ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
นิยายเรื่องอื่นๆ ของเรา
เสือของเอิ้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54721.0)
JUST SAY YES! || พี่ครับ...รับรักผมที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58676.0)
คุณครูพี่มิน - Updating... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65959.msg3781936#msg3781936)
มหาสมุทร x มหาเศรษฐี
(https://www.uppic.org/image-7CD4_599991DD.jpg)
(https://www.uppic.org/image-52B1_599991DD.jpg)
อุตส่าห์ลงสแตททัน แต่สมองดันไม่เอาคณิต
ป๊อบเพื่อนรักจึงแนะนำให้ผมเกาะคนเก่งเอาไว้
แต่เกาะกันไป เกาะกันมา หัวใจเจ้ากรรมกลับเรียกร้องอยากได้เพื่อนเป็นแฟนซะงั้น :(
+++++++++++++++++++++++++++
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
:impress2:
(https://www.uppic.org/image-3815_59A8A6DC.jpg)
สมองของไอ้มหาเศรษฐีว่างเปล่า
ที่จริงก็แฮปปี้ที่ลงวิชาสแตทโหดหินทัน แต่เพราะมันโหดหินเนี่ยแหละที่ทำให้ไอ้มหาเศรษฐีรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
“หายเงียบไปทั้งปิดเทอมเลยนะไอ้มิล” ผมผงกหัวขึ้นมองผู้มาใหม่ก่อนซบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้ง
“กูกลับไปช่วยพ่อกรีดยาง”
“กตัญญูสัดๆ เลยว่ะ แล้วนี่มึงเป็นไรทำหน้าเหมือนแดกข้าวบูดมา”
“ลงสแตททันว่ะ”
“มึงควรดีใจ”
“เออ กูโคตรแฮปปี้” ฉีกยิ้มเฟคๆ ให้ไอ้ป๊อบไปที
“แฮปปี้พ่อมึงหน้าอย่างกับตูด”
“มึงก็รู้ไอ้ป๊อบว่าสมองกูไม่เอาคณิต”
“ไม่ใช่แค่คณิตว่ะมิล หัวมึงไม่เอาเหี้ยไรซักอย่าง” ก็ถูกของมัน ตั้งแต่เข้ามหา’ลัยได้นี่ สมองผมแม่งไม่เอาอะไรซักอย่าง ไอ้มหาเศรษฐีกับสมองที่หายไป จบปิ๊ง
“หรือว่ากูจะถอนดีวะป๊อบ”
“อุตส่าห์ลงได้แล้ว สู้หน่อยสิวะ นี่กูจะบอกเคล็ดลับให้นะไอ้โง่” กอดคอผมแล้วขยับเข้ามาใกล้ๆ เหมือนตอนที่ชวนกันทำเรื่องชั่วๆ อย่างเช่นโดดเรียน “มึงก็เลือกคบคนที่ดูเรียนเก่งๆ แล้วก็เกาะมัน แค่นี้ง่ายมาก จบปิ๊ง”
“เหมือนที่มึงเกาะไอ้บีอะนะ” ได้ทีขอแขวะมันหน่อยเถอะ
“เออ เหี้ยนั่นเก่ง พากูเรียนจนได้บีสแตท แม่งเทพสัด”
“มึงได้ตั้งบี ควรติวให้กู”
“กูคืนอาจารย์ไปหมดแล้ว” สิ้นหวังสุดๆ
“ขอให้ไอ้บีช่วยดีไหมวะ”
“มันคงสนใจมึงหรอก” ไอ้บีที่พูดถึงเป็นทรัพยากรชายหนุ่มอันน้อยนิดของบัญชี ทำกิจกรรมเห็นหน้าคร่าตากันมาตั้งแต่ปี 1 แต่มันไม่ค่อยเอาใคร เอาแต่เกมส์ เล่นแต่เกมส์ แต่มันเรียนเก่ง ถ้าลองเอาเกมส์ไปล่อมันอาจจะได้ผลก็ได้ใช่มั้ยล่ะ เรื่องใช้เงินขอให้บอกเถอะ ไอ้มหาเศรษฐีถนัดนักแหละ
“งั้นกูจ้างมัน”
“กรีดยางตอนปิดเทอมได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่ เลี้ยงข้าวกูเลยไอ้มหาเศรษฐี”
“ไม่อะ กูจะเก็บเงินไว้จ้างติวเตอร์”
ป๊าบ!
