-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
█ ■ สารบัญ ■ █
▣นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้นค่ะ▣
▀ -Intro- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3671982#msg3671982) ▄
▀ - 1 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3673063#msg3673063) ▄
▀ - 2 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3675679#msg3675679) ▄
▀ - 3 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3677280#msg3677280) ▄
▀ - 4 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3679485#msg3679485) ▄
▀ - 5 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3679485#msg3679485) ▄
▀ - 6 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3684339#msg3684339) ▄
▀ - 7 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3686823#msg3686823) ▄
▀ - 8 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3689387#msg3689387) ▄
▀ - 9 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3691538#msg3691538) ▄
▀ - 10 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3694054#msg3694054) ▄
▀ - 11 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3696041#msg3696041) ▄
▀ - 12 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3698268#msg3698268) ▄
▀ - 13 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3701307#msg3701307) ▄
▀ - 14 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3702790#msg3702790) ▄
▀ - 15 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3704607#msg3704607) ▄
▀ - 16 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3706181#msg3706181) ▄
▀ - 17 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3708115#msg3708115) ▄
▀ - 18 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3710608#msg3710608) ▄
▀ - 19 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3713056#msg3713056) ▄
▀ - 20 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3714500#msg3714500) ▄
▀ - 21 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3716499#msg3716499) ▄
▀ - 22 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3718984#msg3718984) ▄
▀ - 23 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3721186#msg3721186) ▄
▀ - 24 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3723473#msg3723473) ▄
▀ - 25 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3724799#msg3724799) ▄
▀ - 26 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3726978#msg3726978) ▄
▀ - 27 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3727911#msg3727911) ▄
▀ - 28 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3729092#msg3729092) ▄
▀ - 29 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3729728#msg3729728) ▄
▀ - 30 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3730480#msg3730480) ▄
▀ - 31 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3731188#msg3731188) ▄
▀ - 32 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3731736#msg3731736) ▄
▀ - 33 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3732525#msg3732525) ▄
▀ - 34 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3733012#msg3733012) ▄
▀ - 35 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3733704#msg3733704) ▄
▀ - 36 - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3734506#msg3734506) ▄
▀ - 36 The End - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61158.msg3735012#msg3735012) ▄
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ Intro ┨
ความสุขที่แท้จริงของคุณคืออะไร?
คำถามของผมยากไปมั๊ยครับ? แต่ผมคิดว่าคำถามโลกแตกแบบนี้เป็นคำถามที่ใครๆ ต่างก็พยายามขวนขวายหาคำตอบให้ตัวเอง และแต่ละคนต่างก็ใช้เวลาและวิธีการในการตอบโจทย์ให้ชีวิตแตกต่างกันออกไป หรือแม้กระทั่งบางคนไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า ‘ความสุข’ มันเป็นยังไง
แต่สำหรับผม.. คำตอบนั้นอยู่ใต้ร่างของผมนี่แหละครับ
แหม อารัมภบทซะสวยงามขนาดนี้ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ ผมก็แค่อยากจะอวด ‘เมีย’ เท่านั้นเอง แต่เดี๋ยวๆ นะครับ อย่าเพิ่งเบะปากมองบนหรือโก่งคอจะอ๊วกกันขนาดนั้น เอาความจริงเลย ผมไม่ใช่คนขี้โม้โอ้อวดหรอกนะ ยิ่งเรื่องพูดเยอะพูดเก่งเนี่ยยิ่งไม่ใช่ผมเลย แต่ที่ผมอยากจะอวดเมียก็เพราะเมียนี่แหละครับคือความสุขของผม
เราทั้งคู่อยู่กินกันแบบสามีภรรยาแบบเปิดเผยและจริงจังมาจนถึงวันนี้ก็เข้าปีที่ 10 แล้วครับ นี่เอาแบบไม่นับตั้งแต่เริ่มจีบนะ เพราะไม่งั้นนิ้วมือนิ้วเท้ารวมกันก็ไม่พอครับ แหนะ มีคนแอบคิดว่าผมคงเป็นตาแก่รุ่นคุณลุงอยู่ใช่มั๊ยครับเนี่ย? โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมย่างเข้าวัยเลขสามแล้ว ส่วนคนที่ร้องครางบิดเร่าอยู่ใต้ร่างของผมในตอนนี้อายุมากกว่าผมสองปี แต่ไม่ว่าจะดูยังไงก็เหมือนเด็กหนุ่มวัยรั้วมหาวิทยาลัย รูปร่างหน้าตาตรงกันข้ามอายุอย่างสิ้นเชิง
“อ่ะ อ๊ะ”
ริมฝีปากสวยเผยอครวญครางด้วยเสียงสะท้านหยิว ดวงตาคู่เรียวที่ฉ่ำน้ำคลอเบ้าจ้องมองผมอย่างเว้าวอน แก้มเนียนใสขึ้นเลือดผาดแดงปลั่ง เม็ดเหงื่อซึมตามไรผมจนหน้าผากเปียกชื้น ร่างกายบอบบางเรียบลื่นเต็มไปด้วยร่องรอยประทับตรารักจากผมก็ชื้นเหงื่อ..
ณ จุดนี้ ผมขอหยุดอวดเมียสักครู่ แล้วเปลี่ยนมาตั้งอกตั้งใจเอาเมียให้ถึงจุดสุดยอดก่อนนะครับ
จับเรียวขาขาวทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า โน้มตัวลงประกบริมฝีปากนุ่ม กุมประสานมือบางให้มั่น ก่อนจะโถมกายกระแทกกระทั้นสะโพกเน้นจุดส่วนลึกภายในช่องทางที่อ่อนนุ่ม คับแน่น และรุ่มร้อนจนแทบจะหลอมให้ร่างกายของผมละลายเสียให้ได้
“อ๊า ท.. ท๊ อ๊า”
เสียงครางฟังไม่ได้ศัพท์บอกให้รู้ว่าร่างเล็กกำลังจะอดทนต่อไปอีกไม่ไหว และยังเป็นตัวกระตุ้นให้อารมณ์ของผมใกล้ถึงขีดสุดด้วยเช่นกัน
“อ๊าา”
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาบนหน้าท้องของผมในขณะที่ผมก็ปลดปล่อยความสุขสมฉีดพุ่งเข้าไปในร่างของคนรักจนหมดทุกหยาดหยด ผมจูบแก้มนิ่มหนักๆ ไปสองฟอด ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเมียสุดที่รักโดยที่ยักษ์ใหญ่ของผมยังคงนอนพักยกอยู่ในช่องทางที่เต็มไปด้วยอสุจิเกรดพรีเมี่ยมของผมเอง
เราทั้งคู่นอนนิ่งกันอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งเพื่อปรับลมหายใจ ฝ่ามือบางตบบนแผ่นหลังของผมไม่หนักไม่เบาเป็นเชิงเตือน
“เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”
หงุดหงิดเล็กน้อยกับคำว่า ‘ทำงาน’ แต่ทำได้แค่ขมวดคิ้วเท่านั้นแหละครับ เพราะดูจากเวลาแล้วผมคงต้องจำใจยอมถอนลูกชายออกจากร่างกายคนรักจริงๆ
ขอบอกไว้ก่อนว่าผมเป็นประเภทที่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ จะไม่จบภายในหนึ่งยกแน่นอน พวกคุณอาจจะมองว่าผมเป็นโรคจิตหรือเสพติดเซ็กส์ ผมก็ไม่ขอปฏิเสธละกัน เพียงแต่อาการของผมเกิดขึ้นเฉพาะกับคนๆ เดียวเท่านั้น ตั้งแต่เจอคนๆ นี้ผมก็ไม่เคยมั่วและไม่เคยนอกใจเลยสักครั้ง หรือจะพูดให้ชัดเจนก็คือสมรรถภาพทางเพศของผมจะคึกคักพร้อมออกศึกได้แค่กับร่างกายของเมียเท่านั้น
“อะ..”
จังหวะที่ถอดถอน ร่างเล็กส่งเสียงผะแผ่วเบาหวิวให้ชวนทำเสียวต่ออีกหลายยก แต่ก็ได้แค่ต้องลงบัญชีติดเอาไว้ในรอบบิลหน้าเท่านั้น ผมจึงต้องจับคนรักมาจูบสูบวิญญาณแทนการประทับตราในสัญญาว่าคืนนี้ผมจะคิดบัญชีแน่นอน
“อืม..”
กำปั้นทุบลงบนแผ่นหลังบอกสัญญาณว่าให้หยุดก่อนจะเลยเถิดไปไกล
ผมนอนดูร่างเล็กเปลือยเปล่าลุกขึ้นจากเตียง ผิวขาวเรียบลื่น เอวคอด กล้ามเนื้อแบบกำลังพอดี ผมรู้แม้กระทั่งตำแหน่งไฝทุกเม็ดและขี้แมลงวันทุกจุดบนเรือนร่างนั้น แต่นั่นไม่สำคัญเท่าของเหลวที่ไหลเยิ้มจากช่องทางด้านหลังลงมาตามเรียวขา เล่นเอาผมต้องกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ใบหน้าน่ารักจึงหันมาส่งสายตาดุ ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มไปให้เท่านั้น
บานประตูห้องน้ำปิดไปแล้ว แต่ผมก็ยังคงนอนฟังเสียงน้ำจากฝักบัวและก่อนที่จินตนาการจะเตลิดจนทำให้เกือบจะต้องช่วยเหลือตัวเองอีกรอบ เสียงร้อง ‘เมี๊ยว’ ที่ดังขึ้นภายในห้องก็ทำให้ผมต้องหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘แมว’ สองตัวที่กำลังนั่งส่งสายตาตำหนิติเตียนผมอยู่บนพื้นข้างเตียง
“ไม่ต้องมามามองพ่อแบบนั้นเลย”
บ่นพึมพำไปแบบนั้นแหละครับ เพราะยังไงผมก็ต้องลุกขึ้นหาผ้าขนหนูมาพันรอบเอวแล้วเทอาหารเม็ดใส่ถ้วยให้ลูกชายและลูกสาวทั้งสองตัวอยู่ดี
แมวเพศผู้ตัวอ้วนสีส้มขาวพันทางอายุ 8 ปี และแมวเพศเมียพันธุ์ไทยแท้โกญจาสีดำสนิทท่วงท่าดุจนางพญาอายุ 4 ปี ทั้งคู่เป็นลูกของพวกเรา และเมื่อลูกๆ สี่ขาได้กินอาหารก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมจึงเดินกลับมาหยิบไอโฟนขึ้นเช็ค มีข้อความรายละเอียดงานที่ต้องสะสางให้เสร็จภายในวันนี้จากคุณเลขา ซึ่งอ่านแค่ข้อความนี้แค่ข้อความเดียวก็ทำเอาผมอยากจะปิดไอโฟนไปเลยทีเดียว แต่ก็นะผมขอเลือกเปิดอินสตาแกรมเช็คเรทติ้งสักหน่อยจะดีกว่า ผมเป็นคนชอบถ่ายรูปดังนั้นทุกวันผมจะอัพรูปลงไอจีเก็บเป็นความทรงจำของเรื่องราวที่ได้พบเจอ แน่นอนว่ามีคนกดติดตามเกินเจ็ดหลัก แต่ละรูปที่ลงก็มียอดไลค์หลักแสน ยิ่งถ้าลงรูปเกี่ยวกับคนรักยอดไลค์ทะลุล้านเลยทีเดียว
ผมเรียนจบปริญญาตรี โท และเอกด้านกราฟฟิคดีไซด์ อาชีพของผมคือนักธุรกิจ ดูแลบริษัทโฆษณาและสื่อสิ่งพิมพ์ที่คุณทวดสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงจนตอนนี้กลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ชั้นแนวหน้าและได้รับการยอมรับในระดับโลก คุณรู้จักตระกูล ‘เกียรติไพศาลกิจ’ รึเปล่าล่ะครับ? อ่อ ถ้าไม่รู้จักก็ไม่เป็นไรครับ เราค่อยๆ มาเรียนรู้และทำความรู้จักกันไปทีละเล็กทีละน้อยก็ไม่ได้เสียหายอะไร เอาเป็นว่าผม ‘ดร.กองทัพ เกียรติไพศาลกิจ’ ที่แม้จะไม่ใช่ลูกชายคนโตของตระกูลแต่ในฐานะทายาทรุ่นปัจจุบันและได้บริหารงานอย่างเต็มตัวมาเกือบ 10 ปี และผมนี่แหละคือชายหนุ่มผู้ติดอันดับโหวตจากโพลระดับโลก 3 ปีซ้อนว่าทรงอิทธิพลและมีเสน่ห์ดึงดูดทุกเพศทุกวัย
ฟังๆ แล้วคงมีคนบอกว่าผมโคตรขี้โม้เลยใช่มั๊ย? นั่นเพราะคุณยังไม่รู้จักผมดีพอ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ค่อยอยากจะให้ใครสนใจเรื่องของผมสักเท่าไหร่ยกเว้นเรื่องเดียวและเป็นบุคคลคนเดียวที่ผมอยากจะอวดให้โลกได้รับรู้ว่าคนนี้แหละ ‘เมียโผ้มมม’ ฮ่าา อาชีพหลักของเขาเป็นสัตวแพทย์ครับ ‘น.สพ.ดร.เต็มใจ ฉัตรักษ์บริบูรณ์’ อาชีพรองคือนายแบบผูกขาดให้แบรนด์เสื้อผ้าชั้นนำระดับโลกอย่าง TJ ซึ่งเจ้าของแบรนด์ก็เป็นพี่สาวของเมียผมนั่นแหละ เต็มใจเป็นคนร่าเริง ใจดี และรักผมมาก แต่ถ้าโกรธหรือโมโหขึ้นมาก็เอาเรื่องน่าดูเลยเชียวครับ ลักษณะรูปร่างผอมบาง จัดอยู่ในกลุ่มตัวเล็กตะมุตะมิ ชนิดที่ว่าสวมเสื้อผ้าผู้หญิงแล้วโคตรดูดีกว่าผู้หญิงเสียอีก
มาถึงตรงนี้ผมคงไม่ต้องบอกแล้วใช่มั๊ยครับว่าเมียของผมเป็น ‘ผู้ชาย’ และในสายตาของผมนั้นเขาเป็นผู้ชายที่โคตรหล่อ น่ารัก เซ็กซี่ ดูดี และฉลาดเฉลียว เก่งไปซะแทบทุกอย่าง ขนาดผมที่ใครต่อใครต่างบอกว่าหล่อและเพอร์เฟคมาตลอดชีวิตยังต้องยอม
ขณะที่กำลังนั่งเพ้อให้พวกคุณฟังอยู่ บานประตูห้องน้ำก็เปิดออก ผมหันไปมองแล้ววางไอโฟนลงบนโต๊ะ ใบหน้าน่ารักที่มีเม็ดน้ำเกาะพราวและเส้นผมเปียกลู่ ชะโงกออกมามองผม
“ถูหลังให้หน่อยสิ”
“อืม”
ตอบรับโดยไม่ลังเล แต่ก็แอบเหลือบมองนาฬิกานิดนึง เรื่องทำเวลาผมถนัดครับ กะอีแค่ถูหลังให้คนรักจะใช้เวลาสักเท่าไหร่กัน แต่หลังจากนั้นปล่อยให้มันเป็นเรื่องของธรรมชาติแล้วกันนะครับ ก็เคยบอกไว้แล้วไง ว่าผมไม่เคยจบในยกเดียว..
มีใครอยากจะรู้บ้างครับกว่าจะมาถึงจุดที่เรียกว่า ‘ความสุข’ ได้นั้น เราทั้งคู่ต้องผ่านอะไรกันมาบ้าง?
มันยาวหน่อยนะครับเพราะต้องย้อนกลับไปสิบกว่าปีและมีครบทุกรสชาติเลยล่ะ.. อ่อ ที่สำคัญก็คือถ้าใครคิดจะฟังความรักทรหดแบบกัดก้อนเกลือกินแล้วล่ะก็.. ขอให้กดข้ามไปได้เลยนะครับ เพราะเรื่องของผมและเขาล้วนดำเนินอยู่บนวิถีของคนหน้าตาดีและรวยมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเลยสักนิด
เอาเป็นว่า.. ถ้าคุณอยากรู้ ‘เรา’ ก็จะเล่าให้ฟังครับ
.
.
.
.
.
TBC.. : 222222:
-
เล่าโดยคนหลงเมียจ้า อิอิ
-
เล่ามา พร้อมฟัง สปอยขนาดนี้
ไม่เด็ดมีแย่งเมียนะบอกเลย
-
:hao3: รอชีวิตไม่โรยด้วยกุหลาบของเฮีย
-
รอออออออออออออ ฮือๆๆๆๆ :katai1:
-
จ้าาาาา พี่กองทัพของเราไม่หลงเมียเลยจ้าาาา ไหนๆ มาเล่าต่อสิ นี่ชักจะหลงรักเมียพี่แระ :z1:
-
ปูเสื้อรอ เล่ามาให้ไวเลยนะเฮีย :hao6:
-
:mew1: ขอให้อ้อยมากกกนะค่ะ....ไม่ต้องทานมาม่าเพราะเห็นบอกว่ารวยยยยย....จะรอค่ะ... o13
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ฟังจ้าฟังจ้า มานั่งรอฟัง ถถถ พ่อคุณคนอวดเมีย :z2:
-
เริ่มด้วยตอนจบแบบนี้ก็รอฟังเลยค่ะ :z2:
-
รออยู่นะจ๊ะดอกเตอร์กองทัพ :katai2-1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 1 ┨
“ป้าทิพย์ช่วยเติมข้าวให้น้องเต็มอีกสิจ๊ะ”
“คุณแม่เขาลงครัวทำของโปรดให้น้องเต็มเองเลยนะลูก”
ข้าวในจานเพิ่งจะพร่องลงไปเกินครึ่ง คุณแม่ก็คะยั้นคะยอให้ผมเติมข้าวอีกโดยมีคุณพ่อคอยสนับสนุน ผมเองก็ไม่ปฏิเสธครับ เพราะรสมือของคุณแม่อร่อยจริงๆ
“ป้าทิพย์ครับ เต็มขอเอากับข้าวใส่กล่องไปกินที่หอพักด้วยนะครับ”
หันไปบอกคุณป้าแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของครอบครัวพร้อมกับชี้จานกับข้าวบนโต๊ะทุกรายการ เล่นเอาบุพการีและป้าแม่บ้านฉีกยิ้มหน้าบานแฉ่ง
“ได้เลยค่ะคุณเต็ม เดี๋ยวป้าทิพย์จัดให้นะคะ”
พูดจบป้าทิพย์ก็เดินยิ้มร่าเข้าครัวไปจัดการให้ตามคำขอ ระหว่างมื้ออาหารพวกเราก็คุยกันเรื่องทั่วไปเหมือนทุกวัน
“น้องเต็มได้เจอรูมเมทคนใหม่รึยังคะลูก?”
“ยังเลยครับ แต่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง”
รูมเมทคนเก่าของผมเป็นหนุ่มนักบัญชีชื่อพี่ว่านเพิ่งจะเรียนจบไปครับ และตามกฎของหอพักมหาวิทยาลัยคือ 1 ห้องต่อ 2 คน เมื่อมีใครคนหนึ่งออกไปก็ต้องมีคนใหม่เข้ามา ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นน้องใหม่ปีหนึ่งแต่จะมาจากคณะไหนนั้นไม่มีใครกำหนดได้เพราะเขาใช้วิธีจับฉลาก แต่ผมก็ไม่ได้กังวลเรื่องคณะหรอกเนื่องจากผมเป็นคนง่ายๆ จึงขอแค่เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีก็พอ
“แต่ปกติเต็มก็ไม่ค่อยได้อยู่ห้องสักเท่าไหร่หรอกครับ”
ผมเรียนสัตวแพทย์ ปี 3 แล้วล่ะครับ เรียนเยอะงานแยะ กิจกรรมก็มีตลอด อีกทั้งมหาวิทยาลัยของผมอยู่ใจกลางเมืองในขณะที่บ้านอยู่ชานเมือง ดังนั้นเพื่อความสะดวกจึงเลือกที่จะอยู่หอพัก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะกลับบ้านทุกวันหยุดเสมอ
“พ่อไม่ได้จะเอาเกียรตินิยม เรียนๆ เล่นๆ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ”
“ถ้าแม่รู้ว่าน้องเต็มเรียนหนักขนาดนี้ แม่ให้น้องเต็มอยู่อังกฤษต่อแล้วให้เรียนคณะที่พี่ขวัญเลือกให้ซะยังดีกว่า”
“โธ่ คุณแม่ครับ เต็มอยากเรียนสัตวแพทย์นี่นาจะได้ทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์ในมูลนิธิของคุณหญิงหยดยังไงล่ะครับ”
แค่อ้างชื่อคุณหญิงหยด คุณพ่อก็หัวเราะเบาๆ ส่วนคุณแม่จากเดิมที่ทำหน้างอง้ำก็ขำตามกันไปด้วย เพราะว่าคุณหญิงหยดก็คือคุณแม่ของผมนี่แหละครับ เมื่อก่อนคุณพ่อท่านเป็นข้าราชการในกองทัพมียศตำแหน่งสูงสุดเลยทีเดียว ส่วนคุณแม่ท่านเป็นลูกหลานตระกูลสายราชินิกุลท่านจึงมียศศักดิ์เป็นคุณหญิงมาตั้งแต่กำเนิด ด้วยความซื่อตรงและผลงานมากมายที่สั่งสมมาแม้ตอนนี้ท่านทั้งคู่จะเลยวัยเกษียณมาหลายปีแล้วแต่ก็ยังเป็นที่นับหน้าถือตาของใครต่อใคร อีกทั้งยังเป็นที่ไว้วางใจจากสมาคมต่างๆ ได้แต่งตั้งให้เป็นที่ปรึกษาและยังเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับประเทศอีกหลายแห่ง นี่ยังไม่รวมเงินประจำเดือนที่พี่อุ่นและพี่ขวัญโอนเข้าบัญชีมาให้ใช้จ่ายอย่างสบายนะครับ แค่นี้ก็ไม่ต้องสงสัยแล้วนะว่าทำไมแค่ข้าราชการกินเงินบำนาญถึงได้รวยมากมายและมีเงินบำรุงโรงพยาบาลสัตว์ของมูลนิธิอย่างต่อเนื่อง แต่ถึงจะร่ำรวยสักแค่ไหนแต่พวกท่านก็สอนให้รู้จักใช้รู้จักเก็บอย่าง ‘พอเพียง’ ตามคำสอนของพ่อหลวงรัชกาลที่เก้าครับ
ผมเป็นลูกชายคนเล็กหรือใครๆ ก็เรียกผมว่าลูกหลง คุณแม่คลอดผมตอนที่ท่านอายุเข้าเลขสี่ ผมมีพี่ชายคนโตชื่อพี่อบอุ่น อายุ 45 ปี ปัจจุบันดำรงตำแหน่งเป็นเอกอัครราชทูต ณ กรุงลอนดอน และก็มีพี่สาวคนรองชื่อพี่เติมขวัญ อายุ 40 ปี เป็นดีไซเนอร์เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังระดับโลกอย่าง ‘TJ’ หรือย่อมาจาก ‘Tem-Jai’ ชื่อของผมนี่แหละนั่นคือ เต็มใจ หรือ ‘นายเต็มใจ ฉัตรักษ์บริบูรณ์’ ปีนี้อายุ 20 ปีเต็ม และผมก็ยังเป็นพรีเซนเตอร์ผูกขาดของเสื้อผ้าของแบรนด์นี้มาตั้งแต่เด็กจนมีข่าวลือว่าผมเป็นลูกชายของพี่ขวัญ นั่นเพราะว่าแม้ว่าผมจะมีอายุห่างจากพี่ๆ มากก็จริงแต่พวกเราก็สนิทกันมาก และด้วยความที่ผมเป็นน้องเล็กของบ้าน เป็นที่รักของพี่ๆ และทุกคน ไม่ว่าจะไปไหนพี่ๆ ก็ต้องหอบหิ้วผมไปด้วยทุกที่จึงไม่แปลกหรอกที่จะมีข่าวลือออกมาว่าผมเป็นลูกชายของพี่อบหรือไม่ก็พี่ขวัญ จนถึงตอนนี้ก็ยังมีคนสงสัยในเรื่องนี้อยู่ แต่ทุกคนในครอบครัวก็ไม่ได้สนใจ ผมเองก็ไม่เคยเก็บเอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาคิดให้รกสมองครับ
หลังจากพี่อุ่นจบปริญญาโทก็แต่งงานและมีครอบครัว ลูกชายคนแรกของพี่อุ่นก็อายุเท่าผมนี่แหละครับ ส่วนพี่ขวัญแต่งงานกับพ่อม่ายมหาเศรษฐีชาวอังกฤษ อยู่กินกันเกือบ 10 ปี ก็ไม่มีทายาทสืบทอด และเนื่องจากคุณพ่อคุณแม่ส่งผมไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่ชั้นประถม ผมจึงเหมือนเป็นลูกชายของพี่ขวัญแบบเต็มตัว แต่เรื่องมันเศร้าตรงที่เมื่อ 5 ปีก่อนสามีของพี่ขวัญก็จากโลกนี้ไปด้วยโรคมะเร็งปอด แม้ภายนอกจะดูว่าพี่ขวัญเป็นผู้หญิงที่เก่งและเข้มแข็งสักแค่ไหนแต่ผมรู้ดีว่าพี่ขวัญคิดถึงสามีอยู่เสมอ
ฟังเรื่องของผมมาถึงตรงนี้สงสัยกันมั๊ยครับว่าทำไมจู่ๆ ผมที่ใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษตั้งแต่อายุ 7 ขวบ จนถึง 18 ปี ถึงกลับมาเรียนต่อในระดับปริญญาตรีที่ไทย นั่นเพราะผมมีความฝันตั้งแต่เด็กว่าอยากจะเป็นสัตวแพทย์และอยากจะทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์ในมูลนิธิของคุณแม่ซึ่งมีอยู่ 4 สาขาใหญ่ที่ตั้งอยู่ตามภูมิภาคต่างๆ ของประเทศ และแม้จะมีสัตวแพทย์เก่งๆ มากมายแต่มันก็ยังไม่เพียงพอกับจำนวนสัตว์ที่ต้องการความช่วยเหลือ การได้กลับมาเรียนที่ไทยถือเป็นพื้นฐานที่จะทำให้ผมได้เรียนรู้การดำเนินชีวิตของสัตว์ที่ผมอยากจะช่วยเหลืออย่างแท้จริง
“วันนี้น้องออมก็ออกทำกิจกรรมรับน้องไปตั้งแต่เช้า ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง แต่คอยดูเถอะกลับมาต้องบ่นกระปอดกระแปดอีกแน่เลย”
ออม.. ที่คุณแม่กำลังพูดถึงเป็นลูกสาวคนเล็กของพี่อุ่น อายุน้อยกว่าผม 2 ปี พ่อแม่และพี่ชายอยู่อังกฤษแต่ออมติดคุณปู่และคุณย่ามากจึงตามมาอยู่ที่ไทยตั้งแต่เพิ่งจบชั้นประถม และตอนนี้ออมก็เป็นน้องใหม่ของคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยเดียวกับผม ถ้าบอกว่าผมติดบ้านว่างเมื่อไหร่เป็นต้องกลับ ต้องเจอยัยออมครับโดนบังคับให้อยู่หอพักของมหาวิทยาลัยก็ไม่ยอม แม้จะถูกรุ่นพี่ขู่ว่ากิจกรรมของคณะนี้โหดแค่ไหนก็ไม่กลัว จึงเป็นเดือดเป็นร้อนให้คุณพ่อต้องเตรียมคนขับรถคอยรับส่งหลานสาวไว้โดยเฉพาะ
“ไว้เดี๋ยวเก็บของที่หอพักเสร็จ เต็มจะเข้าไปดูออมเองครับ”
ผมกับ ‘โอบ’ และ ‘ออม’ พวกเราสนิทกันเหมือนเพื่อนกันมากกว่าอากับหลานซะอีก เมื่อก่อนทั้งคู่ไม่เคยเรียกผมว่าอาเลยสักครั้ง เพิ่งจะมาเริ่มเรียกว่า ‘อาเต็ม’ ได้ไม่เท่าไหร่เองครับเพราะโดนคุณพ่อดุเอา ออมหน่ะไม่เท่าไหร่ แต่โอบนี่สิเกิดปีเดียวกันต่างกันแค่เดือน ผมเกิดเดือนสิงหาคมในขณะที่โอบเกิดเดือนธันวาคม เราทั้งคู่โตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกันแถมยังมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันอีก จะให้เรียกว่า ‘อา’ โอบมันก็ไม่ยอม จึงถือเป็นข้อยกเว้นโดยอนุโลมไป
ทานข้าวเสร็จก็ได้เวลาออกเดินทางครับ พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกดังนั้นวันนี้ผมจะต้องเข้าไปหอพักเพื่อเตรียมตัวก่อน
ยืนดูป้าทิพย์ยกกล่องกับข้าวใส่ให้ในรถก่อนจะเอ่ยขอบคุณ ข้าวของเครื่องใช้ที่เอาไปก็ไม่มีอะไรมากครับ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือเรียนเสียมากกว่า
“ถ้าจะกลับบ้านน้องเต็มก็โทรมาบอกก่อนนะลูก คุณพ่อจะได้ส่งรถไปรับ”
“แล้วก็อย่าลืมโทรหาคุณแม่บ่อยๆ ด้วยนะ”
ดูแล้วเหมือนว่าผมไปเรียนไกลต่างจังหวัดหรือต่างประเทศใช่มั๊ยละครับ ฮ่า แบบนี้แหละครับครอบครัวของผม และผมก็ไม่เคยรู้สึกอึดอัดเลยตรงกันข้ามผมรู้สึกอุ่นใจเสียมากกว่า
.
.
.
ออกจากบ้านตอนสายกว่าจะถึงจุดหมายก็เกือบเที่ยง น้าปองคนขับรถจะวิ่งมาเปิดประตูให้ผมเหมือนทุกครั้งแต่ผมยั้งไว้ได้ทันเพราะแค่รถยุโรปคันหรูรุ่นใหม่ล่าสุดจอดหน้าหอพักนักศึกษาก็เป็นจุดสนใจมากพอแล้วล่ะครับ
“ขอบคุณมากนะครับน้าปอง”
ยกมือไหว้ขอบคุณและรับถุงกล่องอาหารจากนายทหารเก่าแก่ที่ตามรับใช้คุณพ่อของผมมานมนาน แถมยังมีลุงมากกับน้าสิงห์คนสวนอีก 2 คน ที่พอคุณพ่อเกษียณก็ถึงขั้นขอลาออกจากราชการติดตามคุณพ่อด้วย ผมสะพายเป้แล้วเดินเข้าตึก แม้จะรู้ว่ามีดวงตาหลายคู่กำลังมองแต่ผมก็ชินแล้วล่ะครับ
“คุณเต็มมาแล้วเหรอคะ?”
คุณป้าสมนึก สาวร่างท้วมที่ทำหน้าที่ดูแลหอพักเอ่ยทัก ผมยกมือไหว้กลับ เธอเลื่อนเปิดกระจกช่องติดต่อสอบถามพร้อมกับชะโงกหน้าออกมาด้วยรอยยิ้ม
“รุ่นน้องรูมเมทของคุณเต็มมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ”
“อ๋อ ครับ”
“เด็กคณะศิลปกรรมค่ะ ดูดีทีเดียว”
ผมพยักหน้าและอมยิ้มให้คู่สนทนา ทำเอาคุณป้าสมนึกยังทำท่าเขินอายเหมือนเด็กสาว
“ลำพังแค่คุณเต็มวันๆ ป้าก็ไล่เด็กสาวๆ ไม่หวาดไม่ไหว ต่อไปป้าคงเหนื่อยกว่าเดิมแน่”
รอยยิ้มของผมกว้างมากขึ้นกว่าเดิม คราวนี้เธอทำท่าม้วนอายแล้วพึมพำว่า ‘คุณเต็มยิ้มแบบนี้ ป้าหัวใจจะวาย’ ผมคุยกับคุณป้าสมนึกต่ออีกเล็กน้อยจากนั้นก็ขอตัวขึ้นห้อง ห้องของผมอยู่ชั้นบนสุดคือชั้น 18 หมายเลขห้องที่สิบเอ็ด 11 เปิดประตูเข้าห้องมาก็พบว่าเตียงฝั่งซ้ายที่ว่างตอนนี้มีคนจับจองเรียบร้อยแล้ว ตุ๊กตาน้องแมวจี้ตัวใหญ่วางครองพื้นที่ไปเศษหนึ่งส่วนสี่ของเตียง ทำเอาอดจะยิ้มไม่ได้เมื่อคิดว่ารูมเมทคนใหม่ของผมคงจะเป็นรุ่นน้องสายตะมุตะมิอย่างแน่นอน ว่าแต่คณะศิลปรรมเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็คณะเดียวกับออมล่ะสิ
วางกระเป๋าเป้ไว้บนเตียงแล้วเดินเอากล่องอาหารเข้าแช่ในตู้เย็น ทุกอย่างภายในห้องแบ่งเป็น 2 ชุด โต๊ะหนังสือ ตู้เสื้อผ้า ทางหอพักจัดให้คนละชุด แต่เครื่องอำนวยความสะดวกอย่างอื่นเมื่อก่อนผมกับพี่ว่านใช้ร่วมกัน เช่น ตู้เย็นเป็นของผม โทรทัศน์เป็นของพี่ว่าน ไมโครเวฟเป็นของผม กระติกน้ำร้อนเป็นของพี่ว่าน ซึ่งตอนนี้พื้นที่ที่เคยวางของใช้ของพี่ว่านยังคงว่างอยู่
ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงส่งเสียง ผมดูชื่อจากหน้าจอแล้วก็ได้แต่ยกยิ้ม
“ว่าไงซัน?”
[อยู่หอพักรึยัง?]
“อืม เพิ่งถึง”
[เดี๋ยวไปหา]
“กำลังจะชวนไปดูออมที่คณะศิลปกรรมอยู่พอดีเลย”
[ออม? อ่อ.. ได้สิ]
‘ซัน’ หรือ ‘อาทิตย์ ตั้งฉายาสิทธิ์’ เป็นเพื่อนสนิทของผมกับโอบ เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ซันไปเรียนภาษาช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ลอนดอน และสถานฑูตจัดงานเลี้ยงนักเรียนนักศึกษาไทยประจำปีทำให้เราได้รู้จักกัน แม้นานๆ ครั้งที่ซันจะไปลอนดอนกับครอบครัวแต่เราก็ติดต่อกันมาตลอด เรื่องเรียนสัตวแพทย์นี่ก็ได้ซันคอยแนะนำเหมือนกัน ตอนนี้เราจึงได้เรียนคณะเดียวกัน แต่จับฉลากหอพักได้อยู่คนละตึก ผมอยู่ตึก G ในขณะที่ซันอยู่ตึก T แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ
จัดหนังสือบนโต๊ะและเตรียมเสื้อผ้าชุดนักศึกษาสำหรับวันพรุ่งนี้เสร็จ ซันก็ส่งข้อความมาบอกว่ารออยู่ใต้หอพัก ผมจึงหยิบกระเป๋าสตางค์ใส่ในกระเป๋ากางเกงแล้วออกจากห้องลงลิฟท์ไปทันที
“รูมเมทใหม่มาแล้วเหรอ?”
เพื่อนรักเอ่ยถามเมื่อเจอหน้ากัน
“อืม.. แต่น้องเขาไม่อยู่”
ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิญเราใส่เสื้อยืดคอวีสีขาวเรียบๆ กับกางเกงยีนส์สีซีดเหมือนกันรึเปล่า สายตาของผู้คนรอบข้างในวันนี้จึงดูมีประกายยิบยับว่าทุกครั้ง แต่ผมกับซันก็ชินแล้วล่ะครับ
“เข้าคณะก่อนได้มั๊ย?”
ซันพยักหน้าแล้วเดินไปที่จักรยาน ผมก็เดินตามแล้วนั่งซ้อนท้ายเบาะหลัง แค่นั่นแหละครับ เสียงกรี๊ดหวีดร้องดังแว่วมาตามลมระงมเชียว
แม้จะมีคนบอกว่าผมเป็นผู้ชายตัวเล็ก ผมยอมรับว่าผมดูเป็นคนแคระถ้าหากเทียบไซด์กับฝรั่งต่างชาติ แต่ถ้าเทียบตามมาตรฐานไทยถือว่าอยู่ในระดับเข้าเกณฑ์ความสูงของชายไทยอย่างพอดิบพอดี ซันเองก็เช่นเดียวกันไม่ได้สูงกว่าผมมากมายเพียงแต่ซันเป็นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ จึงมีมัดกล้ามแน่นตึง และด้วยความที่เป็นคนร่าเริงมีความเป็นเลิศด้านมนุษยสัมพันธ์ ประกอบกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนทั้งใบหน้าและดวงตา อีกทั้งความเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ได้เสแสร้ง จึงทำให้สาวๆ หลงเสน่ห์ซันได้ง่ายกว่าผมซึ่งเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ถ้าหากไม่คุ้นเคยหรือสนิทสนมกันจริงๆ ผมก็เลือกที่นิ่งเสียมากกว่า
“ตกลงเมื่อคืนโบว์มันถึงไทยกี่ทุ่มเนี่ย?”
“จะตีหนึ่งแล้วล่ะ”
ระหว่างทางก็คุยกันเรื่องเพื่อนในกลุ่มอีกคน กลุ่มของเรามี 3 คนครับ มีผม ซัน และโบว์ ซึ่งเป็นแฟนคลับเกาหลีตัวแม่ ว่างเมื่อไหร่จะบินไปเกาหลีประหนึ่งกรุงเทพฯ - เชียงใหม่ เมื่อคืนซันก็เพิ่งไปรับที่สนามบิน
ซันกับโบว์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กครับ โบว์ย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัดหลายปีมาเจอกันอีกทีก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ เรียนคณะเดียวกันอีกจึงรวมกลุ่มกันซะเลย เวลามีคอนเสิร์ตของวงไอดอลที่ชื่นชอบก็ลากผมกับซันไปด้วยเสมอ ไปๆ มาๆ ผมกับซันเลยชอบฟังเพลงเกาหลีไปด้วย และความที่โบว์เป็นผู้หญิงที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงจึงมีปัญหากับรูมเมทอยู่บ่อยๆ สุดท้ายเมื่อปลายเทอมก่อนจึงทำเรื่องขอออกจากหอพักแล้วไปอยู่คอนโดกับพี่สาวแทน การเดินทางก็สะดวกนั่งรถไฟฟ้าใช้เวลาแค่ 20 นาทีเท่านั้น
มาถึงคณะก็จัดการเรื่องของตัวเองกว่าจะเสร็จก็เกือบบ่าย เราจึงแวะทานอาหารกันที่โรงอาหารกันก่อน และเช่นเคยครับไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มักจะมีคนมองเสมอ อันที่จริงผมก็ไม่ได้ดังมากมายอะไร คนที่รู้จักผมในฐานะพรีเซนเตอร์แบรนด์เสื้อผ้าของพี่ขวัญจะมีแค่บางกลุ่มเท่านั้น แต่ส่วนใหญ่ที่มองกันเนี่ย โบว์เคยบอกให้ศัพท์ไว้ 2 คำ นั่นคือ ‘จิ้น’ และ ‘ฟิน’ ช่วงแรกๆ ก็มีอึดอัดบ้างครับ แต่หลังจากนั้นมาก็กลายเป็นความเคยชินซะแล้ว
“เออ.. นายบอกจะไปดูออมที่คณะศิลปกรรมเหรอ?”
“อืม.. ออกมารับน้องตั้งแต่เช้า คุณพ่อกับคุณแม่ท่านเป็นห่วง เลยว่าจะแวะไปดูสักหน่าย”
“ออมน้องสาวโอบ หลานสาวเต็มหน่ะเหรอ?”
“อืม”
“เจอครั้งล่าสุดยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้โตเป็นสาวแล้วนะ”
ซันหัวเราะเบาๆ ถึงแม้เราจะสนิทกันแต่เพราะบ้านอยู่ไกลกันคนละฝั่งของกรุงเทพฯ จึงไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันที่บ้านสักเท่าไหร่
“สวยด้วย”
ใบหน้าคมคายระบายรอยยิ้มจนดวงตารีโค้งพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย
“จำได้แค่ว่าร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะพี่ชายกับอาไม่พาไปเที่ยวด้วย”
ความทรงจำเมื่อ 10 ปีก่อนทำเอาผมขำ เพราะนั่นมันนานมากแล้ว
“เดี๋ยวไปดูก็จะรู้”
หลานสาวของผมสวยจริงๆ นะ ลูกเป็ดขี้เหร่เมื่อวันวานตอนนี้กลายเป็นหงส์แล้วล่ะครับ นี่ผมกะจะแนะนำให้รู้จักกับโบว์สักหน่อยเพราะยัยออมก็ติ่งเกาหลีเหมือนกันแถมเป็นศิลปินกลุ่มเดียวกันอีกต่างหาก
.
.
.
.
ออกจากคณะเกือบบ่ายสองโมง คุณชายอาทิตย์ก็ปั่นจักรยานกลับทางเดิมและจอดลงที่หน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ คณะนี้ไม่มีโรงอาหารครับ แต่ปกตินิสิตคณะนี้จะเดินไปใช้บริการทางฝั่งโรงอาหารของคณะอักษรเสียมากกว่า
จอดจักรยานเสร็จเราก็ก็แค่เดินไปตามเสียงจังหวะรัวกลองที่ดังกระหึ่มอยู่เท่านั้น และดูท่าว่าการที่ซันและผมมาเยือนคณะศิลปกรรมคงเป็นอะไรที่ตื่นตาและแปลกใจพอสมควร ทั้งๆ ที่ผมและซันก็แค่ยิ้มให้ทุกคนตามปกติ จากนั้นก็นั่งมองจากที่ไกลๆ ไม่เข้าไปรบกวนกิจกรรมอะไรสักนิด แต่กลับทำให้ความเคลื่อนไหวต่างๆ หยุดชะงักลงกลางคันซะงั้น แม้กระทั่งพี่ว๊ากหน้าโหดยังยืนอ้าปากค้างมองเราเลย
ผมเอียงคอมองทุกสายตาด้วยความสงสัยว่ามีใครไปกดปุ่ม stop อะไรรึเปล่า?
“เชิญต่อสิครับ ผมแค่จะนั่งอยู่ตรงนี้”
พูดไปตามความจริง แต่ก็ไม่ได้บอกไปว่าจะมาดูหลานสาวเพราะผมไม่อยากให้ออมเป็นจุดสนใจสักเท่าไหร่
“เอ่อ...”
ใครคนหนึ่งส่งเสียงขึ้นคล้ายกำลังลำบากใจ ผมหันมองหน้าเพื่อนรักแว่บนึง ฝ่ายนั้นก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจึงได้แค่เลิกคิ้วกลับมา ผมจึงตัดสินใจหันกลับไปถามเจ้าของพื้นที่อีกรอบ
“นั่งดูตรงนี้ไม่ได้เหรอครับ?”
“ได้ครับ!/ค่ะ!”
ตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียง เสียงดัง และฟังชัด ทั้งหญิงและชาย หลังจากนั้นกิจกรรมก็ดำเนินต่อไป นิสิตคณะนี้ใจดีครับ ยกขนมและน้ำมาเสิร์ฟด้วย สาวๆ หน้าแดงเถือกไปถึงหู ส่วนพวกผู้ชายก็เก็กหน้าเข้มซะจนผมเมื่อยหน้าแทน
“คนไหนออม?”
“คนที่สาม แถวที่สอง”
ต่อให้ถูกรุ่นพี่ละเลงสีซะเต็มหน้าแถมได้ทรงผมใหม่เป็นรังนกผมก็จำหลานสาวของผมได้ จำได้ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วล่ะครับเพราะเจ้าตัวยู่หน้าแล้วทำปากยื่นให้ผม เอาตามตรงออมไม่ชอบทำกิจกรรมใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเข้าค่ายหรือกิจกรรมอะไรก็ตาม แต่เพราะตอนนี้เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ผมก็แค่อยากจะให้ออมได้ทำอะไรที่เด็กมหาลัยเขาทำกันบ้าง เราจึงทำสัญญากันว่าถ้าออมไม่โดดกิจกรรมรับน้อง อาคนนี้ก็จะช่วยคุยกับรุ่นพี่ให้ออมไม่ต้องไปออกค่าย ข้อเสนอดีแบบนี้มีเหรอหลานรักของผมจะไม่ตกลงในทันที
ความฝันของออมคืออยากเป็นดีไซด์เนอร์เหมือนพี่ขวัญ ดังนั้นเมื่อขึ้นปี 2 ออมจึงตั้งใจว่าจะเลือกสาขาแฟชั่นและสิ่งทอ และจากเท่าที่ดูจากการทำกิจกรรมในตอนนี้หลานสาวของผมก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี รุ่นพี่ให้เต้นก็เต้น แม้จะกระหย่องกระแหย่งแต่ก็ยังลุกขึ้นเต้นไม่อิดออด แต่พอรุ่นพี่เผลอออมจะหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนผู้ชายที่นั่งแถวติดกัน รุ่นน้องคนนั้นรูปร่างสูงสมส่วน ผมสีดำขลับ คิ้วเข้ม และจมูกโด่งเป็นสัน เดาได้ไม่ยากว่าถ้าหากล้างคราบสีบนหน้าออกคงจะหล่อทีเดียว และช่วงจังหวะหนึ่งดวงตาคู่คมก็หันมาสบกับผม คล้ายจะจงใจ..
“......?”
เพื่อความแน่ใจผมจึงลองหันซ้ายและขวารอบตัว แต่พอหันกลับไปอีกครั้งดวงตาคมเข้มคู่นั้นก็หันไปทางอื่นซะแล้ว
“สวัสดีครับ คุณเต็มใจ ฉัตรักษ์บริบูรณ์ คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ชั้นปีที่สอง”
จู่ๆ ใครก็ไม่รู้โผล่มาตรงหน้าแล้วทักทายกันแบบนี้ ทำเอาผมต้องลุกขึ้นโค้งให้อีกฝ่ายแบบงงๆ
“เห็นแค่สีผม ผมก็จำได้แล้วครับ”
หืม? อึ้งเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็หัวเราะเบาๆ เพราะไม่แน่ใจว่านี่เป็นคำชมรึเปล่า
“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องเปลี่ยนสีผมแล้วล่ะครับ”
“อย่าเลยครับ สีส้มแบบนี้แหละเหมาะกับคุณดี”
มามุกนี้ไม่ต้องคิดมากเลยครับว่าเจตนาคืออะไร และก่อนที่ผมจะตะโกนใส่คนตรงหน้าว่า ‘ผมไม่ใช่เกย์!’ พระโพธิสัตว์อย่างคุณชายอาทิตย์ก็ช่วยรักษาภาพลักษณ์ของผมไว้ได้ทัน
“อะแฮ่ม..”
แค่กระแอมทีเดียวก็เสียวสันหลังแล้วล่ะครับ
“อ่อ.. ข ขอตัวก่อนครับ”
ผู้กล้าคนเมื่อครู่จากไปแบบสิ้นท่าเลยครับ และตอนนี้ผมก็หงุดหงิดพอตัว จึงยกโทรศัพท์มือถือเป็นสัญญาณให้หลานสาวรู้ว่าค่อยโทรคุยกัน หลังจากนั้นซันก็พาผมไปสงบสติอารมณ์ด้วยการดูหนังการ์ตูนแอนนิเมชั่นใสใส เอิ่ม.. มันก็คลายเครียดได้ดีนะครับ
.
.
.
.
กลับถึงหอพักตอน 2 ทุ่ม เสียงน้ำจากฝักบัวทำให้รู้ว่ารูมเมทคนใหม่กำลังอาบน้ำอยู่ กระเป๋าเป้ของฝ่ายนั้นวางไว้บนโต๊ะหนังสือ สายตาของผมแอบเห็นป้ายชื่อที่ใช้แขวนคอตอนทำกิจกรรมรับน้อง
‘กองทัพ..’ ชื่อเท่ห์ดีแฮะ
อยู่คณะเดียวกับออมแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับผมครับ อย่างน้อยจะได้คอยแอบถามเรื่องหลานสาวได้ แต่ก่อนอื่นผมต้องโทรกลับบ้าน และคอลหาพี่ขวัญก่อน ซึ่งรายหลังกว่าจะวางสายคนในห้องน้ำก็เดินออกมาพอดี
ร่างสูงสมส่วนในชุดนอนแขนยาวขายาวเรียบร้อยเดินใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมที่เปียกออกมาจากห้องน้ำและก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องน้ำทันทีที่เห็นผม
“สวัสดีครับ”
ทักทายรุ่นน้องด้วยรอยยิ้ม
“อ่อ.. สวัสดีครับ”
น้ำเสียงของคนตอบทุ้มนุ่มซึ่งผมคิดว่าเหมาะกับเจ้าตัวดี
“ปีหนึ่งคณะศิลปกรรมเหรอ? ชื่ออะไรครับ?”
“ค ครับ คณะศิลปกรรมครับ ชื่อกองทัพครับ”
ขณะที่รุ่นน้องตอบผมก็แอบสำรวจเครื่องหน้าอีกฝ่ายไปด้วย บอกได้คำเดียวครับว่าหล่อมาก หล่อจริงๆ เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบจัดวางอย่างลงตัวอยู่บนโครงหน้าได้รูป อีกทั้งรูปร่างยังสูงสมส่วน อกผาย ไหล่ผึ่ง ขนาดเส้นผมเปียกชุ่มยุ่งเหยิงยังปิดบังความสมบูรณ์แบบนี้ไม่ได้
“ชื่อเล่นล่ะ?”
คนตรงหน้ากำลังอ้าปากตอบแต่แรงสั่นสะเทือนจากไอโฟนที่ดังขึ้นขัดจังหวะได้ดึงสมาธิของผมไปชั่วขณะ ผมรีบกดรับสายวิดีโอคอล
“โบว์ รอแป๊ปนึง”
ปลายสายตอบ ‘อืมๆ’ แล้วเงียบไป ผมจึงหันมาคุยกับคู่สนทนาต่อ
“หืม.. ท็อป?”
เพราะเมื่อสักครู่โดนเพื่อนขัดจังหวะผมจึงได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายไม่ถนัด แต่คล้ายๆ จะออกเสียง ท.ทหาร แต่พอถามอีกฝ่ายก็เลิกคิ้วสูงเล็กน้อย เอ๊ะ หรือว่าผมได้ยินผิดไป จึงลองสุ่มดูอีกครั้ง
“เมื่อกี้บอกว่าชื่อ ‘เทมป์’ ใช่มั๊ย?”
คนตรงหน้าอ้าปากเล็กน้อยคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ผมจึงระบายรอยยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจที่ไม่ได้ฟังชื่ออีกฝ่ายผิดไป
[บอกเขาไปสิว่าแกชื่อ ‘จี’]
คิ้วของผมขมวดฉับเลยครับ เพิ่งตระหนักได้ว่าโบว์วิดีโอคอลหาผมอยู่ นี่เธออยู่ในเหตุการณ์ตลอดเลยสินะ
“ทำไมจะต้องเรียกจี?”
[อ้าว ฉันเรียกแกว่าจีปะวะ?]
ไม่รู้ว่าผมจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีครับ โบว์เป็นเพื่อนคนเดียวในโลกนี้ของผมที่เรียกผมว่า ‘จี’ โดยไม่มีเหตุผลใดๆ นอกจากความพอใจของเจ้าตัว ผมถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าไปมาด้วยความละเหี่ยใจในตัวเพื่อน ก่อนจะส่งยิ้มขอโทษรุ่นน้องแล้วออกไปคุยกับเพื่อนสาวที่นอกระเบียง ซึ่งก็ไม่มีเรื่องอะไรมากหรอกครับ แค่ถามเรื่องกิจกรรมที่คณะของวันพรุ่งนี้ วางสายเสร็จก็เดินกลับมาในห้องอีกครั้ง เทมป์กำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง พอเห็นผมเดินกลับเข้ามาก็รีบลุกขึ้นนั่งตัวตรง
“อยู่ด้วยกันก็ทำตัวตามสบายเถอะ พี่ขอแค่อย่างเดียวคืออย่าพาเพื่อนมาที่ห้องเท่านั้นเอง”
พูดกับรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ครับ.. พี่จี”
“หืม?”
คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นเล็กน้อยที่เห็นผมหรี่ตาใส่ นี่ตกลงเชื่อจริงๆ ว่าผมชื่อจี? ฮ่า พรุ่งนี้โบรัมได้กลายเป็นโบว์รักสีดำแน่
“พี่ชื่อเต็มใจ เรียกพี่เต็มก็ได้”
“อ่อ.. ครับ”
“พี่เรียนสัตวแพทย์ ปีสามแล้วล่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับทราบ
“ว่าแต่เทมป์ชอบตุ๊กตาเหรอ?”
ผมเบนสายตาไปที่ตุ๊กตาแมวจี้ตัวเขื่อง
“เพื่อนซื้อให้หน่ะครับ”
“เพื่อนหรือแฟน?”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย แต่แค่แว่บเดียวเท่านั้น
“แมวจี้ น่ารักดีนะ”
เราสบตากัน และผมก็ปิดบทสนทนาด้วยรอยยิ้มก่อนจะถอดเสื้อยืดออกเหลือแค่เสื้อกล้ามบางๆ
“มันชื่อ...”
ประโยคนั้นค้างยาวและหยุดนิ่งอยู่แค่นั้นจนผมเดินเอาเสื้อไปใส่ตะกร้า แล้วหันกลับไปมองใบหน้าคมเข้มอีกครั้ง ท่าทางเรื่องแมวจี้คงจะเป็นเรื่องต้องห้ามของรุ่นน้อง
“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”
ไม่รู้ทำไมผมจึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ คงอยากจะให้อีกฝ่ายสบายใจและเพื่ออยากจะลดความกดดันให้รุ่นน้อง ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ามาพาดไว้บนไหล่ และช่วงจังหวะที่กำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงทุ้มแว่วเข้าหูเบาๆ และมันก็ทำให้เท้าของผมชะงักลงแทบจะทันที
‘ที ทูเดอะ จี..’
หืม? ว่าไงนะ?
ผมหันไปมองคนที่อยู่บนเตียง ร่างสูงล้มตัวลงนอนฟุบหน้ากับหมอนแล้วพาดแขนไว้กับตุ๊กตาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และก็ไม่มีวี่แววว่าจะเอ่ยอะไรออกมาทั้งนั้น สงสัยผมคงจะหูฝาดไปเอง..
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
สวัสดีค่ะ ตอน Intro เราไม่ได้ทักทายกันเลย ลงเสร็จปุ๊ปสัญญาณอินเตอร์เน็ทหายไปพร้อมกับสายฝน
รินเลยขอมาทักทายคนอ่านทุกคนในตอนที่ 1 แทนค่ะ
นิยายเรื่องที่ 3 ของริน เริ่ม Intro มาก็รู้เลยใช่มั๊ยคะว่าจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
คนอ่านหลายคนคงจะแบบ.. เปิดตัวแบบนี้ไม่มีอะไรน่าลุ้นเลย ข้ามไปดีกว่า
หรือไม่ก็ไม่ชอบพระเอกอวดเมียอย่าง ด็อกเตอร์กองทัพ ฮ่าาา
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด หากท่านอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่
รินก็ขอกำลังใจจากทุกคนด้วยนะคะ
ชอบ ไม่ชอบ ยังไงบอกรินได้ค่ะ
หากคุณอ่านแล้วบอกให้รินรู้ รินก็จะพยายามมาอัพบ่อยๆ นะคะ
ฝาก รักเต็มใจ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านทุกท่านด้วยนะคะ
ริน
-
ขอบคุณค่ะ
-
ให้กำลังใจค่ะ
-
ชอบๆๆๆๆ ค่ะ แบบนี่เลย ใช่เลยยยยย นายเอกแบบนี่แหละที่ต้องการ นี่ต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ :katai1:
-
รออออออออออออ
-
:impress2:
-
มันก็จะน่ารักๆ ฟินๆหน่อย
ที ทูเดอะ จี น่ารักๆๆๆๆ
.......
คิดถึงจีท๊อปขึ้นมาทันที
:katai2-1: :mew1: :กอด1:
-
อ้าว เฮ้ยยย ทำไมฟิน :hao6:
ชอบเต็มใจมากค่ะ ดูรู้เลยว่านายเอกเรื่องนี้ไม่อึนหรือซื่อบี้อแน่นวลลล
ส่วนกองทัพ พ่อคนอวดเมียของเรา พ่อคุณจะหล่อไปไกลถึงโลกไหนเนี่ย
แต่ทำไมเราตกหลุมรักพี่อาทิตย์ล่ะเนี่ย :hao5:
รอติดตามผลงานนะคะ ติดตามมาทุกเรื่องค่ะ o13
-
พี่เต็มใจ น่ารัก อบอุ่นอ่อนโยน ใจดีจังเลย ชอบบบบ :o8:
อิจฉาน้องออม อยากมีอาแบบนี้บ้าง จะอวดไปให้ทั่วเลย
ดอกเตอร์กองทัพ พี่เต็มบรรยายความหล่อซะ เชื่อแล้วค่ะว่าติดโพลโลก แหม
แอบหลงรักพี่เต็มตั้งแต่แรกพบสบตาเหรอคะ หรือว่า รู้จักพี่เต็มมาก่อนแล้ว
เป็นเพื่อนกับน้องออมอยู่ก่อนรับน้องแล้วหรือเปล่า น่าสงสัย
ตุ๊กตาแมวจี้ ชื่อ ที ทูเดอะ จี มาจาก ทีจี ชื่อของพี่เต็มใช่ไหมล่ะ รู้นะ
แล้วที่ได้มาเป็นรูมเมทพี่เต็มนี่ บังเอิญจริง ๆ หรือเปล่าน้อ
อยากรู้ว่า กองทัพสุดหล่อ จะมีวิธีจีบพี่เต็มยังไง เพราะดูเกร็งเหลือเกิน 555
ชอบพี่ซัน เพื่อนพี่เต็มด้วย ชอบผู้ชายร่าเริง อบอุ่น จริงใจที่สุด
รอตอนต่อไปค่า ชอบเรื่องนี้น้า ละมุนละไมดีจัง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
เห็นด้วยทุกอย่างกับความคิดเห็นนี้ค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
:hao6: เดี๋ยวกลับมาอีดิทจ้า
-
:-[ มีแววว่าหวาน......ชอบบบมากกก ค่ะ :mew1:
-
พี่เต็มใจดีเน๊าะ
กองทัพไม่ต้องเกร็ง
ลุยจีบไปเลย
:mew3:
-
น่ารักค่ะ ชอบมากๆๆๆ
คือไม่รู้จะบรรยายยังไง ชอบแนวการเขียนของคุณรินแบบนี้แหละค่ะ
เข้าใจง่ายและอินมากค่ะ
แอบลุ้นว่าต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ :impress2:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
รออ่านอีกค่ะ
-
น่าสนใจมากกกกกกกกกกก :katai2-1:
ดร.สองคนเป็นคนรักกัน อ๊าาาา......... อยากรู้ :ling1: :ling1: :ling1:
ดร.กองทัพ ดร.เต็มใจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีแววพ่อบ้านใจกล้า 555
-
ตายๆๆๆ แค่เจอครั้งแรกก็เกร็งขนาดนี้ แต่เดี๋ยวนะหรือว่าจะเคยเจอกันมาก่อน พี่เต็มของเราท่าทางจะป๊อปปูล่าน่าดู ส่วนน้องเทมป์ก็หล่อได้ใจ อิอิ รอติดตามตินต่อไปแบบด่วนๆ
-
กรี๊ดดดดด ชอบบบบบ เป้นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :hao5:
-
อยากอ่านอีกค่ะ มาต่อไวๆๆ น๊าาา ไม่ไหวๆๆ น่ารักมาก ชอบแบบนี้ค่ะ :katai1: :hao6:
-
พี่เต็มบอกไม่ได้เป็นเกย์อะะะ ทำไงดีน้องทัพ มาช่วยทำให้เป็นที
อยู่ห้องเดียวกันเดี๋ยวก็ได้กันเชื่อเสะ อุ้ย!!! :mew3:
ตอนแรกก็แบบรักสดใสอ่ะนะ สักพักก็จะมีดราม่าเล็กๆ เค้ารู้นะตัว
เห็นอินโทรบอก 'ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ' นี่รู้เลย ดราม่าต้องมา!!
จะติดตามนะคะ แล้วก็ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องนี้ ฮีลเค้าได้ดีมากๆ
ปล. กอดตุ๊กตามันไม่อุ่น หันไปกอดหุ่นพี่เต็มสิทัพ ง่อววว :katai2-1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ Heart Is Full ▌█
┠ 2 ┨
สัตวแพทย์ใช้เวลาเรียนทั้งหมด 6 ปี ช่วงปี 1 เป็นการเรียนปรับพื้นฐานในเชิงลึกของวิชาจำพวกฟิสิกส์-เคมี แคลคูลัส อะไรทำนองนี้ และจะเริ่มเข้าสู่การเรียนเกี่ยวกับตัวสัตว์เกือบทั้งหมดทั้งกายวิภาคศาสตร์ สรีรวิทยา เกี่ยวกับจุลชีววิทยา วิทยาภูมิคุ้มกัน ปาราสิตวิทยา และอื่นๆ อีกมากมาย ในปี 2 ซึ่งทุกรายกลุ่มวิชาจะครอบคลุมในสัตว์เลี้ยงอย่างสุนัขและแมว สัตว์เศรษฐกิจ และสัตว์ป่า
ในส่วนของปี 3 ที่ผมกำลังเจออยู่ในตอนนี้เป็นการเรียนสัตวแพทย์แบบจริงจังมากกว่า 2 ปีที่ผ่านมา ดูได้จากตารางเรียนที่เรียนตั้งแต่แปดโมงเช้าลากยาวไปถึงห้าโมงเย็นเกือบทุกวัน แทบจะตัดขาดกับโลกภายนอกไปเลย
อ่อ.. รู้มั๊ยครับว่าสัตวแพทย์ก็มีอาจารย์ใหญ่เหมือนกันกับแพทย์ ซึ่งอาจารย์ใหญ่ของเราก็คือสุนัขที่ได้รับบริจาคมาจากเจ้าของสัตว์ ส่วนการให้ยากระตุ้นหรือสัตว์ทดลองก็จะเป็นสัตว์จำพวก กระต่าย หนู บางครั้งก็ในไก่ และปลา แต่ถ้าหากมีการฆ่าสัตว์เพื่อนำมาศึกษาจะต้องทำให้สัตว์เหล่านั้นเสียชีวิตโดยปราศจากความทรมานตามหลักสากลโลกครับ
นอกจากเรียนหนักแล้ว กิจกรรมของคณะก็มีมากมายไม่แพ้กัน ทั้งค่ายสัตวแพทย์อาสาที่จะต้องออกไปฉีดวัคซีนและรักษาสัตว์ตามชุมชน ค่ายเกี่ยวกับสัตว์ป่านี่ก็ต้องเข้าป่าครับ ค่ายแนะแนวรุ่นน้องมัธยมปลายที่อยากเป็นหมอสัตว์ ค่ายอนุรักษ์ก็จะออกไปเดินป่าปีนเขาเพื่อดูนก ดูผีเสื้อ ส่องแมลงอะไรก็ว่ากันไป ค่ายอนามัยเป็นค่ายที่รวมแพทย์ ทันตะ เภสัช สหเวชและพยาบาลไว้ทั้งหมดเพื่อออกไปบำเพ็ญประโยชน์เพื่อสังคม ที่พูดมานี่ยังไม่ถึงครึ่งของกิจกรรมทั้งหมดเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าจะเรียนหนักและกิจกรรมจะเยอะสักแค่ไหนผมก็ไม่หวั่นครับ เพราะผมยึดคติที่ว่าไม่มีอะไรยากหากเรามีความตั้งใจ
เกริ่นนำมาขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมก็แค่อยากจะให้ทุกคนรู้ว่าผมเรียนเกี่ยวกับอะไรบ้างเท่านั้นเอง และตอนนี้พวกคุณก็พอจะรู้กันบ้างแล้วเพราะฉะนั้นผมก็ได้เวลาที่ต้องเตรียมตัวไปเรียนแล้วล่ะ
ปกติผมเป็นคนตื่นเช้า นอนดึกแค่ไหนก็ต้องรู้สึกตัวตื่นตอนหกโมงเช้าของทุกวัน ซึ่งถ้าไม่เพลียจริงๆ หรือถ้าเป็นวันว่างวันหยุดผมก็อาจจะนอนต่ออีกสัก 2-3 ชั่วโมง แต่วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกผมจึงลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายตรงระเบียงให้พอหายง่วงก่อนจะอาบน้ำครับ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็หยิบกล่องข้าวและกับข้าวที่ป้าทิพย์จัดเตรียมมาให้ตั้งแต่เมื่อวานเอาออกมาอุ่นด้วยไมโครเวฟ
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
นาฬิกาปลุกส่งเสียง คนที่ยังนอนอยู่บนเตียงยกมือปัดป่ายหาต้นกำเนิดเสียงโดยที่ไม่ได้ลืมตา คลำข้างหมอนอยู่สักพักก็เปลี่ยนใจซุกหน้าลงกับตุ๊กตา อืม.. ผมได้แต่เลิกคิ้วมองปฏิกิริยาเหล่านั้นพร้อมกับติดกระดุมเสื้อนักศึกษาพลางคิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านาฬิกาปลุกคงจะดังอีกรอบ
ติ๊ง!
ไมโครเวฟส่งสัญญาณว่าได้ทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปเปิดหยิบอาหารกลิ่นหอมออกมาวางบนบนโต๊ะทานข้าวเล็กๆ สำหรับ 2 คน และยังไม่ทันจะได้ตักข้าวเข้าปาก..
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
ขณะนี้เวลา 6 นาฬิกา 15 นาที ผมถอนหายใจหนึ่งครั้งพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารต่อไป เสียงอันแสนน่ารำคาญนั้นดังอยู่ประมาณหนึ่งนาทีก็เงียบลง แต่ทว่าร่างสูงยังคงไม่ขยับเขยื้อนใดๆ
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เข็มสั้นและเข็มยาวบอกเวลา 6 นาฬิกา 20 นาที นั่นหมายความว่ามันจะปลุกแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทุกห้านาทีสินะ ผมได้แต่สูดลมหายใจเข้าออกเพื่อสร้างความอดทน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
นาฬิกาปลุกยังคงดังอย่างต่อเนื่องตรงเวลาเป๊ะจนกระทั่งผมทานข้าว ล้างจาน จนกระทั่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลา 7 โมงเช้าพอดิบพอดี ผมยืนรอจนเสียงอันน่าสงสารเงียบลงแล้วได้แต่ถอนหายใจหนักๆ พร้อมกับหยิบไอโฟนมากดปุ่มโทรออก
[มอร์นิ่งค่ะ อาเต็ม]
“วันนี้มีเรียนกี่โมง”
[มีเรียนแปดโมงครึ่งค่ะ]
“แล้วตอนนี้ออมอยู่ไหน?”
[เพิ่งถึงคณะนี่แหละค่ะ]
คำตอบของออมทำให้ผมต้องหันไปมองร่างสูง
[ตอนนี้อาเต็มอยู่ไหนเหรอคะ?]
“อาอยู่หอพัก กำลังจะไปเรียน”
[แล้วอาเต็มมีอะไรรึเปล่าคะ? คิดถึงออมเหรอ?]
เสียงหัวเราะคิกคักของหลานสาวทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย
“เดี๋ยวตอนเที่ยงมากินข้าวกับอาที่คณะนะ”
[เย้ๆ]
อะไรจะดีใจขนาดนั้น ใช่ว่าผมไม่เคยเลี้ยงข้าวหลานสาวสักหน่อย
[ไว้ตอนเที่ยงออมจะไปหาอาเต็มนะคะ]
หลานสาววางสายไปแล้วผมจึงส่งข้อความหาเพื่อนสนิทต่อบอกแค่ว่าไม่ต้องแวะรับ จากนั้นก็เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงที่เจ้าของยังคงครอบครองอย่างสบายใจ นี่ถ้าไม่เห็นแก่ความเป็นรูมเมทผมคงไม่สนใจใยดีขนาดนี้ แต่เราต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานและดูก็รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้านั้นท่าทางเป็นคุณชายมากแค่ไหนเพราะฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะรักษาน้ำใจกันมากกว่า ดังนั้นก่อนที่นาฬิกาปลุกจะทำหน้าที่อีกรอบผมจึงหยิบมันขึ้นมาปิดปุ่มเตือนซะเอง
“เทมป์”
ลองเรียกดูครับ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะที่ผมปลุกคนอื่นให้ตื่นจากนอน แต่ท่าทางจะไม่ได้ผลเพราะเจ้าตัวนอนนิ่งไม่ไหวติง หวังว่าคงไม่ได้เมาเสียงนาฬิกาปลุกจนตายไปแล้วนะ
“เทมป์ ตื่นเถอะ”
โน้มหน้าลงไปเรียกใกล้ๆ ใบหู แล้วแอบมองปฏิกิริยาภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิท ช่างเป็นผู้ชายที่มีขนตาเรียงตัวยาวกันเป็นแพได้น่าอิจฉามาก และด้วยความอิจฉานี้ผมจึงยืดตัวขึ้นมายืนมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตัดสินใจยกเท้าประเคนลงไปตรงสะโพกแรงๆ
“โอ๊ย!”
คนโดนถีบสะดุ้งตื่นพร้อมกับร้องโอดครวญ แต่พอเห็นผมยืนกอดอกอยู่ข้างเตียงเท่านั้นแหละ อีกฝ่ายก็นิ่งเงียบราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ฝันร้าย ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากทำแค่ยกนาฬิกาที่ข้อมือให้คนหล่อหัวยุ่งเหมือนลิงกังดู ก็นับว่าเจ้าตัวฉลาดและหัวไวพอที่จะรู้ว่าผมหมายความว่าอะไร
ฝ่ายนั้นแทบจะพุ่งตัวจากเตียงเข้าห้องน้ำ แม้แต่ผ้าเช็ดตัวก็ไม่ได้หยิบเข้าไปด้วย นี่ผมต้องทนอยู่กับคุณชายท่านได้นานสักแค่ไหนเนี่ย? แต่อย่างน้อยตอนนี้เจ้าตัวก็ทำเวลาได้ดีครับ แค่ 10 นาทีประตูห้องน้ำก็แง้มออกโผล่ใบหน้าคมออกมา ดวงตาคู่คมเบิกกว้างตกใจที่เห็นผมยืนพิงผนังอยู่ข้างประตูห้องน้ำพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวให้
“ข ขอบคุณครับ”
ระหว่างที่รุ่นน้องกำลังเร่งสปีดในการแต่งตัว ผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าเป้ ใส่รองเท้าแล้วเดินออกจากห้องเพื่อมารอกดลิฟท์ ซึ่งไม่กี่วินาทีถัดมาร่างสูงก็วิ่งกระหืดกระหอบมาได้ทันประตูลิฟท์เปิดพอดี
ประเทศไทยเป็นเมืองร้อน แต่เช้าขนาดนี้ถ้าไม่ได้ออกกำลังกายหนักจริงๆ เหงื่อก็คงไม่ชุ่มแผ่นหลังจนเสื้อเปียก ยกเว้นผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างผมนี่แหละครับที่เหงื่อเยอะมากทั้งๆ ที่เพิ่งออกจากห้องแอร์มาไม่ถึงห้านาที ผิวแก้มขาวแดงระเรื่อ ยิ่งใบหูนี่ขึ้นสีแดงจัดมากจนน่าแปลกใจ ผมสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
“ไม่สบายรึเปล่า?”
คิ้วเข้มเลิกสูงมองผมตาปริบๆ ราวกับไม่เข้าใจคำถาม เอาเป็นว่าเมื่อครู่ผมไม่ได้ถามออกไปละกัน
ลงมาถึงชั้นล่างผมก็ตรงไปลานจอดรถ แต่รถของผมไม่ใช่รถเก๋งหรูหราหรอกครับ ก็แค่จักรยานธรรมดาแบบไม่มีตะกร้าแม่บ้านคันหนึ่งเท่านั้นเอง ปั่นออกมาจากลานจอดรถแล้วหยุดจอดหน้าหอพัก มองร่างสูงที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงบันได บอกตามตรงครับว่าเห็นแล้วโคตรขัดหูขัดตา
“ไปยังไง?”
“เดินครับ”
อืม.. ดีเหลือเกิน นี่ผมประชดนะครับ
“ซ้อนท้ายสิ เดี๋ยวจะแวะไปส่งที่คณะ”
“เอ่อ..”
ดวงตาคู่คมเบิกโต ท่าทางดูประหม่าเล็กน้อย เห็นแล้วจะบ้าตายเสียให้ได้ ถ้าหากยังมัวแต่ชักช้าผมไปก่อนก็แล้วกัน แต่เจ้าตัวก็นับว่าหัวไวดีเพราะก่อนที่ล้อจะขยับฝ่ายนั้นก็ขึ้นนั่งคร่อมเบาะท้ายเรียบร้อยแล้ว
ปกติผมเคยแต่ซ้อนท้ายจักรยานคนอื่น ถ้าหากไปไหนมาไหนกันสามคน ผม ซัน และโบว์ ผมกับซันก็จะปั่นจักรยานของตัวเอง ส่วนโบว์จะเป็นฝ่ายซ้อนท้ายซัน เพราะฉะนั้นนี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนครอบครองเบาะหลัง ตัวก็โคตรหนัก ทำให้ผมต้องออกแรงมากกว่าปกติหลายเท่าตัวดังนั้นกว่าจะถึงปลายทางเล่นเอาเหงื่อท่วมเลยทีเดียว
8 โมงเช้า 11 นาที สองล้อคู่ใจก็จอดลงหน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ คนนั่งด้านหลังลุกขึ้นแล้วโค้งขอบคุณ ผมพยักหน้าแล้วบอกให้รีบๆ ไป แต่พอฝ่ายนั้นเดิน ไปได้ไม่กี่ก้าว ผมก็เพิ่งเห็นสภาพตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแบบชัดๆ เล่นเอาคิ้วขมวดฉับทันที ให้ตายเหอะ! นี่ที่บ้านคงไม่เคยปล่อยให้คุณชายทำอะไรเองเลยใช่มั๊ย? บอกไว้ก่อนเลยว่าบนโลกนี้มีน้อยคนนักที่จะกล้าทำให้ผมหงุดหงิดได้ขนาดนี้
“เทมป์!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งจนตัวโยน แล้วชะงักเท้าในทันทีก่อนจะหันกลับมามองผมแบบตัวตรงแหน่ว
“หวีผมและแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเข้าเรียน”
ทั้งที่ผมไม่ได้พูดต่อท้ายว่า ‘ปฏิบัติ!’ แต่ทันทีที่ประโยคของผมจบร่างสูงก็รีบจัดทรงผมและจัดเสื้อให้เข้าในกางเกงและผูกเน็กไทน์ให้เรียบร้อยทันทีทันใด จากนั้นก็ยืนตัวตรงแขนชิดลำตัว
“อืม”
พยักหน้าทั้งที่กำลังกลั้นขำ รุ่นน้องจึงโค้งให้ผมแล้วหันหลังเดินเร็วๆ เข้าตึกเรียนไปแต่ผมก็ยังทันสังเกตเห็นใบหูสีแดงจัดนั่น จนแอบคิดว่าถ้าเอามือไปจับมันจะร้อนมั๊ยนะ? และไม่ต้องถามนะครับว่าเหตุการณ์ตั้งแต่ผมปั่นจักรยานออกจากหอพักจนถึงเมื่อครู่จะมีสายตากี่ร้อยกี่พันคู่ที่จับจ้อง แถมรอบนี้ยังได้ยินเสียงกรี๊ดของสาวๆ ที่มาพร้อมกับประโยค ‘โคตรฟินอะ’ ดังกว่าทุกครั้งอีกด้วย
.
.
.
.
มาถึงคณะ ผมก็เร่งฝีเท้าขึ้นบันไดไปชั้นสามให้ทันอาจารย์ประจำวิชาที่กำลังยืนรอลิฟท์อยู่ชั้นล่าง เข้ามาในห้องทุกสายตาก็พุ่งเป้ามาที่ผมเป็นจุดเดียว ผมเลยยกมือทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งตรงกลางระหว่างซันกับโบว์
“อีจีตอบฉันมาว่านี่คืออะไร?”
ยังไม่ทันจะได้หยิบสมุดเลคเชอร์ขึ้นมาวางบนโต๊ะให้เรียบร้อย คุณนายโบว์ก็ยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้ดูซะก่อน ผมแค่ใช้หางตามองแว่บเดียวก็รู้แล้วครับว่ามันเป็นรูปถ่ายของผู้ชายผมสีส้มที่กำลังปั่นจักรยานโดยมีผู้ชายตัวโตๆ อีกคนนั่งซ้อนท้าย ในมหาวิทยาลัยนี้เรื่องของผมไปไวยิ่งกว่าข่าวดาราดังซะอีกครับ
“รูปถ่าย”
“อื้อหือ ตอบได้เคลียร์มากเพื่อนฉัน”
โบว์เบะปากซะจนผมอดจะหัวเราะไม่ได้
“รูมเมทใหม่เหรอ?”
รอบนี้ซันเป็นคนถาม
“อืม.. เรียนคณะเดียวกับออม”
ซันพยักหน้า
“เมื่อวานฉันวิดีโอคอลไปตอนน้องรูมเมทกำลังแนะนำตัวอีจีพอดี ไม่ยักรู้ว่าหล่อมโหฬารขนาดนี้ สาววายทั้งมหาลัยเลยได้คู่จิ้นใหม่แทนซันจีภายในชั่วข้ามคืน รอบนี้ทัพจี.. อร๊ายยย”
ผมกับซันมองหน้ากันด้วยความฉงน.. มีใครเข้าใจสิ่งที่เพื่อนสาวของผมพึมพำอยู่บ้างครับ อธิบายผมหน่อยสิ อ่อ ความสงสัยอีกหนึ่งเรื่องจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงไทยปัจจุบันใช้สรรพนามเรียกผู้ชายว่า ‘นาง’ และขึ้นต้นชื่อว่า ‘อี’ ซึ่งผมเคยถามโบว์ไปหลายรอบแต่คำตอบที่ได้รับคือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ผมจึงเลิกถามและคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะว่าผมอยู่เมืองนอกนานเกินไปจึงตามเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยจะทัน
ความสงสัยทั้งหมดของผมคงได้หยุดอยู่แค่ตรงนั้นแหละครับ เพราะอาจารย์เดินเข้ามาในห้องพอดีและพวกเราก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกนอกจากวิชาความรู้
.
.
.
.
ผมเปิดเช็คข้อความหลังจากหมดคาบเรียน ออมส่งข้อความมาบอกว่ารอผมอยู่ใต้ตึกของคณะเรียบร้อยแล้ว
“วันนี้ออมจะมากินข้าวเที่ยงกับเราด้วยนะ”
ซันพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ส่วนโบว์นี่ยิ้มกว้างเลยครับ โบว์เคยเจอออมหลายครั้งเพราะคอเกาหลีเหมือนกัน
“อาเต็มทางนี้ค่ะ”
เดินออกมาจากลิฟท์ปุ๊ป หลานสาวคนสวยของผมก็โบกมือเรียกทันที แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจจนยิ้มไม่ออกคงเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ออมมากกว่า
“นี่เพื่อนสนิทของออมชื่อกองทัพค่ะ ส่วนนี่อาเต็มอาชายที่น่ารักที่สุดในโลกของออม”
ออมแนะนำตัวอย่างรวดเร็วชนิดที่ไม่ต้องรอให้มีใครถาม
“คนนี้อาโบว์หรือจะเรียกโบรัมก็ได้ แล้วนี่ก็อาซัน..ใช่มั๊ยคะ?”
ซันกับผมพยักหน้าตอบว่า ‘ใช่’ พร้อมกัน ออมจึงวาดรอยยิ้มหวานแล้วหันไปแนะนำ ‘เพื่อนสนิท’ ให้รู้จักซันอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนครับว่าเรื่องแบบนี้ไม่พ้นความอยากรู้อยากเห็นของโบว์ไปได้
“ที่ว่าน้องกองทัพเป็นเพื่อนสนิทเนี่ย.. สนิทแบบไหนจ๊ะน้องออม?”
“ก็เพื่อนสนิทนั่นแหละค่ะพี่โบว์ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มอหนึ่งเลยค่ะ”
ดูจากสายตาและรอยยิ้มของฝ่ายชายแล้ว ฟันธงได้คำเดียวครับว่าเป็นแฟนกัน แล้วทำไมผมจึงไม่เคยรู้ว่าหลานสาวมีแฟน ปกติออมจะเล่าให้ผมฟังทุกเรื่องนี่นา สงสัยกลับบ้านรอบหน้าผมคงต้องจับตัวออมมานั่งคุยด้วยแล้วล่ะ
“เอ๋?? แต่หน้าคุ้นๆ นะเรา”
โบว์ยังไม่ลดละความพยายามครับ มองสำรวจรุ่นน้องยิ่งกว่าเครื่องแสกนเสียอีก แล้วจู่ๆ ก็ร้อง ‘อ้อๆๆๆ’ ออกมาเสียงดัง
“รู้แล้วล่ะ.. น้องกองทัพนี่เป็นรูมเมทของอีจี เฮ้ยย อาเต็ม.. ซึ่งก็เป็นเพื่อนสนิทของหลานออม แหมๆ นี่มันโชคชะตาหรือบุพเพอาละวาดหว่า??”
ผมกับซันแอบมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าขำให้กับเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่ม
“อ้าว กองทัพเป็นรูมเมทอาเต็มเหรอ?”
“อืม”
เสียงที่ตอบไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียว แต่เป็นเสียงประสานที่เอ่ยออกมาพร้อมกันของผมกับอีกฝ่าย ทำให้เราสบตากันแว่บนึง
“ดีจังเลย ถ้าอย่างนั้นออมฝากอาเต็มดูแลกองทัพด้วยนะคะ”
ทำไมประโยคนี้ของออมถึงทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีเชือกเส้นใหญ่มามัดเท้าทั้งสองข้างไว้ยังไงก็ไม่รู้
“เว่อร์แล้วค่ะหลานออม เพื่อนหลานตัวโตกว่าอาเต็มตั้งเยอะ ต้องให้เพื่อนหลานดูแลและปกป้องอาเต็มสิจ๊ะถึงจะถูก”
“อ่อ.. นั่นสินะคะ ได้มั๊ยล่ะกองทัพ? นายต้องดูแลและปกป้องอาเต็มให้ดีที่สุดเลยนะ”
“อืม ได้สิ”
นี่ก็ตอบรับอย่างมั่นใจโดยไม่คิดจะหันมาถามผมสักนิดเลยรึไงว่ายินดีจะให้ดูแลมั๊ย? แล้วทำไมสาวๆ ถึงได้หัวเราะคิกคักชอบใจกันขนาดนั้น
“ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวพวกอามีเรียนต่ออีก”
ขอบคุณพระโพธิสัตว์ซันที่ช่วยเปลี่ยนประเด็นได้ถูกเวลาครับ
โรงอาหารตอนพักเที่ยงคนเยอะครับ ผม ซัน โบว์แยกย้ายกันไปซื้ออาหารของตัวเองแล้วค่อยกลับมานั่งโต๊ะเดียวกัน แน่นอนว่าผมเดินไปซื้อกับออม ตั้งแต่ไหนแต่ไรเวลาเดินด้วยกันออมจะติดนิสัยชอบเอามือมาคล้องแขนผม ทำให้คนทั้งโรงอาหารมองจนเหลียวหลัง ยิ่งมีผู้ชายร่างสูงแถมยังหล่อเด่นเป็นสง่าเดินเป็นบอร์ดี้การ์ดตามหลังไม่ห่างแบบนี้ผมคิดว่าถ้าหากไม่มีคนมองก็แปลกแล้วล่ะ และหลังจากที่ทุกคนเลือกซื้ออาหารกันเสร็จก็มารวมตัวนั่งทานอาหารและพูดคุยด้วยกัน
“เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ดีค่ะ แต่อาเต็มก็รู้ว่าออมไม่ชอบทำกิจกรรม”
“แต่อาก็เห็นออมทำได้ดีนี่นา”
เอ๊ะ.. เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ผมจึงนึกได้ว่าเมื่อวานตอนไปดูออมทำกิจกรรม บังเอิญสบสายตาคู่หนึ่งเข้า หรือว่าคนๆ นั้นก็คือ... กำลังจะหันไปมองผู้ต้องสงสัยแต่บทสนทนาของหลานสาวก็ต้องทำให้ผมหยุดความคิดไว้แค่นั้น
“ไม่มีใครรู้เลยนะคะว่าออมเป็นอะไรกับอาเต็ม และออมก็ไม่คิดจะบอกด้วย ถ้ามีคนถามออมจะบอกว่าอาเต็มเป็นคนที่ออมรัก อิอิ”
“นี่ถ้าไม่ใช่อาหลานกัน ดิชั้นจะอ๊วกตรงนี้แหละค่ะคุณ”
ประโยคพร้อมท่าทางโก่งคอของคุณนายโบรัมทำเอาทุกคนหัวเราะขำ แล้วหลังจากนั้นคุณเธอก็หยุดสายตาจ้องใบหน้าหล่อเข้มของรุ่นน้องด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“น้องกองทัพ”
“ครับ”
“พี่ขอสัมภาษณ์เป็นข้อมูลประกอบสักหน่อยจะได้มั๊ย?”
“ได้ครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างฉะฉานท่าทางก็มั่นใจไม่มีวี่แววประหม่า แตกต่างกับเวลาที่คุยกับผมลิบลับ
“งั้นเริ่มจากแนะนำตัวก่อนเลย”
“ผม นายกองทัพ เกียรติไพศาลกิจ อา..”
“เดี๋ยว!”
จู่ๆ โบว์ก็ร้องห้ามแล้วตีหน้าเครียด จ้องหน้าคู่สนทนาแบบเขม็ง
“กองทัพ เกียรติไพศาลกิจ?”
“ใช่ครับ”
โบว์หันไปมองหน้าซันแว่บนึงก่อนจะหันไปฉีกยิ้มให้รุ่นน้อง
“เป็นอะไรกับพี่นายพล เกียรติไพศาลกิจ?”
“พี่โบว์รู้จักพี่นายด้วยเหรอครับ? พี่นายเป็นพี่ชายของผมครับ”
โบว์พูดขึ้นเบาๆ ว่า ‘ไม่รู้จักก็บ้าแล้ว’ ถ้าอย่างนั้นผมคงบ้าแล้วล่ะครับ เพราะผมไม่รู้จักจริงๆ
“เป็นรุ่นพี่สมัยเรียนหน่ะ”
ซันเป็นคนตอบคำถามด้วยรอยยิ้มดุจเทพบุตร ก่อนจะหันมากระซิบที่หูผมเบาๆ แค่ได้ยินกันสองคนว่า ‘พี่นายพลเป็นแฟนเก่าโบว์’ อ่อ.. ตอนนี้ผมไม่บ้าแล้วครับ
“พี่นายหล่อมากๆ เลยนะคะ ออมเคยเจอสองสามครั้ง”
ท่าทางว่าหากออมยังคงพูดถึงคนที่ชื่อ ‘นายพล’ อีก โบว์คงจะหมดความอยากอาหารเป็นแน่ ผมจึงหาเรื่องเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา
“ออม”
“ว่าไงคะอาเต็ม?”
“ไปซื้อน้ำเปล่าให้พวกอาหน่อยสิ”
“ได้เลยค่ะ”
ขณะที่ออมกำลังตั้งท่าจะลุกขึ้น เพื่อนสนิทของออมก็แย่งลุกขึ้นซะก่อน
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ดีกว่าครับ”
“เอางั้นเหรอ?”
คนอาสาพยักหน้าแข็งขัน ออมจึงยิ้มหวานพร้อมขอบคุณ หลังจากนั้นพระโพธิสัตว์ซันผู้หยั่งรู้จิตใจของผองเพื่อนก็ชวนออมคุยเรื่องอื่น ไม่นานนักคนที่อาสาไปซื้อน้ำเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำครบตามจำนวนคน ทุกคนเป็นน้ำเปล่ายี่ห้อดื่มแล้วดูดียกเว้นของผมที่เป็นน้ำแร่ยี่ห้อที่ผมดื่มเป็นประจำ อืม.. ก็คงรู้มาจากออมนั่นแหละ.. มั้ง??
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
ตอนที่ 2 มาแล้วค่ะ :katai4:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณมากๆๆๆ ค่ะ รักๆๆๆ ทุกคำทุกข้อความนะคะ :กอด1:
-
พี่เต็มใจ น่ารัก อบอุ่นอ่อนโยน ใจดีจังเลย ชอบบบบ :o8:
อิจฉาน้องออม อยากมีอาแบบนี้บ้าง จะอวดไปให้ทั่วเลย
ดอกเตอร์กองทัพ พี่เต็มบรรยายความหล่อซะ เชื่อแล้วค่ะว่าติดโพลโลก แหม
แอบหลงรักพี่เต็มตั้งแต่แรกพบสบตาเหรอคะ หรือว่า รู้จักพี่เต็มมาก่อนแล้ว
เป็นเพื่อนกับน้องออมอยู่ก่อนรับน้องแล้วหรือเปล่า น่าสงสัย
ตุ๊กตาแมวจี้ ชื่อ ที ทูเดอะ จี มาจาก ทีจี ชื่อของพี่เต็มใช่ไหมล่ะ รู้นะ
แล้วที่ได้มาเป็นรูมเมทพี่เต็มนี่ บังเอิญจริง ๆ หรือเปล่าน้อ
อยากรู้ว่า กองทัพสุดหล่อ จะมีวิธีจีบพี่เต็มยังไง เพราะดูเกร็งเหลือเกิน 555
ชอบพี่ซัน เพื่อนพี่เต็มด้วย ชอบผู้ชายร่าเริง อบอุ่น จริงใจที่สุด
รอตอนต่อไปค่า ชอบเรื่องนี้น้า ละมุนละไมดีจัง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นกันค่ะ :กอด1: :L1:
-
ยังใสๆ
-
ท่าทางละมุนมากเรื่องนี้
-
:-[ :-[
-
เอ๊ะ ยังไง หรือจะเข้าทางน้องออม อืมมม มารอดูกัน :impress2:
-
ทัพต้องเข้าทางออมแน่นวลลลล
ชอบเรื่องนี้มากๆ ละมุนละไม อิอิ :impress2:
-
อ่านทีเดียว 2 ตอนรวด
และคำเดียวเลยค่ะ ชอบมากกกกก
แต่ละมุนละไมแบบนี้คุณรินแค่เอามาล่อให้เราหลงกลใช่มั๊ย :hao5:
ชอบคาแรคเตอร์ของเต็มใจ คือนึกภาพออกเลยว่าต้องเป็นผู้ชายที่หล่อและน่ารัก ดูผิวเผินจะหยิ่งๆ หน่อย :hao6:
ส่วนน้องกองทัพนี่พี่ยังเดาทางไม่ค่อยออกเลยลูก แต่จากตอน intro ก็พอรู้แล้วว่าตอนนี้น้องกองทัพกำลังแอ๊บอยู่ใช่มั๊ยลูก :laugh:
ณ จุดนี้อยากสิงร่างน้องออม :hao6:
ติดตามอยู่นะคะ
มาต่อไวๆ น๊าาาา
-
เดี๋ยวเคลียร์งานก่อน แล้วจะรีบกลับมาอ่านค่ะ :katai4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: เราชอบความละมุนนนนี้
แต่แอบกลัวใจนักเขียนจังเลย :katai1:
-
น่ารักมากกกกก มาต่อไวๆ นะคะ
ปล.ได้กลิ่นเทมป์จีด้วย ปริ่มมากค่ะ :hao6:
-
พี่เต็มบอกไม่ได้เป็นเกย์อะะะ ทำไงดีน้องทัพ มาช่วยทำให้เป็นที
อยู่ห้องเดียวกันเดี๋ยวก็ได้กันเชื่อเสะ อุ้ย!!! :mew3:
ตอนแรกก็แบบรักสดใสอ่ะนะ สักพักก็จะมีดราม่าเล็กๆ เค้ารู้นะตัว
เห็นอินโทรบอก 'ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ' นี่รู้เลย ดราม่าต้องมา!!
จะติดตามนะคะ แล้วก็ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องนี้ ฮีลเค้าได้ดีมากๆ
ปล. กอดตุ๊กตามันไม่อุ่น หันไปกอดหุ่นพี่เต็มสิทัพ ง่อววว :katai2-1:
แอบเขิน ปล. ของความคิดเห็นนี้ :-[
-
ยังไงเราไม่รู้แต่เรารู้ว่าน้องทัพกำลังแอ๊บเกร็ง :laugh:
ดูได้จากบทอินโทร พ่อคุณคนอวดเมีย :hao6:
-
มาแล้วค่ะ
ยังคงความละมุนละไม แต่ยังไงก็ขอดราม่าแบบไม่หนักหนานะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ Heart Is Full ▌█
┠ 3 ┨
แค่วันแรกผมทำเรื่องน่าอายซะแล้ว..
“เฮ้อ..”
ถอนหายใจให้กับความผิดพลาดที่น่าขายหน้าของตัวเอง เพราะนอนผิดที่จึงทำให้ไม่ค่อยหลับกว่าจะปิดตาลงได้ก็ใกล้จะเช้าทำให้เปิดเรียนวันแรกกลายเป็นตื่นสาย แถมยังทำอะไรดูเก้ๆ กังๆ เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองอีก ดูแล้วเหมือนตัวตลกฉิบหาย
วันที่ย้ายเข้ามาในหอพักผมสำรวจทั่วห้องก็พอจะเดาได้ว่ารูมเมทของผมเป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบ ในตู้เย็นขนาดเล็กมีขวดน้ำแร่แค่เพียงยี่ห้อเดียววางเรียงกันเต็มพื้นที่ บนโต๊ะก็จัดหนังสือและปากกาไว้เรียบร้อย ถ้าสังเกตดีๆ จะรู้ว่าแม้แต่ปากกาก็ยังเป็นยี่ห้อเดียวกันหมด ท่าทางเจ้าของจะเป็นคนรักเดียวใจเดียวน่าดู และผมก็ยังได้ข้อมูลจากคุณป้าดูแลหอพักอีกว่า ‘คุณเต็ม’ หล่อและน่ารักมาก ทุกครั้งที่ป้าแกเอ่ยชื่อนี้ดวงตาจะวิบวับและใบหน้าจะเบ่งบานราวกับกำลังเอ่ยถึงชายในฝัน ถูกต้องแล้วล่ะครับ ผมรู้จักชื่อของอีกฝ่ายก่อนจะได้เจอหน้าด้วยซ้ำ
ความเงียบปกคลุมทั่วห้องจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเป็นจังหวะมั่นคง แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาจากนอกระเบียงค่อยๆ ห่างหายไปจากท้องฟ้าช้าๆ ใกล้จะหนึ่งทุ่มแล้วทำไมยังไม่กลับ ว่าแต่ทำไมผมต้องกระวนกระวายแบบนี้ด้วยนะ
คนที่ผมกำลังรอคอยด้วยความว้าวุ่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนี้คือรูมเมทของผมเองครับ เขาเป็นรุ่นพี่คณะสัตวแพทย์ชั้นปีที่ 3 ผมไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าความรู้สึกบางอย่างก็อุ่นวาบขึ้นในใจ ดวงตาเรียวเล็ก จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากสีอ่อน และเรือนผมสีส้มที่ขับเน้นให้ผิวขาวเนียนดูสดใส ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายหากมองจากไกลๆ หรือมองแค่แว่บผ่านผมยังแอบคิดว่าเป็นผู้หญิง ทว่าบุคลิกท่าทางและการพูดจาไม่ได้ดูตุ้งติ้งหรือมีการแอ๊บแมนแต่อย่างใด ถ้าถามว่าหล่อมั๊ย? ตอบได้เลยว่าหล่อมาก แต่ผมกลับคิดว่าเครื่องหน้าดูรวมๆ แล้วออกจะน่ารักมากกว่าหล่อ เอาเป็นว่าเป็นคนที่มีเสน่ห์ชนิดที่ถ้าใครได้พบเจอก็ไม่อาจจะละสายตาไปได้แม้แต่วินาทีเดียว
เมื่อตอนเที่ยงออมชวนผมไปทานข้าวที่คณะแพทย์ ทำให้ผมรู้ว่าอาเต็มที่ออมพูดให้ฟังบ่อยๆ นั้นเป็นคนเดียวกับคุณเต็ม รุ่นพี่และรูมเมทของผม แม้จะเคยเห็นรูปถ่ายแฟชั่นที่ออมชอบเอามาอวดแต่บอกได้คำเดียวครับว่าให้ลุคในรูปภาพแตกต่างจากตัวตนแท้จริงอย่างสิ้นเชิง
อ่อ.. จริงๆ แล้วเหตุการณ์หนึ่งที่ยังกรุ่นอยู่ในความคิด น่าแปลกที่นึกถึงแล้วทำให้เผลอยิ้มออกมา รุ่นพี่ระบายยิ้มถามว่าชื่อเล่นของผมคืออะไร? ซึ่งเป็นจังหวะที่ผมตอบนั้นโทรศัพท์มือถือของรุ่นพี่ดังขึ้นขัดจังหวะแบบพอดิบพอดี ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ผมได้ชื่อเล่นใหม่ เจ้าตัวถามผมว่าชื่อ ‘ท็อป หรือ เทมป์?’ ทั้งๆ ที่ผมอยากจะปฏิเสธว่า ‘ผมไม่มีชื่อเล่นครับ’ แต่ด้วยผมสังเกตเห็นว่าในแววตาดื้อรั้นนิดๆ นั้นมีความกังวลแอบซ่อนอยู่ อีกฝ่ายคงจะรู้สึกผิดที่ไม่ได้ฟังในสิ่งที่ผมพูด เลยสุ่มถามกลับเพราะไม่อยากให้ผมรู้สึกแย่ที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจฟัง ‘เทมป์?’ คนตรงหน้าถามขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมวินาทีนั้นผมถึงได้รู้สึกว่าน้ำเสียงที่เอ่ยชื่อนี้ออกมาช่างอ่อนโยนและกังวานเหลือเกิน สุดท้ายแล้วผมก็เลือกที่จะไม่ปฏิเสธใดๆ
ผมหยิบตุ๊กตาแมวจี้ขึ้นมาแล้วจ้องดวงตากลมโต
“ทีทูเดอะจี มึงว่ากูเหมือนคนบ้ารึเปล่าวะ?”
เจ้าทีทูเดอะจีไม่ตอบ ก็ถ้าหากตอบผมคงเผ่นป่าราบแล้วครับ
เมื่อไม่นานมานี้เพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดได้มอบมันให้กับผม ‘ออม’ เธอเป็นหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งในตากลมโต เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นมันธยมต้นแต่ที่ทำให้สนิทกันมากยิ่งขึ้นก็เพราะว่าคุณปู่ของเธอกับคุณปู่ของผมเป็นเพื่อนรักกัน
ถ้าจะให้พูดความสัมพันธ์ระหว่างผมกับออม ความจริงแล้วก่อนหน้านี้เราเป็นแฟนกันครับ เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง คุยกันได้ทุกเรื่อง ปรึกษากันได้ทุกอย่าง และความผูกพันของเราก็ก้าวผ่านความลึกซึ้งตามธรรมชาติของชายหญิงมาได้ปีกว่า แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากผลการสอบแอดมิชชั่นออกมาออมก็บอกผมว่าเราเป็นแค่ ‘เพื่อน’ กันดีกว่า เธอให้ตุ๊กตาแมวจี้เป็นของขวัญกับผมพร้อมกับบอกว่าให้ตั้งชื่อมันว่า ‘ทีทูเดอะจี’ ซึ่งเป็นชื่อในความทรงจำของผม ตอนนั้นผมอายุแค่ 5 ขวบ จำได้ว่ามีงานอะไรสักอย่างและมีการแสดงบนเวที ผมยืนมองใครคนหนึ่งที่เหมือนแมวน้อยกำลังฮัมฮำอะไรสักอย่างอยู่บนนั้น ทุกคนในงานต่างอมยิ้มและมองไปที่เด็กคนนั้นเป็นจุดเดียว และน่าแปลกนะครับที่เสียงแง้วๆ น่ารำคาญที่ร้องว่า ‘ทีทูเดอะจี...’ นั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจจวบจนถึงตอนนี้ เล่าให้ออมฟังทีไร ออมก็ได้แต่นั่งขำทุกทีแล้วก็ชอบล้อว่าทีทูเดอะจีคือรักแรกของผม
สัญญาณปลดล็อคด้วยคีย์การ์ดดัง ‘กริ๊ก’ ทำให้หัวใจของผมเต้นระรัว ผมรีบวางตุ๊กตาลงบนเตียงแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ให้ตายเถอะใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนมีอะไรกับออมครั้งแรกซะอีก บานประตูเปิดออกอีกฝ่ายยิ้มให้ผมก่อนจะก้มลงถอดรองเท้าเก็บไว้ในตู้ข้างประตู
“ทานข้าวรึยัง?”
ร่างบางเอ่ยถามขณะที่เดินผ่านผมไปเพื่อเอากระเป๋าเป้มาวางไว้บนเก้าอี้
“ยังครับ”
มันคือคำโกหก เพราะผมทานมื้อเย็นกับออมไปแล้วเมื่อตอน 4 โมงเย็นก่อนจะกลับหอพัก ทำไมต้องโกหก ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
คนฟังเลิกคิ้วแล้วเอียงคอนิดๆ คงเป็นท่าทางที่แสดงออกเวลาใช้ความคิด ดูแล้วก็เหมือนลูกแมวดีครับ
“ด้านล่างมีร้านบะหมี่นะ หรือถ้าขี้เกียจลงไปก็หยิบกับข้าวในตู้เย็นเอาออกมาอุ่นไมโครเวฟสิ”
ผมหันไปมองตู้เย็นแว่บนึง
“คุณแม่พี่ทำเอง อร่อยนะ”
ยิ้มมารยาทอีกแล้ว หงุดหงิดชะมัด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังจะตอบรับแบบซื่อๆ ออกไป
“อ่อ ครับ”
แม้จะรู้สึกขัดใจกับสรรพนาม ‘พี่’ และ ‘นาย’ แต่ผมก็ไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีอะไรออกไป ทำเพียงเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบกล่องกับข้าวออกมาอุ่นเท่านั้น ระหว่างที่ผมเตรียมจานช้อน รุ่นพี่ก็ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาหนึ่งขวด เปิดฝาแล้วดื่มหมดไปซะครึ่ง แล้วจึงเดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าวอีกฝั่ง
“พี่กินมาแล้ว นายกินเถอะ”
อ้าว.. คิ้วของผมขมวดแทบจะทันที แต่ก็แค่แว่บเดียวและอีกฝ่ายก็คงจะไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่ยกขวดน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ช่วงจังหวะนั้นผมเผลอมองลูกกระเดือกที่กลืนของเหลวลงคออย่างลืมตัว
“กินเยอะๆ นะ”
เจ้าตัวหันมาบอกพร้อมยักคิ้ว ผมจึงลงมือกินข้าวมื้อที่ 4 ของวัน ดีนะที่อาหารอร่อยจริงตามคำที่บอกไม่งั้นผมคงไม่สามารถยัดลงท้องได้เป็นแน่
“ตรงปีกซ้ายมีเครื่องซักผ้ากับตู้น้ำหยอดเหรียญ แต่ถ้าขี้เกียจซักผ้าก็จ้างป้าสมนึกได้ แกรับซักรีดด้วย”
คนพูดลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นอีกรอบ สาบเสื้อที่พริ้วตามจังหวะการเดินทำให้เห็นแผ่นอกเรียบเนียน มันเป็นปกติที่ผู้ชายจะถอดเสื้อเดินไปมา วันแรกที่เจอกันเจ้าตัวก็ถอดเสื้อก่อนจะอาบน้ำ แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัดยังไงชอบกล
“ของในตู้เย็นกินได้หมดทุกอย่าง กินหมดพี่ก็ไม่ว่าและไม่ต้องซื้อมาเติมให้ด้วย แค่ทุกวันจันทร์กับวันพฤหัสบดีถ้านายกลับมาถึง
หอพักก่อนก็ช่วยรับน้ำกับนมเปรี้ยวที่เคาท์เตอร์ด้านล่างให้พี่ด้วย ที่ป้าสมนึกนั่นแหละ”
“ได้ครับ”
มือบางวางขวดน้ำให้ผม จากนั้นก็กลับลงไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามอีกครั้ง
“เรียนวันแรกเป็นไงบ้าง?”
“ก็โอเค ครับ”
“ตอบเหมือนออมเลย”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับรอยยิ้มเย้าแหย่
“เป็นแฟนกันเหรอ?”
หืม? ผมเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย แล้วคำถามถูกเปลี่ยน
“ไม่ใช่สิ.. เคยเป็นแฟนกันเหรอ?”
“ครับ”
ไม่มีอะไรต้องปิดบัง อีกอย่างออมกับคนตรงหน้าก็เป็นอากับหลานกัน ออมสนิทกับอาเต็มของเธอมากแค่ไหนผมรู้ดีเพราะฉะนั้นปิดยังไงก็ไม่มิดหรอกครับ
“จากแฟนแล้วมาเป็นเพื่อนสนิทเนี่ยนะ?”
“ครับ”
“แล้วตอนนี้คิดกับออมยังไง? แค่เพื่อน?”
“ครับ.. แค่เพื่อน”
ความรู้สึกปัจจุบันของเราทั้งคู่ไม่มีอะไรเกินคำว่าเพื่อนเลยสักนิดเดียว คนตั้งคำถามเงียบไปครู่ใหญ่หลังจากได้ยินคำตอบที่ชัดเจนจากผม เจ้าตัวเอียงคอและเม้มปากเล็กน้อย
“เทมป์”
“ครับ”
“ออมยังไม่เคยพาเทมป์ไปทานข้าวที่บ้านพี่ใช่มั๊ย?”
“ครับ ผมแค่เคยไปรับไปส่งออมที่หน้าบ้านเฉยๆ”
เจ้าของคำถามพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
“ไว้วันหลังไปทานข้าวที่บ้านพี่สิ”
รอยยิ้มที่เป็นไปด้วยมารยาทมาตลอดดูเบาบางลงราวกับว่าเส้นด้ายบางๆ ที่เจ้าตัวขีดแบ่งไว้ได้หย่อนลงแล้ว ผมจึงส่งยิ้มกลับพร้อมกับพยักหน้า คำตอบของผมดูจะถูกใจเจ้าตัวไม่น้อย
ร่างบางลุกขึ้น ถอดเสื้อนักศึกษาใส่ลงในตะกร้า และก่อนที่จะก้าวเข้าห้องน้ำ เหมือนว่าฝ่ายนั้นจะนึกอะไรขึ้นได้จึงหันมามองผม
“ออมทำอาหารเก่งนะ”
ขยิบตาให้ด้วย
“อ่อ...”
ทั้งที่คิดว่าคำตอบของผมก็ออกจะชัดเจน แล้วผมก็คิดว่าออมเองก็คงจะไม่ได้คิดต่างจากผม แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แต่ก็เอาเถอะ ถือว่าคุ้มทีเดียวที่ได้เห็นท่าทาง ‘น่ารัก’ ของอีกฝ่าย ผมหันไปมองเจ้าทีทูเดอะจีที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง
“สงสัยกูจะบ้าไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ”
.
.
.
.
วันนี้มีเรียนตอนสิบโมงเช้าผมจึงเดินมาเรียนเอง นักศึกษาหลายคนก็เดินบ้างปั่นจักรยานบ้าง หรือมีรถขับก็เยอะ ปกติผมเป็นคนที่มีเหงื่อเยอะเดินไม่เท่าไหร่เสื้อก็เปียกชุ่มแล้วครับ ผมแวะเข้าห้องน้ำเมื่อถึงคณะ ล้างหน้าล้างตาเรียกความสดชื่น แล้วจึงไปนั่งรับลมรอเวลาเรียนที่ม้านั่งใต้ร่มไม้
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว ‘เกียรติไพศาลกิจ’ ต้นตระกูลของผมใช้ ‘แซ่ยาง’ เป็นชาวจีนโพ้นทะเลที่โล้สำเภาเสื่อผืนหมอนใบมาตั้งรกรากในแผ่นดินสยาม จากนั้นก็ปากกัดตีนถีบค้าขายจนร่ำรวยระดับเจ้าสัว คุณปู่ทวดของผมแต่งงานกับคุณย่าทวดซึ่งเป็นชาวโปรตุเกสซึ่งแน่นอนว่าทางครอบครัวของคุณปู่ทวดไม่ยอมรับลูกสะใภ้ แต่ด้วยความรักคุณปู่ทวดจึงยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วมาสร้างครอบครัวใหม่อันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้คนทั้งประเทศได้รู้จัก ‘โฆษณา’ จากสื่อสิ่งพิมพ์เป็นครั้งแรก
คุณปู่ทวดและคุณย่าทวดมีลูกชายคนเดียวจึงตั้งชื่อตามแซ่เก่าว่า ‘ยาง’ ซึ่งเจ้าสัวยางนี่แหละครับคือคุณปู่ของผม ท่านได้รับการถ่ายทอดความรู้และต่อยอดความคิดจากคุณปู่ทวดจนเกิดเป็นบริษัทออกแบบโฆษณาและสื่อสิ่งพิมพ์บริษัทแรกของประเทศ และยังบุกเบิกฝ่าฟันจนทำให้บริษัทกลายเป็นที่ยอมรับในระดับสากลได้ภายใน 10 ปี ปัจจุบันคุณปู่อายุใกล้จะ 70 ปีนั้นได้วางมือจากงานธุรกิจมาหลายสิบปีแล้วล่ะครับ ท่านได้ส่งมอบงานต่อให้คุณพ่อของผมเป็นคนบริหารจัดการแทนทุกอย่าง ซึ่งแน่นอนว่าคุณพ่อไม่ได้ทำให้คุณปู่ผิดหวังแม้แต่น้อย บริษัทของเราสามารถไต่ขึ้นสู่อันดับหนึ่งของภูมิภาคและกำลังขยายไปไกลถึงยุโรปในอีกไม่ช้า
คุณปู่ของผมชื่อยางส่วนคุณย่าของผมชื่อจู ท่านมีคุณพ่อเป็นลูกชายแค่คนเดียวดังนั้นท่านจึงค่อนข้างจะเข้มงวดไม่เว้นแม้แต่เรื่องลูกสะใภ้ คุณแม่ของผมเป็นหญิงสาวธรรมดามาจากครอบครัวที่ยากจนเสียด้วยซ้ำ ซึ่งแน่นอนว่าคุณแม่ไม่ใช่ลูกสะใภ้ที่พ่อแม่สามีปลื้มสักเท่าไหร่ คุณย่าบอกว่าที่คุณแม่ยังเชิดหน้าชูตาเป็นคุณนายอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะเห็นแก่หลาน ซึ่งนั่นก็คือ ผมและพี่ชาย
ผมมีพี่ชาย 1 คน ชื่อ ‘พี่นาย’ หรือ ‘นายพล เกียรติไพศาลกิจ’ เรา 2 คนพี่น้องมีความสูงที่ใกล้เคียงกัน แต่ทว่าองค์ประกอบทางหน้าตาและผิวพรรณ ตลอดจนนิสัยของเราก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง พี่นายเป็นหนุ่มตี๋ผิวขาวเหลืองสไตล์เอเชีย ในขณะที่ผมได้รับตกทอดพันธุกรรมจากคุณย่าทวดมาแทบทั้งหมด จนเคยมีคนตั้งคำถามว่าเราทั้งคู่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันรึเปล่า? แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะเราสองคนพี่น้องรักกันดีครับ
“กองทัพ!”
“เหี้ย!”
กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ ออมก็โผล่มาตะโกนจากด้านหลังทำเอาผมตกใจจนสะดุ้ง
“ใจลอยไปถึงไหนจ๊ะพ่อหนุ่ม?”
ขอเลือกที่จะไม่ตอบละกันครับเพราะผมรู้ว่าออมไม่ได้ถามจริงจังอะไร ออมนั่งลงข้างๆ ผมพร้อมกับส่งน้ำเย็นๆ ให้ผมหนึ่งขวด ซึ่งแม้จะเป็นน้ำดื่มธรรมดาไม่ใช่น้ำแร่บริสุทธิ์จากธรรมชาติแต่มันก็ทำให้ผมอดจะคิดถึงใครบางคนไม่ได้
“เออ.. ศุกร์นี้ดักแด้ชวนไปดูหนังอะ”
ดักแด้คือเพื่อนสนิทของผมกับออม เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ดักแด้เป็นหนุ่มตาตี่อารมณ์ดีผู้คลั่งไคล้โดเรมอนเป็นชีวิตจิตใจและเป็นลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ตอนนี้ดักแด้ก็เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผมและออมนี่แหละครับแต่คนละคณะ รายนั้นเขาอยากเป็นวิศวกรเลยเลือกเรียนวิศวกรรมศาสตร์
“อืม ไปสิ”
ไม่ได้ดูหนังมานานแล้วเหมือนกันครับ
“แล้วนี่มีรุ่นพี่มาคุยเรื่องเดือนคณะบ้างรึเปล่า?”
“มี”
“สนใจมั๊ย?”
“ก็ต้องดูว่าดาวคณะเป็นใคร”
“ฉันไง”
หญิงสาวยืดตัวขึ้นด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจ ทำเอาผมต้องหัวเราะเบาๆ
“ก็ถ้าเพื่อนเป็นเดือน ออมคนสวยคนนี้ก็จะเป็นดาวประดับให้ โอเคปะ?”
“ฟ้าคงหม่นน่าดู”
ออมหัวเราะชอบใจเสียงดัง ท่าทางคงจะถูกใจคำตอบของผมน่าดู หลังจากหัวเราะจนพอใจ ออมก็มองหน้าผมนิ่งๆ
“ว่าแต่เป็นไรรึเปล่าเนี่ย?”
ข้อเสียของความสนิทที่เรามีให้กันก็คือเราไม่สามารถปิดบังอะไรกันได้เลย ผมมองหน้าออมนิ่งๆ ครู่หนึ่ง
“กำลังคิดว่าตัวเองเป็นเกย์รึเปล่า?”
“ไม่หรอก”
เพื่อนสาวตอบไว้โดยแทบไม่ต้องคิด ผมหรี่ตามองหน้าอีกฝ่ายอย่างจับผิด
“นายไม่ได้เป็นเกย์ แต่เป็นไบต่างหาก”
นั่นไง เดาไว้ไม่มีผิดว่าคำตอบของออมไม่เคยจะธรรมดา ผมเคาะหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว เจ้าของหน้าผากโวยวายเล็กน้อย
“ทำไม? หลงรักอาเต็มของฉันเหรอ?”
บอกแล้วไงครับว่าแม้ไม่พูดเราก็สามารถรู้ทันความคิดของกันและกันได้ และผมก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไรอีกเช่นเคย ทำเพียงแค่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างตั้งใจเพราะรู้ว่าออมต้องมีอะไรที่จะพูดต่อแน่ๆ
“กองทัพเพื่อนรักจ๋า ฟังนะ.. ถ้านายหลงรักอาเต็มจริงๆ ฉันขอบอกไว้เลยว่านอกจากนายจะมีคู่แข่งเป็นค่างป่าชะนีแล้วนายยังมีคู่แข่งเป็นผู้ชายเกือบครึ่งโลก”
“ขนาดนั้น?”
“แน่นอน.. อาเต็มสุดที่รักของฉันไม่ได้ธรรมดานะยะ”
ต่อให้ไม่ต้องบอกผมก็พอจะรู้ เพราะออมเล่าให้ฟังบ่อยๆ
“และที่สำคัญ.. อาเต็มก็ไม่ได้เป็นเกย์”
เรื่องนี้ผมเองก็พอจะดูออกอยู่บ้าง แต่ที่เพิ่งรู้ก็คือรูปจากในไอโฟนที่ออมยื่นมาให้ดู เป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดคอผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งคู่ยิ้มกว้างสดใส และผู้หญิงในรูปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ต่อให้ผมไม่ใช่แฟนคลับหรือสนใจสักเท่าไหร่แต่ก็พอจะรู้ว่าเธอคือดารานักแสดงชื่อดังจากแดนอาทิตย์อุทัย
“แฟนน้าเต็มคนปัจจุบัน คบกันมาสองสามปีแระ รู้จักกันตอนที่อีกฝ่ายมาเป็นนางแบบพรีเซ็นเตอร์ให้อาขวัญ”
อธิบายแค่คร่าวๆ จากนั้นออมก็นั่งจ้องหน้าผมอยู่พักใหญ่ แหน่ะ.. แบบนี้ต้องมีแผนการอะไรอยู่ในหัวแน่นอน
“กองทัพ”
“หืม?”
“ถ้านายทำให้แม่นี่หลุดจากอาเต็มได้ ฉันก็จะสนับสนุนนายเต็มที่”
นั่นไง เดาไว้ไม่เคยจะผิดสักนิด ผมหัวเราะเบาๆ
“นี่กะจะใช้เพื่อนเป็นเครื่องมือ?”
“ก็ไม่เชิง.. เอาเป็นว่าเราได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายละกัน”
ทำไมเพื่อนผมดูเป็นนางร้ายจังเลยแฮะ
“แต่มีข้อแม้นะ”
“ว่า?”
“ถ้านายทำอาเต็มของฉันเจ็บ นายต้องเจ็บกว่าหลายสิบเท่า”
“ไม่มีวันนั้นหรอก.. ฉันสัญญา”
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ตอบไปแบบไม่ต้องคิดสักนิดเดียว
.
.
.
.
ดูเหมือนว่าคณะสัตวแพทย์จะเรียนหนักน่าดู นับวันรูมเมทของผมก็กลับดึกขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ก็ปาเข้าไปจะ 3 ทุ่ม ว่าแต่ทำไมผมต้องนั่งรอด้วยความกังวลแบบนี้ทุกวันนะ? และทุกวันที่กลับมาอีกฝ่ายก็จะถามผมด้วยประโยคเดิมๆ
“ทานข้าวรึยัง?”
เมื่อวานกับวันก่อนผมตอบว่าทานแล้วเพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายดูเหนื่อยและเพลีย แต่วันนี้ดูจากสีหน้าแล้วผมจึงขอโกหกอีกครั้ง
“ยังครับ”
เจ้าตัวเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“บะหมี่ใต้หอมั๊ย?”
“ก็ดี ครับ”
เป็นความคิดที่ดีเลย ซึ่งแม้จะเป็นเวลา 3 ทุ่มแต่ร้านบะหมี่ใต้หอพักก็ยังมีลูกค้าเต็มเกือบทุกโต๊ะ เราเลือกนั่งโต๊ะที่ว่างซึ่งอยู่ริมสุด ผมรู้ได้เลยว่าทุกสายตากำลังจับจ้องอยู่ที่เราสองคน ผมหยิบกระดาษมาเขียนเมนูก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย
“ไม่สั่งเหรอครับ?”
“พี่กินมาเรียบร้อยแล้ว นายกินเถอะ”
ได้แต่ร้อง ‘อ่อ’ อยู่ในใจ จากนั้นก็เดินไปส่งแผ่นกระดาษให้พ่อค้า แล้วเดินกลับมาผมก็นั่งมองคนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้ายิ้มกับหน้าจอไอโฟน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลังคุยไลน์อยู่กับใคร
“มากินบะหมี่เป็นเพื่อนผมเพราะออมบอกให้ดูแลผมรึเปล่าครับ?”
คนถูกถามละใบหน้าจากหน้าจอ เลิกคิ้วมองหน้าผมครู่หนึ่ง
“ไม่ต้องคิดมากหรอก อายินดี”
สรรพนามจาก ‘พี่’ เปลี่ยนเป็น ‘อา’ ในทันที และผมก็ไม่บ้าพอที่จะยินดีรับความปรารถนาดีนี้ได้ ผมจึงเลือกที่จะเงียบ สงบสติอารมณ์ด้วยการฟังสรรพเสียงรอบตัวจึงได้รู้ว่า ‘อาเต็ม’ ของออมไม่ธรรมดาจริงๆ เพราะเท่าที่ฟังบทสนทนาของทุกโต๊ะจะมุ่งประเด็นมาที่เจ้าตัว ‘โคตรน่ารักอะ’ ‘อย่างเท่ห์’ ‘แม่ง อยากเป็นโทรศัพท์ในมือฉิบหาย’ และอีกสารพัด จนผมรู้ตัววันนี้แหละว่าความหล่อของผมที่มีมาทั้งชีวิตช่างไร้ค่าเสียจริง
“เออ เทมป์”
จู่ๆ คนตรงหน้าก็เอ่ยชื่อที่ผมชอบที่สุด
“ขอไอโฟนหน่อย ปลดพาสให้ด้วย”
มือบางยื่นมาตรงหน้า ผมส่งไอโฟนของตัวเองให้โดยไม่ปลดพาส รอจนดวงตาคู่เรียวจ้องมองหน้าพร้อมกับเลิกคิ้วถามว่า ‘พาสล่ะ?’
“ศูนย์สี่หนึ่งหนึ่ง วันและเดือนเกิดผม”
คนฟังยิ้มเบะเหมือนจะหมั่นไส้เล็กน้อยก่อนจะจิ้มหมายเลขตามที่ผมบอก
“พี่มีเรียนเต็มวันแทบทุกวัน แล้วกิจกรรมก็เยอะด้วย ต่อไปพี่อาจจะไม่ได้กลับหอบ่อย พี่จะเมมเบอร์กับแอดไลน์ไว้ให้นะ ถ้ามีธุระด่วนอะไรก็โทรหรือไลน์หาพี่ได้นะ”
“ถ้าไม่มีธุระก็โทรไม่ได้เหรอครับ?”
“หืม?”
หลังเสียงครางหืม ก็ตามด้วยเสียงหัวเราะ ‘หึ’ พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ได้สิ”
“แล้วไม่เรียก ‘พี่’ ด้วยได้มั๊ยล่ะ?”
“ทำไม? ขอเหตุผล”
“แค่ไม่อยากเรียก”
“ดูไม่น่านับถือขนาดนั้นเลย?”
“อยากเป็น.. ‘เพื่อน’ กันมากกว่า”
ดวงตาคู่เรียวหรี่ลงเล็กน้อยราวกับกำลังอ่านใจและค้นหาความหมายของคำว่า ‘เพื่อน’ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร เปิดเผยขนาดนี้แน่นอนว่าคนฉลาดอย่างคนตรงหน้าเข้าใจได้โดยไม่ต้องอธิบาย ผ่านไปครู่ใหญ่ใบหน้าเนียนใสที่ก็ยกยิ้มมุมปาก ให้ความรู้สึกเป็นแบดบอยเสียจนเสียงเจ๊าะแจ๊ะรอบข้างเงียบสนิท ราวกับว่า ณ ตรงนี้มีผมกับคนตรงหน้าแค่สองคน
“นี่.. ฉันไม่ได้เป็นเกย์นะ”
น้ำเสียงแข็งกระด้างกว่าที่เคยเป็น แต่กลับทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าทุกครั้ง โลกทั้งใบของผมในตอนนี้มีแค่คนตรงหน้า แม้แต่เสียงสำลักน้ำหรือเสียงกรี๊ดกร๊าดของคนรอบกายก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของผมไปได้แม้แต่นิดเดียว
“แต่ผมเป็น”
ยักคิ้วให้ด้วยครับ
.
.
.
.
.
.
TBC.. : 222222:
ท่าทางคนอ่านจะเบื่อนิยายเรื่องนี้กัน
แต่ไม่เป็นไรค่ะ รินจะลงต่อไปจนกว่าจะเหลือคนอ่านแค่คนเดียวแล้วค่อยหยุดค่ะ o7
และก็ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1: :L1:
-
ทำไมออมอยากให้อาเต็มเลิกกับแฟนคนปัจจุบันนะ (น่าจะมีในตอนก่อนแต่จำไม่ได้)
กองทัพ... นายต้องรบกับคนนับแสนเลยหรือเปล่านี่ ฮา
-
:mew3: โอ๋ๆๆๆๆ อย่าพึ่งน้อยใจค่ะ... แอบบมาอ่านแต่ไม่ได้comment เพราะลืมค่าาาาา...sorry :hao4: ยังตามเหมือนเดิมค่ะ...... :mew1: สู้ๆๆๆค่ะ จะรออ่านเสมอนะค่ะ... o13
-
งานยาก
-
โถ่ๆๆ อย่าเพิ่งน้อยใจค่า เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบมากเลยค่ะ
อย่าหยุดลงนะคะ ลงจนจบนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
อาเต็มน่ารักจริงๆ อยากได้ไว้เอง 55555
-
:hao6: :hao6: :hao6: สนุกจัง กองทัพเห็นเงียบๆแบบนี้ ออกตัวแร๊งมากอิอิ
-
อ่านของกองทัพคนอวดเมียแล้วแบบบ เฮ้ยยย แบบนี้ มันต้องแบบนี้สิ คนจริงนายกองทัพ สู้ๆ เขานะเว้ยยยย :laugh:
ตามอ่านอยู่ค่ะ อย่าน้อยใจน๊าาา นิยายคุณรินสนุกมากๆ ค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
กองทัพ นายพร้อมออกรบแล้วใช่มั๊ย ข้าศึกเยอะแบบนี้นายอย่าแพ้นะ ทางนี้เอาใจช่วยให้นายรุกอย่างหนัก :hao6:
-
กรี๊ด :ling1: 555555 รุกใหญ่เลยนะนาย555555
-
อ๊ายยยยยย ประกาศตัวขอเริ่มรบขนาดนี้ ออกตัวแรงมาก ว่าแต่อาเต็มจะใจอ่อนมั้ยน้าาา ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คนอวดเมียมาแล้วโว้ยยยยย กองทัพสายรุกตัวจริงคนจริง :laugh:
ติดตามอยู่ตลอดนะคะ ชอบมากๆๆๆๆ เป็นกำลังใจให้น๊าาา :กอด1:
-
:mew1:
-
เอาใจพี่ไปเลยจ้าน้องกองทัพสายรุกบุกหนัก :laugh:
รักนักเขียนน๊า :กอด1:
-
แบบนี้แหละพระเอกในดวงใจของเรา กองทัพนักรบสายรุก! :laugh:
-
:hao6: :hao6: ชอบเลยค่ะ
-
แวะมาให้กำลังใจค่ะ รอติดตามอยู่นะคะ :กอด1:
-
มันดีงามจ้าาาาาารีบมาต่อจ้าาา
-
:pig4:
-
ไม่ค่อยได้คอมเม้นท์ แต่กดบวกเป็ดให้ตลอดนะ :yeb:
-
น่ารักดีค่ะ กองทัพมีความมั่นหนักมาก
เต็มใจน่ารักดี แล้วชอบทำมึน พูดไปโน่น แบบไม่รอคำตอบด้วยนะ 5555
กองทัพทำไมเขินอาย ชอบเต็มใจตั้งแต่แรกเลยหรอ
กองทัพ ออม ก็อยู่กันง่ายดีเนาะ แลดูเข้าใจกัน แล้วยังทำใจได้อีก สมควรแล้วที่เต็มใจจะถาม
-
ตอนแรกก็ลุ้นๆอยู่นะไม่อยากให้ออมกับเทมป์เป็นแฟนกันเลย
ค่อยโล่งอกหน่อยที่ 'เคย' เป็นแฟนกันเฉยๆ
แต่แอบเกลียดนังเทมป์ที่บอกว่าใจเต้นแรงกว่า 'ตอนมีอะไรกับออมครั้งแรก'
โอ้ยยยย! นี่ถ้าได้ข่มขืนคุณเต็มนะคะติดใจแน่นอน คึคึ
แต่เซ็งๆที่เต็มมีแฟนแล้วนี่ดิ นางแบบด้วย อืมมมมมมม
ร่วมมือกับออมทำให้เลิกกันไวไวไปเลยนะจ้ะ ตอน4เลยยิ่งดี
เรื่องแฟนเต็มนี่อ่านไปมองบนไป ไม่ชอบหน้า 55
เทมป์คลั่งคุณเต็มแบบอาการหนักสุดๆ
ขนาดประกาศตัวว่าเป็นเกย์กลางร้านบะหมี่ก็โนสนคนอื่นๆ
ได้เม้ามอยกันทั่วมหาลัยแน่นวล
เทมป์ออกตัวแรงขนาดนี้ คุณเต็มว่าไงอ่าคะ สนใจเปล่าาา
รีบมาต่อไวไวนะคะตัว รออ่านอยู่ตลอดน้า (ถึงจะมาอ่านช้าไปบ้าง)
กำลังใจอยู่ทางนี้ มีให้ตลอดนะครับโผม จุ้บๆ
ปล. ฮือออ สงสารแดได้ป่ะ โดนเปลี่ยนชื่อเป็นดักแด้ซะงั้นอะ โคตรไม่ยุติธรรม 55555
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 4 ┨
ไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อนในชีวิต..
ย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนที่ร้านบะหมี่ หลังจากที่อีกฝ่ายตอบมาหน้าตาเฉยว่าตัวเองเป็นเกย์ ผมก็โกรธจนควันออกหูและอยากจะลุกขึ้นตั๊นหน้าหล่อๆ นั่นไปสักหมัดสองหมัด แต่ก็ได้แค่ความคิดครับ เพราะคนฉลาดเขาไม่ใช้อารมณ์และกำลัง
ผมไม่เคยดูถูกหรือเหยียดเพศที่สามหรือรักร่วมเพศแต่อย่างใด และผมก็รู้ว่ามีผู้ชายมากมายที่คิดกับผมไปในทางชู้สาวแต่คนพวกนั้นก็ได้แต่คิดและจินตนาการอยู่ฝ่ายเดียว ไม่เคยมีใครกล้าพูดตรงๆ แบบนี้มาก่อน ที่ผมโกรธไม่ใช่เพราะถูกมองว่าเป็นเกย์ แต่โกรธที่ผมอายุมากกว่าถึง 2 ปี แถมยังมีสถานะเป็น ‘อา’ ของอดีตแฟนของตัวเอง ซึ่งผมก็มั่นใจว่าทั้งคู่ยังมีเยื่อใยให้กันอยู่ แล้วมันบ้าอะไรที่เด็กเมื่อวานซืนคนนั้นถึงได้มาพูดจาแบบนี้กับผม และนับว่าโชคดีแค่ไหนที่พระโพธิสัตว์ซันเข้ามาได้จังหวะพอดิบพอดีเสียก่อน เรื่องมันเลยจบแบบไม่ต้องมีใครเสียเลือดเสียเนื้อ และจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว อีกฝ่ายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นต่อในอกยังมีอารมณ์คุกรุ่นอยู่ในใจสักแค่ไหนผมเองก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน
ใกล้จะเที่ยงคืน ผมยังคงนั่งทบทวนเลคเชอร์ที่เรียนมาทั้งหมดของวันนี้ ในแต่ละวิชาผมจะมีสมุดเลคเชอร์ 2 เล่ม โดยเล่มแรกจะใช้เลคเชอร์ตามคำบรรยายในวิชาเรียน ส่วนอีกเล่มคือการถอดรหัสสิ่งสำคัญนำมาเรียบเรียงใหม่ให้เป็นระเบียบมากขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการทบทวนและจดจำ
“อ้าว หมึกหมดซะงั้น”
กำลังเขียนเพลินเลยครับแต่จู่ๆ น้ำหมึกปากกาคู่ใจก็ดันหมด แถมไม่มีสำรองเสียด้วย ผมเป็นคนติดปากกาลูกลื่นยี่ห้อที่นำเข้าจากเยอรมนี ใช้มาตั้งแต่เด็กเพราะมันเขียนลื่นมือดี ตัวด้ามก็ออกแบบมาให้พอเหมาะพอเจาะกับการจับอย่างถูกต้อง ต่อให้มีปากกาอื่นวางอยู่ตรงหน้าผมก็ไม่อยากจะหยิบมาใช้งานสักเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรครับ ปากกาหมึกน้ำเงินหมดก็ยังมีสีดำ สีแดง สีม่วง สีเขียว และส้ม ไหนๆ อีกนิดเดียวก็ใกล้จะเสร็จแล้วก็ใช้แทนไปก่อนละกัน ส่วนพรุ่งนี้เป็นภาคปฏิบัติหากต้องการจะเลคเชอร์ก็ใช้ดินสอจดไปก่อนแล้วกันตอนเย็นก่อนกลับบ้านค่อยไปซื้อมาเก็บไว้สักโหล
เมื่อทบทวนเสร็จผมก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจคลายกล้ามเนื้อพร้อมกับเหลือบไปมองแผ่นหลังกว้างของรุ่นน้อง เจ้าตัวกำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่าง ผมจึงลองแอบมองนิดนึงแล้วก็ได้รู้ว่าที่แท้ก็กำลังทบทวนวิชาพื้นฐานเกี่ยวกับทฤษฎีศิลปะ ปี 1 ก็เป็นเหมือนกันทุกคณะและทุกภาควิชานั่นคือต้องเริ่มจากพื้นฐานก่อน แล้วปี 2 จึงค่อยแยกสาขาไปตามความถนัด เท่าที่ออมเคยบอกไว้เมื่อขึ้นปีสองเจ้าตัวตั้งใจจะเรียนสาขากราฟฟิคดีไซด์เพราะต้องการจะช่วยงานครอบครัว คิดๆ ดูแล้วเด็กคนนี้ก็มีความคิดความอ่านที่ดีและก็ขยันใช้ได้ เพราะตั้งแต่อยู่กันมาจะครบ 1 อาทิตย์ ก็คงจะมีแค่วันแรกเท่านั้นที่ดูเป็นคุณชายเสเพล
ผมเดินเข้าไปในครัวชงช็อคโกแลตร้อน 1 แก้วแล้วเดินมาวางบนโต๊ะให้รุ่นน้อง จริงอยู่ว่าเราอาจจะต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน อีกอย่างวันนี้ผมกลับก่อนเวลาหอพักปิดแค่ไม่กี่นาทีแล้วพอเปิดตู้เย็นก็เจอน้ำแร่และนมเปรี้ยววางไว้ให้เรียบร้อย นั่นแสดงว่าอีกฝ่ายยังจำได้ว่าผมเคยขอให้ช่วยเรื่องอะไรไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเหตุผลที่สำคัญที่สุดก็คือจะให้ออมรู้ไม่ได้ว่าเราทะเลาะกัน ถ้าออมรู้คงจะผิดหวังในตัวของผมน่าดู
“ชงมาให้ผมเหรอ?”
ใบหน้าคมดูจะเหวอเล็กน้อย แต่แค่แว่บเดียวก็เปลี่ยนเป็นความดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ ผมไม่ได้ตอบคำถาม ทำเพียงหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วก็กลับออกมานอน
“ขอบคุณนะครับ”
อืม.. ผมตอบรับคำขอบคุณในใจ
ตั้งแต่เดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมาล้มตัวนอนบนเตียงตลอดจนดึงผ้าห่มขึ้นคลุม ผมรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องผมอยู่ทุกอิริยาบถ แต่ผมก็ยังทำเฉย นอนตะแคงหันหลังให้อีกฝ่ายแล้วปิดเปลือกตาลง
“ผมชอบแมว”
ผ่านไปหลายนาที จู่ๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น แม้จะหลับตาแต่คิ้วของผมก็ยังขมวดเล็กน้อยพร้อมกับตั้งคำถามในใจว่า ‘ใครถาม?’
“ก็แค่อยากจะบอก”
อ่าว.. นี่อีกฝ่ายฝึกวิชาอ่านจิตคนมารึไง?
“ผมชอบแมว... และก็ชอบคุณด้วย”
อืม.. ตอบรับอยู่ในใจครับ มีคนพูดว่า ‘ชอบ’ ผมปีๆ นึงหลายพันคน เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย และอย่างน้อยมีคนชอบก็ดีกว่ามีคนเกลียดนะครับ
รอบนี้เงียบไปนาน คงจะกลับไปตั้งใจกับหนังสือหนังหาแล้วสิท่า ว่าแต่ทำไมผมถึงยังไม่นอน นี่ผมมัวแต่รออะไรอยู่กันนะ? ชักสับสนในตัวเองแล้วสิ ผมพยายามสะบัดความคิดในหัวทิ้งทั้งหมดแล้วปล่อยใจให้ว่าง แค่ไม่นานความง่วงก็เข้ามาทักทาย
“เต็มใจ”
หืม? เสียงทุ้มของใครบางคนเรียกชื่อผม
“ผมชอบชื่อ ‘เทมป์’ นะ”
อืม ก็แล้วทำไมล่ะ? แม้เปลือกตาจะหนักสักแค่ไหนแต่ผมก็ยังพยายามจะโต้ตอบกับอีกฝ่ายในใจ
“และผมก็อยากจะเรียกคุณว่า ‘เต็ม’ ด้วย”
แล้วผมเคยห้ามไม่ให้เรียกผมด้วยชื่อเหรอ? เท่าที่จำได้ก็ไม่เคยห้ามสักหน่อยนะ
“ฝันดีนะเต็ม”
ราวกับว่าคำกระซิบนั้นดังอยู่ข้างหู ‘อืม.. ฝันดี’ ผมทิ้งท้ายไว้ในห้วงของสุดท้ายของความคิด แล้วหลังจากนั้นผมก็หลับลึกยาวจนถึงเช้าเลยครับ
.
.
.
.
เมื่อคืนได้หลับเต็มอิ่ม ตื่นมาตอนเช้ารูมเมทของผมก็ไม่อยู่แล้วครับ ไม่รู้หายไปตอนไหน และก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องไปสนใจด้วยนะ
“อีจี!”
คนที่เรียกผมแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละครับเพราะฉะนั้นไม่ต้องขานรับและหันไปมองหรอก กับผมโบว์เรียกอีจีๆๆ แต่พอกับซัน เรียก เสี่ยซัน เฮียซัน ฟังแล้ว 2 มาตรฐานอย่างเห็นได้ชัด โบว์ให้เหตุผลว่าซันเป็นผู้ชายแสนดี แค่ยิ้มก็ไม่กล้าพูดคำหยาบใส่แล้ว ถ้าอย่างนั้นแบบผมเนี่ยเรียกว่าผู้ชายเลวสินะ? อืม..
“อีจี! คุณมึงฟังที่ฉันเพิ่งพล่ามจบไปมั๊ย?”
ส่ายหน้าตอบ เอาจริงๆ เมื่อกี้ผมมัวแต่คิดถึงหัวข้องานที่อาจารย์สั่งเลยไม่ทันได้ฟังว่าโบว์พูดว่าอะไร ผมมองหน้าโบว์แบบงงๆ ทำให้คนถามโยนฆ้อนใส่มาวงใหญ่
“อีเพื่อนเลว”
นั่นไง ผมเลวจริงๆ ด้วย ว่าแต่ทำไมผมถึงขำแทนที่จะโกรธก็ไม่รู้
“โบว์ถามว่าต้นเดือนหน้าจะไปออกค่ายอาสาฉีดวัคซีนมั๊ย?”
ซันช่วยพูดแทนเพื่อนสาวพร้อมกับยิ้มขำจนดวงตาคู่รีหยักโค้ง
“ไปสิ”
ตอบโดยไม่ลังเล
“แล้ววันนี้กลับบ้านรึเปล่า?”
“อืม”
เพื่อนสาวอารมณ์ดีขึ้นแล้วครับ ไม่ได้โกรธจริงจังอะไร
“เออ ว่าแต่น้องกองทัพของฉันเป็นยังไงบ้าง แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะเรื่องแอบไปกินบะหมี่รอบดึกกันหน่ะ”
“ก็ถ้าเพื่อนโบรัมไม่รู้นี่สิแปลก”
ผมกับซันหัวเราะออกมา ทำเอาเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มค้อนปะหลับปะเหลือก
“เออ ฉันชอบกินเผือกเรื่องพวกแก มีปัญหาปะ?”
“ก็ถ้าเป็นคนอื่นหน่ะมีปัญหาไปนานแล้ว”
พูดแบบนี้โบว์ก็ยิ้มออก ที่จริงผมกับซันไม่ได้รำคาญอะไรหรอกครับ โบว์เป็นเพื่อนที่ดีถึงดีมากแถมยังคอยแก้ข่าวแง่ลบให้พวกผมเสมอ แม้เธอจะชอบจิ้นผมคู่กับซันหรือตอนนี้จะเปลี่ยนมาเป็นผมคู่กับเทมป์แต่ผมก็โอเคนะเพราะความไวต่อข่าวของโบว์ทำให้ผมได้รู้ว่าคนรอบข้างกำลังคิดกันยังไง อีกอย่างมันก็เป็นความสุขเล็กๆ ของเพื่อนเท่านั้นซึ่งผมและซันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร
“น้องเขาบอกชอบแกเหรออีจี?”
“อืม”
“แล้วแกตอบว่าไง?”
“ไม่ทันได้ตอบหรอก”
ตอบเสร็จซันก็หัวเราะขึ้นเบาๆ แล้วโบว์ก็ตบโต๊ะดังฉาด
“ไม่ทันตอบเพราะเสี่ยซันของฉันเข้ามาพอดี แต่บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เสี่ยซันไม่ผิดเพราะเสี่ยซันของฉันดีงามดั่งเป็นพระโพธิสัตว์”
รอบนี้หัวเราะครืนกันทั้งโต๊ะ ซันเอาสมุดเลคเชอร์เคาะหัวโบว์ไปหนึ่งที แต่โบว์มันไม่สะดุ้งสะเทือนหรอกครับ แล้วหัวข้อสนทนาเรื่องนี้ก็จบลงแค่นั้น เรานั่งคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะถึงเวลาเรียน ซึ่งวันนี้เป็นวิชาภาคปฏิบัติ อ่อ สัตวแพทย์ก็มีอาจารย์ใหญ่นะครับ ซึ่งอาจารย์ใหญ่ของเราก็คือสุนัขที่ได้รับบริจาคมาจากเจ้าของสัตว์ ส่วนการให้ยากระตุ้นหรือสัตว์ทดลองก็จะเป็นสัตว์จำพวก กระต่าย หนู บางครั้งก็ในไก่ และปลา แต่ถ้าหากมีการฆ่าสัตว์เพื่อนำมาศึกษาจะต้องทำให้สัตว์เหล่านั้นเสียชีวิตโดยปราศจากความทรมานตามหลักสากล
ถึงเวลาเรียน อาจารย์เดินเข้าห้องเรียนตรงเวลาเป๊ะ แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนดวงตาใต้กรอบแว่นของบุคคลที่อยู่หน้าห้องกำลังมองลอดแว่นมองมาที่ผม คงไม่ใช่แต่ผมหรอกครับที่รู้สึกเพื่อนทั้งห้องต่างมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว อาจารย์ท่านนี้ขึ้นชื่อเรื่องเข้มงวดที่สุดของคณะ แต่ผมเองก็เรียนดีและประพฤติดีมาตลอด ยกเว้นแค่สีของเส้นผมเท่านั้นแหละที่ออกจะจัดจ้านเกินไปแต่เรื่องนี้มันคงไม่ใช่ประเด็นเพราะผมก็ทำผมสีนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่นา
“นักศึกษาเต็มใจ”
“ครับ”
ท่านไม่พูดอะไรต่อ แต่เคาะลงบนโต๊ะ 2-3 ครั้ง ผมจึงมองไปที่โต๊ะแล้วก็ได้แต่เลิกคิ้วพร้อมร้อง ‘หืม’ ในใจ ก่อนจะเดินออกไปแล้วหยิบของที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นกลับมาโดยไม่ลืมที่จะขอบคุณอาจารย์ ผมเดินเอาของไปเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ก่อนจะกลับมายืนที่เดิมพร้อมที่จะเรียน
ช่วงเวลาเรียนผ่านไปตั้งแต่เช้ายันเย็น ตอนอยู่ในห้องแลปก็เพลินและสนุกดีครับ แต่หลังจากออกมาเจอท้องฟ้าหม่นแสงพระอาทิตย์เท่านั้นแหละถึงเพิ่งได้รู้สึกเหนื่อย ถ้าอยากรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหนก็ดูได้จากการที่โบว์ไม่ถามเรื่องของปริศนาในกระเป๋าเป้ของผมเลยสักคำ เราเรียนกันจนไม่รู้ว่าตะวันจะลับฟ้าขนาดนี้จนเริ่มจะเคยชิน และเพราะต่างคนต่างก็เพลียจึงแยกย้ายกันกลับซึ่งวันนี้ผมจะกลับบ้าน แต่เพราะว่าเป็นเย็นวันศุกร์ที่รถติดหนักมากผมจึงนัดน้าปองให้มารับที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิตตอน 2 ทุ่มครึ่งแทน ระหว่างนั้นก็เดินเล่นในห้างสรรพสินค้าฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ เพราะยังไงก็ต้องรอหลานสาวดูหนังกับเพื่อนให้เสร็จก่อนอยู่ดี
เดินเข้าร้านหนังสือเป็นอันดับแรก ซึ่งทุกครั้งผมมักจะใช้เวลานานพอดูกับการเลือกหนังสือเกี่ยวกับสัตว์โลก ปกติหนังสือที่ใช้เรียนก็จะเป็นภาษาอังกฤษแทบทั้งหมด อาจารย์เองก็มักจะสอนเป็นภาษาอังกฤษ บอกไว้เลยครับว่าใครคิดจะเรียนคณะเดียวกับผมต้องมีความรู้ทางด้านภาษาที่ดีพอสมควรไม่งั้นไม่รอดแน่นอน และขณะที่กำลังเลือกหนังสืออยู่นั้น ผมก็สะดุ้งจนตัวโยนเมื่อจู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้ใส่หน้ากากแมวมาจะเอ๋ตรงหน้า
“เหี้ย!”
เกือบได้เอาสันหนังสือฟาดกลางหน้าผากแล้วครับ ดีนะที่ฝ่ายนั้นดึงหน้ากากออกก่อน
“เหี้ยที่ไหน นี่แมวต่างหาก”
คนพูดโชว์หน้ากากให้ผมดูชัดๆ พร้อมกับหัวเราะร่วน อยากจะอ้าปากด่านะครับแต่เสียงหัวเราะทุ้มต่ำก็ทำให้ผมนึกคำด่าไม่ออกไปซะเฉยๆ
“ไม่ไปดูหนังกับออมรึไง?”
“ออมดูกับดักแด้ เพื่อนกลุ่มเดียวกัน”
น่าแปลกนะครับที่ผมเคยได้ยินออมพูดถึงเพื่อนที่ชื่อดักแด้ แต่ไม่เคยได้ยินชื่อเทมป์หรือกองทัพสักครั้ง และพอได้ยืนใกล้กันแบบนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเตี้ยเอามากๆ ผมเลือกที่จะหยุดสนใจอีกฝ่ายแล้วเปิดดูเนื้อหาในหนังสือต่อ เราทั้งคู่เงียบกันไปนานพอดู จนกระทั่งเจ้าของเสียงทุ้มเป็นคนทำลายบรรยากาศอันสงบสุขนั้น
“รู้มั๊ยครับว่าแมวเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์มาก”
สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เนื้อหาในหนังสือก็จริง แต่ก็อดที่จะเลิกคิ้วกับประโยคที่เพิ่งจบไปไม่ได้ไม่ใช่เพราะผมไม่รู้ว่าแมวเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์หรอกนะครับ แต่เพราะไม่คิดว่าผู้ชายตัวโตๆ จะชอบแมวขนาดนี้ต่างหาก
“ย้อนกลับไปเมื่อห้าร้อยยี่สิบห้าปีก่อนคริสกาล ก่อนการสู้รบที่เมืองพลูเซียม ซึ่งเป็นเมืองสำคัญของอียิปต์ในสมัยนั้น กษัตรย์แห่งเปอร์เซียได้สั่งให้วาดรูปแมวลงบนโล่ของทหารและให้มีการแห่แมวนำหน้าทัพ ซึ่งเมื่อชาวอียิปต์ที่ยกย่งแมวเหนือสิ่งอื่นใดได้เห็นก็ไม่กล้าสู้ด้วยเพราะกลัวจะทำให้เทพเจ้าโกรธ สุดท้ายจึงต้องยอมแพ้ถอยทัพกลับไป”
หนังสือในมือของผมถูกปิดลงแล้ววางมันกลับในชั้นที่เดิมพร้อมกับตวัดหางตามองคนข้างๆ เล็กน้อย เรื่องที่เพิ่งจบไปเป็นเรื่องจริงครับ และมันก็ถูกจัดไว้ในความน่าอัศจรรย์ของแมวจริงๆ ซึ่งเรื่องพวกนี้ต่อให้คนที่ไม่เรียนสัตว์แพทย์แต่รักแมวก็รู้ได้ ผมหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรงๆ พร้อมกับถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วพูดขึ้นบ้าง
“การเลี้ยงแมวทำให้คนเลี้ยงมีความสุขมากขึ้นเพราะแมวช่วยกระตุ้นการผลิตสารออกซิโทซินหรือโฮโมนแห่งความรัก ดังนั้นคนที่เลี้ยงแมวก็เหมือนเป็นการสร้างความสุขให้ตัวเอง”
ความอัศจรรย์ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘แมว’ มีเยอะครับ ถ้าใครอยากรู้มากกว่านี้ลองไปหาในอากู๋ดูก็ได้ แต่ท่าทางผมจะพลาดไปแล้วครับที่ดันยกความอัศจรรย์ข้อนี้ขึ้นมา ดูได้จากดวงตาคู่คมที่หรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์
“อา.. ถ้าอย่างนั้นก็แย่แล้วล่ะสิ”
ขอเวลาแกล้งทำเป็นหูดับไม่ได้ยินอะไรสัก 5 วินาทีนะครับ
“โฮโมนแห่งความรักของผมฟุ้งเต็มไปหมดเลย”
พูดจบก็ยังจะส่งวิ๊งให้อีก เชื่อเขาเลยครับ เราต่างก็เพศเดียวกันแต่ยังทำได้หน้าตาเฉยไม่มีกระดากอายเลยสักนิด
“นี่กะจะจีบ?”
ถามออกไปตรงๆ แบบไม่ต้องอ้อมโลกหรือชักแม่น้ำทั้งห้า
“จริงจังมาก”
“คิดว่าง่าย?”
“รู้ไงว่าไม่ง่าย แต่ต้องได้แน่นอน”
ไม่ต้องทำมาเป็นมายักคิ้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในที่สาธารณะผมคงได้ประเคนหมัดให้สักรอบ แต่เพราะทำแบบใจคิดไม่ได้ผมจึงได้แต่สงบสติอารมณ์แล้วพูดกับคนตรงหน้าแบบจริงจัง
“ฉันมีแฟนแล้ว”
“รู้ครับ สวยและน่ารักมากด้วย”
นับว่าหาข้อมูลมาดี แต่ทำไมถึงได้ดูไม่แคร์เลยสักนิด
“ออมรู้เรื่องนี้มั๊ย?”
“เราไม่เคยมีอะไรปิดบังกัน”
คำตอบนี่แหละที่ควรจะแคร์ เพราะออมเป็นหลานสาวของผมแล้วคนตรงหน้าก็เป็นอดีตแฟนที่ปัจจุบันก็ยังมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน เมื่อคิดถึงตรงนี้ผมก็เพิ่งนึกได้ว่าเหตุผลที่ทั้งคู่เลิกกันอาจจะเพราะออมจับได้ว่าหมอนี่เป็นเกย์ ดูจากความหน้าด้านและช่ำชองท่าทางจะไม่เบาเลยทีเดียว
“มีแฟนผู้ชายมาแล้วกี่คน?”
“เพิ่งจีบคนแรกในชีวิตเลยนี่แหละ”
คิ้วเข้มยักขึ้นบอกให้รู้ว่าผมนี่แหละคือคนแรก ตอแหลมั๊ยละครับ?
“คิดว่าจะเชื่อ?”
“ผมไม่เคยโกหก และก็ไม่เคยบังคับให้ใครมาเชื่อผม”
ดูจากนัยน์ตาคู่คมแล้วไม่มีพิรุธใดๆ ทั้งสิ้น เอาเป็นว่าผมจะลองเชื่อดูละกัน
“รู้ตัวว่าเป็นเกย์มานานรึยัง?”
“วันนี้วันที่หก”
“หืม?”
วันที่ 6 .. คิ้วของผมขมวดทันที อย่าบอกนะว่าเจอผมปุ๊ปก็เป็นเกย์ปั๊ป ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็บ้าไปแล้ว
“เป็นผู้ชายดีๆ ไม่ชอบรึไง? มีแฟนสวยๆ มีลูกมีหลาน มีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม”
“แล้วตอนนี้ผมไม่ใช่ผู้ชายรึไง?”
“ก็ใช่ แต่...”
จู่ๆ ทำไมผมถึงพูดไม่ออกขึ้นมาเสียล่ะ คำพูดติดอยู่ที่ลำคอเฉยเลย ดวงตาคู่คมจ้องมองผมเพื่อรอฟังคำตอบอยู่อย่างนั้น จนแล้วจนรอดผมก็ตัดบทด้วยการหยิบหนังสือที่จะซื้อมาหนึ่งเล่มแล้วหันหลังกลับพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ ว่า ‘ช่างมันเถอะ’
ดูเวลาแล้วอีกตั้งชั่วโมงกว่าออมจะดูหนังเสร็จ ผมจึงเลือกร้านอาหารง่ายๆ ทาน ขนาดว่าห้างนี้มีร้านอาหารเยอะมากแล้วนะครับแต่คนที่ใช้บริการยังเยอะกว่าแน่นเกือบทุกร้าน สุดท้ายผมจึงเลือกทานที่ฟู้ดคอร์ท สั่งเกาเหลาร้อนๆ มาทานตอนที่เดินถือถาดอาหารมาหาโต๊ะนั่งผมก็ไม่รู้ว่าคนที่คอยเดินตามมานานสองนานหายไปไหนและหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ช่างเขาเถอะครับ
ค่อยๆ ตักอาหารกินพร้อมกับนั่งอ่านหนังสือที่เพิ่งซื้อมา มันเป็นหนังสือภาษาอังกฤษ ‘workforce needs in veterinary medicine’ ซึ่งเพิ่งตีพิมพ์เมื่อไม่นานมานี้อธิบายง่ายๆ ก็คือเนื้อหาเกี่ยวกับการรักษาสัตว์ ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของผมก็ส่งเสียง ออมโทรมาครับ แต่เพิ่งจะเข้าไปดูหนังได้ไม่ถึง 2 ชั่วโมงเลยนี่นา
[ตอนนี้อาเต็มอยู่ไหนคะ?]
“ฟู้ดคอร์ท แล้วออมอยู่ไหนเนี่ย?”
[ออมอยู่ชั้นโรงหนังนี่แหละค่ะ แต่สงสัยออมจะกลับบ้านพร้อมอาเต็มไม่ได้แล้วล่ะ]
“ทำไม?”
[ดักแด้มันปวดท้อง มันขับรถกลับบ้านไม่ไหว ออมเลยจะขับรถไปส่งมันที่บ้านก่อน]
“อ้าว แล...”
ยังพูดไม่ทันจะจบออมก็แทรกขึ้นมาด้วยความรีบร้อน
[อาเต็มไม่ต้องห่วงออมนะคะ ออมโทรบอกคุณปู่คุณย่าเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวท่านจะส่งรถไปรับออมที่บ้านดักแด้เองค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะอาเต็ม รักอาเต็มน๊า]
พูดรัวซะจนผมแทบจะฟังไม่ทัน แต่สรุปได้สั้นๆ ว่าผมต้องกลับบ้านเอง ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากหรือลำบากอะไรเลยสักนิด
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”
สะดุ้งเป็นรอบที่สองของวันแล้วครับ และสาเหตุเกิดจากคนๆ เดียวกันด้วย เป็นผีรึเปล่าเนี่ย? คิดจะหายก็หายคิดจะโผล่ก็โผล่
เจ้าตัววางขวดน้ำแร่ที่ผมดื่มเป็นประจำลงบนโต๊ะ 2 ขวด ขวดนึงให้ผม อีกขวดดื่มเอง อย่าบอกนะว่าหายไปเพราะไปหาซื้อน้ำให้ผมอยู่???
“ว่าไง เป็นอะไร?”
หืม? ว่าไงอะไรนะ? อ๋อ.. คำถามก่อนหน้านี้นะเหรอ? แล้วทำไมจะต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยเล่า ผมกำลังตั้งท่าจะอธิบายครับ แต่คงจะไม่ทันใจอีกฝ่าย
“ไม่อร่อยเหรอ?”
ดวงตาคู่คมมองไปที่ถ้วยเกาเหลาสลับกับหน้าผม ท่าทางจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วล่ะครับ
“อ่อ.. นี่หน่ะ..”
เฮ้ย! ไปใจร้อนมาจากไหนฟร๊ะเนี่ย!?? กำลังจะบอกว่ามันก็อร่อยดี แต่ดูสิครับหยิบช้อนของผมตักเกาเหลาใส่ปากตัวเองเฉยเลย
“รสชาติก็โอเคนี่”
อึ้งอยู่ครับ.. และดูท่าว่าหากผมมัวแต่นั่งเฉยไม่กินต่อคงจะได้มีคนป้อนถึงปากแน่ๆ ผมจึงต้องรีบยึดช้อนคืนแล้วตักเข้าปากไปสองสามคำ นี่มันบ้าอะไรครับเนี่ย?! ทำไมผมถึงได้ร้อนรนขนาดนี้ด้วย?!
ฝ่ายตรงข้ามที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสิ่งใดหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาอ่านอะไรบางอย่างแล้วคิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย
“ออมกับดักแด้กลับไปแล้ว?”
“อืม”
พยักหน้าก็จริงแต่ผมก็แอบจับพิรุธอยู่นะครับ
“ให้รถที่บ้านมารับรึเปล่า?”
“สถานีหมอชิต สองทุ่ม?”
ร่างสูงดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ
“งั้น.. ไม่ต้องรีบหรอก”
สุดท้ายแล้วก็ไม่มีพิรุธใดๆ ให้ผมจับได้เลยแม้แต่นิดเดียว
กินเสร็จก็เดินย่อยต่อนิดหน่อยจากนั้นจึงค่อยเดินไปสถานีรถไฟฟ้า ซึ่งแน่นอนครับระหว่างต่อแถวรอขบวนรถไฟฟ้าด้านหลังของผมก็มีร่างสูงยืนอยู่ด้วย และเป็นครั้งแรกที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าจากปกติที่ผมมักจะตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนรอบข้างบัดนี้มีคนมาแย่งตำแหน่งไปซะแล้ว ดีเหมือนกันนะครับผมชอบความรู้สึกแบบนี้จัง
ยืนเบียดกันบนรถไฟฟ้าสักพักก็ถึงสถานีอนุสาวรีย์ชัยฯ ผู้โดยสารลงไปเกือบครึ่งขบวนจึงมีที่ว่างให้นั่ง ถ้ามาคนเดียวผมก็ไม่นั่งหรอกเอาไว้ให้สุภาพสตรี เด็ก และคนชรานั่งจะดีกว่า แต่เพราะมากับคนที่ตัวโตกว่าเมื่อเห็นที่ว่างก็ดันหลังผมให้ล้มลงไปนั่งหน้าตาเฉยส่วนตัวเองก็ยืนคร่อมผมไว้ ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงเตะหน้าขาไปหนึ่งที คิ้วเข้มขมวดแล้วมองผมด้วยสายตาดุแต่ก็ไม่ได้ร้องโวยวายอะไร และตลอดทางเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก็สุดปลายทาง ร่างสูงเดินมาส่งผมจนถึงบันไดทางลง มองจากตรงนี้ก็เห็นรถของที่บ้านจอดรออยู่แล้วครับ ผมจึงก้าวขาลงบันได
“เต็ม”
เสียงเรียกทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมอง พร้อมเลิกคิ้วถามว่า ‘มีอะไร?’ แต่อีกฝ่ายก็ยืนมองผมนิ่งๆ มีเพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือสีของใบหูที่ขึ้นสีแดงจัด
“ไม่มีอะไรหรอก”
ยืนรออยู่ครู่หนึ่งเสียงทุ้มก็ตอบพร้อมส่ายหน้า ผมจึงพยักหน้าแล้วเดินลงบันไดต่อจนถึงขั้นสุดท้าย แต่.. ผมลืมอะไรไปรึเปล่า? ผมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ขั้นบนสุดของบันได แล้วรีบหยิบของที่อยู่ในกระเป๋าเป้ออกมา
“เทมป์!”
ใบหน้าคมขยับเล็กน้อย ผมจึงชูของที่อยู่ในมือให้อีกฝ่ายได้เห็น
“ขอบคุณนะ”
แม้จะยืนอยู่ไกลพอสมควรแต่ก็ไม่ได้ไกลเกินระยะสายตา ริมฝีปากยกยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นรอยยิ้มที่ทั้งอบอุ่นและจริงใจ ฝ่ายนั้นยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะโบกมือส่งกลับมาให้ผม
อยากรู้มั๊ยครับว่าของที่ผมรับมาจากอาจารย์เมื่อเช้าหรือก็คือของที่อยู่ในมือผมตอนนี้คืออะไร.. มันคือปากกายี่ห้อที่ผมใช้อยู่เป็นประจำ จำนวน 15 ด้าม เป็นสีน้ำเงิน 12 ด้าม มันถูกจัดเรียงและมัดไว้เป็นรูปหัวใจโดยมีด้ามสีชมพู 3 ด้าม แทรกเป็นหัวใจดวงเล็กอยู่ตรงกลางอีกดวง คุณคิดเหมือนผมมั๊ยว่ามันตลกดีนะครับ
.
.
.
.
.
.
TBC : 222222:
ตอนที่ 4 มาแล้วค่ะ ตอนนี้แต่งไปเขินไป แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเขินตามมั๊ย :hao5:
สำคัญที่สุด ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ รินดีใจมากค่ะที่ได้อ่านความคิดเห็นของคนอ่านเพราะนอกจากจะเป็นกำลังใจให้นักเขียนแล้วมันจะทำให้รินรู้ว่าคนอ่านคิดยังไงกับนิยายของเรา ถ้าเกิดแต่งนิยายแล้วไม่มีใครตอบสนองหรือบอกให้เรารู้เลยว่ารู้สึกยังไง มันก็เหมือนกับการที่เราชอบใครสักคนแล้วเขาไม่เคยสนใจสักนิด :hao5:
ขอบคุณจากใจค่ะ และก็ขอ + เป็ด ให้ทุกความคิดเห็นค่ะ :กอด1:
ริน
-
ตอนแรกก็ลุ้นๆอยู่นะไม่อยากให้ออมกับเทมป์เป็นแฟนกันเลย
ค่อยโล่งอกหน่อยที่ 'เคย' เป็นแฟนกันเฉยๆ
แต่แอบเกลียดนังเทมป์ที่บอกว่าใจเต้นแรงกว่า 'ตอนมีอะไรกับออมครั้งแรก'
โอ้ยยยย! นี่ถ้าได้ข่มขืนคุณเต็มนะคะติดใจแน่นอน คึคึ
แต่เซ็งๆที่เต็มมีแฟนแล้วนี่ดิ นางแบบด้วย อืมมมมมมม
ร่วมมือกับออมทำให้เลิกกันไวไวไปเลยนะจ้ะ ตอน4เลยยิ่งดี
เรื่องแฟนเต็มนี่อ่านไปมองบนไป ไม่ชอบหน้า 55
เทมป์คลั่งคุณเต็มแบบอาการหนักสุดๆ
ขนาดประกาศตัวว่าเป็นเกย์กลางร้านบะหมี่ก็โนสนคนอื่นๆ
ได้เม้ามอยกันทั่วมหาลัยแน่นวล
เทมป์ออกตัวแรงขนาดนี้ คุณเต็มว่าไงอ่าคะ สนใจเปล่าาา
รีบมาต่อไวไวนะคะตัว รออ่านอยู่ตลอดน้า (ถึงจะมาอ่านช้าไปบ้าง)
กำลังใจอยู่ทางนี้ มีให้ตลอดนะครับโผม จุ้บๆ
ปล. ฮือออ สงสารแดได้ป่ะ โดนเปลี่ยนชื่อเป็นดักแด้ซะงั้นอะ โคตรไม่ยุติธรรม 55555
ชื่อดักแด้ออกจะน่ารักนะคะ จริงๆ นะ :m13:
-
เขินสิคะ เขินไปอ่านไป
-
อาเต็มน่าจะการ์ดแข็งพอสมควรเลย
-
:z1: :z1: :z1:
-
:pig4:
-
:L1:
-
โอยยยยยย เขินนนน เอาปากกามาให้แต่มัดเป็นรูปหัวใจ ♡♡♡♡ ทำไมสมัยเรียนเราไม่มีงี้มั่งงง
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ปากกา 3 เล่ม เขามองเป็นรูปหัวใจกันละ แต่ถ้าปากกา 3 เล่ม เรามองเป็นรูปสามเหลี่ยม ความแตกต่างนี่คืออะไร 5555
-
อายุ 28 จบ ป.เอก บริหารงานเต็มตัวมาสิบปี
อายุน้อยจังค่ะ เท่ากับว่าต้องเรียนไปด้วยและทำงานไปด้วย ตอนอายุ 18 เริ่มทำงานในธุกิจครอบครัวนั้นเป็นไปได้ แต่การเป็น ceo บริษัทยักษ์ใหญ่ตั้งแต่อายุ 18 มันเกินจริง ในนิยายเจอเยอะมากๆ ที่คนอายุน้อยๆ เป็นผู้บริหารระดับสูง แต่เราว่ามันทำให้ความเนียนน้อยลงมากเลยคะ :hao4:
-
เขินแทนเต็ม ฮือๆ จะใจแข็งได้ถึงไหนกันนะ เทมป์รุกหนักมาก รุกแบบน่ารักด้วย อยากได้บ้างปากกามัดเป็นรูปหัวใจ คิดได้ไง น่ารักมาก :hao6:
-
สนุกดีค่ะ ถึงจะรู้ว่าเป็นแฟนกันแน่ๆ แต่ระหว่างที่จีบก็อยากรู้ว่ารักกันได้งัย กองทัพเดินหน้าจีบเต็มแล้ว เห็นหน้าปุ๊บชอบปั๊บ o18
-
o13 การข่าวเยี่ยมจริงๆ อะไรขาดจัดให้
-
ดีงามมากเลยจ่ะลูกชาย **ไปเป็นแม่พระเอกตอนไหน? ฮ่า
ดูเต็มจะสายแข็งแต่พอเจอสายรุกแบบเทมป์ก็มีสะดุดกันเป็นระยะๆ น่าร๊ากกก :impress2:
-
อยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กัน 555
-
เต็ม : คิดว่าง่าย?
เทมป์ : ไม่ง่าย แต่ได้แน่
โอ๊ยยยย พ่อเจ้าพระคุณทูลหัวมีความมั่นใจมาก :laugh:
เจอกันแค่ 6 วันแบบว่าตกหลุมรักหัวปักหัวปำเลยทีเดียว
งั้นก็เอาใจช่วยให้ได้นะ นี่จะรอตรงขอบเตียง :hao6:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ นิยายสนุกมากค่ะ :กอด1:
-
:pig4:
-
เขิน! :-[
-
อาเต็มน่ารัก :-[
-
น่ารักดีค่ะ ทำอะไรให้แบบหวังผล แต่ดูอบอุ่น กองทัพมีแต้มดีนะ
ถึงเต็มใจจะแอบเคือง แต่ก็ยังดูแล
เต็มใจเป็นคนตลก เป็นมีตรรกะดี แถมไม่เคยโดนรุกแบบนี้มาก่อน
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถ้าจะขอมโนว่าปากกาที่มัดเป็นรูปหัวใจนั่นน้องเทมป์ตั้งใจเอามาให้พี่ เต็มจะมองพี่แรงมั๊ย :laugh:
-
:-[
-
เขิน จีบแบบไม่รุกฆาตแต่ทำเอาเขินแรง เต็มต้องสายแข็งแค่ไหนถึงอดทนได้ ถ้าเป็นนี่ใจอ่อนตั้งแต่ปากกามัดรูปหัวใจแระ เรามันคนใจง่าย :hao6:
-
เจอแบบนี้เขินจนไปต่อไม่ถูกเลย
เต็มลูก แม่อ่อนแล้วเจ้าก็อ่อนให้น้องเขาไปเถอะนะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ทำยังไงถึงจะมีคนเอาปากกามัดเป็นรูปหัวในมาให้บ้างนะ อิจฉาเต็มมากนะเนี่ย :hao5: :hao5:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 5 ┨
วันนี้ผมตื่นสายครับ ถ้าป้าทิพย์ไม่เคาะประตูเรียกสงสัยจะลากยาวไปถึงสิบโมงเช้าเป็นแน่ เพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบจะสามทุ่ม หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ปิดเสียงโทรศัพท์มือถือแล้วนั่งทบทวนสิ่งที่เพิ่งเรียนมาในวันศุกร์กว่าจะรู้อีกทีเข็มสั้นของนาฬิกาก็ชี้ไปที่เลขสี่พอดิบพอดี
“นอนเอาตอนเช้าอีกแล้วใช่มั๊ยคะเนี่ย?”
ป้าทิพย์ทำหน้าดุแต่น้ำเสียงโคตรจะอ่อนโยน
“ถ้าไม่ได้เกียรตินิยมมันจะแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะคุณเต็ม”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยครับ”
ลุกขึ้นไปกอดเอวอ้อนป้าทิพย์สักหน่อยครับ
“ไม่ต้องมาอ้อนป้าเลยค่ะ คุณเต็มรีบไปล้างหน้าล้างตาเถอะ คุณท่าน คุณหญิงและน้องออมรอทานมื้อเช้าอยู่นะคะ”
“รอทานมื้อเช้า?”
หันไปมองนาฬิกาอีกรอบ ปกติมื้อเช้าจะจัดโต๊ะตอนเจ็ดโมงครึ่งถ้าสายหน่อยก็แปดโมงเช้าไม่เกินนั้น แต่นี่เก้าโมงเข้าไปแล้วนี่นา..
“ก็คุณท่านกับคุณหญิงอยากจะทานข้าวกันแบบพร้อมหน้าพร้อมตายังไงล่ะคะ”
ได้ฟังคำอธิบายจากป้าทิพย์แล้วผมก็รีบเดินเข้าห้องน้ำโดยทันที ให้ออมรอหน่ะไม่เท่าไหร่แต่ให้บุพการีรอถือว่าเป็นเรื่องที่แย่มากๆ สำหรับผม
“คุณเต็มคะ”
“ครับ”
กำลังจะปิดประตูห้องน้ำ แต่ต้องหยุดเอาไว้เพราะเสียงเรียกของป้าทิพย์ หญิงวัยเจ็ดสิบต้นๆ ร่างอวบเดินไปหยิบไอโฟนของผมที่ส่งเสียงอยู่บนโต๊ะข้างเตียงแล้วรีบเอามาส่งให้จนถึงมือ
“ขอบคุณมากครับ”
กล่าวขอบคุณก่อนจะปิดประตูห้องน้ำ ผมกดรับสายวิดิโอคอลแล้ววางมันไว้บนเคาท์เตอร์ห้องน้ำ ภาพหน้าจอปรากฏเป็นหญิงสาวที่ใส่บิ๊กอายจนนัยน์ตากลมโตเหมือนตุ๊กตาพร้อมกับคำพูดทักทายตอนเช้าด้วยรอยยิ้มสดใส ‘โมชิโมชิ’ และ ‘โอะฮาโย โกะไซมัสสึ’
เธอชื่อ ‘เนเนะ’ ครับ อายุน้อยว่าผม 2 ปี เธอเป็นดารานักแสดง นางแบบ และนักร้อง ดาวรุ่งพุ่งแรงของญี่ปุ่นในขณะนี้ และก็เป็น ‘แฟน’ ของผมด้วย เราเจอกันเมื่อห้าปีก่อนเพราะพี่ขวัญเชิญเธอมาร่วมงานในคอลเลคชั่นซัมเมอร์ ผมยังจำได้ในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เธอตัวเล็ก น่ารัก และสดใส เหมือนตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวน้อยๆ และเพราะว่าผมเองก็เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะตัวเล็ก ตอนถ่ายแบบพี่ขวัญจึงให้เราใส่เสื้อผ้าไซด์เดียวกัน เธอแซวว่าผมดูดีกว่าเธออีก และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นจนพัฒนาความสัมพันธ์มาเป็นแฟน แม้เราจะไม่ค่อยได้เจอกันและไม่ได้เปิดเผยอะไรให้ใครได้รับรู้แต่เราก็ยังมีความรู้สึกที่ดีต่อกันเสมอ ซึ่งก่อนที่ผมจะกลับมาเรียนปริญญาตรีที่ไทยผมก็ได้แวะไปหาเธอที่ญี่ปุ่น และต่อให้เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่อาทิตย์เดียวแต่เราก็มีเซ็กส์กันทุกวัน..
ผมล้างหน้า แปรงฟัน รวมทั้งอาบน้ำไปพร้อมกับการวิดิโอคอลคุยกับเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ เดี๋ยวสิครับ อย่าเพิ่งมองว่าผมเป็นพวกเซ็กส์จัดหรือโรคจิต แต่เพราะผมไม่ค่อยมีเวลาเป็นส่วนตัวเสียมากกว่าผมจึงต้องบริหารเวลาที่มีจำกัดให้เกิดประโยชน์สูงสุดเท่านั้นเอง อะไรที่ผมคิดว่าทำพร้อมกันได้แล้วไม่เสียหายผมก็ทำครับ และเนเนะก็ไม่ได้ถือสาอะไรออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ พูดคุยและแซวผมอย่างสนุกสนาน จนผมอาบน้ำเสร็จก็สมควรได้เวลาที่ต้องวางสาย ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอโทรศัพท์จนคล้ายว่าหน้าของเราทั้งคู่กำลังจะชนกัน ดวงตาคู่โตเบิกกว้างแล้วหัวเราะคิกคักชอบใจ
“ยุคุหริ ยะซุนเดะ เนะ”
พักผ่อนด้วยนะ.. ผมบอกเธอไปแบบนั้น เธอก็ตอบรับกลับมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะบอกว่าคิดถึงผม
“โตะเตะโมะ ไอชิเตะ อิมาชสึ”
ผมเองก็คิดถึงเธอเช่นกัน.. ใบหน้าน่ารักระบายยิ้มกว้างแล้วก็โบกมือบ๊ายบายก่อนจะวางสายไป ผมจึงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วออกจากห้องน้ำ และก็ได้เจอคุณนายออมนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงปลายเตียงของผม
“โต๊ะเต๊ะโม๊ะ ไอชิเต๊ะ อิม๊าชสึ แหวะ”
ภาษาญี่ปุ่นที่ดัดเสียงซะจนแหลมเล็กแล้วมีโก่งคออ๊วกตอนท้ายทำเอาผมที่กำลังใส่เสื้อต้องขำออกมา ออมไม่ชอบเนเนะเอามากๆ ครับ ส่วนเหตุผลที่ไม่ชอบออมบอกไว้แค่ 2 คำนั่นคือ ‘ตอแหล’ กับ ‘ดัดจริต’ ซึ่งผมคิดว่ามันคงจะเป็นความรู้สึกของผู้หญิงซะมากกว่า เพราะออมเป็นน้องเล็กของตระกูลจึงไม่เคยมีใครมาแบ่งปันความรัก ขนาดโอบมีแฟนยังต้องผ่านการคัดกรองจากออมเลยครับ
“ไปทานข้าวกัน”
แต่งตัวเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กอดคอหลานสาวคนสวยพากันลงไปทานข้าว ซึ่งคุณพ่อคุณแม่นั่งรออยู่ทีโต๊ะอาหารแล้วครับ
“ไม่เห็นต้องรอผมเลยนี่ครับ”
“พูดแบบนั้นได้ยังไงลูก”
คุณแม่ส่งค้อนให้ผม จนผมต้องรีบยกมือไหว้ขอโทษ ท่านจึงส่งยิ้มมาให้
“อาเต็มอยู่หอพักเพราะงั้นอาเต็มจึงไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณย่านั่งนับปฏิทินทุกวันว่าวันไหนลูกชายสุดที่รักจะกลับมาบ้านน๊า”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยน้องออม”
แม้จะโดนคุณแม่ดุเข้าให้แต่ออมก็เอาแต่หัวเราะ คุณพ่อกับผมก็พลอยหัวเราะไปด้วย
“เอาล่ะๆ กินข้าวกันเถอะ”
คุณพ่อตัดบทสนทนาด้วยอาหารตรงหน้า
“เออ พ่อลืมบอกว่าคืนนี้พ่อกับแม่จะพาเราทั้งคู่ไปงานเลี้ยงที่บริษัทของลุงยางด้วยนะ”
“บริษัทที่คุณพ่อเป็นหุ้นส่วนนะเหรอครับ?”
ผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องธุรกิจสักเท่าไหร่หรอกครับ แล้วก็จำไม่ค่อยได้ด้วยว่าคุณพ่อเป็นหุ้นส่วนหรือที่ปรึกษาของบริษัทอะไรบ้าง
“แล้วออมจะหาชุดทันมั๊ยคะคุณปู่?”
“หลานย่าสวยแค่นี้ก็พอแล้ว ยังไงซะพ่อกองทัพก็ไม่มองใครหรอก”
เอ๊ะ? กองทัพ นี่คุณแม่ก็รู้จักคนๆ นี้ด้วยเหรอ? แล้วเกี่ยวอะไรกับงานที่จะไปคืนนี้ ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองโง่ชอบกลแฮะ
“แหม ออมบอกแล้วไงคะว่าตอนนี้ออมกับกองทัพเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ”
“จ่ะ เพื่อนก็เพื่อน”
รอยยิ้มหยอกล้อหลานสาวของคุณแม่ทำให้รู้ว่าท่านก็คงจะคิดไม่ต่างไปจากผม
“อ่อ จริงสิ น้องออมบอกแม่ว่าพ่อกองทัพเป็นรูมเมทคนใหม่ของน้องเต็มเหรอลูก?”
“ใช่ครับ”
ตอบคุณแม่แล้วก็หันไปมองหน้าหลานสาวเพื่อขอคำอธิบายเพิ่มเติมในความสัมพันธ์ของผู้ชายที่ชื่อกองทัพ
“เมื่อก่อนกองทัพมาส่งออมที่บ้านบ่อยค่ะอาเต็ม บ้านเขาอยู่หมู่บ้านถัดไปนี่เอง แต่ตั้งแต่กองทัพเขาย้ายไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าของเขาก็ไม่ได้มาอีกเลยเพราะบ้านอยู่ไกลกันมาก น่าจะอยู่แถวเดียวกับบ้านอาซันนะคะ”
อ่อ.. ผมพยักหน้าเข้าใจแต่ทว่าในใจก็ยังมีคำถามอยู่เต็มไปหมด คุณพ่อจึงช่วยขยายความเพิ่ม
“คุณปู่ของกองทัพเป็นเพื่อนเก่าของพ่อเอง สมัยตอนที่พี่ขวัญเปิดตัวธุรกิจใหม่ๆ ก็ได้ลุงยางนี่แหละช่วยโฆษณาให้ ตอนงานวันเปิดตัวของพี่ขวัญน้องเต็มขึ้นไปร้องเพลงโย่วโย่วโชว์ไงล่ะลูก แล้วลุงยางก็ให้ตุ๊กตาน้องแมวตัวใหญ่เป็นรางวัลด้วยเลย”
ย้อนอดีตไปไกลมาก คิ้วของผมแทบจะผูกโบว์กันเลยครับ แต่คิดๆ ดูผมก็พอจะจำได้อยู่บ้าง เพลงโย่วๆ ที่คุณพ่อพูดถึงก็คงจะเป็นเพลงฮิปฮอป ผมเคยร้องเพลงโชว์อยู่งานเดียวก็คงจะเป็นตอนนั้นแหละครับ แต่.. เทมป์คือคนไหนกันล่ะ? และเพราะผมเงียบไปนานคุณแม่จึงส่งยิ้มมาให้
“ตอนนั้นน้องเต็มเพิ่งจะเจ็ดขวบเองนะคะคุณ สงสัยจะจำไม่ได้”
“แต่เดี๋ยวนะคะ... ถ้าอย่างนั้นอาเต็มก็น่าจะเจอกองทัพก่อนออมสินะ ว้าว”
“ว้าวอะไรอีกล่ะน้องออม?”
คุณแม่หรี่ตามองหลานสาว นั่นสิครับ ว้าวอะไร? แล้วทำไมต้องว้าว? ผมมองหน้าหลานสาวด้วยความสงสัย
“ว้าว ชักจะสนุกแล้วสิคะคุณย่า”
เจ้าตัวอมยิ้มแบบมีเลศนัย จนผมต้องหรี่ตามองตามไปด้วย
“อะไรของเด็กคนนี้เนี่ย? จริงๆ เลย”
โดนเอ็ดไปอีกรอบ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ออมสะดุ้งสะเทือนหรอกครับ มีแต่คนเป็นย่านี่แหละที่ดุหลานสาวทีไรก็หลุดหัวเราะออกมาเองทุกที
“ไม่รู้แหละค่ะ ยังไงอาเต็มต้องเลือกชุดให้ออมด้วยนะคะ”
แถออกนอกเรื่องแบบเนียนๆ ต้องยกให้หลานสาวผมนี่แหละครับ
ทานมื้อเช้ากันเสร็จ ก็นั่งดูทีวีและคุยโน่นนี่นั่นกันต่อที่ห้องนั่งเล่นพักใหญ่ก็มีแขกมาหาคุณพ่อกับคุณแม่ ผมกับออมจึงแยกออกมานั่งเล่นกันที่ศาลากลางสวนหลังบ้าน แม้แดดจะแรงแต่เงาของร่มไม้ช่วยได้เยอะเลยครับ แถมตรงนี้ก็มีลมพัดโกรกตลอดหอบเอากลิ่นหอมของดอกแก้วและดอกมะลิที่คุณแม่ปลูกไว้ตรงริมรั้วมาให้ชื่นใจ ป้าทิพย์ยกของว่างและชามะนาวเย็นเจี๊ยบมาให้ บอกได้คำเดียวว่าสดชื่นดีจริงๆ
“ออมบอกความจริงกับอามาซิว่าเรื่องระหว่างเรากับเทมป์มันเป็นยังไง?”
“เอ๋.. เทมป์?”
ดวงตากลมโตสวยคมของหลานสาวมองผมปริบๆ ราวกับว่าไม่รู้จักเจ้าของชื่อที่ผมเพิ่งจะเอ่ยออกมา ทำให้ผมต้องตีหน้าเข้มและทำเสียงดุใส่หลานสาว
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้จักแฟนตัวเองแบบนั้น”
“แฟน?”
รอบนี้ออมทำตาโตเลยทีเดียวครับ แต่สักพักเหมือนจะนึกอะไรได้จึงร้อง ‘อ๋อ’ ออกมาเบาๆ จากนั้นก็ส่งยิ้มให้ผม
“ขอโทษค่ะอาเต็ม ออมลืม”
หืม.. ลืม?? ลืมเรื่องอะไร?
“ตอนนี้ ปัจจุบันนี้ออมกับกองทัพไม่มีอะไรกันจริงๆ ค่ะ สถานะของเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”
เด็กสาวระบายรอยยิ้มสดใสไม่มีวี่แววของความผิดหวังหรือเสียใจเลยแม้แต่น้อย
“กองทัพเป็นคนดีนะคะอาเต็ม”
จ้องตายืนยันคำพูดกับผม
“เป็นคนดีแล้วทำไมถึงเลิกกับเขาล่ะ?”
คนถูกถามฉีกยิ้ม ‘แฮ่’ จนผมต้องยิ้มตาม
“คนดีกับคนที่ใช่มันอาจจะไม่ใช่คนเดียวกันก็ได้นะคะอาเต็ม”
“พูดเหมือนมีคนที่ใช่อยู่แล้ว”
“ไว้ถ้าออมมั่นใจออมจะบอกอาเต็มเป็นคนแรกเลยค่ะ”
ผมยิ้มให้หลานสาว ความรู้สึกในตอนนี้ราวกับว่าก้อนบางอย่างที่มันหน่วงอยู่ในอกมาหลายวันได้หลุดออกไปเสียที โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องการให้คนที่ใช่ของออมเป็นคนดี ถ้าผมเห็นว่าไม่ดีผมไม่ยอมแน่นอน..
.
.
.
.
งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูใจกลางกรุง ออมบอกว่าบริษัท YJ นี้ทำเกี่ยวกับโฆษณาและสื่อสิ่งพิมพ์และใหญ่ติดอันดับต้นๆ ของเอเชีย แถมตอนนี้ก็กำลังตีตลาดทางฝั่งยุโรป เมื่อพูดถึงตรงนี้ก็พอจะนึกได้ว่าทำไมเทมป์ถึงเลือกเรียนกราฟฟิคดีไซด์
“ออมรู้สึกสวยมากเมื่อได้ควงแขนเต็มอ๊ปปา”
หลานสาวตัวดีเอ่ยออกมาแต่ละครั้งทำเอาขำกันทั้งบ้าน
“คนทั้งงานต้องอิจฉาออมค่ะ”
เรียวแขนเล็กคล้องแขนผมไว้ก่อนจะเดินตามผู้ใหญ่สองท่านด้านหน้า วันนี้ครอบครัวของเราสวยหรูและดูดีตามสไตล์ของเสื้อผ้า TJ แบรนด์ดังระดับโลก ฮ่าา ไม่ค่อยจะโฆษณาสินค้าให้คนในครอบครัวสักเท่าไหร่ใช่มั๊ยละครับ
พนักงานต้อนรับของโรงแรมว่าบริการดีแล้ว แต่พนักงานของบริษัทที่ลงมารอต้อนรับคุณพ่อกับคุณแม่นั้นดียิ่งกว่า เรียกว่าแทบจะปูพรมแดงกันเลยทีเดียว และทันทีที่ถึงห้องจัดงาน ชายสูงวัยในชุดผ้าไหมแบบจีนก็ยืนรอคุณพ่อกับคุณแม่อยู่แล้ว ทั้งคู่ทักทายด้วยการสวมกอดกัน และออมก็สวัสดีเจ้าของงานอย่างคุ้นเคย จากนั้นก็ปิดท้ายด้วยการแนะนำผมให้ทุกคนรู้จัก
“นี่ลูกชายคนเล็ก เต็มใจ เพิ่งมาอยู่ไทยได้สองปีกว่า”
“สวัสดีครับคุณลุงยาง คุณอาดิษฐ์”
“คนนี้เหรอน้องเต็มใจ โอโห้ โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อเลยนะเนี่ย”
คุณลุงยางเอามือมาแตะหัวไหล่และลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู ส่วนคุณอาดิษฐ์ส่งยิ้มมาให้เป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนว่าผมเคยรู้จักคุณอาดิษฐ์มาก่อน แต่นั่นอาจจะเพราะว่าท่านดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีเสียมากกว่า
“เชิญท่านกับคุณหญิงเข้าไปนั่งก่อน วันนี้ผมให้ทางโรงแรมจัดอาหารชุดที่เราเคยกินกันตอนหนุ่มๆ มาด้วย”
“ฮ่าๆ นี่เจ้าสัวยางกำลังจะบอกว่าตอนนี้พวกเราแก่กันมากแล้วใช่มั๊ย?”
ท่าทางว่าคุณพ่อกับเจ้าสัวยางจะเป็นเพื่อนรักกันมานานจริงๆ พวกผู้ใหญ่เดินพูดคุยนำเข้างาน ผมกับออมเดินตามอยู่ด้านหลัง สักพักคุณแม่ก็หันมาเรียกให้ผมกับออมรีบเดินให้ทันกัน แต่มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาประชิดตัวผมเสียก่อนทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองคนแปลกหน้า
“น้องเต็มใช่มั๊ยครับ?”
ผมตอบรับว่า ‘ใช่ครับ’ เบาๆ
“พี่ชื่อนายพล หรือจะเรียกพี่นายก็ได้ครับ”
ร้อง ‘อ๋อ’ อยู่ในใจ คนนี้นี่เองแฟนเก่าคุณนายโบรัม.. นี่ผมไม่ได้อคติเพราะเขาเป็นแฟนเก่าของเพื่อนนะครับแต่ผมสัมผัสได้ถึงสายตาที่แฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่างต่างหาก ผมมองมือที่ยื่นมาให้แล้วก็ตัดสินใจยกมือไหว้ตามมารยาทไทยแทน
“สวัสดีครับพี่นาย”
ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าไม่พอใจแต่ก็แค่แว่บเดียว หากใครไม่ทันสังเกตก็มองไม่ออกครับ
“ถ้าพี่รู้ล่วงหน้าว่าน้องเต็มมางานนี้ด้วย พี่คงจะไปรับท่านกับคุณหญิงด้วยตัวเอง”
ได้แต่ร้อง ‘หืม??’ เสียงดังลั่นอยู่ในใจ และก็ระบายยิ้มออกมา
“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกครับ อีกอย่างที่บ้านมีคนขับรถที่ไว้ใจได้หลายคน คงไม่ต้องรบกวนทางนี้ครับ”
ขอยอมรับด้วยความซื่อสัตย์ว่าผมไม่ได้เก่งเรื่องการใช้ภาษาไทยในการสนทนาสักเท่าไหร่ แต่ผมก็พยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะรักษาน้ำใจและรักษามารยาทให้กับคู่สนทนา แม้ว่าใบหน้าและสายตาของอีกฝ่ายจะเปลี่ยนเป็นเฉยชาไปอย่างเห็นได้ชัดก็ตาม
ริมฝีปากของผมวาดรอยยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด จนอีกฝ่ายจุดยิ้มตรงมุมปากและหัวเราะออกมาเบาๆ
“อะแฮ่ม.. ขอผมแนะนำตัวบ้างสิครับ”
เสียงทุ้มต่ำที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้ผมต้องหันไปมอง และเมื่อรู้ว่าเป็นใครผมก็รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด
“สวัสดีครับ น้องเต็มใจใช่มั๊ยครับ พี่ชื่อกองทัพครับ”
คนมาใหม่ทักทายได้น่าหมั่นไส้มากครับ
“เพื่อนเล่น?”
“ก็อยากจะเล่นด้วยยังไงล่ะครับ”
ตอบมาแบบนี้ผมก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน ผมเหลือบไปมองพี่นายแว่บหนึ่ง ฝ่ายนั้นยืนมองน้องชายของตัวเองนิ่งๆ ไม่แสดงสีหน้าใดๆ จนเมื่อน้องชายหันไปคุยด้วยเจ้าตัวจึงระบายรอยยิ้มบางเบาออกมา จากนั้นก็มีสาวสวยเดินเข้ามาทักทายพี่นาย เทมป์จึงสะกิดต้นแขนของผม
“เดี๋ยวจะพาไปรู้จักกับคุณแม่”
ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับว่าทำไมต้องเดินตามอีกฝ่ายมาด้วย ระหว่างนั้นผมแอบสังเกตคนเดินนำตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้เจ้าตัวสวมสูทคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดของ TJ ซะด้วย ดูดีและหล่อมากทีเดียวครับ
เดินผ่านผู้คนในงานมาครู่หนึ่งก็ถึงกลุ่มหญิงสาว 4-5 คน ที่จัดเต็มทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับ
“คุณแม่ครับ.. นี่คุณเต็มใจ ลูกชายคนเล็กของท่านกิตติกับคุณหญิงหยดครับ”
หญิงสาววัยเดียวกับพี่สาวและพี่ชายของผมเบิกตากว้างคล้ายจะตกใจที่ได้เห็นผม แต่เธอก็ดึงสติกลับมาได้ทัน ดวงตาที่แต่งแต้มสีสันแอบสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่เงียบๆ ก่อนจะโปรยยิ้มกว้างตามมารยาทสังคม ผมจึงค้อมศีรษะยกมือไหว้อีกฝ่ายตามมารยาทเหมือนกัน
“สวัสดีครับคุณน้าวิริยา”
ใบหน้าที่ฉาบแต้มเครื่องสำอางหยักหน้ารับไหว้ผม
“เห็นกองทัพบอกว่าเป็นรูมเมทกันเหรอจ๊ะ?”
“ใช่ครับ”
“ถ้าลูกชายของน้าดื้อหรือเกเร ฝากคุณเต็มจัดการได้ตามสบายเลยนะคะ”
“ผมคงไม่กล้าจัดการอะไรหรอกครับ”
ไม่รู้ว่าผมพูดอะไรผิดรึเปล่า คนฟังถึงได้มองผมนิ่งๆ พร้อมเหน็บรอยยิ้ม แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น คุณนายวิริยาก็แสร้งหัวเราะขำแล้วหันไปตีต้นแขนลูกชาย
“กองทัพ ลูกอย่าไปทำอะไรให้คุณเขาลำบากใจนะรู้มั๊ย”
“แหม คุณแม่ ผมออกจะเป็นเด็กดี”
แม่ลูกหยอกล้อกันไปมาครู่หนึ่ง คนเป็นแม่ก็หันกลับมาคุยกับผมต่อ
“ว่าแต่คุณเต็มทานอะไรรึยังคะ? อ่อ แล้วไหนหลานออมล่ะ? กองทัพทำไมไม่ดูแลหลานออมด้วย”
ร่ายยาวมารวดเดียวจนผมไม่รู้ว่าจะตอบหรือไม่ตอบดี สุดท้ายจึงเลือกที่จะเงียบแล้วให้แม่ลูกเขาคุยกันเองระหว่างนั้นผมก็หันไปมองรอบๆ มองหาคุณพ่อคุณแม่และหลานสาว พวกท่านนั่งอยู่ตรงโต๊ะไม่ห่างจากตรงนี้มากนัก ผมจึงตั้งใจจะบอกลาผู้ใหญ่ตรงหน้าเพื่อไปสมทบกับครอบครัว แต่ช้าไปนิดหนึ่งครับ มือของผมโดนมือใหญ่คว้าเอาไปกุมไว้เสียก่อน เจ้าของมือใหญ่พาผมเดินฝ่าผู้คนในงานออกไปตรงนอกระเบียง
“ได้คืบจะเอาศอกนะ”
ผมมองมือหนาที่จับมือผมไว้แน่นแบบเนียนๆ
“ไม่อยากเอา.. ศอก”
ต่อให้ไม่อยากเอาผมก็จะให้ด้วยการกระทุ้งศอกเข้าไปตรงสีข้างแบบเต็มๆ จนอีกฝ่ายโอดครวญ
“โอ๊ยย เจ็บนะ”
สมน้ำหน้า.. ผมใช้สายตาตอกย้ำอีกฝ่าย ก่อนจะยืนพิงหลังกับระเบียง
สายลมในค่ำคืนของฤดูร้อนไม่ได้ร้อนอบอ้าวสักเท่าไหร่ มองผู้คนมากหน้าหลายตาผ่านบานกระจกใสเข้าไปในงาน ตอนอยู่อังกฤษพี่อุ่นกับพี่ขวัญพาผมไปงานสังคมบ่อยซะจนมันเป็นเหมือนงานอดิเรก แต่สำหรับที่ไทยนี่คงเป็นงานใหญ่งานแรกที่คุณพ่อกับคุณแม่พาผมมาเปิดตัวอย่างเป็นทางการ
“เต็มดื่มไวน์มั๊ย?”
จู่ๆ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยถาม ผมหันไปมองอีกฝ่าย
“เอาสิ”
“งั้น.. รออยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด”
“อืม”
ตอบรับแค่นี้ต้องดีใจจนยิ้มกว้างขนาดนั้นด้วย? ร่างสูงรีบกลับเข้าไปในงานแต่ก็ยังหันมามองผมเป็นระยะยังกับกลัวว่าผมจะหายไป ท่าทางเหมือนเด็กแบบนั้นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
แผ่นหลังกว้างหายไปจากสายตา แต่ผมก็ยังยืนมองความเคลื่อนไหวภายในงาน ซึ่งตอนนี้ทุกสายตากำลังพุ่งความสนใจไปยังบนเวทีที่คุณอาดิษฐ์กำลังพูดถึงผลการดำเนินงานของบริษัท เมื่อท่านพูดจบพิธีกรก็ยิงประเด็นเข้าสู่การเปิดตัวทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งบังเหียนใหญ่ของบริษัทคนต่อไปแบบเนียนๆ และทันทีที่ผู้ถูกกล่าวถึงปรากฏตัวบนเวทีเสียงปรบมือที่มาพร้อมเสียงฮือฮากระหึ่มดังทั่วงาน
ดาวเด่นของงานนี้ยืนด้วยท่าทางผึ่งผายอย่างมั่นใจบนเวที ‘นายพล เกียรติไพศาลกิจ’ แตกต่างจากเทมป์จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน คนพี่สูงใหญ่หล่อตี๋สไตล์อ๊ปป้าเกาหลี ส่วนคนน้องร่างสูงสมส่วนหล่อแบบคมเข้มน่าค้นหา บุคลิกและลักษณะท่าทางการพูดก็แตกต่างกันอย่างชัดเจน ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะรู้สึกสงสัยและแปลกใจแต่สำหรับผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ ดูอย่างผมสิครับเป็นลูกหลงของบ้านแถมยังไม่เหมือนพ่อแม่และพี่ๆ เลยสักคน
ท่ามกลางผู้คนที่มุ่งความสนใจไปยังบนเวที ผมเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเดินอ้อมมาทางด้านหลังโดยไม่มีใครสนใจเลยสักคน อ่อ.. ไม่สิ มีผมหนึ่งคนนี่แหละที่ยืนมองจนกระทั่งอีกฝ่ายมาหยุดยืนตรงหน้าพร้อมยื่นแก้วไวน์มาให้
“นี่.. ของดีเลย คุณปู่หวงสุดๆ เชียวล่ะ ชาโต้ มูตอง รอธส์ชิลด์ หนึ่งเก้าสี่ห้า เป็นไวน์ฝรั่งเศส ที่ได้รับการพิจารณาให้เป็นสุดยอดไวน์แห่งศตวรรษที่ยี่สิบเชียวนะ”
หวงสุดแต่ก็ยังแอบเอามาได้เนี่ยนะ? มิน่าถึงได้หายไปนาน.. ผมยกแก้วไวน์ขึ้นชิมรสชาติว่าจะดีจริงตามสรรพคุณรึเปล่า? และก็ต้องยอมรับครับว่ามันสุดยอดตามคำโม้จริงๆ ปกติผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์แต่ถ้านานๆ ครั้ง หรือเพื่องานสังคมก็มีบ้าง
เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง คนบนเวทีคงจะพูดอะไรสักอย่างที่ถูกใจคนฟังซึ่งผมเองก็ไม่ทันได้ฟังเหมือนกันว่ามันคืออะไร
“หึงนะ”
ผมหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ข้างกัน
“อะไร?”
“ก็เห็นมองพี่นายอยู่นานสองนาน”
“ผู้ชายมองผู้ชายมันน่าหึงตรงไหนไม่ทราบ?”
“ก็ผู้ชายคนนี้ชอบผู้ชายคนนี้ไงถึงได้หึง”
โอย.. ลมจะจับ ใครก็ได้ช่วยส่งยาดมหรือขอยาไมเกรนมาให้ผมสัก 4-5 เม็ด แล้วดูสิครับ ยังมายืนยิ้มหน้าตายอยู่อีก
“เทมป์.. ฟังนะ”
“ครับ”
“ฉันปะ...”
“อาเต็มอยู่กับกองทัพตรงนี้นี่เอง ออมหาตั้งนาน”
ยังไม่ทันจะได้เริ่มพูดเรียกสติความเป็นชายชาตรีของอีกฝ่ายให้กลับคืนมา เสียงของหลานสาวก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ผมจึงต้องล้มเลิกบทสนทนากับเทมป์ไว้แค่นั้นแล้วหันมาสนใจออมแทน
“มีอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ไม่อยากนั่งฟังผู้ใหญ่เขารำลึกความหลังกันเท่านั้นเอง”
อ่อ.. ผมยิ้มพร้อมกับช่วยปัดปอยผมที่ระอยู่ตรงข้างแก้มให้หลานสาว
“ว่าแต่.. ออมมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า?”
กำลังจะอ้าปากตอบว่า ‘เปล่า’ แต่ก็โดนผู้ร้ายแย่งซีนไปเสียก่อน
“มาก”
“เห้ย! จริงดิ”
“เออ”
“แล้วฉันต้องทำไง?”
ออมแกล้งทำท่าตกอกตกใจได้น่ารักซะจนผมอดจะยิ้มตามไม่ได้
“ก็ยืนขัดจังหวะต่อไป”
“อืม.. เป็นความคิดที่ดีมากเลยเพื่อน”
หลานสาวตบไหล่เพื่อนหนักๆ ไป 2-3 ครั้ง ก่อนจะขยับมายืนข้างๆ ผมอีกฝั่ง แล้วเราทั้ง 3 คน ก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ อีกเลย นอกจากยืนมองผู้คนภายในงานกันเงียบๆ และก็จะมีเสียงกระซิบกระซาบจากออมดังมาเป็นระยะเท่านั้น..
