-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า ARPO เองนะคะ
วันนี้เอานิยายที่เขียนทิ้งไว้สักพักแล้วมาลงให้ทุกคนอ่านกัน เขียนเก็บไว้แล้วก็ไม่มีโอกาสได้มาเขียนต่อสักที ช่วงนี้พอมีเวลาเลยถือโอกาสหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นเสียหน่อย ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้กับทุกคนด้วยนะคะ ^^
อ่านแล้วชอบ ถูกใจ ก็อย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนกันด้วยน้าา >3<
-------------- นิยายเรื่องอื่นๆ -----------------
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500)
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0)
รักรสนม (จืด) [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60880.0)
[ซีรีย์เรื่องสั้น] Shades of Lust [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60745.0)
------------------ เข้ามาพูดคุยกันได้ค่ะ -------------------
Facebook Page (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
Twitter (https://twitter.com/Arpo_Novel)
=================================
สารบัญ
HEAVY WEIGHT: 0 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.msg3609290#msg3609290)
HEAVY WEIGHT: 1 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.msg3609290#msg3609290)
HEAVY WEIGHT: Extra KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.msg3609290#msg3609290)
HEAVY WEIGHT: 2 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.30)
HEAVY WEIGHT: 3 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.60)
HEAVY WEIGHT: 4 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.60)
HEAVY WEIGHT: 5 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.90)
HEAVY WEIGHT: 6 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.120)
HEAVY WEIGHT: 7.1 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.120) / HEAVY WEIGHT: 7.2 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.150)
HEAVY WEIGHT: 8 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.180)
HEAVY WEIGHT: 9 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.180)
HEAVY WEIGHT: 10.1 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.210) / HEAVY WEIGHT: 10.2 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.240)
HEAVY WEIGHT: 11.1 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.240) / HEAVY WEIGHT: 11.2 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.270)
HEAVY WEIGHT: 12.1 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.300) / HEAVY WEIGHT: 12.2 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.300)
HEAVY WEIGHT: 13.1 KG. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.330)
[/color]
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทนำ
HEAVY WEIGHT: 0 KG.
‘ไอ้ช้าง’
‘ไอ้พยูนเกยตื้น’
‘ไอ้อ้วน’
‘ไอ้หมูตอน’
‘ไอ้ตือโป๊ยไก่’
และอีกสารพัดที่จะคิดออก
...คุณเคยโดนเรียกแบบนี้ไหม?...
...ทั้งที่คุณมีชื่อเล่นอยู่แล้ว…
...แต่ชื่อเล่นคุณก็ยังผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด…
ยังมีอีกนะ...หลังๆมานี้ผมได้มาอีกชื่อหนึ่ง
‘หยั่นหว่อหยุ่น’
เด็กสมบูรณ์พ่อมึงสิ!!!
หน้ากูหล่อกว่าเด็กอ้วนแก้มกลมบนขวดซีอิ๊วขาวสูตร1นั่นอีกเว้ย!
กูมีชื่อสุดแสนจะไพเราะว่า
‘หนูพุก’
•ชื่อนายนวิน อ่านว่า นะ-วิน แปลว่า ใหม่ หนุ่ม สดชื่น
•ชื่อเล่นชื่อ หนูพุก อายุ 20 ปี
•เชื้อชาติไทย (แต่บรรพบุรุษเหล่ากงเหล่าม่าเป็คนจีนแผ่นดินใหญ่) สัญชาติไทย ศาสนาพุทธ
•ปี2 คณะศิลปศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่น
•น้ำหนัก 85 กิโลกรัม ส่วนสูง 170 เซนิตเมตร
•เลือกกรุ๊ป เอ
•สายตาข้างขวาสั้น600 ซ้าย 700 แต่ใส่คอนแทคเลนส์สีใส
•ไม่มีโรคประจำตัว (มีแต่โรคแดกไม่หยุด)
กูขอถามหน่อยว่า...กูควรจะชื่อ…
‘หยั่นหว่อหยุ่น’
ตรงไหน???
TBC.
++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า มาแล้ววววเอาเรื่องใหม่มาลงแล้วววว ใครจำตัวละครสองตัวนี้ได้บ้างงงง
สองคนนี้เคยมาเปิดตัวในเรื่องรักตามสั่งด้วยน้าาาา อิๆๆๆ
ใครจำชื่อสองคนนี้ได้บ้างงงงงง จำได้ไม่มีรางวัลให้นะฮ่าๆๆๆๆ อิอิ
จากที่ถามทุกท่าน แนวฟีลกู๊ดมาแรงมาก เลยเอามาลง
อ๊ะๆๆๆ แต่สำหรับพ่อนายเอก 3 ถ. ไม่ต้องห่วงน้า เรื่องจะตามมาติดๆๆ ตอนนี้บทนำเสร็จแล้วแต่ขอเกลาก่อนน้าา พร้อมแล้วจะเอามาลงให้เลยย
ขอบคุณที่รักและติดตามกันมาตลอด ขอฝากหนูพุกกับพ่อพระเอกไว้ด้วยนะจ้าาา
ติดแท็ค #รักหนักมาก เลยค่า
-
จำได้ หนูพุกคนน่ารักมาแล้วววว :-[
-
รออ่านๆ
-
มารอหนูพุกกกห
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 1
HEAVY WEIGHT: 1 KG.
“เฮ้ย ไอ้พะยูนวิ่งให้ไวหน่อยสิวะ”
อยากรู้จริงๆใครเป็นคนบรรจุวิชาพละศึกษาเข้ามาในระบบการเรียนการสอนของประเทศไทยด้วยว่ะ ผมพาร่างพร้อมไขมันส่วนเกินในร่างที่ดูจะมีมากเกินความจำเป็นวิ่งเยาะๆต่อไป
คือถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์แม่งเสือกไม่อยู่ ไปทำธุระ สั่งให้พวกผมรอบสนามไปก่อน คือผมเกลียดการวิ่ง แต่เห็นอ้วนๆ เอ๊ยยย หุ่นน่ากอดแบบนี้ ผมก็มีทักษะด้านกีฬาพอสมควรนะครับ
อะไรนะ?? ซูโม่หรอ? ไม่ใช่สิพี่
ผมชอบเล่นวอลเลย์บอลนะ ถึงจะไม่เทพแบบนักกีฬาทีมชาติ แต่ผมก็อันเดอร์ลูกแบบไม่อายใครนะ เสิร์ฟก็ไปวัดไปวาได้อยู่ ตบก็ยังใช้ได้ เพียงแต่อาจจะวิ่งช้าบ้าง ลูกไหนรับได้ก็รับ ลูกไหนวิ่งไม่ทันก็ปล่อยลงเป็นแต้มของอีกฝั่งไป
“โอยยยย เหนื่อยชิบหาย” ผมหอบแฮ่ก ไอ้ปองกุล เพื่อนรักโยนน้ำขวดมาให้ พอเอามาดื่มก็อยากจะแหวะ
“ทำไมมึงซื้อน้ำยี่ห้อนี้มาอีกแล้ววะ มันรสชาติแปลกๆ”
“ไอ้ห่านี่ น้ำเปล่ามึงมีรสชาติด้วยหรอวะ แดกๆเข้าไปเถอะ”
เอ้าไอ้นี่ ไม่รู้อะไร น้ำเปล่าแต่ละยี่ห้อก็มีรสชาติในตัว ผมรู้ ผมสัมผัส (ถึงรสชาติ) ได้
“เอาไปเลยไป” จะทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้น
“เฮ้ย เพิ่งวิ่งมาเหนื่อยๆ นั่งๆ เดี๋ยวตูดใหญ่หรอกมึง” ทฤษฏีไหนของมึงวะไอ้ปองกุล มึงคิดว่ากูยังต้องกลัวตูดกูใหญ่อีกหรอวะ
แค่นี้เวลาขึ้นรถเมล์ผมก็แทบกินพื้นที่เบาะสองคนเต็มพื้นที่หมดแล้ว ไม่ต้องใหญ่ไปกว่านี้หรอก
“ช่างแม่ง กูไม่สน” กำลังหย่อนตูดนั่งก็โดนขัดอีก
“วิ่งมาเหนื่อยๆห้ามนั่ง” เสียงเข้มๆดังขึ้นมา สำเนียงภาษาไทยที่แปร่งเล็กน้อยของอีกฝ่ายถึงจะไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ว่าใคร
ผมรีบหันไปมองต้นเสียงแล้วบ่นอุบ
“บุ้ยยย ทำไมอะฟาโรห์ก็กูเหนื่อยอะ” ผมหันไปเบ้ปากใส่คนมาใหม่ แต่ไม่เข้าใจคือทำไมไอ้ปองกุลต้องกรอกตามองบนผมขนาดนั้น ยังมีสาวๆในคณะถึงต้องมองผมด้วยสายตาเหมือนจะทิ่มแทงได้ตลอดเวลา แต่พอมองไปที่คนที่ยืนหน้าเข้มข้างหล้งผมแล้วต้องทำหน้าเคลิ้มเหมือนเจอพี่บอยด้วยครับ
“ลุกขึ้นมายืน ห้ามนั่ง”
ไอ้ฟาโรห์ หรือ ชื่อยาวเป็นหางว่าวของมันว่า ชะรีฟ โอสมาน โมฮัมเหม็ด เบดาเฮดิน ลูกครึ่งไทย-อียิปต์ หน้าคมเข้มแบบขาวอาหรับขนานแท้ จนมองไม่ออกว่ามันมีเชื้อไทยตรงไหนเหมือนกัน ใบหน้าคมคางไม่เรียวเหมือนสไตล์พิมพ์นิยมเกาหลีกลับเหลี่ยมได้รูปสวยดูแข็งแรงบึกบึนสมชายชาตรี รับกับทรงผมอันเดอร์คัตทันสมัย คิ้วเข้มเป็นแพหนา พาดเหนือนัยน์ตาคมเฉี่ยวเหมือนเหยี่ยวทะเลทรายแต่ลูกตาสำน้ำตาลใสจนดูเชื่อม แพขนตาเวลากระพริบงอนสวยพอดี (บางทีอยากกร้อนทิ้งแม่ง หมั่นไส้) จมูกโด่งสันของมันบางทีก็กลัวว่ามันจะไปแทงคนอื่น (ทรงจมูกมันอะ แทงใจกูสุดๆ) ริมฝีปากหนากระจับได้รูปสวยรับกับเคราอ่อนๆที่ขึ้นเร็วตามแบบของชาวอาหรับ
เห็นไหม? ที่บอกมาคือไอ้คนที่ย้ายตัวเองมายืนหน้าผมแทน
“หิวอะ”
“ยังกินไม่ได้เพิ่งออกกำลังกายมา เขาห้ามกินเลย” มันดีดหน้าผากเหม่งๆของผม “เข้าใจไหมหนูอ้วน”
ไอ้เสรดเป็ด กูชื่อหนูพุก ถ้ามึงจะเรียกแบบนี้มึงเรียกกูหมูเลยก็ได้ เขาจะได้ไม่สับสนว่าสรุปคือ
ม หมูอ้วนหรือ น หนูอ้วน
“แล้วเรียนเสร็จแล้วหรือไง?” ผมกับมันเรียนคนละคณะ ผมเรียนศิลปศาสตร์ ส่วนมันเรียนเศษรฐศาสตร์
ในมหาลัยผมก็มีคนดังอยู่ อาทิ เช่น…
นาฏย ปีสาม...นายหัวน้อยแห่งคณะประมง
เอ็ดมันด์ ปีสาม...ลูกครึ่งเมืองผู้ดี
เตเต ปีสาม...สุภาพบุรุษผู้อ่อนโยน
อิชระ ปีหนึ่ง...เดือนมหาลัย
แพน ปีสอง ไฮโซคณะอินเตอร์
หรือจะเป็น ไอ้คนที่ยืนตรงหน้า
ชะรีฟ ปีสอง ฟาโรห์แห่งเศด-ศาสตร์อินเตอร์
เอาตามความจริงแล้วมันไม่ได้ชื่อฟาโรห์แต่อย่างใด มันชื่อชะรีฟ คือชื่อที่ทุกคนเรียกมันนะครับ ฟาโฟรห์เป็นชื่อที่ผมตั้งให้มันเองตอนเข้ามาใหม่ๆ ทีนี้ก็เลยกลายมาเป็นฉายามันไปเลย
แต่มันไม่ยอมให้คนอื่นเรียกมันว่าฟาโรห์นะครับ มันบอกสงวนสิทธิ์ (คือตอนเจอมันครั้งแรกมันบอกแบบนี้ ผมยังงงเลยว่ามึงหน้าแขกขนาดนี้เสือกพูดไทยได้ไง) ให้ผมที่เป็นเพื่อนคนแรกของมันในมหาลัยเรียกมันเท่านั้น
คือความจริงตอนนั้นอินเนอร์มันแรงอะครับ ผมชอบพวกแนวอียิปต์โบราณอยู่แล้ว
ใจจริงผมอยากเรียนคณะโบราณคดีมาก แต่ที่บ้านไม่ให้เรียนครับ คนหัวโบราณนะครับ บอกจบไปไม่รู้จะเอาไปทำอะไร
...นั่นสิอุดมการณ์แดกไม่ได้ครับ…
คณะนี้ถ้าไม่ชอบจริงๆ จนก็ไม่ค่อยมาเรียนหรอกครับ ทีนี้พอมันบอกเป็นลูกครึ่งอียิปต์ผมเลยแบบ โอ้เทพราห์ พระเจ้า เพื่อนคนแรกเป็นอียิปต์อะ เท่ชิบหาย ด้วยความเพ้อส่วนตัวเลยตั้งชื่อให้มันเองเสร็จสรรพ
กูไม่ตั้งให้ชื่อสฟิงซ์ก็ดีเท่าไรล่ะ
ตอนแรกมันขมวดคิ้วไม่ชอบใจใหญ่แต่ผมอาศัยความหน้าทนของชั้นไขมันบนหนังหน้าตัวเองเรียกมันต่อไปจนมันเบื่อเอือมระอาไปเอง
“ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?” มาแล้วครับ สาวๆแห่งศิลป์สาด คณะที่ประชากรเยอะกว่าผู้ชายจนสงสารผู้หญิงครับ อดอยากปากแห้งไม่เจอหนุ่มๆ5555
“อ่า...ครับ” พ่อหนุ่มอาหรับก็ไม่มีปฏิเสธนะ
ผมพาร่างอวบๆ (อย่างมึงยังอยู่ในเกณฑ์นี้อีกหรือ?) หลบฉากออกมาจากรัศมีกล้อง ปล่อยให้พ่อยอดชายนายอะลาดินแชะรูปกับบรรดาแฟนคลับไป ยิ่งตอนนี้อาจารย์ไม่เข้าทำให้ยิ่งมากันใหญ่
“เฮ้ยย อาจารย์บอกยกคลาสเว้ย กลับมาไม่ทัน” เสียงเพื่อนชายในคณะตะโกน พวกผมนี่แทบปาขวดน้ำทิ้งไปเต้นกาโว้กลางสนาม “แต่ให้ทำรายงานมาส่งแทน”
คนอื่นแม่งโหไม่ดีใจ แต่สำหรับกูนี่แทบพราก ดีใจสุดติ่งยิ่งกว่าแดกของฟรี
“แม่งเอ๋ยยย ลำบากกูอีก” ไอ้ปองกุลบ่นไปเถอะครับ แต่หนูพุกคนนี้ยิ้มร่า
“งั้นกลับเลยมึง ไม่มีเรียนแล้ววันนี้” แต่เสียเวลานอนชิบหาย แหกขี้ตามาเรียนวิชาเดียว ปั๊ดโธ่เว้ย
“นอนทั้งวันอะ” ไอ้ซีดปองกุล เดี๋ยวพี่พุกโดดทับเลยนี่
“กูจะกลับไปอ่านนิยาย” ผมไม่คุนะเว้ยบอกก่อน แค่ชอบอ่านนิยาย อ่านการ์ตูน ดูเมะ แต่ย้ำว่ากูไม่คุ เข้าใจตรงกันนะทุกคน
“ไม่ได้!” พ่อมาอีกแล้วครับ
กูไม่มีพ่อเป็นแขกเว้ยไอ้ฟาโรห์ พ่อกูลูกหลานชาวจีนโพ้นทะเลนู่น
“ทำไมอ่าาาาา” ผมเริ่มหงิดมันแล้วนะ
“อ่านหนังสือยัง มีสอบย่อยประวัติศาสตร์ไม่ใช่หรือ?”
เชรี่ย มันรู้ได้ไงวะ กูอุตส่าห์เงียบๆ อย่าบอกนะว่าจริงๆแล้วมันเรียนคณะเดียวกัน สู่รู้ไปหมด ต้องมีคนบอกมันแน่ๆ และมีแค่คนเดียว
ผมหันขวับไปมองไอ้ซีดแห้ง มันทำตาล่อกแล่ก
“อะไร?” มาทำไขสือ มึงอะตัวดี มีอะไรก็บอกเขาหมดอะ ถามสิมันติดสินบนมึงเท่าไร ตั๋วบินฟรีอียิฟต์ตลอดชาติหรือว่าทริปขี่อูฐทะเลทรายซาฮาร่าวะ
“มึงอะตัวดีไอ้แห้ง” ชี้หน้ามันเลย
“ไม่ต้องไปโทษคนอื่น ตัวเองเอาแต่ขี้เกียจ” โดนพ่อด่ารอบสอง ตาคมเหมือนเหยี่ยวทะเลทรายของมัน ถ้าเป็นสาวๆคง
ละลายกองไปกับพื้น แต่มันไม่ได้ผลกับหนูพุกคนนี้ (เอ่อ..จริงๆก็มี แต่แม่งเอ๊ยยยย ทำใจแข็งอยู่)
“ฟาโรห์จ๋า ไม่ดุน้าาาา อารมณ์ไม่ดีหรอ ไปๆๆกินข้าวเนอะ ไม่โมโหหิวนะ” เห็นมันเริ่มกอดอกเป็นสัญญาณเตือนภัยแล้วว่ามันจะทนผมได้อีกไม่นาน
ผมยิ้มแผล่ใส่มัน ตาคมหวานสไตล์แขกของมันยังมองผมดุๆจนห่อไหล่ ยกมือเกาเหนียงอย่างเก้อๆ
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไป” พ่อยอดชายนายอาหรับโยนกระเป๋าสัมภาระผมมา ต้องทำตามครับไม่งั้นโดนมันด่าทางสายตาแน่นอนครับ
คนอื่นๆเริ่มทยอยแยกย้ายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า บางคนก็กลับบ้านกลับหอทั้งอย่างนั้น ความจริงหนูพุกคนนี้ก็อยากทำแบบนั้นนะครับแต่ว่าไอ้ฟาโรห์มันยืนกำกับอยู่
พออาบน้ำอะไรเสร็จออกมา ไอ้ปองกุลเพื่อนแห้งแม่งก็หนีผมกลับหอไปแล้ว เหลือแค่พ่อยอดชายที่นั่งอยู่ม้านั่งในโรงยิมพร้อมกับกองของสัมภาระเกะกะของผม
“เดี๋ยวแวะไปชมรมแป๊ปนึง” ไอ้ฟาโรห์โยนกระเป๋าเป้ผมมาให้ถือเอง มันเดินดุ่มๆไปทางห้องชมรม
ชมรมที่ไอ้ชะรีฟพูดถึงคือชมรมคาราเต้ ศิลปะการต่อสู้ของญี่่ปุ่นที่ไอ้ชะรีฟเข้าร่วม มันเล่นมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว เป็นปีสองคนเดียวที่ได้ติดทีมชาติของชมรม
แต่ประเด็นหลักมันไม่ใช่แค่นั้น คือถ้ามันจะซ้อมของมันไปคนเดียวมันก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับหนูพุกคนนี้ แต่แม่งมันไม่ใช่ไง
อะไรคือการที่แม่งมันลากผมไปซ้อมกับชมรมมันทุกครั้งที่มันเข้าชมรม แม่งช่วยดูตัวกูหน่อย ยกขาไม่ค่อยขึ้น ไอ้เชรี่ย
“ไปทำไม?” ทุกวันนี้แม่งหลอนตลอดเวลาครับ กลัวมันพาไปซ้อมตลอด
“เอาของไปให้พี่เก่งน่ะ” มันหมายถึงรุ่นพี่ในชมรมมัน
“เออๆ” ผมดึงคอเสื้อยืดให้ห่างจากคอ อากาศร้อนจนอยากให้ไขมันละลายไปด้วย เอาให้ผอมเลยฮือออออออ
ไปถึงห้องคุณชายก็ไขกุญแจเข้าไปเพราะเคาะแล้วไม่มีใครเปิดแถมล็อค ข้างในไม่มีคนอยู่เลย ชะรีฟเลยหยิบพวกผ้าพันข้อทั้งหลายและยานวดเอาไว้พร้อมแปะกระดาษเขียนถึงพี่เก่ง เสร็จแล้วมันก็ล็อคห้องชมรมเหมือนเดิม
“ไอ้โรห์~” บางครั้งไอ้ฟาโรห์ก็ชื่อโรห์เฉยได้เหมือนกันถ้าผมขี้เกียจ
“อะไร?” ตาคมหวานของมันเหล่มา
“หิวแล้วอะ” คือกระเพาะครากแล้วเนี่ย
“เออ ไปๆ” มันส่ายหัว “อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ชาบูบุฟเฟ่ห์ ปิ้งย่าง และพิซซ่าหนึ่งแถมหนึ่ง” ไอ้แขก! งั้นมึงให้กูกลับบ้านไปนอนแดกสลัดผักเถอะ ถ้าจะดักคอขนาดนี้
“อ๋อยยย ถ้าอย่างนั้นกลับไปกินผัดผักหน้าหอเถอะ”
ผมเห็นมันแอบยิ้ม
“ไปเถอะหนูอ้วน” กูยอมให้มึงเรียกหมูอ้วนเลยถ้ามึงพากูไปกินชาบู
“พี่ครับ ขอหมูอีกสองนะครับ” ผมสั่งพี่พนักงาน มือก็คีบเนื้อหมูแผ่นบางๆลงไปจุ่มในหม้อต้ม ปากก็เคี้ยวหนุบหนับ อร่อยเหาะ ไอ้ฟาโรห์ก็ค่อยๆคีบเครื่องลงหม้อ อ้อ...ไอ้ฟาโรห์มันเป็นลูกครึ่งอียิปต์แต่มันบอกว่าบ้านมันนับถือคริสต์เพราะงั้นผมเลยไม่ต้องแยกหม้อกับมัน
“สองถาดนั้นสุดท้ายนะพุก กินเยอะเกินไปจะอืดท้อง”
เห็นแก่ที่มันตามใจพามากินและท้องก็เริ่มจะรับไม่ไหวแล้ว “ก็ได้”
“กินเยอะขึ้นหรือเปล่า ตอนนี้ได้ชั่งน้ำหนักหรือเปล่า”
“อืม” ก็มีชั่งนะ ไอ้ฟาโรห์มันอุตส่าห์ซื้อเครื่องชั่งมาให้
“เท่าไร?”
ไม่บอกได้ไหม? แต่เห็นทีจะไม่ได้เพราะว่าตามันทิ่มแทงอีกแล้ว “แปดห้า” คือแปดห้ามาหลายเดือนแล้ว ฮ่าๆ
“เอาความจริง” เพื่อนฉลาดไปอะไรไป เชื่อหน่อยเถอะว่าหนูพุกหนักแปดห้าจริงๆ
“ก็...” อึกอัก เลยชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้วแทน ไม่อยากพูดอะ มันแสลงใจ
“ขึ้นมาสามโล?” มันก็กลายเป็นแปดเก้าไง
ผมเลยได้แต่พยักหน้า กลัวว่ามันจะต้องลากเขาไปเข้าชมรมคาราเต้ของมันแน่เลย
ไอ้ฟาโรห์มันเงียบไปสักพักหนึ่ง แล้วมันก็พูดประโยคหนึ่งออกมา
“งดบุฟเฟ่ห์ งดของมันของทอดและน้ำอัดลม” เฮ้ย!...เดี๋ยวๆ คุณชายครับหนูพุกว่าเราตกลงกันได้นะ “แล้วก็...เข้าชมรมกับฉันทุกครั้งด้วย!”
ไอ้เชรี่ยแขกก!
กูไม่ไปเว้ยยยยย!
แม่ง เลิกคบมันเป็นเพื่อนเดี๋ยวนี้เลย!
“ย๊าก!” เสียงร้องเปล่งพลังของชมรมคาราเต้ ในขณะที่กู…
“เอี้ยๆๆๆ” ร้องแบบนี้
“เฮ้ยไอ้พุกมึงร้องดีหน่อยๆ ทำเอากูสะดุ้ง” เสียงพี่เก่งตะโกนบอก ขณะที่พี่เขาถือแผ่นนวมให้ผมรัวหมัดเพื่อวอร์มอัพ
ก็แม่ง! ชีวิตมันเชี่ย!
สุดท้ายก็โดนไอ้แขกลากมาชมรมมันจนได้
วันนี้ชมรมมาซ้อมพิเศษตามตารางของพวกนักกีฬาทีมชาติครับ แต่ไอ้ฟาโรห์มันก็ขออนุญาติรุ่นพี่ให้ผมเข้ามาด้วย และตอนนี้ก็ยังไม่ได้เริ่มซ้อมอย่างจริงจังพี่ๆเขาเลยมามะรุมมะตุ้มผมก่อน
คือไม่ใช่ไรหรอก! พวกแม่งชอบแกล้งผม ให้หนูพุกชกบ้างล่ะ แตะสูงบ้างล่ะ
คือผมก็เข้าใจนะว่าหวังดีอยากให้ผมลดน้ำหนักและแข็งแรงแต่แม่งขากูสั้นเท่าหลักกิโลเมตรจะไปแตะหน้ามึงได้ไง แต่ต้นขาไอ้โรห์ผมก็ยกไม่ขึ้นละ
“โอ๊ย เหนื่อยๆ” ผมบ่นรัวๆ
“อย่าขี้เกียจหนูอ้วน ลุกขึ้นมา” มาแล้วพ่อมา
“ไม่อาวแล้ว ฮือ” ปล่อยกูไป มึงนะนอกจากจะลากกูมาแล้ว มันยังทำอย่างที่มันพูดจริงๆคือห้ามผมกินของทอด ของมัน บุฟเฟ่ห์
เช้าวันนี้ยังน้ำตาตกในเพราะมันให้ผมกินแค่โจ๊กกับนมจืด ทุกทีกูต้องแถมหมูปิ้งสี่ไม้กับไส้กรอกบิ๊กไบท์อีกสองสิ แม่งโดนงดหมด อดแดก แม่งเอ๊ยยยย
ผมเริ่มงอแง คือด้วยความที่น้ำหนักตัวเยอะ (เขาไม่เรียกว่าอ้วนกันนะครับ) รวมถึงไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย ผมเลยเหนื่อยและล้ากว่าคนอื่น
“โอเค มาหาโรห์มา” เริ่มพูดเพราะกับหนูพุกคนนี้ เวลาถ้ามันเริ่มเห็นผมงอแงหรืองอนหงุดหงิด มันจะเริ่มใช้เสียงสอง คือเสียงใจดี หลอกล่อ แทนตัวเองว่า ‘โรห์’
ถามว่ากูติดกับไหม?
เหอะ!
จะเหลือหรอ ห่านเอ๊ยยยย!
“งื้อ พุกเหนื่อยแล้ว” เมื่อเพื่อนเสียงสองเราก็ต้องเสียงสามจะได้ชนะแม่ง
“ขออีก15นาที ครบแล้วจะปล่อยไปพัก”
“15นะ ห้ามเกิน” ผมถามเพื่อความมั่นใจ
ใบหน้าคมพยักหน้าก่อนมันจะขอแผ่นนวมจากพี่เก่งมาใส่เอง
“เดี๋ยวโรห์เป็นคู่ซ้อมให้”
เออดี! จะซัดให้หน้าหล่อกว่าเดิมเลยคอยดู!
+++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า หนูพุกตอนใหม่ก็มาอย่างไวเลยค่าาาาา เป็นไงบ้างใครพอจะเริ่มจำหนูพุกได้บ้าง
ถ้าใครนึกไม่ออกให้ย้อนกลับไปอ่าน รักตามสั่ง บทที่ 23 นะจ้าาา มีหนูพุกแน่นอนนนนนน
เรื่องรักหนักมากจะไม่มีการแปลงลูกหมูขี้เหร่ให้เป็นหงส์ พนูพุกมันอ้วนลงพุงยังไงก็อย่างนั้น เพราะงั้นจะค่อนข้างไม่เหมือนเรื่องอื่นๆที่ตัวเอกอ้วนหรือสิวเขราะจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้หล่อน่ารัก
บอกเลยพลอตนั้นไม่มีอยู่ในเรื่อง รักหนักมาก เพราะงั้นถ้าใครหวังให้หนูพุกมันผอมคิดว่าไม่มีค่า ต้องขออภัยถ้าทำให้ใครผิดหวัง
เราค่อนข้างเริ่มเห็นพลอตที่ตัวเอกทำให้ตัวเองดูดีขึ้นให้พระเอกมารัก แต่เราอยากลองเขียนในมุมมองที่ว่าให้เขารักที่เราเป็นเรา (จะหาว่าโลกสวยก็ได้นะ แต่อยากลองเขียนอะไรแบบนี้ดู)
แต่เราคิดว่ามันก็มีเรื่องแบบนี้ให้เห็นนะค่ะ ที่แบบคนสวยมีแฟนไม่หล่อ คนหล่อมีแฟนไม่ได้สวย เลยอยากลองสะท้อนชีวิตมนุษย์จริงๆออกมาเหมือนกัน เพราะงั้นเรื่องนี้จะคล้ายพี่นาฏยที่ว่า คนเขียนยังคงยึดหลักเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง สามารถเห็นได้จริงในชีวิตประจำวัน สามารถสัมผัสได้จริง)
แล้วก็ขอไม่ดราม่าเรื่องว่าถ้าอ้วนแล้วโลกเยอะไรงี้นะค่ะ เรื่องนี้เราเข้าใจดีแต่ว่าบางทีคนผอมก็โรครุมเร้าเยอะแยะ (คืออันนี้เราเห็นมาจากพวกตามคอมเม้นเฟสบุ้คที่ชอบมีคนดราม่าว่าคนอ้วนโรคเยอะ เราเข้าใจเรื่องนี้ดี) แต่อย่างนี้ที่ตั้งใจ เรื่อง รักหนักมาก ไม่ใช่เรื่องนิยายลดน้ำหนักหนูพุกให้หลายเป็นหงส์
หนูพุกมันก็เกรียนเป็นแค่หนูพุกนั่นแหละค่ะ
คนเขียนขอทำความเข้าใจกับท่านผู้อ่านตรงนี้ เพราะงั้นหากทำให้ท่านใดไม่ชอบเรื่องแบบนี้ ชอบแบบพระเอกนายเอกเพอเฟค เราคิดว่าเรื่องนี้ไม่สามารถตอบโจทย์ท่านได้ค่ะ ขออภัยจริงๆ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เยิฟฟฟฟฟฟ
-
โอย หนูพุกน่ารักกก
แหม อ้อนกันอย่างกับเป็นแฟนกันเลย
-
มีความอ้อนกันไปมาใช้เสียงสองและสามน่ารักกกก
แต่หนูพุกก็แอบเกรียนแตกไม่เบาน้าา
-
ชอบค่าาาาาา o13
-
:pig4:
-
หนูพุกน่ารักกกกกกก ชอบหนูพุกมาตั้งแต่รักตามสั่งแล้ว จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่าาาาา
-
พระเอกคือฟาโรห์สินะ
-
แอบตงิดๆ กับฟาโรห์ ตั้งแต่อ่านรักตามสั่งแล้ว
หล่อ คม เข้ม ซ้า ปล่อยไปไม่ได้
ที่แท้ เป็นเพื่อนคนแรกของหนูพุก
มีตั้งชื่อให้กันซะด้วย
แล้วไม่ยอมให้คนอื่นเรียกชื่อที่หนูพุกตั้งให้ :ling1:
สงวนสิทธิ์การเรียกชื่อฟาโรห์ ซะด้วย
แสดงว่าหนูพุกเป็นคนพิเศษของฟาโรห์สินะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หมู เอ๊ย หนูพุกน่ารัก รูปร่างแบบนี้เวลาฟัดคงเต็มไม้เต็มมือดี o13
-
จำหนูพุกได้(จากรักตามสั่ง) มาติดตามๆ~
-
ขอเถอะหนูพุก หนูต้องคงน้ำหนักไว้ที่ 70- 80ต้นๆพอนะ ห้ามมากเกินไปกว่านี้หรือน้อยเกินนะ ฟัดกำลังมันเลยงี้ 55555
-
:z13:
ดีใจที่หลง(?)กดเข้ามาอ่าน ฮ่าาา
ชอบคาแรกเตอร์มากอ่ะ ตอนแรกแอบคิดว่าฟาโรห์จะพาลดน้ำหนัก
แต่แบบนี้เราก็โอเคค่ะ พระเอกรักที่ตัวตนสินะ
หนูพุกจะกลายเป็นคนที่น่าอิจฉาของใครๆแน่
:katai2-1:
-
โผล่มาแ่ฉากเดียว มีเรื่องเป็นของตัวเองเฉย
-
ชะรีฟจะรู้มั้ยว่าหนูพุกแอบเกรียนมาก
-
ชอบหนูพุก ตามมาโลกสวยด้วยคนค่ะ :pig4:
-
แค่ตอนแรกก็ชอบทั้งสองคนแล้วอ่ะ :ling1:
เอาอีกๆ
-
(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS6uYqYBLcuUzJ9lTUYU4MWAYZPQTF2csVKT4p5mDWPYhuiet6KUc_Vi2g3Bg)
วันหยุดแบบนี้ก็ต้องมีสเปเชี่ยลโมเม้นเสียหน่อย
หนูพุก: มองไรงะ
ฟาโรห์: (แหงนหน้ามองฟ้า) ดูดาว
หนูพุก: ไหนๆ พุกดูด้วย (ร่างตุ้ยนุ้ยนุ่มนิ่มพิงหลังใหญ่กว้างก่อนจะเงยหน้ามองบ้าง)
ฟาโรห์: ... (ดื่มดำกับบรรยากาศ)
หนูพุก: หาว ง่วงอะ (เริ่มตาปรอย)
ฟาโรห์: นอนไป เดี๋ยวปลุก...
ปล. อีตาฟาโรห์ต้องรีบกลับบ้าน เอาเคาเตอร์เพนมานวดหลังเพราะรู้สึกเหมือนหลังจะเดาะ
ปล2. พ่อยอกชายนายอะลาดินหุ่นนางไซด์หมีแต่ไม่ขาววอกแวกนะคะ5555
ปล3. ภาพจากอนิเมะน่ารักๆเรื่อง โค่ย ซุรุ ชิโระคุมะ
#รักหนักมาก #ชะรีฟหนูพุก
-
จำได้ๆ เค้ามุ้งมิ้งกันน่ารักอะ :hao7:
แหมะมีอ้อนกันน่าหยิก พ่อแขก ลูกหมูพุก o13
-
น่ารัก หนูพุก ฟาโรห์ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
รูปน่ารักดีค่ะ แต่หมูพุก อุ๊ย หนูพุกตัวแค่นี้ทำพี่หมีปวดหลังเชียวเหรอคะ (หัวเราะ)
-
น่ารักมากค่ะ :m3:
-
น่ารักค่ะ ไม่บ่นแต่กลับบ้านไปเอายานวด. ฮ่าา
-
แหม อาบังโดน(หมู)พุกพิงนิดพิงหน่อย ถึงกับปวดหลังเลยเหรอ
-
รอค่ะ น่าติดตามมากก :-[
-
ติดตามตอนต่อไปจ้า
-
หนูพุกน่าร้ากกกก ชอบความอ้อนนน
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ติดตามจ้า :L2:
-
:hao3:
-
งื้ออออออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:3123: :pig4: :3123:
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 2
HEAVY WEIGHT: 2 KG.
“พุกๆ ตื่นได้แล้ว”
“หนูอ้วน ตื่น”
“ถ้าไม่ตื่นจะเป็นหมูอ้วน”
โอยยย...ตอนนี้จะเป็นควายไบซันก็ได้ถ้ามึงปล่อยให้กูนอนต่อไปนะฟาโรห์
อรุณสวัสดิ์ เช้าอันสดใส พร่องงงงงสิ!
กูกำลังดูรายงานขุนทองมาแล้วจ้าอยู่หรือไงวะ
ผมพลิกตัวคลุมโปงหนีแต่ก็โดนแรงช้างสารดึงกลับมาให้ประจันหน้ามัน หยีตามอง เพราะว่าสายตาสั้น เห็นหน้าแขกๆของไอ้ฟาโรห์แล้วอยากจะหลับต่อไปยาวๆ
“อารายอะ” ผมบี้หน้าลงกับหมอนพูดเสียงอู้อี้ จะขึ้นมาเบียดทำไมเนี่ย ตัวมึงก็ไม่ใช่น้อยๆ ตัวกูนี่ก็อ้วนชิบหาย เอ๊ยย ไม่อ้วนสิ ลืมตัว
“วันนี้หนูอ้วนต้องไปเข้าเชียร์ ลืมหรือเปล่า?” เออวะ พอมันพูดถึงนึกได้ วันนี้เป็นวันที่จะพบปะน้องปีหนึ่งในกิจกรรมเข้าเชียร์ แต่คณะผมไม่ได้เชียร์โหดขนาดนั้น แบบศิลปศาสตร์เฉพาะสาขาญี่ปุ่นเพราะงั้นมันจะมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วมาก
“อือ...ช่าย” ผมพาร่างเนื้อหนังนุ่มนิ่มของตัวเองขึ้นมานั่งตาปรืออยู่บนเตียง เห็นใบหน้าคมเข้มไรหนวดเขียวครึ้มเต็มคางเลยอดไม่ได้จะลูบเบาๆ “ไม่ได้โกนหรอ?”
“โกนแต่มันขึ้นเร็ว” ก็นะ เชื้อแขกของมันแรงมาก ขนขึ้นหยุบหยับเต็มไปหมด
“ไปลุก” ร่างสูงใหญ่ของมันผละออกเตียงเดินไปที่ครัวเล็กที่กั้นเป็นสัดส่วน มันเข้าออกห้องนี้ได้ตามสบายมากครับเพราะว่าผมให้กุญแจสำรองมันไว้ มันมาบ่อยจนรู้จักห้องผมดีมาก อะไรที่ผมหาไม่เจอนะ ถามฟาโรห์ แป๊บเดียวก็เจอนะ
“โรห์ พุกหิว” เช้านี้ต้องอ้อนมันหน่อยไม่งั้นเดี๋ยวมันให้กินแค่นมกล่องเดียวล่ะก็ยุ่งเลย
“ซื้อข้าวผัดปลาเขียมมาให้” ห้ะ?
ปลาเขียม?
คือไรวะ?
“มึงหมายถึงข้าวผัดปลาเค็ม?” ผมถามกลับ
ตาคมหวานของมันดูมีรอยครุ่นคิดนิหนึ่ง “ปลาที่มันหมักเกลือจนโซ ซอลตี้ น่ะ” เหมือนแม่งสมองแขกของมันจะนึกคำศัพท์ไม่ออก มาโซ ซอลตี้ๆ
“ซอลตี้ แปลว่า เค็ม ไม่ใช่เขียม” เฮ้อ ไอ้แขกเอ๋ยยยย
“อืม...นั่นแหละ” แต่ว่ามันไปสั่งเขาถูกได้ไง
“แล้วมึงไปสั่งเขาว่าอะไร”
“อ้อ ชี้เอาน่ะ” เออดี มึงจะได้ไม่ไปเขียมใส่ใครเขา กูปวดตับแทน
ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อไซด์ห้าสิบติดกระดุม กางเกงเอวสามสิบหกก็รูดซิปเรียบร้อย ผมถึงเดินมาหาไอ้โรห์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กำลังดื่มน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋
มึงเป็นแขกที่ทำตัวได้เจ๊กมากจริงๆ แช่ปาท่องโก๋ในน้ำเต้าหู้ซะเปื่อยเชียว ผมนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมันแล้วเปิดกล่องโฟมดู ข้าวผัดอย่างที่มันว่าแถมไข่ดาวโปะอีกฟอง ไม่มีบิ๊กไบท์มาแกล้มแต่ก็ยังดีกว่าโจ๊กกับนมวันนั้นละว้า
“เอ้อ อึงเอี๋ยวอูไออ๋าไอ้อองอุนอะ” ผมพ่นคำพูดออกไปขณะที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“I don’t understand” ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ได้พ่นข้าวใส่หน้าสักหน่อย
มึงช่วยอันเดอร์แสตนกูหน่อย “กูบอกว่าเดี๋ยวไปหาไอ้ปองกุลก่อน” ผมกลืนข้าวลงคอถึงกลับมาพูดกับมันรู้เรื่อง
“อ้อ โอเค” มันพยักหน้า ช้อนแป้งทอดเปื่อยยุ่ยเข้าปาก
“อิ่มหรอแค่นี้?” คือตัวมันก็น้องๆกรูปีแต่แดกเหมือนเป็นจิ้งจกไปได้
“กินมาแล้วที่บ้าน” อ้อ มิน่า ไม่งั้นจะเสียสละข้าวผัดปลาเขียมให้มันหน่อย เอ้ย ปลาเค็มสิวะ สงสัยติดเชื้อพูดเหน่อๆมาจากมัน
“ลงมา ถึงหน้าหอมึงแล้ว” ผมกรอกเสียงเข้าโทรศัพท์อย่างเหนื่อยหน่าย “รถฟาโรห์ เออคันเดิม สีดำ”
ผมนั่งอืดอยู่ในสัญชาติยุโรปของคุณชายนายอะลาดิน แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้จนเหมือนอะลาดินนะ มันเป็นอะลาดินตอนที่แต่งงานกับนางเอกแล้วอะ คือไอ้เชี่ยแขกรวยเละเทะ
“วันนี้เรียนถึงกี่โมง?” ผมถามคนขับ
“สี่” ผมพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวไปหาที่คณะ”
ผมมีแค่ประชุมเชียร์แล้วก็คุยรายละเอียดกับพวกรุ่นพี่เรื่องการรับน้องเฉยๆ
“อืม”
สักพักค่อยเห็นไอ้แห้งปองกุลเดินสะพายเป้ใบใหญ่กว่าหัวมันออกมา ผมทรงกะลาครอบของมันยุ่งไม่เป็นทรง พอมันเห็นรถก็เดินมาเปิดประตูหลังสอดตัวเข้ามา
“หาว ดีๆ” คร่อก...ไอ้สัส มึงเกรงใจเจ้าของรถหน่อยไหมอะไรไหม มาถึงมึงก็หลับโชว์เลย ไล่ลงรถแม่ง
รถยนต์สีดำสนิทเคลื่อนมาจอดที่หน้าคณะศิลปศาสตร์ ไอ้แห้งมันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะผมแหกปากเรียกมัน โดนไอ้เจ้าของรถด่าอีกเพราะเสียงดังในรถ
“ไปล่ะ” โบกมือให้
“ขอบใจมากชะรีฟที่มาส่ง” ปองกุลมารยาทงามเสมอ
“โอเค” มันยกมือบายๆ “พุก...Don’t be lazy and I will come to have lunch here รอด้วยนะ” กูไม่เคยขี้เกียจ อีกอย่างนะไอ้แขกนิสัยเสีย ติดนิสัยชอบพูดไทยคำอังกฤษอีกสามประโยค เดี๋ยวกูแฉลงเฟส คราวนี้พวกนักอนุรักษ์ภาษาโลกสวยทั้งหลายเล่นงานมึงแน่ หึ!
“โอเช เซย์กู๊ดบาย” พาร่างนุ่มนิ่มลงมาจากรถ พอรถยนต์ถอยออกจากข้างทาง ผมก็เดินเข้าไปด้านในตึกพร้อมกับไอ้ปองกุล
“อูยยยยย แค่รถยังหล่ออออออ” มาแล้วครับเสียงเสียดแก้วหูทั้งหลาย
ตาพวกมึงน่าจะมีปัญหา รถเชี่ยอะไรหล่อวะ วุ้ย!
“อิจฉาไอ้พุก มันทำบุญด้วยอะไรวะถึงได้มีเพื่อนหล่อขนาดนั้น”
กูก็ทำบุญด้วยใจไง โว๊ะ!
“เอ้าๆๆ รวมๆ” เสียงประธานสาขาปีสองเรียกรวมพล หลังจากนั้นก็มีรุ่นพี่ปีสามปีสี่ออกมายืนประปรายเพื่อดูการประชุมเพื่อเตรียมงานของเหล่าปีสอง
ผมนั่งทำหน้าเหม็นเบื่อเพราะว่าอากาศมันเริ่มร้อนพอมันร้อนเนี่ยเหงื่อก็ออก พอเหงื่อออกมันก็จะเหนียวตัว ยิ่งเนื้อเยอะแบบนี้มันยิ่งไปกันใหญ่
“ไอ้ตือ” มาจากคำว่าตือโป๊ยไก่ครับ รู้จกไหมจำได้ไหม? ความทรงจำสมัยเด็กโผล่มาเลย ไซอิ๋วหงอคงลิงควงกระบอง มาพร้อมกับนักบวชถัง เพื่อนหมู และซัวเจ๋ง
“ครับเพ่…” พี่รหัสผมเองครับ ชื่อพี่กช หน้าเหี้ยมมาก ไม่เหมาะจะมาเรียนเอกญี่ปุ่นสักนิด หน้าแม่งควรจะไปเรียนพวกอาชีวะ แต่พี่มันเคยบอกว่ามันอยากจะแปลหนังโป๊ออกรวมถึงจะบินไปงานจับมือน้องยาโยอิ ฟูจิ อะไรสักอย่างเลยอยากจะรู้ภาษาญี่ปุ่น
หน้าไม่ให้แต่ใจรักว่างั้น
แค่เห็นความฝันพี่มันก็กามมากพอล่ะ
“เห็นหน้าสายรหัสยัง”
“ครับ” คือแบบตอนน้องจับสาย น้องปีหนึ่งจะได้โค้ดเนม น้องจะไม่รู้ว่าได้ใครเป็นใคร น้องจะต้องตามหาครับ แต่หาไม่เจอก็แค่โดนทำโทษสนุกๆครับ ไม่ได้โหดจนรับไม่ได้ อย่างสาขาผมอย่างมากก็แค่ให้เต้นไก่ย่างกลางโรงอาหารไรงี้
ปีที่แล้วกูก็หาไอ้พี่กชไม่เจอ เพราะคำใบ้มันบอกว่า หล่อเลิศที่สุดในปฐพี กูเลยตัดพี่มันออกจากลิสพี่รหัสคนแรก สรุปโดนทำโทษทาแป้งหน้าขาวเป็นหนูชุบแป้งทอดไปเต้นโชว์หน้ามหาลัย
อัปยศฉิบหายชีวิต ถึงกับต้องร้องขอชีวิต ตอนนั้นเพิ่งรู้จักไอ้โรห์ใหม่ๆ มันถึงกับอึ้งดูจากสายตาและท่าทีที่พูดไม่ออกของมันนะ
แต่พี่ก็ไม่ได้นิ่งดูดายปล่อยให้น้องหาหัวซุกหัวซุนนะครับเพราะพวกผมก็ต้องให้ขนมน้องพร้อมคำใบ้เล็กๆน้อยๆติดไปด้วยเพื่อที่น้องจะได้หาตัวง่ายขึ้น
น้องคนที่จับได้โค้ดผมเป็นน้องผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่แว่นหนาๆ เวลามีงานพบปะหรือประชุมกับน้อง จะเห็นน้องหอบหิ้วการ์ตูนไม่ก็นิยายมาด้วยตลอด
“มึงเขียนโค้ดอะไรนะ” ปีสามปีสี่ไม่รู้ว่าพวกปีสองเขียนโค้ดอะไรลงไปในกระดาษ
“อ้อ...” ผมคิด่ากูเขียนอะไรไปนะ “ทำกับข้าวอร่อย หอมกรุ่น รสชาติดี” เป็นโค้ดที่เพื่อนผมเห็นมันถึงกับตบเหม่งน้อยๆของหนูพุก
พี่กชทำหน้านิ่ว “อะไรของมึงวะ”
“เอ้าพี่ ก็พวกพี่เรียกผมว่าอะไรล่ะ”
“ตือโป๊ยไก่?”
ส่ายหน้า มีอีกชื่ออะ
“พะยูน?”
ก็ยังไม่ใช่อะ
“แล้วอะไรวะ” ก่อนจะนึกอะไรได้ “อ้อ ไอ้หยั่นหว่อหยุ่น!” พี่กชชี้หน้าผม
“เออ!” แม่งตอนที่คิดโค้ด คิดไม่ออกเลยว่าจะเขียนว่าอะไร ตอนนั้นเพื่อนเรียกอีเด็กซีอิ๊วพอดีเลยเขียนลงไปซะเลย
“เออ...แม่ง คิดได้นะมึง” ไอ้พี่กชมันเริ่มหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
ผมเลยบ่นกระปอดกระแปดใส่พี่มัน เอ้าแล้วบ้านพี่มันไม่ใช้ซีอิ๊วปรุงกับข้าวหรอไงวะ ทำกับข้าวอร่อย กอมกรุ่น รสชาติดี
เหมือนสโลแกน คู่ครัวรสดี!
เอ้า ไอ้ห่าน ผิดยี่ห้อ นั่นมันผงชูรส!
เวลาสิบเอ็ดโมงกว่าๆ หลังจากประชุมเสร็จ พวกผมก็มานั่งเล่นคุยกัน ผมเลยเอาหนังสือการ์ตูนที่ไอ้ปองกุลมันติดกระเป๋ามา นั่งอ่านเพลินๆจนเที่ยงนิดๆ ก็มีเสียงคนเดินไปเดินมามากขึ้นพร้อมทั้งเสียงพูดคุย ผมได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆ เสียงตีมือตีไหล่ เรียกเพื่อนนู่นี่นั่น รู้ละว่าไอ้ฟาโรห์มาแล้ว
มันเปิดตัวได้อลังการตลอด มันก็มาคณผมออกจะบ่อยแต่ความฮอตมันนี่ก็ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด คนกรี๊ดมันนี่ก็ไม่เบื่อหน้ามันบ้างหรือไงนะ มาทีไรก็ถ่ายรูปทุกครั้ง เอาไปแปะฝาบ้านหรือไงกัน
“มาแล้ว” เห็นแล้วเว้ย
“งืม ไปกัน เฮ้ยไอ้ปองกุลตื่นๆ” ไอ้แห้งมันสัปหงกเลยต้องสะกิดเรียก
“วันนี้ฉันก็ต้องเข้าเจอรุ่นน้องปีหนึ่งเหมือนกันนะ” ฟาโรห์บอกตารางงานของมัน
ผมพยักหน้าหงึกหงัก “ทำอะไรอะ?” ผมไม่ค่อยได้ก้าวก่ายเรื่องคณะมันเท่าไร
“ไม่ได้ทำอะไรหรอก เขาบอกให้เขาเผื่อน้องปีหนึ่งจะได้เยอะขึ้น” ผมว่าผมรู้แล้วที่มันต้องเข้าเพราะอะไร คณะไอ้โรห์มันเป็นอินเตอร์ไม่ได้เคร่งอะไรมากแต่ก็มีการกระชับสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้องเหมือนกัน เอาหน้าหล่อๆเข้มๆของมันไปเป็นตัวเรียกแขกนี่เอง
เทรนเกาหลีมาแรงก็จริงแต่ว่าเดี๋ยวนี้หล่อคมเข้มกล้ามโตแบบแขกอาหรับก็มานะครับ เหมือนนั่นไงพ่อหนุ่มตาหวานคมหยดย้อยชาวยูเออีอะไรนั่นน่ะ ผมจำชื่อไม่ได้หรอก รู้แต่ว่ากลายเป็นผัวผู้หญิงไทยค่อนประเทศอะ
“กินไร?” ปองกุลมันถาม ปกติผมจะให้คนหนึ่งไปจองโต๊ะแล้วอีกคนไปซื้อหรือไม่ก็สลับๆกันไปเพราะว่าตอนกลางวันคนเยอะมาก
“เอาข้าวมันไก่…” กำลังจะบอกเอาหนังด้วย
“No skin ไม่ใส่ผิวหนังนะ” โดนแขกพูดแทรกอีกอะไรอีก แล้วไม่ใส่ผิวหนังบ้านป้ามึงสิ
“เอ่อ อ่อ ไม่หนังสินะ” ปองกุลเกาหัวแกรก เริ่มชินกับภาษาไทยเปร่งๆของเพื่อนของเพื่อนบ้างแล้ว
“เอาหนังเว้ย!” ผมแย้งขึ้นมา
แต่โดนนัยน์ตาคมหวานจ้องนิ่งๆ “หนูพุก…” เสียงเข้มเรียกชื่อผม คิดว่ากลัวหรือไงวะ เหอะ
“เออ! ไม่หนังนะ!” พราก...หนังไก่หนึบๆของหนูพุก
ปองกุลพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปซื้อให้
“Sit down here!” ผมถูกกดให้นั่งลงที่โต๊ะยาวที่พอเหลือที่ว่างครึ่งหนึ่งเพราะเจอเหล่าหญิงไทยใจงามเมื่อพ่อยอดชายนางไปถามว่าว่างไหมครับ จากที่นั่งเว้นๆกะแบบนั่งกินที่ทั้งโต๊ะก็รีบกุลีกุจอเขยิบกันใหญ่
มากับคนดังก็งี้คนมองตามตลอด รู้สึกดังด้วย ถ้ามากับไอ้ปองกุลสองคนสงสัยได้นั่งบนพื้นกินนี่แหละ
“แล้วไปซื้ออะไรอะ” เงยหน้าถาม ฟาโรห์ก้มลงมามองหน้าผมเพราะมันยืนค้ำหัวอยู่อะ
“ไม่รู้สิ นู้ดเดิ้ล?” มันทำหน้าคิดหนัก
“งั้นขอเกาเหลาด้วยได้ไหม?” ผมใจกล้าขอมันสั่งอีกชาม
“เกาเหลา?” ไอ้แขกจะรู้จักไหมเกาเหลาน่ะ
“ก็ก๋วยเตี๋ยวแต่โนเส้นไง” ภาษอังกฤษกูก็ดีตายห่า ฟังออกบ้างแต่พูดนี่ง่อยเปรี้ย เวลาไอ้โรห์พูดถึงมันจะไม่ใช่คนอังกฤษหรืออเมริกันแต่ด้วยความที่มันเรียนอินเตอร์แต่เด็กตั้งแต่มันยังอยู่อียิปต์ทำให้สำเนียงมันเทียบเท่าเจ้าของภาษานะครับ แต่เวลามันพูดกับผมมันก็พูดช้าลงหน่อยให้ผมเข้าใจง่าย
“อ้อ only fish ball and soup?” อื้อ ช่ายๆ ฉลาดมากๆเพื่อน
ผมพยักหน้าตอบ มันก็ทำหน้าเข้าใจ “ได้ เดี๋ยวมานะ รออยู่นี่” แล้วมันก็เดินไป ปล่อยให้น้องนางกลุ่มข้างๆมองตาละห้อยคอยหา พอเห็นผมมองอยู่ก็ทำหน้าแบบมองไรยะ อ้าว สองมาตราฐานนี่หว่า
พอสาวเจ้าไม่สนใจผมก็หันมากดโทรศัพท์อ่าน ปองกุลกลับมาพร้อมข้าวสองจาน ไม่นานฟาโรห์ก็เดินกลับมาเหมือนกันแต่แบบมันคนละฟีลลิ่งเลยเพราะพอร่างสูงใหญ่เดินมาถึงเสียงน้องหญิงกลุ่มข้างๆเจ้าเก่าก็ตีแขนดึงเสื้อกันพรึบพรับ
“พี่เขามาแล้ว”
“อยากขอถ่ายรูปอะ”
“กูจะเอาลายเซ็น มึงว่าให้เขาเซ็นเสื้อได้ไหม”
เซ็นบนกางเกงในเลยไหมน้องครับ
“รอเขากินเสร็จก่อนไหมมึง”
นั่นสิ ให้พี่พุกได้หาอะไรลงท้องก่อนนะแล้วค่อยคุยกัน
ชามเกาเหลาผมถูกวางลงตรงหน้า แล้วร่างสูงของมันก็เดินไปฝั่งตรงข้าม ปองกุลมันนั่งกับผม ข้าวมันไก่ไร้หนังเนื้อขาวจั๊วะก็วางข้างๆเกาเหลา
ไอ้แขกมันก็ไม่ได้สนใจใครเท่าไร เอาจริงๆมันเป็นคนเงียบๆนะครับ แต่ว่าไม่แผ่รังสีห้ามเข้าใกล้ใส่ชาวบ้าน ใครเข้าคุยก็คุย ใครมาขอถ่ายรูปมันก็ให้ แต่คติคือจะไม่ไปทักทายอะไรคนอื่นมากถ้าไม่รู้จักหรือสนิท
เห็นมันเอาส้อมม้วนเส้นหมี่เข้าปาก สงสัยตะเกียบหมด ยิ่งตอนกลางวันอย่างนี้นะ ตะเกียบร้านป้าก๋วยเตี๋ยวคือแรร์ไอเท็ม คู่ที่ดูดี ไม่มีรอยดำๆ ไม่มีเสี้ยนตะเกียบแทงออกมา ถูกคนเอาไปหมด เหลือแต่ตะเกียบยาวสั้นไม่เท่ากัน คือผมเคยลองใช้แล้วนะแบบสั้นข้างยาวข้าง มันคีบแดกยากมาก สรุป ใช้ส้อมเวิร์คสุด
อย่าถามนะว่าไอ้แขกทำไมใช้ตะเกียบเป็น เหอะ! ถ้าไม่ใช่หนูพุกคนนี้สอนมันใช้ตอนปีหนึ่ง ป่านนี้แม่งเลิกกินก๋วยเตี๋ยวไปนานแล้ว
จ้วงข้าวมันไก่เข้าปากสลับกับซดน้ำซุป ลูกชิ้นลอยฟ่องเต็มชามพร้อมกับถั่วงอกกลุ่มหนึ่ง ไอ้โรห์ฟาดเส้นหมี่หมดแล้ว แล้วมันก็ลุกเดินไปซื้อบัวลอยกะทิมากิน คือแบบเพื่อนผมมันเป็นแขกที่กินได้ทุกอย่างจริงๆ
“กินเป็นด้วยหรอวะ?” ปองกุลเงยหน้าจากจานข้าวมันมาถาม
“อืม… แม่บ้านคนไทยที่นู่นทำให้กิน” อ่าใช่ ฟาโรห์เคยบอกว่าบ้านที่อียิปต์ของมันมีแม่บ้านคนไทยสองคนที่ตามไปอยู่กับคุณแม่ที่เป็นคนไทยของมัน มันเลยได้กินอาหารไทยบ่อยๆ
“โรห์…” ผมเรียก
“ว่า?”
“อยากกินบ้างอะ” ต้องขออนุญาตก่อนนะครับเวลาจะกินอะไร
“อันนี้?” มันชี้ไปที่ชามบัวลอย
ช่ายๆ พี่พุกอยากกินบัวลอย
“แต่พุกกินเยอะแล้วนะมื้อนี้” มันเหล่ตาคมหวานมองข้าวที่ผมกิน
“ง่ะ” ก็กูอยากอะ “งั้นสลับกัน ได้ไหม?” ผมเลื่อนชามเหาเหลาที่เหลือลูกชิ้นสามลูกกับกองถั่วงอก คือไม่ได้ไม่ชอบถั่วงอกนะแค่เก็บไว้กินทีหลัง คือบางทีก็แกล้งๆลืมๆมันไปเท่านั้น
ฟาโรห์ใจดี ขยับถ้วยขนมหวานเล็กๆมาตรงหน้าผมแล้วตัวเองดึงชามเกาเหลาไปแทนที่ หนูพุกนี่ยิ้มร่า เสียดายลูกชิ้นนิดหน่อยแต่ช่างเถอะอยากของหวานมากกว่าละตอนนี้
“เอ่อ ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ” อ้าวน้องนางทั้งหลายยังไม่ไปอีก นั่งรอจนไอ้โรห์กินจนเสร็จ แต่ก็ถือว่ามารยาทดีไม่มาขัดจังหวะการกิน เหมือนแบบบางทีคนก็อยากมีความเป็นส่วนตัวบ้างก็ต้องเกรงใจเขาเนอะ ใจเขาใจเรา
“ครับ” บอกแล้วมันไม่เคยปฏิเสธ ใครมาขอให้เขาหมด
ผมนั่งพักพุงรอเหล่าน้องนางแชะรูปกับพ่อดาราจนเสร็จ ตาคมหวานของมันถึงได้มองผมแล้วบอกว่าเสร็จแล้ว
มีเพื่อนเป็นคนดังผมควรได้ส่วนบุญไปด้วยนะ
แต่…
ไม่เห็นมีคนมาขอกูถ่ายรูปบ้างวะ
++++++++++++++++++++100%+++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า หนูพุกกับฟาโรห์มาแล้วน้าาาาา
หลังจากที่เมื่อวานโดนกระต่ายแคระแซงหน้าลงไปก่อน ฮ่าๆ
หนูพุกเลยต้องมาลงวันนี้ กระซิกๆ หนูพุกร่ำไห้นะ
คาแรคเตอร์หนูพุกจะค่อนข้างไม่เหมือนน้องเจ้าขาตรงที่นางจะเกรียนกว่านิดหนึ่ง และเวลนางพูดกับฟาโรห์ดวยความที่เป็นเพื่อนกันทำให้ดูกวนตีนๆได้ แต่ว่าเวลาเจ้าขาคุยกับพี่นาฏยเขาดูสุภาพกว่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
เยิฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ รัก ตาม สั่ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1380
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
ชอบปลาเขียม55555
-
ตามต่อไปจ้าา
-
เรากะอิจ หนูพุก เพื่อนโรห์ดูแลดี๊ ดี :ling1:
-
ฟาโรห์ ดูแลหนูพุก ดีมากๆ น่ารัก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะรักกันยังไงน้า :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:L1: :pig4: :L1:
-
:impress2: น้าร้ากกกกกกกก
-
เกาะขอบจอมาจากรักตามสั่ง :katai5:
พี่โรห์คนหล่อกับหนูพุกสายเกรียน เกรียนจนไม่รู้เลยว่าเพื่อนคิดอะไร 555
-
ชอบหนูพุกนะ เกรียนดี ฮาด้วย
-
หนูพุกน่ารักอ่าาาาา
-
หนูพุกน่ารัก :L2:
-
คู่นี้ใครจะรู้สึกตัวก่อน ลุ้นๆ :L2:
-
แฟนคลับเยอะจริงฟาโรห์~
-
55555 เลเวลความซึนมีเยอะมาก ก็แค่มีเนื้อหนังเยอะ ไม่เรียกว่าอ้วน หนูพุกสมควรโดนเรียกหนูอ้วน
ฟาโรห์มีสกิลการพูดได้ดี พูดไปเหอะ หนูพุกเข้าใจ
ฟาโรห์ กีฬาดี หน้าเริ่ด แล้วมาวุ่นวายกับหนูพักแบบนี้ ไม่ชอบก็ไม่รู้จะว่าไงล่ะ
-
หนูพุกน่ารักจังเลย
-
หนูพุกน่ารัก แต่หลง ฟาโรห์มากกว่า
-
อยากอ่านหนูพุกต่อแล้ววว
-
ชอบดีง่ะ ไม่ใช่ว่า โรห์(เรียกตามมั่ง) ชอบหนูพุกอยู่แล้วหรอกนะ 5555 บางโมเม้นมันแบบแอบหวานๆไม่ใช่เพื่อนนน
-
น่ารักอ่ะ ชอบหมูพุกมากนี่พูดเลย
คิดถึงแล้วมาได้แล้วหมูพุกเราจะอ้วนไปด้วยกัน555 :mew1:
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับหนูพุกค่าาา :mew3:
-
หนูพุกผู้กินทุกสิ่งไม่สนอะไรใดๆ ในโลก
-
คิดถึงหนูพุกมากเลย
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 3
HEAVY WEIGHT: 3 KG.
“ย๊าก!” คือไม่เข้าใจว่าทั้งชมรมร้องเปล่งพลังพวกนี้เพื่ออะไร ผมนั่งปัดแมลงวันไปเรื่อยเปื่อย หลังจากไอ้ฟาโรห์มันไปเข้าประชุมกับน้องปีหนึ่งของมัน หรือที่เรียกว่าเอาหนังหน้ามันไปให้น้องเห็น เด็กๆจะได้กระชุ่มกระชวย มันก็รีบแจ้นออกมาโดยบอกพวกพี่ว่ามันมีซ้อมคาราเต้ ซึ่งพวกพี่เขารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นนักกีฬาทีมชาติของชมรม เลยปล่อยตัวออกมาได้อย่างดาย อีกอย่างคณะมันเป็นอินเตอร์เพราะงั้นมันไม่ได้มีอะไรมากเหมือนภาคปกติ
แต่วันนี้ผมโชคดีมากที่ไม่ต้องมานั่งซ้อมกับมันด้วยเพราะว่าวันนี้พวกพี่เขาอยากจะซ้อมท่าให้มันเพื่อการแข่งที่กำลังจะใกล้เข้ามา แล้วพวกพี่ทีมชาติคนอืนๆก็ค่อนข้างซ้อมหนัก วันนี้เลยไม่ได้เปิดชมรมให้คนอื่นมาซ้อมด้วย
คือปกติทางชมรมจะจัดให้คนภายนอกทั่วไปที่อยากจะมาเรียนหรือออกกำลังกายได้มาเข้าร่วมซ้อม เขาจะจัดคนฝึกให้ ก็เป็นพวกสายดำทีมชาตินั่นแหละครับ
ไอ้ฟาโรห์อยู่ในชุดคาราเต้สีขาวผ่องตัดกับสีผิวทองแดงของมัน สาบบเสื้อแหวกจนเห็นแผ่นอกมีไรขนเรียงตัวสวยตามสไตล์หนุ่มอาหรับ สายคาดเอวสีดำสนิทมีตัวหนังสือสีทองอยู่บนสาย
ฟาโรห์มันเรียนคาราเต้มาตั้งแต่ก่อนมันเข้ามหาลัยแล้ว ตามที่มันเคยเล่าให้ผมฟังนะครับ
ตอนนี้มันกำลังซ้อมท่ารำเป็นทีมที่มันจะใช้แข่งกับพี่ในทีมที่เป็นปีสามอีกสองคน ส่วนผมก็มานั่งเป็นซากกะเบืออยู่เนี่ย เฝ้ากระเป๋าแลสัมภาระของมัน ตอนแรกผมจะกลับหอก่อน แต่ว่าอยู่ๆหม่าม้าก็โทรมาบอกว่ามวันนี้ให้กลับบ้านหน่อยเพราะว่าวันนี้วันเกิดอากู๋ เขาเลยจัดเลี้ยงกันนิดหน่อย
หม่าม้าบอกให้เอาไอ้แขกมาด้วย ไอ้แขกมันไปเสนอหน้าที่บ้านผมมาหลายรอบแล้วจนสนิทกับคนในบ้านดี บางวันอาม่าก็เอามันไปเฝ้าร้านทองตรงถนนเยาวราชด้วยกัน ผมปรามาสไว้ว่าไม่ใช่ลูกค้ากลัวหน้าแขกๆของมันจนไม่กล้าเข้าร้าน แต่เปล่าเลยสรุปคือ ลูกค้าเข้าร้านเป็นว่าเล่นจนอาม่ายิ้มหน้าบาน บอกว่าวันหลังจะให้มาเฝ้าใหม่แล้วอาม่าจะแถมสร้อยทองหนึ่งบาทให้มันด้วย
เดี๋ยวก่อน!
นี่มันมาแป๊บเดียวอาม่าจะยกสมบัติให้มันแล้วเร๊าะ!
ตอนแรกๆนะครับ ตอนที่ผมบอกมีเพื่อนเป็นคนแขก ที่บ้านผมเขาก็กลัวๆตามสไตล์คนจีนที่ไม่ค่อยได้สุงสิงกับแขก แต่พอพามาเจอที่บ้านหน่อยนะ เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ ตั้งมันเป็นหลานรักไปอีกคน
ยิ่งไอ้พวกลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงของผมนะ กรี๊ดมันบ้านแตก ถ่ายรูปมันลงเฟสรัวๆ
หม่าม้าปริ่มมาก บอกว่า ไอ้ฟารห์ตาสวยหวานมาก อยากให้หนูพุกมีอย่างนี้บ้างจัง เอ่อ...ม้าช่วยดูดีเอ็นเอบรรพบุรุษของแต่ละคนหน่อยเถอะ แค่ลูกตาใหญ่กว่าเม็ดก๋วยจี๊ได้ก็ดีเท่าไรแล้ว อย่าหวังสูงขนาดนั้น
ใช้เวลาสองชั่วโมงชมรมก็เลิกครับ ฟาโรห์มันรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเห็นมันเดินผมเปียกชื้นออกมาจากห้องอาบน้ำ มันคงสระผมด้วย
“เช็ดให้แห้งสิ” ผมโยนผ้าเช็ดผมผืนเล็กให้มัน แต่มันรับไปถือไว้เอาไปโปะหัวแล้วชี้ๆ “ลำบากกูอีกไอ้ห่า เช็ดเองบ้างสิวะ” บ่นประปอดแปดเช็ดผมมันหลังจากที่มันนั่งบนม้านั่งข้างสนาม
“อย่าบ่นสิ” ไม่บ่นแล้วมึงเลิกให้กูทำไหม?
ผมรีบๆเช็ดให้มันเสร็จๆ โยนผ้าใส่หน้ามัน เห็นริมฝีปากยิ้มขำ แกล้งให้กูหงุดหงิดนี่สนุกมากไหม?
รถยนต์คันงามของมันจอดเทียบในซอยแห่งหนึ่ง เป็นซอยส่วนบุคคลที่เป็นพื้นที่ของบ้านผมเอง สร้างเป็นทาวเฮ้าส์หลายหลังติดกันตลอดทั้งซอย ด้านหน้าซอยจะมีประตูกั้นเอาไว้ แขวนป้ายเป็นพื้นที่ส่วนบุคคล
ซอยนี้มีแต่พวกครอบครัวและญาติผมปลูกบ้านอยู่ทั้งนั้น มีบ้านของอาม่าอากงที่ใหญ่ที่สุดและเป็นศูนย์กลางของเหล่าลูกหลานให้มานั่งเล่นกันได้ ต่อมาเป็นบ้านของตั่วอี้ที่แต่งงานกับอาเตี๋ยมีลูกสามคน บ้านถัดมาเป็นมาเป็นบ้านของผมป๊าม้ามีลูกสองคนคือผมและน้องสาวอีกคนหนึ่ง ถัดเป็นก็เป็นอากู๋สามคนที่ยังไม่แต่งงาน ซึ่งวันนี้เจ้าของวันเกิดก็คืออากู๋หนุ่มที่เป็นลูกชายคนเล็กของอากงอาม่า
“เฮียมาแล้วๆๆ” เสียงแหลมเสียดแก้วหูผมชะมัด แต่ร่างเล็กๆที่วิ่งเข้ามาไม่ได้มากระโดดกอดผมเหมือนคิดถึงกันแต่อย่างใด กลับเลยไปที่ร่างสูงที่เดินตามเข้ามาทีหลังผม “เฮียชาค่า” มาแล้ว เสียงฉอเลาะเรียก ‘เฮียชาๆ’
“ไงคะ หนูจี๊ด” พ่อยอดชายก็ก้มลงทักทายน้องสาวผม
หนูจี๊ด น้องสาวบังเกิดเกล้าของหนูพุกคนนี้ อายุ 12ปี ซึ่งห่างจากผม เกือบ9ปี แต่ตอนนี้มีพี่ชายคนใหม่ไปแล้วเรียบร้อยครับ
“อาชาหลี้ๆ” และอาม่ากูก็มีหลานคนโปรดคนใหม่
“อาม่า มันชื่อชะรีฟ ไม่ใช่ชาหลี้” ไม่ใช่อะไรหรอกอาม่าผมพูดไทยไม่ชัด ชื่อชะรีฟ มันเลยเพี้ยนเป็นชาหลี้ๆ คนในบ้านผมเลยเรียกว่าชาเฉยๆ
“อาม่าสวัสดีครับ” มันยกมือไหว้อาม่า ป๊าม้าและคนอื่นๆ
“อาพุก ลื้ออ้วนขึ้นหรือเปล่า?” นี่ไม่ใช่คำถามที่อาม่าควรจะถามหลานชายสักนิด
“เท่าเดิมแหละม่า”
“ลื้อเท่าเดิมมากี่ปีแล้วอาพุก” ป๊าผมเดินเข้ามาร่วมด้วย
ป๊าเป็นผู้ชายเชื้อสายจีนหน้าตี๋ผิวขาว ผมเถิกไปข้างหลังเล็กน้อย จริงๆก็เกือบๆกลางหัวละ ส่วนหม่าม้าเป็นคนจีนเหมือนกันตัวเล็กๆ ใจดี เวลายืนกับไอ้ฟาโรห์นี่ม้าผมคนแคระเลยครับ
“เท่าเดิมก็คือเท่าเดิมอะป๊า” ผมสำทับอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่แท่นบนผนัง มีรูปอากงผมสมัยหนุ่มๆตั้งอยู่ อากงผมเสียไปได้หลายปีแล้วแต่เวลาผมกลับบ้านผมต้องมาสวัสดีอากงตลอด
ทำเหมือนอากงยังเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในบ้าน ผมไม่เคยคิดว่าอากงหายไปไหน เพราะงั้นผมถึงไหว้สวัสดีอากงเสมอเวลาผมเข้าออกบ้าน
ร่างสูงใหญ่ของเพื่อนก็มายืนข้างๆ
“อากงสวัสดีครับ” ผมเคยพามันมาแนะนำตัวกับอากงแล้ว ตอนแรกมันงงๆที่ทำให้ต้องสวัสดีรูปแต่พอผมบอกมันก็ทำตาม
“มาๆ ม้ากับอี้ทำกับข้าวใกล้เสร็จแล้ว พุกมายกไปหน่อย” ม้ากวักมือเรียกให้ไปยกอาหาร
ผมพาร่างเนื้อแน่นของตัวเองไปที่ครัว มีจานเปลใบใหญ่ใส่บะหมี่ปูหอมฉุยกับหม้อกระเพาะปลาน้ำแดง
“มาเดี๋ยวฉันยกเอง” มือใหญ่หนาปาดเข้ามาคว้าหูหม้อยกขึ้นผมเลยยกจานเปลตามหลังมา
“เฮียชาค่า” พอไอ้โรห์วางหม้อบนโต๊ะใหญ่เสร็จ ยัยหมวยเล็กหนูจี๊ดก็ถลาเข้ามา
“ว่าไงคะ อาหมวย” มันทำเสียงเล็กเสียงน้อย เสียงสี่ห้าหกของมัน พูดเพราะกับบรรดาผู้ใหญ่ เด็กในบ้านผมจนหลงมันหัวปักหัวปำ
“สอนเลขหนูจี๊ดหน่อยได้ไหมคะ” ยกสมุดการบ้านให้ ผมชะโงกหน้าไปดู เลขคณิตเด็กประถม
“ให้มันสอนทำไม เดี๋ยวเฮียสอนให้” กูนี่เก่งเลขนะครับ บอกให้
“ไม่อาวว เฮียชอบสอนมั่ว” อ้าวยัยหมวย เดี๋ยวเฮียกระโดดทับหรอก หันไปหัวเราะคิกคักกับไอ้เพื่อนทรยศ อย่ามาเสือกยิ้มเลยไอ้เวร
“มาสิคะ เดี๋ยวเฮียสอนให้” มันซึมซับความจีนจากบ้านผมไผได้อย่างดีเยี่ยม
ผมปล่อยมันสอนหนูจี๊ด หันมาช่วยม้าจัดการของกิน
“อ้าวไอ้พุก กลับบ้านด้วยหรอวะ” เสียงเฮียเครยียวนกวนประสาท “นึกแล้วว่าเอ็งไม่พลาด”
“กลับมาแล้วก็ทำตัวมีประโยชน์หน่อยสิเฮีย” เหน็บกลับซะเลย ยัดจานของกินเล่นใส่มือ
เฮียเคนเป็นลูกชายคนโตของตั่วอี้กับตั่วเตี๋ยไงครับ ยังมีลูกสาวอีกสองคนคือเจ้แคท กับ คิต
เฮียเคนเป็นหลานชายคนแรกของตระกูล ตามมาด้วยเจ้แคท แล้วก็ผม คิต สุดท้ายก็หนูจี๊ด เป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่เราก็สนิทกันนะครับ เฮียเคนพับเสื้อเชิ้ตขึ้นถึงศอก เฮียแกทำงานเป็นพนักงานบริษัทนี่แหละครับ
อากู๋หนุ่มเจ้าของวันเกิดและอากู๋อีกสองคนก็กลับมาแล้ว
“กรี๊ดด เฮียชะรีฟ” มาแล้วครับ คิตที่ผมพูดถึง เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนมอปลายสตรีล้วน
พ่อแขกนัยน์ตาสวยก็ยิ้มหวานละลายใจชาวบ้านเขา
“กรี๊ด หนูขอถ่ายรูปไปลงเพจได้ไหมคะ” ผมว่ามันต้องเป็นเพจแปลกๆที่พวกผมเข้าไม่ถึง “เฮียชะรีฟคือเมะระดับตำนาน เกรดพรีเมียม”
เคยเจอกองหนังสือการ์ตูนและนิยายแต่หน้าปกนี่เห็นแล้วอยากเผาทิ้ง กูว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยถ้ามีผู้ชายยืนล้วงเป้ากันอยู่บนนิยายเด็กวัยรุ่น
คิตกับเจ้แคทนี่นักสะสมตัวยงเลย มันคือนิยายวายที่สาวไทยยุคปัจจุบันร้อยละสามสิบต้องมีไว้ในครอบครอง อย่าถามว่าอี้กับเตี๋ยรู้หรือเปล่า สองคนนั้นให้เงินไอ้คิตซื้อด้วยซ้ำ
พอไอ้คิตมันติดนิยายชาย-ชายงอมแงม เจ้แคทก็เลยเป็นไปกับเขาด้วย
มันกดถ่ายหน้าด้านข้างของหน้าคมเข้มขณะที่มันกำลังสอนเลขยัยจี๊ดอยู่ มันสอนเก่งมาก อธิบายวิธีคิดหลักๆ แป๊บเดียวหนูจี๊ดก็เข้าใจและทำได้ด้วยตัวเอง
พอคนกลับมากันครบ ก็เริ่มรวมวง บ้านผมเป็นลูกหลานคนจีนเพราะงั้นการกินข้าวรวมกันบนโต๊ะวงกลมถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ละคนมีชาม ช้อน ตะเกียบพร้อม พออาม่าเปิดงาน อวยพรอากู๋เสร็จสรรพ ก็ลงมือได้
มือใหญ่น้ำผึ้งเนียนสวยขยับตะเกียบอย่างคล่องแคล่ว ป๊าม้าผมชื่นชมใหญ่ บอกว่ามันใช้ตะเกียบคล่องมากยกความดีความชอบให้ผมนี่สิ ผมก้มหน้าพุ้ยข้าวสวยเข้าปาก กุ้งอบเกลือตัวโตก็วางลงในจานกับข้าว
ผมหันไปทำหน้าขอบคุณมันที่เอากุ้งตัวอวบมาวางให้
“เฮ้ยชะรีฟ ไอ้พุกมันอ้วนจะตาย ไม่ต้องให้มันกินเยอะ” เฮียเคนคีบกุ้งออกไปจากจานผมต่อหน้าต่อตา หนูพุกถึงกับของขึ้น
“ไอ้เฮี้ยยยยย!” ร้องลั่นบ้าน จนโดนอาม่าเอ็ด
“อาพุก ลื้อเรียกอาเฮียดีๆสิ” คนอื่นก็ขำๆ คือมันเป็นเรื่องปกติ ถ้ากินเงียบๆนี่ไม่ใช่บ้านผมแน่นอน
“เอาตัวใหม่ๆ” เสียงทุ้มเข้มขำเบาๆ แต่ก็เอากุ้งตัวใหม่มาวางให้ ผมรีบคีบมาวางในชามข้าวเลย เดี๋ยวเฮียมันแย่งไปอีกละยุ่ง ใจดีคีบผัดผักที่อยู่ไกลมือมันคืนให้ด้วยจะได้เท่าเทียมกัน
หลังจากจบมื้ออาหาร ก็แค่พูดคุยกัน ไม่มีเค้กก้อนโตเหมือนในหนัง
แต่ว่าแค่ได้กลับบ้านมากินข้าวกับคนที่บ้านแค่นี้ก็ดีแล้ว ขนาดผมยังบางทีก็เหงาๆที่ต้องไปอยู่หอคนเดียว แต่ก็โชคดีมีเพื่อน แล้วไอ้โรห์ละต้องมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียว ถึงแม้มันจะมีสายเลือดคนไทยแต่ก็ไม่เกิดและโตที่นี่ มันคงไม่คุ้นเคยเท่าไร ผมคิดว่ามันคงคิดถึงครอบครัวไม่มากก็น้อย
เพราะงั้น...กูจะไม่ขัดมึงที่กำลังฉอเลาะอาม่ากูละกันแต่ถ้าอาม่ากูยกสมบัติให้มึงเมื่อไร ค่อยด่ามันก็ยังไม่สาย!
“วันนี้เรามาทำกิจกรรมกันหน่อยดีกว่าครับ เป็นการยืดเส้นยืดสาย…” ผมยืนบิดขาไปมาเพราะความเมื่อยล้า
ไอ้พวกเวร มึงจะซ้อมเชียร์น้องก็ซ้อมไป พุกไม่ว่า จะร้องเพลงล้ออธิการหัวล้านอะไร พุกก็ไม่ว่า แต่ไม่ใช่มาให้กูยืนตากแดดร้อนเปรี้ยงชนิดที่กูจะสุกเป็นหมูหันแบบนี้ กูด่าเลยครับ!
ไอ้แห้งยืนปาดเหงื่อไปเช็ดเหม่งมันไป โอยพี่พักนี่เหงื่อท่วมเหมือนอาบน้ำ ไขมันละลายหมด
“ให้น้องๆเอาผ้าพันขาเอาไว้กับเพื่อน เราจะออกวิ่งไปพร้อมๆกันนะครับ เอ้าพี่ปีสองช่วยน้องพันเท้าหน่อยครับ” ไอ้เพื่อนผมมันให้น้องยืนเรียงหน้ากระดาน เอกญี่ปุ่นมีแค่ยี่สิบคนเองครับ รับน้อยเรียนหนัก พวกพี่ปีสองก็เอาผ้าให้น้องๆพันขากับเพื่อน
นึกภาพออกไหมครับ?