โบกหัวกูอีกแล้วห่าป๊อบ นี่หัวเพื่อนไง ไม่ใช่แท็กซี่นะโว้ย โบกได้โบกดี ก็คิดนะเว้ยว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมโง่ เน้นตัวหนาตัวเอียง ‘โง่’
และแล้ววันมหาวิปโยคก็มาถึง
ได้ข่าวจากไอ้ป๊อบเพื่อนรักมาว่าอาจารย์ภัทรนันท์ที่สอนสแตทโคตรโหด เพราะงั้นวันนี้มหาเศรษฐีจึงตื่นเช้าเป็นพิเศษ เรียนว่ายากแล้ว ตื่นเช้าก็ยากพอกันว่ะ
เราเรียนวิชาสแตทในห้องใหญ่ที่ตึกเรียนรวม ตอนแรกตั้งใจจะนั่งด้านหลังกับพวกน้องแบร์เผื่ออยากงีบหลับแต่คำพูดของไอ้ป๊อบก่อนหน้าก็ทำให้ฉุกคิด
‘มึงก็เลือกคบคนที่ดูเรียนเก่งๆ แล้วก็เกาะมัน แค่นี้ง่ายมาก จบปิ๊ง’
คนเรียนเก่งเหรอ ตอนแรกที่รู้ว่าหลานรหัสเรียนด้วยกันก็กะว่าจะเกาะมันแหละ แต่พอคิดๆ ดูแล้วก็แอบมียางอายอยู่นิดๆ มีอย่างที่ไหนพี่ปี 3 เกาะน้องปี 1 เรียน รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
พวกเด็กเรียนน่ะโดยทั่วไปแล้วชอบนั่งหน้าใช่มั้ยล่ะ ผมที่ตั้งท่าจะเข้าประตูหลังจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังประตูหน้า กวาดสายตามองก็พบว่ามีนักศึกษาอยู่กันไม่กี่คน
ก็แน่สิวะ ยังไม่ 8 โมงเลย
แต่ในจำนวนไม่กี่คนผมดันสะดุดตาคนๆ หนึ่ง นั่งหน้า ใส่แว่นหนา อุปกรณ์การเรียนถูกเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะ บุคลิกเด็กเรียนชัดเจน
ล็อคเป้าแล้วต้องพุ่งชน
“ตรงนี้มีคนนั่งมั้ย” ผมก้าวยาวๆ เข้าไปหยุดตรงหน้าเขา เจ้าของแว่นทรงกลมเหมือนแฮรี่พ็อตเตอร์เงยขึ้นมามอง ก่อนจะเอาหนังสือมาวางที่นั่งข้างกายแทนคำตอบ
กั๊กว่ะ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวมหาเศรษฐีย้ายไปนั่งข้างๆ ฝั่งนู้นก็ได้
“เราชื่อมิลนะ บริหารปี 3 แล้วนายอะ แต่ดูจากหน้าไม่น่าจะใช่ปี 1” ไอ้ป๊อบบอกว่าการเข้าหาเพื่อนใหม่ต้องทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมน่ารัก ที่จริงก็ถนัดแหละ คุยกับคนที่บ้านและสาวๆ ก็แทนตัวเองด้วยชื่อตลอด
แนะนำตัวเสร็จสรรพก็ตั้งท่าจะนั่งลงข้างๆ แต่แฮร์รี่กลับลุกขึ้นแล้วใช้สารร่างเขื่องๆ เบียดผมออกห่างแล้วนั่งเก้าอี้ตัวที่ติดผนัง ไม่พอแค่นั้นยังย้ายหนังสือมาวางลงบนโต๊ะข้างมันอีก
ไม่เปิดโอกาสให้กันบ้างเลยอะ เดี๋ยวก็ใช้เงินฟาดหัวซะหรอก
