-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
_________________________________________________________________________________________
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/story/150322/636317379133073280-story.jpg)
จากความรักและการเลิกรากลับกลายมาเป็นความบังเอิญ
จากความบังเอิญกลับกลายมาเป็นความหอมหวานฉบับใหม่
“เราเลิกกันเถอะ”
.
.
.
.
.
.
“ในที่สุดพี่ก็เจอ...”
.
.
.
.
.
.
.
“รับรักพี่ยัง”
.
.
.
.
.
.
.
ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เหมือนจะดราม่านะ
-
ติดตามฮะ ^^
-
“ฮึก ฮือออ แม่ครับ ผมเจ็บ แม่ครับผมเจ็บ ฮืออ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยจอมซน ไม่รู้ไปวิ่งกับเพื่อนอีท้าไหนถึงได้ล้มหัวเข่าถลอกและร้องไห้โฮกลับมาหาคนเป็นแม่
“เจ็บก็ต้องทนรู้ไหมครับ เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนเข้าใจไหมครับ ไหนเอามาให้แม่ดูสิ ไหนๆๆ โฮ้หัวเข่าแตกเลย” ผมบอกไปแบบนั้นเด็กน้อยก็ทำตาโตเลยครับ ที่จริงก็แค่แผลถลอกก็เท่านั้น แค่แกล้งเด็กน้อยจอมซนก็เท่านั้น
“ฮือออ แม่อ่ะ อย่าแกล้งผมสิ งอนแล้วนะ โป้งด้วย” แนะมีงงมีงอนอีก ไม่หนำซ้ำยังมีมาโป้งเราด้วย เฮ้อลูกผมนี้โตแล้วจริงไหมนะ 6 ขวบแล้วจะขึ้นป.1 แล้วแต่ก็อย่างว่าละครับ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำสำหรับพ่อแม่
พ่อเขาเหรอครับ ถ้าถามถึงพ่อของเจ้าตัวแสบละก็ไม่มีหรอกครับ มีผมคนเดียวที่เป็นที่พ่อและแม่ให้เจ้าแสบคนเดียว เพราะอะไรนั้นหรือครับ ก็เพราะพ่อของเด็กแสบทิ้งผมไปมีครอบครัวมีกิจการอันใหญ่โตเป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูลแล้วละครับ แล้วใครจะมารับรักผู้ชาย และเป็นผู้ชายที่เบี่ยงเบนทางเพศ และยังเป็นตัวประหลาดในสายตาใครหลายๆคน ทุกคนไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ เด็กแสบที่นั่งร้องไห้อยู่เนี่ยคือเด็กที่ผมคลอดออกมาเอง ฟังไม่ผิดครับ ผมคลอดเขาออกมา ผมเป็นผู้ชายที่ท้องได้ครับ เป็นความผิดปกติทางร่างกายตั้งแต่เด็กครับ ก่อนแม่จะเสียแม่ก็ได้บอกผมถึงเรื่องความผิดปกติทางร่างกายให้ผมฟัง ผมเองก็ช็อคไปเลยครับ แล้วก็เก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหน ไม่ไปเรียนไม่ไปไหนมาไหนเลยถึงเพื่อนมาหาที่บ้านก็ไม่ออกไปไหน เพราะทำใจยังไม่ได้ จนเริ่มทำใจได้ก็ถึงได้ออกมาสู่โลกกว้างอันน่ากลัวอีกครั้ง
“แม่ครับ แม่เหม่ออะไรครับ แม่ครับ”
“ครับผม แม่ขอโทษครับ” เหม่อจนลูกชายผมต้องเรียกสติให้กลับคืนมา ผมนี้เป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้เลยเรา
“เอาละ เสร็จแล้ว ต่อไปน้องชาวินต้องไม่ไปเถลไถลที่ไหนอีกเข้าใจไหมครับ แล้วก็ไม่เล่นอะไรแรงๆเพราะน้องชาวินตัวแสบของแม่ครับไม่แข็งแรงเหมือนคนอื่นเขาเข้าใจไหมครับ”
“เข้า ใจ ครับ” เน้นที่ละคำเลยเชียวคุณลูก ที่ผมบอกว่าน้องชาวินเด็กแสบผมไม่แข็งแรงเพราะน้องคลอดก่อนกำหนด เซลล์ในร่างกายยังโตไม่เต็มที่ และภูมิคุ้มกันก็น้อยกว่าเด็กทั่วไปเพราะผมไม่มีน้ำนมให้ลูก ลูกเลยต้องกินนมผงตั้งแต่เกิด แต่ผมก็พาเจ้าแสบไปรับวัคซีนเป็นประจำนะครับ ถึงลูกจะไม่แข็งแรงแต่ผมก็หวังว่าเขาจะไม่เจ็บป่วยง่าย ผมหวังว่าสักวันลูกของผมจะต้องดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีในวันที่ผมไม่อยู่แล้ว
“เข้า ใจ แล้ว ก็ทำตามด้วยนะครับน้องชาวินสุดหล่อของแม่ครับ” บอกเข้าใจแต่ก็ไม่เคยทำตามหรอกครับเด็กคนนี้ซนยังกะลิงไม่รู้ได้นิสัยใครมานะ
ผมเลี้ยงลูกคนเดียวมาหกปีไม่เคยบ่นเลยและก็เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่แล้วว่ามันเจ็บและทรมานแค่ไหนที่เราต้องตั้งท้องมาเก้าเดือนแต่ผมคลอดน้องชาวินก่อนกำหนด ตั้งท้องน้องชาวินหกเดือนแล้วผมเจ็บท้องมากในวันนั้นผมกังวลและกลัวมากกลัวว่าน้องจะแท้งและผมก็อยู่คนเดียวด้วย แต่เพราะอะไรดลใจให้ผมโทรเบอร์ฉุกเฉินไปที่เบอร์1669 และมันก็เป็นผลดีเพราะผมและลูกปลอดภัยทั้งคู่แต่น้องชาวินต้องอยู่ในตู้อบปลอดเชื้อนานมากเพราะน้องคลอดก่อนกำหนดตัวเล็กมากผมเห็นน้องที่ไรน้ำตาก็ไหลทุกทีที่ไปเฝ้าดูน้อง เพราะน้องตัวเล็กมากตัวแดงๆผมสงสารลูกมากไม่น่าเกิดกับคนที่เป็นแม่แบบผมเลย แต่เขาก็เกิดมาแล้ว ผมเองก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะดูแลน้องให้ถึงที่สุด ดูแลให้เขาเป็นเด็กที่มีสุขภาพแข็งแรงถึงแหม่เขาจะอ่อนแอก็เถอะ แต่ผมจะพยายาม ไม่สิผมต้องทำให้ได้เพื่ออนาคตของลูกที่จะมาถึง
ตกเย็นผมก็ทำข้าวต้มกุ้งให้เด็กแสบแสนซนของผมกิน และก็มียาแก้ปวดลดไข้สีชมพูน่ารักแต่กสำหรับชาวินมันคือน้ำยาแห่งความตาย น้องชาวินกลัวการกินยาตั้งแต่เด็กเป็นเด็กกินยายากมากครับกินที่ถ้าไม่บังคับนี้เผลอเป็นคายทิ้งให้หมด น้องบอกว่าขมแต่มันไม่ขมหรอกแต่น้องคงเข็ดกับการเข้าโรงพยาบาลแล้วได้กินยาขมๆที่อาหมอทั้งหลายประเคนมาให้ก็เลยขยาดไปเลย วันนี้คงวิ่งวุ่นเป็นอีกแน่แท้
“ชาวินครับมาทานข้าวกันเร็วครับ” เรียกครั้งที่หนึ่ง
“น้องชาวินครับมากินข้าวเร็ว” เรียกครั้งที่สอง
“ชาวินมากินข้าวเดียวนี้นะ”
“ฮืออออ แม่อ่ะ ตะคอกอีกแล้ว งอนๆๆๆ ฮืออออ” เฮ้อโดนงอนอีกแล้วก็เรียกตั้งสองสามรอบไม่มาต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายคือเสียงแข็ง แต่ก็ไม่อยากใช้เท่าไหร่หรอกครับเพราะมันจะทำให้เด็กไม่กล้าเข้าหา แต่ลูกชายตัวดีผมมันดื้อไงครับเลยต้องใช้มัน
“โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนแม่ครับนะ วันนี้แม่ครับทำข้าวต้มกุ้งของโปรดน้องวินด้วยนะครับ ชอบหรือเปล่าเอ่ย” อ้อนคุณชายนิดนึงครับไม่งั้นไม่ยอมกินข้าวไม่ยอมกินยาเป็นแน่แท้
“หายงอนก็ได้ครับ แต่ต่อไปแม่ไม่ตะคอกชาวินอีกนะ” นั้นไงว่าแล้วไม่มีผิด
“ได้ครับ ป่ะทานข้าวกันจะได้ทานยาหวานๆ”
“ไม่เอายาขมนะ ไม่กินได้ไหมครับ ยามันขม” ต้องยอมรับว่าน้องชาวินเกลียดยามากถึงมากที่สุดดูได้จากอาการสดีดสะดิ้งของคุณเธอ
“ไม่ขมครับ แม่ครับผสมน้ำหวานให้แล้ว หวานๆไม่ขมเลยครับ แม่ครับชิมให้แล้วด้วย” ต้องหลอกล้อครับไม่งั้นไม่ยอมกิน แต่ที่จริงก็ไม่ได้ผสมอะไรหรอกครับ แต่หลอกเด็กกินยา
“จริงนะ โอเคงั้นผมกินก็ได้” ในที่สุดก็ยอม ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะไม่ยอมง่ายๆหรอกครับ ถ้าไม่ร้องไห้งอแงก็งอนไม่กินอะไรเลย ต้องง้ออยู่นานหลายชั่วโมงถึงจะหายงอนครับ ที่ยอมง่ายๆนี้แสดงว่าลูกผมเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่อีกก้าวแล้วสินะ ดีใจจนน้ำตาไหลเลยครับ
“แม่ครับ แม่น้ำตาไหล แม่ร้องไห้ ไม่ร้องนะ ชาวินจะเข็มแข็ง ชาวินจะดูแลแม่เองครับ”
“ครับๆ แม่ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยแค่ฝุ่นเข้าตาแค่นั้นเอง กินข้าวก่อนนะเดียวข้าวจะเย็นชืดไม่อร่อยนะ” ต้องโกหกลูกอีกแล้วเรา แต่ก็เพื่อไม่ให้ลูกคิดมากจนเกินไปละนะ
“ครับผม กับข้าวแม่ของชาวินอร่อยที่สุดอยู่แล้ว”
“หึหึ ให้มันจริงเถอะตัวแสบ เอ้ากินได้แล้วจะได้กินยาผสมน้ำหวาน” ในที่สุดเจ้าลูกชายก็ยอมกินข้าวและยาอย่างว่าง่าย แต่ด่านต่อไปนี้สิก็หินไม่แพ้กินยาคือการอาบน้ำไม่ใช่ว่าน้องชาวินไม่ชอบอาบน้ำนะ เพราะว่าน้องชอบการอาบน้ำมากแช่เป็นวันๆยังไม่ยอมขึ้นจากน้ำเลย กลัวว่าจะตัวเปื่อยเอา
“ไปลูกอาบน้ำกัน”
“เย้ๆ อาบน้ำ อาบน้ำ” ร้องดีใจแล้วผงกหัวขึ้นลง เวลาดีใจเจ้าแสบจะชอบทำแบบนี้ประจำผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันกลัวว่าคอจะหักเอา เคยพาน้องไปหาหมอ หมอก็บอกว่าเดียวโตขึ้นอาการแบบนี้ก็จะหายไปเอง ผมก็ภาวนาให้เป็นอย่างที่หมอว่าละน่ะครับ
หลังจากอาบน้ำเสร็จใช้เวลาโดยเฉลี่ยเกือบๆสองชั่วโมงเนินนานอะไรขนาดนั้น แต่ก็จะอะไรละครับถ้าไม่ใช่คุณลูกชายตัวดีที่ไม่ยอมขึ้นจากน้ำเล่นดำพลุดดำว่ายอยู่ในอ่างอาบน้ำคิดว่าตัวเองเป็นวาฬหรือไงนี้ลูกคนนี้ กว่าจะออกจากอ่างได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยครับ งานนี้เห็นต้องออกกำลังกายบ้างละรู้สึกว่าจะมีพุงย้วยล้ำหน้าล้ำตามาละ แค่อาบน้ำให้ลูกก็เหนื่อยแล้วไม่อยากจะคิดต่อไปถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่จะทำยังไงนะ คิดไม่ตกเลย เอาละได้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าผลัดแป้งให้กะเจ้าตัวแสบแสนซนแล้ว ได้เวลานอนแล้ว
“เอาละน้องชาวิน มาครับแม่แต่งตัวให้ หรือน้องชาวินจะแต่งตัวเองครับ” ผมเริ่มสอนให้น้องชาวินหัดใส่เสื้อผ้าเองแล้วครับเพราะต่อไปผมคงไม่มีเวลาว่างที่จะมาตามใจหรือใส่เสื้อผ้าให้เด็กแสบแล้วเพราะอีกไม่นานก็จะเปิดเทอมละ คิดไม่ตกจะหาเงินจากไหนทันเนี่ย เงินที่เก็บสะสมมาก็ใกล้จะหมดแล้ว คงต้องหางานซะแล้วสิ ดีนะบ้านหลังนี้เป็นของพ่อกับแม่ของผมที่ทิ้งไว้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียไป
“ชาวินจะใส่เองครับ ชาวินเก่ง แต่กางเกงคงให้แม่ครับช่วยใส่นะ เพราะชาวินเจ็บอยู่” มีมาอ้อนด้วย แต่ผมลืมอะไรไปหรือเปล่านะ อืมลืมอะไรนะ เฮ้อนึกไม่ออกช่างมันแล้วกัน
“โอเคครับ รับทราบคำสั่งจากท่านชายชาวินครับผม” แล้วก็เป็นไปตามทีคาดเอาไว้ครับ กว่าจะใส่เสื้อผ้าเสร็จก็อ้อนหน้าอ้อนหลัง เจ็บตรงนั้นเจ็บตรงนี้ คิดไม่มีผิดจริงๆเลย ขี้อ้อนขี้งอนเหมือนใครนะ เหมือนคนๆนั้นสินะ คนที่ทำให้เราได้เจอกับสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์และสร้างความสุขให้ผมไม่เหงาและไม่ท้อแท้คงต้องขอบคุณเขาคนนั้นที่ทิ้งผมไปและก็ขอบคุณเขาอีกทีที่ให้สิ่งที่ล้ำค่ามากที่สุดเท่าที่จะมีใครให้มาได้ ถ้าวันนึงผมเจอเขาผมจะทำอย่างไรดีนะ วิ่งหนีหรือเผชิญหน้ากันเลย แต่ก็คงไม่มีวันนั้นหรอกครับ คงไม่เจอคนอย่างเขาคนนั้นหรอกครับผมสัมผัสได้
ได้เวลานอนท่านชายของผมก็หลับไปในที่สุดโดนไม่ปริปากของฟังนิทานจากผม คงจะเหนื่อยและก็เพลียเพราะเล่นมาทั้งวันแล้วยังจะได้แผลมาอีกบวกกับฤทธิ์ยาที่กินไปเริ่มออกฤทธิ์ละ เด็กแสบของผมเลยหลับไปอย่างรวดเร็ว ถึงเวลาของผมที่จะต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอนบ้างแล้ว เหนื่อยมาทั้งวัน แต่ผมก็ไม่บ่นหรอกครับ เพราะผมมีความสุขทุกครั้งที่เห็นลูกยิ้ม หัวเราะ และมีอะไรใหม่ๆมาเล่าสู่กันฟังถึงบางเรื่องจะเคยฟังมาแล้วผมก็ไม่ขัดแกนะครับปล่อยให้เล่าต่อไปเพราะมันคือความสุขของเด็กมัน
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็เข้าห้องของผมเพื่อนอนพักผ่อนกายา ลืมบอกไปว่าผมกับลูกนอนคนละห้องกันครับ ผมอยากให้ชาวินเป็นเด็กที่สามารถทำอะไรด้วยตัวเองได้เพราะต่อไปเขาก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้าถ้าผมไม่อยู่แล้วผมคิดว่าเริ่มหัดให้เขาทำอะไรแต่เด็กให้เขาเผชิญโลกกว้างด้วยตนเองก็เป็นการฝึกพัฒนาให้เด็กมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่และพัฒนาให้เด็กได้ลงมือทำ ผมว่ามันเป็นอะไรที่ดีนะครับ แต่ตอนนี้ผมขอตัวนอนก่อนนะครับ ไม่ไหวแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับ
“แม่ครับ แม่ครับ เช้าแล้วนะครับ”
“อือ น้องชาวินของแม่ครับ แม่ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะครับ” เจ้าชายน้อยของผมครับ มาปลุกแต่เช้าเชียว แต่ก็เป็นประจำครับถ้าผมตื่นก่อนลูกผมก็จะไปปลุกเขา แต่วันไหนผมเหนื่อยมากหรืออยากพักผ่อนมากๆไม่อยากลุกจากเตียงจนน้องชาวินตื่นก่อนเช่นวันนี้ก็จะมาปลุกผมเช่นเดียวกับวันนี้ที่ผมตื่นสายเป็นพิเศษเพราะเพลียจริงๆครับ
“ผมหิวแล้วครับ ผมหิว แม่ตื่นๆๆๆๆๆ” ได้ยินว่าลูกหิวก็ต้องรีบตื่นครับ หันมองไปทางนาฬิกา
“ตายห่า เก้าโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย ไปครับน้องชาวิน แม่ขอล้างหน้าล้างตาก่อนนะครับ ไปรอแม่ครับที่ห้องครัวก่อนนะครับ เดี่ยวแม่ตามลงไปครับ” สายขนาดนี้ลูกไม่มาปลุกสิแปลกครับ ผมไม่เคยนอนตื่นสายขนาดนี้เลยวันนี้วันแรกเลยนะครับที่ผมตื่นสาย
“ครับ” แล้วหลังจากนั้นเจ้าชายน้อยของผมก็วิ่งออกจากห้องผมไปครับ เห็นลูกร่าเริงคนเป็นแม่อย่างผมก็พลอยยิ้มไปด้วย เอาละจัดการตัวเองก่อนละ
“มาแล้วครับข้าวต้มปลาของน้องชาวินสุดหล่อของแม่ครับ” วันนี้ทำข้าวต้มปลาของโปรดอีกเมนูให้เจ้าชายน้อยครับ น้องชาวินจะโปรดปรานกุ้ง ปลาและไข่เป็นพิเศษครับ แต่ก็เป็นเด็กกินยากเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่ของโปรดหรือของที่อยากกินจะไม่แตะเลย ช่วงเรียนอนุบาลมีข้าวขาหมูน้องชาวินไม่ยอมกินข้าวจนคุณครูที่โรงเรียนโทรมาบอกว่าน้องไม่ยอมทานเพราะเหม็นกลิ่นหมูไม่ชอบเลยไม่กินจนผมจำใจต้องทำข้าวผัดกุ้งไปให้ถึงยอมกิน จนตอนนี้น้องก็ไม่กินเนื้ออะไรเลยนอกจากปลาและกุ้ง แต่ผมก็เสริมโปรตีนให้แกนะครับ เดียวน้องจะไม่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง เด็กอายุประมาณนี้ต้องได้รับสารอาหารที่เพียงพอต่อวัน ทานให้ครบห้าหมู่ แต่ผมก็แปลกใจนะครับน้องชาวินไม่กินเนื้อไก่ เนื้อหมู เนื้อวัวนี้แล้วใหญ่ไม่แตะเลย แต่น้องชอบกินผักเอามากมากครับ กินได้ทุกชนิด เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันนี้เห็นผักแล้วร้องไห้จ้าวิ่งหนี ส่ายหน้าไม่เอากันยกใหญ่ ผิดกับชาวินที่กินเอากินเอาจนผมนึกแปลกใจว่าน้องชอบกินผักขนาดนี้เลยเหรอ แต่ก็เป็นผลดีครับแกจะได้ไม่เป็นโรคมะเร็งหรือโรคที่เกิดในเด็กบ่อยๆ ถึงร่างกายจะไม่แข็งแรงเหมือนคนอื่นแต่น้องกับไม่เป็นอะไรเลย สบายดีแข็งแรงวันแข็งแรงคืนจนผมโล่งใจที่ลูกโตมาไม่เป็นเด็กขี้โรค
“น้องชาวินอิ่มยังครับ เอาเพิ่มไหม”
“เอาเพิ่มครับ ขอผักเยอะๆตัวนะ” วันนี้กินจุจังเลยลูกเรา นี้เป็นวันแรกที่น้องขอเพิ่ม แต่นี้ก็กินไปครึ่งถ้วยหรือกินจนหมดก็จะบอกว่าไม่ไหวแล้วอิ่มแล้ว วันนี้มาแปลกมีมาของเพิ่มด้วย
“เอาแค่นี้พอครับ เดี่ยวจะกินไม่หมดเอานะครับ” ตักไปทัพพีเดียว กลัวจะกินไม่หมดเอา แต่น้องก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังนั่งกินไปยิ้มไปคนเดียว น่ารักจริงๆลูกใครเนี่ย
หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว วันนี้ผมจะพาเจ้าชายน้อยออกไปข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยายกาศและสบโอกาสไปเดินหาดูว่าที่ไหนรับสมัครงานบ้างเพราะอีกไม่นานเจ้าชายน้อยแสนซนของผมก็จะเปิดเทอมแล้ว และเงินเก็บก็เหลือน้อยเต็มทีแล้วด้วย ถ้าไม่หาตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปหาตอนไหน ไปหาตอนที่เงินใกล้หมดก็คงไม่ไหวครับ เอาละได้เวลาแล้วครับ
“น้องชาวินครับ วันนี้แม่ครับจะพาไปข้างนอกนะครับ ไปเดินเที่ยวห้างกันไปกับแม่ครับไหม” ชวนลูกชายสุดที่รักและแสนซนครับ รอดูปฏิกิริยาของคุณชายสักครู่ก็ได้คำตอบมาว่า
“............. ไปครับ ผมขอของเล่นตัวต่อด้วยนะครับ” นั้นไงซื้อหวยไม่เคยถูก ออกไปข้างนอกต้องมีของที่อยากได้สินะ โอเคจำใจต้องซื้อให้ลูกครับ
“โอเคครับ ป่ะเราไปกันเถอะเนอะ เดียวไปสายกว่านี้จะร้อนเอานะ” ว่าแล้วก็พาลูกชายตัวแสบเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ประจำทาง เพื่อออกเดินทางไปห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง
รอไม่นานรถเมล์ก็มาพอดี ดีนะเป็นรถเมล์ปรับอากาศน้องชาวินเลยได้อนิสงค์ตากแอร์แทนตากลมและมลพิษภายนอกนั้น ก็ดีน้องจะได้ไม่ต้องทนกับควันพิษ นั่งรถไม่นานก็มาถึงห้างครับถึงเร็วเพราะวันนี้รถไม่ค่อยติดครับ ตั้งแต่มีลูกผมก็ลาออกจากงานประจำเพื่อออกมาเลี้ยงลูกครับ เงินเดือนก็เยอะพอสมควรแต่ผมก็จำเป็นต้องออกมาเพื่อลูกครับ หกปีแล้วที่ผมไม่ได้ทำงาน เงินที่ใช้จ่ายตลอดหกปีก็มาจากเงินเก็บและเงินประกันของพ่อกับแม่ที่ผมได้คนเดียวเต็มๆเพราะเป็นลูกคนเดียวครับ เอาละได้เวลาออกหางานจริงจังแล้วครับ แต่ในห้างใหญ่แบบนี้จะมีงานที่ผมอยากทำหรือไม่ก็มีให้เลือกลงเวลาหรือทำเป็นกะไหมนะ
“น้องชาวินครับตื่นครับถึงแล้วนะ” ปลุกเจ้าลูกชายตัวดีที่น่ารักและซนไปพร้อมๆกัน
“อือออ ถึงแล้วเหรอครับแม่”
“ครับถึงแล้วครับ ป่ะลงไปได้แล้วครับ เดียวรถไม่จอดให้นะไปเร็ว” อุ้มลูกชายให้ยืนดีดี และดันหลังให้เดินไปรอที่ประตูเพื่อที่จะได้ลงแล้วพาเด็กน้อยไปเที่ยวเดินเล่น แต่ผมต้องเดินหางานครับ คิดแล้วก็เฮ้อนี้ละชีวิตคนตกงานแต่ก็มีความสุขเพราะเด็กน้อยต้องหน้านี้ละครับที่ทำให้ผมมีความสุขได้ตลอดเวลา บางคนบอกว่าการมีลูกคือความทุกข์ระถมแต่สำหรับผมมันคือความสุขที่หาที่ไหนมาเปรียบเทียบไม่ได้แล้ว ถึงครอบครัวจะไม่ได้อยู่กันครบสมบูรณ์หรือเพียบพร้อมเหมือนใครเขา แต่ผมก็จะเลี้ยงลูกให้เป็นเด็กดีและเป็นผู้ใหญ่ที่ดีให้จงได้ครับ
เดินไปเดินมายังไม่มีที่ไหนถูกใจหรือมีตามเงื่อนไขที่ผมตั้งเอาไว้เลยครับ เฮ้อจะได้งานหรือเปล่าเรา เอาละเดินหาต่อ แต่มองไปทางเด็กน้อยตัวแสบก็เจอเข้ากับรอยยิ้มอันสดใสที่ผมเห็นที่วันเวลาน้องดีใจหรือได้ของที่ตัวเองถูกใจ เห็นแบบนี้ความเหนื่อยเมื่อยล้าที่สั่งสมมาหรือความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีมาก็หายไปเป็นปริทิ้งเพราะความสุขของลูกก็เหมือนความสุขของเราผู้เป็นพ่อแม่นี้แหละครับ เดินมาได้สักพักผมก็สะดุดตาเข้ากับร้านนึงตรงหน้าเป็นร้านขายเครื่องประดับจิเวลรี่ มีป้ายรับสมัครงานติดอยู่ที่หน้าร้านรับพนักงานขายหยุดเสาร์อาทิตย์หรือทำเป็นเวลาใดก็ได้ เงินเดือนตามข้อตกลง ผมเห็นดังนั้นก็เลยเดินเข้าไปสอบถามทันที่ครับ
“เอ่อ สะ สวัสดีครับ คือว่าผมจะมาสอบถามเรื่องการรับสมัครพนักงานที่ติดไว้ข้างหน้าครับว่ายังเปิดรับอยู่หรือเปล่าครับ”
“รับค่ะ ทางร้านพึ่งติดประกาศวันนี้เองค่ะ จะสมัครวันนี้เลยหรือแค่มาสอบถามไว้ก่อนค่ะ” พนักงานที่ร้านหันมาตอบผมอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ สอบถามไว้ก่อนครับเพราะผมไม่ได้เตรียมเอกสารอะไรมาเลยครับ” สอบถามไว้ก่อนเป็นดีครับ แต่ก็เสียตรงที่เอกสารอะไรไม่ได้เตรียมมาเลย
“ออไม่เป็นไรค่ะ ทางเราของแค่สำเนาบัตรประชาชนก็ใช้สมัครได้เลยค่ะ สนใจสมัครไปเลยไหมค่ะ” แหม่พูดยังกับว่าผมจะมาสมัครบัตรเครดิตอะไรเทือกนั้นเลย
“แค่บัตรประชาชนก็ได้หรือครับ ไม่เอาเอกสารอย่างอื่นด้วยหรือครับ”ผมถามเพราะความสงสัยเพราะที่บริษัทที่ผมเคยทำงานหรือที่อื่นๆก็ต้องใช่เอกสารในการสมัครงานอยู่แล้ว เช่น สำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน วุฒิรับรอง อะไรเทือกนี้ครับ แต่ที่นี่แค่สำเนาบัตรก็ใช้สมัครได้หรือครับ แต่ก็เอาไปก่อนแล้วกันเพราะมันตรงกับเงื่อนไขที่ผมวางไว้เพื่อลูกชายตัวน้องที่น่ารักของผมครับ
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นสมัครครับ แล้วที่นี่มีที่ถ่ายเอกสารหรือเปล่าครับ”
“มีค่ะ เดียวพี่ไปถ่ายมาให้นะคะ น้องสมัครนะคะ รอสักครู่คะเดียวพี่เอาบัตรประชาชนไปถ่ายเอกสารให้แล้วก็นั่งกรองใบสมัครรอพี่ก่อนนะคะเดียวพี่มารอสักครู่ค่ะ” ยืนบัตรให้พี่แก แกก็เดินหายไปที่หลังร้าน แล้วผมก็มานั่งกรอกใบสมัครโดยมีลิงห้อยสอยตามมานั่งข้างๆโดยไม่โวยวายหรือร้องบอกว่าอยากกลับบ้าน เพราะอะไรนั้นหรือครับ ก็เพราะท่านชายได้ของเล่นใหม่เลยไม่สนใจอะไรเลยนะสิครับละไม่สนใจใครเลย
“น้องชาวินครับนั่งดีดีครับ เดียวตกนะครับ” นั่งกรอกใบสมัครจนเสร็จนั่งรอสักพักพี่พนักงานก็เดินออกมาพอดี
“มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ นี่คะบัตร แล้วนี้ก็เอกสารสำเนาบัตรเซ็นชื่อและสำเนาถูกต้องด้วยนะคะ แล้วก็เอามาส่งที่พี่ได้เลยค่ะ”
เซ็นชื่อเรียบร้อย และตรวจสอบความเรียบร้อยของเอกสารอีกรอบก็เดินเอาไปส่งให้พี่พนักงานครับ
“พี่ครับ นี้ครับเรียบร้อยแล้วครับ”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวทางเราจะติดต่อกลับไปอีกทีนะคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” เสร็จแล้วผมก็เดินออกจากร้านเพื่อที่จะกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงเต็มทีแล้ว ที่ต้องกลับบ้านไปทำอาหารที่บ้านเพราะคุณหมอบอกว่าการทำอาหารเองจะดีต่อสุขภาพเด็กมากกว่าที่เราซื้อกินข้างทางหรืออาหารถุงเพราะไม่รู้เขาใส่อะไรไปบาง เอาละกลับบ้านดีกว่า
“ไปครับน้องชาวิน กลับบ้านไปกินผัดผักรวมมิตรกุ้งของแม่ครับกันเร็ว” หันไปเพื่อจะขอบคุณพี่พนักงานก็เจอกันรอยยิ้มของพี่เขาที่ผมชวนลูกชายตัวน้อยกลับบ้าน เด็กน้อยก็ว่าง่ายสอนง่ายครับ
“น้องชาวินบอกลาพี่พี่เขาก่อนครับ”
“น้องวินกลับก่อนนะครับพี่ๆคนฉวย” บอกลาเสร็จน้องก็ยิ้มหล่อตาปิดให้พี่ๆพนักงานไปดอกนึง
“กลับก่อนนะครับ”
“ค่ะ ถ้าได้ความอะไรเดียวพี่โทรไปบอกให้มาสัมภาษณ์งานนะคะ บั๋ยบายค่ะน้องชาวิน“ พี่พนักงานโบกมือลาเด็กน้องของผมและยิ้มตามกันเป็นแถว
อีกด้านนึง
“ในที่สุดก็เจอกันจนได้นะวาล ต่อไปคงได้เจอกันบ่อย ๆนะครับที่รักของพี่” ชายหนุ่มสุดหล่อเจ้าของร้าน จิเวลบาริโอ้ ร้านที่คู่แม่ลูกที่พึ่งเดินออกมาจากการไปสมัครงาน
“แต่ทำไมมีเด็กมาด้วยนะ หรือจะเป็น...เป็นไปไม่ได้ คมสันต์ไปสืบประวัติคนที่เดินออกมาจากร้านกันเด็กคนนั้นสิว่าเขาอยู่ที่ไหนกันทำอะไรอยู่สืบมาให้ละเอียดไป”
“ครับนาย”
“พี่ต้องรู้ให้ได้ว่าวาลไม่ได้นอกใจพี่ วาลต้องมีแค่พี่เป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น” ยกยิ้มมุมปากแบบตัวร้ายในหนัง แล้วเดินฉับ ๆ เข้าไปในร้านสาขาย้อยของตัวเอง
##############################################################
มาแล้วครับสำหรับตอนแรก แต่งสด พร้อมเสิร์ฟให้เสพสมกันแล้วครับ ชาวินน้อยจะเป็นอย่างไร ก็ต้องค่อยติดตามกันละครับงานนี้ ส่วนคุณแม่ของเราจะได้งานทำก่อนที่ลูกจะเปิดเทอมหรือไม่ ก็ต้องติดตามกันละครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ถ้ามีข้อผิดพลาดประการณ์ใดขออภัยและให้คำชี้แนะนะตรงนี้ด้วยนะครับ
เม้นให้กำลังใจด้วยนะครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โทษด้วยนะครับ พิม์ผิด พิมพ์ตกไปเยอะเลย มาแก้ไขให้ใหม่แล้วครับบบบ
-
:mc4:
-
เรื่องใหม่ๆ
-
ติดตามๆๆๆ
แต่อินโทรแลดูดราม่า อิชั้นต้องทำใจชิมิ
-
ตามเรื่องใหม่ค่ะ
-
“ผมฝากลูกๆด้วยนะครับ” แสดงว่ามีหลายลูก :z2:
ทำไมวาลพูดเหมือนตัวเองจะอยู่กับลูกได้ไม่นานอ่ะ
6 ปีที่ผ่านมานี่แกเพิ่งจะเจอเมียแกหรอ แล้วทำยังกับหวง น่าตบจริง :m16:
อินไปนิด ปักธงรอตอนต่อไป :pig4:
-
ขอโทษรีดทุกคนด้วยนะครับ รีบพิมพ์ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: รีบลง :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: ไม่ได้ตรวจเช็คให้ดี ตอนนี้แก้ไขแล้วครับ อาจจะมีเพิ่มเติมบ้างบางส่วนให้สมบูรณ์ขึ้น
กราบขออภัยเป็นอย่างสูงครับ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ชอบน้องชาวิน น่ารักๆๆๆ
ยังมีคำผิดอยู่อีกเยอะเลย อยากให้คนแต่งตรวจคำผิดก่อนลงเรื่องนะคะ มันจะส่งผลดีต่อคนแต่งและเนื้อเรื่องด้วย
-
น่ารักดีค่ะชอบบบบบบบบบรีบมาต่ออีกนะคะ
-
น่ารักกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ใช่พ่อน้องชาวิน มั้ยนะ ตามต่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
ติดตามๆ
-
สนุกๆ น่าติดคามคับ ยังงงๆกับส่วนเปิดเรื่องท้ายกฏ คงต้องรออ่านถึงจะเข้าใจ ว่าใครบังเอิญกับใคร ใครจะจากไปเลย คงไม่ใช่คุณแม่นะที่จะไป รออ่านต่อคับ
-
เราไม่เอาดราม่านะ
มันสะเทือนใจ
ทิ้งเมียกับลูกไปหลายปี
ไม่คิดจะตามหาเลยเนอะ
-
สวัสดีครับ ผมชื่อชนาวัติ ธนจันทร เรียกผมว่าชาร์ปก็ได้ครับ เป็นลูกคนโตของตระกูลธนจันทร ตระกูลเจ้าของบริษัทจิเวลรี่อันกับหนึ่งของประเทศ ผมเคยแต่งงานมาแล้วครับ แต่ต้องหย่ากันเพราะเธอไม่สามารถที่จะมีลูกให้ผมได้ และอีกข้อที่ผมต้องหย่าคืออดีตภรรยาผมไม่ได้มีผมแค่คนเดียว คือพูดง่ายๆคือเธอเป็นลูกคนรวยที่ไม่เคยหยุดที่ใคร เอาง่ายๆกว่านั้นคืออีตัวที่คบซ้อนไม่ซ้ำหน้า ผมก็กลัวโรคนะครับ ที่ผมรู้เพราะผมให้คนสนิทของผมสืบประวัติให้ว่าเธอเป็นมาอย่างไรกันแน่ ต้องมีคนถามว่าทำไมผมถึงไม่สืบตั้งแต่แรก ก็เพราะพ่อแม่ผมไงครับ หลังจากที่พวกท่านเสียผมก็ให้คมสันต์ลูกน้องคนสนิทผมสืบประวัติของเธอ โดยได้ข้อมูลมาว่าเธอเคยทำแท้งมาแล้วไม่รู้กี่รอบเลยทำให้ท้องยากและไม่สามารถมีบุตรได้ถาวร และได้รู้อะไรที่ผมไม่รู้มาก่อนอีกมากมายและผมก็ตัดสินใจขอเธอหย่าในที่สุด และผมก็อยู่เป็นโสดมาโดยตลอด และตามหาคนรักของผมที่ผมได้ทำร้ายจิตใจของเขาเมื่อหกปีที่แล้ว ผมเองยังไม่เคยที่จะลืมเขาเลยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะลืมผมไปแล้วหรือเปล่าถ้าเขาลืมผมก็คงไม่แปลกครับเพราะผมเองที่คิดว่าเขาคงไม่มีลูกให้ผมได้เพราะผมอยากมีลูก ผมยังจำครั้งที่เรารักกันได้ ผมเดินเข้าไปจีบเขาก่อนโดยไม่สนใจว่าเพื่อนผมจะคิดยังไงหรือที่บ้านจะว่ายังไง ตอนนั้นผมเรียนปีสามเขาพึ่งเขาปีหนึ่ง ผมเดินเข้าไปหาเขาแล้วสะกิดคนตัวเล็ก เขาหันมาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่ผมจะบอกเขาว่า
“น้องครับพี่ชอบน้องมากเลย เป็นแฟนกับพี่ได้ไหมครับ” แล้วเขาก็ลุกขึ้นแล้วหันซ้ายหันขวาวิ่งจู๊ดดดดดดดออกไปจากตรงนั้นเพื่อนๆน้องเองก็ยังงงว่าน้องเขาเป็นอะไรไป แต่เพื่อนคนนึงที่ได้สติก่อนก็หันมาบอกว่า คนที่ผมบอกรักไปนั้นชื่อวาล และแอบชอบรุ่นพี่คนนึงอยู่ คนนั้นก็คือผมเอง ผมเลยถึงบางอ้อและยิ้มกริ่มพยักหน้าเข้าใจแล้วบอกลาเพื่อนน้องเขาเดินไปหาเพื่อนๆของผมด้วยใบหน้ายิ้มสดใส
ตั้งแต่วันที่น้องวาลวิ่งหนีผมวันนั้นผมก็ตามจีบน้องวาลจนคืนวันนึงน้องวาลก็รับความรักของผม
“น้องวาลครับพี่เองก็จีบเรามานานแล้ว แล้วตอนไหนน้องวาลจะรับรักพี่สักที่ละครับ” พูดคำนี้ออกมาด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวเป็นมากเพราะน้องเขาไม่เคยตอบรับความรับของผมเลย
“เอ่อ...คือ” ผมรอให้น้องตอบออกมาด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก “เอ่อ คือว่า”
“ว่าอะไรครับ” ผมไม่ได้รีบนะครับ
“คือว่า วาลเองก็รักพี่ชาร์ปครับ แต่กลัวว่าพี่ชาร์ปจะรับไม่ได้ที่วาลจนแต่พี่รวยและดังมากในมหาลัย วาลไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เขาคงไม่ชอบที่เราคบกันโดยเฉพาะพ่อกับแม่พี่ชาร์ป” เพราะเรื่องนี่นี้เองที่ทำให้น้องไม่รับรักผมแต่ในจริงรักผมมากแต่ก็เป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าห่วงตัวเองเสียอีก
“พี่ไม่สนว่าใครจะว่ายังไง ฐานะทางบ้านพี่อย่าได้ไปสนใจเลย พี่รักวาล วาลรักพี่แค่นั้นก็พอแล้ว” วาลเงยหน้าขึ้นมาแล้วพยักหน้าด้วยน้ำตานองหน้าไม่คิดว่าไม่ฝันว่าผมจะรักผู้ชายคนนี้มากเท่านี้มาก่อน จนวันเวลาเปลี่ยนไปช่วงที่เราทั้งคู่เรียนจบ ผมรับช่วงต่อจากพ่อขึ้นเป็นบริหารงานแทนท่าน วาลเองที่พึ่งจบใหม่ก็ทำงานที่บริษัทผมเช่นกัน ไม่มีใครรู้ว่าเราคบกัน แต่วันเวลาก็ทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนแปลงไปเพราะผมอยากมีลูก แต่วาลเป็นผู้ชายมีลูกให้ผมไม่ได้ พักหลังผมเลยเที่ยวผู้หญิงเที่ยวกลางคืนกับคอนโดดึกดื่นหรือไม่กลับเลย บางที่ไม่อยากออกไปไหนผมก็จะชอบทำร้ายร่างกายอันบอบบางของวาลด้วยเซ็กส์แบบซาดิส ถึงผมจะทำแบบนั้นแต่ว่าวาลก็ไม่เคยบ่นหรือดุว่าผมเลย ถึลจะทำอย่างไรผมก็ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบใจจริงก็ไม่อยากทำหรอกครับผมรักวาลมากครับแต่เพราะผมอยากมีลูกผมจึงทำแบบนี้ จนแม่ของผมเรียกให้ไปที่บ้านแล้วก็ได้ให้ไปดูตัวกับลูกของเพื่อนแม่ที่ที่แม่ผมได้ไปหามาให้ครับ ไปถึงผมก็ตกอยู่ในความตะลึง ตะลึงถึงความสวยสะพรึงของเจ้าหล่อน เธอเป็นคนสวยมากครับปากนิด จมูกหน่อย หน้าใสใสนั้นเหมาะเป็นแม่ของลูกผมมากครับ ผมมองเธอไม่วางตา จนผมตกลงปลงในคบกับเธอแบบไม่ได้บอกวาล จนเราคบกันมาได้สี่เดือนผมเลยตัดสินในที่จะตัดความสัมพันธ์กันวาลสะเดียวนั้น
“วาลครับพี่มีอะไรจะบอกกับเรา” ในคืนนึงผมก็ตัดสินในที่จะบอกเรื่องที่ผมต้องเลิกกับวาล
“ว่าไงครับพี่ชาร์ป มีอะไรสำคัญจะพูดกับวาลหรือเปล่าครับ” วาลเองก็ยังเป็นวาลอยู่วันยังค่ำไม่เปลี่ยนเพราะน้องเป็นคนน่ารักและผมเองก็รักน้องไม่เปลี่ยนแต่ตอนนี้ผมต้องทำตามเจตนารมณ์ของตัวเอง ผมอยากมีลูกครับผมเลยจำเป็นต้องทำร้ายจิตใจของน้องในวันนี้ ผมต้องใจแข็งเพื่ออนาคตของผมครับ
“คือว่าวันนี้ พี่มีเรื่องอยากจะบอกกับเรา พี่อยากให้วาลทำใจนะ...”