มันเป็นการแบบยี่สิบขาสามัคคีไรงี้ คือต้องพันขากับเพื่อนเป็นแพแล้ววิ่งไปพร้อมๆกัน คือถ้าล้มก็มีสิทธิ์ล้มทั้งแถบ เป็นการวิ่งที่เมื่อก่อนโด่งดังมากในหมู่นักเรียนญี่ปุ่น
พอน้องมันพร้อม ก็ออกตัว ก็ดูท่าทางน้องๆมันก็สนุกนะครับ มีพวกปีสองวิ่งตามด้วยเพื่อดูเผื่อน้องไม่ไหวจะได้ให้หยุด เล่นวิ่งแบบนี้มันก็เสี่ยง ถ้าล้มทั้งแผงอาจจะมีเจ็บตัวได้ครับเพราะงั้นเราต้องป้องกันแต่เนิ่นๆ
ผมกับปองกุลก็วิ่งเยาะตามหลังกลุ่มเพื่อนไป ผมวิ่งไม่ค่อยไหวหรอกครับ เหนื่อย
“เฮ้ยไอ้ปองกุล” ผมร้องขึ้นมาเมื่อมีเพื่อนที่ลากสังขารวิ่งมาด้วยกันทรุดลงไปกองกับพื้น
ปองกุลเป็นลมสงสัยเพราะอากาศร้อนๆ พวกน้องๆเลยถูกสั่งให้หยุดวิ่งไปด้วย เพื่อนบางคนวิ่งเข้ามาดูพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ยาดม ผ้าเย็นเอาขึ้นมาหมด
ผมยืนหอบก้มหน้าหายใจ กุมเข่า มองไอ้แห้งมันยังพอมีสติ คงแค่หน้ามืด พอได้ยาดมผ้าเย็นหน่อยก็ค่อยยังชั่ว
“ไอ้พุกมึงกับไอ้โอ๋เอามันไปห้องพยาบาลหน่อยได้ไหม?” ผมพยักหน้าตอบ
ผมไม่ใช่นักกิจกรรมอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างไอ้แห้งมันตอนตายเป็นซากขนาดนี้ ไม่เอามันไปพักห้องพยาบาลก็กระไรอยู่
ผมกับไอ้โอ๋ช่วยกันพยุงมันขึ้นมา แต่แม่งกรรมเวรแท้เพราะไอ้โอ๋มันเสียหลักเผลอปล่อยไอ้ปองกุล ผมเลยเสียหลักลงเพราะรีบมาคว้าตัวเพื่อนเอาไว้ ขาไอ้ปองกุลมันอ่อนเต็มที
“เฮ้ย!” เพื่อนคนอื่นๆรีบถลาเข้ามาช่วยกันประคอง แต่ผมดันล้มลงไปกองกับพื้น
ความเจ็บแปล๊บแล่นเข้ามาจนสะดุ้ง สบถด่าตัวเองเพราะน้ำหนักเยอะเลยไม่คล่องตัว
ไอ้ปองกุลมันรอดตายแล้วเพราะคนที่เข้ามาประคองค่อนข้างแข็งแรงทีเดียว ไอ้เท่ช่วยไว้ได้
อย่าสงสัยคนอะไรชื่อเท่ เพราะมันเท่จริงๆครับ หน้าตาดีระดับดูได้ทีเดียว สูงพอๆกับไอ้โรห์ บวกลบสามสี่เซนติเมตร ดีกรีเบาๆแค่เดือนสาขาพวกผม แต่สุดท้ายก็พ่ายให้กับเดือนของอีกสาขาหนึ่งเลยไม่ได้เป็นตัวแทนคณะไปแข่งเดือนมหาลัย
ปองกุลน่ะรอดเพราะไอ้เท่มันช้อนใต้ข้อพับขึ้นไปแล้ว แต่กูสิไม่รอด ห่านจิก ขาแพลงเลยมั้งเนี่ย
“ไอ้พุกกูพาไอ้แห้งนี่ไปห้องพยาบาลก่อนนะ” ไอ้เท่บอก ผมสะบัดมือโบก ไปเหอะๆ
“แล้วมึงไหวไหมเนี่ย” เพื่อนอีกคนเดินมาถาม
กูโง่เองแหละ ฮอล “เออๆ ได้อยู่ แค่ขาแพลงมั้ง”
“มึงลุกไหวไหม?”
เพื่อนสองสามคนพยายามฉุดร่างนุ่มนิ่มขึ้นมา ทุลักทุเลพอสมควรแต่สุดท้ายผมก็ลุกมายืนเหยงๆได้ คือลงน้ำหนักที่จาซ้ายไม่ได้เลยวะ มันแปล๊บๆไปหมด
ผมถูกเพื่อนสองคนช่วยประคองมานั่งพัก หน่วยพยาบาลเอาน้ำแข็งมาให้ผมประคบ ที่ไม่ไปห้องพยาบาลเพราะว่าผมเดินไม่ค่อยไหวครับ ไม่อยากลงน้ำหนักที่ขา
ในใจก็ห่วงไอ้ปองกุลนะครับ ไม่รู้ว่าโอเคไหม
“พ่อมึงมาเอากูตายเลยไหมเนี่ย” ไอ้โอ๋ที่เสร่อเสียหลักล้มเมื่อกี้จนเกิดเป็นความหายนะของชีวิตตรูเดินเกาหัวมานั่งข้างๆ มันมองข้อเท้าที่ผมเอามาวางบนม้านั่ง ถกกางเกงขึ้นมาแล้วเอาแผ่นเจลเย็นประคบเอาไว้
“พ่อกู?” ป๊ากูคงไม่ถ่อจากร้านทองมาถึงนี่หรอก
“ไอ้ห่า ทำเป็นซื่อ พ่อมึงก็ไอ้ชะรีฟไง มันมาแดกหัวกูแน่”
“ไอ้โรห์มันจะมาแดกหัวมึงทำไม”
ไอ้โอ๋ทำหน้าเหมือนเห็นผี
ผมยิ่งงง ไอ้โรห์มันไม่เคยมาแยกเขี้ยวใส่พวกเพื่อนผมนะ มันมาที่คณะบ่อยมากแต่ก็ไม่ได้อะไรนี่หว่า
“เออ กูพูดไปงั้นแหละ” แล้วมึงจะเหวี่ยงกูทำไมไอ้โอ๋
พอประคบไปได้พักหนึ่งเจลก็หายเย็นแต่ว่าขาที่ล้มยังไม่ค่อยดีขึ้นเลย ยังเจ็บๆชาๆ
“มึงล้มแรงกว่าที่คิดนะ” ไอ้โอ๋มองสภาพขา
กูเครียดเลยว่าแล้วจะเดินยังไงวะเนี่ย
Pharaoh: Are you done?
Noopook: ยัง แต่กูพักล่ะ *สติกเกอร์หมาร้องไห้*
Pharaoh: What’ s wrong?
Noopook: เปล่าๆ ล้มนิดหน่อย
Pharaoh: Got hurt?
Noopook: ขาแพลงนิดหน่อย ประคบขาอยู่
Pharaoh: I’ll be right there soon!
คือมันหมายความว่าจะมาที่นี่เร็วๆนี้? เฮ้ย! กูแปลถูกใช่ไหม? มึงจะโดดเรียนมาเร๊อะ ไอ้แขกถึงมึงจะเรียนอินเตอร์ไม่ใช่ภาคปก แต่มึงจะโดดมามั่วๆไม่ได้
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไอ้โรห์พิมพ์แต่อังกฤษเพราะมันเขียนไทยไม่เก่งครับ มันพูดได้แต่เขียนไม่เก่งเพราะงั้นมันเลยไม่ใช่แป้นพิมพ์ไทยเท่าไร ผมก็ฝึกอ่านอังกฤษไปในตัวด้วย
ไม่นานผมก็เห็นร่างสูงใหญ่วิ่งตึกตักเข้ามา ใบหน้าคมแบบแขกดูไม่สบอารมณ์ คิ้วขมวดมุ่นเลย ฟาโรห์หายใจแรง ตามองมาที่ขาผมที่ยกมาวางพาดกับเก้าอี้
ไอ้โอ๋มันหนีไปก่อนแล้ว มันบอกมันจะไปช่วยดูน้องก่อน ดูลุกลี้ลุกรนพึมพำกูตายแน่ๆ
“ไปทำอะไรมา?” เสียงเข้มจัดจนผมรู้สึกได้ แฝงความหงุดหงิด ดุดันหลายส่วน
“ก็ล้มอะ” ผมเบ้หน้าใส่ มันจะมาโมโหผมทำไมอะ ฟังเสียงกับท่าทางก็รู้แล้วว่าโกรธ
“ทำไมไม่ดูแลตัวเอง” มันยกขาผมขึ้นแล้วนั่งลงมาก่อนจะเอาขาผมพาดบนตัก “แล้วล้มได้ไง”
ข้อเท้าผมดูบวมเล็กน้อยและแดงเพราะความเย็น มือใหญ่สีน้ำผึ้งลูบเบาๆ
ผมก็เล่าตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บอกมันว่าผมไม่ได้ล้มแรงเลย มันยิ่งขมวดคิ้ว
“เพราะพุกตัวใหญ่ ล้มทีมันถึงทิ้งน้ำหนัก เจ็บตัวกว่าคนอื่นสิ” อ้าว เหมือนมึงด่ากูอยู่หรือเปล่าวะ
“ก็ล้มแล้วให้กูทำไงอะ” ขาเริ่มปวด อย่าให้ต้องมาปวดกบาลทะเลาะกับมึงนะ
ฟาโรห์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูด “วันหลังระวังหน่อย เดี๋ยวกลับบ้านเอายานวดทาแล้วพันข้อเท้าเอาไว้”
มันเป็นนักกีฬาเรื่องข้อเท้าแพลง พลิก ซ้น มันน่าจะเข้าใจว่าต้องทำไง
“ไม่ไปเรียนแล้วหรอ” มองเวลามันน่าจะเหลืออีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะจบคาบ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวตามอ่านได้”
ผมมองรุ่นน้องที่กลับเข้ามานั่งรวมกันหลังจากทำกิจกรรมเรียบร้อย ปีสองก็ปล่อยน้องได้พักก่อนจะรวมครั้งสุดท้ายนัดแนะและปล่อยน้องกลับบ้านได้
รุ่นน้องหลายคนให้ความสนใจคนข้างตัวผมมาก แต่มันสนที่ไหนล่ะ เอาขาอวบขาวของผมขึ้นไปพาดตักมันแล้วจับเจลมาประคบต่อ เอาจริงกูเริ่มกระดากสายตาคนมองมาล่ะ คือมองเยอะไปอะไรไป
“ว่าไงมึง กูว่าแล้วว่าต้องรีบแจ้นมา” ไอ้หัวหน้ากิจกรรมเดินมา
“เสร็จยัง จะได้พาพุกกลับ”
“เออไปเถอะ”
+++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++
สวัสดีค่า
ชะรีฟหนูพุกมาแล้วนะค่า อิอิ ชะรีฟพ่อยอดขมองอิ่มของเรา นางน่ารักที่สุด หนูพุกมันเกรียนตลอดเวลา ไม่เหมือนน้องกระต่ายแคระ ขานั้นเขาน่ารัก แต่ยัยหนูมันกวนตีน วงวารชะรีฟมากที่มีเพื่อนเป็นยัยหนูพุก
ตอนนี้เรามีตัวละครใหม่โผล่มา ใครสังเกตุมาคอมเม้นบอกเราได้นะ ว่าชื่ออะไร ทายถูกเรามีรางวัลให้ อิอิ รางวัลคือ...จะมาบอกตอนหน้านะ คอมเม้นมาบอกชื่อกันเยอะๆน้าาาา อิอิ
ขอบคุณมากๆค่าสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่นสำหรับหนูพุกและชะรีฟ
คนเขียนมีทวิตเตอร์แแล้ว ตามไปเม้ามอย หวีดกันได้เลยนะ
สำหรับเรื่องรักหนักมาก ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก นะจ้า
เยิฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ รัก ตาม สั่ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1380
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
อ่านแล้วเขิน :impress2:
-
หนูพุก นางเกรียนได้โล่มาก :hao6:
-
เอ็นดูหนูพุก
-
ฟาโรห์มีความหวงหนูพุกมากมาย คิดอะไรรึเปล่าาาาาาาาาาาบอกเรามา :hao3:
-
เพื่อนๆรู้แฮะว่าหนูพุกพิเศษสำหรับฟาร์โรห์ o18 o18
-
ชารีฟพ่อยอดขมองอิ่ม :mew1:
-
เมื่อไหร่หนูพุกจะรู้คะว่าตัวเองน่ะเป็นคนพิเศษของพ่อชะรีฟ
-
:pig4:
-
ฟาโรห์ชอบหนูพุกแน่ๆ อิอิอิ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
ดูแลดีขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้วจ้าาาาาาาาาาา
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
อยากเห็นหนูพุกเขิน ต้องด่าขิงด่าข่ากลบความอายตัวเองแน่
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟาโรห์คิดไม่ซื่อกับหนูพุกรึเปล่าเนี่ย แค่หนูพุกบอกว่าล้มนี่รีบแจ้นมาหาเลย :m12:
-
ฟาโรห์ชอบหนูพุกแน่ๆ อิอิอิ
-
ตัวละครใหม่คือเท่แน่นวลลลลล :katai5:
คือหาแบบฟาโรห์ได้ที่ไหนเนี่ย ชอบๆๆๆๆๆ
-
เท่หรอคะ ขอให้ใช่ 55555
หนูอ้วนเกรียนจริง ไรจริง มีความน่าหมั่นไส้ มีความอิจฉาฟาโรห์ พอเสียงอ่อน เสียงอ้อนที
นอกจากอ้วนแล้ว ชาวบ้านเค้ารู้หมด บอกเลย
ชะรีฟทำใจไปเหอะนะ หนูอ้วนต้องเลี้ยงไขมัน น่ารักมาก มาไวเคลมไว เชียร์ให้รุกหนักๆๆค่ะ
-
คู่ใหม่นี่เท่กับปองกุลใช่ไหม?
-
มาตามอ่านงับบบบ~
-
เท่ใช่หรือเปล่าคะ? เพราะเปิดตัวอลังเป๊ะปังเวอร์ :m20:
-
ชะรีฟวิ่งแจ้นมาทันทีเลย ห่วงหนูพุกมาก แต่หนูพุกซื่อๆๆๆๆๆๆมาก
-
:กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
-
ดูแลดีเวอร์อ่ะชะรีฟ
-
:mew1: เพิ่งมาอ่าน...ชอบค่ะ น่ารักมากและจะติดตามอย่างถึงที่สุด :ling1: :ling1: :ling1:
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 4
HEAVY WEIGHT: 4 KG.
“กลับกันเถอะพุก” ผมพยักหน้ารับ ฟาโรห์ปล่อยขาผมลง ผมยันตัวพยายามจะยืนขึ้น แต่ความเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าเลยนั่งลงไปใหม่
“แป๊บนะ ยังเจ็บอยู่วะ” ผมเบ้หน้า
ร่างสูงใหญ่ของมันนั่งลงข้างๆ ใบหน้าคมเข้ม ไรหนวดเขียวครึ้มมีเหงื่ออกประปรายเพราะอากาศร้อน
“ทำไรวะ” ผมร้องถามเมื่อเห็นมันลงไปนั่งยองๆกับพื้น หันหลังชื้นเหงื่อของมันมาทางผม
“ขึ้นมาสิ เดินไม่ไหวไม่ใช่หรือ?” กูเดินไม่ไหวน่ะใช่แต่กูว่าการให้ขี่หลังมึงมันจะไม่ใช่เท่าไรนะ
“ไม่เอาเว้ย!” คนได้มองกันพอดี หนูพุกก็หน้าบางนะ
“อย่างอแง เร็วๆ จะได้กลับแล้ว” ไอ้ฟาโรห์มันไม่พูดเปล่ามันจับแขนผมทั้งสองข้างไปพาดบนไหล่มันแล้วเอื้อมมาจับท่อนขาผม
ผมหน้าเลิ่กลั่ก หลังมันอาจจะเดาะได้เลยนะถ้าเอาผมขึ้นหลังมันน่ะ “โรห์ ไม่ไหวหรอก…” พูดเสียงอ่อนเลยครับ กลัวมันจะพิการจริงๆนะ
“ไม่เป็นไรนะ ฉันไหว” ผมเลยหลับหูหลับตาขึ้นหลังกว้างขอบมัน มันขยับๆเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้น ผมได้ยินเสียงคนรอบๆฮือฮา คงประมาณแบบยกกูไหวได้ยังไง ผมซุกหน้าลงบนไหล่แข็งไม่กล้ามองคน
“ฝากถือกระเป๋าพุกมาด้วยสิ” มันหันไปมองหัวหน้ากิจกรรมแล้วค่อยๆเดินออกจากตึก
“ค่อยๆนะ” หัวหน้ากิจกรรมันช่วยเปิดประตูรถฝั่งคนขับให้ ฟาโรห์เลยหันหลังปล่อยให้ผมนั่งลงกับเบาะ
ระยะทางจากรถไม่ไกลมากแต่ว่าน้ำหนักผมคงทำให้ฟาโรห์เกือบตายเลย
“โรห์มึงไหวไหมเนี่ย” ผมบ่นมันหลังจากหน้าสีน้ำผึ้งเนียนขึ้นเหงื่อชื้นเต็มหน้า
“ไหว” ไหวแต่หอบแดกเลยนะมึง
“ของจริงๆ”
มันหันมามองผม “เมื่อย…” มันพูดมาคำเดียวแค่ทำเอาผมหน้าเสีย
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องขี่หลัง” ไม่เคยรู้สึกว่าความเนื้อหนังเยอะของตัวเองจะรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อน ผมหันหน้าเข้าประตู คือมันรู้สึกแย่นะ ทั้งที่บอกแล้วว่าไม่ต้องๆ
รู้สึกแย่...น้อยใจ...ใช่ไหม?
“ไม่เอาสิ ไม่งอน” ฝ่ามือแข็งแค่อุ่นลูบไหล่ผม น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงสองสามสี่ “หนูอ้วนไม่งอนนะ โรห์ล้อเล่น” มันจับหน้าผมไปสบตา นิ้วยาวเรียวดึงแก้มอูมๆของผมจนมันยืด
“อื้อ...ไอ้เอี้ย!” ด่าพ่นน้ำลายใส่หน้าแม่ง
“บอกความจริงนะ โรห์เมื่อยจริง” ผมถลึงตามอง ปากพูดเสียง “แต่มันก็ดีกว่าให้พุกเดินเองแล้วเจ็บตัวกว่าเดิมไม่ใช่หรือ”
กระแสความเป็นห่วงบวกกับสายตาคมหวานย้อยทำเอาผมหุบปากฉับ รู้สึกใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะเท่าไร หัวก็ร้อนๆ น่าจะความดันขึ้นมั้งเนี่ย
“หน้าแดงนะ…” ผมได้ยินมันพึมพำอะไรวะ
“ห้ะ?” เลยยื่นหูเข้าไปใกล้มันอีกนิด
“เปล่า นั่งดีๆไป จะออกรถแล้ว”
“อ้าว ไม่ไปส่งที่หอกูอะ” ผมมองนอกกระจก ตึกสูงเสียดฟ้าหรูหราจนน่าขนลุก คอนโดสุดหรูห้องเริ่มต้นถูกๆก็หลายล้านบาท ติดตะเข็บรถไฟฟ้า แต่พ่อยอดชายก็ขับรถมาเรียนทุกวัน กูเลยไม่เข้าใจว่ามันจะมาอยู่คอนโดติดรถไฟฟ้าทำไมในเมื่อมึงไม่เคยใช้มันให้เป็นประโยชน์
“มานี่แหละ อยู่ที่นั่น พุกอยู่คนเดียว ทำอะไรลำบาก” มันเหล่ขาผมที่กำลังปวดๆได้ที่
มันก็จริงหอผมถึงจะขี้เหร่สู้คอนโดหรูนี่ไม่ได้แต่มันก็อยู่สุขสบาย มีลิฟท์ มีเตียงนุ่มๆ แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่าคอนโดหรู ความปลอดภัยระดับดีเยี่ยม ห้องกว้างมากยัดหนูกพุกยี่สิบคนเข้าไปก็ไหว มีแม่บ้านเข้ามาทำอาหารทำความสะอาดทุกวันตอนบ่าย เอ่อ...อันนี้ไม่ได้อยู่ในสวัสดิการส่วนกลางของผู้อยู่อาศัยนะครับ อันนี้แม่ไอ้โรห์มันจ้างมาเองครับ ควักเงินจ่ายเอง
เห็นชะรีฟเล่าให้ฟังว่าป้าแช่มเป็นคนเก่าคนแก่ที่แม่มันรู้จักตอนอยู่ที่ไทยเลยจ้างป้ามาดูแลเรื่องความสะอาดและทำอาหารไว้ให้ ส่วนใหญ่จะเป็นมื้อเย็นเพราะมื้อเช้ามันกินพวกขนมปังปิ้ง ส่วนเที่ยงมันก็กินที่มหาลัย มีแค่ตอนเย็นที่ป้าแช่มจะทำเก็บไว้เป็นกล่องๆให้ แช่เย็นรอมันมาอุ่นร้อน
มาพักที่นี่ก็ดี อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้องเครียดว่าจะหากินยังไง ที่แน่ๆไม่มีการเดินออกไปซื้อแน่นอน ถ้าผมกลับหอคงได้แต่นอนแบ๊บติดเตียง
“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวไปขอรถวีลแชร์ที่เคาน์เตอร์ก่อน” สวัสดิการแพง การบริการก็ระดับพรีเมียมครับ
เพราะไม่นานก็เห็นพี่รปภ.เดินเข็นรถวีลแชร์มาพร้อมกับชะรีฟ
“เดี๋ยวผมเข็นเองครับ เสร็จแล้วจะเอามาคืนให้ครับ”
พอพี่รปภ.กลับไป ไอ้แขกก็มาเปิดประตูฝั่งผมค่อยๆพยุงให้นั่งรถเข็น มันเข็นผมไปทางเข้าคอนโค แล้วมันก็ไปจอดรถตามช่องประจำของคอนโด
“สวัสดีค่ะ คุณชะรีฟ คุณพุก” พี่นุ๊ก สาวประจำเคาน์เตอร์ของคอนโด ผมมาที่นี่บ่อยตั้งแต่ปีหนึ่งพี่เขาเลยจำได้ บางครั้งก็ซื้อขนมมาฝากพี่เขา “เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?”
“ผมล้มนะครับพี่นุ๊ก” ผมบอก
“ระวังตัวด้วยนะค่ะ”
ผมผงกหัวเป็นเชิงขอบคุณก่อนไอ้แขกจะเข็นรถผมขึ้นลิฟท์มาชั้นเกือบสูงสุด ชั้นบนๆของที่นี่มันเป็นห้องคอนโดชุดแบบกว้างขวาง แต่ราคาไม่น่ารักน่าคบสักนิด
ไอ้โรห์มันซื้อขาดเลยครับ มันบอกว่าแม่มันซื้อทิ้งเอาไว้ให้ พอมันมาเรียนที่ไทยก็เลยมาอยู่ที่นี่
ห้องชุดของมันโทนสีเทาอ่อนผสมขาว สวยแบบสไตล์โมเดิร์น ตรงกลางเป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ โซฟายาวสามารถปรับเป็นที่นอนได้ ทีวีจอใหญ่ฝังผนัง มีส่วนของห้องครัวและโต๊ะกินข้าวขนาดย่อมนั่งได้สี่คน ถัดไปเป็นห้องทำงานและห้องหนังสือ จริงๆมันเป็นห้องนอนแต่ว่าไอ้โรห์มันเอามาทำเป็นห้องทำงานไป ห้องมันมีความเจ๋งที่ผมชอบมากคือ ห้องมันมีชั้นลอย เป็นชั้นลอยที่ไอ้โรห์มันทำเป็นห้องนอนไป คือมีเตียงวางกลาง รอบๆเป็นกระจกกั้นเอาไว้
ผมชอบตรงนั้นที่สุดมาทีไรผมต้องขึ้นไปนั่งเล่นบนนั้น บันไดขัดมันเงาวับติดผนังก็คลาสิก โอยอยากยึดห้องแม่งจัง
“อยู่ที่นี่จนกว่าขาจะดีขึ้นนะ” ไอ้เพื่อนโรห์ครับ มึงจะไม่ให้กูกลับห้องเลยหรือไง หนูบุก แมลงสาบเข้าทำไงวะ ห้องยิ่งรกๆอยู่ คือผมมาอยู่ที่นี่บ่อยเป็นเรื่องปกตินะครับ บางครั้งมาอยู่แบบสองอาทิตย์สามอาทิตย์จนลืมทางกลับหอตัวเองไปชั่วขณะ
ผมทำหน้าบู้บี้ มันเลยบอกว่า “เดี๋ยวให้ป้าแช่มไปทำความสะอาดให้”
เท่านี้แหละทำให้ผมยิ้มตาหยี “ขอบใจ…” แล้วก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
ไอ้ห่านจิก!
ลืมไอ้ปองกุลไปสนิท!
“โรห์ ขอโทรศัพท์ด้วยจิ” ผมพูดเสียงเพราะ มันพาผมมานั่งที่โซฟา ส่วนมันกำลังเอาสัมภาระมากองที่โต๊ะนั่งเล่น “จะโทรหาปองกุล” มันคงไม่น่าเป็นอะไรมาก
“ฮัลโหล มึงเป็นไงบ้าง!” พอสัญญาณติดรอแป๊บเดียวก็มีคนรับ
[เอ่อ...ไอ้พุก?!] เสียงไอ้แห้งทำไมมันแปร่งวะ
“มึงใครวะ?” ไม่น่าใช่ไอ้แห้ง แต่มันไม่มีเพื่อนคนแล้วนอกจากผมที่จะรับโทรศัพท์มันได้อีก
[กูเท่…]
“เฮ้ย กูถามมึงเป็นใคร ยังจะมากวนตีนบอกมึงเท่อีก มึงจะหล่อเท่ปลาจวดเรื่องของมึง!” ของขึ้นครับ ถามใครเสือกบอกมันเท่ ประสาทแดก
[ไม่ใช่เว้ย กูชื่อเท่ คณะมึงอะไอ้หยั่นหว่อหยุ่น]
อ้อ ไอ้เท่ เอ้าก็กูไม่รู้นี่ ทำปากไม่รู้ไม่ชี้ใส่โทรศัพท์ก่อน
“เออๆ รู้แล้วๆ แล้วไอ้ปองกุลไปไหน ทำไมมันไม่รับเอง” และผมก็มั่นใจว่าไอ้ปองกุลมันไม่ได้รู้จักทักจี่กับไอ้เท่จนให้รับโทรศัพท์แทนกันได้
[เพื่อนมึงหลับอยู่]
“อ้าว แล้วอยู่ไหนกันวะ”
[ยังอยู่ห้องพยาบาล เพื่อนมึงเพลียแดด เขาเลยให้นอนพักก่อน]
กูนึกว่ามันเอาไปปล่อยไว้แล้วกลับเลยเสียอีก ไม่คิดว่าจะอยู่รอด้วย
“งั้นฝากดูมันหน่อยได้ไหม ถ้าตื่นแล้วให้มันโทรหากูหน่อย” ผมอยากไปดูมันนะแต่ว่าตอนนี้มีไอ้เท่อยู่คงไม่เป็นอะไร
[เออๆ]
คุยกับมันอีกหน่อยเรื่องไอ้ปองกุลแล้วผมก็วางสายครับ ได้กลิ่นหอมๆจากครัวลอยมาจางๆครับ ฟาโรห์มันน่าจะอุ่นกับข้าวที่ป้าแช่มทำทิ้งไว้ให้
“พุกหิวยัง” มันโผล่หน้ามาถาม “เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยาแก้ปวดหน่อยก็ดี”
“ป้าทำไรให้กินอะ”
“อืม...ผัดกระเพราหมูสับ ไข่ดาวสามฟอง กับน้ำแกง เอ่อ ไม่รู้วะ” มันเดินถือชามน้ำแกงเอามาให้ผมดู
มะระยัดไส้หมูสับวุ้นเส้น
“มะระยัดไส้”
มองหน้ามันทำหน้านิ่วแล้วขำ “คืออะไร?”
ไอ้แขกแดกมะระไม่เป็น โว๊ะ! แล้วจะให้กูอธิบายว่าอะไรวะ ไม่รู้เว้ยย ภาษาอังกฤษเกรดสองจุดสองต๋อยของกูไม่รู้จะจักมะระเว้ย
“ลองกินดู” ถ้าป้าแกต้มไม่ขมมึงก็รอดมั้งนะไอ้แขก หึๆ
ร่างสูงใหญ่กลับเข้าไปอุ่นอาหารต่อจนเสร็จ ข้าวเปล่าในหม้อที่ป้าแกก็หุงไว้ให้ก่อนกลับไป ปริมาณสำหรับสองคนสบายๆ
ผมรอแป๊บเดียว ฟาโรห์ก็อุ่นทุกอย่างเสร็จ มันเอาวางบนโต๊ะห้องนั่งเล่น ขาวเปล่าสองจานและกับข้าวพร้อม มันเปิดทีวีช่องข่าวประจำวันทั่วไป
กับข้าวป้าแช่มก็อร่อยใช้ได้ หนูพุกถึงกับซัดข้าวสองจาน แต่ว่าจานที่สองไอ้โรห์มันให้แค่ทัพพีเดียว โอย...ยังรู้สึกไม่อิ่มเลย
พักพุงแป๊บนึงมันก็ไล่ผมไปอาบน้ำ มันเอาเก้าอี้พลาสติกในห้องเก็บของออกมา เป็นเก้าอี้เหมือนตามร้านบะหมี่เก๊ยวน่ะครับ ไม่รู้ว่ามันซื้อมาทำอะไรเหมือนกัน ฟาโรห์พยุงผมเข้าไปในห้องน้ำ ตามมาด้วยผ้าขนหนูผืนประจำของผมเวลามาค้างที่นี่ เสื้อผ้าชุดนอนของผมที่ทิ้งเอาไว้
ไม่ต้องนึกถึงโมเม้นแบบพระเอกนางเอกนิยายที่นางเอกยืมชุดพระเอกใส่นะครับ ที่แบบออกมาตัวหลวมโคร่ง ของกูนี่ติดพุงติดตูดเข้าไปอีก เสื้อผ้าไอ้โรห์กูยัดตูดยังไม่เข้าเลย เฮ้อ...หนักพุง เอ๊ย...หนักใจ เพราะงั้นถึงต้องเอาเสื้อผ้ามาทิ้งเอาไว้
กลายเป็นว่าเสื้อผ้าผมกินพื้นที่ในตู้เสื้อผ้าไปไม่น้อย แน่สิ...เพราะแต่ละตัวมันไซด์แบบ XXL XXXXL เจ้าของห้องมันยังใส่แค่ XL เองครับ
อาบน้ำเสร็จค่อยๆกระดึบๆออกมาจากห้องน้ำครับ ไิ้โรห์มันความคิดดีมาก เอากางเกงบอลขาสั้นกับเสื้อยืดย้วยๆมาให้ใส่ กางเกงบอลนี่หม่าม้าต้องไปหาซื้อไซด์พิเศษ ตามตลาดนัดมันไม่มีขายไซด์ผม
“มานั่งนี่มา” ร่างสูงใหญ่ขยับให้ผมนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม จับขาผมขึ้นมาวางพาดบนตักมัน ในมือบีบยานวดป้ายบางๆแล้วถูเบาๆ ระหว่างนั้นมันก็พูดไปเรื่อยๆ “พุกนอนที่โซฟาแบดนะ อย่าเดินขึ้นชั้นลอยเลย”
ผมพยักหน้ารับเพราะไม่คิดจะเดินอยู่แล้ว
มือเบามากไม่เข้ากับตัว ความอุ่นซ่านแผ่ขึ้นในใจผมเบาบาง ฟาโรห์ยังเป็นเพื่อนที่ดีเสมอต้นเสมอปลาย มันไม่เคยรังเกียจในบุคลิกของผม บางครั้งผมทำอะไรเชื่องช้า แต่พอมองรอบๆตัวแล้วก็จะต้องเห็นมันเป็นคนที่รอผมตลอดไม่ว่าเมื่อไร
ป่าป๊าเคยบอกผมว่า...เพื่อนๆดีๆหายาก แต่ถ้าเจอแล้วก็ต้องรักษามิตรภาพดีๆนั้นเอาไว้ตลอดไป
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มออกมาจากใจ เมื่อมือใหญ่สีน้ำผึ้งพันผ้ารัดข้อเท้าให้ผมเสร็จ จะมีสักกี่คนที่ดูแลผมขนาดนี้ ถ้าไม่นับครอบครัว มีก็แต่ฟาโรห์นี่แหละที่ใส่ใจผมมากที่สุด
มันขี้บ่นบ้างบางเวลา ห้ามผมไม่ให้กินเยอะบ้าง ข้อนี้แอบนอยด์มันบ่อย แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ในทุกการกระทำของมัน
“ไม่เป็นอะไร” รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากเหนือเคราบางๆ “ดูแลตัวเองหน่อยนะ”
ผมพยักหน้ารับคำ เมื่อมีคนคอยห่วงใย ผมก็ควรจะห่วงตัวเองให้มากๆ
คืนนั้น ไอ้ปองกุลเพื่อนแห้งมันค่อยได้ฤกษ์โทรมารายงานผมตอนกูเกือบจะสิ้นฤทธ์เพราะยาแก้ปวดที่ไอ้โรห์มันให้กิน มันบอกว่ามันถึงหอแล้ว ไอ้เท่น้ำใจงามสงเคราะห์ไปส่งมันที่หอ มันถามถึงอาการขาของผม เลยบอกมันว่าไม่เป็นอะไรมาก คอลไลน์เล่นไปเล่นมากับไอ้ปองกุลบนโซฟาแบดที่หาโฟร์ปรับให้เป็นเตียงนอนท่ามกลางกองผ้านวมนุ่มนิ่มสบายตัวจนเผลอหลับไปจริงๆ แต่ก่อนจะหลับลึก หูผมได้ยินเสียงทุ้มเข้มแผ่วเบา
“Good night หนูอ้วน” พร้อมกับความอุ่นของผ้านวมที่คลุมจนมิดคอ
...ฝันดี ฟาโรห์…
สามวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความคิดของผม แน่สิ แม่งเพราะกุเคลื่อนไหวได้ช้ายิ่งกว่าตัวสลอท คือเดินนี่ก็ต้องลากขาเหมือนคนขาเป๋ ขนาดเดินสองขายังช้าแล้วนี่เหลือขาเดียวกูจะไปทำอะไรกินได้
ห่านจิก!
ขาก็ดีขึ้นแต่ไม่มากเท่าไรยังปวดๆบ้างเวลาลงน้ำหนักหรือขยับเร็วๆ เวลาไปเรียนก็มีฟาโรห์ไปส่งที่ตึก หลังจากนั้นก็มีไอ้ปองกุลมาเดินเป็นเพื่อน มันไมได้พยุงหรอกนะครับ เกรงว่าถ้าให้มันพยุงนี่อาจจะล้มหน้าแหกลงไปกองกับพื้นให้ขายขี้หน้ากันทั้งคู่
“ไง ไอ้แห้ง” เสียงคนทักไอ้ปองกุลทำให้พวกผมหยุดเดิน
“อ้าวเท่” ปองกุลมันทักกลับ
“มึงโอเคแล้วใช่ไหม?”
“อื้อ ขอบใจมากนะที่ช่วย” ไอ้ปองกุลพูด ไอ้เดือนสาขามันก็พยักหน้าๆรับไว้
“แล้วนี่พวกมึงไปไหน?”
“ไปหาอะไรใส่ท้อง” ผมพูดถึงจุดประสงค์ที่กำลังลากสังขารไปโรงอาหาร
“เออ...กูไปด้วยดิ” ผมกับไอ้ปองกุลมองหน้ากันงง ปกติพวกผมจะไปกันแค่สองคนไม่ค่อยได้ไปไหนกับคนอื่นเท่าไร แต่วันนี้กลับมีเดือนสาขาหน้าตาดีขอตามไปด้วย บอกเลยไม่ค่อยชินเท่าไรว
แต่เอาเถอะ ไปด้วยกันก็ได้
“เออ ไปดิ” ผมยักไหล่แล้วค่อยๆลากเท้าเดิน
ร่างสูงของไอ้เท่เดินขนาบข้างร่างเล็กๆของไอ้ปองกุลนำหน้าผมไปเล็กน้อย กว่าจะลากสังขารเข้ามาในโรงอาหารได้ผมแถบหมดแรง อากาศก็ร้อนตับแตก ไอ้ปองกุลบอกให้ผมนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนมันจะไปซื้อให้โดยมีไอ้เท่เดินตามไปติดๆ
ผมเลยเอามือถือขึ้นมาไลน์บอกพ่อยอดชายว่าอยู่โรงอาหาร มันเลยไลน์มาบอกผมว่าอย่ากินเยอะแล้วตอนเย็นมันจะมารับที่คณะ
ด้วยความหิวผมก็หน้ามืดซัดทั้งข้าวทั้งของกินไปเยอะเหมือนกัน คือพอพ่อไม่อยู่แล้วมันเหมือนชีวิตเปฺนอิสระมากมาย อยากกินอะไรก็กิน
“มึงแดกเยอะไปแล้ว!” ไอ้แห้งมันร้องเสียงแหลมเมื่อผมจิ้้มลูกชิ้นทอดลูกสุดท้ายเข้าปาก “ไอ้ห่าพุก นั่นมันส่วนของกู” ซื้อมาแบ่งกันคนละสองไม้ ไม่หนึ่งมีสี่ลูก ผมกินไปทั้งหมดเก้าลูก ลูกที่เก้านั้นก็น่าจะเดากันได้ว่ามันมาจากไหน
“มึงช้าเอง” ผมลอยหน้าลอยตาตอบ ดูดน้ำเก๊กฮวยชึ่นใจ
ไอ้ซีดแห้งมันทำขมุบขมิบด่าผมแน่นอน มันถอนหายใจก้มลงดูดน้ำในแก้วมัน
อยู่ๆก็มีลูกชิ้นทอดไม้หนึ่งยื่นมาข้างหน้าไอ้แห้ง ผมมองตามไปยงต้นทาง ไอ้เดือนสาขามันยื่นให้ไอ้แห้งที่นั่งข้างมัน ลืมไปว่าไอ้เท่ก็ซื้อมากินเหมือนกัน
“เอาไปดิ” ไอ้ปองกุลหน้าเหวอ
“เฮ้ย ไม่เป็นอะไร”
“เออ เอาไปเถอะ แดกๆไป” มันยัดไม้ลูกชิ้นใส่มือ ปองกุลมันทำหน้าแบบลิงถือลูกชิ้น เอ่อแล้วไอ้หน้าลิงถือลูกชิ้นมันเป็นไงวะ เอาเป็นว่าหน้าเหมือนไอ้ปองกุลตอนนี้แหละ “มึงโดนไอ้หยั่นหว่อหยุ่นมันแย่งแดกนี่เอง ตัวมึงถึงได้ขี้ก้างเป็นไม้เสียบผีอย่างนี้” เอ้าไอ้เท่ปากอยู่ดีไม่ว่าดี ลามมาถึงกู เดี๋ยวก็กระโดดทับหรอกนี่
++++++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาหนูพุกกับชะรีฟมาฝากค่า ตอนนี้ทุกคนอย่าหมั่นไส้ยัยหนูนะคะที่มันมีคนดูแลดีเกรดพรีเมียม
ตอนนี้ยัยหนูนางรักเพื่อนแขกขอนางมากนะคะ เลยมีเผยความในใจว่ายัยหนูนางคิดยังไงกับเพื่อนคนนี้บ้างนิดหน่อย แต่คนเขียนคอมเฟิมนะคะว่ายัยหนูนางยังไม่ได้รักพ่อยอดชายเป็นคนรักนะคะ นางยังรักเพื่อนนางแบบเพื่อนสนิทมากๆ
โดยคาแรคเตอร์ของหนูพุกแล้ว นางเป็นคนรักเพื่อนมากนะคะ คือนางขี้อ้อน(ตีน) ทุกคนไปเรื่อยตามนิสัย
แต่ด้านชะรีฟนั้นเราไม่รู้จีว่านางคิดยังไงกับนังหนู ฮ่าๆๆๆ อิอิๆ
ขอบคุณทุกการติดตามที่เอ็นดูมากันตั้งแต่พี่หมีต่ายแคระ จนมาถึงนังหนูเกรียนและพ่อยอดขมองอิ่มของเรา
ตามไปพูดคุยกันได้เฟสบุ้คเพจ มีลิ้งอยู่หน้าหลักของเรื่องนะคะ หรือจะตามไปหวีดกันที่ทวิตเตอร์
ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก
เยิฟ
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
และเรื่องที่สองคือ รัก ตาม สั่ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1380
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
:hao3: น่ารักเหมือนเดิม เรื่องเดินเนิบๆช้าๆแต่มั่นคง :L1:
-
แขกคิดเกินเพื่อนกับหนูอ้วนใช่ไหม
-
:hao6 :hao6: :hao6:
-
:L1: ชอบมากกกกกอิจพุกมากอยากได้ฟาโรห์
-
:L1: :pig4: :L1:
-
โอย อิจฉาหนักมาก
อยากเกิดเป็นหนูพุกจริงๆ
-
หนูพุกมีความเกรียนมีความกวนตีนแต่ก็น่าร๊ากกกกกกก555 หนูพุกช่างโชคดีที่มีเพื่อนแสนดีอย่างชะรีฟอิอิ
-
โอ้ยขำอีหนูพุก ตอนคุยกับเท่ดันจำชื่อเพื่อนตัวเองไม่ได้ซะอีก
-
แห้งจะมีคู่ป่าวหว่าาาาาา :katai5: :katai5: :katai5:
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัวนะหนูอ้วน :ling1:
-
อยากมีคนค่อยเอาใจใส่แบบหนูพุกบ้างต้องทำยังไง...
อิหนูอ้วนจังค่ะ น้วยพุง--- 55555
-
คู่รองเท่แห้งจะทำคะแนนนำไปก่อนแน่ๆ ถ้าหมู เอ้ยยย!! หนูพุกยังเกรียนมึน กับชะรีฟยังนิ่งอยู่แบบนี้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนูพุกกินเยอะๆเดี๋ยวต่อไปชะรีฟอุ้มไม่ไหวนะเออ
-
ชะรีฟ ดูแลหนูพุกดีมากๆ :mew1:
หนูพุก เห็นๆว่านน.ตัวเองทำให้เกิดปัญหา
หนูอ้วนไม่เคยคิดจะลดนน. เลยรึ
เท่ ก็ท่าทางจะชอบปองกุลแล้วใช่ปะ :hao3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กินเยอะแบบนี้ระวังพ่อยอดชายรุ้นะ
-
หนูพุกขนาดเจ็บยังซ่า 55555 แถมมีโมเมนท์ให้ได้เขินอาย อยากหยิกแก้มด้วยจัง
ชะรีฟดูแลดีเวอร์ ไม่คิดก็ต้องคิดแล้วล่ะว่ามีอาการรักมากกว่าเพื่อน
เท่มาตามแห้งทำไม ติดใจหรอ
ปองกุลคนน่าสงสารโดนหนูพุกแกล้ง 5555
-
ฟาโรห์แอบรักหนูพุกแน่เลย ดูแลดีมวากกกกกก :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แหนะๆเดือนคณะสุดเท่กับไอ้แห้งนี่ยังไง!?
-
สนุกอะ>< รอๆ หนูอ้วน 555 น่ารักไปอีก :z2:
-
:o8
-
รอๆค่า
:call: :call:
-
ฮา น่ารักอะ หนูอ้วน
-
พี่เท่นี่ชอบปองกุลลลแน่เลยยย
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 5
HEAVY WEIGHT: 5 KG.
บทที่ 5
“หนูอ้วน เดี๋ยววันเสาร์หลานฉันจะมาที่ห้องนะ” เสียงเข้มของคนขับรถดังขึ้นขณะที่กำลังจอดรถในช่องจอดประจำของคอนโดมัน
หลาน?
หลานฝั่งไหนของมัน ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เห็นมันเคยพูดถึงหลานมันเลย
“หลานไหนวะ”
“หลานฉัน อยู่ที่อียิปต์แต่เดี๋ยวครอบครัวพี่ชายฉันจะมาเมืองไทย เลยจะเอาหลานมาฝาก” มันตอบไปด้วย พยุงผมลุกออกจากรถด้วย ตอนนี้เริ่มเดินมากขึ้นมาหน่อยเลยไม่อยากใช้รถเข็นแล้ว
“อ้าว มาเที่ยวหรอ ทำไมไม่เอาหลานไปด้วย”
“เปล่า มาทำงานน่ะ พอดีหลานเขาติด...เอ่อ...อืม...เขาติดพ่อเลยต้องพามาด้วย” โอเค กูเข้าใจ หลานติดพ่อติดแม่ แต่ทำไมมึงต้องทำหน้าลำบากใจ
“กู...ได้นะ” ผมไม่ได้รังเกียจเด็กเพราะว่าเคยช่วยเลี้ยงหนูจี๊ดมาตั้งแต่เด็ก
“โอเค” อยากรู้เหมือนกันว่าหลานมันหน้าตาเป็นไงไม่เห็นมันพูดถึงเลย
“ลูกน้องสาว?” ถ้าจำไม่ผิดเหมือนมันจะน้องสาวนี่ ไม่คิดว่าจะแต่งงานมีลูกเร็วขนาดนี้
ฟาโรห์ส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก ลูกของพี่ชายที่เป็นเอ่อ…cousin”
อ้อ ญาติ ก็คือลูกพี่ลูกน้องนี่เอง
วันเสาร์ช่วงสายๆ ผมนั่งถอดผ้าพันขาออก ขยับข้อเท้าเป็นเชิลบริหารเบาๆ อาการเริ่มหายดีแล้ว ต้องขอบคุณยานวดและผ้าพันเท้าของไอ้โรห์ ตอนที่ผมกำลังนั่งดูซีรี่ย์ฝรั่งอยู่ไอ้ฟาโรห์มันก็ได้รับโทรศัพท์ประมาณว่าหลานมันจะมาถึงที่คอนโดมันในอีกครึ่งชั่วโมง
ผมก็เก็บกวาดหนังสือเรียนที่เอามากองไว้บนโซฟาใหญ่หลายวันแล้ว ว่าจะอ่านทวนเผื่ออาจารย์แกเกิดผีบ้าอยากจะควิซขึ้นมา หนูพุกจะได้มีปัญญารับมือบ้าง ไม่งั้นจะเหมือนตอนควิซครั้งก่อนที่อยู่ๆอาจารย์เกิดเฮี้ยนสอบย่อยในชั่วโมงทำเอาพวกกูตาเหลือกเป็นผีบ้าซะเอง
กิ๊งก่อง…
เสียงกริ่งดังหน้าห้อง ทุกทีฟาโรห์จะต้องเปิดจอดูก่อนว่าใครมา แต่ว่าวันนี้เดินไปเปิดประตู น่าจะเป็นญาติมันอย่างที่บอกไว้
“สวัสดีชะรีฟ” เสียงทุ้มนุ่มทักเจ้าของห้องก่อน ฟังจากเสียงดูเป็นคนใจดีหลายส่วนอยู่เหมือนกัน
“สวัสดีครับคุณฟ้า”
หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงแหลมๆของเด็กผู้ชายดังลอดออกมาแต่เป็นภาษาที่ผมไม่คุ้นหู เดาว่าน่าจะเป็นภาษาอารบิคที่เป็นการทักทาย อย่างที่บอกผมชอบอียิปต์โบราณเพราะงั้นผมพอจะรู้บ้าง เอาจริงก็รู้แค่สวัสดี
“พี่ชะรีฟ อัสสะลามมุอะลัยกุม (สวัสดีครับ)”
“วะอะลัยกุมุสสะลาม (สวัสดีครับ)” ผมได้ยินเสียงเพื่อนตอบรับกลับ
“ภาษาไทยว่ายังไงครับ”
“ฉะ...หวัดดีคับ” เสียงกระท่อนกระแท่นเป็นภาษาไทยเหมือนพูดไม่คล่องดังมาระลอก
“เข้ามาก่อนครับ” เมื่อได้ยินเจ้าของห้องเชิญ ผมเลยค่อยๆลุกขึ้นยืนต้อนรับ
แขกที่เข้ามาใหม่เป็นชายหนุ่มร่างสูงกว่าผมแต่ดูแล้วเตี้ยกว่าชะรีฟอยู่ เป็นชายหนุ่มรูปร่างดีอยู่ในชุดสูทสีเรียบในอ้อมแขนมีเด็กคนหนึ่ง เด็กน้อยตัวอวบเพราะร่างกายยังไม่ยืด เป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนชะรีฟอยู่เหมือนกัน นัยน์ตาคมหวาน ขนตางอนเป็นแพ จมูกเล็กแต่โด่ง ริมฝีปากกระจับสวย ผิวเนียนสีน้ำผึ้ง
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คนมาใหม่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่าแน่นอน
แต่ดูยังไงอีกฝ่ายก็ไม่เห็นมีเค้าคนอาหรับเลยสักนิด ดูยังไงก็คนเอเชีย มั่นใจว่าคนไทยด้วยเพราะได้ยินภาษาไทยเมื่อกี้
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยิ้มใจ กระตุ้นเด็กในอ้อมแขน “อัคนัส พ่อสอนว่าไงครับ”
เด็กแขกมองผมนิ่งๆก่อนจะยิ้มตาหยี จนหนูพุกยิ้มตาม “ฉะหวัดดีครับ” หนูพุกระดับนางงามครับ รักเด็ก บอกเลอ
“ดีครับ ชื่ออะไรเอ่ย” ก็พอได้ยินที่คนอุ้มเรียกแล้วแหละแต่ว่าอยากสร้างมิตรภาพกับเด็กแขก
“ชื่อ?” ตากลมหันไปมองคนอุ้มดูงงเล็กน้อย
“มัสสุกา… (ชื่ออะไร?)” ไอ้ฟาโรห์ขยับไปกระซิบบอกยิ้ม หลานมันทำหน้านึกได้ โอย อยากฟัดเด็กแขก หน้ารักอะไรขนาดนี้ ตาโตสวยยิ้มแย้ม
“ฉื่อ...อัคนัส คับ” พ่อหลานแขกยิ้มแก้มป่อง ดูนุ่มนิ่ม
“อัคนัส พี่ชื่อพุกนะ” เป็นนางงามรักเด็กต้องแนะนำตัวกลับ
“พี่พุก…” โอยยยย ห่านจิก!
อยากขโมยมาเป็นของตัวเอง หอบหืดจะขึ้น เด็กอะไรน่ารัก
“ผมขอฝากลูกไว้หน่อยนะครับ” ชายหนุ่มตรงหน้าบอก ผมยิ้มรับแต่ในใจก็แอบงงเล็กน้อย คือคนนี้กับเด็กแขกความสัมพันธ์ทางดีเอ็นเออยู่ตรงไหนอะ คือไม่มีเค้าเหมือนกันเลย แต่เด็กเรียกว่าพ่อคงเป็นพ่อละมั้ง แต่ไม่เห็นแม่เลยอะ ตาสวยขนาดนี้แม่ต้องตาคมเหมือนหาโรห์แน่เลย
เฮ้ย! แต่เดี๋ยวก่อนสิ!
มันเคยบอกผมว่าลูกของพี่ชายที่เป็นญาติไม่ใช่หรือไงวะ แล้วคุณฟ้านี่ไม่น่าจะนับญาติกับไอ้แขกนี่ได้เลยนะ หน้าคนไทยขนาดนี้
“ทำไมทำหน้างง?” เสียงทุ้มขำๆระหว่างมันหลอกเล่นกับหลาน
ผมยืนหน้านิ่วสังเกตุดีเอ็นเอของมั้งสามไปคนมา
ฟาโรห์ + คุณฟ้า + หลาน = ????
โว๊ย! ห่าน! อะไรวะ งง มึนตึ้บ
แต่ก่อนที่จะแก้สมการดีเอ็นเอทั้งหมดเสียงแหบดุดันดังขึ้น
“ฟ้า…” พร้อมกับร่างหนึ่งที่ปรากฏตัวในห้องนั่งเล่นแห่งนี้
กรี๊ด!
อกอีพุกจะแตก!
ใช่เวลาเล่นไหม?
โอ้ทวยเทพ! องค์มหาเทพมาจุติ คือว่าฟาโรห์คือแบบราชาโลกมนุษย์แล้ว คนตรงหน้านี่เรียกว่าเทพเจ้าแห่งนรกเลยดีกว่า
ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ผู้มีใบหน้าคมเข้มแบบชาวอาหรับดุดัน รับกับเคราบางๆเข้ม นัยน์ตาคมกริบแต่หวานหยดยิ่งกว่าเพื่อนผม ร่างสูงใหญ่เท่าๆกับฟาโรห์ในชุดสูทสากลสีน้ำเงินเข้ม
“พี่ฟารูก” ทั้งสองคนเดินเข้าไปสัมผัสมือกันเอ่ยภาษาอารบิครัว คือผมเอ๋อสนิทเพราะพ่อคุณเขาเล่นสาดอารบิคกันไม่ยั้ง
“พุก นี่พี่ชายฉันเอง พี่ฟารูก” พอมันหันมาแนะนำผมเลยต้องกระวีกระวาดยกมือไหว้ ตาดุดันคู่นั่นทำเอาหนูพุกเกร็งไปหมด คือแม่งจะจับกูไปตุ๋นเครื่องเทศหรือเปล่าวะ
พี่ฟารูกของมันทำแค่พยักหน้าเล็กน้อยให้ผม โอย...ปัสสาวะราดพอดี
“อ้าว…” ผมหันไปมองคุณฟ้าที่ยืนยิ้มใจดี
สมการมีตัวแปลมาเพิ่ม
ฟาโรห์ + คุณฟ้า + หลาน + ท่านเทพจุติ = ????
โอ๊ย เชี่ยเอ๊ยยย บรึ้ม! ระเบิดเป็นโกโก้ครั๊นซ์!
ไม่ใช่ทุ่งข้าวสาลีนะที่ระเบิด สมองกูเองแหละ
คุณฟ้าขำเล็กน้อย คงเห็นหน้าผมงงเต้ก
“คุณฟารูกเป็นพี่ชายของชะรีฟครับ ส่วนผมเป็นเลขาคุณฟารูก อัคนัสเป็นลูกชายของคุณฟารูก”
อ้อ เก๊ทละ
“ฉันฝากอัคนัสด้วยนะ ฉันกับฟ้ามีธุระ” เสียงแหบดุดันพูด เอ่อ สรุปท่านเทพจุติเป็นพ่อของเด็กแขก งั้นกูไม่กล้าฮุบลูกมาเป็นของตัวเองละ เดี๋ยวโดนตัวพ่อมาถล่มวอดวายพอดี
แต่ที่ทึ่งกว่านั้นคือพูดภาษาไทยเป็นอีกต่างหาก สำเนียงเปร่งกว่าชะรีฟแต่ก็ถือว่าพูดเก่งมาก
“สองวันนี้อยู่กับพี่ชะรีฟนะ ไม่ดื้อไม่ซน แล้วพ่อกับอ้าบุน (พ่อ) จะมารับกลับ” คุณฟ้าหอมแก้มยุ้ยๆฟอดใหญ่ คุณฟารูกก็ลูบผมนุ่มๆของเด็ก
“คับพ่อ” เด็กแขกซบหน้าออดอ้อนคนอุ้ม
แต่ที่ตากูต้องถลนกว่าคือหลังจากนั้นท่านเทพจุติสั่งให้คนเอาข้าวของของอัคนัสเข้ามาให้ห้อง โอ้โห นี่มันแมนอินเดอะแบลคนี่หว่า สูทดำเป็นลูกน้องเจ้าพ่อทั้งนั้น
เดี๋ยวต้องเค้นถามไอ้ฟาโรห์ดิว่า สรุปบ้านมันไม่ได้ทำบ่อน้ำมันและเหมืองแร่อย่างที่มันเคยบอกใช่ไหม กูว่าพี่ชายมันมีอาชีพเสริมเป็นกองกำลังกบฏมีภัยต่อความมั่นคงของชาติหรือเปล่าวะ ลูกน้องมาเฟียถึงได้เยอะขนาดนี้ เพราะตอนเดินออกไปส่งหน้าประตูกูตาถลนออกจากเบ้า นอกจากคนที่เอาของเข้ามาในห้องแล้ว ข้างนอกยังมีสี่คนยืนสงบนิ่งอยู่หน้าประตู
สถานการณ์ผ่านไปอย่างปกติสุข ไม่มีใครโดนลอบยิงไปซะก่อน
วันนี้วันเสาร์ป้าแช่มไม่เข้ามา ผมเลยกะว่าจะทำอาหารง่ายๆกินรวมถึงเผื่ออาหลานคู่นั้นด้วย
“ทำอะไร?” เจ้าของห้องมาป้วนเปี้ยนหน้าตู้เย็น หาวัตถุดิบไปด้วย หลังจากมันเปิดการ์ตูนให้หลาน
“มึงถามหน่อย…” ผมยกทัพพีมาถือไว้ เอาไว้เพิ่มความมั่นใจ
“ว่า”
“คือคนนั้นพี่มึง? แล้วก็เล่าชีวประวัติหน่อยได้ไหม คือกูค่อนข้างสับสนกับสมการลำดับญาติมึงอะ” ไม่ต้องมาทำหน้างง ก็ท่านเทพจุติ + คุณฟ้า + หลาน
“อ่าหะ พี่ฟารูกเป็นลูกชายของลุงฉันเอง แต่งงานแล้วก็มีลูกคืออัคนัส แต่สุดท้ายก็หย่า พี่ฟารูกก็มีกรรมสิทธิ์ในการเลี้ยงดูอัคนัส” โอเค หายข้องใจไปหนึ่ง
“อ้าว แล้วทำไมหลายเรียกคุณฟ้าว่าพ่อ กูงงมาก”
มันทำสีหน้าปั้นยาก “คือ...จะว่ายังไงดีละ” ว่ามาเถอะ ปูเสื่อรอเผือกแล้วนี่ “คุณฟ้าเป็นพ่อทูนหัวของอัคนัสน่ะ” โอเค เก็ท
แต่เดี๋ยวๆยังไม่จบ “พี่มึงก็ลูกครึ่งไทย?”
“เปล่า คนอียิปต์” มันคงรู้ว่าผมสงสัยอะไรเลยเฉลยมาหมด “แต่เรียนภาษาไทยกับแม่ฉันนี่แหละ แม่สอนฉันพี่ฟารูกเลยมาฟังด้วยเลย หลังก็พูดเก่งขึ้น”
หนูพุกพยักหน้าหงึกหงัก ผมหมดข้อสงสัยละ ทำอาหารต่อได้
เห็นว่ามีเด็กอยู่เลยเลือกทำอาหารที่กินได้ทุกคน อร่อยไม่อร่อยนั่นมันอีกเรื่องหนึ่งนะ คือบ้านเปิดร้านทองไม่ใช่ร้านอาหาร ทำแดกได้ก็พอแล้วไม่ต้องอร่อยมาก หึๆ
ผมโยนหน้าที่ให้ไอ้โรห์มันต้มเส้นมักกะโรนี ส่วนผมคุ้ยตู้เย็นหาไส้กรอกที่ซื้อมาแล้วยังกินไม่หมด
วันเสาร์อาทิตย์จะเป็นวันที่ป้าแช่มไม่เข้ามาที่คอนโด เพราะงั้นเวลาผมมาคอนโดมันก็ต้องทำไรกินเอง ไม่งั้นก็หากินข้างนอกเอา
“ซอสพอแล้วละ” ฟาโรห์มันพูดหลังจากผมสาดซอสมะเขือเทศใส่กระทะ ยกหน้าที่ให้มันควงตะหลิวไปเลย ขี้เกียจทำละ
“งั้นกูไปดูการ์ตูนกับอัคนัสนะ”
“ใกล้เสร็จแล้วนะ” มันตะโกนไล่หลังมา แต่ไม่สนใจ
เห็นเด็กแขกตาสวยตัวอวบน่ากอดเหมือนพี่พุกเลย เลยไปขอนั่งด้วย อัคนัสก็น่ารักมากเขยิบให้ผมนั่ง
“อายุเท่าไรแล้วเนี่ย” ดูไม่น่าจะเกิดสิบขวบเลย
“Seven” ชูนิ้วเจ็ดนิ้วขึ้นมา
เท่าที่ดูคงฟังภาษาไทยออกพอสมควรแต่โต้ตอบอาจจะช้าหน่อยเพราะคงพูดไทยไม่เก่ง แต่เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับเด็ก คงเพราะคุณฟ้าสอนล่ะมั้ง
“หิวไหม?” พูดช้าๆเพื่อให้หลานฟังชัด ชวนเด็กคุยครับ
อันนี้ฟังออกแน่นอนเพราะว่าพยักหน้าหงึกหงักเร็วๆ ผมหัวเราะถูกใจ
“พุกพาหลานมากินข้าว” เสียงเจ้าของห้องเข้มขึ้นมาเล็กน้อยเพราะคงเห็นผมเอาแต่เล่นกับเด็ก
ผมเบ้ปากสะกิดหลานตัวอวบนุ่มชี้ไปทางร่างสูงใหญ่ที่กำลังยกจานมักกะโรนีออกมา พ่อยอดชายเทน้ำส้มสดใส่แก้วให้อัคนัสด้วย
“อยากกินโค้ก” กูเลยพูดลอยๆ
“...” โดนเงียบใส่
“โค้กอะ”
“...”
“เอสก็ได้” ยังไม่เลิก
ผมรู้หรอกว่ามันไม่ซื้อพวกน้ำอัดลมเก็บไว้เท่าไร ส่วนใหญ่เป็นนมน้ำผลไม้หรือพวกเครื่องดื่มเกลือแร่
โดนมันเมินใส่เต็มรูปแบบ ไอ้ฟาโรห์ยื่นส้อมคันเล็กหน่อยให้หลานเพื่อให้กินง่ายก่อนเจ้าตัวจะลงมือกิน
ตากลมหวานย้อยของเด็กน้อยมองผมที่ยังจ้องไอ้โรห์เหมือนทำสงครามประสาทก่อนจะดันแก้วน้ำส้มตัวเองมาให้
“พี่พุก อัคนัสห้าย” ผมมองเด็กแขก “กินโคล่า มัน...เอ่อ...unhealthy ม่ายดีนะ พ่อฟ้าบอก”
เอ้า ไอ้เด็กแขกหลานอาแขก เอ็งก็เป็นเด็กพูดไทยคำอังกฤษคำหรือวะ เดี๋ยวแฉลงพันทัพอีกคนเลยนี่
“หึ…” เสียงทุ้มเข้มหัวเราะเบาๆ มันหันไปกระหนุงหนิงกับหลานมัน
“ใช่ กินน้ำผลไม้ดีที่สุด พี่พุกเป็นเด็กดื้อชอบกินของไม่มีประโยชน์”
“ม่ายดีนะพี่พุก พ่อฟ้าบอกว่าต้องกินอาหาร เอ่อ…” กูว่าเอ็งไม่รู้จักภาษาไทยคำว่ามีประโยชน์ใช่ไหม ตอบ!
“มีประโยชน์” มีคนตอบแทนแล้วด้วย
เด็กแขกพยักหน้าจริงจัง “ช่ายๆ มีปะโยด จะได้ตัวหย่ายๆเหมือนอ้าบุน”
โอเค กินอาหารมีประโยชน์จะได้ตัวใหญ่ๆเหมือนอ้าบุน กูแปลถูกชิมิ
“อ้าบุน?” ใครวะ? คนสวนบ้านเอ็งเร๊าะ!
“แปลว่าพ่อน่ะ พี่ฟารูกไง”
โอ้ทวยเทพ! มิใช่คนสวน กูเกือบคอขาดแล้วไหมล่ะ
“ช่ายๆ” โอเคๆ
โดนสองอาหลานเฮลตี้ไซโคจนสมองเบลอ เลยจำใจกินน้ำส้มแทนก็ได้
กินมักกะโรนีเสร็จผมก็ล้างจานให้ ปล่อยให้อาหลานมันคุยงุ้งงิ้งกันไป แต่ที่แน่ๆคือกูแทรกเข้าไปไม่ได้เลยเพราะมันเล่นคุยอารบิคกัน
อัคนัสวิ่งไปที่กองสัมภาระตัวเองที่พ่อเอามาทิ้งไว้ให้ รื้อกล่องขนาดกลางออกมา ข้างในมีชิ้นส่วนเลโก้จำนวนหนึ่งอยู่
“มาเล่นเลโก้กานพี่พุก” คราวนี้หันมาพูดกับผมภาษาไทย กูน้ำตาไหลพราก
หลานมันคงเห็นผมทำหน้างงกับอารบิคลิ้นรัวของพวกเอ็งสองคนแน่เลย
“มึง!” ผมดึงเสื้อไอ้แขกเข้ามา
“ว่า?”
“วันหลังสอนอารบิคกูด้วย” บอกความตั้งใจแน่วแน่
“อยากเรียนหรือ?” ฟาโรห์ดูแปลกใจเพราะผมไม่เคยบอกมันจริงจังว่าอยากเรียนอารบิค
“อือ เห็นมึงคุยกับหลานแล้วอยากพูดได้บ้าง” นี่ไม่รู้ว่ามึงนินทาเรื่องกูกับหลานมึงบ้างหรือเปล่า
เสียงทุ้มเข้มขำเบาๆ “อือได้ ไว้จะสอนให้นะ”
หนูพุกจะพูดให้เก่งเอาแบบหาแฟนแขกให้ได้เลย หึ!
++++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่าาาาา มาตามสัญญาในเฟสที่บอกไว้เด้อ
ตอนนี้เรามีตัวละครมาเพิ่มอีกแล้วววววว อิๆๆ อย่าเพิ่งสับสนนะ
ขอให้อ่านให้สนุกค่า และขอบคุณทุกการติดตามมาตลอดค่า
เราแจ้งข่าวการรวมเล่มเรื่อง รัก ตาม สั่ง เอาไว้ที่เรื่องรักตามสั่ง หากท่านใดยังไม่เห็น ไปอ่านกันได้ค่า
เยิฟฟฟฟ
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
แฟนแขกไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลเลยหนูพุก
ฝึกไว้ๆหนูพุกจะได้คุยกับญาติสามีได้ :-[
-
:pig4: :pig4: :hao7:
-
แฟนแขกที่หนูพุกอยากได้ไม่ต้องหาที่ไหนไกลเลยค่ะ ก็เพื่อนหนูพุกนั่นแหล่ะค่าาาา :m4:
-
กำลังสนุกเลย
ื่เลื่อนอ่านอีกที อ้าวจบตอนซะแล้ว
ยังไม่หายคิดถึงหนูอ้วนเลยค่ะ :mew3:
ฟาโรห์ดีใจมากแน่ๆ ที่มีคนอยากเรียนภาษาบ้านตัวเอง
:o8:
-
หนูพุก จะพูดอาราบิก ให้เก่งเอาแบบหาแฟนแขก :katai1:
โธ่ถังกาละมัง.....หนูพุกไม่ต้องพูดอาราบิค ก็มีแขกมาแอบเป็นแฟนแล้ว
สงสัย พี่ฟารูก กับพี่ฟ้า เอ่อ.....ต้องเป็นไรกันแน่ๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อัคนัส น่ารักมากกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
ขนาดหนูพุก อยากลักพาตัวเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะหาทำม้ายก็นั่งอยู่ข้างๆ แต่หนูพุกนี่มากี่ทีก็ตลก สายเกรียนที่แท้จริม
-
โอ่ยยยยชอบจัง :ling1:
ถือว่ามีโมเม้น
ค่อยเป็นค่อยไป ชอบๆ
มาอีกๆ
-
เราว่าหนูพุกไม่ต้องพูดอาราบิกเก่งก็น่าจะหาแฟนแขกได้ไม่ยากนะ อิอิ :hao3:
-
ไม่ต้องหาไหนไกลหรอกหนูพุก แฟนแขกน่ะ คนตรงหน้านั่นไง ได้ทั้งครูได้ทั้งแฟนเลย 55555
-
มีเด็กแขกมาเพิ่ม อิๆ
-
ฮาหนูพุกมาก ในสมองคิดแต่ละอย่าง แต่หนูพุดจ๊ะเรียนอารบิกไม่ต้องหาแฟนแขกนะ คนสอนจองอยู่แล้วนิ o18
-
:L1: :pig4: :L1:
-
ต่อให้หนูพุกไม่เรียนอารบิค เจ้ก็ว่าหนูก็ต้องได้แฟนแขกอยู่แล้วนะลูก :mew3:
หนูอัคนัสมีความน่ารัก น่าฟัดจัง
-
:pig4:อร้ายยยยย ทำไมน่าร้ากกก :mew3:o13
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 6
HEAVY WEIGHT: 6 KG.
บทที่ 6
ตกเย็นผมกับฟาโรห์ก็พาหลานมาเดินห้างเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
อัคนัสเป็นเด็กดีมากทีเดียวคือไม่งอแงให้หนักใจเลย ทั้งที่ต้องห่างจากพ่อแม่ เอ้ย… พ่อพ่อสองวัน เจ้าตัวยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส ดูแล้วเป็นเด็กอารมณ์ดี
ผมลองถามฟาโรห์เพราะว่ามันเคยบอกว่าหลานติดพ่อแล้วมาอยู่กับมันทีเป็นอาสองวันจะอยู่ได้หรือ มันเลยบอกว่าดีกว่าปล่อยอยู่ที่อียิปต์ ถึงแม้จะมีพี่เลี้ยงดูแลแต่ว่าก็มาด้วยกันก็ดีกว่า
ผมเลยคลายความกังวลไปบ้าง กลัวแบบเด็กแขกมันร้องไห้หาพ่อหาอ้าบุนล่ะก็ โอ้ทวยเทพ! กูปวดตับเลย ไม่รู้จะพาไปส่งให้ยังไงเพราะได้ยินว่าไปธุระต่างจังหวัดสองวัน เลยต้องเอามาฝากพวกผมไว้ไง
ห้างสรรพสินค้าคนเยอะใช้ได้เลย วันเสาร์แบบนี้คนออกมาเที่ยว มาเดินเล่นกับครอบครัว
ผมจูงมืออัคนัสพาเดินครับ ให้หลานเดินเลือกร้านกินเองเลย
“อยากกินอะไร?” ฟาโรห์มันก้มลงถาม
เจ้าหนูดูครุ่นคิดหนักมากเหมือนเลือกไม่ถูก
“Fried chicken” อูย อันนี้พุกแปลออก ไก่ทอดชิมิหลานรัก
พี่พุกก็อยากกินพอดีเลย ฮิๆ
พวกผมเลยตัดสินใจเข้าร้านไก่ทอดเกาหลีร้านดังที่ยังคงมีคิวยาวเหยียด
“ร้านนี้นะขายไก่ทอดโคเรียนๆ” เน้น ร เรือ ชัดๆ เด็กแขกจะได้ฟังรู้เรื่อง
“โคเรียน?” อัคนัสทำหน้างง
เอ้า! เอ็งฟังไม่ออกหรือไง โคเรียนก็เกาหลีไง วุ้ย!
ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้อาแขก เสือกยิ้มทำส้นติงอะไรวะ
“Korean fried chicken” สำเนียงเป๋ะปัง ผมเบ้หน้าแลบลิ้นใส่มัน
โคเรียนฟรายชิกเก้น! กระดกลิ้นรัวๆ
กูก็พูดได้เถอะ
หลานแขกยิ้มพยักหน้ารับหงึกหงัก ดูสนอกสนใจเมื่อมีพรักงานเอาเมนูออกมาให้สั่งอาหารก่อนเพราะโต๊ะยังไม่ถึงคิว ตากลมโตมองเมนูกลับไปกลับมา
“เอาไซส์นี้ไหม” อาแขกชี้ชวนให้ดูเมนูชุดไก่ทอดขนาดใหญ่กินได้สองสามคน ซึ่งผมว่าเป็นขนาดที่กำลังดีเลย
อัคนัสมองตาม เด็กแขกดูหน้าเครียดแล้วก็เอามือขึ้นมานับนิ้ว
“มีฉิบ...ฉิบ...” เอ้าพูดให้ถูก ไม่ฉิบหายก็พอ “ฉิบ...หนึ่ง ฉอง...หก...แปดชิ้น” ชูนิ้วขึ้นมาแต่เหมือนนิ้วไม่พอเลยมองซ้ายขวาหานิ้วเพิ่ม ลามมาถึงนิ้วคนอื่นด้วย พี่พุกเลยใจดีให้ยืมนิ้ว
“มีฉิบแปดอัน เอ่อ...มีฉามคน” โอ้โห เด็กแขกนับเลขด้วย “ของพี่พุก หกอัน ของพี่ชะรีฟ หกอัน แล้วก็ของอัคนัส หกอัน” พอยืมนิ้วมานับเสร็จเรียบร้อยก็ยิ้มแฉ่งดีใจเมื่อเล็กลงตัวพอดี “พอดีเลย...เย้”
ผมแอบขำกร๊าก เด็กแขกมันน่ารักว่ะ มีหารแบ่งให้ลงตัวด้วย
พอถึงคิวก็ได้โต๊ะนั่ง มีพนักงานเสิร์ฟมาโบกมือทักทายเด็กแขกตาหวานด้วยคงเพราะความอารมณ์ดี ยิ้มแย้มทำให้กลายเป็นเหมือนขวัญใจ พอได้โต๊ะนั่งผมที่เป็นนางงามก็เอาหลานมานั่งกับตัวเองปล่อยให้ไอ้อาแขกมันนั่งตรงข้าม
สั่งเซ็ทอาหารตามที่ดูเอาไว้เมื่อกี้ รวมถึงซุปกิมจิและสลัดผักอีกสองจาน
ระหว่างรอก็มีน้องนักเรียนโต๊ะข้างๆโบกไม้โบกมือให้อัคนัส
“กรี๊ด น้องน่ารักกกกกก”
“เอ่อ ขอถ่ายรูปกับน้องได้ไหมคะ” มีน้องคนหนึ่งถามอย่างเกรงใจ
ผมเลยมองหน้าไอ้โรห์เป็นเชิงให้มันตัดสินใจเอง มันเลยหันไปถามหลาน
“พี่เขาขอถ่ายรูปได้ไหม?” มันถามหลานเป็นภาษาอารบิคซึ่งผมไม่เข้าใจ แต่อัคนัสเข้าใจเลยหันไปมองพี่สาวที่มาถาม
“อื้อ! คับ” น้องตอบกลับมาเป็นภาษาไทย พวกน้องนักเรียนดีใจใหญ่ ผมเลยให้อัคนัสไปยืนข้างๆโต๊ะโดยมีเหล่าพี่สาวนักเรียนมัธยมยืนเรียงชูสองนิ้ว
พอพวกน้องๆเขากรี๊ดดาราแขกเสร็จก็ก้มหัวขอบคุณที่มารบกวน แต่ไม่วายอัคนัสยังโบกมือยิ้มร่าให้พวกพี่สาวอีก คราวนี้เสียงกรี๊ดเสียงฟินดังมาอีกระลอก
แค่อาเอ็งก็เป็นดาราหน้ากล้องแล้ว เอ็งจะเดินรอยตามไปอีกคนหรอไงกัน
“ฮือ น้องน่ารัก มากับพี่สองคนนั้นเหมือนพ่อแม่ลูกเลย”
พ่อแม่ลูก?
ผมว่าไอ้โรห์ก็ได้ยิน มันเลิกคิ้วมองหน้ามาทางผม ผมก็ขมวดคิ้วแต่รู้สึกความผิดปกติเล็กน้อย
พอมันยิ้มบางๆออกมาพร้อมกับประโยคที่ว่า
“อืม...พ่อแม่ลูก...น้องเข้าใจพูดนะ” ไม่รู้เพราะว่าผมเมากาวดักหนูหรือว่าอะไร รู้สึกนัยน์ตาคมหวานของมันหยดย้อยกว่าตอนอื่นๆ จนรู้สึกเหมือนหน้าอกกำลังกระตุกแรง
ตึกตักๆ…
โอเค...ผมว่าสงสัยผมคงความดันขึ้นมั้งหัวใจเลยเต้นผิดปกติ แต่เฮ้ย! ทุกทีตรวจสุขภาพก็ปกตินี่หว่า
“โรห์…” ผมรู้สึกหน้าเห่อเมื่อมันมองมาตาหวานฉ่ำ
“ว่าไง?”
ผมสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ทำใจให้สงบ อยากได้ยาลดความดัน
“พุกอยากไปตรวจสุขภาพสักหน่อย” เพราะมีหลานนั่งอยู่ด้วยพวกผมเลยพูดสุภาพหน่อย
ความจริงมีกูคนเดียวแหละที่สถุลเพราะไอ้โรห์มันไม่พูดกูมึงกับผมเท่าไรนัก แต่ถ้าเป็นคนอื่นหรือเพื่อนมันที่คณะก็น่าจะมีบ้างนะครับแต่แค่ผมไม่ค่อยได้ยินเท่าไร
มันขมวดคิ้วทันทีเลย “ทำไม?! เป็นอะไร?”
“เปล่าๆ รู้สึกอยากตรวจคลื่นหัวใจว่ะ” ไอ้โรห์ยิ่งขมวดคิ้วใหญ่
“ทำไมเจ็บหน้าอกหรือ?”
“พุกแค่รู้สึก...เหมือน...หัวใจพุกเต้นแรงไปว่ะ” พอผมบอกมันหัวใจผมก็ยังเต้นตึกๆแต่ก็แผ่วลงบ้าง
“หัวใจเต้นแรง…” มันหัวเราะหึๆ
“เออ…” กูเป็นโรคหัวใจหรือเปล่าว่ะ เริ่มกลัว
“อ่าหะ ไว้ไปตรวจด้วยกัน”
หลังจากถาดไก่ทอดมาเสิร์ฟ ผมก็โดนเด็กแขกข้างๆสะกิดจึกๆ
“พี่พุก อัคนัสอยาก...take a picture จะเอาปาย show อ้าบุนกับพ่อฟ้า มากิน fried chicken” โอเค เอ็งจะให้พี่พุกถ่ายรูปให้แล้วเอาไปอวดพ่อพ่อของเอ็งว่าเอ็งมากินไก่ทอด
ผมแบมือไปหาคนฝั่งตรงข้าม “ขอมือถือหน่อย”
เครื่องไอโฟนรุ่นล่าสุดสีดำก็ถูกยื่นมาให้ ห่านจิก! กูยังใช้รุ่นเก่าอยู่เลย ผมเอากดรหัสที่จำได้ขึ้นใจ คือผมกับไอ้โรห์รู้รหัสโทรศัทพ์กัน มันก็รู้ของผม ผมก็รู้ของมัน
ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ!
ในเมื่อรหัสมือถือไอ้ฟาโรห์คือ 2203 ซึ่งมันตรงกับสิ่งที่อยู่บัตรประชาชนของผมเองตรงคำว่า วันเดือนปีเกิด
วันที่ 22 มีนาคม
ส่วนรหัสของผมคือ 0101
ดูเหมือนรหัสจำง่าย แต่มันหมายถึง…
วันที่ 1 มกราคม
แน่นอนไม่ใช่วันเกิดกู กูคงไม่เกิดหลายวัน เพราะงั้นมันจะเป็นวันเกิดใครไปไม่ได้นอกจากคนฝั่งตรงข้าม
คือ...มันก็เมคเซนส์นะ เพราะว่าส่วนใหญ่จะตั้งเลขตามวันเกิดเจ้าของเครื่องใช่ไหม เกิดมีคนอื่นมาปลด มันก็เดาได้ง่ายๆ แค่ถ้าสลับกันแบบนี้ก็เดายากหน่อย
เป็นไงล่ะ...ความคิดดีชิมิ
ผมเอาเครื่องสีดำมาเปิดกล้องถ่ายพ่อหนุ่มน้อยแนบหน้ากับจานไก่ไปหลายช็อต
“Take together นะคับ” หลานจับแขนผมไปใกล้ๆแล้วกวักมือเรียกอาแขกมาถ่ายด้วยกัน
ร่างสูงใหญ่เดินข้ามฝั่งมา ใบหน้าคมเข้ม เคราเขียวขึ้นไรจางๆแนบอยู่ตรงหัวผมเพราะต้องยัดหน้าหล่อๆของมันเข้ามาในกล้อง
ผมได้กลิ่นหอมคุ้นจมูกแล้วยิ้มให้กล้องรวบไหล่เล็กของหลานเข้ามาในกล้องแล้วกดชัตเตอร์
เท่านี้ อัคนัสก็มีรูปไปอวดพ่อพ่อแล้วว่ามากินกับใคร
ผมกับฟาโรห์ปล่อยให้หลานกินด้วยตัวเอง บางทีดูลำบากไปบ้างเพราะน้องยังใช้ส้อมกับมีดไม่คล่อง แต่ผมก็บอกให้ใช้มือได้ หลานก็ยิ้มกว้างยอมใช้มือแต่ก็ไม่กินมูมมาม กัดไก่อย่างเอร็ดอร่อย ดูท่าแล้วคงถูกสอนมาดีมากแถมยังเป็นเด็กเชื่อฟัง
“หมดโควต้าหกชิ้นแล้วพุก” ผมชะงักมือที่กำลังหยิบไก่ขึ้นมา
แม่ง ตาไวฉิบหาย ไอ้ขี้งก กับเพื่อนกับฝูงมึงยังนับชิ้นไก่ได้อีก
“ก็พุกยังไม่อิ่มอะโรห์” ต่อหน้าหลานต้องพูดเพราะ ยิ่งจะขอพ่อกินยิ่งต้องพูดเพราะๆ “นะๆ ขออีกชิ้น”
“กินทั้งข้าวเหนียวกินทั้งไก่ ซุปอีก เยอะแล้วนะ” เอ้า มึงดูตัวกูด้วยครับเพื่อนรัก
“โห แค่นี้เอง” ปกติมึงก็รู้กูแดกข้าวได้สามกะละมัง
“ก็ได้ ชิ้นเดียวนะ” มันพูดปลงๆเหมือนยอม
“ขอบคุณ…” ยิ้มร่าหยิบมากัดอย่างรวดเร็ว
“หึๆ งั้นอาทิตย์เข้าชมรมด้วยกัน”
แค่กๆ! อะไรนะไอ้แขก มึงพูดว่าไงนะ!
“แค่กๆ อะไรนะ” กระดูกไก่ติดคอหอยเลยไอ้เหรี้ย
“โรห์ให้กินไก่แล้วเพราะงั้นอาทิตย์หน้าเข้าชมรมด้วยนะครับ ถือว่าแลกกัน” อย่ามาคงมาครับกับกูไอ้เพื่อนแขก
มันยกยิ้มกว้าง แต่เป็นรอยยิ้มกวนตีนที่สุดของมันเลย แล้วมันก็หันไปสนใจหลานแทน
ห่านจิก! กูอยากอ้วกเป็นซากไก่มาคืนมันเดี๋ยวนี้เลย!
“อย่าวิ่งนะอัคนัส” ผมร้องบอกหลังจากที่เราทั้งสามคนเดินออกมาจากร้านอาหาร ท้องอิ่มแปร่ตังก็อยู่ครบเพราะว่าคุณฟ้าให้เงินมา บอกว่าเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆสำหรับเวลาที่อัคนัสมาอยู่ด้วย ตอนแรกไอ้โรห์ไม่เอาแต่ว่าคุณฟ้ายิ้มแต่พูดเสียงจริงจังว่าไม่งั้นเขาไม่กล้าเอาอัคนัสทิ้งไว้
เพื่อนผมมันเลยต้องรับมา แถมท่านทวยเทพกำชับอีกว่าถ้าเงินยังเหลือเท่าเดิมเขาจะสมทบเงินเพิ่มอีกเท่าตัว
โอเค...ท่านเทพจุติรวยจริงอะไรจริง
พวกผมเดินย่อยในห้างก่อน เห็นมีโซนที่จัดขายของเด็กเอาไว้ด้วยเลยกระตุกมือพาอัคนัสไปดู อย่างน้อยๆเด็กก็ยังชอบสิ่งของพวกนี้อยู่ดี
แต่ที่ดึงดูดผมเข้าไปดูคือตุ๊กตาแมวน้ำอ้วนๆขนฟู หน้าตาตลกๆ
“เหมือนพี่พุกเยย” กูรู้ว่าเด็กแขกไม่ได้ตั้งหมายความว่างั้น แต่การที่บอกว่ากูเหมือนแมวน้ำนี่เอ็งหมายความว่าไงหา!
“หึๆ” ไอ้อาแขกตัวดีอีกคน
“นุ่มๆเหมือนพี่พุก” อัคนัสยิ้มตุ๊กตามากอด ใบหน้าสีน้ำผึ้งน่ารักซบแก้มลงกับตุ๊กตาจนแก้มย้วย
ฮอล! กูอยากจะขโมยกลับบ้านไปเลี้ยงเอง
“พี่ชะรีฟ อัคนัสเอาไปกอดที่บ้านได้ไหม?” คราวนี้อัคนัสหันไปรัวอารบิคใส่ฟาโรห์ แน่นอนผมไม่เข้าใจที่พูด
แต่ฟาโรห์ก็แปลให้บอกว่าหลานอยากได้
“เอาไหม พี่พุกซื้อให้” ผมเลยย่อตัวลงไปถาม เจ้าหนูทำหน้าคิดหนัก
“แต่...อ้าบุนจะ angryไหมอะ” กลัวพ่อจะโกรธหรอเนี่ย
“ไม่หรอก...เดี๋ยวพี่บอกอ้าบุนเอง” ชะรีฟใจอ่อนกับหลานอยู่แล้วครับ มันขี้ใจอ่อน กับผมมันก็ยอมให้แต่ไม่ทุกอย่างนะครับ
พอฟาโรห์อนุญาต หลานก็บอกจะเอาตัวที่เจ้าตัวกอดอยู่นั่นแหละ ผมเลยถือไปจ่ายเงินให้ แน่นอนเงินไอ้โรห์เอง ไม่ใช่ส่วนที่คุณฟ้าให้ไว้นะครับ
“ขอบคุณคับ…” หลานยกมือไหว้พวกผมเก้กังเพราะไม่ชินกับมารยาทไทยอยู่บ้าง แต่ว่าคุณฟ้าสอนเจ้าหนูมาดีมาก ผมหลงรักมากกว่าเดิมอีก
เด็กอะไรมารยาทงามมาก ถ้าเป็นเด็กคืนอื่นคงมีแหกปากขอนู่นขอนี่ลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นแน่ๆ
แต่พอผมกำลังจะจูงมืออัคนัสเดินไป ร่างสูงใหญ่ก็บอกให้รอก่อน ผมเห็นแวบๆมันหยิบอะไรไม่รู้ไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์
“ซื้ออะไรอะ?” มันจัดการแกะป้ายราคาออก
มันเป็นพวกกุญแจที่มีแมวน้ำสีขาวอ้วนกลมเหมือนก้อนโมจิ แต่ดูไม่เข้ากับพวงกุญแจรถยนต์เลยสักนิด
“ไม่เห็นเข้ากันเลย” ผมย่นหน้าใส่
“ก็มันเหมือนพุกไม่ใช่หรือไง” ผมเห็นมันยิ้ม ดึงแก้มผมยืด จนต้องปัดมือออก
นี่มึงก็ก็หาว่าหนูพุกคนนี้หน้าตาเหมือนไอ้แมวน้ำตัวฟูนี่หรอวะ!
