ ครามก็ดั้นจีบนิทานอี๊ก เพราะน้องนิทานรักพี่กาจน์มากกว่าตัวเอง
-
ในความชัดเจนของพี่กาจน์ก็คือความไม่ชัดเจน
:pig4: :pig4:
-
:3123: :pig4: :3123:
-
อยากบอกคนเขียนว่าแค่นี้คสามอยากรู้อยากเห็นของเราก็สั่นริกๆแล้วค่ะ ถ้าปมเยอะกว่านี้ เราคงกดมันไว้ไม่ได้55555 ชอบรีแอคชั่นตกใจของทุกคน อยากมีโมเมนต์นี้นแต่ไม่มีแฝด ฮ่าาาา ตอนนี้แบบจะเศร้าก็ไม่สุดจะสุขก็ไม่ไว้ใจ เฮ้ออออออ วอนพี่กาจชัดเจนกับนิทานสักทีเถอะคะสงสารน้อง สงสารตัวเองด้วย5555 //อินแรง //ยิ้มแห้ง// :ling1: :hao7:
-
มาม่าเมื่อไร่จะมา
ตกลงแฟนเก่าพี่กานเป็นผู้ชาย
-
แอบสงสารนิทาน คือจะสุขก็สุขไม่สุด เหมือนพี่เค้ายังมีอะไรในใจ
-
ดราม่าแน่นวลลลล ยัยเอิญนั่นจิตไม่ธรรมดา รู้เลยว่าป่วย
แต่พี่กาจญ์เอ๋ยยยย ดูแล้วคิดถึงแฟนเก่าอยู่แน่ๆ เลย
เฮ้ออออ นิทานสงสัยมาถูกที่แต่ผิดเวลาแล้วล่ะ
กำลังเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า เมื่อไหร่จะเอะใจ
-
นี่เข้าใจว่าแฟนพี่กาจน์เป็นผู้หญิงนะเนี่ย 555 เอาใจช่วยน้องนิทานจ้า
-
เฉลยไวๆค่าาา อยากรู้แล้ววว 5555555
ชอบความหากินกับมุกแฝด ทำเราเด๋อมาครั้งนึงแล้ว :hao7:
-
:pig4:
-
หือ ครามที่มาจีบนิทานนี่คนเดียวกับครามน้องชายแฟนเก่าพี่กาจน์ใช่ปะ.. ถ้าใช่เทพี่กาจน์แล้วเชียร์ นิทานxคราม ดีกว่า เบื่อความอ่อยแบบหมาหยอกไก่ของพี่กาจน์ มันแลดูไม่จริงจัง ไม่รักนิทานจริง สงสารก็แต่นิทานที่ดันรักพี่กาจน์เข้าจริงจังแล้วนี่สิ เห้อ
-
ขอแก้ใขคำนิดนึงเนอะ
อัทธยาศัย = อัธยาศัย
มัธทยม = มัธยม
ทั้งสองคำไม่ต้องมี ท ทหารนะจ๊ะ
-
พี่ฟ้าต้องชอบพี่กาจแหงๆ แต่พี่กาจไปชอบคนอื่น(แฟนพี่กาจ)
ทำให้พี่ฟ้าเสียใจแล้วอาจ....... ครามที่เป็นน้องชายเลยจะมาแก้แค้น
แห่ะๆ จินตนาการหนักมากอ่ะคนอ่าน
-
มันคงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุขใช่ป่ะนิทาน ร้องเพลงหน่วงเหมาะกว่านะ
-
เราไว้ใจคนเขียนได้มากแค่ไหน
ฮือออ ไม่ใช่กำลังรอน้ำเดือดต้มมาม่าน้า
หน๊วงหน่วง ไปไม่สุดสักทาง
-
เอ้าาา คิดว่าแฟนเก่าพี่กาจน์เป็นผญ 555555555
สรุปพี่กาจน์คิดยังไงกับนิทานอะ กลัวใจมาก สงสารนิทานสุด
-
ครามคือสีคราม น้องของสีฟ้า ถูกมะ
เข้ามาตีสนิทกับนิทานเพื่อแก้แค้น
หรือเอาคืนแทนพี่ที่โดนฆ่าป่ะ :ling3:
-
:pig4:
-
นิทานก็ออกจะเครียด
พี่กาจน์ ก็นะจะชิลไปมั้ยยยยยยย น้องนิทานเครียดแล้วนะคะะะะะะะ
ปลอบน้องโหน่ยยยยยยยยยยยยยย กดเลยๆๆ :laugh:
-
ตอนต่อไปมาด่วน!!!!
-
มุกแฝดใช้ได้เรื่อยๆจนจบเรื่องจริงค่ะ 5555
-
เริ่มเคลื่อนไหวกันละ ตัวละครเพิ่ม เรื่องจะเพิ่มใช่ป่าว กลัวจริงๆ :ling3:
:3123: :pig4: :3123:
-
แววดราม่ากรุ่นมากเว่อร์ :ling3: :ling3: :ling3:
-
รอต่อปายยยยย :hao7: :hao7:
-
ชื่อเรื่องน่ารักนะแต่เนื้อเรื่องดูท่าจะดราม่าาาาา :hao5:
-
โอ้ย ไม่อยากจะคาดเดาต่างๆนาๆ ความคิดมันไหลไปหลายทางเหลือเกิน วอนไรท์มาอัพเร็วๆ ฮื้อออออ
-
สำหรับเราเรื่องนี้อ่านสนุก เพราะได้เดาอยู่ตลอดว่าใครทำอะไร และลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ดำเนินเรื่องกระชับ ตื่นเต้นตกใจมากกกกกกกกตอนที่พี่กาจน์เผยตัวจริง แต่มีอยู่ตอนนึงที่เราว่าคลายปมโจ่งแจ้งไป คือ ตอนที่นิทานฟันธงโช้ะลงไปเลยว่า น้องสาวคือคนที่ฆ่าแฟนกาจน์ ตอนแรกเรายังมีฉุกคิด แบบว่า เห้ย ใช่เหรอวะ มีลังเลนิดๆในใจ แต่ไรท์ก็ซ้ำลงมาอีก ว่าน้องสาวนี่แหละที่เป็นคนทำ ตอนนี้อยู่สถานพินิจ จุดนี้เราว่ามันน่าจะดีกว่านี้ถ้าส่วนนี้ยังไม่ได้ถูกเปิดเผยออกมาอย่างชัดเจนขนาดนี้ มันอาจจะดีว่าถ้ามีตัวละครซักคนที่สนิทกับครอบครัวพี่กาจน์แล้วก็สนิทกับนิทานมาพูดให้ฟังว่า เออ นี่นะ วันนั้นกาจน์กลับบ้านแล้วไปเจอจดหมายที่เขียนว่าน้องสาวกำลังจะออกจากสถานพินิจ บอกกลายๆ เหมือนเป็นhint เราว่ามันจะลุ้นกว่านี้อ่ะ ได้สงสัยว่า เห้ย ทำไมน้องสาวเข้าสถานพินิจ? ได้เดาว่าหรือจะเป็นน้องสาวที่เป็นคนฆ่า? เอ้ะ หรือไม่ใช่? พอเอาไปเม้ากับคนอ่านคนอื่นๆ มันก็ทำให้เราสนุกไปกับการตามลุ้นว่าความจริงมันจะเป็นยังไง อะไรแบบนี้ แล้วพอตอนที่นิทานเชื่อเอาเองเลยว่ากาจน์เห็นว่าตัวเองเป็นตัวแทนของน้องสาวเนี่ย ส่วนตัวเรายังงงๆ อยู่ เพราะเรานึกภาพไม่ออกว่า จะมีใครด้วยเหรอ ที่เอาคนที่ตัวเองตามจีบตามหยอด มาแทนคนๆ นึงที่แม้แต่แค่ได้ยินชื่อ หรือพูดถึงคนๆ นั้นแล้วเขาก็ทำท่าทางเย็นชาให้เห็นทันที ตรงส่วนนี้นิทานอาจจะเข้าใจผิดไปเอง เพราะคนที่กาจน์หมายถึง ว่าจมูกตาเหมือนนิทานอาจจะเป็นแม่จริงๆที่ตายไปแล้ว ไม่ใช่เเม่คนปัจจุบันที่หน้าเหมือนเอิญ แต่เราก็อดเชื่อไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้นิทานเดาอะไรมาก็ถูกหมด เราเลยรู้สึกขัดแย้งนิดๆ และไม่อินกับตอนที่นิทานถามพี่กาจน์ว่าตัวเองได้เป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า
โดยรวมคือแต่งมาได้ดีแล้วนะ มันกระชับดี พอจะเดาได้ลางๆ แล้วว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องสาวถึงฆ่าแฟนพี่ชาย ยังอยากอ่านต่อ และยังเดาอยู่ว่าใครคือคนที่คล้องโซ่ขังนิทานไว้ในห้องเก็บของ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยมีคนเดียว คือ เอิญ ซึ่งยังไม่ออกจากสถานพินิจ หรือคนทำจะเป็นคราม? เพราะเพิ่งโผล่มา แถมเป็นน้องชายของแฟนกาจน์ด้วย นางอาจจะมาแก้แค้น (แต่อนาจพี่กาจน์จังเลย จำชื่อน้องชายของแฟนตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่เค้าเคยเล่าให้ฟัง 555 แต่เอาเถอะ ตอนนั้นคงยังไม่ใส่ใจ เพราะยังไม่ได้ชอบกัน555)
ส่วนตัวชื่นชอบนิทานเป็นพิเศษ นางดูเป็นคนหัวอ่อนนะ ใครขอให้ทำอะไรที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงนางก็ทำให้ แต่ความคิด การกระทำบางอย่างของนิทานเราว่ามั่นคงกับตัวเองมากเลย และยังเป็นตัวแทนของเหล่าชาวเผือกหน้าจอที่ดี ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปนะคะหนู555 ส่วนพี่กาจน์ เราว่านางคงเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องแล้วมั้ง ถ้าไม่มีดราม่าอื่นมาต่ออ่ะนะ555
ยังไงก็ตามนี่เป็นแค่ความคิดเห็นเรา และเพราะเราอินมาก เราจึงอยากอ่านต่อ 555 ไรท์สู้ๆนะคะ มาอัพต่อเร็วๆ อยากอ่าน5555
-
ชอบมุกแฝด 555555555
-
:katai2-1:
-
ฮือออออออ ดราม่ามาลางๆเลย จะสุขแต่ก็ไม่สุดอะ พี่กาจน์ทุกวันนี้ทำไมอยู่กับนิทานเหมือนไม่ได้คิดในแง่คนรักคนชอบกันเลยอะ TT เหมือนเป็นห่วงนิทานเพราะแค่ว่าอาจจะโดนทำร้ายเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ แล้วนี่ครามมาอีก พี่กาจน์อย่าทำร้ายนิทานน้าาาาาาา
-
หน่วงงงง :ling1:
-
มาลิสต์สิ่งที่หนูนิทานทำให้พี่กาจน์สักหน่อย...
-ไปหาถึงม.เพราะพี่แกไม่ยอมกลับบ้าน(ยังไม่สนิทกันแต่ก็เป็นห่วง)
-พี่เฟลเรื่องแม่จะกลับมาน้องก็ปลอบโอ๋เสนอไอเดียทำขนม
-โดนขังในตึก รู้ทั้งรู้ว่าจะมีภัยถ้ายังอยู่ใกล้พี่ แต่พอพี่ขอให้ไปอยู่ด้วยก็ยอมเพื่อความสบายใจของพี่...
-ฟังเรื่องของพี่จากปากคนอื่นตลอด แต่ก็ยังเชื่อใจพี่เสมอๆ
-ให้เขาขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีกว่ารักเขา 555+
------------------------------------------------------
ตอนที่21
“เดี๋ยว ช้าก่อน ช้าก่อน เดี๋ยวนะ”ไอ้สกายพูดเหมือคนติดอ่าง”กูต้องตกใจประเด็นไหนดี เดี๋ยวๆ ขอตั้งสติแพร๊พ พี่กิตต์เนี่ยนะมีแฝด ทำไมไม่มีใครในมหาลัยรู้เลยวะ แล้วเด็กหลังเขาอย่างนิทานเนี่ยนะรู้ แถมยังรู้จักกับฝาแฝดของพี่กิตต์ด้วย ได้ไงวะ เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ อย่าบอกนะว่าที่เขาลือกันว่าพี่กิตต์เป็นไบโพล่าเพราะเจอพี่กาจน์น่ะ!???”
สกายเป็นคนหัวไวพอสมควร ผมเอ่ยชมมันในใจ
แต่ในห้องนี้ไม่มีใครฉลาดเท่าไอ้เอ็มแล้วล่ะครับ เพื่อนสนิทส่งสายตาทิ่มแทงมายังผม สายตาของมันแสดงออกว่ามันมั่นใจข้อสันนิษฐานในใจของมันมาก
คนนี้ใช่มั้ยที่มึงเอามาปรึกษากับกู ผมอ่านปากของมันได้แบบนั้นแต่ผมไม่กล้าพยักหน้าเพราะกลัวว่าพี่กาจน์ที่นั่งอยู่ข้างๆจะอ่านปากเอ็มออกเหมือนกัน
“ฮ่ะๆๆ ไอ้กิตต์กลายเป็นพวกสองบุคลลิคไปเลยเหรอ ฮ่ะๆๆๆๆ มันไม่เคยเล่าให้พี่ฟังเลย นิทานก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”พี่กาจน์ผู้เข้ากับคนง่ายเอ่ยถามสกายอย่างเป็นมิตร เพื่อนๆทุกคนที่ดีดตัวลุกเพราะความตื่นเต้นเริ่มหาที่นั่งของตัวเองเจอแล้วแต่ทุกคนก็ยังให้ความสนใจกับพี่กาจน์มากกว่าเพลงอยู่ดี
“ตอนแรกผมโดนหาว่าเป็นมือที่สามระหว่างพี่กิตต์กับพี่เฟิร์นพวกอัทมันเลยปล่อยข่าวอื่นเพื่อกลบกระแส”คำตอบของผมทำให้พี่กาจน์หัวเราะชอบใจอีกครั้ง
“มันเลยกลายเป็นบ้าเพราะเดี๋ยวก็เดินยิ้มมาหานิทานเดี๋ยวก็เดินหน้าตายหนีนิทานสินะ ฮ่ะๆ ตลกว่ะ เจอกันคราวหน้าต้องล้อหน่อยแล้ว”ปกติฝาแฝดที่โตมาด้วยสภาะแวดล้อมเดียวกันนี่มีนิสัยต่างกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ ผมนึกสงสารพี่กิตต์ในใจ
“แล้วพี่มาทำอะไรในนี้เหรอครับ”ในที่สุดก็มีคนถามคำถามที่ควรจะถาม ไอ้เต้ยเกาหัวแกร่กๆเพราะเจ้าชายต้องห้ามที่มันรู้จักเป็นคนอัธยาศัยดีแต่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร
“พี่เดินรอนิทานจนเมื่อยแล้วเลยตัดสินใจมานั่งรอในนี้แทน ได้มั้ยครับ ”ขอกันเสียงหวานขนาดนี้พี่กระชากความแมนออกจากร่างเพื่อนผมเลยเถอะ ไอ้เต้ยที่โดนรอยยิ้มพิมพ์ใจพิฆาตเข้าให้แอบหูแดงระเรื่อ มันก้มหน้าพยักหงึกๆแบบเขินๆ
“ขอบคุณครับ”พี่กาจน์กล่าว
“ทำไมพี่ต้องรอนิทานด้วยล่ะครับ”
จึก คำถามแทงใจดำข้อนี้มาจากเอ็มเพื่อนรัก เพราะเมื่อกี้ผมไม่ยอมตอบมันว่าพี่กาจน์ใช่คนที่ผมยกมาปรึกษากับมันรึป่าวมันเลยถามจากพี่กาจน์เอาเลย ร้ายกาจจจจจ ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจจจจจจ ดูรอยยิ้มของมันสิครับ
ผมลุ้นคำตอบของพี่กาจน์จนแทบลืมหายใจ และพอพี่เขาตอบผมก็ลืมหายใจไปจริงๆ
“ก็พี่ต้องรอรับนิทานกลับด้วยกันไงครับ จะให้พี่มาส่งเขาแล้วกลับไปรอที่ห้อง รอให้นิทานเลิกแล้วค่อยออกมาใหม่ก็ดูจะใจร้ายกับพี่ไปหน่อยนะ”
อึ้งแดกกันทั้งวง
เจอเจ้าชายต้องห้ามให้สัมภาษณ์ด้วยรอยยิ้มแบบไม่สะทกสะท้านเข้าหน่อยถึงกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอกันสักคน
ผมแทบจะแทรกตัวเองลงกับพนักโซฟาเพราะการตอบคำถามของพี่กาจน์เมื่อครู่มันสื่อชัดเจนมากๆว่าผมกับพี่เขามีความสัมพันธ์ที่พิเศษ โชคดีที่พวกเพื่อนๆยังมีความเกรงใจเหลือบ้าง พวกมันหันมายิ้มให้ผมแบบล้อๆ บางคนก็ชูนิ้วโป้งให้แสดงว่าเยี่ยมมาก! ก่อนต่างคนจะหันกลับไปสนใจจอคาราโอเกะต่อ
“โกรธเหรอ”ตัวต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งปวงก้มหน้ากระซิบถามข้างหูเล่นเอาผมรู้สึกจั๊กจี๋จนต้องร่นคอหนี
“ป่าวนี่”
“งอนอยู่เห็นๆ”
ผมรู้ตัวว่าตัวเองกำลังแสดงสีหน้าแบบไหนแต่พอพี่เขาทักผมจึงเริ่มพิจารณาความรู้สึกตอนนี้ ตอนที่พี่เขาแสดงออกว่าผมเป็นคนพิเศษผมรู้สึกดีใจมากครับ แต่ในวินาทีต่อมาผมก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะตระหนักได้ว่าตัวตนของผมมีค่าแค่ตัวแทนของความทรงจำอันเลวร้าย
ผมเป็นแค่คนหน้าเหมือนน้องสาวของเขา
ผมเป็นแค่คนที่โดนแฟนคลับของเขาแกล้งเหมือนแฟนเก่าของเขา
ตัวตนของผมมันซ้อนทับกับภาพอะไรในอดีตของพี่กาจน์บ้างผมไม่รู้เลย และเพราะไม่รู้หัวใจเลยเจ็บปวด
“ผมไม่ได้โกรธหรืองอน...ผมแค่น้อยใจ”คำตอบของผมสร้างความประหลาดใจแก่คนฟัง พี่กาจน์ที่นั่งอยู่ติดกันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน เขาตั้งใจจะถามอะไรบางอย่างแต่โชคดีที่พวกสกายเรียกผมซะก่อน
“นิทาน จะถึงเพลงที่มึงเลือกแล้วนะ อ่ะไมค์”
ชิบล่ะ
ผมรับไมค์มาจากเพื่อนๆ ในใจนึกหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง ผมกลัวว่าพอพี่กาจน์ฟังเพลงที่ผมเลือกพี่เขาจะรู้ความในใจของผม ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมคิดยังไงกับเขา ผมกลัวไปหมด
ผมกลัว...
ดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้นมาแล้ว พี่กาจน์หันไปมองหน้าจอที่แสดงเอ็มวีสลับกับใบหน้าด้านข้างของผมไปมา ผมรู้สึกเกร็งจนอ้าปากไม่ขึ้น เพื่อนๆที่เห็นว่าผมมัวแต่อึกอักไม่ยอมร้องเสียทีจึงแย่งไมค์กลับไป
ไอ้เจ็ทกับไอ้เนเน่กอดคอกันร้องเพลงรักอกหักที่ผมเป็นคนเลือก ในขณะที่ผมได้แต่ก้มหน้ามองตักตัวเอง กำมือทั้งสองข้างที่เริ่มเย็นเฉียบเอาไว้แน่น ไม่กล้าเงยหน้ามองใครในห้องเลยไม่รู้ว่าคนข้างๆกำลังนั่งฟังเพลงด้วยสีหน้าแบบไหน
พยายามทุ่มเทเพื่อเป็นคนที่ใช่ พยายามเท่าไร แต่มันก็ไม่พอ...
ต่อให้รักแทบเป็นแทบตาย เจ็บช้ำทุรนทุราย
สุดท้ายเป็นฉันที่สุดเหงา เขาคือคนที่เธอรอ
เธอให้เค้าหมดทั้งใจ ไม่เหลือ ไม่มีให้ใคร
และแม้ฉันใกล้สักแค่ไหนก็ยังไกลหัวใจของเธอ
ผมคือคนที่นั่งอยู่ข้างกายเขา คือคนที่ได้ใกล้ชิดและอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเขา คือคนที่เขาใช้มอง...มองมาที่ผมและมองข้ามไปในอดีตที่ไกลสุดไกล ภาพที่สะท้อนในดวงตาของเขาไม่ใช่ผม แม้ว่าเขาจะมองมาที่ผมสักกี่ครั้ง แต่ว่า...
แต่ว่า
แต่ว่าผมจะมาร้องไห้ในที่แบบนี้ไม่ได้
เนื่องจากผมก้มหน้าอยู่เพื่อนๆที่โฟกัสอยู่ที่หน้าจอจึงไม่ทันสังเกตหยาดน้ำใสๆที่พรั่งพรูลงมาที่ตัก มันร่วงหล่นจากหางตาและตกกระทบหลังมือของผม แน่นอนว่าคนที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุดอย่างพี่กาจน์ต้องมองเห็นผม
แต่ว่าเขาคือคนที่ผมไม่อยากให้เห็นที่สุด
“ขอโทษนะครับ พอดีพี่นึกได้ว่ามีธุระ พี่ขอพานิทานกลับก่อนนะครับ”พี่กาจน์กล่าวลาเพื่อนผมและจูงมอผมที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาออกจากห้องไป
ไม่มีใครห้ามหรือถามอะไรสักคำ
พวกมันต้องเห็นน้ำตาของผมแล้วแน่ๆ
นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน นอกจากจะมองหน้าพี่กาจน์ไม่ติดแล้วผมยังต้องมองหน้าเพื่อนไม่ติดอีกเหรอ ผมควรจะทำยังไงดี พี่กาจน์ต้องรู้ความในใจของผมแล้วแน่เลย ถ้าผมขอโทษเขาจะยอมให้ผมอยู่กับเขาต่อไปมั้ย
“จองห้องเล็กชม.นึงครับ ครับ นี่ครับ...”
“!?”เพราะมัวแต่คิดมากเลยไม่รู้ตัวเลยว่าโดนพี่กาจน์โดนพามาที่เคาเตอร์หน้าร้านคาราโอเกะ พนักงานต้อนรับรับเงินของพี่เขาก่อนจะพาพวกเรามายังห้องสำหรับสองคนที่ด้านในสุด
ผมอยากจะถามว่าพี่เขาพาผมเข้ามานั่งในนี้ทำไม ผมคิดว่าเขาจะพาผมกลับคอนโดเสียอีก
ผมเริ่มใจคอไม่ได้เมื่อพี่กาจน์เอาแต่จ้องตาผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมกลัวความคิดของเขาตอนนี้มาก
“ทำไมถึงเลือกเพลงนั้นล่ะครับ”
“ก็แค่...คิดว่ามันเพราะดี”ผมตอบเลี่ยงๆ
“เพราะจนน้ำตาไหลเลย?”
“...”ผมไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้เลยได้แต่ก้มหน้าเศร้าๆ
ไม่รู้ว่าด้วยความสงสารหรืออะไรพี่กาจน์ถึงเรียกผมไปกอด ผมยอมอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย พวกเรานั่งกอดกันนิ่งๆในห้องสำหรับร้องเพลงแต่ไม่มีใครเปิดเพลงร้อง แม้ว่าตรงประตูจะมีช่องกระจกให้คนข้างนอกมองลอดเข้ามาได้แต่ผมก็ไม่กลัวว่าจะมีคนมองเห็นพวกเรา ไม่กลัวเลย แค่พี่เขาลูบหัวผมแบบนี้ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
ยังกับมีเวทมนต์เลยแฮะ
“คิดมากเรื่องแฟนเก่าของพี่อยู่ใช่มั้ย”เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมากๆนั่นทำให้ผมรู้ว่าเขาพยามปลอบผมอยู่
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“ขอโทษนะครับที่พี่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย นิทานต้องไปฟังจากปากของคนอื่น”
“ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าพี่ไม่อยากพูดถึงมัน”
“แต่มันทำให้นิทานเข้าใจเรื่องราวผิด เพราะฉะนั้นวันนี้พี่จะเล่าให้นิทานฟังเองครับ”
เข้าใจผิดเหรอ เข้าใจอะไรผิด?
ผมผละตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แม้ใจจะนึกเสียดายโอกาสดีๆอยู่ก็เถอะแต่ ณ เวลานี้ผมอยากรู้มากกว่าว่าพี่กาจน์ต้องการจะ
สื่ออะไร
“พี่กับแฟนเก่าของพี่...พวกเราไม่เคยรักกันครับ”
“!?”
“เพราะฉะนั้นนิทานไม่ใช่ตัวแทนของใคร โอเค พี่ยอมรับว่าตอนแรกที่เข้าหาเราเพราะเราหน้าเหมือนน้องสาวของพี่ พี่คิดว่าถ้าอยู่ต่อหน้านิทานพี่จะให้อภัยเอิญได้ในสักวัน แต่นั่นมันก็ผ่านมานานแล้ว พี่ไม่ได้อยู่กับนิทานทุกวันนี้เพราะเห็นนิทานเป็นเอิญ ยิ่งพี่ฟ้า นิทานยิ่งไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เลย คนละความรู้สึกกันเลยครับ”
“หมาย...ความว่า...ยังไง?”
-------------------------------------------
จบตอนแบบนี้ชอบมั้ย ชอบมั้ย 55555555
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มากๆเลยนะค้าาาาา คนอ่านน่ารักที่สุด >3<
ปล.ตอนนี้เรามาเพื่อคืนความสุขให้ผู้อ่าน คืนพี่กาจน์สู่สังคมค่ะ 555
-
อ๋อ...ต้นตอนที่แล้วใช่ปะ ที่ว่าคบกันเพราะเกม โหย แบบนี้โคตรสงสารพี่ฟ้าเลยต้องมาตายเพราะคบกะพี่กาจน์ตามเกม ว่าแต่แบบนี้มีสิทธิ์ว่าถ้าครามที่จีบนิทานเป็นครามเดียวกะน้องพี่ฟ้าอาจเข้าหานิทานเพราะประสงค์ร้ายสิ ไม่เอานะ อย่าให้ครามร้ายเลย เราตกหลุมรักคาแรคเตอร์ครามอะ ฮือ
-
ทำไมตัดจบแบบเน่~~~~~~ :katai1: :katai1:
-
น้องนิทานน่ารักพี่กาจน์ถ้าทน้องเสียใจโดนแน่บอกเลย.
-
ถามว่าจบแบบนี้ ชอบไหม
ยืมคำตอบของนิทานหน่อยนะคะ
“หมาย...ความว่า...ยังไง?”
o17
ดีใจที่พี่กาจน์ไม่ได้เห็นเป็นตัวแทนแฟนเก่า ทำเอานิทานเข้าใจผิดหมดเลยย :hao4:
-
ขาดใจเลยยยยย ตัดกันแบบนี้ได้ไงงงงงง ฮื่อๆๆๆๆ ถึงพจะเดาได้ล่ะว่าจะยังไงต่อ แต่ก็กลัวคำตอบอยู่ดี มาต่อเร็วๆนะ
-
ชื่นใจ~~~
-
เอ้าพี่กาจน์ :z6:
-
โถ นิทานน้อย น้อยใจจนร้องไห้เลยดูสิ
-
ไถๆมาๆ จบ แงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่กาจน์ รีบๆบอกนิทานน่ะถูกต้อง
เพราะกำลังคิดเองเออเอง เข้าใจผิดไปใหญ่โต
แต่ผิดคาดที่ว่าพี่กาจน์กับแฟนเก่า ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ
งั้นฟ้าก็มาตายเพราะเอิญ แบบเอิญคิดว่าเป็นแฟนพี่กาจน์จริงๆ
เอิญ จิตแน่ๆ หลงรักพี่กาจน์
สวนหนึ่งเพราะพี่กาจน์ดูแลเอาใจเอิญ
เพราะอยากให้คุ้นชินกันแท้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
อ้าวคดีพลิก รอพี่กาจน์มาเฉลย
-
ค้างเติ่งเลยจ้าาา
-
รอพี่กาจนเล่าด้วยคนนนนนนนนน
-
จบแบบนี้ ลากหนูไปตบเลยค่าาาาา
-
คืนพี่กาจน์สู่สังคม ชอบประโยคนี้จริงๆ5555 :hao7:
-
ห๊ะ!!!! :a5: :a5: :a5:
-
ที่บอกว่าเป็นแฟนเก่าเพราะเคยคบกันตอนที่เล่นเกมถูกมะ แต่จริวๆคือไม่ได้คิดอะไร แต่ยัยน้องสาวดันไปคิดว่าเค้าเป็นแฟนพี่กาจน์จริงๆเลยทำเค้าตายสินะ
ชอบความที่คนแต่งใส่รายละเอียดเฉลยไว้ในเรื่องอยู่แล้วแต่เราเดาไม่ถูกเพราะโง่ ฮือ5555555555 เอ๊ะหรือจะคดีพลิกไปมากกว่านี้นะ
แต่ตอนนี้สบายใจบะที่เห็นพี่กาจน์ดูจริงจังกับนิทาน เครียดมานาน คนอ่านอินมากคิดว่าพี่กาจน์มาจีบตัวเอง555555555
-
:hao7:
:3123: :pig4: :3123:
-
ตอน ต่อ ไป อือออออออออ
-
ตัดจบแบบนี้ เหมือนกำลังดูหนังมันส์แล้วไฟดับ ฟรึ่บ!!! ตัดอารมณ์แรงมากกกกก
สรุปคือพี่กาจน์เอาไง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ต้องอารมณ์แบบพี่กาจน์แกล้งเป็นแฟนกับพี่ฟ้าละเอิญเข้าใจว่าคบจริงๆเลยฆ่าพี่กาจน์เลยรู้สึกผิดแน่ๆ หูยๆๆๆๆ
-
งง ในงง
-
:pig4:
-
อ้าวๆ
-
ทำไมทำอย่างนี้ มันค้างนะยูววว
-
นี่มัน ค่า ชม นิยาย ตอนนี้หมดใช่มั้ยยยย ทำไมจบไวจุง
-
แฟนที่คบกันแต่ไม่ได้รัก? ใช่คนที่ชื่อฟ้าป่าว ที่เล่นเกมกันแล้วถูกสั่งให้คบกันอ่ะ แสดงว่าตายในระหว่างเกมนั้น ซึ่งอีโรคจิตเอิญนึกว่าคบกันจริงๆเลยฆ่าฟ้า น่าสงสารฟ้านะถ้าต้องมาตายโดยที่ไม่รู้เรื่อง อีโรคจิตนี่ก็นะเห็นอ่อยพี่กาจน์หลายรอบล่ะ คงอยากโดนจนxีสั่นระริก ถึงได้ตามทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้พี่กาจน์
-
ถ้าถามว่าจบแบบนี้ชอบไหม....ไม่ชอบ
แต่ก็รู้สึกว่า นิทานที่เงียบๆ ร่าเริง จะคิดมากเป็นนางเอกกินน้ำส้มเหลือเกิน เกิดมาเป็นนายเอกก็ต้องกล้าๆหน่อย
ถามไปเลยดิ....ไม่ชอบก็จบ...แต่อ่านตอนนี้ก็น่าจะชอบอยู่แล้ว แต่พระเอกมันก็พระเอ๊ก พระเอก ดิบเกิน ขอบเขาก็บอกเขาให้เคลีย มันจะโอเคกว่านี้ :ruready
-
อะไรยังไง อ้ากกกก
-
:z6: :z6:
-
เค้าค้างมากเลยยย
รออยู่นะคะ สู้ๆๆ
-
เบาใจไปเรื่องหนึ่ง
ที่พี่การ์นไม่ได้รักแฟนเก่า555
-
:pig4: :pig4:
-
นิทานร้องเพลงยังไกลใช่ไหม งั้นพี่ขอร้องเพลง อ้าวเฮ้ยย ไม่เหมือนที่เดากันไว้นี่นาาาา 555 คือพี่กาจน์ควรเล่า ควรเคลียร์ให้น้องฟังนานแล้วค่ะ เราจะยกตำแหน่งพระเอกคืนตอนนี้ก็ได้555 ช่วยรีบบอกน้องด้วยไม่อยากให้นิทานเสียใจนาน และเราอยากรู้ค่ะอิอิ :hao7:
-
อ้าว ดังมาก555555 ฮืออออ พี่กาจน์กลับมาก๊อนนนนนนน
-
เดี๋ยวค่ะเดี๊ยวววว อะไรยังไงคะ จบได้ค้างสุดๆ โอ๊ยย จะรอถึงตอนต่อไปได้อย่างไร ฮืออออ :katai1:
-
อ้าว งงเด้ ๆๆ เพลงจิ้งโจ้มาเลย 55555
ค้างจุงเบยยยย
-
อ้าววววววววว ดังๆและยาวๆ
แล้วก็ตามด้วย อ๋อออออออออ
-
ค้างไปอีกกกกก :mew2:
-
โอ๊ยยยยย ค้างง
-
:pig4:
-
ค้างงงงงงงงง
-
o13 o13 o13
-
ตอน Just close your eyes, the sun is going down
ทีแรกผมคิดว่าเรื่องที่ผมกับพี่ฟ้าต้องคบกันตั้ง7วันจะเป็นเรื่องเฉพาะกลุ่มที่เล่นเกมส์กันแต่หลังจากกลับมาเรียนตามปกติได้เพียงวันเดียวข่าวลือก็แพร่กระจายออกไป ไม่ใช่แค่ในคณะแต่มันลามไปถึงคณะอื่นด้วย
“โฮกกกกกก พระเจ้าใจร้ายกับพี่มากอ่ะ เนี่ย รู้มั้ยว่าเมื่อเช้าตอนพี่เข้ามอมาพี่ต้องเจอกับอะไร มีคนเดินเข้ามาขัดขาพี่! พระเจ้า พลังของแฟนคลับช่างน่ากลัว...”ตอนเที่ยงพี่ฟ้ามารอผมที่หน้าคณะและลากผมไปกินข้าวเวฟในสวนหย่อมอันเงียบสงบ
ผมยกยิ้มแห้งๆไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายแบบนี้เหมือนกัน
“งั้นเราก็ไม่ต้องมาเจอกัน ปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปเอง พอถึงเวลาก็แค่มาบอกลากัน...ดีมั้ยครับ”ผมเสนอ
พี่เขาพยักหน้าเห็นด้วย
“ดีๆ ถึงมันจะเหลืออีกแค่สองสามวันแต่พี่ก็อึกอัดจนอกแทบแตกตายแล้วอ่ะ ทุกสายตามองพี่จนพี่กดดันไปหมด นี่เราต้องใช้ชีวิตแบบนี้มานานยังเนี่ย”พี่ฟ้ายกมือขยี้หัวจนยุ่งแต่มันก็ยุ่งไม่เท่าหน้าตายู่ยี่ของเขาตอนนี้หรอก
“หล่อมาตั้งแต่เกิดจนชินแล้วล่ะครับ ฮ่ะๆๆ”พี่เขาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
“แล้วเราจะเลิกกันแบบเป็นทางการตอนไหนดีอ่ะ”
“วันเสาร์นี้ตอนพระอาทิตย์ตกดินดีมั้ยครับ”ผมเสนอ
“โรแมนติกไปอี๊ก”
“ก็เราคบกันตอนพระอาทิตย์ตกดิน ถ้านับตามเวลาเป๊ะๆก็ต้องเลิกกันตอนพระอาทิตย์ตกดินพอดีสิครับ ฮ่าๆๆ”ผมจงใจทำให้มันโรแมนติกจริงๆนั่นแหละ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาจะจีบพี่เขาหรอกนะ
ถึงพี่ฟ้าจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาน่ารักแค่ไหนแต่นิสัยของอีกฝ่ายก็แมนเกินหน้าตาไปมาก ผมไม่แบ่งเพศก็จริงแต่ผมชอบคนเรียบร้อยกว่านี้ ที่ผมเลือกบอกลาพี่เขาในบรรยากาศโรแมนติกแบบนั้นก็เพราะผมคิดว่ามันเป็นความทรงจำดีๆครับ
ถึงจะเป็นแค่เกมส์แต่เขาก็เป็นแฟนคนแรกของผม ผมไม่อยากบอกเลิกแบบส่งๆ
นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดและฝังใจผมไปจนวันตาย...
เช้าวันเสาร์อยู่ดีๆเอิญก็มาหาผมที่หอ เธอบอกว่าสนใจอยากเอนทรานซ์เข้าคณะเดียวกับผมเลยขอให้ผมเดินพาทัวร์รอบๆคณะสักหน่อย
ผมที่ไม่ได้คิดอะไรก็ตอบตกลงและพาเธอมาที่คณะ
เนื่องจากวันนี้ไม่มีเรียนคนที่คณะเลยน้อย ผมเห็นรุ่นพี่บางคนนัดรวมกลุ่มกันทำงานอยู่ในห้องสตู บางคนก็เล่นบาสอยู่ในสนาม ผมนึกนับถือความบ้าของพวกพี่เขาในใจเพราะอากาศตอนบ่ายมันร้อนมาก ขนาดผมพาน้องเดินดูรอบๆตั้งนานยังเหงื่อแตก พอคล้อยบ่ายแก่ผมยังเห็นพวกพี่เขายังเล่นกันอยู่
ชะอ้าว ในสนามไม่ได้มีแค่รุ่นพี่ แต่มีไอ้เจอยู่ด้วยนี่หว่า
“เห้ย ไอ้เจ!”ผมเดินนำเอิญเข้าไปข้างสนาม เดินเข้าไปทักทายเพื่อนสนิทที่ยืนหอบแฮ่กๆ
มันเดินกระหย่องๆเข้ามาใกล้ก่อนมองเอิญด้วยสายตาสงสัย ผมจึงแนะนำเอิญให้มันรู้จัก
“นี่น้องกู ชื่อเอิญ เอิญนี่เพื่อนพี่ ชื่อเจครับ”คำแรกพูดกับเพื่อนก็จะหยาบคายหน่อยๆส่วนคำที่ใช้กับน้องสาวนั้นแสนสุภาพจนเพื่อนสนิทถึงกับเบ้ปากหมั่นไส้
“ว่าแต่มึงเปรี้ยวมาเล่นอะไรกับพี่ปี2คนเดียววะ”ผมมองเลยไปเห็นว่าในสนามส่วนใหญ่เป็นปี2
“ก็พวกพี่นนท์อ่ะดิแกล้งกู บอกว่าถ้าจะจีบมีตองต้องเอาชนะพวกพี่เขาให้ได้ ไอ้ห่า เล่นมาตั้งแต่เที่ยงกูยังไม่ชนะเลยเนี่ย”เท่าที่ผมมองผ่านๆพวกเขาเล่นกันแบบ 3on3ครับ ไอ้เจต้องจับทีมกับพี่ปี2อีก2คนซึ่งไม่ค่อยตามลูกเท่าไหร่ คิดว่าจงใจแกล้วล้มมวยให้มันแพ้
ผมหัวเราะแห้งๆก่อนเสนอตัว”ให้กูช่วยป่ะ... พี่ๆ!! ผมขอเปลี่ยนตัวๆๆ”ไม่รอให้ใครอนุญาตผมก็เดินเข้าไปในสนามแต่ติดที่น้องสาวคนดีรั้งชายเสื้อเอาไว้ก่อน
“พี่ยังพาเดินไม่ครบเลย...”
“เห ก็ครบแล้วนี่ครับ อ้อ เหลือตึกอิฐนั่นเอง เอิญไม่ต้องสนใจหรอก ตึกนั้นไม่มีอะไรพิเศษ คล้ายๆตึกเก็บของนั่นแหละ มาดูพี่เล่นบาสดีกว่าครับ สนุกกว่าเยอะเลย”
“เอิญอยากดูตึกนั้น”วันนี้น้องของผมมาแปลก ปกติเธอชอบดูผมเล่นบาสจะตาย ขณะที่ผมกำลังลำบากใจอยู่นั้นใครคนนึงก็เดินเข้ามาช่วย
“ให้พี่พาเดินแทนได้มั้ย”พี่ฟ้ากล่าวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร”สวัสดีครับ พี่ชื่อฟ้านะ น้องสาวของกาจน์น่ารักจังเลยน้า ตาสวยมากๆเลย...”
ผมยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อได้ยินคนเอ่ยชมน้องสาว แต่ตามนิสัยขี้อายของเอิญผมคิดว่าเธอต้องเอ่ยปฏิเสธแน่ๆ
ทว่าผมกลับคิดผิด เอิญพยักหน้าด้วยรอยยิ้มมุมปาก
“เป็นไรวะ ดูเหม่อๆ...”ไอ้เจถามเพราะผมมัวแต่มองแผ่นหลังของแฟนกำมะลอกับน้องสาวเดินจากไป
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรแต่ใจคอผมไม่ดีเอาเสียเลย
เหมือนกำลังจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น
ด้วยความกังวลทำให้ผมเล่นไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ช่วยจนไอ้เจชนะเกมส์แรกได้ มันดีใจเหมือนจีบพี่สาวคนนั้นติดแล้วแต่ผมไม่ได้อยู่ร่วมดีใจกับมันนาน
พระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว ผมอยากไปหาน้องกับพี่ฟ้า ด้วยความกังวลแปลกๆในใจแล้วก็คิดได้ว่าวันนี้ครบกำหนดของพวกเราแล้ว
บอกเลิกกันตอนพระอาทิตย์ตกดิน
“เห้ย รีบไปไหนวะ”
“ไปหาพี่ฟ้า”ผมตอบเจแบบนั้นก่อนวิ่งไปทางตึกอิฐ
ที่คณะตอนนี้แทบไม่มีคนอยู่ ท้องฟ้าเบื้องบนแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม
ผมเงยหน้ามองตึกอิฐที่เห็นอยู่ไม่ไกล และท่ามกลางเสียงฝีเท้าของผม ผมก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนของเอิญ
“ทำไมคุณถึงต้องมาแย่งพี่จากหนูด้วย!!? ก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
เสียงกรีดร้องนั้นลากยาวและดังกังวาน ผมมองหาทิศทางที่มาของเสียงเพราะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาว
แต่ภาพที่เห็นกลับเป็นร่างของพี่ฟ้าค่อยๆร่วงหล่นลงมา...
เลือดในกายของผมเย็นเฉียบ ผมพยามวิ่งเข้าไปรับคนที่กำลังหล่นลงมาจากบันไดหนีไฟของตึก แต่จากตำแหน่งที่ผมอยู่ กว่าจะกระโจนไปถึงก็สัมผัสได้เพียงกองเลือด
ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
ได้ยินเสียงโหวกเหวกของไอ้เจที่ตามผมมา รับรู้ว่ามันโทรเรียกรถพยาบาลแล้วผมก็วางใจ ในขณะที่หัวสมองกำลังว่างเปล่าสายตาก็เสมองขึ้นไปหาน้องสาวที่นั่งทรุดเกาะราวระเบียงอยู่ด้านบน ใบหน้าของน้องเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ผมไม่รู้สึกสงสารสักนิด คนที่น่าสงสารคือพี่ฟ้าที่เต็มไปด้วยเลือดต่างหาก
“ฮ่ะ...”เสียงแผ่วเบาใกล้รวยรินของคนที่ผมกอดประครองอยู่ค่อยๆดังขึ้น
คงเพราะระยะที่ตกลงมามันไม่ถูกมากพี่ฟ้าจึงไม่ได้หมดสติในทันที
ด้วยความใกล้เท่านี้ผมเห็นว่าตรงหางตาของเขาค่อยๆมีหยาดน้ำเอ่อล้นออกมา ไม่รู้ว่าด้วยความเจ็บหรือความกลัวทำให้เขาร้องไห้
“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ...”ผมพูดคำเดิมซ้ำๆเหมือนตุ๊กตาเสียกบาล
ถ้าผมบอกเลิกเขาไปตั้งแต่แรก ไม่เก็บมาสร้างฉากประทับใจโง่ๆตอนเย็นล่ะก็...
ถ้าหากผมไม่ให้เอิญมามหาลัย
ถ้าหากผมไม่เข้าไปทักไอ้เจ
ถ้าหากผมไม่ให้พี่ฟ้าพาเอิญมาที่นี่
ถ้าหากผมชนะบาสเร็วกว่านี้
ถ้าหากเมื่อ7วันก่อนผมไม่ได้หยิบฉลากหมายเลข7นั่นขึ้นมา
”ฮึก ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ...”
“ฮ่ะๆ...พี่ต่างหาก ที่ ต้อง ... ขอโทษ ... พระอาทิตย์ยังไม่ตก พี่ก็ตกลงมาซะก่อน...”
“ไม่ตลก!! ฮึก พี่ฟ้า ไม่เอา แบบนี้ไม่ตลก ผมไม่ให้มุกนี้ผ่าน ทีหลังอย่าเล่นมุกแบบนี้อีกนะ สัญญากับผมสิ ถ้าผมได้ยินพี่ปล่อยมุกเครียดแบบนี้อีกผมจะโกรธมากนะ ผมไม่ยอมแน่ๆอ่ะ โว้ยยย ไอ้เจ รถพยาบาลยังมาไม่ถึงอีกเหรอ!!? พี่ฟ้า ตอบผมสิ พี่ฟ้าครับ ผมขอโทษครับ หลังจากนี้ผมจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ผมจะระวังตัวให้มากขึ้น พี่จะไม่ต้องมาเดือดร้อนเพราะผมอีก ฮึก ผมขอโทษที่สั่งสอนน้องไม่ดี ผมผิดเอง ผมไม่เคยสังเกตเลยว่าน้องคิดยังไงกับผม... พี่ฟ้า ผมขอโทษ!!! พี่ฟ้า!!!! พี่ฟ้า!!!!!!!!!!! ฮือ ไอ้เจ รถพยาบาลล่ะ!! พี่ฟ้า!! พี่ฟ้า!! พี่ฟ้า!!”