‘กองทัพเป็นคนดีจริงๆ นะคะอาเต็ม’
อวยเชียร์เพื่อนขนาดนี้ ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าหลานสาวได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่? แต่ก็ช่างเถอะครับ เพราะเท่าที่ดูๆ เทมป์ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่จริงๆ นั่นแหละ
‘ออมคิดว่ากองทัพน่าจะเป็นคนที่ใช่สำหรับอาเต็มนะคะ’
ผมอมยิ้มกับประโยคแผ่วเบาของหลานสาว นี่ก็แปลกชอบให้อาเป็นเกย์รึยังไง? หรือว่าผู้หญิงสมัยนี้จะเป็นเหมือนโบว์กันไปหมดแล้ว และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามเอาเป็นว่าคนที่รู้ใจผมดีที่สุดก็คือตัวผมเองนี่แหละครับ
.
.
.
.
.
.
TBC.. : 222222:
กด + เป็ด ทุกความคิดเห็น :yeb: และแถม เลิฟ ให้คนอ่านทุกคนนะคะ :z9:
-
อายุ 28 จบ ป.เอก บริหารงานเต็มตัวมาสิบปี
อายุน้อยจังค่ะ เท่ากับว่าต้องเรียนไปด้วยและทำงานไปด้วย ตอนอายุ 18 เริ่มทำงานในธุกิจครอบครัวนั้นเป็นไปได้ แต่การเป็น ceo บริษัทยักษ์ใหญ่ตั้งแต่อายุ 18 มันเกินจริง ในนิยายเจอเยอะมากๆ ที่คนอายุน้อยๆ เป็นผู้บริหารระดับสูง แต่เราว่ามันทำให้ความเนียนน้อยลงมากเลยคะ :hao4:
ขอบคุณนะคะสำหรับความคิดเห็น :กอด1:
มันก็เป็นเรื่องจริงค่ะที่ว่ามันไม่เนียน แต่รินก็อยากให้ลองอ่านดูนะคะ
ตัวละคร 'กองทัพ' ไม่ได้เพอร์เฟคไปซะทุกเรื่อง
แต่ภาพลักษณ์ที่คนอื่นมองอาจจะดูว่าเขาเพอร์เฟคเท่านั้นเอง
รินแค่เริ่มจากตอนจบแล้วย้อนกลับมาจุดเริ่มต้น
ซึ่งมันมีเหตุ ผล และความเป็นมาเป็นไปอยู่ในเนื้อเรื่องค่ะ อีกหลายสิบตอนเลยค่ะ
ยังไงรินก็อยากจะให้ลองพิจารณาและตามอ่านดูนะคะ :กอด1: :m1: :give2:
-
มาแล้วววปาดคนแรกเลย เดี๋ยวถึงบ้านแล้วแวะมาอ่านนะคะ :katai4:
-
กองทัพมีกองเชียร์ส่วนตัวด้วยนะ o13
-
รักกันดีอย่างนี้ใครจะเป็นฝ่ายเลิกแฟนก่อนละเนี่ย
-
ทำไมรู้สึกว่าพี่ชายกะแม่พระเอกแปลกๆ
-
:o8:
-
:katai2-1: :L1: :L2:
-
และต่อให้เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่อาทิตย์เดียวแต่เราก็มีเซ็กส์กันทุกวัน..
แม่จ้าววว นายเอกเรื่องนี้ไม่ได้ใสๆ อย่างที่เข้าใจนะจ๊ะ :hao6:
-
อายุ 28 จบ ป.เอก บริหารงานเต็มตัวมาสิบปี
อายุน้อยจังค่ะ เท่ากับว่าต้องเรียนไปด้วยและทำงานไปด้วย ตอนอายุ 18 เริ่มทำงานในธุกิจครอบครัวนั้นเป็นไปได้ แต่การเป็น ceo บริษัทยักษ์ใหญ่ตั้งแต่อายุ 18 มันเกินจริง ในนิยายเจอเยอะมากๆ ที่คนอายุน้อยๆ เป็นผู้บริหารระดับสูง แต่เราว่ามันทำให้ความเนียนน้อยลงมากเลยคะ :hao4:
ขอบคุณนะคะสำหรับความคิดเห็น :กอด1:
มันก็เป็นเรื่องจริงค่ะที่ว่ามันไม่เนียน แต่รินก็อยากให้ลองอ่านดูนะคะ
ตัวละคร 'กองทัพ' ไม่ได้เพอร์เฟคไปซะทุกเรื่อง
แต่ภาพลักษณ์ที่คนอื่นมองอาจจะดูว่าเขาเพอร์เฟคเท่านั้นเอง
รินแค่เริ่มจากตอนจบแล้วย้อนกลับมาจุดเริ่มต้น
ซึ่งมันมีเหตุ ผล และความเป็นมาเป็นไปอยู่ในเนื้อเรื่องค่ะ อีกหลายสิบตอนเลยค่ะ
ยังไงรินก็อยากจะให้ลองพิจารณาและตามอ่านดูนะคะ :กอด1: :m1: :give2:
ขอบคุณที่ตอบค่ะ ยังไงก็ติดตามอ่านงานของผู้เขียนอยู่แล้วค่ะ ท้วงติงตามประสาคนเชื่อในความเป็นเหตุเป็นผล นิสัยนี้ทำให้อ่านนิยายแฟนตาซีไม่สนุกเลยค่ะ :เฮ้อ:
-
ทำไมถึงรู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่ชายและแม่ของเทมป์เลยอะ o18
-
และต่อให้เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่อาทิตย์เดียวแต่เราก็มีเซ็กส์กันทุกวัน..
แม่จ้าววว นายเอกเรื่องนี้ไม่ได้ใสๆ อย่างที่เข้าใจนะจ๊ะ :hao6:
คิดเหมือนกันเลย แอบตกใจ แต่ก็ชอบนะ :hao6: :hao6:
-
อื้อหืออออ เต็มนี่ไม่เบาเลยนาจา เล่นเอากองทัพดูเป็นเมะวัยใสไปเลย
ติดตามอยู่นะคะ :กอด1:
-
:mew1:
-
มาแล้วๆๆๆๆ
สงสัยว่าคุณนายวิริยากับคุณพี่นายพลนี่เขาเป็นอะไรมากรึเปล่า?
ดูไม่ชอบมาพากลแปลกๆ
กองทัพจ๋า พี่เต็มเขาไม่ธรรมดาเลยนะ :z1:
-
เทมป์ เราอยากดื่มไวน์กับนายด้วย ส่วนออมเราบอกตามตรงเราอิจฉาเธอ :katai1:
-
และต่อให้เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่อาทิตย์เดียวแต่เราก็มีเซ็กส์กันทุกวัน..
แม่จ้าววว นายเอกเรื่องนี้ไม่ได้ใสๆ อย่างที่เข้าใจนะจ๊ะ :hao6:
แบบนี่แหละที่รอคอย :hao6:
-
น่ารัก ตอนนี้เต็มใจดูเป็นผู้ชายทั่วไป จับต้องได้ ไม่ถือตัว
แถมหวงหลานสาวมากด้วย 55555
กองทัพก็ขนทีเด็ดมาเต็มค่ะ จัดเต็มมาก จนเต็มใจถึงกับเซ
นายพลเป็นอะไรคะ ทำไมทำกับเต็มแบบนั้น
แล้วคุณแม่กองทัพล่ะ อาการแปลกๆ กันนะคะ
-
แม่กับพี่ชายของกองทัพเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?
กองทัพสายรุกแบบไม่มีถอยเลยนะ
นิดๆ หน่อยๆ ก็อย่ายอมเชียวล่ะ
อาเต็มก็อย่าใจแข็งมากนัก กองเชียร์รอจุดพลุอยู่เนี่ย :mc4:
ออมเธอทำดีมากเลยนะรู้มั๊ย :laugh:
-
ณ จุดนี้อยากสิงออมจังเลย เธอทำให้ชั้นอิจฉาเธอนะรู้มั๊ย o18
กองทัพสู้ๆ นะ กองเชียร์เยอะมากบอกเลย
-
และต่อให้เราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่อาทิตย์เดียวแต่เราก็มีเซ็กส์กันทุกวัน..
แม่จ้าววว นายเอกเรื่องนี้ไม่ได้ใสๆ อย่างที่เข้าใจนะจ๊ะ :hao6:
อ่านมาเจอประโยคนี้แล้วตกใจเหมือนกันค่ะ :a5: :hao6:
-
สรุปว่าออมกับกองทัพนี่คือเคยได้กันแล่วใช่มั้ยคะ หรือเราเข้าใขผิด อดรุ้สึกแปลกๆไม่ได้ 555 :ling2:5
-
ความสัมพันธ์ช่างซับซ้อนไปอีก ฮ่าๆ
น้องกองทัพสู้ๆ นะครับ พิชิตใจพี่เต็มใจให้ได้
-
ใจอ่อนได้แล้ววววค่ะอาเต็มขาาา :-[
-
นายพลกับคุณแม่กองทัพนี่มีปัฐหาอะไรกับเต็มหรือเปล่า หรือรู้ว่าลูกชายตัวเองชอบเต็ม
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 6 ┨
วันจันทร์มีเรียนเช้า ดังนั้นผมจึงให้คนขับรถมาส่งที่หอพักตั้งแต่เที่ยงวันอาทิตย์เพราะผมขนทีวีและคอมพิวเตอร์มาด้วย
“สีส้ม แกอยู่ที่นี่ต้องเป็นเด็กดีนะรู้มั๊ย?”
หอพักมีกฎห้ามเลี้ยงสัตว์ทุกชนิด แต่ผมก็ยังแอบเอาเจ้าแมวอ้วนสีส้มแซมขาวขึ้นมาถึงบนห้องได้อย่างแนบเนียน อ่ะ อย่าคิดว่าผมท้าทายกฎระเบียบหอพักเลยนะครับ ทุกคนรู้กันแล้วใช่มั๊ยว่าผมชอบแมว เหตุผลที่ชอบก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่มันทำให้คิดถึงใครบางคนในวัยเด็ก ใครบางคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร งงเด้ งงเด้ ฮ่า ไม่ต้องงงหรอกครับ ก็แค่คุณย่าบอกว่าเวลาผมไม่อยู่บ้านสีส้มมันก็ไม่กินไม่นอน เอาแต่นั่งมองประตูห้องนอนของผมนิ่งๆ ทั้งวันจนคุณย่าแทบจะต้องพาไปหาสัตวแพทย์ แต่เมื่อเจอหน้าผมเท่านั้นแหละสีส้มก็หายดีลุกขึ้นมากินได้นอนหลับ ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องพาเจ้าส้มมาด้วย และตอนนี้มันก็นอนมองผมตาแป๋วอยู่บนพื้นข้างเตียง
ลูบหัวเจ้าสีส้มเล่นครู่หนึ่งผมก็ลุกไปประกอบติดตั้งคอมพิวเตอร์ ผมถนัดที่จะใช้โปรแกรมกราฟฟิคต่างๆ กับคอมพิวเตอร์แบบพีซีมากกว่าอีกทั้งปัจจุบันนี้คอมพ์พีซีก็เป็นแบบกระทัดรัดเป็นแบบ all-in-one ใช้งานง่ายและประหยัดพื้นที่
เมื่อจัดการต่อสายและเสียบปลั๊กเสร็จเรียบร้อยผมก็หันมองรอบห้อง ถ้าลองคิดในแง่โคตรบวกการที่ผมอยู่ห้องเดียวกับรุ่นพี่ที่หลงรักมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากชีวิตของสามีภรรยาเลยสักนิด แค่คิดก็มีความสุขแล้วครับและผมก็เป็นคนที่ชอบแบ่งปันความสุขซะด้วยสิ ช่วงบ่ายแบบนี้แสงด้านนอกกำลังดี ผมจึงเปิดผ้าม่านแค่ครึ่งเดียวจากนั้นก็เดินไปยืนพิงหลังกับประตูห้อง มองสำรวจโลเคชั่นรอบห้องอีกครั้ง สีส้มคงคิดว่าผมจะหนีมันไปไหนอีกจึงรีบลุกขึ้นเดินตาม
เล็งกล้องถ่ายรูปไอโฟนไปยังพื้นที่ตรงหน้ากดไปหลายแชะ จากนั้นก็เปลี่ยนโลเคชั่นเป็นห้องน้ำ ซึ่งตรงเคาท์เตอร์เล็กๆ หน้ากระจกมีแปรงและยาสีฟันใส่อยู่ในแก้วกระเบื้องเคลือบสีขาวเรียบๆ 2 ใบที่วางไว้คู่กัน ผมจัดการลั่นชัตเตอร์จนพอใจแล้วเลือกอัพโหลดอวดรูปให้โลกรับรู้ จากนั้นก็กลับไปนั่งหน้าจอคอมพ์เตรียมตัวสำหรับบทเรียนวันพรุ่งนี้ สีส้มกระโดดขึ้นมานอนฟุบบนโต๊ะด้วย ผมลูบหัวลูบคางมันเล่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าสู่โหมดสมาธิแบบจริงจัง
อ่อ ผมไม่เคยอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเรียนให้ทุกคนฟังเลยใช่มั๊ยครับ? ผมเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ ภาควิชานฤมิตศิลป์ ซึ่งก็คือวิชาที่ศึกษาเกี่ยวกับการออกแบบ โดยใช้พื้นฐานทางศิลปะเป็นหลักในการสร้างสรรค์ผลงานเพื่อตอบสนองความต้องการของกลุ่มเป้าหมาย โดยปี 1 ก็เน้นเรียนวิชาพื้นฐาน ปี 2 ถึงจะแยกไปตามสาขาที่ถนัด 4 วิชาเอก ได้แก่ กราฟิกดีไซด์ แฟชั่นและสิ่งทอ หัตถศิลป์ และนิทรรศการศิลป์ แน่นอนว่าผมตั้งใจที่จะเลือกกราฟิกคดีไซด์ ในขณะที่ออมเลือกแฟชั่นและสิ่งทอ
แล้วกราฟิกดีไซด์ของผมเรียนอะไรบ้าง? ก็เรียนเกี่ยวกับการสื่อสารด้วยภาพและตัวษร เช่น การออกแบบโปสเตอร์ โลโก ออกแบบแม็กกาซีน ออกแบบป้าย ออกแบบเว็บไซต์ เริ่มตั้งแต่การจัดองค์ประกอบ การใช้สี การใช้และออกแบบตัวอักษร การออกแบบตราสัญลักษณ์ ฯลฯ เรียนตรงสาขาขนาดนี้ผมคงไม่ต้องบอกอีกนะครับว่าเรียนจบแล้วต้องไปช่วยงานคุณพ่อที่บริษัทแน่นอน
นั่งทำงานเพลินจนลืมดูเวลา รู้ตัวอีกทีก็ตอนสีส้มสะดุ้งตื่นจากเสียงกุกกักหน้าห้อง ผมเลิกคิ้วมองบานประตู ก่อนจะยกแขนขึ้นวางเท้าคางกับโต๊ะรอจนบานประตูนั่นเปิดออก ร่างแบบบางที่เพิ่งเข้ามาภายในห้องชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นผม
“มาแล้วเหรอ?”
“เต็มจะต้องพูดว่า.. กลับมาแล้วครับ.. ต่างหาก”
คนฟังส่ายหน้าแบบเอือมๆ กับมุกเสี่ยวๆ ของผม เจ้าตัวก้มลงเก็บรองเท้าเข้าตู้ จากนั้นก็เดินเอากระเป๋าเป้มาวางไว้บนโต๊ะหนังสือแต่อีกฝ่ายกลับหยุดยืนนิ่งมองผมอยู่ที่กลางห้อง อ่อ เอาจริงๆ ไม่ได้มองผมหรอกครับ ดวงตาคู่เรียวนั้นมองสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมวต่างหาก
“สีส้ม”
แนะนำลูกชายสุดที่รักวัย 2 ขวบ เจ้าสีส้มก็รู้งานนะครับร้อง ‘เมี๊ยว’ แล้วจ้องตาว่าที่ ‘คุณพ่อ’ ตาใสเชียว
“ให้สีส้มอยู่ด้วยได้มั๊ย?”
คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเอากระเป๋าเป้มาวางไว้บนโต๊ะเสร็จแล้วจึงมาหยุดที่หน้าโต๊ะของผม ใบหน้าเนียนใสโน้มลงมาให้อยู่ในระดับใกล้เคียงกับสีส้ม มือบางเกาคางมันด้วยความเอ็นดู
“สวัสดี สีส้ม”
“เมี๊ยวววว”
ริมฝีปากสีสวยขยับวาดเป็นรอยยิ้มจนดวงตาเรียวเล็กหยีโค้ง และเพื่อไม่ให้อารมณ์เตลิดไปมากกว่านี้ผมจึงพยายามตั้งสติรีบกลืนน้ำลายที่สอเต็มปากลงคอแล้วแกล้งเบี่ยงสายตาไปทางอื่น
“สีส้มติดผมมาก ถ้าผมไม่อยู่บ้านมันไม่กิน ไม่นอนจนป่วย ถ้าอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็ไม่เจอกันเฉพาะตอนไปเรียน ผมจึงคิดว่าสีส้มน่าจะอยู่ได้”
อธิบายเหตุผลที่ผมต้องแหกกฎหอพักให้อีกฝ่ายฟังสักนิดครับ
สีส้มเป็นแมวพันธุ์เพศผู้ที่พบเจอได้ทั่วไป เมื่อ 2 ปีก่อนผมเจอมันวิ่งตื่นกลัวหลบรถอยู่บนถนนทางด่วน ผมจึงสั่งให้คนขับรถจอดรถแล้วตัวเองก็วิ่งไปช่วยชีวิตมันให้รอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช ในตอนนั้นสีส้มตัวเล็กมาก ตัวเท่าฝ่ามือผมเห็นจะได้ ผอมจนเห็นกระดูก อีกทั้งเนื้อตัวยังมอมแมมและสั่นงันงก ตื่นกลัวตลอดเวลาจนผมคิดว่าไม่น่าจะรอด แต่สัตวแพทย์ก็เก่งครับ ให้คำแนะนำและให้คำปรึกษาวิธีการเลี้ยงแมวอย่างถูกวิธีกับคนที่ไม่มีประสบการณ์เลี้ยงสัตว์อย่างผม จนกระทั่งตอนนี้สีส้มกลายเป็นแมวอ้วนขนฟู หล่อเฟี้ยวซะจนจำภาพอดีตไม่ได้เลย
“สีส้ม อยู่ที่นี่ต้องเป็นเด็กดีนะรู้มั๊ย?”
มือบางลูบหัวแมวอ้วนอย่างอ่อนโยน
“แล้วอุปกรณ์เลี้ยงแมวล่ะวางไว้ตรงไหน?”
ผมชี้ไปตรงมุมประตูหน้าห้องน้ำ ผมวางกระบะทรายแบบเก็บกลิ่นได้ไว้ตรงนั้น ส่วนถาดวางถ้วยอาหารวางไว้ใต้เตียงของผม อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับรู้ จากนั้นก็เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำครู่หนึ่งก็ออกมา
“เทมป์”
“ครับ”
“เดี๋ยวจะออกไปข้างนอกจะเอาอะไรรึเปล่า?”
“เต็ม”
“หืม?”
คิ้วบางเลิกสูงขึ้นพร้อมเอียงคอน้อยๆ มองผมอย่างสงสัยว่าผมต้องการอะไร
“เต็ม”
ผมเรียกชื่อเจ้าตัวอีกครั้งพร้อมยักคิ้วส่งไปให้ รอบนี้คนฉลาดหัวไวคงจะเข้าใจเจตนาของผมจึงได้ทำหน้าเบื่อโลกขนาดนั้น
“เต็มจะออกไปข้างนอกเทมป์จะเอาอะไรรึเปล่า?”
โคตรน่ารักเลยใช่มั๊ยครับ ต่อให้ไม่เต็มใจเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อแต่ก็ทำตามผมอยู่ดี ผมนี่ฉีกยิ้มจนหน้าบานเลย
“อยากไปด้วย”
“ไม่ได้หรอก”
คนปฏิเสธเดินมาลูบหัวลูบคางสีส้มอีกรอบ
“แมวหน่ะ เวลาเปลี่ยนที่อยู่จะเครียดได้ง่าย เทมป์ควรจะสร้างความคุ้นเคยให้สีส้มก่อน ถ้าจู่ๆ พามันมาแล้วก็ทิ้งให้อยู่ตัวเดียวเลยไม่ได้หรอกนะ”
พยักหน้ารับคำแนะนำจากสัตวแพทย์ด้วยความจำยอม จากนั้นก็เอ่ยถามผมอีกครั้ง
“แล้วจะเอาอะไรมั๊ย?”
“ไปกับใคร?”
ไม่ตอบแต่ยิงอีกคำถามกลับไป
“ซัน”
“สองคนเหรอ?”
“อืม”
รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ และคนตรงหน้าก็จับทางผมถูกซะด้วย
“นี่.. เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”
ประโยคของอีกฝ่ายทำให้ผมเพิ่งตระหนักได้ว่าผมไม่มีสิทธิหึงหรือหวงแม้แต่นิดเดียว หดหู่และเศร้าชะมัดและด้วยความสะเทือนใจผมจึงไม่ได้ตอบคำถามว่าอยากได้อะไรบ้าง ทำเพียงลูบคางสีส้มอยู่เงียบๆ ท่ามกลางความอ้างว้าง
หลังจากนั้นครู่ใหญ่ผมก็ได้ยินเสียงเปิดปิดประตู
“เฮ้อ”
นี่เป็นเสียงถอนหายใจของผมเองครับ ไม่มีสมาธิจะทำอะไรต่อจึงปิดคอมพ์แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงแค่เขาดีด้วยนิดหน่อยก็คิดไปไกลเข้าข้างตัวเอง สีส้มก็กระโดดลงจากโต๊ะตามขึ้นมานอนคลอเคลียผมบนเตียงด้วยคล้ายว่ามันกำลังจะปลอบใจ
“ขอบใจนะ”
ลูบคางอยู่ครู่หนึ่งสีส้มก็กระโดดลงจากเตียง ผมก้มลงดูเจ้าสีส้มก็หันมามองผมก่อนจะก้มลงกินอาหารของมันเงียบๆ ผมจึงดึงเจ้าทีทูเดอะจีมากอด พร้อมกับเช็คเรทติ้งรูปที่เพิ่งอัพโหลดไปในอินสตาแกรม ไล่อ่านคอมเมนต์ของเพื่อนแต่ละคนแล้วอยากจะหัวเราะแต่กลับขำไม่ออก จากนั้นก็แอบเข้าส่องไอจีที่ชื่อ ‘IBTEMJAI’ ซึ่งส่วนใหญ่มักจะลงรูปเกี่ยวกับงานศิลปะ สัตว์ และอาหารมากกว่ารูปของตัวเอง แต่ที่น่าแปลกใจคือแทบจะไม่มีรูปแฟนสาวเลย มีคนกดติดตามหลักล้าน รูปล่าสุดที่เจ้าของไอจีลงไปก็เมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว ผมกดฟอลติดตามไอจีนี้เมื่อสัปดาห์ก่อนตอนที่ได้รู้ว่ารูมเมทของตัวเองคือคุณอาของออม ชื่อไอจีของผม ‘K_KONGTAP_AAAMY’ ผมเชื่อว่าแค่อีกฝ่ายเห็นก็ต้องรู้ว่าเป็นไอจีของผมและถ้าหากอีกฝ่ายยังพอมีใจให้กันบ้างคงจะรับฟอลผมไปตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าเรื่องราวดีๆ ในไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นผมก็แค่สำคัญตัวเองผิดไป
.
.
.
.
ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตื่นขึ้นมาก็มีอาการมึนหัวตึบๆ
“ตื่นแล้วเหรอ?”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง คนถามยืนใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียก ท่อนล่างพันผ้าเช็ดตัวส่วนท่อนบนเปลือยโชว์อกแบบบางขาวเรียบเนียน แถมเม็ดชมพู 2 จุดอีกด้วย ทำเอาผมตื่นเต็มตาและเต็มเป้ากางเกงเลยทีเดียว ผมค่อยๆ ขยับจับเจ้าทีทูเดอะจีมาบังเอาไว้
“ทำไมนอนตอนเย็นล่ะ?.. ปวดหัวรึเปล่า?”
คำถามแรกยังไม่ทันได้ตอบ คำถามที่สองก็ตามมาติดๆ และผมก็ยังไม่ตอบอีกเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเบี่ยงหน้าและสายตาไปอีกทางมองเจ้าสีส้มต่อสู้กับของเล่นแทน
“เทมป์”
“ครับ”
ขานตอบโดยไม่ได้หันกลับไปมองหน้า คนเรียกเงียบไปหลายอึดใจ ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้าตาแบบไหนหรือบางทีอาจจะไม่ได้สนใจความรู้สึกของผมเหมือนอย่างเคย ทุกอย่างที่ผ่านมามันเป็นเพียงแค่มารยาททางสังคมเท่านั้น
“หิวมั๊ย?”
มามุกเดิมอีกแล้ว ชวนกินข้าวแต่กลับทิ้งให้ผมกินอยู่คนเดียวตลอด รอบนี้ผมไม่หลงกลแล้วล่ะครับ แต่เพราะได้ยินเสียงกระทบของโลหะ ผมจึงแอบหันไปมอง เอ๊ะ? มีช้อนและจาน 2 ชุดนี่หว่า??
“ออมบอกว่าเทมป์ชอบกินเสต็กเนื้อของร้านนี้”
ออม? อย่าบอกนะว่าไปถามออมมา??
“จะกินหรือจะอาบน้ำก่อน?”
ให้ตายสิ ทำไมผมไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าได้ละเนี่ย ยิ้มทำไมครับคุณกองทัพ ได้ข่าวว่ากำลังดราม่าอยู่ไม่ใช่รึไง?? แต่แมร่มเอ้ยยย ตอนนี้มันให้ฟิลลิ่งแบบเมียง้อผัวยังไงก็ไม่รู้
“ขออาบน้ำก่อนดีกว่าครับ”
คนถามพยักหน้าแต่ผมก็แอบเห็นนะว่าในแววตาคู่นั้นมีความโล่งใจซ่อนอยู่ เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้หยิ่งหรือเล่นตัวอะไรหรอกครับ แต่แค่หาข้ออ้างจะไปจัดการธุระส่วนตัวที่ตื่นตระหนกตกใจอยู่ภายใต้กางเกงเท่านั้นเอง
ผมลุกขึ้นจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเดินผ่านร่างบางใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์ซึ่งใช้เป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว และขอสารภาพแบบแมนๆ เลยว่าผมแอบส่องหัวนมชมพูภายใต้เสื้อกล้ามบางๆ นั่นมาตลอดเลยครับ
ใช้เวลาไปพอสมควรผมก็เดินออกมาในชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวเรียบร้อย ผมชอบใส่ชุดนอนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนเป็นความเคยชิน อีกฝ่ายกำลังเล่นอยู่กับเจ้าสีส้ม แหม ดีใจนะครับเนี่ยที่ลูกชายจอมหยิ่งเข้ากับ(ว่าที่)พ่ออีกคนได้ดีขนาดนี้
ผ้าเช็ดตัวชื้นน้ำถูกนำไปแขวนตากลมไว้บนราวผ้าเตี้ยๆ ตรงนอกระเบียงคู่กับของอีกคน เมื่อเดินกลับเข้าห้องมาอีกรอบอีกฝ่ายก็กำลังจัดโต๊ะดินเนอร์ของพวกเราอยู่ หุหุหุ
มองดูอาหารบนจาน แม้จะไม่ได้จัดให้สวยหรูเหมือนในร้านแต่ก็โคตรดีใจเลยล่ะครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าอุตส่าห์ซื้อมาให้ผม แถมเป็นเมนูจากร้านที่ผมชอบอีกต่างหาก นี่ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เรายังไม่เป็นอะไรกันผมคงได้ดึงอีกฝ่ายมาฟัดแทนคำขอบคุณไปนานแล้ว
นั่งกินกันไปเงียบๆ กันไปสักพัก คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็เอ่ยคำถามขึ้นมา
“ทำไมถึงชอบ?”
“ก็ชอบ”
“ตอบดีๆ และพูดยาวๆ เหมือนตอนอธิบายเรื่องสีส้มไม่เป็นรึไง?”
“เป็น.. แต่มันไม่มีเหตุผลที่ต้องอธิบายมากไปกว่าคำว่า ‘ชอบ’”
มันคือความจริง ผมไม่ได้คิดจะเล่นลิ้นแต่อย่างใด เต็มใจวางส้อมและมีดพลาสติกลงจากนั้นก็มองหน้าผมด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง
“ชอบขนาดที่ยอมจะเป็นเกย์เนี่ยนะ?”
“อืม”
แม้จะเพิ่งเป็นเกย์มาได้ยังไม่ทันจะครบ 10 วัน แต่ความมั่นใจเกินร้อยว่าผมชอบอีกฝ่ายมากกว่าที่ผู้ชายทั่วไปชอบผู้ชายด้วยกัน แบบเห็นแล้วใจสั่นจนถึงขั้นอยากอึ๊บเอามาทำเมียอะ เข้าใจปะครับที่รัก
“ถ้าสมมติเราชอบกัน.. แล้วยังไงต่อ? จบลงที่เซ็กส์?”
“เซ็กส์เป็นส่วนหนึ่งของความรัก”
“นี่.. ต่อให้ฉันโตเมืองนอกก็จริงแต่ฉันถูกเลี้ยงดูแบบวัฒนธรรมไทยนะ เพราะฉะนั้นเรื่องแบบนี้..”
ผมเข้าใจคนตรงหน้านะครับ ตระกูล ‘ฉัตรักษ์บริบูรณ์’ เป็นผู้ดีเก่าบวกข้าราชการยศสูง อีกทั้งพี่ชายยังเป็นเอกอัครราชฑูต พี่สาวก็มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักแทบทั่วโลก ดังนั้นแม้จะอยู่เมืองนอกเมืองนาแต่เรื่องกฎระเบียบ ประเพณี วัฒนธรรมไทย ไม่เคยด่างพร้อยแม้แต่น้อย ส่วนเรื่องชายรักชายนี่อยู่นอกเหนือความคาดหมายครับ จึงเป็นธรรมดาที่อีกฝ่ายจะต้องกังวลในเรื่องนี้ ผมมองคนที่ยกขวดน้ำแร่ขึ้นดื่มพร้อมกับจิ้มเนื้อเสต็กนุ่มๆ เข้าปาก
“ผมก็โตและเรียนที่เมืองไทยมาตลอด คุณปู่กับคุณย่ายังรับได้เลย”
“ค แค่กๆ”
อ้าว.. ผมพูดอะไรผิดไปเหรอเนี่ย ทำไมต้องสำลักน้ำด้วย ผมรีบดึงทิชชู่ส่งให้อีกฝ่าย ใจจริงอยากจะช่วยอยู่หรอกครับแต่กลัวมันจะเกินเลยว่าเช็ด..
“ม หมายความว่าไง?”
หายสำลักปุ๊ปก็คิ้วขมวดเชียวครับ
“ก็บอกท่านไปว่าเป็นเกย์”
“แล้วไงต่อ?”
“ก็บอกว่าชอบเต็ม”
ดวงตาคู่เรียวเบิกกว้าง น่ารักดีนะครับ หลายคนคงจะอิจฉาผมอยู่ล่ะสิที่ได้เห็นนายแบบพรีเซนเตอร์แบรนด์ดังระดับโลกทำท่าตกอกตกใจได้น่าเอ็นดูขนาดนี้เนี่ย
“คุณปู่กับคุณย่าบอกว่าถ้ามั่นใจก็ไปให้สุด”
ถ้าถามว่าตอนที่คุณปู่กับคุณย่ารู้ว่าผมเป็นเกย์พวกท่านตกใจมั๊ย? ผมคิดว่าก็คงเหมือนกันทุกบ้านแหละครับนั่นคือตกใจ แต่หลังจากนั้นคงเป็นเรื่องของแต่ละครอบครัวว่าจะจัดการยังไงต่อ ในส่วนของผมนี้คุณปู่คุณย่าท่านรับฟังและพร้อมจะยอมรับในสิ่งที่หลานเป็นด้วยยึดถือแค่ว่าขอไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอ แต่ถึงอย่างนั้นคุณพ่อคุณแม่ก็ยังไม่รู้เรื่องนี้หรอกครับ เอาแค่ว่ามีคุณปู่คุณย่าเข้าใจผมก็โอเคแล้วล่ะ
“ทำไมไม่กินต่อ ถ้าทิ้งให้เทมป์กินคนเดียวอีกต่อไปไม่ต้องมาชวนอีกแล้วนะ”
“ห หา.. อ่อ..”
ผมจิ้มชิ้นเนื้อในจานของตัวเองจ่อที่ริมฝีปากสวย อีกฝ่ายตกใจเล็กน้อย ทำทีท่าลำบากใจแต่สุดท้ายก็อ้าปากรับไปเคี้ยว
“ไม่ต้องห่วงเรื่องดาราสาวญี่ปุ่นคนนั้นหรอก”
ขอไม่ใช่คำว่า ‘แฟน’ นะครับ มันสะเทือนใจเกินไป ผมจ้องเข้าไปในดวงตาสุกใสของคนตรงหน้า นัยน์ตาที่มีความสับสนเต็มไปหมดดูแล้วเหมือนเด็กน้อยหลงทางซะจนผมอยากจะล่อลวงเข้าไปในถ้ำเพื่อจะได้ปลอบโยน แต่ก็ได้แค่เก็บความคิดนั้นไว้ในใจเงียบๆ คนเดียวเพราะความเป็นจริงผมทำเพียงแค่ยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
“เธอไม่ได้รักเต็ม เหมือนที่เทมป์รักหรอก”
ผมมั่นใจอย่างนั้นและนี่คือความจริงใจจากผม..
.
.
.
.
เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดใจ ต้องขออภัยหากเวลาผมโกรธแล้วหน้าตาอาจจะดูโหดจนทำให้ทุกคนกลัว สาเหตุเนื่องจากเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเพราะมัวแต่แอบเงี่ยหูฟังรูมเมทวีดีโอคอลคุยกับสาวแดนปลาดิบ แม้อีกฝ่ายจะลุกขึ้นไปคุยนอกระเบียงแต่ก็ไม่ลอดพ้นหูผมไปได้หรอก และต่อให้ผมจะฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกสักคำแต่จับน้ำเสียงดูแล้วช่างเจ็บปวดจริงๆ ครับ นี่ถ้าเมื่อคืนไม่ได้สีส้มช่วยไว้ผมคงจะได้ลุกขึ้นไปกระชากไอโฟนของอีกฝ่ายเขวี้ยงทิ้งให้มันรู้แล้วรู้รอด ส่วนที่ว่าสีส้มช่วยผมไว้ยังไงนั้นก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่แมวอ้วนเห็นแมลงมาเกาะบนผ้าม่าน สีส้มจึงแปลงร่างเป็นสไปเดอร์แมนไต่ผ้าม่านซะจนคนที่กำลังหยอดความหวานต้องรีบวางสายแล้วมาจัดการกับตำนานนักไต่ผ้าม่านแทน
เราออกจากห้องพร้อมกันและแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักคำ ตอนที่เดินมาถึงชั้นล่าง อีกฝ่ายล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบกุญแจปลดโซ่จักรยาน ด้วยความที่ผมตัวยาวและแขนยาวกว่า(เยอะ) ผมจึงฉกกุญแจในมือบางนั้นมาได้ทัน จากนั้นจัดการยึดจักรยานแบบหน้าด้านสุดๆ
“นั่ง..”
เจ้าของจักรยานตัวจริงยืนนิ่งมองผมตาปริบๆ ดูจะตกใจไม่น้อย แต่ก็ยอมขึ้นมานั่งซ้อนท้ายจักรยานที่ผมยึดไว้อย่างว่าง่าย และก่อนที่สองล้อจะออกตัวผมไม่ลืมที่จะจับมือของอีกฝ่ายมาเกาะเอวของผมไว้
ปั่นไปตามถนน ใครจะมองก็เชิญมอง ใครจะอิจฉาก็ช่างแมร่ม ขอแค่อย่ามาพูดจาอะไรไม่เข้าหูไม่เช่นนั้นเจอดีแน่ นายกองทัพขอเตือนไว้เลย
“นี่.. ผ่านคณะแล้วนะ”
มือบางตบลงบนแผ่นหลังตอนที่ผมปั่นจักรยานผ่านคณะของผม แต่ผมไม่อยากจะจอดอะ.. ใครจะทำไม?
ปั่นมาเรื่อยจนถึงหน้าคณะสัตวแพทย์ครับ คนที่นั่งซ้อนท้ายจึงลงมายืนมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง สาบานได้ว่าถ้าเป็นคนอื่นคงได้กลัวขี้ขึ้นหัวไปแล้ว แต่สำหรับผมท่าทางแบบนี้โคตรเซ็กซี่เลยล่ะครับ
“วั่ยตั่ยแล้ว น้องกองทัพของพี่โบรัมกับอีจีของสาววาย..ไปไงมาไงถึงได้ควบขี่กันมาได้คะเนี่ย?”
คำทักทายสองแง่สองง่ามของพี่โบว์ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาหนึ่งระดับ ผมหันไปสวัสดีพี่โบว์และพี่ซันก่อนจะหันกลับมามองเจ้าของจักรยานตัวจริง
“เดี๋ยวตอนเย็นจะมารับ”
“โอ่วววว”
“ถ้าโทรหาก็รับด้วยละกัน”
“ว่าววว”
“ไปแระ.. ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ”
“อื้อหือออ”
เสียงเอฟเฟคทั้งหมดที่ทุกท่านได้ยินมาจากพี่โบว์ครับ ส่วนคนที่ผมคุยด้วยเอาแต่ยืนหน้าหงิกบอกบุญไม่รับ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ส่งยิ้มให้แล้วหมุนรถเพื่อกลับทางเดิม และยังไม่ทันจะไปได้ไกลเกิน 2 เมตร จึงยังได้ยินเสียงบทสนทนาทางด้านหลัง
“อีจี?”
“ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง ขึ้นเรียนก่อนเถอะ”
ปั่นมาอีกไม่เท่าไหร่แต่มั่นใจว่าทั้งหมดขึ้นตึกเรียนไปแล้ว ผมจึงจอดรถแล้วหันหลังกลับไปมองพื้นที่ว่างเปล่า จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดกับผมยังไง แต่มาลองคิดๆ ดู เต็มใจเป็นผู้ชายจู่ๆ จะมาหักดิบให้เป็นเกย์ก็คงไม่ได้ เรื่องแบบนี้คงต้องให้เวลากันสักนิดครับ
.
.
.
.
.
.
TBC.. : 222222:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาถึงตอนที่ 6 นะคะ
ท่าทางเรื่องนี้จะไม่ค่อยถูกใจคนอ่านสักเท่าไหร่
มันคงจะน่าเบื่อมากแน่ๆ เลย :onion_asleep:
คนอ่านถึงน้อยลงเรื่อยๆ กว่ารินจะได้อ่านสักคอมเม้นต์ก็รอจนแทบท้อ :undecided:
ขอโทษที่แต่งนิยายได้น่าเบื่อนะคะ รินขอโทษจากใจค่ะ
หลังจากตอนนี้จะคิดทบทวนความผิดพลาดของตัวเองให้ถี่ถ้วนอีกครั้งนะคะ :impress:
สุดท้ายของตอนนี้ เหมือนเดิมค่ะ + เป็ด ให้ทุกความคิดเห็นแทนความรักและคำขอบคุณที่มอบกำลังใจให้แก่กัน :กอด1: :give2:
-
กองทัพดูท่าจะเดินเครื่องเต็มที่ แต่ติดตรงแฟนเต็มนี่ดิ :เฮ้อ:
ปล. :sad4: เรายังรออยู่น้า อย่าเพิ่งท้อ
-
ความหื่นนี้ กองทัพใจเย็นๆน๊า ขึ้นง่ายมาก 55555
-
ดูท่าจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่โปรยไว้จริง ๆ (ตั้งแรกก่อนคบเลยนะนี่)
-
ก็ดีนะแต่ว่ามันเหมือนขาดอะไรไปอะ จะหวานก็ไม่หวาน ด้วยนิสัยของพระเอกและนายเอกค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงทั้งคู่ทำให้เวลาคุยกันมันดูไม่หวานมั่ง อันนี้ตามความรู้สึกเรานะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เป็นกำลังใจให้นะยังอ่านต่ออยู่นะ สู้ๆ
-
o13 อย่าพึ่งเสีนใจค่ะ...ยังชอบและตามเสมอค่ะ...แต่บางครังลืมแสดงตัว...ขอโทษด้วยน้าาาา :hao4: :ruready
-
เฮ้ยๆๆๆๆ แบบนี้มันต้องมีซัมติงแน่ๆ
ที ทูเดอะ จี เนี่ย
ติดตามต่อ คิคิ
-
:pig4:
-
ถ ถ ถ ถ ถ ถ พ่อกองทัพ
ทีทูเดอะจีคือรักแรกและรักสุดท้ายเลยปะเนี่ย
งานนี้มาหินซะแล้ว
พี่เต็มทั้งมีแฟนแล้วทั้งปฏเสธกลายๆ
แต่แฟนคงมีอะไรบางอย่าง ไม่งั้นหลานออมคงไม่เชียร์ให้เลิกแล้วช่วยัพแน่ๆ
เอาใจช่วยกันต่อจ้า
ปล.ไม่น่าเบื่อนะ กำลังเริ่มได้น่าสนใจเลยแหละ ทำให้อยากอ่านต่อว่าพระเอกจะทำไรต่อไป
-
เมื่อไจะรักกันเนี่ย
-
โรแมนติกและน่ารัก จีบด้วยปากกามัดเป็นหัวใจ
ช่างคิดได้ สมเป็นเด็กศิลป์ 55555
งานนี้อาเต็มคงได้ใจอ่อนแน่ๆ ติดก็แต่แฟนสาวที่ยังไม่โผล่มา เลยไม่่รู้ว่าจะรับมอด้วยยังไง
ว่าแต่นี้เม้นไปนึกว่าตัวเองเป็นคนจีบแทน 5555 #อย่ามองแรงแบบนั้นสิกองทัพ :o8: คิคิ
-
คุณแม่แลดูมีเลศนัยอะไรบางอย่าง
ไม่รู้ว่าสนับสนุนหรือขัดขวาง
เช่นเดียวกับพี่ชาย มาจีบแข่งหรือมีอะไรแอบแฝง
ได้แต่อ่านแล้วลุ้นต่อจ้า
-
ถึงจะยังไม่รับรักทันทีหรือเร็วนัก เหมือนปฏิเสธ แต่คิดว่าอาเต็มกำลังหวั่นไหวนะ
ไม่งั้นจะใจดีใจอ่อนยอมให้อะไรเบอร์นั้น ถึงบางมุมจะเหมือนแอบให้ความหวังไปโดยไม่รู้ตัวก็เหอะ
แล้วแฟนยุ่นคนนั้นน่าจะมีอะไรซักอย่างแน่ๆ จะตอแหลจริงเปล่า ต้องรออ่านพิสูจน์อีกที อิอิ
ค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบแบบนี้ก็ดีตรงที่ได้เห็นพัฒนาของตัวละครนั่นแหละค่ะ
อย่ารวบรัดนะ เรากำลังฟินและอินเลย 55555
-
สนุกค่ะไม่น่าเบื่อหรอก คนเขียนอย่าท้อเลยน้า เค้ารออ่านทุกตอนเลยค่ะ เต็มน่ารักดี o18
-
ไม่เบื่อค่ะไม่เบื่อ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ กำลังอยู่ในช่วงลุ้นเต็มใจแบบสุดๆ ว่าจะโอเคมั๊ย เนื้อเรื่อง ตัวละครทุกอย่างกำลังโอเค มีนมีความเป็นไปที่ไม่ก้าวกระโดดแบบโอเวอร์ เต็มใจเป็นผู้ชายแถมมีแฟนแล้ว(เคยมีเซ็กส์กับแฟนชะนีทุกวันด้วย เจ็บปวด) พอโดนกองทัพรุกเข้าหน่อยจะให้มาหลุดเคะเลยคงไม่ได้ เราว่ารสชาติของอารมณ์และบรรยากาศของเนื้อเรื่องในระดับที่เป็นอยู่นี่แหละค่ะพาฟินที่สุดแล้ว มองภาพออกด้วย อิอิ :hao6: :hao6:
-
ถึงจะยังไม่รับรักทันทีหรือเร็วนัก เหมือนปฏิเสธ แต่คิดว่าอาเต็มกำลังหวั่นไหวนะ
ไม่งั้นจะใจดีใจอ่อนยอมให้อะไรเบอร์นั้น ถึงบางมุมจะเหมือนแอบให้ความหวังไปโดยไม่รู้ตัวก็เหอะ
แล้วแฟนยุ่นคนนั้นน่าจะมีอะไรซักอย่างแน่ๆ จะตอแหลจริงเปล่า ต้องรออ่านพิสูจน์อีกที อิอิ
ค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบแบบนี้ก็ดีตรงที่ได้เห็นพัฒนาของตัวละครนั่นแหละค่ะ
อย่ารวบรัดนะ เรากำลังฟินและอินเลย 55555
เห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้ค่ะ o13
คุณรินสู้ๆ นะคะ :กอด1:
-
ใครบอกเรื่องนี้น่าเบื่อ ไม่จริงเลยค่ะ นี่คนหนึ่งชอบมากๆ ติดตามมาทุกเรื่อง ในความเรียบง่ายแต่แอบลุ้นตลอดเวลา ตอนนี้ลุ้นเต็มมาก เข้าใจอารมณ์เต็มนะแบบมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด แล้วจู่ๆ ก็มีผู้ชายมารุกใส่ กองทัพก็รุกแบบแมนๆ ไม่หวือหวาเว่อร์วังแต่น่ารัก ชอบมาก นี่ทีมกองทัพเลยนะ :laugh: แถมกองเชียร์ก็เต็มไปหมด แต่เราว่าเต็มใจเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะ :hao6:
เข้าใจอารมณ์ของนักเขียนนะคะ เขียนนิยายให้อ่านก็อยากได้กำลังใจตอบกลับมา แต่นักอ่านเงาเยอะค่ะคุณริน อ่านแล้วหนี อ่านแล้วไม่แสดงตัว พวกเขาคงไม่ได้คิดว่าจะทำให้นักเขียนท้อใจ
สู้ๆ นะคะ นี่คนหนึ่งที่ติดตามผลงานคุณรินมาตลอดค่ะ :กอด1:
-
ไม่นะคุณริน ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด :กอด1: :กอด1:
เดี๋ยวกับมาอีดิทให้นะคะ
-
:mew1:
-
ไม่เบื่อเลยสักนิดค่ะ ชอบมากด้วยนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ลุ้นแทนกองทัพ แต่เท่าที่ดูเต็มก็แอบหวั่นไหวบ้างแล้วนะนั่น
ให้เวลาเต็มหน่อย จู่ๆ จะให้มาหักดิบเป็นเกย์เลยมันคงจะเป็นไปไม่ได้
-
เพิ่งเห็นว่าคุณรินแอบน้อยใจ เข้าใจหัวอกนักเขียนนะคะ
และก็อยากจะบอกว่าชอบนิยายทุกเรื่องของคุณรินค่ะ
ภาษาดี เนื้อหาดี ไม่น่าเบื่อสักเรื่องเลยค่ะ
สู้ๆ นะคะ :กอด1:
-
ชอบนะคะ ติดตามมาตลอดค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
อย่านอยด์น้า ไม่น่าเบื่อเลยค่ะ มาอ่านมาเมนท์ตลอด เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ อย่าท้อน้า
เต็มใจยังงงอยู่ ระวังหลงเข้าวังวนของกองทัพนะคะ
กองทัพหลังจากโดนง้อไปแปบเดียว หลังจากนั้นหนูรุกไวมากค่ะ
แล้วขึ้นง่ายไปนะ ก็เข้าใจว่ายังหนุ่มแน่นเนาะ แล้ววันต่อไปจะขนาดไหน
ตลกโบว์ ทำไมร้าย ชงแรงมาก หนักมาก 55555
-
ขอโพสใหม่นะคะ กละบขึ้นไปอีดิทข้อความเก่าของตัวเองไม่ได้เลยค่ะ พยายามหลายรอบมากแต่ถูกเตะเด้งออกตลอด
กอดนักเขียน นิยายดีมากค่ะ นี่บอกเลยว่าดีจริงและชอบด้วยค่ะ มันมีพัฒนาการที่จับต้องได้ทำให้รู้สึกฟินและอิน ไม่ต้องนอยด์น๊า ติดตามตลอด
ปล.ขำโบว์หนักมาก
-
โบว์มีความคล้ายเรา หรือเรามีความคล้ายโบว์ :laugh:
-
ชอบน้องโบรัม ความสาววายนี้ ฮาาาา
-
กองทัพรุกแบบนี้เล่นเอาเต็มสับสนเลยอะ นี่ลุ้นหนักมาก ลุ้นให้เต็มเลิกกับแฟนสาว :hao6:
-
โบว์มีความคล้ายเรา หรือเรามีความคล้ายโบว์ :laugh:
นี่อ่านไปคิดว่าตัวเองเป็นโบว์เหมือนกัน :laugh: :laugh:
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หุบ ยิ้มมากจริง ๆ
ดีต่อใจมาก เต็มใจรักเรื่องนี้แบบไม่มีเงื่อนไข
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
น่ารักมากๆๆ. ชอบมากครับ,,,
-
นายเอกเป็นคนไม่สนโลกมากกกหรือคนรอบข้างไม่รู้สึกไว้ใจนายเอก เต็มไม่เคยรู้เรื่องแฟนของเพื่อนเลยและเพื่อนก้อไม่เคยเล่าเรื่องแฟนให้ฟัง ออมไม่เคยแนะนำแฟน(ที่ถึงขนาดมีอะไรกันและคบกันมาหลายปี)ให้อารู้จักทั้งที่บอกว่าสนิทกับอาเต็มมากแต่คนทั้งบ้านรู้ :เฮ้อ:
-
:mew1: สู้เข้าเจ้าทัพ
-
สู้ๆเค้านะ กองทัพ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบค่ะ ชอบที่เต็มเป็นผู้ชายแมน ๆ มีเซ็กส์กับหญิง ดูเป็นมนุษย์ธรรมชาติ มีความสมจริง ท่ามกลางความเว่อร์วังของภูมิหลังของทั้งคู่ (ที่ตูอิจฉามาก!)
ชอบกองทัพที่นิสัยหน้ามืด...แค่เห็นเขาถอดเสื้อก็ขึ้นแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 7 ┨
ผมกำลังสับสน..
จากคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมาโดยตลอด แต่เพียงเพราะใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตได้แค่ไม่กี่วันกลับมีอิทธิพลทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ ภายในใจคิดต่อต้านแต่ก็ยังทำตามที่อีกฝ่ายพูดอย่างว่าง่าย หรือแม้กระทั่งแค่เห็นใบหน้าที่เศร้าและแววตาคมเข้มที่มองมาอย่างตัดพ้อก็ทำเอาจิตใจของผมกระวนกระวายไม่มีสมาธิจะทำอะไรทั้งนั้น
คนๆ ชั้นชื่อ กองทัพ เกียรติไพศาลกิจ เชื่อเล่นว่า เทมป์
ผ่านมา 5 วันแล้วที่ผมมีคนคอยรับคอยส่ง ต่อให้ต้องกลับดึกสักแค่ไหนฝ่ายนั้นก็จะนั่งอ่านหนังสือรออยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ และแม้หลายครั้งที่ผมเหมือนจะหมดความอดทนแต่สุดท้ายแล้วก็จบลงตรงที่ยอมแพ้ให้กับรอยยิ้มและแววตาที่มองมาอย่างอ่อนโยนทุกครั้ง ผมเคยปรึกษาเรื่องพวกนี้กับออม โบว์ และซัน ซึ่งทั้ง 3 คน ให้คำตอบไปในทางเนียวกันก็คือ ผมควรจะต้องให้เวลาทบทวนทำความเข้าใจตัวเองอีกครั้งว่าต้องการอะไร.. และไม่ว่าคำตอบของผมจะเป็นยังไงทุกคนก็พร้อมและยินดีสนับสนุนอย่างเต็มที่
เทมป์เป็นผู้ชาย เป็นรูมเมท เป็นุร่นน้อง และยังเป็นแฟนเก่าของออมหลานสาวของผมเอง ผมค่อยๆ หันไปมองแผ่นหลังกว้างที่นั่งอยู่อีกฝั่ง แต่ดันสบตากับแมวน้อยสีส้มแทน แม้ว่าแมวจะแสดงออกถึงความรักไม่เก่งเหมือนน้องหมาแต่ก็อย่าเผลอไปจ้องตานะครับไม่เช่นนั้นคุณอาจจะตกหลุมรักมันได้โดยที่ไม่ทันจะรู้ตัว อีกทั้งแมวมันยังอ่านใจคนได้ด้วยนะครับว่าคนไหนที่รักหรือไม่รักมัน
สีส้มที่นอนเฝ้าเจ้านายอ่านหนังสือลุกขึ้นยืดตัวอย่างเกียจคร้านก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะฝั่งนั้นแล้วเปลี่ยนมานั่งบนพื้นมองผมตาแป๋ว
“เมี๊ยว”
“สีส้ม”
เรียกชื่อแมวน้อยพร้อมกับตบหน้าขา สีส้มก็กระโดดขึ้นมานั่งบนตักของผมแล้วอ้อนให้ผมลูบหัวลูบคาง เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง
“ให้มันน้อยๆ หน่อยไอ้อ้วน”
“นั่นสินะ.. ให้มันน้อยๆ หน่อย”
ผมไม่ได้ว่าแมวนะครับ แต่ว่าเจ้าของมันต่างหาก ผมตวัดหางตามองอีกฝ่าย แต่จะมีเหรอที่เจ้าตัวจะรู้สึกรู้สาแถมยังทำหน้าระรื่นแถมหัวเราะ ‘หึๆ’ อีกต่างหาก
“เทมป์นี่ย่อมาจากเทมโปรึเปล่า?”
“หืม?”
เจ้าของชื่อเลิกคิ้วมองผมคล้ายว่าจะไม่เข้าใจในคำถาม
“ชื่อเล่นไง”
“อ่อ....”
ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อถึงบางอ้อ จากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะอธิบายออกมา
“เทมป์ ย่อมาจาก เทมโป หมายถึง ความเร็วในการเล่นเครื่องเล่นดนตรี”
“อ่อ”
ผมพยักหน้า แล้วตั้งท่าจะหันกลับมาทบทวนบทเรียนของตัวเองต่อ แต่แว่บหนึ่งในสมองก็คิดอะไรขึ้นมาได้
“เทมโป.. ในภาษาอิตาลีแปลว่า.. เวลา”
เจ้าของชื่อเงียบไปอีกรอบ ดวงตาคู่คมมองตรงไปข้างหน้าเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แค่เพียงครู่เดียวใบหน้าคมก็จุดยิ้มมุมปาก
“ขอบคุณนะ”
“หืม? เรื่อง?”
“เวลา”
งงสิครับ อะไรของเขาอีกล่ะเนี่ย ผมส่ายหน้าแล้วปล่อยให้สีส้มไปเล่นตามประสาก่อนจะหันกลับมาสนใจบทเรียนต่อ
วันนี้ผมมีเรียนปฏิบัติในห้องแล็ปหลังเรียนเสร็จก็นั่งสรุปงานกันต่อกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเกือบถึงเวลาปิดหอพัก เลยโทรบอกที่บ้านว่าให้น้าปองมารับกลับบ้านตอนสายๆ ของวันพรุ่งนี้แทนครับ ส่วนรูมเมทของผมพอได้ยินผมโทรบอกที่บ้านแบบนั้นก็เอาบ้างครับ นี่กะจะเกาะติดกันตลอดเป็นปลิงเลยรึไง ถึงแม้อยากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ในใจลึกๆ ผมกลับรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกที่มีอีกฝ่ายอยู่ด้วย
.
.
.
.
น้าปองมารับตรงเวลาเหมือนอย่างเคย คนขับรถของอีกฝ่ายก็มาตรงเวลาเช่นกัน ตอนอยู่ในลิฟท์ผมแอบมองร่างสูงที่ถือลังกระดาษไว้ในอ้อมแขน ซึ่งในลังนั้นสีส้มแมวน้อยผู้รู้งานก็นอนนิ่งไม่ร้องเอะอะโวยวายสักนิดเดียว เห็นแล้วผมก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“แอบมองแล้วยิ้ม เทมป์จะคิดว่าเต็มมีใจให้นะ”
เอากับเขาสิครับ แค่นิดๆ หน่อยก็ขอให้ได้เล่นได้หยอด
“ยิ้มให้สีส้มต่างหาก”
ร่างสูงหัวเราะ ‘หึหึ’ ในลำคอได้กวนบาทามากครับ แต่ผมก็เลือกที่จะเงียบแทนการต่อปากต่อคำ จนเดินมาถึงชั้นล่าง ป้าสมนึกหันมามองพวกเราด้วยสายตาวิบวับ ผมส่งสายตาให้เทมป์พาสีส้มเดินขึ้นรถไปก่อนส่วนตัวเองจะอยู่ดึงความสนใจของป้าสมนึกต่ออีกครู่หนึ่งแล้วจึงปลีกตัวออกมา
ยกมือไหว้สวัสดีน้าปอง ฝ่ายนั้นก็รีบยกมือรับไหว้แล้วเปิดประตูให้ผมรอจนผมขึ้นไปนั่งเรียบร้อยจึงค่อยปิดประตูจากนั้นก็กลับไปนั่งประจำหลังพวงมาลัย แต่ยังไม่ทันจะได้ออกรถกระจกหน้าต่างตรงเบาะหลังฝั่งที่ผมนั่งก็ดัง ‘ก๊อกๆ’ ขึ้นซะก่อน ผมจึงกดเลื่อนลดกระจกลง แล้วใบหน้าหล่อคมเข้มโน้มลงมามันใกล้เสียจนผมเห็นแพขนตายาวชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ขยับตัวเองออก
“เต็ม”
อีกฝ่ายเรียกชื่อของผมแล้วอมยิ้ม
“ถ้าคิดถึงเทมป์ละก็.. โทรหาหรือไลน์มาได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ”
จะพูดอะไรก็ให้เกียรติผู้ใหญ่ที่อยู่ในรถของผมด้วย ยังไงน้าปองก็อายุมากกว่าคุณพ่อของนายนะเทมป์
“แค่นี้ใช่มั๊ย?”
คำตอบคือรอยยิ้ม
“ไปได้แล้ว”
ไล่ด้วยการกดเลื่อนกระจกขึ้น จากนั้นก็สั่งให้น้าปองออกรถ และเมื่อรถเคลื่อนตัวมาได้ระยะหนึ่งผมจึงหันกลับไปมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยว่ากลับขึ้นรถไปรึยัง
“หลานชายคนเล็กของเจ้าสัวยางเหรอครับคุณเต็ม”
คำถามที่ดังขึ้นทำให้ผมหันกลับมามองน้าปองผ่านกระจกหน้ารถ
“ใช่ครับ.. น้าปองรู้จักด้วยเหรอครับ?”
“ถ้าไม่บอกก็จำไม่ได้หรอกครับ แต่พอดีผมรู้จักลุงอ่ำคนขับรถของบ้านเจ้าสัวยาง เมื่อกี้ได้คุยทักทายกันนิดหน่อยหน่ะครับ”
“อ่อ”
“ผมเคยเห็นคุณเขาตอนเด็กๆ พอโตเป็นหนุ่มแล้วไม่เหลือเค้าตอนเด็กเลยสักนิด”
“ตอนเด็ก? น้าปองเคยเห็นที่ไหนเหรอครับ?”
“ก็ในงานเปิดตัวธุรกิจของคุณขวัญยังไงล่ะครับ ที่จำได้เพราะตอนนั้นคุณเขาทำคุณเต็มร้องไห้จ้าตั้งแต่ลงจากเวทีจนจบงานเลยทีเดียว”
น้าปองหัวเราะขำกับเรื่องราวในอดีต แต่ผมนี่สิได้แต่ร้อง ‘หืม??’ ดังลั่นอยู่ในใจ
“ตอนเด็กๆ เขาเป็นยังไงบ้างครับ? ผมหมายถึงรูปร่างหน้าตา”
“อ่อ.. อ้วนกลมจ้ำหม้ำมากครับ ผมถึงบอกยังไงล่ะครับว่าพอโตเป็นหนุ่มแล้วไม่เหลือเค้าตอนเด็กเลยสักนิด”
ห๊ะ?? อ้วนเหรอ? นึกภาพไม่ออกเลยสักนิด
“แล้วน้าปองรู้มั๊ยครับว่าเขาทำอะไรผมถึงได้ร้องไห้?”
“เอ.. เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันนะครับ รู้แค่ว่าคุณเต็มร้องไห้ไม่ยอมหยุดจนเสียงแหบเสียงแห้งแล้วหน้างี้แดงแจ๋เลย น่าสงสารมากเลยล่ะครับ”
คนเล่าความหลังส่งยิ้มให้ผมด้วยความเอ็นดู
“คุณเต็มจำไม่ได้เหรอครับ?”
“จำได้ครับ.. แต่จำไม่ได้ทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างและก็จำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร”
จะว่าผมเป็นประเภทสมองปลาทองก็ไม่ใช่นะครับ แต่เวลามันผ่านมานานเกินไปผมจึงไม่สามารถเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมด เรื่องราววัยเด็กที่จำได้ส่วนใหญ่ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องน่าประทับใจทั้งนั้น จำไม่ได้สักนิดว่าเคยร้องไห้กลางงานพี่ขวัญ
“ก็ตอนนั้นคุณเต็มยังเด็กนี่ครับ จะให้จำได้ทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะครับ”
นั่นสินะ.. ผมส่งยิ้มให้น้าปองแล้วก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนถึงบ้าน
.
.
.
.
กลับถึงบ้านป้าทิพย์ก็ยืนยิ้มแฉ่งรอผมอยู่หน้าบ้าน ป้าทิพย์รับกระเป๋าเป้จากผมแล้วส่งให้เด็กรับใช้เอาขึ้นไปเก็บไว้บนห้องนอน
“คุณพ่อคุณแม่ล่ะครับ”
“คุณๆ รอคุณเต็มอยู่ที่ห้องทานข้าวแล้วค่ะ”
อีกไม่กี่สิบนาทีก็เที่ยงตรง และเพื่อไม่ใช้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน ผมจึงเดินตรงไปที่ห้องทานข้าวทันที แต่เมื่อไปถึงก็เจอแค่อาหารที่จัดวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วเท่านั้น ซึ่งดูจากจำนวนจานที่วางตามตำแหน่งที่นั่งมีมากกว่า 4 ที่ หรือว่าคุณพ่อคุณแม่จะมีแขก
กำลังจะเรียกใครสักคนมาถาม แต่ออมก็โผล่มาจากประตูฝั่งครัวเสียก่อน
“อาเต็มขา ทางนี้ค่ะ”
“ออม”
เดินเข้าไปหาหลานสาว แต่ขาที่กำลังก้าวก็หยุดลงกลางคันเพราะบุคคลที่ค่อยๆ ทยอยเดินออกมาจากประตูนั้นทำให้ผมต้องกระพริบตาหลายรอบด้วยกลัวว่าจะเป็นแค่ภาพลวงตา
คนแรกคือหญิงสาวรูปร่างผอมสูงตามสไตล์นางแบบหน้าตาเปรี้ยวเฉี่ยวในแบบที่ไม่สามารถเดาอายุที่แท้จริงได้ คนที่สองเป็นหญิงสาวร่างอวบผิวสีน้ำผึ้งดวงตากลมโตและหน้าตาเก๋ไก๋เป็นเอกลักษณ์
“พี่ขวัญ.. แม่ปอ..”
ผมเดินเข้าไปไหว้แนบอกของพี่ขวัญและแม่ปอ คนหนึ่งเป็นพี่สาวอีกคนเป็นพี่สะใภ้หรือก็คือคุณแม่ของโอบและออม ผู้หญิง 2 คนนี้ ได้ดูแลและเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนผมมาตั้งแต่แบเบาะ ดังนั้นผมจึงนับถือท่านทั้งคู่เปรียบเสมือนเป็นแม่แท้ๆ พี่ขวัญกับแม่ปอจูบแก้มซ้ายขวาและกระหม่อมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแน่นๆ
แม่ปอเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของแบรนด์ TJ ด้วยนะครับ ซึ่งเสื้อผ้าของทางแบรนด์จะเป็นเสื้อผ้าของวัยรุ่นไปจนถึงวัยทำงานที่ออกแบบมาเอาใจทั้งคุณผู้หญิงและคุณผู้ชาย โดยมีผมเป็นพรีเซนเตอร์หลัก และก็มีท่านเอกอัครราชฑูตอบอุ่นและภริยาเป็นพรีเซนเตอร์กิตติมาศักดิ์ โอบมาแจมบ้างในบางครั้ง แต่ออมนั้นขอบายเลยล่ะครับ ออมเป็นประเภทไม่ชอบออกสื่อแต่ขออยู่เบื้องหลังมากกว่า ด้วยเหตุนี้บางครั้งพี่ขวัญเลยต้องจ้างนางแบบดังๆ มาเป็นตัวช่วย แต่ก็ไม่บ่อยหรอกครับเพราะพี่ขวัญบอกว่าแค่ผมคนเดียวก็เอาอยู่ ผมมีความสามารถดึงดูดลูกค้าได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
“มาถึงกันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย? ทำไมไม่บอกผมบ้างเลย”
“มาถึงตั้งแต่เมื่อวานจ้าแล้วถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพร้น้องเต็มกับน้องขวัญสิจ๊ะ”
ผมยิ้มให้ท่านทั้งคู่ รวมทั้งโอบด้วย เซอร์ไพร้จริงๆ นั่นแหละครับ
“ว่าแต่ทำไมน้องเต็มผอมลงไปเยอะขนาดนี้ล่ะ? พี่ขวัญไม่ปลื้มเลยนะ”
“นั่นสิคะลูกเต็ม ดูสิเนื้อหนังที่แม่ปอขุนหนูมาตั้งแต่ไข่เท่าปลายนิ้วก้อยไปไหนหมดล่ะเนี่ย?”
แหม่.... แม่ปอเปรียบเทียบซะน้องชายของผมร้องไห้เลยครับ ผมโดนหมุนซ้ายขวา ลูบหน้า คลำแขน จับก้น ทำอย่างกับว่าผมยังเป็นเด็กน้อยไม่มีผิด
“อย่ามาโทษคุณพ่อกับคุณแม่นะจ๊ะสาวๆ ทางนี้ก็ดุจนไม่รู้จะดุยังไงแล้วว่าให้กินเยอะๆ น้องออมเป็นพยานได้”
“จริงค่ะ ที่อาเต็มผอมลงเนี่ยไม่ใช่ความผิดของคุณปู่คุณย่านะคะ”
หลานรักของคุณปู่และคุณหญิงย่าออกโรงขนาดนี้ความผิดก็ลงที่ผมเต็มๆ เลยล่ะครับที่ไม่ดูแลตัวเองให้ดี
“แล้วนี่พี่จะอยู่นานมั๊ยครับ?”
“รอบนี้นานหน่อยจ่ะ นานๆ จะได้กลับไทยมาหาลูกชายลูกสาว”
ออมกอดเอวคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน ผมก็เอาบ้างสิครับ
“เอาล่ะๆ ไว้ค่อยอ้อนกันใหม่ ตอนนี้ทานข้าวกันก่อนดีกว่านะลูก”
คุณหญิงหยดขัดจังหวะด้วยรอยยิ้ม คุณพ่อเองก็เดินไปนั่งตรงหัวโต๊ะแทบจะทันที เพราะฉะนั้นทุกคนก็เลยต้องลงนั่งประจำที่ครับ อาหารมื้อนี้ครื้นเครงว่าทุกวันและดูว่าสาวๆ จะเจริญอาหารกันเป็นอย่างมาก ก็แน่ล่ะครับคุณแม่เข้าครัวเองเลยนะ อาหารของโปรดของลูกสาวลูกสะใภ้เต็มโต๊ะไปหมด นี่ถ้าพี่อุ่นกับโอบอยู่ด้วยได้ก็คงจะดีไม่น้อย
จบมื้ออาหารก็ถึงช่วงเวลาถ่ายรูป ทั้งรูปเดี่ยว รูปคู่ รูปหมู่คณะ สาวๆ พากันอัพโหลดรูปลงโซเชียลกันยกใหญ่ ผมเองก็อยากอวดรูปครอบครัวบ้างจึงได้เปิดไอจีสักทีหลังจากไม่ได้เข้าไปอัพเดทความเคลื่อนไหวมานานเกือบเดือน เปิดแอพพลิเคชั่นปุ๊ปก็มีแจ้งเตือนทั้งคนฟอล ข้อความ คอมเม้นต์ และกดไลค์รวมๆ แล้วเกือบหมื่น ผมอ่านทุกข้อความนะครับแม้จะช้าไปบ้างแต่ก็ย้อนกลับไปอ่านทั้งหมด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแฟนคลับที่ติดตามผมจากงานถ่ายแบบให้พี่ขวัญ จากนั้นก็นั่งดูคนที่มาขอฟอลเป็นเพื่อนคนเพราะเผื่อจะเจอคนที่รู้จักบ้าง และก็เจอจริงๆ ครับ
‘K_KONGTAP_AAAMY’ เห็นแค่ชื่อแล้วถ้ายังไม่รู้อีกว่าเป็นใครผมคงจะโง่เต็มทีแล้วล่ะครับ ผมไม่ได้กดรับฟอลในทันทีแต่เข้าไปส่องไอจีสักนิดก่อนจะดีกว่า รูปล่าสุดที่ลงเป็นรูปสีส้มนอนหลับหงายท้องอยู่ใต้เก้าอี้ ผมกดไลค์ในทันทีกับความน่ารักนั่น เลื่อนดูรูปต่อไปเป็นรูปจักรยานของผมเองมันจอดอยู่โดดเดี่ยวตรงที่จอดจักรยานของคณะสัตวแพทย์ แคปชั่นใต้ภาพเขียนสั้นๆ ว่า alone ทำให้ภาพดูเหงาลงไปอีก ถัดมาเป็นภาพ เอิ่ม.. แก้วที่ใส่แปรงสีฟันและยาสีฟันของผมที่วางคู่อยู่กับเจ้าของไอจี แคปชั่นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าตัวอีโมยิ้มสีเหลืองกับหัวใจสีแดง
ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในใจอย่างเงียบๆ ผมใช้เวลาคิดไตร่ตรองอยู่ครู่ใหญ่จึงตัดสินใจกดรับฟอลและกดไลค์ไปทั้งหมด 3 รูป จากนั้นก็ปิดไอโฟนไปซะเลย ไหนๆ ตอนนี้ก็เป็นเวลาของครอบครัว ผมของดโซเชียลละกันนะครับ
.
.
.
.
ตีหนึ่ง.. ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้บิดขี้เกียจคลายกล้ามเนื้อจากการนั่งอ่านหนังสือติดต่อกันเป็นเวลานาน และเพิ่งจะนึกออกเอาตอนนี้แหละครับว่าน้องไอโฟนของผมหลับใหลมาตลอดทั้งวัน ดังนั้นทันทีที่ระบบทำงานเสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นทั้งหลายก็กระหน่ำกันรัวเป็นปืนกล ซึ่งในจำนวนนั้นมีสายที่ติดต่อเข้ามาเป็นของเนเนะแฟนสาวและ.... เทมป์
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมเลิกสนใจหน้าจอไอโฟน แล้วหันไปมองที่ประตู
“น้องเต็มนอนรึยังจ๊ะ”
“เข้ามาได้เลยครับพี่ขวัญ เต็มไม่ได้ล็อค”
บานประตูห้องนอนของผมถูกเปิดออก พี่สาวคนสวยในชุดนอนแบบสปอร์ตเกิร์ลก็เดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้ม
“พี่ขวัญนอนไม่หลับเหรอครับ?”
“เจ็ทแลคหน่ะ”
ใบหน้าไร้เครื่องสำอางระบายรอยยิ้ม พี่ขวัญเป็นคนสวย สูงยาว เข่าดี ขนาดตอนนี้ที่ดูออกอย่างชัดเจนว่าอ่อนเพลียจากอาการเจ็ทแลคแต่ก็ไม่อาจปิดบังความสวยได้
เจ็ทแลค เป็นอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นเมื่อร่างกายยังปรับจังหวะเวลาให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ที่มีเวลา แตกต่างกันไม่ได้ เนื่องจากร่างกายยังเคยชินกับเวลาในสภาพแวดล้อมเดิมอยู่ ในการปรับตัวให้เป็นปกติ คือ ต้องใช้เวลา 12 วัน กว่าที่จะปรับตัวให้เข้ากับเวลาของสภาพแวดล้อมใหม่ได้ ซึ่งผมรู้ดีว่ามันทรมานสักแค่ไหนและเพราะเจ็ทแลคนี่แหละครับจึงทำให้ระยะหลังมานี้คุณพ่อคุณแม่ที่อายุเพิ่มมากขึ้นจึงพยายามหลีกเลี่ยงการเดินทางไกล
“พี่ขวัญตั้งใจจะไปหานมอุ่นๆ ดื่มสักแก้ว เห็นไฟในห้องน้องเต็มยังเปิดอยู่เลยลองเคาะดู พี่ขวัญไม่ได้มารบกวนใช่มั๊ย?”
พี่สาวอธิบายพร้อมกับนั่งลงตรงขอบเตียง
“ไม่ได้รบกวนสักนิดเลยครับ”
มือบางยกขึ้นลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“คุณพ่อกับแม่บอกว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนพวกท่านพาน้องเต็มไปงานเลี้ยงของบริษัทวายเจกู๊ดเหรอจ๊ะ?”
“อ่อ.. ใช่ครับ?”
“น้องเต็มได้เจอกับคุณอาดิษฐ์มั๊ย?”
“เจอครับ ท่านดูเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีและอบอุ่นมากเลยนะครับ”
คนฟังยิ้มพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลงอย่างเห็นด้วย
“จ่ะ.. อาดิษฐ์เป็นคนดี”
พี่ขวัญเงียบไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่แค่เพียงครู่เดียวก็เริ่มพูดต่อ
“แล้ว... คุณวิริยาล่ะคะ น้องเต็มได้เจอรึเปล่า?”
“เจอครับ”
นัยน์ตาที่มีความอ่อนล้าแฝงอยู่มองผมอย่างรอคอยคำอธิบายต่อ..
“ก็... บอกไม่ถูกสิครับพี่ขวัญ จะว่าดีก็ดีจะว่าไม่ดีก็ไม่ใช่ อ่อ แต่ดูเหมือนว่าคุณวิริยาเขาจะรู้จักกับพี่ขวัญเลยนะครับ”
ผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่มีต่อคุณแม่ของเทมป์ได้จริงๆ ครับ เอาเป็นว่าขอละไว้ในฐานที่ไม่ค่อยจะเข้าใจก่อนละกัน ซึ่งเมื่อพี่ขวัญได้ฟังคำอธิบายจากผม คิ้วสวยก็เลิกสูงเล็กน้อยก่อนจะขมวดเป็นปมอยู่เสี้ยววินาทีจากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า ‘อย่างนั้นเหรอ?’ ราวกับว่าพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะคุยกับผม
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่ขวัญ?”
“ไม่มีอะไรหรอกจ่ะ พี่ขวัญเริ่มง่วงแล้วล่ะ”
“อ่อ.. ถ้าอย่างนั้นพี่ขวัญไปนอนพักผ่อนเถอะครับ”
เดินไปส่งพี่สาวถึงหน้าห้องนอน และเมื่อเดินกลับมาเข้าห้องของตัวเองก็พบว่าน้องไอโฟนกำลังส่งเสียงมีสายวิดิโอคอลโทรเข้ามา ซึ่งแค่เห็นชื่อก็รู้สึกตื่นเต้นแบบแปลกๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็กดรับ และภาพหน้าจอของผมก็เป็นใบหน้าหล่อๆ ของสีส้มที่กำลังหลับพริ้มแถมมีลิ้นแล่บออกมาด้วย
“สีส้ม”
ส่งเสียงเรียกเบาๆ ด้วยกลัวว่าจะไปรบกวนให้อีกฝ่ายตื่น จากนั้นหน้าจอก็เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าของคนๆ หนึ่งที่หล่อมากไม่แพ้สีส้มสักนิด
“ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม รู้มั๊ยครับว่าผมรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงที่เรียกผมว่า ‘เต็ม’ นี่เป็นความลับนะครับอย่าไปบอกให้เจ้าตัวรู้ล่ะ เดี๋ยวจะเหลิงไปกันใหญ่
“รู้ว่าดึกแล้วยังจะคอลมาทำไม?”
“ก็โทรไปหาเมื่อตอนบ่ายแต่ไม่ติด”
อ่อ ผมปิดโทรศัพท์เองแหละครับ
“อ่อ จริงสิเทมป์.. เต็มว่าจะไม่กลับหอพักสักสองอาทิตย์นะ”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นแทบจะทันที
“แม่ปอกับพี่ขวัญกลับมาบ้าน เลยคิดว่าอยากจะอยู่กับพวกท่านให้เต็มที่หน่ะ”
มหาวิทยาลัยกับบ้านของผมระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ แล้วไหนจะต้องฝ่ารถติดอีก แต่มันก็คุ้มนะครับกับการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวที่นานทีปีหนจะได้เจอกันสักที
“อ่อ”
เมื่อได้ฟังเหตุผลใบหน้าคมก็ดูผ่อนคลายลง
“จักรยานหน่ะ.. ใช้ได้นะ”
คนฟังจุดยิ้มที่มุมปาก น่าหมั่นไส้สุดๆ
“ไปนอนได้แล้ว”
ผมไล่ คนที่อยู่ในจอก็หัวเราะร่วน
“ฝันดีนะ.. เต็ม”
อืม ผมรับในลำคอ และควรจะกดตัดสายไปทันที แต่.. นิ้วมันไม่ขยับ เรายังคงนอนมองหน้ากันนิ่งๆ ผ่านเครื่องมือสื่อสารอยู่อย่างนั้นอีกหลายนาที ผมจึงยิ้มออกมา
“ฝันดีนะ.. เทมป์”
และอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบ และคืนนี้ผมก็ฝันดีจริงๆ ครับ
.
.
.
.
เหนื่อยจากเรียนแล้วยังเหนื่อยจากการเดินทางอีกนะครับ นี่ขนาดว่าผมกับออมเลือกที่จะนั่งรถไฟฟ้ามาลงสถานีที่ใกล้บ้านที่สุดแล้วค่อยให้รถจากที่บ้านมารอรับ แถมบางวันที่ออมเลิกเรียนเร็วกว่าผม เจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์มานั่งรอผมที่คณะเพื่อที่จะได้กลับพร้อมกัน แบบนี้เหมือนผมทำให้หลานสาวเหนื่อยตามไปด้วย
หลังจากขึ้นมานั่งบนรถที่มีน้าปองเป็นสารถีได้สักพัก ออมก็หันมามองหน้าผมแล้วอมยิ้มอยู่นานสองนานจนแกล้งผลักหน้าผากสวยๆ นั่นไปด้วยความหมั่นไส้
“มีอะไรก็ว่ามา”
“อาเต็มเคยสงสัยใช่มั๊ยคะว่าทำไมออมถึงไม่เคยเล่าหรือพูดถึงกองทัพให้อาเต็มฟังเลย”
ใช่ครับ ผมเคยสงสัยในเรื่องนี้ แต่บางครั้งคนเราก็ล้วนมีเหตุผลของตัวเองที่จะไม่พูดหรืออธิบายให้ใครฟัง ต่อให้เป็นหลานรักหรือเพื่อนรักหรือคนรักทุกคนล้วนมีความในใจที่อยากเก็บไว้คนเดียวทั้งนั้น และผมก็รู้จักหลานสาวของดีถ้าหากไม่อยากจะพูดต่อให้จับง้างปากก็ไม่พูดหรอกครับ
“ออมกับกองทัพรู้จักและคบกันหลายปี กองทัพเป็นเพื่อนที่ดี เป็นแฟนที่ดี เขาเอาใส่ออมทุกอย่างและทุกเรื่อง ช่วงที่เราคบกันเราแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย จนออมคิดว่าคนๆ นี้แหละจะเป็นคู่ชีวิตของเราได้”
ริมฝีปากได้รูประบายรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อคิดถึงเรื่องราวในอดีต ผมก็ยิ้มตามหลานสาวไปด้วย
“แต่แล้ววันหนึ่งออมก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง เขาไม่รู้จักออม และออมก็ไม่รู้จักเขา แต่น่าแปลกที่แค่ออมเห็นรูปของเขาก็มีความรู้สึกอยากจะค้นหาและรู้จักว่าเขาเป็นใคร?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลานสาวค่อยๆ จางหายไป
“ตอนแรกออมก็คิดว่าคงจะเป็นการแอบปลื้มเหมือนที่เราปลื้มศิลปินเกาหลี ชอบเขาทั้งๆ ที่เขาก็มีแฟนอยู่แล้ว เขาคบกับเธอนานมาก เขารักเธอมาก แต่จะอยู่คนละประเทศแต่ทุกวันสำคัญก็จะมีโมเม้นน่ารักส่งให้กันตลอด ยิ่งเวลาได้เจอกันก็หวานซะจน...”
จู่ๆ ออมก็เงียบไป ผมมองหน้าหลานสาวพร้อมกับพยายามคิดตามในใจว่าคนที่ออมกำลังพูดถึงเป็นใคร คล้ายว่าเหมือนจะคุ้นกับคนลักษณะแบบเดียวกัน แต่ก็นึกไม่ออกครับ
“ออมเฝ้าติดตามคนๆ นั้นอยู่เงียบๆ ออมดีใจมากในวันที่รู้ว่าเขาเลิกกับแฟน และจนวันหนึ่งเราก็ได้เจอกัน.. แต่เขาก็ไม่เคยมองมาที่ออมเลยค่ะ”
ดวงตากลมโตฉายแววความเศร้าจนน่าสงสาร
“ตอนนั้น.. ออมยังคบกับเทมป์อยู่ไม่ใช่เหรอ?”
จะว่ายังไงดีล่ะครับ
“พราะกองทัพดีกับออมมาก ออมจึงพยายามคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองหลายต่อหลายรอบ จนกระทั่งคิดว่าถ้าหากเรามีอะไรเกินเลยกันแล้วบางทีออมอาจจะลืมไปก็ได้ แต่.. เปล่าเลย แม้ว่าคนที่กอดออมอยู่จะเป็นกองทัพแต่ในใจออมก็คิดถึงคนๆ นั้นตลอด”
“ออมนอกใจกองทัพค่ะอาเต็ม”
พูดไม่ออกเลยครับ คือมันก็จะอึ้งๆ หน่อยนึงเหมือนกัน
“มันเป็นความรู้สึกผิดในใจ ต่อให้บอกเลิกกันแล้วมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแต่ความรู้สึกผิดนั้นก็ยังอยู่มาโดยตลอด ออมจึงไม่เคยเล่าเรื่องของกองทัพให้อาเต็มฟัง กลัวอาเต็มจะผิดหวังในตัวออมค่ะ”
เพราะแบบนี้นี่เอง ผมลูบหัวหลานสาวด้วยความเอ็นดู
“เรื่องที่จะมาทำให้อาผิดหวังในตัวออม คงจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่อาคิดจะทำบนโลกใบนี้”
หลานสาวฉีกยิ้มหน้าบานน้ำตาคลอเบ้า นี่ผมพูดเรื่องจริงนะครับ โอบกับออมคือข้อยกเว้นในทุกเรื่องของชีวิตผม
“ว่าแต่... บอกอาได้มั๊ยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”
คนถูกถามอมยิ้มแล้วเอนซบหัวลงมาบนไหล่ของผม
“เป็นผู้ชายอบอุ่น แสนดี และหล่อ แต่ทุกข้อที่พูดมาก็น้อยกว่าอาเต็มของออมนิดนึงค่ะ”
อืม.. ตอบแบบนี้ก็แปลว่าหลานสาวยังไม่พร้อมจะบอก ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ที่เป็นก็คือก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายของผมนี่แหละที่รู้สึกแปลกๆ แล้วทำไมแค่หลับตาใบหน้าคมกับแววตาเศร้าๆ ของแฟนเก่าออมถึงได้ชัดแบบนี้ล่ะ? ผมเป็นอะไรไปครับเนี่ย???
.
.
.
.
.
.
TBC.... : 222222:
กลับมาแล้วค่ะ มาพร้อมตอนที่ 7
นิยายเรื่องนี้รินต้องการที่จะให้มันค่อยเป็นค่อยไปหน่อยนึงนะคะ คือไม่หย่อนไปและไม่รวบจนเกินไป แต่คนใจร้อนอ่านอาจจะขัดใจหน่อยๆ นอกจากนี้ทุกตัวละครและทุกเรื่องราวรินได้พยายามใส่เหตุและผลเอาไว้ในเนื้อหาโดยตลอด ถ้าหากคนอ่านไม่อ่านข้ามหรือไม่ลืมอ่านก็จะเจอคำตอบอยู่ในนั้นค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ ดีใจมาก รินนั่งอ่านทุกข้อความวนซ้าหลายรอบเลยค่ะ
ขอบคุณที่บอกความรู้สึกของคุณให้รินได้รับรู้ และจะได้นำคำติชมมาปรับปรุงให้มันดีขึ้นค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้! คนแรก :z2:
-
เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ แบบนี้พี่ชอบมาก
จีบกันนาน ๆ นะ ชอบอารมณ์เขินอาย แต่ก็กล้าบ้าบิ่นในบางที
ปล. สะกิดนิด ๆ
แม่ปอเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของแบรนด์ TG ด้วยนะครับ
แบรนด์ TJ หรือเปล่าจ๊ะ ถ้า TG - Tem Gai จะอ่านออกเสียง เต็ม-ไก ถ้า Tem Jai จะออกเสียง เต็ม-ไจ >> เต็มใจ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ใครกันนะ พี่ชายกองทัพ?
-
เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ แบบนี้พี่ชอบมาก
จีบกันนาน ๆ นะ ชอบอารมณ์เขินอาย แต่ก็กล้าบ้าบิ่นในบางที
ปล. สะกิดนิด ๆ
แม่ปอเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของแบรนด์ TG ด้วยนะครับ
แบรนด์ TJ หรือเปล่าจ๊ะ ถ้า TG - Tem Gai จะอ่านออกเสียง เต็ม-ไก ถ้า Tem Jai จะออกเสียง เต็ม-ไจ >> เต็มใจ
TJ ค่ะ รินผิดเอง แก้ไขแล้วค่ะ
ขอบคุณมากๆ นะคะ
เขินมากด้วยที่ปล่อยไก่ ฮ่า
-
ใครๆๆๆ
-
แน่ะๆๆๆๆ เต็มเริ่มสับสนแระ อิอิอิอิอิอิ
นี่เอาใจช่วยกองทัพเต็มแรงเลยนะ :hao6:
ออมเธอแอบนอกใจกองทัพเหรอ?????? แต่ก็โอเคนะเพราะเธอสนับสนุนให้แฟนเก่าได้กับอาเต็ม :laugh:
-
ความสับสนเริ่มมาแระ :hao6:
-
ใกล้แล้วๆๆๆ กองทัพใกล้รุกสำเร็จแล้ว :hao6:
-
ขอบคุณค่ะ
-
รอจุดพลุเลยจ้าาาาา :oo1:
ดูจากนิสัยกองทัพแล้วท่าทาง NC จะมันส์ :hao6:
แอบสงสัย ออม.. หวังว่าเธอคงไม่ได้แอบรักอาเต็มหรอกนะ :ruready
ปล.ขอโทษนะคะกลับไปอีดิทไม่ได้อะเลยต้องเม้นต์ซ้ำเลย
-
ทีมกองทัพได้มั๊ยคะ :impress2:
ปล.เห็นยอดวิวคนอ่านเรื่องนี้เยอะมาก เนื้อหาดี การเขียนดี ภาษาลื่นไหล แต่ทำไมไม่ค่อยมีคนแสดงความคิดเห็น อย่าเพิ่งท้อนะคะ กอดคุณรินแน่นๆ :กอด1:
-
แอบสงสัย ออม.. หวังว่าเธอคงไม่ได้แอบรักอาเต็มหรอกนะ :ruready
กลัวเหมือนกันค่ะ :katai1:
-
ลึกลับ ทำไมพี่ขวัญถามเรื่องพ่อแม่กองทัพ แล้วทำไมตอนเจอกัน แม่กองทัพถึงมองเต็มแปลก ๆ
เรื่องในอดีต มีใครทำอะไรไว้ จนทำให้ไม่สนิทใจหรอ
กองทัพก็เวิ่นไปเหอะ รอไปก่อนนะ หยอดน้ำไปเรื่อย ๆ
แต่ตลกเต็มใจมาก โดนย้อนมาทีถึงกับไปไม่เป็น เต็มตอนนี้คือหวั่นไหว มีความรวน
บ้านนี้รักกันดีจัง น่ารักดี
คนที่ออมชอบ เป็นพี่ชายกองทัพหรอ
-
มีลุ้นแล้วค่ะท่านผู้ชม :z2:
ติดตามอยู่นะคะ อย่าท้อนะคะ ^^
-
ออมแอบรักเพื่อนอาเต็มหรือป่าวน้าาาาา
-
มีความหลังอะไรกัน
-
มาๆๆต่ออีกนะครับ,,,
-
คุณพ่อคุณแม่ของกองทัพ พี่ขวัญ 3 คนนี้ต้องมีอะไรกันมาก่อนแน่นอน
พี่ชายของกองทัพ รายนี้ก็น่าสงสัยและหวังว่าออมคงจะไม่แอบชอบคนนี้นะ
-
รอเต็มใจอ่อนนน รอตอนเขาหวานกันนะคะะ
-
กองทัพอีกนิดนึงนะลูก แม่ลุ้นจนตัวโก่งแระ
เต็มเจอลูกหยอดทุกวันมันก็หวั่นไหวกันบ้างละวะ :laugh:
ออมเธอจะแอบรักใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่อาเต็มนะ
-
มีความหลังอะไรกัน
นั่นสิ :ruready
-
วันนี้จะได้อ่านตอนใหม่มั๊ยน๊า :z13:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 8 ┨
‘ตอนเที่ยงมารับหน่อยสิ จะเข้าไปเอาของที่ห้อง’
‘เอาจักรยานมารึเปล่า? จะเข้าไปเอาของที่ห้อง’
‘ตอนเที่ยงว่างรึเปล่า? เอาจักรยานมาให้หน่อยสิ’
“อะไรของแกนักหนาเนี่ยอีจี แค่พิมพ์แล้วกดปุ่มส่งเนี่ยมันจะยากอะไรวะ?”
โบว์พูดถูกแล้วครับ เพราะผมพิมพ์ข้อความแล้วก็ลบ พิมพ์ใหม่แล้วก็ลบอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าที่จะกดส่งสักที ทำไมมันถึงยากเย็นแบบนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่ส่งข้อความหาโบว์หาซันออกจะบ่อย แล้วทำไมแค่ส่งข้อความหารูมเมทแค่นี้ถึงทำไม่ได้ แต่จะว่าไปผมก็ไม่เคยโทรศัพท์หรือส่งข้อความไปหาเนเนะก่อนเลยสักครั้งนี่นา..
“กลัวอะไรอยู่?”
คำถามของซันทำให้ผมรู้สึกเหมือนคล้ายจะหน้ามืดไปวูบหนึ่ง ผมกำลังกลัวอะไรอยู่เหรอ? คนอย่างผมไม่เคยกลัวอะไรที่ไร้สาระแบบนี้มาก่อนไม่ใช่รึไง? ความเป็นตัวตนของผมหายไปตอนไหนกันนะ?
“ไม่มีอะไรที่น่ากลัวไปกว่ากลัวใจตัวเองหรอกนะเต็ม”
ใบหน้าอ่อนโยนประดับรอยยิ้มจนดวงตาโค้งรีของซันเต็มไปด้วยความอบอุ่นและจริงใจมันทำให้ความร้อนรุ่มในหัวใจเจือจางลงอย่างน่าประหลาด
“สาธุ”
โบว์ยกมือไหว้ซันท่วมหัวด้วยความเลื่อมใส ซันหัวเราะขำแล้วเคาะหัวโบว์กลับไปเบาๆ ผมเองก็พลอยหัวเราะไปด้วย และผมก็คิดได้แล้วล่ะครับว่าผมควรจะจัดการกับความรู้สึกที่อึดอัดเหมือนภูเขาไฟที่รอวันระเบิดอยู่นี่ยังไง
เข้าสู่สัปดาห์ที่ 3 แล้วที่ผมเลือกที่จะอยู่บ้านกับแม่ปอและพี่ขวัญแทนการอยู่หอพัก อาจจะเหนื่อยหน่อยแต่ก็คุ้มค่ากับความสุขทางใจ แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งนับวันก็คล้ายกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างได้หายไปจนกลายเป็นช่องว่างเล็กๆ ภายในใจ ที่ผ่านมาผมมีแฟนมาแล้วก็หลายคนหรือแม้แต่เนเนะเองก็เถอะ ต่อให้อยู่ไกลกันขนาดไหนผมก็ไม่เคยกระวนกระวายถึงกับต้องเปิดเช็คหน้าจอไอโฟนทุกชั่วโมงว่ามีสายหรือข้อความจากเธอบ้างรึเปล่า?
“อมยิ้มแบบนี้แสดงรู้ทางออกแล้วสินะ”
เพื่อนสาวถามยิ้มๆ เชิงเย้าแหย่ ผมยักคิ้วให้โบว์แทนคำตอบ
“ไปเรียนกันเถอะ”
พวกเราลุกขึ้นเดินไปห้องเรียนและวันนี้จนเลิกเรียน แถมยังลากยาวนั่งสรุปงานกลุ่มกันต่อจนเสร็จ ท้องฟ้าก็ไร้แสงดวงอาทิตย์ไปนานแล้ว
“ซัน”
“หืม?”
“คนเรามันเป็นเกย์กันได้ง่ายๆ เหรอ?”
ไม่รู้ว่าคำถามของผมยากเกินไปรึเปล่า ซันถึงได้เงียบไปนาน จนกระทั่งถึงหน้าประตูใหญ่ ซันจอดจักรยานเพื่อรอข้ามถนนแล้วหันกลับมามองผมเล็กน้อย
“เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าง่ายหรือยากหรอกนะเต็ม”
ดวงตารีหยักโค้งพร้อมกับวางฝ่ามือลงบนหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง
“มันอยู่ที่ตรงนี้.. รู้สึกยังไงก็ทำไปอย่างนั้น ชีวิตเป็นของเรา หัวใจก็เป็นของเรา ขอแค่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนแค่นั้นก็พอแล้ว”
ซันส่งยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองถนนด้านหน้า และผมก็ทำเพียงแค่ครางรับ ‘อืม’ ในลำคอด้วยรอยยิ้ม
ตอนนี้ผมกำลังซ้อนท้ายจักรยานของซันกลับหอพักครับ อีกไม่กี่สิบนาทีข้างหน้าก็ถึงเวลาที่หอพักจะปิด แต่ซันก็ไม่ได้เร่งฝีเท้าแต่อย่างใด เราปั่นจักรยานกันด้วยความเร็วมาตรฐานและปลอดภัยซึ่งก็ทันเวลาพอดี
“ขอบใจมาก เจอกันพรุ่งนี้”
ตบบ่าเพื่อนรัก ฝ่ายนั้นยักคิ้วให้ผมแล้วก็ปั่นจักรยานต่อกลับไปหอพักของตัวเอง ผมยืนมองรอจนเห็นซันเลี้ยวเข้าไปทางตึกหอพักของเจ้าตัว
“คุณเต็มหายไปไหนหลายวันคะเนี่ย? ป้าคิดถึงนะคะ”
ป้าสมนึกส่งยิ้มหวานฉ่ำ และผมก็เลือกที่จะยิ้มตอบกลับไปแทนคำพูด
“ป้าคิดว่าคุณเต็มจะทะเลาะกับคุณกองทัพซะอีก”
น้ำเสียงลดเบาลงคล้ายกระซิบกระซาบ ทำเอาผมอดจะขำไม่ได้ และสุดท้ายผมก็ไม่ได้ตอบคำถามป้าสมนึกสักคำถาม ผมเดินขึ้นลิฟท์และมองตัวเลขที่ไต่ลำดับขึ้นไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจของผมเริ่มกระสับกระส่าย จวบจนประตูลิฟท์เปิดและเดินต่อมาถึงหน้าห้องพัก ผมสูดลมหายใจเข้าออกก่อนจะเสียบคีย์การ์ดและปลดล็อค
เข้ามาภายในห้องและหลังจากถอดรองเท้าเสร็จเรียบร้อย สิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวที่ผมเห็นในขณะนี้กำลังหันมามองผมด้วยดวงตาใสแป๋ว ผมย่อตัวลงนั่งแล้วเรียก
“สีส้ม”
แมวน้อยตัวกลมที่กำลังใช้ลิ้นบรรจงเสริมแต่งความหล่อนิ่งค้างอยู่ท่าเดิมครู่หนึ่ง
“เมี๊ยววว”
“สีส้มจำเต็มไม่ได้เหรอ? มานี่มา”
ผมกระพริบตาช้าๆ ส่งสัญญาณไปให้สีส้ม 2-3 ครั้ง จากนั้นสีส้มก็กระพริบตาบ้างก่อนจะลุกขึ้นเดินนวยนาดมาคลอเคลีย
“เมี๊ยว”
จับน้องเหมียวขึ้นอุ้ม เราเอาจมูกแตะทักทายกัน ผมอ้าปากจะถามว่าเจ้าทาสของสีส้มหายไปไหนแต่เสียงของหล่นกระทบพื้นที่ดังมาจากในห้องน้ำก็ทำให้ผมรู้คำตอบแล้วล่ะครับ
ปล่อยสีส้มลงแล้วเดินเอากระเป๋าเป้ไปวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำแร่มาดื่มก่อนจะกลับมานั่งบนเตียง สีส้มกระโดดขึ้นมานั่งบนตักผม มันคลอเคลียออดอ้อนจนผมต้องยิ้มตามความน่ารัก ผ่านไปครู่ใหญ่บานประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างสูงที่สวมชุดนอนลายสก็อตสีเทาดำเดินออกมาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูขยี้เส้นผมที่เปียกชื้น ดวงตาคู่คมก็เบิกกว้างเล็กน้อยที่เห็นผม แต่ก็แค่แว่บเดียวก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆ
ทั้งๆ ที่เตรียมคำพูดมากมายเอาไว้ในใจ แต่ทำไมเมื่อถึงเวลาจริงกลับนึกไม่ออกสักคำ เราทำแค่มองตาและยิ้มให้กันท่ามกลางความเงียบอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ จนเมื่อสีส้มกระโดดลงจากตักผมแล้วเดินไปกินอาหารที่เจ้านายวางไว้ให้ตรงใต้เตียง เสียงกระพรวนที่คอของสีส้มทำให้พวกเราได้สติ
“กินอะไรมารึยัง?”
บังเอิญถามออกมาพร้อมกันแถมยังเป็นประโยคเดียวกันอีก ผมเงียบ อีกฝ่ายก็เงียบลงไปอีกครั้ง จากนั้นเราก็หัวเราะ
ร่างสูงเดินเอาผ้าขนหนูไปตากไว้ที่นอกระเบียง เมื่อเดินกลับเข้ามาก็เอ่ยถามผมด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง
“กินอะไรมารึยัง?”
“อืม เทมป์ล่ะ?”
“เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน”
คู่สนทนานั่งลงบนเตียงฝั่งตรงข้ามกับผม
“ไม่กลับบ้านเหรอ?”
“วันนี้เลิกดึกแล้วก็รู้สึกเหนื่อยหน่ะ”
ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองผมเหมือนกำลังจะจับผิดอะไรบางอย่าง แล้วฝ่ายนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก ทำเอาหัวใจของผมเต้นระทึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คิดถึงก็บอกว่าคิดถึงสิ..”
หืม? ประโยคที่เพิ่งจบไปทำให้ผมเผลอเม้มริมฝีปากและกลั้นหายใจไปชั่วขณะ
“เต็มคิดถึง... สีส้ม ใช่มั๊ยล่ะ?”
มือเรียวอุ้มสีส้มขึ้นในระดับสายตาของผม ทำเอาผมแอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกออกมาเบาๆ
“อืม..”
ผมพยักหน้าและเพิ่งได้รู้ว่าเขินจนร้อนผ่าวไปทั้งหน้ามันเป็นยังไง ผมรีบลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
.
.
.
.
เที่ยงคืนจู่ๆ ฝนก็เทลงมา ผมละจากตัวอักษรในหน้ากระดาษแล้วหันไปมองนอกระเบียงฝนกำลังเทกระหน่ำอย่างหนัก คืนนี้สีส้มเลยนอนซุกตัวอยู่บนเตียงกับตุ๊กตาแมวตัวใหญ่หลับสบายเชียว
เผลอยิ้มออกมากับความน่ารักของน้องเหมียวแล้วพลางคิดไปถึงงานของพี่ขวัญที่กำลังจะเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่เร็วๆ นี้ ซึ่งทุกครั้งพี่ขวัญจะให้โอกาสผมใส่ไอเดียเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองเสริมลงไปในแต่ละคอลเลคชั่น ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันพี่ขวัญตั้งใจว่าจะเน้นกลุ่มตลาดแฟนคลับไอดอลต่างๆ ซึ่งนอกจากออมแล้วผมยังแนะนำโบว์ให้พี่ขวัญรู้จักเพื่อจะได้นำข้อมูลจากแฟนคลับตัวจริงไปใช้
กำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงเลื่อนเก้าอี้ก็ทำให้ผมต้องหันไปมอง ร่างสูงลุกขึ้นบิดขี้เกียจจากนั้นก็เดินหายไปในมุมครัว เสียงโลหะกระทบกันก๊อกแก๊กๆ ไม่นานเจ้าตัวก็เดินมาพร้อมแก้วกระเบื้องเคลือบ 2 ใบ วางให้ผมแก้วหนึ่ง และของตัวเองอีกแก้ว แค่ได้กลิ่นผมก็รู้แล้วครับว่าเป็นโกโก้ร้อน
อีกฝ่ายดึงเก้าอี้ของตัวเองมานั่งไหล่เบียดกับผม.. และน่าแปลกนะครับที่ผมไม่คิดจะขยับหนีแต่กลับรู้สึกว่ามันก็อบอุ่นดีเหมือนกัน ผมยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบทีละนิด แค่ของเหลวสัมผัสลิ้นผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าคนชงจำรสชาติมาจากเมื่อครั้งก่อนที่ผมชงให้อีกฝ่ายดื่ม ผมเป็นคนไม่ดื่มหวานแต่ชอบความมันของนมสดและความเข้มของโกโก้เพราะฉะนั้นเวลาชงเครื่องดื่มให้ใครผมก็มักจะชงในแบบที่ตัวเองชอบ ไม่เคยคิดหรอกครับว่าแค่ชงให้ดื่มครั้งเดียวแล้วอีกฝ่ายจะจำได้
“เรียนหนักมากเลยเหรอ?”
หลังจากนั่งเงียบฟังเสียงฝนมานานอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้น ดวงตาคู่คมจับจ้องผมไม่วางตา
“อืม.. ปกติแหละ”
“แล้วทำไมถึงอยากเรียนสัตวแพทย์ล่ะ? อย่าตอบว่ารักสัตว์นะ”
แน่ะ ถามแล้วก็มีการดักทางคำตอบไว้อีก
“อยากจะช่วยงานที่มูลนิธิโรงพยาบาลสัตว์ของคุณแม่”
มันเป็นความตั้งใจของผมตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ คำตอบของผมทำให้ริมฝีปากบางของคนฟังวาดรอยยิ้ม และด้วยระยะที่นับว่าใกล้มากทำให้ผมเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่คม แต่แล้วจู่ๆ นิ้วเรียวยาวก็ถือวิสาสะยกมาเกลี่ยเบาๆ บนแก้มข้างซ้ายของผม แต่นั่นไม่สำคัญเท่าตัวผมเองนี่แหละที่นั่งนิ่งให้อีกฝ่ายสัมผัสโดยไม่แม้แต่จะปัดป้อง
“อะไร?”
กดเสียงให้ต่ำเพื่อข่มความเขิน แต่ก็เปล่าประโยชน์ครับ นายกองทัพเขาถือคติด้านได้อายอด
“น่ารักดี”
ไอ้บ้า จู่ๆ มาชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารัก จริงอยู่ว่ามีคนชมผมแบบนี้บ่อยแต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้ผมใจสั่นได้เท่าครั้งนี้
“อะ.. แฮ่ม”
กระแอมก่อนจะขยับเบี่ยงหน้าออกจากมือใหญ่ ฝ่ายนั้นหัวเราะเบาๆ
“ไอ้บ้า”
ด่าออกไปทั้งที่รู้ว่าคนถูกด่าไม่มีวันจะสำนึกหรอก และไอ้คนไม่มีจิตสำนึกก็นั่งเอามือเท้าศีรษะมองผมอยู่อย่างหน้าตาเฉยต่อไป ตอนแรกผมก็กะจะลุกหนีแล้วล่ะครับแต่นึกเรื่องบางอย่างขึ้นได้ซะก่อน
“เออ.. เทมป์”
เจ้าของชื่อยักคิ้วตอบได้น่าหมั่นไส้ที่สุด นี่ถ้าไม่ติดว่าอยากจะถามเรื่องบางเรื่องผมได้ถีบตกเก้าอี้ไปนานแระ
“ตอนเด็กๆ เราเคยเจอกันมั๊ย?”
“หืม? เมื่อไหร่?”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานั่งพิงหลังกับพนักเก้าอี้เหมือนเดิม
“ตอนนั้นเต็มเจ็ดขวบ เทมป์ก็ห้าขวบ”
ใบหน้าคมแหงนมองเพดานพลางหลับตาเหมือนกำลังคิดย้อนกลับไปอดีต ผมจึงอธิบายเพิ่มเติม
“น้าปอง.. น้าคนขับรถของเต็มบอกว่าตอนเด็กๆ เราเคยทะเลาะกัน”
“ห๊ะ?”
เจ้าตัวมองหน้าผมอย่างกับไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเพิ่งพูดจบไป
“จำไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ? ไม่เป็นไรหรอก เต็มก็จำไม่ได้เหมือนกัน”
ผมยิ้ม จำไม่ได้ก็ไม่เห็นจะเป็นไรสักหน่อย แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าไปมาแล้วพูดว่า ‘ไม่ใช่’ เชื่อมั๊ยครับว่าหัวใจผมเต้นตูมตามทันที จำได้เหรอ?
“ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้.. แต่เทมป์คิดว่าเต็มจะพูดว่า.. เมื่อก่อนเราเคยสัญญากันว่าโตขึ้นแล้วจะแต่งงานเป็นผัวเมียกันไรงี้ซะอีก”
โอยยย.. พูดออกมาด้วยสีหน้าผิดหวังซะจนผมอยากจะล้มตึงหงายหลังให้สลบไปซะเดี๋ยวนี้ ถ้าผมพูดแบบที่อีกฝ่ายคาดหวังออกมาจริง ขอเชิญเอาไม้หน้าสามมาตีแสกหน้าผมแทนเถอะครับ ผมถอนหายใจหนักๆ โกโก้ที่เริ่มจะเย็นลงขึ้นดื่มเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง อีกฝ่ายก็ยกแก้วขึ้นดื่มเช่นเดียวกัน หัวคิ้วเข้มยังคงขมวดมุ่น และเมื่อมือใหญ่วางแก้วลงบนโต๊ะใบหน้าคมจึงหันมามองผม
“อ่อ.. ใช่งานของอาขวัญรึเปล่า?”
“ใช่.. จำได้เหรอ?”
“ถ้างานนั้นจำได้อยู่เรื่องเดียว”
หืม? เรื่องเดียว เรื่องอะไร? ผมเลิกคิ้วถามกลับ
“มีเด็กคนหนึ่งขึ้นไปร้องเพลงแง๊วๆ อยู่บนเวที ฟังไม่รู้เรื่องหรอกแต่โคตรน่ารำคาญ และก็ไม่รู้ทำไมถึงได้จำฝังใจมาจนถึงตอนนี้”
โหย.. อุตส่าห์ตั้งใจฟัง
“สงสารเด็กคนนั้นชะมัด”
เด็กที่แสนบริสุทธิ์คนนั้นไม่น่าจะถูกฝังอยู่ในหัวใจของผู้ชายที่สูง หล่อ รวย ฉลาด แต่หน้าด้าน แบบคนตรงหน้าเลยสักนิด
“นั่นไง”
นิ้วเรียวชี้ไปที่ตุ๊กตาแมวตัวใหญ่ แล้วผมก็ยังบ้าจี้มองตามนะครับ
“เด็กแมวคนนั้น.. ท ท ท ทีทูเดอะจี”
เสียงทุ้มต่ำหัวเราะหลังจากที่พูดอะไรบางอย่างออกมา อะไรนะ?? ท ที ทูเดอะ จีอย่างนั้นเหรอ?
“แร๊พ?”
“มั้ง... เสียงแง๊วๆๆ ยังกับลูกแมวร้องขอนมแม่ แล้วทุกคนในงานก็โอ๋เด็กคนนั้นยังกับอะไร คุณปู่ให้ตุ๊กตาตัวใหญ่ด้วย ให้ทำไม? นี่เป็นหลานแท้ๆ ยังไม่ได้เลย จำได้ด้วยว่าเทมป์ไปขอตุ๊กตาคืนดีๆ แต่เด็กนั่นแหกปากลั่นร้องไห้ไม่ยอมหยุด งงเลยอะดิ.. เทมป์ก็เลยจำได้จนถึงทุกวันนี้ ไอ้เด็กแมวที ทูเดอะ จี เนี่ย”
โลกของผมเหมือนะหยุดหมุนไปชั่วขณะ แล้วเข็มนาฬิกาก็เดินย้อนกลับไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว
“เต็ม.. เป็นอะไร?”
ดวงตาคู่คมหรี่ลง ปลายนิ้วอุ่นแตะแก้มของผม
“อย่าบอกนะว่าหึงเทมป์กับเด็กแมวนั่น?”
คงจะมีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่คิดแบบนั้น.. ผมไม่ได้ต่อปากต่อคำเรื่องไร้สาระ แต่ตั้งคำถามกลับไปแทน
“อะไรคือ.. ทีทูเดอะจี?”
“หืม?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตั้งท่าครุ่นคิด
“อ่อ.. ไม่รู้สิ จำได้แค่ประโยคเดียว.. ทีทูเดอะจี”
เด็กคนหนึ่งที่ชอบเพลงฮิปฮอปเป็นชีวิตจิตใจพยายามที่จะร้องเพลงแร๊พอวยพรพี่สาวสุดที่รักในงานเปิดตัวธุรกิจเสื้อผ้าที่ชื่อว่า TJ ซึ่งในเนื้อหาเพลงท่อนแรพร้องว่า T to the J แต่ด้วยความตื่นเต้นจึงร้องผิดเป็น T to the G
“ไม่สบายรึเปล่า?”
มือใหญ่แตะหน้าผากของผมเพื่อวัดอุณหภูมิ แต่ผมเบี่ยงหลบทัน พร้อมกับจับของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น จ้องเข้าไปในดวงตาคู่คม
“ไอ้บ้า..”
ด่าด้วยคำเดิมแต่เปลี่ยนน้ำเสียงให้นิ่มนวลลง
“อ้าว..”
คนถูกด่าก็อ้าปากค้างทำหน้างงไปสิครับ
ผมระเบิดหัวเราะออกมาจนท้องคัดท้องแข็ง ทำไมโลกมันกลมแบบนี้ล่ะครับ .. ทั้งบ้าและตลกชะมัด
.
.
.
.
เมื่อคืนฝนหยุดตกไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่เท่าที่รู้เมื่อผมลืมตาตื่นแล้วหันไปมองคนที่หลับอยู่บนเตียงฝั่งตรงข้ามก็ขำออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่าความบังเอิญมีอยู่ทุกที่จริงๆ
สีส้มกระโดดลงจากเตียงมากินอาหารจากนั้นก็เดินเข้ากระบะทรายหรือห้องน้ำสำหรับแมว ผมจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจและใช้มือลูบผมยุ่งๆ แบบลวกๆ ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นลงนั่งข้างเตียงของอีกคน แม้แต่ตอนหลับใบหน้าคมก็ยังดูดีไม่มีที่ติ ความหล่อระดับนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดพ้นสายตาเฉียบคมของแมวมองไปได้แต่ดูจากนิสัยของเจ้าตัวแล้วคงจะไม่ค่อยชอบวงการบันเทิงสักเท่าไหร่ แล้วตอนเด็กๆ ล่ะหน้าตาเป็นแบบไหนนะ ทำไมผมถึงจำไม่ได้สักนิด
ดวงตาภายใต้เปลือกตาคมขยับเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แต่เมื่อเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ สงสัยจะตื่นเต็มตาเลย
“นี่.. ตอนเด็กๆ เทมป์หน้าตาเป็นยังไงเหรอ?”
คนถูกถามกระพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ยื่นมือมาหยิกแก้มผมแบบไม่ออมแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะสัส!”
หยิกมาได้ หมอนี่มันบ้าจริงๆ ผมต่อยหน้าอกอีกฝ่ายไปดัง ‘อั่ก!’ โดยไม่ออมแรงเหมือนกัน ฝ่ายนั้นนอนร้องครวญคงจะทั้งเจ็บและจุก
อารมณ์ดีๆ หายวับไปกับตา ผมถูแก้มเบาๆ แล้วตั้งท่าจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่ก็ถูกคนบนเตียงกระชากข้อมืออย่างแรงจนล้มหัวทิ่มลงไปบนหมอน และในเสี้ยววินาทีที่ผมตั้งตัวไม่ทันก็ถูกร่างสูงคร่อมเอาไว้ทั้งตัว มือทั้งสองข้างก็ถูกตรึงไว้แน่นจนร่างกายของผมขยับไม่ได้
“จะทำอะ.. อื้มม”
ยังไม่ทันได้เอ่ยถามว่าจะทำอะไร? ริมฝีปากบางก็โน้มลงมาประกบริมฝีปากของผมเสียก่อน ลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายแทรกเข้ามาภายในโพรงปากอย่างง่ายดาย แรงดูดดึงและการจู่โจมที่หนักหน่วงสลับกับความอ่อนโยนทำให้ความวาบหวามก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและร่างกายของผมก็ไร้เรี่ยวแรงเอาแบบดื้อๆ ความรู้สึกแบบนี้ทำไมถึงไม่เหมือนกับตอนมีเซ็กส์กับบรรดาแฟนสาวเลยสักครั้ง
ความสับสนที่หุ้มอยู่ภายในหัวใจเหมือนถูกฆ้อนทุบจนแตกแล้วเกิดเป็นความอุ่นซ่าน ไม่ได้รังเกียจแต่กลับดี จวบจนริมฝีปากบางที่เบียดขยี้จนผมแทบขาดใจยอมผละออก เสี้ยวหนึ่งของหัวใจให้ความรู้สึกเหมือนของสำคัญกำลังจะสูญหายไปตรงหน้า ผมจึงโน้มคอของอีกฝ่ายลงมาประกบจูบเสียเอง
แม้จะไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายแต่ผมก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะไม่รู้ว่าต้องจัดการกับความรู้สึกที่ปั่นป่วนยังไง และดูจะง่ายกว่าทำกับผู้หญิงเสียด้วยซ้ำเพราะผู้ชายย่อมรู้ความต้องการของผู้ชายด้วยกันดี และที่สำคัญมันคือความต้องการของเราทั้งคู่
เสื้อกล้ามเนื้อบางที่ใช้ใส่นอนหลุดออกจากร่างกายไปตอนไหนก็ไม่ทันจะรู้ กางเกงบ๊อกเซอร์ถูกมือใหญ่ถอดออกอย่างง่ายดาย ตอนนี้ร่างกายของผมเปลือยเปล่าแต่กลับร้อนเสียจนเหงื่อซึมแผ่นหลังเพราะถูกแผดเผาด้วยสายตาคู่คมที่ร้อนแรงและโลมเลียไปทั่ว
ริมฝีปากบางไล้โลมทั่วใบหน้าของผม ขบติ่งหู แล้วเลื่อนลงมาดูดดึงต้นคอและไหปลาร้า
“เทมป์.. อย่าทำรอย”
ตีเบาๆ บนแผ่นหลังกว้างแม้จะรู้ตัวว่าคงจะช้าไปสักนิด แต่อย่างน้อยมีแค่รอยสองรอยก็ยังดีกว่าเต็มไปทุกพื้นที่ เจ้าตัวก็ยอมทำตามโดยไม่ทำรอยที่ต้นคอและไหปลาร้าแต่เปลี่ยนมาขบยอดอกของผมแทน
“ท.. เทมป์.. อย่า อื้ออ อ่ะ”
เสียวจนแอ่นอกรับสัมผัสแทบไม่ทัน และส่วนกลางลำตัวก็ผงกตื่นแทบจะทันที
“เต็ม..”
ได้ยินอีกฝ่ายกลืนน้ำลายดัก ‘เอื๊อก’ ทันทีที่ได้เห็นแก่นกายของผมตื่นตัว ถ้าถามว่าอายมั๊ย? ตอบว่าอายมากแต่ถึงอย่างนั้นมันก็คือความรู้สึกตามธรรมชาติไม่ใช่เหรอครับ และไม่ใช่ผมคนเดียวสักหน่อยอีกฝ่ายก็ผงาดดุนดันอยู่ใต้กางเกงนอน แม้จะยังไม่เห็นตัวตนที่แท้จริงแต่ก็รู้ได้ว่าเมื่อขยายตัวเต็มที่คงจะใหญ่มหึมากว่าผมหลายเท่าตัว ถ้าหากถึงขั้นสุดจริงๆ มีหวังผมคงลุกไม่ขึ้นเป็นแน่
“เทมป์.. อย่าเพิ่งด้านหลัง.. นะ”
เดี๋ยวพวกเราต้องไปเรียนอีกอย่างผมเองก็ยังไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเซ็กส์ร่วมเพศ อย่างน้อยขอให้ผมได้ไปศึกษาสักนิดว่าฝ่ายรับต้องเตรียมตัวยังไงให้ปลอดภัยและเจ็บตัวน้อยที่สุด อีกอย่างดูก็รู้ว่าเทมป์เองก็ด้อยประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องชายรักชายไม่ต่างจากผมหรอก
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและถอดกางเกงนอนของตัวเองออก และไม่ผิดจากที่คิดไว้ครับ ท่อนเนื้อของอีกฝ่ายใหญ่ยักษ์สมกับรูปร่างจนน่าอิจฉา
แท่งเนื้อขยายตัวใหญ่ซะจนมือของผมกำแทบจะไม่รอบแถมยังร้อนราวกับเหล็กลนไฟแต่ผมก็ไม่คิดจะปล่อยมือออก ขยับลูบคลำและรูดรั้งท่อนเอ็นยักษ์อย่างเอาอกเอาใจให้เหมือนกับว่ามันเป็นของผมเอง ในขณะที่อีกฝ่ายก็รูดรั้งของผมอยู่เช่นเดียวกัน
“เต็มใจ.. อืม”
เสียงทุ้มครางต่ำฟังแล้วเซ็กซี่และชวนกระตุ้นให้ร่างกายรุ่มร้อนจนแทบจะทนไม่ไหว ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วผลักให้อีกฝ่ายกลับลงไปนอนหงานแทน จากนั้นก็ขึ้นคร่อมในท่าหกเก้า
“อะ อ๊ะ”
ร่างสูงครอบครองส่วนกลางลำตัวของผมไว้ในโพรงปากอย่างง่ายดาย มือใหญ่ก็คลึงสองเม็ดของผมไปด้วยมันเสียวซ่านจนสะโพกสั่นระริกจนผมเผลอร้องครางออกมา ช่างเป็นการปรนเปรอที่ทำให้รู้สึกดีมากกว่าพวกผู้หญิงทั้งหลายที่ผมเคยมีเซ็กส์ด้วยเป็นร้อยเท่าพันเท่า ผมเองก็พยายามอย่างเต็มที่แม้จะครอบครองความใหญ่โตได้แค่ส่วนปลายเท่านั้นแต่ก็เรียกเสียงครางต่ำที่บ่งบอกถึงความรู้สึกดีได้ไม่ต่างกัน
ความต้องการของเราทั้งคู่ดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ ความเขินอายแปรเปลี่ยนเป็นความสุขและความหฤหรรษ์ ในท้องมวลเหมือนมีผีเสื้อนับล้านบินวนอยู่ภายในจากนั้นร่างกายของผมก็กระตุกปลดปล่อยความสุขสมออกมา
“อ๊าา”
ขณะที่สติของผมกำลังปั่นป่วนจึงไม่ทันได้หลบน้ำอสุจิของอีกฝ่ายที่ฉีดพุ่งออกมาจนเลอะเต็มใบหน้า ผมกำลังนั่งหอบหายใจพร้อมกับแล่บเลียคราบของเหลวที่เปื้อนอยู่รอบริมฝีปาก ดวงตาคู่คมจ้องมองผมอย่างกับกำลังตกตะลึงอะไรบางอย่าง ผมเอียงคอมองกลับด้วยความไม่เข้าใจ ว่าแต่เมื่อกี้.. เทมป์กลืนน้ำของผมไปทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ?
“ทิชชู่หน่อยสิ”
แบมือขอทิชชู่จากคนที่เอาแต่นั่งมองตาค้าง ฝ่ายนั่นรีบดึงทิชชู่ส่งให้ผม นี่เป็นครั้งแรกของผมเลยนะที่ออรัลเซ็กส์ให้คนอื่นแล้วเลอะใส่หน้าแบบนี้
คนอย่างผมมีแต่ผู้หญิงคอยเอาอกเอาใจ เซ็กส์ครั้งแรกของผมคือเมื่อตอนอายุ 13 กับเพื่อนผู้หญิงตาน้ำข้าวที่เรียบร้อยที่สุดในห้อง ทุกคนต่างเรียกเธอว่าแม่ชี แต่ไม่น่าเชื่อว่าแม่ชีของห้องกลับมาคุกเข่าขอทำออรัลเซ็กส์ให้ผม ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความคึกคะนองบวกกับความใจดีผมจึงตอบตกลงไป และหลังจากนั้นเราก็แอบมีเซ็กส์เกินเลยกันอีกหลายครั้ง จนเรารู้สึกเบื่อและเลิกรากันไปด้วยดี..
เมื่อร่างกายกลับสู่สภาวะปกติ ผมหยิกหน้าอกแน่นกล้ามเนื้อของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวอาบน้ำ เพราะถ้าขืนยังชักช้าคงได้ไปเรียนสายเป็นแน่ หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวที่เปลือยเปล่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำแต่จู่ๆ บานประตูที่กำลังจะปิดก็ถูกแรงจากอีกฝั่งดันให้ผลักออก
“อาบด้วยสิ”
ร่างสูงที่เปลือยเฉพาะท่อนล่างยืนพิงกรอบประตูไว้ บนบ่ามีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ เจ้าตัวมองผมด้วยสายตาเว้าวอน แค่นี้ก็รู้ว่าไม่จบแค่อาบน้ำอย่างเดียวเป็นแน่ แต่ผมก็ยังจะเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา
“แค่สิบห้านาทีนะ”
ผมบอก อีกฝ่ายก็ยักคิ้วรับ.. ตอนนี้จะยังไงก็ได้ขอแค่ไม่ไปเรียนสายและอย่าเพิ่งใส่มาด้านหลังเท่านั้นเอง..
.
.
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
รักคนอ่านทุกคนและอยากให้ทุกคนรักเรื่องนี้ด้วยค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pighaun:
-
:m25: OMG เลือดสาดแบบค้างคา....please มาต่อด่วนค่ะ :call:
-
อ๊ายยยยยยยยยย :-[ :-[ #ตายอย่างสงบ
-
กรี๊ดดดดดดดดด บทจะเรียกเลือดก็ไม่ทันตั้งตัวเลยค่าา
-
อิแม่ ตกใจน้องเต็ม :m25:
-
พัฒนาเเช้ววววว
-
อ๊ายยยยยยยยยยย ดีต่อใจ
-
นั่นไง เริ่มยอมรับความรู้สึกแล้วววว
-
เดี๋ยว ๆ
นี่อะไรยังไง
ไวขนาดนั้น?
-
ไวว่องมาก5555
-
ไวไฟเหลือเกินคุ่นี้
-
เต้มมมมมลูกกกก
แม่ก็พอเดาออกนะลูกแม่ไม่เบานาจา
แต่แม่ไม่คิดว่าลูกจะช่ำชองขนาดนี้ อกอิแม่สั่นไหว ลูกแม่ร้อนแรงดั่งไฟ อิแม่ก็ได้แต่นั่งยิ้มต่ยอย่างสงบศพสีชมพู๊ :m25:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
:pighaun:
-
พ่อทัพ แม่ขอทิชชู่ด้วยสิ แต่แม่จะเอามาเช็ดน้ำหมากกับกำเดานะลูก :hao6: :haun4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ตายอย่างสงบศพสีจมพูมากกโอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew1:
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
สารภาพว่าอ่านตอนนี้เกิน 2 รอบค่ะ นี่ไม่ได้หื่นจริงๆ นะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อิแม่ ตกใจน้องเต็ม :m25:
อารมณ์เดียวกัน อิแม่ตกใจน้องเต็ม :haun4: แต่อิแม่ก็ชอบมากนะ :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
น้องเต็มเธอเปิดใจแล้วนะจ๊ะ
กองทัพเดินหน้าลุยเลย
:mc4:
:mc4:
:mc4:
:mc4:
:mc4:
:mc4:
-
จะบรรยายด้วยคำไหนดี ขอทิชชู่ด้วยสิน้องทัพ :haun4:
-
เห็นเงียบๆ แต่บาจะร้อนแรงก็ทำเอากำเดาพุ่ง :pighaun:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :hao6:
-
สารภาพว่าอ่านตอนนี้เกิน 2 รอบค่ะ นี่ไม่ได้หื่นจริงๆ นะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
อาการเดียวกันค่ะ :hao6: :hao6:
-
ลุเนเต็มเคิ่มสับสนแระ
แต่อบสงสัยออมนี่แหละ ใคร???
-
ไม่ต้องลุ้นแล้วค่ะท่านผู้ชม :pighaun:
-
โอ๊ยยยย ยิ่งกว่ารักอีก เต็มใจเอ้ยยยย จัดเต็มไปเลยค่ะ
เมสเสจที่พิมพ์ลบ ๆ น่ะ ไม่มีผลอะไรแล้วววว
กองทัพไม่ต้องรุกเลย แค่เนียน ๆ แต่ได้รับไปเต็ม ๆ แบบ เต็มใจ
-
:jul1: :pighaun: อ๊ากกกกก เทมป์ได้กำไรไปเลย5555555
-
อ้าววววว เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย อะไรยังไงเนี้ย :pighaun: :pighaun: :m25: :m25:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 9 ┨
ช่างเป็นเช้าที่สดใสที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้..
แม้เซ็กส์ครั้งแรกของเราจะยังไม่ถึงขั้นสุดแต่ความรู้สึกของผมราวกับว่าได้ขึ้นสวรรค์ เราทำออรัลเซ็กส์บนเตียงไปหนึ่งรอบแล้วต่อในห้องน้ำอีกรอบ
กลิ่นคาวเฉพาะตัวคลุ้งอยู่ในปาก ผมกลืนมันไปทั้งหมดโดยไม่คิดรังเกียจ ส่วนปลายสีแดงจัดหลั่งน้ำขาวขุ่น ผมดูดมันเหมือนดูดน้ำหวานแสนอร่อย โอบกอดร่างอ่อนระทวยไว้ในอ้อมแขนก่อนจะขยับสะโพกของตัวเข้ากับโคนขาอ่อน แค่ท่อนเนื้อของผมได้สัมผัสเสียดสีกับผิวกายเรียบลื่นก็ทำเอาแทบคลั่ง มือบางกอบกุมแท่งเนื้อของผมไว้แล้วขยับรูดรั้งอย่างชำนาญ ริมฝีปากของเราไม่ห่างจากกันเกินวินาที ต่อให้มีเวลาแค่ 15 นาที ผมก็คิดว่ามันคุ้มเกินจะคุ้มแล้วล่ะครับ
ย้อนกลับไปตั้งแต่ที่ผมได้เจอรูมเมทที่ชื่อเต็มใจ ผมก็ได้รู้จักกับความรู้สึกที่เหมือนมีดอกไม้ผลิแย้มอยู่ในหัวใจมันทำให้ผมเริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองเป็นเกย์รึเปล่า และหลังจากทบทวนความรู้สึกอยู่นานพอสมควรด้วยการดูหนังผู้ใหญ่ทั้งแบบชายหญิงและชายรักชาย และปรากฏว่าเมื่อผมดูรักร่วมเพศเดียวกันทุกครั้ง ผมจะจินตนาการว่าได้ครอบครองร่างบอบบางเอาไว้ ริมฝีปากสีสวยเรียกเชื่อผมว่า ‘เทมป์’ ด้วยน้ำเสียงสั่นระริก คุณไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนที่ได้อยู่ห้องเดียวกับคนที่ทำให้หัวใจและร่างกายปั่นป่วนชนิดที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกร้อนรุ่มได้ขนาดนี้มาก่อน
“นั่งยิ้มเหม่อแบบนี้แสดงว่าเมื่อคืน..?”
ออมหรี่ตาจ้องหน้าผมอย่างจับผิด ผมทำเพียงแค่ยักคิ้วให้เท่านั้นครับ
“แต่... เดาได้เลยว่าแค่ออรัล”
ไม่ต้องตกใจครับว่าทำไมออมถึงพูดแบบนี้ได้หน้าตาเฉย ออมบอกว่าที่อังกฤษสอนเรื่องเพศศึกษาตั้งแต่ระดับประถม การพูดคุยปรึกษาเรื่องเพศกับผู้ปกครองถือเป็นเรื่องปกติ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าออมจะไปพูดเรื่องแบบนี้กับทุกคนหรอกนะครับเพราะเราเป็นเพื่อนรักและเพื่อนสนิทกันออมถึงได้กล้าพูดต่างหาก
“อาเต็มหน่ะ เห็นนิ่งๆ ไม่ค่อยสนใจใครแบบนั้นเอาเข้าจริงประสบการณ์กับสาวๆ เพียบนะจ๊ะ”
“หมายความว่าไง?”
“อาเต็มเสน่ห์แรงมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ”
แค่ประโยคเดียวจากออมทำให้คิ้วของผมกระตุกและภายในใจก็เกิดเป็นหลุมเล็กๆ
ถ้าพูดกันตามความจริงมันก็ไม่แปลกหรอกที่ฝ่ายนั้นจะมีสาวๆ รุมล้อม แม้จะเป็นผู้ชายตัวเล็กแต่ทว่าเสน่ห์ล้นเหลือ ขนาดที่ทำให้ผู้ชายแท้ๆ อย่างผมเปลี่ยนใจมาเป็นเกย์ได้ คุณคิดว่าเต็มใจมีพลังทำลายล้างจิตใจให้ผู้คนหวั่นไหวมากแค่ไหนกันครับ เวลานิ่งก็เหมือนคุณชายผู้สูงศักดิ์เย่อหยิ่งและถือตัว เวลายิ้มก็เหมือนเด็กน้อยที่ทำให้โลกทั้งโลกสดใส เวลาโกรธไม่พอใจก็ดูน่ากลัวเสียจนขนลุก และเวลาที่ดวงตาคู่เรียวจ้องมองและยามที่ใบหน้าสมบูรณ์แบบระบายรอยยิ้มตรงมุมปากเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้หลายต่อหลายคนยอมคลานลงไปสยบแทบเท้าได้เหมือนกัน
แล้วผมล่ะ? ชีวิตเกี่ยวกับความรักที่ผ่านมาของผมเป็นยังไงบ้างนะเหรอ เห็นผมหล่อๆ แบบนี้ ถ้าไม่นับแฟนตอนอนุบาลกับประถม ผมก็ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเท่ากับออมมาก่อน หรือจะพูดได้ว่าออมเป็นผู้หญิงคนแรกของผมและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมให้เกียรติเธอมากกว่าใครๆ แต่คนที่ผมจะมอบความรักให้ผมมั่นใจว่ามีแค่คนเดียว ถ้าไม่ใช่เต็มใจ ต่อให้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนผมก็ไม่เอาทั้งนั้นครับ
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอก.. คนอย่างอาเต็มป้องกันตัวเองอย่างดีไม่มีพลาด”
เพื่อนสาวตบไหล่ให้กำลังใจ แล้วเราก็เงียบกันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ออมจะเรียกชื่อของผมเบาๆ
“กองทัพ”
“อืม”
“อย่าลืมที่สัญญากันไว้ล่ะ.. ห้ามทำให้อาเต็มเสียใจเด็ดขาด”
ผมพยักหน้าอย่างมั่นใจ ผมจะไม่มีวันทำให้คนที่ผมรักต้องร้องไห้หรือเสียใจเพราะผมเด็ดขาด ยกเว้นเสียว่าคนรักของผมนั่นแหละจะเป็นคนทำร้ายผมเอง เห็นผมดูร่าเริงแบบนี้แต่ผมจริงจังในความรักมากนะครับ อ่อนไหวง่ายมากโดยเฉพาะเรื่องหัวใจ เรื่องในอดีตของอีกฝ่ายผมจะพยายามไม่เอามาคิด ขอแค่ให้ผมเป็นคนสุดท้ายเท่านั้นก็พอ..
.
.
.
.
คงอีกพักใหญ่ที่อีกฝ่ายจะกลับมานอนที่หอพัก ทุกวันผมจึงมักจะชวนออมไปทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหารคณะแพทย์ วันไหนพักไม่ตรงกันก็ขอให้เห็นป้ายชื่อคณะก็ยังดี แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจนะที่เจ้าตัวตอบไลน์และรับสายทุกครั้งที่ผมโทรหา แค่นี้ผมก็รู้สึกดีมากแล้วครับ
วันนี้วันเสาร์ซึ่งบ้านออมมีงานปาร์ตี้ ซึ่งแน่นอนว่าผมกับดักแด้ต้องได้รับคำเชิญ แต่ทั้งที่เมื่อก่อนผมเคยไปรับส่งออมที่บ้านออกจะบ่อย ทว่าตอนนี้ผู้ชายที่มีความมั่นใจในตัวเองมาตลอดอย่างผมกลับรู้สึกโคตรจะตื่นเต้นแบบสุดๆ ไปเลยครับ
“หลานย่าแต่งตัวหล่อเชียว จะหนีย่าไปเที่ยวไหนล่ะวันนี้?”
“ไปงานปาร์ตี้บ้านออมครับ”
“อั๊ยหยา..”
ดวงตาหยีเล็กหรี่ลงมองผมพร้อมกับอมยิ้ม
คุณย่าของผมท่านเป็นคนอารมณ์ดีครับแต่ก็เข้มงวดเกี่ยวกับเรื่องขนบธรรมเนียมประเพณีแบบจีนอยู่บ้าง จะมีอยู่ 2 เรื่องเท่านั้นที่คุณปู่และคุณย่าของผมไม่เคยปิดกั้น นั่นคือเรื่องเรียน และเรื่องความรัก ผมสนิทกับคุณปู่และคุณย่ามากกว่าสนิทกับคุณพ่อคุณแม่และพี่ชายเสียอีก อาจจะเพราะคุณพ่อทำงานหนักและพี่ชายของผมต้องไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่เด็กดังนั้นคุณแม่จึงตามไปอยู่ดูแลพี่นายด้วยตัวเอง ผมจึงกลายเป็นหลานรักของคุณปู่คุณย่าไปโดยปริยาย แต่ช่วงเรียนมัธยมคุณพ่อขอให้ผมกลับไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณแม่ จนเมื่อ 4 ปีก่อนพี่นายเรียนจบและกลับมาเมืองไทย ผมจึงได้ย้ายสำมะโนครัวกลับมาที่บ้านเจ้าสัวยางกับคุณนายจูอีกครั้งและดูท่าว่าผมคงจะได้อยู่ที่นี่แบบถาวร
“ทางบ้านของท่านกับคุณหญิงยังไม่รู้เรื่องของหลานกับคุณเต็มใช่มั๊ย?”
“น่าจะยังนะครับ”
ใบหน้าที่มีริ้วรอยร่วงโรยไปตามวัยตึงเครียดขึ้นนิดหน่อย
“กองทัพ.. ปู่กับย่าไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะหากลูกจะรักจะชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ลูกต้องรู้ด้วยนะว่าคุณเต็มหน่ะท่านกับคุณหญิงหวงและห่วงมากแค่ไหน แก้วตาดวงใจของบ้านเลยเชียวล่ะ”
สิ่งที่คุณปู่และคุณย่ากังวลก็คือความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวครับ
“ผมเข้าใจครับคุณย่า”
เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างและก็พร้อมที่จะรับปัญหาต่างๆ มากมายที่จะเกิดขึ้นด้วย ต่อให้ในยุคปัจจุบันผู้คนยอมรับและเปิดเผยเรื่องรักร่วมเพศกันมากขึ้นแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะทำมันให้ดีที่สุด
“เออ.. ย่าเกือบลืมเลย พอดีเมื่อวานให้เด็กเข้าไปทำความสะอาดห้องเก็บของแล้วยายเจอนี่.. หลานลองดูสิ”
จู่ๆ คุณย่าก็เปลี่ยนเรื่องคุย จากนั้นก็ล้วงหยิบรูปใบหนึ่งที่คั่นไว้ตรงหน้าหนังสือนิตยสารให้ผมดู ซึ่งแม้สีภาพจะเก่าแต่รูปของผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งผมซอยสั้นตามแบบนำสมัยแฟชั่นในยุคนั้นยังฉายแววดวงหน้าสดใส องค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าดูเหมาะเจาะลงตัวเป็นความน่ารักที่กาลเวลาไม่อาจทำลายลงไปได้
“นี่คือคุณ ‘รดา’ ใช่มั๊ยครับ?”
“ใช่จ่ะ”
‘รดา’ เป็นลูกสะใภ้คนแรกและเป็นสะใภ้คนโปรดของคุณปู่และคุณย่าหรือจะพูดง่ายๆ ก็คือเป็นภรรยาคนแรกของคุณพ่อ
อ่า.. ถูกต้องแล้วครับ คุณพ่อของผมท่านเคยผ่านการแต่งงานมาก่อนจะเจอกับคุณแม่ ผมเองก็ไม่ได้รู้เรื่องราวของเธอมากเท่าไหร่เพราะการรู้เรื่องของเธอก็เหมือนเป็นการทำร้ายจิตใจคุณแม่ของผมเอง แต่คุณย่าเคยเล่าให้ฟังว่าคุณรดาเป็นผู้หญิงตัวเล็กและสวยอ่อนหวาน อีกทั้งยังเก่งงานบ้านงานเรือนและงานธุรกิจ คุณปู่คุณย่ารักและเอ็นดูเธอมากแต่แล้ววันหนึ่งเธอก็หายตัวไป ด้วยความรักที่คุณพ่อมีให้กับคุณรดาทำให้ในตอนนั้นท่านถึงกับเสียใจมากจนต้องเข้ารับการรักษาบำบัดจิตใจกันเลยทีเดียว และคุณปู่ก็ตั้งค่ารางวัลให้คนที่รู้เบาะแสและคนที่ตามหาตัวเธอเจอไว้สูงมาก แต่ผ่านไปจากวันเป็นเดือน เดือนเป็นปีและหลายปีเข้าก็ไร้วี่แววไม่มีใครรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือได้จากโลกนี้ไปแล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคุณรดาจึงกลายเป็นบุคคลหายสาบสูญ และคุณพ่อก็ได้แต่งงานใหม่กับคุณแม่ของผม
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
ถ้าหากไม่มีอะไรคุณย่าไม่เอารูปเสี้ยนหนามหัวใจของคุณแม่มาให้ผมดูหรอกครับ
“ดูดีๆ อีกครั้งสิ.. คุ้นๆ เหมือนใครรึเปล่า?”
เลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ทำตามคุณย่าด้วยการมองภาพนั้นอีกครั้ง รูปร่าง โครงหน้า ดวงตา จมูก และรอยยิ้มแบบนี้.. มันคล้าย...
“เต็ม.. เต็มใจ?”
“เหมือนใช่มั๊ยล่ะ? ตอนเด็กๆ ยังดูไม่ออก แต่พอโตขึ้นมาย่าก็ว่าคลับคล้ายคลับคลาเหมือนใครบางคนแต่ก็นึกไม่ออก แต่พอได้เห็นรูปนี้ของรดาเท่านั้นแหละ.. ยังกับถอดแบบกันมาเลย”
“คุณย่าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ?”
“บางทีรดาอาจจะมาเกิดใหม่เป็นคุณเต็มก็ได้นะ.. แล้วลองคิดๆ ดู ระยะเวลาที่รดาหายไปกับอายุคุณเต็มในตอนนี้ก็กลับชาติมาเกิดได้เลย”
“นี่คุณย่าเชื่อเรื่องกลับชาติมาเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย?”
ปกติคุณย่าของผมไม่ได้เป็นคนเชื่อหรืองมงายอะไรเรื่องแบบนี้เลยสักนิด แม้ท่านจะอายุเลยวัยเกษียณแต่ท่านก็เป็นผู้สูงอายุหัวสมัยใหม่นั่นคือคิดวิเคราะห์ตามเหตุและผลเสียมากกว่า
“แหม.. ถ้าไม่กลับชาติมาเกิดก็คงเป็นลูกชายของรดา.. เอ๋???”
หลุดขำเลยทีเดียว คุณย่าไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย มันเป็นไปไม่ได้สักนิด
“ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละครับ.. ดูอย่างผมสิยังเหมือนคุณย่าทวดเลย งั้นผมก็คงเป็นคุณย่าทวดกลับชาติมาเกิดหรือไม่ก็เป็นลูกชายของคุณย่าทวดเหมือนกันหน่ะสิครับ”
ผมหัวเราะ
“ไอ้หลานคนนี้.. เซียนโจ่ว”
ฝ่ามือของคุณย่าตีหลังผมดัง ‘อั่ก’ แล้วก็ด่าเป็นภาษาจีนว่าผมกวนตีน ฮ่า แถมยังงอนผมอีกด้วย งานเข้าแล้วล่ะครับ
.
.
.
.
ง้อคุณย่าไม่ใช่เรื่องยากครับ ระดับหลานรักแบบผมแค่เข้าไปอ้อนกอดและหอมแก้มสัก 2-3 ฟอด คุณย่าก็หายงอนแล้วล่ะ แถมยังให้เด็กจัดกระเช้าผลไม้กระเช้าใหญ่ให้ผมถือไปมอบให้ท่านนายพลกิตติกับคุณหญิงหยดด้วย
ออมนัดผมกับดักแด้ไว้ตอน 4 โมงเย็น ซึ่งผมกับดักแด้มาถึงก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง ออมออกมารับผมกับดักแด้ถึงหน้าบ้าน จากนั้นก็ควงแขนเราทั้งคู่เข้าไปกราบสวัสดีคุณปู่คุณย่าของออม ผมจึงถือโอกาสได้มอบกระเช้าผลไม้ให้ท่านทั่งคู่เสียเลย เมื่อก่อนตอนผมยังคบกับออมและยังอยู่บ้านคุณพ่อซึ่งอยู่ในหมู่บ้านระแวกเดียวกัน ผมเคยเจอพวกท่านบ่อยครับดังนั้นแค่เห็นหน้าท่านก็จำผมได้แล้ว
ท่านนายพลกิตติท่านเป็นอดีตนายทหารยศสูงที่รับใช้ประเทศด้วยความซื่อสัตย์สุจริต บุคลิคของท่านจึงดูน่าเกรงขาม น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยอำนาจ อีกทั้งสายตายังมีความเฉียบขาดในการมองทะลุจิตใจคน ขนาดที่ว่าผมเกร็งทุกครั้งที่ได้เจอ ส่วนคุณหญิงหยดท่านเป็นผู้ดีทุกระเบียบนิ้วครับ ไม่ใช่ผู้ดีแค่เปลือกนอกแต่คำว่าผู้ดีในที่นี้คือดีงามทั้งกิริยา วาจา และจิตใจ ท่านเป็นผู้หญิงที่มีความอ่อนหวานและมีความเป็นกุลสตรีไทยอย่างเต็มเปี่ยม ด้วยเหตุนี้ท่านกิตติจึงไม่เคยมีข่าวเกี่ยวกับชู้สาวหรือนอกใจเลยสักครั้ง อ่อ.. ที่สำคัญก็คือชื่อของพี่นาย ‘นายพล’ และชื่อของผม ‘กองทัพ’ ท่านก็เป็นคนตั้งให้ครับ
หลังจากทักทายกันพอเป็นพิธี ผู้อาวุโสของบ้านก็ให้ออมพาผมกับดักแด้ไปที่ศาลากลางสวนหลังบ้าน ผมจึงได้รู้ว่าผมกับดักแด้มาถึงเป็นลำดับสุดท้าย
ท่ามกลางเงาไม้ร่มรื่นเป็นที่ตั้งของศาลาหลังคามุงกระเบื้องที่เพิ่มลูกเล่นตรงเสาและขอบระเบียงด้วยไม้ฉลุสีขาว กลางศาลามีชุดโต๊ะนั่งเล่นที่ถูกจับจองไว้โดยผู้หญิงวัยกลางคน 2 ท่าน และพี่โบว์ ส่วนพี่ซันนั่งอยู่บนขอบระเบียงพิงเสาศาลา และคนสุดท้ายก็คือ.. อาเต็มของออม
ผู้ชายร่างบอบบางที่ผมรู้จักคุ้นเคย ได้เปลี่ยนสีผมจากสีส้มเป็นสีบลอนด์สว่างแถมยังตัดผมให้สั้นลงไปอีก เปลี่ยนจากลุคสดใสให้ดูเฉี่ยวปราดเปรียวยิ่งขึ้น สำหรับผมแล้วไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำผมสีหรือทรงอะไรก็ดูเหมาะเจาะไปเสียหมด ฝ่ายนั้นกำลังยืนรินน้ำใส่แก้วอยู่อีกทาง ผมกับดักแด้ยกมือไหว้ทักทายทุกคน ดวงตาคู่เรียวหันมามองผมเพียงนิดก่อนจะยกถาดเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ
“ผู้หญิงแสนสวยคนนี้คือคุณแม่ของออมเอง ส่วนคุณผู้หญิงที่สวยไม่แพ้กันคนนี้ก็คืออาขวัญ คุณอาของออมเอง”
เจ้าของบ้านแนะนำคุณแม่และคุณอาของตัวเองให้ผมและดักแด้ได้รู้จัก แม้เราทั้งคู่จะเพิ่งได้เจอพวกท่านเป็นครั้งแรกแต่ก็ได้ฟังเรื่องราวของพวกท่านผ่านคำบอกเล่าของออมและเคยเห็นรูปภาพผ่านนิตยสารอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งตัวจริงกับในภาพไม่ได้แตกต่างกันสักเท่าไหร่นั่นคือสวยมากจริงๆ ครับ
“ส่วนนี่กองทัพ กับดักแด้ เพื่อนออมเองค่ะ”
“น้องดักแด้เนี่ย แม่รู้แล้วค่ะว่าเป็นเพื่อน แต่พ่อหนุ่มอาร์มมี่คนนี้สิคะแน่ใจนะว่าเพื่อน?”
คุณแม่ของออมหันไปส่งสายตากับคุณอาขวัญจากนั้นทั้งสองท่านก็พร้อมใจกันหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
“เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ค่ะ”
น้ำเสียงของออมที่อธิบายย้ำฟังแล้วเหมือนคนกำลังเบื่อโลก ผมเข้าใจออมนะครับ บางครั้งการอธิบายและพูดเรื่องเดิมซ้ำกันบ่อยๆ มันก็น่าเบื่อเหมือนกัน แต่มันก็ไม่แปลกที่จะมีคนสงสัยและไม่เชื่อเราทั้งคู่ นั่นเพราะโดยส่วนใหญ่ของคู่รักเมื่อเลิกรากันไปแล้วมักจะกลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้ หากแต่ผมกับออมเราทั้งคู่กลับสนิทใจกันมากกว่าตอนเป็นแฟนกันเสียอีก
“ผมเป็นเพื่อนกับออมครับ”
ยืนยันให้ผู้ใหญ่เข้าใจ คนฟังก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้าคล้ายว่าจะเชื่อพวกเรา
“จ้า เพื่อนก็เพื่อน”
“เชื่อเราเถอะค่ะ ออมกับกองทัพเป็นเพื่อนกันจริงๆ แต่ถ้าออมกับ... คนอื่นก็ไม่แน่นะคะ”
คนพูดอมยิ้มเหมือนมีเลศนัย แต่ผมเห็นนะว่าดวงตากลมโตนั่นแอบเหลือบไปมองใครบางคนอยู่ คนอื่นอาจจะตามออมไม่ทันแต่ไม่ใช่ผมครับ เพราะผมรู้ได้ทันทีว่าในตอนนี้ออมมีใครอยู่ในใจ
“คุณขวัญดูหลานสาวของคุณขวัญสิคะ เหลือเกินจริงๆ”
“เด็กวัยรุ่นก็แบบนี้แหละค่ะคุณพี่”
ทั้งสองท่านส่ายหน้าและหัวเราะออมด้วยความเอ็นดู
“อาขวัญกับแม่ปอ ดีใจที่ได้รู้จักกับทุกคนนะจ๊ะ เมื่อตอนกลางวันอาขวัญได้ฟังเรื่องของหนุ่มๆ จากน้องออมและหนูโบว์มาบ้างแล้ว แต่เมื่อได้มาเจอตัวจริง อาขวัญคิดว่ามันดีเยี่ยมไปเลย”
ทุกคนเลิกคิ้วมองหน้ากันไปมากับประโยคของคุณอาขวัญ ยกเว้นเต็มใจครับ เจ้าตัวไม่แสดงท่าทีใดๆ ทำเพียงอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับยกขาขึ้นไขว่ห้าง และความสงสัยของทุกคนก็จบลงโดยมีโบว์เป็นคนเฉลย
“อ่อ.. ไม่ต้องทำหน้างง คือฉันและออมคุยกับคุณอาขวัญเกี่ยวกับโปรเจคงานของเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ที่มีโครงการจะเปิดในอนาคตหน่ะ”
คุณอาขวัญพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะอธิบายเสริมอีกนิดหน่อย
“มันยังเป็นแค่โครงการเพราะต้องดูตลาดและอะไรอีกหลายอย่าง แต่ถ้าหากในอนาคตอาขวัญจะขอให้ทุกคน ช่วย ทุกคนจะยินดีมั๊ยจ๊ะ?”
“แน่นอนครับ ด้วยความยินดี”
จะมีใครกล้าปฏิเสธงานใหญ่ขนาดนี้ได้ล่ะครับ คุณอาขวัญยิ้มดีใจจนดวงตายิบหยีพร้อมกับพูดว่า ‘so cute’
นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันต่ออีกครู่ใหญ่ เด็กรับใช้ก็ทยอยจัดเตรียมเตาปิ้งบาร์บีคิว อาหาร และเครื่องดื่มสำหรับปาร์ตี้ งานปาร์ตี้บาร์บีคิวก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั่งคุยกัน เบียร์เย็นๆ และอาหารปิ้งย่างอร่อยๆ ทว่าทั้งหมดที่พูดมาไม่ได้อยู่ในความสนใจของผมมาตั้งแต่ต้น ผมคิดว่าทุกคนคงจะรู้ใช่มั๊ยว่าคนที่สามารถดึงดูดความสนใจของผมเอาไว้ทั้งหมดนั่นคือใคร และก็คงมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ไขว่คว้าอยู่ฝ่ายเดียว เพราะจนถึงตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว ‘เรา’ ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ แม้แต่เวลาที่ผมพยายามจะสบตากันตรงๆ ฝ่ายนั้นก็ยังแกล้งทำเป็นไม่เห็น.. ไม่แม้แต่จะสนใจ..
“เอ๊ะ!”
จู่ๆ ออมก็อุทานขึ้น สีหน้าของเจ้าตัวดูเหมือนจะไม่พอใจกับอะไรบางอย่างที่อยู่ในจอไอโฟน ทุกคนจึงหันไปมองออมเป็นตาเดียว
“อาเต็มคะ.. เธอคนนี้จะมาไทยเหรอคะ?”
ออมชูหน้าจอไอโฟนที่โชว์หัวข้อข่าว ‘แฟนคลับเฮลั่น ดาราสาวญี่ปุ่นสุดฮอตจัดมีตติ้งในไทย’ และจากข้อความข่าวนั้นทำให้ทุกสายตาเปลี่ยนเป้าหมายไปมองคนถูกถามแทบจะพร้อมกัน ผมเองก็อยากจะรู้ครับโดยเฉพาะปฏิกิริยาของคนตอบ
“อืม.. ปลายเดือนหน้าหน่ะ”
คนตอบตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย นั่นหมายความว่าเจ้าตัวรู้เรื่องนี้มานานแล้ว
“เนเนะเหรอคะ?.. อ๋อ.. แฟนน้องเต็มนี่นา”
คุณอาขวัญยิ้มให้น้องชาย แต่เจ้าตัวไม่ได้ตอบอะไรทำเพียงแค่ยิ้มเขิน ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้วล่ะครับ
“ท่าทางลูกเต็มของคุณแม่ปอจะจริงจังกับคนนี้นะเนี่ย คบกันนานทีเดียว”
คำหยอกล้อจากคุณแม่ของออมทำให้เจ้าตัวหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังมีความสุข แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมีใครเอาตะปูมาตอกลงกลางหัวใจ เจ็บแต่ไม่มีใครเห็นบาดแผลเพราะมันอยู่ในอกของผมเอง เขาเป็นแฟนกัน แล้วผมล่ะ? ผมเป็นใครอย่างนั้นเหรอ???
ออมลุกขึ้นยืนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จากนั้นก็มองไปที่คนที่กำลังตกเป็นประเด็นของบทสนทนา
“ถ้าอาเต็มจะพา ‘แฟน’ มาที่บ้านหลังนี้ก็ช่วยบอกออมล่วงหน้าด้วยนะคะ ออมจะได้ไปขอนอนค้างบ้านพี่โบว์”
“น้องออม ทำไมพูดจาไม่น่ารักแบบนั้น ขอโทษอาเต็มเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”
“ไม่ขอโทษค่ะคุณแม่ ออมพูดเรื่องจริง ออมไม่พอใจชะนีทุกนางของอาเต็มไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต เพราะพวกหล่อนเหล่านั้นแค่มองปราดเดียวออมก็รู้ไส้รู้พุงและยังรู้ไปจนถึงรู...อื่นด้วยค่ะ”
“ว๊ายตายแล้ว น้องออม!”
ผู้อาวุโสที่สุดทั้ง 2 ท่านยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจในคำพูดก๋ากั่นของออม
“ใจเย็นๆ ครับแม่ปอ อย่าดุออมเลยนะครับ”
คนเป็นอารีบแก้ไขสถานการณ์ แล้วก็แอบส่งสายตาบอกให้หลานสาวเข้าบ้านไปก่อน
“ออมขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้งานกร่อย ออมขอตัวก่อนค่ะ”
ออมยกมือไหว้ขอโทษทุกคน จากนั้นก็เดินมาหาผม
“กองทัพ”
ในดวงตากลมโตที่ร่าเริงสดใสอยู่เสมอตอนนี้แดงก่ำจนน่าสงสาร
“ขอโทษนะ ทำงานกร่อยเลย”
ยกมือลูบหัวและเช็ดหยดน้ำตรงหางตาให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก”
ผมยิ้มและบอกออมผ่านสายตาไปแบบนั้น แต่ผมก็รู้ครับว่าออมรู้ดีกว่าใครทั้งหมดว่าผมไม่โอเคเลยสักนิด ออมหันหลังวิ่งเข้าบ้านไปโดยมีพี่โบว์ตามไปติดๆ แต่ก่อนที่จะไปนั้นผมเห็นพี่โบว์แอบหันมาชี้หน้าคาดโทษเพื่อนของตัวเอง
ท่าทางงานจะกร่อยจริงๆ ล่ะครับ หลังจากออมกับพี่โบว์เข้าบ้านไปก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก เอาแต่นั่งเงียบ ดักแด้จึงกระซิบถามผมเบาๆ
“กองทัพ.. มึงจะกลับเลยปะ?”
“อืม”
“มึงกลับยังไง กลับกับกูมั๊ย? คนขับรถบ้านกูมารออยู่แล้ว”
“เดี๋ยวกูเรียกแท็กซี่กลับเพราะคืนนี้กูจะค้างบ้านพ่อ”
“อ่อ งั้นเราเข้าไปบอกออมก่อนดีกว่า”
ดักแด้และผมลุกขึ้นลาทุกคน และนี่เป็นครั้งแรกมั้งครับที่ผมเพิ่งจะเห็นว่าดวงตาคู่เรียวนั้นหันมามองผมโดยตรง เราสบตากัน หากเป็นเวลาที่อารมณ์ของผมปกติผมจะไม่มีวันหลบสายตาคู่นี้เด็ดขาด แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเหมือนส่วนเกิน เหมือนคนแปลกหน้า หรือบางครั้งก็เป็นเหมือนคนโง่..
หลังจากที่บอกลาออมแล้วผมก็ออกมายืนส่งดักแด้ขึ้นรถ รอจนรถขับออกจากประตูรั้วบ้านหลังใหญ่แล้วผมจึงเดินตรงไปทางประตูรั้ว ท้องฟ้าค่ำคืนนี้มืดสนิทเหมือนหัวใจของผม
“นี่.. จะกลับแล้วเหรอ?”
เสียงตะโกนจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันไปมอง ดวงตาของผมเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างแบบบางที่คุ้นตาเดินจ้ำมาหาผม เมื่อหยุดยืนตรงหน้าก็จ้องผมอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่
“กลับยังไง?”
“แท็กซี่”
“จะกลับบ้านไหน บ้านรังสิตเหรอ ถ้าอย่างนั้นให้รถที่บะ...”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เดี๋ยวผมเดินไปเรียกแท็กซี่หน้าหมู่บ้านเอง และไม่ต้องเดินไปส่งด้วยครับ”
ผมอาจจะเสียมารยาทที่ตัดบทโดยที่ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดให้จบเสียก่อน เพราะตอนนี้จิตใจของผมมันอยู่ในระดับที่แทบจะดิ่งลงเหวเอามากๆ ด้วยเหตุนี้ผมถึงได้ทำอะไรงี่เง่าออกไป แม้จะรู้ว่ามันโคตรจะทุเรศแต่ผมก็คิดว่าไม่มีอะไรจะน่าทุเรศไปกว่าการคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนตรงหน้ามีใจให้กันโดยที่รู้ทั้งรู้ว่าเขามีแฟนตัวจริงอยู่แล้ว
ในเมื่อยืนรออีกพักใหญ่ อีกฝ่ายก็ไม่พูดอะไรต่อผมจึงหันหลังแล้วออกก้าวเดินไปที่ประตูรั้วต่อ รปภ.ของตระกูลฉัตรักษ์บริบูรณ์ยืนส่งยิ้มให้ผมอยู่ไกลๆ
“เทมป์”
ชื่อที่ผมชอบให้อีกฝ่ายเรียกที่สุดถูกเอ่ยออกมา แม้มันจะไม่ใช่ชื่อเล่นของผมจริงๆ แต่ผมก็รู้สึกดีทุกครั้งที่คนๆ นั้นเรียกผมแบบนี้
“ไม่ได้ยินรึไง? เทมป์!”
เสียงฝีเท้าวิ่งตามผมมา และยังไม่ทันจะได้หันไปมองหมัดหนักๆ ก็ต่อยลงกลางแผ่นหลังแบบไม่ทันตั้งตัว เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่มือหนักฉิบหายเลยล่ะครับ
“ถ้าขืนยังไม่หยุดเดินก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก”
ผมหันหลังกลับไปมองอีกฝ่าย
“มีอะไรเหรอครับ?.. พี่เต็ม”
ดวงตาคู่เรียวโกรธจนเขียวปั๊ด มือบางกำแน่น คนตรงหน้าพยายามสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ คงกำลังควบคุมอารมณ์อยู่ นี่เป็นครั้งแรกครับที่ผมได้เห็นอีกฝ่ายโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
“ไม่เคยขอเป็นแฟนสักคำแล้วกล้าดียังไงถึง...”
“ถึง..?”
“เหี้ย!”
“แล้วอยากได้เหี้ยเป็นแฟนมั๊ยละ?”
“สัส!”
อั่ก! อีกหมัดครับ เข้าตรงท้องเต็มๆ รอบนี้เล่นเอาผมจุก แมร่มเอ้ย! เวลาโกรธแล้วทำไมโหดแบบนี้วะ? ว่าแต่นี่ผมยังไม่รู้เลยนะว่าโกรธผมเรื่องอะไรกันแน่???
“เราเลิกกันแล้ว”
“ว่าไงนะ?”
ใครเลิกกับใคร? พูดให้ชัดๆ อย่าทำให้ใจแป้วแบบนี้
“เมื่อวันก่อนกูบอกเลิกกับเนเนะไปแล้วโว้ย.. ฟัค!”
อ่าว.. ผมได้แต่อ้าปากค้าง แล้วไง? ผมควรจะดีใจ หรือควรจะโกรธที่โดนด่าว่า ‘ฟัค’ ดีครับ แต่ที่แน่ๆ ไอ้ที่แดงเถือกไปทั้งหน้าแถมยังลามมาถึงคอ ผมว่านี่ไม่ใช่โกรธแล้วล่ะครับแต่เรียกว่าโคตรเขินและอายต่างหาก รอยหยักในสมองของผมประมวลผมออกมาอย่างรวดเร็ว สรุปว่าเกมส์พลิกใช่มั๊ย? ผมโกรธและน้อยใจอีกฝ่ายที่ไม่สนใจกัน แต่ตรงกันข้ามอีกฝ่ายโกรธและน้อยใจผมที่ไม่แสดงตัวให้ชัดเจน ถ้าอย่างนั้นก็โอเคครับ ผมรู้แล้วล่ะว่าต่อจากนี้ควรจะทำยังไง
“ในเมื่อโสดแล้ว.. เต็มเป็นแฟนเทมป์ได้มั๊ยละ?”
“เพิ่งคิดได้?”
“ก็เพิ่งรู้ว่าโสด”
“คนอะไรขี้หึงงี่เง่าชะมัด”
แน่ะ ไม่ตอบแล้วยังมีเฉไฉไปเรื่องอื่น ถ้างั้นถามใหม่ก็ได้
“เต็ม”
เจ้าของชื่อมองเหวี่ยงเบอร์แรง
“เป็นแฟนกันนะ”
ริมฝีปากสวยเม้มแน่น ดวงตาคู่เรียวเปลี่ยนมาสบตากันตรงๆ ราวกับว่าหากใครกระพริบตาก่อนคนนั้นจะเป็นฝ่ายแพ้ แต่ด้วยผิวแก้มที่แดงจัดจนคล้ายคนเป็นไข้ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นสัมผัสแก้มใสเพื่อวัดอุณหภูมิ แต่ยังไม่ทันจะได้แตะต้องผิวมือบางก็จับข้อมือผมไว้เสียก่อน จากนั้นก็ให้คำตอบของคำถามที่ยังค้างคาด้วยการโน้มคอของผมลงไปประกบแล้วบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ แต่ผมโคตรชอบเลยครับ จึงรีบตอบรับลิ้นเล็กกลับและไล่ต้อนจนฝ่ายจู่โจมยอมพ่ายแพ้และจนมุมในที่สุด
เอิ่ม.. พี่ รปภ. ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมต้องขอโทษจากใจเลยนะครับที่ทำให้พี่ต้องยืนรอเก้อนานเลย...
.
.
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
ขอโทษนะคะ ตอนนี้มาช้านิดนึง วันนี้ติดภาระกิจหลายอย่างแต่ก็พากองทัพกับเต็มใจมาให้ทุกคนแล้วนะคะ
ร๊ากกกกกคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมนะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao7: เป็นแฟนกันแล้วววว... :heaven คราวนี้อาเต็ม โดนเต็มๆๆเน้นๆๆแน่ๆ :mc4:
-
และพวกเขาก็ได้เป็นแฟนกันแล้ว ติดใจตรงแม่รดาจังเลย
-
โอ้โหคุณเต็ม
-
:-[ :-[y
-
กองทัพหึงแล้วได้แฟนก็โอเคนะคะ อิอิ
-
เป็นแฟนกันแล้ว :กอด1: :กอด1: แต่ดูท่าเต็มจะมือหนักนะ
-
ได้เป็นแฟนกันแล้ววว o13
แต่มองแล้วเจอแววดราม่าเกี่ยวกับคุณรดามาแต่ไกลเบยย :ling3:
-
:mew1:
-
ห่ะ เลิกแล้ว??
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
เขาเป็นแฟนกันแล้ว
:mc4:
-
เต็มมมมมมมมมมมมมมมมมมของอิแม่ แม่ปลื้มมมมมมม :hao6: :hao6: :hao6:
-
อ้ะ ชอบกันก็โอเคแหละ จิตใจคนเราไม่ใช่สวิทช์ไฟ ตัดก็ตัดได้เลย ไม่ชอบแล้วกดให้ชอบได้เลยอะไรแบบนั้น มันจะมีช่วงเทา ๆ ที่ยังคบคนเก่า และมีใจให้คนใหม่ไปพร้อม ๆ กัน จนกว่าจะบอกเลิกเป็นทางการ จบไปเริ่มต้นใหม่
แต่ที่นอกกายไปออรัลกับกองทัพนี่เลิกกับคนเก่าหรือยังเต็มใจ? ตัวเองรู้ดีที่สุดนะ ดูเต็มใจจะมีความคิด รู้ถูกผิด รู้อะไรควรไม่ควร ถ้าบอกว่าผู้หญิงคนนั้นแค่คู่นอน เซ็กส์เฟรนด์ ก็ตามนั้น แต่นี่นายบอกว่าเขาเป็นแฟนเลยนะ
แล้วกองทัพที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามีแฟนก็ทำเนอะ
อืม เราไม่โอเคอ้ะ นายชอบกัน เราชอบนะ เราเชียร์ แต่นอกกาย นอกใจ นี่ไม่โอเค
ฉันผิดหวังนิด ๆ น่ะ
ยืนยันว่าจะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
-
รอติดตามนะคะ ^^
-
ใจแป้วตามน้องกองทัพไปแว๊ปนึง :o8:
-
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นออม อารมณ์บับ... ไรวะเนี่ย?!!! ไม่เอาอะ ไม่อยากได้แบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
ติดตามนะคะ
-
ง่อววววววววววววววววววววว :hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao5: :katai2-1: :ling1: :hao3: :heaven
-
✿ ตอนที่4
ฮาพระโพธิสัตว์ซันมาก คิดได้ไงอะตัว แล้วนึกหน้านางออกด้วยนะ 55555555
ชอบทัพในคาเร็กเตอร์นี้มากอะ เป็นมั่นใจ มุ่งมั่น แล้วก็กวนบาทาได้ดีสุดๆ
แต่ในความกวนของนางก็ทำให้คนอื่นเขินม้วนไปหลายรอบเลย -////-
เรื่องความเอาใจใส่นี่ต้องยกให้เค้าเลยค่ะ!! หมั่นไส้โว้ยยยยย ฮ่าๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ชอบจนไม่รู้จะเม้นต์ยังไง แบบว่าชอบมากกกกถึงมากที่สุด :-[
-
กองทัพหึงแล้วได้แฟนก็โอเคนะคะ อิอิ
หึงเยอะๆ นะน้องทัพ เดี๋ยวก็ได้มากกว่าออรัล :z1:
-
✿ ตอนที่5
เหมือนอิตาพี่นายนิสัยไม่ดีเลยอะ แบบอยากเอาชนะทัพไรงี้ป่ะ เดาลักษณะเอา
ส่วนแม่ของทัพก็เหมือนกัน เหมือนจะร้ายกาจอะ มียิ้มเหน็บด้วย
คุณหลานออมก็ชงเก๊งเก่ง 5555555555
แต่เขินมากเลยนะที่ทัพหึงอ่ะ 'ก็ผู้ชายคนนี้ชอบผู้ชายคนนี้ไงถึงได้หึง'
โหยยยยยย ถ้านี่เป็นเต็มใจเขินเดินตกบันไดไปละ
ขอแบบเขินๆตัวบิดตังเบียวแบบนี้อีกนะคะตัว
เหมือนแต่งเพื่อมาฮีลเค้าเลยอะ 555 ขอบคุณนะคะ สู้ๆ
-
:mc4:
:3123: :pig4: :3123:
-
เธอเป็นแฟนช้านแล้ว รู้ตัวบ้างไหม :mc4: :-[ :-[ :-[
-
:hao7: เป็นแฟนกันแล้วววว... :heaven คราวนี้อาเต็ม โดนเต็มๆๆเน้นๆๆแน่ๆ :mc4:
ค่อนข้างจะแน่นอนว่าโดนเน้นๆ เต็มๆ แน่ๆ ชัวร์ :z1: :oo1:
-
:hao6: ไม่มีอ้อมค้อม หมัดตรงเป๊ะๆ
-
เต็มมาแบบนิ่งๆ แต่แรงและไม่เบานะจ๊ะ :hao6:
ติดตามจนติดงอมแงมแล้วค่า
-
เจ็บตัวหน่อยนะน้องทัพ แต่ก็คุ้มละนะ อุว่ะวะวะ :hao6: :hao6:
-
หวายยยยยยยยยยยยยยยยยยย เปงแฟนกันแล้วววววว อิจจย้าาาา อิจมากจย้าาาาา
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 10 ┨
“น้องเต็ม.. มีอะไรจะพูดกับพี่ขวัญและแม่ปอรึเปล่าคะ?”
นั่นเป็นประโยคคำถามที่เกิดขึ้นหลังจากผมส่ง ‘แฟน’ ขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านไปแล้วและคำตอบของผมก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการยอมรับความจริง ‘ผมเป็นเกย์ครับ’ และ ‘กองทัพเป็นแฟนผมครับ’ ในตอนนั้นพี่ขวัญและแม่ปอไม่ได้ดุ ต่อว่า หรือแสดงความผิดหวังในตัวผมสักนิดเดียว พวกท่านรับฟังผมด้วยความเข้าใจ แต่ผมก็สังเกตเห็นความตึงเครียดในแววตาและน้ำเสียงของพวกท่าน แม้จะเบาบางแต่ผมก็สัมผัสได้..
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เรื่องทั้งหมดยังไม่ถึงหูคุณพ่อคุณแม่ ทุกอย่างเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้กระทั่งพี่ รปภ. ที่เฝ้าประตูรั้วหน้าบ้านก็ยังคงทำงานปกติ แต่คุณรู้มั๊ยครับว่าอะไรที่ปกติเกินไปนี่แหละที่มักจะก่อให้เกิดคลื่นใต้น้ำอย่างรุนแรงแบบไม่ทันตั้งตัว
เอาล่ะ ยังไงซะผมก็ตัดสินใจไปแล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดและผมก็เชื่อทุกปัญหาย่อมมีทางออกของมันเอง และต่อให้เราทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันแล้วแต่เราก็ยังอยู่ในช่วงศึกษากันและกัน เผื่อคบๆ กันไปแล้ววันหนึ่งในอนาคตข้างหน้าเกิดมีใครคนหนึ่งคิดเปลี่ยนใจกลับไปชอบผู้หญิงขึ้นมา อีกคนที่เหลือจะได้ตั้งตัวทัน แต่ผมก็แอบหวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นกับผม
“ทำไมไม่เห็นมีใครเรียกชื่อเล่นเทมป์เลยล่ะ? เห็นเรียกแต่กองทัพ”
ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ในฟู้ดคอร์ทของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง วันนี้ผมมีเรียนทฤษฎีหลังจากอาจารย์สั่งงานรัวๆ ก็เลิกคลาสเร็วกว่าทุกครั้ง ดังนั้นก่อนจะกลับบ้านผมจึงพอจะมีเวลามาเดินเล่นซื้อโน่นซื้อนี่ที่อยากได้และหาอะไรกินสักหน่อยครับ
“ก็ไม่มีชื่อเล่นไง”
“หืม?”
คิ้วของผมขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“เพิ่งได้ชื่อเล่นก็ตอนเจอหน้ารูมเมทวันแรกนั่นแหละ”
“ไม่ตลก”
“ก็ไม่ได้จะให้ขำ.. แค่จะบอกว่าตอนที่เต็มถามว่าชื่อ ‘ท็อป’ หรือ ‘เทมป์’ ตอนนั้นรู้สึกว่าชอบจริงๆ ไม่ว่าจะชื่อไหนก็ได้ทั้งนั้น หรือจะตั้งชื่อให้ว่าเหี้ยก็ยอมวะ”
“เหี้ย”
ด่าจริงนะครับ ข้อหาที่ทำให้ผมขายหน้าเป็นเดือนๆ มิน่าตอนที่เรียกอีกฝ่ายว่าเทมป์มีแต่คนทำหน้างง
“ครับ”
อ่าว ยังเสล่อขานรับ
“โรคจิต”
“ยอมรับ”
เออ.. ผมไม่น่าหลวมตัวไปต่อปากต่อคำกับคนบ้าเลยครับ ผมส่ายหน้าจากนั้นก็ตักเกาเหลาใส่ปากและอ่านหนังสือในมือไปพร้อมๆ กัน
ตั้งแต่เป็นตกลงเป็นแฟนกันแม้ช่วงนี้ผมจะไม่ได้กลับหอพักแต่เราก็เจอกันแทบจะทุกวัน หากพักเที่ยงตรงกันเจ้าตัวกับออมก็จะมากินมื้อเที่ยงที่คณะผม หากวันไหนผมเลิกเรียนแล้วต้องอยู่เคลียร์งานที่คณะต่อจนค่ำอีกฝ่ายก็จะมานั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ แล้วเดินไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้ารอจนผมเดินเข้าสถานีไปแล้วเจ้าตัวถึงจะกลับหอพัก หรือถ้าเป็นอย่างวันนี้ที่ผมเลิกเรียนเร็วอีกฝ่ายเรียนเสร็จแล้วก็จะรีบมาหาผมทันที ซึ่งผมคิดว่าชีวิตของผมในตอนนี้มันเป็นอะไรที่เรียบง่ายและมีความสุขดี ผมสามารถยิ้มในแบบที่ไม่ใช่ยิ้มเพื่อมารยาทได้บ่อยขึ้น อีกทั้งยังหัวเราะ โกรธ หรือโมโหได้ตามอารมณ์มากขึ้น สามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้จริงๆ โดยไม่ต้องกลัวหรือเป็นห่วงภาพลักษณ์อะไรทั้งสิ้น เทมป์เป็นแฟนผู้ชายคนแรกของผม และเป็นแฟนคนแรกที่เมื่ออยู่ด้วยแล้วทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ปลอดภัย และเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ชอบชื่อเทมป์จริงๆ นะ เทมป์ในภาษาอิตาลีที่แปลว่าเวลา..”
ประโยคที่เพิ่งจบไปทำให้ผมต้องละตัวอักษรแล้วมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม และยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากถามว่า ‘ทำไมถึงชอบ?’ เจ้าตัวก็โชว์รูปแมวอ้วนสีส้มให้ผมดูเสียก่อน ผมจึงต้องพับเก็บคำถามที่อยู่ในใจไว้แบบนั้น
“อ๊ะ.. สีส้ม”
จะว่าไปผมก็คิดถึงสีส้มนะครับ เวลาวิดีโอคอลคุยกันเทมป์จึงมักจะให้ผมคุยกับสีส้มด้วยเสมอ และเมื่อเห็นสีส้มก็ทำให้ผมเพิ่งนึกอีกเรื่องนึกออก
“อ่อ.. เสาร์หน้าเต็มจะออกค่ายไปฉีดวัคซีนน้องหมาน้องแมวแถวบ้านซันนะ”
“ทำไมต้องบ้านซัน?”
ถามซะเสียงเข้มและหน้าดุเชียว
“ก็รู้จักแค่บ้านซัน”
ผมพูดจริงนะครับ บ้านซันอยู่ฝั่งรังสิตซึ่งครั้งล่าสุดที่ไปบ้านซันก็นานมากโข ถ้าหากมีใครพูดถึงฝั่งรังสิตผมก็จะนึกออกแค่ว่าบ้านของซันอยู่ที่นั่นก็เท่านั้นเอง นี่ก็หึงไม่เข้าเรื่อง
“ถ้าอย่างนั้นคงต้องพาไปรู้จักบ้านอีกหลังแล้วล่ะ”
“ก็พาไปดิ..”
เคยห้ามไม่ให้พาไปรึเปล่าเนี่ย? ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มมุมปากแทบจะทันทีที่ผมพูดจบ เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆ ครับ ผมเลยตักลูกชิ้นยัดใส่ปากไป 2 ลูกพร้อมกันเลย.. ชิส์
.
.
.
.
อาทิตย์หน้าแม่ปอกับพี่ขวัญก็จะกลับอังกฤษแล้วล่ะครับ ส่วนเรื่องเกี่ยวกับงานคอลเลคชั่นใหม่พี่ขวัญบอกว่าจะเอาข้อมูลจากออมและโบว์กลับไปประชุมและพิจารณาอีกรอบ อ่อ ผมไม่ได้บอกทุกคนใช่มั๊ยครับว่าความจริงแล้วผมสนใจเรื่องแฟชั่นและศิลปะมาตั้งแต่เด็กผมจึงพอจะมีความรู้ด้านนี้อยู่บ้าง ทว่าสัตวแพทย์คือความฝันของผมครับ
สัตวแพทย์เรียนหนักและกิจกรรมเยอะ แต่ผมก็ไม่ได้ร่วมทุกกิจกรรมหรอกครับ ผมเลือกเฉพาะที่ตัวเองสนใจเท่านั้นซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นการออกค่ายอาสาฯ เสียมากกว่า อย่างตอนนี้ที่ผมแวะมารับโบว์ที่คอนโด พวกเรากำลังจะไปค่ายอาสาฉีดวัคซีนฟรีให้น้องหมาน้องแมวในชุมชนแถวรังสิต ส่วนซันก็รออยู่ที่ค่ายแล้วครับ
“อีจีเพื่อนรัก แกจะไม่อัพเดทสถานะความรักให้เพื่อนฟังหน่อยเหรอ?”
ไม่เคยคิดฝันว่าผมจะได้ยินคำถามแบบนี้จากปากผู้หยั่งรู้ฟ้าดินอย่างโบว์ ผมเชื่อว่าผู้หญิงแบบโบว์ไม่ได้มีคนเดียวในโลกแต่ผู้หญิงทุกคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘สาววาย’ น่าจะมีความสามารถพิเศษด้านนี้คล้ายๆ กันทั้งหมด เพียงแต่โบว์เป็นเพื่อนสนิทของผมเรารู้นิสัยกันเป็นอย่างดี ที่สำคัญคือโบว์ไม่ใช่เพื่อนประเภทที่พูดให้ร้ายเพื่อนและไม่มีการเอาเพื่อนไปนินทาลับหลัง ดังนั้นการพูดตรงๆ แบบนี้ผมถือว่าเป็นความจริงใจอย่างหนึ่งครับ
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?”
“ก็แค่แปลกใจเพราะปกติเห็นรู้ทุกเรื่อง”
“ด่าว่าฉันชอบเสือกเรื่องแกยังเจ็บน้อยกว่านะอีจี”
เบะปากคว่ำ ซะจนผมหลุดขำเลยล่ะครับ
“ไม่ต้องแถด้วยการหัวเราะ”
“ไม่ได้แถ..”
“งั้นว่ามาสิ”
“ก็ดี”
ความรู้สึกของผมตอนนี้มันดีจริงๆ นะครับ มันไม่ได้แย่อะไรเลยสักนิด
“แน่ละสิน้องกองทัพของฉันดีจะตาย”
อ่าว.. ตกลงนี่โบว์เป็นเพื่อนใครกันแน่?? แล้วดูสิครับมีเชิดหน้าภูมิอกภูมิใจซะด้วยยังกับเป็นคนส่งนางงามเข้าประกวดแล้วนางงามของตัวเองได้ตำแหน่งมาเชยชมสมใจ
“นี่ตกลงเพื่อนใครกันแน่?”
“เพื่อนแกไง แต่กูเมนเมะ”
อะไรเมะ??? งงสิครับ ตกลงนี่เราคุยเรื่องเดียวกันอยู่รึเปล่า? ผมมองหน้าโบว์แต่สุดท้ายก็ได้แต่หัวเราะกับท่าทางกรุ้มกริ่มของโบว์ แล้วหลังจากนั้นหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ถ้าหากคุณได้คุยกับโบว์คุณจะรู้ว่าบทสนทนาที่ไม่มีวันจบมันเป็นยังไง
.
.
.
.
กิจกรรมที่พวกเรามาในวันนี้ไม่ได้มีแค่ฉีดวัคซีนโรคพิษสุนัขบ้าให้น้องหมาน้องแมวที่มีเจ้าของอย่างเดียวนะครับ แต่ยังรวมไปถึงน้องหมาน้องแมวจรจัดที่อยู่ในชุมชนและยังมีบริการทำหมันให้น้องๆ ฟรีด้วย แต่การผ่าตัดทำหมันเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ปี 6 และอาจารย์หมอ ระดับนักศึกษาปี 3 อย่างพวกผมก็ทำแค่ฉีดวัคซีนไปก่อน นอกจากนี้ยังมีการตรวจโรคพื้นฐานในกรณีสัตว์เจ็บป่วย ซึ่งหากสัตวแพทย์เห็นว่าสัตว์จะต้องเข้ารับการรักษาเพิ่มเติมก็จะแนะนำให้ไปรักษาต่อที่คลีนิครักษาสัตว์ต่อไปครับ
คนที่นำสัตว์เลี้ยงมาใช้บริการมีเยอะมาก ส่วนใหญ่ก็มาเข้าคิวรอกันตั้งแต่เช้า ขนาดว่าแทบจะขนสัตวแพทย์ตั้งแต่ปี 3 ถึง 6 มาเกือบทั้งคณะ แถมยังมีทีมสัตวแพทย์จากมูลนิธิโรงพยาบาลสัตว์อีกหลายสิบท่านก็แทบจะให้บริการไม่ทัน อาจจะเพราะก่อนหน้านี้จะมีการประชาสัมพันธ์ให้ชาวบ้านในชุมชนไว้ล่วงหน้านานเป็นเดือน ซึ่งทางคณะสัตวแพทย์เองก็มีการประชุมเตรียมความพร้อมก่อนให้บริการเหมือนกัน ทั้งนี้เมื่อถึงวันจริงจะได้เกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุด คณะสัตวแพทย์ของเราจัดกิจกรรมแบบนี้เวียนไปเกือบทุกชุมชนโดยมีผู้สนับสนุนโครงการดีๆ จากหลายหน่วยงาน และหนึ่งในนั้นก็คือมูลนิธิโรงพยาบาลสัตว์ของคุณหญิงหยด ชื่อคุ้นๆ มั๊ยละครับ เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจหรอกนะหากเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิรวมไปถึงสัตวแพทย์บางท่านจะเรียกผมว่า ‘คุณเต็ม’
“ขอบคุณมากนะครับคุณเต็ม”
“เหนื่อยหน่อยนะคะคุณเต็ม”
ประโยคเหล่านี้อาจจะทำให้มีบางคนไม่พอใจ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร คนเรามีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด มันเป็นสัจธรรมของโลก ผมก็แค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง
“เฮ้อออ”
คุณนายโบรัมถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากผู้ใช้บริการคนสุดท้ายอุ้มน้องหมากลับไปด้วยรอยยิ้ม โบว์หันมามองหน้าผมกับซันและทำท่าอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ โบว์ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับส่งสายตาเป็นกระกายวิบวับจนผมกับซันแอบขนลุก
“ดิฉันขอโทษด้วยนะเพื่อนรัก ดิฉันต้องกลับแล้วล่ะ พอดีหลัวมารับ”
คนพูดยกมือป้องปากหัวเราะคิกคัก แล้วก็เดินผ่านหน้าผมกับซันไปด้านหลังของเต็นท์ เมื่อหันไปมองก็ถึงบางอ้อครับ
สองแขนขาวอวบของเพื่อนสาวคล้องเข้ากับแขนเรียวของรุ่นน้องต่างคณะ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม รูปร่างสูงสมส่วน แม้จะแต่งตัวธรรมดาแค่เสื้อยืดสีหม่นกับกางเกงยีนส์สีเข้มและรองเท้าผ้าใบหนึ่งคู่ แต่ก็ดูดีซะจนทั้งหนุ่มทั้งสาวน้อยใหญ่ต้องมองจนเหลียวหลัง ยกเว้นผมกับซันครับที่ได้แต่มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ
“หลัวจ๋า มารอนานรึยังจ๊ะ?”
เพื่อนสาวบีบเสียงและเล่นหูเล่นตาได้ตลกซะจนเจ้าตัวยังขำตัวเอง
“ไม่นานหรอก แต่จะให้รอนานกว่านี้ก็ยังได้”
ตอบโบว์แต่สายตานี่มองมาที่ผมแบบเปิดเผยมาก ยังไงก็ช่วยเกรงใจผู้คนในคณะและทีมงานของผมบ้างนะครับ อาจารย์หมอก็อยู่แถวนี้ด้วย
“ไปรอที่รถก่อน เดี๋ยวเก็บของเสร็จจะตามไป”
“รับทราบครับ”
โบว์ปล่อยแขนที่ควงแล้วอุทานออกมาเบาๆ ว่า ‘อุ๊ย เฉียบ’ จนเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินกลับไปแล้ว เพื่อนสาวจึงหันมามองผมอย่างจับผิด
“ความเมียมึงแน่นมาก”
“อะไรนะ?”
คนที่ถามย้ำว่าโบว์พูดอะไรออกมาไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นซัน ผมล่ะอยากจะขอบคุณซันที่ถามแทนผมจริงๆ
“ความเมียไงคะเสี่ยซัน.. อีจีมันมีความเมียมาก”
“อ่อ”
ซันพยักหน้าเหมือนกำลังพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่โบว์อธิบาย แต่ผมรู้ครับว่าซันไม่มีวันเข้าใจได้แบบถ่องแท้เหมือนผมนี่แหละ
“รีบเก็บของกันเถอะ อ่อ โบว์จะไปช้อปปิ้งต่อใช่มั๊ย?”
“ก็แล้วแต่เสี่ยซันนะคะ”
เสี่ยซันหัวเราะแล้วส่ายหน้า คืนนี้โบว์จะนอนค้างบ้านซันครับ อย่างที่เคยบอกคู่นี้เขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนและโตมาด้วยกัน ครอบครัวก็สนิทกัน ส่วนผมนี่เพิ่งมาสนิทกับโบว์ตอนเรียนมหาลัย แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่โบว์แอบบอกผมว่าซันกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่.. โบว์เลยจะ(อาสา?)สืบดูว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ความจริงแล้วซันเคยมีแฟนนะครับ แฟนของซันเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีน่ารักมากเลยทีเดียวรู้จักกันตอนไปเรียนซัมเมอร์ที่อังกฤษ คบกันอยู่นานหลายปีแต่หลังจากนั้นผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นซันถึงไม่เคยพูดถึงเธอคนนั้นอีกเลย
กว่าจะเก็บของและปลีกตัวออกมาได้จริงๆ ตะวันก็ใกล้จะโพล้เพล้แล้วล่ะครับ ผม ซัน โบว์ขอแยกจากทุกคนเดินออกมาหน้าชุมชนซึ่งเป็นถนนใหญ่ คนขับรถบ้านเสี่ยซันมาจอดรอรับอยู่แล้ว ส่วนคนขับรถของผมก็เปิดประตูรถรออยู่แล้วเหมือนกัน
“ขอดูใบขับขี่”
คนฟังทำหน้างง แต่ก็ยอมหยิบใบขับขี่ในกระเป๋าส่งให้ผมดู ไม่ต้องงงนะครับ ที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะผมรู้มาว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะมีใบขับขี่ชั่วคราวเมื่อเร็วๆ นี้เอง เมื่อผมดูรายละเอียดวันเดือนปีในใบขับขี่แล้วก็จริงตามนั้นครับ และดูก็รู้ว่าที่ผ่านมาคงจะไม่ค่อยได้จับพวงมาลัยสักเท่าไหร่ แล้วจะให้ผมฝากชีวิตตัวเองไว้ได้ยังไงล่ะครับ
“กุญแจรถ”
ส่งใบขับขี่กลับคืนเจ้าของก่อนจะแบมือขอกุญแจรถมาขับเอง เจ้าของรถทำหน้าไม่เข้าใจอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด และยอมวางกุญแจลงบนฝ่ามือของผมอย่างว่าง่าย
อ่อ ผมเองก็ไม่ค่อยได้ขับรถหรอกครับ ก็แค่คิดว่ามีประสบการณ์มานานกว่าอีกฝ่ายเท่านั้นเอง แต่เมื่อได้นั่งหลังพวงมาลัยแล้วจึงเพิ่งนึกได้ว่าประสบการณ์การขับรถของผมที่ผ่านมาเกิดขึ้นที่อังกฤษ ตั้งแต่กลับมาอยู่ไทยผมก็มีน้าปองคอยเป็นสารถีให้ตลอดเวลา ที่สำคัญกว่านั้นก็คือผมไม่คุ้นชินถนนหนทางสักนิด เจ้าของพื้นที่นั่งบอกทางผมไปก็ลุ้นไปจนเหงื่อแตกพลั่ก แหม.. ยังไงซะผมก็สามารถจอดลงหน้าบ้านหลังใหญ่ได้โดยสวัสดิภาพทั้งรถและคนนั่นแหละ
“คราวหน้าห้ามจับกุญแจรถอีกเด็ดขาด”
และนี่คือประโยคที่ผมได้รับหลังจากดับเครื่องยนต์แล้วครับ ส่วนผมนะเหรอก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนยอมรับผิดเท่านั้นเอง
บ้านเจ้าสัวยางเป็นบ้านทรงไทยหลังใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนร่มรื่นที่มีเนื้อที่ไม่ต่ำกว่า 5 ไร่ ไม้ดอกไม้ประดับก็ละลานตาไปหมด ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่านี่คือบ้านของชาวไทยเชื้อสายจีนที่มีต้นตระกูลเป็นชาวจีนโพ้นทะเลของแท้เลยทีเดียว
“บ้านสวยเนอะ”
“บ้านผัวก็เหมือนบ้านเมียนั่นแหละ”
พูดจาแบบนี้ขอตวัดหางตามองสักทีเถอะครับ แต่อย่างที่บอกว่าคนอย่างนายกองทัพหน้าหนายิ่งกว่าซีเมนต์ซะอีก
เดินตามเจ้าของบ้านที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ก่อนที่จะขึ้นบันไดหน้าบ้านผมหยุดสูดกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ลอยมาตามลม
“กลิ่นหอมจากดอกอะไร?”
คนถูกถามชะงักฝีเท้าลง กวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินจูงมือผมลงไปที่สวนจากนั้นก็ชี้ไปที่ต้นไม้ต่างๆ
“ดอกจำปา จำปี จำปูน มะลิ พุดซ้อน แก้ว สายหยุด พุดน้ำบุศย์ มณฑา กรรณิการ์ แล้วก็.. เยอะแยะไปหมดเลยไว้วันหลังมีเวลาเยอะกว่านี้เทมป์จะพาเต็มเดินดูรอบบ้านละกัน”
พูดจบก็เดินไปเด็ดดอกไม้สีเหลืองดอกหนึ่งมาวางไว้บนมือของผม ลักษณะกลีบบิดงอ โคนกลีบดอกมีรอยคอดใกล้กับฐานดอก กลิ่นหอมของดอกไม้แตะจมูกเชียวครับ
“ดอกอะไร?”
“สายหยุดดอกย้อยห้อยพวงยาน.. กลิ่นซาบซ่านนาสาดอกน่าเชย..”
แค่ภาษาไทยธรรมดาบางคำผมยังไม่ค่อยจะเข้าใจ แล้วนี่มาท่องโคลงกลอนให้ฟังอีกก็อย่าถามเลยนะครับว่าผมจะเข้าใจมั๊ย ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากแล้วก็โน้มลงมาฝังจมูกบนแก้มของผมฟอดใหญ่ชนิดที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยครับ
“หอมจริงๆ”
ไม่ต้องมาทำหน้าโคตรฟิน แม้จะเขินสักแค่ไหนแต่ผมก็ไม่ดิ้นตามหรอกนะ
“วันนี้จะได้ขึ้นบ้านมั๊ย?”
ร่างสูงหัวเราะเบาๆ แต่ก็ยอมกุมมือผมพาขึ้นบ้านไปเสียที
บ้านเรือนไทยไม่ว่าจะอยู่ตรงมุมไหนก็ปลอดโปร่งโดยไม่ต้องอาศัยแอร์คอนดิชันเนอร์ แสงอาทิตย์โพล้เพล้ทำให้เงาไม้ที่ตกกระทบตรงนอกชานดูมีเสน่ห์ชวนให้รู้สึกสบายใจไปด้วย
“คุณกองทัพกลับมาแล้วเหรอคะ?”
เด็กสาวร่างอวบหน้าหมวยอายุไม่น่าจะเกิน 15 ปี เดินยิ้มตาหยีมาหาเจ้านาย
“คุณปู่กับคุณย่าล่ะหลิน?”
“เจ้าสัวอยู่หลังบ้าน.. ส่วนคุณนายอยู่ในครัวค่ะ เดี๋ยวหลินไปตามท่านให้นะคะ”
ปากบอกว่าจะไปตามคุณนายแต่เด็กสาวกลับเดินเข้ามาหาเจ้านายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาหยีเล็กชำเลืองมาทางผม พวงแก้มขึ้นสีแดงสดใสน่ารักจนทำให้ผมคิดถึงโฆษณาซีอิ๊วยี่ห้อหนึ่ง
“หล่อจังเลยค่ะ.. เพื่อนคุณกองทัพเหรอคะ?”
เป็นการกระซิบที่ต่อให้ผมไม่ต้องเงี่ยหูก็ได้ยินทั้งหมดครับ คนถูกถามหันมามองหน้าผมพร้อมยกยิ้มมุมปาก
“เมีย”
คนฟังอ้าปากค้างร้อง ‘ห๊ะ!’ เสียงดัง ส่วนผมก็ได้แต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยกมือนวดขมับตัวเอง
“ไปยกน้ำกับขนมมาให้คุณเต็มได้แล้ว”
“ค.. ค่ะ”
ตอบรับแล้วรีบทำตามคำสั่ง
“อ่อ.. หลิน”
“ขา?”
“เดี๋ยวฉันไปเอาเองดีกว่า”
เปลี่ยนใจพร้อมหันมากำชับให้ผมรออยู่ตรงนี้ ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับครับแล้วนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางหันมองไปรอบๆ ผมเคยเห็นบ้านเรือนไทยโบราณแบบนี้แค่ในทีวีหรือไม่ก็นิตยสาร ไม่คิดเลยว่าของจริงจะสวยและน่าอยู่กว่าที่คิดไว้เยอะ เครื่องเรือนเฟอร์นิเจอร์แทบจะทุกอย่างตกแต่งด้วยไม้ฝังมุกเพื่อให้เข้ากับตัวบ้าน ดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความหรูหรา ผมลุกขึ้นเดินไปตรงตู้หนังสือที่แทบทุกเล่มเป็นภาษาจีน สังเกตจากสีของเนื้อกระดาษก็พอจะเดาได้ว่าผ่านกาลเวลามานานแค่ไหน
เลือกหยิบมา 1 เล่ม หน้าปกเป็นสีดำตัวอักษรจีนเป็นสีขาว ผมอ่านไม่ออกหรอกครับ แต่แค่อยากจะเปิดดูว่าด้านในเป็นยังไง แต่พอเปิดออกเท่านั้นแหละกระดาษใบหนึ่งก็หล่นลงพื้น ผมจึงก้มลงเก็บมันขึ้นมา
“คุณย่าท่านกำลังวุ่นทำจุ๋ยก้วยให้เต็มกินอยู่หน่ะ เลยออกมาช้าหน่อย คุณย่าท่านทำอาหารจีนอร่อยนะ คุณย่าบอกว่าจะฝากไปให้ท่านกับคุณหญิงด้วย”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับที่ผมได้ลุกขึ้นยืนเต็มตัวพอดี ร่างสูงวางถาดเครื่องดื่มและผลไม้ลงบนโต๊ะ ผมจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ อีกฝ่าย
“น้ำตะไคร้ใบเตย หวานน้อย”
ยกแก้วเครื่องดื่มเย็นฉ่ำขึ้นดื่ม กลิ่นหอมของใบเตยกลบกลิ่นของตะไคร้ได้ดีและความหวานก็อยู่ในระดับที่กำลังดีเลยครับ แบบที่ผมชอบเลย
“เดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นกันก่อนนะ วันนี้คุณย่าลงครัวเอง”
ผมพยักหน้ารับ ผมบอกที่บ้านไว้แล้วครับว่าจะมาบ้านหลานชายเจ้าสัวยาง คุณพ่อคุณแม่ท่านก็ยินดี เพราะเห็นว่าผมกับหลานชายคนเล็กของเจ้าสัวยางเป็นเพื่อนร่วมห้องหอพักด้วยกัน หากจะสนิทกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร อืม.. ถูกต้องแล้วล่ะครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้บอกความจริงกับพวกท่าน แต่ผมตั้งใจว่าจะบอกให้ท่านรู้เร็วๆ นี้แหละครับ
“อ่อ.. เทมป์ คนในรูปนี่ใครเหรอ?”
เพิ่งนึกออกครับว่ามีรูปถ่ายที่หล่นจากหนังสือเมื่อครู่อยู่ในมือ มันเป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักสะสวย ผมจึงส่งให้เทมป์ดู ดวงตาคู่คมแค่เหลือบมอง
“ภรรยาคนแรกของคุณพ่อหน่ะ.. ชื่อคุณรดา”
“ภรรยาคนแรก?”
“คุณรดาเธอหายสาบสูญไปนานเป็นยี่สิบปีแล้วล่ะ”
“หายสาบสูญ?”
ทำไมมีแต่ผมที่ดูเหมือนจะตื่นเต้น แตกต่างจากคนเล่าที่ไม่ได้แสดงทีท่าอะไร น้ำเสียงที่พูดก็เรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น
“เทมป์ก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอก ตอนนั้นเทมป์ยังไม่เกิดเลย”
เจ้าตัวใช้นิ้วแตะปลายจมูกของผมแล้วยิ้ม
“รู้อยู่เรื่องหนึ่ง คุณปู่คุณย่าเอ็นดูคุณรดามาก และคุณพ่อก็รักเธอมากด้วย”
ภายใต้รอยยิ้มดวงตาคู่คมดูหม่นแสงลงเล็กน้อย ผมพอจะได้ยินมาบ้างเรื่องที่คุณนายวิริยาไม่ลงรอยกับพ่อแม่สามี แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสาเหตุแห่งความขัดแย้งนั้นจะเกี่ยวกับคุณรดาด้วยรึเปล่า เอาเป็นว่าผมไม่อยากรู้เรื่องนี้แล้วล่ะครับ
“แต่มันก็นานแล้วเนอะ”
ตัดบทด้วยการสอดรูปไว้ในหนังสือแล้วลุกขึ้นเอาไปเก็บไว้ในตู้ที่เดิม จากนั้นก็เดินไปหยุดดูวิวทิวทัศน์ของสวนสวยตรงหน้าต่าง
“ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีใครลืม ‘ความรัก’ ของตัวเองไปได้หรอก.. คุณพ่อเองก็คงไม่ได้อยากจะลืมเหมือนกัน”
ประโยคที่อีกฝ่ายเพิ่งพูดจบไปทำให้ผมเลิกสนใจทุกสิ่ง แม้ริมฝีปากบางจะวาดรอยยิ้มแต่ในแววตานั้นไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ผมจึงเดินกลับมานั่งที่เดิม
“หลังจากที่คุณรดาหายสาบสูญไปคุณพ่อก็ล้มป่วย ท่านต้องบำบัดจิตและรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเป็นปี และผลจากการถูกกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรงทำให้ความทรงจำในช่วงชีวิตหนึ่งของท่านก็หายไป”
เอ๋?.. ผมเอียงคอมองคนตรงหน้า
“ท่านจำคุณรดาไม่ได้แล้วล่ะ”
คำถามหนึ่งเกิดขึ้นในหัวของผม ‘ต้องรักมากแค่ไหนกันนะถึงได้กระทบกระเทือนจิตใจจนถึงขั้นทำให้ความทรงจำหายไปขนาดนั้น’ ผมคิดว่ามันมีอยู่แค่ในนิยายซะอีก
“แหน่ะ.. ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง? อย่าให้เทมป์รู้นะว่าเต็มยังลืมแฟนสาวไม่ได้”
เออ กำลังอยู่ในฟีลลิ่งโศกนาฏกรรมดราม่าอยู่เลย ก็ยังอุตส่าห์โยงมาเรื่องไร้สาระได้ คิดผิดจริงๆ ครับที่หยิบรูปคุณรดามาดู สุดท้ายก็วกกลับเข้าหาตัวจนได้ ผมส่ายหน้าให้ผู้ชายขี้หึงพร้อมกับยกแก้วน้ำตะไคร้ใบเตยขึ้นดื่มอีกรอบ จากนั้นก็วางแก้วยักคิ้วให้อีกฝ่าย
“ยังไม่ได้หลังเลยแล้วจะให้ลืมหน้าได้ยังไง”
คนฟังอ้าปากค้างไปเลยครับ ผมยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง วาดรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วเอียงคอมองหน้าคู่สนทนา
“หรือไม่อยากได้?”
ดวงตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ผม
“อยาก.. มาก”
“หื่น”
“เรื่องนี้เราคงศีลเสมอกันละมั้ง”
ผมหัวเราะเบาๆ ไม่เถียงครับ เหนื่อยจะเถียงและที่อีกฝ่ายพูดมาก็มีส่วนถูกเหมือนกัน..
.
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
แหม.. นะ ขออมยิ้มแล้วเหลือบตามองคนศีลเสมอกันนิดนึงนะคะ o3 :interest:
+ 1 เป็ด แทนคำขอบคุณและแทนหัวใจให้ทุกความคิดเห็นเหมือนเดิมนะคะ :กอด1:
-
อ้ะ ชอบกันก็โอเคแหละ จิตใจคนเราไม่ใช่สวิทช์ไฟ ตัดก็ตัดได้เลย ไม่ชอบแล้วกดให้ชอบได้เลยอะไรแบบนั้น มันจะมีช่วงเทา ๆ ที่ยังคบคนเก่า และมีใจให้คนใหม่ไปพร้อม ๆ กัน จนกว่าจะบอกเลิกเป็นทางการ จบไปเริ่มต้นใหม่
แต่ที่นอกกายไปออรัลกับกองทัพนี่เลิกกับคนเก่าหรือยังเต็มใจ? ตัวเองรู้ดีที่สุดนะ ดูเต็มใจจะมีความคิด รู้ถูกผิด รู้อะไรควรไม่ควร ถ้าบอกว่าผู้หญิงคนนั้นแค่คู่นอน เซ็กส์เฟรนด์ ก็ตามนั้น แต่นี่นายบอกว่าเขาเป็นแฟนเลยนะ
แล้วกองทัพที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามีแฟนก็ทำเนอะ
อืม เราไม่โอเคอ้ะ นายชอบกัน เราชอบนะ เราเชียร์ แต่นอกกาย นอกใจ นี่ไม่โอเค
ฉันผิดหวังนิด ๆ น่ะ
ยืนยันว่าจะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
เห็นด้วยค่ะ มันไม่แฟร์สำหรับเนเนะเลยนะคะ
กองทัพยังโสดเราโอเค แต่เต็มใจนี่สิ ทำแบบนี้มันคือนอกใจนะ
เพราะฉะนั้นเราต้องติดตามกันต่อไปค่ะ ว่าความจริงมันคืออะไร หวังว่าเต็มใจจะไม่ทำให้เราผิดหวังนะ :hao5:
อ่อ...ลืมตัว ขออภัยค่ะ คือรินกำลังอินกับนิยายของตัวเอง ฮ่าาาาาา :sad4:
-
:pig4:
-
ปมเรื่องคุณรดาน่าสนใจจริงๆ :hao4:
-
:z1:
-
ศีลเสมอกัน อยูาด้วยกันได้. 555
-
:L1: :pig4: :L1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ประเด็นคุณรดาน่าสนใจ
แต่เรื่องคนศีลเสมอกันน่าสนใจมากกว่า :hao6: :hao6:
-
อ้ะ ชอบกันก็โอเคแหละ จิตใจคนเราไม่ใช่สวิทช์ไฟ ตัดก็ตัดได้เลย ไม่ชอบแล้วกดให้ชอบได้เลยอะไรแบบนั้น มันจะมีช่วงเทา ๆ ที่ยังคบคนเก่า และมีใจให้คนใหม่ไปพร้อม ๆ กัน จนกว่าจะบอกเลิกเป็นทางการ จบไปเริ่มต้นใหม่
แต่ที่นอกกายไปออรัลกับกองทัพนี่เลิกกับคนเก่าหรือยังเต็มใจ? ตัวเองรู้ดีที่สุดนะ ดูเต็มใจจะมีความคิด รู้ถูกผิด รู้อะไรควรไม่ควร ถ้าบอกว่าผู้หญิงคนนั้นแค่คู่นอน เซ็กส์เฟรนด์ ก็ตามนั้น แต่นี่นายบอกว่าเขาเป็นแฟนเลยนะ
แล้วกองทัพที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามีแฟนก็ทำเนอะ
อืม เราไม่โอเคอ้ะ นายชอบกัน เราชอบนะ เราเชียร์ แต่นอกกาย นอกใจ นี่ไม่โอเค
ฉันผิดหวังนิด ๆ น่ะ
ยืนยันว่าจะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
เห็นด้วยค่ะ มันไม่แฟร์สำหรับเนเนะเลยนะคะ
กองทัพยังโสดเราโอเค แต่เต็มใจนี่สิ ทำแบบนี้มันคือนอกใจนะ
เพราะฉะนั้นเราต้องติดตามกันต่อไปค่ะ ว่าความจริงมันคืออะไร หวังว่าเต็มใจจะไม่ทำให้เราผิดหวังนะ :hao5:
อ่อ...ลืมตัว ขออภัยค่ะ คือรินกำลังอินกับนิยายของตัวเอง ฮ่าาาาาา :sad4:
ขำคุณริน และอยากจะบอกว่านี่ก็อินเหมือนกันค่ะ :laugh: :laugh:
-
✿ ตอน 6
'เธอไม่ได้รักเต็ม เหมือนที่เทมป์รักหรอก'
โคตรมั่นหน้าาาาาาาาาาา ชอบที่เทมป์มีบุคลิกแบบนี้อะ 55
แต่มั่นใจแต่ไหนเค้าก็แอบไปคอลกับสาวอยู่ดี อี๋วววว เหม็นสาวญี่ปุ่น
เหมือนเทมป์จะสนิทกับปู่ย่ามากกว่านะ ไม่ค่อยเห็นพูดถึงพ่อแม่แล้วก็พี่นาย
เดาว่าคงไม่ถูกกันแน่ๆเลยอะ แม่คงแบบรักแต่พี่นายป่ะ? เดาๆเอานะ
ปล. สีส้มน่ารักมาก แต่ทำไมเค้านึกถึงเหล่าหวังอะ 5555555
-
✿ ตอน 7
เขินตอนที่เทมป์วิดีโอมาหาอะ แง้งงงงง -/////-
ถ้าเต็มใช้คำว่าสับสน เต็มก็หวั่นไหวกับเทมป์แล้วละ
แล้วเต็มก็คงไม่ได้รักยัยสาวแดนปลาดิบมากมายหรอกไม่งั้นคงไม่หวั่นไหว
ตอนฟังเรื่องหนูออมก็ไม่ช็อคนะแต่อยากเผือกว่าผชอบอุ่นคนนั้นคือใคร
จะใช่พระโพธิสัตว์ซันรึเปล่านะ 5555555555
อยากซื้อหนังสือแล้วอะ ค้างคามากกกกก อยากได้อะไรมาฮีล :katai1:
-
มาอ่านถึงตอนล่าสุดแล้วค่าาา
เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจมากกก
ชอบความผมสีส้มของคุณเต็ม ชอบนิสัย
แต่เนื้อเรื่องตัดเร็วไปหน่อยอ่ะคะ แบบบางฉากก็งงๆ
แต่รวมๆแล้วน่าสนใจมาก
ศีลเสมอกันจริง55555555555555 ฮือออ เหมือนเมะชนเมะอะ บอกไม่ถูก
-
✿ ตอน 8
สำหรับตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆค่ะ
อร๊าย $&'a?.;(@0€£]%_+|=•,'b?,?
ท่า69ก็มา คุณเต๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม -///////////////-
-
✿ ตอน 9
ตอนมาปาร์ตี้แล้วพูดถึงเนเนะนี่จุกแทนเทมป์มาก แบบ.....เรื่องคืนนั้นฉันจะคิดซะว่าฝันไป
555555 เหมือนโดนฟันแล้วทิ้ง มันให้ฟีลแบบนั้นเลยอะ
แต่เกมพลิก พลิกแบบพลิก ดีใจแทนด้วยเจ้าเทมป์ ได้เป็นแฟนกันล้าววว
แต่.. เค้ารู้ว่าสวัทได้แปปเดียวเดี๋ยวมีดราม่า ต้องมีน้ำตาแตกอะ
ถ้าไม่น้ำตาแตกอย่าเรียกรินค่าาาาาา คนใจร้าย ชอบเห็นรีดเดอร์ร้องไห้ :mew4:
-
ปมคุณรดาน่าคิดมากค่ะ แบบมีความตึงเครียดและดราม่าแน่ๆ
แต่ก็นะ... กับกองทัพนี่คุณเต็มของดิชั้นสามารถเปิดเผยตัวตนได้น่าฟัดมากเลยค่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชื่อรดาจะมาพร้อมมาม่าไหมจะได้ตั้งหม้อรอ :ling3: :ling3:
-
โอ๊ยยยย รักเต็มใจ
ตอนพลาดก็พลาดแบบตั้งใจ แต่ยังดีที่เต็มใจรู้ตัว ถึงไปบอกเลิกผู้หญิง
กองทัพได้กำไรมาก หวานชื่นมาก แล้วเต็มใจก็เต็มใจมาก จริงๆ
-
ปมคุณรดาพาครุ่นคิด :ling2:
-
อืมๆ คุณรดาปมนี้จะมาพร้อมความดราม่ามั๊ย :hao4:
-
อยากจะเดาว่า .. เต็มไม่น่าใช่ลูกหลง
เต็มน่าจะเป็นลูกรตา
ถ้าเป็นลูกรตา เท่ากับว่าเป็นพี่น้องต่างแม่กับ เทมป์
แม่เทมป์ดูไม่ชอบเต็มอาจเพราะคล้ายรตา
รตาหายสาบสูญนี่ต้องมีที่มา
สาธุ ขอให้เดาผิดหมด อย่าดราม่านะ :mew4:
-
ถึงกับต้องกลับไปอ่าน Intro ใหม่อีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าจบแฮปปี้ชัวร์นะ
หรือว่าเรื่องนี้จะมาแนวพี่น้อง? ไม่นะๆ :a5:
-
อยากจะเดาว่า .. เต็มไม่น่าใช่ลูกหลง
เต็มน่าจะเป็นลูกรตา
ถ้าเป็นลูกรตา เท่ากับว่าเป็นพี่น้องต่างแม่กับ เทมป์
แม่เทมป์ดูไม่ชอบเต็มอาจเพราะคล้ายรตา
รตาหายสาบสูญนี่ต้องมีที่มา
สาธุ ขอให้เดาผิดหมด อย่าดราม่านะ :mew4:
จิตมโนมันมาทางเดียวกันเลยค่ะ :katai1: :katai1:
-
อูยยยยย กลัวดราม่าจังเลยแฮะ
-
เราเพิ่งได้อ่าน เราชอบเรื่องนี้ #ดีดดิ้น เราชอบความเซะซี่แบบแมนๆของเคะอย่างพี่เต็มเนี่ยยยย นางฮ๊อตเนอะ ร้อนฉ่าเลย แซ่บเวร่อออออร์ :z1:
ส่วนปม "รดา" จะดราม่าแค่ไหน? บอกเลยยย เราดั๊นแคร์ ได้หมด จะมาเป็นแม่พี่เต็ม? พี่เต็มจะเป็นลูกพ่อเดียวกับเทมป์? หรือพี่เต็มคือเป็นรดามาเกิดใหม่? (แต่ดูจากปฏิกิริยาของพี่ขวัญและคุณป้าแล้ว ขอเดาว่าช้อยส์ 1+2 นะ) เรารับได้หมด เพราะเราเชื่อในชื่อชั้นของ RIRIN ปมเบๆ นางไม่มาให้เห็นแน่นวลลล ฮาาาาาา
ชอบค่ะชอบ เสียจุย เพิ่งเจอ ไม่งั้นได้ตามมาเม้นท์ให้กำลังใจ RIRIN ตั้งแต่ตอนแรกๆละ เอาว่าจากนี้ต่อไป ยังมีคนรอติดตามอย่างใจจดใจจ่อเพิ่มอีก 1 คนนะคะ สำหรับเรื่องนี้ เลิฟนะยูวววววว :mew1:
-
ได้กลิ่นดราม่า ด้วยแหละ อ่านต่อไปเรื่อยๆเหมือนจะต้องโดนทำร้ายจิตใจแน่ๆ แต่เราจะอ่านต่อไป ชอบกองทัพมากๆๆ ชอบฉากหวาบหวิว จริงๆ อิอิ เขียนได้น่าติดตามมากๆเลยๆค่ะ :mew1:
-
เรื่องนอกใจรอดูกันต่อไป
-
ศีลเสมอกันก็ศีลเสมอกันจ้าาา แต่ที่แน่ๆ ตั้งแต่พ่อทัพได้พี่เต็มมาเป็นแฟนเนี่ยปากว่ามือถึงตลอดเลยนะ ชอบๆ ฮ่าๆๆๆๆ :hao6:
-
:กอด1: :heaven
-
จัดมาๆ มาม่ากี่หม้อก็จัดมาเลยค่ะ นี่รับได้ เพราะรู้ว่ายังไงก็แฮปปี้แอนสะดิ้ง 5555 ติดเรื่องนี้มากแบบงอมแงม :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบๆๆๆๆ ชอบคนศีลเสมอกัน :z1:
ปมคุณรดา ดราม่าแน่ๆ แต่มาค่ะ มาเลย ต้มน้ำรอ
-
มาต่อไวๆ นะคะ :hao6:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 11 ┨
สนามบินสุวรรณภูมิยังคงคึกคักไม่เคยเปลี่ยน
“รีบเรียนให้จบแล้วกลับไปอยู่กับพี่ขวัญเร็วๆ นะ”
“ครับ”
ผมและพี่สาวกอดกันแน่น พี่ขวัญจูบหนักๆ บนหน้าผากของผม ฝั่งแม่ปอกับออมก็ไม่ได้ต่างกัน ออมกอดรัดคนเป็นแม่อยู่นานสองนานจนคุณปู่คุณย่าเอ่ยแซ็วว่า ‘ให้กลับไปกับแม่ด้วยดีกว่า’ แค่นั้นแหละครับ ออมถึงได้ยอมปล่อยแม่ปอแล้วเปลี่ยนไปกอดพี่ขวัญแทน ส่วนแม่ปอก็อ้าแขนรอให้ผมเข้าสู่อ้อมกอด
“คนเก่งของแม่ปอ.. แม่ปอรักลูกนะคะ”
“ผมก็รักแม่ปอครับ”
ร่ำลากันเสร็จก็ถึงเวลาที่พี่ขวัญกับแม่ปอก้มลงกราบคุณพ่อคุณแม่ ช่วงเวลา 1 เดือน ผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมยกแขนขึ้นโอบไหล่หลานสาว ผมรู้ว่าออมอยากจะร้องไห้แต่ก็ยังอดทนเข้มแข็งเอาไว้เพราะไม่อยากให้บุพการีเห็นน้ำตา ที่สำคัญก็คือมันเป็นเพียงแค่การจากลาชั่วคราว เนื่องจากหลังจากที่ผมและออมเรียนจบปริญญาตรีครอบครัวของเราตั้งใจจะย้ายไปอยู่ที่อังกฤษกันแบบถาวร โดยที่จะมีลูกน้องคนสนิทของพวกท่านอีก 2-3 คน ก็จะไปอยู่ที่โน่นกับพวกเราด้วย
ยืนส่งพี่ขวัญกับแม่ปอจนทั้งคู่เข้าไปด้านในจึงค่อยกลับ และระหว่างที่กำลังเดินไปรอให้ลุงศักดิ์คนขับรถวนรถมารับก็ได้มีผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาคุณพ่อคุณแม่ที่เดินนำอยู่ด้านหน้า
“สวัสดีครับท่าน.. คุณหญิง”
“อ้าว.. หลานชายคนโตของเจ้าสัวยางใช่มั๊ยเนี่ย?”
“ครับท่าน.. ผมนายพลครับ”
“แล้วมาทำอะไรล่ะเนี่ย?”
“มาส่งลูกค้าครับท่าน.. พอดีกำลังจะกลับแล้วเห็นท่านกับคุณหญิง ผมเลยเข้ามาทักทายครับ”
คุณพ่อคุณแม่พูดคุยกับหลานชายคนโตของเจ้าสัวยางต่ออีกหลายประโยค จนเมื่อคุณพ่อตบบ่าอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู คนรับก็พนมมือค้อมตัวไหว้อย่างนอบน้อม ชายหนุ่มจึงขอตัวเดินมาหาผมกับออมที่ยืนอยู่ด้านหลัง ซึ่งออมยืนฉีกยิ้มหวานรออยู่นานแล้วจนผมอดจะขำหลานสาวไม่ได้
“สวัสดีค่ะพี่นาย”
“สวัสดีค่ะน้องออม.. ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ..”
เด็กสาวเขินอายม้วน แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเหมือนว่าหลานสาวกำลังแกล้งทำ
“ยังไงออมขอตัวก่อนนะคะ”
นั่นไง มีการตัดบทแล้วขอตัวไปแบบเนียนๆ แบบนี้มันแปลกๆ แล้วล่ะครับ
“จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอครับ.. น้องเต็ม”
“สวัสดีครับ พี่นาย”
คนที่เรียกร้องคำทักทายหรี่ตามองผมพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก
“น้องเต็มเนี่ยเย็นชาจริงๆ นะครับ.. ไม่รู้ว่ากับกองทัพจะเย็นชาแบบนี้ด้วยรึเปล่า?”
แม้จะมีชื่อของบุคคลที่สามอยู่ในบทสนทนาแต่ก็ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของผมในขณะนี้เปลี่ยนไปจากเดิมแม้แต่น้อย
“ขอโทษด้วยนะครับหากผมทำอะไรให้พี่นายไม่พอใจ”
ก็แค่ยิ้มเพื่อรักษามารยาทมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมเลยสักนิด และดูเหมือนว่าคำพูดของผมจะทำให้คนฟังพอใจอยู่ไม่น้อย ฝ่ายนั้นจึงได้กล้าขยับตัวเข้าหาผมอีกก้าวและผมก็ไม่คิดจะขยับหนี
“ใครจะกล้าไม่พอใจน้องเต็มได้ล่ะครับ.. น่ารักออกขนาดนี้”
แหม.. มีผู้ชายหล่อชมผู้ชายเหมือนกันว่าน่ารัก ผมควรจะดีใจสิครับ ฉีกยิ้มจนตาปิดเลย
“อาเต็มคะ รถมาแล้วค่ะ”
ออมเดินเข้ามาเอามือควงแขนผมพร้อมกับฉีกยิ้มให้ผมจนตาปิดเหมือนกัน
“ขอตัวก่อนนะครับ”
ค้อมศีรษะขอตัวอีกฝ่ายแล้วพากันเดินไปที่รถ โดยไม่ได้หันกลับไปมองด้านหลังกันอีกเลย ระหว่างนั่งรถกลับบ้านผมแอบเห็นออมหยิบไอโฟนขึ้นมาดูบ่อยๆ จากหน้าบึ้งก็กลายเป็นยิ้มเหมือนเด็กได้ของถูกใจ
“อาเต็ม”
ออมกระซิบ พร้อมกับยื่นโปรไฟล์ของใครคนหนึ่งในแอพพลิเคชั่นไลน์ให้ผมดู ซึ่งแค่ผมเห็นรูปก็อดที่จะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจไม่ได้ หากแต่หลานสาวทำหน้าระรื่น
“คนที่ ‘ใช่’ ของออมค่ะ..”
ผมได้แต่ร้อง ‘หืม’ ในใจ.. จากนั้นก็ยกมือขึ้นโยกหัวอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยวพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
.
.
.
.
แม้พี่ขวัญกับแม่ปอจะกลับอังกฤษไปแล้ว แต่ผมก็ยังเลือกที่จะอยู่บ้านต่อจนวันอาทิตย์เวียนมาอีกรอบผมจึงให้น้าปองมาส่งที่หอพักตอนห้าโมงเย็น แต่เมื่อเปิดประตูออกก็พบว่าภายในห้องไม่มีคนที่อยากจะเจอ
“ก็เห็นบอกว่าจะมาวันนี้”
พึมพำกับตัวเองครับ แล้วเดินเอากระเป๋าเป้ไปวางบนโต๊ะ ก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นแบบสบายๆ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเมื่อเช้าผมก็รู้สึกเพลียและปวดหัวตุบๆ ไม่แน่ใจว่าเพราะเมื่อคืนนั่งทบทวนบทเรียนเพลินจนลืมเวลาและทั้งที่ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นมาตักบาตรกับคุณแม่อีก
ตอนแรกตั้งใจว่าจะแค่นอนพักสายตาแต่ไปๆ มาๆ ผมหลับยาวและหลับลึก ผมฝัน.. ฝันเห็นงูตัวใหญ่ยักษ์สีขาวเผือกกำลังเลื้อยพันรอบตัว เกล็ดของมันเงาวับราวกับสลักจากไข่มุกแต่ทว่าดวงตาคมเข้มและลึกล้ำเหมือนห้วงลึกภายใต้มหาสมุทร หัวใจของผมเต้นระรัวร่างกายคล้ายถูกตรึงด้วยมนต์สะกดเมื่อได้จ้องดวงตาที่แฝงไว้ซึ่งความน่ากลัวและน่าค้นหา ยามเมื่อความเย็นจากเกล็ดสีขาวต้องกายร่างกายก็พลันสะท้านไหว
“ฮึก”
ราวกับเสียงกระซิบแผ่วก้องกังวาน
“เต็ม”
ชื่อของผม..
“เต็ม..”
มันเป็นเพียงแค่ความฝัน ผมจึงพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อตอบรับเสียงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี และเมื่อผมลืมตาขึ้นก็ได้พบกับดวงตาคมเข้มลึกล้ำที่จับจ้องผมอยู่ราวกับเป็นดวงตาคู่เดียวกับที่ผมเห็นในความฝัน
“เทมป์?”
ฝ่ามืออุ่นอังหน้าผากและแตะบนผิวแก้มอย่างอ่อนโยน ผมจับมือข้างนั้นเอาไว้แล้วจ้องตาอีกฝ่ายกลับ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับด้วยเสียงคราง ‘อืม’ ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างมาเกลี่ยข้างแก้มของผม
“ไม่สบายตรงไหน? ปวดหัวรึเปล่า?”
“แค่ปวดหัวนิดหน่อยคงเพราะนอนน้อย”
ผมส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเพื่อให้รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากมายจริงๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าล้างตา โดยที่มีอีกคนยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำมองผมอยู่ทุกอิริยาบถ ผมจึงชวนอีกฝ่ายคุย
“มาถึงนานแล้วเหรอ?”
“เกือบชั่วโมงแล้วล่ะ เห็นเต็มนอนอยู่เทมป์เลยไม่ได้ปลุกตั้งแต่แรก”
“แล้วสีส้มล่ะ?”
“อาทิตย์นี้คุณย่าขอไว้เพราะท่านเหงา แต่ถ้าสีส้มมีอาการซึมอีกก็คงให้คนพามาส่ง”
พยักหน้ารับ พร้อมกับถอดเสื้อยืดที่เปียกน้ำออกแล้วพาดไว้บนบ่า มองกระจกพิจารณาไรหนวดของตัวเอง ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมีหนวดมีเคราสักเท่าไหร่ แม้แต่ขนหน้าแข้งก็ยังเป็นเส้นบางๆ แค่หรอมแหรม ขณะที่ผมกำลังมองเงาของตัวเองก็มีอีกเงาเข้ามาซ้อนทับด้านหลัง แขนแกร่งโอบรอบเอวของผมไว้ ผมจึงยิ้มให้อีกฝ่ายผ่านบานกระจก
“คิดถึง”
เสียงทุ้มกระซิบคำ จมูกโด่งคลอเคลียอยู่บนผิวแก้ม มือใหญ่บดขยี้หน้าอกของผม
“อ่ะ”
ไม่เคยคิดว่าตัวเองที่ผ่านประสบการณ์เรื่องเซ็กส์กับเพศตรงข้ามมาเยอะจะต้องมาพ่ายแพ้และไวต่อความรู้สึกเพียงแค่สัมผัสจากเพศเดียวกันแบบนี้ ผมหันไปสบตากับอีกฝ่ายพร้อมกับแอ่นหน้าอกรับสัมผัสอันแสนวาบหวิว ริมฝีปากของเราดึงดูดเข้าหากัน สองลิ้นพัวพันแลกเปลี่ยนความหวานของกันและกันไม่รู้อิ่ม
“อืม.. อ๊ะ”
มือใหญ่ไล้ล้วงเข้าไปในขอบกางเกงขาสั้น ความเป็นชายของผมถูกปลดปล่อยออกมามันโค้งงอตื่นตัวรับความอุ่นของฝ่ามือที่โอบรัดไว้
“วันนี้ขอ.. ได้มั๊ย?”
“มีถุงกับเจลรึเปล่า?”
ติ่งหูของผมโดนขบเบาๆ เรียกความเสียวสะท้านให้ลมหายใจได้ติดขัดไปชั่วขณะ ร่างสูงยอมปล่อยผมออกจากพันธนาการแม้จะแค่ครู่เดียวแต่กลับทำให้ผมรู้สึกวูบโหวงอย่างใจหาย ผมผ่อนลมหายใจที่ร้อนระอุของตัวเองแล้วหันหลังยืนพิงเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้า เพียงไม่นานอีกฝ่ายก็กลับเข้ามาพร้อมกับกล่องกระดาษเล็กๆ และหลอดเจลทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
เราจ้องตากันครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะถูกอีกฝ่ายกระหน่ำจูบซะจนหายใจแทบไม่ทัน ริมฝีปาก พวงแก้ม ต้นคอ ไหปลาร้า เรื่อยลงมาถึงยอดอก ผิวของผมขึ้นสีตามแรงขบเม้มและดูดดึง ความร้อนภายในร่างกายถูกกระพือให้ลุกโชนอย่างรวดเร็วเมื่อริมฝีปากบางครอบครองส่วนสำคัญของผมไว้ทั้งหมด
“อ่ะ.. ท เทมป์”
ใช้มือเท้ายันกับอ่างล้างหน้าในขณะที่แอ่นสะโพกรับความเคลื่อนไหวจากคนที่นั่งชันเข่าปรนเปรอความสุขให้ผมอยู่ตรงกลางหว่างขา ดวงตาคู่คมช้อนมองผมวินาทีนั้นทำเอาร่างกายของผมแทบละลายไปกับเปลวเพลิงแห่งราคะ
“เทมป์.. อ๊ะ อ๊า”
อีกฝ่ายรับน้ำขาวขุ่นของผมไว้ทั้งหมด แถมยังกลืนลงคอโดยไม่คิดรังเกียจแม้แต่น้อย
“กลืนไปทำไม?”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล่บลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะประกบปิดปากผม กลิ่นและรสชาติที่ซ่านอยู่ในโพรงปากเป็นของผมเอง ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าจูบผมหลังจากที่เพิ่งออรัลเซ็กส์ให้ผมเสร็จ หรือจะพูดให้ง่ายก็คือน้อยครั้งที่ผมจะจูบกับผู้หญิงพวกนั้นยกเว้นว่าเธอจะเป็นคนที่ผมพอใจจริงๆ อย่าง เช่น เนเนะ
“ทำแบบนี้กับทุกคนมั๊ย?”
“คนแรกและคนเดียวเลย”
มีการยักคิ้วให้ผมอีก ให้ตายเถอะ ทำไมผมต้องยิ้มกว้างขนาดนี้ด้วย ผมโน้มคออีกฝ่ายมาจูบเสียเอง พร้อมกับใช้มือช่วยชโลมเจลรูดรั้งจนทั่วความแข็งขึง ขนาดว่ายังไม่ขยายเต็มที่ท่อนเอ็นยังใหญ่ขนาดนี้ผมแทบจะนึกภาพไม่ออกเลยว่ามันจะใส่เข้ามาในร่างของผมได้ยังไง
“อื้ม..”
เสียงทุ้มครางต่ำบ่งบอกถึงความพอใจ ผมจึงหันหน้ากลับเข้าหากระจกใช้มือเท้ายันเคาท์เตอร์ไว้จากนั้นก็แอ่นสะโพกยกสูง
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้านะ”
พูดเตือนให้รู้ว่าอย่ารุนแรงเด็ดขาด และแม้จะดูเหมือนว่าผมไม่ได้ตื่นเต้นสักเท่าไหร่ หากแต่ภายในอกด้านซ้ายของผมเต้นระส่ำจนแทบจะนับจังหวะไม่ได้ ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองเงาของตัวเองในกระจกเพราะรู้ได้เลยว่ามันคงจะแดงด้วยความเขินอายมากแค่ไหน
มือใหญ่บีบเคล้นสะโพกของผมและใช้ท่อนเอ็นใหญ่ที่ร้อนผ่าวถูไถผิวบริเวณนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ลมหายใจของผมติดขัดครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งสิ่งแปลกปลอมที่ถูกชะโลมด้วยของเหลวอุ่นๆ ก็แทรกเข้ามาในช่องทางที่ไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อน
“ใส่นิ้วแล้วนะ”
“อ๊ะ”
นิ้วแรกที่สอดเข้าไปทำเอาร่างกายของผมถึงกับสะท้านเฮือก เกร็งไปทั้งร่าง
“อ่ะ ท เทมป์”
“เต็ม”
เรียกชื่อผมเสร็จริมฝีปากบางก็บดขยี้แนบชิด ลิ้นชื้นขยับตวัดคล่องแคล่วเสียจนผมลืมไปชั่วขณะว่าด้านหลังมีความเคลื่อนไหว
“โอเคขึ้นมั๊ย?”
เมื่อผมพยักหน้ารับ นิ้วที่ 2 ก็แทรกเข้ามา ความรู้สึกอึดอัด เจ็บ และซ่านสยิวตีกันให้วุ่นจนภายในหัวของผมปั่นป่วนไปหมด แต่ด้วยเพราะว่าอีกฝ่ายคงจะศึกษามาดีจึงได้รู้จักวิธีที่ทำให้ผมผ่อนคลายและเคลิ้มไหว จากนั้นก็ตามมาด้วยนิ้วที่ 3 ซึ่งแค่ 3 นิ้วผมก็แทบจะกรีดร้อง หยดน้ำตาไหลจากหางตา แล้วของจริงใหญ่กว่านี้อีกหลายเท่าตัว ผมจะรับมันได้อย่างนั้นเหรอ?
“ไหวมั๊ย?”
คำถามน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยสะกดให้ผมพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจว่า ‘ไหว’ จากนั้นก็แอ่นสะโพกจนแผ่นหลังงอโค้ง แยกขากว้างเตรียมรับความมโหฬารอันร้อนระอุที่จ่อชิดปากทางและค่อยๆ ดันส่วนปลายเข้ามา
“จ เจ็บ อ๊ะ”
น้อยครั้งที่ลูกผู้ชายอย่างผมจะยอมเสียน้ำตา แต่ครั้งนี้บอกเลยว่าผมยอมอายและให้หยาดน้ำไหลอาบแก้ม ไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นฝ่ายรับจะเจ็บและทรมานขนาดนี้ ร่างกายเหมือนจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ความใหญ่โตหยุดเคลื่อนไหวลงทั้งที่เพิ่งดันเข้ามาได้ไม่ถึงครึ่ง ลมหายใจร้อนระอุรดอาบผิวตรงต้นคอ ไม่ใช่แค่ผมที่ทรมานแต่อีกฝ่ายก็รู้สึกไม่แตกต่างกัน ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตาและพยายามยึดต้นแขนที่โอบกอดผมไว้ให้แน่นที่สุดราวกับว่ามันคือพึ่งพิงสุดท้าย
“ต เต็ม”
“เร็ว ร เร็วสิ”
ส่งสายตาให้อีกฝ่ายได้รับรู้ความต้องการ เรามอบจูบกันอย่างดุเดือดและดูดดื่มพร้อมกับช่วงล่างที่ค่อยๆ ดุนดันเข้ามาจนสุดด้าม
“อ๊ะ อร๊างงง”
กรีดร้องจนแทบจะสุดเสียง หากห้องข้างๆ มีคนอยู่ก็คงจะได้ยินและรับรู้เป็นพยานรักของเราเป็นแน่ แท่งเอ็นร้อนราวแท่งเหล็กลนไฟขยายตัวใหญ่ขึ้นจนคับแน่นทำเอาผมหายใจไม่ออก เสียงครางต่ำๆ บ่งบอกความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ เจ้าตัวแช่มันนิ่งอยู่อย่างนั้นรอให้ร่างกายของผมคุ้นชินและพร้อมมากกว่านี้
ผมโน้มคออีกฝ่ายเข้ามาแลกจูบกัน มือเรียวข้างหนึ่งบดขยี้เม็ดตุ่มบนหน้าอกทั้งสองข้าง อีกมือก็รูดรั้งด้านหน้าของผมอย่างต่อเนื่อง จนร่างกายของผมผ่อนคลายจากความเจ็บปวดและแปรเปลี่ยนเป็นรับรู้ถึงความเสียวซ่านจากจุดที่ร่างกายของเราเชื่อมโยงเป็นหนึ่งเดียวกัน
“เทมป์รักเต็ม.. รักเต็มใจ”
คำรักกระซิบแผ่วชิดริมหู ชวนให้สยิวอยู่ในอก ส่วนกลางลำตัวของผมที่ปลดปล่อยไปแล้วหนึ่งครั้งกำลังจะถึงจุดอีกรอบเพียงแค่อีกฝ่ายเอ่ยคำว่า ‘รักเต็มใจ’
“อ่ะ อ๊า”
แรงขยับขับเคลื่อนเนิบนาบเชื่องช้าค่อยๆ เติมเต็มความวูบโหวงในหัวใจจนแทบล้น สมองของผมโล่ง ในท้องเหมือนมีมวลสารวิ่งวนหฤหรรษ์ ช่วงล่างขยับรับทุกจังหวะอย่างเต็มที่ ทุกครั้งที่ทะลวงลึกก็สะท้านหวิวแทบทะลักและทุกครั้งที่ถอยห่างก็ราวกับความฝันกำลังมอดไหม้ ดวงตาที่เอ่อด้วยหยาดน้ำจ้องมองภาพหยาบโลนของตัวเองที่ตอบสนองตัณหาด้วยความสุข ร่างกายเปล่าเปลือยกำลังถูกโลมเล้าด้วยฝ่ามือใหญ่และสะโพกก็กำลังถูกรุกรานไม่ว่างเว้น แต่ทว่าหัวใจผมกลับเป็นสุข มันเป็นความสุขในแบบที่ผมไม่เคยพบเจอ
ร่างสูงด้านหลังจวนเจียนจะถึงฝั่ง ส่วนใหญ่ยักษ์ที่เติมเต็มอยู่ในร่างจึงถูกถอดถอนออก ชั่ววินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของผมได้พังพินาศลงจนไม่เหลือเศษซาก ผมหันไปมองมือใหญ่ดึงถุงยางทิ้งแล้วรูดรั้งฉีดเอาของเหลวสีขาวขุ่นออกมาเลอะเต็มมือ ในลำคอของผมก็พลันแห้งผากและหยดน้ำตาผสมเหงื่อก็ไหลลงบนแก้ม
เสียงหอบหายใจของอีกฝ่ายชวนให้หัวใจเต้นระส่ำ ดวงตาคู่คมที่เต็มไปด้วยแรงแห่งความปรารถนาจ้องมองผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ มอบจุมพิตหวานพร้อมกับขยับมือใหญ่ช่วยให้ผมทยานสู่ฝั่งฝันเป็นรอบที่สอง
“เจ็บมากมั๊ย?”
สะโพกของผมระบมไปหมดแต่ผมกลับเลือกที่จะส่ายหน้าและบ้ายิ่งกว่าก็คือผมเขินเสียจนปั้นหน้าไม่ถูกว่าควรจะยิ้มแบบไหน
“เต็มทำตัวน่ารักแบบนี้เทมป์ก็ตายสิ”
แล้วไอ้ที่มายืนทำหน้าหล่อแบบนี้ผมไม่ตายรึไง? ผมทุบหัวไหล่อีกฝ่ายไปเบาๆ แล้วหัวเราะ แค่จะขยับตัวขายังสั่นแทบยืนไม่อยู่แต่ผมกลับมีความสุขอย่างน่าประหลาด
“เดี๋ยวเทมป์ล้างตัวให้”
น้ำอุ่นจากฝักบัวชะโลมจนร่างกายเปียกชุ่ม สบู่เหลวถูกเทใส่จนเกือบเต็มฝ่ามือใหญ่เพื่อใช้ล้างคราบเหงื่อไคลเจ้าตัวตั้งใจทำความสะอาดร่างกายให้ผมโดยไม่มีวอกแวกตั้งแต่ลำคอไล่ไปจนถึงปลายเท้า ร่างสูงย่อตัวลงนั่งคุกเข่าใช้ฟองน้ำขัดถูผิวกายเบาๆ บนหลังเท้าของผม ที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายยอมคุกเข่าและทำสิ่งที่น่าอายหลายต่อหลายอย่างเพียงเพื่อต้องการดึงดูดความสนใจของผมไว้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครหรือครั้งไหนเลยที่ผมอยากจะเหนี่ยวรั้งพวกเธอเหล่านั้นไว้ด้วยความรัก ยกเว้นครั้งนี้..
“เทมป์”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองผม ใบหน้าหล่อคมอยู่ห่างจากแก่นกายกลางลำตัวของผมเพียงสองคืบ ลมหายใจของผมติดขัดเล็กน้อย ความร้อนที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ ไหลรวมไปยังจุดเดียวกันจนเปิดเผยปฏิกิริยาออกมาอย่างเด่นชัด ผมวางมือลงบนเส้นผมสีดำขลับลื่นมือ จากนั้นก็ไล่ปลายนิ้วลงตามสันจมูกโด่ง และหยุดลงที่ริมฝีปากบาง
“อีกรอบก็ได้นะ”
สายตาของผมเหลือบมองกล่องกระดาษขนาดเล็กที่วางอยู่บนอ่างล้างหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปใช้นิ้วดีดกล่องนั้นให้ตกลงไปในถังขยะ ผมยิ้ม อีกฝ่ายเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกมุมปากหล่อมาดร้าย แล้วลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง โอบกอดและบดจูบจนแทบจะกลืนกิน
ผมก็แค่อยากจะพิสูจน์ให้แน่ชัดว่า ‘รัก’ ครั้งนี้จะใช่ ‘ความสุข’ ที่ผมฝันถึงมาตลอดรึเปล่าก็เท่านั้น และเทมป์ก็ไม่ได้ทำให้ผมผิดหวังเลยสักนิดเดียว
.
.
.
.
ผลจากการพักผ่อนไม่เพียงพอของเมื่อวันก่อนบวกกับความเร่าร้อนของอารมณ์เมื่อคืนทำให้เช้าวันนี้ผมมีไข้รุมๆ
“แน่ใจนะว่าโอเค?”
“แน่ใจ”
“ถ้าไม่ไหวรีบโทรมาเลยนะ”
“อืม”
ยอมรับครับว่าวันนี้สภาพร่างกายของผมไม่เต็มร้อย ปวดระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะบริเวณสะโพก แถมยังปวดหัวตุบๆ ตลอดเวลา แต่ก็ยังวาดรอยยิ้มให้คนตรงหน้าได้สบายใจว่าผมไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ ยังไงก็ยังมาเรียนไหว
“ไฮ้..”
เสียงทักทายที่คุ้นหูทำให้ผมหันไปมอง ซันเดินมาจากฝั่งลานจอดรถจักรยานคงจะเพิ่งมาถึงเหมือนกัน อ่อ ไม่ต้องถามนะครับว่าตลอดเวลามีคนมองผมกับเทมป์มากแค่ไหน แล้วยิ่งมีซันอยู่ด้วยเป้าสายตาจึงเหมือนจะหยุดอยู่ที่พวกเราทั้ง 3 คน เอาเป็นว่าทุกย่างก้าวของผมล้วนเป็นที่สนใจของคนรอบข้างมาตลอดและผมก็ชินแล้วครับ ส่วนซันรายนี้นอกจากเรื่องเรียน งาน เพื่อนและครอบครัว ซันก็แทบจะไม่สนใจอะไรอีกเลย
“เต็มไม่สบายรึเปล่า?”
ซันยกมือขึ้นอังหน้าผากของผมด้วยความเป็นห่วง ไม่ว่าจะโบว์ โอบหรือซันก็มักจะอ่อนโยนแบบนี้เสมอ แต่ดูเหมือนว่าเทมป์จะไม่เข้าใจ ผมสัมผัสได้ถึงความคุกรุ่นที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่คม
“อีจีมันสบายดี ซันไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก”
ขอบคุณโบว์ที่มาได้ทันเวลาพอดิบพอดี เพื่อนสาวจิกตาใส่เพื่อให้รู้ว่าเธอรู้ว่าผมเป็นอะไรจากนั้นก็หันไปโปรยยิ้มให้ซันกับเทมป์
“น้องกองทัพก็มีเรียนตอนเช้าไม่ใช่เหรอจ๊ะ? ไปเรียนเถอะทางนี้ไม่ต้องห่วง พี่โบว์จะดูแลอย่างดี”
“อ่อ.. ขอบคุณครับ”
เจ้าตัวยกมือไหว้โบว์และไม่ลืมที่จะไหว้ซันด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหันมามองผมอีกรอบ
“ถ้ามีอะไรอย่าลืมโทรมานะ”
“อืม.. รู้แล้ว”
อีกฝ่ายคงจะเกรงใจโบว์กับซันถึงได้ยอมตัดใจปั่นจักรยานไปเรียนเสียที และเมื่อเหลือแค่เรา 3 คน โบว์ก็หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับผมพร้อมทำเสียงจิจ๊ะจนผมต้องเคาะหน้าผากไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ โบว์ตั้งท่าจะโวยวายแต่เสียงข้อความเตือนจากโทรศัพท์ของซันดังขึ้น ตอนแรกพวกเราก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ แต่ใบหน้าที่มีรอยยิ้มละมุนขณะที่อ่านข้อความนี่สิช่างน่าสงสัยเหลือเกิน
“ซัน..”
โบว์แบมือขอไอโฟนของเพื่อนด้วยสายตาแห่งความอยากรู้อยากเห็น และแน่นอนครับคนอย่างซันผู้ไม่เคยขัดใจเพื่อนก็ส่งให้แต่โดยดี ซึ่งแค่โบว์เห็นชื่อคนส่งข้อความก็ยกยิ้มจนหน้าบานจากนั้นก็ยื่นให้ผมดูด้วย ปกติผมไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของเพื่อนหรือเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่ แต่สำหรับเพื่อนรักอย่างซันผมเองก็อยากจะรู้บ้างครับ
“ออม”
ผมหัวเราะเบาๆ ที่รู้ว่าเจ้าของข้อความที่ทำให้ซันเผยรอยยิ้มละมุนได้คือหลานสาวของตัวเอง ผมไม่แปลกใจครับที่เป็นออม เพราะออมแนะนำ ‘คนที่..ใช่’ ให้ผมรู้แล้วล่ะว่าเป็นใคร ซึ่งถ้าซันกับออมจะคบกันผมคิดว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี และแน่นอนว่าผมสนับสนุนเต็มที่ครับ
โบว์ส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ แล้วเราก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีก โบว์ทำทีว่าควงแขนผมเดินมาที่ลิฟท์แต่ความจริงก็คือกำลังช่วยประคองให้ผมเดินได้สะดวกมากขึ้นต่างหาก เพราะทุกครั้งที่ลงน้ำหนักเท้าความร้าวระบมก็เจ็บแปลบไปทั้งสะโพก ซึ่งก่อนที่จะถึงห้องเรียนโบว์แอบกระซิบผมว่า ‘ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ.. ไว้โดนบ่อยๆ เข้าก็ไม่เดินขาถ่างแล้วล่ะ’ ผมมองโบว์อย่างอึ้งๆ แต่สุดท้ายก็ได้แต่หัวเราะขำ
เมื่อนั่งประจำที่ในห้อง โบว์ก็เหมือนจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้จึงหยุดมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกมา
“อีจี.. เมียเก่ามึงจะมาไทยอาทิตย์หน้าใช่ปะ?”
อ่า.. ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย
“จะไปเจอเนเนะรึเปล่า?”
เรื่องนี้.. แม้ผมกับเนเนะจะเลิกรากันไปแล้วแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หรือจะให้พูดกันตามตรงผมคิดว่าตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ระหว่างผมกับเนเนะไม่ได้มีคำว่า ‘ความรัก’ มาตั้งแต่ต้น เพียงแค่สถานะของคำว่า ‘แฟน’ จึงทำให้เรายังติดต่อและพูดคุยกันเท่านั้นเอง
“เนเนะอยากไปเที่ยวทะเล”
เธอเคยบอกผมไว้แบบนั้น ว่าถ้ามาเมืองไทยก็อยากจะให้ผมพาเธอไปเที่ยวทะเล
“ฉันจะฟ้องผัวแก”
“เทมป์จะไปด้วย”
“อ้าวๆ .. ไม่กลัวโดนสายแบ๊วแย่งผัวเหรอคะเพื่อน?”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งโบว์”
คนที่ตอบแทนผมคือซันครับ ซันมักจะคิดไปในแง่บวกเสมอ ผมเองก็คิดแบบเดียวกับซัน
“ก็ลองดู.. แต่อย่ามานั่งหน้าเครียดให้ฉันเห็นละกัน”
ผมยิ้มให้เพื่อนสาว
“ไม่หรอก.. เพราะเราจะไปกันทั้งหมดนี่แหละ”
รอบนี้โบว์ได้แต่เบะปากแล้วหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอก่อนจะพึมพำเบาๆ ว่า ‘ฉันจะตั้งกล้องห้องแก’
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
พนมมือแล้วย่อตัวงามให้กับคนอ่านและทุกความคิดเห็นนะคะ
ตอนที่แล้วหรือตอนที่ 10 นั้นเป็นตอนที่รินได้ + เป็ดเยอะที่สุด(21+เป็ด)ตั้งแต่ลงนิยายเรื่องนี้มาเลยค่ะ(ไม่นับ intro นะคะ)
และตอนที่แล้วอีกเหมือนกัน เป็นตอนที่มีคนแสดงความคิดเห็นเยอะที่สุด (แม้จะมีแค่รูปอีโมไม่มีคำพูด)
ดีใจมากๆๆ เลยค่ะ อ่านทุกความคิดเห็นวนหลายรอบมาก
ดีจายยยยยยยยยยยย
จะมีใครเข้าใจหัวอกนักเขียนต่ำต้อยแบบเราบ้างมั๊ยนะว่ามันดีใจจริงๆ เลยค่ะ o7
-
เอาล่ะสิ. สายแบ้ววว. จะมาแล้วววส
-
โอ๊ะ ตัวละครอีกตัวกำลังมาแสดงตัวแล้ว จะเป็นยังไงน้า
-
ร้อนแรง
-
เราจะช่วยโบว์ตั้งกล้องในห้องเต็ม :katai2-1:
-
รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว555555
-
:heaven เค้ารักกันแบร้อนแรงงงงง... :hao7: :hao6: o13
-
นิพพานกับฉากรักอันร้อนระอุ :heaven :heaven :heaven :heaven
เต็มใจเป็นเมะที่แมนๆ และร้อนแรงมากค่ะคุณขา :haun4: :haun4:
โบว์ ฉันรักเธอนะ #ขออยู่หลังกล้องด้วยคน :hao6: :hao6:
-
อยากเป็นโบว์ งูตัวใหญ่จริงๆนะน้องเต็ม :z1: :-[ :-[
-
โอ้ยยยยยย ปกติฝันเห็นงูต้องได้แฟนไม่ใช่หรอคะ นี่มันอะไร ได้ทั้งสามี ได้ทั้ง..........
-
หว่ดบจพ่หก้้ดแอืหสก่สอท :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
จะตายแล้วค่ะคุณรินนนนนนนนนน เลือดหมดตัวแล้วค่าาา
เต็มใจร้อนแรงเว่อร์ มีการสะกิดกล่องถุงลงถังด้วยนะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
จะไปช่วยโบว์ตั้งกล้อง :z1: :z1:
-
นั่มันทอปจีใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
สะกิดถุงลงถัง :m25:
เต็มใจเป็นเคะที่ดูแมน ไม่ได้แร่ดแต่อ่อยเป็น รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรและต้องทำอะไรในเวลาไหน อิแม่ตกหลุมรักเต็มใจเลยจ้า :hao6:
-
เลือดขึ้นหน้าเบยย รอสายแบ๊วค่ะ นางจะมาทำไรไหม หึหึ ทำแน่ๆๆ
ขอบคุณน้าที่ลงให้อ่าน ❤
-
หวังว่าจะไม่มีดราม่านะครับ ^^
-
:m25: :m25: :m25: << อีโมนี้ให้กองทัพและเต็มใจ
:m14: :m14: :m14: << อีโมนี้ให้สายแบ๊ว
-
'อีกรอบก็ได้นะ' :katai4:
ทำไมนุ้งแรดงี้คะ 555555555 ครั้งแรกแต่ขอเบิ้ล อร้ายยยย
สายแบ๊วมาแล้วจะเกิดเรื่องดราม่ารักสามสี่เศร้ามั้ยเนี่ย
แต่คิดว่าโบว์ออมน่าจะเป็นไม้กันหมาที่ดี อิอิ
ตอนนี้เขินมาก อ่านวนซ้ำสองรอบแหนะ แหะๆ -////-
-
รักนี้จะผ่านบททดสอบอะไรบ้างนะ
ปล. สะกิดใจนิดหน่อยเรื่องการเรียนกับชีวิตหลังเรียนจบของเต็มใจ มันขัดกันนิด ๆ ค่ะ
ตอนแรก ๆ จำได้ว่า เต็มใจกลับมาเรียนสัตวแพทย์ที่ไทยเพราะอยากช่วยงานมูลนิธิของคุณหญิงแม่
พอมาตอนนี้กลับบอกว่า จบแล้วจะย้ายไปอังกฤษทั้งครอบครัว
-
หวายยย ทำไมเต็มยอมแบบไม่มีห้ามล่ะ :mew3:
สมความคิดถึงไปเลยนะกองทัพ แล้วจัดเต็มไปอีกค่ะ
คำเดียวเลย รักเต็มใจ สยบทุกอย่าง ยอมพลีชีพ 5555
ดูเหมือนกองทัพทำตัวมีปัญหา เป็นไรมากไหม หรือไง
จะเจอเนเน่แล้ว พาไปเจออีก คงไม่ขาดแคลนถึงขนาดเข้าหากองทัพหรอกนะ
-
เต็มใจเป็นหนุ่มเซ็กซี่ :impress2:
-
โอยยยยยยยย พี่เต็มใจ ราชินีเหลือเกินลูกขาาาา :m25: กองทัพไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไง ขนาดคนอ่านนี่ยังหลงนางเลย เซ็กแซพเพียลสูงลิ่วเกินบรรยายจริงๆ ค่ะลูก คุณแม่ปริ่มกับหนูจริงๆ :man1: ณ จุดๆนี้ เดาว่าถ้าชะนีเนเนะมา คงต้องมีงัดมารยาสาวขาวอวบมากะรวบทั้งพี่เต็มและน้องเทมป์แน่ๆเชียว // เดี๋ยวๆๆๆๆๆ สายตาที่ส่งมา คืออะไรคะ พี่นายพล ? ให้โบว์ช่วยกันพี่นายพลแล้วให้คู่นี้ได้กันเลย เราเชียร์ :katai2-1:
-
:m25: :m25: :m25: ความเต็มใจ มันคือความเต็มใจจริงๆ ค่ะ :m25: :m25: :m25:
-
อ่านรอบที่ 3 ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนที่ 11 :hao6:
อยากบอกว่าชอบมากๆๆ เลยค่ะ อยากได้แบบรวมเป็นเล่มแล้วนะเนี่ยยย :katai1:
-
เนเนะมาดีใช่มั้ยย :hao5:
-
ตายอย่างสงบศพสีชมพู จะใครล่ะ คนอ่านนี่แหละค่ะ :hao6:
เนเนะ เธอต้องเจอโบว์ o18
-
หลากหลายอารมณ์ในตอนเดียว
:m25: :z1: o18
-
:3123:
-
กลัวสายแบ๊ว ถ้าเนเนะมาดีก็ดีไป แต่กลัวจะไม่ดีนี่สิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทีมเต็มใจแบบรักเต็มใจจริงๆ เลยค่ะ
รอติดตามนะคะ มาต่อไวๆ นะ :katai4:
-
อ่านอินโทรคือหมั่นไส้กองทัพสุด สุขอะไรขนาดนั้น คนอวดเมีย
แต่พออ่านตอนหนึ่งถึงสิบเอ็ดแล้ว อ่านไปลุ้นไป จะมีมาม่าให้เราไหมน้อ :hao4: อย่าเลยเนอะ ปวดหัว(ใจ) ขอขลุกขลิกพอ
-
:pig4:
-
อยากได้แบบเต็มใจมาไว้ที่บ้านสักคืนจังเลยค่ะ
หรือไม่ก็ อยากเป็นโบว์ อยากตั้งกล้องในห้องเต็มใจกับกองทัพ อร๊ายยยย :m25:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 12 ┨
เพื่อไม่ให้กระทบกับการเรียน เราตกลงกันว่าจะมีเซ็กส์กันเฉพาะคืนวันศุกร์เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าผมจะตั้งความหวังไว้เยอะเกินไปเพราะแค่ศุกร์แรกอีกฝ่ายก็ติดงานที่คณะจนดึกกว่าจะได้กลับมาถึงห้องก็หมดแรง ส่วนศุกร์นี้ผู้ให้กำเนิดของผมก็โทรมาเรียกตัวให้กลับบ้านด่วน ผมยังจำได้ดีกับความน่ารักของคนที่กลั้นขำจนเมื่อยแก้มตอนที่ส่งผมขึ้นรถกลับบ้าน และถ้าผมรู้ล่วงหน้าได้ว่าสาเหตุที่คุณแม่เรียกตัวผมกลับด่วนนั้นคืออะไรสาบานได้ว่าผมยอมโดนคุณแม่ด่าเพื่อได้อยู่กับ ‘คนรัก’ แน่นอน
“นี่แกจะทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้รึไง?”
“คุณแม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบงานแบบนี้”
“ไม่ชอบแล้วทำไม? ในเมื่อลูกค้าเขาชอบ”
คุณรู้มั๊ยว่าผมต้องผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเองมากแค่ไหนกับการที่จะต้องมายิ้มและทำเป็นสุภาพบุรุษสุดแสนดีกับผู้หญิงที่โคตรจะน่ารักเหมือนตุ๊กตาที่ชื่อว่า ‘เนเนะ’ คนนั้น ผมยอมรับครับว่าเนเนะนั้นน่ารักมาก ถ้าหากผมเจอเธอก่อนหน้านี้ตอนที่หัวใจของผมว่าง ผมก็อาจจะตกหลุมรักเธอได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้แม้แต่หน้าผมยังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำเพราะอะไรนะเหรอครับ ก็เพราะว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่เป็นศัตรูหัวใจของผม
ภายใต้ความใสซื่อที่ล่อลวงให้ใครต่อใครหลงใหลทำให้ผมมั่นใจว่าเธอรู้จักและสืบประวัติของผมมาเรียบร้อยแล้ว ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่ระบุกับทางบริษัทชัดเจนว่าอยากจะให้ผมเป็นคนรับรองและดูแลเธอตลอดเวลาที่ทำงานและถ่ายทำโฆษณาในไทย ‘ต้องคุณกองทัพเท่านั้น’ นั่นคือประโยคที่เธอตอกย้ำใส่เจ้าหน้าที่ประสานงานของบริษัท
“ขอตารางงานด้วยครับ”
ผมเลิกจะหาเรื่องทะเลาะกับคุณแม่ด้วยการหันไปขอเอกสารงานที่ผมจะต้องรับผิดชอบจากคุณแจ่มจันทร์ผู้ซึ่งเป็นเลขานุการคนเก่งของพี่นาย
นานๆ ครั้งผมจะเข้ามาดูงานบริษัทตามที่คุณพ่อมอบหมายหรือตามที่คุณแม่และพี่นายไหว้วาน ดังนั้นผมจึงเพิ่งได้รู้ว่าบริษัทของเราเป็นสปอนเซอร์หลักของงานพบปะแฟนคลับและยังมีงานถ่ายทำโฆษณาครีมยี่ห้อดังโดยมีนางแบบดาวรุ่งของญี่ปุ่นเป็นพรีเซ็นเตอร์ ถ้ารู้เร็วกว่านี้ผมจะแกล้งป่วย ติดสอบ หรือทำทุกวิถีทางไม่ให้มายืนอยู่ตรงนี้ได้เด็ดขาด
“เริ่มจากพรุ่งนี้ช่วงเย็นมีงานแฟนมีตติ้งค่ะ คุณกองทัพจะต้องเป็นคนถือช่อดอกไม้ไปมอบให้คุณเนเนะบนเวที และหลังจบงานเราจะมีอัพเตอร์ปาร์ตี้กันที่พัทยา เรื่องงานและสถานที่ทางบริษัทจัดการเรียบร้อยแล้ว ในส่วนของวันอาทิตย์จะเป็นการถ่ายทำโฆษณาที่ชายหาดและในสตูดิโอที่พัทยาทั้งวันเลยค่ะ ซึ่งทั้งหมดที่แจ่มจันทร์พูดมาคุณกองทัพจะต้องเป็นคนดูแลเธอค่ะ”
“ท่าทางฉันจะได้ลูกสะใภ้คนเล็กเป็นดาราญี่ปุ่นก็งานนี้แหละ”
“คุณแม่ฝันอยู่รึเปล่าครับ?”
ถ้าฝันอยู่ก็รีบตื่นมารับรู้โลกแห่งความเป็นจริงได้แล้วครับคุณแม่
“กองทัพ!”
รอบนี้ท่าทางคุณแม่จะโกรธจริงจัง ผมจึงเลือกที่จะกล่าวขอบคุณคุณแจ่มจันทร์ที่อุตส่าห์ขนงานมาให้ผมถึงบ้านด้วยตัวเอง รอจนคุณแจ่มจันทร์กลับผมจึงขอตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอน แต่เท้าที่กำลังก้าวก็ต้องชะงักเพราะท่าทางคุณแม่จะไม่ยอมง่ายๆ
“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้เรื่องแกกับลูกชายคนเล็กของท่านกิตติกับคุณหญิงหยดนะ แม่จะบอกไว้ตรงนี้เลยว่าแม่ไม่มีวันให้ลูกชายของแม่ไปญาติดีกับตระกูลนั้นเด็ดขาด หมดคุณปู่คุณย่าแกเมื่อไหร่ฉันนี่แหละจะปลดไอ้ผู้ดีแต่เปลือกนั่นออกจากตำแหน่งที่ปรึกษาบริษัททันที”
ผมไม่ได้แปลกใจหรอกครับที่คุณแม่จะรู้เรื่องนี้เพราะคุณแม่มีเส้นสายมากมายเอาไว้รายงานชีวิตความเป็นอยู่ของสามีและลูกชายทั้ง 2 คน แต่ที่ทำให้ผมประหลาดใจก็คือเรื่องที่คุณแม่พูดถึงบุคคลที่ครอบครัวของเราให้ความนับถืออย่างยิ่งยวดด้วยวาจาที่ไม่เหมาะไม่ควรต่างหาก ถ้าหากคุณพ่อหรือคุณปู่คุณย่ามาได้ยินผมรับรองได้เลยครับว่าเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันพูดเรื่องจริง หัดทำตัวให้ดีเหมือนพี่ชายแกบ้างไม่ได้รึไง?”
“แล้วคุณแม่อยากจะให้ผมดีแบบพี่นายยังไงเหรอครับ?”
คิ้วโค้งสวยขมวดมุ่นแทบจะทันทีที่ผมเอ่ยคำถามกลับไป
“จะไปไหนก็รีบๆ ไปเลย”
ถ้าเป็นเรื่องของพี่นายคุณแม่ก็จะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง หรือที่บางคนเคยพูดไว้ว่าสำหรับคุณแม่แล้วพี่นายเป็นลูกชายที่ ‘แตะต้องไม่ได้’ แต่ถึงอย่างนั้นที่ผ่านมาในฐานะของพี่ชาย พี่นายก็เป็นพี่ชายที่ดีสำหรับผมเสมอ อาจจะเพราะช่วงที่ผมเติบโตผมไม่ค่อยจะได้เจอคุณแม่สักเท่าไหร่เพราะท่านต้องไปดูแลพี่นายซึ่งไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่เด็ก จนพี่นายเรียนจบปริญญาตรีถึงได้กลับมาอยู่บ้านแบบถาวรเสียที ซึ่งในเวลานั้นผมก็ได้ย้ายไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นผมกับคุณแม่จึงไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะยังไงคนตรงหน้าก็ยังคงเป็นคุณแม่ผู้ให้กำเนิดผมอยู่ดี
“ที่ผ่านมาผมไม่เคยขออะไรคุณแม่เลย แต่สำหรับเรื่องเต็มใจ.. ผมขอนะครับ”
อาจจะเพราะคุณแม่ไม่เคยเห็นผมจริงจังขนาดนี้ ท่านจึงได้ยืนฟังนิ่งๆ ไม่ทักท้วงใดๆ
“คนนี้.. ผมรักของผมจริงๆ ครับ”
ความรักของผมมีมากแค่ไหนผมก็ไม่สามารถจะวัดหรืออธิบายให้ใครฟังได้ แต่เท่าที่รู้ก็คือผมรักผู้ชายที่ชื่อเต็มใจ รักในแบบที่ไม่เคยจะรักใครได้เท่านี้มาก่อน และผมก็รู้ว่าคุณแม่ท่านเข้าใจในความหมายที่ผมพูดทุกอย่าง ท่านจึงเงียบและมองหน้าผมต่ออีกครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินไปทางฝั่งห้องนั่งเล่นโดยไม่พูดอะไรอีกเลย ซึ่งความเงียบแบบนี้น่ากลัวเสียกว่าตอนคุณแม่โวยวายเสียอีกนะครับ
ผมล้มตัวลงบนเตียงที่นานทีปีหนจะได้กลับมานอนสักครั้ง แต่ดีหน่อยตรงที่คุณแม่ยังให้คนมาเช็ดถูทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ ดังนั้นห้องนอนของผมจึงเรียบร้อยอยู่เสมอ หลังจากนอนมองเพดานในความมืดอยู่สักพักผมก็หยิบไอโฟนขึ้นมาวิดีโอคอลหาคนที่คิดถึง แค่เห็นหน้าอีกฝ่ายอารมณ์ของผมก็ดีขึ้นแทบจะทันที อีกฝ่ายคงเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เพราะกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดเส้นผมที่เปียกลู่ เสื้อกล้ามที่ใช้ใส่นอนก็บางเหลือเกิน
[ทำไมยังไม่อาบน้ำ?]
ใบหน้าใสขยับเข้าใกล้หน้าจอจนเห็นไฝเม็ดเล็กตรงแก้มข้างซ้าย จมูกรั้นทำท่าดมฟุดฟิด
[เหม็น]
ย่นจมูกแล้วหัวเราะเบาๆ ผมชอบรอยยิ้มและฟังเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายมันทำให้หัวใจของผมปลอดโปร่งโล่งสบาย ร่างบางที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์ลุกขึ้นเดินหายไปจากหน้าจอก่อนจะกลับมาพร้อมกับแมวอ้วนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี
[สีส้มทักทายเจ้าทาสเทมป์หน่อยสิ]
[เมี๊ยววว]
คุณแม่ท่านไม่ชอบสัตว์เลี้ยงใดๆ ครับ ผมจึงไม่สามารถพาสีส้มกลับมาด้วยได้ ดังนั้นผมจึงต้องฝากให้สีส้มอยู่กับพ่อเต็มไปก่อน และดูท่าว่าสีส้มจะชอบมากเสียด้วย ก็แน่ล่ะ ว่าที่สัตวแพทย์ย่อมรู้จักวิธีดูแลสัตว์ดีกว่าผมอยู่แล้ว
“อยู่กับพ่อเต็มอย่าดื้อนะเว้ย”
คนฟังยิ้มขำ ก่อนจะดัดเสียงให้เล็กลงเป็นเสียงของสีส้ม
[ข้าไม่ดื้อหรอกนะเจ้าทาส ข้าน่ารักจะตาย]
พูดจบก็หอมแก้มเจ้าสีส้มฟอดใหญ่ อื้อหือ แล้วดูเจ้าสีส้มทำหน้าฟินเยาะเย้ยผมสิครับ มันจะมากไปแล้วนะเจ้าแมวอ้วน ผมชี้หน้าเจ้าสีส้มอย่างคาดโทษและท่าทางมันจะรู้ตัวครับ สีส้มเลยเลือกที่หันก้นให้ผมแทน
“พรุ่งนี้ไปงานเนเนะรึเปล่า?”
[เนเนะขอให้ไปให้กำลังใจหน่ะ]
“แล้วอัพเตอร์ปาร์ตี้ที่พัทยาล่ะ?”
[ว่าจะชวนเทมป์อยู่เนี่ยแหละ]
“ไม่ต้องชวนหรอก”
คิ้วบางเลิกสูงด้วยความสงสัย ผมจึงโชว์ตารางงานให้อีกฝ่ายดู
“แฟนเก่าเต็มเขาอยากจะให้เทมป์รับผิดชอบดูแลเขาด้วยตัวเอง”
ดวงตาคู่เรียวเพ่งมองเอกสารในมือผมแล้วก็หัวเราะขำพรืด คนฉลาดอย่างเต็มใจไม่ต้องให้ผมอธิบายเยอะก็คงจะรู้แล้วว่าอดีตแฟนสาวของตัวเองต้องการอะไร ผมหรี่ตามองคู่สนทนาเลยครับ
“นอกจากคุณเนเนะแล้วมีใครอีก? กรุณาช่วยลิสรายชื่อทั้งหมดไว้ให้เทมป์ด้วย”
[ปัจจุบันมีคนเดียว]
ได้ฟังแบบนี้ก็ดีใจจนเนื้อเต้นสิครับ
“อนาคตล่ะ?”
[ก็ต้องดูว่าพฤติกรรมจะเป็นยังไง]
“งั้นทำใจไว้ได้เลยว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอใครใหม่อีกแน่นอน”
ใบหน้าน่ารักระบายรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบของผมสดใส
[เอาความมั่นใจมากจากไหนเนี่ย?]
“มั่นใจว่ารัก”
อย่าเพิ่งอ๊วกนะครับ ผมไม่ได้แค่พูดเล่นๆ ผมทั้งจริงจังและจริงใจ แล้วผมก็ขอใช้คำว่า ‘น่ารักฉิบหาย’ กับผู้ชายที่ยิ้มเขินอยู่ในหน้าจอไอโฟนของผมขณะนี้ด้วย
[พรุ่งนี้มารับด้วยสิ]
“ตั้งใจไว้แล้วล่ะ”
[พรุ่งนี้คุณพ่อคุณแม่อยู่บ้าน มาทานมื้อเที่ยงด้วยกันก่อน]
“ได้สิ”
พยักหน้ารับ
[แล้วคืนนี้จะนอนบ้านนี้ใช่มั๊ย]
“ไม่อะ เดี๋ยวอีกสักพักจะให้คนรถไปส่งบ้านโน้น”
คนฟังพยักหน้าแล้วร้อง ‘อ่อ’ เบาๆ
[ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ]
“อืม”
ตอบรับแต่ก็ยังไม่อยากจะกดวางสาย เราก็แค่ยิ้มให้กันผ่านเครื่องมือสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์อย่างเงียบๆ อยู่ครู่ใหญ่ ปลายสายจึงใช้นิ้วจิ้มบนหน้าจอคล้ายจะสะกิด หลังจากนั้นก็บอกสั้นๆ แค่ว่า ‘จะอ่านหนังสือ’ ผมจึงพยักหน้าแล้วหน้าจอก็ดับไปแต่หัวใจของผมยังฉายภาพใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มสดใสไว้อย่างชัดเจน และก่อนที่ผมจะลุกไปอาบน้ำ ผมตั้งใจจะเลือกรูปที่ผมถ่ายไว้ลงในไอจีสักรูป แต่เมื่อแอพพลิเคชั่นเปิดขึ้นมาภาพล่าสุดที่เพิ่งมีคนอัปโหลดไปเมื่อ 1 นาทีที่แล้วก็ทำให้หัวใจของผมอิ่มเอมจนต้องฉีกยิ้มหน้าบาน
‘เจ้าทาส ข้ารักเจ้านะ’
มันเป็นแคปชั่นของภาพแมวอ้วนสีส้มนอนหลับผึ่งพุงอย่างสบายอยู่บนเบาะ
ผมกดรีโฟส พร้อมแคปชั่นใหม่ว่า ‘รักเต็มใจ’ แล้วก็นอนยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนั้นจนหลับไป ถ้ามีแฟนน่ารักขนาดนี้ ผมล่ะอยากจะเปิดวาร์ปไปให้ถึงวันศุกร์ถัดไปซะเดี๋ยวนี้เลย
.
.
.
.
เมื่อคืนกว่าผมจะกลับมาถึงบ้านคุณปู่คุณย่าก็ดึกแล้วล่ะครับ ก่อนเข้านอนผมบอกคุณปู่คุณย่าว่าวันนี้จะแวะไปทานมื้อเที่ยงที่บ้านท่านกิตติกับคุณหญิงหยด คุณปู่ก็หัวเราะร่าถูกใจในขณะที่คุณย่าลุกขึ้นก่อนไก่โห่มาทำอาหารใส่กล่องให้ผมถือติดไม้ติดมือไปฝากท่าน
ด้วยความตื่นเต้นผมจึงตื่นแต่เช้า และออกจากบ้านตั้งแต่ช่วงสาย พร้อมเคาหยกอาหารจีนกวางตุ้งสูตรลับเฉพาะของคุณย่าที่รสชาติสุดยอดมากๆ ฝีมือในเรื่องการทำอาหารจีนของคุณย่าจัดอยู่ในระดับวังหลวงเชียวนะครับ แต่ก็ใช่ว่าคุณย่าจะใจดีทำอาหารให้ใครกินได้ง่ายๆ นอกจากคุณปู่ ผม คุณพ่อ ครอบครัวของท่านกิตติ และพี่นายที่นานๆ ครั้งจะมาเยี่ยมคุณปู่คุณย่าแล้ว คนอื่นก็ยังไม่มีใครเคยได้กินฝีมือของคุณย่าหรอกครับ แม้แต่คุณแม่ของผมซึ่งเป็นลูกสะใภ้ก็ยังไม่เคยได้กินเลย เคยมีรายการอาหารและร้านชื่อดังมาขอสูตรหลายต่อหลายครั้งแต่คุณย่าก็ไม่ให้ บอกแค่ว่าจะบอกสูตรให้กับหลานสะใภ้คนเล็กเท่านั้น ฮ่า แบบนี้ว่างๆ ผมคงต้องพาว่าที่สัตวแพทย์มาเข้าครัวซ้อมมือกับคุณย่าบ้างแล้วล่ะ
“งานนี้เป็นความรับผิดชอบของพี่นายไม่ใช่รึไง? งานไหนมีปัญหาล่ะโยนมาให้น้องตลอด แม่มันถือหางลูกผิดๆ ..ปู้ซันปู๋ซื่อ”
คุณย่าบ่นกระปอดกระแปดแล้วตบท้ายด้วยภาษาจีนที่แปลว่า ‘ไม่ได้เรื่อง’ แบบนี้ทุกครั้งที่งานในความรับผิดชอบของพี่นายมีปัญหาแล้วจะถูกคุณแม่ปัดให้มาอยู่ในมือของผม แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพี่นายหรอกครับ มันเป็นความต้องการของลูกค้าล้วนๆ ซึ่งผมเข้าใจดี
หลายคนอาจจะงงว่าทำไมคุณย่าของผมถึงได้บ่นแบบนี้ เรื่องของเรื่องก็คือพี่นายคือทายาทคนโตของตระกูล ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อไหร่ที่คุณพ่อเกษียณตัวเองพี่นายก็จะขึ้นเป็นประธานบริษัทคนต่อไป ดังนั้นหลังจากเรียนจบคุณพ่อจึงโอนถ่ายงานมาให้พี่นายเยอะขึ้นเพื่อจะได้เรียนรู้งานไปโดยมีคุณพ่อเป็นที่ปรึกษา แต่ดูเหมือนว่าเมื่อไหร่ที่พี่นายได้รับมอบหมายงานในด้านที่ไม่ถนัดคุณแม่จะแบ่งปันงานนั้นมาให้ผมช่วยจัดการดูแลโดยที่คุณพ่อไม่ทราบเรื่องซึ่งหากผมทำสำเร็จเรียบร้อยดีพี่นายก็จะไม่โดนคุณพ่อตำหนิ
ถ้าจะให้พูดตามตรงผมเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรครับมองในแง่ดีก็ถือว่าผมได้เรียนรู้งานไปด้วย ผมไม่ได้เก่งมาแต่กำเนิดแต่ความสามารถที่มีเพราะผมได้ราชสีห์เฒ่าอย่างคุณปู่ที่ท่านซ่อนเขี้ยวเล็บไว้ภายใต้ความชราทว่าคอยฝึกฝนวิชาให้ผมอยู่ต่างหาก
คุณปู่ปัดมือไปมาเพื่อให้คุณย่าหยุดบ่น แต่คุณย่าก็ยังบ่นอยู่แบบนั้นจนกว่าจะมีเรื่องอื่นเข้ามาแล้วท่านก็จะลืมเรื่องนี้ไปเอง ผมยกมือไหว้ท่านทั้งคู่เพราะคืนนี้ผมต้องไปค้างคืนที่พัทยา กว่าจะได้กลับคงเป็นพรุ่งนี้ช่วงดึก หรือไม่ก็คงจะกลับถึงกรุงเทพช่วงเช้ามืดของวันจันทร์
ได้รับพรเป็นภาษาจีนจากคุณปู่ ส่วนคุณย่าก็เว้นจังหวะการพึมพำด้วยการดึงผมเข้าไปจูบหน้าผากแถมเป่าหัวว่า ‘ขอให้ท่านกิตติกับคุณหญิงหยดเอ็นดูหลานย่ามากๆ’ ฮ่า ผมนี่ยกมือท่วมหัวสาธุแทบไม่ทันเลยครับ
11.20 น. ผมลงจากรถพร้อมกล่องอาหารหน้าบ้านหลังใหญ่ อย่าถามนะครับว่าตื่นเต้นแค่ไหน เอาเป็นว่าตื่นเต้นซะจนเหงื่อซึมไปทั่วทั้งแผ่นหลัง
“แหม.. ตรงเวลาเชียวนะ”
ออมเดินมารับผมถึงรถ แล้วควงแขนผมเดินไปหาใครอีกคนที่ยืนรออยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าเนียนใสอมยิ้มน้อยๆ วันนี้เจ้าตัวสวมเสื้อผ้าของแบรนด์ TJ เหมือนอย่างเคย เสื้อยืดสีขาวเนื้อบางตัวโคล่งกับกางเกงสีอ่อนพับปลายขาเล็กๆ และโดดเด่นมากยิ่งขึ้นด้วยเข็มขัดเส้นยาว ดูเท่ห์และน่ารักจนผมต้องขอสบถ เหี้ยเอ้ยย ซ้ำๆ อยู่ในใจหลายสิบรอบ ด้วยความตื่นเต้นแบบสุดๆ
“อาเต็มพาว่าที่อาเขยไปนั่งสงบสติอารมณ์ด้วยการตากแอร์ฉ่ำๆ ในห้องนั่งเล่นก่อนเถอะค่ะ ตื่นเต้นทีไรเหงื่อไหลท่วมทุกที”
อุตส่าห์ทำหน้านิ่งๆ ไม่มีพิรุธแต่ก็ยังโดนคุณเพื่อนทำขายหน้าอีก แต่ก็หยวนๆ ให้เพราะคำว่า ‘อาเขย’ ล่ะนะ ออมเดินนำเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ผมยืนเหงื่อแตกซิกอยู่กับคนน่ารักแค่สองคน
“อะไรหน่ะ?”
“อ่อ.. เคาหยก คุณย่าท่านฝากมาให้ท่านหน่ะ”
อีกฝ่ายเอียงคอเล็กน้อยด้วยคงจะไม่รู้จักอาหารจีนสักเท่าไหร่ ผมจึงอธิบายต่อให้อีกนิดหน่อยว่ามันคือหมูสามชั้นที่หั่นเป็นสี่เหลี่ยมแล้วเอาไปตุ๋นผสมกับผักแห้งต่างๆ คนฟังก็ได้แต่พยักหน้าอืมๆ แบบงงๆ จากนั้นก็ยื่นมือมารับกล่องอาหารไว้ก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในบ้านแล้วเรียกให้เด็กรับใช้มารับอาหารไปอีกทีหนึ่ง
“คุณพ่อคุณแม่อยู่ในห้องนั่งเล่น”
เจ้าของบ้านหันมาบอกผม พร้อมกับจัดความเรียบร้อยของเสื้อและไม่ลืมที่จะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากให้ผมด้วย ผมยอมรับว่าตื่นเต้นและกังวลใจมากแต่ถึงอย่างนั้นก็คงยังน้อยกว่าคนตรงหน้า ที่แม้ผิวเผินจะดูนิ่งๆ แต่ในบางเวลาหัวคิ้วก็ยังแอบชนกันให้เห็น
มือบางหยุดวางลงบนหน้าอกด้านซ้ายของผมแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวใจเต้นแรงมาก”
ด้วยความอายผมจึงยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ
“หวังว่าท่านกิตติคงไม่หยิบปืนมายิงเทมป์หรอกนะ”
“ก็ไม่แน่”
อ้าว ให้กำลังใจกันมากเลยครับที่รัก ด้วยความหมั่นเขี้ยวผมจึงตั้งใจจะบิดปลายจมูกรั้นนั่นสักที
“น้องเต็มยืนทำอะไรอยู่หน่ะลูก?”
เสียงของคุณหญิงหยดที่ดังขึ้นทำเอาผมตัวเกร็งและแทบจะดึงมือกลับลงมาข้างลำตัวแทบไม่ทัน แต่ฝั่งเจ้าของบ้านควบคุมสติได้ดีครับ ตอบกลับคนเป็นแม่ไปโดยไม่มีอาการตกใจหรือประหม่าแม้แต่นิดเดียว
“คุยกับกองทัพอยู่ครับคุณแม่”
“กองทัพ?”
คุณหญิงเดินตรงเข้ามายืนเคียงข้างลูกชาย เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็ยกยิ้มพร้อมรับไหว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“พ่อกองทัพนี่เอง สวัสดีจ่ะ มานานแล้วเหรอลูก?”
“เพิ่งมาถึงครับ คุณย่าท่านฝากเคาหยกใส่กล่องมาให้ท่านกับคุณหญิงด้วยนะครับ”
“เต็มให้เด็กเอาไปเตรียมไว้สำหรับมื้อเที่ยงแล้วครับ”
ลูกชายอธิบาย คุณหญิงก็พยักหน้ารับด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“ลำบากคุณนายจูแย่เลย หลานชายมาทุกครั้งต้องมีของติดไม้ติดมือมาให้ตลอด เอาไว้วันหลังถ้าน้องออมไปบ้านพ่อกองทัพ เดี๋ยวคุณย่าจะฝากกลับไปบ้างนะคะ”
เสี้ยวจังหวะหนึ่งที่คุณหญิงกำลังพูดถึงออม ผมก็แอบเห็นอีกฝ่ายเม้มปากเล็กน้อย
“แล้วน้องออมไปไหนเสียล่ะ ทำไมปล่อยให้อาเต็มดูแลเพื่อนแทนตัวเองแบบนี้เนี่ย? ไม่ไหวจริงๆ เลยเด็กคนนี้”
ชักจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วล่ะครับ และผมก็ไม่ชอบความรู้สึกอึดอัดอะไรแบบนี้เลย
“ผมเจอออมแล้วครับ อีกอย่างที่มาเนี่ยตั้งใจจะมาหา..”
“ป้าทิพย์ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ เชิญที่โต๊ะอาหารเถอะค่ะ”
บุคคลที่ถูกพาดพิงชื่อเดินมาได้จังหวะพอดิบพอดี ออมหรี่ตาเหลือบมองหน้าผมนิดหนึ่งก่อนจะฉีกยิ้มและกับตบลงบนแผ่นหลังผมดัง ‘อั่ก!’ เล่นเอาคุณหญิงยกมือทาบอกด้วยความตกใจ จากนั้นเจ้าตัวก็เนียนๆ บอกว่าจะเข้าไปตามคุณปู่แล้วก็เดินจากไป เต็มใจหัวเราะเบาๆ ก่อนจะแก้ไขสถานการณ์ด้วยการเชิญคนเป็นแม่และผมไปที่โต๊ะอาหาร
อาหารอร่อยดีครับ แถมตำแหน่งของที่นั่งก็ยังทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย นั่นคือหัวโต๊ะเป็นท่านกิตติ ฝั่งซ้ายเป็นคุณหญิงหยดกับออม และฝั่งขวาเป็นเต็มใจและก็ผม ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะดีแต่ติดตรงที่ผมสัมผัสได้ถึงสายตาจากหัวโต๊ะที่คอยเลียบมองผมอย่างพินิจพิจารณาอะไรบางอย่างอยู่
“น้องเต็มลองทานเคาหยกหน่อยสิลูก เคาหยกเป็นอาหารจีน แต่สูตรของคุณป้าจูเขาอร่อยจริงๆ นะคะลูก ถ้าไม่ได้ชอบพอรักใคร่กันจริงๆ เห็นทีจะไม่ได้ทานอาหารฝีมือของคุณป้าจูเขาหรอกนะ”
คุณหญิงเลื่อนจานอาหารให้ลูกชาย พร้อมกับหันมาส่งยิ้มหวานให้ผม
“อาเต็มเขาไม่ค่อยรู้จักอาหารจีนสักเท่าไหร่หน่ะ”
เอ่อ.. ครับ.. ผมตอบรับคำอธิบายของคุณหญิงด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ และไม่ชอบสรรพนาม ‘คุณอา’ เอาเสียเลย ได้ยินทีไรแล้วมันหงุดหงิดจริงๆ แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมสนใจไปมากกว่าคนที่ทานข้าวเป็นแมวดมได้หรอกครับ ผมจึงยื่นมือไปตักชิ้นเนื้อในจานเคาหยกมาวางให้คนที่นั่งข้างๆ ดวงตาคู่เรียวดูจะตกใจเล็กน้อยแต่ก็ลองชิมอาหารที่ผมตักให้ ผมก็โคตรจะใจเย็นนั่งมองอีกฝ่ายเคี้ยวจนละเอียดแล้วระบายยิ้มออกมา
“อร่อย”
“งั้นก็กินเยอะๆ ไว้วันหลังไปที่บ้านจะให้คุณย่าทำให้กินอีก”
แฟนชอบ ผมก็ต้องเอาใจตักใส่จานให้อีกสักชิ้นครับ
“อ่อ.. คุณย่าท่านยินดีจะสอนวิธีการทำให้เต็มด้วยนะ ถ้าเต็มสนใจจะลองหัดทำดูก็ได้”
คนฟังอมยิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ ในแววตาคู่ใสส่องประกายความกังวลบางอย่างและนั่นก็ทำให้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าบรรยากาศรอบข้างมันเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ทุกสายตาจ้องมาที่ผมเป็นจุดเดียว โดยเฉพาะสายตาของท่านผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ความรู้สึกในตอนนี้ราวกับว่าเพิ่งได้กระทำผิดร้ายแรงถึงขั้นที่จะต้องตัดสินโทษประหารชีวิต แต่ก่อนที่จะตายนั้นศาล(ทหาร)ท่านยังเมตตาให้ผมเอ่ยคำอุทธรณ์ได้เป็นครั้งสุดท้าย
เอาไงก็เอาวะ ถ้าไม่กล้าเข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือมาเป็นเมียได้ยังไง
“ผมกับเต็มใจเป็นแฟนกันครับ”
เสียงดัง ฟังชัด และมีเอฟเฟคเป็นเหงื่อที่ไหลเต็มแผ่นหลัง ท่านกิตติวางช้อนส้อมในมือแล้วยืดตัวกอดอกจ้องมองผมเขม็ง ในขณะที่คุณหญิงยกมือทาบอก ท่านอ้าปากเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออกจึงได้แต่นั่งหน้าซีดมองผมด้วยสายตาผิดหวังอยู่เงียบๆ คงจะมีแต่ออมเท่านั้นที่แอบส่งยิ้มและยักคิ้วให้ผม
“ท่านกับคุณหญิงอาจจะไม่ยอมรับในความรักของเรา แต่อย่างน้อยก็ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ตัวเองว่าผมมีความจริงใจและรักลูกชายของท่านจากใจจริง”
ด้วยสถานการณ์ที่แสนจะตึงเครียดนี้ผมคิดว่าถ้าหากผมพูดอะไรผิดไปแค่คำเดียว ชีวิตผมอาจจะดับลงได้ตลอดเวลา ดังนั้นผมต้องพยายามควบคุมสติและพูดออกมาให้ดีที่สุด
“ได้โปรดขอโอกาสให้เราด้วยเถอะครับ”
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วค้อมตัวลงให้ผู้อาวุโสอย่างนอบน้อม ความเงียบยังคงปกคลุมอยู่เช่นนั้นอีกเกือบนาที ท่านกิตติก็คลายมือออกจากหน้าอกแล้วสายตาที่จ้องมองผมอยู่เมื่อครู่ได้เบี่ยงไปมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านแทน
“แฟนญี่ปุ่นของน้องเต็มมาไทยไม่ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงทรงพลังอำนาจถามลูกชาย คนถูกถามขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ผมเลิกกับเนเนะแล้วครับ”
“แล้วไหนบอกว่าจะไปเที่ยวพัทยาด้วยกัน?”
“อ่อ.. ใช่ครับ”
“น้องออมจะไปกับอาเต็มเขาด้วยใช่รึเปล่า?”
ได้รับคำตอบจากลูกชายก็หันมาถามหลานสาวต่อ ออมสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังมีสติพอที่จะตอบกลับคนเป็นปู่ไปอย่างฉะฉาน
“ใช่ค่ะคุณปู่ ออม อาโบว์ อาซัน ดักแด้ และ... กองทัพ พวกเราไปกับอาเต็มทั้งหมดเลยค่ะ”
ผู้อาวุโสสูงสุดของบ้านไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับ ความนิ่งนั้นทำให้ยากที่จะเดาความคิดและอารมณ์ได้ ผมไม่สงสัยเลยครับว่าเมื่อก่อนทำไมท่านถึงทำหน้าที่ผู้นำกองทัพได้อย่างดีเยี่ยมและมีแต่คนเคารพ ยกย่อง
“พรุ่งนี้กลับมาก็อย่าให้ค่ำมืดนัก”
ลูกชายและหลานสาวตอบรับ ‘ครับ/ค่ะ’ พร้อมกัน ดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานกว่าเจ็ดสิบปีเหลือบมองลูกชาย
“กลับมาเราค่อยมาคุยกัน”
คนที่นั่งข้างๆ ผมตอบว่า ‘ครับ’
จบประโยคนั้นท่านก็จับช้อนและส้อมทานอาหารที่ค้างไว้ต่อ คุณหญิงหยดมองสามีอยู่ครู่หนึ่งก็ทำตามบ้าง และหลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ อีกเลย ผมมองเคาหยกที่คุณย่าของผมอุตส่าห์ตื่นมาทำตั้งแต่เช้ามืดตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าแตะต้อง มันถูกวางทิ้งไว้ราวกับเป็นอาหารที่ไม่มีใครต้องการ แต่แล้วก็มีผู้กล้าปรากฏขึ้น แขนเรียวขาวยื่นไปตักเนื้อตุ๋นมาวางในจานตัวเองแล้วค่อยๆ กินโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาตำหนิจากผู้เป็นแม่เลยแม้แต่น้อย ผู้กล้าท่านนั้นนามว่า ‘เต็มใจ’ หรือก็คือ ‘คนรัก’ ของผมเองครับ
.
.
.
.
.
TBC.. : 222222:
ตอนที่แล้ว ได้ + 24เป็ด กับ คอมเม้นต์ที่เพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย
เข้าใจอารมณ์นักเขียนมั๊ยคะ แบบว่ามันดีใจแล้วก็นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าเลยค่ะ
มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ขอบคุณมากๆ นะคะ
o7 o7 o7
-
รักนี้จะผ่านบททดสอบอะไรบ้างนะ
ปล. สะกิดใจนิดหน่อยเรื่องการเรียนกับชีวิตหลังเรียนจบของเต็มใจ มันขัดกันนิด ๆ ค่ะ
ตอนแรก ๆ จำได้ว่า เต็มใจกลับมาเรียนสัตวแพทย์ที่ไทยเพราะอยากช่วยงานมูลนิธิของคุณหญิงแม่
พอมาตอนนี้กลับบอกว่า จบแล้วจะย้ายไปอังกฤษทั้งครอบครัว
ใช่แล้วค่ะ ดีใจจังเลยค่ะที่อ่านเจอจุดเล็กๆ น้อยๆ
อยากจะอธิบาย อยากจะสปอย
แต่รินต้องอดทนไว้ค่ะ :hao5:
รอนะคะ รอติดตามไปเรื่อยๆ มีคำตอบแน่นอนค่ะ :กอด1:
-
ตกใจกับเทมป์ อยู่ดีๆก็โพล่งออกมา ไม่รำก่อนสักหน่อยเหรอพ่อคุณเอ้ยย อิแม่(ยก) นี่ละจะหัวใจวายไปด้วย
แต่อย่างว่า ว่าที่พ่อตาเป็น(อดีต)คนในเครื่องแบบขนาดนี้ จะมายึกยักเยิ่นเย้อก็คงไม่ใช่ ดับเครื่องชนแบบเทมป์ก็ดูแมนๆดี *ไม่อวยลูกแล้วจะอวยใคร*
รอดูชะนีเนเนะแผลงฤทธิ์ คงกะมาป่วนเต็มที่อ่ะ
-
ทะเลพัทยาน่าจะคลื่นลมแรง
เมื่อกลับถึงกทม. น่าจะเจอพายุกลางเมือง
ปล. รอเฉลยอย่างคุณว่า
-
กองทัพสู้ๆ มาดูว่าฝั่งไหนจะร้ายกว่ากัน กลัวใจแม่กองกัพ
-
อะโห ปัญหากระจุกกระจิกเต็มไปหมด ทั้งชะนี ทั้งผู้ใหญ่ สู้ๆ นะเทมป์เต็มใจ
-
ลุ้นไปอีกกกกกับครอบครัวเต็ม :katai4:
-
ไม่มีการอารัมภบทใดๆเลยนะกองทัพ
-
โอ้ยยยยยยย ตกใจหมดลุ้นไปด้วยเลย
-
ยอมรับค่ะว่าเหงื่อแตกพลั่กตามกองทัพไปด้วยเลย :katai1:
-
ตอนนี้สะเทือนใจมาก
เสียดายเคาหยก ไม่มีคนกิน 55
ทำไมแม่ของเทมป์ถึงไม่ชอบบ้านเต็มนะ หรือจะเกี่ยวข้องกับสะใภ้คนแรกที่หายตัวไป
-
ลำไยเนเนะ ลำไยพี่นาย ลำไยคุณแม่กองทัพ เขี่ยออกไปได้ไหม 55555555555
อะไรนักหนาา จะมาสร้างดราม่าหรอ ไม่เอานะ!!!
ตอนนี้กำลังไปได้สวยเลย ทัพก็แมนๆ บอกคุณพ่อคุณแม่เต็มแบบไม่กลัวอะไรเลย
สมกับเป็นว่าที่ลูกเขยจริงๆค่าาาา :hao7:
ไปพัทยายังไม่ลุ้นเท่าตอนกลับจากพัทยามาคุยเรื่องทัพกับเต็ม
นี่ลุ้นเผื่อไว้ก่อนเลย กลัวดราม่าโคตรๆๆๆ T_____T
ปล.แต่ชอบที่ทัพเป็นคนตรงๆแบบนี้นะ ชอบมากๆ
แล้วก็ชอบคุณเต็มตอนใส่เสื้อกล้ามมากๆ 55555
-
ตอนแรกก็ดูหวานชื่นอยู่หรอก เจอแม่กองทัพถึงกับจ๋อยลงหน่อย แต่พอเจอที่บ้านเต็มไป จืดสนิทเลยค่ะ
ดีที่เต็มใจกู้ชีพไว้ทัน กองทัพเลยใจชื้นได้บ้าง
ทำไมสองบ้านนี้ไม่ชอบกันหรอ หรือว่าเต็มใจเกี่ยวอะไรกับคุณรดา
ชอบปู่กับย่ากองทัพ ใครไม่รักหลาน แต่ปู่ย่ารัก
พ่อกองทัพช่วยหันมาดูลูกชายคนเล็กบ้างนะ แม่ไม่โอเคเลยค่ะ
-
รักเรื่องนี้ รักบรรยากาศ รักตัวละครเต็มใจและกองทัพ
รักซัน โบว์ ออม และสีส้ม
กอดนักเขียนแน่นๆ ยังคงรอและติดตามผลงานตลอดนะคะ
-
สู้ๆ
-
มันคืออะไรกันนะ
-
เอาล่ะสิ งานนี้ต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกยาว,,,
-
เจ๊แม่ก็มีควาทรักลูกไม่เท่ากัน รดาคือใคร คนในบ้านเต็มเปล่า
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เข้ามาตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคน :L2:
-
:hao4: พ่อแม่ทั้งคู่ดูไม่ปลื้มอย่างแรง คุณปู่คุณย่านี้หัวสมัยใหม่สุดๆ :hao3:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 13 ┨
ชีวิตของคนเราไม่มีอะไรที่พรั่งพร้อมไปทุกอย่างหรอกครับ มีขึ้นก็ต้องมีลง ถ้าไม่เคยผิดมาก่อนก็จะไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง และถ้าไม่เจอปัญหาก็จะไม่รู้ว่าทางออกนั้นเป็นยังไง นี่คือสิ่งที่ผมกำลังจะเรียนรู้ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรักในแบบที่ตัวเองเลือกจะถูกหรือผิด จะดีหรือไม่ดี แต่ที่แน่ๆ คือเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น เราก็ต้องเผชิญ แก้ไข หาทางออกที่ดีที่สุดให้ได้..
หลังจากมื้อเที่ยงจนถึงตอนนี้คุณพ่อก็ยังไม่ยอมคุยกับผมสักคำ แม้แต่คุณแม่เองที่ต่อให้จูบหน้าผากแล้วบอกผมว่า ‘เที่ยวให้สนุกนะลูก’ ผมก็ยังสัมผัสได้ถึงช่องว่างที่ห่างเหินในแววตาและน้ำเสียง และเพราะในหัวของผมมีแต่ความกังวลในเรื่องนี้กิจกรรมบนเวทีตรงหน้าจึงไม่อยู่ในความสนใจของผมสักนิดเดียว จนกระทั่งเมื่อมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ผม เมื่อนั้นจึงได้รู้ว่าขณะนี้ได้ถึงช่วงสุดท้ายของงานแล้ว
แฟนคลับทั้งฮอลล์ซึ่งโดยส่วนใหญ่เป็นผู้ชายต่างพากันลุกขึ้นปรบมือส่งเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี ผมเองก็ลุกขึ้นปรบมือให้กับความสำเร็จของกิจกรรมแฟนมี้ตติ้งในครั้งนี้ด้วย หญิงสาวน่ารักสดใสที่มากความสามารถบนเวทีเผยรอยยิ้มสว่างไสวและเขินอายเล็กน้อยเมื่อยื่นมือไปรับช่อดอกไม้จากตัวแทนผู้สนับสนุนหลักในการจัดกิจกรรมในครั้งนี้
ผมหันไปมองหลานสาวที่ทำท่าฟึดฟัดเล็กน้อยเมื่อต้องจำใจลุกขึ้นปรบมือ ออมหันมามองหน้าผมพร้อมกับกลอกตามองบนและขยับริมฝีปากที่อ่านได้ว่า ‘ตอแหล’ ผมจึงต้องส่งสายตาดุหลานสาว แต่มีเหรอที่ออมจะกลัวเมื่อบนเวทีเขาถ่ายรูปกัน เนเนะยืนเอียงคอไปซบไหล่ร่างสูงอย่างเป็นธรรมชาติออมก็เบะปากแล้วกลอกตาอีกรอบ ‘ดัดจริตอวอร์ดเลยจ้า’ ทำเอาผมต้องส่ายหน้าเบาๆ
ขณะที่ทุกคนกำลังแสดงความยินดี สต๊าฟคนหนึ่งเดินมาเชิญผมและออมไปด้านหลังเวที ซึ่งเมื่อไปถึงผมก็ถูกจู่โจมจากเนเนะทันที หญิงสาวกอดผมไว้ทั้งตัวก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาและพร่ำพูดว่า ‘ไอต๊ะขัตตะ’ ที่แปลว่า ‘คิดถึง’ ไม่หยุดปาก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทักทายเธอกลับ หลานสาวคนสวยก็เบียดตัวเองเข้ามาดึงเนเนะเข้าไปกอดไว้แทน
“เนเนะ โอะ หิซ่ะฉิบุริ”
ออมพูดภาษาญี่ปุ่น ‘ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนเนะ’ โดยดัดเสียงให้เล็กน่ารักคล้ายกับเสียงของคนที่บังคับกอดไว้ เนเนะดูเหวอในตอนแรกแต่เนื่องจากภายในห้องหลังเวทีมีทั้งสปอนเซอร์ ออร์แกไนซ์ และทีมงานกำลังจับจ้องอยู่เธอจึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มสดใสได้อย่างแนบเนียน ผมจึงถือโอกาสถอยไปยืนใกล้ๆ ร่างสูง ฝ่ายนั้นหรี่ตาคาดโทษใส่แต่ผมก็ยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
“คุณเต็มใจ คะ?”
เสียงจากคุณเจี๊ยบออร์แกไนซ์คนเก่งดังขึ้นข้างๆ
“ครับ”
แค่ผมหันไปยิ้มแล้วตอบรับว่า ‘ครับ’ คุณเจี๊ยบก็ทำท่าราวกับว่าจะเป็นลมล้มลงไปนอนดิ้นบนพื้น แต่นั่นยังไม่เท่าทีมงานที่อยู่ด้านหลังที่ส่งเสียงกรี๊ดกันลั่นห้องแต่งตัว
“คุณเต็มตัวจริงหล่อมากเลยค่ะ ทั้งหล่อทั้งน่าร๊ากมากกกกก ป้าจะตายๆๆๆ แล้ว”
นี่คือกระแสตอบรับจากป้าเจี๊ยบและทีมงาน แต่ละคนเขินจนหน้าแดงบางคนทำท่ายังกับจะร้องไห้เห็นแล้วก็ได้แต่ยิ้มด้วยความแปลกใจ เพราะนอกจากทีมงาน TJ ของพี่ขวัญ ถ่ายสปอร์ตเปิดตัวคอลเลคชั่นเสื้อผ้าของ TJ ตลอดจนถ่ายภาพนิ่งโปรโมทเสื้อผ้าของ TJ แล้วผมก็แทบจะไม่เคยรับงานอื่นเลย อาจจะมีนิตสารขอสัมภาษณ์ลงคอลัมภ์เกี่ยวกับแฟชั่นบ้าง หรือไปดูแฟชั่นโชว์ของดีไซเนอร์ดังๆ กับพี่ขวัญแล้วมีนักข่าวขอสัมภาษณ์บ้าง ที่สำคัญก็คือผมไม่เคยทำงานในเมืองไทยเลย ดังนั้นจึงไม่เคยคิดว่าตัวเองคนมีชื่อเสียงโด่งดังและไม่เคยคิดว่ามีคนจะจำได้ขนาดที่มากรี๊ดกร๊าดแบบนี้
“ถ้าไม่เป็นการรังเกียจ ทางพี่จะขอถ่ายรูปคุณเต็มใจกับทีมงานเป็นที่ระลึกสักรูปสองรูปได้มั๊ยคะ?”
“ด้วยความยินดีครับ”
ผมยิ้มขำ ในขณะที่เสียงกรี๊ดดีใจลั่นสนั่นห้อง ทีมงานพากันกรูเข้ามาตั้งแถวล้อมหน้าล้อมหลังผมไว้ แต่ก็ยังให้เกียรติด้วยการไม่มีใครเบียดประชิดตัวผมเลยสักคน หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะมีแขนแข็งแรงของผู้ชายที่ยืนหน้านิ่งโอบเอวผมไว้อย่างหวงแหน ผู้คนเหล่านั้นจึงเว้นระยะอย่างมีมารยาท เมื่อชัตเตอร์ระรัวไปหลายครั้ง ทุกคนก็กล่าวขอบคุณผมอย่างซาบซึ้ง
“เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าคุณเต็มใจเป็นเพื่อนกับคุณเนเนะด้วย”
หลังจากพี่เจี๊ยบเริ่มควบคุมสติได้ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ครับ.. เราเป็นเพื่อนกันครับ”
ตอบตามความจริง และก็เพิ่งจะทำให้ผมนึกได้ว่าลืมนางเอกของงานตัวจริงไปเลยครับ เนเนะยืนหน้าบึ้งตึงอยู่อีกฝั่งกับออม ไม่ต้องถามนะครับว่าหน้าตาออมจะเริงร่ามากแค่ไหน
“แล้วกับบอสกองทัพล่ะคะ? เป็นเพื่อนด้วยรึเปล่า?”
นัยน์ตาคู่เล็กภายใต้กรอบแว่นส่องแสงระยิบระยับราวกับว่ากำลังคาดหวังในคำตอบ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคำตอบที่คนถามต้องการนั่นคืออะไร ผมเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้มก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้พี่เจี๊ยบ
“แฟนครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดังยิ่งกว่ารอบเมื่อครู่เสียอีกทำเอาผมกับเทมป์สะดุ้งตกใจกันไม่น้อย ไม่ใช่กรี๊ดรังเกียจนะครับแต่เป็นอารมณ์ประมาณเหมือนโบว์ไปยืนกรี๊ดไอดอลเกาหลีตรงขอบเวทีคอนเสิร์ตไม่มีผิด นี่พวกเขาเป็นอะไรกันไปครับ???
.
.
.
.
เสร็จจากงานแฟนมีตติ้งของเนเนะ ทีมงานก็จัดรถพาพวกเราทุกคนไปงานอัพเตอร์ปาร์ตี้ต่อ เนเนะเดินควงแขนบอสกองทัพออกจากงานเพื่อไปขึ้นรถตู้ ซึ่งมีแฟนคลับมากมายยืนรอส่ง เนเนะโบกมือทักทายแฟนคลับและหยุดยืนให้แฟนคลับถ่ายรูปโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือจากแขนแข็งแรง จนกระทั่งฝ่ายชายส่งเธอขึ้นไปนั่งบนรถตู้เรียบร้อย และรอให้ทีมงานที่ดูแลดาราสาวขึ้นไปนั่งประจำที่ บอสใหญ่ของงานก็ปิดประตูรถพร้อมกับออกคำสั่งให้คนขับรถออกรถในทันที จากนั้นขาเรียวยาวก็รีบวิ่งมาที่รถที่ผมกับออมนั่งอยู่ก่อนจะขึ้นมานั่งบนเบาะ
“ร้ายนะย่ะ กล้าทำซุปตาร์เนเนะเสียหน้า”
ออมยกมือป้องปากแล้วหัวเราะขำจนตัวงอ
“ในรถมีคุณเจี๊ยบดูแลอยู่แล้ว”
เสียงทุ้มอธิบาย ด้วยเพราะในรถมีทีมงานระดับหัวหน้าและเป็นผู้หญิงอยู่หลายคนเทมป์จึงคิดว่าให้เนเนะไปกับทีมงานผู้หญิงน่าจะเหมาะสมกว่า ซึ่งผมก็เห็นด้วยครับ
รถตู้ที่ผมนั่งเป็นรถตู้ส่วนตัวของตระกูลเกียรติไพศาลกิจ ดังนั้นนอกจากคนขับรถและบอร์ดี้การ์ดร่างใหญ่ก็มีแค่ผม ออม สีส้ม สำหรับสีส้มนั้นถือเป็นกรณีพิเศษครับ แมวเป็นสัตว์ที่เครียดได้ง่ายมาก โดยเฉพาะแมวที่รักเจ้าของมากอย่างสีส้ม ดังนั้นถ้าหากเป็นไปได้ผมก็แนะนำให้อีกฝ่ายพาสีส้มไปด้วย ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในงานของเนเนะ สีส้มก็อยู่ในรถได้ไม่มีปัญหาเพราะมีคนขับรถคอยดูแลอยู่ด้วย ผมเอาเบาะนอนของสีส้มวางไว้ตรงพื้นรถ ถาดอาหารและกะบะทรายขนาดเล็กแบบเก็บกลิ่นสอดไว้ใต้เบาะแค่นี้ก็สามารถพาสีส้มไปเที่ยวกับเราได้แล้วล่ะครับ อ่อ ลืมบอกไปว่าเนเนะและทีมงานนอนโรงแรมแต่พวกเรานอนบ้านพักตากอากาศซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากจึงไม่ต้องห่วงเรื่องสีส้มเลยครับ
ออกจากลานจอดรถก็แวะไปรับซัน โบว์และน้องดักแด้ที่ยืนรออยู่ที่จุดนัดเรียบร้อยแล้ว โบว์รู้ใจออมเป็นอย่างดี ด้วยการผลักเพื่อนชายไปนั่งข้างออม เมื่อทุกคนพร้อมการเดินทางก็เริ่มขึ้น ซึ่งเราจะต้องไปถึงปลายทางก่อนรถของเนเนะ แม้ว่าทางโน้นจะมีพี่นายพลคอยรอรับและดูแลความเรียบร้อยไว้ให้แล้วแต่ถึงอย่างนั้นความรับผิดชอบก็ยังคงเป็นของเทมป์ ดังนั้นเจ้าตัวจึงให้รถของทีมงานชะลอความเร็วถ่วงเวลาไว้ให้ไปถึงหลังพวกเราประมาณ 1 ชั่วโมง
รถวิ่งมาได้ระยะหนึ่ง เสียงพูดคุยในรถของออมกับโบว์เงียบลง โบว์หลับคอพับไปแล้ว ส่วนออมก็เปลี่ยนเป็นชวนคนที่นั่งข้างๆ คุยแทน แม้ซันจะเป็นผู้ชายที่คุยไม่ค่อยเก่งแต่เป็นผู้ฟังที่ดีมาก จึงไม่ต้องแปลกใจหากจะได้ยินแค่เสียงออมเป็นส่วนใหญ่และได้ยินคู่สนทนาตอบรับแค่ ‘อืม’ อยู่ตลอด
“ขอบคุณนะ”
จู่ๆ คนที่นั่งหลับตาพิงเบาะก็กระซิบข้างหู ผมคิดว่าอีกฝ่ายจะหลับไปแล้วเสียอีก วันนี้เจอปัญหาใหญ่จากคุณพ่อคุณแม่ของผมแล้วยังต้องมาปั้นหน้าโชว์สื่ออีก คงจะเหนื่อยน่าดู
“เรื่อง?”
ถามกลับพร้อมกับช่วยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้อีก 1 เม็ด เจ้าตัวจะได้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น เปลือกตาคู่คมลืมขึ้นแล้วมองผม เราสบตากัน ข้อนิ้วเกลี่ยผิวแก้มของผมเบาๆ
“ทุกเรื่อง”
คำตอบที่ได้รับทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา ความหนักอึ้งในหัวใจที่อัดแน่นมาตลอดบ่ายจนถึงตอนนี้เหมือนจะถูกแบ่งเบาออกไปเสียเกินครึ่ง จู่ๆ สีส้มก็กระโดดขึ้นมานอนบนตักของผม มันใช้หัวไถไปมาตรงหน้าท้องก่อนจะขดตัวนอน ผมลูบขนนุ่มของแมวน้อย มองออกไปด้านนอก แล้วซบพิงหัวลงกับไหล่กว้าง
.
.
.
.
ตั้งแต่เรียนปริญญาตรีผมก็แทบจะไม่มีเวลามาพักผ่อนเลย ถ้าหากมองข้ามเรื่องเนเนะ ผมจึงถือเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้พักผ่อน งานอัพเตอร์ปาร์ตี้จัดขึ้นบริเวณสระน้ำที่เปิดโล่งมองเห็นท้องทะเลของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย แม้แต่เจ้าของงานตัวจริงอย่างพี่นายพลก็ยืนเด่นรออยู่กลางงานแล้ว
เราทุกคนทักทายพี่นายพลพอเป็นพิธีตามมารยาทก่อนจะแยกตัวออกมาหามุมเงียบๆ ทิ้งให้พี่น้องจัดการงานกันไป ถ้าหากลองทบทวนว่าระหว่างผมกับเนเนะที่ผ่านมาเรียกว่ารักรึเปล่านะ? เมื่อก่อนผมไม่รู้หรอกว่าคำว่าความรักจริงๆ แล้วคืออะไร จะคบใครสักคนเป็นแฟนก็แค่ถูกใจ พอใจ และมีเซ็กส์ที่ดี แค่ 3 ข้อนี้ผมก็โอเคแล้ว แต่ตั้งแต่ได้เจอผู้ชายที่ชื่อกองทัพ กำแพงที่ผมคิดว่าสูงและแข็งแกร่งที่ปิดล้อมหัวใจก็ได้พังทลายลง
‘จุ๊บ’
ริมฝีปากอวบอิ่มแนบลงบนแก้มของผม เนเนะมาถึงก็พุ่งตัวเข้ามาหาผมเป็นคนแรก ก่อนออกจากกรุงเทพฯ เนเนะเกาะติดเทมป์ไม่ยอมปล่อย แต่พอมาถึงพัทยาเนเนะไม่ห่างจากผมแม้แต่วินาทีเดียว ถึงอย่างนั้นตัวหลักของงานคือเนเนะ เธอคือราชินีของงานและเธอก็ทำได้ดีไม่มีที่ติ
“คุณดื่มมากไปแล้วนะ”
ผมบอกคนที่เดินอยู่ข้างๆ หญิงสาวเงยหน้ามองผมด้วยสายตาเชื่อมหวาน งานปาร์ตี้จบแล้ว เนเนะชวนผมออกมาเดินเล่นตรงชายหาดแต่ในมือของหญิงสาวยังคงถือขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เอาไว้ ผมเองก็ดื่มไปเยอะเนื่องจากเห็นว่านานๆ จะได้ผ่อนคลายแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอจะรู้ลิมิตว่าควรหยุดแค่ตรงไหน
“นานิ?”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย
“ไม่มีใครได้ยินหรอก.. ตรงนี้ไม่มีใคร”
ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อจะได้ลุยงานต่อในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นจึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครรู้เรื่องที่ดาราสาวคนสวยพูดและฟังภาษาไทยได้คล่องแคล่วทีเดียว เนเนะหยุดเดินและคลายวงแขนที่ควงผมไว้มาตลอดทางออก หญิงสาวยกขวดขึ้นดื่มของเหลวอีกอึกใหญ่แล้วก็มองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม
“คุณเลือกผู้ชายคนนั้นจริงๆ เหรอ?”
“อืม”
“เขาทำให้คุณมีความสุขมากกว่าฉันอย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ”
คำตอบที่ตรงไปตรงมาของผมทำให้คนฟังแสยะยิ้ม
“คุณก็รู้ว่าระหว่างเราไม่ใช่ความรัก และคุณก็นอกใจผมมาตลอดไม่ใช่รึไง?”
เรื่องรสนิยมทางเพศของเนเนะผมเองรู้ดีกว่าใคร เช่นเดียวกับที่ผมรู้ว่าในขณะที่เธอบอกว่าผมเป็นแฟนนั้นเธอเองก็ได้มีความสัมพันธ์ทางกายกับใครอีกหลายคน และเธอก็เป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้ใครง่ายๆ เพราะการที่ผมขอเลิกรากับเธอแล้วไปมีแฟนใหม่เป็นผู้ชายมันคงทำให้เธอเสียหน้ามาก
“ใช่.. ใครจะโง่ภักดีกับแฟนที่ปีหนึ่งได้เจอกันแค่สิบวันได้เล่า”
นั่นสิครับ.. เนเนะพูดถูก และผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร เนเนะกระดกเครื่องดื่มลงคออีกรอบจนหมดขวด ผมจึงรับขวดเปล่ามาถือไว้
“คุณคิดว่าผู้ชายคนนั้นรักคุณจริงๆ นะเหรอ?”
“อืม”
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงมั่นใจขนาดนี้ หรือบางทีมันอาจจะเกิดจากความเชื่อใจก็เป็นไปได้
“ไม่เคยได้ยินรึไงว่าความรักของพวกเกย์หน่ะมีไว้แค่บำบัดความใคร่เท่านั้น”
“เคยได้ยินแค่ว่าถ้าปราศจากความรักมันก็จะเหลือแค่ความใคร่”
ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความโกรธ และแน่นอนว่าเธอสามารถปรับสีหน้ากลับมาน่ารักสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว
“ถ้าอย่างนั้นเรามาพิสูจน์กันมั๊ย?”
เธอไม่รอคำตอบจากผม มือบางจับข้อมือผมไว้แล้วฉุดให้เดินตามเธอกลับโรงแรม เราเจอพี่นายพลที่ล็อบบี้ เนเนะหยุดคุยกับอีกฝ่ายอย่างเป็นกันเองและสายตาของพี่นายพลที่มองผมหลายครั้งหลายคราทำให้ผมสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง เนเนะรับกุญแจห้องพักจากพี่นายพลแล้วเธอก็พาผมมาจนถึงหน้าห้องพักของเธอ เนเนะบอกให้ผมรออยู่หน้าห้องพร้อมกับส่งไอโฟนที่คุ้นตามาให้ผมถือไว้
“รอดูอะไรดีๆ จากตรงนี้นะคะ”
ดวงตาคู่สวยขยิบให้ผมอย่างมีเลศนัย เมื่อเธอเข้าไปในห้องแล้วผมจึงเพิ่งนึกได้ว่าไอโฟนของผมถูกปิดเครื่องเอาไว้ ผมจึงล้วงหยิบไอโฟนขึ้นมาดูก็เจอข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากคนๆ เดียวกันนับ 20 สาย ผมรีบกดโทรกลับแต่ทว่าไอโฟนอีกเครื่องที่เนเนะส่งให้เมื่อครู่ก็แผดเสียงร้องขึ้น หัวใจของผมหล่นวูบระหว่างที่เปิดไล่อ่านข้อความ
“สัส! ไอ้โง่เอ้ย!!”
สบถด่าตัวเองพร้อมกับกดเบอร์โทรออกหาซัน
“ซัน ฉันต้องการความช่วยเหลือด่วน!”
บอกสิ่งที่ต้องการให้ซันช่วยโดยไม่รอให้ปลายสายถามกลับว่าเกิดอะไรขึ้น? โชคดีที่ซัน โบว์ ออม และน้องดักแด้ ยังนั่งเล่นกันอยู่ในเลาจ์ของโรงแรม ดังนั้นใช้เวลาไม่นานโบว์กับออมก็มาถึง
“มึงไหวมั๊ยอีจี? หน้ามึงซีดมาก”
“อาเต็มโอเคนะคะ?”
โบว์โอบเอวผมไว้ส่วนออมก็ดึงมือผมไปกุมไว้ ทั้งคู่เป็นห่วงผมมาก แต่ผมกลับเป็นห่วงคนในห้องมากกว่า
“ซันล่ะ?”
“กำลังเจรจากับทางโรงแรมอยู่ มึงใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ตามมา”
ระดับซันผมมั่นใจครับว่าต้องเจรจาสำเร็จ ผมพยักหน้ารับทว่าในใจกลับราวกับมีใครเอาไฟมาสุม ผมไม่น่าโง่หลงกลเนเนะได้เลย มันเป็นความโง่ที่ไม่น่าให้อภัยเลยสักนิด ระหว่างที่กำลังโทษและโกรธตัวเอง ออมกับโบว์ก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันว่า ‘มาแล้ว’ ซันและน้องดักแด้วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมเจ้าหน้าที่ของทางโรงแรมมาและคีย์การ์ดของห้องตรงหน้า เจ้าหน้าที่มองหน้าผมแล้วค้อมศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะแตะคีย์การ์ดลงไป
“ขอบคุณมากครับ”
พวกเราขอบคุณเจ้าหน้าที่ของโรงแรม และรอให้ฝ่ายนั้นเดินห่างออกไปก่อนจึงเข้ากันไปด้านใน และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิด ด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้าออมกับโบว์ถึงกับยกมือปิดปากกลั้นเสียงกรี๊ดของตัวเองไว้ น้องดักแด้เบิกตากว้างสุดชีวิตแล้วรีบเอามือตะปปส่วนกลางลำตัวของตัวเองไว้ ส่วนสุภาพบุรุษอย่างซันรีบหันหลังไม่ขอมองสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ดูท่าว่าคนที่อยู่ในห้องจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีแขกมาเยี่ยมเยือน
หญิงสาวคนหนึ่งเปลือยท่อนล่างกำลังก้มโก้งโค้งอยู่กลางหว่างขาของร่างสูงที่ถูกพันธนาการเอาไว้ทั้งมือและเท้า หญิงสาวพยายามกลืนกินงูยักษ์ที่นอนสงบนิ่งคอพับคออ่อนเต็มความสามารถ มืออีกข้างของเธอก็กำลังตระเตรียมความพร้อมให้กับส่วนลับของตัวเองอย่างไม่ลดละ ถ้าคำนวณเวลาตั้งแต่เนเนะเข้ามาในห้องนี้ก็นานพอสมควร เนเนะคงใช้ความพยายามเพื่อให้ผมได้เข้ามาเจอภาพบาดตาบาดใจแบบพอดิบพอดีแต่มันดันผิดแผนไปนิดตรงที่ฝ่ายชายที่ดูสะลึมสะลือเหมือนไม่ได้สตินั้นไม่ยอมให้ความร่วมมือเสียที
“หยุดพยายามได้แล้วล่ะเนเนะ มันไม่สำเร็จหรอก”
จากความโกรธผมเปลี่ยนเป็นความสมเพศไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ตวัดตามองผมโดยที่ริมฝีปากยังมีเนื้ออ่อนหยุ่นคาไว้ เธอไม่ได้ตกใจที่เห็นผม แต่เธอตกใจที่มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเพิ่มอีก 3 คนต่างหาก เนเนะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กวาดสายตามองทุกคนอย่างลนลาน แล้วรีบดึงกระโปรงที่รั้งขึ้นไปกองอยู่ที่เอวลงมาปิดท่อนล่างที่เปลือยเอาไว้พร้อมกับจัดเสื้อด้านบนให้ดูเรียบร้อยที่สุด
ผมมองข้ามเนเนะไป แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ ร่างสูงที่นอนพังพาบอยู่บนเตียง เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกทุกเม็ด กางเกงแม้จะยังสวมอยู่แต่เข็มขัดและซิบถูกปลดออกเผยเปลือยช่วงล่าง ผมตบแก้มอีกฝ่ายไม่หนักไม่เบาเพื่อเรียกสติ และดูเหมือนว่าโบว์จะมีสติที่สุดจึงได้วิ่งไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่บิดน้ำพอหมาดเอามาส่งให้ผม
“เทมป์”
ใช้ผ้าขนหนูซับลงบนหน้าที่แดงจัด คิ้วเข้มขมวดแน่น คล้ายว่ากำลังอดทนอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง
“เทมป์ตื่นสักทีสิ”
รอบนี้ได้รับเสียงคราง ‘อืม’ ในลำคอตอบกลับ ริมฝีปากบางขยับเหมือนต้องการจะเรียกชื่อผม
“เต็ม.. นี่เต็มเอง.. ตื่นสิเทมป์ ตื่นได้แล้ว”
ขณะที่เรียกอีกฝ่ายไม่หยุด ผมก็วางผ้าในมือแล้วเลื่อนไปจัดการสวมใส่กางเกงที่หลุดลุ่ยให้เรียบร้อย แต่เชื่อมั๊ยครับว่าแค่ปลายนิ้วของผมแตะผ่านส่วนที่หลับไหลด้วยความไม่ตั้งใจ เพียงแค่นั้นเจ้างูยักษ์ก็ผงาดทักทายแบบไม่เกรงใจผมเลยสักนิด
“เต็ม.. อื้ม”
นอกจากหลักฐานทางกายที่ชี้หน้าผมหรา เสียงทุ้มยังครางเรียกชื่อผมอีก ให้ตายเถอะ ไม่ไว้หน้ากันบ้างเลย ผมอายจนไม่กล้าหันไปมองเพื่อนและหลานสาวที่ยืนอยู่ในห้อง แม้จะได้ยินเสียง ‘อุ๊ปส์!!’ จากสองสาวอย่างโบว์กับออมก็ตาม และด้วยความร้อนผ่าวของใบหน้าผมจึงรีบดึงผ้าห่มมาปิดส่วนหน้าอายของอีกฝ่ายไว้แล้วเปลี่ยนไปเป็นแก้เชือกที่มัดไว้ที่ขาให้อีกฝ่ายแทน ก่อนจะหันกลับไปมองทุกคน ซึ่งนอกจากผมจะได้พบกับใบหน้าแดงก่ำและรอยยิ้มสุดฟินของหลานสาวและโบว์แล้ว ผมยังเจอแผ่นหลังกว้างของซันและน้องดักแด้ที่ยืนหันหลังถอยห่างไปอยู่ที่ตรงประตู และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเนเนะแสดงสีหน้าโกรธขึ้นจนบิดเบี้ยวขนาดนี้
“กูว่ามึงดูแลน้องกองทัพอยู่ที่นี่แหละ ไว้พรุ่งนี้พวกกูแวะมารับตอนสายๆ”
โบว์ออกความเห็นพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกจนผมต้องหรี่ตามอง เพื่อนสาวจึงแกล้งหัวเราะ ‘เหอๆ’ แก้เก้อ
“เดี๋ยวออมดูแลสีส้มให้นะคะ อาเต็มไม่ต้องห่วงเลยค่ะ”
หลานสาวฉีกยิ้มหวาน พวงแก้มแดงยังกับลูกมะเขือเทศสุก น้องดักแด้หันไปกระตุกแขนซันที่ยืนหันหลังเป็นพระอิฐพระปูน ซันที่ยืนเงียบมาตลอดจึงเอ่ยขึ้นโดยที่ยังคงยืนหันหลังอยู่แบบนั้น
“อ่อ.. คุณ.. ผู้หญิง.. เชิญครับ”
ซันพูด แต่คนผายมือเชิญและรีบเปิดประตูให้คือน้องดักแด้
“อาซันกับดักแด้ออกไปรอด้านนอกเลยค่ะ เดี๋ยวออมจัดการเอง”
ออมเดินกระแทกเท้าปึงปังไปผลักให้ผู้ชาย 2 คน ที่ยืนอยู่ตรงประตูออกไปด้านนอก ผมได้ยินเสียงออมยังบอกให้ทั้งคู่ไปยืนไกลๆ อีก แล้วจึงหันมาตวัดตามองเนเนะ
“โคชิระ เอะ โดโซะ”
ใบหน้าสวยระบายรอยยิ้มพูดว่า ‘เชิญทางนี้ค่ะ’ ด้วยเสียงหวานเจี๊ยบจนโบว์ทำท่าขนลุก คนที่ถูกเชิญยืดอกเชิดหน้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และจังหวะที่เนเนะกำลังจะเดินไปถึงประตู โบว์ก็พูดขึ้นเสียงดัง
“เฮ้ๆๆ ยู.. ชากัมมันโย๋ พ พันยี ยี๊”
โบว์กวักมือเรียกเนเนะด้วยหลากหลายภาษาที่พอจะนึกออกทั้งอังกฤษ เกาหลี ญี่ปุ่น แต่ความหมายโดยรวมก็คือ ‘เฮ้ คุณ รอก่อน ก กางเกงใน ยี๊’ แล้วชี้ไปที่อันเดอร์แวร์ลายลูกไม้ที่กองอยู่บนพื้น
“อุไซโน๊ะ!!”
เนเนะตวาดแหวกลับใส่หน้าโบว์ว่า ‘ไม่ต้องมายุ่ง’ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไป โบว์หน้าเหวอได้แต่ชี้หน้าตัวเองแล้วกระพริบตาปริบๆ หันไปถามออมว่าเนเนะพูดว่าอะไร คนถูกถามส่ายหน้าไม่บอกด้วยคงกลัวว่าถ้าโบว์รู้ความหมายคงได้กระชากหัวเนเนะมาตบเป็นแน่ สุดท้ายโบว์ก็ทนความอุจาดตาไม่ไหวจึงเอาทิชชู่มาหยิบอันเดอร์แวร์เจ้าปัญหาไปใส่ถังขยะเสียเอง จากนั้นบานประตูก็ถูกปิดลงเหลือแค่ผมกับคนที่นอนร้องครางเรียกชื่อผมซ้ำไปซ้ำมาอยู่บนเตียง
เมื่อเหลือกันอยู่แค่ 2 คน ผมก็พิจารณาอาการของคนที่แทบจะไม่ได้สติ ซึ่งแค่เห็นผมก็รู้ในทันทีว่าเนเนะใช้ยาผสมแอลกอลฮอล์ให้อีกฝ่ายดื่ม ลำพังถ้าแค่เนเนะส่งให้ดื่มด้วยตัวเองรับรองว่าคนตรงหน้าที่ฉลาดเฉลียวคงจะรู้ทันและไม่ตกหลุมเป็นแน่แต่คงมีใครที่เจ้าตัวไว้ใจรวมหัวกับเนเนะและเป็นคนหลอกให้ดื่มเสียมากกว่า ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าตัวสามารถอดทนอดกลั้นต่อต้านยาปลุกเซ็กส์ได้ยังไงทั้งที่เนเนะยอมลงทุนปรนเปรอขนาดนั้น
“ถ้าเทมป์ไม่ตื่นเต็มจะไม่ช่วยนะ”
บอกขณะที่ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดใบหน้าคม ไหนๆ ก็ฝืนร่างกายได้ขนาดนี้แล้วกะอีแค่ลืมตาขึ้นมามองหน้ากันสักนิดจะเป็นไรไป ผมรออยู่อีกอึดใจเปลือกตาก็เปิดเผยดวงตาคู่คมที่เชื่อมหวานและเว้าวอน
“เต็ม.. อื้มมม.. เต็ม”
“จำไว้นะ.. เต็มไม่ชอบเอสเอ็ม ไม่ชอบของเล่น ไม่ชอบใช้ยา และไม่ชอบความรุนแรง”
ผมบอกพร้อมกับช่วยแก้พันธนาการตรงข้อมือ
“เต็ม.. เต็มใจ”
ทันทีที่ร่างกายได้รับอิสระภาพร่างของผมก็ถูกดึงลงไปไว้ในอ้อมกอดแนบแน่นเสียจนหายในแทบไม่ออก
“ก็อยู่นี่ไง”
“ขอโทษ”
ผมเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้ม น้ำตาหยดหนึ่งร่วงไหลจากหางตา ผมยกมือขึ้นเช็ดให้แล้วจูบซับตรงหน้าผาก ร่างกายของอีกฝ่ายมีอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติคงเพราะฤทธิ์ยา
“ไม่ต้องขอโทษหรอก.. เทมป์ยังไม่ได้พลาดทำอะไรลงไป”
เพิ่งเคยเจอคนแรกนี่แหละครับที่ใจแข็งและอึดสุดยอดไม่พ่ายแพ้ต่อฤทธิ์ยาและแรงยั่วยุกระตุ้นใดๆ ดวงตาคู่คมเบิกกว้างเล็กน้อยทั้งที่คิ้วเข้มยังคงขมวดมุ่น แต่หลังจากที่ผมพยักหน้ายืนยันว่าเจ้าตัวยังไม่เสร็จกิจใดๆ ไม่ใช่สิเรียกได้ว่า 'นกกระจอกไม่ขัน' แบบนี้ถูกมั๊ย?
ริมฝีปากบางก็กระตุกยิ้มร้ายแล้วดึงผมไปบดขยี้ริมฝีปากอย่างหนักหน่วง ไม่ต้องถามนะครับว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เสื้อผ้าผมหลุดไปตอนไหนผมยังไม่รู้ตัวเลย เจลก็ไม่มี ถุงยางก็ไม่ได้ใช้ ผมต้องกัดริมฝีปากจนระบมและกรีดร้องจนแสบคอกว่าจะผ่านไปได้แต่ละครั้ง เราทะยานสู่จุดสูงสุดครั้งแล้วครั้งเล่าจนผมสลบไปถึง 2 รอบกว่าฤทธิ์ยาจะเบาบางลง กว่าผมจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยสภาพร่างกายที่ปวดร้าวทุกรูขุมขนเวลาก็ล่วงเข้าสู่เที่ยงของอีกวันไปแล้ว
.
.
.
.
.
.
TBC
:pig4: :pig4:
-
นังเนเนะ :z6:
-
:z6:สำหรับคลาสสิคชะนีอินวายฟิคชั่น ยิ่งทำยิ่งแพ้ผู้ชายนะลูก o22
-
o13
-
:laugh:นังเนเนะร้ายมาก
-
ชะนีอย่างนี้ต้องสั่งสอน :z6: :z6: :beat: :beat:
-
:m16: :m16: ยัยเนเนะ ร้ายใช่ย่อยนะ
-
:m16: อย่างนี้ต้องเจอวาซาบิป้ายหน้า :m16: .... btw : บทละลายฤทธิ์ยา หายไปไหนอะ... :z1:
-
ในขณะที่เนเนะกำลังโดนรุมกระทืบ :z6:
นี่ขอตวัดหางตาไปมองพี่นายได้มั๊ย? เราว่าพี่นายนี่แหละน่าสงสัยด้วยอีกคน o18
เดี๋ยวๆๆๆ กองทัพ นายทำอะไรน้องเต็มใจของแม่เนี่ยยยย :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เทมป์เก่งมากๆคระ คริคิริ
-
คงเป็นอีพี่นายแหละที่เอาไรให้กองทัพดื่ม
อีพี่นายก็แลอยากได้เต็มจนตัวสั่นพอกัน
อารมณ์อิจน้องที่ได้แฟนสวย(?)ไรเงี่ย เลยอยากแย่ง
ส่วนนังเนะก็เสียหน้าสุด อยากเอาคืนเต็มเลยรวมหัวกัน
ผู้หล่อผีคุ้มค่ะ จำวรั้ยยยย 5555555555555
อยากรู้ว่าน้องออมจะจัดการกับนางยังไง
ควรมีตบสัก3-4ที ลากไปตบกับพี่โบว์ ฃ่วยกันๆ (อินเกิ้น)
สำหรับตอนนี้13ขอตินิดนึงนะคะ...เราไม่โอเคสุดๆเลยอะ
ทำไมไม่บอกให้ละเอียดคะว่าทำท่าไหนฤทธิ์ยาถึงเบาลง
จะปล่อยให้จินตนาการเองแบบนี้ไม่ได้นะคะ แย่ค่ะ!! 55
:katai1:
รอตอนต่อไปไม่ไหวล้าววว รีบมาลงตอนต่อไปเป็นการไถ่โทษซะดีๆๆๆ
ติดตามอยู่น้าาา :L1:
-
เนเนะก็ส่วนหนึ่งแม่กองทัพด้วยหรือเปล่า
-
:pig4:
-
ตายยยยยย สนิท ทั้งเต็มใจทั้งคนอ่านค่ะ :jul1: // ไม่อยากคิดเลยว่าคนสมรู้ร่วมคิดกับเนเนะคือพี่นายพล นั่นมันน้องชายตัวเองนะเห้ย อย่าเชียวนะ !!
-
นี่ว่าอิพี่นายพลต้องมีความชั่วววแน่นอน
-
:katai5:
-
เลวมาก!!!
-
สมน้ำหน้าสายแบ๊ว! :z6:
เต็มใจเด็ดขาดและควบคุมสติตัวเองได้ดีมาก o13
-
ดูแล้วอีกคนที่ร่วมมือต้องเป็นนายพลแน่เลย แย่จริงๆเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมทำกันได้ลง
-
เต็มใจชัดเจนดี ชอบค่ะ น่ารักดี เปิดเผยด้วย เทมป์ปลื้มลืม
เนเนะร้ายมากค่ะ ทำกันได้ ถึงขั้นต้องทำขนาดนี้ เค้าไม่เรียกว่า เต็มใจนะ
ขนาดลงทุนแล้ว ยังขุนไม่ขึ้นอะคิดดู แต่มาผงาดแค่เต็มใจแตะผ่าน อื้อหือ เทมป์ของเต็ม
เต็มใจใจเย็นมากเลยค่ะ แล้วก็ไม่ทิ้งไปไหนด้วย เทมป์รักมาก นึกว่าพลาด ขนาดว่าพอจะรู้ตัวบ้างนะ
โอ๊ยยย ถึงขั้นสลบไปสองรอบ ไม่ต้องบอกว่าหนักมากจริง ๆ ค่ะ
หรือว่าเพราะเป็นเต็มใจ ยาอาจหมดไปตั้งแต่สลบแรกแล้วก็ได้ 5555
เต็มใจต้องถูกปลอบใจหลังจากนี้นะ
ทำไมโบว์ ออม ไม่เขินเท่าซัน ดักแด้ล่ะ 55555
-
เทมป์ทำได้ไงเนี่ย
-
แม่จ้าวววเว้ยยยย นี่ถ้าไม่รักจริง เทมป์เสร็จสายแบ๊วไปแล้วแน่ๆ ยอมใจคู่นี้จริงๆ
-
นักรบร่วมมือด้วยหรอ :z6:
-
เราว่าเต็มเข้าใจอะไรผิดนะ นกกระจอกไม่ขันนะ ถ้าจะขันต้องนกเขา แต่ถ้าเสร็จแบบเร็วเว่อ นั่นน่ะถึงเป็นนกกระจอก นกกระจอกไม่ทันกินน้ำ เคยได้ยินไหม เอ๊ะ!!!? เดี๋ยวๆ นี่เราโฟกัสเรื่องอะไรกันแน่ 555
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาาาา :katai1:
-
เดี๋ยวๆๆ ทำไมยิ่งอ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองกำลังสวมบทบาทเป็นออมกับโบว์ :hao6:
พี่นายพล o18
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากแบบบ้าไปแล้ว
ได้โปรดรีบมาต่อเร็วๆ นะคะ :katai4:
-
เดี๋ยวๆๆ ทำไมยิ่งอ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองกำลังสวมบทบาทเป็นออมกับโบว์ :hao6:
พี่นายพล o18
ใช่ค่ะ นี่รู้สึกว่าตัวเองเป็นโบว์ :impress2:
-
พี่นายพล น่าสงสัยมากกกกกกก
ตั้งแต่เจอเต็ม สายตาก็แปลกๆ
พี่นายพล คงชอบเต็มด้วยแน่ๆ
แล้วคงให้ความร่วมมือการวางยากองทัพด้วย :z6:
แต่เรื่องจบด้วยดี
เนเนะเสียหน้าที่เต็มขอเลิก แล้วมีแฟนใหม่เป็นชายเหรอ
แต่ตอนนี้หน้าด้าน และเสียหน้าสุดๆ
ที่คล่อมกองทัพ ทั้งที่ใช้ยา แต่น้องชายกองทัพไม่ผงาดสู้ โอ๊เย่.....
แอ็บแบ๊วก็แล้ว ทั้งที่กร้านโลกีย์ เขารู้กันหมดแล้ว :fire: :fire: :fire:
ไปเถอะไป ไปที่เคยไป ย้อนกลับมาทำไมกันอีกตรงนี้..... ♫ ♬ ♪
มาทางไหนกลับไปทางเดิมละดี ที่นี่ไม่มีนางเอก GV ......♩ ♭ ♪
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยกให้เต็มใจเป็นนายเอกแห่งปีเลยนะเนี่ย เป็นตัวละครที่แบบหลงรักมากๆๆๆๆๆๆ
เนเนะ :z6:
พี่นาย :ruready
-
ไปเถอะไป ไปที่เคยไป ย้อนกลับมาทำไมกันอีกตรงนี้..... ♫ ♬ ♪
มาทางไหนกลับไปทางเดิมละดี ที่นี่ไม่มีนางเอก GV ......♩ ♭ ♪
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
o13 :laugh:
-
อิพี่นายต้องร่วมมือกับเนเนะอะไรนี่แน่เลย
-
:katai1: เกือบเสียท่าไปแล้วพระเอกของเค้า งือๆๆๆๆ
:hao5: :hao5:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 14 ┨
ร่องรอยบนร่างกายและคราบเลือดที่เปื้อนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ บ่งบอกถึงความรุนแรงของค่ำคืนที่เพิ่งผ่านพ้นมา ถ้าหากบอกใครต่อใครว่าผมโดนข่มขืนก็คงจะมีคนเชื่ออย่างแน่นอน ผมละจากภาพนั้นมามองผู้ชายหัวยุ่งเหยิงที่นั่งขัดสมาธิยกเท้าของผมวางบนตัก มือใหญ่บรรจงใช้ผ้าขนหนูเช็ดผิวชื้นน้ำตั้งแต่ขาอ่อนลงไปจนถึงปลายเท้า
“เทมป์”
แค่เรียก เจ้าของชื่อก็เบิกตากว้างตาลีตาเหลือกลนลาน
“เจ็บเหรอ? เจ็บตรงไหน?”
ใบหน้าคมเข้มซีดเผือดจนผมต้องกลั้นขำ ผมส่ายหน้าแล้วก็ยื่นมือไปลูบสางเส้นผมสีดำขลับจัดทรงให้เข้าที่เข้าทางมากยิ่งขึ้น
เราตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงด้วยสายโทรเข้าจากออม ผมสัญญากับคุณพ่อคุณแม่ว่าจะกลับถึงกรุงเทพฯ ภายในวันนี้ก่อนหกโมงเย็น ออมจึงเอาเสื้อผ้ามาให้ผมที่โรงแรม
ด้วยสภาพร่างกายที่แม้แต่จะพยุงตัวลุกขึ้นนั่งยังยากลำบากทำให้อีกฝ่ายต้องช่วยอุ้มเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เสื้อผ้าของเมื่อวานจะหยิบกลับมาใส่ก็คงจะไม่ได้เพราะเสื้อของผมถูกทึ้งจนไม่เหลือสภาพ ตอนนี้เราจึงอยู่ในสภาพมีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอวกันคนละผืนเท่านั้น
“เมื่อคืนจำได้มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ถามขณะปัดปอยผมที่หล่นมาปรกหน้าผากให้อีกฝ่าย คนถูกถามจ้องตาผมกลับ ในดวงตานั้นแดงก่ำและมีน้ำเอ่อปริ่มหากเพียงแค่กระพริบตาหยดน้ำคงร่วงลงมาเป็นแน่ และคำตอบที่ผมได้รับก็คือริมฝีปากบางที่จุมพิตอย่างอ่อนโยนลงบนหลังเท้า ผมหัวเราะเบาๆ
“จำเฉพาะที่ทำกับเต็ม.. เรื่องอื่นไม่ต้องไปจำ”
ฉุดร่างสูงให้ลุกขึ้นรับจูบแทนการประทับคำสัญญา
“เต็มจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นและเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”
ไม่ต้องพูดอะไรผมก็สามารถเดาเหตุการณ์ทั้งหมดได้อยู่แล้ว คนที่ควรจะขอโทษในเรื่องนี้ก็คือผมเอง เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะมีผมเป็นต้นเหตุ และโชคดีแค่ไหนที่คนที่ผมเลือกคือเทมป์ ถ้าเป็นคนอื่นผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง
ครืดๆ
ไอโฟนของร่างสูงสั่นสะเทือนๆ อยู่ใกล้มือของผม ชื่อที่ปรากฎหน้าจอคือ ‘คุณแม่’ ผมหยิบยื่นส่งให้อีกฝ่าย แต่เจ้าของไอโฟนทำสีหน้าลำบากใจ
“รับเถอะ ปัญหามันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องยอมรับและเรียนรู้ที่จะแก้ไขกันต่อไป”
มือใหญ่รับไอโฟนแล้วกดรับสายพร้อมกับเปิดสปีคเกอร์โฟน
[ไอ้ลูกไม่รักดี แกอยู่ไหนของแกทำไมทิ้งงานให้พี่นายเขารับผิดชอบ รู้บ้างมั๊ยว่าพี่นายเขาต้องหัวปั่นแค่ไหนกับปัญหาที่แกก่อไว้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องงามหน้าที่แกทำเมื่อคืนนะ จะหื่นจะบ้ากามหรือหลงอีลูกชายคุณหญิงนั่นจนถอนตัวไม่ได้โงหัวไม่ขึ้นยังไงก็หัดคิดซะบ้างว่ายัยผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกค้า เอาลูกค้าตัวเองไปประเคนให้มันป่านนี้ข่าวรั่วไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าพ่อแกรู้ฉันจะไม่มีวันช่วยแกเด็ดขาด ให้คุณปู่คุณย่าของแกจัดการเรื่องนี้เองแล้วกัน]
บ่นยาวพรืดชนิดที่แทบจะไม่มีช่องว่างหายใจแล้วก็วางสายไปโดยไม่คิดจะฟังลูกชายพูดหรืออธิบายสักคำ
“อีลูกชายคุณหญิง?”
ทวนคำที่ได้ยินจากในบทสวดมนต์ดำเมื่อครู่แล้วก็นึกขำ
“นี่เทมป์หลงเต็มขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ยังจะมาขำอีก”
“ใครบอกขำ นี่เต็มกำลังดีใจอยู่ต่างหาก”
ผมพูดจริงนะครับ เพราะมีแต่พวกผู้หญิงยอมพลีกายมอบตัวถวายให้ผมด้วยความหลงใหล ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมีผู้ชายคิดแบบนี้กับผมเหมือนกัน
“น่ารักจังแฟนใครเนี่ย?”
หยิกปลายจมูกโด่งด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ผัวเหอะ”
ผู้ชายหน้าดุๆ มองค้อนแล้วพูดใส่หน้าให้รู้ว่าไม่ใช่แค่แฟนแต่เรียกว่า ‘ผัว’ แบบนี้มันโคตรน่ารักเลยนะครับ ผมหลุดหัวเราะออกมา และเจ้าตัวก็หัวเราะตาม เราหัวเราะกันอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ออมเอายาแก้ปวด ยาแก้อักเสบ และเสื้อผ้าของเราทั้งคู่มาส่งแถมมากับซันเสียด้วย ออมบอกว่าจะรออยู่ด้านล่างตรงล็อบบี้และได้สั่งมื้อเที่ยงเอาไว้ให้แล้ว เทมป์จัดการสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองก่อนแล้วจึงมาช่วยผมแต่งตัว และขณะที่มือใหญ่ช่วยกลัดกระดุมเสื้อให้ผม และผมก็ช่วยจัดปกเสื้อให้อีกฝ่ายผมก็ขอสรุปคดีนี้แบบง่ายๆ ได้ว่า..
“พี่นายพลเป็นพระเอก เต็มใจเป็นผู้ร้าย ส่วนกองทัพ.. ตัวประกอบสินะ”
ระบายรอยยิ้มขบขันให้ผู้ชายที่หล่อแทบไม่มีที่ติตรงหน้า
“แค่ผู้ร้ายกับตัวประกอบรักกัน เรื่องนี้ก็จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งแล้วล่ะ”
เสียงหัวเราะของเราประสานกันอีกครั้ง แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทั้งๆ ที่พวกเรากำลังเจอปัญหารุมเร้าขนาดนี้แต่ก็ยังขำกันได้ บางครั้งแค่ความรู้สึกที่ว่า รัก เข้าใจ และเชื่อใจในกันและกัน สิ่งเหล่านี้จึงเปรียบเสมือนภูมิคุ้มกันที่ทำให้หัวใจของเราแข็งแรง
แต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยร่างสูงก็เดินประคองผมลงไปจนถึงด้านล่าง ซัน โบว์ ออม และน้องดักแด้ นั่งรออยู่ในห้องอาหารของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว โบว์มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางอมยิ้มและส่งเสียง ‘จิ๊จ๊ะ’ จนน้องดักแด้ดักคอขึ้นว่า ‘พี่โบว์ทำผมขนลุก’ นั่นแหละ โบว์ถึงหันไปตวาดแหวใส่รุ่นน้องและก็นั่งกัดกันอยู่อย่างนั้นจนจบมื้อเที่ยง และที่สำคัญก็คือไม่มีใครพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกเลย
.
.
.
.
“ตลกชะมัด”
จู่ๆ หลานสาวคนสวยก็เบะปากหัวเราะก่อนจะส่งข่าวที่โชว์อยู่ในหน้าจอไอโฟนให้ผมดู มันเป็นข่าวซุบซิบ ‘ดาราสาวญี่ปุ่นอักษรย่อ น โดนนายแบบชื่อดังอักษรย่อ ต คั่วทั้งคืนจนส่งผลกระทบต่อกองถ่ายโฆษณา แต่โชคดีที่คุณ น ผู้บริหารบริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่ สามารถแก้ไขสถานการณ์ทำให้งานเดินหน้าได้ต่อไป’ อ่านจบผมก็ได้แต่กระตุกยิ้ม เกมส์สกปรกที่สามารถเดาเหตุการณ์ได้ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัยก็ยังใช้ได้เสมอ และคนโดยส่วนใหญ่ก็ยังโง่ดิ้นตามกันไป นี่แหละครับที่ทำให้คนโง่มักจะถูกเอาเปรียบจากคนฉลาดเสมอ
“กลับบ้านกันดีกว่านะสีส้ม”
อุ้มเจ้าแมวอ้วนตัวกลมขึ้นมาเอาหน้าผากแนบติดกัน สีส้มใช้จมูกแตะริมฝีปากของผม ผมเองก็ใช้ริมฝีปากแตะจมูกสีชมพูสุขภาพดีกลับไป ตอนนี้สีส้มแทบจะกลายเป็นแมวของผมไปแล้วล่ะครับ
ผม ออม และสีส้ม อยู่ในรถยุโรปคันหรูที่คุณปู่ของเทมป์ส่งมารับผมกับหลานสาวกลับกรุงเทพฯ โดยเฉพาะ ส่วนซัน โบว์ และน้องดักแด้ กลับรถตู้อีกคัน ในขณะที่เทมป์จะตามกลับมาหลังจากเคลียร์งานเสร็จแล้วพร้อมกับรถของบริษัท
โทรศัพท์มือถือของออมมีสายเข้า ออมกระซิบบอกผมก่อนรับสายว่าคุณย่าโทรมา ออมกดรับสายแล้วก็เปิดสปีคเกอร์โฟนให้ผมได้ยินด้วย แต่ผมก็เลือกที่จะนั่งเงียบๆ เพราะปกติถ้าผมไปไหนกับออมคุณแม่จะโทรหาผมเสียมากกว่าแต่ครั้งนี้โทรหาออมนั่นแสดงว่าท่านคงยังทำใจเรื่องของผมไม่ได้ คำถามที่ท่านถามออมก็ปกติทั่วไปตามประสาความเป็นห่วงนั่นก็คือตอนนี้พวกเราเดินทางถึงไหนกันแล้ว? และที่ทำให้ผมอดจะยิ้มไม่ได้ก็คือท่านถามออมว่าผมเป็นยังไงบ้าง? มีนักข่าวโทรไปที่บ้านเรื่องของผมกับเนเนะแต่ท่านก็ปฏิเสธบอกว่าไม่รู้เรื่องและมั่นใจว่าลูกชายไม่ใช่คนแบบนั้น ออมตอบกลับคนเป็นย่าไปว่า ‘คนในข่าวไม่ใช่อาเต็มหรอกค่ะ เพราะอาเต็มไม่ใช่นายแบบชื่อดังค่ะ’ ทำเอาคุณแม่ของผมหัวเราะขำแล้วก็พูดว่า ‘นั่นสินะ’ ก่อนจะวางสายไป ออมหันมายักคิ้วให้ผมด้วยรอยยิ้ม
“ฝั่งนั้นโดนแดด ออมมานั่งฝั่งนี้ดีกว่า”
แม้ฟิล์มกันแสงยูวีของรถคันนี้จะหนาพอสมควร แต่เมื่อเห็นหลานสาวนั่งหยีตามองข้างถนนผมก็อดจะสงสารไม่ได้ ตอนแรกออมก็อิดออดบอกว่าไม่เป็นไร แต่พอผมบอกว่าให้มานั่งเล่นกับสีส้มแทนผมหน่อยเพราะผมรู้สึกเมื่อยตัวแค่นั้นแหละออมถึงยอม
เอาตามความจริงตอนนี้ผมรู้เลยว่าตัวเองกำลังจะจับไข้ เมื่อยเนื้อตัวไปจนถึงกระดูก โดยเฉพาะช่วงสะโพกที่ถูกใช้งานอย่างหนักจนบวมและฉีกขาดพอนั่งนานๆ ก็รู้สึกเจ็บระบมทำให้ต้องขยับเปลี่ยนท่านั่งตลอด ไว้กลับถึงกรุงเทพผมคงต้องรีบจัดการตัวเองให้หายเป็นปกติโดยเร็ว ช่วงที่ติดสัญญาณไฟจราจรก่อนจะขึ้นทางด่วนยิงยาวเข้ากรุงเทพฯ ผมจึงเอนตัวพิงกรอบหน้าต่างรถแล้วหลับตาลงพักผ่อน
จังหวะที่กำลังจะเคลิ้มหลับผมได้ยินเสียงดัง ‘โครม’ ใหญ่คล้ายระเบิด มันดังติดๆ กันหลายครั้งและได้ยินเหมือนเสียงของออมกรีดร้องเรียกชื่อผม แต่ผมก็ไม่สามารถลืมตาได้ ราวกับว่ามนุษย์โลกอย่างผมกำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของพ่อมดเมอร์ลินซึ่งเป็นผู้ช่วยตัวร้ายกาจของกษัตริย์อาร์เธอ และตอนนี้ผมก็กำลังถูกพลังวิเศษที่พ่อมดเมอร์ลินใช้กำจัดมนุษย์โลก พลังนั้นทำให้เกิดแรงปะทะอันรุนแรงบีบอัดร่างของผมโดยที่ไม่ทันจะได้ตะโกนร้องตกใจ มันรวดเร็วและหนักหน่วงเสียจนร่างกายที่บอบช้ำอยู่แล้วถูกซ้ำเติมให้แหลกสลายลงไปอีก เจ็บไปทุกส่วนของร่างกายจนไม่อาจจะกระดิกได้ กลิ่นคาวเลือดลอยแตะอยู่ปลายจมูก กลิ่นไหม้และกลิ่นน้ำมันคลุ้งจนแทบจะอาเจียน เสียงหวีดหวอดังระงม ช่างเป็นสงครามทำลายล้างที่แสนโหดร้าย และการรอคอยออพติมัสไพรม์ของผมก็แสนยาวนานเหลือเกิน..
.
.
.
.
นั่นเสียงคุณพ่อ.. ผมไม่เคยได้ยินเสียงคุณพ่อดุดันและพูดด้วยความโกรธเคืองใครขนาดนี้มาก่อน และเท่าที่จำความได้พี่อุ่นกับพี่ขวัญไม่เคยเถียงคุณพ่อเลยสักครั้งนี่นา คุณแม่กับแม่ปอกำลังร้องไห้? ปกติพวกท่านเข้มแข็งจะตายไปนั่นแสดงว่าท่านกำลังผิดหวังและเสียใจจริงๆ ครอบครัวของเราไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่ทั้งหมดเป็นเพราะผม???..
สาเหตุเกิดจากผมอย่างนั้นเหรอ???..
“อาเต็ม อาเต็มฟื้นแล้ว”
เสียงของออมทำให้ทุกเสียงเงียบลงและผมต้องขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ทำไมแค่จะลืมตายังยากเย็นขนาดนี้นะ เสียงร้อนลนของใครคนหนึ่งพูดขึ้นว่าให้ตามหมอ ผมคิดว่านั่นน่าจะใช่เสียงของโอบ ตอนนี้ผมอยู่ไหนกันนะ? บ้านที่อังกฤษเหรอ? ทำไมทุกคนถึงอยู่กันครบแบบนี้
ผมพยายามอยู่นานในการพยายามจะลืมตาแต่ก็ไม่สำเร็จ ผมเจ็บ.. ระบุไม่ได้ว่าเจ็บตรงส่วนไหนของร่างกาย อาจจะทั้งหมด หรืออาจจะที่หัวใจ มีเสียงของใครที่ผมไม่คุ้นเคยกำลังเรียกชื่อของผม เรียกซ้ำๆ อยู่หลายครั้งแต่ผมก็ไม่อาจจะต้านทานความเจ็บปวดและอ้าปากตอบรับเจ้าของเสียงนั้นกลับไปได้ ผมเหนื่อย.. เพราะฉะนั้นขอผมนอนพักอีกสักงีบเผื่อว่าตื่นขึ้นมาจะได้พบเจอว่าเรื่องราวที่ผมได้ยินเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องที่เกิดขึ้นในความฝัน
ฝันร้าย..
ขอให้มันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น..
.
.
.
.
“ลูกชายของแม่ปอทำไมขี้เซาจังเลยคะ?”
แว่วเสียงของแม่ปอดังคล้ายกระซิบอยู่ข้างหูและแรงบีบที่ฝ่ามือทำให้ผมต้องย่นคิ้วด้วยความสงสัย ผมเนี่ยนะขี้เซา ไม่ใช่หรอกมั้ง? แม่ปอต้องเข้าใจผิดแน่ๆ
“โอบ โอบลู๊กกตามคุณหมอเร็วว”
ผมกลอกตาไปมาภายใต้เปลือกตาที่ยังปิดสนิทผมคงนอนหลับไปนานแล้วจริงๆ เปลือกตาถึงได้หนักอึ้ง หากสุดท้ายผมก็พยายามจนสำเร็จ แต่แสงจ้าเกินไปทำให้ผมต้องหรี่ตาปิดลงอีกรอบและใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะปรับสภาพได้ ทว่าคนตรงหน้าของผมกลับไม่ใช่แม่ปอ
“สวัสดีครับ”
ผู้ชายวัยกลางคนหล่อคมเข้มในชุดกาวน์สีขาวสะอาด ปักชื่อหน้าอกว่า ‘ผศ.ดร.นพ.เปรมนทีป์ อัศววิรุณฉาย’ ถ้าผมจำชื่อไม่ผิด บุคคลคนนี้น่าจะเป็นรุ่นพี่ในตำนานของคณะแพทย์ซึ่งปัจจุบันก็ยังเป็นที่นับถือและกล่าวขานกันถึงความหล่อและความเก่งกาจชนิดที่ทำให้วงการแพทย์ของไทยมีการพัฒนาเป็นที่ยอมรับในระดับโลก
คุณหมอยืนส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แม่ปอและโอบยืนห่างจากเตียงออกไปเล็กน้อย ทั้งคู่มองมาที่ผม ดวงตาและใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา แม่ปอยกมือขึ้นปิดปากทั้งสองข้างเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ผมอ้าปากจะถามว่าแม่ปอร้องไห้ทำไม? แต่ลำคอแสบเหลือเกินจึงไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดออกมาสักคำ
ในหัวของผมมึนตื้อไปหมด คุณหมอกับคุณพยาบาลตรวจร่างกายภายนอกของผมอย่างละเอียด ก่อนจะชวนผมพูดคุยซักถาม
“คนไข้ชื่ออะไรครับ?”
“เต็มใจครับ เต็มใจ... ฉัตรักษ์บริบูรณ์”
ตอบกลับไปด้วยเสียงแหบแห้ง ผมเว้นระยะครู่หนึ่งก่อนจะตอบนามสกุลด้วยเสียงที่เบาหวิวและแหบพร่า
“คุณเต็มใจจำได้มั๊ยครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
ผมมองขาข้างขวาของตัวเองที่ถูกห่อหุ้มด้วยวัตถุสีขาวจนหนาเตอะ แขนซ้ายก็เช่นเดียวกัน ผมจำอะไรได้บ้างนะเหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะ?? ผมหลับตาลงเพื่อคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานรึเปล่านะ?? ใช่แล้วล่ะ เมื่อวานผมกลับจากพัทยา ในรถนอกจากคุณลุงคนขับรถก็มีสีส้ม ออม และก็ผม ตอนนั้นผมกำลัง...
“รอ.. ออพติมัสไพรม์”
คำตอบของผมทำให้คุณหมอเลิกคิ้วเล็กน้อย
“คุณหมอคิดว่าออพติมัสไพรม์จะกลับมาช่วยพวกเรามั๊ย?”
ริมฝีปากของคุณหมอวาดรอยยิ้ม
“ออพติมัสไพรม์เขาต้องออกไปตามหาสิ่งที่จะทำให้ดาวไซเบอร์ตรอนซึ่งเป็นดาวบ้านเกิดของเขาที่ดับสูญไปแล้วให้กลับคืนชีพอีกครั้ง”
ระบายยิ้มให้คุณหมอกับคำตอบที่ได้รับ
“ถ้าดาวไซเบอร์ตรอนกลับคืนชีพได้ ออพติมัสไพรม์ก็จะได้เจอครอบครัวสินะครับ ครอบครัวที่แท้จริงของเขา”
“คงจะเป็นอย่างนั้น”
คุณหมอยังคงระบายรอยยิ้มอ่อนโยน
“คนไข้อยากเจอออพติมัสไพรม์เหรอครับ?”
ผมส่ายหน้า
“อยากจะให้ออพติมัสไพรม์ได้เจอครอบครัวที่แท้จริงของเขา แต่ถ้าหากไม่ได้เจออย่างน้อยก็ขอให้เขาได้รู้ว่าพ่อกับแม่ของเขาคือใคร.. แค่นั้นครับ”
“ถ้าออพติมัสไพรม์ได้เจอครอบครัวแล้วคนไข้ก็จะตอบหมอได้ใช่มั๊ยครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
เจอคำถามนี้เข้าไปผมจอดเลยล่ะครับ ผมยอมแพ้ให้กับคุณหมอเปรมนทีป์คนนี้แล้วล่ะ เก่งจริงๆ นะครับ ที่สามารถหลอกล่อผมกลับมายังคำถามเดิมได้ รอบนี้ผมจึงตอบคำถามคุณหมอตามความจริงเท่าที่ผมจำได้ และคำตอบทั้งหมดของผมก็ทำให้แม่ปอและโอบยิ้มกว้างทั้งน้ำตาได้เสียที
เรื่องที่เกิดขึ้นผมจำไม่ได้หรอกครับ คุณหมอนั่นแหละที่เล่าให้ผมฟังว่าทำไมผมถึงได้มานอนอยู่ที่นี่ คุณหมอบอกว่าได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างทางที่ผมกลับเข้ากรุงเทพฯ คนขับรถพ่วง 18 ล้อที่คาดว่าจะเมายาบ้าขับรถข้ามเลนส์มาประสานงากับรถบรรทุก ซึ่งรถที่ประสบอุบัติเหตุทั้ง 2 คันได้ลื่นไถลไปตามถนนชนกับอื่นๆ อีก 7 คัน โดยมีรถของผมอยู่ในนั้นด้วย เหตุการณ์ครั้งนี้ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตทันที 7 ศพ บาดเจ็บอีกระนาว ผมและคนขับรถนั่งฝั่งที่โดนแรงกระแทกแบบเต็มๆ ส่วนหลานสาวแขนขวาหักและหัวแตกเล็กน้อย ผมมีแผลเต็มตัวจนคุณหมอเองก็ยังจำไม่ได้ว่าเย็บไปทั้งหมดกี่เข็ม แขนหัก ขาหัก หัวแตก และเสียเลือดมาก อีกทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อวานอย่างที่ผมเข้าใจแต่มันคือเมื่อ 4 วันที่แล้วต่างหาก นี่ผมนอนหลับไปถึง 4 วันเต็มๆ เลยเหรอ??
หลังจากที่คุณหมอและคุณพยาบาลเดินออกไปจากห้องผมก็หลับไปอีกรอบ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าวันใหม่ แม่ปอเดินมาทรุดตัวลงนั่งบีบมือของผมเบาๆ เพื่อส่งความห่วงใย ในขณะที่โอบเดินอ้อมมายืนมองผมอยู่อีกข้าง ไม่รู้ว่าไปอดหลับอดนอนมาจากไหน ตอนนี้โอบสุดหล่อของสาวๆ จึงเหมือนมีแพนด้าเข้าสิง เจ้าตัวยิ้มให้ผม
“ถ้ามึงยังหลับยาวแบบนี้กูคิดว่าจะตามไปกระชากมึงมาจากนรกเองแล้วนะเนี่ย”
“ถ้าอย่างนั้นนรกคงไม่ต้องการกูแล้วล่ะถึงได้ส่งกูกลับมาหามึง”
โอบหัวเราะทั้งที่ดวงตายังแดงก่ำ ถ้าเป็นเวลาปกติหากเราพูดจากันแบบนี้ต่อหน้าแม่ปอเราทั้งคู่คงได้โดนเอ็ดจนหูชาแน่ แต่เพราะแม่ปอมัวแต่ร้องไห้ด้วยความดีใจไม่ว่าผมจะพูดจายังไงแม่ปอก็เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว
“แม่ปอโทรไปบอกที่บ้านว่าน้องเต็มฟื้นแล้ว ทุกคนกำลังฝ่ารถติดกันมาด้วยความดีใจเลยล่ะ”
“พี่อุ่นลางานมาด้วยเหรอครับ?”
“แน่ละสิ.. น้องเต็มรู้มั๊ยลูกว่าทุกคนเป็นห่วงลูกมากแค่ไหน?”
พูดไปพูดมาแม่ปอก็ร้องไห้อีกรอบ ใบหน้าที่สวยอยู่เสมอบัดนี้มีแต่ความทรุดโทรม โอบเล่าให้ฟังว่าพอรู้ข่าวจากคุณย่า แม่ปอกับพี่ขวัญก็แข่งกันเป็นลม จนพี่อุ่นต้องขู่ว่าถ้าใครเป็นลมอีกจะไม่ให้กลับไทยมาเยี่ยมผม สองสาวเลยต้องอัดยาดมยาลมยาหม่องแล้วหิ้วสังขารกลับมาไทย เพิ่งมาถึงกันเมื่อวาน มาถึงปุ๊ปพี่ขวัญก็ขออยู่เฝ้าผมคู่กับออมทั้งคืนแล้ววันนี้แม่ปอกับโอบก็มาเปลี่ยนเวรซึ่งผมก็ฟื้นพอดี
“น้องเต็มอยากกินอะไรมั๊ยลูก? แม่ปอจะได้โทรสั่งให้”
ยังไม่ทันจะได้ตอบประตูห้องก็ถูกเปิดออกเสียก่อน
“อาเต็ม/น้องเต็ม”
ออมกับพี่ขวัญแทบจะถลากระโจนมากอดผม ทั้งคู่ร้องไห้ปานใจจะขาดทั้งๆ ที่ผมก็นอนลืมตาและหายใจอยู่บนเตียง นานแล้วครับที่ผมไม่เห็นหลานสาวร้องไห้ขี้มูกโป่งขนาดนี้ ผมอยากจะกอดพี่ขวัญและลูบหัวปลอบหลานสาวแต่ติดตรงที่มือข้างหนึ่งก็เข้าเฝือกส่วนอีกข้างก็ระโยงระยางด้วยสายน้ำเกลือ ทางเดียวที่ผมทำได้คือนอนนิ่งๆ ให้สาวๆ รุมล้อม จนกระทั่งโดนพี่อุ่นดุเอานั่นแหละครับทั้ง 2 สาวจึงยอมปล่อยผม พี่อุ่นเดินมาจูบหน้าผากตรงที่ว่างจากแผล แล้วกระซิบบอกว่า ‘ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูกนะ’
เสร็จจากพี่อุ่นก็เหลือผู้หญิงคนสุดท้ายนั่นคือคุณหญิงแม่ของผมเองครับ ปกติคุณแม่เป็นคนที่ดูแลตัวเองดีมาก ไม่เคยให้กาลเวลามาทำร้ายได้ แต่ดูตอนนี้สิครับ ขอบตาคล้ำและบวมช้ำ ใบหน้าซีดเซียวและเต็มไปด้วยริ้วรอย คุณแม่มองผมด้วยสายตาที่ห่วงหาอย่างที่สุดจนผมไม่อาจจะกลั้นน้ำตาไว้ได้
“ขอโทษครับ”
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา บุพการีเดินเข้ามาหาผมและลูบศีรษะอย่างถนอม หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าล่วงหล่นบนแก้มของผมแต่ทว่าใบหน้าก็ยังประดับรอยยิ้มเอาไว้
“ไม่ต้องขอโทษหรอกลูก.. แม่ไม่เคยโกรธลูกเลย”
สองมือที่อุ้มชูผมมาตั้งแต่เด็กเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มให้ผมอย่างเบามือที่สุด
“ลูกไม่เป็นอะไรแค่นี้แม่ก็ดีใจแล้ว”
ผมยิ้มให้ท่าน เป็นยิ้มที่กว้างที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
“แม่รักลูกนะ.. น้องเต็มเป็นลูกของแม่.. แม่รักน้องเต็มมากนะลูก”
คำว่ารักจากคุณแม่มันยิ่งใหญ่เหนือสิ่งใด มือบอบบางค่อยๆ แตะเนื้อตัวของผม ดวงตาที่ร่วงโรยและแฝงด้วยความรวดร้าวสำรวจรอยแผลบนร่างกายของผมราวกับว่าหากท่านเจ็บแทนผมได้ท่านก็จะยอมทำ
“ผมก็รักคุณแม่ครับ”
อยากจะโอบกอดท่านไว้ด้วย 2 แขน อยากจะก้มลงกราบแนบตัก ความรักและความเมตตาที่เลี้ยงดูผมมาจนเติบใหญ่มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจจะหาสิ่งใดมาทดแทนพระคุณนี้ได้อีกแล้ว
คุณพยาบาลเอาอาหารและยาสำหรับมื้อเย็นเข้ามาให้ทำให้คุณแม่ต้องละออกจากผมไปรับอาหารและยาจากคุณพยายาบาลมาจัดการให้ผมเอง ไม่นานนักซันและโบว์ก็มาถึง โบว์ร้องไห้ไปด่าผมไป อีจีอย่างนั้น อีจีอย่างนี้ จนซันต้องกระตุกแขนบอกว่าในห้องนี้มีญาติผู้ใหญ่ของผมอยู่เต็มไปหมดเมื่อนั้นโบว์ถึงได้รู้สึกตัว เปลี่ยนสรรพนามจากอีจีกลับมาเป็นอีเต็ม ซึ่งผมคิดว่ามันก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่เลย
ระหว่างอาหารมื้อเย็น ผมมองโอบ ซัน นั่งคุยกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน พี่อุ่นออกไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานที่นอกระเบียง พี่ขวัญกับออมคอยตักกับข้าวใส่จานให้ผม และโบว์ ที่กำลังช่วย แม่ปอ และคุณแม่คอยปอกผลไม้ใส่จาน
“คุณพ่อละครับ?”
ถามขึ้นเพราะไม่เห็นมีใครพูดถึงคุณพ่อสักคน และแค่คำถามง่ายๆ ทำไมทุกคนถึงหยุดนิ่งแล้วพากันหลบสายตาของผมกันหมด จนกระทั่งพี่อุ่นที่เพิ่งคุยงานเสร็จเดินกลับเข้ามาในห้องยังเห็นถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ผมจึงถือโอกาสถามคำถามเดิมกับพี่อุ่นอีกครั้ง
“อ่อ.. คุณพ่อท่านกลัวเห็นหน้าลูกชายแล้วร้องไห้หน่ะ ท่านคงกลัวเสียฟอร์ม”
ใบหน้าอ่อนโยนเสมอของพี่อุ่นระบายรอยยิ้มฝืดเจื่อน เท่าที่ผมจำความได้มีแต่คนบอกผมว่าพี่อุ่นเป็นคนที่โกหกแล้วแม้แต่เด็กอนุบาลยังจับได้ แต่ผมก็ยังยิ้มและพยักหน้ารับ ตอนนี้ผมชักง่วงแล้วสิครับ ผมจึงหลับตาลงแล้วก็คิดว่าบางทีที่บางคนเคยพูดเอาไว้ว่า ‘ฝันร้ายอาจจะกลายเป็นความจริงได้’ มันคงจะจริงตามนั้นก็เป็นได้นะครับ
.
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
-
:ling3:
-
มาหยอนระเบิดมาแล้วรีบกินมาม่าให้หมดไว้ๆนะ ใจจะขาดด
-
:ling3: :ling1: :ling3: :ling1: :ling3:
-
ทำไม เทมป์ไม่มา และเต็มไม่คิดถึง ถามถึง :mew2:
ทำไมคุณพ่อเต็ม ไม่มาและทุกคนนิ่งๆเงียบกัน :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: พายุกำลังจะโหมกระหน่ำแล้วหง่าาา
-
:hao7: :hao7: :hao7: เต็มไปไหนหว่า
-
พายุกระหน่ำชัด ๆ
-
:เฮ้อ: ขวัญเอ้ย ขวัญมาน้อน้องเต็ม
จะหมดเคราะห์รึยังเนี่ย
แล้วคุณพ่อ กะ กองทัพไปไหนอ่า ... อย่าทิ้งน้องเต็มน้าาาาา
:z3: :z3:
-
กลัวง่ะ
-
ทำไมเต็มไม่นึกถึงเทมป์ หรือความจำเสื่อมบางส่วน :ling2:
-
เพราะเนเนะคนเดียว!!!!
-
ทำไมตอน 14 เศร้า ทำเราเสียน้ำตา T^T
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
คว่ำหม้อมาม่าได้มั๊ย :katai1: :katai1: :katai1:
-
กว่าจะได้รักกัน
-
สีส้มล่ะ มีใครบอกได้ไหมว่าน้องสีส้มเป็นยังไงบ้าง ออมยังแขนหักเลย สีส้มล่ะ เหมียวน้อยตัวอ้วนกลมของเราเป็นอย่างไรบ้าง T^T
-
โอ๊ยยยยยย อะไรเนี่ยยยย ฮืออออ ตะเตือนไต มาต่อไวๆ นะคะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
สีส้มล่ะ มีใครบอกได้ไหมว่าน้องสีส้มเป็นยังไงบ้าง ออมยังแขนหักเลย สีส้มล่ะ เหมียวน้อยตัวอ้วนกลมของเราเป็นอย่างไรบ้าง T^T
ใช่เลย... สีส้มล่ะ????? :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1:
-
ติดตามเรื่องนี้ด้วยๆ~
-
มันก็จะมีน้ำตาหน่อยๆ อะค่ะ เป็นห่วงสีส้มมากอะตอนนี้ :mew6:
-
นี่คือดราม่าสุดของเรื่องใช่มั๊ยคะ หมดแค่นี้ใช่มั๊ยคะ :ling1:
-
นี่มันอะไรกันเนี่ย :katai4:
-
ทำไมรู้สึกว่านี้เป็นแค่ออร์เดิร์บมาม่า :ling2:
-
ไม่ๆๆ เดี๋ยววว :a5:
-
โง่วววว :ling1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 15 ┨
“กองทัพเอ้ย ไคว้เตี่ยน กายชือจ่ายฟ่านเลอ”
เช้านี้คุณย่าตะโกนจากหน้าห้องบอกให้ผมรีบไปกินข้าวเช้าไวๆ ด้วยภาษาจีน ผมอยากจะลุกขึ้นไปตามเสียงเรียกของคุณย่าแต่ทว่าร่างกายของผมมันไร้เรี่ยวแรงจะขยับเขยื้อน
อาทิตย์ที่ผ่านมาเกิดเรื่องมากมายจนผมตั้งรับไม่ทัน หลังจากที่ส่งเต็มขึ้นรถกลับกรุงเทพฯ ผมก็กลับไปดูงานถ่ายทำโฆษณาบริเวณชายหาด ผมโดนพี่นายต่อว่าเรื่องไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าลูกน้องและทีมงาน แต่ด้วยหน้าที่ผมจึงอดทนหน้าด้านอยู่ต่อ
ขณะทำงานผมได้รับโทรศัพท์จากดักแด้ว่ารถของเต็มเกิดอุบัติเหตุและเต็มได้รับบาดเจ็บสาหัส ผมทิ้งทุกอย่างแล้วรีบตามไปที่โรงพยาบาล ช่วงเวลาที่เฝ้ารออีกฝ่ายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนั้นยาวนานและทรมานอย่างที่สุด
เต็มเสียเลือดมากและต้องการเลือดโดยด่วน ครอบครัวฉัตรักษ์บริบูรณ์มีกันแค่ 3 คน ออมเองก็ประสบอุบัติเหตุถึงจะไม่ได้สาหัสมากมายแต่สภาพร่างกายไม่พร้อม ในขณะที่ท่านกิตติและคุณหญิงหยดก็ไม่สามารถให้เลือดกับลูกชายได้ซึ่งผมเองก็ไม่ทราบในเหตุผล เอาเป็นว่าเหลือแค่ผม ดักแด้ พี่ซัน และพี่โบว์ แต่สุดท้ายแล้วเลือดที่สามารถใช้ได้มีเพียงแค่ผมคนเดียว
พวกเราก็ยังคงนั่งรอฟังอาการกันต่ออีกหลายชั่วโมง จนกระทั่งคุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับบอกว่าคนเจ็บพ้นขีดอันตราย แต่ก็ไม่อนุญาตให้ญาติเข้าเยี่ยม หลังจากนั้นคุณหมอเชิญท่านกิตติและคุณหญิงหยดเข้าไปพูดคุยเรื่องอาการของคนเจ็บต่อ พี่โบว์จะอยู่เฝ้าออมที่โรงพยาบาล ดักแด้โทรบอกให้รถที่บ้านมารับ ส่วนผมกับพี่ซันบ้านเราอยู่ทางเดียวกันและอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่จึงตั้งใจว่าจะเรียกแท็กซี่กลับด้วยกัน
ระหว่างที่กำลังจะแยกย้ายผมก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อของผม และยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวหรือตั้งสติ หมัดหนักแบบเต็มแรงก็ซัดเข้ามาเต็มหน้าจนผมล้มลงไปกองกับพื้น กลิ่นเลือดกบไปทั้งโพรงปาก พี่โบว์ร้องกรี๊ดลั่น ดักแด้พุ่งตัวเข้ามาช่วยประคองผม ส่วนพี่ซันรีบเข้าหาคู่กรณีซึ่งก็คือคุณพ่อของเต็ม ในขณะที่คุณหญิงหยดร้องไห้สะอึกสะอื้นจับแขนห้ามปรามสามีไว้แน่น
ดวงตาที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชนมองผมด้วยโทสะที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด ผมมั่นใจว่าท่านกิตติจะต้องปล่อยหมัดใส่ผมซ้ำอีกรอบแน่นอน ผมจึงปาดเลือดที่ริมฝีปากแล้วลุกขึ้นยืนมองหน้าท่านกลับโดยไม่คิดจะหลบสายตา
“เต็มใจเป็นลูกชายของฉัน”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ และมั่นคงทุกคำพูด
“ถ้าแกรักเขาก็อย่าคิดทำร้ายและทำลายเขาอีก”
หากใครได้มาเห็นนัยน์ตาที่แดงก่ำและเอ่อไปด้วยหยาดน้ำแล้วจะหมดความสงสัยในทันทีครับว่าว่าเหตุใดชายชาติทหารผู้เคยเป็นถึงผู้นำกองทัพของประเทศถึงใช้กำลังทำร้ายผมแบบนี้ หมัดที่ท่านปล่อยใส่ผมเมื่อครู่ไม่ใช่การคิดร้าย ข่มขู่ แบบนักเลงโตแต่อย่างใด ทว่ามันเป็นความทรมานที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจของคนเป็นพ่อต่างหาก และเหตุผลเดียวที่ท่านโกรธผมขนาดนี้อาจจะเพราะคุณหมอได้รายงานผลการตรวจร่างกายของเต็มให้ท่านฟังโดยละเอียด ซึ่งขณะประสบอุบัติเหตุสภาพของเต็มก็ไม่ได้ต่างจากโดนข่มขืนแม้แต่น้อย ถ้าเป็นจริงอย่างคิดโดนต่อยแค่นี้ก็ยังถือว่าน้อยมากเพราะถ้าหากเป็นผมคงจะทำมากกว่าต่อยและมากกว่ากระทืบด้วยซ้ำ
‘อย่ามาเจอและอย่าติดต่อลูกชายของฉันจนกว่าฉันจะอนุญาต’ นั่นคือประโยคสุดท่ายที่ท่านกิตติทิ้งไว้ให้ผมได้กลุ้มอกกลุ้มใจกินไม่ได้นอนไม่หลับ ยิ่งกลับไปใช้ชีวิตอยู่ในหอพัก ห้องที่ไม่มีสีส้มว่าเงียบแล้วแต่ห้องที่ไม่มีเต็มมันเงียบเหงามากยิ่งกว่า ผมไม่ควรจะปล่อยให้เต็มใจกลับกรุงเทพฯ ก่อน ผมควรจะรั้งอีกฝ่ายให้อยู่ต่ออีกสักหน่อยบางทีเรื่องร้ายๆ แบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้น
“เฮ้ออ”
ถอนหายใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม ออมเพิ่งมาเรียนเมื่อวานเป็นวันแรกแต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากเพราะดูเหมือนว่าออมจะยังหวาดกลัวเรื่องอุบัติเหตุ ผมอยากจะไปเยี่ยมเต็มที่โรงพยาบาล อยากโทรหา อยากเห็นหน้า แต่ถ้าหากผมยังดื้อแบบไม่ใช้สติโผล่ไปให้ครอบครัวของเต็มเห็นหน้าอีกหรือติดต่ออีกฝ่ายอย่างใจคิด บางทีผมอาจจะต้องสูญเสียคนรักไปอย่างแน่นอน
“ยังโกรธพี่นายกับแม่อยู่รึไง?”
สะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงของคุณปู่ ไม่รู้ว่าท่านเข้ามาในห้องและยืนมองผมด้วยสายตาผิดหวังตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมจึงรีบลุกขึ้นจากเตียง
“พ่อของแกไม่ใช่คนโง่ ปู่กับย่าเลี้ยงมันมาเองกับมือทำไมจะไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นคนยังไง”
คุณปู่เดินไปนั่งตรงโซฟาข้างหน้าต่างแล้วเอ่ยเกี่ยวกับงานที่มีปัญหาจนโดนพี่นายตำหนิและทำให้คุณแม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เอาตามตรงผมเองก็เครียดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่เท่ากับเรื่องของหัวใจ ผมเลือกที่จะเงียบแล้วเดินไปนั่งบนพื้นเอาหัวซบลงบนเข่าของคุณปู่ ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวของผมด้วยความเอ็นดู
“เด็กคนนี้โตขึ้นจะต้องเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งและกล้าหาญ ตอนท่านกิตติตั้งชื่อให้หลานท่านพูดไว้แบบนี้”
ท่านตบแผ่นหลังของผมหนักๆ ถูกต้องแล้วครับ ชื่อของผมกับพี่นายนั้นท่านกิตติเป็นคนตั้งให้
“เย่า หย่งกั่น.. ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าหัวใจตัวเองหรอก”
ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากตบแผ่นหลังมาลูบหัว คุณปู่เน้นย้ำคำภาษาจีนที่แปลว่า ‘ต้องกล้าหาญ’ ราวกับเป็นคำอวยพรให้ผมชนะต่อทุกสิ่ง
“ไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปกินข้าว อย่าให้พ่อเขารอ”
"คุณพ่อมาเหรอครับ?"
“อืม รีบๆ เข้าล่ะ อย่าให้ย่าแกบ่นมากกว่านี้.. เถ่าเยี่ยน”
คุณปู่โบกมือไปมาประกอบคำว่า ‘น่ารำคาญ’ เป็นภาษาจีน ผมจึงรีบล้างหน้าล้างตาแล้วตามคุณปู่ออกไปที่ห้องอาหาร
ผมยกมือไหว้คุณพ่อ ปกติถ้าคุณพ่อว่างก็มักจะมาทานข้าวเช้าหรือไม่ก็มื้อเย็นกับคุณปู่คุณย่าเสมอ อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง บางทีพี่นายก็แวะมาด้วย ยกเว้นคุณแม่ไม่เคยเหยียบมาที่นี่เลย เท่าที่ผมจำความได้อะนะ
อาหารมื้อเช้าที่คุณย่าลงมือทำในวันนี้เป็นเมนูของโปรดผมเลยล่ะ คุณย่าคงจะเห็นว่าช่วงนี้ผมทานอะไรไม่ค่อยลงจึงพยายามทำอาหารที่ผมชอบ แม้พวกเราจะมีเชื้อสายจีนแต่ก็ชอบความเป็นไทยอย่างที่สุด ซึ่งดูได้จากบ้านทรงไทยหลังนี้นี่แหละครับ
“เป็นไงเรา ได้ข่าวไปก่อเรื่องไว้เหรอ? แม่เขาตามไปฟ้องพ่อถึงที่บริษัทเลยนะ”
ระหว่างมื้ออาหารคุณพ่อก็พูดเรื่องเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วขึ้นมา แต่ท่านพูดเหมือนติดตลกมีหัวเราะขำเบาๆ ตอนท้ายด้วย
“ผมขอโทษครับคุณพ่อ”
“ขอโทษที่ไม่ระวังตัวจนพ่อเกือบเสียสมดุลให้ต่างชาติใช่มั๊ย?”
เรื่องนี้ไม่ตลกสักนิดครับ และในความทรงจำของผมมีเพียงเต็มใจ เต็มใจ และเต็มใจ เต็มจนล้นหัวใจไปหมด คิดถึงแทบจะทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ และดูเหมือนว่าคุณพ่อจะจับความรู้สึกของผมได้ท่านจึงไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ
“เมื่อวานพ่อไปเยี่ยมน้องเต็มที่โรงพยาบาล น้องเต็มอาการดีขึ้นก็จริงแต่ก็คงต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีกหลายวัน อ่อ.. น้องเต็มถามถึงลูกด้วยนะ”
หูของผมผึ่งและหัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับมาเต้นรัวเร็วให้อารมณ์และความรู้สึกแตกต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ ผมมองคุณพ่ออย่างคาดหวัง ท่านอมยิ้มแล้วเหลือบสายตาไปมองคุณปู่คุณย่าเล็กน้อย
“น้องเต็มถามว่า... ‘กองทัพตายไปแล้วเหรอครับคุณอาดิษฐ์?’ ถามต่อหน้าคุณหญิงหยดเลยล่ะ”
เหมือนมีใครเอามีดมาจ้วงในอกด้านซ้ายดัง ‘ฉึก’ เจ็บฉิบหาย... แต่ทำไมคุณพ่อและคุณปู่คุณย่าพากันหัวเราะร่วนราวกับฟังเรื่องตลกแบบนั้นล่ะครับ??
“ก่อนจะกลับ พ่อก็เลยถือโอกาสคุยกับคุณหญิงเรื่องของลูกกับน้องเต็มเสียเลย พูดตามตรงพ่อก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยสักเท่าไหร่หรอกนะเกี่ยวกับความรักแบบนี้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อลูกมั่นใจว่ารักจริงแล้วเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว พ่อเลยพูดทาบทามเอาไว้ก่อนก็ไม่ได้เสียหายอะไร อีกอย่างพ่อก็รู้สึกถูกชะตาและเอ็นดูน้องเต็มมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ”
ที่ผมเงียบไม่ใช่กำลังดื่มด่ำกับอาหารอยู่หรอกนะครับ แต่เงียบเพราะกำลังอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ผมไม่เคยคิดและรู้มาก่อนเลยว่าคุณพ่อที่หายใจเข้าหายใจออกเป็นงานนั้นจะรับรู้ปัญหาและเข้าใจผมถึงเพียงนี้ ราวกับว่าในจุดที่ผมมองไม่เห็นนั้นท่านได้คอยมองผมอยู่ตลอดเวลา
“แล้วคุณหญิงท่านว่ายังไงบ้างล่ะลูก?”
คุณย่าถามด้วยความใคร่รู้
“ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ คุณหญิงท่านรักน้องเต็มมากแม้ว่าจะยังไม่ยอมรับแต่ก็คงจะให้น้องเต็มเป็นคนตัดสินใจ แต่ปัญหาอยู่ที่ท่านกิตติมากกว่า ด่านนี้ยากหน่อยคงต้องให้คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยออกหน้าแทนหลานด้วย”
ผมเปลี่ยนสายตาไปมองคุณปู่แทนครับ ท่านพยักหน้าน้อยๆ ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
“ท่านกิตติท่านเป็นชายชาติทหาร ชอบอะไรตรงไปตรงมา รักก็คือรัก ไม่ใช่ลักลอบ การที่เราเดินไปหาท่านและแสดงให้ท่านเห็นถึงความจริงใจนี่แหละดีที่สุด.. ปู่เองก็เห็นด้วย”
บทสรุปของเรื่องนี้จะเป็นยังไงไม่มีใครรู้แต่ที่ผมรู้ก็คือ....
“ขอบคุณนะครับคุณปู่ คุณย่า.. คุณพ่อ”
ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าบนพื้นกราบลงบนหน้าขาของผู้ที่เป็นแสงสว่างที่ส่องทางออกให้ผมทีละคน คุณปู่หัวเราะชอบใจแล้วบอกให้ผมกินข้าวเยอะๆ จะได้มีแรงไปหาแฟนเพราะช่วงบ่ายคุณปู่กับคุณย่าจะไปเยี่ยมคนเจ็บที่โรงพยาบาล ผมรู้แล้วล่ะครับว่าอาการดีใจจนเนื้อเต้นมันเป็นยังไง และจากเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่าไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่และต้องการความเข้าใจจากพวกท่านเหมือนอย่างวัยรุ่นทั่วไปนั่นแหละครับ
.
.
.
.
ตลอดช่วงเช้าจนถึงเที่ยงผมขลุกอยู่แต่ในครัวเพื่อจะทำเมนูเพื่อสุขภาพไปให้อีกฝ่ายที่โรงพยาบาล พวกคุณไม่รู้กันใช่มั๊ยว่าผมเก่งเรื่องการทำอาหารด้วยนะครับ ครบสูตรความเพอร์เฟคเลยใช่มั๊ยล่ะ? เรื่องอาหารเนี่ยผมได้ครูดีอย่างคุณย่าล้วนๆ ครับ ท่านเลี้ยงผมมาเองกับมือ เวลาเข้าครัวทีไรก็หนีบเอาผมเข้ามาด้วย มันจึงซึมซับมาตั้งแต่เด็ก แต่นานทีปีหนผมจะลงมือทำอาหารเองส่วนใหญ่จะเน้นช่วงโอกาสพิเศษเท่านั้น
ผมตั้งใจจะทำซุปสี่กษัตริย์ หลังจากสำรวจวัตถุดิบในครัวหลวงของไทเฮาจูแล้วก็พบว่ามีครบครันและเหลือเฟือ ดังนั้นก็ลงมือได้ ส่วนประกอบที่สำคัญของซุปสี่กษัตริย์สูตรนายกองทัพก็คือหอยเป๋าฮื๊อ ตังก๋วย กระเพาะปลาสด และผักขมห่อกุ้ง ซึ่งผมใช้ผักขมแทนแผ่นแป้งห่อกับเนื้อกุ้งจะได้เป็นเกี๊ยวหยกเพื่อสุขภาพ ส่วนตัวน้ำซุปนั้นผมปรุงให้มีรสชาติอ่อนๆ เบาๆ แต่เน้นหอมกลมกล่อม และที่เติมไม่ยั้งก็คือความตั้งใจและความรักนี่แหละครับ
เอาละ อาหารพร้อม คุณปู่คุณย่าก็พร้อม ผมเองแม้จะตื่นเต้นจนเหงื่อแตกพลั่กแต่ก็โคตรพร้อม เพราะฉะนั้นออกเดินทางได้ครับ
ถึงจุดหมายตอนบ่าย 2 โมงเศษ ผมสวนทางกับพี่ซันและพี่โบว์ที่กำลังจะกลับตรงล็อบบี้ของโรงพยาบาลพอดี เราหยุดทักทายกันเล็กน้อยครับ พี่ซันเป็นคนพูดน้อยแต่ผมรู้ว่าพี่ซันเป็นคนดีมากๆ รุ่นพี่ตบไหล่ให้กำลังผม ส่วนพี่โบว์นั้นไม่ต้องพูดเลยครับรายนี้เข้าใจ รู้ใจ และเดาใจผมถูกแทบจะทุกอย่าง บางทีผมก็อดจะสงสัยไม่ได้ว่าพี่โบว์เชี่ยวชาญด้านโหราหรือไสยศาสตร์อะไรทำนองนี้รึเปล่า??
ห้องพักผู้ป่วยของคนที่จะมาเยี่ยมอยู่ชั้น 8 ห้องที่ 8 ออมเป็นคนเดินมาเปิดประตู ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อยที่เห็นผมแต่แค่แว่บเดียวเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นอมยิ้มเจ้าเล่ห์จนผมชักจะเสียวสันหลังวูบวาบขึ้นมาทันที
ภายในห้องพักผู้ป่วยตกแต่งและหรูหราจัดแบ่งโซนของระหว่างเตียงคนไข้และคนเฝ้าไข้ มีเคาท์เตอร์ครัวเล็กๆ และชุดโซฟาไว้รับรองคนที่มาเยี่ยม วันนี้คนที่เฝ้าไข้เป็นออม คุณแม่ปอ และคุณอาขวัญครับ พวกท่านดีใจมากที่ได้เจอคุณปู่คุณย่าของผม โดยเฉพาะคุณอาขวัญที่แทบจะก้มลงกราบเท้าแต่โดนคุณปู่ห้ามเอาไว้เสียก่อน และเมื่อทักทายกันพอหอมปากหอมคอคุณอาขวัญก็เชิญคุณปู่คุณย่าไปที่เตียงคนไข้ซึ่งมีผนังกั้นเอาไว้ ซึ่งทันทีที่ผมได้เห็นคนบนเตียงนอกจากความรู้สึกของความห่วงหา คิดถึง ก็มาพร้อมกับคิ้วของผมก็กระตุกแบบฉับพลัน
“ไม่ต้องพิธีรีตองมากหรอกลูก.. ลุงกับป้าแค่จะมาเยี่ยม”
คนเจ็บพยายามจะลุกขึ้นนั่งและยกมือไหว้คุณปู่คุณย่าของผม แต่ติดที่แขนและขาก็เข้าเฝือกหนา แขนที่เหลืออีกข้างก็มีสายน้ำเกลือ บนหัวมีผ้าก๊อตพันเต็มไปหมด ใบหน้ายังคงซีดเซียว ไม่ได้เจอกันแค่อาทิตย์เดียวอีกฝ่ายผอมลงไปมากจนน่าตกใจ ออมเคยบอกว่าอาการภายนอกดีขึ้นเยอะก็จริงแต่ก็ยังมีอาการปวดหัวและเจ็บแน่นตรงหน้าอก บางครั้งก็หายใจติดขัด เพราะเหตุนี้คุณหมอจึงต้องให้อยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลต่ออีกสักระยะ
ผมยืนมองคุณปู่คุณย่าถามไถ่อาการคนเจ็บด้วยความห่วงใยอยู่ครู่ใหญ่ คุณอาขวัญกับแม่ปอก็เชิญคุณปู่คุณย่าไปนั่งคุยกันต่อที่ร้านคาเฟ่ตรงชั้นล่างของโรงพยาบาล และเมื่อพวกผู้ใหญ่ออกจากห้องไปหมดแล้วผมจึงเดินกลับมานั่งที่โซฟา
“จะมาหึงทำพ่องอะไรตอนนี้?”
เพื่อนสาวใช้แขนที่ไม่เข้าเฝือกเท้าสะเอวมองผม ก็จะไม่ให้หึงและน้อยใจได้ยังไงละครับ ภาพแรกที่ผมเห็นก็คืออีกฝ่ายนอนดูทีวีอยู่บนเตียงโดยที่ข้างๆ มีใครบางคนที่ผมไม่คุ้นหน้าและไม่เคยรู้จักมาก่อนนอนเบียดอยู่ข้างกัน พอคุณปู่คุณย่าของผมเข้าไปผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นก็ลงจากเตียง ซึ่งตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนนี้คนๆ นั้นก็ยังคงประคบประหงมเอาอกเอาใจกันไม่ห่าง ในขณะที่ผม... แค่จะปลายตามามองบ้างยังไม่มี
“เฮ้.. นี่เอามาให้อาเต็มรึเปล่า?”
ออมชี้ไปที่กล่องใส่อาหารแบบเก็บความร้อนโชว์ให้ผมดู ผมพยักหน้าตอบว่า ‘ใช่’
“อะไรเหรอ?”
“ซุปสี่กษัตริย์”
“ทำเอง?”
“อืม”
“เฮ้ย! แล้วทำไมไม่เอาไปให้อาเต็มเล่า? ในตู้นั่นมีถ้วยชามช้อนครบชุดเลยนะ”
พูดจบออมก็เดินไปเปิดตู้เล็กๆ ให้ผมดู ซึ่งมีของใช้ตามที่ออมบอกครบถ้วนครับ ออมมองหน้าผมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่จากนั้นก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บหยิบถ้วยช้อนในตู้ออกมา ทำเอาผมต้องรีบเข้าไปช่วยเพราะกลัวเพื่อนรักจะเทกระจาด และก็เข้าทางออมครับ เจ้าตัวออกคำสั่งให้ผมเทซุปลงถ้วยเสร็จสรรพด้วยเลย
“โคตรหอมและน่ากินเลยอะ อาเต็มต้องชอบแน่ๆ นี่ที่บ้านก็เครียดอยู่เพราะอาเต็มกินอะไรไม่ค่อยได้ ถ้านายทำให้อาเต็มกินซุปหมดนี่คุณย่าคงจะใจอ่อนลงไปกว่าเดิมอีกเยอะเลยนะเนี่ย”
ถาดอาหารถูกเลื่อนมาตรงหน้า แต่ทว่าเสียงหัวเราะคิกคักที่ดังอยู่ในตอนนี้ทำให้อยากจะลุกหนีไปเสียไกลๆ
“นั่งบื้ออยู่ทำไม? ยกไปให้อาเต็มสิ”
ดวงตากลมโตมองจ้องผมอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ออมรู้ว่าผมค่อนข้างจะเป็นคนอ่อนไหวในเรื่องแบบนี้และตอนนี้ผมกำลังรู้สึกยังไง แต่ออมก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยัดเยียดถาดอาหารใส่มือแล้วตะคอกเสียงดัง
“รับไป!”
เพื่อนหรือแม่ครับเนี่ย ดุจริงๆ ออมส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตรงหางตาให้ อ่า.. ผมร้องไห้เหรอเนี่ย??
“หน้าด้านเข้าไว้”
แผ่นหลังของผมโดนผลักให้เดินไปด้านหน้า และทันทีที่ผมปรากฎตัวขึ้นใบหน้าของคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนก็ระบายรอยยิ้ม ฝ่ายนั้นยืดตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียงคนไข้แล้วมองมาที่ผมครู่หนึ่ง จากนั้นก็ละสายตาจากผมแล้วหันกลับไปถามคนเจ็บที่นอนดูทีวีนิ่งๆ อยู่บนเตียงด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงดีเยี่ยมว่า ‘ผมคือใคร?’
“ฮูอิซฮี?”
คำตอบก็คือความนิ่งเงียบไม่มีแม้แต่จะหันมามองกันสักนิด ผมอยากจะตอบแทนว่า ‘ผัว’ ก็จุกในอกซะเหลือเกิน เสียงออมกระซิบเป็นทัพหลังบอกว่า ‘เดินเข้าไปเลย หน้าด้านๆ’ ผมจึงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนออกเพื่อเรียกพลัง จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปวางถาดซุปลงบนโต๊ะรถเข็น ปรับระดับให้พอดีแล้วเลื่อนให้คร่อมเตียงคนเจ็บ แค่เอาหมอนวางดันหลังคนบนเตียงไว้ก็จะพอดีกับโต๊ะ
“ทำซุปมาให้.. ลองกินดูสิ”
อารมณ์ในตอนนี้มันทำให้คิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
“ว้าว.. อิทลุคส์ยัมมี่”
คนที่ตื่นเต้นและพูดว่า ‘มันน่าอร่อยจังเลย’ เป็นภาษาอังกฤษแบบนี้ก็คงมีแค่คนเดียวแหละครับ หนามแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจของผม นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในโรงพยาบาลผมคงได้กระชากใบหน้ากวนๆ คล้ายแพนด้านั่นมาต่อยสักหมัดแล้วตะโกนใส่หน้าว่า ‘เสือก!’ แต่ก็ได้แต่คิดอยู่ในใจเท่านั้น
หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง มองไอ้คนชอบเสือกพล่ามไม่หยุดแถมยังเสนอหน้าป้อนซุปที่ผมทำมาเองกับมือให้คนเจ็บคำแล้วคำเล่า ผมถอนหายใจหนักๆ หนีสายตาจากภาพตรงหน้าไปมองหน้าจอทีวีแทน แค่เห็นน้องหมาวิ่งไปมาผมก็รู้แล้วว่ามันคือหนังเรื่องอะไร ครั้งหนึ่งดักแด้เคยชวนผมกับออมไปดูหนังเรื่องนี้แต่ผมก็เลือกที่จะไปดักรอใครอีกคนแทน
ภาพในจอคงเพิ่งจะดำเนินเรื่องมาได้แค่ไม่นาน เป็นเรื่องของวิญญาณของสุนัขตัวหนึ่งจุติความรู้สึกขึ้นและค้นพบว่า เมื่อมันตายจากร่างหนึ่งมันจะเกิดใหม่ในร่างใหม่แต่ความรู้สึกและความทรงจำยังคงเหมือนเดิม มันเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับเป้าหมายของชีวิต การเกิด การอยู่และการสร้างความสัมพันธ์กับมนุษย์ จนกระทั่งมันไปเกิดในร่างของหมาพันธุ์ โกลเด้น ชื่อว่า เบลีย์ สัตว์เลี้ยงคู่ใจของเด็กชายชื่อว่า อีธาน ทั้งสองเติบโตและผ่านปัญหามาด้วยกัน จนกระทั่งวาระสุดท้ายในชีวิตหมาของเบลีย์ หลังจากมันตาย มันเกิดใหม่อีกครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่มันจะลืมอีธาน และเป้าหมายของมันคือ การกลับมาได้พบกับอีธานอีกครั้ง ดูหนังจบแล้วย้อนกลับมาดูตัวเอง.. แล้วผมล่ะ? สีส้มจะตามหาผมและเราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้งรึเปล่า?
มัวแต่นั่งดูหนังเพลินไปหน่อย หันกลับมาอีกครั้งคนบนเตียงก็หลับไปแล้ว แถมยังนอนตะแคงหันหลังให้ผมอีก แต่นั่นก็ไม่สำคัญไปกว่าผู้ชายแปลกหน้าคนเดิมบังอาจมาลูบศีรษะเมียผมด้วยท่าทางอย่างอ่อนโยน ฝ่ายนั้นยิ้มให้ผมจะเรียกว่ายิ้มเยาะก็ได้นะครับ แต่ผมก็ยังหน้าด้านหน้าทนและหน้านิ่งต่อไป
ผ่านไปหลายสิบนาทีผมลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ออมเดินมาบอกผมว่าจะลงไปหาอะไรกินกับพวกผู้ใหญ่ที่ด้านล่างของโรงพยาบาล เธอจึงฝากอาเต็มของเธอไว้กับผม
“ไม่จำเป็นมั้งออม.. อาเต็มของออมมีคนดูแลดีอยู่แล้วนี่นา”
“นายกับพี่โอบมันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า?”
คำตอบของออมทำให้ผมยิ่งอ่อนอกอ่อนใจ แต่ชื่อโอบนี่มันคุ้นๆ อยู่นะ เคยได้ยินที่ไหนหว่า? แต่ช่างเถอะครับ ผมไม่ได้สนใจไอ้หมอนั่นอยู่แล้ว
ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่มีใครอยู่แล้วครับนอกจากคนเจ็บที่นอนหลับอยู่บนเตียง ผมกวาดสายตามองหาไอ้ตัวเสือกก็ไม่เจอ แต่ก็ช่างเถอะครับ ไม่อยู่หน่ะดีแล้ว ผมนั่งลงที่เดิมแล้วมองออกไปนอกบานหน้าต่างที่แง้มผ้าม่านเอาไว้เล็กน้อย แสงแดดยามบ่ายยังร้อนแรงเหมือนตอนเที่ยงไม่มีผิด อากาศร้อนๆ แบบนี้สีส้มมักจะนอนอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ ด้วยท่าทางที่สบายอบนเบาะอันโปรด..