ผมเดินมองไอ้แขกเดินหมุนกุญแจเดินนำหน้าไป เห็นก้อนกลมๆห้อยต่องแต่งแล้วอุบาทว์แท้
“กลับเถอะอัคนัส”
“คับ” เด็กอวบกอดถุงตุ๊กตานุ่มนิ่มแล้วสอดมือกับฝ่ามือผมออกแรงจูงผมเล็กน้อย
กลับมาถึงบ้านผมก็ให้หลานอาบน้ำก่อน อัคนัสบอกว่าเขาอาบเองได้แค่เปิดฝักบัวให้หน่อยเพราะมันอยู่สูงจนเกินไป ฟาโรห์เลยเข้าไปดูแล ผมได้ยินเสียงอัคนัสหวีดร้องผ่านห้องน้ำ สงสัยไอ้โรห์คงเกลี้ยงอะไรหลานแน่เลย
“โรห์อย่าแกล้งหลานเดี๋ยวหลานลื่นล้ม” พอผมตะโกนเข้าไป สักพักก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกนอกจากเสียงน้ำไหล
ผมเลยค้นๆกระเป๋าของอัคนัส หยิบชุดนอนออกมา เป็นเสื้อผ้านุ่มลื่นใส่สบายลายสิงโต กางเกงก็ลายเดียวกััน ดูเหมือนคงเป็นชุดนอนตัวเก่งเลย เด็กผู้ชายแต่ละคนคงต้องมีชุดเก่งกันใช่ไหมล่ะ ผมก็มีนะ เป็นลายโดเรมอนที่หม่าม้าซื้อให้ แต่สงสัยชอบใส่มากไปหน่อย ตัวกูเลยเหมือนโดเรมอนไปด้วยเลย ฮอล…
“พุกฝากอัคนัสหน่อย” ผมหันไปมองเห็นร่างสูงใหญ่จูงมือหลานออกมา แต่สายตากูดันไปมองกับแผ่นอกสีน้ำตาลอ่อนแน่นตึง กับภูเขาหกลูกเป็นลอนสวยงาม กล้ามแขนแน่นแต่ไม่กล้ามปู
โอย...อยากฝังเขี้ยวลงไป
ห่านจิก!
กูคิดอะไรอยู่วะ ปัญญาอ่อนฉิบ ทั้งที่ก็เคยเห็นมานะ แต่ว่าเริ่มรู้สึกแปลกๆไม่นานนี้ สงสัยกุคงต้องไปตรวจร่างกายเร็วๆนี้แล้วล่ะ
ผมถอนสายตาออกมาทั้งที่ใจยังเต้นตึกๆ ในสมองวนเวียนอยู่ที่แผ่นอกแน่นตึงนั่น โอย...กูเป็นอะไรว่ะ ความดันขึ้นอีกหรือไงเนี่ย หรือว่าจะเป็นโรคหัวใจจริงๆ
“พี่พุก...” เสียงอัคนัสดึงสติเตลิดของกูกลับมาได้อย่างทันท่วงที
ผมสะบัดหัวไปมา
“เป็นอะไร ไม่สบายหรอ?” ใครจะบอกว่ารู้สึกไม่สบายตอนเห็นนมแน่นๆของมึงกันล่ะ “ฝากแต่งตัวให้อัคนัสหน่อย ฉันขออาบน้ำต่อเลยเพราะเสื้อเปียกแล้ว”
ผมพยักหน้าเออออไป กวักมือเรียกเด็กแขกในชุดผ้าขนหนูห่อซะเป็นซูชิโรล เห็นแล้วก็ขำ พอใส่เสื้อกางเกงเสร็จ เจ้าหนูก็ยืนจังก้า
“อัคนัสชอบชุดนี้มากเยย”
“ชอบสิงโตหรอ?” ผมให้น้องมานั่งระหว่างขาพลางเช็ดผมนุ่มๆเปียกชื้นให้ น้องมีผมหยักศกเล็กน้อยไม่ถึงกับหยิกฟูแต่ว่านุ่มมือมากเหมือนขนแมวเลย
“อื้อ...อ้าบุนบอกว่า...อัคนัสคือ...เอ่อ...” มาอีกแล้วเด็กแขกคิดตำไทยไม่ออก
“อิงลิชสิ” แหม อิงลิชกูก็ง่อยเปรี้ยได้อีก
“อ้อ...Lion คับ”
อ้อ ชื่ออัคนัสแปลว่าสิิงโตนี่เอง ดูสมกับเจ้าตัวมาก
ดีจริงๆ...หลานชื่อสิงโต ส่วนกูเป็นแค่หนู แม่งง่อยฉิบ อยากบอกหม่าม้าเป็นชื่อเป็นสัตว์ใหญ่กับเขาบ้าง
“พ่อสิงโตน้อย” ผมฟันน้องเล่น เจ้าตัวหัวเราะคิกคัก
“ฉิงโต?” ตากลมหวานย้อยหันมามองผม
“อัคนัส ภาษาไทยคือ สิงโต” ผมยิ้มกว้าง
“โอ้...” ตาโตๆดูดีใจ ทำปากรูปตัวโอ ถ้าภาษาวิบัติกูบอกได้คำเดียวว่า ตั้ลล๊ากกกกก “ช่ายๆ พ่อฟ้าบอก ฉิง...ฉิงๆ โต...” สงสัยคุณฟ้าคงเคยบอกแต่เจ้าตัวคงจำไม่ได้
ผมนั่งเล่น เปิดทีวีดูกับหลาน จนเจ้าของห้องเดินออกมา ผมพรูลมหายใจ คราวนี้มันใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย
“พุกอาบน้ำไป”
ได้จ้าพ่อ หนูไปอาบแล้วจ้า
++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++
อยากให้อ่านค่า
สวัสดีค่ะ วันพระใหญ่ ขอให้มีแต่สิ่งดีเข้ามาในชีวิต
วันนี้เลยอยากให้หนูพุกและชะรีฟมาวื่งเล่นส่งความสุขให้กับทุกๆคน
ตอนนี้ยัยหนูนางเริ่มมีอาการแปลกๆแล้วนะค่ะ อิๆ แต่คนเกรียนอย่างนางไม่รู้ตัวหรอกค่ะ เพราะนอกจากนางเกรียนแตกแล้ว
นางยังซื่อบื้อมากด้วย ฮ่าๆ เพราะงั้นอย่าว่านังหนูมันเลยนะค่ะ สงสารนาง ฮ่าๆ
จริงๆพ่อยอดชายนางก็ค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้วมาตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ว่ายัยหนูเรามันบื้อเท่านั้นแหละค่ะ
อีกอย่างคาแรคเตอร์หนูพุกคือคนอ้วน เพราะงั้นบางครั้งคนอ้วนก็เจียมตัวนะค่ะ คือเขามีความสุขใช้ชีวิตอยู่ได้ แต่ว่าแค่ไม่คิดถึงเรื่องที่ว่าจะมีใครมาจีบก็เท่านั้นเองค่ะ เราคิดว่าบางครั้งมันต้องมีคนรู้สึกแบบนี้บ้างล่ะ แบบเราไม่ได้หน้าตาดี หุ่นไม่ดี เพราะงั้นก็จะไม่ได้คิดถึงเรื่องจะมีคนมาจีบหรือมาชอบ เราวางคาแรคเตอร์หนูพุกเอาไว้แบบนั้นแหละค่ะ เพราะงั้นหนูพุกอาจจะดูเหมือนไม่ได้คิดอะไร ทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นเพื่อนแต่ว่าลึกๆคือคิดแหละค่ะ แต่ด้วยรูปร่างแบบนั้นเลยพยายามเจียมตัวค่ะ
เราเชื่อว่าหลายๆคนบางครั้งอาจจะมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นอยู่ เราขอเป็นกำลังใจทุกๆคนค่ะ
รวมถึงเป็นกำลังใจฟาโรห์ ฮ่าๆๆ ให้ยัยหนูมันรู้ตัวเร็วๆ เลิกเกรียนแตก ก่อนพระเอกจะประสาทแดกตายไปซะก่อน
ส่วนน้องอัคนัสยังคงอยู่กับเราอีกหนึ่งตอนค่ะ อย่าว่าเลยนะคะ ถ้ารู้สึกเหมือนมันอืดๆ แต่ว่าเราวางสามตอนนี้ให้อัคนัสค่ะ เพราะงั้นอย่าเพิ่งเบื่อน้อง หรือรำคาญที่น้องพูดไทยไม่ค่อยได้ พูดไทยคำอังกฤษคำเลยนะค่ะ โดยส่วนตัวเราเรียนจบที่ญี่ปุ่นแต่ก็เป็นมหาลัยอินเตอร์ เพราะงั้นชีวิตประจำวันของเราเราเจิคนหลายชาติ บางครั้งเราเป็นแบบอัคนัสและเพื่อนๆของเราก็เป็นคือว่าด้วยความที่อยู่ในสภาพแวดล้อมวัฒนธรรมที่หลากหลายทำให้เราพูดได้หลายภาษา แต่บางครั้งมันก็ทำให้เรานึกภาษาหนึ่งไม่ออก ทำให้มันต้องพูดอีกภาษาออกมาโดยอัตโนมัติ
เพราะงั้นอย่าเพิ่งรำคาญน้องไปเสียก่อนนะค่ะ
ถ้าท่านใดตามมาจากรักตามสั่ง คอนเซปต์ตัวละครของเราคือ...ตัวละครที่เข้าถึงและสัมผัสได้เพราะงั้นความรู้สึกตัวละครบางครั้งคือความรู้สึกของมนุษย์คนหนึ่งเลยค่ะ
วันนี้ดูพูดเยอะ ฮ่าๆ แต่ว่าเราอยากให้ทุกคนได้อ่านกันจนจบ ขอบคุณจากใจจริงค่ะที่ติดตามกันมาตลอดเลยตั้งแต่พี่นาฏยเจ้าขา เราดีใจมากๆจริงที่มีคนอ่านเยอะกว่าที่เราคิด
อยู่ด้วยกันไปนานๆเลยนะค่ะ
เยิฟฟฟฟ
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
:pig4:
-
โอ้ยหนูพุกเอ้ยยย~
-
อ๊ากกกกกกเขินตัวบิดเขินจริงจังมาก หนูพุกรีบรู้สึกตัวได้แล้วววววววววว ฟาโรห์นี่ก็อ่อยไม่เบาเลยนะคะอิอิ แต่ขนาดนี้หนูพุกของเราก็ยังไม่รู้ตัว55555สงสาร
-
ไม่เบื่อน้องหรอกค่ะ น้องน่ารัก :กอด1: หนูพุกที่ใจเต้นแรงไม่ได้เป็นโรคหัวใจหรอกลูก ชอบความสถุล เอ้ยเกรียนของหนูจัง :mew1:
-
ระหว่างหนูพุกเลิกเกรียนแตก กับ ฟาโรห์ตบะแตกอันไหนจะเกิดก่อนกัน 55
-
โอ้ยหลงรักอัคนัส เพิ่มบทให้เป็นกามเทพได้ไหมเนี่ยยยยยยย
-
ฟาโรห์ ส่งสายตาหวานหยดย้อย จนหนูพุกใจเต้นตึกตักๆ
แถมบอกฟาโรห์ด้วยว่าจะไปตรวจรู้สึกอยากตรวจคลื่นหัวใจ
อย่างนี้ฟาโรห์ รู้แล้วสิว่าหนูพุกใจเต้นเพราะตัวเอง
หนูพุก ซื่อ ไร้เดียงสาจริงๆ คิดว่าตัวเองคงความดันขึ้น
เลยหัวใจเลยเต้นผิดปกติ ทั้งที่ทุกทีตรวจสุขภาพก็ปกติ
ฟาโรห์ ยอดเยี่ยมมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ควบคุมการกินของหนูพุก โดยตามใจหนูพุก เรื่องกินเล็กน้อย
แบบให้หนูพุกดูแลสุขภาพตัวเองทางอ้อมด้วย
โดยยอมให้หนูพุกกินไก่เพิ่มอีกหนึ่งชิ้น
แต่ก็มีข้อแม้ หนูพุกต้องไปออกกำลังกาย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่เบื่อค่ะ มีอีกหลายตอน ยาวๆก็ได้
หนูพุกเอ้ยยยย ถึงขั้นต้องขอให้พาไปตรวจหัวใจ คือจะซึนไปอีก
ฟาโรห์ก็มาแบบนิ่งๆ นิ่มๆ เข้าทางตรงตลอด ดูไม่เดือดร้อน 55555 แต่ต้องกระตุ้นหนูอ้วนบ้างนะ
เค้ามีรหัสวันเกิดกันค่ะ ยังไม่รู้ตัวอีก หนูพุกคนบื้อ
อัคนัสน่ารักมาก น้องไม่ดื้อเลย แถมน่าฟัดอีก แต่หนูพุกต้องเบามือนะ 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อัคนัสน่ารักจังเลยยย
-
อยากได้ทั้งหนูทั้งสิงโตมาเลี้ยงที่บ้านเลยค่ะ
น่าร้ากกก
:mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
นี่มัน!!!!!! พะยูนพุกกกกกกก 55555++++
ไม่ต้องเป็นหรอกหนูพุก แมวน้ำพุกเนี่ยะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วสิหนูพุก
-
แล่วๆๆ หนูพุกเริ่มมีอาการ แต่ดันซื่อเกิ้นนน หนูพุกเอ๊ย 55555
-
หนูพุกอย่าลืมไปหาหมอเด้อ 555
-
:3123: :pig4: :3123:
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 7.1
HEAVY WEIGHT: 7.1 KG.
ผมอาบไม่นานก็ออกมานั่งแช่บนโซฟาตัวใหญ่ เห็นอัคนัสกำลังใช้ไอแพดของไอ้โรห์คุยกับคนในกล้อง
“พ่อฟ้าๆ วันนี้อัคนัสปายกิน...เอ่อ…ก่ายทอด” ตากลมหวานย้อยหันไปมองอาตัวเองเหมือนต้องการความมั่นใจว่าพูดถูกต้อง
“ครับ ไก่ทอด”
มีเสียงใจดีของคุณฟ้าดังลอดมาเป็นระยะๆ ผมไม่เข้าไปตอนนี้เพราะว่าเกรงใจ ให้ครอบครัวเขาได้คุยกัน ผมเลยมานั่งที่โต๊ะกินข้าว เล่นมือถือไปพลางๆ คุยไลน์กับไอ้ปองกุลไปด้วย
Pongkul_Pongkul: มึงๆๆๆๆ
ผมขมวดคิ้วเมื่อไลน์เด้ง เกลียดชื่อไลน์ไอ้แห้งมากมาย ปองกุล_ปองกุล ทำไมต้องย้ำสองรอบวะ กลัวคนจำชื่อไม่ได้หรอ
Noopook: อะไรของมึง *สติกเกอร์หมาทำหน้าเซ็ง*
Pongkul_Pongkul: ไปเล่นไอซ์สเก็ตไหมมึง?
ผมขมวดคิ้วเหมือนเจอเรื่องสยองแม้จะแค่บรรทัดเดียวก็ตาม ไอ้ปองกุลร้อยวันพันปีไม่เคยจะชวนไปเล่นอะไรพวกนี้เลย มีแต่ชวนไปดูหนังสือ ดูเกมส์ ตามสไตล์คุๆของมัน
Noopook: อะไรของมึงเนี่ย มาแนวไหน เปลี่ยวหรือวะ
Pongkul_Pongkul: เปล่าเว้ย ก็แบบ...ไอ้เท่มันชวนไง กูเลยมาชวนมึงด้วย
หนูพุกยิ่งขมวดคิ้ว เดี๋ยวนะ นี่มึงไปสนิทกับไอ้เดือนสาขานั่นขนาดที่มันชวนไปเล่นไอซ์ด้วย เดี๋ยวนี้ดูทำตัวติดกันเป็นตังเมมากกว่ากูอีก
Noopook: มึงไปสนิทกับมันตอนไหนวะ ไอ้เท่อะ
Pongkul_Pongkul: ก็เปล่า เห็นมันชวน กูก็ว่างๆ
บ๊ะ! มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ
Noopook: เออๆ ไปได้ แต่กูไม่เล่นนะ เดี๋ยวกูพาหลานไอ้โรห์ไปเล่น
ผมว่าดีเลยจะได้พาอัคนัสไปเที่ยวอีกวัน หลานจะได้ไม่เบื่อ กูจะได้ตามส่องพฤติกรรมของพวกมันสองคนด้วย อิๆ เพราะว่าไอ้เท่ไม่เคยจะสุงสิงอะไรกับพวกผม แต่หลังจากวันที่มันไปส่งไอ้ปองกุลที่ห้องพยาบาล หลังจากนั้นไปไหนมาไหนบางครั้งก็มีมันติดสอยหห้อยตามไปด้วย
Pongkul_Pongkul: หลานไหนวะ?
Noopook: ก็พอดีญาติไอ้โรห์เอาหลานมาฝาก เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปด้วยเลย
Pongkul_Pongkul: เออได้ๆ เอาหลานมาเจอหน่อยสิ กูอยากเล่นด้วย
Noopook: แต่กูไม่ให้มึงเล่นหรอก หลานกูกูหวง
Pongkul_Pongkul: ไอ้ห่า! หลานมึงที่ไหน หลานไอ้โรห์เหอะ
Noopook: เอ้า...หลานไอ้โรห์ก็เหมือนหลานกูว่ะ
สิงโตน้อยของพี่พุก พี่พุกจะขวางไม่ให้ไอ้แห้งมันมายุ่งกับหนูได้ หึๆ
ผมเดินกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น อัคนัสคงคุยเสร็จแล้วเพราะว่าเจ้าตัวไม่ได้เล่นไอแพดแล้วแต่หันไปอ่านหนังสืออ่านเล่นของเด็กที่ติดมาในกระเป๋าแทน
หนังสือเป็นภาษาอังกฤษหมด แค่เห็นกูก็จะอ้วกออกมาเป็นเอบีซีดีแล้ว
“โรห์ พรุ่งนี้ไปเล่นไอซ์ไหม ไอ้ปองกุลชวน” ผมถามมัน
มันละสายตาจากจอทีวีมามอง “พุกนี่นะ จะเล่น?” มันรู้ว่ากูเป็นศัตรูกับกีฬาทุกประเภทยกเว้นวอลเลย์บอล แต่ช่วงหลังๆไม่ค่อยได้เล่นแล้ว
“ฮื้อ...พาอัคนัสไปเล่นไง”
มันหันไปถามหลานอยู่หลายประโยค
“Ice skate?” ตากลมๆเบิกกว้าง “I wanna go!” อัคนัสทำตาเป็นประกาย เด็กพอมีของน่าสนใจก็ตื่นเต้นไปหมด
“We will go tomorrow”
อัคนัสร้องเย้ดังลั่น ผมเลยชูกำปั้นให้
ตอนนี้หนูพุกกำลังจะหาที่ลงเพื่อดูหนังบ้าง ไอ้อาแขกมันนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวยาว ขนาดว่ายาวแล้วนะ ขามันยังอุตส่าห์เกินออกมาอีก ไอ้เปรตเอ๊ย
ผมเลยพาร่างนุ่มนิ่มไปนั่งเบียดแถวขามัน ความจริงจะนั่งทับก็กลัวแม่งขาหัก เลยบอกมันให้หลบ
“ตรงอื่นก็มีไม่นั่งล่ะ” เอ้า ก็หนูพุกจะนั่งตรงนี้ ใครจะทำไมอะ
ผมยักคิ้วให้ มันส่ายหน้าแต่ก็ยอมชันขาขึ้น ผมเลยพาร่างนุ่มนิ่มไปนั่งพิงหลังกับขาของมัน
“เฮ้ย!” อยู่ผมก็หล่นผลุบลงไประหว่างมันเพราะว่ามันแกล้งแยกขาออก “ไอ้เชี่ย”
“จุ๊ๆ...หลานอยู่ พูดเพราะๆสิ” มันทำปากจู๊ๆ แต่กวนตีนกูมากเลย มันจับผมไปนั่งระหว่างขามันจนได้ ผมขยับตัวออกอย่างอึดอัด แผ่นหลังผมกระทบกับแผ่นหน้าอกแข็งปัก ผมชะงักค้างตัวแข็ง อยู่ๆก็รู้สึกแปลกๆ ใจเต้นตึกๆเหมือนจะกระดอนออกมาอีกแล้ว กูว่ามันไม่โอเคแล้วนะ เป็นโรคหัวใจรั่วหรือไงวะ แถมหน้าก็เห่อๆ
เพิ่งรู้สึกว่าหัวใจมันแกว่งๆตลอดเวลาเลย
ผมขยับตัวยุกยิกไปมา แต่ไอ้โรห์มันยิ่งกอดแน่น เอาคางมาวางบนหัวผมจนรู้สึกถึงคางแข็งๆ
“พุกตัวนิ่ม...” มันพึมพำเบาๆ แขนแข็งแรงยังคงกอดหนึบไม่ปล่อย คือกอดแรงจนเนื้อกูจะปลิ้นอยู่แล้วไอ้ห่า
อัคนัสเห็นพวกผมสองคนเลยทำตาโตปากยู่ “อื้อ...พี่ชะรีฟ อัคนัสกอด...” เสียงเล็กๆของหลานแหลมออกมา เห็นร่างเล็กๆปีนข้ามมาหาจนต้องเอื้อมมือไปรับ
อัคนัสเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนผม สรุปคือตอนนี้กลายเป็นภาพที่น่าตลกน่าดู ผมสามคนนั่งซ้อนๆกัน ผมเลิกสนใจไอ้คนข้างหลังดีกว่า ความรู้สึกแกว่งๆนี่จะได้หายไปด้วย หันมาสนใจสิงโตน้อยที่นั่งยิ้มตาหยีในอ้อมกอด ผมฟัดตามใบหน้าน้องอย่างหมั่นเขี้ยว
“คิกๆ” อัคนัสหัวเราะคิกคัก แต่กูก็ต้องเหวอหนักเมื่อ...
“อื้อ...ไอ้โรห์!” ไอ้ห่านจิก มันลอกเลียนแบบผม ผมก้มลงไซ้หน้าไซ้คอกูเหมือนที่ทำกับอัคนัสเลย
“หมั่นเขี้ยว” มึงไม่ต้องมาพูดตามกูด้วย
“ออกไปไกลๆเลย” ผมเอามือข้างหนึ่งยันหน้ามันออกไป ทั้งที่หัวใจกูจะพังอยู่แล้ว สรุปแม่งกูไม่สบายจริงจังชัวร์ กูว่าให้ไอ้ปองกุลพาไปหาหมอก่อนดีกว่า
“คิกๆ...พี่ชะรีฟ ปายๆ” อัคนัสแกล้งดันอาตัวเองออกไปด้วย ผมมีพวกแล้ว
ไอ้แขกมันแกล้งทำเสียงน้อยใจ น่าหมั่นไส้มาก “อะไรกัน อัคนัสไม่รักพี่แล้วหรือ?” มันทำหน้าตอแหล ตีหน้าเศร้าใส่หลาน อัคนัสเลยหยุด “รักแต่พี่พุกหรอ”
“อื้อ...ร๊ากฉิ พี่พุก พี่ชะรีฟ” หลานขยับมายืนบนเบาะ ตัวเล็กๆลูบไหล่อาแปะๆ “ร๊ากกันๆ” อัคนัสคล้องคอผมข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างคล้องคออาแขกเข้ามาใกล้ โดยมีหลานอยู่ตรงกลาง
“รัก…”
ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่อยู่ข้างๆพร้อมกับเสียงทุ้มพึมพำลอยๆ
...รัก…
มันปักใจฉัน ถรุยยยย! ขากเสรดก่อน
ผมว่าไอ้แขกมันเมาไก่ทอดโคเรียน กระดกลิ้นรัวๆ ชัวร์ป้าบๆ
ผมมองตาคมหวานหยดของมันที่จ้องตาผมเช่นกันแต่สุดท้ายก็เป็นผมเองที่เบือนหน้าออก
กูว่า...มันแปลกไปจริงๆ
สรุปคืนนั้นกว่าจะได้นอนนี่ปวดหัวมากเพราะตอนแรกผมให้หลานนอนกับอาตัวเองที่ชั้นลอย ส่วนผมจะนอนที่โซฟาแบดเอง แต่อัคนัสร่ำร้องจะให้ไปนอนด้วยกัน
คือกูก็ชี้แจงเหตุผลว่านอนสามคนบนเตียงคิงไซส์น่ะได้ ถ้ากูไม่ได้นอนกินพื้นที่ไปแล้วเกินครึ่งของเตียง ไอ้โรห์ก็ไม่ใช่ว่าตัวเล็ก น้องๆยักษ์จินนี่อะลาดิน
“น้า...พี่พุก…” ผมแพ้ตากลมๆอ้อนๆคู่นั้นมาก พอเหล่มามองอีกคู่หนึ่งก็ดูฉ่ำหวานจนขนลุก
“นอนได้ มาเถอะ” เสียงทุ้มเข้มของเจ้าของห้องเหมือนสะกดจิตผมจนตกปากรับคำไปอย่างไม่รู้ตัว
ตาไอ้โรห์ดูเหมือนสั่นระริกๆด้วยความดีใจเหมือนหมาได้ของเล่นเลยว่ะ
สุดท้ายผมก็แพ้ลูกอ้อนของหลานแขกตาหวานที่กระพริบตาปริบๆจนผมใจอ่อน ยอมเบียดร่างแน่นๆของตัวเองลงไปด้วย
ผมนอนริมติดกระจกใสที่มองเหลือบลงไปเห็นบันได มีน้องอัคนัสนอนตรงกลาง ส่วนอีกฝั่งเป็นของไอ้แขกรูปร่างสูงใหญ่ อัคนัสกอดแมวน้ำขนฟูนิ่มแน่น ผมหันเข้าหาหลานมองเขานอนหลับตาพริ้ม คงง่วงเต็มแก่ เลยขึ้นไปสบนัยน์ตาคมหวานที่ชันคอด้วยแขนข้างหนึ่งมองอยู่
ไอ้โรห์ยิ้มบางๆให้ ไรเขียวครึ้มขึ้นเร็วจนผมบอก
“พรุ่งนี้โกนได้แล้วนะ”
“อืม…” มันกดรีโมทไฟให้ดับลงจนห้องมืดลง
ผมหลับตาลงท่ามกลางความเงียบสงัดและความมืด แต่ผมกลับได้ยินเสียงตึกตักภายในอกด้านซ้ายผมชัดเจนกว่าทุกอย่าง
เหมือนจะนอนสบายแต่พอกลางดึก กูก็ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเพราะแขนยาวสีน้ำผึ้งพาดตัวหลานลามมาถึงตัวผม
หนักฉิบหาย พาดมาได้ไอ้ห่านจิก!
เอามือมึงออกเลยไอ้ฟาโรห์
มันสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาผงกหัวมามองผมที่ถลึงตามองมัน โยนแขนมันออกจากตัวหลานและผม
“กินที่!” ผมพูดเสียงเบาแต่มันคงได้ยิน
พอผมทิ้งตัวนอนอีกครั้ง กำลังเคลิ้มๆ เสียงผ้าเสียดสีพร้อมกับแขนหนักๆของมันก็ทับมาบนตัวอีกครั้ง
ไอ้เหรี้ย! มึงจะไฝว้กับพี่พุกชิมิ
เลยหยิกเนื้อแน่นตึงแน่นจนได้ยินเสียงสูดปากแค่ไม่ยอมเอาออก
สุดท้ายก็ได้แต่ยอมแพ้กับมัน เขยิบตัวพลิกกลับอีกฝาก เลิกสนใจมือหนักๆที่ยังพาดอยู่บนพุงของผมเอง
เดี๋ยวกูค่อยกระโดดทับมึงพรุ่งนี้แทนไอ้โรห์!
วันนี้กูขอนอนก่อน คร่อก!
+++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันศุกร์ ฝนตกพรำๆ อากาศเย็นๆเหมาะแก่การอ่านนิยาย
วันนี้หนูพุกกับชะรีฟตอนใหม่มาแล้วน้า แต่วันนี้ขอมาแค่ครึ่งตอนก่อนน้า
ตอนนี้ยังดูชิลล์ๆอยู่ เราอยากให้ค่อยเป็นค่อยไป อยากให้นักอ่านได้ค่อยๆเรียนรู้ความรู้สึกของหนูพุกและชะรีฟไปด้วยกัน
อย่าเพิ่งรำคาญนังหนูกันเลย บางครั้งกว่าเราจะรู้ตัวว่าจริงๆเราชอบคนๆหนึ่งมันก็ต้องใช้เวลาเนอะ ยิ่งยัยหนูมันไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน เอาจริงๆคือมันไม่เคยมีใครมาจีบและไม่เคยจีบใครเลย ฮ่าๆ
แต่เราขอให้ทุกท่านเป็นกำลังให้หนูพุกและพ่อยอดชายให้พวกเขาได้เรียนรู้ไปด้วยกัน
อยากให้คอมเม้นกันมาเยอะๆ อยากอ่านฟี๊ดแบ็คจากคนอ่านว่าเป็นยังไงบ้าง คนเขียนชอบอ่านคอมเม้น อยากรู้ว่าคนอ่านคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง เพราะงั้นรบกวนจริงๆ คอมเม้นมาเม้ามอยกับเราได้น้า
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
พุกเอ้ยยย
-
ชอบมากอ่าาา ปักหลักรอครึ่งหลังจ้าา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วเขิน หนูพุกเมื่อไหร่แกจะรู้ตัวคะ :ling1:
-
พุกคงจะไม่เอาเรื่องใจเต้นแรงไปปรึกษาปองกุลใช่มั้ย
:katai1:
-
น่ารักกกกก
แต่ลำดับญาตินี่คือ ตั้งใจให้หลานเรียกว่า "พี่" ใช่ไหมคะ (เรายังให้หลาน (ลูกน้องชาย) เรียก อา แทน ป้า เรยบอกตรง เรียกป้าแล้วรู้สึกแก่แรด 555 จนทุกวันนี้หลานเรียกผิดมั่งถูกมั่ง)
ลูกของลุง=พี่ชาย
ลูกของพี่ชาย=หลาน
น้องพ่อ=อา
-
อร๊ายยยยยฟาโรห์เริ่มรุกแล้วค่ะ อะไรคือการเนียนกอดเนียนหอม หนูพุกทำใจดีๆนะคะถถถถถถถถถอย่าเพิ่งหัวใจวาย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยๆ.......ชะรีฟ รุกหนูพุก จนหนูพุกใจสั่น
จะให้ปองกุล พาไปหาหมอและ
ชอบบบบ เห็นภาพสามคนพ่อแม่ลูก นั่งซ้อนกัน
ชะรีฟ เนียนทำตามหนูพุกที่หอมอัคนัส แล้วพูดตามหมั่นเขี้ยว อั๊ยยยยยย ฟินนนนน
ต่อไปฟาโรห์ คงเนียนพาดแขน ขา ไปที่หนูพุกแน่เลย ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
-
ใจเต้นแรงบ่อยนะเรา
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ ตามมาจาก น้องเจ้าขา
:impress2:
-
ชะรีฟชัดเจนมาก!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ว้ายยย ฟาโรห์เนียนนะคะ ทำหนูพุกเป็นโรคหัวใจรั่วไม่รู้ตัวเลยด้วย
หนูพุกตลก คิดไปได้ แสดงว่าหวั่นไหวสินะสินะ
ฟาโรห์มีลุ้นแรงแล้วค่ะ
อัคนัสน่ารัก เด็กไม่ดื้อเลย
-
อาการใจเต้นแรงของหนูพุกน่าเป็นห่วงจังเลย อิอิ
-
:hao3: :hao3: :hao3: ช่วงนี้ไรท์มาอัพบ่อยดีใจจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ พุกน่ารักแข่งกะสิงฌตน้อย :hao7: :hao7: :hao7:
-
ในระหว่างที่หนูพุกของเรายังไม่รู้ตัว
พ่อแขกเราก็ตีเนียนตอดนิดตอดหน่อยไป 5555
-
ฟาโรห์นี่เนี่ยนจริงๆ 55555
-
:mew3:หนูพุกน่าร้ากกกกส่วนอิตาแขกก็เนียนจริงๆ ปล.เป็นกำลังงใจให้ไรท์น้าาฉู้ๆ✌✌
-
อยากฟัดหนูพุกมั้ง คงนุ่มนิ่มพิลึกกกกึ้กกืออ 55555+ :hao3:
-
มีการหมั่นเขี้ยว มีไซร้ซอกคอ :-[
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 7.2
HEAVY WEIGHT: 7.2 KG.
สรุปวันรุ่งขึ้นผมก็ไม่ได้กระโดดทับมันนะเพราะว่าผมส่งพ่อสิงโตน้อยไปทับแทน
อัคนัสสนุกสนานสุดขีด กระโดดขึ้นไปนอนทับอยู่บนภูเขาหกลูกของอาตัวเอง ไอ้แขกมันก็ฟัดหลานมันเต็มเหนี่ยว ร่างอวบเล็กของอัคนัสดิ้นไปมา หัวเราะคิกคักๆเพราะจั๊กจี้
“G… haha give up!” หลานส่งสัญญาณมือเป็นเชิงยอมแพ้ โธ่พ่อสิงโตน้อย
“หึๆ” ร่างสูงใหญ่มันก็ถึงปล่อยหลาน จับอัคนัสให้ลงมานั่งข้างๆ มันก็บิดขี้เกียจคลายเมื่อย
“หิวยัง?” มันหันมาถามผม ผมส่ายหน้า ตอนนี้ยังเฉยๆเพราะเพิ่งแปดโมงนิดๆ
“กินโจ๊กไหม?” มีร้านโจ๊กอยู่ซอยถัดไป ผมมานอนคอนโคมันทีไรก็ชอบออกไปซื้อกิน อร่อยดี
“ก็ได้” ฟาโรห์เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน มันเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงวอร์มขายาวเสื้อยืดตัวเดิม เดินไปหยิบกระเป๋าเงินแล้วก็กุญแจรถยนต์ คือจะเดินไปก็ได้แต่ว่านานหน่อยเพราะอยู่ในซอยลึกเหมือนกัน เอารถไปสะดวกกว่า ที่จอดก็พอมีเพราะว่าเป็นช่วงเช้าวันอาทิตย์
“พุกเอาเหมือนเดิมนะ” มันพูดขึ้นมา เหมือนเดิมคือโจ๊กหมูล้วนไข่คน คือเอาไข่ไก่ตีลงไปในโจ๊กเลยเหมือนโจ๊กเด็ก
“ปาท่องโก๋20บาทนะ” ตัวละสองบาทครับเพราะงั้นก็คือสอบตัว ปาท่องโก๋สองบาทนี่เริ่มหายากขึ้นแล้ว เคยเจอแบบแปดตัวยี่สิบ
“No...too much”
โงยยยย! พ่อ! หนูพุกอยากกินอะ
“สิบบาทก็ได้เอ้า!” ดีกว่าอดแดก
ร่างสูงพยักหน้ารับ หันไปคุยกับหลานเป็นภาษาอารบิคครู่หนึ่ง คงถามหลานว่ากินโจ๊กเป็นไหมล่ะมั้ง คือก็ต้องถามหลานก่อนว่าเขาอยากกินหรือเปล่า ถึงคุณฟ้าจะบอกอัคนัสไม่มีอาหารที่แพ้แต่ว่าด้วยความที่ไม่ได้ใช้ชีวิตเมืองไทย อาหารบางอย่างอาจจะไม่คุ้นเคย
เห็นหลานทำหน้างงงวยแต่ก็พยักหน้าหงึกหงัก คงไม่มีปัญหาอะไรมั้ง พอร่างสูงใหญ่มันออกจากห้องไป ผมก็จับอัคนัสมาล้างหน้าล้างตาแปรงฟัน ส่วนน้ำเดี๋ยวตอนจะออกไปข้างนอกค่อยอาบทีเดียว
จำได้ใช่ไหมครับที่ไอ้ปองกุลชวนไปเล่นไอซ์สเก็ต เรานัดกันสิบเอ็ดโมง
พวกผมล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็มานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว เทนมจืดใส่แก้วใบเล็กให้หลานดื่มก่อน ผมเองก็ซัดไปหนึ่งแก้ว รอไม่นานมากแค่ผมกับหลานหาขนมกินจุกจิกกันไปหลายอย่าง พ่อยอดชายนายอะลาดินถึงค่อยกลับมาพร้อมถุงอาหารหอมๆเต็มมือ
ผมยิ้มร่า กุลีกุจอเอาไปเทใส่ชามให้ โจ๊กร้อนๆสามถุงก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะ ปาท่องโก๋ห้าตัว แอบเบ้ปากแต่ก็ยอม ขอผมกับอัคนัสเป็นหมูล้วนตีไข่คน ส่วนของมันเป็นโจ๊กธรรมดาไม่ใส่ไข่
ตอนปีหนึ่ง ไอ้โรห์เพิ่งมาอยู่ไทยได้ไม่นาน อาหารไทยมันก็กินเป็นบ้างไม่เป็นบ้างแต่มันก็ดีไม่ค่อยเลือกกินเลยอยู่กับผมง่าย ผมก็พามันตระเวนกินไปเรื่อยๆ นึกอะไรออกก็พามันไปกิน จนกลายเป็นว่าตอนนี้มันกินอาหารไทยได้ขึ้นเยอะเลย
แรกๆมาโจ๊กมันยังกินไม่เป็นเลย หนูพุกเลยแทบจับมันกรอกปาก อิๆ ล้อเล่นๆ เพื่อนดีๆเขาไม่จับเพื่อนกรอกโจ๊กเข้าปากกัน
“ร้อนนะอัคนัส” ผมเตือนเด็กแขก “ต้องเป่าแบบนี้” ผมเป่าปุ๋งๆเป็นตัวอย่าง หลานก็ทำตามแต่เป่าแรงไปหน่อยโจ๊กกระเด็นหมด
ผมขำก๊าก หาทิชชู่มาเช็ดโต๊ะ บอกหลานให้เป่าเบาหน่อย
พอกินเข้าไปคำแรก เจ้าหนูเคี้ยวช้าๆ คือพี่พุกอยากจะบอกว่าโจ๊กหนูไม่ต้องเคี้ยวก็ได้ลูก แต่เห็นหลานเคี้ยวตุ้ยๆเลยได้แต่ปล่อยไป แก้มกลมสีน้ำผึ้งอูมขึ้นมา
ผมฉีกแป้งทอดนิ่มๆเป็นชิ้นเล็กๆก่อนจะใส่ชามโจ๊กของหลาน แล้วโยนทั้งตัวใส่ชามไอ้แขก มันขำพรืดออกมา กดแป้งทอดจนจมโจ๊ก แล้วเอาขึ้นมากัดทั้งตัว
“ปาท่องโก๋” ผมชี้บอกหลานที่มองมางงๆ
“ปา...ท้อง...โก้” ปาไม่ท้องลูก แล้วปาก็ไม่โก้ด้วยจ่ะ
ผมขำน้ำตาเล็ด พยายามสอนให้ผันวรรณยุกต์ให้ถูกแต่น้องก็ดูพูดลำบากเหลือเกิน แต่ก็พยายามพูด น่ารัก หลงสุดอะไรสุดอะ
หลังจากกินข้าวเช้ากันเสร็จก็เลยเอาหลานอาบน้ำแต่งตัวหอมฉุย
ฟืดฟาด!
สูดหายใจเข้าจมูก ฮอล! น้องน่ารัก ใส่ชุดเอี๊ยมกางเกงขาสามส่วน มีหมวกแก๊ปที่คุณฟ้าใส่กระเป๋ามาด้วย
หลังจากจัดการน้องเสร็จผมก็ปล่อยให้เล่นกับฟาโรห์ก่อนแล้วผมก็ไปอาบน้ำ
พอใกล้ถึงเวลาก็เตรียมตัว ผมให้อัคนัสใส่รองเท้าให้เรียบร้อย ไอ้แขกโกนหนวดแล้วตามที่ผมบอกเมื่อคืน หน้าใสกิ๊งวิ้งๆเลย มันใส่เสื้อโปโลสีขาวกับกางเกงยีนส์ ดูเหมือนนายแบบบนปกนิตยสารเสื้อผ้า
มองดูกูเอง เสื้อยืดฟรีที่ได้จากผงชูรสญี่ห้อหนึ่ง กางเกงยีสน์ขาสามส่วนที่ใส่บ่อย คือที่ใส่บ่อยไม่ใช่อะไร คือกูหาเสื้อผ้ายาก มีแต่ไซส์เล็กๆ ไม่เห็นใจหนูพุกบ้างเลยว่ะ
เหมือนนายแบบพาเด็กมาเที่ยวส่วนกูคือลูกจ้างถือของ ฮ่วยยยย!
ให้น้องนั่งข้างหลังแค่คาดเข็มขัดนิรภัยตามกฏหมายใหม่ของลุงนายก อัคนัสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เลยหอมแก้มไปฟอดใหญ่ ยื่นแก้มไปให้อัคนัสหอมคืน ปากเล็กจุ๊บแก้มผม ตั้ลล้าก
Noopook: มึงอยู่ไหนแล้ว พวกกูออกมาแล้วนะ
รอแป๊บนึงก็ไลน์สั่น ไอ้ปองกุลบอกว่ามันก็กำลังออก คือไอ้ปองกุลมันคงขึ้นรถไฟฟ้ามาละมั้ง
“อย่าดึง ไอ้เชี่ย” เสียงแหลมๆของไอ้แห้ง ผมมองไปที่คนสองคนกำลังยื้อยุดกันอยู่
“ไม่ดึงมึงก็วิ่งแจ้นไปซื้อขนมสิวะ” เสียงทุ้มของไอ้เดือนสาขาดังแทรก
“เอ้า! ก็กูอยากกิน”
“ไอ้ไม้เสียบผี มึงเล่นกินแต่ขนม มึงถึงได้แห้งแกรนขนาดนี้”
โอย กูขำแรง เรียกไอ้แห้งว่าเลวร้ายแล้ว ไม้เสียบผีนี่ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดพอดี
“พอๆ เพื่อนมึงมาแล้ว”
พวกผมยืนขำ ไอ้ปองกุลมันรีบสะบัดตัวมายืนอยู่กับผม แต่มันไม่ได้สนใจผมหรอกมันสนใจหลานในชุดเอี๊ยม
“หลานนายใช่ไหมชะรีฟ?” อัคนัสมองไอ้ปองกุลแล้วก็ค่อยๆยกมือไหว้
“ฉะหวัดดีคับ…” แก้มกลมสีน้ำผึ้งยิ้ม
“ครับ” ไอ้ปองกุลจับแก้มจับไหล่ เฮ้ย! เดี๋ยวหลานกูมีมลทิน เอามือออกไป!
“สวัสดีพี่เขาด้วย” หาโรห์กระตุ้นให้ทักทายไอ้เท่อีกคน แต่ไอ้โรห์ก็ไม่รู้จักไอ้เท่ขนาดนั้น
อาจจะมีเคยเห็นบ้างเพราะมันมาคณะผมบ่อยแต่ก็อย่างที่รู้ ผมกับไอ้เท่ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
“ดี…” ไอ้เท่พยักเพยิดให้ไอ้แขก
“ดี…” เฮ้ย! พวกมึงจะเก๊กใส่กันทำห่าอะไรวะ เออกูรู้ว่าพวกมึงมันหล่อ สาวมองตรึม
ใช่ครับ คนมองตรึม แม่งเล่นมายืนคู่กันคนอื่นแม่งดับหมดอะไรหมด
กูกับไอ้ปองกุลนี่จืดจางไปเลยครับ เฮลโหลว เห็นหัวพวกกูอยู่บ้างไหม?
ปล่อยพวกมันยืนเก๊กกันไป ผมจูงมือหลานให้เดินเข้าไปในโซนเคาน์เตอร์เพื่อเช่ารองเท้าสเก็ต ส่วนไอ้ปองกุลมันบ่นพึมพำบอกว่าเล่นเสร็จมันจะไปซื้อขนมให้ได้
“มีของเด็กไหมครับ?”
“วัดขนาดเท้าได้เลยครับ” พนักงานเรียกให้อัคนัสมาวัดเท้าเพื่อหาไซส์ แต่เจ้าหนูมัวแต่ตื่นเต้นตาโตกับลานน้ำแข็งที่มีคนวิ่งวนในนั้นอยู่ คงอยากเล่นเต็มแก่
“โรห์มาวัดเท้าเร็วๆ หลานอยากเล่นแล้ว” ผมเรียกไอ้แขกมาหารองเท้าใส่
“เย้…” อัคนัสร่าเริงมาก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จัดการใส่รองเท้าด้วยตัวเองแต่ก็ดูลำบากนิดหน่อย ผมไม่ช่วยนะครับ หลานเก่งครับ ถูกฝึกมาให้ช่วยตัวเองเกือบทั้งหมด
คือบ้านรวยแต่ไม่โดนสปอยล์นะ ท่านเทพจุติคงไม่มาสปอยล์ลูกหรอมั้ง หน้าตานี่โหดเยี่ยงผู้ก่อการร้าย มีแต่คุณฟ้าที่ใจดี
“พ้อมแล้ว” ครับๆ อัคนัสพร้อมแล้ว
“เสร็จยัง หลานพร้อมแล้ว”
“แล้วพุกล่ะ” มันถามเมื่อไม่เห็นผมถือรองเท้ามา
เฮอะ! ใครบอกกูจะเล่นวะ อย่างกูไปลื่นหน้าแหกในลานใครจะมาเก็บศพ
“ไม่เล่นอะ รอดู”
“อ้าว...ไม่เล่นหรอวะ” ไอ้เท่ใส่รองเท้าเสร็จเหมือนกัน “เฮ้ย ไอ้ไม้เสียบผีมึงใส่ได้ยัง”
“ไอ้ห่าน กูชื่อปองกุล เรียกกูให้ถูก แล้วก็อย่าเร่งกูผูกเชือกไม่ถูก”
ผมเห็นมันสาละวนกับการผูกเชือก “มึงเล่นเป็นหรอวะ”
ผมไม่เคยเห็นมันมาเล่นเลย เลยอยากรู้จริงๆว่าไอ้แห้งมันเล่นเป็นกับเขาหรอไง
“ไม่รู้ดิ มันคงเหมือนรองเท้าติดล้อๆ สมัยเด็กไๆใช่ไหมวะ” มันดูไม่มั่นใจ ถุย! กูนึกว่าเล่นเป็น
“ไม่รู้เว้ย!” หน้าแหกมาเดี๋ยวรู้กัน
“แล้วมึงอะ เล่นเป็น?” ไม่รู้ว่าอียิปต์มีลานไอซ์ให้เล่นไหม
“อืม...น่าจะได้” เออ เดี๋ยวล้มหน้าแหกไม่หล่ออีกคน สาวๆร้องไห้น้ำตาตกในพอดี
ผมไปขอพนักงานว่าขอแบบที่จับให้เด็ก เป็นตัวเพนกวินที่เอาไว้จับกันลื่น เอาไว้ให้คนที่เล่นไม่ค่อยแข็งจับ
ผมยืนเกาะขอบข้างนอกยืนดู ไอ้โรห์ค่อยๆเดินเข้าไปมือจับหลังหลายที่ยึดเพนกวินเอาไว้ อัคนัสดูแหยๆเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าพื้นมันลื่นๆ
“อ๊าก!” โอ๊ย ไอ้แห้งมึงจะร้องอะไรขนาดนั้น อายชาวบ้านบ้างไหม คนมองหัวเราะกันหมด
“เฮ้ย มึงนิ่งสิวะ เดี๋ยวล้มกันหมด” ไอ้เท่ขมวดคิ้ว จับมือไอ้แห้งแน่น แต่ไอ้ปองกุลแม่งย่องแย่งมาก ไม่รอดชัวร์
“ฮือ ไอ้เชี่ยมึง มันลื่น” โธ่ขี้คุยมากมึง บอกเคยเล่นรองเท้าติดล้อ ที่จริงกลัวหางสั่น
“กูจับอยู่ ใจเย็นๆค่อยเดินตามกูมา”
“มึง...จับกูแน่นๆ อย่าปล่อย” เสียงมันสั่นจริงจัง คงกลัวจริงๆ
“เออ จับแน่นไม่ปล่อยแน่มึง”
บ๊ะ! พูดจาพระเอกมากเลยไอ้เท่
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมกูยังได้ยินอยู่นะครับเพราะไอ้สองตัวนี้มันยังไม่ไปไหนเล๊ยยยย เกาะขอบแถวๆทีผมนั่งนั่นแหละ
“วู้ว…” มึงดูเด็กบ้างอะไรบ้างไอ้แห้ง อัคนัสเริ่มชินกับลานมาขึ้น ไถตัวฉิวๆพร้อมกับเพนกวิน ไอ้โรห์ก็ไม่เสียราคาคุยมันก็ใช้ได้เลย คือไม่ได้เล่นได้แบบรักกีฬาไอซ์สเก็ตแต่ก็ลื่นไหลได้พร้ิวพอสมควร มันไถเท้าตามหลังหลาน
“เก่งมาก” ผมยกนิ้วให้เมื่อหลานไถเข้ามาเกาะขอบ
“ฉะหนุก…” อัคนัสยิ้มกว้าง ผมยิ้ม เกาะขอบยื่นหน้าเข้าไปคุยกับหลาน
“ครับ...เฮ้ย! ไอ้เชี่ย!” ผมสบถอย่างตกใจเมื่อร่างสูงใหญ่หน้าคมเข้มมาไถมาเกาะขอบตรงที่ผมยืนอยู่พอดี
มันยิ้มตั้งแต่ปากจนถึงตา แกล้งกูนี่สนุกมาใช่ไหมหา!
ผมจับคางมันดันออกไปอีกทาง อยู่ๆเลือดเหมือนจะสูบฉีดขึ้นมาบนหน้าทั้งที่อากาศก็เย็น
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอมันจนหงุดหงิด ไอ้เวร!
“ไอ้ปองกุล!” ผมเดินหนีไปหาเพื่อน
“เฮ้ย! ไอ้หอก!” มันสะดุ้งหันมามองผมแต่เสือกเสร่อทรงตัวไม่ดีเกือบลื่นล้ม “กูตกใจหมด” ผมขำกิกกักๆ แต่พอหันไปสบตาคมหวานย้อยนั่นก็ขนลุกซู่ ใจสั่นจนต้องหลบสายตา
ผมว่าต้องให้ปองกุลพาไปหาหมอจริงจังแล้ว ที่เคยชวนไอ้แขกไปตรวจสุจภาพด้วยกันคงต้องล้มเลิกความคิด
ไม่งั้นเกิดผมความดันขึ้น หัวใจเต้นผิดปกติเพราะมันนั่งอยู่ด้วยแล้วทำไงวะ
โอย...ป่วยใตเหลือเกิน
+++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันอาทิตย์ พรุ่งนี้หลายโรงเรียนเปิดเทอมแล้ว รถติดแล้วว หลังจากรถโล่งอยู่สองเดือนกว่าๆ
เราก็ต้องออกจากบ้านเร็วขึ้นอีก ฮ่าๆ ร้องไห้ๆๆๆ
วันนี้เลยเอาอีกครึ่งตอนมาลงให้อ่านกัน อิอิ
ตอนหน้าเราจะก็โบกมือบ๊ายๆอัคนัสแล้วน้้าาา เพราะงั้นตอนนี้ใครไม่อ่านอดเจอพ่อสิงโตน้อยแล้วน้าาาา
อัคนัสเป็นหลานน่ารัก เราชอบน้องมาก ถ้ามีหลานขอหลานยิ้มตาหยีแบบน้องเลยล่ะ ฮ่าๆ
อยากให้คอมเม้นกันมาเยอะๆ อยากอ่านฟี๊ดแบ็คจากคนอ่านว่าเป็นยังไงบ้าง คนเขียนชอบอ่านคอมเม้น อยากรู้ว่าคนอ่านคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้าง เพราะงั้นรบกวนจริงๆ คอมเม้นมาเม้ามอยกับเราได้น้า
ปล. มีนักอ่านสงสัยเรื่องการเรียกชะรีฟของอัคนัสนะคะ ชะรีฟกับอัคนัสเป็นอาหลานกัน แต่ว่าเราให้หลานเรียกชะรีฟว่าพี่นะคะ เลยขอชี้แจงตรงนี้เลย เราขออภัยที่ไม่ได้บอกตั้งแต่ตอนน้องมา
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
เท่กับปองกูลนี่ยังไงๆ :hao3:
อัคนัสน่าร๊ากกกกกอยากบีบแก้มตั้งแต่น้องมาอยู่ด้วยเนี่ยเหมือนช่วยให้ฟาโรห์เริ่มรุกหนูพุกแบบเนียนๆไปด้วย55555
-
อยากบีบแก้มสิงโตน้อยจังเลย งุ้ยๆน่ารักกกก
-
เท่กำลังหาทางจีบปองกุลแน่ๆเลย
-
หนูพุก ไปหาหมอ ก็คงเจอโรคอื่นๆ
โรคอ้วนน่ะแน่ๆ ความดันไม่แน่ แต่โรคหัวใจไม่เจอแน่ๆ :ling1: :ling1: :ling1:
เพราะจะมีอาการตอนอยู่กับฟาโรห์เท่านั้น
เท่ ชอบปองกุล แน่ๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แต่เรียกปองกุล ซ้า ไม้เสียบผี
หนูพุก ปองกุล รูปร่างสองคน ช่างเป็นคู่หู อ้วน ผอม ตัวจริง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูพุกน่ารัก :mew1:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ตอนยื่นหน้าไปคุยกับอัคนัส ละชะรีฟก็ยื่นหน้ามาใกล้ใช่มะ?
แอบงงๆ แต่เขิน~ :mew3:
-
555555 หนูพุกโรคหัวใจกำเริบอีกแล้ววว จะรอดไหม ถามชะรีฟดู
อัคนัสน่ารักมากค่ะ หลานไม่ดื้อ ไม่งอแงเลย เลี้ยงง่ายจริง
(เรื่องใหม่ขอตอนคุณเทพจุติกับคุณฟ้านะคะ จะได้มีหลานให้อ่านอีก)
ชะรีฟมีความเอ็นดูหนูพุกหนักมากจริงๆ ทำไรก็ไม่โกรธ แต่เคืองตอนเจ็บตัวอย่างเดียว
หนูพุกหายยัง กลับห้องตัวเองได้ละมั้ง 55555 ล้อเล่นนะ อยู่เหอะ สงสารคนรอ
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
:mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
หนูพุกเริ่มหวั่นไหวเบอร์แรงแล้ว! เขิน~
-
ฮาหนูพุกอะ คิดได้งัยไปตรวจสุขภาพ
-
:laugh: 5555 สงสารหนูพุก ไปตรวจแล้วระวังหมอไล่นะ
อาการนี้วินิจฉัยง่ายมากโดยถามชะรีฟ
-
ชารีฟ ยิ้มอ่อยแรงไปอีก o13
-
หนูพุกน่าร๊ากกกกกกกก
-
ิหนูพุกชักออกอาการถี่ คึคึ
พ่อสิงโตน้อยของป้าจะกลับแล้วหรอลูก :mew6:
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 8
HEAVY WEIGHT: 8 KG.
บทที่ 8
“จะกลับแล้วหรือ?” ผมเงยหน้ามองคนพูด นัยน์ตาคมหวานย้อยฉายแววอาลัยชั่ววูบก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“อืม...อยู่หลายวันแล้ว อีกอย่างขากูหายดีแล้ว” ผมเก็บของใช้จำเป็นที่ต้องเอากลับห้องใส่ลงกระเป๋า บางอย่าง เช่น เสื้อผ้าบางตัวผมก็ทิ้งเอาไว้ที่นี่เผื่อมาอีกตามโอกาศ
วันจันทร์ช่วงเช้า ผมมีเรียนตอนเก้าโมง ไอ้โรห์ก็เหมือนกัน แต่มันดูไม่เป็นเช้าอันสดใสนกขุนทองมาแล้วจ้าเลย
ผมมองห้องที่เหลืออยู่แค่สองคน ห้องก็เหมือนเดิมทุกอย่าง เจ้าของห้องก็คนเดิมแต่ผมแค่เหงาขึ้นมา
อัคนัสกลับไปแล้ว เมื่อวานตอนค่ำๆพ่อพ่อของเจ้าตัวกลับมาจากต่างจังหวัดแล้วเพื่อมารับหลานกลับตามที่คุยกันไว้
สองวันจะดูเหมือนว่าเร็วก็เร็ว แต่สี่สิบแปดชั่วโมงก็มีมากพอให้ผมได้เจอหลาน
ถึงจะเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกแต่เราก็มีประสบการณ์ดีๆร่วมกัน ผมเกือบจะปล่อยโฮตอนน้องเดินเข้ามากอด เจ้าหนูไม่ฃร้องสักแอะแต่ตาแดงๆจนน่าสงสาร
ดูก็รู้ว่าเป็นเด็กเข้มแข็ง
‘พี่พุก...ฮึก…’ เสียงสะอื้นเบาๆเพราะเจ้าตัวกลั้นเอาไว้ มือเล็กที่กอดแมวน้ำอยู่วางก้อนฟูนั่นลงแล้วเดินเข้ามากอดผมแน่น
ผมก้มลงกอดร่างนิ่มเข้าเต็มแขนจนหลานแทบจมหายไปในตัวผม
‘วันหลังมาเที่ยวอีกน้า’ ผมยิ้มแม้จะดูเป็นยิ้มที่ฝืนไปสักหน่อย ผมจะร้องไห้รอมร่อแล้ว
‘ขอบคุณที่ช่วยดูแลอัคนัสนะครับ’ คุณฟ้าค้อมหัวให้เล็กน้อย พวกผมเลยรีบก้มหัวปลกๆ
‘We will see each other again for sure” แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ
เพราะงั้นตอนนี้ไม่ร้องไห้นะ
ฟาโรห์ลูบหัวหลานเบาๆ มันขยับไปพูดอารบิคกับท่านเทพจุติ
ลืมบอกไปวันนี้ท่านเทพจุติก็มา แต่...โอ้ทวยเทพ! กูเศร้าจิตมากตอนนี้ ไม่มีปัญญามาระริกระรี้ท่านเทพสักนิด
พ่อสิงโตน้อยของพี่พุกยืนกอดแมวน้ำตาแดงอยู่นี่
สุดท้ายมีพบมีจากครับ แต่มันก็แค่จากกันชั่วคราวเท่านั้น
เพราะกูจะขู่เข็นให้ไอ้โรห์มันหาพนูพุกไปอียิปต์ให้ได้ แต่เรื่องค่าตั๋วใครจะจ่ายอันนี้ไว้ค่อยคุยกัน!
“ขอบใจนะมึง” ผมบอกกับคนขับรถที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งผมถึงหอตัวเอง
รู้สึกว่าไม่ได้กลับหอตัวเองเกือบอาทิตย์ ไม่ต้องรู้สึกเพราะมันเรื่องจริง
“ไม่เศร้าแล้วนะ” เสียงเข้มปลอบใจผม มองนัยน์ตาคมหวานของเจ้าของรถฉายแววเป็นห่วง คงห่วงว่าผมจะเหงา
“อืม...แค่ใจหาย”
แค่ใจหายยังรู้สึกโหวงๆเลย แต่ความอบอุ่นของฝ่ามือใหญ่ที่ทับอยู่บนมือข้างหนึ่งก็ช่วยเติมเต็มช่องว่างได้อย่างน่าตกใจ มันเหมือนกำลังใจที่ส่งผ่านมา
“ไว้เราไปหาหลานด้วยกัน” นั่นไง! มันพูดแล้ว
“ไป! ออกค่าตั๋วให้ด้วย” ผมยีฟันให้
ฟาโรห์หัวเราะลั่น “ได้ๆ” มันตบหลังมือผมซ้ำ “เพราะงั้นหายซึมได้แล้ว”
ก็ได้...เห็นแกที่มึงจะออกค่าตั๋วให้ไปหาอัคนัส
พอลงรถก็ยืนรอแถวหน้ารอ ให้ไอ้โรห์กลับรถก่อน มันเปิดกระจกฝั่งคนขับ โผล่หน้าแขกๆออกมา
“ไปล่ะ ดูแลตัวเองด้วย”
“ถึงคอนโดแล้วไลน์มานะ” ผมจะได้มั่นใจว่ามันถึงบ้านอย่างปลอดภัย
พอรถยนต์คันสวยวิ่งออกไปจนลับสายตาผมก็ขึ้นห้องตัวเอง หอที่ไม่กลับมาหลายวัน กลิ่นห้องอับเล็กน้อยรวมถึงความร้อนอบอ้าวเพราะไม่ได้ระบายอากาศเลย
ผมจัดแจงเปิดหน้าต่างกว้างเพื่อให้ระบายหน่อย เปิดพัดลมส่ายไปมาให้ห้องเย็นขึ้น เอาเสื้อผ้าในถังที่หมักเอาไว้หลายวันกับเสื้อผ้าบางส่วนที่เก็บมาจากคอนโคไอ้โรห์เอาลงไปซักเครื่องอัตโมัติด้านล่างของหอ เลยถือโอกาสแวะร้านสะดวกซื้อใต้หอด้วยเลย
ยืนรอพี่พนักงานอุ่นไส้กรอกให้แล้วก็เล่นมือถือไปด้วย ไอ้โรห์ไลน์มาบอกว่าถึงหอแล้ว ถามต่อมาด้วยว่าผมทำอะไรอยู่ เลยถ่ายรูปตู้นึ่งพวกไส้กรอกกับขนมจีบซาลาเปาส่งไปให้
Noopook: หิวเมื่อไรก็แวะมา…
ส่งข้อความเป็นเพลงโฆษณาของร้านไปให้ด้วย ไอ้โรห์ส่งข้อความกลับมา
Pharoah: 5555 I see.
Noopook: กินข้าวยัง
Pharoah: sent you a photo
เป็นรูปกล่องอาหารที่ป้าแช่มทำไว้ให้ น่าจะเป็นข้าวผัดกับสลัด ผมเลยบอกกินให้อร่อย
ซื้อของกินในเซเว่นเสร็จก็ขึ้นมาก่อนเพราะกว่าผ้าจะซักเสร็จก็อีกสักพัก กินไส้หรอกเวฟที่ซื้อมาดูหนังออนไลน์ไปด้วย แต่มันไม่ค่อยมันส์สะใจเท่าไรเลย จอเล็ก เสียงไม่เซอราวน์เลย เสียงคุยกันนี่เหมือนคนเป็นไซนัส อู้อี้ขนาดนี้ ลำโพงคอมพิวเตอร์กูเจ๊งแล้วหรอเนี่ย ฮอล...
...สงสัยจะติดดูหนังจากจอกว้างๆฝังผนังแล้วล่ะมั้งเนี่ยกู…
วันไหนไม่มา ทำไมต้องมาวันนี้ด้วย นี่ไม่ใช่ประจำเดือนแต่อย่างใด แค่ผมกำลังบ่นไอ้แขกในใจและกำลังจะแดกหัวมันในไม่ช้านี้ด้วยครับ
ไอ้ฟาโรห์มันลากผมมาชมรมคาราเต้ของมันอีกแล้วครับ วันนี้ชมรมเปิดให้คนอื่นๆร่วมซ้อมด้วยกันได้ครับ มันเลยจับผมมาด้วยทั้งที่ยืนกรานนั่งกรานว่าไม่มา มันก็จับผมยัดใส่กระสอบลากมาจนได้
“รายงานกูยังไม่เสร็จ”
“ปองกุลบอกว่าส่งอาทิตย์หน้าแล้วพุกก็ทำไปแล้วครึ่งหนึ่ง เพราะงั้นไม่มีปัญหา” มึงไม่มีแต่กูมีอะ
“กูจะกลับเยาวราช” เอาสิๆ กูจะกลับบ้านใครจะทำไม
“วันก่อนฉันก็เพื่งพากลับไป” เออสิ ไอ้ห่า กูกลับบ้านกูแต่ไหงมึงถึงติดสอยห้อยตามไปด้วยวะ แถมฉอเลาะอาม่ากูอีกแล้วไอ้หอก
“กูเพื่งกินข้าวอิ่ม เล่นไม่ได้ เดี๋ยวจุก” มึงต้องห่วงสุขภาพกูก่อนนะ
“ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวนั่งพักสักสิบห้านาทีก็ย่อยแล้ว”
“...”
“...”
“งั้น...”
“อะไรอีก?”
“กูเมนส์มา...” หึ แดงเดือดเลยนะมึงบอกเลย อันที่จริงหนูพุกหมายถึงบอลคู่ดังจากลีกส์เมืองผู้ดี อิๆ
“...”
นั่นไง...อึ้งสิ มึง...กูไปเล่นคาราเต้กับมึงไม่ไหวหรอก
“พุก...”
“จ้า..”
“พุกมีเมนส์ได้ไง ไม่ใช่ว่ากำลังท้องอยู่หรอ?”
ไอ้ ฟหกด่าสว สาสสสสสสส พ่นไฟๆๆๆๆๆ
สุดท้ายกูก็พ่ายแพ้อย่างน่าอนาจเพราะมันยึดสัญญาที่ผมเคยไปกินไก่ทอดเกาหลี แล้วดันเสร่อกินส่วนของมันไปชิ้นหนึ่ง แค่ชิ้นเดียวมึงถึงกับต้องเคี่ยวกรำกูขนาดนี้เลยหรอวะเพื่อน
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กำลังจะยืดเส้นสาย ผมก็ได้ยินเสียงฮือฮาเกิดขึ้นภายในโรงยิม ทุกสายตาหันไปมองคนๆหนึ่งในชุดคาราเต้สายดำเหมือนกัน เพียงแต่ว่าไม่ใช่คนที่จะได้บ่อยๆในชมรมเพราะเขาไม่ค่อยมาซ้อม
...นาฏย ช่วงชัชวาลย์ คณะประมงปีสาม…
ผมมีเจอพี่เขาบ้างแต่น้อยมาก เคยมาชมรมกับไอโรห์ก็เจอพี่เขาเข้ามาบ้าง
บรรดาพวกที่เพิ่งเริ่มเรียนเหมือนผม หรือที่มาซ้อมจากคณะอื่นๆถึงกับมองตาลอยคือพี่นาฏยแแม่งหล่อจริงอะไรจังอะครับ แบบสูงใหญ่มาก พอๆกับไอ้ฟาโรห์เลยด้วย เอาตามความจริงเลยนะครับ ผมว่าบางคนที่เข้ามาซ้อมในชมรมจุดประสงค์ก็คือ...มาส่อง… หึๆ ส่องหนุ่มล่ำๆในชุดคาราเต้สีขาวแหวกอกใหห้เห็น ขนาดอยู่ไกลหน่อย คนยังมองนมพี่นาฏยน้ำลายหก
แต่ว่าวันนี้พี้นาฏยไม่ได้มาคนเดียว เห็นมีเด็กตัวเล็กเดินตามมาด้วย ถ้าผมเดาไม่ผิดน่าจะเป็นคนที่ชอบมีข่าวจิ้นๆกับพี่นาฏย อาจจะเป็นแฟนก็ได้มั้ง แต่เรื่องนี้ผมก็ไม่มั่นใจเพราะไม่มีใครกล้าถาม คือพี่เขาหล่อจริงแต่หน้าดุอย่างกับยักศ์อะ แค่เห็นกูก็หนีแล้ว
กำลังมองเพลินก็เห็นนมดำๆมาขวาง ห่านจิก! ออกไปกูกำลังมองนมขาวๆของพี่นาฏยอยู่
“เอ้า มองพี่นาฏยน้ำลายหกแล้ว”
“เหอะ!” พ่นลมหายใจหอมมาดามสดชื่นใส่หน้ามัน กูเหม็นหน้ามึงสุดอะไรสุดอะไอ้แขก
“มาวอร์มได้แล้ว” มันจัดการลากผมไปนั่งลงกับพื้น สั่งให้แยกขากว้างๆแล้วแม่งก็ทารุณกูเลยครับ
“โอ๊ยยย ไอ้เชี่ย เบาๆๆๆ เบาๆหน่อย กูเจ็บบบบบ” กูแหกปากลั่นโรงยิมเลยครับ ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมองก้ช่าง แต่กล้ามเนื้อกูจะฉีกแล้ว
“ยืดลงไป” ยืดลงไปพ่องมึงสิ
ตอนนี้ผมกำลังโดนมันจับยืดเส้นยืดสายให้พร้อม แต่เอาจริงแม่งเหมือนโดนม้าแยกร่างมากกว่า เจ็บปวดรวดร้าวมากบอกเลย
“ไม่ไหวววแล้วววว ปล่อยกูๆๆๆ ฮืออออ ไอ้ฟาโรห์ปล่อยๆๆๆๆ”
สุดท้ายมันก็ปล่อยผมเพราะผมสะดีดสะดิ้งมาก เจ็บตรงช่วงขาหนีบมากเลย เดินหนีมันมาหาพวกกลุ่มทีมชาติคนอื่นเลยครับ
“ฮืออออ พี่ฟ่างช่วยพุกด้วย” แถล่นตัวเข้าไปกอดพี่ฟ่างเลยครับ ไม่สนใจไอ้แขกทีเดินตามมาข้างหลัง
“ไอ้ชะรีฟไปแกล้งหนูพุกทำไม” ผมเห็นมันยักไหล่ขำๆ กวนตีนฉิบหายเลยชี้หน้าคาดโทษมันไปครั้งหนึ่ง
“ไปๆ พวกมึงเอาแต่เล่นกัน ไอ้ชะรีฟมึงไปนำวอร์มใหญ่เลยไป” หึ สมน้ำหน้ามันโดนรุ่นพี่เรียกไปนำวอร์มใหญ่ ก็คือการที่ทุกคนมายืนเป็นวงกลมแล้วทำท่าตามคนนำ ไปจนถึงท่าพื้นฐานของคาราเต้เลย
ผมก็พาร่างเนื้อแน่นของตัวเองไปยืนรวมๆกับเขา ไอ้แขกยืนอยู่ตรงกลางคอยนำคนอื่น รอบๆก็มีเหล่าทีมชาติยืนอยู่ จนเริ่มรู้สึกว่าเหงื่อออกได้ที่ ผ่านไปสิบนาทีการวอร์มก็จบลง คราวนี้พี่เก่งมาแยกคนซ้อมครับ แบ่งตามลำดับสาย คนที่มาใหม่ก็ได้อยู่ด้วยกัน ส่วนคนที่ซ้อมบ่อยๆก็อีกหลุ่ม ทีมชาติเขาก็มีกลุ่มของเขาครับ
“ไอ้นาฏย วันนี้มึงฝึกกับทีมชาติเลย ไอ้ชะรีฟด้วย จะแข่งแล้ว” เพื่อนผมและรุ่นพี่คณะประมงคนดังถูกดึงตัวออกไปครับ ผมเห็นกลุ่มผมบางผมนี่มองตาละห้อยเชียว
ผมจะเอ๋กับเด็กหนุ่มหน้าขาวแก้มป่องจนอยากเอื้อมมือไปหยิกมาก แต่ท่าทางยังไม่หยิกก็อาจจะโดนฆ่าตายได้ง่ายๆเลย กูกลายเป็นหมูหันแน่เลย
ผมร้อนหน้ามาตอนนี้ คงแก้มแดงอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็ยิ้มให้อีกฝ่าย ฝั่งนู่นก็ยิ้มกลับมา
“มาวันแรกหรอ?” ผมเริ่มชวนคุย ผูกมิตรๆ
“ครับ”
“ดีเลยๆ เราชื่อหนูพุก ปีสองนายล่ะ”
“ผมชื่อเจ้า ปีหนึ่งครับ”
อ้อ...ชื่อน้องเจ้านี่เอง แอบเห็นเด็กตัวเล็กย่นจมูกใส่ใครไม่รู้ พอมองไปก็อ้อเลย พี่นาฏยนี่เอง แต่แบบแม่งเอย...เอาแขนกูมาเทียบกับเขาสิ แขนกูนี่เท่าขาน้องเขาเลยนะเนี่ย ฮอลลลลล ให้ความรู้แบบเหมือนกำลังดูดาราแล้วแบบแขนหนึ่งข้างของกูเท่ากับขาสองข้างน้องพี่ชมพู่ อาริยา อะไรประมาณนี้อะ
“ย่ะ!!” เสียงเปล่งพลังเสียงดัง พร้อมกับเสียงพั่บๆของเสื้อและกางเกงสีกันจนต้องหันไปมอง
เห็นเป็นไอ้ชะรีฟกับพี่นาฏยกำลังยืนประจันหน้ากันโดยที่ตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้ มีทีมชาติยืนมองรอบๆ ไอ้พี่เก่งเป็นกรรมการถือนกหวีดไว้
พอสัญญาณดังขึ้น ผมเเห็นทั้งสองคนเริ่มฟุตเวิร์กกันขณะตั้งการ์ดเหมือนกำลังหยั่งเชิงกันอยู่ ผมนี่แทบกลั้นหายใจเลย คือมันตื่นเต้นไปด้วยอะ ไอ้ฟาโรห์มันพุ่งเข้าหาเขาก่อนเลย มันส่งหมัดหนักๆเข้าไปกลางลำตัวเลย เห็นมันเคยบอกว่าเป็นแถว่วงลิ้นปี่ แต่แบบไอ้ห่าน...พี่นาฏยก็เทพว่ะ คือหลบได้แล้วยกมือปัดหมัดไอ้แขกออกได้ นี่ขนาดไม่ค่อยได้มาซ้อมนะ ฝีมือไม่ตกเลย สูสีกับพวกทีมชาติเหมือนเดิม พี่เขาส่งหมัดสวนเข้าไปในจังหวะที่ไอ้แขกมันดันเปิดช่องว่าง
“อิปปง***” พี่เก่งผายมือไปทางพี่นาฏย เขาโค้งให้กรรมการเป็นมารยาท พอมีฝ่ายหนึ่งได้คะแนนแล้วก็ต้องมาตั้งต้นเริ่มสู้กันใหม่
(***อิปปง (Ippon) เป็นการขานคะแนนในเวลาการแข่งขัน ซึ่งมีความหมายว่า 1 คะแนน
หลังจากนั้นไอ้แขกก็ได้คะแนนจากการแตะสูงเข้าที่ศีรษะของอีกฝ่ายซึ่งเป็นคะแนนสามแต้ม แต่ก็โดนสวนกลับด้วยการแตะเข้าที่ลำตัวซึ่งนับเป็นสองคะแนน
คือตอนนี้ไม่มีใครมีกำลังจะซ้อมกันอีก คนฝึกทิ้งหน้าที่ คนซ้อมก็อยากดู คือมานั่งมายืนดูการต่อสู้นี้อย่างกับการแข่งขันจริง อาจจะเพราะความจริงจังของนักสู้ทั้งสองและบรรยากาศที่พาไปทำให้ทุกคนลุ้นตัวโก่ง
“ไอ้โรห์!” ผมหลับตาปี๋ข้างหนึ่งเมื่อเห็นมันโดนต่อยตรงท้อง
ผมเห็นร่างของรุ่นพี่จเข้าไปอีกครั้งแต่เหมือนจะเสียจังหวะเล็กน้อย ไอ้โรห์เลยยั้งเท้าไม่อยู่โดนตัวพี่นาฏยเต็มๆ น่าจะเจ็บเหมือนกัน
เริ่มมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก พอพี่นาฏยได้แต้มก็มีคนเฮ พอไอ้แขกได้แต้มก็มีคนเชียร์ ผลัดกันรุกรับจนในที่สุดกรรมการเป่าหมดเวลา ทุกคนปรบมือให้กับการแข่งขัน (เอาจริงๆคือแค่ซ้อม) ทั้งคู่ต่างเหงื่อโซม ผลก็คือนาฏยชนะไปอย่างเฉียวฉิวด้วยคะแนนหกต่อสี่ ผมเห็นนาฏยตบไหล่มัน
“แพ้ว่ะ” ผมทำเสียงเยาะเย้ย ยื่นผ้าขนหนูกับขวดน้ำให้มันจิบ
“หึๆ...เดี๋ยวมานะ” ผมเห็นมันเดินเข้าไปหารุ่นพี่ประมงที่มีเจ้ากำลังยืนอยู่ข้างๆ มันขอโทษพี่เขาคงเรื่องที่มันพลาดเตะเขาละมั้ง พี่นาฏยโบมือเป็นเชิงไม่มีปัญหา
ผมไม่เคยโดนไอ้แขกมันเตะหรอกนะ แต่เคยเห็นมันซ้อมกับทีมชาติแล้วยังต้องสูดปาก คือสงสารคนที่ซ้อมกับมันเลย มันเตะหนักมาก บางครั้งพวกพี่เก่งยังบ่น คือด้วยความที่มันตัวใหญ่แรงเยอะ
“มึงมาทายา” ผมเรียกมันระหว่างที่มันนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงในหอของผม มันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยอยู่ในชุดนอนที่มันเอามาทิ้งไว้ห้องผม
มันบอกว่ามันเหนื่อยแล้วขี้เกียจขับรถกลับเลยมาห้องผมแทนเพราะใกล้มหาลัยกว่าคอนโดมัน ห้องผมพอมียานวด แก้ฟกช้ำติดเอาไว้เพราะว่าไอ้แขกมันต้องใช้บ่อยๆ
ร่างสูงใหญ่ของมันลุกขึ้นนั่งดีๆ ผมเดินเข้าไปนั่งบนเตียงด้วย
“ตรงไหนบ้าง?” ผมรอให้มันถลกเสื้อขึ้นมา
“สีข้าง” เป็นบ่อยครับที่มันซ้อมเสร็จแล้วต้องได้แผลกลับมา คือเล่นกีฬาแบบนี้มันก็ต้องมีบ้าง การเจ็บตัวเป็นเรื่องธรรมดา แถมวันนี้มันยังเจอเทพของชมรม ไม่ม้ามแตกกับพังก็ดีแล้วมั้ง
ผมมองตรงสีข้างที่มันบอก ตอนนี้มันไม่มีรอยเขียวให้เห็นชัดแต่ผมมั่นใจว่าพรุ่งนี้ก็ไม่แน่ มันคงปวดตุบๆข้างใน ป้ายครีมเย็นๆลงบนผิวสีน้ำผึ้งเนียนลื่นมือ แล้วค่อยๆนวดเบาๆ นวดแรงเดี๋ยวระบมครับ
“หายไวๆ เพี้ยง” ผมเป่าลมเย็นใส่ตรงที่มันปวด
“เป่าอีกสิ” ชอบละสิมึง ผมเผลอชอบเป่าเพี้ยงให้เหมือนทำให้หนูจี๊ดเลยติดมา ตอนแรกมันงงแบบมึงทำอะไรวะ แต่หลังมันก็ชอบให้ทำนะเวลาผมทายาให้หลังจากมันซ้อมเสร็จ
“เพี้ยง ตายไปเถอะมึง”
“ฮ่าๆ” มันขำเสียงดัง
แดกเห็ดหัวเราะมาหรอไงมึง!
++++++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า วันนี้กลางสัปดาห์แล้ว
เข้าสู่หน้าฝนอย่างจริงจังแล้วใช่มั้ยยยยย โฮฮฮฮฮฮ
ร้องไห้ ผนตกทั้งวันเลย ใครใช้รถใช้ถนนก็เดินทางปลอดภัย ใครโดนฝนก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่า
ตอนนี้เรามีแขกรับเชิญสุดพิเศษมาด้วยยยยยย อิๆๆ ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ
เยิฟฟฟฟฟฟฟ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
น่ารักกก
-
:-[ :-[
-
ทำไมหนูพุกน่ารักอย่างงี้
อัคนัสกลับแล้วไม่ร้องน้า โอ๋ๆ :sad11:
-
งื้ออออ...หนูพุกทำไมน่ารัก
-
หนูพุกน่าร้ากกกกก ชอบๆๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนูพุกเทียบซะเห็นภาพเลยอ่ะ 2ขาน้องเจ้ายังไม่ใหญ่เท่าแขนเดียวของหนูพุก 555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: มีความรู้สึกน่ารักมาก 555555 :ling1: :ling1: :ling1:
-
รู้สึกตกหลุมรักหนูพุก55555ชอบในความกวน อยากฟัด :man1:
-
:m3: :m3:
-
อัคนัส น่ารัก ติดพี่พุกแล้วใช่มั้ย :mew1:
พี่พุก ก็ติดอัคนัส :mew1: :mew1: :mew1:
โรห์เองก็ ไม่อยากให้พุกกลับหอ
หนูพุก เจ้าเล่ห์ มีการยอมหายเศร้าก็ได้
เพราะโรห์ จะออกค่าตั๋วเครื่องบินไปหาอัคนัสให้
อีกหน่อยโรห์ คงหาทางยึดตัวหนูพุกไว้ที่คอนโดแน่เลย
ชอบบบ โมเมนต์ที่พุกทายาให้โรห์ ดูสนิทสนมกันดี
ไม่ใช่โรห์ ชอบที่พุกเป่าเพี้ยงหายให้ คนอ่านก็ชอบ :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่นาฏยกับเจ้าขาก็มา~
-
:กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
-
ทำไมหนูพุกน่ารักอย่างนี้นะ :mew3:
อยากจะแย่งมาไว้ที่บ้าน
แต่เกรงใจคาราเต้สายดำ 555555
-
หมูพุกน่ารักอ่า ป.ลงแอบสสัยหนูพุกจะผอมบ้างไหม
-
หนูพุกน่ารัก อ่านแล้วเอ็นดู :mew1:
-
โอ๊ยๆ แอบหวานเว้ย :hao3:
-
หนูพุกน่ารักน่าหยิกอะ
-
55555 หนูพุกตลก มีความเกรียนระดับล้าน มีข้ออ้างไปเรื่อย
แต่คนแพ้ทางไม่ใช่ฟาโรห์นะ เรื่องออกกำลัง หนูพุกแถแพ้ตลอด
ฟาโรห์เนียนนะ ตาละห้อยไม่อยากให้หนูพุกกลับหออะสิ เลยขอเนียนมาค้างด้วยน่ะ
น้องเจ้าแก้มกลมกับพี่นาฎย หนูพุกเพ้อกับเค้าด้วย
-
อยากฟัดหนูพุก o18
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 9
HEAVY WEIGHT: 9 KG.
บทที่ 9
(http://thedomesticgoddesswannabe.com/wp-content/uploads/2014/10/IMG_3158.jpg)
ไชเท้าก๋วย (เครดิต: ตามรูปเลยค่ะ)
“เอาไช้เทาก๋วยกลับไปฝากอาชาหลี้ล้วยสิอาพุกอ่า” อาม่าผมกำลังตัดขนมผักกาดที่ทำจากไชเท้าผสมแป้งใส่กุ้งแห้ง ใส่เห็นหอมเป็นชิ้นๆใส่กล่อง
ผมกลับบ้านวันอาทิตย์เพราะว่าเบื่อๆขี้เกียจอยู่หอเลยดอดกลับบ้านดีกว่า กลับมาก็มีของกินเต็มโต๊ะตามสไตล์บ้านคนจีนที่แบบโต๊ะกินข้าวไม่เคยว่าง เดี๋ยวคนนู่นคนนี้เข้ามาก็ซื้อของกินมาวางเอาไว้
แถมวันนี้อาม่าทำขนมผักกาดเอาไว้อีกหลายถาดเลยให้ผมเอากลับไปหอไปกินด้วยแถมยังเผื่อแผ่ถึงหลานนอกไส้สุดที่รักอีกด้วย
“ไอ้แขกมันกินไม่เป็นหรอกม่า” ผมมั่นใจว่าไอ้โรห์ไม่น่าจะเคยแดกหัวไชเท้าด้วยซ้ำ
“เออน่า เอาไปๆ” อาม่ายัดเยียดมาให้สามกล่อง แน่นอนว่าสองก่องคือของผมส่วนอีกกล่องของไอ้แขก “เอาขนมเปี๊ยะไปฝากอาปองกุงล้วย” อะไรกันยังมีเผื่อแผ่ไอ้แห้งอีก
“สองก่องของอาชาหลี้ ส่วนลื้อก่องเลียวพอ” อ้าวเฮ้ย! อาม่า ทำไมถึงทำกับฉันได้ลงคอ
“อะไรอะม่า ของพุกสองสิ”
อาม่าโบกมือ “ลื้อเจี๊ยะเยอะๆอ้วงแล้ว” เฮ้ย! ไม่อ้วนสิอาม่า
แต่ถึงอาม่าจะพูดแบบนั้น พอผมออกจากบ้านมาก็ได้ทั้งไช้เทาก๋วย ขนมเปี๊ยะแล้วก็น้ำเก๊กฮวยอีกสองขวดใหญ่ แต่แน่นอนว่าทั้งหมดอาม่าบอกว่าต้องแบ่งอาชาหลี้หลานรักของอาม่าด้วย
เฮอะ! เรื่องอะไรจะแบ่งล่ะ
แต่มือนี่เสือกกะโหลกพิมพ์ไลน์ไปหามันว่า…
Noopook: มึงอยู่ไหน?