ผมแหกปากเป็นคนบ้า หูอื้อตาพร่าไปหมด
ไม่ได้ยินไม่เห็นไม่รับรู้อะไรเลย
ได้แต่กอดร่างแน่นิ่งในอ้อมแขนเอาไว้แน่น
“พอแล้วมึง พี่เขาตายแล้ว”
กระทั่งเพื่อนสนิทเดินเข้ามาดึงตัวของผมออกผมจึงรู้สึกตัวว่ารถพยาบาลมาถึงแล้ว
ผมค่อยเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าและพบว่ามันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเข้ม
พระอาทิตย์ตกดินไป... โดยที่ผมไม่มีโอกาสบอกลาพี่ฟ้าอีกเลย
กลับกัน ภาพของท้องฟ้าที่ถูกย้อมเป็นสีแดงนั้นกลับฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ
_______________________________
เชื่อว่าทุกคนคงจำไม่ได้...Just close your eyes, the sun is going down คือข้อความหางไลน์ของพี่กาจน์นั่นเอง
พี่กาจน์ตอนนี้ใจพังมากเลยนะ มีคนตายเพราะตัวเอง แถมเงยหน้าขึ้นไปเห็นว่าน้องเป็นคนทำ...
-
ค้างมากมาย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
พี่ฟ้าน่าสงสารมากอ่า
-
:o12:
-
สงสารพี่ฟ้าอ่ะ :hao5:
-
พี่ฟ้าเป็นคนดีแต่ต้องเจอแบบนี้ เศร้าจริงๆ
-
ฟ้าเป็นแฟนตามเกมส์
แต่เอิญ ไม่รู้เรื่องด้วย
ไม่ยุติธรรมต่อฟ้าเลย ชีวิตคนทั้งคน
ผลักฟ้าตกตึก ทำได้ยังไง จิตมากเอิญ
เป็นกาจน์ จะไม่ไปที่ๆมีเอิญอยู่แน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพี่กาจน์ คงต้องโทษตัวเองทุกอย่างแน่ๆ :z3:
-
ฮืออ พี่กาจน์ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารพี่ฟ้ากับพี่กาญจ์มาก ฮือๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารพี่กาจน์ :mew6:
-
:pig4: :pig4:
:hao5: :hao5:
-
มารอตอนปกติค่ะ
-
เอิญควรเข้าจิตเวชนะ
-
:z3: :z3: บ้าไปแล้วอะ
-
สงสาร
-
พี่ฟ้าน่าสงสารมากๆ
พี่กาจ์นก็น่าสงสาร
ยัยเอิญนี่ไม่น่าเกิดมาเลยน้อ....
-
:sad4: เศร้า
-
:เฮ้อ:
:3123: :pig4: :3123:
-
:pig4:
-
สงสารพี่ฟ้าสุดๆ ไม่ควรเจอแบบนี้เลย
-
ทำไมพี่ฟ้าต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เอิญทำเกินไปไหม :ling1:
-
สงสารพี่ฟ้าาา :m15:
-
คือพี่ฟ้าน่าสงสารมากอ่ะ แล้วเขาสองคนไม่ได้รักกันด้วยมันเป็นแค่เกม แต่พี่ฟ้ากลับต้องจบชีวิตลงเพราะเรื่องเล่นที่ไม่ได้ตั้งใจ เฮ้อออ แล้วอย่างนี้ครามที่เป็นน้องพี่ฟ้าก็คงเป็นตัวร้ายดิ ขอให้ไม่ใช่อ่ะน้องน่ารักดีไม่อยากให้นางร้ายเลยอ่าาา
-
เห้อออเ
-
ยัยเอิญ ยัยเด็กโรคจิต :z6:
-
สงสารพี่ฟ้า ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราว่าการที่เอิญออกจากคุกมาได้ครั้งนี้ เป็นเรื่องที่ไม่ดีซะเลย นางฆ่าโดยเจตนา นางผลักพี่ฟ้าจริงๆ ไม่น่าจะออกมาจากคุกได้เร็วขนาดนี้ .... :a5:
-
เอาตรงๆนะฟ้าน่าสงสารที่สุดไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ส่วนอีโรคจิตนั่นอีกปล่อยมันออกมาอีกทำไมคือพ่อแม่มึงไม่รักลูกหรอมันถึงได้ออกมาจากร.พ.อ่ะ ออกมามันก็ต้องมาืำร้ายคนอื่นอีกนะ เชื่อเลยว่านิทานโดนแน่ ต้องมีเจ็บหนักอ่ะงานนี้ สมควรให้อีเอิญอยู่นั่นไม่ต้องออกมาจะดีที่สุด พาไปโรงบาลบ้าก็ได้ ไม่ต้องรอให้เกิดเรื่องซ้ำ
-
สงสารใครมากกว่ากันดีล่ะ
-
ฮีลพี่กาจน์ด่วนๆ :hao7:
-
ปัก
-
สงสารกาจน์
-
คนที่ต้องมาตายเพราะตัวเองเป็นเหตุ แม้ไม่ได้ตั้งใจ แม้ไม่มช่เป็นคนผิด ยังไงก็ทำใจยาก จำจนตาย
สะเทือนใจมาก
-
อ่านแล้วคืออินมากๆค่ะ น้ำตาคลอเบ้า สงสารง่าาาาาาาา รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
สรุป ฟ้า ตายฟรี อ่าว เห้ยยยย ไหงงั้น อิน้องเอิญ ไรนั่น นิสัยยังไง
-
ตอนที่22
“หลังจากนั้นเอิญก็รับสารภาพทุกอย่าง เธอทำลงไปเพราะความหึงหวง”พูดกาจน์ก้มหน้า แม้ขณะเล่าจะไม่มีน้ำตาแต่ผมเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ต้องเคยร้องไห้ให้สิ่งที่เคยเกิดขึ้นนับร้อยครั้ง
“พี่พูดออกไปไม่ได้ พี่บอกใครไม่ได้เลยว่าพี่กับพี่ฟ้าแค่คบกันเพราะเกมส์ พี่ฟ้าตายเปล่าส่วนเอิญต้องกลายเป็นฆาตกรที่ฆ่าผิดตัว...”
หากบอกความจริงออกไปเวลานั้นเอิญต้องรู้สึกบาปจนคุ้มคลั่งแน่ๆ ไหนจะครอบครัวของพี่ฟ้า เพื่อนของพี่ฟ้าที่เป็นคนคิดเกมส์นั่นอีก แต่ละคนจะรู้สึกยังไงหากรู้ว่าพี่ฟ้าต้องตายเพราะถูกเข้าใจผิด
ในที่สุดพี่กาจน์ก็ตัดสินใจรับทุกอย่างไว้เพียงลำพัง แบกรับความรู้สึกผิดทั้งหมดเอาไว้กับตัว
ยอมให้ทุกคนเข้าใจว่าคนรักถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของน้องสาว
พี่กาจน์ไม่ได้ร้องไห้ แต่แววตาดูทุกข์ทรมาณ
“พี่ถามว่าเอิญว่าตอนกิตต์มีแฟนทำไมเอิญไม่หวง...เอิญตอบว่าเพราะพี่เป็นพี่ พี่กาจน์ไม่ใช่พี่กิตต์ ตั้งแต่วันนั้นพี่ก็กลัวไปหมด พี่ไม่กล้าคุยกับใครอีกเลยเพราะไม่อยากให้ใครมาตายเพราะพี่อีก พี่ค่อยๆทำใจและเริ่มคุยกับคนอื่นมากขึ้นแต่สุดท้ายพี่ก็ยังไม่กล้าเป็นตัวเอง...”
“...”
นี่คือเหตุผลที่วันนั้นเขาเข้ามาทำความรู้จักกับผมในฐานะของพี่กิตต์สินะ
ผมรั้งพี่กาจน์เข้ามากอด ไหล่กว้างห่อเหี่ยวจนผมรู้สึกสงสารแทบขาดใจ ผมไม่อาจเข้าใจความทุกข์ทั้งหมดที่ฝั่งรากลึกในใจของพี่เขาแต่ผมคิดว่าการกอดเอาไว้แบบนี้สามารถเป็นกำลังใจให้พี่เขาได้
จริงสิ ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องคาราโอเกะนี่นา
“ผมขอแก้ตัวได้มั้ย เมื่อกี้ผมเข้าใจผิดเลยเลือกเพลงแบบนั้น คราวนี้ผมจะร้องเพลงอีกพี่ตามความรู้สึกของผมตอนนี้”ผมส่งยิ้มหวานให้เขา เอื้อมมือไปแตะใบหน้ามัวหมองนั้นก่อนใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล
พี่กาจน์ยิ้มน้อยๆพร้อมพยักหน้า
เมื่อได้รับคำอนุญาตผมจึงเดินไปหยิบเมนูเพลง เปิดหาอยู่สักพักเพราะเพลงค่อนข้างเก่า เมื่อเจอเพลงที่ต้องการแล้วก็กดรหัส หยิบไมค์ขึ้นมาจรดคางด้วยท่าทางประหม่า
ผมร้องเพลงเสียงหลง กลัวว่าจากซึ้งๆจะกลายเป็นตลกสามช่าไปน่ะสิ
“อ่า...ของเปิดเสียงนักร้องด้วยนะครับ”อย่างน้อยก็ขอใช้เสียงพี่ปนัดดากลบหน่อยเถอะ
พี่กาจน์ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย นิดเดียวมากๆแต่ผมก็สังเกตุเห็นเพราะแววตาของเขาตอนมองชื่อเพลงที่โชว์บนจอดูมีประกายมากขึ้น
ดาวกระดาษ
เพลงโคตรเก่า แม่ผมชอบเปิดบ่อยๆตอนผมเด็กๆ แต่ถึงจะเก่ายังไงแต่ความหมายของเพลงก็อัดแน่นไปด้วยความปรารถนาดีจากผู้ร้องสู่ผู้ฟังเสมอ
อยากเก็บดาวทั้งฟ้ามาให้เธอ
ทำให้เธอได้ลืมความเจ็บช้ำ
แต่สิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำ
หยิบกระดาษมาพับเป็นรูปดาว
จากสิบเป็นร้อยเป็นพัน
เก็บเอาไว้ให้เธอ ให้เป็นกำลังใจจากฉัน
เก็บใส่ขวดโหลใบใหญ่ อยู่อย่างสวยงาม
อาจจะพอทำให้เธอยิ้มได้
ในที่สุดคนฟังก็ยิ้มออกมาเต็มแก้ม ผมรู้สึกดีใจมากที่เพลงที่ผมเลือกใช้ได้ผล พี่กาจน์ยิ้มแล้ว ผมก็ยิ้มตาม แต่เป็นอันต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อคอมเมนต์เตเตอร์เริ่มวิพากษ์วิจารณ์
“ร้องเหมือนคนจะไปเชียงรายแต่ไปโผล่ยะลา หลงคนละทิศละทางเลย โอ๊ย ฮ่ะๆๆ อย่าตีดิ ร้องเพลงครับร้องเพลง ฮ่ะๆๆ”
พูดแบบนี้แล้วผมจะร้องต่อได้ยังไงไหว เห็นอย่างงี้ผมก็มียางอายเหมือนกันนะ!!!!! ผมวางไมค์ลงด้วยใบหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก พี่กาจน์พยามง้อให้ผมร้องต่อแต่ผมไม่เอาแล้ว! ผมอายT///T
แต่ด้วยความใจดีท่อนท้ายๆของเพลงผมจึงหยิบไมค์ขึ้นมาร้องต่อ
ไหนๆก็จะจบแล้ว โชว์กากให้คนฟังยิ้มได้ก็ยังดีวะ
ผมนับหนึ่งถึงสามเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจแก่ตนเองก่อนเอ่ยปากร้องอีกครั้งแบบกล้าๆกลัวๆ พยามไม่หันไปมองพี่กาจน์ที่เอาแต่จ้องมาทางนี้ด้วยรอยยิ้มดีใจและดวงตาเป็นประกาย
อยากทำมาให้เธอ ให้เธอได้อุ่นใจ
ว่ายังมีเพื่อนเธอตรงนี้
อยากทำมาให้เธอ ให้เธอรู้สึกดี
ให้ดาวกระดาษนี้ เป็นเพื่อนเธอ
จบครับ สี่ท่อนสั้นๆจบเพลงพอดี ผมที่ยังไม่หายเขินวางไมค์ลงกับโต๊ะและเสตามองพื้นมองเพดาน มองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หน้าของคนข้างๆ แทนที่พี่กาจน์จะพูดขอบคุณผมสักคำ ไม่มี๊ เอาแต่มองแบบนั้นผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่
“ร้องผิดนะครับ”
เพล้ง ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าแตกหนักมาก นอกจากจะร้องเพี้ยวแล้วยังร้องผิดอีก
ก่อนที่ผมจะเอาหัวโขกไมค์เผื่อจะไล่ความทรงจำน่าอับอายออกจากสมองพี่กาจน์ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ท่อนที่ร้องว่ายังมีเพื่อนเธอตรงนี้น่ะครับ...”คราวนี้ไม่พูดอย่างเดียว มีการรั้งต้นคอของผมเข้าไปใกล้ๆหน้าแล้วกระซิบข้างหูให้ได้ยินชัดๆว่า
“นิทานต้องร้องว่า ยังมีคนรักเธอตรงนี้นะครับ...”
“!!!!!!?”
ห๊ะ อะไรนะ
“มาขนาดนี้แล้วยังคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันอีกเหรอครับคนดี”
อย่า อย่า ขอร้อง อย่าก้มหน้าลงมาซุกคอผมแล้วก็พูดจาแบบนี้ไปด้วย พี่จะฆ่าผมเหรอ พี่จะฆ่าผมเหรอครับ ผมล้มลงนอนบนโซฟาเพราะมัวแต่เอียงตัวหนีอีกฝ่ายจนเสียหลักแน่นอนว่าพี่กาจน์ต้องล้มตามลงมาด้วยผมเลยอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม!!
โพสิชั่นแบบนี้มันไม่ดีต่อใจ!!
“ย๊ากก...”ผมร้องประท้องเบาๆพยามดันหน้าคน
แม่เคยสองผมว่าอย่าอยู่ในที่ลับตากับคนไม่น่าไว้ใจสองต่อสอง ผมเชื่อแล้วครับ ผมขอโทษครับแม่ ถ้าผมเชื่อฟังคำสอนของแม่ตั้งแต่แรกผมคงไม่โดนจบกดจนแทบจะจมโซฟาในร้านคาราโอเกะแบบนี้
“พี่กาจน์ จะทำอะไรน่ะ!?”
“จูบฉลองที่ได้คบกับแฟนครับ”
“แฟน!!? ใครเป็นแฟนพี่”ผมร้องแรกแหกกระเชิงตามประสากระต่ายตื่นตูม บอกตรงๆว่าแค่สบตาคนที่อยู่ด้านบนสติผมก็โดนพรากออกไปหมดสิ้นแล้วครับ
“อยากรู้ก็เลิกหลบสิครับ พี่จะจูบ นิทานจะได้รู้ว่าใครคือแฟนพี่”
อั่ก
ผมโดนดาเมจเป็นคำพูด
และการโจมตีต่อมาของเขาเป็นไม้ตายที่ติดคริติคอล
รุนแรงมาก
รุนแรงเหลือเกิน
แค่การจรดริมฝีปากแนบกันแถมด้วยการขมเม้มเบาๆแค่แป๊ปตาเดียวเท่านั้นเลือดในกายของผมก็เดือดจนร้อน หน้าผมคงระเบิดถ้าพี่เขาไม่ใจดียอมลุกออกจากตัวผม
“จะหมดเวลาที่จองไว้แล้วแฮะ หน้าจอมันขึ้นมาถามว่าอยากต่อเวลามั้ยแหนะ นิทานว่าไงครับ...อยากต่อมั้ย!!”
“ไม่เอาแล้ว ผมจะกลับห้อง!!”
“โอ้ ให้ไปต่อกันที่ห้องสินะครับ”
“พี่กาจน์!!!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
___________________________
ปรับอารมณ์ตามพี่กาจน์กันให้ทันนะ 5555
-
พี่กาจน์จ๋าน้องนิทานเขินมาก คนอ่านก็ยิ้มแทบปากฉีก
-
:pig4:
-
แงงง เค้าเปงแฟงกันแร้วคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เขินนนนน พี่กาญจ์น่ารักมากกกกก
-
:z1:
-
:jul1: พี่กาจน์คะะะ ชัดเจนไปเลยสู้ๆเด้ออ//สงสารพี่ฟ้าาาาา //ไม่หักมุมอีกแล้วนะะะ :hao5:
-
เป็นแฟนกันแล้ว แล้วใครขังนิทาน
-
เค้าบอกเป็นแฟนกันแล้ววววว. :z2:
-
โอยยยยย เขินแทนนิทานนนน
พี่กาจน์มันร้ายยยยย :hao7:
-
งุ้ยแรงมากกก :heaven
-
อุ้ย :katai5:
-
:impress2:
-
เป็นแฟนกันแบบงงๆ 5555555
-
เป็นแฟนของจริงแล้ว ยัยนั่นออกมาพอดี ขอให้พระคุ้มครองนะลูกนิทาน :hao5:
-
พี่กาจน์กับนิทานก็จะไบโพล่าหน่อยๆ
-
เป็นแฟนกันแล้วววววว ดีใจง่าาาาา
แต่ก็กลัว นิทานเป็นอะไร อย่าเป็นอะไรนะ
-
เป็นแฟนกันแล้วววววว ไม่มีหักมุมแล้วใช่มั้ยคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนเป็นไบโพล่าร์ ปรับอารมณ์ไม่ทันค่ะ 555555555 นิทานต้องปลอดภัยนะ ไฟท์เลย
-
โอ้ :hao7: มาสั้นๆแต่โคตรเขิน555555
-
โอ้โห พอจะหวานนี่ก็ตั้งตัวไม่ทันเลย แต่ก็แบบเค้าได้(เป็นแฟน)กันแล้ว เย้ๆ หวังว่าน้องนิทานของเจ้จะไม่เจ็บปวดอีก :katai2-1: ส่วนดราม่าอื่นๆ พักก่อนน้อออ 55555555
-
เอ้า จุดพลุฉลองงงง เขาเป็นแฟนกันแล้ว เย้!! หวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์หักมุมนะคะ ....
-
เขินสุดๆๆๆ :กอด1: :impress2: :-[
-
โหหหหห ถึงว่าทำไมพี่กาจน์ถึงฝังใจขนาดนี้ นังเอิญญญญญญญญญ แก!!!!
-
:-[ :-[ :-[
-
พี่กาญจน์มันเจ้าเล่ห์ค่ะคุณ
-
เริ่มเป็นห่วงนิทานคุณน้องเอิญใกล้จะกลับมาแล้วสีสารพี่ฟ้า
ครามนี่น้องพี่ฟ้าแน่ๆสู้ต่อไปนะนิทาน :ling3:
-
โอ้โหวววววว :ling1: :ling1: :katai1: :katai1:
-
เป็นแฟนกันแล้ววววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ ขนันหยอดจริงๆพี่กาจน์ ไม่ไหวละเขิน
-
ตอนก่อนสงสารพี่กาจน์ แต่ตอนนี้เริ่มงสารนิทานละ พี่กาจน์ร้ายนะร้าย ฮือ เขินแทนน้อง :hao7:
-
พี่กาจน์~~~~~ :o9:
-
เขินแทนนิทาน :mew3: :-[
-
:o8: :o8:
-
:man1: :man1: :man1:
-
อยากดีใจที่ได้เป็นแฟนกันแต่ก็ดีใจได้ไม่สุด
หวั่นใจเรื่องน้องเอิญไม่พอ ยังแอบหวั่นใจเรื่องเด็กอักษรชื่อคราม ที่น่าจะเป็นน้องชายพี่ฟ้าอีก
ฮือออ กลัวว
-
สงสารพี่ฟ้า อินกับไซด์สตอรี่มากอะ ฮือออออ :o12: เดาว่าหลังจากนี้เราต้องหลงรักครามต่อแน่เลย
-
สงสารพี่กาจน์ แต่บทจะสวีทกันก็นะ
เขินนนนนนน55555
-
หลังจากนี้ไปพี่กาจน่าจะเจอแต่เรื่องดีๆ
-
พี่กาจน์ดูแลนิทานดีๆนะ เอิญออกมาคงไม่ทำอะไรนิทานอีกหรอกน้าาาา :o12:
-
ตอนที่22 part2
หลังจากนั่งอ้อยอิ่งกันในห้องคาราโอเกะอีกสักพักพี่กาจน์ก็ผมกลับมาที่คอนโด ขอสารภาพตรงๆเลยว่ามันเป็นอะไรที่เขินมากมาย ตั้งแต่ตกลงใจคบกันผมไม่กล้าสบตาพี่เขาตรงๆด้วยซ้ำ เมื่อกลับมาถึงคอนโดยิ่งแล้วใหญ่ ผมไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ส่วนไหนของห้องดี มือไม้ก็รู้สึกเกะกะไปหมด
“มานั่งนี่มา”พี่กาจน์ที่ดูไม่ตื่นเต้นอะไรเลยกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งด้วยกันที่โซฟา
“คือ...”พอผมทิ้งตัวลงนั่งข้างกายอีกฝ่ายเขาก็ลากผมเข้าไปกอด
ใจเต้นแรงจนแทบระเบิด โชคดีที่ไม่ต้องนั่งสบตากันจึงอาศัยโอกาสซบหน้าลงกับไหล่ของพี่กาจน์ เก็บซ่อนใบหน้าแดงๆของตัวเองไว้ แต่คงเก็บได้ไม่มิดเพราะตอนนี้มันคงแดงลามไปยันหู จู่ๆมือแกร่งก็เลื่อนมาเกลี่ยปลายผมของผมเล่นแถมยังขี้แกล้งเลยมือไปนวดกลึงใบหูของผมอีก
สยิววววว
ผมแอบหลับตาด้วยความหวาดเสียว
บรรยากาศชวนเสียตัวสุดๆ...
“พี่กาจน์ คือ...”ผมต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อไล่ความโรแมนติคแปล่งๆในอากาศออกไปให้หมด
“ครับ?”
ทำไมต้องพูดเพราะ แล้วเสียงน่ะ ใช้เสียงสองพูดทำไม๊ จงใจแกล้งกันใช่มั้ย ตอบ!!
“ผม ผม...ไปอาบน้ำก่อนนะ”
“รีบเหรอ”
“หะ ระ รีบอะไร!?”
“ตกใจทำไม พี่แค่ถามว่ารีบอาบทำไม เพิ่งทุ่มกว่าเอง จะนอนแล้วเหรอ คิดไปถึงไหนเนี่ย”
“ปะ เปล่า”ผมปฏิเสธไม่เต็มเสียงเพราะใจมันแอบคิดไปไกลจริงๆ เคยได้ยินมาว่าก่อนมีอะไรกันก็ควรอาบน้ำก่อนเพื่อความ
สะอาด พอใจมันกังวลอยู่แต่จุดนี้พอมีคนทักเข้าหน่อยก็สะดุ้งจนตัวโยน
เดี๋ยวนะ...พี่กาจน์ถามกลับมาว่าคิดไปถึงไหน...
ก็แปลว่าคิดไปถึงจุดเดียวกันน่ะสิ
“โฮกกก...”ผมเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ปล่อยน้ำไหลผ่านตัวไปส่วนสมองก็พาลคิดว่าถ้าถึงเวลาเข้านอนจริงๆจะทำยังไง
ต้องนอนด้วยกันด้วยสิ
“เห้อ”
คงเพราะมัวแต่ฟุ้งซ่านเลยใช้เวลาอาบน้ำค่อนข้างนาน พอออกมาก็ไม่เห็นพี่กาจน์นั่งอยู่แล้ว มองซ้ายมองขวาได้ยินเสียงน้ำดังมาจากห้องน้ำอีกห้องเลยรู้ว่าพี่เขาก็เข้าไปอาบน้ำเหมือนกัน แต่พี่กาจน์อาบน้ำเร็ว ในขณะที่ผมกำลังยืนละล้าละลังอยู่หน้าห้องนอนเจ้าตัวก็เดินมาใกล้
“นอนเลยมั้ย”
“เห้ย!”
“อะไรจะขวัญอ่อนเบอร์นั้น นี่แฟนไง ไม่ใช่ผี”
แล้วทำไมพี่ต้องแกล้งพูดคำว่าแฟนด้วยเล่า! ผมส่งค้อนไปให้พี่กาจน์ พี่กาจน์ตั้งรับได้แบบชิวๆแถมยิ้มแป้นกลับมา
“วันนี้ดูพี่อารมณ์ดีนะครับ งั้นผมก็ไม่ต้องกล่อมนอนแล้วสิ คืนนี้ผมนอนอีกห้องนะ”เป็นไง เจอไม้แข็งของนิทานเข้าไป พี่กาจน์ถึงกับหน้างอ คุณเจ้าของห้องเช่าขมวดคิ้วเป็นผมเหมือนไม่พอใจแถมยังมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า นัยน์ตาสีขี้เถ้าที่ผมชอบนักชอบหนามีประกายร้ายกาจแฝงอยู่ก่อนรอยยิ้มหล่อๆจะถูกจุดขึ้นบนใบหน้า
“เขินสินะ งั้นคืนนี้นอนแยกกันก็ได้ ฝันดีนะครับนิทาน”พี่เขาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนก่อนเดินเข้าไปในห้องนอนของตน
ผมยืนมองบานประตูที่ถูกปิดใส่หน้าอย่างงุนงง
มันรวดเร็วเสียจนผมตั้งตัวไม่ทัน
“พี่...กาจน์”ผมไม่ได้เรียกเต็มเสียง ด้วยความทำอะไรไม่ถูกผมจึงยืนละล้าละลังอยู่หน้าห้องนอนใหญ่อีกครั้ง
และในที่สุดผมก็รู้ตัวว่าผมอยากนอนกับพี่กาจน์
แค่นอนข้างกันนะไม่ใช่ร่วมหลับนอน!!
และพี่กาจน์ก็คงอ่านใจผมออก พี่เขาเลยแกล้งทำเป็นเมินผมที่เอาแต่ปฏิเสธเสียงหัวใจของตัวเองไม่เลิก และอีกสักพักคนที่ไม่ค่อยมีจุดยืนเป็นของตัวเองอย่างผมก็ต้องเดินจ๋อยเข้าไปในห้องของพี่กาจน์โดยที่เจ้าตัวไม่ต้องเอ่ยปากอะไรเลย
ร้ายกาจมาก!
ชื่อกาจน์นี่ย่อมาจากร้ายกาจใช่มั้ย!
แล้วคนอย่างผมจะทำอะไรได้ล่ะนอกจาก
ก๊อกๆ
“พี่กาจน์ ผมขอเข้าไปได้มั้ย”ผมไม่รอให้อีกฝ่ายขานรับ พอเปิดประตูเข้าไปด้านในก็พบว่าพี่กาจน์กำลังยืนอยู่ข้างเตียง ไม่ใช่เพิ่งลุกแต่ยังไม่ได้นั่งเลยตั้งแต่เข้ามา
“นึกว่าจะทิ้งพี่ซะแล้ว”
“อยากเล่นตัวทำไมล่ะ”
“ขอเรียกร้องความสนใจหน่อยไม่ได้เหรอ”
“อ่ะๆ น้องมาแล้วน้า โอ๋ๆครับพี่กาจน์”ผมเดินเข้าไปลูบหัวพี่เขา พี่กาจน์ตอนนี้ให้อารมณ์แบบหมาตัวโตที่ต้องการความรักความอบอุ่นจากเจ้าของเบอร์แรงมาก เจ้าตัวถึงกับก้มหัวลงมาให้ผมลูบง่ายๆ ทำงี้ด่าว่าเตี้ยเลยเหอะ
“กอดนะ”
ทำไมต้องขอ ทีตอนนั่งโซฟาเมื่อกี้ยังไม่ขอ
ผมไม่ตอบแต่ละมือลงมาวางข้างตัว ยืนมองปลายเท้าตัวเองนิ่งๆ ในหัวใจคำว่ากอดสิๆวนไปเวียนมา พี่กาจน์ก็รู้ใจผมดีเพราะพี่เขาอยู่ในใจผมนั่นเอง(ฮิ้ว) ผมถูกรั้งแขนให้ตามพี่กาจน์ขึ้นไปนั่งบนเตียง พี่เขาจัดหมอนนั่งพิงหัวเตียงแล้วก็ลากผมไปนอนซบอก
“ได้ยินเสียงใจเต้นด้วย”
“แหงล่ะ ไม่เต้นก็ตายสิ”
“โรแมนติกหน่อยสิพี่กาจน์”
“อ่ะๆ เอาอกนิทานมาให้พี่แนบฟังเสียงหัวใจบ้างสิ”
“เย้ย ทำบ้าอะไรน่ะ นั่งเฉยๆไปเลยนะ”ผมรีบปัดป้องอีกฝ่ายออกไปเมื่อพี่เขาทำท่าจะเอาหัวมาซุกอกผมจริงๆ แค่จินตนาการภาพหน้าก็ร้อนผ่าวขนาดนี้ถ้าถูกทำจริงๆไม่ระเบิดตายไปเลยเหรอ
“เอ๊า เอาใจยากจัง แฟนพี่เนี่ย”
อย่าพูดคำว่าแฟนบ่อยนักจะได้มั้ย!
ผมประท้วงในใจ รู้ดีว่าถ้าพูดออกไปพี่กาจน์คงพูดคำว่าแฟนใส่รัวๆเป็นคอมโบชุด
“นิทาน...”
“ครับ?”
“เป็นแฟนพี่น่ะ ลำบากนะ”
“ก็พอจะรู้...”ไม่ใช่แค่ลำบากแต่อันตรายด้วย ผมแอบยิ้มหน้าเจื่อนๆเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองที่ตึกอิฐและคิดถึงเรื่องที่เกิดกับแฟนเก่าของพี่กาจน์ที่ตึกอิญอีกนั่นแหละ บางทีปัญหามันอาจจะอยู่ที่อิตึกนั้น ตอนสร้างได้ดูฮวยจุ้ยบ้างมั้ย อุตส่าเป็นตึกในคณะสถาปัตถ์ทั้งทีทำไมการออกแบบแย่
“ตอนอยู่ที่นิทานร้องเพลงให้พี่ฟังพี่ดีใจเกินไปหน่อยเลยเผลอพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป”
สิ่งที่ต้องการที่ว่าคือการขอผมเป็นแฟนน่ะเหรอ?
ผมไม่ตอบอะไรกลับไป แนบซบอกพี่กาจน์เงียบๆ ได้ยินเสียงหัวใจดังก้องอยู่ข้างหู จังหวะของมันช้าลงกว่าเมื่อกี้ เดาว่าความตื่นเต้นที่ได้กอดผมคงลดลงแล้วหรือไม่ก็เรื่องที่กำลังจะพูดต่อไปนี้มันทำให้รู้สึกแย่
“พี่เป็นห่วงนิทาน ไม่อยากให้เจออะไรแย่ๆเพราะมาข้องเกี่ยวกับพี่อีก แต่พี่ก็อยู่ห่างจากนิทานไม่ได้”
“คิดมากแฮะ”ผมงืมงำตอบ
“ต้องคิดสิ เรื่องของนิทานน่ะสำคัญมากนะ”
“พี่จะไล่ผมไปไกลๆเพราะเป็นห่วงผมเหรอ ฟังดูย้อนแย้งเนอะ เป็นห่วงก็อย่าให้คลาดสายตาสิ”
“นิทาน...”พี่กาจน์ที่นิ่งไปพักใหญ่ครวญชื่อผมออกมาก่อนจะพลิกตัวผมออกจากอก ผมมองพี่กาจน์ที่ขยับมานอนข้างกันด้วยรอยยิ้ม พี่กาจน์เองก็ยิ้มกลับมาและดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
“น่ารักว่ะ”เหมือนจะบ่นกับตัวเองมากกว่าพูดให้ผมฟัง แต่ผมก็ได้ยินแล้วไง
ได้แต่อมยิ้มกับตัวเองอย่างมาความสุข ในหัวตอนนี้คิดแค่ว่าผมน่ารักก็รักผมให้มากๆล่ะ
คืนนั้นพวกเราแค่นอนกอดกัน พี่กาจน์ลูบหัวผมบ้างเป็นบางครั้ง รู้สึกเพลินแต่ก็มีบางอารมณ์ที่เขินจนนอนไม่หลับ พี่กาจน์ก็คงเป็นเช่นกัน ไม่รู้เลยว่าหลับไปตอนไหน พอรู้สึกตัวตื่นก็พบว่าพี่กาจน์ตื่นอยู่ก่อนแล้ว ผมมองเวลาเห็นว่าแปดโมงกว่าแล้วเลยหยัดกายขึ้นนั่ง
“อรุณสวัสดิ์นิทาน”
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่กาจน์”
แล้วทำไมผมต้องมานั่งเขินกับคำทักทายยามเช้าแบบนี้ด้วยล่ะ! ไม่สิ ผมไม่ได้เขินเพราะคำพูด แต่ผมเขินรอยยิ้มของพี่กาจน์ต่างหาก คนอะไรขนาดเพิ่งตื่นยังหล่อได้ขนาดนี้ รอยยิ้มมีดาเมจแรงมาก ผมที่โดนคอมโบชุดเล็กเข้าไปเดินกุมใจออกมาจัดการตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะผลัดให้พี่กาจน์เข้าไปอาบบ้าง ระหว่างนั้นก็เตรียมอาหารเช้า
ปกติพวกเราจะกินข้าวเช้ากันแบบง่ายๆ พวกปาท่องโก๋หรือโจ๊กนี่เมนูประจำเลย แต่มื้อนี้ผมอารมณ์ดีเลยอยากทำอะไรที่มันพิเศษๆหน่อยจึงเลือกทำอาหารเช้าสไตล์อเมริกัน พวกไส้กรอก เบคอนพี่กาจน์ซื้อติดตู้เย็นไว้อยู่แล้ว แน่นอนว่าเนย แยม ขนมปังก็มีพร้อม
“พี่กาจน์ชอบออมเล็ตหรือไข่เจียวมากกว่ากันครับ”ผมเดินไปถามคนในห้องน้ำ
“ออมเล็ตทำยากมั้ย”
“ไม่ยากๆ”ตกลงว่าเอาออมเล็ตสินะ เมื่อถามความเห็นจากพี่กาจน์เสร็จผมก็เดินกลับมาในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า ระหว่างทำออมเล็ตอยู่พี่กาจน์ก็อาบน้ำเสร็จพอดีผมจึงบอกให้พี่เขาเอาพวกไส้กรอกไปลวกน้ำร้อน
“เห็นแล้วภูมิใจว่ะ”คนที่ง่วนอยู่กับการลวกไส้กรอกเปรยขึ้น
“แค่ต้มน้ำร้อนด้วยกาน้ำสำเร็จมันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมทำออมเล็ตเสร็จแล้วจึงหันไปจัดขนมปังใส่จาน
“พี่ไม่ได้ภูมิใจในตัวเอง พี่ภูมิใจในแฟนพี่”
“!!”ถุงขนมปังแทบร่วง ผมหันไปมองหน้าคนพูดเพื่อดูว่าพี่แกกำลังพูดเล่นหรือจังจริงแค่ไหน ปรากฏว่าใบหน้าหล่อๆของพี่กาจน์ยามนี้ประดับด้วยรอยยิ้มแห่งความภูมิอกภูมิใจจริงๆ แถมนัยน์ตาที่จ้องมองผมยังเป็นประกายจนผมทำตัวไม่ถูก
“ผม...ทำอะไรงั้นเหรอ?”
“น่ารักอ่ะ ถ้ามื้อนี้เป็นโจ๊กปากซอยมันจะไม่น่ารักเท่านี้”
“เอ๊า ก็แค่อยากทำอะไรที่มันพิเศษ”เห็นว่าเมื่อวานเพิ่งคบกันไง วันนี้เลยจัดเต็มเสียหน่อย ทีแรกเขินกลัวพี่เขาจะคิดว่าผมทำตัวเยอะไปด้วยซ้ำ
“นั่นแหละที่น่ารัก”
ขอร้องอย่าชมกันบ่อย จะละลายไปพร้อมกับเนยบนโต๊ะแล้ว!
------------------------------
สาดความหวาน 555+
ฝากเพจหน่อยเด้อออ https://www.facebook.com/nikkoustory/ (https://www.facebook.com/nikkoustory/)
-
สาดความหวาน แต่กลัวตอนหน้าจะสาดมาม่า
-
พี่กาจน์ นิทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: ขอให้หวานยาวๆ นะ ให้นิทานมีความสุขหลายๆ วันหน่อย
-
สาดความเขิบกระจายหนักมากกก
-
:hao6: :hao6:
-
น่ารักทั้งสองคน
-
หวานแบบนี้ก็น่ารักดี ยังไม่เกินจะเลี่ยน กำลังพอดี :hao3:
-
แงงง ค้างงงง :ling1:
-
โดนดาเมจรวนๆ
-
5555ร้ายกาจสิเน๊อะน้องนิทาน
-
พอเห็นเขารักกันก็รู้สึกหมั่นไส้ค่ะ 55555
-
คนเห็นรักกันแล้วหมั่นไส้ค่ะะ :katai1: 555555
-
พี่กาจน์ดูแลน้องดีๆน้าาาาา
-
หวานนนนนนนนนนนนนนน ขอให้จับมือกันให้แน่นพอจะสู้กับเอิญนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอหวานๆหลายๆตอนเลยนะคะ :heaven :heaven
-
หมั่นไส้พี่กาจน์อ่ะ
เห็นภาพพี่กาจน์คงเอาแต่พึมพำน่ารักๆๆๆๆๆ ทั้งวัน ฮาาาาา
-
หวานก่อนมาม่าหรือเปล่า....
-
:-[ เขินนนนนนนนน
-
น่ารัก
-
โอ๊ยยยยย มดกัด... มาจากไหนเต็มไปหมดเลยว่ะเนี่ย !! เดี๋ยวกัดกลับซะเลยนี่
-
:man1:
:L1: :pig4: :L1:
-
สาดเข้ามาอีกสิจ้ะๆ
-
จ้าาาาา
-
หมั่นไส้จังวุ้ยยยยยยยยยย
555555555555
-
พี่กาจน์ ก้อจะอวยแฟน เบอร์แรง มากกกก :m20: :m20:
-
เหม็นกลิ่นความรักคนแถวนี้ อีพี่ก็อวยแฟนเวอร์ หมั่นไส้ค่ะ อิจฉาเบอร์แรง 555
-
หมั่นไส้พี่ร้ายกาจ อิอิ
-
:pig4:
-
มาสาดความหวานก่อนพายุจะเข้าไหมคะเนี่ย
โอ้ยยยยยยยย ไม่ต้องเป็นนิทานก็เขินได้ค่ะ-.-
-
ขยันหยอดจังอะคนเรา :o8:
-
แม่ศรีเรือนเลยค่ะ รอเข้าหออย่างเดียว :mew1:
-
:m1: :m1:
-
โอ้ย !! อิจฉาาาาาาคนมีแฟนหล่อ :ling1: :ling1:
-
มัดมืชกเป็นแฟนเบาเบา
เขินนนนนน
-
จ้า ละลายจ้า ละลายไปพร้อมกับเนย
:-[ :-[ :-[
-
เป็นแฟนกันแล้วจ้าาาาา แต่กลัวว่าคนที่ขังนิทานจะไม่ใช่เอิญอะดิ ฮือออออออ
-
o13
-
ร้ายกาจจริงๆ
-
เป็นแฟนกันแล้วจ้าาาาา แต่กลัวว่าคนที่ขังนิทานจะไม่ใช่เอิญอะดิ ฮือออออออ
จะเป็นแม่รึป่าวนะ
-
ตอนหน้าอย่าสาดดราม่าใส่นะคะ :sad4:
-
:mew6:มารอ มาต่อเร็วๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด ทายถูกแฝดจริงๆด้วย :z1:
-
พอมาอ่านรวดเดียวเลยรู้สึกแปลกๆเวลาเม้น เพราะมันหลากหลายความรู้สึกมากๆๆๆๆ เปิดตัวมาตอนแรกก็เอ้อออ แนวมหาลัยฟีลกู๊ดเกือบกดปิดเพราะคิดว่าพระเอกเป็นหมอ(อันนี้คือความไม่ชอบส่วนบุคคล) อ่านไปเรื่อยๆก็เริ่มเอ๊ะละ กลายเป็นแฝดว่ะ อ่ะๆ มีเงื่อนงำ คดีฆาตกรรมเพิ่มเข้ามาอีก ไปๆมาๆก็อ่านจนบทล่าสุด ทั้งๆที่หลงเข้ามาเพราะนามปากกาแท้ๆ สนุกค่ะ มีอะไรให้ติดตาเรื่อยๆ ไม่น่าเบื่อเลย :pig4:
-
ตอนที่23
สวัสดีครับทุกคน ผมนิทานคนเดิมเพิ่มเติมคือมีแฟนแล้ว วันนี้ผมเดินทางมาคณะด้วยจิตใจสดชื่นใบหน้าแจ่มใส่จนอัทเพื่อนรักต้องทักอย่างอดไม่ได้”ยิ้มแป้นมาเชียว เมื่อวันศุกร์ใครที่ไหนทำหน้าเหมือนปลาขาดน้ำวะ”
ผมแลบลิ้นใส่มันเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“คิดว่าน่ารักนักเหรอทำมาเป็นแลบลิ้นคิกคัก”
ผมทำเมินไม่สนใจเพื่อนของผมจึงไม่ได้แซวอะไรต่อ ความจริงมันน่าจะรู้แล้วล่ะครับว่าผมแฮปปี้เรื่องอะไรเพราะเมื่อวานหลังกินข้าวเช้าเสร็จพี่กาจน์ก็บังคับให้ผมขึ้นสถานะว่ามีแฟนแล้ว พี่เขาก็ขึ้นเหมือนกันนะแต่พวกเราไม่ได้ระบุว่ากำลังคบกับใคร
มีเพื่อนๆหลายคนเข้ามาถามผม นี่ขนาดวันจันทร์แล้วยังมีคนมากดถูกใจโพสต์อยู่เลย แม้แต่พี่เฟิร์นกับพี่กิตต์ยังมา
ในส่วนของพี่กาจน์นั้นผมแทบไม่กล้าเข้าไปส่องเฟสบุ๊คเลยครับ เมื่อวานมือถือพี่กาจน์สั่นตลอด มีทั้งพวกพี่เจโทรมาถาม เอฟซีถล่มเมนชั่น สายเผือกกระหน่ำคอมเมนต์ พี่แกถึงกับต้องล็อคเอาท์ออกจากเฟสพร้อมพูดขำๆว่านี่ขนาดไม่รู้ว่าพี่คบกับใครทุกคนยังแตกตื่นขนาดนี้ ถ้าพวกมันรู้มหาลัยไม่แตกเอาเหรอ
“ไอ้นิทาน ไหนๆชีวิตมึงช่วงนี้ก็อยู่ในช่วงขาขึ้น สอบปลายภาคพวกกูขอใช้ห้องมึงติวสอบได้ป่าววะ”อัทถาม
ผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบเสียงเรียบว่า”ไม่ได้”
“โหย ไรว้า ขี้งกอ่ะ”
ผมจะตอบตกลงได้ยังไงล่ะครับในเมื่อตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่หอข้างมอแต่ผมอยู่กับพี่กาจน์ ผมอยู่กินกับแฟน!! ถึงพี่กาจน์จะยอมแยกห้องนอนอย่างเสียมิได้ก็เถอะ แต่ขืนปล่อยให้พวกบ้านี่ไปมีหวังโดนเข้าใจผิดว่าได้เสียกันแล้วแน่!!
“นะนิทานนะ”แจนที่นั่งเรียนอยู่ด้านหลังกระซิบขอร้อง
พอผมหันไปก็ป๊ะกับสายตาออดอ้อนของอรเข้าเต็มๆ รีบหันกลับมาไม่ทัน
“ใช่มะ ทุกคนอยากไปติวที่บ้านนิทาน เนอะๆ”ไอ้อัทรีบหาพวก มันหันไปหาแจนและพยักเพยิดหน้าให้ไอ้แก๊ปที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนของมันถัดออกไป
“น้านิทานน้า...”อรกล่าว
“นะมึงน้า...”อัทกล่าว
“นิทานคนดีค้า...”แจนกล่าว
หงึกๆ แก๊ปพยักหน้าแรงจนคอแทบหลุด
แล้วผมคนขี้ใจอ่อนแบบผมจะปฏิเสธได้อีกเหรอ ตอบบบ!! สุดท้ายผมก็ตอบตกลงเพราะสถานการณ์บังคับ คิดว่าให้พวกมันรู้ก็คงไม่เสียหายอะไรเพราะดูทรงแต่ละคนแล้วไม่ใช่พวกปากพร่อย ถึงจะขี้นินทาแต่ก็นินทากันแค่ในกลุ่ม อารมณ์แบบพอแจนลุกออกไปปุ๊ปอรก็จะเผาแจนให้พวกเราฟัง พอแจนกลับมาทุกคนก็เปลี่ยนเรื่อง
มิตรภาพมันก็เท่านี้แหละครับ ใครไม่อยู่มึงนั่นแหละโดน ฮ่ะๆ
เนื่องจากสอบมิดเทอมอัทเป็นคนที่ได้คะแนนดีที่สุดอย่างน่าตกใจมันจึงอาสาติววิชาที่มันได้ท็อปคลาสให้ตอบแทนที่ผมยอมเสียสละสถานที่
“จริงๆเลยน้า ทั้งๆที่คราวก่อนยังติวในห้องสมุดได้เลย...”ผมอดบ่นไม่ได้เพราะวันนี้คือวันที่พวกมันนัดกันไปติวที่ห้องของผม
“คึกๆๆๆๆ”ไอ้อัทกับไอ้แก๊ปประสานเสียงหัวเราะน่าเกลียดพร้อมๆกัน พวกเราสามคนออกมานั่งรอแจนกับอรเก็บของและร่ำลากับเพื่อนสาวคนอื่นๆที่ข้างลานจอดรถของคณะ
“ว่าแต่เมื่อไหร่พี่กาจน์จะมาวะ”แก๊ปถาม
“น่าจะใกล้ถึง...”ผมหยุดตอบกลางคันเพราะสายตาดันไปสะดุดเข้ากับหนุ่มน้อยน่ารักผู้เดินส่งยิ้มมาให้ผมแต่ไกล
คราม?