“อะไรครับ พี่ชาร์ปมีอะไรครับ บอกให้วาลทำใจทำไม” พูดยังไม่ทันจบวาลก็โผล่ขึ้นมาด้วยน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ผมเห็นแล้วแทนจะล้มเลิกความคิดทั้งหมดแต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจก่อนจะพูดต่อ
“พี่จะบอกว่า พี่ขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่เราร่วมทุกข์ร่วมสุข ผ่านอุปสรรคต่างๆนานามาด้วยกัน พี่จะบอกว่าเราเลิกกันเถอะนะ พี่...” ผมหยุดพูดต่อเพราะเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของคนที่ผมรักและทำร้ายจิตใจด้วยความโศกเศร้าไม่แพ้กัน ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะมาใจอ่อนไม่ได้
“พี่ขอโทษที่ต้องมาบอกกับเราแบบนี้ พี่อยากมีลูกและพี่ไม่อยากหลบซ้อนว่าพี่มีแฟนเป็นผู้ชาย พี่ขอโทษ ขอโทษวาลจริงๆ พี่มันเลวมากแต่พี่ตัดสินใจแล้ว เราเลิกกันนะ” ผมบอกออกไปหมดทุกอย่างแล้ว บอกทุกอย่างที่อยากบอก วาลเองยังก้มหน้าก้มตาอยู่ แต่ผมเห็นไหล่ของเขาสั่นแต่ไม่มีเสียงสะอื้น แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็ปรากฏ วาลลุกพรวดขึ้นมา แล้วเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องนอน และไม่นานน้องก็ออกมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ แล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันมามองข้างหลังเลยแหม่แต่นิดเดียว ผมคงเลวมากสินะครับที่ทำร้ายจิตใจของน้องขนาดนี้
หลังจากวันที่ผมบอกเลิกกับวาลไป สามอาทิตย์ต่อมาผมก็แต่งงานกับผู้หญิงที่แม่ให้มาดูตัวด้วยในครั้งนั้น
หลังจากแต่งงานกันได้ไม่ถึงปีพ่อกับแม่ผมก็เกิดอุติเหตุทางรถยนต์สาเหตุมาจากโดนตัดสายเบรก ผมก็สืบจนรู้ว่าใครเป็นคนทำและจับมันเข้าคุกโดยห้ามประกันตัวโดยเด็ดขาด หลังแต่งงานมาได้สี่ปีผมก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีลูกเลยจนผมได้รับข้อมูลที่ทำให้ต้องตกใจมากจากลูกน้องคนสนิทว่าผู้หญิงที่ผมแต่งงานด้วยไม่ได้ขาวสะอาดอย่างที่คนในครอบครัวผมรู้จัก ครอบครัวเธอปิดประวัติของเธอทุกอย่างที่เป็นสายดำมืด และหลังจากนั้นผมก็ขอหย่ากับเธอโดยเหตุผลทั้งหมดคือเอกสารที่ผมฟาดลงบนหน้าอันสวยหรูของเธอที่ไม่ได้สวยจากภายในเลย หลังจากนั้นผมก็เฝ้าตามหาคนที่ผมรักมาตลอดสองปี จนในที่สุดผมก็มาเจอ ทางจะเจอก็เจอกันง่ายจนน่าตกใจ เจอที่ไหนไม่เจอดันมาเจอที่ร้านสาขาย้อยของผมเอง
“ท่านประธานสวัสดีค่ะ” ผมเดินเข้ามาในร้านก็เห็นพนักงานกำลังซุปซิบนินทาตามประสาหญิงแท้หญิงเทียม
“อืม สวัสดี เอ้อผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ คนที่ออกไปจากร้านเมื่อกี้เขามาทำอะไรครับ” ไม่พูดพร้ำทำเพลงก็รีบถามออกไปอย่างใจคิด
“อ่อ คุณวาฤทธิ์นั้นเหรอค่ะ เขามาสมัครงานที่นี้ค่ะ ท่านประธานจะดูประวัติก่อนมั้ยค่ะ” แล้วเธอก็ยื่นเอกสารการสมัครมาให้ผม ผมอ่านไปจนไปสะดุดเข้ากับสถานะภาพ ในนั้นเขียนว่าโสด แสดงว่าเด็กที่มาด้วยคงจะเป็นหลานของวาลละสินะ ผมยกยิ้มมุมปากแล้วบอกพนักงานให้ติดต่อวาลไปในวันรุ่งขึ้นว่าให้มาสัมภาษณ์งานที่สาขาใหญ่ แล้วผมก็ยื่นเอกสารคืนก่อนจะไปเดินสำรวจร้านสาขาย้อยของผม แล้วก็บอกพนักงานว่าจะเพิ่มเงินเดือนให้สาขานี้โดยเฉพาะ
“หึ ในที่สุดวาลก็กลับมาหาพี่นะครับ”
“เย้ๆ ถึงบ้านแล้ว แม่ครับผมหิวนะครับ กินข้าวกัน”
“ครับ ครับ ป่ะเข้าบ้านกันเนอะ แม่ครับจะทำของโปรดของน้องวินให้กินนะครับ” พูดจบก็พากินวิ่งเข้าบ้านไปพร้อมกัน รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้เราลืมความทุกข์ขมไปได้หมดสิ้น
“อิ่มแล้วครับ อร่อยที่สุดเลย”
“อิ่มแล้วอ้อนใหญ่เลยนะ ป่ะไปนอนกลางวันกันเดียวแม่ครับจะเล่านิทานให้ฟังนะครับ” เจ้าตัวแสบพยักหน้าขึ้นลงงึกงักอยากดีใจ แต่มีหันหน้ามายักคิ้วให้ด้วย แก่แดดจริงเจ้าลูกชาย แต่ก็ต้องยอมเขาละครับ
“เอาเรื่องอะไรดีครับ”
“เอาเรื่องลูกหมูสามตัวครับ” เล่าเรื่องนี้เกือบทุกคืนไม่เห็นเบื่อเลยของลูกหมูสามตัวตลอดเอ้าเล่าก็เล่าครับ(แต่ตอนนี้มันกลางวันนะน้องวาล : จากไรท์)
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีลูกหมูตัวน้อยสามตัว......” เล่าไปจบลิงหลับเลยครับหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้อีกที่ก็ตอนที่ได้ยินเสียงลมหายใจของลูกชายเข้าออกสม่ำเสมอกันนี่แหละครับ
ปล่อยให้นอนไปแล้วผมก็มามองสภาพบ้าน “อืม ต้องทำความสะอาดแล้วสิเรา เอาละจัดการปัดฝุ่นอันดับแรกเริ่ม” ว่าแล้วก้เริ่มปัดฝุ่น ปัดเสร็จก็กวาดบ้านกำลังจะถูพื้นก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้าพอดี ก็เลยรีบไปรับ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“เบอร์ใครนะไม่คุ้นเลย” เบอร์ที่ปรากฏในหน้าจอโทรศัพท์ไม่คุ้นเอาเสียเลย แต่ก็ตัดสินใจรับสาย
“สวัสดีครับ วาฤทธิ์รับสายครับ”
“สวัสดีค่ะ โทรจากร้านจิเวลรี่ที่คุณมาสมัครไว้ค่ะ” เอ๊ะ ทำไม่โทรมาเร็วขนาดนี้นะ
“เอ่อ ครับไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าครับถึงได้โทรมาหรือต้องการเอกสารอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าครับ” ผมถามออกไปรัวเร็ว กลัวว่าจะไม่ได้งาน
“ออ ไม่มีค่ะทางเราจะโทรมาบอกให้คุณวาฤทธิ์เข้ามาสัมภาษณ์งานที่สาขาใหญ่ค่ะ” หะ สัมภาษณ์งานหรือ ทำไมเร็วอย่างนี้ละ คนเขาขาดขนาดนั้นเลยหรือ
“สัมภาษณ์งานหรือครับ เอ่อครับ ไม่โทรมาเร็วไปหน่อยหรือครับ”
“วันนี้ท่านประธานที่สาขาใหญ่เข้ามาพอดีเห็นว่ามีคนมาสมัครเลยเรียกให้เข้ามาสัมภาษณ์ที่สาขาใหญ่เลยค่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าท่านจะให้ลงสาขาย่อยหรือทำที่สาขาใหญ่นะค่ะเพราะทางสาขานี้ไม่ได้ทำการสัมภาษณ์เองค่ะ” หะไม่นะจะไม่ได้เลือกลงที่สาขานี้หรือ ตายแน่ไอ้วาล
“ถ้าไปสัมภาษณ์ที่สาขาใหญ่ คือถ้าเราสัมภาษณ์ผ่านจะไม่ได้ลงทำงานที่สาขาที่ลงสมัครไว้หรือครับ”
“ใช่ค่ะ แต่ว่าท่านประธานเรียกสัมภาษณ์เนี่ยหาได้น้อยนะคะเพราะท่านไม่ค่อยลงมาสัมภาษณ์เอง คุณคงเป็นกรณีพิเศษค่ะ” กรณีพิเศษหรือ งงสิครับ
“อะครับ แล้วต้องไปกี่โมง สัมภาษณ์ที่ห้องไหนครับ” แล้วพี่พนักงานก็บอกว่าต้องไปกี่โมงเตรียมอะไรไปบ้างแล้วเดินทางไปยังไง จดเสร็จแล้วก็วางสายไป แต่งานใหญ่ก็กลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“แล้วเราจะฝากลูกไว้กับใครดีละทีเนี่ย” นี้แหละครับเรื่องใหญ่ เพราะผมไม่รู้จักใครเลยในหมู่บ้านนี้เพราะผมเอาแต่เก็บตัวมาตลอดหกปีแล้วเวลาออกไปไหนมาไหนก็จะไปกับน้องชาวินแค่สองคน แต่เวลาน้องขอออกไปข้างน้องผมก็จะกำชับว่าไม่ให้ไปไกลเกินสวนสาธารณะ น้องก็ทำตามอย่างเคร่งขัดไม่อิดออดอะไรเพราะเวลาไปเล่นผมให้อิสระน้องเต็มที่ครับ แต่ผมไม่อยากไปเผชิญหน้ากับใคร เพื่อนที่สนิทก็ไม่มีครับเพราะผมเปลี่ยนเบอร์ปิดโซเชียลทุกอย่างเพื่อไม่ให้ใครมาตามติดทางเราได้ เพราะผมอยากเริ่มชีวิตใหม่กับลูกชายที่รักของผม และตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมจะทำยังไงกับเด็กแสบของผม แต่ตอนนี้ขอทำความสะอาดบ้านก่อนนะครับ มีเวลาน้อยครับ
ตอนนี้คงได้เวลาที่เจ้าตัวแสบจะตื่นแล้ว และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่น่ามหัศจรรย์อย่างหนึ่งของลูกชายตัวแสบของผมครับ คือเด็กคนอื่นเวลาที่ตื่นจะงอแงร้องไห้เสียยกใหญ่ แต่สำหรับน้องชาวินนั้นจะไม่มีอาการงอแงหรือร้องหาให้คนอุ้มครับ เลยไม่ทำให้ผมเหนื่อยที่จะต้องวิ่งไปวิ่งมาห้องนอนและห้องครัวหลายรอบ
“น้องชาวินครับ”
“ครับผม” ขานรับแต่ไม่ยอมเดินมาหา
“น้องชาวินครับ มาหาแม่ครับหน่อยเร็ว” เรียกครั้งที่สองแบบซอฟๆ
“แป๊บนึงครับ อีกนิดเดียว” ลูกชายผมทำอะไรอยู่นะ ว่าแล้วเลยเดินไปดูว่าลูกชายตัวแซบทำอะไรอยู่
พอเดินมาถึงที่ห้องนอนผมก็เห็นเด็กชายชาวินกำลังต่อตัวต่ออยู่คนเดียว น้องไม่เห็นผมครับเพราะหันหลังให้ ผมค่อยๆเดินไปนั่งลงข้างๆเจ้าตัวแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยนอกจากการสนใจตัวต่อที่วางเกลื่อนพื้นห้องเต็มไปหมด คิดไว้ว่าถ้าไม่เก็บจะเก็บทิ้งให้หมดครับ
“ทำอะไรอยู่ครับตัวแสบ” น้องสะดุ้งเล็กน้อยเพราะมัวแต่สนใจตัวต่ออยู่
“อุ๊ย แม่ครับ น้องวินต่อของเล่นครับ แม่ดูสิน้องวินเก่งไหม นี่ๆ นี่บ้านละ นี่ก็น้องวิน และนี่แม่ครับ” เด็กน้อยยิ้มดีใจจนตาปิด ชี้นิ้วป้อมๆเล็กๆของตนให้ดูว่ากำลังทำอะไรอยู่เห็นแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ แต่ดูตัวต่อที่ไม่เป็นรูปร่าง และดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่ด้วยจินตนาการของเด็กเราผู้ใหญ่ก็ต้องเออออไปกับเขาละครับ อย่าได้ทำลายจินตนาการเขาด้วยการดุด่าเขาเลยครับ เพราะเด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำครับไม่มีถูกไม่มีผิดให้เขาได้ใช้จินตนาการของเขาให้เต็มที่ครับ
“ไหนครับ โฮ น้องชาวินของแม่ครับเก่งที่สุดเลยครับ แต่ว่าเล่นเสร็จก็ต้องเก็บด้วยนะครับ” ผมบอกกับลูกชายแบบนี้ประจำเจ้าตัวเขาเองก็ทำตามอย่างไม่อิดออดอะไร แถมชอบที่จะทำและช่วยเก็บบ้างบางครั้ง
“ครับผม จะเสร็จแล้ว” ผมก็นั่งดูเจ้าตัวน้อยของผมต่อตัวต่อจนเสร็จ และนั่งดูเขาเก็บของจนเอาไปเข้าที่ให้เรียบร้อยแล้วพากันเดินไปข้างล่างเพื่อคุยกันถึงเรื่องที่ว่าพรุ่งนี้เราจะไปข้างนอกกันอีกแล้ว แล้วก็ต้องเตรียมมื้อเย็นด้วยอีกสักพักก็จะห้าโมงเย็นละเอาละได้เวลาลุยของเราแม่ลูกแล้ว
“น้องวินครับมาหาแม่ครับหน่อยเร็ว” หลังจากลงมาถึงห้องครัวผมก็เรียกลูกชายให้เข้ามาหาเพื่อที่จะได้พูดคุยและตระเตรียมความพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ที่ผมต้องไปสัมภาษณ์งานที่พึ่งไปสมัครมา แต่ก็แปลกใจนะครับว่าทำไมถึงได้ติดต่อมาเร็วขนาดนี้ แต่ก็ดีครับจะได้เริ่มทำข้อตกลงกันด้วย
“น้องวินครับ พรุ่งนี้แม่ครับจะไปสัมภาษณ์งานที่แม่ครับไปสมัครไว้เมื่อตอนสายๆจำได้ไหมครับ”
“น้องวินจำได้ จำได้” เด็กชายพยักหน้าขึ้นลงทำเป็นว่าเข้าใจจำได้ดีแต่ไม่รู้ว่าเข้าใจจริงหรือเปล่า นี้ละนะเด็ก
“โอเคครับ แม่จะคิดว่าจำได้ เอาละเข้าเรื่องนะครับ พรุ่งนี้เช้าแม่จะไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทที่แม่ได้สมัครงานไปเมื่อตอนสายวันนี้ครับ” อธิบายเหตุผลของการเรียกมาคุยครั้งนี้ว่ามีเรื่องอะไร
“สัมภาษณ์คืออะไรครับ” ด้วยความสงสัยเด็กน้อยนามชาวินก็ถามขึ้นมาทันควันว่าการสัมภาษณ์คืออะไร และผมก็จะตอบเพื่อแจ้งแถลงไขให้ลูกชายได้รู้ เพราะเด็กที่ชอบซักถามหรือสงสัยอะไรแล้วถามในสิ่งที่ไม่เข้าใจคือเด็กฉลาดคือเด็กที่กล้าที่จะถามเพื่อเก็บเกี่ยวความรู้เอาไว้ เพราะเด็กวัยนี้คือวัยที่อยากรู้อยากลองแล้วก็ชอบซักไซร้ถามสาระพัดที่อยากถาม เราอย่าไปทำอารมณ์เสียใส่เขาเลยครับเพราะถ้าเราทำแบบนี้เด็กจะกลัวแล้วไม่กล้าถามไม่กล้าที่จะพูดบอกออกไปว่าต้องการอะไรหรืออันนั้นคืออะไร อย่าไปดุไปด่าเขาเลยครับ ให้เขาถามเราดีแล้วครับเพราะเด็กจะได้มีความกล้าในการใช้ชีวิตในโลกกว้างที่น่ากลัวนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพสมกับคำที่ว่าเด็กคือรั้วของชาติยังไงละครับ
“การสัมภาษณ์คือ การเรียกเข้าไปพูดคุยการสนทนาซักถามแลกเปลี่ยนความคิดเห็นยังไงละครับ” อธิบายให้ลูกเข้าใจได้ง่ายขึ้นครับ
“ออ อย่างนี่นี้เอง เข้าใจแล้วครับ” ทำเป็นกอดอกเข้าใจ แต่ที่จริงก็พูดไปแบบนั้นแหละครับ เด็กหนอเด็ก
“ครับ แล้วพรุ่งนี้น้องชาวินสุดหล่อของแม่ครับ ต้องไปกับแม่ครับพรุ่งนี้นะครับ สัญญากับแม่ครับได้ไหมครับว่าจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่เถลไถลไปไหนไกลถ้าแม่เข้าไปห้องสัมภาษณ์ ต้องเป็นเด็กดีนะครับเข้าใจไหมครับ เพราะแม่ครับก็ไม่รู้ว่าที่นั้นจะมีที่ที่ให้เด็กน้อยคนนี้วิ่งเล่นได้หรือเปล่านะ” บอกกฎให้เด็กน้อยได้รับรู้คราวๆแล้วก็รอลุ้นว่าพรุ่งนี้จะทำตัวดีหรือเปล่า
“ถ้าทำตัวดีแม่ครับจะซื้อของเล่นชุดใหม่ให้โอเคไหมครับ”
“ครับ ชาวินสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี” เอาของเล่นเข้าล้อนี้สัญยงสัญญาใหญ่เลยนะครับคุณลูกชาย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่นิ่งได้นานขนาดไหนนะครับกลัวก็ตรงนี้แหละ เพราะเด็กวัยนี้ไม่ค่อยจะอยู่นิ่งหรอกครับเพราะเขาต้องเข้าสังคมมีเพื่อนมีฝูง ถ้าได้อยู่กับเพื่อนแล้วแยกตัวออกยากครับ
“เอาละ เราสองคนสัญญากันแล้วนะ แล้ววันนี้แม่ครับตามใจน้องชาวินให้คิดเมนูที่อยากกินมาได้เลยเดี่ยวแม่ครับทำให้ทาน”
“เย้ เย้ เย้ รักแม่ที่สุดเลย วันนี้วินอยากกินข้าวผัดกุ้ง แกงจืดเต้าหู้ครับ”
“สองอย่างเองหรือครับ” ลองถามเจ้าตัวดูว่าเขาจะเอาอะไรเพิ่มหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าคงไม่ละ
“เอาครับ เอาหน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอยครับ” ผิดคาดครับ แต่เห็นลูกยิ้มได้มีความสุขแค่นี้คนเป็นแม่อย่างผมก็มีความสุขจนล้นปริ่มแล้วครับ
ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าบริษัทที่พี่พนักงานร้านจิเวลรี่บอกให้มาสัมภาษณ์แล้วครับ ใหญ่โตมาก แต่กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ก็เหนื่อยมากพอสมควร เพราะอะไรนั้นหรือครับ ก็เพราะเจ้าตัวแสบของผมนี้แหละครับไม่ยอมตื่น
ย้อนไปแม่ตอนเช้ามืดของวันนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“น้องวินครับ ตื่นหรือยังครับ” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เคาะประตูรอบที่สอง
“น้องวินครับตื่นยังครับ ถ้าอย่างนั้นแม่ครับเข้าไปนะครับ” ไม่พูดพร่ำทำเพลงผมก็เปิดประตู้เข้ามาในห้อง ภาพที่ปรากฏข้างหน้าผมคือกองผ้าห่มกับเด็กน้องจอมขี้เซาที่ถีบผ้าห่มออกจากตัวไปหมดเหลือแต่ที่นอนกับเด็กจอมซนที่นอนขดอยู่แบบนั้น ดีที่เมื่อคืนผมมาปิดแอร์ให้ตอนเที่ยงคืนไม่อย่างนั้นลูกชายผมได้เป็นหวัดแน่ แต่คงเพราะร้อนละมั่งเลยได้ถีบผมห่มออกไปกองอยู่ข้างเตียงขนาดนั้น
“น้องวินครับ ตื่นได้แล้วครับเดี่ยวไปสายนะ” เดินไปนั่งปลายเตียงแล้วทำการปลุกด้วยการเขย่าตัวน้องเบาๆพอให้รู้ว่ามีคนมาปลุก
“อืออออออ” มีมาอือมาอออีกนะตัวแสบ
“อือ แล้วก็ตื่นสิครับ เดี่ยวไปสายนะ”
“ขอห้านาทีได้ไหมครับ” มีมาต่อรอง ลูกเรานี้เริ่มที่จะเก่งแบบก้าวกระโดดแล้วนะ
“ไม่ได้ครับ ตื่นเลยครับ ไปล้างหน้าแปรงฟันเร็ว เดียวแม่ครับไปสัมภาษณ์งานสายนะ ไหนสัญญากับแม่ครับแล้วไงว่าจะไม่ดื้อฮึ แต่เช้านี้ทำไมน้องวินถึงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ครับละ” ไม้อ่อนใช้ไม่ได้ต้องเจอไม้แข็งพร้อมเสียงแข็งๆทันที
“ตื่นก็ได้ครับ วินไม่ดื้อสักหน่อย นี้ไงตื่นแล้ว”
“ครับๆตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าอาบน้ำเร็วจะได้ลงไปกินข้าวแล้วได้ออกเดินทางกัน วันนี้แม่ครับทำข้าวผัดกุ้งให้ด้วยนะครับ”
“เย้ รักแม่ที่สุด” กระโดดหอมแก้มผมเสร็จแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองทันที
นั้นแหละครับเหตุการณ์ที่ทำให้ผมมาสายนิดๆของวันมาสัมภาษณ์งาน แต่ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิดครับเพราะรถไม่ติดด้วย เอาละทำใจได้แล้วก็เดินเข้าไปเลย จะได้ทำงานไม่ได้ทำก็อยู่ที่จะสัมภาษณ์ผ่านหรือเปล่าแค่นั้นแหละครับ เอาละลุย
“ไปครับน้องวินไปข้างในกัน แต่เดี่ยวก่อนครับ แม่ครับของรางวัลหน่อยครับ” ขอรางวัลเล็กๆน้อยๆจากลูกชายครับ
“แม่ครับก็ก้มลงมาสิครับ เอาละนะ ฟอดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงฟอดลากยาวเลยครับ
“อ้าซ์ ชื่นใจ ขอบคุณครับสำหรับรางวัลวันนี้ แม่ครับหวังว่าเขาจะรับแม่ครับเข้าทำงานนะ”
“รับอยู่แล้ว เพราะแม่ครับชาวินเก่ง” ยอกันเกินไปแล้วไอลูกชาย
แล้วก็เดินเข้ามาในบริษัทครับชื่อบริษัททำไมดูคุ้นจังแต่คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ เพราะบริษัทพ่อพี่ชาร์ปไม่ได้อยู่แถวนี้นี่นะ เอ๊ะเราจะไปคิดถึงเขาทำไมกันนะ ไม่คิดไม่คิด
“แม่สายหน้าทำไมครับ เดียวก็คอหักหรอก” อุ๊ยเผลอสายหน้าจนลูกชายทักเลยเรา
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับมันมีแมลงวันนะ แม่เลยสายหน้าไล่มันไป ตอนนี้มันไปแล้ว ปะเราเข้าไปกันเถอะเนอะเดียวจะสายเอาได้” แล้วผมก็จุงมือเล็กๆเข้าไปในบริษัทที่จะมาสัมภาษณ์งานวันนี้ แต่ชื่อบริษัทนี่มันก็คุ้นจริงๆแหละครับ
“ชนา ธนจันทราจิเวล”
##########################################################
มาแล้วครับตอนที่สอง
อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่ก็อย่าว่ากันนะครับ
ยังไงก็
เม้นให้กำลังใจ
บวกเป็ดให้กันด้วยนะครับ
ตอนต่อไปอาจจะรอนานหน่อยนะครับเพราะแต่งสด และอยู่ให้ช่วงเปลี่ยนงานใหม่อาจจะไม่มีเวลาแต่งได้
ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะครับ
-
ชอบอ่ะๆๆๆๆๆๆ
อยากให้มาต่อไวๆๆๆๆ
-
อย่าไปดีกะมันนะ เหตุขอที่เลิกแกมันเลวมาก ตะกุยหน้าสักสี่ที
-
ชอบๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่าอ่านดีนะครับ แต่เว้นช่วงนานไปนิด ช่วงแรกๆน่าจะมาให้ถี่ๆเพื่อที่จะให้คนอ่านติดก่อนแล้วค่อยเว้นซัก อาทิตย์ละตอนก็ยังดี นี้เริ่มตอนแรกกับตอนสองห่างกันหลายวันเลย คนอ่านมันยังไม่ทันติดนะครับ
-
ชาร์ป เลวมาก เข้าหาวาล ขอคบกับวาล
แล้วทำตัวเหลวแหลก ไปเที่ยวกลางคืนดึกดื่น
บางทีไม่กลับมาหาวาล
มีเซ็กส์แบบซาดิสถ์กับวาล
เจอสาวสวยที่แม่หาให้ ถูกใจจนตะลึง
เลยขอเลิกกับวาล เพราะต้องการมีลูก
เหตุผลนี้ มันต้องคิดได้ ก่อนขอคบวาล
วาลไ ม่น่ากลับไปคืนดีด้วยเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล. มีคำผิดนะ
สาขาย้อย ------ ย่อย
ทำอะไรอยู่ครับตัวแซบ ------ แสบ
-
ชาร์ป เลวมาก เข้าหาวาล ขอคบกับวาล
แล้วทำตัวเหลวแหลก ไปเที่ยวกลางคืนดึกดื่น
บางทีไม่กลับมาหาวาล
มีเซ็กส์แบบซาดิสถ์กับวาล
เจอสาวสวยที่แม่หาให้ ถูกใจจนตะลึง
เลยขอเลิกกับวาล เพราะต้องการมีลูก
เหตุผลนี้ มันต้องคิดได้ ก่อนขอคบวาล
วาลไ ม่น่ากลับไปคืนดีด้วยเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล. มีคำผิดนะ
สาขาย้อย ------ ย่อย
ทำอะไรอยู่ครับตัวแซบ ------ แสบ
ขอบคุณครับ แก้แปบก่อนนอน
-
:katai2-1:
-
คนแบบนี้ไม่สมควรเป็นพ่อคน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องวินน่ารัก อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ
-
อย่าใจอ่อนนะ
-
อิพี่ชาร์ปไม่ไหวนะ
-
ทำตัวเหี้ยเองแล้วทีนี้จะมาบอกว่ารักเค้าตามเค้ากลับมา หลังจากทิ้งเค้าไปแต่งเมียหลายปี (แต่งไม่ใช่เพราะอยากมีลูกอย่างเดียวนะ มันชอบผู้หญิงด้วย) พอผู้หญิงประวัติไม่ได้ขาวสะอาดกลัวติดโรคทั้งๆที่ตัวเองก็มั่วไม่แพ้กัน มีลูกให้ไม่ได้ก็หย่า สรุปพระเอกเรื่องนี้เห็นนายเอกเห็นคนอื่นเป็นแค่เครื่องผลิตลูกสินะ ไม่ได้รักจริงๆอะไรเลย (ถ้ามันรักจริงมันคงไม่ทำตัวไปมั่วกับคนอื่นก่อนเลิกกับนายเอกหรอก) เราไม่ค่อยชอบพระเอกเห็นแก่ตัวแบบนี้เลยค่ะ อย่างน้อยถ้ามันเจอนายเอกก็ขอบทเรียนให้มันหน่อย ไม่ใช่ว่าเจอง้อแปปๆดีกันละ แบบนี้มันไม่โอเลย ขอโทษที่อินไปหน่อยนะคะ 55555
-
ลงชื่อติดตามค่าาาาา :katai5:
-
รอตอนต่อไป~
-
ไรท์ ช่วยลงวันที่ที่หัวเรื่อง เวลาอัพตอนใหม่ด้วยนะ
คนอ่านสับสน ว่าเก่าหรือใหม่
แบบ ❤️My SON ฝากรักลูกชายตัวน้อย (BL Mpreg) - My SON 2<<<<p.1>>>>(7/04/2560)
คิดถึงน้องชาวิน แม่วาล แล้ว
ชาวิน มาจาก ชาร์ป วาล เป็น ชาวิน ใช่ปะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
สนุกมากมาย แต่พระเอกนี้ไม่ไหวจะเครีย เหี้ยเกินรับไหวจะมีวันใดที่จะดีขึ้นเนี้ย :hao5:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พระเอกเลวโคตรๆ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น่ารักดีค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
ติดตามค่ะ พระเอกเลวแบบไม่น่าให้อภัยเลยอ่ะ เห็นวาลเป็นอะไรคิดจะทิ้งก็ทิ้ง อยู่ๆ จะมาหวงก็มาเฉย เป็นบ้าหรอ ขอโทษค่ะพอดีอินไปหน่อย แฮร่ :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
:hao5:
-
สำนักงานย่อย ไม่ใช่ย้อย
โห คือแสดงความแปลกใจ เช่น โอ้โห
โฮ คือแสดงความเสียใจ เช่น ร้องไห้โฮ
เนื้อเรื่องกระชับดี ชอบครับ รอตอนต่อไปน๊า
-
เลวรู้ว่าตัวเองอยากมีลูกแต่ยังคบกับน้องแถมนอกกายนอกใจตอนอยากได้ทำเป็นพูดดีพอไม่ต้องการก็เขี่ยทิ้งแล้วไปเอา :z6:คนใหม่นี่มันสมัยไหนแล้วอยากมีลูกก็หาคนมาอุ้มบุญให้ก็ได้มันก็แค่เหตุผลของ"คนเห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง"
-
“ชนา ธนจันทราจิเวล ยินดีต้อนรับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” พนักงานต้อนรับขานรับอย่างแข็งขันสมกับที่ทางบริษัทได้ทำการเลือกมาแล้ว “สวัสดีครับ ที่นัดมาสัมภาษณ์งานครับ” ผมบอกวัตถุประสงค์ในการมาครั้งนี้ออกไป
“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ครับ แต่ที่สาขาย่อยที่ผมไปสมัครเอาไว้โทรมาบอกว่าให้เข้ามาสัมภาษณ์ที่นี่ครับ” ผมก็บอกไปตามที่เขาโทรมาบอกตามรายละเอียดที่พอจะจำได้
“รอสักครู่นะค่ะ เดียวขอติดต่อฝ่ายบุคคลก่อนคะ” แล้วพนักงานสาวก็เริ่มทำการต่อสายไปที่ฝ่ายบุคคลทันที่ด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อยถึงปานกลาง รอไม่นานก็ได้คำตอบมาว่า
“ที่สาขานั้นไม่ได้แจ้งชื่อมาคะว่าจะมีคนมาสัมภาษณ์ที่นี่วันนี้คะ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ” เอ๊ะ แล้วจะบอกผมมาทำไมกันครับเสียเวลาจริงเชียว
“แต่ทางสาขานั้นบอกให้ผมมาสัมภาษณ์วันนี้นี่ครับ” ก็เขาบอกให้มาผมก็มาสิครับไกลก็ไกลอยู่นะ
“แต่ทางสาขานั้นไม่ได้แจ้งบอกมาเลยคะ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” แล้วผมก็หันหลังกลับไปหาลูกชายของผม
“น้องชาวินครับถ้าอย่างนั้นเรากลับกันดีกว่าเนอะ” ผมเลยย่อตัวลงมาบอกเจ้าชายน้อยของผมครับ
“อ้าว แม่ไม่สัมภาษณ์แล้วเหรอครับ” เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย
“ไม่แล้วครับ แม่ครับว่าไปหาที่อื่นดีกว่าครับ เพราะถ้าแม่ครับได้ทำงานที่นี่แม่ครับก็ต้องตื่นเช้ามากๆเลยแล้วน้องชาวินก็จะพลอยตื่นเช้ามากๆไปด้วยแม่ครับอยากให้น้องชาวินนอนให้เต็มอิ่มไงครับ ปะไปกันดีกว่าเนอะ” พูดบอกลูกออกไปแล้วก็จูงมือน้อย ๆ เตรียมเดินออกไปข้างนอกบริษัทเพราะจะได้กลับบ้าน แล้วพรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวไปหาสมัครงานที่อื่นต่อ เสียเวลาจริง ๆ เลยบริษัทออกจะใหญ่ไม่ประสานงานกันเลยหรือไงนะ คงเป็นธรรมดาสาขาใหญ่กับสาขาย่อย ผมก็ไม่คิดอะไรแล้วก็เดินไปรอรถดีกว่า เจ้าลูกชายคงร้อนแย่แล้ว
อีกด้าน
ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของบริษัทและถืออีกตำแหน่งคือผู้บริหารสูงสุด หลังจากที่พ่อของตนเสียชีวิต ชาร์ปลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูล ธนจันทร ก็ได้เข้ามาสืบทอดกิจการต่อถือครองหุ้นส่วนทุกหุ้นที่มี และเป็นถึงผู้บริหารใหญ่ของบริษัทและมีสาขาย่อยอีกร้อยกว่าสาขา รวยล้นฟ้าแต่ผู้บริหารคนนี้กับถือครองความโสดมาเพราะเจ็บช้ำจากรักสองแบบคือรักแบบชายรักชายที่ตนเองทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายกับรักแบบชายหญิงธรรมดาทั่วไปแต่เพราะเหตุผลและความจริงที่ได้รับรู้มาทำให้เขาต้องหย่าร้างกับภรรยาคนนี้ไป ตอนนี้เขาเองก็เป็นโสดมาได้จะร่วมสองปีแล้ว และเมื่อวานเขาก็ได้พบกับรักครั้งแรกของเขาที่ทำให้หัวใจที่เคยด้านชากลับมาเต้นอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะท่านประธาน วันนี้มาแต่เช้าเลยไม่มีประชุมนิคะ รินเปิดดูตารางนัดอีกทีก่อนนะค่ะเพื่อความแน่ใจ” เลขาสาวได้เอ่ยทักเป็นประจำ แต่วันนี้รู้สึกว่าท่านประธานจะรีบรนผิดปกติ แต่ก็ไม่แปลกใจอะไร
“ไม่มีครับ แต่มีคนจะมาสัมภาษณ์งานครับเลยต้องรีบมากลัวว่าจะทำให้เขารอนานครับ” เลขาสาวมองเจ้านายด้วยความแปลกใจ เพราะท่านประธานไม่เคยลงมาสัมภาษณ์เอง แต่นี้แปลกนะ
“ไม่ทราบว่าคนที่จะมาสัมภาษณ์งานมาหรือยังครับ” หลังจากออกมาจากลิฟก็เดินตรงมายังส่วนประชาสัมพันธ์ทันที
“สักครู่ค่ะ เดียววิภาติดต่อฝ่ายบุคคลให้ค่ะ” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ทำการติดต่อฝ่ายบุคคลทันที
“สวัสดีค่ะ จากฝ่ายประชาสัมพันธ์คะ ขอสายหัวหน้าฝ่ายบุคคลด้วยค่ะ ท่านประธานจะคุยสายด้วยคะ ค่ะได้ค่ะ” รอสายหัวหน้าฝ่ายบุคคลไม่นานเจ้าหล่อนก็ยกหูให้ท่านประธาน
“นี้ค่ะคุณชาร์ป”
“ฮัลโล ครับ เอ่อวันนี้ผมนัดคนมาสัมภาษณ์งานจากสาขาXXX ครับ ครับว่าไงนะ ทางสาขานั้นไม่ได้ส่งประวัติมาเหรอครับ ทำงานสัพเพรากันจริงนะ ได้ครับ ช่วยติดต่อไปทางสาขานั้นแล้วให้ต่อเข้าเบอร์ห้องทำงานผมได้เลย ครับ” ชาร์ปถึงกับฟิวล์ขาด กระแทกโทรศัพท์ลงอย่างแรงแล้วก็เดินเข้าตรงไปยังลิฟ และเดินเข้าห้องทำงานไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงห้องก็ได้แต่ฟาดงวงฟาดงาอย่างบ้าครั่ง จนข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด
“จะได้เจอกันอยู่แล้วเชียว เพราะความสัพเพราของพนักงานจริง ๆ เลย แค่บอกจะขึ้นเงินเดือนให้ทำเป็นดีใจจนลืมหน้าที่ ไม่ได้การแล้วเราต้องทำอะไรสักอย่าง แต่จะทำยังไงละเบอร์ก็ไม่มีมัวแต่ดีใจที่ได้เจออีกครั้ง วาลกลับมาหาพี่นะ” บ่นเป็นไฟลามทุ่งอยู่คนเดียว จนโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นอีกครั้ง
Rrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโล!” กระแทกเสียงจนอีกฝ่ายถึงกับคอหดเพราะว่ารู้ถึงชะตาชีวิตว่าต้องโดนอะไร
“ท่านประธานค่ะ คะ คือดิฉันขอโทษเป็นอย่างยิ่งที่ทำงานสัพเพราค่ะ” เสียงผู้จัดการร้านสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้
“ทำไมไม่ส่งประวัติเข้ามาที่สาขาใหญ่ผมบอก ผมกำชับแล้วว่าถ้าผมจะเรียกสัมภาษณ์เองต้องส่งประวัติมาให้ที่สำนักงานสาขาใหญ่ พอบอกจะขึ้นเงินเดือนให้ก็ทำเป็นลืมกันเลยนะครับ” เสียงแข็งยิ่งกว่าหินเสียอีก
“ขออภัยเป็นอย่างยิ่งค่ะเดียวทางเราจะโทรหาคุณวาฤทธิ์อีกครั้งค่ะแล้วจะส่งประวัติไปให้ทันทีค่ะ”
“รีบๆเข้า ให้สมกับที่ผมรับพวกคุณเข้าทำงานด้วยนะครับ ไม่ใช่ทำงานสัพเพราแบบนี้ แค่นี้นะครับ” ปึก กระแทกสุดแรงเกิดโดนไม่คำนึงถึงว่ามันจะพังหรือแตกหักอะไร แต่อารมณ์ตอนนี้มันเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด “จะได้เจอกันอยู่แล้วเชียว” บ่นกับตัวเองในห้องคนเดียว
คู่แม่ลูกของเรา
ขณะที่กำลังเดินออกมาจากบริษัทคุณแม่ลูกหนึ่งก็เกิดอาการปวดท้องขึ้นมากระทันหันแบบฉุดไม่อยู่
“น้องชาวินครับ คือแม่ครับปวดท้องอึอือนะครับ เดียวแม่ครับขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ น้องชาวินรอแม่ครับที่เคาร์เตอร์ก่อนนะครับ” บอกลูกชายเสร็จก็พาเดินเข้ามาที่บริษัทต่อ เด็กน้องก็ได้แต่พยักหน้ารับกลายๆ
เข้ามาในบริษัทแล้วก็เดินตรงไปที่เคาร์เตอร์เพื่อถามทางไปห้องน้ำทันที
“เอ่อ พี่ครับ ขอโทษนะครับ คือว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ”
“เดินตรงไปเลี้ยงขวาได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ถามทางพนักงานที่เคาร์เตอร์เสร็จก็เดินมาหาลูกชายสุดที่รัก “น้องชาวินรออยู่ตรงนี้นะครับเดียวแม่ครับมานะครับ รอแป๊บเดียวเดียวแม่มานะครับ ไม่ดื้อนะ” บอกลูกชายเสร็จก็รีบเดินไปห้องน้ำที่พนักงานบอกทันที
อีกด้าน
ชาร์ปทนรอไม่ไหวก็เดินลงมาเพื่อจะเข้าไปถามฝ่ายบุคคลด้วยตัวเอง แต่โทรลงมาก็ได้ แต่ตัวของเขาไม่รู้อะไรดลใจให้เดินลงมา โดยทางผ่านไปยังฝ่ายบุคคลจะต้องผ่านเคาร์เตอร์ที่มีน้องชาวินนั่งรอแม่ครับออกมาจากห้องน้ำอยู่คนเดียว
“เฮ้อ ทำไมทำงานช้ากันนักนะ เอ๊ะเด็กที่ไหนมานั่งเล่นในบริษัทนะหรือจะรอพ่อแม่แต่ที่นี่มันบริษัทไม่ใช่ห้างนะ มันแปลกนะ” พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กน้อยนั่งก้มหน้าเล่นของเล่นในมืออยู่คนเดียว ก็นึกแปลกใจเลยคิดที่จะเดินไปถามเอง โดยไม่สนใจพนักงานที่อยู่หน้าเคาร์เตอร์นั้นเลย
“หนุ่มน้อยมานั่งรอใครครับ” เสียงทุ้มนุ่มของชายหมุ่มเอ่ยถามเด็กน้อยที่ก้มหน้าเล่นของเล่นในมือไม่สนใจใคร จนหน้าเล็กๆเงยขึ้นมามองแล้วยิ้มให้
“นั่งรอแม่ครับ แม่เข้าห้องน้ำอยู่ครับ เลยใหนั่งรอ” ออ นั่งรอแม่เพราะแม่เข้าห้องน้ำนี้เอง
“แล้วนั่งอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอครับ”
“ไม่ครับ น้องวินเด็กดี แม่ครับบอกว่าถ้าน้องวินเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ น้องวินจะไม่เหงาจะมีเพื่อนเยอะ และก็จะมีแต่คนรักครับ” เด็กน้อยพูดจาฉะฉานเสียยาวยืด แต่พูดไปยิ้มไปดูแล้วมีความสุขจัง เด็กคนนี้ต้องเป็นเด็กที่โดนสอนมาด้วยความอบอุ่นเป็นแน่ดูจากลักษณะของเด็กน้อยแล้วรู้เลยว่าต้องเป็นครอบความที่อบอุ่น คิดแล้วก็อยากมีลูกแบบนี้แล้วสิ น่ารัก ยิ้มเก่งและเป็นมิตรไม่กลัวคนแบบนี้แสดงว่าพ่อแม่อบรมมาดี
“ดีจังนะครับ แล้ววันนี้แม่น้องวินมาทำอะไรแถวนี้ครับถึงได้มาเข้าห้องน้ำที่บริษัทอา”
“....”
“น้องชาวิน!” เด็กน้อยกำลังจะตอบว่ามาทำอะไร แต่แล้วก็มีเสียงเรียกจากด้านหลังของผม เป็นเสียงที่คุ้นเคยมากหรือว่า
“วาล” เป็นวาลจริงด้วยครับ
“พะ พี่ ชะ ชาร์ป” ดูวาลจะตกใจเอามากๆที่เห็นผมแล้วก็รีบเดินฉับๆอย่างไวมาที่น้องวินอย่างรวดเร็ว
“น้องชาวินกลับบ้านครับ แม่ครับเสร็จธุระแล้ว ปะ” เอ๊ะ แม่หรือ ได้สติผมก็เดินตามสองคนนั้นไปติดๆ
“เดียวก่อนสิวาล” ผมเดินมาทันแล้วฉวยโอกาสดึงข้อมือบางของคนตัวเล็กกว่า พอได้มาเห็นแล้วผมก็ใจเต้นแรง นี่แหละรักแรกและรักเดียวของผม
“อะ ผมเจ็บครับ ปล่อย! ผมจะกลับแล้ว” ดูก็รู้ว่าวาลจะไม่สบอารมณ์เท่าไรที่ผมดึงมือเขาแรงจนเกินไป
“เอ่อ พี่ขอโทษ” ผมกล่าวขอโทษไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกจนอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ไม่น่ามาเลยเรา มาก็มีแต่เรื่องไม่คาดคิด”
“วาลครับ เข้ามาคุยกับพี่หน่อยได้มั้ยครับ” พอตั้งสติได้ก็เอ่ยชวนอีกคนเพื่อที่จะปรับความเข้าใจ
“จะต้องคุยอะไรกันอีกครับ”
“ยังโกรธพี่อยู่สะ..”
“ใช่” ยังพูดบอกไปไม่ทันจบก็โดนตัดบทฉับพลัน
“ไปครับน้องวินกลับบ้านกัน” เด็กน้อยได้แต่พยักหน้ารับกลายๆ
“เดียวสิวาล คุยกับพี่ก่อนสิครับ” ผมก็ดึงอีกคนเข้ามาประจันหน้าโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ขอโทษนะครับลูกผมเริ่มหิวข้าวแล้ว” ได้ยินอย่างนั้นผมก็มีไอเดียขึ้นมาทันที
“เดียวพี่พาไป เดียวลูกจะปวดท้องนะ”
“นี่ไม่ใช่ลูกของคุณ!” วาลคงโกรธจนลืมตัวจนตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำไมผมถึงรู้ก็ผมกับวาลคบกันมานานจนรู้นิสัยกันว่าเป็นอย่างไรก็เหมือนมองหน้าก็รู้ใจอะไรแบบนี้ครับ
“ฮึก” เสียงสะอื้น เราสองคนหันหลังไปดูพร้อมกันแล้วก็เป็นวาลที่ได้สติก่อนเข้ากอดปลอบลูกชาย
“ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ แม่ครับขอโทษนะ แม่ขอ ฮึก โทษ นะครับ น้องวินไม่ร้อง ฮึก นะ แม่ครับ อึก ไม่ได้ว่าน้องวินนะครับ” บอกลูกไม่ให้ร้องแต่ตัวเองดันมาเป่าปี่แทนลูกสะอย่างนั้น
“ฮึก ก็ ก็แม่ตะคอก น้องวินกลัว แม่น่ากลัว” กลัวแม่ตัวเองนี่เอง
“อึก ไม่ครับ แม่ครับไม่ตะคอกแล้ว ไม่แล้วครับ ไม่ร้องนะ ฮึก” สะอื้นทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับงานนี้
“เอาละครับ สองแม่ลูกครับหยุดร้องไห้ได้แล้วครับ เดียวผมจะพาไปกินข้าวนะครับ แล้วก็จะได้สัมภาษณ์งานไปด้วย” ได้สติผมก็หาข้ออ้างเพื่อที่จะให้วาลตามผมไปครับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากไปกินข้าวกินคุณ ขอตัวนะครับ” แต่ผิดคาดครับ คุณแม่ลูกหนึ่งคนนี้ก็ปฏิเสธผมแบบไม่ใยดีเลยครับ
“ทำไมละครับ เราจะได้คุยเรื่องงานด้วยไงครับ” เอาเรื่องงานเข้ามาเอี่ยวด้วยจะเป็นดี
“ไม่ละครับ ผมจะไปสมัครที่อื่นครับ” หัวรั้นไม่เปลี่ยนนะวาล
“เพราะพี่หรือเปล่าวาลถึงไม่ยอมไม่กลับพี่”
“ใช่ครับเพราะพี่ ทำไมถึงต้องได้มาเจอกันด้วยนะ โอ๊ยทำไมพระเจ้าต้องเล่นตลกอะไรแผลงๆแบบนี้ด้วยครับ ไปกันเถอะน้องวินกลับบ้านเรากันนะ” ตัดพ้อชะตาชีวิตตัวเองเสร็จก็พาลูกชายกลับบ้านทันที แต่ช้ากว่าผมนักผมดึงแขนน้อยๆของวาลแล้วพาไปที่รถของผมทันที
“ปล่อยผมนะคุณ จะพาผมไปไหน คุณบ้าไปแล้วเหรอ เดียวน้องวินก็ตกหรอกคุณ”
“ใช่พี่มันบ้า บ้าเพราะวาลไง เพราะวาลทำให้พี่เป็นแบบนี้เข้าใจไหม” ใช่ผมเป็นบ้าเพราะวาล เพราะวาลทำให้ผมอยากกลับไปเป็นแบบครั้งแรกที่เรารักกันอีกครั้งอยากกลับไปเป็นแบบเดิม
“ถ้าอย่างนั้นเราก็อย่ามาเจอกันสิครับ” ถ้าไม่ให้เจอกันอีกผมต้องบ้าตายเป็นแน่เลยครับ
“ไม่ พี่ไม่ยอม” เราเข้ามาอยู่ในรถกันแล้วแต่ผมยังไม่ออกรถเพราะยังเถียงกับแม่ของลูกผมอยู่
“แล้วที่พี่ทิ้งผมไปเพื่อไปมีครอบครัวที่ครบสมบูรณ์แบบที่พี่ต้องการละ หกปีที่ผ่านมามันคืออะไร แล้วทำไม ทำไมต้องมาเจอกันด้วย” น้ำตาของวาลไหล น้ำตาวาลไหลเพราะผมอีกครั้งแล้ว แต่ต่อไปผมจะไม่ทำให้วาลมีน้ำตาอีก ผมสัญญาจากใจลูกผู้ชายที่เคยเลวอย่างผม
“ที่พี่บอกว่าจะคุยกับเราก็เพราะเรื่องนี้แหละ ฟังพี่ก่อนได้ไหมวาล”
“ฮึก ผมเหนื่อย ผมไม่อยากฟัง ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” ครั้งนี้ง้อยากแน่ครับ ก็หกปีนี้นะที่ผมทิ้งวาลไป ทิ้งไปแบบที่เรายังรักกันแต่ผมดันวางอนาคตผิดเอง เพราะผมเองที่ผิด
“พี่ขอโทษที่ทำให้วาลเสียใจและผิดหวัง พี่คิดผิดเองที่เลิกกับวาล แต่พี่อยากมีลูกพี่อยากมีครอบครัวที่เหมือนกับคนอื่นแต่พี่ก็คิดผิด ผิดอย่างมาก ผิดตั้งแต่พี่บอกเลิกวาลไป ผิดจนตอนนี้ พี่ขอโทษ จะไม่ยกโทษให้พี่ก็ดะ...”
“ผมจะไม่ยกโทษให้ ไม่ยอมยกโทษให้เด็ดขาด!” ขอโทษยังไม่จบก็โดนขัดเพราะอารมณ์ของวาลที่ยังไม่ลง
“ก็ได้ครับ แต่พี่จะทำให้วาลรักพี่อีกครั้ง” ผมพูดจริงครับ ผมจะเริ่มจีบวาลอีกครั้ง
“หึ ทำให้ได้แล้วค่อยมาพูดครับ จะให้ผมลงได้ยัง ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“ไม่ได้ครับ เราต้องสัมภาษณ์งานกันก่อน” จะรีบไปไหนละครับที่รัก เอาเรื่องงานมาอ้างซะเลย
“ไม่ ผมไม่ทำที่บริษัทคุณ ผมจะไปสมัครที่อื่น”
“ดื้อด้าน”
“ว่าไงนะ” หูยยยย ขนาดพูดเบาแล้วยังได้ยินอีกนะเนี่ย
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยผมลงสิ จะกักขังกันไปถึงไหน” ปล่อยให้บ่นไปครับ สตาร์จรถแล้วรีบขับไปดีกว่าครับปล่อยให้บ่นไป
ณ ห้องอาหารสุดหรูกลางใจกรุงเทพมหานคร
“บอกแล้วไงว่าไม่มา ชอบบังคับเผด็จการที่สุด ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” คนอะไรไม่รู้ชอบบังคับตั้งแต่สมัยที่คบกันแล้ว ชอบบังคับให้ทำนั้นนี้ แต่ไม่รู้ทำไม่เราเองถึงต้องทำตามทุกครั้งนะ เพราะรักเหรอคงใช่แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
“สั่งเลยนะไม่ต้องเกรงใจ วันนี้พี่เลี้ยงเอง” เบื่อจริง พ่อบุญทุ่มจริงนะ
“น้องชาวินจะกินอะไรดีครับ เอาผักที่น้องชาวินชอบเนอะ” ไม่สนใจไอ้คนข้างหน้าหรอกครับ สนใจลูกดีกว่า
“เอาครับ น้องวินชอบผัก แม่ครับสั่งเลยเอาผักเยอะๆเลย” ลูกขอมาผมก็จัดให้ตามคำขอครับ ไม่ขัดศรัทธาคนเลี้ยงครับ
“เอา............” แล้วผมก็สั่งอาหารไปครับสั่งแบบไม่สนใจคนข้างหน้าครับ ผมรู้ครับว่าพี่ชาร์ปนะไม่ชอบกินผัก บังคับยังไงก็ไม่ยอมกิน งานนี้จะเอาให้เข็ดเลย
แล้วอาหารที่สั่งไว้ก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟครับ ทุกอย่างเน้นผักครับไม่เน้นเนื้อ ผมเงยหน้ามองพี่ชาร์ปแล้วอยากจะหัวเราะ ดูหน้าพี่แกสิหน้าสีหน้าแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เกลียดผักยังกะอะไรดี ถ้าถามว่าแกกินผักไหม พี่แกกินครับแต่กินเฉพาะที่ไม่ขม อันที่ออกข่มหรือเหม็นเขียวนี้พี่แกขอบายครับ
“อาหารมาแล้ว ไม่ทานเหรอครับคุณ ถ้าอย่างนั้นผมกับลูกไม่เกรงใจนะครับ มาครับน้องชาวินกินข้าวกัน” สองแม่ลูกไม่สนใจชายหนุ่มผู้นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างหน้าแม่ลูกคู่นี้ วาฤทธิ์เงยหน้าขึ้นมาดูคนเกลียดผักแล้วยิ้มเยาะในใจ แต่ก็แอบสงสารอยู่เลยเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์อาหาร
“น้องครับ ของสั่งอาหารเพิ่มครับ เอาสเต็กเนื้อมิเดียมนะครับ ไม่เอาสลัดนะครับ แค่นี้ครับ”
“รอสักครู่ครับ” แล้วพนักงานก็เดินออกไป ชายหนุ่มเงยหน้ามามองหน้าคุณแม่ลูกหนึ่งแล้วเอ่ยอะไรบางอย่างออกมาให้อีกคนได้ยิ้มเล่นๆ
“ขอบคุณนะที่ยังไม่ลืมว่าพี่ไม่ชอบกินผัก” ได้ยินดังนั้นวาฤทธิ์ก็ยิ้มเยาะออกมาแล้วก็หันหน้าไปหาลูกชายเพื่อดูว่ากินข้าวไปถึงไหนแล้ว
“อร่อยไหมครับสุดหล่อ”
“อร่อยที่สุดเลยครับ แม่กับข้าวของแม่อร่อยกว่าอีก” คนเป็นแม่ได้ยินดังนั้นก็ปริ่มใจที่ลูกชอบอาหารที่ตนทำให้กิน ดีแล้วที่ทำให้กินเพราะอาหารที่เราซื้อเองไม่รู้ว่าเขาใส่อะไรลงไปในอาหารบ้าง เราทำเองสบายใจกว่าเยอะ
กินข้าวไปได้สักพักก็เริ่มอิ่มกันแล้ว แต่น้องชาวินยังดิ้นยุกยิกอยู่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ผมเลยหันไปดูถึงกับตกใจเลยครับ
“น้องวิน ผื่นขึ้นเต็มตัวเลย อะหน้าบวม ไม่ได้การละ คุณพาไปโรงพยาบาลหน่อยเร็ว น้องแพ้อาหาร ในอาหารต้องมีผงชูรสแน่เลย เร็วสิคุณ” หันไปสั่งคนตรงหน้าด้วยท่าทีร้อนรนใจ เพราะผมไม่ให้น้องกินผงชูรสเลยตั้งแต่รู้ว่าแพ้ แต่ที่มากินที่นี่ผมก็ไม่ได้ถามว่าใส่ผงชูรสหรือเปล่า
“ได้ได้ น้องเช็คบิลล์” หลังจากนั้นเราทั้งสามคนก็มาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด น้องชาวินผื่นขึ้นจนน่ากลัว ผมนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินผมนี้ไม่เท่าไหร่เพราะชินแล้วกับอาการแพ้ของน้อง แต่คนที่อยู่ไม่นิ่งดันเป็นพี่ชาร์ป ดูพี่เขากระวนกระวายใจอย่างมาก
“คุณ หยุดเดินไปเดินมาได้ไหมครับ น้องไม่เป็นอะไรหรอก ถึงมือหมอแล้ว มานั่งก่อนเถอะผมเวียนหัว”
“ก็พี่เป็นห่วงน้องวินนิ ไม่เคยเป็นห่วงใครมากกว่านี้มาก่อนเลยนะ เฮ้อพี่คงบ้ามากเลยนะ” สายเลือดเดียวกันเป็นห่วงเป็นใยก็คงไม่แปลกหรอกครับ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ลูกผมไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงแต่ก่อนน้องจะเป็นบ่อยช่วงที่ผมทำอาหารไม่เป็น ได้แต่ซื้อมาให้น้องกิน จนน้องมีอาการผมก็ทำอะไรไม่ถูกจนหมออธิบายว่าอาหารที่ดีและสำคัญสำหรับเด็กก็คืออาหารที่เราทำเอง ผมเลยหัดเรียนทำอาหาร ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง ถึงอาหารจะออกมาไม่น่าทานน้องชาวินก็นั่งทานจนหมด เหมือนพี่เลย” อะผมหลุดพูดอะไรออกไปนะเรา
“วาล” คนข้างๆเรียกชื่อผมเสียงแผ่วเบา
“ครับ” ขานรับโดยพลันแบบเผลอใจ
“พี่ คือ พี่ขอโทษทุกเรื่องที่พี่ได้ทำลงไปโดยไม่คิดให้ดีกว่านี้ พี่ พี่ตัดสินใจผิดมาโดยตลอดเพราะพี่ต้องอยู่ในสังคมที่มันบีบบังคับให้ต้องมีครอบครัวที่เป็นไปตามธรรมเนียม สังคมหน้ากาก แต่มันไม่ใช่เลย พี่ผิดหวังกับความรัก และก็ทำร้ายความรักที่พี่รักมาก เพราะพี่อยากมีลูกเพื่อสืบสกุลแต่พี่ก็ไม่มีเพราะคิดว่าการที่ชายหญิงแต่งงานกันไปจะทำให้ครอบครัวอยู่ด้วยความอบอุ่น สมบูรณ์แบบ แต่พี่ ครอบครัวที่พี่หวังมันไม่ได้สวยงามไม่ได้สวยหรูเลย จนพี่คิดได้ พี่ไม่รู้ว่าวาลไปไหนเคยคิดจะสืบหาที่อยู่ของวาล แต่เพราะช่วงนั้นโรงงานกำลังแย่ พี่เลยไม่มีเวลาสืบหาว่าวาลอยู่ที่ไหน มีคนใหม่ไปแล้วหรือเปล่า พี่ทำให้เราเสียใจมาตั้งหกปี พี่ พี่ขอโทษ วาลจะยกโทษให้พี่ได้มั้ย” ชายหนุ่มอธิบายสิ่งที่อัดอั้นค้างคาในใจให้วาฤทธิ์ฟังจากใจจริงและเป็นความจริงที่อยากให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าทุกสิ่งที่เขาคิดมันผิดมหันต์และเขาก็ไม่ขอให้วาลยกโทษให้แต่ขอโอกาสก็พอ
“คุณรู้มั้ยตลอดเวลาหกปีที่คุณทิ้งผมไปผมก็ทรมานใจมาก แต่คุณรู้ไหมทำไมผมถึงอยู่มาได้” ชายหนุ่มส่ายหน้า
“เพราะสิ่งที่คุณทิ้งไว้ในท้องผมไง น้องชาวินเป็นสิ่งมหัศจรรย์ เป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขไม่คิดน้อยใจอะไร เพราะผมมีเขา เขาคือทุกอย่าง คือทุกอย่างจริงๆ เขาเหมือนคุณมากนะคุณชาร์ป แต่ที่แปลกคือเขาชอบกินผักเหมือนผม หึหึ” แต่ผมเองก็ไม่เคยลืมพี่ชาร์ปหรอกครับที่ไม่ลืมเพราะมีตัวแทนพี่เขาอยู่นั้นก็คือน้องชาวินยังไงละครับ
######################################################
เขาเจอกันแล้ว วาลจะใจอ่อนให่พี่ชาร์ปของเราหรือไม่ ไม่รู้
แต่ที่รู้ๆคือ อย่าด่าพี่ชาร์ปกันมากนะครับ
มาแล้วครับตอนที่ 3 อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้าง
เม้นให้กำลังใจ
กดบวกเป็ดให้ด้วยนะครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
วาลอย่างเพิ่งใจอ่อนนะ :ling1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เอาเรื่องลูกก่อน ลูกต้องไปโรงเรียนใช้เงิน เรื่องผัวค่อยคิดบัญชีนะวาล
รออ่านตอนต่อไป
-
ความไม่สมเหตุสมผลของพระเอกเรื่องนี้คือ อยากมีลูกแต่บอกว่ารักวาล ทั้งๆที่น่าจะรู้ตั้งแต่แรกรึเปล่าว่าวาลมีลูกไม่ได้ อีกอย่าง ไม่เคยอ่านหนังสือหรือหาความรู้ใส่หัวบ้างหรอ ว่าการมีลูกสามารถทำด้วยการอุ้มบุญ ด้วย หล่อ รวยแต่โง่สินะ อีกอย่าง เออ คุณคะ ถ้ารักจริง มันคงไม่ไปทำตัวเหี้ยๆแบบนี้หรอกค่ะ ทั้งมีเซ็กแบบซาดิส ทั้งไปมั่ว ทำร้ายวาลสารพัด นั้นไม่ได้เรียกว่า รัก มันเรียก ความเห็นแก่ตัว
.