แล้วนี่กูจะทักมันไปทำไม รอแค่แป๊บเดียวก็ขึ้นว่าอ่านแล้วก็ตอบกลับมา
Pharaoh: I am at university
Noopook: ไปทำอะไรอะ?
ผมมองนาฬิกา ตอนนี้ประมาณสี่โมงกว่า วันอาทิตย์ด้วย
Pharaoh: I am studying for quizzes with friends
อ้อ...มันไปอ่านหนังสือที่มหาลัย เอาจริงผมว่ามันไปติวให้ชาวบ้านมากกว่า ตอนจบปีหนึ่งมันนี่แทบกวาดเอบวกมารัวๆ เกรดเฉลี่ยสามจุดเก้ากว่าๆ มันพลาดแค่วิชาเดียวที่ได้บีมั้งอะไรประมาณนี้ โธ่สู้กูไม่เห็นได้เลย กูนี่กวาดมาทุกแบบให้ป๊าม้าชื่นใจ ทั้ง เอบีซีดี เอบวกอย่างเดียวมันดูธรรมดาไป
ผมเลยบอกมันว่าเดี๋ยวเข้าไปหามันที่มหาลัยเลยดีกว่า จะเอาของกินไปให้มันด้วย แล้วค่อยกลับหอ ยังไงหอผมก็ไม่ได้ไกลจากมหาลัยเท่าไร ผมเลยบอกพี่แท็กซี่ที่นั่งออกมาจากเยาวราชว่าเปลี่ยนจากไปหอผมให้ไปส่งที่มหาลัยแทน
วันอาทิตย์รถไม่ติด แป๊บเดียวผมก็มาถึงในตัวมหาลัย ผมให้แท็กซี่จอดใกล้ๆกับคณะมัน จ่ายตังค์เสร็จก็หอบหิ้วของลงจากรถ ผมมาคณะมันนับครั้งได้เลยครับ ส่วนใหญ่มีแต่มันที่ไปคณะผม
พอเดินเข้ามาใกล้ต้ตึกเรื่อยๆก็ได้ยินเสียงคนหลายคนังเหมือนกำลังคุยกันซะมากกว่า อาจจะติวเสร็จแล้วก็ได้มั้งนะ
พอเดินไปถึงมีคนหลายกลุ่มเลยครับ สงสัยคงมานั่งอ่านกันเกือบทั้งคณะ แม่งแต่ะคนขนาดวันอาทิตย์มาอ่านหนังสือแต่งตัวกันมาอย่างกับจะไปแฟชั่นโชว์ มองมาที่สารรูปกูเอง...แต่งตัวแบบบ้านๆ รองเท้าแตะหนีบ พุงยื่นนิดๆ ตูดใหญ่หน่อยๆ แบกของพะรุงพะรังอีก มือซ้ายขวดน้ำเก๊กฮวย มือขวาของกินอีก
คือหลายคนก็มองมาที่ผมนะครับเพราะอย่างที่บอกไม่ใช่คนในคณะ ยิ่งอินเตอร์คนมันไม่เยอะมากเท่าภาคปกติ มันคงจำกันได้ ผมเห็นไอ้โรห์มันมองมาพอดี เลยทำตากระตุกๆ มันยิ้มๆแล้วค่อยลุกมาหา
“ถืออะไรมาเยอะแยะ?”
“อาม่าฝากมาทั้งนั้น” มันพยักหน้า ผมบอกมันก่อนแล้วว่าจะกลับบ้านที่เยาวราช
มันคว้าถุงทั้งหมดไปถือเอง ดี! กูถือจนนิ้วล็อคแล้ว มันพาผมเดินไปโต๊ะว่างๆที่ไม่มีคนนั่ง
“อาม่าฝากน้ำเก๊กฮวย ขนมเปี๊ยะกับไช้เทาก๋วยมาให้” ยื่นถุงทั้งหมดไปให้มันข้างในมีกล่องขนมแยกเอาไว้แล้ว
“เก๋กห่วย” ห่วยที่ไหน ฮวยสิมึง! แต่มึงอย่าค.ควายเชียวนะ
“เก๊กฮวยสิมึง” ผมจำได้ตอนผมให้มันกินครั้งแรก มันขมวดคิ้วใหญ่เลย มันไม่กล้ากินเพราะผมแกล้งบอกว่าคือฉี่ แต่ผมจับกรอกปากเลยครับ สุดท้ายก็ยอมกิน ยิ่งกินมันยิ่งชอบนะครับ บางครั้งมันก็ซื้อจากโรงอาหารที่เป็นน้ำหวานใส่แก้วมากิน แต่พวกนั้นมันใส่น้ำตาลเยอะ ไม่หอมดอกเก๊กฮวยด้วย ต้มกินเองนี่แหละอร่อยที่สุด
“แล้วพวกนี้คือ?” มันชูกล่องขนมเปี๊ยะกับไช้เทาก๋วย เปิดดูหน้าตาข้างใน ไช้เทาก๋วยยังอุ่นๆ กลิ่นหอมกุ้งแห้งลอยมาแตะจมูกเลย
รอบนี้ผมทำการบ้านมาดีครับ ส่งรูปไช้เทาก๋วยในเน็ตพร้อมกับคำอธิบายภาษาอังกฤษให้มันดู
“Radish cake?” เออนั่นแหละตามนั้น
“อืม...จะกินก็เอาไปอุ่นร้อนหน่อยหรือเอาไปทอดนะ” ผมแบ่งใส่ถุงให้มันสองกล่อง ส่วนผมเอากล่องเดียว
ผมมีน้ำใจเห็นไหม?
ผมรู้ว่ามันชอบมาบ้านเยาวราชของผมเพราะคนอยู่เยอะ มีเสียงเฮฮาไม่เคยเหงา อาม่าก็ชอบคุยกับมัน ผมอยากแบ่งสิ่งดีๆที่ผมมีให้กับเพื่อน
เอ่อ...พูดถึงเพื่อน ลืมนับไอ้ปองกุล ฮ่าๆ ไม่ลืมหรอกๆ มันเคยบ้านผมบ้างเป็นครั้งคราวแต่ไม่บ่อยสู้ไอ้แขกไม่ได้ อาม่าผมให้ขนมเปี๊ยะมาฝากมันครับ ไม่ต้องห่วง มันชอบกินอะไรหวานๆมากกว่าหัวไชเท้า
ผมแบ่งของให้มันเสร็จสรรพ มีน้ำเก๊กฮวยขวดหนึ่ง ไชเท้าก๋วยสองกล่อง ขนมเปี๊ยะหนึ่งกล่อง
“ชะรีฟ! ไปกินข้าวด้วยกันไหม?”
เพื่อนในคณะของมันตะโกนถาม ผมพอรู้จักอยู่บ้างบางคน หลายคนไม่รู้ชื่อแต่เคยเห็นหน้า
“อืม…” มันมองหน้าผม “ไม่เป็นอะไร...”
“อ้าวหรอ” เพื่อนมันยักไหล่ “อืม โอเคๆ”
“ทำไมไม่ไปอะ” ผมกลัวมันจะไม่เพื่อนคบแล้วนะเนี่ย
ผมมองสายตาคมหวานย้อย มันยิ้มบางๆ แต่ประโยคที่มันพูดออกมาทำเอาผมใจกระตุก
“ไปกินกับพุกดีกว่า...”
คือ...ไอ้ห่านจิก กูกินคนเดียวได้เว้ย แต่ไม่รู้ทำไมกูถึงเห็นขวดน้ำเก๊กฮวยเป็นทุ่งดอกลาเวนเดอร์น่ารักขึ้นมาจนต้องก้มหน้ายิ้ม
ผมสองคนเอาของกินทั้งหมดไปใส่รถไอ้โรห์เอาไว้ก่อนขี้เกียจหอบไปหอบมามันหนัก
...ครืน…
แต่ตอนนี้ฟ้าฝนเริ่มไม่เป็นใจแล้วครับ เมื่อกี้ยังสว่างโร่อยู่เลยตอนนี้แม่งครึ้ม ก้อนเมฆดำๆลอยเต็มท้องฟ้าเลยครับ
“กินไรโรห์ หาร้านเร็ว ฝนจะตกแล้ว” ผมบอกไอ้โรห์ คือมันจอดรถเอาไว้ที่มหาลัยแล้วเดินออกมาหาอะไรกินแถวๆนี้แทน
“พุกล่ะจะกินอะไร?”
ผมสอดส่องสายตาไปรอบๆ มีร้านที่ติดแอร์อยู่แค่สี่ร้านริมถนน ถ้านั่งร้านแบบนี้ก็ไม่เปียกฝน ตัวเลือกเริ่มแคบลงเพราะร้านติดแอร์มีแค่ร้านสเต็กสองร้านแต่ก็คนเยอะเหมือนกันเพราะเป็นร้านที่นักศึกษาชอบมากินกัน ร้านที่สามเป็นร้านอาหารตามสั่งทั่วไปมีเมนูเป็นพวกอาหารฟิวชั่นบ้าง ราคากันเอง พวกคนในมหาลัยก็ชอบ ส่วนร้านสุดท้ายเป็นร้านติ่มซำเข่งๆ แบบมีให้เลือกหลายอย่าง เลือกแล้วค่อยให้ร้านเอาไปนึ่งให้
โอย กินไรดีชีวิต!
กะเลือกร้านที่นั่งได้นานหน่อยเผื่อฝนตกจะได้นั่งรอฝนซา เพราะหน้าฝนตอนนี้เหมือนผีเข้าผีออก แบบตกมากวนตีนให้เปียกเล่นๆแล้วก็หยุดไรงี้
“กินนี่ละกัน” สุดท้ายใจมันร่ำร้องอยากกินเนื้อครับ เลยเลือกร้านสเต็กไป
สเต็กทั้งสองร้านก็แบบรสชาติเหมือนๆกันเมนูก็เหมือนกัน แบบเหมือนลอกกันมาเลย เลยกินร้านไหนก็ได้ที่มีที่นั่ง โชคดีมีร้านที่มีโต๊ะเล็กว่างพอดี
พวกผมสองคนเดินเข้ามาร้านก็เป็นที่จับตามองครับ ดูเป็นคนดังอะ ไอ้แขกอะคนมองเยอะจริง รูปร่างสูงใหญ่สะดุดตาแม้แต่คนเสิร์ฟที่เป็นชาวเพื่อนบ้านทาแป้งหม่องขาวยังแหงนหน้ามอง ไอ้โรห์แม่งต้องเดินก้มๆหัวเพราะเกือบเสยโคมไฟห้อยๆหลายรอบแล้ว
ส่วนหนูพุกนี่ก็คนมองนะ แต่ไม่ใช่เพราะสะดุดตาหรืออะไร คือตูดกูไปชนโต๊ะเขาจนขวดซอสตกหมด ต้องเดินแขม่วตูดแขม่วพุง ลำไส้ขดหมดแล้ว โลกนี่แม่งอยู่ยากเหลือเกิน!
โอย...ชีวิต...มึงจัดโต๊ะห่างๆกันหน่อยก็ได้เห็นใจกูบ้างไรบ้าง
แขม่วตูดเดินเลาะมาจนถึงโต๊ะได้ก็เล่นคนมองหน้าไปหลายโต๊ะเพราะชนแม่งหลายโต๊ะ พี่หนักงานชาวต่างชาติก็วางเมนูให้สองเล่มพร้อมกระดาษจด
ผมคว้ากระดาษปากกามาถือไว้ มืออีกข้างก็เปิดๆดูเมนู มีภาพประกอบพร้อมชื่อเมนู ไอ้แขกมันเลยดูสบาย คือมันอ่านไทยได้แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ขออังกฤษดีกว่า แต่ร้านนี้ไม่มีไง
“กินไร?” มันเปิดหน้าไปมา
ส่วนผมได้แล้ว เลือกกินเสต็กไก่สไปซี่ย่าง ชอบมาก อร่อย เผ็ดๆดี มาทีไรก็สั่ง อย่าทักว่าแดกไก่เป็นเก๊านะ เพราะกูเป็นอยู่แล้ว…
...เก๊า…
...รักเธอ…
ถรุยยย! เล่นเองขากเอง กรั่กๆๆ
“เอาสเต็กหมูละกัน” ผมพยักหน้าเขียนเพิ่มลงไปในใบ “พุก...what are you writing?”
ไอ้แขกขมวดคิ้วเมื่อผมยังเขียนต่อลงไปอีก
“ก็ชีสบอลทอดกับมักกะโรนีอบชีส” พวกนี้มันเป็นแค่ออร์เดิร์ฟของกินเล่นอะ
“Too much!”
“มันเป็นแอปปิไทเซอร์อะ ยูโนว?” กูฝอยภาษาฝรั่งใส่มึงเลยนะเนี่ย “พุกรู้ว่าโรห์กินหมด” นี่อ้อนด้วยนะ กูใจดีแค่ไหนสั่งเผื่อแผ่มึงด้วย
“Choose only one or choose nothing”
“อะไรอะ ไม่เอา จะชูสทูเลยอะ” คือกูเอาทั้งสองอย่างอะ ไม่ชูสโอนลี่วัน โอเค๊?!
“Ok then! But NO COLA, NO PEPSI” ก็ได้ไม่สั่งโค้กเป๊บซี่ก็ได้ เพราะร้านนี้มันขายเอส “And...NO EST!!!”
ไอ้เชี่ยแขกแม่งรู้ทันอีก!
“โอเค ฟาย!” ฟายในที่นี้ไม่ใช่ ok fine นะ แม่งโอเค ฟาย ตรงๆตัว เกร๊ดดดดด อยากกรีดร้องแรง!
เพ่! น้ำเปล่าขวด น้ำแข็งถัง!
ฮ่วย อดแดกของซ่าเลย ความกระชุ่มกระชวยหายหมด
พอยื่นใบจดไปให้พนักงานก็เกือบต้องสะกิดพี่เขาเพราะว่ายืนมองไอ้แขกตาลอยเลย จนผมสองคนแอบขำ พี่เขายิ้มเขินๆ แต่พ่อยอดชายนางก็ยิ้มให้อีก โอย...โต๊ะข้างๆยังมองจนจะทะลุ
“จ้า หล่อ จ้า” ผมเลยแขวะมันไปที
“แล้วพุกว่าหล่อไหมล่ะ” ผมเลิกคิ้วมองหน้าคนพูด
สบตานัยน์ตาคู่สวยหวานย้อย ใจกระตุกถี่ๆ “หล่อ...” ผมลืมตัวพึมพำ
ไอ้ฟาโรห์อมยิ้ม “พุกว่าหล่อหรอ”
ผมสะดุ้ง ตาล่อกแล่ก เมื่อกี้กูพูดเชี่ยอะไรออกไปวะ บ้าบอ
“วุ้ยยย กูสิหล่อกว่า” ผมรีบเสหน้าลงไปดูดน้ำ เหลือบตามองใบหน้าคมเข้มกับรอยยิ้มกว้างๆ รู้สึกว่าหัวใจจะพังอะ
“โอย อิ่ม” เดินลูบพุงออกมาจากร้าน ฟาดไปเยอะครับ ทั้งสเต็กทั้งชีสทอด ทั้งมักกะโรนี
ฝนตกลงมาอย่างที่คิดไว้เลยล่ะครับ แต่ว่าตอนนี้หยุดแล้วเหลือแต่พื้นเปียกๆกับน้ำที่หยดลงมาจากกันสาดรืมถนนแปะๆ
แต่พวกผมก็ยังไม่รีบกลับเพราะว่าอยากเดินย่อยก่อนมันอิ่มมากตอนนี้ ร้านรถเข็นที่เปียกฝนบ้างก็เริ่มกลับมาขายได้บ้าง หลังจากบางเจ้าต้องเข็นเข้าไปหลบในที่ร่ม
ผมไม่ได้จะซื้ออะไรเพิ่มนะ แค่ยืนดูเขาปั่นน้ำขายไปเรื่อยๆ มือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น มีไลน์ของไอ้ปองกุลที่บอกว่าอย่าลืมเอาขนมเปี๊ยะไปให้มันด้วย ไม่น่าบอกมันเลยว่าอาม่าเอาขมมาฝากมัน
...แปะๆ…
อ้าว ฉิบหาย!
ฟ้าฝนไม่เป็นใจอีก ไอ้ฝนกวนตีน ตกแล้วหยุดแล้วตกลงมาอีก ผมรู้สึกถึงน้ำหยดแหมะที่หัวแต่มือยังติดพันโทรศัพท์
“พุกกลับเถอะ ฝนตกแล้ว” เสียงเข้มๆบอก ผมพยักหน้าหงึกหงัก ขาก็ก้าวตามมันที่เดินนำหน้าแต่ตาก็ยังมองหน้าจอ
“หนูพุก...เดินอย่าเล่นโทรศัพท์” ผมรู้สึกถึงมือใหญ่มาจับแขน ผมละสายตาจากหน้าจอไปมองคนพูด นัยน์ตาหวานย้อยของมันแฝงแววตำหนิ ก็รู้แล้วว่าเดินเล่นโทรศัพท์ไม่ได้
“จ้าๆ” ผมยอมเลิกเล่นแล้ว ผมรีบเดินต่อ
เดินไปจนถึงทางข้ามม้าลาย ฝนก็เริ่มตกแรงมากขึ้นจนเสืื้อเปียกเป็นดวงๆ ผมกับไอ้แขกหยุดรอเพื่อจะข้ามถนน พอเห็นว่ารถว่างก็เลยข้ามเลย แต่ฉิบหาย...ฝนเริ่มเทแบบฟ้ารั่ว
ระหว่างนั้นโทรศัพท์ผมดันสั่นขึ้นมา มือมันก็เลยเอาขึ้นมาดูแบบอัตโนมัติ โดยที่ไม่ได้ดูเลยว่า…
...แสงไฟสีส้มแสบตาจากรถยนต์โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ท่ามกลางสายฝน…
“หนูพุก!!!”
++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เราเอาหนูพุกกับพ่อยอดชายมาลงให้แล้วนะคะ ตอนนี้จบแบบตื่นเต้นดีไหมมมม ฮ่าๆ แต่เราไม่สปอยล์หรอกนะว่าจะเป็นไงต่อ ให้ทุกคนทายกันเลยว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง อิๆ
อ่านแล้วอยากให้คอมเม้นกันเยอะๆ คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นมาก ฮือออออ ตอนที่แล้วคอมเม้นน้อยจนน่าตกใจเลย
จากที่เห็นมีคนคอมเม้นเรื่องที่อยากให้หนูพุกผอมเนอะ นักเขียนขอชี้แจงอีกที่ว่าเรื่องนี้หนูกพุกจะไม่ผอมหุ่นเช้งนะคะ ยัยหนูมันจะเป็นแบบหมูแข็งแรงคะ ไม่ผอมแบบน้องเจ้าหรือว่าเรื่องอื่นที่ให้ลดเปลี่ยนเป็นคนใหม่ หนูพุกของเราจะเเป็นยัยหนูเกรียนๆเหมือนเดิมค่ะ
ปล. เราแปะภาพไชเท้าก๋วยไว้ให้ด้วยเผื่อใครไม่เคยเห็น คนเขียนชอบกินมากเลยน้าาาา อร่อยมากก บอกเลย ใครยังไม่เคยกินลองไปหาซื้อได้นะคะ ตามเยาวราชน่ามีเยอะเหมือนกัน
ขอบคุณทุกการติดตาม
เยิฟ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
กรี๊ดดดด หลบให้ทันนะหนูพุก
พี่โรห์ลากหนูพุกขึ้นฟุตบาทด่วนๆ เลยจ้ะ
-
ดื้อ
-
หนุพุก!!!! ทำไมไม่ระวังตัวเลยล่ะ :sad4:
-
ไฮเทค ทำคนบาดเจ็บ ถึงขั้นเสียชีวิต
นี่ขนาดโรห์ เพิ่งเตือนแหม็บๆ พุกเอ๊ย....... :z3: :z3: :z3:
จะหลบทันมั้ยเนี่ย โรห์ลงโทษพุกหนักๆเลย ถ้าช่วยพุกหลบทัน
ไม่ใช่โรห์ ยอมเจ็บแทนซะเองนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าวว หนูพุกอย่าเป็นไรน้าาา
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ได้เรื่องอีกแล้ว 555
-
ตอนท้ายคือค้าง!!
-
ไม่หวาน ไม่แหวว โมเมนท์ชิลๆ แต่ดูอบอุ่น
หนูพุกตลก ไม่อ้งอ้วนอะไรเนาะอาม่า ว่าไปนั่น มีความเกรียนแม้แต่เรื่องกิน
ฟาโรห์รู้ทันไปหมด ปลื้ม 555555 หลงเลยหล่อ หนุพุกบอกฟาโรห์หล่อ
หนูพุกยังไม่เลิกเขินอาย และใจเต้นแถมให้ด้วย ต้องรีบไปตรวจนะ หรือให้ฟาโรห์รักษาดี
หนูพุกกก จะเป็นไรไหม ดึงมาทันไหมล่ะ มัวแต่ห่วงดูมือถืออยู่นั่น
-
หนูพุก ลูกเอ๊ย น่าตี
หวังว่าหนูพุกจะไม่เป็นไร แต่แน่ๆ เจ้าแขกต้องดุและโกรธแน่ๆงานนี้
-
กรรม หวังว่าจะปลอดภัยทั้งคู่
-
โอยยยยยย!!!!! จะเป็นอะไรอีกไหมเนี้ยหนูพุก :serius2: :serius2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หนูพุกจะเป็นอะไรมั้ยอะ
-
หนูพุกกกกกกกกก สรุปเป็นมอเตอร์ไซด์ 2 คัน555555 พุกไม่เป็นไรหรอกเนอะ :pig4:
-
ปลอดภัยไหมหนูพุก
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 10.1
HEAVY WEIGHT: 10.1 KG.
“หนูพุก!!!”
ปรี๊นนน!
แตรรถยนต์ดังยาวจนแสบแก้วหู
เอี๊ยด!
เสียงล้อรถยนต์บดลงกับพื้นแฉะ แอ่งน้ำกระเซ็นเป็นหย่อมๆ มีเสียงแอะอะของคนที่อยู่แถวนั้น
“โอย…” ผมครางออกมา อยากจะลืมตาแต่มันเห็นเป็นสีดำๆ ใจยังสั่นระรัว มือสั่นพั่บๆจนต้องกำมือคลายเข้าออก เมื่อกี้ผมเห็นแสงไฟของรถในระยะเกือบชิด คือมันเข้ามาใกล้มาก
นี่ผมโดนชนใช่หรือเปล่านี่!
โฮ...กูจะเป็นพะยูนอืดตายบนถนนลงข่าวหน้าหนึ่งหรือเปล่า มันอาจจะลงข่าวหน้าหนึ่ง
‘ผงะ! รถยนต์ชนเข้ากับนักศึกษาคนหนึ่ง กระโปรงหน้าพังยับ ไฟแตกกระจาย รถยนต์เสียคาที่!’
เฮ้ย...ทำไมเนื้อหาข่าวมันทะแม่งๆวะ
“พุก…” เสียงเข้มๆคุ้นหูครางแผ่วๆ แต่ผมได้ยินชัดเจน
...ฟาโรห์!…
“อืม...โรห์…” ผมพูดชื่อเพื่อนที่อยู่กับผมในวินาทีสุดท้ายของชีวิต อยากจะร้องไห้อะ ผมยังไม่ได้ล่ำลาเลย ยังมีไอ้ปองกุลอีก
อาม่าป๊าม้าอี้ๆเตี๋ยๆกู๋ๆมั้งหลาย แล้วยังหนูจี๊ดอีก เฮียเคนเจ้แคทไอ้คิทอีก กูยังไม่ทันได้กินไชเท้าก๋วยของอาม่าเลย ฮอลลลลล กูจะต้องให้อาม่าจุดธูปเซ่นไหว้ไปให้ในปรโลกให้ได้ เผาเงินเผาทองแท่งไปให้ด้วย ขอบ้านกระดาษหลังใหญ่ๆด้วยนะเอาแบบมีคนรับใช้ในบ้านด้วย อาๆ ใช่ๆต้องให้อาม่าเผาไอโฟน11ไปให้ด้วยเดี๋ยวไม่มีเล่นโซเชี่ยลเฉาตายพอดี
จะให้ไอ้โรห์ไปขนหนังสือการ์ตูนที่หอเผาไปให้ด้วย ให้มันไปซื้อน้ำอัดลม ขนม พิซซ่า ไก่ทอด เซ่นไหว้กูด้วย
ยังมีๆๆๆๆ ฮ่วยยยยย กูยังไม่ได้กิน...เอ๊ย! ทำอะไรอีกตั้งเยอะแยะ
“พุก…” โรห์...กูต้องคิดถึงมึงมากแน่ๆ
จะมีคนหล่อขนาดเทพบุตรจุติที่ไหนจะมาเป็นเพื่อนคนอย่างกู แต่กูมั่นใจนะว่ากูมีดีพอให้มึงคบเป็นเพื่อนได้
แปะๆ
เฮ้ยๆ กูตายแล้วมึงอย่าตบหน้ากูสิ กูเจ็บนะ แล้วใครแม่งเอาเซียงเพียงอิ๊วมายัดรูจมูกกูวะ ห่ะ! กูไม่ชอบเซียงเพียงอิ๊ว กูชอบดมกว้างลุ้งเว้ย เอาออกไป
“หนูพุก! ลืมตาเดี๋ยวนี้” เสียงดุดันเข้มจัดจนต้องย่นคิ้ว
กูตายแล้วจะให้กูลืมยังไงวะ ไอ้แขก! สติมึงยังดีอยู่ไหม!
“กูตายแล้ว…” ผมพึมพำออกไปบอกมัน เผื่อมันจะได้ยินเสียงผมบ้าง ขนาดผมยังได้ยินเสียงมันอยู่ในหัวเลย
แสดงว่าจิตสื่อถึงกันแน่เลย
“หนูพุก! This is not a joke! Open your eyes now!” เออไอ้ห่าน ไม่เห็นต้องพูดภาษาปะกิดเลย
กูลืมตาก็ได้ แต่เดี๋ยวมึงก็รู้ว่ากูน่ะ...ตายแล้ว
ผ่าง!
เชี่ย! แสบตาจังวะ เหมือนแบบปิดไฟนอนแล้วม้ามาปลุกให้ไปเรียนโดยการเปิดไฟทั่วห้อง ทำร้ายกันเกินไปแล้ว แต่พอกระพริบตาถี่ๆก็ค่อยเห็นอะไรชัดขึ้น
สิ่งแรกที่เห็นเลยคือใบหน้าเข้ม แววตาหวานย้อยตอนนี้ดุดันแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง ฝนยังคงตกอยู่ ผมรู้สึกเปียกโชกไปหมดตั้งแต่หัวยันไข่ เอ้ย กางเกงใน
“โรห์…” ผมครางชื่อมันเสียงแผ่ว ค่อยๆเอามือลูบหน้ามัน ปาดน้ำออกจากไรหัวที่ไหลหยดมาโดนดวงตาสวย
“ไหวไหม?” มันจับผมขึ้นนั่ง ตอนนี้ถึงรู้ตัวว่ากำลังพิงแผ่นอกแข็งแรงของมันอยู่
“กู...ยัง…”
“ชู่ว...ไม่พูดนะ...พุกโอเค” มันพูดเสียงแหบ
ตอนนี้เริ่มสติกลับมา รับรู้ว่ากูยังไม่ตาย โฮ...หนูพุกยังอยู่ครับพี่น้อง หันไปมองรอบๆ เหมือนจะอยู่บนทางเท้าแล้ว แถมรอบๆยังพอมีคนยืนอยู่บ้าง กลิ่นเหม็นของเซียงเพียงอิ๊วหายไปแล้วด้วย มีรถคันดังกล่าว ดูเป็นทางการจัง เอาเป็นว่าไอ้รถแสงสีส้มแสบตากูคันนั้นยังจอดอยู่ริมทางที่ฝนตกๆ เปิดไฟกระพริบเป็นสัญญาณ
คือสภาพมันจะออกแบบ ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกร้านริมทางแถวนั้นที่หลบฝนในกันสาด ไอ้โรห์นั่งเก้าอี้อยู่อีกตัวแล้วจับให้ผมนั่งพิง
หลังจากทุกอย่างดูโอเคขึ้น สติผมกลับมาบ้างแล้ว ก็เห็นไอ้โรห์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เพื่อนน้องโอเคใช่ไหม?” เสียงของคนที่ยืนอยู่แถวนั้นก็ดังขึ้น เป็นผู้ชายแต่งตัวเหมือนวัยทำงานแล้ว หน้าตาก็โตกว่าพวกผมอยู่นะ
“ครับ...ขอโทษนะครับที่ทำให้เดือดร้อน” ไอ้แขกมันหันไปบอก แล้วคืนขวดยาเซียงเพียงอิ๊วให้
อ้อ...เป็นเจ้าของเซียงเพียงอิ๊วนั่นเอง
“ผมแนะนำนะ...พี่ควรจะซื้อกวางลุ้งมาใช้ดีกว่านะ ผมว่าเซียงเพียงอิ๊วกลิ่นมันแรงไป” คือนี่แนะนำจริงจังนะ ควรเปลี่ยนยี่ห้ออะ
“ฮ่าๆ พี่ว่าเพื่อนน้องโอเคมากๆเลยล่ะ” หัวเราะทำไมอะ ก็พูดเรื่องจริง ฮ่วย!
“ขอโทษพี่เขาสิ เพราะพุกมัวแต่เดินดูโทรศัพท์ตอนข้ามถนน” เฮ้ย! กูไม่ได้ดูโทรศัพท์แค่หยิบมามองว่าทำไมสั่นๆ “พี่เขาเป็นเจ้าของรถ” มันพยักเพยิกไปที่รถเปิดไฟจอดอยู่
อ้าว...เขาไม่ใช่ว่าต้องขอโทษกูหรอวะ เขาเฉี่ยวชนนะเว้ย
“เขาไม่ใช่เฉี่ยวกูหรอ” ผมกระซิบถามมัน โดนไอ้แขกทำหน้าดุใส่
“พี่เขาเบรคทัน” พอผมจะอ้าปากถามต่อว่าแล้วทำไมผมถึงล้มลงไป “พุกเป็นลมน่ะ คงตกใจ”
อีห่านจิก! คือขายขี้หน้าเขาไหม ตกใจขี้หดตดหายจนเป็นลม
“แล้ว…” คือผมเงยหน้ามองขึ้นมองลงดูสภาพตัวเอง แบบใครจะแบกกูเข้ามาไหววะ อย่าบอกนะไอ่โรห์แม่งลากผม แต่เสื้อก็ไม่เลอะดำๆนี่หว่า
“ว่าแต่เพื่อนน้องแข็งแรงมากเลย อุ้มน้องเขามาได้ด้วย” พี่เจ้าของรถมันพูด
ตอนนี้กูรู้แล้วว่ากูเข้ามาในร่มได้ไง หันไปมองหน้าเข้มๆของเพื่อนแขก มองซ้ายมองขวาแบบอยากจะหาจุดสะสมพลังของมันว่าแม่งเอาแรงที่ไหนมาแบกผม คงไม่ใช่แบบมันเป็นชาวไซย่าหัวเหลืองๆหรอกนะ
หลังจากเคลียร์ทุกอย่าง ขอโทษขอโพยพี่เจ้าของรถ รวมถึงบอกให้ไปซื้อยาดมยี่ห้อใหม่ด้วย ขอบคุณเจ้าของร้านบะหมี่เกี๊ยวแถวนั้นที่สละให้ยืมเก้าอี้พร้อมกับน้ำชาเย็นๆให้ผมดื่มก่อนกลับ
แต่เรื่องมันยังไม่หมดเท่านั้นครับ
ความหายนะของกูมันหลังจากนี้ครับ พอเดินกลับมาเอารถนี่บรรยากาศมาคุมากเลยครับ ไอ้แขกมันไม่คุยกับผมสักคำเดียว รู้อยู่แล้วว่ามันต้องโกรธแน่ๆ ยิ่งทำอาการแบบนี้ยิ่งใช่เลย
เฮ้ย! สงครามเย็นมันระหว่างอเมริกากับรัสเซียมันจบตั้งแต่ปีไหนแล้ว!
สงครามเย็นระหว่างกูกับมึงมันก็ไม่ควรจะเกิดขึ้นเหมือนกัน!
“ฟาโรห์…” ผมเรียกชื่อมันเสียงอ่อย มันไม่สนใจสักนิด เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเลยทั้งที่ตัวยังเปียกชื้นผมเองก็เช่นกัน กลัวรถมันเลอะ
“Get in the car” เสียงมันเรียบจนเหมือนไม่บรรทัดเลยอะ
ผมขึ้นรถอย่างหงอยๆ มึงเป็นไบโพล่าร์หรอ เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่เลยอะ คือไอ้โรห์มันจะเป็นพวกแบบถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะคุยให้แน่ใจก่อนว่าทุกอย่างโอเคแล้วค่อยโกรธทีหลัง คือเหมือนพวกดีเลย์ที่แบบค่อยมาคิดได้ว่ากูควรจะโกรธแล้วนะอะไรแบบนี้อะ
ผมนั่งแบบไม่สนิทใจเพราะตัวเปียก เบาะมันเปื้อน เสียงแอร์เบอร์เบาที่สุดยังดังกว่าลมหายใจพวกกูในตอนนี้ คือกูนี่กลั้นหายใจจนก้านสมองจะตายเพราะขาดออกซิเจนแล้ว
“เอ่อ...แล้วมือถืออะ” ผมถามถึงมือถือเจ้าปัญหา คือผมไม่ได้ตั้งใจจะเล่นมือถือตอนข้ามถนนแต่ว่าตอนที่ข้ามแบบมันสั่นเลยแค่จะเอามาดูว่ามีใครโทรมาหรือเปล่า
นัยน์ตาคมไม่ยอมหันมามอง ไม่มีแม่แต่คำพูดใดๆทั้งสิ้น แอร์ในรถก็ว่าเย็นแล้วแต่ว่าความเย็นชาที่ไอ้โรห์มันทำกับผมนี่หนาวใจยิ่งกว่า มันล้วงมือถือจากกางเกงคือให้
ตัวเครื่องไม่บุบสลาย หน้าจอไม่แตก แต่มันดูเปียกชื้นเล็กน้อย กดปุ่มเครื่องก็สว่างขึ้นมาตามปกติ โดยรวมยังไม่เจ๊ง แต่ต้องรีบเก็บลงเพราะยังไม่พ้นบรรยากาศมาคุนี่
“I told you thousand times to not use your phone while you walking on the street.”
งุย ไม่ถึงพันครั้งสักหน่อย แค่ไม่กี่ครั้งเองอะ มันเคยว่าครั้งก่อนที่เดินริมฟุตบาทในมหาลัย มันบ่นว่าเลิกเล่นได้แล้วไม่งั้นมันจะยึด
“I have been always warning you because I care about you”
ผมกระตุกเพราะคำว่ามันแคร์ผม มันห่วงผม ทำไมความอ่อนหวานมันพุ่งเข้ามาเหมือนเบาหวานขึ้นตาเลยอะ ฮอล นอกจากหัวใจแล้วยังเบาหวานหรือเปล่าวะ กูควรไปตรวจฉี่ตรวจเบาหวานด้วย
“I care about you because you are my...friend”
มันห่วงเพราะผมเป็นเพื่อนมัน
ริมฝีปากหนาได้รูปพึมพำภาษาอังกฤษต่อแต่ผมไม่ค่อยได้ยินเท่าไรเพราะเบามาก
“You are my chubby Noopook.”
“หะ?” ผมกระดิกหูถาม
“...” มันเงียบไปอีกแล้วอะ ฮืออออออ
“โรห์ พุกขอโทษ…” ผิดก็รู้ตัวต้องขอโทษ
“...”
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ผมจับแขนข้างซ้ายของมัน
ได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือก “I am glad that you are still fine. You do not know how much I was worry about you when I saw that car approaching to you” เสียงมันยังเข้มจัดแต่สั่นเครือเบาๆ “I was scared to death”
ผมจับเสียงได้ว่ามันคงกลัวจริงๆ กูยังกลัวจนเป็นลมอะคิดดู
“ไอแอมโซซอรี่”
ฝ่ามืออวบวางลงฝ่ามือใหญ่กว่าที่มันวางบนตักตัวเอง เพียงครู่เดียวฝ่ามือสีน้ำผึ้งพลิกหงายจนมือผมถูกกุมเอาไว้ นิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปตามร่องนิ้วของผม ผมมองเสี้ยวหน้าคมเข้มแล้วยิ้มให้ สุดท้ายมืออวบของผมก็สอดนิ้วลงเข้าไปบ้าง
มือที่สอดประสานกันพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่น ความรู้สึกที่ก่อขึ้นในใจตอนนี้คือ...
ดีแล้ว...ที่มีมันอยู่ข้างๆ
หาไม่แล้วใครมันจะมีปัญญาแบกกู!
++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันอังคารสีชมพู
เอาหนูพุกกับยอดขายมาลงให้ตามสัญญาค่ะ แต่ขอมาครึ่งตอนก่อนนะคะ พิมพ์ไม่ทัน ขออภััยจริงๆค่ะ
เราขอบอกเลยว่าหลังจากตอนนี้เป็นต้นไปจะเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงค่ะ อยากให้ติดตามกันต่อไปยาวๆเลยค่า
ตอนนี้เราจะเห็นว่าหนูพุกมันอ้อยชาวบ้านเขาอย่างไม่รู้ตัว อะไรคือการจับมือคนอื่นก่อนอะ ฮ่าๆ ยัยหนูอ้อยแรงมาก เรื่องรักตามสั่ง พี่นาฏยอ้อยแบบรถคว่ำแต่ว่าเรื่องนี้ หนูพุกจะอ้อยแบบไม่รู้ตัวนะคะ เอาใจช่วยพ่อยอดชายด้วยเถอะ มาลุ้นกันว่าระหว่างหนูพุกจะรู้ตัวก่อนหรือว่าชะรีฟจะตบะแตกก่อนกัน
ขอบคุณทุกการติดตามและเอ็นดูยัยหนูมากจริงๆค่ะ
ปล. คอมเม้นมาได้เลยน้า คอมเม้นมาเยอะๆ คนเขียนชอบอ่านมาก ขอแบบหนึ่งหน้าเอสี่เลยได้มั้ยอะ อยากอ่านคอมเม้นของคนอ่าน ฮืออออออ พลีสสสสส
ปล. เผื่อใครไม่เคยเห็นเซียงเพียงอิ๊วและกวางลุ้ง เราแปะภาพไว้ให้ดูนะคะ
(http://www.phoomtai.com/images/product/1353/large_0.jpg)
เซียงเพียงอิ๊ว
(https://cz.lnwfile.com/_/cz/_raw/hp/6m/0s.jpg)
กวางลุ้ง
ขอบคุณทุกการติดตาม
เยิฟ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
ฮาประโยคสุดท้าย หนูพุกเอ้ย!!
ว่าแต่กวางลุ้งดีกว่าจริงอ่ะคนเขียน จะได้ไปหามาใช้บ้าง
เพิ่งเคยได้ยินชื่อเลย 555
:pig4: :pig4:
-
รอดตาย หนูพุก เลิกจับมือถือตอนข้ามถนน
นี่ถ้ารถหยุดไม่ทัน ไม่อยากนึกถึง
แล้วนึกถึงใจโรห์ คงแทบหยุดเต้น :z3: :z3: :z3:
คนที่เสพติดโซเชียล ทำให้ตัวเองเป็นอันตรายง่ายจริงๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราก็ชอบกวางลุ้งมากกว่านะ เซียงเพียวอิ้วมันฉุน กลิ่นเหมือนคนแก่ (เกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ยเนี่ย)
หนูพุกมั่นหน้ามาก ไม่คิดจะลดบ้างเลยเหรอลูก โรห์หลังหักพอดี
-
หนูพุกเอ๊ย ขนาดจะตายยังฮาได้อีกยิ่งตอนสุดท้ายถ้าฟาร์โรรู้มีเงิบอ่ะ ดีนะที่มีฟาร์โรอยู่ข้างๆ ไม่งั้นไม่มีคนแบก555555 สงสารฟาร์โรพุกจะรู้ตัวเมื่อไหร่
-
:pig4:
-
นังหนูพุกกก เดี๋ยวให้ชะรีฟทำโทษเลย ลดมื้ออาหารดีมั้ย ไม่ให้กินขนมกับน้ำอัดลมด้วย ให้หนูพุกลงแดงไปเลยย
-
ชอบเรื่องนี้หนูพุกน่ารัก
รออ่านนะคะ...อีกคู่หนึ่งก็อยากอ่าน...คู่หนึ่งนายเอกอ้วน..อีกคู่นายเอกผอม..ถ้ามาผสมรวมกันคงได้นายเอกที่สุดยอดสองคน :-[
-
โรห์อย่างดุ หนูพุกก็อย่างดื้อ :pigha2:
-
หมดกันความซึ้ง ตรงประโยคสุดท้าย
-
เมื่อไหร่หนูพุกจะรู้ตัวว่าหลงรักเพื่อน
-
จะซึ้งก็ไม่มาก อีหนูพุกเล่นใหญ่เกินเบอร์มากจะตายทั้งทียังอุตส่าห์คิดเรื่องของกิน เรื่องของกงเต๊กอีก
-
หนุพุก สมควรโดนโกรธนะ แต่เจอขนาดนี้ ยังเกรียนไม่เลิก 55555
ต้องไปหากวางลุ้งมาดมไหม หรือไง กลัวเกรียนกว่าหนูพุกอะ
ฟาโรห์อย่างหล่ออะ แบกหนูพุกเข้าร่ม ถึงขั้นต้องบอกว่าแบก
โชคดีที่คนขับไม่ชน แถมยังมาฮาด้วยอีก
ว้ายยยย เค้าจับมือกัน มายชับบี้มีความหมายยังไงต่อท้ายมายเฟรนด์คะ ยื่นไมค์ถามฟาโรห์ ทำไมต้องอุบอิบ
เอิ่มมม แต่หนูพุกไม่ต้องไปหาหมอนะ ทั้งหัวใจ ทั้งเบาหวาน มีไรพบฟาโรห์โลด 55555
-
กำลังจะหวานละๆ อีกนิดเดียว
เจอประโยคสุดท้ายหนูพุกคือเงิบ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หนูพุกก็ยังจะเกรียนออกอีกเนาะ เกือบไปแล้วมั้ยละ
-
ที่โรห์แบบหนูพุกไหว เพราะอะดีนนารีนหลั่งใช่ไม๊ 555
-
เกือบตายแล้วยังฮาได้อีกนะพุก
-
หนูพุกกกกก :ling1:
คนกำลังซึ้งๆมาตายตรงประโยคสุดท้ายนี่แหละ ฮึ่ยยยยย
-
ดีแล้ว...ที่มีมันอยู่ข้างๆ
หาไม่แล้วใครมันจะมีปัญญาแบกกู!
โอยยยยย หนูพุกลูก พี่กำลังซึ้ง :hao7: 5555555
-
:กอด1: :katai1: :heaven
-
:L2: :3123: :pig4: :3123: :L2:
-
โชคดีที่ไม่เป็นอะไรนะหนูพุก
-
จะขำหรือซึ้งดี5555
หนูพุกเกรียนมาก
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 10.2
HEAVY WEIGHT: 10.2 KG.
“แค่ก…” หลังจากเป็นลมกลางถนน ไอ้โรห์อุ้มผมขึ้นได้ เป็นเรื่องที่กูจำไม่ลืม มันก็ผ่านมาสองสามวันแล้ว
นอกจากเป็นขี้หดตดหาย ตากฝนหัวเปียก ขนาดไอ้แขกให้กินยาดักเอาไว้แม่งเชื้อโรคยังแทรกซึมเข้ามาได้อะ ร่างกายช่วงนี้อ่อนแอเหลือเกิน
ผมน่าจะโดนหวัดแดกแล้วแน่นอน
อาการมันบอก ทั้ง น้ำมูกเริ่มไหล ไอค่อกแค่กๆ ขัดจมูก เริ่ทร้อนเห่อๆที่หัวตาและใบหน้า
“ไอ้พุกมึงไหวมั้ยเนี่ย” เสียงหึ่งๆของไอ้แห้งดังข้างๆ ไอ้ปองกุลมึงเป็นญาติแมงวันหรอวะ หึ่งๆได้ตลอดเวลา รำ!
หูเริ่มอื้อจนไม่ค่อยได้ยินอะไรเลยด้วย
“เงียบน่ามึง”
ไอ้แห้งมันเลยเลิกสนใจผมไป ตอนนี้ยังนั่งอยู่ในห้องเรียนครับเพราะอาจารย์ยังไม่เข้า ผมตะแคงหน้าลงกับแขนที่วางอยู่บนโต๊ะ เป็นท่าที่ใครดูก็รู้ว่ากูเตรียมหลับ แต่ก่อนจะหลับมีเรื่องอยากคุยกับไอ้ปองกุลสักหน่อย เมื่อกี้ลืมไป
“เออ...มึง...แค่กๆ” ไอแถมให้ด้วย
“ไร?” มันส่งสายตามาถาม
ผมเงียบลง มันรู้สึกตื้อๆ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี จะถามว่าถ้าเกิดเจอเรื่องแบบที่ผมเจอจะต้องไปหาหมอไหม
“คือ...กูเริ่มไม่ถูกวะ”
“เอ้า ก็เริ่มง่ายๆสิวะ”
“พอดีกูมีเรื่องของ...เอ่อ...เพื่อนสมัยมัธยมอะ มันแบบมีเพื่อนสนิทมากๆคนหนึ่ง พวกมันสองคนอยู่ด้วยกันตลอด…”
“อ่าหะ”
“แล้วแบบ...เอ่อ...กูแทนมันว่าเอกับบีละกัน ไอ้เออะเป็นผู้ชายที่หน้าตา...ดีเลยล่ะ ส่วนบีเนี่ยไม่ค่อยวะ ออกจะทุเรศด้วยซ้ำ คือไอ้เอเป็นเพื่อนที่ดีมากคอยดูแลไอ้บีไง แต่แบบอยู่ๆไอ้บีก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ แบบ...ใจเต้นบ่อยเวลาไอ้เอมาทำดีด้วย จับมือถือแขนไรงี้” ผมเกาหัวแกรกๆ กระดากปากฉิบหาย “ไอ้บีมันเลยแบบกังวลว่ามันเป็นโรคอะไรหรือเปล่า”
“โรค?” ไอ้ปองกุลทำหน้าเอ๋อแดกใส่ผม
“ฮ่วย ก็แบบโรคหัวใจไรงี้”
“เดี๋ยวนะ กูขอตั้งสติ คือไอ้เอกับไอ้บีคือเพื่อนมึง แล้วไอ้บีใจเต้นกับไอ้เอเวลามาอยู่ใกล้ๆ? ใช่ไหม?”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก
“นอกจากใจเต้นแล้วมีอย่างอื่นไหม?”
“อย่างอื่น?”
ไอ้ปองกุลทำหน้าครุ่นคิด “ก็แบบ...เพื่อนมึงแบบคิดถึงไอ้เอตลอดเวลาไหม แบบเขาจะอยู่ไหน ไปกับใคร ทำอะไรอยู่”
อืม...ผมก็คิดถึงไอ้โรห์ตลอดเวลานะ แบบเหมือนเป็นห่วงเพื่อน กินข้าวยัง ตอนนี้อยู่ไหน มันเหมือนเป็นความเคยชินอะ
“ก็มีนะ มันเคยชินอะ แบบพวกมันอยู่ด้วยกันเกือบตลอด”
“แล้วมีแบบไม่ชอบให้คนอื่นมองไอ้เอหรือไอ้เอมองคนอื่นไหม หรือประมาณว่าแบบเห็นเขาอยู่กับคนอื่นแล้วรู้สึกยังไง”
อันนี้ ไม่รู้สิ ไอ้โรห์ก็อยู่กับผมตลอด ไม่เคยเห็นมันมองใครเลยอะ
“ไม่นะ เพราะไอ้เออยู่ติดกับไอ้บีตลอด”
ไอ้แห้งเริ่มขมวดคิ้วออกอาการเซ็งๆ “งั้นคำถามสุดท้าย...ถ้าไอ้เอหายไปหรือไม่มายุ่งวุ่นวายกับไอ้บี ไอ้บีรู้สึกยังไง”
ผมชะงักไป! ไอ้โรห์จะหายไปคือไม่มาเจอหน้ากันหรอ? ไม่มาหากัน ไม่ซื้อข้าวมาฝาก ไม่พาไปหาอาม่าที่เยาวราช ไม่ให้ไปนอนคอนโดสุดหรูของมันแล้ว ไม่มีใครแบกผมเวลาเป็นลมอีก
แค่ลองคิดว่า...ไอ้แขกจะหายไปจากชีวิต ทำไมผมถึงปวดใจยิ่งกว่าตอนใจสั่นอีกอะ ปวดหนึบจนขนลุก
ผมยังนึกภาพไม่ออกเลยว่า…ชีวิตที่ไม่ได้เจอไอ้โรห์แล้วผมจะรู้สึกยังไง…
“คง...รู้สึกแย่ฉิบหายเลยว่ะ”
ผมหายใจไม่ค่อยออก...ไอ้ปองกุลมองผมแล้วยิ่งขมวดคิ้ว
“มีงจะทำหน้าเหมือนหมาเมายาเบื่อทำไม นั่นมันเพื่อนมึงไม่ใช่มึงนี่!”
ผมสะดุ้ง...เออ ใช่ๆ นี่มันเรื่องของไอ้เอกับไอ้บีนี่หว่า ไม่ใช่กู
“สรุปไอ้บีไม่ได้เป็นโรคอะไรใช่ไหมวะ?” ขอบทสรุปให้กับเรืองของเอบีหน่อยสิ
“เป็น…” ไอ้ปองกุลพูดเสียงเครียด
เอ้า ฉิบหาย กูยังเป็นโรคอยู่หรอวะ
“โรคไรวะ”
ไอ้ปองกุลทำหน้าเครียด “โรคโง่ไงล่ะมึง”
“มีโรคโง่ด้วยหรอวะ” กูยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เหมือนโดนมันหลอกด่ายังไงไม่รู้
“มีสิไอ้ห่า โรคโง่...โง่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองหลงรักอีกคนยังไงล่ะ”
เฮ้ย! ห่านจิก!
หลงรักเหรี่ยอัลไลลลลล ขอวิบัติเพื่อความสมจริงของอาหารตื่นตระหนกตกใจอย่างหาที่สุดมิได้
“ล...หลงรัก?!”
กู + ไอ้โรห์ = หลงรัก
กู + หลงรัก =ไอ้โรห์
กู + xyz = หลงรักไอ้โรห์
โรห์ + กู = xxx
เฮ้ย! สมการส้นตีนอะไรตีกันในหัวกูเนี่ย
“เออ มึงเชื่อกูเหอะ…” มันตบบ่าผมปักๆ “ไอ้บีมันรักไอ้เอชัวร์ ว่าแต่เพื่อนมึงเป็นเกย์หรอวะ”
ผมตัวสั่นเทือม...ไม่จริงน่า กูนี่นะ คนอย่างหนูพุกเนี่ยนะ ไม่มีทาง!
“ไอ้เชี่ย! กูไม่ได้รักมัน! แล้วกูก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วยเว้ย!” ผมตะโกนเสียงดัง บุกพรวดพราดจนไอ้ปองกุลตาเหลือก มันรีบกดไหล่ผมให้นั่งลงเพราะคนในห้องเรียนหันมามองเกือบหมด ดีนะอาจารย์ก็ยังไม่มา ไม่งั้นกูได้โดนแบบ นักศึกษาคนนั้นเชิญออกไปสงบสติข้างนอกด้วย
“ไอ้ห่ามึงจะเสียงดังทำไมวะ!” ไอ้ปองกุลนี่ถ้าตบหัวผมได้มันคงอยากทำไปนานแล้วล่ะผมว่า
กูถึงกับรีบดึงสติแป๊บ ยุบหนอ พองหนอ มันเป็นเรื่องของไอ้เอกับไอ้บีไม่ใช่เรื่องของกู สะกดจิตตัวเองเอาไว้
“มึงแม่งแปลกๆนะวันนี้ ตั้งแต่เอาเรื่องนี้มาถามกูแล้ว” ไอ้แห้งหรี่ตามอง เชี่ยทีนี้เสือกจมูกไว
ผมทำตาล่อกแล่ก “กูเป็นหวัดไงไอ้ห่า สมองตื้อๆ” แกล้งไอด่อกแด่กเป็นการประกอบ
ผมค่อยๆสูดลมหายใจพยายามสงบสติอารมณ์ ไอ้เรื่องที่คุยกับไอ้ปองกุลเมื่อกี้ปล่อยให้ลืมๆไปซะ
ตอนนี้รู้แค่ว่าไอ้ปองกุลแม่งไม่ใช่นักปรึกษาที่ดีเท่าไร พูดมาได้รักเริกอะไร เพ้อเจ้อ คนอย่างกูนี่นะจะรักไอ้โรห์
ถึงจะรักจริง...แต่มันคงไม่เอากูหรอก!
เดินคู่กันแค่นี้คนก็เรียก...ตือโป๊ยไก่กับซัวเจ๋งแล้วไอ้เชี่ย เฮ้ยแต่กูขอค้านหน่อย! ไอ้โรห์หล่อกว่าซัวเจ๋งเยอะเลยนะ
เพราะงั้นกูกับมัน ไม่...เหมาะกันเลยสักนิด
แต่ฉิบหายเอ๊ยยยย!
ทำไมกูปวดใจขนาดนี้วะ!
...แค่เพราะเราสองไม่เหมาะสมกันอย่างนั้นหรอ?...
ผมพล็อยหลับไปเพราะอาการป่วยๆของตัวเองตอนที่อาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว ก่อนหลับผมบอกไอ้ปองกุลว่าฝากจดเลคเชอร์ด้วยเดี๋ยวค่อยเอามาลอกทีหลัง
ผมรู้สึกนอนไม่สบายตัวเลยมันครั่นเนื้อครั่นตัวจนรู้สึกไม่ดีเลย แถมแอร์ในห้องก็หนาวมากจนผมต้องขดตัวมากขึ้น หัวหนักๆจนต้องทิ้งหัวลงบนโต๊ะตลอดเวลา
“พุกๆ มึงไหวไหม?” แรงเขย่าทำให้ผมร้องอืออา ขยับตัวหนีเสียงหึ่งๆของไอ้ปองกุล
“อืม…” ผมครางเสียงแผ่ว รู้สึกร่างกายอ่อนเปรี้ยไปหมด
“มึงไข้ขึ้นว่ะ” มือเย็นๆแห้งๆแปะลงมาบนหน้าผากของผม รู้สึกเย็นดีเลยจับมือมันเอาไว้เหมือนเดิม
“อืม…” ผมขยับตัวหาที่สบายๆเพื่อจะได้นอนสบายขึ้น แล้วก็หลับไปอีกรอบ
“ไอ้ไม้เสียบมึงจะพามันกลับหอยังไงเนี่ย”
“กูยังไม่รู้เลยเนี่ย แม่งหลับสนิทเลย”
“มึงปลุกมันได้ไหม พามันไปรถกู เดี๋ยวพาไปส่ง”
“เออได้ๆ”
“เออ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวนะมึงไอ้ชะรีฟมันโทรมา” พอปองกุลรับโทรศัพท์ “ไอ้ชะรีฟฟ้ามาโปรด ไอ้พุกน่ะหรอ มันหลับอะ มันไม่สบายไข้ขึ้น กูกำลังจะพามันกลับหอแล้ว”
“มึงจะมารับหรอ โอเคได้ๆ เดี๋ยวรอในห้องเรียน ชั้นสองนะ พุกมันหลับ ไม่อยากปลุก”
“พุก ไหวไหม?” เสียงทุ้มเข้มดังไกลๆ แต่ผมเริ่มคุ้นหู
“อือ…” ผมคราง ค่อยขยับตัว อยากจะลืมตาแต่ตาหนักจนเปิดไม่ไหว รู้สึกร้อนๆไปหมด
มือเย็นแต่ใหญ่กว้างไม่เหมือนมือไอ้แห้งสักนิด ลูบหน้าผากเลยไปถึงกลุ่มผมจนรู้สึกสบาย
“ตื่นนะ เดี๋ยวเรากลับหอกัน” กลับหอหรอ? คิดถึงเตียงนุ่มๆผ้านวมหอมกรุ่น อยากจะฝังตัวลงเตียงไปเลย
“โรห์” ผมขยับเปลือกตาร้อนๆขึ้น ลำคอร้อนแต่แห้งผาก ริมฝีปากเริ่มแตกเพราะหนาว
“นี่เป็นหวัดแล้วยิ่งมาตากแอร์เย็นๆไข้ขึ้นเลย” เสียงบ่น ผมเลยหันหน้าหนี รู้แล้วว่าไม่สบายอะ จะบ่นอีกทำไม
ผมลืมเต็มตามอง ในห้องเหลือคนอยู่ไม่กี่คนคงเพราะเลิกเรียนแล้ว ดีว่านั่งหลังๆอาจารย์ไม่มาเพ่งเล็ง เห็นไอ้โรห์นั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆ มีไอ้ปองกุลยืนอยู่ข้างๆเป็นไอ้เดือนสาขา ผมขมวดคิ้ว เดี๋ยวนี้ตัวติดกันจังวะ แต่ตอนนี้เวียนหัว ขี้เกียจคาดคั้น เอาไว้หายดีก่อนนะพวกมึง
ร่างสูงใหญ่พยุงร่างแน่นเนื้อนิ่มของผมขึ้น ไม่ถึงกับต้องอุ้มนะครับเพราะผมยังเดินได้อยู่และยังไม่อยากให้มันหลังเดาะกลางมหาลัย ผมว่าผลพวงจากวันนั้นที่มันอุ้มผมหลังมันอาจจะไม่หายดี อันนี้เดาเอานะครับ ฮ่าๆ
“เดี๋ยวกูไปหอมันด้วย” ไอ้ปองกุลบอก มันขอเจ้าของรถอย่างไอ้โรห์ว่าจะนั่งไปด้วย
“เฮ้ย! แล้วมึงจะทิ้งกูหรอวะ” ผมมองไอ้เดือนสาขาโวยวายไอ้แห้ง
“มึงก็กลับหอมึงไปก่อนสิวะ”
“แล้ววันนี้มึงจะไม่ไปกินเสต็กร้านที่กูจะพาไปหรอวะ” เฮ้ย! มึงจะไปแดกไรกันไม่เห็นเรียกกูเลย
“ไปด้วยดิ แค่กๆ” พวกมันหันมามองผม “ก็เสต็กอะ อยากกิน” ถึงจะเพิ่งกินมาแต่ก็กินได้เรื่อยๆ
“หนูพุก ขึ้นรถได้แล้ว” ผมมองคนพูดหน้าดุ เสียงก็ดุ อะไรวะแค่พูดเล่นเอง ไม่เห็นต้องดุเลย ผมสอดตัวขึ้นรถไป มองไอ้เท่กับไอ้ปองกุลที่ยังตกลงกันไม่ได้
สุดท้ายผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกเพราะผมขึ้นรถปุ๊บก็หลับคร่อกไปเลย
++++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้วันเสาร์เนอะ เราเอาอีกครึ่งตอนที่เหลือมาฝากกันค่ะ ตอนนี้ยัยหนูมันเอาปัญหาชีวิตหนักพุงหนักตูดของมันมาปรึกษาปองกุล แต่ดูแล้วอหนูดูมันจะไม่ยอมรับความจริงอะไรทั้งสิ้นนั้น ฮ่าๆ อิหนูคนซื้อบื้อ ยอมใจเลย มีใครบื้อได้เท่าอิหหนูอีกมั้ยยยยยย ฮ่วยยยยยยย
ปล. เอ้า ทุกคนเตรียมตะเกียบไว้ให้พร้อมนะ ตั้งแต่ตอนหน้าเราจะพาตั้งน้ำร้อนให้เดือด เราจะมาต้มยำยำจัมโบ้ รสหมูสับกัน ฮ่าๆ หรือจะเป็นไวไวควิกรสต้มโคล้งดี อิอิๆ เอ...หรือว่าไม่ต้มอะ ไม่รู้อะว่าต้มหรือไม่ต้มน้ำดีกว่ากันอะ ต้องติดตามกันต่อไป
ปล. คอมเม้นมาได้เลยน้า คอมเม้นมาเยอะๆ คนเขียนชอบอ่านมาก ขอแบบหนึ่งหน้าเอสี่เลยได้มั้ยอะ อยากอ่านคอมเม้นของคนอ่าน ฮืออออออ พลีสสสสส
เยิฟ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
งืออ เค้าไม่ชอบกินมาม่าน้าาา ขอเบาๆกรุบกริบๆเนาะ
-
คนเขียนอย่าใจร้ายมากน้า
เราไม่อยากกินมาม่า :sad4:
-
โรห์ พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หนูพุกป่วย ยังจะห่วงกินอีก
-
น้องแห้งปองกุล เก่งแต่เรื่องคนอื่นรึเปล่าน่ะเรา
:hao7:
-
หนูพุกลูกกกก ป่วยแล้วยังเกรียนไปอีก บื้อหนักไปอีก
ยังไม่รู้ตัวอีกว่าหลงรักเค้าไปแล้ว ยังอยากไปหาหมออีก สมควรละที่แห้งจะบอกว่าโรคโง่ 55555
ฟาโรห์มาไวมาก เรื่องห่วง เรื่องหวงขอให้บอก ไม่พลาด
คู่นั้นก็เถียงกันไปเหอะ ปองกุลคงได้ไปด้วยหรอก เท่ห์ก็ยื้อขนาดนั้น ฟาโรห์ออกจะห่วงหนูพุกขนาดนี้
ไม่ม่า ไม่ไวไว ไม่บะหมี่กึ่งใดๆ ขอฉากสวีท ขอความชัดเจน อยากจิกหมอนเบอร์แรงแล้วค่ะ
-
ฟาร์โรห์ดูแลพุกดีมาก My chubby noopook น่ารักโนะ
พุกกำลังเรียนรู้ที่จะรู้จักความรัก ป่วยนี่จะอ้อนไหม น่าจะเนอะ รอดูรอชม
ขอบคุณค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
แงงงงงงงไม่เอามาม่าได้มั้ยเราเบื่อแล้ววววว
หนูพุกกำลังเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ยังไม่ยอมรับ ขนาดไม่ยอมรับหนูพุกยังรู้สึกเจ็บแล้วนี่ก็หน่วงไปด้วยฮืออออออ
ไม่อยากให้หนูพุกเศร้า หายป่วยแล้วกลับมาป่วนมาเกรียนเถอะนะ :mew6:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
หนูพุกยอมรับเถอะว่าหลงรักฟาโรห์แล้ว จะได้หวานๆ กัน o18 หายเร็วๆนะหมูน้อย
-
อย่าดราม่าใจร้ายกับหนูพุกมากเลยนะคะ
-
ไม่เอามาม่าน้าาาา
กินจนเบื่อแล้ว :sad4:
-
เข้าใจพุกนะก็ชะรีฟหล่อขนาดนั้น
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 11.1
HEAVY WEIGHT: 11.1 KG.
สรุปกลับมาหอตัวเอง ไอ้โรห์พยุงผมขึ้นห้อง ไอ้โรห์ไขกุญแจห้องได้ผมรีบถลาเข้าไปล้มตัวลงบนเตียงเลย ปวดหัวมากไม่ไหวแล้ว คอแห้งมาก ร้อนคอด้วย เหงื่อซึมแต่หนาวข้างในบอกไม่ถูก
ผมปรือตามองร่างสูงใหญ่เปิดหน้าต่างระบายอากาศก่อนจะเปิดพัดลมเบอร์หนึ่งเบาสุดแล้วลากพัดลมไปวางให้ห่างจากผม
“เปิดแอร์ก็ได้นะ ร้อนนี่” ผมเห็นเสื้อนักศึกษาของมันชื่นเหงื่อจนแนบแผ่นหลัง
“ไม่เป็นอะไร พุกไม่สบายอย่าตากแอร์มาก”
ผมพยักหน้าหงึกหงักเออออไปกับมัน มันเอาน้ำอุ่นใส่แก้วมาให้ดื่มหนึ่งแก้ว
“เดี๋ยวปองกุลกำลังแวะซื้อข้าวกับยามาให้ จริงๆห้องพุกมียาแต่ว่าไม่รู้หมดอายุยัง เลยให้ซื้อมาใหม่เลยดีกว่า”
ผมส่งเสียงอืออาเป็นการตอบรับ ส่งแก้วคืนมันไปก่อนจะทิ้งตัวลงบนหมอนนุ่ม หลับตาลง ไม่ได้หลับนะครับแค่พักสายตา คือตามันหนักๆไม่อยากลืมเท่าไร แต่หูก็ยังได้ยินเสียงกุกกัก ไอ้โรห์คงเปิดตู้หาเสื้อผ้า สักพักก็ได้ยินเสียงมันเข้าห้องน้ำไป
“หนูอ้วน…” เสียงมันดังข้างเตียง เปิดตาไปเห็นมันเปลี่ยนชุดแล้ว ในมือถือกาละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก “เช็ดตัวหน่อยจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวกินข้าวกินยาแล้วก็นอนพัก”
มันจัดแจงวางกาละมังบนเก้าอี้นั่งที่มันลากมา ร่างสูงนั่งลงริมขอบเตียงชุบผ้าในน้ำแล่วบิดหมาดๆ
“แค่ก...ทำเป็นด้วยหรอ?” อยากรู้ใครสอนมัน
“แม่เคยทำให้น่ะ” สายตาคมหวานย้อยมองผม “take off your shirt”
อุ้ย! ลามก!
มาให้เขาถอดเสื้อได้ไงกัน แต่ผมก็ค่อยๆแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด คือมันอึดอัด
เสื้อชื้นเหงื่อถูกดึงออกไป คราวนี้เหลือแต่ตัวขาววอกแบบหมูชุบแป้งทอด มีแค่ช่วงแขนส่วนหนึ่งที่คล้ำกว่าเพราะโดนแดด ผมรีบแขม่วพุงเก็บเข้าไปเพราะโดนจ้อง คือผู้ชายเหมือนกันจริงแต่กูยังไม่อยากให้ใครมามองพุงเท่าไร
ผมหันหน้าหนีสายตาคมหวานที่มองจ้องอย่างไม่ลดละ เฮ้ย! มึงจ้องเหมือนจะแดกพุงกูเลยอะ
ผมเริ่มกระดากเล็กน้อย ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรเพราะสมองเบอลๆ รีบๆถอดเสื้อตามที่มันบอก แค่ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองคิดผิดยังไงก็ไม่รู้แหะ
โกยเอาผ้าห่มมากองๆบนตัวเพื่อปิดร่างกาย นี่สะดิ้งยังกับผู้หญิงแหนะ
“เอ่อ...แฮ่ม…” เสียงมันกระแอมเล็กน้อย มือใหญ่ค่อยๆเช็ดลงบนส่วนแขนก่อน
แอบมองหัวดำๆที่ขมีขมันกับการเช็ดตัว แม้ผิวสีน้ำผึ้งแต่เห็นว่าใบหูสีเข้มขึ้นผิดปกติ
ผมหนีบแขนเข้าหาตัวเหมือนไม่ให้มันเช็ดไปมากกว่าตรวแถวๆแขนทั้งสองข้าง
“เดี๋ยวทำเอง…” ผมหยิบผ้ามาถือไว้เอง
ไอ้ฟาโรห์ชะงักไปเล็กน้อย “อ่อ...อืมๆ…”
มันลุกขึ้นไปค้นเสื้อผ้าผมในตู้แทน ผมเลยรีบเอาผ้ามาเช็ดๆตรงนมตรงพุงตัวเองลวกๆ
แม่ง! ขืนให้มันเช็ดต่อมันต้องได้ยินแน่เลย…
...เสียงก้อนเนื้อด้านซ้ายที่เต้นตุบๆเหมือนจะกระเด้งออกมา…
ร่างสูงเอาเสื้อผ้ามาวางไว้ที่เตียงบอกให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า มันเอากะละมังไปเก็บในห้องน้ำ ผมเลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ารวดเร็ว แม่งหน้าเกือบมืด
ไม่รู้ทำไมอยู่ๆผมถึงเกิดมาอายอะไรมันก็ไม่รู้ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เป็นแท้ๆ
...หลงรัก!...
นึกไปถึงคำพูดของไอ้ปองกุลแล้วลมหายใจสะดุด ไอ้ห่านจิกเอ๊ยยยยย ไม่น่าไปปรึกษามันเลย
ไม่มีทาง!
ผมกับมันคือเพื่อนกันเท่านั้น!
“ไอ้พุกมาแดกข้าว” ไอ้ปองกุลมาถึงหอผมพร้อมเหาฉลามอย่างไอ้เดือนสาขา แต่กูว่าเคสนี้หน้าไอ้ปองกุลน่าจะเหมือนเหาฉลามมากกว่า
มันซื้อข้าวต้มหมูจากร้านอาหารตามสั่งมาให้ ร้านแถวๆหอผมนี่แหละ แล้วมันก็กะมาแดกข้าวที่นี่เลยเพราะซื้อมาให้ทั้งตัวมันเองและคนอื่นๆ
“เอาไว้ค่อยไปกินเสต็กนะเท่” มันบอกไอ้เดือนสาขาเบาๆ แต่หูกูกระดิกไงเสือกได้ยิน
“อืม...ได้” ไอ้หล่อนี่ก็ดีฉิบหาย พูดเสียงอ่อนเลย มือก็แกะกล่องโฟมไปด้วย “ขอมากินข้าวห้องมึงหน่อยนะ” ไอ้เท่มันบอกผม
“อ่าหะ” เชิญเลยครับมึง จะกินจะนอนได้หมดครับ
ข้าวสามกล่องกับชามข้าวต้มวางลงบนโต๊ะตั้งพื้นตัวกลางๆของผมที่ไอ้โรห์มันเอามากางให้
“พุกลงมากินไหวไหม?” ไอ้โรห์เดินมาถามผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ ผมพยักหน้าค่อยๆกระดึบลงมาจากเตียง ดีว่าเมื่อกี้เช็ดหน้าเช็ดตาไปเลยค่อยยังชั่วบ้าง
พวกมันสละที่นั่งให้ผมนั่งพิงกับขอบเตียง มือใหญ่ดันชามข้าวต้มมาให้ผมพร้อมน้ำอุ่นเต็มแก้ว
ได้แต่มองเศษหมูสับกับกระเทียมเจียวลอยฟ่องเต็มชามข้าว เหลือบมองข้ามกระเพราหมูกรอบไข่ดาวของไอ้แขกแล้วเบะปาก อยากได้หมูกรอบมากระแทกปากอะ ไม่อยากกินหมูสับ
“โรห์อยากกินหมูกรอบ” เจ้าของข้าวกระเพราหมูกรอบมองหน้าผมแล้วส่ายหน้า
“No, you should not eat this”
“ไอวอนนาอีท นะโรห์ ขอคำนึง” นี่สาบานว่ามึงป่วยไอ้พุก ความอยากแดกไม่ได้ลดลงเลย
สุดท้ายผมก็ได้หมูกรอบชิ้นเล็กสุด กระเพราสองใบกับข้าวมาช้อนหนึ่ง เพื่อนกันต้องขี้เหนียวขนาดนี้ไหม ถึงกูจะบอกว่าคำเดียวแต่ไม่เห็นต้องใจร้ายให้แค่นี้เลย
แต่พอเอาเข้าปากก็ต้องเบะปากอยากบ้วนทิ้ง มันขมปากมาก ไม่อร่อยเลย ร้อนคอสุดๆ จนต้องเอาน้ำมากิน
“ฮืออออ ขมปาก” ผมร้องเสียงแห้ง
“สม! ตะกละดีนักไอ้พุก” ไอ้แห้งหุบปากแล้วแดกหมูกระเทียมเด็กน้อยของมึงไปซะ
“ทนกินหน่อยนะหนูอ้วน จะได้กินยา” เสียงเข้มอ่อนลง มันหยิบช้อนตักข้าวขึ้นมาช้อนหนึ่งแล้วให้ผมถือช้อนเอาไว้
ผมอยากงอแง อยากกินของอร่อยแต่ตอนนี้มันกินไม่อร่อยเลย เลยไม่อยากกินแล้ว
“ขมปาก”
“กินนี่ก่อนนะ ไว้หายแล้วจะพาไปกินของอร่อยทีหลัง”
“จริงหรอ?” ผมส่งสายตาวาววับไปให้มัน เนื้อย่างของหนูพุก ชาบูของหนูพุก สเต็กของหนูพุก “อยากกินสเต็ก เนื้อย่าง ชาบู”
“ได้ๆ” ไอ้ฟาโรห์ขำเบาๆ “เดี๋ยวพาไปครับ” มีครับด้วย วันนี้พูดเสียงสองเสียงสามเพราะมาก งั้นกูควรจะทำตัวดีๆ
ผมยอมยัดข้าวต้มหมูเข้าปาก ความขมปากขมคอจนเกือบขย้อน กินน้ำตามเข้าไป สุดท้ายก็ไม่ไหว กินได้แค่สามสี่คำก็เลิก
“ปองกุล ถุงยาละ” ไอ้โรห์ขอยาที่ไอ้แห้งมันไปซื้อมา
“เออ นี่ๆ มียาแก้ไข้ แก้หวัด แก้อักเสบ แล้วก็แผ่นเจลลดไข้ มันมีไข้อ่อนๆแปะไว้ก็ดี”
ไอ้แขกหยิบยาทั้งหมดออกมาดู หยิบยาแก้ไขมาสองเม็ดกับแก้หวัด แต่แก้อักเสบไม่กิน
ผมเอายามาโยนเข้าปากดื่มน้ำตามเข้าไป แล้วกระดึบกลับขึ้นเตียงไป ไอ้โรห์ตลบผ้านวมคลุมให้ผม แต่แอบร้อนเพราะว่ามันไม่ได้เปิดแอร์
“ร้อน”
“เดี๋ยวเปิดแอร์แล้วรอแป๊บนะ” มือใหญ่ตบลงบนผ้านวมเหมือนกล่อมให้ผมหลับ เลยหลับตานอน สักพักก็รู้สึกว่าห้องเย็นขึ้นเพราะเครื่องปรับอากาศและเสียงพูดคุยเบาๆดังกล่อมจนหลับสนิท
ผมตื่นมาอีกทีตอนสองทุ่มกว่าๆ ส่วนที่ผมนอนมืดสลัวได้นอนตื่นหนึ่งก็ดีขึ้นหน่อยแต่ก็ยังตัวรุมๆ ว่าจะเอาแผ่นเจลลดไข้มาแปะสักหน่อย
ส่วนตรงโซฟามีเสียงจากโทรทัศน์เครื่องบางลอดออกมาเป็นระยะ เห็นเงาใหญ่ตะคุ่มๆอยู่บนโซฟาเลยค่อยๆย่องไปดูพวกไอ้แห้งกับไอ้เท่คงกลับไปแล้ว ไอ้โรห์นอนพิงพนักโซฟาอยู่ มันหลับสนิทลมหายใจสม่ำเสมอ ยืนมองมันหลับเฉยๆ
เริ่มมองตั้งแต่ใบหน้า จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูป ร่างกายผมขยับเข้าไปใกล้เองโดยอัตโนมัติ ผมรู้สึกเหมือนพิษไข้จะกลับมาเล่นงานจนสมองเบลอไปหมด ยิ่งก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมของมันมากขึ้นจนรู้สึกถึงลมหายใจของมัน ผมหน้าเห่อร้อน ตาปรือลง หัวมันหนักและตื้อไปหมด ตาจ้องแต่ริมฝีปากผ่อนลมหายใจเบาๆออกมา
“อือ…” ผมกระตุกร่างกายตัวเองออกมาเมื่อได้ยินเสียง สติที่เตลิดไปเริ่มกลับเข้ามา รีบถอนหน้าตัวเองออกให้ห่างจากมัน
เมื่อกี้กูกำลังจะทำอะไร?!
ไอ้ห่านจิก! กูต้องสติหลุดเพราะไม่สบายแน่นอนไม่งั้นกูไม่มีทางทำแบบนั้นแน่
ผมตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ รีบถอยออกมาให้ห่างจากตรงนั้น ไปคุ้ยหาถุงยาที่ไอ้แห้งมันซื้อมาไว้
“พุก ตื่นแล้วหรอ?” เสียงงัวเงียของคนที่นอนโซฟาทำให้ผมสะดุ้ง ตัวค้างเหมือนพวกวัวสันหลังหวะที่ไปทำอะไรไม่ดีไว้
“เอ่อ...เอ้อ อืม” ผมก้มหน้าก้มตาคุ้ยถุงยาต่อไปแม้ไอ้ของที่อยากมันแทบจะกระแทกตาอยู่แล้ว
“หาอะไร?”
“เจลลดไข้” ผมบังคับเสียงตัวเองให้เป็นปกติ แม้กูจะรู้สึกโคตรไม่ปกติก็ตาม
รู้สึกถึงความอุ่นที่หลัง ผมหยุดมือ ไอ้โรห์มันมายืนข้างหลังผม ชะโงกหน้ามาดูถุง
“นี่ไง” แขนแข็งแรงทาบทับบนแขนเนื้อแน่นของผม
“เอ่อ...ขอบใจๆ” รีบผละออกจากตัวมันทันทีที่ได้ของ
นัยน์ตาคมหวานมองผม ผมกลับไม่ยอมสบตามัน ผมมองไม่ออกเลยว่ามันคิดอะไรอยู่ ผมรู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นอีกรอบเลยเดินเป๋กลับที่เตียง แกะซองแผ่นเจลลดไข้ออกแล้วเอามาแปะหน้าผาก
ความเย็นสบายกระจายจนรู้สบายกว่าปกติ ผมครางในลำคอเบา ป่วยแล้วทำให้รู้สึกแย่ชะมัด
ผมมองร่างสูงที่เดินมาทิ้งตัวข้างๆเตียงอีกครั้ง มันมาดูอาการผมรอบดึก แต่ผมไม่อยากกินยาแล้ว ตอนแรกไอ้โรห์ไม่ยอมแต่พอเห็นผมส่ายหน้าไปมา มันก็บอกว่าให้นอนได้แล้ว
เพราะความเย็นจากเจลลดไข้หรือว่าจากมือใหญ่ที่ผมเอามาแนบแก้มให้เย็นสบายก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมหลับลงไปอีกครั้ง
ผ่านไปครู่ใหญ่จนลมหายใจของคนป่วยสม่ำเสมอ ฝ่ามือใหญ่ที่แนบอยู่บนแก้มนุ่มนิ่มก็ค่อยๆขยับออก คนนอนร้องครางแผ่วๆแล้วก็เงียบลง
นัยน์ตาคมหวานย้อยมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงนิ่ง นั่งมองอย่างนั้นจนไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับของชาวอาหรับค่อยๆก้มลงต่ำจนเกือบชิดอีกฝ่าย
ชายหนุ่มรู้ตัวมาตลอดว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เขากำลังทำให้ตัวเองตกอยู่ในการควบคุมของจิตใจมากกว่าสมอง แผ่นอกด้านซ้ายเต้นเป็นจังหวะที่ดังขึ้นแต่กลับหนักแน่นมั่นคง
กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวของอีกฝ่ายที่เขาคุ้นชิน จนต้องเข้าไปใกล้มากขึ้น ริมฝีปากได้รูปสวยเกือบชิดกับริมฝีปากแห้งผากเพราะอาการป่วย
เจ้าของริมฝีปากได้รูปสวยขยับชิดจนแตะกับริมฝีปากแห้งผากแผ่วเบาราวแมลงปอบินแตะผิวน้ำ ชั่วพริบตาก็ถอนออก เป็นชั่วพริบตาที่นานราวกับชั่วกัลย์ในความรู้สึก
...แม้จะแผ่วเบาแต่ก็หนักแน่น…
นัยน์ตาคมทอดมองอีกฝ่ายอีกครั้ง ลูบใบหน้าเนียนใสนิ่มลื่นมือ
“ตุศบิฮู อะลัลค็อยรฺ ยาฮายาตี”
...ฝากเสียงกระซิบ ฝากไปในสายลมผ่าน...
...ข้ามขอบราตรีที่ยาวนาน ให้เธอฝันดี…
(เพลง: วิมานดิน ศิลปิน นันทิดา แก้วบัวสาย
อ้างอิง https://www.siamzone.com/music/thailyric/2345)
+++++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
เอาตอนใหม่มาลงแล้วน้า ไม่ต้องเตรียมชามตะเกียบแล้วน้า ไหนมาม่า ไหนไวไว ไหนยำยำจัมโบ้ ไม่มีเห็นมั้ย ทุกคนอย่าเพิ่งใจเสียสิ เรื่องนี้คือฟีลกู๊ดนะ อิอิ มาม่ายำยำอะไรไม่มี ม่าสุดก็ไอ้พุกมันแหกปากร้องไห้อดกินข้าวนั่นแหละฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้ดูมีอะไรๆๆๆๆๆคืบหน้า ชิมิๆๆๆ เขาคืบหน้าทั้งสองฝ่ายเลยนะ อิๆ เห็นมั้ยๆๆๆๆๆ ไอ้พุกมันเริ่มจะไม่โง่แล้ว(ละมั้งนะ) ส่วนพ่อยอดชายก็หนักแน่นตามนิสัยค่ะ ฮ่าๆๆๆ นางทำการใหญ่ใจต้องนิ่งค่ะ
คอมเม้นมาเยอะๆน้า คนเขียนขอกำลังใจในการขับเคลื่อนสมอง ฮ่าๆ
เยิฟ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
:oo1: น่ารักกกกมากกกกกก....อยากให้รักกัยเร็วๆๆๆ...
-
เขินนนลลล
-
:impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :3123: :3123:
-
ป่วยขนาดไหนก็ยังตะกละะอยู่
-
โอ้ยยย เขินฟาโรห์ :-[
-
น่ารักมาก เค้าเริ่มรู้ตัวกันแล้ว :L2:
-
หวั่นไหวกันทั้งคู่แล้ว ออกอาการมาพร้อมกันอีก
หนูพุกก็เขินไปสิ เพื่อนที่ไหนเค้าเขินกัน ขนาดป่วยยังเกรียน
ฟาโรห์เพ้อแล้วนะ หนูพุกหลับสบายแน่
หนูพุกน่ารัก ชอบ สายฮาตลอด
ปองกุลยังไงคะ เท่ตามติดเลยนะ
-
เริ่มแล้วๆๆๆ :-[ :-[
ชอบเรื่องนี้มากกก มาต่อบ่อยๆนะคะเป็นกำลังใจให้ :L2: :pig4:
-
:pig4:
-
อยากได้แรกพบสบตาสไตล์ฟาโรห์อ่ะไรท์หรือฟาโรห์ พาร์ทก็ได้ ละมุนนนน~
-
:กอด1: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดรห์ หนูพุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
โรห์ อบอุ่น ดูแลหนูพุกดีมาก
หนูพุก รู้สึกตัวแล้ว แต่กัีกๆไว้ เรื่องชอบโรห์
โรห์ ชอบพุก แต่เริ่มๆแสดงออกแล้ว
เท่ ตามติดปองกุลตลอด
ปองกุลก็เหมือนเอาใจเท่อยู่นะ
มีนัดไปกินอะไรข้างนอกกัน
จนพุกอิจฉา อิจฉาแต่เรื่องกินเท่านั้น :z1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: :L1: :L1: กี่ตอนๆก็ละมุนอะ แอร้ยยยย :heaven
-
ฟินนนน~
-
:man1:
:L2: :pig4: :L2:
-
ถึงแม้หนูพุกจะเริ่มรู้ตัว? แต่ก็ไม่ค่อยจะยอมรับซักเท่าไหร่
เจ้จะรออย่างใจเย็น
เพราะชะรีฟยังเย็นมาได้ถึงทุกวันนี้ 55555
-
ขยับเข้ามาได้ไหม
ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์
มารักกับฉันนะเธอ... :hao7:
-
:z3:
-
ตายๆ หวานขึ้นสมอง :hao7: อิจแรงมากค่ะ
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 11.2
HEAVY WEIGHT: 11.2 KG.