ผมไม่คิดว่าเจ้านี่จะมาอ่อยผมอีกเพราะผมเพิ่งขึ้นสถานะไปหยกๆซึ่งเจ้าตัวต้องเห็นแน่ๆ แต่คนตัวเล็กกลับโดดผล็อยเข้ามาเกาะแขนของผม หัวทุยๆซุกไซร้ไปมา เส้นผมนุ่มละต้นคอจนผมรู้สึกจั๊กจี๋ ก่อนที่พวกอัทจะสงสัยไปมากกว่านี้ผมก็รีบแนะนำครามให้พวกมันรู้จัก
“นี่คราม น้องคณะพี่เฟิร์น”
“อ้อ น่ารักว่ะ”ขนาดแก๊ปที่ไม่เคยออกตัวว่าชอบผู้ชายยังเอ่ยปากชม ของเขาดีจริงๆครับหนุ่มอักษรคนนี้
คนถูกชมยกยิ้มหวานจ๋อยให้ชายหนุ่มอีกสองคนใจสั่นเล่น โชคดีที่อรกับแจนเดินมาก่อนไม่อย่างนั้นกิ๊กของพวกเธอจะต้องโดนครามตกไปแน่นอน สองสาวผู้มาใหม่มองหน้าครามและแขนที่เกาะผมอยู่ด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์นัก
“กำลังจะไปไหนกันเหรอ ไปด้วยได้ป่าว~”เสียงใสเอ่ยถามจังหวะเดียวกับที่พี่กาจน์เดินเข้ามารวมกลุ่มกับพวกเราพอดี
ทีแรกผมจะตอบปัดไปแต่คุณเจ้าของห้องดันส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้ไอ้ครามก่อนเอ่ยว่า”ได้สิ พวกนิทานจะไปอ่านหนังสือกันที่ห้องพี่น่ะ”
“เย้”
พอมีคนมาเพิ่มที่นั่งในรถก็ไม่พอสิครับ ตอนแรกพวกอัทกะจะนั่งเบียดกันหน่อยที่เบาะหลังแต่พอมีสมาชิใหม่มาแจมด้วยอัทกับแก๊ปเลยต้องเด้งไปขึ้นแท็กซี่ตามมาแทน
ตอนผมบอกทางให้พวกมันกลับไม่มีใครแสดงอาการแปลกใจสักคน
ผมเหลือบตามองแจนกับอรที่นั่งหน้างอผ่านกระจกหลัง ทั้งสองคนแสดงออกว่าไม่ชอบครามอย่างชัดเจนแต่เจ้าตัวคนที่โดนเกลียดกลับไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนใดๆ ดูสิ ขนาดผมมองเพื่อนอยู่มันยังส่งยิ้มมาให้ผ่านกระจกมองหลังเลย อา...แค่ผมกับครามสบตากันผ่านกระจกมองหลังเท่านั้นแหละอรกับแจนก็หันไปจิกตาใส่ครามทันที
อา...
ผมรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ผมมีแฟนแล้วฉะนั้นผมไม่ควรไปยุ่งกับครามอีกแต่คนที่ชวนครามมาด้วยดันเป็นพี่กาจน์น่ะสิ
“อรกับแจนรู้ได้ยังไงว่าเราย้ายหอแล้ว”ผมยอมหาเหาใส่หัวเอ่ยชวนคุยในประเด็นเข้าตัวด้วยความหวังว่าจะทำลายความเงียบในรถลงได้บ้าง
“รู้ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่พี่กาจน์มารับมาส่งนิทานที่คณะนู่นแล้ว ก็เลี้ยวรถออกไปฝั่งตรงข้ามกับหอเก่านิทานเลยนี่นะ หึส์ แล้วก็ปิดเงียบไม่ยอมบอกพวกเราจนอัทต้องหลอกขอมาติวด้วยอย่างที่เห็น”อรตอบเสียงแกนๆ เธอคงไม่มีอารมณ์มาแซวเล่นกับผม
“แล้วข่าวลือเป็นไงครับ ยังมีคนเข้าใจว่าพี่เป็นไอ้กิตต์อยู่มั้ย”พี่กาจน์ถามบ้าง ในรถตอนนี้คงมีแค่พี่เขากับครามที่ยังยิ้มได้
“เต็มอ่ะพี่ ตราบเท่าที่พวกพี่สองคนไม่ถ่ายรูปคู่กันลงเฟสโลกก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าพวกพี่มีฝาแฝด”แจนแอบแซะเบาๆ เธอคงเข้าไปส่องเฟสพี่กิตต์แล้วเจอแต่รูปที่เพื่อนแท็กมา ส่วนเฟสพี่กาจน์ก็มีแต่รูปท้องฟ้า ท้องฟ้า แล้วก็ท้องฟ้า
“ทำไมพี่ถึงลงแต่รูปท้องฟ้าล่ะ”คนที่โดนเขม่นใส่อยู่ดีๆก็โพล่งถามขึ้นมา สีหน้าของพี่กาจน์เครียดเขม็งจนผมที่นั่งเบาะข้างๆสัมผัสได้
ไอ้เด็กอักษรปากพล่อย ไม่รู้เหรอว่านี่เป็นประเด็นอ่อนไหว!!
อรกับแจนที่สงสัยเช่นกันรีบเสริม”นั่นสิคะ พี่โพสต์แต่ภาพท้องฟ้าตอนเย็น อย่างน้อยก็ถ่ายตอนกลางคืนน่าจะสวยกว่านะคะ ติดดาวด้วย”
“...”ความนิ่งคือคำตอบที่ดีที่สุดจากคนมีปม
“คำตอบล่ะครับพี่กาจน์”ไม่รู้ไอ้ครามเกิดผีเข้าอะไรขึ้นมา ทั้งๆที่พี่กาจน์เงียงแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากตอบอรกับแจนยังหยุดไปแล้วแต่เด็กอักษรนี่ยังไม่หยุด
“เอ่อ พี่กาจน์เขา...เพราะพี่เขาไม่ได้ถ่ายเพื่อความสวยงามแต่เขาถ่ายเพื่อระลึกถึง แบบว่า คุมโทนไง ฮ่ะๆๆ”ผมตอบแทน คำถามของผมคงถูกใจเจ้าครามมันไม่น้อย ในที่สุดใบหน้าน่ารักก็กลับมามีรอยยิ้มอีกครั้งราวกับว่าเสียงเหวี่ยงๆเมื่อครู่ผมแค่หูฝาดไป
“มีคนคุมโทนเฟสบุ๊คด้วยเหรอ ไม่เข้าใจคนหล่อเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ”
พี่กาจน์หัวเราะออกเมื่อถูกแจนแซะลอยๆ
“พี่ว่าจะเลิกถ่ายแล้ว ไว้พี่ถ่ายรูปพวกเราลงประเดิมดีมั้ย”
“ไม่!!!”อรแจนและผมรีบปฏิเสธพร้อมกันเสียงดัง ขืนพี่เอาหน้าของพวกเราสามคนแปะลงวอลล์ของตัวเองมีหวังชีวิตนักศึกษาธรรมดาๆของพวกเราก็ป่นปี้ย่อยยับหมดน่ะสิ!! คราวนี้ชาวบ้านต้องสงสัยแน่ๆว่าหนึ่งในสามคนนี้คือแฟนของพี่กาจน์ แค่คิดก็สยองแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น รังเกียจพี่เหรอครับ”ผมมองค้อนพี่เขาไปทีนึงก่อนมองกระจกหลังเพื่อสำรวจรีแอคชั่นของเพื่อนๆ โอเค อรกับแจนปกติดี แต่เจ้าครามไม่ปกติอีกแล้ว ทำหน้าเหมือนคนเจอผีแถมยังจ้องแผ่นหลังของพี่กาจน์จนตาแทบถลน
ผมว่าไอ้นี่ชักยังไงๆละนะ
เมื่อมาถึงคอนโดอรกับแจนก็ตะลึงตาค้างและโดนความไฮโซกดทับจนบี้แบนเหมือนวันแรกของผมไม่มีผิด ยิ่งไอ้อัทกับไอ้แก๊ปตามมาสมทบพวกมันยิ่งแตกตื่นฮือฮาหนักกว่าเดิม ทั้งสี่หน่อเดินออกจากลิฟต์มาแบบเกร็งๆ
“แม่เจ้าโว้ยยย มีบันได้ในห้องด้วย ทะลุขึ้นไปไหนวะ”แก๊ปวิ่งไปดูตรงบันไดที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง มองขึ้นไปจะเห็นห้องข้างบนที่ตีผนังด้วยกระจกทำให้แสงลอดผ่านทั้งวัน
“ขึ้นไม่ได้นะ เจ้าของห้องเขาให้พี่ยืมแค่ชั้นนี้”พี่กาจน์ห้ามแบบไม่จริงจังนักเพราะยังไงขั้นบนสุดของบันไดก็มีรั้วเตี้ยๆปิดอยู่ พวกมันคงไม่เสียมารยาทปีนข้ามไปอยู่แล้ว
“เป็นไงครับ ไม่ชอบห้องนี้เหรอ”ผมค่อนข้างแปลกใจที่พี่กาจน์พยามชวนครามคุย
คนถูกชวนคุยยืนอยู่คนเดียวเงียบๆตรงมุมห้อง พยักหน้าด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ”ก็รวยดี สมกับหน้าตา”
รู้สึกแย่แฮะ เหมือนพี่กาจน์ถูกมองแค่ภายนอกอย่างเดียวเลย ระหว่างที่ปล่อยเพื่อนๆชื่นชมกับเครื่องเรือนตามอิสระผมก็เดินเข้าไปสมทบกับพี่กาจน์และครามตรงมุมห้อง
“ไม่ใช่แค่หน้าตาดี แต่ใจดีด้วยนะ”ผมชม พี่เขาเป็นคนใจดีจริงๆครับ ดูจากที่พยามแบกรับอะไรหลายๆไว้ด้วยตัวคนเดียว
“แต่ยังไงเราก็ชอบนิทานที่สุดนะ เลิกกับพี่เขาเมื่อไหร่ก็มาหาเราได้เสมอ เราจะวนเวียนอยู่รอบๆตัวนิทานแบบนี้ไม่ไปไหน”
“ฮ่ะๆๆ ทำไมฟังดูน่ากลัวจัง”ผมแกล้งทำท่ากลัวใส่ เด็กอักษรจึงเล่นเป็นปีศาจแล้วมาวิ่งไล่ผม เล่นกันเป็นเด็กอนุบาลเลยครับ
“ฮ่าๆๆ ไหนๆวันนี้คนก็มากันเยอะนิทานมาทำเค้กกับพี่มั้ยครับ”
“ไม่ได้นะ วันนี้ต้องอ่านหนังสือ”ผมรีบห้ามก่อนที่พวกเพื่อนๆผู้หิวโหยจะงอแงอยากกิน ทว่าผมตอบปฏิเสธช้าไป ไอ้อัทกับไอ้แก๊ปรีบปรี่เข้ามาถามทันทีว่า
“เค้กอะไรเหรอ มึงทำเค้กเป็นด้วยเหรอ ศรีภรรยาสัสๆ”
“เป็นสิ อร่อยด้วย”แน่นอนว่าคนที่ตอบรับอย่างหน้าชื่นตาบานไม่ใช่ผมแต่เป็นพี่กาจน์ ผมเบือนหน้าแดงๆหนีไปอีกทางหนึ่งเพราะสายตาของทุกคนมองมายังผมแบบล้อเลียน
“เอาไว้สอบเสร็จค่อยทำ วันนี้ต้องอ่านหนังสือ”
---------------------------------
ช่วงนี้ในทวิตเตอร์มีคนพูดถึงโรคซึมเศร้ากันค่อนข้างเยอะ เลยไปค้นกูเกิลเพิ่มเติม ระหว่างนั้นเองเราก็เอ๊ะขึ้นมาว่าพี่กาจน์เป็นโรคนี้รึป่าว ตอนแต่งไม่ได้คิดถึงอาการนี้เลยเพราะไม่คุ้นด้วยอะไรด้วย มันมีทั้งอาการที่ตรงและอาการที่ไม่ตรง
สรุปสุดท้ายว่าพี่กาจน์ไม่ได้ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเพราะนิสัยที่เข้มแข็งเป็นทุนเดิม
แต่!
แต่วิธีที่นิทานปฏิบัติกับพี่กาจน์มันเหมือนวิธีที่เขาบอกว่าควรทำเพื่อเยียวยาคนเป็นโรคซึมเศร้าเลย
-ให้กำลังใจ ความเข้าใจ และอดทน
-พูดคุยและรับฟัง หลีกเลี่ยงคำพูดสวยหรูแต่ไม่เกิดประโยชน์อย่างสู้ๆนะ
-ชวนทำกิจกรรม ไปเดินเล่น แต่ถ้าไม่อยากทำก็อย่าบังคับ
เราเลยคิดว่า เอ้อ ดีแฮะ แบบนี้ต่อให้พี่กาจน์เป็นโรคนี้จริงๆแต่ถ้ามาเจอนิทานก็คงหายอ่ะ เป็นคนที่ฟ้าประทานมาให้ไรงี้ 555
-
น่ารักจังเลยๆๆๆๆ
เเต่ครามเนี่ยคืออะไร
-
อย่าบอกนะว่าครามจ้องจะมาเสียบแทนพี่ตัวเอง คงไม่ได้จะจีบนิทานแน่นวล
-
:3123: :pig4: :3123:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หรือครามจะเป็นน้องพี่ฟ้า
-
ครามกับฟ้า พี่น้องกันหรือเปล่า
-
ครามต้องเป็นน้องพี่ฟ้าแน่ๆๆ
-
รักความนิทาน ทั้งใส่ใจและอื่นๆ
ถ้าครามคือน้องฟ้า ครามต้องการอะไรกันแน่? ทำให้พี่กาจน์เจ็บงี้หรอ? พี่เขาเจ็บมาพอแล้วไหมล่ะ? ฮืออออ
-
ฟ้า-คราม แน่เลยยย เป็นพี่น้องกันแน่ๆอะ :ling3: :ling3: :ling3:
-
ครามน่าจะเป็นน้องฟ้า แล้วก็พยายามเข้ามาสืบเรื่องฟ้าแน่ ๆ
-
เอ๊ะ ครามนี้ยังไง :a5:
-
ขนลุกกับคราม ดีนะที่นิทานก็ยังพอเอ๊ะใจอยู่บ้าง ระวังๆกันด้วยเด้อ :ling1:
-
คราม วอแวนิทาน
เพราะต้องการแก้แค้นพี่กาจน์แน่เลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสัย สงสัย สงสัย
ครามต้องการอะไรน่อ จากที่ผ่านๆมา พี่เค้าไม่ได้ผิดคนเดียวนะ
ผู้ร่วมเล่นเกมนั้นต้องมารับรู้รับผิดชอบด้วย เฮ้อ... กลัวจริงๆ
:3123: :pig4: :3123:
-
ครามตัวละครคนนี้แปลกๆ
เหมือนมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง
-
ครามคงหาทางมาเข้าถึงคนที่มัส่วนเกี่ยวข้องในการตายของฟ้าพี่ายตัวเองแน่เลย
-
ครามคือน้องพี่ฟ้าใช่ปะ แสดงออกขนาดนี้
-
ครามน้องฟ้าแน่ๆ แต่นางมาวอแวใส่นิทานทำไม
-
ครามต้องเป็นอะไรกับฟ้าไม่ก็น้องสาวพี่กาจน์ สักคนนี่แหล่ะ เราว่า :ling1:
-
สงสัยเหมือนกันว่า ครามน้องฟ้ารึเปล่า
-
เดาว่าครามน่าจะรู้จักกับพี่ฟ้าหรือเกี่ยวข้องเป็นน้องอะไรอย่างเนี้ย
และเป้าหมายคงเป็นพี่กาจญ์ ไม่ใช่นิทานซะละมั้ง
สืบต่อไปก่อน ยังไม่ฟันธง
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
..
.
-
:pig4:
-
เรื่องมันไม่ค่อยเดินเลยอ่ะ
-
ครามคงเจ้าไกล้นิทาน เพราะตะทำให้พี่กาจเสียใจหรือเปล่านะ
-
น่ารักกกก อ่านเพลินน นุ้งครามและดูน่ารักแต่อาจจะซ่อนความร้ายกาจจจจ อยากให้ หนึ่งในพี่ชายนิทานมาเจอออ เผื่อถูกชะตาาาา 555555
-
เหมือนพี่กาจน์จะทำอะไร ถึงยอมให้ครามมาด้วย
-
:a5: :a5: :a5:
โอ้โหหหหห พออ่านตอนเฉลยว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีตคือช็อคมากอะ
ถ้าเราเป็นกาจญ์ เราคงไม่ต่างอะไร คงรุ้สึกผิดไปชั่วชีวิต และโกรธน้องมากๆ
หวังว่าครามจะไม่ได้มาแก้แค้นให้พี่ใช่ไหม
-
:pig4:
-
คราจ้องการอะไรกัน คงไม่ได้หวังดีกับพี่กาจน์ แต่อย่าคิดไม่หวังดีกับนิทานเลย อยากให้เขาเป็นเพื่อนกันอ่ะ นี่ว่านิทานจะสามารถช่วยให้ครามหายจากความเสียใจเรื่องพี่ฟ้าได้เหมือนกับที่ช่วยพี่กาจน์
-
ครามนี่ยังไง
-
พี่กาจน์น่าจะต้องรู้ว่าครามเข้ามายุ่งทำไมกับนิทานแน่เลย
แต่ทำนิ่งไว้ๆ เพราะครามเป็นน้องพี่ฟ้าใช่ป่ะ :hao4:
-
จ้ะ น่าอิจฉาเนาะ
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วๆๆๆๆ หวานสุดอะไรสุด
ครามต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ นางน่าจะเป็นน้องพี่ฟ้า
ติดตามๆๆๆ
-
น้องครามคงจะมีแผนการณ์บางอย่าง เนอะ
-
ตอนที่24
เวลาผ่านไปสองสัปดาห์ในที่สุดพวกเราก็สอบเสร็จ ผม อัท แก๊ป อร แจนและครามมารวมตัวกันที่ลานจอดรถอีกครั้ง แม้สองสาวจะไม่อยากต้อนรับครามเข้ากลุ่มเท่าไหร่แต่เจ้าตัวก็ยัดตัวเองเข้าวงมาด้วยอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ แถมยังเดินควงแขนผมเล่นไม่แคร์สายตาจิกๆของแจนอรสักแอะ
สตรองเว่อร์
อะไรทำให้เด็กอักษรคนนี้แข็งแกร่งถึงขนาดนี้กันนะ
พวกเรานั่งแท็กซี่ไปครับ ผม อัทและครามไปคันที่หนึ่ง อันที่จริงอัทมันควรไปนางคันเดียวกับผู้หญิงของมันแต่มันบอกว่าเป็นห่วงผมเลยขอนั่งคันนี้ด้วย
กลัวผมกับครามจะโดนลุงคนขับลากเข้าพงหญ้าไปข่มขืนรึไง เห็นแบบนี้แต่ผมก็สู้คนนะเออ
“วันนี้พี่กาจน์ไม่มารับเหรอ”คนที่ไม่ได้อยู่ในไลน์กลุ่ม ‘ปาร์ตี้หลังสอบเสร็จ’ อย่างครามเอ่ยถามขึ้นระหว่างทาง
“ติดพรีเซนส์ความคืบหน้าโปรเจ็คจบน่ะ”ปี5คณะสถาปัตถ์ไม่ค่อยมีวิชาเลคเชอร์เลยไม่เห็นพี่เขาเครียดกับการอ่านหนังสือสอบ แต่งานภาคปฏิบัติอื้อซ่า ผมเห็นพี่เขานั่งปั่นงานแล้วสงสารอ่ะ อยากเข้าไปช่วยก็โดนไล่ออกมา พี่เขาบอกให้ผมอ่านหนังสือของผมให้จบ
“กลับกี่โมงเหรอ”ครามถามต่อ
“น่าจะ เอ...ค่ำๆแหละ เลิก 6โมงรวมเวลารถติดอีก”
คนถามพยักหน้าหงึกหงักก่อนประเด็นจะถูกเปลี่ยนโดยอัท มันขอคำปรึกษาจากครามว่าจะขออรเป็นแฟนยังไงให้น่าจดจำดีซึ่งผมคิดว่ามันควรถามอะไรแบบนี้จากพี่กาจน์ครับ เรื่องโรแมนติกล่ะถนัดนัก
“ก็ให้ดอกไม้หรือไม่ก็ อ๊ะ เค้กไง วันนี้เราจะทำเค้กกันไม่ใช่เหรอ ให้นิทานเขียนบนหน้าเค้กสิว่าเป็นแฟนกับผมนะไรเงี้ย”ข้อเสนอของเด็กอักษรไม่เลวเลย สมแล้วที่เป็นคณะสายศิลป์ เรื่องโรแมนติกเหนือกว่าเด็กสายคำนวณอย่างพวกผมจริงๆ
แต่ไอ้อัทไม่เห็นด้วย มันคงเขินเลยขอนั่งคิดวิธีที่เรียบง่ายกว่านั้น
ไม่นานหลังจากนั้นพวกเราก็มาถึงห้อง ผมนำเพื่อนๆเข้ามาในห้องสำหรับดูหนังซึ่งคราวที่แล้วเจ้าพวกนี้เรียกร้องอยากเข้ามานอนเล่นแต่ไม่มีโอกาสเพราะต้องอ่านหนังสือสอบ ไอ้เจ้าห้องดูหนังอะไรเนี่ยผมก็ไม่ค่อยได้ใช้เหมือนกันเพราะมันเป็นห้องที่มีโซฟาเบดขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าทีวีจอยักษ์แขวนผนัง นอกนั้นก็มีเฟอร์นิเจอร์ประดับเล็กๆน้อยๆ ถ้าไม่อยากดูหนังแบบลำโพงกระหึ่มจริงๆผมคงไม่คิดเข้ามา
“อรอยากดูเรื่องอะไรครับ”
“แอนนาเบล”
“เห้ย!!”
“ล้อเล่น เอาหนังค่ายมาเวลล์ที่เพิ่งออกแผ่นมาดีมะ เนี่ย มีแผ่นแท้ด้วย”อัทแอบถอนหายใจโล่งอก มันมีความลับที่ไม่เคยบอกใครนั่นก็คือมันเป็นคนกลัวผีครับ จะหมดแมนที่ไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ต่อหน้าอร
“ดูจบแฟนมึงก็น่าจะใกล้กลับ พวกเราค่อยออกไปซื้อของสดกันตอนนั้นเน๊อะ”แก๊ปกล่าว ผมชินคำว่าแฟนที่พวกมันใช้แทนพี่กาจน์แล้วเลยไม่รู้สึกเคอะเขินอะไรเหมือนช่วงแรกๆ
แก๊ปจิ๊ปากขัดใจที่ผมไม่ออกอาการอะไรแถมยังนั่งกินขนมมองจออย่างตั้งใจ ต่างคนต่างจับจองมุมของตัวเอง ไอ้อัทกันอรไปนั่งมุมนึงแก๊ปจึงได้โอกาสคลานไปนั่งข้างๆแจน ส่วนเกินอย่างผมกับครามเลยนั่งจกขนมกันเงียบๆ พยามอย่างงิ่งที่จะไม่แอบเหลือบมองสองคู่ชู้ชื่นนั่งกุมมือกันหนุงหนิง
หวานโคตรรรร
อย่าจีบกันในที่สาธารณะแบบนี้สิเฟ้ย!!
ไอ้ครามมันคงคิดแบบเดียวกันมันเลยหันมาสบาหัวเราะคิกคัก
“เอามั่งป่าว”
“ไม่”ผมตอบฉับ คนถูกปฏิเสธกลับหัวเราะชอบใจ
ผมชักคิดว่าเด็กอักษรคนนี้เป็นพวกมาโซคิสต์ซะแล้วสิ ยิ่งโดนเมินยิ่งชอบใจ
เวลาสองชั่งโมงครึ่งผ่านไปหนังก็จบ นั่งบิดขี้เกียจคลายเมื่อนกันสักหน่อยก่อนไอ้อัทจะเป็นตัวตั้งตัวตี
“พวกเราไปซื้อของสดกันมะ”เราตั้งใจจะทำปาร์ตี้สุกี้กันครับ
มีช็อปปิ้งมอล์อยู่ไม่ไกลจากคอนโดนี้เท่าไหร่ ขับรถแค่สิบนาทีก็ถึงพวกเราเลยตกลงกันว่าจะออกไปซื้อตอนที่พี่กาจน์ใกล้กลับมา”ก็ดีนะ ซื้อมาเตรียมหั่นเตรียมล้างพี่กาจน์ก็คงมาถึงพอดี”ผมคำนวณเวลาคร่าวๆ
“งั้นมึงอยู่เฝ้าห้องนะ ไม่ต้องขนไปหมดหรอกแท็กซี่จุไม่พอ ลิสต์มาว่าจะเอาอะไรมั่ง”เนื่องจากผมเป็นเจ้าของห้อง ถ้าจะทิ้งใครสักคนไว้ก็ใครคนนั้นก็คือผมนั่นเอง ผมเดินออกมาหยิบกระดาษกับปากกานึกรายการผักและเนื้อที่ต้องการ
“เลือกกันเป็นใช่ป่ะ”ผมถามขณะยืนลิสต์รายการของสดให้อัทผู้ไม่เคยเข้าครัว แต่อรกับแจนที่ไปด้วยพนักหน้ายืนยันผมจึงค่อยวางใจ
“เราขออยู่กับนิทานได้ป่ะ”ก่อนที่ทุกคนจะเดินออกไปเด็กต่างคณะเพียงคนเดียวก็เอ่ยขึ้นเสียงใส”ก็...5คนแท็กซี่มันจุไม่พอนี่นา...”จะว่าไปมันก็พูดถูกนะครับ แถมจะแยกสองคู่นั้นออกจากกันก็ไม่ได้อีก ส่วนเกินอย่างครามอยู่เฝ้าห้องเป็นเพื่อนผมอีกคนก็ถูกแล้ว
ทั้ง4คนพยักหน้ารับรู้ก่อนเดินออกไปอย่างไม่สนใจนัก
“เย็นชากันจังน้า...”เสียงหวานเอ่ยตัดพ้อแต่สีหน้ากลับยิ้มแย้ม”ก็มีแค่นิทานนี่แหละที่ใจดีกับเรา”
ไม่ต้องเดินมาเกาะแขนเลยครับคนสวย ผมหัวเราะแห้งๆขณะเดินไปนั่งตรงโซฟาโดยหิ้วลูกลิงไปด้วย
“ครามเป็นคนจังหวัดไหนเหรอ”ผมเอ่ยถามเพราะบรรยากาศมันชักเงียบเกินไป
“ชลบุรี แม่เรามีรีสอร์ทด้วยนะ เอาไว้ปิดเทอมไปเที่ยวกันป่าว”
“ฮ่ะๆ ได้สิแต่ปิดเทอมหน้านะ ปิดเทอมนี้ต้องไปเที่ยวกับที่บ้านน่ะ ขืนเบี้ยวนัดมีหวังโดนพี่แกล้งแน่ๆ”
“นิทานมีพี่ด้วยเหรอ”ครามถามอย่างกระตือรือร้น
“มีสิ พี่ชายสามคนแหนะ เราเป็นคนลูกคนเล็ก โดนแกล้งประจำเลย”
“พี่นิทานชื่ออะไรบ้าง”
“นัท โน้ต แล้วก็นาย”
“อะโห เป็นลูกหลงใช่ป่ะเนี่ยทำไมชื่อไม่เห็นเหมือนพี่เลย”
“เหมือนสิ น.หนูนำหน้าเหมือนกันไง”สองคนแล้วนะที่ทักผมแบบนี้ ไม่เคยเอะใจอะไรเทือกนี้มาก่อนเลยแต่พอถูกทักย้ำผมก็เกิดความคิดอยากกลับไปถามแม่เหมือนกันว่าทำไมถึงตั้งชื่อผมแบบนี้
“ฮ่าๆๆ ก็เรากับพี่ชายชื่อออกจะเข้ากันนี่นา”ครามเอ่ยกลั้วหัวเราะ แต่คราวนี้นัยน์ตาคู่โตไม่ยิ้มไปด้วย
“...”
“เอ่อ...”คนตัวเล็กอยู่ดีๆก็เงียบไปผมเลยทำตัวไม่ถูก
“พี่เราชื่อฟ้า เห้อ... ขอโทษที พูดถึงพี่ทีไรก็จะร้องไห้”
“ทำไมล่...อ๊ะ”อย่าบอกนะว่า ผมงับปากกลืนคำถามทั้งหมดลงไปเมื่อคนตัวเล็กเอนตัวมาพิงไหล่อย่างอ่อนแรง
“นิทานฉลาดจัง แค่พูดชื่อก็เก็ท ฮ่ะๆ...”นี่คือเสียงหัวเราะที่แห้งที่สุดของอีกฝ่ายตั้งแต่รู้จักกันมา”ขอโทษนะ ที่เข้ามาทักตอนนั้นเพราะรู้ว่านิทานสนิทกับพี่กาจน์”
“...”
“ที่ตามตื๊อนิทานไม่เลิกเพราะอยากรู้ว่าแฟนใหม่ของผู้ชายคนนั้นเป็นคนยังไง ทั้งๆที่เขายึดติดกับพี่ฟ้ามาตั้งหลายปี คนแบบไหนที่เข้ามาทำให้เขาเปลี่ยนไป...”ผมอยากจะแก้ตัวว่าตัวเองไม่ได้แย่งพี่กาจน์มาจากพี่ฟ้าเพราะทั้งสองคนไม่เคยคบกันแต่ก็พูดไม่ออก
ถ้าครามรู้ว่าพี่ชายตัวเองโดนฆ่าเพราะเข้าใจผิดเจ้าตัวจะช็อคขนาดไหน
ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของพี่กาจน์แล้ว
“นิทานเป็นคนใจเย็น ถึงเราจะทำตัวไม่ดีก็ไม่เคยโกรธ ไม่เหมือนเพื่อนของนิทาน”
“...”
“พอได้รู้จักกันก็รู้เลยว่าคนนิสัยแบบนี้อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่แปลกที่ผู้ชายคนนั้นจะลืมความเสียใจและเริ่มต้นใหม่กับนิทาน ถึงพี่ฟ้าจะน่าสงสาร...แต่ว่า เราก็อยากลืมเหมือนกัน อยากเลิกจมอยู่กับความเสียใจ”เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ ผมมองไม่เห็นหน้าคนพูดเพราะอีกฝ่ายอิงไหล่ผมอยู่แต่ผมก็รู้สึกถึงน้ำตาของเขา
“...”
“นิทานช่วยเราด้วยได้มั้ย”
แกรก
เพราะคิดว่าพวกอัทกลับมาแล้วพวกเราเลยผละออกจากกันด้วยความตกใจ แต่เมื่อมองไปยังทางเข้ากลับไร้วี่แววของใคร”เมื่อกี้ได้ยินอะไรมั้ย”ผมถามคนข้างๆ
ครามพยักหน้าหงึกหงัก”ยะ อย่าบอกนะว่าพี่กาจน์ซื้อห้องที่มีผีในราคาถูกๆมาอ่ะ”
ไปกันใหญ่แล้ว!! ผมรีบมองครามด้วยสายตาดุๆทันที ใครใช้ให้พูดจาแบบนี้ในสถานการณ์แบบนี้กัน
แม้ว่าผมจะมาอยู่ที่นี่ได้สักพักแต่ผมก็ยังไม่ชิน ตัวห้องมันกว้างมาก พื้นที่ที่พวกเราใช้สอยจริงๆมีแค่ไม่กี่ส่วน ไหนจะห้องชั้น22ที่ปิดตายไว้
อา...พูดถึงห้องชั้น 22
ผมกับครามค่อยๆหันหลังกลับไปมองทางบันไดเชื่อมชั้นด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
และพวกเราก็พบกับ...ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากบันได
แต่ละย่างก้าวของเธอเนิบช้า แต่นัยน์ตานั้นวาวโรจน์และจ้องเขม็งมายังผม...
ในมือของหล่อนมีมีด
ใจของผมตกลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม เด้งตัวลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ ไม่ว่าเธอจะเป็นคนหรือผี เธอไม่ได้มาดีแน่
“วิ่ง!!”ผมรั้งแขนของครามที่ช็อคจนสติขาวโพลนไปหมดให้ลุกขึ้นยืน ขาบางไม่มีเรี่ยวแรงแต่ผมต้องหิ้วปีกเขาพุ่งไปที่ประตูห้องให้เร็วที่สุด ทว่าผมก็ช้าไป เพราะเสียเวลาไปกับการตกใจอยู่หลายวินาทีทำให้เธอกระโจนลงมาจากบันไดและยืนขวางทางออกจากห้องนั่งเล่นซึ่งนั่นเป็นทางออกเดียวไปสู่ประตูหน้า
“คุณเป็นใครครับ!!?”ผมตะโกนถามเพื่อประวิงเวลา ไม่คิดว่าเธอจะตอบกลับมาว่า สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อสมร ยินดีที่ได้รู้จักนะคะหรอก ขืนตอบมาจริงก็บ้าแล้วครับ
“นิทาน นิทาน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครอ่ะ เข้ามาได้ยังไง ต้องการอะไร”ครามถามเสียงสั่น
“จะไปรู้มั้ยเล่า!!”เราสองคนถูกบีบให้ก้าวถอยหลังไปเรื่อยจนหลังจะติดกับประตูห้องนอนอยู่รอมร่อ อ๊ะประตูห้องนอน
ผมรู้ว่าการพาตัวเองเข้าไปในห้องปิดตายอย่างห้องนอนไม่ใช่ทางหนีที่ฉลาดนักแต่เมื่อเข้ามาด้านในผมก็จัดแจงล็อคประตู ส่งโทรศัพท์ไปให้ครามที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ข้างๆกัน
“โทรหาพวกอัทเร็ว”พวกมันออกไปซุปเปอร์แค่นี้ไม่กี่นาทีก็กลับมาถึงแล้ว ผมโยนมือถือให้ครามก่อนมองซ้ายมองขวาหาเก้าอี้มาขวางหน้าประตูเอาไว้
ขณะที่ยกเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งสองหูก็ได้ยินเสียงดังตึง! ตึง! จากประตูห้อง
“ออกไป ออกไป ออกไป!! บอกให้ออกไปจากเขาซะ หายไป หายไป หายไป หายไป หายไป ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย”น่ากลัวมาก แค่ฟังเสียงก็จะร้องแล้วอ่ะ ประตูห้องนอนถูกกระแทกอย่างแรก ลูกบิดก็สั่นกร่อกแกร่ก ผมเดาว่าผู้หญิงปริศนาคนนั้นน่าจะพยามงัดลูกบิดประตูให้หลุดเพราะมันน่าจะอ่อนแอกว่าตัวประตู
“โว๊ยยย ไม่ได้จะฝากซื้อน้ำจิ้มสุกกี้ จะตายห่าอยู่แล้วโว้ยยยย มีชะนี้ผีบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ถือมีดบุกเข้ามาในห้อง!!!! ฮือออ เชี่ยยย น่ากลัว กลับมากันเร๊ววววววววๆ”ครามตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดัง ผมใจชื้นเพราะคิดว่าพวกอัทรับรู้เรื่องและกำลังจะมาผมจึงมุ่งมั่นยกเครื่องใช้ที่พอจะยกได้มาวางขวางประตูเอาไว้เพื่อถ่วงเวลาหากเธอพังเข้ามาได้จริงๆ
“พี่กาจน์!!! กลับมาด่วน แฟนพี่จะตายห่าอีกคนแล้ว มีผู้หญิงบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ถือมีดบุกเข้ามาในห้อง!!!! กลับมาเคลียร์ด่วนๆ เห้ย ผู้หญิงข้างนอกนั่นน่ะ พี่กาจน์ถือสายอยู่ มีอะไรจะฝากบอกมั้ย!!!!!”ครามตะโกนสู้เสียงพังประตู
เจ้าหล่อนชะงักไปครู่ใหญ่จนผมเกือบดีใจเพราะคิดว่าเธอกลัวพี่กาจน์จึงหยุดมือ
“แกฟ้องเขาเหรอ แกฟ้องเขา แก!! ชั้นไม่ยกเขาให้แกเด็ดขาด ตาย!! ตาย!! ตายไปซะให้หมด ทุกคนที่มาแย่งเขาไปจากชั้นมันต้องตาย!! ฉันจะผลักแกให้ตกลงไปชั้นล่างเหมือนคราวนั้น แกตายแน่ ตาย ตาย ตาย!!”
“!!?”
“เอ๋...”
“อะ อะไรนะ”ผมหันไปสบตากับครามเพราะสงสัยว่าเมื่อกี้ตัวเองได้ยินอะไรผิดไปรึป่าว
“เอิญเหรอ ผู้หญิงคนนั้นคือเอิญเหรอ” เสียงจากโทรศัพท์ที่ครามเปิดสปีคโฟนทิ้งไว้ลนลานถาม ผมได้ยินเสียงเครื่องยต์รถแว่วๆด้วยเดาว่าพี่กาจน์คงเหยียบคันเร่งมิด
“ไม่ใช่ พี่กาจน์ใจเย็นๆนะ ตอนนี้ผมอยู่ในห้อง ยังปลอดภัยดี อย่าขับอันตราย ที่สำคัญเธอไม่ใช่เอิญแน่ๆครับ เธอดูแก่กว่าผมแถมยังหน้าไม่เหมือนกันอีก”ผมระล่ำระลักตอบ
“แต่เมื่อกี้ เธอบอกว่าผลักลงมา...มันหมายความว่ายังไงเหรอ?”
“นั่นน่ะสิผมก็อยากรู้อยู่เนี่ย พี่ช่วยกลับมาถามเขาเองนะ แค่นี้ ขอตัวไปหาอาวุธป้องกันตัวก่อน บาย”ครามดูโกรธจัด ผมคิดว่าถ้าเขาหาอาวุธเจอเขาจะไม่ใช้มันป้องกันตัวแต่จะใช้มันสู้กับคนร้าย...
----------------------------
ที่สงสัยกันว่าน้องครามมาดีหรือมาร้ายเฉลยแล้วนะ!
น้องแค่มาขอเศษความรักความเมตตาจากนิทาน
หายค้างคาใจกันแล้วใช่ม้าาา 5555+
-
ถ้าไม่ใช่เอิญแล้วใคร?
-
คุณแม่เลี้ยงแน่ๆ
-
ค้างมากกกกกกกกก :ling1:
ตื่นเต้นตลอดเวลาเลยอ่านเรื่องนี้
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แล้วเอิญที่อยู่ในสถานพินิจล่ะ
-
หายค้างเรื่องครามแต่ค้างเรื่องอื่น ฟฟฟฟฟฟ
-
หลอนมาก
-
เฮ้ย!!!! คดีพลิกอ่ะ หรือเอิญจะโดนป้ายความผิด
-
น่าจะเป็นเอิญนะ
-
อ้าวเฮ้ยยยยยย
-
แม่เลี้ยงแน่ ๆ ความสัมพันธ์แม่เลี้ยงลูกเลี้ยงรึเปล่านะ
-
อะไรยังไง คือ??? งง งง งง งง คนนั้นคืิอใครรรรรรรร๊
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อะไรกันอีกเนี่ยยย
-
คำถามค่ะ! //ยกมือ
ตอนหน้า ๆ จะมีเซอร์ไพรส์อะไรให้เผือกอีกไหมคะ 555555555555
โอ๊ยย สุดยอดแค่ความคดีพลิก นี่ว่าเอิญเป็นคนร้าย สรุปไม่ใช่ อาจเพราะโดนใส่ความ
ทำเหมือนน้องพี่ฟ้าจะมาร้าย สรุปมาหาคนช่วยปลอบตัวเอง
มีอะไรให้เหวอตลอด :hao7:
-
หรือจริงๆเอิญจะเป็นแค่แพะ
โล่งใจเรื่องครามไปอีกเปลาะ
-
ค้างมากกกก แง คนนี้ใครแฟนคลับพี่กาจน์หรอ หรือยังไงงงง
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านจบด้วยความสึกแบบ ห๊ะ 5555555555555555 :a5: ครามนี่คือแบบโหยหาความรักความเมตตาาา o18
-
แฟนคลับพี่กานจ์หรือเปล่า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นนนนนนนนนนน
รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปค่ะ
-
อย่าบอกนะว่าไม่ใช่เอิญแต่คือแม่เลี้ยง :katai1:
-
ผู้หญิงคนนั่นใครกันนะ ติดตามๆ
-
น่ากลัวน้อผู้หญิงแบบนี้
เหมือนเป็นคนโรคจิตเลย
-
เอิญหน้าแก่??? หวังว่าคงไม่ใช่แม่นะคะ ไม่งั้นพี่กาจน์เศร้ากว่านี้แน่ :ling1:
-
ใครละเนี่ยย
-
:hao7:
:L2: :pig4: :L2:
-
เอ้าเห็นไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า สรุปเอิญเป็นแพะ โอ้ยค้างงง :katai1:
-
นี่เอิญหรือแม่เอิญที่เป็นแม่เลี้ยงพี่กาจน์?
โอ้ววววว มางี้น่ากลัวไป :a5:
-
อ่าว ถ้าไม่ใช่เอิญแล้วใครล่ะ? เพื่อนในกลุ่มของกาจน์หรอ?
ลุ้นอ่ะ
-
อย่าบอกนะว่าแม่เลี้ยง
-
ฮืออออออ ค้างงงงงงงง :katai4: :ling1:
-
อ้าเฮ้ยไม่เหมือนที่คิดไว้นี่หว่า พี่กาจน์มาเร็วๆๆนะ ตอนแรกก็สงสันครามแต่ตอนนี้ชอบครามอะ (ไม่ได้โทรมาสั่งน้ำจิ้มสุกี้5555)
-
ตอนหน้าจะมีคดีพลิกแบบไหนอ่ะ
1เอิญไม่ได้ทำแต่โดนใส่ร้ายโดยยายคนนี้
2คนนี้คือเอิญที่หน้าเปลี่ยนไป
3คนนี้คือแม่เอิญที่มีซัมติงอะไรซักอย่าง
ไอ้เราก็เดาไปทั่ว อยากรู้จนตัวสั่น ไม่อยากรอแล้วค้าาา อัพต่อเลยได้ไหม~ เธอก็รู้ทั้งหัวใจฉันอยากรู้ไปหมดแล้ว 555555
-
เด่วๆ ถ้าไม่ใช่เอิญ แล้วใคร อะๆ งงๆไปอีกก :ling3:
-
:pig4:
-
จะเป็นใครก็ช่าง แต่ถ้าโรคจิตขนาดนี้เอาไปขังลืมเลยเถอะ สร้างความเดือดมาก เพราะความx่าน-ว-แท้ๆเลย
-
..
ครามมาดี.
แต่ตัวร้ายน่ะซิ เป็นใคร โผล่มาได้ไง
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
...
.
-
หือออ เดินถือมีดลงมา คิดตามแล้วชนลุกเลย55
-
ถ้าไม่ใช่เอิญแล้วเป็นใคร แฟนคลับหรอ งงไปหมด รีบมานะพี่
-
:mew1: :mew1:
-
หล่อนเป็นใครรรรรรรรรรอะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ใครทำ ค้างมากกกกก :really2:
-
อื้อหือ พลิก แบบ กลับลำไม่ทัน
-
ครามมาดี แล้วชะนีนั่นใคร ถ้าไม่ใช่เอิญ?
-
ลุ้นนนน :katai1: อะไรอะะะ โหยยยยย :katai1: :katai1:
-
เจองี้โคตรหลอนอะ น่ากลัวมาก ฮือออ แอบสงสารคราม มาๆกอดปลอบบ ฮืออ
-
โอ้ยยยย ขอให้ปลอดภัยทุกคนนะ :katai1:
-
แม่เอิญหรือเปล่า แสดงว่าคดีนี่เป็นจับแพะผิดตัว :katai5:
-
แอบสะดุ้งตอนเจ๊เขาโผล่มา
ระทึกยิ่งกว่าผีอีก ข่นบ้าาาTT
-
ใครอะใครร :ling1:
-
ทำไมเราขำ ฉากหนีชะนีโรคจิต นี่งงตัวเองหนักมาก
-
อเาว ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เอิญแล้วคือใครอ่ะ :a5:
-
เค้าคือใคร ???