“นาย เรามาดีนะ ขอนั่งด้วยไม่ได้เหรอ”
“ที่นั่งตั้งเยอะแยะ” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาไร้ซึ่งไมตรี แต่ก็จริงของเขาแหละ แล้วไงล่ะผมอยากนั่งตรงนี้ ใครจะทำไม
“เราอยากนั่งตรงนี้ ใกล้ๆ นายอะ นั่งไม่ได้เหรอ” น่ารักป่ะ ใครๆ ก็บอกว่ามหาเศรษฐีโหมดขี้อ้อนน่ารักน่าหยิก
“มีคนนั่งแล้ว”
“ไหนอะ ไม่เห็นมีใครเลย มาก่อนนั่งก่อนสิวะ” ผมทิ้งตัวนั่งลงไม่สนใจว่าคนข้างๆ จะมีสีหน้าอย่างไร แล้วไม่ต้องมาไล่อีกนะ ยังไงไอ้มิลก็ไม่ไป มิลจะนั่งตรงนี้ พี่จะอยู่ วางซองปากกาลายมินเนี่ยนลงบนโต๊ะ ซองปากกาน่ารักใช่มั้ยล่ะ อนนี้น้องกล้วย ไอ้น้องรหัสปากกรรไกรให้ไว้มองต่างหน้าเวลาคิดถึง มันว่าอย่างนั้นอะนะ แต่ใครจะคิดถึงมัน
นั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะได้ไม่นาน ลืมตาขึ้นมาเพราะโทรศัพท์สั่นก็พบว่านักศึกษาเต็มห้องเรียนแล้ว
7 โมง 59 เชี่ยป๊อบยิงมาปลุก เออดีเพื่อนรัก ได้ข่าวว่าเพื่อนมีเรียน 8 โมง มึงก็เลยปลุกกูก่อนเวลาเรียน 1 นาทีงี้ ซึ้งใจฉิบหาย
ผมคว่ำหน้าจอมือถือลงบนโต๊ะเมื่ออาจารย์เจ้าของวิชาเยื้องย่างเข้ามายืนทำหน้าทมึงหน้าห้อง ที่จริงอาจารย์ภัทรนันท์เป็นคนสวย แต่เป็นสวยสายโหด โสดห้ามจีบ เดี๋ยวถีบยอดหน้า อันนี้ไม่ได้คิดเอง รุ่นพี่เล่าต่อๆ กันมา ผมเองก็ช่างจำ
พอกวาดสายตามองนักศึกษาในคลาสแล้วยิ้มกริ่มพอใจก่อนเริ่มเช็คชื่อ
แต่ว่านะ...เพื่อนแฮร์รี่นี่ก็ยังไม่โผล่ เพื่อนมโนรึเปล่าครับคุณ บุคลิกอย่างนี้นอกจากรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่น่ามีใครคบนะ หน้าโคตรจะไม่เป็นมิตร
กระดาษเซ็นชื่อถูกส่งมาจากมือใหญ่ของคนตัวใหญ่ แอบดูชื่อเขาก็พบว่าชื่อแม่งอย่างเท่
‘นายมหาสมุทร จิตติพัฒนกุล’ ชื่อก็คล้ายกัน ไม่น่าหยิ่ง
“ชื่อนายคล้ายชื่อเราเลยอะ พรมลิขิตบันดาลชักพาให้มาเป็นเพื่อนกันชัดๆ”
ชวนคุยเสือกเงียบ แม่ห้ามพูดกับคนแปลกหน้าหรือไง แต่มหาเศรษฐีก็มิได้ละความพยายาม พี่จะอยู่ พี่จะชวนคุยต่อจนกว่าว่าที่เพื่อนจะใจอ่อน
“เราชื่อมหาเศรษฐี อย่าหาว่าโม้แต่บ้านเรารวยอะ แม่ก็เลยตั้งชื่อนี้ให้”
เอาฐานะทางบ้านมาล่อก็แล้วยังไม่มีท่าทีจะหันมาสนใจ ถามจริงเถอะ ใจแข็งหรือสันดานไม่เป็นมิตรติดตัวมาแต่เกิด
“เรา...”