ผมลืมตาโพลงในความมืด นัยน์ตาชินกับมือจนเห็นเป็นเงาลางๆทั่วห้อง ห้องของผมที่จำได้ขึ้นใจว่าอะไรวางอยู่ตรงไหน สิ่งแปลกปลอมหนึ่งเดียวในห้องคือ เงาร่างสูงใหญ่ที่นอนพาดยาวไปกับโซฟา ด้วยความที่โซฟาสั้นกว่าร่างกายทำให้ไอ้โรห์ต้องเหยียดขาห้อยออกมา
ทุกอย่างดูเหมือนปกติดีทุกอย่าง
...แต่…
ที่ไม่ปกติคือ...สิ่งที่ผมเจอมาเมื่อสักพักที่ผ่านมา
ในช่วงเวลาที่ผมกำลังหลับแต่ก็หลับได้ไม่เต็มที่เพราะความไม่สบายตัว เคลิ้มๆเหมือนลอยละล่องไปมา
เตียงที่ยวบ ความอุ่นของอุณหภูมิของมนุษย์ ลมหายใจร้อนที่ผมยังไม่แน่ใจว่าของผมหรือของมันจะร้อนกว่ากันเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อนคุ้นจมูก
ตอนนั้นร่างกายผมยังคงไม่กระดิก มันแน่นิ่งจนเหมือนกล้ามเนื้อตายด้าน ก้อนเนื้อด้านซ้ายเลือดสูบฉีดได้ดีจนน่าแปลกใจ
ผมสะดุ้งหวาบในใจเมื่อรู้สึกถึง…
...ความนุ่มหยุ่นร้อนประทับลงมาบนปากแห้งๆ…
...แผ่วเบา…
...เบาเหมือนปุยนุ่น…
แต่ใจผมกลับกระตุกเสียดแน่นเหมือนโดนกดทับ เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวมันก็หายไป
ตาไม่กล้าลืม เสียงก็ไม่กล้าเอ่ย
...ตุศบิฮู อะลัลค็อยรฺ ยาฮายาตี…
ประโยคแผ่วเบากว่าเสียงลมหายใจดังข้างหู แน่นอนว่า...แปลไม่ออกแต่รู้สึกอุ่นหวาบหวานเข้าไปในใจจนขนลุก
ได้แต่นอนนิ่งเป็นปลาตายจนรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวในห้องหยุดลง ถึงลืมตาขึ้นมา
ผมรับรู้เรื่องราวทั้งหมด
...ฟาโรห์…
...จูบ…
...ผม!...
ทำไม?!!!!
มือไล้ไปตามริมฝีปาก ความอุ่นซ่านตอนนั้นยังคงอยู่จนรู้สึกหน้าเห่อร้อน
...ความอุ่นซ่าน…
...ที่ทำให้ใจเต้นระรัว…
ผมตาค้างเหมือนโด๊ปเอ็มร้อยมาสามกระป๋อง ใจเต้นรัวตึกๆยังไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง มือชื้นเหงื่อ เจลเย็นบนหน้าผากแทบไม่มีผลต่อความร้อนรุ่มนี่เลยสักนิด
ผมทำเพียงขยับคอไปทางโซฟาที่คาดว่าร่างสูงใหญ่นั่นคงนอนยืดตัวยาวอยู่ แต่ผมไม่กล้าขยับตัวเยอะกลัวว่าเสียงผ้าห่มมันจะทำให้มันรู้ว่าผมไม่ได้หลับ
บอกตามตรง...ตอนนี้ผมไม่มีสติหรือความกล้าใดๆทั้งนั้นที่จะมาเผชิญหน้ากับมันตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าจะพูดเริ่มกับมันยังไง ผมคิดว่ามันคงไม่รู้ว่าผมยังตื่นอยู่และรับรู้เรื่องราวการกระทำของมันทุกอย่าง
ซึ่งเรื่องนี้ผมก็ไม่อยากรับรู้เหมือนกัน อยากจะทำเป็นลืมๆไปเลย แต่แม่งเอ๊ย! ทำไมมันถึงคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาแบบนี้ ความรู้สึกที่มันทิ้งเอาไว้ก็ยังเหลืออยู่
ผมค่อยๆตลบผ้าห่มคลุมหน้าตัวเอง นับแกะให้หลับก็ไม่ยอมหลับ คิดสะระตะไปเรื่อยๆจนหัวจะระเบิด
...แต่ที่รู้ๆคือ…
...พรุ่งนี้จะทำใจกล้าเผชิญหน้ากับไอ้โรห์ได้ไหม?...
ไม่รู้เลยว่า...ผมยังกล้าคุยกับมันแบบเดิมอีกไหม?
ผมยังตอบไม่ได้เลยว่า…
...มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป…
“โอย…” นั่งเคี่ยวกรำตัวเองจนเกือบหกโมงเช้า อาการป่วยก็ไม่ได้ดีขึ้น แถมยังนอนไม่หลับอีก
ตอนนี้ตาทั้งคล้ำทั้งบวมช้ำ หน้าโทรมจนรู้สึกได้ ร่างกายป้อแป้ไม่สดชื่นสักนิด ผมขยับตัวขึ้นมาแผ่นเจลหล่นลงมาแบบเหี่ยวแห้งเหมือนชีวิตกูตอนนี้เลยว่ะ
มองไปรอบๆห้อง แสงจางๆลอดส่องเข้ามาให้ห้องทำให้ห้องไม่มืดอีกต่อไป ร่างสูงใหญ่ของไอ้แขกไม่อยู่ในห้องแล้ว มันอาจจะกลับไปก่อนหรือไม่ก็ไปซื้อข้าวเช่าข้างนอก เป็นปกติครับ บางทีไอ้ฟาโรห์มันก็ออกจากห้องผมไปก่อนเพราะมันมีกุญแจอยู่แล้วมันจะทิ้งไลน์บอกไว้ แต่นี่ไม่ได้ไลน์ไว้เพราะงั้นมันคงออกไปซื้อข้าวเช้ามากกว่า
ผมเลยตลบผ้าขึ้นลุกจากเตียง ล้างหน้าล้างตา มองสารรูปตัวเองในกระจกห้องน้ำเหมือนศพขึ้นอืดมาหลายวันหน้าเลยบวมขนาดนี้ เอาตาโหลๆมองตัวเองในกระจก
ใบหน้ากลมแก้มยุ้ย แขนเนื้อแน่น มองลงมาเห็นพุงขาววอกก่อนเห็นนมตัวเองเสียอีก ไม่มีตรงไหนที่ดูดีเลยสักนิด ถ้าเรียกแบบไม่รักษาน้ำใจกันเลยคือ...กูอ้วนครับ ห่านเอ๊ย! แล้วไอ้แขกมันเอาซีรีเบลลัมไหนมาคิดจะจูบกูวะ หรือเซลลูไลท์กูไปกระแทกตากระแทกใจมัน
นี่ขนาดยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกกูยังจูบตัวเองไม่ลงเลย เลิกทำปากจู๋ใส่เงาสะท้อนเพราะทุเรศลูกตา จัดการแปรงฟันแล้วอาบน้ำ เอาให้สมองมันโล่งๆหน่อย เดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องสะดุ้งจนไขมันสะเทือน
“พุก...ตื่นแล้วหรอ?”
ไอ้เชี่ย! มึงกลับมาแล้วหรอวะ ใจเต้นหมด เอ๊ย ตกใจหมด
“อ้อ...อื้ม…” ผมบังคับเสียง หน้าตาให้เป็นปกติ ทำเหมือนผมไม่รับรู้เรื่องเมื่อคืนแต่อย่างใด มองร่างสูงจัดแจงเอาชามสองชามมาวางบนโต๊ะตั้งพื้น มันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยยังอยู่ในชุดนอนของมันเหงื่อแตกซ่กเลยทั้งที่เป็นตอนเช้า
ก๋วยเตี๋ยวน้ำสองชามแกะใส่ชามเรียบร้อย ผมใจอุ่นหวาบแย่างไม่รู้สาเหตุ ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ขายตอนเช้าแล้วขายดีมากคนซื้อเป็นข้างเช้าเยอะ ผมไม่ค่อยกินเพราะไม่อยาหต่อแถวแต่มันอุตส่าห์ไปต่อซื้อมาให้ มิน่าถึงเหงื่อออกเพราะไปยืนรอนานล่ะสิ
ไอ้โรห์! มึงจะแทรกซึมอยู่ในทุกอนูความคิดของกูเลยหรือไงวะ ห่ะ?!!!
“มากินสิ ฉันไปต่อแถวตั้งนาน พุกชอบเส้นใหญ่ร้านนี้นี่” ผมกัดปาก ไม่อยากยิ้มแต่ก็ไม่เป็นผล มันจำได้ว่าผมชอบเส้นใหญ่ร้านนี้
พึมพำขอบคุณมันโดยไม่มองหน้า กลัวจะคิดถึงเรื่องเมือคืนด้วย เลยรีบคีบก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาเป่า ไอ้แขกก็นั่งกินของมันบ้าง เหลือบมองฝ่ายตรงข้าม
ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งจนน่าอิจฉา แพขนตาหนากระพริบถี่ๆเพราะโดนไอความร้อน พอนัยน์ตาคมหวานเงยขึ้นมาสบก็สะดุ้งหลบหน้าหลบตาลงกับชาม ผมดันใจเต้นตึกอีกแล้ว
...ความร้อนของน้ำแกงยังไม่เท่าริมฝีปากอุ่นของมันเลย…
เฮ้ย!!!!
ผมส่ายหัวพัลวัน เลิกคิดๆ
“เป็นอะไร ไม่อร่อยเหรอ”
“เป...เปล่าๆ อร่อยๆ”
สักพักมันก็ลุกขึ้นไปรินน้ำมาวางสองแก้ว ผมกำลังเพลินกับเส้นใหญ่น้ำแต่เสือกไม่ระวังกัดโดนปากตัวเองอีก
“โอ๊ย!” เจ็บสัส
“เป็นอะไร?”
“กัดโดนปาก” ผมทำหน้าเบ้ ไอ้โรห์ส่ายหน้า
“ไม่ระวังเลย” มันบ่นพึมพำ ลุกหายไปไหนครัวกลับออกมาพร้อมน้ำแข็งก้อนหนึ่ง “อมเอาไว้เลือดจะได้ไม่ไหล”
ผมรับมาอมไว้ในปาก ความเย็นทำให้รู้สึกชาไม่ค่อยเจ็บ
...กึก!...
ผมผงะตัวไปด้านหลังอย่างอัตโนมัติเมื่อมือใหญ่เอื้อมเข้ามาใกล้ปากผม นัยน์ตาคมหวานย้อยฉายแววแปลกใจชั่วหนึ่งเพราะปกติผมจะไม่ผงะหนีมันขนาดนี้
“จะดูแผลให้”
“อ่อ...ไม่เป็นไร” ผมหันหน้าหนีจากคนพูดเสลงมาที่ชามก๋วยเตี๋ยว แต่โดนจับหน้าให้เงยหน้า
“อ้าปากก่อน” ผมรู้สึกเลือกทุกเม็ดไหลมากองที่หน้าอย่างไม่รู้สาเหตุ
“อื้อ” นิ้วโป้งของไอ้ฟาโรห์จับริมฝีปากดึงให้มันลงเล็กน้อย
“เลือดหยุดแล้ว”
ผมถึงกับตัวแข็ง นิ้วใหญ่อุ่นไล้เบาๆที่ปากหยุ่น เจ็บจี๊ดนิดหน่อยตอนมันโดนแผล
ได้แต่นิ่งค้างให้มันยืนลูบเบาๆ นัยน์ตาคมของมันโดนแพขนตาบังจนมองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ จนสุดท้าย…
...ผมผละออกจากมันก่อน…
ด้วยหัวใจเต้นถี่แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งจนหายใจไม่ออก ถ้าอยู่ใกล้มันแล้วกลายเป็นรู้สึกอึดอัด บางทีผม…
...น่าจะลองถอยออกมาเพื่อจะได้หายใจสะดวกขึ้น...
+++++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
เอาอีกครึ่งตอนมาลงให้ค่า ขอโทษที่มาดึกเลย ฮือ เพิ่งถึงบ้าน รีบมาลงเลยกลัวรอนาน แฮ่ๆๆ
คอมเม้นมาเยอะๆน้า คนเขียนขอกำลังใจในการขับเคลื่อนสมอง ฮ่าๆ
เยิฟ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
หนูพุกกำลังสับสน :hao6:
เจ้ยังไม่หายคิดถึงหนูเลย จบซะแล้ว
อยากให้มาอัพบ่อยๆ จังเลยค่าา อิอิ
:กอด1:
-
:katai2-1:
-
โอ๊ยยย พุกคนบ้า จะถอยไปไหน ไหนว่าจะทำมึนไง
ฟาโรห์เอ้ยยย จะโดนห่างไม่รู้ตัว แถมไปทำพุกรู้ตัวอีก ยังไม่ทันเริ่มจีบให้รู้ตัวเลย
-
ไม่ต้องถอยให้เสียเวลาหรอกหนูพุก คร้านจะเปลี่ยนใจแล่นมาจับกลับมาข้างๆ ตัวไม่ทัน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตั้งสติดีๆนะหนูพุก
อย่าทำตัวแปลกๆจนฟาโร เสียใจล่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
พุก ห่างโรห์ก็ดี
คราวนี้จะได้รู้สึกตัวว่าตัวเองก็ชอบโรห์เกินเพื่อน
เพราะทุกอย่างที่โรห์ทำให้พุก มันมากมาย
มากกว่าเพื่อนทำให้เพื่อนแล้ว
แต่พุก ไม่รู้เรื่องเอง
พุกจะคิดถึงโรห์สุดๆ เลยอ่ะ :hao3:
แต่คงจะทรมานโรห์ อีกคนน่ะสิ ถ้าห่างกัน :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้เข้าเล้านาน เปิดมาเรื่องนี้เรื่องแรกกรี้ดสุด
เราชอบนายเอกอ้วน เห็นด้วยกับนักเขียน ถ้าจะรักก็ต้องรักที่ตัวเราเป็นสิ เนอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: โอยยยพุกสู้ดิชนเรยเอาพุงหลามๆเข้าสู้
-
หนูพุกร้อนตัวอะ มีพิรุท เดี๋ยวโรห์ก็รู้หรอกว่าตอนนั้นไม่หลับ 55555
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ไม่นะหนูพุก :serius2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :mew2: :mew2:
-
อ้าวว หนูพุก ไม่ถอยลูก
หนูถอยออกมา แล้วพ่อแขกเจ้ล่ะ
เราต้องเผชิญหน้านะหนูพุก
-
เรื่องอื่นทำเป็นกล้านะหนูพุก พอโดนจูบหน่อยล่ะใบ้กินเลย ชารีฟต้องรีบลุกแล้วล่ะอีหนูมันไม่ยอมรับซักที
-
พุกกำลังสับสน
-
ถอยไม่ได้นะพุก ไม่ยอมมมมมมมม
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 12.1
HEAVY WEIGHT: 12.1 KG.
“อาพุกอา ลื้อจะนั่งกินนอนกินไปถึงเมื่อไร” ผมผงกหัวมองอาม่าที่ยืนเท้าเอวอยู่ข้างโซฟา ผมกดหยุดอนิเมะออนไลน์ที่กำลังดูอยู่ เสียงโช้งเช้งหยุดลง ถอดหูฟังที่ใส่เพียงข้างเดียวออก
“พุกไม่ได้นอนกินนะม่า พุกดูหนัง” ผมเหยียดขายาวแต่ก็ไม่ได้ยาวไปไหนหรอก ทั้งตันทั้งสั้นขนาดนี้
“นั่นแหละๆ ลื้อเอาแต่นอนทั้งวันตั้งแต่เมื่อวาน” ใช่แล้วครับ ผมหอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้านที่เยาวราชตั้งแต่วันศุกร์เย็นๆ เรียนเสร็จผมก็กวาดของลงกระเป๋าแล้วขึ้นรถมาบ้านเลย
ตาดูภาพการ์ตูนที่เคลื่อนไหวไปมาแต่ว่ามือถือก็สั่นๆครืดๆตลอดจนมือสั่นเหมือนคนเป็นโรคพาร์ทิสัน แอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งขึ้นด้านบนเพราะมีคนส่งมาถี่ๆ
ผมมองชื่อคนส่งมาแล้วก็ถอนหายใจเฮือก
...นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่…
...ผมกำลังหนีใช่หรือเปล่า?...
ส่ายหัวไปมา ไม่สิ ไม่ใช่ เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยถึงต้องหนีมา ผมแค่กลับบ้านผมตามปกติ
แต่ที่ไม่ปกติคือ…
เป็นการกลับบ้านที่ผมไม่ได้บอกใครบางคน...
และ...ผมก็ไม่ได้พามันมาด้วย
ทุกคนที่บ้านแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผมกลับบ้านมาคนเดียวตอนกำลังจ่ายเงินค่ารถแท็กซี่ อาม่าถามถึงหลานคนโปรดตัวสูงใหญ่ว่าไม่ได้มาด้วยหรอ ผมแค่ยิ้มแห้งแล้วบอกไปว่ามันไม่ว่าง
จนตอนกลับบ้านมาได้สักพักผมถึงได้รับข้อความทางแอพสีเขียวรัวติดๆกันรวมถึงสายเรียกเข้าที่ผมปล่อยให้มันสั่นจนดับไปแล้วก็สั่นขึ้นมาใหม่แล้วก็ดับไปวนๆอยู่อย่างนี้ สุดท้ายเป็นผมเองที่ใจอ่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความไปหามัน
Paraoh: hey!!!
Paraoh: Noopook! Are you alright? Why you didn’t answer my line!!
Paraoh: Where are you now? Pick up your phone
Paraoh: Please...answer me…
Paraoh: Tell me that you are still OK.
ผมกัดฟันทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่ากัดเพื่ออะไร ผมมองข้อความมากมายที่ไหลลงมาเรื่อยๆ ผมรู้สึกแย่มากตอนนี้ แต่ไม่รู้...ผมเหมือนยังไม่พร้อม…
สุดท้ายผมก็แค่ตอบกลับไปสั้นๆ
Noopook: กลับบ้านน่ะ ไม่ต้องห่วง เหนื่อยนิดหน่อย
ผมรู้ดีว่ามันไม่ตามมาถ้าผมไม่ได้พามาเอง ฟาโรห์รู้ดีว่าถ้าวันไหนผมกลับบ้านไปแล้วไม่ได้เรียกมันไปด้วยมันจะไม่ตามมา ยกเว้นถ้าผมไลน์ไปหาบอกให้มาหา บางครั้งผมแค่เหนื่อยๆเลยอยากกลับบ้านมาหาครอบครัวเท่านั้น ฟาโรห์จะรู้ดีและมันจะให้เวลาผมได้อยู่กับครอบครัว
ฟาโรห์เป็นคนที่รู้ใจ รู้ใจว่าเวลาไหนเข้าหาเวลาไหนถอยห่าง มันทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่มีมันอยู่ด้วย
...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้…
สุดท้ายผมก็นอนกลิ้งอยู่บ้านเยาวราชจนหมดเสาร์อาทิตย์ ให้เฮียเคนขับรถมาส่งที่หอตอนค่ำๆของวันอาทิตย์ ผมมองถุงข้าวที่อาม่าทำมาให้กินก่อนจะลุกขึ้นไปแกะ มันถึงเวลาที่ผมต้องกินข้าวเย็นแล้ว ซึ่งถ้าเป็นปกติผมจะต้องหิวมาก แต่วัยนี้กลับไม่รู้สึกอย่างนั้นแหะ
อาหารร้อนๆปริมาณเยอะกว่าคนคนเดียวกิน ทั้งกระเพาะปลา ข้าวผัดหนำเลี้ยบ และน้ำรากบัวเย็นๆสองขวด
ทุกครั้งเวลาผมได้อาหารฝีมืออาม่ากลับหอผมจะต้องเรียกฟาโรห์มากินด้วยทุกครั้งซึ่งกับข้าวทั้งหมดจะถูกจัดการเกลี้ยงไม่มีเหลือ
แต่วันนี้ผมกลับตักกระเพาะปลาเข้าปากแค่ครึ่งชาม ไก่กับไข่ในชามยังเหลือเต็มเลย ข้าวผัดก็ฝืดคอ ที่กินได้เยอะสุดคือน้ำรากบัวที่หมดไปแล้วครึ่งขวด
ไม่เคยกินน้อยขนาดนี้มาก่อน คือปริมาณที่กินเหมือนแมวดมนี่ครั้งสุดท้ายที่กินคือสมัยปอหกมั้ง ตอนนั้นยังหุ่นเช้งอยู่
มองกับข้าวที่เหลือบนโต๊ะมากมาย นึกถึงไอ้แขกตัวยักษ์ ไม่รู้มันกินข้าวยัง เมื่อกี้มันส่งมาบอกว่าให้ไปรับไหม ถามว่ากินข้าวหรือยัง ผมแค่บอกมันว่าเฮียเคนไปส่ง ไม่ต้องมา
เป็นคนบอกมันเองแท้ๆว่าไม่ต้องมา
...แต่กูรู้สึกว่า…
...ไม่มีคนแย่งข้าวกินเป็นเพื่อนแม่งโคตรไม่อร่อยเลยว่ะ!...
อย่าไปบอกอาม่านะครับว่าผมหาว่ากับข้าวอาม่าไม่อร่อยนะ
“เฮ้อ…” พ่นลมหายใจเบื่อหน่ายออกจากจมูก ทำตัวเป็นธาตุเหลวไหลกองโต๊ะ
ชีวิตมันช่างหนักตูด เอ๊ย! หนักอก
เรียนก็ไม่รู้เรื่อง อาจารย์บ่นเรื่องข้าวสารขึ้นราคา เศรษฐกิจซบเซา การส่งออกไม่ดีขึ้น รัฐบาลสร้างรถไฟฟ้า แต่เดี๋ยวก่อน...กูเรียนศิลปศาสตร์
แต่ช่างเถอะเรื่องปากท้องประชาชนต้องมาก่อนนะครับ
“ไอ้เชี่ย มึงจะหลับทำไม พักแค่สิบห้านาที” เสียงน่ารำคาญมาอีกแล้ว
“ไปซื้อน้ำหรือเปล่า?” ถามมันกลับซะเลย ไอ้ปองกุลกรอกตาเบื่อหน่าย
“เออ จะเอาอะไร” ผมเห็นมันหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“น้ำเปล่า แต่ไม่เอายี่ห้อ…” ไอ้ปองกุลมันชอบสมองสั้นซื้อน้ำยี่ห้อที่ผมไม่ชอบมา เลยต้องย้ำมันบ่อยๆ
“เออ รู้แล้วไอ้ห่า” มันขมวดคิ้ว “อย่างอื่นไม่เอาหรอวะ”
ผมส่ายหน้า ตอนนี้รู้เหมือนจะผอมๆ พุงแฟ่บ ไม่อยากอาหารเท่าไร ไอ้แห้งมันดูตื่นตะลึงมากที่ผมไม่สั่งอะไรเพิ่มเลย
“เป็นไปไม่ได้! มึงยังป่วยอยู่ใช่มั้ย หรือมึงโดนผีอยากผอมเข้าสิง มึงไม่สั่งไส้กรอกปิ้ง ลูกชิ้นทอดแถมขนมปังปี๊บ บ้าแล้ว!”
บ้าแล้วบ้านป้ามึงสิ!
“ผีไม้เสียบสิงมึงน่ะสิไอ้ห่า!” โบกมือไล่ไอ้เพื่อนแห้งให้มันไปๆสักที แค่น้ำขวดเดียวจะได้แดกมั้ย! ตอบ!
จนเกือบครบเวลาพักสิบห้านาทีนั่นแหละ ไอ้แห้งมันถึงวิ่งหัวซุนกลับมาที่ห้องเรียนพร้อมน้ำขวดหนึ่งที่เริ่มมีหยดน้ำเกาะขวด ปากแม่งมันแพล่บแสดงว่าไปกินอะไรมาแน่นอน
“แดกอะไรมาล่ะมึง” ผมมองทันวางขวดน้ำบนโต๊ะเช็ดปากมันๆของมัน
“โตเกียว”
“ห่า ไม่ซื้อมาฝากกูเลย” พูดไปอย่างนั้นแหละครับ อยากที่ไหนล่ะ
“สัส! ให้อาจารย์เขาแดกหัวมึงแทนหรือวะ” วิชานี้อาจารย์ไม่ให้นำอาหารเข้ามาให้ห้องยกเว้นเครื่องดื่มหรือพวกลูกอมแก้ง่วง
แต่ ณ จุดนี้ แม่ง! ลูกอมตราตะขาบห้าตัวก็เอากูไม่อยู่
หลังจากกลับอาจารย์กลับมาต่อเลคเชอร์ครึ่งหลัง เหล่านักศึกษาใต้ตาดำๆก็ทยอยตายไปทีหลายสิบ สรุปตายหมู่ครับ อาจารย์เขาก็บรรยายไปครับ คือเดี๋ยวนี้มันแบบใครเรียนก็ได้ ใครไม่เรียนก็ไปตามเอาเอง
ไอ้ปองกุลนั่งหลังตรงดูเหมือนจะตั้งใจเรียนแต่เปล่าเลย...ตาลอยซะขนาดนั้น
ผมก็นั่งใจลอยไปแล้ว ตามองโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะ ไม่มีอะไรเด้งแจ้งเตือนมาสักพักแล้ว ล่าสุดที่มีมาก็คือไลน์มาบอกให้ผมตื่นนอนแล้วหาอะไรกินก่อนไปเรียนให้เรียบร้อย ผมจำได้ว่าวันนี้ไอ้โรห์เรียนเช้าจนถึงเย็นคงไม่ได้ไลน์มา
มันก็ดีนะ ผมได้คิดอะไรเงียบๆบ้าง จากวันนั้น...ผ่านมาสามสี่วันแล้ว ผมเจอหน้ามันนับครั้งได้เลยรวมถึงตัวมันเองก็เรียนหนักเลยไม่ค่อยได้เจอเท่าไร
ผมไม่ได้หลบหน้าครับ...แค่ยังไม่พร้อมจะเจอเท่านั้น!
หลังจากอาจารย์เลิกคลาส เหล่าศพที่ตายเกลื่อนถึงกับลุกพรึบเหมือนโดนคาถาสัมพเวสีจากโอโรจิมารุ ผมพาร่างแน่นของตัวพร้อมไอ้ปองกุลออกจากห้อง คือต้องรอคนให้ออกไปบ้างไม่งั้นผมเดินออกลำบากโต๊ะเรียนแม่งติดกันเป็นแพ ตูดกระแทกเพื่อนในห้องโดนมันบ่นอีก
...ครืด…
Paraoh: You are done with your class?
ทำไมมึงรู้ทุกอย่างที่เป็นกูเลยวะ รู้ดีกว่ากูที่เป็นตัวเองอีก
ผมแค่มองโนติฟิเคชั่นที่เด้งขึ้นต่อมาเรื่อยๆ แต่ภาพที่ผมเริ่มเห็นมันดูเบลอไปหมด
“มึงเป็นไรวะ” เสียงไอ้แห้งดังขัด “มองอยู่นั่นแหละ ตอบมันไปดิ”
ผมถอนหายใจเฮือก เก็บมือถือเข้ากระเป๋า
“มึง! เป็นอะไรวะช่วงนี้ มึงไม่ค่อยตอบไอ้โรห์เลย ทั้งที่ปกติมึงต้องคุยกับมันยิกๆ” ผมเดินถอดน่อง เสียงไอ้แห้งดังตามหลังมา
จะให้กูเล่ายังไงวะ
เอ่อ...มึง...มันจูบกู!
ตอนนี้กูสับสน!
จะให้กูตอบยังงี้หรอวะ!
“ไอ้พุก! มึงกลับมาคุยกับกูก่อน” มันเสียงดังขึ้น แขกแห้งๆของมันดึงแขนผมเอาไว้
“ไม่มีอะไรหรอกมึง”
“ไอ้นวิน!” มันเรียกชื่อจริงผมจริงจัง มันทำหน้าหงุดหงิดจนผมหงุดหงิดตาม อะไรกับกูนักหนาวะ เริ่มของขึ้นแล้วนะ อยากอยู่เงียบๆเข้าใจมั้ย?!
“อะไรอีกปองกุล!” ผมกดเสียงต่ำ เริ่มอยากจะเอาไขมันฟาดหน้าเพื่อนแห้ง
“มึงเป็นอะไร มึงโกรธอะไรไอ้โรห์ ก็คุยกันให้รู้เรื่อง มึงอย่าหนีมันแบบนี้” กูไม่ได้โกรธ
ไอ้ห่านจิกเอ๊ย! อย่ามาถามกูมากได้มั้ย กูยังไม่รู้เลยว่ากูควรจะโกรธหรือรู้สึกยังไง
“เปล่า กูไม่ได้โกรธมัน!”
“ไม่โกรธแล้วมึงทำแบบนี้ทำไม?”
สัส! เซ้าซี้!
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ”
“แล้วมันทำอะไรให้มึง มึงถึงไม่คุยกับมัน”
มันจูบกูไง!
“เงียบเถอะมึง” ผมเสยผมอย่างหงุดหงิด ดีว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ใค้ตึกแถวที่ผมยืนอยู่ไม่งั้นคงคิดว่าผมกำลังจะฆาตกรรมไอ้แห้งด้วยตูดและพุง
“มึงอย่างอนมันเลย มันนะเอาใจมึงทุกอย่าง”
“...” กูรู้! บ้านกูยังด่าอยู่บ่อยว่ามันตามใจเกินไป!
“มันนะห่วงมึงทุกอย่าง”
กูรู้! ไม่งั้นมันจะมาดูแลกูหรอ!
“มึงยังโกรธมันอีกหรอ? มันไปทำอะไรให้มึงโกรธ”
สัส! สัส! สัส!
“ไอ้เหี้ย! กูบอกไม่ได้โกรธไง แต่กูรังเกียจ! เกลียดในสิ่งที่มันทำกับกู!!!!”
ระเบิดออกมาหมดแล้ว เหมือนภูเขาไฟที่ปะทุออกมา เถ้าถ่าน ลาวา ควันร้อนๆ ออกมาหมด ผมตาร้อน มันอัดอั้นจนออกมาเป็นน้ำใสๆในตา
ปองกุลผงะถอยหลังไป มันไม่เคยเห็นผมระเบิดแบบนี้
สูดลมหายใจเข้าปอดจนอกกระเพื่อมถี่ๆ
“รังเกียจหรอ...”
!!!!
ผมไขมันเยอะเลยขี้ร้อนแต่ไม่เคยรู้สึกอะไร แต่...
...แค่เสียงทุ้มที่คุ้นเคย…
...ทำให้ผมเย็นเยือกได้ขนาดนี้...
+++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
มาลงตามสัญญาค่ะ
ตอนนี้อย่าเพิ่งหงุดหงิดหนูพุกนะคะ นางเป็นหนูที่กำลังติดจั่นวิ่งปั่นๆในวงล้อ นางกำลังสับสนกับชีวิต ใครอยากจะเตะนางให้หายอ้วน เอ้ย หายสับสนก็ลงชื่อรอไว้นะคะ เอาไว้จะเอามาให้เตะ ฮ่าาาา
ขอบคุณมากๆค่ะที่ติดตามมาตลอด
คอมเม้นกันมาเยอะๆเลยนะคะ คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นมากกกก เม้นเถอะนะๆๆๆ กดไลค์กดแชร์ ได้หมดค่ะ
หวีดกันได้ในทวิตเตอร์ #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
ไม่นะ หนูพุกทำไมพูดแบบนี่ ไม่น่ารักเลยย ชะรีฟจะเสียใจนะ
-
ปล่อยให้ฟาโรห์หายไปบ้างดีแล้ว คนเราจะรู้ค่าก็เมื่อเสียของสำคัญไป
-
ถึงจะอารมณ์ชั่ววูบ
แต่รู้เลยว่าหนูพุกจะต้องเสียใจที่พูดคำนั้นออกไป
-
เราจะรออ่านครึ่งหลังนะ กระซิกๆ
-
หนูพุกไม่น่ารักเลย นิสัยไม่ดี ฟาโร่ห์หาคนใหม่เลย
-
ทำไมพูดงั้นล่ะพุก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อัยย่ะ....งานเข้าเลี้ยวว อาหนูพุกกกก อุ๊กๆๆ ( เสียงแอคโค่)
-
ถ้าโรห์ หายไปจริงๆ พุกจะรู้สึก :z3: :z3: :z3:
-
อยากจะจับหนูพุกมาขยี้พุงให้ไขมันกระจายเลย
รู้ว่าสับสน ต้องการเวลานะ แต่ยังไงล่ะ
เอาเป็นว่า เจ้ #ทีมชะรีฟ จ้า
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยนะ หนูพุก :o12: :sad4:
-
โอ๊ยยยย!! มาได้ยินจังหวะช็อตเด็ดจริงๆ พ่อแขกของเรา จุก เสียใจไปเลยสิ!!
มามะ ทิ้งหมูพุก มาซุกพุงเราแทนได้นะ 555
-
หนุพุกเอ๊ย ปากไวไปแล้ว
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๊ยยยย ทำไมพอดีแบบนี้ ให้ได้แบบนี้ ชะรีฟจะเสียใจขนาดไหนนะ
แต่ก็นะ บางอย่างก็ต้องให้หมูพุกเรียนรู้
พุกลังเล สับสน แต่อย่าเคืองไปหมดสิ แล้วจะเสียใจเองนะ
-
:z13:
-
สมน้ำหน้าหนูพุก ให้เสียใจและรู้สึกผิดมากๆเลยยิ่งดีที่ปากเสีย
-
:z6: :z6: :z6: ขอโดดถีบหนูพุกสามที
มาต่อเร็วๆนะ ค้างมากกกกกดดดดด
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ปากเสียมากก เดี๋ยวสั่งงดของทอดเลยนี่ (เดี๋ยวๆ) :serius2:
-
ฟาโรห์ชัดเจนแล้ว แต่หนูพุกยังไม่รู้ใจตัวเองเลย เป็นเพราะอ้วนเหรอถึงทำให้คิดว่า ที่ฟาโรห์ทำไปไม่ได้ทำเพราะชอบจริงๆ ถ้าฟาโรห์ห่างออกไป หนูพุกจะรู้สึกตัวมากขึ้นมั้ย
-
:katai1: หนูพุกดูท่าจะเป็นโรคหัวใจแล้ว ยังมีสิทธิเป็นโรคตรอมใจอีกด้วยนะ แนวโน้มค่อนข้างสูง
-
งานใหญ่เข้าแล้วล่ะหนูพุก :katai1:
-
อยากจับหนูพุกมาตีปากมาก พูดอย่างงี้ได้ไง :katai1:
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 12.2
HEAVY WEIGHT: 12.2 KG.
“รังเกียจหรอ…”
ไม่จริงน่า!
ผมหันขวับไปมองทางต้นเสียง ร่างสูงใหญ่ของไอ้ฟาโรห์ยืนอยู่ข้างหลัง ผมจะไม่อะไรเลยถ้าใบหน้าของมันฉายแววเจ็บปวด นัยน์ตาคมที่เคยเจิดจ้าหวานย้อยจนแสบตามันกลับหม่นแสงจนผมใจกระตุก
“โรห์…” ครางชื่อมันออกมา
อารมณ์ระเบิดลงเมื่อกี้ถูกพายุทะเลทรายซัดหายไปเลย ไม่คิดว่ามันจะมาได้ยินที่ผมพูด
“ที่พักนี้พุกหนีหน้า เมินฉันเพราะแบบนี้เองหรอ?” เสียงทุ้มของมันที่เคยฟังแล้วยิ้มตาม แต่ตอนนี้แห้งผากจนผมรู้สึกแย่
“...”
“วันนั้น...พุกตื่นอยู่ใช่ไหม?”
ผมพยักหน้า รับรู้ทุกอย่างที่มันทำเลยล่ะ
มันหน้านิ่ง นัยน์ตาคมหลุบลงจนไม่เห็นว่ามันทำหน้ายังไง แต่ผมกลับหายใจไม่ออก เหมือนใจเต้นช้าลงเรื่อยๆ มือเย็นชื้นไปหมด
“ขอโทษนะ” สุดท้ายมันเงยหน้าขึ้นมายิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ทำไมทำให้ผมอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอย่างนั้น “ขอโทษจริงๆ”
“พอแล้ว…” ฮึก!
“ขอโทษที่ทำอย่างนั้น”
ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากฟัง…
“ฉันขอโทษทุกอย่าง ทั้งการกระทำของฉัน ที่ฉัน...จูบนาย…”
บอกแล้วไงว่าอย่าพูดขอโทษ
“ขอโทษสำหรับความรู้สึกของฉันที่มีมากเกินไป”
อย่าทำหน้าแบบนั้น ใบหน้าที่เหมือนไม่ใช่ฟาโรห์คนเดิม
“ถ้าพุกไม่ชอบใจ ฉันจะไม่มากวน”
“แต่ฉันขอแค่อย่างเดียว…”
…
“อย่าพูดว่ารังเกียจ...อย่าเกลียดฉันเลยนะ”
สีหน้าเจ็บปวดพร้อมกับเสียงแผ่วเบา ผมมองร่างสูงใหญ่ที่ยิ้มให้ผม
ไม่เอาอย่ายิ้มแบบนั้น!
...ยิ้มที่เหมือนไม่ได้ยิ้ม…
ยิ้มแบบที่มึงกำลังทุกข์ทรมานกับการยิ้มให้กูแบบนี้
กูไม่อยากได้!
“ความจริง...ฉันจะเดินมาถามน่ะว่ากินข้าวหรือยัง เห็นไม่ค่อยตอบไลน์” มันยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดู
ผมก้มมองของตัวเอง ผมไม่ได้อ่านไลน์มันเลยมั้ง
“หนูพุก…”
ทำไมมึงต้องเรียกชื่อกูด้วยเสียงแบบนั้น…
“ทุกวันต้องตื่นให้ทันไปเรียนรู้ไหม?” กูไม่เคยต้องใช้นาฬิกาปลุกเท่าไรตั้งแต่มึงมาปลุกกูถึงห้อง
“ข้าวเช้าต้องกินครบทุกมื้อนะ จะได้มีแรง” มึงชอบซื้อโจ๊กมาฝากกู แม้หลังๆมึงจะไม่ซื้อไส้กรอกเซเว่นมาให้กูด้วย
“อย่ากินของมัน ของทอดเยอะนะ ไม่ดีต่อสุขภาพ” นั่นของชอบกูเลย มึงห้ามกูทุกครั้ง
“ไปออกกำลังกายบ้างนะ อยากให้แข็งแรงๆ” มึงชอบลากกูไปชมรมคาราเต้ของมึงตลอด
“แล้วก็สุดท้าย…”
…
“ดูแลตัวเองด้วยนะ”
...มึงหมายความว่า…
...มึงจะไม่มาดูแลกูอีกแล้วใช่ไหม?...
ร่างกายเหมือนโดนสาปให้ยืนเป็นหุ่นปั้นหยั่นหว่อหยุ่นตรงนั้น มองร่างสูงใหญ่ยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินหันหลังไป
แผ่นหลังกว้างค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ ไกลออกไปทุกทีๆ จนเอื้อมไม่ถึง
ผมเริ่มมองเห็นภาพเบลอๆเพราะม่านน้ำใสๆคลอเบ้าตา ไหลลงอาบแก้ม
เสียงมันไม่ยอมออกมา แต่ใจมันร้องตะโกนเรียก…
...โรห์!...
...ฟาโรห์!...
ฮึก!
“กู…”
ผมพึมพำเสียงแผ่ว อยากจะให้อีกฝ่ายกลับมาฟัง
“พุก...ไม่เคย...เกลียดโรห์…”
แต่เหมือนว่ามันคงจะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป
“ฮือออออออ”
“โอยยยยยยย”
“แงงงงงงงงง”
“โง้ยยยยยยย”
“แงงงงงงงงง้”
“โอย! ไอ้พุก! มึงจะร้องเป็นหมูถูกเชือดอีกนานไหม?” ไอ้แห้งมึงมาปลอบใจหรือมาซ้ำเติมกันแน่!
“ฮื้อออออออออ”
“สมน้ำหน้า มึงมันปากพล่อย กูสะใจ” ถึงปากมันจะด่าผมฉอดๆแต่มือแห้งของมันตบแปะๆบนหลังผมจนกระเพื่อม ไิ้ห่ามึงนี่หลอกตีกูแรงๆเปล่าวะ จุกสัส!
“มึงแม่ง! เป็นมึงมึงสับสนไหม?! เพื่อนสนิทมึงทั้งคนจูบมึงอะ”
“เอ่อ…” มันตะกุกตะกัก ผมมองหน้ามัน
“มึงเป็นเชี่ยไรหน้าแดง”
“ป...เปล่า! แต่มึงก็ไม่ควรพูดแบบนั้น” เออ! กูรู้แล้ว กูมันปากหมาเอง “มึงรู้ไหม ไอ้ชะรีฟมันมองมึงมานานแล้ว กูยังดูออก”
ที่งี้มึงมาดูออก
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ”
“มันไม่ใช่เรื่องของกูนี่ เรื่องนี้ไอ้ชะรีฟคงอยากบอกมึงด้วยตัวเอง ว่าแต่มันจูบมึงจริงๆหรอ?” บอกไม่ใช่เรื่องของตัวเองทีอย่างนี้นะสะระแนเชียว
“สัส!”
“น้ำลายเต็มหน้ากู” ผมทำหน้ายี้ใส่ไอ้ปองกุลเลิกคุยกับแม่งหันมาคุยคนเดียวจะดีกว่า
คือไม่ต้องถามว่าเศร้าไหม? ห่านจิกเอ๊ย!! เจ็บกระดองใจเชี่ยๆ ทั้งคำพูดหน้าตาที่มันทำ ผมยิ่งมองแล้วยิ่งอยากทึ้งไขมัน
“มึง...กูควรจะต้องทำไงดี” ผมรู้แล้ว ความที่ปากไม่ดีทำให้ผมต้องเสียใจกับการกระทำของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าผมรับความรู้สึกเกินเพื่อนของมันได้แค่ไหน แต่ที่รู้ๆคือ...ผมเสียมันไปไม่ได้เลย
“มึงยังไม่รู้ใจตัวเองอีกหรือวะ!”
เห็นกูพลาดกระทืบกูซ้ำเลยนะ
“กูไม่รู่ว่ากูชอบมันแบบที่มันชอบกูไหม...แต่กูรู้แค่ว่ากูนึกภาพชีวิตที่ไม่มีโรห์ไม่ออกเลยวะ”
“เฮ้อ...พุก มึงถามใจตัวเองดีๆนะ”
“มึง...มันชอบกูจริงๆหรอ?” หนูพุกคนนี้เนี่ยนะ?!
อ้วน เออ อ้วนขนาดรถถังยังต้องชิดซ้ายวันหนึ่งจะมีคนหน้าตาหล่อขั้นเทพมาบอกชอบ ให้ประเทศไทยไปบอลโลกก่อนเถอะกูค่อยจะเชื่อด้วย
“มึงอย่าดูถูกตัวเอง...คนเราทุกคนไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรไม่สำคัญ แต่มึงควรจะภูมิใจว่าคนที่เขาชอบมึง เขาต้องมองเห็นคุณค่าในตัวมึงอย่างที่มึงเป็น”
ไอ้เชี่ย โคตรซึ้ง ขอเอามานึ่งซาลาเปาด่วนๆ
“ไอ้ปองกุล…” น้ำตาจะไหล
“แม้แต่กูยังมองไม่เห็นอะไรดีๆในตัวมึงก็ตาม” อ้าวไอ้นี่!
“มึงด่ากูหรอ” ผมกระโจนลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งตกมัน”
“ไอ้ปองกุล!” ผมคว้าไอ้แห้งเข้ามาขย้ำขยี้ แต่สุดท้ายผมก็สวมแขนทั้งสองกอดหมับเข้าที่ลำตัวมันแน่น
“ขอบใจมากนะมึง…”
ผมกระซิบจากใจจริง มือแห้งตบไหล่ผมแปะๆ
“เพราะมึงคือเพื่อนกูไง”
“มึงกูจะไปขอโทษฟาโรห์ กูจะไปง้อมัน!” ผมตะโกนทะลุปล้องขึ้นมาระหว่างที่นั่งแคะเล็บขบขบคิดอยู่นาน ไอ้ปองกุลสะดุ้งจนมือถือที่มันเล่นROVค้างอยู่ตกใส่หน้า
“สัส กูตกใจหมด”
“กูจะไปขอโทษมัน” ผมจะไม่โทรไปหรือไลน์ไป แต่ผมจะไปขอโทษมันด้วยตัวเอง
“ความคิดมึงตกผลึกแล้วสินะ” มันพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย แล้วก็เล่นเกมส์ต่อ
ผมคิดดีแล้ว...ผมเรียนผูกผมก็ต้องเรียนแก้ด้วยตัวเอง
แล้วก็ขอเวลาอีกนิดนะโรห์ ขอเวลาให้กูเรียนรู้ใจตัวเองให้มากกว่านี้ก่อนนะ แล้วกูสัญญาว่า…
กูจะบอกความรู้สึกของกูให้มึงฟังคนแรก
สู้ต่อไป...ไอ้หนูพุก!
แต่ห่านจิก เสรดเป็ดเอ๊ย!!!
ทำไมชีวิตกูถึงอ้วนแล้วยังซวยแบบนี้ ผมตัดสินจะไม่ไลน์หรือโทรไปหาไอ้แขกทั้งสิ้น ผมตัดสินใจมาดักรอมันด้วยเองที่หน้าคณะมัน ทั้งที่ผมไม่ค่อยได้มาเท่าไรนัก
ผมชะเง้อชะแง้คอยืดคอยาว ยาวเท่าที่ทำได้ แต่กลับไม่เห็นเงาของคนที่ต้องการจะเจอสักนิด จนผมเจอคนในรุ่นเดียวกับฟาโรห์ที่ผมพอคุ้นหน้าแต่ไม่รู้จักชื่อ เลยเดินเข้าไปถาม
“โทษทีนะ ฟาโรห์...เอ้อ ชะรีฟไม่มาเรียนหรอ?”
“ชะรีฟไม่ได้เข้าคลาสอะวันนี้”
ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็ขอบคุณแล้วเดินออกมา ไอ้โรห์ไม่เคยหยุดเรียนเลยนะยกเว้นจำเป็นจริงๆ
ผมตัดสินใจส่งไลน์ไปหาถามว่าอยู่ไหน แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ขึ้นแม้แต่คำว่าอ่านสักนิด ผมเลยตัดสินใจทำใจกล้ากดโทรออก เบอร์ที่ผมไม่เคยกลัวที่โทรไปหาแต่วันนี้มันกลับทำให้ผมเสียเวลาอยู่หลายสิบนาทีว่าจะกดดีไหม แต่...ที่ผมลังเลก็เพราะ
ผมกำลังกลัว...กลัวว่า…
...สายที่ผมต่อหาจะไม่มีใครกดรับอีกเลย…
++++++++++++++++ TBC +++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ วันจันทร์สดใสๆจะสิ้นเดือนแล้ว อีกไม่กี่วัน เงินเดือนออกแล้วเตรียมจะไปเลี้ยงหมูพุกที่ไหนค่ะ บอกได้เลยค่ะ พุกรออยู่นะคะ 555
วันนี้เอาตอนใหม่มาฝาก หลังจากที่ปล่อยให้หนูพุกโดนสับเป็นหมูสับอยู่หลายวัน จากตอนแรกที่เขียนเราสงสารโรห์มาก แต่ตอนนี้เขียนแล้วเราเริ่มสงสารหนูพุก นางเหมือนคนที่แบบทำผิดแล้วเพิ่งสำนึกได้ ให้โอกาสนางแก้ตัวหน่อยนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
คอมเม้นกันเข้ามาคุยได้นะคะ เม้นกันมาเยอะๆได้เลยค่า หรือจะหวีดกันได้ที่แท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
-
:sad4: :o12: รีบมาต่อด่านนะค่ะะะะ...คนอ่านรออออ :call:
-
ไม่สงสารพุกเลยยยยย นางสมควรโดนเทจริงๆ พูดไม่คิด เป็นโรห์เราหาคนใหม่ละ คนที่ไม่"รังเกียจ"ความรู้สึกของเรา ให้โรห์หายไปจากพุกนานๆเลยค่ะ ชิส์ :z6: #ยังคงอิน555
-
เข้าใจทั้งสองคนนะ คุยกันดีๆ :katai2-1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หน่วงในใจละเกินนนนน ฮรืออ โรห์พูดแบบนั้นไม่ดีนะ ไม่ดีกับใจเลยย จะร้องงงง
ฟาโรห์ไม่ร้องนะ อย่าถอยง่ายๆดิ นายต้องสตรอง!!
หนูพุกไปหาโรห์ลยนะ ไปเคลียร์กันนนนนน
:ling1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
โรห์หนี้ไปแล้วแน่เลย!
-
เข้าใจทั้งคู่นะ โรห์ที่ได้ยินคนที่ชอบมากรังเกียจไม่แปลกที่จะนอยส์ หนูพุกที่คิดว่าตัวเองอ้วนขนาดนี้คงไม่มีใครมาชอบ แต่อย่างน้อยเรื่องคราวนี้ก็น่าจะทำให้หนูพุกได้สำรวจใจตัวเอง แล้วก็โรห์มีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์มากขึ้นนะ
-
หนูพุกเอ๊ย...........ปากหมา พาซวยจริงๆ
โรห์เสียใจสุดๆไปแล้ว
ไม่เข้าใจหนูพุกจริงๆ โรห์ดีกับตัวเองยิ่งกว่าใครๆแท้
มาคิดได้ก็โรห์ไม่อยู้ให้ขอโทษแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รีบมาต่อนะคะ อยากให้เข้าใจกันเร็วๆ ไม่ชอบความหน่วงนี้เลย :pig4:
-
เออดีแล้วหนูพุกที่รู้ใจตัวเองซะที ขอแค่อย่าให้มีใครหรือเหตุการณ์อะไรมาแทรกช่วงความสัมพันธ์เปราะบางแบบนี้เลย
-
ไปง้อให้ไวเลยนูพุกกก
-
หนูพุกทำร้ายจิตใจชะรีฟคนหล่อของเราซะแล้ว หนูพุกแค่สับสนเอง สู้ๆ นะ
ขอบคุณค่ะ
-
หนูพุกควรได้รับบทเรียนของเราวาสปากเสีย :hao3:
-
พูดไม่คิด โกรธนานๆเลย รำคาญนายเอก
-
:mew1:
-
เห็นมั้ย พี่บอกหนูละว่า คร้านจะตามกลับมาไม่ทัน
-
รอค่าาาาา อย่าลืมมาต่อน๊าาา ติดมากๆเลยตอนนี้ #มีความฟินหนูกพุกชะรีฟ :hao5: :mew1: :haun4:
-
ได้เวลาง้อแล้วล่ะหนูพุก สู้ๆ
-
ถึงเวลาที่หนูพุกต้องเป็นคนตามบ้างแล้ว
-
เรื่องนี้สนุกมากจริง ชอบหนูพุกอย่างฮา แต่ทีมฟาโรห์อะ ให้หนูอ้วนง้อให้หนักๆเลยนะ 555
ได้อ่านนิยายแนวใสๆแบบนี้ดีนะ สบายใจดี
-
เจ้ อยากจะให้ชะรีฟงอนหนูพุกนานๆเลย
ความหมั่นไส้ส่วนตัว555555
ถึงจะสงสารนางก็ตาม ฮ่าาาาาาาา
-
:mew6: :mew1: :mew1: :katai5: :L1:
-
โอ้ยยย.. ยังไงๆๆ..
ปวดตับปวดไต เหลือเกินนน..
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 13.1
HEAVY WEIGHT: 13.1 KG.
...สองวันแล้ว…
สองวันที่ผมไม่ได้เจอไม่ได้คุยกับโรห์เลย ไลน์ไปก็ไม่ตอบเลย โทรไปก็ไม่ติด ในเมื่อติดต่อคนไม่ได้ เลยไปหามันที่คอนโด พนักงานต้อนรับยังจำผมได้เหมือนเดิม
ยิ้มให้เขาแล้วกดลิฟท์ชั้นประจำ หน้าประตูห้องที่คุ้นเคยพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม ผมยืนช่างใจอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็เอาบัตรคีการ์ดอีกใบที่โรห์เคยให้เอาไว้เปิดประตูเข้าไป
ทุกครั้งที่มาบางครั้งฟาโรห์ไม่อยู่ห้อง ผมก็จะเข้ามานั่งในห้องรอตามปกติ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรจะไขเข้ามาด้วยตัวเองด้วยซ้ำ
ใจห่อเหี่ยวยับเยินในขณะที่กำลังคิดว่า…
...ผมยังมีสิทธิ์ที่จะใช้คีการ์ดใบนี้อยู่หรือเปล่า…
ห้องมืดมิดเพราะเจ้าของรูดผ้าม่านปิด แสงอาทิตย์อ่อนๆลอดเข้ามาไม่ได้ กลิ่นห้องที่ผมคุ้นจมูกจนรู้สึกสงบลงเล็กน้อย เดินไปรูดผ้าม่านให้แสงเข้ามา
ตอนกำลังเดินสำรวจรอบห้อง เสียงติ๊ดๆของประตูทำให้ผมตื่นตัว หรือว่า?! มันจะกลับมาแล้ว ขาแน่นๆสองข้างรีบวิ่งไปที่ประตูในความเร็วที่ผมคิดว่าเร็วที่สุดเท่าที่เคยวิ่งมา
ปึก!
“โรห์!” ประตูเปิดเข้ามาก่อน ตะโนเรียกชื่อเจ้าของห้อง ใจมันร่ำร้องเต้นตุบๆอน่างบ้าคลั่ง ตาฉายแววดีใจแต่ก็ต้องหม่นลง
“อ้าว น้องพุก…” ไม่ใช่โรห์...ที่กลับมา
“ป้าแช่มสวัสดีครับ” ป้าแช่มคนเดิมที่เข้ามาห้องนี้เป็นปกติเพื่อทำอาหารและทำความสะอาด
“น้องพุกมารอชะรีฟหรอจ๊ะ?” ผมเบี่ยงตัวให้ป้าเข้ามา
“ครับ…” มารอแบบไม่รู้ว่าเจ้าของห้องจะกลับมาเมื่อไรด้วยซ้ำ
ป้าแช่มทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย
“ชะรีฟเขาไม่อยู่ห้องสองสามวันจ่ะ เขาให้ป้าแค่มาทำความสะอาดไม่ต้องทำกับข้าวไว้”
ไม่อยู่?!
ฟาโรห์ไปไหน?
“อ่าหรอครับ…”
“เขาไม่ได้บอกน้องพุกไว้หรอคะ?”
มันบอกผมทุกครั้ง...เวลามันไปไหนมันจะไลน์บอกโทรบอกทุกครั้ง
ครั้งนี้คือครั้งแรกที่ผมไม่รู้เลยว่ามันหายไปไหน
หรือว่า…
มันอาจจะไปเก็บตัวซ้อมแข่งคาราเต้
บางครั้งมันก็จะต้องไปค่ายเก็บตัวซ้อมแข่งคาราเต้บ้างเป็นบางครั้ง แต่ทุกครั้งมันจะบอกผมเสมอ
ผมปล่อยให้ป้าแช่มทำความสะอาดไปตามปกติ ส่วนตัวเองหลบมาอยู่ริมระเบียง ลมเย็นๆพัดผ่านเบาๆ ชั้นสูงๆของคอนโคใหญ่ไม่มีเสียงรถหรือกลิ่นควันเข้ามารบกวน สายตามองรางรถไฟฟ้าที่อยู่ต่ำลงไปหน่อย มองผู้คนตัวจิ๋วเท่าไม้ขีดรอรถอยู่ที่ชานชะลา
กดคอลไลน์ไปหาพี่เก่งชมรมคาราเต้
[ไร?]
“พี่...ช่วงนี้มีเก็บตัวหรอ?” มันใกล้การแข่งขันเข้ามาทุกที พี่เก่งอาจจะเรียกเก็บตัวกระทันหัน แต่ก็ไม่เคยมีวันไหนที่จะตรงกับวันเรียนนี่!
[เปล่านี่ ช่วงนี้ยังมีเรียนกันกูไม่เรียกเว้ย]
ผมนิ่งงันกับคำตอบ
นั่นสิ...ไม่ได้ไปกับชมรมคาราเต้...แล้ว...ไอ้แขกหายไปไหน สองวันที่ผมติดต่อมันไม่ได้
...เป็นสองวันที่ทำให้ผมรู้สึกแย่เกินไป…
...สองวันที่ทำให้ผมรู้ว่าวันที่โรห์ไม่อยู่ผมเป็นยังไง…
กังวล...และ...อยากเจอมันที่สุด
แค่อยากรู้ว่าอยู่ที่ไหน อยากได้ยินเสียงมันบอกว่า ‘ฉันอยู่ที่นี่ พุกล่ะทำอะไรอยู่’ อยากได้ยินมันบอกว่า ‘เดี๋ยวจะไปหานะพุก จะกินอะไรไหม เดี๋ยวพาไป’
เป็นสองวันที่ผมกลับอยากได้ยินเสียงคำว่า
‘พุกตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปสายนะ’
‘ซื้อข้าวเช้ามาให้แล้ว’
‘ไปกินข้าวกัน’
‘อย่ากินเยอะ เดี๋ยวพาไปเข้าชมรมนะ’
‘เป็นห่วงนะ สุขภาพต้องดูแล’
เป็นสองวันที่ทำให้ผมรู้แล้วว่า...การที่ไม่มีมันอยู่ดูแลผมมันแย่โคตรๆ ไม่มีเสียงมันบ่นเหมือนพ่อคนที่สองมันกลับทำให้ผมกินข้าวได้น้อยกว่าปกติเสียอีก
...สองวันที่ผ่านมา…
...เป็นวันที่ผมไม่อยากจะให้มันวนมาถึงอีก…
“งั้นป้ากลับก่อนนะคะ” ป้าแช่มใช้เวลาไม่นานก็ทำความสะอาดเสร็จ “จะให้ป้าทำกับข้าวไว้ไหมคะ?”
“ไม่เป็นอะไรครับ?” ผมส่ายหน้า ป้าแช่มเลยขอตัวกลับไปก่อน
ทิ้งร่างเนื้อแน่นของตัวเองบนโซฟาตัวใหญ่ พิงหลังกอดหมอนอิงอยากจะฝังตัวให้จมลงไปกับเบาะจริงๆ
จากที่นั่งนิ่งค่อยๆเอนตัวลงหัวแหมะอยู่บนหมอนนุ่ม สูดกลิ่นหอมเข้าปอด ทำใจให้สบายมากขึ้น
ความเครียดบวกกับความเหนื่อยล้าทำให้ผมเริ่มตาปิด
“กลับมาเร็วๆนะโรห์…” ผมพึมพำ อยากให้ข้อความนี้ส่งไปถึงอีกคน
ว่า…
มีคนรอการกลับมาของเขาอยู่
...แกรก…
ผมขยับตัวอย่างเมื่อยขบ หลังจากได้ยินเสียงกอกแกกเหมือนมีคนเข้ามาในห้อง
คน?!
โรห์?!
รีบกระตุกร่างกายแน่นๆขึ้นมาเท่าที่จะทำได้ มองไปรอบๆห้องแล้วมืดตื้อ มีแค่หน้าต่างที่ผมเปิดเอาไว้ระบายอากาศ รู้สึกเหนียวตัวนิดหน่อยเพราะอากาศอบอ้าว ผมกวาดตามองออกไปตรงโถงหน้าประตูเห็นไฟเปิดอยู่
นั่งนิ่งๆคิดจนคิ้วขมวด โรห์มันจะรู้หรือยังว่าผมมา ผมถอดรองเท้าเอาไว้มันอาจจะสังเกตุเห็นแล้วก็ได้
“หนูพุก?...” ผมสะดุ้งตัวชาวาบเมื่อไฟตรงห้องนั่งเล่นสว่างขึ้น
“อื้อ...ไง…” รู้สึกว่าตัวเองมือไม้เกะกะมากไม่รู้จะไปวางตรงไหน ได้แต่ยกมือยิ้มแหยๆให้มัน
นัยน์ตาคมหวานดูตกตะลึงเมื่อเห็นผม ก่อนจะกลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...อืม เห็นรองเท้าอยู่” ว่าแล้วว่าเห็นรองเท้าผมชัวร์ “ไม่คิดว่า...พุกจะมา…” ประโยคสุดท้ายมันพูดเสียงแผ่ว
ใบหน้าคมเข้มหมองลง ซูบตอบ ตาโหลลึก นัยน์ตาที่เคยสดใสเจิดจ้าหม่นแสงลงจนผมเจ็บจี๊ดไม่รู้ทำไม
แค่สองวันความหล่อเหลาคมเข้มของมันหายไปไหนหมด
“มึงหายไปไหนมา?!” ผมโพล่งถามในสิ่งที่อยากรู้
“ฉันหรอ?”
“เออ...กูไลน์ไปโทรไปก็ไม่ตอบ ไปหาที่คณะเขาบอกมึงไม่เข้าเรียน กูเลยตัดสินใจมาที่นี่”
มันดูแปลกใจเล็กน้อย แต่มันก็ยิ้ม ยิ้มที่ผมเกลียดจริงๆ เป็นรอยยิ้มฝืนๆเหมือนไม่อยากจะยิ้มให้
“โทษที ฉันไปธุระ…” คำว่าธุระมันคือคำที่เหมือนไม่อยากบอกกันว่าไปไหนมา
“ไปไหนไม่บอก ให้กูเสียเวลาตามหา” ผมเผลอตะโกนออกไปตามอารมณ์
“โทษที ไม่ได้ตั้งใจทำให้เสียเวลา…”
เป็นอีกครั้งที่นัยน์ตาสวยร้าวลึก เปลือกตาหลุบต่ำ ผมกำมือแน่นจิกนิ้ว ก่นด่าในใจตัวเอง
ปากพล่อยๆของผมกำลังทำมันเสียใจอีกแล้ว
ห่านจิก!
“เอ่อ...กินข้าวยัง?” ผมเฉไฉเปลี่ยนคำถาม แม้จะรู้สึกผิดลึกๆ
“อ่อ...ยัง” มันดูแปลกใจกับความไบโพล่าของผมวันนี้
“ไป...กินไหม?” ผมกลั้นใจถามออกไป
“อ่อ...อืม…”
บรรยากาศแปลกๆที่มันกระดากเหลือเกิน ผมไม่กล้าคุยกับมันเหมือนเดิม ส่วนมันก็เงียบผิดจากปกติ
ที่ผมอยากมาเจอมันมีแค่เรื่องเดียว…
ผมอยากขอโทษที่วันนั้นผมพูดจาทำร้ายจิตใจ
“โรห์…” ผมเรียกชื่อมัน ความเงียบก่อตัวขึ้นมาจนน่าอึดอัด เจ้าของห้องก็ไม่ยอมขยับไปไหน
“วันนั้น…” พุกขอโทษ
“อืม...ไม่เป็นอะไร ช่างมันเถอะ”
“ไม่ได้!” ผมไม่เอาอีกแล้ว ต้องคุยให้รู้เรื่อง
“...”
“พุกขอโทษ...พุก...ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น”
ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ คนๆหนึ่งจะต้องมาฟังคนพูดคำว่าเกลียดโดยไม่รู้สึกอะไรมันไม่มีหรอก ถ้าผมโดนผมคงเสียใจ
“ไม่เป็นอะไร” ร่างสูงใหญ่สูดลมหายใจลึกจนได้ยินชัด พูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น “โรห์...ไม่เคยโกรธพุกเลย”
“ฮึก!” ผมตากระตุก มันเริ่มพล่าเบลอจนมองไม่ชัด หัวตาร้อนผ่าว ริมฝีปากสั่นระริก ขามันก้าวออกมาเองโดยไม่รู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่ผมสวมกอดหมับเข้าที่เอวสอบแข็งแรงแน่น
ผมไม่เคยร้องไห้จนอยากจะหาที่พึ่งขนาดนี้มาก่อน อยากกอดมันแน่นๆ
กอดจนมั่นใจว่า...มันจะไม่หายไปไหนอีก
ถ้าเป็นคนอื่นแค่สองวันอาจจะดูสั้นๆ ใครจะว่าผมบ้าบอที่แค่สองวันที่มันหายไปจะเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ถ้าลองคิดแค่ว่า เพื่อนทั้งคน เพื่อนคนสำคัญ เพื่อนที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพ่อ ทั้งพี่ ทั้งน้องชาย หายไป อย่าว่าแต่สองวันเลย แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็อยากรู้ว่าเขาทำอะไร อยู่ไหน สบายดีอยู่หรือเปล่า
ผมมันบ้าเอง!
มนุษย์เป็นอย่างนี้เสมอ ของสำคัญอยู่ใกล้มือก็ไม่ใส่ใจ วันใดมันหายไปแล้วค่อยมาคิดได้ ถ้าคิดได้เร็วตามหากลับมาทันก็โชคดี ไม่งั้น...ก็เสียมันไปตลอดกาล
“ไม่ร้องนะ” เสียงทุ้มปลอบนุ่มๆ มือใหญ่อุ่นที่ผมคุ้นเคยลูบบนไหล่ไปมา “ฉัน...กอดพุก...ได้ไหม?” มันพูดเสียงแผ่ว
ผมพยักหน้าแรงๆ
…ยอมแล้ว…
ขอแค่โรห์ไม่ไปไหน
รู้สึกอุ่นวาบทันทีที่อ้อมแขนแกร่งสวมหมับ เนื้อแน่นผมโดนรัด
“ขอโทษนะ”
“อืม...ไม่เคยโกรธ”
“จริงหรอ?” ผมถามเสียงอู้อี้ แอบป้ายขี้มูกกับเสื้ออีกฝ่าย
“อืม…” ไมโกรธเลยจริงๆหรอเนี่ย “มีแต่รู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น”
ผมนิ่งไปนิด ที่มันเคยจูบผม ผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลยว่าจริงๆผมคิดยังไง
“พุก...ไม่ได้เกลียดโรห์…ไม่เคยเลยสักนิด” อ้อมแขนมันรัดแน่นขึ้นจนหายใจไม่ออก แต่รู้สึกดีจนใจเต้นเป็นจังหวะชัดเจน อบอุ่นอ่อนโยน
ผมจะไม่ยอมให้มันรู้สึกผิดที่จูบผมอีก!
ต่อจากนี้ถ้ามันจะจูบผม มันจะต้องไม่แบกความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอะไรนั่นอีกต่อไป!
“อื้อ!” ไอ้แขกร้องเสียงดังเมื่อผมกระโดดเข้าหามัน ยื่นริมฝีปากนิ่มของตัวเองไปแปะกับริมฝีปากแห้งผากของมัน
แต่เสรดเป็ด!
ฟันกระแทกปากมันเฉยเลย
แถมด้วยรูปร่างเยี่ยงรถถังของกูแม้แต่ไอ้โรห์ก็มีเซครับ มันถอยไปด้านหลังจนเสียหลักล้มไปกองกับพื้น ผมที่อยู่ในอ้อมกอดมันเลยล้มลงไปทับมันด้วย
“โอย…” เสียงครางของมันทำผมได้สติ รีบถอนปากออกจากปากมัน ริมฝีปากผมชาดิกเพราะกระแทกแรงเกินไป เห็นมันร้องซี้ด ปากมันแตกใช่ไหมเนี่ย
“เป็นอะไรไหม?!”
“อือ…” ผมจับๆที่หัวมันดูว่ากระแทกหรือเปล่า รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา พลางประคองให้ร่างสูงขึ้นมานั่ง
นัยน์ตาคมหวานมองผม สงสัยโรคหัวใจกำเริบเพราะมันเต้นแรงมาก แต่ผมคิดว่าเป็นโรคหัวใจที่ดีที่สุด โรคหัวใจที่มาพร้อมกับความหวานวาบจนต้องยิ้มเขิน
“หึๆ” มันหัวเราะออกมา
“คิกๆ ฮ่าๆ” อดไม่ได้ที่จะขำออกมาเหมือนกัน
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?” ผมพยักหน้า ตอนมันล้มมันยังปกป้องผมอย่างดีที่สุด
“อื้อ...โรห์ละ?”
มันยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับแม้จะหน้าโทรมแต่ตามันก็ยิ้มได้ชัดเจนสักที
“เจ็บปาก…” ผมหัวเราะพรืดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่อีกครั้ง
นั่นสินะ ปากมันดูน่าจะบอบช้ำสุด
ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปหามัน เป่าลมเบาๆอย่างที่ชอบทำที่ริมฝีปากมัน
“เพี้ยง! หายไวๆละมึง!”
---------------- 50% --------------
สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนใหม่เอี่ยมของหนูพุกกับพ่อแขกมาฝากกันค่ะ ตอนที่แล้วเราต้มมาม่ายำยำจัมโบ้ไปแล้ว(หรอ)555 ตอนนี้เรามาฮีลหัวใจกันค่ะ ตอนนี้เขียนยากมากเพราะว่าต้องเอาให้หน่วงใจแต่ไม่อยากให้เสียน้ำตา เลยออกมาเป็นรูปแบบนี้ค่ะ
ถ้าใครไม่ถูกใจที่ทำไมโรห์ยอมง่ายจัง เราก็ต้องขออภัย แต่เราคิดว่าโรห์เขาไม่ได้โกรธนะคะ เค้าเสียใจทั้งเสียใจที่หนูพุกพูดแบบนั้น และรู้สึกผิดเสียใจที่ตัวเองจูบพุก ทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ที่โรห์รู้สึกไม่ใช่โกรธ แต่คือความเสียใจและรู้สึกผิดค่ะ พอหนูพุกมาง้อ โรห์เขาให้อภัยค่ะ
ส่วนหนูพุกนางก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็น ใจนาง ตานางมองแต่โรห์ แต่ด้วยความเคยชินเลยไม่ได้มอง แต่พอเขาหายไปถึงค่อยรู้สึก
ถึงจะเป็นพลอตธรรมดา หาอ่านได้ทั่วไป แต่เราคิดว่าในชีวิตทุกคนอาจจะมีเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้าง เราแค่จำลงเหตุการณ์มาเล่าผ่านตัวละคร อย่างที่เราบอกเสมอ เราชอบตัวละครที่มีชีวิต มีความรู้สึกที่จับต้องได้ เราอยากให้ทุกคนจับต้องชะรีฟหนูพุกในรูปแบบที่เป็นคนใช้ชีวิตรอบข้างคนอ่านทุกท่านคนนึงค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามและความเอ็นดูชะรีฟหนูพุก คอมเม้นมาฟี้ดแบ็คคุยกับเราได้เสมอค่ะ
หวีดกันได้ใน #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
-
เฮ้ออ กลับมายิ้มให้กันแล้วว หนูพุกอย่าปากไวอีกล่ะ ยอมรับหัวใจตัวเองได้แล้ววว
-
:o8: ดีนะที่หนูพุกไม่ทิ้งให้ค้างคา และยังกล้าแสดงออกทั้งๆ ที่ยังไม่แน่ใจตัวเองนักว่าชอบโรห์เข้าแล้ว :impress3:
-
สงสารปากโรห์ เจ็บมากไหม กระแทกซะ อ่านละเจ็บแทน...
แถมโดนหนูพุกล้มทับอีก เกิดเป็นโรห์ก็ลำบากเหมือนกันนะ 55555
ดีแล้วที่เคลียร์กัน หนูพุกอย่าปากไวอีกนะ!! ดีกันไว้น้าาา
:mc4:
-
เข้ามาปัดหมุดไว้ก่อนจ้า
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ดีกันแล้ว :katai2-1: :katai2-1: ไม่ต้องผิดใจกันนานหรอกเนอะ อยู่ด้วยกันแล้วฟินกว่าเยอะ :hao3: :hao3:
-
หนูพุก เจ็บปากต้องรักษาด้วยปากนะคะ
อร๊ายยยย :hao6:
-
ยิ้มได้ซักทีนะพุกโรฟ์
-
หนูพุกบอกไปเลยว่ารัก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้ววว :katai5:
-
อย่างนี้ใช่ไหมคะที่เขาว่ากันว่า ความรักมันหล่นทับ... ท่าทางจะหนักมากด้วย 555+
-
แล้วเมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน เพื่อนกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะหนูพุก
-
หนูพุกเอ๊ยยย รู้ใจตัวเองสักทีสิลูกกกกก สงสารโรห์ :sad4:
-
นี่หนูพุกหรือหนูแรด ว้ายๆจูบผู้ชายก่อน
-
ดีกันแล้ว กลับมาดีกันแล้ว
กว่าจะคิดได้นะหนูพุก ทำเครียดไปตั้งสองวันเลย น้ำหนักลดละมั้ง
สงสารชะรีฟ แต่ทำไงได้เนาะ รักไปแล้ว แค่เห็นหนูพุกมาง้อ ก็ใจละลายแล้ว แถมมากระโดดจูบอีก ตายไปเลยย
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้หมูอ้วนก็ยังไม่คิดว่ารัก ว่าชอบอะนะ ทำไมซื่อแบบนั้น
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ในที่สุดก็ดีกันแล้ววววววววว หนูพุกใจกล้ามากอิอิ :-[ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
หนูพุกมาหาโรห์แล้วววว :hao7:
-
ดีกันๆ พุก อย่าปากไวอีกนะ
ที่จริงพุกเองก็หวั่นไหว ใจเต้นกับโรห์ แท้ๆ
แต่ตกใจสับสนที่โรห์มาจูบพุกเพราะคิดว่าพุกหลับแล้ว
สงสารโรห์ ไม่รู้ไปน้อยใจ เสียใจที่ไหน เรียนก็ไม่เรียน
โรห์ ก็บอกรักพุกไปเลย
พุกน่ะไม่บอกไปตรงๆ ก็ไม่รู้ ยิ่งคิดมากอยู่ด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีกันๆ หนูพุกปากไวไปหน่อย 555555
-
:-[
-
โอ้ยยยยย หัวใจ~ :-[
-
จำไว้เป็นบทเรียนนะหนูพุก
อยากจะเอาโรห์ไปซ่อนซัก 2 อาทิตย์ 555
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 13.2
HEAVY WEIGHT: 13.2 KG.
“ว่าแต่...มึงหายไปไหนมา?” ผมถามขึ้นหลังจากที่เราสองคนหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา แน่นอนว่าไอ้โรห์ล้างเลือดที่ปากเรียบร้อยแล้ว
คนถูกถามนิ่งไปนิด
“ไปธุระให้พี่ฟารูกมาน่ะ”
“เกี่ยวกับธุรกิจเหมืองแร่น่ะหรอ?”
“อื้ม...” อย่างที่รู้กัน บ้านไอ้ชะรีฟมีกิจการเหมืองแร่อยู่ มันเคยบอกว่าบ้านมันขยายฐานกิจการมาถึงเมืองไทยเพื่อทำธุรกิจเกี่ยวกับเหมืองด้วย โดยมีท่านเทพจุติกับคุณพี่ฟ้าคนยิ้มสวยเป็นผู้ดูแล
“อ้อ...” งั้นให้อภัยได้ แต่ที่เคืองหน่อยๆก็คือไปแล้วไม่ยอมบอกผม “ทำไมไปไหนไม่ไลน์บอก”
คราวนี้นัยน์ตาคมหวานหลุบลง พูดเสียงแผ่ว
“ตอนนั้นคิดว่าพุกคงไม่สนใจไม่ได้อยากรู้” ผมนิ่งงันไป รู้สึกผิด อยากจะด่าตัวเอง
สิ่งที่ผมพูดไปด้วยความไม่คิด มันกลายเป็นตะกอนขุ่นข้นในใจของมันตลอดเวลา ตะกอนขุ่นที่พร้อมจะตีฟุ้งขึ้นมาได้ทุกเมื่อ
“ขอโทษ…” อาม่าสอนเสมอผิดแล้วต้องยอมรับผิด “อย่าหายไปแล้วไม่บอกอีกนะ”
นัยน์ตาคู่สวยหวานย้อยจนรู้สึกหวานวาบ “อือ...ไม่หายไปแล้ว…”
ผมหน้าเห่อแต่ปากกลับยิ้มตาหยี สัส! หน้าเป็นแป๋ะยิ้มเปล่าวะ นึกถึงงานตรุษจีนเชิดสิงโตเลย กูกลัวโรห์โปรยซองอั่งเปาให้แทน
“อื้ม…”
ร่างสูงใหญ่ของไอ้แขกขยับข้าง ก้มหน้าเข้ามาใกล้จนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น
“ขอ...จูบได้ไหม?” อะไรเนี่ย เอะอะขอจูบ เห็นกูให้หน่อย ขี้ขอเชียวนะมึง
“ไม่…” ผมสะบัดหน้าหนี
ใบหน้าคมเข้มดูผิดหวังเล็กน้อย
แม่ง! ชอบทำหน้าแบบนี้ไงถึงใจอ่อน
“ไม่…” ผมย้ำคำว่าปฏิเสธ…
“ไม่เห็นต้องถามก็ได้…” กลั้นใจพูดประโยคสุดท้ายออกไป ใจนี่เต้นตะลุงตุ้งแช่มาก
ลมหายใจอุ่นเข้ามาใกล้จนชิด ริมฝีปากหยุ่นของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามาจนติดกับปากผม ผมกำมือแน่นด้วยความตื่นเต้น
ความอบอุ่นแนบลงมาค้างเอาไว้แบบนั้น ใจผมเต้นรัว หูอื้อไปหมด ไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงก้อนเนื้อซ้าย ตาลายพร่ามัวจนต้องหลับตา
มันไม่ได้ทำอะไรมากการแค่เอาปากมาแตะกับผมเนิ่นนาน สุดท้ายริมฝีปากร้อนแค่ดุนเบาๆที่ปากของผมก่อนจะถอนออกไป
ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาพราวระยับด้วยความสุข ผมแอบอมยิ้มเล็กน้อย ขอให้มันไม่รู้สึกผิดที่จูบผมอีกต่อไปก็พอ
...ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่มันจูบผมตอนผมหลับ…
...ครั้งนี้ไม่เหมือนตอนเมื่อกี้ที่ผมกระโดดจูบปากมันจนฟันกระแทก…
ครั้งนี้...เป็นจูบที่เกิดจากความเต็มใจของผมทั้งสองคน
ผมคิดว่า...ผมชอบนะ…
“โรห์...ถามอะไรหน่อยสิ” ผมเริ่มคำถามใหม่ในขณะที่เรายังคงไม่ขยับตัวไปไหน
ช่วยด้วย! ตะคริวจะแดก!
“ว่า…”
“มึง...ช...ชอบ...กู…” จริงหรอ? ผมกลืนประโยคคำถามลงท้องไป มันตื่นเต้นจนพูดไม่ออก
คือผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมีใครมาชอบ ผู้หญิงยังไม่แล ผู้ชายแท้ที่ไหนจะเอากูครับ
ผมเลยแปลกใจว่าโรห์ชอบผมได้ไง มันหล่อขนาดเลือกใช้แล้วทิ้งยังได้ รวยขนาดเปย์แบงค์กาโม่คนก็ยังคว้าไว้ แต่ผม...ไม่เห็นจะมีอะไรเหมาะสมกันเลย
รูปร่างนี่กินขาด! คืออ้วนกินขาด! เงินพอมีแต่ใช้ไม่เคยพอ! หน้าตาเหมือนเด็กบนขวดซีอิ๊วขาวจนนึกว่าเป็นซีอิ๊วเสิ่นเจิ้น เอ่อ...หมายถึงกูหน้าเป็นของก็อปนะครับ
แต่ผมมั่นใจว่าผมก็เป็นคนดีในระดับที่สังคมรับได้ ไม่ได้ทำผิดหรือทำให้ใครเดือดร้อน ข้อนี้ผมมั่นใจมาก
“พุก...ฟังนะ…” มันพูดเสียงจริงจัง จนผมกลั้นหายใจ “คนต่างชาติคนหนึ่ง มาเมืองไทยคนเดียว ไม่เคยมีเพื่อน ไม่ได้อยู่กับครอบครัว สภาพแวดล้อมแปลกใหม่ ภาษาไม่คุ้นเคย อาหารไม่ค่อยได้กิน ถนนที่ไม่รู้จัก…”
เสียงทุ้มพูดแผ่วเบา ผมนึกภาพตามหากอาม่าถีบส่งผมไปที่อื่น ไปอยู่คนเดียวบ้าง...ผมคงเหงามาก
“ก็มีเหงาบ้าง แต่ก็พอไหว...วันหนึ่ง...มีคนอีกคนเดินเข้ามาแล้วทักว่า...นายชื่ออะไร? เอ๊ย! มึงเอ้ยนาย...พูดไทยได้เปล่าวะ”
ผมขำกิกๆ นึกไปถึงวันแรกๆที่เจอกัน
‘นายชื่ออะไร’
ผมเห็นมันนั่งอยู่ในโรงอาหารคนเดียว ดูไม่เข้ากับใครเพราะมันแตกต่าง รูปลักษณ์ที่แตกต่าง
‘มึงเอ้ยนาย...พูดไทยได้หรือเปล่า?’ ผมเริ่มหวั่นใจที่เห็นมันมองนิ่งๆไม่ตอบ
“แล้วคนๆนั้นก็เปลี่ยนมาพูดภาษาอังกฤษ”
‘แคน ยู เอ๊ย! ไอ้ห่านจิก! ที่เคยเรียนบอกว่าถ้าไม่สนิทให้พูดว่า คูด ที่เป็นสุภาพ เออใช่ๆ คูด ยู สปีก ไทย?’
“คูด ยู สปีก ไทย?” มันพูดออกเสียง สำเนียงต่างด้าวเชียวนะมึง ผมแอบหัวเราะคิกปล่อยมันพูดต่อ
“แต่ไอ้แขกนั่นเสือกไม่ตอบด้วยนะ มันหยิ่งมาก เลยซื้อข้าวมานั่งกินเป็นเพื่อนซะเลย สงสาร” ผมตอบให้ต่อ
เราสองคนกลับมานั่งข้างๆกันเหมือนเดิมที่ประจำบนโซฟา มองมือใหญ่แข็งแรงที่วางบนตัก เอื้อมมือตัวเองลงไปตีแปะๆแบบที่ชอบทำ
ไอ้แขกขำเบาๆ
“ตอนนั้นฉันกำลังคิดว่าคนๆนั้นเขาคิดจะทำอะไร ถึงเอาข้าวมานั่งกินด้วย แถมมีการถามด้วยนะว่ากินไหม?”
‘ยู โนว ข้าวมันไก่ เอ่อ ไรซ์ ชิกเก้น...อีทๆๆ?’
แล้วมันตอบว่าอะไรรู้ไหม?
“ไม่เป็นอะไร นายกินเถอะ” เสียงทุ้มเข้มพูด ผมฟังแล้วคิดถึงมากๆ
กูเอ๋อแดกตอนนั้น ผมแบบเฮ้ย!!! พูดไทยได้ทำไมไม่พูด ปล่อยให้กูฟุดฟิดฟอไฟฟองฟ่อดไปหมด
“หลังจากนั้นอยู่ๆเราก็สนิทกันยังไงไม่รู้ หึๆ แต่ฉันมานั่งรอพุกที่โรงอาหารบ่อยๆเพราะรู้ว่าพุกต้องมาแน่”
เหมือนกำลังโดนหลอกด่าว่ากูอ้วน!
“พอมีพุกอยู่ด้วยชีวิตฉันก็ไม่เหงาเท่าไร มีคิดถึงบ้านบ้าง แต่พุกก็หยิบยื่นครอบครัวให้ฉันเพิ่ม ฉันมีอาม่า มีป๊าม้า อากู๋ อาอี้ เฮียเคน เจ้แคท น้องคิท น้องจี๊ด” ผมดีใจที่นับครอบครัวผมเป็นครอบครัวของมัน “ทุกๆครั้งที่เจอพุก ฉันขอบคุณอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันเจอพุก ถ้าวันนั้นพุกไม่มาทัก ฉันก็ไม่คิดจะทักใครก่อน”
โรห์ไม่ได้เด็กมีปัญหา โรห์มีความสุขดีที่อียิปต์ แต่การมาประเทศใหม่ ใช้ชีวิตอยู่ใหม่ โดยไม่มีใคร
...ทุกๆครั้งของการเริ่มต้นใหม่…
...ไม่ใช่เรื่องง่าย…
สิ่งแรกที่โรห์ต้องการไม่ใช่ความสะดวกสบายในการใช้ชีวิต ไม่ใช่เงิน ไม่ใช่สิ่งของ แต่เป็น…
ใครสักคนที่อยู่ข้างๆคอยเป็นกำลังใจให้เขาใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมใหม่ได้อย่างสมบูรณ์
“พุกคือกำลังใจที่ทำให้ฉันอยากอยู่ประเทศไทยนานๆ”
ผมพิงหัวลงไปบนไหล่กว้าง รู้สึกแข็งๆแต่อบอุ่น
“งั้นก็...อยู่ที่นี่นานๆเลยนะ”
โคร่ก!!!
เสียงพสุทากัปนาทดังสนั่น พื้นสะเทือนเดือนดิน
ใช่ที่ไหน!