-
วาล ตัดสินใจดีๆ
-
จริง ๆ คืนดีก็ดีนะ ผัวโง่ พ่อแม่สามีก็ตายหมดแล้ว ดีออก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
คืนดีละหลอกเงินมันมาเลี้ยงลูกเลยวาล ผัวโง่เชี่ยเห็นแก่ตัวแบบนี้อย่าไปเอาเลย เกิดอยู่ๆไปแล้วมันหน้าบางอายขึ้นมา เจอชะนีสวยๆไม่หลงแล้วทิ้งวาลไปอีกเหรอ??? ตอนคบกันบอกรักงู้นงี้ เพราะเจอชะนีสวยๆก็แจ้นนน ไปแต่งกะเค้า หึๆ อ้อออ ละก็ถ้าครอบครัวที่มันอยากได้เป็นตามที่หวึง มันจะกลับมาหาวาลไหม ? ก็ไม่ คงมีความสุขกับลูกกับเมียใหม่นั่นล่ะ #อินมากกกก 555555
ปล. คะ ค่ะ ยังใช้ผิดอยู่นะคะ ^_^
-
:hao5:
โอยๆๆๆ
-
น่ารักๆๆ
-
:pig4:
-
:katai5: :katai5:
-
รอตอนต่อไป~
-
ติดตามนะครับคุณณ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ แต่ยังมีคำผิดอยู่นะคะ แล้วก็บางประโยคอ่านแล้วงงๆ พวกตอนที่รำพึงรำพันกับตัวเองมันดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไรเลยค่ะ รูปประโยคและคำที่ใช้เหมือนกับละครโบราณนิดๆ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนพระเอกพูดออกเสียงคนเดียวมากกว่าไม่ได้พูดในใจ
-
อย่าเพิ่งใจอ่อนน้าาา
-
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ปล. มีคำผิดอยู่บางจุดนะคะ
แล้วตอนที่วาลงึมงำอ่ะ น่าจะใส่วงเล็บเอาไว้หรือไม่ก็ให้อยู่นอกเครื่องหมายคำพูดจะดูดีกว่านะคะ
เอาใจช่วยนะคะ :กอด1:
-
ตั้งแต่สงกรานต์ที่ผ่านมา ไรท์เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย บวกกับงานที่ต้องตื่นเช้ามาๆๆๆๆ ไม่มีเวลาเขียนเลย ต้องขอโทษไว้นะที่นี่ด้วยนะครับ เดือนหน้าสัญญาจะมาแน่ ไม่หนีไปไหนครับ ขอบคุณที่ติดตาม เรื่องนี้บอกเลย ดราม่านิดหน่อยเองนะ ไม่ต้องเตรียมต้มมาม่า ให้อภัยพี่ชาร์ปกันด้วยนะอิอิ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอนะจ้ะ :katai5:
-
ติดตามๆ :katai5:
อย่าให้นายเอกยอมง่ายๆเชียวนะคนเขียน
-
คือนอกใจ ไม่ใช่ครั้งเดียวเเต่หลายครั้ง เเล้วเสือกมีหน้าไปด่าเมียเก่าว่าอีตัว
ทั้งๆ ที่ตอนมันคบกัยวาลเองก็สำส่อนไม่ต่างกัน
นอกจากนั้นยังหลงรักชะนีที่เเม่หามาให้เพราะสวยเลยเเอบคบกัน
จนในที่สุดรักนังนั้น อยากมีลูกกับมัน เลยมาบอกเลิกเเล้วเเอ๊พรู้สึกผิด
ค่ะอีดอกกกกกกก อีนี่มันพระเอกเเน่เหรอ? เเค่คนบริจาคสเปิร์มก็พอมั้ง
-----
ขอร้อง อย่าเป็นอีกเรื่องที่พระเอกทำเลวใส่นายเอกทั้งเรื่อง
เเล้วง้อนิดๆ หน่อยๆ ไม่กี่เดือนก็กลับมาดีกัน โดยพระเอกไม่ต้องเจ็บตัวหรือใจเลย
ไม่ก็เเนวมาบังคับกดขี่ให้อยู่ใต้อำนาจ บังคับให้คืนดี คือเเบบนี้เจอมาเยอะ
พระเอกเรื่องนี้เราว่าคลานมากราบยังน้อยไปกับสิ่งที่นางทำอ่ะ
เเต่เอาเถอะ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับคนเขียยน เรามันเเค่คนอ่าน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไรท์ รักษาตัวดีๆนะ
สบายดี ค่อยมาต่อ รอได้ :mew1:
รอดู ชาร์ป ไม่ค่อยเชื่อใจ
เดี๋ยวเจอสาวถูกใจ เปลี่ยนใจอีก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอ :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องวินน่ารักจังเลยค่ะ :mew1:
-
เช้าอากาศสดใส เมื่อคืนเหมือนได้นอนเต็มอิ่มยังไงไม่รู้สินะ ก็เมื่อคืนพี่ชาร์ปมาส่งที่บ้าน แต่ผมก็ทำท่าหมางเมินใส่ แต่ในใจนี้กับยิ้มแล้วหัวเราะชอบใจอยู่ แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้ ขณะที่พี่ชาร์ปมาส่งเจ้าตัวน้อยลูกรักของผมก็หลับไปแล้วครับที่เบาะหลัง ถึงยังไงก็ไม่มีเสียงพูดคุยกันนอกจากเสียงเพลงกล่อมเจ้าตัวน้อยของเรา
เช้านี้เลยดูสดชื่นทั้งคนเป็นแม่และลูกชาย และอาหารวันนี้ก็มีแต่ของโปรดของเจ้าตัวน้อยทั้งนั้น ดูแล้วเด็กน้อยของผมก็ยิ้มหน้าบานจนจะถึงหูอยู่ละ คงดีใจที่วันนี้ผมเอาใจเป็นพิเศษละสินะ
“วันนี้ทานเยอะๆเลยนะครับ จะได้ตัวโตๆ” ผมบอกกับลูกชายของผมที่นับวันยิ่งดูโตเป็นหนุ่มไปเรื่อยๆ แล้วหล่อด้วยสิ
“วินจะกินให้หมดเลย ฝีมือแม่ครับอร่อยที่สุดเลย” อะไรร้อยวันพันปีไม่ค่อยอ้อน วันนี้เป็นอะไรน่าอ้อนจัง เหมือนพี่ชาร์ปเลย อ้อนเหมือนกันเป๊ะ เฮ้อคิดแล้วก็เหนื่อยใจทั้งที่ว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว แต่ก็ต้องมาเจอกันโดนบังเอิญอีก
ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง
“เอ๊ะใครมากดกริ่งที่หน้าบ้านแต่เช้าแบบนี้นะ น้องวินครับทานข้าวไปก่อนนะครับ แม่ครับไปดูก่อนนะครับว่าใครมา” บอกลูกชายด้วยหน้าหมางง หรือหน้าสงสัยอ่ะครับ
“ไม่เอา น้องวินจะไปด้วย เดียวแม่เป็นอันตราย” ผมควรร้องไห้ดีมั้ยครับที่ลูกชายเป็นห่วง ตัวก็แค่เนี่ยจะทำอะไรใครได้
“เออ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันครับ” เดินมาที่หน้าบ้านก็ชะโงกหน้าออกไปดูว่าใครมาที่หน้าบ้าน แล้วก็ถึงบางอ้อที่ว่า มีผู้ชายหน้าหล่อนามว่าชาร์ปพ่อของเด็กชายชาวินมายืนชะเง้อคอรอที่หน้าบ้านนั้นเองครับ ก็นึกว่าใครมากดกริ่งหน้าบ้านแต่เช้า
“อ้าวคุณชาร์ป ผมก็นึกว่าใครมากดกริ่งแต่เช้า ไม่ทราบว่ามาทำอะไรที่หน้าบ้านผมครับ” ไม่ให้อีกฝ่ายอ้าปากทัก ผมก็ถือโอกาสถามออกไปเลยว่ามาทำอะไร
“เออ พี่มาทำธุระแถวนี้นะ ผ่านมาเลยมาแวะดูว่าตื่นกันหรือยัง เพราะเมื่อคืนก็กลับกันซะดึกก็เลยมาดูว่าตื่นกันหรือยังแล้วก็มีธุระต้องมาทำแถวนี้ด้วย” ตอบไปเกาท้ายถอยไปแสดงว่ากำลังโกหกว่ามาทำธุระแถวนี้สินะ
“ออเหรอครับ แล้วทำธุระอะไรที่ว่าเสร็จหรือยังครับ” ถามลองเชิงเอาไวครับ
“ออ เออ ทำเสร็จแล้ว เลยผ่านมาทางนี้เลยมาหานะ” นั้นไงแล้วความจริงก็ออกจากปากผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของน้องชาวินและอดีตคนรักของผมครับ
“ออครับ ถ้าอย่างนั้นเข้ามาก่อนครับปล่อยแขกรอหน้าบ้านนานๆมันจะดูไม่ดีเอาได้ครับ”
“ขอบคุณครับ” พี่ชาร์ปอย่ายิ้มแบบนี้นะ ใจไม่ดีเลย อันตรายจริงคนๆนี้ แต่ก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยน แต่ที่เปลี่ยนไปคือพี่ชาร์ปดูเอิบอิ่มขึ้นกว่าเมื่อวานที่เห็นเสียอีก ไม่รู้สิครับ ไม่คิดละ เข้าบ้านดีกว่าเรา
“เชิญนั่งตามสบายเลยนะครับ บ้านออกจะเล็กไปหน่อย คนรวยๆอย่างคุณชาร์ปคงไม่ว่าอะไรนะครับ”
“พี่จะไปว่าอะไรวาลได้ละครับ พี่ว่าไม่เล็กนะครับ อยู่ได้สามคนสบายเลยนะ วาลว่ามั้ยละ” จะมาไม้ไหนกันนะพี่ชาร์ป
“เหรอครับ ผมว่ามันจะดูอึดอัดมากกว่านะครับ เออ คือว่าคุณชาร์ปทานอะไรมาหรือยังครับ” ที่ถามไปไม่ใช่เพราะห่วงหรอกนะ เพราะหิวแล้วต่างหาก
“พอดีเลย พี่ยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า รีบออกมาเลยไม่ได้ทานอะไร นอกจากกาแฟดำหนึ่งถ้วย”
“กินกาแฟเยอะไม่ดีนะครับ อ้าวแล้วชาวินไปไหนละเนี่ย น้องชาวินครับ อยู่ไหนครับ” อยู่ดีดีลูกก็หายไปไหนไม่รู้ครับ ตะโกนหาก็ได้งานนี้บ้านไม่ได้ใหญ่มากตะโกนไปก็ได้ยินครับ
“น้องวินอยู่นี้ น้องวินหิวครับ” อ้อที่แท้ก็หิวนี้เองลูกเรา
“ครับ แม่ครับขอโทษนะครับที่ปล่อยให้น้องวินหิว”
“ไม่เป็นไรครับ คุณลุงมากินข้าวกันครับ ฝีมือคุณแม่อร่อยมากเลยนะครับ น้องวินกินหมดทุกวันเลย คริคริ” ได้ทีชมใหญ่เลยนะลูกชาย
“ครับผม งั้นลุงชาร์ปไม่เกรงใจละนะ อย่ามาว่าลุงแย่งกินละ 55555” นี่ก็อีกคนเล่นเป็นเด็กๆไปได้
“เอาละครับ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่ตอนนี้ก็ได้เวลารับประทานอาหารกันแล้ว เราก็ลงมือทานกันได้แล้วครับ คุณเอาข้าวเยอะมั้ย วันนี้หุงไว้เยอะหน่อยเพราะไม่ได้ออกไปไหนเลยหุงไว้กินเที่ยงด้วย”
“พี่ขอสองทัพพีพอครับ ถ้าไม่อิ่มค่อยขออีกจานแล้วกัน” มีถ้าไม่อิ่มด้วย ถ้าแต่ก่อนนี้ต้องบอกพี่ขอเยอะๆครับ หรือไม่ก็พูนจานมาเลยวาล โอ้แต่ก่อนนี้ซื้อข้าวอาทิตย์ละห้ากิโล ถ้าผมอยู่คนเดียวข้าวห้ากิโลตามห้างนี้อยู่ได้เกือบเดือน บางที่มอดขึ้นด้วยซ้ำ คิดแล้วก็ตลกตัวเอง เอาละกินข้าวดีกว่าเรา คิดเล็กคิดน้อยไปได้
จบจากอาหารเช้าเราสามคนก็มานั่งที่ห้องรับแขก วันนี้ชาวินน้อยกินไปสองจาน ส่วนพี่ชาร์ป เฮ้อ คิดแล้วไม่มีผิดกินเยอะยังไงก็กินเยอะอย่างนั้น คิดเอาว่าข้าวที่ผมหุงเต็มหม้อ มีอันต้องหมดเพราะพี่ชาร์ป กินไปห้าจานคนเดียว และตอนนี้ก็ทำท่าว่าจะหลับให้ได้ ตรงกับสุภาษิตที่ว่าหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน มันยังใช้ได้อยู่ ผมก็อยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำไรยังหางานไม่ได้เลย ถึงพี่ชาร์ปจะให้ผมไปทำงานที่บริษัทพี่เขาแต่ผมเองก็ปฏิเสธไปเพราะงานที่พี่ชาร์ปให้ทำคืองานเลขา แต่งานเลขามันคืองานผู้หญิง ผมเลยปฏิเสธไปครับ งานที่เหลือตอนนี้ก็พนักงานขายตามสาขาต่างๆครับ งานในบริษัทไม่มีว่างเลยนอกจากเลขา แต่ไม่ใช่เลขาหน้าห้องนะครับ มันคืองานเลขาในห้องมาถึงตรงนี้ผมรู้เลยว่าพี่แกคิดอะไรอยู่ ผมเลยรีบปฏิเสธออกไปทันทีครับ และตอนนี้ก็คิดหนักเรื่องงาน เงิน และโรงเรียนของลูกชาย คนเป็นแม่ก็ต้องทำให้ได้เพื่อลูก และอนาคตของลูก ถึงจะลำบากเพียงใดแม่ก็จะทน แต่ตอนนี้
“คุณชาร์ปครับ ไม่กลับเหรอครับ สายมากแล้วนะครับ เดียวไปทำงานสายลูกน้องว่าเอาหรอกครับ”
“ใครจะมากล้าว่านินทาพี่ลับหลัง ว่าแต่เราเถอะ ไม่ทำแน่เหรอตำแหน่งนี้ หายากนะ เงินก็สูงด้วย ไม่ต้องทำอะไร แค่ตรวจเอกสารให้พี่ก่อนที่พี่จะเซ็นต์อนุมัติก็แค่นั้นเอง” ถามว่าอยากทำมั้ยก็อยากครับ เพราะเงินดี งานสบายผมทำได้ครับ แต่ติดที่ว่าต้องอยู่ในห้องสองต่อสองกับพี่แกนี้สิยิ่งตกลงให้แกจีบได้ ถ้าผมรับงานนี้มันก็คือวิธีที่พี่ชาร์ปจะทำแต้มได้มากขึ้น เอาไงดีเรา อ้า คิดออกละ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอคิดดูก่อนนะครับ ได้คำตอบแล้วจะแจ้งให้ทราบครับ” เอาแบบนี้ละกัน เลี่ยงๆไปก่อนละกัน มีแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้น
“อ่า ได้ครับ พี่ให้วาลคิดไม่เกินคืนนี้นะครับ พรุ่งนี้พี่จะมารอคำตอบที่หน้าบ้านนะครับ ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่าดูดูแล้วว่าชาวินจะหลับแล้วนะ พี่ไม่รบกวนแล้ว ไปก่อนนะ ชาวินครับลุงไปก่อนนะครับ”
“น้องชาวินครับ ลุงชาร์ปจะกลับแล้วนะครับ สวัสดีครับก่อนเร็ว” หันไปบอกลูกตามมารยาททางสังคมครับ
“กลับแล้วเหรอครับ ไว้มาเล่นกับวินใหม่นะครับลุงชาร์ป สวัสดีครับ กลับบ้านดีดีนะครับ” ลูกชายผมครับ ชาวินเป็นเด็กดีครับ แต่อีกอย่างชอบอวยพรทุกคนไม่เว้นแต่นก หนู แมลงสาบ แม้แต่งูยังอวยพรให้โชคดี แต่ก็ดีครับเขาจะได้โตเป็นเด็กที่ดีไม่มีปัญหา
“ถ้างั้นเดียวผมเดินไปส่งที่หน้าบ้านครับ”
“ขอบคุณครับ” ก็แค่ทำตามมารยาทเท่านั้นแหละครับพี่ชาร์ป
“ไม่เป็นไรครับทำตามมารยาท”
“วาลครับ พูดดีดีกับพี่ไม่ได้เหรอครับ คุณๆอะไรนั้นไม่ต้องเรียกแบบนั้นก็ได้ครับ มันดูห่างเหินกันไป เอางี้เรียกพี่ว่าพี่ชาร์ปเหมือนเดิมโอเคไหม”
“ผมว่ามันไม่โอเคครับ เรียกคุณแบบนี้แหละครับเป็นทางการดี” เดินออกมาส่งแค่นี้ก็เถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วครับ เฮ้อ จะรอดไหมครับงานนี้
“โอเค ได้ครับ ถ้ามันทำให้วาลสบายใจพี่จะไม่ขัดครับ ถ้างั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับอาหารเช้า แล้วพรุ่งนี้พี่จะมารอคำตอบจากวาลนะครับ” ผมได้แค่พยักหน้าบอกเป็นนัยสำคัญไปว่าได้ครับ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วพี่ชาร์ปก็เดินไปที่รถที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆนี้แล้วก็ขับออกไป ผ่านไปสักพักผมก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วก็เจอเด็กแสบที่ตอนนี้หลับอยู่ที่โซฟาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลูกชายผมเป็นเด็กเลี้ยงง่ายครับแต่ถ้าไม่ชอบใครก็จะไม่เข้าใกล้หรือไม่ก็ไม่พูดด้วยเลย แต่คนไหนที่ถูกชะตาด้วยละก็จะเล่นหาเรื่องมาเล่ามาคุยโน่นนี้นั้นจะรำคาญไปเลยละครับ แต่ผมว่าก็ดีนะครับเป็นการทำให้เด็กเข้าสังคมได้ ที่ผมไม่ให้น้องออกไปไหนเพราะกลัวว่าน้องจะโดนล้อว่าเป็นเด็กไม่มีแม่ไม่มีพ่อเดียวน้องจะเสียใจเอาได้ เพราะผมเองก็ไม่เคยบอกใครว่าผมท้องได้ เรื่องนี้เป็นความลับที่สุด และเรื่องชาวินผมก็บอกไปว่าเป็นลูกผมโดยให้เขาเรียกผมว่าแม่เท่านั้นนอกนั้นไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากให้คนตีข่าวใส่สีผมไป แต่ผมไม่สนใจครับ อีกไม่นานน้องก็จะเข้าโรงเรียนแล้วจะเป็นเด็กนักเรียนชั้นป.1แล้ว ตอนเรียนอนุบาลผมก็ให้ไปเรียนที่โรงเรียนอื่นที่ไม่ใช่โรงเรียนในระแวกนี้ครับ เอาละเล่ามาเยอะ เอาตัวแสบไปนอนดีกว่าครับ ผมเองก็ต้องทำงานบ้านจะได้ทำสะดวกหน่อยครับ เพราะชาวินชอบกวนเวลาผมทำงาน ดีที่วันนี้หลับเร็ว รีบทำดีกว่าเดียวตื่นมาจะยุ่ง
ชาร์ป part
หลังจากที่ผมขับรถออกมา ก็ได้แต่ยิ้มเพราะความดีใจ ก็จะไม่ให้ยิ้มไม่ให้ดีใจได้ไงละครับ ได้อยู่กับลูกเมีย เหมือนครอบครัวขนาดนี้มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากครับ ต่อไปผมต้องลุยหน้าเดินหน้าท้าชนต้องกุมหัวใจของวาลให้ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องรีบกลับไปทำงานที่ทำค้างไว้ก่อนครับ
Rrrrr
แล้วผมก็หันไปมองว่าใครโทรมา เจอชื่อปุ๊บก็ไม่อยากรับเลยครับ จะใครละครับเลขาแสนสวยผู้มากด้วยเสน่ห์แต่ผมไม่ได้พิศวาทเธอนะครับ เพราะผมเข็ดกับรักครั้งนั้นมาก่อนแล้ว ผู้หญิงแบบนี้ร้อยทั้งร้อยผ่านมาหมดละครับ แต่ยังไงผมก็ต้องรับสายครับเผื่อมีธุระสำคัญ
“สวัสดีครับคุณรินญาดา” ผมรับสายเธอ
“สวัสดีคะบอส ตอนนี้บอสอยู่ไหนแล้วคะ” เจ้าหล่อนทักทายตามมารยาทแล้วถามผมว่าอยู่ไหน มันคืออะไรกัน
“ผมกำลังจะเข้าบริษัทครับ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับถึงได้โทรมาเวลานี้” ผมถามออกไป ถ้าไม่มีธุระก็มีเรื่องเดียวคือชวนออกไปหาอะไรทานแน่เลยครับ เพราะเท่าที่รู้มาเธอกำลังวางแผนจับผมให้อยู่หมัดแล้วรัดผมให้ตายในอ้อมกอดของเธอนั้นเอง
“เอ่อ คือว่า เที่ยงนี่บอสว่างหรือเปล่าคะ” นั้นไงผมว่าละ
“ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญผมขออนุญาตวางสายนะครับ เพราะช่วงเที่ยงผมมีนัดด่วนครับ” แล้วผมก็วางสายเธอไปโดยไม่ได้กล่าวอะไรอีกแล้วผมก็ขับรถต่อไปเรื่อยตามถนนที่จะมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายนั้นก็คือบริษัทของผมครับ
รินญาดา Part
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้คุณชาร์ป กล้าวางสายฉันเหรอ ต่อไปนี้แกไม่รอดแน่”
“ร้องโวยวายอะไรครับที่รัก”
“อ่ะ เปล่าคะ รินทำให้เสี่ยตื่นเหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่หรอกจ่ะ ก็จะถึงเวลาตื่นของเสี่ยละ จะได้เวลากลับบ้านแล้วด้วย”
“เสี่ยคะ รีบกลับจังเลย อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ”
“เดี๋ยวที่บ้านเสี่ยรู้เข้ามันจะไม่ดี”
“ก็ได้คะ ไว้วันไหนว่างๆมาหารินอีกนะคะ”
“ได้จ่ะที่รัก อ่ะนี้ทิปเล็กๆน้อยๆปลอบใจน้องรินคนสวย”
“ขอบคุณมากคะเสี่ย รักเสี่ยที่สุดเลย”
“ถ้าอย่างนั้นเสี่ยกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวรินไปเปิดประตูให้คะ”
“เสี่ยกลับละ จุฟ ไปนะคะคนดี”
“บ๊ายบายคะ”
“หึ ไอ้เสี่ยหน้าโง่ กูหลอกมึงขนาดนี้ยังจะหลงกูอีกนะ รายต่อไปเชิญคะ แล้วต่อไปก็คุณชาร์ป หึ คุณต้องเป็นของรินรู้ไหมคะคุณชาร์ป”
วาล Part
“น้องชาวินครับ อยู่ไหนครับ เที่ยงแล้วนะครับ มากินข้าวกันเร็วครับ” เอ๊ะเจ้าชายน้อยของผมไปไหนกัน
“ฮึก อึก ไม่นะ ฮึก ฮือออ ไม่ตายนะ อือ ไม่ตายนะ” เอ๊ะเสียงน้องชาวินนิ เหมือนจะร้องไหน ใครทำอะไรน้อง เสียงดังมาจากหน้าบ้านด้วย เดียวเดินออกไปดูหน่อยละกัน
เดินมาถึงหน้าบ้านผมก็หันซ้ายหันขวาหาลูกชายอันเป็นที่รักของผม แต่เสียงสะอื้นยังดังต่อเนื่อง อยู่ไหนนะ
“น้องวินครับ อยู่ไหนครับ”
“คุณแม่ครับ น้องวินอยู่ อึก นะ นี้คะ ฮึก ครับ”
“อ้าว แล้วมานั่งร้องไห้อะไรอยู่ตรงนี้ครับ แม่นึกว่านอนอยู่บนห้องเสียอีก แล้วนั้นอะไรครับ”
“แม่ครับ แม่ช่วยน้องหมาตัวนี้ด้วย มันกำลังจะตาย แม่ครับพามันไปโรงพยาบาลหน่อยนะครับ นะๆๆๆๆ” ผมก็นึกว่าลูกร้องไห้เพราะอะไรที่แท้ก็หมาน้อยโดนวางยานี้เอง
“น้องวินครับวิ่งไปเอาไข่ดิบมาให้แม่หน่อยครับ เอามาเยอะๆเลยนะ น้องวินยกมาทั้งแผงเลยก็ได้” ผมบอกลูกชายตัวน้อยเสร็จ น้องวินก็รีบวิ่งปาดน้ำตาเข้าไปในบ้านทันที ผมเองก็ทำการจัดท่าให้น้องหมาตัวน้อยแสนน่ารักและโชคร้ายตัวนี้ และเริ่มการรูดท้องให้มันขย้อนอาหารที่มันกินออกมา น่าสงสารจริงครับ น่ารักน่าชังไม่ใช่หมาพันธุ์ราคาแพ้ครับ เป็นหมาบ้านตัวน้อยที่เกิดจากแม่หมาจรจัดแถวนี้แน่เลยครับ
“แม่ครับไข่มาแล้ว” โห้ ลูกชายผมยกแผงไข่มาได้จริงครับ เก่งจริงลูกชายผม
“เอามาให้แม่มา เอาละแม่จะช่วยน้องหมาตัวนี้แล้วนะครับ” แล้วผมก็เริ่มลงมือตอกไข่แล้วก็กรอกปากเจ้ามาน้อยทีละใบ ไปเรื่อยๆจนมันขย้อนเอาอาหารที่มันกินออกมาครับ ผมป้อนไปจนไข่เกือบจะหมดแผง แล้วก็ดูอาการมันครับว่าเป็นอย่างไร
“แม่ อึก คะ ฮึก ครับ น้องหมาตื่น อึกแล้ว” ผ่านไปห้านาทีปาฏิหาริย์ก็บังเกิดครับ เจ้าหมาน้อยฟื้นขึ้นมาได้ น้องชาวินดีใจจนร้องไห้อีกรอบ ทีเรื่องแบบนี้อ่อนโยนจังนะตัวแสบ
“ครับ แล้วจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดีละครับ”
“ได้เหรอ อึก ครับ” เจ้าชายน้อยของผมตาโตเลยครับ
“ได้สิครับ แม่ให้น้องชาวินตั้งชื่อให้น้องหมาน้อยตัวนี้ครับ แล้วชาวินก็ต้องดูแลเขาให้ดีดีด้วยนะครับ”
“ครับผมน้องวินจะดูแลอย่างดีเลย เย้ๆๆๆๆ เจ้าหมาน้อย เราจะตั้งชื่อเจ้าว่า ว่า ไข่เจียวนะ เจ้าชื่อไข่เจียวนะ ไข่เจียว” เอ๊ะ ไข่เจียวเหรอ เอาน่าให้สิทธิ์เขาแล้วนินะ แต่ลูกชายผมก็เติบโตขึ้นมาอีกขั้นนึงแล้ว ต่อไปก็ต้องดูพัฒนาการของเข้าไปอีกนานเลยครับ
ปี๊นๆ ปี๊นๆ
“เอ๊ะรถใครมา น้องชาวินครับไปดูสิว่าใครมาเดียวแม่จะอุ้มน้องหมาน้อยตามไปนะครับ”
“ครับผม” แล้วเจ้าชายน้อยของผมก็วิ่งไปด้วยความเร็วแสงครับ จากนั้นผมก็เดินตามเข้าไปโดยอุ้มน้องไข่เจียวสัตว์เลี้ยงตัวแรกของเด็กชายชาวินแล้วก็ดูว่าใครมา พอเดินมาถึงหน้าบ้านก็เจอกันรถสีดำจอดอยู่
“รถใครนะ แล้วน้องวินไปไหนอีกละนิ น้องวินครับอยู่ไหนครับ” แล้วผมก็เอาเจ้าไข่เจียวไปไว้ในที่ร่มๆหาผ้ามาห่มให้มันแล้วตามหาน้องชาวินต่อ
“อร๊ายยยยย มะ แม่ครับ น้องวะ อ้ากกกกก วินอยู่ นะ อีๆๆๆๆๆๆ นี้ครับ” เอ๊ะบอกให้มาดูว่าใครมาแล้วทำไมหัวเราะร้องกรี๊ดกร๊าดขนาดนั้นละครับ อยู่กับใครกัน หรือว่า
“คุณชาร์ป”
“ครับเรียกพี่ทำไมครับ” แล้วเขามาทำอะไรกัน
“คุณมาทำอะไรอีกครับ ไหนบอกไปทำงานไง”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่มากินข้าวที่บ้านเมีย” ฮึ อะไรใครเมีย คืออะไร
“อะไรนะครับ”
“มากินข้าวกับลูกกับเมียไงครับ”
“ไอ้บ้า ใครลูกเมียคุณกัน” นั้นสิ พูดปรักปรำ
“ก็ที่ยืนเถียงอยู่นี้ไงครับ เมีย แล้วที่นั่งตักอยู่นี่ก็ลูก และที่พูดบอกและหิวอยู่นี้ก็สามีไงครับ” หะ อะไรนะ ตาโตเลยครับผม เขาพูดอะไรของเขากัน ไม่จริงนะ “ถึงกับค้างเลยเหรอครับที่รัก”
“คุณมันบ้าไปแล้วใครเมียคุณ ไม่มีแล้วผมก็ไม่ใช่ด้วย” เถียงครับเถียง
“แล้วที่นั่งตักอยู่นี้ลูกหมาที่ไหนถ้าไม่ใช่ลูกของพี่กับวาล” ทำไมต้องยำด้วยนะ
“ชิ” เถียงไม่ออกครับ ได้แต่ส่งเสียงชิออกไปเท่านั้น
“วาลครับพี่หิวแล้วนะครับ”
“น้องวินก็หิวแล้วเหมือนกัน เอ่อแล้วไข่เจียวละครับแม่” ลูกชายถามหาน้องหมาของตัวเอง
“อะไรนะครับไข่เจียว วันนี้มีไข่เจียวเหรอครับของโปรดป๊าเลย”
“ไม่ใช่ครับ ไข่เจียวคือหมาครับ” หึหึ ถึงกับเหวอไปเลยครับคุณพี่ชาร์ป
“แม่เอาไปนอนแล้วครับ มันคงเพลียเดียวค่อยไปดูมันนะครับกินข้าวกันก่อน”
“ครับ ถ้างั้นไปกินข้าวกัน เย้ๆๆๆๆ วันนี้แม่ทำอะไรให้กินนะน้องวินตื่นเต้นจังเลย คริคริ” ดีใจใหญ่ได้รับรางวัลเป็นลูกหมาและยังตื่นเต้นดีใจว่าจะได้กินอะไรในวันนี้
“ครับ ครับ ปะไปกินข้าวกัน คุณจะกินข้าวไหมครับ ถ้าจะกินก็ตามมา” มองตาขว้างให้แล้วยังมายิ้มตาปิดอีกนะพ่อคู๊ณ
“ครับ ไปแล้วครับ รอด้วยครับ” เฮ้อนิสัยขี้อ้อนแบบเด็กๆยังไง ก็ยังเป็นนิสัยเด็กๆอย่างนั้น มันไม่ได้ดูน่ารักเลย
แล้วทั้งสามก็นั่งกินข้าวด้วยกันโดยมีเสียงของน้องชาวินพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ว่าที่คุณพ่อของตัวเองฟัง และเรื่องวันนี้ว่าทำอะไรไปบ้าง และผมก็นึกขึ้นได้ เลยลุกขึ้นไปเอานมจืดที่ยังไม่แช่เย็นมาเทใส่ชามเล็กๆ เพื่อเอาไปให้เจ้าไข่เจียว
“ไข่เจียว กิกๆๆๆๆๆๆ(เสียงเรียกสุนัข) ออกมาเร็ว มากินนมเร็ว” เรียกอยู่นานไม่เห็นออกมา เลยเดินไปเปิดผ้าที่เอาห่อตัวเจ้าน้องหมาน้อยไว้ออกดู มันอยู่ในสภาพลมหายใจโรยริน ผมคิดว่าต้องพามันไปหาหมอแล้วละถึงจะช่วยแค่เบื้องต้นแต่หมาตัวเล็กแค่นี้จะทนได้นานขนาดไหนกัน ผมรีบอุ้มเจ้าไข่เจียวแล้วไปบอกพี่ชาร์ปให้พาไปโรงพยาบาลสัตว์หรือคลินิกรักษาสัตว์ที่อยู่ใกล้ที่สุด หลังจากที่ผมอุ้มไข่เจียวแล้วบอกว่ามันจะไม่ไหว เจ้าชายน้อยของผมถึงกับร้องไห้โฮเลยครับ ผมละสงสารลูกจริงๆครับ ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ต้องตั้งสติเอาไว้ แล้วก็ออกจากบ้านไปที่คลินิกกันครับ
ณ คลินิกรักษาสุขภาพสัตว์เลี้ยง
ห้องฉุกเฉิน
“แม่ครับ ฮึก ไข่เจียวเข้าไปในห้องนั้นนานแล้วนะครับ” เจ้าชายน้องของผมบ่นออดแอดออกมาเมื่อน้องหมาน้อยเข้าไปนานแล้ว
“คุณหมอกำลังช่วยไข่เจียวยอยู่ครับ นั่งรอก่อนนะครับ อีกแป๊บเดียวก็ออกมาแล้ว”
กึก
แล้วประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก เราสามคนหันไปมองแล้วคนที่วิ่งไปคนแรกก็ไม่ใช่ใคร เด็กชายชาวิน เจ้าชายของผมครับ
“คุณหมอครับ ไข่เจียวหายหรือยังครับ” ด้วยความเป็นห่วงน้องหมาเลยถามออกไปตามประสาเด็ก
“หายแล้วครับแต่คงต้องให้นอนที่คลินิกเพื่อดูอาการนะครับ น้องเป็นเจ้าของหมาน้อยตัวนั้นเหรอครับ” คุณหมอหนุ่มย่อตัวนั่งลงถามเด็กน้อยด้วยท่าทีอ่อนโยน เด็กน้อยไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงว่า ใช่ครับผมเป็นเจ้าของหมาน้อยตัวนั้น
หลังจากนั้นเราก็ทำเรื่องการจ่ายค่ารักษาค่ายา พอผมเห็นค่ารักษาและค่ายาเท่านั้นแหละครับ ลมจะจับให้ได้เลย ก็จะไม่ให้ลมจับได้ไงละครับ นึกว่าค่ารักษาพยาบาลคน โฮ หมื่นนิดๆนี้ก็ถือว่าเยอะพอควรครับ ผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายละครับ
“มา พี่จัดการเอง” พี่ชาร์ปตอบขึ้นมาท่ามกลางความตกตะลึงของผม โดยที่ผมยอมยื่นบิลล์ค่ารักษาค่ายาให้พี่เขาไปจ่ายครับ อยากเอาหน้าดีนัก ปล่อยไปครับเขารวยนิครับ
แล้วผมก็เดินมาหาเจ้าชายน้อยของผมที่ยื่นอยู่ในห้องพักฟื้นที่มีไข่เจียวนอนหลับไหลอยู่โดยไม่รู้สึกตัว
“อึก” เป็นเสียงสะอื้นของเจ้าชายน้อยของผมครับ ถึงจะหยุดร้องแล้วแต่ยังมีลูกสะอื้นอยู่ โตไปอีกขั้นแล้วสินะลูกชายตัวน้อยของแม่
#############################################################
มาแล้วครับ ตอนที่4 แล้ว ตัวละครเพิ่มมีอีกตัวแล้ว นางจะมาทำอะไร รอต่อไปนะครับ นางจะมาดีหรือมาร้ายนะไรท์คงบอกไม่ได้ แต่ก็คงเดาไม่ยากละนะ
แล้วก็เพิ่มมาอีกตัวที่จะมาเพิ่มสีสันต์หรือป่วนกันแน่นะ
ยังไงก็
เม้นให้กำลังใจ
บวกเป็ดรัวๆๆๆๆๆๆ นะครับ
ขอโทษนะครับที่มาช้า :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
อุบัติเหตุครั้งนี้เป็นบทเรียน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้น ขอบคุณที่บวกเป็ดมากๆนะครับ
ตอนหน้าเจอกันใหม่ครับ
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
:katai2-1:
มาต่อเร็วๆน่ะ
-
พี่ชาร์ปรุกเร็วมากๆ แต่ดีแล้วเมียจะได้ใจอ่อนไวๆ มีหมาน้อยมาช่วยน้องวินแล้ว
รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จากตอน3 คำว่า สะเพร่า เขียนงี้เนอะ สัพเพรา ไม่มีค่ะ
-
รินญาดา จะจับเสี่ยชาร์ปสินะ
เพราะเสี่ยที่กำลังควงอยู่มีลูกเมียแล้ว
เสี่ยชาร์ป หย่าแล้ว ชี เลยเล็งเป็นคนต่อไปสินะ
วาล รับทำงานเป็นเลขาเลย
ไหนๆก็เกี่ยวพันกันอยู่จะได้มีเงินมาดูแลชาวินด้วย
เงินพ่อ มาใช้กับลูก ดีอยู่แล้ว
จะได้กันผีปอบ ผีกระสือไปในตัว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกค่ะ รอนะคะ :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนต่อไป~
-
มาบ่อยๆกว่านี้ได้ไหมๆๆๆ
-
1 เดือนต่อมา
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เราก็ได้สมาชิกเพิ่มมาอีก1ตัว นั้นก็คือเจ้าไข่เจียวน้อยนั้นเองครับ ตอนนี้ผมเองก็กลายเป็นแม่หัวเน่าที่ลูกชายไม่สนใจผมเลย เอาแต่เล่นกับเจ้าไข่เจียวอย่างเดียว หัวเราะเอิ้กอ้ากกันหนึ่งคนหนึ่งหมาสนุกสนานกันใหญ่ แต่ผมไม่ได้น้อยใจอะไรมากหรอกครับ แค่เห็นลูกมีพัฒนาการที่ดีคนเป็นแม่ก็ดีใจมากแล้วครับ
“แม่ครับ แม่ๆๆๆๆๆ แม่ครับ” นั่งมองลูกชายและคิดอะไรเพลินๆลูกชายก็เดินเข้ามาเรียกให้ผมออกจากภวังค์ของผมที่สร้างจินตนาการความดีใจที่มีให้หายไป
“ครับคุณลูก มีอะไรครับเรียกแม่เสียงดังเชียว”
“น้องวินเรียกตั้งนาน แม่มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ได้ น้องวินหิวแล้ว ไข่เจียวก็หิวแล้วด้วย” อ่อ ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วนิ มิน่าละถึงได้บ่นให้ผมที่นั่งเหม่อลอยออกไปไกล ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ลูกชายไป
“โอเคครับ ไปกินข้าวกันนะ มื้อนี้จะกินอะไรดีครับสั่งมาได้เลย” เอาใจเขาหน่อยครับ
“ไข่เจียว ต้มจืดผักจ๊ะจ้าและก็ผัดผักหรรษาครับ” อาหารที่เจ้าชายน้อยกล่าวมาข้างต้นเจ้าตัวคิดชื่อเองทั้งนั้นครับ ไม่มีอะไรมากครับ ต้มจืดผักจ๊ะจ้าเป็นเสียงเวลาที่ผมจะชอบพูดจ๊ะจ้ากับน้องครับครับ แกได้ยินดังนั้นเลยตั้งชื่อให้ ส่วนผัดผักหรรษานั้นได้มาจากเจ้าตัวเขาเองแหละครับ กินไปหัวเราะเฮฮาไปอย่างมีความสุขเจ้าชายน้อยของผมเลยตั้งชื่อเองเลย เก่งจริงเรื่องจินตนาการของเขา
หลังจากทานอาหารเสร็จก็ล้างจานชามเช็ดให้แห้งเก็บเข้าที่ เจ้าลูกชายก็ไปเล่นกับเจ้าลูกหมานอกบ้าน ผมก็ยืนมองอยู่ที่ริมหน้าต่าง มองดูพัฒนาการของเขา ผมจะมีความสุขทุกครั้งที่เห็นเขามีพัฒนาการที่ดีขึ้นทุกวัน ตอนนี้ผมก็ไปทำงานที่บริษัทของพี่ชาร์ปครับ ตั้งแต่เกิดเรื่องผมก็ตอบตกลงไปเพื่อที่จะทำงานนั้น ง่ายไปไหม ผมว่าก็ไม่นะครับ เพราะเหตุผลเดียวคือน้องชาวินที่นับวันก็ใกล้จะเข้าโรงเรียนแล้ว เรียนชั้นป.1 ถึงน้องจะเข้าก่อนเกณฑ์ก็ตาม แต่ผมอยากให้เขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากข้างนอกบ้าน การเข้าสังคม การอยู่ร่วมกับคนอื่น อยากเห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นของเขา คิดแล้วก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ก็มันดีใจ ตื้นตัน และปราบปลื้มนิครับ เอาละได้เวลาทำความสะอาดบ้านละครับ วันนี้ไม่ได้ทำงานก็ทำงานบ้านไปดีกว่าละครับ ผมทำงานตามตารางพี่ชาร์ปครับ จันทร์ พุธ ศุกร์ นอกจากนั้นก็วันหยุดครับ หยุดเยอะจริงงานอะไรก็ไม่รู้ไปนั่งอยู่ในห้องเฉยๆไม่ได้ทำไรแต่ได้เงินเดือน เออถ้ารู้ว่าสบายขนาดนี้ผมตอบตกลงตั้งแต่แรกละไม่ให้ตามจิกถึงที่หรอกครับ
“น้องวินครับ เลิกเล่นก่อนครับวันนี้เราจะออกไปซื้อของข้างนอกกันนะครับ จะไปหรือเปล่า ถ้าไปก็เลิกเล่นไปอาบน้ำครับ ถ้าไม่เลิกเล่นอยู่เฝ้าบ้านกับไข่เจียวนะ” ขู่ครับลูกชายเอาแต่เล่นกันน้องหมาไม่สนใจโลกภายนอกเลย อยู่ในโหมดของความเป็นส่วนตัวกับเจ้าไข่เจียวเท่านั้น
“แม่อ่ะ งอนแล้ว” โดนลูกชายงอนครับ
“ถ้างอนแสดงว่าไม่ไปใช่มั้ยครับ แม่ไปคนเดียวนะ” ไม่ง้อ และไม่รีรออะไร ดูสิเจ้าลูกชายจะทำท่าทางอย่างไร
“แม่ครับ น้องวินไปโด่ยยยยยย นะ นะครับ น้องวินอยากไป” นั้นไง อ้อนซะใจอ่อนเลยครับ
“ครับถ้าจะไปก็ไปอาบน้ำเร็ว ป่ะไข่เจียวเข้าบ้านเจ้าไป วันนี้เฝ้าบ้านนะน้องวินกับแม่จะไปข้างนอกนะ ไข่เจียวเฝ้าบ้านดีดีนะครับ เดียวแม่จะซื้ออาหารอร่อยๆมาให้” ฝากฝังเจ้าหมาน้อยให้เฝ้าบ้าน ดูหน้ามันสิครับ น่าสงสารเสียจริง แต่ทำไงได้ละครับเอาเข้าห้างไม่ได้เลยต้องให้อยู่เฝ้าบ้าน
หลังจากเจ้าลูกชายอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว พวกเราก็ออกเดินทางไปซื้อของใช้เข้าบ้านโดนการนั่งแท็กซี่ไปครับก็ไม่มีรถขับนี้นะอย่าถามหาพี่ชาร์ปครับเพราะรายนั้นทำงานครับวันนี้วันอาทิตย์ยังทำงาน แต่เป็นวันหยุดของผมครับ เอาละออกเดินทางได้
อีกด้าน
ชาร์ปที่ขับรถเข้ามาในซอยที่คุ้นตาเพื่อมาหาภรรยาสุดรักและลูกชายของเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าสองแม่ลูกออกไปข้างนอก วันนี้เขาเลิกงานเร็วเลยรีบมาหาทั้งสองคนโดยเร็วเพราะคิดถึงทั้งสองคนจับใจ วันนี้เค้าแวะซื้อของโปรดของวาล และของโปรดของลูกชายตัวน้อยแต่เป็นสิ่งที่เขาเกลียดจับจิตนั้นก็คือบรรดาอาหารที่มีแต่ผักมากมาย เขาคิดในใจว่าลูกเขากินเข้าไปได้ไงขมก็ขม อร่อยหรือก็ไม่ ก็กินเข้าไปได้
พอขับมาจนถึงหน้าบ้านชาร์ปก็บีบแตรรถเพื่อเรียกคนข้างในให้มาเปิดประตูบ้านให้เพื่อจะได้เอารถเข้าไปเก็บ แต่กับไม่มีใครออกมาเลยเพราะทุกครั้งที่มา เจ้าลูกชายตัวน้อยของเขาจะร้องโวยวายดังมาให้ได้ยินว่าป๊ะป๊ามาแล้ว ป๋ะป๋ามาแล้ว แล้ววาลภรรยาผู้น่ารักของผมก็จะมาเปิดให้ด้วยใบหน้าบึ่งๆตามประสาคนขี้น้อยใจ แล้วยังคงไม่ยอมยกโทษให้ผม เออผมลืมไปเรื่องที่ผมให้คนมาสืบนั้นผมก็ได้บอกยกเลิกไปแล้วเพราะผมรู้ความจริงจากคนรักของผม ทำไมผมเชื่อนั้นนะหรือครับ เพราะวาลไม่เคยโกหกยังไงละครับ แต่ตอนนี้ไปไหนกันน
“เอ่ หายไปไหนกันนะ ทำไมไม่ออกมาเปิดประตู หรือจะงอนอะไร ก็ไม่นะ ลองบีบอีกทีสิ”
ปี๊น ปีน
“โฮ่ง โฮ่ง หงิงๆๆๆๆๆ” อ้าวได้ยินแต่เสียงเจ้าไข่เจียวของลูกชายผมครับ
“ไปไหนกันนะ ทำไมไปไหนไม่โทรมาบอกพี่นะวาล” ว่าแล้วผมก็ยกโทรศัพท์เครื่องหรูออกมากดหาเบอร์คนรัก ไม่นานก็เจอแล้วกดโทรออกไป
Rrrrrrrrrrrr
“แม่ครับ เป๋าสั่น” เอ๊ะ กระเป๋าสั่นเหรอต้องมีคนโทรมาแน่ๆเลยครับ
“อ่ะครับ หยิบให้แม่ครับหน่อยเร็วคนเก่ง” ผมบอกกับลูกชายตัวน้อยของผมโดยที่เจ้าตัวก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“นี่ครับผม” ผมหยิบมาดูเอ๊ะพี่ชาร์ปนิ ไม่ต้องแปลกใจครับก็พี่ชาร์ปอ่ะจัดการให้เสร็จสรรพเลยครับ เม้นชื่อซะน่าตบจริง ที่รักของผม เอากับเค้าเลยครับคนนี้ แล้วผมก็กดรับสายในไม่ช้า
“ครับ วาลพูดครับ”
“วาลครับ ตอนนี้อยู่ไหนครับ พี่มาที่บ้านไม่เจอใครเลย”
“ออ เออ ลืมไปว่าของใช้ในบ้านจะหมดเลยออกมาซื้อของครับ”
“พี่บอกแล้วใช่ไหมครับว่าจะไปไหนให้โทรบอกก่อนเดียวพี่พาไปเอง”
“แหะๆ ขอโทษครับ วาลรีบออกมาเลยไม่ได้โทรบอกก่อนครับ”
“ตอนนี้ถึงไหนละครับ”
“ใกล้ถึงห้าง XXX ละครับ”
“โอเค รอพี่ที่ประตูทางเข้า อีก10นาทีพี่ก็ถึง”
“ไม่ต้อ- ติ๊ด” ยังไม่ทันได้บอกห้ามก็ตัดสายไปละ ใจร้อนอะไรขนาดนั้นนะคนเรา ว่าแล้วก็ใกล้จะถึงห้างที่เราต้องมาซื้อของแล้วสินะ
“น้องวินครับ”
“ครับผม”
“วันนี้เราจะทำอะไรกินดีนะเย็นนี้ แม่ให้น้องวินเป็นคนคิดเมนูครับ” ผมว่าคงไม่พ้นของโปรดเจ้าตัวเป็นแน่ครับ
“เย็นนี้ น้องวินขอสเต็กให้คุณป๋า สลัดผักให้แม่จ๋า และของน้องวินเป็นไข่เจียวผักเยอะๆๆๆๆๆๆเลย” เอ๊ะ ผิดคาดครับ สเต็กมาได้ยังไง แล้วน้องวินรู้ได้ไงว่าคุณพ่อเขาจะมา แล้วไปเรียกเขาคุณป๋าแบบนั้นได้ไงกัน หรือว่าสอนกันพูด เฮ้อเพลียใจจริงๆครับงานนี้ เอาละไม่เป็นการเสียเวลา เราสองคนแม่ลูกจะเข้าไปในห้างกันแล้ว โดยลืมไปว่าจะต้องรอใครอีกคน
อีกด้าน
พอผมมาถึงก็หาที่จอดรถครับกว่าจะหาได้ก็เสียเวลาไปมากโขแต่ตอนนี้ต้องรีบไปดีกว่าครับเดียวแม่และลูกจะรอนาน พอออกมาก็มองหาว่าสองคนนั้นอยู่ที่ไหน
“เอ๊ะ ทำไมไม่เห็นรออยู่ที่ประตูทางเข้านะ เดียวลองโทรหาก่อนละกัน” ไวเท่าความคิดผมก็หยิบโทรศัพท์โทรหาแม่ของลูกผมและว่าที่คนรักของผมด้วยเลย
Rrrrrrrrrrrrr
“แม่ครับ เป๋าสั่นอีกแล้ว” อ่ะทำไมผมไม่รู้สึกเลยนะ ดูก่อนใครโทรมา แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อะนึกว่าใครลืมไปเลยว่าต้องรอพี่ชาร์ปที่ประตูทางเข้านี่นา ตายละรีบมาจนเข้ามาในห้างก่อนเลย รีบรับดีกว่าเดียวจะโดนว่าเอาได้
“ครับ วาลพูดสายครับ”
“วาลอยู่ไหนครับ พี่ถึงแล้ว มาหาที่เรานัดกันไวที่ประตูทางเข้าทำไมไม่เจอละครับ” เออ จะว่ายังไงดีละ
“คือว่าอยู่ที่โซนอาหารสดครับพอดีคุยกับน้องวินเพลินเลยเข้ามาก่อนครับ แหะๆ” จะบอกไปได้ไงว่าลืม
“ออๆ งั้นเดียวพี่ตามไปอย่าไปไหนไกลละพี่กำลังจะเดินไปรออยู่ที่นั้นนะ”
“ครับ” รอดตัวไปดีที่ไม่อารมณ์เสียไปก่อนนะ ยิ่งอารมณ์ร้อนไม่เหมือนใครอยู่ด้วยผู้ชายคนนี้
รอไม่นานพี่ชาร์ปก็เดินมาถึงเราสองคนแม่ลูกที่เลือกของกันอยู่
“มาไม่บอกพี่เลยนะ เสียใจจังเลย”
“ก็ใครจะไปคิดว่าผู้บริหารใหญ่บริษัทจีเวลรี่จะไม่มีงาน หรือว่างงานละครับ แล้วก็ไม่ต้องมาทำท่าทางอ้อนๆเลยนะ ไม่ใจอ่อนหรอกครับ แค่ตกลงทำงานด้วยอย่าว่าเพราะใจอ่อนนะ เพราะวาลคิดเรื่องเงินกับเรื่องของลูกเท่านั้น”
“เอ่อ มาเป็นชุดเลย พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย รู้ครับว่าวาลยังไม่ให้อภัยพี่ง่ายๆหรอก ก็เพราะพี่มันเลว ไม่สมควรที่จะให้อภัยง่ายๆหรอกครับ” รู้ตัวเองด้วยหรือนั้นหึหึ
“รู้ตัวก็ดีครับ ปะน้องวิน วันนี้เราไปซื้อของโปรดน้องวินกัน” ว่าเสร็จก็หันมาสนใจลูกชายครับ แล้วก็รอดูปฏิกิริยาของคนบางคนว่าจะทำอะไร หรือจะห้ามอะไรเรา แค่คิดก็สนุกละครับ
“ครับผม น้องวินเอาไข่เจียวๆๆๆๆๆๆๆ ผักเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะ”
“ตามคำขอของคุณลูกชายเลยครับ” 55555 ลองหันไปดูหน้าพี่ชาร์ปนี้เหงื่อโซกเลยครับ เกลียดผักไม่พอ โดนผมดักทางไปอีก สนุกแน่
“เอ่อ พี่ขะ”
“ไปดีกว่าครับน้องวิน เดียวจะไม่ทันการ” พี่ชาร์ปพูดยังไม่ทันจบผมก็ตัดบทขึ้นพอดี
“ไปครับ เดียวไข่เจียวจะรอ น้องวินอยากเล่นกับไข่เจียว”
“ได้ครับ รีบซื้อแล้วรีบกลับกันดีกว่าเนอะ จะได้กลับไปเล่นกับไข่เจียวกัน เดียวมันจะรอเรานาน สงสารมันนะ”
“ไปกันเลย เย้ๆๆๆๆ อ้าวคุณป๋าครับเป็นอะไรครับ” เหมือนน้องวินจะเป็นความผิดปกติของพี่ชาร์ปซะแล้ว
“เอ่อ ป๋าไม่ได้เป็นอะไรครับ เราไปกันดีกว่าเนอะจะได้กลับไปเล่นกับไข่เจียวกัน เดียวมันเหงานะ” เสียงนี้สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ
“แล้วพี่จะทานอะไรครับ หรือจะไปทานที่บ้านพี่ เพราะที่บ้านผมคงไม่มีอาหารหรูๆให้ทานหรอกครับ” ผมไม่ได้ชวนนะครับ จริงจริ๊ง
“เอ่อ พี่ทานอะไรก็ได้ครับ แค่วาลให้พี่ร่วมวงทานข้าวด้วยก็ถือว่า”
“ถือว่าอะไรครับ อย่าคิดว่าผมจะใจอ่อนนะครับ แค่ชวนเป็นมารยาทแค่นั้นเอง”
“พี่รู้ครับ ก็ถือว่าเป็นการชวนทานข้าวแค่นั้นเอง ไปกันเถอะครับเดียวน้องวินจะหิว” จะกลั้นขำไม่ไหวแล้วครับโอ้ยดูหน้าพี่แกสิครับ จะร้องไห้อยู่แล้ว เรื่องผักนี้อย่าได้ให้มีเลยในโต๊ะ อาหารที่พี่แกกินก็จะเป็นเนื้อต่างๆนานาแหละครับ แต่ห้ามมีผัก ถ้ามีผักนี้จะไม่กินเลย เอาละไปซื้ออาหารสดเข้าบ้านดีกว่าครับ
พอเลือกอาหารสดเสร็จผมก็มาเลือกของใช้ที่ใกล้หมดเพิ่มเข้าบ้านครับ ตุนเอาไว้ครับจะได้ไม่ต้องออกมาหลายรอบ
ซื้อของเสร็จเราก็ไปจ่ายเงินครับโดยที่ผมกำลังจะล่วงกระเป๋าออกมาจ่าย แต่คนที่ไม่ชอบผักดันใช้บัตรรูดไปเรียบร้อยละครับ คิดจะทำอะไรของเขากันนะ
“นี้คุณผมมีเงินจ่ายน่า แล้วทำแบบนี้ทำไมอวดรวยเหรอ หรือว่าอยากอวดสาวๆแถวนี้ว่าผมใจปั้มครับเหรอ” ด่าไปฉากใหญ่หนึ่งฉากครับ
“ก็พี่อยากจ่ายให้ ทำไมต้องว่าพี่ด้วยละ”
“ข้าวของทุกอย่างผมซื้อเองเลือกเอง จ่ายเองได้ ผมมีเงินไม่จำเป็นต้องให้ใครมาช่วยเพื่อหวังผล ชอบทำอะไรไม่เข้าท่า”
“ถ้าอย่างงั้นพี่ก็ขอโทษละกัน”
“ไม่เป็นไรครับ เดียวคุณก็ไปหักจากเงินเดือนผมเอาละกัน ไปครับน้องวินกลับบ้านกัน” ว่าพี่ชาร์ปเสร็จก็หันมาหาลูกที่ยืนมองผมกับพี่ชาร์ปเถียงกันไปมาอยู่แบบนั้น ไม่อยากให้ลูกต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เลย เพราะเด็กเขาบอบบางครับเหมือนผ้าขาว ถ้าผ้าขาวแปดเปื่อนไปเด็กจะเป็นเด็กที่ดีได้ยังไงละครับ
“ครับ แม่ครับแม่ทำหน้าเครียดจังเลย ไม่เอาเดียวไม่สวยนะครับ ยิ้มสิครับยิ้มๆๆๆ” โดนลูกอ้อนแบบนี้ไม่ให้ยิ้มได้ไงครับ จากอารมณ์ร้อนๆโดนไม้นี้เข้าไปก็เย็นลงทันที่เลยละครับ
“เย้ๆๆๆๆ แม่ยิ้มแล้ว”
“ครับๆถ้าอย่างงั้นเรากลับบ้านกัน เอ่อคุณ ผมกลับก่อนนะ”
“อ้าว วาลจะกลับยังไงของตั้งเยอะ ให้พี่ไปส่งดีกว่านะ”
“ผมกลับแท็กซี่ได้ครับ ไม่จำเป็นต้องไปส่ง”
“วาลครับ ให้พี่ไปส่ง เราเองไม่ใช่เหรอที่ชวนพี่ไปกินข้าวเย็นด้วย ลืมหรือไง”
“ผมเอ่ยชวนตอนไหนครับ ไม่นะครับผมไม่ได้ชวนสักหน่อยพี่นั้นแหละอย่ามาโมเม”
“เรื่องจริงครับ และวาลต้องกลับบ้านกับพี่เพราะพี่เอารถมา โอเคไปครับ” แล้วพี่ชาร์ปก็เข็นรถออกไปที่ลานจอดรถทันทีครับ จะทักถ่วงก็ไม่แล้วครับ เข็นไปโน่นละครับ ผมก็ต้องตามสิครับ แต่ผมชวนพี่แกกินข้าวเย็นจริงเหรอ ไม่เห็นจะจำได้เลย หรือพี่แกโมเมเอาเองนะ เฮ้อ เอาเถอะดีกว่าไปเสียเงินค่าแท็กซี่ ไปกับพี่แกก็ประหยัดไปได้หลายตังค์อยู่ละนะ
พอผมกับลูกเดินมาถึงรถพี่ชาร์ป พี่แกก็เก็บข้าวของเข้ารถหมดละครับ แล้วจะให้ผมทำยังไงละครับก็ต้องจำใจขึ้นไปนั่งสิครับ กลับบ้านกัน
“น้องวินครับจะนั่งกับแม่หรือจะนั่งข้างหลังครับ” ถามลูกชายสุดจะน่ารักและแสนซนครับ
“น้องวินนั่งกับแม่ครับ น้องวินจะนั่งตักแม่ครับ คริคริ”
“ครับๆ” มีคริคริด้วย อ้อนแบบนี้ถึงบ้านเจอดีแน่
พอรถออกตัวมาได้เกือบครึ่งทางตอนนี้น้องวินก็หลับไปแล้วครับ ผมเลยเปิดประเด็นเด็จเจ็ดสีถามถึงที่มาคำว่าคุณป๋าทันที
“คุณ”
“ครับ เรื่องพี่ทำไมครับ” ความรู้สึกไวดีนะพ่อคุณ
“ทำไมให้น้องวินเรียกคุณว่าคุณป๋า”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากให้น้องวินรู้ว่าเขามีพ่อก็แค่นั้น”
“แค่นั้นจริงเหรอครับ ไม่ได้มีอะไรอย่างอื่นแอบแฝงนะ”
“ไม่มีครับ แค่อยากให้น้องวินรู้ว่าเขาเองก็มีพ่อ เขาจะได้ไม่โดนเพื่อนล้อเอาได้ว่าไม่มีพ่อ” ก็ใช่นะแต่ผมก็เป็นให้เขาได้ เป็นทั้งพ่อและแม่ได้ ไม่จำเป็นต้องมีพ่อจริงๆก็ได้
“แต่ก็ไม่จำเป็นนิครับ”
“วาลครับ เรื่องที่วาลโกรธพี่พี่ไม่ว่า แต่เรื่องนี้พี่ขอได้มั้ย”
“จำเป็นด้วยเหรอครับ”
“วาล”
“ไม่คุยด้วยแล้ว ขับรถไปเลย เบื่อที่จะต้องมาเถียงกัน” แล้วผมก็หันหน้าหนีพี่ชาร์ปหันออกไปทางกระจกรถแล้วคิดถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่าน จากก้นบึ่งของจิตใจของผมเอง คิดแล้วก็ชวนให้คิดถึงความหลังเมื่อครั้งที่เรายังรักกันอยู่ ผมไม่รู้ว่าไปหลงรักพี่ชาร์ปได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีก็โดนจีบซะละ น่าอายชะมัด เขาเข้ามาจีบแท้ๆแต่กลับวิ่งหนีซะอย่างนั้น ไม่เอาไหนเลยผม แต่มาคิดอีกที่มันก็เจ็บนะครับ ทั้งที่มาจีบเราแต่ก็มาบอกเลิกเราเพราะเหตุผลโง่ๆที่คิดเองเพราะอย่างมีลูก ผมก็รู้ครับเพราะสังคมที่พี่เขาอยู่มันเป็นอย่างไร พ่อแม่พี่เขาคงต้องการที่อยากจะอุ้มหลานและมีคนสืบสกุลของเขาต่อไป ผมโดนบอกเลิกวันนี้ผมไม่คิดอะไรมากครับ ผมรู้ครับว่าวันนั้นต้องมาถึง วันที่จะโดนบอกเลิก ไม่รู้อะไรดลใจในวันนั้นให้เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและเป็นวันเดียวกันที่ผมโดนบอกเลิกเลยไม่เสียแรงเก็บของนาน เข้าไปในห้องก็ออกมาทั้งกระเป๋าแล้วผมก็เรียกแท็กซี่เพื่อไปหาพ่อกับแม่ผมครับโดนที่ไม่มีใครรู้เลยว่าผมมีบ้าน ผมบอกกับเพื่อนแค่ว่าผมเป็นเด็กทุนเรียนดี พ่อแม่ไม่มีปัญญาจ่าย ต้องทำงานหาเงิน เก็บเงินเรียน แต่ที่จริงแล้วพ่อแม่ผมมีงานทำครับ ผมบ้านด้วยแต่เป็นบ้านในหมู่บ้านจัดสรรค์ที่พ่อกับแม่ซื้อเพื่อเป็นเรือนหอวันแต่งงานและอยู่กินกันจนมีผมครับ
ผมกลับมาที่บ้านโดยไม่บอกพ่อกับแม่ครับกลับมาพอกับฝนห่าใหญ่ที่ตกลงมาโดยไม่รู้สาเหตุ ยังกะรู้ว่าผมต้องทำเอ็มวีเพลงอย่างนั้นแหละครับ และเรื่องที่ผมคบพี่ชาร์ปพ่อแม่ผมก็รู้ครับ พ่อแม่ผมเป็นคนเป็นกว้างให้เสรีกับลูกทุกอย่างครับ อยากได้อะไรบอก ถ้าพ่อกับแม่หามาได้ท่านก็จะหามาให้ครับ แต่ผมก็ไม่เคยที่จะขอท่านครับ บอกแค่เรื่องผมชอบผู้ชาย แต่ท่านก็ไม่ได้ว่าและบอกว่ารู้นานแล้วด้วยว่าผู้ไม่ได้ชอบผู้หญิง และวันนึงแม่ก็เรียกผมเข้าไปคุยตามลำพังในห้อง
“วาลลูก แม่มีเรื่องอยากจะบอกเรานะ” แม่เริ่มเปิดประเด็นครับ
“เรื่องอะไรครับแม่” ผมก็สงสัยสิครับเรียกมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
“คือว่า แม่อยากจะบอกว่า เรานะ สามารถที่จะท้องได้นะ” สตั้นครับ สตั้นไปสามวิครับ
“แม่อย่ามาล้อเล่นนะครับ” ผมไม่เชื่อหรอกครับ
“มันคือเรื่องจริงลูก ลูกสามารถท้องได้” ไม่รู้พ่อเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน
“จะเป็นไปได้ยังไงครับ ผมเป็นผู้ชายนะครับพ่อ” ผมยอมรับว่าไม่เชื่อครับ
“ใช่แกเป็นผู้ชายที่มีมดลูก และสามารถท้องได้เหมือนผู้หญิง แต่พ่อกับแม่ก็ทำใจไว้แล้วละ” พ่อหันหลังพูด ผมก็หันกับมามองหน้าแม่ แม่ก็พยักหน้าเพื่อยืนยันว่าจริง
“แล้วทำไมไม่มี อึก ใครบอกผมเลยละครับ” ผมเพ้อเสียงดังใส่แม่กับพ่อครับ เป็นลูกที่ไม่น่ารักเอาเลย
“แม่ว่าจะบอกแกนานแล้ว แต่แกติดเพื่อน กลัวว่าแกจะมีปมในใจว่าร่างกายไม่เหมือนคนอื่น” ก็คงใช่อย่างที่แม่ว่าละครับ ขนาดพ่อกับแม่พึ่งมาบอกผมยังเป็นขนาดนี้เลย ถ้าท่านบอกก่อนหน้าที่ผมยังเรียนอยู่ผมจะไม่เก็บตัวไม่บอกไปไหนมาไหนเลยหรือครับ
“อดีตมันเปลี่ยนไม่ได้แล้ววาล แกน่ะต้องสู้ต่อไป พ่อรู้ว่าที่แกกลับมาอยู่กับพ่อกับแม่เพราะเรื่องเจ้าชาร์ปมัน เลิกกันแล้วใช่ไหม” ที่ผมกลับบ้านมาไม่บอกใครเพราะเรื่องนี้แหละครับ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าผมเลิกกับพี่ชาร์ปนะครับ ผมบอกแค่ว่าลาออกมาอยู่กับพ่อกับแม่เท่านั้น
แบบนี้ละมั่งครับที่เขาบอกกันว่า พ่อแม่ยังไม่ก็พ่อแม่เราอยู่วันยังค่ำ ปิดอะไรได้ปิดไปแต่ท่านก็รู้ความรู้ที่เราไม่ได้บอกอยู่ดีครับ
“ครับ เราสองคนเลิกกันแล้วครับ ผมเลยกลับมาอยู่ที่บ้านเพื่อหางานแถวนี้ทำไปก่อนครับ” ผมบอกแค่นั้นก็โผล่เข้ากอดพ่อแล้วปล่อยให้เวลามันผ่านไป ผมกอดพ่ออยู่นานจนแม่ต้องเอ่ยบอกว่าจะไปทำอาหารเย็นแล้วผมเลยได้ผละออกจากพ่อ
คิดถึงช่วงนั้นก็เศร้าใจนะครับ เพราะพ่อกับแม่ พ่อกับแม่แท้ๆที่เข้าใจเรามาโดยตลอด จนตอนนี้ผมก็คิดถึงพวกท่านนะครับ ใครกันละจะไม่คิดถึงพ่อกับแม่ ถึงท่านทั้งสอองจะเสียไปแล้วผมก็ยังไปกราบไหว้ท่านเสมอที่วัดที่เจดีย์เก็บกระดูกของท่าน พ่อกับแม่เสียเพราะผมครับ เพราะผมที่เจ็บท้องหนัก พ่อกับแม่ที่ไปเที่ยวกันเลยรีบขับรถกลับบมาให้ไว้เพื่อมาดูผมว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วเหตุการณ์ในวันนั้นก็ได้คร่าชีวิตผู้มีพระคุณของผมไปทั้งสองคน เพราะอุบัติเหตุรถชนครับ รถพ่อกับแม่ผมโดนชนจากรถสิบรถเจ้าของรถหลับในครับ รถพ่อกับแม่ผมพลิกคว่ำหล่นไปในไหล่ทาง ทำให้เสียชีวิตคาที่ทั้งคู่ครับ วันที่รู้ข่าวผมเสียใจมากเ เสียใจสุดชีวิตเลยครับ นอนร้องไห้ทุกวัน จนวันที่ผมได้เข้าไปหาลูก ทุกอย่างที่แสนเศร้าก็พลันหายไป แต่ก็หายไปแค่แปบเดียวเมื่อถึงงานศพของท่านทั้งสอง ผมร้องไห้หนักมากครับ ร้องแบบน้ำตาจะไหลเป็นเลือดให้ได้เลย พอวันเผาผมไม่ออกจากบ้านเลยครับ เพราะไม่อยากเห็นภาพที่มันบาดตา ปล่อยให้ญาติทั้งฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่จัดการกันเอง ผมทนทุกข์อยู่กับลูกมามีทั้งสุข เศร้า เหงา โหยหา และตรอมตรมขมขื่น และความสุขเดียวที่มีคือลูกชายตัวน้อยของผมครับ อ้าคิดแล้วก็คิดถึงเรื่องที่เราลำบากมาด้วยกันจังเลยนะ เลี้ยงลูกคนเดียวลำพัง ไม่มีใครให้คำปรึกษาได้แต่หาข้อมูลเอง ลองผิดลองถูกบ้าง จนได้เจ้าชายตัวน้องที่ตอนนี้จะหกขวบแล้ว คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ยิ้มให้กับความสุขของผมครับ ขอบคุณฟ้าที่มอบความสุขใหม่ให้ผมในวันที่ความทุกข์ทั้งหลายถาโถมเข้ามาในชีวิตของผมครับ