รอติดตามตอนต่อไป
-
ใครกัน
-
เอิญเป็นโรงทางจิตใช่มั้ย และเพราะว่ารักกาจญ์มากพอกาจญ์คิดแค่น้องสาวเลยไม่พอใจคนที่มาแย่งคนที่ตัวเองรักไป
-
ชะนีนั่นเป็นโคร คนโรคจิตใช่ไหม :katai1:
-
ผู้หญิงคนนั้นคือใครรรร
ติดค้างใจอีกแล้ว55555
-
นิทานเป็นคนที่นิสัยน่ารักมากๆคนนึง คนที่ผ่านความเสียใจและมีความรู้สึกผิดติดอยู่กับตัวเองมาตลอดแบบพี่กาจญ์ อย่างน้อยก็โชคดีมากๆที่ได้เจอคนอย่างนิทาน
// หรือเป็นแม่เลี้ยงนะ
-
ตอนที่25
“ไอ้นิทานโว้ย อัทเพื่อนของมึงมาช่วยแล้ว!!!!!!”แม้จะซุกหัวอยู่ไหนห้องนอนแต่ผมกับครามก็ได้ยินเสียงของอัทชัดเจนเพราะมันตะโกนดังมาก”อรกับแจนกำลังเรียกรปภ.มาที่นี่ เธอหนีไม่พ้นแล้ว ยอมมัวตัวซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ใช่ๆ เธอหนีไม่พ้นแล้ว ปล่อยสองคนนั้นแล้ววางมีดลงซะ!!!!!!”แก๊ปเสริม
“อัทททททททททททททททททท”ผมตะโกนบ้าง”พวกกูอยู่ในนี้!!”
ผมกลัวว่าถ้าแง้มประตูออกไปดูว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นตอนนี้แล้วจะโดนมีดของเจ๊หน้าห้องเสียบเบ้าตาแตกเลยไม่กล้าเปิดประตูออกไป ได้แต่เงี่ยหูฟังเพื่อนทั้งสองคนด้านนอก
เสียงแซะลูกบิดอย่างบ้าระห่ำสงบลงแล้ว เดาว่าเธอคงหันไปเผชิญหน้ากับพวกอัทแทน
“ชิบหายแล้วมั้ยล่ะ ไอ้แก๊ป!! มึงออกไปรับหน้าดิ๊ กูไม่ถนัดสู้กับผู้หญิง!!!!!!!!!!!!!”ยังไม่ทันไรก็ปอดแล้วครับ ไหนเมื่อกี้ใครพูดว่ามาช่วยแล้วนะ
“เรื่องดิ มึงอ่ะเคยโม้ว่าคาราเต้สายดำไม่ใช่เหรอ ไปเลยเพื่อน สู้เขา!!!”
“ตอนเรียนคาราเต้ครูเขาแค่ให้กูเตะแผ่นไม้ไม่เคยให้กูเตะกับมีดเว้ย!!!!”
หมดกัน
เอาตรงๆตั้งแต่ได้ยินเสียงพวกมันความกลัวของผมก็หายไปหมดแล้วอ่ะ ผมยังไม่เท่าไหร่แต่ครามนี่หลุดขำพรืด
“เพื่อนนิทานเป็นคนตลกเนอะ”
“ไม่รู้จักเวล่ำเวลา!!”ผมเอ่ยอย่างเหลืออด อย่างเปิดประตูไปเฉ่งเพื่อนที่ทำตัวเหมือนมาโชว์ตลกคาเฟ่มากกว่ามาช่วยผม หลังจากนั้นเพียงอึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงพี่รปภ.กรูกันเข้ามา ทั้งสองฝ่ายคุมเชิงกันอยู่สักพักก่อนทุกอย่างจะเงียบลง ผมหันไปสบตากับครามเพื่อถามว่าควรเปิดประตูออกไปได้รึยัง
ก๊อกๆ
“เชี่ย เป็นไงบ้างมึง ออกมาได้แล้ว เรื่องจบแล้ว”อัทเดินมาเคาะประตูเรียกพวกเราทำให้ผมกับครามถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผมปลดกลอนและปีนข้ามกองโต๊ะเก้าอี้ที่เข็นมาขวางไว้ออกไปโดยไม่ลืมหันมาช่วยฉุดคนตัวเล็กที่ดูทุลักทุเลด้วย
และเมื่อผมออกมาจากห้องผมก็สบเข้ากับนัยน์ตาวาวโรจน์ของผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในห้อง
อาวุธมีดอยู่ในมือของแก๊ป ส่วนเจ้าหล่อนก็ถูกพี่รปภ.จับแขนไพล่หลังและล็อคกุญแจมือไว้ทว่าดวงตาของหล่อนกลับมองมายังผมไม่กระพริบนั่นทำให้ผมรู้สึกขนพองสยองเกล้าสุดๆ
“ที่เธอบอกว่าผลักลงมานั่นหมายความว่ายังไง เธอคือเอิญเหรอ!!?”ทว่าเด็กอักษรที่มีอาการหวาดกลัวก่อนหน้านี้กลับรวบรวมความกล้าและเข้าไปใกล้หล่อน จับบ่าของเธอเขย่าไปมาเหมือนกับว่าถ้าเขย่าแรงๆความจริงมันจะร่วงลงมาจากปากอย่างงั้นแหละ
“ฮึก...”
“หะ!?”ผมและคนอื่นๆในห้องหลุดอุทานเสียงหลงเมื่อยัยผีบ้าอยู่ดีๆก็บีบน้ำตาและร้องไห้
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย เด็กพวกนี้จับฉันมา ฮึก พยามจะข่มขืนฉัน ฉันแค่ป้องกันตัว ฮืออออ”
“โอ้โห...”ครามอุทานออกมาเท่านั้นก่อนจะถอยกรูดออกมา ผมกับเพื่อนๆมองเธอแบบอึ้งๆ
“อีบ้า!!! ตอแหลชัดๆใครจะไปเชื่อวะ พี่ พี่ก็เห็นใช่ป่ะตอนเข้ามา เพื่อนผมเกือบตาย!!”แก๊ปโมโห มันหันไปหาพี่ยามเขาจะได้เป็นพยานให้แต่พี่ยามกลับมีท่าทีลังเล เขามองน้ำตาของเจ้าหล่อนอย่างชั่งใจ
“เหมียว...เหรอ...”
แต่ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรมากกว่านั้นก็มีใครคนนึงเดินแทรกเข้ามาในห้อง เขาเดินตรงไปยังร่างของหญิงสาวที่สะอึกสะอื้นกองอยู่กับพื้น นัยน์ตาสีขี้เถ้าของพี่กาจน์ไหววูบขณะทอดมองเธอ
“รู้จักด้วยเหรอ”เป็นครามที่ถามขึ้นนั่นทำให้พี่กาจน์หลุดออกจากภวังค์และเดินตรงปรี่มาหาผม
พี่เขาจับผมพลิกซ้ายพลิกขวาสำรวจร่างกายก่อนดึงเข้าไปกอดซะแน่นโดยไม่ตอบคำถามของครามเลย ผมรู้สึกเขินเพราะในห้องนี้มีคนอยู่เยอะแยะแต่ก็ยอมให้เขากอดและฟังเขาพูดคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“นิทานไม่เป็นอะไรใช่มั้ย พี่ขอโทษที่มาช้านะ พี่ขอโทษที่ปล่อยนิทานไว้คนเดียว ทั้งๆที่เคยพูดว่าจะไม่ให้คลาดสายตาแล้วแท้ๆ แต่พี่กลับ... พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ..”
“พี่กาจน์ ผมไม่ได้เป็นอะไร ใจเย็น”ผมเรายืนสบตากันนิ่งงัน ในใจพี่กาจน์ตอนนี้คงมีหลากหลายความรู้สึกจนลำดับความคิดไม่ได้เลย
“พี่กาจน์คะ...ฮึก เหมียว ช่วยเหมียวด้วย พี่กาจน์”กระทั่งมีเสียงวิงวอนดังแทรกขึ้นมา ผู้หญิงที่ชื่อเหมี่ยวสะบัดตัวออกจากการล็อคของรปภ.และเอาตัวเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา เธอเบียดเข้ามาด้วยแรงไม่น้อยผมจึงเซถอยหลังจนเกือบล้ม
การกระทำของเธอทำให้พวกเราอึ้งอีกครั้ง
ผมว่าตอนเธอถือมีดบุกเข้ามามันดูบ้ามากแต่ตอนที่เธอบีบน้ำตาทำตัวเป็นผู้ถูกกระทำและพยามซุกหน้าลงกับอกของพี่กาจน์นั่นบ้ากว่าหลายเท่า
พี่กาจน์สืบเท้าไปข้างหลังเพื่อหลบเธอแต่เธอก็ก้าวเดินตาม คือกูจะซุกให้ได้ต่อให้มึงถอยไปถึงอำเภอแม่สายกูก็จะก้าวตามมึงไปทุกก้าว ทุกก้าว ทุกก้าว
“เชี่ยยย สยองสัส...”อัทรำพึงขณะมองภาพตรงหน้า
พี่รปภ.ที่เพิ่งดึงสติได้รีบเข้าไปคว้าตัวผู้บุกรุกสาวเอาไว้ คราวนี้พวกพี่เขาคงเชื่อสนิทใจแล้วว่าเจ้าหล่อนเป็นบ้าจริงๆ
“พี่กาจน์คะ พี่กาจน์ กาจน์เชื่อเหมียวมั้ย พี่กาจน์จะทิ้งเหมียวเหรอคะ พี่กาจน์คะ พี่กาจน์ พี่กาจน์”คนถูกเรียกเดินเลี่ยงมาหาผม เขากุมมือของผมเอาไว้ก่อนรั้งให้กระเถิบถอยออกมาห่างๆจากผู้หญิงคนนั้น
“รู้จักด้วยเหรอ...”ผมกระซิบถามอีกครั้ง
พี่กาจน์พยักหน้าแทนคำตอบ เขามีท่าทีลำบากใจแต่ก็ยอมเปิดปากพูดออกมาในที่สุด
“เป็นลูกของอดีตคนรับใช้ที่บ้านพี่เอง แต่พอแม่ของเธอเสียเธอก็ย้ายออกไปแล้ว ทำไมถึง?”ผมคิดว่าพี่เขามีท่าทีสับสนเลยปล่อยให้อีกฝ่ายกลั่นกรองความคิดของตัวเองเงียบๆก่อนหันไปสั่งให้พี่รปภ.โทรเรียกตำรวจส่วนตัวผมก็กดต่อสายโทรหาพี่เฟิร์น
ไม่นานนักพี่เฟิร์นกับพี่กิตต์ก็มาถึง ทั้งสองคนตกใจมากตอนเห็นหน้าของเหมียว
“ทำไมถึงเป็นเหมียวล่ะ”พี่กิตต์เอ่ยเช่นนั้น เขามีอาการสับสนหนักกว่าพี่กาจน์เสียอีก พวกเราตัดสินใจนั่งรอตำรวจที่ห้องนั่งเล่นโดยใช้กุญแจมือของรปภ.ล็อคเหมียวไว้กับราวบันได ปล่อยหน้าที่เฝ้าจับตามองเธอให้เป็นของรปภ.ส่วนผมก็มีหน้าที่นั่งอยู่ข้างๆพี่กาจน์
ตั้งแต่มาถึงพี่เขายังไม่ยอมปล่อยมือผมเลย นี่มันก็ผ่านมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วที่พวกเรานั่งหน้าเครียดกันอยู่ มือที่กุมกันไว้ชื้นเหงื่อไปหมด แน่นอนว่าผมไม่นึกรังเกียจพี่กาจน์เองก็เช่นกัน อัทเสนอให้แจนกับอรกลับบ้านไปก่อนแต่พวกเธอบอกว่ากลับไปก็เป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไร ขออยู่เป็นเพื่อนทุกคนที่นี่ดีกว่า
“พวกเราไม่เคยคุยกับเหมียวเลย ไม่สิ ตัวพี่นี่ไม่เคยพูดกับเหมียวสักคำด้วยซ้ำ ถึงเราจะรู้จักหน้าตาของเหมียวเพราะแม่ของเธอเป็นแม่นมของพวกเราก็เถอะ กาจน์เคยทำอะไรให้เหมียวประทับใจเหรอ ทำไมเหมียวถึงยึดติดกับกาจน์แค่คนเดียว”พี่กิตต์คุยกับแฝดพี่ของเขา
ที่พี่กิตต์พูดมาก็ถูก ทั้งสองคนมีหน้าตาเหมือนกัน ระดับการศึกษา ฐานะทางบ้านก็อยู่ในระดับเดียวกัน แต่การที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะคลั่งไคล้แต่พี่กาจน์เพียงคนเดียวมันน่าแปลก
ผมคิดว่าเพราะนิสัยเข้ากับคนอื่นง่ายของพี่กาจน์ทำให้พี่กาจน์สนิทกับลูกสาวของแม่นม
ทว่าพี่กาจน์กลับส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
“ไม่นะ เหมียวไม่เคยมาที่เรือนใหญ่ พวกเราก็ไม่เคยคุยกันเลย แต่ว่า...”ผมกาจน์เว้นช่วงทำให้พวกเราที่นั่งฟังอยู่เผลอกลั้นใจตาม
“ฮ่ะๆๆ อยากรู้กันใหญ่เลยนะ”
“พี่กาจน์!!!!!!!!!!!!!!!!!”พวกเราทุกคน ย้ำว่าทุกคนรวมพี่กิตต์กับพี่เฟิร์นตะโกนเรียกชื่อของคนขี้เล่นไม่รู้จักกาลเทศะ
“ป้าเพียร เอ่อ แม่นมที่เป็นแม่ของเหมียวน่ะ แกเอ็นดูพี่มากกว่าไอ้กิตต์เพราะพี่น่ารักกว่า ฮ่ะๆ ป้าแกบอกว่าแกเอาเรื่องดีๆของพี่ไปเล่าให้ลูกสาวฟังเสมอ แกอยากสอนลูกให้โตมานิสัยดีแบบพี่ ลูกของแกเด็กกว่าพวกเราแค่ปีเดียวแต่พอแม่พี่ตายแกก็ต้องมาดูแลพวกเราสองแฝดแทบเต็มเวลาทำให้ไม่ค่อยได้เลี้ยงลูกตัวเอง...”
“...”
“แกคงคิดว่าไม่มีเวลาสอนลูก การหาแบบอย่างที่ดีให้ลูกเดินตามรอยเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนั้น”
“แปลว่าพอเหมียวได้ยินเรื่องของพี่จากคำบอกเล่าของแม่ทุกครั้งที่เจอหน้าแม่ทำให้เหมียวชอบพี่เหรอคะ”พี่เฟิร์นถาม
“ผมว่าไม่ชอบหรอก มันเกินคำว่าชอบจนเข้าขั้นเทิดทูนแล้ว”ครามแย้ง”ถ้าให้เดาคนชื่อเหมียวคงไม่มีพ่อล่ะสิ แม่จึงเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ พอแม่ที่รักถูกเด็กคนอื่นแย่งชิงไปเธอต้องโกรธมาก พอแม่นมคนนั้นเอาเรื่องของพี่กาจน์ไปพูดให้เธอฟังตลอดเธอคงรู้สึกสับสน”
ความเห็นของครามทำให้พวกเรามองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน
“ทั้งแค้นทั้งรักจนบิดเบี้ยวสินะ”พี่กาจน์ถอนหายใจ”ป้าเพียรเสียตอนที่พี่จวนจะจบม.6พอดี เป็นไปได้มั้ยว่านี่คือจุดเปลี่ยนที่ทำให้สติของเหมียวไม่สมประกอบ”
“งั้นก็หมายความว่า...”ผมละคำพูดต่อไปไว้เพราะในทีนี้มีคนนอกที่ไม่รู้เรื่องอย่างพวกอัท ไหนจะมีครามอยู่ด้วย
“คนที่ผลักพี่ฟ้าลงมาคือเหมียวจริงๆ”คำพูดของครามทำให้พี่เฟิร์นกับพี่กิตต์ตกใจ เมื่อผมกับพี่กาจน์พยักหน้าเสริมทั้งสองคนยิ่งตกใจและสับสนเข้าไปใหญ่
“เดี๋ยวสิ หมายความว่ายังไงคะเนี่ย ก็เอิญรับสารภาพหมดทุกอย่างแล้วนี่...”พี่เฟิร์นเอ่ยอย่างสบสน พี่กิตต์แตะไหล่เธอและเพยิดหน้าไปที่ประตู
พวกเราทุกคนมองตามและพบกับผู้มาใหม่กลุ่มหนึ่ง
คุณตำรวจเข้ามาควบคุมตัวของเหมียวทันทีที่มาถึง แต่กลุ่มคนที่มาไม่ได้มีแค่ตำรวจ ในนั้นยังมีพ่อ แม่ และน้องสาวของพี่กาจน์ด้วย
เด็กผู้หญิงที่อายุเท่าผมแถมยังมีดวงตาที่คล้ายกันยืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงทางเข้า เธอมองมาที่พี่กาจน์พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นและไหลรินแบบเงียบๆ
“คนนี้ใช่มั้ยเอิญ”คนที่ผมเดาว่าเป็นแม่ของพี่กาจน์ชี้ไปยังเหมียวพลางเอ่ยถามลูกสาวของตนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เอิญทำเพียงแค่พยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา
พี่กาจน์กับพี่กิตต์ลุกขึ้นยืนนั่นทำให้พวกที่เหลือต้องลุกตามและเดินไปหาผู้อาวุโสทั้งสองท่าน
สองพี่น้องฝาแฝดมีอาการกระอักกระอ่วนเมื่อได้พบหน้าน้องสาวคนเล็กอีกครั้ง
“เอิญ”เป็นพี่กาจน์ที่รวบรวมสติและเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มันคือความอ่อนโยนที่เจือปนด้วยความสงสาร ผมบีบ
มือของพี่กาจน์เพื่อให้กำลังใจเขาจึงเปลี่ยนจากการจับมือเป็นประสานมือแทน
เด็กสาวก้มลงมองมือของพวกเราเล็กน้อยก่อนจะฝืนน้ำตายกยิ้มให้พี่ชายของเธอ
“คนที่ผลักพี่ฟ้าลงมาวันนั้น ไม่ใช่เอิญใช่มั้ย”
“ใช่”คนที่ตอบไม่ใช่เอิญแต่เป็นเหมียวที่กำลังจะถูกตำรวจพาตัวออกไป”ฉันเป็นคนกำจัดมันออกไปเอง ทุกคนที่ทำให้พี่กาจน์แปดเปื้อน พวกสกปรก ถึงจะเป็นน้องแต่ก็เป็นน้องนอกไส้ คนพวกนั้นต้องหายไปจากชีวิตพี่กาจน์ให้หมด!!!!!!”
ยังคำเสียงสาปแช่งของแม่มด ทั้งๆที่เมื่อครู่เธอยังร้องไห้คร่ำครวญราวกับตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำอยู่เลย
“ฮึก...”คนที่กลัวเสียงนั้นที่สุดคือเอิญ ตัวของเธอสั่นเทาแล้วก็ร้องไห้ไม่หยุดจนแม่ของเธอต้องดึงเธอเข้าไปกอด
“เอิญกลัว..ฮึก ผู้หญิงคนนั้นบอกให้เอิญไปที่มหาลัยของพี่กาจน์ ให้พาแฟนของพี่ไปที่ตึกนั้น เอิญทำตามเธอเพราะเอิญก็ไม่ชอบใจที่พี่มีแฟน ฮึก เอิญคิดว่าพวกเราจะข่มขู่ให้แฟนของพี่เลิกกับพี่ แต่เธอกลับผลักเขาลงไป เอิญตกใจมาก เอิญตกใจมากๆ ตอนที่พี่เงยหน้าขึ้นมามองเอิญ สายตาของพี่มันน่ากลัว ฮึก เอิญไม่อยากถูกพี่มองแบบนั้น พี่เกลียดเอิญแล้ว พี่กาจน์เกลียดเอิญ เอิญไม่มีหน้าไปเจอพี่กาจน์อีกแล้ว ฮึก ฮืออ...”
“ก็เลย...ยอมรับผิดจะได้อยู่ในสถานพินิจเนี่ยนะ...”พี่กาจน์ครวญครางเสียงแผ่ว สีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
พวกเราที่เหลือก็พากันอึ้ง
พวกอัทที่ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนก็คงพอปะติดปะต่ออะไรได้หลายๆอย่าง
คุณพ่อของพี่กาจน์ถึงกับถอนหายใจ ท่านเดินเข้ามาตบบ่าของลูกชายคนโตด้วยสีหน้ารู้สึกผิดไม่แพ้กัน“พ่อขอโทษ พ่อก็รีบร้อนให้ตำรวจปิดคดีโดยไม่ได้สืบให้ดีเพราะพ่อคิดแค่ว่ามันคือทางออกที่ดีสำหรับครอบครัวเรา ขอโทษคุณด้วย ผมทำให้ลูกสาวของคุณเสียเวลาฟรีไปตั้งหลายปี”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ ตอนนั้นเอิญแกเพิ่ง15เลยคิดหนีแบบเด็กๆ ฉันผิดเองที่เลี้ยงลูกไม่ดี”
ต่างคนต่างขอโทษกันไปขอโทษกันมา มีแค่พี่กาจน์ที่ยังยืนติดสตันท์ทำอะไรไม่ถูก ผมเหลือบมองเสี้ยงหน้าด้านข้างของพี่กาจน์อย่างสงสาร”เอ่อคือว่า...สวัสดีครับเอิญ”ผมยื่นมือข้างที่ว่างไปหาเธอ น้องสาวของพี่กาจน์มองมือนั้นอย่างงุนงง หลายวินาทีกว่าเธอจะวางมือลงมาทับบนมือของผม
ผมจัดการพามือนั้นไปแตะมือข้างที่พี่กาจน์จับผมไว้ก่อนจะดึงมือของตัวเองออกมาแทน
ผมยิ้มให้ทั้งสองคน
“ดีกันแล้วนะ”
ผมรู้ว่าพวกเขาอยากกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมแค่ไหน แต่ตอนนี้อะไรๆมันปุบปับไปหมด ถ้าไม่มีคนช่วยเริ่มก็คงไม่ขยับไปไหนกันเสียที
“ฮึก ฮือ อึก อะ...พี่กาจน์ เอิญ ขอโทษ ฮึก...”คนเป็นน้องสาวสะอื้นฮั่กจนตัวโยน เธอหมดเรี่ยวแรงจนลงไปนั่งทรุดกับพื้นอย่างน่าเวทนา พูดแค่คำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาจนผมเห็นว่าพี่เฟิร์นกับพี่กิตต์เริ่มมีน้ำตาคลอ ส่วนของคุณลุงกับคุณป้านั้นน้ำตาไหลไปนานแล้ว
พี่กาจน์ไม่ได้ร้องไห้ พี่เขาแค่นั่งจับมือเอิญไว้เงียบๆ ทอดสายตามองน้องสาวโดยไม่พูดอะไรกระทั่งเอิญค่อยๆสงบสติอารมณ์ได้พี่เขาเลยพูดว่า
“พี่ขอโทษที่ทำให้เอิญเป็นแบบนี้ ขอโทษนะครับ ตั้งแต่วันนี้เราเริ่มกันใหม่นะ เริ่มเป็นพี่น้องกันใหม่..จากนี้และตลอดไปเนอะ”
คำว่าเป็นพี่น้องกันตลอดไปฟังดูโหดร้ายแต่นั่นคือความจริง เอิญมองนิ้วก้อยของพี่กาจน์ก่อนคลี่ยิ้มออกมา
“อื้ม เอิญดีใจที่ได้เป็นน้องของพี่”
และแล้วทุกสิ่งที่อย่างก็คลี่คลาย พวกอัทขอตัวกลับบ้านส่วนคุณลุงกับคุณป้าขอตัวพาเอิญไปสถานีตำรวจ หลังจากนี้คงต้องสู้คดีเพื่อเอาผิดเหมียวและล้างมลทินให้เอิญอีก ผมกับพี่กาจน์ตัดสินใจไปค้างคืนกันที่คอนโดของพี่กิตต์
หลังจากมาถึงคอนโดผมก็ถูกไล่ไปอาบน้ำในขณะที่พี่กาจน์กับพี่กิตต์นั่งคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่ที่ยังไม่กลับจากสถานีตำรวจ อันที่จริงผมต้องไปให้ปากคำด้วยแต่ด้วยเส้นสายและความเอาแต่ใจของพี่กาจน์ทำให้เขารั้งตัวผมไว้สำเร็จ คนที่ไปให้ปากคำที่โรงพักจึงมีแค่ครามเท่านั้น
อา... พูดถึงคราม ไม่รู้ป่านนี้เจ้าตัวเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่รู้ว่าคนร้ายที่ฆ่าพี่ชายคือใครก็ซึมเงียบตลอดเลย
คืนนี้พี่กาจน์ยังคงนอนห้องเดียวกับผมและตอนนี้เขาก็หลับไปแล้ว
ผมมองใบหน้าของคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยรอยยิ้มสุขใจ ทั้งๆที่ไฟในห้องยังเปิดอยู่แต่คนนอนยากอย่างพี่กาจน์ก็ยังนอนหลับ นั่นแปลว่าเขาปล่อยวางอะไรหลายๆอย่างที่เก็บไว้ในใจมาตลอดได้แล้ว
ก่อนเข้านอนคืนนั้นผมกดเปิดเฟส ไถหน้าจอไปเรื่อยๆก่อนไปสะดุดกับภาพภาพหนึ่ง
ชื่อคนโพสต์คือพี่กาจน์ คนในรูปมีทั้งหมดสามคน คนซ้ายคือพี่กาจน์ที่แย้มยิ้มกว้าง คนกลางคือเอิญที่ยิ้มทั้งน้ำตา และคนขวาคือพี่กิตต์ที่อมยิ้มน้อยๆตามประสาคนยิ้มยาก
แคปชั่นเขียนไว้สั้นๆแต่มีความหมายว่า smile again
นั่นคือครั้งแรกในรอบ 4ปีที่พี่กาจน์โพสต์รูปตัวเอง และนั่นคือครั้งแรกในรอบ 4ปีที่สามพี่น้องได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
ผมมีความสุขมากตอนที่พวกเขายอมถ่ายรูปหมู่ตามคำขอของผม และผมยิ่งดีใจกว่านั้นเมื่อพูดกาจน์บอกว่าจะโพสต์มันลงโซเชียล
ในที่สุดปมในใจของพี่กาจน์ก็คลี่คลายลงแล้ว
-------------------------
เหมียวจะมีซีนสั้นๆเป็นของตัวเองด้วย บางอย่างที่ยังไม่เคลียร์ในตอนนี้จะมีกล่าวถึงในพาร์ทนั้นนะคะ
ตอนนี้เราเลือกให้ลงเอยแบบนี้เพราะเราอยากให้พี่กาจน์มีความสุขค่ะ!!
บางทีถ้าเลือกจบที่เอิญเป็นคนทำจริงๆมันอาจจะสร้างซีนดราม่าเล่นใหญ่ได้มากกว่านี้ แต่โทนเรื่องที่เราคาดหวังไม่ใช่นิยายแนวขมคอ(?) ยี่สิบกว่าตอนที่ปูมาก็เพื่อตอนนี้ ตอนที่พี่กาจน์ยิ้มได้แบบ ยิ้ม~~ ยิ้มแบบในรูปถ่ายครอบครัวที่โพสต์ลงเฟสรูปนั้น
ปล.เจอกันใหม่มกราคมนะคะ สุขสันต์ปีใหม่ ขอให้ทุกคนมีความสุขค่ะ!
-
ผิดคาดไปไกลโข
-
มีความสุขต้อนรับปีใหม่ 2018 จร้า ครอบครัวกาจน์มีความสุขแล้ว
-
เอ้าา หักมุม :hao7: :hao7: :hao7:
-
สุขสันต์ปีใหม่ค่ะ
-
ดีใจกับครอบครัวพี่กาจญ์ที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกครั้ง
-
หักมุมแหกโค้งมาก
-
เย่..ในที่สุดก็มีรูปหลักฐานยืนยันว่าพี่กิตติ์ พี่กาจน์เป็นแฝดกัน 555
-
:m2:
-
แหกโค้งติดเขาเลย
-
ผืดคาดไปไกลเลย ยวัสดีปีใหม่คะ
-
สรุป โรคจิตตัวจริงคือยับเหมียว :katai4:
-
พี่กาจญ์จะได้มีความสุขจริงๆซักที
และจะได้เปิดตัวน้องนิทานได้แล้ว :jul1:
-
ความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ตอนนี้คือ มันยุติธรรมกับครอบครัวของฟ้า ครามแล้วหรือ
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:L2: :pig4: :L2:
-
แบบว่าแหกโค้งตกเหวกันเลยทีเดียวววว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
สงสารคราม ใครจะมาดูแลไหมนะ
-
แบบนี้ดีแล้ว
-
ในที่สุดก็มีความสุขสักทีนะคะพี่กาจน์ น้องนิทานนี่ต้องเยียวยาจิตใจหลายๆคนแน่เลย ทั้งพี่กาจน์ที่ทำได้แล้ว ยังเหลือครามกับเอิญ เชื่อว่านิทานต้องเป็นคนทำให้ทั้งสองคนดีขึ้นแน่ๆเลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:
-
เอิญ โดนด่าไปเยอะเลย วงวารนาง :katai4:
แต่ดีแล้วที่นางไม่ได้ทำ ถ้านางทำมันต้องดราม่ามากกว่านี้ :heaven
-
เอ้าาาาา คดีพลิก สงสารเอิญ
-
เฮ้อออโล่ง
-
ดีแล้ว เรื่องจะได้แฮปปี้เอ็นดิ้ง :กอด1:
-
หักมุมมาก แต่ก็ช่วยเยียวยาจิตใจได้ดี ไม่งั้นมันจะต้องหม่น ๆ กับอนาคตแน่เลย สวัสดีปีใหม่คุณนักเขียนนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องที่สนุก ๆ แบบนี้ค่ะ
-
เรื่องคลี่คลายแล้ว ปมในใจของพี่กาจน์กับเอิญก็คลายลงแล้วด้วย เพราะคนร้ายตัวจริงไม่ใช่เอิญ
-
ถ้าเอิญทำอย่างที่ตอนแรกๆที่ทำให้คิดงั้นจริงนี่ แนวนิยายจะไม่ใช่รักหวานแหววกุ๊กกิ๊กละ
-
:a5: คดีพลิก อมก. แล้วครามจะทำยังไงต่อไป พี่กาจน์จะบอกความจริงกับครามมั้ย
-
ในที่สุดด นุ้งนิทานก็ไม่ต้องถูกนินทาเป็นกิ๊กพี่กิตตต 55555 อะไรคือคนร้ายคะ. มองข้ามมมม หุหุหุหุ :hao3:
-
ในที่สุดก็ครายปมเรื่องของพี่กาจไปได้แล้ว
เราว่ามันน่าจะมีเรื่องของนิทานอีกหรือเปล่า รออ่านนะค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุดโลกก็ได้รู้สักทีว่าต่างคนต่างมีแฝด 55555555555
-
สงสารคราม
-
ดีจัง
-
:pig4:
-
สงสารคราม /นางน่ารักกก/ พี่กาจน์นอนหงับสบายๆได้สะที
-
พลิกล็อคกันน่าดู 5555555
-
:pig4:
-
บรื๋ออออ
-
เราเพิ่งเข้ามาอ่าน ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่องคือคิดว่ามันต้องดราม่าต้องเจ้าหญิงเจ้าชา
แต่พอมาอ่าน อ่านเพลินจนถึงอัพปัจจุบัน
แล้วแบบเงิบเบาๆ สนุกมากกกก55
แต่แค้นมาปูเรื่องเอิญมาตั้งนาน สุดท้ายเป็นอิเหมียว
มันโผล่มาำด้จะได แต่จบแบบนี้โอเคกว่าจริงๆ
ถ้าให้เอิญฆ่าฟ้าเรื่องมันจะจบยากหน่อย55
สรุปคือดีใจที่เหมียวเป็นคนฆ่า
จบปิ้งงงงงง :katai2-1: :katai2-1:
:กอด1: :กอด1:
-
ในที่สุดปมก็ถูกคลี่คลายซักที จะบอกว่าอ่านเรื่องนี้เราอินมาก สงสารพี่กาจน์มาก อยากเข้าไปกอด แต่คงทำไม่ได้ พี่เขามีนิทานอยู่แล้ว :katai5:
ดีใจมากที่พี่กาจน?จะได้มีความสุขจริงๆซักทีค่ะะ o13
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ ชอบนิยายเรื่องนี้มากกก อ่านรวดเดียว 25 ตอนเลยค่า55555
-
สนุกมากจ้าาาา :-[ :impress2:
-
หักมุมสุด555555
มาต่อเร็วๆนะค้า :ling1: :ling1:
-
ตอนที่26
วันต่อมาผมตื่นสายเป็นพิเศษ คงเพราะผ่านวินาทีเฉียดตายมาหมาดๆพอตื่นขึ้นมาพี่กาจน์ก็ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆแล้วผมจึงเดินงัวเงียออกมาที่ห้องนั่งเล่น ผมเห็นร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อๆนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่กิตต์”ไม่ต้องรอให้เขาหันมาคุยด้วยผมก็รู้ว่าเขาคือแฝดคนน้อง
คนถูกทักมีสีหน้าแปลกใจ
“ทำไมถึงรู้ล่ะ”ไอ้คำถามสั้นๆนี้ขยายความให้ชัดเจนได้ว่าทำไมถึงรู้ว่าพี่คือกิตต์ล่ะสินะครับ
ผมถึงกับหลุดขำเมื่อว่าที่คุณหมอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกับพี่ชายมีจุดเด่นที่แยกกันชัดเจน
“ว่าแต่พี่กาจน์ไปไหนเหรอครับ”ผมแกล้งไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย พี่กิตต์หน้ามุ่ยเล็กน้อยแต่ก็ยอมตอบ
“ออกไปมินิมาร์เก็ตแล้วก็แวะซื้อข้าวเช้า”
ผมพยักหน้าหงึกหงักก่อนเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำ ต้องขอบคุณแม่บ้านของครอบครัวพี่กาจน์ที่หาซื้อเสื้อผ้าไซส์ผมมาให้ ซื้อมาถูกกระทั่งขนาดกางเกงใน
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมานั่งไถหน้าจอมือถือเล่นข้างพี่กิตต์ที่ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป พี่กาจน์ไปซื้อข้าวถึงไหนทำไมช้าจัง
“อ๊ะ...”ผมอุทานเบาๆเมื่อเห็นแจ้งเตือนแชทเฟส คนที่ทักมาคือครามเพื่อนรักผู้ผ่านวินาทีเป็นตายมาด้วยกัน ผมรีบเข้าไปอ่านทันทีเผื่อมันต้องการความช่วยเหลืออะไรจากผม
โอ้ทะเลสวยงาม ฟ้าสีครามสดใส : นิทานๆ
โอเค ทักมาแค่นี้คงไม่มีเรื่องด่วนอะไร
นิทาน นิธาน : ว่า?
ผมตอบกลับไปสั้นๆขณะสายตาไปสะดุดเข้ากับชื่อเฟสของมัน ที่จริงมันใช้ชื่อนี้ตั้งแต่ตอนที่แอดมาแล้วแต่ผมเพิ่งรู้เนี่ยล่ะว่าชื่อเฟสมันโคตรมีความหมาย
ครามเป็นคนชลบุรี มีบ้านอยู่ติดทะเล มีพี่ชายชื่อฟ้า
ใครไม่รู้จักมันดีคงคิดว่าตั้งชื่อเฟสเอาฮา555+ โดยไม่รู้เลยว่าในเลข5มีน้ำตาซ่อนอยู่
โอ้ทะเลสวยงาม ฟ้าสีครามสดใส : ปิดเทอมแล้ว ไปเที่ยวบ้านครามมั้ย
นิทาน นิธาน : 2คน?
โอ้ทะเลสวยงาม ฟ้าสีครามสดใส : บ้า ไม่อยากได้เสียกับเมียชาวบ้านหรอก ที่เคยอ่อยถือเป็นโมฆะ
นิทาน นิธาน : งั้นชวนพี่กาจน์ พี่กิตต์ไรงี้ไปด้วยได้ป่ะ
โอ้ทะเลสวยงาม ฟ้าสีครามสดใส : ชวนหมดแล้ว ทุกคนตกลง เหลือนิทานอ่ะ ตื่นสาย
“พี่กิตต์รู้เรื่องทริปไปบ้านครามรึยังครับ”ผมรีบหันไปถามคนข้างตัวทันที คำตอบที่ได้คือการพยักหน้าขรึมๆ
“น้องเขาชวนไปทำบุญให้พี่ฟ้าน่ะ แม่กับเอิญก็จะไปด้วย”
ผมเงิบไปเล็กน้อย ทริปใหญ่ขนาดนี้แต่นั่งข้างกันตั้งนานพี่ท่านไม่คิดจะบอกผมสักคำอ่ะ โห คุณชายเย็นชานี่เป็นคาแรคเตอร์ที่หล่อแค่ในนิยายจริงจัง มาอยู่ในชีวิตจริงคุยด้วยยากมาก
นิทาน นิธาน : ไปๆ เราไปได้ใช่มั้ย
โอ้ทะเลสวยงาม ฟ้าสีครามสดใส : ได้สิ รายละเอียดค่อยคุยกับพี่กาจน์อีกทีเนอะ
พูดถึงพี่กาจน์ พี่กาจน์ก็มา เจ้าตัวเดินหอบข้างของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง ปริมาณของมันเยอะเกินกว่าจะมีแค่ข้าวเช้าผมจึงชะเง้อคอมองของในถุงด้วยความสงสัย
“โทษทีที่ช้านะครับ นิทานรอนานมั้ย พอดีพี่แวะเลือกขนมไปฝากเด็กวัดน่ะ เออ ไอ้กิตต์ได้บอกน้องไปยังว่าเย็นนี้เราจะไปบ้านครามกัน แม่เขาอยากพาเอิญไปไหว้พี่ฟ้า เนี่ย พี่ไปบ่อยเลยสนิทกับเด็กแถวนั้น หลังๆมานี้พวกมันเริ่มตื๊ออยากได้ของฝาก คราวนี้พี่อารมณ์ดีเลยซื้อมาเยอะแยะ พวกมันจะกินกันเป็นป่ะวะ พี่ก็เลือกมาแต่ขนมแปลกๆที่พวกมันน่าจะไม่เคยกิน”พี่กาจน์วางกับข้าวไว้บนโต๊ะกินข้าวและเดินมาหาผม
พี่เขารื้อขนมฝากเด็กวัดให้ผมดู หลายอย่างเลยที่ผมไม่เคยกิน สมแล้วที่เป็นมินิมาร์เก็ตที่ตั้งอยู่ในย่านที่พักของคนรวย มีแต่ขนมนำเข้าทั้งนั้น แล้วพอผมทำหน้างงๆไม่รู้ว่าขนมในห่อมันเป็นยังไงพี่เขาก็อุตส่าห์อธิบายรสชาติของมันให้ฟังแถมยังสัญญาว่ากลับมาแล้วจะซื้อให้กิน
มันต้องอย่างนี้สิครับ ผู้ชายพูดเก่ง แค่เจอหน้ากันไม่ถึงสิบวิผมก็รู้เรื่องที่จะไปบ้านไอ้ครามจากปากของพี่กาจน์แล้ว หึ ไม่เหมือนพี่กิตต์ เนี่ย พูดแล้วภูมิใจ แฟนผมนิสัยน่ารัก
ต่อมาผมกับสองแฝดก็นั่งกินข้าวเช้ากัน เป็นบรรยากาศแปลกใหม่นิดหน่อย ผู้หญิงหลายคนจะต้องอิจฉาแต้มบุญของผม
“ว่าแต่เราจะออกกันตอนกี่โมงเหรอครับ”นี่เป็นทริปเร่งด่วนเพราะแม่ของพี่กาจน์ต้องกลับอเมริกามะรืนนี้
“สักบ่ายสี่ดีมั้ยวะ จะได้นัดไอ้คราม”พี่กาจน์หันไปปรึกษาน้องชาย พี่กิตต์พยักหน้าแบบ เออ จะทำไรก็ทำไป
“มีใครไปบ้างเหรอครับ”
“พี่ ไอ้กิตต์ เฟิร์น เอิญ แม่ พ่อ ไอ้คราม แล้วก็นิทาน โอ้โห มีแต่คนเครียดๆ นิทานชวนไอ้อัทไปด้วยดิจะได้ไม่เหงา”
“อัทจะเหงาแทนผมน่ะสิครับ”ถึงยังไงผมก็สนิทกับพี่เฟิร์นพี่กิตต์พอสมควร แต่ก็แอบเกร็งตรงที่มีพ่อกับแม่ของพี่กาจน์ด้วยเนี่ยแหละ”คิดดูอีกทีผมชวนอัทไปด้วยดีกว่า”ผมถือคติคนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายครับ
เรื่องเที่ยวฟรีนี่ขอให้เรียกอัท
ผมคว้ามือถือจิ้มแชทถามเพื่อนว่ามันอยากไปด้วยมั้ย รอไม่นานมันก็ตอบกลับมาว่าไปด้วยแต่ขอติดรถไป มันขี้เกียจขับรถไกลๆ อัทยังเป็นเพื่อนที่น่ารักเสมอ มันรู้ว่าผมจะเกร็งตอนเจอกับพ่อแม่แฟน ไหนจะต้องไปไหว้หลุมศพแฟนเก่าของพี่กาจน์อีก
พูดถึงเพื่อนแล้วก็นึกได้
ผมกล้าๆกลัวๆอยู่สักพักก่อนเสนอว่า”ชวนพี่เจด้วยดีมั้ยครับ”
ฟังจากพี่กาจน์เล่าพี่เจก็คืออีกคนหนึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์แถมยังเป็นอดีตเพื่อนสนิทของพี่กาจน์อีก
คนถูกทักชะงักกึก ช้อนที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากลอยค้างอยู่กลางอากาศ พี่กาจน์ดูตกใจจนผมเริ่มเสียความมั่นใจ
“ขะ ขอโทษครับ ผมแค่อยากให้พี่...มีเพื่อน”พูดจบผมก็ก้มหน้างุดๆ
รู้สึกผิดที่ทำให้พี่กาจน์เฟล ทั้งๆที่เช้านี้พี่เขาดูแฮปปี้แท้ๆ
“...”
“ได้สิ พี่จะชวน”
กินเวลาหลายนาทีกว่าคุณเจ้าชายต้องห้ามจะเปิดปากพูด พี่เขาลุกไปหยิบโทรศัพท์และต่อสายหาเพื่อน ผมที่อาสาล้างจานพยามเงี่ยหูฟังคนที่เดินไปมารอบๆห้องนั่งเล่นคล้ายกำลังวิตกกังวล
นี่เป็นอีกมุมหนึ่งของพี่กาจน์ที่ผมไม่เคยเห็น เขาดูตื่นเต้นเหมือนกลัวว่าพี่เจจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขาอีกแล้ว
“เออ ไอ้เจเหรอ กูกาจน์นะ”
พอผมล้างจานเสร็จปลายสายก็กดรับพอดี ผมจึงเดินเข้าไปใกล้พี่กาจน์เพื่อแนบหูกับโทรศัพท์ตามประสาคนเผือก พี่กาจน์ที่เห็นผมต้องเขย่งเท้าจึงเกิดสงสารเปลี่ยนมาเปิดลำโพงให้แทน
“เออ กูรู้ กูเมมเบอร์มึงไว้”พี่เจตอบกลับมาด้วยสำเนียงอึนๆ คงเพิ่งตื่นนอนสิท่า
“ไปเที่ยวชลบุรีกันป่ะ...”
“ไป”
“เห้ย ทำไมง่าย”
“กูไม่ร้องไห้แถมด้วยก็บุญละสัส ชวนพวกเต้ไปด้วยป่ะ”
“ไม่ๆ ทริปนี้เป็นทริปเศร้า ถ้ามึงรู้มึงต้องไม่อยากไป”
“ทริปไรวะ?”