เสียงท้องมารของกูเองครับ!
แม่งเสียบรรยากาศหมด ไอ้แขกลงไปขำกับโซฟา ไอ้ส้นตีน!
เมื่อกี้ยังซึ้งฉิบหาย! ตอนนี้เอาปี๊บมาคลุมหัวกูเถอะ กูอาย!
“หึๆ กินข้าวไหม?” กูเกลียดรอยยิ้มมุมปากกับตาวาววับของมึงเว้ย
“กินดิ! กูไม่ได้แดกข้าวมาหลายมื้อแล้ว” แยกเขี้ยวใส่แม่ง เพราะมันทำผมเครียดจนกินอะไรไม่ลง
“กินอะไร?”
“บุฟเฟ่” ประกาศกร้าวมากครับ คือต้องได้แดก!
“ตอนนี้?” อะไรวะ แค่เกือบสองทุ่มเอง “มันจะไม่ย่อยนะ กินดึกไป”
“งั้นจะกินอะไรเลือกมา” เสือกมาห่วงลำไส้กูอะไรตอนนี้
“สุกี้ไหม? อุ่นๆ”
“ชาบูก็เหมือนกัน”
“ไม่บุฟเฟ่”
แม่งชาบูไม่บุฟเฟ่มันไม่คุ้มเว้ย!!!
“โรห์จ้า” เสียงสองต้องมา
มันส่ายหน้า ลุกขึ้นยืนเดินหนีไป
“โรห์…” ผมเสียงอ่อย มันแทบไม่เคยเดินหนีผมเลยนะ ผมมองร่างสูงเดินกลับมาพร้อมกับเสียงกุญแจรถกระทบกัน
“อย่ากินเยอะนะ ดึกแล้ว…” มันยิ้มๆ
ผมรีบกระเด้งตัวขึ้น ยิ้มร่าแทบบินถลาไปหามัน
เรื่องร้ายๆผ่านไป เรื่องแดกๆ เอ๊ย! เรื่องดีๆก็จะตามมา
อิๆ
-------------------- 100% ---------------
สวัสดีค่ะ
หลังจากที่ปล่อยให้น้องนมมาวิ่งเล่นหลายวัน วันนี้หนูพุกกลิ้งมาหาทุกคนแล้วค่า
ตอนนี้ใครอ่านแล้วอยากให้ลองจินตนการตามโรห์นะคะ เราเคยรู้สึกแบบเดียวกับโรห์ตอนเราไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาตอนมอปลายค่ะ วันที่ไปโรงเรียนวันแรก...เราได้แต่มองไปรอบๆค่ะ แบบนักเรียนอเมริกันเขารู้จักกันมาก่อนแล้ว เราเข้าไปใหม่ไม่รู้จักใครเลย สภาพแวดล้อมใหม่ พูดไม่เก่ง ไม่ใช่ว่าแบบอังกฤษที่เรียนๆไปจะใช้ได้นะคะ มันคนละเรื่องเลยค่ะ แบบตอนนั้นรู้เลยว่าภาษาอังกฤษโรงเรียนไทยช่วยอะไรเราไม่ได้เลยในเมกา วันแรกมันแย่จริงๆค่ะ
โรห์มาอยู่ไทยตัวคนเดียว สิ่งแวดล้อมใหม่ สิ่งที่เราเหมือนโรห์เราแค่ต้องการใครสักคนมาเป็นเพื่อนค่ะ เราไม่กล้าทักเพราะพูดไม่เก่ง ส่วนโรห์ก็ไม่ทักคนอื่น เรากับโรห์เคยอยู่ในจุดเดียวกัน แต่สุดท้ายเรามีนะคะมีเพื่อนคนเยอรมันเข้ามาคุยด้วย เราดีใจมากๆ เขามาแลกเปลี่ยนเหมือนกัน เราเลยคุยกันง่าย ตอนหลังสนิทกับเขามาก จนทักวันนี้ผ่านไป5-6ปีแล้ว เพือนเยอรมันยังเขียนโปสการ์ดมาหาเราอยู่ เราส่งกลับไปหาเขาที่เยอรมันเหมือนกันค่ะ
พูดซะยาว555 สรุปโรห์มีเพื่อนคือหนูพุกคนแรกในไทยนะคะ
คอมเม้นมาคุยกันได้ค่ะ เราขอกำลังใจจากทุกคน หรือจะติดแท็คหวีดใน #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
อยู่ต่างที่ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร คนรู้จักก็ไม่มี คิดตามก็รู้สึกเหงา ว้าเหว่มาเลยค่ะ
เข้าใจเลย ดีแล้วที่หนูพุกทักโรห์ พ่อชะรีฟถึงมีเพื่อน มีครอบครัวที่ไทยเพิ่ม
หนูพุกก็มีว่าที่สาม--- มีเพื่อนที่ดีงามขนาดนี้
:hao5:
เรื่องหน่วงๆผ่านไปแล้วค่ะ ไปกินฉลองซะนะหนูพุก 5555555555
-
เรื่องดราม่าของหนูพุกจบไปแล้ว มาเข้าเรื่องการกินต่อ5555
-
เสียงสองก็ต้องมา #หมูพุกได้กล่าวไว้
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เขินหนัก ฮาาา
-
:L2: :L2: :L2: เขิลลลล ระเบิดตัวแตกกกก
-
โรห์ พุก เข้าใจกันแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ยย พุกเอ้ยย จะหวานทั้งทีมีเรื่องกินมาขัดตลอดดด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หายเครียดก็กินต่อ :laugh:
-
รอตอนต่อไป
-
หนูพุกเก่งมาก ทำผิดก็แก้ไข
อยากเห็นหนูพุกเป็นโรคหัวใจบ่อยๆ
:impress2:
-
หมดดราม่า
-
พอเคลียร์เสร็จ หายเศร้า ก็ท้องร้องเลยนะ หมู!พุกเอ๊ยยย
-
:impress2: :-[ :o8:
-
พุกอ่ะ ทำร้ายจิตใจชะรีฟ ชะรีฟเสียใจนะ
-
หนูจะเขินยังไงก็ได้ แต่หนูจะเขินจนท้องร้องไม่ได้นะลูก 5555555555555
-
:pig4:
-
ง้อเสร็จเนี่ยย เรื่องกินต้องมาต่อแล้วนะ
แล้วคือ อ่านตอนตี 4 เห็นคำว่าชาบู บุฟเฟ่ แล้วท้องร้องเลยอ่ะ
-
หมูๆ คิดถึงหมูอ้วน
-
รออออ #คิดถึงหนูอ้วน
-
:hao7:_ น่ารักกก
-
บทที่ 14.1
“ยิ้มหน้าบานเป็นแป๊ะยิ้มเลยนะมึง” เสียงแขวะของไอ้ปองกุล แต่ผมไม่โกรธครับ ไม่โกรธ ยิ้มหน้าบานรับคำของมัน
ตอนนี้เห็นอะไรก็ทุ่งดอกเก๊กฮวยไปหมดครับ ชีวิตแฮปปี้ไปอีก
แม้แต่ไอ้ปองกุลทำหน้าเบ้ ตาหยามเหยียดใส่ผมก็ไม่โกรธครับ คนมีความสุขย่อมเห็นทุกอย่างดีไปหมด แม้แต่หน้าทุเรสอย่างปองกุลผมยังเห็นว่ามันดูดีขึ้นมานิดหน่อยครับ
“เอ้า! ไอ้ห่านี่ ยิ้มเข้าไป ด่าอะไรก็ยิ้ม ประสาทกลับ” จ้าเอาเลยจ้า ด่ามาอีกจ้า ยังยิ้มได้
ผมฉีกฟันใส่มันต่อ
“พอคืนดีกับไอ้โรห์นะ แหมทำหน้าระริกระรี้เหมือนได้ผัว ที่ก่อนหน้านั้นจะเป็นจะตายให้ได้” มันทำหน้าแขยง
“อื้มม” มิได้นำพาแต่อย่างใด จุดนี้ผมยิ้มร่าหมดครับ ก็คนมันแฮปปี้ชีวิตดี๊ดีย์ ประเด็นคือคนตามใจคนเดิมเพิ่มเติมคือยังไม่มีนะครับ อิๆ เพราะโรห์ยังไงก็คือโรห์ เสมอต้นเสมอปลาย
“ไอ้ห่า ทีตอนนั้นมานั่งปรึกษาหน้าเครียดบอกว่าเพื่อนกับเพื่อนจูบกัน ที่แท้ก็เรื่องของมึงเอง” ครับ...ตอนนั้นผมปรึกษามันตอนที่โรห์จูบแล้วผมสับสนมาก
สุดท้ายไอ้ปองกุลค่อยมารู้ตอนที่แจ๊คพอตแตกตอนโรห์มาได้ยินผมปากหมาๆพอดี มันถึงกับตาค้าง แต่ตอนนั้นผมแคร์ไอ้แขกอยู่เลยไม่ได้มาสนใจหนังหน้าไอ้แห้งเท่าไร
“ทำไม อิจ?” ผมเบ้ปากไม่สนใจเสียงนกเสียงกาครับ
“เหอะ” มันพ่นลมหายใจออกจมูก แต่รีบเขยิบหน้าเข้ามาหาผม แบบหน้าตาดูอยากเผือกเสือกจนออกนอกหน้ามากครับ “ว่าแต่...”
มันเงียบไปทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทุเรสมาก
“พวกมึง...ได้กันยัง?” ฟหกด่าวงงงงงงง
“สัส” ผมยันหน้าผากเหม่งๆล้านๆของไอ้ปองกุลออกจากตัวเอง
“โอย...เขินแล้วอย่ารุนแรงดิไอ้หมูอ้วน!” มันร้อง คลำหน้าผากตัวเอง
แต่เดี๋ยวก่อน...เมื่อกี้มันเรียกกูว่าอะไรนะ อะไรอ้วน อะไรหมู???
“มึงเรียกกูว่าอะไร?” ผมถามเสียงเข้ม ทำท่าทีคุกคามใส่มันจนมันย่นคอหลบ
“อย่ากระโดดทับกู” ดูมัน! ภายใต้ความกลัวคือความกวนตีนของมัน น่ากระโดดทับอย่างที่มันว่าจริงๆ
หนูพุกมั่นใจว่ากูไม่น่าจะกระโดดทับใครแบนหรอก...ถ้าทับจริง กูทับให้ไส้แตกม้ามปลิ้นครับ แค่แบนแม่งธรรมดาไป ใครๆก็ทำได้
“ตายซะเถอะมึงงงงง” ผมลากเสียงยาว เอามือไปเขย่าหัวไหล่ไอ้แห้ง
“อ่อกแอ่ก” เขย่าไม่แรงเลยแต่ปองกุลมันตอแหลทำเสียงจะขาดใจตาย
นี่คือการคลายเครียดของพวกผมล่ะครับ ฮ่าๆ ไม่มีไรทำก็เล่นบ้าบอกันไป
ปริ๊น!
เสียงแตรรถทำให้ต้องหันไปมอง รถยนต์คันคุ้นตาจอดชิดอยู่ริมฟุธบาทหน้าคณะ
ผมรีบแจ้นเข้าไปหาเลยครับ ไอ้โรห์ขับรถมารอแล้ว ไอ้แห้งมันวิ่งแถ่ดๆตามหลังมาด้วย พวกผมนัดกันว่าจะไปเดินเล่นห้างกันครับ
เปิดประตูฝั่งข้างคนขับแต่ต้องตาเหลือกสะดุ้งเฮือกครับ เพราะว่าที่นั่งมันไม่ว่างเหมือนเคยเสียแล้ว
“อ้าว!” ผมร้องเมื่อเปิดเข้าไปแล้วป๊ะกับหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งอยู่บนเบาะ เจ้าตัวก็ดูตกใจกำลังจะขยับลงแต่คนขับดันชิงพูดก่อน
“พุกไปนั่งข้างหลังกับปองกุลก่อนนะ” เสียงเข้มของมันดังแทรกขึ้นมา ผมมองหน้าเข้มๆแล้วเกิดเป็นความรู้สึกแปลกๆแต่ก็ปิดประตูแล้วไปเปิดด้านหลังแทน
รู้สึกเซ็งขึ้นมาทันที เพราะผมเป็นคนไม่ชอบนั่งข้างหลัง ไม่รู้ทำไม นั่งรถไอ้โรห์ทีไรก็ไม่เคยนั่งหลัง นั่งข้างหน้าตลอด เอาให้ถูกคือ...รถไอ้แขกไม่เคยมีใครนั่งข้างหน้านอกจากผม คือในตอนที่ผมเห็นนะ ถ้ากูไม่เห็นมันจะให้ใครนั่งอันนี้ก็ไม่รู้จริงๆ
แต่ถ้าผมอยู่ผมต้องได้นั่งสิ!
รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ขึ้นมานั่งพิงเบาะด้านหลัง ตามมาด้วยไอ้ปองกุลที่ปีนขึ้นมานั่งข้างๆ รถยนต์ก็เคลื่อนที่ ผมนั่งกอดอกมองไปข้างนอกไม่ยอมสบตาคมสวยที่มองผ่านกระจกมาข้างหลัง
รู้สึกเหม็นหน้าไม่อยากคุยชั่วคราว แต่ไม่พูดหรอกนะ เดี๋ยวมันหนีหายไปอีกผมฉิบหายแน่ นั่งมองแต่ข้างทางจนไอ้แห้งเอาศอกสะกิด ห่านจิก! เรียกว่าเอาศอกกระแทกพุงกูจะดีกว่า ศอกแหลมสัส!
“อะไร?!” ผมหันไปถามเสียงเขียวปั๊ด มันพยักเพยิดให้ผมมองกระจกที่ติดหน้ารถ ฟาโรห์ยังคงชำเลืองมองเขาเป็นระยะ
เห็นตาคมๆหวานย้อยมองเหมือนจะถามไถ่ เป็นห่วงเป็นใยทำให้ผมใจอ่อนยวบ นับวันๆกูยิ่งจะเป็นขี้ผึ้งเข้าไปทุกที ผมอมลมเข้าแก้มแล้วปล่อยออกขยับตัวแน่นๆมาเกาะเบาะคนขับจากด้านหลังแล้วยื่นหน้าไปหาคนขับ
“ว่าไง?” ใบหน้าคมเข้มหันมามองผมชั่วพริบตาแต่รู้สึกเหมือนแก้มอุ่นๆแปลกๆ
เมื่อกี้เหมือนโดนจมูกโด่งๆสูบลมจากแก้มไปชั่ววูบหนึ่ง ผมมองตามมัน เห็นรอยยิ้มติดมุมปาก หน้าระรื่นมาก เลยเอื้อมมือไปอีกฝั่งหยิกบนไหล่แข็งๆนั่น มันสูดปากเบาๆ ผมพอใจขึ้นเล็กน้อย
“อ้อ...นี่แจน เพื่อนในคณะโรห์เอง เขาขอติดรถมาลงห้างเฉยๆ” ผมหันไปมองผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มข้างคนขับ เธอยิ้มให้ผมก่อนจนต้องผงกหัวให้เป็นมารยาท “แจนนี่หนูพุกกับปองกุลเพื่อนผมเอง” ปองกุลมันพึมพำสวัสดีเพื่อนร่วมรถ
ผมหันกลับมาข้างขวาตัวเองที่เกาะเบาะคนขับอยู่ โรห์หันมายิ้มให้จนผมใจกระตุกหงึกหงัก หงึกๆหงักๆ มันเต้นหงึกๆหงักๆ จั่งซี่มันต้องถอน! โง๊ยยย! ไรของกูวะ สติๆ!
มันเอามือซ้ายเอื้อมไขว้มาด้านหลังมาจับมือผมที่เกาะเบาะอยู่ฝั่งประตู เคาะเบาๆแล้วลูบไล้เหมือนเป็นเชิงขอโทษ
มันคงรู้ว่าผมกำลังงอน...ไม่ใช่งอนสิวะ! ไม่พอใจที่มีคนมานั่งทับที่ของผมต่างหาก! นั่นแหละ! มันจับความรู้สึกของผมได้เสมอ มันสบตาผมผ่านกระจก มีแววเว้าวอนกลายจนได้แต่หรี่ตามอง
ผมเกี่ยวนิ้วยาวๆของมันเอาไว้เขย่าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่ได้โกรธแล้วก่อนจะถอยกลับไปนั่งเบาะตัวเองดีๆ ไอ้แห้งรีบเสนอหน้าเข้ามาทันที
“แหมๆๆๆๆ” มึงจะแหมยาวไปดาวอังคารเลยมะ “งอนเป็นตุ๊ดเลยไอ้ห่า”
“ใครงอน! ไม่มีเว้ย” ผมกัดฟันโวยใส่มัน อยากตบลูกตาล้อเลียนให้หลุดจริงๆ
รู้สึกเลือดลมสูบฉีดดีฉิบหาย ไหลขึ้นกองรวมบนหน้าให้กูอับอายตลอดเวลา อยากจะให้เส้นเลือดตีบกระทันหันจะได้ไหลช้าๆหน่อย
ผมคว่ำปากเลิกสนใจไอ้แห้งข้างๆ ขยับตัวพิงเบาะให้สบายแล้วหลับตา ผมจะค่อนข้างเมารถง่ายถ้ามัวแต่คุยเล่น ยิ่งนั่งข้างหลังผมยิ่งมึนง่ายมาก ไอ้ปองกุลก็รู้ตัวเลยขยับไปนั่งดีๆ ไม่วอแวกับผมแล้ว
จนรถยนต์แล่นมาถึงหน้าห้าง การจราจรตัดขัดเป็นระยะ แจนเลยขอลงก่อน ตอนแรกเธอดูลังเลเพราะว่าถ้าเธอลงแล้วที่นั่งตรงนั้นจะว่างและไอ้แขกจะดูเป็นคนขับรถทันที ผมเห็นเธออึกอักเลยบอก
“ไม่เป็นไรหรอกแจน” เธอหันมามองผม ผมพยักหน้าให้ ใบหน้าคมเข้มสีน้ำผึ้งหวานย้อยของไอ้แขกยิ้มสำทับ
“อืม...แจนลงตรงนี้น่าจะสะดวกนะ ไม่ต้องไปวนหาที่จอดกับผมแล้วต้องลงเดินมาหน้าห้างใหม่”
เพราะวินรถตู้อยู่แถวหน้าห้าง ถ้าลงเลยอาจจะเร็วกว่า สุดท้ายแจนขอบคุณคนขับแล้วหันมาลาพวกผมก่อนลงจากรถไป
หนูพุกคนนี้เอนตัวกลับมาพิงเบาะหลับตาสบายใจเฉิบ ไม่สนใจสายตาคมหวานที่ยังมองอยู่ แต่ปากก็เปิดถาม
“มองไม?” ทำเสียงแข็งใส่แม่ง หมั่นไส้!
ได้ยินเสียงมันขำเบาๆในคอ “เห็นโรห์เป็นคนขับหรือไง?”
ถามมาได้ ฉลาดซะเปล่า!
“เออเซ่ะ ขับไปเลยพูดมาก”
“ขึ้นมานั่งหน้าเถอะ เดี๋ยวมึนหัว” โทษทีนะไอ้แขก อีกสามร้อยเมตรมึงจะเข้าลานจอดรถห้างแล้ว ถ้ากูเมาจะอ้วกนะ กูอ้วกใส่หน้ามึงตั้งแต่กิโลเมตรแรกที่ออกจากมหาลัยแล้ว! ฮ่วย!
“อื้อ…” ผมส่ายหน้าดิก กอดอกแน่น ไอ้ปองกุลมันแสยะปาก ขมุบหมิบเหมือนกำลังล้อพวกผมที่คุยกันอยู่ บ้องหูแม่ง!
“มานั่งเถอะมา รถติดพอดีเลย” รถยังคงคิดอยู่อยู่แถวหน้าห้าง รถยังคงออกันเพราะคนเดินเยอะด้วย ติดพวกรถโดยสารที่จอดรับส่งผู้โดยสารอีก
ผมเปิดตาข้างหนึ่งมองคนพูดผ่านกระจก มือใหญ่สีน้ำผึตบเบาะข้างตัวแปะๆเชื้อเชิญ อยากฮึดฮัดนะแต่เริ่มเมาละ ปวดหัวคลื่นไส้ เลยรีบขยับตัวเปิดประตู แต่ก็ระมัดระวังนะครับมองซ้ายขวาแล้ว ลงมาแล้วก็รีบเดินอ้อมรถมาฝั่งข้างคนขับกระโดดขึ้นนั่งเรียบร้อย ขยับตัวลองสามทีให้สบาย คาดเข็มขัด ถึงจะอีกสามร้อยเมตรเข้าลานจอดรถก็ตาม เพราะเดี๋ยวตำรวจซิวเสียค่าปรับไม่คุ้มครับ
“กลัวเมารถเฉยๆ” รีบทะลุกลางปล้องพูดออกไป ไม่ได้อยากนั่งข้างมันสัดนิด นิดหนึ่งก็ไม่มีนะ หนูพุกบอกเลย
“ครับๆ” มันพูดกล้วหัวเราะ ตบเกียร์ไปอยู่ที่ตัวดีแล้วเหยีบยตันเร่งตามคันข้างหน้าไปเรื่อยๆ
ในที่สุดก็ผ่านพ้นสามร้อยเมตรสุดนรกจนเข้ามาถึงล่นจอดรถได้สำเร็จ แต่ห่านจิก! ชีวิตคนกรุงเทพฯคงบัดซบจริงๆครับเพราะเข้ามาแล้วยังต้องวนหาที่จอดรถเหมือนเล่นวัดดวงวัดใจใครมาก่อนมาหลังไม่รู้ แต่ถ้าเจอช่องว่างกูต้องรีบเสียบครับ
โชคดีไอ้โรห์ตาไวเห็นรถคันหนึ่งกำลังจะออกจากซองพอดี ไอ้ปองกุลถึงกับเกาะหน้าต่างอย่างตื่นเต้น เสรดแค่ได้ที่จอดรถไหมล่ะ!
จอดเสร็จก็เดินเข้าห้าง ไอ้แห้งเสือกเสร่ออยากเข้าห้องน้ำ
“มึงกูปวดฉี่เดี๋ยวมานะ” มันพูดรัวๆเสร็จก็วิ่งแจ้นไปห้องสุขาชายทันที
ผมเหล่คนที่ทำเนียนตีคู่มาข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรกันแต่ว่านิ้วก้อยเรียวยาวของมันเกี่ยวนิ้วก้อยผมเอาไว้แล้วแกว่งเบาๆ
หึ! เป็นการง้อที่โคตรอนุบาลสาม แต่ถามว่ากูชอบไหม?!
เออ! ชอบ!
มีไรมะ?!
------------------- 50% ----------------
สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้ค่ะ
ขออภัยที่หายไปนานมากเลยค่ะ ตอนนี้จัดการต้นฉบับรักตามสั่งเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาให้หนูพุกและฟาโรห์ รวมถึงรักรสนมจืดแล้ว
ขอบคุณที่ยังคอยถามไถ่ ไม่ลืมยัยหนูกันนะคะ
อ่านแล้วถูกใจชอบ คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ รวมถึงหวีดกันได้ในทวิตเตอร์ #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณมากค่า
ปล. ตอนนี้เรามีโปรเจ็คร่วมกับน้องนักเขียน heartbrekxr's ผู้เขียนมนุษย์แฟนเด็ก, ความจริงใจ และอื่นๆ ขอฝากเรื่อง How to feed bambi #เชมาคนเลี้ยงกวางด้วยนะคะ
-
ปากแข็งจริงๆเล้ยหนูพุกหห
-
หนูพุกมีความซึนนะคะ :hao3: :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
มีลางว่าแจน จะไม่แค่นี้น่ะซี้ o18
โรห์ ใจดีนี่นา
ก็ดูกันต่อๆป
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ย หนูพุกกกน่าหมั่นไส้ได้น่ารักมาก
-
แหม~มีงอนง้อ
-
อ่าาาห์ มาแล้วว
-
มีงอนนะหนูพุก
-
:o8: พอเข้าใจกันหวานขึ้นเป็นสองเท่า
-
หัวใจหนูพึกเต้นจังหวะมันส์มาก5555
-
แค่นิ้วก้อยเธอ :hao7: :impress2: :-[ :o8:
-
ชอบความเกี่ยวก้อย น่ารักกกกกกกกก
หึงก็บอกว่าหึงหนูพุก โรห์อาจจะดีใจก็ได้ 555555
-
:mew1:
-
คุณนักเขียนคะ เราชอบเรื่องนี้มากกว่าเรื่องรักตามสั่ง เราว่าเรื่องนี้คุณเขียนได้ลื่นไหลกว่ามากๆ สนุกดี
-
:z1: :z1: :z1:
-
หนูพุกปากแข็งนะ
ุ
-
โอ๊ยยย เค้าดีกันแล้ว
ทำไมหนูพุกเป็นคนแบบนี้ล่ะ รู้ว่าฟาโรห์ตามใจ ก็ทำใหญ่เลยนะ 55555
ชารีฟน่ารักอะ รักอะเนาะ ทำไงได้
-
:L2: :L2: :L2:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หนูพุกน่ารัก แต่ตัวโตไปไม่ดีต่อสุขภาพนะ ฮ่า ๆ
-
งอนง้อกันได้น่ารักจริงๆ
เกี่ยวก้อยง้อกัน 5555
-
เห็นเรื่องนี้ผ่านตามาหลายครั้งแต่ไม่เคยกดเข้ามาอ่าน วันนี้เพิ่งรู้ว่าตัวเองพลาดมากที่มองข้ามนิยายสนุกๆเรื่องนี้ไป หนูพุกน่ารักมากแต่ก็เกรียนมากเช่นกันแต่อยากจะบอกหนูพุกนะคะว่าถ้ารอบเอวแค่ 36 นี่ไม่ถือว่าอ้วนนะคะแค่อวบๆมีเนื้อมีหนังน่าฟัดน่ากอด ส่วนพ่อหนุ่มแขกนี่ก็อะไรจะดูแลดีขนาดนี้คะไม่ให้หนูพุกหวั่นไหวได้ยังไง
ปล.เรากดติดตามเพจไว้แล้วเดี๋ยวจะตามไปทวงนิยาย ฮ่าๆ
-
บทที่ 14.2
รอไอ้ปองกุลโคตรนานเลยครับ จนผมเดินไปซื้อชานมเผือกไข่มุกมาดูดเกือบครึ่งแก้วมันถึงเดินออกมา ไอ้ห่านจิก นึกว่าตกส้วมตายไปแล้วนะเนี่ย ยังเสือกมีชีวิตรอดกลับออกมาอีก
“นึกว่าตายห่าไปแล้วนะเนี่ย”
“สัส ขอเวลาหน่อยดิ”
“ส้วมแตกยังมึง” ผมพูดไประหว่างที่เดินเอาหลอดเขี่ยไข่มุกดำๆที่ก้นแก้วพยายามจะเอาขึ้นมากิน แม่งกินยากกินเย็นฉิบหาย สุดท้ายเลยยกให้ฟาโรห์ไปครับ มันไม่ได้จะกินนะ
“เสรด!” มันทำหน้าทำตาใส่ผม
“เหอะ!”
เดินหล่อๆมาจนผ่านร้านเครื่องเขียนเลยแวปเข้าร้านเพราะอยากจะซื้อปากกาด้ามใหม่ ได้ปากกาลูกลื่นมาสองแท่งกำลังจะเอาไปจ่ายเงินแต่ร่างสูงใหญ่กับไอ้ปองกุลกำลังยืนอยู่ตรงชั้นวางหนังสือเลยเดินเข้าไปหา
“ทำไรวะ?” ผมชะโงกหน้าไปมองที่ชั้นวางหนังสือ เป็นชั้นพวกวรรณกรรมเยาวชน ผมก็เคยอ่านนะ แบบพวกแฟนตาซีหรือเกมส์ออนไลน์ อยากจะช่วยเพิ่มค่าเฉลี่ยอ่านหนังปีละแปดบรรทัดของคนไทยให้มันสูงขึ้นบ้าง เผื่อปีหน้าจะได้เป็นเก้าบรรทัดบ้าง
“มึงๆมาดูนี่มา” เสียงแจ้นๆของไอ้แห้ง มันยกหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ตอนไม่สังเกตดีๆก็เหมือนนิยายวัยรุ่นทั่วไปแต่พอมองอีก…
ขยี้ตาอีกรอบ...หันกลับไปมองใหม่
ห่านจิก เสรดเป็ด!
นิยายห่าอะไรหน้าปกมีผู้ชายสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ เอ่อ...โอเค แค่กอดกันธรรมดา ผมอินเนอร์แรงไปหน่อย
บรื้อ...หนูพุกขนลุกฉิบหาย!
“เชี่ย! มึงจะอ่านหรอ?” ผมมองไอ้แห้งอย่างหวาดระแวง อย่าบอกนะว่ามันเปลี่ยนรสนิยม
“เปล่า...กูแค่จะบอกว่าเหมือนชะรีฟดี” มันชี้ไปที่ตัวละครตัวหนึ่งบนหน้าปก น่าจะเป็นแบบพวกอียิปต์ๆเพราะผิวสีทองแดงและหน้าไปทางอาหรับ
ผมหันไปมองหน้าคมเข้มที่ยืนยิ้มๆ หันกลับไปมองหนังสือน่าขนลุกนั่นอีกครั้ง
“ไอ้ตาถั่ว! เหมือนไอ้โรห์ตรงไหนวะ!” ผมเถียงขาดใจ
“อ้าว...กูก็นึกว่าสเป็คมึงเป็นแบบนี้” มันทำหน้ากวนตีน
หนูพุกหน้าเห่อเล็กน้อย สเป็คกูต้องอึ๋มๆเว้ย “สัส!” หันไปหาไอ้คนข้างๆที่ยืนยิ้มหล่ออยู่ได้ คิดว่าถ่ายแบบอยู่หรือไง “หัวเราะไรโรห์”
ฟาโรห์ยกมือขึ้นมาโบกเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร แต่ปากยิ้มกว้างกับตาแพรวพราวนี่คืออะไร เป็นตากุ้งยิงเร๊อะ!!! เดี๋ยวยิงไส้แตกเลยนี่!
“แล้วชอบแบบไหน? ตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง หน้าตาดีๆ?”
ห่านจิก! ที่พูดมามันก็มึงทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอไงฟระ!
ผมหันหน้าหนีใบหน้าคมเข้มสดใสนั่น นัยน์ตาหวานย้อยฉ่ำวาวจนผมใจสั่น ขยันหาเรื่องให้กูนะไอ้แขก!
“ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ!” ผมสะบัดตูดจะไปจ่ายเงินค่าปากกา แต่ยังได้ยินเสียงไล่หลังมา
“สรุปมึงว่าหน้าปกนี่หล่อกว่าไอ้ชะรีฟใช่มั้ย”
ไอ้เชี่ยถามมากจัง
ใช่…
ซะที่ไหนละเว้ยยยยยย
“ไอ้โรห์หล่อกว่าเยอะ มึงตาถั่วเท่าเม็ดก๋วยจี๊หรือไงวะ?!”
อุ๊บ! ฉิบหาย!
พลาดแล้วกู...พลาดตั้งแต่เห็นใบหน้าคมเข้มฉีกปากจนเห็นฟันขาวเรียงตัวเป็นระเบียบ ห่า...รีบจ่ายเงินแล้วออกจากร้านเถอะ กูไม่อยากทิ้งชีวิตไว้ที่นี่
“ขอบแบบนี้สินะ…” เสียงทุ้มนุ่มดังข้างหลัง รีบสาวเท้าแน่นๆของตัวเองหนีมันไปเรื่อยๆ แต่ขากูมีหรือจะสู้ไอ้แขกตัวเปรตอย่างมัน เออดี...ทิ้งไอ้แห้งวิ่งตามข้างหลังอีก รักเพื่อนได้อีกพวกกู
“ไม่ชอบ!”
“งั้นหล่อใช่ไหม?” ผมชะงัก เมื่อใบหน้าหล่อคมก้มมาชิดใบหน้าผมจนจมูกโด่งๆชนจมูกผม รีบถอยหลังออกมาตั้งหลัก อย่ามารุ่มร่ามกลางห้างนะเว้ย!
ไว้กลับห้องก่อนสิวะ! เอ๊ย! ผิดๆๆๆๆ
“ไม่หล่อ ถอยไป” ดันหน้ามันออกไป เบ้ปากแรงๆใส่ ไอ้ฟาโรห์หัวเราะเบาๆ ยักคิ้วจึกให้ผมอีก
“จะจำไว้ว่าพุกชอบแบบนี้”
“แบบไหน?”
“แบบ...โรห์ไง”
ฟหกด่าสวงงง!
ไอ้หลงตัวเอง ไอ้ขี้โมเม ไอ้ขี้จุ๊เบ๊ๆขี้โฮะตะละล้า!
หลังจากเจอไอ้คนขี้จุ๊เบ๊ๆ ผมรีบเดินหนีมัน ไปลากไอ้ปองกุลเดินหาร้านอาหาร เป็นหนูพุกช่างลำบาก หิวตลอดเวลา จบท้ายที่ร้านพิซซ่าแฟรนไชน์ร้านหนึ่ง ร้านชื่อพิซซ่า บริษัท ครับ
อ้าว! กูเผลอตัวโฆษณาร้านไปแล้วเหรอ?!!!
โทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ คึๆ
“ขอน้ำเปล่ารีฟีลด้วยครับ” ผมเงยหน้าบอกพนักงาน
“เอ่อ...น้ำเปล่าไม่มีรีฟีลค่ะ มีแต่น้ำอัดลมรีฟีลค่ะ” หน้าพนักงานดูงงงวยกับกูมากครับ
“อ้อ! นั่นแหละครับ รีฟีลจัดมาเลย” ผมยิ้มร่า
“หนูพุก! อย่าเนียน…” เสียงเข้มดังขัด จนผมหันไปมองหน้า แม่งขัดความสุขมาก “น้ำเปล่าสองขวด น้ำแข็งเปล่าครับ”
พนักงานมองหน้าคนสั่งเคลิ้มเลยครับ พี่ครับ! ไปได้แล้วครับ สั่งเสร็จแล้ว จะมาจ้องทำไม!
“...เท่านี้พอครับ” ผมปิดหน้าเมนูลงหลังจากสั่งเสร็จเป็นการจบการสั่งเพียงเท่านี้
“มึงพูดว่า ‘แค่นี้’ เหรอวะ?!!” ไอ้แห้งมันทะลุกลางวงขึ้น ผมขมวดคิ้วแคะหูเพราะเสียงแหลมๆของมัน
“เสียงดังน่า…” ไอ้โรห์ยังไม่ว่าเลย ถึงคิ้วมันแทบจะขมวดมุ่นเป็นโบว์แล้ว เห็นแล้วขำ
“สั่งเยอะอีกแล้ว” มันทำเสียงเข้ม แต่รีบยิ้มอ้อนประจบครับ เดี๋ยวแม่งยกเลิกรายการผม ตายห่าพอดี
“พุกหิว...นะ...น้า…”
ทำไมต้องพูดเหมือนผมสั่งเยอะ แค่พิซซ่าถาดใหญ่ ปีกไก่บาบีคิว พาสต้า ขนมปังกระเทียม แล้วก็น้ำเปล่ารีฟีล...เอ่อ...ไม่ใช่สิ น้ำเปล่ากับน้ำแข็งต่างหาก
“เออใช่ๆ อาทิตย์หน้าชมรมคาราเต้มีซ้อมแข่งใช่เปล่าวะ?” ไอ้ปองกุลดูดน้ำเอือกๆๆ ถามขึ้นมา
ผมหันขวับไปมองคนเล่นคาราเต้ มันเหล่ตาไปด้านข้างไม่ยอมมองผม ผมก็รอนิ่งๆ คือนิ่งจริงๆ หน้านิ่ง อารมณ์ก็นิ่ง
จนไอ้แขกถอนหายใจ ยิ้มอ่อนๆ
“โอเคๆ ไม่ทำหน้างอแงสิ” อะไรคือหน้างอแง ไอ้ภาษาไทยไม่แข็งแรง “I did not mean to keep it secret มันก็แค่การซ้อมแข่งเท่านั้นเลยไม่บอก”
เสรด! แค่มึงไม่บอกกู แล้วมารู้จากปากคนอื่นมึงก็มีซีเคร็ทกับกูละ!
คือทุกครั้งเวลาามันมีแข่ง พวกผมจะไปดูตลอดถ้าว่าง คือกีฬาคาราเต้เป็นอะไรที่ไม่ได้ดูได้บ่อยๆ มันไม่ได้โด่งดังเหมือนเเทควันโด ไม่มีการบรรจุในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก ทำให้คนไม่ค่อยรู้จักเท่าไร แต่ผมว่ามันเสน่ห์ในตัวของมันนะ เวลาเห็นนักกีฬาใในชุดสีขาวสะอาดกำลังต่อสู้หรือไม่ก็การรำทำรำที่มีทั้งความอ่อนช้อยแต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่ง
“บอกมาก็ไม่ไปเว้ย!” ผมเบ้ปากบอกเสียงดัง
“อืม มันมีวันพฤหัสตอนเย็น”
“เฮ้ย! ไอ้ห่า! วันนั้นกูมีเรียนถึงเย็นนี่หว่าจะไปทันที่ไหน!” ผมร้องขึ้นมาอย่างลืมตัว
เห็นใบหน้าคมเข้มดูมีชีวิตชีวาสดใส ยิ้มกว้างจนเห็นฟัน
“สรุปว่าไปเนอะ” มันยักคิ้ว
ผมทำหน้านิ่ว นี่กูลืมตัวอีกแล้ว นี่จะลืมตัวอะไรหนักหนาเนี่ย นี่กูเอาสติมากับเขาด้วยไหมวะ!
“ไม่ได้พูดว่าจะไป” แม่งมามั่วซั่วอีกแหละ
“อย่าเพิ่งสวีทกันนะพวกมึง เห็นใจกูหน่อย กูหิว” มีคนอิจฉาขึ้นมาแล้ว
“สวีทบ้านมึงเส่ะ” ไอ้แห้งนี่น่าจับหักคอถ่วงน้ำตาย
มันหันไปหัวเราะคิกคักกับไอ้แขกที่ทำหน้ายิ้มๆ
ผมว่าจับพวกมันสองคนมัดแล้วจับถ่วงน้ำแม่งทั้งคู่! เห็นกูเป็นคนดีหน่อยได้ใจกันใหญ่
พออาหารมาผมก็หันเหความสนใจไปที่พิซซ่าร้อนๆตรงหน้า ตักมาวางในจานตัวเองแล้วราดซอสอย่างที่ชอบลงไป เคี้ยวอร่อยๆเพลินๆ
“ไว้...เราค่อยกลับไป...สวีทกันที่ห้องเนอะ”
แค่กๆๆๆๆๆ!!!
ไอ้ห่านจิก! เสรดเป็ดเอ๊ย...หอยลายติดคอกูเลยไอ้เชี่ยแขก!
------------------- 100% ----------------
สวัสดีค่า
ก่อนอื่นต้องขออภัยที่หายไปนานนะคะ วันนี้เอาอีกครึ่งตอนของหนูพุกและพ่อยอดชายมาแล้วค่ะ
ใครลืมแล้วย้อนหลับไปอ่านตั้งแต่ได้เลยนะคะ 5555 ตอนนี้ทุกคนจะได้เห็นว่าพ่อยอดชายของเรานอกจากจะหล่อเหลาเอาการแล้วนางยังเป็นคนชอบกินทองหยอดค่ะ 55555
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะหรือจะหวีดในทวิต #รักหนักมาก #ชะรีฟหนูพุก
ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาตลอดค่ะ
-
เฮฮฮฮ...กลับมาละ ดีจาย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
สวีทกันต่อ :hao7: :hao6: :hao3:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
พุก เนียนเรื่องกินได้ตลอด
แต่เรื่องโรห์หล่อ นี่ลืมตัวเรื่อยแหละ
โรห์ก็ยิ้มกว้างชอบใจไปสิ
พุก ตกหลุมพลาง ลืมตัวเรื่องโรห์เสมอ
เรื่องอื่นพุกเก่ง
พุก น่ารัก
โรห์ อ่อนโยน รัก พุกสุดๆ
โรห์ พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยากอ่านบทสวีทของโรห์ พุก อ่ะ :katai5: :katai5: :katai5:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โรห์รุกใหญ่เลย หนูพุกเขินหมดแล้ว 555555
-
ฟาโรห์คืออ่อยหนักมากถถถถถถถหนูพุกไปไหนไม่รอดแล้ววววว :hao3: :hao3:
-
ไว้ไปสวีตที่ห้องเนอะหนูพุก :-[
-
รีบกินจะได้รีบกลับไปสวีทกันเนาะหนูพุก
-
ตามนั้นค่ะแห้ง หนูทำดีมากค่ะลูก เดี๋ยวหาสะมีให้ เอะ หรือมีคนจองแล้วน้า
-
หนูพุกนี่ชอบสติหลุดเลื่อยเลย :pig4:
-
:pig4:
-
55555 พ่อคนหล่อในตาหวานคมเค้ายังชอบกินขนมครกด้วยนะ
ชะรีฟก็ง้อไปเหอะ อ้อนไปเหอะ ยังไงหนูพุกก็หลง
หมูพุก ทำไมร้าย ทำไมเหวี่ยง 5555 แล้วสุดท้ายก็ตกหลุมเองนะ
แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงไม่มีสติ แต่เด๋วก็กลับไปสวีทที่ห้องได้ :hao7:
-
อื้อหือพี่แขกจะขยันหยอดเกินไปแล้วหยอดทุกที่ที่มีโอกาสแถมมาขยันทำตาหวานวิบวับอีกแบบนี้หนูพูกก็เขินจนตัวกลมแย่สิ ฮ่าๆ
-
พี่เเขกน่ารัก ฮือออ อยากได้แบบนี้ หาได้จากไหนคะ
-
กลับมาแล้ว~
-
ฟินไปอีก~
-
หายไปไหนอีกแล้ววว :ling1: แงงงงง
รอนะคะ :heaven :กอด1:
-
คิดถึงหนูพุกอ่ะ
-
ชอบค่ะเพราะฉันกะอ้วน :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงหนูพุกกับชารีฟ :mew2:
-
รอหนูพุกอยู่นะแจ๊ะ :mew1: :mew1:
-
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร นัดกันไว้(?)ทำไมไม่มา ฮาาาาาา
-
“Loy-kra-thong??” คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองใบปลิวใบเล็กที่ได้รับแจกจากมหาลัยที่มาเดินแจกตามคณะต่างๆ
“หืม?” ผมเงยหน้าจากถุงไส้กรอกอีสานขึ้นมามอง กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้องบนตึกคอนโดหรูแห่งนี้
“นี่ไง”
ผมรับใบปลิวมาดู ไล่อ่านตั้งแต่ต้น เป็นใบปลิวเกี่ยวกับเทศกาลลอยกระทงในมหาลัยครับ
“อะไร! เป็นคนไทยไม่รู้จักลอยกระทง”
“เป็นฮาร์ฟไทยครับ” ไอ้แขกหรี่ตา
ผมยักไหล่แลบลิ้นใส่มันเพราะความหมั่นไส้ส่วนบุคคล “นั่นแหละ” อย่างน้อยก็มีสายเลือดไทย ต้องรู้จักสิ
หรือที่อียิปต์ไม่มีกระทงให้ลอยเหรอ?
นึกย้อนไปเมื่อตอนปีหนึ่ง พวกผมก็ไม่ได้สนใจเทศกาลกับเขาเท่าไร
“อยากไปเหรอ?” ผมมองหน้าเข้ม คำนวณวันซึ่งมันคือวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ผมรู้ว่าน่าจะไม่มีอะไร
“พุกล่ะ?”
“เฉยๆนะ ไปได้” ผมยักไหล่ ล่าสุดที่เอากระทงขนมปังปลาไปลอยนั่นก็สี่ห้าปีมาแล้วมั้งครับ ตอนนั้นพาหนูจี๊ดไปเปิดหูเปิดตา สุดท้ายผมนี่ท้องอืดกลับบ้านครับเพราะกินกระทง เอ๊ย! ซื้อของกินในงานจนท้องจะแตก
“โรห์ไปได้”
“ได้ๆ” ผมกลับมาสนใจไส้กรอกอีสานอีกสามไม้ที่เหลือในถุง
“หนูพุกอย่าเนียนสิ”
ชะงักมือที่กำลังเอาไม้ขึ้นมากัด “อะไร!” ถามเสียงดัง ทำหน้าเหมือนเด็กหวงของ
นี่มันไส้กรอกอีสานของหนูพุก อยู่ในมือหนูพุกมันต้องเป็นของหนูพุกสิวะ!
ไอ้โรห์กระดิกนิ้วยิกๆเป็นเชิงให้ผมส่งถุงให้ ตอนนี้กอดถุงแบบหวงแหนมาก
“ของกู...” ทำปากยู่
“You promised me that you will eat 3 and another 3 are mine”
“กูบอกโฟร์นะ” โมเมว่าจะกินสี่ไม้อะ
“Nhh no” อย่ามาโนะโนวใส่กูนะเว้ย
เห็นหน้านิ่งไม่ยอมพูดต่อ อะไรวะ เอะอะอะไรก็นิ่ง เอะอะอะไรก็ไม่พูด
คิดว่าหล่อเหรอไง?!
คิดว่าหล่อแล้วทำงี้ก็ได้เหรอ?!
ห้ะ?!!!
ตอบ...
เออ!!! มึงทำได้!!!
“เอาคืนไปเลย” ผมหน้าบูด ยื่นถุงคืน แต่ตาจ้องเขม็ง
มือใหญ่ดึงถุงกลับแต่ผมก็ไม่ปล่อยกลายเป็นว่ายื้อยุดอยู่ตรงกลาง
“จุ๊ๆ พุกปล่อย...” ดวงตาคมเข้มหรี่ลง ทำเสียงเหมือนผมกำลังเล่นขี้โกง “ไม่ดื้อสิ...”
เริ่มมือไม้อ่อนแรงแต่ยังจับถุงเอาไว้
“ไม่งอแงนะคนดี...”
ฉิบหาย!!!!
บ้านไอ้แขกบึ้ม!!!
คนดีหอกไร ไอ้ด๋อยเอ๊ย! เผลอปล่อยถุงให้มันจนได้
หน้าร้อนเป็นหมูชุบแป้งทอดเลยวุ้ย
“คนดีเชี่ยไร!” อยากเป็นคนเลวขึ้นมาทันที
มันยิ้มละมุนละไมมาให้ โอ๊ย! ตับไตไส้พุงกู! สะเทือนเชียว
“มึงไม่ไปกับกูแน่นะ?” ผมถามย้ำกับไอ้แห้งอีกครั้งตอนเลิกเรียน
“ไม่อ่ะ” มันส่ายหน้า “กูอยากกลับห้องไปนอน”
“เออๆ”
วันนี้มหาลัยผมคึกคักตั้งแต่เช้าเพราะมีการตระเตรียมของ เปิดบูธ จัดงาน สถานที่ต่างๆ จริงๆก็มีการเตรียมมาหลายวันแล้ว แต่วันนี้ดูวุ่นวายสุด
พอตกบ่ายแก่ๆก็เริ่มมีคนภายนอกเข้ามาเรื่อยๆ บูธต่างๆเริ่มเปิดขาย
“กลับหอไปนอนก่อนดีกว่าค่อยออกมาตอนเย็น”
กดโทรศัพท์ยิกๆไลน์บอกไอ้โรห์ให้มาเจอผมที่หอ มันตอบมาว่าโอเค ผมเลยกลับหอพร้อมกับไอ้ปองกุลก่อนเลย
ผมแยกกับไอ้ปองกุลที่หน้าหอ มันอยู่หอถัดๆไปจากผมไม่ไกลมาก ถึงห้องปุ๊บผมกระโดดขึ้นเตียง เปิดแอร์เย็นฉ่ำปอดจนเผลอหลับไป
รู้ตัวอีกทีแบบสะลึมสะลือก็คือตอนนี้เตียงยวบลงพร้อมกับความอุ่นข้างๆตัว
พยายามหรี่ตามองเห็นหน้าหล่อๆในระดับสายตาพร้อมกับความหนักอึ้งบนพุง แขนมันพาดยาวเป็นงูอยู่บนตัวผม
“โรห์...” เรียกชื่อมันเสียงแหบเพราะเพิ่งตื่น
“Sorry, I woke you up” มันรัดตัวแน่นๆของผมเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ของมัน
ผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เตียงขนาดควีนไซส์แต่การที่คนตัวสูงใหญ่อย่างมันกับพะยูนอย่างผมมานอนแล้วมันเล็กลงไปถนัดตา
“อื้อ...” ร้องขัดใจ
ฝ่ามืออุ่นลูบหลังผมเบาๆเหมือนกล่อมนอน “ชู่ว...นอนๆ” อยู่ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวของไอ้โรห์
น่าแปลกที่มันทำให้ผมสงบลงจนต้องฝังจมูกลงบนซอกคอหอมกรุ่นมากขึ้น
“อืม...หกโมงเย็นเรียกนะ” ตอนนี้อยากนอนอีกหน่อยอ่ะ
“โอเค”
เวลาเย็นใกล้ค่ำพวกผมก็มาถึงมหาลัยพอดี ตอนนี้แตกต่างกับตอนกลางวัน
เสียงจ้อกแจ้กจอแจจนผมไม่ได้ยินที่มันพูดเท่าไรต้องแทบตะโกนคุยกัน
“หนูพุก!” เสียงเข้มๆเรียกเมื่อมันเห็นผมกลืนหายไปกับฝูงชน
“อื้อๆ อยู่นี่ๆ” ผมรีบคว้ามือใหญ่เอาไว้แน่น
มันรีบกระชับมือผมเอาไว้รีบดึงให้ผมเดินตามหลังมัน ไอ้โรห์ตัวใหญ่อยู่แล้วยิ่งเดินเหมือนแหวกทางไปในตัว
คนก็มองมันไปดิ มันนี่เป็นมิตรต่อเด็ก สตรีและคนชราจริงๆ เขามองมันมันก็ยิ้มบางๆให้ เอาเข้าไปครับ ทำคนเขาเคลิ้มไปถึงไหนล่ะ
“กินไรก่อนไหม?”
ผมกับมันยังไม่ได้กินอะไรเลย เพราะงีบตื่นกันขึ้นมาก็พากันออกมาเลย
ตาคมสวยมองคนที่เดินผ่านไปมีขนมโตเกียวอยู่ในมือ มองไปรอบๆเจอกับร้านอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเลยฉุดมือไอ้แขกให้เดินตามมา
สรุปก็ได้โตเกียวไส้ต่างๆมาสองถุง น้ำหวานคนละแก้ว นั่งแทะกันแถวนั้นแหละครับ
ช่วงเกือบสองทุ่มคนก็ยังคงมาอยู่ครับ ผมกับไอ้โรห์เดินหาร้านขายกระทงครับ ตอนนี้เขาค่อนข้างรณรงค์ใช้วัสดุทำกระทงที่ย่อยสลายได้ สุดท้ายได้กระทงขนมปังที่คณะหนึ่งมาเปิดมาขายครับ
“ลอยด้วยกันนี่แหละมึง” ผมเสตาหลบไอ้แขกที่จ้องอย่างงงงวยเมื่อเห็นผมซื้อแค่อันเดียว
“อ่า...อื้ม...”
ไม่รู้ทำไมแต่แบบไม่กล้ามองมันอ่ะ เลยรีบคว้ากระทงไปที่สระน้ำของมหาลัย คนเยอะมาก
ไอ้โรห์รีบเดินตามหลังมาก้มกระซิบที่หู กูนี่สะดุ้งโหยง
“อยากลอยด้วยกันใช่ไหมล่ะ” มันทำเสียงนุ่ม แต่ผมใจสั่นสุด ไม่หันไปมอง
“เปล่า...กู...” หลับหูหลับตาตอบแม่ง “เปลืองตัง!!!!”
กูเปลืองตังหรอกเว้ย เลยลอยอันเดียว
“แต่อันนี้ไม่ใช่เงินพุกสักหน่อย” มันขำเบาๆ มีน่ามาทวงเงินเหรอวะ?!
ผมควักสิบบาททุบเข้าไปที่อกแข็งๆของมัน หน้าตายิ้มกว้างนี่น่าเตะจริงๆ
“เอาคืนไปเลย”
มันไม่ตอบเอาแต่ยิ้ม พร้อมกับมือใหญ่กว้างกุมมืออวบๆของผมเอาไว้ทั้งมือ ผมรีบหันมองซ้ายขวาเลิ่กลั่ก
“ไอ้โรห์ ปล่อย!” สะดิ้งเล็กๆ
ดูยังไงก็พิลึกกึกกือ คนโคตรหล่อแบบมันกับผม โคตรไม่เข้ากันอะ
“ไปลอยกระทงกันนะ” เสียงนุ่มของมันเอ่ย แต่มือยังกระชับแน่นพร้อมกับจูงมือผม
มันไม่สนใจว่าคนจะมองหรือเปล่า แต่ผมก้มหน้าลงแต่ปากโค้งคว่ำเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเลยล่ะ
ค่ำคืนแห่งวันพระจันทร์เต็มดวง น้ำนองเต็มสระ คนเดินยั้วเยี้ย
...และ...
ผมกับมันและกระทงขนมปังหนึ่งใบ
คำอฐิษฐานในใจเงียบกับความสุขของวัน
……
สวัสดีค่า วันนี้เอาตอนพิเศษสั้นๆมาลงค่า เป็นตอนวันลอยกระทงที่เขียนค้างไว้ตั้งแต่เทศกาลแต่มมาลงช้าเลยไปหลายวันแล้ว ต้องขออภัยจริงๆค่า
ขอบคุณหลายท่านที่ยังติดตามนะคะ
ขอบคุณค่า คอมเม้นติดแท็กเป็นกำลังได้นะคะ
-
หวานเยาๆตามท้องเรื่องกันไป น่าอิจฉาคนมีคู่ไปลอยกระทง :mew4: ขอบคุณมากค่ะ
-
หนุพุกมาแล้ววว คิดถึงมากกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงหนูพุก กับโรห์ :mew1: :mew1: :mew1:
พุกเหมือนเดิม ยังคงชอบกิน
โรห์ น่ารัก คอยควบคุมปริมาณการกินของพุก
พุกขัดใจ แต่พอโรห์พูดเพราะๆหวานๆก็ยอม
โรห์ พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โถ่ หนูพุกเขินตลอดดด
-
น่ารักทั้งคู่เลยจ้า คนแก่ชอบ ๆ :กอด1:
-
คิดถึงน้าาาา หวานกันเข้าไป 555555
-
มีตอนพิเศษมาให้อุ่นใจแล้วว
หนูพุกก็ยังคงเป็นหมูพุกตลอดเวลา ไม่ละทิ้ง 5555
เรื่องปากแข็ง ปากหนักขอให้บอก แต่ใจนี่ละลายยิ่งกว่าน้ำไปอีก
ชะรีฟหล่ออะ ใจหล่อ 5555 ชอบจังเวลาอยู่กับหนูพุก ดูแลดีมาก ชอบแหย่ชอบแกล้ง
ปองกุลต้องออกมาหาคู่บ้างนะ เผื่อใครอีกคนจะตามมา
-
โอ้ยยย! อิจแรงมาก :o12:
คิดว่าจะไม่มีต่อแล้ว ดีใจ เป็ด+++
-
อิจหนูอ้วนแรงมากกกกกก :katai1:
-
ฮืออออ น่ารักมากกกกก จะรอน่ะค่ะ :mew1: :o8: :pighaun:
-
พี่แขกกับหนูพุกน่ารักกก หนูพุกยังแอบกินตลอดเลย 5555
-
ตามทันแล้วววว
น่ารักมากกกอะ
รอนะคะ
-
คิดถึง~
-
เข้ามาดูเกือบทุกวันเลยอยากอ่านมากคิดถึงหนูพุก5555...มาต่ออีกนะคะ :call:
-
ตอนพิเศษมาแล้วก็รอตอนหลักด้วยนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่งอแงนะคนดี โอ๊ยยยยย ละมุนค่ะละมุนที่สุดดดด :mew2:
-
อ่านแล้วน่ารักจังค่ะ ฟาโรห์มั่นคงมากกก ก ไก่ ล้านตัว
เราก็เป็นเหมือนกัน เราเข้าใจความรู้สึกนะ ว่าพอเราอ้วน เราก็ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ว่าใครจะมาชอบเราได้ แต่เราสามารถมีความสุขกับตัวเองได้ ^^
-
กระทงหวานกันไปตามสไตล์หนูพุก 5555
พี่แขกเราก็นะทั้งรัก ทั้งเอ็นดูหนูพุกมากมาย
รออ่านเรื่องราวของพี่แขกก้บหนูพุกอยู่นะคะ
-
น่าร๊ากกกกกก น่าฟัดมาก 555
-
หนูพุกน่ารัก ชอบๆๆ เจ้านุ่มนิ่ม o13
-
:haun4:
-
:katai2-1:
-
เราคิดถึงฟาโรห์กับหนูพุกมากๆเลย รีบมาต่อน้าาา
-
น่ารักก :katai2-1: :katai2-1:
-
หนูพุกมั่นใจหน่อยลูก เรามีดีอยู่แล้ว ไม่งั้นฟาโรห์ไม่ชอบหรอก
-
หนูพุก อยู่ไหนลูก
-
ขนาดไม่เสียน้ำตา เรายังร้องไห้ตั้งสองรอบแหนะ สงสารชะรีฟ ฮืออ ชะรีฟควรเป็นของเรา5555555555555 //โดนตบ
-
บทที่ 15.1
“ใครบอกว่ากูจะมาห้องมึง?” ผมกอดอกถาม
หลังจากที่ไปส่งไอ้ปองกุลที่อยู่แถวๆหอผมแล้วแต่แทนที่มันจะจอดส่งผมที่หอตัวเองมันกลับเร่งความเร็วเครื่องยนต์จนขับมาถึงคอนโดมันที่อยู่อีกทาง กูนี่ได้แต่เกาะกระจกมองถนนอย่างเจ็บใจ
อยากจะกระโดดลงจากรถให้รู้แล้วรู้รอดแต่ว่ากลัวสิบล้อทับไส้แตกเลยได้แต่นั่งบื้อให้ไอ้แขกขับรถมาที่หอ
ไอ้แขกมันยิ้มหวานย้อยแต่ไม่ยอมตอบคำถาม เอาแต่ยิ้มไปเก็บของหลังรถไป ดับเครื่องยนต์ไป
เลยนั่งกอดอกประท้วงแม่ง!
เอาสิ! พามาได้แต่ไม่ลงซะอย่างจะทำไม
“ไม่ลงหรือไง?” ยังมีหน้ามาถาม หน้ามึนได้อีกนะมึง โดยเฉพาะลูกตาเนี่ยจะวาววับไปไหน อยากจิ้มให้บอดเลย
“พากูกลับหอ”
“นี่ไง พามาถึงแล้ว”
ใช่เหรอ?!!!
“โรห์ ไม่ตลกนะ”
ใบหน้าคมเข้มคลี่ยิ้มบางๆ “นอนนี่นะ…” เสียงทุ้มนุ่มที่ผมคุ้นเคยและก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่ผมจะต้องแพ้ให้กับตาคมสวยคู่นั้นกับเสียงทุ่มนุ่มๆ
ผมไม่ตอบ เล่นตัวแม่ง แต่อะไรคือการที่เปิดประตูเดินลงจากรถยนต์คันสวยไปกระดิกเท้าดิ๊กๆรอตรงลิฟท์ชั้นใต้ดินลานจอดรถ
ไอ้แขกยิ้มบางๆจนผมต้องเสหน้าหนี ใจเต้นเป็นจังหวะอุงก้าอุงก้าเลยกู
“ไปเถอะ” ขายาวเดินตีคู่เข้าลิฟท์มากับผม
ผมคว้ากุญแจห้องจากมือเจ้าของมาติ๊ดๆ ห้องด้านในมืดมิดกับกลิ่นอุ่นจางๆของอากาศ ผมสาวเท้าเข้ามาทั้งที่ยังไม่เปิดไฟเพราะความเคยชิน รอให้คนที่เดินตามหลังมาเป็นคนเปิดเอง ไฟค่อยๆสว่างพรึบตามโถงทางเดิน
“อาบน้ำไหม?”
ผมส่ายหน้า อยากนั่งพักก่อน “นั่งก่อน เดี๋ยวค่อยไปอาบ”
เจ้าของห้องจัดการเปิดแอร์ห้องนั่งเล่นให้ผมแล้วก็เดินหายขึ้นไปบนชั้นลอยที่เป็นส่วนของห้องนอน
“โรห์ไปอาบก่อนไป” ผมเสียสละให้มันสะอาดก่อนเลยนะเนี่ย ไม่ได้ขี้เกียจแต่อย่างใด
ได้ยินเสียงมันขำในลำคอเหมือนจะรู้ทัน มันเดินเข้ามาใกล้โดยที่ผมไม่รู้ตัวก่อนจะดึงแก้มยืดออกจากทางด้านหลัง
“โอ๊ยยยยย” ร้องลั่นเลยครับกู
“มันเขี้ยวจริงๆ” ผมหันไปมองค้อน แม่งแก้มยืดติดมือมันไปแล้วมั้ง ไอ้เสรดเป็ด
ผมนั่งหน้าบี้นวดหน้านุ่มนิ่มไปด้วยเนื้อของตัวเอง ไอ้หน้าหล่อเข้มนั่นก็ยิ้มได้ยิ้มดี ไปอาบน้ำเลยไป! ก่อนที่กูจะกระโดดทับมึงแบน
“ไปเลยนะมึง”
มันยกมือยอมแพ้ ยิ้มอารมณ์ดีจะไปห้องน้ำ แต่แม่งยังทิ้งระเบิดไว้ให้ผมจุดชนวนระเบิดตัวเองตายด้วยการ…
“ไม่เจ็บนะ เพี้ยง” จมูกโด่งได้รูปกดลงบนแก้มนุ่มของผมอย่างเร็วพร้อมกับเป่าเบาๆอย่างที่ผมชอบทำ
ไอ้เหรี้ยยยยยยย!
แค่เป่าลมก็พอ ไอ้จมูกมึงกดลงมาทำไมที่แก้มกู!!!!!
อีกอย่างนะ! มึงเป่าผิดข้างหรือเปล่าวะ หา?! กูไม่ได้เจ็บข้างนั้นนะเว้ย
“ไอ้โรห์!” ผมตะโกนไล่หลังไอ้แขกเสียงดัง พร้อมกับใบหน้าที่เหมือนเอากะทะมาฟาดหน้ามันถึงได้ร้อนขนาดนี้
แต่ดีแล้วที่มันเดินหนีไปก่อน ไม่งั้น...กูทำหน้าไม่ถูกเลย
“ไปนั่งตรงนู้นไป” ผมชี้สั่งให้มันลุกขึ้นขึ้นจากโซนที่นั่งที่ผมนั่งเมื่อกี้ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ
ผมเพิ่งออกมาจากห้องน้ำกำลังหอมฉุยเลยครับ ไอ้เจ้าของห้องมันนั่งชันขาข้างหนึ่งขึ้นมาบนโซฟา กดรีโมททีวี ไม่สนใจคำพูดผมสักนิด
ไอ้เวร!
“โรห์…” ผมกดเสียงต่ำลง
ทำไมเดี๋ยวนี้เป็นคนแบบนี้วะ แกล้งกูประจำเลย นิสัยดีๆสมัยเจอกันใหม่ๆหายไปไหนหมด
“ครับ?” มันเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะเป็นคำถาม แต่ที่ปากมึงที่กำลังอมยิ้มนี่มันส้นตีนอะไรวะ
ผมยิ้มเหี้ยมใส่ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง แล้วพาร่างเนื้อแน่นของตัวเองไปตรงหน้าไอ้แขกหน้าเข้ม คิ้วคำเข้มเลิกขึ้น ดูมันงงนิดหน่อยว่าผมจะทำอะไร
พลุ่บ!
“เฮ้ย!”
ทิ้งตัวลงคุกเข่า ใช่ที่ไหนล่ะ!
ทิ้งร่างมวลน้ำหนัก 85 กิโลกรัมลงบนตักแข็งๆของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจจนเจ้าตัวร้องลั่นเพราะความตกใจ สงสัยอาจจะหนักด้วยนิดหน่อย
ขาหักหรือเปล่าวะ?!
“กวนตีนกูดีนัก!” สะใจจริงๆ ทิ้งน้ำหนักลงไปทั้งตัว ยิ้มร่า ก่อนจะลุกออกจากตักแข็ง กลัวกระดูกขามันแหลกไปซะก่อน
“ไม่ให้ไป!”
“เหวอ!”
ร้องลั่นสิครับ!
ในจังหวะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นมันกลับคว้าเอวผมลงไปนั่งกองกับขามันอีกครั้งแถมยังรัดพุงแน่นไม่ปล่อยอีกด้วย
เฮ้ย! ปล่อยกูนะเว้ย!
นี่ไม่ใช่นิยายรักหวานแหววแนววัยรุ่นที่พระเอกอย่างมึงจะดึงนางเอกอย่างกูนั่งตักนะเว้ย! ระวังสังขารมึงบ้าง กระดูกกระเดี้ยวหักไปกูไม่รับผิดชอบนะเว้ย
“หอม...”
ผมขนลุกเกรียวเป็นโปเต้เลยครับ เสียงทุ้มนุ่มพึมพำแผ่วเบาพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆตรงหลังคอทำให้ผมนิ่งงัน
“โรห์ ปล่อย...” ใจเริ่มอยู่ไม่สุขอีกแล้ว เต้นเป็นจังหวะอุงกาอุงก้าเลยกู
“แป๊บนึงนะ”
ผมได้แต่นั่งนิ่งปล่อยให้กอดต่อไปอย่างนั้นโดยไม่ได้ขัดขืนใดๆ ผมรู้สึกว่ามันดีไม่น้อยที่จะอยู่แบบนี้ไปอีกสักพัก
ผมมานั่งคิดๆดูแล้ว ผมเริ่มรู้แล้วว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อมันคืออะไรกันแน่ แรกๆผมไม่มั่นใจเลยกับความรู้สึกของฟาโรห์แต่พอมองการกระทำและสายตาที่มันมองผมแล้วมันกลับทำให้ผมมั่นใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
ผมทบทวนตัวเองมาสักพักใหญ่ ผมไม่อยากกลับไปยืนในจุดนั้นอีก จุดที่ผมไม่มีมันอยู่ข้างๆ มันรู้สึกแย่ไปหมด
ความอบอุ่น ความเอาใจใส่ของมันที่มีต่อไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยหรือใหญ่โตก็ตามมันทำให้ผมรู้สึกว่า...ผมโชคดี
...โชคดีที่มันอยู่ข้างๆตลอดเวลา…
“ขอบคุณนะโรห์” ผมถอนหายใจเบาๆ เหมือนยกภูเขาออกจากอก
ทั้งความเหนื่อยล้าหายไปหมดเมื่อผมอยู่กับมันตรงนี้
มือแน่นของตัวเองลูบนิ้วเรียวยาวที่เกี่ยวอยู่บนท้องของผมเอง
“ขอบคุณเรื่องอะไร?” มันถามขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ของมันกอบกุมมือผมเอาไว้แน่น
“ก็...” สูดหายใจเข้าปอดลึกอีกครั้ง ก่อนจะพูดมันออกมา “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกัน” เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าหัวใจมันค่อยๆกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติ มั่นคงเป็นจังหวะ หนักแน่นและอบอุ่น
“I will always be your side”
มือผมที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่นั่นถูกยกขึ้นไปจรดริมฝีปากร้อนๆของคนที่กอดอยู่ด้านหลัง ผมยังจำความรู้สึกอุ่นวาบที่แตะอยู่บนหลังมือได้ดี
ผมได้โอกาสดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมึอมันแล้วเป็นฝ่ายจับมือใหญ่สีน้ำผึ้งเอาไว้บ้างก่อนจะดึงมาแตะที่ริมฝีปากตัวเองบ้าง กดเบาๆที่หลังมือสีน้ำผึ้งเนียนสวย
แผ่วเบา…หากเนิ่นนาน
Thanks for everything that makes us getting closer!
...ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เราได้ใกล้กัน...
+++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
ขออภัยที่ห่างหายจากการลงเรื่องนี้ไปนานเหมือนกันนะคะ
ช่วงเป็นช่วงปิดเทอมสั้นๆของเราเลยมีเวลามานั่งปั่นนิยายที่ค้างคาอยู่ค่า
หากท่านใดลืมเนื้อเรื่องไปบ้างแล้วสามารถย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนๆหน้าได้นะคะ
เห็นยังมีคอมเม้นอยู่บ้างรู้สึกดีใจที่คนอ่านยังไม่ทิ้งกันไปไหน ขอบคุณจริงๆค่ะที่ยังเอ็นดูหนูพุกแล้วก็ฟาโรห์ด้วยนะคะ
อ่านแล้วสามารถฟี้ดแบ็คกันได้เลยนะคะ คอมเม้นมาพูดคุยกันได้ค่ะ หรือจะหวีดในทวิตเตอร์ #รักหนักมาก #ชะรีฟหนูพุก ได้เลยนะคะ เราเข้าไปส่องตลอด
ขอบคุณมากค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไรท์ คิดถึงงงงงงง :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1:
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ คิดถึงหนูพุกมาก
-
รอคอยมายาวนานค่ะ คิดถึงหนุพุกมาก รีเฟรชหน้าจอทุกวันเลย
ในที่สุด ยอมรับได้แบบเต็มปาก เต็มใจ
หนูพุกไม่หนีใจตัวเองแล้วนะ
ชะรีฟก็เนียนมาก อบอุ่นในบรรยากาศ
แล้วปลื้มใจมากที่หนูพุกทิ้งตัวลงทับ 55555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงมากๆเลยค่ะ
-
หนูพุกลูกกกก ทำแบบนี้ระวังคืนนี้พี่แขกเขาจะไม่ปล่อยให้นอนนะคะ :hao3:
ปล. ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
หนูพุก คิดถึงหนักมาก :กอด1: :กอด1:
-
หนูพุกกลับมาแล้ววว
-
:z13: หนูพุก :z13: นี่หนูพุกกลับมาแล้วจริง ๆ นะ
-
ดีใจไรท์มา :mew1:
โรห์ พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พุก ทำดี ลงโทษโรห์เลย :hao3:
นั่งตักโรห์นานๆไปเลยให้โรห์รู้ตัวซะบ้าง ว่าอย่ามาหือกับพุก :katai2-1:
ชอบให้พุกใจเต้นเป็นจังหวะ อุงก้าๆ
มุ้งมิ้งกันเยอะๆนะไรท์ :-[
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หูยยยย~ เขิน!
-
ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกัน ขอบคุณที่มาลงต่อค่ะ คิดถึงหนูพุก
-
:L2: :pig4: :กอด1:
-
ต่อไปนี้เค้าจะหวานกันแล้วใช่ม้าย :hao3:
-
:hao3: รักกันรุนแรงเหลือเกินทิ้งตัวทับกันเลย
-
ป้าอยากตบหนูพุกคะ
-
อื้ม ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงหนูพุกจังงงง :man1: :man1: :man1:
-
แรกที่อ่าน ... ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
แต่คุณนักเขียนทิ้งเรื่องไปนานมากกกก
เอาไว้จบแล้วค่อยกลับมาอ่านนะคะ
จะคลิกเซฟลิ้งก์ไว้ค่ะ
จบเมื่อไหร่ เจอกันเมื่อนั้นเนอะ
-
น่ารักมากค่า คิดถึงหนูพุกจัง
-
หนูพุกน่ารักกกกกกกกกก :-[ :-[
มีแฟนดียิ่งกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งอีกกกกกกกกกกกกกกก
-
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก: HEAVY WEIGHT: 15.2 KG.
‘To: Pook
Today you can go back home first. I have some practice.
From: Pharaoh’[/i]
โรห์บอกผมอย่างนั้นตอนเกือบแปดโมงเช้าของวันธรรมดาขณะที่ผมกำลังนอนเป็นซากพะยูนอืดตายบนเตียงหลังใหญ่ของมัน
ผมร้องอืออาไปให้คนที่กำลังยืนอยู่ข้างเตียงพลางจัดเสื้อไปด้วย ฝ่ามือใหญ่ที่ลูบแก้มของผมอยู่มันเย็นจนต้องส่งเสียงอย่างพอใจคงเพราะมันเพิ่งจะอาบน้ำมาก็ได้ตัวก็เลยเย็นๆ
ผมยังนอนอืดต่อไปเพราะว่ามีเรียนตอนบ่าย ตอนแรกที่รู้ว่ามันมีซ้อมแข่งวันนี้ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวรอได้ แต่ไอ้แขกมันดันส่ายหน้าบอกว่าคงเลิกดึกเพราะคงอาจจะมีประชุมต่อนิดหน่อยเลยไม่อยากให้ผมรอนาน
มันเป็นอย่างนี้ตลอดถ้าซ้อมครั้งไหนเลิกตามเวลามันจะต้องลากผมไปรอด้วยแต่ถ้าบางครั้งที่มันซ้อมนานกว่าปกติมันไม่เคยให้ผมไปรอมันเลยครับ มันบอกกลัวผมลำบากกว่าเดิม
ส่วนผมก็แม่งต้องบ่นทุกครั้งเวลามันลากไปซ้อมด้วยแต่กูก็แม่งตามมันต้อยๆทุกครั้งเลย ไอ้ห่านจิก
สุดท้ายก็ต้องงัดร่างแน่นๆนุ่มนิ่มของตัวเองให้ลุกออกจากตอนเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงนู่นแนะครับ คือไม่ใช่อะไรหรอก ท้องร้องโครกครากมากครับ
ในตู้เย็นคอนโดไอ้โรห์มีอาหารทีป้าแช่มทำใส่กล่องเก็บไว้ให้ เลยจิ๊กมันออกมาเวฟกินซะเลย ระหว่างรอข้าวอุ่นก็เดินไปดูชุดนักศึกษาว่ามีหรือเปล่า ความจริงแล้วผมมีเสื้อผ้าหลายชุดที่เอามาทิ้งไว้ที่ห้องไอ้โรห์ครับ
เห็นเสื้อนักศึกษาของแขวนเรียบร้อยเรียงกันเป็นระเบียบทั้งของเจ้าของห้องและของผมเอง กางเกงเอวเกือบสี่สิบของผมแขวนอยู่ในโซนเดียวกันด้วย กลิ่นหอมแบบเดียวกับเจ้าของห้องเพราะใช้น้ำซักผ้าอันเดียวกัน
แต่ไม่รู้ทำไม...รู้สึกว่ากลิ่นหอมอ่อนๆติดจมูกจากตัวไอ้แขกมันถึงได้หอมกว่าก็ไม่รู้
คว้าเสื้อกับกางเกงตัวเองมาได้ก็เอามาเตรียมไว้ ผมว่าจะอาบน้ำก่อนแล้วค่อยออกไปกิน เป็นคนอาบน้ำเร็วอยู่แล้ว ข้าวที่เวฟไว้ก็ปล่อยไว้ในไมโครเวฟก่อน
ออกมาจากห้องน้ำก็ได้กลิ่นอาหารร้อนๆที่เวฟเสร็จพอดี กลิ่นโชยมาทำให้ท้องไส้ร้องโครกคราก ผมรีบใส่เสื้อผ้าแต่ยังไม่เอาเสื้อเข้ากางเกงนะครับ มันอึดอัดพุง เดินลากขามาที่เครื่องอุ่นอาหารหน้าตาทันสมัยแต่กูใช้เป็นอยู่แค่สองปุ่มครับคือปุ่มกดเลขนาทีกับปุ่มเปิดปิดฝาเครื่องเท่านั้น
ผมใช้เวลาไม่นานก็ซัดข้าวในกล่องหมดครับ แล้วก็เก็บกวาดครับ มองนาฬิกาอีกทีก็ได้เวลาพอดิบพอดีครับ ลงไปชั้นล็อบบี้ให้พี่เขาเรียกรถแท็กซี่ให้ครับ
ช่วงเวลาแบบนี้รถไม่ค่อยติดผมเลยคิดว่ามิเตอร์คงไม่แพงเท่าไร พอได้รถแท็กซี่แล้วก็ขึ้นไปนั่งตากแอร์ฉ่ำๆจนเกือบหลับบนรถ ยังดีที่พี่คนขับเขาส่งเสียงเรียกตอนใกล้ถึงมหาวิทยาลัยแล้วพอดี
“มาซะทีนะมึง” เสียงไอ้ปองกุลทักทายยามเกือบเที่ยงครับ
ผมพาร่างแน่นๆของตัวเองไปทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกเหมือนเก้าอี้กระดกหงายหลังด้วยแต่ก็กลับมาตั้งตรงอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เชี่ย! นั่งเบาๆหน่อยสิเว้ย” มีคนแหกปากอีกแล้วครับ
อะไรวะ! ตัวผมก็แค่นี้อะ ออกจะผอมบาง หึๆ
“แค่เก้าอี้กระดกเองมึง อย่าแตกตื่น” เอาไว้มันหักหรือหงายหลังล้มตึงไปแล้วเราค่อยมาตื่นเต้นดีกว่าครับ
“แล้ววันนี้พ่อยอดขมองอิ่มของมึงไปแล้ว?”
ผมด่ามันแบบไม่มีเสียงไปหลายคำ
“มันก็ไปเรียนสิวะ” ท้องพวกกูไม่ได้ติดกันนะเว้ย
ปองกุลคว่ำปากแบบหมั่นไส้ จนผมแทบอยากจะเตะมันคว่ำไปพร้อมกับปากเลย
ตอนเข้าไปเรียนไอ้แขกมันไลน์มาพอดี ย้ำว่าเย็นนี้มันมีซ้อมแข่งให้ผมกลับบ้านก่อนก็ได้ไม่ต้องรอ ผมก็ตอบเออออไปครับ ไลน์มันขึ้นว่าอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ผมรู้ว่ามันรับรู้แล้วครับ
พอได้เวลาเข้าเรียนผมก็กลิ้งตัวกลมๆของตัวเองไปถึงที่นั่งประจำในห้องเลคเชอร์ครับ คือนั่งไปได้สักพักใหญ่ท้องมันก็โหวงๆเลยต้องเปิดกระเป๋าไอ้ปองกุลขโมยเยลลี่หมีมันซัดเข้าปากแก้กระหายครับ
จนวิญญาณใกล้ดับสูญนั่นแหละครับอาจารย์ถึงจะยอมปล่อยแต่ยังไม่วายสั่งการบ้านให้ไปอ่านสไลด์มาล่วงหน้าเพิ่มเติมด้วยเพราะว่าครั้งหน้าจะซุ่มควิซในห้อง
ความหายนะมันคือแบบขึ้นอยู่กับอารมณ์ของอาจารย์เลยว่าอยากควิซไหม มีก็คือมีกรรม ถ้าไม่มีก็มีกรรมอีกเหมือนกันครับเพราะว่ามันก็เลื่อนเป็นอาทิตย์ต่อๆไปที่เหล่านักศึกษาไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามันจะมาเมื่อไร
ผมเดินตะล็อกต๊อกแต๊กออกมาจากห้องกัน ผมควักมือถือขึ้นมารายงานพ่อก่อนครับว่าเลิกเรียนแล้ว ตอนที่ส่งไปมันดันคอลมาหา
พอดีครับ
“ฮัลโหลว...”
[พุก...]
“เยส...ว่าไงครับพ่อ...”
[พ่อ? Dad?] ไอ้แขกมันคงงงครับ มันคงคิดว่าผมกำลังพูดถึงป๊าอยู่หรือเปล่า มันยิ่งภาษาไทยไม่ค่อยแข็งแรงด้วยครับ หึๆ
“พ่อ...ที่ไม่ได้แปลว่าพ่ออะ”
อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน! อย่าคิดลึกนะครับ ผมแค่เห็นช่วงนี้คนพูดถึงเยอะเลยยืมคำเขามาใช้สักหน่อย ไม่ได้มีความหมายแอบแฝงอะไรทั้งนั้นนะครับ
ไม่คิดมากกันนะครับ ขอร้อง
[What do you mean? พ่อที่ไม่ได้แปลว่า...พ่อ?]
เห็นไหมครับ ผมบอกแล้วว่ามันไม่เข้าใจหรอก แล้วก็...ไม่ต้องมีใครไปใจดีบอกเฉลยมันนะครับ
ไม่งั้นผมกระโดดทับนะเออ...บอกเลย
“ไม่บอกเว้ย ไปหาคำตอบเอาเอง” ให้มาบอกเฉลยอะไร ไม่เอาๆ เขินหมด สะดีดสะดิ้งจริงๆเลยกู
[...]
ปลายสายมันเงียบไป สงสัยยังคงงงไม่หายครับ ผมเลยรีบตัดบท
“เลิกเรียนแล้ว จะกลับหอแล้วนะ”
[หอโรห์เนอะ] มาเนอะมาแนะนะไอ้แขก ไม่เว้ย หอตัวเองมีเว้ย โตแล้วกูจะกลับหอไหนก็ได้
“ไม่เว้ย จะกลับกับไอ้ปองกุล” แม่งป่านนี้หอกูหยากไย่ไม่เกาะเต็มไปหมดแล้วเหรอวะ
[ครับๆ งั้นเดี๋ยวไปหา]
“โอเค”
พอมันวางสายไปผมก็หันมาเจอไอ้ปองกุลที่เบ้ปากมองบนเหมือนหมั่นไส้อยู่
“เหอะ...พ่อที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ” มันบึนปาก “กล้าเล่นนะมึง”
ผมเลยแยกเขี้ยวใส่มัน
“ทำไม ไอ้เท่ไม่เล่นด้วยหรือไง”
ไอ้แห้งสะอึกเอือกก่อนจะสะบัดตูดงอนเดินไปเลย อืม...สงสัยว่าคงอิจฉาที่ไม่มีคนเล่นด้วยนั่นเอง แต่แอบเห็นว่ามันแอบหูแดงๆนะเนี่ย
หึๆ
มันต้องมีอะไรแน่ๆ
หึๆ
มีแน่ๆ
พอมาถึงหอตัวเองผมก็แยกกับไอ้แห้งครับ มานอนตากแอร์สบายๆว่าจะงีบสักหน่อยแล้วเย็นกว่านี้ค่อยออกไปหาอะไรกิน กำลังคิิดว่าจะกินร้านสเต็กเจ้าที่ชอบแถวหอนี่แหละครับ ร้านนี้เปิดดึกด้วย ไอ้แขกคงกลับมากินทัน นี่เป็นคนดีนะเนี่ย รอเพื่อนกินข้าว
พอเอนตัวเรียบร้อยก็หลับไปจริงๆครับ โชคดีว่าตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ สุดท้ายตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะออกไปนั่งกินที่ร้านแล้วซื้อกลับมาฝากโรห์ ผมเลยตัดสินใจว่ารอไปกินพร้อมมันเลยละกัน อาจจะต้องฟังมันบ่นนิดหน่อยว่ากินข้าวดึกไป แต่หนูพุกมีแคร์หรือครับ แค่กูไม่กินห้ามื้อต่อวัน มันก็ดีใจน้ำตาแทบไหลแล้วครับ
...ครืด…
เสียงโทรศัพท์บนข้างหัวสั่นครืดๆ ผมเลยกลิ้งตัวหยิบมาดู เป็นไลน์คอลมาจากพี่เก่งครับ ผมกดรับตามปกติ แต่ว่าเสียงทางปลายสายทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น
[ไอ้พุก!]
“ว่าไงพี่?” เสียงร้อนรนแปลกๆของทางฝั่งนั้นทำให้ผมต้องกระเด้งตัวขึ้นมา
[เกิดเรื่องแล้ว...ไอ้ชะรีฟมัน...]
พอผมได้ยินชื่อไอ้แขกเลยร้องงถามเสียงดัง ใจผมดันเต้นรัวเป็นกลอง รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อมันเกร็งตัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“ไอ้โรห์มันทำไมพี่!”
[คือ...มัน...]
“พี่อย่าอ้ำอึ้ง เร็ว” ผมแทบแหวกโทรศัพท์เข้าไปเขย่าคอพี่เก่ง
[มัน...โดนเตะที่หัวแล้วล้มหัวฟาดพื้น]
“หา...” ผมได้แต่นั่งถือโทรศัพท์ค้าง พูดไม่ออก รู้แหละครับว่าการเล่นกีฬาแบบนี้มันก็มีเจ็บตัวตามปกติ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือศีรษะที่เป็นจุดอ่อนไหวที่สุด “พ...พี่...มันเป็นไงบ้าง”
[ไม่รู้ว่ะ รถพยาบาลมารับมันไปแล้ว]
“โรงพยาบาล...ของมหาวิทยาลัยใช่ไหมพี่”
[เออ...เฮ้ย...ไอ้พุก...]