แล้วผมก็หลับไปกับความหลังครั้งเก่าที่มีทั้งความสุขและความทุกข์ปะปนกันไป เพราะผู้ชายที่ผมรักมากและเกลียดไม่ลงถึงเขาจะทำผิดมากแต่ก็เกลียดไม่ลงจริงๆครับ แต่มันก็เหมือนเกมส์ที่ต้องมีผู้แพ้และผู้ชนะผมเองก็ไม่รู้ว่าผมจะเป็นฝ่ายไหน แต่ตอนนี้ผมขอนอนก่อนครับ
#############################################################
ตอนที่ 5 มาแล้วครับ มาช้าดีกว่าไม่มาละเนอะ
ตอนนี้ไม่มีอะไรมากแค่วันครอบครัวเท่านั้น คริคริ
ยังไงก็เม้นให้กำลังใจ
บวกเป็ดให้ด้วยนะครับบบ
ปล.ไรท์พึ่งโดนหักอก ช่วงนี้เฮิร์ทเลย แต่ก็ไม่หายไปไหนนะครับ น้องวินจะยังมาต่อเรื่อยๆ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆ
เเช้วมาต่อให้อ่านอีกน้าาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ชาร์ป ตามติดชีวิตวาลกับลูก
ยิ่งรู้ว่ามีลูกชาย คงยิ่งไม่เลิกลาแน่
ขอแก้คำผิดนะ
ก็มันดีใจ ตื้นตัน และปราบปลื้มนิครับ ----- ปลาบปลื้ม
จะทักถ่วงก็ไม่แล้วครับ ----- ทักท้วง
ผมบอกแค่นั้นก็โผล่เข้ากอดพ่อ ------ โผ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไป~
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ผมขับรถมาเรื่อยๆ แล้วก็มองดูคนที่นั่งข้างๆ ที่ตอนนี้หลับไปแล้ว ขนาดหลับยังน่ารักขนาดนี้ แล้วเวลา เอ่อ ไม่คิดดีกว่าครับ เพราะผมเองก็มีความผิดติดตัวอยู่หลายกระทงเลยทีเดียว ผมจดจำทางเข้าบ้านของวาลได้ดีครับ เพราะยังไงผมก็ต้องมาบ่อยๆเป็นแน่ เพราะอะไรนั้นเหรอครับ ก็เพราะมารับวาลไปทำงานไงละครับ เร่งทำแต้มครับเดียวแม่ของลูกจะโดนงาบไปแบบไม่มีทางกลับมาเป็นของผมอีกต่อไป แค่มาเจอกันนี่กว่าจะมาทำงานกับผมได้ก็เกือบไม่รอดนะครับผม เอาเป็นว่าไม่ขอพูดเรื่องนั้นดีกว่าครับ ขอขับรถไปดูหน้าคนที่เรารักไปมันก็เพลินดีแหละครับ เอาละใกล้ถึงบ้านวาลละ เดียวก็ต้องปลุกซะแล้ว เฮ้อเสียดายจัง หรือผมจะไปอ้อมอีกรอบก็ถึงบ้านดีนะ หึหึ ไปอ้อมดีกว่าเรา เข้าบ้านมืดคงไม่โดนว่าอะไรหรอกนะครับ เอาละเข้าขาวกลับรถขับกลับไปทางที่ขับมาก่อนหน้านี้ ก็มันอยากดูตอนคนที่เรารักหลับนานๆนิครับ ขอละครับ
ณ เวลานี้ 20:45 ผมยังอยู่บนท้องถนนที่ตอนแรกรถไม่ติดแต่ทำไมตอนนี้มันถึง ติดขนาดนี้ละครับ ไม่ได้น่าอ้อมไปมาหลายรอบเลย เป็นไงละเจอมหกรรมรถติดจนได้
“อือ แม่ครับ น้องวินหิวแล้ว” อ้าวคุณลูกผมตื่นละครับ
“อือ อืม น้องวินตื่นแล้วเหรอครับ แล้วทำไมรถถึงได้ติดขนาดนี้ละเนี่ย แล้วเมื่อก่อนที่จะหลับไปเห็นว่าอีกครึ่งทางก็ถึงบ้านแล้วนี้น่า” อย่านะวาล อย่าหันมานะวาล “นี่มันเรื่องอะไรกับครับคุณ ทำไมยังไม่ถึงบ้าน” เสียงแข็งมาเลยครับงาน
“เอ่อ คือว่า” จะตอบยังไงดีครับ
“ตอบมาครับ ทำไมยังไม่ถึงบ้านอีกครับ” เสียงแข็งไม่พอสีหน้าก็มาครับ
“แม่ครับไข่เจียวต้องหิวข้าว มันรอกินข้าวพร้อมน้องวินอยู่นะครับ” ลูกชายไม่ช่วยแถมยังอ้อมแม่เขาอีก
“ออ คือว่าพี่ลืมของน่ะ พี่เลยกลับรอไปเอา พอออกมาอีกทีก็อย่างที่เห็นนี้แหละครับ” เอาเป็นว่าใช้มุกลืมของไปก่อนละกันครับ
“ลืมอะไรครับ ผมไม่เห็นว่าคุณจะเอะใจลืมอะไรเลย นี่คุณจะเล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย เห็นมั้ยว่าน้องวินหิวข้าว เฮ้อ อีกนานมั้ยเนี่นที่จะถึงบ้าน”
“พี่ขอโทษครับ พี่ก็ไม่คิดว่ารถจะติดเยอะขนาดนี้”
“ไม่คิด ไม่คิดเหรอครับ พี่ดูสิจะถึงบ้านอยู่แล้ว น้องวินก็หิวข้าวแล้ว จะกลับไปถึงบ้านกี่โมง ทำอะไรไม่คิด ผมละเบื่อจริงๆคนประเภทคนเนี่ย ทำอะไรไม่รู้จักคิด รู้อย่างนี้กลับแท็กซี่ก็ดี” มาเป็นชุดเลยครับ ขอโทษครับวาลพี่ผิดไปแล้ว ผิดไปอีกหลายกระทงรวมกันกับของเดิม
แล้มผมก็นั่งหน้าหงอยบอกบุณไม่รับในรถ โดยที่วาลก็ไม่ได้บ่นอะไรอีกแค่นั่งหน้าขรึมบึกตึงมองออกไปนอกหน้าต่างรถครับ โดนโกรธอีกแล้วเรา ตายแน่งานนี้
กว่าจะมาถึงที่บ้านก็เกือบสี่ทุ่ม คุณแม่ลูกหนึ่งก็เดินกระทึบเท้าเข้าบ้านโดยไม่รอคนที่อาสาถือของให้เลย ก็สมควรแล้วครับที่โดนเมิน โดนโกรธ เพราะน้องวินบ่นหิว บ่นว่าตอนไหนจะถึงบ้าน จนคนเป็นแม่โอ้ปลอบเพราะน้องหิวจนจะร้องไห้แล้วหลับไปอีกรอบครับ พอถึงบ้านก็ทำการปลุกลูกชาย แล้วผมละก็โดนเมินแบบนี้ไงครับ แล้วก็บอกไล่หลังว่าจะอาสาถือของให้ โทษใครไม่ได้ต้องโทษตัวผมเองครับที่ทำให้เสียเวลา โดนตัดคะแนนอีกเป็นแน่เลยเราคิดแล้วเศร้าใจครับโทษใครไม่ได้เลยจริงๆครับงานนี้
วาล Part
“มันน่านัก ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่คิดถึงหัวอกคนเป็นแม่เลย เสียใจนะที่ต้องมาทนทุกข์เวลาลูกบ่นหิวเนี่ย คนอะไร หึย เดียวได้เจอมีดสั้นบินเลย” บ่นกับตัวเองครับ จะไม่ให้บ่นได้ยังไงละครับ เป็นบ้านอะไร ลืมของแล้วพึ่งนึกได้ตอนที่ใกล้จะถึงบ้าน เป็นไงละเจอมหกรรมรถติดละสิ มันก็ไม่เจ็บใจเท่าน้องวินบ่นหิวข้าวจนเกือบร้องไห้ไปหลายรอบละ เฮ้อคนอะไรทำอะไรไม่คิดเอาสะเลย นี้เหรอว่าที่พ่อของลูก เฮ้อ โดนตัดคะแนนไปอีกหลายแต้มเลยละครับนี้บอกเลย ถึงขั้นติดลบเลย เอาสิ จะมาง้อไม้ไหนก็ไม่หายง่ายๆหรอกครับ แบบนี้ต้องสั่งสอน
“วาลครับ จะให้พี่เอาข้าวของเครื่องใช้ต่างๆไปไว้ไหนครับ” ตายยากจริง
“เอามาไว้ในครัวก่อนครับ เดียววาลแยกเอง แล้วก็จะไปไหนก็ไปนะครับ ไม่มีอารมณ์ทำอะไรละ” อารมณ์เสียครับงานนี้ เซ็งด้วย
“พี่ขอโทษครับ ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะ”
“จะไปไหนก็เรื่องของคุณครับ วางของไว้ที่โต๊ะนั้นแหละครับ เดียวผมทำเอง” ไล่แล้วยังจะมาทำสายตาละห้อยอีก มันน่ารักมั้ยตอนนี้ ตอบเลยไม่ครับ อารมณ์ตอนนี้ของผมมันไม่คงที่ครับ
“ก็ได้ครับ พี่ไปละ ไว้วาลอารมณ์ดีกว่านี้พี่จะมาหาใหม่นะครับ” ยังมีหน้าจะมาหาอีก โอ๊ยยยยยย เซ็งกับผู้ชายคนนี้จริงๆ
“ไปได้แล้วครับ จะมาไม่มามันเรื่องของคุณ จะอารมณ์ดีอารมณ์เสียมันก็เรื่องของผมครับ กลับไปได้แล้วครับ ขอบคุณที่มาส่งครับ” ประชดด้วยวาจาอันแข็งกร้าวครับ หึหึให้มันรู้สะบ้างว่าเล่นอยู่กะใคร
“ครับพี่กลับละครับ”
“ไปได้แล้ว ไป ชิ้วๆ” นี้กวักมือไล่เลย 5555 สมน้ำหน้า
แล้วพี่ชาร์ปก็กลับไปโดยที่ผมอารมณ์ดีขึ้นมานิดนึงครับ แต่ที่อารมณ์ยังค้างอยู่ก็ตอนนี้ผมจะทำอะไรก่อนดีนี้สิครับ จะทำข้าวให้ชาวินหรือเก็บของก่อนดี งั้นทำข้าวให้ลูกก่อนค่อยมาเก็บของแล้วกันเรา
“น้องวินครับ มาทานข้าวเร็วครับ เดียวได้ไปอาบน้ำนอนกันนะ” หลังจากทำอาหารเสร็จคือข้าวไข่เจียวให้ลูกชายก็เรียกหาลูกชายให้มากินข้าวครับ
“น้องวินครับมาทานข้าวครับ” เรียกครั้งที่สองก็ไม่เห็นเดินมา เดียวเดินออกไปดูก่อนว่าไปไหน
เดินออกมาดูลูกก็เจอกับภาพอันน่ารักคือเด็กน้อยของผมนอนกอดเจ้าไข่เจียวหลับปุยอยู่ที่พื้นพรมหน้าทีวีครับ หิวจนหลับไปทั้งคนทั้งหมาเลย วันนี้ข้าวไข่เจียวผมคงเป็นหมั่นแล้วละครับ ผมเดินย่องไปจับเอาเจ้าไข่เจียวออกจากอ้อมกอดเจ้าชายน้อยของผมครับแล้วเอามันไปนอนที่นอนตัวเองแล้วผมก็กลับมาอุ้มลูกชายของผมไปนอนที่ห้องครับ หิวจนหลับ พอมาถึงห้องนอนน้องวินผมก็วางน้องลงที่เตียงให้น้องได้นอนดีดีห่มผ้าให้พร้อมวันนี้คงเหนื่อยแล้วก็ดึกแล้วด้วย อนุโลมให้วันนึงละกันไม่ต้องอาบน้ำ แต่ผมมีงานต้องทำคือเก็บของแล้วก็กินข้าวไข่เจียวของเจ้าชายน้อยที่หลับไปก่อนหน้านี้ครับ เอาละเริ่มงานกันต่อทำเสร็จจะได้ไปอาบน้ำนอน เหนื่อยมาทั้งวัน
“เอาละเริ่มที่เก็บของสดก่อน ปล่อยไวนานเดียวจะเสียเอา” ไม่รู้พูดกับใครลูกก็หลับไปละ แต่มันอยากพูดอ่ะครับจะได้ไม่เงียบเกินไปด้วย คือกลัวด้วยนั้นแหละครับ เก็บของสดเสร็จก็ต่อด้วยของแห้ง อุปกรณ์ต่างๆ กว่าจะเก็บเสร็จก็เกือบตีหนึ่งครับ ถ้ากลับมาเร็วกว่านี้ผมคงได้นอนไปแล้วครับป่านนี้ ดึกมาแล้ว หิวแล้วด้วย ข้าวไข่เจียวยังอยู่ จำได้ว่าทำไว้ให้ลูกชายไปกินดีกว่า
“อ้าว ข้าวหายไปไหนหมดละเนี่ย” เดินมาถึงโต๊ะกินข้าว มองดูที่จานข้าวก็ไม่มีข้าวเหลืออยู่แล้ว
ปึง
มีเสียงปิดตู้เย็น ใครว่ะ หรือว่าโจรขโมยข้าวไข่เจียวขนาดไข่เจียวยังขโมย เดินไปแอบๆไปดูสิว่าโจรที่ไหนมาขโมยไข่เจียวเรา
“กินข้าวต้องกินน้ำ ดีจังแม่ทำไข่เจียวไว้ให้ด้วย” ฮึอ!กินข้าวต้องกินน้ำ น้องวินเหรอ
“น้องวินเองเหรอครับ แม่ครับนึกว่าขโมยที่ไหนมาขโมยไข่เจียว” น้องวินจริงๆครับนึกว่าขโมยที่ไหน
“ครับ น้องวินคนหล่อเอง น้องวินหิวเลยลงมากินข้าว แล้วก็เห็นว่าแม่ทำไข่เจียวไว้ให้น้องวินเลยกินหมดเลย แต่ไม่มีน้ำให้น้องวินเลยมาเอาน้ำที่ตู้เย็น”
“ตื่นเพราะหิวว่างั้น เรานี่นะมาเดียวแม่ครับเอาน้ำให้ครับ กินเสร็จก็ไปแปรงฟันแล้วก็อาบน้ำนอนเลยนะครับ ดึกมาแล้ว แม่ครับก็จะไปนอนแล้วด้วย” บอกลูกชายแสนรักเพียงคนเดียวให้ทำตามอย่างเคร่งครัด น้องก็ว่าง่ายครับดื่มน้ำเสร็จก็รีบขึ้นไปอาบน้ำเลย ที่รู้เพราะน้องถอดเสื้อโชว์พุงน้อยๆของตัวเองให้เห็นนั้นแหละครับเลยรู้ว่าเจ้าลูกชายต้องไปอาบน้ำแน่นอน แล้วผมก็ได้เวลาหาอะไรง่ายๆกินก่อนดีกว่าครับ หิวจังเลยดีจังที่ซื้อโยเกิร์ตมาด้วย กินประทั่งไปก่อนก็ได้ แก้หิวไปอีก
หลังจากกินโยเกิร์ตเสร็จผมก็มาอาบน้ำเตรียมตัวจะนอนแต่ก็อดห่วงลูกชายไม่ได้เลยเดินไปดูหน่อยดีกว่าว่านอนหรือยัง เปิดประตูออกดูห้องมืดสนิท ดูที่เตียงอ้าหลับแล้วสินะ ต่อไปก็ต้องเป็นผมแล้วละที่ต้องไปนอนที่ห้องตัวเองบ้างแล้วครับเหนื่อยมาทั้งวัน ได้เวลาก็นอนละครับ หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเลยครับงานนี้
เอ๊ะ ทำไมรู้สึกหนักๆที่หน้าอกนะ อะลุกไม่ขึ้น ขยับตัวไม่ได้ด้วย หรือว่าเราจะโดนผีอำ จะมาอำอะไรตอนนี้เนี่ย ตอนนี้น่าจะเช้าแล้วด้วย ลืมตาไม่ขึ้นด้วย ไม่ได้การละ ต้องสวดมนต์ แล้วจะสวดบทไหนละ ถ้าอย่างนั้นสวดนะโมตัสสะไปเรื่อยๆละกัน
“นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ” เฮ้ยได้ผลด้วย ลองลืมตาก็ละ อะลืมตาได้ ขยับแขนสิ ได้อยู่ แล้วผมก็ก้มมองที่หน้าอกตัวเองครับ ถึงบางอ้อเลย เด็กชายชาวินผู้น่ารักมานอนทับอยู่ที่อกของผมครับ ที่แท้กก็ผีเด็กนี้เอง เอาละต้องปลุกแล้ว ตอนนี้น่าจะสายแล้วด้วย
“น้องวินครับ”
“อือ” เขย่าตัวแล้ว แต่ไม่ขยับมีแต่เสียงร้องในลำคอเล็ดลอดออกมาแค่นั้นครับ
“น้องวินครับ ตื่นครับ สายแล้วนะ”
“แม่ครับ น้องวินขออีกห้านาทีนะครับ” มีลูกอ้อนด้วย
“ก็ได้ครับ แต่ลงจากตัวแม่ครับก่อนนะ แม่ครับลุกไม่ขึ้น ตัวหนักแล้วนะเรา” แกล้งพูดไปงั้นแหละครับ
“แม่อะ น้องวินไม่อ้วนนะ ลงก็ได้” อ้าว มีงอนครับ
“ครับ นอนดีดีครับ เดียวหายใจไม่ออกครับ” น้องวินชอบนอนคว่ำหน้าครับ ไม่รู้เหมือนกันครับ นอนตั้งแต่เด็กละครับ พอจับนอนหงายก็กลับไปนอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม แก้ไม่หายผมก็เลยตามเลยครับ เอาที่สบายใจเขาก็แล้วกันครับ
เอาละสายมาแล้วทำธุระส่วนตัวอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ลงมาเตรียมอาหารให้เจ้าเจ้าน้อยของผมกับองครักษ์ของเขาก็คือเจ้าไข่เจียวนั้นเอง ทำให้เสร็จจะได้ไปเรียกน้องวินให้ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวเช้ากันครับ เมื่อคือคงละเมอละมั่งครับเลยเดินมานอนที่ห้องผม น้องจะเป็นแบบนี้ประจำครับ นอนดึกทีไรจะมีอาการละเมอเดินมานอนที่ห้องผมไม่ก็ไปนอนที่โซฟาตรงไหนที่นอนได้ก็จะเดินละเมอไปเอง เก่งไหมละครับลูกผมแต่มันก็อันตรายอยู่นะครับกลัวว่าเขาจะตกบันไดแข่งขาหักไปเดียวจะโดนตีหน้าว่าเลี้ยงลูกไม่ดีครับ เอาละได้เวลาไปเรียกเจ้าชายนินทราแล้วครับ
“น้องวินครับ ไปอาบน้ำกันนะครับ แม่ครับทำของโปรดน้องวินหลายอย่างเลยนะครับวันนี้” เขย่าตัวสองสามทีก็ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วครับ
“มีไข่เจียวหรือเปล่าครับ” ของโปรดอย่างที่หนึ่ง
“มีครับ”
“มีต้มจืดผักจ๊ะจ้าไหมครับ” ของโปรดอย่างที่สอง
“มีครับ”
“แล้วมี มี มีผักสลัดด้วยไหมครับ” ของโปรดที่ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน
“มีหมดครับ” บางทีก็ขี้เกียจตอบก็ตอบปัดๆไปครับ ไม่อย่างนั้นได้ยาวแน่ครับงานนี้
“เย้ๆๆๆๆๆ รักแม่ครับที่สุดเลย”
“ครับรักครับ แต่ไปอาบน้ำได้แล้วนะครับ จะได้ลงไปกินข้าวกันนะ” แล้วผมก็ได้เจอเด็กโป้ล่อนจ้อนวิ่งปู๊ดไปที่ห้องของตัวเองเพื่อไปอาน้ำแปรงฟังเพราะจะได้กินของโปรดของตัวเองครับ แล้วผมก็ตาเก็บเสื้อผ้าของเจ้าลูกชายของผมครับ พอรู้ว่าจะได้กินของโปรดก็ถอดเสื้อผ้าวิ่งไปเลย เฮ้อลูกลิงหรือลูกคนเนี่ยคนนี้ เก็บเสร็จก็เอาไปใส่ตะกร้าห้องของน้องวินครับ โอ้จะได้เอาไปซักแล้วเสื้อผ้าจะเต็มตะกร้าแล้ว วันนี้ต้องเอาไปซักแล้วครับ วันนี้ไม่ได้ไปทำงานด้วยขอหยุดครับ หึหึ
แล้วผมก็ยกตะกร้าผ้าน้องวินลงมาซัก ซักของลูกก่อนครับ ค่อยซักของผม ผมซักมือครับ ไม่อยากใช้เครื่อง มันดูไม่สะอาดเท่าซักมือครับ แต่แช่ไว้ก่อนดีกว่ากินข้าวเสร็จค่อยมาซักแล้วกัน แต่ทำไมลูกชายตัวดีของผมถึงยังไม่ลงมานะ ต้องขึ้นไปดูเสียแล้ว
“น้องวินครับ เสร็จหรือยังครับ” ขึ้นมาบนห้องลูกชายก็ชะโงกหน้าเข้าไปดูว่าเสร็จหรือยัง
“คะ ครับ เสร็จแล้วครับ” แล้วก็มีเยงตอบรับออกมา
“เสร็จแล้วก็ลงมาทานข้าวนะครับ แม่ครับรอที่ห้องครัวนะครับ” ผมก็ลงมาที่ห้องครัวปล่อยให้เจ้าชายน้อยของผมแต่งตัวไปครับ
ชาวิน Part
“พี่หมีจ้า น้องวินอยากให้แม่กับป๊ะป๊าคืนดีกันจังเลยน้องวินจะทำยังไงดี”
“น้องวินครับ เสร็จหรือยังครับ” แม่มาเรียกแล้ว
“คะ ครับ เสร็จแล้วครับ” บอกไปก่อนเดียวโดนดุ คริคริ
“เสร็จแล้วก็ลงมาทานข้าวนะครับ แม่ครับรอที่ห้องครัวนะครับ” แม่ไปแล้ว น้องวินยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยเกือบไปแล้ว แม่มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลย กำลังคุยกับพี่หมีเพลินๆ
“พี่หมีจ้าน้องวินไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะ” พี่หมีที่ว่าคือตุ๊กตาหมีที่ป๊ะป๊าซื้อให้น้องวินครับน้องวินเลยมาคุยกับพี่หมี กลัวแม่รู้ว่าน้องวินคิดอะไรอยู่ คริคริ เดียวแม่ดุน้องวินเอา
“ใส่ชุดไหนดีนะ เลือกไม่ถูกเลย พี่หมีช่วยน้องวินเลือกหน่อยสิ” ฮิฮิคนบ้าอะไรให้ตุ๊กตาช่วยเสื้อเสื้อผ้า ก็คนบ้าอย่างน้องวินไง คริคริ
“อะ เอาชุดนี้ดีกว่า เผื่อได้ออกไปข้างน้อง” เลือกเสร็จก็ทำการสวมใส่แม่น้องวินให้น้องวินใส่เอง พอน้องวินใส่ได้ แม่ก็จะบอกว่าน้องวินเก่ง น้องวินจะดีใจมากเลยเพราะน้องวินเก่งน้องวินก็จะได้รางวัลโด่ยยย น้องวินรีบใส่เสื้อผ้าดีว่าจะเดียวคุณแม่รอนานมันจะดูไม่ดี ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะครับทุกคน
“แม่ครับบบบบบบ น้องวินมาแล้วครับบบบบ” ใส่เสื้อผ้าเสร็จก็รีบลงมาเลยครับ ก็แม่ครับรอนาน
“มาแล้วเหรอครับน้องวิน มาครับมาทานข้าวกัน แต่ไหนดูสิ ชุดนี้น้องวินใส่เองเหรอครับ เก่งจังเลยดูสิติดกระดุมก็ไม่ผิดด้วย มากมายเลยลูกใครเนี่ย”
“ลูกแม่วาลครับ” เห็นไหมครับบอกแล้วน้องวินเก่ง แม่ครับชมน้องวินด้วย
“ครับคนเก่งของแม่ มากินข้าวได้แล้วสายมาแล้ว” เย้ๆๆๆๆกินข้าว วันนี้มีแต่ของโปรดทั้งนั้นเลย
“แม่ครับ ไข่เจียวกินข้าวยังครับ” ถามแม่เพราะเป็นห่วงเพื่อนใหม่ครับ
“แม่ให้แล้วครับ น้องวินเถอะ กินให้หมดแล้วค่อยไปเล่นกับไข่เจียวนะ”
“ครับผม” รับปากคุณแม่เรียบร้อยน้องวินขอตัวไปกินข้าวก่อนนะครับ
วาล Part
ตั้งแต่น้องวินเดินลงมาที่ห้องครัวผมก็ต้องอึ้งครับ เพราะชุดที่น้องใส่มันใส่ยากมากเพราะกระดุมเยอะ เด็กบางคนยังใส่ไม่เห็นเลยครับ แต่น้องวินของผมเป็นเด็กเก่งครับ ไม่รู้ว่าใครสอน ก็ผมนี้แหละครับที่สอนน้อง ชมตัวเองนิดนึงน่า วันนี้ต้องให้รางวัลน้องซะแล้วละครับ จะให้อะไรดีนะ คิดไม่ออกเลย เดียวค่อยคิดก็ได้ตอนนี้กินข้าวก่อนละครับ
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยผมก็ปล่อยน้องวินให้ไปเล่นกับเจ้าไข่เจียวน้องหมาคู่ใจของเขาครับ ผมก็เก็บจานชามมาล้างครับ วันนี้ต้องทำความสะอาดบ้านสักหน่อยแล้วครับ เริ่มมีฝุ่นละ แต่ก็พึ่งจะทำไปไม่กี่วันเอง เอาเถอะถือว่าออกกำลังกายแล้วกันครับ แต่พอเอาเข้าจริงทำไปได้แปบเดียวก็รู้สึกว่าเหนื่อยมากเลยครับ เฮ้อคงแก่แล้วจริงๆละเรา นั่งพักสักแป็บก็คงจะหายเหนื่อยแล้วละมั่ง
“อึบ อ้า นั่งพักก่อนละกันนะ” ไม่นานผมก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับ ตื่นมาอีกทีก็มีมนุษย์ลูกกับหมาน้อยมาน้องอยู่เป็นเพื่อนที่โซฟาซะแล้วละครับ แต่ว่าผมเองก็หลับยาวเหมือนกันนะครับเนี่ย นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว แต่ลุกไม่ได้ครับเพราะลูกลิงอย่างน้องชาวินนอนกอดผมอยู่ครับจะไปทำกับข้าวยังไงละทีเนี่ย จะปลุกก็ไม่กล้า เดียวจะงอแงเพราะนอนน้อยอีก งั้นก็ค่อยๆแกะออกแล้วกัน
“อ้า ออกมาได้ละ ต่อไปก็ต้องไปทำกับข้าวต่อละนะ อะ เอ๊ะทำไมรู้สึกเหมือนจะหน้ามืดแบบนี้นะ หรือว่าจะลุกเร็วเกินไปนะ เฮ้อเป็นห่วงลูกจนรีบหน้ารีบหลังอีกแล้วสิเรา” พอถึงห้องครัวผมก็เริ่มลงมือทำกับข้าวของโปรดเด็กชายชาวินครับถ้าไม่มีของโปรดคงโดนงอนหรือไม่ก็งอแงให้ทำให้แน่ครับ เด็กคนนี้บางทีก็เอาแต่ใจบางทีก็ตามใจมากไปก็ทำเป็นออดอ้อน เฮ้อไม่รู้ว่าเหมือนใครกันนะ ก็คงได้นิสัยพี่ชาร์ปมาเต็มๆเลย ผมก็ไม่อยากให้น้องเป็นแบบนั้นเลย มันดูนิสัยไม่ดีเท่าไรนะผมว่า เอาละได้เวลาทำอาหารแล้ว จะได้เวลาทานข้าวแล้วด้วยเดียวเจ้าลูกชายตื่นมาจะบ่นเอาได้ ไม่ได้เป็นห่วงเท่าไรแต่เป็นห่วงกลัวว่าน้องจะเป็นโรคกระเพาะเอาเพราะเขาไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆเพราะน้องเกิดกินกำหนดอวัยวะบางอย่างจะไม่แข็งแรงเหมือนเด็กคนอื่นเขาผมเลยกลัวเรื่องพวกนี้มาก ไม่อยากให้น้องต้องอด ถึงผมจะอดแต่ลูกผมต้องไม่อดผมคิดแค่นั้นครับ เอาละทำอาหารกันไปเตรียมของกันเร็ว
“แม่ครับ น้องวินหิวจังเลย มีอะไรกินบ้างครับ” นั้นไง ทำเสร็จก็ตามกลิ่นมาเลย แต่ถามลองเชิงเอาไว้ก่อนแค่นั้นแหละครับ
“ครับๆ เสร็จพอดีเลย มีแต่ของโปรดน้องวินทั้งนั้นเลยนะ มาครับมากินข้าวกิน เดียวแม่ครับเอาข้าวไปให้ไข่เจียวก่อน มันก็คงหิวเหมือนน้องวินแล้วละมั่งครับ”
“น้องวินไปด้วยครับ น้องวินอยากให้ข้าวไข่เจียวครับ”
แล้วเราสองแม่ลูกก็นั่งให้อาหารเจ้าลูกหมาตัวน้อยเพื่อนใหม่ลูกตัวใหม่ของบ้านหลังนี้ ตอนแต่ที่เจอไข่เจียวโดนวางยาตัวเล็กมากครับ ผอมมากๆเลยครับ พอเอาไปที่คลินิกรักษาสัตว์เลยรู้ว่ามันเป็นลูกผสมครับ แม่เป็นหมาบ้านทั่วไปแต่ตัวพ่อน่าจะเป็นหมาพันธุ์ฝรั่งครับ เพราะดูๆแล้วมันไม่เหมือนกับลูกหมาจรจัดตัวอื่นที่เคยเห็นสักเท่าไหร่ครับ เหตุผลที่ยอมให้น้องวินเลี้ยงก็ไม่มีอะไรมากครับ ก็แค่น้องเป็นเด็กดี ทำตัวดีแล้วก็ช่วยเหลือผู้อื่นในยามที่มีทุกข์ผมเลยให้เลี้ยงครับ น้องวินเป็นเด็กน่ารัก อ่อนโยน ชอบช่วยเหลือแบ่งปัน แต่บางทีการแบ่งปันของน้องก็จะรวมถึงของใช้ส่วนตัวของเขาด้วยครับ เช่นยางลบ ดินสอ ไม้บรรทัด สารพัดที่จะให้คนอื่น กลับมาบ้านทีไรตรวจดูเครื่องเขียนจะชอบหายเป็นประจำครับ สอบถามก็ได้ความว่าให้เพื่อนไป นี้แหละครับจุดที่ยากจะบังคับเขาได้เพราะเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ก็ได้แค่ตักเตือนแล้วก็พาไปซื้อใหม่ก็เท่านั้น ผมไม่อยากดุลูกมากครับ เพราะถ้าดุเขามากๆเขาจะเป็นเด็กเก็บกฎไม่กล้าที่จะพูดคุยกับเรา ผมจึงเลี้ยงน้องเหมือนเพื่อนค่อยให้คำปรึกษา ค่อยให้ความดูแล แต่ก็จะไม่ตึงเกิน และก็ไม่หย่อนไปอันไหนให้อภัยได้ก็ให้อภัยไม่ใช่ว่าดุเขาไปเสียหมด เดียวเด็กโตขึ้นเขาจะไม่ฟังเรา เขาจะไปฟังเพื่อนเขาหรือระบายกับเพื่อนเขามากกว่าที่จะมาพูดบอกเราในเรื่องที่ทุกร้อนใจ
“ไปครับน้องวิน ไปทานข้าวกัน ไข่เจียวคงจะอิ่มแล้วละ ดูสิ กินแล้วก็นอนเลย”
“คริคริ ไข่เจียวจ้าน้องวินไปทานข้าวก่อนนะเดียวทานข้าวเสร็จน้องวินจะมาเล่นด้วยนะ” ล่ำลากันเสร็จก็เดินมาที่ครัวเพื่อที่จะลงมือรับประทานอาหารกันครับ
“เอาละไปล้างมือก่อนนะครับ”
“ครับผม”
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยผมก็ปล่อยเด็กน้องไปเล่นตามอำเภอใจครับ ต่อไปผมก็จะลงมือทำความสะอาดบ้านต่อละครับ เมื่อกี้ทำถึงไหนละนะ ออ ทำที่ห้องนั่งเล่นไปแล้วนี้นะ ขี้ลืมจริงเรา เอาละต่อไปห้องนอนชั้นบน ไป
ชาวิน Part
“ไข่เจียวจ้า ไข่เจียวรู้ไหม ถ้าน้องวินโตนะน้องวินจะเป็นคนปกป้องแม่ของน้องวินโดยมีไข่เจียวเป็นองครักษ์นะ ไข่เจียวว่าดีไหม”
“งิง งิง”
“ใช่แล้ว น้องวินจะไม่มีแม่ครับของน้องวินต้องเจอกับอันตรายน้องวินจะปกป้องแม่ครับของน้องวิน ไข่เจียวต้องช่วยน้องวินอีกแรงนะ เพราะน้องวินทำคนเดียวคงไม่ไหวแน่เลย”
“งิง งิง”
“จริงนะ ไข่เจียวสัญญากับน้องวินแล้วนะ ถ้าอย่างนั้นไปคาบมา”
“บ๊อก บ๊อก”
“เก่งมากไข่เจียว ไปคาบมาอีก”
“บ๊อก บ๊อก”
“ไข่เจียวเก่งจังเลย ต่อไปเราสองคนมาช่วยกันดูแต่แม่ของเรากันนะ”
############################################################
ตอนที่ 6 มาละครับ มาช้าหน่อย (ไม่หน่อยละมั่งไรท์) แต่ก็มาช้าดีกว่าไม่มานะครับ :mew3: :mew3:
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่พี่ชาร์ปโดนงอน แม่วาลโดนผีอำ น้องวินมีพัฒนาการที่ดีขึ้น เอาเป็นว่าเป็นตอนที่ทำให้รู้ว่าเราควรสอนลูกอย่างไรให้เป็นเด็กดีแล้วกันครับ มั่งนะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
ยังไงก็
เม้นให้กำลังใจ
บวกเป็ด
ให้ด้วยนะครับ
-
น้องวินน่ารักมากเลย :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักๆๆๆๆรีบมาต่ออีกน้าา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องวินน่ารัก~
-
น้องวินน่ารักมากกกก วาลเลี้ยงลูกมาดีจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไรท์ อ่านทุกคอมเม้นนะครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้องวินกันนะครับ ขอบคุณทุกคอมเม้น ที่ไม่ได้ตอบไม่ใช่ว่าอะไร แต่ที่ไม่ตอบเพราะ ไรท์อยากให้รีดมาคอมเม้นเพื่อจะได้นำข้อผิดพลาดไปปรับปรุงแก้ไขในตอนต่อไปนะครับ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะครับ ความน่ารักของน้องวินกับไข่เจียวจะยังมีมาเรื่อยๆนะครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ขอบคุณมากๆครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
จาก ไรท์
-
น่ารัก :mew1:
-
น่ารักใสๆ หัวใจสามดวงดีค่ะ สงสารวาลที่ต้องแบกรับภาระทุกอย่างคนเดียวการเลี้ยงเด็กคนหนี่งเป็นเรื่องยากจริงๆ ตอนนี้ขอให้ชาร์ปสำนึกผิดและทำหน้าที่พ่อจริงๆสักที
สู้ๆนะคะ รอติดตามค่ะ
-
:katai2-1:
-
น้องวินน่ารัก ^^
//ป.ล.บอร์ดนี้ใช้คำว่า "นักเขียน" กับ "นักอ่าน" ดีกว่านะครับ เดี๋ยวโมฯ จะดุเอานะ ^^"
-
วันนี้วาลไม่มาทำงาน คงจะโกรธเรื่องเมื่อวานเป็นแน่ครับ ผมนั่งคิดถึงเขาตลอดเช้านี้ ผมว่าเที่ยงนี่จะออกไปหาเขาสักหน่อย แล้วกลับมาเคลียร์งานต่อให้เสร็จเร็วๆจะได้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านอันแสนอบอุ่นของเรา
“ก๊อก ก๊อก”
“มีอะไร”
“ขออนุญาตคะคุณชาร์ป”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“คือลูกค้าที่คุณชาร์ปนัดไว้ตอนบ่ายวันพรุ่งนี้ เขาเลื่อนนัดมาเป็นบ่ายวันนี้คะ แล้วเขาก็บอกอีกด้วยว่านัดนี้เป็นนัดสำคัญด้วยคะ”
“อะไรนะ เลื่อนมาบ่ายวันนี้” สิ่งที่ผมกำลังคิดในหัวถึงกับมลายหายสิ้นไปเลยครับ ทำไมมาเลื่อนนัดเป็นวันนี้ด้วย เมียยิ่งงอนอยู่ ไอ้ลูกค้าประเภทนี้จะไม่ขอรวมงานกับมันอีก แค่คิดหัวก็จะระเบิดแล้ว
“คะ เขาบอกว่าต้องการคุยกับคุณชาร์ปเท่านั้น สำคัญมากเลยละค่ะ”
“ได้ เตรียมเอกสารให้พร้อมนะครับคุณริน ผมว่าที่เขาเลื่อนเข้ามาแบบนี้คงจะคิดว่าทางเราไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลยละสิ”
“คะ จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วคะ”
“ดี ถ้าอย่างนั้นเตรียมตัวเลยครับ แล้วเขานัดสถานที่ไว้ไหมครับ”
“ที่เดิมคะคุณชาร์ป”
“โอเคครับ เอารถบริษัทไปแล้วกันครับ งานนี้สำคัญของจริง” เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับไอ้ชาร์ปคนนี้ ได้เจอดีแน่ครับคุณลูกค้า
เดินทางจากบริษัทมาถึงจุดหมายปลายทาง ใช้เวลาไม่นานมากนักครับ เพราะรถไม่ติดเท่าไรเลยมาถึงเร็ว มาถึงก่อนเวลานัดด้วยครับ งานนี้คงต้องนั่งรอซะแล้วสินะ
“สวัสดีคะ คุณชนาวัติ” พนักงานต้อนรับกล่าวเอ่ยทักครับ
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณวิมาถึงหรือยังครับ”
“มาถึงได้สักพักแล้วคะ ท่านรอที่ห้องอาหารคะ”
“ครับ” ผิดคาดครับ เจ้าหล่านมาถึงก่อนผมเสียอีก
“เชิญทางนี้เลยคะ” แล้วผมก็เดินตามไปที่ห้องอาหารของโรงแรมสุดหรูระดับห้าดาวใจกลางกรุง เพื่อมาเจอลูกค้าคนสำคัญ นั้นก็คือวิ หรือ วิรันดา จันทร์ธิภัทร เธอคนนี้คือเจ้าแม่แห่งวงการเครื่องเพชรที่เป็นที่จับตามองมากในขณะนี้เพราะเจ้าหล่อนเป็นถึงเศรษฐีณีที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับต้นๆของประเทศแล้วก็เป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ครับ ที่ผมผิดนัดไม่ได้เพราะเธอคือหุ้นรายใหญ่ของผมครับ ผมเลยไม่สามารถผิดนัดเธอได้หรือคิดจะไปไหนถ้าได้รับปากนัดเธอแล้วก็ต้องมาครับ ไม่อย่างงั้นมีสิทธิ์โดนถอดหุ้นเป็นแน่ครับ ผมเลยต้องมาและต้องเตรียงตัวตลอดเวลาไม่ให้ขาดเหลืออะไรทุกอย่างต้องเป๊ะหรือพร้อมที่จะนำมาเสนอกับเจ้าหล่อน ที่ผมบอกไว้ข้างต้นว่าเดียวได้เจอกันกับผม เพราะเธอจะลองใจบริษัทที่เธอถือสิทธิ์ครองหุ้นว่าเตรียมพร้อมมากน้อยขนาดไหน ถ้าบริษัทไหนไม่พร้อมหรือเบี้ยวนัดเจ้าหล่อน บริษัทนั้นเตรียมตัวล้มละลายได้เลยเพราะเธอจะถอนหุ้นไม่ถอนธรรมดา เธอเองก็หมอหัวไม่น้อย ได้ให้ทนายจัดการบริษัทนั้นๆถึงขั้นไม่มีเงินจ้างพนักงานแล้วก็ล้มละลายไปได้เลย เพราะเธอคือเจ้าแม่ขาโหด เธอเป็นเพื่อนของแม่ผมครับ ถึงจะเป็นเพื่อนแม่ผมแต่เธอเองยังดูสาว และยังสวยมาก เพราะการมีเงินมากเลยไม่จำเป็นต้องทำอะไร วันๆเข้าคอร์สหน้าเด็ก ดึงหน้าเป็นว่าเล่นครับ ผมไม่ค่อยชอบเธอเท่าไรครับ ชอบทำตัวเหมือนเด็ก ไม่ให้เรียกป้าโดยที่แก่กว่าแม่ผมแค่ปีเดียว แต่ผมต้องเรียกเธอคนนี้ว่าพี่ แต่สำหรับผมคงไม่ดีกว่าครับ ไม่อยากเรียกมันกระดากปากเรียกว่าคุณวิจะดูดีกว่าครับ เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก่อนละกันครับ ผมขอตัวไปพบเธอก่อนนะครับ
“สวัสดีครับคุณวิ”
“อ้าว น้องชาร์ป มาแล้วเหรอลูก มามา มานั่งทานข้าวกับพี่มา วันนี้พี่นั่งทานคนเดียวรู้สึกเหงามากเลย”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมยังไม่หิวครับ”
“วันนี้น้องชาร์ปมาคนเดียวหรือจ๊ะ”
“เอ่อ ผมมากับคุณรินครับ”
“ออ มากับเลขาจอมเจ้าเล่ห์นี้เอง” สองคนนี้เขาไม่ถูกกันครับ เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้ครับ เรื่องของผู้ครับผู้ชายอย่างผมคงมิอาจร่วงรู้ได้
ริน Part
“ออ มากับเลขาจอมเจ้าเล่ห์นี้เอง” แหม่อีแก่ มาว่าฉันเจ้าเล่ห์ แกสิเจ้าเล่ห์ จะงาบคุณชาร์ปของฉันอยู่แล้ว แก่ไม่อยู่ส่วนแก่นะมึง
“ถ้าอย่างงั้นก็มาเข้าเรื่องกันเลยนะครับ” ไอ้คุณชาร์ปก็ไม่พยายามปกป้องกูเลย มึงก็อีกคนกูอ่อยแล้วอ่อยอีกก็ไม่ยักจะสนใจกู คอยดูเถอะ คอยดูสักวันไอ้คุณชาร์ปแกจะต้องสิโรราบแทบเท้าของฉัน
“ขอดูเอกสารหน่อยสิว่ามีอะไรน่าสนใจมั้ย”
“คุณรินครับผมขอเอกสารหน่อยครับ”
“ออ นี่ค่ะคุณชาร์ป” หนักก็หนัก แกนะแกไอ้คุณชาร์ป เกิดมาเป็นเลขาก็ต้องทำงานหนัก แต่ก็ดันรักเจ้านายจนโงหัวไม่ขึ้น ดูท่าทางที่สุขุมนั้นสิ หล่อ เฟอร์เฟคขนาดนี้ใครจะไม่อยากได้ละว่ะ ดูหน้าอีคุณวิตอนนี้สิ ถ้ากินหัวคุณชาร์ปได้กินไปละ ระดับเพื่อนแม่ริจะกินลูกเพื่อน ใครมันจะไปเอาว่ะ มันต้องอย่างฉันนี่ สวย ใส น่ารัก น่าถนุถนอม มันต้องฉัน สักวันคุณชาร์ปต้องเป็นของอของฉันเพียงผู้เดียว ยิ้มอ่อน
ชาร์ป Part
“นี้เป็นผลประกอบการของปีนี้ครับ และนี้ก็คอลเลกชั่นให้ที่ทางเรากำลังจะทำครับ คุณวิ คิดว่ายังไงครับ”
“พี่คิดว่าผลประกอบการปีนี้ก็ดูโอเคนะคะ น่าร่วมหุ้นต่อไปได้ ดีคะดี ส่วนคอลเลกชั่นใหม่นี่ ก็ดูโอเคดีคะ พี่ว่าคงขายได้ไม่ยากคะ ดูโดยรวมแล้วก็ถือว่าโอเคนะคะ สวยงามมากเลยทีเดียว พี่ชอบ”
“ถ้าคุณวิชอบเดียวยังไงถ้าทางเราทำเสร็จแล้วจะเอามาให้คุณวิได้ลองพิจารณาเป็นคนแรกก่อนออกวางขายครับ”
“มันจะดีหรือคะน้องชาร์ป พี่ว่า.....”
“คุณวิครับ ปล่อยมือผมก่อนครับ”
“ว๊าย ขอโทษคะน้องชาร์ปพี่ลืมตัว” ขนาดลืมตัวนะครับ ถ้าไม่ลืมตัวนี่คงได้มานั่งตักผมเป็นแน่ครับ
“ผลประกอบการปีนี้ถ้าเทียบกับปีที่แล้วเพิ่มขึ้นอย่างมากเลยนะคะน้องชาร์ป”
“เพราะมีผู้สนับสนุนอย่างคุณวินี้ไงละครับ บริษัทเราเลยเติมโตขึ้นมาก”
“อุ๊ย ปากหวานซะด้วย พูดแล้วก็อยากทานของหวานๆ”
“เช่น หญ้าอ่อนหรือค่ะ”
“คุณรินครับ ต่อหน้าผู้มีพระคุณนะครับ พูดอะไรให้ดูกาลเทศะด้วยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะน้องชาร์ป แค่ผู้หญิงชั้นต่ำระดับสถุน ไม่รู้น้องชาร์ปไปเอาเด็กคนนี้มาทำงานได้อย่างไร ไม่น่ารักและไม่เป็นกุลสตรีเอาเสียเลย”
“เออ ผมว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว น้องชาร์ปจะกลับแล้วหรือคะ ไม่อยู่ทานข้าวกับพี่ก่อนเหรอ”
“ไม่ละครับ ผมยังไม่หิวครับ ขอโทษด้วยครับ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไม่เป็นไรคะ”
“ยังไงก็ขอตัวก็นะครับ แล้วก็ขอบคุณที่ยังอยู่ร่วมหุ้นกับบริษัทของผมต่อนะครับ”
“ขอบคงขอบคุณอะไรกับเลา คนกันเอง”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณรินก็ขอโทษคุณวิด้วยนะครับ”
“ขอโทษคะ คุณ วิ”
“ยะ นางงูพิษ ออกไปจากโรงแรมของฉันได้แล้ว สกปรก” เรื่องของผู้หญิงผมจะไม่ยุ่งครับ
คุณวิ Part
“เด็กๆ มีใครอยู่บ้าง”
“คะ คุณผู้หญิง”
“แก ไปเอานมมาล้างเสนียดครอบจัญไรของอีนางเลขาออกไปหน่อย ฉันไม่อยากให้มีร่องรอยของความต่ำตมเข้ามาอยู่ที่โรงแรมของฉันไป เร็ว”
“คะ คะ คุณผู้หญิง”
“หึ สักวันเราจะได้เห็นดีกันนางริน ไม่รู้ว่าน้องชาร์ปของพี่เลี้ยงนางงูพิษนี่ไว้ทำไมนะ ทำไมลูกเธอถึงได้เชื่อใจคนง่ายเหมือนเดิมนะปิ่น ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ฉันละคิดถึงสมัยนั้นสมัยที่น้องชาร์ปยังคบกับหนูวาล สมัยนั้นน้องชาร์ปดูสดใสมาก จนฉันกลับมาจากอังกฤษ มารู้ข่าวอีกทีน้องชาร์ปก็แต่งงาน แต่งกับนางอสรพิษจิตต่ำอีกคน ไม่รู้ว่าน้องคิดอะไรอยู่ หรือว่าเธอเลือกให้น้องชาร์ปเอง ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ปิ่น ฉันไม่เข้าใจเลย"
วาล Part
“น้องวินครับจับดีดีครับ เดียวมันจะหกนะ” เย็นนี้ผมกับน้องวินเข้าครัวด้วยกันครับ เข้ามาทำอะไรนั่นหรือครับ ก็เข้ามาทำอาหารเย็นยังไงละครับ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้น้องวินอยากเข้าครัว อยู่ดีดีก็เข้าอ่อน
ย้อนไปก่อนหน้า
“แม่ครับ”
“ครับลูก ว่าไงครับ”
“วันนี้น้องวินจะช่วยแม่ทำอาหารเย็นโด่ยนะ”
“จะช่วยแม่หรือจะมาป่วนกันนะหะ”
“ช่วยสิครับ แม่ก็สอนน้องวินด้วยไง พอน้องวินโต น้องวินก็จะได้ทำอาหารเป็น แล้วน้องวินก็จะทำอาหารให้แม่กินได้ไงละครับ” ดูสิครับลูกผม มีความคิดที่ก้าวกระโดดอีกแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยครับว่าน้องวินจะคิดได้ถึงขนาดนี้
“โอเคครับ ถ้าอย่างงั้นก็ไปล้างมือนะครับ”
“ล้างเสร็จแล้วครับ จะให้น้องวินทำอะไรครับ”
“ก่อนอื่นก็ตีไข่ให้แม่ก่อนนะครับ แม่ครับจะสอนแบบเป็นขั้นเป็นตอนนะครับ จะได้ไม่ต้องทำอะไรเยอะเกินไปเดียวครัวพัง”
“แม่ง่ะ”
“โอ๋เอ๋ แม่ครับล้อเล่นนะ เอาละมาเดียวแม่ตอกไข่ใส่ชามให้ ดูนะครับว่าทำอย่างไง ดูนะ เราก็เคาะไข่กับพื้นเพื่อให้เปือกไข่ราวเล็กน้อย แล้วก็ใช้หัวแม่มือกดตรงที่ราวแล้วแยกออกแบบนี้ เห็นไหมครับ”
“ฮู้ แม่เก่งจังเลย” ลูกชายตัวน้องของผมมองการตอกไข่ด้วยสายตาอันเป็นประกาย เหมือนได้เจอกับของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้นเลยครับ
“ครับๆ สามฟองพอนะครับ เอาละ เราก็ปรุงรสด้วยซอสปรุงรสนะครับ เหยาะซอสลงไปเล็กน้อย แล้วก็ตีให้เข้ากัน อะแม่ให้น้องวินตีไข่นะครับ”
“เย้ เย้ เย้ น้องวินได้ตีไข่แล้ว”
“ครับๆ ตีเบาๆนะ อย่าตีแรงเกินไปเดียวไข่จะหกอกกินนะ”
“ครับผม”
นี่แหละครับการเข้าครัวครั้งแรกของเด็กน้อยวัยหกขวบ กับการตีไข่ ดูลูกตีไข่อยู่ก็รู้สึกได้ว่าเหมือนมีน้ำไหลอาบแก้มผมครับ ผมหันหลังไปเช็ดน้ำตาที่มันเอ่อร้นออกมาจากตาให้หมดไป มันเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันและความดีใจครับ ดีใจที่เห็นพัฒนาการของน้องวินที่มีเพิ่มมากขึ้น น้องเก่งขึ้น น้องช่วยเหลือตัวเองได้ น้องทำอะไรได้โดยที่ผมไม่ต้องสอนได้ นี่แหละครับพัฒนาการที่ดีของเด็กวัยนี้
“แม่ครับ น้องวินตีเข้ากันแล้วครับ”
“ไหนครับ ให้แม่ครับดูหน่อยสิ ว้าว ลูกชายใครครับเก่งจังเลย”
“ลูกชายแม่วาลครับผม”
“เก่งที่สุดเลยครับ เอาละเดียวแม่ตั้งน้ำมันก่อนนะ น้องวินก็ตีไปก่อนนะครับ ตีรอจนกว่าน้ำมันจะร้อนนะครับ เดียวแม่ครับจะบอกอีกทีนะครับ” วันนี้เป็นวันที่ผมทำอาหารที่มีความสุขมากเลยครับ จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไรละครับ ก็อยุ่ชายตัวน้อยอยู่ดีดีก็อยากจะเข้าครัวมาช่วยเสียอย่างนั้น แต่ก็ดีครับจะได้เห็นพัฒนาการของน้องด้วยครับ เอาละน้ำมันเริ่มร้อนละ
“น้องวินครับ น้ำมันร้อนแล้ว มาครับ แม่ครับจะเทไข่ใส่ในกระทะแล้วนะครับ ดูนะครับ” แล้วผมก็เทไข่ที่น้องวินตีลงไปในกระทะครับ ดูสิครับฟูน่าทานมากเลยครับ หันมาดูน้องวิน รายนั้นตาเป็นประกายจ้องมองไข่เจียวในกระทะฝีมือการตีของตัวเอง
“แม่ครับ น้องกินจังเลย”
“น่ากินมากครับ ฝีมือน้องวินน่ากินมากๆเลยครับ ดูสิฟู๊ฟู” ชมลูกตัวเองแล้วก็อดขำกับท่าทางเขินๆของน้องวินไม่ได้ ดูสิ เขินหน้าแดงไปหมดแล้ว
“เอาละครับ ต่อไปก็ทำผัดผักไก่ฉีกนะครับ”
“ให้น้องวินทำอะไรครับ”
“แม่จะให้น้องวินฉีกไก่ครับ ทำง่ายๆครับ แค่ฉีกให้เป็นเส้นๆแบบนี้ครับ” แล้วผมก็สาธิตทำให้ลูกดูครับ น้องวินเองก็ตั้งใจดูมากเลยครับ ดูสิจ้องไม่วางตาเลย น่ารักจริงลูกผมเนี่ย
“ทำได้มั้ยครับ”
“ทำได้ครับ น้องวินทำได้” แล้วผมก็ปล่อยให้ลูกฉีกไก่ไปครับ แล้วผมก็หันมาล้างผัก หั่นผักเพื่อที่จะทำการผัดครับ เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วก็ตั้งกระทะครับ เทน้ำมันลงไปเล็กน้อยครับ ทุบกระเทียมแล้วสับหยาบๆ ใส่ลงไปผัดพอหอมแล้วตาด้วยผักต่างๆครับ ปรุงรสนิดหน่อยแล้วใส่น้ำซุปลงไปเล็กน้อย แล้วก็รอให้ผักสุกครับ พอผักสุกผมก็เอาไก่ที่น้องวินฉีกเสร็จแล้วมาใส่ครับ
“แม่ครับขอหน่อยนะครับ”
“ครับผม น้องวินฉีกเสร็จพอดีเลย น้องวินเก่ง”
“ครับ น้องวิงของแม่ครับเก่งที่สุดเลยครับ” แล้วผมก็ใส่ไก่ที่น้องวินนั่งฉีกลงไป เหลือไก่ฉีกเลกน้อยเพื่อเอาไว้แต่งหน้าให้ผัดผักจานนี้ครับ
“ว้าว น่ากินจังเลยครับ”
“ฝีมือแม่ครับกับน้องวิน”
“น้องวินเก่ง” เด็กอะไรชมตัวเองก็เป็น แต่ก็เก่งจริงละครับ
“เอาละครับเรามาตั้งโต๊ะกันดีกว่าครับ ข้าวสุกพอดีเลย”
“ครับผม น้องวินช่วยนะครับ” แล้วผมก็ให้น้องถือจานไข่เจียวไปวางที่โต๊ะหน้าทีวีที่ห้องรับแขกครับ อ้อผมลืมบอกไปว่าเวลาอาหารเย็นของบ้านเราจะไปนั่งกินที่ห้องรับแขกครับ เพราะจะได้กินไปดูทีวีไปด้วยครับ เพิ่มสีสันและความหรรษาให้ครอบครัวครับ
“มาแล้วครับ เดียวก่อน ก่อนที่จะนั่งน้องวินลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ”
“อะ น้องวินลืมให้อาหารเย็นไข่เจียว”
“ไปครับ ไปเอาอาหารให้ไข่เจียวกัน”
ออกมาให้อาหารเจ้าไข่เจียวเสร็จแล้ว ผมกับลูกก็มานั่งกินข้าวกัน โดยไม่ลืมที่จะให้น้องไปล้างมือก่อนเพราะน้องจับเจ้าไข่เจียวแล้วถุงอาหารเม็ด โดยที่ผมได้แต่ยืนดูเพราะเจ้าตัวบอกจะทำเองทั้งหมดเลยครับ เก่งจริงตัวก็แค่เนี๊ยะ
“เอาละ เรามาทานข้าวกันได้แล้วครับ”
“เย้ เย้ เย้ ทานข้าว ทานข้าว นี่ครับน้องวินตักให้” น้องวินตักผัดผักไก่ฉีกมาให้ผมครับ น่ารักจริงเชียว
“ขอบคุณครับ อ้ำ อร่อยจังเลย”
“คริคริ เพราะน้องวินช่วยแม่ไงเลยอร่อย”
“ครับผม น้องวินก็ทานเยอะๆนะครับ จะได้โตเร็วๆนะครับ”
“ครับผม” แล้วเราสองคนแม่ลูกก็นั่งทานอาหารกันไปคุยเล่นกันไปดูทีวีบ้าง แต่เจ้าลูกช่วยผมนี้สิดูจะอามรณ์ดีเป็นพิเศษเลยครับวันนี้
ชาร์ป Part
เป็นเวลาเลิกงานแล้วครับแต่ผมยังไปไหนไม่ได้เลยครับ วาลก็ไม่มาทำงาน โคตรคิดถึงเลยครับไม่รู้ว่าจะยังงอนผมอยู่หรือเปล่านะ คิดแล้วปวดหัวจริง วันนี้มันวันอะไรก็ไม่รู้ครับ เอกสารที่ต้องอ่าน ต้องดู ต้องเซ็นเต็มไปหมด ตั้งแต่ออกไปหาคุณวิ เพื่อนของแม่ กลับมาผมก็ไม่ได้ไปไหนเลยครับ หิวก็หิว อยากกินข้าวฝีมือวาลจังนะ เฮ้อ เบื่อเป็นบ้าเลยครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณชาร์ปค่ะ”
“มีอะไรว่ามา”
“คือว่า คุณชาร์ปจะเอากาแฟไหมค่ะ”
“ไม่ละ ขอบคุณ เอ่อ คุณรินกลับก่อนก็ได้นะครับ อีกสักพักผมก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เดียวพรุ่งนี้มาเคลียร์แต่เช้า”
“คะคุณชาร์ป ถ้าอย่างนั้นรินกลับก่อนนะคะ”
แล้วผมก็นั่งเซ็นเอกสารอีกสองสามฉบับของวันนี้แล้วก็รวบของเก็บลงกระเป๋าเตรียมตัวไปหาวาล แต่พอหันไปมองที่นาฬิกาที่หน้าห้องก็ต้องถอนหายใจอีกหลายๆรอบ จะไม่ให้ถอนหายใจได้ยังไงละครับ นั่งอ่านเอกสารแค่สองสามฉบับแล้วก็เซ็นอนุมัติก็ไม่คิดว่าตอนนี้จะเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ทำงานเลยเวลาแต่ไม่ได้โอทีก็ผู้บริหารนี้แหละครับ แต่ถ้าผลกำไลมีมากก็เป็นอะไรที่น่าดีใจที่จะมีคนเชื่อถือแล้วเข้ามาถือหุ้นเพิ่มขึ้นอีก อย่างวันนี้ที่ไปคุยกับหุ้นส่วนรายใหญ่มา คุณวิก็ยืนยันที่จะร่วมหุ้นต่อ แต่รายอื่นๆที่นัดวันและเวลานั้นไม่รู้จะร่วมด้วยมั้ยก็คงต้องไปคุยและไปต่อรองต่อกรอีกหลายรายเลยครับ เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้าเลย วันนี้คงไม่ได้ไปหาวาลแล้ว ไปพรุ่งนี้แล้วกัน ตอนเที่ยงค่อยแอบไปแล้วกันเรา
“อ้าว คุณริน ยังไม่กลับอีกหรือครับ” ผมเดินมาที่รถของผมก็เห็นคุณรินเลขาหน้าห้องยืนอยู่ที่รถของเธอ
“เอ่อ คือว่ารถรินเสียนะคะ ไม่รู้เป็นอะไร รอช่างมารับรถอยู่นะคะ”
“ออ ครับ เดียวผมรอเป็นเพื่อนไหมครับ”
“มันจะดีเหรอคะ”
“ไม่เป็นไรครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณเองก็เป็นผู้หญิงด้วย มันอันตรายครับ”
“ขอบคุณคุณชาร์ปมาเลยนะคะ อะ ช่างมาพอดี ถ้าอย่างงั้นรินขอไปคุยกับช่างก่อนนะคะ”
“ครับ” เธอวิ่งไปได้สักพักก็วิ่งกลับมา โดยที่ช่างก็ขับรถออกไปแล้วด้วย
“เอ่อ คุณชาร์ปค่ะ ช่างบอกว่าแบตเตอรี่หมดอะคะ แล้วตอนนี้ก็ดึกมากด้วยช่างไปเอาของไม่ทัน เลยว่าจะเอารถไว้นี้จะได้ไหมค่ะ”
“อ้าวเหรอครับ แล้วจะกลับยังไงละครับ”
“คงต้องกลับแท็กซี่ละคะ”
“ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปส่งไหมครับ”
“มันจะดีเหรอคะ คือรินเกรงใจอะคะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ นี้ก็ดึกแล้วแท็กซี่ก็ไว้ใจได้เหรอครับ เดียวผมไปส่งดีกว่าครับ”
“เอ่อ ก็ได้คะ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นบอกทางผมด้วยแล้วกันครับ”
“ได้คะ”
ริน Part
“ได้คะ” สำเร็จ ต่อไปก็รวบหัวรวบหางขึ้นห้อง
“ไปครับ”
“อะ เออ คะ ไปคะ”
“บอกทางผมด้วยแล้วกันนะครับ”
“คะ คุณชาร์ปเลี้ยวเข้าซอยข้างหน้านี้เลยค่ะ”
“ซอยหน้านี้หรือครับ”
“ใช่ค่ะ แล้วก็ตรงไปประมาณห้าร้อยเมตรแล้วก็จะมีทางสามแยกให้เลี้ยวขาวเลยนะคะ”
“ออ ครับ ทางเข้าบ้านคุณรินก็ลึกลับดีนะครับ เป็นผู้หญิงด้วย ทางก็เปลี่ยว น่ากลัวนะครับเนี่ย ขนาดผมเป็นผู้ชายยังกลัวเลย”
“ก็ไม่น่ากลัวหรอกค่ะ รินชินแล้วคะ ตรงไปอีกประมาณสี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้วคะ”
“ครับ”
“บ้านที่มีรั้วสีแดงนั้นแหละคะ”
“รั้วสีแดงตรงนั้นใช่ไหมครับ”
“ใช่คะ อ้า ถึงแล้ว ขอบคุณที่มาส่งนะคะ เอ่อคือว่าลงไปกินน้ำกินท่ากินมั้ยคะ”
“ไม่ละครับ ดึกแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ”
“เอ่อ คะ ขอบคุณคุณชาร์ปนะคะ” เกือบหลอกล้อได้แล้วเชียว ไอ้คุณชาร์ปมันก็เก่งนะ แต่ก็ดูโง่โง่ไปทีด้วย คงจะหลอกมันง่ายอยู่ ครั้งหน้าฉันต้องได้ แต่ตอนนี้
“ฮัลโล เสี่ยคร้า คะ มาตอนนี้เลยคะ ที่บ้านรินคะ ได้คะ ไม่ต้องห่วงคะไม่มีใครรู้แน่นอน คะ แล้วเจอกันคะ” ตอนนี้ก็หลอกเงินจากไอ้เสี่ยหน้าโง่ที่มาหลงฉันก่อนละกัน
“ครั้งนี้ขอรถคันใหม่ด้วยดีกว่า หึหึ”
#############################################################
ตอนที่ 7 มาแล้วครับ มาลงซะดึกเลย รอนานมั้ยครับ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่มีแม่ยกของวาลเพิ่มมาอีกครับ เรามารอดูฤทธิ์เดชของรินกันครับว่าเธอจะมาดีหรือมาร้าย แต่ที่ดูดูน่าจะร้ายนะครับ งานนี้ต้องมีคนบอกว่าอีพี่ชาร์ปโง่อีกแล้ว อย่าไปว่านางเลยครับ นิสัยชอบช่วยเหลือก็แบบนี้แหละครับ
และน้องวินของเราก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้น ดีขึ้นถึงขั้นช่วยแม่เรื่องงานครัวเลย เอาเป็นว่าไม่มีอะไรมากแค่
เม้นให้กำลังใจ
บวกให้ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
นังรินนี่มันร้าย
-
อยากให้เดินเรื่องเร็วๆกว่านี้หน่อยนะครับ
-
:z6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชาร์ป เนื้อหอม
คุณวิ เพื่อนแม่ ก็อยากจับกิน
ริน เลขาคิดไม่ซื่อ
มีเสี่ยหน้าโง่ของตาย แต่หมายจะจับเจ้านายสุดหล่อ
วาล ก็เลี้ยงลูก ชื่นชมพัฒนาการของลูก
ช่วยแม่ตอกไข่ ตีไข่ ฉีกไก่ อีกหน่อยเก่งแน่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นางร้ายออกโรงแล้ว :beat:
-
“แม่ครับ เล่านิทานให้ฟังหน่อยครับ”
“เอาเรื่องอะไรดีครับ” เล่านิทานเป็นอะไรที่ผมไม่เคยเบื่อที่จะเล่าให้น้องวินฟังครับ เพราะการเล่านิทานจะช่วยทำให้เด็กเกิดจินตนาการที่ไม่มีคอบเขตที่ตายตัว ก็ที่จะจิตนาการตามสิ่งที่เราเล่าให้ฟัง
“เอาเรื่อง กระต่ายกับเต่าครับ”
“เรื่องกระต่ายกับเต่าอีกแล้วเหรอ โอเคครับได้ครับ ไม่ขัดศรัทธาครับผม เอาละ แม่ครับจะเล่าแล้วนะครับ”
“ครับผม เล่าเลยครับ”