“คือเมื่อวานเอิญกลับมาแล้วพวกกูเลยจะขนกันไปบ้านพี่ฟ้าว่ะ”
“ไป”
“มีเข้าวัดด้วยนะมึง มารศาสนาอย่างมึงเข้าเขตุวัดได้เหรอ”
“ตกลงมึงโทรมาชวนกูหรือโทรมาไล่กูวะ ไอ้ห่าหล่อแต่เสือกสติไม่ดี ไม่รู้แหละ มึงชวน ไปไหนกูก็ไป”
“โห ฟังแล้วจะร้อง”
“กูสิต้องร้อง เนี่ย พูดแล้วนึกออกเลยว่ารับโทรศัพท์จากมึงครั้งสุดท้ายตั้ง 4ปีก่อน”
“เออ ไอ้เจ กูขอโทษที่ติสต์แตก แค่นี้นะ นิทานน้ำตาคลอแล้วมึงลากเข้าดราม่า เจอกันเย็นนี้หน้าหอมึง เดี๋ยวกูไปรับ”
พี่กาจน์กดวางสายก่อนหันมาโยกหัวผมไปมา คือผมไม่รู้ตัวอ่ะว่าน้ำตาไหลตอนไหน ไม่ใช่เรื่องของผมแท้ๆแต่ผมเสือกอิน แค่คิดภาพวันที่พี่เขาชวนกันไปกินสุกี้ที่หอก็รู้แล้วอ่ะว่าทุกคนอยากช่วยพี่กาจน์ แต่พี่กาจน์ก็มีความกลัวในแบบของเขา
“ขี้แงว่ะ”พี่กาจน์แซว
“ดีใจอ่ะ เพื่อนที่เคยสนิทกันตอนเทอมแรกกลับมาดีกันตอนเทอมสุดท้าย”
“เดี๋ยวๆ เราไม่เคยโกรธกันเหอะ”
“ก็พี่กาจน์อ่ะ เก๊กขรึมเป็นเจ้าชายต้องห้าม ฉายาไม่เข้ากับนิสัย”ผมเถียงขณะยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ เสียน้ำตาไปสองสามหยดก็เลิกร้องเพราะพี่กาจน์ชวนเปลี่ยนเรื่อง
พวกเรานั่งคุยเล่นกันสักพักก็โดนพี่กิตต์ไล่ไปจัดกระเป๋า
“อ่า...ของผมอยู่ในคอนโดนั้น”ผมมีอาการเหงื่อตกยามนึกถึงคอนโดมหาปลัย ถ้าคนมาช่วยไม่ทันผมก็ได้เป็นวิญญาณสิงอยู่ในนั้น แค่คิดก็ไม่อยากกลับไปเหยียบแล้ว
“เออว่ะ เดี๋ยวพี่ส่งคนเข้าไปเก็บของย้ายออกให้แล้วกัน ส่วนวันนี้เราก็ไปห้างซื้อเสื้อใหม่กันเน๊อะ”พี่กาจน์เสนอทางออกตามประสาคนรวย แค่ไปทะเล3วัน2คืนถึงกับต้องซื้อชุดกับกระเป๋าเดินทางใหม่
แต่จุดนี้นิทานคนจนจะไม่ปฏิเสธ ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยพี่กาจน์จึงพาผมมาเดินห้างแถวๆนั้นในเวลาต่อมา
“กินข้าวเที่ยวก่อนป่ะ”พี่เขาถามเพราะมันได้เวลาอาหารกลางวันแล้วแต่ผมเพิ่งกินข้าวเช้ามายังอิ่มอยู่เลย
“อยากกินบิงซู”
“จัดไป”
พี่กาจน์วันนี้อารมณ์ดีมากจริงๆ เขาโอ๋ผมมากเป็นพิเศษ พาไปกินของหวานเสร็จก็เดินซื้อเสื้อผ้ากัน เนื่องจากไปชายทะเลเลยเข้าร้านที่แฟนชั่นจัดเต็มไม่ได้ผมกับพี่กาจน์จะซื้อเสื้อยืดเป็นส่วนใหญ่ แต่ตอนนี้เรากำลังทะเลาะก่อนเรื่องหมวกอยู่
“อันนี้สีขาว ใส่แล้วสวย”ไม่พูดเปล่า พี่กาจน์หยิบมันมาใส่หัวผมด้วย
“ไม่เอา ผมไม่ชอบใส่หมวก เดี๋ยวหน้าบาน”ผมหยิบหมวกแก๊ปที่พี่กาจน์เลือกให้คืนเชล์ฟ คนถูกขัดใจหน้างอก่อนหยิบแว่นตาดำที่เชล์ฟข้างๆมาสวมให้ผมแทน
“แว่นผมก็ไม่ชอบใส่อ่า...มันไม่เข้ากะหน้า พี่กาจน์ใส่น่าจะขึ้นกว่านะ”ผมถอดแว่นดำไปใส่ให้พี่กาจน์แทน คนหล่อใส่อะไรก็หล่อ ใบหน้าของพี่กาจน์ตอนใส่แว่นดำมันดูเท่ห์มากจนผมอดชื่นชมไม่ได้ นี่ถ้าเลิกทำหน้างอนๆแบบนั้นนะผมว่าพี่เขาหล่อได้อีกอ่ะ
“ไอ้นั่นก็ไม่ใส่ ไอ้นี่ก็ไม่ใส่ แก้ผ้าเลยป่ะ”
“ใครจะไปใส่อะไรก็ขึ้นเหมือนพี่ล่ะ”
“แน่นอน เพราะพี่หล่อ”
“มั่นหน้ามาก”
“นิทานก็มั่นแบบพี่บ้างดิ”
“ก็ผมไม่หล่อเท่าพี่นี่หว่า”ผมหล่อนะครับ แต่พอเดินข้างคนๆนี้ทุกอย่างก็ดร็อปไปหมดอ่ะ ตั้งแต่มาช็อปด้วยกันนี่ผมเสียความมั่นใจไปเยอะ สาวน้อยสาวใหญ่ที่เดินผ่านไปผ่านมาเหล่มองพี่กาจน์อยู่คนเดียวเลย
“นิทานก็หล่อ พี่ชอบ”
อุ่ย ผมถึงเกือบสะดุดเพราะคำว่าชอบของอีกฝ่าย พี่กาจน์หมายถึงชอบหน้าตาแบบผมแต่ผมก็อดใจเต้นแรงไม่ได้
ถึงเราจะเป็นแฟนกันแล้วแต่พี่เขาไม่เคยบอกชอบผมสักคำ มีบางเวลาที่ผมอดน้อยใจไม่ได้ คนพูดเก่งอย่างงั้นทำไมแค่คำคำ
เดียวถึงไม่พูดออกมา แต่จะไปว่าเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะผมเองก็ไม่เคยบอกชอบพี่กาจน์เหมือนกัน
จะวางแผนโรแมนติกบอกชอบริมทะเลระหว่างทริปนี้ก็ไม่ได้ โดนด่าไม่รู้จักกาลเทศะยันบรรพบุรุษแน่ๆอ่ะ เอาไว้ค่อยหาโอกาสบอกตอนกลับมาละกัน ไหนๆทุกอย่างก็กำลังไปได้สวยละ
--------------------------------
น้องครามลูกแม่!! เห็นแล้วอยากลากเข้ามากอดมาโอ๋ ฮือออ
-
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1:
-
Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑ ขอให้ไรท์สุขสันต์ มีความสุขมากๆ
พี่กาจน์ นิทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอพี่กาจน์ บอกชอบนิทาน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบในความเผือกทุกสถานการณ์ของนิทาน5555 เอ็นดูแรง :mew1: :mew1: :katai3:
-
:pig4:
-
ขำพี่กิตต์5555
:pig4:
-
เรื่องราวกำลังไปได้ด้วยดี
-
:3123:
-
:3123: :pig4: :3123::
-
ตอนที่นั่งกินข้าวด้วยกัน
มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามา
ว่า ทำไมนิทานไม่เซลฟี่ละ
5555
-
น่าร้ากกกกก
-
:z3: :z3: :z3:
-
HNY นะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านกันนะคะ :mew1: :mew1:
-
น่าสงสารเนาะ ดูนิทานของขาดทุกอย่าง
-
เห็นไรต์อัพนี่แทบกรี๊ด ตั้งหน้าตั้งตารอตอนใหม่แบบใจจดใจจ่อมาก55555
/แอบบ่นนิดนึงว่าตอนนี้แอบสั้นนะคะ จะไปจัดเต็มตอนหน้ารึเปล่าเอ่ย
ปริ่มค่ะ พี่กาจน์ได่เพื่อนสนิทคืนมาแล้ว ถึงแม้จะเป็นตอนเทอมสุดท้ายก็เถอะ :sad4:
-
:L1:
-
ตามมานานแต่ไม่กล้่าเม้นเพราะกลัวดราม่าแต่ตอนนี้คลี่คลายดีต่อใจแล้วววและหวังว่ามันจะไม่มีม่าแบบหนักหน่วงน๊า
ชอบแบบนี้นิทานน่ารักน่าเอ็นดู :กอด1: :กอด1:
-
555555 นิทานเอ้ยยนย
-
เด่วเค้าก็จะแฮปปี้กันแล้วป่ะ รอเขาสวีทกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อๆๆ แรงรักแรงแค้นนี้มันน่ากลัว
อย่าให้ครามร้ายเลย พี่กาจก็เป็นเหยื่อจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกันนะ แต่คิดๆแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่ครามจะไม่รู้จักพี่กาจอะ ทำไมครามจะไม่อยากรู้ว่าแรงจูงใจที่เอิญผลักพี่ฟ้าคืออะไร
-
อ้าว ผิดคาดเรื่องเอิญ แต่ลงได้สวยค่ะ ชอบน้องครามด้วย สรุปน้องก็เป็นอย่างนี้แหละ 55555
-
รอติดตามตอนต่อไป o13
-
อะฮรืออออออออออออออออ :o12: รู้สึกผิดต่อครามไปอีกกกก ที่ตอนแรกตั้งแง่ใส่นาง :hao5: :hao5:
-
นี่ไปทำบุญ แล้วเที่ยวต่อเลย
พี่กาจน์ต้องแอบซื้อหมวกกะแว่นให้นิทานสิ เผื่อจะยอมใส่เพราะซื้อมาแล้ว
-
พอเรื่องร้ายๆผ่านไปสิ่งดีดีก็เริ่มเข้ามาแล้วสินะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กำลังไปได้สวย
-
ตอนที่27
ผมกับพี่กาจน์กลับมาที่คอนโดพี่กิตต์ตอนบ่ายสาม ใช้เวลาจัดของครึ่งชั่วโมงก็ออกไปรับไอ้อัท ผมกับพี่กาจน์ใช้กระเป๋าเดินทางใบเดียวกันเพราะผมไม่อยากเปลืองเงินซื้อใหม่แถมของก็มีไม่มาก พอไอ้อัทเปิดที่เก็บของหลังรถเก็บสัมภาระของมันเสร็จมันก็เข้ามานั่งเบาะหลังแบบงงๆ
ผมเห็นมันมองซ้ายมองขวาก็เลยถามว่า”หาอะไรเหรอ”
“กระเป๋ามึงอ่ะ?”มันถาม
“อ้อ กูใช้ใบเดียวกะพี่กาจน์”
“หูยยย เหม็นความรัก”มันทำเป็นเบ้ปากใส่ผมก็เข้าสู่โหมดหลับ มันหลับเร็วจนผมตกใจ มันสะดุ้งตื่นอีกทีตอนพี่เจขึ้นมาบนรถ ตอนลืมตาขึ้นมาเจอหน้าโจรๆของพี่เจเพื่อนผมถึงกับผงะ
วินาทีนั้นมันคงคิดว่าโจรมาจี้ชิงรถ สงสารมันผมเลยชิงอธิบาย”นี่พี่เจ เพื่อนพี่กาจน์”
เพื่อนผมพยักหน้ามึนๆ พอมันรู้ว่าไม่มีอะไรมันก็หลับต่อ ส่วนเพื่อนพี่กาจน์สบตากับผมผ่านกระจกมองหน้าแถมฉีกยิ้มกว้างให้อีก
“สวัสดีน้องคนละพ่อละแม่ของไอ้เจ้าชาย”จำได้เลยว่าวันแรกที่เจอทีมบาสคณะสถาปัตถ์พี่กาจน์แนะนำว่าผมเป็นน้องคนละพ่อละแม่
ผมหัวเราะเพราะไม่คิดว่าพี่เขาจะจำได้แถมเก็บมาแซะ แต่คนที่ถูกเรียกว่าไอ้เจ้าชายกลับขมวดคิ้ว
ทีแรกพี่เจตกใจเพราะคิดว่าตัวเองพูดอะไรไม่เข้าหูเจ้าชาย แต่คนที่ตกใจทีหลังคือผมเนื่องจากคำชี้แจงของพี่กาจน์
“น้องเหี้ยไร นี่แฟน”
ผมแทบจะไหลตัวมุดลงไปตรงที่พักขาเมื่อพี่เคราแพะหันขวับมามองหน้าผมแรงจนผมกลับว่าคอพี่แกจะเคล็ด แถมด้วยสีหน้าตะลึ่งตึงตังตามมาด้วยเสียงอุทาน”ว้าว!!”นั่นอีก ผมรู้สึกเขินกับรีแอคชั่นเล่นใหญ่นั้น
“จริงดิ น้องเป็นแฟนมึงแล้วเหรอ เหยดดด อย่าบอกนะที่มึงยอมโทรหากูก็เพราะน้องอ่ะ โห เอาใจพี่ไปเลย พี่รักน้องครับ”พี่เจกล่าวพลางเขย่าเบาะนั่งของผมไปมาอย่างไม่เกรงใจเจ้าของรถ
“เชี่ยเจ มึงแย่งบอกรักนิทานก่อนกูได้ไง”พี่กาจน์กล่าวกระฟัดกระเฟียด
“อ้าวมึง ยังไม่ได้บอกเหรอว่า อ่อนว่ะ แล้วจะบอกเมื่อไหร่”
“ไอ้ห่า มึงก็ถามซะต่อหน้าเจ้าตัวเลยนะ”
ผมเห็นด้วยกับพี่กาจน์ พี่สองคนไม่ควรมาคุยอะไรแบบนี้ให้ผมได้ยินอ่ะ ผมก็เขินเป็นนะเว้ย ไอ้อัทที่ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ส่งยิ้มมาให้ผ่านกระจกมองหลังด้วย ในรถนี้ไม่มีใครเป็นพวกผมสักคนผมเลยต้องหันหน้าหนีออกไปมองทิวทัศน์ริมทาง
เนื่องจากคนเก็บเงินไว้เที่ยวตอนปีใหม่ทำให้ถนนจากกรุงเทพสู่ชลบุรีไม่มีรถติดพวกเราจึงมาถึงที่พักในเวลาต่อมา ซึ่งที่พักก็ไม่ใช่ที่แปลกใหม่อะไร ที่ๆคณะผมมาจัดค่ายรับน้องแล้วผมเจอพี่กาจน์มารำลึกความหลังนั่นแหละ
“ไม่ได้มานานเลยว่ะ”พี่เจพูดพลางยืนบิดขี้เกียจอยู่ข้างรถ
“ตอนนั้นพี่บอกว่ามาหาคนรู้จักที่นี่จำได้ใช่มั้ย”พี่กาจน์เกริ่นขณะยกของลงจากหลังรถ ผมกับอัทพยักหน้ากันหงึกหงัก
“เจ้าของที่นี่คือแม่ของพี่ฟ้า คราวนั้นที่คณะพี่มาจัดค่ายที่นี่ก็เพราะได้ส่วนลดพิเศษนี่แหละ”เป็นข้อมูลใหม่ที่ผมค่อนข้างตกใจ ผมพยามนึกหน้าคุณหญิงเจ้าของรีสอร์ทที่มาร่วมพิธีมอบช่อดอกไม้ปิดค่ายเมื่อตอนนั้น อืม...จะว่าไปโครงหน้าก็มีส่วนคล้ายไอ้ครามอยู่
ระหว่างยืนคิดอะไรเพลินๆก็มีลูกลิงกระโดดขี่หลังผม ลูกลิงตัวนี้น้ำหนักไม่ใช่น้อยๆเพราะเป็นลูกลิงที่เรียนอยู่ปี1แล้ว ผมเกือบหน้าคว่ำเพราะเสียหลักโชคดีที่ไอ้ครามมันยอมลงจากหลังผมและช่วยคว้ามือผมเอาไว้ แต่มันไม่คว้าผมเปล่าๆ มันลากแขนผมไปเกาะด้วย
“นิทานนน คิดถึงจัง”ผมคิดว่าก่อนหน้านี้มันเข้าหาผมเพราะอยากรู้นิสัยใจคอก็จริงแต่ตอนนี้มันน่าจะชินมือแล้วล่ะ เห็นหน้าเป็นต้องเข้ามาอ้อล้อ
“มายังไงเนี่ย”ผมถาม
“ขับรถมา”นี่เป็นอีกข้อที่ผมแปลกใจ คนตัวเล็กน่ารักแบบนี้ขับรถเป็นในขณะที่ผมไม่”มานี่สินิทาน เดี๋ยวแนะนำให้แม่รู้จัก พี่ก็รีบๆขนกระเป๋าตามมานะ”คำหลังมันหันไปพูดกับพี่กาจน์ก่อนเดินควงผมเข้าไปยังบริเวณฟรอนต์
ลุงคนขายขนมยังนั่งอยู่หน้าเคาเตอร์ตัวเดิม ผมยังจำไม่ลืมนะว่าลุงเคยปิดร้านหนีผมอ่ะ
“แม่ๆ นี่นิทาน”ไอ้ตัวเล็กมันพาผมไปหาแม่จริงๆ อย่างกับเปิดตัวแฟนเล่นเอาผมปั้นหน้าไม่ถูก ได้แต่ยืนยิ้มแล้วก็ยกมือไหว้
“ไหว้พระเถอะจ่ะ ว่าแต่เจ้ากาจน์ล่ะ”แม่ของครามไม่สนใจผมเท่าไหร่ เจ้าหล่อนชะเง้อหาลูกค้าขาประจำอย่างพี่กาจน์ซึ่งลากกระเป๋าเข้ามาทักทายหล่อนพี่พอดี
พอพี่กาจน์ยกมือไหว้เธอก็ลุกขึ้นไปลูบหัวลูบหางคนหล่ออย่างเอ็นดู”เดี๋ยวพ่อกับแม่จะตามมาค่ำๆใช่มั้ยจ๊ะ ฝาแฝดของเราที่มาถึงก่อนเขาบอกไว้แต่ป้าไม่คิดว่าจะมากันเยอะขนาดนี้ ชื่ออะไรเป็นใครกันบ้างจ๊ะเนี่ย”
“เอ่อ เจครับ เพื่อนไอ้กาจน์”
“เหรอลูกเหรอ คุ้นๆหน้าเหมือนเคยมางานเจ้าฟ้าใช่มั้ย ตอนนั้นขอบคุณนะคะ แล้วเราล่ะ”ท้ายประโยคหันไปหาไอ้อัท เพื่อนผมออกอาการอ้ำอึ้งเพราะมันไม่รู้ว่าจะลำดับญาติมันกับพี่กาจน์ยังไงดี
“หง่า...ผมอัทครับ เพื่อนไอ้นิทาน”สุดท้ายไม่ก็ลอกประโยคแนะนำตัวจากพี่เจมาทั้งดุ้น
ทีนี้มันรอดแต่คนซวยคือผม คุณป้าเลิกคิ้วอย่างแปลกใจขณะหันมาพิจารณาผมอีกครั้ง
นิทานเป็นใคร สนิทกับใครในที่นี้ถึงขั้นพาเพื่อนมาทำบุญให้ลูกชายของหล่อนขนาดนั้นเลยเหรอ
“เอิ่ม...”ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังพี่กาจน์
“นิทานเป็นแฟน... อุ๊บส์”ผมกับพี่เจรีบตะครุบปากของพี่กาจน์เอาไว้แทบไม่ทัน
โชคดีที่พี่ยังไม่ทันพูดคำว่าเป็นแฟนผมจบประโยคเพราะขืนพูดออกไปงานนี้คงมีคนช็อคจนเป็นลม สำหรับคุณป้า พี่กาจน์คือแฟนของพี่ฟ้า แฟนที่ทำให้ลูกชายของเธอถูกฆ่า การที่พี่กาจน์พาแฟนใหม่มาเคารพพี่ฟ้าก็คือการไม่ให้เกียรติลูกของเธอ
ใช่ เพราะไม่มีใครรู้ว่าพี่กาจน์กับพี่ฟ้าไม่ได้คบกันจริงๆ
แต่นั่นก็อีก บอกว่าแค่โดนลงโทษเลยคบกันก็ไม่ได้อีก ประเด็นอ่อนไหวควรหลีกเลี่ยงสุดๆ
“แฟนเหรอจ๊ะ”คุณป้าเอียงคอแบบงงๆ”แฟนของใครเหรอ”
“แฟนผมเอง!!!!”และคนที่เข้ามากู้(?)สถานการณ์ก็คือไอ้คราม มันเดินมาดึงแขนผมไปเกาะโดยไม่สนใจพี่กาจน์ที่มองมันตาเขียวปั๊ด
งานนี้ผมกลัวเรื่องจะบานปลายเลยกระซิบบอกพี่กาจน์ให้เออออตามน้ำไปก่อน นั่นยิ่งทำให้พี่กาจน์งอนหนักกว่าเดิม
“ตายจริง นิทานเป็นแฟนเจ้าครามเหรอ เห้อ ลูกชายแม่ไม่มีใครชอบผู้หญิงเลยเหรอเนี่ย เอาเถอะๆ นั่งพักดื่มน้ำกันก่อนนะลูก เดี๋ยวป้าให้คนมาเอากุญแจให้ พอดีห้องสำหรับแขก 2คนยังทำความสะอาดไม่เสร็จ ป้าต้องขอโทษด้วยนะ ส่วนเจ้าคราม ตามแม่มานี่เลย ไหน เล่าให้ฟังซิว่าแฟนคนนี้ได้มายังไง”ป้าแกรัวเป็นชุดก่อนจะดึงหูลูกชายออกไปจากวงสนทนา
“โหยยย ผมก็อุตส่าห์พามาแนะนำตัวคนแรกเลยไง แต่แม่ไม่สนนิทานเองอ่ะ สนใจแต่พี่กาจน์”นั่นคือประโยคสุดท้ายของครามที่พวกเราได้ยิน
“...”บรรยากาศตึงเครียดเข้าปกคลุมทันทีที่ที่เหลือแค่พวกเรา
“ไอ้กาจน์ มึงก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควร มึงจะไปบอกแม่พี่ฟ้าว่ามึงพาแฟนใหม่มาด้วยได้ไงวะ”พี่เจพยามช่วยผม
“จริงพี่ ไอ้นิทานมันกลัวพี่โดนเกลียดหรอก มันก็เสียใจเหมือนกันอ่ะที่ต้องเออออเป็นแฟนไอ้คราม”อัทเพื่อนรักกล่าวเสริม
“แล้วคิดจะปิดเป็นความลับไปถึงไหน ยังไงคุณป้าก็ต้องรู้ความจริงเพราะคดีที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ พอแม่กับพ่อพี่มาทั้งคู่ก็ต้องบอกว่าเอิญไม่ใช่คนลงมือ คนร้ายตัวจริงเพิ่งถูกจับเมื่อวาน แล้วคุณป้าเขาจะไม่สงสัยเหรอว่าทำไมจู่ๆคนร้ายก็โผล่มา คนร้ายบุกมาหานิทาน แล้วทำไมนิทานถึงตกเป็นเป้าล่ะ? เห็นมั้ย พวกเราปิดไม่ได้หรอกเว้ยว่านิทานคือแฟนพี่”
กริบสิครับ
คือ ณ จุดที่อยู่ต่อหน้าแม่ของครามทุกคนก็ต้องปิดเรื่องที่ผมเป็นแฟนพี่กาจน์ไว้ก่อนแต่พอตั้งสติแล้วฟังที่พี่กาจน์อธิบายแล้วพูดได้คำเดียวครับว่างานเข้ากูแล้ว
สักพักแม่ของครามก็กลับมาพร้อมกุญแจห้องพัก 2ห้อง แต่ไม่ยักเห็นคนลูก สงสัยโดนแม่คุมความประพฤติอยู่มั้ง
“พักผ่อนกันตามสบายเลยนะลูก อ๊ะ ป้าต้องขอโทษนิทานด้วยนะจ๊ะ คืนนี้นอนกับเพื่อนไปก่อนเนอะ ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ป้าคิดว่ามันไม่เหมาะที่เราจะนอนห้องเดียวกับคราม อย่าโกรธป้าเลยนะลูก”ผมรับกุญแจห้องและหันไปสบตากับไอ้อัท มันส่งยิ้มแห้งๆพร้อมชูสองนิ้วมาให้แทนกำลังใจ
คืนนี้ผมน้องตอนกับอัทสินะ
“ครับ ผมครับใจครับ”ผมยิ้มให้หญิงวัยกลางคนตรงนั้น เธอยิ้มกลับมาและลูบหัวลูบหางผมด้วยสายตาอ่อนโยน
“ไม่คิดเลยว่าตาครามจะได้แฟนสุภาพขนาดนี้ แม่ฝากดูแลครามด้วยนะ”
“ครับ”
อะเฮือก คลื่นความผิดบาปซัดหน้าผมแทบหงายอ่ะ โชคดีที่ไอ้อัทเข้ามาตบไหล่ผมและกล่าวขอตัวคุณป้า”งั้นพวกผมขอตัวไปเก็บของก่อนนะครับ”
ผมก้มหัวให้แม่ของครามก่อนเดินตามเพื่อนไป ทว่าเดินไปได้สามก้าวก็โดนทักซะก่อน
“อ้าว นิทานลืมกระเป๋ารึป่าวลูก”
โฮลี่ชิท!
ผมเงิบกับความปารถนาดีนั้นอีกครั้ง เจ้าหล่อนสอดส่ายสายตาหากระเป๋าเดินทางของผมแต่ก็ไม่พบ
“เอ่อ...”
“เสื้อผ้านิทานอยู่ในกระเป๋าผมครับ มันเป็นทริปด่วน น้องเพิ่งรู้เมื่อสายเลยเตรียมตัวไม่ทัน”ผมเม้มปากแน่นเมื่อพี่กาจน์ตอบออกมาแบบนั้น คุณป้ามีสีหน้าสงสัยชัดเจนเพราะผมกับพี่กาจน์ไม่น่ามีส่วนเกี่ยวข้องใดๆต่อกันแล้วทำไมผมถึงเอาของไปรวมกับเขาได้
“เมื่อคืน...พวกเราไปค้างห้องพี่กิตต์น่ะครับ”คราวนี้ผมตอบบ้าง ไม่อยากโกหกคนแก่เยอะๆกลัวนรกจะกินกบาล
“เหรอ...”
“ถะ ถ้ายังไงพวกเราขอตัวก่อนดีกว่าครับ”พี่เจจกกุญแจจากมือของพี่กาจน์และเดินนำลิ่วไปทางห้องพักเดี๋ยวนั้นเลย นับว่าเป็นการตัดบทที่ห้วนสั้นมาก
ผมเดินเข้าห้องพักมาได้ก็รีบกระโจนขึ้นเตียง นอนแหงเป็นเจ๊กขาดทุน
“ชีวิตรักไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบมึง มันต้องมีขวากหนามด้วย”รูมเมทอย่างไอ้อัทลอยหน้าลอยตาพูดปรัชญา
ผมมองแรงใส่มันไปทีนึง”กูไม่เห็นมึงกับอรจะมีอะไรมากมายแบบนี้เลย”
“ไม่มีห่าไรล่ะ ทุกวันนี้ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เลยเนี่ย กูกลัวเป็นเพื่อนกันไปนานๆจะข้ามเฟร์นโซนไปไม่ได้ว่ะ ไอ้แก๊ปก็กลัวเหมือนกูเนี่ย”
“ไม่หรอกมั้ง สองสาวก็ดูโอเคกับพวกมึงนี่”จำตอนดูหนังที่คอนโดได้ป่ะ นั่งจับมือกันซะขนาดนั้น
“ใสๆไปป่ะมึง”
“มึงแหละคิดมาก สู้เอาเวลาไปหาโอกาสสารภาพรักอรดีกว่าป่ะ”
“เหมือนพี่กาจน์อ่ะเหรอ ใช่สิ มึงเป็นเมียนี่ ไม่เข้าใจความกังวลของลูกผู้ชายเขาหรอก”
“เห้ยนาย ทำไมนายถึงพูดแบบนั้น เราไม่โอเคนะนาย”
“ไม่โอเคหรือเขินเอาตรงๆ หน้าแดงนะมึง เป็นเมียก็ยอมรับว่าเป็นเมียดิ”
“ยังไม่ได้เป็นเว้ยยย ตายซะเถอะไอ้เพื่อนเวรรร ย๊ากกกก”ผมลากแขนมันขึ้นมาไล่ขวิดบนเตียง ด้วยความบ้าจี้ของมันทำให้มันชักดิ้นชักงอเป็นปลาเกยตื้น ผมยิ่งได้ใจปลุกปล้ำมันใหญ่ มันก็สู้กลับนะแต่ผมไม่บ้าจี้อ่ะ เสียใจด้วยมึง
“ฮ่าๆๆๆ เชี่ยๆๆๆๆๆ ปล่อยกู!! กูไม่ใช่พี่กาจน์”ไอ้อัทพยามร้องขอชีวิต แต่มันเลือกใช้คำผิด
“พูดว่าเมียๆๆๆไม่เลิก มึงนั่นแหละมาเป็นเมียกูเลย”ไม่แน่ใจนักว่าพวกเราอายุกี่ขวบแล้ว เล่นอะไรเป็นเด็กๆ หัวเราะจนหน้าแดงดิ้นจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปหมดแล้ว
“ทำไมไม่ล็อคประ— ทำอะไรกันอยู่น่ะ”ผมกับเพื่อนเด้งตัวออกจากเหมือนโดนของร้อนเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง
พี่กาจน์มองพวกเราด้วยสายตาเข้มๆ ไม่สิ มองผมเนี่ยแหละที่เล่นกับเพื่อนจนเสื้อมันเลิกขึ้นมาจนถึงราวนม ผมยันตัวนั่งพับเพรียบเรียบร้อย จัดแต่งเสื้อผ้าและส่งยิ้มหวานไปหาพี่กาจน์
“อัทแกล้งผมก่อน”
“มันแหละเริ่ม”
“อยากตายใช่มั้ยไอ้อัท”
“มึงไม่กล้าหรอก แค่โดนผัวจ้องก็หงอแล้ว กระจอกสัส”
“พี่มาตามไปกินข้าวเย็น”เพราะผมกับอัททำท่าจะเริ่มมวยปล้ำยกที่สองพี่กาจน์จึงรีบพูดธุระก่อน เขาเดินเขามายื่นมือให้ผม สุดท้ายผมก็โดนเขาจูงออกมาจากห้อง โชคดีที่มีพี่กาจน์อยู่ไอ้อัทมันเลยไม่กล้าแซวอะไร
“กูขอขี้แป๊ป มื้อนี้ฟรีใช่ป่ะ จะได้จัดเยอะๆ!!”แว่วเสียงอัทตะโกนไล่หลงมา
พอเดินไปถึงหาดพี่กาจน์ก็ปล่อยมือผมและเดินแยกไปอีกทาง แม่ของไอ้ครามหันมากวักมือเรียกผม ท่านยกยิ้มและยื่นจานกระดาษมาให้”เย็นนี้กินอาหารทะเลกันลูก นิทานไม่แพ้อาหารทะเลใช่มั้ยจ๊ะ”
“ครับ ผมทานได้ทุกอย่าง”ผมกล่าวอย่างสุภาพ
พี่กิตต์กับพี่เฟิร์นจับจองเก้าอี้ชายหายอยู่มุมหนึ่ง นั่งซบคุยกันหงุงหงิง ตัดภาพมาที่พี่กาจน์กับพี่เจ ทั้งสองคนปูเสื่อและเตรียมก๊งเหล้ากัน ผมถึงกับเลือกไม่ถูกเลยว่าจะไปร่วมแจมวงไหนดีสุดท้ายผมเลยเลือกช่วยคุณป้าปิ้งกุ้งหอยปูปลา
เตาบาร์บีคิวเริ่มร้อนได้ที่ผมจึงเริ่มคีบกุ้งไปวาง แค่คิดถึงมันกุ้งเผาก็น้ำลายสอแล้วอ่ะ
“คุณป้าไปนั่งรอก่อนสิครับ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง”
“ได้ที่ไหนกัน ป้าเป็นเจ้าบ้าน แค่ทุกคนมาเยี่ยมลูกชายป้าก็มีความสุขแล้ว นิทานแหละ ไปนั่งดื่มกับพวกกาจน์เถอะ ดูซิเนี่ย พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดินดีก็เริ่มเมากันแล้ว ใช้ไม่ได้ๆ”ถึงปากจะบอกว่าใช้ไม่ได้สายตาของเธอบ่งบอกว่าชื่นชมในตัวพี่กาจน์มาก
“นิทานอาจจะไม่รู้ แต่พอลูกชายคนโตของป้าเสียเจ้ากาจน์ก็มาที่นี่ มานั่งมองพระอาทิตย์ตกดินแทบจะเดือนเว้นเดือน คนแก่อย่างป้าจะยึดติดกับฟ้าก็ไม่แปลก แต่ป้าสงสารคนหนุ่มอย่างเขา ด้วยอายุเท่านี้ควรจะเริ่มต้นใหม่เร็วๆ ทั้งๆที่ป้าควรจะคิดแบบนั้นแต่ป้าก็เห็นแก่ตัว กลัวว่าเจ้ากาจน์มีคนใหม่แล้วจะไม่มาหาฟ้าอีก”
“...”
“เจ้าตัวน่ะตายไปแล้วแต่ยังมีชีวิตต่อไปในความทรงจำ ป้าอยากให้กาจน์เป็นอิสระแต่ป้าก็ไม่อยากให้เรื่องราวของฟ้าค่อยๆหายไป”
“แม่ๆ ผมอยากกินหอยอ่ะ ย่างให้หน่อย”ครามที่ยืนฟังอยู่เอ่ยขัดขึ้น มันคงพยามเปลี่ยนเรื่องแต่ดันโดนแม่ด่าว่าเป็นง่อยแถมยังถูกใช้ให้ไปหยิบกระติกน้ำแข็งจากครัวรีสอร์ทมาอีก
คนตัวเล็กเดินหน้าง่ำออกไป
“ลูกคนเล็กนี่ก็ใช้ไม่ได้ แม่ล่ะเป็นห่วงจริงๆ ว่าแต่เมื่อกี๊ป้าต้องขอโทษเราด้วยนะลูก พอดีอินไปหน่อย ป้าเสียดายแทนตาฟ้า อุตส่าห์ได้เจอคนดีๆอย่างกาจน์ทั้งที... แต่นิทานก็ดีนะลูก แค่ป้าเพิ่งรู้จักเราป้าเลยไม่มีอะไรพูดถึงมาก”
“พี่กาจน์ไม่มีวันลืมพี่ฟ้าแน่ครับ แล้วผมก็จะไม่ยอมให้เขาลืมด้วย ถึงตอนนี้เขาจะก้าวต่อไปข้างหน้าได้แล้วแต่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะทอดทิ้งอดีตของตัวเอง เขาอาจจะไม่คิดถึงตลอดเวลาแต่เขาจะระลึกถึงพี่ฟ้าเสมอ พี่กาจน์เป็นผู้ชายแบบนั้น”ผมอินมากถึงขั้นวางที่คีบกับจานกุ้งลง ทำหน้าจริงจังและหันไปกุมมือคุณป้า
“พี่กาจน์ทรมาณมาตลอด แค่จะนอนยังนอนไม่หลับเลย แต่เมื่อคืนพี่เขาไม่ฝันร้ายอีกแล้ว นั่นไม่ใช่เพราะพี่กาจน์ลืมพี่ฟ้าพี่กาจน์แค่นึกถึงความทรงจำดีๆที่มีร่วมกันออก ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ...”
ต่อแต่นี้ไปสำหรับพี่กาจน์ พี่ฟ้าจะเป็นรุ่นพี่ที่เขาพบครั้งแรกที่หาดทรายแห่งนี้ ไม่ใช่รุ่นพี่ที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าเขา
ผมคิดว่าผมพูดมากเกินไปกลัวจะไปย้ำปมอะไรหญิงตรงหน้าเลยหุบปาก แต่เธอกลับบีบมือผมแถมยิ้มอย่างอ่อนโยนกลับมาให้
“นิทานมีอะไรจะบอกป้ามั้ย”
ผมกระอักกระอ่วนกับคำถามนั้น แต่สุดท้ายผมก็พ่ายแพ้สายตาของเธอ ผมน้ำตาคลอ ยกมือไหว้หล่อนแล้วก็พูดคำว่าขอโทษ
“ผมขอโทษครับ ที่จริง... ผมเป็นแฟนของพี่กาจน์”พี่กาจน์ที่นั่งดื่มอยู่คงเห็นผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยเดินมาดู และเมื่อได้ยินคำสารภาพของผมพี่เขาก็อ้าปากเตรียมพูดอะไรบางอย่าง ทว่าคุณแม่ของครามกลับยกมือห้ามก่อน
“ว่าแล้วเชียว”
“คุณป้ารู้เหรอครับ”พี่กาจน์ถาม
“สงสัยตั้งแต่ตอนที่กาจน์ทำหน้าจริงจังตอนป้าถามว่านิทานคือใครแล้ว ตอนนั้นจะบอกว่าเป็นแฟนเราล่ะสิแต่ลูกป้าดันขัดซะก่อน”แกบ่นลูกชายกระปอดกระแปดตามประสาผู้หญิงวัยกลางคน
ท่าทางไม่ตกใจ เสียใจ สะเทือนใจหรืออะไรใดๆเลยของเธอทำให้ผมกับพี่กาจน์หันไปมองหน้ากันงงๆ
“คนที่ต้องขอโทษอาจจะเป็นป้าก็ได้นะ ที่จริง...วันนั้นที่ฟ้ากับเพื่อนเล่นเกมส์กันป้าแอบดูอยู่ ป้ารู้ว่าที่พวกเด็กๆคบกันเป็นแค่เกมส์แต่ป้าก็หลอกตัวเอง ลูกป้าถูกฆ่าเพราะฆาตกรเข้าใจว่าเขาคบกับกาจน์ ป้าไม่อยากให้ลูกตายเปล่าก็เลยหลอกตัวเองมาตลอด ขอโทษจริงๆ แต่วันนี้กาจน์พาแฟนมาหาฟ้าแล้ว ถ้าป้ายังหลอกตัวเองไม่เลิกฟ้าคงโกรธป้าแย่ ขอโทษด้วยจริงๆ ป้าขอโทษ...”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ผิดที่ไม่บอกคุณ”
ความจริงเรื่องนี้ไม่มีใครผิด ผมโคตรอยากลากทั้งสองคนมากอดอ่ะ
อา...ไม่ดิ ต้องสาม
ครามที่โผล่เข้าซีนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้มองพวกเราสามคนด้วยสีหน้าตกใจ เดาว่าเจ้าตัวคงมาทันได้ยินความจริงชุดใหญ่เมื่อครู่
“ว่าไงนะ แม่บอกว่าพี่ฟ้าคบกับพี่กาจน์เพราะเล่นเกมส์แพ้...งั้นเหรอ”
“คราม...”คุณป้าเอ่ยชื่อลูกชายเสียงแผ่ว
“พี่ฟ้าต้องตายเพราะเล่นเกมส์แพ้งั้นเหรอ!!?”
โครม!
น้ำขงน้ำแข็งกระจายหมดอ่ะ ไอ้ครามน้ำตาไหลพรากโยนกระติกในมือใส่พื้นแล้วก็วิ่งออกไป
ผมกับพี่กาจน์ทำท่าจะวิ่งตามแต่โดนคุณป้ารั้งข้อมือเอาไว้”ปล่อยมันไปก่อน เวลาแบบนี้ยิ่งเข้าไปปลอบครามยิ่งร้องไห้”
“...”
“ป้าหย่ากับสามีตั้งแต่ครามยังอยู่อนุบาล ป้าต้องทำงานคนเดียวเลยไม่ค่อยมีเวลาคนที่เลี้ยงครามมาคือฟ้า บางทีครามอาจจะผูกพันกับฟ้ามากกว่าป้า...อ่ะ ป้าขอตัวไปพักก่อนนะ”ผมเห็นคุณป้าน้ำตาคลอขณะเดินจากพวกเราไป พี่เจ พี่กิตต์ และพี่เฟิร์นคงได้ยินไอ้ครามตะโกนเลยมีสีหน้าเจื่อนๆ
บาร์บีคิวมื้อใหญ่เกือบล่มโชคดีที่อัทขี้เสร็จพอดีมันผู้ไม่ได้รู้เรื่องราวยืนแดกกุ้งที่ผมแกะไว้อย่างเอร็ดอร่อย ทำให้พี่เจโวยวายกลัวโดนแย่งไปหมด เดือดร้อนผมกับพี่เฟิร์นที่ต้องคอยย่างซีฟู้ดเสริฟให้พวกคุณชายทั้งหลาย
พ่อกับแม่ของพี่กาจน์มาถึงตอนสามทุ่มกว่า พวกท่านพาเอิญไปขอขมาแม่ครามอีกครั้งก่อนจะค่อยๆเล่าความจริง
ผมกับพวกพี่กาจน์ถูกกันออกมาเพราะผู้ใหญ่ไม่อยากให้วัยรุ่นมาเครียดกับเรื่องนี้ซ้ำๆ พวกเราจึงแยกย้ายกันไปนอน
“อ้าว ตกลงว่านอนห้องนี้เหรอครับ”ผมแกล้งถามคนที่เพิ่งหอบกระเป๋าเดินทางเข้ามาในห้องของผม พี่กาจน์หน้ามุ่ยทันทีที่ผมทำท่าจะไม่แบ่งเตียงนอนให้เขา ผมหัวเราะชอบใจเมื่อคนตัวสูงกว่ากลิ้งผมให้เข้าไปชิดเตียงด้านใน
ผมวางมือถือก่อนหันไปผลักคนที่พยามเข้ามานัวเนียออกไป
“อย่าเย็นชากับพี่แบบนี้สิครับ พี่ยังใจหายอยู่เลย นิทานโอ๋พี่หน่อยเร็ว”
“ไม่ต้องมาแอ๊บสำออยเลย จิตใจพี่แข็งแกร่งดั่งหินผา พี่นั่นแหละต้องโอ๋ผม”คนเพิ่งถูกมีดไล่เมื่อวานแถมวันนี้ยังต้องมาเจออะไรหนักๆอีก จิตใจผมเริ่มรับไม่ไหว
“โอ๋ๆนะครับคนดีของพี่ ขวัญเอ๊ยขวัญมา”พี่เขาดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วก็นั่งโยกไปมาเหมือนกล่อมเด็ก”ไม่ต้องกลัวนะครับ เหมียวจะมาทำอะไรพวกเราไม่ได้อีกแล้ว”
“หืม ทำไมล่ะ”ผมถามเพราะเมื่อครู่ก่อนที่พี่กาจน์จะไล่ไอ้อัทออกไปผมเห็นเขาเพิ่งแยกกับคุณพ่อ เดาว่าท่านอาจจะคุยเรื่องความคืบหน้าของคดี
“พ่อพี่บอกว่าจัดการพาเหมียวเข้ารพ.บำบัดจิตแล้วครับ แถมยังส่งคนไปจับตาดูตลอด 24ชม.อีก ถ้าบำบัดจนหายดีเมื่อไหร่เหมียวก็ต้องรับโทษ คดีฆ่าคนตาย ข่มขู่คนให้คนรับผิดแทน แถมยังพยามฆ่าโทษไม่ใช่น้อยๆ ถึงเมื่อ4ปีก่อนเธอจะเป็นแค่เยาวชนแต่ทนายของบ้านพี่ฝีมือดี รับรองจัดการให้ติดคุกยาวแน่”
“โฮยยย ให้ติดตลอดชีวิตเลยได้มั้ย”ผมกลัวนางจะถูกปล่อยตัวออกมาแล้ววิ่งเอามีดมาฟันกันอีกจริงๆ
“ฮ่ะๆ ไม่ต้องห่วงครับ ครอบครัวพี่มีวิธีจัดการอะไรแบบนี้”บ้านพี่ทำมาหากินอะไรมิทราบ!!”จริงสิ เอิญบอกว่าจะไปเรียนต่ออเมริกา ฮ่ะๆ สุดท้ายก็หนีหน้าพี่เหมือนเดิม แต่ก็ดีนะ เพราะแม่ก็อยู่วอชิงตันคนเดียว เอิญไปอยู่ด้วยแม่จะได้ไม่เหงา”
“จริงสิ ทีนี้ผมก็กลับไปอยู่หอเดิมได้แล้วใช่มั้ย”
“อะไรนะ?”พี่กาจน์ถามย้ำเพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด
“พี่ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงผมแล้วนี่ เหมียวก็โดนจับไปแล้ว อ๊ะ...”มีคนโทรหาผมครับ
ยังไม่ทันจบประโยคผมก็ต้องรีบรับสายเพราะคนที่โทรมาไม่ใช่ใครอื่น พี่โน้ตนั่นเอง
“มีไร”ผมถามเสียงห้วนเพราะไม่ชอบหน้าพี่ชายคนนี้นัก โทรมาทีไรก็มีแต่เรื่องแกล้งผม
“คุณน้องครับ ได้ข่าวว่าสอบเสร็จแล้ว ทำไมไม่ยอมกลับบ้านล่ะครับ พี่ชายคิดถึง”
ชะอุ่ย โทรมาด้วยเรื่องนี้นี่เอง
“แฮ่ๆ”ผมเรียนที่กรุงเทพมาตั้งแต่เด็กก็จริงแต่บ้านผมอยู่นครปฐมครับ มันค่อนข้างไกลจากมหาลัยผมเลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่นี่คือปิดเทอมครั้งแรกในชีวิตปี1ของผม พ่อกับแม่คงชะเง้อคอรอผมแย่
“มาเที่ยวทะเลกับเพื่อน”
“เข้ามหาลัยแล้วหัดแรดเหรอ กลับกรุงเทพรีบกลับมาบ้านเลยนะ พี่คิดถึง”
“ค้าบๆ”
“เออ แค่นี้แหละ แค่โทรมาเช็คว่ายังไม่ตายใช่มั้ย”
“นอนกันเถอะ”พี่กาจน์ดูไม่พอใจที่ผมพูดคำนั้นหลังจากวางสายพี่โน้ต คิ้วคมขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”หมายถึงเรื่องที่ผมจะกลับไปอยู่หอสินะ
ผมยิ้มให้เขา พวกเราไม่ควรมาทะเลาะกันเพราะเรื่องแบบนี้”พ่อผมต้องโกรธแน่ๆถ้ารู้เรื่องลูกชายคนเล็กอยู่กินกับผู้ชาย”
“จะว่าไปนิทานก็เพิ่งอยุ่ปี 1นี่หว่า”พี่กาจน์เริ่มมีท่าทีคล้อยตาม เขาครุ่นคิดอะไรอยู่พักใหญ่”อายุ 18กฎหมายเขาห้ามอยู่กินกับแฟนเหรอ”
“งอแงว่ะ แค่นี้ก็รอไม่ได้”
“พูดอะไรไม่เห็นใจคนแก่ใจร้อนเลย ถ้านิทานไม่นอนข้างๆพี่นอนไม่หลับนะ เอางั้นใช่ม้า จะทิ้งพี่สินะ ทิ้งพี่จริงๆสินะ”แค่ผมเกริ่นเรื่องกลับไปนอนหอทำไมมันกลายเป็นวาระแห่งชาติไปได้ล่ะครับ”ก็ได้ จำไว้”
คนขี้งอนปิดไฟตัดบทด้วยการดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
“โอ๋ พี่กาจน์คนดีอย่างอนน้อง น้องขอเวลาคิดก่อนแล้วกัน ยังไงพี่กาจน์ก็ต้องหาคอนโดใหม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“เออว่ะ”คนที่แกล้งหลับเด้งตัวออกมาจากผ้าห่ม กดสายหาลูกน้องฝ่ายไหนของพ่อก็ไม่ทราบแต่ที่แน่ๆคือพี่แกสั่งให้คนของพ่อหาคอนโดทำเลใกล้มหาลัยของผมให้ห้องหนึ่ง
“เอาเป็นว่านิทานต้องอยู่คอนโด อย่างน้อยมันก็มีระบบรักษาความปลอดภัยดีกว่าหอพักนักศึกษา ถ้าพี่ไม่ได้อยู่ด้วยพี่จะได้ไม่เป็นห่วง”
“พูดถึงระบบรักษาความปลอดภัยไอ้คอนโดหรูของพี่มันไม่ปลอดภัยยิ่งกว่าเหรอครับ”
“อันนั้นไม่นับดิ ก็เหมียวลงทุนไปสมัครงานเป็นคนรับใช้บ้านเจ้าของห้องนั้นเพื่อขโมยคีย์การ์ดสำรองอ่ะ”
“ปะ เป็นผู้หญิงที่มีมานะดีนะครับ”
“สุดลิ่มทิ่มประตูเลย”
ทิ่มจริงครับ แค่คิดถึงเสียงมีดแซะลูกบิดเมื่อตอนนั้นผมก็สยองแล้ว เหมือนพี่กาจน์จะรู้เลยดึงผมเข้าไปกอด
“โอ๋ๆนะครับ อยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
“พูดไปสิ ตอนนั้นไม่ได้อยู่กับผมนิ”
“พี่ว่าเหมียวสืบตารางสอนแล้วรู้ว่าวันนั้นพี่จะกลับดึกว่ะ”
“อันนี้ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน แฟนพันธ์แท้มากอ่ะ”
“ไม่เอาดิ อย่าย้ำ พี่เริ่มกลัวแล้วนะ เชี่ย พรุ่งนี้เช้าต้องไปตรวจรถหน่อยละว่ามีเครื่องดักฟังมั้ย”
“โอ๋ๆน้า ผมอยู่ตรงนี้ พี่กาจน์ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว”
“กลัวสุดคือไม่ได้อยู่กับเราเนี่ยแหละ”
“อะฮ่ะๆๆ อยู่ด้วยกันก็ได้วะ ไม่ย้ายละ”
“น่ารักสุดอ่ะ”
ผมเคยบอกแล้วใช่ป่ะว่าผมเป็นคนว่าง่ายอ่ะ แค่ตื๊อผมหน่อยผมก็ใจอ่อนยวบแล้ว
เช้าวันต่อมาพวกเราก็พากันไปเข้าวัดทำบุญ พี่เจกับไอ้อัทลำบากหน่อยเพราะเป็นสายนอนดึกตื่นเช้า กว่าจะช่วยกันขุดสองคนนี้ออกจากเตียงพวกผู้ใหญ่ก็ต้องนั่งรอ ระหว่างทำบุญกันอยู่นั้นจอมตื่นสายสองคนจึงสงบปากสงบคำเป็นพิเศษ
ในส่วนของครามนั้น...ร้องไห้จนน่าสงสาร
กอดเข่านั่งจ๋องอยู่หน้ารูปพี่ชายแล้วก็สะอึกสะอื้นอยู่คนเดียวเงียบๆ
พวกเราปล่อยให้ครามนั่งอยู่อย่างนั้นและหลบฉากออกมาให้อาหารปลา แต่ให้จนอิ่มแล้วเด็กอักษรก็ยังไม่เลิกร้อง จนแม่ของมันเห็นว่าทุกคนอยากกลับแล้วเลยเข้าไปดึงตัวลูกชายออกมา
------------------------------------
เรากำลังหาคู่ให้น้องอยู่นะคะ
แต่ยังไม่ลงตัวสักที ผู้ชายในเรื่องก็มีคู่ไปหมดแล้ว orz
เหลือแค่พี่เจกับพี่ช่างแอร์ซึ่งเรามองแล้วแบบ...