ครืดๆ
ล้วงหยิบไอโฟนที่สั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดอ่านข้อความจากคุณปู่ ข้อความสั้นๆ ระบุว่า ‘คืนนี้อยู่เฝ้าน้องเต็มด้วย’ นี่คุณปู่คุณย่าไปทำสัญญาอะไรกับผู้ใหญ่บ้านโน้นครับเนี่ยเขาถึงได้ปล่อยไข่ในหินให้อยู่กับผมแค่สองคน แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของผู้ใหญ่ผมก็ต้องทำตามจริงมั๊ยละครับ
ปิดข้อความ แล้วนั่งไล่ดูรูปตั้งแต่เจอสีส้มวันแรก เจ้าแมวตัวเล็กผอมกะหร่องมอมแมมหวาดกลัวต่อทุกสิ่งค่อยๆ มีพัฒนาการที่ดีขึ้นจนกลายเป็นแมวอ้วนจ้ำม่ำขนฟูสุขภาพดี.. ยิ่งดูก็ยิ่งคิดถึง ผมจึงเก็บไอโฟนกลับเข้าที่เดิมแล้วฟุบหน้าลงบนเตียง ไม่นานนักก็เผลอหลับไป ผมฝันว่ามีสัมผัสนุ่มนิ่มแตะตรงแก้มและมันก็ทำให้ผมนึกถึงสีส้ม ทุกเช้ามันจะมาเลียผมตรงแก้มเพื่อปลุกผมให้ตื่น
“สีส้ม?..”
สะดุ้งตื่นแล้วรีบมองหาเจ้าแมวอ้วน แต่พบเพียงความว่างเปล่า.. ผมมองออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มราวกับจะบอกให้ผมรู้ว่าสีส้มมองผมอยู่จากบนนั้น ผมใช้มือขยี้หน้าตาตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติ และเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งก็ได้รู้ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองผมอยู่ แถมตรงหน้าก็มีชุดอาหารสำหรับมื้อเย็นพร้อมยาที่คุณพยาบาลคงจะเข็นเข้ามาวางไว้ให้ตอนที่ผมหลับไป
“สีส้มทำไม?”
เป็นคำถามที่รู้คำตอบแต่กลับไม่อยากจะเอ่ยมันออกมา ผมเบี่ยงสายตาไปมองผืนฟ้ายามเย็นที่ถูกฉาบไปด้วยสีส้มอีกครั้ง
“อยู่ตรงนั้นไง..”
อีกฝ่ายเบนสายตาตามผม เราเงียบไปด้วยกันทั้งคู่ เงียบเสียจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินบอกเวลาอย่างชัดเจนและนานเสียจนแสงสีส้มเริ่มจางหายและถูกแทนที่ด้วยสีของรัตติกาล
“สีส้มคงกำลังหลงทางอยู่”
ความเงียบถูกทำลายด้วยเสียงแหบพร่า
“ถ้าหมั่นเรียกหาสีส้มบ่อยๆ สีส้มก็จะคงจะหาทางกลับบ้านได้”
เสี้ยวหน้าของคนพูดดูสงบและหดหู่เสียจนความเศร้าที่อยู่ในหัวใจของผมแทบจะเอ่อทะลักล้นออกมา ทว่าไม่นานใบหน้าซีดเซียวหันมามองหน้าผม และมอบรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นให้
“สีส้มรักทาสของมันจะตายไป ยังไงก็ต้องหาทางกลับมาหาทาสของมันเจอ”
มันเป็นคำพูดปลอบใจที่ทำให้ผมยิ้มได้ทั้งที่กำลังเศร้า ผมพูดว่า ‘นั่นสินะ’ ใครจะไปรู้ว่าบางทีสีส้มมันอาจจะเหมือนน้องหมาในหนังที่ดูในวันนี้ก็ได้
V
V
V
V
V
V
มีต่อด้านล่างอีกนิดนึงนะคะ
-
ผมยื่นมือตั้งใจจะเกลี่ยแก้มนิ่มที่คิดถึง แต่ยังไม่ทันที่ปลายนิ้วจะได้แตะโดนผิว อีกฝ่ายก็เบี่ยงหน้าหลบเสียก่อน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงจะยังงอนผมอยู่แน่นอน
“จะเข้าห้องน้ำ”
คนพูดพยายามจะลุกขึ้นนั่ง ผมจึงรีบเข้าประคองช่วยให้อีกฝ่ายลงจากเตียง ข้างหนึ่งใช้ไม้ค้ำ อีกข้างมีผมโอบรอบเอวพร้อมกับลากเสาน้ำเกลือไปจนถึงห้องน้ำ
“ออกไปสิ”
“แล้วจะถอดกางเกงยังไง ถอดมือเดียวได้เหรอ?”
เล่นสงครามทางสายตากันครู่หนึ่ง อีกฝ่ายก็ยอมแพ้เพราะคงจะปวดฉี่
“รีบๆ เข้า”
พูดด้วยน้ำหนักเสียงเบาหวิว แล้วรีบสะบัดหน้าไปอีกทาง นี่จะมาอายอะไรกันเนี่ย?
ผมยกยิ้มให้กับความน่ารักนั่นแล้วก็ช่วยปลดเชือกผูกตรงเอว แน่นอนครับว่าภายใต้ชุดของโรงพยาบาลไม่มีอันเดอร์แวร์สักชิ้น มือบางกุมเอวกางเกงไว้แน่นแล้วบอกให้ผมหันหน้าไปทางอื่น นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังเจ็บอยู่ผมคงได้ช่วยรีดน้ำให้อีกฝ่ายเบาตัวแล้วล่ะครับ
ทำธุระเสร็จก็ประคองกลับมาที่เตียง เดินไปดูอาหารในถาดที่เย็นชืดไปหมดแล้ว ผมจึงเอาไปอุ่นด้วยไมโครเวฟพลางตรวจเช็คยาว่าต้องทานยังไง ก่อนหรือหลังอาหาร ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับที่คุณหมอและคุณพยาบาลเดินเข้ามาในห้องเพราะได้เวลาตรวจอาการของร่างกายในช่วงเย็น
ผลการตรวจของวันนี้คุณหมอยังคงให้เฝ้าระวังเรื่องปวดหัว ปวดหน้าอกและหายใจติดขัด หากมีอาการดังกล่าวให้รีบกดปุ่มฉุกเฉินตรงหัวเตียงทันที ผมรับทราบและรอจนคุณหมอและคุณพยาบาลเดินออกจากห้องผมจึงกลับไปจัดการอาหารเย็นและยาให้คนบนเตียงต่อ เสร็จแล้วจึงยกวางบนโต๊ะเลื่อนปรับทั้งโต๊ะและเตียงรวมถึงท่านั่งของคนเจ็บให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุด
“กินเยอะๆ จะได้หายไวๆ”
คนรักแขนหักนะครับเพราะฉะนั้นผมต้องป้อนสิครับรออะไร แต่นอกจากริมฝีปากสีซีดจะเม้มแน่นกว่าเดิม ดวงตาคู่เรียวตวัดมองผมซะจนเสียวสันหลังวูบ
“โง่.. ขี้ขลาด”
ง่ายๆ สั้นๆ และได้ใจความ แต่เขาว่าเมียด่าแปลว่าเมียรักไม่ใช่เหรอครับ ยอมรับว่าผมก็โง่และขี้ขลาดจริงๆ นั่นแหละที่ไม่รู้ว่าควรจะจัดการเรื่องของเรายังไง ผมโง่ที่มองข้ามความรักจากคุณปู่คุณย่าและคุณพ่อเอาเป็นว่าตอนนี้ผมฉลาดขึ้นมาแล้วล่ะครับ
“โนบิตะสอนให้รู้ว่า.. ต่อให้โง่แค่ไหน ก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่ารักเดียวใจเดียวต้องทำยังไง..”
ยักคิ้วให้อีกฝ่ายที่กลอกตามองบน แต่ก็แอบมีอมยิ้มด้วยนะครับ
“ซุปหมดแล้วเหรอ?”
แหน่ะ เขินแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเฉยเลย..
ผมเดินกลับเข้าไปในครัวอีกรอบเพื่อเอาซุปสี่กษัตริย์ที่เหลือออกมาอุ่นแล้วยกไปเสิร์ฟคนบนเตียง ดีใจนะเนี่ยที่ถูกปากคนรักแบบนี้คงต้องหาเมนูบำรุงร่างกายมาให้กินบ่อยๆ ส่วนอาหารของโรงพยาบาลผมจัดการเองครับ ขึ้นไปนั่งบนเตียงพร้อมคนเจ็บนี่แหละ กินไปป้อนไปโคตรโรแมนติคเลยใช่มั๊ยละ
“คุณพ่อหมัดหนักรึเปล่า?”
ไม่ตอบครับแต่ชี้รอยช้ำตรงมุมปากที่ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วก็ยังมีรอยให้เห็นอยู่ อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องนี้อีก
“ว่าแต่ไอ้ผู้ชายที่พูดมากและชอบเสือกคนนั้นอะใคร?”
ขอโหมดผมโหดบ้างนะครับ ไม่ต้องมาทำตาใสเอียงคอใส่เลย ไม่ตลกนะครับคุณเมีย
“โอบไง”
โอบพ่องดิ! นี่คือสบถแค่ในใจนะครับ แต่ที่แสดงออกก็แค่ขมวดคิ้วมุ่นและหรี่ตาลงเท่านั้น ยังไงก็ต้องเค้นความจริงออกมาให้ได้ ผมตั้งท่าอ้าปากจะยิงอีกคำถาม แต่...
“เอาเป๋าฮื๊อ”
ห๊ะ?! ดวงตาคู่เรียวกระพริบปริบๆ มองหน้าผมสลับของกินในถ้วย อ่อๆ จ่ะๆ จะรีบป้อนหอยเป๋าฮื๊อเดี๋ยวนี้แล้วจ่ะ อ้ามมม อีกฝ่ายเคี้ยวแก้มตุ่ยแถมยังยิ้มหวานให้ผมจนตาหยีอีก แม้ผิวจะซีดแก้มจะตอบไปสักหน่อยแต่ก็ไม่อาจบั่นทอนความน่ารักลงไปได้เลยสักนิดเดียว
“ไว้พรุ่งนี้เทมป์จะทำเมนูอร่อยๆ มาให้กินอีกนะ”
คนน่ารักพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่ผมป้อนอีกรอบ กินไปคุยไปป้อนไปแป๊ปเดียวก็ของกินบนโต๊ะก็หมดเกลี้ยง จากนั้นก็ให้กินยาและพักผ่อน
ขณะที่ผมกำลังหยิบขวดน้ำในตู้เย็นมาดื่ม.. ผมมีความรู้สึกว่าผมลืมอะไรบางอย่างไป?? ลืมอะไรหว่า??? เหมือนว่าจะคุยเรื่องอะไรค้างไว้รึเปล่า?? ผมหันไปมองคนที่นั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียง ฝ่ายนั้นก็หันมามองผมพอดิบพอดี เราสบตากัน ผมอ้าปากจะถามแต่ริมฝีปากของฝ่ายตรงข้ามวาดเป็นรอยยิ้มเสียก่อน
“เต็มอยากไปสูดอากาศตรงระเบียงอะ”
“อ.. อ่อ ได้สิ”
ได้หมดถ้าสดชื่นครับที่รัก..
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:monkeysad: สีส้มไม่อยู่แล้วหรอออ
ปล. เขาให้มาเฝ้าคนไข้ ไม่ใช่ให้มาคิดจะรีดน้ำให้ โว๊ะ :hao7: :hao7:
-
โอบคือใครอ่ะ อิอิ
ติดตามจ้า รักนี้ไม่มีอุปสรรค ผู้ใหญ่เคลียร์ให้แล้วจ้า
-
หวังว่าจะหายในเร็ววันนะครับ,,,
-
เออ นี่เราอ่านพลาดอะไรไปป่าวหว่า สีส้มหายไปไหนอ่ะ
โอบคือใคร ถ้าเดาคงต้องบอกว่า พี่น้องกะออมรึป่าว /เดาๆๆ
-
ก็โอบไง งงทำไม
-
เศร้าอะคิดถึงสีส้ม
-
หายเร็วๆน้า~
-
ไม่นะๆๆ สีส้มๆๆ ช่วยพาสีส้มกลับมาด้วยค่ะ :mew6:
ก็โอบไง โอบบบบบอะ เต็มพูดถึงโอบออกจะบ่อย โอบพี่ชายออมยังไงล่ะกองทัพพพพพพ :laugh:
-
ไม่ค่อยชอบบรรยากาศระหว่างสองคนที่เป็นแบบนี้เลยครับ รู้สึกอึดอัดใจยังไงบอกไม่ถูก ขอให้เข้าใจกันเร็วๆ นะครับ
-
สีส้มต้องกลับมาสิ
-
บรรยากาศพาอึดอัดมาก เศร้าเรื่องสีส้มมากกกกก แต่แอบขำเรื่องโอบนิดนึง
โอบไง ก็โอบไงเล่า ฮ่า
-
สีส้มต้องกลับมาสิ
พาสีส้มกลับมาเถอะค่ะ อีก 1 เสียง :mew6:
-
:pig4:
-
สีส้มไปแล้วจริงหรอคะ ขอแค่พักร่างสักแปบ แล้วกลับมาน้า เทมป์เต็มรออยู่
โอ๊ยยย กองทัพพลีชีพมาก ถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับ
ดีนะ คุณปู่ให้กำลังใจไม่พอ คุณพ่อมาช่วยชีวิต ไม่งั้นเทมป์อาจจะยังบื้ออยู่ที่เดิม
กองทัพอ่อนไหวมากเลยนะ ผู้ชายอบอุ่น ปลื้ม แต่โอบไง โอบน่ะ 55555
เต็มใจน่ารัก จะงอน จะเคืองก็ไม่สุด แต่ต้องมีให้แกล้ง ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ .. โอบไง
แม่กับนายพลเป็นไรมากไหม อาการหนักนะ
-
มันตื๊ดๆๆ ใจ มันต้องมีดราม่าหนักกว่านี้แน่ๆ :katai1:
-
โอบคือพี่ของออม ใช่ป่ะ :hao4:
-
ไม่นะๆๆ สีส้ม ไม่นะ ไม่จริงใช่มั๊ยคะ :katai1:
-
อ่อ ลืมขำเรื่องโอบ
โอบนี่เต็มพูดถึงบ่อยนะ
พี่ชายของออมไง
โอบไง
ก็โอบนั่นแหละ :laugh:
-
สีส้ม ไม่นะ สีส้มหายไปไหน
สีส้มกลับมาาาาาาา
-
เทมป์นี่มึนเนอะ สงสัยก็ถามสิ
-
ทำไมรู้สึกอึดอัด
-
ขอสีส้มกลับมาเถอะค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก
แหวกแนว เฉลยตอนจบมาก่อน
แต่ก็ไม่ได้น่าเบื่อ
กลับน่าติดตามการเล่าเรื่องของคนแต่ง
ภาษาดี อ่านแล้วไหลลื่น
ติดตามมาหลายเรื่อง อ่านสนุกทุกเรื่อง
เป็นกำลังใจให้ค่า
สู้ๆ รออ่านตอนต่อไป อยากให้มาบ่อยๆและเยอะๆ 55
-
ง่อวววววววววว รู้เลยว่านักเขียนไม่จบดราม่าแค่นี้แน่ :katai4:
แต่ก็ยังตามเพราะสนุกมากค่าาา
-
ฮือ อึดอัด อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
-
ทำไมเพิ่งเห็นว่ามีต่อด้านล่าง o22
โอบไง ก็โอบไง พี่ชายออมไงล่ะกองทัพเอ้ยยย ฮ่าาาา
-
:katai1: :katai1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 16 ┨
“ปกติคุณอาวิริยาเคยสนใจกองทัพซะที่ไหนละคะ.. ไม่เชื่อลองแกล้งถามสิว่า ‘ลูกชายคนเล็กของคุณนายเรียนเกี่ยวกับอะไรเหรอครับ?’ ไม่มีวันตอบได้ถูกหรอกค่ะ”
คิ้วของผมขมวดแทบจะทันที เท่าที่เคยเจอเมื่อครั้งงานเลี้ยงของบริษัทตอนที่เทมป์พาผมไปรู้จักกับคุณแม่ ก็ดูคุณนายวิริยาท่านรักลูกชายของท่านดีนี่นา
“กองทัพไม่เคยเล่าให้อาเต็มฟังใช่มั๊ยละคะ?”
ผมพยักหน้ารับเพราะผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ออมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“กองทัพก็ไม่เคยเล่าให้ออมฟังหรอกค่ะ แต่เท่าที่ออมรู้นะคะ.. พี่นายพลเป็นลูกชายและหลานชายคนแรกของตระกูลยังไงล่ะคะ คุณอาวิริยาก็เลยวางความหวังไว้ที่ลูกชายคนนี้ทั้งหมด และเพราะพี่นายทำให้พ่อแม่สามียอมอ่อนลงให้ถึงขนาดที่พ่อแม่สามีเกษียณตัวเองไม่ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจอีกและยังแยกบ้านไปอยู่อีกหลังหนึ่ง คุณนายวิริยาจึงได้เชิดหน้าชูตาอย่างทุกวันนี้ อีกอย่างรูปร่างหน้าตาของกองทัพก็ไม่ถูกใจแม่สักเท่าไหร่ ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นค่ะตั้งแต่ไหนแต่ไรมาพี่นายพลคือที่หนึ่งของแม่มาตลอด”
เหตุผลแค่นี้เนี่ยนะ?? ผมไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องสลักสำคัญถึงขั้นที่ทำให้คนเป็นแม่รักลูกไม่เท่ากัน แต่ถึงอย่างนั้นเทมป์ก็ไม่เคยแสดงทีท่าหรือพูดจาน้อยใจแม่เลยสักครั้ง และถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คืออีกฝ่ายแทบจะไม่เคยพูดถึงผู้ให้กำเนิดเสียมากกว่า
“แล้วคุณอาดิษฐ์ล่ะ?”
แม่อาจจะรักลูกไม่เท่ากันแล้วคนเป็นพ่อล่ะ?
“คุณอาดิษฐ์ท่านคงจะรักเท่ากันแหละค่ะ คุณอาดิษฐ์หน่ะรู้จักลูกชายทั้งคู่ของตัวเองดีจะตายเพียงแต่ท่านไม่พูดเท่านั้นเอง”
ถ้าเป็นอย่างออมพูดจริงก็ถือว่ายังดีที่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็มีคุณพ่อ และที่สำคัญคือมีคุณปู่คุณย่าที่รักและเข้าใจ
“อาเต็มอยู่ห่างๆ พี่นายไว้ก็ดีนะคะ พี่นายหน่ะเขาเป็นคาสโนว่าตัวพ่อ”
เรื่องนี้ผมก็ไม่ได้อยากจะรู้สักเท่าไหร่หรอกครับ
“อ่อ.. อีกอย่างหนึ่ง ดูเหมือนว่าคุณอาดิษฐ์ท่านจะสูญเสียความทรงจำช่วงวัยรุ่นไปนะคะ”
เทมป์เคยบอกผมในเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน
“กองทัพเล่าให้ออมฟังเหรอ?”
“เปล่าค่ะ.. คุณอาขวัญต่างหาก”
หลานสาวฉีกยิ้ม ในขณะที่ผมกำลังแปลกใจ
“พี่ขวัญ?”
“ก็คุณอาขวัญเคยเป็นเพื่อนสนิทกับคุณอาวิริยายังไงล่ะคะ”
พี่ขวัญเนี่ยนะ?? แล้วทำไมพี่ขวัญถึงไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเลย หรือถ้ามองอีกแง่มุมดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่อยากให้ผมรับรู้เรื่องพวกนี้เสียมากกว่า แล้วเหตุผลล่ะครับ? แต่ถ้าจำไม่ผิดพี่ขวัญก็เคยเลียบๆ เคียงๆ ถามผมเรื่องคุณอาวิริยาอยู่บ้างเหมือนกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นตอนนี้พวกท่านไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วรึไง?
บทสนทนาระหว่างผมกับหลานสาวจบลงแค่นั้นเมื่อน้าปองจอดรถลงตรงลานหน้าบ้าน คุณพยาบาลพิเศษที่คุณพ่อคุณแม่จ้างมาให้ดูแลผมโดยเฉพาะลงจากรถเพื่อมาช่วยประคองผม
อ่า.. ลืมบอกไปว่าผมออกจากโรงพยาบาลมาหลายวันแล้วครับ ตอนนี้ก็กลับมาเรียนตามปกติแต่อาจจะลำบากสักหน่อยแต่ก็ไม่เกินความสามารถสักเท่าไหร่ แม้คุณหมอจะบอกว่าผมควรจะอยู่ดูอาการต่ออีกสักพักเนื่องจากผมยังมีอาการแน่นหน้าอกเป็นระยะและเหนื่อยง่าย ซึ่งสาเหตุเกิดจากแรงกระแทกส่งผลให้อวัยวะภายในมีอาการบอบช้ำค่อนข้างรุนแรงจึงต้องเฝ้าระวังอาการเป็นพิเศษและต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง แต่ความกังวลเรื่องเรียนทำให้ผมเกิดความเครียด หยุดติดต่อกันหลายวันแบบนี้ต่อให้ซันกับโบว์จะแวะเอาเลคเชอร์มาให้ทุกวันแต่มันก็ไม่เหมือนกับการเรียนจริงด้วยตัวเอง และความดื้อของผมก็ทำให้คุณพ่อที่ไม่เคยมาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาลเลยสักครั้งถึงกับต้องมาออกโรงด้วยตัวเอง ตอนแรกผมคิดว่าท่านจะดุผมเสียอีกแต่เปล่าเลยครับ ท่านมาคุยกับคุณหมออยู่นานสองนานจนได้ข้อสรุปว่ายอมให้ผมออกจากโรงพยาบาลโดยยังอยู่ในความดูแลพิเศษจากคุณพยาบาลผู้ชำนาญตลอดเวลารวมถึงตอนไปเรียนด้วย คุณพยาบาลจึงประจำการอยู่คู่กับน้าปองคนขับรถที่ต้องทำหน้าที่ขับรถรับส่งผมกับออมจนกว่าผมจะหายดี
“น้องเต็มเดินช้าๆ ไม่ต้องรีบนะคะ”
ต่อให้กลับมาถึงบ้านดึกดื่นแค่ไหนคุณแม่กับป้าทิพย์ก็จะมาคอยรอรับผมทุกวัน และเพื่อความสะดวกคุณแม่จึงจัดห้องนอนรับรองแขกตรงชั้นล่างให้ผมใช้ชั่วคราว อีกทั้งยังไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปอยู่หอพักจนกว่าคุณพ่อจะอนุญาต
พี่ขวัญ พี่อุ่น แม่ปอและโอบกลับอังกฤษตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว คุณแม่ถึงกับบ่นว่าหลานโอบกลับไปบ้านก็เงียบลงไปเยอะทำเอาผมกับออมถึงกับขำกันจนปวดท้อง โอบเป็นคนร่าเริง พูดเก่งถึงเก่งมาก และค่อนข้างจะมีความมั่นใจในตัวเองสูง เพราะฉะนั้นอยู่กับโอบไม่มีเหงาหรอกครับ คิดถึงโอบทีไรก็นึกขำเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลตอนที่โอบแกล้งเทมป์ไม่หาย บทหึงเงียบของอีกฝ่ายนี่โคตรน่ากลัวอย่าบอกใครขนาดโอบที่ว่าแน่ยังแอบกระซิบถามผม ‘เขาจะฆ่ากูมั๊ย?’
“หิวมั๊ยลูก? ทานโจ๊กร้อนๆ สักหน่อยมั๊ย?”
“ผมอยากอาบน้ำมากกว่าครับคุณแม่”
รู้สึกเหนียวเนื้อเหนียวตัวเหลือเกิน ที่สำคัญแขนและขาที่เข้าเฝือกไว้ก็โคตรจะอึดอัดเลยครับ
“งั้นให้คุณพยาบาลช่วยน้องเต็มล้างเนื้อล้างตัวก่อน เดี๋ยวแม่จะไปหาอะไรให้ทานนะคะ”
พูดจบคุณแม่ก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คุณน้าพยาบาลทำหน้าที่ดูแลผมแทน ซึ่งเธอก็ทำได้ดีชนิดที่ว่าคุ้มค่าจ้างเลยทีเดียว หลังจากผมได้ล้างเนื้อล้างตัวก็รู้สึกสบายตัวขึ้น แถมยังมีโจ๊กกระดูกหมูอ่อนของคุณแม่ช่วยให้ผ่อนคลายได้เยอะ ทานข้าวทานยาเสร็จทุกคนออกไปจากห้องผมหมดแล้วผมก็เอาเลคเชอร์ของวันนี้ออกมาอ่านทบทวนต่ออีกเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าร่างกายใกล้ถึงขีดจำกัดผมจึงกดกริ่งเรียกคุณพยาบาลให้ช่วยประคองเข้านอน
ผมรอจนคุณน้าพยาบาลออกจากห้องไป แล้วจึงเอื้อมหยิบไอโฟนมาถือไว้ และเมื่อเข็มนาฬิกาเลื่อนตรงเลขเดิมของทุกคืนและเมื่อเข็มนาฬิกาเลื่อนตรงเลขเดิมของทุกคืนเสียงเรียกเข้าของวีดีโอคอลก็ดังขึ้น ผมกดรับด้วยรอยยิ้ม แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเพราะผมเหนื่อยเกินไปหรือเพราะฤทธิ์ยา ผมรู้สึกว่ามีสิ่งมีชีวิตสี่ขาตัวอ้วนตัวหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นด้านหลังของร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ มันมองผมด้วยดวงตาใสแป๋วที่แสนคุ้นเคย
“สีส้มกลับมาแล้วเหรอ?”
“หืม?”
คนในหน้าจอเลิกคิ้วสูงเล็กน้อยก่อนจะมองซ้ายมองขวา จากนั้นก็มองหน้าผมนิ่งๆ ต่ออีกครู่หนึ่งก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“สีส้มอยู่ที่นี่ตลอด.. เต็มไม่ต้องห่วงนะ สีส้มสบายดี”
ดีจัง.. ผมยิ้มแล้วหลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความสบายใจ
.
.
.
.
ชีวิตของผมหมุนเวียนเป็นวงจรแบบนี้ต่อไปอีกเกือบเดือนก็ได้รับอิสระภาพ คุณหมอผ่าเฝือกออกแล้วเปลี่ยนเป็นพันด้วยผ้าพันแผลแบบยืดเพื่อพยุงแขนขาเวลาเคลื่อนไหวและช่วยลดอาการบวม ร่องรอยของแผลตามร่างกายก็แทบจะไม่มีให้เห็น โดยเฉพาะอาการที่คุณหมอเป็นห่วงมากที่สุดอย่างเรื่องหายใจติดขัดตอนนี้ก็หมดห่วงแล้วล่ะครับ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังห้ามเรื่องหักโหมออกกำลังกายหรือทำอะไรที่ส่งผลให้ร่างกายเหนื่อยได้ง่าย ยังไงก็ต้องฟื้นฟูกันอีกพักใหญ่ อีกทั้งต้องกายภาพบำบัดแขนขาที่หัก และหมั่นตรวจเช็คอาการตามนัดเป็นระยะจนกว่าร่างกายจะกลับสู่สภาพปกติร้อยเปอร์เซ็นต์
เนื่องจากอาการดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหลือเพียงแค่แขนและขาที่ยังลงน้ำหนักมากไม่ได้จึงยังคงใช้ไม้ค้ำช่วยพยุงเวลาเดิน และคุณแม่ก็เห็นว่าผมเพลียและเหนื่อยมากกับการเดินทางไปและกลับระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัย คุณแม่จึงช่วยเกลี้ยกล่อมคุณพ่อให้ผมกลับไปอยู่หอพักจนสำเร็จ ผมจึงได้บุรุษพยาบาลพิเศษคนใหม่มาช่วยดูแลแทน ปั่นจักรยานรับส่งทุกวัน หากวันไหนพักเที่ยงตรงกันก็มาดูแล เลิกดึกแค่ไหนก็นั่งรอไม่มีบ่น แถมยังมีบริการอีกมากมายชนิดที่ว่าไม่ต้องเสียค่าจ้างสักบาทเดียว จะมีก็แค่ผมนี่แหละที่เกือบจะเสียตัวทุกครั้ง
ร่างของผมเปลือยเปล่านั่งอยู่บนฝาชักโครก ขาข้างที่หักพาดอยู่บนหน้าตักของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเตี้ย มือใหญ่ใช้ฟองน้ำล้างเช็ดผิวบริเวณที่เคยเข้าเฝือกซึ่งค่อนข้างจะบอบบางเป็นพิเศษด้วยสบู่เหลวและล้างด้วยนํ้าสะอาดอย่างเบามือ
“เทมป์”
ตีมือลงบนหัวไหล่ไม่หนักไม่เบาเมื่อผมโดนแกล้งด้วยสายตาคู่คมที่ลามก เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันจึงรู้สึกในสัญชาตญาณดิบแบบเดียวกัน คนลามกหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอแล้วก้มหน้าก้มตานวดฝ่าเท้าให้ผมต่อ ผมกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้มกับใบหูที่แดงแจ๋ จะมีใครน่ารักเท่าผู้ชายคนนี้อีกแล้วล่ะครับ ถ้าผมไม่ให้ก็ไม่เคยบังคับ ดูสิครับขนาดที่น้องชายยักษ์ชี้โด่ขนาดนั้นก็ยังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ คงได้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศก่อนวัยแน่นอน
ผมใช้เท้าที่มือใหญ่กำลังนวดผ่อนคลายขยับเข้าหาท่อนเนื้อร้อนแล้วออกแรงบดขยี้เบาๆ
“อื้มมมม”
ไม่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำร้องครางแบบนี้มานาน เมื่อได้ยินอีกครั้งเลือดในร่างกายของผมก็พุ่งพล่าน ความร้อนแล่นสู่ส่วนกลางลำตัวจนเจ็บแปลบ ผมตวัดหางตาไปที่เคาท์เตอร์อ่างล้างหน้า และเนื่องจากแขนขวาและขาซ้ายยังไม่สามารถลงน้ำหนักแบบเต็มแรงได้ ร่างสูงจึงช่วยผมจัดร่างกายให้อยู่ในท่าที่ปลอดภัยที่สุด
“อืมมม”
ริมฝีปากของเราประกบกันแนบชิดด้วยความโหยหา มือใหญ่จับท่อนเนื้อของเราทั้งคู่นวดคลึง เบียด และเสียดสีกัน จังหวะที่ริมฝีปากได้รับอิสระให้หอบเอาลมหายใจเข้าปอด ผมเหลือบก้มมองส่วนกลางลำตัวที่อยู่ในกำมือใหญ่ ขนาดที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าว
“อ่ะ.. ท เทมป์”
ลมหายใจติดขัด ผมได้แต่ซบหน้าลงกับไหล่กว้าง ติ่งหูและผิวเนื้อตรงลำคอโดนขบด้วยฟันคมเบาๆ ไหปลาร้าก็โดนดูดดึงสร้างรอย มือใหญ่อีกข้างบีบขยี้หน้าอก เสียวจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
“เต็ม”
“อ๊ะ.. อืม”
ภายในท้องบิดเกร็ง กลิ่นความเป็นชาย มัดกล้ามแข็งแรง และความเชี่ยวชาญของการปรนเปรอ ร่างสูงรู้จุดที่จะทำให้ผมเสียวและตำแหน่งที่จะทำให้ผมมีความสุข จนสมองเริ่มขาวโพลน ผมใกล้จะถึงจุดสูงสุดทั้งที่เพิ่งเริ่มได้ไม่เท่าไหร่
“พร้อมกันสิ”
อารมณ์ของผมโดนสะกัดกั้นด้วยปลายนิ้วของอีกฝ่าย แต่ก็เพียงไม่นานอารมณ์ของเราทั้งคู่ก็ถูกปรับให้อยู่ในระดับที่พุ่งทะยานสูงขึ้นและฉีดความสุขสมออกมาพร้อมกัน ผมหอบหายใจหนักหน่วงจนเจ็บแน่นไปทั้งหน้าอก ร่างสูงคงจะสังเกตเห็นความผิดปกติจึงรีบประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกของผมไว้
“โอเคมั๊ย?”
ผมพยักหน้า ตอนนี้หน่ะโอเค แต่ถ้าต่อยกสองคงไม่รอด ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มแล้วพรมจูบทั่วไปหน้าจนผมรู้จักจั๊กจี้
“ไว้ทบต้นทบดอกตอนเต็มหายดีทีเดียวละกัน”
พูดจบก็กอดผมไว้แน่นจนแทบจมไปกับอกแกร่ง ส่วนผมนะเหรอ.. จะทำอะไรได้นอกจากหัวเราะขำและรอวันใช้หนี้ตามระบบโฮโมเซ็กส์ชวลเท่านั้น
.
.
.
.
เวลาผ่านไปไวแป๊ปเดียวก็จะหมดเทอมที่สอง ร่างกายของผมก็กลับเข้าสู่สภาพปกติ และเราทั้งคู่ก็ยุ่งอยู่กับเรื่องเรียนเสียจนลืมเรื่องเซ็กส์ไปเสียสนิท อีกฝ่ายตั้งใจอ่านหนังสือและเร่งทำงานให้ทันส่งกับการสอบปลายภาค ส่วนผมแม้ไม่มีการสอบก็จริงแต่แค่เรียนอย่างเดียวก็แทบกระอักแล้วล่ะครับ แต่ถึงเราจะไม่ได้มีเซ็กส์กันก็ใช่ว่าความรักของเราจะลดลง
ทุกวันผมมีเรียนตั้งแต่เช้าและกว่าจะสรุปงานเสร็จก็ค่ำ แต่ไม่ว่าจะฝนตกแดดออกเทมป์ก็ยังคงเป็นเทมป์คนเดิม ต่อให้ตัวเองจะยุ่งแค่ไหนก็ไม่เคยปริปากบ่นและไม่เคยมองข้ามเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของผม อย่างเช่น ผมเป็นคนติดน้ำหอมยี่ห้อหนึ่ง ใช้อยู่แค่ยี่ห้อเดียวและต้องฉีดทุกครั้งก่อนไปเรียน ผมรู้ว่าน้ำหอมของตัวเองใกล้จะหมดแต่ไม่มีเวลาไปซื้อใหม่สักที ผมเกือบจะลืมมันไปเสียสนิทจนกระทั่งวันหนึ่งที่หยิบน้ำหอมขึ้นมาฉีดจึงเพิ่งได้สังเกตว่ามันคือขวดใหม่ ยี่ห้อเดิม และวางอยู่ตำแหน่งเดิมทุกอย่าง
ในคืนหนึ่งที่ฝนตกหนักและเราก็อ่อนเพลียจากการเรียนด้วยกันทั้งคู่.. ผมสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับร่างสูง สองแขนของผมโอบกอดรอบเอวสอบไว้แน่นแล้วซุกใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง
“ขอบคุณนะ”
ผมบอก และคำตอบก็คือเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ และหลังจากนั้นเราก็นอนเตียงเดียวกันมาโดยตลอด ส่วนเตียงของผมก็โดนตุ๊กตาแมวน้อยที่ชื่อ ‘ทีทูเดอะจี’ ยึดครองไปโดยปริยาย กอดตุ๊กตาก็ไม่อุ่นเท่ากอดตัวจริงหรอก คุณคิดเหมือนผมมั๊ยละครับ..
.
.
.
.
วันสุดท้ายที่อีกฝ่ายสอบปลายภาคเสร็จเป็นวันเดียวกับที่ผมเพิ่งกลับมาจากการออกค่าย ซึ่งคุณพ่อให้น้าปองไปรับผมกลับจากค่ายที่นครนายกแล้วตรงกลับบ้านเลย ผมจึงไม่ได้เจอกับเทมป์ ตั้งแต่ผมประสบอุบัติเหตุถ้ามองผิวเผินความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณพ่อทุกอย่างก็ดูเหมือนจะปกติแต่ความจริงแล้วมันเหมือนมีกระจกบางๆ กั้นกลางเราไว้ทั้งคู่ และผมคิดว่าคนอื่นในครอบครัวก็รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ ผมรู้ว่าเป็นเพราะอะไรและเข้าใจในเหตุผลของท่าน
“อาเต็มกลับมาแล้ว”
หลานสาวคนสวยวิ่งมารับผมถึงประตูรถ
“อาคิดว่าออมจะไปฉลองหลังสอบกับเพื่อนๆ เสียอีก”
ออมส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม
“ออมจะกลับมาฉลองกับอาเต็มนี่แหละค่ะ เดี๋ยวเราไปต่อกันเลยนะคะ”
หืม? แปลกใจสิครับ แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรคุณแม่ก็เดินโปรยยิ้มมาแต่ไกล
“กลับมาแล้วเหรอลูก..”
“กลับมาแล้วครับ”
ผมยกมือไหว้คุณแม่ก่อนจะเข้าไปสู่อ้อมกอด
“ดูสิไปค่ายแค่สามวันแต่คล้ำลงไปเยอะเชียว”
“ออกค่ายอาสาก็แบบนี้แหละครับคุณแม่”
“เหนื่อยแย่เลยสิท่า..”
“แต่ก็สนุกดีนะครับ”
ท่านพยักหน้าตามผมด้วยรอยยิ้ม
งั้นเดี๋ยวไปทำสปากับคุณแม่และน้องออมกันดีกว่านะลูก”
“อ่อ...”
คุณแม่กับออมลากผมขึ้นรถอีกคันโดยไม่รอฟังคำตอบ ร้านสปาใช่ว่าจะไม่เคยไปครับ แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล
ร้านสปาที่คุณแม่พาผมมาก็เป็นร้านประจำของท่าน ผมเองก็เคยมานวดสปาอโรมาผ่อนคลายกับคุณแม่ แต่รอบนี้คุณแม่จัดสปาชุดใหญ่ไฟกระพริบวิบๆ วับๆ ให้ผมทั้ง ขัด นวด อบ อะไรที่ว่าเด็ดเอาให้ครบทั้งหน้าและตัว เรียกได้ว่าผิวที่บ่มแดดจากการออกค่ายกลับมาขาวเนียนใสได้แบบเว่อร์วังอลังการภายใน 3 ชั่วโมง
กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็มืดค่ำ เปิดประตูเข้าห้องมาในห้องนอนก็ต้องแปลกใจอีกยกกับกล่องใส่เสื้อผ้าที่ระบุแบรนด์ TJ วางอยู่บนเตียง นี่ก็ไม่ได้อยู่ในช่วงเทศกาลหรือวันเกิดของผมสักหน่อย คอลเล็คชั่นใหม่ของพี่ขวัญก็รอสรุปอีกตั้งเดือนหน้า ผมเอียงคอด้วยความสงสัยก่อนจะเดินไปหยิบการ์ดที่วางอยู่บนกล่องขึ้นมาอ่าน
‘I love you so much.. my bro’
สั้นๆ ง่ายๆ รักน้องชายคนนี้มาก จากพี่ขวัญ เอาละครับ งานนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ และดูท่าทางว่าต่อให้ถามก็คงไม่มีใครจะตอบ ผมเปิดกล่องออกก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ กับชุดสูทสีน้ำตาลอมเทาแบบพอดีตัวของผมเป๊ะ และแน่นอนว่ามีตัวเดียวในโลก ผมแขวนชุดสูทไว้หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วยืนกอดอกมองชุดนั้นอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งและสุดท้ายผมก็หลุดขำออกมาอีกรอบ ผมคิดว่าผมควรจะไปอาบน้ำดีกว่าครับ
อาบน้ำเสร็จผมก็นั่งอ่านหนังสือต่อ ประมาณ 4 ทุ่ม เวลาเดิมคนเดิมก็วิดีโอคอลเข้ามา ผมยิ้มก่อนจะกดรับ
[ยิ้มหวานแบบนี้มีอะไรรึเปล่า?]
“นั่นสินะ.. มีอะไรดีนะ?”
ไม่รู้ทำไมผมถึงหุบยิ้มไม่ได้ แถมยังจะยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก ผมลุกขึ้นจากโต๊ะหนังสือแล้วเดินมาล้มตัวนอนลงบนเตียงจากนั้นก็ดึงหมอนมากอดไว้แก้เขิน ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองผมอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร สักพักก็หัวเราะออกมา
[มีเมียไอคิวเกินสองร้อยแล้วมันก็จะเป็นแบบนี้สินะ]
“ก็แกล้งโง่อยู่นี่ไง”
บางเวลาเราก็ควรจะแกล้งโง่บ้างอะไรบ้างเพื่อเพิ่มสีสันให้ชีวิต อีกฝ่ายยังคงหัวเราะ บ้าจริงๆ เลย แบบนั้นผมก็ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่หน่ะสิ นี่ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าจนเหลือแค่ลูกกะตาแล้วนะ
[แมร่ม.. น่ารักฉิบหาย]
“หืม? ว่าไงนะ??”
มัวแต่เขินจึงได้ยินไม่ชัด เมื่อกี้ด่าหรือว่าชมกันเนี่ย? ผมมองใบหน้าคมผ่านเครื่องมือสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์ กระพริบตาปริบๆ 2-3 ครั้ง ทำเอาอีกฝั่งสตั๊นไปหลายวินาที
[สัส!.. จะจับฟัดให้ลุกไม่ขึ้นเลย]
“หื่น”
ผมหัวเราะ ปลายสายทำท่าหมั่นเขี้ยวแล้วบิดจมูกผม ส่วนผมก็บ้าจี้หดคอยู่จมูกหนีซะงั้น
[ไปค่ายเหนื่อยมั๊ย?]
“มาก.. แต่ก็สนุกดี”
ตอนออกค่ายเราไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่ จะมีแค่ส่งข้อความหากันก่อนนอนเท่านั้น จะว่าไปผมเองก็คิดถึงใบหน้าคมเข้มที่โคตรจะหล่ออยู่เหมือนกันนะเนี่ย
“สอบปลายภาคโอเครึเปล่า?”
[ก็โอเค]
ทำเป็นเชิดหน้าประมาณว่าเรื่องสอบนั้นสบายมากอยู่แล้ว น่าหมั่นไส้ใช่มั๊ยละครับ จากนั้นเราก็มองหน้ากันผ่านเครื่องมือสื่อสารแล้วเงียบกันไปครู่หนึ่ง
[เต็ม..]
“อืม”
[ออมเคยบอกว่าเรียนจบแล้วจะย้ายกลับไปอยู่อังกฤษเลยเหรอ?]
“อ่อ.. ใช่”
คำตอบของผมทำให้คนฟังทำหน้าเศร้าไปชั่วขณะ ผมเองก็ลืมบอกเรื่องนี้กับอีกฝ่าย
อย่างที่เคยบอกว่าเหตุผลที่ผมตั้งใจกลับมาเรียนที่ไทยก็เพื่ออยากจะรู้และศึกษาพื้นฐานของสัตว์ในบ้านเราเพื่อที่จะได้เป็นประโยชน์ในการทำงานตามความฝันนั่นคือช่วยงานในมูลนิธิโรงพยาบาลสัตว์ของคุณแม่ แต่เมื่อจบปริญญาตรีแล้ว ครอบครัวของผมตั้งใจจะย้ายไปอยู่ที่อังกฤษแบบถาวร ยกเว้นผมครับ ผมตั้งใจว่าจะไปต่อปริญญาโทและอาจจะยาวถึงปริญญาเอกที่โน่น และหอบเอาความรู้จากที่นั่นกลับมาพัฒนามูลนิธิได้อย่างเต็มที่ ต่อให้ผมต้องกลับมาอยู่ไทยคนเดียวก็ยังอยากจะทำตามความฝันอยู่ดี
“แต่ยังไงเต็มก็ต้องกลับมาทำงานที่มูลนิธิ”
ยิ้มให้กับดวงตาคู่คมที่ฉายแววความผิดหวัง แต่เมื่อได้ฟังคำอธิบายเพิ่มเติมจากผม เจ้าตัวก็เลิกคิ้วแล้วยิ้มร่าเหมือนเด็กได้ของถูกใจไม่มีผิด
“ดีใจขนาดนั้น?”
[สุดๆ เลยล่ะ..]
เทมป์เป็นผู้ชายที่ไม่เคยปิดบังความรู้สึก ชอบ โกรธ เกลียด หรือไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน เจ้าตัวก็มักจะแสดงออกและบอกให้ผมรู้เสมอ แต่ผมก็รู้ครับว่าคนเราทุกคนต้องมีบางเรื่องหรือสักเรื่องที่ไม่สามารถบอกใครได้จนกว่าจะถึงจุดๆ หนึ่งที่มันจะระเบิดออกมาเอง
นิ้วเรียวยาวจิ้มหน้าจอไอโฟนทำเป็นแกล้งสะกิดแก้ม ผมก็ยังคงบ้าจี้ยู่คอหลบอยู่หลายครั้ง จากนั้นผมจึงแกล้งทำแบบเดียวกันกลับไปบ้าง เราเล่นและก็หัวเราะขำกันเหมือนเด็กอยู่ครู่ใหญ่
[เทมป์ไม่กวนแล้วดีกว่า อยากให้เต็มพักผ่อน]
“ก็พักผ่อนอยู่นี่ไง”
นอนอยู่บนเตียงพร้อมจะหลับฝันดีแล้วล่ะครับ
[งั้นหลับตา]
“ถ้าหลับตาแล้วจะลักหลับเหรอ?”
[ไม่ชอบลักหลับ.. ชอบเล่นสด]
“ลามกฉิบหาย”
[ใครเริ่มก่อน?]
ลืมไปได้ยังไงเนี่ยว่าต่อปากต่อคำกับผู้ชายอย่างนายกองทัพไม่มีวันชนะหรอก ผมหัวเราะเบาๆ มองอีกฝ่ายนิ่งๆ อย่างยอมแพ้
“ฝันดี”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายพูดคำนี้ก่อน นิ้วเรียวเกลี่ยที่หน้าจอ ถ้าอยู่ตรงหน้าฝ่ายนั้นก็คงกำลังเกลี่ยแก้มของของผมอยู่
[คิดว่าเต็มจะพูดว่า.. พรุ่งนี้เจอกันนะ.. เสียอีก]
เสียงทุ้มเอ่ยกลั้วขำออกมาเบาๆ แต่มันกลับทำให้ผมหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ก็บอกว่าแกล้งโง่อยู่ไงเล่า”
จะโง่ทำเป็นไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เราจะได้เจอกัน และจะโง่ทำเป็นไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เต็มใจโง่เลยล่ะ และคนโง่อย่างผมก็เขินเสียจนแทบจะมุดตัวเป็นดักแด้อยู่ในผ้าห่มแล้วเนี่ย
ผมวางไอโฟนไว้บนหมอน และนอนยิ้มให้คนในจออยู่แบบนั้นท่ามกลางความเงียบ เรามองตากัน เรายิ้มให้กัน โดยไม่มีคำพูดใดๆ แต่กลับสุขใจอย่างน่าประหลาด จนความง่วงก็เข้ามาครอบงำและผมก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
-
เจอกันพรุ่งนี้นะ :mew1:
-
ลุ้นๆ ว่าจะใช่พี่น้องกันเปล่า
-
ลุ้นๆ ว่าจะใช่พี่น้องกันเปล่า
คิดเหมือน
มีความเป็นไปได้มากกกกกก
ถ้าไม่ใช่ลูกชายบ้านนี้จริงๆ คุณพ่อคุณแม่ สุดยอดเลย
ให้ความรักกับเต็มสุดๆ จนให้ชื่อเต็ม ว่า เต็มใจ
เหมือนใจพวกท่านที่เต็มใจรับเต็มมาเลี้ยงเป็นลูก /มโนแจ่มและ
เทมป์ เต็มใจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังคงมึนงงกับความลับตั่งต่าง :mew4: ขออย่ามีม่าเลย :call:
-
เกริ่นขนาดนี้อย่ามาม่าหนักน้าาาา
-
เข้าสปาชุดใหญ่ เตรียมชุดสูทไว้ให้ จะเป็นข่าวดีหรือดราม่ากันนะ? #RIRIN ชอบทิ้งปม #สรุปสีส้มนี่ยังไงกันนะ?
-
รอตอนต่อไป~
-
โอ๊ยยย พ่อกองทัพ พ่อพระเอกตะมุตะมิ :hao6:
ทำเขินแทนเต็ม เต็มเขินเราก็เขิน :-[
ว่าแต่... พรุ่งนี้มีอะไรน๊ออออออออออออออ สปา??? นวดหน้านวดตัว???????? :katai2-1:
-
เข้าสปาชุดใหญ่ เตรียมชุดสูทไว้ให้ จะเป็นข่าวดีหรือดราม่ากันนะ? #RIRIN ชอบทิ้งปม #สรุปสีส้มนี่ยังไงกันนะ?
#RIRIN ชอบทิ้งปม
ชอบทำให้เราเข้าเล้าเป็ดวันละหลายรอบเพื่อมารออ่านตอนต่อไป :katai4:
-
สีส้มมมมมม กลับมาเถอะนะ :katai1:
เขินบิดตัวแทนเต็มแล้วค่ะ
ตื่นเต้นๆๆ จะมีอะไรเซอร์ไพร้อีกละเนี่ยหวังว่าจะไม่ดราม่านะ จะได้เตรียมคว่ำหม้อ :katai1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ลุ้นมากๆ เลยค่ะ ฮือออ อย่าเป็นพี่น้องกันนะ ไม่ๆๆๆ ส่วนสีส้ม กลับมาได้แล้ว :katai4:
-
มีความงงงวย แต่สีส้มนี่ยังไง
-
อยากกอ่านต่อแล้วๆๆ. มีปมเยอะ อยากรู้,,,
-
เรื่องสีส้ม คิดว่าเต็มน่าจะคิดถึงสีส้ม และบวกกับสภาพร่างกายจึงทำให้เห็นภาพสีส้ม เทมป์ก็กลัวแฟนไม่สบายใจเลยพูดเชิงบอกว่าสีส้มยังอยู่ ซึ่งอาจจะหมายถึงวิญญาณของสีส้มแบบนี้รึเปล่า? :hao4:
ลุ้นตอนต่อไป กองทัพ พ่อแสนดี พ่อยอดชาย จะเซอร์ไพร้อะไรเมีย :hao6:
-
เขินนนน มุดผ้าห่มกับเต็มด้วยได้มั๊ย :-[
-
ลุ้นๆ ว่าจะใช่พี่น้องกันเปล่า
นั่นสิ ใช่มั๊ยเนี่ย :hao4:
-
รอๆๆๆๆ
-
วัยรุ่นละเซ็ง
-
แอบหวั่นไหวก็บอกมาค่า 55555
-
“ไม่มีอะไรที่น่ากลัวไปกว่ากลัวใจตัวเองหรอกนะเต็ม”
หูยยยยยย คำพูดของพี่ซันโดนใจเลยอะ
ว่าแต่เขาทำไรกันน่ะ มี อ๊ะ อา ด้วย
แบบคนอ่านใสๆ ไร้เดียงสา 5555
#หมันไส้ตัวเอง
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วค่ะคุณขา แถมยังจูบโชว์ต่อหน้าพี่ รปภ อีก
แหม เต็มใจ ไม่ค่อยเลยนะคะ 55555
-
ลุ้นมากกกกกกก นักเขียนชอบทิ้งปมจริงๆ ว่าแต่ไม่มาม่านะคะ เต็มเขินขนาดนี้ต้องเป็นอะไรที่ดีๆ แน่นวล :impress2:
-
คุณรดานี่ยังไง อิฉันกลัวความดราม่านะคะ
จิตใจอิฉันรับไม่ไหว Y_Y
-
:pig4:
-
จะดราม่าอะไรก็รับไหวทั้งนั้น ยกเว้นเรื่องเดียว อย่าเป็นพี่น้องกันนะ ฮือ :katai1:
-
คนที่ใช่ของน้องออมคือเฮีนซันนี่เอง
แล้วน้องเต็มจะร้อนแรงไปไหน เชื่อแล้วว่าศีลเสมอกัน มีการบอกอีกรอบก็ได้นะ
แหม ไม่ค่อนว้อนเลยนะคะ
ว่าแต่เนเนะชะนีสายแบ๊วจะมาแล้ว สงสัยจะเกิดศึกชิงพระ(เอก)แทนนาย(เอก)ค่ะคุณขา
-
ครอบครัวเต็มแม้จะยังตึงๆแต่ก็คงไม่ถึงขั้นกีดกัน
แต่แม่กองทัพกับพี่นายนี่ดิ แปลกๆ และไม่ชอบเลยมาตั้งแต่โผล่ออกมาครั้งแรก
-
เนเนะไม่เท่าไร เพราะนางร้ายแล้วค่อนข้างเปิดเผย
แต่พี่นายนี่สิ ยังไงคะยังไง
จะเป็นพี่ชายที่เลวร้ายหรือจะมีหักมุมกันคะ ยังสงสัยอยู่
-
เฮ้ยยยยยยย เค้าลางแบบนี้มันคืออะไร
หรือน้องเต็มไม่ใช่ลูกที่แท้จริง แบบว่าเป็นลูกรดา อะไรแบบนี้
มาม่าแล้วไงงงงงงง
#คิดไป
-
จ้ะ คนอ่านก็ได้หมดถ้าสดชื่นเหมือนกันจ้ะ
เพราะฉะนั้นมาม่าที่ทำให้หมดสดชื่นก็ไม่เอานะจ๊ะ
ฮืออออออ
-
ไม่ชอบแม่กองทัพเลยอะบอกตรงๆ พี่นายอีกคนดูไม่น่าไว้ใจ
-
อิฉันคิดว่างานนี้อาจมีศึกชิงพระกันนะคะ ไม่ใช่ศึกชิงนาย 55555
-
เนเนะนี่ก็เป็นอย่างที่คิดสินะคะ ร้ายแต่แอ็บแบ๊ว
แล้วพี่นายละ มีส่วนเกี่ยวข้องไหม
งานนี้พี่ชายจะร้ายหรือว่าจะหักมุมคงต้องรออ่าน
-
เรื่องนี้จะมาแนวพี่น้องไหมคะ คนอ่านก็ลุ้นอยู่นะคะ
:katai2-1: :katai5:
-
สีส้มตายมั้ย....
-
ตอน14
มีดราม่าเล็กน้อยแล้ว เต็มรถชน
แถมเต็มตื่นมาก็ไม่เจอกองทัพอีก
เริ่มมาซะหวาน พงผัวมาเต็ม มาโดนรถชนนี่ช็อคเบาๆค่ะ
5555555555555555555555
ปล. ยังคงชอบความเอาใจใส่เมียของนางเหมือนเดิมค่ะ เขินมากกกก
-
ตอนที่15
ตายล้าววววว ทัพโดนพ่อตาต่อยยยยย แง้ง
:ling1:
นี่ลุ้นมากว่านังทัพมันจะยอมถอยจริงๆเหรอ
สุดท้ายก็ฉลาดเพราะพ่อปู่ย่าชี้ทางสว่าง
เรื่องหื่น เอ้ย เรื่องอื่นอะฉลาดนัก!!!!!!
คนอื่นคิดเหมือนกันรึเปล่าไม่รู้นะ
แต่ชอบรินที่แต่งให้ทุกคนเป็นเด็กดี กตัญญญูอ่ะ
ตอนที่ทัพก้มลงไปกราบพ่อปู่ย่า มันกินใจมากนะ
ดูอบอุ่น ดูผู้ดี สอนลูกหลานดีมากๆ
ปล. ความหื่นก็ยังคงมีอยู่ในตัวชายนะคะ อยู่ในรพ.ก็ยังหื่นได้
:katai3:
-
ตอนที่16
เราสงสัยความสัมพันธ์แม่ลูกของทัพกับแม่ตั้งนานแล้วอะ
มันต้องมีอะไรแน่ๆอะ เต็มก็เหมือนกัน สับสนอะ 55555
รีบมาต่อไวไวเลยจะได้ไม่ค้างคา อยากให้เฉลยปมแล้ว
รินแต่งแบบมีเงื่อนงำตลอดอะ :katai4:
ฉากห้องน้ำในหอนี่แบบ...................จิกหมอน ปิดหน้าเขินวนไปค่า
ที่เขินหนักคือ "ความใส่ใจ" ของทัพ เค้าอินมากถึงมากที่สุด
ชอบอะ ดูแบบรินใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
ทำให้รู้สึกว่าเออทัพมันรักเต็มมากๆนะ มันใส่ใจมากนะ
อยากรู้แล้วล่ะว่าพรุ่งนี้เค้าจะไปไหนกัน
รีบมาลงนะตัววว รออยู่ค้าบ :katai5:
-
อะไร ยังไงคะ ทำไมความสัมพันธ์ดูซับซ้อน แล้วทำไมแม่กองทัพไม่เท่าเทียมหนักมาก
สงสารเต็มใจ แต่ดีที่พ่อยอม ไม่งั้นก็ต้องเหนื่อยกาย และเหนื่อยใจ ไปพร้อมกัน
แต่ปิดท้ายได้สวยค่ะ อย่างน้อยทำให้หายเหนื่อยได้ รอเต็มคนโง่เจอเซอร์ไพรส์วันพรุ่งนี้นะ
ชอบกองทัพนะ มั่นคงดี และปลื้มเต็มใจ ชัดเจนดี ไม่มีปิดบัง
-
รอ พรุ่งนี้ :mew1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 17 ┨
เช้าวันเสาร์ช่างสดใส.. ได้นอนเต็มอิ่มและตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อมาตักบาตรกับคุณแม่ ไม่รู้ว่าเพราะนานทีปีหนที่ผมจะตื่นมาตักบาตรกับท่านรึเปล่าตอนที่ท่านเห็นหน้าผมเดินลงบันไดมาจึงทำหน้าตกใจเสียจนผมหลุดขำ
หลังจากมื้อเช้าผมก็เดินกลับขึ้นห้องนอน นั่งเล่นให้อาหารย่อยแล้วจึงนอนแช่น้ำในอ่างอย่างสบายใจ ผมออกจากห้องน้ำตอนใกล้จะ 9 โมง สำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มแต่งตัว ผมสอดชายเสื้อยืดสีดำลงในกางเกงแล้วสวมเสื้อสูททับอีกชั้น ระหว่างนั้นผมมองออกไปนอกหน้าต่างมีรถเก๋ง 2 คันและรถตู้คันหรูเข้ามาจอดตรงลานน้ำพุหน้าบ้าน แม้ผมจะไม่เห็นว่าเจ้าของรถเป็นใครแต่ริมฝีปากก็ระบายยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมกลัดกระดุมสื้อสูทพร้อมกับมองเงาของตัวเองในกระจกและยิ้มให้กับตัวเองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น 2-3 ครั้ง
“อีจี กูเอง”
โบว์เยี่ยมหน้าเข้ามาตรงประตูที่แง้มเปิดไว้ ผมส่งยิ้มให้เพื่อนสาว เจ้าตัวจึงเดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ปรายสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเบะปากอมยิ้ม
“หล่อเหี้ยขนาดนี้ เพื่อนดิฉันจะไปโชว์ตัวที่ไหนเนี่ย?”
“คงงานเดียวกับโบว์นั่นแหละ”
เพื่อนสาวใส่เดรสสั้นสีฟ้าครามดูแว่บเดียวผมก็รู้ว่าเป็นชุดจากคอลเลคชั่นของ TJ แน่นอน เพิ่มความเก๋ด้วยเข็มกลัดดอกไม้สีน้ำตาลติดตรงหน้าอก แถมยังแต่งหน้าจัดเต็มขนาดนี้ถ้าบอกว่าแค่บังเอิญแวะผ่านมาแถวนี้ผมควรจะเชื่อมั๊ยละครับ
“งั้นกูจะไปงานทำบุญฝังลูกนิมิตร”
ผมหัวเราะลั่น โบว์รู้ทันจึงเท้าสะเอวจิกตาใส่ผมเบอร์แรง
“นี่ผัวมึงบอกให้มึงโง่ใช่มั๊ยเนี่ย?”
ส่ายหน้าสิครับ เทมป์ไม่ได้บอกให้ผมโง่สักหน่อย ผมเองต่างหากที่แกล้งโง่เพื่อเทมป์ แต่มีเหรอที่โบว์จะเชื่อฝ่ายนั้นอมยิ้มแล้ว
ส่งเสียงจิ๊จ๊ะจากนั้นก็เดินมากอดผมเสียแน่น
“อีจีกูรักมึงนะ”
“อืม”
“เฮียซันก็รักมึง”
“ขอบใจนะ”
ผมเองก็รักโบว์กับซันไม่ต่างจากที่ทั้งคู่รักผม เพื่อนสาวผละกอดออกแต่มือทั้งสองข้างยังจับต้นแขนผมไว้แน่น ดวงตากลมโตมองหน้าผมอย่างตั้งอกตั้งใจซะจนผมต้องหรี่ตามองด้วยรู้สึกลางสังหรณ์แปลกๆ
“กูขออะไรมึงสักอย่างได้มั๊ย?”
นั่นไง คิดไว้ไม่มีผิด ดวงตาส่องประกายวิบวับก่อนจะโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหูของผม แค่ได้ฟังเท่านั้นแหละผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีครับ ผมอยากรู้เหลือเกินว่าบนโลกใบนี้มีผู้หญิงแบบโบว์สักกี่คนที่ขอตั้งกล้องวีดีโอถ่ายตอนผู้ชายมีเซ็กส์กัน อืมม.. คุณคิดว่าผมจะปฏิเสธหรือตกลงดีละครับเนี่ย -“-
.
.
.
.
09.30 น. โบว์เดินควงแขนผมลงมาชั้นล่าง โบว์บอกว่าตามแผนที่วางไว้คือผมจะต้องไม่รู้ตัวและโดนโบว์บังคับให้แต่งตัวหล่อเรียบร้อยลงมาจากห้อง แต่เพราะไอคิวของผมสูงไปหน่อยเลยเดาเหตุการณ์ได้ทุกอย่างเตรียมตัวเองไว้เสร็จสรรพที่เหลือก็แค่รอเวลาและเล่นไปตามบทเท่านั้น แต่อย่าคิดว่าไม่ตื่นเต้น หรือไม่รู้สึกอะไรนะครับ บอกคำเดียวว่าก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายนี่แทบจะทะลุออกมาเต้นบีบอยโชว์กันเลยทีเดียว
ห้องรับแขกที่เมื่อเช้าเฟอร์นิเจอร์ยังจัดวางไว้อย่างปกติไม่น่าเชื่อว่าแค่ไม่กี่ชั่วโมง สามารถกลายเป็นสถานที่ที่ตอนนี้ละลานตาไปด้วยแฟชั่นหรูหราจากแบรนด์ TJ ในสีเอิร์ธโทนโดยมีนายและนางแบบตั้งแต่วัยรุ่นจนถึงเลยวัยเกษียณอายุ อีกทั้งยังมีทีมงานคุณภาพมากกว่า 10 ชีวิต นำทีมโดยคุณเท็ดดี้และคุณแดนนี่ขุนพลมือฉมังของพี่ขวัญที่ส่งตรงมาจากอังกฤษเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ
โบว์บีบมือผมเบาๆ แล้วกระซิบ
“หายใจลึกๆ นะเพื่อน วันนี้แกหล่อมาก แต่ยังไงฉันก็เมนน้องกองทัพว่ะ”
พูดจบเพื่อนตัวดีก็หัวเราะคิกคักแล้ววิ่งไปนั่งนั่งเบียดข้างน้องดักแด้ แทนที่จะนั่งเป็นเพื่อนฝั่งผมเหมือนอย่างซันกับออม ที่สำคัญยังทิ้งให้ผมยืนเก้ออยู่คนเดียวอีกต่างหาก
“น้องเต็ม มานี่สิลูก”
คุณแม่กวักมือเรียกผมที่ยืนเขินเก้ๆ กังๆ ให้เข้าไปหา ออมจึงรีบลุกขึ้นมาจูงผมเข้าไปนั่งบนพื้นหน้าโซฟาตัวใหญ่ข้างคุณแม่ ผมยกมือไหว้ทุกคน บนโซฟานอกจากคุณพ่อคุณแม่ของผมก็มีเจ้าสัวยางและคุณนายจูนั่งอยู่ด้วย ถัดจากคุณนายจูก็เป็นคุณอาดิษฐ์ ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้มมองผมด้วยสายตาเอ็นดูยกเว้นคุณพ่อที่ท่านยังคงนิ่งไม่แสดงสีหน้าใดๆ และยากที่จะเดาความรู้สึก แต่ที่หน้าบานสุดคงจะเป็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าผมนี่แหละครับ ปกติว่าหล่อแล้วแต่วันนี้คำว่าโคตรหล่อยังดูน้อยไปด้วยซ้ำ หล่อซะจนผมไม่กล้ามองหน้าและสบตาเลยล่ะครับ...
“เอาล่ะ พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ผมในฐานะปู่ของกองทัพก็ขอเข้าเรื่องเลยนะครับท่าน คุณหญิง..”
เจ้าสัวยางเปิดประเด็น คุณพ่อของผมก็พยักหน้านิ่งๆ ต่างจากคุณแม่ที่แทบจะหุบยิ้มไม่ได้
“วันนี้วันดี ผมจึงถือโอกาสจะมาทาบทามน้องเต็มใจลูกชายคนเล็กของท่านให้กับกองทัพหลานชายคนเล็กของผม แม้จะแปลกไปสักหน่อยที่ทั้งคู่ต่างเป็นผู้ชายแต่มันก็ถือเป็นเรื่องดี เรื่องของความรัก เด็กทั้งคู่รักกันอย่างเปิดเผยและเราที่เป็นผู้ใหญ่ก็เห็นว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ในยุคสมัยที่เปลี่ยนไปเราก็ควรที่จะยอมรับและเปิดใจ ให้โอกาสพวกเขามากขึ้น”
คำพูดของเจ้าสัวทำให้ผมรู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก จังหวะนั้นฝ่ามือของคุณแม่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ผมเงยหน้ามองท่านด้วยรอยยิ้ม
“เด็กทั้งคู่ตอนนี้ก็ยังเรียนกันอยู่ วันนี้ทางผมจึงจะขอหมั้นหมายน้องเต็มใจให้กับกองทัพเอาไว้ก่อน หลังจากที่เด็กๆ เรียนจบผมจะยกขันหมากมาสู่ขอน้องเต็มใจให้หลานชายของผมครับ”
หลังจากเจ้าสัวยางพูดจบ ทุกสายตาก็หยุดอยู่ที่คุณพ่อ แต่ผมคิดว่าช่วงที่ผมกำลังยุ่งเรื่องเรียนเจ้าสัวยางคงจะมาคุยเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่ไว้ก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายคงไม่ได้มานั่งกันอยู่แบบนี้หรอกครับ
คุณพ่อเงียบไปนาน คนอื่นๆ ก็นั่งกันเงียบกริบ ผมลุ้นซะจนเผลอกำมือแน่น และหลังจากที่ท่านทอดถอนใจเฮือกใหญ่ให้ทุกคนใจหายใจคว่ำท่านก็เอ่ยขึ้นมาด้วยประโยคที่ทำเอาบรรยากาศดำดิ่งลงสู่ความอึดอัด
“ความจริงก็ไม่ได้เห็นด้วยสักเท่าไหร่มาตั้งแต่ต้น..”
ผมมองคุณพ่อด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ผมไม่ได้โกรธหากท่านจะปฏิเสธและจะไม่เรียกร้องหรือโวยวายใดๆ ทั้งนั้น แม้จะเสียใจแต่ถึงอย่างนั้นผมก็เข้าใจเหตุผลของท่าน มันเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครต้องการจะให้ผมรับรู้และเป็นเหตุผลที่ท่านแบกรับความรู้สึกเจ็บปวดไว้เพียงลำพังมาเนิ่นนาน
คุณพ่อหลับตาลงครู่หนึ่งคล้ายว่าท่านกำลังคิดและตัดสินใจอะไรบางอย่างที่มันฝืดฝืนหัวใจตัวเอง และเมื่อท่านลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคมกล้าคู่นั้นก็หยุดนิ่งอยู่ที่ผม
“แต่ถ้ามันทำให้ลูกชายของผมมีความสุข.. ผมก็ต้องยอมรับมันให้ได้ แต่จะขอพูดตรงนี้ไว้เรื่องเดียวก็คือ หากวันใดวันหนึ่งในอนาคตข้างหน้าหลานชายของเจ้าสัวทำให้ลูกชายของผมเจ็บช้ำไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ เราทั้งสองครอบครัวจะตัดขาดซึ่งเยื่อใยและมิตรภาพที่มีต่อกันในทันที และผมจะไม่ปล่อยให้หลานชายของท่านอยู่อย่างมีความสุขแน่นอน.. ผมได้แต่หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น”
แม้ใบหน้าของคุณพ่อจะนิ่งเรียบ แต่ในแววตากลับฉายชัดถึงความอ่อนโยน ท่านพยักหน้าให้ผมเล็กน้อยก่อนจะเบนสายตาไปมองหลานชายเจ้าสัวยาง
“แม้ผมจะไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร แต่ผมมั่นใจว่ามันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นแน่นอนครับท่าน”
เทมป์ก้มลงกราบที่เท้าของคุณพ่อแทนคำสัญญาของลูกผู้ชาย และน้ำตาของผมก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ภายใต้เกราะแก้วบางใสที่กั้นกลางระหว่างผมกับคุณพ่อมันมีคำว่า ‘ความรัก’ ซ่อนอยู่ไม่เคยเปลี่ยนและเหนือสิ่งอื่นใด ‘ความสุข’ ของผมก็มาก่อนเสมอ ถ้อยประโยคหนึ่งเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเด่นชัดขึ้นในความทรงจำ
‘ทำไมผมถึงชื่อ ‘เต็มใจ’ หรือครับคุณพ่อ?’
‘เพราะตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่เห็นหน้าลูกครั้งแรก ก็รู้เลยว่าพวกเราเต็มใจที่จะรัก เต็มใจที่จะมอบความอบอุ่น และเต็มใจที่จะมอบความสุขให้กับลูกยังไงล่ะ.. รักด้วยความเต็มใจ.. และรักจนเต็มหัวใจ’
ผมกระเถิบตัวเข้าไปใกล้คุณพ่อ กราบลงบนหน้าขาแล้วซบหน้าที่เปื้อนน้ำตาเอาไว้ ตั้งแต่อุบัติเหตุเมื่อครั้งนั้นนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้ชิดคุณพ่อเหมือนเมื่อก่อนแบบนี้ ท่านลูบหัวของผมเบาๆ
ความอึดอัดที่ปกคลุมมาตั้งแต่ต้นจางหายไป ทุกคนกลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง ผู้ชายหล่อคมเข้มในชุดสูทสีเทาครามกระเถิบเข้ามาหาผม พร้อมกับที่ซันยัดกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินใส่มือผมไว้แล้วออมก็ดันให้ผมกระเถิบเข้าไปหาอีกฝ่าย เราทั้งคู่มีกล่องแหวนกำมะหยี่สีน้ำเงินเหมือนกัน
ดวงตาคู่คมจ้องมองผมอย่างลึกล้ำ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องยิ้มกว้างและต้องเขินขนาดนี้ เพิ่งเข้าใจความรู้สึกที่พวกผู้หญิงเขินอายเวลาคนที่ตัวเองรักแสดงออกว่า ‘รัก’ ก็ครั้งนี้แหละครับ มือใหญ่บรรจงจับมือผมไว้ ฝ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นเสมอตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อจนผมนึกขำ
ความเย็นจากเนื้อทองคำขาวค่อยๆ เลื่อนสวมลงบนนิ้วนางด้านซ้ายของผมอย่างพอดิบพอดี แหวนเรียบหรูฝังเพชรน้ำงามเรียงกันเป็นตัวอักษร ‘T’ ขนาดเล็กด้วยฝีมือปราณีต ยิ่งเมื่อต้องแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปตัวแหวนก็ส่องประกายวิบวับจับตา จากนั้นผมจึงหยิบแหวนในกล่องของตัวเองออกมา แหวนแบบเดียวกันเพียงแต่ขนาดวงใหญ่กว่าและตัวอักษรเป็นตัว ‘G’ .. เอิ่ม.. เดี๋ยวนะครับ ผมว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดพลาดเกี่ยวกับตัวอักษรแน่นอน และผมก็คิดว่าเพื่อนสาวที่นั่งฉีกยิ้มจนเหลือแค่ตาขีดเดียวคงจะมีส่วนรู้เห็นเป็นใจด้วยอย่างแน่นอน
เรื่องอื่นค่อยเคลียร์ ตอนนี้ขอสวมแหวนให้คู่หมั้นก่อนครับ เราสบตากันนิ่งผมเขินจนตัวแทบระเบิดแต่ก็ไม่คิดจะหลบดวงตาคู่คมแม้แต่น้อย แหวนที่อยู่บนนิ้วนางของเราทั้งคู่เป็นเพียงสิ่งของที่แลกเปลี่ยนกันตามประเพณีแต่ความรู้สึกของพวกเราต่างหากที่จะผูกมัดกันและกันไว้ตลอดไป
เมื่อสวมแหวนเสร็จผมก็พนมมือค้อมศีรษะไหว้อีกฝ่าย ดูท่าว่าเจ้าตัวจะตกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ตั้งสติได้ทันรีบใช้มือทั้งสองข้างรับไหว้ของผมไว้พร้อมกับดึงเข้าไปกอด ไม่มีคำกระซิบบอกรัก ไม่มีคำสัญญา จะมีก็แต่เพียงปลายจมูกโด่งและริมฝีปากที่ฝังลงบนหน้าผากด้วยน้ำหนักที่มั่นคง จากนั้นเราทั้งคู่ก็ก้มลงกราบเท้าและรับพรจากผู้ใหญ่ทุกท่านจนมาถึงคุณอาดิษฐ์ซึ่งเป็นคนสุดท้าย ท่านให้พรพวกเราด้วยรอยยิ้มอบอุ่น แต่ทว่าประโยคแผ่วเบาสุดท้ายของคุณอาดิษฐ์ราวกับมีใครกดปุ่มปิดสวิทช์ให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง
“มองลูกๆ ตอนนี้แล้วยังกับว่าพ่อได้เห็นตัวเองกับ.....”
ความเหนื่อยล้าเพียงเสี้ยววินาทีที่เผยออกมาถูกซ่อนไว้ภายใต้เปลือกตา คุณอาดิษฐ์หลับตาแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง เทมป์จึงกุมมือของคุณพ่อไว้แล้วบีบเบาๆ
“คุณพ่อครับ.....”
“อืม..”
เสียงครางตอบรับเบาๆ พร้อมกับที่ท่านลืมตาขึ้นด้วยรอยยิ้ม
งานหมั้นของเราก็มีแค่นี้แหละครับ จัดแบบง่ายๆ และมีเฉพาะแค่คนที่สนิทชิดเชื้อเท่านั้น แต่ที่ดูอลังการคงจะเป็นทีมโปรดัคชั่นจาก TJ นี่แหละครับ
พี่เท็ดดี้ช่างภาพมือหนึ่งขอถ่ายรูปหมู่รวมกันเป็นที่ระลึก ผมกับเทมป์จึงเดินเข่าถอยมานั่งอยู่บนพื้นตรงกลาง ปกติถ้าได้อยู่หน้ากล้องผมจะสามารถควบคุมสีหน้าและท่าทางของตัวเองได้อย่างคล่องแคล่วแต่ตอนนี้แค่จะหุบยิ้มผมยังทำไม่ได้เลยครับ
.
.
.
.
เสร็จจากงานหมั้นเป็นงานเลี้ยงปาร์ตี้จิบน้ำชาในสวน ผมเพิ่งรู้นะครับเนี่ยว่านอกจากงานหมั้นของผมจะใช้เป็นพรีเซนสเตชั่นในการเปิดตัวเสื้อผ้าคอลเคลชั่นใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้า TJ แล้ว ทางบริษัทโฆษณาวายเจยังใช้งานวันนี้เป็นการโฆษณาแหวนเพชรให้กับร้านเพชรชื่อดังในคอนเซ็ป ‘รักไร้ข้อจำกัด’ อีกทั้งในช่วงปาร์ตี้จิบน้ำชาบริษัทก็ยังใช้เป็นการถ่ายโฆษณาเครื่องดื่มชาเพื่อสุขภาพยี่ห้อใหม่ซึ่งได้คุณพ่อคุณแม่ของผม เจ้าสัวยางและคุณนายจูเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้เอง นี่แหละครับวงการธุรกิจ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว
ระหว่างรอผู้หลักผู้ใหญ่กำลังถ่ายโฆษณาเครื่องดื่มชา ผมก็หันไปมองคุณนายโบรัมที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ทำไมต้องทีกับจี?”
ผมโชว์นิ้วนางข้างซ้ายใส่หน้าเพื่อนสาว ฝ่ายนั้นเบะปากแล้วอมยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่ถามผัวมึงล่ะ?”
นั่นไง เดาไว้ไม่มีผิดว่าโบว์ต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน ผมหันไปมองผู้ชายร่างสูงสมส่วนที่ยืนคุมงานการถ่ายทำคู่กับคุณอาดิษฐ์ ผมไม่เคยเห็นเวลาเทมป์ทำงานแบบนี้ อีกฝ่ายดูมีความเป็นผู้ใหญ่สูงมาก มีความสุขุมและตั้งใจ ทว่าไม่ได้ดูเกร็งเครียด เจ้าตัวมีท่าทีสบายเป็นไปตามธรรมชาติราวกับว่างานตรงหน้าคือส่วนหนึ่งของชีวิต
“น้องกองทัพบอกว่าอยากได้แหวนที่เป็นความทรงจำครั้งแรกที่ได้เจอกับแก ฉันก็เลยให้น้องเขาเล่าเหตุการณ์ในวันแรกที่เจอกัน อ่อ.. ตอนนั้นฉันก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยนะ ฮ่า”
จู่ๆ โบว์ก็เล่าที่มาที่ไปของแหวนให้ฟัง ผมหันไปมองโบว์อีกครั้งแล้วคิดถึงเหตุการณ์ที่ผมได้เจอกับอีกฝ่ายครั้งแรก มันเกิดขึ้นที่หอพัก และโบว์ก็โทรเข้ามาหาผมพอดี
“แกบัญญัติชื่อเล่นให้น้องกองทัพว่า ‘เทมป์’ แล้วน้องเทมป์ของฉันก็เรียกแกครั้งแรกว่า ‘พี่จี’ ตามที่ฉันบอก ฮ่า”
คนเล่านั่งหัวเราะจนน้ำตาไหลทำเอาผมต้องหัวเราะตาม
“แต่นั่นไม่พีคเท่ากับว่าแกคือเด็กน้อย ‘ทีทูเดอะจี’ ที่น้องกองทัพติดอกติดใจมาตั้งแต่เด็ก.. เหี้ย! นี่ฉันเพิ่งรู้นะว่าตอนเด็กแกแร๊พเปิดตัวแบรนด์ให้พี่ขวัญสับสนจาก ‘ทีทูเดอะเจ’ เป็น ‘ทีทูเดอะจี’ นี่ต้องขอบคุณมากเลยนะที่หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นแกไม่ไปร้องแร๊พเปิดตัวงานให้ใครอีก ฮ่า”
ขำก็ขำอยู่หรอกนะ แต่ขอตวัดหางตาใส่เพื่อนนิดนึงจะได้มั๊ยครับเพราะเรื่องที่ผมแร๊พผิดเนี่ยมันเป็นความลับที่ไม่มีใครเอ่ยถึงมานานแล้ว แต่.. เดี๋ยวนะ...
“เทมป์เล่าเรื่องนี้ให้ฟังเหรอ?”
“อืม”
เพื่อนสาวยกแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นดื่มก่อนจะเดินเข้าไปหาออม ซัน และน้องดักแด้ที่อยู่ในห้องรับแขก ตอนนี้จึงเหลือผมนั่งอยู่คนเดียว ผมหันกลับไปมองคู่หมั้นหมาดๆ ของตัวเองอีกครั้ง ฝ่ายนั้นจำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? รู้มานานแค่ไหนแล้วว่าผมคือเจ้าของท่อนแร๊พในตำนานอันลือลั่นถึงขนาดที่เจ้าตัวเอามาตั้งชื่อตุ๊กตาแมวจีจี้ว่า ‘ทีทูเดอะจี’ และไม่รู้ว่าผมมองอีกฝ่ายนานเกินไปรึเปล่า ดวงตาคู่คมจึงได้ละสายตาจากงานตรงหน้าแล้วหันมาสบตากับผม คิ้วเข้มเลิกสูงเล็กน้อยคล้ายจะถามว่ามีอะไรรึเปล่า ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปทำเพียงยกขาขึ้นไขว่ห้าง พิงหลังลงกับพนักเก้าอี้ ดึงปีกหมวกลงมาปิดครึ่งหน้า แล้วหลับตาหลบแสงแดดจ้าในตอนเที่ยงที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนั่งเล่น
นานจนผมเผลองีบหลับไปมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ซันเดินเข้ามาปลุกบอกว่าปาร์ตี้จิบชายามบ่ายของจริงเริ่มแล้ว ผมจึงลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าล้างตาและให้ช่างแต่งหน้าเติมแป้งเติมลิปให้เล็กน้อย ซึ่งขณะที่ผมเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปที่สวนหลังบ้านนั้นก็ได้ยินเสียงคุณแม่แว่วดังมาจากทางครัว ผมจึงเปลี่ยนเดินไปทางครัวแทนแต่ยังไม่ทันจะได้โผล่หน้าให้คุณแม่เห็นเท้าของผมก็หยุดลงเสียก่อน
“จะว่าไปตอนที่จู่ๆ ตาดิษฐ์พูดเรื่องนั้นขึ้นมา... ดิฉันก็ตกใจจริงๆ นะคะคุณหญิง อย่างกับว่าตาดิษฐ์เริ่มจะจำความได้บ้างแล้ว”
“แล้วคุณนายจูอยากจะให้ลูกชายจำเรื่องราวที่หายไปได้รึเปล่าละคะ?”
“ถ้าจำได้แล้วตาดิษฐ์จะกลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง ก็ไม่มีแม่คนไหนอยากจะให้ลูกจำได้หรอกนะคะคุณหญิง”
“ใช่ค่ะ ถ้าจำได้หรือถ้ารู้แล้วมันทำให้ลูกของเราเจ็บปวด เราก็ไม่อยากจะให้เขาจดจำหรือรับรู้เรื่องราวเหล่านั้นหรอกค่ะ”
คุณแม่กับคุณนายจูถอนหายใจพร้อมกันอย่างหนักหน่วง ในขณะที่ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“แต่วันนี้ที่ได้เห็นน้องเต็มกับพ่อกองทัพก็ทำให้ดิฉันนึกถึงเมื่อครั้งนั้นเหมือนกันนะคะ”
“ใช่ค่ะคุณหญิง.. ตอนนั้นเราทั้งสองครอบครัวก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้”
น้ำเสียงของคุณนายจูในท้ายประโยคฟังดูสั่นเครือเล็กน้อย
“นี่ถ้าน้องเต็มไม่ใช่ลูกชายของท่านกับคุณหญิง ดิฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า...”
“น้องเต็มเป็นลูกชายของดิฉันกับท่านกิตติค่ะ น้องเต็มเป็นลูกชายของเรา และเป็นลูกชายที่พวกเรารักมากค่ะ”
“ค่ะ.. ดิฉันทราบค่ะ”
ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้รู้สึกในอกมันวูบโหวงและหายใจติดขัดแบบนี้ ผมยกมือขึ้นทุบอกของตัวเองหนักๆ เพื่อให้หายใจได้สะดวกขึ้นแต่ก็ถูกมือของใครอีกคนจับไว้เสียก่อน
“ชู่วว์”
นิ้วชี้เรียวยกขึ้นแตะบนริมฝีปากของผม ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วกุมมือผมไว้แน่น
“คุณหญิงครับ คุณย่าครับอยู่รึเปล่าครับ?”
ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วแต่เจ้าตัวก็ยังตะโกนถามอย่างสุภาพ
“กองทัพเหรอ? ย่ากับคุณหญิงอยู่นี่จ่ะลูก”
เมื่อได้คำตอบรับ มือใหญ่ก็จูงผมเดินเข้าไปในครัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เชิญที่ศาลากลางสวนครับ ผมกับเต็มอยากจะดื่มชากับทุกท่านจะแย่แล้ว”
“ค่ะ.. พ่อหนุ่มใจร้อน”
นานทีปีหนคุณแม่จะเอ่ยแซ็วใครแบบนี้ นั่นแสดงว่าท่านยอมรับในตัวของเทมป์แล้วจริงๆ ทั้งสองท่านหัวเราะคิกคักแล้วพากันเดินออกไปทางหลังครัว ตอนนี้จึงเหลือผมกับเทมป์เท่านั้น
“ให้จบงานก่อนไว้เราค่อยคุยกัน”
มือใหญ่ใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบบางอย่างตรงหางตาให้ผม เมื่อนั้นผมจึงได้รู้ว่าตัวเองร้องไห้.. เรามองหน้ากันนิ่งๆ ครู่หนึ่งก่อนที่ริมฝีปากบางจะโน้มลงมาแตะบินริมฝีปากของผม แผ่วเบา แต่อุ่นซ่านไปทั่วหัวใจ และหลังจากนั้นผมก็แทบจะลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเสียสนิท
วันดีๆ จบลงที่มื้อเย็นที่คุณแม่ของผมและคุณย่าของเทมป์ลงมือเข้าครัวงัดเอาเมนูสูตรเด็ดมาอวดฝีมือกันจนทุกคนอิ่มพุงกางเลยล่ะครับ
.
.
.
.
อีกไม่กี่นาทีก็ใกล้จะสามทุ่ม เพื่อนๆ และทีมงานทยอยกลับกันหมดแล้ว จะเหลือก็แค่ผู้ชายร่างสูงที่ยืนกุมมือผมไว้ไม่ยอมปล่อยนี่แหละครับ
“หายงอนรึยัง?”
ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมส่งสายตามองคนถาม ใครงอนใครแล้วงอนเรื่องอะไรไม่ทราบครับเนี่ย??
“ไม่ได้งอน”
งอนน่ะเอาไว้ใช้กับผู้หญิงเถอะครับ
“แต่แค่สงสัย”
“เรื่อง?”
“ทีทูเดอะจี”
“อ่อ..”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็กลั้นขำจนแก้มตึง แหม นี่ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันดีผมได้ต่อยหน้าคนหล่อคว่ำไปแล้วล่ะครับ
“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่บอก”
“เพิ่งรู้ตอนที่โทรไปปรึกษาคุณอาขวัญเรื่องงานหมั้นนี่แหละ คุณอาขวัญท่านเลยแซ็วว่าเราทั้งคู่นี่เป็นคู่พรหมลิขิตจริงๆ เทมป์เลยรู้ว่าเต็มคือเด็กแมวน่ารำคาญคนนั้น.. ท ท ที ทูเดอะ จี”
แน่ะ ท้ายประโยคมีล้อเสียงสมัยผมยังละอ่อนด้วยครับ มันน่าจะโดนสักหมัดดีมั๊ยเนี่ย
ผมหรี่ตามองอีกฝ่ายแล้วนับ 1 ถึง 10 ในใจ เพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วลองคิดย้อนกลับไปเมื่อเหตุการณ์ครั้งนั้น แม้จะจำรายละเอียดปลีกย่อยของเรื่องราวต่างๆ ไม่ได้ แต่ผมจำได้ครับว่าวันนั้นด้วยความตื่นเต้น เพลงแร๊พทีทูเดอะเจ ของผมได้กลายเป็น ทีทูเดอะจี ไปซะงั้น ทว่าด้วยความยังเป็นแค่เด็กน้อยพวกผู้ใหญ่จึงเห็นว่าเป็นเรื่องน่าเอ็นดูเสียมากมากกว่า แต่พอโตขึ้นมาแล้วย้อนกลับไปคิดถึงหรือพูดถึงเรื่องนี้ทีไรผมก็อายเป็นเหมือนกันนะครับ
‘แชะ’
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นทำเอาผมต้องหรี่ตามองเจ้าของไอโฟน ถ่ายตอนเผลอไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ไม่น่าไว้ใจแฮะ ผมยื่นมือขอไอโฟนมาเช็คดู ก็เจอหน้าของตัวเองกำลังทำท่าพองแก้มยู่ปากโชว์หราอยู่เต็มจอ
“น่าเกลียด ลบเลย”
“โคตรน่ากด”
“ตรงไหนเนี่ย?”
“ตอนฮีสๆ จะเอาไว้นั่งดู”
“ห๊ะ???”
อึ้งมั๊ยละครับ? ถ่ายรูปผมไปเพื่อไว้ช่วยตัวเองเนี่ยนะ
“ทำแบบนี้บ่อย?”
“บางครั้ง”
โอ๊ย ปวดหัวตุบๆ เลยทีเดียว
“ก็เมียเรียนหนักจะตาย ถ้าขืนเทมป์ไปรีดน้ำออกอีกก็คงจะใจร้ายเกินไปจริงมั๊ยล่ะ?”
“ถามจริง.. ในหัวคิดเรื่องเซ็กส์ตลอด?”
“ตอบจริง.. รู้สึกหื่นหนักกับเต็มนี่แหละ”
“คนเดียว?”
“แบบแค่หลับตาเห็นหน้าเต็มก็สามารถเสร็จได้ด้วยตัวเอง”
พูดไม่ออกเลยครับ ได้แต่อ้าปากค้าง
“เต็มไม่เคยเหรอ?”
ยังจะมาถามย้อนกันอีก?? เรื่องแบบนี้เขาต้องถามกันด้วยเหรอ?? เฮ้ออ ยอมแพ้แล้วล่ะครับ เรื่องต่อปากต่อคำกับคุณชายกองทัพเนี่ยผมไม่สู้จริงๆ ผมยกมือกอดอกแล้วมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ที่เงียบไม่ใช่อะไรหรอกครับ แค่กำลังเก็บอาการเขินเอาไว้เท่านั้น
“วันหลังก็ให้บอก..”
“หืม?”
ทีแบบนี้ล่ะมาทำหน้าบื้อตาใสใส่ผมซะงั้น ผมกัดริมฝีปากกลั้นความเขิน แล้วเงยหน้าสบดวงตาคู่คมพร้อมกับวางฝ่ามือทั้ง 2 ข้างลงบนหน้าท้องแกร่ง จากนั้นก็ค่อยๆ ลูบไล้ไปตามมัดกล้าม จนเมื่อใบหน้าคมจุดยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมจึงยักคิ้วให้แล้วเราก็จูบกัน ... เรื่องบางเรื่องการกระทำก็อธิบายได้มากกว่าคำพูดนะครับ
.
.
.
.
.
TBC..... :give2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:katai1:
-
:L1::L1: :L1:
-
ฝรออ่านตอนหน้าของคู่หมั้นหมาดๆ :hao6: :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด หวานนนนนน รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:hao5: :hao5: หวานแอบแฝง :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แม้จะรู้ว่ามันต้องมีเค้าลางความดราม่า แต่บอกเลยว่าเข้าพระเข้านางทีไรเขินตลอด :-[
กองทัพ หื่นเปิดเผยมาก แต่เต็มใจก็ใช่ย่อยนะจ๊ะ :hao6:
-
บางทีก็อยากรู้เรื่องในอดีต แต่ความหื่นของเทมป์มันดักเราไว้ก่อน
-
เก็บหวานไว้เป็นภูมิต้านทานดราม่า ฮึบๆๆๆ
-
จุดพลุ เราจะเก็บความหวานไว้ต่อสู้กับดราม่า :katai3:
-
บางทีก็อยากรู้เรื่องในอดีต แต่ความหื่นของเทมป์มันดักเราไว้ก่อน
มีความเห็นตรงกันค่ะ :z1:
-
ทีหลังก็ให้บอก 555555. เปิดทางขนาดนี้จัดไปจ้า
-
สามีก็ช่างหื่น คุณเมียก็ช่างยั่ว เราคนอ่านก็ฟินไปสิ :z1:
-
ตามที่คิดเลย เค้าลางเริ่มทยอย ออกมาและ
คุณดิษฐ์ เหมือนเปิดสวิทช์ ที่เห็นกองทัพ เต็มใจนั่งคู่กัน
แถมบอก "มองลูกๆ ตอนนี้แล้วยังกับว่าพ่อได้เห็นตัวเองกับ.....”
ที่เว้นไม่พูดต่อเพราะถูกเทมป์ขัดจังหวะ
นั่นคือภรรยาที่จากไปใช่มั้ย
แล้วอย่างนี้ กลับไปเจอภรรยาคนปัจจุบัน จะเป็นไรมั้ยนะ
เป็นก็ดีนะ ชอบบบบบ เอ๊ะ...ยังไงๆ
อยากให้คนที่ทำใหญ่โต รักลูกไม่เท่ากัน ทุกข์ซะบ้าง
แล้วแม่ของเต็มก็พูดในครัวกับย่าเทมป์ ที่เต็มได้ยินอีกล่ะ
แต่เทมป์ก็มาขัดจังหวะอีก เหมือนเทมป์จะรู้นะ :mew2:
ถ้าอย่างนั้นเทมป์กับเต็ม ก็เป็นพี่น้องกันแต่คนละแม่ใช่ป่ะ :really2:
หรือเทมป์ไม่ใช่ลูกแท้จริง o22 เพราะแม่ดูรักแต่พี่ชายเท่านั้น
ว่าเทมป์หื่น แต่เต็มก็ตอบสนองได้ทันที :ling1: :ling1: :ling1:
งั้นสองคนนี่ศีลเสมอกันสินะ :heaven
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่ยิ้มรอจนแห้งเลยค่ะกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ 5555555
สุดท้ายก็ถึงซะที ตอนนี้อ่านแล้วมีแต่รอยยิ้มจริงๆ
ยินดีกับคู่หมั้นด้วยนะคะ คุณพ่อยอมรับแล้วด้วย โล่งอกแทนคุณเต็มเลย
เค้าร้องไห้ตอนเต็มนึกย้อนอดีตไปตอนที่ถามคุณพ่อว่าทำต้องตั้งชื่อว่า ‘เต็มใจ’
ต่อให้เราเป็นแบบไหน คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เลือกที่จะให้ลูกมีความสุขเสมอจริงๆ
วกกลับมาที่เงื่อนงำของคุณพ่อกองทัพอีกรอบ เดาไม่ออกและจะไม่เดา(เดี๋ยววว ฮ่าๆ)
อ่านคอมเม้นจากคนอื่นเอา ที่เค้าเดาๆกันไว้ อิอิ
กองทัพยังต้องช่วยตัวเองอีกอะ.... น่าสงสาร แคร์เมียมากไปทัพน้อยจะเสื่อมเอาดิ
แต่นายเอกของริรินแต่ละคนก็พอตัวจ้ะ วันหลังให้บอก... กองทัพก็บอกทุกวันไปเลยยยย
ปล. เรารอรวมเล่มอยู่นะตัววววว :ling1:
-
หวานกันมาก. ทีทูเดอะจี
-
อืมมม มีหลายจุดน่าคิด
แต่เราจะประมาทนักเขียนไม่ได้ :hao3:
พี่น้อง? หรืออาจจะไม่ใช่
เอาเป็นว่าทัพเต็มเคมีเข้ากันแบบแยกไม่ได้แล้วล่ะ :hao6:
-
ลืม.. ขี้เกียจกลับไปอีกดิท
รอตอนต่อไปนะคะ :katai4:
-
เทมป์คนหื่น
แต่มันก็สงสัยไปด้วย ว่า เต็มไม่ใช่ลูกแท้ๆ เหรอ??
-
หมั้นกันแล้ว~
-
อ่านไปยิ้มไป
มีความสุข
กับความน่ารักของทั้งคู่
-
ความคิดเห็นส่วนตัวนะ กองทัพกับเต็มใจ ดูเป็นคนที่มีเหตุมีผลและมีความคิด คือตัวละครในเรื่องไม่มีความ อึน มึน เลยอะ เลยคิดว่าต่อให้จะดราม่าแค่ไหนความรักและความหื่น?จะทำให้มันซอพท์ลง ฮ่า :oo1:
-
:katai4: :katai4:
-
แม้เราจะรับรู้ได้ถึงความดราม่า แต่เราก็โอเคมากนะกับความหื่นของทัพเต็ม :hao6:
-
เงื่อนงำชวนให้น่าติดตาม
ความหื่นของกองทัพชวนให้เต็มใจเสียตัว :oo1:
-
บางทีก็อยากรู้เรื่องในอดีต แต่ความหื่นของเทมป์มันดักเราไว้ก่อน
ถูกใจให้อีกเสียงค่ะ :z1:
-
ทีทูเดอะจี มันก็จะหื่นๆ ประมาณนี้แหละค่ะ :z1:
-
รอๆๆๆๆๆๆ ตอนต่อไป :hao6:
-
อยากรู้เลยอะ ว่าพ่อกองทัพมีลูกกับน้ารดาหรอ
ทำเต็มใจสงสัย และทำเราสงสัยด้วย 5555 เหมือนกองทัพรู้ หรือไงคะ
ว้าววว วันดีวันงาม สมควรเป็นอย่างยิ่ง จองตัวกันไว้แบบนี้ จะได้ไม่พลาดไปไหน
ทีทูเดอะจีมาแล้ววววว
-
รออยู่นะคะ :katai4:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 18 ┨
หลังงานหมั้นอะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เราสามารถเปิดเผยความรู้สึกที่จริงใจต่อหน้าผู้ใหญ่และสาธารณชนอย่างถูกกาละเทศะได้โดยไม่อึดอัดและตะขิดตะขวงใจ แม้ว่าคุณแม่ของผมจะยังหลังชนฝาไม่เห็นด้วยกับเรื่องของเต็ม แต่ในเมื่อคุณพ่อยืนยันว่าไม่เป็นไรและไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นผมจึงต้องปล่อยเรื่องคุณแม่ไปก่อน
กลับมาที่เรื่องของผมกับเต็มใจ ตอนนี้คนทั้งโลกก็คงได้รู้แล้วล่ะครับว่าเราทั้งคู่เป็นอะไรกันเพราะส่วนหนึ่งของภาพในงานหมั้นถูกใช้โปรโมทคอลเลคชั่นใหม่ของเสื้อผ้าแบรนด์ TJ แถมกระแสตอบรับก็ดีเกินคาด ดูได้จากยอดคอมเม้นต์ในอินสตาแกรมของอีกฝ่ายที่มีสาวน้อยสาวใหญ่ตลอดจนหนุ่มๆ มากมายเข้าไปคร่ำครวญร้องห่มร้องไห้ แต่ก็มีอีกเกินครึ่งที่แสดงความยินดีกับเราทั้งคู่ซึ่งในส่วนนี้ผมก็ขอขอบคุณด้วยนะครับ
ผมวางไอโฟนลงพร้อมกับที่บานประตูห้องน้ำเปิดออก คู่หมั้นของผมเดินออกมาพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ ร่างกายบอบบางถูกห่อหุ้มไว้ด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดเพียงชิ้นเดียว ยามที่เรียวขาก้าวเดินเผยให้เห็นผิวขาวเนียนตรงรอยแยกของชุดคลุม ว่าแต่ทำไมผมถึงรู้สึกลำคอแห้งผากขนาดนี้ด้วยนะ ดวงตาคู่เรียวหันมามองผม เราสบตากัน ผมยักคิ้วและจุดยิ้มมุมปากให้อีกฝ่าย
“หื่นชะมัด”
คนพูดส่งขวดเจลให้ผมก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆ กัน กลิ่นหอมอ่อนของครีมน้ำนมที่เจ้าตัวใช้บำรุงผิวหลังอาบน้ำช่างยั่วยวนชวนน้ำลายสอแถมยังส่งผลให้พี่ยักษ์กลางลำตัวกำเริบชูคออย่างผยอง ผมฝังจมูกลงตรงซอกคอเนียนพร้อมขบกัดด้วยความหมั่นเขี้ยว
ตรงส่วนกลางลำตัวของผมมันพร้อมยิ่งกว่าพร้อม ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่าตั้งแต่เจออีกฝ่ายนั้นนางเอกสาวเอวีหุ่นดีชวนปล้ำได้หายไปจากวงจรความคิดของผมแบบไม่เหลือแม้แต่เงา
จับร่างเล็กขึ้นมานั่งคร่อมตัก สองขาเรียวที่แยกออกจากกันโชว์ส่วนกลางลำตัวสีสวยที่เพิ่งจะเริ่มตื่นตัว มันน่ารักซะจนผมต้องแอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ผมจูบบดขยี้ริมฝีปากนิ่มพร้อมกับนวดเคล้นผิวเนียนตรงโคนขาอ่อนด้านในและบิดคลึงยอดอกทั้งสองข้างพร้อมกัน
“อ่ะ”
มือบางชะโลมเจลเหลวอุ่นรูดรั้งทั่วท่อนยักษ์ใหญ่ของผมในขณะที่ผมก็ปรนเปรอให้อีกฝ่าย ความปรารถนาของเราทั้งคู่ไต่ระดับขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานแท่งเนื้อน่ารักสีจัดก็ปล่อยความสุขสมออกมาเต็มฝ่ามือของผม
“อ๊า”
แนบจูบลงบนขมับชื้นเหงื่อแล้วใช้ของเหลวขุ่นผสมเจลอุ่นเตรียมช่องทางด้านหลังให้พร้อม
“อะ ท เทมป์”
“อืม เทมป์อยากเข้าไปในตัวเต็ม”
ไม่ใช่แค่พูดนะครับ ผมเพิ่มเป็นสามนิ้วขยับวนเปิดช่องทางจนร่างบางขมวดคิ้วแน่นด้วยความทรมาน ใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อซบลงบนบ่าด้วยลมหายใจที่ติดขัด
“เข้ามาเร็วๆ สิ”
ได้รับอนุญาตด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่แหบพร่าขนาดนี้ถ้ายังขืนชักช้าก็โง่เต็มทน ผมกัดริมฝีปากบางแล้วดูดดึงลิ้นเล็กและขยี้จูบจนอีกฝ่ายหายใจแทบไม่ทัน ในขณะที่ช่วงล่างก็เริ่มขยับสอดใส่ช้าๆ
“อ๊ะ อะ”
แม้จะมีสารหล่อลื่นคอยช่วยแต่ช่องทางที่ร้างราไปนานนั้นคับแน่นเสียจนทำให้ผมต้องฝืนเบียดตัวเองเข้าไปให้ช้าที่สุดจนปวดหนึบไปหมด ผมกระหน่ำจูบอีกรอบ มือข้างหนึ่งบดขยี้ยอดอก อีกข้างก็ช่วยรูดรั้งจุดกึ่งกลางลำตัวให้อีกฝ่าย เมื่อร่างบางเริ่มผ่อนคลายท่อนเนื้อของผมก็สามารถเข้าไปได้จนสุดลำ
“อืม เต็ม..”
ค่อยๆ วางร่างบนตักให้นอนหงายลงบนเตียงแล้วยกสองขาพาดไว้บนบ่าโดยที่ไม่ให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันหลุดออก จากนั้นก็ขยับสะโพกเนิบนาบควบคู่ไปกับการจูบและเน้นคลึงหน้าอก
“อ๊ะ อ๊ะ”
ช่องทางอุ่นนุ่มตอดรัดจนผมแทบคลั่ง ผมเร่งจังหวะจนอีกฝ่ายร้องครางไม่ได้ศัพท์ ผิวขาวเนียนถูกย้อมเป็นสีแดงระเรื่อ ร่างบอบบางโยกไหวไปตามแรงกระแทก และเพื่อให้การสอดใส่ลึกล้ำยิ่งขึ้นผมจึงปรับเปลี่ยนท่วงท่าอีกครั้งโดยจับขาเรียวที่พาดบ่ากดเข้าหาอกบางแล้วแยกออกเป็นรูปตัววีจากนั้นผมก็โน้มตัวทับสะโพกลงไป ดวงตาของเราสบกัน
“ท เทมป์ อ๊ะ”
ร่างด้านล่างกรีดร้องกระเส่าสยิวเพราะท่วงท่าที่ทำให้ผมสามารถเข้าไปสำรวจอีกฝ่ายได้ลึกจนถึงจุดกระสัน ผมจูบซับหยดน้ำไหลกลิ้งจากดวงตาคู่สวยแล้วขยับโยกสะโพกไปพร้อมกัน
“รักเต็ม.. เทมป์รักเต็มใจ”
กระซิบคำรักจากใจก่อนจะโถมแรงขย่มให้ถึงจุดเสียว ร่างบอบบางบิดเร่าส่งเสียงครางสลับเรียกชื่อผมไม่หยุด ส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่ายถูไถไปกับหน้าท้องของผมจนปลายยอดบวมแดงปริ่มน้ำจวนเจียนจะถึงฝั่งเต็มทนไม่ต่างกันกับผมที่ใกล้จะถึงสวรรค์ชั้นสุดอยู่รอมร่อ ผมจึงขยับลงลึกเน้นให้ถึงจุดซ้ำๆ กันหลายครั้งไม่นานนักคนใต้ร่างก็กรีดร้องลั่นฉีดน้ำสีขาวข้นออกมาเต็มหน้าท้องของผมในขณะที่ผมก็ปล่อยความสุขสมทั้งหมดเติมจนเต็มช่องทางรัก
หอบหายใจตั้งสติกันครู่หนึ่ง ผมจึงค่อยๆ ถอนกายออกน้ำรักมากมายไหลออกมาจากช่องทางสีหวาน ผมพรมจูบทั่วใบหน้าสีระเรื่อ ริมฝีปากที่ถูกบดขยี้จนแดงจัดระบายรอยยิ้มขบขัน
“ปล่อยมาซะเยอะเชียว”
“ความผิดใครล่ะ?”
จะโทษผมคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ต้นเหตุที่ทำให้ผมกลายเป็นไอ้หล่อโคตรหื่นแบบนี้ก็มีแค่คนเดียวนี่แหละครับ ผมล้มตัวลงนอนตะแคงแล้วดึงร่างบางมากอดไว้ ฝ่ายนั้นยกขาข้างหนึ่งก่ายเอวของผม มือบางก็บดขยี้หน้าอกผมเล่นทำเอาลูกชายตัวโตที่เพิ่งออกรบกลับมาเบ่งกล้ามโชว์ความแข็งแรงอย่างรวดเร็ว
หน้าจอไอโฟนของเราทั้งคู่สว่างวาบพร้อมกัน ผมจึงเอื้อมหยิบของตัวเองขึ้นมาดู ออมกับดักแด้ส่งข้อความมาแซ็วเล็กน้อยและออมปิดท้ายด้วยประโยคที่ว่าให้ผมดูแลน้าเต็มของเธอดีๆ ส่วนดักแด้ก็ส่งสติ๊กเกอร์ไฟท์ติ้งมาให้ ผมส่งสติ๊กเกอร์ ‘โอเค’ กลับไปแล้วเปลี่ยนไปหยิบไอโฟนของอีกฝ่ายก่อนจะปลดล็อคแล้วตอบพี่โบว์ไปว่า ‘ช้อปปิ้งให้สนุกนะครับ’
อ่อ.. มัวแต่หลงเมียจนลืมบอกทุกคนไปเลยว่าตอนนี้เราอยู่ที่ฮ่องกงกันครับ หลังจากเสร็จงานหมั้นพวกเราก็รีบเคลียร์ภาระหน้าที่ทุกอย่างของตัวเองและหาวันว่างได้ตรงกัน 4 วัน จึงตัดสินใจมาเที่ยวฮ่องกงตามใจสาวๆ เขาหน่อย เรามาถึงที่พักเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว ซึ่งในตอนนี้พี่ซัน พี่โบว์ ออมและดักแด้ ออกไปช้อปปิ้งกันส่วนผมกับเต็มใจก็...
“เราต้องรับผิดชอบร่วมกัน”
โทษฐานที่เราทั้งคู่ทุ่มเวลาให้กับการเรียนจนไม่ได้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะเสียนานเพราะฉะนั้นเราต้องรับผิดชอบร่วมกันครับ คนฟังหัวเราะขำแต่ก็ยอมนอนในท่าคลานเข่าโดยใช้ศอกยันไว้กับเตียง ดวงตาคู่เรียวตวัดมองผมอย่างยั่วยวน ร่องรอยความรักจากรอบก่อนที่ไหลเยิ้มเต็มดอกตูมช่วยให้ความมโหฬารของผมแทรกผ่านเข้าไปได้ง่ายยิ่งขึ้น
“อืม”
ถ้าจะแน่นฟิตและตอดรัดขนาดนี้สงสัยผมคงต้องส่งข้อความไปให้ดักแด้ซื้อเครื่องดื่มบำรุงกำลังมาให้สัก 3-4 ขวดคงจะดีนะครับ แต่ถึงไม่ต้องใช้ตัวช่วยเรื่องแบบนี้ผมว่าผมอึดได้จนถึงยันเช้าเลยทีเดียว
.
.
.
.
เช้าวันถัดมากว่าจะลืมตาตื่นขึ้นก็เลยเที่ยงมาหลายสิบนาที ไม่ต้องตั้งคำถามนะว่าเสร็จไปกี่ยกและจบลงตอนกี่โมงกี่ยาม เพราะผมจะบอกอยู่นี่แหละว่าฝ่ายรุกอย่างผมหน่ะเกิน 3 ไปหลายยกแน่นอน ส่วนฝ่ายรับอย่านับเลยครับเอาเป็นว่าผมปรนเปรอซะจนน้ำแทบหมดตัว
นอนมองคนที่นอนคว่ำซุกอยู่ในอ้อมแขนของผมด้วยความรู้สึกหื่นกระหายอย่างกับคนโรคจิต ผิวขาวเนียนมีรอยจ้ำแดงที่ผมตีตราไว้แทบทุกพื้นที่ไม่เว้นแม้แต่แก้มก้นและขาอ่อนด้านใน ร่างกายนี้เป็นของผมและหัวใจของเจ้าตัวก็มีผมเพียงคนเดียวเท่านั้น แหน่ะ อิจฉาผมล่ะสิ
ระหว่างรอให้สุดสวาทขาดใจของผมตื่น ผมก็หยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คข้อความ วันนี้ผู้ร่วมทริปคนอื่นๆ ออกจากที่พักตั้งแต่เช้าเพื่อข้ามไปเที่ยวฝั่งเกาลูน ผมไล่กดถูกใจรูปภาพของทุกคน จนมาหยุดตรงที่ภาพของพี่นาย คิ้วของผมขมวดเล็กน้อยพร้อมกับอ่านจุดที่พี่นายเช็คอินซ้ำไปซ้ำมา
“ดูอะไรอยู่?”
เสียงงัวเงียที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบละสายตาจากหน้าจอเครื่องมือสื่อสารแบบอัตโนมัติ ยิ่งได้เห็นคนเพิ่งตื่นยู่หน้าตอนขยับตัวก็ยิ่งดูน่ารักน่าฟัดเข้าไปใหญ่ ผมช่วยประคองร่างบางลุกขึ้นนึ่งพิงหัวเตียงท่าทางพิษรักของผมจะทำให้อีกฝ่ายระบมพอตัว ปัดปอยผมยุ่งเหยิงให้คนรักแล้วจูบรับขวัญอีกหลายม๊วฟ
“ยังไม่ตอบเลยนะ”
อ้าว เหรอ? มัวแต่จูบเพลินไปหน่อย ฮ่า
“พี่นายเขามาคุยงานกับลูกค้าที่ฮ่องกงแล้วเช็คอินที่โรงแรมนี้”
“หืม?”
ยื่นหลักฐานให้ดูว่าไม่ได้โกหก ฝ่ายนั้นก็พยักหน้าอืมๆ จากนั้นก็มองผมตาแป๋ว
“อยากอาบน้ำแล้วก็หิวด้วย”
“อ่อ.. รอแพร๊พนะจ๊ะที่รัก เดี๋ยวสามีจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้ก่อน”
กระตือรือล้นอย่างไว แต่ก็ขอจูบหนักๆ อีกจ๊วฟใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งเข้าเตรียมน้ำอุ่น แต่เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้คุณเมียบอกว่าหิวด้วยผมจึงวิ่งกลับมาคว้าโทรศัพท์กดเบอร์ภายในสั่งอาหารที่ดีที่สุดชุดใหญ่โดยเน้นย้ำว่าอีก 1 ชั่วโมงค่อยเอาขึ้นมาเสิร์ฟ เสร็จแล้วจึงเข้าไปเตรียมน้ำอุ่น จุดเทียนอโรมา แล้วออกมาอุ้มผู้บังคับบัญชาของนายกองทัพลงแช่น้ำในอ่างอย่างสบายใจ อยากให้นวด คลึง ลูบ ไล้ หรือถูไถตรงไหนแค่ออกคำสั่งมาพี่กองทัพจัดให้ได้หมดทุกกระบวนท่า แต่สุดท้ายไอ้น้องชายตัวโตของผมมันก็ไม่รักดีเบ่งกล้ามผิดที่ผิดเวลาผมจึงโดนไล่ให้รีบอาบน้ำแล้วออกมารอข้างนอกซะงั้น
อาหารมาส่งตรงเวลาเป๊ะครับ คนรักเดินกะเผลกออกมาจากห้องน้ำก็ยิ้มหน้าบานกับอาหารที่ผมเตรียมไว้ให้ ซึ่งล้วนเป็นอาหารขึ้นชื่อของเกาะฮ่องกง มีทั้งหมูหันห้าชั้นที่ย่างจนหนังกรอบเหลืองนวลและหอมเครื่องเทศ เสิร์ฟพร้อมกับมัสตาร์ดรสชาติเค็ม เปรี้ยว และเผ็ดนิดๆ เมนูถัดมาเป็นเนื้ออกวัวตุ๋นที่เคี่ยวในซอสสูตรพิเศษจนเปื่อยนุ่มและละลายเมื่อสัมผัสลิ้นซึ่งทางโรงแรมจัดบะหมี่หยกมาให้ทานคู่กันด้วย จานสุดท้ายเป็นก้านคะน้าผัดน้ำมันหอยดูธรรมดาแต่ความสดและกรอบของผักก็ถือว่ายอดเยี่ยม ส่วนของหวานเป็นขนมปังสัปปะรดสูตรลับของฮ่องกงเขาครับ ขนมปังอบจนแป้งด้านบนกรอบด้านในนุ่มกลิ่นหอมแตะจมูกมากๆ ถ้าให้เด็ดต้องทานคู่กับชานมที่ทั้งหอม หวาน และมัน นี่ผมอธิบายรายการอาหารละเอียดขนาดนี้คงไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าถูกใจและถูกปากคนกินขนาดไหน ถึงขนาดที่ผมยกหมี่หยกของตัวเองให้อีกฝ่ายไปแทบหมดถ้วย เข้าใจครับว่าคงจะหิวจริงๆ ก็ผมเล่นสูบพลังงานของอีกฝ่ายจนแทบจะหมดตัวนี่นา เห็นคนรักกินได้แบบนี้ผมก็อิ่มทิพย์แล้วล่ะครับ
“อิ่ม”
“ถ้าเต็มยังบอกว่าไม่อิ่ม เทมป์คงต้องยอมสละตัวเองให้เต็มกินแล้วล่ะ”
นี่ผมพูดจริงนะครับ ปั้นหน้าจริงจังด้วย
“โอ๊ย!”
ไม่พูดไม่จาแต่ยกขาถีบอย่างแรงแบบไม่ทันตั้งตัวแถมเฉียดกล่องดวงใจของไปนิดเดียว
“อย่าเล่นเสียวแบบนี้สิจ๊ะเมียจ๋า”
ทำหน้าออดอ้อนแล้วบีบเสียงเล็กให้ดูน่าเอ็นดู แต่ทำไมคนฟังเอาแต่นั่งขำละเนี่ย
“เลิกเล่นได้แล้ว เต็มอยากไปช้อปปิ้ง”
“รับบัญชาขอรับท่านผู้การ!”
ยืนตรงแอ่นอกตะเบ๊ะหนักแน่นให้ผู้บังคับบัญชา เจ้าตัวก็ยิ่งหัวเราะขำจนหน้าแดง คนเราเมื่อมีความสุขมันก็จะบ้าๆ บวมๆ แบบนี้หน่อยนึงโปรดอย่าถือสาหรืออิจฉาผมเลยนะครับ
กว่าจะแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยก็เกือบบ่ายสามโมงเย็น เรานัดกับคนอื่นๆ ว่าจะเจอกันที่ห้างหรูย่านคอสเวย์เบย์ตอนบ่ายสี่โมงครึ่งเพื่อไปเดินช้อปปิ้งและหาอะไรอร่อยๆ ทานกัน แต่ตอนนี้ผมว่าผมไม่อยากจะไปไหนแล้วล่ะครับ
“เป็นอะไร?”
คนถามเลิกคิ้วแล้วเอียงคอน้อยๆ มองผมด้วยความสงสัยกับอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดของผม ก็จะไม่ให้ผมทำหน้าดุได้ยังไง ดูคนตรงหน้าของผมซะก่อนแต่งตัวน่ารักสัส! แบบนี้จะปล่อยให้เดินออกจากห้องไปได้ง่ายๆ นะเหรอ แล้วเสื้อหน่ะคอจะคว้านลึกไปไหน กางเกงอีกถ้าจะสั้นโชว์เรียวขาขาวขนาดนี้ก็อยู่แต่ในห้องจะดีกว่ามั๊ย?
“เสื้อนี่ตอนซื้อไปแย่งกับใครมารึเปล่าคอถึงได้ย้วยขนาดนั้น แล้วกางเกงอะหนูแทะรึไงถึงได้ขาดจนเลยเหนือเข่าขึ้นนมาซะเยอะเชียว”
ดวงตาคู่เรียวเบิกกว้างมองผมยังกับเพิ่งเคยพบเจอความหล่อระดับนี้เป็นครั้งแรก พูดเรื่องจริงแล้วมาทำเป็นอึ้ง ริมฝีปากสีกลีบซากุระขยับอ้าแล้วหุบเหมือนปลาทองขาดน้ำอยู่อย่างนั้นจนผมต้องเป็นฝ่ายพูดเอง
“ถ้าอยากจะไปช้อปปิ้งก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”
พูดเด็ดขาดหน้านิ่งๆ แบบนี้แหละครับ พูดเสร็จก็ไปนั่งรอที่โซฟา มองอีกฝ่ายเดินขมวดคิ้วตีหน้ายุ่งแบบที่นานทีปีหนจะได้เห็นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย ไม่นานก็เดินมายืนตรงหน้าผมคล้ายเด็กน้อยให้ผู้ใหญ่ตรวจการแต่งกาย เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตกำมะหยี่สีเหลื่อมใส่คู่กับกางเกงวอร์มขายาวสีแดงแถบขาว รองเท้าผ้าใบสีดำ อืม.. ไม่น่าเชื่อว่ารวมกันบนร่างบอบบางแล้วจะดูดีมากขนาดนี้ ผมเชื่อแล้วล่ะครับว่าเต็มใจเป็นผู้ชายที่ใส่อะไรก็ดูดีและยิ่งดูดีมากเมื่อไม่ใส่อะไรเลย
ยักคิ้วให้เป็นอันว่า ‘ผ่าน’ แล้วยกขึ้นโอบไหล่คนรักอย่างอารมณ์ดี แม้จะแอบได้ยินเสียงประชดเบาๆ ว่า ‘ตาแก่เอ้ย!’ แต่ก็ไม่ทำให้ผมสะเทือนได้หรอกครับ ฮ่า
น้องไอโฟนในกระเป๋าของผมสั่นครืดๆ ขณะที่กำลังยืนรอลิฟท์ หยิบขึ้นมาดูชื่อผมก็กดรับทันที
“ครับพี่นาย”
[คุณแม่บอกพี่ว่าตอนนี้นายอยู่ฮ่องกง]
“ใช่ครับ ผมกับเพื่อนๆ มาถึงเมื่อวาน แล้วพี่นายล่ะครับ?”
[มาคุยงานกับลูกค้า ถึงเมื่อเช้าและจะกลับคืนนี้]
“กลับคืนนี้เลยเหรอครับ?”
ประตูลิฟท์เปิดพอดี ผมกุมมือบางไว้แล้วก้าวเข้าไปในลิฟท์ด้วยกัน
[อืม.. แล้วตอนนี้นายอยู่ไหน?]
ผมหันไปมองคนที่กำลังสนใจตัวเลขที่ไล่ระดับลดลงเรื่อยๆ
“ผมกับเต็มกำลังจะออกไปเที่ยวครับ แล้วตอนนี้พี่นายอยู่ไหนเหรอครับ?”
พี่ชายเงียบไปครู่หนึ่ง แว่วได้ยินเสียงผู้หญิงลอดเข้ามาในสาย
[มาเจอพี่ที่ล็อบบี้]
สั้นง่ายได้ใจความและสายก็โดนตัดไป คำถามหนึ่งผุดขึ้นในหัว ‘พี่นายรู้ว่าผมพักอยู่โรงแรมนี้?’ แต่ก็คงจะไม่แปลกเพราะพี่นายคงจะรู้มาจากคุณแม่
ผมเผลอถอนหายใจขณะเก็บไอโฟนใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกง ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เลิกคิ้วแล้วเอียงคอมองผมด้วยความสงสัยปนแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมาหรือต่อให้ถามผมก็คงจะไม่มีคำตอบใดๆ เพราะผมเองก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เจ้าของดวงตาคู่เรียวที่มองผมอยู่วาดรอยยิ้มสดใสและกุมมือผมแน่นขึ้นราวกับว่าต้องการจะแบ่งเบาความหนักอึ้งใจหัวใจของผม
อย่างที่ผมเคยบอกครับว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ชายนั้นเป็นไปอย่างปกติตามประสาพี่น้อง เพียงแต่ช่วงระยะหลังมานี้พี่นายเองก็ยุ่งกับงานจนผมแทบจะจำไม่ได้ว่าได้นั่งทานข้าวและคุยเล่นกับพี่ชายครั้งสุดท้ายคือเมื่อไหร่
ผมกับพี่ชายไม่เคยมีเรื่องขัดแย้ง ขัดใจ หรือทะเลาะกันเลยสักครั้ง พี่นายพลเป็นพี่ชายที่ดีแม้จะไม่ได้เติบโตมาด้วยกันและความสนิทสนมของเราก็อาจจะมีไม่เท่าคู่พี่น้องทั่วไปสักเท่าไหร่แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของพวกเรา พี่นายเป็นผู้ชายที่แม้จะเพลย์บอยไปหน่อยแต่ด้วยความเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีและด้วยบุคลิคที่ดูสบายๆ จึงสามารถดึงดูดลูกค้าได้มาก แตกต่างจากผมที่ถ้านิ่งเมื่อไหร่คงมีแต่คนวิ่งหนี
“พี่นายรอเราอยู่ที่ล็อบบี้”
“อ่อ”
คนฟังพยักหน้าหงึกหงัก และประตูลิฟท์เปิดก็เปิดออกพอดี
“ยังพอมีเวลา แต่เดี๋ยวเต็มไลน์ไปบอกเพื่อนๆ ก่อนละกัน”
พูดจบเจ้าตัวก็หยิบไอโฟนมาพิมพ์ข้อความ ผมจึงหันมองไปรอบๆ พี่นายนั่งอยู่ในคอฟฟี่ช้อปและกำลังมองมาทางผมแต่ผมเลือกที่จะรอให้คนรักพิมพ์ข้อความคุยกับเพื่อนๆ เสร็จก่อนแล้วจึงค่อยเดินไปหาพี่ชายพร้อมกัน
“ฮ้ายยย เท้มม!”
เดินเข้ามาในร้านก็มีสาวหัวทองตะโกนเรียกจนคิ้วของผมกระตุก สาบานได้ว่าผมไม่เคยรู้จักผู้หญิงผมทองคนนี้มาก่อน และที่สำคัญก็คือผมไม่เคยอนุญาตให้ใครมาเรียกชื่อเล่นของผมแบบนี้
“ฮาย ลิซ่า”
เฮ้ย! คนที่ทักสาวสวยหมวยอึ๋มหัวทองกลับไปไม่ใช่ผมนะครับ แต่เป็นเมียของผมต่างหาก สาวหมวยโผเข้ากอดสุดที่รักของผมทั้งตัวชนิดที่ว่าหน้าอกหน้าใจเบียดเสียดแนบเนื้อ แค่นั้นยังไม่พอยังมีหอมแก้มซ้ายขวากันอีกหลายฟอดชนิดที่ว่าต่อหน้าต่อตาไม่มีเซ็นเซอร์สักนิด
ร่างกายไวเท่าความคิด ผมจับแขนบางดึงออกจากการจู่โจมเนื้อนมไข่แล้วเปลี่ยนมาอยู่ในอ้อมแขนของผมแทน ส่งสายตาดุให้รู้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากแล้วจึงเดินไปหาพี่นายโดยไม่สนใจผู้หญิงที่ยืนทำหน้าเหวอแบบอึ้งๆ
“สวัสดีครับพี่นาย”
พี่นายรับไหว้ จากนั้นคนเป็นพี่ก็แนะนำผมให้รู้จักกับผู้หญิงรุ่นราวคราวแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“นี่กองทัพน้องชายของผมครับ และนี่คือคุณโชติกา วองส์ กรรมการผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทวองส์กรุ๊ป และนี่ลูกสาวของเธอคุณลิซ่า วองส์”
เราทั้งคู่ยกมือไหว้ฝ่ายตรงข้ามแต่ดูเหมือนว่าคุณโชติกาจะไม่ได้สนใจว่าผมมีตัวตนอยู่ตรงนี้ ดวงตาที่กรีดกรายคู่นั้นจ้องมองเต็มใจแบบไม่วางตา
“เคยได้ยินลิซ่าพูดถึงบ่อยๆ เพิ่งจะได้เจอตัวจริง คุณเต็มใจหล่อเหลาและมีสเน่ห์เกินกว่าที่ฉันคิดไว้จริงๆ”
“ขอบคุณครับ คุณโชติกาเองก็ยังสวย นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นคุณแม่ของลิซ่าผมเองก็คงไม่เชื่อ”
เต็มใจคงจะพูดจาเข้าหูคนฟัง ฝ่ายนั้นจึงหัวเราะชอบใจด้วยท่าทางเขินอาย ส่วนแม่สาวเนื้อนมไข่ก็ใช้สะโพกดินระเบิดเบียดเข้ามานั่งแทรกระหว่างผมกับเต็มหน้าตาเฉย
“เชิญคุยกันตามสบายก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอไปทำธุระกับกองทัพสักครู่”
อ้าวเฮ้ย! เห็นอยู่ว่าผมไม่สามารถปล่อยแมวไว้กับปลาย่าง เฮ้ย! ปล่อยเมียไว้กับผู้หญิงสายแข็งคนนี้ได้แล้วทำไมพี่นายถึงยังได้มาดึงผมออกไปแบบนี้ล่ะครับ ผมรีบส่งสายตาขอความเห็นใจจากพี่ชายแต่คนเป็นพี่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ดังนั้นก่อนจะลุกตามพี่นายไปผมหันไปคาดโทษคนรักไว้ให้รู้ตัวไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยว่าผัวไม่พอใจมาก!
เดินตามพี่นายมาจนถึงมุมหนึ่งของล็อบบี้ พี่นายยืนไขว้มือไว้ด้านหลังและหันหน้ามองถนนหน้าโรงแรม มองจากมุมนี้พี่นายดูเหมือนคุณพ่อมาก จะต่างกันก็ตรงที่ความหนุ่มแน่นฉายชัดมากกว่า ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆ พี่ชายและเหลือบมองเล็กน้อย ฝ่ายนั้นไม่ได้หันมามองผม ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมรู้สึกว่าเราสองคนพี่น้องมีช่องว่างห่างกันจนแทบจะเอื้อมไม่ถึงขนาดนี้
“คุณโชติกาแต่งงานกับมิสเตอร์แดเนียล กรรมการผู้จัดการใหญ่ของบริษัทว๊องส์กรุ๊ป และด้วยความสามารถของเธอทำให้ทีมผู้บริหารตลอดจนผู้ถือหุ้มของบริษัทไว้วางใจให้เธอให้ดูแลฝ่ายการตลาด ซึ่งตอนนี้ทางบริษัทมีแผนจะเปิดตัวเครื่องใช้ในครัวเรือนชุดใหม่ และยังไว้วางใจให้บริษัทของเราเป็นคนทำโฆษณาให้”
ได้แต่ฟังเงียบๆ ครับไม่มีข้อสงสัยหรือต้องการจะซักถามใดๆ เพราะผมเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงของบริษัทว๊องส์กรุ๊ปอยู่บ้างว่าเป็นอันดับหนึ่งในด้านเครื่องใช้ในครัวเรือน
“พี่มาฮ่องกงรอบนี้เพื่อจะคุยงานกับคุณโชติกา”
พี่นายหันมามองผม ใบหน้าที่มีส่วนผสมของคุณพ่อและคุณแม่เหน็บยิ้มตรงมุมปาก เรามองตากันและมันก็ทำให้ผมมีความรู้สึกคล้ายกับว่าผมไม่เคยรู้จักคนตรงหน้ามาก่อน
“คุณลิซ่าเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณโชติกากับมิสเตอร์แดเนียล เธอเป็นนางแบบชื่อดัง ดังนั้นเธอจึงเป็นพรีเซ็นเตอร์หลักในครั้งนี้ แต่เธอมีเงื่อนไขว่าพรีเซ็นเตอร์ที่จะคู่กับเธอต้องเป็น ‘เต็มใจ ฉัตรรักษ์บริบูรณ์’ เท่านั้น”
บางทีผมก็เกลียดความฉลาดของตัวเองนะครับ พี่นายยังไม่ทันจะพูดจบผมก็เดาความหมายได้หมดแล้ว
“น้องชายของพี่ไม่ใช่คนโง่ พี่พูดขนาดนี้คงจะพอเข้าใจแล้วใช่มั๊ย.. นี่เป็นโปรเจคใหญ่ของพี่ หากพี่ทำมันสำเร็จคุณพ่อคงจะพอใจเป็นอย่างมาก”
“ครับ”
ที่ตอบรับนี่คือเข้าใจว่างานชิ้นนี้สำคัญกับพี่นายมาก
“เอาล่ะ พี่จะขอพูดตรงๆ เลยละกัน ว่าพี่อยากจะให้นายช่วยพูดกับเต็มใจให้พี่ด้วย ก็แค่ร่วมงานกับคนรักเก่างานโฆษณาคงไม่ได้เสียหายอะไร อีกอย่างดูจากที่ทั้งคู่ได้เจอกันเมื่อครู่ก็พอจะดูออกว่าเมื่อก่อนคงจะรักกันน่าดู”
อืม.. นี่ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั๊ยครับเนี่ยว่าพี่นายจงใจเน้นคำว่าคนรักเก่า และเน้นท้ายประโยคเป็นพิเศษ ผมมองหน้าพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองอย่างตั้งใจ พยายามค้นหาพี่ชายที่แสนดีในความทรงจำแต่ทำไมมันช่างลางเลือนเหลือเกิน
“ผมเข้าใจครับว่างานนี้สำคัญสำหรับพี่นายมาก แต่เกี่ยวกับเรื่องเต็ม.. ผมไม่สามารถตัดสินใจแทนเขาได้จริงๆ ครับ”
“พี่ก็แค่คนยืนคุย.. ส่วนนายคนนอนคุย แค่เอาใจสักนิดสักหน่อยคงจะยอมแล้วละมั้ง”
คิ้วของผมกระตุกแทบจะทันที นี่ถ้าไม่ใช่พี่ชายในสายเลือดผมได้ตั๊นหน้าไปสักหมัดสองหมัดให้เลือดได้กบปากไปนานแล้ว
“ต่อให้นอนคุยกันถึงเช้าผมก็คงจะช่วยพี่นายไม่ได้จริงๆ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
สะกดอารมณ์แล้วหันหลังกลับ ผมรู้ว่าพี่นายคงจะโกรธผมมากแน่ๆ และยังรู้อีกว่าไม่กี่นาทีหลังจากนี้คุณแม่คงจะได้โทรมาโวยวายใส่ผมแน่นอน เอาเป็นว่าผมจะพยายามสงบสติอารมณ์อย่างถึงที่สุดแล้วกันนะครับ
กลับมาที่ร้านคอฟฟี่ช็อปแค่มองจากด้านนอกเห็นภาพคู่รักเก่ากำลังหัวเราะคิกคักก็ทำเอาผมแทบคลั่งอีกรอบ ผมจึงตัดสินใจเดินไปกดลิฟท์กลับขึ้นห้องแทน ยังไม่ทันจะแตะคีย์การ์ดปลดล็อคประตูห้อง ไอโฟนของผมก็กรีดร้องขึ้นมาเสียก่อน ผมหยิบมาดูชื่อหน้าจอก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดไว้ไม่มีผิดว่าคุณแม่จะต้องโทรมาแน่นอน แต่ผมไม่พร้อมจะรับสายท่านจริงๆ ครับ ผมจึงปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนเงียบไปเองแล้วก็ปิดเครื่องไปเลย
ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วหลับตาครู่ใหญ่เพื่อให้อารมณ์ค่อยๆ ไต่ลงสู่ระดับปกติ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมจึงลุกขึ้นไปปลดล็อคประตูแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมโดยไม่คิดจะมองหน้าอีกฝ่าย และเจ้าตัวก็คงจะจับอารมณ์ของผมได้จึงเลือกที่จะเงียบแล้วเดินมานั่งบนโต๊ะตรงหน้าของผม ชนิดที่ว่าเผชิญหน้ากันตรงๆ
“ลิซ่าเป็นแฟนคนที่เท่าไหร่?”
คนถูกถามเอียงคอทำท่าคิดเล็กน้อย แต่สุดท้ายคำตอบก็มีเพียงรอยยิ้มที่เหมือนเด็กน้อยส่งมาให้ผมเท่านั้น
“คำถามยากไปใช่มั๊ย? งั้นถามใหม่ ที่ผ่านมาเต็มมีแฟนมาแล้วทั้งหมดกี่คน?”
“เรื่องนี้มันสำคัญกับเทมป์เหรอ?”
“จะไม่สำคัญได้ไงล่ะวะ แหกตาดูบ้างว่าแต่ละคนไม่ใช่ย่อยทั้งนั้น เลือกสเป็คนิสัยผู้หญิงได้แมร่ม!”
จะพูดคำหยาบออกมาก็กระดากปากเหลือเกินครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นผู้ชายปากจัดด่าผู้หญิงอีก ฝ่ายตรงข้ามทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองหน้าผมแล้วพยักหน้างึมงำแถมยังทำตาปริบๆ
“อืม.. แต่คนปัจจุบันเด็ดสุด”
อ่าว.. เหี้ย พูดแบบนี้ไปต่อไม่ถูกเลยสิครับ แล้วยังมานั่งทำหน้าทำตาเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาอีก
“พี่นายขอให้เทมป์ช่วยพูดเรื่องงานโฆษณาใช่มั๊ย?”
“อืม”
“ก็ถ้าจะให้เต็มรับงานคู่ก็ได้อยู่นะ แต่เทมป์ก็ต้องมาคู่กับเต็มสิ ต่อให้เป็นถ่ายหนังเรทอาร์เต็มก็รับนะขอแค่ต้องคู่เทมป์คนเดียว”
อื้อหือ พูดออกมาด้วยเสียงเนิบนาบไม่มีท่าทีเดือดร้อน แถมยังขยิบตาให้ผมอีกต่างหาก เจอแบบนี้แล้วผมจะไปทางไหนต่อดีล่ะครับ ผมต้องยกธงขาวยอมแพ้แล้วล่ะ ฝ่ายชนะแอบหรี่ตามองผมพร้อมกับอมยิ้ม
“ไปช้อปปิ้งพรุ่งนี้ก็ได้ ยังไงซะง้อแฟนก็สำคัญกว่า”
ยิ้มหวานอย่างเดียวไม่พอยังลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าตัวเองเสร็จสรรพเล่นแบบนี้น้องชายของผมก็ลุกขึ้นมายืนตัวตรงเลยทีเดียว เอาเป็นว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้ผมขอเซ็นเซอร์ไว้ละกันนะครับ แต่ที่แน่ๆ ผมต้องจัดหนักเอาให้น็อคหลับไปเลยคอยดูสิ!
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC.... : 222222:
:a9: :a3: :a11: :a1:
-
อ้าวววว ตัดจบมา 18 + ซะงั้น นึกว่าจะดราม่า. 5555
-
ขอบคุณค่ะ เหมือนกองทัพกับพี่ชายไม่ใช่พี่น้องกันเลย
ดูพี่ชายขี้อิจฉานะเนี่ย
-
คุณแม่เหมือนตอนแรกไม่ชอบ แล้วตอนนี้จะมาให้กองทัพช่วยเกลี่ยกล่อมให้เต็มช่วยนายพลทำไมหล่ะ ไม่คิดถึงจิตใจของลูกเลย หรือว่า ไม่ใช่ลูกตัวเองจริงๆ ?? :m16:
-
o13
-
โถถังกะละมังหม้อ จะว่ากองทัพหื่นคนเดียวก็ไม่ได้นะ เต็มใจใช่ย่อยซะที่ไหน :oo1:
พี่นายนี่เป็นอะไรมากปะ ขี้อิจฉาและปากน่าตบ แต่ตบปากคุณแม่วิริยาก่อนได้ปะ นี่ตกลงกองทัพใช่ลูกปะเนี่ย ใจเย็นๆ ค่ะคุณแม่ o18
ตอนนี้อ่านวนซ้ำ 2 รอบเลยค่ะ :hao6:
-
ดูท่ากองทัพจะไม่ใช่ลูกจริงของพ่อแม่
ลูกจริงมีพี่นายคนเดียว แม่เลยลำเอียงซะขนาดนี้
แต่ก็ดีถ้าไม่ใช่เลือดเนื้อ เพราะจะได้ไม่มีผลเรื่องรักต้องห้าม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่นาย ตั้งใจมาขัดขวางความสุขของกองทัพชัดๆ
เขามาฮันนีมูน ตัวเองมาทำงาน
แต่ยังดึงกองทัพกับเต็ม มาเพื่องานของบริษัทตัวเอง
ที่คิดว่าอิจฉากองทัพ เพราะชอบเต็ม น่าจะจริง
รู้สึกงานต้องพึ่งกองทัพตลอด ทำคนเดียวไม่สำเร็จ
พอกองทัพไม่สนใจ ก็ฟ้องแม่ตลอดๆ
แม่ก็ทันที ด่าว่าตลอดเหมือนกัน
นี่พี่นายยังไม่โตเต็มวุฒิภาวะใช่ป่ะ น่าเบื่อสุดๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ข้อเสนอของเต็มสุดยอด แพคคู่ก็ได้ แต่เต็มคู่กับกองทัพ กร๊ากกกกกก :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่คือพี่ชาย? น่ากลัวว่ะ
-
อิพี่นายเป็นเจ้ากรรมนายเวรชัดๆ
-
เต็มใจแซ่บมากกกก 555
-
อุ๊แม่จ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :m25:
ขออ่านซ้ำอีกรอบ*****
-
พี่นายเห็นแก่ตัวเนาะ ทำเหมือนกับกองทัพไม่ใช่น้อง
-
เต็มใจ ไม่มีคำบรรยายสำหรับตัวละครตัวนี้ **ปาดน้ำลาย :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
พี่นายพลขา พี่เป็นอะไรมากมั๊ยคะ อิจฉาน้อง?
ส่วนคุณแม่ทำแบบนี้ทำไมคะ กองทัพไม่ใช่ลูกชายรึไง???
เดี๋ยวๆๆ ปั๊ดเหนี่ยวเลย :z6:
-
:เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:
-
จิเป็นลมกับนุ้งเต็ม พ่อคุณ รู้อยู่หรอกว่ากองทัพหื่น แต่นุ้งเต็มโคตรแซ่บบบบบ :heaven
ฝากให้พี่นายพลกับอิคุณแม่ :beat:
-
แม่ลำเอียง แม่รักลูกไม่เท่ากัน หรือว่าลูกติดจากคนละฝั่ง บอกตามตรงหมั่นไส้อินังคุณนายวิริยามากกว่าพี่นายอีกนะ
แต่อิพี่นายก็ปากจัดฉิบหาย ได้แม่มาแน่ๆ เห็นชัดๆ อิจฉาน้องชัวร์ ทำไมจ๊ะ หาเมียแซ่บเวอร์แบบเต็มใจไม่ได้ละสิ o18
ดราม่าหนักแค่ไหนก็ไม่หวั่น เพราะเรารู้ว่ายังไงเขาก็ได้กัน ผัวๆ เมียๆ :hao6:
-
เต็มใจเธอเด็ดจริงๆ
-
เด็ดมากอย่าโกรธกันข้ามวัน
-
เต็มใจกร้าวใจพี่มากจ่ะ พี่หลงรักหนูมาก :z1:
-
โอ๊ยยยน่อออ ฟินไปเต็มขั้นเลยสิ กองทัพ
เต็มใจก็จัดเต็มจัดหนัก มีลูกล่อให้กองทัพติดหล่มเสมอ
เต็มใจชัดเจนแล้ว กองทัพคงพอใจนะ ฟึดฟัดเป็นเด็กน้อยไปได้
แล้วนายพลคะ มีปัญหาทางความคิดหรอ หรืออิจฉาอะไร ทำตัวไม่น่าจะเชื่อว่าเป็นพี่น้องกัน
-
สนุกมาก
-
ทำไมมันเด้งมาหน้า 3 หานานมาก :sad4:
-
โอ้ยยย เต็มใจสมชื่อจริงๆ ไม่มีอะไรจะพูดเลยค่ะ หลงรักน้องเต็มใากกกก
แต่พี่นายกับคุณแม่ขอมองแรงใส่ได้มั๊ย
-
:z13: :z13:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 19 ┨
ทริปเที่ยวฮ่องกง 4 วัน 3 คืน ของพวกเราจบลงด้วยความสุข โดยเฉพาะสาวๆ ช้อปปิ้งกันกระหน่ำราวกับว่าเก็บกดกันมานานเล่นเอาขากลับน้ำหนักกระเป๋าเกินไปเกือบสิบกิโล แต่ยังโชคดีที่พวกผู้ชายยังมีน้ำหนักกระเป๋าเหลือให้สาวๆ ได้แบ่งปันเฉลี่ยน้ำหนักกันไป
กลับมาก็ได้พักอยู่บ้านแค่วันเดียวเราทุกคนก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองกันก่อนเปิดเทอมและผมเองถ้าวันไหนว่างก็จะชวนโบว์กับซันเข้าไปเรียนรู้งานที่โรงพยาบาลสัตว์ของมูลนิธิฯ ครับ
“อีจีช่วงนี้มึงอยากกินของเปรี้ยวของดองบ้างปะ?”
คำถามนี้เกิดขึ้นขณะที่ผมกับสหายรักทั้ง 2 คน กำลังนั่งทานอาหารมื้อเที่ยงกันอยู่ที่โรงอาหารของมูลนิธิ ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้นะครับว่าใครเป็นคนถาม ผมมองหน้าคนถามที่หรี่ตาจ้องมองอย่างเจ้าเล่ห์ก็ได้แต่หัวเราะ
“เต็มมีมดลูกซะที่ไหนล่ะ”
คนพูดแย้งโบว์ไม่ใช่ผมครับแต่เป็นซัน เดี๋ยวนี้ซันค่อนข้างจะตามความคิดของโบว์ทันขึ้นเยอะแล้วล่ะครับ
“แหม เสี่ยซันคะ ตั้งแต่ออกบวชมาคบกับน้องออมเนี่ยรู้ทันดิฉันไปหมดแทบจะทุกอย่างเลยนะคะ”
เพื่อนสาวหันไปแซ็วซัน แต่พอแซ็วจบก็รีบบีบนวดขอโทษยกใหญ่จนซันหัวเราะขำพรืด ซันเป็นเพื่อนที่โบว์รัก เกรงใจ และบูชามาตั้งแต่เด็ก โบว์เคยบอกว่าซันเป็นเพื่อนที่ดีมากชนิดที่ว่าชีวิตนี้คงจะหาเพื่อนเหมือนซันไม่ได้อีกแล้ว
“เออ เกือบลืมไปเลย ฉันว่าจะถามแกหลายรอบแระ อีจีแกพอจะรู้เรื่องที่น้องกองทัพทำให้งานใหญ่ของพี่นายพลมีปัญหาอีกได้ปะ ข่าวใหญ่มากเลยนะเห็นบอกว่ารอบนี้คุณนายวิริยาแทบจะตัดแม่ตัดลูกกับลูกชายคนเล็กไปเลย”
“หืม?”
คิ้วของผมขมวดเป็นปมแทบจะทันที เท่าที่นึกได้ก็พอจะเดาออกว่างานที่มีปัญหานั้นคืองานอะไรและปัญหาของงานเกิดจากอะไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่ามันจบไปแล้วซะอีกนี่ก็ผ่านมาตั้งครึ่งเดือนแล้วอีกอย่างเทมป์ก็เคยไม่เห็นบอกหรือพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีกเลย
“ตัดแม่ตัดลูกนี่อาจจะไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะน้องกองทัพก็อยู่กับคุณปู่คุณย่ามาตั้งแต่เด็ก แต่เห็นว่าคุณนายวิริยาจะขอให้บอร์ดผู้บริหารยกเลิกข้อตกลงเรื่องที่จะรับน้องกองทัพเข้ามาทำงานในบริษัทหลังจากเรียนจบ ด้วยเหตุผลที่ว่าลูกชายคนเล็กของเธอไม่มีความสามารถ ทำลายชื่อเสียงของบริษัท และบลา บลา บลา..”
คนเล่าทำเหมือนกับว่าเรื่องที่พูดอยู่เป็นเรื่องไร้สาระ มีการเหลือบตามองบนให้คุณนายวิริยาซะด้วย
“ไปรู้มาจากไหนเนี่ย?”
ไม่ใช่แค่ผมครับที่สงสัย ซันเองก็สงสัยเช่นเดียวกันจึงรีบถามตัดหน้าผม
“น้องดักแด้”
อ่อ.. จบคำถามครับ เพราะคุณแม่ของน้องดักแด้เป็นเพื่อนสนิท(ในวงไพ่)ของคุณนายวิริยา
“อีจี แกทำหน้าแบบนี้แสดงว่าไม่รู้?”
เครื่องหมายคำถามคงจะฝุดเต็มหน้าฝากจนโบว์เดาออก
“เทมป์คงกลัวจะทำให้เต็มคิดมากมั้ง”
ซันก็ยังคงเป็นซันที่มักจะคิดในแง่บวกก่อนเสมอ จะว่าไปมันก็ไม่มีเหตุผลไหนที่จะเหมาะสมไปมากกว่าเหตุผลของซันไปได้อีกแล้ว เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นมีผมเป็นตัวแปรสำคัญและเทมป์ก็แคร์ในความรู้สึกของผมมากกว่าใคร
“อืม ก็คงงั้น”
ยักไหล่ตอบจนโบว์หมั่นไส้เบะปากใส่ผมหนึ่งที แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะตบท้ายแถมยังขโมยลูกชิ้นในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของผมกินหน้าตาเฉยอีก นี่แหละครับเพื่อนผู้หญิงที่แสนบอบบางที่สุดในกลุ่มของผม
งานที่เรารับผิดชอบในมูลนิธิโดยส่วนใหญ่จะเป็นแค่เคสง่ายๆ อย่างเช่น ฉีดวัคซีน ทำแผล ให้น้องหมาน้องแมวแต่ถ้าเป็นเคสใหญ่ๆ อย่างการผ่าตัดเราก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเรียนรู้งานได้ แต่ทั้งหมดก็ต้องอยู่ในการควบคุมและการได้รับอนุญาตจากสัตวแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเสียก่อน ซึ่งงานที่พวกผมทำก็ไม่ได้มีค่าตอบแทนอะไรหรอกนะครับ ทำด้วยใจและรักที่จะเรียนรู้เพิ่มพูนประสบการณ์ในวิชาชีพเท่านั้น
โรงพยาบาลสัตว์ทุกสาขาเปิด 24 ชั่วโมง มีสัตวแพทย์ที่จิตอาสาและรักในอาชีพโดยไม่ได้หวังกับค่าตอบแทนที่น้อยนิดสลับสับเปลี่ยนกันมาตลอด แต่สำหรับสัตวแพทย์ที่อาสามาช่วยงายอย่างพวกเราได้เลิกงานตอน 5 โมงเย็น แต่เพราะติดเคสทำแผลให้กระรอกตัวน้อยที่โดนน้องแมวตะปปตบจนเลือดซิบจนเจ้าของต้องฝ่ารถติดพามาทำแผลจึงเลยเวลาเลิอกงานไปเป็นครึ่งชั่วโมง
“พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัย”
ยกมือตบไหล่ซันและโบกมือให้โบว์ก่อนจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่อีกฝั่ง
“รอนานมั๊ย?”
“ไม่นานเท่าไหร่”
ก็แสดงว่านานแต่ยังรอไหว ผมอมยิ้มก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้วก็นั่งแอบสังเกตฝ่ายตรงข้ามอยู่เงียบๆ จะว่าไปตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกงอีกฝ่ายค่อนข้างจะพูดเล่นน้อยลงและใจลอยอยู่หลายครั้งแต่ที่ผมไม่ทักเพราะคิดว่าคงจะเครียดเรื่องเรียน
“หิวมั๊ย?”
ดวงตาคู่คมเหลือบมามองกรุ้มกริ่ม
“ทะลึ่ง”
เจ้าตัวหัวเราะจนน่าหมั่นไส้
“ทำไมวันนี้ถึงจะไปนอนบ้านคุณพ่อล่ะ?”
“คุณแม่ท่านคิดถึง”
ผมร้องหืมในใจเสียงดังแล้วมองใบหน้าคมที่ยกยิ้มมุมปากไม่วางตาจนเจ้าของใบหน้ารู้ตัวหันมาเลิกคิ้วมอง
“ลืมไปว่าลูกรักนี่นะ”
คนฟังรู้ว่าผมประชด ช่วงจังหวะติดสัญญาณไฟสีแดงดวงตาคู่คมจึงหันมามองหน้าผมแล้วหรี่ตาลง
“ไปได้ยินอะไรมา?”
“ได้ยินว่าคุณนายวิริยารักลูกชายคนเล็กม๊ากมากกกก กอไก่ ล้านตัว”
ลูกชายคนเล็กของคุณนายวิริยาหัวเราะแล้วใช้ข้อนิ้วเคาะหน้าผากผมไม่หนักไม่เบา
“ไม่คิดจะเล่าให้ฟังกันบ้างรึไง?”
ขอถามกลับไปตรงๆ พร้อมกับลูบหน้าผากของตัวเองแล้วยู่หน้าใส่อีกฝ่าย เจ็บนะเนี่ยไม่ต้องดูในกระจกก็รู้ว่าต้องเป็นรอยแดงแน่ๆ
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก”
เชื่อก็โง่แล้วล่ะครับ แต่ก็นะ.. บางครั้งเราก็ควรโง่ซะบ้างเพื่อให้คนรักสบายใจ ผมพยักหน้ารับแล้วเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องเล่าของบรรดาสัตว์ผู้น่ารักที่ผมได้ทำการรักษาในวันนี้
กว่าจะถึงบ้านก็เกือบจะ 2 ทุ่ม คุณแม่ทำสลัดไว้ให้เราทั้งคู่ไว้ทานเป็นมื้อเย็น เดี๋ยวนี้เทมป์แทบจะกลายเป็นลูกชายของบ้านนี้ไปด้วยอีกคน ยิ่งนานทีปีหนจะขับรถมาส่งแบบนี้คุณแม่ก็มักจะเตรียมอาหารไว้รอเสมอ เมื่อทานเสร็จเทมป์ก็อยู่คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของผมต่ออีกครู่ใหญ่ถึงจะขอตัวกลับ ผมเดินมาส่งเทมป์ที่รถ
“ขับรถดีๆ ล่ะ ถึงแล้วโทรมาด้วย”
“จ้า.. เมียจ๋า”
อยากจะด่ากลับสักคำเพื่อแก้เขิน แต่ก็คิดได้ว่าด่าไปก็ใช่ว่าจะสะดุ้งสะเทือนจึงทำแค่ยืนยิ้มเท่านั้น
“อยากจูบอะ”
เสียงทุ้มพูดออดอ้อน
“กล้ามั๊ยล่ะ?”
ผมตวัดสายตาไปทางห้องนั่งเล่นที่เปิดผ้าม่านไว้ครึ่งหนึ่ง ถ้ามองผิวเผินก็ดูเหมือนว่าคุณพ่อคุณแม่กำลังนั่งดูทีวีแต่ผมรู้ครับว่าท่านกำลังแอบมองเราทั้งคู่อยู่ แม้จะเป็นคู่หมั้นกันอย่างถูกต้องแต่เราก็ควรที่จะรู้จักกาลเทศะโดยเฉพาะเมื่ออยู่ในสายตาของผู้ใหญ่
“งั้นติดไว้ก่อน”
“มีวันหมดอายุนะ”
“อร่อยขนาดนี้ต่อให้หมดอายุก็ยังจะกิน”
ไม่พูดเปล่าแต่สายตายังโลมเลียลามก แล้วทำไมผมถึงต้องฉีกยิ้มจนหน้าบานแบบนี้ด้วย
“พรุ่งนี้ไปมหาลัยใช่มั๊ย?”
“อืม แต่ไม่เข้าหอนะ ไม่ต้องรอ เต็มเรียนเสร็จแล้วจะไปทำธุระกับซันต่อ”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย
“ธุระอะไร?”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก”
เจอผมย้อนกลับประโยคเดียวกับที่อีกฝ่ายเคยตอบผมไปเมื่อตอนอยู่บนรถทำเอาเจ้าตัวตีหน้าเข้มแล้วส่งสายตาคาดโทษมาให้ ผมก็ได้แต่ยักคิ้วและกระตุกยิ้มมุมปากกลับไป
“กลับไปได้แล้ว โน่น.. คุณอาวิริยาโทรตามแล้ว”
บังเอิญเห็นแสงไฟจากหน้าจอไอโฟนสว่างวาบอยู่บนเบาะรถโชว์ชื่อสายโทรเข้าว่า ‘คุณแม่’ โชว์หรา เจ้าของไอโฟนหันไปมองด้วยใบหน้านิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจเปิดประตูรถหยิบขึ้นมากดรับ
“ผมขับรถอยู่ครับคุณแม่ ใกล้จะถึงแล้วครับ ขออนุญาตวางสายก่อนนะครับ”
พูดรัวใส่แล้ววางสายไป ผมจึงดันอีกฝ่ายเข้าไปในรถ
“กลับเถอะ ไว้เจอกันวันมะรืน”
“อืม”
พยักหน้ารับ แต่ผมแอบเห็นว่าในแววตานั้นมีประกายความกังวลแอบซ่อนอยู่ ใครจะไปรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มที่สดใสอาจจะมีความทุกข์ระทมใจแอบซ่อนอยู่ก็เป็นได้ ผมจึงโน้มตัวลงแล้วชะโงกหน้าเข้าไปในหน้าต่างรถประทับจูบลงบนหน้าผากได้รูปหนึ่งครั้งแล้วกลับมายืนกอดอกและอมยิ้มกลั้นเขิน ก็แค่จูบหน้าผากคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ว่าแต่คนถูกจูบทำไมต้องทำหน้าเหมือนทำความผิดร้ายแรงขนาดนั้นเนี่ย ฮ่า
“ฝันดี”
โบกมือบ๊ายบายคนรักก่อนจะรีบจ้ำกลับเข้าบ้านอย่างไว เพราะถ้าขืนยังชักช้าร่ำไรดูท่าอีกฝ่ายคงไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ
เดินมาถึงประตูบ้านจึงค่อยหันกลับไปมองแสงไฟสีแดงที่เคลื่อนออกไปนอกรั้วจนลับตา จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งสวนทางกับออมที่เพิ่งเดินออกมาพอดี หลานสาวอมยิ้มกรุ้มกริ่มทันทีที่เห็นหน้าผม
“ออมเห็นนะเมื่อกี้หน่ะ”
หัวเราะคิกคักชอบใจ ออมกับโบว์ถือว่าเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่ไม่เคยมองว่าความรักของเพศเดียวกันเป็นเรื่องแปลกในทางตรงกันข้ามพวกเธอกลับมองว่าเป็นเรื่องปกติทั่วไปโดยใช้หลักคิดง่ายๆ ที่ว่าความรักมีหลายรูปแบบและเกิดขึ้นได้กับทุกเพศและทุกวัย ถ้าหากคนทั้งโลกคิดได้แบบออมกับโบว์ก็คงจะดีไม่น้อยแต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกครับ
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ? ไปนอนได้แล้ว”
ไล่หลานสาวไปนอน ส่วนตัวเองก็ขอไปคุยกับบุพการีก่อนครับ
คุณแม่กำลังกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปดูรายการข่าว เมื่อเห็นผมเดินเข้ามาท่านก็ยกยิ้มในขณะที่คุณพ่อนั่งดูข่าวนิ่งๆ ไม่แม้แต่จะหันมามองผม
“เต็มขอรบกวนเวลาของคุณพ่อคุณแม่สักครู่ได้มั๊ยครับ?”
“ทำไมต้องคิดว่าเป็นเรื่องรบกวนด้วยล่ะคะน้องเต็ม.. มีอะไรรึเปล่า?”
ผู้ให้กำเนิดวางรีโมทลงบนโต๊ะแล้วเลิกคิ้วมองผมด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปมองหน้าผู้เป็นสามี คุณพ่อจึงละสายตาจากหน้าจอทีวีมามองหน้าผม
“เต็มคิดว่าเต็มก่อปัญหาให้กองทัพหน่ะครับ เต็มเลยจะมาขอคำปรึกษาจากคุณพ่อคุณแม่สักหน่อยว่าเต็มควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดี”
คำเกริ่นนำของผมคงจะดูเป็นการเป็นงานมากเสียจนคุณพ่อต้องหยิบรีโมทกดปิดทีวี และผมก็แอบอมยิ้มนิดหนึ่ง
“ว่ามาสิ”
ประโยคนี้จากคุณพ่อแหละครับที่ผมต้องการ ส่วนเรื่องที่ผมจะเล่าก็ไม่ได้เป็นเรื่องโกหกหรือปรุงแต่งแต่อย่างใด ผมพูดความจริงทั้งหมด เริ่มตั้งแต่ความบังเอิญที่ลูกค้าของพี่นายพลเป็นคนฮ่องกงและบังเอิญยกสองคือมีการนัดคุยงานกันที่โรงแรมที่พวกผมพักพอดี แค่นั้นยังไม่พอความบังเอิญที่แสนน่าเหลือเชื่อก็คือลูกค้าของพี่นายพลดันเป็นแฟนเก่า(จำไม่ได้ว่าคนที่เท่าไหร่)ของผม ซึ่งความบังเอิญทั้งหมดทั้งมวลก็มาจบลงตรงที่แฟนเก่าของผมคนนั้นตั้งเงื่อนไขว่าจะต้องได้ร่วมงานกับผมเท่านั้นถึงจะยอมเซ็นสัญญากับพี่นาย...
ก็แล้วยังไงล่ะครับ?? ในเมื่อแฟนปัจจุบันของผมเขาไม่สามารถบังคับผมได้หรือต่อให้มีสิทธิที่จะบังคับผมก็เชื่อว่าคนอย่างเทมป์ไม่มีวันทำเด็ดขาดและตัวผมเองก็ไม่ใช่ประเภทที่จะยอมใครง่ายๆ โดยเฉพาะเรื่องงานเพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรถ้าหากไม่ใช่งานของพี่ขวัญผมก็ไม่ทำหรอกครับ ผมคิดว่าเรื่องมันจะจบลงแค่นั้นและพี่นายเองก็คงจะหาทางออกวิธีอื่น ผมเชื่อว่าเรื่องแค่นี้ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร อีกอย่างลิซ่าชอบผู้ชายหล่อเสียด้วย ผมว่าพี่นายน่าจะเอาอยู่ เรื่องมันไม่น่าจะบานปลายและกินระยะเวลานานถึงขนาดนี้
“แย่จริง”
นี่คือคำพูดแรกที่หลุดมาจากคุณแม่หลังจากที่ผมเล่าเรื่องทั้งหมดจบ
“แล้วน้องเต็มคิดอะไรอยู่ในใจ?”
“เต็มคิดว่ามันค่อนข้างจะแปลกและไม่ยุติธรรมสำหรับกองทัพครับ”
คุณพ่อพยักหน้ากับคำอธิบายของผม
“แล้วตั้งใจจะทำยังไง?”
“เต็มอยากจะขอให้คุณพ่อช่วยให้เต็มได้คุยกับคุณอาดิษฐ์ในวันพรุ่งนี้ได้มั๊ยครับ?”
บุพการีหันมองหน้ากันด้วยความสงสัยก่อนจะหันกลับมาหยุดมองที่ผมอีกครั้งและผมก็ยิ้ม จากนั้นก็อธิบายสิ่งที่ผมคิดอยู่ให้พวกท่านฟังโดยมีเหตุผลว่าในเมื่อปัญหาที่เกิดขึ้นจากงานโฆษณาโดยมีผมเป็นตัวแปรหลัก และมีแฟนของผมเป็นผู้ได้รับผลกระทบโดยตรง ครั้นจะให้ผมอยู่นิ่งเฉยมองคนที่ตัวเองรักแบกรับปัญหาอยู่เพียงลำพังคงไม่ดีแน่ แต่ถ้าจะให้ผมไปบอกเทมป์ตรงๆ ว่าเดี๋ยวจะจัดการเองนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีอีกเช่นกันฝ่ายนั้นคงจะรู้สึกแย่พอดูที่ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง เพราะต่อให้คนฉลาดอย่างเทมป์จะอ่านเกมส์ทั้งหมดออกแต่เจ้าตัวก็อยู่ในจุดและในฐานะที่ไม่อาจจะทำอะไรได้ อย่างที่มีใครบางคนเคยบอกไว้ว่าคนในกับคนนอกบางครั้งก็อาจจะเห็นภาพที่แตกต่างกัน
คุณแม่ร้อง ‘อ่อ’ เบาๆ แล้วอมยิ้มหลังจากที่ผมอธิบายความคิดทั้งหมดให้พวกท่านได้รับฟัง ส่วนคุณพ่อก็ยังคงทำหน้านิ่งๆ แต่ท่านก็พยักหน้าและคราง ‘อืม’ ตอบรับว่าพรุ่งนี้คุณพ่อจะโทรไปนัดคุณอาดิษฐ์ให้ผมซึ่งผมก็คิดว่าคุณอาดิษฐ์ต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน แต่.. เรื่องนี้ขอเป็นความลับนะครับ อย่าให้แฟนผมรู้เชียวล่ะ ชู่ววว์...
.
.
.
.
.
ครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอคุณอาดิษฐ์ก็คงจะเป็นเมื่อตอนงานหมั้น ซึ่งก็ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว เมื่อวานคุณพ่อบอกกับผมว่าต่อให้คุณอาดิษฐ์งานยุ่งมากแค่ไหนแต่ถ้าเป็นเรื่องของลูกชายและครอบครัวคุณอาดิษฐ์จะมีเวลาว่างให้เสมอ ดังนั้นแค่คุณพ่อต่อสายหาคุณอาดิษฐ์ท่านก็รับปากและรีบให้คุณเลขาเคลียร์งานโทรนัดเวลาสถานที่ให้ผมทันที
เวลาและสถานที่นัดเป็นช่วงเย็นที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจ เมื่อเรียนเสร็จผมก็ชวนซันกับโบว์นั่งรถไฟฟ้ามาด้วยกัน ผมมาถึงก่อนเวลานัด 10 นาที แต่คุณอาดิษฐ์มาถึงก่อนผมอีกครับ โบว์กับซันแยกไปเดินเล่นดูของในห้างระแวกนี้เพื่อฆ่าเวลารอผม
“เต็มต้องขอโทษนะครับที่รบกวนเวลาของคุณอาดิษฐ์”
“รบกวนอะไรกัน แล้วตอนนี้คงจะเรียกคุณพ่อได้แล้วมั้ง”
ท่านยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ให้ผมสั่งอาหารได้ตามใจชอบ แต่ผมยังไม่หิวจึงเลือกเมนูง่ายๆ อย่างสลัดผลไม้ และรอไม่นานอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟผมจึงขอเข้าเรื่องในทันที เอาตามความจริงผมไม่ได้เล่าเรื่องราวแบบที่เล่าให้คุณพ่อคุณแม่ของผมฟังหรอกครับ ผมแค่อยากจะรู้วิธีการทำงานเกี่ยวกับงานโฆษณาจากคุณอาดิษฐ์เท่านั้นว่ามีขั้นตอนในการทำงานยังไงบ้าง ถามแค่ในส่วนที่ผมไม่รู้และขอความรู้เพิ่มเติมในสิ่งที่พอจะรู้อยู่แล้ว
“น้องเต็มอยากจะทำงานโฆษณาเหรอลูก?”
“เปล่าครับ”
คนถามเลิกคิ้วมองผมด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“เต็มแค่อยากจะรู้เกี่ยวกับงานเพื่อจะได้ประเมินได้ว่าว่ากองทัพมีความสามารถเพียงพอที่จะทำงานด้านนี้รึเปล่า?”
“หืม?”
ตอนนี้ท่านคงจะสงสัยมากขึ้นแล้วล่ะครับ คุณอาดิษฐ์มองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะอมยิ้มแล้ววางช้อนและยกผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ด เตรียมรอฟังคำอธิบายจากผมโดยละเอียด
“ความจริงแล้วกองทัพเคยเล่าอะไรเกี่ยวกับปัญหาของตัวเองให้ผมฟังหรอกครับ แต่ผมก็มักจะได้ยินคนอื่นพูดเสมอว่าเขามักจะสร้างปัญหาและก่อความเดือดร้อนให้บริษัทอยู่ตลอด.. กองทัพไม่มีประสิทธิภาพที่จะทำงานด้านนี้ได้”
“กองทัพเป็นเด็กมีความสามารถ.. พ่อรู้ดี เพียงแต่เขายังเด็กเกินไป ประสบการณ์ยังน้อยก็เท่านั้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะมาตัดสินอนาคตของเขาได้”
“คุณพ่อเชื่อในความสามารถของกองทัพมั๊ยครับ?”
“เชื่อสิ.. ถึงพ่อจะไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกๆ แต่พ่อก็มั่นใจว่าพ่อรู้จักลูกชายของพ่อดี”
รอยยิ้มละมุนประดับอยู่บนใบหน้าอ่อนโยนจนทำให้ผมต้องยิ้มตาม
“ถ้าอย่างนั้น.. งานไหนที่มีปัญหา คุณพ่อช่วยพิจารณาให้กองทัพดูแลได้มั๊ยครับ?”
“หืม.. งานที่มีปัญหา?”
ผมยิ้ม และคุณพ่อก็คงจะเดาความคิดของผมออก ท่านจึงหัวเราะเบาๆ
“เต็มแค่อยากจะให้กองทัพได้พิสูจน์ตัวเองว่าเขาไม่ใช่ตัวปัญหาอย่างที่ใครต่อใครกล่าวหา”
“ทวงความยุติธรรมให้แฟนสินะ”
เอ่อ... คุณพ่อพูดแบบนี้ผมรู้สึกตัวเองเหมือนหน้ากากทักสิโด้ยังไงก็ไม่รู้
“ไว้พ่อจะเก็บไว้พิจารณา”
“ขอบคุณมากครับ”
“กินต่อสิ น้ำสลัดที่นี่รสชาติดีนะ”
“ครับ”
ของเขาอร่อยจริงๆ ครับ
“อ่อ.. คุณพ่อครับ”
เพิ่งจะนึกออกว่าลืมเรื่องสำคัญไปอีก 1 เรื่อง ผู้ใหญ่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามเลิกคิ้วแล้วอมยิ้มอย่างรู้ทัน
“เรื่องนี้เป็นความลับใช่มั๊ย?”
ผมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าตอบรับว่า ‘ครับ’ จากนั้นก็ตักสลัดกินเงียบๆ พร้อมกับมองบรรยากาศภายในร้านที่การตกแต่งเรียบหรูสไตล์อังกฤษ บนฝาผนังมีภาพวาดลายเส้นชวนน่ามอง โดยเฉพาะรูปผู้หญิงในชุดหรูหราแบบผู้ดีอังกฤษโบราณสวมใส่หน้ากากอยู่ในงานเต้นรำ มันก็ทำให้ผมนึกถึงสำนวนหนึ่ง 'He masked his enmity under an appearance of friendliness.' หรือจะตีความหมายได้ประมาณว่า คนส่วนมากในสังคมปัจจุบันมักจะใส่หน้ากากเข้าหากัน มีเพยงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมีความจริงใจต่อกัน
เลื่อนสายตากลับมาที่สลัดในจานและแอบเหลือบมองผู้ใหญ่ตรงหน้าเล็กน้อยพร้อมเหน็บยิ้มมุมปากให้กับความคิดของตัวเอง
.
.
.
.
.
บอกลาคุณอาดิษฐ์และรอส่งท่านขึ้นรถกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทต่อ ผมโทรหาคุณพ่อเพื่อบอกท่านว่าได้คุยกับคุณอาดิษฐ์เรียบร้อยแล้วพร้อมกับแจ้งเวลาที่จะให้น้าปองมารอรับที่สถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้บ้านที่สุด จากนั้นก็เดินไปหาซันกับโบว์ที่รออยู่ที่ห้างใกล้ๆ แถวนี้ พวกเราเดินเล่นกันต่ออีกสักพักก่อนจะแยกย้ายกันกลับ แต่อย่างว่าแหละครับว่าความบังเอิญมันมีอยู่ทุกที่ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเจตนาว่าจงใจหรือไม่ก็เท่านั้น
“อุ๊ยตาย! นี่ใช่น้องเต็มใจที่เป็นเกย์.. ลูกชายคนเล็กของท่านนายพลกับคุณหญิงหยดรึเปล่าคะเนี่ย?”
ประโยคคำถามนี้มาจากผู้หญิงรุ่นราวคราวแม่ 2 ท่าน แต่งตัวหรูหราแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าและที่สำคัญคนที่เอ่ยทักยังสวมกระโปรงของแบรนด์ TJ เสียด้วย การแต่งตัวนับว่ามีรสนิยมดีแต่กิริยาท่าทางและการพูดจานี่ไม่ค่อยจะสมกับอายุและการแต่งกายสักเท่าไหร่
ผมบีบแขนโบว์เบาๆ ให้ใจเย็นๆ ส่วนซันก็ยกมือบีบไหล่ผมเพื่อให้กำลังใจก่อนจะโอบไหล่ควบคุมอารมณ์ของเพื่อนสาวไม่ให้ปรี๊ดแตกเสียก่อน ผมยกยิ้มให้คุณป้าทั้ง 2 ท่าน
“ใช่ครับ ผมเอง”
คุณป้าที่เอ่ยถามหันไปบอกคุณป้าอีกท่านว่า ‘เห็นมั๊ยเธอว่าฉันจำไม่ผิดคนหรอก’ แล้วก็ได้รับคำตอบกลับมาว่า ‘ตัวจริงหน้าตาดี๊ดีไม่น่าผิดเพศเลยนะคะคุณพี่’ จากนั้นคุณป้าทั้งสองก็หันมาฉีกยิ้มให้ผม โดยที่สายตาแอบสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“วันนี้ได้เจอน้องเต็มใจตัวจริง พวกเราก็เข้าใจแล้วล่ะค่ะว่าทำไมคุณนายวิริยาถึงไม่ชอบน้องเต็มใจ”
หืม? ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย
“ก็น้องเต็มใจหน้าตารูปร่างเหมือนภรรยาเก่าของคุณดิษฐ์ซะขนาดนี้คุณนายวิริยาจะทำใจลงได้ยังไงล่ะคะคุณพี่”
“นั่นสิคะคุณน้อง นี่ถ้าท่านนายพลกับคุณหญิงหยดไม่ยืนยันกับนักข่าวว่าเป็นลูกชายของท่านจริงๆ อมพระมาพูดก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ”
เสียงหัวเราะคิกคักทำให้ผมรู้สึกคิ้วกระตุกขึ้นมาแบบอัตโนมัติ
“ขอโทษนะครับ พอดีนี่ก็จะสองทุ่มแล้วพวกผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ซันพูดขัดจังหวะขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนอบน้อมและใบหน้าก็ประดับรอยยิ้มอ่อนโยน ซะจนอีกฝ่ายนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
“แต่กว่าห้างจะปิดก็อีกตั้งสองชั่วโมง ผมคิดว่าเชิญไปนั่งคุยกันต่อจะสะดวกกว่ายืนคุยนะครับ”
ดวงตาคู่รีโค้งหยีชนิดที่ใครเห็นเป็นต้องใจอ่อนยวบ คุณป้าพยักหน้าหงึกหงักแล้วพูดซ้ำๆ ว่า ‘จ่ะๆ’ ราวกับต้องมนต์ก่อนจะหันหลังแล้วพากันเดินไปในร้านคาเฟ่ใกล้ๆ
สถานการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติ โบว์ยืนมองหน้าซันแบบอึ้งๆ ส่วนผมได้แต่หัวเราะขำกับท่าทางของโบว์ และก็เป็นซันอีกแหละครับที่ยกแขนโอบไหล่ผมกับโบว์ไว้แล้วเรียกสติให้รู้ว่าพวกเราจะต้องกลับบ้าน และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องคุณป้าทั้งสองท่านนี้อีกเลย
.
.
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
-
คุณนายวิริยา นอกจากลำเอียงรักแต่ลูกชายคนโตอย่างเปิดเผยแล้ว
ยังอคติกับเต็ม เพราะเต็มหน้าเหมืิอนภรรยาเก่าของสามีตัวเอง
เป็นผู้หญิงที่ไม่มั่นใจ ในตัวเอง ไม่เชื่อใจสามีตัวเอง
มีปมด้อยสิว่าสามีไม่รักตัวเอง ทั้งที่ภรรยาเก่าเสียชีวิตไปแล้ว
และตัวเองอยู่กับสามีคนเดียวแท้ๆ
:laugh: :laugh: :laugh: ก็ให้ทุกข์ทรมานตายไปกับความอิจฉา ริษยาเถอะนะ สมควรแล้ว
เต็มเข้าพบอาดิษฐ์ดีและ
จะได้รู้ความลำเอียง ปล่อยข่าวทำลายยริษัท เพราะเมียตัวเอง
และรู้ความจริง ใครกันแน่ไร้ความสามารถ
เอาแต่ดีเข้าตัว เอาชั่วให้คนอื่น
คุณนายวิริยา กับพี่นายนิสัยถอดมาจากกันชัดๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m15: :m15: :m15:
-
o13
-
:m31: ทำไมมันให้ความรู้สึกว่า นายพลคือลูกของคุณหญิงวิริยาคนเดียว ส่วนกองทัพคือลูกที่มาจากไหนไม่รู้ และเต็มใจคือลูกของอาดิษฐ์ที่เกิดจากเมียเก่า
คนที่กุมความลับทุกอย่าง น่าจะเป็นคุณหญิงวิริยาคนเดียว :katai1:
-
เป็นยังไงต่อนะ
-
ตอนที่ 18
รู้สึกเกลียดพี่นายอะ แบบลำไย อะไรของมรึงว่ะเนี่ย -_-
อิจฉาน้องเหรอ หรือยังไง ห๊ะ?!!! (อินจัด ฮ่าๆ)
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก มีแค่ฉากบนเตียงและบนเตียง หวานๆ
แต่ชอบเทมป์อะ ดูแลเมียดี๊ดีย์
ส่วนพี่เต็มก็ใช่ย่อยนะจ้ะ ง้อสาแบบ.... แบบบบบบ :ling1:
ตอนนี้ก็ฟินกันไปเนาะ เดี๋ยวดราม่าก็มา เชื่ออออเรา
ปล. เค้าอ่านตั้งแต่วันที่ตัวลงแล้ว แต่ไม่ได้เม้นเพราะดึก สุดท้ายลืม...
แอมซอรี่นะคะ แงงงงงง
-
ตอนที่ 19
มีอะไรทำไมไม่คุยกันอะทัพ เก็บเงียบไว้คนเดียว ;-;
แต่เต็มใจก็แบบวางตัวดีเว่อร์ เข้าใจสาเว่อร์วัง แถมแอบไปช่วยแก้ปัญหาอีก
ตอนเต็มใจปรึกษาคุณพ่อคุณแม่เค้ารู้สึกว่าดีนะ ปรึกษาผู้หลักผู้ใหญ่
ก็แอบหวั่นๆกับคุณพ่อ แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ดีมากๆที่รับฟังเต็ม
เกลียดคุณนายวิริยะกับพี่นาย ดราม่าต้องมาจากสองคนนี้แน่ๆอะ
ส่วนเรื่องเต็มใจก็ยังมีเงื่อนงำอยู่ โอ้ยยยย อยากรู้แล้วววว
เหมือนตอนนี้จะสั้นๆไปป่ะ (โลภ) 5555555555555555
รีบมาต่อไวไวนะคะ รอๆๆ
-
รอตอนต่อไป~
-
เป็นกำลังใจให้เต็ม กับกองทัพ :mew1:
-
จ้าาาา คุณแม่แห่งปีต้องยกให้คุณนายวิริยานี่แหละ เบ้ปากมองบนเบอร์แรงตอนรับรางวัล o18
-
เต็มใจคือที่สุดของนายเอกอะ :impress2:
-
อิป้า 2 คน หมั่นไส้ขั้นสุด แต่สุดๆๆ ของสุดๆๆคืออิคุณนายวิริยา :beat:
-
เต็มใจคือที่สุดของนายเอกอะ :impress2:
o13
-
คุณป้ามหาภัย
เต็มใจเต็มที่มากค่ะ ได้ใจคุณพ่อไปเต็มๆ
สงสารกองทัพ ผิดอะไรมากมาย ทำเหมือนไม่ใช่ลูกน่ะ
-
กระโดดถีบปากคุณป้า แล้วตามไปตบหน้าคุณนายวิริยาได้มั๊ย
:z6: :beat:
-
ตอนที่ 18
เต็มจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลูกแม่ไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังจริงๆ :hao6:
-
ตอนที่ 19
คุณวิริยาเป็นอะไรมากปะ? นี่หมั่นไส้มาก
เต็มใจนี่คือแบบสุดๆ เลยอะ ชอบมาก ฉลาด รู้จักคิด รู้จักแก้ปัญหา กองทัพเอ้ยย ได้เมียดีจนนี่รู้สึกอิจฉา :hao5:
-
สักทีเถอะ :beat:
รอตอนต่อไปนะคะ :katai4:
-
รำ คุณนายวิริยากับพี่นายพล แล้วไหนจะมนุษย์ป้าอีก :z6:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:m31: ทำไมมันให้ความรู้สึกว่า นายพลคือลูกของคุณหญิงวิริยาคนเดียว ส่วนกองทัพคือลูกที่มาจากไหนไม่รู้ และเต็มใจคือลูกของอาดิษฐ์ที่เกิดจากเมียเก่า
คนที่กุมความลับทุกอย่าง น่าจะเป็นคุณหญิงวิริยาคนเดียว :katai1:
เห็นด้วยค่ะ ว่าคุณนายวิริยานี่แหละที่กุมความลับทุกอย่างไว้ แต่ก็หมั่นไส้ชีนะ :hao7:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai2-1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 20 ┨
เปิดภาคเรียนใหม่แล้วครับ เวลาผ่านไปไวจริงๆ ตอนนี้ผมขึ้นปี 4 ส่วนเทมป์ก็ขึ้นปี 2 แน่นอนว่าเจ้าตัวเลือกเรียนวิชาเอกเรขศิลป์ หรือเรียกง่ายๆ ก็ว่ากราฟฟิคดีไซด์ ส่วนออมก็เลือกวิชาเอกเป็นมัณฑนศิลป์แฟชั่นและสิ่งทอตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้น
“มีอะไรรึเปล่า?”
หันไปถามคนที่นั่งคิ้วผูกโบว์ ฝ่ายนั้นหันมามองหน้าผมพร้อมคลายปมตรงหว่างคิ้ว
“นิดหน่อย”
คำตอบที่ได้รับทำให้ผมได้แต่คิดอยู่ในใจว่า ‘ไม่นิดหน่อยละมั้ง?’ ผมส่งยิ้มให้อีกฝ่ายและยื่นมือไปจิ้มแก้มขาว
“พูด”
นี่คือคำสั่ง.. ผมยักคิ้ว ฝ่ายตรงข้ามกระตุกยิ้มมุมปาก
“คุณพ่อมอบงานโฆษณาของบริษัทวองส์กรุ๊ปมาให้เทมป์ทำ ซึ่งก่อนหน้านี้พี่นายรับผิดชอบงานนี้อยู่”
“แล้ว?”
“ประสานงานกันมาร่วมเดือนแต่ทางบริษัทวองส์กรุ๊ปก็ยังไม่ยอมเซ็นสัญญากับพี่นายสักที”
“ใช่บริษัทของลิซ่ารึเปล่า?”
คิ้วเข้มขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิมเพิ่มเติมดวงตาที่หรี่ลงราวกับผมมีความผิด
“จำแม่นเชียวนะ”
อื้อหือ ทีเรื่องขี้หึงแบบนี้แสดงออกชัดเจนแบบไม่ต้องง้างปากถามเชียวนะ
“จำได้ด้วยว่าลิซ่าชมเทมป์ว่าหล่อ”
ดวงตาคู่คมหรี่มองผมอีกรอบคงคิดว่ากำลังจะเปลี่ยนเรื่องคุย ถ้างั้นก็โอเคครับ เรากลับไปประเด็นเดิมกันก็ได้
“แล้วเหตุผลที่บริษัทวองส์กรุ๊ปไม่ยอมเซ็นสัญญาล่ะ?”
หลบตา แล้วยังเงียบไม่ตอบ ผมเลยแกล้งทำตาปริบๆ แล้วชี้หน้าตัวเอง
“เพราะเต็มรึเปล่า?”
“พูดอะไร? เต็มไม่เกี่ยวกับงานนี้ เพราะเทมป์ต่างหาก”
สวนกลับทันที ผมต้องกลั้นขำจนเมื่อยแก้ม
“อ่อ.. งั้นเพราะเทมป์หล่อกว่าพี่นายสินะ ลิซ่าเลยหาเรื่องจะร่วมงานกับเทมป์”
“เต็ม”
ไม่เห็นจะต้องทำเสียงและหน้าดุขนาดนั้นก็ได้ ผมพูดเรื่องจริงนะเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะครับ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผมสักนิด ผมอมยิ้มแล้วมองหน้าอีกฝ่ายรอฟังคำระบายอยู่เงียบๆ
“เทมป์ดีใจนะที่คุณพ่อมอบงานของบริษัทให้เทมป์ทำ ไม่ว่าจะยังไงก็จะทำมันให้เต็มที่”
ถูกต้องแล้วล่ะ ผมยิ้มกว้างขึ้น
“เทมป์ไม่ได้กลัวเรื่องงาน”
ดวงตาคู่คมหม่นลงจนรู้สึกใจหาย ผมรู้ครับว่าคนตรงหน้ากำลังกลัวอะไร แต่ก็รอให้เจ้าตัวเป็นฝ่ายพูดเอง
“ระยะหลังมานี้เทมป์รู้สึกว่าพี่นายเปลี่ยนไป”
ผมเข้าใจความรู้สึกของเทมป์นะครับ แต่ในฐานะคนนอกครอบครัวอย่างผม จึงขอเลือกที่จะไม่ออกความเห็นหรือวิจารณ์ใดๆ สิ่งที่ผมควรจะทำมากที่สุดเมื่อคนรักเกิดปัญหาก็คืออยู่เคียงข้างและให้กำลังใจ
“เทมป์อาจจะคิดมากไปเอง”
ระบายรอยยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับเกลี่ยข้างแก้ม
“บางทีพี่นายอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ที่เปลี่ยนก็คือเทมป์ต่างหากที่โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น”
คนฟังอมยิ้มจ้องหน้าผมกลับ เราสบตากันนิ่งๆ อ่านความหมายและความรู้สึกจากดวงตาของกันและกัน จนผมเป็นฝ่ายยอมแพ้ ปิดเปลือกตาลงและเสี้ยววินาทีถัดมาความอบอุ่นก็แนบลงบนริมฝีปาก ผมตอบรับสัมผัสนั้นด้วยความอิ่มเอม
.
.
.
.
.
ผมมาถึงหอพักก่อนวันเปิดเรียนที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้เพื่อเตรียมตัวหลายๆ อย่าง แต่มันก็ไม่ได้วุ่นวายและน่าตื่นเต้นอะไรมากมายสำหรับการเรียนในปีที่ 4 ซึ่งคนอื่นอาจจะรู้สึกตื่นเต้นเพราะว่ามันเป็นปีสุดท้ายของการเรียนในระดับมหาวิทยาลัย แต่สำหรับคณะแพทย์ที่รวมถึงคณะสัตวแพทย์อย่างเราต้องเรียนกันถึง 6 ปีครับ
“สวัสดีค่ะ คุณเต็ม”
สายตาระยิบระยับถูกส่งมาจากป้าแม่บ้านคนเดิมที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมยกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มและเดินเข้าไปทักทายเธอสักหน่อยเพราะตลอดช่วงปิดเทอมผมแทบจะไม่ได้แวะเข้ามาที่นี่เลย
“รุ่นน้องเฟรชชี่ปีนี้ไม่มีใครกลบรัศมีคุณเต็มของป้าได้เลยนะคะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
อดที่จะขำไม่ได้ ทุกเปิดเรียนป้าสมนึกจะบอกผมแบบนี้ทุกครั้งจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะครับ
“นี่ป้าพูดจริงนะคะ ขนาดว่าปีนี้เขาว่ามีดาราตั้งหลายคน ป้าไปดูมาหมดแล้วเชื่อเถอะค่ะว่าสู้คุณเต็มไม่ได้สักคน”
ใบหน้าขาวอวบระบายรอยยิ้มขวยเขิน จนผมต้องกลั้นขำ จังหวะนั้นผมก็เห็นใครคนหนึ่งที่กำลังเดินสะพายเป้ตรงมาทางพวกเรา
“แล้วคนโน้นล่ะครับ”
ส่งสายตาไปทางคนมาใหม่ ป้าสมนึกมองตามแล้วส่งค้อนใส่ผมวงใหญ่ จนผมหลุดหัวเราะออกมา
“โธ่ คุณเต็มล่ะก็ คนนี้ป้าไม่กล้าเอามาเทียบกับคุณเต็มหรอกค่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ?”
“คนนี้เขาไม่ใช่มนุษย์หรอกค่ะ หล่อซาตานชัดๆ แถมยังได้กินเนื้อมังกรหยกของป้าเข้าไปอีก”
ซาตานหนุ่มหยุดยืนตรงหน้าผมที่กำลังหัวเราะจนปวดท้อง นี่ผมกลายไปเป็นมังกรหยกของคุณป้าสมนึกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย???
“มีอะไร?”
เสียงทุ้มที่นิ่งเรียบทำให้ป้าสมนึกที่ไม่คุ้นชินกับเทมป์ต้องหน้าเจื่อนไป แต่ผมกลับหัวเราะแล้วส่ายหน้าบอกอีกฝ่ายว่าไม่มีอะไรก่อนจะขอตัวขึ้นห้อง
ภายในห้องทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม แม้กระทั่งของเล่นของใช้ของสีส้มก็ยังวางอยู่ที่เดิมราวกับกำลังรอให้แมวน้อยหาทางกลับบ้านเจอ เพราะฉะนั้นสิ่งแรกที่เราทั้งคู่ต้องจัดการคือช่วยกันทำความสะอาด เริ่มจากผมถอดผ้าม่าน ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ผ้าห่ม และตุ๊กตาทีทูเดอะจีไปเข้าเครื่องซักผ้าแล้วเดินลงไปซื้อน้ำและนมเปรี้ยวจากป้าสมนึกมาเติมใส่ไว้จนเต็มตู้เย็น ส่วนอีกฝ่ายก็รับหน้าที่ปัดกวาดเช็ดถูพื้น จากนั้นก็ช่วยกันขนเตียงออกไปผึ่งแดด ช่วยกันขัดห้องน้ำ ปิดท้ายด้วยการเอาผ้าที่ซักมาตากด้วยกัน
“เฮ้อ...”
ระบายลมหายใจออกมาพร้อมกัน เสื้อผ้าของเราทั้งคู่ชื้นไปด้วยเหงื่อ ผมถอดเสื้อกล้ามออกอีกฝ่ายก็เช่นเดียวกัน ดื่มน้ำกันไปคนละขวดแล้วนอนแผ่ลงบนพื้นห้อง หลับตาพักเหนื่อยครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมามองเพดานห้องสีหม่น นานแล้วครับที่ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำแต่ตั้งแต่กลับมาอยู่ไทยผมก็แทบจะไม่ได้จับไม้กวาดและไม้ถูพื้นเลย ไม่เหมือนตอนอยู่อังกฤษที่พี่ขวัญและแม่ปอสอนให้ทำความสะอาดห้องนอนด้วยตัวเอง
“ศุกร์นี้เทมป์นัดกับคุณโชติกาวองส์ไว้ช่วงเช้า เดือนนี้เธอมีเวลาว่างแค่ศุกร์นี้วันเดียว”
“ที่ไหนล่ะ? ฮ่องกง?”
“อืม”
ผมยังคงนอนมองเพดาน วันศุกร์นี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ ถ้านัดไว้ช่วงเช้าก็ต้องบินไปฮ่องกงตั้งแต่วันพฤหัสฯ ซึ่งวันนั้นผมเลิกเรียนตอนบ่ายสามโมง ส่วนเทมป์ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะมีเรียนแค่ช่วงเช้า ขณะกำลังนอนคิดความรู้สึกเว้าวอนจากสายตาของอีกฝ่ายก็ทำให้ผมต้องอมยิ้มแล้วยอมหันไปสบดวงตาคู่คม
“ไฟท์กี่โมง?”
แกล้งถามไปงั้นแหละครับ เพราะดูจากสายตาผมก็รู้คำตอบแล้วล่ะ
“สามทุ่มห้าสิบนาที”
เผลอยิ้มออกมา มีเรียนแค่ช่วงเช้าแต่จองไฟท์บินซะค่ำเชียว ผมเปลี่ยนเป็นนอนตะแคง จ้องใบหน้าคมอยู่อย่างนั้น มือใหญ่ขยับมาวางบนสะโพกของผม
“ไปด้วยกันนะ”
“อืม”
กางเกงขาสั้นที่ผมสวมอยู่ถูกรุกรานด้วยฝ่ามือใหญ่
“อยากให้ช่วยอะไรมั๊ย?”
ถามขณะที่ร่างสูงจับผมให้นอนหงายแล้วขึ้นคร่อม
“แค่อยู่ข้างๆ เทมป์ตลอดไปก็พอ”
ยิ้มจนตาหยีเลยล่ะครับ ผมคว้าคออีกฝ่ายมาจูบจนหนำใจแทนคำสัญญา จากนั้นก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติด้วยการยกสะโพกและถ่างขาให้กว้าง ตอบรับทุกรูปแบบด้วยความสุขสมและยินดี กลิ่นเหงื่อที่รุนแรงกว่าทุกครั้งช่วยกระตุ้นอารมณ์ได้ดีเยี่ยมจนผมแทบคลั่ง
.
.
.
.
.
เพื่อนสาวยืนเท้าสะเอวมองผมที่ลงจากท้ายรถจักรยาน เทมป์ยกมือไหว้โบว์และโบกมือให้ผมก่อนจะกลับไปตึกเรียนของตัวเอง
“เพื่อนฉัน ขนาดมีผัวอย่างเปิดเผยแต่เสน่ห์ก็ยังไม่ตกเลยเว้ย”
“อะไรอีกล่ะ?”
โบว์ไม่ตอบแต่ส่งถุงกระดาษสีหวานมาให้ผมแทน ผมเลิกคิ้วมองถุงสลับกับหน้าโบว์
“หลานรหัสฉันฝากมาให้ นี่ฉันกะจะทิ้งลงถังไปแทนแกแล้วนะเนี่ยที่บังอาจมาใช้ฉันเป็นสะพาน”
หลานรหัสของโบว์ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเป็นผู้ชายนะครับและปกติโบว์ก็ไม่เคยรับฝากของจากใครมาให้ผมหรอกและก็น้อยคนเหมือนกันที่จะกล้าหาญฝากโบว์ให้เอาของมาให้ผม
“แล้วทำไมไม่ทิ้งล่ะ?”
“ก็ในนี้มันมีของหลานรหัสแกอยู่ด้วย ฉันก็ต้องมาถามแกก่อนสิ”
หืม? หลานรหัสของผมคงจะเป็นเพื่อนกับหลานรหัสของโบว์ เท่าที่จำได้รู้สึกว่าจะชื่อ ‘ณดล’ หรือ ‘ดล’ นี่แหละนะ รู้สึกว่าน้องทรายน้องรหัสของผมจะเคยพามาแนะนำให้รู้จักแค่ครั้งเดียว แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอหรือติดต่อพูดคุยกันอีกเลย ผมเองก็ไม่ค่อยได้สนใจสายรหัสเสียด้วยสิครับ เพราะแค่เรื่องเรียนอย่างเดียวก็หนักหนาพอตัวจึงไม่มีเวลามาสังสรรค์หรือติดต่อพูดคุยกันเลย
“แล้วข้างในมีอะไรล่ะ?”
คำถามผมยากไปรึไงครับเนี่ย คนตอบถึงได้เบ้ปากและมองบนแถมยังทำหน้าเหม็นเขียวซะขนาดนั้น
“ช็อคโกแลตกับจดหมายรัก”
“อ่อ”
เข้าใจความรู้สึกของโบว์ในทันที และโบว์เองก็คงจะเข้าใจความรู้สึกของผมเหมือนกัน ผมหัวเราะและยักคิ้วให้โบว์เป็นอันรู้กันว่าผมไม่รับของและยกสิทธิให้เพื่อนสาวจัดการกับของเหล่านั้นตามที่เห็นควร และขณะที่เราทั้งคู่กำลังจะเดินขึ้นตึกเรียน ซันก็ปั่นจักรยานเข้ามาจอดตรงลานพอดี ผมกับโบว์จึงยืนรอซันและขึ้นไปเรียนพร้อมกัน
ในปีที่ 4 การเรียนจะเน้นไปในทิศทางเดียวกันนั้นคือภาคทฤษฏีจะเน้นถึงความผิดปกติทั้งหลายตลอดจนกันป้องกันและการรักษาของโรคต่างๆ ในสัตว์ และภาคปฏิบัติก็จะเรียนการผ่าตัดหรือที่เรียกว่าคลินิก ซึ่งอาจารย์ใหญ่ของพวกเราก็คือน้องหมาน้องแมวที่ทางเจ้าของบริจาคมาให้ การเรียนในปีนี้เหมือนเราเห็นยอดเขาอยู่รำไรด้านบนนั่นแสดงว่าเราใกล้มาเกินครึ่งทาง จุดหมายอยู่ข้างหน้านี่แหละครับ
ขึ้นปี 4 แล้ว จึงไม่มีใครบ่นเรื่องเรียนยาวมาราธอนตั้งแต่เช้ายัน 5 โมงเย็น ถ้าจะบอกว่าชินก็อาจจะเป็นไปได้ และถือว่าเป็นเรื่องปกติที่เมื่อเรียนเสร็จในแต่ละวันทุกคนจะมานั่งรวมกลุ่มสรุปทบทวนบทเรียนกันก่อนจะกลับบ้าน บางวันก็ลากยาวถึง 2 ทุ่ม ขนาดว่าเปิดเรียนวันแรกกว่าพวกเราจะสรุปงานเสร็จก็เกือบทุ่มแล้วครับ โบว์แยกกลับกับเพื่อนอีกคน ผมเก็บของเสร็จก็เดินไปหาคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่หน้าแลปท็อป
“เสร็จแล้วเหรอ?”
“อืม”
“พี่ซันล่ะ?”
“รอหน้าตึก”
คนฟังพยักหน้าหงึกหงักแล้วรีบเก็บข้าวของของตัวเอง ผมรู้ครับว่าเทมป์กำลังทำอะไรและไม่คิดจะก้าวก่ายในเรื่องงานยกเว้นเสียว่าเจ้าตัวกำลังโดนเอาเปรียบเมื่อนั้นก็ต้องเป็นหน้าที่ของหน้ากากทักซิโด้ที่จะต้องออกโรงปกป้องคนรักอย่างลับๆ ไม่ใช่เหรอครับ
.
.
.
.
.
กลับถึงหอพักก็เหนื่อยจนไม่เหลือความหิว ออมส่งข้อความมาปรึกษาเรื่องจะซื้อของขวัญวันเกิดให้ซัน จึงทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าอาทิตย์หน้าเป็นวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนรัก นี่พวกเราเรียนหนักกันขนาดจนลืมเรื่องของตัวเองเลยเหรอ แต่จะว่าไปวันคล้ายวันเกิดของพวกเราในแต่ละปีก็ไม่ได้จัดปาร์ตี้หรูหราฟู่ฟ่าเหมือนลูกหลานเศรษฐีคนอื่นๆ ที่ผ่านมาพวกเราแค่เลือกร้านอาหารนั่งทานพร้อมหน้าพร้อมตากันสักมื้อ มีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ แค่นั้นแหละครับ ส่วนเวลาที่เหลือก็ปล่อยให้เจ้าของวันเกิดกลับไปกราบเท้าขอบพระคุณบุพการีและฉลองวันเกิดกับครอบครัวจะดีกว่า
ขณะยืนรอลิฟท์พร้อมกับก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความโต้ตอบกับหลานสาวอยู่นั้นผมรู้สึกเหมือนมีใครจงใจมายืนเบียด ผมจึงเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมอง ฝ่ายนั้นก็หันมามองผมแล้วยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้มซื่อๆ รูปร่างสูงแบบบางหน้าตาตี๋ๆ รู้สึกคุ้นตาอยู่ไม่น้อยและดูแล้วก็น่าจะเป็นรุ่นน้อง ผมจึงรับไหว้ไปตามมารยาทจากนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก
เสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้น ประตูลิฟท์เปิด เทมป์กุมมือผมไว้แล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ด้วยกัน ในลิฟท์มีกันอยู่ 5 คน และเราเลือกที่จะยืนกันอยู่มุมด้านในสุด ผมคุยกับออมเสร็จตอนที่ประตูลิฟท์ชั้น 7 เปิดออกและมีคนเดินออกจากลิฟท์ไป 1 คน ผมเก็บไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกงแล้วเงยมองเจ้าของมือคู่ใหญ่ที่กุมอยู่
“ถ้ามีเวลาเต็มว่าจะไปเดินดูของขวัญให้ซันที่ฮาร์เบอร์ซิตี้”
“วันเกิดพี่ซันเหรอ?”
“อืม.. อังคารหน้า”
ริมฝีปากบางยกยิ้มเป็นคำตอบที่แปลว่า ‘ตกลง’ มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นมาปัดปอยผมตรงหน้าผากให้ผม เสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้นอีกครั้ง ประตูลิฟท์เปิดออก รุ่นน้องที่ยกมือไหว้ผมก่อนเข้าลิฟท์กับเพื่อนอีกคนเดินออกไป จังหวะที่ประตูลิฟท์ใกล้จะปิดผมเห็นสายตาที่มาพร้อมกับการเหน็บยิ้มมุมปาก ต่อให้เป็นคนฉลาดน้อยก็ยังมองออกว่าไม่ใช่สายตาและรอยยิ้มที่ดี ประตูปิดลงผมมองเลขชั้นแล้วก็เหลือบไปเห็นกระดาษที่ถูกพับเป็นสี่เหลี่ยมเท่าฝ่ามือวางอยู่บนพื้น ผมจึงก้มลงหยิบมันขึ้นมาเพื่อที่จะได้เอาไปทิ้งในถังขยะด้วยเพราะหอพักค่อนข้างจะเข้มงวดเรื่องความสะอาด
ถึงชั้น 18 เข้ามาในห้องผมก็ให้เทมป์อาบน้ำก่อน ส่วนตัวเองขอยืนรับลมและยืดเส้นยืดสายผ่อนคลายกล้ามเนื้อตรงนอกระเบียงสักหน่อย จะว่าไปผมก็ยังคิดถึงสีส้มอยู่นะครับ โดยเฉพาะเวลาที่เหนื่อยๆ สีส้มมักจะมาคลอเคลียออดอ้อน ความน่ารักของสีส้มทำให้ผมยิ้มได้เสมอ เมื่อไหร่จะกลับมานะสีส้ม
เดินกลับเข้าในห้องและไม่รู้อะไรดลจิตดลใจให้ยืนมองกระดาษที่เพิ่งทิ้งลงถังไปก่อนหน้า มองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาคลี่ออก ตัวอักษรจั่วหัวสีดำเข้มที่บ่งบอกว่าต้นฉบับที่ถ่ายเอกสารมานั้นเป็นหนังสือพิมพ์แน่นอน แต่นั่นไม่สำคัญเท่าพาดหัวข่าวที่ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว ‘สะใภ้เจ้าสัวใหญ่หายตัวลึกลับ’ ไล่อ่านเนื้อหาข่าวที่ระบุวันเวลาย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดจนต้องขยำกระดาษทิ้งลงถังขยะไปโดยไม่คิดจะใส่ใจอีกเลย
“เต็ม”
“หืม?”
ร่างสูงใหญ่ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าคมที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อระบายรอยยิ้มอ่อนโยน
“อาบน้ำด้วยกันมั๊ย? เดี๋ยวเทมป์นวดให้”
“อืม”
ตอบรับด้วยรอยยิ้ม แล้วปลดกระดุมเสื้อและกางเกงนักศึกษาออกจากร่างกายจนเหลือแค่บอกเซอร์ จากนั้นก็เดินนำอีกฝ่ายเข้าไปในห้องน้ำ เอาจริงๆ เราทั้งคู่เหนื่อยกันมาก อ่อนล้าทั้งร่างกายและสมองจนไม่มีแรงจะคิดเรื่องเซ็กส์หรอกครับ อาบน้ำเสร็จก็ออกมานั่งทำงานและทบทวนบทเรียนต่อจนดึกดื่น เราเข้านอนพร้อมกันช่วงหลังเที่ยงคืนและหลับลงในอ้อมกอดที่อบอุ่นและมั่นคงของกันและกัน
.