“เอาละ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีกระต่ายผู้องอาจว่าตัวเองนั้นวิ่งเก่งที่สุด ได้ไปท้าประลองการวิ่งกับสัตว์น้อยใหญ่ แต่ก็ไม่มีสัตว์ตัวไหนอยากที่จะประลองด้วยเพราะวิ่งไม่สู้เจ้ากระต่าย จนเจ้ากระต่ายไปเจอกับเต่าตัวหนึ่งเดินเอือดอาดเชื่องช้าผ่านมา เจ้ากระต่ายคะนองใจไปท้าประลองกับเจ้าเต่าตัวนั้น เจ้าเต่าก็ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลง เจ้ากระต่ายได้ใจยิ้มเยาะในใจ.....” เล่าไปจนจบหันมาดูอีกที
“อ้าว หลับซะละ เฮ้อเด็กหนอเด็ก วันนี้ก็คงเหนื่อย เสียพลังงานการตีไข่ ฉีกไก่เป็นว่าเล่น เราเองก็สมควรนอนได้แล้วนะ เริ่มง่วงแล้วสิ” ตื่นจากเตียงลูกชายแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะไปห้องตัวเอง ผมจะไม่ปิดประตูห้องของน้องวินครับกลัวเวลาดึกๆแกปวดฉี่ได้มีแสงเข้ามาในห้องน้องจะไปมองเห็นทาง
“ฮึก อึก ทำไมรู้สึกเหมือนจะอ้วกแบบนี้ละ สงสัยคงจะพักผ่อนไม่เพียงพอแน่เลยเรา” แล้วผมก็เดินเข้าไปที่ห้องของตัวเองเพื่อทำการบ้วนปากและเตรียมตัวนอน คงจะพักผ่อนน้อยจริงๆ รู้สึกเพลียมากเลยครับ
“แม่ครับ ตื่นๆๆๆๆๆๆ น้องวินหิวแล้วววว” เอ๊ะ เสียงน้องวินนิ เช้าแล้วเหรอเนี่ย เหมือนพึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ
“ครับๆ ตื่นแล้วครับ แม่ครับขอโทษนะ ตื่นสายอีกแล้ว”
“แม่ตื่นสายอีกแล้วนะ น้องวินต้องมาปลุกอยู่เรื่อยเลย” นี่ผมมีลูกหรือมีพ่อกันละครับ บ่นเป็นตั้งแต่เด็กเลย
“ครับ ครับ เดียวแม่ครับทำของโปรดให้นะครับ รอแป๊บนึงนะ ไม่เกิน 10 นาที”
“ครับผม” พอผมทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จผมก็ออกมาทำอาหารให้คุณชายตัวน้อยของผม โดนเจ้าตัวบอกจะเข้ามาช่วย เลยให้ช่วยเท่าที่ช่วยได้ เท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ครับ
“แม่ครับน้องวินทำเสร็จแล้ว”
“ครับ มาครับเดียวแม่ครับจะเอาลงไปผัด แล้วจะได้ตั้งโต๊ะแล้วกินข้าวเช้ากันนะ”
“ครับผม”
ปี๊น ปี๊น
ใครมาแต่เช้านะ
“น้องวินครับ ออกไปดูสิครับว่าใครมา”
“ครับผม” แล้วน้องวินก็วิ่งออกจากห้องครัวไปที่หน้าบ้านเพื่อไปดูว่าใครมา
“แม่ครับ ป๊ะป๊ามาครับ” หะ พี่ชาร์ปมา มาอำอะไรแต่เช้าเนี่ย หรือว่า
“ตายแล้ว! น้องวินครับ วันนี้แม่ครับต้องไปทำงาน” ว่าแล้วทำไมพี่ชาร์ปถึงมาแต่เช้าแบบนี้
“แม่ไปทำงาน น้องวินไปอยู่กับพี่สาวคนสวย”
“แก่แดดนะเรานิ ไปครับ ทานข้าวเดียวแม่ครับไปเปิดประตูให้ป๊ะป๊าน้องวินก่อน”
“ครับผม”
พอผมมาเปิดประตูให้ก็เหมือนรู้งานรีบขับรถเข้ามาจอดเลยทันที พี่ชาร์ปนะพี่ชาร์ป
“สวัสดีครับเจ้านาย มาแต่เช้าเลยนะครับ”
“เจ้านงเจ้านายอะไรกันครับ พี่ก็มารับเราไปทำงานไง เมื่อวานขาดงานนะเดียวจะหักเงินเดือน”
“ก็หักสิครับ กลัวที่ไหน ก็แต่จะไม่หักละสิ”
“เบื่อจังคนรู้ทัน”
“แล้วทานอะไรมาหรือยังครับ”
“ยังเลยครับ”
“อย่าบอกนะว่า แค่ดื่มกาแฟ”
“หว่า แย่จัง มีคนรู้ทันซะละ”
“มันไม่ดีนะครับไม่กินข้าวเช้า เดียวก็เป็นกระเพราหรอกครับ อย่าหาว่าไม่เตือน”
“ครับแม่น้องวิน”
“แม่ครับน้องวินหิวข้าวแล้วนะ”
“ครับ ครับ ไปแล้วครับ”
“รอพี่ด้วยครับ”
แล้วเราสามคนก็มานั่งกินข้าวที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัว วันนี้ต้องไปทำงานก็เลยรีบกิน เพราะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หาเสื้อผ้าให้น้องวินอีก เฮ้อ เหนื่อยดีนะครับ ขนาดอาบน้ำทำอะไรเสร็จแล้วก็มาเหงื่อไหลไคลย้อยอีกรอบกับการสาละวนในเรื่องที่ต้องทำ แต่ก็สนุกดีครับ เหนื่อยแต่สนุกนี้มันน่าพิศมัยไหมละนั้น
“ไปครับคุณชาร์ป เดียวจะสายเอา วันนี้ก็ตื่นสายแล้ว จะไปทำงานสายก็ใช่เรื่อง”
“เอ่อ วาล คือว่า”
“เร็วครับ น้องวินครับนั่งดีดีนะครับ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไปกันครับ”
“ไปครับ สายมากแล้ว”
“วาลดูเหมือนเมื่อก่อนจังเลยนะ” อยู่ดีดีพี่ชาร์ปก็พูดเรื่องในอดีตขึ้นมา
“เหมือนยังไงครับ ผมว่าไม่เหมือนนะ” ใช่ครับผมว่าไม่เหมือนนะ
“เหมือนสิ เวลาพี่ไม่ยอมไปเรียนหรือไม่ยอมทำงาน ก็มีวาลนี้แหละที่เร่งเร้าพี่จะต้องไปเรียนหรือต้องรีบทำงานส่ง”
“นั่นมันเมื่อนานมาแล้วครับ วาลจำไม่ได้หรอก รีบๆออกรถเถอะครับ เดียวรถติดซวยอีก” จะมาพูดเรื่องอดีตย้อนวัยไปทำไมก็ไม่รู้ ยังจะจำได้อีกนะ
“ครับ ครับ รีบแล้วครับแม่น้องวิน”
“พูดมาก รีบไปเลย”
แล้วเราทั้งสามก็มาถึงที่บริษัทพี่ชาร์ปครับ มาทันเวลาเพราะการเร่งเร้าของผมเอง ดีที่วันนี้รถไม่ติดมากเลยมาได้ทัน
“สวัสดีคะคุณชาร์ป สวัสดีคะพี่วาล”
“สวัสดีครับน้องแอน วันนี้พี่ขอฝากน้องวินหน่อยนะ”
“ได้คะไม่มีปัญหา ไปครับน้องวินไปเล่นกับพี่แอนกัน” น้องแอนเป็นพนักงานตอนรับครับ เธอมีสามีแล้ว ผมไปสืบประวัติมาจากพี่ชาร์ปได้ความว่าน้องแอนมีสามีแล้วและอยากมีลูกแต่ทำยังไงก็มีไม่ได้เพราะน้องแอนมดน้องอ่อนแอ่ทำวิธีไหนก็มีไม่ได้เลยต้องทำใจทั้งคู่ น้องแอนเป็นคนรักเด็กครับพอเห็นน้องวินมาด้วยก็จะรีบออกมารับไปเล่นที่ห้องหรือโซนเคาน์เตอร์ที่น้องแอนทำงานอยู่ครับ
“ปะ ไปทำงานได้ละ เดียวจะไม่เสร็จงานพี่คงเต็มโต๊ะหมดละ”
“ครับเจ้านาย” แล้วเราสองคนก็เดินไปที่ลิฟท์สำหรับผู้บริหาร ลิฟท์นี้จะใช่ได้แค่พี่ชาร์ป ผม แล้วคุณรินเลขาหน้าห้องเท่านั้นครับ
“สวัสดีคะคุณชาร์ป สวัสดีคะน้องวาล” พอมาถึงก็เจอเข้ากับพี่รินเลขาหน้าห้องที่มองมาทางผมด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนักตั้งแต่ผมมาทำงานที่นี่ก็มีพี่รินนี้แหละครับที่ผมไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยเพราะสายตาที่เธอมองมาที่ผมเหมือนจะฆ่ากันให้ตายได้เลยละครับ
“สวัสดีครับพี่ริน”
“คุณรินวันนี้มีเอกสารอะไรที่ผมต้องเซ็นบางครับ”
“มีคะ รินวางไว้ที่โต๊ะให้แล้วคะ”
“ขอบคุณครับ ปะวาล”
“ครับ”
รินPart
“ไอ้วาล แกไม่ตายดีแน่ หงุดหงิดโว้ย จะประคบประหงมอะไรกันขนาดนั้น ที่ฉันละทำเป็นสั่งนั้นสั่งนี้ อีคุณชาร์ปนี้มันเป็นพวกผิดเพศหรือเปล่าว่ะ ก็ไม่น่าใช่ โอ๊ย แต่ทำไมรำคาญตาไอ้เด็กวาลคนนี้จัง อย่าให้ได้เจอข้างนอกนะแม่จะประเคนฝ่ามือสักทีสองที ขัดหูขัดตาเสียจริง”
วาลPart
“คุณชาร์ปครับ คือว่ามีงานที่ต้องตรวจทานความเรียบร้อยไหมครับ”
“ไม่น่าจะมีครับ เดียวพี่ขออ่านเอกสารนี่ก่อนละกัน แล้วเดียวจะให้วาลตรวจดูอีกที”
“เอ่อ ได้ครับ” นั่งรอพี่ชาร์ปอ่านสักพัก พี่แกก็เดินเอามาให้ผม ผมก็อ่าน และตรวจทานดูอีกสองสามรอบแล้วก็เอาไปให้พี่ชาร์ปเซ็นอนุมัติครับ
เที่ยงแล้วผม พี่ชาร์ป น้องวินก็ออกมาหาอะไรกินกันที่ห้างใกล้ๆบริษัทครับ ผมเองก็ปฏิเสธไปแล้วนะครับว่าไม่เป็นไร แต่ก็โดนลากออกมา โดนมีสายตาคู่อาฆาตรของพี่รินได้ส่งมาให้
“น้องวินอยากอะไรครับ สั่งได้เลยวันนี้ป๊ะป๊าเลี้ยงเอง” น้องวินหันมาหาผมเพื่อขอให้ผมตอบตกลงไป ผมก็พยักหน้าให้เจ้าตัวก็ยิ้มร่าเลยครับ ชี้นิ้วอันป้อมไปที่ผักเป็นอย่างแรกเลย
“น้องวินเอาอันนี้ครับ น้องวินอ่านไม่ออก แต่น้องวินอ่านคำว่าผักได้ แต่คำอื่นน้องวินไม่แน่ใจว่าสะกดถูกไหม”
“ไหนครับ อ้า น้องวินอยากกินผัดผักกระเฉดปลาเค็มเหรอครับ” ลูกก็พยักหน้าขึ้นลง
“น้องวินคิดว่าน่าจะอร่อยนะ”
“สั่งมาแล้วต้องทานนะครับ ไม่อย่างงั้นจะเสียของ”
“ครับผม” ผมบอกกับน้องวินไป แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ให้น้องกินหรอกครับเดียวได้ห้ามส่งโรงพยาบาลเป็นแน่ เดียวสั่งให้เองดีกว่า
“น้องครับ พี่เอาผัดผักกระเฉดปลานะครับ ไม่เอาปลาเค็ม แล้วก็ไข่เจียวทรงเครื่องไม่ใส่หมูนะครับ แล้วก็ข้าวผัดไก่นะครับ ข้าวเปล่าสองที่ครับ เอ่อคุณเอาอะไรเพิ่มอีกเปล่า”
“นึกว่าจะลืมพี่แล้ว ผมเอาต้มยำไก่ครับไม่เผ็ดมาก แล้วก็ปลาราดพริกครับ แค่นี้ละครับ”
“ขอทวนรายการอาหารนะคะ มีผัดผักกระเฉดปลานะคะ ไข่เจียวทรงเครื่องไม่ใส่หมูสับ ข้าวผดไก่ ต้มยำไก่ไม่เผ็ด ปลาราดพริก แล้วก็ข้าวเปล่าสองนะคะ รออาหารสักครู่คะ”
“ขอบคุณครับ” แล้วเราก็นั่งรออาหาร นานอยู่เหมือนกันครับเพราะมันเป็นช่วงพักเที่ยงพอดีคนเลยเต็มร้านครับ แต่ทางร้านก็จัดการได้ดี รอสักครู่อาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะของเราครับ เห็นจะดีใจสุดก็น้องวินที่จะได้กินผัดผักกระเฉดที่ไม่เคยกันมาก่อนเป็นครั้งแรกที่น้องสั่งอาหารครับ เพราะผมเองก็ไม่เคยพาน้องไปทานนอกบ้านเลย ทำให้กินตลอดเพราะกลัวว่าน้องจะแพ้อาหารที่ไม่สะอาดครับ เด็กที่เป็นภูมิแพ้มีภาวะคลอดก่อนกำหนดนี่ก็ถือว่าเลี้ยงยากนะครับ แต่ก็รอดมาได้ รอดมาแบบเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น เฉียดตายก็หลายรอบ ผมเองก็เสียใจนะครับ ร้องไห้ทุกวันร้องทุกครั้งที่น้องต้องเข้าโรงพยาบาล ผมผิดเองที่ดูแลเขาไม่ดี คิดแล้วก็เหมือนน้ำตาจะไหลเลยครับ
“แม่ครับ แม่ร้องไห้ทำไมครับ”
“เอ่อ เปล่าครับ แม่ เอ่อ ฝุ่นเข้าตานะครับ”
“ฝุ่นเหรอครับ น้องวินไม่เห็นมีเลยนะครับ”
“มันเป็นฝุ่นเม็ดเล็กๆครับ มันปลิวเข้าตาแม่ครับ แม่ครับเลยน้ำตาไหล” แก้ต่างไปเพื่อไม่ให้ลูกคิดมาก
“ครับครับ เอาละ เรามาลงมือทานอาหารได้แล้วครับ เดียวมันจะเย็นเสียก่อน มันจะไม่อร่อยนะ” แล้วพี่ชาร์ปก็มาห้ามทัพเอาไว้ครับ
หลังจากอิ่มหนำกับมื้อเที่ยงที่มีพี่ชาร์ปเป็นเจ้ามือเลี้ยงแล้ว น้องวินก็อารมณ์ดีเพราะได้กินผัก และมีแต่คนเอาใจเขาเป็นพิเศษที่คอยตักอาหารให้ตลอดเลย ผมละอยากจะขว้างส้อมให้จิ้มหน้ามากเลยละครับ คนอะไรไม่อาบฟ้าดี ตักอาหารให้น้องวินคนเดียวผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ นี่มาตักให้ผมแล้วหยอดคำหวานๆมาอีก ผมก็มองค้อนไปทีนึงสิครับทำอะไรไม่รู้ คนก็เยอะชอบแสดงออกดีนักนะ
“เอาละครับ น้องวินอยู่กันพี่แอนก่อนนะครับ เลิกงานแล้วแม่จะมารับกลับบ้านเรานะครับ”
“ครับผม”
“น้องวินน่ารักนะคะพี่วาล เสียดายที่แอนมีลูกไม่ได้ ได้อยู่กับน้องวินแล้วแอนมีความสุขมากเลยคะ”
“อย่าไปคิดมากนะครับ ถ้าเขาจะมาเดียวก็มาเองแหละครับ สู้ๆครับพี่เป็นกำลังในให้นะครับ น้องวินครับแม่ครับไปทำงานก่อนนะครับ”
“ครับผม ป๊ะป๊าดูแลแม่น้องวินดีดีนะครับ”
“น้องวิน! พูดอะไรแบบนั้นห่ะเรา”
“น้องวินก็พูดถูกแล้วไง ไปดุลูกทำไม จริงไหมครับน้องวินคนเก่ง”
“สองคนนี้ยังไงไปแอบคุยไปแอบให้ท้ายกันตอนไหนอีกละหะ เดียวเถอะจะโดนดี”
“ป๊ะป๊าไปดีกว่านะครับ”
“พี่แอนช่วยน้องวินด้วยยยยยย”
“แกแดดใหญ่แล้วนะครับน้องวิน ไม่น่ารักเลย” แล้วน้องวินก็วิ่งเข้าห้องทำงานของน้องแอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ กลับบ้านเจอดีแน่เจ้าตัวเล็ก
“เอาน่าพี่วาลเด็กก็แบบนี้แหละคะ”
“นี่ก็ให้ท้ายหลานไปอีก ไงพี่ก็ฝากน้องวินด้วยละกันพี่ไปทำงานก่อนนะ”
“รับทราบคะ”
“เรานี่นะ”
ชาวินPart
“พี่แอน แม่ไปยังครับ”
“ไปแล้วครับ ทำไมหรือครับ”
“เปล่าครับ แหะๆ พี่แอนสอนน้องวินอ่านหนังสือหน่อยครับ”
“หนังสือ เล่มไหนครับ ไหนเอามาให้พี่แอนดูสิ”
“เล่มนี้ครับ”
“มีแต่ภาษาอังกฤษพี่แอนจะสอนยังไงละเนี่ย”
“นะครับ น้องวินอยากอ่าน”
“อืม เอาไงดีละ ถ้าอย่างนั้น พี่แอนจะอ่านให้น้องวินฟังนะครับ พี่แอนก็ไม่รู้จะสอนยังไงดี”
“เย้ๆๆๆๆ รักพี่แอนจังเลย”
“ครับครับ มาครับมานั่งข้างๆพี่แอนมา” แล้วพี่แอนก็อ่านให้น้องวินฟัง อ่านไปแปลไปคำไหนที่น้องวินอย่ารู้ก็จะถามพี่แอนแล้วพี่แอนก็จะบอกความหมายของคำนั้นด้วย น้องวินชอบจังเลยครับกลับไปบ้านจะไปเล่าให้พี่หมีฟังว่าพี่แอนอ่านหนังสือแล้วก็สอนคำศัพท์ง่ายๆให้น้องวินด้วย น้องวินฟังไปได้แค่ครึ่งเล่มก็ง่วงแล้วครับ ก็มันถึงเวลานอนกลางวันของน้องวินแล้วนี่นะ น้องวินขอตัวนอนก่อนนะครับ
วาลPart
“แอนแล้วน้องวินละ”
“หลับอยูคะ” วันนี้งานไม่เยอะมากพี่ชาร์ปเลยให้กลับบ้านเร็วครับ เลยมารับน้องวิน
“อ้าว หลับอยู่เหรอ นี่ก็บ่ายสามแล้วนะน่าจะตื่นได้แล้วนะ”
“ไม่รู้สิค่ะ แอนอ่านหนังสือให้ฟังไปครึ่งเล่มหันมาดูอีกทีก็หลับไปแล้ว คงจะเพลียด้วยละมั่งคะ”
“ออ ไม่เป็นไรเดียวพี่เข้าไปอุ้ม แอนก็ทำงานไปเถอะนะรบกวนมามากแล้วด้วย”
“รบกวนอะไรกันคะ สนุกดี คราวหลังก็เอาน้องมาบ่อยๆนะคะ”
“จ้า แต่อีกไม่กี่เดือนน้องก็จะเปิดเทอมแล้ว ยังหาโรงเรียนไม่ได้เลย”
“หรือคะ เสียดายจังจะไม่ได้เจอน้องวินแล้ว แอนคงคิดถึงแย่แน่เลย”
“อย่าทำหน้าเศร้าสิ พี่เห็นแบบนี้ก็รู้สึกผิดนะ”
“คะพี่วาล ว่างๆก็พาน้องมาอีกนะคะ”
“ได้จ๊ะ” แล้วผมก็เข้าไปที่ห้องของน้องแอน เจ้าชายน้อยของผมยังหลับตาพลิ้มอยู่เลย คงจะฝันดีสินะ ขนาดหลับยังยิ้มอยู่เชียวคงจะมีความสุขที่มีคนเอาใจละสินะ แล้วผมก็หันไปเจอหนังสือที่วางอยู่ข้างๆน้องวิน ชื่อเรื่อง My Hero และเป็นแบบฉบับภาษาอังกฤษด้วย น้องวินชอบภาษาหรือ หรือแค่อยากโดนเอาใจเลยให้แอนอ่านให้ฟัง แต่ก็ไม่คิดอะไรมากกำลังจะอุ้มน้องวิน น้องแอนก็เดินเข้ามาพอดี
“อ้าวพี่วาลยังไม่ไปเหรอคะ แอนว่าจะมาเอาหนังสือไปเก็บพอดี น้องวินถือหนังสือแล้วเดินเข้ามาบอกว่าพี่แอนสอนน้องวินอ่านหน่อยได้ไหม”
“เล่มนี้หรือเปล่าแอน”
“ใช่คะ เล่มนี่แหละ แอนชอบเอามาอ่านเล่นเวลาพักคะไม่รู้ว่าน้องวินไปหยิบมาตอนไหนแล้วบอกว่าพี่แอนสอนน้องวินหน่อย สอนน้องวินอ่านหน่อย แอนก็ไม่รู้จะสอนยังไง ก็เลยอ่านให้ฟัง น้องวินเองก็ดูท่าจะชอบด้วยนะคะ น้องวินนั่งฟังจนมาครึ่งเล่มแอนหันมาอีกทีก็หลับไปซะละ คงเพลีย เพลียที่ต้องข่มตาไม่ให้หลับไปก่อน แต่น้องจะถามนะค่ะว่าคำนี้แปลว่าอะไร อ่านว่ายังไง น้องวินเป็นเด็กฉลาดนะคะ แอนว่าท่าจะเก่งได้พี่วาลมาแน่เลย”
“ไม่หรอกน้องแอน คงได้นิสัยนี้มาจากพ่อของน้องแหละ” น้องแอนเองก็รู้ครับว่าผมท้องได้ ตอนแรกที่รู้น้องแอนตกใจมาก ถามผมสารพัด ผมก็ตอบตามที่รู้ครับ ในบริษัทนี้มีแค่น้องแอนคนเดียวที่รู้ว่าผมท้องได้ เพราะถ้าขืนบอกไปทั่วทั้งบริษัทมีหวังได้บริษัทแตกแน่ครับ เผลอๆอาจจะโดนมองด้วยสายตาหยามหยาบก็เป็นได้ครับ ผมเลยขอพี่ชาร์ปเอาไว้ว่าขอบอกแค่น้องแอนให้รู้เท่านั้นเพราะผมสนิทกับน้องเขามากที่สุดแล้วครับ
“แอนว่าไม่หรอกคะคงได้ทั้งพ่อของน้องแล้วก็พี่วาลที่เป็นแม่มาคนละครึ่งด้วยแหละ เอาเป็นว่าพี่วาลรีบกลับเถอะคะเดียวจะมืดค่ำเอาเสียก่อนมันจะอันตราย”
“ครับคุณแม่”
“พี่วาลก็ เล่นเป็นเด็กไปได้” แล้วผมกับน้องแอนก็พูดคุยกันเล็กน้อยผมก็ขอตัวกลับบ้านโดนมีลูกลิงที่ไม่ยอมตื่นกระเตงอยู่ข้างหลังผม เดินออกมารอรถเมล์ครับ ในนี้กลับรถเมล์ดีกว่าครับประหยัดด้วย และก็จะได้แวะไปซื้อของมาทำให้เจ้าตัวเล็กด้วยเผื่อตื่นมาจะบ่นหิว
กลับมาถึงบ้านเจ้าลูกลิงก็ไม่ยอมตื่นครับผมจึงจำใจไม่แวะซื้อของ ก็นั่งเลยมาจนถึงป้ายรถเมล์ที่ใกล้หมู่บ้านที่สุดครับ วันนี้มาแปลกปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่นคงจะเพลียจริง แต่ก็ไม่อยากให้น้องนอนเยอะครับเดียวตอนกลางคืนไม่ยอมนอนอีก
“เอาละถึงบ้านแล้ว” มาถึงบ้านผมก็ทำการไขกุญแจเข้าบ้านแล้วก็ได้ยินเสียงเจ้าไข่เจียวร้องเรียกหา
“ไข่เจียว” อ้าวน้องวินจากที่หลับอยู่ก็กระโจนจากหลังผมไปหาไข่เจียวเลยครับ คงจะไปเล่นกับเพื่อนเขาละครับ เฮ้อ ที่แบบนี้ละก็นะ
“น้องวินครับไปล้างหน้าก่อนนะเดียวจะได้ไปช่วยแม่ครับอาหารเย็นกัน”
“ครับผม” น้องก็ทำตาอย่างเคร่งครัดครับ แล้วเราก็ทำอาหารกันโดยมีผมทำเป็นหลัก และมีลูกมือที่ตอนนี้เริ่มที่จะเก่งขึ้นหยิบจับนั่นนี่ได้คล่องแคล้วมากขึ้นแล้ว แต่ก็ต้องฝึกไปเรื่อยๆครับ เพราะภายภาคหน้าผมเองก็ไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองจะอยู่ไปได้นานขนาดไหน ต้องฝึกหรือหัดให้เขาเป็นแต่เด็กครับ ทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของน้องเองครับ เพราะรักลุกมากผมเลยอยากแบ่งปันประสบการณ์และการใช้ชีวิตให้กับเขาถ้าเขาอยากทำอะไรผมเองก็จะให้ทำ จะสอนในทางที่ถูกที่ควร สอนในสิ่งที่ควรทำครับ โตไปเขาจะได้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีและเป็นที่รักของทุกคนได้ครับ ผมเชื่อแบบนั้น
#############################################################
ตอนที่8 มาแล้วครับ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ
อาการป่วยของวาลก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็ตีไปว่าพักผ่อนละกันเนอะ
แต่อีกไม่นานก็จะได้รู้แล้วว่า วาลป่วยเป็นอะไร
ที่หายไปไหนเพราะทำงานนะครับ ขอโทษด้วย ไม่ค่อยว่างเลย
แล้วก็ผมเองก็พึ่งสูญเสียคุณย่าไปเลยหายไปพักใหญ่เลยครับ ขอโทษทุกคนที่ตามรอด้วยนะครับ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
แต่ยังไงเรื่องนี้ก็ดำเนินมาจะครึ่งเรื่องแล้ว ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งน้องวิน แม่วาล พ่อชาร์ปไปนะครับ
ชอบเรื่องนี้ก็เม้นให้กำลังใจ
บวกเป็ดให้ด้วยนะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ
-
เสียใจกับไรท์ ด้วย เรื่องคุณย่า :mew2:
ท่านไปสบายแล้ว แต่ท่านก็ยังอยู่กับไรท์แหละ
อยู่ในความคิดคำนึงของไรท์ ตลอด
ริน ที่หมายมั่นจับนาย มองวาลเป็นศัตรู
ทั้งที่มีเสี่ยดูแล แต่ดูถูกเหยียดหยามเสี่ย
ความลับของตัวเองจะเปิดเผยมั้ยนะ
วาล อบรมลูกดีให้ทำอะไรต่างๆเป็น
เป็นประโยชน์กับวินแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นังงูพิษ!
-
:L2: :pig4:
-
อาจหยาบคาย....ต้องขอโทษด้วยนะครับ
พระเอก"เหี้ยเน้อะ..."
-
เช้าอากาศแสนสดใสวันนี้ ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ เหมือนได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เลยครับ แต่พอลุกขึ้นมาจากเตียงที่นี่ทำไมกลายเป็นทุ่งหญ้าแทนที่จะเป็นห้องนอนของผมละครับ หรือว่าฝัน ลองหยิกตัวเองสิ
“โอ๊ย” ก็เจ็บนี่ไม่ใช่ฝัน แล้วผมมานอนที่นี่ได้ยังไงละครับ มองดูรอบ ๆ ก็เห็นแต่ทุ่งหญ้าเต็มไปหมดเลยครับ ลองเดินดูแถวนี้ดีกว่า แต่ทุ่งหญ้าแห่งนี้ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นตาจังเลย เอ๊ะตรงต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นมีคนนั่งอยู่ด้วย ลองเดินไปถามเขาดีกว่า
“เอ่อ ขอโทษนะคะ...” พอคนที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หันมาผมก็ถึงกับชะงักไปทันที คนที่นั่งอยู่คือแม่ของผมครับแล้วมีคนนอนหนุนตักท่านอยู่ อันนี้ผมคงไม่ต้องเดาว่าใคร นั่นพ่อของผมเอง
“อ้าววาล มาที่นี่ได้ไงลูก”
“แล้วแม่มานั่งทำอะไรที่นี่ละครับ”
“แม่กับพ่อก็อยู่ที่นี่ยังไงละจ๊ะ”
“แต่ว่า”
“ใช่จ๊ะ พ่อกับแม่ตายไปแล้ว”
“แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันละครับ”
“แม่เองก็ไม่รู้ หรืออาจจะเพราะลูก”
“ไม่จริงครับ ผมยังไม่ตาย ผมยังไม่ตาย”
“อึก” แล้วผมก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“เฮ้อ โล่งไปที ที่แท้ก็ฝันไปนี่เอง” แล้วผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมา มองดูรอบ ๆ ก็ห้องผม โล่งอกไปที
“วาลตื่นหรือยังลูก เช้าแล้วนะเดียวก็ไปโรงเรียนสายหรอกลูก”
“เดียวนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“วาล อย่าให้แม่ต้องขึ้นไปปลุกนะลูก ตื่นมากินข้าวได้แล้ว เดียวพี่ชาร์ปก็จะมารับเราแล้วนะ”
“ไม่จริง นี้มันเป็นความฝัน บ้าจริงฝันซ้อนฝันหรือนี่เรา”
“วาล แม่จะขึ้นไปแล้วนะ” เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน
“ครับแม่ วาลตื่นแล้วครับ”
“ตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำแล้วก็ลงมาทานข้าวนะเรานี้นะ ไม่ไหวเลย เดียวจะบอกให้พี่ชาร์ปจัดการ”
“เราต้องลืมตา เราต้องลืมตา ใครก็ได้เรียกชื่อเราที น้องวินช่วยแม่ด้วย”
“วาลเสร็จยังลูก นานไปแล้วนะ”
“ครับแม่” ตอบแม่ไปโดยที่ยังคงพยายามลืมตาให้ได้
“แม่ครับ แม่ครับ เช้าแล้วนะ” น้องวิน น้องวินเรียกเราแล้ว
“แม่ครับ น้องวินหิวแล้วนะ” น้องวินเปิดประตูเข้ามาลูก
“วาล ทำอะไรอยู่ลูกแม่จะเข้าไปแล้วนะ” ไม่นะ น้องวินช่วยแม่ด้วย
“น้องวิน”
“ครับผม” แล้วผมก็เรียกน้องวินได้
“วาลลูกเรียกใครน่ะ”
“น้องวิน น้องวินครับ” ผมพยายามเรียกลูกสุดชีวิต ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ฝันซ้อนฝันนี่มันน่ากลัวจริงๆนะครับ
“วาลลูกอยู่กับใครนะ แล้วใครคือน้องวิน วาล”
“แม่ครับน้องวินเปิดไม่ได้” อย่าบอกนะว่าผมล็อคประตู
“วาล ล็อคประตูทำไมลูก ออกมาเปิดให้แม่เดียวนี้นะ” ทำไมมันถึงได้เหมือนความจริงแบบนี้กันนะ
“แม่ครับ น้องวินเปิดประตูไม่ได้ ห้องแม่ล็อค” แล้วผมก็ข่มใจท่องนะโมไปครับ แล้วก็พยายามลืมตาให้ได้
“ฮึก แม่ครับ แม่เป็นอะไรครับ อึก” น้องวินอย่าร้องลูก แม่กำลังพยายามอยู่ครับ ไม่ร้องนะคนดี
“อึก แม่ครับ ฮือออออ” ด้วยที่ลูกร้องไห้อยู่ผมจึงลืมตาแล้วลุกขึ้นมาเปิดประตูออกไปหาน้องวินจนได้ครับ ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว ผมไม่อยากให้น้องวินต้องร้องไห้อีกเลย ผมสงสารลูกมากเลยครับ ขวัญน้องคงเสียไปแน่แล้ว
“โอ๋ๆๆๆ ขวัญเอ่ย ขวัญมานะครับลูก แม่ขอโทษนะครับ แม่ฝันร้าย แม่ขอโทษนะครับ”
“อึก ครับ ผมกลัว อึก อึก กลัวว่าแม่จะเป็นอะไรไป น้องวินเรียกแม่ตั้งนานแม่ก็ไม่ออกมา ฮึก น้องวินกลัว”
“อึก ไม่เอาครับ ไม่กลัวนะ แม่ครับ ฮึก ไม่เป้นอะไรแล้ว แม่อึก ครับ ขอโท อึก โทษ นะครับ” ผมกลัว ผมกลัวมากจริงๆครับ ถ้าน้องวินไม่มาปลุกผม ผมคงนอนฝันไม่ตื่นเป็นแน่ แต่ตอนนี้เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยครับ มันโล่งใจที่ผมตื่นขึ้นมาเห็นลูกตัวเองอีกครั้ง แต่การตื่นมาแบบนี้ไม่เอาแล้วนะครับ ผมไม่อยากทำให้ลูกร้องไห้เพราะผม
“เอาละ อึก ดูสิ ตาแดงหมดแล้ว ปะไปล้างหน้าล้างตาก็ครับ เดียวแม่ครับก็จะไปล้างหน้าเหมือนกัน วันนี้น้องวินอยากกินอะไรครับ”
“ฮึก น้อง อึก วิน อยากกินข้าวต้มปลา อึกครับ” ขนาดหยุดร้องไห้แล้วแต่เสียงตอบยังมีติดลูกสะอื้นให้ได้ยินอยู่
“ครับ เดียวแม่ครับทำให้นะ ไปล้างหน้าได้แล้วครับ”
“อึก ครับ” แล้วน้องก็เดินไปที่ห้องของตัวเองเพื่อล้างหน้าล้างตา วันนี้ลูกร้องไห้ อีกสักพักต้องไม่สบายแน่เลย ตัวเองคงรู้ละมั่งว่าต้องไม่สบายเลยขอข้าวต้มปลากลัวจะได้กินยาละสินะ
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็เดินลงมาทำข้าวต้มให้น้องวินครับ คงต้องเตรียมยาแก้ไข้ไว้ให้สะแล้วละนะ ยังไม่ก็ต้องให้กินให้ได้เพราะร้องสะสะอึกสะอื้นโยเยเสียขนาดนั้น เอาละรีบลงมือทำข้าวต้มปลาน้องวินดีกว่า
“แม่ครับ น้องวินมาแล้วครับ”
“มาแล้วหรือครับ เดียวไปนั่งรอที่โต๊ะนะครับ ใกล้เสร็จแล้ว”
“ครับผม” แล้วน้องก็ไปนั่งรอที่ที่ประจำของตนเอง
“มาแล้วครับ ข้าวต้มปลาน้องวิน ไหนให้แม่แตะหน้าผากดูหน่อยสิครับว่าร้อนไหม”
“น้องวินสบายดีครับ”
“เอาน่า” แล้วผมก็แตะดู ที่หน้าผาก และตัวของน้อง รู้สึกว่าจะตัวรุ่มๆนะ คงต้องให้กินยากันไว้ก่อนละทีนี้
“กินข้าวเสร็จแล้วก็ต้องกินยาเลยนะครับ เดียวจะไม่สบายเอานะ”
“น้องวินไม่กินได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้ครับ ยาไม่ขมหรอก แม่ใส่น้ำหวานลงไปแล้ว” หลอกเด็กไปครับแต่ไม่รู้ว่า
“แม่โกหก” ยังคิดไม่จบลูกผมก็พูดดักขึ้นมาเลยครับ รู้จริงนะเจ้าตัวเล็ก
“แม่ได้ไม่โกหกนะ ผมผสมน้ำหวานลงไปแล้วจริงๆนะครับ”
“เชื่อก็ได้”
“กินให้หมดนะครับ”
“ครับผม” พอเห็นน้องวินได้ของกินก็ไม่สนใจอะไร ผมเลยออกมาให้อาหารเจ้าไข่เจียวครับ วันนี้หยุดทำงานวันเว้นวันบางที่ก็ขี้เกียจดีนะครับ 555 พักแปบๆวันรุ่งขึ้นก็ไปทำงานละ แต่จะทำยังไงได้ละครับไม่ทำงานก็ไม่มีเงินใช้ อยู่สองแม่ลูก ต้องกินต้องใช้ ค่าอะไรต่อมิอะไรหลายสิ่งอย่าง เยอะแยะมากมายเต็มไปหมด อีกไม่นานน้องวินก็จะเปิดเทอมแล้ว เฮ้อ
ชาร์ปPart
ผมมาทำงานโดยที่ใจจริงแล้วไม่อยากมาเลย เพราะไม่มีวาล ถึงผมจะเคยทำเรื่องเลวร้ายกับวาลขนาดไหนผมเองก็ไม่เคยที่จะลืมวาลไปได้เลย นี่สินะที่เขาเรียกว่ารักแรกมันแยกยาก รักมากมันยากที่จะแยก ผมคงรักวาลมาก รักไม่เปลี่ยนแปลง แต่ทำไมนะผมถึงได้ทำลายความรักของเราลงเองกับมือ เพราะความคิดอันโง่เขลาของผมเองละมั่งนะ เฮ้อ คิดแล้วก็ปวดใจ แต่วาลคงเจ็บกว่าผมหลายเท่า ทั้งเลี้ยงน้องวินมาคนเดียวตลอด 6 ปีที่ผมหายไปและไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย วาลคงเจ็บปวดมากสินะ พี่ขอโทษนะวาล พี่มันเลวจริงๆ มาคิดได้ตอนนี้มันก็คงสายไปแล้วละมั่งครับ ดูตอนนี้ผมเร่งทำคะแนนขนาดไหน วาลเองก็ไม่เห็นจะใจอ่อนให้ผมเลย ยิ่งคิดยังไงก็คิดไม่ออก จะทำยังไงนะ จะทำแบบไหนให้วาลใจอ่อนมารับรักผมเหมือนครั้งเก่าก่อน หรือว่าผมต้องทำให้วาลเชื่อใจผมเองนะ
ก๊อก ก๊อก
“คุณชาร์ปคะ รินขออนุญาติเข้าไปนะคะ”
“เข้ามา”
“คะ”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“คะ วันนี้มีนัดพบลูกค้าตอนบ่ายนะคะ”
“กับคุณวิใช่ไหม”
“ใช่คะ วันนี้คงจะนัดไปพูดถึงเรื่องโปรเจคที่จะให้ทางเราทำคะ”
“ครับ ยังไงก็เตรียมเอกสารให้พร้อมนะครับ รายใหญ่อย่าปล่อยให้หลุดมือไปได้นะครับ”
“คะ แต่ครั้งที่แล้วก็นัดคุย แต่ก็ไม่ได้คุยเป็นจริงเป็นจัง”
“เอาเถอะครับ ดีกว่าเขาถอนหุ่นเราทิ้งก็แล้วกันครับ”
“คะ”
ตอนเที่ยงว่าจะไปหาวาลเสียหน่อยก็ดันมีนัดกับคุณวิเสียอย่างนั้น คงไปหาตอนเย็นก็แล้วกันนะ เพราะนัดวันนี้คงเป็นนัดที่สำคัญของจริงแน่แท้ เพราะโปรเจคนี้มีแต่คนอยากจะทำ มันเป็นโปรเจคใหญ่มากเลยทีเดียว ใครที่ได้ทำนี่มันก็จะการันตีได้ว่าลูกค้าเชื่อถือ และเชื่อใจเรา เอาละนี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วออกไปหาอะไรทานก่อนไปหาคุณวิดีกว่าเรา
แกร๊ก
“เอ่อ คุณชาร์ปจะไปไหนคะ”
“ออ คือว่าผมจะออกไปหาอะไรทานเสียหน่อยครับ คุณรินไปด้วยกันไหมครับ”
“ไปได้หรือคะ”
“ครับ”
“ไปคะ รอรินสักครู่นะคะ”
“เอ่อ ครับ”
รินPart
“มาแล้วคะ”
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเลยนะครับ แต่ผมว่าเราเตรียมเอกสารไปด้วยดีกว่านะครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปกลับเข้าออกบริษัทหลายรอบ”
“ได้คะ เดียวรินขอเวลาสักครู่นะคะ”
“ได้ครับ” ดีใจจังวันนี้ได้ไปกินข้าวกับคุณชาร์ปสองต่อสอง เป็นบุญของอีรินจริง ๆ คราวนี้แหละไม่รอดมืออีรินแน่ ขากลับให้ไปส่งที่บ้านแล้วจับปล้ำเลย เอ๊ะ ไม่ดีดีเดียวโดนไล่ออก งั้นชวนเข้ามานั่งกินน้ำกินท่าในบ้านก็ได้ จะได้ไม่เป็นก็เสียมารยาท ค่อย ๆ ตะล้อมแล้วก็ใช้มารยาหญิงเข้าหา แค่นี้ก็ได้ผัวเป็นเจ้าของบริษัทแล้ว แค่คิดก็สั่นไปหมดแล้ว โอ๊ยเป็นแผนที่ดีมาก คิดได้ยังไงว่ะเรา แต่แผนแบบนี้ก็ใช้ได้หลายรายแล้ว คุณชาร์ปเหรอ ไม่มีพลาด
“มาแล้วคะคุณชาร์ป”
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นไปกันครับ”
“คะ” อยากเดินควงแขนจังเลย แต่ก็อีกไม่นานเกินรอหรอกนะ อีกไม่นานฉันก็จะได้เดินควงคุณชาร์ปแล้ว ฉันจะทำให้หลงจะโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดูสิ
ชาร์ปPart
“คุณรินจะกินอะไรสั่งได้เลยนะครับ”
“เอ่อ คือว่ารินไม่กล้าอะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมเลี้ยงเอง”
“ได้หรือคะ”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น รินสั่งเลยนะคะ”
“ครับผม” มารยาหญิงเดียวนี้น่ากลัวนะครับ เฮ้อ คิดถึงวาลจัง วันนี้วันหยุดของวาล ถ้าคุยเสร็จเร็วผมคิดว่าจะตรงดิ่งไปหาวาลเลยทันที แต่ถ้าช้าหน่อยผมก็จะไปครับ ทำไงได้ละครับคิดถึงเมียนิครับ คิดถึงลูกด้วย น้องวินเองก็เป็นเด็กที่น่ารัก วาลนี่ก็เก่งไปเสียหมดนะครับ เลี้ยงลูกคนเดียวไม่พอยังต้องทำอาหาร งานบ้าน งานเรือนอีกสารพัด แค่คิดว่าจะได้วาลกลับคืนมามันก็ดีใจจนยิ้มไม่หุบแล้วครับ
“คุณชาร์ปคะ คุณชาร์ปคะ”
“คะ ครับ”
“คุณชาร์ปเป็นอะไรหรือเปล่าคะ รินเรียกตั้งนาน”
“เอ่อ ไม่นิครับ”
“แต่คงจะเป็นเรื่องดีสินะคะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับคุณริน”
“หรือคะ”
“อาหารมาแล้วครับ เราลงมือทานกันดีกว่านะครับ”
“คะ”
หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมและคุณรินเลขาหน้าห้องก็เดินทางไปยังจุดหมายต่อไปนั้นก็คือโรงแรงสุดหรูใจกลางกรุงที่มีคุณวิเป็นเจ้าของ รอคุยเรื่องโปรเจคที่จะให้ทำในวันนี้ครับ
“เอาละถึงแล้วครับ”
“คะ พร้อมหรือยังคะคุณชาร์ป”
“พร้อมครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเลยคะ”
“ไปครับ”
ผมเองมาที่โรงแรมแห่งนี่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะครับ แต่โรงแรมแห่งนี้ก็ยังคงคอนเซปเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จะเปลี่ยนก็แค่โครมไประย้าเท่านั้นเองครับ และโรงแรมแห่งนี้ก็เป็นโรงแรมที่มีคนมาเข้าพักมากที่สุดด้วยครับ อย่าได้ถ้าถึงเรื่องการขาดทุนครับ เพราะไม่ว่าจะยุคสมัยที่เปลี่ยนไป ข้าวของแพงขนาดไหน ราคาห้องพักในโรงแรมแห่งนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่เปิดทำการมา โรงแรมแห่งนี้เปิดทำการมาสามสิบกว่าปีได้แล้วละครับ เป็นการออกแบบของพ่อผมเอง และเครื่องประดับตกแต่ภายในก็เป็นการออกแบบของแม่ผม แล้วทำไมท่านทั้งสองถึงมาเปิดบริษัทจีเวลรี่นั้นหรือครับ อันนี้ท่านทั้งสองเคยบอกมาว่าท่านชอบเครื่องเพชรเครื่องประดับครับ เลยเปิดบริษัทจีเวลรี่ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง และท่านทั้งสองก็ไปเรียนการออกแบบเครื่องประดับไกลถึงฝรั่งเศสเลยนะครับ แรกๆก็ไม่มีคนซื้อครับ แต่ได้คุณวิที่ช่วยในช่วงนั้นและก็เป็นเพื่อนของคุณแม่ด้วย ท่านทั้งสองเลยพยุงบริษัทขึ้นมารุ่งเรืองได้อีกครั้ง และก็เปิดสาขาย่อยออกไปอีกสิบสาขาในกรุงเทพ และก็มีแพลนว่าจะเปิดสาขาต่างจังหวัดแต่ก็มาเกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้นก่อนที่จะได้ทำการไปเปิดตลาดในต่างจังหวัดครับ แต่ผมก็จะทำตามคำปรารถนาของท่านทั้งสองให้เป็นจริงครับ
“สวัสดีคะ คุณชาร์ป เชิญทางนี้เลยคะ”
“ครับ”
“คุณวิกำลังรอคุณชาร์ปอยู่ที่ห้องผู้บริหารคะ”
“คุณวิมาถึงแล้วหรือครับ”
“มาถึงเมื่อสักครู่เองคะ และก็ฝากบอกว่าถ้าคุณชาร์ปมาถึงแล้วให้ดิฉันพามาที่ห้องผู้บริหารคะ”
“อะ ครับ รบกวนด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรคะ มันเป็นหน้าที่ของเลขาอย่างดิฉันคะ”
“ครับผม”
“ถึงแล้วคะ”
ก๊อก ก๊อก
“คุณวิคะ คุณชาร์ปมาถึงแล้วคะ”
“ให้เข้ามาได้”
“ขออนุญาติครับ”
“เชิญคะน้องชาร์ป”
“สวัสดีครับคุณวิ”
“สวัสดีคะคุณวิ”
“สวัสดีคะน้องชาร์ป ส่วนเธอ กองไว้ตรงนั้นแหละ” เรื่องนี้ผมจะไม่ยุ่งนะครับ แรงกดดันของผู้หญิงนี่มันน่ากลัวเสียจริงเลยครับ
“เอาละเรามาเข้าเรื่องกันเลยนะ” แล้วผมกับคุณวิก็คุยเรื่องโปรเจคใหญ่ยักษ์ที่จะทำ คุยกันจนเลยเวลาที่จะไปพบวาล ตอนนี้ก็เกือบๆจะห้าโมงเย็นแล้ว ไม่รู้ว่าวาลกับน้องวินกินข้าวกันไปหรือยัง เพราะว่าวันนี้ผมเองว่าจะเอาไปหา ไปกินข้าวด้วยกันเสียหน่อย แต่คุยงานยังไม่จบเสียที
“คุณรินครับ ยังไงก็กลับก่อนก็ได้นะครับ ผมกลัวว่าจะดกแล้วมันจะอันตรายครับ” “ไม่เป็นไรคะคุณชาร์ป”
“ผู้ชายไล่แล้วก็ไปสิยะ”
“เอ่อ”
“ไปสิ น้องชาร์ปเรามาคุยต่อคะ”
“คะ รินไปก็ได้คะ”
รินPart
“คะ รินไปก็ได้คะ” อย่าให้กูเจอมึงข้างนอกนะอีแก่ กูจะดักตบไม่ให้ได้พลุดได้เกิดมาด่ากูฉอด ๆ แบบนี้หรอก คิดแล้วก็เจ็บใจ แผนที่เตรียมมาพังหมด พังเพราะแกเลยอีแก่ มึง
คุณวิPart
หึ เสี้ยนหนามออกไปแล้ว ต่อไปก็ต้องรู้ให้ได้ว่าน้องชาร์ปแอบอู้งานออกไปหาใคร ที่นัดมาคุยวันนี้ก็เพราะจะได้ตาไปดูว่าน้องชาร์ปแอบไปหาสาวที่ไหน
“คุณวิครับ”
“คะ ว่าไงคะน้องชาร์ป”
“เรื่องโปรเจคที่จะทำนี่คิดไว้หรือยังครับว่าจะจัดที่ไหน”
“จัดที่โรงแรงพี่คะ แล้วก็เช่นแขกคนสำคัญมาด้วยเยอะๆเลยนะคะ พี่ชอบ”
“เอ่อ การเชิญแขกมาผมคงปล่อยให้เป็นหน้าที่คุณวิแหละครับ”
“อ้าวเหรอคะ ยังไงก็ได้คะ ดีนะที่พี่ก็รู้จักคนมากมาย รวมทั้งสื่อต่าง ๆ ด้วย เดียวเรื่องนี้พี่จัดการเองคะ”
“ครับ ยังไงผมจะจัดแผนการ มาให้นะครับ”
“ได้คะ”
“มีอะไรเพิ่มเติมไหมครับ”
“ไม่มีแล้วคะ นี่ก็ดึกแล้ว ยังไงถ้ามีอะไรอีกพี่จะนัดเรามาคุยอีกนะคะ”
“ได้ครับ ถ้าเช่นนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ให้พี่ไปส่งไหม”
“ออ ผมเอารถมาครับ”
“คะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”
“ครับผม ขอตัวนะครับ”
“มานพ เตรียมเอารถออก ฉันกำลังจะลงไป พี่ต้องรู้ให้ได้ว่าน้องชาร์ปของพี่แอบไปติดหญิงที่ไหน”
#########################################################
ตอนที่ 9 มาแล้วครับ รู้สึกว่าตอนนี้วาลจะฝันแปลกๆนะ ถึงกับฝันซ้อนฝันกันเลยทีเดียว และตอนนี้ยังเป็นตอนที่คุณวิ กับเลขารินระฝีปากกันไปมา แต่รินก็ทนเก็บเอาไว
ส่วนเรื่องคุณวิที่ติดตามชาร์ปที่ชอบแอบอู้งานนั้น ก็เพื่อสอดส่องพฤติกรรม และดูว่าชาร์ปชอบออกไปหาใคร
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ พบกันตอนหน้าครับ
ชอบก็บวกเป็ด
ถ้าใช่ก็เม้นให้กำลังใจ
อาจจะแต่งได้ไม่ดีมาก ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งกันนะครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
บวกเป็ด
-
ชักเสียวๆ วาล อย่าเป็นอะไรนะ :katai1: :katai1:
-
ตามต่อ :katai2-1:
เรื่องนี้ชะนี บ้าผู้ชายโคตรๆ :fire:
-
เขียนคำว่า "ค่ะ" ผิดหมดเลย อันนี้ลืมหรือเปล่าคะ เราอ่านไปแล้วสะดุดทุกทีเลย :ruready
จะเกิดอะไรขึ้นกับวาลลลลล :katai1:
-
รอตอนต่อไป~
-
ชาร์ปPart
กว่าจะคุยงานจบก็ค่ำมืด ออกมาได้ผมก็รีบเดินไปที่รถเพื่อที่จะได้ไปหาวาลและน้องวิน เผื่อได้กินข้าวกินปลาด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกสุขสันต์ครอบครัวของเรา
“วันนี้ทำไมรู้สึกแปลๆนะ เฮ้อ คิดมากไปแล้วเรา รีบไปดีกว่า” ว่าแล้วผมก็รีบขับรถออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้สังเกตอะไร
ขับจนมาถึงบ้านของวาลก็ยังเห็นว่าไฟเปิดอยู่ แสดงว่ามาทันสินะ บีบแตรเรียกดีกว่าเรา
ปี้น ปี้น
ไม่นานก็มีคนออกมาเปิดประตูให้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร ก็ภรรยาของผมเองไงครับ วาลดูเหนื่อยๆจังนะวันนี้ ไปทำอะไรมานั้นนะ
“เชิญครับ” วาลผายมือเชิญให้ผมขับรถเข้าไปจอด
“ขอบคุณครับ” ผมกว่าขอบคุณก่อนจะขับรถเข้าไปจอดในที่ประจำ
“วันนี้ดูเหนื่อยๆนะวาล เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถือออกไปเพราะความเป็นหวัง
“ไม่มีอะไรครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” ปิดไม่มิดเลยนะ วาลเป็นคนที่เก็บซ้อนความรู้สึกไม่มิดชิด เพราะมันจะแสดงออกมาทางหน้าตาของวาลเสียหมดทุกอย่าง
“พี่ดูออก วาลปิดพี่ไม่มิดหรอก”
“นั้นสินะครับ ผมปิดคุณไม่มิดหรอก เพราะยังไงผมก็แสดงออกมาทางสีหน้าเสียหมด”
“ใช่ วาลเป็นอะไรบอกพี่ได้ไหมครับ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่เมื่อเช้าฝันไม่ดี และก็เรื่องน้องวินที่ใกล้เปิดเทอมด้วย”
“ฝันว่าอะไรครับ”
“ฝันเห็นพ่อกับแม่ครับ”
“อืม งั้นเราไปทำบุญให้ท่านกันดีไหม ส่วนเรื่องน้องวินไม่ต้องห่วงพี่จัดการเอง”
“ผมไม่อยากรบกวนคุณ”
“รบกวนที่ไหน เราก็ผัวเมียกันนะ”
“ใครเมียคุณ พูดบ้าๆ ไปดีกว่า”
“อ้าวก็วาลไง จะใครละ เอ้ะ รอพี่ด้วยวาล” แล้วผมก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปหาน้องวินครับและเมียตัวน้อยของผมครับ
คุณวิPart
“เอาตามนี้นะคะน้องชาร์ป” คุยเสร็จ เจ้าชาร์ปก็ลุกขึ้นอย่างเร่งรีบแล้วก็วิ่งออกไป
“จะรีบอะไรขนาดนั้น สิงค์ เอารถออก ตามเจ้าชาร์ปไป”
“ครับผม”
“ดูสิจะรีบไปหาสาวที่ไหน”
ขับรถตามมาจนถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่คุ้นเคยว่าจะเคยมาเมื่อนานมาแล้ว ดูดูไปก็ไม่เปลี่ยนไปมากเท่าไร แล้วเจ้าชาร์ปมาทำอะไรที่หมู่บ้านนี้ตอนนี้เวลาที่นี่นะ น่าสงสัย
“อะสิงค์นั้นรถเจ้าชาร์ปนิ ตามไปดูสิ”
“ครับคุณผู้หญิง”
“จอดแล้ว จอดๆๆๆๆๆ เดียวแมวรู้ตัว”
“ครับ”
“บ้านใครละนั้น ทำไมคุ้นจังนะ”
“คุณผู้หญิงรู้จังหรือครับ”
“ไม่หรอก แต่มันคุ้นๆเหมือนเคยมานะ”
“ครับ”
“อ่ะ มีคนออกมาแล้ว เป็นผมชายซะด้วย เจ้าชาร์ปยังคงมีรสนิยมแบบเดิมสินะ ชอบผู้ชายเหมือนเดิม เอ๊ะ แต่ทำไมหน้าเด็กคนนั้นคุ้นจัง”
“คุ้นมากเลยครับคุณผู้หญิง เหมือนน้องวาลเลยครับ”
“อ่า ใช่แล้ว น้องวาลนิ ตายแล้วมาทำอะไรที่นี่ละเนี่ย แล้วทำไมเจ้าชาร์ปถึงมาละหรือว่า”
“หรือว่าอะไรครับ”
“ไม่มีอะไร อ่าเข้าบ้านไปแล้ว สิงค์เดี๋ยวฉันจะลงไปดูหน่อยแล้วกัน”
“ครับ” มีอะไรให้เล่นแล้วละ ชาร์ปปิดพี่ไม่มิดแล้วนะ
“หึหึ ที่รีบก็เพราะมาหาน้องวาลนี่เอง นึกว่ามาหาสาวที่ไหน ยังคงตัดน้องไม่ขาดสินะ เจ้าเด็กคนนี้ตั้งโดนลงโทษเสียให้เข็ดและหลาบจำ”
...........................................................................20%..............................................................................
#############################################################
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:มาให้ 20% นะครับ ไม่มีเวลาเลย ทำงานทุกวัน วันหยุดก็นอนทั้งวัน(ไรท์ขี้เกียจเอาง่ายๆ) หายไปนานมากเลยครับ แต่ไม่ทิ้งแน่นอนครับ ใกล้จบแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะมีตอนพิเศษไหม คงน่าจะมี อิอิ รอหน่อยนะครับ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนจบวาลคงไม่ตายหรอกนะ
-
:hao5:
-
ชอบ ๆ รออ่านตอนต่อไปจ้า :กอด1: :กอด1:
-
ยับป้าจะมาดีหรือมาร้ายเนี่ย
-
คือคุณวินี่ ตกลงเชียร์น้องวาลรึเปล่าคะ
-
วาลPart
ดิ่งด่อง ดิ่งด่อง
“เอ๊ะใครมานะ”
“วาลมีใครมากดกริ่งหน้าบ้านอ่ะครับ”
“ไม่รู้ครับ เดียวผมออกไปดูเอง”
“ครับ” ใครกันนะที่มากดกริ่งที่หน้าบ้าน บ้านผมเองก็ไม่ค่อยมีคนมาด้วยสิ นอกจากคนที่อยู่ในห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนจะมากินข้าวกัน ส่วนน้องวินนั้นนั่งเล่นที่ห้องรับแขกกันหมีที่พี่ชาร์ปซื้อให้ ไม่รุ้ไปได้มาตอนไหน ซื้อให้เมื่อไร เฮ้อ สิ้นเปลืองจริง
“ครับๆ มาแล้วครับ อ่ะ ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ”
“มีหาชาร์ปนะ”
“มาหาคุณชาร์ปหรือครับ”
“ใช่ ฉันเห็นรถชาร์ปจอดอยู่”
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเช่นเข้ามาข้างในก่อนนะครับ”
“ขอบคุณ”
“เชิญครับ”
“ใครมาอ่ะ วะ อะ คะ คุณวิ”
“ว่าไงคะพี่ชาร์ป รีบออกมาเพราะมาหาใคร”
“เอ่อ คือว่า”
“ไม่ต้องมาโกหกพี่เลยนะคะ บอกมาว่ามาหาใคร”
“น้องวินครับเดียวเราเข้าไปในครัวกันนะครับ ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ อยู่ด้วยกันตรงนี้นี่แหละคะ จะได้รู้กันไปเลย”
“มันจะดีหรือครับ”
“เอาเถอะวาล มาถึงขนาดนี่แล้ว คุณวิครับนี่วาลครับ”
“รู้แล้วค่ะ แต่อยู่รู้ว่าพี่ชาร์ปมาหาเขาทำไม”
“ผมมาหาคนรักของผมไม่ได้หรือครับ”
“คนรัก”
“อะ เรา ไม่ ชะ”
“ครับคนรักของผม” ผมยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธอะไรออกไป คนหัวร้อนก็ตอบออกไปเสียก่อน
“เต็มปากเต็มคำมากเลยนะคะ ที่รีบออกมาก็เพราะเหตุนี้สินะคะ”
“ใช่ครับ”
“เอ่อ คือว่า”
“ค่ะ มีอะไรค่ะ”
“คือว่า”
“ไม่ต้องเกร็งหรอกค่ะ น้องวาล ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“เอ๊ะ คุณวิรู้จักผมด้วยหรือครับ”
“เฮ้อ เลิกเล่นดีกว่า เริ่มไม่สนุกแล้ว พี่อะ รู้จักเราดีเลยละ แต่มันก็ผ่านมานาน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ตั้งแต่พี่ชาร์ปประกาศแต่งงาน”
“ครับ ผมจำไม่ได้เลย” จะจำได้ยังไงละครับ ญาติทางฝั่งพี่ชาร์ปผมเองรู้จักไม่กี่คนเอง ที่รู้จักก็แค่พ่อแม่พี่ชาร์ปและคนใช้ที่บ้านแค่นั้นเอง
“ก็คงจะเป็นแบบนั้นละนะ เพราะพี่เองก็ได้ยินแค่เรื่องของเราจากพี่ชาร์ปเล่า และได้ดูรูป แล้วก็ตามมาดูว่าคนที่จะมาเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของครอบครัวธนจันทรเป็นอย่างไร เป็นคนดีไหม และจะมาหลอกลวงหรือเปล่า แต่เท่าที่ดูดูก็เป็นคนดีพอตัว นิสัยน่ารัก แต่พี่ชาร์ปนี่สิไม่รักดีทิ้งหนูได้ลงคอ น่าตีจริงๆนะ”
“อ้าว ผมผิดหรือครับ”
“ใช่/ใช่ครับ” สองเสียงประสานกันจนคนที่นั่งข้างตัวสะดุ้งโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ก็มีเสียงเล็กๆเร้นรอดออกมาก่อน
“แม่ครับ น้องวินหิวแล้ว ตอนไหนน้องวินจะได้กินครับ” และเสียงนั้นก็คือเสียงลูกชายของผมครับ ไม่รู้ไปรอในครัวตั้งแต่เมื่อไร
“เอ่อ แม่ขอโทษครับ แม่ลืมไปเลย”
“หนูวาลค่ะ เด็กนั้นลูกใครค่ะ ทำไมถึงเรียกวาลว่าแม่ละคะ”
“เอ่อ คือ คือว่า”
“ลูกชายของวาลครับคุณวิ” ผมกำลังจะตอบแต่ก็อึกอักที่จะตอบ จนพี่ชาร์ปตอบออกมา
“หะ ลูกชาย ลูกชายบุญธรรมหรือ”
“มะ ไม่ใช่ครับ ลูกชายวาลเองครับ”
“ลูกชาย!” คุณวิถึงกับตาโต และช็อกไปอีกเมื่อพี่ชาร์ปเป็นคนบอกรายละเอียด
“ครับ ลูกชายที่วาลคลอดออกมาเองครับ และเป็นลูกชายของผมครับ ลูกชายโดยสายเลือดก่อนที่ผมจะทำผิดต่อวาล ที่ทำไปเพราะผมคิดว่าความคิดอันบ้าดีเดือดของผมที่อย่างมีลูกแต่มันดันเป็นความผิดพลาดที่ทำให้ผมเสียคนที่ผมรักไป แต่ตอนนี้ผมก็ตามหาเขาคนนั้นจนเจอ เจอกันอีกครั้งโดยบังเอิญ และคนนั้นคือวาลครับ”
“หนูวาล อย่ารีบให้อภัยพี่ชาร์ปง่ายๆนะ เล่นตัวไปก่อนนะลูก พี่จะเป็นกำลังเสริมให้หนูเอง” จากที่คุณวินั่งฟังพี่ชาร์ปเล่าก็หันมากระซิบบอกผมว่าอย่าให้อภัยง่ายๆ และจะเป็นแบล็คอัพเสริมทัพให้ผมด้วย ดีใจจังเลยคุณวิเหมือนแม่ของผมอีกคนเลยครับ
“เอ่อ ครับ”
“กระซิบอะไรกันครับ”
“ไม่นิค่ะ ไม่คุยกับพี่ชาร์ปแล้ว หนูวาลค่ะลูกหนูวาลชื่ออะไรลูก”
“น้องวินครับ เด็กชายชาวินครับ”
“ชื่อยังคล้องจองกันด้วย น้องวินครับ มาหายย่าหน่อยครับ”
“น้องวินครับ มานิครับ ยกมือไหวคุณย่าวิก่อนเร็วครับ”
“สวัสดีครับคุณย่าวิคนสวย”
“ว้าย ตายแล้ว เด็กอะไรพูดจาน่ารัก อย่างนี้ต้องมีรางวัลให้นะคะ”
“คริคริ น้องวินขอผักเยอะๆนะครับ”
“อร้ายยยย น่ารักไปไหนลูก ย่าอดใจไม่ไหวแล้ว มาให้ย่ากอดหน่อยมา”
“ไปสิครับ”
“ครับผม” แล้วน้องวินก็เดินไปหาคุณวิอย่างตื่นเต้น
“ว้าย ตายแล้ว ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งเหมือนพ่อ ผิวขาวได้แม่นะ ดูสิดู”
“คุณวิบอกให้ใครดูครับ” พี่ชาร์ปถาม
“เอ่อ นั้นสินะ”
“แม่ครับน้องวินหิวแล้ว อยากกินข้าวแล้วครับ” แล้วน้องวินก็พูดแทรกขึ้นมาเพราะความหิว
“เอ่อ ออ ไปครับ คุณอยู่ทานมื้อค่ำด้วยกันนะครับ”
“ได้หรือจ๊ะ” คุณวิถามเพื่อความแน่ใจ
“ได้ครับ แต่อาหารอาจจะไม่ถูกปากนะครับ แม่แต่ของพื้น ๆ ที่ทำกินในครอบครัวครับ”
“อย่าเกรงใจเลย หนูวาล พี่เป็นคนกินง่าย สบายๆ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นเชิญที่โต๊ะทานข้าวด้านนี้เลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ น่ารักแล้วยังมารยาทดีด้วย พี่ปลื้ม”
“แหะ ๆ” ผมจะถือว่าเป็นคำชมนะครับ
“เชิญนั่งเลยครับ” แล้วพี่ชาร์ปก็ชวนเชิญทุกคนให้นั่งลง คงคิดว่าเป็นบ้านตัวเองละสิ
“นี่พี่ชาร์ป ที่นี่บ้านหนูวาลนะคนที่จะเชิญควรเป็นหนูวาลนะ ไม่ใช่พี่ชาร์ป”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละครับ”
“หรือคะ” คุณวิก็มองบนแบบติดตลก น่ารักจัง
“เชิญนั่งเถอะครับ อย่างทะเลาะกันเลยครับ เดียวจะไม่ได้กินข้าวกันพอดี”
“โอะ จริงด้วยคะ แต่ดูอาหารแล้ว healthy จังเลยนะคะ พี่ชาร์ปจะกินได้ไหมคะนิ”
“เอ่อ คือว่า...”