เออ ถ้าเหลือแบบนี้ก็ให้น้องโสดไปเหอะ 5555+
-
สงสารคราม อยากให้ครามเจอคนดีๆ มาช่วยให้หายจากปมความเสียใจเหมือนพี่กาจน์ ใจนึงก็อยากให้นิทานช่วยปลอบ แต่เดี๋ยวเจ้าชายท่านจะกริ้ว งั้นก็ให้คนที่คล้ายนิทานช่วย พี่ชายน้องนี่เหลือไหมหน๋อออ 55555
-
ดูพี่กาจน์อ้อนน้องสิ นิทานก็ใจอ่อนมากกกก น่ารัก
-
สงสารน้องคราม อยากเห็นน้องมีคู่บ้าง
-
สงสารครามหาคนมาดูแลน้องครามด้วย :mew6: :mew6: :mew6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฮปปี้ต้อนรับปีใหม่ เย้ๆๆ
-
สงสารคราม :hao5:
-
พี่ชายนิทานไง พี่กับน้องน่าจะมีพลังฮีลเหมือนกัน
-
สงสารช่างแอร์
-
โอ๊ยพี่ฟ้า แม่กะคราม สงสาร
-
กอดน้องคราม เอาใจช่วยนะลูกกกก
และ...ฮาาาาา พี่เจกับพี่ช่างแอร์ผิดอะไร?...กร๊ากกกกก
-
:pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ยกครามให้พี่ชายนิทานดูแลสิ มีอีกตั้ง3คน ว่าแต่มีใครว่างบ้างมั้ย :o8:
-
โอ้ยยยย สงสารน้องครามที่น่ารักของเจ้ :กอด1:
-
น่าสงสารคราม :mew2: :mew2: :mew2:
พี่ฟ้าตายเพราะเกม แต่จริงๆก็มาจากคนโรคจิตน่ะแหละ
พี่กาจน์ งอแง ง้องแง้ง กับนิทาน
พี่กาจน์ นิทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่กาจน์อ้อนน้องได้น่ารักมากกก :o8:
สงสารครามม หาคู่ให้น้องเถอะค่าา
-
ครามน่าสงสารรรร :mew2:
-
:-[ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เดะก้อ มีคนพิเศษ
-
:hao6:
-
แอบเห็นเม้นบอกพี่ชายนิทานน ขอบวกค่าาาาาาาาาาาา
-
สงสารครามสุดใจ :hao5:
-
สงสารครามอะ
-
สงสารครอบครัวพี่ฟ้าอะ
จิ้นพี่เจกับอัทได้มั้ยย 555555
-
สงสารครามอะคงช็อกแล้วช็อกอีก
โอ๋เอ๋ๆ กอดน๊าา :กอด1: :กอด1:
-
สงสารครามไปอีก
สองคนนั้นก็สวีทเกิ้นนนน มีโอ๋กันไปมา
ล้วถ้าที่บ้านน้องรู้ พวกพี่ๆดูท่าจะหวงน้อง คงสนุกแน่ 5555
-
สงสารคราม
-
ให้น้องครามคู่กับพี่เจก็ดูดีนะ เผื่อความเถื่อนจะช่วยดูแลและปกป้องน้องได้บ้าง......
-
หวานไปแล้ว
ขอมาม่าหน่อย
-
สนุกมากกกกค่ะ อ่านรวดเดียวเลย ตื่นเต้นตลอดเวล่ พลิกไปพลิกมาไม่มีเบื่อเลยยย
-
:L2: :pig4: :L2:
-
สงสารครามกับแม่
-
สงสารคราม...
-
:ling3: อ่านไปลุ้นไป ว่าจะเป็นไงต่อ ตอนนี้สงสารครามมากเลย พี่กาจน์จะโดนเกลียดไหมอะ ครามยังจะคุยกับนิทานยุไหม พี่เจจะคู่กับครามไหม
-
ตอนที่28
พวกเรากลับมานอนค้างที่รีสอร์ทและเดินทางกลับกรุงเทพในเช้าวันถัดมา ครามไม่ได้กลับมาด้วยเพราะมันจะอยู่บ้านช่วงปิดเทอม ผมก็อุ่นใจเพราะมันมีแค่คอยดูแล
“แม่ต้องขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นกับนิทานเมื่อวันก่อนด้วยนะลูก ถ้าเอิญบอกความจริงแต่แรกคนร้ายคงถูกจับไปนานแล้ว เดือดร้อนนิทานต้องมาเจออะไรแย่ๆ”แม่ของพี่กาจน์สวมกอดผมก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันขึ้นรถ
“เอิญก็...ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณนะคะ”สาวน้อยกระซิบเสียงแผ่ว เธอเป็นคนขี้อายอย่างที่พี่กาจน์เคยเล่าจริงๆ
“พวกแม่ต้องเลยไปสนามบินเลย ลานิทานตรงนี้เลยแล้วกัน โชคดีนะลูก”
“ครับ สวัสดีครับ”ผมเพิ่งมาเอะใจว่าแม่ของพี่กาจน์แทนตัวว่าแม่ตอนคุยกับผมนี่แหละ แปลว่าผมได้รับการยอมรับจากครอบครัวของพี่กาจน์แล้วถูกป่ะ
นั่นปะไร พูดไม่ทันขาดคำพี่กาจน์กับพ่อก็เดินเข้ามาหา”พาพ่อมาคุยกับลูกสะใภ้ก่อนกลับสักหน่อย”
“ฮ่ะๆๆๆ ไอ้ลูกบ้า พูดแบบนี้น้องเขาก็เขินหมดน่ะสิ อืม คงฟังคำขอโทษจนเบื่อแล้วล่ะสิ งั้นพ่อขอพูดคำว่าขอบคุณแล้วกันเนอะ ขอบคุณที่ทำให้ไอ้กาจน์รัก หนูยังเด็ก ไอ้กาจน์อาจจะไม่ใช่รักสุดท้ายของหนู...”
“อ้าว พ่อพูดงี้ก็สวยดิ”มีการหาเรื่องพ่อตัวเองด้วยวุ้ย
“ให้พ่อพูดให้จบก่อนสิ! ถ้าหนูเจอคนที่ดีกว่าหรือเปลี่ยนใจก็ไปได้เลย แต่ไอ้กาจน์มันไม่ปล่อยเราแน่ พ่อพูดไว้ ณ ที่นี้เลยว่ามันจะตามจีบเราใหม่แบบสุดหล้าฟ้าเขียว กาจน์มันรักเราไปแล้วและรักมากด้วย มันเคยบอกว่าจะไม่คบใครเล่นๆ คบแค่คนเดียวแล้วก็จะแต่งกับคนนั้น พ่อเลยเชื่อว่ามันเลือกมาดีแล้ว นิทานก็เลือกดีแล้วเหมือนกันใช่มั้ย”
“คะ ครับ...”
“ทำไมเสียงไม่มั่นใจอ่ะ”พี่กาจน์ถาม
“ก็มันเขินนี่!!”
“ฮ่ะๆ ดีมาก ดี เอาไว้พาพ่อไปหาพ่อแม่เราด้วยนะ ไปล่ะ โชคดีลูก”
“ขอบคุณมากครับ”พ่อของพี่กาจน์มีส่วนผสมนิสัยของพี่กิตต์กับพี่กาจน์ ท่านเป็นคนสุขุมแต่ก็อัธยาศัยดี ผมไหว้บอกลาท่านอีกครั้งก่อนหันไปยิ้มให้พี่กาจน์
“เมื่อไหร่จะไปบ้านผมมั่งล่ะ”ผมแกล้งแซวเพราะรู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลา พี่กาจน์ไปแน่แต่อาจจะรอให้อะไรเข้าที่เข้าทางกว่านี้หน่อย
ถึงพี่กาจน์จะไม่ไปบ้านผมแต่ผมต้องไปครับ
พอผมกลับมากรุงเทพก็โดนแม่โทรมาตามพอดิบพอดี สุดท้ายผมก็ปฏิเสธท่านไม่ได้และต้องกลับบ้านของตัวเองบ้าง ผมเรียนที่กรุงเทพก็จริงแต่บ้านผมอยู่ปริมณฑลซึ่งมันไกลจากมหาลัยพอสมควรผมเลยแยกออกมาอยู่หอ แถมช่วงหลังๆที่เกิดเรื่องขึ้นผมยังไม่ได้กลับบ้านเลยทางบ้านเลยคิดถึงและเรียกร้องให้กลับยาวเลย
พวกเราโทรคุยกันก็จริงแต่ผมรู้สึกแย่มาก ที่ปล่อยให้พี่กาจน์อยู่คนเดียว
“คุยกับใครอยู่วะ ไหนเอามาดูซิ น้องกูมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย”มารหัวขนสุดที่รักของผมถือวิสาสะปีนขึ้นเตียงผม ไม่รู้ว่าพี่โน้ตเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีมันก็พยามมาแย่งมือถือไปจากผม
“กาจน์?? อะไรวะ ชื่อเหมือนผู้ชายเลย”เมื่อกี้ผมกดวางสายพี่กาจน์ไปแล้วแต่พี่โน้ตก็ยังเปิดดูจากประวัติการโทร
พี่ชายของผมขมวดคิ้วมุ่นขึ้นเรื่อยๆเมื่อไล่เช็คประวัติการโทรตลอดปิดเทอมของผมแล้วพบว่ามีแต่ชื่อของพี่กาจน์
“แฟน?”พี่โน้ตถาม สีหน้าของพี่ชายที่ปกติไม่เอาอ่าวดูจริงจังมากจนผมใจคอไม่ดี
“อืม แฟน”
“ผู้ชาย?”
“อืม ผู้ชาย”
พี่โน้ตเงียบไปเลย พวกเราสองพี่น้องจ้องหน้ากันนิ่งๆ ผมพยามส่งสายตาขอร้องไปให้เผื่ออีกฝ่ายจะเห็นใจ
“ก่อนปิดเทอมพี่ไปหาเราที่หอ แต่ป้าหอบอกว่าน้องของพี่ย้ายออกไปแล้ว”พี่โน้ตส่งมือถือคืนมาให้ คำบอกเล่าของพี่ชายคนรองทำให้มือของผมเริ่มเย็น
“น้องชายของกู...ย้ายไปอยู่กินกับผู้ชาย ถูกมั้ย?”
แทบลืมหายใจ ผมพยามกลืนน้ำลายลงคอเพื่อดับความร้อนรุ่มในใจ”ใช่ ผมย้ายไปอยู่กับเขา”
เพี๊ยะ
ผมโดนตบจนหน้าหัน ความรู้สึกเจ็บตรงแก้มกับความเจ็บตรงหัวใจผสมปนเปกันจนน้ำตามันไหลออกมา
ตั้งแต่เกิดมาพี่โน้ตไม่เคยดุผมเลย ถึงจะชอบแกล้งผมแต่ตลอดเวลาที่เราพูดคุยกันพี่เขาจะยิ้มให้ผมตลอด แต่วันนี้ใบหน้าของพี่ชายกลับมีแต่ความโกรธและผิดหวัง”ทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย!!?”
“...”
“ตอนนี้นิทานอายุเท่าไหร่!? 18!!! พี่ไม่ห้ามถ้านิทานจะคบกับผู้ชาย แต่พี่ผิดหวังมากที่เราไปยู่กับเขา รู้จักกันมานานเท่าไหร่แล้ว!? ครึ่งปีรึยัง!!?”
“เดี๋ยว พี่โน้ต คือมันมีหลายๆเรื่องเกิดขึ้น คือ...”ผมกำลังจะเล่าว่าผมถูกจ้องทำร้ายพี่กาจน์เลยให้ไปอยู่ด้วยกันแต่โชคดีที่ผมตั้งสติได้ทันเลยไม่ได้พูดอะไรออกไป
ขืนเล่าว่าพี่กาจน์มีผู้หญิงโรคจิตแอบชอบอยู่แถมผมยังเกือบโดนผู้หญิงคนนั้นฆ่าตายคิดว่าครอบครัวของผมจะยอมปล่อยให้ผมคบกับพี่กาจน์อีกมั้ย ไม่แน่นอน ถ้าแฟนของพี่โน้ตมีโรคจิตคอยตามผมก็จะแนะนำให้พี่เลิกกับแฟนคนนั้นเหมือนกัน ยิ่งผมเป็นเด็กหัวอ่อนในสายตาของทุกคนในบ้านด้วย
“มีเหตุผลอะไรก็ว่ามา...”พี่ชายของผมยอมรับฟัง แต่ผมเล่าให้เขาฟังไม่ได้น่ะสิ เพราะมัวแต่อ้ำอึ้งพี่โน้ตเลยโกรธยิ่งกว่าเดิม”บอกให้เล่าไง มีธุระสำคัญอะไรนักหนา แถวหอมีโจรขโมยกางเกงใน!? โดนลุงยามหน้าหอจีบหรืออะไรก็พูดมาสิ หรือที่จริงไม่มีเหตุผลอะไรเลย ก็แค่ร่าน!!”
เพี๊ยะ
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายตบบ้าง
“พูดแรงเกินไปแล้วนะ!!”
“ก็จะพูดอ่ะ!! ทำไม ยอมรับความจริงไม่ได้เหรอ!?”พี่โน้ตตะคอกใส่จนคอของอีกฝ่ายขึ้นเส้นเลือดชัดเจน
ผมเม้มปากแน่น ยิ่งโดนดุน้ำตายิ่งไหล”ไม่รู้เรื่องอะไร ก็ไม่ต้องมาพูดเลย ออกไปได้แล้ว ออกไปสิ ไม่ต้องมายุ่ง”
“ไม่ยุ่งได้ยังไงล่ะโว้ย คิดว่าพี่ชายคนนี้ผ่านผู้หญิงมากี่คน ไอ้เด็กโง่เอ้ย เขาให้เราไปอยู่ด้วยเพราะเขาอยากเยเราเรื่องแค่นี้ไม่รู้เหรอ ไม่ได้รักอะไรนักหนาหรอก เดี๋ยวเบื่อมันก็ทิ้ง ถ้ามันรักเราจริงๆมันไม่ชวนเราไปอยู่ด้วยทั้งๆที่เราเพิ่งอายุเท่านี้หรอก”
“พอแล้วไม่อยากฟัง พี่โน้ตไม่รู้เรื่อง!! ออกไปเลย!”
“ไม่ออกโว้ยยย กูจะโทรหามัน เอามือถือมาใหม่ซิ!!”พี่โน้ตแย่งมือถือไปจากมือผมอีกครั้ง คราวนี้เจ้าตัวกดโทรออกต่อสายไปหาพี่กาจน์แถมเปิดลำโพงให้ผมได้ยินด้วย
“ครับ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ”เสียงของพี่กาจน์ดูงงๆเพราะเมื่อกี้อยู่ดีๆผมก็กดตัดสายเขาไปโดยไม่ล่ำลา
“เหอะ เสียงหวานเชียวนะ แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเป็นพวกเจ้าชู”พี่ชายผมตัดสินนิสัยคนจากเสียงได้ด้วยเหรอ
“ใครน่ะ พี่ของนิทานเหรอ อ้อ โน้ตใช่มั้ย”
“เห้ย แม่งรู้ได้ไงวะ”พี่โน้ตก็คือพี่โน้ต ทำเสียงเข้มอยู่ได้ไม่นานก็หลุดมาดเหรอหราออกมา
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนอธิบายให้พี่กาจน์เข้าใจสั้นๆว่า
“พี่โน้ตจับได้แล้วว่าผมอยู่กับพี่เลยโกรธใหญ่เลย บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ผมกลับมาอยู่หอเหมือนเดิมดีกว่า”
“ดีกว่าอะไร ไม่ดีเห็นๆ”
“ไม่ดีกับมึงคนเดียวดิวะ เอาน้องกูไปกี่ครั้งแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ ปล่อยมันกลับมาเรียนได้แล้ว!!”ผมแทบจะลุกขึ้นไปตบหน้าพี่โน้ตอีกรอบ กล้าใช้คำว่าเอากันได้ยังไง หยาบคาย พี่กาจน์จะมองผมเป็นคนแบบไหนล่ะเนี่ย กลับบ้านไม่กี่อาทิตย์ครอบครัวผมก็เข้าใจว่าผมได้เสียกับพี่เขาแล้วเนี่ย
“หา??”พี่กาจน์อุทานอย่างงงๆ เขาเงียบไปสักพักก่อนหลุดหัวเราะออกมาชุดใหญ่”ยังๆ ยังไม่ได้กันเลย หนึ่งเดือนที่ผ่านมาแค่นอนกอดกันเฉยๆ”
พี่โน้ตโดนยั่วโมโหเข้าเต็มๆ พี่กาจน์ก็เล่นอะไรไม่ดูเวล่ำเวลาผมงี้ได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับ“มึงจะบอกว่ามึงได้’กอด’น้องกูทุกคืนเลยเหรอ ไอ้เควี่ยยยยยยย มาเจอกันหน่อยดิ๊ บ้านอยู่ไหนวะ!!!!!!!! กูจะไปลากคอมึงถึงที่เลย”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปหาเอง”
--------------------------------------------
เข้าสู่โค้งสุดท้ายของเนื้อเรื่องแล้ว!
วันนี้มีข่าวมาฝากค่ะ!!
เจ้าชายต้องห้ามได้ตีพิมพ์กับสนพ.fireworks **กำหนดคลอดเร็วๆนี้**
สามารถติดตามได้ที่เพจ https://www.facebook.com/fireworks.boylove.publishing/
*เราจะลงเนื้อเรื่องจนจบและไม่มีการลบเนื้อหาแม้แต่ตอนเดียว
ส่วนในเล่มจะมีตอนพิเศษเป็นของแถมที่เราไม่โพสต์ลงเว็บนะคะ*
-
ทำไมเราขำ 5555
พี่กาจน์จะโดนกระโดดถีบยอดหน้าก่อนอ้าปากมั้ยเนี่ย
-
โอ้ยๆๆๆ55555อยากอ่านต่อเเล้ว
-
โถ่วววว อ่านตอนต้นๆนี่นึกว่าจะดราม่าครอบครัวอีก อีพี่โน๊ตนี่ 5555 หาคำมานิยามไม่ได้เลยอ่ะ เกลียดดดด
ป.ล. ขอให้พี่กาจน์โชคดี5555555
-
คือพี่โน้ตก็ทำเกินไปตบหน้าน้องเลยนะ
-
:ling3:
-
:laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่กาจน์ไปหาเองถึงที่55555
-
พี่กาญจน์ ความซึนระดับ10++ 555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไม่ถึงขำพี่โน้ตก็ไม่รู้
5555
พี่การ์นสู้ๆ
-
:3123: :pig4: :3123:
-
พี่โน๊ตใจร้อนมากไม่ฟังน้องเลย มาตบหน้ากันอีก เดี๋ยวพี่กาจน์เห็นแก้มน้องจะทำยังไง
-
ถามให้รู้เรื่องก่อนไหมพี่โน๊ต มาตงมาตบ เดี๊ยะ :m16:
-
:pig4:
-
พี่โน๊ตตตตตต!!!!!! เกินไปละนะ!!!!!มาตบนิทานได้ไง!!!!!! :z6:
-
:pig4:
-
ไม่โอเคกับไอ้พี่โน๊ตนี้เลยอ่ะไม่ทันพูดทันฟังอะไรก็ตบหน้าน้องแล้ว
ผิดหวังอ่ะตอนแรกนึกว่าจะเป็นแนวๆหวงน้องงี้นี้อะไรด่าน้องร่านไม่ไหวๆ :z6: :z6:
-
พบคนเนียน 1 ea ... :hao3:
-
ฉากที่พี่โน้ตตบคือนี่ร้องเชี่ยออกมาเลย ทำไมต้องรุนแรงถึงเพียงนี้! ทำกับน้องได้อย่างไร! :ling3: :ling1:
พี่กาจน์ไปเคลียร์ให้รู้เรื่องเลยค่าา :katai5:
-
ว่าแล้วว่าพี่ที่ชอบแกล้งที่สุดจะหวงน้องที่สุด
-
เข้าใจว่าห่วงน้องแต่พูดกับน้องดีๆไม่ได้เหรอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คราม สู้ ๆ
-
พี่โน๊ตก็เกินไปอ่ะ ตบน้องว่าน้องแรงไปนะ ทำไมไม่ฟังน้องก่อน พี่กาจน์มาจัดการหน่อยสิ
-
เกินไป ยังไม่ทันรู้อะไรเลย ใจร้อนไปไหน?
เราสงสัยว่าต้องรู้จักกันแหง
-
เฮ้ย!!!!!!!! ตอนนี้ตลกดี 5555
ยิ่งตอนจบ กาจน์บอก " เดี๋ยวกูไปหามึงเองเนี่ย " ชอบว่ะ...
แต่เสียอย่างเดียว ตบน้องทำไมวะ ไอ้โน๊ต น้องมึงเป็นผู้ชายไง....หวงเกิ๊น
-
โคตรฮาร์ดคอร์ มาถึงตบๆๆๆ 55555555555555555555
-
เขาดูเป็นคนตลกทั้งคู่เลย เขยกับพี่เขยเนี่ย
-
มันควรจะดราม่าแต่ทำไมมันถึงตลกกกกก ฮืออออออ :hao7:
-
ไม่โทษโน้ตนะที่ตบนิทาน เข้าใจดีว่าพี่ที่ชอบแกล้งน้องที่สุดอ่ะ นั่นแหละคือรักน้องที่สุดแล้วอีกอย่าง คือโน้ตก็ถามแล้วแต่นิทานเลือกที่จะไม่ตอบเอง เลือกที่จะปกปิดเพียงเพราะกลัวไม่ได้คบกับพี่กาจน์ กลัวที่บ้านรู้เรื่องที่โดนทำร้ายแล้วจะโดนห้ามไม่ให้ยุ่ง เรื่องนี้พี่กาจน์ควรจัดการเอง
-
:pig4: :L2: :pig4:
-
มาเคลียร์เลยพี่กาจน์ น้องโดนอีตาโน้ตตบไปทีนึงแหน่ะ ถึงจะตบคืนแล้วก็เหอะ
-
อะ เจอกันหน่อย โกรธพี่โน๊ตอะ ด่านิทานแรงมาก
-
มมารอ มาต่อไว้ๆๆ
-
รอตอนต่อไปค่ะ :hao3: :hao3:
-
ตอนที่29
พี่กาจน์ประกาศว่าจะมาหาผมที่บ้านตอนห้าทุ่มและมาถึงที่บ้านผมตอนเที่ยงคืน โชคดีที่พ่อแม่เข้านอนตั้งแต่ห้าทุ่มแล้วเลยไม่ได้ยินเสียงเอ็ดตะโรของพี่โน้ต พี่กาจน์มาบ้านของผมถูกเพราะเขาเคยมาส่งผมลงปากซอย แต่คราวนี้เปอร์โยสีขาวของคุณเจ้าชายต้องห้ามมาจอดเทียบประตูรั้วบ้านเลย
พี่โน้ตมองรถหรูแบบอึ้งๆขณะเปิดประตูออกไปรับแขกด้วยสีหน้าไม่เต็มใจนัก และเมื่อพี่โน้ตเห็นหน้าของพี่กาจน์พี่โน้ตก็อึ้งกิมกี่อีกครั้ง
“หล่อล่ะสิ”คนที่กล้าพูดจากวนตีนในเวลาแบบนี้มีแค่พี่กาจน์คนเดียวล่ะครับ เจ้าตัวรู้ว่าตัวเองหน้าตาดีขึ้นตอนยิ้มจึงยกยิ้มละมุนละไมให้พี่ชายของผมอีกครั้ง
ไม่แปลกใจเลยที่พี่ชายของผมจะเกิดอาการสะดุดกึก เพราะตอนที่ผมเจอพี่กาจน์ครั้งแรกผมก็มีอาการใบ้แดกแบบนี้เหมือนกัน”มานั่งก่อนสิครับ”ผมกวักมือเรียกให้แขกมานั่งข้างๆกันตรงโซฟา ทว่ารอยยิ้มแซวๆของแขกมันไม่ดีต่อใจผมเลยได้แต่เสสายตามองโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาแทน
“ว่าไงครับแฟนพี่ โดนพี่เอาไปกี่ครั้งแล้วครับ”พี่กาจน์แกล้งถามคำถามที่พี่โน้ตถามเขาทางโทรศัพท์กับผม ด้วยระยะใกล้แค่คืบเดียวผมรู้สึกเขินจนแทบระเบิด
ส่วนพี่โน้ตน่ะเหรอ ระเบิดลงเลยล่ะ โกรธมากที่ชายอื่นมาทำท่าทีก้อร้อก้อติกน้องชายคนโปรดแบบผม
“คิดว่าแค่หน้าตาดีนิดหน่อยกูจะปล่อยให้น้องชายกูนอนกับคนแบบมึงเหรอ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งมั่นใจว่าคนแบบมึงอ่ะเจ้าชู้เลือกได้ มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าน้องกูเยอะชัวร์ คบกันไม่รอดหรอก ฟันธง แอ่ฟฟฟ แค่กๆๆ ทำเชี่ยไรเนี่ย”พี่โน้ตผู้ปากไม่มีหูรูดโดนพี่กาจน์ยัดรีโมททีวีเข้าปาก
“มึงนั่นแหละ เมื่อไหร่จะเลิกพูดจาไม่ให้เกีรยติน้องตัวเองสักที”
โอ้โห พี่โน้ตโดนหมัดนี้เข้าไปเกือบจะหงายหลังแพ้น็อคเลย แต่ยังมีแรงฮึดขึ้นมาใหม่ พี่ชายปากพล่อยย้ายก้นมานั่งข้างๆผมพร้อมเอ่ยคำว่า”ขอโทษ...”เสียงอ่อย
“พวกเรายังไม่เคยมีอะไรกัน แต่มึงทักแบบนี้ก็ดี เพราะถ้านิทานกลับไปกูก็ว่าจะเอาอยู่เหมือนกัน แค่กๆ ถุ้ย เล่นเชี่ยไรเนี่ย”คราวนี้พี่กาจน์โดนพี่โน้ตเอาแกนทิชชู่ยัดปากครับ
“มึงพูดจาไม่ให้เกีรยติน้องกู -_-“
โคตรงอแงเป็นเด็กๆเลย ทีแรกผมคิดว่าพี่กาจน์กับพี่โน้ตจะเข้าโหมดจริงจังแล้วเชียวนะแต่สุดท้ายมันก็จบลงที่พี่กาจน์ดึงแขนซ้ายผม พี่โน้ตดึงแขนขวา ทั้งสองคนยื้อแย่งกันประหนึ่งผมเป็นหุ่นยนต์ของเล่น
“ปล่อยมือจากน้องกู!!”
“นี่แฟนกู มึงแหละปล่อย!!”
“เอะอะอะไรกัน!!!!”
จบจริงไม่มีภาคต่อเมื่อพ่อเปิดไฟบันไดและเดินลงมาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด”ไอ้โน้ต!! ดึกดื่นค่อนคืนไม่รู้จักหลับจักนอน อยากให้ชาวบ้านเขาด่าพ่อเหรอไงวะ”พ่อผมเป็นคนดุอย่างที่ทุกคนเห็นครับ แต่พอพ่อเดินลงบันไดมาป๊ะกับบุคคลที่สามซึ่งไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนแถมยังเกาะแขนผมเอาไว้ข้างหนึ่งพ่อก็ชะงักมอง
“แฮ่ๆ”ผมกับพี่โน้ตหัวเราะแห้งๆ โชคดีที่แม่ก็ลงมาพร้อมกันพี่กาจน์จึงไม่ถูกเตะโด่งออกจากบ้านข้อหาบุกรุกยามวิกาลแต่ถูกต้องรับอย่างดีในฐานะแขก
“ตายจริง เพื่อนโน้ตเหรอจ๊ะ”
“ไม่ใช่!!/ไม่ใช่ครับ”เรื่องเถียงนี่สามัคคีกันเชียว
“อ้าว งั้นสุดหล่อคนนี้เป็นใครเอ่ย”แม่ถามซ้ำเพราะพี่กาจน์หน้าแก่เกินกว่าจะอยู่ปีหนึ่ง ดูยังไงก็ไม่ใช่เพื่อนของผมแน่ๆ
พี่โน้ตอึกอัก ผมก็อ้ำอึ้ง มีแค่พี่กาจน์เท่านั้นแหละที่ฉลาดพอจะหาคำตอบเหมาะๆตอบแม่ผมได้
เวลานี้เราไม่ควรออกตัวแรงว่าคบกันอยู่ เราต้องตอบแบบเลี่ยงๆแฝงนัยให้พ่อกับแม่เก็บไปเอะใจทีหลัง
“ผมเป็นแฟนนิทานครับ”
ใช่ๆ ต้องตอบแบบเลี่ยง...เดี๋ยวนะ
ขวับ!!
พ่อ แม่ พี่โน้ตแล้วก็ผมหันขวับไปจ้องหน้าคนพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ทว่าคนที่เพิ่งสร้างความตกใจให้แก่ครอบครัวของผมกลับรักษาสีหน้าสุภาพเอาไว้ได้แถมยังยกมือไว้ผู้อาวุโสทั้งสองอย่างมีมารยาท
“ผมชื่อกาจน์ สวัสดีครับ”
แม่กับพ่อเผลอรับไหว้ด้วยความตกใจ ทุกคนยังอึ้งอยู่พี่กาจน์เลยถือจังหวะพูด
“ผมกับน้องเพิ่งคบกันได้ไม่นานก็จริงแต่ผมก็อยากบอกให้ทุกคนรู้ไว้ครับ เพราะพวกเราคบกันยาวแน่ J”
หลังจากยืนช็อคกันสักพักพ่อก็ไล่ให้พวกผมไปนอนและไล่พี่กาจน์กลับบ้านไปพร้อมกำชับว่าให้มาหาใหม่วันพรุ่งนี้ เมื่อเข้ามาในห้องของตัวเองได้แล้วผมก็จัดการล็อคห้องเพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาอบรมสั่งสอนผมอีก คือ แม้แต่ตัวผมยังตกใจเลยที่พี่เขากล้ายอมรับกับพ่อแม่ผมแบบนั้น
“แต่จะว่าไปพ่อแม่พี่กาจน์ก็รู้แล้วนี่นา...”วันนั้นพี่เขาจับมือผมไม่ปล่อยจริง ขนาดพี่รปภ.กับตำรวจยังดูออกเลยมั้ง
พี่กาจน์จริงจังกับผมมากผมก็ควรแสดงออกว่าจริงจังเหมือนกัน
“อยากเจอจัง”ตอนนี้พี่กาจน์กลับไปอยู่คอนโดเดิมที่เคยอยู่ก่อนพวกเราย้ายมาอยู่ด้วยกันซึ่งมันค่อนข้างไกลแต่ผมก็ตัดสินใจเปลี่ยนจากชุดนอนมาเป็นชุดเตรียมออกจากบ้าน ผมตั้งใจโบกแท็กซี่ไปหาเขา แต่เมื่อผมเดินลงมารถของเขาก็มาจอดเทียบหน้าบ้านของผมพอดี
ผมมองพี่กาจน์ที่เดินลงมาจากรถด้วยความตกใจ
“จะไปไหนดึกดื่นแบบนี้”พี่เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ไปหาพี่กาจน์ครับ”แต่เมื่อฟังคำตอบจากผมพี่เขาก็ยิ้มกว้าง
“ตอนตี 3เนี่ยนะ ฮ่ะๆ จะเจอพี่ไปทำไมครับเวลาแบบนี้”
“ก็อยากเจอ โดนโน้ตล็อคตัวไว้ตลอดเลย”ผมพูดงอแงพี่เขาเลยเข้ามาลูบแก้มผมเป็นเด็กๆ
”พอพี่กลับไปแล้วคุณพ่อดุอะไรรึป่าวครับ”
“ไม่นะ หนีเข้าห้องทันน่ะ ฮ่ะๆ พี่เข้ามาข้างในก่อนสิ”จะยืนให้ยุงกัดเล่นอยู่ทำไมล่ะครับ ผมเดินนำพี่กาจน์เข้ามาในบ้านอีกครั้ง ทำท่าจะเดินขึ้นบันไดพาเขาไปยังห้องนอนแต่คุณแขกกิติมาศักดิ์กลับดึงมือผมเอาไว้แล้วจูงให้ไปนั่งตรงโซฟารับแขกด้วยกัน
พี่กาจน์จัดแจงเปิดโคมไฟที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องพอเป็นแสงสว่างโดยไม่ให้สว่างเกินไปจนคนข้างบนรู้ตัว
“พี่ขึ้นห้องเราไม่ได้หรอกครับ”
อ้อ จริงสินะ ขืนผมพาแฟนหนุ่มขึ้นห้องมีหวังพ่อกับแม่เป็นลมตายกันพอดี
พวกท่านยังไม่รู้นี่นะว่าผมย้ายไปอยู่กับเขาแล้ว ต้องขอบคุณพี่โน้ตที่ไม่เอาเรื่องนี้ไปฟ้อง
“พี่กาจน์เป็นยังไงบ้าง”ผมกอดแล้วก็ถามเขา”ผมขอโทษที่ทิ้งพี่มานานเลย”
ทำไมช่วงนี้ขี้แยจังวะ
ไม่เอาๆ
ผมอยากเป็นคนสำออยบีบน้ำตาขอความเห็นใจ ผมขอโทษเพราะผมรู้สึกผิดจริงๆ แม้เรื่องน้องสาวของพี่กาจน์จะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งไปแล้วแต่ผมก็ควรจะอยู่ข้างๆเขาหลังกลับจากบ้านของคราม
“คนที่ต้องขอโทษคือพี่ต่างหาก”มือหนาเลื่อนมาปาดน้ำตาให้ผมก่อนอีกฝ่ายจะก้มลงมาจูบตรงหน้าผากอย่างอ่อนโยน”ที่จริงพี่จะมาหาก็ได้ นิทานอยู่ใกล้แค่นี้เอง แต่พี่คิดว่าปล่อยให้เราอยู่กับครอบครัวบ้างดีกว่า ไม่คิดว่านิทานจะคิดถึงพี่ขนาดนี้นะเนี่ย”
งื๊อออ
ไม่ดีต่อใจอีกแล้ว
เขาพูดขอโทษไปพลางค่อยๆเลื่อนลงมาจูบปากกัน ประทับริมฝีปากเอาไว้แผ่วเบาก่อนผละออกไป
“พี่หาคอนโดใหม่ได้แล้วนะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้อยู่ด้วยกันมั้ย”พูดจบก็แนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้มีการขบเม้มเลาะเล็มกลีบปากให้รู้สึกวาบหวามเล่นๆ พอพอใจแล้วก็ถอยตัวออกไปอีกครั้ง
พี่เขาส่งยิ้มมาให้ผม พวกเราจ้องตากันในระยะห่างไม่ถึงคืบ
“โกรธมั้ยที่พี่บอกกับพ่อแม่เราไปแบบนั้น”
“ดีใจด้วยซ้ำ”
“ไม่เร็วไปใช่มั้ย”
“พ่อแม่คงไม่ตกใจเท่าไหร่มั้งที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ตอนเด็กๆผมชอบทำขนมไรงี้ไงแถมนิสัยยังไม่ห้าวๆเหมือนพี่คนอื่นอีก”
“ฮ่ะๆ นิทานเรียบร้อย พี่ชอบคนเรียบร้อย”
“ผมก็ชอบพี่กาจน์”
“เห้ย ทำไมบอกนี้อ่ะ”พี่เขาดูตกใจเกินกว่าเหตุผมเลยหัวเราะแล้วก็ยื่นแก้มไปถูกับแก้มของเขาเล่น
“ก็ชอบอ่ะ อยากบอกรักแฟนก็ไม่ได้เหรอ”
“พี่อุตส่าห์นอนคิดโมเม้นต์โรแมนติกๆไว้สารภาพรักกับเรา งี้แผนพี่ก็พังหมดดิ”
“งั้นพี่ก็ยังไม่ต้องบอกผมตอนนี้ก็ได้ วันนี้ผมพูดแค่คนเดียวก็พอ”
“นิทานก็รอเหงือกแห้งข้ามปีเลยงี้?”
“อ่า...ก็ไม่เป็นไร...”
“หน้าเจื่อนขนาดนั้นเนี่ยนะคนดีของพี่ มาๆ กอดกันอีกที พี่รักนิทานนะครับ รักที่สุดในโลกเลย”
“ไม่รอโมเมนต์แล้วเหรอ”ผมแกล้งถามแต่ที่จริงในใจเขินมาก ถ้าในห้องนี้สว่างพอพี่เขาคงเห็นว่าผมหน้าแดงขนาดนี้
“อันนั้นเก็บไว้ใช้ตอนขอแต่งงานละกัน”
“คิดไกลเนอะ ผมเพิ่งอยู่ปี1”
“แต่พี่อยู่ปี5 คนแก่ก็ใจร้อนเงี้ย ถ้าสู่ขอได้ตอนนี้พี่เดินขึ้นไปเคาะห้องพ่อเราแล้วเนี่ย”
“เว่อร์”
“ก็พี่รักนิทาน”
“ผมก็รักพี่”
มีความสุขว่ะ
ผมกับพี่กาจน์นั่งคุยเล่นกันหงุงหงิง บรรยากาศแม่งโคตรเป็นใจ เป็นใจให้นอน! ตีสามแล้วต่อให้ผู้ชายข้างๆจะงานดีแค่ไหนแต่ตาผมจะปิด สุดท้ายก็ฝืนแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ไหวพอหนังตาปิดปุ๊ปผมก็หลับปั๊บ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงพูดคุยงืมงำดังอยู่ข้างหู
ผมงัวเงียลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือข้างนอกพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นแสดงว่านี่ยังเช้ามืดอยู่มาก และต่อมาก็คือใบหน้าของคุณพ่อบังเกิดเกล้า ท่านถอนหายใจขณะมองผมกำลังนั่งขยี้ตาหาวหวอดๆ
“จริงๆเลยนะลูกใครวะ ว่าแล้วว่าสักวันมันต้องพาผู้ชายมาบ้าน ทีหลังถ้าจะย้ายไปอยู่กับใครก็รู้จักบอกกล่าวพ่อแม่บ้าง ไม่ใช่ให้แฟนถ่อมาบอกพ่อตอนตีสี่แบบนี้ นี่แค่ลงมาเยี่ยวดันเจอเงาคนอยู่บนเก้าอี้ แวบแรกนึกว่าพี่ ไอ้ห่า เสียง่วงหมด”พ่อบ่นไปเดินไปฉี่ ขนาดเข้าห้องน้ำไปแล้วยังไม่หยุดบ่น
ผมมองตามพ่อเงิบๆ
“เรื่องมันเป็นไงมาไงเนี่ย”
“ก็ตอนนิทานหลับคุณพ่อเขาลงมาพอดี พี่เลยขอเขาให้นิทานไปอยู่ด้วยกัน”
“แล้วพ่อว่าไง”
“ก็ตกลง”
“อะไรนะ นี่พ่อยอมให้ผมไปอยู่กับผู้ชายจริงดิ”พ่อที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดโดนผมเรียกรั้งเอาไว้ ใบหน้าของคนอยากกลับไปนอนเริ่มบึ้งตึง
“ก็เออดิ แฟนมันมาขอพ่อก่อนแบบนี้ก็ดี ถึงจะห้ามแต่ก็แอบไปเยกันได้อยู่ดี มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องยอม คราวหลังลูกจะทำอะไรจะได้อยู่ในสายตาพ่อแม่ ไอ้โน้ตพ่อตีพ่อห้ามมันไว้เยอะมันมีอะไรก็เลยไม่บอกพ่อสุดท้ายก็เละเทะเสียคนเกือบโดนไทร์เรียนไม่จบ”
“แต่...พ่อไม่หวงผมหน่อยเหรอ ชาวบ้านเขาจะมองลูกพ่อใจแตกนะ”
“ตัวผู้เหมือนกันยังไงก็ไม่ท้อง จบป่ะ จะไปนอนละ”
“ตะ แต่ผม ไปเป็นมะ...”คำว่าเมียมันกระดากปากเกินไป มีคำไหนพอหยิบยืมมาสื่อแทนมั่ง
“เป็นไร อย่าบอกนะว่าเป็นเมีย? เอ๊า พ่อก็คิดว่าผู้ชายมันก็ผลัดๆกันทำ เออว่ะ ไอ้ลูกเรามันก็คุณสมบัติเมี๊ยเมียแถมดูทรงแล้วไอ้หล่อนั่นก็ชั้นเชิงดี...”คุณพ่อครับ! คิดในใจก็ได้ผมขอร้อง บ่นเสร็จพ่อก็เดินขึ้นไปเลย
“คุณพ่อเปรี้ยวดีเนอะ”พี่กาจน์เอ่ยยิ้มๆ
“ถ้าเรียบร้อยกูไม่มีลูกตั้งสี่คนหรอก!!”ขนาดเดินขึ้นไปขั้นบนแล้วยังได้ยิน
คุณแม่ไม่ปลื้ม
พอคุยกับพ่อเสร็จผมกับพี่กาจน์ก็พากันขึ้นไปนอนบนห้องอย่างสบายใจ ด้วยความที่ผมแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืนทำให้ผมหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตื่นอีกทีก็ตอนที่พี่กาจน์อาบน้ำเสร็จแล้วเข้ามาปลุก ผมก็ไปอาบบ้างไม่ได้คิดอะไร ตอนนั้นมันเลยเที่ยงแล้วไง ละผมก็เริ่มหิวแล้วเลยพาพี่กาจน์ลงไปที่ครัว
“แล้วคุณก็ยอมปล่อยลูกไปอยู่กับเขาเนี่ยนะคะ”ได้ยินเสียงก่อนเห็นหน้าซะอีก
ผมชะเง้อคอมองเข้าไปในครัวก็พบว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ แม่กอดอกมองพ่อตาขวางโดยมีพี่โน้ตยืนซัพอยู่ข้างๆ ด้านพ่อก็เดินจกหมูทอดที่แม่เพิ่งทำเสร็จเข้าปาก เคี้ยวเอร็ดอร่อยไม่สะทกสะท้านกับความโกรธเกรี้ยวของแม่
บ้านผมไม่มีหรอกคำว่าพ่อบ้านใจกล้าอะไรนั่น เพราะนิสัยยอมคนของผมก็ได้มาจากแม่เนี่ยแหละ ฉะนั้นคนที่อำนาจที่สุดในบ้านก็คือพ่อที่ชอบทำอะไรเอาแต่ใจ
“นี่! เรายังพูดกันไม่จบเลยนะคะ นั่นลูกชายของฉันนะ คุณปล่อยเขาไปแบบนั้นได้ยังไง ทำไมไม่ห้าม!? แถมยังยอมให้แฟนลูกมาค้างคืนกับลูกอีก!! ชาวบ้านเขาจะมองลูกฉันยังไง!?”
“ตอนแรกชาวบ้านก็ไม่รู้เรื่องหรอก แต่เพราะคุณยืนตะโกนนี่แหละเข้ารู้กันทั้งซอยแล้วมั้งป่านนี้”
“คุณคะ!!!”
“แม่ สู้ดิ เราต้องทวงคืนนิทานจากไอ้หล่อนั่นนะ”พี่โน้ตรีบกรอกหูแม่เพราะเห็นว่าแม่ของผมเริ่มหลังชนฝา
“อ้าวไง นิทาน ไอ้หล่อ ตื่นกันแล้วเหรอ มาสิ มากินหมูทอดกัน แม่เขาทำไว้ให้แหนะ”พ่อก็คือพ่อ ไม่ได้สนใจอะไรเหรย เดินอาดๆออกมาทักผมกับพี่กาจน์ที่ยืนซุ่มอยู่หน้าประตูครัวถือถาดกับข้าวไปวางไว้ที่โต๊ะและหยิบจานของตัวเองตรงไปยังหม้อหุงข้าว
แม่กับพี่โน้ตตกใจนิดหน่อยที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนั้น
“นิทาน...ลูกรู้ใช่มั้ยว่าอะไรควรไม่ควร”แม่ไม่อยากใช้ถ้อยคำเกรี้ยวกราดกับผมจึงลดระดับเสียงให้อ่อนลง
ผมส่ายหน้าไปมา
รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันแต่ผมอยากอยู่กับพี่กาจน์
“พี่กาจน์โดดเดี่ยวมานานมากเกินพอ...ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนเขา”
พี่กาจน์เป็นคนเข้าหาคนเก่ง แต่ไม่มีใครเข้าหาพี่กาจน์ได้เลย
เพราะเขาคือเจ้าชายต้องห้ามที่ทำให้น้องสาวต้องติดคุก ทำให้แฟนต้องตาย และทำให้เด็กสาวธรรมดากลายเป็นคนบ้า เขากลัวคนใกล้ตัวต้องมาเดือดร้อนเพราะเขาอีก ตลอด 4ปีมานี้เขาจึงใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดเพียงลำพัง แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ครอบครัวกลับมาพร้อมหน้า เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อน และมีผมที่คอยอยู่ข้างๆ
“เคยมีเรื่องที่ทำให้เขาปฏิเสธผู้คน แต่วันนี้ทุกอย่างมันจบลงด้วยดี ถึงอะไรๆจะไม่เหมือนเดิมแต่ทุกๆคนที่ได้รับผลกระทบจากเหตการณ์นั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้าได้อีกครั้ง ผมเองก็อยากอยู่กับพี่กาจน์ในช่วงเวลานั้น นิทานไม่ได้เป็นเด็กไม่ดี แม่เชื่อนิทานได้มั้ย”
พอผมเดินเข้าไปกอดแม่ก็ร้องไห้
“แม่เป็นห่วง นิทานของแม่ยังเด็กอยู่เลย เขาจะหลอกเรามั้ย เขาจะทิ้งเรามั้ย ครอบครัวเขาจะยอมรับลูกแม่ได้มั้ย”
“นิทานได้เจอกับพ่อแม่ของผมแล้วครับ แถมยังสนิทกับฝาแฝดของผมด้วย ที่สำคัญที่สุดเขาเป็นคนที่ทำให้ผมคืนดีกับน้อง...ทุกคนดีใจที่ผมมีนิทานครับ”คราวนี้พี่กาจน์เป็นคนตอบ
“ฟังๆดูเหมือนเราเคยมีปัญหาชีวิตนะคะ พอจะบอกได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”แม่ของผมถาม
“...”ผมไม่อยากให้พี่กาจน์เล่าความจริง ถ้าเล่าแม่จะยิ่งเป็นห่วงผมแต่ก็ไม่อยากโกหกแม่
“ลูกสาวของแม่นมผมชอบผมครับ เธอหลอกให้น้องสาวของผมทำเรื่องไม่ดีกับคนรอบข้างของผม ผมมีปัญหากับน้องและกลัวที่จะเข้าใกล้ใครอีก แต่สุดท้ายลูกสาวแม่นมคนนั้นก็ถูกพาไปบำบัด ตอนนี้เธออยู่ในการดูแลของคนของพ่อตลอด 24ชม. พวกคุณไม่ต้องกลัวว่าเธอจะมาทำร้ายนิทานนะครับ”
“ฟะ ฟังดู...รวยๆเนอะ”แม่ผมพูดแบบอึ้งๆ สงสัยเนื้อเรื่องดราม่าจะถูกคำว่าแม่นมกับคนของพ่อแย่งซีนไปเต็มๆ
ผมถอนหายใจโล่งอก แต่ยังไม่ทันโล่งอกเสร็จพ่อก็พูดแทรกขึ้นมา
“เด็กมันมีปมคุณก็ไปถามย้ำจั๊ง มากินข้าวดีกว่าไอ้หล่อ ถึงเมียพ่อจะขี้กังวลแต่เรื่องทำกับข้าวนี่ต้องยกให้เป็นที่หนึ่งเลย มาๆๆๆ”
นับว่าด่านครอบครัวของผมเคลียร์สำเร็จแล้ว มื้อนั้นพี่กาจน์นั่งกินข้าวกับครอบครัวของผมและชวนให้ทุกคนมาดูคอนโดที่พี่เขาจะอยู่กับผม แน่นอนว่าแม่ไม่ปฏิเสธ ท่านต้องการมาดูด้วยความเป็นห่วงความเป็นอยู่ของผม ส่วนพ่อกับพี่โน้ตมาเพราะอยากรู้ว่ามันจะหรูขนาดไหน
“มันก็คอนโดธรรมดาๆนะครับ”พี่กาจน์หันไปพูดกับพ่อแม่ของผมขณะเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยของผมเลย
“ที่จริงพี่เรียนหนักกว่าผม คอนโดควรอยู่ใกล้มอพี่มากกว่านะ”ผมทัก
“พี่เรียนอีกแค่ครึ่งเทอมก็จบแล้วครับ แต่นิทานยังต้องเรียนอีกตั้งสามปี”พี่กาจน์พูดพลางเดินนำเข้าไปด้านใน
“อันนี้เช่าต่อหรือซื้อเลยอ่ะ”ผมทักเพราะเห็นว่าคราวที่แล้วเขาเช่าห้องของลูกน้องพ่อ
“ซื้อสิ พี่เข็ดกับการเช่าต่อแล้ว หรือนิทานไม่เข็ด ฮ่ะๆๆ...”พี่เขายังมีหน้าหัวเราะอีก พี่โน้ตที่ขี้สงสัยเกือบถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่โชคดีที่ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นที่ต้องการซะก่อน ครอบครัวของผมเดินตัวลีบตามพี่กาจน์ โชคดีที่คราวนี้มันไม่หรูเว่อร์วังอลังการเหมือนคอนโดเก่า ตัวห้องมีขนาด 100ตร.ม.เห็นจะได้ แต่ปูด้วยพื้นหินอ่อนกับการตกแต่งภายใน
“แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าคอนโด นี่มันเพนเฮาส์ชัดๆ!!!”พี่โน้ตที่ทำท่าเขม่นพี่กาจน์มาตลอดทั้งวันเปลี่ยนอารมณ์เร็วเหมือนกิ้งก่าเปลี่ยนสี วิ่งเข้าห้องโน้นทีออกห้องนั้นทีดูแฮปปี้กว่าผมซะอีก คือผมก็ตกใจนิดหน่อยนะเพราะพี่เขาบอกว่าซื้อ
“กี่บาทอ่ะ“ผมแอบกระซิบถามแต่เพราะห้องมันเงียบทุกคนเลยได้ยิน
พี่กาจน์อมยิ้มแล้วก็ชูมือขึ้นมาสิบนิ้ว
“อู้หู...ที่บ้านเรา โอเคใช่มั้ย ลูกแม่ทำให้กาจน์เดือดร้อนรึป่าว”ในขณะที่พ่อกับพี่โน้ตกำลังตาเป็นมันกับราคาห้องแม่ของผมก็เอ่ยขึ้นมาอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ แค่...”พี่กาจน์ตอบแต่ก็ชะงักกลางประโยค พี่เขาโน้มตัวลงมากระซิบกับผมด้วยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ถ้าบอกว่าราคาแค่นี้เองเขาจะด่าว่าพี่อวดรวยมั้ยอ่ะ”
“อวดตั้งแต่ชวนมาดูห้องละ”
“พี่แค่อยากให้พวกท่านเห็นว่านิทานอยู่ในที่ที่ดีไม่มีอะไรต้องห่วง”
“นั่นแหละน่า”
“กระซิบกระซาบอะไรกันคะ”แม่ถาม
“อ้อ พี่กาจน์โม้ว่าแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงอ่ะ ซื้อทั้งตึกยังไหว โอ๊ย ฮ่ะๆ อย่าจี๋ดิ ผมไม่บ้าจี้หรอกนะ”
“หระ เหรอ เดี๋ยวนิทาน มาคุยกับแม่ก่อน แล้วบ้านเขาจะไม่คคิดว่าเราไปเกาะแฟนกินใช่มั้ยลูก”
เพราะแม่ผมไม่เลิกกังวลสักทีพ่อกับพี่โน้ตเลยต้องเข้ามาช่วยกันปลอบแม่ ครับ ตอนนี้พี่โน้ตย้ายก้นมาอยู่ฝ่ายพี่กาจน์เรียบร้อยสุดท้ายทั้งพี่กาจน์ก็ไปส่งพวกผมกลับบ้านและขอตัวกลับหลังทานมื้อเย็นด้วยกันเสร็จ
ถัดจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ก็ตรงกับวันหยุดยาวปีใหม่พอดี ปีนี้ครอบครัวของผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนเพราะพี่นัทยุ่งอยู่กับงาน สามารถปลีกตัวมาได้แค่วันที่31กับ1เท่านั้น แม่เลยวางแผนจัดปาร์ตี้กันที่บ้านโดยบังคับให้ผมชวนพี่กาจน์มาด้วย
ทีแรกผมไม่กล้าชวนเพราะพี่เขาบอกว่าจะไปเที่ยวรัสเซียกับครอบครัวแต่พี่กาจน์เห็นว่าบ้านผมมีดีกว่ารัสเซียเลยทิ้งตั๋วและสัญญาว่าจะมาฉลองข้ามคืนไปด้วยกัน ด้วยเหตผลว่าที่รัสเซียไม่มีนิทานมันจะไปดีกว่าบ้านหลังนี้ได้ยังไง
ตลอดบ่ายแม่กับผมช่วยกันทำอาหารและเตรียมเค้ก
“แฟนเราเขาจะมาใช่มั้ย”
“ครับ”เนื่องจากนี่ยังเป็นปิดเทอมผมเลยยังอยู่ที่บ้าน
พอได้ยินเสียงเปิดประตูรั้วผมก็ชะเง้อคอมองเพราะคิดว่าพ่อกับพี่โน้ตที่ออกไปซื้อเครื่องดื่มกลับมาแล้วแต่คนที่ถอยรถเข้ามาดันเป็นพี่นัท พี่ชายคนเก่งของผมนั่นเอง
“ไง นิทาน”พี่นัทยีหัวผมอย่างเอ็นดู”หวัดดีแม่ ปีนี้ผมก็ยังหาแฟนไม่ได้แต่ไม่ต้องเสียใจ ผมพาไวน์พรีเมี่ยมมาเยี่ยมแม่แทนแล้ว”
“เพราะมัวแต่กินเหล้าไงผู้หญิงถึงได้ไม่เอา”แม่บ่นแต่ก็รับขวดไวน์ไปพลิกดู”ดูซิเนี่ย แพ้นิทานที่เด็กกว่าหลายปีเลย รู้มั้ยว่าปีนี้แฟนนิทานจะมาแจมกับเราด้วย”
คนฟังทำตาโต พี่นัทหันมามองผมอึ้งๆก่อนถามคำถามไม่น่าคบว่า”ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะแม่!?”
“พี่นัท!!”ผมแหวใส่ก่อนดันหลังพี่คนโตออกจากครัว”ไม่ช่วยก็อย่ายืนเกะกะครัว นั่งรอพ่อกับพี่ๆตรงนี้เลย”
“โห เขินงี้แปลว่าผู้ชายจริงๆอ่ะดิ กูว่าแล้ว...”
“พี่นัท!!”
“โอ๊ะ ไอ้นายมาพอดี ไอ้น้องสาม มีข่าวใหญ่ว่ะ น้องเล็กสุดที่รักของมึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
“พี่นัท!!!”
“อะไรนะ”พี่นายที่เพิ่งกลับจากมหาลัยแถบภาคเหนือวันนี้ตกใจไม่แพ้พี่นัทเมื่อกี้เลย เนื่องจากพี่นายสนิทสนมกับผมที่สุดในบ้านพี่เลยเป็นห่วงผมมากกว่าพี่ชายคนอื่นๆ ผมโดนยึดแขนเอาไว้เพื่อซักถาม โชคดีที่พี่โน้ตกับพ่อกลับมาก่อนและทั้งสองคนบ่นว่าหิวจึงไล่ผมไปช่วยแม่เตรียมอาหาร
ก็เพราะทุกคนไม่เคยจะช่วยงานบ้านแม่อ่ะ คนในบ้านเยอะแยะแม่ก็เหนื่อยผมก็สงสาร พอสงสารผมก็ไปช่วยแม่ พอช่วยมากๆจนทำคล่องทุกคนก็มาล้อผมว่าเป็นสาวน้อยอ่ะ!
“ว่าแต่แฟนมันจะมากี่โมงวะ”พี่โน้ตถามขณะจกกับแกล้มเข้าปาก เริ่มตั้งวงกันตั้งแต่หกโมงงี้จะอยู่ถึงเคาต์ดาวน์กันป่ะ
“ผมนัดไว้หกโมงอ่ะ”
“นี่หกครึ่งแล้ว ถ้ามาเลทกว่านี้สิบนาทีพี่ถือว่าสาย”
“เห้ย มีงี้ด้วยเหรอ”ผมที่กำลังล้างหม้อไหกะละมังอยู่โวยวาย
“มาหาพ่อตาแม่ยายต้องมาก่อนเวลานัด เหลืออีก5นาทีแล้ว ถ้ายังไม่มามีให้สอบตก”
“ผมขอสาปแช่งให้พี่ขึ้นคานตลอดชีวิต!”
“ไม่ต้องห่วงไอ้น้อง กาจน์เพื่อนรักของพี่มานู่นแล้ว”พี่โน้ตเอ่ย เอิ่ม กาจน์เพื่อนรัก? จุดยืนอยู่ที่เงินชัดเจนมากอ่ะพี่คนรองของผม
พอพี่โน้ตเอ่ยแบบนั้นพี่นัทกับพี่นายก็ชะเง้อชะแง้มองออกไปข้างนอกกันใหญ่
“รถมันอ่อวะ”พี่นายถาม
ผมไม่ตอบอะไรแต่เดินออกไปรับอีกฝ่ายหน้าบ้าน พี่กาจน์เห็นผมก็ส่งยิ้มแห้งๆให้”พี่ไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นของขวัญดีอ่ะ มาช่วยพี่เลือกหน่อยสิ”
ทีแรกผมงงว่าเขาจะให้ช่วยเลือกยังแต่พอเดินไปเปิดเบาะหลังเท่านั้นผมก็เก็ท คือพี่ท่านขนของมาเยอะมากครับ มีทั้งกระเป๋าแบรนด์เนม เหล้า รองเท้า เสื้อ นาฬิกา
“พี่ไปซื้อไม่ทันเลยหยิบของที่มีคนอื่นให้พ่อกับแม่มาอีกทีว่ะ น่าเกลียดไปป่ะ เพราะเราอ่ะแหละโทรมาชวนพี่เมื่อคืนวาน แค่เลือกชุดมานี่พี่ก็ใช้เวลาครึ่งวันแล้ว”ผมอดหัวเราะไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายโวยวายเป็นเด็กๆ
“ชุดพี่ก็ปกตินี่ครับ”
“เออ ตอนแรกกะจะแต่งมาหล่อแบบเปิดตัวกับพี่เราครั้งแรกด้วยไง แต่กลัวเว่อร์เกินเลยลดลงมาเหลือบ้านๆ แต่แม่งก็บ้านไปอีก เปลี่ยนไปเป็นสิบชุดอ่ะ แต่รีบๆช่วยเลือกของเหอะ พี่ชายเดินมาส่องที่หน้าต่างใหญ่แล้ว”ผมไม่คิดว่าคนมีความมั่นใจอย่างพี่กาจน์จะออกอาการล่กได้ขนาดนี้ ดีใจแฮะที่เขาตื่นเต้นนั่นแปลว่าเขาให้ความสำคัญกับครอบครัวผมมากอ่ะ
“แค่เหล้าขวดเดียวเนี่ยนะ”พี่กาจน์โวยทันทีเมื่อผมตัดสินใจหยิบเหล้าติดมือมาแค่ขวดเดียว
“พอแล้ว เดี๋ยวแม่ก็เครียดอีกหรอก”
“เออๆ พี่ก็ว่างั้น ดีนะที่ให้นิทานเลือกก่อน”
ผมชอบพี่กาจน์โหมดตื่นเต้นแฮะ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเจอพ่อ แม่แล้วก้พี่โน้ต แต่เจ้าตัวก็ยังไม่หายเกร็ง ส่วนพี่นัทกับพี่นายก้ได้แต่มองหน้าพี่กาจน์แบบอึ้งๆ”
“หล่ออ่ะดิ”
“เออ ไปหามาจากไหนวะ ไม่ดิ เขามาเอาน้องพี่ได้ไงเนี่ย”
“น้องพี่ก็หล่อเหอะ”ผมเถียงก่อนที่ทุกคนจะลืมไปว่าผมก็เป็นตัวท็อปของคณะเหมือนกัน
“เอาเถอะๆ มาๆไอ้หล่อ มานั่งข้างพ่อนี่ เปิดเหล้าที่เราเอามาเลยได้ป่ะ”
“เปิดเลยๆ”ลูกคู่ของพ่อคือพี่โน้ตเอง
ผมกาจน์เนียนหนีพ่อมานั่งกับผมได้สำเร็จ
และแล้วปาร์ตี้ฉลองปีใหม่ของบ้านผมก็เริ่มต้นขึ้น แม่จิบไวน์ พ่อกับพี่กินเหล้าส่วนผมน่ะเหรอ ก็จิบไวน์กับแม่ไง ผมไม่ชอบเหล้าเพราะมันขม ถึงจะโดนแซะว่าสาวน้อยผมก็ไม่แคร์อ่ะ
“นิทาน ซอสเลอะปากแหละ มาพี่เช็ดให้”พี่นัทกล่าวพร้อมเอื้อมมือข้ามฝั่งมาปาดซอสที่เลอะแก้มผมอยู่
“จริงสิ พี่ลืมไปเลยว่าพี่เอาของขวัญมาให้เราด้วย เป็นนาฬิกาที่เราเคยไปเกาะกระจกร้านดูก่อนเข้ามหาลัย ไม่รู้ยังอยากได้อยู่มั้ย”พี่นายพูดเพราะนึกขึ้นได้และเดินไปหยิบของมาให้เดี๋ยวนั้น
“ขี้โกงอ่ะนาย ไม่มีให้พี่บ้างเหรอ ทำไมมีแต่ของนิทานคนเดียว”พี่โน้ตแกล้งแหย่พี่นาย
“ก็เพราะน้องเป็นเด็กดีไงครับ เด็กเกเรแบบพี่โน้ตก็อดไปเหอะ”
“หนอยย ไอ้ลูกรักของพ่อแม่น้องรักของพี่ๆ ไม่ชอบกินเห็นใช่มั้ยอ่ะเรา อ้าปากเลย พี่จะจับกรอก”
“อื้อ...”ผมรับกัดฟันแน่นทันทีเมื่อพี่โน้ตจิ้มเห็น(ที่ผมเป็นคนปรุงเอง)และย่างสามขุมเข้ามาใกล้ พี่คนรองพยามบีบปากผมพอไม่สำเร็จก็พยามจี๋เอว
“โน้ตอย่างแกล้งน้อง!!!!”นั่นเป็นเสียงของทุกคนรวมถึงพี่กาจน์ด้วย พี่โน้ตพี่ขาดความรักไม่สนใจ ง้างปากผมและยัดเห็ดเข้ามาจนได้ ผมแทบอ้วกอ่ะแต่ต้องฝืนกลืนมันลงคอแบบไม่เคี้ยว
“โน้ต!!! เดี๋ยวแม่ตีเลย”
“นิสัยว่ะ แกล้งคนไม่มีทางสู้”
“แกล้งนิทาน นิสัยไม่ดี”
ผมไม่ต้องทำอะไรสังคมก็ช่วยกันลงโทษพี่โน้ตไปเรียบร้อย ผมกำลังจะนั่งกินข้าวต่อแต่พี่กาจน์ที่นั่งข้างๆกลับนั่งหัวเราะชอบใจ ผมเหล่มองอีกฝ่ายตาขวาง”ชอบที่ผมโดนแกล้งเหรอ”
“เปล่าๆ พี่แค่คิดว่าพี่รู้แล้วว่าทำไมนิทานถึงนิสัยแบบนี้”
“แบบไหน”
“นั่ลลั่กกกกก”
หงูยย ชมไม่รู้จักเวล่ำเวลาแบบนี้ก็เขินแย่ดิ พี่โน้ตไม่ปล่อยจังหวะนี้ให้หลุดมือ
“แหนะๆ ผู้ชายชมหน่อยล่ะทำเขิน”
“ฮ่าๆๆ”พี่กาจน์หัวเราะชอบใจ
และในคืนข้ามปีนั้นเอง ผมก็ตระหนักได้ว่าพี่โน้ตได้พวกเพิ่มอีกคนแล้ว ซึ่งคนคนนั้นก็คือพี่กาจน์นั่นเอง ทั้งแกล้งทั้งแซวผมไม่หยุดอ่ะ พี่นัทกับพี่นายอุตส่าห์ไม่แซวอะไรผมเรื่องพี่กาจน์เลย พี่กาจน์จะมาแซวตัวเองให้ผมเขินแบบนี้ไม่ได๊!!
---------------------------------------------
โค้งสุดท้ายของสุดท้ายแล้วนะคะ!
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาถึงจุดนี้จริงๆ
เมื่อวานเป็นยังไงกันบ้าง วันเด็กได้ไปเที่ยวไหนกันมา หรือถึงวัยที่ต้องพาลูกไปเที่ยวแล้วคะ!!
:katai5: :katai5: :katai5:
-
o13
:3123: :pig4: :3123:
-
ดีวามๆๆๆๆ
-
ครอบครัวนิทานน่ารักมาก
o13
-
น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ชายสามคนโสด ๆ ขอให้ครามสักคน
-
คุณพ่อน่ารักกกกกก555555
-
พี่นัทกับพี่นายน่ารักจัง รักนิทานดูแลดีมากเลย ส่วนพี่โน้ตนั้นขี้แกล้งจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
ชอบคุณพ่ออ่ะ พูดง่ายดีปกติจะต้องเป็นพ่อนะที่คัดค้านไม่ยอม แต่นี่คุณพ่อสบายๆมาก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ครอบครัวนิทานน่ารักอ่าาาาาาา ดูเฟี๊ยวฟ้าวดีแล้วก็อบอุ่นไปพร้อมๆกัน แถมพี่กาจน์ในมุมล่กๆแบบนี้ก็น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ55555
-
^
^
^
เห็นด้วยเลยค่ะ
-
ครอบครัวดฮามากอ่ะ นิทาน
พี่กาจนี่ก็ตัวอย่าง ลูกเขยที่ดีปี2018 o13
:m20: :m20:
-
ครอบครัวนิทานอบอุ่น ไม่เหงาเลย
ยอมรับพี่กาจน์ คนหล่อได้ไม่ยาก
โดยเฉพาะคุณพ่อคนเปรี้ยว
"ไม่เปรี้ยวจะมีลูกถึงสี่คนหรือ" อะจ๊ากกกกก :o8: :-[ :impress2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ชอบคุณพ่อของนิทานมาก 555555555
-
:katai2-1:
-
จ้าาาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:haun4:
-
:-[ :-[ :-[
-
โง้ยยย น่ารักมากเว่อร์ :-[
-
:pig4:
-
ครอบครัวของนิทานน่ารักมากเลย
-
มีพิมพ์ผิดนิดหน่อย
ผมกาจน์เนียนหนีพ่อมานั่งกับผมได้สำเร็จ ....พี่
“หนอยย ไอ้ลูกรักของพ่อแม่น้องรักของพี่ๆ ไม่ชอบกินเห็นใช่มั้ยอ่ะเรา....เห็ด
“อื้อ...”ผมรับกัดฟันแน่นทันทีเมื่อพี่โน้ตจิ้มเห็น(ที่ผมเป็นคนปรุงเอง)....เห็ด
-
ครอบครัวสุขสันต์ ดีจริงๆ
สงสัยจบปั้บแต่งปุ๊บแน่ๆ
-
โตมากับครอบครัวแบบนี้ไงถึงได้น่ารักขนาดนี้
-
ครอบครัวนี้ค่ตคูล 5555555555 เอ็นดูความเด๋อของพี่กาจน์
-
ขำความพ่อ 5555555555555555555
-
555ไม่เคยเห็นพี่กาจน์ ล่กขนาดนี้ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นิทานน่าร้ากกกกก.......
-
ชอบคุณพ่อ :katai5:
-
ครอบครัวสองครอบครัวยอมรับให้ทั้งคู่รักกันแล้ว
เหลือแแต่นิทานเรียนจบแต่งอิอิ
-
แฮปปี้เจงๆ
-
ตอนจบ
“คุยกะใครอ่ะ”ผมแกล้งชะโงกหน้าเข้าไปส่องคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
นี่ก็เปิดเทอมมาได้เดือนหนึ่งแล้วซึ่งบอกเลยว่าเทอมสุดท้ายของเด็กสถาปัตถ์เป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสมาก ปกติพี่กาจน์จะนั่งทำโปรเจ็คจนดึกดื่นแต่วันนี้เขากลับเข้ามานอนเล่นกับผมเร็ว แถมหน้าจอยังเป็นแชทจากผู้หญิงเสียด้วย
“หึงพี่เหรอครับ”
“ตกใจหน่อยดิ ผมจับได้คาหนังคาเขาเลยนะ ฮ่ะๆๆ”ผมหัวเราะตอบอย่างไม่จริงจังนักเพราะรู้ดีว่าพี่กาจน์กำลังทำอะไรอยู่
พ่อเซเลปคนดังอดีตฉายาเจ้าชายต้องห้ามผู้เลิกทำตัวสันโดษและหันมาคบกับเพื่อนฝูง โพสต์รูปของตัวเองมากขึ้นมีผู้หญิงเข้ามาจีบแบบล้นหลาม อันที่จริงที่เอฟซีพี่กาจน์เพิ่มขึ้นขนาดนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากเด็กมหาลัยผมที่เห็นรูปสามพี่น้องรูปนั้น พอรู้ว่าพี่กิตติ์มีพี่ชายฝาแฝดคราวนี้ต่อมติ่งเลยแตกซ่านกันใหญ่
หมอกิตต์มีแฟนแล้วไง ทุกคนเลยพุ่งเป้ามาที่พี่กาจน์
“พี่ไม่เข้าใจจริงๆ พี่ก็ยังขึ้นสถานะว่ามีแฟนแล้วอยู่นะ”พอเขาบ่นขณะไล่บล็อกผู้หญิงที่ทักแชทมาตื๊อไม่เลิก
บล็อกจนนิ้วจะล็อคอยู่ละ เห็นแล้วสงสาร
“พี่กิตต์ควงพี่เฟิร์นเปิดเผยไง แต่พี่ไม่ได้ระบุด้วยซ้ำว่าแฟนเป็นใคร คนเขาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่ตั้งไว้เพราะรำคาญผู้หญิงมาจีบ”ผมอธิบายตามหลักความจริง
“งอนป่ะเนี่ย”
“หะ งอนเรื่องไร”
“ก็พี่คบเราแบบหลบๆซ่อนๆ”
“ถ้าพวกเขามีตาพวกเขาจะเห็นว่าพี่ไปรับไปส่งผมทุกวันครับ อย่าคิดมากน่า แค่นี้ก็เยอะแล้วสำหรับผม”ผมไม่ต้องการแฟนที่นั่งเฝ้าผมเช้าเย็นหรือเที่ยวบอกใครต่อใครว่าเราคบกันอยู่อ่ะครับ
หนึ่งเพราะพี่กาจน์ห่วงความปลอดภัยของผม ต้องเข้าใจว่าพี่เขามีเรื่องฝังใจ
สองคือผมเขินครับ ไม่อยากดังแล้วก็ไม่อยากโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ
สามคือพ่อแม่ผมก็เห็นด้วยเรื่องไม่ออกตัวแรงเพราะยังไงพวกเราก็ผู้ชายทั้งคู่ สังคมบางส่วนยังไม่เปิดใจเรื่องนี้
และด้วยเหตผลนานัปการนั้นเองทำให้พี่กาจน์ไม่เคยลงรูปคู่ผมหรือแท็กหาในโซเชียลเลย แต่ถ้าเป็นเพื่อนสนิทเพื่อนในคณะไรงี้ก็จะรู้ว่าผมเนี่ยแหละแฟนพี่กาจน์
“นิทานครับ พี่อยากเปิดตัวแฟนอ่ะ อยากอวด”
“หยุดเลยนะ”ผมรีบตีมือพี่เขาเพราะพี่เขาเข้าหน้าแกลอรี่เพื่อเลือกรูปแล้วครับ
“ทำไมพี่ต้องเกิดมาหล่อ รวย เรียนเก่ง นิสัยดีด้วยวะ”
“จ่ะ พ่อเพอร์เฟค”ไม่ได้โอดครวญอยากเกิดมาขี้เหร่หรืออะไรหรอก แค่พูดถึงโปรไฟล์ของตัวเองอย่างภูมิใจเท่านั้นแหละ ผมกลอกตามองแรงใส่ทีหนึ่งก่อนหันมานั่งเล่นมือถือของตัวเองต่อ
“นิทานๆ”
“ครับ”
“ดึกแล้ว นอนกันๆ”
“เพิ่งห้าทุ่มเอง ปกติพี่นอนตีสองไม่ใช่หรอ”พี่เขาต้องนั่งทำงานทุกคืนไง
“นิทานนอนก่อนหนิแล้วรู้ได้ไงว่าพี่เข้าห้องตอนกี่โมง”
ผมงับปาก หัวสมองปั่นจี๋เพื่อหาข้ออ้าง”พอพี่เข้ามาผมก็รู้สึกตัวไง แต่ก็แค่ลุกมาดูนาฬิกาแล้วก็หลับต่อ”
“นิทานครับ”
“อะไรเล่า”
“โกหกไม่เก่งเลยครับ แปลว่านอนรอพี่ทุกคืนเลยใช่มั้ยเนี่ย”
“ก็พี่ไม่ยอมให้ผมช่วยนี่!”
“พี่อยากให้นิทานนอนเต็มอิ่มเลยไม่ให้ช่วยไม่ใช่ให้นิทานมารอพี่แบบนี้ ปี1มีคาบเรียนเยอะต้องเข้าคลาสแต่เช้าทุกวัน ไม่เหมือนพี่ที่ทำโปรเจ็คแบบอิสระ”พี่เขายกมือมาเขกหัวผมแบบดุๆ
“ผมกลัวพี่นอนไม่หลับอีก จะได้เล่านิทานให้ฟัง”
“...”
“โกรธเหรอ”ผมกระเถิบเข้าไปซุกๆอีกฝ่ายเพราะเห็นว่าเขานิ่งไปเลยเริ่มใจเสีย
“เปล่า แค่คิดว่าจะทำยังไงกับนิทานดีน้า”
“หือ?”ผมเอียงคอถาม
“จะจูบหรือจะปล้ำดี J”
“เย้ย ทำไมมันลงไปเรื่องใต้สะดื้อได้อ่ะ อ๊ะ พี่กาจน์ หยุดเลยนะ จะพรากผู้เยาว์เหรอ ติดคุกนะพี่ผมยังอายุไม่ถึงยี่สิบ งื๊ออออ”โอเค๊ พี่กาจน์ไม่ได้จะปล้ำ พี่กาจน์แค่จูบ จูบเข้ามาชุดใหญ่จนหายใจแทบไม่ทัน
“อยากปล้ำว่ะ ต้องรอถึง 20เลยเหรอ”
พวกเราอยู่ด้วยกันทุกคืนทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่าพี่เขาต้องใช้ความอดทนกับผมแค่ไหน
“...”
“นิทาน คืนนี้พี่ต้องนอนไม่หลับแน่เลยถ้าไม่ได้ออกกำลังกายก่อนนอน นิทานช่วยพี่กาจน์หน่อยได้มั้ยครับ”
“!!”
“น้า พี่กาจน์สัญญาว่าจะทนุถนอมนิทานอย่างดี”
“ยะ อย่าพูดอะไรน่าอายแบบนั้น อื๊อ...”ให้ตาย พี่กาจน์นี่ตื้อเก่งชะมัด พอผมทำท่าจะเถียงเขาก็ก้มลงมาจุ๊บๆๆให้ผมตกใจจนสติหลุด
“นิทานคนดี พี่ขอเถอะนะ”
“แต่...มันไม่ใช่อะไรที่อยู่ดีๆก็ให้กันได้...”
“นะครับ”สุดหล่อบนตัวผมทำสายตาเหมือนลูกหมาขออาหารส่งมาเพื่ออ้อนโดยเฉพาะ
3
2
1
“กะ ก็ได้...”รู้นี่ว่าผมเป็นพวกขี้ใจอ่อนอ่ะ
“นิทานของพี่น่ารักที่สุด!”
อ๊ากกกกก
เขิน
ผมหลับตาปี๋ตอนที่พี่เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของผมด้วยสปีดเทพ คือไฟในห้องมันยังสว่างโล่งอยู่ไง แล้วผมแก้ผ้าไง ไม่รู้นะว่าพี่กาจน์มองอยู่มั้ยแต่ผมเขินก็เลยพยามหนีบขา อย่างน้อยก็ขอซ่อนส่วนที่ไม่เคยได้ใช้งานจริงแล้วก็คงไม่มีโอกาสได้ใช้ส่วนนั้นหน่อยเถอะ
“อื๊อออ”ผมครางประท้วงเพราะโดนแหวกขาออก กลายเป็นน่าอายกว่าเดิมอีก
“แกล้งกันชัดๆ ปกติเขาต้องค่อยๆถอดไม่ใช่เหรอ”คนขี้แกล้งหลุดขำพรืด พี่กาจน์ไม่ได้เถียงอะไร เขาทำแค่ก้มลงมาซุกซอกคอเพื่อฝากรอยเอาไว้ ในขณะที่มือข้างหนึ่งก็ลูบไล้อยู่ตรงหน้าอก
“ย๊า~~”
เขิน เขิน เขิน เขิน เขิน เขินโว้ยยย
“นิทาน ลืมตามองพี่หน่อยสิ พี่ก็ถอดเสื้อแล้วนะ กำลังจะถอดกางเกง”คนที่ผละตัวออกไปจัดการกับเสื้อผ้าของตนแกล้งเอ่ยกระเซ้า ไม่ต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้พี่กาจน์ทำหน้าร้ายกาจน์แบบไหนอยู่ ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าหนีความจริง รู้สึกพลาดมากที่ยอมตกลงทำเรื่องแบบนี้
“อ๊ะ...”ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆสอดเข้ามา
“ใจเย็นๆคนดี แค่นิ้วครับ”
นิ้ว!! มันคือนิ้ว นิ้วของพี่กาจน์ในตัวผม ตายๆๆๆ เกร็งกว่าเดิมสิครับรออะไร
“นิทาน ผ่อนคลายครับ คนดีไม่ต้องกลัว นี่พี่กาจน์ไง พี่กาจน์ไม่ทำร้ายนิทานหรอกนะครับ”พี่เขาว่าพร้อมก้มหน้าลงมาจูบ คราวนี้มาในรูปแบบอ่อนโยนเพราะพี่เขาต้องการให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
“ตอนนี้พี่ก็กำลังเขินนิทานอยู่เหมือนกัน กลัวด้วย กลัวทำได้ไม่ดี นิทานโอ๋พี่บ้างสิ”ดูเหมือนเขาจะจับจุดอ่อนผมได้นะ พี่กาจน์รู้ว่าผมเป็นคนใจดี พอพูดจาน่าสงสารผมก็ยอมลืมตาขึ้นมองเขา ผมพบว่าใบหน้าของพี่กาจน์ที่อยู่ห่างออกไปแค่คืบเดียวก็ขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนกัน
“พี่รักนิทานนะ”
“ผมก็...รักพี่กาจน์”
“ยังเขินอยู่มั้ย”
“เขินสิ”
“อืม พี่ก็เขิน”
ละลาย มองกันด้วยสายตาแบบนั้นผมก็ถึงนิพพานกันพอดี คราวนี้ผมเป็นฝ่ายรั้งคอพี่กาจน์มาจูบบ้าง จูบเงอะๆงะๆตามประสา พี่เขาก็ช่วยประคับประครองจนเสร็จโดนที่มือข้างที่ว่างก็ยังง่วนอยู่กับการเตรียมเบื้องล่างของผม
ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว ความรู้สึกตอนนี้บรรยายไม่ถูกแต่มันดีมาก
พวกเราคลอเคลียกันอยู่อย่างนั้นสักพักจนพี่เขาเห็นว่าผมหายเกร็งแล้วจึงถอนนิ้วออกไปและใส่อย่างอื่นเข้ามาแทน
“อึก...”สิ่งที่เข้ามาใหม่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วมากผมเลยรู้สึกจุกจนน้ำตาแทบเล็ก”พี่กาจน์...”
กว่าพี่เขาจะใส่เข้ามาจนสุดก็ทั้งจูบทั้งปลอบอยู่ยกใหญ่ๆ ผมรู้ผิดมากเลยเอ่ยคำว่าขอโทษด้วยใบหน้าหงอยๆ”เพราะผมเกร็งเกินไป...”ผมกลัวว่าจะทำให้เขาเสียอะไรและไม่ประทับใจเซ็กส์ครั้งแรกของเรา
“เห้ๆ คนดีของพี่ คนที่ต้องขอโทษคือพี่ต่างหาก นอกจะเกิดมาหล่อ รวย เรียนเก่ง นิสัยดี แล้ว Xวยยังใหญ่อีก”
“บ้า อ๊ะ ดะ เดี๋ยวสิ”ผมจะแหวใส่คนที่พูดอะไรไม่รู้จักกาลเทศะแต่คนที่ค้างอยู่ในตัวผมมาครูใหญ่ดันแกล้งขยับในจังหวะเดียวกันทำให้ผมหลุดเสียงครางน่าอาย
พี่กาจน์หัวเราะในลำคอ มองผมโกรธจนหน้าแดงเถือกแถมยังรู้สึกดีจนน้ำตาคลอ สองอารมณ์ในเวลาเดียวกัน คนที่มองภาพนั้นจากด้านบนอย่างพี่กาจน์ก้มลงมาจูบซับน้ำตาให้โดยที่ไม่หยุดขยับเอว
ต้องขอบคุณพี่เขาที่ยอมให้ผมพยามเม้มปากกลั้นเสียงครางได้ ถ้าพี่เขาขอฟังเสียงผมคงอายจนระเบิดตัวเองตายไปทั้งแบบนั้น แต่มันก็มีหลุดออกมาบ้างอ่ะนะ...
“อ๊ะ พี่กาจน์ อ...จูบ จูบผม...”คนถูกร้องขอคลี่ยิ้มก่อนทำตามความปรานาของผมอย่างใจดี
ลมหายใจของผมไม่เป็นใจหวะ เสียงก็กลั้นเอาไว้แทบไม่อยู่เลย น้ำตาบ้าก็ไหลออกมาไม่หยุดทั้งๆที่มันไม่ได้เจ็บ ผมกลัวพี่กาจน์จะเป็นห่วงก็เลยพูดความจริงว่าตอนนี้รู้สึกยังไง
“อา...พี่กาจน์ ผม...มีความสุขจังครับ”
“ดีๆ...เลย พี่จะได้ทำอีกหลายๆรอบ”
พลาดซะแล้ว ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆนาทีนั้น แต่ผมก็รู้สึกอายได้ไม่นานหรอกผมตอนนี้ร่างกายผมเริ่มส่งสัญญาณว่าใกล้สุดเต็มที พี่กาจน์ก็คงดูออกเขาเลยบอกให้ทนหน่อย ครั้งแรกอยากถึงพร้อมกลั้น ผมจะทำอะไรได้นอกจากทนจนตาลายไปหมด กว่าพี่เขาจะมาถึงจุดเดียวกับผมต้องใช้เวลาอีกเป็นนาทีๆ
“ยะ ยังเหรอ”
“อีกนิดนึงครับ”
“อื๊อ”ไม่ไหวแล้ว
สะโพกมันสั่นเกร็งไปหมด รู้สึกได้เลยว่าแรงรัดของตัวเองมันแน่นขึ้น ร่างกายผมกำลังบอกกับพี่กาจน์อ้อมๆว่ารีบๆถึงสักทีถ้าพี่ไม่ถึงผมจะตอดแรงขึ้นนะ ซึ่งมันเป็นการตอบสนองที่ชวนอายมาก พี่กาจน์แลบลิ้นเลียริมฝีปากขณะมองผม สีหน้าบอกว่ากำลังพึงพอใจเป็นอย่างมาก
“เซอร์วิสพี่ดีจังครับ”
ผมอยากจะดิ้นหนีแต่ก็โดนมือแกร่งจับยึดไว้ พี่กาจน์ช่วยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนเอวผมเกร็งลอยขึ้นจากฟูก
“อื๊อ อา ไม่ไหวแล้ว พี่กาจน์ แฮ่ก...อื๊อ”
ใครใช้ให้ก้มลงมาจูบตอนถึง!! ทั้งๆที่มันเป็นช่วงเวลาที่พีคที่สุด ผมควรระบายความอัดอั้นนั้นด้วยการคราง แต่พี่มาปิดปากผมอย่างงี้ร่างกายเบื้องล่างผมก็กระตุกเกร็งไปหมด มันบีบรัดแรงๆจนตัวผมยังเสียวจนต้องจิกนิ้วกับหมอน พี่กาจน์ครางในลำคออย่างพึมพอใจทั้งที่ยังไม่ถอนลิ้นออกไป
บางที่การที่เราจูบกันอยู่แบบนี้มันอาจจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องสบตาหรือโดนแซว เพราะตอนที่พี่เขากระแทกตัวอีกสองสามครั้งแล้วก็ปล่อยของเหลวเหนอะหนะเข้ามาในตัวผมผมยังไม่หยุดกระตุกรัดพี่เขาเลย
“สุดยอดชิบหายเลย”
พี่เขาก้มลงมาซุกซอกคอผม สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นเนื่องจากร่างกายที่ยังสอดประสานกัน
“พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมงครับ”
“แปดครึ่ง”
“เข้าคาบบ่ายเลยก็แล้วกันเนอะ J”
ดาเมจแรงมาก
“ก็ได้...”
คราวนี้ผมยอมตั้งแต่คำขอแรกอ่ะ คิดดูว่าเมื่อกี้มันดีขนาดไหนT///T
--------------------------------------
จบแล้วนะ จบด้วยฉากแบบนี้แหละ 5555
ขอบคุณทุกคนจริงๆที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้
ขอบคุณสำหรับทุกเมนต์ทุกกำลังใจนะคะ
รักกกกกกก
-
เล่านิทานกันแบบนี้ อยากไปนั่งฟังด้วยเลยยยย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4:
-
มันคงดีจริงๆ
-
ทำไมพี่กาจน์ดูร้าย ทำไมมั่ยอ่อนโยน 55555555 รู้สึกถึงอีกมุมนึงของพี่กาจน์ที่ดูบั่บ ดิบเุถื่อนนิดๆ แต่ฟินกระจาย :hao6: :o8: :z1: นิทานก็สู้ๆนะลูก คืนนี้ยังอีกยาวไกล :haun4: :jul1: :jul1: :pighaun:
-
“ทำไมพี่ต้องเกิดมาหล่อ รวย เรียนเก่ง นิสัยดีด้วยวะ”
ชอบบบบบบบบบบ
-
จบแล้วง่ะ ฮืออออ
ดีมากๆเลยค่ะ เราตามอ่านในเดผ้กดี เพิ่งรู้ว่าลงที่เล้าด้วย
ชอบนิทานมากกก น่ารักกกก
อิจฉาพี่กาจน์เลยอ่ะ ได้น้องไป
นิทานก็นะ ไหนว่ายังไม่20ห้ามปล้ำไงลู้กกกก
นี่ยอมเขาละะ คึคึ
รอตอนพิเศษนะคะ >///<
-
ขอตอนพิเศษได้ไหม พลีสส :call:
-
ว่าง่ายดีเนอะนิทาน
-
เราว่านิทานหยุด ไม่ได้ไปเรียนหรอก ฮาาา
-
น่าร๊ากกกก
-
:z1: :man1: :man1: :man1: :z1:
:กอด1: :L2: :L1: :pig4: :L1: :L2: :กอด1:
-
ขอบคุณครับ
-
:m25:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ตายไปเลยยยย เราเนี่ยแหละ เสียเลือดจนตายไปเลยย :m25:
-
:mew3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:L1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ในที่สุด... พี่กาจน์ก็ได้กินนิทานแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นตอนจบที่แบบบ แงงงงง 55555555555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ สนุกมาๆเลย นิยายเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ
-
ไม่น้าาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
จบแบบนี้ก็ฟินซิจ๊ะ วันนี้นิทานไม่น่าจะได้ไปเรียนหรอก55555 ขอบคุณค่ะสนุกมาก
-
:-[ :-[
-
:m25: :heaven :กอด1:
-
ก้อได้หรา
-
จบ ฟินนนนน
-
ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมคะ :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
แงงงงงงงงง
จบเร็วจัง แต่ดาเมจพี่กาจน์รุนแรงจริงๆ
ฮื่อออออออรักกกกกก :mew1:
-
:mew1:
-
จบได้อิโรติกมากค่ะ!!! :haun4: :m25: :jul1:
-
จบได้บั่บบบบ :jul1:
-
ฮอลลลลล จบแล้ววว
อยากให้มีภาคพวกพี่ชายของนิทานจังค่ะ
ยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่มีคู่น้าา ><
-
เดี๋ยวววววววววววว ไหนว่จะรอ20ก่อน แหม๋ พอน้องอนุญาต คุนพี่ก็รีบตะครุบเลย
อิพี่ชายรู้นี่อาจตายได้เลยนะ 55555
ชอบเรื่องนี้มาก ถึงจะมีไขปริศนาเยอะมาก แต่ก็สนุกมากๆๆ
มีตอนพิเศษมั้ย อิอิ
-
วู้ย!!! ได้กันแล้วววววว
รอต่อนต่อไป o13 :haun4: :haun4: :haun4:
-
ชอบอะ ชอบนิยายแบบนี้ สนุกสุด หักมุมสุด ลุ้นสุดๆ ตื่นเต้นสุดอะ อ่านไปคิดไป ว่าอาจจะแบบนี้ไหม ใครคือตัวเดินเกม ใครถือไพ่ใบสุดท้าย ใครเบื้ิองหลัง ผิดหมดเลย นี่แหละคือนิยายที่ดี หักมุมได้สวยงาม นิยายแบบนี้หายาก ขอชื่นชมนักเขียนค่ะ ตั้งแต่อ่านนิยายมาเรื่องนี้ถูกใจมาก ไม่ดราม่า ไม่เก็บกด ตัวละครดูมีภูมิฐาน ชื่นชมค่ะ #ติดตามค่ะ. :pig4:
-
อ่านไปนึกว่านิยายสยองขวัญ แง555555
เอ็นดูพี่กาจน์ มีความมั่นหน้าในแบบที่มีให้มั่นเต็มร้อย ยอม
น้องนิทานหัวอ่อนมาก ว่าง่ายใจดีเรียบร้อย น่าร้ากกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษ
The darkest nights produce the brightest stars.
กาจน์ SIDE
ผมเจอนิทานครั้งแรกที่ร้านเสต็ก ครั้งแรกที่เห็นหน้าน้องผมตกใจมาก นิทานหน้าคล้ายเอิญ โดยเฉพาะตา ตาของนิทานสวยมากแต่มันมีเสน่ห์อะไรบางอย่างดึงดูดผมมากกว่าดวงตาของเอิญ เพราะสีตาเหรอ ตาของนิทานเป็นสีน้ำตาลแต่พอโดนแสงไฟในร้านมันก็อ่อนลงคล้ายสีน้ำผึ้ง หรือผมไม่ได้มองเด็กคนนี้เพราะตา แต่มองวิธีหั่นเสต็กของเขา? นิ้วของเด็กนี่เรียวสวยมาก มารยาทตอนหั่นเสต็กก็ดูเรียบร้อย ค่อยๆหันเป็นชิ้นเล็กๆ ผิดกับผมที่สวาปามคำโต
อา...ไม่รู้หรอกว่าผมติดใจอะไรเด็กคนนี้ แต่เขามีดวงตาเหมือนเอิญ เอิญที่ผมไม่กล้าสู้หน้า ตรงข้ามกับเด็กคนนี้ที่ผมสามารถมองได้เรื่อยๆ
ระหว่างกินเสต็กตรงข้ามกันผมก็ลอบมองเขาไปพลางคิดหาวิธีทำความรู้จักกัน
เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่าผมแอบมอง คงตื่นเต้นที่ได้เจอพี่กิตต์คนดังล่ะสิ
เสียใจด้วยครับ นี่พี่กาจน์เอง แต่ผมไม่กล้าบอกเขา หลังจากนั้นผมก็ได้วิธีติดต่อนิทาน
ผมรู้ว่าเอิญกำลังจะพ้นโทษ และถ้าเอิญกลับมาครอบครัวของเราก็จะเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน ผมต้องมองหน้าเอิญให้ติด โดยเริ่มจากการมองหน้านิทานก่อน
ถ้าเป็นเด็กคนนี้ผมสามารถมองได้ทั้งวัน
ตอนที่เจอกับกิตต์ในร้านขนมนิทานโกรธมาก ตอนผมไปง้อผมคิดว่าจะไม่ได้คุยกับนิทานอีกแล้ว แต่นิทานดันให้อภัยแถมยังถามกับผมว่า“งั้นพี่กาจน์อยากเป็นเพื่อนกับนิทานมั้ยครับ”ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีก
ทั้งคำว่าเพื่อนทั้งน้ำเสียงที่ใช้พูดคำคำนั้นค่อยๆซึมซับลงในใจของผม
4ปีแล้วที่ผมออกจากกลุ่มพวกเจ ไม่ยอมกลับบ้านไปเจอแม่ ผมอยู่คนเดียวมาตลอดไม่ใช่เพราะไม่มีใครเข้าหาผม แต่ผมเป็นฝ่ายไล่พวกเขาออกไปจากโลกของผม โลกมืดๆที่มีแค่ตัวเองเดินหลงทางอยู่
ผมชวนนิทานไปดูผมเล่นบาส แต่เด็กคนนี้ไม่ได้ไปดูเฉยๆ น้องบังคับให้ผมไปกินสุกี้กับเพื่อน นั่นเป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆ หากอยู่คนเดียวผมคงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นโชคดีที่มีนิทานอยู่ด้วย
นิทานเป็นเด็กที่ใส่ใจคนรอบข้าง ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข นั่นรวมถึงผม
ทั้งๆที่ไอ้กิตต์ฝากนิทานบังคับให้ผมกลับไปเจอหน้าแม่ แต่นิทานก็เข้าใจ น้องเสนอให้ผมทำขนมไปฝากแทนเพราะน้องรู้ว่าผมอยากแสดงออกว่าไม่ได้โกรธแม่แต่ผมยังไม่พร้อมคุยกับท่านตอนนี้ พวกเราทำเค้กด้วยกัน ตอนที่นิทานกำลังตีส่วนผสมผมก็แอบมองเขาตลอด ใบหน้าตอนตั้งอกตั้งใจทำอะไรสักอย่างของนิทาน ชอบจัง
ก่อนออกมาน้องฝากกุญแจห้องไว้ด้วย กะฆ่ากันให้ตายเลยใช่มั้ย ผมโคตรดีใจเลย
แต่พอเห็นจดหมายจากสถานพินิจผมก็เฟล แค่คิดถึงหน้าของเอิญก็ทำอะไรไม่ถูก ใจมันบีบแรงจนอึดอัด เอิญหน้าเหมือนนิทาน นั่นคือความจริงที่ทำให้ผมยิ่งกลัว
ผมกลัวว่าเจอหน้านิทานครั้งต่อไปผมจะคิดถึงเอิญ แล้วผมจะไม่มีความสุขอีกแล้วตอนมองหน้านิทาน
ผมไม่อยากกลัวนิทาน...
ด้วยความโง่นั้นเองทำให้ผมไม่กล้าไปหาน้องอีก ได้แต่นอนมองกุญแจหอที่น้องให้ กระทั่งนิทานเป็นฝ่ายมาหาผม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกือบทำผมสติแตก มีคนขังน้องไว้ในตึกอิฐ ผมกลัวจนแทบเป็นบ้า
ผมตัดสินใจบังคับนิทานมาอยู่ด้วย น้องก็ยอมเพื่อความสบายใจของผม แต่ผมดันนอนไม่หลับ เป็นห่วงคนที่นอนอยู่ห้องข้างๆจนเกิดบ้าลุกขึ้นมานั่งเฝ้าที่ห้องรับแขก ปกติผมก็นอนหลับบ้างไม่หลับบ้างแบบนี้แหละ ผมคิดว่าตัวผมจะเป็นยังไงก็ได้ขอแค่ไม่มีใครมาทำอะไรนิทานก็พอ แต่น้องดันยอมนอนกับผมแถมเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังอีก
โคตรอายเลยเช้านั้น
อายุกี่ขวบแล้วก็ไม่รู้ หลับเพราะฟังนิทานก่อนนอนอ่ะ
หลังจากนั้นทุกคืนผมก็หลับสนิท ไม่รู้ว่าเพราะนิทานที่นิทานเล่าให้ฟังหรือเพราะตัวนิทานเองที่เล่านิทานให้ผมฟัง เออ งงป่ะ สรุปว่าเพราะนิทานผมเลยนอนหลับฝันดี ชีวิตช่วงนั้นผมแฮปปี้มาก ได้เจอน้องทุกวันแต่น้องดูเหม่อๆ มารู้ความจริงว่าน้องคิดมากเรื่องอะไรก็ตอนน้องไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนนี่แหละ
เลือกเพลงนี้เพราะคิดว่าผมยังรักพี่ฟ้าอยู่สินะ
ถึงจะเจ็บปวดตอนเล่าย้อนไปถึงวันนั้นแต่ก็ดีกว่าให้นิทานเข้าใจผิดแบบนี้ล่ะนะ ผมยอมยกความสบายใจของผมให้นิทาน น้องดูดีใจแต่ก็เป็นห่วงผมเลยร้องเพลงใหม่เป็นกำใจให้ผมด้วย น่ารักจนทนไม่ไหว งานนี้ต้องขอเป็นแฟนสถานเดียว
ดีใจว่ะ น้องยอมคบกับผมด้วย
อ้อ จริงสิ นึกถึงครามได้ เด็กนี่หน้าเหมือนพี่ชายมาก เจอกันครั้งแรกผมก็รู้เลยว่าลูกลิงที่เกาะแขนนิทานของผมอยู่คือเด็กที่ยืนร้องจ้าในงานศพของพี่ฟ้าเมื่อวันนั้น พวกเราแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน เอาตรงๆคือไม่อยากทักกันสักเท่าไหร่ ทักก็ไม่รู้จะคุยอะไร ความทรงจำร่วมกันมีแต่เรื่องแย่ๆ ครามไม่ใช่เด็กไม่ดี มันแค่อยากรู้จักแฟนใหม่ของผมผมเลยปล่อยให้มันทำความรู้จักนิทานในขณะที่อยู่ในสายตาของผม
แต่ด้วยความประมาททำให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นซ้ำสอง
นิทานกับครามเกือบตายเพราะผม ซึ่งผมไม่ใช่คนที่ช่วยทั้งคู่ไว้ ต้องกราบขอบคุณพี่ยามกับพวกอัท กราบขอโทษแม่ของไอ้ครามที่ทำให้ลูกชายเขาต้องมาเจออะไรบ้าๆแบบนี้ถึงสองคน และที่สำคัญอยากขอโทษนิทาน ทั้งๆที่คิดว่าเก็บน้องไว้ข้างตัวน้องจะปลอดภัยแต่ผมดันประมาท ผมคิดว่าอยู่ในคอนโดปลอดภัยไม่มีอะไรแถมน้องยังมีเพื่อนอยู่ด้วย
แต่นิทานไม่โกรธผมสักแอะ ตอนที่เกิดเดดแอร์ขึ้นระหว่างผมกับเอิญน้องยังช่วยให้พวกเราคืนดีกัน ผมดีใจที่เอิญไม่ใช่คนร้ายแต่ก็รู้สึกผิดที่ทำให้เอิญต้องเสียอิสรภาพไปตั้งหลายปี
แต่รูปสามพี่น้องที่นิทานบอกให้ถ่ายมันช่วยกะเทาะเปลือกในใจของพวกเรา ในภาพนั้นผม เอิญแล้วก็กิตต์ได้ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกยินดีจากใจจริงๆ เอิญถึงกับร้องโฮหลังจากถ่ายภาพเสร็จ ไอ้กิตต์ดึงเอิญเข้าไปกอดแล้วก็ลากผมเข้าไปหา พวกเราสามพี่น้องกอดคอกัน แค่สั้นๆไม่กี่วิแต่งแม่งโคตรมีความหมายอ่ะ
ตอนที่ไปเยี่ยมพี่ฟ้ากันนิทานก็ช่วยพูดกับคุณแม่ของพี่ฟ้าให้ แถมแม่ของพี่ฟ้ายังเฉลยว่ารู้อยู่แล้วว่าผมแค่แกล้งเป็นแฟนกับพี่ฟ้า
วินาทีนั้นเหมือนอะไรหนักที่แบกมาทั้งหมดมันถูกปลดเปลื้องออกไป
โลกของผมที่พระอาทิตย์ตกดินจนกลายเป็นกลางคืนที่มืดสนิทมายาวนานค่อยสว่างๆขึ้น อาจจะฟังดูน้ำเน่าแต่แสงแรกที่ส่องเข้ามาก็คือนิทาน ทุกวันนี้ที่โลกของผมกลับมาสดใสมีทุ่งหญ้า ม้าโพนี่วิ่งเล่น สายรุ้งพาดผ่านได้ก็เพราะนิทานเหมือนกัน
ผมรักนิทานเพราะนิทานคือนิทาน
นิทานก็รักผมที่เป็นผมเหมือนกัน
โชคดีที่สุดในชีวิตของผมคือการที่พวกเราได้มาพบกัน
จบแล้วนะคะ
ใครคิดถึงพี่กาจน์กับนิทานให้แวะไปหาในเรื่องของสีครามได้ 555
#หนึ่งใจสีคราม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65771.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65771.0)
-
ชอบวิธีที่เขียนถึงพี่กาญจน์แบบนี้ คนละวิธีดีค่ะ
-
โล่งแทนพี่กาญจ์จริงๆ
-
พี่กาจน์ นิทาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เดี๋ยวจะตามไปอ่านนะคะ
-
:katai2-1:
-
ต้องใช้คำว่า จบบริบูรณ์ สบายจายยย
-
รักกกกกก
-
อยากได้เล่มใว้ครอบครอง
-
:L2: :pig4:
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นิทานเป็นฮีโร่ของพี่กาจน์เลยนะนี่ ต้องรักษาน้องไว้ให้ดีล่ะ
-
เย้ๆๆ ตามไปอ่านเรื่องครามมม
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อ่านจบแล้วอบอุ่นใจมากเลยอยากเจอคนแบบนิทานจังเลย
ขอบคุณที่เข้าใจผู้ป่วยโรคซึมเศร้านะคะ ขอบคุณจริงๆ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
เป็นการสรุปเรื่องทั้งหมดโดยพี่กาจน์
HAPPY ENDING ❤
-
ก้อต้องไปตามต่อเนาะ
-
น่ารัก
-
น้องนิทานน่ารักมากชอบ สงสารพี่กาจน์ แต่ที่มากสุดก็คงเป็นพี่ฟ้ากับครอบครัว โดยเฉพาะน้องคราม อยากให้มีคู่เพราะนางน่ารัก :กอด1:
รอตอนพิเศษโอากาสต่อไปค่ะ
:katai1:
-
จบแฮปปี้ มีความสุขค่าาา
-
จบจริงๆแล้วหรอ......... อยากให้มีตอนพิเศษอีกจัง
-
สวัสดีค่ะอ่านจบภายในวันเดียวเลยเล็งไว้นานแล้วค่ะ แต่กลัวค้างเลยยังไม่เข้ามาอ่านพอเห็นมีตอนพิเศษจิ้มทันทีเลยค่ะ อ่านตอนแรกก็คิดว่าเป็นแนวมหาลัยฟีลกู๊ดแต่พอหลายๆตอนเข้าก็อ้าวเฮ้ยยยมีความซับซ้อนพระเอกมีปมอ่ะ แถมยังหักมุมได้อีกอ่ะ แล้วก็ตกหลุมรักพี่กาจญ์ทันทีชอบค่ะชอบมากๆเลยน้องนิทานก็น่ารักมากๆเลยพี่ชายทั้งสามคนก็น่าสนใจโดยเฉพาะพี่โน้ตอยากให้มีเรื่องของพี่โน้ตแยกออกมาจังเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ :mew1: :กอด1:
-
ยอดเยี่ยมมาก o13
นิทานน่าเอ็นดู อยากหยิกแก้มน้อง :impress2:
-
:pig4: :pig4: :L2: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและสนุกๆค่ะ หยุดอ่านเรื่องนี้ไปเกือบ2เดือน555
ไม่ใช่ว่านิยายเรื่องนี้ไม่ดี แต่มันดีมากกกกกกกก... จนต้องรอมาอ่านตอนที่มันจบเลยทีเดียว
กลัวค้างค่ะ 555 :3123:
-
:katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่กาน์ชื่อเต็มร้ายกาจป่ะคะ 55555555 ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :L2:
-
ตอนพิเศษ พระเจ้าในโลกทั้งใบของฉัน
กาจน์ TALK
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนเรียนจบ ผมมีโอกาสได้กลับบ้านหลังจากต้องโหมทำโปรเจ็คจบแบบหามรุ่งหามค่ำ เมื่อกลับมาถึงบ้านพ่อก็ทำหน้าเครียดใส่ผมทันที ตอนแรกก็ตกใจคิดว่ามีเรื่องอะไรหนักใจ
ผมคิดมากถึงขั้นที่ว่าพ่อจะบังคับให้ผมไปเรียนต่อเมืองนอกเลยล่ะนะ
อันที่จริงผมก็ต้องไปแหละ ยังไงไอ้กิตต์ก็ไปสายแพทย์ คนที่จะรับช่วงดูธุรกิจต่อก็คือผม แต่ผมกะรอไปต่อนอกพร้อมนิทานไง ส่งแฟนเรียนแค่นี้จิ๊บๆ รวยอ่ะจะทำไม เหมือนจ้างให้ไปอยู่เป็นเพื่อนมากกว่าด้วยซ้ำเพราะผมต้องขาดใจตายแน่ถ้าต้องไปเรียนต่อโดยไม่มีสุดที่รักของผม
“ผมเรียนต่อแน่แต่ต้องรอนิทานนะ”ผมดักคอ
“รู้แล้วน่า”
“อ้าว แล้วพ่อทำหน้าเครียดไมอ่ะ”
“มีจดหมายที่ลังเลอยู่ว่าจะให้แกดีมั้ยแล้วแกก็กลับมาพอดี”
“จากใคร”
“เหมียว”
ผมนิ่ง พ่อก็นิ่ง ในห้องนั่งเล่นมีแค่ป้าแม่บ้านที่เครื่อนไหว แกเอาน้ำมาเสริฟให้ผมพลางเหลือบมองหน้าผมแบบลุ้นๆ
หลังจากประมวลผลในสมองอยู่ยกใหญ่ผมก็พรูลมหายใจจออกมา
“เอามาสิ”
พ่อมีสีหน้าแปลกใจเมื่อผมยื่นมือออกไปหา ท่านลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนหยิบซองจดหมายข้างตัวใส่มือผมพร้อมกล่าวว่า”อันที่จริงมีส่งมาหลายฉบับ แต่พ่อกรองแล้วฉบับนี้เนื้อหาโอเคสุด”
“...”
_____________________________________
ถึงพระเจ้าของฉัน
ฉันคือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในห้องขนาด 5ตร.ม. ในห้องเช่าแคบๆที่แม่จ่ายเพื่อให้ฉันอยู่ ส่วนตัวเธอก็ออกไปดูแลลูกของคนอื่น ทุกๆวันฉันจะนั่งมองประตูบ้านนั้นด้วยความหวังว่าแม่จะเปิดเข้ามา ฉันเฝ้าอธิษฐานกับพระเจ้า แต่เสียงของฉันก็ไม่เคยส่งไปถึงพระองค์ คนที่มักเปิดเข้ามาคือคุณลุงข้างห้อง บางครั้งเขาก็มาคนเดียว บางครั้งเขาก็ชวนเพื่อนมาด้วย แต่วันไหนที่แม่กลับมาพวกเขาก็จะเงียบหายไป ช่วงเวลานั้นคือความสุขของฉัน ฉันนั่งยิ้ม นั่งฟังแม่เล่าเรื่องของคุณ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยพูดกับฉันสักครั้ง แต่ก็จินตนาการถึงคุณต่างต่างนานา
คุณคือพระเจ้าในโลกขนาด 5ตร.ม.ของฉัน
พระเจ้าผู้ไม่เห็นค่าในมนุษย์ตัวเล็กๆอย่างฉัน แต่ฉันก็ยังเฝ้าศรัทธาในตัวของคุณ
จากมนุษย์คนหนึ่ง
_____________________________________
“...”
มีเหตการณ์หลายๆอย่างเกิดขึ้นและชีวิตของผมก็ได้รับผลกระทบมากมายจากผู้หญิงคนนี้ แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวตนของผมในสายตาของเธอจะสำคัญเหมือนสมบัติที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลกกระทั่งนั่งอ่านจดหมายจนจบ ทุกตัวอักษรที่เธอส่งมาถึงผมอัดแน่นด้วยความรู้สึกทั้งหมดของเธอ
“หมายความว่าเหมียว...”ผมไม่กล้าถามตรงๆ แต่ตามความเข้าใจผมคิดว่าเธอถูกล่วงละเมิดทางเพศซ้ำๆตั้งแต่เด็ก
“จะตอบอะไรกลับไปมั้ย”พ่อถาม
ผมส่ายหน้าโดยไม่ลังเล
“ให้ผมเป็นผมที่ไม่เห็นเธอในสายตาต่อไปดีกว่าครับ ความเห็นใจจากผมมีแต่จะทำให้อาการของเหมียวแย่ลง”ผมตอบอย่างไม่ลังเล
ผมรู้สึกสงสารเธอ แต่การเขียนจดหมายตอบเพื่อกำลังใจไม่ใช่ทางออกที่ดีต่อใคร ผมนำกระดาษในมือทิ้งลงถังขยะ เป็นการกระทำที่โหดร้ายพอตัว ผมนึกขำตัวเองที่เดินกลับมานั่งบนโซฟาและพูดคุยกับพ่อราวกับเนื้อความในจดหมายเมื่อครู่ไม่มีการเอ่ยพาดพิงถึงผมเลย
สิ่งเดียวที่ผมทำให้เหมียวได้คือการภาวนาในใจ ขอให้วันที่เธอสามารถปล่อยวางความทุกข์ในอดีตได้มาถึงในเร็วๆ
---------------------------
ตัวละครทุกตัวได้ถ่ายทอดสตอรี่ของตัวเองครบถ้วนแล้ว
ทุกอย่างมีที่มาเสมอ ตัวร้ายเองก็เช่นกัน
.
.
เหลือแค่สีครามคนเดียว!! เพราะฉะนั้น เชิญค่ะ
เชิญไปตามกันต่อที่เรื่องของน้อง #หนึ่งใจสีคราม
#กวักมือเรียก 555
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65771.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65771.0)
-
โห ไอ้เราก็ใจง่าย เขากวักมือเรียกก็ไปตามเขาซะงั้น สีครามมมมมม
ส่วนตัวคิดว่าดีแล้วที่กาจน์ตอบแบบนั้น ให้ผมเป็นผมที่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตานั่นน่าจะดีต่อสภาวะจิตใจนั้น แอบหวังว่าไอ้ลุงข้างห้องกับเพื่อนนั้นจะได้รับโทษจากการกระทำ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮืออ แอบเศร้าอ่ะ แต่ก็ทำให้เข้าใจได้ว่าอะไรทำให้เหมียวเป็นเหมียว
ปล. ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ ^^
-
:3123: :pig4: :3123:
-
ไปสิงเรื่องของสีครามต่อสิจ๊ะ จะรออะไรล่ะ555
-
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีเบื้องหลังที่อาจคาดไม่ถึง แต่อันนี้สงสารเหมียวจริง ๆ :hao5:
-
ที่เป็นแบบนี้มีที่มาที่ไปสินะ เฮ้อ........
อยากอ่านพี่กาจน์หึงน้องอีกจัง
-
:katai2-1: :katai2-1:
:pig4:
-
จ้าาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ .. นิทานนัลลัคคคค :ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นิทานนี้มุ้งมิ้งดีจริงๆ
-
แม่ไม่รู้เหรอว่าลูกสาวตนถูกทารุนทางเพศมานานแสนนาน
-
เพิ่งอ่านจบ นิทานเป็นเด็กที่น่ารักมาก นิสัยก็ดี พี่กาจน์โชคดีจริงๆที่เจอน้อง :mew1:
-
โอ๊ยยย มาหลอกให้อยากแล้วก็จากไป
#ตามมาทวงพี่สีครามกับน้องฟราน
-
:mew4:มิ
-
ชอบเวลาพี่กาจน์อวดรวยและพรีเซนต์ตัวเองมาก 555555555555
อวดแบบน่ารัก น้องนิทานก็น่ารักมากกกกกกก ขอบคุณมากเลยค่า :pig4:
-
กาจน์-นิทานน่ารักมากๆๆๆๆๆ
แอบแวบไปส่องๆเรื่องครามแล้ว
ช่วงเวลาต่อจากเรื่องนี้เลย
ครามจะกินเด็ก เป็นอมตะสินะ
แต่ยังควงนิทานเหมือนเดิม 555
รออ่านตอนพิเศษเรื่องนี้นะคะ
-
น่ารัก.....
อยากเก็บน้องนทานไว้คนเดียว
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน นิทานน่ารักมากๆเลย แบบนี้ต้องตามไปอ่านเรื่องของน้องครามต่อแย้ววว :katai2-1:
-
ชอบคร้าาา
แอบขำตอนพี่โน๊ตตบนิทาน
เราคิดว่า...ดราม่าแน่ ๆ สักพักน้องตบคืน แล้วตบอีก
ฮาเฉย 55 เราว่าพ่่โน๊ตมีราแรกเตอร์ที่น่าสนใจจริง ๆ
ไปรอลุ้นน้องครามต่อคร้าาา o13
-
สนุกครับ น่ารักๆ
-
:pig4: รักเรื่องนี้มากค่ะ คือแบบ เป็นเรื่องที่ลุ้นมากกกก ตั้งแต่ น้องเจอกาจน์ที่โรงแรมครั้งแรก...แฝด? ที่มาของชื่อ เจ้าชายต้องห้าม ปมแฟนกาจน์ถูกฆ่า นิทานหน้าเหมือนเอิญที่ฆ่าแฟนกาจน์? นิทานถูกขัง ครามของมาตีสนิทนิทานเหมือนมีอะไรบางอย่าง เหนือสิ่งอื่นใด....กาจน์รักน้องจริงป่าวววเนี๊ยยยย มีจุดประสงค์ไรป่าววว มาหวานมาอ่อยเอาไร่อ้อยมาให้น้องนิ....โคตรระแวงค่าาาา คือแบบคนเขียนค่ะ สาบานว่านี้คือ นิยายฟีลกู้ด&ฮีลลิ่ง....เพราะดิฉัน เอ็กไซติ้งมากค่ะขอบอก หยังกะนิยายระทึกขวัญ แต่ยอมรับจากใจค่ะว่าหลงเสน่ห์นิทานกะกาจน์หมดใจ อิเจ้าชายโคตรอ่อยจริงๆไอ้เรากังวล...อย่าหลอกน้องนะๆ รักน้องจริงๆนะ ไม่เห็นเป็นตัวแทนนะ ในที่สุดจะโล่งใจค่ะ สุดยอดจริงๆค่ะคนเขียนแต่งได้สนุกมาก เป็นกำลังให้นะคะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ แนวไหนได้หมดแต่จบแฮปปี้พระนายได้กัน อร๊ายยย...อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...เอวังฯ
ป.ล. คนเขียนใจร้ายมากค่ะที่ให้ผ้าห่มอย่างเดียวระหว่างที่พวกเราเกาะต่างหน้าส่องดูในกระท่อมท่ามกลางพายุหิมะ...อย่างน้อยกะต้องมีเสบียงให้ด้วยสิค้าาาา
-
:pig4:
-
พี่กาจน์ ทำน้องนิทาน ใจแตก เดี๋ยวเราจะฟ้องพี่โน๊ตนะ :katai3:
-
พีคตรงตอนสุดท้ายนี่เลยค่ะ
ชีวิตแปรผัน แม่ต้องไปดูแลคนอื่น
ลูกก็เจ็บปวดในวังวนเดิม ที่แม่ไม่รู้
แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้สุขใจ คือ เรื่องของกาจน์
เหมียวน่าสงสารค่ะ แต่ความจริงแล้วความคิดน่ากลัวมาก
กาจน์หลุดพ้นแล้วนะ ฝังใจมานาน ทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรเลย
ฟ้าก็ถูกปลดปล่อย และยังเป็นคนดีจนถึงลมหายใจสุดท้ายฝ
นิทานเข้ามาได้ถูกเวลามากค่ะ พรหมลิขิตของจริง
อะไรจะบังเอิญมาเจอกันได้ขนาดนั้น
ความดี จิตใจดี ทำให้กาจน์ยอมเปิดใจให้น้อง
ทุกคนรอคอยเพื่อให้กาจน์มีชีวิตปกติ
และในที่สุดนิทานก็ทำได้
เรื่องราวน่ารักมากค่ะ ถึงจะมีความดาร์คในบางเวลา
ขอบคุณคุณนักเขียนมากนะคะ ติดตามเรื่องของสีครามต่อค่ะ
-
ผูกเรื่องน่าติดตามมากค่ะ ตอนแรกนึกว่าใสๆ..แต่มีเงื่อนงำนะเนี่ย นึกว่าจะมีผีรึมาม่าชามโตอย่างนี้ค่อยโอ ลุ้นมากว่าจะจบไง ตามอ่านจนนอนดึกหลายคืน สนุกจริงๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งออกมาให้อ่านนะคะ[/ize]
-
นิทานน่ารักกกกกกก ตอนจบสงสารเหมียวนะ สุดท้ายแล้ว แต่ยังงัยก้อแฮปปี้จ้าาา
-
ชอบค่ะ สนุกมากเลย
อ่านแล้วไม่อยากวางเลยค่ะ
ลุ้นตลอดเลย 55555
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้
-
น้องนิทานน่ารัก
-
จบแล้วววว
นิทานน่ารักมากๆอ่ะ
สงสารพี่ฟ้านะที่ต้องมาตายเพราะเกมส์
แล้วกะสงสารน้องครามด้วย เพราะฉะนั้นตามไปเรื่องน้องครามต่อค่ะ
55555+
-
:laugh: :laugh:
-
อ่านรวดเดียว พี่กาจน์หล่อ รวย นิสัยดี โคตร อิจฉานิทานเลย
-
เอาจริงๆเหมียวก็เป็นคนน่าสงสารที่สุดนะ แม่ก็ไม่ค่อยได้อยู่ โดนลุงชั่วข้างห้องทำเลวใส่อีก ก็ไม่แปลกที่จะสติเสียนะ ขอให้นางดีขึ้นแล้วกัน :a5: อ่านแบบรวดเดียว ชอบพ่อนิทานมาก พ่อบ้านหลายๆท่านคงอยากเอาเป็นเยี่ยงอย่าง 555
-
รวดเดียวจบ สนุกมากๆค่ะ ชอบๆๆ
-
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากอ่านข้ามวัน ข้ามคืนกันเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :mew1:
-
:sad4:0
-
:mew1: สนุกมากเลยคับ อยากให้มีตอนพิเศษอีกจัง
-
o13
-
สนุกมากก อ่านรวดเดียวเลย
รออ่าน ฟรานสีคราม ตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
สนุกมากค่ะ o13
เนื้อเรื่องน่ารักมาก อ่านไปยิ้มไปตลอด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบนิทานน้องเปนคนคิดบวกมากๆ มีพลังในการฮีลขั้นสุด
แอบอยากรู้เหมือนกันว่าน้องครามจะมีแฟนเป็นใคร อาจจะเป็นพี่โน้ต55555555
อาจจะมีคำผิดเยอะไปหน่อยแต่โดยรวมเนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ มีการผูกปมและคลายปม ทุกปมล้วนได้รับคำตอบ
ขอบคุณวำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบนิยายแนวมหาลัยวัยว้าวุ่น คนเยอะ โหวกเหวกโวยวาย เล่นใหญ่น่ารำคาญ
แต่เรื่องนี้ปูเปิดเรื่องมาดี มีหักมุมซ้อนแผน ทำให้น่าติดตาม
เสียดายเนื้อเรื่องสั้นไปหน่อย ทำให้ตัวละครหลายตัวพลาดโอกาสในการแจ้งเกิด
ถ้าลงลึกว่านี้อีกหน่อยจะทำให้ตัวละครมีมิติมากขึ้น อ่านแล้วอินขึ้น เป็นต้น
-
เธอน่าสงสารก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่ควรที่จะทำให้ชีวิตหรืออนาคตใครพัง
เธอน่าเห็นใจ แต่ก็ไม่ควรให้อภัยเช่นกัน
ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4:
-
พี่กาจน์คือดีย์มากเว่อร์ ใจบางเป็นกระดาษทิชชู่เพราะพี่เขา นิทานน่ารักมากๆ เป็นเด็กดีมากๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
สนุกมากๆ เซอร์ไพรส์สุดตอนรู้ว่าพี่กิตต์มีแฝด ร้องเฮ้ยเลยทีเดียว 555
ตอนครามเข้ามาตีสนิทนิทาน แบบว่าระแวงงงง ที่แท้แค่อยากได้คนฮีล โถ...
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :L1:
บวกๆ^^
-
:mew1: ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆ เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบ ตัวละครทุกตัวมีเหตุมีผล ที่สำคัญนิทานน่ารักมากกก
-
:mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกมากกก เป็นความฟีลกู๊ดที่หักมุมหลายชั้นเหลือเกิน
แต่ก้ยังคงคอนเซปความฮีลลิ่งได้อย่างดี
เด็กๆน่ารักกันทุกคนเลนค่ะ
พี่กาจน์คือแบบพี่เป็นผชน่ารักที่กวนตีนนอะ ฮืออ
ไม่สามารถหาคำนิยามใดๆให้พี่ได้อีกแล้ว
ถ้าคนที่อยู่ด้วยไม่ใช่นิทานนี่พี่แกมีหัวแตกอะ
ถึงจะน่ารัก ร่าเริงและหล่อมากกก
แต่ชอมากวนร่าเริงผิดจังหวะนี่ก้ช้ำได้ง่ายๆเลยนะคะ
ส่วนนิทานก้น่ารักกกก ตั้งแต่ต้นจนจบ
เราเอ็นดูน้องมากก น้องมีความลูกกกกอะ งุ้ยๆๆมากก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ
สงสารพี่ฟ้าจัง แต่เหนืออื่นใดคือคนที่ยังอยู่
จะตามไปอ่านเรื่องครามนะคะ อยากให้น้องมีความสุขซะที
-
สนุกมากกก เป็นเรื่องที่เกาทางไม่ถูกเลย จริงๆ
นิทานนี่ โคตรคนดีอ่ะพูด ยอมคนง่สยเหลือเกินลูกเอ้ย
ชอบจิตใจพี่กานมาก มั่นคงดั่งหินผาเลยค่ะ
-
สนุกมากกกกกกกกกก อ่านลวดเดียวจบเลย :pig4: :pig4:
ชอบทุกตัวละคร เนื้อเรื่องมีหลากหลายอารมณ์ ทั้งสุจ เศร้า เหงา ตลก และน่ารัก :o8:
-
:3123: ชอบนิยายเรื่องนี้จัง เนื้อเรื่องชวนให้น่าติดตาม อ่านแล้วพลิกล็อกมาก ชอบนิสัยตัวละครแต่ละคนมากที่คนเขียนแสดงถึงอารมณ์ของแต่ละคนได้ดีมีทั้งปม ด้านดีด้านร้ายของแต่ละคน คนเขียนค่อยๆบรรยายความรู้สึกออกมาได้ดีค่ะ ขอบคุณที่เขียนออกมาให้อ่านนะคะ :L2:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตาม พลิกล็อกมากเลย ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4: :pig4:
-
:z13:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ็นดูพี่กิตต์ อยู่ๆก็นอกใจแฟน อยูๆก็เป็นไบโพล่า 555
นินาทน่าเอ็นดู น้องใจดีตลอด ใจอ่อนกับทุกคนเลย
เจ้าชายต้องห้ามมันร้าย แต่เราเอ๋นดูพี่กาจน์ที่ปิดตัวเองมาหลายปีอ่ะ โดดเดี่ยว เปลี่ยวเหงามานาน มีน้องก็จะอ้อนน้องหน่อยๆ 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาอ่านซ้ำอีกรอบ
-
โหยยย นี่เพิ่งรู้ว่าซื้อหนังสือเล่มของครามไว้นานแล้วอ่ะๆๆๆ :mew1: อ่านเรื่องนี้จบก็ไปอ่านน้องครามต่อเลยย ปล.ขอบคุณมากๆจ้าที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่าน แล้วเราจะรออ่านเรื่องต่อไปน้า สู้ๆค่ะ :3123: :mew1: :bye2:
-
เหมือนพี่กาจน์มีความลับมากมายอะ เรื่องแฟนที่ไปชลนั่นคือ
ไปรำลึกความหลังเพราะเลิกกับแฟน หรือแฟนเสียหรือยังไง
แต่ใจเราไปทางแฟนเสียมากกว่าอะ
-
แฟนคลับกาจน์เหรอที่ทำ ถ้าใช่คือโรคจิตเลยนะนั่น
หรือยังไง แล้วไหนจะที่พูดถึงน้องสาวแล้วเศร้าๆ นั่นอีก
-
อ่าาา :katai1: ยังไงล่ะทีนี้ ก็แอบคิดๆ ไว้อยู่แหละว่าน้องสาวอาจ
เป็นคนทำ แต่ไม่รู้เหตุผลไงว่าจะทำทำไมในเมื่อเป็นพี่น้องกัน
ไม่คิดว่าจะเป็นพี่น้องคนละพ่อคนละแม่
-
ใครไม่คิดว่าอ่อยก็แปลกมากอะนิทานนน
-
คงไม่ใช่น้องของกาจน์ใช่ไหม มันไม่น่าใช่อะ มันเหมือนมีอะไร
มากกว่านั้นอะ :katai1:
-
อ่าาา คงยังไม่ใช่เอิญหรอกมั้ง แต่ครามก็น่าสงสัย อาจเป็นเพราะ
เข้ามาช่วงนี้พอดีด้วยมั้ง
-
ออกมาแล้วสินะ แล้วสรุปคนนั้นเอิญทำ แล้วครามคือยังไงกันนะ
-
ครามมาแก้แค้นให้พี่ใช่ไหม :เฮ้อ:
-
อย่าบอกนะว่าแม่เลี้ยง.... :a5: จะพีคมากเลยนะ o22
ครามมมมม พี่ขอโทษลูกกก ที่มองหนูว่าจะมาแก้แค้น
-
เดาผิดเกือบหมด 555 แต่ถูกตรงที่เอิญไม่ได้คิดทำถึงขนาดนั้น
มีคนอยู่เบื้องหลัง ละนั่นก็คือยัยคุณเหมียวอะไรนี่
-
อิหยังของโน๊ตวะ
-
:m25: โอ้ เอาแบบนี้เลยเหรอคะพี่กาจน์~
-
ตอนอ่านก็รู้สึกน่ารักดี เป็นเรื่องที่ตื่นเต้นดีมีหักมุมนิดนึง แต่ไม่เข้าใจสุดก็แม่นมนี่แหละว่าทำไมถึงปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวไม่ได้สังเกตลูกเลยเหรอ ฉากหวิวนี่บอกเลยว่าทำไมถึงอ่านแล้วตลก ฉากโน๊ตด้วย ถ้าไม่ตบน้องจะตลกมากเลย สงสารพี่ฟ้าสุด ดีนะที่ครอบครัวพี่ฟ้าดีเข้าใจและไม่พาลโกรธกาจญ์เอา ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะสำหรับนิยาย
-
:pig4:
-
^^
-
:mew1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมาก เดินเรื่องกระชับ รวดเร็ว และมีอะไรให้เราได้ร้อง “เฮ้ยยยย” ตลอด
ชอบ.. นิทานที่เป็นคนไม่จัด น้องกลางๆ เข้าใจอะไรง่าย และอะไรที่ทำให้กาจน์ดีขึ้นน้องก็ลงมือทำทันที
นับถือ.. กาจน์ที่เจออะไรตั้งมากมายแต่ยังเป็นผู้เป็นคนได้ แถมยังอารมณ์ดีสามารถหยอกคนอื่นได้
สงสาร.. พี่ฟ้า แฟนจริงๆก็ไม่ใช่ แต่ตัวเองโดนผลักลงมา ก็ยังพูดกับครามก่อนตายแบบไม่โกรธได้ พ่อพระสุดดด
ขอบคุณ.. นักเขียน เรื่องสนุกมากกกกกก และเราจะตามไปอ่านของเจ้าครามค่ะ
-
:pig4: :L2: :L2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ โอ้ยยยยอยากปั้นนิทานเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้อง น่ารักกกกกกก :pig4:
-
:pig4:
-
เป็นอีกเรื่องที่ละมุนมาก มีปุ่มให้ลุ้นได้ตลอดทั้งเรื่อง มีหักมุมนิดหน่อยพอให้ตกใจเล่น ชอบพี่กาจน์อ่ะ ฮืออออยากได้ :-[
-
เป็นเจ้าชายที่ฟินมาก :mew2:
-
:L1: :L1: พี่กาจน่ารัก แต่นิทานน่ารักกว่า
พี่กิตค่าตัวแพงทั้งๆที่เป้นแฝดแต่ออกน้อยมาก เรื่องสนุกค่ะ ขอบคุณผู้แต่งจ้า :pig4: :pig4:
-
o13
-
:กอด1: :pig4:
-
:pighaun: :haun4::L1: :3123:
-
สนุกมากเลยครับบ ดีใจที่ได้อ่านครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยสนุกดีครับมีหลายอารมณ์ดี
-
สนุกมากกกกก ชอบมาก ชอบพี่กาจน์ 55555555 นิทานก็น่ารัก อัทก็น่ารัก 5555555555 โดยรวมคือดี ขอบคุณนักเขียนมากนะครับผม จุ้บๆ เจ้าชายต้องห้าม :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ ร้องไห้หลายตอนมากกับเรื่องนี้ สตอรี่ของตลค.นี่ค่อนข้างโหดร้ายเลย;-; เหมือนกับว่าผลของการกระทำหนึ่งถูกส่งต่อเป็นลูกโซ่ไม่จบไม่สิ้น โดนทำร้ายกันถ้วนหน้าจริงๆค่ะ แถมเรื่องนี้ก็พีคเก่งมาก โดนหลอกไปสิบตลบเลย5555 ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้นะคะ :กอด1:
-
สนุกมากๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อยากให้มีตอนพิเศษ :hao7:
ขอบคุณสำกรับนิยายดีๆ :o8:
-
สนุกมากค่ะอ่านรวดเดียวเลย นิทานน่ารักมากๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: อ่านจบแล้ว ขอบคุณนิยายดีๆ ค่ะ เสียดายที่มาอ่านหลังจากแต่งหลายปีแล้ว
พัฒนาการแต่งไปเรื่อยๆนะคะ
-
:pig4:
-
:serius2: :serius2:
-
:hao4: :hao4:
-
o13 o13
-
:hao3: :hao3:
-
:กอด1: :กอด1:
-
หืมมมมมมม 555
-
อ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
คิดถึงเลยกลับมาอ่านอีกรอบค่ะ 5555555
-
:mew5:
-
แอบกดเข้ามาอ่านอีกรอบอีกแล้ว
-
อ่านรอบที่ 2 แล้วก็ยังชอบอยู่เลยครับ
-
สนุกครับ