.
.
.
.
วันพฤหัสมาถึงไวกว่าที่คิด เจ้าสัวยางมารับหลานชายถึงมหาวิทยาลัยเพื่อไปส่งสนามบินด้วยตัวเอง ระหว่างทางคุณปู่กับคุณหลานคุยกันตลอด ฟังผิวเผินก็เหมือนคุยเรื่องทั่วไปแต่ผมรู้ครับว่าคุณปู่ท่านกำลังสอนงานหลานอยู่ และนี่แหละครับคือบรมจารย์ตัวจริง
จากกรุงเทพฯ ถึงฮ่องกงใช้เวลาแค่ 3 ชั่วโมง แต่กว่าจะถึงโรงแรมและล้มตัวลงนอนบนเตียงก็ล่วงเข้าวันใหม่มาหลายชั่วโมง เรานอนกอดกันและหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย ผมมารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอน 8 โมงเช้า ส่วนอีกฝ่ายอยู่ในชุดสูทเรียบหรู เส้นผมสีดำขลับถูกจัดทรงเป็นระเบียบ ยิ่งตอนที่กำลังอ่านเอกสารในมือแล้วไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุมคมเข้ม และไม่รู้ว่าผมมองนานเกินไปรึเปล่า ดวงตาคู่คมจึงละจากหน้าเอกสารแล้วเปลี่ยนมามองผมแทน ฝ่ายนั้นยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหย่อนก้นลงบนเตียงข้างผม เราสบตาและยิ้มให้กันครู่หนึ่ง ใบหน้าคมก็โน้มลงมามอร์นิ่งคิสอย่างดูดดื่มจนผมแทบจะขาดใจ
ผลักอกแกร่งเบาๆ ด้วยกลัวว่าเสื้อที่อีกฝ่ายใส่อยู่จะยับจากนั้นก็ลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าดูความเรียบร้อยให้อีกรอบ
“หล่อมาก”
เสียงหัวเราะ ‘หึหึ’ ในลำคอทำให้ผมรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
“ทำเต็มที่นะ เต็มรู้ว่าเทมป์ทำได้”
แก้มของผมถูกกดทับด้วยปลายจมูกโด่งฟอดใหญ่
“เทมป์ไม่ทำให้เต็มผิดหวังหรอก ยิ่งเป็นงานของแฟนเก่าเต็มแล้วด้วยเนี่ย เทมป์ไม่ยอมแพ้หรอก”
แบบนี้เขาเรียกว่าเอาพลังหึงมาเป็นแรงผลักดันในการทำงานรึเปล่าครับเนี่ย?? ผมหัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวโดยปล่อยให้อีกฝ่ายเตรียมเอกสาร กลับออกมาอีกทีเจ้าตัวก็พร้อมแล้ว ผมจึงเดินไปส่งที่หน้าประตูห้อง โน้มคออีกฝ่ายลงมาจูบหน้าผากหนักๆ
“ยูว์ แคน ดู อิท”
กระซิบบอกข้างหูว่าคุณต้องทำได้เป็นภาษาอังกฤษ เรียกรอยยิ้มกว้างเต็มความมั่นใจจากอีกฝ่ายได้ดีทีเดียวผมยืนมองจนแผ่นหลังกว้างจนลับตาแล้วจึงปิดล็อคประตูก่อนจะกลับไปนอนอีกรอบ นานๆ จะได้พักผ่อนยาวๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ
ตื่นรอบที่ 2 ตอนใกล้จะ 10 โมง ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว สั่งเซ็ทอาหารเช้าง่ายๆ ขึ้นมาทานบนห้อง จากนั้นก็นั่งเล่นโทรศัพท์รออีกฝ่ายไปเรื่อยๆ แบบไม่รีบร้อน และขณะที่กำลังเช็คไล่อ่านข้อความในไอจีก็มี Direct Massage แจ้งเตือน ปกติก็มีแฟนๆ ที่ติดตามส่งข้อความทักทายเข้ามาบ่อยๆ ผมจึงกดเข้าไปดู แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วทันทีกับรูปที่ถูกส่งมา รูปแรกเป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่าคือคุณรดา อีกรูปเป็นเด็กสาว 3 คน สาวชุดนักเรียนกระโปรงบานคอซองยืนกอดคอกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คุณรดาอยู่ด้านซ้าย พี่ขวัญอยู่ตรงกลาง ส่วนอีกคนถ้ามองจากเค้าโครงหน้าก็คงจะเป็นคุณนายวิริยา ผมอ่านชื่อคนส่งที่มีแค่ตัวอักษร XXXXX รูปที่ตั้งเป็นโปรไฟล์ก็เป็นเพียงภาพพื้นสีดำ ไม่มีโพส ไม่มีผู้ติดตาม หรือคนที่ติดตามเลยสักคน ผมจึงตัดสินใจกดสแปมทันทีโดยไม่ต้องหยุดคิด
อีกไม่กี่นาทีจะ 11 โมงเช้า เริ่มเป็นห่วงแฟนแล้วล่ะครับ ลงไปคุยงานจะครบ 3 ชั่วโมงแล้วป่านนี้ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง แต่ผมเชื่อมั่นในตัวคนรักครับว่าสามารถเอาชนะเกมส์นี้ได้ไม่ยาก ถึงแม้ว่าผมกับลิซ่าเราจะคบหากันในระยะเวลาสั้นๆ และเรื่องราวระหว่างเราก็มีแค่เรื่องเซ็กส์เป็นสำคัญแต่ผมก็รู้จักลิซ่าดีพอเหมือนที่ลิซ่ารู้จักผม ในตอนแรกเธออาจจะยอมให้ใครบางคนจูงจมูกแต่เธอก็คงไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเกมส์ธุรกิจนี้เป็นยังไง
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นก่อนใกล้เที่ยงพร้อมกับเสียงคีย์การ์ดปลดล็อค ผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้ม ฝ่ายนั้นยักคิ้วให้ผมพร้อมกับถอดเสื้อสูท ปลดเน็คไทน์แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาโดยใช้หน้าขาของผมแทนหมอน ผมช่วยปลดกระดุมเสื้อออกให้อีกเม็ดอีกฝ่ายจะได้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น
“เป็นไงบ้าง?”
“แปลก”
“เรื่อง?”
“คุณโชติกาบอกว่าเธอเซ็นต์สัญญากับบริษัทไปแล้วตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน แต่ที่ยังไม่เริ่มงานเพราะคิวงานของคุณลิซ่าว่างช่วงปลายเดือนนี้ ตอนนี้จึงทำเพียงแค่เตรียมงานรอไว้เท่านั้น แล้วทำไมพี่นายถึงบอกว่างานนี้มีปัญหา”
“อ่อ..”
ผมยิ้มในขณะที่อีกฝ่ายขมวดคิ้วมุ่น
“แล้วเทมป์โทรบอกคุณพ่อรึยัง?”
“บอกแล้วเมื่อครู่ แต่ก็บอกไปแค่ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี”
พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มและเอ็นดูผู้ชายตรงหน้าไปในคราวเดียวกัน ถ้าหากฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่พี่นายพลผู้ซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง ผมคิดว่าเจ้าตัวก็คงจะมองเกมส์นี้ออกได้ไม่ง่าย แฟนผมไม่ได้โง่นะครับแต่เพราะคำว่าสายเลือด ความรัก และนับถือในตัวพี่ชายเทมป์จึงมองข้ามเรื่องพวกนี้ไปโดยที่ไม่คิดเอะใจเลยสักนิด
“งานเสร็จแล้ว งั้นเทมป์ก็พาเต็มไปเที่ยวได้แล้วสิ”
เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่าครับ ร่างสูงลุกขึ้นขโมยหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปเป็นเด็กหนุ่มคนเดิมอย่างไว มารอบที่แล้วแทบจะไม่ได้ไปไหนเลย มารอบนี้แม้จะมีเวลาไม่มากแต่ก็ขอเก็บจุดพีคของฮ่องกงไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อยละกัน
.
.
.
.
.
.
TBC.... ยะฮู้ววววววววว ยังอยู่กันม๊ายยยคะ? : 222222:
-
เดาว่าเต็มรู้ แต่เลือกที่จะไม่สนใจ
-
ยังไม่เลิกทำเรื่องนะนายพล
ทำตัวไม่สมเป็นพี่ใหญ่ ที่บริหารงานแบบตุกติก
บริษัทที่ว่ามีปัญหาเซนต์สัญญาแล้ว บอกว่ายังไม่เซนต์
เพื่อให้เทมป์ไปติดต่อลิซ่าที่ฮ่องกง
ให้เทมป์ เผลอไผลกับมารยาหญิงลิซ่าสินะ
แต่ผิดหวังนะเพราะเต็มไปด้วย และเทมป์ ไม่สนใจใครนอกจากเต็ม
แล้วใครที่ส่งจดหมายเกี่ยวกับ'สะใภ้เจ้าสัวใหญ่หายตัวลึกลับ’
ส่งรูปคุณรดาเข้า Ig เต็ม ทำไปเพื่ออะไร :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นายเป็นอะไรกับน้องมากรึป่าว ทำไมชอบทำตัวแบบนี้ :เฮ้อ:
-
เกลียดินายพล :z6:
-
มันยังไงกันที่บอกว่า งานไม่มีปัญหาแล้วพี่นายบอกไปว่า มันมีปัญหา แล้วใครที่พยายามจะให้เต็มรู้อะไร
-
กลายเป็นเทมป์ที่โดนรังแกหรอเนี่ย :o12:
-
:L1: :L2: :L1:
-
รอตอนต่อไป~
-
พี่นายพลทำแบบนั้นทำไม???? นี่ไม่เข้าใจ หมั่นไส้มาก :beat:
ปมเริ่มชัดขึ้นแระ ใครเป็นคนมาก่อกวนเต็ม ดูเหมือนเต็มจะรู้นะแต่ทำเป็นไม่สนใจ :hao3:
-
พี่นายเป็นอะไรกับน้องมากรึป่าว ทำไมชอบทำตัวแบบนี้ :เฮ้อ:
ใช่ค่ะ เป็นพี่ชายที่นิสัยไม่ดี อิจฉาน้องแน่ๆ o18
-
แปะๆ เดี๋ยวว่างแล้วจะมาอ่านนะคะ :katai4:
-
รนั่งอ่านใหม่นวดเดียว 20 ตอน คือแบบอยากได้รวมเล่มแล้วค่ะ :katai1:
-
แปลกมาก. มาต่อเร็วๆนะครับ,,,
-
อิพี่นายนี่ยังไง จะเอายังไง อิจฉาน้องหรือว่ายังไง :m16: ปมของเต็มน่าสนใจมาก ใครที่มาก่อกวน แสดงว่าต้องมีคนที่รู้ความจริงอยู่เบื้องหลัง ใคร? คุณนายวิริยา????
-
อยากรู้ๆๆๆๆ
-
มาต่อไวๆๆนะคะ :katai4:
-
อยากรู้ๆๆๆๆ
:katai1: ใช่ค่ะ อยากรู้มาก
-
โอ๊ยยย จะวุ่นวายทำไมนะ คุณรดาเป็นใครกันแน่
ทำไมถึงต้องมีคนมาป่วนเรื่องนี้ด้วย เกี่ยวกับเต็มใจยังไง
กองทัพไม่บื้อ แต่บางทีก็เพราะคำว่าครอบครัวอะนะ เข้าใจ
มีเต็มใจพร้อมอยู่ข้าง ๆ ยังไงก็สู้ไม่ถอยหรอกเนาะ
นายพลต้องการอะไร แต่ที่แน่ ๆ คุณแม่ต้องการอะไร
-
สนุก :katai2-1:
-
รอตอนต่อไป :z3:
-
รอตอนต่อไป :z3:
-
เย้ยยยยย มันเบิ้ลลลอ่าาาาา o22
ขอโทษนะคะ พอดีใช้มือถือ นึกว่าเม้นต์ไม่ติดเลยกดซ้ำๆ กลายเป็นเบิ้ลเลย :m15:
-
อ่าาาาาต้นเรื่องมาสะเลือดกำเดาไหล
-
มารอ
-
เงื่อนงำน่าคิด ส่วนอิป้าน่าตบ :beat:
-
:katai1: :katai1: มาต่อได้แล้วค่า
-
เมื่อไหร่ตอนที่ 21 จะมาน๊า :z13:
-
ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ Intro ใหม่อีกรอบ ที่จริงชอบเต็มใจมากอยู่แล้ว เป็นนายเอกในอุดมคติ แต่เมื่อได้อ่านซ้ำจึงรู้ว่าหลงรักเต็มใจเลยค่ะ :heaven
-
ติดตามและรอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆ นะคะ :กอด1: :pig4:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 21 ┨
กลับมาจากฮ่องกง นอกจากผมต้องลุยเรื่องเรียนแล้วยังมีงานที่ต้องทำอย่างเต็มที่ เพราะนี่เป็นงานแรกที่คุณพ่อมอบหมายให้ผมรับผิดชอบแบบเต็มตัว แม้ค่อนข้างจะแปลกใจสักหน่อยที่งานไม่ได้มีปัญหาอย่างที่คิดไว้ ตรงกันข้ามทุกอย่างก็ดูจะราบรื่นดีไม่มีสะดุด ถ้าจะให้คิดว่าลูกค้าไม่ชอบพี่นายก็คงจะเป็นไปไม่ได้ คนอย่างพี่นายพลมีใครไม่ชอบบ้างครับ? หล่อ เก่ง อัธยาศัยดี เฟรนด์ลี่กับทุกคน
“กองทัพ! เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย? เหม่อเชียว”
ออมตีแขนผมไม่หนักไม่เบาเพื่อเรียกสติ 2-3 ครั้ง ผมจึงเพิ่งได้รู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งเหม่ออย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ
ตั้งแต่พวกเราแยกสาขาเรียนตามที่ตัวเองถนัด ผมกับออมก็ไม่ค่อยจะได้เจอกันสักเท่าไหร่ เราต่างมีเพื่อนกลุ่มใหม่ของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นออมก็เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนิทใจและไว้วางใจมากด้วยที่สุด วันไหนว่างตรงกันก็จะนัดทานข้าว นั่งคุยหรืออ่านหนังสือด้วยกันบ้าง อ่อ ตอนนี้ออมกำลังคบหาดูใจอยู่กับพี่ซันแล้วนะครับ แม้จะไม่ค่อยได้เจอหรือสวีทหวานกันเหมือนคู่อื่นๆ เพราะพี่ซันก็เรียนหนักและออมเองเรียนเสร็จก็ต้องรีบกลับบ้าน แต่ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะไปได้ดีทีเดียว
“คิดเรื่องงานหน่ะ”
ตอบตามตรงครับ กับออมผมไม่มีเรื่องอะไรต้องปิดบังอยู่แล้ว
“มีอะไรให้ช่วยมั๊ยล่ะ?”
“อาจจะมีนิดหน่อย ไว้จะบอก”
“แล้วทำไมไม่ให้อาเต็มช่วยล่ะ อาเต็มเก่งจะตาย แถมยังเป็นแฟชั่นนิสต้าตัวท็อปเลยนะ”
“อยากจะให้ช่วยอยู่ แต่ทำใจไม่ได้เรื่องพรีเซนเตอร์นี่แหละ”
“อ่อ.. หึงล่ะสิ”
เพื่อนสาวหัวเราะร่วนเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่ผมไม่ตลกเลยสักนิดนะครับ จะให้เมียสุดที่รักไปจัดการเสื้อผ้าหน้าผมให้แฟนเก่าเ
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวออมจะไปช่วยเอง แต่ออมก็ต้องให้อาเต็มเป็นที่ปรึกษานะ โอเคปะล่ะ?”
ถ้าแค่เป็นที่ปรึกษามันก็พอจะได้อยู่หรอกนะ
“อืม”
ผมพยักหน้ารับ ออมก็หัวเราะอีกรอบ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าแค่ผมหึงเมียเนี่ยมันน่าขำตรงไหน???
.
.
.
.
วันนี้ผมเลิกเรียนเร็ว จึงปั่นจักรยานไปหาหนังสือในห้องสมุดก่อนจะกลับมารอรับคนรักที่คณะสัตวแพทย์ ซึ่งทุกก้าวย่างผมรู้ว่ามีสายตามากมายคอยจับจ้องอยู่ ดังนั้นด้วยนิสัยที่ผมเป็นคนไม่ชอบเป็นเป้าสายตาของใคร ผมจึงต้องปรับตัวเองให้ยอมรับเรื่องพวกนี้ให้มากยิ่งขึ้น จะทำยังไงได้ล่ะครับ ก็เมียของผมออกจะฮอตปานนั้น แต่ก็น่าแปลกนะครับ อีกฝ่ายไม่ใช่เดือนคณะหรือเดือนมหาลัยฯ อีกทั้งไม่ใช่ดารานักแสดง เต็มเป็นเพียงแค่พรีเซนเตอร์หลักของเสื้อผ้าแบรนด์ TJ ซึ่งไม่เคยรับงานนอกเหนือจากงานที่พี่ขวัญมอบให้ แต่เต็มกลับเป็นที่รู้จักและชื่นชอบของทุกคน แถมยังมีการรวมกลุ่มจัดตั้งเป็นกลุ่มแฟนคลับอีกด้วย โดยเฉพาะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งเลยทีเดียว
จอดจักรยานและล็อคโซ่เรียบร้อยก็เดินไปหาที่นั่งใต้คณะ จะว่าไปเด็กคณะนี้ก็ไม่ค่อยจะสนใจผมสักเท่าไหร่หรอกครับ ช่วงแรกๆ อาจจะมีหันมามองบ้างแต่พักหลังมานี้แทบจะมองผ่านผมไปเลย เลือกที่นั่งได้ก็เปิดแล็บท็อปทำงานที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันมะรืนนี้ให้เสร็จก่อนวันนัดประชุมเตรียมงานของบริษัท
“สวัสดีครับ คุณกองทัพ”
ขณะที่ผมกำลังเช็ครายละเอียดของธีมงาน ก็มีเสียงของใครคนหนึ่งร้องทักขึ้นมา ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ก็เจอรอยยิ้มซื่อๆ ของผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งแบบบาง คิ้วเข้ม ดวงตาเรียวเฉี่ยวแบบตี๋อินเตอร์ ซึ่งไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด ฝ่ายตรงข้ามคงอ่านความสงสัยในแววตาของผมออกจึงได้รีบรายงานตัว
“ผมชื่อณดล หรือจะเรียกว่าดลก็ได้ ปีสอง คณะสัตวแพทย์”
อ่อ รุ่นน้องของเต็มนี่เองมิน่าผมจึงไม่รู้สึกคุ้นหน้าค่าตามาก่อน
“อ่อ.. สวัสดีครับ”
“รบกวนฝากถุงนี่ให้พี่เต็มด้วยนะครับ มันเป็นของพี่เต็มครับ”
ยังกับว่ากลัวจะเสียเวลา อีกฝ่ายรีบบอกเจตจำนงของตัวเองด้วยการยื่นถุงกระดาษในมือมาตรงหน้าผมทันที ผมมองรับถุงกระดาษสีหวานมาถือไว้ แล้วเปิดดูข้างในโดยไม่คิดว่ามันจะเป็นการเสียมารยาท ซึ่งเพียงแค่เห็นของที่อยู่ในถุงผมก็ยื่นส่งกลับคืน พร้อมระบายรอยยิ้มเล็กน้อยอย่างเป็นมิตร
“ผมคิดว่าคงจะเข้าใจผิดแน่นอน ถุงนี้คงไม่ใช่ของเต็มหรอกครับ”
คนตรงหน้าเลิกคิ้วเล็กน้อย ผมจึงต้องอธิบายเพิ่มอีกนิด
“เต็มไม่ทานของหวานครับ โดยเฉพาะจำพวกช็อคโกแลต แทบจะไม่แตะเลย”
นี่ผมพูดเรื่องจริงนะครับไม่ได้คิดจะหักหน้าหรือทำให้รู้สึกอาย ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเมียชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง
“อ่อ.. งั้นเหรอครับ”
อีกฝ่ายยอมรับถุงกระดาษกลับไป ผมจึงหันกลับมาทำงานต่อ แต่ดวงตาเหมือนเหยี่ยวที่ยังคงมองผมอยู่บวกกับรอยยิ้มซื่อๆ ทำให้ผมต้องมองอีกฝ่ายกลับด้วยคำถามทางสายตาว่ามีอะไรอีกมั๊ยครับ? แน่นอนว่าคนตรงหน้าอ่านคำถามจากสายตาของผมออก ริมฝีปากได้รูปจึงขยับกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย
“คุณแม่ของคุณกองทัพสบายดีมั๊ยครับ?”
หืม??? นี่รู้จักคุณแม่ของผมด้วยเหรอ?
“ก็.. สบายดีนะครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เมื่ออาทิตย์ก่อนผมเจอท่านที่วัด.. ก็เท่านั้นเอง”
“วัด?”
“ครับ พอดีผมไปเคารพโกศครบรอบวันตายของคุณอาของผม.. และบังเอิญได้เจอคุณแม่ของคุณกองทัพ และบังเอิญยิ่งกว่าก็คือท่านก็ไปเคารพโกศคุณอาของผมด้วย แต่ในวันนั้นดูท่าทางคุณวิริยาจะมีสีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”
“เรื่องนี้ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ”
คุณแม่ท่านมีเพื่อนมากมาย และท่านก็ชอบออกงานสังคมยิ่งกว่าอะไร ในแต่ละวันท่านจะไปไหนมาไหนก็ไม่เคยบอกผมให้รู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะฉะนั้นเรื่องที่อีกฝ่ายพูดอยู่ผมจึงไม่รู้จริงๆ
“งั้นเหรอครับ”
ในน้ำเสียงแฝงความผิดหวังเอาไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นผมจึงต้องขอบคุณตามมารยาททางสังคมสักหน่อย
“ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณณดลมากนะครับที่เป็นห่วงคุณแม่ของผม”
“อ่า.. ครับ”
เสียงริงโทนไอโฟนของผมแผดเสียงขึ้นพอดี ผมจึงส่งสายตาขอโทษอีกฝ่ายเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายกลับดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ
“แล้วคุณกองทัพไม่อยากทราบเหรอครับว่าคุณอาของผมเป็นใคร?”
คำถามนั้นดังขึ้นพร้อมกับที่ผมกดรับสายของคุณย่าพอดี ผมจึงต้องส่งสายตาขอโทษอีกครั้ง แต่เจ้าตัวกลับขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงในระดับที่จะทำให้คนในสายได้ยินประโยคนั้นด้วย และมันก็ทำให้คิ้วของผมกระตุก
“คุณอาของผมชื่อ รดา สุภสินทร์ ครับ อ่อ.. ไม่ใช่สิ.. ต้องเป็น รดา เกียรติไพศาลกิจ.. สินะครับถึงจะถูก”
ผมรีบบอกขอโทษคุณย่าก่อนจะตัดสายในทันที จากนั้นจึงลุกขึ้นประจันหน้ากับฝ่ายตรงข้ามแบบตรงๆ
“คุณต้องการอะไร?”
ถามออกไปอย่างตรงไปตรงมาแบบลูกผู้ชาย ถ้าบอกว่าผมเกลียดรอยยิ้มใสซื่อที่ดูไม่มีพิษมีภัยนี่ชะมัดและอยากจะต่อยไอ้หมอนี่ไปสักหมัดมันจะดูเกินกว่าเหตุไปมั๊ยครับ?
“ถุงนี้.. มันเป็นของพี่เต็มครับ”
ตอบไม่ตรงคำถาม แถมยังยื่นถุงสีเลี่ยนนั่นมาให้ผมอีกรอบ แบบนี้มันกวนตีนกันนี่หว่า ผมกำหมัดแล้วหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ แต่อย่างว่าแหละครับพระเอกอย่างผมสวรรค์ย่อมส่งอัศวินมาได้ทันเวลาเสมอ
“อะไรเป็นของผมเหรอครับ?”
ใบหน้าน่ารักเอียงเล็กน้อย คิ้วสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัย ให้ตายเถอะ! บอกตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำท่าทางแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด หงุดหงิดซะจนต้องหรี่ตาดุใส่ แต่มีเหรอที่อีกฝ่ายจะกลัว แถมยังถลึงตาดุกลับมาอีก
ยืนรออยู่นาน เต็มก็ยังไม่ได้รับคำตอบสักที เจ้าตัวจึงเดินเข้ามายืนใกล้ๆ ผม มองหน้าบุคคลที่สามอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชี้ไปที่ถุงกระดาษในมือของฝ่ายนั้น
“ถุงนี้นะเหรอ?”
คนถูกถามยังคงเงียบและทำเพียงระบายรอยยิ้มแบบที่ผมเกลียดเข้ากระดูกดำ
“ให้ผมใช่มั๊ย?”
มือบางยื่นออกไปรับถุงกระดาษเจ้าปัญหาใบนั้นมาถือไว้และยกยิ้มบางๆ
“ถ้างั้นน้องก็คือน้องณดล หลานรหัสของผมสินะ”
“ใช่ครับ”
“อ่า.. ขอโทษด้วยนะ ผมจำหน้าคนไม่เก่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้...พี่..จะรับของไว้ และก็ขอบคุณมาก แต่วันหลังไม่ต้องก็ได้นะ พี่ไม่ชอบพวกของหวานหน่ะ”
พูดจบก็หันมามองผมพร้อมกับส่งถุงในมือให้ผมถือไว้แทน ก่อนจะหันกลับไปส่งยิ้มให้อีกฝ่าย โคตรร้ายเลยมั๊ยละครับ พูดนิ่งๆ หลอกด่าด้วยท่าทางสุภาพ และโปรยรอยยิ้มหวาน นี่แหละครับฆาตกรผู้กุมหัวใจของใครต่อใครไว้ในกำมือ
“ถ้าอย่างนั้นพี่เต็มชอบอะไรล่ะครับ? ผมจะได้ซื้อมาให้”
คนถูกถามยิ้มกว้างขึ้น ในขณะที่ผมแทบจะบ้าเสียให้ได้
“ขอบคุณมาก แต่พี่ไม่รบกวนจะดีกว่า เพราะว่า.. แฟนพี่เขามีและให้ได้ทุกอย่างแล้วล่ะครับ”
อ้าวเฮ้ย! แล้วผมต้องทำหน้ายังไง เมียมาแบบนี้ปรับอารมณ์ไม่ทันนะครับ
“อ่อ.. เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยิน คุณพูดถึงคนที่ชื่อ รดา... เกียรติไพศาลกิจ”
“ใช่ครับ.. พี่เต็มรู้จักด้วยเหรอครับ?”
“พี่รู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนที่พี่รักทั้งหมดนั่นแหละครับ”
“รู้ทุกเรื่อง.. อย่างนั้นเหรอครับ?”
คู่สนทนาจุดยิ้มมุมปาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมองไม่เห็นถึงแววร้ายกาจเลยสักนิด ในขณะที่คนรักของผมวาดริมฝีปากกว้างขึ้นกว่าเดิมจนดวงตาตีโค้ง เห็นแล้วช่างสดใสจนผมอดเผลอใจยิ้มตามด้วยไม่ได้
“พี่คิดว่า.. น้องณดลอย่ารู้มากไปกว่านี้เลยจะดีกว่านะครับ”
เต็มเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ทำเอาผมเย็นวาบทั่วแผ่นหลังกับสัมผัสความน่ากลัวที่เคลือบแฝงไว้ในรอยยิ้มแสนน่ารักนั่น นี่สินะที่เขาเรียกว่าน้ำผึ้งเคลือบยาพิษ และผมคิดก็คิดว่าคู่สนทนาก็คงจะรู้สึกไม่ต่างจากผมเหมือนกัน ฝ่ายนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย แต่แค่เพียงแว่บเดียวก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็นรอยยิ้มเช่นเดิม ทว่าแววตากลับแข็งกระด้างแตกต่างจากเดิม
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอให้พี่เต็มใจ.. มีความสุขมากๆ นะครับ”
“ขอบคุณนะ.. น้องดล”
ทั้งคู่ยืนส่งยิ้มและจ้องตากันอยู่เงียบๆ ราวกับกำลังจะอ่านจิตใจของกันและกัน จนอีกฝ่ายยอมเดินจากไป บรรยากาศมาคุจึงผ่อนคลายลง ผมเองก็หายใจหายคอได้คล่องขึ้น ผมหันไปมองคนรักและก็พอดีกับฝ่ายนั้นก็หันมามองผมเหมือนกัน เราสบตากันนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ผมจึงยกมือขึ้นบีบปลายจมูกรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ร้ายชะมัด”
ร้ายซะจนต่อจากนี้ไปผมไม่กล้าหือด้วยแน่ๆ ฝ่ายนั้นยักไหล่แล้วหัวเราะ
“ไม่ทำงานต่อเหรอ?”
“อ่อ.. ทำสิ”
หันไปมองแล็ปท็อปที่เปิดทิ้งไว้ แล้วก็หันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาคู่เรียวเบนสายตาไปด้านหลัง จึงได้รู้ว่าพี่ซันกับพี่โบว์นั่งรออยู่ตรงโต๊ะไม่ไกลจากที่ผมนั่งมากนัก ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ก่อนจะนั่งลงเตรียมทำงานของตัวเอง ในขณะที่เต็มก็หันหลังเดินไปทำงานกลุ่มของเจ้าตัวเช่นกัน ผมมองแผ่นหลังบางเดินไปหาพี่ซันและพี่โบว์จนถึงโต๊ะแล้วจึงหันกลับมานั่งทำงานของตัวเองต่อ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นถุงกระดาษเจ้าปัญหาที่วางอยู่บนโต๊ะ ความรู้สึกกลัวบางอย่างได้ก่อตัวขึ้นมาภายในใจ หรือไม่บางทีผมอาจจะคิดมากไปเองก็เป็นไปได้เหมือนกัน ..
.
.
.
.
วันประชุมก่อนเตรียมงานมาถึงไวกว่าที่คิด ผมนัดประชุมในช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดีเพราะเป็นวันที่ผมเลิกเรียนเร็วที่สุด หลายคนคงกำลังคิดว่าทำไมผู้บริหารระดับสูงถึงต้องลงคุมงานด้วยตัวเอง แต่อย่าลืมสิครับว่าคนที่จะบริหารคนอื่นได้จะต้องรู้จักงานของตัวเองเสียก่อน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นรุ่นคุณปู่ หรือคุณพ่อ ล้วนต้องเคยนั่งตำแหน่งโปรดิวเซอร์มาก่อนทั้งนั้น คุณปู่และคุณพ่อท่านสอนให้เราลงมือทำด้วยตัวเอง ลุยไปกับลูกน้อง คิดและทำงานเป็นทีม ไม่ใช่แค่ออกคำสั่งอย่างเดียว แม้แต่ทายาทอันดับหนึ่งอย่างพี่นายก็ยังต้องเป็นโปรดิวเซอร์ให้งานของเอง
หลายคนอาจจะสงสัยว่าโปรดิวเซอร์คืออะไร คำตอบก็คือผู้ควบคุมตั้งแต่ขั้นตอนของการเตรียมงานก่อนที่จะผลิตรายการจริง ขั้นตอนของการผลิตรายการ และยาวไปจนถึงขั้นตอนสุดท้ายนั่นก็คือการตัดต่อก่อนที่จะนำไปเผยแพร่ ซึ่งหนังโฆษณาแต่ละเรื่องก็ใช้โปรดักชั่นแตกต่างกันไป เอาเป็นว่าผมจะอธิบายสั้นๆ ถึงขั้นตอนที่ผมกำลังทำอยู่ในตอนนี้ หรือที่เรียกว่า พรีโปรดักชั่น คือ การเตรียมงานก่อนถ่ายทำ นั่นเอง
ลูกค้ากำหนดงานปลายเดือนนี้ ผมจึงมีเวลาแค่ 3 สัปดาห์ ในการเตรียมงาน ทีมผู้กำกับก็เป็นพนักงานของบริษัททั้งหมด ในส่วนนี้จึงสามารถช่วยลดภาระและเวลาตรงนี้ไปได้เยอะ คราวนี้เราต้องนัดประชุมเพื่อมาตีโจทย์ที่ลูกค้าให้ไว้ครับ นั่นคือจะทำยังไงให้โฆษณาเครื่องใช้ในครัวไม่ซ้ำซากจำเจ เข้ายุคเข้าสมัย ตลอดจนสามารถตีตลาดคนยุคใหม่ได้ ด้วยเหตุนี้จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีการนัดประชุมก่อนการถ่ายทำ เพราะนี่จะเป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่ทีมงานทุกคนของผมจะมาพูดคุยกันได้ ผู้เข้าร่วมประชุมในวันนี้นอกจากผมที่นั่งตำแหน่งผู้บริหารและโปรดิวเซอร์แล้วก็จะมี ก็อปปี้ไดรเตอร์ อาร์ตไดเรคเตอร์ ผู้กำกับฯ ตัวแทนจากบริษัทว๊องกรุ๊ป และแอคเคาท์แอคคิวทีพ พวกเราทั้งหมดจะมาตกลงกันตั้งแต่เรื่องผู้แสดง เสื้อผ้า แบบฉาก โลเคชั่น อุปกรณ์ประกอบฉาก การจัดไฟหรือเทคนิคภาพ และอีกสารพัดเรื่องตามความต้องการของลูกค้าครับ
มาถึงก่อนเวลานัดประชุมเกือบครึ่งชั่วโมง มันก็ค่อนข้างจะกดดันอยู่ไม่น้อยเพราะผมเองก็เป็นแค่นักศึกษาปี 2 ยิ่งกว่านั้นก็แทบจะไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่าแค่ผมปรากฏตัวในห้องประชุมทุกสายตาที่มองมาหาผมเป็นจุดเดียวกันนั้นบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ว่าอย่าคิดว่าเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัทแล้วจะมาอวดเก่งได้นะครับ
“สวัสดีครับ มิสเตอร์แดเนียล”
เดินเข้าไปทักทายตัวแทนจากบริษัทว๊องกรุ๊ปเป็นอันดับแรก แล้วจึงเดินไปนั่งหัวโต๊ะ จากนั้นก็ทักทายทุกคนอย่างเป็นทางการก่อนจะเริ่มประชุมอย่างจริงจัง
เมื่อผมพูดว่าเราจะถ่ายแม่บ้านในครัว แต่ละคนก็จะวาดภาพกันไปแต่ละอย่าง เป็นแม่บ้านที่ไม่เหมือนกัน ภาพของครัวที่หน้าตาไม่เหมือนกัน ครัวของคนหนึ่งอาจเป็นสีฟ้า อีกคนอาจจะสีเหลือง คนหนึ่งเห็นแม่บ้านสาว อีกคนเห็นแม่บ้านแก่ แต่เรากำลังจะถ่ายหนังเรื่องเดียวเท่านั้น และพรีเซนเตอร์ผู้ที่จะมาเป็นแม่บ้านของเราก็เป็นนางแบบสาวดาวรุ่ง ดังนั้นทุกคนในที่ประชุมจึงต้องยึดตัวพรีเซนเตอร์เป็นหลักแล้วมองให้ไปในแนวทางเดียวกัน ดูเหมือนว่ามันจะง่ายใช่มั๊ยครับ แต่ไม่เลยมันทั้งยาก น่าหงุดหงิด และชวนปวดหัวอย่างที่สุด
การประชุมกินเวลากว่า 3 ชั่วโมงก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ และดูท่าว่าทีมงานหลายคนจะไม่ค่อยพอใจในตัวผม ไม่ว่าผมจะแสดงความเห็นอะไรออกไปล้วนถูกผลักตกถังขยะไปเสียหมด
‘คุณจะไปรู้เรื่องอะไร เงียบไปก่อนเลยดีกว่า’
นี่เป็นประโยคเด็ดประจำวันนี้ครับ ขนาดที่ตัวแทนของลูกค้าถึงกับหน้าเหวอใส่ผมกันเลยทีเดียว
ตึง ตึง ตึง
ผมเคาะโต๊ะประชุมเพื่อเรียกความสนใจจากทุกคน มันก็ได้ผลอยู่หรอกนะครับเพียงแต่มีของแถมมาเป็นคำประณามทางสายตาด้วยก็เท่านั้น
“ฟังผมให้ดีอีกครั้งนะครับ พรีเซนเตอร์ของเราเป็นนางแบบที่อายุยังน้อยและมีชื่อเสียงในระดับเอเชีย และทางลูกค้าเองก็ต้องการงานโฆษณาที่ไม่ใช่ยืนอยู่ในสตูดิโอที่จัดฉากให้เป็นครัวแล้วบรรยายสรรพคุณสินค้าเหมือนโฆษณารุ่นเก่า เพราะฉะนั้นสิ่งแรกที่ต้องตัดออกไปก็คือเราไม่ถ่ายโฆษณานี้ในสตูดิโอของบริษัทอย่างแน่นอน”
“พูดมันง่ายสิครับ มีเวลาจำกัดแค่นี้จะไปวิ่งหาโลเคชั่นที่ไหนทัน”
นั่นไง อย่าให้ผมได้พูดออกความเห็นอะไรเลยครับ เป็นต้องมีตัวเถียงตัวขัดขึ้นมาทันที
“ทันครับ คุณต้องทำให้มันทันให้ได้”
“คุณจ......”
“ทุกวันนี้พวกคุณทานข้าวเที่ยงกันยังไงครับ?”
ไม่รอให้ใครมาเถียงครับ ผมพูดต่อแบบดักหน้าดักคอไปเลย และคำถามของผมก็ออกจะง่ายแสนง่าย แต่ไม่มีใครตอบผมเลยสักคน เอาแต่นั่งมองผมอย่างกับว่ากำลังฟังเด็กน้อยอมมือพูดเล่นอยู่อย่างนั้น
“นี่ไม่มีใครทานมื้อเที่ยงกันเลยเหรอครับ ดีจังเลยนะครับ.. ถ้าอย่างนั้นผมจะขอพูดแบบทั่วไปละกันนะครับว่าโดยทั่วไปแล้วมนุษย์เงินเดือนตื่นเช้ามาทำงาน เที่ยงก็ฝากท้องไว้กันร้านอาหารตามสั่ง หรือถ้าเป็นครอบครัวที่ต้องไปส่งลูกตอนเช้ามากๆ ก็จะเน้นความสะดวกเป็นหลักมากกว่าหลักโภชนาการที่ถูกต้อง”
เงียบ... แต่ไม่เป็นไรครับ แบบนี้ก็ดี ผมจะได้พูดต่อ
“ในช่วงที่ทุกคนกำลังให้ความสำคัญกับการใช้ชีวิตอย่างพอเพียงซึ่งขัดแย้งกับสังคมที่วุ่นวายและเร่งรีบ แล้วถ้าเราเอาความขัดแย้งตรงนี้มาผนวกเข้าด้วยกันละครับมันจะเป็นไปได้มั๊ย อย่างเช่น ตื่นเช้าอีกนิดเพื่อมาทำกับข้าวง่ายๆ กินเอง แล้วยังเหลือเอาใส่กล่องมากินที่ทำงานเป็นมื้อเที่ยง มันจะเป็นไปได้มั๊ยครับ?”
ยังคงเงียบเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมตรงที่คุณแดเนียลพยักหน้าหงึกหงักตามที่ผมพูด
“ผมต้องการที่จะให้พรีเซนเตอร์เป็นพนักงานออฟฟิศเหมือนพวกเรานี่แหละ กล่องใส่อาหาร ถ้วย แก้วน้ำ จาน ช้อน ทุกอย่างตรงตามสินค้าที่ตามคอลเลคชั่นที่ลูกค้าวางเอาไว้ เอาแบบง่ายๆ ใกล้ตัวแบบนี้.. ผมคิดว่าถ้าพวกคุณตั้งใจที่จะทำงานให้ออกมาดี มันก็จะเสร็จทันแน่นอนครับ”
หลายคนก็เริ่มหันหน้ามองตากันไปมา นับว่าถือเป็นสัญญาณที่ดีครับ ผมจึงอธิบายและพยายามดึงความคิดเห็นจากที่ถกเถียงกันไปคนละทิศคนละทางกลับเข้ามารวมกันเป็นจุดเดียว เล่นเอาคอแห้งเหมือนกัน
“มีคำถามมั๊ยครับ?”
เห็นทุกคนนั่งฟังเงียบๆ ผมก็ลองถามขึ้นบ้าง แต่ก็เงียบอีกเช่นเคย และก็มีแค่คุณแดเนียลคนเดิมอีกนั่นแหละที่ฉีกยิ้มอย่างพอใจ ซึ่งถ้าลูกค้าพอใจก็ถือว่ามาถูกทางแล้วล่ะครับ
“ถ้าไม่มีคำถาม.. ผมก็จะถือว่าทุกคนรู้จุดหลักและมองภาพของโฆษณาตัวนี้ออกแล้วนะครับ เพราะฉะนั้นเชิญผู้กำกับฯ ต่อเลยครับ”
โยนหน้าที่ต่อให้ผู้กำกับการแสดง ผู้ซึ่งมีความรับผิดชอบสูงสุดในการควบคุมงานโฆษณาตัวนี้ให้ถ่ายทอดออกมาให้ดีที่สุด
2 ทุ่มเศษ คือเวลาเลิกประชุม แม้จะใช้เวลานานจนรู้สึกอ่อนเพลียแต่ก็ถือว่าได้ผลสรุปเป็นที่น่าพอใจ และพรุ่งนี้แต่ละฝ่ายก็จะเริ่มทำงานในส่วนที่ตัวเองรับผิดชอบทันที ผมเดินมาส่งคุณแดเนียลที่รถ จากนั้นก็โทรหาคุณปู่เพื่อสรุปการประชุมงานในวันนี้ให้ท่านฟัง ส่วนคุณพ่อนั้นไม่ต้องห่วงครับ ท่านส่งเลขาเข้ามาร่วมประชุมด้วยเพราะฉะนั้นคงจะรู้สถานการณ์แบบช็อตต่อช็อตตั้งแต่เริ่มจนจบอย่างแน่นอน
ส่งข้อความบอกเต็มว่ากำลังจะกลับ คุณพ่อสั่งให้รถบริษัทไปส่งผมที่หอพัก ซึ่งแค่ผมนั่งลงบนเบาะก็แทบจะหลับเสียให้ได้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่านั่งประชุมนานๆ มันเหนื่อยและเพลียมากกว่านั่งอ่านหนังสือเรียนเสียอีก ผมพิงหัวกับกรอบหน้าต่างรถมองแสงไฟในยามราตรีของเมืองหลวงไปเรื่อยๆ จวบจนสายตาได้ปะทะกับแสงเล็กๆ คู่หนึ่งตรงซอกรอยแยกของบังเกอร์ขอบทางด่วน แค่เสี้ยววินาทีที่รถแล่นผ่านแต่มันทำเอาหัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น
“จอดครับ ช่วยจอดหน่อยครับ”
“นี่มันบนทางด่วนนะครับ”
“จอด! ผมบอกให้จอดเดี๋ยวนี้ครับ”
คุณน้าคนขับรถตีหน้ายุ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเปิดไฟฉุกเฉินขอทางจอดรถตามคำสั่งของผม รถบนทางด่วนในช่วงเวลาใกล้จะ 3 ทุ่ม แม้จะไม่แน่นขนัดเหมือนช่วงหัวค่ำแต่รถทุกคันก็เร่งความเร็วอย่างน่ากลัว ผมมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าปลอดภัยจึงเปิดประตูรถแล้ววิ่งย้อนกลับไปเกือบ 20 เมตร กว่าจะได้เจอกับเจ้าของดวงตาคู่หนึ่งที่อ่อนระโหยโรยแรงและตื่นตระหนกในเวลาเดียวกัน
ไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรองให้มากความ ผมตัดสินใจในทันทีที่จะยื่นมือเข้าไปจับก้อนกลมๆ เล็กๆ ที่มีชีวิตนั่นออกมาจากซอกบังเกอร์ จากนั้นก็รีบวิ่งพามันกลับมาที่รถแล้วสั่งให้คุณน้าคนขับขับรถไปโรงพยาบาลสัตว์ที่ใกล้ที่สุดทันที และก็โชคดีที่มีโรงพยาบาลสัตว์ที่เปิดให้บริการ 24 ชั่วโมงอยู่ตรงทางลงทางด่วนพอดี
หลังจากฟังคุณหมอตรวจเช็ค ทำการรักษา อธิบายอาการและการให้ยาบำรุง และจ่ายเงินเสร็จ ผมก็เอาเจ้าตัวเล็กที่นอนขดตัวหลับปุ๋ยเพราะฤทธิ์ยาใส่ตะกร้าที่ซื้อจากโรงพยาบาลสัตว์นั่นแหละพาขึ้นรถกลับหอพักด้วย ระหว่างนั้นก็กดโทรศัพท์หาคนที่กำลังรอผมอยู่
“เต็ม...”
[อืม.. อยู่ไหนแล้วหน่ะ?]
“เพิ่งออกจากโรงพยาบาลสัตว์”
[หืม?]
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องยิ้มเพียงแค่นึกว่าหน้าตาของคนที่อยู่ในสายตอนนี้คงกำลังเลิกคิ้วและกระพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัยอยู่แน่ๆ ผมเงียบไปครู่หนึ่งในขณะที่อีกฝ่ายก็เงียบเหมือนกัน แต่ไม่นานนักฝ่ายนั้นก็เอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
[สีส้มหาทางกลับมาได้แล้วใช่มั๊ย?]
คำถามจากปลายสายทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม ผมมองสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มติดกระดูก อายุไม่น่าจะเกิน 2 เดือน มันนอนหลับอยู่ในตะกร้าด้วยลมหายใจผะแผ่วผ่อนคลาย สิ่งมีชีวิตนี้ผมเรียกมันว่า ‘แมว’ และแม้ในความเป็นจริงมันจะไม่ใช่สีส้มตัวเดิมที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ความรู้สึกของผมมันบอกว่านี่แหละคือสีส้มที่หาทางกลับมาหาผมจนเจอ
“อืม”
ผมตอบรับในความคิดที่ตรงกัน
[มาสคอตสินะ]
“มาสคอต?”
เสียงหัวเราะจากปลายสายดูมีความสุขซะจนผมรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
[พาสีส้มกลับมาให้ทันหอปิดล่ะ]
“รับทราบครับผม”
วางสายไปแล้วแต่ผมก็ยังไม่สามารถจะหุบยิ้มได้ ยิ่งเมื่อคิดถึงคำว่า ‘มาสคอต’ ผมเผลอหัวเราะออกมา ความจริงแล้วสำหรับผมนั้นสีส้มคือคิวปิคตัวน้อย ส่วนอีกฝ่ายนั่นแหละคือมาสคอตผู้นำความสุขมาให้ผมต่างหาก..
.
.
.
.
.
TBC.... :oni1:
-
:pig4: ฉากไหนที่มีนายพลกับวิริยาออกฉาก ฉากนั้นคนอ่านจะอึดอัดมาก
ร่ำๆ จะเอาปังตอสับ 2 ตัวละครนี้ทิ้งเสียทุกที :เฮ้อ:
-
ก็เต็มใจตามชื่อไงคะ
แบบว่าสามีหื่น เมียก็เต็มใจ 55555555
-
อิพี่นายนี่ยังไง ไม่ได้ดั่งใจฟ้องแม่ตลอด แล้วอิคุณหญิงนี่ก็เหมือนกัน รักลูกไม่เท่ากัน
ทำเหมือนกับอีกคนไม่ใช่ลูกตัวเอง
ส่วนน้องเต็มน่ะเหรอ เอาเต็ม 100 ไป เรื่องอ่อยเรื่องอ้อย นางเต็มร้อยมาก
-
อยากจะรู้ อิคุณหญิงวิริยานี่มีอะไรดีมั่งค้าาาาาาาา
เกลียดคนชื่อเหมือนค่าาาาา
-
อิพี่นายยยยยย สรุปเป็นตัวร้ายใช่ไหม
อุส่าคิดในแง่ดี สรุปร้ายตามตัวแม่ไป
-
นี่อิฉันอินไปใช่ไหมคะ
รู้สึกเกลียดคนชื่อเหมือนกัอิลูกชายคนโตมาก
แหม อยากกระโดดตบเหลือเกิน ฮึ่ยๆ
-
:กอด1:
-
อุ้ยๆๆเอาแล้วไง แต่แบบนี๊ดนึงนะคะหมั่นใส้ออมอะได้กินเทมป์แล้วหรอว่าแต่อร่อยไหมอะ เอิ้กๆ
-
เขินแทนสิค่ะรออะไร
สู้ๆน้าเทมป์
-
ดล น้องรหัสเต็ม เป็นหลานรดา มุ่งเป้าหาเต็ม
เพราะชอบเต็มแบบชายชอบชาย
เหมือนรู้ๆว่าเต็ม เป็นลูกรดา
ถ้ารดา เป็นแม่เต็ม ก็เป็นญาติกับดลด้วย
แต่เต็มไม่ได้แจ้งเกิดว่าเป็นลูกรดา ดลแห้วนะ
ทีมงานของเทมป์ เหมือนไม่ยอมรับเทมป์
แต่พอเทมป์ แยกแยะรายละเอียดความต่าง
เหมือนจะเป็นจุดที่สามารถทำได้ เลยยอมรับ
แสสดงให้เห็นว่าไม่ใช่แค่เป็นลูกชาย ก็มาคุมงาน
แต่ต้องเก่งด้วยนะ
ป้าวิริยา เข้าวัดด้วย ไม่ร้อนรึไง
กิเลสหนา อิจฉาคนตายเต็มร้อย รักลูกลำเอียง ทำตัวแย่ๆใส่เทมป์
เข้าวัดเก้าวัด ทำบุญเอาหน้าภาวนาด้วยจิตใจแบบนี้ วัดไม่ช่วยหรอก
สีส้ม ทำไมไปอยู่บนทางด่วน :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รุกเข้าไป จี้เข้าไป
-
จัดให้หนัก555555
-
:pig4: :pig4:
-
อัยยะ อุต๊ะ แม่เจ้าโว้ยยยยไวไฟไปไหมค่ะน้องเต็มใจ แต่ไม่เป็นไรพี่ชอบ5555
-
เห็นเงียบๆฟาดเรียบนะค่ะน้องเต็ม :ling1:
-
อ้อยใช่เล่นเลยนะน้องเต็ม :hao6:
-
สิ่งดีๆเข้ามาเรื่อยๆเลยนะเริ่มจากสีส้มก่อนเบย
-
คุณโบว์เจ้าขา อย่าลืมเอาคลิปมาแบ่งซี่รี่ย์ดูด้วยนะค่ะ จะขอบพระคุณมากค่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เนเนะอีนี่มันร้าย น่าจะจับมาเอาสากกระแทกสักทีสองทีเอ๊ะหรือจะมากไปกว่านั้นนะเหอๆๆ
-
สิ่งดีๆกำลังตามมาแล้วสินะ
-
ทำไมตัวร้ายมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆอะครับ
-
สีส้มกลับมาแล้ว ฮือๆ (ทาสแมว)
-
สีส้มคือคิวปิค เต็มใจคือมาสคอต ฮิ้ววววว :-[
-
ณดล มาทางไหน โปรดกลับไปทางนั้นเถอะ เจ้ขอร้อง o18
-
:pig4: ฉากไหนที่มีนายพลกับวิริยาออกฉาก ฉากนั้นคนอ่านจะอึดอัดมาก
ร่ำๆ จะเอาปังตอสับ 2 ตัวละครนี้ทิ้งเสียทุกที :เฮ้อ:
o18 ช่วยสับด้วยค่ะ
-
นี่รำ แม่วิริยากับอีพี่นายพลมาก แต่ขอโทษนะ กองทัพเขามีเมียดี เมียเก่ง
แล้วณดลนี่มายังไง ก่อกวนอะไรอีก เป็นญาติกับเต็มเหรอ? ไม่ต้องมาชอบเต็มเลยนะ
แต่ละคนน่ากลัวและน่ารำคาญทั้งนั้น :katai1:
สีส้มกลับมาแล้ววววววววววววววววววว :heaven
-
ลุ้นเรื่องในอดีตเหลือเกินจ้า :hao3:
-
เต็มใจ นายเอกในดวงใจของเรา :impress2:
-
ขอตอนต่อไปไวๆ เลยค่ะ :katai4:
-
สีส้มหาทางกลับบ้านเจอแล้ว :hao5:
-
บอกตามตรงนะคะ เห็นชื่อนายพลกับคุณวิริยาทีไรนี่แบบเบ้ปากแรงมาก
กองทัพทำดีแล้ว เมียนายก็โคตรดีด้วย :hao6:
สีส้มมมมมมมม :sad4:
-
สู้ๆ นะกองทัพ ได้มาสคอตดีอะไรๆ ก็ต้องผ่านไปได้ :impress2:
-
:pig4: ฉากไหนที่มีนายพลกับวิริยาออกฉาก ฉากนั้นคนอ่านจะอึดอัดมาก
ร่ำๆ จะเอาปังตอสับ 2 ตัวละครนี้ทิ้งเสียทุกที :เฮ้อ:
เห็นด้วยค่ะ o18
-
o13
-
โอ้ยๆๆอิจทูเดอะจี อย่างแรง :ling1:
-
ให้มันได้อย่างนี้สิ ความหื่นระดับ100
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 22 ┨
สีส้ม.. กลับมาแล้ว
สัปดาห์ที่ผ่านมาผมมีอีกหนึ่งหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบนั่นคือต้องป้อนยาบำรุงสิ่งมีชีวิตสี่ขาตัวจ้อย ที่ผมกับเทมป์พร้อมใจกันตั้งชื่อมันว่า ‘สีส้ม’ ด้วยเหตุผลที่ว่านอกจากสีและลายของขนจะเป็นสีส้มสลับขาวแล้วยังมีแต้มสีน้ำตาลส้มตรงจมูกเหมือนสีส้มตัวเดิมจนแทบจะเป็นตัวเดียวกัน และที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นก็คือเจ้าตัวน้อยดูจะคุ้นเคยกับอุปกรณ์และของเล่นทุกอย่างที่สีส้มตัวเดิมทิ้งไว้ นี่ถ้าอายุรุ่นราวคราวเดียวกันผมคงคิดว่าเป็นตัวเดียวกันแน่ๆ
จัดการสีส้มเสร็จผมจึงอาบน้ำเตรียมไปเรียน ขณะที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อนักศึกษาผมหันไปมองคนที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง จนเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจึงเดินไปนั่งลงข้างเตียง ใช้หลังมืออังหน้าผากวัดอุณหภูมิ แพขนตาหนาขยับลืมขึ้นมองผม
“ปวดหัวมากมั๊ย?”
“นิดหน่อย”
เสียงทุ้มแหบพร่าอย่างน่าสงสาร ผมลูบแก้มขาวที่ขึ้นสีจางๆ เพราะพิษไข้ก่อนจะลุกขึ้นไปต้มโจ๊กสำเร็จรูปให้อีกฝ่ายกินรองท้องก่อนกินยาในช่วงเช้านี้
หลังจากประชุมงานเมื่อครั้งก่อนเจ้าตัวก็เคร่งเครียดมากขึ้น เรื่องเรียนก็ทิ้งไม่ได้ เรื่องงานก็ต้องจัดการให้เสร็จทันในเวลาที่กำหนด วันๆ ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่แทนที่ทุกอย่างน่าจะผ่านไปด้วยดีกลับกลายเป็นว่าทีมงานหลายคนถอนตัวจากงานนี้ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘คุณกองทัพไม่รับฟังความคิดเห็นของทีมงานและอวดเก่ง’ แต่ยังดีหน่อยตรงที่ผู้กำกับที่ดูจะอาวุโสสูงสุดในทีมมีสปิริตพอที่จะอยู่ลุยงานนี้ต่อ
ผมยกโจ๊กที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ วางไว้บนโต๊ะ พร้อมน้ำและยา จากนั้นก็เดินไปประคองคนป่วยมานั่งที่โต๊ะ แล้วจึงเลื่อนเก้าอี้ของตัวเองมานั่งข้างๆ กัน ตักโจ๊กขึ้นมาเป่าแล้วป้อนให้จนแทบจะหมดถ้วน นานๆ จะป่วยสักทีก็ต้องเอาใจกันหน่อยครับ
“ไปเรียนยังไง?”
คนป่วยถามขึ้นหลังจากทานยาเสร็จแล้ว
“เดี๋ยวซันแวะมารับ”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับ ผมเดาได้เลยครับว่าถ้าหากไม่ป่วยหนักแบบนี้คงได้ถ่อสังขารไปส่งผมแน่ๆ
“ถ้าหิวในตู้เย็นมีบะหมี่นะ ซื้อมาเผื่อไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเอาออกมาอุ่นกินได้ หรือถ้าอยากจะกินอะไรก็โทรบอก”
“อืม”
หัวยุ่งๆ โน้มลงมาพิงตรงอกของผมอย่างออดอ้อน นานทีจะมีโมเม้นเป็นเด็กขี้อ้อนทำเอาผมแทบหลุดขำ
“อยู่กับสีส้มนะ นอนพักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ เรื่องงานค่อยว่ากันหลังจากหายป่วย แล้วก็อย่าดื้อกับสีส้มด้วย ส่วนเลคเชอร์เดี๋ยวจะให้ออมเอามาให้”
ลูบหัวอีกฝ่ายคล้ายกำลังพูดกับเด็กน้อย ทำเอาฝ่ายนั้นหัวเราะขำด้วยเสียงแหบๆ และก่อนจะออกจากห้องผมก็ไม่ลืมที่จะลูบหัวสีส้มตัวน้อยด้วย
ลงมายืนรอเพื่อนรักที่หน้าหอพักไม่นานซันก็ปั่นจักรยานคู่ใจมาจอดตรงหน้า นานแล้วที่ผมไม่ได้ซ้อนท้ายซันไปเรียนแบบนี้ เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่เมื่อเจอหน้าโบว์ปุ๊ปเพื่อนสาวก็ทำหน้าหมั่นไส้แล้วพูดว่า ‘แฟนคลับ ‘ซันเต็ม’ กลับมาหวีดร้องอีกครั้งนะยะ’ ส่วนผมกับซันก็ได้แต่ส่ายหน้าหัวเราะขำ แต่ก่อนจะขึ้นเรียนผมได้รับข้อความจากใครคนหนึ่ง.. ผมอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมาอย่างครุ่นคิด
“มีอะไรรึเปล่า?”
ซันถามขึ้นเมื่อจู่ๆ ผมก็หยุดเดินแล้วเอาแต่ก้มหน้าดูหน้าจอไอโฟนในมือ
“ไหนมาดูซิ”
คุณนายโบรัมดึงไอโฟนไปจากมือผม
“หืม?????”
โบว์ยังทำหน้างงเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจพร้อมกับส่งไอโฟนคืนมาราวกับว่าเจอของร้อน
“เขาอยากเจอแกทำไมวะอีจี?”
“ไม่รู้ดิ”
ตอบตามความจริงครับ
“ถ้าไม่รู้ก็ต้องไปให้รู้”
เพื่อนสาวออกความเห็น ในขณะที่ซันหันมาถามผม
“เต็มอยากไปเจอเขามั๊ยล่ะ?”
“ก็ลองดู”
ต่อให้ไม่อยากเจอสักแค่ไหนแต่ก็อย่างที่โบว์พูดนั่นแหละครับว่าเราต้องไปเพราะเราอยากจะรู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรถึงต้องนัดเจอและอยากจะคุยกับผมแบบกะทันหัน ซึ่งซันกับโบว์ก็พยักหน้ายังไงทั้งคู่ก็ต้องตามผมไปด้วยแม้จะไม่ได้เข้าไปร่วมสนทนาแต่ก็จะรออยู่แถวๆ นั้น ดังนั้นผมจึงตอบตกลงไปโดยไม่ลังเล
.
.
.
.
ก่อนเข้าเรียนช่วงบ่ายผมโทรไปถามอาการคนป่วย ฟังจากน้ำเสียงแล้วอาการยังไม่ดีขึ้น ถ้าหากไข้ยังไม่ลดเย็นนี้ผมคงต้องพาอีกฝ่ายไปหาหมอสักหน่อย
5 โมงเย็นคือเวลาที่ผมเลิกเรียน ใจจริงอยากจะรีบกลับไปดูแลคนป่วยแต่ก็มีอีกสิ่งที่ต้องทำและผมคิดว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเทมป์อย่างแน่นอน
“เทมป์ เต็มกลับช้านิดนึงนะ พอดีมีธุระนิดหน่อย”
[ธุระด่วนเหรอ? อะไร?]
รู้เลยครับว่ากำลังน้อยใจที่ผมเห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่าตัวเอง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่าเวลาป่วยจะงอแงได้เหมือนเด็กจริงๆ
“ธุระกับพี่นายพล พี่ชายเทมป์นั่นแหละ”
[หืม?]
มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเป็นความลับอะไรเลยสักนิด บอกไปตรงๆ นี่แหละครับดีที่สุด และนึกภาพออกเลยครับว่าคิ้วเข้มต้องกำลังขมวดเป็นโบว์อยู่แน่นอน
“พี่นายเขาส่งข้อความมาว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย เต็มอยากรู้ว่าเรื่องอะไรจึงตอบตกลงไปหน่ะ”
ปลายสายเงียบไปนานพอดู
“เทมป์.. ฟังอยู่รึเปล่า?”
[อืม]
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เต็มไม่ได้ไปคนเดียว ซัน โบว์ และออมก็ไปด้วย”
[อืม]
“เดี๋ยวจะรีบกลับนะ เด็กดี ไม่ดื้อนะ”
รอบนี้เป็นเสียง ‘หึ’ ในลำคอ จึงค่อยโล่งใจขึ้นหน่อย หลังจากนั้นก็คุยต่ออีก 2-3 ประโยคจึงวางสาย
เวลาที่นัดกันไว้คือประมาณ 6 โมงเย็น สถานที่ก็เป็นร้านคาเฟ่ในห้างใกล้ๆ มหาลัยนี่แหละครับ ตอนที่ผมมาถึงที่ร้านเจ้าตัวก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว พวกเพื่อนๆ และหลานสาวจึงแยกไปนั่งอีกร้านซึ่งอยู่ติดกันและมองเห็นกันได้ ผมยกมือไหว้อีกฝ่ายแล้วก็แอบกวาดตามองรอบๆ นิดนึงก่อนจะนั่งลง
“มารอนานแล้วเหรอครับ?”
“สักพัก.. จะสั่งอะไรมาดื่มก่อนมั๊ย? ”
“ไม่ดีกว่าครับ.. ผมต้องรีบกลับ?”
ใบหน้าเกลี้ยงเกลาจุดรอยยิ้มตรงมุมปาก ในขณะที่ผมก็โปรยยิ้มหวานกลับไปพร้อมกับเหลือบมองแผ่นหลังกว้างแบบบางภายใต้เสื้อนักศึกษาของใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงมุมร้าน
“เข้าประเด็นเลยก็ได้นะครับ”
“รีบขนาดนั้น?”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าประเด็นเลยก็ได้”
พยักหน้ารับว่าเชิญรีบๆ พูดเถอะครับ
“เธอเป็นคนเสนอให้คุณพ่อยกงานของว๊องกรุ๊ปให้กองทัพ?”
“ครับ”
ดวงตารีเล็กหรี่ลง ระหว่างคิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยคงคาดไม่ถึงว่าผมตอบรับอย่างเร็ว
“ทำไม?”
“งานมันมีปัญหาและสาเหตุก็เกิดจากน้องชายของคุณ ผมก็เลยบอกคุณอาดิษฐ์ไปว่าควรจะให้คนที่สร้างปัญหาเป็นคนที่รับผิดชอบแบกภาระงานนี้ไว้เอง”
ริมฝีปากบางเฉียบระบายรอยยิ้มนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร ระหว่างนั้นผมก็แอบมองไปที่แผ่นหลังของคนเดิมอีกครั้ง คนๆ นั้นทำอะไรบางอย่างหล่นลงพื้นทำให้ต้องเอี้ยวตัวหยิบและผมก็สังเกตเห็นเสี้ยวหน้าพอดี
“อืม.. มันก็จริง แต่รู้มั๊ยว่าถ้างานไม่เสร็จทันตามกำหนดจะเกิดอะไรขึ้นกับกองทัพบ้าง?”
“ผมคิดว่ามันจะไม่เกิดเหตุการณ์นั้นหรอกครับ”
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว?”
“ผมมั่นใจในศักยภาพของคนที่ผมรักครับ”
คู่สนทนายกยิ้มแล้วมองผมอยู่เช่นนั้น ผมเองก็ไม่คิดจะหลบสายตาไปไหนมองมาก็มองกลับครับ แถมยิ้มหวานให้ด้วย
“เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อหรอกนะที่คุณแม่บอกว่าเธอเหมือนใครบางคนที่เคยทำให้ท่านเจ็บปวดหัวใจ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วล่ะ แล้วก็มั่นใจเสียด้วยว่า.... น่าจะ...”
ถ้าคนตรงหน้าเป็นนักแสดงก็ถือว่าเล่นได้สมบทบาทมาก โดยเฉพาะสายตาที่ใช้ประเมินคู่ต่อสู้อย่างเข้มข้น
“ไม่ต้องอ้อมโลกไปไกลหรอกครับ.. คุณกำลังพูดถึงคุณรดา ภรรยาแรกของคุณพ่อของคุณใช่มั๊ยล่ะครับ?”
รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า แววตาเปลี่ยนเป็นเข้มขึงขึ้นแว่บนึงก่อนจะกลับมาเรียบนิ่ง
“ถ้าบอกว่าผมลูกชายอีกคนของคุณพ่อของคุณ.. แบบนี้ไม่น่าสนใจกว่าหรือครับ?”
เอียงคอเล็กน้อย ให้พอน่ารักแล้วพูดต่อ
“พี่นายไม่อยากจะมีน้องชายเพิ่มอีกสักคนเหรอครับ?”
โปรยยิ้มแบบเขินเล็กๆ ซึ่งถ้าผมทำท่าทางแบบนี้ใส่สาวๆ เชื่อมั๊ยละครับว่าร้อยทั้งร้อยหลงเสน่ห์ผมทุกราย แต่ดูท่าทางว่ามันจะไม่มีผลกับผู้ชายอย่างคุณนายพลสักเท่าไหร่ ฝ่ายนั้นมองผมนิ่งๆ ก่อนจะวางเงินค่าเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผมยิ้มค้างอยู่คนเดียว และยังไม่ทันที่ผมจะลุกขึ้น ผู้ชายในชุดนักศึกษาที่ผมแอบมองมาตลอดก็หยิบหมวกขึ้นมาสวมแล้วเดินก้มหน้าเลี่ยงไปอีกทาง
ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องตลกเสียสิ้นดี ผมอมยิ้มขำก่อนจะเดินออกจากร้านมาสมทบกับสมาชิกทั้ง 3 คน แล้วไอโฟนลูกรักก็สั่นสะเทือนเหมือนผีเข้า เห็นชื่อแล้วผมก็ต้องรีบกดรับสาย
[อยู่ไหน?]
แหบเสน่ห์มาเชียวครับ
“ออกจากร้านแล้วนี่ไง กำลังจะกลับ”
[ถามว่าอยู่ไหน?]
ผมหันไปมองชื่อร้านแล้วกรอกตอบปลายสาย และยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อพ่อเจ้าพระคุณทูลหัวก็วางสายไปซะงั้น ท่าทางเหมือนกำลังหงุดหงิดอะไรอยู่..
“เฮ้ยๆๆ อีจี นั่นผัวมึงรึเปล่า?”
โบว์กระตุกแขนผมแล้วชี้ไปฝั่งตรงกันข้าม ผมหันไปมองตามแล้วก็ได้แต่เบิกตากว้างพร้อมกับร้อง ‘อื้อหืออ’ อยู่ในใจ ผู้ชายร่างสูงสมส่วนเดินตรงมาหาผมยังกับว่ากำลังเดินอยู่บนแคทวอร์ค แต่นั่นไม่พีคเท่าเจ้าตัวใส่ชุดนอนแบบเต็มยศ ลากรองเท้าอีแตะ สวมหมวกและแถมมีแมสปิดปาก นี่คือแฟชั่นล่าสุดที่ทำให้คนเหลียวมองทั้งห้าง ถ้าไม่หล่อจริงทำไม่ได้นะครับ ว่าแต่ รปภ. ปล่อยให้เข้ามาได้ยังไงครับเนี่ย?
“หายป่วยแล้วรึไง? ถึงได้มีแรงมาเดินเป็นนายแบบกลางห้าง”
จะไม่ยิ้มกว้างก็ทำไม่ได้ครับ ผมดึงแมสปิดปากของอีกฝ่ายลงแล้วยกมือขึ้นอังหน้าผาก ยังมีไข้รุมๆ อยู่เลย
“พี่นายล่ะ?”
“กลับไปแล้ว”
“พี่นายมาคุยเรื่องอะไร?”
“เรื่องงานของเทมป์นั่นแหละ”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ผมจึงใช้นิ้วคลึงตรงกลางระหว่างคิ้วให้คลายออก
“พี่นายเขาคงเป็นห่วงเทมป์มั้ง”
มือใหญ่จับมือของผมไว้แล้วมองหน้า ผมจึงยิ้มพร้อมกับขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด
“เขากลัวว่าเทมป์จะทำงานเสร็จไม่ทันกำหนด”
ตอบตามความคิดและความรู้สึกครับว่าคุณนายพลคงจะไม่ได้มีเจตนาร้าย ผมยิ้มให้คนตรงหน้า ถอดหมวกของอีกฝ่ายออกเพื่อช่วยปัดเสยผมให้เข้าที่เข้าทางกว่าเดิมก่อนจะสวมหมวกกลับลงไปใหม่
“งานจะต้องเสร็จให้ทันภายในสองอาทิตย์นี้ แล้วพอดีช่วงนี้เต็ม ซัน โบว์ และออมก็ว่างๆ อยู่ด้วย อยากจะทำงานพิเศษจัง.. ไม่รู้ว่าจะมีโปรดิวเซอร์หรือลูกหลานเจ้าของบริษัทคนไหนจะใจดีว่าจ้างบ้างรึเปล่าน๊า??”
“หืม?”
คิ้วเข้มเลิกสูง เครื่องหมายคำถามลอยเต็มไปหมด ผมยอมแพ้แล้วล่ะครับว่าตอนที่เทมป์ป่วยเนี่ยนอกจากอ้อนเก่งแล้วท่าทางทุกอย่างยังดูเหมือนเด็กน้อยอีกต่างหาก
“อะแฮ่มมม ค่าตัวของออมกับพี่โบว์แพงนะจ๊ะคุณเพื่อนรัก จ้างไหวมั๊ยล่ะ?”
“พี่ไม่เอาค่าจ้างนะ”
ซันแย้งขึ้น ทำเอา 2 สาว โวยวายขึ้นพร้อมกัน ออมกับโบว์มองค้อนซันไปตามประสาก่อนจะหัวเราะขำกันเอง
“นี่พูดเล่นหรือพูดจริง?”
คนป่วยมองหน้าทุกคนและมาหยุดอยู่ที่ผมเป็นคนสุดท้าย
“อืม.. จริงจังมากเลย”
ผมตอบพร้อมขยับไปยืนด้านข้างแล้วควงแขน
“น้องกองทัพเชื่อมั่นในฝีมือพี่เถอะ นอกจากรักษาสัตว์ งานติ่งเกาหลีและเรื่องวายๆ แล้ว เรื่องอื่นพี่ทำไม่ได้เลย”
โบว์ยืดอกแล้วกระพริบตาปริบๆ ด้วยความมั่นใจ แต่พวกเราทุกคนกลับหัวเราะขำ
“ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ”
“หายป่วยดีแล้วก็นัดประชุมได้เลยนะ”
ซันตบบ่ารุ่นน้องเพื่อให้กำลังใจ
“ครับ.. ขอบคุณนะครับ”
“เอาล่ะค่ะ.. เป็นอันว่าตกลงตามนี้นะคะ ส่วนตอนนี้ออมอยากจะให้อาเต็มช่วยพาคนป่วยกลับไปหอพักก่อนดีกว่าค่ะ ไม่ใช่อะไรหรอกนะคะ ออมแค่เริ่มรู้สึกอายแล้วค่ะ”
มัวแต่คุยกันจนลืมมองรอบข้างว่าตอนนี้พวกเราแทบจะกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคน เมื่อเริ่มรู้สึกตัวโบว์กับออมจึงยกกระเป๋าขึ้นปิดหน้าแล้วพากันเดินจูงมือกันไปอีกทาง พวกผม 3 คนก็ได้แต่เดินหัวเราะตามไป พวกเราหาอะไรกินกันตรงฟู้ดคอร์ทเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับ อ่อ.. ลืมบอกไปครับว่านอกจากคนรักของผมจะแต่งตัวมาเดินห้างด้วยแฟชั่นสุดล้ำแล้ว ยังปั่นจักรยานมาจากหอพักอีกด้วย อึดแค่ไหนลองคิดดูนะครับ
.
.
.
.
.
ผมนั่งมองและฟังคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะประชุมชนิดที่ว่าไม่สามารถละสายตาไปได้ ผมไม่เคยเห็นอีกฝ่ายในมุมของผู้บริหาร สายตาที่มุ่งมั่น น้ำเสียงทุ้มที่มีพลัง ผสมกับบุคลิกที่มั่นใจทำให้ผมลืมภาพเด็กหนุ่มที่งอแงตอนป่วยไปเลย ซึ่งผมคิดว่าคนเราทุกคนมีความสามารถแตกต่างกันไปและไม่มีใครที่จะเก่งไปซะทุกอย่าง และผมก็เชื่อว่าทุกคนล้วนเคยผ่านความผิดพลาดกันมาแล้วทั้งนั้น อยู่ที่ว่าคนๆ นั้นจะเก็บและปิดบังจุดด้อยของตัวเองไว้ได้ดีแค่ไหน แม้แต่ผมเองหรือแม้แต่สุภาพบุรุษแสนดีอย่างซันก็มีเรื่องที่ไม่อยากจะเก็บมันเอาไว้เพียงคนเดียว แล้วคุณคิดว่าผู้ชายตัวโตที่ดูร่าเริงและเข้มแข็งอย่างเทมป์จะไม่มีปมด้อยที่แอบซ่อนไว้เหรอครับ อย่างน้อยเรื่องหนึ่งที่ผมรู้ก็คือ.. เทมป์โหยหาความรักจากแม่อยู่เสมอโดยเฉพาะเวลาที่ตัวเองป่วย ท้อ หรืออ่อนแอ
อ่า.. ลืมบอกไปครับว่าตอนนี้เรากำลังประชุมงานแบบเร่งด่วน เพราะเหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ถ้าถามว่าผม ซัน โบว์ และออมทำหน้าที่อะไรบ้างก็คงจะบอกตามตรงว่าแทบจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ดีหน่อยตรงที่ผมกับออมเคยช่วยงานพี่ขวัญมาตั้งแต่เด็กๆ จึงพอจะมีประสบการณ์บ้าง แต่ความรู้แค่หางอึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้งานไปรอดได้หรอกครับ ที่พวกเราได้นั่งประชุมอย่างมั่นใจอยู่ตอนนี้ก็เพราะบารมีของพี่ขวัญที่ช่วยติดต่อทีมงานมืออาชีพมาให้ต่างหาก อีกทั้งยังได้การสนับสนุนเสื้อผ้าและแอคเซสเซอร์รี่ต่างๆ จากแบรนด์ TJ ด้วยนะครับ อีกทั้งเจ้าสัวยางยังคอยให้คำปรึกษาเป็นพี่เลี้ยงตลอดงานส่วนคุณนายจูก็จัดอาหารอร่อยๆ มาเลี้ยงทีมงานตั้งแต่วันประชุมจนถึงวันถ่ายทำแบบอิ่มหมีพีมันไปเลยครับ เพราะฉะนั้นเมื่อวันถ่ายทำจริงมาถึงแม้พวกเราจะตื่นเต้นและค่อนข้างเครียดสักแค่ไหนแต่ทุกอย่างก็ดูจะราบรื่นดี
ลิซ่ามาถึงก่อนวันถ่ายทำหนึ่งวัน เธอระบุว่าให้ผมเป็นคนไปรับเธอที่สนามบิน ผมก็ตอบตกลงโดยไม่มีข้อแม้เพียงแต่ผมให้เทมป์ไปกับผมด้วยเพราะลิซ่าไม่ได้บอกว่าให้ผมไปแค่คนเดียวนี่นา ผมรู้ว่าลิซ่าค่อนข้างจะไม่พอใจแต่เธอก็ไม่กล้าโวยวายใส่ผมหรอกครับ
พรีเซนเตอร์ของเราเป็นนางแบบมืออาชีพ ไม่เคยผ่านงานด้านการแสดงใดๆ มาก่อน ดังนั้นจึงต้องคุยและทำความเข้าใจกับเธอล่วงหน้า แต่โชคดีหน่อยลิซ่าเป็นคนหัวไวและใจกว้างพอที่จะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงาน ดังนั้นการทำงานจึงค่อนข้างจะไปได้ไวกว่าที่คิด
“เทมป์”
ระหว่างพักกอง เดินเข้าไปหาไดเรคเตอร์หนุ่มรูปหล่อที่ยืนทำหน้าเคร่งเครียดมาตั้งแต่เช้า ฝ่ายนั้นหันมามองหน้าผมแล้วเลิกคิ้วถามว่า ‘มีอะไรรึเปล่า?’ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ สบตา และวางมือลงบนหน้าอกแน่นมัดกล้ามก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นกระซิบข้างหู
“อย่ามองลิซ่าเยอะสิ”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ความจริงแล้วเทมป์ไม่ได้มองลิซ่าเกินกว่าเรื่องงานสักนิดเลยครับ ผมรู้ตัวและรู้สึกตลอดเวลาว่าดวงตาคู่คมคอยตามจี้ผมอยู่จนเหมือนเป็นเงาตามตัว แต่ที่แกล้งพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเครียดกับงานมากเกินไปก็เท่านั้นเอง
มือใหญ่วางลงบนสะโพกของผมแล้วดึงร่างของผมเข้าสู่อ้อมอก ใบหน้าคมโน้มลงขบต้นคอจนเกิดรอย เมื่อทำรอยจนพอใจก็ขยำแก้มก้นและตีดัง ‘เผี๊ยะ’ แรงๆ ผมหัวเราะออกมากับความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย
ให้กำลังใจให้พอกระชุ่มกระชวยผมก็แยกไปทำงานของตัวเอง แต่พอหันกลับมาก็เจอคุณนายโบรัมยืนอ้าปากตาทำตาเชื่อมอยู่แล้วครับ
“อย่าหยุดดิ เอาอีกๆ นี่กำลังฟินได้ที่เลย”
ไม่รู้จะขำและเขินยังไงดีแล้วล่ะครับ ผมจึงได้แต่ดึงแขนเพื่อนสาวลากออกไปจากตรงนั้น
“ไปทำงานได้แล้ว”
“อีจี แกอย่าดับฝันกูบ่อยนักดิ อิเพื่อนเหี้ย ฮืออออ”
โบว์โวยวายเหมือนเด็ก และตลอดวันนั้นทั้งวันจนเสร็จงานผมก็ถูกเพื่อนสาวใช้สายตาจิกใส่เหมือนไก่จิกข้าวเลยครับ
โลเคชั่นที่เราใช้ถ่ายทำก็คือบริษัทวายจีนี่แหละ วางตัวพรีเซนเตอร์เป็นพนักงานในบริษัท แล้วก็ยืมตัวหนุ่มสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์อีกอย่างละคนมาเป็นนักแสดงประกอบ เรื่องที่เทมป์วางไว้ก็ใช้พื้นฐานชีวิตประจำวันเป็นหลัก พนักงานบริษัททำอาหารใส่กล่องมากินเป็นมื้อเที่ยงที่บริษัท ซึ่งทุกบริษัทก็จะมีส่วนที่จัดเป็นห้องครัวเล็กๆ ไว้ให้พนักงาน ซึ่งกล่องข้าวอุปกรณ์ทุกอย่างในครัวล้วนเป็นผลิตภัณฑ์ของลูกค้าทั้งสิ้น
ดูเหมือนจะง่ายแต่เราใช้เวลาถ่ายทำกันตั้งแต่เช้าตรู่ยันค่ำ จากนั้นก็จะนำมาการตัดต่อให้เหลือความยาวแค่ 15 วินาที ซึ่งงานตัดต่อใช้เวลาอีก 2 วัน ผมกับเทมป์เป็นคนเลือกทุกฉากตลอดจนเพลงประกอบด้วยตัวเอง และมันก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจแถมยังควบคุมค่าใช้จ่ายได้อยู่ในงบประมาณ ที่สำคัญคือเสร็จทันเวลาที่กำหนดทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นก็คือลูกค้าพึงพอใจกับมาสเตอร์ของหนังที่เสร็จสมบูรณ์เป็นอย่างมาก บริษัทจึงอนุมัติสั่ง Release Tape หรือก็คือเทปที่ก้อปปี้จากมาสเตอร์ เพื่อส่งสถานีออกอากาศในทันที พรุ่งนี้ก็จะรู้แล้วล่ะครับว่าผลตอบรับจะออกมาแบบไหน
“เก่งจังนะ...”
อดจะชมแฟนตัวเองไม่ได้ครับ อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ แล้วแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของผมหนักๆ
“คนไทยเขาจะพูดว่า.. ผัวจะได้ดีก็เพราะมีเมียคอยสนับสนุน”
“หืมมมม”
ผมลากเสียงยาวแล้วกรอกตาด้วยความหมั่นไส้ปนเขิน อีกฝ่ายหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิมก่อนจะย่อตัวลงแล้วบอกให้ผมขึ้นขี่หลัง ผมจึงกระโดดขึ้นเกาะแผ่นหลังกว้างด้วยความยินดี
“เราไม่มีเซ็กส์กันนานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกลำคอแห้งผากยังไงก็ไม่รู้ ผมวางคางลงบนลาดไหล่แข็งแรงแล้วขบติ่งหูอีกฝ่ายเบาๆ
“เทมป์จองโรงแรมไว้สองคืนแล้วล่ะ”
“หืม?”
ตกใจจริงนะครับ เพราะคาดไม่ถึงกับคำตอบที่ได้ฟัง เสียงหัวเราะในลำคอของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าวกว่าเดิม จมูกโด่งหันมาฝังลงบนแก้มของผมแล้วกระซิบ
“ถ้าเจลสามหลอดที่เตรียมไว้ไม่หมด.. เทมป์ไม่หยุดนะ”
นี่คือเรื่องจริงใช่มั๊ยครับ? ผมกระพริบตาปริบๆ เพื่อใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมาแทนคำตอบทั้งหมดที่อยู่ในใจ...
.
.
.
.
.
.
TBC...... : 222222:
-
ขอบคุณค่ะ
-
:haun4: o13
-
เต็ม
ถ้าเธอไม่ไหว...แตะมือเราได้นะ
เดี๋ยวเราไปแทน5555
-
โอ้ยยย อยากจะตามไปติดกล้องที่โรงแรม 5555
-
ช่างเป็นคู่ที่ศีลเสมอกันเหลือเกิน 5555555
ปล.ดีใจที่สีส้มกลับมาแล้ว
-
ห่ะ!! 3 หลอด. สุดยอดๆๆ
-
พักผ่อนหลังงานเสร็จค้า 555
-
:L2: :L2: :L2:
-
ร้ายทั้งคู่ ว้อยยยยยยยย ห้ามตัดเข้าโคมไฟด้วย :ling1:
-
นี่ก็รออ่านในโรงแรมอยู่ มาต่อไวๆน๊าาาา
-
ไปเกรอตั้งกล้องที่โรงแรมเลยได้มั้ย 5555
-
ไปนั่งรอที่โรงแรมก่อนนะ เดี๋ยวที่เต็ม อิอิอิ :z1:
-
ชอบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เต็ม และเพื่อนๆ ช่วยเทมป์อย่างดี ชื่นชมความรักเพื่อน
พี่นาย พูดเพื่ออะไร เจอคำพูดโต้กลับของเทมป์เข้าไปเป็นไง
“ถ้าบอกว่าผมลูกชายอีกคนของคุณพ่อของคุณ.. แบบนี้ไม่น่าสนใจกว่าหรือครับ?”
“พี่นายไม่อยากจะมีน้องชายเพิ่มอีกสักคนเหรอครับ?
เป็นไง พูดต่อไม่ได้ล่ะสิ กลับเลย
คุณนายรดา ภรรยาคนแรก :katai1: :katai1: :katai1:
เป็นเพื่อนกับแม่พี่นายมาก่อน
แทงข้างเพื่อนรักสินะ เพื่อนรัก หักเหลี่ยมโหด
แสดงว่าจ้องจับผัวเพื่อน ถวายตัวผัวเพื่อน แต่แรกละสิ
ลูกคนโตถึงอายุมากกว่าเต็ม ใครนิสัยเลวก็รู้แล้ว
ทำมา ยอกแสลงใจที่ผัวยังคร่ำครวญหาเมียแรก
ทำตัวเองนี่นะ ก็ทุกข์ไปจนตายแหล่ะ
เขารักกันดีๆ มาแทรกเขาเองแท้ๆ แหะๆ......มโนต่อปายยยยยย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
3 หลอดไม่พอบอกได้นะ จะส่งไปเพิ่ม
-
อยากจะตามไปแอบดูจริงๆ
-
หืม
หืม
หืม
คุณนายวิริยาเจ้าขา เอาอะไรมาตัดสินน้องเต็มใจค่ะ น้องออกจะน่ารักปานนี้ เฮ้อ!!!!แม่ผัวมหาประลัยสินะคะ
-
พี่นายขี้อิจฉาวะ เลวววววแบบนี้ยอมไม่ได้ จัดไปสักชุดสองชุดนะเทมป์
-
เด็ดขาดมากเทมป์ของเจ้55555ทำเอาอึ้งไปเลยสินะ
-
เรื่องเครียดจบไป มาทำเรื่องแซ่บ กันดีกว่าเน๊อะ!! 555
-
โอ๊ยยยยพ่อเจ้าพระคุณทํลหัวววววว ขอพื้นที่ไปนั่งเชียร์ข้างเตียงได้ม๊ายยยย :oo1:
-
รอตอนต่อไป~
-
โอยยย เจล 3 หลอด
-
ทำไมดูนายพลกับณดลดูมุ่งร้าย ต้องการอะไรจากเต็มใจหรอ
ชอบอะ เต็มฉลาดมาก ไม่บื้อ ไม่ซื่อ ไม่ใส ไม่มองร้าย แถมใจสวย ดีมาดีกลับ
เทมป์ได้แต้มมากเลยค่ะ ทุกคนเข้ามาช่วยได้ถูกจังหวะ ให้รู้ซะบ้างว่า กองทัพก็ทำได้
ทำไมแม่ดูร้ายกับกองทัพจังเลย แล้วทำไมนายพลทำตัวแปลก
ว้ากกก กองทัพคะ จะจัดเต็มขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าจะฉลองกันขนาดนั้น จะรอมาเกาะขอบจอนะ
-
ดิชั้นจะรอเจล 3 หลอดดดดด ตอนต่อไปนะคะ :oo1:
-
ตอนต่อไปขอนะคะ อย่าตีดเข้าโคมไฟนะ เรารอเจล 3 หอด :hao6:
-
เต็ม
ถ้าเธอไม่ไหว...แตะมือเราได้นะ
เดี๋ยวเราไปแทน5555
เข้าคิวรอด้วยคนค่ะ ยินดี :z1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 23 ┨
ตื่นเช้าขึ้นมาก็รู้ตัวว่าช่วงล่างของตัวเองกับอีกฝ่ายยังเชื่อมต่อกันอยู่ ด้วยความที่เพิ่งตื่นแล้วต้องมาเจออะไรที่อึดอัดร่างกายจึงเกร็งและเผลอขยับสะโพกอัตโนมัติ ทำให้สิ่งที่นอนหลับนิ่งอยู่ในช่องทางด้านหลังของผมตื่นตัวขึ้นมาแทบจะทันที
“อ่ะ...”
เมื่อวานเราออกจากบริษัทฯ แล้วมาถึงโรงแรมช่วงบ่าย นัดออม โบว์ ซัน มาฉลองกันชุดใหญ่ ผมเองก็ดื่มไปเยอะ ทั้งอิ่มทั้งเมาและด้วยความเหนื่อยที่สะสมติดต่อกันมาหลายสัปดาห์จึงทำให้หลับยาว ตื่นมาอีกทีในช่วงสายของวันใหม่บนเตียงในห้องของโรงแรมด้วยสภาพเปลือยเปล่า ข้างกายมีร่างสูงใหญ่ที่ผมรู้จักเป็นอย่างดีนอนอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน จากนั้นเราก็กกกอดกันครั้งแล้วครั้งเล่า ผมหมดสติไปในยกที่ 4 แต่ก็ถูกปลุกมาสานต่อกิจกรรมในช่วงเย็นอีกหลายรอบ จนสติของผมดับวูบไปอีกรอบและก็จำไม่ได้ว่าผมหลับไปทั้งที่ยังคากันอยู่แบบนี้รึเปล่า?
“ซี๊ดดด.. ปลุกแบบนี้ก็ไม่ไหวสิครับคุณเมีย อืมมม”
อดทนกัดริมฝีปากล่างไว้แล้วออกแรงตีต้นแขนใหญ่ไปดัง ‘เผี๊ยะ!’ ด้วยความหมั่นไส้ แต่คนอย่างเทมป์หนังหนายังกับอะไร นอกจากไม่รู้สึกรู้สาแล้วยังจัดท่าจัดทางพร้อมรุกใส่โดยไม่รีรอ ส่วนผมนะเหรอ? จะทำอะไรได้ครับนอกจากให้ความร่วมมือเตรียมพร้อมตั้งรับการถูกจู่โจมอย่างเต็มที่
เราอยู่ในท่านอนตะแคงด้วยกันทั้งคู่ แผ่นหลังของผมชนกับแผ่นอกกว้าง แขนแข็งแรงสอดเข้าใต้ข้อพับเข่าของผมไว้ข้างหนึ่ง ผมเอี้ยวใบหน้ารับจุมพิตแสนดูดดื่มพร้อมกับการขับเคลื่อนของสะโพกที่ขยับประสานจังหวะกันอย่างลงตัว การร่วมรักท่านี้ทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยน อีกทั้งยังสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมพละกำลังและความต้องการของตัวเองไม่ให้รุนแรงกับร่างกายของผมมากเกินไป
“อ่ะ อะ”
ความใหญ่โตที่รุกล้ำสอดใส่ความรักอย่างทะนุถนอม ริมฝีปากบางโลมเลียทั่วใบหน้า มือใหญ่หยอกล้อ ลูบไล้เนินอกและแก่นกลางลำตัวของผม เจอแบบนี้ในตอนเช้าก็ทำเอาสติสตางค์ของผมกระเจิดกระเจิงไปเลยทีเดียว และด้วยอีกฝ่ายมีความชำนาญและรู้จักสรีระของผมดีกว่าใครจึงสามารถนำพาเราทั้งคู่ให้ถึงจุดหมายปลายทางแห่งความสุขได้พร้อมเพรียงกัน
เรานอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน ฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจของกันและกันจนผล็อยหลับกันไปอีกรอบ แล้วตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงก็ได้เวลาเช็คเอ๊าท์กลับสู่โลกความเป็นจริงกันแล้วล่ะครับ
.
.
.
.
เทมป์มาส่งผมที่บ้านในช่วงบ่ายและอยู่คุยกับคุณพ่อคุณแม่ที่ห้องนั่งเล่นอีกครู่ใหญ่ก่อนจะขอตัวกลับ ในขณะที่ผมขอตัวขึ้นห้องไปอาบน้ำให้สบายตัวอีกรอบ
ภายในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งให้โล่งโปร่งสบายแสงแดดในช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ส่งความร้อนเข้ามาสู้กับไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แมวน้อยสีส้มที่ผมขอเจ้าของพากลับมาดูแลเองที่บ้านชั่วคราวนอนหงายท้องหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาข้างคุณแม่ครับ
“น้องเต็มมากินแก้วมังกรสิคะลูก เจ้าสัวยางกับคุณนายจูให้คนส่งมาให้สดจากสวนเชียวนะ อากาศร้อนๆ แบบนี้ทานแล้วหวานอร่อยชื่นใจดีนะคะ”
คุณแม่กวักมือเรียกผมด้วยรอยยิ้ม ผมพนมมือไหว้ท่านทั้งสองก่อนจะนั่งลงข้างๆ ท่าน แมวน้อยสีส้มลืมตาขึ้นมองเมื่อเห็นว่าเป็นผมจึงร้อง ‘เมี๊ยว’ เบาๆ แล้วเอาหัวมาถูไถคลอเคลีย ผมจึงอุ้มสีส้มขึ้นมาวางบนตัก จากนั้นก็รับแก้วมังกรมาชิม อืม.. หวานอร่อยจริงๆ ด้วยครับ
“ถ้าชอบก็ทานเยอะๆ เลยลูก”
“ครับ”
จากนั้นคุณแม่ก็ถามเกี่ยวกับเรื่องงานของเทมป์ ในขณะคุณพ่อแอบหรี่ตามองร่องรอยที่โผล่โชว์อยู่นอกคอเสื้ออย่างตำหนิ แม้ท่านจะไม่เอ่ยออกมาแต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ถาโถมกลางใจผมอย่างจัง การกระทำของผมทำให้กระจกบางๆ ที่กั้นกลางความเป็นพ่อความเป็นลูกระหว่างท่านกับผมแจ่มชัดขึ้น
“ผมขอโทษครับ”
รู้ดีแก่ใจว่าคุณพ่อท่านไม่ได้ต้องการคำขอโทษใดๆ จากผม แต่จิตสำนึกมันบอกให้ผมพูดออกไปแบบนั้น คุณแม่ที่ตามความคิดระหว่างผมกับคุณพ่อไม่ทันร้อง ‘หืม.. อะไรกันหรือคะ?’ แล้วมองหน้าผมกับคุณพ่อสลับกันไปมาด้วยความงุนงงอยู่พักใหญ่ คุณพ่อจึงหันไปมองหน้าคุณแม่ก่อนจะมาหยุดที่ผม
“อย่าไปยุ่งเรื่องในบริษัทเขาให้มากนัก”
คำถามว่า ‘ทำไมล่ะครับ?’ ผุดขึ้นในหัวของผม และคุณพ่อท่านก็คงจะอ่านความหมายนั้นออก
“เต็มใจ.. พ่อรู้ว่าลูกเป็นคนเฉลียวฉลาด มีพรสวรรค์ในหลายๆ ด้าน แต่กับเรื่องบางเรื่องและกับคนบางคนลูกก็ไม่ควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวให้มากนัก”
ผมเหลือบมองคุณแม่นิดหนึ่ง ท่านหน้าเจื่อนและหลบสายตาของผม นั่นหมายความว่าท่านเห็นด้วยในสิ่งที่คุณพ่อพูด ผมจึงเลือกที่จะถามออกไปตรงๆ
“คุณพ่ออยากจะบอกให้ผมอยู่ห่างจากคนในครอบครัวเกียรติไพศาลกิจเหรอครับ?”
ผู้เป็นแม่แสดงสีหน้าตกอกตกใจกับคำถามของผมอย่างเห็นได้ชัด แตกต่างจากผู้เป็นพ่อที่ยังคงมีสีหน้านิ่งเรียบแต่ทว่าแฝงไปด้วยความกดดัน
“ใช่”
“ต่อให้ผมถามเหตุผลว่าทำไม? คุณพ่อก็คงจะไม่ตอบผม ถ้าอย่างนั้นผมขอถามคุณพ่อสักหนึ่งคำถามได้มั๊ยครับ?”
ท่านจ้องหน้าผมและเงียบไปครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิดก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคงว่า ‘ได้’ ซึ่งชายชาติทหารอย่างคุณพ่อเป็นคนที่พูดคนไหนคำนั้น ผมจึงมั่นใจว่าคุณพ่อจะตอบผมอย่างตรงไปตรงมาทุกคำถามอย่างแน่นอน
“คุณรดา.. ภรรยาคนแรกของคุณอาดิษฐ์ ท่านเคยอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ใช่มั๊ยครับ?”
คิ้วเข้มขมวดดวงตาคมลึกจ้องมองผมราวกับกำลังจะอ่านความคิด ในขณะที่คุณแม่เบิกตาโตและยกมือทาบอกมองหน้าผมอย่างกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ความเงียบเข้าปกคลุมนานเกือบนาทีจนสุดท้ายคุณพ่อก็ผ่อนลมหายใจออกมา
“รดาเป็นลูกสาวของยายพวง คนเก่าคนแก่ของบ้านหลังนี้ หลังจากยายพวงตายไปพ่อกับแม่ก็เลยรับรดามาอุปการะดูแลให้การศึกษา”
ดวงตาคมเข้มที่ผ่านประสบการณ์มาหลายสิบปีปิดลงชั่วขณะคล้ายว่ากำลังหวนรำลึกความทรงจำเมื่อในอดีต
“รดาเป็นเด็กน่ารัก อ่อนน้อมถ่อมตน และรู้กตัญญู อีกทั้งยังเป็นเพื่อนรักของพี่ขวัญ.. เรียกได้ว่าแทบจะเป็นฝาแฝดของพี่ขวัญเลยล่ะ ตัวติดกันยังกับเป็นเงา”
คุณแม่กุมมือคุณพ่อไว้เพื่อแบ่งปันความรู้สึกและมอบกำลังใจให้กันและกัน ภาพตรงหน้าสะท้อนความรู้สึกมากมายพาให้หัวใจที่คิดว่าแข็งแกร่งของตัวเองอ่อนยวบลงไปแทบทันที คุณแม่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“เต็มใจ.. ทำไมลูกถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาจ๊ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีเมื่อครั้งก่อนที่ได้ไปบ้านท่านเจ้าสัวยางบังเอิญผมเจอรูปคุณรดาแล้วก็มีรูปที่ถ่ายคู่กับพี่ขวัญอยู่ด้วย ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะถ่ายกันตรงศาลากลางสวนหลังบ้านนี่แหละครับ”
เสียงตอบรับ ‘อ่อ’ ดังขึ้นพร้อมกัน ท่านทั้งสองคนเหลือบมองหน้ากันครู่หนึ่ง ผมจึงซบหน้าลงบนหน้าตักของคุณแม่ ความอ่อนโยนจากฝ่ามือที่โอบอุ้มผมมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกทำให้ผมรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ และจังหวะที่ผมหลับตาลงผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจของคุณพ่อที่ผ่อนออกมาหนักๆ อย่างกับว่าค่อยโล่งใจ
.
.
.
.
เช้าวันจันทร์ซึ่งเป็นวันหยุดชดเชยนักขัตฤกษ์ ครอบครัวของเราทั้ง 4 คน พากันไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัด และเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาไหว้โกศของคุณรดา คุณพ่อคุณแม่ไม่ได้อธิบายเกี่ยวกับเรื่องคุณรดาให้ผมกับออมฟังมากไปกว่าเรื่องที่บอกผมเมื่อวาน คุณรดาเป็นเด็กในบ้าน เป็นเหมือนลูกสาวของพวกท่านคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทของพี่ขวัญ
ผมมองรูป อ่านชื่อ วันชาตะ และวันมรณะที่ระบุหน้าโกศ ซึ่งวันมรณะเป็นวันเดือนปีเดียวกับวันเกิดของผม ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่ผมที่สงสัยแต่ออมเองก็คงจะนึกสงสัยอยู่ไม่น้อยแต่เราก็เลือกที่จะไม่ถามหรือเซ้าซี้อะไรอีก
ขากลับจากวัดพวกเราแวะเดินเที่ยวตลาดน้ำกันต่อ นานๆ จะได้ออกมาเที่ยวกันแบบนี้ คุณพ่อคุณแม่จึงแทบจะเหมาของหมดทั้งตลาดเลยล่ะครับ
“เดี๋ยวน้องเต็มเอาของพวกนี้ไปฝากเจ้าสัวยางกับคุณนายจูด้วยตัวเองนะลูก”
“อ่อ.. ได้ครับ”
“น้องออม หนูจะเอามะพร้าวน้ำหอมอีกมั๊ยลูก?”
“พอแล้วค่ะคุณย่า แค่นี้ก็เต็มรถแล้วค่ะ”
คุณแม่เลิกคิ้วแล้วรีบหันไปมองของในรถตู้ซึ่งตอนนี้เต็มแน่นไปด้วยสารพัดสารเพของกินทั้งผลไม้และของคาวหวาน คุณพ่อหัวเราะขำ คุณแม่จึงแจกค้อนให้คุณพ่อไปวงใหญ่ แต่พอขึ้นรถได้ตากแอร์เย็นฉ่ำเท่านั้นทุกคนก็สามัคคีกันเหมือนเดิม
กลับมาถึงบ้านยังไม่ทันจะได้หายเหนื่อยคุณแม่ก็จัดแจงให้น้าปองขนของขึ้นรถอีกคันแล้วก็มอบหมายหน้าที่ให้ผมเป็นคนส่งของไปให้เจ้าสัวยางกับคุณนายจู ซึ่งแค่ออกจากบ้านมาได้ไม่เท่าไหร่ด้วยความเหนื่อยและความร้อนของอากาศ จึงทำให้ผมผล็อยหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงทุ้มแสนคุ้นเคยเรียกปลุก
“เต็ม..”
ครางรับในลำคอ ‘อืม..’ แต่ก็อยากจะขอนอนต่ออีกสักหน่อย
“ถ้าเรียกแล้วไม่ตื่น.. เทมป์จะปลุกด้วยวิธีอื่นแล้วนะ”
มีแฟนหื่นมันก็จะรำคาญใจหน่อยๆ แบบนี้แหละครับ ผมจึงจำใจต้องลืมตาตื่น จากนั้นก็หันมองรอบๆ และค่อยๆ ดึงสติกลับมา นี่ผมหลับไปจนคิดว่าตัวเองนอนอยู่ที่หอพักเหรอเนี่ย??
“แหม.. เทมป์กะจะลองกันในรถซะหน่อย”
ทำเสียงและหน้าตาเสียดายซะจนน่าหมั่นไส้ พอสติมาครบผมก็ดีดหน้าผากสวยๆ ไปหนึ่งที เจ้าของหน้าผากโอดโอยสำออยอย่างที่สุด ผมลงจากรถแล้วไม่ลืมที่จะสั่งให้หลานชายเจ้าของบ้านที่ยืนสำออยอยู่ขนของจากกระโปรงหลังรถตามขึ้นบ้านมาด้วย จากนั้นก็เดินไปบอกน้าปองที่ยืนส่งยิ้มอยู่ไกลๆ ว่าให้กลับไปก่อนได้เลยเดี๋ยวจะให้คนบ้านนี้ขับรถไปส่งเอง
“สวัสดีครับคุณปู่ คุณย่า”
ตั้งแต่หมั้นหมายกับหลานชายบ้านนี้สรรพนามที่ผมใช้เรียกพวกท่านก็เปลี่ยนไป ผมพนมมือไหว้เจ้าของบ้านที่ออกมายืนรอรับอยู่ตรงหน้าประตู โดยเฉพาะคุณย่าเห็นหน้าผมปุ๊ปก็รีบเข้ามากอดและหอมแก้มเลยครับ
“แล้วนั่นกองทัพขนอะไรมาเยอะแยะหน่ะลูก?”
“คุณพ่อกับคุณแม่ซื้อของจากตลาดน้ำฝากมาให้คุณปู่กับคุณย่าครับ”
“ลำบากลำบนคุณท่านกับคุณหญิงเสียจริง แต่ก็ฝากขอบคุณท่านไปด้วยนะลูก”
ท่าทางของที่คุณแม่เลือกซื้อมาให้จะถูกอกถูกใจคุณย่าเอามากๆ ท่านยิ้มกว้างจนดวงตายิบหยีแล้วรีบเรียกให้คนมารับของจากหลานชายไปเก็บแล้วเดินตามไปดูความเรียบร้อยด้วยตัวเองอีก คุณปู่เดินนำผมไปทางห้องรับแขกริมระเบียง แต่ท่านคงจะสังเกตเห็นรอยแดงบนหน้าผากของหลานชายเสียก่อนจึงได้หยุดถาม
“อ้าว แล้วนั่นหน้าผากไปโดนอะไรมา?”
“แมลงเมียต่อยเอาหน่ะครับคุณปู่”
“เออ.. โหกาย”
เสียงหัวเราะของเจ้าสัวยางทำเอาผมขำตามไปด้วย และขำหนักกว่าเดิมเมื่อได้รู้ความหมายของคำว่า ‘โหกาย’ ที่ท่านเจ้าสัวพูดใส่หน้าหลานชายตอนท้ายแปลได้ว่า ‘สมน้ำหน้า’
ระหว่างนั้นสาวน้อยหน้าหมวยก็เดินถือถาดเครื่องดื่มและของว่างมายืนรอเสิรฟ เทมป์จึงหันหน้ามามองผม
“อยากล้างหน้าล้างตาหน่อยมั๊ย?”
“ก็ดีเหมือนกัน”
เทมป์บอกคุณปู่ว่าขอพาผมไปล้างหน้าก่อน คุณปู่ผู้รู้ใจหลานรักจึงรีบสั่งให้น้องหมวยคนเดิมเดินถือถาดเครื่องดื่มตามไปเสิร์ฟถึงในห้องนอนของหลานซะเลย
ห้องนอนของเทมป์เป็นการตกแต่งผสมผสานของเฟอร์นิเจอร์ระหว่างยุคเก่ากับยุคใหม่ได้อย่างลงตัว ยกตัวอย่างง่ายๆ อย่างประตูห้องน้ำทำจากไม้แต่พอเปิดไปด้านในเห็นอ่างจากุชชี่สะดุดตาเชียว พาลให้อยากนอนแช่น้ำแทนล้างหน้าเสียจริง
“เดี๋ยวเทมป์ออกไปหาของว่างให้ด้วยดีกว่า”
พยักหน้ารับอีกฝ่าย และเมื่อได้ล้างหน้าจึงรู้สึกสดชื่นเสียหน่อย เสร็จแล้วก็ออกมาดื่มน้ำตะไคร้ใบเตยหอมหวานเย็นชื่นใจจนเกือบหมดแก้ว ผมเดินดูรอบๆ ห้อง เห็นของเล่นแมว ที่นอน และกะบะทรายที่วางแอบอยู่ตรงมุมห้องทำให้รู้ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเทมป์ยังรอสีส้มอยู่เสมอ และตอนนี้สีส้มก็กลับมาแล้วเพียงแต่ให้อยู่กับผมก่อนจนกว่าจะทำวัคซีนครบเท่านั้นเอง
แอร์เย็นๆ ทำให้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มตั้งท่าจะหลับตาสักหน่อยแต่เสียงจากทีวีที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมอง ไม่ต้องตกใจครับ ผมนอนทับรีโมททีวีก็เท่านั้นเอง แต่ที่น่าตกใจมากกว่าคงจะเป็นภาพและที่กำลังฉายอยู่ก็ต้องทำให้ผมเลิกคิ้วและร้อง ‘หืม’ อยู่ในใจเสียงดัง
“เฮ้ยยย!”
เจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามาเห็นว่าผมนอนดูอะไรอยู่ก็ร้องตกใจเสียงหลง รีบเดินมากดปิดรีโมททันที หน้าเน่อหูเหอแดงไปหมดแล้วล่ะครับ
“ไม่ต้องมามองเทมป์แบบนั้นเลย”
อ้าว.. หรี่ตามองก็ไม่ได้ ผมเลยเปลี่ยนเป็นเอียงคอมองแล้วทำตาใสๆ แทน
“อย่ามายั่ว”
เอ่อ.. แบบนั้นก็ไม่ได้ แบบนี้ก็หาว่ายั่ว ผมเลยได้แต่อมยิ้มแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ แทน
“มานี่”
ผมกระดิกนิ้วเรียกอีกฝ่าย เจ้าตัวก็ยอมเดินมานั่งข้างๆ อย่างว่างง่าย ผมมองหูสีแดงจัดแล้วก็ได้แต่กลั้นขำ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ภาพในจอทีวีเมื่อครู่เป็นฉากโจ่งครึ่มของชายหญิงคู่หนึ่ง อันที่จริงเรื่องดูหนังผู้ใหญ่มันเป็นเรื่องปกติสำหรับผม แต่ก็แค่อยากจะแกล้งเท่านั้นเอง
“เต็มรู้จักนางเอกเอวีเรื่องนี้นะ มีเบอร์โทรกับไลน์ด้วย ถ้าสนใจจะติดต่อให้”
พูดจริงนะครับไม่ได้โม้ แต่ถ้าจะให้บอกถึงขนาดว่าเคยมีอะไรกันมาก่อนแล้วด้วยมันก็คงจะไม่ดีสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเธอเคยเป็นคนหนึ่งที่ผมพึงพอใจจะมีเซ็กส์ด้วย เธอชอบส่วนผมก็โอเค เราแฟร์กันทั้งคู่และจบมันด้วยดีไม่มีพันธะใดๆ ก็เท่านั้น
ดวงตาคู่คมตวัดมองผม รู้เลยครับว่ากำลังไม่พอใจ ผมจึงฉีกยิ้มให้กว้างขึ้นแล้วโน้มตัวเข้าไปงับติ่งหูสีจัดนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าของหูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี ตรงกันข้ามยังยกแขนมาเกี่ยวเอวผมไว้แล้วผลักให้ผมล้มลงนอนหงายโดยมีตัวเองนอนคร่อมทับ จากนั้นก็ประกบริมฝีปากส่งลิ้นเข้ามากวาดต้อนอย่างหิวกระหาย จนเมื่อผมจะขาดใจนั่นแหละครับอีกฝ่ายจึงยอมปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ใบหน้าคมก็ยังโลมเลียอยู่ไม่ห่าง
“ลบทิ้งให้หมด”
เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาแต่จริงจัง เป็นที่รู้กันว่ากำลัง ‘หึง’ อยู่ครับ กับแค่เบอร์โทรสาวๆ ในอดีตก็ไม่ยอมให้มีไว้ในลิสรายชื่อจะขี้หึงไปไหนเนี่ย
“อืม”
อมยิ้มแล้วตอบรับ เดี๋ยวกลับบ้านไปจะนั่งไล่ลบเบอร์ติดต่อทีละคนเลยล่ะครับ ผมตบแผ่นหลังกว้างเบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายใจเย็นลงจากนั้นก็ใช้มือประคองใบหน้าคมให้สบตากัน
“ดูบ่อยเหรอ?”
“ก็แค่อยากทดสอบ”
“หืม?”
ดูหนังผู้ใหญ่เพื่อทดสอบ? ผมเลิกคิ้วมองเข้าไปในดวงตาคู่คมอย่างไม่เข้าใจว่าจะทดสอบเรื่องอะไร แต่แล้วจู่ๆ แก้มขาวๆ ก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ ใบหูที่สีจางลงไปแล้วก็แดงจัดขึ้นอีก อ่อ.... ผมคิดว่าผมเข้าใจแล้วล่ะครับ
“นายมันปิศาจ”
เสียงทุ้มฟังดูดุดันแต่ผมกลับฟังแล้วดูน่ารักน่าเอ็นดูจนผมเผลอหัวเราะออกมา
“อะไรเล่า?”
ไม่ใช่ความผิดของผมซักหน่อย
“รับผิดชอบให้ไหวล่ะ”
“นี่พูดเรื่องจริงรึเปล่า?”
“เออดิวะ”
หลายคนกำลังงงและสงสัยกันอยู่ใช่มั๊ยครับ อันที่จริงเรื่องแบบนี้สำหรับลูกผู้ชายมันก็น่าอายอยู่หรอกนะ แต่ผมจะบอกความลับนี้ให้ก็ได้ นั่นก็คือ แฟนของผมหน่ะ คงจะสรรหาหนังผู้ใหญ่หรือหนังโป๊แบบคัดเฉพาะนางเอกเอวีเด็ดๆ มาดูหลายเรื่อง แต่ไม่ว่าจะกี่เรื่องเจ้าน้องชายตัวโตก็ไม่ผงาดลุกขึ้นมานั่งดูกับพี่ชายเลยสักนิด อ่า.. แฟนผมน่าเอ็นดูมากเลยใช่มั๊ยครับ ว่าแล้วก็เอาจมูกขยี้แก้มอีกฝ่ายแล้วกระซิบที่หูเบาๆ
“ก็แล้วเคยขัดใจรึไง?”
จัดหนัก จัดเบา จะท่าไหนยังไงผมก็สนองรับตลอดเพราะผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกัน คำตอบของผมทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึ’ จากอีกฝ่ายแสดงว่าอารมณ์ดีขึ้นแล้วล่ะครับ
“แต่ตอนนี้เต็มคงต้องขอขัดใจก่อนนะ”
ส่งยิ้มหวานให้คนที่ทำเสียงฟึดฟัด ก็คุณปู่กับคุณย่ารออยู่นี่นา ยังไงซะเราต้องรักษามารยาทและรู้จักกาลเทศะกันซักหน่อย
ออกมาจากห้องคุณปู่คุณย่าก็รออยู่จริงๆ ครับ ผมรีบเดินเข้าไปหาพวกท่าน ร่วมสนทนากันอย่างออกรส เห็นพวกท่านอายุเลยวัยเกษียณมาหลายปีขนาดนี้แต่รู้ทันเทคโนโลยีดีกว่าผมซะอีก นี่แหละครับเสือซ่อนเล็บแห่งวงการโฆษณาตัวจริง
“เดี๋ยวน้องเต็มอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันนะคะ”
“ครับ”
“อ่อ ว่าแต่วันนี้ท่านกับคุณหญิงไปเที่ยวไหนกันมาเหรอถึงได้ซื้อของฝากมาเยอะแยะเลย”
ผู้อาวุโสสูงสุดของบ้านเอ่ยถามเรื่องของฝาก
“ช่วงเช้าไปทำบุญที่วัดมาครับ เสร็จแล้วจึงแวะไปตลาดน้ำใกล้ๆ”
ท่านทั้งสองพยักหน้ารับ ผมจึงยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเว้นจังหวะนิดนึงแล้วจึงค่อยพูดต่อ
“คุณพ่อกับคุณแม่พาผมไปไหว้โกศของคุณรดามาด้วยครับ”
คิ้วของผู้อาวุโสทั้งคู่เลิกสูงแทบจะพร้อมกัน
“รดาหน่ะเหรอ?”
“ครับ คุณรดาเคยเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ใช่มั๊ยครับ?”
“ใช่ค่ะ เป็นลูกสะใภ้ที่น่ารักมาก และปู่กับย่าก็รักมากด้วย”
ใบหน้าอิ่มสุขของคุณนายใหญ่ระบายรอยยิ้ม
“คุณอาดิษฐ์คงจะรักคุณรดามากสินะครับ”
“อืม.. รักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันแล้วล่ะ ก็ได้หนูขวัญนั่นแหละเป็นแม่สื่อแม่ชัก”
อ่า พี่ขวัญของผมเป็นแม่สื่อให้นี่เอง
“น่าเสียดายนะครับที่ท่านไม่มีลูกด้วยกัน”
ประโยคนี้ของผมทำให้ผู้ใหญ่ตรงหน้ามีแววตาวูบไหว
“ว่าแต่... คุณรดาเสียชีวิตยังไงเหรอครับ?”
“ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ รดาหายตัวไปเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครรู้.. จนถึงตอนนี้”
“แต่วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่พาผมไปไหว้โกศคุณรดามานี่ครับ”
ไม่เสียชีวิตแล้วจะมีโกศได้ยังไง? แถมยังระบุวันเสียชีวิตไว้ด้วย เจ้าสัวยางและคุณนายจูมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม
“อ่อ.. นั่นนะ ท่านกับคุณหญิงสร้างโกศขึ้นเพื่อต่ออายุให้รดาค่ะ”
“ความเชื่อของคนไทยหน่ะลูก”
เอ๋??..... เครื่องหมายคำถามของผมยังลอยเต็มอยู่ในสมอง แต่สุดท้ายแล้วผมก็เลือกที่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก และผมเพิ่งรู้ตัวครัวว่าเทมป์หายไป ผมหันมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นวี่แวว
“ถ้าจะหาหลานชายตัวดีของย่า โน่นเลยค่ะ แย่งครัวย่าไปเรียบร้อยแล้ว”
หืม?.. เทมป์เนี่ยนะแย่งครัวคุณย่า? แต่ดูจากท่าทางงอนเหมือนเด็กสาวของคุณย่าแล้วก็คงจะเป็นเรื่องจริง คุณปู่ยังหัวเราะขำเลยครับ
“ย่าเขาหวงครัวยิ่งกว่าอะไร ส่วนหลานชายก็อยากจะอวดฝีมือให้แฟนได้ชิม มันก็จะงอนๆ กันหน่อยแบบนี้ละนะ”
อ่อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่จะให้ผมหัวเราะตามคุณปู่ไปด้วยก็เกรงใจคุณย่าท่าน ผมจึงได้แค่นั่งอมยิ้ม นั่งคุยกันต่ออีกสักพักใหญ่ เด็กรับใช้ก็เริ่มเดินมาจัดโต๊ะอาหาร จากนั้นไม่นานอาหารก็เริ่มทยอยออกมาวางเรียงกันบนโต๊ะ โดยมีพ่อครัวใหญ่เป็นคนยกจานสุดท้ายออกมาวางด้วยตัวเอง
“เชิญทานข้าวเย็นกันได้แล้วครับโผ้มมม”
พ่อครัวสุดหล่อใจดีเลื่อนเก้าอี้ให้คุณปู่คุณย่าและผมนั่ง ส่วนตัวเองก็นั่งลงข้างผมเป็นคนสุดท้าย ผมมองเมนูบนโต๊ะก็ได้แต่ยิ้ม นอกจากต้มจืดตำลึงแบบใช้เนื้อสะโพกไก่มามัดด้วยต้นหอมแล้วสอดไส้ด้วยแครอท ที่เหลือเป็นเมนูสไตล์จีนครับ อย่างเมนูที่ชื่อว่าเป็ดร่อนเทมป์บอกว่าใช้เป็ดเชอรี่ตุ๋นจนนุ่มเปื่อย นำไปพักในตู้เย็นจนเป็ดเซ็ตตัวดีก่อนแล้วจึงค่อยเอามาทอดให้หนังกรอบแต่เนื้อด้านในนุ่ม หรือจะเป็นปลาเก๋าผัดเต้าซี่ มีกับข้าวแค่ 3 อย่างสำหรับ 4 คน ผมว่ามันก็โอเคอยู่นะครับ แต่ติดตรงที่แต่ละจานนั้นใหญ่มากอย่างกับนั่งกินอาหารในภัตตาคารจีนไม่มีผิด
เทมป์ตักกับข้าวมาใส่จานผมแล้วนั่งรอให้ผมตักเข้าปาก ตอนแรกก็กะจะแกล้งสักหน่อยแต่เมื่อเห็นสายตาที่ลุ้นแบบสุดๆ ผมก็แกล้งไม่ลง และที่สำคัญกว่านั้นก็คือมันอร่อยจริงๆ ครับ
“อร่อย”
ชมว่าอร่อยแค่เนี้ยะอีกฝ่ายถึงกับฉีกยิ้มกว้างจนจะถึงหูเลยล่ะครับ กินไปยิ้มไปจนคุณปู่ถึงกับส่ายหน้าและคุณย่าถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ แบบนี้ผมก็เขินเป็นนะครับ
.
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4:
-
เทมป์ เต็ม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คู่ชีวิตใช่ป่ะ เพราะทดสอบแล้ว
ดูหนังโป๊ ชายหญิง น้องชายเทมป์ก็ไม่ขึ้น
หรือคุณรดา ยังมีชีวิต
แต่อยู่ที่ไหนล่ะ เมืองนอกกับพี่ขวัญหรือเปล่า
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากรู้เรื่องคุณรดามากๆๆครับ,,,
-
ขอบคุณค่ะ
-
อยากรู้ปมนั่นใจจะขาดดดดเเ...
ปล.เรื่องน้องชายไม่ตั้งกะหญิงอื่นนอกจากเต็มใจอันนี้เข้าใจเลย เต็มใจเด็ดกว่าไม่เคยขัดใจแถมจัดชุดเล็กชุดใหญ่ได้ตามต้องการ น้องมันเลยติดใจและซื่อสัตย์ต่อเต็มใจ 5555
-
ทำไมต้องห้ามเต็มใจไม่ให้ยุ่งกับบริษัทบ้านเทมส์ แต่ยอมให้หมั้นกับเทมส์ล่ะ มันย้อนแย้งกันนะ แล้วยังเรื่องคุณรดาอีกถ้ามีลูกก็น่าจะอายุมากกว่าเต็มใจรึกองพลรึเปล่า แล้วทำไมเต็มใจหน้าเหมือนรดา คืออะไร
-
แววดราม่ามาเต็ม แต่เชื่อบ่าเต็มผ่านไปได้แบบสวยๆแน่นอน
-
:z1:
-
อยากรู้แล้วนะ คุณรดาเป็นยังไง ยังอยู่หรือเปล่า แล้วเกี่ยวข้องยังไง
เทมป์เต็ม จัดเต็มไปนะคะ แหมมม มีโอกาสนิดนึงไม่ได้เลยนะ
เต็มใจน่ารักนะ และรักเทมป์มากด้วย เป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ดี
พ่อก็ไม่อยากให้ยุ่ง ลูกก็ห่วงคนรัก ทำไงได้เนาะ ไม่อยากข้ามเข้าไป แต่ใจก็ห่วง เต็มใจเอ้ยยย
สงสารเทมป์นะ หลายสิ่งรุมเร้า แล้วยังปากคนอีก ดีที่ปู่ย่าหนุนหลัง พ่อก็รัก และเต็มใจอยู่เคียงข้าง
-
ปล่อยคู่นี้ให้อยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ :oo1:
รดา??? ปมน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ
ชอบความเป็นเต็มใจมาก ชอบมากๆๆๆๆๆ :impress2:
-
ปมเรื่องคุณรดาคิดได้หลายแง่มาก แต่ที่แน่ๆ เต็มใจนายแน่มาก :hao6:
-
อิจฉาเต็มใจอะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :katai4:
-
งงมากกกก แววดราม่าจะมามั้ยเนี่ย
-
ปมคุณรดายังไม่คลาย
-
สนใจเรื่องคุณรดามากเลยล่ะตอนนี้ แบบยังไงก็ได้แต่กลัวเต็มกับกองทัพจะเป็นพี่น้องกันอะ :katai1:
-
ซับซ้อน
-
ชอบเต็มใจแบบหลงรัก
-
ชักอยากจะรู้แล้วแฮะ ซับซ้อนมาก
-
:katai5:มารอ
-
:z13:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 24 ┨
หลังจากงานโฆษณาชิ้นแรกในชีวิตของผมผ่านไปได้ด้วยดี ผมก็กลับมาลุยเรื่องเรียนแบบเต็มที่ เต็มเองก็ทั้งเรียน ทั้งออกค่าย ในหนึ่งอาทิตย์เราแทบจะไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ดังนั้นเรื่องเซ็กส์นี่แทบจะมองข้ามผ่านไปได้เลยครับ แค่ได้นอนกอดกันเฉยๆ บนเตียงนอนและมีลูกชายอย่างสีส้มมาซุกตัวหลับปุ๋ยอยู่ด้วยแค่นั้นก็ถือว่าเป็นช่วงเวลาดีๆ ที่มีความสุขมากแล้วสำหรับเรา
เราทั้งคู่มุ่งมั่นโฟกัสแค่เรื่องเรียนอย่างเดียวจนเผลอแป๊ปเดียวก็กลายเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้าย การเรียนในปี 4 ของผมจะต้องทำโปรเจคโครงงานสร้างโฆษณา 1 ชิ้น และจะต้องฝึกงานลงสนามจริงอีกด้วย ส่วนสัตวแพทย์ปีสุดท้ายจะต้องออกฝึกงานนอกสถานที่ที่เข้มงวดมากกว่าตอนอยู่ปี 5 ซึ่งเทอมแรกเต็มจะต้องไปประจำอยู่ที่ศูนย์ฝึกสัตวแพทย์โรงพยาบาลสัตว์ใหญ่ทั้งเทอม จะได้กลับเข้ามาฝึกที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กของมหาวิทยาลัยอีกครั้งก็เทอม 2 พร้อมกับทำรายงานเตรียมจบ นี่ถ้าคู่รักคู่ไหนไม่รักจริงหวังแต่งคงได้มีทะเลาะและเลิกกันแน่นอน
เราทั้งคู่ตัดสินใจออกจากหอพักแล้วกลับไปอยู่บ้านเพื่อความสะดวกในการทำงาน โดยผมมีหน้าที่เก็บข้าวของในหอพักทั้งหมด ถ้าถามว่ารู้สึกใจหายมั๊ย? ก็ตอบตามตรงว่ามาก เพราะ 3 ปีที่ผ่านมาผมกับเต็มอาศัยอยู่ในห้องนี้ด้วยกันเหมือนเป็นผัวเมียกันจริงๆ แถมยังมีสีส้มคอยเติมเต็มให้เรามีความสุขมากยิ่งขึ้น แต่จะว่าไปผมกับเต็มก็ไม่เคยทะเลาะกันเลยนะครับ จะมีก็แค่งอนกันนิดๆ หน่อยๆ เอาให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจ
เก็บข้าวของเสร็จก็จัดการเรื่องเอกสารคืนห้องหอพัก กว่าจะครบทุกขั้นตอนก็เกือบ 6 โมงเย็น ผมกดเบอร์โทรออกหาเต็มเพราะคิดว่าตอนนี้คงจะเป็นช่วงพัก แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับสาย กดโทรออกจนเริ่มหงุดหงิด ผมจึงตัดสินใจขับรถไปให้ถึงโรงพยาบาลสัตว์เลยจะดีกว่า
ใช้เวลาเดินทางเกือบ 2 ชั่วโมง ก็มาถึงจุดหมาย โรงพยาบาลสัตว์ที่นี่เปิดให้บริการดูแลและทำการรักษาสัตว์ตั้งแต่หมู มา กา ไก่ ตลอดไปจนถึงช้าง ม้า วัว ควาย เลยทีเดียว ก็เข้าใจนะครับว่าอีกฝ่ายอาจจะงานยุ่ง แต่แค่จะส่งข้อความกลับบอกผมสักนิดบ้างไม่ได้รึไง นี่ก็ไม่ได้เจอหน้ากันมาจะครึ่งเดือนแล้วนะ ต่อให้วีดีโอคอลคุยกันทุกวันก็ไม่เหมือนเจอกันจริงๆ หรอก ผมจะลงแดงตายเพราะความคิดถึงอยู่แล้วเนี่ยไม่เข้าใจกันบ้างรึไง?
“สีส้ม พ่อจะนับหนึ่งถึงพันละนะ”
หันไปมองหน้าลูกชายสุดที่รักที่นอนหงายท้องครองพื้นที่เบาะหลังอย่างสบายใจ ดวงตากลมๆ มองหน้าผมแล้วร้อง ‘แอ๊ว’ เบาๆ อย่างเกียจคร้าน ผมยักคิ้วให้ลูกชายหนึ่งครั้งก่อนจะเริ่มนับเลขอย่างจริงจัง ถ้าครบพันแล้วยังไม่รับสายอีกผมบุกจริงๆ นะครับที่รัก และระหว่างที่ผมกำลังนับเลขได้แค่หลักร้อยนิดๆ ผมก็เห็นเงาของใครคนหนึ่งที่ผมรู้จักเป็นอย่างดีสะท้อนอยู่ในกระจกรถ
“คุณแม่?”
งานนี้ไม่ต้องนับถึงพันแล้วละมั้ง ผมลดกระจกลงแล้วชะโงกหน้าออกไปมองให้แน่ใจอีกครั้ง และก็ไม่ผิดแน่นอนครับ คุณแม่ของผมนั่งอยู่ในรถยุโรปที่จอดเทียบฟุตบาทเยื้องทางเข้าลานจอดรถนิดหน่อย ท่านลดกระจกลงทั้งหมดเพื่อจะคุยกับใครอีกคนที่ยืนอยู่ชิดประตูรถ
แน่นอนว่าคำถามที่เกิดขึ้นในใจก็คือ ‘คุณแม่มาทำอะไรที่นี่?’ หมาแมวสักตัวคุณแม่ก็ไม่เคยคิดจะเลี้ยง อย่าบอกนะว่าเป็นเหมือนในละครน้ำเน่าที่แม่ผัวตามมาราวีลูกสะใภ้? มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดเพราะคนอย่างคุณนายวิริยาที่รักษาภาพลักษณ์ ชื่อเสียงและหน้าตาของตัวเองเป็นอันดับหนึ่งไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอกครับ อีกอย่างผมกับเต็มเราก็หมั้นหมายและคบหากันมาก็เข้าสู่ปีที่ 3 แล้ว ต่อให้คุณแม่จะไม่ชอบเต็มจริงๆ แต่ท่านก็ไม่เคยก้าวก่ายหรือเข้ามายุ่งวุ่นวายเรื่องของพวกเราเลยสักนิด จะมีบ้างที่บ่นก่นด่าใส่ผมไปตามประสา เราก็แค่อย่าเอามันมาใส่ใจก็พอ
ผู้ชายที่อยู่กับคุณแม่เป็นใครนั้นผมไม่รู้จักมักคุ้น จากมุมที่ผมมองอยู่เห็นเพียงด้านหลังเท่านั้น แต่รู้ว่าผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นมีร่างสูงใหญ่ สวมแจคเก็ตสีเข้ม หมวกแก๊ปและแว่นดำทั้งๆ ที่เป็นช่วงกลางคืน
“ใคร?”
เพื่อให้ความสงสัยหยุดลง ผมจึงตัดสินใจจะลงจากรถเพื่อเดินไปหาคุณแม่ แต่ยังไม่ทันจะได้ปลดล็อคประตูใครอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้น ทำเอาคิ้วของผมขมวดแทบจะทันที คนมาใหม่ยกมือไหว้คุณแม่ ซึ่งคุณแม่ก็รับไหว้ด้วยรอยยิ้มและพูดคุยกับคนทั้งคู่ต่ออีกครู่หนึ่งก่อนที่คุณแม่จะปรับกระจกขึ้นทั้งหมดแล้วรถยุโรปหรูของตระกูลก็ขับออกไป
“คุณนายวิริยารู้จักกับหลานรหัสของเต็มด้วยเหรอเนี่ย?”
สะดุ้งสิครับ ขนาดสีส้มยังสะดุ้งเลยที่จู่ๆ พ่ออีกคนก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ผมมองใบหน้าของคนรักเพื่อดึงสติครู่หนึ่ง ฝ่ายนั้นหัวเราะเบาๆ พร้อมกับโน้มใบหน้ายื่นมาจนแทบจะชนปลายจมูกของผม
“สีส้มคิดถึงพ่อเต็มมั๊ยครับ?”
“คิดถึงม๊ากมากฮัฟ”
เสียงเล็กเสียงน้อยที่ตอบออกไปไม่ใช่สีส้มนะครับ แต่เป็นผมนี่แหละที่ดัดให้เป็นเสียงของลูกชาย ทำเอาพ่ออีกคนบุ้ยปากแล้วกลั้นยิ้มจนแก้มตุ่ย โมเม้นนี้น่ารักฉิบหายเลยครับ
“พ่อเต็มก็คิดถึงสีส้มน๊า”
พูดจบเจ้าตัวก็แตะปลายจมูกกับลูกชาย 2-3 ครั้งให้รู้ว่าคิดถึงจริงๆ ผมก็เอาบ้างสิครับ แก้มใสอยู่ตรงปลายจมูกแค่นี้ถ้าไม่หอมจูบลูบคลำให้หายคิดถึงบ้างก็ไม่ใช่ผมแล้วล่ะ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ต้องรอนาน ริมฝีปากนุ่มก็ประทับบดคลึงตามห้วงความคิดถึงที่มีต่อกันอย่างดูดดื่มตรงลานจอดรถโดยที่คนหนึ่งนั่งในรถอีกคนยืนอยู่นอกรถและมีประตูรถกั้นกลางแบบนี้แหละ จูบกันจนกระทั่งแทบขาดอากาศหายใจกันไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว
เมื่อลมหายใจของเราทั้งคู่เข้าสู่สภาวะปกติผมก็เปิดประตูรถรวบเอวบางเข้ากอดไว้ทั้งตัว
“รู้ได้ยังไงว่าเทมป์อยู่รออยู่ตรงนี้”
“เพิ่งกลับมาจากฟาร์มหน่ะ ลงจากรถก็เห็นแระ”
“แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์เลยล่ะ?”
“ออกตรวจวัวในฟาร์มทั้งวันเลย ขากลับหลับในรถตลอดทางด้วย วันนี้เต็มได้กินข้าวแค่มื้อเช้ามื้อเดียวเอง และนี่ก็เพิ่งได้พัก หิวมาก”
ได้ฟังเหตุผลแบบนี้จะให้ผมงี่เง่าใส่ก็ใช่เรื่องครับ จะว่าไปอีกฝ่ายก็ผอมลงกว่าเมื่อก่อนมาก จากที่ตัวเล็กอยู่แล้วกลายเป็นทั้งเล็กและผอมบางลงไปอีก แต่ถึงอย่างนั้นความหล่อและน่ารักก็ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด ยิ่งตอนนี้เจ้าตัวย้อมผมกลับมาเป็นสีดำธรรมชาติก็ยิ่งทำให้ใบหน้าขาวใสดูอ่อนกว่าวัยลงมากโข
“อยากกินอะไรล่ะ?”
“ก๋วยเตี๋ยวแถวหอพักก็ได้”
ผมพยักหน้ารับ แล้วรอให้อีกฝ่ายขึ้นมานั่งบนรถ เจ้าตัวจับสีส้มมานั่งตักคุยกันกระหนุงกระหนิงด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย แต่พอผมคุยด้วยน้ำเสียงก็ปรับเป็นโหมดปกติ บางครั้งผมก็อิจฉาสีส้มเหมือนกันนะครับ
หอพักของเต็มอยู่ห่างจากโรงพยาบาลพอสมควร ตั้งอยู่หน้าปากซอยติดถนนใหญ่ เต็มบอกว่าพี่โบว์กับพี่ซันก็พักที่นี่ด้วย แต่เจ้าตัวขอแยกกลับก่อนเพราะเห็นผมจอดรถรออยู่ เต็มบอกว่าที่นี่ให้เลี้ยงสัตว์ได้ครับแต่มีข้อแม้ว่าต้องรักษาความสะอาดและไม่สร้างความรบกวนกับคนอื่น ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยล่ะครับ เราสามคนพ่อพ่อและลูกชายจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง
ก่อนขึ้นห้องพักก็หาอะไรกินกันก่อนครับ ผมอุ้มสีส้มหย่อนใส่ตะกร้า มือข้างหนึ่งกุมมือเมียอีกข้างก็ถือตะกร้าใส่ลูกชาย เต็มบอกจะกินก๋วยเตี๋ยวผมก็จูงมือคนรักเข้าร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ผมเลือกที่จะสั่งต้มเลือดหมูตำลึงกับข้าวสวยให้อีกฝ่ายส่วนตัวเองก็กินก๋วยเตี๋ยวแห้งมากิน
ท่าทางเจ้าตัวจะเหนื่อยมากจริงๆ ขนาดว่าหิวแต่ความเร็วในการกินยังเนิบนาบ ผมเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรแค่คนรักกินได้แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ นั่งมองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก้มหน้าก้มตากินไปสักพักจึงเริ่มชวนคุย
“หลานรหัสของเต็มชื่ออะไรนะ?”
“ณดล”
“แล้วเขามาทำอะไรที่นี่? เพิ่งจะอยู่ปีสี่เองไม่ใช่รึไง?”
ดวงตาคู่เรียวละจากถ้วยข้าวแล้วมองผมเล็กน้อยพร้อมกับอมยิ้ม
“ถ้าไม่อยู่โรงพยาบาลสัตว์แล้วจะให้เด็กสัตวแพทย์ไปอยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ?”
ยังมีแรงกวนตีนผมได้ก็คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะครับ ผมยื่นมือไปหยิกจมูกรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าตัวยู่หน้าปากยื่นดูแล้วเหมือนเด็กมอปลายไม่มีผิด
“เต็มจะไปรู้ได้ยังไงเล่าว่าเขามาทำอะไร ก็บอกอยู่ว่าวันนี้ลงงานในฟาร์มทั้งวัน”
“อืม”
ถามไปงั้นๆ แหละครับเพราะผมหน่ะเชื่อใจคนรักเสมอ ผมยิ้มแล้วตักลูกชิ้นในถ้วยตัวเองป้อนอีกฝ่าย และผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะโทรไปบอกคุณปู่กับคุณย่าว่าคงไม่กลับบ้านสักพักใหญ่อย่างน้อยก็จนกว่าเต็มจะย้ายโรงพยาบาล ส่วนเรื่องฝึกงานที่บริษัทก็จะขับรถไปกลับเอาแทน เพราะผมตั้งใจจะอยู่ดูแลขุนให้เมียมีน้ำมีเนื้อขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อย
“คุณแม่ของเทมป์ล่ะ มาทำอะไรที่นี่?”
“นั่นสิ คุณแม่มาทำอะไร?”
ผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เราสบตากันนิ่งๆ ก่อนจะหลุดขำออกมาพร้อมกัน
“คุณแม่รู้จักกับณดลด้วย?”
“อืม น่าจะอย่างนั้น”
เท่าที่ผมเห็นนะ ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ
“คุณแม่รู้รึเปล่าว่าเต็มอยู่โรงพยาบาลนี้?”
“ไม่น่านะ”
เรื่องนี้ผมค่อนข้างจะมั่นใจ เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรคุณแม่ก็ไม่เคยจะสนใจเรื่องของเต็มสักเท่าไหร่ แค่จะถามถึงสักครั้งยังไม่เคยเลยครับ แต่ก็นั่นแหละนะ ผมเองก็สงสัยไม่ต่างจากเต็มหรอกว่าแล้วก็หยิบไอโฟนขึ้นมาเตรียมโทรออกหาคุณแม่สักหน่อย
“เทมป์โทรถามแม่เลยดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก”
มือบางยื่นมาแตะไอโฟนในมือผมเพื่อห้าม ใบหน้าเนียนใสระบายรอยยิ้ม
“สั่งนี่ให้เต็มอีกถ้วยสิ”
อ่อ.. รีบเก็บไอโฟนแล้วหันไปสั่งต้มเลือดหมูตำลึงให้สุดที่รักอีกถ้วยอย่างไว
“คืนนี้ค้างด้วยกันนะ”
แก้มใสขึ้นสีระเรื่อจนอยากจะฝังจมูกลงไปสูดดมสักฟอดใหญ่
“ให้ค้างแค่คืนเดียว?”
คำตอบของผมทำให้คนตรงหน้าเลิกคิ้วแล้วเบ้ปากอมยิ้มเล็กน้อย ต่อให้ไม่พูดผมก็มั่นใจว่าคำตอบจะเป็นยังไง ไม่นานนักต้มเลือดหมูตำลึงถ้วยที่ 2 มาเสิร์ฟ ผมจึงปล่อยให้อีกฝ่ายกินโดยไม่รบกวนส่วนตัวเองก็หันมาเล่นกับสีส้มที่นอนเรียบร้อยอย่างรู้งานอยู่ในตะกร้าแทน
.
.
.
.
.
คืนแรกเราไม่ได้มีเซ็กส์กันเพราะเต็มเหนื่อยและเพลียมาก โรงพยาบาลสัตว์ที่อีกฝ่ายฝึกงานอยู่นี้เป็นโรงพยาบาลปศุสัตว์ที่ให้บริการรักษาสัตว์เลี้ยง งานบริการรักษาโคนม และงานบริการชันสูตรโรคสุกร รวมทั้งสัตว์ปีก เปิดให้บริการตั้งแต่ 8 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น ซึ่งนักศึกษาฝึกงานไม่ได้อยู่ประจำที่โรงพยาบาลหรอกครับ เต็มเล่าว่าจะต้องออกไปตรวจสัตว์ในฟาร์มเอกชนทั้งวัน ได้กินและได้พักไม่ตรงเวลาบางวันสัตว์ป่วยเยอะก็แทบไม่ได้พักแถมอาจจะต้องทำงานเกินเวลาไปอีก กลับมาจากฟาร์มก็ต้องมานั่งทำรายงานหรือเรียกว่า ‘เคสจบ’ เพื่อจะได้รวบรวมส่งก่อนจบ
ในเมื่อคืนแรกไม่ได้ ดังนั้นคืนที่ 2 นี่คงไม่ต้องบอกใช่มั๊ยครับว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่กลับมาถึงห้อง เพลงรักของเราบรรเลงตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนตอนนี้เวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่มาสักพักแล้วจังหวะอันเสียวซ่านก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงได้ง่ายๆ
“อ่ะ อะ”
ดึงหมอนนุ่มมารองสะโพกเล็กไว้ แล้วแยกเรียวขาขาวให้กว้างจากนั้นก็สอดใส่ท่อนเนื้อลงไปในช่องทางสีแดงก่ำที่เบ่งบานและชุ่มไปด้วยน้ำอสุจิของผมจาก 3 รอบที่ผ่านมา
“อ๊ะ ทะ เทมป์”
เสียงครางหวานแหบพร่าเรียกชื่อผมซ้ำไปซ้ำมา ตามความหฤหรรษ์ที่เพิ่มขึ้น ผมซุกไซร้ดูดดึงซอกคอขาวอย่างเอาแต่ใจ แล้วเลื่อนมาขบเม้มติ่งหูนิ่ม จากนั้นกัดขยี้ยอดอกสีสวยที่แข็งขึ้นตามอารมณ์อย่างกับว่ามันคือของหวานชั้นเลิศ ร่างกายของเต็มตอบสนองทุกสัมผัสจากผม
“อืมม เต็ม”
สารภาพว่าผมเสพติดร่างกายของอีกฝ่ายชนิดที่ว่าทำเอาผมตายด้านไปกับเพศตรงข้ามเลยทีเดียว ผมเคยลองทดสอบด้วยการดูหนังผู้ใหญ่คัดสรรเฉพาะนางเอกที่ว่าเด็ดแต่ไม่ว่าจะยังไงน้องชายของผมก็ไม่ตื่นมาทำงาน ตรงกันข้ามแค่ให้ผมนั่งมองเต็มเฉยๆ ฝ่ายนั้นแค่ปลายตาให้นิดหน่อยเท่านั้นลมหายใจของผมก็ติดขัดแล้วล่ะครับ
“อะ อ่ะ อ่ะ”
เต็มเริ่มครางไม่ได้ศัพท์เมื่อผมกระแทกลึกไปถึงจุดเสียว ความสุขแล่นพล่านผสมผสานความเสียวซ่านรัญจวนแผ่ไปทั่วร่างบาง เสียงผิวเนื้อกระทบกันดังก้องกลบเสียงธรรมชาติภายนอก อีกฝ่ายเกร็งสะโพกตอบรับทุกจังหวะ
ใบหน้าที่เมื่อนิ่งดูหล่อเหลาและเมื่อยิ้มยิ่งน่ารัก ตอนนี้มีแต่ความเซ็กซี่เย้ายวน ทำให้มั่นใจได้ว่าคนรักกำลังมีความสุขที่ผมมอบให้ ความสุขของเราที่ได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
“เต็ม อื้มมม เต็มใจ”
เมื่อค้นพบจุดอ่อนของคนรักที่ไวต่อความรู้สึก ผมก็จงใจกระแทกลงแค่จุดนั้น แล้วเพิ่มแรงกระทั้นถี่และดุเดือดมากขึ้น ร่างบางร้องหวีดครางและขยับไหวไปตามแรง มือบางขยุ้มขยำจนผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย ผมจึงตัดสินใจเปลี่ยนท่าทางด้วยการดึงฝ่ายนั้นขึ้นมาอุ้มไว้แล้วพาลงจากเตียง สองขาเรียวเกี่ยวรอบเอวและสองแขนเล็กคว้ากอดรอบคอผมไว้แน่น ผมจับให้แผ่นหลังบางพิงผนังพร้อมกับกระชับสะโพกเล็กจากนั้นก็โถมแรงเข้าเต็มที่พร้อมกับบดขยี้ปิดริมฝีปากที่หวีดร้องครางจนเสียงหลง
ความรื่นรมย์ทำให้ลืมเวลาและความเหนื่อยล้า ท่าทางถูกปรับเปลี่ยนไปตามความต้องการทางอารมณ์ จังหวะการเคลื่อนไหวหนักหน่วงและต่อเนื่อง สร้างความหฤหรรษ์ให้กับเราทั้งคู่ หัวใจของเราเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน สอดประสานความรู้สึกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
“อ๊าา”
ร่างบางกรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับปลดปล่อยความต้องการสูงสุดของตัวเองออกมาจนเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้อง ผมกระแทกรุนแรงอีก 2-3 ครั้งแล้วจึงฉีดพ่นความสุขสมเข้าไปในร่างของคนรัก อย่าถามว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่เพราะผมเองก็ไม่ได้นับเหมือนกัน
ช่องทางอ่อนรับทุกหยาดหยดของผมไว้จนล้นทะลัก ผมล้มตัวลงนอนคร่อมอีกฝ่ายไว้และยังสอดใส่ค้างไว้อยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าผมติดนิสัยลามกชอบสอดค้างให้ร่างกายของเราเชื่อมกันไว้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่ามันอบอุ่น เสียวซ่าน และเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ผมซุกหน้าลงตรงไหปลาร้าสวยพร้อมกอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่นฟังเสียงลมหายใจของกันและกัน ไม่นานนักแก่นกายทรงพลังของผมก็ฟื้นคืนชีพ ร่างบางขยับและเกร็งตัวเล็กน้อยเพื่อเตรียมตั้งรับ ผมจึงสลับเปลี่ยนให้คนรักให้มาขึ้นนั่งอวดเรือนกายอยู่บนร่างของผมแทน
เราสบตากันครู่หนึ่ง แก้มใสขึ้นสีระเรื่อและอมยิ้มกลั้วขำ แล้วใช้มือค้ำยันตรงหน้าท้องของผมไว้เพื่อไม่ให้ความใหญ่โตฝังลึกจนเกินไป ผมลูบไล้ผิวเรียบลื่นที่เต็มไปด้วยเหงื่อและรอยรักอย่างหวงแหน จากนั้นก็จับเข่าทั้ง 2 ข้างให้อ้ากว้างอวดโฉมมังกร หัวมังกรมีสีแดงจัดและชุ่มไปด้วยของเหลว จะว่าไปส่วนกลางลำตัวของเต็มนั้นมีขนาดพอดิบพอดีแต่ถ้าเทียบกับของผมแล้วมังกรตัวนี้ก็กลายเป็นมังกรน้อยไปในทันที
“เต็ม”
เรียกอีกฝ่ายดึงให้ดวงตาคู่สวยมาหยุดสนใจที่ผมแค่จุดเดียว
“หืม?”
“หลังรับปริญญาเราแต่งงานกันเลยได้มั๊ย?”
3 ปีที่หมั้นหมายด้วยกันมาคงจะพอพิสูจน์ความรักของผมได้ แม้ทุกวันนี้เราจะมีอะไรเกินเลยกันจนเรียกได้ว่าเป็น ‘ผัวเมีย’ แต่ผมก็ยังอยากจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องตามประเพณี อยากอยู่ด้วยกัน ตื่นขึ้นมาก็เจอ หลังเลิกงานก็เจอ เลี้ยงแมวสักตัวหรือสองตัว หรืออาจจะเลี้ยงหมาด้วยก็ได้
คนถูกถามเงียบไป ผมจึงนวดคลึงยอดปลายปากมังกรเพื่อกระตุ้นคำตอบ ร่างบางสั่นเทิ้ม ร้องครางผะแผ่วแล้วจับมือของผมไปกุมไว้แล้วประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกัน
“อย่าเพิ่งดีกว่า”
น้ำเสียงชัดเจนเรียบนิ่งไม่มีสะดุด ความผิดหวังแล่นริ้วอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ และเต็มคงจะอ่านความรู้สึกของผมออก เจ้าตัวจึงระบายรอยยิ้มพร้อมกับขยับสะโพกของตัวเองเนิบนาบ
“ถ้าวันหนึ่ง..เต็มไม่ใช่แบบที่เทมป์รู้จักอย่างตอนนี้ล่ะจะยังอยากอยู่ด้วยกันมั๊ย?”
ดวงตาของเรายังคงสบกัน และผู้คุมเกมส์จงใจที่จะไม่ฟังคำตอบจากผม ฝ่ายนั้นออกแรงบีบรัดแท่งเนื้อของผมจนเสียวสะท้าน
“อื้มม เต็ม”
สะโพกเล็กยังคงขยับช้าๆ นิ้วเรียวหยอกล้อด้วยสะกิดยอดอกของผม
“ถ้าวันหนึ่ง..เต็มเกิดทำอะไรให้ชีวิตของเทมป์เปลี่ยนไป เทมป์จะยังบอกว่ารักเต็มอยู่รึเปล่า?”
ผมขอโง่ด้วยการไม่เข้าใจความหมายของคำถาม และขอเลือกที่จะตอบเป็นการกระทำแทน ผมดึงอีกฝ่ายลงมาประกบปิดริมฝีปากช่างพูดนั่น แล้วส่งลิ้นไล้เข้าในโพรงปากเล็กอย่างตะกรุมตะกรามจนแทบจะทำให้ร่างเล็กหมดเรี่ยวแรง จากนั้นจ้วงแทงกระแทกกระทั้นสวนเข้าช่องทางอุ่นนุ่มทั้งเร็ว แรง และลึกถึงจุดกระสันต์หลายครั้งติดกันจนดวงตาคู่เรียวเบิกกว้าง เสียงครางเบาหวิวคล้ายจะขาดใจ ร่างบางเกร็งสั่นระริก หยดน้ำไหลลงอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง หลังจากนั้นก็เปลี่ยนท่าให้อีกฝ่ายลงมานอนคว่ำ ยกสะโพกสูงซุกหน้าลงกับหมอน ผมใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดจ้วงแทงไม่ยั้ง และยกสุดท้ายนี้สิ้นสุดลงใกล้จะตี 3 ผมจูบซับน้ำตาให้ร่างเล็กที่สลบไปทันทีที่ผมปลดปล่อยความสุขสม
วันรุ่งขึ้นไม่ต้องแปลกใจหากร่างบางจะนอนตื่นสายและลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหว อ่อ ส่วนเรื่องที่อีกฝ่ายถามไว้เมื่อคืน ผมจะถือว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นครับ..
.
.
.
.
.
หลังจากเซ็กส์ดุเดือดในวันนั้นเราทั้งคู่ก็กลับเข้าสู่ชีวิตจริงอีกครั้ง ผมต้องเข้าบริษัททุกวันไม่มีเวลาเลิกงานและวันหยุดที่แน่นอน หน้าที่ของผมที่ฝ่ายบุคลากรมอบหมายให้ก็เหมือนกับเด็กฝึกงานทั่วไป ทำตั้งแต่เดินเอกสาร ช่วยงานแบกหามในกองถ่าย ตลอดจนเสิร์ฟน้ำและอาหารให้ทีมงาน ซึ่งคนที่สั่งให้ผมทำงานพวกนี้ไม่ใช่คุณพ่อหรอกนะครับแต่เป็นคุณปู่สุดที่รักของผมนี่แหละ โดยท่านให้เหตุผลว่าการที่จะทำงานบริหารได้เราจะต้องรู้จักงานและบุคลากรขององค์กรให้ดีเสียก่อน เพราะผมยังเด็กและไม่รู้จักใครสักคนในบริษัท แล้วจู่ๆ ก็มาปรากฎตัวรับผิดชอบงานใหญ่ในฐานะลูกชายของเจ้าของบริษัทอย่างครั้งก่อน มันจึงไม่แปลกหรอกครับที่จะโดนแอนตี้จากพนักงาน
ทำงานติดกันมา 2 สัปดาห์เต็ม ก็ได้หยุดเสียที และโชคดียิ่งกว่าที่ผมกับเต็มเราได้หยุดพักพร้อมกัน 3 วันรวดเลย แต่เมื่อคืนเต็มอยู่เคลียงานจนดึกกลับมาถึงหอพักก็เข้าวันใหม่มาหลายชั่วโมง เจ้าตัวอาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที ดังนั้นเช้าวันนี้จึงเป็นหน้าที่ผมออกไปหาซื้อของกิน ที่สบายสุดคงจะเป็นแมวอ้วน สีส้มอยู่ที่ไหนก็ได้แค่ให้มีผมกับเต็มอยู่ด้วยก็สบายใจไม่มีอาการเครียด ช่วงกลางวันผมกับเต็มไม่อยู่ก็แค่วางอาหารแล้วทิ้งให้อยู่ในห้องตัวเดียวก็ยังอยู่ได้สบายไม่ต้องกังวล อีกอย่างสีส้มก็มีพ่อเป็นสัตวแพทย์คนเก่งคอยดูแลอยู่ทั้งคนเพราะฉะนั้นเลิกห่วงไปได้เลยครับ
ปกติถ้าเต็มนอนช่วงใกล้สว่างแบบนี้จะตื่นประมาณ 10 โมงเช้า และจะนอนอีกรอบช่วงใกล้เที่ยงตื่นอีกทีก็บ่ายแก่ๆ โน่นเลย ระหว่างที่ผมยืนรอคิวซื้อโจ๊กกับปาท่องโก๋หน้าหอพัก สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายเลยวัยกลางคนผิวหยาบกร้านรูปร่างสูงใหญ่ สวมแจ็คเก็ต หมวกแก๊ปและแว่นดำยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงเสาไฟฟ้าเยื้องทางเข้าหอพัก รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก
“โจ๊กใส่ไข่สองถุงกับปาท่องโก๋ได้แล้วค่ะ”
“อ่อ ครับ”
ส่งเงินและรับของมาเรียบร้อยจากนั้นก็เดินไปซื้อของกินเพิ่มอีกเล็กน้อย ก่อนจะกลับขึ้นห้อง ผมแตะคีย์การ์ดเข้าหอพักพร้อมกับเหลือบไปมองตรงเสาไฟฟ้าด้านหน้าทางเข้าอีกครั้ง ผู้ชายคนเมื่อครู่หายไปแล้วผมจึงเลิกสนใจ
ระบบความปลอดภัยของที่นี่ค่อนข้างดีครับ นอกจากต้องใช้คีย์การ์ดเข้าออกแล้วการใช้ลิฟท์ก็ต้องมีคีย์การ์ดด้วย หอพักมี 10 ชั้น ห้องของเต็มอยู่ชั้น 8 ประตูลิฟท์เปิดออกผมก็เดินเลี้ยวขวาตรงไปห้องพัก และไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญรึเปล่า ผู้ชายคนที่ผมเห็นยืนอยู่ตรงเสาไฟฟ้าเมื่อก่อนหน้านี้กำลังเดินสวนทางกับผม..
“..?..”
ความรู้สึกบางอย่างแล่นวูบเข้ามาในอก ผมแสร้งเดินต่อโดยทำเป็นไม่สนใจจนกระทั่งถึงหน้าห้องแล้วจึงค่อยเหลือบกลับมามอง ฝ่ายนั้นหายไปแล้วและผมก็เดาได้ว่าเขาคงจะใช้บันไดหนีไฟ ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องที่ปกติแน่ๆ
เข้ามาในห้องเจ้าของห้องยังนอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีลูกชายนั่งเลียขนอยู่ข้างๆ ดวงตากลมๆ ของสีส้มหยุดมองที่ผมครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปขะมักเขม้นกับการเสริมหล่อของตัวเองต่อ ผมวางถุงของกินไว้บนโต๊ะแล้วจึงเดินไปเอาตะกร้าผ้าออกไปซักตรงตู้หยอดเหรียญด้านล่างหอพัก กลับขึ้นมาอีกครั้งอีกฝ่ายก็นั่งเล่นกับสีส้มอยู่บนเตียงแล้ว
“ทำไมรีบตื่นจังเลย?”
เพิ่งจะ 9 โมงเศษเองครับ ได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง
“หิว”
คนตอบทำปากยื่นเหมือนเด็กไม่มีผิด มันไม่แปลกหรอกครับที่หลายคนจะไม่เชื่อว่าผมอายุน้อยกว่าอีกฝ่าย ผมยิ้มให้กับคนน่ารัก ฝ่ายนั้นจึงอุ้มสีส้มลงจากเตียง แมวอ้วนเดินอุ้ยอ้ายไปกินอาหารในถ้วย ในขณะที่เต็มเดินตรงเข้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ผมจึงรีบเอาผ้าในตะกร้าไปผึ่งลมที่ระเบียงก่อนจะกลับเข้ามาจัดแจงอาหารในถุงลงถ้วย
เทโจ๊กใส่ถ้วย และเอาปาท่องโก๋ใส่จาน จากนั้นก็ชงโกโก้ร้อนคนละแก้ว ผมฉีกปาท่องโก๋เป็นชิ้นพอดีคำใส่ในถ้วยโจ๊กของอีกฝ่ายแล้วคนให้เข้ากัน เจ้าตัวเอียงคอทำหน้างง ดูก็รู้ครับว่าตั้งแต่มาอยู่ไทยคงไม่เคยกินอะไรแบบนี้ เพราะมื้อเช้าของบ้านท่านนายพลกับคุณหญิงหยดจะเป็นสารพัดข้าวต้มสูตรชาววัง อีกอย่างเต็มเป็นคนรักสุขภาพพอสมควรอาหารแบบนี้คงไม่เคยอยู่ในสายตา หรือต่อให้เคยกินโจ๊ก ก็จะไม่กินคู่ปาท่องโก๋อย่างแน่นอน
“กินให้หมดเลยนะ”
ผมบอก อีกฝ่ายก็ตักเข้าปากแล้วระบายรอยยิ้มจนตาหยี นั่นแสดงว่าอร่อยครับ ผมจึงลงมือกินบ้าง
“จะย้ายโรงพยาบาลเมื่อไหร่?”
“ต้นเดือนหน้า รอบนี้ได้กลับไปอยู่บ้านแล้วล่ะ”
ต้นเดือนหน้าก็คือเข้าสู่เทอม 2 นั่นแหละครับ ผมไม่ต้องฝึกงานหนักเหมือนเดิมแต่เน้นทำโครงงานและวิจัยเพื่อเตรียมจบ ส่วนเต็มก็ย้ายไปโรงพยาบาลสัตว์เล็กซึ่งก็อยู่ที่คณะสัตว์แพทย์ในรั้วมหาวิทยาลัย
“มีอะไรรึเปล่า?”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีอะไร แต่เจ้าตัวเอียงคอมองผมตาแป๋ว ผมจึงยื่นมือไปหยิกจมูกรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เทมป์แค่กำลังคิดว่าหลังจากนี้เทมป์จะไปรับไปส่งเต็มดีกว่า”
“จากโรงพยาบาลมาหอพักเนี่ยนะ?”
“อืม”
“เว่อร์ไปมั๊ย? อยู่ใกล้แค่นี้เอง เต็มก็ผู้ชายนะ”
คนฟังหัวเราะ และแม้ผมจะยิ้มแต่ในใจของผมไม่ได้ยิ้มตามหรอกนะครับ ผมเลือกที่จะเงียบ ซึ่งอีกฝ่ายรู้ดีว่ายังไงก็คงจะห้ามผมไม่ได้ แล้วเราทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ผมกินโจ๊กจนจะหมดถ้วยแต่ของเต็มเพิ่งจะพร่องไปแค่ครึ่งหนึ่ง ฝ่ายนั้นวางช้อนแล้วเปลี่ยนมาดื่มโกโก้จนหมดแก้ว จากนั้นก็มองหน้าผม
“เทมป์กลัวจะมีคนมาทำร้ายเต็มล่ะสิ?”
คิ้วของผมขมวดทันทีที่ได้ยินคำถาม เพราะนั่นหมายความว่าเจ้าตัวคงจะรู้สึกมาตลอดว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ไม่ต้องกลัวหรอก คนพวกนั้นเขาทำอะไรเต็มไม่ได้หรอกนะ”
“จะมั่นใจได้ยังไง?”
“ก็เต็มมีเทมป์บอร์ดี้การ์ดทั้งคนนี่นา”
“นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ เทมป์เป็นห่วงจริงๆ”
น่าโมโหมั๊ยล่ะครับ เรื่องแบบนี้ไม่เคยบอกกันให้รู้แถมยังจะมายิ้มได้อีก
“เต็มเองก็ไม่ได้ล้อเล่นเหมือนกัน”
ฝ่ายตรงข้ามลุกขึ้นยืน เดินไปกลางห้องหันหน้าออกนอกระเบียงแล้วยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมอ้าปากหาว ผมจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายสวมแค่เสื้อยืดบางๆ กับอันเดอร์แวร์แค่ตัวเดียว ใบหน้าน่ารักหันมามองผม ริมฝีปากระบายยิ้มอ่อนโยน มือบางข้างนึงรั้งชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบ และอีกข้างก็ทำเป็นรูปปืนแล้วยิงตรงมาที่ผม ทุกอย่างรอบตัวและแม้กระทั่งตัวผมเองราวกับถูกสะกดเอาไว้ให้หยุดนิ่ง ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากอย่างยากลำบาก
“แบ่ง!”
ท่ามกลางความเงียบ จู่ๆ เจ้าตัวก็ส่งเสียงคล้ายเสียงปืนยิงใส่มาที่ผม ลมหายใจของผมสะดุดเล็กน้อยจากนั้นก็ค่อยๆ เอามือมาวางแนบไว้ตรงหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง ให้ตายเถอะ หัวใจของผมเต้นแรงมากซะจนแทบจะหลุดออกจากอก กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีเงยหน้าขึ้นมาอีกฝ่ายก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงเรียบร้อยแล้วครับ
“เทมป์”
คนบนเตียงส่งเสียงเรียกพร้อมกับตบบนเตียงปุๆ ผมยกยิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเอนตัวนั่งพิงหัวเตียงกดรีโมทนั่งดูทีวีพร้อมกับให้แขนเรียวเล็กยกขึ้นพาดกอดเอวไว้
“เย็นนี้กลับบ้านกันนะ”
อีกฝ่ายพูดทั้งที่หลับตา ผมปัดปอยผมและเกลี่ยแก้มใสพร้อมกับตอบรับว่า ‘อืม’ ในลำคอ ลูบแผ่นหลังบางเบาๆ จนเจ้าตัวหลับไปอีกรอบ
.
.
.
.
.
TBC............. : 222222:
-
สนุกมาก :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นี่คิดเลยระว่าอิคุณนายวิริยานี่แหละอยู่เบื้องหลังทั้งหมด หมั่นไส้มาก :z6:
กองทัพ พ่อคุณจัดแต่ละรอบนี่ไม่เคยขาดทุนเลยนะ :haun4:
-
o13 เก่ง
-
เต็มมมมมลูกกกกกก :hao6:
ปมใหม่ หรือ ปมเก่าแต่เปิดประเด็นน่าสนใจเพิ่มกันแน่
คุณวิริยาคะ ช่วยอยู่นิ่งๆ เฉยๆ บ้างก็ได้นะคะ :beat:
-
อะไรยังไง งงอีกละ
-
:oo1: ยอมใจเต็มใจจริงๆ กองทัพจัดกี่ท่ากี่ยกก็อึดสู้ตลอด
คุณนายวิริยาพากลิ่นตุๆ มาอีกแระ :katai1:
-
สนุกมาก :mew1: :mew1: :mew1:
o13
-
ปมยังไม่คลาย...
-
รอต่อปายยยยย :hao7:
-
ไม่เอาดราม่านะคะ
-
ห่วงเต็มใจเหมือนกันนะครับ,,,
-
มีคนปองร้ายเต็มเหรอเนี่ยยย โอ้ยยย ห่วงๆๆๆ
-
ลุ้นมากเฉลยเลยเถอะ
-
ใครที่คิดจะทำร้ายเต็มใจนี่คิดมาดีแล้วใช่มั๊ย เดี๋ยวๆๆ โดนดีแน่ o18
-
เข้าใจนะว่าทำไมกองทัพถึงได้หื่น เพราะเต็มใจมีพลังทำลายล้างสูงมาก เป็นผู้ชายที่ไม่ใช่แค่มีเสน่ห์แต่มีสมองด้วย ชอบบบบ
-
เต็มต้องมีอะไรเก็บไว้ในใจโดยที่กองทัพไม่รู้แน่ๆ
-
เข้าใจนะว่าทำไมกองทัพถึงได้หื่น เพราะเต็มใจมีพลังทำลายล้างสูงมาก เป็นผู้ชายที่ไม่ใช่แค่มีเสน่ห์แต่มีสมองด้วย ชอบบบบ
:hao6: ณ จุดนี้เห็นด้วยมากๆ ค่ะ
-
คุณนายวิริยา นี่ไม่ยอมวางเฉยสินะ
ติดต่อคนเพื่อหาทางทำร้ายเต็ม
แล้วดูท่าทางมันเข้าใกล้ตัวเต็มมากๆแล้ว
เต็มก็รู้ตัว แต่จะป้องกันตัวยังไง
ที่คุณรดา หายไปก็มาจากมารร้ายวิริยาเป็นต้นเหตุแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใช่อิคุณนายวิริยารึเปล่าที่ส่งคนมาตามเต็ม
-
เวลาผ่านไปไวมาก ปี 4 ละ
ไปหาเพราะคิดถึงเนาะ ไม่ได้มีเป้าหมายอย่างอื่นเลย
กองทัพเก็บกด เต็มใจก็เต็มพิกัด จัดเต็มจัดหนักมาก ไม่มียั้งค่ะ
แล้วแม่กองทัพนี่ยังไงคะ หลานรหัสด้วยไปเกี่ยวกันยังไงล่ะ แล้วที่มาป่วนตอนนั้นต้องการจะทำอะไร
เต็มใจรู้ตัวว่ามีคนตามด้วย ไม่รู้ตอนนี้งานจะเข้าใครนะ
-
คุณนายวิริยาต้องการอะไรมาทราบ :beat:
-
:mew5: เครียดซิคะ เหมือนมาม่าจะมาเยือน
-
จะดีกว่านี้นะถ้าออมกับกองทัพไม่เคยเป็นแฟนกัน ไม่รู้สิถ้าเป็นเรื่องจริงนี่คงจะยากหน่อยนะแฟนเก่าหลานกับอาของแฟนเก่าที่เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนสนิททั้งที่เคยได้กันแล้ว ละออมก็ยังเชียร์แฟนเก่าตัวเองให้ได้กับอาอีก เห้อเอาเข้าไป ไม่ค่อยเมคเซ้นนะเราว่าถ้าแก้ไขได้จะดีมากเลย แต่ถ้าเป็นบทที่คนเขียนตั้งใจให้มันเป็นเราก็ไม่ว่าอะไรแค่มันจะขัดๆหน่อยละก็เสียอารมณ์ในการอ่านด้วย คือถ้าเป็นแฟนเก่าแบบกุ๊กกิ๊กใสๆกันจะยังไม่ขัดขนาดนี้นะ นี่เล่นบรรยายซะว่าเคยมีอะไรกันนู้นนี่ จุดนี้เราอยากถามมากเลยว่า เพื่อ? ไม่มีความจำเป็นเลยค่ะมีแต่ทำให้เสียอารมณ์ไปปล่าวๆ แต่ก็นะนี่เป็นแค่ความเห็นจากเรานะคะคนอื่นอาจจะรับได้หรือคิดว่าไม่มีอะไรก็ได้ แต่เราแค่อยากแสดงความคิดเห็นตรงนี้นิดนึงเท่านั้นเองค่ะ
-
เป็นห่วงเต็มใจจังเลยอะ โดนกองทัพใช้งานหนักแล้วยังมาเจออะไรอีกล่ะเนี่ย แผนการของอิคุณวิริยาแน่ๆ เลย
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 25 ┨
ถ้ามันเป็นความสบายใจของคนรักและมันก็ไม่ได้ทำให้เกิดความเดือดร้อนหรือทำให้ใครยุ่งยากใจผมก็จะไม่ห้าม แต่ตรงกันข้ามถ้ามีใครคนอื่นมาทำให้คนของผมเป็นกังวลหรือไม่สบายใจผมก็ไม่สามารถทำเป็นมองข้ามและปล่อยมันไปไว้ได้หรอกครับ
หลังจากได้หยุดพักผ่อนกลับไปชาร์ตแบตที่บ้านมาจนเต็มผมกับเทมป์ก็กลับมาลุยภารกิจของนักศึกษาปีสุดท้ายกันต่อ แม้จะเป็นแค่ช่วงฝึกงานแต่มันก็ไม่ต่างไปจากการทำงานจริงๆ เลยสักนิด
นาฬิกาบอกเวลา 3 ทุ่ม ผมเก็บของลงกระเป๋า แล้วหันไปมองเพื่อนรักทั้ง 2 คน
“แกไม่ต้องอ้าปากพูดหรอกอีจี ดิฉันรู้ค่ะว่าผัวคนดีของแกมารอรับ ดิฉันกลับกับเสี่ยซันได้ค่ะ”
โบว์พูดแบบจีบปากจีบคอซะจนผมกับซันหัวเราะขำออกมาพร้อมกัน แม้แต่โบว์เองก็คงจะขำตัวเองอยู่ไม่น้อย เจ้าตัวพูดจบก็หัวเราะร่วน
เราและนักศึกษาอีกหลายคนที่เพิ่งเคลียร์งานเสร็จพากันทยอยเดินออกทางประตูด้านข้างของโรงพยาบาล ซึ่งเมื่อออกมาด้านนอกผมก็เห็นคนที่มานั่งรออยู่แล้วครับ
“ต๊าย มานั่งรอเมียจนหลับ แล้วยังใจบุญสังเวยเลือดให้พี่ยุงอิ่มหนำอีก พ่อคุณของอีจีช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก”
เดากันถูกใช่มั๊ยครับว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้ โบว์ส่งสายตาจิกแบบเอ็นดูเด็กขั้นสุดไปให้อีกฝ่าย แต่น่าเสียดายฝ่ายนั้นนั่งหลับจึงไม่ทันได้เห็นแววตาของผู้ใหญ่ใจบุญอย่างโบว์
ซันขำพร้อมส่ายหน้าให้โบว์ก่อนจะเดินมาแตะไหล่ผม
“ไปเถอะ”
ผมพยักหน้าพร้อมโบกมือให้ทั้งคู่ แล้วเดินไปหยุดยืนตรงหน้าใครคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้าสัปหงกอยู่คนเดียว ย่อตัวลงนั่งแล้วเงยมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่หลับตานิ่ง เมื่อคืนเจ้าตัวกลับมาถึงหอพักตอนใกล้จะเที่ยงคืน เช้าก็ต้องออกไปทำงาน ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เหนื่อยและเพิ่งจะได้หลับพักผ่อนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ก็ยังลุกขึ้นมานั่งรอรับผมอีก
ถ้าถามผมว่ารักผู้ชายคนนี้ตรงไหน ก็คงจะเป็นตรงที่ดูแลเอาใจใส่ผมในทุกเรื่อง จดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของผมได้ รู้ว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร และเคารพในการตัดสินใจของผมเสมอ หากวันหนึ่งมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ผมต้องทำร้ายอีกฝ่าย นั่นไม่ใช่เพราะผมหมดรักแต่เพราะผมเลือกที่จะเก็บความรักของเราไว้และเพื่อต้องการจะปกป้องเขาอย่างดีที่สุดต่างหาก
“เทมป์”
เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นช้าๆ ผมยื่นมือไปแตะแก้มขาว อีกฝ่ายผอมลงไปเยอะ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดลงแม้แต่น้อย
“มานานรึยัง?”
ทั้งที่ผมควรจะเป็นคนถามว่า ‘มารอนานรึยัง?’ แต่กลับโดนคนตรงหน้าแย่งคำถามไปเสียก่อน ผมอมยิ้มและส่ายหน้าตอบตามความจริงว่าเพิ่งมาถึงนี่แหละ
“ล้างหน้าสักหน่อยมั๊ย?”
“ไม่เป็นไรหรอก กลับเลยดีกว่า”
แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ผมพยักหน้าตอบรับ แล้วลุกขึ้นยืน อีกฝ่ายก็ลุกตาม บิดขี้เกียจคลายความเมื่อยขบเล็กน้อย ผมยื่นมือไปกุมมือใหญ่ไว้แล้วเราก็เดินกลับหอพักด้วยกัน
.
.
.
.
.
แม้จะเป็นเวลา 4 ทุ่มแต่ย่านหอพักก็ยังคึกคัก เราเดินกุมมือกันไปเงียบๆ โดยไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างทางเทมป์แวะร้านสะดวกซื้อซื้อน้ำดื่มยี่ห้อที่ผมดื่มเป็นประจำหลาย 10 ขวด เราแบ่งกันถือคนละครึ่ง จากนั้นอีกฝ่ายก็แวะซื้อของกินในตลาดโต้รุ่งอีกหลายอย่าง ผมจ่ายกับข้าวไม่เก่งหรือจะบอกว่าเดินจ่ายตลาดไม่เป็นเลยก็ว่าได้เพราะฉะนั้นจึงทำแค่เดินตามและยืนรอเงียบๆ มองโน่นมองนี่ไปเรื่อยจนบังเอิญไปสบตากับใครบางคนที่ผมไม่รู้จักแต่ก็คุ้นหน้าเป็นอย่างดีเพราะคนๆ นั้นคอยตามผมอยู่แบบนี้มาเป็นปีแล้วล่ะครับ มุมปากของผมกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งใดนอกจากคนที่ยืนต่อราคาผักปลาอยู่กับแม่ค้า
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั๊ย?”
พ่อบ้านประจำตัวของผมหันมาถามหลังจากตกลงกับแม่ค้าจนได้ราคาเป็นที่น่าพอใจ ผมได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าตอบว่าไม่มี คนถามอมยิ้มและไม่ได้พูดหรือถามอะไรอีก เราทั้งคู่จึงตรงกลับหอพักกันเลย
กลับถึงห้องผมเล่นกับสีส้มครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ เสร็จแล้วออกมาอีกฝ่ายก็ยืนคุยโทรศัพท์เรื่องงานอยู่ตรงนอกระเบียง ผมจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนมองสีส้มเล่นตะกุยกล่องพร้อมกับฟังเสียงทุ้มคุยเรื่องการประสานงานด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ต่อให้ไม่เคยถามหรืออีกฝ่ายไม่เคยบอกแต่ผมก็ไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าคนรักกำลังเจอปัญหาอะไรบ้าง นี่ขนาดคุณปู่คุณย่ายังมีชีวิตอยู่แต่เจ้าตัวกลับถูกบีบและปิดกั้นการทำงานในบริษัทซะจนผมใกล้จะหมดความอดทนกับการทำเป็นหูหนวกตาบอดอีกต่อไป
เสียงตรงระเบียงเงียบไปครู่หนึ่งแต่ร่างสูงก็ยังยืนอยู่ด้านนอก ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปหาอีกฝ่าย เจ้าตัวยืนเอามือเท้าแขนกับขอบระเบียงใบหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน แผ่นหลังกว้างที่แข็งแรงดูเหนื่อยล้ากว่าทุกครั้ง แม้จะไม่รู้ว่าใบหน้าคมมีสีหน้าแบบไหนแต่ผมก็สัมผัสได้ว่ามันกำลังแบกรับปัญหาเอาไว้มากมายเพียงใด
สองแขนของผมโอบรอบเอวสอบไว้ให้แน่นที่สุด แล้วซุกหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างสูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย
“ทำไมยังไม่นอน?”
“ก็เทมป์ยังไม่นอน”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น ร่างสูงจับแขนของผมให้ผละออกเล็กน้อยเพื่อจะได้ขยับตัวหันเข้าหากัน เมื่ออยู่ในท่าที่พอใจผมก็กระชับแขนกอดแน่นเหมือนเดิม ร่างกายของเราแนบชิดแทบทุกส่วน ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายระบายรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากบางจะโน้มลงมาประกบแลกลิ้นกันจนผมแทบขาดอากาศหายใจ
ส่วนล่างของร่างกายของเราสำแดงฤทธิ์ แต่ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่พร้อม เราจึงเลือกที่จะจัดการความอึดอัดอันแสนสุขนี้ด้วยการออรัลเซ็กส์เท่านั้น และท่วงท่าที่ถูกนำมาใช้ก็ไม่พ้นท่ายอดฮิตอย่าง 69 ซึ่งไม่ว่าจะพยายามยังไงผมก็ไม่สามารถใช้ปากครอบครองแก่นกายใหญ่ได้ ดีที่สุดที่ทำได้แค่ไล้เลียแค่สวนปลายจนของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งใส่เต็มใบหน้าของผม ในขณะที่เทมป์กลืนกินความสุขทั้งหมดของผมไปจนหมดเช่นเคย
หลังจากล้างหน้าล้างตัวกันอีกรอบเราก็นอนกกกอดกันเงียบๆ บนเตียงปล่อยให้ความง่วงคืบคลานเข้ามาช้าๆ แต่ผมยังลืมตามองเสี้ยวใบหน้าคมอีกฝ่ายยังไม่หลับ ยังคงลืมตามองเพดาน
“เทมป์เป็นแค่นักศึกษาฝึกงานนะ ไม่จำเป็นต้องมาแบกรับมันไว้ทั้งหมด ทำไม่ได้แก้ไม่ได้ก็บอกเขาไปตรงๆ กับเรื่องบางเรื่องเราก็แกล้งโง่บ้างก็ได้ไม่ใช่รึไง”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ใบหน้าคมหันมาสบตากับผม ผมใช้นิ้วเกลี่ยข้างแก้มขาว
“เสือย่อมรู้ว่าลูกหลานของตัวเองเป็นยังไง ต่อให้ลูกหลานจะไม่กินเนื้อตามสัญชาตญาณของมัน แต่เสือมันก็ยังเป็นเสือวันยังค่ำ”
“ถ้าอย่างนั้นคงเพราะเป็นเสือเหมือนกัน.. เลยอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้สินะ?”
รู้เลยครับว่าเสืออีกตัวที่เทมป์พูดถึงเป็นใคร
“ใครบอกว่ามีเสือสองตัวล่ะ?”
ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองผมเพื่อรอคำอธิบาย ผมขยับเข้าไปใกล้ ซุกตัวเข้ากับแผ่นอกแล้วกอดอีกฝ่ายไว้แน่น
“เสือ.. มีแค่ตัวเดียว.. และก็อยู่ในอ้อมกอดของเต็มนี่แหละ”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น แขนแข็งแรงกระชับกอดและแกล้งขยุ้มขยำก้นของผม
“ไปรู้หรือไปได้ยินอะไรมาอีกล่ะ?”
รอบนี้ผมหัวเราะบ้าง
“รู้ดีเลยล่ะ แต่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้”
“เดี๋ยวนี้มีความลับกับเทมป์แล้วเหรอ?”
“มันไม่ใช่ความลับสักหน่อย”
จู่ๆ ผมก็โดนมือใหญ่ตีก้นเสียแรงจนเสียงดัง ‘เผี๊ยะ!’ ผมเลยเอาคืนด้วยการหยิกหัวนมสีเข้มไปเต็มแรงจนเจ้าตัวร้องโอดครวญ
“ไม่ต้องมาสำออย”
ยู่หน้าใส่คนตัวโตกว่า อีกฝ่ายดึงผมเข้าไปกอดอีกรอบพร้อมกับจูบหน้าผากซ้ำๆ เพื่อง้อ จะว่าไปผมก็ไม่ได้โกรธหรือเคืองอะไรหรอกครับ
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ถ้าได้รับงานอะไรมาแล้วเกินความสามารถของเด็กฝึกงานก็บอกเขาไปเลยว่าทำไม่ได้เข้าใจมั๊ย?”
“คร้าบ”
“แค่ตั้งใจทำงานในหน้าที่ของเด็กฝึกงานก็พอ อย่างอื่นปล่อยให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขาจัดการเอง”
“คร้าบ คุณเมีย”
“ส่วนเรื่องของเต็มเทมป์ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก ถ้าเทมป์เป็นห่วงเต็มมากก็ควรจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ”
“เทมป์มีเมียคนเดียวจะไม่ให้ห่วงได้ไง”
“เต็มก็มีผัวคนเดียวปะ?”
เจอคำถามกลับอีกฝ่ายได้แต่มองผมตาปริบๆ ตั้งแต่คบกันมานี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมต่อปากต่อคำชนะอีกฝ่าย โคตรภูมิใจในตัวเองจริงๆ ผมหอมแก้มคนรักเพื่อปลอบใจในความพ่ายแพ้ จากนั้นก็ซุกหน้าลงในอ้อมแขนและหลับตาลง
“ไม่มีใครทำอะไรเต็มได้หรอก.. วางใจเถอะ”
ประโยคสุดท้ายที่ผมบอกเจ้าของอ้อมแขนก่อนจะผล็อยหลับไปพร้อมกับสัมผัสจากจุมพิตอุ่นตรงหน้าผาก
.
.
.
.
.
หลายวันมานี้เทมป์ดูผ่อนคลายขึ้นซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดี และวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ผมจะต้องอยู่ทำงานดึก ฝ่ายนั้นมานั่งรอผมเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือไม่นั่งหลับ หน้าตาสดใสขึ้นแถมยังพาสีส้มมาด้วย
“เทมป์รอเต็มอีกสักสิบห้านาทีนะ เดี๋ยวเต็มขอไปทำธุระแป๊ปนึง”
ร่างสูงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ผมลูบหัวสีส้ม 2-3 ครั้งแล้วเดินกลับเข้าไปด้านในโรงพยาบาลอีกรอบ ความจริงแล้วผมไม่ได้มีธุระอะไรเร่งด่วนหรอกครับ แต่มีบางอย่างที่อยากจัดการแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง ผมเดินออกทางประตูหนีไฟฝั่งลานจอดรถแล้วยืนพิงมุมเสาใช้เท้าเขี่ยฝุ่นเล่นอย่างใจเย็น ไม่นานนักร่างของใครบางคนก็เดินผ่านไป
“ผมอยู่นี่..”
ผู้ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่สวมเสื้อแจ็คเก็ต หมวก และแว่นดำหยุดเท้าที่ก้าวแล้วยืนนิ่งโดยไม่ได้หันกลับมามองผม ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ เพราะผมเองก็ไม่ได้อยากจะมองหน้าอีกฝ่ายสักเท่าไหร่ ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย
“สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ คุณวิชิต..”
ฝ่ายนั้นยังคงนิ่ง ผมเองก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรมากนัก ยืนประเมินฝ่ายตรงข้ามอีกนิดพร้อมกับคิดว่ามันก็สนุกดีเหมือนกัน
“หลานชายของคุณมาก่อกวนผมอยู่พักหนึ่งแล้วก็หายไป หลังจากนั้นเจ้านายของคุณก็ส่งคุณมาคอยตามผมอยู่หลายเดือนไม่ทราบว่าได้ข้อมูลอะไรไปบ้างรึเปล่าครับ?”
รู้ครับว่าต่อให้ผมถามอะไรออกไปอีกฝ่ายก็ไม่มีวันตอบโต้ แต่ผมก็ยังอยากจะถามนี่นา
“ต่อให้คุณมาตามผมอีกสักสิบปีคุณก็ไม่ได้คำตอบหรอกครับ เพราะคำตอบไม่ได้อยู่ที่ผม แต่อยู่ที่ไหนเจ้านายคุณนั่นแหละรู้ดีที่สุด”
หวังดีนะครับเนี่ยถึงได้บอกให้รู้เอาไว้ ผมเดินเข้าไปใกล้ฝ่ายตรงข้ามอีก 2-3 ก้าว ร่างนั้นเริ่มขยับตามสัญชาตญาณการระแวดระวัง แต่ก็ยังใจแข็งไม่กล้าเผชิญหน้านับว่าฉลาดทีเดียว
“ถ้าเจ้านายของคุณอยากรู้อะไรเกี่ยวกับผม ก็ให้มาถามผมเองตรงๆ เลยจะดีกว่า ผมพร้อมจะตอบทุกคำถาม.. เว้นเสียว่า.. จะไม่กล้า”
ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเล็กน้อย ใกล้จะครบ 15 นาทีตามที่บอกกับคนรักไว้แล้ว
“ผมฝากไปบอกเจ้านายคุณหนึ่งเรื่อง...”
ปรับน้ำเสียงของตัวเองให้ฟังดูจริงจังมากขึ้น
“ถ้าหากเจ้านายของคุณยังใช้ลูกชายของตัวเองเป็นตัวล่อในเกมส์ให้ผมเข้าไปติดกับอยู่แบบนี้.. นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว.. ระวังจะไม่เหลืออะไรเลยนะครับ”
จงใจย้ำท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ให้รู้ว่าผมพูดจริงทำจริงแน่นอน ฝ่ายตรงข้ามก็ฉลาดไม่ใช่ย่อยร่างใหญ่ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเรื่องที่ผมเพิ่งพูดจบไปไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
ผมถอยหลังกลับเมื่อสมควรแก่เวลา
“ผมไปก่อนนะครับ”
ตั้งท่าจะหันหลังกลับ แต่เพิ่งนึกได้ว่าลืมอะไรไปอีกเรื่อง
“ณดล.. ต่อให้เขาไม่ใช่หลานแท้ๆ ของคุณ แต่เขาก็รักและนับถือคุณมาก อย่าให้เจ้านายของคุณดึงเขาเข้ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย”
พูดจบผมก็เดินกลับเข้าโรงพยาบาลโดยไม่คิดจะสนใจอีกฝ่ายอีกเลย แน่ะ อย่าคิดว่าผมเก่งหรืออะไรหรอกนะครับ ผมไม่ใช่พระเอกในซีรี่ย์ที่ฆ่ายังไงก็ไม่ตายและผมก็ไม่มีเวทมนต์ใดๆ สิ่งที่ผมทำอยู่เป็นเพียงการตู้สู้ในเกมส์ทางจิตวิทยาก็เท่านั้น ซึ่งแค่เรารู้ทางคู่ต่อสู้ รู้จักคิดแยกแยะวิเคราะห์ อีกทั้งการที่เรามีคู่หูที่รู้ใจแค่นั้นก็สามารถชนะได้แล้วล่ะครับ และแน่นอนว่าคู่หูของผมนั้นเก่งชนิดที่เรียกว่าระดับครูเลยทีเดียว เพียงแต่ยังไม่สามารถเปิดเผยบอกใครได้ก็เท่านั้น
“มาแล้ว”
ร้องตะโกนบอกคนที่นั่งรอ ใบหน้าคมหันมามองผมพร้อมระบายรอยยิ้ม มือหนึ่งถือตะกร้าลูกชายอีกมือก็กุมผมไว้ เราเดินกลับหอพักไปด้วยกันแบบนี้แทบจะทุกวันจนได้เวลาที่ผมจะต้องเปลี่ยนโรงพยาบาลฝึกงานแล้วล่ะครับ
.
.
.
.
.
ในที่สุดก็ได้กลับเข้าสู่เมืองหลวงสักทีครับ..
เทมป์มาส่งผมถึงบ้านและอยู่กินมื้อเย็นด้วยกัน พักหลังมานี้คุณพ่อค่อนข้างจะพูดคุยถูกคอกับอีกฝ่าย ช่วงนี้คุณพ่อท่านกำลังสนใจเกี่ยวกับกล้วยไม้ครับ ผมแอบได้ยินนะว่ามีการนัดแนะจะไปดูกล้วยไม้กันด้วย
วันรุ่งขึ้นผมก็ไปรายงานตัวโรงพยาบาลสัตว์เล็ก ความรู้สึกและบรรยากาศก็เหมือนกับตอนไปเรียนนั่นแหละครับ หลังจากรายงานตัวเสร็จ ผม ซัน และโบว์ที่หนีบน้องดักแด้มาด้วยก็ไปเดินเล่นในห้างและหาอะไรกินมื้อเที่ยงกัน
“อีจีแกไม่โทรไปชวนน้องกองทัพด้วยเหรอ?”
ผมยิ้มแล้วล้วงหยิบไอโฟนในกระเป๋าออกมากดหาคนรัก โบว์จึงหันไปหาซัน
“เสี่ยซันไม่ตามน้องออมด้วยเหรอคะ อยู่ใกล้แค่นี้เองไม่ใช่เหรอ?”
“บอกออมไปแล้วล่ะ เดี๋ยวตอนเที่ยงคงจะแวะมา”
“หูยย ไวจริงๆ เลยนะคะเสี่ยซัน”
นานๆ ซันจะโดนโบว์แซ็วครับ ซันยิ้มเขินเล็กน้อย นานมากแล้วที่ผมไม่เห็นซันมีท่าทีเขินแบบนี้ นานจนเกือบลืมไปว่าครั้งหนึ่งเพื่อนคนนี้เคยเจ็บปวดกับความรักมาก่อน
ซันนัดกับออมที่สถานีรถไฟฟ้า รอไม่นานหลานสาวของผมก็เดินสวยๆ พร้อมรอยยิ้มหวานมาแต่ไกล
“แล้วน้องกองทัพล่ะ?”
“คงไม่ได้มาหรอก ช่วงนี้งานยุ่งหน่ะ”
ผมโทรไปหลายรอบแต่อีกฝ่ายไม่รับสาย เลยคิดว่าคงจะติดงาน
ตั้งแต่กลับมาจากฝึกงานที่โรงพยาบาลสัตว์ใหญ่ เราก็แทบจะไม่ได้คุยกันแบบจริงจังเหมือนเมื่อก่อนเพราะเราต่างคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เอาเป็นว่าแค่อีกฝ่ายไม่ได้เคร่งเครียดเหมือนช่วงฝึกงานแรกๆ แถมตอนนี้ยังดูจะอารมณ์ดีกว่าเดิมด้วยซ้ำแค่นั้นก็โอเคแล้วล่ะครับ
ดวงตากลมโตของโบว์มองผมแบบแปลกๆ และทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พอถามว่ามีอะไรรึเปล่า? เจ้าตัวก็ทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะส่งยิ้มเจื่อนแล้วส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร
.
.
.
.
.
วันถัดมาผมหมกตัวอยู่ในบ้าน กินๆ นอนๆ อ้อนคุณแม่ทั้งวัน จนคุณพ่อแซ็วว่าลูกชายอยู่บ้านแค่นี้ทำเอาคุณแม่ยิ้มไม่หุบเลยครับ และหลังจากคุณพ่อคุณแม่เข้านอนแล้วผมก็กลับเข้ามาห้องตัวเอง อาบน้ำจนสดชื่นแล้วนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือเล่มที่อ่านค้างไว้ต่อ
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“อาเต็มคะ ออมเองค่ะ”
“อาไม่ได้ล็อคประตู”
หลานสาวคนสวยเดินเข้ามาในห้องพอเห็นผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็เข้ามานั่งเบียดเหมือนเด็กเรียกร้องความสนใจ ผมเลยต้องปิดหนังสือแล้วมองหน้าหลานสาวที่ส่งสายตามองผมปริบๆ มาไม้นี้ต้องมีอะไรแน่ๆ ครับ
“เดือนหน้าอาขวัญจะบินกลับมานะคะ”
“อืม”
อมยิ้มแล้วพยักหน้า พี่ขวัญบอกผมล่วงหน้าไว้แล้วล่ะครับ กลับมารอบนี้พี่ขวัญคงจะอยู่ยาวเป็นเดือนเลยแถมยังขนทีมงานของ TJ มาอีกกรุ๊ปใหญ่ เพราะพี่ขวัญจะใช้ธีมประเทศไทยเป็นธีมหลักในการเปิดตัวแฟชั่นคอลเลคชั่นใหม่ และแน่นอนครับว่าผมนี่แหละยังคงเป็นนายแบบหลักให้กับ TJ เหมือนเดิม
ออมเงียบไปครู่ใหญ่สีหน้าและแววตาดูกังวลเล็กน้อย เห็นแล้วก็อดจะสงสารไม่ได้
“ว่ามาสิ อารอฟังอยู่”
เจ้าตัวส่งยิ้มประดักประเดิดแต่สุดท้ายก็ยอมพูดออกมา
“คือ.. ปีนี้อาเต็มก็อยู่ปีหกแล้วใช่มั๊ยคะ แล้วแบบว่าเพื่อนของออมเขาเป็นรองประธานสภานักศึกษาไรงี้.. แล้วก็มหาลัยเราก็จะมีงานประเพณีทุกปี.. เอ่อ แล้วก็..”
“เขาขอให้ออมมาคุยกับอาเรื่องการแสดงบนเวทีงั้นสินะ?”
“ออมลำบากใจมากเลยนะคะอาเต็ม แต่ถ้าอาเต็มจะปฏิเสธก็ได้นะคะ เพราะออมแค่รับปากว่าจะมาพูดกับอาเต็มให้เฉยๆ เรื่องตกลงหรือไม่ตกลงก็ขึ้นอยู่กับอาเต็มค่ะ”
นอกจากกิจกรรมและการออกค่ายเกี่ยวกับวิชาการแล้วงานอื่นที่ติดต่อเข้ามาต่อให้เป็นของมหาวิทยาลัยผมก็ปฏิเสธไปทั้งหมด เพราะลำพังแค่เรียนและกิจกรรมของคณะอย่างเดียวก็เหนื่อยจนแทบหาเวลาว่างเป็นของตัวเองไม่ได้ ถ้าขืนยังรับงานอื่นอีกผมคงเรียนไม่จบหรือไม่ก็คงได้นอนหยอดน้ำเกลือแน่ๆ ซึ่งออมรู้เรื่องพวกนี้ดีครับและนี่คงจะเป็นเหตุผลที่ทำให้หลานสาวลำบากใจ แต่ถ้าคิดอีกแบบปีนี้ผมก็เรียนเป็นปีสุดท้ายแล้ว ถ้าหากจะทำกิจกรรมร่วมกับมหาลัยสักครั้งก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“เขาจะให้อาแสดงอะไรล่ะ?”
“ง่ายๆ เลยค่ะอาเต็ม .. ร้องเพลงค่ะ”
หืม?? ขึ้นเวทีร้องเพลงครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายของผมก็คือเมื่อตอน 7 ขวบ แถมตอนนั้นยังร้องผิดร้องผิดจาก ที ทูเดอะ เจ เป็น ที ทูเดอะ จี อีกต่างหาก ถ้าเปลี่ยนเป็นเดี่ยวเปียโนก็ว่าไปอย่าง
“อาร้องเพลงไม่เก่งออมก็รู้นี่นา”
“อาเต็มไม่ต้องห่วงเลยค่ะ ออมจะเป็นคนเลือกเพลงให้อาเต็มเอง เอาแบบเพลงง่ายๆ เลยค่ะ”
พูดเสนออย่างคล่องแคล่วแบบนี้แสดงว่าเตรียมการมาอย่างดีคงอยากจะให้ผมขึ้นเวทีจริงๆ แล้วผมจะกล้าปฏิเสธหลานรักลงเหรอครับ
“อืม”
“อืม.. นี่แปลว่า ‘ตกลง’ รึเปล่าคะ?”
“อืม”
“เย้ๆ ออมรักอาเต็มที่สุดเลย”
หลานสาวกอดผมไว้แน่นด้วยความดีใจ นี่ขนาดว่าโตจนบรรลุนิติภาวะแล้วแต่เวลาอยู่บ้านก็ยังทำตัวเป็นเด็กเสมอ
“ฝึกงานเป็นยังไงบ้าง?”
เปลี่ยนเรื่องคุยบ้างครับ
“สนุกดีค่ะ พี่ๆ และเพื่อนร่วมงานใจดีทุกคนเลยค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ ต่อไปจะได้ช่วยงานอาขวัญได้”
คนฟังยืดอกอย่างภาคภูมิใจแล้วยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก แต่ครู่หนึ่งก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ ดวงตากลมโตมองหน้าผมนิ่งๆ และเม้มปากเล็กน้อย
“อาเต็มกับกองทัพล่ะคะ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง?”
“ก็โอเคนะ ทำไม? มีอะไรรึเปล่า?”
“มีค่ะ”
“หืม??”
“ไม่มีแล้วค่ะ”
ผมหรี่ตามองหลานสาว ออมอาจจะโกหกคนอื่นได้แต่ไม่มีทางโกหกผมได้หรอกครับ ผมนั่งมองหลานสาวอยู่อย่างนั้นแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามก้มหน้าหลบสายตาผมก็ตาม
“ออม.. มีอะไรรึเปล่า?”
ถามย้ำอีกครั้ง เจ้าตัวทอดถอนใจเฮือกใหญ่จนผมรู้สึกใจหายตามไปด้วย นี่ออมมีเรื่องอะไรหนักอกหนักใจรึเปล่า?
หลานสาวเงียบไปครู่ใหญ่ก็เอียงหัวมาพิงบนไหล่ของผม
“ถ้าใครทำให้อาเต็มเสียใจ หรือมาทำร้ายอาเต็ม ออมจะไม่มีวันให้อภัยคนๆ นั้นเด็ดขาด”
แม้ภายในใจจะรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ แต่ผมก็เลือกที่จะยิ้มให้หลานสาว ลูบหัวอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู
“เด็กโง่”
ถ้าหากใครทำให้หลานสาวของผมเสียใจ ผมเองก็จะไม่มีวันให้อภัยเช่นกันครับ
.
.
.
.
.
.
TBC.... : 222222:
-
อะไรยังไง ทั้งโบว์ทั้งออม ถึงถามถึงกองทัพแบบนี้
-
เทมป์ทำวีรกรรมอะไรหนอ
-
งื้ออออ...ใครจะทำอะไร
-
รอตอนต่อไป
-
ใครทำอะไเต็ม ตัวละครืกตัวรู้หมด ยกเว้นคนอ่านนนน รอเฉลายอย่างใจจดใจจ่อเลย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหิดอะไรขึ้น???
-
ใครอะ นี่ลุ้นมากกกกกกก แบบอยากจับคอนักเขียนมาบีบคอถาม อึดอัดมากค่าาา :katai1:
-
ให้คิดว่าต้องเป็นแผนวิริยักษี กับลูกชายสุดสวาท
ให้เทมป์ พัวพัน จับคู่ แบบมีคู่หมั้นแน่เลย
เพราะเต็ม ฝากคำพูดไปถึง จะเรียกว่าท้าทาย หรือเตือนดีนะ
“ถ้าหากเจ้านายของคุณยังใช้ลูกชายของตัวเองเป็นตัวล่อในเกมส์
ให้ผมเข้าไปติดกับอยู่แบบนี้.. นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว.. ระวังจะไม่เหลืออะไรเลยนะครับ"
โบว์ ออม คงรู้อะไรมาเลยอิหลักอิเหลื่อ จะบอกเต็มสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เต็มใจเด็ดขาดอะ แมนๆ ดี ชอบมากๆ ไม่แปลกใจที่กองทัพจะหวงหนัก
โบว์ ออม เกิดอะไรขึ้น หวังว่าจะไม่ดราม่าานะ
-
ให้คิดว่าต้องเป็นแผนวิริยักษี กับลูกชายสุดสวาท
ให้เทมป์ พัวพัน จับคู่ แบบมีคู่หมั้นแน่เลย
เพราะเต็ม ฝากคำพูดไปถึง จะเรียกว่าท้าทาย หรือเตือนดีนะ
“ถ้าหากเจ้านายของคุณยังใช้ลูกชายของตัวเองเป็นตัวล่อในเกมส์
ให้ผมเข้าไปติดกับอยู่แบบนี้.. นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว.. ระวังจะไม่เหลืออะไรเลยนะครับ"
โบว์ ออม คงรู้อะไรมาเลยอิหลักอิเหลื่อ จะบอกเต็มสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ชอบ "วิริยักษี กับลูกชายสุดสวาท" :laugh:
-
:ling1:
-
ฮืออออ ใครจะทำอะไรเต็ม แล้วกองทัพมีอะไรอีก :katai1:
-
มันต้องมีคนอยู่เบื้องหลังอะ และมั่นใจว่าต้องวิริยักษีแน่นอน :z6:
-
รอตอนต่อไป~
-
:pig4: :pig4:
-
ใใครส่งคนมาตามเต็ม และดูเหมอนเต็มจะรู้ด้วย แล้วๆๆๆๆ กองทัพมีอะไรอีก :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนนี้อยากรู้มากๆๆ :katai4:
-
มาต่อเร็วๆๆเลยค่าาา :katai4:
-
มารอ
-
นายเอกในดวงใจ ทำไมดูเหมือนจะมีคนปองร้ายเยอะจังเลย :katai1:
-
:z13: สะกิดๆ รออยู่นะคะ
-
:z13: สะกิดอีกแรง
-
ใครมาตามเต็ม เป็นห่วงเต็ม
-
อิคุณวิริยะกษีแน่ๆๆๆ ฮึ่ยๆๆๆ
-
ให้คิดว่าต้องเป็นแผนวิริยักษี กับลูกชายสุดสวาท
ให้เทมป์ พัวพัน จับคู่ แบบมีคู่หมั้นแน่เลย
เพราะเต็ม ฝากคำพูดไปถึง จะเรียกว่าท้าทาย หรือเตือนดีนะ
“ถ้าหากเจ้านายของคุณยังใช้ลูกชายของตัวเองเป็นตัวล่อในเกมส์
ให้ผมเข้าไปติดกับอยู่แบบนี้.. นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว.. ระวังจะไม่เหลืออะไรเลยนะครับ"
โบว์ ออม คงรู้อะไรมาเลยอิหลักอิเหลื่อ จะบอกเต็มสินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
วิริยักษี :laugh:
-
เทมป์โดนจับมัดมือชกกะชัลนีที่ไหนป่าวนะ ฮื่ออ :ling1:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 26 ┨
ก่อนวันหยุดพักผ่อนที่มีน้อยนิดจะสิ้นสุดลง ผมรับปากว่าช่วงกลางวันจะพาคุณแม่กับหลานสาวไปช้อปปิ้ง และตอนเย็นครอบครัวของเราจะไปดินเนอร์ที่ร้านประจำกันครับ พิเศษขึ้นอีกนิดตรงที่คุณพ่อเป็นคนเอ่ยปากว่าให้ออมชวนซันและให้ผมชวนเทมป์มาดินเนอร์ด้วยกันได้ ออมจึงถือโอกาสควงซันมาช้อปปิ้งด้วยกันซะเลย
ผมเปิดไลน์ดูข้อความที่ส่งไปหาเทมป์ตั้งแต่เมื่อวาน มีคำว่า Read ขึ้นแต่ไม่มีข้อความตอบกลับ โทรไปก็ไม่รับสาย ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านนี่ก็เกือบอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ไม่ได้เจอกัน และแทบจะไม่มีการส่งข้อความหรือวีดีโอคอลคุยกันเลย งานมันยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?