“ชื่ออะไร มาจากคณะไหนน่ะเรา ผีเจาะปากมาพูดเหรอ” กำลังง้างปากชวนคนข้างกายคุย น้ำเสียงเย็นเยียบที่ทำให้ขนอ่อนตรงหลังคอลุกซู่ก็ดังขึ้น เมื่อค่อยๆ หันมองก็สบประสานสายตาเข้ากับอาจารย์คนสวยใจโหด โสดห้ามจีบ เดี๋ยวถีบยอดหน้า
“เอ่อ บริหารปี 3 มหาเศรษฐี ชัยวรนันท์ครับ”
พอผมเอ่ยชื่อทั้งห้องก็กึกก้องด้วยเสียงหัวเราะครืน แต่ไม่เป็นไร ชินแล้ว ทุกคนที่ได้ยินชื่อมักบอกว่าชื่อผมแปลก แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอก บ้านรวยอะ ชื่อมหาเศรษฐีก็ธรรมดา
“มหาเศรษฐีชื่อนี้จริงๆ เหรอ”
“ครับ แม่ตั้งให้ บอกว่าเข้ากับฐานะทางบ้าน”
“บ้านรวย”
“ครับ” อาจารย์ถามผมก็ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
“บ้านรวยไม่มีผลต่อเกรด ตั้งใจหน่อย อย่ารบกวนเพื่อน” รบกวนครับยอมรับกึ่งหนึ่งเว้นก็แต่คำว่าเพื่อนผมไม่นับ ก็ในเมื่อแฮร์รี่ไม่ยอมเป็นเพื่อนกัน จะหาว่าผมรบกวนเพื่อนก็ไม่ถูกทั้งหมด
นาฬิกาในห้องเรียนค่อยๆ เดินไป จากนาทีเป็นชั่วโมง จาก 1 ชั่วโมงกลายเป็น 2 เป็น 3 ทว่าเพื่อนแฮร์รี่ก็ยังไม่โผล่มาซักที
เพื่อนมโนแน่ๆ ไอ้มหาเศรษฐีคอนเฟิร์มเลย
“วันนี้พอแค่นี้ ถ้าใครคิดว่าไม่ไหวก็ไม่ต้องมาแย่งอากาศกันหายใจ” เป็นคำบอกลาที่โหดสัดรัสเซีย หากพอได้ยินอาจารย์ท่านว่าอย่างนั้นผมเองก็ฉุกคิดเหมือนกัน ควรดร๊อปตั้งแต่ตอนนี้เลยดีมั้ยวะ เพราะที่ฟังเมื่อกี้ก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหมดเลย
คนข้างๆ ผมลุกขึ้นแล้ว ผมเองก็คว้ากระเป๋าดินสอลายกล้วยแล้ววิ่งตาม ถ้าไม่อยากดร๊อปก็ต้องสร้างมิตรภาพครับ
“มหาสมุทร ไอ้มหาสมุทร”
ผมก้าวยาวๆ เพื่อตามให้ทันคนขายาว หากทั้งเรียกทั้งวิ่งแม่งก็หาได้สนใจผมไม่
“มหาสมุทร ไอ้สัดก้าวให้ช้าๆ หน่อยไม่ได้เหรอวะ” สุภาพเหรอ ลืมมันไปก่อน พูดดีด้วยแล้วไม่สนนี่หว่า ตีสนิทด้วยคำหยาบซะเลย
กึก!