หูผมไม่ฟังอะไรอีก รีบกดตัดสายจากพี่เก่งแล้วพุ่งพรวดเหมือนติดจรวด ผมไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงโรงพยาบาลในเครือของมหาวิทยาลัยได้ยังไง เขารู้สึกร้อนรนไปหมด ขาแน่นๆวิ่งพาร่างหนุบหนับของตัวเองเข้ามาถึงด้านในโรงพยาบาล อยากจะตบกบาลจริงๆ ผมลืมถามว่าพวกพี่เก่งอยู่ที่ไหนกัน
ระหว่างที่ยืนหอบอยู่ในโรงพยาบาล ผมเห็นคนใส่ชุดคาราเต้ลิบๆ เลยรีบวิ่งเข้าไป พี่เขามาทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ข้างๆก็มีรุ่นน้องในชมรมอีกคน
“พี่ฟ่าง!”
“หนูพุก”
รีบเข้าไปจับแขนพี่เขาแล้วถามระรัว “ไอ้โรห์ล่ะพี่...” ผมหายใจไม่ค่อยทันด้วยความเหนื่อย
“พี่ก็เพิ่งตามมาถึงเหมือนกัน พี่เก่งบอกว่าอยู่ที่แผนกฉุกเฉิน”
ผมได้แต่ภาวนาให้มันไม่เป็นอะไรมาก ในใจผมเหมือนมีใครมาบีบคั้นจนมันเจ็บ ครั้งสุดท้ายที่ผมรู้สึกแบบนี้คือเมื่อตอนที่อากงผมเสีย สมัยนั้นผมยังอยู่มัธยม จำได้ว่าตอนนั้นอากงไม่สบายหนักถึงขนาดต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ว่าอาการท่านทรุดลงเรื่อยๆ ตอนนั้นเป็นช่วงสอบ ป๊าม้าอยากให้ผมตั้งใจอ่านหนังสือสอบเลยไม่ให้ผมหยุดเพื่อมาอยู่กับอากงที่โรงพยาบาล
และวันนั้นที่ผมยังจำได้ดี วันสอบวันสุดท้ายที่ผมตั้งใจว่าสอบเสร็จผมจะรีบนั่งรถไปเยี่ยมอากง แต่ป๊าโทรมาหาก่อน บอกผมว่า…
...อากงไม่อยู่แล้ว…
ตอนนั้นผมเข้าใจความรู้สึกเลยว่าเวลาที่คนบอกบอกว่าช็อกจนพูดไม่ออกมันเป็นยังไง สุดท้ายผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับอากงเลยในวันที่ท่านจากไป
มันเป็นเหมือนแผลเป็นที่ไม่มีวันจางหาย เมื่อมีใครมาสะกิดมันจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามันยังคงอยู่ไม่ได้ไปไหนแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้เจ็บเหมือนแผลสดก็ตาม
เป็นแผลเป็นในใจของผมที่ว่า...ผมไม่ได้ร่ำลาอะไรอากงผมเลย...ทั้งที่ผมมีหลายอย่างที่อยากบอกอากง
หัวตาร้อนผ่าวเล็กน้อยเมื่อนึกถึงอากง ผมได้แต่บอกอากงว่าคุ้มครองไอ้แขกด้วยนะครับ อย่าให้มันเป็นอะไร
พี่ฟ่างพาผมมาจนถึงแผนกฉุกเฉิน เห็นกลุ่มชมรมคาราเต้นั่งเรียงกันอยู่ที่เก้าอี้
“พี่เก่ง ไอ้โรห์มันเป็นไงบ้าง” ผมพยายามหันซ้ายหันขวาหาเตียงคนไข้ที่น่าจะมีร่างของไอ้โรห์นอนอยู่
ใบหน้ารุ่นพี่กัปตันทีมดูอ้ำอึ้งจนผมใจเสีย ผมแถบจะล้มทับพี่แกได้เลย ตอบสิพี่ เดี๋ยวกระโดดทับเลย
“คือ...”
“ขอย้ายคนไข้ไปทำทีซีสแกนด่วน คาดว่าเลือดคั่งในสมอง”
“คนไข้ผู้ชายที่เป็นชาวต่างชาติ”
“อาการน่าาเป็นห่วง”
ผมถึงหันขวับไปมองเมื่อได้ยินทั้งหมอและพยาบาลแถวนั้นพูดกัน ผมเลยถลาเข้าไปถาม
“หมอครับเพื่อนผม...เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ”
คุณหมอห้องฉุกเฉินมองหน้าครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ต้องรอดูอาการนะครับ อาการค่อนข้างน่าเป็นห่วงครับ คนไข้ไม่ตอบสนอง”
“หมอ...” ผมถึงกับถอยหลัง “พี่เก่ง...หมอพูดเล่นใช่ไหมพี่”
ผมหันไปถามพี่เก่งที่ยังคงนั่งอึ้งอยู่
“เอ่อ พุก...”
ผมตาร้อนผ่าว “พี่...ไอ้โรห์ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมพี่”
พี่เก่งยังคงนิ่ง “คืองี้...”
“ฮึก...พี่...พี่...ไอ้โรห์...ไอ้โรห์” ความกลัวพุ่งเข้ามาจนผมตั้งรับไม่ทัน มันเหมือนโลกมันหยุดไปเฉยๆ
“พุกใจเย็นๆก่อนนะ”
พี่ฟ่างเข้ามาลูบไหล่ปลอบ ผมไม่รู้ว่ามันต้องทำใจเย็นต่อไปยังไงไหว
“พี่...ไอ้โรห์มันจะเป็นอะไรไหม” ตอนนี้ผมต้องการคนบอกว่ามันโอเค มันไม่เป็นอะไร ถึงจะเป็นคำโกหกผมก็อยากฟังมากกว่า
ความจริง “มันต้องโอเคนะ”
“ชะรีฟไม่เป็นอะไร”
“ผม...ยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้คุยกับอีกตั้งเยอะ” ผมน้ำตาไหล “มันยังไม่ได้พาผมไปกินของอร่อยอีกตั้งหลายที่ ไหนมันบอกว่ามันจะ
พาผมไปเที่ยวอียิปต์บ้านมัน พาไปดูพีระมิด ขุดสุสานฟาโรหฺ์ ขี่อูฐ นอนดูดาวในกระโจมเบดูอิน ฮือออออ มึงยังไม่ได้ทำตามสัญญาเพราะงั้นมึงต้องไม่เป็นอะไรนะเว้ย”
ผมเริ่มร่ายสิ่งที่อยากบอกกับมันออกมาไม่รู้ตัว ผมไม่สนใจว่าพี่เก่งกับพี่ฟ่างจะทำหน้ายังไง อย่างน้อยผมอยากคุยกับมันก่อน
ในส่วนลึกของใจผมมันยังบอกว่าผมยังมีเรื่องที่ยังติดอยู่ ผมยังคงไม่ได้พูดออกไปเลย
“กูยังไม่ได้บอกเลย...” ผมพึมพำเสียงค่อย “มึงจะไม่อยู่ฟังกูก่อนเหรอโรห์” มันเคยบอกผมแล้วแต่ผมยังไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไปเลย
...คำที่มึงอยากฟังไงวะ…
ผมไม่ขออะไรเลย ขอให้มันได้ฟังในสิ่งที่ผมอยากบอกกับมันก่อน
“กูเขิน เลยไม่กล้าบอกมึง...”
...ว่า…
“กูก็ชอบมึงนะ...”
ประโยคนี้ผมพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่เบาที่สุด
-------------------------------------------------- 100% --------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ
ขออภัยที่ห่างหายจากเรื่องนี้ไปนานเลยนะคะ แต่ว่าไม่ต้องห่วงค่า เราไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่า ขอบคุณหลายๆท่านที่ยังแวะเวียนเข้ามาอ่านและถามไถ่ถึงหนูพุกกับพ่อยอดชายอยู่เสมอนะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะทวิตมาคุยกันในได้ที่่ #รักหนักมาก #ชะรีฟหนูพุก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ
เยิฟฟฟฟฟ
ปล. วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสั่งหนังสือเรื่อง รักตามสั่ง รอบไปรฯนะคะ ท่านใดยังไม่ได้รับน้องเจ้าขากลับบ้านอย่าลืมไปจับจองนะคะ
ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ
-
มันจะไม่มีมาม่าใช่ม้ายยย หนูพุกแค่เข้าใจผิดไปเองใช่ม้ายยย :ling1:
ป.ล. ระวังตัวไว้เถอะหนูพุก ถ้าโรห์รู้ความหมายของ"พ่อ"เมื่อไหร่นะ หึหึ :z1:
-
โร่ห์ อย่าเป็นอะไรนะ :sad11:
-
แบบว่ากระต่ายตื่นตูมกันไปอีกล่ะมั้ง
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แงงงงงงงง ชะรีฟมาปลอบหนูพุกเร็ววว
-
:pig4:
-
สงสารหนูพุกจังเลย ฮืออ โรห์อย่าเป็นไรนะ
-
กลับมาพร้อมความตื่นเต้น
-
โรห์ อย่าเป็นไรนะ :serius2:
พุกต้องแย่แน่ๆ o22 o22 o22
-
กลับมาแล้ววววววว
รอตอนต่อไปค่ะโรห์ต้องไม่เป็นไร
-
มาปุ๊บจะให้ซดมาม่าเลยหราคะ หวังว่าชะรีฟจะไม่เป็นอะไรแล้วหนูพุกคิดวิตกไปเองนะ รอตอนหน้าค่ะ :pig4:
-
:serius2: :serius2:
-
สนุกๆ มาต่ออีกนะครับ นี่ลืมไปเลย
-
ได้กลับมาอ่านแล้ว ดีใจค่ะ ขอบคุณนะคะ
หนุพุกเอ้ยย ฟังก่อนไหม คือทุกคนอยากจะตอบมาก
แต่ไม่มีจังหวะให้ได้พูดเลย ได้ฟังคนสารภาพรักพร้อมกันแน่
ชะรีฟก็เงียบฟังไปนะ อยู่แถวนั้นหรือเปล่า
ชอบโมเมนท์ตอนอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งก็กวนประสาทแก้เขิน
คนหนึ่งก็ชอบอ้อนให้เขินและชอบทำตาเยิ้มให้บางคนได้อาย
-
นี่หนูพุกคงไม่ได้โก๊ะปล่อยไก่ตัวเบ้อเริมนะ 5555
รอตอนต่อไปเลยค่า
-
คิดถึงหนูพุกของขุ่นแม่ :o8:
-
แอบรอเธออยู่นะจ๊ะ..
-
ยังรออยู่นะจ๊ะ
-
หนูพุกน่ารักมากกกกกก :-[ :hao7:
-
ชอบหนูพุกกกกกน่ารักๆๆๆ :katai3:
-
ชาหลี้ไม่เป็นไรใช่ไหม หนูอ้วนอย่าร้องนะ :mew2: :mew2:
-
:call: :call: :call:
รออ่านอยู่นะคะ
-
ติดตามมาจากรักตามสั่งค่ะ เรื่องนี้ชอบคาแรกเตอร์หนูพุกมากค่ะ เรียลดี
คนรักกัน ก็รักที่ตัวตนจริงๆของกันแบบนี้
ชอบอีกอย่างคือ พระเอก พ่อโรห์ของพี่ พระเอกชาวตะวันออกกลางแบบที่ใฝ่ฝัน ตาหวานๆ หน้าคมๆ
ผิวเข้มๆ ชอบมากๆทุกๆอย่างเลยนะคะ
-
เธอหายไปเลยหายไปในอากาศ :katai5:
-
เราว่าชะรีฟคงไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่หนูพุกต้องเป็นลูกหมูตื่นตูมไปเองแน่ๆ
ต้นเหตุมาจากพี่เก่งนั่นแหละ ที่โทรบอกหนูพุกไปแบบนั้น
แต่ก็ดีนะที่ทำให้หนูพุกกล้าพูดคำว่าชอบออกมา
เพี้ยงๆ ขอให้ชะรีฟได้ยินด้วยเถอะ
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ ^^
-
คิดถึงหมูพุกจังเลย
คิดถึงคนเขียนด้วย :mew2:
-
ขอบคุณครับ +1 ให้กำลังใจคนเขียนครับ o13
-
คิดถึงหนูพุกจัง
-
:katai1: :katai1: เรียกว่า ค้างได้ ไหม น้าาาา
-
ติดตามอ่านมา 2 เรื่องแล้ว รอเรื่องนี้ต่อไป
-
HEAVY WEIGHT: 16.1 KG.
“กูก็ชอบมึงนะ...”
ประโยคนี้ผมพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่เบาที่สุด
แต่…
มันดังก้องกังวานในหัวใจของใครอีกคนมากที่สุด
จนเหมือนหัวใจกำลังพองโตเป็นลูกโป่ง
“จริงเหรอ?”
“เออสิ...ฮือ...ยังไม่ได้บอกมันเลยอะ”
“ชอบโรห์จริงเหรอ?”
“อื้มม” จะถามย้ำอะไรหนักหนาวะแม่ง! คนยิ่งดราม่าอยู่ไม่เห็นหรือไงเนี่ย “ชอบ!”
เอ๊ะ! ว่าแต่กูกำลังพูดกับเจ้าที่เจ้าทางที่ไหนวะเนี่ย เสียงแม่งโคตรคุ้นหูฉิบหาย เหมือนวิญญาณเริ่มกลับเข้าร่าง รีบหันขวับกลับ
มามองข้างหลัง
ผมรู้สึกเหมือนขนตามร่างกายกำลังลุกชัน ทำหน้าเหมือนเห็นผี อยากร้องเหี้ยหนักมากจริงๆ แต่สติยังบอกว่าที่นี่คือโรงพยาบาลและเหี้ยไม่มีทางเข้ามาอยู่ในนี้ได้ สิ่งที่ทำได้มีแค่…
“ฮึก...แงงงงง” ร้องไห้น้ำตาท่วมซอยแม่งซะเลย
“Gosh! พุก!” เสียงทุ้มคุ้นหูดังอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับความอุ่นของฝ่ามือใหญ่ที่ลูบขึ้นลูบลงที่ไหล่และหลังไปมา ผมกัดฟันสะอื้นเบาๆ น้ำตามันไหลออกมาเอง ตอนแรกผมกังวลแทบตายแต่พอเห็นมันยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเหมือนน้ำหนักตัวลดหวบหาบเพราะมันรู้สึกเบาโหยงขึ้นมาเลย
“มึง...ฮึก...ไอ้นิสัยไม่ดี!” ผมสะอื้นฮักๆ มือก็กำเสื้ออีกฝ่ายแน่น ความอบอุ่นของอุณหภูมิจากร่างสูงทำให้ผมรับรู้ถึงความมีชีวิตอยู่ ผมโถมน้ำหนักไปพิงมันทั้งตัวอย่างไม่กลัวว่ามันจะหนักหรืออะไรทั้งสิ้น
“ชู่ว...นิ่งนะๆ” เสียงทุ้มเข้มที่ดังเหนือหัวค่อยๆปัดเป่าความกังวลทั้งหมดที่สะสมมาลอยหายไปอย่างรวดเร็ว “ไม่ร้องๆ ไหนเงยหน้าสิ เดี๋ยวหายใจไม่ออก”
เกลือกกลิ้งใบหน้าไปกับเสื้อยืดสีขาว ไม่ยอมเงยหน้ามองมันตามที่มันขอร้อง เรื่องอะไรเล่า หน้าตาตอนนี้ของผมคงทุเรศเต็มทน
ไอ้โรห์โยกตัวผมไปมาเหมือนกล่อมเด็กน้อย เสียงทุ้มนุ่มยังคงปลอบประโลมอยู่ข้างหู
“เอ้า กอดกันเข้าไป ไอ้โรห์ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย” เสียงของไอ้พี่เก่งครับ หนูพุกจำได้ คนที่พูดแล้วทำให้ผมใจเสียหมด
“ก็พี่เก่งนั่นแหละ พูดอะไรไม่รู้ทำผมใจหายหมด” เงยหน้าออกจากอกแข็งๆไปแหวใส่เฮียแก “แล้วไหนที่หมอเขาบอกว่าต้องแสกนสมองคืออะไร?” เมื่อกี้ผมว่าผมได้ยินหมอพูดแบบนั้นนะครับ
พวกพี่เก่งถอนหายใจเฮือก “พวกกูยังไม่ทันพูดจบเลย เอ็งตีโพยตีพายไปก่อนนี่หว่า” พูดเสร็จผมถึงเริ่มรู้สึกตัวได้ว่ามีแต่กูเองนี่
หว่าที่เอาแต่พูดคนเดียว แม่งขายขี้หน้ามากเลยเว้ย “นั่นคนไข้คนละคนเว้ย”
“เออ แต่ก็ดี...กูเจอช็อตเด็ดๆ” สายตาหลายคู่ของคนในชมรมคาราเต้ทำให้ผมหน้าร้อนเป็นกระทะหอยทอดจนต้องโขกหน้าผากกับไหล่แข็งๆของไอ้แขกมันแรงๆ ไม่รู้ว่าอยากทำให้มันเจ็บเพราะความเจ็บใจแต่ว่ากลายเป็นกูนี่แหละที่เจ็บแทน แม่งเอย...ร่างกายจะแข็งไปทุกส่วนเลยไม่ได้นะเว้ย
เอ่อ...ผมหมายถึงพวกกล้ามเนื้ออะไรพวกนี้นะครับ รบกวนอย่าคิดลึก
“กูชอบมึงนะ...” ไอ้พี่เก่งมันกุมมือสีน้ำผึ้งเนียนสวยของไอ้แขกขึ้นแล้วพูดเสียงเล็กเสียงน้อย แม่งโคตรขนลุกเลยครับ
“ไอ้พี่เก่ง!” การสารภาพรักครั้งแรกของหนูพุกแม่งโดนโลกรับรู้เรียบร้อยแล้วครับ หน้าเห่อร้อนไปดิ ยิ่งเงยหน้าไปเจอใบหน้ายิ้มกว้างกับนัยน์ตาระยิบระยับของไอ้โรห์ทำเอาผมไปไม่เป็นเลย
แต่ว่าใบหน้าและนัยน์ตาแบบนี้ที่ผมอยากเห็น...ผมเชื่อแล้วที่ใครๆก็บอกว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ผมรับรู้เลยว่าตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น…
ผมโดนล้อไม่จบไม่สิ้น ยิ่งไอ้คนที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันแค่โดนเตะแล้วคิ้วแตกเฉยๆจับมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยตลอดทางที่พวกผมเดินไปจ่ายเงินค่ารักษา พยายามจะเอามือออกจากการเกาะกุมเพราะคนมองตาม แต่ไอ้แขกมันปล่อยเลยครับ สุดท้ายเลยต้องยอมแพ้มัน ยอมให้ตัวเองหน้าแดงเป็นหัวหมูต้มกับมือที่โดนกุมจนร้อนและชื้นเหงื่อ
เนื่องจากฟาโรห์บาดเจ็บ พี่เก่งและที่ชมรมเลยลงมติว่าให้มันกลับบ้านไปพักผ่อนและดูอาการต่อ เนื่องจากมันอาจจะรู้สึกตึงๆหรือปวดแผล ผมนี่ไม่รอช้ารีบลากมันกลับคอนโดทันทีเลยครับ ตอนแรกผมจะให้มันทิ้งรถไว้ที่มหาวิทยาลัยแล้วนั่งแท็กซี่กลับ แต่มันยืนกรานว่ามันขับได้และไม่อยากทิ้งรถไว้ด้วย
“พุก...”
“โรห์” ยังไม่ทันจะเปิดไฟในห้องเลยแต่อ้อมแขนแกร่งก็สวมกอดผมจากทางด้านหลัง จมูกโด่งๆคลอเคลียอยู่แถวขมับและไรผม หมุนตัวกลับไปมองใบหน้าคมเข้ม บนหน้ผากมีผ้าพันแผลสีขาวเอาไว้ ผมค่อยๆเอื้อมมือไปแตะเบาๆ “เจ็บมั้ย?”
“ตึงๆ” มันพยักหน้า
“อืม ดีแล้วไวๆ” ผมดึงใบหน้าหล่อลงมาก่อนที่จะเป่าลมเบาๆที่ช่วงหน้าผาก “เพี้ยง หายไวๆนะโรห์”
ร่างสูงใหญ่ของมันคว้าเอวไปกอดหมับ เนื้อปลิ้นหมดแล้วครับเนี่ย มันรัดแน่นจนผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตุบๆอยู่ที่อกข้างซ้ายของมัน
“วันนี้ที่พูด พูดจริงใช่มั้ย?” มันน่าจะหมายถึงที่ผมบอกชอบมันวันนี้ล่ะมั้ง แม่ง...ไม่มีใครบ้าบอไปยืนสารภาพกลางโรงพยาบาลหรอกนะ หน้าตาก็หล่อมากๆ ทำไมไม่มั่นใจตัวเองซะเลย “ถึงจะบอกว่าพูดเล่น But I will take it serious!!”
ลอบยิ้มกว้างก่อนจะสอดแขนนุ่มนิ่มของตัวเองกอดร่างสูงนั่นไว้แน่น พ่อยอดชายขี้ใจน้อยเอ๋ย…
“ชอบ...ชอบมากเลย”
“ฉันก็รักมากเหมือนกัน”
“อื้อ รู้แล้ว อย่าพูดบ่อย” ไม่ใช่ว่าอะไรเลยนะครับ “มันเขินเว้ย!” ร่างที่กอดผมอยู่สั่นระริกเพราะมันหัวเราะไม่หยุด ทำให้ผมยิ้มตามมันไปด้วยเลย
ผมกำลังคิดว่าบางครั้งการที่คนเรายอมรับความรู้สึกของตัวเองได้มันทำให้ชีวิตมีความสุขขึ้นอีกเป็นกองเลย ถ้ารู้ว่าไม่เล่นตัวแล้วโลกจะเป็นสีชมพูขนาดนี้ ผมน่าจะเลิกเล่นตัวตั้งแต่แรก ชีวิตจะได้มีความสุข
- 50% -
สวัสดีค่า
อาโปขออภัยที่ห่างหายจากเรื่องนี้ไปนานนะคะ ตอนนี้กลับมาต่อเรื่องหนูพุกกับพ่อยอดชายให้จบแน่นอนคะ (เพราะเดดไลน์จ่อตูดแล้ว ฮ่าๆ) สำหรับเรืองรักหนักมากมีการรวมเล่มกับทางสนพ.เฮอร์มิทนะคะ ถ้าท่านใดสนใจรับหนูอ้วนไปขุนต่อหยอดปุกหมูกันไว้ได้นะคะ
แอบมากระซิบอีกนิดว่าเรื่องของหนูพุกเริ่มจะถึงฝั่งแล้วนะคะ คาดว่าน่าจะอีกประมาณไม่เกินห้าตอน (ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดค่า)
ขออภัยที่หายไปนานและขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเสมอมาค่ะ
-
หนูพุกมาแล้วววววว :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[
ขอบคุณไรท์ ที่มาต่อ ...งือออออ น่าย้ากกกก
-
มาแล้วๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
:L2: :pig4:
-
กลับมาแล้วววว รอคอยมานานแสนนานค่ะ 5555
เอ็นดูหนูพุกจังเลย คนเด๋อแห่งปี
ทำไมไม่ปรึกษาพี่เค้าบ้างเลยนะลูก
ชารีฟก็ได้ฟังคำสารภาพไปสิ
มีพยานเป็นสิบเลยทีนี้
แหมมม เค้ามีกลับไปอ้อนกันสองคนด้วยนะ
-
หนูพุกน่ารักจังลูก
-
:mew1: :mew1:
-
หนูพุกกลับมาแล้ววววดีใจฝุดๆขอบคุณคุณนักเขียนนะคะเดี๋ยวเราจะถอยรถสิบล้อไปรอรับหนูพุกกลับบ้าน
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
คิดถึง~
-
:L2:
-
รวดเดียวจบ ขอมาลุ้นนู๋พุกด้วยคนน้า
-
HEAVY WEIGHT: 16.2 KG.
“เอ้า หน้าบานเข้าไปๆ” เสียงแหลมๆของไอ้ปองกุลทะลุเข้าหูจน แต่เนื่องจากตอนนี้ผมกำลังอยู่ในทุ่งดอกไม้เลยไม่สนใจแมลงหวี่แมลงวันหึ่งๆพวกนั้น “กูละหมั่นไส้ ก่อนหน้านี้จะเป็นจะตาย”
“เอาน้ำแข็งประคบตามึงหน่อยมั้ย?” ผมแสยะยิ้ม
“เอามาทำห่าอะไร กูไม่ได้ปวดตา” ไอ้แห้งทำหน้ามึน
“เปล่า...กูหมายถึงตาร้อน” พวกขี้อิฉาตาร้อนไงเลยต้องเอาน้ำแข็งมาประคบซะหน่อย จะได้เย็นๆกับเขาบ้าง
มันยิ่งทำหน้าเบ้เป็นตูดหมาก่อนจะส่งเสียงเหอะใส่ แต่ผมไม่สนใจมันหรอกเพราะโรห์ไลน์มาบอกว่าจะพาไปกินข้าวเย็นที่ห้างแทนเนื่องจากมันไม่ได้บอกให้ป้าแช่มทำอาหารไว้ให้ แต่ผมเปลี่ยนใจบอกมันว่าไปกินข้าวที่บ้านอาม่าแทน มันก็ตอบตกลง
“สรุปมึงไม่ไปกับกู?” ผมถามไอ้ปองกุลให้แน่ใจอีกครั้ง
“ไม่อ่ะ อยากนอน” มันส่ายหน้า “แต่ว่าแพ็คใส่กล่องกลับมาให้กูด้วยก็ดีนะ” โว๊ะ ไอ้ตละกะ แต่เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวม้าก็เก็บใส่กล่องให้ผมเอามาฝากมันอยู่ดีครับ
ผมพยักหน้าออเออแล้วแต่มันครับ ไอ้ปองกุลมันเผ่นแน่บกลับไปนอนที่หอมันแล้วครับ ผมก็แกว่งขารอไอ้แขกมารับที่คณะเพราะมันจะติดพันงานกลุ่มหรืออะไรสักอย่างอยู่ จนสุดท้ายผมเลยไลน์ไปบอกมันว่าจะเดินไปหาที่คณะมันแทนเพราะขี้เกียจรอแล้ว เผื่อเดินไปแล้วมันเสร็จพอดี
มาถึงหน้าคณะเศรษฐศาตร์อินเตอร์ของมันแล้วผมก็ได้แหงนหน้ามองอย่างสะท้อนใจ คณะค่าเรียนแพงหูดับ ตึกก็สวยสมราคาจริงๆครับ ไลน์ไปบอกมันว่าถึงหน้าคณะมันแล้ว ไอ้ฟาโรห์ไลน์กลับมาบอกว่าใกล้เสร็จแล้ว หลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีร่างสูงใหญ่ผิวสีน้ำผึ้งเนียนสวยของมันก็เดินออกมา
ผมมองมันตาลอยเลยครับ ก็รู้หรอกนะว่ามันหล่ออยู่แล้วแต่ตอนนี้ผมเห็นมันหล่อกว่าเดิม ยิ่งรอยยิ้มกับสายตาแวววาวทำเอาผมทำหน้าไม่ถูก แอบหลบสายตาไปมองต้นไม้ใบหญ้า เห็นอีกทีก็คือปลายรองเท้าหนังมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้ว
“แอบมองทำไม?” เสียงทุ้มนุ่มถาม ผมเม้มปากพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองทำใจเด้งกระดอนออกไป
“มองไม่ได้?” แค่นี้มาทำหวงตัวหรือไงวะ ไอ้แขกมันยิ้มกว้าง เนี่ย...ชอบยิ้มสู้อะ ผมก็พ่ายแพ้ไปสิครับ
“กวนตีน” แยกเขี้ยวใส่มัน ก่อนที่มันจะกวักมือเรียกผมให้ไปได้แล้ว
พอเดินมาถึงรถผมก็นั่งประจำที่รัดเข็มขัดเรียบร้อย แอบเหล่มองร่างสูงใหญ่ เห็นรอยแผลข้างคิ้วที่ยังติดผ้าก๊อซเอาไว้แต่ก็ไม่ทำให้มันหมดหล่อเลยสักนิด แต่เชื่อเถอะว่าไปถึงบ้านผมมันโดนอาม่าซักฟอกแน่นอนครับ แน่สิ...นี่หลานรักอาม่าเลยนะขอบอก แทบจะยกสมบัติให้แล้วมั้งเนี่ย
ก่อนจะไปถึงบ้านผมพวกเราแวะซื้อห่านพะโล้เจ้าอร่อยชื่อดังติดมือไปด้วย แต่ผมแอบเดินไปร้านข้างๆแล้วสั่งติ๋มซำมาอีกหลายเข่งแบบที่ไอ้โรห์เห็นแล้วยืนทำตาเขียวปั๊ดใส่ผมอยู่นี่
“ซื้อไปแบ่งที่บ้านไง” รีบยิ้มประจบ ทำตาหยี
“ไม่ใช่ว่าสั่งแต่ของที่พุกอยากกินหรือนี่?” โว๊ะ! ทำมาเป็นรู้ทันอีกเว้ย สั่งของชอบแค่ไม่กี่เข่งอย่ามาว่ากูนะ
“เออน่า ของชอบกูป๊าม้าอาม่าก็ชอบเหมือนกัน” รีบจ่ายเงินก่อนที่ไอ้แขกมันบอกคนขายว่าไม่เอาแล้ว นี่โดนเจ้าของร้านปาเข่งใส่หน้าแน่นอน ได้ของมาครบก็รีบขึ้นรถครับเพราะจอดนานๆไม่ได้
ฝ่ารถติดเพราะคนเลิกงานกันจนมาถึงร้านทองย่านเยาวราชจนได้ครับ ไอ้แขกมันขับเลยไปจอดที่ซอยบ้านผมก่อนแล้วค่อยเดินไปร้านทองด้วยกัน ตอนนี้อาม่าคงยังนั่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยอยู่ร้านล่ะมั้ง อาม่าชอบไปนั่งเพราะมีลูกค้าเป็นเพื่อนคุยกับ ตอนกลางวันหลานๆไปเรียนกันหมดอาม่าแกเหงาครับ แล้วค่อยเข้าบ้านช่วงเย็นๆค่ำเพื่อทานข้าวเย็นกับครอบครัวครับ
ผมเดินดุ่มๆเปิดประตูเข้าไปในร้านพร้อมกับไอ้แขก ลูกค้าหลายคนหันมามองกันเพราะร่างสูงใหญ่ของไอ้ลูกครึ่งตาหวานย้อยเป็นตาเดียว มันยิ้มบางให้เหล่าอาอี้อาอึ๊มจนพวกอี้ๆละลายลงไปกองกับพื้น
“อาชาหลี้ๆ” อาม่ากวักมือรัวๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ไอ้ฟาโรห์ยิ้มกว้างรีบสาวเท้าเข้าไปสวัสดีอาม่า มือเหี่ยวย่นตามวัยของอาม่าคว้าร่างสูงใหญ่มากอดอย่างคิดถึง ผมถึงเบะปากเป็นแป๊ะยิ้มแล้วรีบเข้าไปแทรกสองยายหลานออกจากกันก่อนที่อาม่าจะเซ็นยกมรดกให้มันหมด อาม่าดูตกใจที่เห็นผ้าก๊อซที่หัวคิ้วของมัน ถามอย่างเป็นห่วงว่าเป็นอย่างไรบ้างรวมถึงบอกให้ระวังตัวเองมากกว่านี้ โดยลืมไปแล้วมั้งว่าใครคือหลานแท้ๆ ปล่อยให้ผมยืนหัวเถิกอยู่กับลูกจ้างในร้านนั่นแหละครับ พี่ๆเขาก็ยิ้มระคนเอ็นดูผม แต่เอาเข้าจริงพวกพี่เขาก็ปลื้มไอ้โรห์จะตาย
“อาม่า พุกอยู่นี่” ผมทำหน้าเบ้ปากยู่ อาม่าหัวเราะลั่นอย่างอารมณ์ดี
“อะไรๆ ลื้อเด็กข้างบ้านไม่ใช่เหรอ”
“อาม่าาา” ผมบ่นกระปอดกระแปด “นี่หลานเองๆ” อาม่าหัวเราะโดยมีไอ้โรห์หัวเราะผสมโรงไปด้วย หันไปถลึงตาใส่มัน มันส่ายหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาหวานย้อยมองผมจนหน้าร้อนเห่อ ต้องรีบแลบลิ้นใส่มันแล้วหันไปคุยกับอาม่าแทน
“มาๆอาชาหลี้มาช่วยอาม่าขายทองมา” อาม่าลากแขนสีน้ำผึ้งไปยืนที่หน้าตู้กระจก ใช้หน้าหล่อๆของมันเรียกลูกค้า
จนเวลาผ่านไปสักพัก ผมเห็นว่าอาม่าควรกลับบ้านได้แล้วเลยฝากฝังร้านให้ผู้จัดการดูแลต่อ ไอ้ฟาโรห์รีบกุลีกุจอประคองอาม่าเดิน อาม่าก็ยิ้มหน้าบานไปสิครับ เดินจนถึงหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงจ่อกแจ่กมาจากด้านใน เหมือนว่ายัยหนูจี๊ดกับคิตจะกลับมาแล้ว
“เฮียยย” ยัยหมวยเล็กเห็นแล้วร้องเสียงแหลม “อ๊ะ! เฮียชา” ยัยน้องสาวผมรีบวิ่งหน้าตั้งมาเกาะแขนไอ้แขกทันที เฮ้ย! เฮียอยู่นี่เองหนูจี๊ด มากอดเฮียนี่ ไม่ใช่ไปกอดเฮียร่วมโลกนั่น
“สวัสดีค่ะอาหมวย”
ผมประคองอาม่าไปนั่งในบ้าน ไอ้โรห์มันเลยลูบหัวของยัยน้องสาวผมที่ยังเกาะแขนเกาะขาไม่ปล่อย พอมันเห็นผมไหว้รูปอากงมันก็เดินมาไหว้ตาม หันไปมองใบหน้าคมเข้มกับรอยยิ้มบางๆที่ทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่ได้เห็น
หลังจากนั้นป๊ากับม้าก็รีบออกมาต้อนรับลูกชายคนสำคัญของบ้าน โดยลืมไปแล้วครับว่าผมเป็นลูกชายตัวจริงที่ได้แต่เปิดกล่องห่านพะโล้ เอาขนมจีบฮะเก๋าใส่จาน บอกผมทีว่าผมไม่ใช่เด็กข้างบ้านหรือเด็กเสิร์ฟฮะเก๋าอะครับ แง…
และไอ้โรห์ก็ต้องสนตอบคำถามเดิมๆอยู่ประมาณสามรอบเรื่องแผลที่หัวคิ้วของมันครับ ผมล่ะอยากจะให้มันอัดคลิปไว้แล้วพอใครเข้าบ้านมาก็เปิดเสียงอัดให้ฟังเลยครับ จะได้ไม่ต้องพูดซ้ำหลายรอบ
“อาพุกตักข้าวให้อาชาหน่อยเร็ว” ผมกลอกตาไปที่กำแพง รู้ว่าป๊าแกล้งแต่ขอหมั่นไส้หน่อย ร่างสูงใหญ่ของมันเดินมายืนข้างๆผมที่หม้อหุงข้าว ตอนที่ส่งชามข้าวร้อนให้ ไอ้แขกมันทำการอุกอาจด้วยการจับมือผมไว้แน่น ลูบไล้เบาๆจนผมหน้าร้อนแข็งกับหม้อแล้ว รีบสะบัดมือมันก่อนที่ใครจะเดินมาเห็น
“โรห์ไม่เล่นนะ”
“ครับๆ ขอโทษนะ” นัยน์ตาหวานย้อยมีแฝงไปด้วยความเศร้า ไม่รู้ว่าทำให้มันรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า
ผมเม้มปากก่อนจะกระซิบเบาๆ “เอาไว้กลับคอนโดก่อนนะ” หลังจากนั้นมันจะทำอะไรผมจะไม่ว่าเลยครับ
เริ่มเห็นแววตายินดีจากนัยน์ตาคู่สวยผมค่อยยังชั่วหน่อยที่มันไม่ได้รู้สึกแย่มากนัก เดินตีคู่ออกมานั่งที่โต๊ะพร้อมๆกับอาม่าบอกให้ทุกคนเริ่มกินข้าวได้ วันนี้อาหารมีหลายอย่างรวมถึงห่านพะโล้กับติ๋มซำที่พวกผมซื้อมาด้วย
ไอ้โรห์เอาใจทุกคนในบ้านผมยกใหญ่ หม่าม้านี่ยิ้มแป้นตอนที่มันตักแกงจืดมะระให้ ยิ่งหนูจี๊ดนี่ยิ่งติดเฮียชาๆ เล่านู่นเล่านี่ให้ฟัง
“อาพุก ลื้อกินข้าวชามที่เท่าไหร่แล้ว?” ป๊าถามขณะที่ผมกำลังเดินไปเติมข้าว
“อะไรป๊า ถ้วยที่สามเอง” ก็ถ้วยที่บ้านอาม่ามันเป็นชามข้าวแบบคนจีนอะครับ มันตักได้ไม่เยอะ
“กินอย่างกับยัดยังงี้ใครจะเลี้ยงลื้อไหวเนี่ย” ป๊าพูดเสียงกลุ้ม ดูท่าทางเป็นห่วงชีวิตผมในอนาคตเหลือเกิน
“เลี้ยงมาตั้งนานแลี้ยงอีกหน่อยแล้วกันนะป๊า” ผมยิ้มแผล่ หย่อนก้นนั่งพร้อมกับชามข้าวพูดชาม
“ไอ้หยา พุงลื้อมีหลุมดำหรือนี่” อาม่าพูดพร้อมกับชี้ตะเกียบมาที่พุงนุ่มนิ่มของผม ทำให้ต้องรีบแก้ตัว
“ใช่ที่ไหนล่ะอาม่า แบ่งกับไอ้โรห์ต่างหาก” รีบตักข้าวส่วนหนึ่งไปให้ไอ้แขกที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แม่ง...คนเข้าใจผิดเพราะมันเลยครับ ฝากผมตักข้าวด้วย “เนี่ย...เอาไปเลย”
“สาวที่ไหนมองเนี่ย ตุ้ยนุ้ยขนาดนี้” หม่าม้าก็ผสมโรง ผมมุดหน้ากับชามข้าวแล้วยักไหล่
“ไม่เห็นเป็นไรเลยม้า เดี๋ยวนี้หนุ่มโสดเยอะแยะ” พูดจบก็คีบห่านเข้าปากสองชิ้นรวด ป๊าคงปลงหันไปมองไอ้แขก
“อาชาหลี้เอามั้ย ป๊ายกให้ เลี้ยงไม่ไหว” ป๊าพูดเสียงจริงจัง
“แค่กกกกกกก” ผมได้ยินถึงกับสำลักห่าน...ห่านจิก! “ป...ป๊า!” รีบมองใบหน้าหล่อคมเข้มนั่นที่ฉายแววแปลกใจอยู่ชั่วครู่ก่อนที่มันจะยิ้มกว้าง นัยน์ตาหวานย้อยหันมามองผม ทำเอาใจเต้นเป็นจังหวะอุงก้าอุงก้า เลือดวิ่งมากองบนหน้าผมหมดแล้ว
“จริงเหรอครับ?” เสียงทุ้มนุ่มถามอย่างจริงจัง “ยกให้แล้วผมไม่คืนนะครับป๊า” ไอ้โรหหหห์
ป๊าตบไหล่หนาปักๆ “เออ ป๊ายกให้ เอาไปเลย” ผมรู้ว่าป๊าพูดเล่นแต่ว่าเหมือนมีคนที่คิดเป็นจริงเป็นจังไปเรียบร้อย เหลือพื้นที่ให้หนูพุกยืนบ้างป๊า “แถมทองห้าบาทด้วย”
“ขอบคุณครับ” พ่อยอดชายของทุกคนยิ้มกว้าง ยิ้มหวานแบบยัยคิตเคลิ้มตาลอย
“ไอ้โรห์” กัดฟันเรียกมันเสียงแข็ง พยายามบังคบหลอดเลือดไม่ให้มันวิ่งขึ้นมาที่หน้า แต่หูเหอร้อนฉ่าไปหมดแล้วตอนนี้ “มึง...”
ไอ้หล่อมันยิ้มละไมก้มหน้าพุ้ยข้าวเข้าปาก ใจผมยังเต้นไม่เป็นสำ ฟังแล้วใจมันก็ฟูนะครับแต่ว่า...สิ่งที่ผมกลัวอยู่ตอนนี้คือ...ผมยังไม่กล้าบอกคนในบ้านเรื่องของเราสองคน บอกตรงๆผมไม่เคยมีแฟน ไม่เคยพาใครมาที่บ้านยกเว้นมันกับไอ้ปองกุล
ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าถ้าป๊าเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับมันแล้วป๊ายังจะยิ้มแบบนี้ได้อีกหรือเปล่า?...คิดถึงตรงนี้ก็ทำเอากินไม่ลงไปถนัดตา มือชะงักกึก
แล้วถ้าเกิดป๊ารับไม่ได้...ผมจะทำอย่างไรดี?
“พุกๆ เป็นอะไร?” เสียงทุ้มนุ่มจากคนที่นั่งข้างทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ ค่อยๆเงยหน้าสบตา
“ป...เปล่า” เสตาหลบไปมองชามข้าว แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามืออุ่นจัดสีน้ำผึ้งเนียนสวยเอื้อมมาจับมือผมที่อยู่ใต้โต๊ะ ผมเลิ่กลั่กมองคนอื่น กลัวโดนเห็นครับ ผมขมวดคิ้วใส่ไอ้โรห์แล้วกำลังสะบัดมือมันออกแต่มันกลับยึดมือผมไว้แน่น ทั้งลูบเบาๆเหมือนปลอบประโลม
“ไม่เป็นไรๆ” เสียงทุ้มพูดเสียงเบา...น่าแปลกที่สายตาของโรห์ทำให้ใจผมค่อยๆเต้นช้าลงจนเกือบเป็นปกติ “กินข้าวนะ” แล้วมันก็คีบกับข้าวมาวางบนชามผมทั้งที่มือเราสองคนยังจับกันอยู่ใต้โต๊ะ แต่ขออีกแป๊บนะครับ มันอุ่นดี อีกอย่างตอนนี้ไม่มีใครสนใจพวกผมเท่าไหร่เพราะมัวแต่สนใจหม่าม้าที่ทำของหวานเป็นถั่วเขียวกับลูกเดือยต้มน้ำตาลกันหมด
ผมอยู่ที่บ้านอาม่าจนเกือบสี่ทุ่ม ปล่อยให้ไอ้โรห์มันสอนการบ้านหนูจี๊ดไป คุยกับอาม่าไปด้วย ผมก็อยู่ช่วยหม่าม้าล้างจานไป พยายามจะไม่คิดอะไรมากให้คนที่บ้านจับสังเกตุได้ แต่เหมือนไอ้แขกจะรู้ตัวเพราะมันหันมามองผมบ่อยครั้ง จนเราทั้งสองคนขอกลับก่อนเพราะอาม่าจะได้พักผ่อนแล้วอีกอย่างผมไม่อยากให้ไอ้โรห์มันขับตอนดึกๆครับ
ผมนั่งเงียบๆบนรถมาตลอดทาง ไอ้โรห์มันก็ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนรถมาจอดที่คอนโดมันผมก็ยังไม่ยอมลงจากรถจนมันต้องเรียก
“พุก...” ฝ่ามือใหญ่ลูบผมของผมเบาๆ “Are you ok?”
หันไปมองใบหน้าที่ฉายแววเป็นห่วงของมัน นัยน์ตาคมสวยทั้งกังวลและไม่สบายใจ นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามหัวคิ้วและขมับนวด
คลึงเบาๆ
“อืม” ผมไม่รู้จะบอกมันยังไงดี ผมไม่พร้อมจะบอกป๊าม้าแต่ก็ไม่ได้อยากเสียมันไปอีกเหมือนกัน “เรื่องของเราสองคน…”
“...”
“ป๊ากับม้าจะว่าไง?” ผมพึมพำออกมา
ฝ่ามือสีน้ำผึ้งจับแก้มผมให้หันไปมองมัน นัยน์ตาคมเข้มฉายแววจริงจัง ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้จนหน้าผากมันชนกับหน้าผากเหม่งๆของผม เสียงทุ้มนุ่มที่ปัดเป่าความกังวลของผมออกไปได้อย่างประหลาด
“Everything will be just fine...” นัยน์ตาหวานย้อยจนผมยิ้มออกมา “เราจะผ่านมันไปด้วยกัน...”
ผมเม้มปากโถมตัวเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่ไว้แน่น ช่วงนี้ผมเจออะไรมาหลายอย่าง รวมถึงจุดเปลี่ยนที่ยิ่งใหญ่สำหรับและมันเลยทำให้ผมเครียดและกังวลไปทุกอย่าง เผลอทำให้มันกังวลไปด้วย
“ขอบคุณนะโรห์” ที่อยู่ข้างพุกเสมอ…
“ครับ” ท่อนแขนแข็งแรงรัดตัวผมแน่น ถ่ายเทกำลังใจจนผมรู้สึกดีขึ้น เคยได้ยินมั้ยครับว่าแค่กอดใครสักคนเราจะมีกำลังใจขึ้นมาทันที ผมเชื่อแล้วตอนนี้…
เราสองคนกอดกันสักพักจนผมรู้สึกดีขึ้น เราถึงค่อยลงจากรถระหว่างทางฝ่ามือใหญ่ของฟาโรห์ยังคงจับมือไปตลอดทางจนเข้าห้อง น่าแปลกที่ว่าผมไม่ขัดขืนต่อให้พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์จะแอบเหล่มองก็ตาม ผมทำเป็นเดินไม่รู้เรื่องจนถึงห้อง
คราวนี้พอถึงห้องผมเป็นฝ่ายสวมกอดร่างหนาอีกครั้งด้วยตัวเอง “อยู่กับพุกนะ...อย่าทิ้งกันไปไหน”
“ครับ...” จมูกโด่งกดลงบนกลุ่มผมนุ่ม
คืนนั้นผมนอนค้างที่คอนโดของพ่อยอดชาย เตียงนุ่มและกลิ่นที่คุ้นเคยทำให้ผมหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความเหนื่อยอ่อนโดยที่มีฝ่ามือใหญ่ค่อยลูบหลังให้ตลอด
ผมกับโรห์เราสองคนใจตรงกัน และฟาโรห์ก็ยังคงเป็นโรห์คนเดิมของผมไม่เปลี่ยนแปลง มันเสมอต้นเสมอปลายเหมือนเดิม ผมบอกตรงๆว่าความสัมพันธ์ของเราจะเรียกว่าแฟนหรือเปล่าไม่รู้เพราะมันไม่ได้พูดผมก็ไม่ถาม แต่ผมรับรู้ได้ว่ามันดีแล้วที่เป็นแบบนี้
ผมยิ้มให้กับชามโจ๊กร้อนกับปาท่องโก๋สองตัวในถุง อมยิ้มมุมปากกับร่างสูงใหญ่ที่กำลังติดกระดุมเสื้อนักศึกษาอยู่ มันอุตส่าห์ตื่นเช้าไปซื้อมาให้ ร้านเจ้าประจำของผมสองคน วันนี้หนูพุกคนนี้ไม่ร้องโวยวายว่าไม่ไส้กรอกบิ๊กไบค์หรือซาลาเปาขนมจีนเพิ่มนะ ผมได้แต่ยิ้ม
ผมกวักมือเรียกไอ้โรห์ที่เซ็ทผมเสร็จให้มานั่งกินข้าวเช้า บรรยากาศตอนเช้าในคอนโดสุดหรูติดตะเข็บรถไฟฟ้า ผู้ชายร่างสูงหุ่นนายแบบคนหนึ่งกับหนุ่มแป๊ะยิ้มหน้าเหมือนผลิตภัณฑ์ซีอิ้๊วชื่อดังกับโจ๊ะร้อนๆที่ไม่พอยาไส้เท่าไหร่แต่ก็พอไปวัดไปวาได้ล่ะวะ เห็นแกที่มันแถมปาท่องโก๋ให้ผมตั้งสองตัว
“เลิกแล้วเจอกันนะ” ผมพูดตอนกำลังลงจากรถ
“ครับ See you”
-100%-
สวัสดีค่า
อาโปเอาอีกครึ่งตอนที่เหลือมาฝากกันนะค้า ช่วงนี้หนูพุกนางงอแงเยอะเพราะมีเรื่องให้คิดไม่ตกหลายเรื่อง เอาใจช่วยนางหน่อยนะค้า นางรู้ใจตัวเองแล้วเพราะงั้นนางไม่ทำให้โรห์เสียใจอีกแล้ว
สำหรับเรืองรักหนักมากมีการรวมเล่มกับทางสนพ.เฮอร์มิทนะคะ ถ้าท่านใดสนใจรับหนูอ้วนไปขุนต่อหยอดปุกหมูกันไว้ได้นะคะ
แอบมากระซิบอีกนิดว่าเรื่องของหนูพุกเริ่มจะถึงฝั่งแล้วนะคะ คาดว่าน่าจะอีกประมาณไม่เกินห้าตอน (ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดค่า)
ขออภัยที่หายไปนานและขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเสมอมาค่ะ
-
ป๊ายกให้แล้ว เหลือทองห้าบาท :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ทุกอย่างจะโอเคนะหนูพุกกกกกกกกกกกก
-
มารอ :katai5:
-
คิดถึงยัยหนูพุกแล้วค่าาาา
-
** รบกวนนักอ่านทุกท่านอ่านทอร์คด้านล่างด้วยค่า **
HEAVY WEIGHT: 17 KG. [100%]
“กูถามอะไรได้มั้ย?” ไอ้ปองกุลทำหน้าตาเสือกเต็มที่จนผมเบ้ปาก เรื่องเสือกขอให้บอกครับ
“เออ...ว่า?” ผมกำลังไถโทรศัพท์ดูรอบหนังที่กำลังเข้าฉายในโรงพอดี ผลักใบหน้ามันออกไปไกลๆหนอย
“มึงคบกับไอ้ชะรีฟใช่มั้ย?”
ผมเงยหน้าขึ้นมองมันที่กำลังตาวาววับด้วยความเสือกสุดๆ หันกลับมามองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง คราวนี้ผมไม่ได้สนใจกับรอบหนังที่กำลังจะกดจองแต่อย่างใด ในหัวมันกำลังเกิดเป็นควันขมุกขมัวที่ผมก็มองไม่เห็นคำตอบ
“อืม นั่นสินะ” ผมปัดเขม่าควันพวกนั้นออกไปเพราะผมรู้สึกว่าบางทีมันก็ไม่ต้องหาคำตอบก็ได้มั้ง ผมมีความสุขกับปัจจุบันที่เป็นแบบนี้ มันดีแล้วจริงๆครับ
“อ้าว...” มันยังซักต่อแต่ผมก็ทำแค่ยักไหล่ แล้วกดจองรอบหนังลงไป
“เลิกถาม สรุปมึงจะดูมั้ยหนัง” รำคาญไอ้แห้งเดี๋ยวปั๊ดกระโดดทับแม่ง
“เออ ดูๆ” ผมเลยให้มันเอาไปกดจองที่นั่งที่อยากนั่ง ตัดเงินผ่านบัตรเรียบร้อยผมก็ค่อยเรียกเก็บเงินสดจากบรรดาลูกหนี้ทั้งหลาย
สารถีสุดหล่อมารับถึงหน้าคณะเลยครับ ผ่านมาหลายวันที่แผลไอ้โรห์เริ่มดีขึ้น ผมถามว่ามันต้องไปตัดไหมเมื่อไหร่มันบอกว่าอีกสองสามวันตามหมอนัด ผมเลยบอกเดี๋ยวจะไปเป็นเพื่อน
“ขอบคุณครับ” มันหันมายิ้มตาเยิ้มใส่ผม แน่นอนว่าใจก็เต้นเป็นอุงกาอุงก้าไปสิครับ แต่…
“เฮลโหลวว เห็นหัวกูบ้างมั้ย?” เสียงแหลมน่ารำคาญดังมากจากคนที่นั่งข้างหลัง คีลมู๊ดเหี้ยๆเลยครับ
ไอ้แขกถึงกับอมยิ้มส่วนผมก็ทำปากหมุบหมิบ จนมือใหญ่สีนน้ำผึ้งค่อยๆเอื้อมมาจับมือนุ่มนิ่มของผมไว้แล้วบีบเบาๆ เฮ้ย...เดี๋ยวไอ้ปองกุลมันก็ตาร้อนเป็นไฟอีกเหรอ
ช่างมันเถอะ ผมก็เขินนิดหน่อยนะแต่มันก็รู้สึกดีจนยอมให้หน้าตัวเองขึ้นสีแดงเป็นแป๊ะยิ้มและปล่อยให้ไอ้ปองกุลมันนั่งสำลักน้ำลายต่อไป ไม่รู้อะไรติดคอ กระแอมอยู่ได้!
ไม่เคยคิดว่าไอ้ปองกุลจะเป็นก้างขวางคอจนกระทั่งวันนี้เลยนะเนี่ย…
“เอ้า เชิญคู่รักนั่งก่อนเลยครับ” มันทำเสียงกวนตีนตอนที่เราทั้งสามเข้ามาในโรงหนังแล้ว ทำเป็นผายมือให้ผมกับไอ้โรห์เข้าไปนั่งข้างกันแล้วมันค่อยนั่งปิดท้ายครับ
ผมก็ไม่ขัดศรัทธามัน เดินเข้าไปนั่งก่อนเลยครับตามมาด้วยไอ้โรห์และปิดท้ายด้วยไอ้แห้ง กอดถังป๊อบคอร์นเอาไว้กับตัวส่วนแก้วน้ำวางเอาไว้ที่หลุมวางแก้ว เป็นเซ็ทแบบพิเศษที่ผมอ้อนวอนขอไอ้โรห์ ส่วนหนึ่งคืออยากได้แก้วน้ำที่ทำเพื่อโปรโมทหนังเรื่องนี้โดยเฉพาะ
ผมควักป๊อบคอร์นเข้าปากเป็นพักๆ ยื่นไปให้ฟาโรห์ที่นั่งข้างๆ ส่วนไอ้ปองกุลไม่ต้องห่วงนะครับเพราะมันก็ซื้อเองอีกเซ็ทด้วยความอยากได้แก้วเหมือนกัน มีแต่ไอ้แขกนี่แหละครับที่ไม่ได้ชื่นชอบเป็นพิเศษ แถมมันยังบอกว่ามันไม่ให้ผมกินข้าวโพดคนเดียวทั้งกระป๋องด้วย
อ้าว...อะไรวะ? ขนาดไอ้ปองกุลมันยังกินคนเดียวได้เลยอะ ทำไมหนูพุกจะกินคนเดียวบ้างไม่ได้ล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจโคตร
หนังเปิดตัวมาก็น่าตื่นเต้นจนลืมกินป๊อบคอร์นไปเลยครับ เสียงดังสนั่นโรงจนผมถึงกับสะดุ้ง ขยับเบียดตัวเองกับพนักเก้าอี้ รู้ว่าเบียดไอ้โรห์แหละครับแต่ว่าทำไงมันตื่นเต้นมาก นั่งไปนั่งมาผมแทบจะเอนพิงร่างกายกับต้นแขนแกร่งตลอดเวลา
มีอยู่จังหวะหนึ่งที่ผมล้วงมือเข้าไปในถังป๊อบคอร์นพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ของมันก็ล้วงเข้ามาในถัง มือผมแตะกับมันอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันเลยให้ผมเป็นฝ่ายหยิบข้าวโพดก่อนแต่ตอนที่ผมกำลังจะเอาเข้าปาก มืออุ่นกลับดึงมือเอาไว้ ถึงกับต้องหันขวับไปมองมันตาโต
ท่ามกลางความมืดแต่ผมกลับเห็นนัยน์ตาคมหวานมันชัดเจน ที่แน่ๆตอนนี้ตัวละครในหนังกำลังคิดถึงความหลังผ่านกระจกเงาอย่างโรแมนติก ตอนนี้ผมต้องโฟกัสที่นั่งสิ ไม่ใช่จับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับมือตัวเองที่โดนมันดึงเข้าหาไอ้หล่ออย่างช้าๆ
ริมฝีปากได้รูปงับข้าวโพดคั่วจากมือผมเข้าปากเคี้ยวช้าๆ แต่ยังไม่ยอมละสายตาจากผมสักวินาที แอร์ในโรงหนาวแต่ผมรู้สึกว่าใบหน้าร้อนระอุเหมือนเตาอบ ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกริมฝีปากพรมจูบเบาๆที่ปลายนิ้วอย่างอ้อยอิ่ง พอได้สติก็รีบชักมือตัวเองกลับมากุมไว้
ผมกำลังแย่ครับ...ร่างกายมันแปลกไปด้วย ทั้งก้อนเนื้อข้างซ้ายที่ทำงานหนัก หัวใจเต้นจนจะทะลุออกมา อุณหภูมิที่ร้อนขึ้นไปทั่วร่างกาย ผมมองปลายนิ้วชี้ที่ยังทิ้งรอยสัมผัสแผ่วเบาเอาไว้ อยากจะด่ามันแต่ติดว่ายังอยู่ในโรง
กลัวคนอื่นเห็นแต่ตอนนี้ทุกคนสนใจที่หน้าจอยักษ์ คงไม่มีใครทันสังเกตุว่าผมหน้าแดงเป็นหมูหันไปถึงไหนต่อไหน
คราวนี้พอผมล้วงมือเข้าไปในถังป๊อบคอร์นอีกครั้งไอ้โรห์มันก็ล้วงเข้ามาพร้อมกัน...อีกแล้วเหรอวะ! มันจับมือผม ตัวใหญ่โตของมันเอี้ยวมากระซิบที่ข้างหู
“พุกกินเยอะแล้วนะ...”
ข้าวโพดยังไม่พร่องเลยสักนิด มึงมีหน้ามาบอกกูอีกว่าแดกเยอะ ไอ้แขก!
ตลอดหนังทั้งเรื่องมือผมอุ่นจนร้อนเพราะโดนคนข้างๆกุมมือเอาไว้ในถังป๊อบคอร์นไม่ยอมปล่อย ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมออกจากโรงมาแล้วกลิ่นชีสถึงได้ติดมือตลอดเวลา
“อ้าว ข้าวโพดเหลือเยอะแยะ” ขณะที่กำลังเดินออกจากโรง ไอ้ปองกุลชะโงกหัวมามองกล่องป๊อบคอร์นในมือของไอ้โรห์
ผมกลั้นลมหายใจอย่างไม่รู้ตัว เฉไฉไม่ยอมสบกับดวงตาคมหวานเยิ้มคู่นั้น
ไอ้โรห์แม่งขยันทำผมรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดทุกทีเลย
หลังจากดูหนังเสร็จ พวกผมตัดสินใจกลับกันเลยเพราะเริ่มขี้เกียจเดินห้างแล้ว ถ้าตามปกติแล้วหอผมกับไอ้แห้งมันอยู่ระแวกเดียวกันนั่นแหละแต่ว่าเดี๋ยวนี้แถบจะจำทางกลับหอตัวเองไม่ได้แล้วเนี่ย
“งั้นกูไปละ” ไอ้ปองกุลมันล่ำลาตอนที่รถมาจอดที่หน้าหอมันพอดี
ผมนี่ได้แต่มองทางเข้าหอของตัวเองที่ถัดไปไม่ไกลอย่างอาลัยอาวรณ์
ไอ้โรห์...ปล่อยกูกลับบ้านมั่ง
แต่ไอ้แขกมันก็แจกยิ้มพิฆาตมาให้หน้าตาเฉย บอกตามตรงว่าปฏิเสธไม่ได้จริงๆครับ พลังทำลายล้างมันสูงมาก แค่มันหันมายิ้มตาเยิ้มทีเดียวผมก็หัวหมุนนั่งเป็นไอ้บื้อมาจนถึงคอนโดมันอีกจนได้
เจ็บใจชะมัด!
เลยแกล้งเอาพุงเบียดแขนมันตอนที่กำลังเดินเข้าห้องพอดี ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มหัวเราะเบาๆตามหลังแล้วไอ้โรห์มันให้ผมไปอาบน้ำก่อน
“มึงอาบก่อนก็ได้นะ” เสียสละให้เจ้าของห้องเป็นมารยาทครับ
“ไม่เป็นไร ไปอาบเถอะ”
“อาบกับกูแมะ?” ผมแกล้งทำเสียงล้อเลียนมันพร้อมกับขยิบตาให้ ปกติผมก็มีแกล้งมันแบบนี้เป็นบางครั้งบางคราว
แต่เหมือนคราวนี้ผมกำลังขุดหลุมระเบิดใส่ตัวเองอย่างไม่รู้ตัวเลยครับ นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้างขึ้นก่อนที่ไอ้แขกมันจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ผมถึงรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรไป
ฉิบหายอย่างไม่ต้องหาอะไรเลยครับ!
“เอ่อ...กูไปอาบก่อนละกัน” รีบคว้าผ้าเช็ดตัวเตรียมพุ่งไปที่ประตูน้ำ
แต่กลับโดนมือใหญ่คว้าต้นแขนเอาไว้แน่นพร้อมกับกับดึงเข้าไปปะทะกับแผ่นอกแข็ง จมูกกระแทกจนผมร้อง
“ไหนว่าจะอาบด้วยกันไง...” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ลมหายใจร้อนที่เป่ารดทำให้ผมย่นคอ ขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย พยายามขยุกขยิกเพื่อให้ตัวเองหลุดออก แต่ไอ้แขกมันกลับยิ่งเอาแขนรัดผมแน่นขึ้นไปอีก
ตอนนี้เลือดทุกเม็ดวิ่งมากองที่ใบหน้าผมอย่างพร้อมเพรียงเลยครับ กัดปากแน่น ก้มหน้าไม่ยอมสบตาคมเข้มที่ฉายแววระยิบระยับ
“ม...ไม่เว้ย” หนูพุกตายเพราะปากจริงๆเลยครับ อย่ามาทำตาเยิ้มแบบนั้นนะไอ้แขก
ผมรีบใช้ตัวนุ่มนิ่มของตัวเองเบียดแซะแผ่นอกแข็งปักของอีกฝ่าย อาศัยจังหวะที่มันเผลอสะบัดแขนวิ่งแน่บไปห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังตามหลังมาด้วยครับ
“เดี๋ยวโรห์ตามเข้าไปนะ” มันตะโกนบอก
“ไม่ต้องเลยเว้ย”
แม่ง...หัวใจผมจะหลุดออกมาข้างนอกแล้วมั้งเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยเขินมันขนาดนี้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันแตะนิดแตะหน่อยผมก็แทบไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว
ตอนอาบน้ำก็ต้องเหล่มองทีประตูตลอดเลยว่ามันจะบ้าจี้เข้ามาอาบตามที่มันพูดเอาไว้หรือเปล่าแต่ก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อแม้จะอาบเสร็จแล้วก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะเข้ามาแต่อย่างใด แต่ก็ดีแล้วครับ…
ขืนมันเข้ามาเห็นผมตอนแก้ผ้า...เอ่อ...ไม่อยากจะคิดว่ามันจะทุเรสลูกตามากแค่กันนะ
ปกติถ้าคนหุ่นดีเขาก็คงมีดีอะไรให้โชว์ แต่หุ่นอย่างผมนี่จะเอาอะไรไปโชว์ดีเนี่ย
...ระบำหน้าท้อง?...
เอ้า! ส่ายเอว...ส่ายตูดหน่อย
พรืด!! แค่คิดก็สงสารไอ้โรห์ขึ้นมาทันทีเลยเนี่ย
ผมแอบเหล่ใบหน้าคมคายที่ยิ้มบางๆให้ตอนมันเดินผ่านผมไปอาบน้ำ แม้ว่าตอนนี้ผมจะทำตัวเหมือนปกติดีทุกอย่าง แต่ผมรู้ดีเลยว่าข้างใจลึกผมไม่เคยหยุดกังวลได้เลยสักนิดเดียว บอกจากใจเลยว่าทุกครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องมัน...มันเหมือนมีตะกอนจางๆที่ตีขึ้นมาในจิตใจของผมตลอดเวลา
ไม่รู้ว่าอย่างนี้เขาเรียกว่างี่เง่าไปเองหรือเปล่า แต่เชื่อเถอะครับ...ถ้าใครชอบคนที่เขาดูดีกว่าเรา เราจะกังวลเสมอว่าเราเหมาะสมกับเขาหรือเปล่า ถึงเราสองคนจะใจตรงกันแต่ผมกลับไม่มีความมั่นใจเลยว่าผมสามารถเดินเคียงข้างมันได้อย่างภาคภูมิใจ
ใครๆก็ไม่รู้ชอบบอกว่าความรักคือเรื่องของคนสองคน...คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่าง เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรา แต่ในความเป็นจริงแล้วนั้นเราก็ยังปฏิเสธไม่ได้ว่าสภาพสังคมภายนอกก็ยังมีส่วนที่ทำให้ต้องดำเนินชีวิตเหมือนกัน
“พุก...”
ผมพาตัวเองออกจากความคิดจิปาถะพวกนั้นเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเรียก ร่างสูงนั่งลงข้างๆผมก่อนที่จะจับมือผมเอาไว้ คลึงเนื้อนุ่มนิ่มไปมา
“คิดมากอะไรอีกแล้วหรือเปล่า?”
คำถามนี้ทำให้ต้องหันไปสบดวงตาคมเข้ม ฟาโรห์ดูไม่สบายใจ ผมเม้มปากก่อนจะยิ้มให้มัน
“อืม...นิดหน่อย” พูดพร้อมกับกระชับมือมันเอาไว้แน่น “คิดว่าเป็นพุกน่ะดีแล้วใช่มั้ย...สำหรับโรห์”
“ทำไมถึงยังคิดแบบนี้อีกแล้ว” พ่อยอดชายทำเสียงเข้มขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนผมเม้มปากแน่น “โรห์มันเป็นคนไม่น่าเชื่อใจขนาดนั้นเลยเหรอ” แล้วมันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
มือใหญ่ค่อยๆคลายมือออกมาจากมือ ผมผวารีบคว้ามือมันกลับมาจับไว้แน่น สอดนิ้วเกี่ยวกับนิ้วมัน รีบส่ายหน้า หัวตาเริ่มร้อนผ่าว
“ร...โรห์” ผมพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น
ผมใจเสียเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอนหายใจอีกครั้ง ผมกลัวมันเบื่อผม...เบื่อที่ผมเป็นขี้กังวล โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน
“เชื่อใจฉันบ้างแล้วก็เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยนะ” เสียงทุ้มพูดเสียงแผ่ว
ผมมันบ้าฉิบหายเลย! งี่เง่าไร้สาระไม่เข้าเรื่องเลยไอ้หนูพุก!!
ขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนหน้าผากของเราสองคนแนบติดกัน ลมหายใจของเราสองคนผสมปนเปกันไปหมด ผมเป็นฝ่ายคล้องคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้จนปากเราแตะกันแผ่วเบา
ความนุ่มหยุ่นแต่รู้สึกเหมือนสมองโล่งไปหมด อ้อมแขนแกร่งกระชับตัวผมเข้าไปจนแทบไม่เหลือช่องว่างใดๆ จากการจูบแบบเงอะงะของผม ไอ้แขกมันก็เปลี่ยนมาเป็นคนนำแทน
ผมเกร็งตัวเมื่อลิ้นร้อนๆค่อยๆเล็มที่ริมฝีปากไปมาเหมือนจะขออนุญาต ผมค่อยๆเปิดปากให้ฟาโรห์รุกล้ำเข้ามา
เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมโดนจูบจนร่างกายแทบจะเหลวเป็นน้ำขนาดนี้ เบียดตัวเข้าหาอีกฝ่ายอย่างเผลอไผล กดท้ายทอยของพ่อยอดชายให้เข้ามาใกล้ขึ้นอีก
ไอ้โรห์มันค่อยๆถอนจูบขณะที่ผมกำลังหัวเบลอคิดอะไรไม่ออก รู้สึกเหมือนโดนมันพาลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า...อา...เมฆขาวปุกปุย
จมูกโด่งกดลงแผ่วเบาที่ช่วงลำคอของผมจนสะดุ้งโหยง ได้สติร้องเรียกมันทันที
“โรห์!”
“ชู่ว...” ผมพยายามดันตัวมันออก แต่กลับโดนรัดแน่นกว่าเดิม “เป็นเด็กดีนะ...”
แค่ประโยคสั้นๆทำให้ผมหยุดนิ่ง ปล่อยให้อีกคนขยับจมูกไปที่ลำคออีกฝั่ง ร่างกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ มันแปลกๆ ฝ่ามือร้อนค่อยๆลูบไล้ไปตามร่างกาย ตั้งแต่หน้าอกลงไปถึงหน้าท้อง
อื้อ! พุงวันแพ็ค!!
“โรห์ อ...อย่า” รีบคว้ามือมันเอาไว้ก่อนที่มันจะสอดมือเข้าไปเจอกับห่วงยางใต้เสื้อผม
ผมพอจะรู้ว่าถ้าปล่อยต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ผมรู้สึกว่าไม่อยากให้มันเห็น บอกตรงๆผมกลัว…
“ไม่เป็นไรนะครับ...” เสียงทุ้มเบาเหมือนกระซิบ “นะ...ไม่เป็นไรนะ...”
ผมรู้สึกว่ามือมันหมดแรงไปดื้อตอนที่สบกับนัยน์ตามคมหวายหยดย้อยคู่นั่น กลั้นหายใจเมื่อฝ่ามือใหญ่ลูบที่พุงแผ่วเบา ผมสะดุ้งหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อไอ้แขกมันขย้ำเนื้อแน่นๆของผมโดยไม่ให้ผมตั้งตัวใดๆ
แม่ง! มือไวไปไหน ตั้งแต่อาบน้ำได้คนเดียว อาม่าก็ไม่เคยมาถูกขี้ไคลให้ผมอีก เลยไม่มีใครลูบคลำ แต่ตอนนี้ไอ้แขกมันกำลังทำให้ผมเป็นบ้า
“เฮ้ย...” ผมตาเหลือกเมื่อนิ้วเรียวยาวของมันสะกิดเม็ดเล็กๆบนหน้าอกผม
ผลัก!!!
ไม่รู้ว่าผมไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ผลักร่างสูงใหญ่จนมันผงะออกไป ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ตัวเกร็งและสั่นเบาๆ
“พุก...” เสียงทุ้มของไอ้ฟาโรห์ฟังดูอ่อนแรง ผมกัดริมฝีปากแน่นจนชาไปหมด
ผมเห็นนัยน์ตาคมเข้มมันฉายแววตกตะลึง มันจะคิดว่าผมรังเกียจมันอีกหรือเปล่านะ...ทั้งที่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลยสักนิด
ผมแค่กลัว…
ใครจะพูดอะไรก็ตามเกี่ยวกับรูปร่างผมผมกลับเฉยๆ แต่พอเป็นมันแล้วผมกลับไม่อยากให้มันเห็นรูปร่างใต้ร่มผ้าเท่าไหร่เลย มันน่าเกลียดแน่ๆ ไม่ต้องไม่โอเคแน่นอนเลยครับ
“ฮึก...กู...ขอโทษ” พยายามจะพูดออกไปแต่กลายเป็นว่าผมจะร้องไห้ขึ้นเสียอย่างนั้น
ความมั่นใจที่เคยมีมันเริ่มหดหายไปเรื่อยๆ ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆขยับเข้ามาหาผมอีกครั้ง มันชะงักไปครู๋หนึ่งตอนที่ใกล้จะสัมผัสกับไหล่ของผมแต่สุดท้ายมืออุ่นข้างนั้นก็ลูบปลอบผมเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ...โรห์ขอโทษ” ผมส่ายหน้าระรัว มันไม่ใช่ความผิดโรห์เลยสักนิด มันเพราะผมหมดความมั่นใจกับตัวเองต่างหาก “ขอโทษครับ...”
มันพูดซ้ำอยู่อย่างนั้นจนผมน้ำตาไหลอาบใบหน้า ร่างสูงใหญ่เขยิบหนีออกไปเล็กน้อยแต่ฝ่ามือมันยังคงลูบไหล่ผมไม่หยุด
ทั้งที่เราเพิ่งจะเข้าใจกันได้ไม่นาน แต่ผมกลับรู้สึกว่า...มันกลับค่อยๆห่างผมออกไปอีกแล้ว
ทั้งคืนนั้นผมนอนไม่หลับแม้จะง่วงมากแค่ไหนก็ตาม ผมนอนกระสับกระส่ายและสมองก็คิดเรื่องบางอย่างทั้งคืนจนรุ่งเช้า
ผมเกลียดตัวเองในตอนนี้ชะมัด!
ผมตื่นมามหาวิทยาลัยด้วยสภาพเหมือนศพหมีแพนด้า ทั้งตาบวมตุ่ยเพราะทั้งร้องไห้และไม่ได้นอน ไอ้ปองกุลถึงกับผงะตอนเจอหน้าผมเดินเข้ามาที่คณะ
หลังจากเรื่องเมื่อคืนทำให้ผมสติแตก ตอนเช้ามาฟาโรห์ยังดูเป็นห่วงความรู้สึกผมอยู่ แต่สิ่งที่ผมจับความรู้สึกมันได้ก็คือ...มันก็ดูเสียศูนย์กับเรื่องเมื่อคืนเช่นกัน แม้ว่าผมจะพยายามทำให้บรรยากาศมันเป็นเหมือนเดิมแต่ดูยังไงก็็ฝืนทำชัด
ฝืนทั้งผมและมัน…
“เป็นอะไรวะ ทำหน้านิ่ว” เสียงไอ้เพื่อนแห้ง ผมหันไปมองมันแล้วเบ้ปาก อยู่ๆก็อยากจะให้พุงห่วงยางของตัวเองมันกลายเป็นเอวผอมๆเหมือนไม้เสียบผีแบบไอ้ปองกุลขึ้นมาทันที
เฮ้อ! ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้ไม่ใช่แค่พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธ์หรืออะไรทั้งสิ้น มีแต่ต้องพึ่งตัวเองนี่แหละ!
หนูพุกคนนี้ตัดสินแล้วว่า...
“กูจะลดน้ำหนัก” ผมโพล่งขึ้นมาอย่างมั่นใจ
ไอ้ปองกุลเกือบทำโทรศัพท์ร่วงลงพื้น มันรีบเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ว๊อทททท” แหม...ว๊อทเป็นฝรั่งเชียวนะมึง…
“อะไร? ทำหน้าเหมือนเห็นผี” แม่ง...แค่จะลดน้ำหนักเอง ทำเป็นตกใจไปได้
“ม...มึง...มึงๆ” ไอ้ปองกุลติดอ่าง “อย่างมึงเนี่ยนะ???”
“เออ น้ำหน้าอย่างกูนี่แหละเว้ย!” ผมตั้งมั่นกับตัวเอง “หนูพุกจะลดน้ำหนักให้ได้ภายในหนึ่งเดือน!” ประกาศเสียงกร้าว หน้าตามุ่งมั่นสุดๆ
ไอ้เพื่อนกุ้งแห้งเยอรมันยังคงทำหน้าเหลือเชื่อต่อไปครับ
“อยู่ๆมึงคึกอะไรขึ้นมาวะ”
“กูก็แค่...อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง” ผมพยายามหาเหตุผลที่เป็นกลางมากที่สุด
ใครจะอยากบอกว่ากลัวไอ้ฟาโรห์มันเป็นลมไปซะก่อนตอนที่เห็นสารรูปพุงย้วยกันเล่า!
ไอ้ปองกุลหรี่ตาอย่างจับผิด ทำหน้าเป็นเหมือนนักสืบ...ถึงตัวจะเป็นผู้ใหญ่แต่สมองยังเป็นเด็ก...ประมาณนั้นเลยครับ
“โอเค กูจะพยายามเชื่อ” อย่ามาทำตัวมีสมองเป็นผู้ใหญ่เวลานี่นะไอ้ปองกุล ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ว่าแต่...กูควรจะเริ่มไงดีวะ?” ผมเสิร์ชมาหลายวิธีมากเลยครับ ทั้งแบบลดแป้งลดน้ำตาล ออกกำลังกาย กินคลีน ไปจนถึงลดอหารเลยหรือไม่ก็กินยาลดน้ำหนัก
“ถ้ามึงตั้งใจแล้ว ปองกุลคนนี้จะช่วยมึงเองเพื่อน!” มันพูดพลางตบอกแบนๆของตัวเองดังปักๆจนผมรู้สึกว่ามันจะช้ำในมั้ยวะ
ไอ้ปองกุลเพื่อนรักมันช่วยผมเสิร์ชหาในเน็ตทุกเว็ปที่คิดว่าดี คิดว่าโดนแน่นอน แต่ยังมีสิ่งที่ผมต้องเตือนมันอีกหนึ่งเรื่อง
“แล้วทำไมมึงถึงไม่อยากให้ไอ้โรห์รู้ด้วยวะ” มันทำหน้างงตอนที่ผมบอกว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกไอ้โรห์เด็ดขาด
“เออน่า...กูขอแค่นี้แหละ” บางครั้งก็อยากจะลดน้ำหนักเงียบๆบ้างได้มั้ยวะ
ไอ้ปองกุลยังคงทำหน้าเหมือนหมาขี้สงสัยแต่สุดท้ายก็ยอมล่าถอยกลับไป ไม่ถามอะไรให้มากความ
ผมเริ่มวิถีการลดน้ำหนักฉบับหนูพุกในอาทิตย์ถัดมาครับ ตอนแรกไอ้โรห์ถึงกับตาค้างตอนที่ผมบอกมันว่า…
“วันนี้ข้าวเช้าพุกขอแค่ไข่ต้มนะ” มันทำหน้าสงสัย ผมเลยรีบบอกว่าเมื่อวานกินเยอะไปหน่อย เลยรู้สึกเหมือนอาหารไม่ย่อยเท่าไหร่ มันก็พยักหน้าเออออแล้วต้มไข่ต้มมาเผื่อผมสองใบ
แต่ขอบอกเลยครับว่าแม่งโคตรยาก ยากฉิบหาย ยากจนจะตายให้ได้ วันแรกๆผมหิวหน้ามืด ตอนเช้ากินแค่ไข่ต้มไม่ก็โยเกิร์ต ตอนกลางวันผมกินแค่ฟักทองต้มกับสลัด ตอนเย็นกินผลไม้ ไม่คิดว่าแค่ลดน้ำหนักชีวิตจะยากลำบากขนาดนี้ นับถือคนที่เขาลดได้เลยครับเพราะตอนนี้ผมแทบจะเหี่ยวแห้งตายเป็นซากหนู
“มึง...กูจะตายแล้ว” ตอนนี้บ่ายสามแล้วผมก็หิวมาก หิวจนแสบไส้ ได้แต่คดตัวฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนนิ่งๆ ไม่อยากจะขยับไปไหนมาไหนเพราะกลัวเสียพลังงานจากอาหารที่กินย่ชาไส้ไปตอนกลางวัน
“มึงต้องอดทนนะเว้ย” แม่งปากบอกให้กูอดทนแต่มึงมานั่งแดกโตเกียวให้กูเห็นนี่นะ ไอ้เพื่อนชั่ว!
“เออๆ อดทนๆ” ท่องไว้ว่าเพื่อไอ้โรห์ๆ ได้แต่สะกดจิตตัวเองทุกวี่ทุกวัน
กัดฟันทำวิธีนี้ไปได้หนึ่งอาทิตย์ แน่นอนว่าพยายามอย่างมากไม่ให้ไอ้โรห์เห็นเพราะวันไหนที่มีเรียนเช้าผมก็บอกมันว่าจะออกไปกินกับไอ้ปองกุล บางวันก็ขอมันกลับไปนอนหอตัวเองบ้าง อ้างว่างานเยอะ ต้องอ่านหนังสือสอบ แรกๆมันก็ทำท่าจะไม่ยอมแต่สุดท้ายมันก็ไม่ว่าอะไรครับ ผมคิดว่ามันอาจจะกลัวว่าผมจะอึดอัดกับสิ่งมันที่มันเคยทำไว้วันนั้น
ขอโทษนะโรห์...รอกูอีกนิดนะ...
และผมก็ตัดสินใจทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่สำหรับตัวเองนั่นก็คือก้างขึ้นเหยียบตาชั่งน้ำหนัก
เลขดิจิตอลที่โชว์อยู่ที่หน้าปัดทำให้ผมเบิกตา…
ฉิบหาย!
น้ำหนักลดลงมาสองกิโลกรัม!
- 100% -
สวัสดีค่า
ขออภัยที่หายไปนานนะคะ มัวแต่หายไปปั่นต้นฉบับเรื่องนี้มา ตอนนี้อ่านแล้วมีเรื่องขอชี้แจงเกี่ยวกับยัยหนูอ้วนสักเล็กน้อยเพื่อไม่ให้หลายๆท่านรำนางค่ะ
ช่วง2-3ตอนหลังที่ผ่านมาจะเห็นได้ว่าหนูพุกจะเริ่มงี่เง่า (ขออนุญาตใช้คำนี้เลย) ขึ้นแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันมีเหตุผลนะคะ เนื่องจากอาโปลองคิดดูว่าถ้าเราเป็นหนูพุกแล้วมีคนหล่อแบบโรห์มาชอบมันต้องวิตกจริตเป็นธรรมดาว่าเราเหมาะกับเขาจริงๆเหรอ ทำให้มันกลายเป็นกังวลในทุกเรื่องแล้วอีกอย่างคือเป็นชาย-ชายแล้วด้วยมันยิ่งทำให้กังวลกว่าปกติค่ะ อาโปพยายามอยากจะสื่อว่ามันไม่ใช่แค่รักกันแล้วจะจบไป ชีวิตจริงของคนเรามีเรื่องให้คิดให้กังวลร้อยแปดพันเก้า แล้วยัยหนูอ้วนดันคิดมากอีกด้วยเลยทำให้นางงี่เง่ากับพ่อยอดชาย
ตอนนี้หนูพุกเริ่มอยากจะลดน้ำหนักแล้ว แต่จะสำเร็จมั้ยคอยติดตามตอนต่อไปนะคะ (แอบใบ้ว่าต่อให้อ้วนต่อไปพี่โรห์เขาก็ไม่แคร์หรอกค่ะ แต่ที่ห่วงที่สุดคืออยากให้หนูพุกสุขภาพดีเฉยๆค่ะ)
ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายที่นางจะงี่เง่าแล้วเพราะตอนหน้าโรห์จะมาเครียร์ปัญหาทุกอย่างให้จบค่ะ หากอ่านแล้วตอนนี้นังหนูมันทำตัวรำก็ขออภัยด้วยนะคะ ขออภัยที่อาจจะทำให้นักอ่านไม่ถูกใจกับนังหนูเวอร์ชั่นงี่เง่า อดทนนางอีกนิดเดียวเท่านั้นค่ะ (ปกติไม่เคยเขียนตัวละครให้งี่เง่าขนาดนี้ ฮ่าๆ น้องเจ้าขาก็น่ารักเรียบร้อย ส่วนน้องนมก็เด๋อสุด)
อ่านแล้วมีคอมเม้นท์หรือฟี๊ดแบ็กสามารถบอกอาโปได้เลยนะคะ อ่านทุกคอมเมนท์เลยค่ะเพราะคือกำลังใจให้อาโปเขียนงานต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณมากที่สนับสนุนกันมาโดยตลอด
ปล. ต้องขอแจ้งล่วงหน้าว่าเรื่องรักหนักมากออกไม่ทันงานหนังสือมีนาคมที่จะถึงนี้นะคะ เนื่องจากอาโปล่าช้าเองค่ะ ขออภัยจริงๆค่ะ
-
อาทิตย์เดียว ลดได้ 2 โลนี่ เรียก "...หาย" หรอ :hao4:
-
ก็เข้าใจหนุพุกนะคะ คนเราความนอยด์มีไม่เท่ากัน
ต่อให้ชะรีฟไม่อะไรเลย แต่คนคิดมากก็ยังคิดอยู่ดีแหละ
ชะรีฟรอดูอาการหนูพุกอยู่ ยังไงก็มีแอบส่อง
แต่แค่ปล่อยให้ทำ เพราะอยากให้สบายใจ
ชะรีฟรักมาก ถนอมมาตลอด ห่วงเพราะรัก ไม่ได้รักที่หุ่น
รอทำความเข้าใจกันนะคะ และหนูพุกต้องมั่นใจตัวเอง
และเชื่อใจชะรีฟด้วยนะ
-
หนูพุกอ้วนกลม น่ารักจะตาย ลดน้ำหนักทำไม 5555
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
รอๆ
-
บทที่ 18
พอเข้าอาทิตย์ที่สองร่างกายมันก็เหมือนจะเริ่มปรับตัวได้ ผมเลยลดข้าวเย็นไปเลยครับ เหลือแค่อาหารเช้ากับอาหารกลางวันแทน
“ทำไมพุกไม่กินข้าว?” วันนี้ไอ้โรห์มากินข้าวด้วยกัน มันถามผมที่นั่งดูดน้ำเปล่าแก้หิวไปเรื่อยเปื่อยหลังจากรีบยัดฟักทองนึ่งเข้าท้องจนหมด
“เอ่อ...กูกินอิ่มแล้ว”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพราะมันเพิ่งจะพักได้ไม่นานแล้วผมเอาเวลาที่ไหนไปกินข้าวกันแน่ รีบหัวเราะแหะก่อนจะแตะขาไอ้ปองกุลใต้โต๊ะปึกๆ
“คือวันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วน่ะ” ไอ้ปองกุลสำลักเส้นก๋วยเตี๋ยวก่อนจะรีบเออออไปกับผม “ใช่มั้ยมึง?”