“ผมมากินเป็นประจำ กินได้อยู่แล้วครับ”
“แล้วทำไมมีแต่ผักละคะน้องวาล”
“คือว่า...”
“ของโปรดน้องวินเขานะครับ” แย่งตอบหมดเลย คนบ้า งอนแล้ว
“ของน้องวินหมดเลยเหรอครับ กินผักเก่งจังเลยนะครับ”
“ใช่ครับ น้องวินชอบกินผักมากเลย เดียวน้องวินจะกินให้ดูนะครับ” แล้วเจ้าตัวก็ตักผัดผักคำโตเข้าปาก
“เก่งจริง ๆ หลานคุณย่า หายากนะคะเด็กที่ชอบกินผักแบบนี้”
“ที่จริงก็อย่าให้กินเนื้อบ้างแหละครับกลัวน้องวินจะได้สารอาหารไม่ครบ แต่น้องดันไม่ชอบอาหารจำพวกเนื้อสัตว์เท่าไรครับ ทุกมื้อเลยมีแต่ผัก ผลไม้แล้วก็ปลา ไข่ ที่ให้โปรดตีนเท่านี้แหละครับ”
“กินเพื่อสุขภาพแต่เด็กเลยนะคะ เก่งจริง ๆ เอาละไม่ให้เป็นการเสียเวลาถ้าอย่างนั้นเรามากินข้าวกันเถอะคะ”
“จริงด้วยครับ เดียวผมตักข้าวให้นะครับ”
“ขอบคุณคะน้องวาล” หลังจากนั้นเราทั้งสี่คนก็กินข้าวกันที่โต๊ะและมีอีกหนึ่งตัวที่นอนอยู่ในบ้านเล็กนอกบ้าน
“อาหารอร่อยมากเลย ไม่คิดเลยนะว่าวาลจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้”
“ขอบคุณครับ แต่ก็มีแต่ผักทั้งนั้นเลย เพราะน้องวินกินเนื้อสัตย์ไม่ค่อยได้ครับ”
“อ้าว จริงหรือค่ะ ตายแล้วพี่ก็ว่าอยุ่ว่าทำไมถึงมีแต่ผัก แต่ก็ดีแล้วละค่ะ น้องจะได้แข็งแรงไม่เป็นโรคง่าย”
“ครับ ผมก็เสริมโปรตีนให้น้องตลอดครับ”
“ดีมากเลยคะ นี่ก็มืดมากแล้วถ้ายังไงพี่กลับก่อนนะ ว่างๆเจอกันนะคะน้องวาล”
“ครับผมแล้วเจอกันใหม่ครับ” แล้วผมก็เดินไปส่งคุณพี่วิที่หน้าบ้านโดยมีรถคันนึงจอดรออยู่ที่หน้าบ้าน
“ไปแล้วนะน้องวาล ฝากความคิดถึงถึงน้องวินด้วยนะ ว่างๆก็พาน้องวินไปเที่ยวหาพี่ก็ได้นะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ รบกวนเปล่าๆนะครับ”
“ไม่ได้รบกวนอะไรเลย คนกันเอง ต้องไปนะคะ นี่คือคำสั่ง ใอย่างนั้นโปรเจคใหม่ที่พี่ชาร์ปทำไหว้พี่จะยุติมันเลยละ” ถึงกับขู่กันแบบนี้จะให้ผมทำอย่างไรได้ละครับนอกจาก
“ก็ได้ครับ ถ้ามันจะไม่เป็นการรบกวนพี่วิ”
“ดีมากค่ะ พี่ไปก่อนละนะคะ ไว้เจอกันใหม่นะ คราวหน้าจะมากินฝีมือน้องวาลอีก พี่เริ่มติดใจรสมือน้องวาลแล้วสิ”
“ได้เสมอครับ แต่ก็แค่อาหารบ้านๆก็แค่นั้นเองครับ”
“ถึงจะอาหารบ้านๆ แต่รสชาติระดับภัตตาคารเลยนะคะ งั้นพี่ไปละ บะบายคะ”
“ครับผม สวัสดีครับ” แล้วคุณพี่วิก็เดินไปที่รถที่จอดอยู่ ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวออกไป แล้วผมก็ปิดบ้านเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อเก็บจานชามเพื่อที่จะเอาไปล้าง แต่พอเข้ามาก็เห็นว่าพ่อลูกเขากำลังช่วยกันล้างจานอย่างขะมักเขม้นหัวเราะเอิ้กอ้ากสนุกสนาน คิดแล้วก็มีความสุขจนหลุดยิ้มออกมาจนได้ หรือว่าผมจะย้อมใจอ่อนให้พี่ชาร์ปดีนะ เพราะเห็นลูกมีความสุขผมก็มีความสุขกับลูกไปด้วย แต่ความผิดที่พี่ชาร์ปทำมันก็ไม่น่าให้อภัยเอาเสียเลย เฮ้อผมควรจะทำยังไงดีครับ คิดแล้วปวดหัวจัง
น้องวินPart
“ป๊ะป๊าแกล้องน้องวินอีกแล้ว” ป๊ะป๊าขี้แกล้ง ไม่น่ารักเลย
“5555 ก็ลูกชายป๊ะป๊าน่าแกล้งนิครับ”
“งือ ๆ ๆ ๆ ๆ ป๊ะป๊าอะ ไม่คุยด้วยแล้ว เดียวไม่ช่วยทำเลยนิ”
“โอเคครับ ไม่แกล้งแล้วครับ เดียวล้างไม่เสร็จ พอล้างไม่เสร็จคุณลูกจะงอนเอา”
“ดีมากครับ ทำไปเลย น้องวินจะล้างแล้ว เดียวแม่ก็จะเข้ามาแล้วก็จะชมว่าเราสองคนเก่ง ช่วยทำงาน คริคริ เป็นไงละความคิดน้องวิน”
“เก่งมากครับครับ หึหึ” แล้วน้องวินกับป๊ะป๊าก็ช่วยกันล้างจานกันต่อครับ
ตุ๊บ
“ป๊ะป๊า เสียงอะไรหล่นอะครับ”
“น้องวินอยู่นี่นะเดียวป๊ามา”
“ครับ” แล้วป๊ะป๊าก็รีบวิ่งออกไปดูว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้คือเสียงอะไร
“วาล วาลเป็นอะไร ทำไมมานอนตรงนี้” น้องวินได้ยินเสียงป๊ะป๊าเรียกแม่วาลก็รีบวิ่งมาดูด้วยความตกตื่นใจ
“แม่ครับ แม่วาล ป๊ะป๊า แม่เป็นอะไรครับ”
“ป๊าก็ไม่รู้ครับ เสียงตุ๊บเมื่อกี้ก็คงเป็นแม่วาลที่ล้มละมั่งครับ น้องวินไปหยิบโทรศัพท์ให้ป๊าหน่อยครับ”
“ครับ” แล้วผมก็รีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ให้ป๊ะป๊าโดยมีเสียงป๊ะป๊าร้องเรียกแม่อยู่ตลอดเวลาเลยครับ
“วาลตื่นสิวาล วาลครับได้ยินพี่ไหม วาล วาล วาลตื่นครับ อย่าเป็นแบบนี่สิครับ” น้องวินได้ยินก็มีน้ำตาไหลออกมากลัวว่าแม่ครับจะเป็นอะไรไป น้องวินกลัวมากเลยครับ กลัวมาจนวิ่งไม่ทันมอง สะดุดขาตัวเองล้มลงไป
“ตุบ โอ้ย ฮืออออออ แม่ครับ น้องวินเจ็บ”
“น้องวินครับไม่เป็นอะไรนะครับ เดียวป๊ะป๊าโทรเรียกรถพยาบาลก่อนนะครับ” ในหัวน้องวินตอนนี้ไม่มีอะไรเลยครับมันขาวโพลนไปหมดแล้วครับ ได้แต่ร้องไห้ก็ว่าแม่จะไม่ตื่น กลัวว่าแม่จะไม่กลับมาอยู่กับน้องวิน
#############################################################
มาครบ 100% นะครับ มาต่อจนครบจนได้
ไม่มีเวลาเลย ทำงานทุกวัน วันหยุดก็นอนทั้งวัน(ไรท์ขี้เกียจเอาง่ายๆ) หายไปนานมากเลยครับ แต่ไม่ทิ้งแน่นอนครับ ใกล้จบแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะมีตอนพิเศษไหม คงน่าจะมี อิอิ รอหน่อยนะครับ
คุณวิมาดีมาร้ายก็น่าจะรู้แล้วละนะครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
หวั่นใจกับคุณพี่วิจริง ๆ เลย :onion_asleep: :onion_asleep:
-
:pig4:
-
อย่าเป็นอะไรนะวาล
-
:katai1: :katai1:
-
อย่าตายนะ แงสงสารวาล มาต่อเร็วๆนะคะ :ling3: :ling3: :ling3:
-
ชาร์ปPart
ตุ๊บ
“ป๊ะป๊า เสียงอะไรหล่นอะครับ”
“น้องวินอยู่นี่นะเดียวป๊ามา”
“ครับ” บอกน้องวินแล้วผมก็รีบวิ่งมาดู และภาพตรงหน้าที่เห็นนั้นมันทำให้ผมใจเสียมากครับ วาลนอนอยู่ในสภาพคว่ำหน้าผมเห็นแล้วหัวใจมันบีบหนักมากครับ แล้วผมก็เรียกวาล
“วาล วาลเป็นอะไร ทำไมมานอนตรงนี้” แล้วผมก็ได้ยินเสียงวิ่ง ไม่ต้องเดาว่าเป็นเสียงใคร เสียงวิ่งของน้องวินครับ วิ่งมานั่งลงข้างๆร่างที่หายใจโรยรินของวาลแล้วทำการเรียกวาลให้ตื่นขึ้น
“แม่ครับ แม่วาล ป๊ะป๊า แม่เป็นอะไรครับ” น้องวินน้ำตาคลอหันมาถามผมเสียงสั่นๆ
“ป๊าก็ไม่รู้ครับ เสียงตุ๊บเมื่อกี้ก็คงจะเป็นแม่วาลที่ล้มละมั่งครับ น้องวินไปหยิบโทรศัพท์ให้ป๊าหน่อยครับ” น้องวินพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไป แล้วผมก็ได้ยินเสียง ตุบ หันไปมองก็เป็นน้องวินที่เหมือนจะสะดุดเท้าตัวเองเพราะรีบวิ่ง ต่อมาก็ได้ยินสะอื้นฮักของลูกชายตัวน้อย แต่ก็ลึกขึ้นวิ่งไปหยิบโทรศัพท์มาให้ผมครับ
“น้องวินครับไม่เป็นอะไรนะครับ เดียวป๊ะป๊าโทรเรียกรถพยาบาลก่อนนะครับ” พอน้องวินเอาโทรศัพท์มาให้ผม ผมก็ปลอบแล้วบอกจะเรียกรถพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่น้องก็เก่งครับไม่ร้องไห้ฟุมฟายมีแค่เสียงสะอื้อแค่นั้นครับ
“คะ ครับ” น้องวินขานรับแค่นั้นผมก็กดเบอร์โทรเรียกรถพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่นี้ที่สุดครับ และเหมือนผมจะลืมเรื่องอะไรบ้างอย่างแต่สถานการณ์แบบนี้ไม่มีเรื่องที่จะต้องคิดแล้วครับแล้วผมก็ตั้งสติแล้วรอสาย
“ฮัลโล ครับ เกิดเหตุที่บ้านเลขที่xx ซอยxxx ครับ มีคนล้มหัวฟาดพื้นครับ ครับ ชื่อวาฤทธิ์ครับ ผมเป็นแฟนคนเจ็บครับ ครับ ด่วนเลยนะครับ” แล้วสายก็ตัดไป ไม่รู้จะถามอะไรนักหนา
“ป๊ะป๊าน่ากลัว” ผมได้ยินดังนั้นก็หันไปหาน้องวินครับ ผมคงหลุดทำหน้าโหดแน่เลย ผมจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งครับที่ผมโกรธหรือโมโห
“ป๊ะป๊าขอโทษครับ” ได้แต่ขอโทษลูกชายตัวน้อยครับ ดูดูแล้วน้องวินเข้มแข็งมากครับ ถ้าเด็กคนอื่นคงร้องไห้ฟุมฟายไปแล้วครับ แต่น้องวินนั้นไม่ใช่ครับ น้องเข้มแข็งจนผมทึ่งเลยครับ
ปี้ ป้อ ปี้ ป้อ
รอไม่นานก็ได้ยินเสียงไซเรนรถพยาบาล ผมรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านโดยทันทีครับ
“ทางนี้ครับ” แล้วก็มีบุรุษพยาบาล เวรเปลลากเปลลงมารับร่างของวาลขึ้นรถไปครับ แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเอารถมาเลยให้รถพยาบาลออกไปก่อนแล้วผมจะตามไปทีหลัง ก่อนจะไปเพื่อนบ้านก็ออกมาถามว่าวาลเป็นอะไร ผมก็ตอบเท่าที่รู้ครับแล้วก็ขอตัวไปโรงพยาบาล
ไม่นานผมก็มาถึงโรงพยาบาลครับแล้วก็เดินไปติดต่อว่าวาลอยู่ที่ไหน พอรู้ว่าอยู่ในห้องฉุกเฉินก็รีบอุ่มน้องวินวิ่งมาที่หน้าห้องฉุกเฉินทันทีครับ จากตอนแรกที่มาน้องวินไม่มีอาการอะไรแต่พอเข้ามาในตัวโรงพยาบาลกลับร้องไห้หนักมากเลยครับ คงจะอดกลั้นมานานเพราะแม่ตัวเองไม่สบาย ร้องเอาเป็นเอาตายเลยครับ ปลอบเท่าไรก็ไม่หยุด ร้องจนหลับครับ ผมก็อุ้มไม่ปล่อยครับ กลัวว่าน้องนะร้องอีก ไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องวินเลยครับ ถึงจะทำว่าตัวเองเข้มแข็งแต่ในใจของเด็กก็คงหนีไม่พ้นเรื่องสะเทือนใจที่ทำให้ร้องไห้ออกมา น้องวินก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ
น้องวินหลับไปได้สักพัก หมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผมรีบวิ่งไปทันที โดยที่ยังอุ้มน้องวินอยู่ แล้วถามอาการของวาล
“คุณหมอครับ แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“ตอนนี้หมอเย็บแผลให้แล้วครับ อาการคงที่แล้วครับ แต่ต้องคงต้องทำการ CT Scan สมองอีกรอบครับ”
ได้ยินว่าตองสแกนสมองผมก็ยืนค้างเลยครับ กลัวครับ กลัวว่าวาลจะเลือคลั่งในสมองได้ เพราะตอนที่ได้ยินเสีย ตุ๊บ ก็ดังพอสมควรครับ
“คะ ครับ” พูดอะไรไม่ออกครับ แล้วผมก็เห็นบุรุษพยาบาลเข็นวาลออกจากห้องฉุกเฉินไปที่ห้อง CT Scan เพื่อทำการเช็คว่ามีเลือดคลั่งหรือเปล่า
หลังจากที่ว่าทำ CT Scan ผมก็ขอให้พักในห้องพิเศษครับไม่อยากให้อยู่รวมกลับคนไข้อื่นกว่าจะติดเชื้อ
หลังจากที่ให้ว่านอนที่ห้องพิเศษแล้ว ผมก็เอาน้องวินเข้ามานอน แล้วนั่งดูส่าตอนหลับ โดยมีผ้าพันที่หัวผมเห็นแล้วก็อดน้อยใจตัวเองไม่ได้ ผมคิดนะครับว่าคนที่ล้มนะจะเป็มผมมากกว่า
ก็อก ก็อก ก็อก
“ครับ”
“คุณชนาวัติ เชิญมากลับผมหน่อยครับ” ผมเปิดประตูให้คุณหมอเจ้าของไข้ของวาล คุณหมอเดินเข้ามาด้วยหน้าตาเคร่งเครียด แล้วเอ่ยเชิญผมให้ไปด้วยกัน
“เอ่อไม่ทราบว่าจะไปไหนหรือครับคุณหมอ” ผมถามคุณหมอเจ้าของไข้ของวาล
“ผมอยากให้คุณมาดูผล CT Scan ครับ”
“ครับ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ” ผมถามไปเสียงเครียด
“ครับ เรื่องหนักเลยครับ” หัวใจผมหล่นไปที่ตาตุ่มเลยครับเมื่อคุณหมอว่ามีความผิดปกติหนัก
“เชิญนั่งครับ” คุณหมอเจ้าของไข้วาลพาผมมาที่ห้องของท่าน ดะอให้ผมมาดูผล
“ครับ”
“นี้ครับผล CT Scan สมองของคุณวาฤทธิ์” คุณหมอชี้ให้ดู แต่ผมดูไม่รู้เรื่องหลอกครับ
“ครับ แล้วยังไงครับผมดูไม่รู้เรื่องครับ” ผมตอบออกไปตามความจริง
“คุณชนาวัติ เห็นส่วนที่เป็นนี้มั้ยครับ”
“ครับ เห็นครับ ผมดูมันก็ปกตินะครับ”
“ครับ อาจจะดูว่าปกตินะครับ แต่คุณวาฤทธิ์มีเนื้องอกที่สมองและมีภาวะความดันต่ำครับ คงจะหักโหมงานหนักหรืออะไรก็แล้วแต่เลยทำให้ช็อคเพราะภาวะความดันต่ำครับ”
“แต่วาลก็ดูปกติดีนิครับ”
“คนไข้ดูภายนอกอาจจะปกติแต่เราไม่รู้ถึงภายในของเขาว่ามันเกิดอาการผิดปกติอะไร เพราะบางคนไม่แสดงอาการ หรือทำเป็นว่าตัวเองปกติครับ”
“ครับ” หลังจากนั้นคุณหมอก็ให้ตัดสินใจว่าจะให้ผ่าตัดหรือประคับประครองอาการไป ขึ้นอยู่กับคนไข้เองว่าจะรับการรักษาแบบไหน ผมคงต้องรอให้ว่าตื่นขึ้นมาแล้วละครับ เพราะผมเองก็ไม่สามารถตัดสิ้นใจให้ว่าได้ต้องเป็นตัวคนไข้เองเท่านั้นที่จะตัดสินใจรับการรักษาแบบไหน
###########################################################
มาต่อให้ 30 % ครับ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เวลาที่หายไปไม่ได้ไปไหน แต่โน๊ตบุ๊คส์คีย์บอร์ดคีย์ไม่ได้ครับ ขอโทษด้วยนะครับ (ตอนนี้พิมพ์ในโทรศัพท์เอานะครับ พิมพ์ได้นิดเดียวเอง) :mew6: :mew6: :mew6:
ตอนนี้เราก็รู้แล้วนะครับว่าวาลเป็นอะไร อาจจะไม่สมเหตุสมผล แต่ก็คือนิยายที่มาจากจินตนาการครับ โรคที่วาลเป็นอาจะไม่มีอาการที่บอกมาหรืิออาการที่แสดง แต่ไรท์หาข้อมูลแล้วว่าโรคนี้มันเป็นไปได้เลยใช้โรคนี้สะเลย ยังไงก็ฝากน้องวิน แม่วาล ป๊าชาร์ทด้วยนะครับ อย่าทิ้งกันไปไหนนะครับ
-
:pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
สู้ ๆ นะ หลานวาล :กอด1:
-
ผมนั่งเฝ้าวาลวันนี้ก็ร่วมสามวันแล้ว หมอบอกว่าร่างกายอ่อนแอจากการพักผ่อนน้อยด้วยและการโตขึ้นของก้อนเนื้องอก ผมเองก็ไม่เป็นอันทำงานต้องปล่อยให้เลขารับหน้าแทน คุณวิที่รู้ข่าวเมื่อวันก่นก็รีบมายี่ยมไข้วาลเสียยกใหญ่ และกล่าวโทษผมสาระพัด ผมเองก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับผิดครับ เพราะผมเองที่ทำให้ว่าต้องเป็นแบบนี้ เพราะผมอีกนั้นแหละครับที่ทิ้งวาลไป จะโทษใครได้ละครับนอกจากโทษตัวเองเท่านั้น น้องวินก็ร้องไห้จนหลับไปตื่นมาเห็นแม่ยังไม่ตื่นก็ร้องอีก ร้องจนผมสงสารว่าจะเป็นอะไรไปอีกคน สงสารลูกสงสารแม่ของลูก ผมคงเป็นพ่อที่ไม่ดีเอาเสียเลย
“วาลครับ รีบตื่นขึ้นมาดุ รีบตื่นขึ้นว่ามาว่าพี่หน่อยสิครับ อย่ามัวแต่นอนแบบนี้ คนดี ตื่นนะครับ พี่ขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เคยทำลงไป พี่ผิดเองที่เลือกทางที่ผิด วาลตื่นลืมตามาดูน้องวินก็ยังดีนะครับ ถึงจะไม่ให้อภัยพี่แต่ก็ตื่นมาได้มั้ยครับ” เมื่อคนบ้าพูดอยู่คนเดียวโดนที่อีกคนหลับยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตวัดความดันคนไข้นะคะ”
“เชิญครับ” พยาบาลเข้ามาเพื่อตรวจเช็คความดันของวาลและดูอาการอื่นๆแล้วก็จดอาการต่างๆ ปรับสายน้ำเกลือบ้างเล็กน้อย และหันมาบอกผมว่าอาการปกติไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ผมยังคิดว่าไม่ปกตินะครับ ถ้าปกติแล้วทำไมว่สไม่ยอมตื่นมาละครับ มันปกติทางการแพทย์แต่มันไม่ปกติสำหรับผมครับ แค่ก็พูดอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับครับแล้วตอบออกไป
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรคะ เป็นหน้าที่ของพยาบาลและหมอคะ แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติกดออดเรียกได้เลยนะคะ ขอตัวนะคะ”
“ครับ” รับคำแค่นั้นพยาบาลก็เปิดประตูเดินออกไปแล้วผมก็นั่งลงมองร่างของคนที่ผมรักนอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้น น้องวินยังไม่ตื่น ดีแล้วครับ ถ้าตื่นมาต้องได้ร้องไห้อีกรอเป็นแน่ครับ
Rrrrrrrrrrrr
หันไปมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะ มองดูชื่อก็ไม่อยากรับ แต่ต้องเดนไปรับครับ
“สวัสดีครับคุณวะ…”
“หนูวาลตื่นหรือยังพี่ชาร์ป” ยังไม่ทันเรียกชื่อเลยคุณวิก็กรอกเสียงถามมาทันที
“ยังไม่ฝื่นเลยครับ ยังนอนนิ่งเหมือนเดิมครับ พยาบาลมาตรวจก็บอกว่าอาการปกติดีทุกอย่างครับ”
“จะปกติได้ไงละ คนทั้งคนหลับนานขนาดนี้มันใช่ที่ไหน พี่ว่าไม่ปกตินะ”
“มันคนเป็นคำพูดที่ทำให้เราสบายใจขึ้นละมั่งครับ”
“ไม่เลยคะ พี่ไม่สบายใจ น้องวาลหลับไปสามวันแล้วนะพี่ชาร์ป นี่มันไม่ปกติแล้วนะ”
“ครับ ผมรู้ครับ แต่จะทำไงได้ละครับ”
“เฮ้อ เดียวพี่เข้าไปหานะ”
“ได้ครับเดียวผมลงไปรอรับที่ประตูทางเข้า”
“ไม่ต้องเลยคะพี่ชาร์ป เดียวพี่ขึ้นไปหาเอง”
“เอางั้นก็ได้ครับ”
“คะ” แล้วคุณวิก็ตัดสายไป ผมก็นั่งมองร่างที่ผอมซีดของวาลที่นอนอยู่ น้ำก็ได้ได้กินได้อาบมีแค่เช็ดตัวให้เท่านั้นไม่รู้ว่าวาลจะสบายตัวมั้ย ข้าวก็ไม่ได้กิน ยิ่งผอมอยู่แล้วก็ผอมเข้าไปอีก
“วาลครับ ได้ยินพี่มั้ยครับ ตื่นมาสักทีได้มั้ยครับ พี่จะไม่ไหวแล้วนะครับ พี่ทนเห็นวาลทรมานแบบนี้ไม่ไหวแล้วครับ ตื่นมาเถอะครับ อึก พี่ ฮึก ขอร้องละ” ตลอดสามวันมานี้ผมไม่เคยที่จะร้องไห้เลย แต่วันนี้มันคงสุดที่จะกลั้นเอาไว้แล้วครับ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลอแกมาไม่หยุด น้ำตาลูกผู้อย่างผมที่ไม่เคยเลยให้ใคร แต่ต้องมาเลยให้กับคนที่รักผมรักผมว่ามันมีเกียติรมากกว่านะครับ ผมร้องสักพักน้องวินก็ตื่นครับ
“ป๊ะป๊า แม่ตื่นยังครับ” ผมเช็ดน้ำตาแบบลวกๆแล้วหันไปตอบลูกชายตัวน้อยของผม
“แม่นอนยังไม่ตื่นเลยครับ น้องวินหิวหรือยังครับ”
“น้องวินไม่หิวครับ น้องวินจะรอแม่ อึก น้องวินจะ ฮึก รอแม่” แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกจนได้ครับ ผมก็ได้แต่เดินเข้าไปหาน้องวินแล้วนั่งลงกอดปลอบเพียงเท่านั้นครับ
“ครับ รอครับ ป๊ะป๊าก็จะรอ รอจนกว่าแม่จะตื่นเลยนะครับ แต่ว่าตอนนี้น้องวินต้องหาอะไรทานก่อนนะครับเดียวป๊ะป๊าออกไปซื้อให้” น้องวินได้แต่พยักหน้าให้ผมครับ ผมรู้ครับว่าน้องวินรักแม่ของเขามากแค่ไหน ใครๆก็รักแม่กันทั้งนั้นครับ ไม่มีใครที่ไม่รักแม่หรอกครับ
“ครับ อึก”
“น้องวินอยู่กับแม่ก่นนะครับเดียวป๊ะป๊ามานะครับ” น้องวินพยักหน้าแล้วแล้วหันไปมองแม่ของเขาด้วยความอาลัย ผมก็เดินออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของกินครับ
“รับขนมจีบซาบาเปาเพิ่มไหมคะ” พนักงานถาม
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
“คะ ทั้งหมด 253 บาทคะ”
“นี่ครับ” ผมก็ยื่นแบงค์ห้าร้อยให้ไปครับ
“รับมาห้าร้อยนะคะ นี่คะเงินทอน”
“ขอบคุณครับ” แล้วผมก็ออกมาจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆโรงพยาบาลแล้วรีบเดินไปยังประตูทางเข้าเพื่อขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องของวาลครับ
“ป๊ะป๊ามาถึงแล้วครับ”
“ไปไหนมาคะพี่ชาร์ป” เปิดประตูเข้ามาก็เจอกับคุณวิที่นั่งกับน้องวินอยู่ครับ
“เอ่อ ออกไปซื้อของกินให้น้องวินครับ”
“แล้วทำไมไม่เอาน้องวินไปด้วยละคะ”
“เอ่อ”
“น้องวินขอเองครับ น้องวินอยากอยู่กับแม่ครับครับ”
“อย่างนั้นเองหรือคะ ย่าขอโทษที่ว่าป๊ะป๊าหนูแรงไปนะคะ แต่ย่าใจไม่ดีเลยที่เข้ามาแล้วน้องวินของย่าร้องไห้หนักขนาดนี้”
“เอ่อ น้องวินร้องไห้หรือครับคุณวิ”
“ใช่คะ ร้องหนักเลย พี่เปิดประตูเข้ามาก็เห็นนอนกอดกับแม่ของเขาอยู่บนเตียงนู่นแล้วละคะ”
“น้องวินคิดถึงแม่ แม่ไม่ยอมตื่น” หน้าน้องวินเริ่มเสียลงไปอีกครับ เหมือนจะรอไห้อีกรอบ
“ไม่เอาครับน้องวิน ย่าว่าน้องวินยิ่งร้องไห้ แม่วาลจะเสียใจได้นะถ้าเกิดแม่วาลเดินมาเห็นว่าลูกชายเอาแต่ร้องไห้ เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งรู้ไหมครับ”
“ครับย่าพี่วิ น้องวินจะเข้มแข็ง น้องวินจะดูแลแท่เองครับ”
“ดีมากครับ ไป ไปช่วยป๊ะป๊าถือของนะครับ”
“ครับผม” แล้วน้องวินก็วิ่งมารับของที่ผมซื้อมาครับ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นผักและก็อาหารที่เด็กกินได้ครับ น้องวินวิ่งมารับแล้วเอาไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะได้จัดจาน แต่ตัวน้องเล้กเกินไปเลยวางไม่ถึงครับ ผมเลยต้องช่วยยกขึ้นมา แล้วจัดใส่จานให้น้องวินครับ
“นี่ครับของน้องวินครับ”
“แล้วของป๊ะป๊าละครับ”
“ป๊ะป๊าทานกาแฟครับ นี้ครับ”
“จะอิ่มเหรอครับ กระป๋องนิดเดียวเอง”
“อิ่มครับ ป่ะไปนั่งรอแม่กันครับ” แล้วน้องวินก็นั่งทานข้าวไป มองแม่ตัวเองไป ผมเองก็มองไม่ต่างกับน้องวินหรอกครับ แล้วผมก็เห็นสิ่งนึงขยับครับ นั้นคือนิ้วของวาลครับ ผมรีบวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆแล้วกดออดเรียกพยาบาลมาดูครับ
“ขออนุญาตคะ”
“ชะ เชิญครับ” พยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามาแล้วครับ
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ”
“คือว่า ผะ ผมเห็นว่านิ้วของวาลขยับนะครับ” ทั้งคุณวิ น้องวินก็วิ่งมาดูกัน
“คะเดียวดิฉันจะไปเรียกคุณหมอให้นะคะ”
“ครับ” แล้วพยายาบก็รีบวิ่งออกไปครับ
วาลPart
“อื้อ อย่าเลียสิ ไม่เอาน่า น้องวิน น้องวินครับมาเอาไข่เจียวออกไปหน่อยครับ แม่จะนอน ไข่เจียว ไม่เอา ไม่เลียนะ” เหมือนมีอะลิ้นสากๆมาเลียที่หน้าทำให้รำคาญ ง่วงก็ง่วง แต่ทำไมน้องวินยังไม่มาอีกนะ
“น้องวินครับ ไม่มาแม่ครับโกรธแล้วนะครับ” เรียกอีกรอบ ถ้ารอบนี้ไม่มาผมจะงอนไม่คุยด้วยเลยคอยดู
แล้วก็ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก
ผมเลยตัดสินใจลืมตาขึ้นทันที แต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ห้องผมครับ แต่เป็นท้องฟ้าสีขาว ดูสะอาดตา เหมือนไม่ใช่ท้องฟ้าที่เรามองจากพิ้นดินเลย มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูกครับ สวยงาม สะอาดตา บรรยายกาศรอบข้างก็ดี มีเสียงน้ำตกที่ดังเข้ามาในโสตประสาท หรือนี้จะเป็น คิดได้ดังนั้นผมก็ลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆครับ ไม่ใช่บ้านผม แต่เป็นป่า ป่าที่ไม่ใช่ป่าในโลกมนุษย์มันเหมือนป่าในจินตนาการตอนเด็กของผม นั้นคือสวรรค์ หรือสถานที่แห่งนี้คือ…
“ไม่จริงน่ะ” ไว้กว่าความคิด สะกดกั้นไม่ให้น้ำตาไหล มองไปรอบๆ คิดพิเคราะห์ไปแล้วนี้ไม่ใช่พื้นดินบนโลกที่เราเคยอยู่จริงๆ ไม่นะ ผมยังไม่อยากตายตอนนี้ ผมยังมีภาระ มีลูกที่ต้องเลี้ยงดูอยู่
ผมเดินมาตามทางเดินที่ได้ยินเหมือนเสียงน้ำตก และหันกลับไปดูทางเดิมที่เดินผ่านมา ก็เห็นเป็นป่าไม้และหันกลับมาข้างหน้าอีกครั้งจากทางที่สว่างกลับกลายเป็นป่ารกทึบที่ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร ผมหยุดเดินสักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็ก เสียงหยอกล้อกันของเด็กๆที่คุ้นเคยเหมือนเคยได้ยินเสียงแบบนี้มาก่อน แต่สักพักก็กลับกลายเป็นเสียงร้องไห้ เสียงร้องไห้ของน้องวินครับ ผมจำได้
“ฮึก ฮือออ แม่ครับ ฮืออออ แม่วาล ตื่นมาหาน้องวินสิครับ” เสียงยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มออกเดินไปตามทางที่มีเสียงร้องไห้ของน้องวินครับ
“น้องวินครับ น้องวิน แม่อยู่ทางนี้ครับ น้องวินอยู่ไหนครับ น้องวิน อยู่ไหนนะครับ บอกแม่ได้มั้ย” ผมร้องเรียกลูกพลันน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา ผมอยากเจอลูกมากครับ เสียงร้องของน้องวินมันเหมือนเสียงร้องยังจะขาดใจ หัวอกคนเป็นแม่ไม่อยากเห็นลูกตัวเองร้องไห้หรอกครับ พอเห็นลูกร้องมันก็พลันจะขาดใจให้ได้
“ฮือๆๆๆๆ แม่ครับ แม่วาล แม่วาลครับ” เสียงเริ่มดังขึ้น เหมือนผมใกล้จะถึงแล้ว
“น้องวินครับ อึก แม่อยู่นี้ครับ น้องวินได้ยินแม่ไหมครับ” ผมร้องเรียกลูกเผื่อลูกจะวิ่งมาหาผมได้ ผมร้องเรียกไป น้ำตาไห้ไป แต่ผมก็ไม่ละความพยายามที่จะหาลูกครับ จากที่เดินๆอยู่ ผมก็เริ่มวิ่งครับ และแล้วผมก็เห็นแสงสว่าง ณ ปลายทางออก ผมคิดว่านี้คงจะเป็นทางอแกแน่ ผมไม่คิดอพไรแล้ว สาวเท้าวิ่งไปไม่คิดชีวิตเลยครับ ผมวิางไปตามแสงนั้น วิ่งไป วิ่งไป วิ่งไป ผมต้องไปหาลูกให้ได้ ผมทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัว กลัวว่าลูกจะเป็นอะไรไป ผมไม่ยอมให้ลูกร้องไห้อีกเป็นแน่
“น้องวินครับ แม่มาแล้ว น้องวินอยู่ไหน ตอบแม่หน่อยครับ” ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงสะอื้นที่อยู่ใกล้ๆเท่านั้น แต่ทำไมผมหาน้องไม่เจอ ผมหันซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหาลูก น้ำตาก็ได้แต่ไหลออกมา ไหลออกมาตลอดทางที่วิ่งหาน้องวิน
“ฮึก น้องวินครับ น้องวินอยู่ไหนครับ บอกแม่หน่อยครับ แม่หาน้องวินไม่เจอ ฮึก ฮือออออ” วิ่งไปร้องไห้ไป ไม่รู้จะไปทางไหน ทำไมต้องเป็นอย่างนี่ด้วย
“โธ่เว้ย” ได้แต่สบถออกมา เกลียดที่สุด เกลียดมากกับการที่หาไม่เจอ อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือถึง แต่ทำไมทำไมถึงไม่มีละ “น้องวินหายไปไหนครับ”
###########################################################
มาต่อให้ครบแล้วครับ
ขอโทษที่หายไปนานครับ ที่หายไปไม่ได้ไปไหน แต่โน๊ตบุ๊คส์ฮาร์ทดิสพังครับ ลงวินโดว์ไม่ได้ ขอโทษด้วยนะครับ (ตอนนี้พิมพ์ในโทรศัพท์เอานะครับ พิมพ์ได้ที่ละนิด) :mew6: :mew6: :mew4: :mew4:
ยังไงก็ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนครับ ขอโทษที่ให้รอนะครับ รู้สึกผิดเลยเรา :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
วาล ตื่นได้แล้วลูก น้องวินเรียกแล้ว :กอด1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ชาร์ปPart
หลังจากที่หมอตรวจดูอาการของวาลเป็นที่เรียบร้อยไปแล้วนั้น หมอก็หันมาบอกว่าเป็นแค่ปฏิกิริยาของคนหลับเพียงเท่านั้น แล้วก็บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง อีกมานานก็น่าจะตื่นขึ้นมา แต่นี้ก็จะเข้าวันที่สี่แล้วที่วาลหลับไป คนเราจะหลับไปนานขนาดนี้เลยหรือ แต่ก็บ่นไปก็เท่านั้นครับ เพราะหมอบอกมาก่อนหน้านี้แล้วว่าวาลพักผ่อนน้อย นอนไม่พอแล้วก็มีผลพวงจากเนื้องอกในสมองอีกเลยทำให้หลับไปนาน เห็นอย่างนั้นผมก็หันกลับไปดูเด็กน้อยร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ ดวงตาปูดแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักตลอดสามวัน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ผมสงสารลูกจับใจ ทำไมคนที่เป็นไม่ใช่ผมนะ ถ้าเป็นผมที่เป็นแทนวาลได้ผมก็จะยอมครับ เพราะผลกรรมที่ต้องชดใช้นั้นไม่ใช่วาลแต่มันเป็นผมที่ต้องชดใช้
“วาลครับ ตื่นเถอะครับ พี่จะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะครับ ตื่นมาหาลูกของเรา พี่ไม่อยากเห็นน้องวินต้องร้องไห้อีกแล้ว มันปวดที่ใจเหลือเกิน ตื่นมาเถอะครับวาล พี่ขอร้องละ” จากที่เคยเป็นผู้ชายที่เข้มแข็ง ไม่เคยจะเสียน้ำตาให้ใคร ขนาดพ่อแม่เสียชีวิตก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะร้องแต่สำหรับคนที่เขารักหมดใจ วาลเป็นคนเดียวที่ทำให้ชาร์ปต้องเสียน้ำตาครั้งแรกเลยก็ว่าได้ นี่สินะที่เขาเรียกว่าความรักที่แท้จริง
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ได้ที่ชาร์ปนั่งเหม่อมองคนรักของตัวเอง นั่งเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากก็ไม่ปานงานการไม่ยอมไปทำ จนเลขาส่วนตัวได้แต่โทรมาตาม แต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะรับหรือทำอะไร ชาร์ปนั่งมองคนรักจนเผลอหลับไป
“นะ น้ำ”
“ขะ ขอ น้ำ หน่อย” ชาร์ปที่ยังหลับอยู่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ขอ น้ำ” เสียงที่แหบพล่าเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งโดยที่ยังไม่ลืมตา
“น้ำ แค่ก แค่ก”
“หือ วาล” แล้วคนที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงไอของคนรัก
“หิว น้ำ ขะ ขอ น้ำหน่อยครับ” คนที่หิวน้ำร้องขอด้วยเสียงที่แหบแห้งราวกับโดนขโมยกล่องเสียงไปเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ครับๆ เดียวพี่ไปรินน้ำมาให้นะครับ” ชาร์ปรีบลุกขึ้นกุลีกุจอไปรินน้ำมาให้คนรักได้ดื่ม
“นี่ครับน้ำ” หลังจากรินน้ำเสร็จก็รีบหาหลอดแล้วมาเสียบแล้วนำไปจอที่ปากของคนรัก คนที่บอกว่าหิวน้ำพอหลอดจอที่ปากก็เริ่มดูดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ค่อยๆดูดครับ ไม่ต้องรีบ เดียวก็สำรักหรอกครับ”
“แค่ก แค่ก” พูดไม่ทันขาดคำ วาลที่รีบดูดน้ำด้วยความเร็วก็สำลักทันที่
“นั้นไงพี่ว่าแล้ว”
“อือ แม่ครับ แจ้บ แจ้บ” เสียงของเด็กชายชาวินร้องเรียกคนเป็นแม่ในหวงนิทรา สองคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา และคนที่ตั้งสติได้อย่างเร็วอย่างชาราก็รีบกดออดเรียกพยาบาลแล้วแจ้งว่าคนไข้ฟื้นแล้วด้วยความดีใจ
หลังจากที่หมดตรวจร่างกายของคนรักเป็นที่เรียบร้อยก็ถึงเวลาที่ชาร์ปจะถามความสมัครใจของวาลเรื่องการผ่าตัดเนื้องอกที่สมอง
“ว่าครับ”
“ครับ คุณชาร์ป ขอบคุณนะครับที่ค่อยดูแลน้องวินให้ตอนที่ผมหลับไป”
########################################################
มาแล้วครับ มาต่อให้นิดหน่อยครับ แค่ 30% คอมพึ่งจะเอาไปซ้อม แล้วก็มาต่อให้นิดๆหน่อยๆ ไม่ว่ากันนะครับทุกคน
ขอโทษที่หายไปครับ แต่วันนี้มาต่อให้แล้วครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังดีที่ยังมีคุณวิเป็นแบคให้นะไม่งั้นศัตรูรอบทิศแน่ :เฮ้อ:
-
เย้ยยยยย วาลตื่นแล้ววววววววววววววววว :m3:
-
มาต่อแล้ว~
-
:katai1:
-
“ไม่เป็นไรครับ วาลคือว่าพี่มีเรื่องอยากจะบอกวาล”
“เรื่องอะไรหรือครับ หรือเรื่องที่ผมหลับไปนานแล้วไม่ได้ไปทำงาน คุณเลยจะไล่ผมออกหรือครับ” คนที่พึ่งตื่นจากนิทราเอ่ยหน้าเศร้า
“ไม่ใช่ครับ แต่เรื่องนี้สำคัญมากครับ คือเรื่องที่วาลหลับไปหมอตรวจพบว่าวาลมีเนื้องอกที่สมองครับ”
“ไม่จริงอะครับ คุณอย่ามาโกหกผมเลยครับ ร่างกายผมแข็งแรงจะตายไป แค่ช่วงนี้พักผ่อนน้อยก็เท่านั้น หมอก็บอกผมอยู่”
“แต่หมอที่ตรวจร่างกายวาลที่ออกไปเป็นแค่หมอเวร ไม่ใช่หมอประจำตัววาลครับ และที่วาลหลับไปก็มีผลพวงมาจากการพักผ่อนน้อยแล้วเนื้องอกที่สมองของวาลด้วย เรื่องนี้พี่ไม่ได้โกหกครับ” วาลถึงกับหน้าซีดลงไปเมื่อพบว่าตัวเองนั้นเป็นอะไรที่เกินคำบรรยาย
“แต่มันมีทางออกคือต้องทำการผ่าตัวเอาเนื้องอกออกครับ แต่ก็เสี่ยงโดนมีโอกาสรอดแค่ 50/50 เท่านั้นครับ แต่คนที่ร่างกายอ่อนแอแบบวาลหมอบอกพี่ว่ามีโอกาสรอดแค่...” ชาร์ปหยุดพูดโดยที่ไม่กล้าบอกความจริง
“โอกาสรอดก็สามสิบเปอร์เซ็นครับ”
“อึก วาลมีโอกาสรอดแค่สามสิบเปอร์เซ็นครับ” วาลนิ่งข้างน้ำตาไหล แล้วก็หันไปหาน้องวินที่นอนหลับอยู่ที่โซฟาใหญ่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาล น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ทำให้คนที่นั่งมองอยู่อย่างชาร์ปได้แต่ก้มหน้าปิดซ้อนน้ำตา เขากลัว กลัวว่าวาลตัดสินใจที่จะผ่าตัดแล้ววาลจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เขาก็เรื่องนั้น
“พี่ชาร์ป คะ ครับ” ชาร์ปเงยหน้าขึ้นมองคนรักที่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ถ้าผมไม่ทำการผ่าตัดละครับ” วาลตัดสินใจถามออกไป
“ถ้าวาล อึก ไม่ผ่าตัด เนื้องอกก็จะโตขึ้น และอาจจะกลายเป็นมะเร็งสมองได้ครับ”
“ทำไมครับ ทำไมผม ทำไมมันต้องเกิดกับผมด้วย น้องวินยังเด็กอยู่เลยพี่ชาร์ปทำไม อึออืออออออ” วาลร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ไม่สามารถเก็บซ้อนความรู้สึกของตัวเองได้อีก
“ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ” ผมได้แต่ปลอบวาลที่เอาแต่ร้องไห้อย่างหนัง และเกรงว่าจะทำให้น้องวินตื่น
“ฮึก แต่มันหยุดร้องไม่ ฮึก ได้ มัน อึก ทะ ทำใจไม่ได้นิครับ”
“เรื่องนี้พี่ก็ทำใจไม่ได้ แต่วาลก็ต้องสู้กับมันนะครับ เมื่อมีทางเลือกแล้ว เราก็ต้องเลือกนะครับ”
“เลือกเหรอครับ เลือกอยู่กับร่างกายไม่สมบูรณ์หรือเลือกที่จะรอวันที่ต้องตายนั้นหรือครับ อึก วาลไม่เลือกได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ วาลต้องเลือกครับ ถึงจะเลือกเพื่ออยู่ต่อ วาลยังมีพี่ค่อยช่วยอยู่นะครับ”
“ให้พี่ช่วยหรือครับ ช่วยยังไงครับ งานพี่ก็ต้องทำ พี่จะมาทิ้งงานเพื่อผมไม่ได้หรอกครับ ถ้าพี่ไม่ทำงานพี่จะเอาเงินไหนจ่ายพนักงาน มันไม่จำเป็นเลย”
“ถึงอย่างนั้น พี่เลยอยากให้วาลเลือกว่าจะอยู่ไงครับ พี่นะไม่เป็นอะไรหรอกครับ งานไม่ทำก็ไม่มีใครกล้าไล่พี่ออกจากบริษัทตัวเองหรอกครับ แต่สำหรับวาลพี่ พี่ยอมไม่ได้ที่จะต้องเห็นวาลตายไปต่อหน้า เพราะพี่ยังไม่ทันได้ทำอะไรให้วาลและลูกของเราเลย”
“ไม่จำเป็นหรอกครับ วาลขอเลือกที่จะอยู่โดยที่ไม่ผ่าตัดอะไรทั้งสิน ว่าจะอยู่กับมันให้ได้ ถึงต้องต้องกินยาเป็นกำๆวาลก็จะอยู่ให้ได้ วาลจะอยู่เพื่อลูกครับ” วาลเลือกที่จะไม่ผ่าตัดแล้วก็จะอยู่กับเนื้องอกที่กำลังจะใหญ่ขึ้นแล้วก็จะทับเนื้อสมองของเขา ผมเองก็จนปัญญาครับ วาลพูดจบก็นอนลงแล้วหันหลังให้กับผม จมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป ผมเองก็ออกจากห้องไปเพื่อจะไปตรวจดูเอกสารที่บริษัท ขนาดเมียปวดแต่งานผมก็ต้องทำ ไม่ทำก็คงขาดทุนอย่างที่วาลพูดไว้ ผมละอยากหอบไปทำที่โรงพยาบาลให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยครับ
“สวัสดีคะ คุณชาร์ป วันนี้ไม่เห็นบอกรินเลยว่าจะเข้าบริษัท”
“ผมจะเข้าไม่เข้า นี่ก็บริษัทผมครับ ออ ตั้งแต่ที่ผมไม่อยู่มีอะไรอัพเดตให้ผมฟังไหมครับ”
“มีคะ คือ เอ่อ คือว่า”
“อะไรครับ อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้”
“คะ คือว่าคุณวิมาหาที่บริษัทเมื่อวานคะ แล้วก็ถามว่าคุณชาร์ปอยู่ไหน รินก็บอกว่าไม่ทราบ คุณวิเลยวีนใส่รินหนักเลยคะ”
“แค่นั้นเองหรือครับ ทำไมไม่บอกไปละครับว่าผมอยู่โรงพยาบาล”
“ก็รินไม่ทราบนิคะ ไม่เห็นคุณชาร์ปเข้าบริษัทหลายวันรินก็ไม่กล้าที่จะโทรถามกลัวว่าจะติดทำธุระที่ไหนอยู่คะ”
“ก็ดีครับ เพราะผมติดธุระจริงๆ ขอบคุณนะครับที่รับหน้าแทนผมเรื่องคุณวิ ขอตัวนะครับ”
“คะ”
รินญาดา Part
“ก็ดีครับ เพราะผมติดธุระจริงๆ ขอบคุณนะครับที่รับหน้าแทนผมเรื่องคุณวิ ขอตัวนะครับ”
“คะ”
ไปเหวี่ยงอะไรมาอีกนะคุณเจ้านายที่รัก วันไหนเข้าบริษัทจำเป็นต้องเหวี่ยงว่าที่เมียคนนี่ไหมคะ แต่เอ๊ะคุณสามีบอกว่าไปโรงพยาบาลแล้วไปทำอะไร อย่างนี้ต้องสืบให้รู้ซะแล้วว่าไปทำอะไร หรือจะไปติดพันสาวพยาบาล ไม่ได้แล้วงานนี้ต้องตามไปสืบ ไม่ได้ ไม่ได้ งานนี้ไม่ใครก็ใครต้องได้ตายไปข้าง
“คุณชาร์ปคะนั่นจะหอบเอกสารไปไหนคะ”
“หอบไปทำที่บ้านครับ ผมไปก่อนนะครับ”
“ต้องรีบไปเลยหรือคะ” จะรีบอะไรขนาดนั้นว่ะ
“ใช่ครับ ต่อไปถ้ามีเอกสารสำคัญให้คนเอาไปส่งผมที่บ้านนะครับ เพราะผมคงไม่เข้าบริษัทหลายวัน”
“เอ่อ ได้คะ ให้รินช่วยไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้สบายมากครับ ไปละครับ”
“คะ สวัสดีคะ เอ่อ คุณชาร์ปคะ วันนี้รินขอลาครึ่งวันนะคะ พอดีมีธุระนะคะ”
“ได้ครับ ผมไปละครับ”
“คะ ขอบคุณคะ” หึหึ เป็นไปตามแผน รออะไรละเก็บของ ตามไปสิคะ ไปๆๆๆๆๆๆ
“ไหนบอกกลับบ้าน นี้มันทางไปโรงพยาบาลนิ ไปหาใครนะ”
Rrrrrrrrrrrrrrrr
“ใครมันโทรมาตอนนี้ว่ะ” รินญาดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็หุบปากฉับลงทันใด แล้วกดรับสาย
“ว่าไงแม่ โทรมามีไร”
“กูจะโทรหามึงไม่ได้หรือไงอีลูกเวร”
“ถ้าจะโทรมาด่าก็วางไปเลย คนยิ่งยุ่งๆอยู่ วุ่นวายจริง”
“อ้าว อีนี้ นี้กูแม่มึงนะ”
“แม่ที่ท้องกับใครก็ไม่รู้นั้นเหรอ หนูเป็นลูกใคร ใครพ่อหนู หนูยังไม่รู้เลย แล้วโทรมามีอะไร”
“โอนเงินมาให้กูสิ”
“หนูพึ่งโอนไปให้อาทิตย์ที่แล้ว นี่หมดแล้ว”
“เออ งวดนี้ขาลงไงไม่รู้ว่ะ โอนมาเร็วกูจะไปเอาทุนคืน”
“เข้าบ่อนอีกแล้ว แล้วเมื่อไหร่มันจะมีกินสักที หนูหาเงินคนเดียวนะแม่”
“กูรู้รีบโอนมาเร็วๆเลย แล้วก็รีบหาผัวรวยๆจะได้มีเงินใช้เยอะๆ กูจะได้มีเงินเล่นไปเข้าบ่อน เร็วๆรีบโอนมา”
“เออๆ เดียวโอนให้ ครั้งนี้จะเอาเท่าไหร่”
“แสนนึง”
“หะ อะไรนะ แสนนึง”
“เออ แสนนึง รีบๆโอนมาละ กูจะไปเอาทุนคืน”
“หนูมีแค่ห้าหมื่นเองนะแม่”
“เออๆ โอนมาหมดเลย ห้าหมื่นก็ห้าหมื่น แค่นี้นะ แล้วก็โอนมาด้วย ติ๊ด”
“นี้มันเวรของกรรมอะไรของกูเนี่ย โอ๊ย มีแม่ก็แม่ติดการพนัน ส่วนพ่อก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร วันนี้ฉันคงต้องโทรนัดเสี่ยสักคนซะแล้วเงินหมดตัวแล้ว แต่ก่อนจะโทรหาไอ้พวกเสี่ยหน้าโง่ทั้งหลายกูต้องตามว่าที่ผัวกูก่อนละ”
วาลPart
หลังจากที่พี่ชาร์ปออกไป ผมก็หันกลับมามองที่ประตูที่ปิดลงอย่างเบามือ และหันมองไปที่โซฟาที่มีร่างน้อยๆของน้องวินนอนอยู่ ผมมองลูกแล้วก็พาลให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ทำไมนะ ทำไมโรคร้ายๆแบบนี้ถึงต้องมาเกิดกับผมด้วย ทำไมถึงต้องเป็นผม ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายกับผม ครอบครัวของผมอย่างนี้ด้วยนะ แล้วทำไมถึงไม่เลือกตอนที่ลูกของผมเลี้ยงดูตัวเองได้นะ ทำไมครับท่าน ทำไม
“ฮึก ทำไม” ได้แต่สบถออกมาผ่านม่านน้ำตาที่ไหลริน
“อือ” เสียงน้องวินนิ ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วครับ ไม่อยากให้น้องเห็นว่าผมร้องไห้
“แม่ครับ น้องวินหิวจัง” ฮึ ตื่นมาก็บ่นหิวเลยนะเจ้าลูกคนนี้นิ
“ครับ น้องวินหิวแล้วหรือครับ” แกล้งถามไปก่อนดีกว่า
“ครับ น้องวะ วิน ฮึ แม่ครับ”
“อย่าขยี้ตาครับน้องวิน”
“ฮึก แม่ครับ แม่ครับของน้องวินตื่นแล้ว แม่รุ้ไหมว่าน้องวินคิดถึงแม่ครับมากๆเลย แม่ครับอย่าหลับนานแบบนี้อีกนะ น้องวินใจไม่ดีเลย”
“ไม่แล้วครับ ไม่หลับนานแล้วครับ ไหนมาให้แม่ครับกอดหน่อยสิ”
“มาแล้วครับ อึก” แล้วน้องวินก็วินมาหาผมที่เตียงพร้อมกับปีนขึ้นมาที่เตียงให้ผมได้กอดได้หอมได้ถนัดเพราะผมมีสายน้ำเกลืออยู่
“คิดถึงน้องวินจังเลย แม่ครับฝันด้วยนะ ฝันว่าคุณตาคุณยายคิดถึงน้องวินมาก คุณตาคุณยายบอกว่าอยากอยู่กับน้องวินนานๆ”
“จริงเหรอครับ น้องวินก็ฝันนะครับ ฝันว่า คุณตาคุณยายจะมาพาแม่ครับไปอยู่ด้วย แต่น้องวินไม่ยอม” อึก ผมได้ยินเรื่องฝันที่น้องวินพูดแล้วใจไม่ดีเลยครับ ขออย่าให้เป็นฝันบอกเหตุเลยนะครับ
“เหรอครับ”
“ครับ แต่น้องวินบอกว่าถ้าคุณตากับคุณยายมาเอาแม่จ้าไปก็ต้องเอาน้องวินไปด้วย คุณตากับคุณยายเลยบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่น้องวินจะไปอยู่กันท่านครับ”
“อย่างนั้นหรือครับ แล้วท่านว่าอะไรอีกครับ” ฝืนยิ้มโดยไม่ให้มีพิรุธกลัวน้องวินจะเป็นว่าผมกำลังจะร้องไห้
“ท่านบอกว่าถ้าแม่ครับไม่ยอมไปอยู่กับท่านก็ให้น้องวิน ให้น้องวินอะไรน้า น้องวินลืมไปแล้วครับ คุณตาพูดยาวมากเลย น้องวินฟังไม่ทัน ตื่นมาก็เห็นแม่ครับตื่นแล้ว”
“ครับ แม่ครับตื่นแล้วครับ เดียวเราก็ได้กลับบ้านกันแล้วนะครับ ไปหาไข่เจียวไม่รู้ป่านนี้มันจะหิวหรือเปล่านะ ไม่ได้ให้อาหารมันตั้งหลายวัน”
“ใช่ครับ น้องวินไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่แม่เข้าโรง’บาล”
“เหรอครับ สงสารไข่เจียวจัง”
“ใช่ครับ น้องวินก็สงสาร คิดถึงไข่เจียวด้วย”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครมานะ” กำลังคุยเล่นกับลูกชายเพลินๆก็มีคนมาเคาะประตู หรือจะเป็นพยาบาลมาตรวจดูอาการนะ
“กลับมาแล้วครับ” แล้วคนที่เข้ามาก็ไม่ใช่ใครครับ พี่ชาร์ปนั้นเอง
“ป๊ะป๊า แม่ตื่นแล้ว น้องวินดีใจมากๆเลย แม่ครับจะได้กลับบ้านแล้ว”
“ครับผม น้องวินดีใจไหมครับ”
“ดีใจมากๆเลยครับ” แล้วพี่ชาร์ปก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วตรงไปที่โต๊ะเพื่อวางแฟ้มงาน นี่ขนาดถึงต้องไปหอบแฟ้มงานมาทำที่โรงพยาบาลเลยหรือนั้น
“พี่ชาร์ปครับ ทำไมไม่ทำที่บริษัทให้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยมาก็ได้นิครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ พี่กลัวว่าวาลจะเป็นอะไนขึ้นมาพี่จะได้ช่วยได้ทัน”
“เออ ไม่ขนาดนั้นหรอกมั่งครับ ผมดูและตัวเองได้ครับ”
“ไม่ได้ครับ”
“เผด็จการที่สุด”
“อะไรนะครับ”
“เถียงกันเป็นเด็กไปได้ น้องวินไปดีกว่า”
“น้องวินจะไปไหนครับ/น้องวินไปไหนครับ” จะมาพูพร้อมเราทำไมนะ
“น้องวินจะไปขอข้าวพี่พยาบาลมาให้แม่ครับครับ แล้วก็ขอส่วนของน้องวินด้วย” เออ ลูกชายผมจะฉลาดไปไหมครับนั้น
“เดียวป๊ะป๊าไปเองครับ น้องวินอยู่กับแม่ครับไปนะครับ เดียวป๊ะป๊ามา หรือน้องวินจะเอาอะไรไหมครับป๊ะป๊าจะได้ซื้อมาให้”
“เอาครับ น้องวินอยากกินผักครับ ขอผักเยอะๆนะครับ”
“โอเคครับ เดียวพี่มานะ” พอผมพยักหน้าพี่ชาร์ปก็เดินออกไปเอาข้าวมาให้ผม และน้องวินครับ
“แหนะ แม่ครับหน้าแดงด้วย เขินป๊ะป๊าเหรอครับ คริคริ"
“น้องวิน ชักแก่แดดแล้วนะเรา แม่ครับไม่คุยด้วยแล้ว” แล้วก็เป็นไปตามสเต็ปครับ น้องวินก็เดินเข้ามาง้อผมที่งอนตูดบิดไปแล้วครับ
########################################################
มาแล้วครับ มาต่อให้ครบ 100% แล้ว มาต่อช้า ไม่ว่ากันนะครับทุกคน
ขอโทษที่หายไปครับ แต่วันนี้มาต่อให้แล้วครับ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
มีใครเอาข้าวไปให้ไข่เจียวกินบ้างยัง อย่าให้ไข่เจียวตายเจียวนะ เด๋วเจอข้อหาทารุณกรรมสุนัข :mew5:
-
วาลต้องหายนะ :katai1:
-
:mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
“หนึ่ง สอง ซั่ม เอ้า สาดเลย” เสียงเด็กน้อยนามว่าวาลเล่นสาดน้ำอยู่ที่หน้าบ้านอย่างสนุกสนานกับคนเป็นพ่อของตัวเอง วาทญาได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นลูกชายและสามีอันเป็นที่รักของเธอเล่นน้ำกันแบบครอบครัว เล่นแบบที่ไม่มีการกรีดกันหรือการบังคับอะไร ถ้าจะย้อนไปสมัยเมื่อเธอสาวๆนั้นก็คงไม่อยากจะคิดย้อนไปเพราะมันช่างขมขื่นเสียเหลือเกิน เทศกาลไหนไหนก็ได้แต่ดูอยู่บ้านเพราะพ่อกับแม่เธอไม่ให้ออกไปเล่นที่ไหน จนมาถึงช่วงวัยรุ่น เข้ามหา’ลัยนั้นแหละถึงได้รู้ว่าโลกภายนอกเขาไปถึงไหนกันแล้ว และเสียงหัวเราะที่ได้ยินอยู่นี้ก็เป็นความสุขของเธออีกเช่นกันที่เลือก วายุพัฒน์ ชายอันเป็นที่รัก เขาทั้งสองรักและแต่งงานกันในวันสำคัญของไทยอย่างวันสงกรานต์ ฟังไม่ผิดหรอกคะ เราสองคนแต่งงานกันในวันสงกรานต์จริง เพราะผู้ใหญ่ทางฝั่งวาทญาหาฤกษ์งานแต่งได้วันที่ 13 เม.ย. 25XX หลังจากนั้นสองปีเราทั้งสองการได้ให้กำเนิดเด็กชายตัวน้อยนามว่า วาฤทธิ์ หรือน้องวาล หลานชายคนแรกของตระกูล แต่ก็เป็นหลานชั่งของตระกูลด้วยเหมือนกันเมื่อพ่อกับแม่ของเธอนั้นอยากได้หลานสาวมากกว่าหลานชาย แล้วเราสองคนก็ต้องโดนไล่ออกจากบ้านมาซื้อบ้านเป็นของตัวเองด้วยเงินเก็บอันน้อยนิดจากการทำงานของเราทั้งสอง เพื่อจะสร้างอนาคตใหม่ของครอบครัว และเป็นที่พักอาศัยใหม่ของเจ้าลูกชายคนนี้ด้วย วายุมีนิสัยเหมือนเด็ก แต่เวลาทำงานความเป็นเด็กในตัวก็จะถึงปิดบังเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมา ส่วนฉันวาทแม่ของน้องวาลก็ทำงานเป็นแม่บ้านเฝ้าลูก ส่งลูกไปโรงเรียน หลังจากแต่งงานฉันก็ไม่ได้ทำงานอีกเลย ทำไงได้ละเนอะก็พ่อเจ้าวาลบอกว่าไม่อยากให้เหนื่อยแค่เลี้ยงเจ้าวาลก็เหนื่อยแย่แล้ว แต่จะบอกให้นะวาลเลี้ยงงานมาก มากแบบกอไก่ล้านตัวเลยคะ ว่านอนสอนไง ไม่งอแง นิสัยน่ารัก เป็นที่รักของทุกคน โดยเฉพาะกับเด็กผู้ชาย คิดแล้วกลุ้มใจ โตมาลูกชายฉันคงต้องได้สามีเป็นแน่
“แม่ครับ มาเล่นน้ำกันครับ”
“ไม่ละจ๊ะ ตามสบายเลยนะทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ แม่ทำกับข้าวยังไม่เสร็จเลย”
“แป๊บเดียวเองแม่ เดียวค่อยทำก็ได้”
“เจ้าลูกคนนี้นิ”
“ปล่อยแม่เขาเถอะลูก ไปเราไปสาดน้ำคนอื่นกัน”
“ไปๆ สาดๆ” เสียงหัวเราะของสองพ่อลูกนั้น ทำให้คนเป็นแม่ยิ้มออกมาได้อีกครั้งอย่างมีความสุข นี้สินะครอบครัวที่อบอุ่น
“แม่ครับ มาเล่นน้ำกันนะ”
“ไม่เอาครับ แม่ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย น้องวินเล่นไปก่อนนะ เล่นเสร็จจะได้ไปวัดกันนะครับ”
“ก็ได้ครับ น้องวินเล่นเสร็จแล้วเดียวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“ครับ อย่าวิ่งนะเดียวล้มนะ”
“ครับผม” สิ้นเสียงน้องวินผมก็มาทำอาหารต่อครับ วันนี้ก็จะไปสรงน้ำพระที่วัด แล้วก็ถือไปทำบุญด้วย และก็ไปสรงน้ำพ่อกับแม่ของผมอีกที นี่ก็ห้าปีแล้วสินะที่พ่อกับแม่จากไปไม่มีวันกลับ แต่ผมก็ไปหาท่านตลอดในเทศกาลสำคัญๆทางศาสนา หรือวันสำคัญของไทยเอง ไปทีไรน้องวินเป็นต้องตื่นเต้นดีใจทุกที่ไม่รู้ทำไม แต่ก็ดีแล้วละครับ คิดอะไรเพลินๆหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าก็เกือบไหม้
“ตายแล้ว เกือบไหม้เลยไหมละนั้น”
“แม่ครับ น้องวินอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่ว่าหิวจัง น้องวินกินข้าวก่อนออกไปได้ไหมครับ”
“ได้ครับ แม่ครับเตรียมไว้ให้แล้วครับ” เล่นเสร็จก็บ่นหิวเลยนะครับลูกคนนี้
“เย้ รักแม่ที่สุดเลย”
“ครับผม ไหนมาให้แม่ครับหอมหน่อยสิ ฟอด ชื่นใจจังเลย”
“คริคริ แน่นอนครับ” แล้วน้องวินก็ทานอาหารไปครับ ผมก็ไปจัดเตรียมอาหารไว้สำหรับทำบุญ และเตรียมของเพื่อที่จะเอาไปสรงน้ำพระและสรงน้ำธาตุของพ่อและแม่ด้วย
“คนเยอะจังเลยครับแม่”
“ก็วันนี้วันสงกรานต์ยังไงละครับ เป็นวันที่น้องวินรอคอยอยู่ไม่ใช่หรือครับ”
“ใช่แล้ว น้องวินรอวันสงกรานต์ตลอดเลย เพราะน้องวินจะได้เล่นสาดน้ำกับแม่ แล้วก็สาดคนอื่น”
“แล้วสาดโดนใครไหมละครับ”
“แม่อะ ก็ไม่โดนใครเลย แฮะๆ”
“ปะ เราเข้าไปในวัดดีกว่านะครับ เดียวไม่ทันพระสวดนะครับ”
“ครับผม”
หลังจากฟังพระสวดมนต์ รับศีลรับพรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลงจากศาลาผมก็พาน้องวินมาสรงน้ำพระครับ น้องวินดีใจใหญ่ของทำเองบ้างละหัวเราะคึกคักเหมือนมาเล่นสวนสนุกยังไงยังนั้น ต่อไปผมกับน้องวินก็เดินไปที่ธาตุของพ่อกับแม่เพื่อมาสรงน้ำท่านทั้งสองครับ
“พ่อครับ แม่ครับ วาลพาน้องวินมาสรงน้ำให้นะครับ”
“คุณตา คุณยาย น้องวินมาอาบน้ำให้นะครับ” แล้วเราสองแม่ลูกก็สรงน้ำที่ธาตุ และช่วยกันทำความสะอาดรอบๆธาตุของพ่อและแม่ น้องวินก็ช่วยด้วยถึงจะช่วยได้ไม่มากแต่ก็ทำด้วยใจ หลังจากทำความสะอาดรอบธาตุแล้วเราสองแม่ลูกก็ลากลับไปบ้าน เพราะตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว แดดแรงด้วยอยู่นานเดียวน้องวินจะไม่สบายเอาได้
“แม่ครับน้องวินหิวแล้ว” หลังจากที่กลับจากวัด เจ้าลูกชายก็บ่นหิวตลอด โดนสาดน้ำบางแต่ก็ไม่ได้โดนมากเพราะบอกว่าเดียวเด็กไม่สบาย แต่น้องวินนี้ดี๊ด๊าใหญ่เลยครับ จะได้เล่นน้ำนี้นะ วันนี้เด็กๆรอคอย
“ครับๆ เสร็จแล้วครับ ลงมือทานได้เลย”
“เย้ๆ รักแม่ที่สุดเลย” หลังจากนั้นก็พากันกินข้าวอิ่มหนำสำราญกันไป แล้วก็เป็นดั่งคาด หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มปิดลง แล้วเราสองแม่ลูกก็หาที่หลับนอนกันครับ ตื่นมาก็คงพาน้องไปเล่นน้ำที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านนี้แหละครับ คงไม่ไปไหนไกล เดียวหลงจะเป็นเรื่องเอาได้ ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
“แม่ครับ ตื่นๆๆๆๆ”
“ครับผม ตื่นแล้วครับ ว่าไงครับ”
“แม่เห็นปืนฉีดน้ำลายพี่โดเรม่อนน้องวินไหม”
“ปืนฉีดน้ำเหรอ ก็อยู่ที่ห้องเก็บของไงครับ”
“น้องวินไปหาแล้วไม่เจอเลย”
“เหรอครับ เดียวแม่ครับไปดูให้นะ” ลุกเร็วไปหน่อยหน้ามืดเลยครับ นั่งสักพักแล้วก็ลุกไปหาปืนให้เจ้าลูกชาย
“นี่ไงครับ ใครเอามาซ่อนไว้ตรงนี้ละครับ” เจอแล้วครับ อยู่ในกะละมังซักผ้า
“แหะ แหะ น้องวินเอามาไว้เอง”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย”
“ก็น้องวินไม่ได้หาตรงนี้อะ แม่ไม่งอนน้องวินสิ”
“ไม่งอนครับแต่ต่อไปน้องวินต้องหาให้ดีดี หาให้ทั่วนะครับ”
“ครับผม”
“ไปเตรียมตัวกัน วันนี้แม่ครับจะพาไปเล่นน้ำ ไปเร็ว”
“เย้ รักแม่ที่สู๊ดเลย ไปเตรียมตัว ปืนพร้อม เสื้อพร้อม น้องวินพร้อมแล้ว”
“พร้อมแล้วก็รอแม่ครับก่อนนะครับ เดียวแม่ไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดเลยครับ เอาละเรียบร้อย
“พร้อมหรือยังครับ”
“พร้อมแล้วครับ”
“อย่างนั้น ไปกันเลย”
“เย้ เย้ ไปกันเลย”
20ปีต่อมา
“วินจะพาเราไปไหนอะ”
“เดียวก็รู้เองแหละ วินไม่พาพีไปตากแดดหรอกน่า”
“ให้มันจริงเถอะ พียิ่งกลัวดำอยู่ สงกรานต์ที่ไร ถ้าพีไม่อยู่บ้านก็ไปเที่ยวต่างประเทศเลย”
“ครับ ครับ ใกล้ถึงแล้วครับ”
“ให้มันจริง นี้บอกใกล้ถึงมาสิบรอบละจะถึงจริงๆยัง”
“จะถึงแล้วครับ”
“ที่นี้ที่ไหนอะวิน”
“บ้านแม่วินเอง”
“ฮึ บ้านแม่วิน”
“ใช่ครับ”
“แต่วินบอกว่าแม่วินเสียไปแล้วนิ”
“ก็ใช่ครับ แต่ก่อนแม่เสีย แม่บอกให้เอาอัฐิมาไว้ที่บ้านหลังนี้
“อ้อ แบบนี้นี่เอง”
“วันนี้เราจะมาสรงน้ำอัฐิแม่ของวินกัน”
“วินเสียใจไหมที่แม่เสียไปเร็วขนาดนี้”
“ถามว่าเสียใจไหมเหรอ เสียใจมาก เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับ ป๊าต้องค่อยปลอบตลอดเลย นอนทีไรก็เอาแต่เพ้อถึงแม่ตลอดเลย เราเราโดตมาก็มีแม่นี้แหละที่อยู่ข้างเราเสมอ”
“วินครับ พี่ขอโทษนะที่เอาแต่ใจโดยไม่รู้เลยว่าวินเศร้าแค่ไหน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงแม่จะไม่อยู่แต่วินยังมีป๊าและมีพีอยู่นะครับ ไม่เอาไม่ร้องสิครับ”
“ก็ พี่เสียใจนิ อึก วินคงรักแม่มากเลยสินะ”
“คนเรามีเกิดก็ต้องมีเจ็บและสักวันก็ต้องตายจากกันไปแหละครับ ไม่ร้องนะครับ”
“อือ ไม่ร้องก็ได้”
“ไปครับ ถึงแล้ว”
“บ้านสวยจัง”
“นี้เป็นบ้านคุณตาคุณยายของเราเอง ส่วนต้นไม้เรากับแม่ช่วยกันปลูก แม่ชอบต้นไม้ เพราะต้นไม้ทำให้ใจเราสงบ แม่ชอบมาก วันว่างแม่ก็จะมานั่งเล่นที่หน้าบ้าน รอเรากลับจากโรงเรียน ถึงแม่จะคืนดีกับป๊าแต่แม่ก็ไม่ขอย้ายไปอยู่บ้านป๊านะ แม่ชอบที่นี้เพราะที่นี้คือบ้านของแม่ และแม่ก็อยู่ที่นี้จะถึงวาระสุดท้ายของท่าน”
“อึก วินเข้มแข็ง มาเลย พีฟังพียังรู้สึกเศร้าเลย”
“ไม่เอาครับไม่ร้องนะ ปะ ไม่หาแม่กัน”
“อือ”
หลังจากที่จอดรถแล้ว ผมและพีก็เดินเข้ามาในบ้าน แล้วผมก็พาพีขึ้นไปยังห้องพระเพื่อที่จะได้ทำการสรงน้ำอัฐิของแม่ คุณตา คุณยาย ของผม ผมได้เตรียมน้ำอบไทยกลิ่นหอมที่คุณแม่และคุณยายชอบมาด้วย ส่วนคุณตานั้นต้องเป็นน้ำอบกลิ่นกลางๆไม่ฉุนมากหรือทำเป็นน้ำผสมแป้งให้คุณตาก็ได้ คุณแม่เคยบอกมาครับ หลังจากที่เราสองคนสรงน้ำอัฐิแม่ คุณยาย คุณตา เสร็จแล้ว ผมและพี่ก็กลับไปที่บ้านหลังใหญ่เพื่อไปสรงน้ำคุณป๊า ที่คุณป๊าไม่มาด้วยท่านกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะคุณป๊ารักคุณแม่มาก แต่ท่านต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะผ่านวันร้ายๆอันแสนเศร้านั้น
สรงน้ำคุณป๊าเสร็จก็ถึงเวลาไปเล่นน้ำครับ ก่อนที่จะไปเล่นน้ำผมและพีก็ไม่ลืมที่จะไปสรงน้ำพ่อแม่ของพีก่อนไปเล่นน้ำครับ สรงน้ำท่านทั้งสองเสร็จผมก็ขอท่านทั้งสองเพื่อพาพีไปเล่นน้ำกันครับ โดยเราสองคนจะไปเล่นน้ำกันที่เชียงใหม่ครับ ไปละนะครับ สวัสดีวันสงกรานต์นะครับ
#########################################################
มาต่อตอนพิเศษวันสงกรานต์ให้ไปอ่านให้คลายความคิดถึงกันนะครับ
ยังไงก็สวัสดีปีใหม่ไทย
สวัสดีวันสงกรานต์นะครับ
-
สรุปคือวาลเสียไปก่อนเหรอคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่ยอม เรื่องนี้จะจบแบบนี้ไม่ได้ :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณ ทุกรีดท่านที่ยังรอไรท์นะครับ ขออภัยที่ดองนานไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็จะมาลงให้ได้อ่านกันเรื่อยๆนะครับ
ใครที่สงสัยว่าวาลจะจากไปจริงๆนั้น อันนี้ไรท์ก็ยังตอบไม่ได้ เพราะที่ลงเป็นแค่ตอนพี่เศษ หรืออาจจะจริงตามพล็อตเรื่องที่เคยวางไว้ แต่ยังไงก็ไม่ทิ้งทุกคนครับ รีดทุกคนก็อย่าทิ้งไรท์นะครับ
:katai4: :mew2: :katai4: :mew3: :katai4: :mew4: :katai4:
-
หลังจากที่ผม น้องวิน พี่ชาร์ปกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ผมก็ตัดสินใจว่าจะเข้ารับการผ่าตัดเนื้องอกในสมอง ที่ผมตัดสินใจว่าจะผ่าตัดนั้นไม่ใช่เพราะใคร แต่เพราะเจ้าชายตัวน้อยของผม ถึงจะมีความเสี่ยงที่ผมจะเดินไม่ได้เพราะเนื้องอกกดทับเส้นประสาทไปบ้างส่วนที่หมอได้อธิบายให้ฟัง และการดำรงชีวิตหลังการผ่าตัด ถ้าผ่านไปได้ด้วยดีผมก็มีชีวิตต่อไปได้แต่ต้องทำกายภาพบำบัดอีกนาน แต่ถ้าผมไม่ผ่าเนื้องอกอาจจะแปลสภาพเป็นเนื้อร้ายและกลายเป็นมะเร็งได้ ผมไม่อยากทรมานจากการต้องมานั่งทำครีโม กินยาเป็นกำๆ และผมก็ตัดสินใจจะผ่าเอามันออกก่อนอะไรอะไรจะสายเกินไป
“วันนี้นอนวินมาความสุขมาเลย น้องวินมีพ่อแล้ว น้องวินดีใจจังเลย”
“ถามป๊ะป๊ายังว่าจะรับเราเป็นลูกเขาหรือเปล่า”
“ป๊ะป๊าชาร์ปครับ ป๊ะป๊าชาร์ปจะรับน้องวินเป็นลูกไหมครับ”
“รับครับ”
“ปฏิเสธก็ได้มั่งครับ”
“หึ หึ”
“เห็นไหมแม่ ป๊ะป๊ารับน้องวินเป็นลูกแล้ว”
“น่ารักขนาดนี้ไม่รับก็บ้าแล้วครับ” หัวเราะเฮฮากันใหญ่เลยสองพ่อลูกคู่นี้
“แล้วแม่น้องวินละครับจะรับพี่ชาร์ปคนนี้เป็นสามีไหมครับ”
“รับเลย รับเลย รับเลย”
“ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะเจ้าตัวแสบ”
“ว่าไงครับ จะรับรักพี่อีกสักครั้งได้ไหมครับ”
“ฮืม ขอคิดดูก่อนนะครับ”
“แบบนี้ก็แสดงว่าป๊ะป๊าโดนหักอกใช่ไหมครับ”
“เสียใจจัง”
“พอเลยทั้งเด็กและผู้ใหญ่ เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้”
“ก็น้องวินเด็กอยู่นิครับ”
“ครับเด็กน้อย เดือนหน้าก็จะเข้าป.1แล้วนะเรา แม่ยังหาโรงเรียนให้ไม่ได้เลย”
“ยังหาไม่ได้เหรอวาล เอาแบบนี้ไหม พี่พอจะมีเพื่อนที่รู้จัก เขาเป็นครูสอนโรงเรียนประถมเอกชนน่ะ”
“วาลคงไม่มีเงินพอจ่ายหรอกครับ ขอเป็นรัฐบาลได้ไหมครับ”
“พี่จ่ายเอง”
“ได้ไงครับ”
“ได้สิก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนิ ใช่ไหมน้องวิน”
“คริคริ ใช่ครับผม”
“เอ่อ แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ครับ เพื่อนอนาคตของน้องวิน ลูกของเราสองคนไงครับ และเพื่อไถ่โทษที่พี่ไม่เชื่อใจวาล”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ” หลังจากนั้นก็จบเรื่องของน้องวิน เราทั้งสามก็มาคุยกันเรื่องต่างๆพอหอมปากหอมคอเบาๆ นี่สินะครับคำว่าครอบครัว
อีกด้าน
“สวีทกันเข้าไป รักกันเข้าไป คุณชาร์ปต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น” รินลดาแอบฟังทั้งสามคนคุยหยอกล้อกันที่หน้าห้องพักคนไข้ด้วยอารมณ์คับแค้นในใจ
สายตาของเธอมองไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเครียดแค้น
“หึ ฉันต้องจัดการเสี้ยนหนามหัวใจของฉันเสียแล้ว” รินลดาพูดแค่นั้นก็เดินจากไปจากจุดที่เธอแอบมองและแอบฟังบทสนทนาต่างๆของทั้งสามคน
อีกไม่กี่นาทีนี้ผมก็ต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้วรู้สึกกลัวยังไงก็ไม่รู้ครับ เพราะนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตผมเลยที่ต้องผ่าตัดใหญ่และเป็นการผ่าตัดสมอง เจาะกะโหลกอีก คิดแล้วก็กลัวนะครับ
“เป็นอะไรไปครับ ดูทำหน้าเข้าสิ” อยู่ๆพี่ชาร์ปก็พูดขึ้นมา ตกใจหมดเลยละครับ
“เอ่อ คือว่า วาลกลัวนะครับ นี่ก็ครั้งแรกที่เข้าห้องผ่าตัด และก็เป็นการผ่าตัดใหญ่และเสี่ยงมากด้วย พี่ชาร์ปจะให้ผมรู้สึกดีหรือไงครับ คนยิ่งกลัวว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่” ผมบ่นออกไปเสียยาวยืดเพราะผมรู้สึกกลัวจริงๆ
“ครับ ครับ พี่ขอโทษครับ ไม่กลัวนะ ไม่ต้องกังวลด้วย พี่จะอยู่เป็นกำลังใจให้ที่หน้าห้องผ่าตัดนะครับ” ผมได้แต่พยักหน้าให้พี่ชาร์ปและยิ้มให้ด้วยว่าผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ในใจลึกๆแล้วผมกังวลมาเลยละครับ
“แม่ไม่ต้องหวังน้องวินนะ น้องวินอยู่กับป๊ะป๊าได้ครับ แม่เข้าไปแล้วแม่ต้องหายนะครับ”
“ครับผม” แล้วผมก็หันไปยิ้มให้ลูกชายตัวน้องของผม น้องวินครับเป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะครับ
หลังจากนั้นบุรุษพยาบาลก็เข้ามาเข็นเตียงผมไปยังห้องผ่าตัด รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ กลัวไปหมด แต่ทำยังไงได้ละครับผมตัดสินใจไปแล้วนิครับ เอาละ ต่อไปก็เป็นของจริงแล้วละครับ
“สวัสดีค่ะคุณวาฤทธิ์ ไม่ต้องกลัวนะคะ ต่อไปจะเป็นการลมยาสลบแล้ว ทำใจให้สบายนะคะ ไม่ต้องกลัว ถ้าง่วงก็หลับไปเลยนะคะ” หลังจากที่พยาบาลวิสัญญี ได้ทำการลมยาสลบผมแล้ว เธอก็พูดกล่อมผมจนผมหลับไปในที่สุด
ในห้องผ่าตัด
“สวัสดีค่ะคุณหมอนุ”
“สวัสดีครับ ตอนนี้ลมยาสลบแล้วใช่ไหมครับ”
“ลมยาเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ความดันเป็นยังไงบ้างครับ”
“ความดัน 118/76 ปกติค่ะคุณหมอ”
“โอเคครับ เริ่มการผ่าตัดได้ครับ ขอไฟด้วยครับ”
“ค่ะ”
“โกนผมเรียบร้อยนะครับ”
“เรียบร้อยค่ะ”
“ขอมีดด้วยครับ”
“นี่ค่ะ”
“จะเริ่มการผ่าตัด เคสเนื้องอกในสมอง คุณวาฤทธิ์ อายุ 27 ปี เริ่มการผ่าตัดนะครับ”
“เริ่มการผ่าตัดได้ค่ะ”
######################################################
:katai4: :katai4: มาต่อให้แล้วนะครับ 30 % :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: รอกันหน่อยนะครับ :katai5: :katai5:
:mew2: :mew2: ยังไงก็รอหน่อยนะครับ :mew2: :mew2:
:hao5: :hao5: อย่าหนีกัน :hao5: :hao5:
:katai4: :katai4: อย่าโกรธกันนะครับที่มาช้า :katai4: :katai4:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ชะนีตัวนี้ ยังไม่ยอมจบเรื่องอีกนะ วอนโดนของนิ :z6:
-
หน้าห้องผ่าตัด พ่อลูก ชาร์ปและน้องวินกำลังนั่งเฝ้ารอเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ รอค่อยคนในห้องผ่าตัดอย่างใจจดจ่อ
“ป๊ะป๊า น้องวินหิวจังเลยครับ”
“น้องวินหิวแล้วหรือครับ เดียวป๊ะป๊าออกไปหาอะไรให้ทานนะครับ”
“น้องวินไปด้วยครับ”
“ไม่รอแม่หรือครับ”
“น้องวินว่าอีกนานกว่าแม่จะออกมา เราไปหาอะไรทานกันก่อนนะครับ”
“โอเคครับ ไปกันครับ ”
หลังจากนั้นสองพ่อลูกก็จูงมือกันเดินออกไปหาอะไรกินกัน ก่อนจะกลับมานั่งเฝ้าบุคคลอันเป็นที่รักของทั้งสองคน
ในห้องผ่าตัด ผ่าไปแล้วกว่า 3 ชั่วโมง
“เปิดกะโหลกได้สำเร็จครับ ขอฟอร์เซปด้วยครับ”
“นี่ค่ะ”
“ซับเหงื่อให้ด้วยครับ”
“เรียบร้อยค่ะ”
“คุณหมอค่ะ ความดันคนไข้ลดต่ำลงค่ะ”
“เตรียมยาความดันฉีดให้ด้วยครับ”
“ฉีดเรียบร้อยค่ะ”
“ความดันเป็นยังไงบ้างครับ”
“ตอนนี้ความดันกลับมาเป็นปกติแล้วค่ะ”
“ครับ เริ่มการผ่าตัดต่อได้ครับ”
เวลาผ่านไปอีก 1 ชั่วโมง การผ่าตัดก็ยังไม่มีท่าว่าจะสำเร็จ เหตุเพราะ วาลมีภาวะความดันลดต่ำตลอดเวลา และก็หัวใจหยุดเต้นไป จนต้องได้ทำการเปิดเครื่องปอดหัวใจเทียมขึ้นมาช่วยปั้มเลือดให้ไปหล่อเลี้ยงส่วนต่างๆได้ และมีภาวะแทรกซ้อนอื่นๆตามมาอีกมากมาย การผ่าตัดครั้งนี้เลยล่าช้าไปอีกหลายชั่วโมง พยาบาล ผู้ช่วยพยาบาลวิ่งกินให้วุ่น เข้าออกห้องผ่าตัดของวาลเป็นว่าเล่น เตรียมยาเอย เพิ่มเครื่องมือแพทย์เอย เห็นแล้วเหนื่อยแทนพวกเข้าเหล่านี้แล้วละครับ
“ตอนนี้ทำการตัดเนื้องอกออกมาแล้วครับ ต่อไปจะเป็นการเย็บปิดแผลและปิดกะโหลกนะครับ”
“ขอไหมละลาย และไนลอนด้วยครับ”
“นี่ค่ะ”
“ขอบคุณครับ ต่อไปจะเป็นการปิดเยื้อหุ้มสมองนะครับ”
“ทำการปิดเยื้อหุ้มสมองค่ะ”
“ทำการปิดเยื้อหุ้มสองเรียบร้อยครับ ต่อไปจะทำการปิดกะโหลกครับ”
“ทำการปิดกะโหลกค่ะ”
“ทำการปิดกะโหลกเรียบร้อยครับ ต่อไปจะเป็นการเย็บปิดแผลที่ศีรษะครับ”
“ปิดแผลที่ศีรษะค่ะ”
“ขอไนลอนด้วยครับ”
“ไนลอนค่ะคุณหมอ”
“เริ่มการเย็บปิดแผลที่ศีรษะครับ” คุณหมอทำการเย็บปิดแผลที่ศีรษะให้กับวาลแล้วเรียบร้อย ก็หันไปสั่งพยาบาลให้ทำความสะอาดแผลและทำการปิดแผลเป็นการเสร็จสิ้นการผ่าตัดในครั้งนี้
หน้าห้องผ่าตัด
“แม่เข้าไปนานจังเลยครับ น้องวินเป็นห่วง หาววววว”
“เป็นห่วงหรือง่วงครับ” ชาร์ปไม่อยากให้ลูกเครียดเลยแกล้งแย่ไป
“ทั้งสองอย่างเลยครับ”
“ไม่ต้องมายิ้มเลยเรา ถ้าง่วงก็มาครับล้มตัวลงนอนที่ตักป๊าได้นะครับ”
“ครับผม” แล้วน้องวินก็ล้มตัวลงนอนที่ตักผม เวลาผ่านไปไม่นานน้องวินก็หลับไปเพราะความเพลียสะสม เพราะเป็นห่วงแม่ของเขานั้นแหละครับ ผมเองก็ไม่ต่างกันครับแต่ต้องรอให้คุณหมอออกมาก่อนผมถึงจะสบายใจได้ ไม่นานคุณหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด ผมเลยอุ้มน้องวินเดินเข้าไปถามอาการของวาล
“คุณหมอครับ ไม่ทราบว่าวาลเป็นยังไงบ้างครับ” ผมร้อนใจมาก ขออย่าให้วาลเป็นอะไรมากเลย ขอให้ปลอดภัยด้วยนะครับ
“คนไข้ปลอดภัยครับ การผ่าตัดเป็นไปอย่างเรียบร้อยดีครับ แต่ก็ยังไม่น่าไว้วางใจได้เพราะคนไข้มีอาการแทรกซ้อนหลายอาการคงต้องพักดูอาการที่โรงพยาบาลไปอีกสักระยะครับ อีกสักครู่พยาบาลก็จะเข็นคนไข้ไปที่ห้องปลอดเชื้อเพื่อรอดูอาการ ถ้าไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงก็จะย้ายไปที่ห้องพักคนไข้ให้ทันทีครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ ” หมอบอกเสร็จก็ขอตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ไม่นานบุรุษพยาบาลก็เข็นวาลออกจากห้องผ่าตัดไปที่ห้องปลอดเชื้อเพื่อดูอาการ ผมเห็นวาลแล้วก็ได้แต่มองโดยช่วยอะไรไม่ได้ สายระโยงรยางค์ เครื่องช่วยหายใจเต็มไปหมดเลยครับ
“คุณรินครับมีเอกสารอะไรที่ผมต้องเซ็นอีกไหมครับ” หลังจากวันที่วาลออกจากห้องผ่าตัดจนถูกย้ายมาห้องปลอดเชื้อนี้ก็เข้าวันที่3แล้วที่วาลยังอยู่ในห้องนั้น ผมเลยตัดสินใจว่าจะเอาน้องวินไปอยู่ที่บ้านกับผม น้องจะได้มีคนค่อยดูแล และผมก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมาก ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็อดเป็นห่วงลูกชายไม่ได้เพราะเวลาน้องจะนอนน้องวินจะชอบละเมอถึงแม่ตัวเองเป็นประจำ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ก็ได้แต่ให้น้องวินมานอนกับผมที่ห้องเดียวกัน
“ไม่มีค่ะคุณชาร์ป”
“หมอแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ มีธุระที่บ้านครับ”
“เอ่อ ค่ะ”
หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นเก็บของแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้องแต่ก็โดนทักขึ้นจากเลขาของผม
“คุณชาร์ปค่ะ คือว่า...”
“ครับ มีอะไรหรือครับ”
“คือว่า วันนี้รินขอติดรถกลับด้วยได้ไหมค่ะ”
“แล้วรถคุณรินละครับ”
“คือว่า...ระ รถของรินเอาเข้าศูนย์เช็คสภาพค่ะ อีกนานเลยค่ะกว่าจะมาส่งรถให้” เอาไงดีละครับงานนี้ ผมก็รู้นะครับว่าเลขารินต้องการจะจับผม แต่ที่ผมไม่เอาเธอออกก็เพราะเธอเป็นคนทำงานดี แต่ก็ไม่มีอะไรที่เธอทำผิดหรือพลาดอะไรในเรื่องงาน
“เอ่อ ผมคงไม่สะดวกนะครับ”
“อะค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ รินเรียกแท๊กซี่ก็ได้ค่ะ”
“ขอโทษดด้วยนะครับ ผมมีธุระด่วนมากจริงๆ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณชาร์ป”
“ผมขอตัวละนะครับ” แล้วผมก็รีบเดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเองด้วยความเร่งรีบ รีบเพื่อที่จะไปรับน้องวิน และรีบพาไปหาแม่ของเขาหรือว่าที่ภรรยาของผม ไม่รอช้าผมก็ลงลิฟท์เดินมาจนถึงรถตัวเองแล้วก็ทำการสตาร์ทกลับไปรับลูกชายเพื่อไปเยี่ยมวาลด้วยกัน อีกไม่นานน้องวินก็จะเปิดเทอมแล้ว ผมก็ยังไม่ได้หาโรงเรียนให้น้องเลย พรุ้งนี้ว่าจะโทรถามเพื่อนที่เป็นเจ้าของโรงเรียนดูว่ายังรับเด็กเข้าเรียนอยู่ไหมเพราะเลยระยะเวลาการรับสมัครมาแล้ว คงต้องใช้เส้นสายแล้วละมั่งครับงานนี้
ไม่นานผมก็มาถึงบ้าน น่าแปลกวันนี้ทำไมรถไม่ค่อยติดเลย ไม่ใช่เสาร์อาทิตย์ด้วย แต่ก็ดีครับจะได้ไปหาวาลได้สะดวกไม่ต้องมาทนรถติด
“ป๊ะป๊ามาแล้ว เย้ๆ น้องวินรอป๊ะป๊านานมากเลย น้องวินอยากไปหาแม่ครับแล้ว ป๊ะป๊าไปอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ”
“ครับๆ ป๊าไปแล้วครับ น้องวินรอป๊าอยุ่ข้างล่างนะครับ เดียวป๊าลงมา”
“ครับผม” แล้วผมก็รีบเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อนไปที่ห้องของตัวเองแล้วทำการผลัดผ้า เตรียมอาบน้ำ อาบน้ำไปก็คิดเรื่องโรงเรียนของลูกชายไปด้วย
“เอาว่ะไม่ต้องรอพรุ่งนี้แล้ว โทรมันวันนี้เลยละกัน” คิดได้ดังนั้นผมก็รีบอาบน้ำ เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินมาหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อนครับ
“ฮัลโล มึงว่างป่ะ” รอสายไม่นานเพื่อนผมก็กดรับทันที
“ว่างมีไรว่ามา ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา วันนี้มีอะไรว่ะ หรือมึงทำใครท้อง” รับปุ๊บหาเรื่องปั๊บเลยครับไอ้คนนี้
“เอ่อ มีเรื่องอยากจะรับกวนหน่อยว่ะ”
“มีเรื่องไรว่ามา”
“คือว่า กูจะขอฝากลูกชายกูเข้าโรงเรียนมึงหน่อยว่ะ”
“ห่ะ ฝากลูก มึงไปทำใครท้องมาว่ะ ทำไมกูตกข่าว”
“เรื่องมันยาวเดียวเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้ยังไง จะรับฝากให้ได้ไหมว่ะ”
“ฝากอ่ะกูฝากได้ แต่นักเรียนที่นี้มันรับเต็มโควตาแล้วนี้สิ เดียวยังไงจะรับไว้เป็นพิเศษก็แล้วกัน”
“ขอบใจมึงมานะพัชร เดียวเรื่องที่กูทำใครท้องเดียวก็จะเล่าให้มึงฟังเองตอนพาลูกไปรายงานตัวที่โรงเรียน”
“เอ่อๆ ไม่ต้องมาขอบใจกูหรอกมึง เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิว่ะ”
“แล้วโรงเรียนมึงเปิดเทอมวันไหนว่ะ”
“ต้นเดือนหน้าเลย เพราะเด็กเข้าใหม่ส่วนใหญ่เข้าเกินเกณฑ์ทั้งนั้นต้องทำการปรับพื้นฐานกันอีก เดียวเด็กจะรับไม่ไหวเอา”
“อ่อ โอเคมึง ยังไงก็ขอบใจมากนะเว้ย กูขอตัวละ แค่นี้นะ”
“เอ่อๆ แล้วเจอกัน” แล้วผมก็วางสายเพื่อนไป มองดูเวลาแล้วก็ต้องรีบ ปล่อยน้องวินรอไม่ไหวจริงๆเลย ต้องรีบละครับ เช็คของว่าเอาไปครบไหม พอดูว่าครบแล้วก็เดินลงบันไดไปหาลูกชายตัวน้อยครับ
“น้องวินครับป๊ามาแล้วครับ เราไปกันเถอะครับ”
“ครับผม แต่ป๊าขึ้นไปน๊านนาน ป๊าไปทำอะไรครับ”
“ไม่มีอะไรครับ ป๊าอาบน้ำเพลินไปหน่อย เหนื่อยด้วยเลยแช่น้ำนานไปนั้นแหละครับ” โกหกลูกไม่ดีเลยครับ ไม่อยากโกหกแต่ทำไงได้ละครับผมมีความลับบางอย่างที่บอกเจ้าตัวน้อยไม่ได้ด้วย
“จริงนะครับ” ฉลาดจังนะ ฉลาดเหมือนใครนะ อ่อเหมือนวาลไง
“จริงครับ เราไปกันดีกว่าเนอะ เดียวแม่รอนะครับ”
“ที่แม่ครับรอก็เพราะป๊าอาบน้ำนานไงละ น้องวินไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า”
“อ้าว น้องวินครับ รอป๊าด้วยครับ” ไม่พูดเปล่า รีบวิ่งออกไปยืนที่ประตูหน้าบ้านเลยครับ เหมือนใครนะ คิดแล้วผมก็ได้แต่ยิ้ม ดูยังไงก็เหมือนวาลทุกระเบียบนิ้ว วาลเองก็สอนลูกมาดี เป็นเด็กดี ฉลาด น่ารักและที่สำคัญน่าแกล้งเหมือนกันเลย
มาถึงโรงพยาบาล น้องวินก็เปิดประตูรถแล้ววิ่งไปข้างในก่อนผมเลยครับ เฮ้อไม่น่าโกหกเลย โดนลูกงอนแล้วไหมละครับ
“น้องวินครับรอป๊าด้วยครับ”
######################################################
:katai4: :katai4: :katai4: มาต่อให้ครบ 100 % แล้วนะครับ :katai4: :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: รอกันนานมั้ยครับ หายไปนานเลย :katai5: :katai5: :katai5:
ยังไงก็รอหน่อยนะครับ
อย่าหนีกัน :mew1: :mew1: :mew1:
:katai3: :katai3: :katai3: อย่าโกรธกันนะครับที่มาช้า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวังว่าวาลจะหายเร็ว ๆ นะ ส่วนน้องวินจะได้เข้าโรงเรียนใหม่แล้ว แล้วไข่เจียวล่ะ ลืมไข่เจียวไม่ได้นะ :hao3:
-
:angry2: รินน้งร้าย ต้องทำร้ายวาลแน่เลย
เวรกรรมตามสนองทันตาแน่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชาร์ป Part
หลังจากหาที่จอดรถได้ผมก็ทำการล็อครถ แล้ววิ่งตามลูกชายเข้าไปในโรงพยาบาลเพื่อตามไปงอน และไปดูคนรักของผมที่ยังไม่ฟื้นในห้องปลอดเชื้อ โดยหมอบอกว่าเพราะร่างกายของวาลอ่อนแอ บวกกับอาการแทรกซ้อนอื่นๆที่มีก็เลยทำให้การฟื้นตัวช้า แต่ก็ไม่เป็นเจ้าชายนิทราแน่นอน พอผมฟังดังนั้นก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย กลัวว่าวาลจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วผม กับน้องวินจะทำยังไงละครับ น้องวินยิ่งอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อใกล้เข้าโรงเรียนเต็มที คิดแล้วตัวผมเองก็ได้แต่ยิ้ม แต่เมื่อเข้ามาที่ห้องปลอดเชื้อก็ต้องหุบยิ้มลงทันใดเมื่อเห็นคนรักของตัวเองยังนอนหายใจอยู่ในนั้น
“น้องวินครับเราไปใส่ชุดปลอดเชื้อกันครับ จะได้เข้าไปหาแม่กัน” มองน้องวินที่ยืนมองแม่อันเป็นที่รักของเข้านอนอยู่ในห้องนั้นจากที่เป็นเด็กร่าเริงแต่ต้องมามีหน้าตาที่เศร้าลงเวลามองไปยังร่างที่ยังหายใจนอนอยู่ในนั้นทุกวัน ถึงอยู่ที่บ้านน้องวินจะไม่มีอาการเศร้าสร้อย แต่เมื่อมาที่โรงพยาบาลแล้วหน้าของลูกชายผมนั้นดูเศร้าแล้วเหมือนน้ำตาจะคลออยู่ด้วยแต่ก็คนกลั้นเอาไว้เพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง ผมเห็นแล้วก็สงสารลูกนะครับ “วาลเมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาครับคนดี” ได้แต่คิดอยู่ในใจ
“ไปกันครับ น้องวินอยากคุยกับแม่แล้ว” แต่เมื่อผมชวนเจ้าตัวก็หันมายิ้มให้คงจะลืมไปแล้วว่างอนผมอยู่ ถ้าคุยเรื่องแม่น้องวินจะเปลี่ยนเป็นคนที่อ่อนโยนไปเลยครับ
“ไปครับ เยี่ยมเสร็จจะได้ไปกินข้าวกันและวันนี้ป๊าจะพาน้องวินไปดูโรงเรียนด้วยนะ” อุตส่าห์ว่าจะพาไปหลังจากวาลฟื้น แต่เห็นว่าใกล้เปิดเทอมแล้วเลยชวนน้องวินไปซะวันนี้เลย
“เย้ น้องวินอยากไปโรงเรียน แต่ตอนนี้น้องวินไปหาแม่ก่อนน้องวินคิดถึง” แล้วผมก็พาน้องไปหาพยาบาลที่อยู่ประจำการห้องปลอดเชื้อ เพื่อไปรับชุดปลอดเชื้อมาใส่
หลังจากที่เยี่ยมวาล นั่งมองน้องวินพูดกับแม่ของเข้าอยากมีความสุข ผมก็ได้แต่นั่งยิ้มมองลูกคุยกับแม่ของเขาคุยกันโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบโต้อะไรมาเลย แต่ผมก็รู้ว่าน้องวินเองมีความสุขมาที่ได้เล่าเรื่องราวต่างๆให้แม่เขาฟัง นั่งฟังจนหมดเวลาเยี่ยมเลยพาน้องวินมากินข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใจกลางเมือง ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านอาหารที่ให้ความรู้สึกแบบครอบครัวมากๆครับ บรรยายกาศเหมือนบ้านตัวเองยังไงไม่รู้ครับ ถ้าวาลฟื้นแล้วออกโรงพยาบาลได้ผมจะพาเขามาทานที่นี้กับน้องวินมันคงจะดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากเลยละครับ คิดแล้วก็ได้แต่นั่งยิ้มกับความคิดของตัวเอง จนน้องวินสะกดผมเลยหลุดออกจากภวังค์หันมาสนใจลูกชายตัวน้อยของผมแทนครับ
“ป๊ะป๊าครับ น้องวินอยากกินไข่หวานครับ แล้วก็น้องวินขอสลัดทูน่าด้วยครับ” ลูกชายหันมาสั่งผมแทนเลยครับ
“ได้ครับ เอาซุปมิโซะด้วยไหมครับ” ผมถามออกไปไม่รู้ว่าน้องวินจะชอบหรือเปล่า
“เอาครับน้องวินอยากลองกิน”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวป๊าสั่งให้นะครับ เอ่อ น้องครับพี่ขอไข่หวาน สลัดทูน่า ซุปมิโซะ 2 ที่ ข้าวหน้าเนื้อ ซาชิมิ น้ำเปล่า และชาเย็นครับ” แล้วผมก็เรียกพนักงานมารับออเดอร์อาหารครับ
“ค่ะ รายการอาหารมี ไข่หวาน 1 ที่ นะคะ สลัดทูน่า 1 ที่ ซุปมิโซะ 2 ที่ ข้าวหน้าเนื้อ 1 ที่ ซาชิมิ 1 ชุด น้ำเปล่า 1 ที่ และชาออริจินอลเย็น 1 ที่นะคะ รออาหารประมาณ 5 นาทีนะคะ” แล้วพนักงานก็เดินออกไป ผมจึงหันมาถามน้องวินว่ากินปลาดิบได้ไหม
“น้องวินครับ”
“ครับ”
“น้องวินกินปลาดิบได้ไหมครับ”
“แม่บอกว่าน้องวินเด็กอยู่กินไม่ได้ครับเดียวท้องเสีย แม่ห้ามไม่ให้กินครับ”
“หรือครับ ถ้าอย่างนั้นน้องวินอยากได้อะไรเพิ่มไหมครับ ป๊าจะได้สั่งเพิ่มให้”
“ไม่แล้วครับ แค่นี้น้องวินก็กินไม่หมดแล้ว” พูดจบก็ยิ้มหวานใส่เลย จะไม่ให้รักได้ไง ลูกก็น่ารัก แม่ก็น่ากอดแบบนี้ ทำไมน่า ทำไมผมถึงคิดที่จะผิดทำร้ายจิตใจของวาลได้นะ คิดแล้วก็นึกแต่โทษตัวเองในใจ ถ้าผมไม่เลิกกับภรรยาคนก่อนผมก็คงจะไม่ได้มาจะวาลอีกครั้ง ความบังเอิญไม่ได้มีมาบ่อยๆหรอกนะ แต่ความบังเอิญครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้มันหายไปอีกครั้งเป็นแน่ ผมสัญญา
แล้วอาหารก็มาเสิร์ฟ ผมและน้องวินก็กินกันไปโดยมาเสียงน้องวินชมเรื่องรสชาติอาหารว่าอร่อยตลอดเวลาเลย
“ไข่หวานอร่อย อร่อยกว่าร้านที่แม่พาไปกินอีกครับ สลัดกันอร่อย ซุปก็อร่อย มันเรียกว่าซุปอะไรนะครับ” กินไปชมไปจนมาตกที่ซุปมิโซะ เจ้าลูกชายก็ถามว่าคือซุปอะไร
“มันคือซุปมิโซะครับ อร่อยก็ทานให้หมดนะครับ”
“หมดอยู่แล้วครับ ระดับน้องวินไม่มีคำว่าเหลือครับ” พอได้กินอาหารที่ถูกปากน้องวินก็ยิ้มและชื่นชมอาหารว่าอร่อยไม่ขาดเลยครับ ร้านนี้ผมก็พึ่งจะมากินครั้งแรก อร่อยอย่างที่น้องวินว่าจริงๆครับ ข้าวหน้าเนื้อหมด ซาชิมิที่เสิร์ฟก่อนหน้าผมก็กินคนเดียวจนหมด คือมันสดมากๆครับ อร่อยมาก
“อิ่มหรือยังครับ”
“อิ่มมากเลยครับ น้องวินเลยขอเบิ้ลไข่หวานไปสองจานเลย ท้องน้องวินจะแตกไหมครับ”
“หึหึ” ได้แต่หัวเราะในลำคอกับความน่ารักของลูกชาย แต่ไม่นานก่อนจะเรียกเช็คบิล ผมก็เห็นว่าที่คอน้องวินมีผื่นแดงขึ้น ผมว่าน้องวินต้องแพ้อะไรสักอย่างในอาหารแน่นอนครับ เลยเรียกพนักงานมาถ้าว่าในซุปมิโซะมีการใช้ซุปอะไร และได้ความว่าใช้ซุปที่ทำมาจากกระดูกวัวที่คัดมาอย่างดีแล้วก็กรองมาทำซุปมิโซะ และผมก็ได้รู้ว่าในซุปมิโซะมีสิ่งที่ลูกชายแพ้
หลังจากที่จ่ายเงินเรียบร้อย พนักงานก็ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของเข้าหรอกครับ เป็นผมเองที่ไม่รอบคอบจนลูกชายเกิดอาหารแพ้อาหารขึ้นมา แต่ดีที่ไม่แพ้มากแค่เป็นลมพิษ ไม่ได้เป็นอาหารเป็นพิษหรือแพ้รุนแรง วันนี้ว่าจะพาไปดูโรงเรียนก็เป็นอันต้องพับไป แต่ต้องไปโรงพยาบาลแทนเพราะน้องวินบอกว่าคันมาก ผมเห็นแล้วก็อดที่จะสงสารลูกไม่ได้ ผมคนเป็นพ่อที่แย่มากขนาดที่ไม่สอบถามให้ระเอียดก่อนสั่งอะไรให้ลูก จนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น
หลังจากหาหมดเสร็จก็ได้ยามาทั้งยากินยาทาแก้คัน ตรวจเสร็จรับยาก็กลับบ้านพาน้องมาพักผ่อนครับ พอกลับมาก็เห็นว่าไข่เจียวเจ้าลูกหมาน้อยของน้องวินได้มาอยู่ที่บ้านเราแล้ว คงมีคนไปเอามาหลังจากที่น้องวินอ้อนวอน ผมเลยสั่งให้คนไปรับเอามาเลี้ยงที่บ้านหลังนี้ แต่นอนนี้น้องวินคงเล่นกับเจ้าไข่เจียวไม่ได้เพราะคันมากจนหลับไป ตามตัวน้องมีแต่สีคาราไมด์ยาทาแก้คนครับ ตื่นมาคนต้องให้กินยาแก้แพ้อีก เห็นสภาพลูกก็ได้แต่ถอนหายใจ สงสารลูกจับใจ เป็นเพราะผมแท้ๆที่ไม่รู้อะไรเลย เพราะเหตุการณ์แบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วจนน้องต้องเข้าโรงพยาบาล และครั้งนี้ก็เป็นเพราะผมอีกที่น้องต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการแพ้ แต่ไม่รุนแรงเท่าครั้งแรก ถ้าแม่น้องวินฟื้นแล้วรู้ว่าน้องวินเข้าโรงพยาบาลเพราะผมคงโดนโกรธอีกเป็นแน่
“เฮ้อคิดแล้วปวดหัว ทำตัวเองแท้ๆไอ้ชาร์ปเอ้ย” หลังจากเอาน้องวินที่หลับเพราะอาการคันไปนอนที่ห้องผมก็กลับเข้ามาที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่อสะสางงานทั้งหมด วันนี้คงไม่ได้ออกไปไหนแล้วเอาเป็นว่าทำงานทั้งหมดนี้ก็แล้วกัน
หลังจากนั่งทำงานมาร่วม3ชั่วโมงผมก็ทำเสร็จ แล้วออกจากห้องทำงานว่าจะลงมาหากาแฟดื่มสักหน่อย เลยเดินไปดูน้องวินที่ห้องหน่อยละกัน
“พี่หมี วันนี้น้องวินได้กินไข่หวานด้วยละ พี่หมีอิจฉาน้องวินละสิ ไม่ต้องอิจฉาน้องวินนะ เดียววันหลังน้องวินบอกป๊าให้พาพี่หมีไปด้วย แต่น้องวินจะไม่มีซุปอะไรนะ มิโอะ มิโมะ อะไรนั้นอีกแล้ว เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าน้องวินกินแล้วน้องวินก็เป็นแบบนี้เลย” เดินมาถึงห้องลูกชายแล้วก็แง้มประตูดูก็ได้เห็นเด็กน้องกำลังนั่งคุยกับตุ๊กตาหมีตัวโปรดของตัวเองอย่างออกรสเลยครับ เห็นแล้วก็ทำให้ยิ้มได้ มีฟงมีฟ้องด้วย
วาลPart
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยแสงที่จ้าทำให้ผมต้องหรี่ตาเพื่อปรับโฟกัสให้ได้ที่ แล้วหลังจากนั้นก็ลืมตาตื่นขึ้นเต็มที่แล้วหันมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่ท้องฟ้าที่สดใส ผมคิดนะครับว่า ผมต้องตื่นมาในห้องสีขาวของโรงพยาบาลสิครับ แต่ทำไมมาโพล่ที่นี้ได้ละครับ ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามทางเดินที่เงียบสงบ เดินไปเรื่อยเปื่อยไม่เร่งรีบ มองสองข้างทางก็ไม่เจอผู้คนเลย เอ๊ะตอนนี้ก็ตอนเช้าแต่ทำไมไม่มีคนออกมาเดินกันเลย พอสังเกตดีดีทั้งสองข้างทางก็ไม่มีบ้านเรือนสักหลัง มันดูแปลกๆนะครับ แปลกมาก แล้วผมอยู่ที่ไหนละครับ เดินต่อไปด้วยหัวใจที่สั่นระรั่ว แล้วเริ่มออกวิ่งไปเรื่อยๆตามทางเดิน ผมวิ่งมาจนสุดทาง มีทางแยกและมีป้ายบอกทาง ทางขวาบอกว่าเป็นยังโลกมนุษย์ ส่วนทางซ้ายบอกไปยังส่วนที่สงบสุขผมมองไปยังฝั่งซ้ายก็เห็นผู้คนกำลังเดินกันอยู่ และผมผมก็มองมาทางขวา ไม่มีคนเดินอยู่เลยสักคนเดียวครับ ผมรู้สึกว่ามันเริ่มแปลกๆแล้วนะครับ แล้วก็มีคนเดินมาที่ผมสี่คนเป็นคู่ชายหญิง เดินมาหาผม ผมได้แต่เพ่งมองว่าเขาคือใคร พอคนที่สี่เดินเข้ามาใกล้ผม ไม่รู้น้ำตามันมาจากไหน อยู่ดีดีมันก็ไหลมาเองโดยอัตโนมัติครับ ไหลแบบเอาเป็นเอาตายเลยครับ เพราะสี่คนที่ผมเห็นคือ พ่อแม่ของผม และอีกคู่คือพ่อและแม่ของพี่ชาร์ปครับ
“วาลลูก ทำไมหนูมาอยู่ที่นี้ละจ่ะ” แม่พี่ชาร์ปเอ่ยถามผม ผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วบอกท่านไปว่า
“ผมเองก็ไม่รู้ครับว่าตัวเองมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
“วาล ลูกยังไม่ถึงฆาต ลูกต้องเดินไปทางนั้น” แม่ผมบอกแล้วชี้ไปทางขวามือ
“วาลลูก พ่อไม่รู้ว่าลูกมาที่นี้ได้ยังไง แต่ลูกควรไปทางนั้นนะ” พ่อผมจับที่ไหล่ของผมแล้วกล่าวบอก
“หนูวาล พ่อไม่รู้นะวาลหนูมาอยู่ที่นี้เพราะเหตุผลอันใด แต่ที่นี้คือโลกแห่งความตาย คนที่ตายเท่านั้นถึงจะมาอยู่ที่นี้ได้” พ่อพี่ชาร์ปบอกผม
“ผมไม่รู้ อึก ว่าผม ฮึก มะ มาอยู่ที่แห่งนี้ได้ยังไง” ผมสะอื้นตอบพ่อของพี่ชาร์ปไป
“วาลลูก ลูกเองยังไม่ถึงฆาต ลูกต้องไปทางนั้น ลูกต้องไปเดียวนี้ ไม่อย่างนั้นผู้เฝ้าประตูแห่งความตายจะมาจับร่างของหนูไปนะลูก” แม่ของผมบอกกล่าวด้วยความห่วงใย
“ผม ผะ ผม ไม่อยากทิ้งพ่อกับแม่ไปเลยครับ” ผมตอบออกไปทั้งน้ำตา
“ไม่ได้ลูก ลูกยังไม่ถึงแก่กรรม ลูกยังไม่ถึงวาระที่จะต้องตาย ลูกต้องไปฝั่งทางนั้น” แม่ของพี่ชาร์ปเอ่ยบอกผม
“ถ้าวาลไม่รีบไป พ่อแม่จะเดือดร้อนเอาได้นะลูก” แม่ผมบอกกลับมา ส่วนตัวผมก็เอาแต่ร้องไป ส่ายหัวไปมาไม่ยอมปล่อยมือจากพวกท่าน
“วาล วาลต้องไปแล้วลูก เวลาของพ่อกับแม่มันหมดไปนานแล้ว ลูกต้องกลับ” พ่อของผมผลักให้ผมออกห่างไป
“รีบไปนะลูก แล้วก็บอกกับชาร์ปด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง” พ่อพี่ชาร์ปฝากฝั่งผมเอาไว้ แล้วผมก็เดินไปทางแยกที่มีป้ายเขียนว่าโลกมนุษย์ พอมองไปอีกฝั่งพ่อแม่ผม และพ่อแม่พี่ชาร์ปก็ได้เดินกลับไปรวมกลุ่มกับผู้คนที่ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ผมมองด้วยน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มแล้วก็ทำให้หันกลับมายังทางที่ต้องเดินต่อไป ทางข้างหน้านี้ผมไม่รู้ว่าจะทอดยาวไกลแค่ไหน แต่ผมก็ต้องเดินไปให้ถึงจุดหมายของผมให้ได้
ชาร์ปPart
บ่ายวันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลว่าวาลมีอาการที่ดีขึ้นและจะได้ย้ายจากห้องปลอดเชื้อไปที่ห้องพักคนไข้พิเศษที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมไว้ให้ตามที่ผมของร้องเอาไว้ หลังจากที่วางสายไป ผมก็เดินมาหาลูกชายของผมที่อาการเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่กลับไม่อยู่ที่ห้อง
“ไปไหนนะ ถ้าเจอจะจับตีก้นเสียให้เข็ดเลย” ผมเดินหาเด็กชายชาวินตั้งแต่ชั้นสองของบ้าน จนมาห้องนั่งเล่น ห้องครัว และหน้าบ้านก็ไม่เจอ แต่พอจะเดินไปหลังบ้านก็ได้ยินเสียเล็กๆคุยอยู่กับใครไม่ทราบได้
“วันนี้น้องวินนอนจนขี้เกียจนอนแล้ว น้องวินคิดถึงไข่เจียวจังเลย น้องวินบอกให้ป๊ะป๊าพามาตั้งแต่วันแรกก็ไม่ยอมพามา น้องวินคิดถึงจังเลย ไข่เจียวหิวไหม เดียวน้องวินไปเอาอาหารมาให้กินนะ” และเด็กชายชาวินก็วิ่งจากสวนหลังบ้านเข้ามาโดยไม่ทันมองว่าผมยืนดูอยู่