เก็บไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกงแล้วยืนมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก เสื้อยืดเรียบๆ สีขาวล้วนคอกว้างเผยให้เห็นสร้อยคอที่มีแหวนทองคำขาวฝังเพชรสลักตัวอักษร T ใช้แทนจี้ มันคือแหวนหมั้นที่ผู้ชายคนหนึ่งสวมให้กับผม เขาเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ทำให้ผมตัดสินใจยอมเปลี่ยนตัวเองมาเป็นเกย์แถมยังเป็นฝ่ายรับอีกต่างหาก
“อาเต็มแต่งตัวเสร็จรึยังคะ?”
เสียงออมดังอยู่หน้าประตูห้อง ผมจึงหยุดความคิดทุกอย่างแล้วตอบรับหลานสาวกลับไปว่า ‘เสร็จแล้ว’ ออมจึงแง้มประตูแล้วโผล่หน้ามาส่งยิ้มหวาน
“ไปกันเถอะค่ะ”
เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วตามหลานสาวลงไปชั้นล่าง
.
.
.
.
.
ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองคือเป้าหมายของสาวๆ ครับ ซันมารออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว และดูท่าทางคุณแม่จะปลื้มซันเอามากเสียด้วย อะไรนิดอะไรหน่อยก็เรียกหา ‘พ่อซัน’ ตลอด
“เย็นนี้กองทัพจะมาด้วยมั๊ยคะ?”
ออมกระซิบถามผมตอนที่คุณแม่ให้ซันไปช่วยเลือกผ้าพันคอ ผมไม่ได้ตอบหลานสาวในทันทีแต่เลือกที่จะหยิบไอโฟนในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดดูว่ามีข้อความส่งกลับมาบ้างรึเปล่า ซึ่งมันก็มีแต่ความว่างเปล่าเหมือนเดิม
“นี่เขาไม่ตอบข้อความอาเต็มเหรอคะ? แล้วอาเต็มโทรหาเขาบ้างรึเปล่า? รับมั๊ย?”
ปกติออมจะเรียกเพื่อนแทนชื่อว่ากองทัพเสมอ แต่รอบนี้มาแปลกเรียกเพื่อนสนิทว่า ‘เขา’ แถมสีหน้าและน้ำเสียงก็แสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ผมอยากจะตอบหลานสาวกลับไปสักประโยคแต่ไม่รู้ทำไมสมองของผมถึงนึกคำพูดไม่ออกสักคำ
“นี่ดูสิลูก สวยมั๊ย? พ่อซันเขาเลือกได้ถูกในคนแก่จริงๆ นะเนี่ย”
คุณแม่เดินมาพอดี ผมกับออมจึงต้องหยุดบทสนทนาแล้วหันไปสนใจคนตรงหน้าแทน
สาวๆ เดินเลือกซื้อของกันพักใหญ่ได้มาหลายถุง คุณแม่ก็บังเอิญเจอเพื่อนร่วมรุ่นจึงชวนกันหาร้านคาเฟ่นั่งย้อนรำลึกความหลังกัน ผมอยากจะนั่งเป็นเพื่อนคุณแม่ด้วยแต่ก็โดนไล่ให้ไปเดินเล่นซะงั้น
“อาเต็มอยากได้อะไรมั๊ยคะ?”
“ไม่ล่ะ”
“แล้วอาเต็มอยากจะกินอะไรรึเปล่าคะ?”
ออมถามผมมาตลอดตั้งแต่แยกจากคุณแม่ ผมมองหน้าซันเล็กน้อยแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม เพราะถ้าหากผมยังไม่ตอบอะไรที่ชัดเจนออกไปสักคำถาม หลานสาวคงจะไม่หยุดง่ายๆ
“ไอศกรีมก็ได้”
ไม่ได้อยากกินหรอกครับ แต่แค่บังเอิญหันไปเห็นป้ายร้านไอศกรีมพอดี ได้รับคำตอบเสียทีคนถามเลยฉีกยิ้มซะหน้าบานเลย
“อาเต็มกับอาซันไปรอออมในร้านก่อนได้เลยค่ะ ออมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
พูดจบก็เดินฉิวไปเลยครับ ส่วนซันก็ยืนชะเง้อคอมองด้วยความเป็นห่วง
“ซันไปเป็นเพื่อนออมเถอะ”
“งั้นเดี๋ยวตามไปนะ”
มือหนาแตะไหล่ผมเป็นเชิงขอบคุณ ผมพยักหน้าให้และรอจนซันกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปจนทันออม
ผมรู้ว่าออมคงจะรู้เรื่องอะไรมาแน่ๆ และคงจะไม่กล้าพูดบอกมันกับผม ด้วยเหตุผลนี้ผมจึงไม่ถามออกไปเพราะถ้าหากออมอยากจะพูดเดี๋ยวก็คงพูดออกมาเอง ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ โดยไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนมีอะไรมากวนใจแปลกๆ จากนั้นจึงเดินไปร้านไอศกรีมแต่เท้าของผมก็หยุดลงก่อนที่จะถึงหน้าร้านด้วยซ้ำ
โลกนี้มีความบังเอิญอยู่ทุกที่ดังนั้นคำว่า ‘ความลับ’ จึงไม่มีอยู่จริง...
ภายในร้านไอศกรีมที่มีลูกค้ามากมาย แต่มีเพียงชายหญิงเพียงแค่ 1 คู่ ที่ดึงสายตาของผมไว้ได้ ผู้ชายหน้าตาดีถึงดีมาก ส่วนผู้หญิงมีรูปร่างหน้าตาตามแบบฉบับที่ผู้ชายทั่วไปเฝ้าฝัน ทั้งคู่ดึงเก้าอี้มานั่งชิดจนหัวไหล่เบียดกัน และคงกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ถึงได้หัวเราะต่อกระซิกกันตลอดเวลา สีหน้าของทั้งคู่แสดงออกถึงความสุข ถ้าไม่ใช่คนตาบอดคงมองออกว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
จู่ๆ ลำคอของผมแห้งผากและรู้สึกหายใจลำบาก ผมล้วงไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงพยายามควบคุมนิ้วที่สั่นเทาให้กดลงบนชื่อๆ หนึ่ง และหลังจากที่สัญญาณโทรออกเริ่มขึ้น ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ในร้านก็หยิบไอโฟนที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาและรอยยิ้มก็พลันหายไปจากใบหน้า ฝ่ายผู้หญิงเหลือบตามองหน้าผู้ชายสลับกับหน้าจอไอโฟนเล็กน้อยจากนั้นก็ดึงไอโฟนในมือใหญ่ไปกดปุ่มปิดเสียงด้านข้างแล้ววางคว่ำหน้าไว้จนกระทั่งหน้าจอของผมตัดสัญญาณไปเอง
“อาเต็ม”
เสียงเรียกของออมดังแว่วเข้าหู ผมพยายามหันตามหาเสียงแต่ร่างกายก็ไม่ขยับ ผมพยายามควบคุมลมหายใจจนปวดไปทั้งอก ปวดไปจนถึงขั้วหัวใจ..
ไม่นานนักก็มีเสียงโหวกเหวกโวยวาย ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพูดเสียงดังใส่คู่รักชายหญิงที่อยู่ในร้าน ผู้ชายอีกคนคอยดึงเธอออกมาแต่ไม่ได้ผล ไม่ใช่สิ ชายหญิง 2 คนนั่นคือหลานสาวและเพื่อนรักของผมต่างหาก เสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ คนในร้านเริ่มแตกตื่น พนักงานจึงขอเชิญให้ทั้ง 4 คนออกมาด้านนอก และก็บังเอิญที่ดวงตาคู่คมคู่หนึ่งหันมาทางผม เราสบตากัน ฝ่ายนั้นดูตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เจ้าตัวหันกลับไปหาผู้หญิง 2 คนที่กำลังทะเลาะกันเสียงดัง ผู้คนเริ่มมามุงกันมากขึ้น
หูของผมใช้งานไม่ได้ไปชั่วขณะ ผมจึงไม่รู้ว่าออมกำลังทะเลาะอะไรกับผู้หญิงคนนั้น และเพียงเสี้ยววินาทีที่ผมกระพริบตาไล่ความพร่ามัว เสียงหนึ่งก็กรีดร้องดังขึ้น และผมก็จำได้ว่ามันคือเสียงของออม
ออมโดนตบ.. ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นมีสิทธิอะไรถึงมาทำร้ายหลานสาวที่ผมรักที่สุด แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ผู้ชายตัวโตคนหนึ่งผลักหลานสาวผมจนล้มลงไปกองกับพื้น คุณพ่อสอนเสมอว่าอย่าใช้กำลังตัดสินปัญหา แต่ผมรู้แค่ว่าถ้ามีใครทำให้หลานผมเจ็บ อีกฝ่ายต้องเจ็บกว่าเป็นเท่าตัว
ผมกำไอโฟนในมือไว้แน่น แล้วเดินตรงฝ่าไทยมุงเข้าไปยังเป้าหมาย ไม่ต้องรอให้ใครบอกหรือฟังเสียงใครร้องห้าม ผมง้างมือข้างที่ถือไอโฟนขึ้นแล้วใช้หลังไอโฟนตบฉาดเข้าที่เบ้าหน้าสวยๆ ของผู้หญิงคนนั้นแบบไม่ออมมือ และก่อนที่ซันจะปล่อยหมัดต่อยใบหน้าหล่อคมเข้ม ผมได้ออกแรงแย่งคนๆ นั้นมา ริมฝีปากบางอ้าขึ้นเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่โอกาสอันน้อยนิดนั่นก็ดับลงด้วยมุมขอบไอโฟนที่กระแทกลงไปบนหน้าผากสวยๆ แบบเต็มแรง
“เต็ม!”
ซันกระตุกแขนผมแรงๆ เพื่อเรียกสติ แต่สายไปแล้วครับ เสียงกรีดร้องบาดหูของหญิงสาวและเลือดสดๆ ที่ไหลออกมาจากระหว่างนิ้วมือที่กุมปิดหน้าผากนั่นเป็นหลักฐานชั้นดีว่าผมได้ทำอะไรลงไป
“ออมพาอาเต็มไปที่รถก่อน เร็ว!”
สิ้นเสียงของซัน ออมก็พูดซ้ำไปซ้ำมาด้วยเสียงสั่นเครือและลนลาน ‘อาเต็มไปกับออมค่ะ อาเต็มไปกับออมก่อนนะคะ’ พร้อมกับฉุดดึงแขนพาผมออกจากวงล้อมไทยมุงไปอย่างเร็วก่อนที่ รปภ. จะมาถึง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็วเสียจนผมเองก็ไม่สามารถเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมดได้ครบถ้วน
.
.
.
.
.
ในยุคที่ข่าวในโซเชียลไปไวเหมือนไฟลามทุ่ง พลาดแค่ครั้งเดียวก็แทบไม่มีที่ให้ยืน ฆาตกรทางโลกไซเบอร์มีเยอะยิ่งกว่าดอกเห็ด ยิ่งคนทำพลาดเป็นคนดังหรือคนมีชื่อเสียงในสังคมโทษทัณฑ์ก็จะหนักขึ้นเป็นหลายเท่าตัว แต่โชคดีหน่อยตรงที่ผมไม่ค่อยสนใจสายตาของคนรอบข้างที่ผมไม่รู้จักมักคุ้นมาแต่ไหนแต่ไรอีกทั้งยังไม่ใช่คนที่ติดโซเชียล และที่สำคัญกว่านั้นก็คือไอโฟนเครื่องเก่งของผมหล่นหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ซึ่งผมก็ยังไม่คิดจะตามหาหรือซื้อใหม่ในตอนนี้
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เช้าวันถัดมาเจ้าสัวยางกับคุณนายจูมาที่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ และเช้าวันถัดไปคุณอาดิษฐ์ก็หอบผลไม้กระเช้าใหญ่มาอีก ป้าทิพย์บอกว่าเทมป์เข้ามาในวันที่ 3 แต่คุณท่านก็ไล่กลับไป ผมไม่ได้เจอใครสักคนหรอกครับ เพราะผมก็ต้องออกไปโรงพยาบาลสัตว์ตั้งแต่เช้าเหมือนกัน แต่เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาผมตัดสินใจถอดแหวนหมั้นออกจากสร้อยคอกลับใส่คืนกล่องกำมะหยี่แล้วฝากมันไว้กับคุณแม่โดยไม่ได้บอกเหตุผลหรืออธิบายอะไร
ผ่านมา 2 สัปดาห์ ผมยังคงตื่นเช้ามาทำงานและกลับถึงบ้านค่ำเหมือนเดิม
“คุณเต็มจำตอนที่คุณหญิงท่านพาคุณเต็มไปเรียนว่ายน้ำครั้งแรกได้มั๊ยครับ?”
หืม? ผมละสายตาจากความวุ่นวายบนถนนมามองน้าปองแทน และฝ่ายนั้นคงจะเห็นผมทำหน้างงจึงได้ยิ้มและทวนประโยคเดิมอีกครั้ง ผมจึงลองคิดทบทวนตามว่าการเรียนว่ายน้ำครั้งแรกของผมก็น่าจะประมาณ 5-6 ขวบล่ะมั้ง?
“ตอนนั้นผมทำไมเหรอครับ?”
“ตอนนั้นคุณครูยังไม่ทันจะใส่ห่วงยางกับเสื้อชูชีพให้คุณเต็มเลย แต่คุณเต็มก็กระโดดตูมลงสระไปแล้ว คุณหญิงตกใจจนลมแทบจับ แต่โชคดีที่คุณครูลงไปช่วยพาคุณเต็มขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย พอกลับมาบ้านคุณท่านถามเหตุผลว่าทำไมถึงกระโดดลงไปแบบนั้น คุณเต็มตอบว่า ‘ผมเห็นแมลงปอกำลังจะจมน้ำเลยกระโดดลงไปช่วยครับ’ ”
“อ่อ..”
หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อภาพในความทรงจำไหลย้อนเข้ามาในห้วงคำนึง ตอนนั้นผมทำคุณแม่ร้องไห้จนแทบจะเป็นลมจริงๆ ตอนเด็กๆ ผมก็มีวีรกรรมเยอะใช่ย่อย แต่ละเรื่องนี่ต้องสะบัดหัวเลยทีเดียว
“ผมชอบทำเรื่องให้คุณพ่อคุณแม่ปวดหัวมาตลอดเลยนะครับเนี่ย”
เป็นลูกที่ผิดพี่ผิดสายเลือดจริงๆ
“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ”
น้าปองแย้งขึ้น แล้วมองผมผ่านกระจกหน้ารถแว่บหนึ่ง
“ที่ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากจะบอกคุณเต็มว่า ถึงคุณเต็มจะตัวเล็กแต่หัวใจของคุณเต็มนั้นใหญ่กว่าตัวเยอะ คุณเต็มมักจะมองเห็นความลำบากและความทุกข์ของคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ ผมเห็นคุณเต็มมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกผมรู้จักคุณหนูของผมดีนะครับ”
ผมมองเสี้ยวหน้าของสารถีวัย 50 ปีเศษ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงจะเถียงกลับว่าไม่จริงหรอก แต่เพราะคนตรงหน้าคือคนที่คุณพ่อมอบหมายให้เฝ้าดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก เป็นพี่เลี้ยง เป็นครู เป็นบอร์ดี้การ์ด เป็นคนขับรถ หรือจะพูดได้ว่าทุกฝีก้าวของผมอยู่ในสายตาของน้าปองเสมอ...
“ขอบคุณนะครับน้าปอง”
ผมยิ้มและน้าปองก็ส่งยิ้มให้ผมอ่านกระจกเหมือนเดิม ผมหันกลับไปมองข้างถนนอีกครั้ง จู่ๆ ผมก็รู้สึกร้อนตรงขอบตา จึงพิงหัวกับพนักเบาะหลังแล้วหลับตาลงเพื่อพักสายตาสักครู่
“พักหลังมานี้คุณพ่อไม่ได้เข้าบริษัทของคุณอาดิษฐ์และคุณแม่ก็ไม่ได้ไปดูงานที่มูลนิธิเลยใช่มั๊ยครับ?”
ถ
ามขึ้นโดยที่ผมยังหลับตา ในขณะที่คนตอบเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ครับ”
ผมอมยิ้มแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคู่สนทนา น้าปองเคยเป็นทหารพรานสังกัดหน่วยราชการลับ เคยทำงานเสี่ยงๆ ตามตะเข็บชายแดนมาเยอะ แถมยังเคยเป็นทหารหน่วยพิเศษร่วมกับองค์กรระดับนานาชาติอีกนับไม่ถ้วน ดังนั้นน้าปองจึงมีความเชี่ยวชาญและเก่งกาจเกี่ยวกับยุทธวิธีการทำงานแบบทหารในทุกรูปแบบ แถมยังมีเครือข่ายอยู่มากมาย จึงไม่แปลกหรอกครับที่คุณพ่อจะให้ผมเรียนรู้วิชาป้องกันตัวและฝึกยิงปืนกับน้าปองมาตั้งแต่เด็ก และตอนอยู่ไฮสคูลผมก็ยังเคยได้เหรียญทองจากการแข่งขันยิงปืนระดับเยาวชนมาแล้วด้วย
“ท่าทางจะมีงานใหญ่แล้วสินะครับ”
ริมฝีปากของผู้สูงวัยระบายยิ้มน้อยๆ แทนคำตอบ ผมจึงเบนสายตาไปมองท้องฟ้าสีหม่น เช้าวันนี้รถติดเหมือนทุกวันและก็ดูท่าว่าฝนจะตกอีกด้วย ภายในรถเงียบลงอีกครั้ง ผมจงใจที่จะให้ความเงียบช่วยทำให้จิตใจของผมสงบ จนเมื่อใกล้จะถึงโรงพยาบาลสัตว์ผมจึงได้เอ่ยคำถามออกมาอีกครั้ง
“น้าปองเล่าเรื่องคุณรดาให้ผมฟังหน่อยสิครับ”
ดวงตาที่ผ่านโลกมา 50 กว่าปีมองผมผ่านกระจกแว่บหนึ่ง
"ผมไม่ค่อยรู้จักเธอหรอกครับ รู้แค่ว่าเธออยู่บ้านท่านมาตั้งแต่เด็ก ตอนผมลาออกมาทำงานกับท่านตอนนั้นเธอก็อยู่มัธยมแล้วล่ะครับ”
“แล้วหน้าตาของคุณรดาเหมือนผมมากมั๊ยครับ?”
“คุณเต็มเหมือนคุณหญิงมากกว่าครับ”
คำตอบนี้เกือบทำให้ผมหัวเราะ
“คุณเต็มเหมือนคุณหญิง แต่นิสัยและบุคคลิคได้คุณท่านมาแทบทั้งหมดเลยล่ะครับ”
คำอธิบายของน้าปองทำเอาผมหุบยิ้มแทบไม่ได้ สมแล้วครับที่น้าปองเป็นมือขวาของคุณพ่อ บุคคลคนนี้มีความเฉลียวฉลาดและเก่งกาจชนิดที่จับตัวได้ยากเลยทีเดียว
อีก 2 ไฟแดงก็จะถึงปลายทาง ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วสบตากับน้าปองที่หันมามองหน้าผมแบบตรงๆ แว่บนึง
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณรดาเหรอครับ?”
ไม่มีคำตอบเป็นคำพูด จะมีเพียงแต่เสียงหัวเราะเบาๆ มันไม่ใช่เสียงหัวเราะที่เกิดจากความขบขันแต่น้าปองหัวเราะเพราะรู้ทันในความคิดของผม และมันก็ชวนให้ผมต้องยิ้มตาม
มีคนเคยพูดไว้ว่า ‘ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย’ ซึ่งผมคิดว่ามันคงจะมีความหมายคล้ายๆ กับประโยคที่ว่า ‘ความลับไม่มีในโลก’ นั่นแหละครับ
.
.
.
.
.
เรื่องที่คุยกับน้าปองเมื่อเช้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัวจนถึงตอนสาย เพราะหลังจากนั้นผมเลือกที่จะลุยเรื่องงานอย่างเดียว โรงพยาบาลสัตว์ที่นี่มีงานให้ทำเยอะแยะซะจนผมแทบจะไม่มีเวลาคิดหรือทำเรื่องอื่น อีกทั้งยังมีเคสกรณีศึกษาที่น่าสนใจมากมายที่ผมคิดว่ามันเป็นประโยชน์อย่างมาก
“อีจีนี่แกคิดจะทำงานไม่กินข้าวกินปลาบ้างรึไง?”
เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าโต๊ะอย่างเอาเรื่อง
“ก็ยังไม่หิว”
ยิ้มหวานให้เพื่อนหน่อยครับ
“ต..”
“ฝากรายงานนี่ไปส่งให้อาจารย์หมอที่ห้องตรวจสามหน่อยสิ”
ตัดบทคำพูดของโบว์ไม่เท่าไหร่ผมยังทำนิสัยไม่ดีใส่เพื่อนด้วยการไล่เธอทางอ้อมอีก โบว์มองหน้าผมด้วยสายตาตัดพ้อแต่ก็ยอมรับกระดานรายงานแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่โวยวายสักคำ และเมื่อเพื่อนไปแล้วผมก็ได้แต่เอ่ยขอโทษออกมาเบาๆ
ผมยอมรับสารภาพว่ายังไม่พร้อมจะคุยหรืออธิบายกับใครทั้งนั้น ผมรู้สึกเหนื่อยกับการคิดหาทางออก รู้สึกอึดอัดเหมือนมีใครเอาก้อนหินมากองสุมไว้อยู่ในอก ไม่สามารถตะโกนขอให้ใครช่วยและไม่สามารถจะพูดระบายกับใครได้เหมือนกัน ผมคิดเพียงแค่ว่างานที่หนักขึ้นจะช่วยให้ผมลืมและหยุดคิดเรื่องต่างๆ ลงได้
ช่วงยุ่งๆ จึงไม่ทันได้ดูนาฬิกา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ซันเดินมาตามให้ไปทานข้าวซึ่งก็ล่วงไปเกือบจะบ่าย 2 โมง แต่ร้านในโรงอาหารก็ยังเปิดขายอยู่เกือบทุกร้าน ซึ่งโบว์ก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะพร้อมกับอาหารที่สั่งไว้พร้อมแล้ว
เห็นถ้วยบนโต๊ะก็รู้ได้ทันทีว่าอาหารของผมคือถ้วยไหน ผมเป็นคนชอบทานซุปหรืออาหารประเภทต้มที่รสไม่จัด มีผักและเนื้อสัตว์ครบในถ้วยเดียว แต่ทั้งๆ ที่เป็นเมนูที่ผมชอบ... แต่ผมกลับทานมันไม่ลง
“ข้าวเขามีไว้กินไม่ได้มีไว้เขี่ย”
เสียงประชดประชันของโบว์ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย เพิ่งรู้ตัวครับว่ากำลังนั่งเหม่ออยู่ และดวงตา 2 คู่ของเพื่อนรักก็กำลังมองมาที่ผมด้วยความห่วงใย
“ไม่อร่อยรึไง?”
ซันถามแล้วก็ลองใช้ช้อนตักต้มจืดในถ้วยของผมไปชิม จากนั้นก็พูดว่า ‘ก็อร่อยดีนี่นา’ เหตุการณ์ทุกอย่างในตอนนี้เป็นเรื่องปกติไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ทำไมหัวใจของผมถึงได้รู้สึกเจ็บแบบนี้นะ ผมสะอึกเบาๆ 1 ครั้ง
“ไม่อร่อยก็ไม่อร่อย ไม่ต้องกินแล้วก็ได้ แต่ต้องบอกมาว่าอยากกินอะไรจะได้ไปหาซื้อให้”
มือหนาดึงทิชชู่อย่างรีบร้อนแล้วยื่นมาเช็ดอะไรบางอย่างบนแก้มของผม และด้วยความสงสัยผมจึงจับมือของซันไว้แล้วลองแตะแก้มของตัวเองดู.. นี่ผมกำลังร้องไห้?
“ขอร้องล่ะ.. อีจีแกอย่าเป็นแบบนี้ได้มั๊ย?”
โบว์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“นี่มันไม่ใช่อีจีที่ฉันรู้จัก ฮึก แกเป็นใคร? กล้าดียังไงถึงได้มาสิงร่างเพื่อนของฉัน ฮึก”
นั่นสิ ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ความมั่นใจ ความเป็นตัวของตัวเอง ความคิดวิเคราะห์แยกแยะเหตุและผลที่ผมเคยมีหายไปไหนหมด หรืออาจจะเป็นเพราะมีหลายเรื่องประดังประเดเข้ามาพร้อมกันจนผมตั้งรับไม่ทัน ส่วนที่อ่อนแอที่สุดที่ปิดซ่อนไว้ในจิตใจถึงได้แสดงตัวตนออกมาโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว
“ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม แกไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ฮืออ”
เพื่อนสาวลุกขึ้นแล้วกอดผมเอาไว้แน่น จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าเสียงร้องไห้ที่ดังอยู่นี้เป็นของโบว์หรือของผมกันแน่
.
.
.
.
.
มีต่อด้านล่างนะคะ :oni1:
V
V
V
-
ความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ในขณะที่ความทุกข์อยู่กับเรานานเสียจนคิดว่าโลกใบนี้หยุดหมุนไปแล้วรึไง?
ผมยังไม่คิดจะซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ ผมไม่สนใจสายตาและเสียงกระซิบกระซาบนินทาจากรอบข้าง และหลายวันมานี้ผมแทบไม่ได้คุยกับใครเลย ตื่นเช้ามาทำงาน เย็นกลับบ้าน และค่ำก็เข้าห้องนอน ส่วนเสาร์อาทิตย์ผมออกจากห้องมาทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่และหลานสาวบ้าง แต่โดยส่วนใหญ่ผมจะเก็บตัวอยู่ในห้องเสียมากกว่า
เช้าวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมตื่นมาทำงานแต่เช้า แต่พอมาถึงโรงพยาบาลสัตว์ได้ไม่นาน ก็มีคนมาตามบอกว่าหลานสาวของผมมารอเจอ ออมแวะมาหาผมก่อนจะไปฝึกงาน เราอยู่บ้านเดียวกันแต่ตั้งแต่เกิดเรื่องเราก็แทบจะไม่ได้เจอหรือพูดคุยกันเลย ดูจากภายนอกเหมือนว่าออมสบายดี แต่แววตาที่เศร้าและรอบดวงตาที่ดำคล้ำนั่นฟ้องอย่างชัดเจนว่าออมกำลังแสดงละครให้ผมสบายใจ ผมรู้ว่าออมกำลังรู้สึกผิดต่อผมแต่เรื่องหัวใจผมเป็นคนตัดสินใจเองทั้งหมด ไม่ว่าใครก็ไม่มีส่วนผิดทั้งนั้น
“อาเต็มจำเรื่องที่ออมเคยเล่าให้อาเต็มฟังว่าออมนอกใจกองทัพได้มั๊ยคะ?”
ดวงตากลมโตที่หม่นหมองมองหน้าผมอย่างรอคำตอบ ทำไมผมจะจำไม่ได้ ผมมีหลานสาวแค่คนเดียวนี่นา ผมพยักหน้าตอบอีกฝ่ายว่าจำได้
“คนๆ นั้นเป็นเพื่อนของอาเต็มค่ะ”
หืม?.. ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของหลานสาวซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้หลบ ในสมองของผมค่อยๆ ทบทวนเรื่องที่หลานสาวเคยเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้วอีกครั้ง ในตอนนั้นผมนึกไม่ออกว่าคนที่ออมแอบหลงรักเป็นใคร แต่ตอนนี้ภาพของเพื่อนคนหนึ่งกลับชัดเจนขึ้น
“ซัน..?”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของออมแทนคำตอบ นี่หลานสาวของผมแอบชอบซันมานานแล้วเหรอเนี่ย? ถ้าถามว่าผมตกใจมั๊ย? มันก็ต้องมีบ้างครับ
“ทำไมไม่บอกอาตั้งแต่แรก หรือบอกพี่โอบก็ได้”
ถ้าผมกับโอบรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นรับรองจะต้องหาทางให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันแน่ๆ
“ออมอยากรู้จักอาซันด้วยตัวเองค่ะ”
สำหรับผมแล้วเรื่องผู้หญิงจีบผู้ชายก่อนถือเป็นเรื่องปกติ ผมจึงไม่แปลกใจในเรื่องนี้เท่าไหร่
“แล้วออมชอบซันตั้งแต่ตอนไหน?”
“ออมตกหลุมรักอาซันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยค่ะ ในงานเลี้ยงที่สถานฑูตค่ะ”
อ๋อ.. ตอนนั้นนั่นเอง ผมกับโอบก็ได้รู้จักซันตอนนั้นเหมือนกัน แต่เดี๋ยวนะ ตอนนั้นออมยังไม่ขึ้นมัธยมเลยไม่ใช่เหรอ??? อย่าบอกนะว่าเหตุผลที่ออมเลือกที่จะมาเรียนต่อมัธยมที่ไทยก็เพราะเรื่องนี้ด้วย?? ออมคงอ่านสีหน้าของผมออก เจ้าตัวระบายรอยยิ้มเขินอายเล็กน้อย
“อาซันก็เจอเธอคนนั้นในงานเลี้ยงนี่เหมือนกันแล้วหลังจากนั้นก็ตกลงคบกันเป็นแฟน แต่.. อาเต็มรู้มั๊ยคะว่าทำไมอาซันถึงเลิกกับแฟนทั้งๆ ที่รักกันมากและคบกันนานขนาดนั้น?”
จู่ๆ ออมก็พูดเรื่องแฟนเก่าของซันขึ้นมา ผมพอจะรู้อยู่บ้างว่าเป็นสาวลูกครึ่งไทยเกาหลีน่าตาน่ารัก ส่วนเรื่องสาเหตุที่ซันเลิกกับแฟนนี่ผมกับโอบไม่รู้จริงๆ ครับ แม้แต่โบว์ที่เป็นเพื่อนสนิทกับซันมาตั้งแต่เด็กแถมยังเรียนมัธยมด้วยกันมาตลอดยังไม่กล้าถามเลย อีกทั้งซันเองก็ไม่เคยพูดถึงเพราะโดยนิสัยส่วนตัวของซันเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเล่าเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่ ยกเว้นเสียว่าเจ้าตัวอยากจะพูดมันออกมาเองเท่านั้น
“เธอชื่อ ‘ซอฮันนี่’ ค่ะ เป็นสาวสวยเลยล่ะ แถมยังเรียนเก่ง ฉลาด และรวยอีกต่างหาก เพอร์เฟคขนาดนี้ก็ต้องมีหนุ่มๆ ติดกันเยอะใช่มั๊ยละคะ?”
หลานสาวเหน็บยิ้มตรงมุมปาก บอกตามตรงครับว่าออมในโหมดนี้ดูน่ากลัวมาก
“อยู่ไกลแฟนนางคงเหงาล่ะค่ะ นางเลย.. เป็นคู่ขาให้ไฮโซหลายต่อหลายคนคลายเหงา พี่นายก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยนะคะ”
ลมหายใจของผมสะดุดเล็กน้อย แม้น้ำเสียงของออมจะฟังสบายๆ คล้ายกำลังเล่าเรื่องขำๆ แต่ผมไม่ตลกเลยสักนิด
“แฟนของพี่นายในตอนนั้นแอบบินตามพี่นายไปที่เกาหลี แล้วบังเอิญไปเจอแฟนตัวเองกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่กับนางพอดี เรียกได้ว่าจับได้แบบคาหนังคาเขา เธอเลยเลิกกับพี่นายแบบไม่เผาผีกันอีกเลย”
แม้เรื่องพวกนี้เกิดก่อนที่ผมจะกลับมาไทย แต่ผมมั่นใจว่าแฟนของพี่นายคนนั้นต้องเป็นโบว์แน่ๆ นี่ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ..
“ออมรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? โบว์?”
“ไม่ใช่พี่โบว์หรอกค่ะ พี่โบว์เองก็ไม่รู้หรอกว่าออมรู้เรื่องนี้ด้วย ออมรู้จากเนเนะต่างหากล่ะคะ”
“เนเนะ?”
“ก็เนเนะหน่ะ.. นางเป็นหนึ่งในคู่ขาของพี่นายเหมือนกัน”
“ผู้หญิงหน่ะ ชอบเมาท์เกือบทุกคนแหละค่ะอาเต็ม ออมก็แค่ทำดีกับเนเนะนิดหน่อย นางก็เล่าออกมาจนหมดเปลือกเลยล่ะค่ะ แถมมีหลักฐานเป็นคลิปกับภาพนิ่งด้วยนะคะ”
หลานสาวคนสวยของผมหัวเราะเบาๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องน่าขำ ผมยอมรับว่าไม่เคยเห็นออมในโมเม้นแบบนี้มันทำให้ความมั่นใจที่ว่าผมรู้จักออมดีแค่ไหนลดฮวบลงแทบจะเกินครึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นโบว์ก็ต้องเป็นคนบอกเรื่องนี้กับซัน?”
ใบหน้าน่ารักส่ายไปมา ผมเดาผิดอีกแล้วเหรอ?
“พี่โบว์รักเพื่อนมากนะคะ แม้จะรู้ดีเต็มอกแต่ก็ไม่กล้าบอกอาซันเพื่อนที่แสนดีของตัวเองหรอกค่ะ เรื่องทั้งหมดอาซันรู้จากออมนี่แหละค่ะ”
หืม???
“ออมก็แค่สร้างไอจีขึ้นมาใหม่แล้วส่งคลิปพร้อมภาพนิ่งไปให้อาซันค่ะ”
พูดไม่ออกเลยครับ เพิ่งรู้วันนี้เองครับว่าผู้หญิงนี่โคตรน่ากลัวจริงๆ
“ที่ออมเล่าเรื่องทั้งหมดให้อาเต็มฟัง เพราะผู้หญิงคนที่อยู่กับกองทัพในวันนั้นก็คือ ‘ซอฮันนี่’ ค่ะ”
“เพื่อนของออมคนหนึ่งที่เรียนสาขาเดียวกับกองทัพและฝึกงานที่เดียวกันส่งรูปกองทัพกับนางมาให้ออมดูและบอกว่าทางผู้ใหญ่ในบริษัทเชียร์ให้ทั้งคู่เป็นแฟนกัน ออมนี่ปี๊ดเลยค่ะ โลกมันกลมเกินไปหรือมีคนตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้กันแน่”
ออมระบายออกมารวดเดียวราวกับว่าอัดอั้นเอาไว้นานจนไม่อาจจะทนไหวอีกต่อไป
“ออมเห็นหน้านางนั่นปุ๊ปก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วค่ะ ยิ่งทำท่าทางมาอ่อยคนรักของอาเต็มอีกมันยิ่งทนไม่ได้ ออมขอโทษนะคะอาเต็ม เพราะออมอารมณ์ร้อนเกินไปเรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ออมขอโทษนะคะ”
หยดน้ำไหลอาบแก้มใส ออมพนมมือไหว้ลงบนไหล่ของผมแทนคำขอโทษทั้งหมดที่เกิดขึ้น ความรู้สึกของผมในตอนนี้ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ผมจึงทำเพียงกอดร่างของหลานสาวไว้พร้อมกับลูบแผ่นหลังที่สั่นทะท้านเพราะแรงสะอื้นเบาๆ
นานหลายนาทีจนออมคงจะรู้สึกดีขึ้นที่ได้ระบายความรู้สึกที่เก็บกดไว้ออกมาให้ผมได้ฟัง เจ้าตัวปาดน้ำตาบนแก้มป้อยๆ เห็นแล้วก็อดจะสงสารไม่ได้จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยซับน้ำตาให้หลานสาวเสียเอง
“ลำพังแค่กองทัพกับนางนั่น ออมคิดว่าอาเต็มคงจะพอควบคุมอารมณ์ได้อยู่ แต่อาเต็มโกรธที่ออมโดนรังแกใช่มั๊ยล่ะคะ?”
อ่อ.. เกี่ยวกับเรื่องนี้ อืม.. จะว่าไปมันก็คงจะจริงแบบที่ออมพูดนั่นแหละครับ เพราะผมเห็นหลานสาวโดนอีกฝ่ายทำร้ายอารมณ์ถึงได้ขาดผึง
“ตอนนั้นกองทัพก็ไม่ได้ผลักออมล้มหรอกนะคะ กองทัพเข้ามาบังออมเอาไว้ต่างหากแต่ออมสะดุดขาตัวเองล้มลงไปเองค่ะ”
ออมยิ้มเก้อเขินทั้งที่ดวงตายังแดงก่ำ
“กองทัพไม่เอานางนั่นหรอกค่ะ ให้ตายก็ไม่เอาเด็ดขาด ออมมั่นใจและรู้จักเพื่อนของออมดีว่าเป็นคนยังไง และออมเองก็เชื่อว่าอาเต็มรู้จักกองทัพดีว่าไม่ใช่คนเจ้าชู้แบบนั้น ออมคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกองทัพกับอาเต็มเป็นแค่หมากในเกมส์ที่พวกผู้ใหญ่ใช้เล่นกันเท่านั้นค่ะ”
ใช่.. จริงอย่างที่ออมพูด ในใจของผมมันบอกว่าอีกฝ่ายไม่มีหักหลังผมแบบนั้นเด็ดขาด และที่สำคัญภาพที่ผมเห็นก็ยังติดอยู่ในทุกความรู้สึก มันทรมานเสียจนทำลายความเป็นตัวของตัวเองไปเสียหมด
มือของผมถูกดึงไปกุมไว้
“กองทัพรักอาเต็มมากนะคะ”
อารู้.. ผมอยากจะตอบหลานสาวออกไปแบบนั้น แต่ในอกมันเจ็บหนึบจนพูดอะไรไม่ออก ออมยิ้มพร้อมกับส่งปิ่นโตเถาเล็กให้ผม
“คุณปู่กับคุณย่าฝากมาบอกว่า ถ้าอาเต็มทานข้าวในปิ่นโตนี้ไม่หมดเย็นนี้ไม่ต้องกลับบ้านค่ะ”
ก้มลงมองปิ่นโตในมือด้วยความรู้สึกเต็มตื้น เมื่อเงยหน้ามาอีกทีก็เจอดวงตากลมโตที่มองหน้าผมแล้วอมยิ้มผมเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย ออมจึงมองซ้ายมองขวาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“ตั้งแต่พี่นายเลิกกับพี่โบว์ พี่นายก็เปลี่ยนตัวเองและไม่คิดจะชอบผู้หญิงคนไหนอีกเลยค่ะ”
ในตอนแรกก็ค่อนข้างจะแปลกใจแต่สีหน้าและแววตาของออมก็ทำให้ผมพอจะเข้าใจความหมาย และผมก็คิดว่าผมพอจะนึกออกแล้วล่ะครับว่าคนที่พี่นายพลคบหาอยู่ด้วยตอนนี้เป็นใคร
หลังจากนั้นออมก็อยู่คุยกับผมต่ออีกครู่หนึ่งจึงขอตัวกลับ.. ผมยืนส่งออมจนรถขับไปลับตา แต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ในสมองของผมมีเรื่องมากมายให้คิดและทบทวนซ้ำๆ วนเป็นวงกลมเหมือนคนหลงอยู่ในเขาวงกตที่หาทางออกไปไม่ได้ จนกระทั่งเสียงทักทาย ‘อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหมอเต็มใจ’ จากใครคนหนึ่งดังขึ้นผมจึงได้ขยับเดินไปนั่งตรงโต๊ะม้าหินข้างโรงพยาบาล
ดูเวลาแล้วคงอีกพักใหญ่กว่าโบว์กับซันจะมาถึง ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วจึงเริ่มแกะเถาปิ่นโต ชั้นแรกเป็นยำไข่เค็ม ชั้นที่ 2 เป็นปลาหวานฝอย และชั้นสุดท้ายเป็นข้าวกล้องที่ต้มจนเม็ดแตกสวยน่าทาน อาหารมื้อเช้าง่ายๆ ที่แสนจะธรรมดา แต่คุณแม่ต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อที่จะทำอาหารฝากออมมาให้ผม ริมฝีปากของผมวาดเป็นรอยยิ้มแต่ทว่าน้ำตากลับไหลริน ท่านคงจะรอผมที่โต๊ะทานอาหารทุกวัน แต่ผมก็แทบจะไม่เคยแวะเวียนไปเลย
“ฮึก...”
ความรู้สึกคิดถึงบุพการีก็ตีรันเข้ามา นานแค่ไหนแล้วที่ผมจมอยู่กับตัวเองจนลืมมองคนรอบข้าง คนที่รักผมจากใจจริง คนที่ไม่เคยคิดร้ายกับผมแม้สักครั้ง คนที่มีแต่ให้และไม่เคยขอสิ่งตอบแทนใดๆ จากผมเลยสักครั้ง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่ถามหรือขอคำอธิบายจากผมถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ท่านทำเพียงดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบแผ่นหลังเบาๆ และก็ไม่เคยดุด่า ตำหนิ ที่สำคัญท่านทำเหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย ทั้งหมดเป็นเพราะท่านรักลูกชายอย่างผมมากยังไงล่ะครับ..
.
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
-
o22 o22 o22 o22 o22 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
แล้วกองทัพเป็นไร :fire: :fire: :fire:
คิดไม่เป็นหรือไง สมองเบลอไปแล้วสินะ
จำไม่ได้เหรอว่ามีคนรักแล้ว ทำไมถึงฉลาดน้อย
ยอมตกเป็นเครื่องเล่นของผู้ใหญ่ที่แก่กระโหลกกะลา
เต็ม สมควรโกรธเทมป์จริงๆ อ่านไลน์แล้วไม่ตอบ
แต่มีเวลาไปหัวเราะกับหญิงที่มาอ่อย
ทั้งที่เป็นเครื่องบำบัดความใคร่ของพี่นาย ไฮโซอื่นๆ
เหมือนนางรับคำสั่งมาจากพี่นาย
กล้าหยิบมือถือจองเทมป์มาตัดสายซะด้วย :z6: :z6: :z6:
พอโดนเต็มกระแทกหน้าผาก
ถึงระลึกชาติได้ว่า คนที่โขกหน้าผาก คือคนรักตัวเอง
สามวันถึงแจ้นมาหาเต็ม เหอะ.......
ออม สุดยอด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ปรี๊ดเลย
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหงุดหงิด
-
แมร่มเอ้ยยย นี่ขอตบอิฮันนี่อีกสักฉาดได้มั๊ย แล้วก็ตบกะโหลกกองทัพซ้ำอีกสักรอบ :beat:
-
กองทัพไม่น่าใช่คนแบบนี้นะ มีอะไรแปลกๆหรือเปล่า ซ่อนเลื่อนอะไรน้าาาา ก็กองทัพรักเต็มมากนี่นา
-
สงสารเต็มและกองทัพเลยอะ :hao5:
-
โอ้ย ดราม่า...
-
แผนพี่นายกะแม่เค้าแน่ๆ
-
ขอบคุณค่ะ
-
เสียดายจังทำไมน้องเต็มไม่ตบกองทัพให้หน้าหันไปด้วย
มีเรื่องอะไรทำไมไม่พูดคุยไม่รับโทรศัพท์น้องเต็ม
แบบนี้ถอนหมั้นไปเลย
-
เริ่มงงกับสถานะของกองทัพ ตกลงเป็นเบี้ยให้เขาเล่นใช่ไหม? :m16:
-
ความมั่นใจของเต็มใจลดฮวบเลยอะ เต็มใจพร้อมที่จะสู้ พร้อมที่จะแลก
กองทัพก็ต้องให้ความสำคัญมากกว่านี้นะ ทำแบบนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ขอแค่ให้บอก
ไม่งั้นจะพลาดแบบไม่น่าพลาด
ถึงจะมีคุณปู่คุณย่าคอยดูอยู่ แต่คนเล่นลับหลังน่ะ บางครั้งเราไม่ทันหรอก
-
อิแม่ ตบอิชะนีด้วยหลังโทรศัพท์กับใช้สันโทรศัพท์กระเทาะหน้าผากกองทัพยังน้อยไป นี่ถ้ามุดเข้าไปในนิยายได้จะช่วยนุ้งเต็มกระทืบซ้ำอีกแรง :z6:
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหงุดหงิด
หงุดหงิดเหมือนกันค่ะ แต่หงุดหงิดแบบอยากช่วยเต็มจัดให้หนักกว่านี้ o18
-
สรุปคือ กองทัพน่าจะจำเป็นต้องทำตามที่ใครซักคนบังคับซึ่งน่าจะเป็นแม่ เพื่อให้พยายามเลิกกับเต็มใจรึเปล่า
-
กองทัพดูขี้ขลาดผิดกับตอนที่จะรักเต็มตอนแรกเลยอ่ะ ปล่อยละเลยความรู้สึกของคนที่ตัวเองรัก ถึงจะมีเหตุผล แต่การที่ทำอะไรโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของคนที่ตัวเองบอกว่ารัก ต่อให้พูดว่าทำไปเพราะจะปกป้องมันก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี
-
หงุดหงิด!!! อึดอัด!!! อยากตลหน้าคน :beat:
-
ไอ้ผู้ชายที่โดนเต็มจัดการพร้อมนังซอคือกองทัพหรือใคร :mew5:
-
ทำไมตอนนี้มันก๊ดดดดันนนนนจังเลย ฮือออ :katai1:
-
จ้ะ พ่อคุณพ่อทูลหัว
ความศีลเสมอกันของผัวเมียคู่นี้ทำอิฉันละเหี่ยใจ 5555
ตอนหน้ามาฟินๆแน่นอน ตามอ่าน
-
ปมคุณรดาคืออะไรอ่าาาาาาาาาา
-
อะไรยังไง ทำไมเต็มบอกว่าถ้าทำไรที่ทำให้กองทัพเปลี่ยนละ
คำพูดมีปริศนานะ
แถมไอ้ที่หลบๆตามๆพวกนั้นอีก
ฮืออออ ตามต่อไป
-
ชอบเต็มใจค่ะ คือนางฉลาด ทันคนและไม่งี่เง่า
ว่าแต่นี่กำลังจะเกิดอะไรขึ้นกัน อันเก่ายังไม่เคลียร์ อันใหม่มาละ ฮือออออออออ
ตามต่อค่า
-
บางครั้ง ความกังวล ความกลัว และอยากปกป้องคนที่รัก ด้วยตัวคนเดียว
ทำให้เราเผลอทำร้ายเขาโดยไม่ตั้งใจ
และบางครั้ง แม้เราจะเชื่อใจเขาแค่ไหน แต่ความกลัวการสูญเสีย ก็สร้างแผลในใจ
จนอาจกลายเป็นหวาดระแวงได้ในที่สุดนะ
อ่านตอนนี้แล้วคิดแบบนี้เลยอะ
ก็ไม่รู้ว่าเรื่องจะคลี่คลายยังไง ตามต่อจ้า
-
ปมเยอะมากเรื่องนี้. น่าติดตามครับ,,,
-
เรื่องนี้อินเซ็ปชั่นมาก
ปมซ้อนปมสุดๆ
เต็มตอนนี้เหมือนรู้ทุกเรื่องแต่แกล้งโง่อ่ะ
-
ขออนุญาตงง
ปมเยอะจนงงไปหมด ไม่ใช่ว่ามาคลายทีเดียวตอนสุดท้ายนะ
เราว่าเรื่องมันแผ่วแบบแปลกๆ ไม่น่าติดตามเหมือนเดิม
โทนเรื่องตอนต้นกับปลายเหมือนคนละเรื่องกันเลย เสียดาย
แต่จะลองเข้ามาตั้งใจอ่านสองตอนล่าอีกรอบ
:pig4:
-
พี่เต็มรู้ความจริงแล้วจะทำไงต่อ เข้าใจว่าเสียใจและนอยหนักแต่เต็มน่าจะเป็นคนที่มีสติรู้กว่าใครว่าเรื่องนี้มันคงไม่ใช่แค่ตาเห็น
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: มารอตอนต่อไปค่ะ
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 27 ┨
ณ โรงพยาบาลสัตว์ของรัฐที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ร่างแบบบางยืนนิ่งด้วยดวงตาเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นมาร่วม 20 นาที จนมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทักทาย เจ้าตัวถึงกับสะดุ้งและพยายามฝืนยิ้มให้คนที่ทักทาย จากนั้นจึงเดินลงมานั่งตรงโต๊ะม้าหิน
ช่วง 6 โมงเช้าแบบนี้บนถนนคลาคล่ำไปด้วยการจราจรที่ติดขัด แต่ทว่าภายในโรงพยาบาลสัตว์กลับให้บรรยากาศที่แตกต่างออกไป ยิ่งเมื่อใครคนนั้นค่อยๆ แกะปิ่นโตเถาเล็กทีละชั้นออกมาวางเรียงกัน นั่งมองนิ่งๆ ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยๆ วาดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าซีดเซียว มือบางตักอาหารเข้าปากทีละคำช้าๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงลงมาอาบแก้ม
“เต็ม...”
ในอกข้างซ้ายของผมมันร้าวระบมจนแทบจะขาดใจ
เต็มใจที่ผมรู้จักเป็นคนเข้มแข็ง ผมแทบจะไม่เคยเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายเลยสักครั้ง เต็มมักจะมองโลกในแง่ดี เข้าใจอะไรง่าย คิดวิเคราะห์อย่างมีเหตุมีผลเสมอ เรื่องหึงหวงยิ่งแทบไม่มี ดูภายนอกเหมือนคนถือตัวและหยิ่งแต่เนื้อแท้ของเต็มเป็นคนจิตใจดี หัวใจของเต็มมีแต่ความบริสุทธิจริงใจ ผมจึงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ผมไม่เคยโกรธเต็ม ไม่เคยคิดจะโกรธแม้แต่น้อย เพราะถ้าหากผมเป็นอีกฝ่าย ผมจะทำมากกว่าให้หัวแตกเลยด้วยซ้ำ แผลตรงหน้าผากเจ็บน้อยกว่าความรู้สึกที่มันแหลกละเอียดเป็นร้อยเป็นพันเท่า
เรื่องราวมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและลุกลามใหญ่โตเสียจนไม่ทันได้ตั้งตัว และผลกระทบที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายเกินกว่าที่ผมจะรับไหว ผมสูญเสียความไว้วางใจทั้งหมดจากทุกคน และตลอด 2 สัปดาห์ที่ผ่านมาหัวใจของผมเหมือนถูกสุมอยู่ในกองเพลิง ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาแววตากันแสนปวดร้าวของคนที่ผมรักก็ฝังแน่นอยู่ในทุกอณูของความทรมาน ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่ยอมแกล้งทำเป็นคนโง่เดินเข้าไปตกหลุมพรางนั่นอีก
แสงแดดยามเช้าเริ่มแรงขึ้น ผู้คนเริ่มหนาตา ผมอยากจะหยุดเข็มนาฬิกาลงให้ช้ากว่านี้เพื่อที่จะได้มองอีกฝ่ายได้นานขึ้น แต่นี่คือชีวิตจริงไม่ใช่นิยายและผมต้องยอมรับความจริงกับทุกสิ่งให้ได้ เต็มใจยังนั่งอยู่ที่เดิมและในมือยังคงถือช้อนไว้ ผมรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามที่จะจัดการอาหารตรงหน้าให้หมด แม้ต้องใช้เวลานานสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
‘อีจีอยู่นี่เอง ฉันกับเสี่ยซันตามหาแกทั่วเลย’ ประโยคนั้นดังขึ้นพร้อมกับที่พี่โบว์และพี่ซันเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย คนที่นั่งอยู่ระบายรอยยิ้มบางเบาให้เพื่อน พี่โบว์พูดอะไรอีกหลายประโยคซึ่งผมฟังไม่ชัดหลังจากนั้นก็แย่งช้อนในมือของเพื่อนไปตักข้าวให้แล้วป้อนจนถึงปาก คนถูกป้อนทำหน้าลำบากใจแต่สุดท้ายก็ยอมอ้าปากและอมยิ้ม เพราะจุดสนใจของผมมีแค่คนๆ เดียว จึงไม่ทันสังเกตว่าพี่ซันกำลังมองอยู่ด้วยสายตาตำหนิ ผมก้มหน้าลงมองเท้าของตัวเองอย่างยอมรับผิดแล้วเดินจากมาด้วยหัวใจที่แหลกละเอียดจนแทบไม่มีชิ้นดี
“คุณกองทัพ จะไปไหนต่อมั๊ยครับ?”
น้าอ่ำหันมาถามผมก่อนจะออกรถ ผมหลับตาอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบออกไป
“บ้าน.... คุณพ่อ”
.
.
.
.
.
1 เดือนสุดท้ายของการฝึกงาน ทุกอย่างกำลังจะไปด้วยดี ปัญหาที่มีก่อนหน้าจู่ๆ ก็ลดน้อยลง พี่ๆ ในบริษัทเริ่มมองผมในแง่ดีขึ้น แต่แล้วจู่ๆ คุณแม่ก็พาเพื่อนสมัยเด็กของผม ‘ซอฮันนี่’ เข้ามาฝึกงานที่บริษัท เธอเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลี เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เธอเป็นคนสวยและน่ารักชนิดที่ว่าใครเห็นเป็นต้องตกหลุมรัก พูดเก่ง เอาใจเก่ง และยังทำงานเก่งอีกต่างหาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเผลอใจไปนานแล้ว แต่ตั้งแต่ผมมีเต็มเข้ามาในชีวิต ก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่ในสายตาหรือมีอิทธิพลกับผมเลยสักคน และผมยังมั่นใจด้วยซ้ำว่าต่อให้มีหญิงสาวมาแก้ผ้าต่อหน้า น้องชายของผมก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เหมือนคนที่มีความรู้สึกตายด้าน หากมองในแง่ทางการแพทย์มันอาจจะเป็นความผิดปกติของร่างกาย แต่ถ้ามองในแง่ของความต้องการ ผมเรียกมันว่าการเสพติดร่างกายของคนที่ตัวเองรักอย่างบ้าคลั่งเสียมากกว่า
ผมรู้ว่าคุณแม่ต้องการอะไร และฮันนี่คิดกับผมยังไง ตลอดเวลาผมระวังตัวและเว้นระยะห่างกับเธอมาตลอด ผมปฏิเสธฮันนี่ทุกทางจนเธอไม่พอใจ ผมคิดว่าเธอจะไปฟ้องคุณแม่ให้มาโวยวายใส่ผมเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ แต่ไม่เลยครับ เธอฉลาดเกินกว่านั้นเยอะ..
แผ่นกระดาษมอบหมายให้นักศึกษาฝึกงานทำโปรเจคโฆษณานำเสนอผลงานให้กับบริษัทฯ ถูกส่งถึงมือผมก่อนวันที่เต็มจะย้ายโรงพยาบาลแค่ 2 วัน ระบุเงื่อนไขในการทำโปรเจคเป็นคู่ แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าทุกคนจับคู่กันครบทั้งหมดจนเหลือแค่ผมกับฮันนี่ ต่อให้โง่แค่ไหนก็คงจะมองออกว่ามันเป็นการจงใจให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้
ฮันนี่มีไพ่ตายอยู่ในมือตรงที่เธอไม่ใช่นักศึกษาฝึกงานที่ต้องการผลประเมิน ดังนั้นเธอจะทำหรือไม่ทำโปรเจคนี้ก็ได้ ผมเลยไปปรึกษากับหัวหน้าฝ่ายบุคคล และได้คำตอบสั้นๆ มาว่า ‘คุณนายพล’ เป็นคนมอบงานนี้ลงมา ซึ่งถ้าหากจะต่อรองผมก็ต้องไปคุยกับพี่นายเอง เรื่องคุยกับพี่ชายไม่ใช่เรื่องยากแต่ผมกลับคิดว่าทั้งคุณแม่และพี่นายคงกำลังจะทดสอบผมอยู่มากกว่า ถึงยังไงท่านก็เป็นแม่และเป็นพี่ชายของผมคงจะไม่คิดร้ายอะไรกับผมหรอก เมื่อไม่มีทางเลือกผมจึงไปขอร้องฮันนี่ เธอไม่ได้ตอบตกลงในทันที แต่เธอยื่นข้อเสมอมาว่าจนกว่างานโปรเจคจะเสร็จ ผมจะต้องเลิกติดต่อกับเต็ม และทำเหมือนว่าเธอเป็นคู่รักของผมแทน ถ้าผมทำได้เธอก็จะตกลง ผมคิดทบทวนอยู่หลายรอบ งานโปรเจคเป็นแค่โฆษณาสั้นๆ ที่ต้องนำเสนอในรูปแบบภาพนิ่ง ใช้เวลาแค่ไม่กี่วันก็คงจะเสร็จ ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้วผมก็อยากจะจัดการให้มันเสร็จๆ ไปจะดีกว่า และคิดว่าถ้าอธิบายให้เต็มฟัง อีกฝ่ายก็คงจะเข้าใจ
ใช่แล้วครับ.. ทั้งที่มีละครน้ำเน่าหลายต่อหลายเรื่องเป็นตัวอย่างถึงความโง่ของพระเอก ฉลาดมาได้ทั้งเรื่องแต่มาโง่เอากับแค่เรื่องง่ายๆ ดี แผลที่หน้าผากเจ็บแล้วยังหายแต่แผลที่ใจนับวันจะทวีรุนแรงขึ้นจนผม
ฝ่ารถติดกว่าจะมาถึงบ้านคุณพ่อก็เกือบจะ 9 โมง ผมรู้ว่าวันนี้คุณพ่อไม่เข้าบริษัท ตั้งแต่วันเกิดเรื่องทั้งคุณปู่คุณย่าและคุณพ่อรีบเข้าไปพบและอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ท่านกิตติกับคุณหญิงหยดเข้าใจ ผมเสนอตัวอยากจะไปด้วยแต่พวกท่านก็ห้ามไว้ และจนถึงบัดนี้ทุกอย่างก็ยังเงียบ ผมจึงไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป
“อะไรหอบลูกชายคนเล็กของฉันมาถึงนี่ได้เนี่ย?”
ยกมือไหว้ผู้ให้กำเนิดที่นั่งตะไบเล็บอยู่ในห้องนั่งเล่น
“คุณพ่ออยู่มั๊ยครับ?”
“มาถึงก็ถามหาคุณพ่อ นี่ไม่คิดจะคุยกับแม่หรือกับพี่ชายแกบ้างเลยรึไง?”
ไม่ได้ตอบคำถามของคุณแม่หรอกครับ ผมยืนนิ่งจนคุณแม่ทำตวัดหางตาใส่อย่างไม่พอใจ
“จะมาให้คุณพ่อไปคุยอ้อนวอนบ้านโน้นให้อีกล่ะสิ ดูแผลที่หน้าผากแกซะก่อนนี่เย็บไปสิบกว่าเข็มยังไม่เข็ดอีกเหรอ หรือต้องให้มันเอาปืนมาจ่อหัวยิงก่อนถึงจะรู้สึกว่าไปหลงรักลูกเสือลูกตะเข้ที่ไหนก็ไม่รู้”
สาบานได้ว่าถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่บุพการีผมคงได้ต่อยปากไปนานแล้ว
“เต็มเป็นลูกท่านกิตติกับคุณหญิงหยดครับ”
คนเป็นแม่ส่งเสียง ‘หึ’ ขึ้นจมูก แล้วยกเล็บที่เพิ่งเคลือบสีใหม่ขึ้นมาเป่า
“น่ากลัวเสียว่า.. ยิ่งกว่าลูกเสือลูกตะเข้ อาจจะเป็นลูกที่พ่อแกลืมไข่เอาไว้ก็ได้”
ความสัมพันระหว่างคุณพ่อกับคุณแม่ระหองระแหงกันมาตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงดึงเอาเต็มเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องในครอบครัวของเราได้ และอย่าให้ผมเป็นลูกอกตัญญูต่อปากต่อคำกับผู้ให้เนิดเลยครับ ผมจึงเลี่ยงที่จะเดินหนีไปหาคุณพ่อที่ห้องทำงานแทน
“แม่ไปทาบทามหนูฮันนี่ไว้ให้แกแล้ว”
เท้าของผมหยุดชะงักลงแทบจะทันที
“พ่อแกก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ เราตกลงกันว่าหลังแกเรียนจบก็จะจัดงานแต่งงานกันทันที”
คุณพ่อเห็นด้วยอย่างนั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ผมเร่งฝีเท้าไปหาคุณพ่อ ระหว่างทางผมสวนกับพี่นายตรงบันได ผมแค่ยกมือไหว้ไม่มีแม้แต่คำทักทาย
เคาะประตูห้องทำงานของคุณพ่อ แล้วรอฟังเสียงอนุญาตก่อนจะเปิดประตูเข้าไป คุณพ่อไม่ได้มีท่าทีแปลกใจที่เห็นผม ท่านเงยหน้ามองผมเล็กน้อยก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารต่อพร้อมกับพูดว่า ‘นั่งก่อนสิ’ ผมนั่งลงและมองท่านอ่านเอกสารอย่างใจเย็น นานหลายนาทีจนกระทั่งท่านเซ็นต์เอกสารในตอนท้ายเสร็จ ปิดแฟ้ม ถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะ แล้วมองหน้าผม
“ลูกจะเอายังไงต่อเกี่ยวกับน้องเต็ม?”
“ผมจะต้องอธิบายความจริงให้เต็มฟังครับ”
“ท่านกับคุณหญิงคงไม่ยอมง่ายๆ”
“ขอแค่เต็มให้โอกาสผมได้อธิบายเท่านั้นก็พอครับ”
คนเป็นพ่อเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงเปิดลิ้นชักแล้วหยิบของบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะและค่อยๆ เลื่อนมันมาตรงหน้าผม ทันทีที่ได้เห็นลมหายใจของผมแทบจะหยุดเต้น ได้แต่ภาวนาให้สิ่งของตรงหน้าเป็นแค่ภาพลวงตา ผมมั่นใจว่าเต็มไม่ได้เป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้อย่างแน่นอน เต็มต้องถามหาเหตุผลจากผมก่อนไม่ใช่จู่ๆ จะมาถอนหมั้นกันแบบนี้ ผมไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด
“ข่าวที่ออกไปมันรุนแรงกับน้องเต็มมาก พ่อรู้ว่าลูกรักน้องเต็มจริง และน้องเต็มก็รักลูกไม่ต่างกัน แต่เรื่องในครั้งนี้มันรุนแรงมากจริงๆ”
เรื่องนี้ผมรู้ดี ถ้าลำพังแค่ผมกับเต็ม 2 คนเราสามารถปรับความเข้าใจกันได้แน่นอน แต่เรื่องเกิดขึ้นกลางที่สาธารณะ มีคนถ่ายคลิปอัพโหลดลงโซเชียลจนเป็นข่าวใหญ่ คนในสังคมรุมกันประณามเต็มอีกทั้งนักเลงคีย์บอร์ดต่างกระหน่ำใส่กันอย่างเมามันส์ ฮันนี่กลายเป็นนางฟ้าในขณะที่เต็มกลายเป็นซาตาน ทั้งที่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด
เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังขึ้น ผมเงยหน้ามองคุณพ่ออีกครั้ง
“หลังจากน้องเต็มเอ็กซ์เทิร์นเสร็จเรียบร้อย พี่สาวเขาจะมารับกลับไปอังกฤษ แล้วท่าน คุณหญิง และน้องออมจะตามไปทีหลัง”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ท่านตัดสินใจย้ายครอบครัวไปอยู่ที่อังกฤษ ทหารรับใช้คนสนิทก็จะตามไปด้วย”
“แต่เต็มตั้งใจจะทำงานดูแลมูลนิธิสัตว์ของคุณหญิง”
“มูลนิธินั่นพ่อขอซื้อต่อจากคุณหญิงแล้วล่ะ จากนี้ไปคุณหญิงจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ อีกแล้ว”
“คุณพ่อ...”
พูดไม่ออกจริงๆ ครับ ตกลงว่านี่มันคือเรื่องอะไรกันแน่? ผมคิดมาตลอดว่าคุณพ่อไปพบท่านกิตติกับคุณหญิงเพื่อช่วยผมเสียอีก นี่ผมกำลังถูกคุณพ่อบังเกิดเกล้าหักหลังอย่างนั้นเหรอ?
“ลูกโกรธพ่อมั๊ย?”
น้ำเสียงของคนเป็นพ่อฟังดูอ่อนโยน ผมไม่ได้โกรธคุณพ่อ แต่ผมรู้สึกผิดหวังอย่างถึงที่สุดมากกว่า.. ผมกำมือบนหน้าตักแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ที่มันประทุเดือดอยู่ในอก
“คุณพ่อเห็นด้วยที่จะให้ผมหมั้นกับฮันนี่?”
คนตรงหน้าตอบด้วยการพยักหน้าช้าๆ
“คุณพ่อไม่ชอบเต็มเหรอครับ?”
“น้องเต็มเป็นเด็กน่ารัก ฉลาด ใครเห็นเป็นต้องรักทุกคน”
“แล้วทำไมคุณพ่อยังช่วยถึงหักหลังผมด้วยการผลักดันให้เต็มห่างไปจากผมอีกล่ะครับ?”
ท่านมองหน้าผมนิ่งๆ ด้วยแววตาที่ไม่สามารถอ่านความหมายได้ ผ่านไปครู่ใหญ่ท่านจึงเอ่ยคำตอบออกมา
“เพราะพ่อไม่อยากจะสูญเสียลูกของพ่อไป”
อะไรนะ? นี่คุณพ่อดูละครหลังข่าวกับคุณแม่มากไปรึเปล่า?
“ผมไม่เข้าใจ”
“ตอนนี้ไม่ต้องเข้าใจก็ได้ แต่ให้รู้ไว้ว่าพ่อกำลังทำเพื่อลูกของพ่อ”
ทำเพื่อผมอย่างนั้นเหรอ? เป็นข้ออ้างที่เชยที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาเลยล่ะครับ ผมจ้องคุณพ่อกลับพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ผมคิดว่าผมรู้แล้วล่ะครับว่าท่านคิดอะไรอยู่
“คุณพ่อกำลังกลัวมากกว่า... เพราะเต็มเหมือนคุณรดามากเกินไปคุณพ่อถึงได้กลัว”
คิ้วเข้มของคนตรงหน้าขมวดเล็กน้อย แววตาที่นิ่งเรียบอย่างมั่นคงมาตลอดวูบไหวแม้จะแค่เสี้ยววินาทีแต่ผมก็สังเกตเห็นได้
“เต็มไม่ใช่ลูกชายของคุณรดากับคุณพ่อหรอกครับ”
ผมไม่เคยมั่นใจอะไรเท่าเรื่องนี้มาก่อน
“ลูกมั่นใจได้ยังไง?”
“เต็มเป็นคนกล้าหาญ ไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนผมซึ่งเป็นลูกชายของคุณพ่อเลยสักนิด ”
“กองทัพ!”
นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ยินคุณพ่อเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงดุดันแบบนี้ ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คุณพ่อมองหน้าผมด้วยความไม่พอใจ
“ขอร้องล่ะครับ.. อย่าเอาความรักของผมไปผูกกับเรื่องในอดีตของคุณพ่อคุณแม่อีกเลยครับ”
ตั้งแต่เด็กจนโตผมไม่เคยร้องขอหรือขอร้องคุณพ่อเรื่องอะไรเลย ผมขอเรื่องนี้แค่เรื่องเดียวหวังว่าคุณพ่อจะเข้าใจผมบ้าง ผมยกมือไหว้ท่านเพื่อลากลับ แต่ก่อนที่เปิดประตูผมเพิ่งเอะใจเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้.. ผมหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง
“คุณพ่อจำเรื่อง... ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”
ไม่มีคำตอบใดๆ กลับมา ทว่าคิ้วของท่านขยับเล็กน้อย แต่จึงฟันธงได้ว่าคุณพ่อคงจะจำเรื่องราวในอดีตได้มานานแล้ว
“ถ้าคุณพ่อจำได้.. คุณพ่อก็น่าจะรู้ดีว่าการพลัดพรากกับคนที่เรารักมันเจ็บปวดและทรมาณแค่ไหน ยกเว้นเสียว่า.. คุณพ่อไม่ได้รักเธอจริง”
ไม่รู้ว่าผมพูดแทงใจดำรึเปล่า รอบนี้คิ้วของท่านถึงได้ขมวดแน่นขึ้น ผมหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของคุณพ่อ ก่อนกลับผมเจอคุณแม่กับพี่นายตรงห้องนั่งเล่นผมแค่ยกมือไหว้ลาทั้งคู่ และขอลาจากบ้านหลังนี้ด้วยความคิดที่ว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกหากไม่จำเป็น จากนั้นก็บอกน้าอ่ำให้ตรงกลับบ้านสวนรังสิตทันที
.
.
.
.
มีกฏห้ามผู้ชายตัวโตๆ ที่อายุย่างเข้า 22 ปี ร้องไห้ หรือห้ามอ่อนแอมั๊ยครับ ถ้ามีผมขอแหกกฎสักครั้งละกัน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ความอัดอั้นทั้งหมดถูกระเบิดออกมาเมื่อมันถึงขีดสุด และเสียงของผมคงจะดังไปจนถึงด้านนอก คุณปู่คุณย่าพากันมาเคาะประตูห้องนอนของผมยกใหญ่ จนสุดท้ายต้องเรียกเด็กรับใช้ไปเอากุญแจมาไข
“เจิ่นเมอหุยซื่อ?! เกิดอะไรขึ้นเหรอ? กองทัพ กองทัพหลานย่าเป็นอะไรไปลูก!”
คุณย่าวิ่งแทบจะโผเข้ามากอด และเพียงแค่ได้รับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของท่าน ผมก็ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาโดยไม่คิดจะอายใคร ณ เวลานี้ใครจะหาว่าผมขี้แย ไก่อ่อน หรืออะไรก็แล้วแต่ช่างแมร่มมันเถอะครับ เพราะผมก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ดีใจก็หัวเราะและเสียใจอย่างถึงที่สุดก็ต้องร้องไห้มันออกมา
ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมยอมเป็นไอ้ขี้ขลาดอยู่ในอ้อมกอดของคุณย่า รู้แค่ว่าเมื่อได้ระบายความอัดอั้นออกมาเสียบ้างมันก็รู้สึกดีขึ้นในระดับหนึ่ง คุณย่าผละอ้อมแขนออกแล้วลูบหน้าลูบตาให้ผมอย่างอ่อนโยน ดวงตาของท่านแดงก่ำแต่ยังแกล้งทำเป็นเข้มแข็งเพื่อผม
“คุณย่าชอบเต็มมั๊ยครับ?”
“ชอบสิลูก หลานรักใครชอบใครย่าก็ชอบด้วยรักด้วย”
“ผมไม่ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ผม.. ผม..”
“ย่ารู้ ย่ารู้”
ฝ่ามืออันแสนอบอุ่นลูบแผ่นหลังของผมอย่างปลอบโยนที่แม้จะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดแต่คุณย่าก็อุ้มชู ดูแล และสั่งสอนผมมาตลอดตั้งแต่จำความได้
เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้นตรงปลายเตียง ผมจึงได้รู้ว่าคุณปู่นั่งอยู่ตรงนั้น ผมจึงรีบเช็ดน้ำหูน้ำตาแล้วนั่งหลังตรงทิ้งภาพลักษณ์ผู้ชายขี้แยเมื่อครู่ไปได้เลยครับ คุณปู่มองผมด้วยหางตาแล้วส่ายหน้าช้าๆ
“ปู่เป็นคนไปทาบทามน้องเต็มให้กับแก เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ปู่ก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วย”
ท่านเว้นวรรคด้วยการถอนหายใจอีกรอบ ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกเป็นหลานอกตัญญูที่ทำให้คุณปู่คุณย่าต้องมีเรื่องหนักอกหนักใจอยู่ตลอด
“ตอนนี้ท่านกับคุณหญิงกำลังโกรธ เข้าไปคุยก็ไม่มีประโยชน์หรอก ปู่กับย่ารู้จักพวกท่านดี ด่านหน้าปล่อยให้ปู่กับย่าจัดการเอง ส่วนหลานก็ใช้ความสามารถที่มีง้อน้องเต็มให้สำเร็จละกัน”
“ขอบคุณครับคุณปู่คุณย่า”
พนมมือกราบคุณปู่คุณย่าด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เรื่องง้ออีกฝ่ายผมคิดไว้ว่าต้องทำแน่ๆ แต่ตอนนี้มีเรื่องเพิ่มเข้ามาให้ปวดหัวอีกแล้ว
“แต่... คุณพ่อกับคุณแม่..”
“เรื่องหมั้นกับเด็กที่กล้าตบน้องออมหน่ะเหรอ?”
ผมยังพูดไม่ทันจบคุณย่าก็แย่งถามขึ้นมาเสียก่อน และก่อนที่ผมจะได้ตอบว่า ‘ใช่ครับ’ ก็โดนขโมยซีนด้วยใบหน้าที่แสดงอาการเหม็นเบื่อของคุณปู่ ท่านมือขึ้นโบกไล่พร้อมกับพึมพำเสียงดังเป็นภาษาจีนว่า ‘ปู้สิง!’ ซึ่งแปลจากอารมณ์ของคุณปู่ได้ว่า ‘ไม่มีทางเป็นไปได้’
“นี่มันยุคไหนแล้วจะมาคลุมถุงชนอยู่อีก พั่นเฝิง!”
อ่อ.. คุณปู่ด่าลูกชายและลูกสะใภ้ของท่านว่า ‘ปัญญาอ่อน’ ครับ ทำเอาผมไม่กล้าพูดเรื่องที่คุณพ่อพูดกับผมในวันนี้เลย
คุณปู่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับสั่งให้ผมไปล้างหน้าล้างตาแล้วเตรียมตัวออกไปกินข้าวเย็น ‘กองทัพต้องเดินด้วยท้อง’ คุณปู่ท่านว่ามาแบบนั้น ผมก็ทำตามท่านครับ เพราะตอนนี้คุณปู่คุณย่าคือที่พึ่งสุดท้ายของผม ไม่ใช่สิ ผมต้องพูดว่าชีวิตของผมคงมีแต่ท่านทั้ง 2 คนนี่แหละที่เข้าใจและคอยช่วยเหลือผมมาตลอด
ขณะที่กำลังยืนเช็ดหน้าอยู่หน้ากระจก สีส้มก็กระโดดออกมาจากตะกร้า ผมหันไปอุ้มแมวอ้วนมากอด ปกติสีส้มจะเป็นแมวขี้รำคาญแต่ครั้งนี้มันยอมอยู่นิ่งๆ ให้ผมกอดแถมยังเอาหัวมาซุกตรงซอกคอผมด้วย ราวกับมันรู้ว่าผมกำลังต้องการกำลังใจ
จู่ๆ ไอโฟนของผมก็ส่งเสียง ชื่อและภาพหน้าจอโชว์เด่นว่าเป็นใคร ผมวางสีส้มลงบนเตียงก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงดักแด้?”
[มึงโอเคะปะวะ?]
“ไม่เลยสักนิด”
ตอบตามความจริง แล้วใช้อีกมือที่ว่างหยิบไอโฟนอีกเครื่องขึ้นมาเปิดหน้าจอ ปลดรหัสด้วยหมายเลข 0818
[เออ กูรู้ๆ กูเข้าใจ]
ยิ้มตามกับคำพูดของเพื่อนรัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเวลาที่ผมมีปัญหาคนแรกที่จะโทรหาผมคือออม แต่ผมก็ได้ทำลายความไว้ใจทั้งหมดลงไปแล้ว
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง สีส้มขยับตัวมานั่งเลียขนโดยใช้สีข้างของผมเป็นที่พิงหลัง ผมเปิดแกลลอรี่รูปภาพของไอโฟนอีกเครื่อง ส่วนใหญ่เป็นรูปน้องหมาน้องแมวป่วย ถัดมาเป็นรูปของสีส้ม และปิดท้ายแค่ไม่กี่สิบรูปเป็นรูปแอบถ่าย ซึ่งทุกรูปอีกฝ่ายใช้กล้องหน้าถ่ายให้ติดตัวเองแค่ครึ่งเสี้ยวแล้วมีผมเป็นฉากหลัง ไม่ว่าจะเป็นตอนอ่านหนังสือ กำลังย่อตัวนั่งล็อคโซ่จักรยาน เทอาหารใส่จาน เล่นอยู่กับสีส้ม หรือแม้กระทั่งตอนที่ผมแอบงีบหลับ นี่คงเป็นรูปคู่ของเราในแบบฉบับของเต็มใจสินะ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย
เต็มเป็นคนไม่ค่อยพูดว่า ‘รัก’ ผมสักเท่าไหร่ อีกทั้งยังไม่ชอบอ้อน เอาใจใครไม่เก่ง หากใครไม่สนิทด้วยจะคิดว่าเจ้าตัวเป็นคนหยิ่งและเอาแต่ใจ ทั้งที่ความจริงแล้วเต็มเป็นผู้ชายที่เขินง่ายมาก เวลาที่โดนผมรุกหยอดมุกเสี่ยวใส่แก้มใสๆ นั่นจะแดงขึ้นแทบจะทันที เต็มเป็นผู้ชายที่อยู่นิ่งๆ แล้วหล่อ ยิ้มแล้วน่ารัก เขินแล้วน่าจับกด แต่ถ้าโกรธขึ้นมานี่โคตรน่ากลัวเลยล่ะครับ
[กองทัพ มึงยังฟังอยู่รึเปล่า?]
“อืม..”
[มีคนอยากคุยกับมึงอะ]
“ใครวะ?”
ถามดักแด้แต่ปลายสายเงียบไป ผมเงี่ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินอะไร
“ดักแด้ กูถามว่าใครวะ?”
[ฉันเอง]
หืม??? แค่ได้ยินเสียงก็ทำให้ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที
“ออม?”
[อืม]
แล้วเราทั้งคู่ก็เงียบไป หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น อย่าเข้าใจผิดว่าผมตื่นเต้นที่ได้คุยกับออมหรอกนะครับ แต่ผมกำลังลุ้นว่าออมจะคุยกับผมเรื่องอะไรมากกว่า
[กองทัพ]
“ว่าไง? ฟังอยู่”
หน้าจอไอโฟนอีกเครื่องค้างไว้ที่รูปใบหน้าใสระบายรอยยิ้มจนเต็มแก้มโดยด้านหลังนั้นเป็นแผ่นหลังของผมที่กำลังนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือ
[แผลเป็นยังไงบ้าง?]
“รอแค่ไหมละลายก็หายแล้วล่ะ”
หลังจากคำตอบของผม ปลายสายก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ออม.. ขอโทษนะ”
[ถ้าจะให้ฉันหายโกรธนายก็ไปจิกหัวอีนั่นมาให้ฉันตบสักฉาดสองฉาดสิ]
เอิ่ม... นี่ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่าครับ? ออมทำผมไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว เสียงฟึดฟัดไม่พอใจดังมาจากปลายสาย ผมก็ได้แต่รูดซิปปากเงียบ แต่ไม่นานนักออมก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
[อาซันบอกว่าวันนี้เจอนายที่โรงพยาบาลสัตว์]
ใจคอไม่ดีขึ้นมาทันทีเลยหล่ะครับ
“อืม”
[ไปทำไม?]
“คิดถึงเต็ม”
[อยากง้อ?]
“ใช่”
ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ผมตอบตรงตามที่ใจคิดทุกอย่าง
[แล้วทำไมไม่เข้าไปง้อ?]
“หืม?”
สะดุดกับคำถามนิดหน่อยครับ ออมถามผมแบบนี้หมายความว่ายังไง? ออมไม่ได้โกรธหรือเกลียดผมหรอกหรือ?
[พรุ่งนี้อาเต็มเลิกเวรแปดโมงเช้าแล้วจะกลับบ้านพักผ่อนสามวัน]
“ออม?”
[ฉันรู้ว่านายไม่ใช่คนขี้ขลาด แต่แค่เวลารักใครมากๆ นายก็มักจะอ่อนไหวง่าย]
“........................”
[เรื่องที่เกิดขึ้นฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจและนายก็ไม่ได้นอกใจอาเต็ม]
“........................”
[ฉันเคยบอกนายแล้วว่าอย่าทำให้อาเต็มของฉันเสียใจเด็ดขาด หวังว่านายยังจำคำสัญญาที่ให้กับฉันไว้ได้]
“........................”
[อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะกองทัพ]
พูดจบออมก็วางสายไปทันที แต่ผมนี่เป็นใบ้ไปเลยครับ กว่าจะดึงสติกลับมาทบทวนคำพูดของออมได้ก็ใช้เวลาเกือบนาที นี่แหละครับออม ผู้หญิงที่รู้ใจและรู้จักผมรองจากคุณย่า หรือจะว่าไปออมเข้าใจผมมากกว่าแม่แท้ๆ ของผมอีกเสียด้วยซ้ำ ‘ขอบคุณนะออม’ ตอนนี้ผมคงได้แต่พูดออกมากับตัวเอง แต่ผมเชื่อว่าในไม่ช้าผมจะได้พูดกับเจ้าตัวต่อหน้าแน่นอน
เสียงคุณย่ามาเคาะประตูเรียกไปทานข้าวมื้อเย็น ผมรีบตอบรับท่าน ก่อนจะออกจากห้องนอนผมเดินไปเติมอาหารลงในถ้วยให้สีส้มและเทอาหารกระป๋องสำหรับแมวให้อีกถ้วย สีส้มกระโดดลงจากเตียงมากินอาหารแทบจะทันที แมวได้กินแล้วก็ถึงตาผมบ้างล่ะครับ
ที่คุณปู่บอกว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องนั้น ผมเชื่อแล้วล่ะครับว่ามันได้ผลจริง หลังจากที่ผมกินอิ่มผมก็นึกออกแล้วว่าจะง้อเมียด้วยวิธีไหนดี ผมเดินไปหยุดที่หน้าเบาะนอนของแมวอ้วนสีส้ม ดวงตากลมใสมองผมแล้วอ้าปากหาวอย่างเกียจคร้าน
“สีส้มลูกรัก.. คิดถึงพ่อเต็มมั๊ย?”
สีส้มร้อง ‘เมี๊ยว’ เบาๆ ทำให้ผมยิ้มออกเลยล่ะครับ
.
.
.
.
.
TBC.... : 222222:
-
มาเร็วๆอีกนะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: แม่ทำตัวเหมือนไม่ได้รักกองทัพ เห็นลูกเป็นเบี้ยเอาคืนคนเก่าของพ่อ ศัตรูของตัวเองเท่านั้นหรอ?
-
มาอีกๆ
-
เหนื่อยใจแทนเต็มและกองทัพ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ก็รู้ว่ามันเป็นนิยาย อินไปหน่อย แต่ขอด่าผู้ใหญ่ อย่างพ่อแม่กองทัพหน่อยเหอะว่า ปัญญาอ่อน :z6: เห้อมมมม
-
ง้อเร็วๆนะ
ไม่เข้าใจพ่อ แม่กองทัพเลย มีแต่ความงง ไหนจะเรื่องรดาอีก โอ้ยยย เหนื่อยใจแทน
-
คุณพ่อคุณแม่เต็ม เอาแหวนหมั้นไปคืนพ่อกองทัพ
อย่างนี้ก็ไปกันใหญ่
พ่อกองทัพ สนับสนุนให้กองทัพหมั้นหมายซอฮันนี่
ให้เหตุผลว่าไม่อยากเสียลูกไป :katai1: :katai1: :katai1:
ลูกคนไหน ไม่ใช่กองทัพแน่
คงหมายถึงเต็ม เพราะเต็มหน้าเหมือนคุณรดา
พ่อกองทัพ จำอะไๆได้ ไม่คิดตามหาคุณรดาเรอะ :katai1:
แล้วไม่รู้ความไม่ดีของคุณนายวิริ(ษ)ยา เลยรึ
แล้วถ้าคุณนายวิริ(ษ)ยา เกิดใช้ความเป็นแม่หมั้นหมายซะเอง
กองทัพ จะทำยังไง
แต่ที่ออมบอกวันพักผ่อนของเต็ม ให้กองทัพรู้
จะช่วยอะไรได้ไหมนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เริ่มต้นอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก
อ่านแบบตั้งใจกว่าอ่านหนังสือสอบ
เราว่าเราพอจะเดาทางได้แล้วค่ะ 555555
แค่เดานะคะ 5555555
แต่แบบนะ เอาจริงๆ ถ้าอ่านดีๆ คุณรินทิ้งเบาะแสไว้เยอะพอสมควร เหลือแต่คนร้าย เราจะเดาถูกมั๊ยนี่แหละ o13
-
รีบไปง้อเลย เต็มเป็นคนมีเหตุผล สู้ๆ
-
ร้องไห้ไปกับกองทัพ สงสารอ่ะ...
สงสัยมากว่ากองทัพนี่ลูกใครทำไมพ่อกับแม่อีกทั้งพี่ชายดูชังและทำร้ายกันได้อย่างเลือดเย็น โชคดีของกองทัพที่มีปู่ย่าไม่งั้น..ไม่อยากคิดเลย
-
เอาใจช่วย... ไปง้อเมียเร็วๆ
-
:เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:
-
กองทัพโง่จริงๆสินะ
-
ถถถถ นี่ร้องไห้เลยค่ะ ไม่เป็นไรนะกองทัพ คนเราย่อมมีช่วงเวลาที่โง่กันได้ทั้งนั้น เห็นใจทั้งเต็มทังกองทัพ เอาเป็นว่ารู้ว่าพลาดก็รีบไปง้อเมียนะ
-
เริ่มต้นอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก
อ่านแบบตั้งใจกว่าอ่านหนังสือสอบ
เราว่าเราพอจะเดาทางได้แล้วค่ะ 555555
แค่เดานะคะ 5555555
แต่แบบนะ เอาจริงๆ ถ้าอ่านดีๆ คุณรินทิ้งเบาะแสไว้เยอะพอสมควร เหลือแต่คนร้าย เราจะเดาถูกมั๊ยนี่แหละ o13
o13
-
พาสีส้มไปง้อพ่อเต็มเลย
-
มุดเข้าไปในนิยายได้มั๊ยเนี่ย :katai1:
รีบไปง้อน้องเต็มเลยนะ :katai1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
รออ่านตอนนต่อไปด้วยใจจดจ่อ. มาต่อเร็วๆนะคระบ
ง้อให้สำเร็จนะครับ กองทัพ
-
คุณปู่คุณย่าน่ารัก
แม่กองทัพเป็นไรมากป่ะ
ง้อเต็มเร็วๆน้า
-
สงสารทั้งเต็มทั้งกองทัพ อ่านไปปาดน้ำตาไป :sad4:
-
เริ่มต้นอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก
อ่านแบบตั้งใจกว่าอ่านหนังสือสอบ
เราว่าเราพอจะเดาทางได้แล้วค่ะ 555555
แค่เดานะคะ 5555555
แต่แบบนะ เอาจริงๆ ถ้าอ่านดีๆ คุณรินทิ้งเบาะแสไว้เยอะพอสมควร เหลือแต่คนร้าย เราจะเดาถูกมั๊ยนี่แหละ o13
นี่ไปเริ่มอ่านใหม่เหมือนกันค่ะ มาเดากันค่ะว่าคนร้ายตัวจริงเป็นใคร อิอิ o13
-
:katai1: ตอนต่อไปจงมาค่ะ จงมาๆๆๆๆๆ รออยู่
-
ปูเสื้อรอ ลุ้นๆ กองทัพเอ้ยยยย พลาดแล้วก็รีบไปง่อเมียซะนะ
-
หืม
หืม
หืม
หืม
?
-
โอ้ยน้อ!!!เป็นเราหน่อยไม่ได้เละทั้งคู่ขอบอก โดนแค่นั้นน้อยไปนะ
-
หวังว่าจะง้อสำเร็จนะ
น้องเต็มงอนนานๆนะลูกอย่าไปยอมง่ายๆ
ถ้าให้ดีตบสักทีสองทีค่อยหาย555555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
อ่านแล้วลำไย พ่อ แม่ ของพระเอก ฝ่ายพ่อเหมือนจะช่วย
แต่พอไปสะกิดความหลัง กลับลำเฉย ๆ เหอ ๆ
-
รอตอนต่อไป~
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 28 ┨
ดวงตาคู่สวยและแพขนตายาวเรียงเป็นระเบียบของหมูน้อยตรงหน้าทำให้นึกถึงดวงตาของใครบางคนขึ้นมาจึงได้หยุดมองอยู่นานสองนาน จนกระทั่งมันส่งเสียงร้อง ‘อี๊ดๆ’ ออกมา ผมจึงหลุดขำแล้วลูบหัวน้องหมูด้วยความเอ็นดู
หมูน้อยตัวนี้ชื่อศรีเรือนครับ เป็นหมูแคระเพศเมียที่เจ้าของซื้อมาเลี้ยง แต่ไม่รู้ว่าศรีเรือนไปแอบกินอะไรมาจึงท้องเสีย เจ้าของเห็นว่าอาการไม่ดีแน่ๆ เพราะถ่ายท้องติดกันหลายวัน แถมศรีเรือนยังกินน้อยลง เมื่อวานเจ้าของจึงตัดสินใจพามาโรงพยาบาลสัตว์
สัตวแพทย์ฝึกงานจะได้รับมอบหมายให้ดูแลงานในเคสทั่วไป ถ้าวันไหนงานไม่เยอะก็สามารถจับคู่เพื่อนสัตวแพทย์ดูแลรักษาสัตว์ด้วยกันได้ ถ้าวันไหนสัตว์ป่วยล้นโรงพยาบาลก็ต้องแยกกันทำงาน แต่ถ้าเป็นเคสฉุกเฉิน ทำหมัน หรือโรคติดต่อร้ายแรง พวกเราจะมีอาจารย์คอยดูแลควบคุมการทำงานอย่างใกล้ชิด ซึ่งในกรณีของศรีเรือนนี้มีผมและโบว์เป็นสัตวแพทย์เจ้าของไข้คู่กัน วันนี้งานไม่เยอะเราทั้งคู่จึงอยู่ทำงานด้วยกันได้
“น้องศรีเรือนครับ วันนี้หมอขอตรวจท้องหน่อยนะ”
ศรีเรือนร้อง ‘อี๊ด’ อีกครั้ง เป็นอันว่าเจ้าตัวอนุญาต
“กับหมอเต็ม น้องศรีเรือนนิ่งให้ตรวจเชียวนะ แต่ทำไมกับหมอโบรัมคนสวยเนี่ยศรีเรือนขู่จังเลยล่ะคะ”
เจ้าของศรีเรือนหัวเราะขำกับคำพูดของโบว์ แต่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเหลือบมองมาที่ผม
“สงสัยศรีเรือนจะชอบคุณหมอเต็มใจหน่ะครับ ศรีเรือนชอบคนน่ารัก”
“หืมมมม??”
แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ปฏิกิริยาของเพื่อนสาวไวและชัดเจนกว่าผมเป็นหลายเท่า โบว์ยิ้มหวาน
“ศรีเรือนนี่ตาถึงจริงๆ เลยนะคะ”
ใบหน้าขาวสะอาดดูแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมระบายรอยยิ้มเขิน ในขณะที่ผมถอดสเต็ตโทสโคปหรือหูฟังออกแล้วส่งให้โบว์ซักถามอาการทั่วไปของน้องศรีเรือนจากเจ้าของต่อ ซึ่งระหว่างนั้นใบหน้าที่แสนคุ้นเคยพร้อมรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นก็โผล่มาที่ประตูหน้าห้องตรวจ
“หมอเต็มครับ”
“ครับหมอซัน”
ผมแอบยิ้มกับคำเรียกอย่างเป็นทางการที่เราใช้เรียกกันในเวลาทำงาน
“รบกวนหมอเต็มช่วยไปดูเคสป่วยห้องตรวจสี่แทนผมได้มั๊ยครับ”
“ดะ..”
“เดี๋ยวให้หมอซันดูแลน้องศรีเรือนต่อกับหมอโบว์นะคะ”
ยังไม่ทันจะได้ตอบเลยครับ คุณนายโบรัมก็แย่งตัดหน้าหันไปบอกเจ้าของน้องศรีเรือนแทนผมเสร็จสรรพ แม้จะสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมซันถึงต้องมาตามผมไปดูแลเคสแทน แต่ผมก็ยอมวางมือจากงานตรงหน้าแล้วส่งต่อให้ซันจัดการแทนโดยไม่คิดจะถาม
ห้องตรวจสี่อยู่อีกฝั่ง ผมแวะล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อตรงอ่างล้างหน้าก่อนจะไปห้องตรวจ และเมื่อมาถึงคิ้วของผมก็แทบจะขมวดทันที
“สีส้มเป็นอะไร?”
ถามผู้ช่วยสัตวแพทย์ที่กำลังเกาคางปลอบสีส้มอยู่บนตั่งตรวจ แต่เสียงที่ตอบเป็นน้ำเสียงทุ้มนุ่มของใครอีกคน
“ซึม เบื่ออาหาร”
“ไอ จาม มีน้ำมูกหรือถ่ายเหลวด้วยมั๊ย?”
“ไม่มี”
เหลือบมองหน้าคุณผู้ช่วย ฝ่ายนั้นส่งสายตาปริบๆ เหมือนจะไม่เข้าใจว่าผมต้องการอะไร ผมจึงต้องปล่อยเลยตามเลย
ตรวจเช็คดวงตา หู ท้องของสีส้มโดยเบื้องต้น ทุกอย่างปกติดีครับ จมูกก็ไม่มีน้ำมูก ลองตรวจการเต้นของหัวใจและอุณหภูมิของร่างกายทุกอย่างปกติดี ประวัติของสีส้มได้รับวัคซีนครบทุกเข็ม ผมนี่แหละเป็นคนฉีดให้เองกับมือ อาหารที่กินทั้งอาหารเม็ดอาหารเปียกผมก็เลือกเฉพาะเกรดพรีเมี่ยมและปรับเปลี่ยนไปตามความเหมาะสมของวัยทุกอย่าง แต่กรณีที่สัตว์ป่วยเกิดอาการซึมและเบื่ออาหารมันก็มีหลายสาเหตุนะครับ
“เป็นมานานรึยัง?”
“หลายอาทิตย์แล้ว”
ห๊ะ! เป็นมานานขนาดนั้นหมายความว่ายังไง?!
“แล้วทำเหี้ยอะไรอยู่ถึงเพิ่งพามา!”
โกรธจนหน้ามืดเลยครับ ผมตวาดใส่ผู้ชายตัวโตที่ยืนหน้าเจื่อนออกไปเสียงดังลั่น เจ้าตัวสะดุ้งใบหน้าคมที่เจื่อนอยู่แล้วยิ่งซีดลงไปอีก คุณผู้ช่วยเองก็สะดุ้งหน้าซีดเผือดไม่ต่างกัน ส่วนสีส้มนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับตกใจจนขนตั้งเลย
“เอ่อ.. หมอเต็มใจคะ”
คุณผู้ช่วยเรียกชื่อผมเพื่อเตือนสติ ผมจึงตวัดหางตาใส่ผู้ชายตรงหน้าแล้วขอสีส้มจากคุณผู้ช่วยมาอุ้มไว้เอง นวดคอและลูบช้าๆ ตรงระหว่างคิ้วเพื่อปลอบโยน จนได้ยินเสียงกรนเบาๆ นั่นแสดงว่าแมวกำลังเข้าสู่สภาวะสบายตัวขึ้นครับ
“เปลี่ยนอาหาร จัดบ้านใหม่ หรือมีแมวตัวอื่นมาป้วนเปี้ยนบ้างมั๊ย?”
ถามโดยไม่หันไปมองหน้า คนตอบเงียบไปนานจนผมต้องตวัดหางตาใส่อีกรอบจึงค่อยได้อ้าปากพูดออกมา
“ไม่มีใครหรืออะไรใหม่ทั้งนั้น.. มีแค่สีส้มตัวเดียว”
หืม?..... ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้ยิน แน่ใจนะว่าตอบคำถามเกี่ยวกับสีส้มอยู่? ผมตั้งท่าจะตวาดใส่อีกฝ่ายอีกรอบ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าลำบากใจของคุณผู้ช่วยผมก็ต้องหุบปากและระงับอารมณ์ให้เย็นลง และราวกับว่าสีส้มจะรับรู้ความรู้สึกของผม แมวน้อยจึงเอาจมูกมาถูปลายคางของผมพร้อมกับร้อง ‘เมี๊ยว’ เบาๆ ผมจึงกระซิบเบาๆ ตรงหูของสีส้มว่า ‘คิดถึงจังเลย’ ไม่น่าเชื่อใช่มั๊ยละครับว่าสีส้มทำให้อารมณ์ของผมเย็นลงได้
ผมจูบหน้าผากแมวน้อยตัวอ้วนด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะตวัดหางตาไปมองร่างสูงที่เหงื่อเริ่มซึมตรงหน้าผาก และใบหูก็ขึ้นสีแดงจัด
“ไม่ได้ปล่อยไปเที่ยวนอกบ้านใช่มั๊ย?”
“อืม.. ทุกอย่างเหมือนเดิม”
ดวงตาคู่คมนั่นจ้องมองผมด้วยประกายความมุ่งมั่นที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และผมก็แกล้งทำเป็นมองข้ามมันไป
“อากาศอาจจะร้อน สีส้มเลยเครียดง่าย เดี๋ยวหมอจะสั่งยาบำรุงไปให้ละกัน”
พูดจบก็วางสีส้มลงแล้วหันไปเขียนผลการตรวจและชื่อยาส่งให้คุณผู้ช่วย เสร็จแล้วผมก็อุ้มสีส้มพาเดินออกจากห้องตรวจตรงไปเคาท์เตอร์ด้านหน้ารอรับยา และหาของเล่นแมวมาเล่นกับสีส้มฆ่าเวลาเพราะกว่าจะถึงคิวของสีส้มก็ใช้เวลาหลายนาที
ผ่านไป 10 นาที เสียงเรียกคิวรับยาของสีส้มดังขึ้น ผมส่งสีส้มคืนเจ้าของแล้วลุกขึ้นไปรับยา ในขณะที่ร่างสูงเดินไปจ่ายเงิน เจ้าหน้าที่จ่ายยาเห็นผมมารับยาด้วยตัวเองจึงทำเพียงยกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มและเรียกคิวต่อไปทันที ไม่ได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการใช้ยาให้ลูกค้าฟัง ผมก็ไม่ได้ต่อว่าเธอหรอกนะครับ
ยืนรอเจ้าของแมวอ้วนจ่ายค่ารักษาจนเสร็จ เจ้าตัวก็เดินกลับมาที่ผม
“เต็ม..”
“ใช้ไซลิงก์ดูดยาขึ้นมาแค่สองซีซี ป้อนหลังอาหารเช้าเย็น”
ผมหยิบไซลิงก์หรือหลอดดูดยาออกมาชี้วัดระดับขนาดยาที่เหมาะสมในการทานให้อีกฝ่ายดู
“เต็ม..”
“ยาตัวนี้สีส้มชอบ ทานง่าย หลังจากเปิดขวดแล้วก็ให้แช่ตู้เย็นไว้ และต้องทานติดต่อกันจนหมดขวด”
อธิบายเสร็จก็ส่งถุงยาให้คนตรงหน้า แต่เจ้าตัวไม่ยอมรับ ผมจึงยัดใส่มือใหญ่แล้วเดินกลับไปทำงานเพราะถือว่าหมดหน้าที่ของผมแล้วล่ะครับ
“เดี๋ยวสิเต็ม..”
เสียงทุ้มเรียกตามหลัง ผมเร่งฝีเท้าขึ้น แต่อีกฝ่ายขายาวกว่าสาวเท้าแค่ไม่กี่ก้าวก็ตามทัน มือใหญ่จับรั้งต้นแขนของผมเอาไว้
“ขอคุยด้วยได้มั๊ย?”
“นี่มันเวลางาน”
“เทมป์รอจนเต็มเลิกงานก็ได้”
ผมพลาดที่ไปมองตาอีกฝ่าย ผมเกลียดสายตาคู่คมที่เต็มไปด้วยความกังวลและเศร้าหมอง เกลียดจนต้องเบี่ยงหน้าหลบไปทางอื่น พร้อมกับดึงแขนของตัวเองออกจากพันธนาการแล้วก้าวขาให้ไปถึงพื้นที่เฉพาะเจ้าหน้าที่ให้เร็วที่สุดโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองอีก
หลังจากเคสของสีส้มผมก็มีตรวจน้องหมาน้องแมวต่ออีกหลายเคส แม้จะเลยเวลาเลิกงานไปเกือบชั่วโมงแต่สัตวแพทย์ทุกคนก็ต้องทำหน้าที่ให้เสร็จครบหมดทุกคิวของวันนี้ เสร็จงานแล้วก็ใช่ว่าพวกเราจะกลับบ้านได้ทันทีนะครับ เรายังต้องไปตรวจเช็คอาการและเขียนรายงานอาการของสัตว์ป่วยรอการพักฟื้นที่อยู่ในการดูแลอีกหลาย 10 ตัว บางตัวอาการดีขึ้นก็ยิ้มได้ แต่บางตัวอาการแย่ลงภูมิคุ้มกันลดต่ำนี่ก็ทำเอาเครียดและเป็นกังวลไม่น้อยเลยทีเดียว ซึ่งในกรณีที่เข้าข่ายฉุกเฉินแบบนี้จะต้องรีบแจ้งอาจารย์ทันทีครับ
โรงพยาบาลสัตว์ของรัฐเปิดบริการจันทร์-ศุกร์ เวลาเลิกงานจริงๆ คือ 17.00 น. แต่กว่าจะได้เก็บกระเป๋ากลับบ้านจริงๆ ก็เกือบ 2 ทุ่ม และบางวันก็ต้องอยู่เวรคอยดูแลสัตว์ป่วยที่พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ซึ่งจะหมุนเวียนสับเปลี่ยนกันไปเฉลี่ยแล้วจะต้องอยู่เวรกันสัปดาห์ละ 2 วัน และวันนี้ก็เป็นเวรของเรา 3 คนครับ โชคดีหน่อยที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ออกเวรแล้วจึงได้หยุดพักอยู่บ้าน
“อีจี”
“อืม?”
ผมตอบรับเสียงเรียกของเพื่อนสาวขณะที่กำลังเขียนรายงานผลตรวจของสัตว์ป่วยของวันนี้
“แกจะไม่ไปคุยกับน้องกองทัพหน่อยเหรอ?”
คำถามของโบว์ทำให้ปลายปากกาชะงักลงไปเล็กน้อย
“ฉันให้เวลาเขาไปแล้ว..”
นี่ผมพูดจริงนะครับ เวลากว่า 10 นาทีในวันนี้ที่ผมแกล้งยื้อเอาไว้เพื่อให้อีกฝ่ายได้พูดมันหมดลงไปตั้งนานแล้ว และผมก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีก
คำตอบของผมทำให้โบว์ถึงกับเงียบไป ผมจึงนั่งเขียนรายงานต่อเงียบๆ อีกครู่ใหญ่จนกระทั่งซันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมได้พูดขึ้นทำลายความเงียบนั้น
“ไปคุยกับน้องเขาหน่อยสิเต็ม จะได้รู้เรื่องเคลียร์กันไป หนีปัญหาอยู่แบบนี้มันไม่ใช่เต็มเลยนะ”
ประโยคของซันทำให้ผมถึงกับต้องหยุดมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนอย่างกับไม่เชื่อว่าเมื่อครู่ซันเป็นคนพูด ไม่ต่างจากโบว์ที่ยืนมองซันตาปริบๆ อยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
“นี่ร้อยปีพันชาติไม่เคยเห็นเสี่ยซันออกโรงเป็นพ่อสื่อให้ใครเลยนะ ยังไงแกก็เห็นแก่เสียซันของกูหน่อยดิวะอีจี”
อ่อ... ผมมองหน้าซันสลับกับโบว์แบบอึ้งๆ หน่อยนึง บอกตามตรงซันในโหมดแบบนี้ทำเอาผมรู้สึกเกรงใจจนพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะครับ
คุณนายโบรัมคงจะรำคาญท่าทางงงๆ ของผม เธอจึงเดินมาฉุดให้ผมลุกขึ้นแล้วทั้งผลักทั้งดันหลังไปจนถึงประตูด้านข้างของโรงพยาบาล
“ออกไปคุยกันให้รู้เรื่องไป จะปล้ำซั่มกันในรถเพื่อกระชับความสัมพันธ์ฉันก็ไม่ว่าแต่ช่วยส่งไลน์บอกกันก่อนสักนิด ฉันจะได้ตามไปตั้งกล้องบันทึกภาพเคลื่อนไหวได้ทันเวลา”
ประโยคที่เพิ่งจบไปนี่คนที่พูดเป็นผู้หญิงแท้ๆ นะครับ เท้าสะเอวพูดฉอดๆ แบบไม่อายเลยสักนิด แต่คนที่อายนี่ก็คือผมนี่แหละ ผมเลยต้องยอมเดินห่างออกมาหยุดยืนข้างประตูรั้ว เพื่อนสาวโบกมือหยอยๆ พร้อมชูกำปั้นว่าสู้ๆ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยอกเหนื่อยใจ
“เต็ม..”
สะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงเรียกที่ดังมาจากนอกรั้ว แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองในทันที ผมยังคงยืนหันหลังอยู่อย่างนั้นฟังเสียงจอแจของรถบนถนนและผู้คนที่เดินผ่านไปมานอกรั้ว
“เทมป์ขอโทษ..”
ประโยคที่ดังขึ้นสามารถกลบทุกสรรพเสียงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมสูดลมหายใจเข้าออกอยู่ครู่ใหญ่เพื่อบรรเทาความจุกแน่นที่ตีตื้นขึ้นมาภายในอก
“เทมป์ไม่เคยนอกใจเต็มเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยอยู่ในความคิดของเทมป์เลยสักนิดและไม่มีวันจะเกิดขึ้นเด็ดขาด.. เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเทมป์โง่เอง”
ใช่ครับ ผู้ชายที่พูดอยู่ตอนนี้โง่จริงๆ โง่มากด้วย แต่มันเป็นความโง่ที่เกิดจากความรัก ความเชื่อใจ และความไว้ใจ ที่มีให้กับคนในครอบครัว และผมเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นพื้นฐานของความรู้สึกและจิตสำนึกของมนุษย์แทบจะทุกคนรวมทั้งตัวของผมด้วย
ถ้าจะให้พูดกันตามตรงผมเองก็ไม่ได้โกรธแค้นอีกฝ่ายถึงขั้นที่ว่าจะเลิกราจากกันได้ เมื่อลองทบทวนความรู้สึกหลายต่อหลายครั้งมันเป็นเพียงความผิดหวัง เสียใจ และน้อยใจเสียมากกว่า อีกทั้งตัวผมเองก็มั่นใจว่ารู้จักคนที่ตัวเองรักดีพอ รู้แม้กระทั่งว่าเจ้าตัวมีจุดอ่อนที่แอบเก็บซ่อนไว้ตรงไหนบ้าง อย่างเช่นเวลาไม่สบายก็จะชอบอ้อนและงอแงเหมือนเด็กๆ อีกทั้งยังอ่อนไหวในเรื่องความรักง่ายมาก ผมเชื่อว่าผู้ชายตัวโตๆ คนนี้เสียน้ำตาให้กับเรื่องที่เกิดขึ้นมากกว่าผมเป็นแน่ และที่สำคัญที่สุดก็คือสาเหตุที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาวะคนหลงทางนั้นไม่ได้มีเรื่องนี้แค่เรื่องเดียว มันมีรื่องที่ทั้งหนักหนาและต้องใช้เวลาคิดให้รอบคอบอีกเยอะครับ ผมจึงตัดสินใจหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย?”
ประโยคคำถามนั้นทำให้ผมตระหนักได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันไม่ได้เกิดจากเราทั้งคู่แต่มันเกิดจากคนรอบข้างที่จงใจจะให้เกิดต่างหาก ผมก็ยังคงรักอีกฝ่ายเหมือนเดิม และอาจจะมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“เต็ม...”
เพราะผมเงียบ เสียงทุ้มจึงเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงราวกับจะวิงวอนขอร้อง
“จะจัดการยังไงกับผู้หญิงคนนั้น?”
ไม่ตอบคำถามแต่ถามในสิ่งที่อยากจะรู้กลับไปแทน
“เทมป์จะไม่ยุ่ง ไม่คุย ไม่ติดต่อ และไม่ข้องเกี่ยวอีกเลยตลอดชีวิต”
ตอบออกมาเร็วมากชนิดที่ว่าถ้าคนที่กำลังพูดถึงมาได้ยินคงร้องกรี๊ดจนแก้วหูทะลุแน่ ผมเหน็บยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย
“งั้นเหรอ? แต่งานหมั้นจะมีขึ้นทันทีที่เรียนจบไม่ใช่รึไง?”
“คุณพ่อไปพูดอะไรกับท่านและคุณหญิงอย่างนั้นเหรอ?”
“แล้วทำไมไม่ไปถามท่านเองล่ะ”
คนที่ขอถอนหมั้นไม่ใช่ผมแต่เป็นคุณอาดิษฐ์ที่อ้างว่าลูกชายของตัวเองไม่เหมาะสมกับผม ลูกชายของท่านทำเรื่องมากมายให้ทางครอบครัวและตัวผมเดือนร้อน ท่านในฐานะพ่อของอีกฝ่ายจึงขอให้ผมถอนหมั้นกับลูกชายของเขาเสียเพื่อรักษาเกียรติของผม ฟังดูเหมือนว่าคุณอาดิษฐ์จะเป็นห่วงผมแต่เปล่าเลยคำพูดสวยหรูเหล่านั้นเป็นเพียงฉากบังหน้าเพื่อให้ผมกับลูกชายของท่านยุติความสัมพันกันโดยไม่มีพันธะใดๆ แล้วจะให้คุณพ่อคุณแม่ของผมทำยังไงได้ล่ะครับนอกจากคืนแหวนหมั้นให้เขาไป
“เรื่องนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นเด็ดขาด”
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังจนผมต้องเหน็บยิ้มอีกรอบ
“ยังไง?”
ผมถามหาเหตุผลและคำอธิบายที่อีกฝ่ายคิดจะต่อต้านความต้องการของบุพการี ดวงตาคู่คมจ้องมองผมคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอยู่อย่างนั้นนานสองนานจนผมขอเสนอคำตอบออกมาเสียเอง
“จะหนีตามกันไปแล้วพากันไปกินเกลืออย่างนั้นเหรอ?”
เจ้าตัวร้อง ‘หืม’ ออกมาเบาๆ แล้วคิ้วเข้มที่ขมวดกันก็คลายออกอย่างรวดเร็วก่อนจะเปลี่ยนเป็นเลิกสูงขึ้น และถัดมาอีกไม่กี่วินาทีริมฝีปากบางก็วาดเป็นรอยยิ้ม
“เต็มไม่ชอบกินเค็มนี่นา แล้วเทมป์จะพาไปกินเกลือทำไมล่ะ?”
ห๊ะ!? นี่กำลังกวนตีนผมอยู่เหรอ??? ไหนบอกจะมาง้อแล้วยังจะมากวนตีนใส่กันอีก ผมหมุนตัวเตรียมเดินกลับเข้าโรงพยาบาลแทบจะทันที
“เดี๋ยวสิเต็ม.. เดี๋ยวก่อนๆ”
ไม่ฟังเสียงเรียกอะไรทั้งนั้น หมดอารมณ์จะให้ง้อแล้วครับ
“คนที่ไปทาบทามขอหมั้นเต็มคือคุณปู่คุณย่านะ”
ว่าไงนะ? ประโยคที่เพิ่งจบไปทำให้ผมต้องหยุดชะงักเท้าแล้วหันกลับไปหาอีกฝ่ายอีกรอบ ใบหน้าคมระบายรอยยิ้มดีใจเสียจนน่าหมั่นไส้
“คนที่ไปทาบทามขอหมั้นเต็มคือคุณปู่คุณย่า คนที่อนุญาตให้เราหมั้นกันก็คือคุณพ่อคุณแม่ของเต็ม และคนที่รักกันก็คือเราทั้งคู่”
อืม.. ก็ใช่ แล้วไงล่ะ?? ผมยืนรอฟังคำอธิบายเพิ่มเติม และอีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างขึ้น
“แล้วจะให้คนอื่นที่นอกเหนือจากนี้มาตัดสินเรื่องของเราได้ยังไง”
อ่อ.. มันก็จริงตามนั้น
“เทมป์ยังรักเต็มไม่เคยเปลี่ยน เทมป์อาจจะโง่ในบางเรื่องไปบ้างแต่มันก็ไม่ได้ทำให้หัวใจของเทมป์เปลี่ยนไปสักนิด”
ไม่ใช่โง่ในบางเรื่อง แต่เรียกได้ว่าโง่อยู่แค่เรื่องเดียวมากกว่า และผมก็คิดว่าหลังจากเรื่องนี้ผ่านไปเจ้าตัวคงจะฉลาดที่จะรับมือและคิดแก้ปัญหาที่เกิดจากบุคคลเหล่านั้นได้มากขึ้น
“เต็มยกโทษให้เทมป์ได้มั๊ย?”
มาอีกแล้วครับน้ำเสียง สีหน้า และแววตา วิงวอนขอร้องปานจะขาดใจ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วมองอีกฝ่ายกลับไปด้วยสายตาจริงจัง
“แล้วถ้าวันหนึ่งเต็มทำอะไรโง่ๆ ลงไปบ้างล่ะ.. เทมป์จะให้อภัยมั๊ย?”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ตอบเร็วแบบไม่ต้องคิดอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะถือว่านี่คือคำสัญญาแล้วนะครับ
“ยกโทษให้เทมป์แล้วใช่มั๊ย?”
“อืม”
“อะไรนะ?”
“อืมมม”
“ห๊ะ? ไม่ค่อยได้ยินเลย”
ไอ้บ้าเอ้ย! ได้คืบแล้วจะเอาศอกอยู่เรื่อย ผมสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายจนชิดประตูรั้วแล้วตะคอกใส่หน้าเสียงดัง
“ก็บอกว่าเออ! ได้ยินรึยังวะ?!”
“ได้ยินแล้ว ชัดเจนเลย”
ยังจะมาฉีกยิ้มอีก ต้องการแค่นี้ใช่มั๊ย? ผมจะได้กลับเข้าไปทำงานต่อสักที แต่ยังไม่ทันจะได้หมุนตัวมือหนาก็สอดเข้าทางช่องประตูรั้วคว้าข้อมือของผมรั้งเอาไว้เสียก่อน
“อะไรอีกเล่า?”
คำตอบคือถุงพลาสติกถุงใหญ่ถูกยัดใส่มือของผมไว้ แค่เหลือบมองก็รู้ว่ามันคือของกินแถมยังร้อนๆ อยู่อีกด้วย ผมมองหน้าอีกฝ่าย เราสบตากันนิ่งๆ ในความเงียบที่กินเวลาเกือบนาทีมีความรู้สึกมากมายที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ จนกระทั่งเสียงบีบแตรของรถคันใดคันหนึ่งบนท้องถนนดังขึ้น ผมจึงหลบสายตาคู่คมนั้น แล้วแกล้งเบี่ยงตัวพิงรั้วก้มลงมองของในถุง จังหวะนั้นปลายจมูกโด่งก็ชนผะแผ่วเข้าตรงข้างแก้มพอดิบพอดี
“พรุ่งนี้เช้าจะแวะมารับนะ”
เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ผมเอียงและกรอกตาทำเป็นคิดเล็กน้อย แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ตอบออกไป เพราะผมเลือกที่จะหันหลังเดินกลับเข้าโรงพยาบาลด้วยเหตุผลสั้นๆ ที่ว่ากำลัง ‘เขิน’ อยู่ครับ อีกอย่างต่อให้ผมไม่ตอบคนอย่างเทมป์ก็คงจะรู้คำตอบของใจผมอยู่แล้วว่ามันคืออะไร บอกแล้วไงครับว่าแฟนของผมหน่ะฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเดียวนั่นแหละครับที่โง่ซ้ำโง่ซากและผมก็ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจละกัน
เดินผ่านประตูเข้ามาก็ต้องสะดุ้งกับเพื่อนรัก 2 คนที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่หลังประตูตั้งแต่เมื่อไหร่
“แร่ด”
“หืม??”
ผมกระพริบตาปริบๆ ใส่โบว์ อะไรคือแร่ด??? งง??? โบว์กับซันมองหน้าผมแล้วขำออกมาพร้อมกัน อะไรของเขา?? ผมแบ่งถุงโจ๊กกับปาท่องโก๋ให้ซันช่วยถือ ส่วนที่เหลือในมือของผมเป็นน้ำเต้าหู้ครับ
กลับมาถึงห้องเวร โบว์ก็จัดการเทอาหารใส่จานและจัดแจงเทน้ำเต้าหูใส่แก้วพร้อมกับพูดเยินยอน้องกองทัพไม่หยุดปาก จนผมเริ่มสงสัยแล้วล่ะครับว่าเทมป์ติดสินบนคุณนายโบรัมไว้ด้วยอะไรกันแน่?
“อ่อ.. อีจีเพื่อนรักจำไว้นะ.. กัดก้อนเกลือกิน ไม่ใช่ กินเกลือ”
ขณะที่ผมกำลังละเลียดกินโจ๊กทีละนิดทีละหน่อย จู่ๆ โบว์ก็หันมาพูดกับผม
“กำลังดราม่าแต่แกพาฉันตกบ่อเกลือเฉย.. เสียรมณ์ค่ะซิส”
สารภาพว่าผมตามไม่ทันครับ แม้ผมจะกลับมาอยู่ไทยได้หลายปีแต่ในบางครั้งผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจประโยคหรือสำนวนสุภาษิตที่มันยากๆ หรอกนะครับ ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากซันด้วยการถามเบาๆ ว่า ‘โบว์พูดถึงอะไรอยู่เหรอ?’ ซันมองหน้าผมแล้วยิ้มจนดวงตาหยักโค้ง
“ไม่มีอะไรหรอก โบว์คงบ่นไปเรื่อยตามประสาหน่ะ”
อ่อ.. ถ้าอย่างนั้นผมขอเดาว่ามันคงจะเป็นช่วงวันนั้นของเดือนของคุณนายโบรัมละกันนะครับ
.
.
.
.
.
ออกเวรตอน 8 โมงเช้า หลังจากส่งมอบงานกับเวรถัดไปที่อยู่ประจำในวันเสาร์เสร็จแล้วเราทั้ง 3 คนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เมื่อคืนผมโทรบอกน้าปองว่าไม่ต้องมารับเพราะผมรู้ว่าเช้านี้จะมีคนมารับผมแทนน้าปอง และเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดของโรงพยาบาลพวกเราจึงต้องออกทางประตูด้านข้างแทน และคนขับรถเฉพาะกิจของผมก็ยืนรออยู่แล้วครับ
เปิดประตูรถผมก็เจอถุงกระดาษที่วางอยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับ ผมหยิบมันขึ้นมาเปิดดูซึ่งด้านในมีกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินและไอโฟนเครื่องคุ้นตา ผมหันไปยิ้มให้กับอีกฝ่ายที่ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเบาะ
“สีส้ม.. นอนหลับสบายเลยนะ”
ผมหันไปมองแมวอ้วนที่นอนหงายท้องหลับปุ๋ยอยู่ในตะกร้าตรงเบาะหลัง เห็นสีส้มแล้วก็อดที่จะหมั่นไส้เจ้าของไม่ได้ครับ ใช้มุกแมวป่วยมาหลอกสัตวแพทย์เนี่ยนะ คิดได้ไง? แต่ที่ตลกยิ่งกว่าก็คือตัวผมเองนี่แหละว่าทำไมถึงได้เล่นละครตามอีกฝ่ายไปด้วยซะอย่างนั้น และที่วางอยู่ข้างๆ ตะกร้านอนของสีส้มเป็นกระเช้าผลไม้กระเช้าใหญ่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเตรียมไว้เพื่ออะไร
คนขับรถขึ้นนั่งประจำที่พร้อมกับส่งกล่องพลาสติกกล่องใหญ่และขวดน้ำเก็บความร้อนให้ผม
“คุณย่าทำมื้อเช้ามาให้เต็มหน่ะ”
ยิ้มรับพร้อมกับเปิดฝากล่อง ด้านในเป็นอาหารจีนคล้ายซาลาเปาลูกใหญ่มากแถมมีตั้ง 4 ลูก
“หม่านโถวไส้หมูพะโล้ผัดแห้ง คุณย่าดัดแปลงมาจากอาหารจีนยูนนาน ทานคู่กับชาเปลือกส้ม”
“อ่อ.. ฝากขอบคุณท่านด้วยนะ”
เปิดฝาขวดน้ำชาสูดดมกลิ่น อืม.. แค่กลิ่นก็รู้สึกผ่อนคลายแล้วล่ะครับ ผมวางกล่องอาหารลงบนตักแล้วหยิบหม่านโถวมาบิกินทีละคำ มันก็อร่อยดีเหมือนกันนะครับ แต่ถ้าจะให้ผมกินหมดนี่คงจะไม่ไหว
“คุณย่าท่านสั่งชาเปลือกส้มจากกวางตุ้งมาให้เต็มโดยเฉพาะเลยนะ ท่านบอกว่าชาเปลือกส้มที่กวางตุ้งรสชาติดีที่สุดในโลก ให้เต็มชงดื่มทุกเช้าและก่อนนอนจะช่วยเรื่องเจริญอาหารและช่วยให้นอนหลับสบาย ที่จริงเทมป์กะจะเอามาให้ตั้งนานแล้วล่ะแต่เกิดเรื่องซะก่อนเลยยังไม่มีโอกาส”
กินไปก็พยักหน้าตามคำอธิบายไปด้วย ริมฝีปากบางทั้งท่าจะอ้าปากพูดอีกผมจึงจัดการยัดหม่านโถวพร้อมเนื้อหมูพะโล้แบบเน้นๆ เข้าปากไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันจะตั้งตัว ดวงตาคู่คมหันมาส่งสายตาดุใส่ผม
“ยังไม่กินข้าวเช้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
ก็เห็นว่าขับรถอยู่เลยใจดีจะป้อนให้ยังจะมาทำหน้าดุอีก ฝ่ายนั้นไม่ได้ตอบหรอกครับเพราะกำลังพยายามเคี้ยวอาหารที่มีเต็มปาก เห็นแล้วก็ตลกดี และผมก็ใช้วิธีกินเองบ้างป้อนคนขับรถบ้างไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหม่านโถวหมดไป 2 ลูก ตามด้วยจิบชาเปลือกส้มจนหมดขวดก็อิ่มท้องพอดีเลยครับ
เช้าวันเสาร์รถก็ติดเหมือนทุกวันนั่นแหละครับ ระหว่างนั้นผมก็แอบมองหน้าผากสวยที่ยังมีร่องรอยสะเก็ดแผลแล้วก็ได้แต่คิดว่าตอนนั้นผมต้องใช้แรงเยอะขนาดไหนถึงได้เกิดแผลยาวและใหญ่ขนาดนี้ได้
“แผลที่หน้าผากเป็นยังไงบ้าง?”
“ไกลหัวใจเยอะ”
ตอบแบบนี้ก็จบไม่ถามต่อแล้วล่ะครับ ผมอมยิ้มแล้วแกล้งหันไปมองข้างทาง
“ใส่เสื้อเกราะมารึเปล่า?”
“ไม่อะ”
ละสายตาจากรถเข็นผลไม้แล้วหันมามองเสี้ยวหน้าคม นี่พูดจริงไม่ได้พูดเล่นนะครับ ผมรู้จักคุณพ่อของตัวเองดีเหมือนที่รู้จักตัวเองนี่แหละว่าท่านคงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายกลับบ้านแบบง่ายๆ แน่นอน
“เดี๋ยวก็ตายไม่รู้ตัว”
ดวงตาคู่คมหันมาสบตากับผมแว่บนึง มือหนาข้างหนึ่งละจากพวงมาลัยแล้วดึงมือของผมไปกุมประสานนิ้วไว้ด้วยกัน
“ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเห็นเต็มร้องไห้ ไม่งั้นเทมป์เป็นกังวลนอนตายตาไม่หลับแน่นอน”
“ทำเป็นพูดดีไป”
“เขาเรียกเตรียมตัวเตรียมใจมาดีต่างหาก”
พอเถอะครับ ผมยอมแพ้แล้วล่ะ เพราะไม่ว่าจะยังไงก็คงจะต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายไม่มีวันชนะแน่ๆ แต่แบบนี้มันก็มีความสุขอีกแบบนะครับ
ผมปรับเบาะนั่งให้เอนลงอยู่ในระดับกำลังสบายแล้วปิดเปลือกตาลง สงสัยชาเปลือกส้มของดีจากกวางตุ้งจากคุณย่าจะออกฤทธิ์แล้วล่ะครับ ผมถึงได้ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
-
ง้อสำเร็จแล้ว เย้ๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สีส้มสื่อรัก "เมี้ยว......คิดถึงจังเลย"
ทั้งแมว ทั้งเทมป์ เอ่อ......เต็ม ด้วย ต่างก็คิดถึงจังเลย :mew1:
เทมป์ พูดดี o18
ที่ว่าคนไปขอเต็มหมั้นเต็ม คือคุณปู่ คุณย่า
ไม่ใช่พ่อแม่ปัญญาอ่อนซะหน่อย กรี๊ดดดดดดดดดด ถูกใจ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กองทัพฉลาดขึ้นมาแล่วววว5555 ทีนี้ต้องผ่านด่านพ่อตาละ
-
โห...น้องเต็ม ยกโทษให้ง่ายเกินไปนะ ไม่สะใจเลย
-
:pig4:
-
:กอด1: สื่อรักผ่านสีส้ม
-
ผ่านไปอีกด่าน
-
สู้ต่อไป o18 o18 o18
-
ตายแน่ๆ กองทัพเอ้ย เห็นแววโดนพ่อตาฆ่าแน่ๆ สู้ๆ อย่ายอมแพ้ อยากหาเรื่องใส่ตัวก็ต้องยอมละนะ :katai2-1:
-
เอาใจช่วยกองทัพ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ต้องให้จองรถพยาบาลรอมั๊ยเนี่ย
-
:katai2-1: :L2:
-
อ่านไปบางทีก็หงุดหงิด เมื่อไหร่ยัยคุณนายตัวดีกับพี่ตัวแสบนั่นจะโดนซะบ้าง :katai1:
-
ด่าน เมีย ผ่าน
ด่าน ต่อไป......
-
กองทัพเอ้ยยย เล่นทำลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณพ่อตาเจ็บขนาดนี้สงสัยได้หยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ ฮ่าาาาาาา
-
หวังว่าเจอด่านโหดรอบนี้แล้วกองทัพจะคิดได้มากขึ้น และระวังตัวมากขึ้นนะ
เต็มใจยังไงก็ยังรัก รู้ว่าเทมป์พลาดก็หาเรื่องกระตุ้นซะจัดเต็มเลยนะ
คนรักกัน เข้าใจกันง่าย ชีวิตดีงามแบบนี้นี่เอง
พ่อยังไม่เท่าไหร่นะ อาจมีมองผ่านบ้าง แต่ยังไม่ร้ายแรง
แต่แม่กับนายพล มีปัญหามากหรอ รับยาบ้างไหมคะ
-
ปูดสื่อรอตอนต่อไปเลยได้มั๊ยคะ :katai4:
-
ต้องให้จองรถพยาบาลรอมั๊ยเนี่ย
เป็นความคิดที่ดีค่ะ :laugh:
-
ทั้งคู่ดีกันแล้ว แต่ตอนนี้ที่ติดใจคือพ่อกับแม่ของเทมป์เล่นอะไรอยู่กันแน่ถึงมาป่วนลูกขนาดนี้
-
นี่คือครอบครัวของเทมป์รักแต่พี่ชาย?
-
สงสารเทมป์อะ พรุ่งนี้นอกจากต้องโทรจองรถพยาบาลแล้ว พ่อ แม่ เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย แต่เดา.. ย้ำว่าเดา เราคิดว่าปมทั้งหมดอยู่ที่ครอบครัวนี้แหละ
-
อ่านไปบางทีก็หงุดหงิด เมื่อไหร่ยัยคุณนายตัวดีกับพี่ตัวแสบนั่นจะโดนซะบ้าง :katai1:
ใช่ค่ะ หงุดหงิดกับอิแม่มากสุด :beat:
-
:pig4:
-
ต้องขอบคุณสีส้มนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: สู้เขานะกองทัพ เก็บความโง่ครั้งนี้ไว้เป็นบทเรียน ไม่มีใครรักและใจดีเหมือนเต็มใจอีกแล้ว
-
มารอๆๆ
-
:katai4: :katai4: ปูเสื่อรออยู่นะคะ
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 29 ┨
ตลอดชีวิตตั้งแต่เด็กจนโต ผมไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักครั้งว่าเวลาคุณพ่อโกรธมากๆ นั้นเป็นยังไง จนกระทั่งวันนี้แหละครับ หลังจากที่เทมป์ใจกล้าหน้าด้านหอบหิ้วกระเช้าผลไม้มาขอขมากับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณพ่อคุณแม่ของผมด้วยตัวเอง คุณแม่เป็นคนรับกระเช้าผลไม้เอาไว้ตามมารยาทและยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้เอ่ยคำใดๆ คุณพ่อก็เชิญฝ่ายนั้นเข้าไปคุยในห้องทำงานกันตามลำพัง ในขณะที่ผมกับออมถูกห้ามเข้าใกล้ห้องทำงานของคุณพ่อเป็นอันขาด
ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ผมพอจะรู้มาบ้างว่าก่อนหน้านี้คุณอาดิษฐ์เข้ามาหาคุณพ่อคุณแม่ประมาณ 2-3 ครั้ง อีกเมื่อวันก่อนเจ้าสัวยางกับคุณนายจูก็แวะเวียนมาหาคุณพ่อกับคุณแม่แทบจะทุกอาทิตย์ แต่ผมก็ไม่เคยรู้ว่าพวกท่านตกลงหรือคุยอะไรกัน
“อาเต็มขา นี่ก็หนึ่งชั่วโมงสิบนาทีแล้วนะคะ ไม่ใช่ว่าคุณปู่จะยิงหัวกองทัพทิ้งไปแล้วเหรอคะ”
ออมนั่งไม่ติดตั้งแต่เพื่อนรักโดนเรียกตัวเข้าห้องมืด ออมเรียกห้องทำงานของคนเป็นปู่ว่าห้องมืดครับ เพราะในห้องนั้นนอกจากจะมีหนังสือและเอกสารที่เกี่ยวกับงานของคุณพ่อตั้งแต่สมัยคุณพ่อเริ่มรับราชการจนถึงเกษียณอายุแล้วก็ยังจะมีอาวุธยุทธโธปกรณ์ที่ขึ้นทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายอีกหลากหลายชิ้น
“ลุงศักดิ์กับน้าปองยังไม่ขึ้นมาเก็บศพนี่นา ก็แสดงว่ายังไม่ตาย”
ไม่ใช่ว่าผมไม่เป็นห่วงอีกฝ่าย แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านั่งรอ และผมก็มั่นใจว่าคุณพ่อไม่เอาถึงตายหรอกครับ แต่ถ้าแค่หยอดน้ำเกลือนี่ก็ไม่แน่เหมือนกัน อีกอย่างถ้าเกิดถึงตายจริงๆ คนตายทั้งคนจะเก็บศพเอาไว้ทำไม ยิ่งระดับคุณพ่อจ่อปืนยิงนัดเดียวก็ปลิดชีวิตได้ทันทีไม่ต้องเสียเวลานานเป็นชั่วโมงแบบนี้หรอก
ผมมองหลานสาวที่พยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับบ่นพึมพำว่า ‘นั่นสินะ’ ผมยิ้มแล้วก็กลับมาเล่นเกมส์ในไอโฟนของตัวเองต่อ เพิ่งได้ไอโฟนคืนมาก็ต้องเปิดใช้งานหน่อยครับ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบหัวสีส้มที่นอนหลับสบายอยู่บนโซฟาข้างๆ ผมไปด้วย
ลุงศักดิ์กับน้าปองถือเป็นมือซ้ายและมือขวาของคุณพ่อ ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่กับคุณพ่อมานานเกินครึ่งชีวิต เป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้องนั่นคือเป็นเหมือนญาติและเพื่อนสนิท ตอนที่คุณพ่อคุณแม่อยู่อังกฤษ ลุงศักดิ์กับน้าปองก็ตามไปดูแลรับใช้ด้วยตลอด แต่ผมค่อนข้างจะสนิทกับน้าปองมากกว่าเพราะคุณพ่อมอบหมายหน้าที่พิเศษให้น้าปองนั่นคือคอยดูแลผมอย่างดีที่สุด
“อ่อ.. อาเต็มคะ ช่วงนี้อาเต็มได้ข่าวพี่นายพลบ้างมั๊ยคะ?”
พี่นายพล? พี่ชายของกองทัพอะนะ?? ผมละสายตาจากหน้าจอไอโฟนแล้วส่ายหน้าตอบหลานสาว
“มีอะไรเหรอ?”
“แว่วข่าวมาว่าพี่นายเปลี่ยนรสนิยมค่ะ”
หืม?? ผมเลิกคิ้วสูงด้วยความไม่เข้าใจ ออมจึงรีบอธิบายต่อทันที
“ก็เนเนะนางบอกมาว่า พี่นายกับลูกค้าคนล่าสุดซึ่งเป็นผู้ชายไปนัวกันแถวย่านชินจูกุนิโจวเม่”
ย่านชินจูกุนิโจวเม่ คือ ย่านของชาวรักร่วมเพศของญี่ปุ่นที่มีมานานกว่า 60 ปี ผมไม่เคยไปย่านนี้หรอกครับแต่เคยได้ยินชื่อเพราะมีชื่อเสียงมากอยู่ทีเดียว ผมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นตกใจกับเรื่องของพี่นายเลยสักนิด ผมหรี่ตามองออม
“ไปสนิทกับเนเนะตั้งแต่เมื่อไหร่?”
หลานสาวยิ้มหวาน
“ก็ตั้งแต่ที่เนเนะเห็นออมกระชากหัวอีชะนีน้ำผึ้งแหลทางโซเชียลที่แชร์ๆ กันนั่นแหละค่ะ นางคงจะสะใจเลยไลน์มาหาออม เลยเมาท์กันบ่อยขึ้น เดี๋ยวนี้นางมีแฟนใหม่แล้วนะคะ พระเอกซีรี่ย์ญี่ปุ่นที่กำลังฮิตมากๆ ในตอนนี้แหละค่ะ”
ออมจีบปากจีบคอเล่าเหมือนโบว์ไม่มีผิด
“เดี๋ยวนี้พูดจากั๊กกั่นใหญ่แล้วนะเรา”
“กั๊กกั่นหรือก๋ากั่นคะอาเต็ม?”
แน่ะ เดี๋ยวนี้มีย้อนผมด้วยนะ แล้วยังจะมาทำกรอกตาใส่ผมอีก นี่ผมปล่อยหลานสาวไว้กับคุณนายโบรัมมากไปรึเปล่าครับเนี่ยคำพูดคำจาและท่าทางถึงได้ถอดกันมายังกับโคลนนิ่งแบบนี้
“ออม!”
น้อยครั้งมากนะครับที่ผมจะดุออมด้วยน้ำเสียงที่ดังและแสดงออกถึงความไม่พอใจ แต่ถ้าไม่ปรามเสียบ้างเดี๋ยวจะเสียนิสัยแล้วถ้าเกิดเผลอไปใช้กิริยาวาจาแบบนี้กับซันละก็มีหวังซันได้ปวดหัวตายแน่ๆ หรือถ้าคนเป็นย่าได้ยินนี่คงจะหยิบยาดมขึ้นมาดมไม่ทันเลยล่ะครับ
“ออมขอโทษค่ะอาเต็ม ออมลืมตัวไปค่ะ”
คนถูกดุห่อไหล่ทำหน้าเจื่อน จะว่าไปผมเองก็ผิดเหมือนกันที่ตามใจหลานมากเกินไป
“อย่าลืมตัวจนให้มันติดเป็นนิสัยก็พอ”
“ค่ะ”
เจ้าตัวปั้นหน้าหมาหงอยสำนึกผิด เห็นแล้วก็อดจะสงสารไม่ได้ครับ ผมจึงยื่นมือไปปัดปอยผมตรงข้างแก้มแล้วทัดหูให้อีกฝ่าย ดวงตากลมโตแอบชำเลืองมองผมหลายครั้งเมื่อเห็นผมอ่อนลงใบหน้าสวยคมจึงระบายรอยยิ้ม
“ออมเล่าเรื่องพี่นายต่อได้มั๊ยคะ?”
คำถามของออมทำเอาผมหลุดขำ สาวๆ นี่ชอบเมาท์เหมือนกันหมดทุกคนเลยรึเปล่าครับ? แม้ผมจะไม่ได้สนใจเรื่องของพี่นายสักเท่าไหร่แต่เพื่อหลานรักผมก็จำเป็นต้องพยักหน้ารับไป ทำเอาออมฉีกยิ้มหน้าบานเลยทีเดียว
“ออมคิดว่าพี่นายกำลังเอาชนะกองทัพอยู่ค่ะ”
“ทำไมออมถึงคิดแบบนั้น?”
“จากที่ออมรู้มาและจากที่พี่โบว์เคยเปรยๆ ให้ฟัง ออมคิดว่าพี่นายเขาก็เหมือนเด็กเรียกร้องความสนใจนะคะอาเต็ม.. เหมือนเขามีบางอย่างอยู่ในใจ”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ดวงตากลมโตหรี่ลง แสดงสีหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง ผมตั้งท่าจะแซ็วหลานสาว แต่เด็กรับใช้ที่ผมกับออมสั่งให้ไปคอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ที่ชั้น 2 ของบ้านก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องนั่งเล่นเสียก่อน
“คุณเต็ม คุณออมคะ คุณท่านเรียกลุงศักดิ์ขึ้นไปที่ห้องทำงานค่ะ”
“ห๊ะ!?”
ผมกับออมหันมองหน้ากันด้วยความตกใจ ท่าทางเหตุการณ์จะไม่สู้ดีแล้วล่ะครับ
“อาเต็มต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะค่ะ”
ใช่.. นั่นคือสิ่งที่ผมต้องทำในตอนนี้ ความผิดไม่ได้อยู่ที่เทมป์คนเดียว ผมเองก็ผิด ออมก็ผิด ทุกคนผิดกันทั้งหมด และที่สำคัญกว่านั้นต้นเหตุที่ทำให้ผมเกือบจะเป็นโรคซึมเศร้านั้นไม่ได้เกิดจากเรื่องนี้เรื่องเดียวเสียเมื่อไหร่
“คุณแม่อยู่ไหน?”
“คุณหญิงอยู่ในห้องพระค่ะ”
ทันทีที่ได้คำตอบ ผมบอกให้ออมรออยู่กับสีส้มที่นี่และไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ออมพยักหน้ารับอย่างจำใจ ผมจึงรีบไปหาคุณแม่เพราะท่านจะเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยผมได้
ห้องพระอยู่ชั้น 2 ของบ้าน และคนละฝั่งกับห้องทำงานของคุณพ่อ ผมเคาะประตูเบาๆ เพื่อขออนุญาต เงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยๆ แง้มประตู คุณแม่กำลังนั่งสมาธิอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชาขนาดใหญ่ นอกจากห้องทำงานของคุณพ่อที่นานๆ ครั้งผมจึงคิดจะเข้าไปหาหนังสืออ่านก็คงจะเป็นห้องพระนี่แหละครับที่ผมจำแทบไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เข้ามาในห้องนี้คือเมื่อไหร่..
ลงน้ำหนักในการคลานเข่าให้เบาที่สุด แล้วไปหยุดนั่งทิ้งระยะห่างจากคุณแม่เล็กน้อย แม้ว่าใจของผมจะร้อนขนาดไหนแต่ผมก็ทำได้เพียงแค่นั่งมองคุณแม่อยู่เงียบๆ เท่านั้นเพราะในเวลานี้คุณแม่ดูสงบและผ่อนคลายเสียจนผมไม่กล้าจะรบกวน
พยายามข่มใจให้นิ่งด้วยการมองไปรอบๆ ห้องนี้คงเป็นห้องเดียวในบ้านที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศและหน้าต่างทุกบานถูกเปิดรับลมและแสงจากด้านนอกจึงให้ความรู้สึกปลอดโปร่ง นอกจากจะมีพระพุทธรูปที่วางอยู่บนโต๊ะหมู่บูชาหลายองค์แล้ว ยังมีรูปภาพของบรรพบุรุษทั้งทางฝั่งของคุณพ่อและคุณแม่ใส่กรอบติดไว้ตรงมุมหนึ่งของห้องอีกด้วย ไล่เรียงมาตั้งแต่สมัยยังใช้การวาดภาพแทนกล้องถ่ายรูปในรุ่นคุณปู่ทวดย่าทวดจนถึงรุ่นคุณปู่คุณย่า และล่างสุดเยื้องไปจนเกือบชิดมุมเสามีกรอบรูปขนาดเล็กเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดนักเรียนถักเปียทั้ง 2 ข้าง ใบหน้าระบายรอยยิ้มเสียจนดวงตายิบหยี ต่อให้ไม่มีใครบอกผมก็มั่นใจว่านั่นคือรูปของ ‘คุณรดา’
ผ่านไปหลายนาทีเปลือกตาของบุพการีก็ค่อยๆ ลืมขึ้น ท่านผินมองมาทางผมด้วยแววตาแปลกใจเล็กน้อยแล้วหลังจากนั้นก็ระบายรอยยิ้มอ่อนโยน
“กราบพระรึยังคะ?”
อ่อ.. ลืมเสียสนิทเลยครับ ผมรีบปรับเปลี่ยนท่าเป็นท่านั่งเทพบุตรแล้วพนมมือกราบเบญจางคประดิษฐ์ทันที เสร็จแล้วจึงเปลี่ยนเป็นนั่งพับเพียบ
“มีอะไรด่วนรึเปล่าถึงได้เข้ามาหาแม่ในห้องนี้ได้?”
ผมรู้ว่าคุณแม่รู้คำตอบอยู่แล้วแต่ท่านก็ยังจะแกล้งถาม
“จนถึงตอนนี้คุณพ่อกับกองทัพยังไม่ออกมาจากห้องเลยครับ”
ใบหน้าอ่อนโยนระบายรอยยิ้มกว้างขึ้น
“เป็นห่วงแฟนล่ะสิ?”
พยักหน้าพร้อมตอบว่า ‘ใช่ครับ’ ด้วยเสียงเบาหวิว นอกจากความรู้สึกขัดเขินแล้วผมยังรู้สึกเหมือนเด็กน้อยที่ไม่สามารถจัดการอะไรได้ด้วยตัวเองจนต้องมาฟ้องบุพการี
“น้องเต็ม..”
“ครับ”
ขานรับพร้อมสบตากับคนเป็นแม่ ดวงตาคู่สวยและอ่อนโยนเสมอบัดนี้มีเพียงความกังวลและดูเศร้าเสียจนน่าใจหาย คุณแม่ดึงมือของผมไปกุมไว้แล้วลูบหลังมือเบาๆ คล้ายจะปลอบโยน
“แม่ตกลงขายมูลนิธิโรงพยาบาลสัตว์ให้คุณอาดิษฐ์เขาไปแล้วนะลูก”
หืม?? อะไรนะครับคุณแม่? นี่ผมหูฝาดหรือว่าเมื่อครู่ได้ยินผิดกันแน่ ผมมองหน้าคุณแม่ด้วยเครื่องหมายคำถามที่มีฝุดขึ้นจนล้นหัว คุณแม่ยังคงลูบหลังมือผมแผ่วเบา ท่านหลบตาผมด้วยการก้มหน้าลงดูมือที่กุมผมไว้
“น้องเต็มกับน้องออมรับปริญญาเสร็จเมื่อไหร่พวกเราจะย้ายไปอยู่อังกฤษกับพี่อุ่นและพี่ขวัญกันทั้งหมด”
“คุณแม่ล้อผมเล่นใช่มั๊ยครับ?”
บอกผมสิว่ามันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น..
“พ่อกับแม่รู้ว่าน้องเต็มรักโรงพยาบาลสัตว์นั้นมาก มันเป็นความฝันที่ทำให้น้องเต็มเลือกเรียนสัตวแพทย์ แม่เองก็รักโรงพยาบาลนั้นมากเหมือนกัน แต่ด้วยเหตุผลและความจำเป็น.. คุณอาดิษฐ์สามารถที่จะดูแลมันต่อได้ดีแน่นอน”
เหตุผลและความจำเป็นอะไรกันเหรอครับ? เรื่องเงินเหรอ? ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด ต่อให้คุณพ่อคุณแม่อยู่บ้านเฉยๆ เงินจากพี่อุ่นและพี่ขวัญที่ส่งให้แต่ละเดือนก็ล้นมือจนไม่รู้จะเอาไปจ่ายที่ไหน อีกอย่างค่าใช้จ่ายของมูลนิธิส่วนหนึ่งก็มาจากรายได้ของมูลนิธิเองอีกส่วนก็มาจากปันผลทั้งประจำเดือนและประจำปีที่คุณพ่อและคุณแม่เป็นหุ้นส่วนและเป็นที่ปรึกษาให้บริษัทต่างๆ ซึ่งมากพอที่จะใช้หมุนเวียนได้ตลอด ผมส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณแม่พูดมาทั้งหมด ไม่จริง.. มันไม่ใช่เรื่องจริง.. มันต้องเป็นเหตุผลอื่นสิ
“คุณอาดิษฐ์เป็นคนขอถอนหมั้นใช่มั๊ยครับ?”
คำถามของผมทำให้คุณแม่ตกใจจนเผลอดึงมือกลับ
“แม่รู้ว่าลูกกับพ่อกองทัพรักกัน.. เจ้าสัวยางกับคุณนายจูเองก็เอ็นดูลูกของแม่มาก”
คำตอบไม่ได้ตรงกับคำถามแต่น้ำเสียงของคุณแม่นั้นทำให้ผมรู้ว่าท่านเองก็เจ็บปวดใจมากเช่นกัน
“เหตุผลล่ะครับ? คุณอาดิษฐ์ได้บอกเหตุผลไว้รึเปล่า?”
คุณแม่เงียบไป ดวงตาของท่านเอ่อด้วยหยดน้ำ แต่ต่อให้คุณแม่ไม่ตอบผมก็รู้เหตุผลทั้งหมดนั้นดีอยู่แล้ว เพียงแต่ผมชะล่าใจเกินไปจนปล่อยให้เหตุการณ์มาถึงจุดนี้ได้ ผมหลบตาจากคุณแม่ไปมองจุดอื่น และสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงรูปภาพในกรอบเล็กๆ นั่น ความรู้สึกแน่นในอกที่สะสมมานานจนกลายเป็นเศษตะกอนฝังอยู่ในก้นเหวลึกถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
“ผมรู้คำตอบแล้วล่ะครับ”
“น้องเต็ม?”
กระเถิบถอยห่างออกจากคุณแม่อีกนิด จากนั้นก็พนมมือก้มกราบลงแนบตักของท่าน ฝ่ามือที่อุ้มชูเลี้ยงดูผมมาทั้งชีวิตลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน คุณแม่กำลังร้องไห้ และผมเองก็ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้เช่นกัน ผมกอดเอวของท่านไว้แล้วปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดออกมา
คุณพ่อคุณแม่รักผมมากและผมก็เชื่อว่าท่านไม่ต้องการจะทำให้ผมเสียใจและเสียน้ำตาหรอกครับ ผมเจ็บมากแค่ไหนคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องเจ็บกว่าร้อยเท่าพันเท่าแน่นอน เพียงแต่ท่านไม่อาจพูดหรืออธิบายออกมาให้ผมรับรู้ได้ แต่รู้อะไรมั๊ยครับว่าใครที่ทำให้บุพการีของผมเสียน้ำตา คนๆ นั้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตด้วยเหมือนกัน
“น้องเต็ม.. ลูกคิดอะไรอยู่หรือรู้อะไรมารึเปล่า?”
จู่ๆ คุณแม่ก็เอ่ยคำถามขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือปนสะอื้น ผมจึงยืดตัวขึ้นมองหน้าท่าน คุณแม่เช็ดคราบน้ำตาให้ผมทั้งๆ ที่สองแก้มของท่านก็เปื้อนไปด้วยหยดน้ำ ผมกุมมือของท่านไว้แนบลงตรงหน้าอกด้านซ้าย
“ผมกำลังคิดว่าทำไมตัวเองช่างโชคดีเหลือเกินครับ”
“แค่น้องเต็มแข็งแรง และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้พ่อกับแม่นอนตายอย่างตาหลับแล้วล่ะลูก”
ดูสิครับว่าผมเป็นคนที่โชคดีมากแค่ไหน ผมมีชีวิตที่ดี มีการศึกษาที่ดี เติบโตมาในสิ่งแวดล้อมและได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี ทั้งหมดที่เป็นตัวผมได้ทุกวันนี้ก็เพราะคำว่าครอบครัวนี่แหละครับ
ผมตั้งใจจะจบบทสนทนาทั้งหมดลงไว้เพียงแค่นี้ แต่แล้วราวกับว่าสายตาของผมถูกแรงดึงดูดจากบางอย่างจนทำให้ต้องหันไปมองรูปในกรอบเล็กนั่นอีกครั้ง ผมหยุดสายตาอยู่ตรงนั้นเนิ่นนานจนคุณแม่ถึงกับขมวดคิ้วแล้วหันมองตามสายตาของผม และดูเหมือนว่าจะทำให้สีหน้าของท่านไม่สู้ดีสักเท่าไหร่
“ผมมีคำถามจะถามคุณแม่ครับ”
ดึงสายตากลับมามองหน้าบุพการี แล้วดึงมือของท่านกุมไว้
“คุณรดา.. เสียชีวิตยังไงเหรอครับ?”
“น้องเต็ม.. ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ล่ะลูก?”
สีหน้าของคุณแม่ฉายชัดถึงความกังวล ความกลัวและว้าวุ่นใจ ผมจึงบีบมือท่านเบาๆ เพื่อส่งกำลังใจและเพื่อบอกให้รู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้ไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลยสักนิด
“รดา.. รดา.. เธอ”
“เธอเป็นโรคร้ายใช่มั๊ยครับ?”
“น้องเต็มรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเหรอลูก?”
น้ำเสียงของท่านตื่นตระหนกจนสั่น
“ผมรู้ได้ยังไงก็ไม่สำคัญไปกว่า.. คนที่ทำร้ายคุณรดาเป็นใครหรอกนะครับ”
คำพูดของผมทำให้คุณแม่เผลอดึงมือกลับ ท่านใช้มือทั้ง 2 ข้างกำแน่นไว้บนหน้าอกของตัวเอง
“ถ้าคุณรดามีลูก.. เขาคงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมใช่มั๊ยครับ?”
ท่านจ้องมองผมด้วยแววตาสั่นระริก คุณแม่กำลังกลัว ผมกำลังทำให้ท่านกลัว..
“แต่เสียดาย.. คุณรดาไม่มีลูก ไม่เช่นนั้นกองทัพคงจะได้มีพี่ชายอีกคนเป็นแน่”
ผมวาดรอยยิ้มลงบนใบหน้าจนเต็มแก้มพร้อมกับใช้แขนทั้ง 2 ข้างโอบกอดท่านเอาไว้ และมันก็ทำให้ผมได้รู้ว่าคุณแม่ผ่ายผอมลงไปกว่าเมื่อเดือนที่แล้วมากเพียงใด
“อดีต.... มันคืออดีต.. อดีต... มันกลับไปแก้ไขไม่ได้และอีกอย่างแม่ก็คิดว่ารดาคงจะไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีแล้วล่ะลูก”
ตอบรับว่า ‘ครับ’ ด้วยน้ำเสียงเบาที่พอได้ยินกันแค่ 2 คน แล้วหลังจากนั้นคำแผ่วหวิวราวยุงกระพือปีกกระซิบดังอยู่ข้างใบหู ‘อย่าพูดอะไรที่น่ากลัวอีกนะลูก’ ผมพยักหน้ารับคำของท่าน จนสายลมพัดผ่านผ้าม่านตรงบานหน้าต่างปลิวไหว ผมจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมเรื่องสำคัญบางอย่างไปเสียสนิท
ตายห่าละ!!! ผมรีบผละกอดจากคุณแม่ แล้วปาดเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ จากนั้นจับกุมมือคุณแม่ให้ลุกขึ้นรีบจ้ำเท้าตรงไปห้องทำงานของคุณพ่อชนิดที่ว่าแทบจะวิ่งเลยล่ะครับ
v
v
v
v
v
มีต่อด้านล่างนะคะ ^^
-
.
.
.
.
“โอ๊ะ.. โอ๊ยย เบาๆ หน่อยสิ”
“นี่ก็เบามือสุดแล้วนะ”
นี่ถ้าเป็นเด็กต่ำกว่า 10 ขวบ แล้วมาโอดครวญแบบนี้ผมจะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่นี่อายุปาเข้าไปจะ 22 ขวบแระ ตัวก็สูงกว่าผมตั้งหลายเซนติเมตรยังจะมาร้องเป็นเด็กไปได้ ผมทิ้งสำลีที่ชุ่มด้วยเบตาดีนลงในถังขยะ จากนั้นก็หยิบยาแก้ฟกช้ำมาทารอยที่เป็นจ้ำๆ ตามเนื้อตัวให้คนเจ็บ
คุณฟังไม่ผิดหรอกครับที่ผมเรียกว่า ‘คนเจ็บ’ หน่ะ ก็โดนคุณพ่อเล่นงานซะน่วมขนาดนี้ นี่ถ้าผมกับคุณแม่เข้าไปไม่ทันคงได้หามส่งโรงพยาบาลแน่ๆ
เรื่องของเรื่องก็คือคุณพ่อคงจะสัมภาษณ์เทมป์ตามประสาลูกผู้ชายนั่นแหละครับ และท่านก็อ้างว่าจะทดสอบว่าเทมป์จะสามารถดูแลและปกป้องลูกชายของท่านได้มากแค่ไหนด้วยการให้ประลองมือกับลุงศักดิ์ แต่ถ้าเอากันตามตรงผมคิดว่าคุณพ่อต้องการทดสอบความอดทนของผมด้วยเหมือนกัน ท่านกักตัวแฟนของผมไว้นานเกินชั่วโมง เห็นผมยังนิ่งท่านเลยต้องเรียกลุงศักดิ์ขึ้นไป แค่นั้นแหละความอดทนของผมขาดผึงเลยทีเดียว เรื่องนี้ผมยอมแพ้ให้คุณพ่อแบบยกธงขาวเลยครับ..
“เก่งนะเนี่ย สู้กับนักมวยประจำกองทัพได้”
“ห๊ะ! ก็ถึงว่าหมัดหนักฉิบหาย”
ถ้าลุงศักดิ์วัย 60 เป็นเพียงคนแก่ธรรมดาผมจะไม่ห่วงอะไรเลย แต่นี่ลุงศักดิ์เป็นนักมวยเก่าแถมยังเป็นมือหนึ่งเรื่องการต่อสู้ทางการทหาร แล้วจะให้คนที่เก่งเรื่องเรียน เวลาว่างก็เข้าครัว เล่นกับแมวหรือไม่ก็เตะบอลอย่างคุณชายกองทัพจะเอาตะหลิวหรือไม้ล่อแมวไปสู้ลุงศักดิ์ได้ยังไงล่ะครับ นี่ดีแค่ไหนแล้วที่ลุงศักดิ์ออมมือไว้บ้าง จึงได้แค่ปากแตก คิ้วแตก หน้าบวม กับรอยฟกช้ำตามตัวเท่านั้น
ส่ายหน้าเบาๆ แล้วพลางคิดไปถึงตอนที่อีกฝ่ายกลับไปบ้านแล้วคุณนายจูได้เห็นสภาพของหลานชาย ผมว่าท่านคงได้เป็นลมแน่ๆ
“ดีแค่ไหนแล้วที่ลุงศักดิ์ออมมือ.. ไม่งั้นคงได้ไปนอนหยอดน้ำเกลือแน่ๆ”
ผมย่อตัวนั่งลงบนพื้นแล้วถลกพับขากางเกงของอีกฝ่ายขึ้นเหนือเข่า เสียงซี๊ดปากดังขึ้นบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ก็จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงล่ะครับ ก็เล่นโดนต่อยแล้วล้มเอาเข่ากระแทกพื้น และก็ไม่ต้องถามนะครับว่าล้มลงไปกี่รอบเข่าถึงได้แตกจนเลือดซิบขนาดนี้ ผมใช้สำลีชุบแอลกอลฮอล์ล้างแผลให้แล้วตามด้วยเบตาดีน รอบนี้ไม่มีเสียงร้องครับเพราะอดทนกัดฟันแน่นเชียว
“แพ้แบบนี้แล้วจะปกป้องเต็มได้ยังไง? หมดยุคน้ำเน่าฉันสามารถจะตายแทนเธอได้แล้วนะ”
“ตายแทนไม่ได้ก็ตายด้วยกันได้ละวะ”
ปากแตกขนาดนั้นแล้วยังจะปากดีได้อีก
“ใครจะยอมตายด้วย?”
ตวัดตามองพร้อมกับเก็บของบนโต๊ะ ใบหน้าคมบวมช้ำมองผมอย่างตัดพ้อจนผมต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ
“นี่.. พ่อเซล่ามูนฟังหน้ากากทักซิโด้นะ.. ถ้าหากวันหนึ่งเกิดเหตุอะไรที่มันร้ายแรงกับหน้ากากทักซิโด้ละก็ เซล่ามูนไม่ต้องมาออกรับหน้าหรือสละชีวิตหรอกนะ เพราะเซล่ามูนยังมีหน้าที่ที่จะต้องดูแลลูกของเรา”
หยุดสายตาไปที่แมวอ้วนสีส้มที่นอนหมอบมองเจ้าทาสเทมป์ของมันอยู่นิ่งๆ เมื่อดวงตาคู่คมหันไปสบ ดวงตากลมของสีส้มก็ค่อยๆ กระพริบช้าๆ 2-3 ครั้ง ซึ่งหมายถึงการแสดงความรักของน้องแมวครับ สีส้มกำลังจะบอกว่า ‘ป๋มรักพ่อเทมป์มากนะครับ’
“ไม่ตลก..”
จู่ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นแบบห้วนๆ ผมเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย
“ก็ใครจะพูดให้ตลก”
อ้าว แค่ผมทำเสียงห้วนกับหน้านิ่งๆ ใส่แค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอครับ? โถ่ ผมก็ลืมไปว่าแฟนของผมเป็นผู้ชายจิตใจอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้มากแค่ไหนอีกอย่างวันนี้เจ้าตัวก็เจอเรื่องสะเทือนใจจนร่างกายระบมมาอย่างสาหัสสากรรจ์เสียด้วย ผมหัวเราะเบาๆ แล้วดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดอย่างระมัดระวัง
“เต็มไม่ได้พูดให้ตลก เพราะเต็มพูดเรื่องจริง นี่เป็นห่วงมากเลยนะถึงได้พูดออกไปแบบนั้น”
เหมือนปลอบเด็กน้อยมั๊ยละครับ อย่าเพิ่งเห็นเป็นเรื่องตลกเชียวนะ สำหรับคู่รักบางคู่ที่เลิกรากันเพราะมักจะมองข้ามเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ทั้งนั้นแหละครับ
“รักมากก็ห่วงมากอะ เคยได้ยินรึเปล่า?”
ใบหน้าคมที่ซบอยู่ตรงหน้าท้องของผมเงยหน้ามองผมอย่างเจ้าเล่ห์ ผมจึงลูบรอยแผลบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ถ้าไม่ใช่เพราะรักผมจริงเจ้าตัวคงไม่ยอมเจ็บตัวขนาดนี้หรอก
“อะแฮ่มๆ”
ออมโผล่หน้าตรงประตูห้องนั่งเล่น ผมหันไปส่งยิ้มให้หลานสาว
“คุณย่าให้มาตามอาเต็มกับกองทัพไปทานข้าวเที่ยงค่ะ”
ผมพยักหน้ารับ พร้อมกับหันไปปิดฝากล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาล เสร็จแล้วก็เดินไปห้องรับประทานอาหารด้วยกัน
“วันนี้ป้าทิพย์ทำน้ำพริกกะปิ แกงส้มชะอมทอด และก็ต้มข่าไก่ให้นายด้วยนะ ฮ่า”
หลานสาวหัวเราะขำ แต่ท่าทางคนเจ็บจะขำไม่ออกหรอกครับ และเมื่อมาถึงโต๊ะอาหารจริงๆ ก็รู้ว่าออมไม่ได้พูดเล่นสักนิด ผมถึงกับสงสารแฟนตัวเองจับใจ อาหารแต่ละอย่างรสจัดทั้งนั้นจะกินได้ยังไงละเนี่ย?? คุณแม่ส่งสายตามาให้ด้วยความเห็นใจ ส่วนคุณพ่อก็ออกคำสั่งให้เริ่มทานได้โดยไม่สนหน้าอินหน้าพรหมอะไรทั้งนั้น
ผมมองอาหารบนโต๊ะ และคิดว่าต้มข่าไก่น่าจะเป็นอะไรที่รสชาติอ่อนที่สุด ปกติผมก็ไม่ใช่คนกินรสจัดอยู่แล้วดังนั้นจะให้กินข้าวกับต้มข่าไก่อย่างเดียวก็ได้ ผมตักน้ำซุปใส่จานตัวเองจนแทบจะกลายเป็นข้าวต้ม จากนั้นก็ตักเนื้อไก่เอามาฉีกจนเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วเลื่อนจานของตัวเองแลกกับจานของคนที่นั่งข้างๆ
“จะได้กินง่ายขึ้นไง”
คนหล่อหน้าเขียวช้ำและบวมตุ่ยพยายามส่งยิ้มให้ผม จากนั้นก็หยิบช้อนแล้วค่อยๆ หยอดข้าวลงปาก มันก็จะลำบากสักหน่อย ผมช่วยเช็ดมุมปากให้อีกฝ่ายพร้อมกับกินข้าวในจานของตัวเองไปด้วย คุณแม่กับออมแอบอมยิ้ม ในขณะที่คุณพ่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้นนอกจากอาหารตรงหน้า
.
.
.
.
หลังมื้อเที่ยง ผมให้เทมป์กินยาแก้ปวดลดไข้และแก้อักเสบป้องกันไว้ก่อน สักพักยาก็ออกฤทธิ์ เจ้าตัวผล็อยหลับไปบนตักของผมบนโซฟาในห้องนั่งเล่น และน่าแปลกที่ผมก็ยอมให้หน้าตักของตัวเองเป็นหมอนอยู่อย่างนั้นตั้งแต่บ่ายจนอีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้นมานาฬิกาก็บอกเวลา 2 ทุ่มแล้วล่ะครับ
“ทำไมไม่ปลุกล่ะ? เมื่อยขามากมั๊ย?”
“แค่ชานิดหน่อยเท่านั้น เดี๋ยวก็หาย”
มือใหญ่บีบนวดขาให้ผมด้วยความเป็นห่วง สภาพตัวเองแย่ขนาดนี้ยังจะมาห่วงผมอีก นวดไปสักพักอาการเหน็บชาก็บรรเทาลง ผมจับมือของอีกฝ่ายไว้
“ไปกินข้าวกันเถอะ คุณแม่ทำข้าวต้มไว้ให้”
ใบหน้าบวมช้ำพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มที่มันออกจะดูบิดๆ เบี้ยวๆ สักหน่อย แต่ก็ยังหล่อในสายตาของผมอยู่ดี
คนอื่นๆ ทานมื้อเย็นกันไปตั้งแต่ 6 โมงเย็น ตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับคนตรงหน้าแค่ 2 คนเท่านั้น เรานั่งกินข้าวต้มกันเงียบๆ แทบไม่มีบทสนทนาอะไร ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกเหมือนผมรึเปล่า ที่ว่าวันนี้ทำไมเวลามันดูเหมือนว่าจะเดินช้ากว่าทุกวัน และก็ยังรู้สึกเหนื่อยและอ่อนเพลียกว่าทุกวันที่ผ่านมาอีกด้วย
กว่าจะจัดการข้าวต้มให้เหลือน้อยที่สุดได้ก็ใช้เวลานานพอดู ผมพาเทมป์ไปหาคุณพ่อคุณแม่เพื่อลากลับ คุณพ่อยังคงนิ่งไม่พูดอะไร มีแต่คุณแม่ที่ให้พรเดินทางปลอดภัยแล้วยังทิ้งท้ายว่าวันหน้าจะทำอาหารอร่อยๆ ให้ทาน
เดินออกมาส่งอีกฝ่ายที่รถพร้อมกับอุ้มสีส้มออกมาด้วย และก็เพิ่งได้รู้จากน้าปองว่าคุณพ่อสั่งให้น้าปองขับรถไปส่งเทมป์ถึงบ้านที่รังสิต ส่วนรถของเจ้าตัวก็ทิ้งไว้ที่นี่ไว้วันหน้าค่อยแวะมาเอา ซึ่งนี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี เพราะถึงแม้วันนี้จะเจอเรื่องที่เจ็บตัว ทว่าเทมป์ก็ได้สอบผ่านบททดสอบสุดโหดของคุณพ่อแล้วล่ะครับ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่านี่ขนาดว่าผมเป็นลูกชายท่านยังจัดการเทมป์ขนาดนี้ แล้วถ้าผมเกิดเป็นลูกสาวมีหวังผมคงได้เป็นม่ายหรือไม่ก็ขึ้นคานไปตลอดชีวิตแน่ๆ
ส่งสีส้มขึ้นรถไปก่อน จากนั้นก็หยุดยืนคุยกับร่างสูง ผมแตะปลายนิ้วลงบนแผลตรงหางคิ้วเบาๆ
“ดึกแล้วทำไมไม่นอนบ้านนี้ล่ะ?”
แกล้งถามอีกฝ่ายไป และคำตอบก็คือความเงียบ แต่ดูจากสายตาผมก็พอจะเดาคำตอบได้ครับ ผมวาดรอยยิ้มเต็มใบหน้าพร้อมกับล้วงหยิบของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงส่งยื่นให้คนตรงหน้า
“คุณอาดิษฐ์ขอถอนหมั้นเต็มกับลูกชายของท่านและคุณพ่อกับคุณแม่ก็รับปาก แล้วก็คืนแหวนวงนี้ให้คุณอาดิษฐ์ไปแล้ว เพราะฉะนั้นเทมป์ก็รับมันคืนไปเถอะ”
จับมือใหญ่ไว้แล้ววางกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินลงไป ผมมองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม แต่มองไปมองมาก็หลุดหัวเราะซะงั้น
“แค่แหวนวงเดียว.. ไว้เทมป์เรียนจบทำงานมีเงินแล้วค่อยซื้อมาให้เต็มใหม่ก็ได้นี่นา”
นี่ผมพูดจริงนะครับ วัตถุนอกกายยังไงก็ไม่สำคัญเท่าจิตใจหรอก
“นั่นสินะ”
ใบหน้าบวมช้ำยอมยิ้มแล้วล่ะครับ มันก็จะดูตลกๆ นิดหน่อย แต่ผมก็ยังคิดว่าหล่ออยู่ดี เรามองหน้ากันและยิ้มให้กันอยู่อย่างนั้นเกือบนาที จนเหมือนว่าอีกฝ่ายจะนึกอะไรขึ้นได้ เจ้าตัวจึงถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองออกแล้วเก็บมันไว้ในกล่องเดียวกัน จากนั้นก็ถอดสร้อยคอพระเลี่ยมทองที่เจ้าตัวใส่ติดตัวตลอดเวลาออกแล้วเปลี่ยนมาสวมให้ผมแทน
“สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่คุณปู่ทวดใช้หมั้นคุณย่าทวด เทมป์ใส่ติดตัวไว้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ”
“ของสำคัญแบบนี้เอามาให้เต็มทำไม?”
“ของสำคัญก็ต้องอยู่กับคนสำคัญสิ”
อ่า.. ไปต่อไม่ถูกเลยล่ะครับ ได้แต่ผมยืนนิ่งให้ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งแตะแผ่วผิวแก้ม แขนแกร่งโอบรอบคอผมไว้ ขยับมือเล็กน้อยก็สวมสร้อยให้ผมจนเสร็จเรียบร้อย ที่จริงก็อยากจะหอมแก้มหรือไม่ก็จูบกันสักหน่อยแต่ดูจากสภาพของใบหน้าคมแล้วไม่น่าจะรอดครับ ผมจึงกดจูบตรงต้นคอขาวแทน
“ขอมือหน่อยสิ”
เจ้าของมือยื่นส่งให้ผมอย่างว่าง่าย ผมกำมือแล้วปล่อยอากาศวางลงบนฝ่ามือใหญ่ คิ้วเข้มเลิกสูงมองมือที่ว่างเปล่าของตัวเอง
“ความรักของเต็มไง.. เต็มจายยยยยยยยเลยนะ”
ยิ้มจนแก้มตึงเลยล่ะครับ ฝ่ายนั้นหัวเราะเบาๆ
“มิน่า.. หนักเชียว”
มือใหญ่กำอากาศที่ว่างเปล่าไว้แน่นแล้วยกขึ้นวางแนบไว้บนหน้าอกของตัวเอง
“กลับบ้านได้แล้ว..”
ก่อนที่ผมจะเขินไปมากกว่านี้ ผมจึงรีบดันหลังอีกฝ่ายขึ้นรถ ปิดประตูให้เรียบร้อย แล้วส่งสัญญาณให้น้าปองเข้าประจำที่สารถีได้
“ถึงแล้วจะโทรหานะ”
“อืม..”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะถอยหลังออกห่างและยืนดูจนแสงท้ายรถออกไปจากรั้วบ้านจนลับสายตา ผมจับจี้พระที่อีกฝ่ายเพิ่งสวมให้ บ้าจริง.. หุบยิ้มไม่ได้แถมน้ำตาก็ยังไหลอีก นี่ผมเป็นไบโพล่ารึเปล่าครับเนี่ย..
.
.
.
.
.
.
.
TBC.... : 222222:
คนอ่านเริ่มเปิดเผยตัวมาแสดงความคิดเห็นกันเยอะขึ้น ดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อัพให้รัวๆ เลยค่ะ
-
คุณรดา ต้องเกี่ยวข้องกับเต็มแน่ๆ
ไม่งั้นคุณแม่ทำไมตกใจกลัว จนชัดเจนมาก
ตอนเต็มถามเรื่องคุณรดา
เห็นด้วยกับเต็ม ที่ว่าใครที่ทำให้บุพการีของเต็ม เสียน้ำตา
คนๆ นั้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตด้วยเหมือนกัน
ใช่ ต้องย้อนเกล็ดกลับให้เจ็บแสบถึงทรวง :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ปมเยอะเหลือเกิ้นปวดตับ :katai1: :katai1: :katai1:
-
สรุปแล้วน้องเต็มเกี่ยวพันกับคุณรดาใช่มั๊ย
แล้วพ่อของกองทัพทำไมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่เป็นผู้ใหญ่เลย
-
รู้สึกว่าทุกคนกำลังปกป้องเต็มใจจากอะไรบางอย่าง ทั้งพ่อแม่ของเต็มและพ่อของกองทัพอะ
-
รีบเฉลยเถอะๆๆ :katai1:
-
พอถามถึงคุณรดาที่ไร คุณพ่อกับคุณแม่เต็มก็อ้ำอึ้งตลอด แต่จริงๆแล้วถ้าคุณรดาเป็นแม่ของเต็มจริงๆ ก็คงไม่ถูกปล่อยให้หมั้นกับกองทัพแน่ๆ
-
รอดูหน้ากากทักซิโด้ออกโรงจัดการตัวร้าย ช่วยเหลือพ่อเซล่ามูนหัวใจบอบบางนะ กร้ากกกกกก มันต้องมีวิจัดการกับปัญหาสิ แต่ใครจะเป็นตัวแปร ฟันเฟือง และผู้ขับเคลื่อนนะ
-
เจ้าทาสจงรู้ไว้ว่าถ้าไม่มีข้าเจ้าง้อเมียไม่สำเร็จหรอก แล้วดูๆ พระเอกเรื่องนี้ ไม่รู้จะขำยังไง ยอมเป็นเซลามูนให้พี่หน้ากากทักซิโด้เถอะ ยอมพี่หน้ากากเขาเถอะนะ :laugh:
รดา.... นี่แหละปมหลักของเรื่องนี้ :katai1:
-
:pig4:
-
รู้สึกว่าทุกคนกำลังปกป้องเต็มใจจากอะไรบางอย่าง ทั้งพ่อแม่ของเต็มและพ่อของกองทัพอะ
ใช่ๆ รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะ มันยิ่งชัดเจนขึ้น แต่เราก็ได้แต่เดาไปเรื่อยๆ ฮ่าาาา
-
ตกลงเต็มใจเป็นใคร กองทัพเป็นใคร โหยยยย...ปมเรื่องนี้ทำเราสงสัยใคร่รู้
-
คุณรดานี่ปริศนาจริงๆ ยังไงก็ไม่เข้าใจพ่อแม่กองทัพเลย รักลูกไม่เท่ากันเหรอ
-
รออ่านอย่างเดียวไม่อยากคาดเดาอะไรแล้ว
-
จะเฉลยปม ก็ไม่เฉลยซะที. หลอกล่อให้ติดงอมแงม. มาต่อบ่อยๆนะครับ
-
แมวสื่อรัก 55555
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอลุ้นตอนต่อไป
-
ทำไมกองทัพโดนซ้อมแล้วขำ :laugh:
มาต่อไวๆ นะคะ
-
นี่ก็ลุ้นทุกตอน..จะใช่พี่น้องร่วมพ่อเดียวกันไหม? ถ้าใช่ .. ก็ใช่ 555555 / แล้วจะลุ้นเพื่อ! นายเอก Ririn ฉลาดและลึกลับเสมอ เดี๋ยวหน้ากากทักสิโดเคลียร์เอง เซลามูนอยู่เฉยๆเลี้ยงสีส้มไป / เอ่อเทมป์ ยังไง เซลามูนเลยนะ คิดไหม?
-
:pig4:
-
รอลุ้นตอนต่อไป :katai1:
-
คุณรดา ต้องเกี่ยวข้องกับเต็มแน่ๆ
ไม่งั้นคุณแม่ทำไมตกใจกลัว จนชัดเจนมาก
ตอนเต็มถามเรื่องคุณรดา
เห็นด้วยกับเต็ม ที่ว่าใครที่ทำให้บุพการีของเต็ม เสียน้ำตา
คนๆ นั้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตด้วยเหมือนกัน
ใช่ ต้องย้อนเกล็ดกลับให้เจ็บแสบถึงทรวง :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
o13
-
คืนนี้จะได้อ่านตอนต่อไปมั๊ยน๊า :katai4:
-
ก็ยังอยากรู้เรื่องคุณรดาอยู่
กองทัพโดนจัดหนัก จัดเต็มไปเลยค่ะ แต่ถือว่าเป็นโอกาสดีเนาะ
ไม่เข้าใจเรื่องผู้ใหญ่ เค้าทำอะไรกัน จะกีดกัน หรือจะสนับสนุน
เต็มใจรู้ไปหมดทุกเรื่อง อยู่ที่จะพูดไหม
กองทัพน่าสงสารนะ จะว่าไปแล้ว หวังว่าเต็มใจจะไม่ใจร้าย
-
จะสงสารกองทัพดีมั๊ย อ่ะๆๆ สงสารก็ได้ คราวหน้าคราวหลังอย่าทำอีกล่ะ ไม่งั้นได้กินลูกปืนแน่
รดา... ยังคงเป็นปมที่ชวนสงสัย
มาต่อไวๆ นะคะ :katai2-1:
-
ปล. ลืมค่ะ สวัสดีวันลอยกระทงค่ะไรท์ :m18:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 30 ┨
หลังจากโดนท่านพ่อตาอัดมาจนน่วม กลับมาถึงบ้านกะจะอ้อนคุณปู่คุณย่าสักหน่อย แต่ที่ไหนได้ครับ คุณปู่หัวเราะชอบใจแถมบอกว่าภูมิใจในตัวผมอีก ส่วนคุณย่าก็ต้มยาจีนบำรุงร่างกายสูตรตำหรับฮ่องเต้เอาไว้ให้ผมอีกหม้อใหญ่ ดื่มเช้า เย็น และก่อนนอน ทุกวันเอาให้ฟิตปึ๋งปั๋งเตะโอ่งแตกกันไปเลย ตื่นเช้าขึ้นมาก็ยิ่งเซอร์ไพร้หนักเข้าไปอีกเมื่อว่าพี่ท่านพ่อตากับคุณหญิงแม่ยายมาดูใจ เฮ้ย! มาเยี่ยมผมถึงบ้าน พร้อมของเยี่ยมสารพัด ผมยังจำเสียงพูดคุยหัวเราะของพวกผู้ใหญ่ได้เป็นอย่างดี ดูก็รู้ใช่มั๊ยละครับว่าคุณปู่คุณย่าคงจะไปคุยตกลงกับท่านกิตติเอาไว้ล่วงหน้าแล้วแน่ๆ แล้วทำไมไม่บอกผมไว้ก่อนสักคำ อย่างน้อยจะได้ไปฝึกการต่อสู้เอาไว้บ้าง
ถ้าถามว่าเกือบ 2 ชั่วโมง ที่ท่านกิตติเรียกผมไปคุยเป็นการส่วนตัวนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็จะเริ่มจากคำถามทั่วไปเหตุผลและแรงจูงใจที่ทำให้ผมชอบลูกชายของท่านซึ่งเป็นเพศเดียวกัน และอีกสารพัดเรื่องที่ล้วนเป็นคำถามจิตวิทยาเสียส่วนใหญ่ ท่านนิ่งมากนิ่งจนน่ากลัว แล้วบรรยากาศในห้องทำงานของท่านก็ชวนให้คิดมโนไปว่าถ้าผมเกิดตอบอะไรผิดหรือไม่ถูกใจขึ้นมาอาวุธสังหารมากมายก็พร้อมจะพุ่งตรงใส่ผมได้ทุกเมื่อ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ตอบไปตามความเป็นจริงทั้งหมด และที่จบด้วยบททดสอบสมรรถภาพทางร่างกายก็เพราะว่าผมดันพลาดไปตอบว่าผมสามารถปกป้องลูกชายของท่านได้แน่นอน มันก็เลยต้องทดสอบกันหน่อยว่าจริงตามพูดรึเปล่า? แหม.. คำพูดของพระเอกละครแบบนั้นก็คงจะมีแค่ในนิยายนั่นแหละ เอาเข้าจริงไอ้คนอย่างผมเป็นมวยไทยซะที่ไหนละครับ ถ้าแข่งรำไทเก็กก็ว่าไปอย่าง
เอาเถอะครับ.. ยังไงซะผมก็ผ่านมันมาได้แล้ว เจ็บตัวหน่ะรักษาหายได้ แถมผลที่ได้รับยังคุ้มเกินคุ้มเสียอีก แค่นี้ก็โอเคแล้วล่ะครับ
“กองทัพ ทางนี้ๆ”
ออมโบกมือเรียกผม วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนที่คณะมาช่วยกันเคลียร์โปรเจ็คจบกันครับ และแม้จะผ่านมาเป็นอาทิตย์แต่ร่องรอยบวมช้ำและแผลบนหน้าก็ยังมีให้เห็น เพื่อนหลายคนมองหน้าผมด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม
“เป็นไงบ้าง?”
เพื่อนสนิทของผมใช้ปลายนิ้วแตะแผลตรงหางคิ้ว มันก็จะรู้สึกเสียวแปล็บๆ หน่อยนึง แต่ก็ไม่ได้เจ็บเหมือนวันแรกๆ อีกอย่างแผลก็แห้งแล้วล่ะครับ ที่เหลือส่วนใหญ่เป็นรอยบวมช้ำเสียมากกว่า
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
ผมตอบ ออมมองหน้าผมพร้อมกับอมยิ้มแบบมีเลศนัยจนผมต้องหรี่ตามองกลับ
“พูดมา”
“บางครั้งนายแกล้งโง่ใส่ฉันบ้างก็ได้นะโว้ย”
อ้าว.. รู้ทันก็งอนอีก แต่แป๊ปเดียวก็กลับมาอมยิ้มอีกแระ สงสัยจะวันนั้นของเดือนมั้งครับ
“นี่.. กองทัพเพื่อนรัก.. ฉันมีอะไรมาเสนอ และฉันก็รู้ว่านายต้องไม่ปฏิเสธแน่นอน”
แหน่ะ.. เห็นมั๊ยละครับว่ามันต้องมีอะไรจริงๆ ผมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ออมหันซ้ายหันขวาทำท่าทางยังกับว่าเรื่องที่กำลังจะพูดเป็นความลับนักหนา และผมก็ต้องบ้าจี้เงี่ยหูฟังตามออมด้วยนะครับ อ่อ.. เนื่องจากออมเขาอยากจะให้เรื่องนี้เป็นความลับ เพราะฉะนั้นผมก็ต้องขอโทษทุกคนด้วยที่ไม่สามารถเล่าหรือแพร่งพรายได้ เอาเป็นว่าหลังจากที่ออมกระซิบจบ ผมก็ได้แต่จุดยิ้มตรงมุมปากพร้อมกับตอบกลับไปว่า
“โอเค.. ตามนั้นเลยเพื่อน”
.
.
.
.
.
ตอนขามาผมจอดรถไว้ที่คณะสัตวแพทย์แล้วเดินต่อมาคณะของตัวเอง ดังนั้นเสร็จจากงานโปรเจ็คผมก็เดินกลับไปคณะสัตวแพทย์ ถามว่าระยะทางไกลมั๊ย? ก็ได้เหงื่ออยู่ครับ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากจะเดินเก็บบรรยากาศไปเรื่อยๆ ถนนเส้นนี้เป็นเส้นทางที่ผมปั่นจักรยานรับส่งเต็มแทบทุกวัน เราทั้งคู่มักจะเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครมากมาย แต่น่าแปลกที่ในสายตาของผมมีแค่เต็มใจคนเดียวเท่านั้นที่สามารถดึงดูดทุกความสนใจของผมเอาไว้ได้ อีกไม่นานเราก็จะเรียนจบออกจากรั้วมหาลัย ก้าวสู่ชีวิตการทำงานแบบผู้ใหญ่อย่างแท้จริง วันเวลาผ่านไปไวจนรู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อย
โรงพยาบาลสัตว์เล็กยังคงมีลูกค้ามาใช้บริการเยอะเหมือนทุกวัน ผมนั่งรออีกฝ่ายตรงโต๊ะม้าหินด้านหน้าโรงพยาบาล หยิบไอโฟนขึ้นมาตั้งใจจะเลือกรูปที่ถ่ายเก็บไว้สัก 2-3 อัพเดทลงไอจีสักหน่อย แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดแกลอรี่ภาพเลยครับ ก็มีสายเข้ามาเสียก่อน แค่เห็นชื่อผมก็รู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะครับ ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกดรับสาย
“ครับ คุณแม่”
[กองทัพ! ฉันได้ข่าวว่าไอ้กิตติมันสั่งคนให้รุมซ้อมแกเหรอ มันมีสิทธิอะไรถึงมาทำแบบนั้นกับแก แล้วปู่กับย่าของแกก็บ้าจี้กับมันด้วย นี่แก่จนสมองเลอะเลือนกันไปหมดแล้วรึไง แม่ไม่ยอมหรอกนะ แม่จะแจ้งความเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด]
ใส่รัวยังกับปืนกลจนผมต้องขยับไอโฟนออกห่างจากหูเกือบคืบก็ยังได้ยินเสียงของคุณแม่ชัดเจน
[พ่อแกบอกฉันว่าคุยกับแกแล้วเรื่องถอนหมั้นไอ้เด็กเกย์นั่น แล้วทำไมแกถึงยังไปเจอมันอีก หรือว่ามันไม่ยอม?...]
“คุณแม่ครับ มันไม่ใช่อย่ะ...”
[เดาไว้ไม่มีผิด ไอ้เด็กนั่นมันต้องรู้และคิดวางแผนอะไรไว้แน่ มันไม่ได้รักแกจริงหรอก มันกับแกจะไม่มีวันรักกันได้เพราะ.... ]
คุณแม่หยุดพูดลงชั่วขณะ ผมจึงมีเวลาแงะขี้หูออกเล็กน้อย
[มันแค่จะหลอกใช้แกเป็นเครื่องมือมาทำลายครอบครัวของเราต่างหาก พ่อของแกบอกแม่หมดแล้ว นี่แม่และพี่นายพยายามทำทุกอย่างเพื่อแกอยู่นะ]
บ้ากันไปใหญ่แล้วครับ นี่คุณแม่ดูละครน้ำเน่าเยอะไปใช่มั๊ยเนี่ย?
[เรื่องงานหมั้นกับหนูฮันนี่ยังไงพ่อกับแม่ก็จะเดินหน้าต่อ ถ้าแกกล้าขัดใจพ่อกับแม่อีกล่ะก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกเด็ดขาด ถ้าแกเลือกมัน ครอบครัวเราก็พัง! แกจะยังเลือกมันอยู่อีกมั๊ย?!]
“พอเถอะครับคุณแม่ เลิกโทษคนอื่นสักทีเถอะครับ ไม่มีใครคิดจะทำลายครอบครัวของเราหรอกครับ ถ้าครอบครัวมันจะพังมันก็เพราะคนในครอบครัวต่างหากล่ะครับ”
[กองทัพ! ไอ้ลูกอกตัญญู!]
ครับ.. ผมมันลูกอกตัญญู ผมยอมรับและก็เลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้ผู้บังเกิดเกล้าพร่ำบ่นต่อไปจนพอใจแล้วท่านก็วางสายไปเอง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ได้แต่คิดว่าถ้าหากผมไม่มีคุณปู่คุณย่าเป็นที่พึ่ง ชีวิตของผมตอนนี้จะเป็นยังไงกันนะ
“ไอ้น้อง.. ถ้าเหนื่อยก็ซบบ่าพี่ได้นะ”
เสียงที่ดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งตกใจ จิ๊กโก๋หน้าใสนั่งลงข้างๆ แล้วหันมายักคิ้วพร้อมเหน็บยิ้มตบบ่าตัวเอง
“ไม่อยากทำแค่ซบบ่า”
ยักคิ้วกลับไปบ้าง ดวงตาคู่เรียวหรี่ลงเล็กน้อย ปลายนิ้วยกขึ้นแตะริมฝีปากของผม
“งั้นจะเก็บไว้พิจารณาละกัน”
“อย่านานนัก ดอกเบี้ยแพง”
“พี่รวย พี่จ่ายไหว”
จากจิ๊กโก๋หน้าใสเปลี่ยนเป็นเสี่ยกระเป๋าหนักแถมยังมีการตบกระเป๋ากางเกงดังปุๆ เสียด้วย คอยดูเถอะ ผมจะลอกให้หมดคราบนอกจากไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นแล้วยังจะรูดน้ำให้หมดตัวไปเลย
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วยื่นมือส่งให้อีกฝ่าย เราเดินกุมมือกันไปที่รถ น่าแปลกนะครับที่ความรู้สึกหน่วงในใจของผมเมื่อครู่ราวกับว่าได้รับการปลดปล่อยเพียงแค่มีคนๆ นี้คอยเดินอยู่ข้างๆ กัน
ระหว่างทางเราสวนกับดักแด้ที่มารอรับพี่โบว์ และเมื่อไปถึงลานจอดรถก็เจอพี่ซันกำลังจะไปรับออมที่คณะพอดี เราทักทายกันเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกัน
ด้วยสภาพการจราจรที่ติดขัดทำให้เราติดแหง็กอยู่ตรงสี่แยกด้านหน้าโรงพยาบาลอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง คนที่นั่งก้มหน้าก้มตาสรุปรายงานอยู่เบาะข้างๆ จึงได้เงยหน้าขึ้นมามองความเป็นไปบนท้องถนนเสียที ช่วงนี้เจ้าตัวบ่นเรื่องอ่านหนังสือนานๆ แล้วเริ่มปวดหัว ผมจึงคิดว่าวันหยุดที่จะถึงนี้จะพาเจ้าตัวไปตรวจวัดสายตาเสียที
ดวงตาคู่เรียวหันมามองหน้าผมแล้วระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยอมพับเอกสารเก็บลงกระเป๋า
“เดี๋ยวนี้เทมป์ไม่ต้องเข้าไปศึกษางานที่บริษัทแล้วเหรอ?”
“อืม..”
คำตอบของผมทำให้คนถามเงียบไปครู่ใหญ่ ผมเหลือบตามองก็เห็นอีกฝ่ายนั่งหันหน้ามองออกไปข้างถนน จนเมื่อรถขยับตัวผ่านจุดวิกฤตมาได้ เจ้าตัวจึงได้เอ่ยทำลายความเงียบ
“เทมป์รู้แล้วใช่มั๊ยว่าเรียนจบแล้วเต็มจะต้องย้ายไปอยู่อังกฤษ”
ภายในอกวูบโหวงเจ็บจี๊ดขึ้นมาชั่วขณะ ถ้าจะให้พูดตามตรงเรื่องนี้ผมรู้มานานแล้ว ก่อนจะเจอกับเต็ม ออมก็เคยบอกผม และระหว่างที่ผมคบกับเต็มแล้วเจ้าตัวก็เคยเปรยให้ฟังอยู่หลายครั้ง แต่เพราะผมคิดว่ายังไงเต็มก็จะต้องกลับมาดูแลกิจการของมูลนิธิคุณหญิงหยดยังไงก็เป็นแค่การจากกันแค่ชั่วคราว จนกระทั่งคุณพ่อบอกผมว่าท่านได้ซื้อกิจการมูลนิธิที่เป็นความฝันและแรงบันดาลใจให้คนที่ผมรักอยากจะเรียนสัตวแพทย์ ผมอาจจะเสียใจที่ได้รู้ว่าความรักกำลังจะโดนพรากจากไป แล้วเต็มใจล่ะครับทั้งความรักและความฝันถูกพรากจากพร้อมๆ กัน ผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งต้องแบกรับความรู้สึกเศร้าเสียใจมากกว่าผมอีกเท่าตัวแต่เจ้าตัวก็ไม่เคยบ่นหรืออ่อนแอให้ผมเห็นเลยสักครั้ง
ผมพยายามเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะหันไปมองเศษเสี้ยวใบหน้าของอีกฝ่าย แล้วครางตอบในลำคอ ‘อืม’ เบาๆ ดวงหน้าใสจึงยอมหันกลับมาสบตากัน ริมฝีปากสีชมพูอ่อนวาดรอยยิ้ม
“จะมีแฟนใหม่มั๊ย?”
“นั่นเป็นคำถามที่เทมป์จะต้องถามเต็มมากกว่า”
เจ้าตัวหัวเราะกับคำประชดของผม ซึ่งผมรู้ดีว่ามันเป็นเพียงเสียงหัวเราะที่สร้างขึ้นเพื่อปิดกั้นความรู้สึกที่แท้จริงภายในใจ
“แล้วงานหมั้นของเทมป์กับน้องฮันนี่นั่นล่ะ?”
“คุยเรื่องงานแต่งงานของเราดีกว่า”
สวนกลับโดยแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดสักนิด คนฟังยิ้มกว้าง ผมจึงดึงมืออีกฝ่ายมากุมไว้แล้วประทับจุมพิตบนหลังมือบาง
“ส่งโปรเจคจบเสร็จแล้วไปทะเลกันสองคนนะ”
“อืม.. ได้สิ”
รอยยิ้มบนใบหน้าใสในครั้งนี้เป็นของจริง ยิ้มจากใจ.. และคุณรู้อะไรมั๊ยครับ? ว่าเวลาที่อีกฝ่ายระบายรอยยิ้มนั้นโลกทั้งใบของผมก็ฟรุ้งฟริ้มมุ้งมิ้งไปด้วย ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่ช่วงที่เรามีความสุขด้วยกันเท่านั้น
หลังจากนั้นเราก็เงียบด้วยกันทั้งคู่ รถค่อยๆ ขยับเคลื่อนไปอย่างช้าๆ ตามการจราจรที่โหดร้าย ร่างบางนั่งเล่นเกมส์ได้ครู่หนึ่งก็เก็บไอโฟนลงกระเป๋าแล้วปรับเอนเบาะลงเล็กน้อย จากนั้นก็นอนมองหน้าผมนิ่งๆ จนผมต้องหันไปหยิกจมูกรั้นๆ นั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าของจมูกยู่หน้าแล้วคว้ามือของผมไปกุมเอาไว้
“ถ้าเทมป์เรียนจบปริญญาเอกและขึ้นเป็นผู้บริหารบริษัทได้.. ค่อยมาสู่ขอเต็มละกัน”
หืม???
“หมายความว่ายังไง?”
“อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน.. แต่สำหรับเต็มแล้วไม่ว่าอนาคตจะยาวนานสักแค่ไหน เต็มก็ยังรอเทมป์อยู่เสมอ”
“ไม่เข้าใจ”
ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าผมเข้าใจคนรักของตัวเองในทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้ผมไม่เข้าใจจริงๆ นะครับ การเรียนปริญญาเอกเป็นเรื่องที่ผมสามารถทำได้อย่างแน่นอน แต่เรื่องที่จะให้ผมขึ้นนั่งตำแหน่งผู้บริหารของบริษัทนั่นเป็นเรื่องยากมากและผมก็คิดว่าเจ้าตัวรู้เหตุผลทั้งหมดดี เต็มรู้ดีทุกอย่างแต่ก็ยังเอามันมาเป็นข้ออ้าง? ทำไม? หรือว่าเพราะไม่อยากแต่งงานกับผม?
มือบางปล่อยมือข้างที่กุมผมไว้ เราสบตากัน ไม่มีรอยยิ้มเหมือนอย่างเคย และผมก็ไม่สามารถอ่านความหมายในดวงตาคู่เรียวได้อย่างทุกครั้ง
“อีกไม่นานหรอก.. เทมป์จะเข้าใจทุกอย่างเอง”
“ถ้าเต็มไม่อยากแต่งงาน จะอยู่ด้วยกันเลยก็ได้นี่นา”
สีหน้าและแววตาของอีกฝ่ายแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน ร่างบางขยับตัวแล้วหันหน้าไปมองข้างถนน
“ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
เด็ก? ใช่ครับ ผมมักจะทำและคิดเหมือนเด็กๆ ผมรู้จักนิสัยและปมด้อยของผมดี เพราะตั้งแต่เด็กจนโตผมโหยหาความอบอุ่นจากคนเป็นแม่มาโดยตลอด ต่อหน้าผู้เป็นบุพการีผมต้องเข้มแข็ง เก่ง และมีความเป็นผู้ใหญ่ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องถูกนำไปเปรียบเทียบกับพี่ชาย ดังนั้นเมื่อผมรักใครก็มักจะเผลอเผยนิสัยความเป็นเด็กที่เก็บซ่อนไว้ และก่อนที่ผมจะได้เอ่ยคำน้อยใจออกไป เสียงเรียบนิ่งของอีกฝ่ายก็ทำให้ผมชะงักไปเสียก่อน
“รับหมั้นฮันนี่ซะ”
“ว่าไงนะ?!”
“ก็ถ้าเทมป์อยากจะเข้าใจทุกอย่างที่เต็มพูดก็รับหมั้นฮันนี่ซะ”
ในขณะที่ผมแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา คนตรงหน้ากลับนิ่งและดวงตาคู่เรียวจดจ้องผมด้วยแววตาที่จริงจัง เสียจนผมรู้สึกกลัวและคิดอะไรไม่ออก
“หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้ไม่ใช่เหรอ? ก็แค่หมั้นเพื่อจะหาคำตอบทุกอย่าง และเมื่อเทมป์เข้าใจทุกอย่างแล้วก็ค่อยถอนหมั้น ยกเว้นเสียว่า... หลังจากที่รู้คำตอบ เทมป์อาจจะลืมเต็มไปเลยก็ได้”
“เต็มคิดอะไรอยู่... มีอะไรอยู่ในใจที่บอกเทมป์ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?”
ราวกับว่าร่างบางตรงหน้าเป็นใครอีกคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน จู่ๆ เสียงแตรรถจากด้านหลังช่วยเรียกสติกลับมา ผมสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนจะเคลื่อน 4 ล้อไปด้านหน้าแค่ไม่กี่ 10 เมตรก็ต้องจอดหยุดนิ่งอีกครั้ง
ผมหันมองอีกฝ่าย ผมไม่ชอบความเงียบ และเกลียดบรรยากาศที่มันอึดอัดแบบนี้ มีคำถามและความรู้สึกมากมายที่อยากจะคุยและเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่สมองก็ฝ่อเอาเสียดื้อๆ แม้แต่ในอกก็รู้สึกแน่นเสียจนเหมือนจะหายใจไม่ออก
“เต็ม..”
เจ้าของชื่อหันมา คิ้วบางเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมาแตะเบาๆ ตรงหางตาของผม
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กน้อยที่น่าสมเพช ผมไม่เข้าใจ ไม่อยากเข้าใจ และไม่คิดจะเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?? ไม่กี่ 10 นาทีก่อนหน้านี้พวกเรายังยิ้มหัวเราะกันอยู่เลยไม่ใช่รึไง?
ผมมองสร้อยที่อีกฝ่ายสวมติดตัวไว้ตลอดเวลา มันคือของสำคัญของตระกูลที่คุณปู่คุณย่ามอบให้ผม และผมก็มอบมันต่อให้กับคนที่ผมรัก เพราะผมมั่นใจว่าความรักของผมจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปจากคนตรงหน้าเด็ดขาด แต่ที่อีกฝ่ายพูดอยู่นี่มันคืออะไร????
“ก็ยังรักเหมือนเดิม.. มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ.. ถ้าหากเทมป์รักเต็มเหมือนที่เต็มรักเทมป์แล้วละก็.. ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเต็มก็ยังรอเทมป์อยู่เสมอ”
“รัก.. แล้วทำไมถึงต้องให้เทมป์ทำแบบนี้?”
คำถามของผมมาพร้อมกับหยดน้ำที่เอ่อเต็มเบ้าตา ผมมันก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่โคตรจะอ่อนแอและอ่อนไหว รักมากเท่าไหร่ก็ทุ่มให้เท่านั้น รักก็บอกว่ารัก เจ็บก็ร้องไห้ นี่แหละครับพระเอกโคตรห่วยแบบผม
ฝ่ายนั้นดึงมือข้างซ้ายของผมไปกุมไว้ แล้ววางแนบฝ่ามือของผมกับแผ่นอกบางด้านซ้ายของตัวเอง
“ถ้าเต็มไม่ทำแบบนี้.. เราก็ไม่มีวันที่จะได้อยู่ด้วยกันหรอกนะ”
ฝ่ามือของผมถูกเลื่อนขึ้นให้แนบลงบนแก้มใส เราสบตากันแน่นิ่ง ไม่มีคำว่าล้อเล่นในแววตาคู่เรียวเลยสักนิด
“เชื่อเต็มสักครั้ง.. ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไง ความรักของเต็มก็ยังเหมือนเดิม”
ผู้ชายอ่อนแอที่บูชาคนรักแบบผมจะทำอะไรได้มากไปกว่า ‘ยอม’ และ ‘เชื่อ’ เมียล่ะครับ ต่อให้คนตรงหน้าบอกผมฝ่า ถ้าผมยอมเอาตัวเองไปเป็นเชลยในสงครามแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมก็คงจะยอมโง่ทำตามอยู่ดี
.
.
.
.
.
