อ่อยแบบนี้ ไม่เนียนนะครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชนนนท์ แค่ชื่อก็โคตรเห่ยแล้ว มันเป็นเด็กหลังห้อง หน้าตารูปร่างก็งั้นๆ ตัวก็ไม่สูงมากมาย
หุ่นก็ไม่ได้ฟิตมีซิกแพ็คแต่ก็ไม่ได้ผอมจนขี้โรค ผิวก็ไม่ได้ขาวออกจะแทนๆด้วยซ้ำ
เป็นบุคคลที่เรียกได้ว่า พื้นเพ รากหญ้า เฉยสะบัด และไร้ตัวตน
มันไม่เคยอยู่ในสายตาตัวท็อปอย่างผมเลยสักนิด
จนกระทั่งผมดันไปรู้ความลับบางอย่างของมันเข้า
มันน่ะ แอบชอบผมครับ
ประการแรก มันชอบแอบมองผมเวลาผมเผลอ
มันมักจะพยายามนั่งเก้าอี้ติดด้านหลัง อยู่ในมุมที่มืดมากที่สุด และจะเลือกเก้าอี้แถวเดียวกับผมเสมอ
หลายครั้งที่มันเดาออกว่าผมจะนั่งแถวไหน เพราะพอผมเข้ามาในห้อง มันก็ดันนั่งรออยู่แถวนั้นก่อนอยู่แล้ว
ส่วนผมก็นั่งเก้าอี้ตัวหน้าสุดเหมือนเช่นเคย
ตลอดการเรียน ผมจะรู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่ นั่นไม่ต้องสงสัย มันแอบมองจากทางด้านหลังแน่ๆ
พอผมแกล้งทำเป็นหันไปคุยกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลัง มันก็จะก้มหลบ ทำเป็นจดหนังสือ
ไม่ก็มองไปที่อาจารย์ที่กำลังพูดอยู่แทน
อาจจะยังไม่ชัด
งั้นก็เล่าเรื่องตอนพักกินข้าวต่อละกัน
ตอนเที่ยงหลังเลิกเรียนคาบเช้าเสร็จ กลุ่มเพื่อนในคลาสเดียวกันก็ชักชวนกันมาทานข้าวที่โรงอาหารคณะ
และหนึ่งในนั้นก็มี มัน มาด้วย
พวกเราเลือกนั่งโต๊ะยาวตัวเดียวกัน พอเราสั่งข้าวมากินครบ
มันที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก็เอาแต่จ้องผมตักข้าวราดพะแนงคำใหญ่เข้าปาก ไม่ยอมแตะอาหารในจานตัวเอง
ดูท่าว่ามันจะเย็นชืดเสียจนหมดอร่อยแล้ว
พอถาม ก็ตอบอย่างไม่เนียนมาว่า
“ข้าวราดแกงดูน่ากินมากกว่าราดหน้าน่ะ”
ชัดยังครับ
ถ้าไม่ ก็ไปต่อ
ประการที่สอง มันมักจะหาเรื่องเข้ามาคุยกับผมเสมอ
“นายลืม ปากกาไว้ที่ห้องฉันน่ะ”
อ้อ วันก่อนที่ไปทำรายงานกลุ่มห้องมันสินะ
แค่ปากกาด้ามเล็กๆ มันจะทำเป็นไม่สนใจ ลืมๆไป ไม่คืนผมก็ได้
ไม่ก็ฝากเพื่อนส่งต่อมาให้ ไม่จำเป็นต้องเดินไกลเอามาให้ถึงที่
ผมได้แต่หัวเราะเอ็นดูอยู่ในใจ
ไม่เนียนเลยสักนิด
“ขอบใจนะ” ส่งยิ้มละไมไปให้ มือหยิบเอาปากกามาหย่อนไว้ในกระเป๋าหนังสืออย่างไม่ใส่ใจ
ด้ามสีน้ำเงินนี่มันหมดหมึกไปตั้งนานแล้ว