“เออๆ ใช่ๆ”
“เออๆ ตามนั้นแหละ” ผมหัวเราะก่อนจะก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
“แล้วทำไมปองกุลเพิ่งกินล่ะ?” ไอ้คนกินข้าวผัดยังไม่ยอมแพ้ คราวนี้ไอ้คนโดนถามถึงถึงกับสำลักลูกชิ้น ไอ้ปองกุลไอค่อกแค่ก
ก็รู้อยู่ว่าฉลาดมาก แต่ไม่ต้องมาฉลาดตอนนี้ได้มั้ยพ่อยอดขมองอิ่ม!
“มัน...เอ่อ...เพิ่งหิวน่ะ” แม่ง! เหตุผลส้นตีนมากเลยครับ ไอ้ฟาโรห์ทำหน้านิ่งจนผมไม่กล้าสบตามัน สุดท้ายก็ยิ่งเกร็งเมื่อมันถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อืม…”
ผมเม้มปาก ใจมันแป้วไปเลยครับ ไม่ค่อยเจอมันทำแบบนี้ใส่ตอนนี้รู้สึกใจหวิวชะมัด ไอ้ปองกุลมันทำปากขมุบขมิบบุ้ยใบ้ไปทางพ่อยอดชาย
เออ! กูเห็นแล้วว่ามันโกรธ
ผมได้แต่ยิ้มแหยตอนที่ไอ้แขกมันเดินกลับไปที่คณะของมันทั้งที่หน้าตายังดูดุเหมือนไปโกรธใครมา...เอ่อ โกรธผมนี่แหละ
หนูพุกแห่งเยาวราชถึงกับหงอยเป็นแป้งเปียก แต่ก็ยังดีที่ไอ้ปองกุลมันตบหลังให้กำลังใจปึกๆ
หลังเลิกเรียนผมกับไอ้ปองกุลแล้วก็เพื่อนอีกสามคนถูกอาจารย์เรียกไปช่วยขนพวกเอกสารในตึกของคณะให้ไปส่งที่ห้องธุรการครับ
“เพราะมึงเลย” ไอ้ปองกุลมันบ่นกระปอดกระแปด มันหาว่าผมมัวแต่เหม่อเก็บของช้าทำให้อาจารย์เรียกใช้งานตอนเลิกเรียน
“เอ้า...” ผมขมวดคิ้วหงุดหงิด ตอนเรียนมันก็ไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะเรียน ทั้งหิว ทั้งกังวลเรื่องไอ้ฟาโรห์จนจดอะไรไม่ทัน
ของที่ให้ขนก็ไม่รู้จะมีเยอะไปถึงไหน ขนไปขนมาไม่รู้กี่รอบแล้วแถมระยะทางจากตึกถึงอีกตึกมันก็มไม่ได้ใกล้กันเท่าไหร่เลยครับ
“เชี่ย! หมดซะที” อาจารย์ขอบใจพวกผมพร้อมกับซื้อน้ำมาเลี้ยง ผมได้ชาเขียวแบบหวานน้อยมาถือไว้ก่อนจะค่อยๆเดินลากขาก
ลับมาที่คณะตัวเอง
เดินเช็ดเหงื่อตามหน้าผาก รู้สึกหลังเปียกชื้นจนเหนียวเหนอะหนะไปหมด โคตรไม่สบายตัวเลยแถวอากาศตอนนี้ถึงจะไม่มีแดดแต่ลมก็ไม่โกรกเลย หายใจไม่ออกฉิบหายเลยครับ
พอรู้สึกเริ่มหายใจไม่ค่อยออกเลยรีบกระพือเสื้อให้พอมีลมแต่อยู่ๆภาพที่เห็นก็เป็นสีดำๆ เห็นภาพดำสลับกับความวูบวาบแปลกๆ ขามันเริ่มเซไปเซมาจนต้องทรงไม่อยู่
“เฮ้ยๆๆ ไอ้พุก!” ผมได้ยินเสียงปองกุล แต่มันฟังดูห่างไกล แต่เมื่อกี้มันยังยืนข้างผมอยู่เลยไม่ใช่หรือไงนะ? “มึงอย่าเพิ่งเป็นลมนะเว้ย”
ใครเป็นลมวะ?
“มึงๆ ไอ้พุก กูแบกมึงไม่ไหวนะเว้ย”
หาว่ากูอ้วนหรือไงวะ เดี๋ยวก็กระโดดทับแม่งเลยนี่ แต่ทำไมร่างกายมันหนักจนขาไม่มีแรงเลยทิ้งตัวลงแต่มีมือแห้งๆพยายามฉุดผมเอาไว้ ผมพยายามจะตะเกียกตะกายไปพิงกำแพงให้ได้ ตอนนี้รู้สึกตาพร่าไปหมดแล้ว หายใจก็ไม่ค่อยออก
“ฉิบหาย!” ผมได้ยินเสียงไอ้ปองกุลตะโกนเรียกใครสักคน
ประโยคที่ผุดขึ้นมาในสมองตอนนั้นก็คือ…
...โรห์ พุกอยากได้กวางลุ้งมากเลยอะ…
กลิ่นเย็นนที่ทำให้จมูกรู้สึกสดชื่นพร้อมๆกับแสบจมูกไปด้วยทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว ย่นจมูก พลางส่งเสียงอืออาออกไป พยายามจะลืมตาขึ้นแต่มันแสบตาจนต้องหลับลงไปใหม่ รู้สึกเหมือนร่างกายจะพิงกำแพงแข็งๆอยู่ มีลมพัดเบาๆมาเป็นระยะ
สุดท้ายผมพยายามงัดเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก รอบข้างมีเสียงอื้ออึงจนผมหยีตา รู้สึกเหมือนช่วงนี้จะดวงอับโชค หลายเดือนก่อนก็ขาแพลง ต่อมาก็เกือบโดนรถชนเพราะมัวแต่ดูโทรศัพท์ นี่ยังมาเป็นลมไปอีก หรือว่าต้องไปสะเดาะเคราะห์ที่วัดเล่งไนยี่ซะหน่อยแล้วว่ะกู...
“ไอ้พุก” ไอ้เพื่อนตัวแห้งมันเรียกชื่อผมเสียงดัง พยายามจะยัดหลอดยาดมเข้าจมูกให้ได้ เฮ้ย! แล้วใครเขาจะกล้าใช้ต่อวะเนี่ย “ฟื้นแล้วเหรอวะ? ไหวมั้ยเนี่ย หน้ามึงซีดมาก” มันลูบหน้าลูบตาผมไปมา
มีเพื่อนในคณะอีกคนยื่นขวดน้ำเย็นให้ พวกมันดูกังวลกับอาการของผมมาก อีกอย่างตอนนี้ผมยังคงนั่งอยู่ที่พื้น พวกมันให้ผมนั่งพักอยู่ตรงนั้นอีกพักหนึ่ง ดีว่าแถวนั้นไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมาเลยไม่ต้องสนใจว่าจะมีใครมอง
ผมนั่งหายใจเข้าลึกๆพยายามปรับสภาพร่างกายให้กลับมาเป็นปกติ ตอนนี้อาการที่หายใจไม่ออกเริ่มดีขึ้น ผมคว้าแผ่นกระดาษที่ไอ้ปองกุลโบกๆเอามาพัดเอง จนคิดว่าตัวเองน่าจะเดินไหวแล้วถึงค่อยๆลุกขึ้น
“มึงไหวแน่นะ?” เพื่อนในคณะมันถามผม
“เออ ขอบใจมาก พวกมึงไปก่อนเถอะ กูเดินช้า” ผมมีไอ้ปองกุลที่คอยจับแขนเอาไว้เผื่อผมจะหน้ามืดอีก
นี่อาจจะเป็นผลมาจากที่ผมอดอาหารรวมถึงอากาศที่ร้อนอบอ้าวจนทำให้หน้ามืดเป็นลมไป ปกติผมไม่ค่อยมีอาการแบบนี้เท่าไหร่ เดินจนมาถึงใต้ตึกคณะก็ท้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้แถวนั้นก่อนจะนวดขมับตัวเอง ผมยังคงหายใจแรงอยู่บ้างจนหน้าอกกระเพื่อมไปมา พยายามจะสูดลมหายใจให้ลึกและปล่อยออกมา ทำซ้ำๆหลายครั้ง
“มึง...เรื่องกูเป็นลม...” ผมพูดเสียงเบากับไอ้แห้ง “อย่าบอกไอ้โรห์” ผมไม่อยากให้มันเป็นห่วงไปมากกว่านี้
“เอ่อ...” ไอ้ปองกุลทำหน้าอึกอัก
“เข้าใจนะ” ถลึงตาย้ำมันอีกรอบ
“กูว่า...” มันกลืนน้ำลายเอือก ดวงตาหลังแวน่ของมันหลุกหลิกไปมาเหมือนคนกำลังตื่นตระหนกอะไรบางอย่าง ผมหรี่ตามอง “มันอาจจะรู้แล้วก็ได้มั้ง...”
“ถ้ามึงไม่พูด กูไม่บอกแล้วมันจะรู้ได้ไง” บ๊ะ! เดี๋ยวก็กระโดดทับไส้แตกเลยนี่ไอ้แห้ง
ไอ้ปองกุลมันหลับตาก่อนที่จะชี้มือไปที่ด้านหลังของผม ตอนแรกจะอ้าปากด่ามันอีกรอบแต่กลับกลายเป็นตัวเองที่เริ่มเหงื่อแตกพลั่กเมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไอ้ปองกุลกำลังบอก ตอนนี้ทำได้แค่หลับตาแล้วหมุนตัวกลับไปมองด้านหลัง
แม่งเอย...ขออย่าให้เป็นเหมือนที่ผมคิดเลยนะ…
ไอ้หยา...
ค่อยหยีตามองแล้วก็ได้แต่หลุบตาลงอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ผิวสีน้ำผึ้งยืนหน้าถมึงทึง นัยน์ตาคมกริบฉายแววโกรธจัดแบบที่ผมไม่ค่อยได้เห็นเพราะปกติเจ้าตัวเป็นคนอารมณ์ดียิ้มหวานอยู่เสมอ ยอมรับเลยว่าคนหน้าตาใจดียิ้มแต่พอเวลาโกรธแล้วน่ากลัวกว่าคิดมาก
ตอนนี้ได้แต่ยืนก้มหน้ามองปลายรองเท้าก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมา
“โรห์...” เรียกมันเสียงแผ่วเบา
“...” มันไม่ตอบแต่มือที่อยู่ข้างตัวกำแน่น
“เอ่อ...” พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ยิ่งเห็นมันเงียบ หัวตาก็เริ่มร้อนขึ้นมา
ฟาโรห์เม้มปากแน่นก่อนที่มันจะหมุนตัวหันหลังกลับไป ผมตาโตอ้าปากจะเรียกแต่ดันไม่มีเสียงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ผมไม่ชอบเลยที่โรห์หันหลังหนีแบบนี้ ไอ้ปองกุลดันหลังให้ผมรีบตามไป ไม่รอช้าพยายามก้าวขาตามอีกฝ่ายให้ทัน
“โรห์ๆ รอด้วย!”
วิ่งตามมันมาจนถึงที่ที่มันจอดรถ คนหน้านิ่งสนิทเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่คนขับ ผมรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งตาม ร่างสูงใหญ่หลับตานิ่งจนมองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ มือใหญ่สีน้ำผึ้งยังคงกำแน่น ตอนนี้ผมรู้สึกใจเสียไปหมด ไม่อยากจะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้เลยสักนิด เราสองคนเพิ่งจะเข้าใจกันได้ไม่นานเอง มาลองนึกๆดูแล้วเรื่องทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นจากความไม่มั่นใจของผมเอง
ทั้งไม่มั่นใจในความรู้สึก…
ไม่มั่นใจในตัวมันและ…
...ไม่มีความความมั่นใจในตัวเองเลยสักนิด…
รวบรวมความกล้าเอามือไปกุมมือใหญ่นั่นเอาไว้ ใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่าไอ้โรห์มันไม่ได้สะบัดออกแต่อย่างใดแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่พูดอะไรอีกเลย หน้าตาคมเข้มยังคงนิ่งสนิท ผมกัดปากแน่น กี่ครั้งแล้วที่ผมทำให้มันต้องเสียใจกับการกระทำบ้าบอของตัวเอง
ตอนนี้ผมขอ...ขอให้มันยังรู้สึกกับผมเหมือนเดิมก็แค่นั้น
“กลับคอนโดกันนะ” ผมจรดริมฝีปากไปที่หลังมือสีน้ำผึ้งแล้วเอามาแนบแก้ม
อีกฝ่ายไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นสตาร์ทเครื่องยนต์แทน ภายในรถเงียบสนิท มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศ จนมาถึงห้องแล้วเราสองคนก็ยังคงมีแต่ความเงียบงัน
มองใบหน้านิ่งขรึมที่มองไปทางอื่นเหมือนไม่อยากมองหน้าผม ค่อยๆก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆเหมือนกลัวว่ามันจะเตลิดหนีผมไปอีก มือทั้งสองข้างจับแก้มให้มันหันกลับมามองกันก่อน นัยน์ตาคมกริบที่สั่นระริก
“พุก...ไม่มีอะไรจะแก้ตัว...” ผมสบตามันอย่างแน่วแน่ “อยากบอกแค่ว่าขอโทษนะ” ไม่อยากพูดคำว่าขอโทษพร่ำเพื่อเลย แต่ตอนนี้คำนี้มันสื่อความรู้สึกของผมได้ดีที่สุด
“...”
“พุกงี่เง่าอีกแล้ว โรห์อย่าเพิ่งเบื่อกันได้มั้ย” พยายามจะยิ้มแต่ก็กัดปากไม่ได้มันหลุดสะอื้น “พุกแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรเหมาะกับโรห์เลยสักนิด ทั้งที่โรห์เคยบอกให้เชื่อใจกันแต่พุกก็ยังทำไม่ได้” ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้มันยังเหมือนมีตะกอนขุ่นที่ตีขึ้นมาอยู่เสมอ
เขย่งเท้าขึ้นจนจมูกผมจนกับจมูกโด่งสวยของอีกฝ่าย ปัดป่ายไปมาเป็นเชิงขอโทษ
“พุกอยากจะลดน้ำหนักเพราะเอ่อ...อาย ไม่อยากให้โรห์เห็น กลัวโรห์รังเกียจ มันกลัวไปหมดเลย”
“ทำไมถึงกลัว?” ใบหน้าคมเข้มเริ่มอ่อนลง นัยน์ตาคมกริบอ่อนแสงตาม “ที่โรห์พูดไปมันไม่เคยทำให้พุกเชื่อได้เลยเหรอ?”
ผมกะพริบตาเมื่อน้ำใสๆไหลออกมา
“Can you believe me? Believe me that I love you, no matter what, no matter how you look...” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู “I love you. Not for how you look, just for who you are”
ผมค่อยๆจรดริมฝีปากลงกับริมฝีปากของอีกฝ่ายหลังจากที่มันพูดจบ ใจผมยังคงเต้นแรงแต่มันก็เป็นจังหวะที่หนักแน่นกว่าเดิม
“ขอโทษจริงๆ แล้วก็...รักนะ...” รู้สึกถึงแรงกอดรัดแน่นแต่ผมกลับไม่อึดอัดเลยสักนิดเดียว “รักมาก...” นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่พูดคำว่า...รัก...มันเป็นคำสั้นๆแต่มีความหมายมากกว่าที่เห็น
คำว่า รัก...ที่เต็มไปด้วยคำขอโทษและขอบคุณไปพร้อมๆกัน
“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบอีกครั้ง มันช่วยพัดเอาตะกอนขุ่นๆในใจออกไปจนหมดสิ้น “ขอบคุณ...”
“โรห์...” ผมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ติดอยู่ในใจมาโดยตลอด “เป็นแฟนกันนะ”
นัยน์ตาคมเข้มเบิกกว้างแล้วมันก็ยิ้มออกมา ผมเห็นมันยิ้มบ่อยๆแต่ผมคิดว่านี่เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดของมันเลย และแน่นอนว่า...ผมก็ยิ้มเต็มใบหน้า
“อา...ให้ตายสิ” มันพูดเสียงแผ่ว “จะทำให้ฉันรักไปถึงไหนนะ หนูอ้วนของโรห์...”
“เป็นแฟนแล้วก็ให้รักมากกว่าเดิมนะ” ผมกลั้นใจพูดออกมา แอบเลี่ยนเหมือกกัน แต่หุบยิ้มไม่ได้เลยอ่ะ
“แค่นี้ก็รักมากกว่าทั้งโลกแล้ว” นี่สาบานว่าไอ้แขกไม่แตกฉานภาษาไทยคนนั้นจะอะไรแบบนี้ออกมา ทำเอาผมอมยิ้มแก้มอูม
“ฮื้อ แล้วไหนคำตอบล่ะ?” ผมหลับหูหลับตาถาม
“เป็นสิ”
ริมฝีปากอุ่นจัดประกบมาที่ปากของผม หนักแน่นและมั่นคง เป็นผมที่แขนกอดร่างแข็งแกร่งเอาไว้เท่าที่จะทำได้ ผมหลับตาแน่นเมื่อจมูกโด่งฝังลงที่ซอกคอตัวเอง ลมหายใจของโรห์ทำให้ขนลุก ถึงร่างกายจะสั่นแต่ไม่ได้กลัวอีกแล้ว
ร่างสูงไล้ริมฝีปากไปที่ซอกคอนุ่มๆ ความหนุบหนับทำให้อดไม่ได้ที่จะงับเบาๆจนผมสะดุ้ง มันรู้สึกแปลกๆ เหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเอง ทั้งที่น้ำหนักก็ไม่น้อยแต้รู้สึกเหมือนตัวกำลังล่องลอยไร้ทิศทาง ถ้าไม่มีอ้อมแขนรัดเอาไว้ผมอาจจะลอยไปไหนต่อไหนแล้ว
ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ที่แผ่นหลัง ลามมาถึงข้างหน้าทำให้ผมเผลอค้อมตัวลง มือสีน้ำผึ้งขยำเนื้อนุ่มหนุบหนับติดมืออย่างเพลิดเพลิน ทำเหมือนหนูพุกคนนี้เป็นตุ๊กตาตัวอ้วนไปได้
กูไม่ใช่ตุ๊กตายางยืดนะเว้ย!
ทำได้แค่แยกเขี้ยวกับตัวเองในใจแต่ก็ยังปล่อยให้มันทำตามอำเภอใจ แต่ก็ต้องตาเหลือก ร่างกายกระตุกกระทันหันเมื่อนิ้วเรียวยาวไล้วนที่หน้าอก
“อื้อ โรห์...” ไม่รู้เลยว่าเสียงที่ส่งเสียงออกไปเป็นแบบไหนถึงได้ทำให้นัยน์ตาสวยคู่นั้นหวานเยิ้มจนไม่กล้ามองสบ
“ครับ?” กระซิบเสียงพร่า แต่ยิ่งขยับนิ้วไปอยู่ที่ตุ่มไตเล็ก สะกิดเบาๆผ่านเนื้อผ้า เล่นเอาผมกระตุกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต หัวสมองขาวโพลน “นุ่มมาก...”
มือคล้องคออีกฝ่ายอย่างเผลอไผล ดึงรั้งให้มันก้มลงมาก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ปลายคาง ใบหน้าเห่อร้อน แดงก่ำไปทั่ว ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคออีกฝ่ายแล้วก็กัดปาก รู้อยู่ว่าขี้เขินยังจะล้อเลียนอีก
กูก็ไม่ยอมให้มาล้อเล่นนะเว้ย ผมเลยแกล้งทึ้งเสื้ออีกฝ่าย แงะกระดุมจนมือสั่นระริก แล้วอ้าปากงับเนื้อแข็งๆสีน้ำผึ้งนั่นจนเกิดเป็นรอยเขี้ยวเล็กๆ ไอ้ฟาโรห์มันนิ่งงันจนผมยักคิ้วให้มันอย่างสะใจ แต่ไม่ได้เอะใจเลยว่านั่นเป็นการอัญเชิญเหยื่อให้สิงโตขย้ำแบบไม่เหลือชิ้นดี
“เฮ้ยๆ” อยู่ๆไอ้แขกมันก็ขย้ำเนื้อผมอย่างมันเขี้ยว มืออุ่นลากเข้าไปใต้ร่มผ้า ตอนที่มันลูบผ่านเสื้อยังไม่เท่าไหร่แต่ตอนนี้เนื้อแนบเนื้อเลยครับ ยิ่งทำให้อุณหภูมิในร่างกายผมยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
ผมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนนำไม่ว่ามันจะทำอะไรได้แต่คล้อยตาม จนรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นจัดหยุดนิ่งอยู่ที่ซอกคอพร้อมกับเสียงถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ ฟาโรห์ได้แต่นั่งนิ่งจนผมลืมตามองอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรขึ้นมา จนนัยน์ตาหวานเยิ้มเงยขึ้นมาสบ แม้ผิวมันจะเป็นสีน้ำผึ้งแต่ผมเห็นว่ามันมีรอยสีเรื่อพาดผ่าน
“ไปอาบน้ำนะ วันนี้หนูอ้วนของโรห์เหนื่อยมาทั้งวัน”
ว๊อท?!
พอกูรวบรวมความกล้าเรียบร้อยมึงกลับถีบกูลงกลางทางแบบนนี้เนี่ยนะ? เว้ยยยยยย! ไอ้แขก!! มึงจะมาทำตัวแบบนี้ตอนนี้ไม่ได้
แล้วที่กูเตรียมใจไปซะเยอะแยะนี่จะทำไง หา???
“ห้ะ?” ตอนนี้ร้องออกแค่คำเดียวครับ ผมอ้าปากพะงาบๆ มองมือใหญ่ที่จัดเสื้อผ้าผมให้เข้าที่ เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายมันปลดกระดุมจนเกือบหมดแล้วด้วย
“ไปสิ” มันจับคางผมดันกลับให้เข้าที่ ผมคงจะทำตามที่มันบอกหรอกถ้าเกิดไม่เห็นแววตาเยิ้มของมันทอประกายอยู่
มันทำท่าจะผละออกไปจนผมได้แต่ถลึงตามอง อิหยังของมึงเนี่ยไอ้โรห์ ผมแยกเขี้ยวก่อนที่คว้ามือมันมานั่งที่เตียงแทนก่อนที่จะทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำอย่างการ…
นั่งคร่อมตักทับมันไว้ทั้งตัว! โดยไม่สนใจเลยว่ามันจะขาหักเพราะน้ำหนักตัวเองหรือไม่
“พุก!!”
ไอ้แขกมันทำท่าตกอกตกใจ ผมเอามือคล้องคอให้มันหันมาสบตาอย่างไม่เกรงกลัว ยิ้มมุมปากหรี่ตามองใบหน้าคมเข้ม แล้วก้มลงกัดไหล่แข็งๆมันอย่างหงุดหงิด
“มึงจะทิ้งกูไว้กลางทางแบบนี้ไม่ได้” กระแทกเสียงบอกมัน ไอ้โรห์เลิกคิ้วไปครู่หนึ่งก่อนที่มันจะหัวเราะลั่น เลยทุบไหล่มันจนมันยกมือยอมแพ้
“ฉันกลัวพุกจะตื่นอีก” มันบอก แต่รอยยิ้มบางๆทำให้ผมหน้าเห่อร้อนจนต้องซุกหน้าหนี พูดเสียงอู้อี้
“เตรียมใจมาพร้อมแล้ว...”
ได้ยินเสียงมันสูดหายใจเฮือก ร่างสูงใหญ่เกร็งแน่น ก่อนที่มันจะช้อนสะโพกนุ่มนิ่มเข้าเอวแล้วอุ้มผมขึ้น
“ไอ้เหี้ยยยย” ผมแหกปากร้องใส่หูมัน คว้าคอมันกอดไว้แน่น
แม่ง มันอุ้มผม อุ้มจนตัวลอยเลย ตั้งแต่หนักเกินสี่สิบสมัยประถมต้นก็ไม่มีใครอุ้มผมอีกเลย มีมันนี่แหละที่อุ้มผมได้หน้าตาเฉย ตาเหลือกมองใบหน้ายิ้มแย้มนั่น
“งั้นเดี๋ยวพาไปอาบน้ำนะ” แล้วมันก็กระเตงชายหนุ่มหน้าตี๋เป็นแป๊ะยิ้ม ตัวหนักน้องๆแมวน้ำเดินฉับๆไปทางห้องน้ำ โดยที่กูจะร้องก็ร้องไม่ออกจะแหกปากก็ไม่มีเสียงใดๆ
ไอ้โรห์!!! ปล่อยกูลงงงงง
“อา...โรห์...” เสียงหอบดังแผ่วเบา ผมแทบหน้ามืดอีกแล้วครับ ร่างกายร้อนระอุเพราะฝ่ามือใหญ่ที่ฟอนเฟ้นเนื้อนิ่มจนเป็นรอยฝ่ามือ
“ครับ...” เสียงทุ้มนุ่มแต่แหบพร่า ริมฝีปากพรมไปทั่วไปแผ่นหลังขาว ทุกที่ที่เขาสัมผัสมันนุ่มจนอยากจะกัดให้เต็มปากเต็มคำ
“ยืน...ไม่ไหว” ขาผมมันอ่อนแรงไปหมด พยายามจะเกาะกำแพงเอาไว้แต่ร่างกายทำท่าจะทรุดทุกครั้ง ตอนนี้ผมหันหลังให้อีกฝ่ายอยู่ แต่คิดว่ามันดีกว่าการที่ต้องหันไปเผชิญหน้ากับดวงตาร้อนแรงคู่นั้นที่ทำำให้ผมจะละลายเป็นหนูชุบแป้งเปียก
“พิงโรห์นะ” มันจับร่างผมไปพิงกับแผงอกแกร่ง ผมเอื้อมไปเกาะมันจากทางด้านหลัง หลับตารับสัมผัสที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ความลื่นของสบู่ทำให้รู้สึกแปลกๆกว่าปกติ
ผมไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นการอาบน้ำที่นานที่สุด กินเวลาไปเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังสัมผัสกับผ้าปูนอนก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะขึ้นคร่อมทับจนมองไม่เห็นเพดานห้อง
ผมมองเห็นเพียงใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มกับนัยน์ตาหยาดเยิ้มที่มีแววสะท้อนของตัวผมคนเดียวตลอดทั้งคืน…
จักจี้…
ความรู้สึกแรกขณะที่กำลังเคลิ้มตอนเพิ่งตื่นนอน ผมส่ายหน้าไปมาเมื่อรู้สึกถึงความคันยุบยิบอยู่ที่ซอกคอ พอจะเอามือปัดออกก็ไม่เจออะไร ไม่รู้ว่าไอ้โรห์เผลอเปิดหน้าต่างแล้วมีแมลงเข้ามาหรือเปล่า พอคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้วไอ้แมลงบ้านั่นก็วนเวียนกลับมาอีกครั้ง
สุดท้ายผมก็จับไอ้แมลงนั่นได้ แต่พอแงะเปลือกตาขึ้นมามองกลับกลายเป็นใบหน้าคมเข้มของใครบางคน นัยน์ตาวิบวับทำให้ต้องหลับตาหนี พยายามจะขยับตัวหนีแต่ก็รู้สึกรวดร้าวไปทั้งตัวเหมือนตอนเวลาโดนไอ้ฟาโรห์จับพาไปซ้อมคาราเต้เลยว่ะ
“ตื่นได้แล้วหนูอ้วน” จมูกโด่งๆซุกไซร้เหมือนจะแกล้งผม
“โอย...” ได้แต่สูดปาก พยายามไม่นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ทำให้ผมกลายเป็นหมูแผ่นตากแห้งอยู่แบบนี้ แต่เหมือนฟ้าจะไม่เป็นเอาเสียเลยถึงได้ส่งไอ้แขกตาเยิ้มมาแกล้งเขาอยู่เนี่ย
“เจ็บเหรอ?” ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามร่างกายเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่ม ทำเอาผมตาเหลือกเมื่อรับรู้ว่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนอนถอดเสื้อผ้าเลยสักครั้ง เป็นอะไรที่…
เขินเหี้ยๆเลยครับ!
ร่างกายที่เสียดสีกันทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้ใส่อะไรเลยเหมือนกัน ตอนนี้ทำได้แค่มุดหน้าลงกับผ้าห่มไม่กล้าสบตามัน ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะผละออกไป
อุแงงงง้ ไอ้แขกมันเดินโทงๆไม่อายฟ้าอายดินเลยเหรอไงวะ รู้ว่าหุ่นดี ภูเขาหกห่อ แต่ไม่ต้องโชว์ก็ได้เว้ย มันหายเข้าไปในห้องน้ำระหว่างนั้นผมสำรวจร่างกายตัวเองนอกจากความเมื่อยล้าและรู้สึกเจ็บเสียดตรงช่วงล่างนอกนั้นก็ไม่มีอะไร รวมถึงความเหนียวเหนอะหนะของเหงื่อเมื่อคืนก็ไม่มี มันน่าจะเช็ดตัวให้ผมเรียบร้อย อีกอย่างฟาโรห์ก็ยังป้องกันด้วยทำให้ไม่มีอะไรเหนอะหนะอยู่ในตัวผม
คิดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมกับมันจะทำลงไปจริงๆ ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด ความกลัวที่ว่ามันจะรังเกียจร่างกายผมถูกมันปัดทิ้งไปหมด ไอ้ฟาโรห์ทำให้ผมรับรู้แค่ตัวมันอย่างเดียว ไม่ให้ผมคิดเรื่องไร้สาระ
ผมเอาผ้าปิดหน้าเหลือแค่ลูกตาที่เหล่มองร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าขายาว
“ฉันจะออกไปซื้อข้าวเช้าให้ อยากกินอะไร?” มันเดินเข้ามานั่งแหมะที่ปลายเตียง “ฉันอยากให้พุกกินยากันไว้หน่อย”
ผมพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะบอกว่าอยากกินโจ๊ก ฟาโรห์ยิ้มก่อนจะลูบผมของผมแผ่วเบา
“ได้ครับ”
ผมพยายามยันร่างกายขึ้นมา เดินกระย่องกระแย่งเข้าห้องน้ำ พยายามจะไม่สนใจร่างกายของตัวเองที่มีแต่รอยจ้ำๆประปราย ยังดีว่ามันยังอยู่ในเขตที่เสื้อผ้าปิดบังได้ ทิ้งตัวลงนั่งบนชักโครก เอามือปิดหน้าที่แดงเห่อของตัวเองแล้วถอนหายใจเฮือก
“เขินไม่หายว่ะ” รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่
ผมไม่รู้ว่าจะต้องเขินแฟนไปอีกนานเท่าไหร่นะ?...
- 100% -
เค้าได้กันแล้วค่ะแม่ขา อาโปดีใจสุด อิ๊ๆ
ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนแล้วลบหลายรอบเพราะไม่ถูกใจ แต่สุดท้ายได้แบบนี้มาแทน แต่อาโปคิดว่าเหมาะกับคู่นี้ที่สุดแล้ว
และแจ้งว่าเหลืออีกแค่สองตอนก็จะจบแล้วนะคะสำหรับเรื่องรักหนักมาก เป็นเรื่องที่อาโปผิดวินัยไปเยอะเลยค่ะ จริงๆมันควรจะจบได้นานแล้วแต่เพราะเราล่าช้าเอง ขออภัยทุกท่านด้วยค่ะ
อ่านแล้วบอกฟี้ดแบ็กกันได้เหมือนเดิมน้า ท่านใดรอเล่มก็อดใจอีกนิดน้า ระหว่างนี้เข้ามาอ่านมาเม้นให้กำลังใจกันได้เด้อ อย่าเพิ่งรอเก็บเล่มอย่างเดียว (ฮ่าๆ เรารู้นะว่ามีหลายคน พอใกล้จบแล้วหายแว่บบบบไปรอเล่ม กลับมาก๊อนนนนน)
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ
ปล. หลังจากลงในเด็กดีและในเล้าเป็ดจบ อาโปจะนำไปลงใน Read a Write และเว็ปไซด์ Mareadsค่ะ
-
ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ลดไปนานแล้ว :hao6:
-
หนูพุกน่ารักกก
-
:o8: :o8:
-
ในที่สุด :z1: :z1:
-
หนูพุกของแม่เสร็จเจ้าโรห์แล้ว ปาดน้ำตา
-
:o8: :-[ :impress2:
-
เขินเบาๆ
-
เป็นพุกก็ยากที่จะมั่นใจในตัวเอง คงทำแบบพุกอ่ะ :เฮ้อ:
ก็โรห์ หล่อ สูงยาว มาดนายแบบนี่นะ
แล้วพุกก็อวบอ้วน :เฮ้อ: :z3:
รอโรห์ พุก ฉากนี้มานานมากกกกกกกกกกกก
แล้วก็สมใจ :sad4: :heaven
โรห์ พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6: :hao6: หลังจากนี้ เราจะคอยดูว่า จะมีใคร ชวน พุก ออกกำลัง ฟิตกล้ามพุง ไหม
เอ๊ะ หรือ ฟิต อย่างอื่น :impress2: :ling3:
-
:-[ :-[ :-[
-
ในที่สุดดดดดดดดด :katai2-1:
-
น้ำตาจะไหล สักทีเนาะชะรีฟ :mew4:
หนูพุกกว่าจะรู้ตัวนะ เป็นลมแล้วเป็นลมอีก
ถ้าชะรีฟไม่เคือง คงยังไม่ยอมรู้ตัว
โอ๊ยยยย นุ่มนิ่ม น่าฟัดไปหมดแล้วมั้ง เอ็นดูหนูพุก
-
HEAVY WEIGHT: 19 KG. (บทสรุป)
“เดี๋ยวเจอกันตอนเย็นนะ” เสียงทุ้มนุ่มที่ทำเอาผมเคลิ้ม
“อื้อ” ยิ้มหน้าแป้นเหมือนคนบ้าให้คนพูดก่อนที่มองร่างสูงใหญ่ของลูกครึ่งอาหรับเดินหายลับออกไป
โลกแม่งสีชมพูจริงๆ แต่ก็นะ มันก็มีพวกที่ขี้อิจฉาตาร้อนอยู่ปะปนอยู่ด้วยเสมอ
“มึงจะนั่งบิดไปบิดมาอีกนานมั้ยวะ” ทำไมทุกครั้งที่เริ่มบท เอ๊ย! เวลาผ่านเรื่องอะไรมาจะต้องมาเจอหน้าไอ้ปองกุลทุกครั้งเลย “ไอ้ชะรีฟมันเดินไปนู่นเแล้วเว้ย มองตามตาย้อยเชียวนะ”
ผมมองไอ้แห้งที่หรี่ตา ยักคิ้วมาให้อย่างกวนตีน ถึงจะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ผมยังหน้าเห่อร้อนบ่อยๆ แล้วที่ผ่านมาไอ้โรห์มันเหมือนคนขาดความอบอุ่นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ช่วงนี้ติดสกินชิพมาก ว่างเป็นกอด ว่างเป็นจับไปฟัด ขยำๆเนื้อผมจนแดงไปหมด
“ทำไมมึงต้องเสร่อทุกรอบเลย ห้ะ?”
“เอ้า เรื่องของมึงคือเรื่องของกูด้วยไง ดูสิกูรักมึงมากแค่ไหน”
“เขาเรียกเสือกเว้ย” ผมเบ้ปาก ทำไมต้องเจอหน้ามันทุกเช้าเลยด้วยก็ไม่รู้ แต่ไม่เจอคนไม่ได้เพราะมีเพื่อนอยู่คนเดียว ตึ่งโป๊ะ!
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมุ้งมิ้งขนาดนี้ ขนาดตัวก็ไม่ให้เลยสักนิด ไอ้ปองกุลมันกระแหนะกระแหนว่าผมยิ้มหน้าบานเป็นแป๊ะยิ้มเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของพ่อยอดชายนั่งรออยู่ที่หน้าคณะหลังจากที่เลิกเรียนเรียบร้อยแล้ว นี่ถ้ามีหูมีหางมันคงเห็นได้ชัดว่าผมกระดิกหางดุกดิกวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างร่าเริง
“รอนานมั้ย?”
“เพิ่งมาเลย”
รอยยิ้มหวานย้อยทำให้ผมเม้มปากเพราะความเขินนิดหน่อย เมื่อก่อนมันก็มารอบ่อยแต่ว่ามันไม่เหมือนกับตอนนี้
...ตอนนั้นเป็นเพื่อนแต่ตอนนี้เป็นแฟน…แค่กๆ เขินตัวเท่าบ้านเลยเนี่ย
“แฮ่มๆ เห็นหัวกูด้วยครับ” ไม่ขัดพวกกูสักวันจะตายมั้ยไอ้แห้ง!
ไอ้ปองกุลกูจะกระโดดทับมึงจริงๆแล้วนะเว้ย!!
การเรียนไม่เคยฆ่าใครแต่ว่าภาษาญี่ปุ่นนี่แหละกำลังฆ่าผมตายอย่างช้าๆ ช่วงนี้ผมเจอสอบเก็บคะแนนและควิซบ่อยแบบไม่ค่อยได้ตั้งตัวเท่าไหร่ รวมถึงงานวิชาต่างๆที่เล่นเอาผมเครียดไปเหมือนกัน แตกต่างจากพ่อยอดชายที่เรียนอินเตอร์ จะบอกว่าคณะมันงานน้อยก็ไม่ใช่ แต่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันถึงได้จัดการสะสางงานได้เร็วขนาดนั้น
“อื้อ...อยู่ที่เดิมเลย โรห์มาเร็วๆนะ พุกหิวแล้ว” พูดจบก็กดวางก่อนจะหันมาสนใจงานตรงหน้า แต่ที่ไม่ปกติก็คือสายตาของเพื่อนในกลุ่มที่ทำงานด้วยกัน
ยิ่งไอ้ปองกุลที่ทำท่าล้อเลียนผมตอนโทรศัพท์นี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลยครับ ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ก้มหน้ากับคอมพ์แต่กูเห็นหูพวกมึงนี่กางเป็นเรดาห์ขนาดนั้น ไม่รู้เลยเนอะว่ากระตุกต่อมเผือกพวกมึงแค่ไหน แยกเขี้ยวใส่พวกมันไปทีหนึ่งก่อนที่จะรวบรวมสมาธิปั่นงานต่อไป รู้ตัวอีกทีก็มีคนทรุดตัวนั่งลงที่ว่างข้างๆผม พร้อมกับถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อสองถุงใหญ่
“เป็นไงบ้าง?” เสียงทุ้มนุ้มถามขึ้น
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่างานยังไม่เสร็จ “ยังไม่เสร็จเลย แต่หิวแล้ว” ตอนนี้ไอ้ความคิดลดน้ำหนักอะไรนั่นไม่มีอยู่ในหัวอีกแล้วครับ ตอนเล่าให้โรห์ฟังว่าใช้วิธีอดอาหารเล่นเอามันโกรธมากเพราะมันบอกว่าการอดอาหารไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องเท่าไหร่ ควรจะกินอาหารให้พอดีควบคู่กับการออกกำลังกาย
ผมนี่จ๋อยไปพักใหญ่เพราะโรห์ดูไม่สบอารมณ์เลยสักนิดแต่สุดท้ายพ่อยอดชายก็ยังเป็นคนน่ารักเหมือนเดิมมันหิ้วผมติดไปโรงยิมซ้อมคาราเต้บ่อยขึ้น แต่ไม่ได้ให้โหมหนักแค่ให้ผมได้ยืดเส้นยืดสายบ้าง เจอสายตาคมหวานย้อยกับประโยคที่ติดใจมาจนถึงตอนนี้
‘ฉันอยากให้พุกออกกำลังเพื่อสุขภาพที่ดีจะได้อยู่กับฉันนานๆไง’
เท่านั้นแหละ...ต่อให้ต้องโดนไอ้พี่เก่งเตะะจนน่วมผมก็ยอมตายครับ ณ จุดนี้
“กินรองท้องก่อนนะ ซื้อมาเผื่อทุกคนด้วย” มือใหญ่เลื่อนถุงทั้งสองมาให้ ข้างในมีขนมนมเนยอยู่หลายอย่าง แต่ว่าพ่อคุณหยิบแซนวิชไข่ธรรมดากับน้ำเต้าหู้หวานน้อยมาให้ผมแทน “พุกกินแค่นี้นะ เดี๋ยวซ้อมเสร็จจะพาไปกินข้าว”
“ขอบคุณครับ” ผมไม่งอแงอยากกินของทอดหรืออะไรอีก โรห์ให้กินก็กินตาม อนุญาตให้กินแค่ไหนก็แค่นั้น เชื่อฟังสุดๆจนไอ้ปองกุลมันยังแปลกใจ แต่ที่ทำให้ผมตื่นเต้นกว่านั้นก็คือน้ำหนักมันค่อยๆลดลงถึงจะไม่ได้ลดฮวบแต่ก็ค่อยเป็นค่อยไป ผมว่าผมพอใจกับผลลัพธ์ทีเดียว
“งั้นฉันไปซ้อมก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน”
อีกไม่นานก็จะมีแข่งระดับมหาวิทยาลัยอีกหนึ่งการแข่งขัน ทำให้พี่เก่งเรียกบรรดานักกีฬากลับเข้าร่วมการฝึกอย่างจริงจัง
การซ้อมของไอ้แขกค่อยๆเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จากที่ปกติมันจะมาหาผมที่คณะบ้าง ซื้อเสบียงมาให้บ้าง กลับกลายเป็นผมที่ห่วงมันว่าจะโหมซ้อมหนักจนร่างกายจะไม่ไหวเอา เลยเป็นฝ่ายไปเฝ้ามันที่โรงยิมบ้าง
ตอนนี้ในโรงยิมทั้งหมดถูกชมรมคาราเต้ครอบครองทั้งหมด ผมมองไปที่ร่างสูงใหญ่ที่กำลังซ้อมการต่อสู้อยู่ การซ้อมค่อนข้างจริงจังเพราะใส่อุปกรณ์ป้องกันเรียบร้อย บอกตามตรงว่าผมยังแอบกังวลเรื่องที่โรห์เคยได้รับบาดเจ็บคิ้วแตกก่อนหน้านี้ แต่โรห์บอกว่ากีฬาแบบนี้การเจ็บตัวเป็นเรื่องธรรมดา ผมก็ได้แต่พยักหน้ายอมรับ
“เหนื่อยมั้ย?” ผมรีบเปิดขวดน้ำเกลือแร่สำหรับนักกีฬาให้คนที่ถอดหมวกป้องกันออกจากศีรษะหลักจากที่เขาปล่อยให้พักสิบนาที
ใบหน้าคมเข้มยิ้มบางก่อนพยักหน้าเล็กน้อย โรห์ไม่ได้นั่งพักทำเพียงแค่ยืนพักขาสลับกับสะบัดข้อมือข้อเท้าเบาๆ แต่สายตาดันไปจ้องผิวเนื้อสีน้ำผึ้งวาววับไปด้วยเหงื่อ ผมใจกระตุกไม่เป็นจังหวะ กลืนน้ำลายเอือก แผ่นอกแข็งแกร่งกับตุ่มเนื้อสีอ่อนกว่าผิวจริงผ่านรอยแยกของเสื้อสีขาวทำเอาสติกระเจิดกระเจิง และเหมือนมันก็จะรู้เลยยิ่งเดินเข้ามาชิดจนได้กลื่นเหงื่อผสมกับกลิ่นหอมอ่อนๆเป็นเอกลักษณ์ของมัน
“เดี๋ยวกลับห้องจะถอดให้ดูเต็มๆเลย” น้ำเสียงยั่วเย้าทำให้ผมกัดปากแน่น ใบหน้าร้อนเห่อ เลยเสตีหน้าท้องแกร่งของมันไปหนึ่งที
“ไม่เล่นนะโรห์” ผมไล่มันกลับไปซ้อมเพราะหมดเวลาพักแล้ว เกรงใจสายขี้เผือกของคนอื่นบ้างเถอะ! จ้องจนตาจะถลนกันหมดแล้วนั่น ยิ่งไอ้พวกพี่เก่งแม่งทำหน้ายิ้มล้อเลียนไปถึงไหนต่อไหน พอไล่มันกลับไปซ้อมผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อสายตาขี้เผือกเหล่านั้น ยิ่งตอนเลิกซ้อมเสร็จผมถึงกับรีบลากไอ้โรห์ที่ยังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยให้รีบเดินหนีออกมา โดยมีเสียงตามหลังพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“จะรีบไปสวีทกันที่ไหนนนน”
สวีทบ้านพี่น่ะสิไอ้พี่เก่ง!
มีคนเคยบอกว่าผมว่าการตื่นเช้าแล้วเจอคนที่เรารักนอนอยู่ข้างๆมันทำให้หัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก แต่แม่งจริงเหรอวะ?
ช่างเถอะ...ตอนนี้ผมนอนหลับสบายเกินกว่าจะตื่นมาดูว่ามีใครนอนอยู่ด้วยหรือเปล่า ความอุ่นพอดิบพอดีของเตียงที่อยู่ด้านล่างทำให้ต้องซุกไซ้ฝังร่างกายให้จมอยู่กับเตียงราวกับโดนดูด แต่ไม่รู้ว่าไอ้โรห์มันเปลี่ยนฟูกนอนตอนไหนวะถึงได้รู้สึกว่ามันแข็งๆกว่าปกติ แต่ตอนนี้ความอยากนอนมีมากกว่าเอาไว้ตื่นแล้วค่อยถามมันก็ได้
“อืม...” หูกระดิกตอนได้ยินเสียงครางดัง ฟังดูแล้วเป็นเสียงที่ดูอึดอัดทำให้ต้องผงกหัวขึ้นมาอย่างช้าๆ แงะเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เห็นภาพเตียงกลายเป็นผิวเนื้อสีน้ำผึ้งเรียบเนียนแล้วต้องขมวดคิ้ว เกิดอิหยังขึ้นวะเนี่ยกู…
พอสติกลับร่างก็เริ่มรู้แล้วที่ผมนอนทับอยู่ไม่ใช่เตียงแต่อย่างใดแต่เป็นร่างกายสูงใหญ่ของไอ้แขกและเจ้าตัวกำลังทำหน้านิ่วอย่างอึดอัด มันยังไม่ตื่นแต่ก็ดูนอนไม่สบายเพราะโดนผมนอนทับทั้งตัว เมื่อคืนก็นอนข้างๆกันดีๆแล้วไหงมันถึงได้กลายเป็นอีหรอบนี้ไปได้นะ
แต่ว่า...เตียงเนื้อมนุษย์หอมกรุ่นนี้ก็สบายเกินกว่าที่จะลุก ดูดผมให้นอนทับต่อไปอย่างนั้นแหละ อดทนหน่อยล่ะกันนะไอ้โรห์ คิดถึงตรงนี้แล้วก็หัวเราะออกมาเพราะใบหน้าคมเข้มที่ยิ่งยับยู่ยี่ สงสัยจะหายใจลำบากจริง เลยค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าพยุงร่างกายไม่ให้ทับมันมากเกินไป ไอ้โรห์ชอบนอนไม่ค่อยใส่เสื้อ เลยแอบฟาดเบาๆที่ช่วงอกแข็งกับไอ้ภูเขาหกลูกนั่นอย่างหมั่นไส้
พอก้มลงแหกคอเสื้อตัวเองดูก็เห็นก้อนเนื้อนุ่มสีขาวเหมือนก้อนซาลาเปาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก ทั้งที่ผมก็กินไม่เยอะสักหน่อย (กล้าพูดมากเลย) โลกนี่โคตรไม่ยุติธรรมเลยว่ะ!
หมับ!
“เฮ้ยยยย” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆร่างกายก็ถูกกอดเอวหมับแล้วลากลงไปกินในน้ำ เฮ้ย! ไม่ใช่เว้ย จากที่นั่งคุกเข่ากึ่งทับหน้าท้องแกร่งก็โดนลากลงไปนอนแบ๊บอยู่บนตัวอีกฝ่ายครั้ง ถูกแขนกดที่หลังคอจนหน้าบี้กับแผ่นอกแข็งจนจมูกบี้ พยายามจะงัดตัวเองขึ้นมาแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้น
เห็นไอ้แขกยังหลับตานิ่งไม่ไหวติงแต่ผมรู้แล้วว่ามันตื่นแล้วแน่นอน แยกเขี้ยวใส่มันก่อนที่ก้มลงกัดเนื้อสีน้ำผึ้งตรงหัวไหล่มันไปอย่างไม่ออมแรง ร่างสูงใหญ่สะดุ้งเฮือก ได้ยินเสียงสูดปากจากอีกฝ่าย ผมมองรอยฟันเป็นแผงของตัวเองแล้วยกยิ้ม
เล่นกับใครไม่เล่น!
“ไอ้แขกกกก” อยู่ๆมันก็เอามือมาตะปบก้นเข้าเต็มมือ ขยำจนผมสะดุ้ง เหมือนเลือดทั้งร่างกายวิ่งขึ้นกองรวมกันอยู่ใบหน้าของผมอย่างห้ามไม่อยู่ มีการขย้ำนวดเหมือนนวดแป้งอย่างมันส์มืออีกด้วย พยายามจะขยับตัวหนีแต่มันกลับเอามือหนึ่งมารัดเอวผมไว้แน่น อีกมือก็บีบนวดก้นผมหนุบหนับ เห็นว่าริมฝีปากคลี่ยิ้มทั้งที่ยังหลับตาก็ทำให้ผมยิ่งทุบไหล่มันปักๆ มันก็ยิ่งลงแรงกับก้นผมมากขึ้น “ไอ้โรห์!!” ตะโกนเรียกชื่อมันเสียงดัง
“...” มันยังเงียบไม่ยอมตอบแต่ปากเริ่มยิ้มจนเห็นฟันแล้ว
ผมรวบรวมแรงทั้งหมดกลิ้งหนีลงจากร่างกายอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว หนีมันไปนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงขอบเตียงอีกฝั่งถลึงตามองร่างสูงใหญ่ที่หัวเราะเบาๆ มันพลิกตัวตะแคงข้างเอามือรองที่ต้นคอ นัยน์ตาคมเข้มพราวระยับของมันมองมาที่ผม บอกอย่างไม่ลำเอียงเลยว่า...ไอ้โรห์ตอนนี้เหมือนนายแบบขึ้นปกนิยตสารไม่มีผิด
ตอนมองก็กลืนน้ำลายเอือกกับหัวนมสีน้ำตาลอ่อนกับแผ่นอกแข็งที่มีไรขนอ่อนเรียงตัวเป็นระเบียบ มีใครหล่อกว่าอีกมั้ย? ผมจ่ายให้ห้าบาทเลยเอ้า ตอบเลยว่าไม่มี...บอกตามตรงก็ได้ว่า…
โคตรหลงเลยอะ!
แต่เรื่องอะไรจะบอกให้มันรู้ เดี๋ยวยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่
“หนูอ้วนของโรห์หิวหรือยัง?” ผมเหล่ตา เบะปาก มองคนพูดที่ยิ้มละมุนละไม ผมนั่งท้าวคางไปกับโต๊ะกินข้าว มือใหญ่วางบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ
“หิว” ผมพึมพำเสียงแข็ง
“อยากกินอะไร?”
ผมทำหน้าครุ่นคิด แต่สายตาเจ้ากรรมมันดันเผลอไปมองจุกนมสีน้ำตาลอ่อนรับกับแผ่นอกแน่น ได้แต่กลืนน้ำลายเอือกก่อนรีบเก็บอาการ
สมองประมวลผลบางอย่างก่อนที่ผมจะคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ พูดขึ้นเสียงไม่ดังนัก
“กินโรห์ได้มั้ย?” พร้อมกับแกล้งเอามือลูบไล้อกหนั่นแน่นแล้วหลิ่วตาล้อเลียน
ไอ้แขกนิ่งงันเหมือนถูกแช่แข็ง แต่ก่อนที่มันจะรู้ตัวผมก็รีบกระโดดลุกหนีออกจากวิ่งปรู๊ดไปที่ห้องน้ำแล้วกดล็อกอย่างรวดเร็ว
ได้ยินเสียงคำรามมาจากด้านนอก
“พุก! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” จ้างให้ก็ไม่ออกเว้ย สมน้ำหน้า ยิ่งเช้าๆแบบนี้ผู้ชายฟิตปั๋งอย่างมันต้องเคารพธงชาติแน่นอน หึๆ
“อย่าลืมไปซื้อข้าวนะ อิ๊ๆ” สั่งด้วยน้ำเสียงเริงร่า “พุกอยากกินหมูปิ้ง” และไม่ต้องห่วงเรื่องไอ้โรห์จะเคารพธงชาติไม่ทันนะครับ เดี๋ยวมันก็คงไปใช้ห้องน้ำอีกห้อง
แต่แม่งกูคิดผิดถนัด!!
แก๊กๆๆ
“ฉิบหาย!” ผมอุทานดังลั่นเมื่อลูกบิดประตูสั่นก๊อกแก๊กจนในที่สุดประตูก็ถูกเปิดออก
ใบหน้าหล่อเหลาแต่นัยน์ตาชั่วร้ายของใครบางจ้องจนผมต้องถอยหลัง
“ตอนนี้โรห์ว่าเรามาจัดการหนูปิ้งก่อนเถอะ!”
หนูปิ้งไม่ด้ายยยยยย แงงงง…
มือใหญ่คว้าร่างกายผมหมับพร้อมกับประชิดตัวอย่างรวดเร็ว
กูเคยคิดว่ามึงเป็นคนอ่อนโยน น่ารักกับกูเสมอ แต่…ผมรู้แล้วว่าไอ้โรห์ก็มีด้านมืด และชอบมืดบนเตียง ระเบียง ห้องน้ำ ห้องครัว ฯลฯ
แต่ด้านมืดของมันทำผมหน้ามืด!
“อา...โรห์ ชะ...ช้าหน่อย”
“อืม” มีคนคำรามในลำคอ แต่กลับเร่งความเร็วจนตัวผมสั่นคลอน
ไอ้โรห์! ไข้มันกระเพื่อมแล้วเว้ย
สุดท้ายผมกลายเป็นหนูเปื่อยบนเตียงแทน แถมหมูปิ้งร้านอร่อยเจ้าประจำก็ไม่ได้กินเพราะแม่งตลาดวายหมดแล้วไงแต่ยังดีว่าร้านสะดวกซื้ชื่อดังยังมีหมูปิ้งไมโครเวฟให้ผมยาไส้แทน
ไอ้โรห์! ไอ้แขกนิสัยไมดี กูโกรธมากนะบอกเลย!!
“ขอโทษครับ” มันทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
ผมสูดปากขณะขยับก้นให้นั่งบนเบาะนุ่มๆที่ไอ้โรห์มันไปหามารองบนเก้าอี้ให้แล้วกัดหมูพร้อมยัดข้าวเหนียวเข้าปากอย่างหงุดหงิด
“ทำไมเดี๋ยวนี้เป็นคนแบบนี้วะ?” ผมชี้นิ้วพร้อมกับกระดิกไปมาเป็นเชิงสั่งสอน ยังรู้สึกเมื่อยตัวตลอดเวลา “เอะอะหื่น เอะอะกด ไม่ได้นะเว้ย ลำบากกูนี่” ผมหลับหูหลับตาตะโกนแหกปาก ยิ่งพูดแล้วยิ่งเขินขึ้นแล้วก็ของขึ้น
ยังๆ ยังไม่สำนึกอีก ยังมาทำหน้าระรื่นได้อีกนะคนเรา แล้วลูกตาอ่ะจะระยิบระยิบไปมั้ย? แล้วมึงจะยิ้มทำไมไอ้โรห์ นี่กูด่ามึงอยู่นะ สำนึกสิสำนึก!
“ขอโทษครับ...” ขอโทษแต่ดูไม่ได้สำนึกเลยสักนิด “โอ๋ๆ ไม่งอนนะ กินข้าวเร็ว”
ผมมองมันที่ดันถาดข้าวเหียวหมูปิ้งเข้ามาให้พร้อมกับน้ำเต้าหู้ร้อนๆที่มันก็ซื้อจากเซเว่นมาเป็นขวดแล้วเอาไปเข้าเวฟให้ผมกิน มีร้านน้ำเต้าหู้ที่ไหนยังเปิดขายตอนเกือบเที่ยงแบบนี้กัน
“วันหลังห้ามหื่นแตกแบบนี้อีก” พูดเองก็เขินเองแต่ว่าถ้าไม่ปรามไอ้แขกไว้วันหน้าผมต้องตายแน่ๆ มันไม่รู้ตัวหรือไงว่ามันทั้งตัวโต แรงก็เยอะ ถ้าผมตัวเล็กกว่านี้คงได้แหลกกันไปข้าง
“ก็พุกเริ่มก่อนนี่” มันยิ้มอ่อน “พูดแบบนั้นใครจะไปทนได้กัน” นัยน์ตาคมหวายย้อยไปหมด เฮ้ย! เพิ่งพูดไปหยกๆว่าห้ามหื่นแตกพร่ำเพื่อน่ะ
ได้แต่เคี้ยวฟันกรอดๆเพราะว่าเมื่อเช้าผมก็เป็นคนพูดแบบนั้นออกไปเองแต่ก็แค่จะแกล้งมันเท่านั้นใครจะไปคิดว่าจะเป็นการกระตุกต่อมหื่นของมัน ทั้งที่เมื่อนก่อนก็ไม่เห็นจะมีวี่แววเป็นคนแบบนี้เลยสักนิด
“เออ กูผิดเอง” แม่งงงง ทำตัวเองทั้งนั้นแหละไอ้หนูพุก เจ็บตูดไม่พอยังเจ็บใจด้วย สู้รอยยิ้มละมุนละไมบนใบหน้าหล่อๆนั่นไม่เคยได้เลย ให้ตายสิ!
ร่างสูงใหญ่หัวเราะเบาๆก่อนที่มันจะเข้ามาโอบผมเอาไว้แล้วโยกไปมาเหมือนกล่อมเด็กพร้อมกับพูดเสียงทุ้มนุ่ม
“โรห์ผิดเองครับ หายโกรธกันเนอะ”
“สำนึกผิดด้วยนะ” ผมยังเสียงแข็งแต่ก็ยอมปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆนั่น
“ครับ สำนึกแล้ว”
“วันหลังห้ามทำอีก เอ่อ...” ผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดใหม่ “ถ้าทำต้องเบาแรงหน่อย”
คนที่กอดตัวสั่นเพราะกลั้นหัวเราะ ไม่ต้องมองก็รู้ว่ามันคงกำลังดีใจจนเนื้อเต้น
“ครับ” เสียงทุ้มตอบ “จะเบาแรงกว่านี้”
ผมหน้าเห่อนิดหน่อยแต่ก็ต้องทำเสียงแข็งต่อไป
“วันนี้ยังงอนอยู่นิดหน่อยแต่ถ้าพาไปไอติมแล้วจะหายโกรธก็ได้” เล่นตัวไปก็เท่านั้นแล้วครับ ผมเสียไปหลายอย่างเพราะงั้นต้องทวงกลับคืนมาเป็นสองเท่า
คอยดูนะ! จะเอาคืนแบบต้นทบดอกเลย
คราวนี้ไอ้แขกมันหัวเราะลั่นกับประโยคของผม มันเอี้ยวมามองใบหน้ากลมแป้นแล้วยิ้มกว้างพร้อมกับจุ๊บเบาๆ
“ได้ครับ วันนี้ยอมหมด”
ผมค่อยยิ้มออกมาบ้างก่อนที่จะชะโงกตัวไปจุ๊บคางบึกบึนของคนที่ยืนโอบอยู่ด้านหลังเร็วๆทีหนึ่ง ผมรีบพูดดักมันเสียงเข้ม
“ห้ามหื่นแตกอีกนะเว้ย!” พูดจบแล้วก็หันมาจัดการอาหารเช้าควบเที่ยงตรงหน้าโดยเลิกสนใจไอ้คนข้างหลังที่ส่งเสียงโอดครวญ
“Oh! This is so unfair!! เล่นแบบนี้ไม่แฟร์มากเลยพุก”
So...who care?
หึ...สมน้ำหน้า!
- 100% -
สวัสดีค่า
วันนี้อาโปเอาตอนใหม่มาลงให้นะคะ ตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นบทสรุปของเรื่องนี้แล้วค่า แต่ว่าอาโปยังมีบทส่งท้ายมาลงให้อีกหนึ่งตอนนะคะ ต้องขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ร่วมเดินทางมาจนถึงจุดนี้
ขอบคุณที่ให้ความเอ็นดูยัยหนูอ้วนและพ่อยอดชายมาตลอดค่ะ สำหรับเรื่องรักหนักมาก เป็นเรื่องที่อาโปอยากนำเสนอนายเอกในอีกรูปแบบที่แตกต่างจากปกติเล็กน้อย แม้ว่าตอนนี้หนูอ้วนจะมีการลดน้ำหนักแต่ว่าไม่ได้ลดจนผอมและเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนะคะ อยากจะคงความเป็นหนูพุกเอาไว้ตลอด
รักหนักมากเป็นเรื่องที่อาจจะไม่ได้มีประเด็นอะไรมากมาย ดูเป็นเรื่องที่สบายๆฟิลเตอร์แบบ slice of life แต่ใจความที่อยากจะสื่อในเรื่องมีเพียงแค่นายเอกอ้วนๆที่ชอบคิดมากกับการพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนสนิทสุดหล่อห่อหมกไปเป็นคนรัก (ต้องขออภัยสำหรับท่านที่ชอบเนื้อเรื่องแนวเข้มข้น)
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนปลายทางนะคะ และเจอกันในเรื่องถัดไปค่ะ
ปล. ขออนุญาตแจ้งเรื่องการรวมเล่มของเรื่องรักหนักมากนะคะ สำหรับเรื่องนี้จะอยู่ในความดูแลของสำนักพิมพ์ Hermit Books ค่ะ ส่วนเรื่องจะออกเล่มเมื่อไหร่อาโปจะมาแจ้งรายละเอียดอีกครั้งนะคะ
-
:mew1: :mew1:
-
อย่างพุก ต้องลดน้ำหนักบนเตียงเท่านั้น ถึงจะได้ผล :o8:
-
ฮาแตกก็ตอนที่หนูพุกบอกว่าไขมันกระเพื่อมนี่แหละทำไมน้องน่ารักมิน่าพี่โรห์หลงหนักมากกกกก
-
น่ารักทั้งคู่เลย :mew1: :mew1: :mew1:
ฉากพุกกินโรห์ เอิ่มมม....โรหฟ์ กินพุก หายไปอ่ะไรท์ ฮืออออออออ :z3: :z3: :z3:
ไรท์ หามาลงต่อให้ด้วยนะ นะ นะ
โรห์ พุก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนุพุกกกกก น่ารักมากกกก
-
น่ารักๆ
-
น่ารัก.. :katai2-1:
-
จบแล้วเหรอ โอ๊ย ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า น่ารักมากๆๆ จะมีตอนพิเศษอีกมั้ยน้า ขอบคุณมากๆจ้า
-
หนูพุกน่ารักมากกกก
-
น่ารักกกกก : :-[ :-[ :-[
-
เอ็นดูหนูพุกหนักมากค่ะ
อยากกินหมูปิ้งก็ได้กินอยู่นะ
แต่รอให้ชะรีฟหม่ำหนูก่อน
ชอบความเขินอายของหนูพุก แต่แหย่จนได้เรื่องเนาะ
ชะรีฟอบอุ่นเลยทีเดียว คงอยากฟัดตลอดเวลาเลยแหละ
-
มีแต่คำว่าน่ารักเต็มไปหมดดดด เอ็นดูหนูอ้วนนนนน
-
:-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูอ้วนนนนน :pigha2: เกรียนแบบน่ารัก ฮ่า ๆๆ อยากมีพ่อยอดชายเป็นของตัวเอง :mew1: ฮืออออ
ตามมาจากน้องเจ้าขา ขอบคุณสำหรับนิยาย น่ารัก ๆ นะครับ :pig4: จะรอติดตามผลงานต่อไป
-
:pig4:
-
น่ารักกกกกกหมูอ้วน
เอ็นดู มากมาย
-
หนูพุกน่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
น่ารักมากกกกกกกกกก :z2:
-
ชอบหนูพุกเด็กอ้วน น่ารักมากกกก :give2:
-
:heavenหนูพุกน่ารักก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บทส่งท้าย
ชีวิตของหนูพุกคนน่ารักปุ๊กปิ๊กและพ่อยอดชายของเขาก็ยังอยู่ดีกินดีมีความสุขทุกวัน ไอ้โรห์ยังคงเสมอต้นเสมอปลายเหมือนเคย ตอนเป็นเพื่อนดูแลดียังไงตอนเป็นแฟนแล้วยิ่งดูแลดีกว่าเดิมอีก ตอนนี้รู้สึกเหมือนโชคหล่นทับสามชั้นพอๆกับพุงนุ่มนิ่มของตัวเอง
จากตอนแรกที่อายหุ่นตัวเองอยู่นะแต่กลับกลายเป็นว่าพ่อยอดชายชอบขยำเนื้อผมเล่นมาก มันบอกว่าเมื่อก่อนไม่กล้าทำเพราะกลัวผมโกรธ แล้วตอนนี้ไม่กลัวกูโกรธแล้วหรือไงวะ? ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ แต่ก็บ่นไปงั้นนั่นแหละ ถึงเวลาจริงๆผมก็นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาล้มลุกให้มันกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนพอใจนั่นแหละครับ
ตอบตามตรงว่าผมก็แอบติดสัมผัสมันเหมือนกัน
“พุกตัวนุ่มนิ่ม ฉันชอบ” มันพูดแบบนี้ฟังแล้วใจอ่อนยวบเลย ไหนใครบอกว่ามันตามใจผม เอาจริงๆผมว่าผมตามใจมันเยอะมากเลยนะ ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้จับพุงกะทิน้อยๆของผมอะ ไม่มีทางหรอก!
ชีวิตผมเหมือนจะเหมือนเดิมทุกอย่างแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ...ช่วงหลังมานี้ผมติดสอยห้อยตามไอ้แขกไปโรงยิมบ่อยขึ้นตามแต่เวลาและโอกาสอำนวย มันก็ยังติดพันกับการซ้อมของมันไป ให้ผมเตะต่อยเป็นการขยับร่างกายตามประสา ไม่ได้ให้หักโหมจนร่างกายรับไม่ไหว แต่ผมก็หันมาทำให้มันจริงจังมากขึ้นไม่เยาะแยะเหมือนเมื่อก่อน
จากแรกๆที่เหนื่อยสายตัวแทบขาดก็เริ่มปรับตัวได้เรื่อยๆ อาจจะยังไม่ถึงขนาดวิ่งสู้ฟัดรอบโรงยิมหลายรอบเหมือนคนอื่นแต่ก็ร่างกายก็ปรับตัวมากพอที่จะยกขาเตะสูงถึงช่วงกลางตัวไอ้พี่เก่งได้ก็แล้วกัน แรกๆชอบล้อผมว่าผมจะยกขาขึ้นมั้ยบ้างล่ะ…
ยิ่งช่วงนี้เฮียแกดูจะสนุกกับการยกนวมล่อเป้าให้ผมแตะตุบตับในช่วงแวลาที่พวกเฮียแกว่างเว้นจากการซ้อมของพวกทีมชาติ
“ซ้าย...ขวา… ยกขาสูงกว่านี้ได้อีกมั้ยไอ้พุก” ผมพยายามกัดฟันยกขาแตะตามจังหวะคนพูดแต่ร่างกายยังคงเป็นอุปสรรคไม่น้อย
ไอ้เฮียเก่ง แม่ง! กูเหนื่อยแล้วเว้ย หอบแฮ่กจนลิ้นห้อยแล้วเห็นมั้ยเนี่ย แล้วไอ้โรห์ไปไหนนน มาช่วยกูก๊อน
“แฮ่ก...ไม่ไหว...แล้ว แฮ่ก เว้ยย” ผมพูดไปหอบไป กัดฟันเข่นเขี้ยว
พอเห็นผมจะไม่รอดจริงๆนั่นแหละเฮียแกถึงได้หยุด ผมถึงกับทิ้งตัวลงนั่งแผ่สามสลึงอยู่บนพื้น
“อะไรวะ แค่ล่อเป้าไม่กี่ทีก็หอบเป็นหนูตากแดด”
“เออ ให้ผมล่อเฮียบ้างมั้ยล่ะ” สะบัดเสียงตอบอย่างหงุดหงิด
“ล่อเป้าเถอะ อย่ามาล่อกูเลย กูกลัวมึงทับแบน” กัปตันชมรมคาราเต้หัวเราะลั่นเมื่อเห็นผมทำตาเขียวใส่
ไอ้เฮี้ยยยยยยย พูดผิดชีวิตเปลี่ยนมั้ยละไอ้พุก
“โรห์~” ผมรีบส่งเสียงเรียกไอ้แขกที่กำลังเดินเช็ดเหงื่อเข้ามาหา คนอะไรวะเหงื่อโซมขนาดนี้ยังจะหล่อทะลุทะลวง
“เขาห้ามนั่งตอนเพิ่งออกกำลังกายเสร็จใหม่ๆนะ” เสียงทุ้มนุ่มดังพร้อมกับรอยยิ้ม
“อืม…” แต่ใครจะสนผมยืนแทบไม่ไหว
“ฮึบ…” อยู่ไอ้แขกมันก็ช้อนใต้วงแขนก่อนจะดึงตัวผมให้ลุกขึ้นยืน ถึงภายนอกผมอาจจะดูตัวใหญ่กว่ามันแต่เรื่องพละกำลังแล้วเด็กบนตราขวดซีอิ๊วอย่างผมหรือจะสู้นักกีฬาคาราเต้ทีมชาติอย่างมันได้ครับ! สุดท้ายผมก็ลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายจนได้
“เหนื่อย”
ฟาโรห์หัวเราะเบาๆ ผมรีบอ้อนมันอย่างที่ทำเป็นประจำ
“ทนอีกนิดนะ” มันบีบจมูกผมแล้วโยกไปมาเป็นเชิงมันเขี้ยว
“ก๊ะดั้ย” ผมบอกเสียงอู้อี้
นอกจากจะที่ติดสอยห้อยตามไอ้แขกไปโรงยิมแล้วเวลาอยู่คอนโดผมก็ฟิตไม่น้อยนะครับ หนูพุกคนนี้ซิทอัพลดพุงวันเว้นวันเลยนะจะบอกให้ โดยมีไอ้ฟาโรห์เป็นผู้ช่วย
“หนึ่ง...สอง...ฮึบ” ผมพยายามจะฝืนร่างกายให้ลุกขึ้นนั่งตามเสียงนับของคนที่ช่วยจับขาผมไม่ให้ขยับไปมา
“เก่งมาก...”
วันนี้ไอ้โรห์ใส่แค่กางเกงวอร์มขายาวสีดำสนิทโดยไม่ได้ใส่เสื้อ เผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งสีน้ำตาลเนียนสวย แม่งมันเหมือนเป็นสิ่งล่อตาล่อใจที่ทำให้ผมฮึดสู้ ฝืนเกร็งหน้าท้องแล้วลุกขึ้นมา จมูกผมเกือบทิ่มหัวไหล่หนาจนอยากจะลองงับให้แสบๆคันสักทีสอง
ที
“ฮึบบบบ” ผมกลั้นใจอีกครั้งแล้วลุกขึ้นมาอย่างเร็ว ความแรงทำให้ผมสามารถอ้าปากกัดผิวเนื้อแข็งๆของมันได้พอดิบพอดี
“โอ...” ร่างสูงหนากระตุกเมื่อสัมผัสถึงคมเขี้ยวเล็กๆ
ผมถอนปากออกก่อนจะอมยิ้ม ไอ้ฟาโรห์มันเลิกคิ้ว กระตุกยิ้มที่มุมปาก ก้มลงมองรอยฟันเล็กๆสีแดงจางๆบนช่วงไหล่
“กัดฉันทำไม?”
“ไม่รู้” เคยเป็นมั้ยครับที่แบบอยู่ๆก็มันเขี้ยวขึ้นมาเฉยๆ แม่งคนอะไรวะ...แค่กล้ามก็หล่อแล้วอะ… “คันฟัน”
ไอ้หล่อมันหัวเราะ “เป็นหมาเหรอไง?”
ดูมัน...เดี๋ยวนี้พูดจาไม่เพราะเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ
ผมแลบลิ้นใส่มัน หงายหลังลงไปนอนกับพื้นแล้วเกร็งหน้าท้องเพื่อยันตัวขึ้นมาใหม่ แต่ไอ้คนที่จับขามันดันยื่นหน้าเข้ามาทำให้ริมฝีปากเราทั้งสองมันสัมผัสกัน ผมสะดุ้งเล็กน้อย มองนัยน์ตาหวานย้อยด้วยใบหน้าเห่อเล็กน้อย
รอยยิ้มมุมปากของมันทำให้ผมแยกเขี้ยวแต่มันก็ยังไม่ยอมขยับหน้าออกไปราวกับท้าทายเลยได้แต่ขยับร่างกายซิทอัพเป็นจังหวะเหมือนเดิม ริมฝีปากได้รูปชนกับริมฝีปากผมทุกครั้งที่ยันร่างกายขึ้น
จุ๊บ…
จุ๊บ…
จุ๊บ…
…
แม่ง! สยิวกิ้วฉิบหาย
แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้มีแรงซิทอัพติดต่อกันได้นานกว่าปกติอีกแหนะ?...
นอกจากออกกำลังกายทั่วไปแล้ว...ผมยังมีออกกำลังกายรอบพิเศษด้วยครับ อันนี้ไม่ได้อยากได้แต่โดนไอ้แขกมันยัดเยียดครับ
“อื้อ...ไอ้โรห์” ผมพึมพำเสียงแหบเพราะยังสะลึมสะลืออยู่ รู้สึกถึงจมูกโด่งกำลังซุกไซ้ตามซอกคอและไหปลาร้า “ขอนอนก่อนนะ ง่วง” มึงจะมากวนกูทุกวันเว้นวันไม่ได้นะเว้ย
ให้ร่างกายกูได้พักผ่อนบ้าง! เอ่อ หมายถึงว่า วันก่อนผมเพิ่งจะซิทอัพมา ส่วนวันก่อนหน้านั้นผมก็ไปเข้าโรงยิม เขาบอกว่าออกกำลังกายอย่าหักโหมแต่ที่มันกำลังทำนี่ยิ่งกว่าหักโหมอีก
“ไม่อยาก ‘ออกกำลังกาย’ แล้วหรือไง?” เสียงทุ้มนุ่มพร่าลงเล็กน้อย ลมหายใจอุ่นที่รดอยู่ตรงไหปลาร้าทำให้ผมขนลุกขนชัน
อยากจะพลิกตัวหนีแต่โดนอ้อมแขนแข็งแรงกักเอาไว้ ตอนนี้อยากจะนอนแต่สงสัยจะไม่ได้นอนแล้วแหงเลยอะ...ชีวิตแม่งเศร้ามาก
“ให้กูนอนไม่ได้หรือไงอะ”
“แต่ฉันอยากให้พุกแข็งแรงเพราะงั้น...” ร่างสูงใหญ่คร่อมคนที่นอนหลับอยู่ ไอร้อนผ่าวจากร่างกายแผ่ออกมา “มาออกกำลังกันเถอะ...”
“อือออ...”
บางคนอาจจะตื่นมาออกกำลังกายตอนเช้าด้วยการจ๊อกกิ้งตามสวนสาธารณะแต่ทำไมการออกกำลังกายตอนเช้าตรู่ของผมถึงได้กลายเป็น…
การออกกำลังกายบนเตียงไปเสียอย่างนั้นล่ะ?
“ไอ้โรห์ กู...แฮ่ก...อา...ไม่ไหว...”
“อืมมม ขยับเร็วกว่าสิพุก”
ผมกำลังโยกตัวเองอยู่บนร่างกายสูงหนาของมัน มันเหนื่อยจนใจจะขาดอยู่แล้วแต่มือใหญ่ไม่ยอมให้ผมหยุดพักเลยสักนิด ความแข็งแกร่งร้อนผ่าวอยู่ในตัวผมจนเหงื่อซึม
“อื้ออออ” ได้แต่ร้องครางเมื่อบางสิ่งมันดันลึกเข้ามากว่าเดิม
“ทำแบบนี้จะได้ผอมเร็วขึ้นไง”
เชื่อมึงกูก็เป็นหมาแล้วไอ้แขก!
.
.
.
“เอาวะ!” ผมรวบรวมกำลังใจให้กับตัวเอง ตอนนี้หนูพุกคนนี้กำลังทำการใหญ่อีกครั้งแล้ว
ตราชั่งแบบดิจิตอลค่อยๆขยับตัวเลขเมื่อผมก้าวเท้าขึ้นไปยืนอยู่บนแท่น ผมเบิกตามองเมื่อตัวเลขสีแดงที่หยุดนิ่ง
แม่เจ้าโว้ยยยย!
หักโหมฟิตหุ่นแถบตาย โดนไอ้โรห์มันเคี่ยวกรำเกือบทุกคืน
ลดลงอีกแค่สี่ขีด!
ผีเปรตที่สุด!!
“ฮือ โรหหหห์”
“โอ๋ๆ ไหนดูสิลดไปได้เท่าไหร่” เสียงทุ้มนุ่มดังที่ข้างหูพร้อมกับแขนสีน้ำผึ้งเนียนสวยโอบไหล่กระชับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ร่างสูงใหญ่โยกตัวนุ่มนิ่มของผมไปมาเหมือนจะปลอบใจ “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวโรห์ช่วยพุกเอง”
ที่ไม่น่าไว้ใจสำหรับผมตอนนี้ที่สุดคือสายตาวิบวับของมันนั่นแหละ ดูชั่วร้ายชะมัด
“ไม่เอาแล้ว ไม่ลด!” ผมพูดใส่หูมัน
ฟาโรห์หัวเราะ ใบหน้าคมเข้มดูเจิดจ้าเพราะรอยยิ้ม สุดท้ายผมก็ได้แต่อมยิ้มตามมันไปอย่างห้ามไม่อยู่
“รักนะโรห์” ผมพูดพร้อมกับโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
ฟาโรห์วางคางลงบนกระหม่อมแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับ
“รักเหมือนกัน”
“รักมากมั้ย?”
“รักหนักมากเลยล่ะ”
หุ่นก็รุ่น Heavy Weight แล้ว...ความรักของผมยังหนักมากเช่นกัน...
- END -
สวัสดีค่า
วันนี้อาโปเอาพิเศษส่งท้ายของเรื่องนี้มาลงให้อ่านกันนะคะ ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายที่จะลงในเว็ปให้อ่านกันนะคะ ส่วนตอนพิเศษที่เหลือขออนุญาตนำไปลงในเล่มแทนค่า
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดและยังเป็นกำลังใจให้กันเสมอและยังหวังว่าเรื่องราวของหนูอ้วนๆกับพ่อยอดชายของเขายังทำให้ทุกท่านยิ้มได้เสมอเมื่อได้เปิดอ่านนะคะ
ปล. สำหรับเรื่อง รักหนักมาก จะตีพิมพ์กับสนพ. Hermit Books ค่ะ ส่วนกำหนดการออกคาดว่าน่าเป็นช่วงงานสัปดาห์หนังสือเดือนตุลาคม และหากมีรายละเอียดเพิ่มเติมอย่างไรอาโปจะนำมาแจ้งให้ค่ะ
ปล.สอง. หลังจากจบเรื่องนี้แล้วอย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ อาโปยังมีเรื่องต่อๆไปมาให้อ่านกันน้า
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการสนับสนุนเสมอมาค่า
-
น่ารักกกกก หนูพุก
-
ปักๆๆ
-
น้องพุกน่ารักมากกกกกค่ะ ฝากอ้อนพี่โรห์แทนด้วยนะคะอิจจจจจจจ
-
ไม่มีแบบebookบ้างหรอคะ
รอสมชาติ อยู่นะคะ
-
หนูพุกน่ารักมาก ๆ
-
ลดตั้งสี่ขีดแหนะพุก
-
โอ๊ยยย หนูพุกน่ารักกก
ปล. วิธีลดความอ้วนแบบบ ฮืออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลดสี่ขีดก็ถือว่าลดนะหนูพุก :m20:
-
เครื่องชั่งเสียรึเปล่าหนูพุก :hao7:
-
o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ดีงามมมมม ชอบหนูพุกกกกก รักกกกฟาโรห์
-
:-[ :-[
สนุกมากกๆเลย ชอบมาตั้งแต่เรื่อง รักตามสั่งแล้ว คนเขียนแต่งดรมากกกกกก
ขอชะรีฟสักที่สิ ผู้อะไรดีเหลือเกิน :mew1:
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:กอด1: :L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L2: :กอด1:
-
:heaven
ขอบคุณนะคะ จะรอติดตามผลงานต่อๆไปค่ะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โถๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พ่อคู๊ณณณณณณณณณณณณณณ
-
อะไรอะ ไม่นะ!!!
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
โถหนูพุก ใจเย็นๆ อิพี่เก่งก็อ้ำอึ้งไร
เดี๋ยวมีลูกหมูหน้าแตกหมอไม่รับเย็บนะ
-
หนูพุก กับ ฟาโรห์ น่ารักมากๆเลย ในชีวิตจริงเรา ก็มีคู่รักที่ต่างกันทางด้านกายภาพแบบนี้อยูอยู่หลายคู่ ซึ่งคนที่เห็นก็มักจะตัดสินไปแล้ว ว่าฝ่ายนึงช่างโชคดี บุญหล่นทับ ทั้งที่จริงแล่ว เค้าก็อาจมีสิ่งที่เติมเต็มกันและกัน ทำให้เค้าถึงคบกันได้ คนนอกไม่มีสิทธิอะไรจะไปตัดสิน ก็เข้าใจหนูพุกมากๆ และก็เข้าใจฟาโรห์ด้วย
เนื้อเรื่องสนุกมาก แต่อยาก.
ให้คนเขียนปรับปรุงเรื่อง การพิมพ์คำตกหล่น คาดว่าเวลาหัวแล่นๆ มือคงพิมพ์ตามความคิดไม่ทัน ทำให้มีคำหายๆขาดๆ อยู่บ่อยๆ ถ้าอ่านทวน หรือหาคนตรวจก่อนลงได้ก็น่าจะดีขึ้นนะคะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่านค่ะ
-
:pighaun:
-
ประชาสัมพันธ์หนังสือใหม่ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ครั้งที่ 24
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/11/ZJPLG8.jpg)
เรื่องที่ 7 หมู เอ๊ย หนูพุกปุ๊กปิ๊กมาเเล้วจ้า
เรื่อง : รักหนักมาก
เขียน : Arpo
ราคา : 240
แถม : แก๊ก 4 หน้า เฉพาะพิมพ์ครั้งที่ 1 เท่านั้น
วันนจำหน่าย : 2 / 10 / 2562
คำโปรย
ส่วนมากใครต่อใครก็คิดว่าคนหล่อต้องคู่กับคนสวย คนรวยเขาก็คู่กันเอง แต่...เคยเจอ...
ลูกครึ่งแขกคู่กับเด็กแป๊ะยิ้มหน้าขาวเหมือนพรีเซนเตอร์ผลิตภัณฑ์ซีอิ๊วยี่ห้อหนึ่งหรือเปล่า?
ใครบอกว่าคนอ้วนไม่มีใครรัก เขาไม่เชื่อหรอก ไม่จริ๊งงงงง ไม่งั้นไอ้แขกจะตกหลุมรักเขาหรือไง
นอกจากน้ำหนักตัวที่มากแล้ว...หุ่นก็รุ่น Heavy Weight ขนาดนี้...ความรักของผมยังหนักมากเช่นกัน...
“รักนะโรห์”
“รักเหมือนกัน”
“รักมากไหม”
“รักหนักมากเลยละ”
ตัวอย่าง : https://bit.ly/2W7Y0qV
#ชะรีฟหนูพุก #งานหนังสือเดือนตุลาคม #หนังสือดีมีชิวิต #ฮูกบูธBB13 #รักหนักมาก
-
น่ารักมาก :จุ๊บๆ:
-
เป็นความรักชิล ๆ ดีจัง
-
:pig4: