ชี้แจงก่อนนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต่อยอดมาจาก นิยาย MPREG ที่แต่งจบไปแล้วคือ หมอครับ ผมอยากมีลูก /คุณแม่รับจ้าง
สองเรื่องนี้เป็น MPREG (ท้องได้แบบวิทยาศาสตร์)
เจ้าเล่ห์แสนรัก จะมีตัวละครจากทั้งสองเรื่องนี้โผล่มาบ้าง (เกี่ยวเนื่องกับคุณแม่รับจ้าง*) มีเหตุการณ์ที่ต่อเนื่องเชื่อมโยง ถ้าอ่านสองเรื่องแรกก่อนก็จะเข้าใจที่มาที่ไปมากขึ้น แต่หากไม่อ่านก่อนแล้วมองข้ามเรื่องตรรกะการท้องไปก็สามารถอ่านแยกได้
หมายเหตุ* แม้ว่าเรื่องหลักทั้งสองนั้นจะมีตัวละครท้องได้ แต่ภาคนี้ซึ่งเป็นภาคต่อ... ตัวเอกท้องไม่ได้นะคะ
*สามารถ อ่านภาคแรกๆ ได้ตามลิงค์นี้นะคะ
]MPREG SET[
หมอครับ... ผมอยากมีลูก [MPREG] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51651.0) (น่ารักอบอุ่น)
คุณแม่รับจ้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52931.0) (ดราม่า)
เจ้าเล่ห์แสนรัก
BY
๛ナーリバス๛
-1-
ต่อให้ไม่ต้องออกแรงทำอะไรให้เหนื่อย แต่การเดินทางหลายชั่วโมงบนเครื่องบินก็ทำให้เมื่อยล้า หลังจากบินกลับจากญี่ปุ่น สิ้นสุดงานไกด์ทัวร์เรียบร้อย บีทก็คิดเพียงว่าอยากจะกลับคอนโดแล้วนอนหลับยาวๆ สักตื่นแล้วค่อยโทรไปหาคนรัก ทว่าความคิดนั้นก็เป็นหมัน
เขาหลับไปได้ไม่นานก็มีใครบางคนโทรมา เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดคนนั้น ชายหนุ่มก็หงุดหงิดใจจนกดปิดเสียงมือถือแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น มิไยดีว่าอีกฝ่ายจะโทรมากี่สายหรือส่งข้อความมากี่ครั้ง
ท้ายที่สุดเขาก็หลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมง เมื่อตื่นเต็มตาแล้วจึงควานหาโทรศัพท์มากดดู
ชายคนนั้นโทรเข้ามาหลายสายไม่พอ ยังทิ้งข้อความไว้ในโปรแกรมไลน์อีกด้วย
“นี่คุณรู้หรือยัง เรื่องที่พี่อิฐนอกใจคุณ”
“ไม่ใช่แค่แอบมีกิ๊กนะ ยังพามาอวดถึงบริษัทด้วย”
“นี่... ถ้าไม่รีบมา เดี๋ยวจะจับไม่ได้นะ!”
เพราะข้อความพวกนั้นทำให้เขาอดรนทนไม่ไหวโทรไปถามคนรัก เพียงแต่ติดต่อไม่ได้ โทรหาเลขาก็บอกว่ามีแขกคนสำคัญ ไหนๆ ก็ตื่นแล้วและหลับไม่ลงอีกจึงตัดสินใจไปดูให้เห็นกับตา ถ้าคนเจ้าเล่ห์นั่นโกหกแม้แต่คำเดียวละก็ เขาไม่ยกโทษให้แน่ แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องราวกับพลิกผัน วินาทีที่ฝ่าด่านเลขาคนงามเข้าไปในห้องทำงานของประธานบริษัทแล้วพบว่ามีเด็กหนุ่มหน้าใสอยู่ในห้องนั้นด้วย หัวใจของเขาก็แทบแหลกสลาย
หลังจากฟังคำแก้ตัวมากมาย ถึงไม่พอใจแค่ไหนที่อีกฝ่ายปิดบังแต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากแกล้งทำเป็นนิ่งยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างสงบ... ผิดกับในใจที่กำลังสับสนและกังวลอย่างหนัก...
ถึงแม้จะเป็นคนแค่คนที่ถูกจ้างมาเพื่ออุ้มท้องให้ แต่ถ้าอยู่บ้านเดียวกันตลอดอย่างนั้นอาจมีสักวันที่สายเกินแก้ไม่ใช่หรือ ภายใต้ท่าทีนิ่งเงียบต่อหน้า ทว่าตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ได้แต่คิด... หาวิธีทำทุกอย่างเพื่อรักษาสิ่งที่ตัวเองรักและหวงแหนไว้ ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม
“คุณติดหนี้ผมครั้งหนึ่งนะ” เป็นข้อความสั้นๆ ที่ส่งมาหลังจากทุกอย่างผ่านไปแล้ว
ถึงเขาจะไม่ชอบขี้หน้าหรือไม่เคยไว้ใจตัวม้าเร็วส่งข่าวนั่นนักก็เถอะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองติดหนี้เขาหนึ่งครั้งจริงๆ อย่างน้อยการที่เขาสอดมือเข้ามายุ่งก็ทำให้บีทรู้ความจริงทุกอย่างไวขึ้น...
แต่ครั้งแรกผ่านไปไม่เท่าไรก็มีครั้งที่สอง
หัวใจเขาเจ็บหนึบไปหมดตอนที่รู้ว่าอิฐแอบไปเที่ยวภาคเหนือกับเด็กนั่น ปิดบังเขาที่ทำงานที่ญี่ปุ่นเหมือนเขาเป็นคนโง่ เขาสู้เก็บความเจ็บช้ำน้ำใจเพราะความรักไม่ปริปากอะไรแม้แต่คำเดียวเพราะไม่อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีร่วมกันมาตั้งสี่ปีพังทลายไป จนกระทั่งมีครั้งที่สาม
เขาก็รู้สึกว่าเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...
ชายหนุ่มแอบขับรถออกมายังงานเลี้ยงฉลองครบรอบของเครือ “อิทธิฤทธิ์กรุ๊ป” ตามคำยุแยงของ “แผ่นฟ้า” ลูกพี่ลูกน้องที่ขัดแย้งกับอิฐเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจมานาน
อันที่จริงบีทไม่เข้าใจความซับซ้อนเรื่องผลประโยชน์รวมถึงความขัดแย้งเรื่องหุ้นส่วนของพวกเขาสองพี่น้องนักแต่เพราะได้ยินอิฐบ่นถึงน้องชายตัวดีให้ฟังบ่อยๆ จึงพลอยระมัดระวังตัวตามไปเท่านั้น เพราะเขาไม่ต้องการถูกใช้เป็นเครื่องมือใดๆ ทั้งนั้น
ทว่าครั้งนี้ต่างออกไป หลังจากถูกโกหก ปิดบังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขาก็ยอมรับว่าการที่มีแผ่นฟ้าคอยส่งข่าวของคนรักให้กลายเป็นเรื่องดี เขาไม่รู้หรอกว่าแผ่นฟ้าทำแบบนี้ไปทำไม ทำให้เขาทะเลาะกับอิฐแล้วอีกฝ่ายได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา รู้เพียงว่าความรักทำให้คนตาบอด ความหึงหวงยิ่งแล้วใหญ่มันทำให้เขาขาดความยั้งคิดใดๆ ไม่สนใจแล้วว่าใครจะได้ประโยชน์หรือเสียประโยชน์ ใครจะเป็นหรือตายขอแค่อิฐอยู่กับเขา...
บรรยากาศงานเลี้ยงทั้งสดใสและครึกครื้นแต่บรรยากาศในใจของบีทช่างมืดทะมึน คนรักของเขาตอนนี้กลับไปเอาอกเอาใจคนอื่น
ใช่สิ! เด็กคนนั้นทั้งเด็กกว่า เข้ากับแม่เขาได้ดีจนได้สินสอดเป็นมีหุ้นส่วนบริษัทไว้รองรัง แล้วตอนนี้ยังมีลูกด้วยกันอีก มีหรือที่อิฐจะไม่พะเน้าพะนอ
เขาปั้นหน้ายิ้มจนเหนื่อยรอจนอิฐแยกตัวออกไป กลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่คุ้นเคยจากตัวคนรัก เมื่อมันติดอยู่ที่กายผู้อื่นกลับสร้างความหงุดหงิดจนคันยิบไปทั้งฝ่ามือ
หลังจากประทะฝีปากกันสองสามคำ เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว...