และก็ได้ผลเกินคาด เมื่อคนตัวสูงหันขวับมามองผมตาขวาง ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่หรอก
“สนิทกันเหรอ” น้ำเสียงแม่งอย่างเข้ม คงโกรธที่ผมเรียกมันว่าไอ้สัด โทษทีว่ะ ก็เรียกดีๆ แล้วไม่สนใจกันนี่หว่า
“ตอนนี้ยัง แต่เราอยากสนิทกับนาย ได้ป่ะ”
“ต้องการอะไร” เจ้าของร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ พอยืนใกล้กันอย่างนี้ถึงได้รู้ว่ามันสูงกว่าผมมากจนต้องก้าวถอยหลังออกมาเพื่อจะได้ไม่ต้องแหงนหน้ามองกัน
“ก็บอกแล้วไงว่าอยากสนิทด้วย”
“หน้ากูดูเป็นมิตรเหรอ” เนี่ย คนไม่อยากสนิทกันเขาแทนตัวอย่างสนิทสนมว่ากูด้วยแหละ
“ก็ไม่ แต่กูไม่ซีนะ กูไม่ได้อยากสนิทกับมึงเพราะหน้าตา” กูมา กูกลับ ไม่โกงแน่นอน
“แล้วอยากสนิทเพราะอะไร”
“สมอง มึงดูเรียนเก่ง เอาจริงๆ นะมหาสมุทร กูแม่งโคตรโง่คณิตอะ ถ้ามึงไม่ช่วย กูเอฟสแตทแน่ว่ะ”
“แล้วรู้ได้ไงว่ากูเรียนเก่ง”
“ก็ลุคมึงจีเนียส นะมึง สนิทกับกูเถอะ กูสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเลย แต่ช่วยติวสแตทกูนะ นะครับเพื่อน” มองมันปิ๊งๆ คว้าหมับเข้าที่ท่อนแขนแกร่งแล้วลูบขึ้นลง การกระทำที่ไอ้ป๊อบเคยบอกผมว่าเป็นการอ้อนเลเวล 25 ที่เมื่อใครพบเห็นก็ต้องใจอ่อนระทวยทุกราย
“ดูแค่ลุคก็รู้แล้วเหรอว่ากูเรียนเก่ง”
“อื้อ ใส่แว่นโคตรหนาอย่างกับแฮร์รี่ ไม่สิ หน้ามึงจีเนียสเหมือนไอสไตล์ ต้องเรียนเก่งแน่เลย”
“มึงปัญญาอ่อนป่ะ กูอาจจะใส่แว่นเพราะกูเล่นเกมส์หนักก็ได้”
“ไม่รู้อะ อย่างน้อยมึงก็น่าจะเรียนเก่งกว่ากู กูโง่คณิตจริงๆ นะหมาสมุทร มึงก็รู้ว่ากว่าจะลงสแตทได้แม่งยากเย็นแค่ไหน อุตส่าห์ลงได้แล้วกูก็ไม่อยากดร๊อป แค่ C ก็ได้นะมึง แค่ผ่านอะ ช่วยกูเถอะ” แทบจะก้มกราบแทบอกแกร่งแล้วหากคนตรงหน้าไม่หันหลังให้กันซะก่อน
ไรวะ สรุปยอมสนิทกับมหาเศรษฐีแล้วใช่ป่ะ
“หมาสมุทร!!!”
“ไปคัดชื่อจริงกูมา 1000 จบ แล้วค่อยว่ากัน”
ห๊ะ! อะไรนะ ใครก็ได้กรอกหูไอ้มหาเศรษฐีอีกสักครั้งว่าที่ได้ยินเมื่อครู่ไม่ได้หูฝาดไป
คัดชื่อ 1000 จบเนี่ยนะ เป็นเด็กอนุบาลเหรอ เด็กน้อยชะมัด
[T B C]
สวัสดีค่ะ ทักทายอย่างเป็นทางการกับนิยายเรื่องใหม่
เพื่อน (ที่) รัก เป็นเรื่องราวความรักของมหาบุรุษทั้งสอง
มหาสมุทร กับ มหาเศรษฐี และวิชาสถิติที่แสนจะยุ่งเหยิง
ยังไงก็ฝากติดตามความน่ารักของมหาเศรษฐีคนรวยเงินแต่จนสมองของเราด้วยนะ
ฝากๆ
เม้าท์มอยกันต่อได้ที่ #หมามิล