ประการที่สาม มันชอบเข้ามาวนเวียนใกล้ๆผม
เวลาผมจะไปที่ไหน อยู่ที่ใดก็ตาม จะเห็นมันอยู่ที่นั่นด้วยเสมอ
ราวกับสะกดรอยตามกันมา
วันนี้ผมมีเรียนแค่คาบบ่าย แต่เข้ามหาลัยก่อนเวลากะจะมานั่งเล่นโทรศัพท์รอเวลาเรียน
เพราะอยู่ในหอมันน่าเบื่อจะตายชัก
ระหว่างสไลด์เจ้าแอปพลิเคชั่นสีน้ำเงิน ก็เห็นโพสต์ของ‘มัน’เด้งขึ้นมา
นี่ก็ขยันอัพตัสเหลือเกิน ทั้งที่เป็นคนไม่ค่อยพูดแท้ๆ
ผมคอแห้ง ชักรู้สึกหิวน้ำขึ้นมา เลยเดินไปร้านสตาร์บัคที่อยู่ในรัศมีใกล้ๆ
สั่งโกโก้ปั่นกับพนักงานแล้วเดินมานั่งรอที่โต๊ะตัวใกล้กับเคาท์เตอร์
พลันสายตาดันเหลือบไปเห็น มัน เดินเข้ามาในร้านพอดี
เกินไปนะ
บางทีน่ะ
ผมไม่ได้สนใจอะไร ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อไปจนได้โกโก้ที่สั่งไว้เสร็จนู้นแหละ
ประการสุดท้าย มันอ่อยผมครับ
คนบ้าที่ไหนจะมานั่งถอดเสื้อผึ่งแอร์ อวดกล้ามท้องสวยๆ บนเตียงของผมกัน
(โอเค ผมเดาไปเองว่ารูปร่างท่าทางอย่างมัน คงจะไม่มีกล้ามเนื้อไว้อวดชาวบ้านเขา แต่ที่ไหนได้นี่มันเสือซ่อนรูปชัดๆ)
“เราส่งเสื้อไปร้านซักรีดแล้วนะ อีกครึ่งชั่วโมง”
“อื้ม ขอบใจ”
ถ้าไม่ใช่เพราะ
“ขอโทษที่ทำโกโก้หกใส่นะ
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ระวังเอง”
เมื่อตอนเช้ามันเดินชนผมในร้านสตาร์บัค ทำให้โกโก้ปั่นเพิ่มวิปของผมหกใส่เสื้อนักศึกษามันเต็มๆ
เอาจริงๆ ผมไม่ผิดนะ ผมไม่ได้เป็นคนเดินชนมันสักหน่อย
แต่เห็นว่า คาบบ่ายพวกเรามีเรียน เลยชวนมันขึ้นมานั่งรอบนหอของผมก่อนเพราะใกล้กว่าหอมันเยอะ
ก่อนจะเป็นคนดีอาสา เอาเสื้อไปส่งร้านซักรีดให้
ตอนนี้เราเลยนั่งเงียบๆรอเสื้อมาส่ง จนผมเป็นฝ่ายทนความเงียบไม่ไหว ชวนมันคุยเล่น
“ชนนนท์ นายคิดว่าเราเป็นคนยังไง”
“หืม?” มันเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม
“แค่ชวนคุยน่ะ”
“ก็…ปกติ”
“แล้ว คิดยังไงกับเรา”
“ก็…อย่างที่คนอื่นคิด”
“งั้นเหรอ แล้วชอบเรามั้ย”
“ก็…มาก”
“ถ้าชอบเราขนาดนี้ ไม่ขอเราเป็นแฟนเลยล่ะ”
“ได้เหรอ”
“ไม่….” เว้นช่วงสักพัก ก่อนจะต่อจนจบวลี
“เหลือ”
……………………..............The end?.....................................................
น้ำอ้อยท่วมจอ
เรื่องสั้นเล็กๆเรื่องแรก ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ลงชื่อ อบเชย