หึ! แต่มีหุ้นส่วนในกำมือแล้วยังไง ถ้ามารหัวขนนั่นตายไป ยังเหลืออะไรให้ต่อรองอีก
คิดเพียงเท่านั้นสองมือก็เผลอผลักร่าง “คนสกปรก” นั่นลงสระน้ำไปแล้ว
เขายืนมองร่างที่ตะเกียกตะกายอยู่ในสระด้วยความคิดว่าถ้ากำจัด “พวกเขา” ไปแล้ว ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อสี่ปีก่อน
++++++++++
หลังจากเข้ารับตำแหน่งประธานบริษัทแทนบิดาที่เพิ่งเสียชีวิตไป อิฐก็เริ่มหยิบจับงานแต่ละอย่างอย่างจริงจัง และเข้าร่วมทัวร์หนึ่งเพื่อศึกษางาน...
ตอนที่ไปทัวร์ญี่ปุ่น อิฐได้พบไกด์หนุ่มคนหนึ่งซึ่งคาดว่าอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เขาเป็นคนตัวสูงขาว ผมตัดสั้น บุคลิกที่มั่นใจนั่นมีเสน่ห์มากทีเดียว และมีบางอย่างในตัวที่ดึงดูดความสนใจไปจากเขา จนกระทั่งมีช่วงเวลาที่ลูกทัวร์แยกย้ายกันเที่ยวตามอัธยาศัย อิฐแอบเดินตามไกด์หนุ่มไปเงียบๆ
“คุณเดินตามผมมาทำไม” คำถามค่อนข้างไม่พอใจ...
“ผมมาคนเดียว”
“ก็เที่ยวคนเดียวไปสิ”
“คุณเป็นไกด์นะ ก็ต้องพาผมเที่ยวสิถึงจะถูก”
“ตอนนี้มันช่วงฟรีสไตล์ อยากไปไหนก็ไปสิ”
“ผมอยากไปกับคุณ...” อีกฝ่ายถอนใจรำคาญ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกชอบ...
“ผมชื่ออิฐ คุณชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน ขอเบอร์ได้ไหม”
“ผมขอไม่ตอบคำถามนอกหน้าที่” เขาตอบแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง อิฐเดินตามเข้าไปแล้วถือวิสาสะนั่งโต๊ะเดียวกันกับเขา
“คุณไม่ชอบผู้ชายเหรอ?”
“....”
“จริงอ่ะ? นี่เรด้าผมเสียเหรอเนี่ย”
“เปล่า... ผมไม่สนใจลูกทัวร์”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
“ทริปนึงผมเจอคนแบบคุณไม่รู้เท่าไร ถ้าใส่ใจจริงจังกับคำพูดพวกนี้ คงเสียใจไม่รู้กี่ครั้ง กี่หน”
“ถ้างั้น ผมจะจีบคุณตอนเรากลับไทยแล้วได้ไหม?”
“เอาสิ ถ้าเราเจอกันอีก... ผมจะบอกชื่อกับเบอร์แล้วกันนะ” เขาตอบอย่างไว้ตัว อิฐพยักหน้าหงึกหงัก ไม่ตามเซ้าซี้เขาอีก
“ทานข้าวกันสักมื้อสิคุณไกด์ ก่อนจาก...” อิฐร้องขอเมื่อกลุ่มทัวร์เดินทางมาถึงประเทศไทยแล้ว
“ผมไม่ชอบงานเลี้ยงส่ง เราควรเลี้ยงฉลองที่ได้พบกันอีกครั้งมากกว่า” อีกฝ่ายยิ้มกวน
“ได้... หวังว่าคุณจะไม่ผิดคำพูด” เขารับคำยิ้มๆ ก่อนจะกลับบ้านไปด้วยอารมณ์เบิกบาน
ไม่เกินสามวันเขาก็เรียกพบไกด์ทัวร์ที่ถูกตานั่นมาพบ...
คนหนึ่งยังเป็นไกด์ แต่คนหนึ่งมิใช่ลูกทัวร์แต่เป็นประธานบริษัท! .
“คุณสนุกมากใช่ไหมที่หลอกผมเนี่ย” ไกด์หนุ่มเอ่ยถามเสียงนิ่ง...
“ผมไม่ได้หลอกคุณนะ แค่ไม่ได้บอกเท่านั้นเองว่าตัวเองเป็นใคร ไม่ใช่เหรอ?” อิฐตอบ
“แล้วไง? จะเอาอะไรอีกล่ะ?”
“ทานข้าวกันสิ ฉลองที่ได้เจอกันอีกไง อีกอย่าง... คุณสัญญาว่าถ้าเราเจอกันอีกคุณจะบอกชื่อกับเบอร์โทรไม่ใช่เหรอ?” เขาทวงสัญญาทันที
“บีท...ชื่อผม”
“เบอร์ด้วยครับ”
“42”
“ผมขอเบอร์โทร... ไม่ใช่เบอร์รองเท้า!”
“ผมบอกจะให้เบอร์ แต่ไม่ได้บอกว่าเบอร์อะไรนี่”
“โอเค... งั้นไปข้าวด้วยกันก่อนก็ได้ อย่างอื่นค่อยว่ากัน...”
++++++++++
สี่ปีแล้วที่คบกันมา
บีทยังเหมือนเดิม อิฐก็ยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความรู้สึกอยากมีลูก...
บีทไม่เข้าใจความคิดของอิฐ... เป็นเกย์แล้วทำไมอยากมีลูก ถ้าอยากมีลูกทำไมไม่ชอบผู้หญิง แต่งงานมีครอบครัวอย่างคนปกติ ไม่รู้สึกแปลกหรือไงถ้าผู้ชายสองคนจะเลี้ยงดูเด็ก...
การมีลูกสำหรับเขามันคือภาระอันหนักอึ้ง มันคือการสูญเสียอิสระในการใช้ชีวิตเพื่อดูแลคนอื่น
ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ... นึกภาพตัวเองตอนอุ้มเด็กสักคนพาดบ่าไม่ออกเลย!
เขาผิดตรงไหนที่ปฏิเสธการตั้งท้อง ปฏิเสธการเสี่ยงอันตรายและการทำลายความสุขของตัวเอง
แต่อิฐล่ะ? คิดยังไงถึงได้จ้างคนอื่นมาอุ้มท้องให้ อนุญาตให้เขาได้รับทุกอย่างไม่ต่างจากคนรัก พาไปอยู่บ้าน ดูแลเลี้ยงดูออกนอกหน้า... ถึงอีกฝ่ายจะพยายามบอกว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ใครบ้างจะไม่หวาดระแวงในเมื่อกี่รายมาแล้วที่ “รักแท้แพ้ใกล้ชิด”
แล้วเขาผิดหรือไงเล่าที่ทำทุกอย่างเพื่อขับไล่มือที่สาม ทำทุกอย่างเพื่อรักษาของรักของตัวเอง
เออ! ก็ได้...
เขาผิด... ที่โมโหจนตัดสินใจชั่ววูบผลักผู้ชายคนนั้นจนตกสระน้ำ
แอบรู้สึกสะใจที่เห็นเขาตะเกียกตะกายโดยไม่คิดจะลงไปช่วย และไม่รู้สึกผิดเลยจนกระทั่งได้เห็นสายตาเย็นชาจากอิฐ ชั่ววินาทีนั้นเองที่หัวใจราวกับถูกกระชากออกไป
สี่ปีที่คบกันมา เขาไม่เคยเห็นอิฐทำสีหน้าน่ากลัวอย่างนี้มาก่อน มีเสียงหนึ่งร้องบอกว่า เขากำลังจะเสียคนรักไปจริงๆ
ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ความอัดอั้นที่สั่งสมระเบิดออก ราวกับว่าสี่ปีที่ผ่านมาทั้งสองเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันเลย
เขาไม่เคยรู้ว่าอิฐจะอยากมีลูกมากขนาดนี้ ไม่เคยรู้ว่าในสายตาอีกฝ่ายเขากลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เคยรักครอบครัวอีกฝ่าย
หึ! แล้ว “เธอคนนั้น” เคยทำอะไรให้รักให้เคารพบ้างเล่า?
ทั้งสายตาเหยียดหยามที่มองมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ กี่ครั้งกี่หนที่หาผู้หญิงมาให้ลูกชายเพื่อขัดขวางความรักของพวกเขา จนล่าสุดถึงกับวางแผนยกหุ้นให้ผู้ชายคนนั้นเพื่อกดดันอิฐ มีใครเห็นบ้างว่าเขาต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำ
ไม่... ไม่มีเลย...
ใครว่าคนที่เข้มแข็งเจ็บไม่เป็น ร้องไห้ไม่เป็น
ช่วงเวลาที่เขาเจ็บและร้องไห้ก็มีอยู่ เพียงแต่น้อยครั้งจะยอมให้ใครเห็นเท่านั้นเอง
แต่พูดไปก็เท่านั้น... คนเข้มแข็งต้องทนรับความโหดร้ายมากกว่าความเมตตา
วันละคน... ภาพผู้ชายไม่ซ้ำหน้าที่ได้เจอตามสถานที่อโคจรถูกส่งไปในไลน์หลายครั้งแล้ว
คำว่าอ่านแล้วที่ปรากฏขึ้นมา แต่ไม่มีคำตอบยิ่งทำให้หัวใจของเขาราวถูกกรีด มันร้าวลึกจนเกิดเป็นแผล...
แคร์กันบ้างไหม หึงหวงกันบ้างไหม หรือตอนนี้หมดใจจนไม่ไยดีกันแล้ว...
คำถามเหล่านั้นวนเวียนไปมา ด้วยความหวังเล็กๆ ว่าเขาจะตอบกลับ แสดงอาการหึงหวงและขอร้องให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม
ทว่า ก็ได้เจอแค่ความว่างเปล่า
ไม่ตอบ... คือคำตอบทั้งหมดแล้ว
วินาทีนั้น น้ำตาที่พยายามฝืดฝืนกล้ำกลืนลงคอมันหลั่งรินออกมาแบบไม่รู้ตัว เขาก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะซึมซับความรู้สึกของคนพ่ายแพ้ที่โดนทอดทิ้ง ความทุกข์ทรมานของการสูญเสีย ระหว่างนั้นที่นั่งข้างๆ ก็ยวบลง
“เลิกทำแบบนี้เถอะ... คุณก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ พี่อิฐเขาไม่มีทางกลับมาหรอก”
บีทไม่ถึงขนาดจำเสียงเขาได้ แต่เมื่อฟังบริบทแล้วก็พอเดาออกว่าผู้พูดเป็นใคร เขาผงกหัวขึ้นจากโต๊ะแล้วหันไปมองผู้พูดทันทีด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
“อย่ามายุ่งได้ไหม? คุณน่าจะรู้ว่าผมอารมณ์ไม่ดีอยู่!” คำตอบบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์ หลังมือปาดความเปียกชื้นที่ปลายขนตาแล้วเบือนหน้าหลบ
“คนอกหักที่ไหนจะอารมณ์ดี...” เพราะคำพูดของแผ่นฟ้าทำให้บีทเจ็บจี๊ดเหมือนถูกเข็มทิ่ม เขาลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นั่งตั้งใจจะหนีออกจากที่นั่น...
“ร่วมมือกับผมไหม?” แผ่นฟ้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คุณพูดถึงอะไร?” คำถามนั้นสามารถฉุดข้อเท้าของเขาให้หยุดลงได้...
“ทำร้ายตัวเองไปก็เปล่าประโยชน์ ทำไมคุณไม่ร่วมมือกับผมหาวิธีแก้แค้นล่ะ?”
“ยังไง?”
“ร่วมมือกับผม ทำให้คนที่คุณต้องเจ็บได้รับบทเรียนบ้าง ถ้าโชคดีพี่อิฐอาจจะกลับไปหาคุณ แต่ถ้าโชคร้ายก็ไม่มีอะไรต้องเสีย ยังไงทำร้ายคนอื่นก็ดีกว่าทำร้ายตัวเองไม่ใช่เหรอ?””
“แล้วคุณล่ะจะได้อะไร?”
“ถ้าโชคดีอาจจะได้อิทธิฤทธิ์กรุ๊ป... ถ้าไม่สำเร็จก็เท่าทุน”
“คุณคิดว่าผมจะโง่ ปล่อยให้คุณใช้เป็นเครื่องมือได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?” บีทยกมุมปากเหมือนยิ้มแต่ดวงตากลับไม่ยิ้ม
“ไม่ได้เรียกว่าหลอกใช้... เขาเรียกว่าพึ่งพากันต่างหาก” เขาแก้ต่าง “แต่เอาเถอะ ถ้าคุณไม่เชื่อใจผม ก็ช่วยไม่ได้ละนะ” แต่เมื่อเห็นวี่แววว่าอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจคำชวนของเขาแผ่นฟ้าก็ออกตัว เขาไม่อยากเซ้าซี้เกินพอดีจนดูเหมือนกดดัน
ส่วนคนฟังก็นิ่งเงียบใช้ความคิดราวกับกำลังตกลงเรื่องธุรกิจพันล้านก็ไม่ปาน แต่แล้วก็เหมือนปลงตก
“เอาสิ... เห็นแก่ที่คุณใจดีคอยเป็นม้าเร็วส่งข่าวให้ตลอด เป็นพันธมิตรกันชั่วคราวคงไม่เสียหายอะไรมั้ง”
+++++++++++