เรื่องที่คุยกับเต็มเมื่อวานทำเอาผมนอนไม่หลับทั้งคืน ถึงขนาดที่ต้องปลุกสีส้มให้มานั่งคุยปรับทุกข์เป็นเพื่อน หากดูจากภายนอกเหมือนว่าเราทั้งคู่ดูมีความสุขดี คุณปู่คุณย่าของผมและครอบครัวของอีกฝ่ายก็เข้าใจความรักของเราเป็นอย่างดี อีกทั้งเราทั้งคู่ยังมี ฐานะ การศึกษา ทุกอย่างเพียบพร้อม แต่ในความเป็นจริงและในส่วนที่ละเอียดอ่อนกว่านั้นก็คือยิ่งเราโตขึ้นการก้าวเดินไปข้างหน้าของเรากำลังจะยากขึ้นเรื่อยๆ ต่างหาก
“สีส้ม”
แมวอ้วนวัย 4 ขวบ ที่กำลังยกแข้งยกขาเลียขนแต่งหล่อหยุดมองหน้าผมตาแป๋ว
“คิดถึงตอนอยู่หอพักเนอะ”
ตอนอยู่หอพักเป็นช่วงเวลาที่เราแทบจะไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องเรียน เช้าไปเรียนด้วยกัน กลับมาถึงหอพักก็อ่านหนังสือ ทำรายงาน นั่งคุย หรือไม่ก็มีเซ็กส์กัน และที่สำคัญก็คือเราแทบจะไม่ทะเลาะกันเลยสักครั้ง
สีส้มลุกขึ้นแล้วเดินนวยนาดมานอนแหมะลงข้างๆ ผม จากนั้นก็กลิ้งตัวไถกับสีข้างของผม สีส้มกำลังปลอบผมอยู่ครับ และความน่ารักนี้ก็ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมา
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูรัวๆ กับเสียงเรียกของเด็กรับใช้ในบ้านทำให้ผมต้องขมวดคิ้วแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู
“มีอะไรเหรอหลิน?”
“คุณแม่ของคุณกองทัพมาค่ะ”
“ห๊ะ!?”
“มาถึงก็อาละวาดใส่คุณนายใหญ่เลยค่ะ คุณกองทัพรีบออกไปดูเถอะค่ะ”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันตั้งแต่เช้าเนี่ย?! ยกมือเสียผมแบบลวกๆ แล้วรีบก้าวเท้าตามหลินออกไป เดินไปไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเสียงดังแล้วล่ะครับ
“คุณแม่มาทำอะไรที่นี่ตั้งแต่เช้าเหรอครับ!?”
ตวาดออกไปสุดเสียง ทำเอาทุกสายตาหันมามองที่ผมเป็นจุดเดียว ผมเดินไปยืนข้างๆ คุณย่า วันนี้วันเสาร์ ซึ่งช่วงเช้าคุณปู่จะออกไปรำไทเก็กที่สมาคมชาวจีนไม่ไกลจากบ้านมากนัก คุณแม่คงจะรู้ว่าคุณปู่ไม่อยู่จึงถือโอกาสมาอาละวาดใส่คุณย่าแต่เช้า และก็ไม่ได้มาคนเดียวด้วยนะครับ ยังหนีบพาฮันนี่มาด้วย เธอฉลาดพอที่จะไม่ใช้อารมณ์แต่เลือกที่จะยืนเสแสร้งทำเป็นห้ามปรามคุณแม่แทน นี่คงจะซ้อมบทมาจากละครน้ำเน่าหลังข่าวกันแน่ๆ
“ทำไมฉันจะมาที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อฉันเป็นสะใภ้เกียรติไพศาลกิจ และแกซึ่งเป็นลูกชายของฉันก็อยู่ที่นี่”
“ถึงอย่างนั้นคุณแม่ก็ไม่มีสิทธิแสดงกิริยาวาจาไม่ดีกับคุณย่านะครับ”
“ก็อีกะ.. ก็ย่าของแกมาไล่ฉันก่อน เจอหน้าก็ไล่ยังกับหมูกับหมา”
“กับหมูกับหมาฉันจะไปไล่มันทำไม? มีแต่จะรับไว้เลี้ยงดูอย่างดี”
สิ้นคำคุณย่า คุณแม่ก็หวีดร้องยังกับโดนน้ำร้อนลวก เมื่อคืนก็นอนไม่หลับเช้ามาเจอเรื่องแบบนี้มันโคตรจะปวดหัวเลยล่ะครับ
“ใจเย็นๆ ครับคุณย่า.. เดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่าครับ”
ประคองคุณย่าให้นั่งลงบนโซฟา แล้วเรียกเด็กรับใช้ที่ยืนแอบมองอยู่ไกลๆ ให้เข้ามาช่วยดูแล เสร็จแล้วก็หันกลับไปหาคุณแม่
“คุณแม่มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ?”
“ฉันจะมาคุยเรื่องงานหมั้นของแกกับหนูฮันนี่ให้รู้เรื่อง”
“หูซั่วบาต่าว!”
คุณย่าลุกขึ้นแล้วชี้หน้าตวาดใส่คุณแม่เป็นภาษาจีนว่า ‘พูดจามั่วเหลวไหล!’ ผมนี่ยังสะดุ้งเลยครับ ส่วนคุณแม่กับฮันนี่ก็ได้แต่ยืนเบิกตากว้างทำหน้างงปนร้อนตัวเพราะท่านไม่รู้ภาษาจีนสักคำ
“ไม่เกี่ยวกับคุณแม่ หุบปากไปเลยก็ดีนะคะ!”
“หนีอี่เหวยหนี่จ้ายเกินสุยซัวฮวา!”
เวลาคุณย่าโกรธมากๆ จะนึกคำด่าภาษาไทยไม่ค่อยออกครับ เลยได้แต่ต่อปากคุณแม่เป็นภาษาจีนกลับไปว่า ‘เธอคิดว่ากำลังคุยอยู่กับใคร?!’ แล้วหลังจากนั้นเรื่องมันก็เป็นไปตามอารมณ์ของผู้หญิงล้วนๆ เส้นประสาทในสมองของผมเต้นตุบตับจนแทบจะระเบิด และยิ่งได้ยินคุณแม่ใช้วาจาจาบจ้วงใส่คุณย่าหลายต่อหลายครั้งผมก็ชักจะทนไม่ได้เหมือนกันนะครับ
“พอสักทีได้มั๊ยครับ!!”
ต่อให้ตัวบาปจะหล่นลงบนหัวผมเป็นร้อยตัวเพราะตวาดใส่บุพการีก็ช่างแมร่มมันเถอะครับ คุณแม่กับฮันนี่สะดุ้งเฮือก ในขณะที่คุณย่านิ่งเงียบไปแทบจะทันที
“ยังไงคุณพ่อกับคุณแม่ก็จะให้ผมหมั้นกับฮันนี่ให้ได้ใช่มั๊ยครับ?”
“ใช่! แกทำน้องเขาเสียชื่อเสียงขนาดนี้แล้วก็ต้องระ..”
“ได้ครับ!”
ไม่ต้องรอให้คุณแม่อารัมภบทยกแม่น้ำร้อยสายผมก็ขอตัดตอบสวนกลับไปเสียก่อน และคงจะเป็นคำตอบที่คาดไม่ถึงท่านจึงได้ทำหน้าเหมือนหูฝาดอยู่พักหนึ่งจนเมื่อตั้งสติได้จึงรีบหันไปฉีกยิ้มกับฮันนี่
“ได้คำตอบแล้วก็เชิญกลับครับ”
ยกมือไหว้แล้วหันไปส่งสายตาให้เด็กรับใช้ลุกขึ้นเตรียมส่งแขก คุณแม่เชิดหน้าสะใจใส่คุณย่าแล้วตั้งท่าจะหันหลังกลับ แต่คงจะนึกอะไรได้อีกเรื่องจึงหันมาอ้าปากจะพูดกับผม
“แล้วเรื่องนะ..”
“เชิญกลับครับ”
บอกตามตรงว่าผมไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรแล้วจริงๆ แค่นี้ชีวิตของผมก็แทบจะพังไม่เป็นท่า ผมยกมือไหว้คุณแม่อีกครั้ง และรอบนี้ท่านก็ยอมเดินลงจากบ้านไปแต่โดยดี ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันกลับมาจะคุยกับคุณย่าต่อ แต่ท่านไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆ ผมแล้วครับ ที่แน่ๆ ผู้หญิงที่ถือกะละมังเดินก้าวฉับๆ ยังกับสาวแรกรุ่นมุ่งตรงไปทางประตูบ้านนั่นคลับคล้ายคลับคราเหมือนคุณนายจูของผมไม่มีผิด
“คุ...”
กำลังจะอ้าปากเรียก แต่ก็ช้าไปแค่เสี้ยววินาที
“กุ่นคาย! ขวี่สื่อปา!!”
คำด่า ‘ไปให้พ้น! ไปตายซะ!!’ ดังขึ้นยังกับเสียงฟ้าผ่าแล้วตามลงมาด้วยสายฝนห่าใหญ่..
อืม ถ้าเป็นฝนมันก็คงจะดีกว่านี้ครับ แต่ที่ลงห่าใหญ่บนหัวของคุณแม่และฮันนี่นั่นคือเกลือต่างหาก เสียงคนเปียกเกลือทำเอาผมยกมือปิดหูแทบไม่ทัน จะว่าไปดอกเกลือก็ร่วงกราวส่องแสงระยิบระยับเมื่อต้องแสงแดดยามเช้ามันก็สวยดีเหมือนกันนะครับ
เมื่อพายุจากไป คลื่นลมก็เริ่มสงบ ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วตั้งท่าจะหันหลังกลับเข้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งกับสายตาของคุณย่าที่มองมาอย่างไม่พอใจ
“กองทัพ”
“ครับ”
“หลานตอบตกลงไปทำไม?”
คำถามของคุณย่าทำเอาความอึดอัดจุกขึ้นมาถึงลำคอ ผมไม่มีคำตอบในเรื่องนี้ ไม่ใช่สิ.. ต้องพูดว่าผมไม่รู้จะตอบยังไงเสียมากกว่า และเพราะผมเงียบไปนาน คุณย่าจึงเดินเข้ามาใกล้ แววตาและน้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
“หลานไม่รักน้องเต็มแล้วเหรอ?”
“รักสิครับ”
ตอบด้วยเสียงหนักแน่นเต็มความมั่นใจ เพราะรักมาก.. ผมถึงได้ทำแบบนี้
“ย่าไม่เข้าใจ”
“ผมก็ไม่เข้าใจครับ.. แต่หลังจากงานหมั้นผมอาจจะเข้าใจมากขึ้นก็ได้”
คนถามไม่เข้าใจ คนตอบอย่างผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ผมมั่นใจแค่ว่าเต็มรักผมมาก คนอย่างเต็มใจไม่ยอมยกผมให้ใครง่ายๆ หรอกครับ แต่เพราะฝ่ายนั้นคงมีเหตุผลบางอย่างและคงจะเป็นเรื่องสำคัญมากจึงไม่สามารถบอกผมได้ในตอนนี้ ครั้นจะให้ผมโวยวายไม่พอใจตีโพยตีพายที่อีกฝ่ายมีความลับต่อกันนั่นก็ไม่ใช่นิสัยของผม ต่อให้ผมเป็นคนขี้หึงขี้หวงขนาดไหนก็ยังให้เกียรติและเคารพการตัดสินใจของคนรักเสมอครับ
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมกับเต็มยังรักกันเหมือนเดิม ส่วนเรื่องหมั้น.. เราทั้งคู่ก็ตกลงกันแล้วครับ”
คนเป็นย่าขมวดคิ้ว แต่ผมก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้มากกว่านี้จริงๆ คุณย่ามองหน้าผมอยู่ครู่ใหญ่แล้วก็เลือกที่จะพยักหน้าแกล้งทำเป็นเข้าใจโดยไม่ถามอะไรอีก และหลังจากที่คุณปู่กลับมาถึงบ้านคุณย่าก็ฟ้องเรื่องลูกสะใภ้เสียยกใหญ่ รวมทั้งเรื่องของผมด้วย คุณปู่ถามผมเหมือนที่คุณย่าถาม ซึ่งคำตอบของผมก็ยังคงเหมือนเดิม คุณปู่ฟังแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วและสรุปว่าเรื่องนี้คงต้องคุยกับท่านกิตติสักหน่อย...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
สุขสันต์วันลอยกระทงนะคะ ^^
-
นี่ก็งงไปกะเทมป์ด้วยเช่นกัน
แต่สะใจกะดอกเกลือ :m20:
-
:m16: :m16: :m16:
-
ดีกันแล้ว.... เอาใจช่วยเทมเต็ม
-
มันยังให้ความรู้สึกรำคาญเหมือนเดิม :katai1: :katai1: :katai1:
-
:ruready
เราว่ายิ่งอ่านยิ่งงงงงงงงงงงงงงงง งองูล้านตัว :katai1:
เรากะลัง อยู่ในอุโมงค์ที่ปลายมันเปิดกว้างไปเรื่อยยยยยยยย รึป่าวว้าาาา
:mew5:
:ling3:
รู้สึกเครียดกะตัวเอง 55555555555555 :ling1:
-
เต็มมมมม!!!!! คิดอะไรอยู่!!!!!!!
แล้วอิกแงทัพนี่โคจรเชื่อเมียอะ
แต่ิกว่าเต็มต้องมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่ๆ แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากตบอิแมากับอิชะนีฮันนี่เหลือเกิน :z6:
-
:katai1:
-
สรุปว่าเรื่องนี้น่าสงสารสุดคือกองทัพ ผู้ไม่รู้อะไรเลย เป็นหมากของคนนั้นคนนี้ต่อไป โฮ่ววว :m15:
-
จะเข้าใจจริงรึป่าวนะ
-
ทำไมตอนนี้รู้สึกสฃสารกองทัพ :katai1:
เดี๋ยวๆๆๆ ดอกเกลือ :m20:
-
ยิ่งอ่านยิ่ง งง งงมากกกกกกกกก เหมือนมีปมเรื่อยๆ เหมือน ตัวละครรู้กันเอง คนอ่านไม่รู้อะได้วยเลย เฉลยซักปมไม่ได้เหรอ 555
-
เครียดแทนกองทัพ
-
ช้ำใจมาก ตอนที่แล้วยังสมน้ำหน้ากองทัพ ตอนนี้โคตรสงสาร :katai1:
-
แผนซ้อนแผน ซ้อนแผน และซ้อนแผนอีกที ไม่ดงไม่เดามันละ รออ่านรอเม้นท์อย่างเดียวพอ / หมั้นให้ตายใจแล้วค่อยถอนหมั้นงี้เหรอ? คุณนายแม่ของเทมป์เขาคงยอมให้ถอนกันง่ายๆหรอกนะ จะยิ่งยุ่งกว่าเดิมอ่ะป่าวเนี่ย :เฮ้อ: / ยัง ยังจะเดาอีก
-
เลิกเดาแล้วค่ะว่าแผนแต่ละแผนจะเป็นยังไง ตอนนี้ขอเดาตัวผู้ร้ายตัวจริงไว้ก่อนค่ะ ซึ่งลิสมีดังนี้
1. วิริยา
2. นายพล
3. วนกลับไปอ่าน 2 ข้อด้านบนใหม่ซ้ำไปซ้ำมา o18
สู้ๆ นะกองทัพและเต็มใจ เรายังเชื่อมั่นว่าหน้ากากทักซิโด้จะสามารถจัดการทุกอย่างได้
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ทำไมต้องให้กองทัพ เป็นหมากให้คนอื่นเดินตลอด เหมือนไม่เป็นคตัวของตัวเอง มันดูอ่อนแอ
รังแต่จะมีปัญหาตามมาเรื่อยๆ น่าจะเด็ดขาดกว่านี้
-
ว่าแล้ว ว่าคุณนายวิริ(ษ)ยา
ต้องใช้อำนาจความเป็นแม่มาบังคับให้กองทัพหมั้น
มีหน้ามาอาละวาดกับแม่ผัว
มันน่าให้ปู่ย่า ใช้อำนาจยึดทรัพย์สินของตระกูล
จากลูกชายมาให้กองทัพบริหารคนเดียว เรื่องมากนัก
คุณนายวิริ(ษ)ยา กับซอฮันนี่ เหมือนผีเน่ากับโลงผุ
ชอบที่ย่าของกองทัพด่าจริง “กุ่นคาย! ขวี่สื่อปา ไปตายซะ !!”
เกิดมามีแต่ความโลภมาก ริษยา อาฆาต
มีแต่เอาประโยชน์จากผัว จากกองทัพสมควร กุ่นคาย! ขวี่สื่อปา ซะจริงๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไมหายงอลไวจัง น่าจะโดนเยอะว่านี้นะ วัยรุ่นเซ็ง :z3:
-
อะแลวแล่วแล้ว
-
ยกมือ ขอเบิกตัวโคนันมาช่วยไขคดีนี้ได้มั๊ยคะ นี่เครียดมากเพราะสงสารกองทัพ :katai1:
-
เลิกเดาแล้วค่ะว่าแผนแต่ละแผนจะเป็นยังไง ตอนนี้ขอเดาตัวผู้ร้ายตัวจริงไว้ก่อนค่ะ ซึ่งลิสมีดังนี้
1. วิริยา
2. นายพล
3. วนกลับไปอ่าน 2 ข้อด้านบนใหม่ซ้ำไปซ้ำมา o18
สู้ๆ นะกองทัพและเต็มใจ เรายังเชื่อมั่นว่าหน้ากากทักซิโด้จะสามารถจัดการทุกอย่างได้
o13
-
ปัญญาอ่อน!!
คุณย่าด่าได้โดนใจมากค่ะ แม่อะไรทำกับลูกแบบนี้!!
ทำเหมือนว่าไม่ใช่ลูกตัวเอง ฮึ่ยๆๆๆๆ
-
กองทัพก็รีบไปง้อเลยค่ะ รีบไป!!
ปล่อบไว้ยืดเยื้อเดี๋ยวจะกลายเป็นสายเกินแก้นะโว้ย
-
ชอบตอนเอาสีส้มมาง้ออะ 5555 สีส้มน่ารัก
-
ตกลงรดามีลูกหรือไม่มีลูกอะ ฮือออออ
แต่เต็มคงไม่ใช่ลูกของรดาหรอก ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้ได้กันมาป่านนี้
แต่ที่เต็มเกริ่นไว้ตลอดว่าจะทำอะไรโง่ๆบางอย่างนี่ทำเรากังวล
แต่กองทัพรับปากแล้วว่าอภัย ถึงตอนนั้นอย่าลืมอภัยก็แล้วกันนะ หุหุ
-
งงตามกองทัพ แต่ก็รู้ว่าเต็มไม่ได้ทำแบบนี้เพราะหวังร้าย
แต่ก็น่าสงสารพระเอกของเราเหลือเกิน เพราะโง่เกินไป ฝ่ายแม่ก็เลยหลอกใช้เป็นเบี้ย
ฝ่ายคนรักก็ให้ไปเผชิญหน้าเอาจะได้รู้ได้กระจ่างด้วยตัวเองทั้งที่งงสุดขีด
ความน่าสงสารของคนโง่ โฮววววว
-
โดยส่วนตัวแล้วเราคิดว่าพี่นายพลอาจเป็นอีกคนที่น่าสงสารด้วย
การกระทำร้ายๆหลายๆอย่างของเขาอาจเกิดจากการถูกกระทำจากผู้ใหญ่ โดยเฉพาะตัวร้ายของเรื่องอย่างคุณหญิงวิริยา
เพราะเหมือนพี่แกก็มีปมในใจเหมือนกัน เฮ้อๆ
ความน่าสงสารอาจไม่แพ้คนโง่ของเต็มเลยนะ 5555
-
ขอโทษนะกองทัพที่ก่อนหน้านี้ด่าว่าโง่ไปเยอะ ตอนนี้กลายเป็นสงสารมากๆ อะ :o12:
-
ยกมือ ขอเบิกตัวโคนันมาช่วยไขคดีนี้ได้มั๊ยคะ นี่เครียดมากเพราะสงสารกองทัพ :katai1:
ช่วยหารค่าจ้างโคนันค่ะ :katai1:
-
แวะมารอค่าาาาา
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 31 ┨
ข่าวสังคมกระหน่ำเรื่องดีเรื่องมงคล ‘ลูกชายคนเล็กของตระกูลสื่อโฆษณายักษ์ใหญ่กลับใจเลิกผู้ดีเกย์ หลังพบรักแท้ไฮโซสาวสวย’ ผมอ่านแล้วก็ได้แต่เหน็บยิ้มตรงมุมปาก
“มีความสุขที่เห็นผัวหมั้นกับผู้หญิงอื่น?”
คำประชดประชันของผู้ชายหน้าโหดที่อยู่ในโหมดเจ็บแค้นเคืองโกรธทำให้ผมต้องปิดหน้าจอไอโฟนแล้วขำจนแทบจะสำลักไอศกรีม
“อ่ะ”
ตักไอศกรีมรสช็อคโกแลตชิพคำโตป้อนอีกฝ่าย แต่รอแล้วรออีกจนไอศกรีมในช้อนแทบจะละลายฝ่ายนั้นก็ไม่คิดจะอ้าปากรับ ทำเพียงแค่ตวัดดวงตาคู่คมใส่ผมนิดหนึ่งเท่านั้น ผมจึงดึงมือกลับแล้วกินไอศกรีมในช้อนเสียเอง
ถ้าจะให้ผมตอบคำถามของอีกฝ่ายตามความจริงมันก็จะทำให้เจ็บและปวดใจเสียจน ‘ความสุข’ ที่มีอยู่ตอนนี้หมดไป ผมก็แค่อยากจะรักษาเวลาดีๆ ที่เราทั้งคู่มีด้วยกันไว้ก็เท่านั้น
ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งอยู่ในร้านไอศกรีมชื่อดังที่อยู่ภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุง วันหยุดนักขัตฤกษ์เราว่างตรงกัน และทางสภานักศึกษาก็นัดผมมาคุยเรื่องซักซ้อมการแสดงบนเวทีในงานประเพณีของมหาลัย ออมจึงขอตามผมมาด้วย ถ้าออมมาซันก็ต้องมาครับ แต่หลังจากคุยงานเสร็จทั้งคู่ก็ขอแยกไปดูหนัง จึงเหลือแค่ผมกับคนตรงหน้านี่แหละ ที่เดินเล่นกันจนเบื่อแล้วก็มาหยุดที่ร้านไอศกรีมแห่งนี้ แต่ดูท่าว่าจะมีผมแค่คนเดียวเท่านั้นที่ยังรู้สึกว่าไอศกรีมมันทั้งเย็นและหวาน
กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ มือใหญ่ก็จับข้อมือข้างที่ถือช้อนไอศกรีมของผมเอาไว้แล้วออกแรงบังคับให้ผมตักไอศกรีมจนเต็มช้อนจากนั้นก็ป้อนเข้าปากเจ้าตัว คำแล้วคำเล่าจนไอศกรีมหมดถ้วย มือใหญ่จึงยอมปล่อย
“สัส! นี่ถ้ามึงบอกให้กูไปตาย แล้วกูตายขึ้นมาจริงๆ มึงเองก็เจ็บจนต้องตายตามกูไปด้วยนั่นแหละวะ”
ดวงตาคู่คมแดงก่ำ ผมใช้ทิชชู่เช็ดมุมปากที่เลอะคราบไอศกรีมให้อีกฝ่าย ในขณะที่มือใหญ่ก็ยื่นมาตรงหน้าแล้วปาดเช็ดน้ำตรงหางตาให้ผม
“จำไว้นะว่ากูจะทำเรื่องเหี้ยๆ แบบนี้ให้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”
“อืม”
ไม่รู้ทำไมผมถึงหุบยิ้มไม่ได้
“วันนั้นมึงต้องไปอยู่ในงานกับกูด้วย”
“อืม”
แม้คำพูดจะฟังดูหยาบคายแต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดและความรักที่อีกฝ่ายมีให้ผม
“ส่งเคสจบเสร็จกูจะเอามึงทั้งวันทั้งคืนแบบไม่ให้ตื่นมาดูวิวทะเลได้แมร่มเลย”
แม้น้ำตาจะยังไหลแต่ก็หลุดขำจนได้ครับ และผมก็พยักหน้าตอบรับอีกฝ่ายโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ท่าทางคำตอบของผมคงจะถูกใจ ใบหน้าคมเข้มจึงดูผ่อนคลายลง ริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปากแล้วแกล้งหลบตาเมื่อไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป
“ขอบคุณนะ”
“เรื่อง?”
มือใหญ่รีบปาดน้ำตาของตัวเองแบบลวกๆ แล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“ทุกเรื่องนั่นแหละ.. โดยเฉพาะที่ทำให้เต็มรู้ว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นยังไง”
ผมพูดเรื่องจริงและเป็นสิ่งที่อยากจะพูดกับอีกฝ่ายมานานแล้ว แต่คนตรงหน้าหรี่ตาแล้วหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอเบาๆ ใบหูนี่ขึ้นสีแดงจัดจนผมอดจะฉีกยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
“ต่อให้อีกกี่ร้อยกี่พันชาติเต็มก็หาผู้ชายที่โคตรหล่อ โง่ ขี้แย และรักเต็มแบบเทมป์ไม่ได้อีกแล้ว เพราะงั้นเต็มต้องรักเทมป์ให้มากๆ อย่าวอแวกับสาวๆ ที่ไหนอีกเด็ดขาดก็พอ”
ทั้งที่ควรจะซึ้งแต่ทำไมผมต้องหัวเราะขำเนี่ย น่าแปลกนะครับที่เทมป์ไม่ค่อยจะหึงผมเรื่องผู้ชายด้วยกันแต่จะชอบจับผิดจับตามองเรื่องผมกับผู้หญิงอื่นเสมอ มันทำให้ผมเพิ่งคิดได้ว่าก่อนที่จะมาเจออีกฝ่ายนั้นผมผ่านประสบการณ์มามากแค่ไหนแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยจริงจังกับใครเลยสักคน
“รู้แล้วน่า”
บ้าจริง ผมหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ นะครับเนี่ย ร่างสูงกระตุกยิ้มแล้วลุกขึ้นเตรียมไปจ่ายเงินตรงแคชเชียร์ ผมจึงลุกเดินตามไปยืนรอที่หน้าร้าน เมื่ออีกฝ่ายเดินออกมามือใหญ่ก็ดึงมือผมไปกุมไว้พร้อมกับสบถออกมาเบาๆ ผมจึงหันกลับไปมองในร้านมีคนกำลังแอบถ่ายคลิปเราอยู่ครับ หรือคงจะไม่ใช่เรียกว่าแอบแล้วล่ะถือกล้องโจ่งแจ้งขนาดนั้น ผมยิ้มหวานให้ปาปารัซซี่หนุ่ม ฝ่ายนั้นถึงกับอ้าปากค้างแล้วยอมลดโทรศัพท์มือถือลงก่อนจะมองผมตาปริบๆ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่.. ก็แค่นั้นแหละครับ
“กลับกันเถอะ”
อีกฝ่ายพยักหน้า มือใหญ่จับกุมมือของผมไว้เหมือนอย่างเคย น่าแปลกนะครับที่แค่ได้รับความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่มันก็ทำให้ผมไม่สามารถกลั้นยิ้มเอาไว้ได้
“ก่อนกลับบ้านเทมป์พาเต็มไปที่ๆ หนึ่งก่อนจะได้มั๊ย?”
“ได้สิ.. เต็มอยากจะไปไหนล่ะ?”
แค่รู้ว่าผมจะไม่กลับบ้านและยังอยากจะไปที่อื่นต่อใบหน้าคมก็ระรื่นขึ้นแทบจะทันที แถมมีส่งสายตาวิบวับๆ อีกด้วย นี่คงคิดว่าผมจะชวนไปเปิดห้องของโรงแรมหรูสักห้องล่ะสิท่า น่าหมั่นไส้จริงๆ นะครับเนี่ย
“เต็มอยากไปสนามยิงปืน”
“หืม???”
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะ.. เต็มพูดจริง”
พูดจบก็เดินนำไปรอที่รถ และระหว่างทางจนถึงสนามยิงปืนใบหน้าคมได้แต่ทำหน้ามุ่ยและเสียงทุ้มก็ถามผมย้ำซ้ำหลายรอบว่า ‘ทำไมไม่ไปโรงแรม’ จนผมอดสงสารไม่ได้เลยต้องตอบกลับไปว่า ‘เสร็จจากสนามยิงปืนละกัน..’ เมื่อนั้นแหละครับเจ้าตัวก็ยิ้มร่าหน้าระรื่นอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว
.
.
.
.
.
สนามยิงปืนที่ผมให้เทมป์พามาเป็นสนามยิงปืนที่ตั้งอยู่ในเขตเมืองหลวงนี่แหละครับ เมื่อมาถึงเจ้าหน้าที่ก็ต้อนรับผมซึ่งเป็นสมาชิกวีไอพีอย่างดี ผมให้เทมป์ไปรอผมในเล้าจ์สำหรับแขกวีไอพีซึ่งเป็นห้องกระจกมองเห็นสนามซ้อมยิงปืนได้และยังมีบริการอาหารและเครื่องดื่มพร้อมสรรพอีกด้วย
แน่ะ งงกันใช่มั๊ยว่าทำไมผมถึงได้เป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่ คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ก็ได้บารมีคุณพ่อนั่นแหละครับ สนามยิงปืนแห่งนี้เปิดให้บริการมานานหลายสิบปีโดยมีคุณพ่อของผมเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญ และตั้งแต่ผมกลับมาอยู่ไทยก็แทบจะได้จับปืนน้อยมากเลยต้องมาเคาะสนิมกันสักหน่อย เมื่อถึงเวลาจริงจะได้ยิงไม่พลาดเป้ายังไงล่ะครับ
ตั้งแต่เด็กคุณพ่อบังคับให้ลูกๆ ทุกคนเรียนวิชาการต่อสู้ป้องกันตัว พี่อุ่น พี่ขวัญ และผมนี่ระดับเทควันโดสายดำเชียวนะ นอกจากเทควันโดผมยังเรียนอีกหลายอย่างครับ โดยเฉพาะปืนสั้น ตอนอยู่ไฮสคูล ผมเคยได้แชมป์เหรียญทอง ประเภทความแม่นยำ ระดับเยาวชนอายุไม่เกิน 18 ปี มาแล้วด้วย
ขณะที่ผมกำลังเช็คอุปกรณ์ต่างๆ ของปืนพกขนาดเล็กยอดฮิตอย่าง Ruger Lcp .380 ผมก็หันไปมองร่างสูงที่ยืนกอดอกมองผมมาจากในเล้าจ์ แม้ระยะห่างจะทำให้ผมมองเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัดแต่ขอเดาว่าคงจะตีหน้ายุ่งคิ้วผูกโบว์อยู่เป็นแน่ ผมยกแขนโบกมือให้อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันกลับมาเตรียมตัวทำสมาธิกับกีฬาตรงหน้าแบบจริงจัง
Ruger Lcp .380 เป็นปืนพกซ่อนขนาดจิ๋วบรรจุกระสุน 7 นัด เป็นที่นิยมกันมากในกลุ่มเจ้าหน้าที่ปราบปราม มีกลไกในการเหนี่ยวเป็นระบบดับเบิลแอ็กชั่น ง้างนกก่อนยิงไม่ได้ และไม่มีเซฟให้ปลด แต่ข้อดีก็คือยิงในสถานการณ์ฉุกเฉินได้ง่ายและรวดเร็ว ขนาดก็เท่ากับโทรศัพท์มือถือนี่แหละครับ ทั้งเล็กและเบา กระสุน .380 ACP อานุภาพแรงพอตัวโดนจุดสำคัญก็จอดไม่ต้องแจวเลยทีเดียว
“ไม่มีหลุดเป้าแม้แต่นัดเดียวเลยครับ”
คุณแทนไทผู้จัดการของสนามยิงปืนเดินเข้ามาหาผมด้วยสายตาชื่นชมหลังจากดูผลการยิงของผม พร้อมกับส่งกล้องส่องทางไกลให้ผมดูผลงานของตัวเองบ้าง และก็ได้แต่จุดยิ้มมุมปากเมื่อทั้ง 35 นัดเข้าจุดเล็งจี้ครบทุกนัด แบบนี้ก็ถือว่าผ่านแล้วครับ ผมหันไปส่งยิ้มให้ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ก่อนจะยกมือไหว้
“คุณเต็มไม่ได้มาเสียนานแต่ฝีมือไม่ตกเลยนะครับ”
“ถ้าเป็นปืนรุ่นอื่นก็คงจะพลาดเยอะเหมือนกันครับ”
เพราะผมถนัดปืนสั้น ดังนั้นจึงคล่องมือกว่าปืนประเภทอื่น ซึ่งระหว่างที่ยืนคุยกับคุณแทนไท เจ้าหน้าที่ก็เข้ามาช่วยเก็บอุปกรณ์ให้ผม คุณแทนไทจึงผายมือเชิญผมไปพักผ่อนที่เล้าท์ และแน่นอนครับร่างสูงยืนปั้นหน้าโหดรอผมอยู่นานแล้ว
“ท่านกับคุณหญิงเป็นยังไงบ้างครับ? ได้ข่าวมาว่าท่านลาออกจากที่ปรึกษาของบริษัทวายเจแล้วอย่างนั้นเหรอครับ?”
คำถามของคุณผู้จัดการทำให้ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ”
“ตอนได้ยินข่าวผมเองไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ เพราะท่านกับคุณหญิงเป็นไม้หลักค้ำจุนให้บริษัทวายเจมานาน ยิ่งกับเจ้าสัวนี่นับถือกันเหมือนพี่น้อง แต่อย่างว่าละครับพ่อกับลูกบางครั้งลูกไม้ก็หล่นไกลต้นได้”
ไม่แปลกที่คุณแทนไทจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีเพราะคุณแทนไททำงานให้กับคุณพ่อมานาน บริหารสนามยิงปืนแห่งนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นจึงรู้จักคุ้นเคยในวงการธุรกิจของคุณพ่อเป็นอย่างดี และผมก็ทำได้เพียงแค่ใช้รอยยิ้มแทนคำตอบให้กับคู่สนทนา
“ว่าแต่เพื่อนของคุณเต็มคนนั้นใช่หลานชายเจ้าสัวยางที่เป็นข่าวกันอยู่ใช่มั๊ยครับ?”
“ข่าวด้านไหนเหรอครับ?”
“ผมเลือกเสพแต่ข่าวด้านดีครับ”
ฉลาดที่จะตอบ ผมหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับพยักหน้าอย่างยอมแพ้เพราะท่าทางว่าต่อให้ผมโกหกออกไปคุณแทนไทคงจะจับได้อยู่ดี
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะโซฟาหรูในเล้าจ์รับรองแขกวีไอพี ผมก็แนะนำคุณแทนไทให้เทมป์รู้จักและพูดคุยกันต่ออีก 2-3 ประโยค คุณแทนไทก็ขอตัวกลับไปทำงาน ผมจึงหย่อนก้นลงบนโซฟา แล้วยกน้ำผลไม้เย็นๆ ที่อีกฝ่ายสั่งไว้ให้ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว จากนั้นก็ส่งยิ้มให้คนที่นั่งมองผมจนคิ้วขมวด
“เต็มยิงปืนเป็นด้วยเหรอ?”
“ยิงปืน ธนู เทควันโด มวยไทย มวยจีน อ่อ เคนโด้ด้วยนะ”
ดวงตาคู่คมหรี่มองผมอย่างกับไม่เชื่อแต่ในแววตาผมมองเห็นความน้อยใจอยู่เจือจาง ที่ผ่านมาอีกฝ่ายใส่ใจผมแทบจะทุกรายละเอียดเพราะฉะนั้นคงจะรู้สึกแย่ที่ไม่เคยถามและไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน จะว่าไปผมเองก็ผิดเหมือนกันที่ไม่เคยบอกหรือเล่าให้เจ้าตัวฟัง
ผมลุกขึ้นแล้วไปนั่งบนพนักโซฟาของอีกฝ่าย
“คุณพ่อบังคับเรียนตั้งแต่เด็กๆ หน่ะ แต่พอได้เรียนแล้วเต็มชอบ จึงเรียนและฝึกมาเรื่อยๆ อย่างยิงปืนนี่เคยได้แชมป์ด้วยนะ เดี๋ยวไว้เต็มค่อยหารูปเก่าๆ ให้ดูนะ”
อธิบายให้ฟังพร้อมกับบีบๆ นวดๆ หัวไหล่เอาใจ แฟนงอนก็ต้องง้อหน่อยครับ
“มิน่ามือหนักฉิบหาย”
ฮ่า.. ผมหัวเราะ
“วิชาป้องกันตัวทุกอย่างที่เต็มเรียนไม่ได้เอาไว้ทำร้ายใคร แต่เอาไว้ป้องกันตัวเองและช่วยเหลือคนอื่น อย่างการยิงปืน ครูของเต็มสอนไว้ว่าเราหันปลายกระบอกปืนหาคู่ต่อสู้ได้แต่จะลั่นไกไม่ได้ ส่วนคนที่หันปลายกระบอกปืนก็คือคนหมดหนทางสู้ ปืนไม่ใช่อาวุธสังหารแต่มันเพียงเครื่องมือที่ใช้สำหรับป้องกันตัวเท่านั้น”
นึกถึงช่วงเวลาที่ยังเป็นเพียงเด็กไฮสคูล ผมขออนุญาตคุณพ่อไปเรียนวิชาป้องกันตัวต่างๆ คุณพ่อท่านก็ดีใจและสนับสนุนแตกต่างจากคุณแม่ที่มักจะบ่นด้วยความเป็นห่วง คุณแม่ท่านไม่ชอบให้ผมเจ็บตัวสักเท่าไหร่ ท่านจึงไม่สามารถดูผมซ้อมเคนโด เทคควันโด หรือมวยไทยได้สักครั้ง
“แล้วเทมป์เคยเรียนวิชาป้องกันตัวอะไรมาบ้าง?”
คำถามของผมทำให้อีกฝ่ายทำท่าทางครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“กระบี่กระบอง..”
“หืม??”
อีกฝ่ายคงเห็นผมทำหน้างงเจ้าตัวจึงอธิบายเพิ่ม
“ก้าวเท้าชิดเท้าขวา ยกเข่าขวาขึ้นตั้งฉากต่อกับข้อศอกขวา ปลายเท้างอขึ้นพร้อมกับมือซ้ายรำข้าง”
เครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นเต็มหัว จนอีกฝ่ายขำแล้วบอกให้ผมไปหาในกูเกิ้ลเอาเองล่ะกัน ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างงงๆ ก่อนจะกระซิบถามอีกฝ่ายว่า ‘โทรจองโรงแรมรึยัง?’ ซึ่งคำตอบก็คือริมฝีปากบางจุดยิ้มมุมปากพร้อมกับฉุดให้ผมลุกขึ้นแทบจะทันที แบบนี้ผมคงต้องโทรไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่แล้วล่ะครับว่าคงได้กลับไปทานมื้อเที่ยงกับพวกท่านในวันพรุ่งนี้เลยทีเดียว
.
.
.
.
.
วันอาทิตย์แบบนี้นับว่าเป็นวันครอบครัวเลยก็ได้ครับ วันนี้ทุกคนพร้อมหน้า เมื่อคืนผมนั่งทำรายงานเคสจบเพลินรู้ตัวอีกทีก็เช้า แต่หลังจากล้มตัวลงนอนได้แค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็สะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย จะให้นอนต่อก็นอนไม่หลับ ผมจึงลุกขึ้นอาบน้ำแล้วลงมาทานมื้อเช้า และผลจากการไม่ได้นอนทำให้มีท่าทีอิดโรยจนสังเกตได้ ผมจึงถูกคุณแม่เอ็ดเรื่องที่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง ผมก็ได้แต่ยิ้มรับในความผิด
ทานมื้อเช้าเสร็จก็มานั่งคุยเรื่องสัพเพเหระและดูข่าวสารบ้านเมืองต่อที่ห้องนั่งเล่น วันนี้มีผลไม้สดๆ จากสวนของเจ้าสัวยางด้วยครับ
“เจ้าของแบรนด์ทีเจนี่โคตรใจดีเลยนะคะ เป็นสปอนเซอร์หลักให้กับการแสดงของอาเต็มแบบทุ่มงบไม่อั้นเลยค่ะ”
จู่ๆ ออมก็เงยหน้าจากหน้าจอไอโฟนแล้วพูดเรื่องการแสดงในงานประเพณีมหาลัยของผม นั่นแสดงว่าออมกำลังคุยไลน์อยู่กับพี่ขวัญแน่ๆ คุณแม่อมยิ้มแล้วหันมามองหน้าผม
งานประเพณีจัดขึ้นกลางเดือนหน้า และหลังจากนั้นก็เป็นงานหมั้นของเทมป์กับคุณฮันนี่ซึ่งเป็นช่วงเดียวกับที่ต้องรีบเคลียร์งานเคสจบทุกอย่างส่งอาจารย์ก่อนจะกลับอังกฤษแบบถาวร ดังนั้นเราจึงนัดกันว่าเมื่อส่งเคสจบเสร็จแล้วก็จะไปเที่ยวทะเลกันสองต่อสอง ซึ่งผมก็ได้แต่หวังว่าทริปของเราจะไม่ล่มลงกลางทางเสียก่อน
“อาขวัญเขาจะใช้การแสดงของน้องเต็มเป็นทีเซอร์โฆษณาเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ด้วยเลยสินะ?”
คุณพ่อละจากหน้าจอทีวีแล้วเอ่ยถามออม พร้อมกับจิ้มผลไม้ในจานทาน
“ใช่ค่ะคุณปู่ มันเลิศมากเลยนะคะคุณปู่คุณย่า รอบนี้อาเต็มโอปป้าของออมต้องดังเป็นพลุแตกแน่ๆ เลยค่ะ”
“ถามอาเต็มเขาสักคำมั๊ยว่าอยากดังรึเปล่า?”
คนเป็นย่าส่งสายตาปรามหลานสาวที่เชิดหน้าเชิดคอพูดด้วยความภาคภูมิใจเสียหนักหนา คนถูกปรามก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะครับ ยังคงเริงร่าเหมือนเดิม
“ช่วงนี้อายุ่งๆ เรื่องรายงานเคสจบ จึงยังไม่ได้เปิดเพลงที่จะใช้ในการแสดงฟังเลยนะ”
บอกหลานตามความเป็นจริง เมื่อวันก่อนที่นัดประชุมเรื่องการแสดงทางสภานักศึกษาได้ให้ไฟล์เพลงและธีมการแสดงคร่าวๆ มาให้ซ้อมล่วงหน้าแต่ผมยังไม่มีเวลาเปิดฟังเลย เท่าที่รู้เพลงที่จะต้องร้องเป็นเพลงไทยสากลนี่แหละครับ ซึ่งผมไม่ค่อยถนัดเอาเสียด้วยสิ
“ไม่เป็นไรค่ะ ออมรู้ว่าอาเต็มของออมเก่ง แถมมีพื้นฐานเรื่องดนตรีที่เป็นเลิศมาตั้งแต่เด็ก เพราะฉะนั้นงานนี้เบเบสำหรับอาเต็มมากเลยค่ะ”
ตอนเด็กๆ ออมติดผมกับโอบมาก แม่ปอส่งออมไปเรียนบัลเล่ย์ แต่ออมไม่ยอมไป แม่ปอเลยต้องส่งผมกับโอบไปเรียนด้วยออมถึงจะยอมเรียน ซึ่งนอกจากเรียนบัลเล่ย์แล้ว ก็ยังมีเรียนเปียโน และขับร้อง ทั้งหมดก็เอาไว้ใช้เวลาที่ต้องออกงานสังคม แต่ผมก็ไม่ค่อยจะได้ร้องสักเท่าไหร่ หน้าที่ร้องโดยส่วนใหญ่โอบจะเหมาไปเสียมากกว่าเพราะว่าผมมีประสบการณ์เรื่องร้องเพลงผิดตั้งแต่เด็กมันเลยฝังใจมาจนโต ความมั่นใจด้านนี้จึงไม่ค่อยจะเต็มร้อย แต่ถ้าหากมันจำเป็นจริงๆ ก็ต้องเต็มที่ครับ
คุยเรื่องนี้แล้วต่อด้วยเรื่องใหม่ เสียงของออมเจื้อยแจ้วไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ออมมักจะหามุกมาทำให้คุณปู่คุณย่าหัวเราะขำได้ตลอด ฟังแล้วก็เพลินดีครับ ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ จนกระทั่งแอร์เย็นๆ ทำให้ผมรู้สึกง่วง ผมเอนตัวลงบนโซฟาโดยใช้หน้าขาของคุณแม่แทนหมอน ฝ่ามืออันแสนอบอุ่นลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน
“ถ้าเหนื่อยนักก็พักเสียบ้างก็ได้นะลูก”
น้ำเสียงละมุนบอกผมแผ่วเบา ผมหลับตาลงและพยายามหยุดคิดเรื่องราวที่รกอยู่เต็มสมอง ช่วงจังหวะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ ผมเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
“ก่อนกลับอังกฤษ ผมจะขอไปเที่ยวทะเลกับเทมป์ได้มั๊ยครับ?”
ไม่รู้ว่าเสียงของผมที่เอ่ยถามออกไปจะหนักเบาเพียงใด รู้แต่ว่าผมไม่สามารถลืมตาขึ้นได้เพราะง่วงเหลือเกิน และหลังจากนั้นไม่นาน เสียงของคุณพ่อก็เอ่ยขึ้นราวกับว่าดังมาจากที่ไกลแสนไกล
“ไปพักผ่อนเสียบ้างก็ดี.. พ่อไม่ห้ามหรอก”
คำตอบของคุณพ่อทำให้ผมยิ้มและพูดว่า ‘ขอบคุณครับ’ ซึ่งมันคงจะแผ่วเบาเสียจนคนฟังอาจจะไม่ได้ยินก็ได้
.
.
.
.
.
ได้นอนหลับสนิทชนิดที่ว่าผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ช่วงบ่าย ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอคุณแม่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ตรงโซฟาข้างกัน ส่วนตัวผมก็นอนหนุนหมอนและมีผ้าห่มคลุมช่วงตัวอย่างสบาย
“ตื่นแล้วเหรอลูก? หิวมั๊ยคะ?”
ลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียพร้อมกับพยักหน้าตอบว่า ‘หิวครับ’
“ไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อน แล้วเดี๋ยวแม่จะตั้งโต๊ะรอนะจ๊ะ”
“ครับ”
เพื่อไม่ให้คุณแม่รอนาน ผมจึงลุกขึ้นเดินไปห้องนอนแล้วตรงเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่กำลังใช้ผ้าขนหนูซับหน้าอยู่นั้น เสียงเรียก ‘อาเต็มขา’ ที่ดังอยู่ตรงประตูก็ทำให้ผมต้องหันไปมอง ออมแง้มประตูแล้วโผล่หน้าเรียกผมด้วยรอยยิ้มสดใสและมันก็ทำให้ผมยิ้มตาม
“มีอะไรรึเปล่า? อากำลังจะลงไปทานข้าวนี่แหละ”
“มีนิดหน่อยค่ะ”
หลานสาวเดินเข้ามาในห้อง รับผ้าขนหนูของผมไปตากไว้ตรงราว แล้วรีบกลับมาควงแขนผมเดินออกจากห้องลงไปห้องอาหารด้วยกัน มาประจบเอาใจแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแน่นอนครับ
“ออมรู้มาว่าอาเต็มเป็นคนให้กองทัพตกลงรับหมั้นอี.. นั่นเหรอคะ?”
นั่นไง ผมว่าแล้วเชียว..
“อาเต็มทำแบบนั้นทำไมเหรอคะ?”
ผมได้แต่อมยิ้มแทนคำตอบ
“อาไม่ตอบออมเหรอคะ?”
งอนปากคว่ำแล้วล่ะครับ
“ได้ค่ะ.. แต่อาเต็มจะต้องรู้สึกผิดมากๆ แน่ที่ทำให้หลานสาวสุดน่ารักแบบออมนอนไม่หลับไปอีกหลายคืน”
ปล่อยแขนที่ควงผมไว้แล้วสะบัดผมบ็อบเดินนำไปห้องอาหาร เวลาหลานสาวงอนก็น่ารักดีนะครับ เมื่อถึงห้องอาหารคุณแม่ก็นั่งรอผมอยู่แล้ว บนโต๊ะมีข้าวและกับข้าวแค่ถ้วยเดียว คงจะเหลือแค่ผมนี่แหละครับที่ยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยง ผมนั่งประจำที่ คุณแม่นั่งมองผมอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนออมรินน้ำใส่แก้วให้ผมแล้วนั่งลงฝั่งขวา ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ครับ แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ มองซุปสีแปลกตาในถ้วย
“อะไรเหรอครับ? พะโล้เหรอครับ?”
“เขาเรียกว่า ‘บักกุดเต๋’ มันก็คือซี่โครงหมูตุ๋นยาจีน ลองทานดูสิลูก”
คุณแม่อธิบายยังไม่ทันจบ ออมก็ตักทั้งเนื้อและผักแถมน้ำซุปใส่จานให้ผมเรียบร้อยเลยครับ ผมจึงมีหน้าที่กินอย่างเดียว แต่ก็ขอลองน้ำซุปก่อนนะครับ อืม... รสชาติกลมกล่มแถมยังมีรสเผ็ดของเครื่องยาจีน และในส่วนของเนื้อก็เปื่อยนุ่มลิ้นดี
“อร่อยดีนะครับ”
“ฝีมือกองทัพค่ะ”
ออมพูดขึ้นอย่างไว และมันก็ทำให้ผมแปลกใจมากทีเดียว
“พ่อกองทัพแวะเอามาให้เมื่อตอนสาย นั่งเฝ้าน้องเต็มอยู่ในห้องนั่งเล่นจนบ่ายเลยนะลูก ชวนทานข้าวเที่ยงก็ไม่ยอมทาน นี่ถ้าไม่ติดว่ามีธุระด่วนคงจะรอจนน้องเต็มตื่นนั่นแหละ”
เทมป์มาอย่างนั้นเหรอ??
“ทำไมไม่มีใครปลุกผมล่ะครับ?”
“ถ้าออมปลุกอาเต็ม กองทัพก็ได้โกรธออมสิคะ ข้อหา ‘ทำให้แฟนฉันนอนไม่เต็มอิ่ม’”
หลานสาวอธิบาย พร้อมกับดัดเสียงให้ทุ้มเข้มเหมือนเพื่อนของตัวเอง ทำเอาผมอดจะยิ้มขำไม่ได้ แต่คุณย่าไม่ขำด้วยหรอกนะครับ
“เอ๊ะ! น้องออมเนี่ย เอาใหญ่แล้วนะเรา ล้ออาเต็มแบบนั้นได้ยังไง”
คนโดนเอ็ดแกล้งย่นคอสำนึกผิดนิดหนึ่ง แค่นิดเดียวนะครับ จากนั้นก็ยิ้มหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนคนเป็นย่าก็ได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น
จู่ๆ เสียงเรียกเข้าจากไอโฟนของออมก็ดังขึ้น เจ้าตัวดูชื่อหน้าจอแล้วก็ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนผมกับคุณแม่ต้องหรี่ตามอง ออมคงจะเขินจึงรีบขอตัวไปรับสายแฟนด้านนอก จึงเหลือผมกับคุณแม่แค่ 2 คน ผมตั้งท่าจะกินอาหารตรงหน้า แต่สายตาของคุณแม่ที่มองผมไม่วางตาก็ทำให้ผมต้องวางช้อนลง
“คุณแม่มีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่าครับ?”
นิ้วเรียวสวยของคุณแม่ยื่นมาปัดปอยผมตรงข้างแก้มให้ผม
“น้องเต็มกับพ่อกองทัพยังรักกันดีอยู่รึเปล่าคะลูก?”
“รักกันดีสิครับ คุณแม่มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“แม่ได้ข่าวมาว่าพ่อกองทัพจะหมั้นกับลูกหลานนักธุรกิจใหญ่..”
เดาไว้แล้วล่ะครับว่าจะต้องเป็นเรื่องนี้ ผมระบายยิ้มออกมา แล้วดึงมือคุณแม่มากุมไว้
“ผมกับเทมป์.. เราทั้งคู่ยังรักกันดีครับ ส่วนเรื่องหมั้นของเทมป์.. เต็มเป็นคนตัดสินใจเองครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ เต็มโอเคมากเลย วันหมั้นเต็มก็จะไปด้วยนะครับ”
“ดูสิ.. พูดแบบนี้แม่ยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่”
คนเป็นแม่ตีหน้ายุ่ง ผมจึงหัวเราะ ท่านเลยตีผมเข้าที่ท่อนแขนเบาๆ
“คุณพ่อท่านให้คุณแม่มาถามใช่มั๊ยละครับ? ถ้าอย่างนั้นฝากบอกคุณพ่ออย่างที่ผมบอกคุณแม่นี่แหละครับ เรื่องหมั้นของเทมป์ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรเลย หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้ไม่ใช่เหรอครับ”
ฉีกยิ้มให้กว้างขึ้นเพื่อให้คุณแม่สบายใจว่าผมโอเคกับเรื่องนี้จริงๆ ท่านมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ไว้แม่จะคุยกับคุณพ่อให้ละกันนะลูก”
“ขอบคุณครับ”
“น้องเต็มกินข้าวเถอะ แม่ไม่กวนแล้ว”
บุพการีลุกขึ้น ท่านลูบหัวผมด้วยความเอ็นดูอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป เมื่อเหลือผมอยู่คนเดียว ผมก็ได้แต่ค่อยๆ ละเลียดชิมอาหารด้วยความรู้สึกอิ่มเอมโดยไม่ลืมที่จะถ่ายรูปลงไอจีขอบคุณเชฟประจำตัวผมสักหน่อย
ทานข้าวเสร็จผมตั้งใจว่าจะเดินออกไปนั่งเล่นกับคุณพ่อคุณแม่ต่อที่ศาลากลางสวนหลังบ้าน แต่เพราะน้าปองมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับผมทำให้ผมต้องอยู่คุยกับน้าปองก่อน น้าปองส่งซองเอกสารพร้อมแฟลชไดร้ให้ผม และเมื่อผมเปิดดูเอกสารในซองก็ได้แต่เหน็บยิ้มมุมปาก
“จริงตามข่าวสินะ”
“สายข่าวของคุณแทนไทไม่เคยพลาดครับ”
ผมพยักหน้ารับเห็นด้วย เมื่อวันก่อนผมให้น้าปองไปสืบข่าวเรื่องบางเรื่องมาจากคุณแทนไทและมันก็เป็นจริงตามที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด
“ทำตามแผนเดิม ถ้าหากมีอะไรผิดพลาดผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”
“คุณเต็มไม่กลัวว่าคุณกองทัพจะเข้าใจผิดเหรอครับ?”
“เพราะผมนิ่งมานานทางนั้นถึงได้กล้าทำขนาดนี้ ผมจำเป็นต้องแลกครับ และผมคิดว่ากองทัพคงจะเข้าใจ”
“แล้วถ้าหากคุณกองทัพไม่เข้าใจล่ะครับ”
เรื่องนั้นผมเองก็ไม่ได้คิดไว้เหมือนกัน ดังนั้นคำตอบของผมจึงมีเพียงแค่รอยยิ้ม ผมยกไหว้ขอบคุณน้าปองก่อนจะเตรียมขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อตรวจดูข้อมูลในซองเอกสารอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง แต่ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับ ก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
“คุณพ่อยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่มั๊ยครับ?”
น้าปองระบายยิ้มบางเบา
“คุณเต็มถอดสำเนาท่านมาทุกกระเบียด.. ต่อให้ผมไม่ได้รายงานให้ท่านทราบด้วยตัวเอง ท่านก็มีวิธีรู้จนได้นั่นแหละครับ”
คนพูดหัวเราะ ผมเองก็หัวเราะตามไปด้วย ผมไม่เคยปิดความลับคุณพ่อได้สักเรื่องเลยสินะเนี่ย
.
.
.
.
.
.
.
TBC...... : 222222:
-
พรุ่งนี้มาอ่านแล้วมาตามเม้นต์นะคะ o13
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:katai1:
-
นอนไม่หลับกันเลยทีเดียว
-
อะไรจริงตามข่าว
เกี่ยวกับเรื่องคุณรดาใช่ไหม
หรือความลับของกองทัพ :hao3:
เต็มจะทำอะไร ที่มีคำถามว่าแล้วกองทัพจะเข้าใจเหรอ
เอ่อ.....น่าสงสัยอยู่นะ ขนาดเจ้าตัวยังบอกเอง
“ต่อให้อีกกี่ร้อยกี่พันชาติเต็มก็หาผู้ชายที่โคตรหล่อ โง่ ขี้แย
และรักเต็มแบบเทมป์ไม่ได้อีกแล้ว เพราะงั้นเต็มต้องรักเทมป์ให้มากๆ
อย่าวอแวกับสาวๆ ที่ไหนอีกเด็ดขาดก็พอ” :o8: :-[ :impress2:
เต็ม จัดหนัก กับฝ่ายนั้นไปเล้ยยย
เอาให้พวกที่มาวอแวเต็ม เหิมเกริม ไม่เกรงใจ อ่วมทั้งกายทั้งใจ :z6: :z6: :z6: /เห็นควรด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao4: :hao4: :hao4:
-
เรื่องราวน่าติดตามมาก
-
เรื่องนี้ะเปิดเผยวันหมั้นใช่มั้ย... งี้น.. หมั้น.. เลยเหอะ... อยากรู้แล้วอ่ะ
-
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
-
อยากรู้ๆๆ อะไรอยู่ในซองงงงงง
-
ยกมือ ขอเบิกตัวโคนันมาช่วยไขคดีนี้ได้มั๊ยคะ นี่เครียดมากเพราะสงสารกองทัพ :katai1:
ช่วยหารค่าจ้างโคนันค่ะ :katai1:
ไม่มาไม่ได้แล้วค่ะโคนัน ยกมือสมทบทุนอีกแรง เดี๋ยวเข้า traveloka จองตั๋วจองที่พักให้เลย :try2:
-
อ่านมาถึงตรงนี้ก็พอจะมั่นใจว่า เต็มน่าจะไม่ใช่ลูกของคุณรดาแน่ๆ แต่ที่เต็มกำลังจะทำมันคืออะไรล่ะ
-
เข้าใจฟิลกองทัพเลยคะตอนนี้ คือแบบกูไม่รู้หรอกว่ากำลังทำอะไร ทำทำไม แต่กูทำเพื่อคนที่กูรัก คือแบบไม่รู้อะไรเลยแต่เชื่อใจเต็มไง งุยยยย..เต็มใจมาไขความกระจ่างไวๆน่ะ
-
มีความงง สับสนไปหมดแล้วค่ะ เริ่มตามเกมส์เต็มใจไม่ทันแล้ว
กองทัพก็ยอมทุกอย่าง แล้วเต็มใจมีแผนจะทำไรอีกน้า
กองทัพมาโหมดโหดเลยนะตอนโกรธน่ะ เต็มใจก็นั่งขำทั้งน้ำตาไปเหอะ
แม่กองทัพเป็นอะไรมากไหม และเริ่มไม่เข้าใจพ่อกองทัพด้วยค่ะ
ตอนแรกก็เห็นดีเห็นงาม ทำไมตอนนี้เปลี่ยนใจซะงั้น ถูกครอบงำหรอ
มีความซับซ้อนซ่อนปม :mew6:
-
ตอนนี้อยากเอาปืนจี้นักเขียน แล้วขโมยต้นฉบับมาอ่านตอนจบ คือไม่ไหวแล้วค่ะ นี่นอนไม่หลับมาหลายคืน อินมาก เครียดมาก :katai1:
-
ความลับอะไรเนี่ย อยากรู้
-
ยกมือ ขอเบิกตัวโคนันมาช่วยไขคดีนี้ได้มั๊ยคะ นี่เครียดมากเพราะสงสารกองทัพ :katai1:
ช่วยหารค่าจ้างโคนันค่ะ :katai1:
ไม่มาไม่ได้แล้วค่ะโคนัน ยกมือสมทบทุนอีกแรง เดี๋ยวเข้า traveloka จองตั๋วจองที่พักให้เลย :try2:
เทหมดหน้าตัก จ้างมาให้หมด โคนัน คินดะอิจิ นี่เครียดมาก อยากรู้ความจริง ทำเอานอนไม่หลับมาหลายคืน :ling2:
-
อยากรู้จังว่าความลับนี้คืออะไร
-
เต็มมีแผนอะไรกันแน่นะ
สงสารกองทัพอ่ะ เหมือนเป็นหมากตัวนึง
หวังว่าหลังจากนี้จะเข้าใจทุกอย่าง และทำตามใจตัวเองได้
-
ให้ตายเถอะ อ่านสิบรอบก็ยังหาเบาะแสไม่เจอ นี่คนร้ายตัวจริงมีเยอะไปหมดแล้วค่ะ ระแวงไปหมดแล้วทุกคน แต่เราเดานะ เดาอีกแล้ว เดาตลอด ฮ่าาาา ขอเดาว่าปมของเรื่องนี้คือคุณรดา ส่วนที่เหลือเราไม่รู้อะ :m23:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai4: :katai4:
-
จะเดาคนร้ายถูกมั๊ยนะ แต่คิดว่าน่าจะใช่นะ เพราะโทรปรึกษาคินดะอิจิมาแล้ว o8 o8 o8 o8
-
ให้ตายเถอะ อ่านสิบรอบก็ยังหาเบาะแสไม่เจอ นี่คนร้ายตัวจริงมีเยอะไปหมดแล้วค่ะ ระแวงไปหมดแล้วทุกคน แต่เราเดานะ เดาอีกแล้ว เดาตลอด ฮ่าาาา ขอเดาว่าปมของเรื่องนี้คือคุณรดา ส่วนที่เหลือเราไม่รู้อะ :m23:
เราคือเพื่อนร่วมอุดมการณ์เดาของคุณค่ะ o7
-
อะไรยังไงไม่รู้ ยิงมันเลยค่ะ!!
ยิงอย่างเดียว!!
เอาให้พรุน!!
อินจัดจนไม่สนหน้าอินหน้าพรหม เต็มจะยิงปืน หรือเทมป์จะยิงประตู ก็เอา
จัดไป 5555
-
อยากเล่นเกมส์ชนะ นี่ขอบอกว่าตั้งใจยิ่งกว่าอ่านหนังสือสอบอีกนะคะ :interest:
-
ลองจดลิสต์บุคคลที่น่าสงสัย มันก็ไม่มีใครนอกจากวิริยาและนายพล
นี่จะว่าซันกับโบว์ก็แบบเป็นไปไม่ด๊ายยยยยยยยยยย (ติ่งพี่ซันค่ะ) :hao5:
-
เตรียมกระดาษมานั่งรอจดเบาะแสตอนต่อไปค่ะ :write-a-letter:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 32 ┨
เผลอแป๊ปเดียว ช่วงสุดท้ายของการเป็นสัตวแพทย์ฝึกงานก็จบลง เวลาที่เหลืออีกเดือนเศษ เราจะต้องทุ่มเทให้กับรายงานเคสจบ แต่เนื่องจากที่ผ่านมาผมค่อยๆ เคลียร์มาเรื่อยๆ ในตอนนี้จึงเหลือแค่บทสรุปอีกเล็กน้อยทำให้มีเวลามาฝึกซ้อมงานประเพณีได้อย่างเต็มที่ ซึ่งงานนี้พี่ขวัญจะบินกลับมาถึงไทยดูรอบซ้อมใหญ่และอยู่คุมวันงานจริงด้วยตัวเอง
เสียงดนตรีและเสียงร้องของต้นฉบับดังจบไปเป็นรอบที่ 2 หนุ่มน้อยเจ้าหน้าที่สภานักศึกษาที่ชื่อ ‘นิโน่’ ซึ่ง ดูแลเรื่องการแสดงมองหน้าผมแล้วโปรยยิ้มจนดวงตายิบหยี
“ทางทีเจแจ้งว่าช่วงท่อนที่สามของเพลงแรกจะเว้นดนตรีไว้เพื่อที่จะโชว์ชุดฟินาเล่ โดยเวทีด้านหลังจะทำแบบเลื่อนยกขึ้นได้ครับ”
พยักหน้าแล้วคิดภาพตาม ถ้าอย่างนั้นผมจะต้องเบี่ยงตัวไปด้านข้างเพื่อให้เวทียกเลื่อนด้านหลังเด่นขึ้น
“ในเพลงที่สองคุณเต็มจะต้องร้องเพลงสลับท่อนกลับนางแบบที่โชว์ชุดฟินาเล่ด้วยนะครับ คุณเต็มร้องท่อนตามนี้เลยครับ”
เนื้อเพลงถูกส่งให้ ผมรับไว้แล้วมองดูคร่าวๆ เนื้อเพลงท่อนของผมถูกมาร์คสีไว้ด้วยสีเขียว
“คนไทยเหรอครับ?”
น้องนิโน่เลิกคิ้ว งงในคำถาม
“ผมหมายถึงนางแบบที่โชว์ชุดฟินาเล่เป็นคนไทยเหรอครับ?”
อธิบายเพิ่มเติมพร้อมส่งยิ้มให้ น้องโน่ร้อง ‘อ่อ’ สองแก้มขึ้นสีแดงจัด แถมยังลามไปถึงสาวน้อยหน้าหมวยอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน รุ่นน้องสาวยกมือขึ้นแนบแก้มของตัวเองแล้วบ่นพึมพำว่า ‘ดาเมจรุนแรงมาก’ ผมก็ได้แต่หัวเราะขำเบาๆ
“น.. ในส่วนนี้ผมก็ไม่ทราบครับว่าเป็นคนไทยรึเปล่า ที่จริงก็ไม่รู้หรอกครับว่าเป็นนางแบบหรือนายแบบแต่ผมเดาว่าเป็นนางแบบครับ ทางทีเจแจ้งแค่ว่าให้คุณเต็มร้องท่อนตามในกระดาษครับ”
“อ่อ.. ครับ”
อมยิ้มกับท่าทางเขินอายของหนุ่มสาวตรงหน้า ทางทีมงานพี่ขวัญสั่งมายังไงผมก็ว่าตามนั้นแหละครับ
“ถ้าอย่างนั้นช่วยหาคนมาซ้อมท่อนของฟินาเล่ให้ผมด้วยนะครับ”
“อ่อ... จ จริงด้วยสิครับ”
คิ้วเข้มของรุ่นน้องขมวดกันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มและยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ ผมจึงโปรยยิ้มหวานหวังให้รุ่นน้องผ่อนคลาย แต่กลับกลายเป็นว่าน้องผู้หญิงยกมือปิดปากแล้วร้อง ‘กรี๊ด’ เบาๆ จากนั้นก็วิ่งไปด้านหลังเวที เอิ่ม... เดี๋ยวนะ นี่ผมทำอะไรที่มันดูผิดปกติไปรึเปล่าครับ?
“อาเต็มขา”
เสียงของหลานสาวดังขึ้น ผมมองลงไปตรงหน้าเวที ออมยืนเกาะขอบเวทีเรียกผมด้วยรอยยิ้ม เห็นแล้วก็นึกถึงตอนเด็กๆ เลยล่ะครับ
สถานที่ใช้ซ้อมการแสดงชั่วคราวนี้เป็นหอประชุมของคณะนิเทศน์ศาสตร์ นอกจากเทมป์แล้ว โบว์ ออม และซันจะมาเป็นเพื่อนผมซ้อมทุกครั้ง ซึ่งบางวันน้องดักแด้ก็จะต้องตามมาด้วย แต่ตอนนี้เทมป์ติดเคลียร์งานที่คณะ ฝ่ายนั้นเลยแว่บไปจัดการเรื่องตัวเองให้เสร็จก่อนแล้วค่อยตามมาสมทบอีกที
ผมเดินไปย่อตัวนั่งลงหน้าออมพร้อมกับขยี้หน้าม้าเต่อของเจ้าตัวเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ออมยู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มเต็มแก้ม
“อาเต็มขา สงสารทีมงานบ้างเถอะค่ะ ทุกคนโดนดาเมจความหล่อความน่ารักของอาเต็มจนจะตายกันหมดแล้วค่ะ”
“หืม??”
หรี่ตามองหลานสาว ผมเนี่ยนะ?? ผมชี้หน้าตัวเอง ออมพยักหน้าหงึกหงักหนักแน่น ผมจึงส่งสายตาไปถามโบว์ ซัน และน้องดักแด้ ซึ่งทั้ง 3 คนนั้นก็พยักหน้ายืนยันเหมือนออม
“อีจีเพื่อนรัก วันนี้น้องทัพปี้ไม่อยู่ไงคะทุกคนเลยแสดงอาการกันชัด ถ้าน้องทัพปี้อยู่ด้วยไม่มีใครกล้าแสดงอาการหรอกเพราะดาเมจซาตานหวงเมียรุนแรงมากกกกก”
โบว์ตะโกนบอกผมด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ และก็ทำให้ผมหัวเราะตามชื่อใหม่ที่โบว์ใช้เรียกเทมป์ว่า ‘ทัพปี้’
“นิโน่”
ออมกวักมือเรียกเพื่อน ฝ่ายนั้นขานรับแล้วตั้งท่าจะเดินมาหาออม แต่คงนึกได้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย เจ้าตัวยกกระดาษปิดครึ่งหน้าแล้วโค้งขออนุญาตผมครั้งแล้วครั้งเล่า ออมคงจะสงสารเพื่อนจึงเลือกที่จะตะโกนคุยกันแทน
“เดี๋ยวฉันจะให้แฟนฉันช่วยซ้อมท่อนของฟินาเล่คู่อาเต็มละกันนะ”
แฟนออม.. ก็จะใครล่ะครับถ้าไม่ใช่เพื่อนรักของผมอย่างซัน ว่าแต่ออมปรึกษาซันมาก่อนรึเปล่าเนี่ย? แต่ผมเดาว่าซันคงจะเพิ่งรู้ตัวนี่แหละครับ
“อาซันคะ ช่วยหน่อยนะคะ”
ร้อยทั้งร้อยซันก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของออมเหมือนที่ผมกับโอบแพ้มาตลอดชีวิตนี่แหละครับ ซันจึงจำใจต้องลุกขึ้นเดินขึ้นมาบนเวที
“ซันจีมาแล้วจ้า เรือมาแล้วจ้า หลบเลยจ้าา”
เพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มลุกขึ้นปรบมือรัว ในขณะที่น้องดักแด้ได้แต่นั่งขำพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
เมื่อทุกอย่างลงตัว และได้ฟังคำอธิบายจากทีมงานทั้งหมดแล้วก็เริ่มซ้อมได้สักที อันดับแรกผมขอให้เปิดเพลงวนอยู่หลายรอบพร้อมกับนึกภาพภาพไปด้วยว่าตากล้องของ TJ วางอยู่ตรงไหน เรื่องนี้ผมคุยกับทีมงานของพี่ขวัญแล้วว่าอยากได้ธีมและรูปแบบประมาณไหน ใกล้วันงานพี่ขวัญจะส่งทีมงานชุดเต็มมาเซ็ทเวทีแสง สี เสียงให้ทั้งหมด ผมรับผิดชอบแค่การแสดงให้ออกมาตรงคอนเซ็ปเท่านั้น
ผมมาร์คจุดเดินตามจังหวะเพลงและดูมุมให้สามารถโชว์เสื้อผ้าของแบรนด์ให้ได้มากที่สุด ในขณะเดียวกันผมก็ต้องควบคุมการแสดงของตัวเองให้สามารถดึงดูดสายตาของผู้ชม มันเป็นการถ่ายโฆษณาที่ต้องร้องเพลงและผสมการเดินแฟชั่นเข้าด้วยกัน ยากพอสมควรครับแต่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ อ่อ.. ที่สำคัญก็คือ เห็นซันนิ่งๆ แบบนี้แต่ร้องเพลงเพราะมากเลยนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
เสร็จจากซ้อม 11 โมงเศษ มีเลทนิดหน่อย ออมกับน้องดักแด้กลับไปทำงานต่อที่คณะ เทมป์เองก็ยังเคลียร์งานโปรเจ็คไม่เสร็จ ผม ซัน และโบว์จึงไปหาอะไรกินกันแถวมหาลัยกันก่อน ระหว่างที่กำลังนั่งรออาหารอยู่นั้น ผมได้รับข้อความจาก ‘พี่นายพล’ ระบุความต้องการว่าอยากจะเจอผม ตอนแรกผมก็กะว่าจะไม่สนใจแต่จนแล้วจนรอดผมก็ตอบสถานที่นัดเจอกลับไป ซึ่งก็เป็นที่คณะของผมนั่นแหละครับ
“อีจี ถ้ามีอะไรแกตะโกนเรียกฉันเลยนะเว้ย”
เพื่อนสาวพูดด้วยสีหน้าจริงจังยังกับว่ากลัวผมจะโดนฉุดหรือไม่ก็โดนทำร้ายร่างกาย ดูท่าแล้วไม่ว่าจะยังไงโบว์ก็คงไม่มีวันที่จะกลับไปมองพี่นายในแง่ดีได้อีกแล้วสินะ ผมยิ้มและก็ได้แต่พยักหน้าให้เพื่อนสบายใจ
โต๊ะม้าหินกลางลานคณะ พี่นายนั่งโดดเด่นเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน ผมเหลือบตาไปทางฝั่งลานจอดรถ แผ่นหลังกว้างของใครคนหนึ่งทำให้รู้สึกคุ้นตา ฝ่ายนั้นสวมชุดนักศึกษาและหมวกแคปยืนหันหลังพิงต้นไม้ข้างรถยุโรปหรู
“สวัสดีครับ”
ยกมือไหว้ทักทายอีกฝ่ายตามมารยาท ฝ่ายนั้นพยักหน้ารับไหว้ด้วยรอยยิ้มบางเบา
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ.. น้องเต็มใจ”
ใช่แล้วล่ะครับ เราไม่ได้เจอกันนาน ผมยิ้มและนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ผมมีเวลาไม่มากนะครับ”
“ก็ดี.. งั้นจะพูดตรงๆ เลยนะ”
ผมพยักหน้ารับเชิญว่ามาได้เลยครับ
“ออกไปจากชีวิตของกองทัพเสียเถอะ.. ที่ฉันมาเตือนก็เพราะหวังดี บารมีของท่านกิตติกับคุณหญิงหยดหมดไปนานแล้วและมันก็ไม่สามารถช่วยนายได้หรอกนะ”
“รอบนี้คุณดูร้อนรนผิดสังเกตนะครับ”
ดูผิวเผินฝ่ายตรงข้ามก็ยังรักษาสีหน้าไว้ได้ดี แต่ถ้ามองให้ลึกไปในแววตาและน้ำเสียงรู้เลยครับว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลอะไรบางอย่างอยู่
“กลัวอะไรอยู่รึเปล่าครับ?”
คำถามของผมคงจะตรงจุดเกินไป ผมเห็นความสั่นไหวและตื่นตระหนก แม้แค่เสี้ยววินาทีแต่ก็ไม่อาจลอดสายตาของผมไปได้ แต่เจ้าตัวก็ทำได้ดีสามารถดึงสติกลับมาเรียบนิ่งได้เหมือนเดิม
“หวังดีหรอกนะถึงได้มาเตือน”
“ขอบคุณนะครับสำหรับความหวังดี.. แต่ผมคิดว่า.. คุณควรจะเก็บความหวังดีนี้ไว้เตือนตัวเองมากกว่านะครับ”
คู่สนทนายกยิ้มมุมปาก
“น้องชายของฉันได้นิสัยอวดเก่งแบบนี้มาจากนายสินะ”
“ที่ผ่านมากองทัพชื่นชมคุณให้ผมฟังตลอด”
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย ดวงตาคู่เล็กหรี่ลงมองผมอย่างจับผิด แต่ไม่มีใครเดาใจของผมออกหรอกครับ ผมเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ 2-3 ครั้งก่อนจะพูดต่อ
“ถ้ากองทัพเรียนจบ หุ้นของบริษัทครึ่งหนึ่งจะถูกโอนเป็นของกองทัพทันที ตำแหน่งผู้บริหารก็เช่นเดียวกัน.. ถ้าเป็นแบบนั้น.. แล้วคนที่ถูกตั้งให้เป็นทายาทอันดับหนึ่งล่ะครับ? ภาษาไทยเขาเรียกอะไรนะ?”
พยายามคิดสำนวนไทยที่หมายถึง หมดความสำคัญ โดนเขี่ยทิ้งอะไรทำนองนี้ แต่นึกไม่ออกครับ และคนตรงหน้าก็ไม่ช่วยผมคิดเลยสักนิด แต่ทว่าอ่านจากสีหน้าและแววตาผมก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าอีกฝ่ายคงจะตีความหมายของผมออก
“ผมเองก็หวังดีกับคุณเหมือนกันนะครับ.. ถึงได้พูดเตือน”
เมื่อหลายปีก่อน เจ้าตัวขอคุยกับผมโดยมุ่งเป้าประเด็นชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าผม แต่มารอบนี้กลับเปลี่ยนไป แม้คนตรงหน้าไม่อ้าปากพูดทว่าคำตอบก็ฟ้องอยู่ในดวงตาของคู่สนทนา
“คุณนายพล.. ผมเคยคิดว่าคุณเป็นคนฉลาด แต่จริงๆ แล้วคุณนั้นทั้งโง่และน่าสงสารมากเลยนะครับ”
มือใหญ่กำหมัดแน่น ด้วยความโกรธ แต่ผมก็ยังคงระบายรอยยิ้มราวกับว่าเรากำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป
“คุณเดาทางผิดทั้งหมดแล้วล่ะครับ ถ้าเกิดเป็นเกมส์ คุณใกล้จะแฮ้งค์โอเวอร์แล้วล่ะ”
“หมายความว่ายังไง?”
“แทนที่คุณจะถามผม คุณควรจะไปหาคำตอบจากคนใกล้ตัวคุณจะดีกว่านะครับ”
ชำเลืองตาไปทางลานจอดรถ และคนตรงหน้าก็มองตาม
“เขาช่วยคุณหาคำตอบได้”
สีหน้าของคู่สนทนาเต็มไปด้วยความสับสน ผมเหน็บยิ้มมุมปากแล้วลุกขึ้น
“ผมคงต้องขอตัว.. หวังว่าจะได้เจอกันในงานหมั้นของกองทัพนะครับ”
ยกมือไหว้ลาคนอายุเยอะกว่าก่อนจะเดินออกมาโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีกฝ่าย โบว์กับซันเห็นผมลุกขึ้นทั้งคู่ก็ลุกขึ้นด้วย แต่ผมก็ไม่ได้เดินตรงไปหาเพื่อนทันทีหรอกนะครับ ผมเดินอ้อมไปทางลานจอดรถและแกล้งเดินผ่านรถยุโรปคันหรูพร้อมกับพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค
“ณดล.. นายควรจะตั้งใจเรียนกว่านี้นะ”
เจ้าของแผ่นหลังกว้างสะดุ้งจนตัวเกร็ง แต่ทว่าก็ไม่ได้หันกลับมามองและผมเองก็ไม่ได้หยุดดูว่าหลังจากนั้นอีกฝ่ายมีท่าทียังไง ผมเลิกสนใจคนทั้งคู่แล้วทำเพียงก้าวเดินตรงไปหาเพื่อนรักที่รอผมอยู่ด้วยความเป็นห่วงทั้ง 2 คน
เรื่องบางเรื่องต่อให้เป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทกันมากแค่ไหนแต่ถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัวที่เจ้าตัวไม่อยากจะพูดถึง เราก็ไม่ควรจะละลาบละล้วงเรื่องของเขา เหมือนอย่างตอนนี้ที่ผมไม่ได้เล่าว่าพี่นายมาคุยอะไรกับผม และซันกับโบว์ก็รู้จักมารยาทพอที่จะไม่เอ่ยถาม
ผมกับซันไปส่งโบว์ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ จากนั้นก็กลับมานั่งรอออมกับเทมป์ที่คณะศิลปกรรมศาสตร์ด้วยกัน ออมทำงานเสร็จก่อน ผมจึงให้ทั้งคู่กลับไปก่อนเพราะวันนี้ซันจะพาออมไปทานข้าวเย็นที่บ้าน
งานโปรเจ็คของเทมป์ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะครับ แต่มีบางจุดที่ต้องแก้ไขเล็กน้อยเจ้าตัวจึงขอเข้าไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา ซึ่งระหว่างที่นั่งรออีกฝ่ายคุยงานกับอาจารย์ผมก็ได้ใช้เวลาว่างทั้งหมดเรียบเรียงความรู้เกี่ยวกับลักษณะกายภาพของสัตว์ต่างๆ ที่ได้เรียนรู้ทั้งในและนอกห้องเรียน
“รอนานเลย..”
เสียงทุ้มนุ่มทำให้ผมต้องหยุดปลายปากกาจากหน้ากระดาษสมุดโน้ต ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายพร้อมระบายรอยยิ้ม
“งานโปรเจ็คโอเคมั๊ย?”
“อืม.. อาจารย์ให้แก้ไขแค่นิดหน่อย เสร็จทันแน่นอน”
ร่างสูงนั่งลงใกล้กัน ดวงตาคู่คมมองตัวอักษรภาษาอังกฤษในสมุดโน้ตของผมแล้วจุดยิ้มมุมปาก
“เทมป์จะเอาความฝันของเต็มกลับมาให้ได้”
ประโยคที่เพิ่งจบไปทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้ เราสบตากัน
“จะรอนะ”
นิ้วเรียวยื่นมาปัดปอยผมที่ระตรงหน้าผากให้ผม
“จูบได้มั๊ย?”
ผมหัวเราะ แล้วหันมองโดยรอบ เมื่อเห็นว่าผู้คนบางตาและใกล้ๆ นี้ก็ไม่มีใคร ผมจึงตอบรับ ‘อืม’ ในลำคอ หลังจากนั้นริมฝีปากบางก็ประทับลงมาอย่างแผ่วเบา ค่อยๆ บดคลึงอย่างนิ่มนวล จนเมื่อผมเผยอริมฝีปากออกให้ลิ้นของเราสัมผัสกัน จุมพิตแสนหวานก็กลายเป็นเร่าร้อนขึ้นในพริบตา
.
.
.
.
พี่ขวัญและทีมงานเดินทางมาถึงไทยก่อนวันงานประเพณีของมหาลัย 5 วัน ด้วยความเป็นมืออาชีพ ทาง TJ จัดการเซ็ทเรื่องเวที แสง สี และเสียงเสร็จภายใน 2 วัน อีกทั้งยังได้ขนเสื้อผ้าในคอลเลคชั่นใหม่มาให้ผมเลือกหลากหลายชุด ธีมของคอลเลคชั่นนี้เป็นแนวเอาใจฝั่งเอเชียเคป็อป เน้นโทนสีสดใส และเพลงที่ผมร้องก็เป็นแนวความรักสดใส ผมจึงเลือกเสื้อคลุมสูทสีชมพูอมม่วงมีลูกเล่นคลาสสิคตลอดทั้งตัวใส่คู่กับกางเกงขาสั้นสีดำที่ออกแบบมาให้สวมใส่ได้ทุกเพศทุกวัย พลางคิดว่าเสื้อผ้าของ TJ เป็นที่นิยมของทั้งหญิงและชาย ดังนั้นผมจึงเอาใจสาวๆ ด้วยการสวมถุงเท้าสีดำยาวระดับเข่า คู่กับรองเท้าหนังสีชมพู
“เต็มอ๊ปป้า!!”
ไม่ใช่แฟนคลับที่ไหนหรอกครับ หลานสาวของผมเองนี่แหละ ออมกรี๊ดกร๊าดพอใจจนทีมงานฝ่ายเสื้อผ้าและพี่ขวัญพากันอมยิ้ม
“แบบนี้โอเคมั๊ยครับพี่ขวัญ?”
“ว้าว! ดิส อิส ซูเพิร์บ”
พี่ขวัญยกนิ้วโป้งพร้อมประโยค ‘Wow! This is superb!!’ มันยอดเยี่ยมมากให้ผมและหันไปส่งยิ้มให้กับมิสลีผู้ซึ่งมาทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาด้านแฟชั่นในคอลเลคชั่นนี้ให้กับ TJ มิสลีพยักหน้าและชื่นชมว่าผมมีเซ้นต์ในด้านแฟชั่นชนิดที่หาตัวจับได้ยากสมคำล่ำลือจริงๆ ซึ่งผมคิดว่าเป็นการชมที่จริงไปสักนิดครับ..
“แล้วสาวสวยที่จะมาใส่ชุดฟินาเล่ละครับ?”
เจ้าของแบรนด์เอียงคอพร้อมกับกลอกตาไปมองหลานสาวเล็กน้อย ออมอมยิ้มให้คนเป็นอา พี่ขวัญจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“งานเขาเยอะ คิวทองมาก ไว้ถึงเวลาเจอกันบนเวทีเลยนั่นแหละ”
อื้อหือ.. แบบนี้ก็มีด้วยเหรอครับ แต่ถ้าไม่มืออาชีพจริงพี่ขวัญคงไม่กล้าจ้างเขาหรอก ผมยักไหล่แล้วถอดเสื้อผ้าที่สวมอยู่
“อ่อ.. ผมว่าจะย้อมสีผมกลับไปเป็นสีส้มนะครับ”
“โอเค”
เมื่อทุกอย่างได้รับการอนุมัติ ที่เหลือก็พร้อมโชว์ครับ
อยู่คุยกับพี่ขวัญและมิสลีต่ออีกครู่ใหญ่ ผมกับออมก็ขอตัวแยกย้ายกลับเข้าห้องนอนตัวเอง และเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง สัตว์ที่คิดจะครอบครองโลกอย่างสีส้มก็เดินเข้ามานั่งจุ้มปุ๊กส่งสายตาใสแป๋วรอผมอยู่แล้วล่ะครับ
หลายวันมานี้สีส้มย้ายสำมะโนครัวมาอยู่กับผม ไม่ใช่ว่าเจ้าทาสของสีส้มจะเบื่ออะไรหรอกนะครับ แต่ผมพาสีส้มมาเป็นตัวประกัน ถ้าหากเจ้าทาสคิดถึงเจ้านายก็ต้องมาหาเจ้านายที่นี่ ความคิดเด็กๆ แบบนี้ใช้ได้เสมอเมื่อเรารู้สึกอยากจะทำตัวงี่เง่าโดยที่ไม่ให้ดูงี่เง่า.. งงมั๊ยละครับ ผมเองก็งงตัวเองเหมือนกันว่าคิดไปได้ยังไง
“สีส้มมม”
จับอุ้มแมวอ้วนขึ้นมากอดรัดฟัดเหวี่ยง และใช้ไม้ล่อแมวเล่นกับสีส้มอยู่ครู่ใหญ่ผมจึงค่อยลุกไปอาบน้ำ ขณะที่กำลังยืนสำรวจหนวดเคราอยู่หน้ากระจก เสียงสายเรียกเข้าจากแอพวิดีโอคอลดังขึ้นด้านนอก ผมจึงหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวไว้ก่อนจะออกไปรับสายด้านนอก ชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอทำเอาผมต้องวาดรอยยิ้มเต็มแก้ม
[รับสายช้าจัง ทำอะไรอยู่?]
“กำลังจะอาบน้ำ”
ตอบเสร็จก็หันกล้องไปที่สีส้ม เจ้าทาสร้องเรียกเจ้านายด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย สีส้มจ้องหน้าจอไอโฟนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตะคุ่มเข้ามาตบป๊าปลงที่หน้าจอ คนที่อยู่ปลายสายร้องโวยวาย แต่ผมนี่ขำจนปวดท้องเลยล่ะครับ และหลังจากที่ปล่อยให้สีส้มสงบสติอารมณ์อยู่ตามลำพัง ผมจึงเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่ในมือก็ยังถือไอโฟนไว้
“ทำอะไรอยู่หน่ะ?”
[รอดูเมียแก้ผ้า]
เรื่องลามกนี่ขอให้บอกเลยนะครับ ผมหัวเราะขำเบาๆ ก่อนจะวางพิงไอโฟนไว้กับกระจกบนอ่างล้างหน้า จากนั้นก็ลองเสยผมดู จะว่าไปผมก็เริ่มยาวพอสมควร น่าจะเปลี่ยนทรงผมได้แล้ว
“พรุ่งนี้จะไปทำสีผมใหม่.. สีส้ม”
[ผมสีอะไร ทรงไหน เมียเทมป์ก็น่ารัก]
“ปากหวานแบบนี้อยากได้อะไร?”
[แล้วเต็มคิดว่าเทมป์อยากได้อะไรล่ะ?]
ดวงตาคู่คมส่องประกายกรุ้มกริ่มซะขนาดนั้น ถ้าผมเดาผิดก็คงจะโง่เต็มทีแล้วล่ะครับ ผมกระตุกยิ้มมุมปากแล้วมองใบหน้าคมผ่านเครื่องมือสื่อสาร เรานิ่งเงียบมองกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอีกฝ่ายแล่บลิ้นเลียริมฝีปาก พลันร่างกายก็รู้สึกวูบไหวลำคอแห้งผาก จะว่าไปก็นานมากแล้วที่เราไม่ได้มีเซ็กส์กัน
ผมปลดผ้าขนหนูที่พันรอบเอวให้หลุดร่วงลงบนพื้น เสียงผิวปาก ‘วี๊ดวิ้ว’ มาพร้อมดวงตาคู่คมที่ลามกโลมเลียทำเอาผมหลุดขำ ผมตวัดปรายตามองอีกฝ่ายก่อนจะเอี้ยวตัวพิงผนังห้องน้ำ คนที่อยู่ในจอไอโฟนขนาด 5.5 นิ้ว ร่นขอบกางเกงนอนลงเผยให้เห็นส่วนใหญ่โตที่ผงาดแข็งขันพร้อมรบเสียจนทำเอาผมร้อนวาบไปทุกรูขุมขน
[ช่วยหน่อยสิเต็ม]
เสียงทุ้มครางต่ำฟังดูเซ็กซี่ชวนใฝ่ฝัน ผมจ้องมองภาพเคลื่อนไหวจากเครื่องมือสื่อสารพร้อมกับวาดรอยยิ้มขณะเลื่อนมือครอบครองส่วนอ่อนไหวของตัวเอง รูดรั้ง ด้วยจังหวะที่ตนเองพอใจ .. ไม่ใช่สิ มันเป็นจังหวะที่อีกฝ่ายทำให้ผมติดใจเสียมากกว่า
“อ่ะ.. อา”
มือข้างหนึ่งปรนเปรอช่วงล่าง อีกข้างก็บดขยี้ปุ่มไตบนหน้าอกของตัวเอง ดวงตาคู่คมที่จ้องมองไม่วางตา เสียงทุ้มที่ครางเรียกชื่อของผมด้วยเสียงแหบพร่า และความใหญ่โตที่อยู่ในมือหนาพาให้จินตนาการไปถึงช่วงเวลาที่ร่างกายของเราเชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียว
“ท เทมป์ อ๊ะ”
เลือดในร่างกายไหลรวมสู่จุดเดียว ร่างสูงมักจะเอาอกเอาใจผมด้วยการครอบครองส่วนอ่อนไหวของผมเอาไว้ด้วยโพรงปาก ผมแอ่นสะโพกเมื่อความหฤหรรษ์ที่ห่างหายไปนานถูกจุดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในสมองเริ่มขาวโพลน ความสุขสมผสานรวมกับความโหยหาในห้วงลึก เพียงไม่นานผมก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มฝ่ามือ
ขณะที่กำลังปรับลมหายใจ ผมก็ได้ปรายสายตาไปมองเจ้าของเสียงทุ้มที่ครางเรียกชื่อผมพร้อมกับกระตุกปลดปล่อยของเหลวออกมาจนล้นมือใหญ่ ผมแล่บเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะเขยื้อนร่างกายเข้าไปใกล้หน้าจอไอโฟน
[เต็ม..]
ผมยิ้มแทนคำขานรับ เราจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งถ้อยคำ ‘รักนะ’ ถูกเอ่ยออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย และเราก็หัวเราะขำด้วยกัน
.
.
.
.
วันนี้เป็นวันหยุดพวกเราทุกคนช่วยกันเช็คข้าวของที่จะแพ็คส่งไปอังกฤษล่วงหน้าครับ
“ของออมสามกล่อง ของคุณพ่อคุณแม่สามกล่อง ของอาเต็มสองกล่อง และของทั่วไปอีกสองกล่อง เอ๋--- แล้วกล่องเล็กๆ นั่นของใครคะ?”
“ของอาเอง”
คิ้วสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัย
“ชุดที่จะใส่ในงานหมั้นไง”
“อ๋อ จริงด้วยสิคะ อาเต็มจะส่งไปเตรียมไว้ที่โรงแรมเลยใช่มั๊ยคะ? งั้นออมฝากของออมไปด้วยค่ะ พี่ใจขา เดี๋ยวตามออมขึ้นไปเอาของบนห้องนอนหน่อยค่ะ”
หลานสาวถามเองตอบเองเสร็จสรรพจากนั้นรีบขึ้นไปห้องนอนโดยมีเด็กรับใช้ตามหลังไปติดๆ ผมก็ได้แต่ขำ แม้แต่คุณพ่อที่เดินมาทันได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของออมเมื่อครู่ยังอมยิ้มแล้วส่ายหน้าเลยครับ
“เรียบร้อยมั๊ยลูก?”
“เรียบร้อยดีครับ เหลือแค่ซีลกล่อง แล้วเดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งที่บริษัทขนส่งครับ”
ทั้งหมดเป็นของใช้จำเป็นที่จะจัดส่งไปก่อน ส่วนที่เหลือจะค่อยทยอยส่งตามไปเรื่อยๆ ครับ
“คุณพ่อครับ แล้วบ้านหลังนี้ล่ะครับ จะจ้างบริษัทมาดูแลรึเปล่าครับ?”
มัวแต่ยุ่งเรื่องโน้นเรื่องนี้ จึงลืมถามเรื่องบ้านไปเลย บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่คุณพ่อได้รับมรดกมาจากคุณปู่คุณย่า คุณพ่ออยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ผูกพันกับบ้านหลังนี้มาก อีกทั้งสวนหลังบ้านคุณพ่อเล่าว่าคุณปู่เป็นคนออกแบบและปลูกต้นไม้เองทั้งหมด งานแต่งงานของคุณพ่อกับคุณแม่ก็จัดที่บ้านหลังนี้ตามประเพณีไทยโบราณ ผมเองแม้จะไม่ได้เกิดและเติบโตใต้ชายคาแต่ก็รักที่นี่มากมากกว่าบ้านที่อังกฤษเสียด้วยซ้ำ
คุณพ่อเงียบไปนานจนผมเริ่มผิดสังเกต
“คุณพ่อครับ”
เรียกท่านเบาๆ คุณพ่อหันมามองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มบางเบา จากนั้นก็ชี้ไปที่กล่องกระดาษ
“เดี๋ยวตอนให้เด็กซีลกล่อง.. น้องเต็มอยู่ดูความเรียบร้อยด้วยยนะลูก?”
“อ่อ.. ครับ”
มือใหญ่ยกมือแตะหัวไหล่ผมก่อนหันหลังเดินออกไปตรงสวนข้างบ้าน ซึ่งลุงศักดิ์กำลังกวาดเศษใบไม้แห้งอยู่กับเด็กรับใช้อีกคน
ผมมองแผ่นหลังกว้างของคุณพ่อ รูปร่างสูงใหญ่ให้ความรู้สึกมั่นคง ในด้านการทำงาน ท่านเป็นผู้นำที่ขยัน เข้มแข็ง ยุติธรรม รักความถูกต้องและเด็ดขาดในทุกเรื่อง ส่วนในด้านครอบครัวคุณพ่อเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีเยี่ยม รักครอบครัว ให้เกียรติภรรยาและรักลูกทุกคนเท่าเทียมกัน ทว่าเมื่อใดที่ครอบครัวมีปัญหาสองบ่าของท่านมักจะรับแบกมันไว้ทั้งหมด โดยมีคุณแม่เป็นคอยเป็นกำลังใจอยู่เคียงข้างตลอดเวลา ท่านทั้งคู่ไม่เคยให้ลูกๆ ต้องเดือดร้อนหรือทุกข์ใจใดๆ เลยสักครั้ง
“นั่นเลย สามกล่องนั้นเลยจ้า เอ้า! ใครอยู่ตรงนั้นมาช่วยน้าปองซีลกล่องหน่อยเร็วเข้า”
เสียงของป้าทิพย์ทำให้ผมหยุดคิดแล้วหันกลับมามอง น้าปองกำลังเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์สำหรับซีลกล่อง ซึ่งระหว่างนั้นเด็กรับใช้ที่เดินตามออมขึ้นไปบนห้องนอนเมื่อครู่ได้เดินกลับลงมาพร้อมถุงใส่เสื้อผ้า ผมมองหน้าน้าปองแล้วยกยิ้ม
“น้าปองครับ อาทิตย์หน้ารบกวนช่วยเอาของพวกนี้ไปส่งที่โรงแรมให้หน่อยนะครับ”
ผมชี้ไปที่ถุงเสื้อผ้าของออม และกล่องกระดาษใบเล็กที่วางอยู่บนโซฟา
“ได้สิครับคุณเต็ม”
น้าปองพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม จังหวะที่น้าปองกำลังจะเข้าไปหยิบกล่องบนโซฟาผมเหลือบมองเด็กรับใช้เล็กน้อยแล้วขยับเดินเข้าไปหาน้าปองก่อนจะกระซิบเบาๆ
“เคลียร์-ออฟ”
“เคลียร์”
คำตอบที่ได้รับทำให้ผมระบายยิ้มออกมา จากนั้นก็ปล่อยให้น้าปองและเด็กรับใช้ทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง
ทั้งที่มีเวลาอีกหลายวันกว่าเทมป์จะเข้าพิธีหมั้นกับคุณฮันนี่ แถมก่อนถึงวันนั้นก็ยังมีงานประเพณีของมหาวิทยาลัยกั้นกลาง แต่ผมอยากจะให้ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้ก่อนแต่เนิ่นๆ เพราะกลัวว่าถึงวันจริงแล้วทุกอย่างจะขลุกขลัก ตอนแรกผมตั้งใจจะไปแค่คนเดียวแต่เมื่อวานหลานสาวมาบอกว่าจะขอตามไปด้วยเพราะเป็นห่วงผม อีกอย่างงานนี้เทมป์ไม่ได้เชิญเพื่อนของตัวเองสักคน หรือจะพูดได้ว่าไม่คิดจะใส่ใจเลยเสียมากกว่าก็ได้ และเกี่ยวกับเรื่องนี้คุณพ่อคุณแม่ของผมและทางฝั่งคุณปู่คุณย่าของเทมป์ไม่ขอเข้ามายุ่งเพราะท่านเห็นว่าเป็นการตัดสินใจของพวกเราทั้งคู่แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ดีว่าพวกท่านคอยดูอยู่อย่างเป็นห่วงตลอดเวลา
ยืนมองน้าปองกับเด็กรับใช้ขนของจนเสร็จเรียบร้อย ผมจึงเดินตามคุณพ่อออกไปที่สวน คุณพ่อกำลังคุยกับลุงศักดิ์เรื่องต้นไม้ แม้ผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่แต่ก็ขอร่วมบทสนทนาด้วย คุณรู้มั๊ยครับว่าคุณพ่อของผมรักต้นไม้ทุกต้นที่อยู่ในรั้วบ้าน และทุกครั้งที่ท่านได้พูดคุยเรื่องนี้ใบหน้าของท่านจะเผยความผ่อยคลายและความสุขออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งมันทำให้หัวใจของผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง ผมจึงคิดเสมอว่าผมจะปกป้องและดูแลทุกสิ่งทุกอย่างที่บุพการีของผมรักและทำให้พวกท่านมีความสุขอย่างดีที่สุด แม้จะต้องแลกกับความสุขของตัวเองก็ตาม....
.
.
.
.
.
.
TBC.... : 222222:
:m4: รินมีเกมส์มาให้เล่นค่ะ
คำถามง่ายๆ "คนร้ายตัวจริงคือใคร?" คำถามง่ายแต่หาคำตอบยากใช่มั๊ยคะ แฮ่
จริงๆ แล้วเต็มใจทิ้งเบาะแสไว้ในเรื่องอยู่หลายจุดนะคะ เพียงแต่อาจจะคิดไม่ถึงกันค่ะ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดากันมาได้เลยค่ะ กติกาก็ง่ายๆ ค่ะ
1. บอกชื่อตัวละครที่คิดว่าเป็นคนร้ายตัวจริง พร้อมบอกเหตุผลสั้นๆ ด้วยนะคะว่าทำไมถึงเดาคนนี้ ฮ่าาาา
2.เริ่มเดาได้ตั้งแต่ตอนนี้ไปจนถึงตอนที่ 34 ค่ะ รินลงตอนที่ 35 ปุ๊ป จะถือว่าหมดเวลาการเล่นเกมส์นะคะ
3.ใครเดาถูกมีของรางวัลให้ด้วยนะคะ แอบกระซิบว่าน่ารักด้วยน๊าาา
4.หาคนตอบถูกเป็นคนแรก ทางหน้าเล้าเป็ด 1 คน ค่ะ
มาเดากันเยอะๆ นะคะ ^^ :m9:
-
คนร้ายตัวจริงถ้าให้เดาตอนแรกคิดว่าเป็นแม่ของเทมป์นะคะ เพราะนางแสดงออกชัดเจนว่า ไม่ชอบเต็มใจ
แต่จากตอนล่าสุด คิดว่าเป็นณดลค่ะ เพราะตัวละครนี้มาแปลกและปกปิดตัวเองที่สุด แถมเป็นคนที่เต็มใจให้ความสนใจแบบผิดปกติ ก็เดากันไปนะคะ แต่ยังนึกเหตุผลไม่ออกว่า ณดลทำไปเพราะอะไร
-
เดายากเหลือเกิน 55555555
ถ้าตอบว่าแม่กองทัพก็จะดูง่ายไปป่าว
มีตัวละครลับอีกไหมเนี่ย ฮือออ
-
ขอเอาลิสมานั่งวิเคราะห์ก่อนนะคะ เดี๋ยวแวะมาตอบค่ะ
-
เดายากจริงๆ
-
หลังจากที่ปรึกษากับโคนันและคิดะอิจิมาอย่างงงๆ แล้วก็สรุปได้ว่า
รดาค่ะ
คิดว่ารดาน่าจะยังไม่ตาย รดาน่าจะขักใยและมีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง
รดาคือปมหลักของนิยายเรื่องนี้
และเป้นตัวละครปริศนาที่วนเวียนอยู่ตลอดเวลา
คำตอบสุดท้าย รดาค่ะ
-
นี่อยากจะเดาว่าคนร้ายตัวจริงคือเต็มใจ ดูมีเบื้องลึกเบื้องหลังดูรู้ทุกเรื่อง ฉลาดทันเกมส์จนคนที่คิดจะเป็นคนร้ายต้องแพ้นาง 555
แต่คนที่ร้ายสุดน่าจะคือคนเขียนทำเราคิดมาก นอนไม่หลับและต้องวกกลับมาคิดถึงแต่เรื่องนี้ตลอดๆเว
-
ขอเดาว่าเป็นพ่อของกองทัพ นางอาจจะอยากกำจัดเต็ม เต็มอาจจะเป็นลูกของรดากับคนอื่นมั้ง แล้วนางแค้นไรงี้ป่าวมั้ง
ฉันเดาค่ะ :hao3:
-
คนร้ายตัวจริง ร้ายสุด ก็คือ คุณค่ะ คุณ RIRIN ทำคนอ่านเครียดมาก เอาจริงๆ :katai1:
-
หลังจากที่ปรึกษากับโคนันและคิดะอิจิมาอย่างงงๆ แล้วก็สรุปได้ว่า
รดาค่ะ
คิดว่ารดาน่าจะยังไม่ตาย รดาน่าจะขักใยและมีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง
รดาคือปมหลักของนิยายเรื่องนี้
และเป้นตัวละครปริศนาที่วนเวียนอยู่ตลอดเวลา
คำตอบสุดท้าย รดาค่ะ
ประเด็นนี้น่าสนใจ เป็นตัวละครที่เริ่มปม ไม่เคยไปไหน และไม่เคยเปิดเผยตัว น่าคิดๆๆ :o10:
-
เล่นด้วยๆๆๆๆๆ :katai2-1:
เราขอเดาว่า คนร้ายตัวจริงคือ..คือ...คือ.. "ณดล" ท้าดาาาาาา เหตุผล เราสัมผัสได้ว่านางทำตัวลึกลับเกินเหตุ o8 ถ้าเป็นแค่สายสืบของนายพลกับคุณนาย ไม่ต้องโผล่มายืนลับๆล่อๆใส่หมวกยืนหันหลังอยู่เกือบทุกซีนให้เต็มสังเกตุเห็นไหม? / เป็นเหตุผลที่มีน้ำหนักมากอ่ะ 555555
-
ตอนแรกมั่นใจมากว่าจะมาตอบนายพล แต่หลังจากอ่านตอนนี้ไปเริ่มลังเล และหลังจากอ่านแต่ละยอดนักสืบด้านบนนี่คือความมั่นใจหายหมดหดหาย 5555555555555555
จากเหตุผลของทุกคอมเม้นต์ก่อนหน้า มี 2 คน คือ ณดล หรือ รดา
????????
ขอเวลากลับไปคิดทบทวน :katai1:
-
คนร้ายตัวจริงน่าจะเป็นพ่อของเทม์ปคือคุณดิษฐ์
เพราะความจำกลับมาแล้วแล้วให้ลูกชายถอนมันเต็มใจด้วย
-
คนร้ายตัวจริง ร้ายสุด ก็คือ คุณค่ะ คุณ RIRIN ทำคนอ่านเครียดมาก เอาจริงๆ :katai1:
ใช่ค่ะ คนนี้เลยค่ะ :hao3:
-
เริ่มมาละลุ้นๆๆ
-
พีของกองทัพแน่ๆๆ เหมือนว่าความจำกลับคืนมาแต่แอบเงียบไม่บอกใคร คนนี้แหละน่า....สุด แต่ที่สุดๆก็คงจะเป็นริรินคนสวยนี่แหละ เงือนและงำเยอะมาก
-
คุณพ่อกองทัพละกันคะ อันที่จริงตอนแรกว่าจะตอบณดล แต่เห็นคนตอบเยอะแล้ว 5555 คุณพ่อกองทัพก็ลึกลับไม่แพ้ใคร คนนี้ละคนร้ายตัวจริง ฟันธง
-
เปลี่ยนคำตอบได้มั๊ยคะ ฮือออ ทำไมต้องเครียด วันนี้นั่งอ่านทวนใหม่อีกรอบ โอ๊ยยยย :katai1:
-
คนร้ายตัวจริง???
:serius2: :serius2: :serius2:
สงสัยคุณพ่อ ของทัพปี้ ค่ะ
เพราะคนที่่มีพฤติกรรมน่าสงสัยน้อยที่สุด
ตามหลัก โอกาสน่าจะเป็นคนร้ายมากที่สุด o18
ปล. แต่พออ่านหลายๆ เม้นท์ แล้ว ชักจะเห็นด้วยว่า รดา น่าสงสัยที่สุด :m21:
-
เอาแล้วไง :katai1:
-
รดาค่ะ #บอกตามตรงนอกจากเดาแล้วก็คือลอกจากด้านบนค่ะ :m23:
-
หลังจากที่ปรึกษากับโคนันและคิดะอิจิมาอย่างงงๆ แล้วก็สรุปได้ว่า
รดาค่ะ
คิดว่ารดาน่าจะยังไม่ตาย รดาน่าจะขักใยและมีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง
รดาคือปมหลักของนิยายเรื่องนี้
และเป้นตัวละครปริศนาที่วนเวียนอยู่ตลอดเวลา
คำตอบสุดท้าย รดาค่ะ
ขออนุญาตลอกนะคะ ไม่หวังรางวัล แต่คิดไม่ออกจริงๆ :hao5:
-
รดาเป็นปมหลักของเรื่อง และจนถึงตอนนี้ ปมก็ยังไม่คลาย
จะเป็นไปได้ไหมถ้ารดายังไม่ตาย และเธอคือคนร้ายตัวจริง
แต่ตัวละครที่ดูน่าสงสัยว่าจะเป็นคนร้ายตัวจริงจากตอนนี้ ก็มีณดลเพิ่มมาอีกคน พ่อของกองทัพยังดูน่าสงสัยเลย
:katai1: สับสนงุนงง ไม่แน่ใจว่าใครกันแน่
คือ ผู้ต้องสงสัยรายอื่นๆ จะแสดงออกว่าเป็นฝ่ายร้ายเลยปัดตกไปก่อน เลือกเอาตัวละครสีเทาๆ นี่แหล่ะ :hao7:
-
ณดล
รดา
คุณดิษฐ์
นายพล
ปิดตาจิ้มเลือกมา 1 ชื่อที่ออกคือ นายพล ค่ะ ยิ่งกว่าทำข้อสอบอีกนะบอกเลย
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอตอบว่า รดา ค่ะ
ปมหลักของเรื่อง ไม่เคยเปิดเผยตัวตน แต่มีอิทธิพลกับทุกตัวละคร นี่ยังแอบคิดว่าจริงๆ แล้วรดายังไม่ตาย ชักใยอะไรอยู่เบื้องหลังรึเปล่า
-
คนร้ายตัวจริง ร้ายสุด ก็คือ คุณค่ะ คุณ RIRIN ทำคนอ่านเครียดมาก เอาจริงๆ :katai1:
เออ ใช่ๆ ค่ะ คนนี้ร้ายมากค่ะ :laugh:
-
เดาสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดไม่ออก น่าสงสัยหลายคนมากค่ะ แต่จะตอบ ณดล แล้วกันค่ะ
ชอบลับๆ ล่อๆ เดี๋ยวปั๊ดเลยเนี่ย :katai1:
-
รอรอรอๆๆๆ
-
ขอตอบว่าคนร้ายตัวจริงคือคุณอาของณดลค่ะ
แต่เหนือสิ่งอื่นใดพึ่งรู้ว่าเต็มใจเจ้าเล่และมีแผนการขนาดนี้
มีทีมงานที่ช่วยเป็นน้าปองกับแทนไท
อยารู้แล้วว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 33 ┨
หลังเสร็จสิ้นการแข่งกีฬาประจำปีของมหาลัยก็จะมีงานประเพณีที่จัดยิ่งใหญ่ทุกปี จุดประสงค์หลักก็เหมือนงานพร็อมหรืองานเลี้ยงซีเนียร์ทั่วไป แต่จะเพิ่มเติมตรงที่มีเป็นการเปิดโอกาสให้ศิษย์เก่าและศิษย์ปัจจุบันได้พบปะแลกเปลี่ยนประสบการณ์ จุดประสงค์รองก็เพื่อให้นักศึกษาได้ผ่อนคลายจากการเรียนที่หนักหน่วง อีกทั้งยังสร้างความสามัคคีกระชับมิตรระหว่างคณะได้อีกด้วย
งานประเพณีปีนี้ค่อนข้างจะคึกคักกว่าปีที่ผ่านๆ มา ซึ่งอาจจะเพราะมีการโฆษณาประชาสัมพันธ์เกือบทุกรูปแบบ อีกทั้งมีสปอนเซอร์จากหลายองค์กรเข้ามาสนับสนุนมากมาย แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้ผมสนใจไปมากกว่า เมียผมขึ้นแสดงด้วยครับ แถมเป็นการแสดงชุดหลักและถูกจัดไว้เป็นชุดสุดท้ายของงาน กว่าจะได้ขึ้นเวทีก็เกือบเที่ยงคืน และผมก็เพิ่งจะรู้วันนี้แหละครับว่า ‘เต็มใจ’ นั้นดังใช่ย่อย มีแฟนคลับที่พร้อมใจกันใส่เสื้อ ‘I LOVE TJ’ พร้อมมีป้ายไฟ ‘TemJai fans’ มาจับจองที่นั่งขอบเวทีตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืนเลยทีเดียว และหนึ่งในนั้นก็ยังเป็นนางแบบสาวไซด์มินิคนดังอย่าง ‘คุณดารา’ หรือ ‘คุณดาว’ ที่ทำเอาผมคิ้วกระตุกเลยล่ะครับ
“อาเต็มก็ใจดีกับสาวๆ แบบนี้ตลอดแหละน่า”
เรื่องที่เต็มมักจะใจดีกับสาวๆ นั้นผมรู้ดี แต่บางทีมันก็หวั่นใจไม่ได้จริงๆ นะครับ อย่างตอนนี้ คุณดาราดาวประดับฟ้านั่นขอเซลฟี่เป็นรอบที่ร้อยแล้วละมั้ง อีกฝ่ายยังยิ้มหวานได้ไม่มีบ่นสักคำ
“นี่เลิกทำหน้าดุได้แล้ว.. อาเต็มเป็นผู้ชายนะ ก็เหมือนนายไง”
ออมใช้ข้อศอกกระทุ้งแขนของผม แต่ขอโทษทีนะเพื่อน อารมณ์ ณ ตอนนี้มันไม่ไหวจะให้ฉีกยิ้มได้จริงๆ แต่เมื่อออมถอนหายใจออกมาเสียงดังทำเอาผมต้องยอมละสายตาจากภาพตรงหน้าแล้วหันมามองหน้าเพื่อนสาว ออมปั้นหน้าจริงจังพร้อมจ้องหน้าผม
“กองทัพ นายรู้อะไรมั๊ย?.. ต่อให้อาเต็มจะยังใจดีกับสาวๆ สักแค่ไหน แต่อาเต็มก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีก”
“ยังไง?”
“เกย์ฝ่ายรับหน่ะ มันไม่เหมือนเกย์ฝ่ายรุกหรอกนะที่เลิกเป็นเกย์แล้วยังไปมีเมียมีลูกได้”
“ทฤษฎีจากไหน?”
คนถูกถามอ้าปากเหวอ.. ผมอยากรู้จริงๆ ใครเป็นคนตั้งทฤษฎีนี้ ผมจะได้ไปต่อยหน้ามันสักหมัดสองหมัด เพราะเกย์ฝ่ายรุกอย่างผมนี่แหละที่ไม่สามารถมีลูกมีเมียได้เพราะน้องชายไม่มีปฏิกิริยากับเพศตรงข้ามชนิดที่เรียกว่าตายด้านเลยล่ะครับ กับตุ๊ด กะเทย หรือเก้งกวางอะไรก็ปลุกไม่ตื่น ยาปลุกเซ็กส์ยังเอาไม่อยู่ จะมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่แค่ปรายตายั่วนิดหน่อยน้องชายของผมก็ลุกขึ้นมานั่งยิ้มหัวบานฉ่ำได้แบบอัตโนมัติ
“นี่ฉันพูดจริงนะเว้ย!”
มือบางตบลงบนไหล่ผมปุๆ หวังจะปลอบและให้กำลังใจ
“อืม”
ตอบรับแบบผ่านๆ ไปเพื่อให้ออมสบายใจ และมันก็ได้ผลตรงที่เจ้าตัวยิ้มร่าแถมยังใจดีช่วยเดินเข้าไปดึงคุณอาสุดที่รักของตัวเองออกมาจากวงล้อมของคุณดาราและผองเพื่อนได้อย่างแนบเนียน
“กองทัพ ฉันฝากอาเต็มด้วยนะ”
ดันหลังคนเป็นอาเข้ามาในอ้อมแขนของผม ส่วนคนถูกผลักก็หัวเราะและส่ายหน้าให้กับหลานสาว
“ออมกับทุกคนรอเชียร์อาเต็มอยู่หน้าเวทีนะคะ”
เพื่อนสาวของผมชูกำปั้นสู้ๆ ให้คุณอาจากนั้นก็โผเข้ากอดและหอมแก้มไปฟอดใหญ่ คนโดนหอมก็วาดรอยยิ้มกว้างยีหน้าม้าหลานสาวจนหัวยุ่ง ให้กำลังใจกันเสร็จก็แยกย้ายครับ
บนเวทีพิธีกรของงานเริ่มทำหน้าที่สำหรับการแสดงในช่วงค่ำ กว่าจะถึงคิวการแสดงของเต็มก็อีกเกือบ 4 ชั่วโมง ดูเหมือนจะนานใช่มั๊ยครับ แต่หลังเวทีมีอะไรที่ต้องเตรียมอีกมากมาย โดยเฉพาะในห้องแต่งตัว ผมนั่งฟังเต็มคุยงานเป็นภาษาอังกฤษกับทีมงานของ TJ จนรู้สึกเมื่อยหู ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะยังไม่พอใจในหลายๆ จุด แม้แต่รายละเอียดเล็กน้อยอย่างเช่น สีของแสง ถุงเท้า หรือแม้กระทั่งแบบเข็มกลัดที่จะใช้ติดเสื้อ ทุกอย่างดูเป็นงานเป็นการซะจนผมเครียดตามเลยครับ
จังหวะที่อีกฝ่ายยืนครุ่นคิดมองแอคเซสเซอรี่มากมายที่ทีมงานจัดวางเรียงให้เจ้าตัวเลือก ผมก็ได้แต่มองนาฬิกาและถอนหายใจ เหลือเวลาอีกไม่ถึง 2 ชั่วโมง ข้าวมื้อเย็นก็ยังไม่ได้แตะสักเม็ด ต่อให้งานมันสำคัญมากแค่ไหน แต่เรื่องปากท้องก็ต้องสำคัญกว่าสิครับ
“พักกินข้าวก่อนได้มั๊ย?”
โพร่งถามออกไปแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น ทีมงานทั้งไทยและเทศพากันหันมองผมเป็นตาเดียวอย่างพร้อมเพรียงยังกับว่าผมเป็นผู้ก่อการร้าย รวมทั้งเจ้าของดวงตาคู่เรียวด้วยครับ คิ้วสวยเลิกสูง เอียงคอมองผมเป็นคำถามประมาณว่า ‘อะไรเหรอ?’ ผมเลยต้องหยิบช้อนขึ้นเคาะขอบถ้วยเกาเหลาที่เย็นชืดแล้วชืดอีกอย่างน่าสงสาร เมื่อนั้นแหละครับเจ้าตัวจึงได้เบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะกระพริบตาปริบ
“ลืมหิว?”
ผมถาม อีกฝ่ายก็ได้แต่ระบายรอยยิ้มตอบ แต่ก่อนที่จะเดินมานั่งกินข้าวกินปลาให้เรียบร้อย ก็ขอเลือกเครื่องประดับก่อนนะครับ และรอบนี้ก็เลือกได้เร็วเชียว
“มันเย็นชืดหมดแล้ว”
อีกฝ่ายชอบทานแบบร้อนๆ ครับ แต่จะให้พาไปอุ่นหรือหามาใหม่ตอนนี้คงจะไม่ทัน เพราะทุกคนก็วุ่นวายกันทั้งนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก”
ตอบพร้อมกับตักน้ำซุปราดลงบนข้าวแล้วตักใส่ปากเคี้ยวช้าๆ ผมจึงเดินไปหยิบขวดน้ำแร่ยี่ห้อที่เจ้าตัวดื่มเป็นประจำมาวางไว้ให้
“เทมป์ไม่กินเหรอ?”
“กินเสร็จไปครึ่งชาติแระ”
ระดับผมแค่ข้าวกระเพราไข่ดาวกล่องเดียวก็หรูแล้วครับ แต่คนตรงหน้านี่สิ ตัวท็อปของงานเลยนะ แถมมีทีมงานมาดูแลโดยเฉพาะ อีกทั้งระดับพี่ขวัญคงไม่ยอมให้น้องชายสุดที่รักกินข้าวกล่องแน่ๆ
ขณะที่ผมกำลังคุมให้อีกฝ่ายกินข้าวอยู่นั้น พี่สาวของเจ้าตัวก็เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวระดับวีไอพี ทีมงานพากันหันไปทักทายเจ้าของแบรนด์คนสวย
“น้องเต็ม พี่ขวัญขอยืมตัวกองทัพได้มั๊ยคะ?”
ไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินเข้ามาปุ๊ปพี่ขวัญก็ขอตัวผมทันที
“อ่อ ได้ครับ”
ดวงตาคู่เรียวมองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตอบพี่สาว อันที่จริงผมอยากจะท้วงว่าขอให้เต็มกินข้าวให้เสร็จก่อนได้มั๊ยครับ แต่ถ้าพูดแบบนั้นมันก็รู้สึกเกรงใจพี่ขวัญอยู่หน่อยนึงนะครับ ผมเลยต้องพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามพี่ขวัญไปอย่างว่าง่าย โดยที่ไม่ลืมจะกำชับให้อีกฝ่ายกินข้าวให้หมดจาน
ระหว่างที่กำลังเดินตามพี่ขวัญไปนั้น เสียงของเต็มก็เรียกขึ้น พี่ขวัญและผมจึงหยุดเดินและหันกลับไปมอง
“พี่ขวัญครับ”
“ว่าไงจ๊ะ?”
“แล้วฟินาเล่ที่ต้องร้องเพลงคู่กับผมล่ะครับ?”
คนเป็นพี่ระบายรอยยิ้มบางเบา ดวงตาคู่สวยปรายมองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะตอบน้องชายกลับไปด้วยเสียงฉะฉาน
“ไม่ต้องห่วงหรอกจ่ะ เดอะโชว์มัสโกออน”
“หืม?”
คนฟังเลิกคิ้วค้างกับคำตอบของพี่สาว แม้แต่ผมเองก็ยังอึ้งครับ
พี่ขวัญเดินนำผมไปอีกห้อง ซึ่งก็อยู่ติดกันนี่แหละครับ มีกระดาษแปะหน้าห้องว่า TJ Staff only ภายในห้องแม้จะเล็กกว่าห้องวีไอพีของเต็มแต่บรรยากาศก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ แต่ที่โดดเด่นที่สุดคงจะเป็นชุดที่แขวนโชว์อยู่ต่างหาก
“พร้อมมั๊ย?”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วล่ะครับ”
“ดีมาก”
มือเรียวตบไหล่ผมอย่างพึงพอใจ
“ผมต้องใส่ชุดนี้เหรอครับ?”
มองไปที่ชุดกึ่งทักสิโด้สีน้ำเงินสด ตัดกับเสื้อเชิ้ตและโบว์ใหญ่ยักษ์สีขาว ถุงเท้า รองเท้า ถูกเตรียมไว้พร้อม
“ชัวร์.. ฟินาเล่”
เจ้าของแบรนด์ตอบอย่างภาคภูมิใจว่าใช่นี่แหละชุดฟินาเล่ ผมก็ได้แต่ยิ้มรับครับ
“ว่าแต่... อาทิตย์หน้าก็จะมีงานหมั้นไม่ใช่เหรอ? คิดดีแล้ว?”
คนถามพ้อยเท้าพร้อมกับยกมือขึ้นเท้าสะเอวข้างหนึ่ง ทุกท่วงท่ายังกับถอดมาจากในนิตยสารเป๊ะ!
“คนคิดเรื่องนี้คือเต็มต่างหากล่ะครับ”
นี่ผมตอบความจริงนะครับ เรื่องนี้คนริเริ่มต้นคิดก็คือน้องชายของพี่ขวัญนี่แหละ เมียว่าไงผมก็ว่าตามนั้น แต่ถ้าถึงขั้นจะให้ผมร่วมหอลงโลงกับคนอื่นก็คงไม่ไหวครับ ถ้าไม่ใช่เต็มใจก็ยอมอยู่ให้น้องชายเหี่ยวซะยังดีกว่า
ใบหน้าสวยยกยิ้มมุมปากน้อยๆ
“กองทัพชอบน้องชายของพี่ขวัญจริงๆ ใช่มั๊ย?”
“มันเลยจุดที่เรียกว่า ‘ชอบ’ มานานแล้วครับ ตอนนี้เรียกว่า ‘รัก’ ถึงจะถูกครับ”
ริมฝีปากสีจัดจ้านวาดรอยยิ้ม พี่ขวัญนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาไขว่ห้าง วางมือประสานหน้าตัก และหลังตรง พลอยทำให้ผมต้องยืดอกหลังตรงไปด้วย
“รู้จักน้องเต็มดีแค่ไหน?”
“คิดว่าดีพอกับที่รู้จักตัวเองครับ”
“มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
คำตอบของผมอยู่ในความรู้สึกครับ ผมไม่อาจจะอธิบายออกมาให้ใครฟังได้ว่าผมมั่นใจในความรักครั้งนี้มากแค่ไหน แต่เท่าที่รู้คือไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่ปล่อยให้ความรักของเราหลุดหายไปเด็ดขาด
คนถามมองหน้าผมนิ่งๆ อยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะระบายรอยยิ้มออกมา
“จะรักจะชอบกันพี่ขวัญก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะคะ เพราะพี่ขวัญมองความสุขของน้องเต็มเป็นสำคัญ”
เรื่องนี้ไม่ต้องบอกผมก็พอจะรู้ครับว่าครอบครัวนี้รัก ‘น้องเต็ม’ มากแค่ไหน
“น้องเต็มหน่ะ.. ถ้าเกิดตัดสินใจที่จะรักและเพื่อที่จะปกป้องสิ่งที่ตัวเองรัก ต่อให้ตัวเองต้องเจ็บปวดใจ ก็จะยังยิ้มและบอกว่าไม่เป็นไร.. ดื้อมากใช่มั๊ยล่ะ?”
“ครับ.. ผมรู้ดี”
เต็มเป็นคนดื้อเงียบ แถมยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก แต่ก็ไม่ได้ใช้นิสัยพวกนี้พร่ำเพรื่อนะครับ ทุกอย่างต้องอยู่บนเหตุและผลที่เจ้าตัววิเคราะห์มาอย่างดีแล้ว
พี่ขวัญมองหน้าผมแล้วอมยิ้มแต่ทว่าในแววตาไม่ได้ยิ้มด้วย
“ถ้าในอนาคตหากน้องเต็มทำอะไรให้กองทัพโกรธ ไม่พอใจ หรือเสียใจ.. กองทัพจะให้อภัยน้องเต็มได้มั๊ย?”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าเรื่องนั้น... เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรครับ”
“ถ้าอย่างนั้น.. ช่วยบอกเหตุผลที่คิดว่าถ้าคนรักทำผิดแล้วกองทัพไม่สามารถให้อภัยได้ให้พี่ขวัญฟังหน่อยได้มั๊ย?”
“นอกใจและโกหกครับ”
สำหรับเรื่องของความรักมีเพียงแค่เรื่อง การนอกใจ และการโกหก เท่านั้นที่ผมคิดว่าผมไม่สามารถให้อภัยคนรักของตัวเองได้ และผมรู้ดีว่าด้วยนิสัยของเต็มแล้วต่อให้เจ้าตัวจะเจ้าชู้ใส่สาวๆ สักขนาดไหนก็แทบจะไม่มีโอกาสทำเรื่องทั้ง 2 อย่างกับผมแน่นอน
“อย่าลืมจำคำพูดทั้งหมดที่พูดกับพี่ขวัญในวันนี้ให้ดีด้วยนะ”
“แน่นอนครับ”
ดูเหมือนว่าพี่ขวัญจะพอใจในคำตอบของผม เจ้าตัวลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“พี่ขวัญไม่รบกวนแล้วล่ะ ยังไงวันนี้ก็เต็มที่นะ หวังว่าจะไม่ทำให้แบรนด์ทีเจของพี่ขวัญผิดหวังนะคะ”
“ไม่ผิดหวังแน่นอนครับ”
มือสวยตบบ่าผม ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องเป็นภาษาอังกฤษรัวๆ และก่อนที่ผมจะได้ก้าวเท้ากลับไปหาคนรัก สาวตาน้ำข้าวร่างอวบก็เดินมารั้งผมไว้แล้วพาไปนั่งตรงโต๊ะหน้ากระจก และหลังจากนั้นยาวไปเกือบ 2 ชั่วโมง ผมก็ถูกพวกเธอแต่งแต้มหน้าและทรงผมจนพอใจ เสร็จแล้วก็ให้ลองสวมชุดฟินาเล่หมุนไปหมุนมาอยู่หลายต่อหลายรอบ เสื้อสูทตัวนอกหลวมไปนิด พวกเธอก็จัดการเย็บเก็บทันทีเป็นมืออาชีพสุดๆ เลยล่ะครับ
ช่วงที่ผมกำลังยืนรอให้ทีมงานเก็บรายละเอียดเสื้อผ้า ข้อความในไลน์ก็เด้งขึ้น เต็มส่งมาถามผมว่า ‘อยู่ไหน?’ ผมรีบมองนาฬิกาทันที เหี้ยแล้วไง! เต็มต้องขึ้นเวทีแล้วนี่หว่า ไวเท่าความคิด ผมพ่นภาษาอังกฤษรีบขอโทษและขอตัวทีมงานแล้วพาตัวเองมาถึงด้านหลังเวทีจนได้ และท่ามกลางทีมงานมากหน้าหลายตาก็มีเพียงแผ่นหลังบางของคนๆ เดียวที่ดึงดูดสายตาของผมไว้ได้
“เต็ม!”
เจ้าของชื่อหมุนกลับมาแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของผม และก่อนที่เจ้าตัวจะได้อ้าปากเอ่ยคำตัดพ้อ ผมก็ขอชิงปิดปากด้วยการมอบพลังให้ก่อนครับ
“ปะ... อืม”
ริมฝีปากบดเบียด ในขณะที่สองแขนก็โอบกอดร่างแบบบางไว้แนบแน่น ผมอยากจะกลืนกินอีกฝ่ายไปทั้งตัว แต่ก็ต้องหักห้ามใจเก็บความต้องการเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะหมดเรี่ยวแรง
จู่ๆ เสียงพิธีกรบนเวทีถูกกลบด้วยเสียงกรี๊ดของผู้ชม ผมปล่อยอ้อมแขนและยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ทีมเมคอัพก็เข้ามาเบียดแทรก เติมปาก เติมแป้ง และซับมันให้อีกฝ่าย แม้สาวๆ มักจะบอกว่าแฟนของผมโคตรหล่อ แต่ในสายตาของผม เต็มใจเป็นผู้ชายน่ารัก ยิ่งวันนี้โคตรๆๆๆ ของความน่ารักเลยล่ะครับ ริมฝีปากสีสวยหันมายิ้มกว้างให้ผมก่อนจะก้าวขึ้นไปยืนเตรียมตัวอีกระดับ
“เฮ้!”
เสียงร้องเรียกดังแทรกเสียงกรี๊ดกร๊าด พี่สาวตาน้ำข้าวร่างอวบคนเดิมวิ่งหอบหิ้วเสื้อผ้ามายืนหน้าบึ้งตึงใส่ เกือบลืมหน้าที่ตัวเองไปเสียสนิทเลยล่ะครับ
ผมรีบให้เธอสวมเสื้อสูท กลัดกระดุม จัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผม และยังเพิ่มวาดเติมหนวดสีแดงให้อีก จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาผมมุดใต้เวทีไปหยุดยืนพิงแท่นไม้ที่สร้างขึ้นคล้ายบัลลังค์ พร้อมกับร่ายสคลิปแบบย่อทั้งหมดให้ผมฟังเป็นรอบที่ร้อย
อินโทรเสียงดนตรีน่ารักๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของแฟนคลับที่ระงมลั่นจนผมชักจะไม่มั่นใจซะแล้วว่าแฟนของผมโด่งดังขนาดนี้เชียวเหรอ??? เฮ้ยย นี่เมียผมชื่อเต็มใจนะไม่ใช่จีดราก้อน สาวๆ ไม่ต้องกรี๊ดดังกันขนาดนั้นก็ได้ หึงนะครับหึง หวงมากด้วย
ในวันที่เราต้องไกลห่าง ในวันที่เธอนั้นอ้างว้าง
อยากให้รู้ว่ารักไม่เคยห่าง ใจฉันอยู่ข้างๆเธอ
ในวันที่เราต้องไกลกัน ข้างกายของเธอไม่มีฉัน
เธออาจพบใครๆ แล้วไหวหวั่น ขอเธอนั้นอย่าปันหัวใจ
มองได้แต่อย่าชอบ เพราะมันจะทำให้ใจฉันบอบช้ำ
คุยได้แต่อย่านาน อย่าสร้างความผูกพันให้ใจฉันไหวหวั่น
สนิทได้แต่อย่ามาก เดี๋ยวมันจะเกินมากกว่าเป็นเพื่อนกัน
ที่ไม่ได้และขอไว้นั้น คือรักที่ให้ฉันเธออย่าปันให้ใคร
ต้นฉบับของเพลงนี้เป็นของนักร้องผู้หญิง แต่เมื่อเต็มเอามาร้องด้วยเนื้อเสียงและเปลี่ยนจังหวะให้ดูหนักแน่นขึ้น ผมคิดว่ามันเข้ากับเจ้าตัวมากๆ แม้ผมจะไม่รู้ว่าตอนนี้การแสดงบนเวทีจะดีเยี่ยมมากแค่ไหน แต่จากที่ผมเฝ้าดูอีกฝ่ายซ้อมอยู่ทุกวันบอกได้คำเดียวครับว่าเสน่ห์ที่ผมหวงแหนก็ถูกปล่อยออกมาจนคิ้วของผมกระตุกยิกๆ เลยล่ะ
“อาร์ ยู เรดี้?”
สะดุ้งเล็กน้อย ทีมงานของ TJ มองหน้าผมด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม แล้วจะให้ผมตอบว่าไงได้ล่ะครับนอกจากกำมือชูนิ้วโป้งตอบรับว่า ‘พร้อมมาก’ ทั้งที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะและเหงื่อก็แตกพลั่กทั้งแผ่นหลังแล้วล่ะครับ
“Go Go!”
จบคำนั้น ผมก็ยืดตัวเกร็งใช้นิ้วดันหูฟังให้กระชับมากขึ้น มือขวาจับไมค์แน่น สูดลมหายใจเข้าออกจนเต็มปอด รอจนเมื่อท่อนฮุกรอบที่ 2 จบลง เข้าสู่จังหวะดนตรี ซึ่งตอนนี้เต็มคงจะค่อยๆ ขยับไปอยู่ฝั่งขวาของเวที หัวใจของผมเต้นระรัวเร็วนับจังหวะดนตรีไปพร้อมกับแท่นเวทีตรงที่ผมยืนก็ถูกยกขึ้นสูงเรื่อยๆ
เอาละวะ! งานนี้มันคงต้อง The Show must go on ตามที่พี่ขวัญว่าไว้นั่นแหละครับ และทันทีที่ผมโผล่ขึ้นบนเวที เสียงกรี๊ดหวีดร้องก็ดังระงมจนแทบจะกลบเสียงดนตรีที่ดังอยู่ในหูฟัง ผมปั้นหน้านิ่งแล้วยกไมค์ขึ้นจ่อปาก จากนั้นก็ลงจากแท่นเดินตรงเข้าไปหาอีกคนที่ยืนเบิกตากว้างแว่บหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มหวานแก้มแดงปลั่งอยู่ฝั่งขวาของเวที
มองนะ แต่ไม่ชอบ
ฉันไม่ใช่คนเจ้าชู้อย่างนั้น
คุยนะ แต่ไม่นาน
ฉันคุยแต่งานไม่คิดจะไหวหวั่น
อ้าวเว้ย! ผัวเดินมาหา แต่ทำไมคุณเมียถอยหลังกรูดละครับ?? ผมพยายามแก้สถานการณ์อันน่าสะพรึงนี้ด้วยการพ่นเนื้อร้องไปพร้อมกับยื่นมือข้างที่ว่างไปด้านหน้า และส่งสายตาเว้าวอน ‘อย่าหนีสิที่รัก’
สนิทนะ แต่ไม่มาก
ไม่มีอะไรนอกจากเป็นเพื่อนกัน
จะทำให้ ที่ขอเอาไว้ คือทั้งหัวใจฉันจะมีแค่เธอ
ประโยคสุดท้ายในท่อนของผมจบลง อีกฝ่ายก็เดินจนสุดขอบเวทีพอดี หนีไม่รอดแล้วล่ะครับ ด้วยความเขินแบบสุดขีดคนตรงหน้าจึงจำใจต้องยื่นมือส่งให้ผม ก็เท่านั้นแหละ ผมรีบจับกุมไว้แล้วจุมพิตหนักๆ ปลอบใจลงบนหลังมือบาง แล้วรีบพาคนรักจูงกลับมากลางเวที เนื้อเพลงท่อนต่อไปก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคอรัส เพราะอีกฝ่ายเขินจนจำเนื้อร้องไม่ได้แล้วล่ะครับ
เพลงแรกจบลงแก้วหูของผมก็แทบจะทะลุ อินโทรดนตรีของเพลงที่ 2 เริ่มขึ้น แสงบนเวทีดรอปลงทำให้มองเห็นผู้คนด้านล่าง แขกผู้มีเกียรติระดับท่านนายพลกิตติ คุณหญิงหยด เจ้าสัวหยาง คุณนายจู และพี่ขวัญ นั่งอมยิ้มอยู่บนแท่นยกระดับด้านข้างเวที แต่ที่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ติดขอบเวทีและกำลังแหกปากอย่างน่ากลัวคงจะหนีไม่พ้นพี่โบว์กับออมครับ แม่ยกตัวจริงเสียงจริง
มือของผมยังกุมมือบางไว้ ผมหันไปมองอีกฝ่าย ดวงตาคู่เรียวหรี่ตามองผมเล็กน้อยอย่างคาดโทษ ซึ่งผมก็ได้แต่ยักคิ้วอย่างสำนึกผิดกลับไป เจ้าตัวยิ้มขำก่อนจะยกไมค์ขึ้นจ่อริมฝีปากในท่อนของตัวเอง
ในคืนที่ฟ้านั้นเต็มไปด้วยแสงไฟ
เราโอบกอดกัน และมองไปบนฟ้าไกล
สุดหัวใจ สุดสายตามีแต่เรา
ถึงคิวท่อนของผม ผมปล่อยมือที่กุมไว้แล้วค่อยๆ ถอยห่างออกไป 4-5 ก้าว
ดวงจันทร์ล่องลอยและมอบความรักให้กัน
ขอบคุณวันนี้และคอยดูแลรักฉัน
จากหัวใจ จากนี้ไปมีแต่เธอ
ผมวางมือที่หน้าอกด้านซ้ายแล้วกำปั้นยกขึ้นทำท่าทางเขวี้ยงหัวใจของตัวเองให้อีกฝ่าย ซึ่งเจ้าตัวร้องท่อนถัดไปพร้อมกับแกล้งกลอกตาเงยมองสิ่งที่ผมเขวี้ยงข้ามหัวของตัวเองให้ไปหล่นตุ๊บอยู่บนพื้นเวทีอีกฝั่ง อ้าว สัส!
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ดวงดาวจะหายไปไหน
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นเช่นไร
แต่ฉันก็รู้หัวใจของฉัน
ร่างบางเดินไปเก็บหัวใจของผมที่หล่นอยู่บนพื้นเวทีขึ้นมาแล้ววางประทับลงบนหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง อื้อหือออ เล่นมุกแบบนี้พี่ก็รักตายเลยสิครับ เราส่งยิ้มให้กันและเดินเข้าหากัน
เรากุมมือประสานกันไว้แล้วพากันเดินร้องเพลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลางเวที ไม่ต้องบอกนะครับว่าเสียงจากด้านล่างเวทีนั้นดังขนาดไหน เล่นเอาแทบจะไม่ได้ยินเสียงดนตรี จนผมกับเต็มต้องจับดันหูฟังกันหลายรอบเลยทีเดียว
เพลงจบแล้วครับ พิธีกรเดินออกมาจากหลังเวที เอ่ยแซ็วเราทั้งคู่และพยายามขอให้แฟนคลับหยุดส่งเสียงกรี๊ดเพราะมันดังมากจนกลบเสียงไมค์ ระหว่างนั้นก็มีใครบางคนโยนอะไรบางอย่างขึ้นมาบนเวที ตกแหมะลงตรงปลายรองเท้าหนังสีชมพูพอดี เจ้าตัวก้มลงเก็บมันขึ้นมาแล้วก็สวมลงบนหัวก่อนจะเงยหน้าและระบายรอยยิ้มสดใส อื้อหือออ อย่าว่าแต่คนดูที่แข่งกันแหกปากกรี๊ดราวกับจะเป็นจะตายในความน่ารักของกระต่ายน้อย เพราะพิธีกรหญิงยังแทบคุมสติไม่อยู่เหมือนกัน เอากันเข้าไป.. -*-
ผมพยายามเงี่ยหูฟังพิธีกรชายพูดอะไรบางอย่าง และขณะที่กำลังยืนสื่อสารกับพิธีกรอยู่นั้น ทีมงานคนหนึ่งก็วิ่งแบกแครอทยักษ์? ออกมาจากหลังเวที ผมยังไม่ทันจะได้ถามหรือพูดอะไร ฝ่ายนั้นก็สะพายแครอทยักษ์ให้ผมเสร็จสรรพ แค่นั้นล่ะครับ เสียงกรี๊ดระรอกใหม่ก็ทำเอาหูอื้อหูดับกันเลยทีเดียว
“ชู่ววว์”
จู่ๆ กระต่ายน้อยยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก ส่งเสียงผ่านไมค์ออกมาเบาๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าความเงียบกริบมาเยือนในทันทีอย่างกับว่าเจ้าตัวมีเวทมนต์วิเศษ ผมและพิธีกรทั้ง 2 คนหันไปมองอีกฝ่ายเป็นตาเดียว
ใบหน้าน่ารักหันมามองผมและพิธีกร ริมฝีปากวาดรอยยิ้มพร้อมกับส่งสัญญาณให้พิธีกรทำหน้าที่ได้ และหลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น คำถามก็มีแค่ไม่กี่คำถามและเป็นคำถามทั่วไป แนะนำตัว แนะนำแบรนด์เสื้อผ้า มีเสียงกรี๊ดเป็นระยะจนจบหน้าที่ของพวกเรา แต่เสียงกรี๊ดยังไม่จบ มีการตะโกน ‘อังกอร์’ เสียงกระหึ่ม อะไรคืออังกอร์เหรอครับ???? ผมบอกว่าจบแล้วยังไงล่ะครับ ได้โปรดหยุดกรี๊ดกันเถอะ หูดับหมดแล้วเนี่ย ดังนั้นแม้ปากจะยิ้มแต่ในใจของผมตะโกน เหี้ยเอ้ยยยย! อังกอร์พ่องมึงดิ!! หุบปากแล้วกลับบ้านไปนอนกันได้แล้วโว้ย!!!!
.
.
.
.
.
.
TBC..... : 222222:
-
ตอนนี้น่ารักมาก. กระต่ายจะกินแครอทแล้ว
-
น่าร๊ากกกกก ชอบเต็มใจตอนมองหัวใจเทมป์ลอยข้ามหัวไปตกอยู่ข้างเวที / เดาว่าเทมป์คงคิดว่าเต็มใจจะรับหัวใจตัวเองไว้แบบเท่ๆ หล่อๆ อ่ะนะ 55555 ชอบๆๆ / นี่คงเป็นยาหวานก่อนรับยาขมชุดใหญ่สินะ หึหึหึ
-
สรุปว่าพ่อเซล่ามูนของเราโดนกินสินะ คุณหน้ากากทักซิโด้กลายร่างเป็นกระต่ายปุ๊บเสกเซล่ามูนเป็นแครอทปั๊บ โอ้ยยยย กองทัพผุ้น่าสงสาร กร้ากกกกก :laugh: :laugh: :pigha2:
-
ม่าเข้มมากมั้ย ฮือออ เอาเบาๆ พอนะคะ
-
สนั่นหวั่นไหว แรงเชียร์เยอะ
-
แครอทคงอยากกลับบ้านไปกินกระต่าย 555
-
โอยยยย ยิ่งอ่านยิ่งงง ปมเย๊อะเกิ๊นนนนน
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศมาก แต่ก็จะตามต่อนะคะ
-
น่าร๊ากกหวานไม่เกรงใจมดเลย
-
นั่งอมยิ้มตลอดทั้งตอน และหลุดขำตอนจบ ทำไมคะ อยากกลับบ้านไปเป็นแครอทให้กระต่ายกินใช่มั๊ย :z1:
-
:hao5: หวานทิ้งทวนก่อนศึกจริง...หรอ
-
รักเรื่องนี้ แม้จะรู้ว่าทิ้งทวนความหวานแต่เราก็ยังรักกกกกกกกกกกกก เพราะเรารู้ว่าจบแฮปปี้ :impress2:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
โอย พ่อแครอทททท
-
:pig4: :pig4:
-
หวานมาก่อนดราม่าสินะ :hao3:
กองทัพ บอกพี่ขวัญว่าทนคนรักทำผิดสองอย่างไม่ได้
คือ นอกใจ กับโกหก น่าบันทึกไว้เตือนความจำ
กองทัพ ยิ่งคิดไม่ค่อยทันแม่ พี่ชาย ซอฮันเน่า อยู่ด้วย :z3: :z3: :z3:
รอความจริง หรือความเท็จจะปรากฎนะ หลังงานหมั้น :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจ๊ะ พ่อแครอทของกระต่ายน้อย :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
กรี๊ดดดดด กระต่ายกับแครอทททท
-
จากหน้ากากทักซิโด้กับเซลามูน กลายมาเป็น กระต่ายกับแครอททททททท
ถถถถถถถถถ แม้จะสงสารกองทัพแต่ฟินาเล่น๊าาาาาาาาาาาาาาาค๊าาาาาาาาาา
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ยอมแล้วววววววววววววววววววววววว ชอบมากๆๆๆๆๆๆ แบบนี้ :z1:
พ่อแครอท พ่อจำคำที่พูดวันนี้กับพี่ขวัญไว้ให้ดีนะ เพราะคิดว่ามันจะมีผลกับเรื่องดราม่าในอนาคตแน่นวลลล
กระต่ายจะได้กินแครอท หรือแครอทจะจิ้มกระต่ายหว่าาาาา :z1:
-
ตอนนี้ตอนเดียวเยียวยาทุกสิ่ง :hao6:
-
อนาคตข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มั่นใจอย่างเดียวจบแฮปปี้แน่นอนแค่นี้ก็พอใจแล้วค่าาาา :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ถ้าทำออกมาเปนการ์ตูนคงกรี๊ดหนักกว่านี้ :-[
-
พระเอกเรื่องนี้นอกจากเป็นเซลามูนแล้วยังเป็นแครอทให้กระต่ายกินอีก สงสารรร แต่ชอบ :hao6: :laugh:
-
อนาคตข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มั่นใจอย่างเดียวจบแฮปปี้แน่นอนแค่นี้ก็พอใจแล้วค่าาาา :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
o13
-
เรามีความเชื่อว่าถ้าแครอทตัวเล็กกว่านี้อาจโดนกระต่ายกินสักวัน :laugh:
-
มันต้องมีอะไรแน่ๆ... พี่ขวัญใช่มั้ยคะ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาปูเสื่อรอกระต่ายกินแครอท :hao6: :impress2:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 34 ┨
หลังจากงานประเพณีทาง TJ ได้จัดปาร์ตี้ฉลองกันที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง พ่อหนุ่มฟินาเล่ของผมดื่มไวน์ไปหลายแก้ว ผมเองก็ดื่มไปเยอะแต่ก็ไม่ถึงกับเมามายจนไม่ได้สติ ผมจำได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร คุยกับใคร และพี่ขวัญกำชับเรื่องเวลากลับบ้านว่ายังไงบ้าง จำได้แม้กระทั่งว่าผมโดนอีกฝ่ายแกล้งด้วยการให้ถึงจุดสุดยอดด้วยออรัลเซ็กส์ไปหลายต่อหลายรอบ แถมเจ้าตัวก็ยังปล่อยน้ำสีขาวข้นฉีดพุ่งใส่ร่างกายของผมมา 2 รอบแต่ก็ยังไม่ยอมเข้ามาในตัวผมเสียที
“อ๊าา”
น้ำขุ่นถูกโพรงปากอุ่นดูดกลืนจนหมด ลิ้นร้อนแล่บเลียส่วนกลางลำตัวของผมราวกับเป็นของหวานแสนอร่อย ดวงตาคู่คมช้อนมอง ผมเบนหลบสายตาไปอีกทางก่อนจะหลับตาลงแล้วปล่อยให้น้ำใสไหลจากหางตา ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกดีนะครับ อีกฝ่ายปรนเปรอผมอย่างดีไม่มีที่ติ เพียงแต่ร่างกายของผมต้องการมากกว่านี้ ช่องทางด้านหลังเต้นตุบอย่างทรมาน รอการสอดใส่เป็นหนึ่งเดียวจนแทบจะทนไม่ไหว
“เต็ม..”
ร่างสูงเคลื่อนตัวทาบทับโอบกอดผมไว้ เสียงทุ้มกระซิบกระซาบเรียกชื่อของผมอย่างออดอ้อน และมันก็ทำให้ผมใจอ่อนจนได้
ดันร่างสูงออกห่างจากตัว ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้อีกฝ่าย แล้วก็ค่อยๆ เอนตัวลง ซบหน้าลงกับหมอน ยกสะโพกสูงให้พอดีกับระดับสายตาของอีกฝ่าย อ้าขาเล็กน้อย จากนั้นก็เอื้อมมือทั้ง 2 ข้างเปิดแยกเนื้อหนั่นสะโพกให้เห็นช่องทางลับของตัวเอง ผมหันหน้ากลับไปมองดวงตาคู่คมที่มองผมด้วยสายตาแทบจะกลืนกิน ผมปรายสายตา พร้อมยกยิ้มมุมปาก
“ใส่.. เข้ามาสิ”
เสียงกลืนน้ำลายดัง ‘เอื๊อก’ ชวนน่าขำ แท่งเนื้อใหญ่แข็งขันขึ้นแบบอัตโนมัติราวกับกดสวิช ที่แกล้งผมอยู่นาน 2 นานก็เพื่ออยากให้ทำท่าทางน่าอายเชื้อเชิญแบบนี้นี่แหละครับ
“อ่ะ”
ที่ฝังลงมาตรงด้านหลังไม่ใช่ความใหญ่โต แต่เป็นริมฝีปากและลิ้นอุ่น ให้ตายเถอะ สะโพกของผมร้อนจนแทบระเบิด ถ้าหากยังแกล้งกันแบบนี้มีหวังผมคงจะขาดใจตายเป็นแน่
“ย อย่าแกล้ง ใส่เข้ามาเร็วๆ”
ตีต้นแขนอีกฝ่ายดัง ‘เผี๊ยะ’ ผิวขาวเกิดรอยแดงเป็นปื้นขึ้นทันที แต่มันก็ช่วยให้ร่างสูงได้สติ เจ้าตัวแล่บเลียลิ้นรอบริมฝีปาก จากนั้นก็ยืดตัวจับแท่งเนื้อพร้อมรบจ่อปากทางให้สัมผัสแผ่วแต่เสียวซ่านจนผมเผลอส่ายสะโพกเว้าวอน
“แมร่มเอ้ยย โคตรเอ็กซ์”
เสียงสูดริมฝีปากดัง ‘ซี๊ด’ บ่งบอกถึงความพึงพอใจ ถัดจากนั้นแค่เสี้ยวนาทีความใหญ่โตมหึมาที่จ้วงแทงเข้ามาในร่างของผมทีเดียวจนมิดลำ
“อ๊าก”
กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บผสมผสานกับความเสียวซ่าน แต่แค่ชั่วอึดใจก็ถูกถาโถมด้วยความต้องการอย่างรุนแรง เราห่างหายจากเรื่องเซ็กส์มานานเสียจนผมเพิ่งได้รู้ว่าความโหยหาในเรื่องทางเพศเป็นองค์ประกอบที่สำคัญอย่างหนึ่งสำหรับชีวิตคู่
“อะ อ๊า อ๊ะ”
แรงกระแทกต่อเนื่องทำเอาลมหายใจของผมขาดห้วง อาจจะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความปรารถนาของเราทั้งคู่ ความเร่าร้อนจู่โจมให้ทุกอย่างดำเนินไปตามอารมณ์ดิบ ผมแอ่นสะโพกรับเมื่อถูกรุกรานรุนแรงให้เข้ามาลึกในร่าง รู้สึกดีจนแทบละลายหลอมเป็นหนึ่งเดียว
“อ่ะ อ้า”
ส่วนปลายแข็งแกร่งสะกิดโดนจุดกระสันต์ ผมบิดเร่าครวญครางด้วยความเสียวซ่าน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่อีกฝ่ายเอาอกเอาใจเน้นย้ำตรงจุดและพร่ำบอกคำรักไม่รู้จบ จนกระทั่งความรุ่มร้อนของร่างกายเบื้องล่างใกล้ถึงขีดจำกัด ร่างสูงก็เร่งจังหวะถี่ยิบจนหายใจแทบไม่ทัน
“อ๊า”
เสี้ยววินาทีที่เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นปลาบไปทั่วแผ่นหลังจนสั่นสะท้าน ของเหลวสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยพวยพุ่งออกมาเติมเต็มจนล้น.. ในขณะที่ผมเองก็ฉีดพุ่งจนเลอะผ้าปูที่นอน
ร่างสูงทิ้งตัวและน้ำหนักลงบนผมโดยที่ด้านหลังยังเชื่อมต่อกัน จมูกโด่งซุกไซร้บริเวณติ่งหู
“เต็มใจ”
“อืม”
ผมตอบรับในลำคอ และคนที่เรียกชื่อก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงค่อยๆ ขยับตัวถอนความใหญ่โตที่คลายตัวลงเล็กน้อยออกจากร่างของผม วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนว่าหัวใจวูบโหวง แต่ก็เพียงไม่นานหลังจากที่อีกฝ่ายเอนตัวลงนอนตะแคงข้าง แขนแกร่งก็รั้งผมเข้าไปกอด แผ่นหลังของผมแนบชิดกับอกกว้าง เราจูบกันเนิ่นนาน ผมยกขาข้างหนึ่งขึ้นเพื่อให้ท่อนขาใหญ่แทรกเข้ามา และร่างกายของเราก็เชื่อมต่อกันอีกครั้ง
“อ่ะ”
นิ้วแกร่งบีบดึงยอดอกของผมเล่น อารมณ์ดิบถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง และก็วนอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเหนื่อยและหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
.
.
.
.
.
กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า แต่เพราะรับปากกับพี่ขวัญว่าจะกลับบ้านให้ทันมื้อเที่ยง เราจึงต้องออกจากโรงแรมในตอนสาย เทมป์ให้รถของที่บ้านมารับและระหว่างทางผมก็ผล็อยหลับไปมารู้สึกตัวก็ตอนถึงหน้าบ้านแล้วล่ะครับ
อีกฝ่ายตั้งท่าจะลงจากรถเพื่อเดินไปส่งผมให้ถึงในบ้าน แต่ผมก็ห้ามไว้ เพราะดูจากสภาพเหมือนคนอดหลับอดนอนแบบนี้แล้วไม่ไหวหรอกครับ คงได้โดนคุณพ่อคุณแม่ตำหนิเอาแน่ๆ
“เต็ม”
เสียงทุ้มเรียกชื่อผม ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผมเงียบรอฟัง เราสบตากัน ในดวงตาคู่คมแดงก่ำซึ่งผมไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะง่วงนอนรึเปล่า? มือใหญ่ยื่นออกมาจากหน้าต่างรถ ผมรับและกุมไว้ก่อนจะประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกัน
“มีอะไรรึเปล่า?”
คนตอบส่ายหน้าช้าๆ
“พรุ่งนี้จะแวะมาหา”
พรุ่งนี้... เทมป์มีนัดทานข้าวกับคู่หมั้นไม่ใช่รึไง? ผมหรี่ตามองอีกฝ่าย แต่ก็เจอแต่ใบหน้าคมที่ออดอ้อนเหมือนเด็ก
“อืม”
พยักหน้ารับ จังหวะนั้นผมก็เหลือบไปคุณลุง รปภ. กำลังไล่คนกลุ่มหนึ่งอยู่นอกรั้ว
อ่อ ผมลืมบอกไปครับว่าเรื่องการแสดงเมื่อคืนนั้นได้รับการตอบรับดีขนาดที่ข่าวทุกช่อง หนังสือพิมพ์ทุกฉบับ และสื่อโซเชียลพากันกระหน่ำลงข่าว ซึ่งกระแสตอบรับดีเกินคาดชนิดที่ว่าแบรนด์ TJ แทบไม่ต้องเสียเงินค่าโฆษณาเลยสักบาท และยิ่งกว่านั้นที่โด่งดังกว่าแบรนด์ TJ ก็คงจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่นี่แหละครับ งานปาร์ตี้เมื่อคืนพวกปาปารัสซี่ก็ได้ไปหลายช็อต แล้วยังตอนนี้อีกอย่าคิดนะครับว่าจะรอดไปได้ ก็ที่คุณลุง รปภ. ไล่อยู่นั่นแหละครับนักข่าวล้วนๆ เพียงแต่ผมกับเทมป์ทำเป็นมองไม่เห็นและไม่คิดจะสนใจเสียมากกว่า ที่บ้านถึงกับต้องยกหูโทรศัพท์ตัดความรำคาญจากนักข่าว แล้วคุณคิดว่าทางฝั่งเกียรติไพศาลกิจและว่าที่คู่หมั้นจะขนาดไหนเหรอครับ
“เต็ม”
เรียกรอบนี้ ผมก้มลงแล้วยื่นหน้าเข้าไปในตัวรถมากขึ้นจนปลายจมูกของเราแทบจะชนกัน ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมซึ่งตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้ง่วงนอน แต่กำลังร้องไห้อยู่ต่างหาก และผมก็พอจะเดาออกว่าเจ้าตัวกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่
“เรายังรักกันอยู่ใช่มั๊ย?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามแผ่วเบาเสียจนพาให้หัวใจของผมอ่อนยวบ
“รักสิ”
คำตอบของผมหนักแน่น ผมกระชับมือที่กุมไว้ให้แน่นขึ้น
“รักมากด้วย”
ระบายรอยยิ้มพร้อมกับจูบลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย
“กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว ป่านนี้สีส้มคงงอนเจ้าทาสแล้วแน่ๆ”
เมื่อพูดถึงสีส้ม ใบหน้าคมก็ระบายรอยยิ้ม สีส้มเทียวไปเทียวมาอยู่กับผมบ้างอยู่กับเทมป์บ้าง ถ้าเป็นแมวอื่นอาจจะเครียดที่โดนย้ายบ้านบ่อยๆ แต่สีส้มสามารถปรับตัวได้เพราะขอแค่บ้านที่อยู่มีผมหรือไม่ก็เจ้าทาสของมันก็พอ ผมถอยออกมายืนห่างจากรถเล็กน้อย โบกมือให้อีกฝ่าย มองรถเคลื่อนตัวออกไป และก่อนที่บานกระจกจะถูกเลื่อนปิด ผมตะโกนเรียก
“เทมป์”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นแล้วรีบหันกลับมามองผม
“พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ผมยิ้ม อีกฝ่ายก็ยิ้ม เรามองกันจนลับสายตา และก่อนจะเดินเข้าบ้านผมหันไปยิ้มให้กับเลนส์กล้องถ่ายรูปที่แอบส่องซูมมาจากมุมรั้วฝั่งซ้าย
“คุณเต็มจะให้ผมช่วยจัดการให้มั๊ยครับ?”
เสียงของน้าปองดังขึ้นให้พอได้ยินกันแค่ 2 คน ผมดึงสายตาจากปาปารัสซี่กลับมาหาคนที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ.. สนุกดี”
น้าปองอมยิ้มกับคำตอบของผม
ผู้ชายตรงหน้าที่ใครต่อใครต่างรู้ว่าเป็นคนขับรถประจำตัวผมนั้นแท้จริงแล้วคือบอร์ดี้การ์ดที่คุณพ่อสั่งให้คอยดูแลผมทุกฝีก้าวมาตั้งแต่แบเบาะ แม้แต่ตอนที่ประสบอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนที่ผมกับออมรอดมาได้ก็เพราะน้าปองที่ขับรถตามอยู่ห่างๆ ได้ช่วยพวกเราออกมาจากรถที่ใกล้ระเบิดได้ทัน รวมทั้งศพของสีส้มน้าปองก็เอาไปฝังไว้ให้อย่างดี เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมน้าปองถึงได้รู้จักนิสัยของผมดีกว่าใครๆ
“ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดครับ”
คำพูดของน้าปองทำให้ผมหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอ
“สุนัขเมื่อมันถึงเวลาจนตรอก มันมีทางออกไม่กี่ทางหรอกครับ”
“ตอนนี้ฝ่ายโน้นระวังตัวกันมาก แถมยังระแวงกันเองอีก”
แหม ได้ยินแบบนี้ผมก็ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิครับ
“คุณวิชิตกับล่ะครับ?”
ถ้าจำกันได้ คุณวิชิต คือคนที่เคยสะกดรอยตามผมเมื่อหลายเดือนก่อนยังไงล่ะครับ
“หลบไปอยู่ในที่ปลอดภัยแล้วครับ”
คำตอบของน้าปองทำให้ผมรู้ว่า เจ้านายของคุณวิชิตคงจะสั่งปิดปากลูกน้องคนสนิทเป็นแน่ โชคดีแค่ไหนที่คุณวิชิตเองก็ไม่ใช่คนโง่จึงไหวตัวหนีได้ทัน แล้วถ้าอย่างนั้นหลานชายของคุณวิชิตล่ะ?
“ณดล?”
“คนของคุณนายพล ไม่มีใครกล้าแตะหรอกครับ”
“อ่อ...”
เป็นคำตอบที่ไม่ต้องขอคำอธิบายเพิ่มเลยล่ะครับ ผมยิ้มและยกมือไหว้ขอบคุณน้าปอง ฝ่ายนั้นรีบยกมือรับไหว้ เป็นอันว่าบทสนทนาของเราก็จบลงแค่นี้
เดินเข้ามาในบ้าน เด็กรับใช้บอกว่าตอนนี้พวกผู้ใหญ่กำลังนั่งดูข่าวอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนออมอยู่บนห้องนอน ผมพยักหน้ารับทราบแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง เก็บถุงกระดาษไว้ในลิ้นชักแล้วล็อคกุญแจไว้ จากนั้นก็อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยจึงเดินกลับลงมาชั้นล่าง แต่ยังไม่ทันจะถึงประตูห้องนั่งเล่น เสียงบทสนทนาวิพากษ์วิจารณ์ใครบางคนก็ดังออกมาให้ได้ยินจนผมต้องชะงักเท้าหยุดฟัง
ประเด็นของบทสนทนาก็คือเรื่องที่ทางเกียรติไพศาลกิจจะส่งคนออกมาแถลงข่าวเรื่องอื้อฉาวจากการแสดงบนเวทีของงานประเพณีเมื่อคืนก่อน ทางโน้นบอกว่าทุกอย่างที่เห็นนั้นเป็นเพียงการแสดง.. และเรื่องงานหมั้นและความสัมพันธ์ของลูกชายคนเล็กกับหลานสาวนักธุรกิจใหญ่ชาวเกาหลีใต้นั้นเป็นไปด้วยดีไม่มีปัญหาอะไร.. แหม.. พล็อตที่ใช้แถลงข่าวยิ่งกว่าบทในละครน้ำเน่าอีกนะครับเนี่ย
ฟังจากน้ำเสียงของพี่ขวัญดูจะไม่พอใจทางคุณอาดิษฐ์และคุณนายวิริยาเป็นอย่างมาก ราวกับว่าโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ผมไม่เคยได้ยินพี่ขวัญตำหนิหรือแสดงน้ำเสียงไม่พึงพอใจใครถึงขนาดนี้ ผมยืนฟังอยู่นานจนกระทั่งพี่ขวัญหลุดชื่อ ‘รดา’ ออกมา ทุกคนก็เงียบกันไปครู่หนึ่ง เสียงของคุณพ่อก็เอ่ยขึ้นว่า ‘รดาก็จากไปตั้งนานแล้ว.. อย่าดึงคนตายมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีกเลยจะดีกว่า’ คิ้วของผมขมวดเข้าหากันแทบจะทันที ผมยกมือขึ้นกุมหน้าอกด้านซ้ายที่เจ็บหนึบ ผมรู้มาตลอดว่าทุกคนพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงคุณรดาให้ผมได้ยิน อีกทั้งยังไม่เคยเล่าหรือพูดถึงคนๆ นี้ให้ผมได้รู้จักอย่างจริงจังมาก่อน ผมเองก็ไม่เคยคิดจะถามเพราะคิดเสมอว่าพวกท่านคงจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ไม่ต้องการให้เด็กอย่างผมรู้
ผมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ยืดหลังตรง และปรับสีหน้าและอารมณ์ให้สดใส ก่อนจะก้าวเท้าตรงไปในห้องนั่งเล่น ทันทีที่ผมปรากฎตัวทุกคนก็แสดงท่าทางตกใจเล็กน้อย แต่ก็แค่แว่บเดียวก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มส่งกลับมา
“น้องเต็มมานานแล้วเหรอคะลูก?”
คุณแม่ขยับให้ผมไปนั่งข้างๆ แต่ผมเลือกที่จะนั่งลงบนพื้นแล้วซบหน้าลงกับหน้าตักของท่าน คุณแม่หัวเราะเบาๆ แล้วลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“กองทัพไม่ได้มาด้วยกันเหรอ?”
พี่สาวคนสวยของผมชะโงกคอมองไปด้านนอก
“มาส่งครับ แต่กลับไปแล้ว”
ดวงตาคู่สวยของพี่ขวัญหรี่ลงแล้วมองผมอย่างจับผิดพร้อมกับอมยิ้ม
“นักข่าวตีวงล้อมอยู่รอบบ้าน คงจะได้ภาพเด็ดไปอวดบ้านโน้นกันเยอะเลยล่ะ”
“ผมหันไปยิ้มให้กล้องด้วยครับ”
นั่นเป็นสิ่งที่พี่ขวัญต้องการครับ เพราะภาพจากข่าวมันขัดแย้งกับคำแถลงเสียจนพี่ขวัญรีบปรบมือและหัวเราะอย่างสะใจ ทำเอาคุณแม่ต้องเอ็ดเสียยกใหญ่ว่าลูกสาวทำกิริยาไม่งาม ส่วนคุณพ่อก็ได้แต่นั่งอมยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ
“ว่าแต่เมื่อกี้คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอครับ? ผมได้ยินแว่วๆ เกิดอะไรขึ้นกับคุณรดาครับ?”
คำถามของผมทำให้บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเกิดความอึดอัดแบบเฉียบพลัน แต่ผมก็ยังเลือกที่จะระบายยิ้มแล้วมองทุกคนเพื่อรอคำตอบ รออยู่นานทุกคนก็เอาแต่นั่งเงียบ ผมจึงแกล้งถามต่อ
“คุณรดาเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ขวัญใช่มั๊ยครับ?”
ซึ่งคำถามนี้ทำให้พี่ขวัญแสร้งทำเป็นหลบสายตาไปทางอื่น ในขณะที่คุณพ่อจ้องมองผมอย่างชั่งความคิดในใจ ซึ่งผมเองก็ไม่คิดจะหลบตาท่าน ทางฝั่งคุณแม่เริ่มกระสับกระส่ายเสียจนพี่ขวัญต้องกุมมือของคุณแม่ไว้แล้วยอมหันกลับมาสบตากับผมตรงๆ
“น้องเต็มอยากรู้เรื่องรดาเหรอจ๊ะ?”
“ครับ”
“พี่ขวัญขอถามเหตุผลได้มั๊ย?”
ใบหน้าของพี่สาวฉายความกังวลจนผมรู้สึกผิด แต่มาถึงขั้นนี้แล้วครับถอยคงไม่ได้แล้ว ผมจึงขยับไปนั่งข้างๆ พี่ขวัญแล้วส่งยิ้มให้
“ผมแค่ได้ยินใครต่อใครพูดถึงคุณรดาบ่อย และดูเหมือนว่าจะมีหลายคนบอกว่าผมมีส่วนคล้ายคุณรดา”
เหตุผลของผมมีแค่นี้จริงๆ ครับ ผมก็แค่อยากจะรู้จักผู้หญิงที่ชื่อรดาให้มากขึ้นจากปากของคนที่รู้จักเธอดีที่สุดเท่านั้นเอง พี่ขวัญหันไปมองหน้าคุณแม่และคุณพ่อ เมื่อคุณพ่อพยักหน้า พี่ขวัญจึงหยุดสายตาที่ผม
“น้องเต็มอยากรู้เรื่องอะไรของรดาล่ะ?”
“เรื่องการหายตัวไปของคุณรดาครับ”
ดูเหมือนคำตอบของผมจะทำให้พี่ขวัญโล่งใจขึ้นนิดหน่อย พี่สาวระบายรอยยิ้มอ่อนโยนและลูบหัวของผมเบาๆ
“หลังจากแต่งงานได้สามปี จู่ๆ ดิษฐ์ก็โทรมาบอกว่ารดาหายตัวออกไปจากบ้าน ขาดการติดต่อ ไม่มีใครพบเห็น และไม่มีใครรู้ว่ารดาหายไปไหน มันน่าแปลกใจตรงที่ไม่มีหลักฐานหรือมูลเหตุใดๆ ที่จะทำให้คนหนึ่งคนหายตัวไปได้เลยสักนิด พวกเราทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะตามหาตัวรดากลับมาไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็ขอให้ได้เจอ แต่จากเดือนเป็นปี.. เราก็ตามหารดาไม่เจอ”
ใบหน้าสวยดูหมองเศร้าจนน่าใจหาย พี่ขวัญกับคุณรดาเป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาก การที่คุณรดาหายตัวไปคงจะทำให้พี่ขวัญเสียใจมากอย่างแน่นอน ผมดึงมือพี่ขวัญมากุมไว้ก่อนจะเอ่ยคำถามสุดท้าย
“คุณรดาเสียชีวิตที่ไหนยังไงครับ?”
คำตอบเมื่อครู่ของพี่ขวัญบอกว่า ‘ตามหาตัวรดาไม่เจอ’ แต่ผมกลับยังถามท่านถึงการเสียชีวิตของคุณรดา ผู้ใหญ่ทั้ง 3 ท่านดูจะตกใจไม่น้อยกับคำถามของผม โดยเฉพาะคุณพ่อที่จ้องลึกเข้าในนัยต์ตาของผมเพื่อค้นหาอะไรบางอย่างและผมก็คิดว่าท่านคงเจอและเข้าใจ
ผ่านไปครู่หนึ่งท่ามกลางความเงียบ คุณแม่มองผมอยู่นานจนทนไม่ไหวต้องยกมือปิดปาก ดวงตาคู่สวยของท่านสั่นระริกอย่างน่าสงสารพี่ขวัญรีบเข้าโอบปลอบท่านไว้ และคุณพ่อก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างยอมแพ้
“หลายปีที่เราหมดหวังในการตามหาตัวรดา แต่แล้วก็มีผู้หวังดีที่ไม่แสดงตัวตนส่งข่าวเกี่ยวกับรดามาทางจดหมาย พ่อจึงส่งคนให้ไปสืบอย่างลับๆ และก็ได้รู้ว่ามันเป็นความจริง..”
ท้ายประโยคคุณพ่อลงน้ำหนักเสียงแผ่วเบาจนผมรู้สึกถึงความเศร้าและหดหู่ที่ฝังอยู่ในจิตใจของท่าน
“ในตอนนั้นพ่อได้ออกคำสั่งลับและขอความร่วมมือกับตำรวจร่วมกันทำลายซ่องผิดกฏหมายแถบตะเข็บชายแดน.. เธออยู่ที่นั่น.. รดา.. เธอทนทุกข์ทรมานอยู่ในขุมนรกนั่นมานานหลายปี”
เสียงสะอึก ‘ฮึก’ จากการกลั้นร้องไห้ของคุณแม่ทำให้คุณพ่อหยุดพูดไปชั่วขณะ คุณพ่อลูบแผ่นหลังคุณแม่อย่างปลอบโยนแล้วหันมามองหน้าผม
“พ่อส่งเธอเข้ารักษาในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดทันที แต่ผลตรวจบอกว่าเธอโดนทำร้ายร่างกายและโดนทารุณกรรมจนทำให้มีอาการทางจิต ติดเชื้อเอชไอวี และกำลังตั้งท้องได้ห้าเดือน..”
ลมหายใจของผมสะดุด เสียงสะอื้นของคุณแม่ดังหนักขึ้นและมันก็ทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออกจนต้องขยับคอเสื้อ คุณพ่อกำลังจ้องมองผมอยู่ทุกอิริยาบถ ผมจึงพยายามควบคุมตัวเองให้เป็นปกติที่สุดและสบตากับท่านแบบตรงๆ เมื่อคุณพ่อมั่นใจว่าผมพร้อมที่จะฟังต่อ ท่านจึงผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
“พวกเราตัดสินใจและทำทุกวิถีทางเพื่อส่งรดาไปรักษาที่เมืองนอก.. หาโรงพยาบาลที่ดีที่สุดและหมอที่เก่งที่สุด.. แต่เราก็ทำเพียงช่วยลูกในท้องของรดาไว้ได้เท่านั้น”
ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำหนักเสียงที่เบาราวกับว่าไม่ต้องการจะพูดถึงมัน แต่ทว่าหัวใจที่หนักอึ้งของผมกลับเบาบางลงอย่างน่าประหลาด ผมกลับมาหายใจได้คล่องขึ้น
“เด็กคนนั้นรอดมั๊ยครับ?”
ไม่มีใครตอบคำถามของผม ผู้เป็นพ่อหรี่ตามองผม พี่ขวัญเบิกตากว้าง ในขณะที่คุณแม่สะอื้นร้องไห้ปานจะขาดใจ ผมจึงก้มลงกราบลงแทบเท้าของผู้เป็นพ่อ กราบลงบนหน้าตักของพี่ขวัญ และแนบริมฝีปากลงบนหลังเท้าของผู้เป็นแม่
คุณแม่รีบดึงผมขั้นมาลูบหัวและจูบกระหม่อมผมอย่างอ่อนโยนไร้ซึ่งคำพูดใดๆ มีเพียงแต่เสียงสะอื้น พี่ขวัญที่อดทนมานานตอนนี้ทั้งสองแก้มเปื้อนไปด้วยน้ำตา
“เด็กคนนั้นรอดมั๊ยครับ?”
ผมถามคุณแม่อีกครั้ง ดวงตาแดงช้ำมองผมด้วยสายตาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก มือที่อุ้มชูฟูมฟักผมมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกวางลงบนแก้มของผม
“เด็กคนนั้นน่ารักมาก”
คำตอบเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น แต่มันกลับทำให้ผมสามารถยิ้มออกมาได้จนเต็มแก้มโดยไม่รู้สึกฝืดฝืนใดๆ แม้ความจริงที่ได้รับรู้เรื่องของคุณรดาจะสะเทือนใจแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมร้องไห้เสียใจ หากน้ำตาที่ไหลเป็นเพราะผมรู้สึกอิ่มเอมใจกับความรักที่ผมได้รับจากครอบครัวเสียมากกว่า ผมโอบกอดรอบเอวของคุณแม่และซุกหน้าลงกับหน้าอกของท่านเพื่อซึมซับความอบอุ่นของผู้เป็นแม่
หากคิดถึงหลักความจริง คุณรดาต้องทนทุกข์อย่างทรมานอย่างแสนสาหัสในขุมนรกอเวจีนั่นจนถึงขั้นป่วยทางจิต ท่านอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเด็กอยู่ในท้อง และเด็กคนนั้นก็คงจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกอย่างแข็งแรงและปลอดภัยจนถึงทุกวันนี้ถ้าไม่มีบุคคลทั้ง 2 ท่านที่อยู่ตรงหน้า อ่อ.. ที่สำคัญก็คือผมคิดว่าเด็กคนนั้นก็คงจะหัวแข็งน่าดูทีเดียวเลยล่ะครับ เพราะฉะนั้นผมอยากจะบอกท่านเหลือเกินว่านอกจากเด็กคนนั้นจะน่ารักมากแล้วเขายังเป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในโลกอีกด้วย
“เต็มใจ.. ลูก”
คุณพ่อเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่ทว่าในแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนในแบบที่ผมไม่ได้เห็นมานานเกือบปี ผมผละอ้อมกอดจากคุณแม่แล้วขยับตัวกลับไปหาคุณพ่อ
“ครับ”
ขานรับท่าน
“รู้เรื่องนี้นานรึยัง?”
ไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะอ้อนคุณพ่อเหมือนอ้อนคุณแม่ แต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากกลับไปเป็นเด็กชายเต็มใจที่ชอบร้องอ้อนขอขี่คอคุณพ่ออีกครั้ง ผมระบายรอยยิ้มเมื่อนึกถึงวัยเด็กจากนั้นก็ซบหน้าลงบนหน้าตักของผู้เป็นพ่อ ฝ่ามือใหญ่วางลงบนกระหม่อมของผม มันทั้งอบอุ่นและมั่นคง
“ที่โรงพยาบาล.. ตอนผมประสบอุบัติเหตุ แม้ผมจะไม่ได้สติแต่ผมได้ยินทุกเรื่องที่ทุกคนพูดกันครับ”
ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ผมประสบอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัสต้องนอนโรงพยาบาลเกือบเดือน คุณหมอแจ้งผลการรักษาว่าร่างกายของผมนอกจากแผลจากอุบัติเหตุแล้วยังมีร่องรอยจากการร่วมเพศอย่างหนักอยู่ด้วย คุณพ่อจึงคาดคั้นออมให้พูดความจริงออกมา และเมื่อคุณพ่อได้รู้เรื่องทั้งหมดก็ระเบิดความโกรธความผิดหวังออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ‘เพราะรดาคลอดลูกจากน้ำเชื้อพวกสำส่อนมามันถึงได้เป็นแบบนี้!’ ประโยคนั้นก้องอยู่ในหัวของผมทุกครั้งที่หลับตา..
“พ่อขอโทษ...”
นี่ไม่ใช่ประโยคที่ผมไม่อยากจะได้ยิน ผมไม่คิดโกรธคุณพ่อ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามผมกลับรักและบูชาท่านมากกว่าเดิม และผมก็รู้ว่าท่านรักผมมากแค่ไหน ผมก้มลงกราบบนฝ่าเท้าของผู้เป็นพ่อ
“เราทุกคนรักลูกนะเต็มใจ.. รักลูกมาก”
บุคคลที่เข้มแข็งและแข็งแกร่งที่สุดของบ้านพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือเล็กน้อย มันสะท้อนเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจของผม
อดีตเป็นยังไงมันก็เป็นเรื่องของอดีต เราไม่อาจกลับไปรื้อฟื้นหรือแก้ไขมันได้ อีกอย่างช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตของคุณรดาท่านก็ได้จากไปอย่างสงบ ท่านจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใครและผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรมาบ้าง คนที่น่าสงสารและทรมานที่สุดก็คือคนที่ยังมีชีวิตอยู่และจมอยู่กับอดีตนี่แหละครับ แต่สำหรับใครบางคนที่พยายามจะยัดเยียดอดีตใส่กลับเข้ามาในตัวผม คนใจร้ายแบบนั้นควรจะได้รับบทเรียนอะไรกลับไปบ้างถึงจะสมน้ำสมเนื้อกับความพยายามอย่างยิ่งยวดแต่ไม่สำเร็จเสียที
มือใหญ่แข็งแรงของคุณพ่อจับหัวไหล่ของผมไว้อย่างมั่นคง ใบหน้าดุดันเผยรอยยิ้มและแววตาที่เต็มไปด้วยประกายความภาคภูมิแบบที่นานๆ จะได้เห็นสักครั้ง
“เต็มใจ.. ลูกคือ ‘ฉัตรักษ์บริบูรณ์’ ทั้งเลือดเนื้อและจิตวิญญาณ”
คำพูดของใครหลายคนที่รู้จักครอบครัวของเราได้เคยกล่าวไว้ดังก้องขึ้นในหัวของผม ‘รูปร่างผิวพรรณของคุณเต็มเหมือนคุณหญิงท่านก็จริง แต่จิตใจเข้มแข็งและกล้าหาญสมชายชาติทหารอย่างท่านกิตติอย่างกับถอดสำเนา’ คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะใช้ชีวิตให้ดีที่สุดอย่างมีความสุขได้ และผมก็ภูมิใจเหลือเกินที่ได้เกิดมาเป็น ‘ฉัตรักษ์บริบูรณ์’ ผมคิดแบบนั้นครับ..
.
.
.
.
.
TBC... : 222222:
-
เริ่มคาดเดาอะไรๆได้ล่ะ
-
ชะตากรรมของคุณรดาช่างน่าเศร้า หวังว่าคนบงการจะได้รับผลกรรมที่สาสม
-
รดาน่าสงสาร เต็มใจโชคดีที่มีครอบครัวที่น่ารักและเข็มแข็งแบบนี้หล่อหลอมเต็มใจให้ออกมาเป็นแบบนี้ รักครอบครัวนี้จัง
-
ชัดและ :z3: :z3: :z3:
อยู่ๆ คุณรดา จะไปอยู่ในซ่อง แถบตะเข็บชายแดนได้ยังไง
อย่างคุณรดานี่นะ เต็มใจไปอยู่ในที่แบบนั้น
มันต้องมีคนที่ริษยา คุณรดาที่เป็นที่รักของสามี จนนางทนไม่ได้
ทำร้ายกันถึงขนาดนี้ เวรใด ใครก่อ กรรมมันต้องสนองกลับคืนแน่ๆ :m20:
น่าจับตัวการคนวางแผน ไปใช้ชีวิตในซ่องแบบนั้นบ้างนะ
ฮะๆ ฮะๆ ความริษยาของนางคงทำให้นางมีความสุขกว่ารดาที่เสียสติไปแล้ว :laugh:
การแสดงคืนนั้นตบหน้าข่าวการหมั้นเต็มๆ
แถมรถกองทัพ ที่มาส่งเต็มที่บ้าน ก็ชัดแจ๋ว โอย.....อก นังริษยาจะระเบิดแล้ว ชอบบบบบบ
แล้วความลับว่าทำไมเต็มถึงหน้าเหมือนคุณรดา ก็กระจ่าง
เต็มโชคดีมากที่คุณพ่อคุณแม่ พี่ๆรักเต็มใจกันทุกคน
เต็มได้รับความรัก ความอบอุ่นจากครอบครัวเต็มๆ สมกับชื่อเต็มใจจริงๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตามา แม้จะเดาไว้ล่วงหน้าแต่เจอเข้าจริงนี่คือสะเทือนใจแทบคุณรดามากๆ :sad2:
-
น้องเต็มเอาคนเลวมาลงโทษให้ได้นะ คุณดิษฐ์ เราสงสัยคุณ
-
เดาถูกแล้ว 1 ข้อ >> เต็มใจเป็นลูก รดา :mc2: / ลุ้นต่อไป พรุ่งนี้ (งานหมั้น) น้องเต็มจะทำอะไร?
-
เด็กก็ต้องติดเชื้อด้วยสิ ถ้าแม่ติดเชื่อ??
-
เด็กก็ต้องติดเชื้อด้วยสิ ถ้าแม่ติดเชื่อ??
ขอชี้แจงนะคะ
(https://www.img.in.th/images/9ed9ced60914b88c9ca010a32f53567d.th.jpg)
มีหลายครอบครัวที่มี พ่อแม่ติดเชื้อเอชไอวี หรือ พ่อแม่เป็นเอดส์ แต่มีความต้องการที่จะมีลูก หรือคุณแม่อาจท้องขึ้นมาโดยบังเอิญ เกิดความกังวลว่าลูกน้อยจะได้รับเชื้อจากคนเป็นพ่อ เป็นแม่ด้วยหรือไม่? Amarin Baby & Kids ได้รวบรวมคำตอบมาไว้ให้แล้วค่ะ
เรื่องราวของคุณพ่อ Andrew Pulsipher ที่เกิดมาพร้อมเชื้อ HIV ซึ่งมีภรรยา และลูกตัวน้อยด้วยกันทั้งหมด 3 คน ด้วยวิธีการทางการแพทย์สมัยใหม่ ทำให้เด็กๆ ทั้ง 3 คน ไม่มีใครได้รับเชื้อจากคุณพ่อเลย รวมทั้งตัวคุณแม่เองด้วย คุณพ่อเล่าว่าต้องขอบคุณยาที่ใช้รักษาเชื้อ HIV เพียงวันละ 3 ครั้ง ช่วยป้องกันการส่งผ่านเชื้อไปยังภรรยา และลูกๆ ของเขาได้ ซึ่งจริงๆ แล้วโอกาสที่เป็นไปได้มีเพียงหนึ่งในร้อยเท่านั้น
คุณพ่อ และครอบครัวของเขากลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่ติดเชื้อ HIV คนอื่นๆ และแสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้าทางการแพทย์ อย่างไรก็ตามคุณพ่อ และครอบครัวก็ยังคงใช้ชีวิตกันอย่างระมัดระวัง และพยายามไม่ใกล้ชิดกันมากจนเกินไป เพื่อช่วยลดความเสี่ยงที่คุณแม่จะติดเชื้อ HIV รวมถึงเด็กๆ ด้วย
พ่อแม่ติดเชื้อ HIV มีสิทธิ์มีลูกได้จริงหรือ?
พญ.ชัญวลี ศรีสุโข ได้ให้ความรู้เอาไว้ว่า คุณพ่อ คุณแม่ที่มีเชื้อ HIV มีสิทธิ์ที่จะมีลูก แต่ถ้าไม่มีก็จะดีกับทั้งตัวคุณแม่ และลูกน้อยด้วย โดยให้เหตุผลทางการแพทย์ว่า
1.ในแต่ละปีมีคุณแม่ติดเชื้อ HIV ประมาณ 7,000 กว่าคน และพบลูกติดเชื้อประมาณ 300-1,000 คน โดยพบว่าในประเทศไทยมีเด็กที่ติดเชื้อเอดส์ ประมาณ 30,000 คน เสียชีวิต 10,000 คน เอดส์ทำให้คุณพ่อ คุณแม่เสียชีวิต ลูกที่ไม่ติดกลายเป็นเด็กกำพร้า เป็นภาระของญาติ สังคม ประเทศชาติ ประมาณ 150,000 ครอบครัว
2.การติดเชื้อ HIV เป็นสาเหตุของโรคเอดส์ ซึ่งไม่มีทางรักษาที่หายขาด ถ้าโชคร้ายคุณพ่อ คุณแม่อายุสั้น ใครจะดูแลลูก ถึงแม้สังคมจะเปิดกว้าง แต่เด็กที่ติดเชื้อเอดส์จะอยู่ในสังคมยากกว่าเด็กทั่วไป เป็นลูกกำพร้าที่ถูกรังเกียจ ถ้าพ่อแม่เสียชีวิตด้วยโรคเอดส์
3.โอกาสที่ทารกจะติดเชื้อลดลงเหลือ 3-8% ถ้าคุณพ่อ หรือคุณแม่ได้รับยาต้านไวรัสครบ เมื่อเทียบกับการรับยาไม่ครบที่มีโอกาสติด 30% แต่ถ้าลูกน้อยติดเชื้อแต่กำเนิด ส่วนใหญ่จะเจ็บป่วย ทรมาน และเสียชีวิตภายใน 5 ปี
อ้างอิงข้อมูลจากหลายแหล่งค่ะ สามารถหาใน Google ได้เลยค่ะ
5.คุณแม่ที่มีการติดเชื้อโรคต่างๆ รุนแรงขณะตั้งครรภ์ มีโอกาสเสียชีวิตสูง เพราะการตั้งครรภ์ทำให้อวัยวะทำงานหนัก และมีข้อจำกัดในการรักษา ขณะที่ลูกน้อยอยู่ในครรภ์
4.คุณแม่ที่รับยาต้านไวรัส อาจมีผลข้างเคียงโดยเฉพาะตอนตั้งครรภ์ เช่น คลื่นไส้อาเจียนมาก น้ำตาลในเลือดสูง ไขมันในเลือดสูง กรดแลคติกคั่ง ตับอักเสบ ฯลฯ ทำให้คุณแม่ และลูกน้อยเสียชีวิตได้
6.เกิดภาวะแทรกซ้อนสูง มีโอกาสแท้ง คลอดก่อนกำหนด ลูกขาดอาหาร เสียชีวิตในครรภ์ เสียชีวิตระหว่างคลอด ถ่ายทอดโรคติดเชื้อ เช่น หูด หงอนไก่ เริม หนองใน ฯลฯ ให้แก่ลูกสูงกว่าทารกทั่วไป
7.ลูกที่เกิดจากคุณแม่ที่ติดเชื้อ HIV ห้ามดูดนมแม่ เพราะเชื้อจะส่งผ่านจากน้ำนม โอกาสที่ลูกจะแข็งแรงสมบูรณ์จึงน้อยกว่าคนอื่น
คุณแม่มีเชื้อ HIV ตั้งท้องจะทำอย่างไร?
ข้อมูลจาก ศูนย์วิจัยโรคเอดส์ สภากาชาติไทย กล่าวว่า การติดเชื้อของลูกน้อยในครรภ์คุณแม่ที่มีเชื้อ HIV มีโอกาสประมาณ 30% การจ่ายยาต้านไวรัสให้คุณแม่ช่วง 1 เดือนก่อนคลอด และระหว่างคลอด พบว่าช่วยลดอัตราการติดเชื้อของลูกน้อยเหลือเพียง 8-12% ถ้าคุณแม่เลือกที่จะรับประทานยาต้าน และเก็บลูกไว้ เท่ากับว่าลูกน้อยจะมีโอกาส 1 ใน 12 ที่ติดเชื้อ คุณแม่ต้องเตรียมตัวด้วยว่าจะทำอย่างไรต่อไป การดูแลเด็กสามารถทำได้ถ้ามีข้อมูลมากเพียงพอ สอบถามหรือขอคำปรึกษาจากคุณหมออย่างใกล้ชิด เพราะยังมีเด็กจำนวนไม่น้อยที่ยังมีชีวิตยืนยาวเหมือนกับเด็กทั่วไป ขึ้นอยู่กับการดูแล และความเข้าใจ
ข้อมูลนี้ ลองหาใน Google ก็ได้ค่ะ มีเยอะมาก แต่ขอยกมาแค่ที่เดียวค่ะ https://www.amarinbabyandkids.com/family/lifestyle/parent-health/hiv/ (https://www.amarinbabyandkids.com/family/lifestyle/parent-health/hiv/)
เพราะฉะนั้น การที่ทางครอบครัวฉัตรบริรักษ์ได้ส่งรดาเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดและมีทีมแพทย์ดูแลอย่างดี ทำให้ลูกที่เกิดจากรดาคลอดออกมาอย่างปลอดภัย และไม่ติดเชื้อ HIV จากแม่ค่ะ
-
o18 คราวนี้ก็ได้เวลาเดินหน้าตอบโต้เต็มที่
-
ขอบคุณคุณรินสำหรับข้อมูลนะคะ
แต่บอกตามตรงนี่ร้องไห้เลยค่ะ :monkeysad:
-
สู้ๆ ค่ะน้องเต็มใจ ใครทำอะไรไม่ดีไว้มันต้องได้กลับคืนยิ่งกว่าหลายๆ เท่า
-
สงสารทั้งกองทัพทั้งเต็มใจ ผ่านมันไปให้ได้ทั้งคู่นะ :sad11:
-
:katai1:
-
รดาตายไปแล้วจริงๆ คนร้ายต้องเป็นครอบครัวฝั่งกองทัพแน่เลย
-
อ่านมาถึงตอนนี้ คุณรดาตายไปอย่างทุกข์ทรมานแบบนั้น คนที่ทำได้ก็น่าตเป็นแม่ของกองทัพแน่ล่ะ แล้วที่พ่อของกองทัพมาถอนหมั้นเพราะอะไร เพราะกลัวเต็มใจต้องเจอเหมือนคุณรดา จนต้องใจร้ายกับลูกตัวเองอย่างนั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นคนร้ายก็คงเป็นแม่ของกองทัพแน่ๆ
-
แม่.... นายพล แม่... กองทัพ แม่เดียวกันคนละพ่อมั้ย เหอะคิดไปไกล
-
อ่านตอนนี้ 2 รอบร้องไห้ 2 รอบเลยค่ะ แล้วเดาไว้เลยว่าจุดพีคกำลังจะตามมา :katai1:
-
โอกาสที่ทารกจะได้รับเชื้อเอดส์จากแม่มี 3 ช่วงครับ คือ 1. ขณะอยู่ในครรภ์แม่ โดยเชื้อจะผ่านทารกเข้าสู่ลูกป้องกันได้โดยให้ยาต้านไวรัสเอดส์แก่แม่ตั้งแต่เนิ่นๆ และควรได้รับมากกว่า 4 สัปดาห์ก่อนคลอด 2. ระหว่างการคลอดหรือ 1-2 สัปดาห์ก่อนคลอด เป็นช่วงที่สำคัญที่สุดของการติดเชื้อ เป็นสาเหตุถึงร้อยละ 50-60 โดยเชื้อเข้าสู่ตัวเด็กระหว่างมดลูกบีบรัดตัว ตอนเจ็บท้องคลอดหรือมีเลือดแม่ปนเปื้อนตัวเด็กขณะคลอด ในช่วงนี้อาจป้องกันได้โดยวิธีการคลอดที่ทำให้มีการปนเปื้อนเลือดแม่น้อยที่สุด เช่น การผ่าตัดทำคลอดทางหน้าท้อง การล้างตัวเด็กให้เร็วที่สุดหลังคลอด และ 3. การให้นมแม่ เป็นสาเหตุติดเชื้อประมาณร้อยละ 14 โดยผ่านทางน้ำนมของแม่เข้าสู่ปากและทางเดินอาหารของลูก หากใช้นมผงเลี้ยงตั้งแต่เกิด ก็จะลดอัตราการติดเชื้อลงได้
-
เจอตอนนี้เข้าไปคือแบบอ่านไปสะกดอารมณ์ของตัวเองไปด้วย อยากรู้คนร้ายตัวจริงมากๆ โหดเหี้ยมมาก และลางสังหรณ์ก็กลัวอีกว่าคนร้ายจะต้องเป็นฝั่งครอบครัวของกองทัพ เต็มเคยพูดไว้ด้วยว่า ถ้าทำอะไรผิดลงไปจะให้อภัยได้มั๊ย????
เต็มใจโชคดีมากจริงๆ ที่ได้เจอครอบครัวดีๆ แบบนี้
-
คืนนี้จะลงตอนใหม่มั๊ยคะ จะได้รอค่ะ :katai4:
-
สงสารรดา .___.
น้องเต็มลูก สู้ๆนะลูกนะ
-
เมื่อคืนรอจนถึงเที่ยงคืน ฮ่าาาา วันนี้ตอนใหม่ต้องมาแน่ๆ ก็ยังคงรออยู่นะคะ :katai2-1:
-
ใครเป็นคนทำร้ายรดา โหดร้ายมาก
สงสารเต็มใจด้วย :sad11:
-
เมื่อคืนรอจนถึงเที่ยงคืน ฮ่าาาา วันนี้ตอนใหม่ต้องมาแน่ๆ ก็ยังคงรออยู่นะคะ :katai2-1:
เมื่อคืนก็รอเหมือนกันค่ะ รอเก้อ 55
-
:mew4:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ก็ยังเดาไม่ตัวร้ายตัวจริงไม่ออกว่าคือใคร แต่รู้ว่าโคตรโหดร้ายมาก
-
รอค่ะ เตรียมทิชชู่และผ้าเช็ดหน้าพร้อม :sad11:
-
ขอให้กรรมทำสนองตัวคนทำ :call:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 35 ┨
หลังจากที่ทุกคนยอมเปิดใจเล่าเรื่องของคุณรดาให้ผมฟัง การดำเนินชีวิตของผมก็ยังคงเหมือนเดิม ผมยังคงมีความสุขในครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเช่นทุกวันเพราะผมเลือกที่จะอยู่กับปัจจุบัน เรื่องราวในอดีตก็แค่เก็บมันใส่ไว้ในกล่องความทรงจำเอาไว้ให้หวนคิดถึงบ้างเป็นครั้งคราวไป แต่ก็อย่างเคยบอกไปนั่นแหละครับว่า ยกเว้นเสียว่าจะมีใครบางคนที่พยายามใช้เรื่องในอดีตมาทำร้ายผมและครอบครัว ผมจะไม่มีวันยอมอย่างเด็ดขาด
วันนี้ถือว่าเป็นวันดีเพราะเป็นงานหมั้นของเทมป์กับคุณฮันนี่ซึ่งเลือกจัดที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง เทมป์ขับรถมารับผมกับออมด้วยตัวเองตั้งแต่ตี 3
“มองอะไร?”
ตั้งแต่ขึ้นรถมาดวงตาคู่คมก็หันมามองผมหลายต่อหลายรอบ มองแล้วก็อมยิ้มอยู่ได้
“มองคนหล่อ”
คำตอบของเทมป์ทำเอาผมหัวเราะขำ เมื่อวานช่วงบ่ายคุณแม่เรียกช่างทำผมเจ้าประจำมาทำผมให้ที่บ้าน ผมเลยถือโอกาสเปลี่ยนสีผมเสียด้วยเลย จากสีส้มเปลี่ยนเป็นสีบรอนด์เงิน และตัดไถให้สั้นลงเพื่อให้ดูทะมัดทะแมงมากขึ้น
มาถึงโรงแรมเทมป์ก็เจอทีมนักข่าวรออยู่แล้วครับ โดนสาดแสงแฟลชใส่จนแสบตาพร้อมกับยิงคำถามรัวๆ แต่ไม่มีใครตอบคำถามสักคน จะทำก็เพียงแต่โปรยยิ้มให้เท่านั้น
คุณนายวิริยายืนรอลูกชายอยู่หน้าห้องแต่งตัว และทันทีที่เห็นผมกับออมท่านก็แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่เพราะมีนักข่าวเดินตามพวกเรามาด้วย ดังนั้นเมื่อผมกับออมพนมมือไหว้ คุณนายวิริยาจึงรีบปรับสีหน้าเป็นฉีกยิ้มอย่างฝืดฝืนจนน่าขำ
“มากันแล้วเหรอจ๊ะ.. คุณแม่ก็เป็นห่วงอยู่เลยกลัวจะมากันไม่ทัน เอ้า! กองทัพพาเพื่อนๆ เข้าไปแต่งหน้าเร็วสิลูก”
พูดจาด้วยเสียงหวานเจี๊ยบโดยเน้นย้ำคำว่า ‘เพื่อน’ เสียจนออมกลั้นขำจนหน้าแดง แต่เมื่อเข้ามาในห้องแต่งตัว ใบหน้ายิ้มแย้มของคุณนายวิริยาหน้าเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงพร้อมกับตวัดตามองมาที่ผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นี่แกไปรับมะ... มาทำไม?”
แม้จะพูดกับลูกชายแต่ก็จงใจจะให้ผมได้ยิน แต่ก็ยังดีครับที่ยั้งสรรพนามระคายหูไว้ได้ทัน.. และผมกับออมแกล้งทำเป็นไม่สนใจโดยการหันไปคุยกับช่างแต่งหน้าทำผม
แม่ลูกต่อปากต่อคำกันอยู่ครู่ใหญ่จนท่าทางคนเป็นแม่จะยอมแพ้จึงได้จบเรื่องเดิมแล้วเริ่มเรื่องใหม่ด้วยระดับน้ำเสียงที่เหมือนจะให้ได้ยินแค่ 2 คน ‘พี่ชายแกหายหัวไปไหนเนี่ย? ติดต่อก็ไม่ได้’ ผมปลายสายตาไปมองแผ่นหลังของคุณนายวิริยาเล็กน้อย ไม่นานนักคุณนายวิริยาก็สะบัดหน้าพรึ่บเดินออกจากห้องไปโดยที่ทิ้งสายตาเกลียดชังไว้ให้ผมเห็นแบบเต็มตา
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
เทมป์เอ่ยขอโทษพี่ๆ ช่างแต่งหน้าทำผม ซึ่งทุกคนรีบพูดออกมาแทบจะพร้อมกันว่า ‘ไม่เป็นไร’
ฤกษ์ยกน้ำชาและสวมแหวนหมั้นคือ 8.58 น. แต่เนื่องจากจัดพิธีตามแบบธรรมเนียมจีนซึ่งเจ้าภาพในงานหมั้นจะเป็นฝ่ายหญิง ช่วง 6-7 โมงเช้าจะเป็นการเลี้ยงอาหารเช้าให้กับแขกเหรื่อ และเราก็มีเวลาเหลือเฟือสำหรับแต่งหน้าทำผมและแต่งตัว แต่ที่นัดเร็วแบบนี้คงจะเผื่อเวลาให้กับคุณฮันนี่ ผู้หญิงต้องแต่งตัวเยอะกว่าเป็นธรรมดาครับ
เมื่อวานน้าปองเอาชุดของผมกับออมพร้อมแอคเซสเซอรี่ต่างๆ ที่ผมสั่งไว้มาส่งที่โรงแรมและเทมป์ก็ให้คนจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อย ของผมเป็นชุดสูทสีเทาเข้มแบบพอดีตัวและขาเต่อเล็กน้อย ส่วนของออมเป็นเดรสสายเดี่ยวกระโปรงบานสีน้ำเงินสว่าง และของเทมป์เองก็มีชุดที่ทางว่าที่คู่หมั้นเตรียมไว้ให้แล้วแต่เจ้าตัวเลือกที่จะใส่ชุดสูทสีควันบุหรี่ที่ผมเลือกให้แทน ซึ่งทั้งหมดเป็นคอลเลคชั่นล่าสุดของ TJ
“อาเต็มทำผมสีนี้แล้วแต่งตัวแบบนี้ดูเพลย์บอยมากเลยค่ะ”
ออมยื่นมือมาแตะต่างหูแบบห่วงที่ผมใส่อยู่พร้อมกับขยิบตา
“ก็วันนี้อาเป็นตัวร้ายนี่นา”
“ร้ายก็รัก”
คนที่พูดประโยคนี้ไม่ใช่หลานสาวของผมนะครับ แต่เป็นร่างสูงที่ยืนหน้าโหดอยู่ข้างๆ ต่างหาก ทำเอาออมถึงกับเบ้ปากแซ็วเพื่อน
.
.
.
.
.
ปกติผมจะคุ้นชินกับการเป็น ‘เป้าสายตา’ ทว่าครั้งนี้แตกต่างกัน เนื่องจากที่ผ่านมาผมมักจะเจอแต่สายตาที่มีแต่คนมองมาด้วยความชื่นชม ดังนั้นเมื่อได้มาเจอสายตาที่มีแต่ความไม่พอใจและแฝงไปด้วยความรังเกียจที่แสดงออกแบบโจ่งแจ้งบางครั้งจะให้ปั้นหน้ายิ้มก็ยากอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้ลำบากเกินความสามารถ ยิ่งมีออมอยู่ตรงนี้ด้วยผมจึงเหมือนมีพลังฮึดสู้ให้เข้มแข็ง
ผมและออมพนมมือไหว้คุณอาดิษฐ์ ท่านรับไหว้ผมด้วยรอยยิ้มบางเบา ส่วนคุณนายวิริยานอกจากไม่รับไหว้แล้วยังดึงตัวลูกชายไปนั่งใกล้ตัวเอง
อีกไม่กี่สิบนาทีก็จะถึงฤกษ์ยกน้ำชา แต่จู่ๆ บานประตูก็ถูกเปิดออก ซึ่งแน่นอนว่าเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี รวมทั้งผมด้วยที่ต้องแปลกใจเมื่อได้รู้ว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาและยกมือไหว้เจ้าภาพอยู่นั้นคือ ซัน โบว์ และน้องดักแด้ ผมหันไปมองหน้าออม หลานสาวส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้เรื่องแต่ถึงอย่างนั้นออมก็ยิ้มจนแก้มปริที่แฟนตัวเองมาร่วมงานด้วย
เทมป์รีบลุกขึ้นแล้วเดินมาต้อนรับทั้ง 3 คน แล้วพามานั่งใกล้ผมกับออม
“วันนี้แกจะหล่อเหี้ยไปถึงไหนห๊ะอิจี นี่กะจะให้น้องกองทัพของฉันขาดใจตายเลยรึไง?”
เพื่อนสาวมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับอมยิ้ม แถมยังเอามือมาหยิกแก้มผมอีกด้วย จนน้องดักแด้ต้องหันมาเตือนให้โบว์พูดเบาๆ หน่อย แต่คนอย่างคุณนายโบรัมจะเงียบได้สักกี่วินาทีกันละครับ
“อีจี.. แกรู้มั๊ยว่าฉันไม่อยากมาเหยียบงานนี้เลยสักนิด”
โบว์จ้องหน้าผมนิ่ง ใบหน้าที่แต่งแต้มสวยงามระบายรอยยิ้มแต่ภายในดวงตาคู่สวยกลับส่องประกายเคืองแค้นจนผมรู้สึกใจหาย
“มันเจ็บปวดนะ.. ที่ฉันจะต้องมานั่งดูตัวเหี้ยลากน้องกองทัพของฉันไปกินในน้ำต่อหน้าต่อตาโดยที่ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“โบว์....”
เท่าที่ผมรู้ โบว์และซันมีนิสัยเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งนั่นคือ มักจะทิ้งอดีตที่ไม่น่าจดจำไว้เบื้องหลัง ทั้งคู่แทบจะไม่เคยปริปากพูดเรื่องเหล่านั้นอีกทั้งยังไม่เคยเอาเรื่องของคนที่เคยทำให้ตัวเองเจ็บช้ำน้ำใจมาพูดต่อให้เสียหาย ยกเว้นเสียว่าคนในอดีตจะกลับมาสะกิดบาดแผลเดิมให้ปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาอีกครั้ง คุณฮันนี่คือคนที่ทำให้โบว์กับพี่นายต้องเลิกรากันและยังเป็นคนเดียวกับที่ทำให้ซันปิดตายหัวใจตัวเองอยู่หลายปี และทั้งที่ผมรู้อยู่เต็มอกแต่ผมก็ยังผลักให้คนที่ผมรักเข้าไปหาไฟอย่างเธอ
“แกไม่รู้สึกอะไรจริงๆ เหรออีจี?”
คำถามของโบว์ทำให้ผมเผลอหันไปสบกับดวงตาคู่คม ทำไมผมจะไม่รู้สึก.. เพียงแต่ความรู้สึกของผมมันมีมากเสียจนไม่สามารถจะอธิบายให้ใครฟังได้ต่างหาก แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็มั่นใจว่าผมไม่มีวันสูญเสียคนรักไปด้วยเหตุผลของคุณฮันนี่อย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นเหตุผลอื่นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
เสียงใครคนหนึ่งพูดออกไมค์เป็นภาษาจีน ทำให้ผมต้องหยุดความคิดทั้งหมด ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตามองไปทางประตูเป็นจุดเดียวเพื่อรอชมความงามของหญิงสาวในชุดกี่เพ้าสีแดงสด ผ่านไปครู่หนึ่งบานประตูก็เปิดออก แต่คนที่ปรากฏกลับเป็นหญิงเชื้อสายจีนเลยวัยกลางคนที่โบว์กระซิบบอกผมว่าเธอคือแม่สื่อ เธอวิ่งเลิ่กลั่กเข้ามาด้วยหน้าตาตื่นตระหนกทำเอาคนในงานเริ่มส่งเสียงฮือฮา
แม่สื่อกระซิบอะไรบางอย่างกับญาติผู้ใหญ่ทางฝั่งคุณฮันนี่ ฝ่ายนั้นแสดงสีหน้าตกใจปนเกรี้ยวกราดแล้วตวาดออกมาเป็นภาษาเกาหลียาวพรึ่ด ซึ่งโบว์แปลให้ฟังแบบสรุปใจความสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า ‘ยัยน้ำผึ้งพิษหายตัวไป’
บรรยากาศภายในห้องเริ่มชุลมุนวุ่นวาย ภาษาไทย จีน เกาหลี แข่งกันส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์จนน่าปวดหัว แต่ผมกลับยิ้มขำกับมุกตลกที่สามารถพบเจอได้ในละครน้ำเน่าทั่วไป จนผมแทบจะลุกขึ้นปรบมือให้กับความแนบเนียนสุดน่าขำ
สถานการณ์ดูจะแย่ลงเรื่อยๆ ญาติทางฝั่งคุณฮันนี่พากันออกไปจากห้อง คุณนายวิริยาก็ตามออกไปติดๆ โดยไม่ลืมที่จะลากเอาลูกชายของเธอไปด้วย เทมป์จะหันมาส่งสายตาให้ผมแล้วชี้นิ้วบอกให้ผมไปรอกันด้านนอก ผมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองคุณอาดิษฐ์ที่ลุกขึ้นเดินออกจากงานเป็นคนสุดท้าย
“คุณนายโบรัมใช้เวลาแต่งตัวสามชั่วโมง ฝ่ารถติดอีกสามชั่วโมง เพื่อมานั่งดูอะไรเหี้ยๆ แค่ไม่กี่สิบนาที.. ชีวิตเริ่ดมากค่ะ”
คำพูดของโบว์ชวนให้เพื่อนๆ พากันหลุดขำ
“ซัน ฝากไปส่งออมที่บ้านด้วยนะ”
ซันพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ ในขณะที่ออมเริ่มงอแง
“อ้าว ทำไมอาเต็มไม่กลับด้วยกันละคะ?”
“อามีธุระต้องจัดการนิดหน่อยหน่ะ”
คำตอบของผมไม่ถูกใจคนถาม คิ้วสวยขมวดแน่น ผมรู้ครับว่าออมเป็นห่วงผมมาก อีกอย่างคุณพ่อคุณแม่คงจะสั่งให้ออมมาคอยดูแลผมแทนพวกท่านด้วย
“น้องออมขา อาเต็มเขาคงอยากจะไปฉลองกับน้องกองทัพละมั้ง”
ข้อสมมติฐานของโบว์ช่วยได้เยอะ หลานสาวมองหน้าผมส่งสายตาเป็นคำถามว่า ‘จริงเหรอคะ?’ ผมก็ได้แต่ใช้รอยยิ้มตอบกลับไปแล้วแต่คนมองจะตีความหมายเอาเอง
“อาดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
นี่ผมเป็นอาหรือว่าเป็นหลานกันล่ะครับเนี่ย? ผมหยิกแก้มหลานสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะแตะหัวไหล่ซัน
เมื่อตกลงกันได้ก็แยกย้ายครับ ผมยืนส่งทุกคนครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวกลับเดินไปอีกทาง ผมผลักบานประตูทางออกฉุกเฉินแล้วเดินขึ้นไปตามขั้นบันไดอีก 5 ชั้นแบบไม่รีบร้อน จากนั้นก็ออกมาต่อลิฟท์ขึ้นไปยังชั้น 37 จุดหมายปลายทางของผมคือห้องสูทระดับ VIP ที่มีผู้เข้าพักจองไว้ในนาม ‘ดิษฐ์ เกียรติไพศาลกิจ’
.
.
.
.
“สวัสดีครับ.. คุณอาดิษฐ์”
“น้องเต็ม.. ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
นี่คือคำทักทายแรกระหว่างผมกับผู้ใหญ่ที่มีความอ่อนโยนฉาบอยู่บนใบหน้าและดวงตาเสมอ เจ้าของห้องเชิญผมให้นั่งบนโซฟาหรู ผมแอบใช้สายตากวาดมองรอบห้องที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าวางแผนไว้กับญาติทางฝ่ายว่าที่ลูกสะใภ้ให้ได้ใช้ทำความรู้จักกันอย่างลึกซึ้งหลังงานหมั้น ซึ่งแน่นอนว่าเทมป์ไม่มีวันรู้เรื่องพวกนี้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น อีกอย่างแผนก็พังครืนตั้งแต่ยังไม่ทันจะเริ่มราวกับว่ามีใครบางคนตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้น หรือถ้าจะมองในมุมที่คุณฮันนี่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาที่น่าสงสารมากคนหนึ่งเพราะต้องกลายมาเป็นตัวละครหลอกๆ ตามเกมส์ของพวกผู้ใหญ่โดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว
อ่อ.. อีกเรื่องก็คือน่าแปลกนะครับที่วันนี้คุณอาดิษฐ์ไม่มีบอดี้การ์ดคอยดูแล หรือว่าบางทีท่านอาจจะใช้ให้ไปทำงานสำคัญก็เป็นได้
“คุณอาดิษฐ์สบายดีมั๊ยครับ?”
ยังไม่ทันที่ท่านจะได้ตอบ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของท่านก็ดังขึ้นเสียก่อน คุณอาดิษฐ์ล้วงหยิบเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าเสื้อสูทออกมากดปิดเสียงพร้อมกับระบายรอยยิ้มบางเบา
“น้องเต็มรู้ได้ยังไงว่าอาอยู่ที่นี่?”
คำตอบของผมคือรอยยิ้ม ผมแกล้งกวาดสายตาไปรอบห้องอีกครั้งอย่างจงใจ
“วันนี้ผมไม่เห็นพี่นายพลเลยนะครับ.. ไม่ทราบว่าพี่นายไปไหนเหรอครับ?”
ดวงตาคู่เล็กหรี่มองผมเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้น
“พี่นายเขาติดธุระหน่ะ”
อืม.. เป็นคำตอบที่ธรรมดา และรอยยิ้มที่ท่านระบายออกมาก็แสนจะธรรมดาเสียจนทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ธุระคงจะสำคัญมากสินะครับ?”
ท่าทางว่าประโยคของผมจะทำให้คนฟังไม่พอใจสักเท่าไหร่ ดวงตาคู่เล็กหรี่ลงอีกครั้ง คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็ยังควบคุมความอ่อนโยนของรอยยิ้มไว้ได้อย่างดี
“น้องเต็มพูดแบบนี้กับอา.. หมายความว่ายังไง?”
“คุณอา.. น่าจะรู้คำตอบดีกว่าผมไม่ใช่เหรอครับ?”
ผมยังคงยิ้ม ทว่ารอยยิ้มของผู้ใหญ่ตรงหน้าค่อยๆ จางหายไปจนเหลือเพียงความเรียบนิ่ง ความเงียบปกคลุมอยู่นานเกือบนาที
“เต็มใจ.. เธอเป็นใครกันแน่?”
“เต็มใจ ฉัตรรักษ์บริบูรณ์... คือชื่อและนามสกุลของผมครับ”
เสียงหัวเราะ ‘หึ’ ดังขึ้นในลำคอ อีกฝ่ายเริ่มเผยสีหน้าในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ฉัตรรักษ์บริบูรณ์...”
นามสกุลของผมถูกเอ่ยทวนซ้ำด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นคล้ายเยาะหยัน
“หรือคุณอาดิษฐ์คิดว่าผมควรจะเป็น ‘เต็มใจ เกียรติไพศาลกิจ’ .. ครับ?”
คิ้วหนาขมวดแทบจะทันที ดวงตาคู่เล็กจดจ้องผมอย่างกับผู้มีอำนาจที่ต้องการจะขย้ำเหยื่อ ทว่าผมกลับรู้สึกดีใจที่สามารถล่อเสือร้ายออกจากถ้ำได้อย่างง่ายดายกว่าที่คิดไว้เสียอีก ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ฝ่ายตรงข้ามพยายามอ่านความคิดของผมผ่านทางสีหน้าและแววตา แต่คงจะยากสักหน่อยครับ
“เธอต้องการอะไร?”
ผมเหน็บยิ้มมุมปาก
“ผมต่างหากที่ต้องถามว่า.. คุณต้องการอะไร?”
สรรพนามเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ และผมเองก็ไม่ใช่นักธุรกิจที่เก่งเรื่องเจรจาต่อรอง ผมเป็นแค่เด็กเมื่อวานซืนที่รอเวลาเหมาะสมมานาน.. นานจนแทบจะทนไม่ไหว
คำถามของผมทำให้อีกฝ่ายจดจ้องราวกับว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“คุณกลัวผม.. หรือกลัวอดีตของตัวเองกันแน่?”
ในเมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งผมจึงเลือกที่จะจี้ลงตรงจุด
“คุณเชื่อคำพูดที่ว่า.. ความลับไม่มีในโลก.. รึเปล่าครับ?”
“พูดออกมาตรงๆ”
“ใช่ครับ นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการ”
ผมทำท่าผายมือ ‘เชิญพูดก่อนครับ’ ให้คนตรงหน้า ไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องรักษามารยาทโดยการให้เกียรติผู้ใหญ่ก่อนเสมอ
“ใครส่งเธอมา?”
หืม??? ผมมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยกับคำถาม
“ลูกชายคุณไปรับผมที่บ้านตอนตีสามเพื่อมาร่วมเป็นหนึ่งในตัวละครของฉากที่คุณจัดขึ้น”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน”
น้ำเสียงกดต่ำแบบนี้แสดงให้รู้ว่าไม่พอใจคำตอบของผมเป็นอย่างมาก ก็แล้วไงล่ะ? ผมหัวเราะขำ
“การที่คุณให้คุณวิชิตไปตามสืบเรื่องของผมอยู่หลายต่อหลายเดือน คุณยังไม่ได้คำตอบอีกเหรอครับ?”
“ไอ้วิชิตมันขี้ขลาด”
“คุณต่างหากที่ขี้ขลาด”
“แก!”
ในที่สุดหน้ากากที่สวมไว้ก็หลุดออกเสียที ผมยกยิ้มด้วยความพอใจแล้วจ้องมองคนตรงหน้า
“คุณต้องการจะให้ผมตอบว่า ‘คุณรดาส่งผมมาครับ’ แบบนี้ใช่มั๊ย? ”
เจอคำถามตรงจุดเข้าไป ดวงตาคู่เล็กถึงกับเบิกกว้าง มือหนากำแน่นราวกับว่าเคืองแค้นผมมาหลายสิบชาติ
“รดาอยู่ไหน? มันส่งแกมาแก้แค้นฉันใช่มั๊ย?”
“ถ้าใช่ล่ะครับ?”
ดวงตาคู่เล็กโกรธจนแดงก่ำ ร่างใหญ่สั่นเทิ้มเล็กน้อยเพราะกำลังควบคุมสติของตัวเอง ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟา ยกมือกอดอกและยกขาขึ้นไขว่ห้าง ทำเหมือนว่าไม่ได้สนใจใดๆ ทว่าทุกอิริยาบถของฝ่ายตรงข้ามอยู่ในสายตาของผมตลอดเวลา รับรู้แม้กระทั่งมือใหญ่ที่ค่อยๆ ขยับไปด้านหลังเพื่อล้วงหยิบอะไรบางอย่างที่ซ่อนไว้ตรงบั้นเอว และมันก็เป็นจริงตามที่ผมคิดไว้ วัตถุสีดำถูกนำมาออกมาและจงใจจ่อปลายกระบอกมาตรงหน้าผม
“รดาอยู่ที่ไหน?”
“ที่แท้คุณก็กลัวคุณรดา”
ร่างใหญ่ขยับเข้ามาใกล้เพื่อข่มขู่ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายพร้อมจะลั่นไกได้ทุกเมื่อ แต่เชื่อมั๊ยครับว่าผมไม่รู้สึกกลัวสักนิด เพราะผมมั่นใจว่าตราบใดที่ยังไม่ได้คำตอบเรื่องคุณรดา คนตรงหน้าจะไม่มีทางจะฆ่าผมเด็ดขาด
“ถ้าผมบอกแล้วคุณจะไปตามหาเธอเหรอครับ?”
จ้องเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธขึ้งแต่ทว่าก็ยังแอบแฝงความหวาดกลัวไว้ไม่มิด
“พาฉันไปหารดา”
พาไปก็บ้าแล้วล่ะครับ
“คุณได้เจอเธอแน่”
เสียงหัวเราะ ‘หึ’ ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหน็บตรงมุมปาก
“ฉันคิดไว้ไม่มีผิดว่าแกต้องเป็นลูกชายของรดา”
“แล้วคุณไม่คิดว่าผมเป็นลูกชายของคุณบ้างเหรอครับ?”
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ลองคิดเล่นๆ ก็น่าสนุกดีนะครับ”
คำพูดของผมทำให้อีกฝ่ายมีท่าทีลังเลผสมกับความวิตกและหวาดกลัว
“รดาเล่าอะไรให้แกฟังบ้าง?”
ถ้าขืนคุณรดาเล่าให้ผมฟังจริงๆ ผมก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก ผมอาจจะช็อคตายไปนานแล้วก็เป็นไปได้ ผมส่ายหน้าให้อีกฝ่าย
“เธอไม่ได้เล่าอะไรให้ผมฟังหรอก แต่ผมนี่แหละมีเรื่องจะเล่าให้คุณฟัง”
จังหวะที่อีกฝ่ายเผลอให้สติดำดิ่งไปกับความรู้สึกขุ่นมัวที่แอบซ่อนอยู่ในจิตใจ ผมจึงใช้ความไวจากวิชาป้องกันตัวสับข้อมืออีกฝ่ายจนปืนหล่นลงพื้น จากนั้นก็ใช้เท้าเตะกระบอกปืนลูกโม่ .38 ให้หลุบหายไปใต้ชั้นวางของ ผู้ใหญ่ตรงหน้าลนลานและเกรี้ยวกราดเหมือนคนสติหลุด และก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะได้คว้าเอาแจกันบนโต๊ะขึ้นเพื่อหวังจะฟาดผมให้จอด ผมก็ใช้ปืนขนาดจิ๋ว Ruger Lcp .380 จ่อกลางหน้าผากของอีกฝ่ายไว้อย่างไว
แจกันในมือหนาหลุดร่วงลงบนพื้นพรม เหงื่อเม็ดเล็กชื้นเต็มหน้าผาก ดวงตาคู่เล็กที่จ้องมองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“อยากฟังเรื่องเล่าของผมมั๊ยครับ.. คุณอาดิษฐ์?”
เงียบ... ร่างใหญ่ไม่ไหวติง จะมีเพียงแค่ดวงตาเท่านั้นที่ตอบคำถามของผมได้อย่างชัดเจน
“เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว มีเด็กสาวสามคนชื่อ เติมขวัญ วิริยา และรดา.. ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกันมาก จนกระทั่งวันหนึ่งเด็กหนุ่มชื่อดิษฐ์.. ได้ปรากฏตัวขึ้น”
ผมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาเป็นสายตาที่น่ากลัวและในเวลาเดียวกันเสียงลมหายใจที่ติดขัดก็ทำให้รู้สึกสงสารอยู่ไม่น้อย ผมขยับปลายประบอกปืนจากกลางหน้าผากเลื่อนลงมาหยุดที่ปลายจมูก
“ดิษฐ์.. เป็นเด็กหนุ่มนักเรียนนอก รูปร่าง หน้าตา ฐานะ การศึกษาเพียบพร้อม.. และด้วยความที่ดิษฐ์เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเติมขวัญ จึงทำให้เขาได้รู้จักกับวิริยา และรดา..”
ท่าทางว่าเรื่องเล่าของผมจะทำให้อีกฝ่ายเครียดเพิ่มขึ้น ผมจึงระบายรอยยิ้มกว้างขึ้น
“รดาเป็นคนฉลาดเฉลียว อีกทั้งหน้าตายังสะสวยน่ารัก การที่ดิษฐ์แต่งงานกับรดา นอกจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะสนับสนุนแล้วก็ยังเป็นที่เชิดหน้าชูตาทางสังคมได้อีกด้วย.. ดิษฐ์แต่งงานกับรดา... และ... แอบลักลอบได้เสียกับวิริยา ซึ่งตอนนั้นวิริยาก็มีคนรักอยู่แล้ว..”
ปลายกระบอกปืนถูกเลื่อนอีกครั้ง ผมลดระดับให้มันอยู่ตรงหน้าอกด้านซ้ายแบบพอดิบพอดี
“หลังจากที่เจ้าสัวยางยกบริษัทให้ลูกชายคนเดียวบริหารงานอย่างเต็มตัวได้ไม่นาน ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านก็ได้บริหารงานผิดพลาดกอร์ปกับเป็นช่วงเศรษฐกิจตกต่ำ ด้วยกลัวว่าจะทำให้บุพการีผิดหวัง เขาจึงเข้าพึ่งอำนาจทางการเมืองและผู้มีอิทธิพลด้านมืดเพื่อช่วยกู้สถานการณ์ของบริษัท.. และมันก็สำเร็จ.. คุณคิดว่าความสำเร็จที่น่าภาคภูมิใจของเขาแลกมาด้วยอะไรเหรอครับ?”
ท่าทางว่าตอนนี้ขากรรไกรของอีกฝ่ายจะแข็งเกินไป ผมจึงช่วยตอบแทน
“ความสำเร็จที่น่าภาคภูมิใจของเขาแลกมาด้วยการขายภรรยาคนสวยที่เขาบอกใครต่อใครว่ารักเธอมากมายให้นักการเมืองบ้ากาม.. เมื่อพวกนั้นเบื่อก็ส่งเธอไปซ่อง.. อิทธิพลน้ำเงินของคนพวกนี้ทำให้เขาไม่ต้องกลัวว่าใครจะตามตัวเธอเจอไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครสาวถึงต้นตอ.. เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนสามีของเธอก็แค่เล่นละครว่าตรอมใจจนล้มป่วย จำอะไรไม่ได้ แต่งงานใหม่ และใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข ในขณะที่ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งยิ่งกว่าตกนรก มีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น.. แต่มันก็คุ้มค่าเมื่อเทียบกับผลตอบแทนและความสำเร็จที่เขาได้รับมา.. คุณคิดว่ามันจริงมั๊ยครับ?”
จงใจกดปลายกระบอกปืนลงไปตรงตำแหน่งของหัวใจเพื่อเร่งคำตอบ ร่างใหญ่เกร็งตัวจนดูน่าขำ
“ก.. แก.. รดาส่งแกมาแก้แค้นฉันใช่มั๊ย?”
“ตอบไม่ตรงคำถาม”
รอยยิ้มบนใบหน้าของผมหายไป เหงื่อของอีกฝ่ายหยดลงบนกระบอกปืน
“ผมจะบอกคุณตามตรงก็ได้ว่าคุณรดาคือผู้ให้กำเนิดผม ส่วนพ่อของผมเป็นใครผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็คงจะเป็นน้ำเชื้อจากพวกสำส่อนนั่นแหละนะ”
ดวงตาคู่เล็กสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวมากเสียกว่ารู้สึกสำนึกผิดเสียอีก
“นอกจากความสัมพันธ์กันทางสายเลือดแล้ว.. ระหว่างคุณรดากับผมก็แทบจะไม่มีความผูกพันใดๆ ต่อกัน เพราะว่าตอนที่คุณหมอช่วยผมออกมาจากท้องของเธอ สภาพของเธอน่าเวทนามาก โดนทำร้ายจนเสียสติ เธอจำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร และไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีผมอยู่ในท้อง แต่เด็กที่น่าจะตายในท้องแม่ตั้งแต่สามเดือนแรกอย่างผมทำไมถึงได้รอดชีวิตมายืนอยู่หน้าคุณอย่างทุกวันนี้.. คนไทยเรียกเด็กพวกนี้ว่าอะไรนะ?.. เด็กหัวหิน? หัวแข็ง? หัวขน?”
อ่า.. เรื่องสำนวนสุภาษิตไทยนี่ผมไม่ถนัดเอาเสียเลย
v
v
v
v
v
v
v
v
มีต่อด้านล่างนะคะ
-
จู่ๆ แรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายก็ดัง ‘ครืดๆ’ ขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน ผมยกยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนจะเลื่อนกระบอกปืนกลับไปอยู่ตรงกลางหน้าผาก จากนั้นก็แบมือขอเครื่องมือสื่อสารจากคนตรงหน้า มือใหญ่จึงรีบล้วงหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางลงบนมือผม หน้าจอสว่างวาบโชว์ชื่อ ‘คุณวิริยา’
ผมชำเลืองมองใบหน้าสีซีดก่อนจะกดปุ่มรับสายแล้วเปิดโหมดสปีคเกอร์โฟน
[คุณอยู่ไหนคะเนี่ย?]
ส่งสายตาให้อีกฝ่ายตอบโต้กลับไป
“ย.. อยู่บนห้อง”
[ห้องไหนคะ?]
“สามเจ็ดศูนย์สี่”
[แล้วไปทำอะไรบนนั้นคะ รู้รึเปล่าว่าหนูฮันนี่ไม่ได้หายตัวไปไหนหรอกค่ะแต่คงจะโดนมอมเหล้า นี่เมาไม่รู้เรื่องไม่ได้สติเลยนะคะ]
เจ้าของโทรศัพท์มือถือเหลือบตามองผมเล็กน้อย
“อืม”
[อืมๆ อะไรของคุณกันเล่า? ไหนบอกอยากได้หนูฮันนี่เป็นลูกสะใภ้ไงละคะ แล้วจะทำยังไงต่อคะเนี่ย นี่ฉันอุตส่าห์ขัดใจตากองทัพให้คุณสารพัดเรื่องจนลูกเกลียดฉันแล้วเนี่ย คุณช่วยจัดการอะไรสักอย่างสิคะ]
แม้คำพูดจะดูเหมือนประชดประชันแต่ผมก็ฟังออกว่าคุณนายวิริยากำลังน้อยใจสามี และมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสงสารเธอมากขึ้นไปอีก
[แล้วนี่ตานายไปไหนก็ไม่รู้ คุณใช้ให้ตานายไปทำอะไรรึเปล่า? ฉะ..]
สายโดนตัดไปก่อนที่คุณนายวิริยาจะพูดจบประโยค จากนั้นเจ้าของเครื่องมือสื่อสารก็เขวี้ยงมันลงบนโซฟา ผมเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า
“ต้องการอะไรก็รีบพูดมา”
“นี่คุณกลัวว่าผมจะรู้เรื่องครอบครัวของคุณขนาดนั้น?”
คำตอบคือความเงียบ.. ผมหัวเราะขำ
“ผมจะไม่ยุ่งเรื่องครอบครัวของคุณ.. ไว้ให้พวกคุณเคลียร์กันเองจะดีกว่า แต่เรื่องที่คุณมายุ่งกับครอบครัวของผม ผมคงปล่อยไว้ไม่ได้”
หมดเวลาเล่นถามตอบแล้วล่ะครับ หน้ากากที่อีกฝ่ายใส่มาตลอดยี่สิบกว่าปีจะถูกถอดออกด้วยมือของผมนี่แหละ
“เพราะเรื่องของคุณรดาและความระแวงในตัวผม.. ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาคุณจึงคอยจับตาคุณพ่อคุณแม่ของผมมาตลอด แต่ก็ไม่มีข้อมูลใดๆ เล็ดลอดออกมา จนผมคบกับกองทัพ คุณแกล้งทำเป็นยินดีเพราะหวังว่าจะเข้าใกล้ตัวผมได้มากขึ้น ถูกชะตากับผมตั้งแต่เด็กอย่างนั้นเหรอ? เอ็นดูผมมากงั้นเหรอ?”
แม้ริมฝีปากของผมจะวาดรอยยิ้ม แต่ดวงตาที่จ้องมองอีกฝ่ายไม่ได้ยิ้มเลยสักนิด
“ยี่สิบกว่าปีที่หวาดระแวงว่าคุณรดาจะกลับมาแก้แค้นมันทำให้คุณทรมานมากใช่มั๊ย? รอแล้วรออีก ทำทุกวิถีทางคุณรดาก็ไม่ปรากฏตัว คุณจึงใช้ไม้ตายสุดท้าย ยอมผิดใจกับเจ้าสัวยางและคุณนายจู สร้างหลักฐานเท็จกล่าวหาและใส่ร้ายว่าคุณพ่อของผมยักยอกเงินของบริษัท.. ยึดบ้าน ยึดมูลนิธิ ดึงคุณฮันนี่เข้ามาสร้างเรื่องเพื่อให้ผมกับกองทัพเลิกรากัน ทั้งหมดเพื่อเหตุผลเดียวก็คือต้องการจะบีบให้คุณรดาปรากฏตัว..”
ดวงตาคู่เล็กจ้องมองผมแน่นิ่ง คงไม่คิดสินะว่าผมจะรู้เรื่องทุกอย่างดีขนาดนี้ อันที่จริงผมเองก็ไม่ได้อยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมดหรอกครับ ผมไม่ชอบที่จะรื้อฟื้นอดีตของใครและก็ไม่ชอบที่จะให้ใครมาวุ่นวายกับอดีตของผม ที่สำคัญที่สุดก็คือไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิมาแตะต้องครอบครัวของผมทั้งนั้น ดังนั้นประเด็นหลักที่ผมจะจัดการในวันนี้ไม่เกี่ยวกับคุณรดาหรือครอบครัวเกียรติไพศาลกิจเลยสักนิด
“สิ่งที่คุณทำกับคุณรดามันทำให้ผมรู้สึกเศร้าและหดหู่ใจมากก็จริงแต่มันไม่ได้มากพอที่จะทำให้ผมเจ็บปวด เพราะผมคือเต็มใจ ฉัตรรักษ์บริบูรณ์ ผมรักครอบครัวของผมมาก พวกเขามอบชีวิตให้ผม เขาปกป้องผมด้วยความรัก เขารักผมด้วยความเต็มใจ... หากมีใครคิดจะทำลายครอบครัวของผม คุณคิดว่าผมจะทนอยู่เฉยๆ ได้เหรอ?”
จบประโยคผมใช้เท้าถีบเข้าตรงข้อพับเข่าจนอีกฝ่ายล้มลงนั่งในท่าคุกเข่า ผมใช้วัตถุสีดำขนาดเล็กแต่อานุภาพสามารถปลิดชีพได้ในเสี้ยววินาทีจ่อลงตรงกลางศีรษะ และค่อยๆ โน้มตัวลงกระซิบให้ร่างที่สั่นงันงกฟัง
“คุณรดาเธอจากโลกนี้ไปนานแล้ว ถ้าคุณอยากจะเจอกับเธอผมก็จะอนุเคราะห์ให้”
“ฉ.. ฉันเป็นพ่อของคนที่แกรัก ถ้าแกฆ่าฉัน กองทัพต้องเกลียดแกแน่ๆ”
“อ่า.. นั่นสินะ”
ผมเอียงคอแล้วอมยิ้มให้อีกฝ่าย ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงเรื่องนี้ แต่คิดมาดีแล้วต่างหาก ผมล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าตรงกระเป๋าเสื้อออกมาซับเหงื่อให้ผู้ใหญ่ตรงหน้า แต่เจ้าตัวกลับกลัวผมจนเกร็งไปทั้งตัว
“ถ้าอย่างนั้น.. ผมไม่ฆ่าคุณเองดีกว่า”
บอกอีกฝ่าย แล้วลุกขึ้นยืน เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือเล็กน้อยก่อนจะเริ่มนับถอยหลังในใจ... เมื่อถึง 0 บานประตูห้องก็เปิดออก ปรากฏร่างชายหนุ่มสูงใหญ่ ผิวขาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับยู่ และมีคราบสีแดงเข้มเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ปกติเจ้าตัวเป็นคนที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา ยามยิ้มดวงตาที่บ่งบอกว่ามีเชื้อสายจีนก็จะหยีเล็กช่วยส่งเสริมให้บุคลิกดูอ่อนโยนและเข้าถึงได้ง่าย ทว่าเวลานี้ใบหน้าและดวงตาได้แสดงอารมณ์โกรธ เศร้า เสียใจ และสิ้นหวัง ออกมาอย่างชัดเจน เรียวขายาวย่างสามขุมช้าๆ เดินเข้ามาภายในห้อง ในมือข้างขวาถือวัตถุสีดำที่เรียกว่า ‘ปืน’
“น.. นายพล..”
“ใช่.. ผมนายพล เกียรติไพศาลกิจ ยังไงล่ะ”
พ่อลูกจ้องตากันแทบไม่กระพริบ.. บอกแล้วไงครับว่าผมเป็นประเภทไม่ชอบยุ่งเรื่องครอบครัวของคนอื่น.. ผมค่อยๆ ถอยห่างออกมายืนรอเวลา
“ตกใจเหรอครับที่ยังเห็นผมมีชีวิตอยู่?”
“ฉ ฉันจะคิดอย่างนั้นได้ยังไง ก แกเป็นลูกชายของฉัน”
“ลูกชาย?”
เสียงหัวเราะถูกระเบิดออกมาราวกับคนคลุ้มคลั่ง
“มึงอย่ามาตอแหลอีกเลย.. กูไม่โง่เชื่อมึงอีกแล้ว”
“ฉัน ล เลี้ยงแกมาอย่างสุขสบายตั้งแต่เด็ก”
“สุขสบาย?”
ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์เกาหลีเหน็บยิ้มมุมปาก
“คนอย่างมึงรู้จักมอบความสุขให้คนอื่นด้วยเหรอ?”
วัตถุสีดำที่อยู่ในมือขวาถูกยกขึ้นช้าๆ โดยชี้ปลายกระบอกเล็งไปที่ผู้ใหญ่ที่นั่งหน้าซีดตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่กอยู่บนพื้นพรม
“กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ย? ขอแค่อย่าทำร้ายแม่กับคนรักของกู กูก็จะยอมทำตามที่มึงสั่งทุกอย่าง!”
“ม แม่ของแกก็ยังอยู่สบายดีนี่นา”
เสียงหัวเราะ ‘หึ’ ดังขึ้น น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงจากดวงตาบวมช้ำ
“ณดลตายแล้ว.. คนรักของกูตายแล้ว.. เขาตายแทนกู!!”
ความเจ็บปวดที่แสดงออกมาอย่างเปิดเผยทำให้ผมต้องหลบสายตาไปอีกทาง พร้อมกับเริ่มนับถอยหลังอีกรอบ...
“ว๊ายยยยย นี่มันอะไรกัน?! นายพลลู๊ก!”
เสียงหวีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจนแสบแก้วหู คุณนายวิริยาเบิกตากว้างตกใจอย่างสุดขีดกับเหตุการณ์ตรงหน้า และด้านหลังของเธอมีใครอีกคนที่ยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์อยู่ด้วยเช่นกัน แต่ท่าทางเจ้าตัวจะตั้งสติได้ไวกว่า ดวงตาคู่คมหันมาทางผม คิ้วเข้มเลิกสูงก่อนจะขมวดแน่น เราสบตากันนิ่งๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำพูด ผมดึงสายตากลับแล้วเก็บปืนพกกลับเข้ากระเป๋าลับในเสื้อสูท และจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ไอ้เหี้ยนี่มันจะฆ่าผมครับคุณแม่!”
อารมณ์ที่เก็บกักไว้ถูกปลดปล่อยออกมาทางน้ำเสียง คนเป็นแม่ส่ายหน้าช้าๆ ใบหน้าซีดเผือดมองหน้าลูกชายสลับกับสามีไปมา
“มันหลอกใช้คุณแม่กับผม เมื่อหมดประโยชน์มันก็ส่งคนมาดักทำร้ายผม แต่โชคร้าย ณดลรับเคราะห์ทั้งหมดไว้..”
ปลายประโยคของคนพูดอ่อนเสียงลงราวกับว่าจะขาดใจ
“คุณแม่ยังโชคดีกว่าคุณรดานะครับ เพราะคุณรดาเธอทุกข์ทรมานมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น มันนี่แหละที่เป็นสาเหตุทำให้คุณรดาหายตัวไป! มันส่งคุณรดาไปค้าประเวณี มันไม่ได้ป่วย ไม่ได้ความจำเสื่อมเหี้ยอะไรทั้งนั้น! มันแค่แสดงละครเพื่อตัวมันเอง!!”
ผู้หญิงคนเดียวในเหตุการณ์เข่าอ่อนลงทันที แต่โชคดีที่ลูกชายคนเล็กของเธอช่วยประคองไว้ได้ทัน เธอหันไปมองหน้าสามี ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีสวยขยับเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา จะมีก็เพียงแต่หยาดน้ำและสายตาที่ยังคงรอคอยให้คนที่เธอรักเอ่ยปฏิเสธว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องจริง ทว่าคนเป็นสามีแทบจะมองไม่เห็นความเจ็บปวดของเธอเลยสักนิด ฝ่ายนั้นสนใจแต่ชีวิตของตัวเอง ขยับตัวถดหนีเพื่อหาที่กำบัง ไม่หลงเหลือภาพความเป็นผู้นำและความอ่อนโยนในแบบที่ใครต่อใครคุ้นชิน
ไอโฟนในกระเป๋าของผมสั่นเตือน ผมก้มมองนาฬิกาก่อนจะมองแผ่นหลังกว้างที่ประคองกอดคนเป็นแม่ ทั้งๆ ที่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าวแต่ผมกลับรู้สึกราวกับว่าเราห่างไกลกันเหลือเกิน เมื่อชั่วโมงที่แล้วเรายังยิ้มและเดินจับมือกัน ทว่าในเวลานี้ผมมองเห็นความว่างเปล่าที่ก่อตัวขึ้นพร้อมกำแพงของความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ผมได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง แล้วเลี่ยงเดินออกมาจากห้องโดยไม่คิดจะหันกลับไปมอง
น้าปองรอผมอยู่หน้าห้อง ผมจัดเสื้อสูทของตัวเองอีกครั้ง และขณะที่ก้าวเดินนำน้าปองไปทางบันไดหนีไฟ ท่ามกลางความเงียบได้ยินเสียงตะคอกตอบโต้กันอย่างชัดเจน และก่อนที่ผมจะเลี้ยวเข้าประตูบันไดหนีไฟ เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น ‘คิดจะกำจัดกูอย่างนั้นเหรอ?’ ก็ ถัดมาเป็นเสียงทุ้มต่ำ ‘พี่นาย ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ’ และหลังจากนั้นก็ เป็นเสียงดัง ‘ปัง!’ หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้นแต่ทว่าสองขากลับรีบก้าวลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว..
ผมกับน้าปองใช้บันไดหนีไฟลงมาถึงชั้นที่ 34 แล้วต่อด้วยลิฟท์ลงชั้นล่าง ซึ่งระหว่างทางมีเส้นสายของน้าปองคอยอำนวยความสะดวกอยู่หลายจุด ภายในโรงแรมยังคงเป็นไปอย่างปกติ จนกระทั่งเสียงวิทยุของ รปภ. ที่ยืนดูแลอยู่ตรงลานจอดรถแจ้งว่า ‘เกิดเหตุที่ห้องสูทชั้นสามสิบเจ็ด ระบบวงจรปิดขัดข้อง ตรวจเช็คคนเข้าออกโรงแรมทุกทางด่วน!’ ผมหันเหลือบมองเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่กำลังยืนฟังข้อความจากวิทยุสื่อสารด้วยท่าทางตื่นตกใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งตรงเบาะหลัง และสี่ล้อก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่
“ณดลเป็นยังไงบ้าง?”
“บาดเจ็บสาหัส เสียเลือดมาก แต่ถึงมือหมอแล้วครับ”
พยักหน้ารับ
ณดลกับผม.. เราไม่ได้เกี่ยวข้องหรือเป็นญาติพี่น้องกันแต่อย่างใด เพียงแต่คุณแม่ของณดลรู้จักกับคุณยายของคุณรดา คุณแม่ของณดลจึงรู้จักมักคุ้นกับคุณรดามาตั้งแต่เด็ก และเมื่อรู้ว่าโกศของคุณรดาอยู่ที่วัดซึ่งไม่ไกลจากบ้าน เธอจึงแวะไปทำบุญให้คุณรดาอยู่บ่อยครั้งและเธอก็ให้ณดลเรียกคุณรดาว่าคุณอา คุณวิริยาเองก็เช่นกัน ใช่ว่าเธอจะมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ ความรู้สึกผิดต่อคุณรดายังคงวนเวียนอยู่ใจจิตใจ ทุกครั้งที่มีเวลาว่างเธอจึงไปนั่งปรับทุกข์กับโกศของคุณรดาเสมอ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากณดลจะเคยบังเอิญเจอคุณวิริยาที่วัด และพยายามผูกเรื่องราวต่างๆ มาก่อกวนผมเพียงเพราะอยากจะช่วยให้คุณวิชิตผู้เป็นลุงและเป็นลูกน้องของคุณอาดิษฐ์ทำงานได้สำเร็จเร็วขึ้น แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครทำงานของคุณอาดิษฐ์ได้สำเร็จสักคน เพราะเป้าหมายของคุณอาดิษฐ์ได้จากโลกนี้ไปนานแล้ว
ผมเอนศีรษะพิงกรอบหน้าต่างแล้วหลับตาลงพยายามทิ้งเรื่องราวมากมายในความคิดให้มันเป็นเพียงละครชีวิตฉากหนึ่ง มีเริ่มเรื่องก็ต้องมีตอนจบและมันก็จบลงแล้ว แต่ภาพแผ่นหลังกว้างเมื่อครู่ยังคงชัดเจนเสียจนผมไม่อาจจะปิดเปลือกตาได้อีกต่อไป ผมมองออกไปด้านนอก ความวุ่นวายของผู้คนในเมืองหลวงชววนให้ปวดหัว ผมจึงเบนสายตากลับมามองเงาของน้าปองผ่านทางกระจกหน้ารถแทน
.
.
.
.
.
.
TBC...... : 222222:
อ่านจบแล้ว ใครรู้ตัวว่าตอบคำถามในท้ายเกมส์ของตอนที่ 32 ถูก
แสดงตัวกับรินทางเพจ https://www.facebook.com/RIRINandRiya/ (https://www.facebook.com/RIRINandRiya/)ด้วยนะคะ :katai2-1:
-
เราตอบผิด .... :m8: อารายเนี่ยยยยย พันกันเป็นไหมพรมแกนหลุดเลย :serius2: ยังไงต่อ?? / ท้ายตอน น้องเต็มใจยังสบตาน้าปองอยู่ ยังมีอะไรอีกคะลูก???? :z3: / สงสารเทมป์ ไม่รู้อะไรกับเขาเล้ยยยยย :hao5: / ตามต่อติดๆค่าาาา
-
เล่นละครเก่งนะคุณดิษฐ์ หึ
ลองนึกดูว่าอะไรจะทำให้คนคนนี้เจ็บปวดที่สุด เรื่องต้องมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวคงไม่ใช่ เพราะเจ้าตัวไม่ได้รักใครเลย นอกจากตัวเอง แต่ถ้าจะให้ตายไปเลยก็ดูจะง่ายและเร็วเกินไป
-
คิดไม่ถึงว่าคุณดิษฐ์จะร้ายได้ขนาดขายเมียตัวเอง
ทำร้ายลูกตัวเอง อะไรจะเชี่ยได้ขนาดนี้เนี่ย
แถมอิกองทัพจะงี่เง่าดราม่าอีกมั๊ยเนี่ย
-
o13
-
:sad3: :sad3: :sad3: :sad3: :sad3: เฮ่อลุ้นจนเหนื่อย แล้วกองทัพจะทำยังใงต่อไปละ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เห้ย
เห้ย
เห้ย
ร้ายมากๆเลยนะเนี่ยะคุณอาดิษฐ์ สร้างสถานการณ์ได้แบบนะ แถมยืมมือคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉย นิสัยอะ
แย่จริงๆ สมควรจะโดนแล้วทำคนอื่นไว้เยอะ
-
โอ้ยยยยย...คือแบบเราก็แอบคิดนะว่าคนร้ายคือพ่อ แต่ไม่คิดว่าจะร้ายได้แนบเนียนขนาดนี้ งื้ออออ
-
o22 :a5: o22
-
คุณดิษฐ์ร้ายได้แนบเนียนมาก
-
:m16: ซ่อนเงื่อนจนเขว กลายเป็นว่าคนที่ร้ายที่สุดคือ คนพ่อ ไม่ใช่คนแม่ที่ยอมทำเพราะถูกบังคับทางอ้อม :เฮ้อ:
-
ตอนที่แล้วเดาไว้ว่าเป็นครอบครัวกองทัพ ถึงจะเหวี่ยงแหไปหน่อยก็แต่ก็นะ คึคึ
-
โอ้โห...... ไรท์ สุดยอดดดด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หลอกซะ คนอ่าน หลงทางไปแถวตะเข็บชายแดน
ตามหาคุณรดา เกือบออกนอกพม่าไปอินเดียละ
แอบร้ายลึกคนเดียวมาตลอดนะ คุณดิษฐ์
นี่รักรดาแบบโคตรเชี่ย ขายเมียเพื่อปกปิดการบริหารบริษัทล้มเหลว
นอกใจ รดา เป็นชู้กับเพื่อนสนิทของรดา ทั้งที่เขาก็มีคนรักแล้ว
งั้นพี่นาย ก็ลูกคนรักคนแรกของวิริยาสินะ
แถมยังสร้างหลักฐานเท็จกล่าวหาและใส่ร้ายครอบครัวเต็ม
ว่ายักยอกเงินของบริษัท.. ยึดบ้าน ยึดมูลนิธิ
ดึงซอฮันนี่เข้ามาสร้างเรื่องเพื่อให้เต็มกับกองทัพเลิกรากัน
เพื่อบีบให้คุณรดาปรากฏตัว.. เลวชาติจริงๆ
แต่เทมป์ ก็ไมรู้อีกแหละ
วิริยาก็แปลก รักลูกจากผัวคนแรกมากกว่าลูกจากผัวคนที่สอง
ไม่เข้าใจนาง รู้สึกผิดกับเพื่อนสนิท รดา
แต่ทำไมมาจงเกลียดจงชังเต็ม งงงงงงงง
อ้อ.........เพราะเห็นหน้าเต็ม ที่เหมือนรดา
ทำให้ยิ่งรู้สึกผิดตลอด ถึงการลอบเป็นชู้กับผัวเพื่อนสินะ
ว่าและ เทมป์ ต้องออกมาในรูปนี้ ใสซื่อไม่ทันใครเหมือนเดิม
จะตามเต็มทันเมื่อเต็มไปนอกละมั้ง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ส่งปืนมาค่ะ จะเอามายิงนักเขียนค่ะ :o12:
-
ไอ้เราก้อคิดไปว่าเป็นคุณวิริยา... ที่แท้ สารเลวดิษฐ์
-
สงสารแต่กองทัพนั่นแหละ,,,
-
เทมป์น่าสงสารนะ แต่หวังว่าความรักที่มีให้เต็มจะทำให้เทมป์แยกแยะได้ว่า เรื่องนี้มันวุ่นวายเพราะใครและใครผิดนะ
-
ขอเดาอีกที น้องเต็มมองน้าปอง น้าปองเป็นพ่อรึป่าวคะ /เดาไปเรื่อย
สงสารเทมป์กะเต็ม
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอินที่สุดตอนนี้
-
เย่ๆตอบถูกกกกกด้วยอะ
รอดราม่าต่อ
-
คนเขียนสุดยอดมาก
ลุ้นตามตลอดเรื่อง
ใครเป็นคนที่โดนยิงกันนะ
-
สงสารวิริยา โดนด่าตั้งแต่ต้น แล้วแฟนเก่าของวิริยาเป็นใคร อยู่ไหน สุดท้ายหวังว่าคงไม่ใช่วิริยานะเป็นโดนยิง :dont2:
-
โอ้โหหหหห พลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลาย
พีคมาก พีคกว่านี้มีอีกไหม ลุ้นแทบแย่เลยค่า
หวังว่ากองทัพจะเข้าใจ
สงสารคุณปู่คุณย่าจัง เชื่อใจลูกชายมาตลอด
-
คนร้ายตัวจริง!! 0_0
-
ตอบผิด!!!!
แต่ไม่สะเทือนใจเท่าความจริง เดาทางผิดมาตลอด นี่หลงออกนอกประเทศไปไกลเลยค่ะ o22
สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้จะบรรยายยังไง แต่แบบ อืมมมมมมมมม o13
สงสารกองทัพจริงๆ นะตอนนี้ :o12:
-
หวีดสุดเสียงงงงงงงงงงงงงงงงงงง นี่มันอะไรก๊านนนนนนนนนนนนน :a5:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: o22
ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี มันพีคของพีค
มันสะเทือนใจ
หลงกลนักเขียนจนได้ 3 เรื่องที่ผ่านมาไม่เคยเดาถูกทางเลย เราเสียจายยยยยยยยยยยยยย :m15:
-
o22 o22 o22 :a5: o22 o22 o22
:m15: คุณรินใจร้ายยยยยยยยยยยยย
-
:z3: :z3: :z3: ทำไมมันถึงออกมาแบบนี้ได้ กองทัพต้องเข้มแข็งนะ
-
คนเขียนสุดยอดมาก
ลุ้นตามตลอดเรื่อง
ใครเป็นคนที่โดนยิงกันนะ
ใช่ค่ะ คนเขียนสุดยอดมาก คืออยากจะขอปืนมายิงนักเขียนที่พาเราหลงทางได้ไกลจนตกทะเลขนาดนี้ :katai1:
ตอนนี้เป็นห่วงกองทัพที่สุด :monkeysad:
-
ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร แต่คนร้ายในใจเราคือ ริริน บอกเลย 55555
-
อะไร ยังไง ลุ้นๆ
-
เต็มเป็นลูกรดาจริงๆ
ว่าแต่ใครเป็นคนส่งรดาไปทรมานแบบนั้นคะ
โชคดีที่เต็มเป็นทีรัก และรอดมาอย่างปลอดภัยนะ
-
โอ๊ยยยย อกอินี่จะแตก กลัวณดลเป็นอะไรไป
คนรับเคราะห์มันน่าสงสารน้อ
-
มารอ
-
กรี้ด สนุกมากอ่าาาา กองทัพสู้ๆนะลูก มั่นคงเข้าไว้
-
มารอค่ะ :L2:
-
บีบหัวใจมากค่ะ ไม่ต่างกับที่คาดไว้เท่าไหร่ แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะซับซ้อนขนาดนี้
ไม่คิดว่าพ่อกองทัพจะร้ายได้ขนาดนี้ สร้างภาพมาตลอดงั้นเลย ทนทำได้ยังไง
คิดว่าแม่ร้ายมาตลอด แต่ความจริงแล้ว แม่กองทัพต้องทำตามที่สามีบอก
นายพลเกือบตายนะ ลูกทั้งคนนะ แต่จะแปลกอะไร ขายเมียยังได้เลย ลูกจะตายอีกคนจะเป็นไรไป
เหี้ยมมากเลยค่ะ พ่อของกองทัพ คาดผิดไปมากเลยค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนชั่วขนาดนี้
กองทัพโชคดีที่มีปู่ย่าดูแล อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอกับความจอมปลอมมาก
สงสารกองทัพ ไม่รู้อะไรกับเค้าเลย แล้วต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย แถมเต็มใจจะจากไปด้วย
จะทนทำใจยังไงให้ไหวล่ะ กองทัพ
เป็นโชคดีของเต็มใจ ที่มีชีวิต มีความสุข และไม่ทุกข์ทนกับอดีต ที่สำคัญ ความจริงก็เปิดเผย
น้าปองทำงานได้ดีมากค่ะ ช่วยทุกอย่าง ดูแลทุกอย่าง และเต็มใจไว้ใจมากด้วย
ลุ้นมากเลยค่ะ เรื่องราวซับซ้อนมาก แล้วเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด
อ่านติดพันจนอยากอ่านซ้ำเลยค่เ
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 36 ┨
แม้จะผ่านมาแล้ว 1 สัปดาห์กับเหตุการณ์ที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต แต่คำถาม ‘มันเกิดอะไรขึ้น?’ ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมซ้ำไปซ้ำมา
ในสมองมึนตื้อไปหมด ผมคิดอะไรไม่ออก จับต้นชนปลายไม่ถูก ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมตามไม่ทัน ผมพยายามทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเริ่มตั้งแต่มีคนมาแจ้งว่าว่าที่คู่หมั้นของผมหายตัวไป คุณแม่จึงให้ผมตามไปดูให้เห็นกับตาว่าเธอหายตัวไปจริงๆ ก่อนจะออกจากห้องจัดงานผมส่งสัญญาณบอกเต็มใจว่าให้รอผมที่ด้านนอกล็อบบี้ ฝ่ายนั้นพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม....
เมื่อผมและคุณแม่ตามมาจนเจอกับญาติผู้ใหญ่ของฮันนี่ก็พบว่าเธอไม่ได้หายไปไหน สาเหตุที่เธอไม่สามารถเข้าพิธีหมั้นได้ก็เพราะว่าเธอเมาหัวราน้ำอยู่ในผับด้านล่างของโรงแรมต่างหาก พ่อแม่พี่น้องและญาติท่างฝ่ายนั้นจึงขอยกเลิกงานหมั้นเสียเองและให้ข่าวกับนักข่าวไปว่าเธอเป็นลมหมดสติ ระหว่างนั้นคุณแม่ก็โทรหาคุณพ่อเพื่อจะให้ท่านไปคุยและตกลงกับทางญาติผู้ใหญ่ของอีกฝ่ายให้เรียบร้อย แต่ดูเหมือนว่าคุณแม่จะยังคุยไม่ทันจะรู้เรื่องคุณพ่อก็ตัดสายโทรศัพท์ของคุณแม่เสียก่อน ด้วยความเป็นห่วงและร้อนใจคุณแม่จึงชวนให้ผมไปหาคุณพ่อที่ชั้น 37 ด้วยกัน
ภาพทุกภาพยังติดตา พี่นายอยู่ในอารมณ์ที่โกรธมากและกำลังถือปืนขู่คุณพ่อ ในขณะที่คุณพ่อเองอยู่ในสภาพเหมือนคนที่กับว่าท่านไม่ใช่คุณพ่อที่ผมเคยรู้จักมาก่อน
พี่นาย คุณพ่อ และคุณแม่ คุยโต้ตอบกันในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ และโดยที่ไม่มีใครได้ทันตั้งตัว คุณพ่อเอาปืนมาจากไหนไม่รู้แค่เพียงเสี้ยววินาทีเสียงปืนที่ดังขึ้นก็ทำให้พี่นายล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของผมและคุณแม่ เสียงกรีดร้องของคุณแม่เตือนสติให้ผมพุ่งตัวเข้าประคองพี่ชายเพียงคนเดียวที่นอนหายใจผะแผ่วอยู่กลางกองเลือดสีเข้ม ผมพยายามจะบอกพี่ชายว่า ‘อย่าเป็นอะไรนะครับ อดทนไว้นะ ผมจะเรียกรถพยายาลเดี๋ยวนี้’ ใบหน้าซีดเซียวส่ายเบาๆ ดวงตาคู่เล็กกระพริบช้าๆ หยดน้ำไหลรินเป็นสายจากหางตาด้วยความเจ็บปวด
ไม่.. พี่นายจะต้องไม่เป็นอะไรทั้งนั้น.. ผมพยายามเขย่าเรียกพี่ชายให้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในขณะที่คุณแม่กรีดร้องเรียกพี่นายราวกับว่ากำลังจะขาดใจ และจังหวะที่ผมกำลังหลอกตัวเองว่าเหตุการณ์ในตอนนี้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง คุณแม่ใช้ปืนของพี่นายยิงใส่คุณพ่อทีเดียว 3 นัดรวด ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นราวกับคนขาดแล้วเบนปลายกระบอกปืนจ่อตรงหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง ผมจำได้ว่าผมตะโกนเรียกคุณแม่จนสุดเสียงเพื่อเรียกสติท่าน ใบหน้าที่นองด้วยน้ำตาหันมาสบตากับผม ท่านระบายรอยยิ้มและบอกผมว่า ‘แม่รักลูกนะกองทัพ.. แม่รักลูกมาก.. แม่ขอโทษ’ มันเป็นคำที่ผมเฝ้ารอฟังมาตั้งแต่เด็ก เป็นประโยคที่ผมโหยหามาเนิ่นนาน แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นโลกของผมทั้งใบก็ดับมือดอ้างว้าง เหมือนกับว่าจู่ๆ ผมก็ถูกผลักลงจากหน้าผาสูง เจ็บแต่ไม่ตาย ทรมานแต่ยังมีลมหายใจ มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผมได้สูญสิ้นลงแล้ว...
“กองทัพ”
น้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้มั่นคงเอ่ยเรียกชื่อผมพร้อมกับวางมือลงบนหัวไหล่และบีบเบาๆ ผมมองใบหน้าอ่อนแรงและดวงตาที่เหนื่อยล้าแล้วก็ได้แต่เตือนตัวเองว่าต้องทำตัวให้เข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม ตั้งแต่นี้ต่อไปผมจะกลับไปเป็นเด็กที่คอยให้คุณปู่คุณย่าคอยสปอยอยู่ตลอดเหมือนอย่างเดิมไม่ได้อีกแล้ว
“ครับคุณปู่”
ตอบรับคุณปู่พร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้คุณปู่นั่งพัก จากนั้นก็รินน้ำใส่แก้ว
ตั้งแต่เกิดเรื่องผมต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างสถานีตำรวจกับโรงพยาบาลจนแทบจะไม่ได้ไปร่วมงานศพของบุพการี ซึ่งงานศพของพวกท่านคุณปู่คุณย่าเลือกที่จะจัดตามประเพณีไทยโดยได้นายพลกิตติและคุณหญิงหยดคอยช่วยเหลือดูแลทุกอย่างตั้งแต่วันแรกจนถึงงานฌาปณกิจ แถมเมื่อเช้ายังมาร่วมลอยอังคารอีกด้วย แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เหนื่อยที่สุดคงจะไม่พ้นคุณปู่คุณย่า
“คุณย่าละครับ?”
ส่งแก้วน้ำให้คุณปู่ ท่านดื่มน้ำจนหมดแก้วก่อนจะเอ่ยตอบผม
“อยู่กับคุณหญิงหยดและอาขวัญ แวะไปคุยเรื่องอาการของพี่นายกับคุณหมอหน่ะ”
อ่อ.. ผมพยักหน้ารับแล้วย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างๆ ท่าน ดวงตาอ่อนล้าของคุณปู่มองคนที่นอนอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางมากมายด้วยความเป็นห่วง ในวันนั้นคุณพ่อจงใจจะยิงพี่นายเพื่อเอาชีวิต แม้กระสุนจะโดนจุดสำคัญแต่ดวงชะตาของพี่นายยังไม่ถึงคาด แต่ถึงอย่างนั้นผลกระทบจากวิถีกระสุนก็ส่งผลให้ระบบประสาทของร่างกายหลายจุด ทำให้พี่นายอาจจะเดินไม่ได้อีกตลอดชีวิต
พี่นายพ้นขีดอันตรายและเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อคืนก่อน ซึ่งทันทีรู้สึกตัวพี่นายก็ถามหาคุณแม่ และ... ณดล.. แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นสภาพร่างกายของพี่นายก็ยังไม่สามารถสื่อสารหรือให้ข้อมูลใดๆ แก่ตำรวจได้
ฝ่ามือใหญ่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายสิบปีลูบหัวหลานชายคนโตอย่างอ่อนโยนโดยไม่มีคำพูดใดๆ ภายในห้องเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ ผ่านไปครู่ใหญ่คุณปู่จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมา
“ทางตำรวจว่ายังไงบ้าง?”
“ยังไม่มีหลักฐานอื่นที่เป็นข้อบ่งชี้มูลเหตุ ทางตำรวจจึงมุ่งประเด็นเป็นเรื่องปัญหาในครอบครัวครับ ยังไงคงต้องรอให้พี่นายฟื้นก่อนครับ”
ตอบคุณปู่ตามผลการสอบสวนเบื้องต้นของทางตำรวจ ทว่าในความเป็นจริงนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างผมไม่อาจจะบอกคุณปู่หรือใครต่อใครได้ ภาพในกล้องวงจรปิดเล่าเรื่องได้แทบทุกอย่าง แต่ยังดีที่ไม่มีเสียงให้ได้ยินผมจึงให้การกับตำรวจไปว่าเป็นเรื่องทะเลาะกันเกี่ยวกับปัญหาในครอบครัว อีกทั้งในที่เกิดเหตุก็ไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเราทั้ง 4 คน....
สาเหตุที่ผมต้องโกหกก็เพื่อจะปกป้องพี่นายและรักษาความรู้สึกของคุณปู่คุณย่า ไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจกับการจากไปของบุพการี แต่สิ่งเดียวที่สติสัปชัญญะและมโนสำนึกของผมมีนั้นก็คือผมไม่อาจยื้อชีวิตของคุณพ่อและคุณแม่กลับมาได้ เพราะฉะนั้นผมจึงต้องทำเพื่อคนที่ยังมีชีวิตอยู่ นั่นก็คือคุณปู่ คุณย่า และพี่ชายเพียงคนเดียวของผม แม้จะสงสัย แปลกใจและไม่เข้าใจว่าในวันนั้น ‘เต็มใจ’ อยู่ที่นั่นด้วยได้ยังไง? เจ้าตัวหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือทั้งก่อนและหลังเหตุการณ์ทั้งหมดกล้องวงจรปิดทุกตัวของโรงแรมไม่สามารถจับภาพของอีกฝ่ายไว้ได้เลย ภาพสุดท้ายที่ถูกบันทึกไว้คือร่างบางเดินหายไปพร้อมกับกลุ่มแขกเหรื่อบริเวณหน้าห้องจัดเลี้ยงโดยไม่มีพิรุธใดๆ
ผมมีโอกาสเจอหน้าอีกฝ่ายในงานศพของบุพการีหลายครั้ง ผมรู้ว่าเจ้าตัวคงอยากจะคุยกับผม แต่ผมยังไม่พร้อม.. หรือถ้าให้ถูกคงจะเรียกว่าผมกลัวที่จะคุยกับอีกฝ่าย กลัวกับความคิดและความสงสัยของตัวเอง ผมเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาที่รักใครมากก็จะหวั่นไหวกับเรื่องของคนที่รักมากกว่าคนทั่วไปหลายเท่าตัว ผมรักบุพการีและผมก็รักเต็มมาก ทุกคนล้วนเป็นคนที่ผมรักทั้งสิ้น การสูญเสียครั้งนี้ยิ่งใหญ่เสียจนผมไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่ทันจะรับมือกับทุกสิ่ง ดังนั้นผมจึงขอให้เวลากับตัวเองเพื่อเรียกสติและคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดเพียงลำพังให้ถี่ถ้วนกว่านี้อีกสักหน่อย
“นี่ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั๊ย?”
เพราะมัวแต่คิดเรื่องมากมายอยู่ในหัว จึงไม่ทันได้ฟังคำถามของคุณปู่ ท่านมองหน้าผมนิ่งๆ แล้วใช้นิ้วโป้งคลึงตรงระหว่างคิ้วให้ผม
“ชีวิตคนเรามันก็มีอยู่แค่นี้ อย่ามัวแต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไม? อย่าใช้เวลาที่มีอยู่ไปโทษใครต่อใคร พ่อกับแม่เราเขาไปสบายแล้ว พวกเขาเลือกทางขอตัวเองและเลือกที่จะเก็บเหตุผลและความลับทั้งหมดไว้กับตัวเอง เพราะฉะนั้นเราก็อย่าไปรื้อหาคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วอีกเลย”
เสียงผ่อนลมหายใจเบาๆ ดังขึ้นอย่างกับว่าคุณปู่ท่านปลงในเรื่องทั้งหมด ผมก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยตามท่านทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงผมไม่สามารถหยุดคิดเรื่องทั้งหมดได้เลย
“นี่ยังไม่ได้กินอะไรใช่มั๊ย?”
“ผมยังไม่หิวเลยครับคุณปู่”
“ไม่หิวก็ต้องกิน ออกไปหาอะไรกินด้านล่างโรงพยาบาลก็ได้จะได้ไปเดินเล่นผ่อนคลายซะบ้าง”
มือใหญ่ตบลงบนแผ่นหลังของผมไม่หนักไม่เบาพร้อมกับพูดคำภาษาจีนที่ผมไม่ได้ยินมานานมาก นานเสียจนผมไม่คิดว่าคุณปู่จะใช้คำนี้กับหลานชายที่อายุเลยวัยเบญจเพศมาแล้วตั้ง 2 ปี คำนั้นคือ ‘เถียวผี’ ที่แปลว่า ‘ไม่ดื้อสิ’
คุณปู่ไล่ผมออกมาจากห้องได้สำเร็จ คุณปู่บอกว่าจะอยู่เฝ้าพี่นายแทนผมเองและจะได้ถือโอกาสนอนเอนหลังบนโซฟาด้วยเสียเลย ผมจึงยอมเดินออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่รู้สึกหิวสักนิดเพื่อจะได้ให้คุณปู่ได้พักผ่อน และขณะที่กำลังจะเดินไปที่ลิฟท์ ก็เจอคุณย่า คุณหญิงหยด และคุณอาขวัญที่ออกมาจากห้องคุณหมอพอดี ผมยกมือไหว้ทุกท่าน
“จะไปไหนเหรอลูก?”
คุณย่ายกมือข้างขวาขึ้นแนบบนแก้มของผม แม้ใบหน้าและแววตาจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและโศกเศร้าแต่ท่านก็ยังพยายามปั้นรอยยิ้มส่งให้ผม
“คุณปู่ไล่ให้ไปเดินเล่นหน่ะครับ”
จับมือของคุณย่าที่แนบอยู่บนแก้มมากุมไว้ ท่านพยายามยิ้มกว้างกว่าเดิมแต่ทว่าในแววตากลับคลอหน่วยด้วยหยาดน้ำ ‘ฉีฟานลี่หม่า?’ คุณย่าเอ่ยประโยคภาษาจีนที่แปลได้ว่า ‘ทานข้าวรึยัง?’ ออกมาแผ่วเบา ผมจึงได้แต่ขยับริมฝีปากตอบกลับไปว่า ‘กำลังจะไปหาข้าวทานครับ’
“ให้พี่ขวัญไปเป็นเพื่อนมั๊ยคะ?”
พี่ขวัญส่งรอยยิ้มมาให้
“นั่นสิ ให้พี่ขวัญไปด้วยดีกว่านะคะ”
คุณหญิงหยดช่วยเสริม แล้วจะมีใครกล้าปฏิเสธล่ะครับ
ภายในลิฟท์ลงสู่ชั้นล่าง ผมกับพี่ขวัญไม่ได้มีบทสนทนาใดๆ ผมรู้ว่าพี่ขวัญเองก็คงจะเหนื่อยอยู่ไม่น้อย เพราะทันทีที่รู้ข่าวท่านก็บินตรงกลับมาไทย คอยอยู่ช่วยงานศพและช่วยดูแลคุณปู่คุณย่าเป็นอย่างดี
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ผมบอกพี่ขวัญว่าขอหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารของโรงพยาบาลจะดีกว่า ท่านก็พยักหน้าตามใจ พี่ขวัญซื้อน้ำเปล่ามาดื่มเองและเผื่อผมอีก 1 ขวด มันเป็นน้ำแร่ยี่ห้อที่เต็มดื่มประจำ และเมื่อมองอาหารที่ผมเลือกกินก็ยังเป็นแบบที่เต็มชอบนั่นคือต้มจืดกับข้าวสวย ยอมรับครับว่าผมคิดถึงอีกฝ่ายมาก อยากจะให้มาอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา แต่ในอีกเสี้ยวของความรู้สึกผมยังคงขลาดกลัวกับความจริงอันแสนโหดร้ายที่ได้พรากบุพการีไปจากผมพร้อมกันในคราเดียว
ระหว่างที่ผมนั่งทานข้าว พี่ขวัญก็คุยโทรศัพท์ทางไกลเรื่องงาน เราจึงไม่ได้คุยอะไรกัน จนเมื่อผมทานข้าวเสร็จ พี่ขวัญจึงวางสายแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ
“ทะเลาะอะไรกับน้องเต็มรึเปล่า?”
“เปล่าครับ?”
เราไม่ได้ทะเลาะกัน มันคือความจริง พี่ขวัญอมยิ้มน้อยๆ
“เมื่อก่อนอามีเพื่อนสนิทอยู่สองคน.. รดา และวิริยา พวกเรารักกันมากทั้งๆ ที่เราทั้งสามคนนิสัยไม่เหมือนกันเลยสักนิด”
จู่ๆ พี่ขวัญก็พูดเรื่องในอดีตและแน่นอนว่าหนึ่งในเพื่อนสนิทของผู้ใหญ่ตรงหน้าก็คือคุณแม่ของผม
“อาเป็นคนดื้อ ไม่ค่อยจะยอมใคร รักสวยรักงามชอบอะไรสมัยใหม่ตามแฟชั่น ในขณะที่รดาเป็นคนง่ายๆ กินอยู่ง่าย เป็นหนอนหนังสือ เก่ง ฉลาด และมองโลกในแง่ดี ส่วนวิริยาเป็นประเภทหัวอ่อน ไม่ค่อยจะทันคน ปากร้ายแต่ใจดี”
เอาตามตรง ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณแม่ของผมเป็นอย่างที่คนตรงหน้าพูด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เลือกที่จะนั่งฟังเงียบๆ
“ดิษฐ์.. เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก แต่เพราะดิษฐ์ไปเรียนเมืองนอกเราจึงไม่ค่อยได้ติดต่อกันจนกระทั่งดิษฐ์กลับมาเมืองไทยและได้เจอกับรดา ดิษฐ์บอกกับอาและใครต่อใครว่าชอบรดามาก อาเองก็เชียร์เพื่อนจนทั้งคู่ได้แต่งงานกัน แต่หลังจากนั้นอาก็ได้รู้ว่าดิษฐ์แอบลักลอบอยู่กินกับวิริยามาก่อนที่จะแต่งงานกับรดาเสียอีก.. ซึ่งตอนนั้นวิริยาเองก็มีสามีอยู่แล้ว”
ลมหายใจของผมสะดุดแทบจะทันที พี่ขวัญคงจะเดาความรู้สึกของผมออก ท่านจึงระบายรอยยิ้มอ่อนโยน
“วิริยารักและเทิดทูนดิษฐ์มาก เชื่อดิษฐ์ทุกอย่าง ถึงขนาดที่ยอมตัดขาดความเป็นเพื่อนกับอาและรดา ยอมเลิกกับสามีของตัวเอง นั่นเพราะวิริยาคิดว่าดิษฐ์รักเธอจริง.. ความรัก.. ถ้าไม่ฉลาดที่จะรักหรือให้คุณค่าของความรักในทางที่ผิด มันก็เหมือนเรื่องโง่ๆ เรื่องหนึ่งนั่นแหละ.... จริงมั๊ยคะ?”
ไม่มีคำตอบเป็นคำพูด ทว่าในใจของผมเลือกที่จะตอบว่า ‘จริงครับ’
“รดาหายตัวไปอย่างลึกลับ... ดิษฐ์ไม่สบาย วิริยาตั้งท้องและใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก”
“คุณแม่ท้องพี่นายก่อนที่จะแต่งงานกับคุณพ่ออย่างนั้นเหรอครับ?”
ขอขัดจังหวะถามขึ้นมาบ้าง แต่ผู้ใหญ่ตรงหน้าไม่ตอบในทันที ดวงตาคู่สวยมองหน้าผมนิ่งๆ อย่างประเมินความคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“นายพล, ฮู อิท ฮี แอนด์ ว๊อท อิส ฮี ทู ยู?”
พี่ขวัญถามคำถามที่ว่า Who is he and What is he to you? พี่นายพลเป็นใครและเขาเป็นอะไรสำหรับผม?
“พี่นายคือพี่ชายของผมครับ”
แม้จะไม่เข้าใจในเจตนาของคนถาม แต่คำตอบของผมก็มีเพียงคำตอบเดียวนั่นก็คือ พี่นายพล เป็นพี่ชายแท้ๆ เพียงคนเดียวของผมบนโลกใบนี้ พี่ขวัญอมยิ้ม
“ใช่.. นายพลคือพี่ชายของเธอ เขาเป็นลูกชายของวิริยาเหมือนกับเธอ รู้ไว้แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับความเป็นพี่เป็นน้อง”
ผมพยักหน้ารับตามประโยคของพี่ขวัญเพราะมันเป็นจริงตามนั้นทุกอย่าง
“รดาและวิริยาเป็นเพื่อนที่น่าสงสาร….”
คนเล่าหยุดไปอีกรอบ และมันก็ทำให้ผมเริ่มฉุกคิดถึงประโยคโต้ตอบระหว่างพี่นายกับคุณพ่อก่อนจะเกิดโศกนาฏกรรมได้บ้าง
“วิริยาไม่ใช่คนฉลาดและแทบจะไม่มีความเฉลียว เธอเป็นผู้หญิงธรรมดามีรัก โลภ โกรธ หลง ตามประสาทั่วไป แต่สิ่งที่อารู้และมั่นใจก็คือเธอรักครอบครัวและรักลูกชายทั้งสองคนของเธอมาก แม้การแสดงออกจะดูขัดแย้ง แต่อาเชื่อว่าวิริยารักลูกเท่ากันเพียงแต่คงมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอต้องแสดงออกมาแบบนั้น”
“ครับ..”
คำตอบของผมแผ่วเบาคล้ายต้องการเพียงแค่จะให้เรื่องพวกนี้มันผ่านพ้นไป เสียงของคุณแม่ที่เอ่ยบอกผมเป็นครั้งสุดท้ายยังฝังจิตประทับอยู่ในห้วงความทรงจำ รอยรั่วมากมายที่ถูกแอบซ่อนไว้ในหัวใจ บัดนี้มันค่อยๆ เผยเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ถูกต้องแล้วล่ะครับ รอยรั่วทั้งหมดเกิดจากความน้อยใจในความรักของผู้เป็นแม่ แม้ผมจะไม่เคยพูดหรือแสดงออกให้ท่านเห็น แต่ผมก็แอบคิดมาตลอดว่าคุณแม่รักพี่นายมากกว่าผม และไม่ว่าคุณแม่ของผมจะเป็นคนยังไงผมก็ยังคงรักท่าน และผมก็รู้แล้วว่าท่านเองก็รักผมเช่นกัน
เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังนั้นขึ้น ผมมองใบหน้าสวยที่ดูอ่อนเพลียของพี่ขวัญ
“สิ่งที่เป็นหนามตำใจของวิริยามาตลอดคือคิดว่าดิษฐ์รักรดามากกว่าตัวเอง แต่ความจริงแล้วดิษฐ์ไม่เคยรักรดาเลยสักนิด.. หรืออาจจะไม่เคยรักใครมากไปกว่าตัวเองเลยก็ได้”
หืม??? มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ?
“ที่จริงแล้วอาก็ไม่ได้รู้เรื่องครอบครัวของเธอมากเท่าไหร่หรอกนะ เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่ควรที่จะรับรู้ให้มาก คนตายไปแล้วก็ให้เรื่องมันตายไปด้วย เราควรจะใส่ใจคนที่ยังมีชีวิตอยู่มากกว่า.. พี่พูดถูกมั๊ยจ๊ะ?”
มันคงจะจริงอย่างที่พี่ขวัญพูด เพราะคุณปู่ก็เพิ่งบอกผมในเรื่องนี้เหมือนกัน
“ครับ”
“แต่ถ้ากองทัพอยากรู้เรื่องอะไรที่มากกว่านี้จริงๆ พี่แนะนำให้ไปตามน้องเต็มเอาเองจะดีกว่านะ”
ริมฝีปากสีสวยระบายรอยยิ้ม
“จำตอนงานประเพณีของมหาลัยได้มั๊ย? คำถามที่พี่ขวัญถามกองทัพถึงเหตุผลและสาเหตุที่จะทำให้กองทัพตัดใจเลิกรากับน้องเต็ม”
อ่อ.. ตอนนั้น
“จำได้ครับ”
ผู้ใหญ่ตรงหน้ามองตาผมนิ่งๆ
“น้องเต็มไม่ได้นอกใจ.. และไม่เคยโกหกกองทัพ”
เรื่องนี้ผมรู้ดี ผมรู้จักนิสัยของอีกฝ่ายดีพอ แต่ผมกลัวความรู้สึกของตัวเองต่างหาก
“อีกสองอาทิตย์น้องเต็มก็จะกลับไปอังกฤษแล้วนะ”
เรื่องนี้ผมรู้ดี ฝ่ายนั้นจะกลับไปอังกฤษ.. กลับไปแบบถาวร...
“น้องเต็มหน่ะ รักครอบครัวมาก เรื่องอื่นสามารถอดทนได้ แต่ถ้าเรื่องที่ใครมาทำร้ายคนในครอบครัวน้องเต็มจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด เด็กคนนี้นิสัยเหมือนคุณพ่อมากๆ ยังกับถอดพิมพ์กันมา เหมือนจนน่ากลัวเลยล่ะ”
พูดถึงน้องชายแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะขำออกมาเบาๆ
“
เห็นน้องเต็มบอกว่านัดจะไปเที่ยวทะเลกันไม่ใช่รึไง? ก็ถือซะว่าเอาความทุกข์ไปทิ้งไว้ในทะเลเสียด้วยเลยสิคะ”
ส่งยิ้มคืนให้พี่ขวัญพร้อมตอบว่า ‘ครับ’ เบาๆ ...
.
.
.
.
.
สัปดาห์ต่อมาพี่นายอาการดีขึ้น ผลกระทบจากกระสุนปืนตัดเส้นประสาททำให้ขาทั้ง 2 ข้างเป็นอัมพาต พี่นายเองคงจะตกใจสภาพร่างกายของตัวเองจึงได้เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา และผมก็แอบเห็นคุณย่าร้องไห้อยู่เงียบๆ คนเดียวหลายครั้ง
พรุ่งนี้คุณหมออนุญาตให้คุณตำรวจเข้ามาสอบปากคำจากพี่นายเพิ่มได้ ผมนั่งมองพี่ชายที่นอนหลับไปด้วยฤทธิ์ยา ในสมองของผมว่างเปล่า ผมง่วงแต่นอนไม่หลับ ผมหิวแต่กินไม่ได้ ผมคิดถึงเต็ม.. แต่ผมก็ยังขี้ขลาด ที่ทำได้ดีที่สุดก็คือส่งสีส้มไปเป็นตัวแทนของผมให้อีกฝ่ายช่วยดูแล
จนเมื่อตะวันคล้อยต่ำได้สาดแสงสีส้มผ่านผ้าม่านแพขนตาสีดำขลับจึงเริ่มขยับ ผมนั่งมองนิ่งๆ จนกระทั่งพี่นายลืมตาตื่น ผมจึงลุกขึ้นเตรียมกดเรียกคุณพยาบาล
“อย่าเพิ่ง”
เสียงแหบแห้งร้องห้าม ผมชะงักมือจากปุ่มกดแล้วมองหน้าพี่นาย
“คุยกันก่อนสิ”
อ่อ ผมระบายยิ้มออกมาก่อนจะช่วยปรับเอนที่นอนให้พี่นายอยู่ในท่าที่สบายขึ้น จากนั้นก็รินน้ำอุ่นให้พี่ชายดื่มจนหมดแก้ว เสียงแหบแห้งจึงค่อยกลับมาดีขึ้นกว่าเดิม
“พี่นายมีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ?”
คนเป็นพี่มองหน้าผมอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะหลบก้มมองขาของตัวเองที่อยู่ใต้ผ้าห่ม
“ฉันไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ.. ฉันเป็นลูกติดของคุณแม่กับสามีเก่าของท่าน”
นี่พี่นายความจำเสื่อมหรือสติเลอะเลือนไปแล้วรึยังไงครับเนี่ย? ผมหัวเราะออกมาแห้งๆ เพราะคิดว่าพี่นายคงกำลังเล่นมุกอะไรสักอย่าง แต่ทว่าแววตาของพี่นายบอกอย่างชัดเจนว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง
“คุณแม่เล่าให้ฟังว่าพ่อแท้ๆ ของพี่เป็นคนขับรถแท็กซี่ คุณแม่เลิกกับเขาตอนที่ท่านตั้งท้องพี่ได้แค่สองเดือนแล้วมาแต่งงานใหม่กับคุณพ่อ.. คุณดิษฐ์.. ซึ่งท่านเคยรักกันมาก่อนที่จะแต่งงานกับคุณรดา ท่านรับเด็กในท้องไว้โดยบอกทุกคนว่าเป็นลูกของท่าน”
ในลำคอของผมแห้งผาก ผมพูดอะไรไม่ออกและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะพูดอะไรออกไปรึเปล่า
“คุณดิษฐ์.. คนที่พี่เรียกว่าพ่อ ท่านไม่เคยรักคุณแม่ ไม่เคยรักคุณรดา ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง ท่านไม่ใช่คนดีอย่างที่ใครๆ คิด ที่ทุกคนเห็นเป็นเพียงหน้ากากที่ใส่ไว้เท่านั้น”
“พี่นายรู้ได้ยังไงครับ?”
บอกตามตรงว่าผมไม่มีวันเชื่อ มันจะเป็นไปได้ยังไง คนอย่างคุณพ่อที่อ่อนโยนและใจดีขนาดนั้นจะเป็นอย่างที่พี่นายพูดได้ยังไง ท่าทางสมองของพี่ชายคงได้รับการกระทบกระเทือนไปด้วยแน่ๆ
ดูจากสายตาพี่นายคงจะรู้ว่าผมไม่มีทางเชื่อเรื่องที่เจ้าตัวกำลังพูดอยู่ ริมฝีปากแห้งฝากระบายยิ้มออกมาแต่เป็นรอยยิ้มที่ผมคิดว่าทั้งเศร้าและเหงาในเวลาเดียวกัน
“คุณแม่รักนายมากนะ….”
ประโยคสั้นๆ ที่เอ่ยออกมาจากปากของพี่ชายทำให้หัวใจของผมสะดุดกึก
“ที่ท่านทิ้งนายไปดูแลพี่เพราะท่านคิดแค่ว่าถ้าหากคุณแม่พานายไปอยู่กับพี่ด้วย คุณปู่คุณย่าก็จะพลอยเกลียดนายไปด้วยอีกคน ท่านจึงจำใจต้องทิ้งนายไว้ให้อยู่กับคุณปู่คุณย่า เพราะไม่ว่าจะยังไงตระกูลเกียรติไพศาลกิจก็ไม่มีวันทอดทิ้งนายเด็ดขาด”
พี่นายหลบสายตาด้วยการก้มหน้าแต่ผมก็ยังเห็นหยดน้ำหยดหนึ่งร่วงจากดวงตาคู่เล็กที่ถอดแบบมาจากคุณพ่อได้อย่างชัดเจน
“คุณแม่เป็นผู้หญิงธรรมดามากๆ คุณแม่เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาติพี่น้องที่สนิท ไม่ได้สะสวย มารยาททางสังคมติดลบ พูดเพราะๆ ไม่ค่อยเป็น ท่านเป็นคนขี้บ่น และโง่มาก.... แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็รักคุณพ่อและนายมาก”
ประโยคบอกรักครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายของคุณแม่ดังก้องขึ้นอีกครั้ง ภายในหัวใจของผมรู้สึกเจ็บจนจุก เท่าที่จำความได้ผมเรียกร้องและโหยหาความรักจากผู้ให้กำเนิดมาโดยตลอด ผมไม่เคยรู้จักว่าคุณแม่ของตัวเองเลยสักนิด รู้แค่ว่าท่านรักพี่นายมาก ท่านชอบทำเรื่องให้ผมและคุณปู่คุณย่ารู้สึกแย่ ทั้งหมดไม่ใช่เพราะว่าท่านเป็นคนไม่ดี แต่ท่านไม่รู้วิธีที่จะพูดและแสดงออกหรอกเหรอ??
พี่ชายเพียงคนเดียวของผมใช้หลังมือปาดน้ำตาของตัวเองแบบลวกๆ ก่อนจะหยุดสบตากับผมตรงๆ
“คุณแม่ไม่ได้แย่งคุณพ่อมาจากคุณรดาอย่างที่ใครๆ เข้าใจ และคุณแม่ก็ไม่ได้คิดจะจับคุณพ่ออย่างที่คุณปู่คุณย่าคิด แต่เป็นคุณพ่อต่างหากที่ใช้คำว่ารักหลอกให้คุณแม่ติดกับ.. คุณแม่รู้สึกผิดต่อคุณรดามาโดยตลอด ใจจริงท่านก็เอ็นดูเต็มใจอยู่ไม่น้อยแต่เพราะท่านโดนคุณพ่อเป่าหูทุกวันว่าเต็มใจคือลูกชายของรดา ท่านจึงคิดว่าเต็มใจจะหลอกใช้นายเป็นเครื่องมือแก้แค้นพวกท่าน”
จากสายตาของพี่นายบอกให้รู้ว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างที่ผมคิด ผมพูดอะไรไม่ออก จุกแน่นไปหมด แม้แต่รอยหยักในสมองก็ยังลีบฝ่อ
คนเป็นพี่เงียบไปชั่วขณะ ดวงตาคู่เล็กยังคงจับจ้องมองผม มันเป็นสายตาที่พี่ชายคนหนึ่งส่งผ่านความห่วงใยให้น้องชาย เมื่อก่อนเพราะพี่นายถูกส่งไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็กเราจึงมีโอกาสเจอกันแค่ปีละครั้ง เมื่อไหร่ที่คุณแม่พาพี่นายกลับมาไทย ผมจึงกลายเป็นเด็กที่ติดพี่ชายและคุณแม่มาก และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เรื่องราวของพวกเรากลายเป็นเพียงความทรงจำสีจางโดยมีความห่างเหินเข้ามาแทนที่
จู่ๆ เสียงของคุณแม่ที่ชอบบ่นไม่พอใจในทุกเรื่องที่ผมทำก็ลอยแว่วเข้ามาในจิตสำนึก ผมเพิ่งรู้ว่าไม่ใช่เพราะว่าท่านลำเอียงไม่รักผม แต่เพราะท่านไม่ค่อยจะมีเวลาได้อยู่กับผม ดังนั้นทุกครั้งที่เจอหน้าท่านจึงมักจะบ่นโน่นนี่นั่นเสมอ เพราะรอยรั่วที่ฝังแน่นอยู่ในจิตใจถูกเปิดออก ผมจึงไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป
นานพอดูที่ผมปล่อยให้ความอ่อนแอที่ปิดซ่อนไว้ได้ระบายออกมา จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่วางลงบนหัวไหล่และบีบมันเบาๆ ราวกับจะส่งผ่านกำลังใจ
“ที่ผ่านมาไม่มีใครคิดจะทำร้ายนาย.. เพียงแต่คุณพ่อเลือกที่จะใช้นายเป็นหมากในเกมส์ของท่าน และคุณแม่บอกกับพี่เสมอว่าให้ทำตามที่คุณพ่อสั่งทุกอย่างเพราะคุณพ่อคือผู้มีพระคุณ”
“หมากในเกมส์?”
“นายจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่.. การที่คุณรดาหายตัวไปเป็นฝีมือของคุณพ่อ.. เพื่อที่จะให้คุณปู่คุณย่ายอมรับในความสามารถ คุณพ่อจึงใช้คุณรดาเป็นบันไดเหยียบขึ้นสู่ความสำเร็จของธุรกิจ ท่านไม่ได้ป่วย ท่านแค่แสดงละคร และเพราะเหตุนี้ทำให้ท่านใช้ชีวิตอยู่อย่างเป็นทุกข์ หวาดระแวงตลอดเวลาว่าคุณรดาจะกลับมาแก้แค้น”
“ผมไม่เข้าใจ”
แม้น้ำเสียง สายตา และทุกอย่างของพี่นายจะบอกชัดเจนว่าสิ่งที่กำลังพูดเป็นเรื่องจริง แต่ผมก็ยังไม่คิดอยากจะเชื่อ
“ท่านขายคุณรดาให้นักการเมือง คุณรดาถูกนำตัวไปค้าประเวณี... ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกแม้แต่คุณแม่เอง หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายไปนานแล้ว”
นี่มันเป็นเรื่องใหญ่มากนะครับ จะพูดเล่นๆ ไม่ได้เด็ดขาด
“ล แล้วพี่นายรู้ได้ยังไงครับ?”
“คุณวิชิตลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อเล่าให้พี่ฟัง”
เคยได้ยินชื่อคุณวิชิตและพอรู้มาบ้างว่าคุณพ่อมักจะไว้ใจมอบหมายงานสำคัญให้คนๆ นี้ทำ แต่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตามาก่อน พี่นายมองหน้าผมนิ่งๆ คงจะรอให้ผมพร้อมและทำใจเปิดรับกับความจริงทุกอย่าง แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้คงไม่ต้องรอคำว่าพร้อมแล้วล่ะครับ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้ทุกอย่างมันจบลงไปในคราวเดียว อย่างที่คุณปู่คุณย่าเคยสอนว่าถ้าวันหนึ่งเรารู้สึกท้อแท้ราวกับว่าชีวิตได้สูญสิ้นทุกอย่าง จงเสียใจให้สุด ยอมรับทุกอย่างให้ได้ แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อก้าวต่อไป
“แล้วทำไมคุณพ่อถึงคิดจะฆ่าพี่นายล่ะครับ?”
“คุณวิชิตคือคนที่รู้ความลับของคุณพ่อมากที่สุด แต่เพราะคุณวิชิตคิดจะวางมือจากเรื่องทั้งหมดจึงมาขอให้พี่ช่วยพูดกับคุณพ่อ ทำให้ท่านระแวงว่าคุณวิชิตกับพี่จะหักหลังท่าน”
สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วมองหน้าพี่นายกลับ จากสายตาของพี่นายบ่งบอกชัดว่ามีเรื่องที่สำคัญกว่าเรื่องของคุณวิชิต คนตรงหน้าเผยรอยยิ้มบางเบาคล้ายให้กำลังใจและรอจนผมพร้อม พี่นายจึงค่อยเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง
V
V
V
V
V
V
มีต่อด้านล่างนะคะ
-
“เต็มใจ.. คือลูกชายของคุณรดา”
“เต็ม?”
ในขณะที่ผมเอ่ยชื่อบุคคลที่ 3 ออกมาด้วยความแปลกใจ คนเป็นพี่ทำเพียงแค่พยักหน้าช้าๆ เพื่อให้รู้ว่าผมได้ยินถูกต้องแล้ว
“ตอนที่ข่าวออกมาว่าคุณหญิงหยดคลอดลูกที่อังกฤษ คุณพ่อก็เริ่มระแวงมาโดยตลอด จนกระทั่งนายกับเต็มใจคบกัน คุณพ่อก็วางแผนต่างๆ นานาโดยใช้นายเป็นหมากในเกมส์ของท่านเพื่อที่จะบีบให้คุณรดาเปิดเผยตัว ไม่ใช่สิ เราทุกคน ฉัน คุณแม่ หรือแม้กระทั่งคุณฮันนี่ล้วนเป็นตัวละครในเกมส์ของคุณพ่อทั้งนั้น”
ภาพโศกนาฎกรรมของเหตุการณ์ในวันนั้นกลับแจ่มชัดขึ้นจนผมต้องหลับตาลงเพื่อข่มความเจ็บปวด เต็มใจที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง ใบหน้าและสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก ผมไม่รู้ว่าเต็มมายืนอยู่ตรงนั้นได้ยังไงและหายไปตอนไหน ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดภายในชั้นที่ 37 ก็ไม่พบภาพของอีกฝ่าย นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมกลัวใจตัวเองมาโดยตลอดและเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่กล้าเผชิญหน้ากับเจ้าตัวเพราะกลัวความจริงที่จะได้รับรู้
“เต็มใจไม่ได้มาแก้แค้นอะไรเรื่องคุณรดาหรอก.. เต็มใจเป็นฉัตรักษ์บริบูรณ์ เต็มใจแค่จะมาทวงสิ่งที่คุณพ่อทำกับท่านนายพลและคุณหญิงหยดต่างหาก”
ประโยคของพี่นายทำให้ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว
“คุณปู่คุณย่าโกรธคุณพ่อที่เชิญท่านกิตติกับคุณหญิงหยดออกจากการเป็นที่ปรึกษาของบริษัท แถมยังบีบให้ท่านถอนหุ้นทั้งหมดออกด้วย ซึ่งนั่นเป็นส่วนที่คุณปู่คุณย่ารับรู้ ความจริงแล้วคุณพ่อทำมากกว่านั้น คุณพ่อให้ฝ่ายบัญชีสร้างหลักฐานเท็จว่าท่านกิตติยักยอกรายได้ของบริษัท...”
ความจริงมากมายที่หลั่งไหลออกมาจากปากของคนเป็นพี่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนคนโง่ที่ถูกทำให้กลายเป็นคนหูหนวกและตาบอดมาโดยตลอด
“พี่รู้เรื่องของเต็มใจแค่นี้ ถ้านายอยากรู้อะไรอีกก็ไปถามจากเจ้าตัวจะดีกว่า แต่พี่คิดว่าเต็มใจคงจะทนเห็นคนที่ตัวเองรักเป็นหมากในเกมส์พวกนี้ไม่ได้อีกต่อไปก็เลยจะจบเรื่องทุกอย่างด้วยการซ้อนแผนของคุณพ่อ”
รอยหยักในสมองของผมเริ่มกลับมาทำงานแล้วล่ะครับ ถ้าหากคิดอีกทีตามที่พี่นายว่า เต็มใจคงจะไม่อยากให้เรื่องมันจบแบบนี้ คงจะแค่อยากจะสั่งสอนคุณพ่อก็เท่านั้น แต่เพราะคุณพ่อถูกความทุกข์ในจิตใจกัดกินจนไม่เหลือชิ้นดีบวกกับความลับที่ปิดซ่อนมานานถูกล่วงรู้ คุณพ่อใช้ชีวิตจมอยู่กับความผิดในอดีตและปล่อยให้มันเข้าครอบงำจนดำดิ่งลงสู่ก้นเหวลึก ในขณะที่คุณแม่ที่ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวอะไรเมื่อได้รู้ความจริงว่าสามีที่ตัวเองรักเป็นคนฆ่าเพื่อนรักของตัวเอง มิหนำซ้ำยังคิดจะฆ่าลูกชายของตัวเอง ต่อให้คุณแม่รักคุณพ่อมากแค่ไหนแต่หัวอกคนเป็นแม่ย่อมรักลูกมากกว่า การที่เห็นลูกชายโดนยิงต่อหน้าต่อตาหัวใจของท่านคงแหลกสลายจึงได้กล้าคว้าปืนของพี่นายมารัวใส่คุณพ่อก่อนจะอัตวินิบาตกรรม
“ขอโทษในทุกเรื่อง.. ขอโทษแทนคุณแม่ด้วย.. อโหสิกรรมให้ท่านด้วย”
พยักหน้าและวางมือทับมือใหญ่ก่อนจะบีบมันเบาๆ ถ้าจะให้ถอดความจริงจากใจมาพูด ผมไม่เคยโกรธทั้งพี่นายและคุณแม่เลยสักครั้ง หากจะเรียกว่าน้อยใจเสียมากกว่า หรือแม้กระทั่งคุณพ่อ ไม่ว่าท่านจะเคยทำเรื่องเลวร้ายสักแค่ไหนหรือผมจะจดจำความอบอุ่นของอ้อมกอดจากคุณแม่ได้น้อยเพียงใด แต่สำหรับผมแล้วท่านทั้งสองคือบุพการีของผม และผมก็รักพวกท่านอย่างที่ลูกคนหนึ่งพึงจะรักผู้มีพระคุณ
ภายในอกของผมรู้สึกเบาโล่งขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่ทราบสาเหตุ เรานั่งคุยต่อกันอีกหลายประโยคจนคุณหมอเข้ามาตรวจอาการของพี่นาย เมื่อคุณหมอและคุณพยาบาลออกจากห้องไป
“คุณปู่คุณย่ารู้เรื่องพวกนี้มั๊ยครับ?”
พี่นายส่ายหน้าแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า ‘ท่านไม่รู้’ ซึ่งผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี แค่ท่านสูญเสียลูกชายคนเดียวไปจิตใจก็ย่ำแย่มากพอแล้วถ้าหากได้รับรู้เรื่องพวกนี้อีกผมเกรงว่าพวกท่านจะรับไม่ไหวจนถึงขั้นเจ็บป่วยได้
ถ้าลองใคร่ครวญผมเข้าใจนะครับว่าทำไมคุณพ่อถึงได้ทำทุกอย่างและทุกวิถีทางเพื่อให้คุณปู่คุณย่ายอมรับในศักยภาพการทำงานของตัวเอง นั่นเพราะคุณทวดสร้างรากฐานไว้ดี และคุณปู่ก็สานต่อได้อย่างยอดเยี่ยม ทายาทรุ่นต่อไปย่อมต้องได้รับแรงกดดันสูงในการที่จะประคับประคองบริษัทให้อยู่รอดภายใต้สภาวะเศรษฐกิจที่ผันแปรได้ตลอดเวลา เพียงแต่วิธีการแก้ปัญหาของคุณพ่อนั้นเป็นเรื่องที่ผิดและโหดร้ายเกินไป บางทีการที่ผมได้เจอและได้รักกับเต็มใจอาจจะไม่ใช่พรหมลิขิตแต่คงจะเรียกว่ากรรมลิขิตเสียมากกว่า...
“ผมไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรกับตำรวจนะครับ.. บอกแค่ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกัน พวกท่านระหองระแหงกันมานานแล้วโดยที่ผมเองก็ไม่ทราบสาเหตุในเรื่องที่ขัดแย้งกันอย่างแน่ชัด แต่โดยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของสามีภรรยาทั่วไป”
บอกพี่ชายขณะที่รินน้ำใส่แก้วให้อีกฝ่าย ดวงตาคู่เล็กมองหน้าผม
“ขอบคุณนะ”
“เรามีเหลือกันอยู่แค่นี้นะครับ คุณปู่คุณย่าท่านก็อายุมากแล้ว”
“อืม”
กำลังจะเอาอาหารที่คุณย่าเตรียมไว้ให้ออกมาอุ่นไมโครเวฟ แต่ทางครอบครัวฉัตรักษ์บริบูรณ์ก็ให้คนส่งอาหารคาวหวานมาให้คนป่วยและฝากมาให้คนเฝ้าคนป่วยด้วย ซึ่งแค่ผมเปิดกล่องดูก็ต้องขมวดคิ้วแน่น
ผมแน่ใจว่ากล่องของผมไม่ใช่อาหารฝีมือคุณหญิงหยดแน่นอน เพราะมันคือข้าวสไตล์เบนโตะที่พยายามแต่งหน้าด้วยสาหร่าย แครอท และไข่เจียว ให้ออกมาเป็นรูปหน้าแมว เดาว่าคงจะมีสีส้มเป็นต้นแบบ คิดดูสิครับว่าคนที่ไม่เคยคิดจะเข้าครัวอย่างเต็มใจหรือชีวิตนี้อาจจะไม่เคยจับตะหลิวเลยด้วยซ้ำมานั่งทำอาหารแบบนี้ หน้าตาของสีส้มเลยดูบิดเบี้ยวจนน่าสงสาร ส่วนคนที่มาส่งนั้นก็ไม่ใช่ใครหรอกครับ น้าปอง คนขับรถของเต็มใจนั่นแหละ
พี่นายคงจะสังเกตเห็นผมมองอาหารในกล่องอยู่นานสองนาน จึงคงจะเดาสาเหตุได้
“เต็มใจเป็นคนเก่ง ฉลาดและมีความเฉลียว… ยังกับพระเอกในซีรี่ย์”
“รายนั้นชอบบอกว่าตัวเองเป็นหน้ากากทักซิโด้”
“ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องเป็นเซลามูน?”
“เป็นก็บ้าแล้วล่ะ”
ให้ตายยังไงผมก็ไม่ยอมเป็นเซลามูนหรอกครับ
เราทั้งคู่ยิ้มให้กัน.. เป็นรอยยิ้มในแบบที่ผมเองก็จำไม่ได้แล้วว่าระหว่างเราพี่น้องเคยยิ้มให้กันแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ และเป็นรอยยิ้มแรกในรอบเกือบ 1 เดือนที่ผ่านมาเลยก็ว่าได้
พี่นายทานข้าวไปแค่ไม่กี่คำก็บอกว่าอิ่ม หลายครั้งที่ผมแอบเห็นเจ้าตัวเลื่อนมือไปจับต้นขาของตัวเองและออกแรงบีบ แม้จะไม่พูดออกมาแต่ผมก็รู้ว่าพี่นายคงยังรับสภาพของตัวเองไม่ได้และคงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่เลยทีเดียว
.
.
.
.
.
เรื่องคดีทางคุณปู่คุณย่าไม่ติดใจอะไรเพราะรู้ดีว่าลูกชายและลูกสะใภ้ระหองระแหงกันมานาน อีกทั้งภาพในกล้องวงจรปิดที่มีก็เริ่มแค่ช่วงที่พี่นายโดนยิง อีกทั้งคุณปู่คุณย่าคงจะเหนื่อยและเจ็บปวดใจไม่น้อยที่จะต้องมานั่งตอบคำถามเรื่องลูกชายซ้ำๆ ซากๆ ทุกวี่วัน คุณปู่จึงขอให้ท่านกิตติช่วยคุยเรื่องนี้กับทางนายตำรวจผู้ใหญ่ ดังนั้นจึงได้มีสรุปปิดสำนวนคดีตามหลักฐานและพยานเสียที
พี่นายออกจากโรงพยาบาลมาได้หลายวันแล้วและย้ายไปอยู่ที่บ้านสวนรังสิตโดยมีคุณย่าคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ส่วนคุณปู่ก็เข้าบริษัทเพื่อไปเคลียร์งานที่คุณพ่อทำค้างไว้ทั้งหมด ในขณะที่ผมเองก็ต้องเคลียร์เรื่องเรียนให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนด วันนี้ผมจึงเข้ามาส่งงานโปรเจคจบชิ้นสุดท้ายที่มหาลัยครับ
เช้าวันนี้ฝนตกพรำๆ รถติดมหาโหดมาก กว่าผมจะมาถึงมหาลัยก็เกือบ 10 โมงเช้า และทันทีที่เดินเข้าคณะ ผมก็เห็นใครคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงม้าหินมุมหนึ่งตรงใต้คณะ ฝ่ายนั้นมัวแต่ก้มหน้าสนใจตัวอักษรจึงไม่ทันจะสังเกตเห็นผม และผมก็เลือกที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
ส่งงานและอยู่คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาอีกพักใหญ่ เดินกลับมาฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักเสียแล้ว ผมนั่งหลบมุมเสาแอบมองไปยังคนที่ชอบบอกว่าตัวเองคือหน้ากากทักซิโด้ ฝ่ายนั้นนั่งเท้าคางมองออกไปตรงลานจอดจักรยาน เส้นผมสีชมพูอ่อนปลิวพริ้วระแก้มยิ่งขับเน้นให้ใบหน้าหล่อเหลาดูสดใส จึงไม่แปลกที่แทบจะทุกสายตาทั้งชายหญิงต่างพุ่งเป้าไปยังจุดเดียวกัน
ผู้ชายรูปร่างแบบบาง หน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน องค์ประกอบบนเครื่องหน้าทุกอย่างผสมกันอย่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล ผิวเนียนละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิงบ่งบอกถึงการถูกเลี้ยงดูประคบประหงมมาอย่างดีเยี่ยม การเรียนดี กีฬาประเภทบู๊ๆ ก็ยอดเยี่ยม ทุกอย่างดูดีไปหมด แต่ใครจะรู้บ้างละครับว่าผู้ชายที่หลายต่อหลายคนเฝ้าฝันถึงคนนี้นั้นร้ายกาจเพียงใด
เทพบุตรของใครต่อใครมีส่วนเกี่ยวข้องในการทำให้ผมต้องสูญเสียบุพการีอันเป็นที่รักซึ่งไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่อาจจะให้อภัยในเรื่องนี้ได้ แต่ถ้าคิดตามความจริงอีกฝ่ายมันก็ไม่ได้ผิดเสียทั้งหมด จุดเริ่มต้นของเรื่องคือคุณพ่อของผมเองต่างหาก ถ้าหากท่านยอมทิ้งอดีตให้อยู่ในส่วนของอดีตเรื่องพวกนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น แต่เพราะเรื่องที่เคยทำลงไปส่งผลให้จิตใจไม่เคยนิ่งสงบ ฝังจมตัวเองอยู่กับความผิดในอดีตแล้วยังดึงอดีตมาทำร้ายปัจจุบัน ด้วยนิสัยของเต็มใจไม่ชอบให้ใครมาวุ่ยวายกับเรื่องส่วนตัวของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เท่ากับการที่ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องทำร้ายครอบครัว ผมคิดว่าเจ้าตัวคงไม่ได้อยากจะให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ อาจจะแค่ต้องการขู่ หรือไม่ก็อยากจะให้ คุณแม่ พี่นาย และผมรู้ความจริงว่าคุณพ่อท่านทำเรื่องเลวร้ายอะไรเอาไว้บ้างก็เท่านั้น
แต่นั่นแหละครับ.. สถานการณ์มันเตลิดจนถึงขั้นสูญเสียชีวิต ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเต็มใจเองก็คงจะคิดมากและเครียดอยู่ไม่น้อย อีกทั้งตลอดเวลาที่ผ่านมาเกือบ 1 เดือน ผมก็เอาแต่หลบหน้าและเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างคนขี้ขลาดทั้งๆ ที่คิดถึงแทบขาดใจ ผมโกรธแต่ก็ไม่ได้ถึงกับเกลียด ผมกลัวเพราะที่ผ่านมาผมคิดว่าผมรู้จักเจ้าตัวดีกว่าใคร แต่เปล่าเลย.. ผมแทบจะไม่รู้จักตัวตนของผู้ชายที่ชื่อเต็มใจเลยสักนิด..
ผมนั่งแอบมองอยู่เงียบๆ เจ้าของเส้นผมสีสวยลุกไปเข้าห้องน้ำ 2 ครั้ง มีหนุ่ม 2 คนเดินเข้าไปทักทาย และมีสาวๆ 4 คนเดินเข้าไปชวนคุย ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับทุกไมตรีจิต โดยเฉพาะสาวๆ ยิ้มหวานเสียจนผมคิ้วกระตุกด้วยความหงุดหงิด
เวลาจากสายเข้าสู่เที่ยงและปล่อยให้ผ่านเลยจากบ่ายไปจนถึงเย็นฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก เข็มนาฬิกาบอกเวลา 6 โมงเย็น เสียงเพลงชาติจบลงพร้อมกับที่ผมผ่อนลมหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นเดินออกจากมุมเสาตรงไปที่อีกฝ่าย ดวงตาคู่เรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นผม แต่หลังจากนั้นริมฝีปากก็วาดเป็นรอยยิ้มสดใส และก่อนที่เจ้าตัวจะได้พูดอะไรออกมา ผมกวาดหนังสือบนโต๊ะลงกระเป๋าผ้าราคาแพงลิ่วของเจ้าตัวแล้วคว้าข้อมือเล็กแล้วออกแรงกระชากจนร่างบางแทบจะปลิวเดินฝ่าสายฝนไปที่รถ
ปลายทางของผมก็คือทะเลครับ..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC.... The End จ้า : 222222:
-
ส่งปืนมาค่ะ จะเอามายิงนักเขียนค่ะ :o12:
ใจเย็นๆๆๆ ค่าาาาา 55555555 :m9:
-
เรื่องราวช่างมากมายในหนึ่งตอน :a5:
-
มันจะรู้สึกหนักๆหน่อยนึงคือบอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกยังใงดี :เฮ้อ: นี่ถ้าไม่ได้อ่านตอนต้นเรื่องว่าคู่นี้เขายังรักกันต่อไปละก็เราคงจอดไปตั้งแต่กลางเรื่องแล้ว แต่สำหรับเรื่องนี้แล้วบ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่าการใช้ชีวิตคู่หรือแม้แต่การใช้ชีวิตของมนุษย์เองมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเลย เฮ่อ!มานเหนื่อยจายเจงเจง :เฮ้อ:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แทบจะสรุปหมดทั้งเรื่องละ ตอนนี้เต็มกะกองทัพต้องปรับความเข้าใจกันอีกนิด
-
:serius2:
-
ยอมใจกองทัพเลย. คงช๊อคมากๆ
-
กองทัพต้องจิตใจเข้มแข็งขนาดไหน
อยากรู้เรื่องคู่พี่นายพลกับณดลซักนิดนึงได้ไหมคะ
-
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาาาา
-
:mew5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สตรองกว่า
กองทัพ ก้อคนอ่านนี้แหละ
-
เดาได้แบบไม่ต้องเดาคะว่างานนี้ความหึงหวงบังตา งานนี้เต็มใจรอรับบทลงโทษของคนขี้หึงได้เลย หึหึ
-
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นนิยายที่นอกจากนักเขียนจะพาเราหลงตกทะเลแล้วยังทำเราร้องไห้หลายรอบมาก :m15:
ตอนนี้ The End คืออะไร ไม่อยากจะให้จบเลยค่ะ :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วเศร้า...เห็นใจกองทัพมากมาย สู้ๆนะพระเอกของป้า :mew2:
ว่าแต่ว่าตอนหน้า TBD....The End จ้าคืออะไร!!!
ม่ายน้าาาาา :hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4:
-
ตัวก่อการร้ายไปแล้ว
เหตุการณ์สงบ
พยากรณ์อากาศ
โดยรวมสภาพอากาศอึมครึมๆ
คาดว่าอีกไม่นานท้องฟ้าแจ่มใส
สลับมีลมพายุกรรโชกรุนแรง สลับแผ่วเบา
แล้วรุนแรงอีกหลายครั้ง ในห้องสวีตส่วนตัว
กว่าพายุจะสงบก็ใกล้รุ่งเช้า
รอไรท์ รายงานข่าวโดยละเอียด :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮืออออออ คลี่คลายปมชวนปวดหัวหมดแล้ว
เหลือแต่พระนายปรับความเข้าใจกัน
ตอนหน้าขอหวาน มัน เผ็ด นะคะ ขมๆ ไม่เอาแล้ว
หวังว่าจะมีตอนพิเศษพี่นายน้องดลด้วย อิอิ อยากอ่านคู่นี้มากเลย
ปล.นี่ไปโหวตคุณหญิงวิริยา เป็นนางร้ายแห่งปีมา นี่ต้องไปเปลี่ยนไหม คุณวิริยา น่าสงสาร ฮืออออออ
-
เออใช่ ว่าแต่เรื่องนี้มีรวมเล่มไหมคะ
รอสนับสนุนนะคะ
จะเอาไปเข้าชุดกับน้องไอ น้องจันทร์ 5555
-
หน่วงกว่านี้มีอีกมั๊ย :m15: กองทัพต้องเข็มแข็งขนาดไหนเนี่ย :monkeysad:
-
คนเขียนจ๋า จบแบบนี้ไม่ได้นะ จะเฝ้ารอตอนต่อไป
-
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรออออออออออไม่น๊าาาาาาาาา :katai1:
-
อ๊ายยยย ฉันเดาถูกด้วย :katai2-1:
-
ตอนหน้าจะจบ ขอหว่นๆๆนะคะ ไม่เอาแล้วนะแบบดราม่า.... แต่ๆๆๆ ยังไงก็จบแฮปปี้นี่หว่า
-
ถอนหายใจแรงๆสัก 3 ทีค่ะ แล้วทิ้งทุกเรื่องราวให้จบไปพร้อมคนที่เสียชีวิตไปแล้วเดินหน้าต่อไป เข็มแข็งนะเทมป์ / ตอนแรกสารภาพสงสารเทมป์หนักกว่านี้อีก นึกว่าพี่นายพลก็ไม่รอด ชีวิตจะอยู่ต่อไปยังไงวะ พริบตาเดียวครอบครัวตายไปต่อหน้าทั้ง 3 คน / ขอบคุณ Ririn ที่ยังเมตตา :hao5:
-
เรื่องนี้คาดไม่ถึงหลายอย่างมาก
เขียนดีมากๆเลยค่ะ
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 37 ┨
The End
ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำผมโดนฉุดกระชากลากออกมาที่รถจนเปียกโชกไปทั้งตัว แถมขาข้างขวายังโดนของแข็งตรงมุมโต๊ะซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นหัวตะปูข่วนเอาจนได้แผล เมื่อขึ้นมาบนรถอีกฝ่ายยังจงใจเร่งแอร์ให้แรงขึ้นเพราะรู้ว่าผมใส่แค่เสื้อยืดบางๆ เท่านั้น แต่เรื่องแค่นี้ผมทนได้ครับ เจ็บทางกายเรื่องเล็กน้อยแต่เจ็บที่ใจนี่สิผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไงดี
ไม่รู้ว่าปลายทางที่อีกฝ่ายจะพาไปคือที่ไหนแต่ผมเดาว่าคงจะเป็นทะเลใกล้ๆ กรุงเทพ ระหว่างทางผมชวนอีกฝ่ายคุยไปหลายประโยคแต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ผมจึงเลิกที่จะเซ้าซี้แล้วนั่งเงียบๆ ผมรู้ตัวว่าสาเหตุเกิดจากอะไร ผมอยากจะบอกเจ้าตัวว่าขอโทษเป็นร้อยเป็นล้านครั้งแต่ก็คงจะไม่มีประโยชน์ ถ้าผมย้อนเวลาไปได้ผมจะวางแผนควบคุมสถานการณ์ให้ดีไม่ให้เหตุการณ์ต้องลุกลามจนถึงขั้นนี้เด็ดขาด
ออกจากเขตเมืองหลวงฝนก็เริ่มขาดเม็ด เจ้าของรถแวะจอดเติมน้ำมันที่ปั๊มแห่งหนึ่งพร้อมกับลงไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อ ตอนแรกผมตั้งท่าจะลงไปด้วยแต่สายตาคู่คมที่เหลือบมองมาทำให้ผมรู้ว่าผมจะต้องนั่งรออยู่ในรถเท่านั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเดินลงไปโดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่าย แต่ในเวลานี้ผมเลือกที่จะทำตามอย่างว่าง่าย และเมื่อในรถเหลือแค่ผมเพียงคนเดียว ผมจึงยกขาข้างขวาที่รู้สึกเจ็บของตัวเองขึ้นมาดู แผลเป็นรอยลึกจนเห็นเนื้อสีขาวแถมลากยาวเกือบคืบ ผมได้แต่นึกตำหนิตัวเองว่าวันนี้ไม่น่าใส่เสื้อยืดบางๆ กับกางเกงขาเต่อเลย แม้เลือดแห้งไปบ้างแล้วแต่ถ้าหากปล่อยไว้อาจอักเสบหรือเกิดการติดเชื้อได้
หันมองหาผ้าสะอาดๆ ในรถหวังจะเอามาปิดแผลไว้ก่อนแต่ก็ไม่มีสักผืน ผมจึงใช้ทิชชูซับรอบแผลไปพลางก่อน ไว้ถึงปลายทางค่อยขออุปกรณ์ทำความสะอาดแผลจากทางโรงแรมเอาละกัน ยังไงซะแผลแค่นี้ก็ยังน้อยกว่าความเจ็บปวดที่ผมได้ก่อไว้กับคนที่ตัวเองรัก ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามเมื่อมันพลาดไปแล้วสิ่งที่ดีที่สุดก็คือต้องยอมรับผิดและยอมรับในผลการกระทำของตัวเอง..
ย้อนกลับไปผมยังจำได้ดี เมื่อกลับถึงบ้านภาพของคุณพ่อที่ยืนกอดอกรอผมอยู่หน้าบ้านนั้นสะท้อนให้เห็นถึงความเป็นห่วงมากเพียงใด ประโยคที่คุณพ่อบอกกับผมเมื่อเจอหน้าก็คือ ‘ลูกพลาดแล้วล่ะน้องเต็ม’ เมื่อได้ยินประโยคนั้นหัวใจของผมสั่นวูบแทบจะทันที ยิ่งเมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองผิดทำพลาดไปคืออะไรร่างกายก็พลันเหมือนจะอ่อนแรง ‘คุณอาดิษฐ์กับภรรยาเสียชีวิต.. พรุ่งนี้เตรียมตัวไปงานศพและอโหสิกรรมให้พวกท่านเสียด้วย’ คุณพ่อบอกผมไว้แค่นั้นก่อนจะโอบกอดผมไว้อย่างปลอบโยน
ที่ผ่านมาท่านรู้อยู่เต็มอกว่าผมคิดจะทำอะไรแต่ท่านก็ไม่เคยห้ามเพราะรู้ว่าไม่ว่าจะห้ามหรือพูดยังไงผมก็จะหาวิธีและดื้อที่จะทำให้จนได้ ซึ่งถ้าลูกดื้อคุณพ่อก็มักจะสอนด้วยการปล่อยให้ทำและรับผิดชอบผลการกระทำด้วยตัวเอง และตอนนี้ผมก็รู้แล้วครับว่าผลจากการกระทำของผมนั้นส่งผลกับผมมากน้อยเพียงใด โดยเฉพาะเรื่องของหัวใจ..
เรื่องที่คุณอาดิษฐ์เป็นคนทำร้ายคุณรดามีเพียงคุณพ่อเท่านั้นที่รู้ความจริงทั้งหมด คุณพ่อยอมเก็บความเจ็บปวดเอาไว้เพียงลำพังเพราะเห็นแก่ความรู้สึกของเจ้าสัวยางกับคุณนายจู คนเป็นพ่อเป็นแม่จะรู้สึกยังไงหากรู้ว่าลูกเพียงคนเดียวก่อกรรมทำเข็ญอะไรไว้ จึงไม่แปลกที่แรกเริ่มคุณพ่อจะไม่เห็นด้วยกับการที่ผมชอบพอกับเทมป์ ท่านไม่อยากให้ผมเข้าไปเกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้โดยเฉพาะคุณอาดิษฐ์แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็ไม่สามารถจะแสดงหรือพูดอะไรได้มากเพราะกลัวว่าทางคุณดิษฐ์จะระแคะระคาย ซึ่งทั้งหมดนี้คือเหตุผลที่ว่าทำไมท่านกับคุณแม่จึงส่งผมไปอยู่อังกฤษตั้งแต่เด็กนั่นก็เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับคุณอาดิษฐ์ แต่จนแล้วจนรอดผมก็หนีไม่พ้น คุณพ่อบอกว่ามันคงเป็น ‘ชะตากรรม’
ผลจากการกระทำของผมทำให้เกิดช่องว่างระหว่างผมกับเทมป์ อีกฝ่ายหลบหน้าอีกทั้งยังไม่ยอมตอบข้อความหรือรับสายโทรศัพท์ใดๆ นั่นแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวรู้สึกยังไงกับผม แต่ในเมื่อวันหนึ่งหลังงานฌาปณกิจของคุณอาดิษฐ์และคุณวิริยาไม่กี่วัน จู่ๆ คนจากบ้านสวนรังสิตก็ได้หอบหิ้วพาสีส้มใส่ตะกร้ามาส่งให้ผมถึงบ้านพร้อมกับข้อความสั้นๆ ว่า ‘คุณกองทัพฝากให้คุณเต็มช่วยดูแลคุณสีส้มค่ะ’ โดยให้เหตุผลว่าช่วงนี้คุณกองทัพยุ่งมากจึงไม่มีเวลาดูแลสีส้ม ด้วยเหตุนี้ผมจึงคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าเทมป์ไม่ได้เกลียดผมอย่างแน่นอน..
เมื่ออาทิตย์ก่อนคุณแม่บอกว่าจะทำอาหารส่งไปให้คนป่วยที่โรงพยาบาล ผมจึงถือโอกาสนี้จะทดสอบลองใจอีกฝ่ายด้วยการลองทำเมนูง่ายๆ ไปฝากคนเฝ้าไข้ด้วย แม้ว่าประสบการณ์ด้านงานครัวของผมจะเข้าขั้นติดลบ แต่ผมก็มีคุณแม่คอยช่วยเหลือดังนั้นอาหารกล่องเบนโตะง่ายๆ จึงออกมาหน้าตาดีอย่างเหลือเชื่อ เอ่อ.. ผมคิดแบบนั้นจริงๆ นะครับ และด้วยความมั่นใจผมจึงให้น้าปองเป็นคนไปส่งอาหารให้ฝ่ายนั้นเองกับมือ พร้อมทั้งกำชับว่าให้สังเกตทุกอิริยาบถมาอย่างละเอียด ซึ่งเมื่อน้าปองก็มารายงานผลบอกตามตรงครับว่าผมเดาใจเจ้าตัวอีกฝ่ายไม่ออกจริงๆ มันทำให้ผมยิ่งร้อนใจจนแทบจะเป็นบ้า อาทิตย์หน้าผมก็ต้องบินไปอังกฤษ ผมมีเวลาเหลือไม่มากเพื่อที่จะคุยกับเจ้าตัวให้รู้เรื่อง ดังนั้นเมื่อออมบอกว่าวันนี้เทมป์จะเข้าไปส่งโปรเจ็คจบที่คณะ ผมจึงตื่นแต่เช้าเพื่อมานั่งหน้าด้านหน้าทนรออีกฝ่ายด้วยความหวังเพียงแค่อยากจะคุยและพูดว่า 'ขอโทษ’ จากใจ ต่อให้จะไม่ได้รับการให้อภัยแต่ขอเพียงแค่อย่าเกลียดกันเท่านั้นก็เพียงพอแล้วครับ..
มองออกไปนอกรถฝ่ายนั้นยังไม่เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ผมจึงถือโอกาสปิดช่องแอร์ตรงหน้าแล้วถอดเสื้อที่เปียกออกให้เหลือแค่เสื้อกล้ามบางๆ แค่ตัวเดียว ก่อนจะก้มลงสำรวจแผลอีกครั้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาร่างสูงก็วิ่งเหยาะๆ หิ้วถุงพลาสติกใบใหญ่ฝ่าสายฝนมาถึงรถพอดี ผมจึงรีบอดทนเก็บความเจ็บปวดจากแผลเอาไว้ด้วยการปั้นหน้านิ่งเพราะถึงอย่างไรเสียในตอนนี้หัวใจของผมก็เจ็บกว่าร้อยพันเท่าทวีคูณ
.
.
.
.
.
1 ทุ่มตรง 4 ล้อจอดลงหน้าบ้านพักตากอากาศริมทะเลที่เมื่อหลายปีก่อนเราก็เคยมาที่นี่ ถูกต้องแล้วล่ะครับ.. เมื่อตอนที่เนเนะมาทำงานที่เมืองไทยนั่นแหละ ผมหันมองอีกฝ่ายตั้งท่าจะถามว่าพักที่นี่เหรอ? แต่เจ้าตัวไม่อยู่ฟังคำถามผมสักคำ สองขาเรียวยาวลงจากรถพร้อมถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อแล้วจ้ำเท้าก้าวเข้าสู่ตัวบ้านโดยไม่คิดแม้แต่จะหันมามองหน้าผมสักนิดเดียว
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหยิบกระเป๋าผ้าของตัวเองขึ้นสะพาย เพราะไม่คิดว่าจะถูกพาตัวมาที่นี่ผมจึงไม่ได้เตรียมของใช้อะไรมาสักอย่าง แต่ผมก็เลือกที่จะโทรไปบอกคุณแม่ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนและอยู่กับใครเพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วงมากไปกว่านี้
เปิดประตูลงจากรถแค่เท้าข้างขวาแตะพื้นก็เจ็บยวบจนต้องกัดริมฝีปาก แถวนี้แทบจะไม่มีร้านสะดวกซื้อเสียด้วย ถ้าหากไม่ได้ทำแผลคงจะอักเสบแน่ๆ แต่ไม่เป็นไรครับเผื่อบางทีในบ้านอาจจะมีตู้ยาสามัญประจำบ้านอยู่บ้างก็เป็นไปได้ ผมพยายามข่มความเจ็บและพยายามเดินให้ดูเป็นปกติมากที่สุดแล้วตามอีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน
“เทมป์”
ภายในบ้านมีเพียงแสงไฟจากหน้าประตูที่ผมยืนอยู่เท่านั้น มองซ้ายมองขวาท่ามกลางแสงสลัวก็พบเจอแต่ความว่างเปล่า ผมจึงเรียกหาอีกฝ่ายแต่ก็นั่นแหละครับถ้าเจ้าตัวตะโกนตอบกลับมาก็แปลกแล้วล่ะ..
เสียงกุกกักจากชั้น 2 ทำให้ผมต้องแหงนหน้าขึ้นมองตามเสียง ไม่เจอตัวคนแต่ได้ยินเสียงเปิดบานประตู ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ ใช้มือเกาะราวบันไดแล้วไต่ขึ้นด้านบนทีละก้าวอย่างยากลำบาก เมื่อมาถึงหน้าห้องที่บานประตูแง้มอยู่ผมก็เอ่ยเรียกอีกครั้ง
“เทมป์..”
เงียบเหมือนเดิม..
“เต็มเข้าไปนะ..”
ขออนุญาตแล้วนะครับ ถ้าไม่ตอบก็ถือว่าตกลงนะ...
ก้าวเท้าเข้าไปในห้องที่ไร้แสงไฟ แต่ก็สามารถมองเห็นร่างสูงยืนหันหลังมองผ่านบานกระจกใสมองผืนทะเลยามค่ำคืน แค่ไม่กี่อาทิตย์แผ่นหลังกว้างดูผอมบางลงไปเยอะมันสะท้อนให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังดำเนินชีวิตอยู่ภายใต้ความรู้สึกที่ทุกข์เพียงใด ซึ่งผมนี่แหละที่เป็นคนผลักให้เจ้าตัวตกลงไปในเหวลึกนั่นด้วยตัวเอง
วางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ร่างสูง ด้วยรู้ว่าสภาพจิตใจของอีกฝ่ายคงยังไม่พร้อมที่จะอยากจะอยู่ใกล้ผมมากนัก ผมจึงเว้นระยะห่างระหว่างเราไว้พอประมาณ
ผืนทะเลตอนนี้ถูกฉาบด้วยสีเข้มของรัตติกาล ท้องฟ้าไร้แสงดาวและไม่มีแม้แต่แสงจากดวงจันทร์ และด้วยสภาพอากาศที่แปรปรวนจึงปรากฎแสงวาบจากสายฟ้าที่แหวกความมืดของค่ำคืนปรากฎอยู่เป็นระยะเมื่อผสานกับเสียงเกลียวคลื่นแรงที่ซัดกระทบฝั่งก็ราวกับว่าธรรมชาติได้กำลังแสดงอารมณ์เบื้องลึกภายในจิตใจของพวกเราในขณะนี้
นานหลายนาทีที่เราทั้งคู่เอาแต่เงียบและทิ้งให้ทุกอย่างตกในอยู่ในภาวะที่แสนน่าอึดอัด สุดท้ายก็คงเป็นผมนี่แหละที่อดทนต่อความรู้สึกที่กัดกร่อนหัวใจให้เจ็บระบมแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไป ผมขยับตัวเข้าไปหาร่างสูงอย่างระมัดระวัง เมื่อฝ่ายนั้นยังคงนิ่ง ผมจึงสูดหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนจะเอ่ยคำที่อยากจะพูดที่สุดออกไป
“ขะ..”
เผี๊ยะ!!
เพิ่งจะได้อ้าปาก ฝ่ามือหนาก็ฟาดเข้าที่บนใบหน้าของผมฉาดใหญ่แบบเต็มแรง และโดยไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้การทรงตัวที่ย่ำแย่อยู่แล้วเกิดการเสียหลักล้มลงก้นกระแทกพื้น อีกทั้งแผลที่ขาขวายังโดนเสียดสีกับพื้นอย่างจัง จนแยกไม่ออกว่าเจ็บที่ตรงส่วนไหนมากกว่ากันหรือไม่ก็อาจจะเป็นที่หัวใจมากที่สุดก็เป็นไปได้ สภาพของผมในตอนนี้ดูอ่อนแอจนน่าสมเพช แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะร้องอุธรณ์ออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน กัดฟันทนแล้วพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง
ในที่สุดเราก็ได้สบตากันตรงๆ เสียที แม้แสงสว่างจะน้อยนิด แต่ผมก็เห็นประกายโกรธแค้นจากดวงตาคมเข้มได้อย่างชัดเจน ไม่แปลกหรอกครับที่อีกฝ่ายจะแสดงอารมณ์ด้านมืดแบบนี้ออกมาเพราะคงจะไม่มีใครทนยืนมองคนที่มีส่วนทำให้บุพการีของตัวเองจากโลกนี้ไปโดยไม่รู้สึกอะไรเลยได้หรอกครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงคาดหวังว่าในโกรธทั้งหมดทั้งมวลจะไม่มีความเกลียดชังปะปนอยู่แม้แต่เศษเสี้ยวเดียว...
จังหวะที่เหมือนเส้นอารมณ์บางๆ ขาดสะบั้น ขาเรียวยาวก้าวพรวดเข้ามาประชิดตัวผม สองมือใหญ่ตะปปต้นคอแล้วออกแรงบีบเสียแรงจนผมแทบหายใจไม่ออก
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร? หน้ากากทักซิโด้?”
เสียงทุ้มกดต่ำฟังแล้วชวนน่ากลัวแต่ในดวงตาคู่เข้มกลับมีหยาดน้ำท่วมแววตาที่เศร้าหมอง และทั้งๆ ที่ถ้าผมออกแรงหักข้อมือของอีกฝ่ายก็สามารถจับร่างสูงทุ่มลงไปนอนบนพื้นได้อย่างสบาย แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะดิ้นรนต่อสู้ใดๆ เลยสักนิด
จวบจนมั่นใจว่าผมกำลังจะขาดใจอยู่รอมร่อ มือใหญ่จึงยอมคลายออกให้ผมได้พักหายใจอยู่เกือบ 10 วินาที แล้วเปลี่ยนเป็นใช้ริมฝีปากบดขยี้ริมฝีปากของผมแทน อีกฝ่ายใช้ฟันคมขบลงบนกลีบปากล่างแรงๆ ความเจ็บทำให้ผมเผลอเผยอปาก ลิ้นอุ่นจึงแทรกเข้ามาในโพรงปากอย่างดุดัน
รสชาติของเลือดเค็มปร่าทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ไม่น้อย ร่างสูงผละริมฝีปากออกแล้วผลักผมให้ล้มลงบนเตียงในท่าคว่ำหน้าแล้วจับมือผมไขว้ไว้ข้างหลัง จากนั้นก็โถมตัวลงทาบทับกัดซอกคอของผมอย่างแรงจนคิดว่าเนื้ออาจจะหลุดไปแล้วเสียก็ได้
“อ่ะ”
เพราะแผลที่ขาถูกเสียดสีและกระแทกหลายต่อหลายครั้ง บวกกับแรงกัดที่คอทำให้ผมเผลอร้องออกมาก่อนจะรีบกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้เพื่อกลั้นความเจ็บปวด
เสื้อกล้ามตัวบางที่ผมใส่อยู่ถูกฉีกทึ้งจนขาดเพื่อใช้แทนเชือกพันธนาการข้อมือของผมไว้ในท่านอนคว่ำมือไขว้หลัง จากนั้นกางเกงก็ถูกกระชากออกจากร่างกาย ไม่กี่วินาทีถัดมาอีกฝ่ายก็กระแทกส่วนร้อนอันใหญ่โตฝังเข้าช่องทางด้านหลังของผมทีเดียวจนมิด
“โอ๊ย”
ความใหญ่โตรุกรานโดยไม่ทันตั้งตัวโดยที่ไม่มีการเบิกทางให้พร้อม แม้ร่างกายนี้จะมีไว้เพื่อรับสัมผัสจากคนรักด้านบนแค่คนเดียว แต่ก็เจ็บเสียจนไม่อาจจะทนเก็บกดเสียงร้องเอาไว้ได้ไหวอีกต่อไป ร่างกายยังขดเกร็งต่อต้านตามสัญชาตญาณ แต่
แรงกระแทกจากด้านหลังก็ยังจาบจ้วงขยับอย่างรุนแรงบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจความรู้สึกของผมเลยสักนิด ผมกัดฟันกับผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อข่มความร้าวระบม และปล่อยให้อีกฝ่ายได้ลงทัณฑ์บนร่างกายของผมอย่างพอใจ ก็แค่คิดเสียว่าดีกว่าโดนคนอื่นข่มขืนก็เท่านั้น
“อ๊าา”
ของเหลวขุ่นร้อนถูกปลดปล่อยในร่างของผมก่อนจะถอนกายออกอย่างรวดเร็วจนผมเผลอสะดุ้งสั่นเทิ้ม ข้อมือด้านหลังได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ แต่แค่ไม่กี่วินาทีมือหนาก็ขยุ้มเส้นผมของผมแล้วกระชากให้ผมแหงนหน้าขึ้นมองสบตากัน
“เจ็บมั๊ย?”
คำถามที่ผมพอจะเดาได้ว่าความเจ็บที่อีกฝ่ายพูดอยู่นั้นไม่ได้หมายถึงความเจ็บปวดทางกาย ทว่าเป็นความเจ็บปวดในหัวใจต่างหาก
คำตอบของผมมีเพียงหยดน้ำที่ไหลกลิ่งออกจากหางตา ผมได้ยินเสียงหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอเบาๆ และยังไม่ทันได้หยุดพักปรับลมหายใจ ผมก็ถูกปรับเปลี่ยนให้อยู่ในท่านั่งซ้อนตัก แผ่นหลังชนหน้าอกกว้าง ความแข็งแรงใหญ่ยักษ์จ้วงแทงเข้ามาในร่าง ยิ่งจังหวะที่แท่งเนื้อพองตัวขยายขนาดคับแน่นแทรกลึกอยู่ในร่างทำเอาสะท้านเฮือกด้วยความจุกและเสียวในช่องท้องจนกรีดร้องไม่ออก ผมพยายามจะขยับสะโพกเพื่อไม่ให้ความใหญ่โตแทงลึกจนเกินไป แต่ทว่าร่างกายก็โดนแขนแกร่งโอบรัดพันธนาการเอาไว้จนยากจะขยับตัว
“ท..”
ราวกับว่าแก่นกายใหญ่ทิ่มแทงมาถึงกระเพาะ ร่างกายของผมสั่นระริกจนยากจะควบคุม ผมอ้าปากจะขอร้องให้อีกฝ่ายถอดถอนออกก่อนแต่เสียงก็ขาดหวิว ผมแอ่นหน้าอก แหงนเงยหน้าแล้วผ่อนลมหายใจเข้าออกด้วยหวังจะผ่อนปรนความทรมาน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด
ช่วงล่างร้าวระบมชาหนึบจนแทบหมดความรู้สึก แม้จะเคยผ่านประสบการณ์ความรุนแรงจากตอนที่อีกฝ่ายโดนยาปลุกเซ็กส์แต่ในครั้งนี้ให้ความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง นี่ต่างหากที่เรียกว่า ‘ข่มขืน’ ของจริง ทว่าผมกลับยินดีที่จะให้อีกฝ่ายกระทำย่ำยีถ้าหากว่ามันจะทำให้ความทุกข์ระทมในหัวใจของเจ้าตัวเบาบางลง
เสียงทุ้มครางอย่างเป็นสุขเมื่อได้ปลดปล่อยความอัดอั้นเป็นครั้งที่สอง และรอบนี้ไม่มีการถอนแกนกายออก หากแต่ท่าทางถูกปรับเปลี่ยนโดยที่ช่วงล่างยังเชื่อมต่อกัน อีกทั้งความหนักหน่วงและรุนแรงยังเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งจนผมจำไม่ได้ว่าตัวเองสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่...
ผมถูกอีกฝ่ายใช้น้ำเย็นๆ รดลงบนหัวจึงทำให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ความรู้สึกที่ว่าเจ็บจนร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ นั้นเป็นเช่นไร
“เจ็บ.. อ่ะ”
ในลำคอแห้งผากทำให้เสียงครางของผมเบาหวิวเสียจนคิดว่าคงจะมีแค่ตัวเองเท่านั้นที่ได้ยิน ที่บอกว่าเจ็บไม่ใช่เฉพาะที่ร่างกาย แต่มันคือความเจ็บปวดจากก้นบึ้งของหัวใจ และแม้ว่าตัวเองจะโดนกระทำให้แหลกละเอียดสักเพียงใด ผมก็ยังคงพร้อมที่จะรับความขื่นขมของอีกฝ่ายไว้ทั้งหมดเพียงคนเดียว
น้ำสีขาวขุ่นที่ถูกปลดปล่อยในร่างกายเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้วันเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าคลับคล้ายคลับคลาว่ามันคือความฝัน ผมได้ยินเสียงใครคนหนึ่งกำลังร้องไห้ เมื่อผมลองเพ่งมองจึงได้รู้ว่าเด็กผู้ชายรูปร่างอ้วนกลมคนหนึ่ง รู้สึกคุ้นหน้าแต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน ผมดึงเด็กคนนั้นเข้ามาโอบกอดไว้แล้วลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบประโลม.. ‘ไม่เป็นไรนะ.. เด็กดี’ ผมเอ่ยคำปลอบซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งเสียงสะอื้นหายไป...
.
.
.
.
.
หนาว.. คือความรู้สึกเดียวที่ผมรับรู้ หนาวจนปวดประดูกไปทั้งตัว เปลือกตาก็หนักอึ้งเสียจนคิดว่ามีใครใช้เข็มร้อยด้ายมาเย็บปิดเอาไว้ ผมพยายามขดตัวกอดตัวเองเพื่อให้ร่างกายสร้างความอบอุ่นได้มากที่สุด ทว่าแค่ขยับตัวร่างกายก็ร้าวแปลบจนไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
“เจ็บ...”
เสียงจากที่ใดที่หนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกลดังว่า ‘อืม’ แผ่วเบาราวกับเป็นเสียงที่ลอยมาตามลม
“เจ็บ...”
ร้องออกมาอีกครั้งว่าเจ็บจริงๆ ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวและหัวใจ และไม่นานก็มีเสียงแว่วดังราวกับกำลังกระซิบว่า ‘รู้แล้ว’ แม้น้ำหนักเสียงยังคงเบาหวิวแต่ก็ถือว่าชัดกว่าเดิมนิดหนึ่ง
ไม่รู้ว่าสายลมอุ่นพัดมาจากทิศทางใด รู้แค่ว่ามันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ผมพยายามไขว่คว้าความอบอุ่นที่พัดวนอยู่รอบตัว และไม่น่าเชื่อว่าผมทำมันสำเร็จ ผมโอบกอดความอบอุ่นไว้ด้วยหัวใจและมันก็ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ก้อนหินที่เหมือนใครเอามาวางถ่วงไว้บนหัวก็ค่อยๆ เบาลง ผมจึงได้หลับอย่างสบายเสียที...
.
.
.
.
.
เสียงกุกกักๆ ที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมรู้สึกตัว ผมพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งอยู่นานสองนานแต่สุดท้ายก็สำเร็จ หลังจากปรับสายตาให้สมดุลกับแสงภายในห้องได้คนแรกที่เห็นก็คือ ‘โบว์?’
“อีจี... แกจำฉันได้ป่ะ?”
คนตั้งคำถามมองหน้าผมตาแป๋วพร้อมกับใช้นิ้วชี้เข้าหาตัวเอง ผมไม่ได้ตอบโบว์ในทันทีแต่เลือกที่จะหันมองรอบๆ สีของทะเลกลมกลืนแทบจะเป็นสีเดียวกับสีของท้องฟ้าคราม คลื่นลมในเวลานี้ดูสงบ มันทำให้ผมนึกถึงสำนวนอังกฤษที่ว่า ‘Every cloud has a silver lining.’ หลังฝนตกฟ้าจะสดใสเสมอ..
“อีจี... มึงโอเคปะเนี่ย?”
เพราะผมเงียบไปนานและไม่ยอมตอบคำถามเสียที เพื่อนสาวจึงเริ่มเป็นกังวล สีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมจึงระบายรอยยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่าย พร้อมกับลองขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง
“ใจเย็นๆ ค่ะคุณเพื่อน.. กระดูกหักไปสักท่อนคุณนายโบรัมไม่มีปัญญาซ่อมให้นะคะ”
ปากบ่นแต่ก็ช่วยประคองผมให้นั่งพิงหัวเตียงจนสำเร็จ จากนั้นก็รินน้ำอุ่นให้ผมดื่ม โบว์นั่งมองผมดื่มน้ำจนหมดแก้วและก็ยังคงนั่งมองอยู่อย่างนั้นจนผมแอบอมยิ้ม
“พูดมาสิ”
แค่ประโยคเดียวจากผม เพื่อสาวก็ฉีกยิ้มกว้าง
“แกทะเลาะกับน้องกองทัพรึเปล่า? ฉันมั่นใจว่าน้องกองทัพไม่ใช่ประเภทเอสเอ็ม”
“เอสเอ็ม?”
เลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย โบว์กลอกตามองบนแล้วทำหน้าเบื่อโลก
“คงเป็นค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของเกาหลีละมั้ง”
“หืม?”
งงเข้าไปใหญ่สิครับ เพื่อสาวทำเสียง ‘จิ๊จ๊ะ’ พร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย
“กินข้าวกินยาดีกว่าจะได้กลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล ถ้าขืนลากสังขารไปแบบนี้โดนเจ้าหน้าที่สนามบินกักตัวไว้ไม่รู้ด้วยนะเว้ย”
พูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปยกถาดอาหารและยาที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา แต่เดี๋ยวนะครับ.. พรุ่งนี้ผมจะกลับอังกฤษงั้นเหรอ?
“วันนี้วันที่เท่าไหร่?”
ดวงตาคู่โตหันมามองผม
“แกไม่สบายไงอีจี.. แกถึงไม่รู้ว่าตัวเองนอนซมเพราะพิษไข้ไปตั้งสองวัน”
สองวัน?!! หมายความว่ายังไง?
“แล้ว.........”
ตั้งท่าจะถามต่อ แต่เสียงถอนหายใจของโบว์ก็ทำให้ผมได้แต่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
“อย่าถามอะไรฉันเลย.. เพราะฉันเองก็ไม่รู้อะไรมาก รู้แค่ว่าเมื่อเช้ามืดน้องกองทัพโทรบอกให้ฉันมาช่วยดูแลแกแทนเขาหน่อยและถ้าแกฟื้นก็ให้ฉันช่วยพาแกไปส่งบ้านให้ด้วย”
เพื่อนบอกแบบนี้ผมจะทำหรือถามอะไรต่อได้รับนอกจากพยักหน้ารับเท่านั้น
“แต่ก่อนหน้านี้แกจำได้ใช่มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
“อืม”
ทำไมจะจำไม่ได้ ทุกอย่างยังชัดเจนในทุกความรู้สึกและยังคงตอกย้ำให้รู้ว่าความผิดพลาดที่ผมก่อไว้ได้สร้างรอยแผลขนาดใหญ่ให้กับอีกฝ่ายมากเพียงใด โบว์คงจะอ่านความรู้สึกจากสีหน้าของผมออก เจ้าตัวถอนหายใจอีกครั้ง
“เรื่องระหว่างแกกับน้องกองทัพฉันจะไม่ยุ่ง หน้าที่ของฉันคือหน้าที่ของเพื่อน.. และถ้าหากแกจะขอบคุณฉันละก็ไม่ต้องบอกเป็นคำพูด.. แค่คราวหน้าคราวหลังหัดเปิดโอกาสให้ฉันได้เรียนรู้วิถีวายสายดาร์กในแบบที่ไม่ต้องมโนเอาเองบ้างก็ได้นะ”
เอ่อ.. 2-3 ประโยคแรกผมเข้าใจอยู่นะครับ แต่ประโยคหลังๆ นี่ผมตามไม่ทันจริงๆ
โบว์ฉีกยิ้มหวานพร้อมกับยกถาดอาหารขึ้นแล้วทำท่าดมจากนั้นก็พูดว่า ‘น้องกองทัพของฉันฝีมือปลายจวักขั้นเทพเลยนะเนี่ย’ ผมได้แต่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ข้าวต้มในถ้วยใบใหญ่นั้นฝีมือของเทมป์อย่างนั้นเหรอ?? แต่ถ้าคิดตามที่โบว์บอก ผมนอนป่วยอยู่ 2 วัน และโบว์ก็เพิ่งจะมาหาผมเมื่อเช้า ถ้าเป็นอย่างนั้นช่วงเวลาก่อนหน้านี้คนที่ดูแลผมก็ต้องเป็นเทมป์อย่างไม่ต้องสงสัย..
ถาดอาหารถูกยกมาวางตรงพื้นที่วางบนเตียง แต่เหมือนโบว์เพิ่งนึกได้ว่าผมเพิ่งตื่น เจ้าตัวหันมาถามว่า ‘อยากล้างหน้าล้างตาสักหน่อยก่อนมั๊ย?’ ซึ่งผมตอบด้วยการพยักหน้า เพื่อนสาวจึงเดินกลับมาที่เตียงช่วยประคองผมไปส่งถึงห้องน้ำ
ผมยืนมองเงาตัวเองในกระจก เสื้อผ้าที่ผมสวมอยู่เป็นชุดนอนแบบเสื้อและกางเกงขายาวซึ่งขนาดค่อนข้างจะใหญ่กว่าตัวผมอยู่หลายไซด์ ผมค่อยๆ แกกระดุมเสื้อนอนออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นร่องรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด อีกทั้งยังมีแผลขบกัดจนห้อเลือดอยู่อีกหลายจุด แต่ที่หนักที่สุดคงเป็นช่องทางด้านหลังที่แม้จะผ่านมา 2 วันแต่บริเวณนั้นยังระบมและรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ลงน้ำหนักเท้า.. เอ๊ะ.. ใช่สิ ผมมีแผลที่เท้าขวาด้วยนี่นา?
ถลกขากางเกงนอนข้างขวาขึ้นก็เจอผ้าก็อตสะอาดปิดไว้ตลอดความยาวของแผล ผมลองแกะแง้มผ้าก็อตออกเพื่อตรวจเช็คสภาพแผล ปรากฎว่าแห้งลงไปเยอะแล้วผมก็ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมหยดน้ำตาที่ไหลอาบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงมีการใส่ยาและทำความสะอาดแผลให้อย่างดีทุกวัน ดูแลอย่างดีแต่ก็ยังไม่พร้อมจะเจอหน้ากัน.. แบบนั้นมันก็ไม่ได้ต่างไปจากผมยังไม่ได้รับการให้อภัย..
ค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นห้องน้ำ แล้วยิ้มเยาะให้กับเงาในกระจกที่สะท้อนภาพแสนน่าสมเพชของผู้ชายคนหนึ่ง ผมกำลังเรียกร้องอะไรอยู่เหรอ? ความเข้าใจ? การให้อภัย? หรืออะไรกันแน่? ถ้าลองคิดสลับให้ผมเป็นเทมป์ไม่แน่ว่าผมอาจจะจุดระเบิดรุนแรงกว่านี้ก็เป็นไปได้ ผมรักครอบครัวของผม เทมป์เองก็ไม่ต่างกัน แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าหากอีกฝ่ายจะโกรธและเกลียดจนไม่คิดอยากจะมองหน้ากันอีกตลอดชีวิต เพราะความเจ็บปวดที่ผมได้รับเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของความทุกข์ทรมานที่อีกฝ่ายจะต้องเผชิญ
“อีเหี้ยจี! มึงเข้าไปนั่งวิปัสนากรรมฐานรึไง?!”
เสียงโบว์ตะโกนโวยวายอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ช่วยเรียกสติให้ผมรู้ว่าตัวเองกำลังอ่อนแอเพียงใด ผมพยุงตัวลุกขึ้นแล้วกลัดกระดุมเสื้อจนถึงคออย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ
ผมมองข้าวต้มรวมมิตรทะเลในถ้วยที่โบว์อุตส่าห์เอาลงไปอุ่นให้ใหม่อีกรอบ โบว์บอกว่าอร่อยมากเพราะเจ้าตัวกินไปแล้วตั้งแต่เช้า และขณะที่ผมกำลังละเลียดรสชาติอาหารโบว์ก็นั่งเล่าเรื่องโน่นนี่นั่นไปตามประสาจนกระทั่งผมกินหมดไปเกินครึ่งก็รู้สึกอิ่ม โบว์จึงหยุดพูดแล้วส่งสารพัดยาให้ผมกินพร้อมกับบอกให้ผมนอนพักต่ออีกสักหน่อย แต่ผมยืนยันว่าอยากจะกลับบ้าน เพื่อนสาวมองหน้าอยู่ครู่ใหญ่แล้วสุดท้ายก็ได้แต่เอ่ย ‘เออๆ ตามใจ’ ก่อนจะปล่อยให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าตามลำพัง
โบว์ขับรถจากกรุงเทพฯ มาหาด้วยตัวเอง และดูท่าว่าจะไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะถ้าบอกซันคงจะต้องมาด้วยแน่ๆ
“แกเคยได้ยินมั๊ยที่เขาพูดกันว่า คนงี่เง่าจะเก็บความเจ็บปวดไว้ในดวงตาในขณะที่คนฉลาดจะเก็บความเจ็บปวดไว้ในรอยยิ้ม”
เพื่อนสาวมองผมด้วยความเป็นห่วงจากใจ ผมเข้าใจในสิ่งที่โบว์ต้องการจะบอก ตั้งแต่เด็กจนโตผมร้องไห้น้อยมาก ผมมักจะเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ภายใต้รอยยิ้มของตัวเองจนใครหลายคนมองว่ามันคือความเย็นชา แต่ตั้งแต่ได้เจอกับเทมป์ผมก็ได้กลับมารู้จักกับ ‘น้ำตา’ อีกครั้ง..
“บางครั้งเวลาที่แกงี่เง่ามันก็โมเอะดีนะเว้ย เคะแบ๊วไง..น่ารักดีออก”
อารมณ์ที่ว่าเศร้ามันก็จะเบาบางลงนิดหนึ่งเพราะผมมัวแต่คิดตามคำศัพท์ในคลังของโบว์ และจนแล้วจนรอดผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี จึงได้แต่ปล่อยให้เพื่อนสาวพล่ามยาวต่อไป แต่หลังจากนั้นไม่นานฤทธิ์ยาก็ทำให้ผมหลับยาวจนถึงบ้านเลยครับ
.
.
.
.
.
มีต่อด้านล่างนะคะ ^^
-
โบว์มาส่งผมถึงบ้านแถมยังเดินขึ้นไปส่งถึงห้องนอน วันนี้บ้านดูเงียบๆ เด็กรับใช้บอกว่าทุกคนไปทำบุญที่วัดตั้งแต่เช้าและคงจะเลยไปเดินเที่ยวตลาดน้ำด้วย โบว์จึงถามด้วยความเป็นห่วงว่าจะให้อยู่เป็นเพื่อนก่อนมั๊ย? แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเดี๋ยวจะนอนพักต่ออีกสักงีบ เพื่อนสาวจึงยอมกลับไปพักผ่อนบ้าง
เมื่อโบว์กลับไปแล้วผมก็ไม่ได้นอนพักอย่างที่บอกหรอกครับ ผมมองไปรอบๆ ห้องนอนก่อนจะเดินออกมาถามเด็กรับใช้
“สีส้มล่ะ?”
“คุณกองทัพแวะมารับกลับไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“อ่อ...”
หมดคำถามและไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ เพิ่ม ผมเดินลงมาชั้นล่างด้วยความรู้สึกที่ล่องลอย ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงน้าปองเอ่ยเรียกชื่อผมจึงสะดุ้งแทบสุดตัว
“คุณเต็มเป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
น้าปองเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าและยิ้มตอบว่าไม่เป็นอะไรเลยสักนิด.. ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว..
“น้าปองมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ณดลออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ แต่ยังคงต้องไปทำกายภาพต่อจนกว่ากระดูกจะเข้าที่”
“งั้นเหรอ..”
ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ก่อนจะเกิดเรื่องผมให้น้าปองส่งคนไปช่วยพี่นายพลแต่กลายเป็นว่าได้ช่วยชีวิตณดลไว้แทน เพราะณดลรู้ความลับว่าคุณอาดิษฐ์วางแผนจะส่งมือปืนไปดักลอบยิงทำร้ายคนรักของตัวเอง เจ้าตัวจึงหลอกให้พี่นายใช้รถอีกคันแล้วให้ช่วยไปเอาของให้ตัวเองอีกที่ จากนั้นณดลก็ขับรถของพี่นายไปตามแผนที่คุณอาดิษฐ์วางไว้แทน แม้ณดลจะไม่ได้โดนยิงตรงจุดสำคัญแต่รถที่ขับเกิดเสียหลักทำให้เกิดอุบัติเหตุและได้รับบาดเจ็บสาหัส แขนขาหักจนต้องรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือน
“ถ้าณดลหายดีเมื่อไหร่ก็ทำตามที่บอกนั่นแหละครับ”
ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ คุณวิชิตตัดสินใจตัดทางโลกด้วยการขอบวชตลอดชีวิต ณดลเหลือแค่ตัวคนเดียวอีกทั้งยังเรียนไม่จบ ค่าใช้จ่ายในการเรียนก็ใช่น้อยๆ เสียที่ไหน ผมจึงคิดว่าจะส่งณดลไปให้ช่วยคุณนายจูทำงานดูแลพี่นายก็เท่านั้นครับ
ผู้ใหญ่ตรงหน้าตอบรับ ‘ครับ’ ผมจึงหันหลังตั้งใจจะไปนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นฆ่าเวลารอคุณพ่อ คุณแม่ พี่ขวัญ และออมกลับมาจากตลาดน้ำ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาน้าปองก็เรียกผมไว้อีกครั้ง
“คุณเต็มครับ”
หืม? หันกลับมามองหน้าน้าปอง ฝ่ายนั้นอมยิ้มน้อยๆ
“หายไวๆ นะครับ”
แม้ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมแต่ผมก็รู้ว่าน้าปองไม่ได้หมายถึงอาการป่วยทางกาย
“ขอบคุณครับ”
ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ น้าปองค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไปทางครัว
นั่งดูสารคดีสัตว์โลกได้พักใหญ่ ทุกคนก็กลับกันมาพร้อมของกินมากมายจนผมอดแซ็วไม่ได้ว่านี่จะกินเผื่อไว้ก่อนไปอังกฤษกันรึไง? โดยเฉพาะพี่ขวัญกับออมเห็นตัวเล็กๆ แบบนี้กินเก่งมากครับ ยิ่งขนมไทยอย่างบ้าบิ่น และหม้อแกง ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีขนมตรงหน้าหายเกลี้ยงยังกับเสกลงท้องจนโดนคุณแม่ดุว่ากินไปเยอะเดี๋ยวก็กินข้าวมื้อเที่ยงไม่ได้หรอก สาวๆ เลยต้องให้เด็กรับใช้เอาวุ้นหน้ากะทิและขนมเปียกปูนไปแอบไว้ในตู้เย็นเสียก่อน
หลังมื้อเที่ยงคนจากบริษัทรับดูแลบ้านเข้ามาคุยเรื่องสัญญากับคุณพ่อ อ่อ.. ผมลืมบอกไปว่าเรื่องที่คุณอาดิษฐ์ทำไว้กับคุณพ่อคุณแม่ตอนนี้ท่านได้ทุกอย่างกลับคืนมาแล้วครับ เพราะหลังจากที่พี่นายอาการดีขึ้นก็เรียกให้คนที่บริษัทเข้าไปคุยและทำลายหลักฐานทิ้งหมดทิ้ง แต่จะมีเพียงแค่มูลนิธิโรงพยาบาลสัตว์ของคุณแม่เท่านั้นที่คุณอาดิษฐ์ได้บีบให้คุณแม่เซ็นต์เอกสารทุกอย่างไว้ตามกฎหมาย มูลนิธิฯ จึงกลายเป็นของเกียรติไพศาลกิจโดยสมบูรณ์ ดังนั้นข้ออ้างที่ผมจะใช้กลับมาทำงานที่ไทยก็ใช้ไม่ได้อีกต่อไป
พรุ่งนี้เราออกเดินทางกันช่วงค่ำ ผมจึงยังพอมีเวลาจัดกระเป๋าเดินทาง พวกของใช้จำเป็นส่วนใหญ่ก็ได้แพคส่งไปล่วงหน้าเกือบทั้งหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็คงจะเป็นเสื้อผ้าซึ่งผมเลือกเอาแค่ตัวโปรดติดไปแค่ไม่กี่ตัวเพราะที่อังกฤษมีเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของผมเยอะแล้วครับ
จัดกระเป๋าเสร็จตอนใกล้จะเที่ยงคืน ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมานั่งเล่นไอโฟนบนเตียงต่อ ไม่เข้าใจว่าทั้งๆ ที่ยังไม่หายป่วยแต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด ผมเปิดอัลบั้มแกลอรี่ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นรูปของสีส้มและสัตว์ต่างๆ ที่ผมเคยทำการรักษาหรือไม่ก็น้องหมาน้องแมวที่ผมพบเจอ รูปคู่กับเทมป์แทบจะไม่มี ที่มีอยู่ก็เป็นการแอบถ่ายเสียมากกว่า จู่ๆ ผมก็คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ที่หอพัก มันคงเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง
ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายบีบรัดให้ความรู้สึกหน่วง ผมผ่อนลมหายใจก่อนจะกดเปิดไลน์ขึ้นอ่านข้อความเก่าๆ แล้วก็ได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นทำให้ผมหยุดคิดเรื่องฟุ้งซ่านต่างๆ แล้วเดินไปแง้มเปิดประตู
“คุณพ่อ..”
ดึกป่านนี้แล้วคุณพ่อยังไม่นอน? ผมเชิญคุณพ่อเข้ามาในห้อง ท่านนั่งลงข้างเตียงผมจึงนั่งลงบนพื้นแล้วซบหน้าลงกับหน้าขาของท่าน มือใหญ่ที่ผ่านโลกนี้มาหลายสิบปีลูบศีรษะผมอย่างอ่อนโยน
“ไหนว่าไม่สบายแล้วทำไมยังไม่นอน?”
“ยังไม่ง่วงครับ”
คุณพ่อเงียบไปครู่ใหญ่ ผมจึงเงยหน้าขึ้นมองท่าน ท่านวางฝ่ามือลงบนหน้าผากของผมแล้วค่อยๆ เสยเส้นผมที่ปรกปิดหน้าผากขึ้น จากนั้นก็ใช้นิ้วโป้งคลึงตรงระหว่างคิ้วให้ผมอย่างเบามือ เมื่อก่อนตอนผมเป็นเด็กทุกครั้งที่ไม่สบายตัวร้อนคุณพ่อมักจะนวดหน้าผากให้ผมเสมอ
“น้องเต็ม”
“ครับ”
“ทุกคนล้วนผ่านความเจ็บปวดมาด้วยกันทั้งนั้น เรื่องในตอนนี้อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็กลายเป็นเรื่องของอดีต เวลาเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เราเองก็ต้องใช้ชีวิตเพื่อปัจจุบันและอนาคตนะลูก”
ผมเข้าใจครับ ผมรู้ดีและผมก็บอกตัวเองแบบนี้มาโดยตลอด ผมต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องยอมรับผลจากการกระทำของตัวเองให้ได้
“สักวันหนึ่งเรื่องที่เราคิดว่าใหญ่โตในตอนนี้ก็จะกลายเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำเท่านั้น.. มีไว้แค่ให้หวนระลึกถึงเท่านั้น”
พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ผมยกแขนทั้ง 2 ข้างขึ้นโอบรอบเอวของคุณพ่อไว้ ท่านตบแผ่นหลังผมเบาๆ เพื่อปลอบโยน มันเป็นความอบอุ่นที่สามารถเปลี่ยนเป็นพลังให้ผมได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“พักผ่อนเถอะ.. พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล”
ท่านลุกขึ้น และผมก็ตั้งใจจะเดินไปส่งคุณพ่อที่ห้องนอนแต่ท่านก็ห้ามไว้ ผมจึงกลับมาล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วพยายามข่มตาจนกระทั่งได้หลับจริงๆ ก็ช่วงใกล้รุ่งสางแล้วครับ
.
.
.
.
.
สนามบินสุวรรณภูมิไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังคึกคักและคราคร่ำไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาติไม่เคยเปลี่ยน ซัน โบว์ น้องดักแด้ เจ้าสัวยาง คุณนายจู และแม้กระทั่งพี่นายพลก็นั่งรถเข็นมาส่งครอบครัวของผมที่สนามบิน จะมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่เจ้าสัวยางบอกว่าติดงานด่วนที่บริษัทเลยไม่ได้มาส่งด้วยกัน
ออมทำตัวงอแงเล็กน้อยและอ้อนขอกอดซันหลายรอบจนคนเป็นย่าตีเผี๊ยะเข้าที่แขนจนเป็นรอยแดงปื้นใหญ่ แต่กลับเรียกเสียงหัวเราะขำจากทุกคนได้เป็นอย่างดี ขนาดซันเองยังขำแฟนตัวเองเลยครับ
ระหว่างออมกับซันทางผู้ใหญ่ตั้งใจว่าจะจัดงานหมั้นกันช่วงรับปริญญา จัดงานหมั้นเสร็จก็ต่อด้วยงานรับปริญญาแล้วเราทั้งคู่ พร้อมซันก็จะบินกลับไปอังกฤษด้วยกัน ซันจะไปต่อปริญญาโทที่อังกฤษแถมยังแพลนล่วงหน้าว่าจบปริญญาโทแล้วคงจะแต่งงานและเปิดอู่มีลูกกันเลย ซึ่งพูดถึงเรื่องความรักของซันกับหลานสาวทีไรเป็นต้องได้อมยิ้มทุกครั้ง
คู่ของโบว์กับน้องดักแด้ก็ใช่ย่อยนะครับ ได้ข่าวแว่วว่าโบว์จะพาน้องดักแด้ไปเปิดตัวกับเพื่อนๆ สายเคป็อปที่เกาหลีเร็วๆ นี้ด้วย คู่นี้น่ารักดีจริงๆ ครับ
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
พนมมือไหว้พี่นาย ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นโบว์กับพี่นายพลก็กลับมาญาติดีกันอีกครั้ง โบว์ให้เหตุผลว่าไม่รู้จะโกรธกันไปทำไมในเมื่อเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว.. ซึ่งมันทำให้ผมคิดถึงประโยคของคุณพ่อที่พูดกับผมเมื่อคืน.. ‘เรื่องของวันนี้.. สักวันหนึ่งมันก็จะมีไว้ให้แค่หวนระลึกถึงเท่านั้น....’
“น้องเต็มเองก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
พี่นายส่งยิ้มให้ผม มันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุดเท่าที่ผมเคยได้รู้จักผู้ชายคนนี้ ตอนนี้พี่นายยังไม่รู้เรื่องของณดล แต่ผมคิดว่าอีกไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อณดลกลับเข้าไปในชีวิตของเจ้าตัว
ได้เวลาที่ต้องเข้าไปด้านใน ทุกคนร่ำลาและถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึก ผมกราบลาเจ้าสัวยางกับคุณนายจู ท่านทั้งคู่ให้พรผมเป็นภาษาจีน ซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับแต่คิดว่าคงเป็นเรื่องดีๆ นั่นแหละ
จังหวะที่กำลังจะขึ้นบันไดเลื่อนเข้าด้านใน เสียงใครคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อผม ทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว คนที่เรียกเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาหมวยที่ดูคุ้นตาและผมก็จำได้ว่าเจ้าตัวเป็นใคร ผมหันไปมองหน้าบุพการี คุณพ่อกับคุณแม่ส่งยิ้มให้ผม ส่วนพี่ขวัญกับออมก็รีบบอกว่าไปเจอกันด้านใน ผมจึงเดินไปหา ‘หลิน’ เด็กรับใช้ที่อยู่บ้านสวนของบ้านเจ้าสัวยางครับ
เด็กสาวเข็นรถเข็นเด็กวิ่งกระหืดกระหอบจนหน้าแดงก่ำมาหยุดตรงหน้าผม เมื่อผมก้มลงดูในรถเข็นเด็กก็พบว่าแมวตัวอ้วนนามว่า ‘สีส้ม’ กำลังนั่งยกขาเลียขนอยู่ด้านใน ผมหลุดหัวเราะแล้วย่อตัวลงนั่งระดับเดียวกับแมวน้อย
“ว่าไงสีส้ม? มาส่งพ่อเต็มเหรอครับ?”
ลูบหัวเกาคางแมวอ้วนเล่น เจ้าตัวร้อง ‘เมี๊ยว’ แล้วคลอเคลียฝ่ามือผมอย่างออดอ้อน
“เป็นเด็กดี แข็งแรงนะครับคนเก่ง”
ยื่นหน้าเข้าไปด้านในรถเข็นแล้วใช้ปลายจมูกแตะกับจมูกสีชมพูเล็กๆ ของสีส้ม
“พ่อเต็มรักสีส้มนะครับ”
กระซิบบอกแมวน้อยเบาๆ พร้อมกับแตะหน้าผากชนกัน เป็นการสื่อให้รู้ว่า ‘รักและเชื่อใจ’ อ่อ.. เกือบลืมไปครับ ผมดึงสร้อยคอทองเลี่ยมพระที่สวมอยู่ออกมาตรงหน้าสีส้มพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก
“ถ้าเจ้าทาสของสีส้มอยากได้มันคืน.. ก็บอกให้เขาตามไปเอาที่อังกฤษเองนะ”
ผมหอมฟัดสีส้มอีกยกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นและบอกขอบคุณเด็กสาว จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันไดเลื่อนไปโดยที่หันกลับมามองสีส้มอีกครั้ง ผมรักสีส้มมากครับ เป็นแมวตัวแรกที่ผมหลงรักเลยก็ว่าได้...
ส่วนเรื่องที่ผมฝากสีส้มไปบอกเจ้าทาศนั้น สีส้มคงจะกลับไปบอกเจ้าทาสของมันไม่ได้หรอกครับ แต่โทรศัพท์มือถือที่เปิดโหมดวิดิโอคอลแล้วเหน็บแอบไว้ตรงมุมด้านในรถเข็นนั่นสามารถส่งคำพูดของผมไปถึงเจ้าทาสได้อย่างแน่นอน... อ่า.. แล้วทำไมผมต้องหัวเราะและร้องไห้พร้อมกันอีกแล้วล่ะเนี่ย.. บ้าชะมัด! ^^
.
.
.
.
.
The End …
จบแล้วเหรอเนี่ย?? บ้าชะมัด!! อ้าว ด่าตัวเองทำไม? ฮ่าๆๆๆ
อยากรู้ว่าหลังจากนี้เป็นยังไง กลับไปอ่าน Intro นะคะ อิอิ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อยู่กันมาจนถึงตอนจบนะคะ รักทุกคนนะคะ :กอด1: :L1:
ส่วนรายละเอียดการอัพเดทรวมเล่ม ติดตามได้ที่เพจเลยค่ะ https://www.facebook.com/RIRINandRiya (https://www.facebook.com/RIRINandRiya)
-
จบซะแล้ววววววววว
:katai2-1: :katai2-1:
ถึงแม้ตอนเทมป์ข่มขืนเต็มจะไม่ใช่วิธีที่ดี และเราก็ไม่เห็นด้วยที่ทำร้ายกันแบบนี้
แต่เราพอเข้าใจความรู้สึกอัดอั้นนั้นนะ จะให้ทุบตี เข่นฆ่าก็ไม่ได้ เพราะเทมป์ก็รักเต็ม
การโดนคนรอบข้างปิดบังเหมือนเป็นคนโง่มาตลอด เป็นใครก็อึดอัด แต่เทมป์ก็ยอมทำตามแม้จะไม่เข้าใจอะไร
แม้เต็มจะไม่ได้โกหก แต่หนึ่งในหมากที่เต็มใช้ตลบหลังดิษฐ์ก็คือเทมป์นั่นแหละ
พอมารู้ความจริงเรื่องทั้งหมด ทั้งความสูญเสีย ทั้งความหวาดกลัว และความรักก็รวมอยู่ในคนเดียว
จากตอนที่แล้ว เทมป์ก็เข้าใจทุกอย่างนะ ว่าเต็มไม่ใช่คนผิด ที่ผิดคือพ่อ
แต่พอมาเจอหน้าเต็ม ความรู้สึกทั้งหมดก็ปะทุออกมา ควบคุมไม่ได้ จนทำร้ายเต็มแบบนี้
อ่านแล้วแม้จะหน่วงไปหน่อย แต่ก็เข้าใจกันแหละ
คงต้องย้อนกลับไปอ่านอินโทรแล้วววววว ความแฮปปี้จึงจะตามมา 55555
เหลือตอนพิเศษ รอลุ้นคู่พี่นายน้องณดล แล้วก็จะตามไปอุดหนุนรูปเล่มด้วยยยยย
-
โอ้โห......เทมป์ รุนแรงมาก ถึงขั้นข่มขืนเต็มเลย ข่มขืนเต็มสองครั้งแล้วนะ เหอะ....
นี่คนรักนะ รักนักหนาซะด้วย
โกรธได้ แต่ทำไมไม่คิดล่ะว่าเรื่องทั้งหมดมาจากพ่อตัวเอง
เต็ม ไม่ได้เป็นคนเริ่มเรื่อง หรือก่อเรื่อง
เต็ม ไม่ได้เป็นคนยิงพ่อ ยิงแม่เทมป์สักหน่อย
ทำยังกับพ่อตัวเองแสนดีงั้นแหล่ะ :fire: :fire: :fire:
ตอนเริ่มอ่านก็รู้ว่าจบดี รักกัน อยู่ด้วยกัน
แต่รายละเอียดการง้อกัน ดีกัน มันไม่มีอ่ะ :z3: :z3: :z3:
มีตอนพิเศษอีกก็ยอดเยี่ยมเลย
ขอบคุณไรท์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างแบบไม่ต้องสอยลงมากันเลยทีเดียว :katai1: แต่จบแบบนี้มันก็ จะเรียกว่าถูกต้องหรือว่ายังใงดีละมันน่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วก็ได้สำหรับสองคนนี้เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ทำให้เกิดแค่ช่องว่างมันยังทำให้เกิดแผลใหญ่อีกด้วย สำหรับกองทัพแล้วคงต้องพยายามอย่างมากเลยทีเดียวกับการที่ต้องมานั่งทำความเข้าใจหรือมันอาจจะถึงขั้นต้องทำความรู้จักเต็มใจใหม่กันเลยทีเดียวแต่ก็นะเวลาและใจที่เข้มแข็งมันคงจะเยียวยาอะไรได้หลายๆอย่างและคนหลายๆคน
-
ตอนพิเษมาแบบด่วนๆเลยอยากเห็นคนง้อกัน
-
ขอตอนพิเศษอีกนิดไม่ได้เหรอคะ...อินโทรมันก็ดีนะคะ แต่มันยังไม่อิ่มอ่ะคะ :กอด1:
-
จบแบบนี้ แม้จะค้าง แม้จะแบบอึดอัด แต่เราว่ามันโอเคที่สุดแล้วสำหรับ 2 คนนี้
เข้าใจหัวอกกองทัพ ลองเทียบถ้าหากเป็นชีวิตจริงคงไม่มีใครทนได้หรอก
เข้าใจเต็มใจ เหมือนอย่างที่คุณพ่อพูดถูกต้องที่สุด กราบคุณพ่อด้วยคนนะคะ
แล้วก็ยกนิ้วให้นักเขียนด้วยนะคะ สุดยอดค่ะ o13
ร้องไห้หนักมาก :m15: แต่เราว่ามันโอเคที่สุดแล้วจริง ย้อนกลับไปอ่านอินโทรค่ะ :sad11:
-
ค้างแบบไม่ต้องสอยลงมากันเลยทีเดียว :katai1: แต่จบแบบนี้มันก็ จะเรียกว่าถูกต้องหรือว่ายังใงดีละมันน่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วก็ได้สำหรับสองคนนี้เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ทำให้เกิดแค่ช่องว่างมันยังทำให้เกิดแผลใหญ่อีกด้วย สำหรับกองทัพแล้วคงต้องพยายามอย่างมากเลยทีเดียวกับการที่ต้องมานั่งทำความเข้าใจหรือมันอาจจะถึงขั้นต้องทำความรู้จักเต็มใจใหม่กันเลยทีเดียวแต่ก็นะเวลาและใจที่เข้มแข็งมันคงจะเยียวยาอะไรได้หลายๆอย่างและคนหลายๆคน
ใช่ค่ะ เห็นด้วยมากๆ มันหนักหน่วงมากสำหรับกองทัพ
ต่อให้เข้มแข็งมาจากไหนเจอเหตุการณ์แบบกองทัพเข้าไปมันก็สุดๆ แล้วค่ะ :sad11:
-
งื้ออออ...ขอตอนพิเศษทีคะ อยากรับรู้ตอนเค้าตามไปเอาสร้อยพระกลับเมืองไทย งื้ออออ
-
ขอบคุณค่ะ
เห็นด้วยกับคำพูดของคุณพ่อนะนี่
-
ค้างแบบไม่ต้องสอยลงมากันเลยทีเดียว :katai1: แต่จบแบบนี้มันก็ จะเรียกว่าถูกต้องหรือว่ายังใงดีละมันน่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วก็ได้สำหรับสองคนนี้เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ทำให้เกิดแค่ช่องว่างมันยังทำให้เกิดแผลใหญ่อีกด้วย สำหรับกองทัพแล้วคงต้องพยายามอย่างมากเลยทีเดียวกับการที่ต้องมานั่งทำความเข้าใจหรือมันอาจจะถึงขั้นต้องทำความรู้จักเต็มใจใหม่กันเลยทีเดียวแต่ก็นะเวลาและใจที่เข้มแข็งมันคงจะเยียวยาอะไรได้หลายๆอย่างและคนหลายๆคน
ใช่ค่ะ เห็นด้วยมากๆ มันหนักหน่วงมากสำหรับกองทัพ
ต่อให้เข้มแข็งมาจากไหนเจอเหตุการณ์แบบกองทัพเข้าไปมันก็สุดๆ แล้วค่ะ :sad11:
ร้องไห้จนแม่ต้องหันมามอง :m15:
ขอลอกคอมเม้นต์นะคะ เห็นด้วยค่ะ
จบแบบนี้แม้จะค้างยังไงแต่มันดีที่สุดสำหรับกองทัพและเต็มใจแล้วค่ะ :hao5:
-
อีกนิดนะคะ ประโยคของคุณพ่อ กินใจมากๆ เลยค่ะ FC คุณพ่อนะคะ :hao5:
-
อะไร ก็ดีหมดแต่ติดเรื่องเดียวคือ ระยะเวลาความสัมพันธ์ อายุ ของเต็มกับกองทัพในตอนอินโทร แลไม่สมจริงกับในเรื่อง บอกว่าเปิดตัวอยู่กินเป็นผัวเมียมาสิบปี ไม่รวมจีบ แต่อายุกองทัพย่างสามสิบ แต่ในตอนจบเพิ่งจบตรีอายุควรแค่21-22 (+10=31หรือ32) แมวอายุ 8 ปี เราว่าไม่ใช่ละ
รบกวนผู้เขียนลองพิจารณาอีกทีค่ะ
-
อะไร ก็ดีหมดแต่ติดเรื่องเดียวคือ ระยะเวลาความสัมพันธ์ อายุ ของเต็มกับกองทัพในตอนอินโทร แลไม่สมจริงกับในเรื่อง บอกว่าเปิดตัวอยู่กินเป็นผัวเมียมาสิบปี ไม่รวมจีบ แต่อายุกองทัพย่างสามสิบ แต่ในตอนจบเพิ่งจบตรีอายุควรแค่21-22 (+10=31หรือ32) แมวอายุ 8 ปี เราว่าไม่ใช่ละ
รบกวนผู้เขียนลองพิจารณาอีกทีค่ะ
ความคิดส่วนตัวเราว่ามันก็สมเหตุสมผลนะคะ
กองทัพกับเต็มใจอยู่ด้วยกัน(คล้ายสามีภรรยา)ตั้งแต่อยู่หอพัก ออกมาอยู่บ้านก็อยู่แบบเปิดเผยคนรู้ว่าเป็นอะไรกันแถมยังเข้าโรงแรมกันบ่อย**ชอบมากค่ะ555*
กองทัพจบอายุ 22 ตอนอินโทรบอกย่างสามสิบ
22+ป.โท3ปี+ป.เอก3ปี คร่าวๆ ว่าตอนจบ ป.เอก น่าจะอายุ 28-29 ปี แต่ในอินโทรน่าจะจบ ป.เอกมาแล้วสักปี รวมๆ ก็ 9-10 ปีนะคะ
ส่วนสีส้ม(ตัวใหม่) ตอนที่กองทัพเจอตอนนั้นอยู่ประมาณปี 2-3 อายุน้องแค่ 2 เดือนมั้งคะ อายุก็คง 8-9 ปีได้ค่ะ
นี่เราต้องมาคำนวณกันถึงขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย
แต่เราคิดว่ามันก็พอจะมีความเป็นไปได้อยู่นะคะ ไม่ได้เว่อร์วังอะไรเลย :mew3:
-
:pig4:
-
จบแบบนี้ดีแล้วค่ะ เพราะถ้าหากจบว่าทั้งคู่หวานแหวว รัก และเข้าใจกัน ทั้งๆ ที่กองทัพเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาแค่ไม่ถึงเดือนมันก็เป็นไปไม่ได้ กองทัพยังรักเต็มใจมากถึงได้แสดงออกอย่างทารุณแบบนั้น เพราะรักมากและเสียใจมาก ต่อให้เต็มใจไม่ใช่คนร้ายตัวจริง แต่ในความรู้สึกของกองทัพก็รู้ว่าเต็มคือส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น ใช้ตัวเองเป็นเกมส์ในหมากเหมือนที่พ่อของตัวเองหลอกใช้มาตลอด
ส่วนในเรื่องที่ว่าอินโทรไม่สมเหตุสมผล เราคิดว่ามันก็สมเหตุสมผลดีนะคะ
คำว่าอายุย่าง 30 ก็คืออายุอยู่ได้ตั้งแต่ระหว่าง 28-30 เลยค่ะ บางคนตราบใดที่ยังไม่ถึงวันเกิดเป๊ะๆ ก็ยังไม่นับว่าครบ 30 เลยค่ะ
เราว่าเรื่องนี้ลงตัวแทบทุกอย่าง มีเหตุและผลในตัวของมันเอง
นักเขียนยอดเยี่ยมมากค่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่หลอกให้เราหลงทางเข้าป่าทะลุทะเลออกไปไกลเลย o13
-
จบแบบสมบูรณ์แบบ
เป็นนิยายที่ดีมากครับ. ชอบมากครับ,,,
-
จบแบบให้ไปคิดเอาเองว่ากลับมาอยูด้วยกันได้ไงตามใจคนอ่าน แต่คนแก่โง่อ่ะ เดาไม่ออก มโนไม่เก่ง รบกวนขอตอนพิเศษด่วนจ้า :กอด1:
-
:pig4:
-
มันเป็นเรื่องที่ทำใจยากนะสำหรับเทมป์
แต่จะให้ไปทำร้ายเต็มแบบอื่นก็ทำไม่ลง
ฮื่ออออ ขอบคุณมากนะคะ
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่ะ 5555
-
ไม่อยากให้จบเลย
ชอบเรื่องนี้มากกกก
ชอบเต็มที่ฉลาด
ชอบกองทัพที่หลงเมียน่ารัก
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจากคนเขียน แต่ขอตอนพิเศษเพิ่มอีกนิดนึง จะดีมาก
-
สนุกมาก
เนื้อหาดี
การเขียนดี
จบก็ดีมีความสมเหตุสมผล
ทุกอย่างลงตัว o13
-
:mew6: จะเศร้าก็ไม่สุด จะยิ้มก็ไม่สุด มันเทาๆ ค่ะ
เข้าใจกองทัพนะ รักมาก จะโกรธก็ไม่สุด จะเกลียดก็ไม่ได้ คือทนทำใจไม่ได้สักอย่าง
จนต้องปลดปล่อยด้วยวิธีเหมือนทำร้ายกัน ทำให้เจ็บปวด เหมือนไม่แคร์กัน แต่สุดท้ายก็เจ็บไม่แพ้กัน
เต็มใจพลาดหนักมาก แค่อยากเปิดเผย แต่กลายเป็นปิดฉากทุกอย่าง
ดีที่จะไม่ต้องมีใครเจ็บปวด แต่แย่ตรงที่ตัวเองต้องมาเจ็บปวดเอง
กองทัพกับนายพลน่าสงสารสุดแล้วค่ะ น่าสงสารมากกว่าใคร ต้องเจอเรื่องราวที่บอกใครไม่ได้
มีความทุกข์ที่ต้องเก็บไว้กับตัว จนวันหนึ่งถึงได้รู้ว่า แม่รักลูกมากกว่าพ่อที่แสดงออกอีก
อีกนานไหม กว่ากองทัพจะไปตามหาเต็มใจ กว่ากองทัพจะทำใจได้
ขอบคุณมากนะคะ เรื่องราวเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำที่ตัวเองก่อ สิ่งที่ทำมีผลกับทุกคน
รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ แต่อยากอ่านตอนพิเศษด้วยค่ะ มาเหอะนะ
-
อ่านไป น้ำตาจิไหล หลายรอบ แต่ต้องฮึบไว้ เดี๋ยวที่ทำงานแตกตื่น
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ค่ะ
-
ร้องไหหหหหหหหหหห้ ดราม่ากระชากใจหน่องมากก ฮือออออ :hao5:
-
o13
so good!
:katai2-1:
-
จบแบบนี้จริงเหรอ?
-
ในความรู้สึกเรา จบเหมือนไม่จบ ยังมีความรู้สึกค้างคาอยู่
อาจจะเป็นเพราะอินโทรนี่แหล่ะ ที่ทำให้รู้สึกว่าจบเหมือนไม่จบ
เนื้อหาของเรื่องหลังจากตอนนี้จนถึงอินโทรอยู่ไหนอ่ะ :sad4:
ถ้าไม่มีอินโทรแล้วจบแค่ตรงนี้ก็พอจะได้อยู่ จบไม่แฮปปี้แต่ก็โอเค
-
:serius2: ไม่เคลียร์เลยฮือออออ
-
เข้าใจนะว่า รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว กองทัพ อาจจะโกรธ หรือกลัว เต็มใจบ้าง
แต่ไม่เข้าใจเต็มใจบ้างเลยเหรอ ว่า เป็นผู้ถูกกระทำอย่างไร จะต้องให้อยู่เฉยๆ ร้องไห้ ไม่ทำอะไรเลยเหรอ แล้วตัวเองจะช่วยอะไรเขาได้ป่าว
คือ คิดว่า กองทัพมีสิทธิ์โกรธ แต่ไม่มีสิทธิ์เอาความโกรธไปลงกับเต็มใจแบบนั้น ... เห็นแก่ตัว มาก
สุดท้าย อยากให้ผู้เขียน ลงตอนพิเศษ ตอนกองทัพกลับไปหาเต็มใจ ก่อนที่จะมาลงเอยกันได้แบบใน intro
และกองทัพควรจะได้รับบทเรียนบ้าง
แล้วก็ตอนพิเศษของ นายพล&ณดล ด้วยก็ดีนะครับ
-
ชอบบบบบบบบบอะ อยากอ่านอีกกกกกกกกกกก
-
หวีดร้อง มันขาดตอน มันต้องง้อกันอีกนิสเซะ แต่สนุกมากกกก ลุ้นมาก นี่คิดจะให้นายเป็นผู้ร้าย ไหนกลายเป็นตัวสำรองละ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คือมันดีมาก ครบมาก ไม่รู้จะพูดยังไง ชอบมากค่ะ o13
-
เราว่าเรื่องนี้
คนเดียวที่ได้อาจเรียกได้ว่าบทเรียนราคาแพง
คือกองทัพค่ะ
-
โอ้ยยย จบซะแล้วว :hao5:
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วหลงรักมากๆ :กอด1:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
หลงงงงงงงงรุนแรงงงงงงงง
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ
รักตัวละครโดยเฉพาะเต็มใจกับกองทัพ :กอด1: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
คุณพระ คุณพระ คุณพระ ทำไมเรื่องนี้ดีแบบนี้ตั้งแต่ดำเนินเรื่องมาเลยปูความหลังดีมากมันไม่ซับซ่ินจนงงแต่ก็มีความลับให้แก้อ่ะแล้วเราชอบบุคลิกของตัวละครแต่ละตัวด้วยชอบครอบครัวของเต็มใจที่แบบเป็นผู้ดีจริงๆรักและอบอุ่นแบบไม่รังเกียดเต็มใจ แถมยังเติมเต็มความรักให้เต็มด้วย มันทำให่เต็มใจมีบุคลิกแบบเนี้ยแบบเคะควีนๆแบบเงี้ยออกโรงปกป้องแบบเงียบๆนะจ๊ะ สามีข้าใครอย่าแตะอารมณ์นั้น ส่วนบ้านคุณปู่ย่าของทัพปี้5555น่ารักอ่ะชอบบความเอ็นดูหลานของปู่ย่าอบรมเงี้ยงดูมาได้ดีมากๆแถมยังปลูกฝังความคิดแต่ไม่ทันเต็มใจ5555 พ่อกับแม่เขาคงมีเหตุผลของเขาในการกระทำละนะพี่นายพลเกือบเลวละมาดีตอนสนามบินละ5555
อยากจะบอกว่านังกองทัพโคตรหลงเมียอ่ะบอกเลยหลงแบบหัวทิ่มบ่อไปเลยจ้าแหมๆๆทำร้ายเขาแต่ว่าเทคแคร์แบบยุงไม่ไต่ไลไม่ตอมเลย6565เหม็นความรักแต่ฟินมาก ไรท์เขียนโบว์มาเหมือนเอาเราเข้าไปอยู่ในนั้นเลย สรุปแล้วเรื่องนี้สีส้มเป็นพระเอก จบ5555
-
ระหว่างรอหนังสือ (สั่งทาง ปณ) แวะมาอ่านอีกรอบ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากเลย o13
-
หน่วงมากค่ะ แต่อ่านอินโทรแล้ว แฮปปี้ค่ะ อยากรู้เค้ากลับมาคืนดีกันได้ไง อยากอ่านตอนพิเศษของพี่นายณดลด้วย มาเขียนให้อ่านหน่อยน้าาา ขอบคุณมากค่ะ สำหรับนิยายดีดี ติดตามต่อไปค่ะ :mew2:
-
ร้องไห้หนักมากกกกกกกก
ต้องมีต่อซิ ตอนพิเศษนะ
เต็มใจผิดอะไร ในเมื่อทุกอย่างพ่อจอมทัพเป็นคนทำทั้งนั้น
ฆ่าเมียฆ่าลูก ถ้าไม่เกิดเรื่องก่อนเต็มใจก็อาจจะตายได้
ความรู้สึกผิดเต็มใจรู้อยู่เต็มอก
แต่จอมทัพข่มขื่นคืออะไร
ระบายความเสียใจน้อยใจที่เป็นคนโง่ที่เต็มใจรึ
ไอ้โง่ ขนาดเต็มใจโดนมาจนาดนี้ยังรอจอมทัพ
แกมีนขี้ขลาด งื้ออออ
ชั้นไม่น่ามาอ่านตอนนี้เลย
ชั้นไม่โอเคร๊ แกจะส่งสีส้มมาทำมายยยน
ร้องไห้หนีกมากกกกก
นอนไม่หลับแล้วเนี้ย
-
ทำไมจบแบบนี
สงสารเต็มใจ กองทัพไม่เข้าใจอ่ะทำไมทำแบบนี้
ขอตอนพิเศษค่ะ
-
ไม่รู้จะพูดยังไงดี
สนุกมากกกกกกกกกกกกก o13
ตามหาหนังสือแบบด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สนุกมากค่ะ และไม่พลาดซื้อเล่มแน่นอน
-
แวะไปโหวตให้น้องเต็มมาค่ะ
รักเรื่องนี้นะคะ รักทุกตัวละครด้วยค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบแล้ววว
ดีใจนะเนี่ยที่เดาถูกว่าคนร้ายคือใคร แต่ไม่คิดว่าจะเลวขนาดนี้
อยากฟินๆคงต้องวนกลับไปอ่านอินโทรอีกรอบ :impress2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันครับ
-
เรื่องนี้มีครบรสจริงๆ
ทุกรสชาติเลย
อ่านไม่หลับไม่นอนเลยจริงๆ :mew1:
-
ค้างมั้ยละจบแบบนี้ ค้างสิ ฮ่าาาา ทำร้ายคนอ่านจริงๆ
-
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคนเขียน
-
ตามอ่านมา3วัน จบแล้วค่าาาาา
ตอนหวานกันนี่กรี๊ดมากค่ะ อยากเป็นน้องเต็ม คนอะไรน่ารักพร่ำเพื่อขนาดนี้ ><
ตอนอึนๆก็หนักหน่วงอยู่นะคะ สกิลโคนันเราพังหมดเลย 555
ตอนจบกลัวกองทัพหนี ตาย มากเลยค่ะ ดีว่าไม่เป็นอย่างนั้น
แอบคิดว่าหลังจากน้องเต็มโดนsmไปแล้ว เค้ายังไงกันต่อน้า?
จบแฮปปี้ก็ดีมากๆเลยค่ะ ขอตอนพิเศษปลอบใจอีกจิ๊ดนึงสิค้า
-
จากขำๆหื่นๆ หลังๆน้ำตาก็มา จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ต่างคนต่างเจ็บปวดอยู่ๆจะให้ลืมมันก็ยาก ให้เวลารักษาทุกอย่าง
แล้วมันก็จะแฮปปี้เหมือนตอนเรื่มเรื่อง :pig4:
-
คิดถึงน้องเต็ม อ่าน(เล่ม)จบหลายรอบมากค่ะ
-
อ่านวันเดียวจบเลยค่ะเริ่มเรื่องแบบเอื่อยๆแต่ก็ชวนให้ติดตามแล้วก็เริ่มผูกปมให้ยุ่งแต่ก็เดาทางได้ไม่ยากเกือบๆจะน่าเบื่ออยู่ช่วงหนึ่งแต่ก็พอทนได้แล้วตอนไคลแม็กก็เขียนได้ค่อนข้างดีทีเดียวสรุปจบห้วนไปหน่อยมีช่องว่างเยอะไปแต่ก็พอโอเคอยู่แต่ก็ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆแบบนี้นะคะพยายามต่อไปนะเราจะติดตามผลงานของคุณต่อไปแน่นอน :mew1:
-
คิดถึง :hao5:
-
อื้อหือ สนุกมากก มีเรื่องให้ขบคิดทุกตอนเลย ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง
ชอบความฉลาดของเต็มอ่ะ เก่งเว่อ ,, แล้วก็ชอบรักที่มั่นคงของทั้งสองด้วย
จบเรื่องแล้ว ทิ้งทุกอย่างไว้ที่อดีตแล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยความสุขเนอะ
-
สนุกมากครับ
-
สนุกและเสียใจไปพร้อมกับนิยายมากเช่นกัน มันครบรสมากชื่นชมนักเขียนมันหน่วงไปหมดอยากรู้จะหวานแหววกันได้ยังไง. เป็นกำลังใจให้นะคะ :katai1: :hao5:
-
:katai1:เปิดเรื่องกับตอนสุดท้ายนี้มันคนละอารมณ์จริงลุ้นยิ่งกว่าหวย :katai4:
-
o13 o13 o13
-
o13 สนุกกกกกกมากค่ะ
มีความอิจฉาในความรักของคู่นี้
อะไรจะดูแลกันดีขนาดนั้น :katai5:
-
สนุกมากค่ะ เสียน้ำตาไปเยอะเช่นกัน ค้างๆๆๆอยากอ่านต่อมากๆเลยค่ะ จนต้องกลับไปอ่านอินโทรใหม่ แต่ก็รู้สึกว่าไม่พอ เสัยดายจบซะและ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ฮือออ เสียน้ำตาไปก็หลายตอน ดีใจที่หยิบเอาบทบาทสัตวแพทย์มาเป็นนายเอกบ้างค่ะ ฮี่ๆ ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ มาเจอข้าไปหน่อยเรื่องนี้ แต่สนุกมากกกกกก ^^
-
มาตามอ่านรวดเดียวจบ
ก็ได้แต่ถามตัวเองว่า
เอ๊ะ เราไปสิงอยู่ที่ไหนมา ถึงพึ่งเห็นและได้อ่านเรื่องนี้ 55555
เป็นเรื่องที่อ่านไปมีทุกรสชาติ
สุขใจ ทุกข์ใจ ไขปริศนาชะตาชีวิต
ครบเครื่องมากๆค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้วถึงกับถอนหายใจ
จะว่าเคลียร์ก็ไม่สุด
รู้ว่าจบแบบแฮปปี้ แต่มันก็ไม่สุด
มันค้างๆ คาๆ หน่วงๆ อึนๆ โว๊ะ
แต่ก็ขอบคุณที่มีเรื่องราวดีๆ มาให้อ่านกันนะจ๊ะ
-
สนุก อ่านเพลิน :mew1:
ตอนจบรู้สึกคาๆนิดหน่อย เหมือนไม่สุด :hao4:
รู้ว่าแฮปปี้ แต่น่าจะถ่ายทอดให้คนอ่านรู้สึกว่าจบจริงๆกว่านี้นิดนึง :mew2:
แต่ยังไงก็จะตามไปอ่านผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
o13 o13 o13
-
กลับไปอ่าน Intro อีกรอบ
ชอบIntro สุดละ อารมณ์คนหลงเมียเนี่ย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
เนื่องจากหลังจากที่ผมและออมเรียนจบปริญญาตรีครอบครัวของเราตั้งใจจะย้ายไปอยู่ที่อังกฤษกันแบบถาวร
เต็มเป็นคนย้อนแย้ง ไหนบอกว่ามาเรียนสัตวแพทย์เพราะต้องการไปทำงานที่มูลนิธิของหญิงแม่ไง ตอนนี้บอกเรียนจบจะกลับไปอยู่อังกฤษ กลับกลอกนะเต็ม
-
หญิงสาวคนหนึ่งเปลือยท่อนล่างกำลังก้มโก้งโค้งอยู่กลางหว่างขาของร่างสูงที่ถูกพันธนาการเอาไว้ทั้งมือและเท้า หญิงสาวพยายามกลืนกินงูยักษ์ที่นอนสงบนิ่งคอพับคออ่อนเต็มความสามารถ มืออีกข้างของเธอก็กำลังตระเตรียมความพร้อมให้กับส่วนลับของตัวเองอย่างไม่ลดละ ถ้าคำนวณเวลาตั้งแต่เนเนะเข้ามาในห้องนี้ก็นานพอสมควร เนเนะคงใช้ความพยายามเพื่อให้ผมได้เข้ามาเจอภาพบาดตาบาดใจแบบพอดิบพอดีแต่มันดันผิดแผนไปนิดตรงที่ฝ่ายชายที่ดูสะลึมสะลือเหมือนไม่ได้สตินั้นไม่ยอมให้ความร่วมมือเสียที
ถ้าเป็นเราจะถ่ายคลิปมันไว้ แล้วเอาลง Pornhub ให้ชื่อเสียงมันป่นปี้เลย
-
ท่านกิตติและคุณหญิงหยดก็ไม่สามารถให้เลือดกับลูกชายได้ซึ่งผมเองก็ไม่ทราบในเหตุผล
เต็มไม่ใช่ลูก เต็มต้องเป็นลูกของรดาแน่ๆ แต่....แต่ อย่าพ่อเดียวกับกองทัพนะ ขอร้องล่ะ
-
“ก็น้องเต็มใจหน้าตารูปร่างเหมือนภรรยาเก่าของคุณดิษฐ์ซะขนาดนี้คุณนายวิริยาจะทำใจลงได้ยังไงล่ะคะคุณพี่”
“นั่นสิคะคุณน้อง นี่ถ้าท่านนายพลกับคุณหญิงหยดไม่ยืนยันกับนักข่าวว่าเป็นลูกชายของท่านจริงๆ อมพระมาพูดก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ”
ฟันธงว่าเต็มเป็นลูกของดิษฐ์กับรดา ส่วนกองทัพไม่ใช่ลูกของดิษฐ์100%
-
ตื่นเช้าขึ้นมาก็รู้ตัวว่าช่วงล่างของตัวเองกับอีกฝ่ายยังเชื่อมต่อกันอยู่
คือ........ของจริงมันจะคาไว้แบบนี้ไม่ได้นะ นอกจากของๆกองทัพจะยาวน้องๆไส้กรอกฟุตลองของ7/11 แล้วที่ทำกันเยอะแยะนับรอบไม่ไหวน่ะ ชีวิตจริง2-3รอบก็หมดแรง นึกสภาพฝ่ายรับถ้าโดนไป4-5รอบคงถลอกปอกเปิกแสบไปหลายวัน คนรุกเองก็ถลอกปอกเปิกไม่แพ้กัน
-
“แม่ไปทาบทามหนูฮันนี่ไว้ให้แกแล้ว”
เท้าของผมหยุดชะงักลงแทบจะทันที
“พ่อแกก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ เราตกลงกันว่าหลังแกเรียนจบก็จะจัดงานแต่งงานกันทันที”
รู้ๆว่าอีนี่มันร่านนอนกับเขาไปทั่วยังเอามาเป็นลูกสะไถ้ แล้วเราก็คิดว่านังแม่นี่ไม่ใช่แม่ของกองทัพเพราะดูประสงค์ร้ายกับกองทัพตลอดมา
-
“รับหมั้นฮันนี่ซะ”
หลังจากที่รู้คำตอบ เทมป์อาจจะลืมเต็มไปเลยก็ได้”
เรื่องนี้ incest เหรอ กองทัพพ่อเดียวกับเต็ม? ไม่นะ อย่าใจร้ายกับคนอ่านนะ
-
สถานที่ใช้ซ้อมการแสดงชั่วคราวนี้เป็นหอประชุมของคณะนิเทศน์ศาสตร์
“คุณเดาทางผิดทั้งหมดแล้วล่ะครับ ถ้าเกิดเป็นเกมส์ คุณใกล้จะแฮ้งค์โอเวอร์แล้วล่ะ”
นิเทศศาสตร์ ถ้าสะกดว่าเทศน์คือ เทศนา พระเทศน์
แฮงค์โอเวอร์แปลว่าเมาค้าง ที่ถูกต้องต้องใช้เกมโอเวอร์
-
█ ▌รักเต็มใจ ➽ HEART IS FULL ▌█
┠ 37 ┨
The End
สนุกมากมาย ขอบคุณนะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้เราอ่าน จุ๊บๆ
-
:pig4: :pig4: ขอบคุณจ้าสนุกมาก
-
สนุกมากค่ะ ครบทุกรส
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
:pig4:
-
เข้าใจนะว่า รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว กองทัพ อาจจะโกรธ หรือกลัว เต็มใจบ้าง
แต่ไม่เข้าใจเต็มใจบ้างเลยเหรอ ว่า เป็นผู้ถูกกระทำอย่างไร จะต้องให้อยู่เฉยๆ ร้องไห้ ไม่ทำอะไรเลยเหรอ แล้วตัวเองจะช่วยอะไรเขาได้ป่าว
คือ คิดว่า กองทัพมีสิทธิ์โกรธ แต่ไม่มีสิทธิ์เอาความโกรธไปลงกับเต็มใจแบบนั้น ... เห็นแก่ตัว มาก
สุดท้าย อยากให้ผู้เขียน ลงตอนพิเศษ ตอนกองทัพกลับไปหาเต็มใจ ก่อนที่จะมาลงเอยกันได้แบบใน intro
และกองทัพควรจะได้รับบทเรียนบ้าง
เห็นด้วยกับคอมเม้นท์ นี้ค่ะ
-
เเรกๆก็รักกันสนุกสนาน อบอุ่น มาพีคตอนดิษฐ์นี่แหละ ที่ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง แต่ยังดีที่Introไว้ว่าเต็มกับกองทัพยังคบกันก็ ok แต่อยากให้มีตอนที่คืนดีกันด้วยจะดีมากค่ะ สนุกตื่นเต้นเร้าใจทุกตอน ขอบคุณมากค่ะ