“อ่ะ น้องวินตกใจหมดเลย ป๊ามายืนหล่อทำอะไรตรงนี้ หลบไปน้องวินรีบ น้องวินจะไปเอาข้าวมาให้ไข่เจียว ไข่เจียวหิวแล้ว” พอเห็นว่าเป็นไครก็บ่นใหญ่เลยครับลูกชายผม
“หายดีแล้วหรือครับตัวยุ่ง แล้วลงมาทำไมไม่บอกป๊าละครับ”
“ก็น้องวินเห็นว่าป๊าทำงานอยู่เลยลงมาเองครับ แล้วน้องวินได้ยินเสียงหมาร้องเลยเข้าไปดูก็เลยรู้ว่าไข่เจียวมาหาน้องวินแล้ว” ที่แท้ก็เป็นห่วงน้องหมานี้เอง
“จริงหรือครับ แล้วน้องวินทานข้าวแล้วหรือยังครับ” ผมถามกลับไปด้วยความเป็นห่วง
“น้องวินยังไม่หิวครับ หลบก่อนนะ น้องวินจะไปเอาอาหารมาให้ไข่เจียว ไข่เจียวหิวแล้ว” ห่วงแต่คนอื่นไม่ห่วงตัวเอง นิสัยแบบนี้นิสัยของวาลเลยครับ ผมได้แต่ยิ้มแล้งหลบทางให้ลูกชายเข้าไปเอาอาหารมาให้เพื่อนของเขากิน
“ให้ไข่เจียวแล้ว น้องวินต้องมาทานข้าวนะครับ จะได้ทานยา แล้วไปหาแม่วาลกัน”
“แม่ฟื้นแล้วหรือครับ” ดูท่าเจ้าตัวจะดีใจมากที่ผมพูดถึงแม่ของเขา
“ยังครับ แต่ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าย้ายแม่วาลมาห้องพักพิเศษแล้ว” หลังจากที่น้องวินให้อาหารไข่เจียวเสร็จผมก็ก้มลงไปอุ้มน้องวินขึ้นมาเพื่อที่จะพาไปทานอาหารเย็นครับ
หลังจากที่พามาที่ห้องทานอาหาร แม่ครัวก็นำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ โดยส่วนมากจะเน้นเป็นผักและอาหารที่น้องวินไม่แพ้ครับ เพราะผมไม่อยากให้ลูกต้องทรมาน แค่วันนี้เห็นน้องวินเป็นลมพิษผมก็ใจจะขาดอยู่แล้วครับ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมวาลถึงต้องทำอาหารเอง นี้คือเหตุผลสินะครับ เพราะน้องวินแพ้อาหารหลายอย่าง การทำอาหารให้น้องวินจึงต้องพิถีพิถันเป็นพิเศษ ถึงอาหารน้องวินจะจำกัดว่ากินได้แค่ไม่กี่อย่างแต่เจ้าตัวก็ทานมันอย่างเอร็ดอร่อย และบอกว่าอันนี้อร่อยอันนั้นอร่อย คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยิ้มได้และไม่ต้องห่วงอะไรแล้วละครับ
“กินเสร็จแล้วน้องวินก็ไปอาบน้ำนะครับ เดียวเราจะไปหาแม่วาลกัน” หลังจากที่กินมาได้สักพักผมก็บอกจุดประสงค์ที่จะไปวันนี้
“เย้ น้องวินจะได้ไปหาแม่แล้ว น้องวินคิดถึงแม่ครับ” เจ้าตัวดีใจมาก ขนาดพึ่งพาไปหาเมื่อเช้าเองนะครับ แต่ก็บ่นคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ถึงน้องจะติดแม่แต่น้องวินก็ไม่บ่นเวลาอยู่ห่างแม่มากนั้น แต่จะบอกบอกกับตุ๊กตาว่าจะปกป้องแม่ จะคอยดูแลแม่ไม่ให้แม่เป็นอันตรายอีก ผมก็ได้แต่ยิ้มให้ความน่ารักและความช่างคิดของลูกชายคนนี้ ไม่รู้เลยว่าตัวเองอาจจะติดนิสัยอยากปกป้องคนที่เรารักจากใครถ้าไม่ใช่จากลูกชายของตัวเอง
หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็บอกให้น้องวินไปดูไข่เจียวได้แต่เจ้าตัวบอกว่าจะไปหาแม่ก่อนแล้วค่อยกับมาหาไข่เจียว ผมเลยบอกให้ไปอาบน้ำ พอบอกแค่นั้นน้องวินก็วิ่งขึ้นไปยังห้องของตัวเองทันที ผมหรือก็ขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกายตัวเองเสียหน่อย จะได้ไปเฝ้าวาลที่โรงพยาบาลได้ ผมได้บอกแม่บ้านว่าให้เตรียมเสื้อผ้าของผมและของน้องวินให้ เพื่อนที่จะได้ไปนอนเฝ้าคนที่เป็นที่รักของเราสองคนพ่อลูกครับ
“น้องวินครับเสร็จหรือยังครับ” หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ผมก็มาตามน้องวินครับ
“เสร็จแล้วครับ” พอบอกอยากนั้นผมก็เลยเปิดประตูเข้าไปดูว่าเสร็จจริงไหม แล้วก็ปรากฏว่าเสร็จจริงครับ แต่งตัวน้องรักมาก ใส่ชุดเอี้ยมตัวโปรดและเสื้อลายจุดขาวน้ำเงิน น่ารักน่าฟัดมากเลยครับ ผมก็มองอย่างแปลกใจนะครับ แต่เจ้าตัวก็บอกว่า
“แม่สอนให้น้องวินใส่เอง เวลาเรารีบจะได้ไม่เป็นภาระให้แม่ต้องคอยแต่งให้ครับ” แบบนี่นี้เอง น้องวินเป็นเด็กฉลาดครับ ทำให้ดูครั้งเดียวก็จำได้แล้ว และก็ทำออกมาดีด้วย การสอนของวาลทำให้ผมอึ้งไปหลายอย่างเลยนะครับ ขนาดสอนให้ทำอาหารเองแบบง่ายๆ เช่นไข่เจียวที่น้องวินชอบ การหันผักที่พ่อแม่บางคนยังไม่อยากให้จับมีดแต่วาลกล้าที่จะให้น้องวินทำ เป็นการสอนที่ดีมากเลยครับ การใส่เสื้อผ้า อาบน้ำเอง ผมเห็นยังอึ้งไม่หายเลยครับ นี้แหละเด็กดีและเป็นอนาคตรั้วของชาติ
“ถ้าเสร็จแล้วก็ไปกันครับ เดียวแม่วาลรอนานไม่ดีนะครับ”
“ครับผม ไปกันเลย”
แต่พอขึ้นรถแล้วขับออกมาไม่ทันไรก็หลับไปแล้วครับลิงน้อยของผม คงจะเหนื่อยบวกกับฤทธิ์ของยาที่กินไปด้วย เลยทำให้หลับไปครับ ไม่เป็นไรครับพอถึงแล้วเดียวค่อยปลุกอีกทีให้เจ้าตัวหลับไปก่อนก็แล้วกันครับ
หลังจากฝ่ารถติด น้องวินตื่นมาถามว่าถึงหรือยังสามรอบผมก็บอกไปว่ายังไม่ถึง แล้วก็หลับต่อ จนตอนนี้มาถึงโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
“น้องวินครับ ถึงแล้วครับ ตื่นได้แล้วครับ” พอจอดรถได้ผมก็ลงมาปลุกน้องวินครับ
“อือ ถึงแล้วหรือครับ” น้องวินก็งัวเงียตื่นตาปรือถามขึ้น
“ครับ ถึงแล้วครับ ป่ะลงไปหาแม่กัน”
“ครับผม” พอบอกว่าไปหาแม่นี้ตื่นเต็มตาเลยครับ
“อย่าวิ่งนะครับ เดียวป๊าเอาของหลังรถก่อนนะครับ”
“น้องวินช่วยครับ” ลูกที่ดีมีอาสาช่วยด้วยครับ
“มันหนักนะ” ผมแกล้งบอกไป เพราะจริงๆแค่นี้ผมเองคนเดียวก็ข้นไปหมดครับ
“หนักน้องวินก็ช่วยได้ครับ” แต่ผิดคาดครับ เจ้าตัวบอกจะช่วยเลยให้ถืออันที่เบาที่สุดครับ
“เอานี่ไปเลยครับ ไม่หนักมาก น้องวินจะได้ไม่ล้ม”
“ครับผม” แล้วเจ้าตัวก็ถือสิ่งที่ผมยื่นให้แล้วเดินไปด้วยกันครับ
พอเข้ามาในโรงพยาบาลพยาบาลสาวทั้งหลายที่คุ้นหน้ากันดีก็เอ่ยชมน้องวินไม่ขาดสายเลยครับ
“น้องวินน่ารักนะคะ ดูสิช่วยคุณพ่อถือของด้วย”
“นั้นสิค่ะ น่ารัก โตขึ้นต้องหล่อ น้ำใจงามเหมือนคุณพ่อแน่เลย”
“น้องวินก็เป็นที่รักข้องทุกคนแหละค่ะ”
“น้องวินวินน่ารักไปแล้ว ดูชุดวันนี้สิค่ะ”
“ชมน้องมาก ดูด้วยว่ามากับใคร น้องมากับพ่อเขา พวกเธอนี่นะ ไปทำงานไป”
“ค่ะคุณหัวหน้า”
“น้องวินของป้า น่ารักอะไรขนาดนี้” แล้วพี่พยาบาลที่เป็นหัวหน้านางพยาบาลทั้งหลายก็เอ่ยชมน้องวิน โดยมีสายตาของลูกน้องพยาบาลมองมาด้วยใบหน้าเอือมๆ แล้วก็พากันนินทาหัวหน้าของตัวเอง ผมเห็นก็ได้แต่ยิ้มเท่านั้น ส่วนน้องวิน ไม่สนใจอะไรเลยว่ามีคนชมหรืออะไรเพราะตอนนี้เขาอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองไปแล้วครับ เดินไปยิ้มไป คงดีในที่จะได้นอนกับแม่ของตัวเองละครับ ดูสิยิ้มไม่หุบเลย ขนาดพี่ป้าน้าอานางพยาบาลชมยังไม่หันไปมองเลย ได้แต่มองตรงไปยังทางข้างหน้าเท่านั้น หนทางข้างหน้าที่จะได้หาผู้เป็นแม่อันเป็นที่รัก
#############################################################
:mew3: :mew3: มาต่อให้แล้วนะครับ :mew3: :mew3:
:katai4: :katai4: ขอโทษที่หายไปนานเลย :katai4: :katai4:
:hao5: :hao5: คงคิดถึงน้องวินแย่ :hao5: :hao5:
:mew2: :mew2: ด่าไรท์ได้นะครับ :mew2: :mew2:
:mew6: :mew6: แต่อย่าว่าน้องวิน แม่วาล ป๊าชาร์ป เลยนะครับ :mew6: :mew6:
อ่านแล้วถูกใจ กดไลค์ คอมเม้น
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาแล้ว คิดถึงไข่เจียวที่สุดเลย :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแล้ว คิดถึงไข่เจียวที่สุดเลย :กอด1:
ไข่เจียวมาแล้ว มาพร้อมพี่วินครับ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจ ไรท์มาต่อ :mew1:
วาล กลับมาหาลูก กลับมาหาคนที่รัก ได้แล้ว
ยังไม่ถึงเวลาที่วาลจะไปจากโลกแห่งวิญญาณนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจ ไรท์มาต่อ :mew1:
วาล กลับมาหาลูก กลับมาหาคนที่รัก ได้แล้ว
ยังไม่ถึงเวลาที่วาลจะไปจากโลกแห่งวิญญาณนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เอาใจช่วยวาลด้วยนะครับบบ :mew2: :mew2: :mew2:
-
สนุกมากค่ะ ชอบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ ชอบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณที่ชอบนะครับ ยิ่งกลัวว่าจะไม่มีคนอ่าน ดีใจจังยังมีคนอ่าน :mew2: :mew2: :mew2:
-
ชาร์ปpart
“น้องวินรอป๊าด้วยครับ อย่ารีบวิ่งครับเดียวล้ม” ผมบอกลูกชายไม่ทันขาดคำก็สะดุดขาตัวเองล้มลงไป นี้สินะครับที่โบราณได้ว่าเอาไว้ คิดว่าจะเกิดอะไรห้ามทันไม่อย่างนั้นจะเป็นจริง แต่ก่อนไม่เชื่อนะครับแต่ตอนนี้ ตอนที่ทักลูกชายแล้วล้มลงไปผมเชื่อสนิทใจเลยครับ
“น้องวิน เป็นยังไงบ้างลูก ป๊าบอกแล้วว่าอย่าวิ่ง เป็นยังไงครับ ล้มเลย ไหนให้ป๊าดูสิครับว่ามีแผลต้องไหนไหม เจ็บหรือเปล่าครับ” นั่งลงไปประคองลูกขึ้นมาแล้วก็ถามลูกว่าเป็นยังไงบ้าง
“น้องวินไม่เป็นอะไรครับ ไม่เจ็บด้วย แม่บอกว่าถ้าเราล้มก็ห้ามร้องไห้ แต่ถ้าเจ็บหรือเป็นแผลก็รีบไปให้แม่ทำแผลให้ครับ น้องวินได้ยินแม่บ่นเวลาน้องวินล้มแล้วได้แผลว่า “เวลาแม่เห็นน้องวินเจ็บแม่เจ็บกว่าหลายเท่า เวลาแม่เห็นน้องวินร้องไห้แม่ก็จะแอบไปร้องไห้น้องวินเคยแอบได้ยินบ่อยๆ” แต่น้องวินก็ไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้นะครับ” น้องวินบอกมาแบบนั้นแล้วก็หันมายิ้มให้ผม วาลจะรู้ไหมว่าวาลเลี้ยงลูกดีมาก ดีกว่าอยู่กับพี่เสียอีก น้องวินเข็มแข็งจนผมเองที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งแล้วยังยอมแพ้ให้ลูกชายตัวน้อยของผมเลยครับ
“น้องวินเก่งมากครับ แม่วาลคงภูมิใจนะครับ แล้วนี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”
“น้องวินไม่เจ็บครับ สบายมากเลย” บอกแบบนั้นก็ยิ้มแป้นเลยครับ
“ตายแล้ว น้องวินเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ พอดีดิฉันเห็นน้องวิ่งแล้วล้มลงไปนะคะ” พยาบาลที่เป็นหัวหน้าฝ่ายพยาบาลเดินมาถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจที่เห็นน้องวินวิ่งแล้วสะดุดล้ม
“น้องวินไม่เป็นอะไรครับ” น้องวินหันไปตอแล้วยิ้มหวานให้หัวหน้าพยาบาล
“น้องวินไม่เป็นอะไรมากครับ ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ่ะค่ะ น้องวินไม่เป็นอะไรป้าก็ดีใจค่ะ”
“ขอบคุณครับ ยังไงผมกับลูกขอตัวก่อนนะครับ” แล้วพยาบาลไปว่าไม่เป็นไรก่อนจะอุ้มน้องวินขึ้นมา
“ค่ะ”
หลังจากเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อง ผมก็อุ้มน้องวินตรงไปยังห้องพักที่วาลถูกย้ายมาด้วยความดีใจปนกังวลใจนิดๆ กังวลใจที่ว่าจะต้องเห็นว่าใส่เครื่องอะไรหลายๆอย่าง สายระโยงรยางค์เต็มไปหมดจนน่าใจหายนั้นก็ตีวนในหัวผมไปหมดเลยครับ แต่พอก้มมองน้องวินที่เห็นประตูห้องพักนั้นก็ต้องยิ้มตาม รอยยิ้มดีใจที่จะได้นอนกับแม่ กอดแม่นั้นเป็นสิ่งที่น้องวินคงคิดถึง พอเปิดประตูเข้าไปได้ผมก็วางน้องวินลงให้เดินไปหาแม่ของเขาที่น้องอยู่บนเตียง ดวงตาหลับสนิทไม่มีการไหวติ่งใดใด สายที่เคยพันระโยงระยางก็ไม่มีแล้วจะมีก็แค่ท้อออกซิเจน เครื่องวัดความดัน เท่านั้น ที่ศีรษะก็ยังมีผ้าพันแผลอยู่เหมือนเดิม เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“แม่ครับ น้องวินมาหาแล้วนะครับ วันนี้น้องวินจะนอนกับแม่นะครับ แม่จะได้ไม่เหงาแล้ว เมื่อกี้น้องวินวิ่งสะดุดล้มแหละ แต่น้องวินไม่ร้องไห้เลย ป๊ะป๊าตกใจมากเลยที่เห็นน้องวินล้ม คริคริ ถ้าแม่ได้เห็นหน้าป๊ะป๊านะ มาจะขำหนักๆเลย หน้านี้เอ๋อมากเลย” แล้วก็มาฟ้องแม่สินะลูกชาย แต่ก็ทำให้ผมยิ้มออกนะครับ ความน่ารักของน้องวินมั่งจะทำให้ผมและคนรอบข้างยิ้มได้เสมอ
“ฟ้องแม่ใหญ่เลยนะครับลูกชาย”
“น้องวินไม่ได้ฟ้องนะ น้องวินแค่มาเล่าให้แม่ฟ้อง” แล้วก็หันมายิ้มร้ายใส่ผม นี้ลูกชายผมเจ้าเล่ห์แต่เด็กเลย
“เจ้าเล่ห์นะเรานิ”
“น้องวินไม่เจ้าเล่ห์ น้องวินน่ารัก แม่ก็บอก”
“ครับๆ น่ารักก็น่ารัก แล้วหิวหรือยังครับ ออกไปซื้ออะไรมากินกันไหมครับ”
“ไม่หิวครับ น้องวินยังอิ่มอยู่เลยครับ แล้วก็อยากอยู่กับแม่ด้วยครับ”
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นเรามาเฝ้าแม่วาลกันเนอะ”
“ครับผม” แล้วเราสองคนก็นั่งเฝ้าวาล พูดคุยกันบ้างตามประสาพ่อลูก เบื่อๆก็เปิดโทรทัศน์ดูการ์ตูนกับน้องวินไป ดูไปก็ยิ้มไป เห็นลูกยิ้มได้ผมเองก็มีความสุขแล้วครับ นี้สินะที่เขาเรียกว่าครอบครัวที่น่ารัก ครอบครัวที่อบอุ่น และผมเองก็คิดแล้วว่าต่อไปจะไม่ทำร้ายวาลและลูกอีกเพราะพวกเขาทั้งสองคือครอบครัวที่ฟ้าประทานมาให้ผม
“น้องวินง่วงหรือยังครับ” ดึกมากแล้วที่เรานั่งดูโน่นดูนี่ในช่องสี่เหลี่ยมขนาดกลางของโรงพยาบาล ผมเลยหันไปถามน้องวินที่นั่งตาปรือจะหลับแหล่มิหลับแหล่ข้างๆ
“ครับน้องวินง่วงมากเลยครับ เราไปนอนกันนะครับ” น้องวินหันมาตอบผมว่าตัวเองก็ง่วงแล้ว ที่ยังไม่ยอมนอนคงเพราะกลัวว่าถ้าแม่ตัวเองตื่นแล้วตัวเองจะได้เห็นคนแรก ผมแค่คิดนะครับ เพราะหลังจากที่พูดคุย โน่นนี่นั้นไปเรื่อย น้องวินก็เอาแต่จ้องแม่ของตัวเอง
“ไปครับ ไปนอนกัน” โรงพยาบาลแห่งนี้ดีมากๆเลยครับ มีเตียงสำหรับญาติผู้ป่วยด้วย คงคิดเผื่อว่าต้องมีการเฝ้าแน่นอน แต่ราคาก็สูงตามละนะครับ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เพื่อคนที่ผมรักทั้งสองแพงแค่ไหนผมสู้ได้สบายขอแค่เขาทั้งสองหลับสบายเป็นพอ
“ครับผม” แล้วน้องวินก็เดินตามผมไปที่เตียงเพื่อนที่จะนอน
“ถ้าอย่างนั้นน้องวินนอนไปก่อนนะครับ ป๊าออกไปคุยธุระสักแป๊บก่อนนะครับ เดียวป๊ากลับมา”
“คราบบบบ” ตอบมาเสียงยานคางมากครับลูกชายผม คงง่วงเต็มที่
“เดียวป๊ามานะครับ นอนไปก่อนเลย” แล้วผมก็ออกมาจากห้องพักของวาลเพื่อที่จะไปขอหม่อนและผ้าห่มมาอีกชุด ถึงห้องที่วาลพักอยู่จะมีเตียงสำหรับญาติแต่มั้นเป็นเตียวเดี่ยวถ้าผมนอนกับน้องวินมีหวังได้นอนทับลูกชายเป็นแน่ครับ
น้องวินPart
หลังจากป๊ะป๊าออกไปแล้ว น้องวินก็ลุกนั่งเฝ้าแม่อยู่ห่างๆ ถึงจะง่วงแต่น้องวินอยากอยู่ดูว่าแม่ครับจะตื่นมาตอนไหน น้องวินอยากกอดแม่ครับ อยากนอนกอดแม่นะครับแต่ที่ตัวแม่ยังมีสายอะไรไม่รู้อยู่เต็มตัวไปหมดเลย
“แม่ครับ รีบตื่นนะครับน้องวินคิดถึง ไข่เจียวก็คิดถึงแม่ครับนะครับ” ได้แต่พูดออกไปแบบนั้นไม่รู้แม่จะได้ยินหรือเปล่า พี่หมีน้องวินก็ไม่ได้เอามาด้วย น้องวินไม่มีเพื่อนคุยเลย
ง่วงจัง นอนก่อนนะครับทุกครับ
หลังจากที่น้องวินหลับไปไม่นาน ก็ต้องสะดุดตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอะไรบางอย่างที่มีความแหบปนอยู่นั้น
“นะ น้ำ.....ขอ.....น้ำ.....หน่อย......นะ......” เสียงที่แหบแห้งนั้นเงียบหายไป เสียงแม่วาลหรือเปล่านะ เอะหรือว่าจะไม่ใช่นะ
“งือ เสียงใคร” ลงจากเตียงได้น้องวินก็เดินไปที่เตียงของแม่เพื่อฟังเสียงว่าใช่เสียงแม่หรือเปล่า
“ขะ ขอ นะ น้ำ หน่อย” เสียงที่แหบพล่าที่เอ่ยขอน้ำดื่มนั้นก็พลันทำให้น้ำตาสองข้างแก้มของน้องวินไหลลงมาอาบสองแก้ม น้องวินยืนอยู่สักพักก่อนจะตังสติวิ่งไปยกเหยือกน้ำมาเทใส่แก้ว พร้อมเสียงสะอื้น ถึงจะหนักแต่เพราะความเป็นห่วงแม่และป๊ะป๊าก็ไม่อยู่น้องตัวช่วยเหลือตัวเองให้ได้ทำอะไรด้วยตัวเองให้ได้นั้นแหละสิ่งที่แม่วาลได้สอนไว้ พอเทน้ำเสร็จแล้วก็มองหาหลอด แต่หายังไงก็หาไม่เจสักที
“อึก หลอดไปไหนหมด น้องวิน ฮึก จะ จำได้ว่าอยู่ตรงนี้ แล้วมันหายไปไหนละ” น้ำตาที่ไหลอาบแก้มทำให้สายตาพล่ามัวและมีแค่แสงสลัวจากข้างนอกเท่านั้นจึงทำให้หาอะไรสำบาก จะวิ่งไปหาป๊ะป๊าก็ไม่รู้อยู่ไหน ในตอนที่ไม่มีใครน้องวินจำเป็นต้องช่วยตัวเองให้ได้
“น้องวินต้องทำให้ได้ น้องวินอึก จะไม่ร้องไห้ รอก่อนนะครับคุณแม่” และแล้วความพยายามของเด็กชายชาวินก็สัมฤทธิ์ผลในการหาหลอดจนเจอ
“แม่ครับ ดื่มน้ำนะครับ” หลังจากที่น้องวินหาหลอดได้ก็นำไปจ่อที่ปากของมารดาแล้วทำการป้อนน้ำให้คนที่พึ่งพื้นแล้วกระหายน้ำเป็นอย่างมากได้ดื่ม วาลดูดน้ำเข้าไปจนเกือบหมด หลังจากที่ได้ดื่มน้ำก็ทำให้ชุ่มคอแล้วสบายขึ้นหลังจากนั้นก็หลับไปอีกรอบ น้องวินมองแม่ที่สงบลงไปก็ได้แต่ปล่อยให้พักไป เจ้าตัวคิดว่าแม่คงหิวน้ำเลยตื่นมาขอน้ำกินแล้วก็หลับไปอีกรอบ น้องวินนั่งดูผู้เป็นแม่ที่มีสีหน้าที่ดูดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาบนใบหน้า
ชาร์ปPart
หลังจากที่ได้ชุดเครื่องนอนแล้วผมก็รีบเดินกลับไปยังห้องพักของวาลทันที พอผมเปิดประตูก็เห็นน้องวินนอนหลับที่ข้างเตียงของคนเป็นแม่ ก่อนผมออกไปน้องวินยังนอนที่เตียงพักญาติอยู่เลย ทำไงถึงมานอนตรงนี้ได้นะ หรือว่าละเมอมา พอเดินเข้าไปใกล้ๆก็เห็นว่ามือน้องวินนั้นจับมือของแม่ตัวเองอยู่ คงจะละเมอแล้วมานอนตรงนี้ ผมได้แต่คิดแบบนั้น ก่อนจะทำการปูที่นอนให้ตัวเองเสร็จสับแล้วก็ไปอุ้มน้องวินให้กลับมานอนที่เตียงอย่างเดิม แต่ดูเหมือนว่าน้องวินจะไม่ยอมปล่อยมือจากวาลเลย เป็นอะไรไปนะ ดึงยังไงก็ไม่ยอมปล่อย จะปลุกก็กลัวว่าจะงอแง ถ้าอย่างนั้นให้น้องวินนอนบนเตียงกลับวาลก็แล้วกัน
“ฝันดีนะครับคนดีของพี่ จุ๊บ ฝันดีนะครับลูกชายป๊า จุ๊บ” หลังจากจัดท่านอนให้น้องวินได้นอนอย่างสบายแล้ว ผมก็เดินไปนอนที่เตียงสำหรับญาติคนไข้ พอถึงที่นอนหัวถึงหมอนก็หลับไปอย่างง่ายดาย
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนเข้าห้องน้ำ พอหันไปมองก็ไม่เจอน้องวินแล้ว สงสัยจะไปฉี่ รอไม่นานน้องวินก็เดินออกมาแล้วก็เห็นผมที่นั่งอยู่บนเตียง ผมเลยทักขึ้น
“ว่าไงครับลูกชาย ตื่นเช้าจังครับ” ทักทายยามเช้าเห็นน้องวินแบบพึ่งจะตื่นผมชี้ไปคนละทิศคนละทางเลยครับ
“ป๊ะป๊ามาตั้งแต่ตอนไหนครับ” ไม่ตอบแต่ถามผมกลับเลยครับ
“ป๊ามาตอนที่เห็นน้องวินนอนกุมมือแม่วาลมือคืนไงครับ หลับไม่รุ้เรื่องแม่ละเมอมานอนจับมือแม่อีกนะเรา”
“น้องวินไม่ได้ละเมอนะครับ เมื่อคืนคุณแม่ตื่นมาขอกินน้ำ คุณแม่ตื่นแล้วนะครับ” วาลตื่นมาเมื่อคืนหรือ
“แม่วาลตื่นมาเมื่อคืนหรือครับ ทำไมไม่บอกป๊าละครับ” ผมถามออกไปเสียงดังนิดหน่อยด้วยความตกใจปนสงสัย
“ครับผม แต่ป๊าจะเสียงดังทำไมครับเดียวก็รบกวนแม่หรอกครับ เมื่อคืนน้องวินเอาน้ำให้กินก็หลับไปครับ” เมื่อได้ยินที่น้องวินพูดแบบนั้นผมก็หันไปดูร่างของวาลที่นอนหลับอย่างสบายใจอยู่บนเตียงนอน แต่พอสังเกตุดูสีหน้าของวาลก็ดูดีขึ้นไม่ซีดขาวเหมือนตอนก่อนแล้ว ตอนนี้เหมือนจะมีเลือดฝาดบนใบหน้า สีหน้าดูสดใสขึ้น แสดงว่าน้องวินคนพูดจริง คิดได้ดังนั้นผมก็กดออดเรียกพยาบาลทันที่เลยครับ และก็ลืมไปว่าผมเองพึ่งจะตื่นหน้ายังไม่ล้างฟันยังไม่แปรงเลยครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไม่ทราบวาลคุณวาฤทธิ์เป็นอะไรหรือค่ะถึงได้กดออดเรียกมา” ไม่นานพยาบาลก็เดินเข้ามาถามว่ากดออดเรียกทำไม
“คือว่าเมื่อคืนนี้ภรรยาของผมฟื้นขึ้นมาครับ แล้วก็หลับไปครับ” ผมบอกออกไปอย่างไม่มีสติเท่าไหร่เพราะมันดีใจ ตกใจ ปะปนกันไปหมดครับ
“เดียวดิฉันจะไปตามคุณหมอมาดูอาการให้นะคะ รอสักครู่ค่ะ” หลังจากที่พยาบาลเดินออกไป น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผมก็ไหลออกมาอาบสองแก้ม ผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้แล้วจับมือของวาลลูบไปมาอย่างหวงแหน
“ในที่สุด อึก ในที่สุดวาลก็กลับมาหาพี่แล้ว” ผมร้องไห้ไม่อายลูกชายที่ยืนมองอยู่
“ป๊ะป๊าไม่ต้องร้องนะครับ แม่วาลจะกลับมาหาแล้วนะครับ น้องวินยังไม่ร้องเลย” ผมหันไปยิ้มให้น้องวินพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ยื่นมือไปลูบหัวทุยของลูกชาย น้องวินเป็นเด็กที่น่ารักและเข้มแข็ง ข้อนี้ผมต้องขอบคุณวาลที่เลี้ยงลูกมาดีมาก ดีกว่าใครที่ไหนผมคิดอย่างนั้น
“ครับ ป๊าจะไม่ร้องไห้ครับ ป๊าจะเข้มแข็งเพื่อแม่วาล อย่างที่น้องวินบอกนะครับ” ยิ้มให้ลูกชายทั้งน้ำตา
“ครับผม”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตค่ะ” ไม่นานพยาบาลคนเดิมก็เข้ามาตามด้วยหมอประจำตัวของวาล
“เชิญครับ” ผมเรียนเชิญคุณหมอ และพยาบาลเข้ามาในห้อง และหลีกทางให้หมอทำการตรวจเช็คร่างกายของวาล
“หมอขอตรวจอาการของคุณวาลหน่อยนะครับ”
“ครับ” แล้วคุณหมอก็ตรวจร่างกายของว่า ฟังเสียงการเต้นของหัวใจ ดูความดัน ดูการตอบสนองของม่านตา แล้วดูแผลที่ศีรษะของวาล หลังจากตรวจเสร็จคุณหมอก็มีปฏิกิริยาที่แสดงความดีใจแล้วหันมาบอกกับผมว่า
“ร่างกายของคนไข้เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว อีกไม่นานก็ฟื้นแล้วครับ”
“แต่เหมือนว่าวาลจะตื่นมาตอนกลางดึกนะครับ แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น มีแค่น้องวินลูกชายของผมที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดครับ” ผมก็บอกไปตามที่น้องวินบอกมา
“แสดงว่าการฟื้นตัวเริ่มคงที่แล้วนะครับ ถ้าคนไข้ฟื้นก็กดเรียกได้ตลอดเลยนะครับ ผมจะรีบมาดูอาการให้อย่างรวดเร็วครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอที่ช่วยวาลภรรยาของผม”
“มันเป็นหน้าที่ของหมอที่จะช่วยชีวิตคนไข้อยู่แล้วครับ ถ้าอย่างนั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ มีอะไรก็กดเรียกได้เลยนะครับ”
“ครับ น้องวินครับมาขอบคุณคุณหมอก่อนเร็วครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอที่ช่วยแม่วาลของน้องวิน”
“ครับผม เต็มใจช่วยเต็มที่ครับผม อาหมอไปก่อนนะครับ ผมขอตัวนะครับคุณชาร์ป”
“ครับคุณหมอ ขอบคุณอีกครั้งครับ” หลังจากนั้นคุณหมอเจ้าของไข้ของวาลก็เดินออกไปเพื่อไปทำหน้าที่ของตนเอง ผมและน้องวินก็มาจัดการทำธุระส่วนตัว อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยผมก็ออกมาจัดการปอกผลไม้ไว้ในน้องวินได้ทานรองท้องไปก่อนเห็นแบบนี้เรื่องงานครัวผมก็พอทำได้นะครับและอาหารเช้าคงต้องรอสักพัก เพราะพึ่งโทรไปสั่งทางโรงพยาบาลให้เตรียมอาหารมาให้
“หิวหรือยังครับ ทานผลไม้รองท้องไปก่อนนะครับ” ถามน้องวินที่นั่งมองวาลอยู่ไม่ห่างคงจะรอว่าแม่จะฟื้นมาตอนไหน
“หิวนิดหน่อยครับ แต่ทานรองท้องก่อนก็ได้ครับ” น้องวินหันมายิ้มให้ผมเล็กน้องก่อนจะหันไปสนใจแม่ตัวเองต่อ ผมได้แต่คิดในใจขึ้นให้วาลรีบตื่นขึ้นมาโดยเร็วเพราะผมสงสารน้องวินเหลือเกิน น้องวินไม่ไปไหนเลย เอาแต่นั่งเฝ้าแม่ตัวเอง และก็ไม่ร่าเริงเหมือนเดิมที่ผมเคยเห็น เอาแต่นั่งมองวาลไม่ห่างไปไหน เปิดโทรทัศน์ให้ดูก็ไม่ดู รีบๆตื่นมานะวาล
ไม่นานนัก อาหารเช้าก็มาส่งที่ห้องพัก อาหารส่วนใหญ่ก็จะเน้นอาหารเพื่อสุขภาพครับ เห็นแล้วก็ไม่อยากกินเลย แต่ทำไงได้ละครับ ทางผมออกไปซื้อไม่ได้เพราะเป็นหวงวาลและน้องวิน ก็เลยทำใจโทรสั่งอาหารของโรงพยาบาลมาแทน จากนั้นเราสองคนพ่อลูกก็นั่งกินข้าวกันไปครับ กินไปเงียบๆไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน กินไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงที่แหบแห้งดังขึ้น
“น้อง วิน น้อง วิ วิน ครับ” เสียงเรียกน้องวินดังขึ้นมาขณะที่เรากำลังรับประทานอาหารกันอยู่ น้องวินหยุดกินแล้ววิ่งไปที่เตียงของวาลทันที แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบออดมากดเรียกพยาบาลที่อยู่เวรทันที ผมเองกหยุดกินแล้ววิ่งไปนั่งข้างเตียงของวาลที่ร้องเรียกน้องวินอยู่
“น้องวินครับมานี้ครับ” ผมเรียกลูกชายแล้วตบที่ตักตัวเองเพื่อให้น้องวินมานั่งที่ตักของผม
“ป๊ะป๊า แม่เรียกน้องวิน” แววตาแล้วน้ำเสียงของน้องวินดูดีใจมาก ไม่ต่างจากผมครับ
“ครับป๊าก็ได้ยินครับ แม่วาลจะตื่นมาอยู่กับเราแล้วนะครับ”พูดไปก็สะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาติค่ะ” ไม่นานพยาบาลก็เดินเข้ามาพร้อมคุณหมอเจ้าของไข้ของวาลก็เดินตามมาโดยถือแฟ้มสำหรับการซักประวัติตรวจประเมินมาด้วย
“เชิญครับ สวัสดีครับคุณหมอ” กล่าวเชิญและทักทายคุณหมอไป แล้วหันไปดูวาลอีกรอบก็เห็นว่าตอนนี้วาลลืมตาขึ้นมาแล้ว แต่เพราะนห้องคงแสงจ้าเกินไปเลยหลับตาลงไปอีกรอบเพื่อปรับโฟกัสใหม่
“สวัสดีครับคุณชาร์ป หมอขอตรวจดูอาการของคุณวาลหน่อยนะครับ พี่หวานครับผมขอชาร์ตคนไข้หน่อยครับ” พอคุณหมอได้ชาร์ตแล้วก็เริ่มตรวจอาการของวาลอีกรอบ “อาการข้างต้นไม่น่าเป็นห่วงนะครับ...” พอคุณหมอพูดแค่นั้นวาลก็ลืมตาขึ้นมากมองไปรอบห้องพักแล้วถามขึ้น
“ผมหลับไปนานไหมครับ”
“สามวันเต็มครับที่หลับไป อาการไม่น่าเป็นห่วงมาก แต่ต้องอยู่พักฟื้นที่โรงพยาบาลก่อนนะครับ แล้วผมจะจัดยาให้นะครับ เพราะต้องทานยาฆ่าเชื้อป้องกันแผลติดเชื้อ และตอนนี้ก็ให้ทานอาหารอ่อนๆไปก่อนนะครับเพราะคนที่พึ่งจะฟื้นระบบย้อยอาหารยังทำงานไม่เต็มที่เท่าไหร่ แล้วก็ถ้าคนไข้ลุกเดินได้หมอก็อยากให้เดินออกกำลังกายบ้างนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรที่ผิดปกติก็กดเรียกได้ตลอดเวลาเดียวพยาบาลที่อยุ่เวรจะเข้ามาอำนวยความสะดวกให้ ขอตัวนะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ” หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้วผมก็เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้อีกครั้ง และดูแม่ลูกคุยกันไป คนเป็นแม่นั้นร้องไห้ไปแล้วครับ น้ำตาไหลออกมาพร้อมเสียงสะอื้นพร้อมกอดลูกชายตัวน้อยเอาไว้และน้องวินก็คอยเช็ดน้ำตาให้วาลไปด้วยดูแล้วเป็นภาพที่น่ารักมากเลยครับ แล้วว่าก็หันมามองที่ผมแล้วถามขึ้น
“พี่ชาร์ปไม่ไปทำงานหรือครับ” ไม่เคยที่จะห่วงตัวเองก่อนเลย นี่แหละนิสัยของวาลชอบที่จะห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ
“ไม่ครับ ท่านประธานไม่เข้าบริษัทคงไม่มีใครว่าหรอกครับ” แล้วก็ได้วงหน้าค้อนมาวงใหญ่เลยครับ
“ไม่ได้นะครับ ทำไมละเลยแบบนี้ละครับ ปล่อยบริษัทแบบนี้ได้ยังไงครับ”
“โธ่วาลตื่นมาแล้วก็ว่าพี่เลยนะครับ แล้วนี้หิวไหมครับ กินอะไรไหม” น้อยใจนะครับที่โดนว่าแบบนี้ แต่เพราะความเป็นห่วงของคนที่เรารักความน้อยใจทั้งหลายเลยไม่แสดงมันออกมาให้เขาเห็นหรอกครับ
“ก็หิวนะครับไม่ได้กินอะไรมาตั้งสามวัน ดูสิครับตัววาลบวมน้ำเกลือไปหมด”
“ก็จริงนะ น้องวินดูคุณแม่สิครับตัวบวมมากเลย พี่ว่าวาลคงต้องไปเดินออกกำลังกายบ้างแล้วละ เอาไว้ตอนที่เราร่างกายสมบูรณ์หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นก่อนละกันเดียวพี่พาไป”
“ขอบคุณครับ แต่ตอนนี้วาลหิวมากเลยครับมีอะไรทานไหมครับ”
“ไม่มีเลยครับ เดียวพี่โทรให้ทางโรงพยาบาลจัดอาหารอ่อนมาให้เรากินนะ อาจจะจืดชืดไปบ้างก็กินหน่อยละกัน คิดเสียว่ากินเพื่อร่างกายของเรา”
“ครับผม แล้วน้องวินทานข้าวหรือยังครับ สายมากแล้วนะครับ”
“น้องวินทานไปนิดเดียวเอง แม่ก็เรียกน้องวิน เมื่อคืนบอกหิวน้ำน้องวินก็เอาน้ำมาให้แล้วแม่ก็หลับไป น้องวินขี้เกียจเดินไปนอนที่เตียงเลยนอนจับมือแม่ที่เตียงตรงที่ป๊านั่งแล้วตอนเช้ามาน้องวินขึ้นมานอนบนเตียงได้ยังไงก็ไม่รู้”
“ละเมอหรือเปล่าเรา” แอบแย่ลูกไปครับ
“น้องวินไม่เคยละเมอเลยนะ ไม่เชื่อถามแม่ครับได้เลย” มีกอดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ครับๆ ป๊ายอมแล้ว น้องวินไม่ได้ละเมอหรอครับ ป๊าอุ้มน้องวินขึ้นไปนอนเองครับ ตอนแรกป๊าจะพาไปนอนที่เตียงแต่น้องวินเลยไม่ยอมปล่อยมือแม่วาลเลย ป๊าเลยจัดท่าให้น้องวินนอนสบายๆกับแม่วาลไงครับ หายสงสัยหรือยังทีนี้”
“หายแล้วครับ แหะๆ” น้องวินก็คือน้องวินอยู่วันยังค่ำ น่ารักแบบไหนก็ยังน่ารักช่างพูด ช่างเอาใจใส่ทุกคนไปหมดสิน่า
“เอาละครับน้องวินลงมาก่อนครับแม่วาลจะได้พักผ่อน วาลพักผ่อนไปก่อนนะ เดียวข้าวมาพี่จะเรียก”
“ไม่เอาหรอกครับ นี่วาลก็นอนมาสามวันติดละ วาลไม่ง่วงเท่าไหร่หรอกครับ”
“โอเค ได้ครับ เดียวพี่โทรให้ทางโรงพยาบาลจัดอาหารให้ก่อนนะ”
“ขอบคุณครับ” แล้วผมก็เดินไปที่โทรศัพท์ที่ใช้เฉพาะภายในโรงพยาบาลกดเบอร์โทรออกไปที่ชั้นโรงครัวเพื่อให้เขาจัดเตรียมข้าวตัมมาให้ สั่งเสร็จเรียบร้อยก็หันกับไปดูก็พบกับภาพที่น่ารักคือ แม่ลูกนอนกอดกันกลมเลย ตอนแรกบอกไม่ง่วง แล้วตอนนี้ละ หลับทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับ อยากเก็บภาพประทับใจนี้ไว้จังนะ คิดแล้วก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพน่ารักของคนที่ผมรักหมดใจทั้งสองคน
อีกด้าน
“รักกันเข้าไป คุณชาร์ปค่อยดูเถอะ ค่อยดู สักวันคุณต้องเสียใจที่ไม่เลือกฉัน ค่อยดูความหายนะที่จะเกิดขึ้นกับครอบครัวอันแสนน่ารังเกียจของคุณได้เลย” รินเอ่ยออกมาเมื่อเห็นภาพอันบาดตาบาดใจ แล้วเธอก็ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้องเมื่อคิดแผนการชั่วร้ายไว้ในหัว รินเป็นคนที่มีแผนการสำรองเพื่อจัดการคนที่เธอเกลียดเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกันแผนการที่เธอจะทำเพื่อกำจัดคนที่เธอเกลียดนั้นเธอเองก็ได้คิดเอาไว้หมดแล้ว หลังจากนั้นเจ้าหล่อนก็เดินออกจากประตูห้องพักของวาลไปเพื่อที่จะไปเตรียมการในการจัดการเสี้ยนหนามหัวใจของเธอ
“พวกวิปริตจะต้องหายไปจากคุณชาร์ป คุณชาร์ปต้องเป็นของฉันคนเดียวคอยดู หึหึ”
#############################################################
มาแล้วครับ เป็นอีกตอนที่แต่งได้ยากมากไม่รู้จะเขียนออกมาได้อรรถรสหรือเปล่า แต่บอกเลยว่าแต่งไปมันจุกในอก การแสดงอารมณ์อาจจะไม่มากพอก็ขออภัยด้วยนะครับ
แล้ววาลก็ฟื้น ครอบครัวสุขสรรค์ก็กลับบมา
รินนางคิดจะทำอะไรนะต้องค่อยติดตามกันนะครับ
ชอบก็กดไลค์
ถ้าใช่ก็คอมเม้น
ถ้าอยากให้ใจก็แชร์ไปด้วยนะครับ
ปล. เรื่องนี้ขอสปอยว่าจะมีภาคน้องวินแน่นอนครับ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล 2. ถ้าเรื่องนี้ได้รับความนิยมมากๆอาจจะมีการรวมเล่มเกิดขึ้นนะครับ แต่ถ้าไม่มีคนชอบมากหรือไม่มีคนอยากให้รวมเล่มก็จะไม่รวมครับก็อ่านฟรีต่อไปเนาะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ปล 3. นิยายเรื่่องใหม่ก็จ่อคิวที่จะลงเร็วๆนี้อีกหลายเรื่องตอนนี้ก็ลงไปแล้วกับเรื่อง Bon Appétit (รสแห่งรัก) ฝากติดตามด้วยนะครับ :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โรคภัยยังไม่หายดี ดันจะมีชะนีรอบ่อนทำลายอีก :3125:
-
เอานังชะนีไปปล่อยป่าที รำคาญ!!!
-
โรคภัยยังไม่หายดี ดันจะมีชะนีรอบ่อนทำลายอีก :3125:
เอาไงกับนางดีครับ
-
เอานังชะนีไปปล่อยป่าที รำคาญ!!!
เอานางไปปล่อยที
-
วาลPart
“รู้สึกยังไงบ้างครับ เวียนหัวไหม เจ็บแผลหรือเปล่า” กำลังทานอาหารอยู่พี่ชาร์ปก็ถามขึ้นครับ
“ตอนแรกก็ไม่เจ็บครับ แต่พอพี่ทักก็จี๊ดๆขึ้นมาเลยครับ” แอบแซวพี่แกหน่อยครับให้ได้ตกใจเล่นๆ
“จริงหรือ! เรียกหมอไหม” พี่ชาร์ปกำลังจะลุกมาดูตัวผม แต่คงนึกขึ้นได้ว่าน้องวินนั่งอยู่บนตักของตัวเอง
“ไม่ต้องหรอกครับ ไม่ได้เจ็บอะไรมาก มียาแก้ป่วยอยู่กินข้าวเสร็จก็กินยาแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ห่วงโน่นเลยครับ หลับคาอกไปแล้วมั่งครับ” ชี้ไปที่น้องวินที่ตาปรือคาอกพ่อตัวเอง
“หึหึ เกือบทำลูกตกไปอีกคนแล้วนะเนี่ย เอ่อวาลครับ”
“ครับ” อยู่ดีดีพี่ชาร์ปก็ทักขึ้น
“พี่ว่าจะพาน้องวินไปดูโรงเรียน เพราะใกล้จะเปิดเทอมแล้ววาลว่าเป็นไงบ้างครับ” เรื่องโรงเรียนขงน้องวินผมคิดมาก่อนจะเข้าโรงพยาบาลนานแล้วแต่ก็ไม่ได้ไปดูหรือพาลูกไปดูโรงเรียนเลย
“โรงเรียนหรือครับ วาลว่ากำลังจะพาน้องวินไปดูโรงเรียนใกล้ๆบ้านแต่ก็ดันมาเข้าโรงพยาบาลก่อนก็เลยไม่ได้พาไปสักที”
“ครับ เรื่องนี้พี่สอบถามเพื่อนพี่ที่เป็นเจ้าของโรงเรียนแล้ว แต่มันบอกว่าปิดรับสมัครไปแล้ว แต่มันจะรับน้องวินเป็นเคสพิเศษให้เข้าไปเรียนได้โดยที่ไม่ต้องไปสอบ” ผมคิดตาม แต่ก็ไม่รู้อีกว่าโรงเรียนจะดีหรือเปล่า หรือน้องวินจะเข้ากับเพื่อนได้ไหม อยู่ไกลหรือไม่ ไปมาสะดวกขนาดไหน
“เอ่อ คือ คือว่า การเดินทางไปมาสะดวกไหมครับ” ผมถามออกไป
“โรงเรียนนี้สะดวก ครบทุกอย่าง อาจารย์ดี บรรยากาศการเรียนก็ไม่เคร่งเครียด เพื่อนพี่บอกมาอย่างนี้นะ และถ้าว่าไหนที่วาลตื่นพี่ว่าจะพาน้องไปดู แต่วาลก็ยังไม่ตื่นสักที พี่เลยตัดสินใจว่าจะพาน้องวินไปดูแต่เกิดเหตุก่อน” เกิดเหตุ ตอนผมหลับอยู่เกิดเหตุอะไร ผมต้องรู้ให้ได้
“เกิดเหตุอะไรครับ”
“ก็พี่พาน้องวินไปทานข้าวข้างนอกบ้าน แล้วเกิดเหตุว่าน้องวินแพ้อาหารจนเกิดลมพิษ และมีไข้เล็กน้อยพี่เลยไม่ได้พาลูกไปดู” น้องวินแพ้อาหาร ตั้งแต่ที่น้องโตมาน้องแพ้อาหารหลายอย่าง ผมต้องรู้ให้ได้ว่าลูกผมแพ้อะไร
“แล้วน้องวินแพ้อะไรครับ”
“แพ้ซุปมิโซะครับ พี่พาน้องวินไปทานอาหารญี่ปุ่นแล้วถามน้องว่าจะเอาซุปมิโซะหรือเปล่า น้องก็บอกว่าเอาครับ”
“เอ๊ะ แต่ผมพาน้องวินไปกินไม่เคยแพ้นะครับ แล้วทำไมน้องวินแพ้ได้ละครับ”
“พี่ลองถามพนักงานว่าซุปมิโซะผสมอะไร เขาเลยบอกว่า มีน้ำซุปกระดูกหมู เต้าหู สาหร่าย พี่เลยคิดว่าคงแพ้ซุปกระดูกหมูนะครับ” แล้วความจริงก็กระจ่างครับ เพราะน้องวินแพ้เนื้อสัตว์ใหญ่ครับ “เพราะน้องวินบอกว่าเอาสลัดกับไข่หวาน พี่กลัวว่าน้องวินจะฝืดคอพี่เลยถามน้องวินว่าจะเอาซุปมิโซะด้วยไหม น้องวินก็บอกว่าเอา พี่เลยสั่งให้ แล้วก็เกิดเหตุที่ไม่ได้พาลูกไปดูโรงเรียน แล้วตอนเย็นก็มีโทรศัพท์เข้ามาพยาบาลบอกว่าย้ายวาลมาที่ห้องพักพิเศษที่พี่จองไว้แล้ว พี่เลยรีบมานะครับ” ผมนั่งฟังพี่ชาร์ปสำนึกผิดอย่างนึกขำ คนอะไรน่าแกล้งชะมัด
“ถึงว่าตอนที่ผมตื่นมาเห็นคอน้องวินแดดๆ ที่แท้ต้นเหตุก็นั่งสำนึกผิดอยู่ตรงนี่นี้เอง”
“พี่ขอโทษครับที่ไม่ได้ถามพนักงานให้ดีดี” ดูสิครับดูหน้าพี่ชาร์ปสิครับ นี้สินะที่เขาว่ากันว่าหน้าหมาหงอยของจริง
“ไม่ต้องขอโทษหรอครับ เราไม่รู้เราไม่ผิดหรอกครับ เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปครับ” ผมไม่ได้โกรธนะครับ เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปคนไม่รู้ย่อมไม่ผิด แต่คนที่บอกความจริงและเป็นห่วงลูกคือคนที่น่ายกย่องใช่ไหมครับ ผมขอแค่น้องวินไม่เป็นอะไรมาผมก็ดีใจมากแล้วครับ
“วันนี้เราออกไปเดินเล่นกันไหมครับ พี่ว่าวันนี้แดดไม่แรงด้วย”
“ผมว่าก็ดีนะครับ อยู่ในห้องนานๆมันรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ครับ ออกไปรับลมหน่อยก็ดีครับ” ผมบอกความประสงค์ออกไป พี่ชาร์ปก็พยักหน้ารับแล้วยิ้มให้ มันเป็นยิ้มที่ผมเคยได้รับเหมือนหลายปีก่อนก่อนที่เราจะเลิกกันไป ผมดีใจนะครับที่เรากลับมารักกันเหมือนเดิม ใครจะหาว่าผมใจงายก็เชิญครับ เพราะรักแรกมันก็เป็นอะไรที่ลืมอย่าถึงเขาจะเข้ามาเพราะลูกก็เถอะครับ
“วาล วาลครับ”
“อะ ครับ มีอะไรครับ”
“นั่งเหม่ออะไรอยู่ครับ”
“เอ๊ะ ผมนั่งเหม่อหรือครับ อ้า คงคิดอะไรเพลินๆก่อนจะออกไปสูดอากาศอันบริสุทธิ์ข้างล่างนะครับ”
“อย่างนั้นเองเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปเอารถเข็นก่อนนะครับ จะได้ไม่ต้องออกแรงเดินเยอะ”
“ครับผม” นี่ผมเหม่อคิดอะไรจนพี่ชาร์ปจับผิดเลยหรือครับเนี่ย
“โอเคครับ น้องวินครับไปกับป๊าไหมครับ”
“ไปครับไป” หลังจากนั้นสองพ่อลูกก็ออกไปเอารถเข็น ผมก็กลับมานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆแล้วก็ยิ้มออกมา ผมว่ามนุษย์เรานี่ก็แปลกนะครับ รักกันเลิกกัน แล้วก็กลับมารักกันใหม่โดยมีพันธะผูกผันที่ต้องรับผิดชอบร่วมกันมันเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของผมยิ่งนัก ลองๆคิดก็ตลกดีนะครับที่เรื่องราวที่ผมคิดดันมาเกิดกับตัวผมเอง มันคงเป็นสัจธรรมของมนุษย์โลกละมั่งครับ แต่สัจธรรมที่เกิดขึ้นนั้นก็จะมีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายปะป่นกันไปครับ
รอไม่นานประตูห้องก็เปิดออกครับ นำมาโดยน้องวินของผมครับ จากนั้นพี่ชาร์ปก็เข็นรถเข็นเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ผมเห็นภาพนั้นก็ทำให้ผมยิ้มตามอย่างไม่รีรอครับ
“ไปกันเลยไหมครับ” ผมพยักหน้ายิ้มๆให้แล้วพี่ชาร์ปก็มาประคองตัวผมให้นั่งตรงขอบเตียงเพื่อที่จะได้อุ้มผมไปนั่งที่รถเข็นได้ถนัดขึ้นครับ “วาลครับ ตัวเบาเกินไปแล้วนะครับ ต่อไปกินเยอะๆนะครับรู้ไหม ดูสิถ้าลมมาแรงๆคงปลิวไปกลับลมสบายเลย”
“นี่วาลก็กินเยอะแล้วนะครับ”
“ต้องเยอะกว่านี้ครับ ต่อไปต้องบอกแม่บ้านทำอาหารเยอะๆแล้วละ”
“ไม่เอาครับ รับกวนพวกท่านเปล่าๆ”
“รบกวนอะไรกันครับ ก็วาลเป็นเมียพี่ เป็นแม่ของลูกพี่ยังไงซะพี่ก็ต้องดูแลอย่างเต็มที่สิครับ”
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ คนเผด็จการ”
“พี่ได้ยินนะครับ”
“ก็พูดให้ได้ยินไงครับ”
“ครับๆ ไปกันนะ”
“ป๊าครับ แม่ครับไปกันยังครับ น้องวินรอนานแล้วนะครับ” เอ๊ะ! ผมกับพี่ชาร์ปลืมน้องวินไปเลยครับ
“ไปแล้วครับครับน้องวิน รอแม่ด้วยครับ”
“รีบๆมานะครับ”
“ครับผม/ครับลูก” จำเป็นต้องพูดพร้อมกันไหมนั้น
แล้วเราสามคนก็มาหยุดที่สวนสาธารณะของโรงพยาบาลครับ น้องวินขอแยกไปเล่เครื่องที่สนามเด็กเล่น ส่วนผมก็นั่งคุยกับพี่ชาร์ปกันสองต่อสอง
“คิดถึงครั้งก่อนเนอะ”
“ครับ” อยู่ดีดีพี่ชาร์ปก็โผลงขึ้นมาแบบไมมีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยครับ
“ครั้งนั้นพี่กับวาลก็มานั่งจีบกับที่สวนแบบนี้ แต่เป็นสวนสาธารณะที่มหาวิทยาลัยนะครับไม่ใช่โรงพยาบาล”
“นี่เล่นมุกใช่ไหมครับ” มุกเสี่ยวก็มาครับคุณ
“ใช่ครับ”
“เล่นได้แป็กมากครับ”
“ว่าพี่หรือ เดียวจะโดน”
“ไม่กลัวหรอกครับ ถึงโดนพี่ก็ไม่กล้าทำร้ายวาลจริงๆหรอกใช่ไหมครับ”
“หึหึ วาลครับพี่ขอโทษอีกทีนะครับ ที่วันนั้นไม่เชื่อวาล ทั้งที่พี่รักวาลมากแท้ๆ แต่พี่ก็ทำร้ายวาลกับลูก”
“ไม่ครับ พี่ชาร์ปไม่ผิดหรอกครับ เรื่องแบบนี้วาลเข้าใจ”
“แต่พี่ทำร้ายจิตใจวาลและลูกนะครับ”
“เรื่องมันผ่านมาแล้วอย่าไปใส่ใจมันเลยครับ”
“ไม่ได้หรอกครับเรื่องแบบนี้พี่มันไม่น่าให้อภัยด้วยซ้ำ”
“เรื่องมันก็นานมาแล้ว ยังไงเราก็มาทำให้เรื่องของเราและลูกของเรามีความสุขดีกว่านะครับ” ผมหันไปบอกพี่ชาร์ปด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ พี่ชาร์ปก็ยิ้มกลับมาให้เชิญกัน แล้วผมก็ทันต่อสายตาคู่นั้นไม่ไหวก็เลยหันกลับไปมองที่ท้องฟ้าดั่งเดิม ผมมองทอดออกไปไกลแสนไป มองออกไปแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย มองไปหาจุดที่มันมองไม่เห็น แล้วผมก็มองจุดๆนั้นเห็น จุดที่ผมมองนั้นมันคือครอบครัวที่น่ารักของผมที่ผมเคยวาดฝันเอาไว้ น้องไปยังอนาคตของน้องวิน มองไปยังอนาคตของผมกับพี่ชาร์ป มองไปยังวันนึงที่ผมไม่ได้อยู่บนโลกไปนี้แล้วเขาทั้งสองจะทำยังไง ผมมองไม่เป็นตัวผมผมเห็นแค่น้องวิน พี่ชาร์ป ที่กำลังมีความสุข แค่นั้นผมก็ดีใจแล้วครับ
“วาล วาลครับ”
“ครับ”
“เหม่ออะไรอยู่ครับ พี่เรียกตั้งนาน”
“เปล่าครับ แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยครับ ขอโทษทีนะครับที่ทำให้เป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วหิวหรือยังครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ พี่ชาร์ปลองไปถามน้องวินสิครับ รายนั้นคงหิวหนักแน่นอน เล่นมาเหนื่อยทีไรกินไม่วางมือทุกที หึหึ” แล้วพี่ชาร์ปก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปหาน้องวินทันที
ผมนั่งรออยู่สักพักก็มีคนเดินมานั่งข้างๆผม แล้วเมื่อผมหันกลับไปมองก็เจอกับเลขาพี่ชาร์ปครับ
“สวัสดีครับคุณริน มาหาคุณชาร์ปหรือครับ” ผมเอ่ยทักเธอแล้วถามเธอขึ้นด้วยความสงสัย
“ก็เปล่าหรอก ฉันมาหาเธอ”
“มาหาผม มีอะไรหรือครับ” ผมถามออกไปอย่าสงสัยใคร่รู้
“เลิกยุ่งกับคุณชาร์ปได้ไหม ฉันมาเพื่อขอ”
“มาพบผมเพื่อมาขอคุณชาร์ปกับผมนี่นะครับ ทำไมคุณรินไม่ไปสารภาพกับคุณชาร์ปเองละครับ” ผมตอบออกไป แต่เธอมาขอผมทำไม
“รู้เอาไว้นะวาล ฉัน รินลดาคือคนที่คุณชาร์ปคู่ควง ไม่ใช่พวกผิดเพศอย่างแก ถ้าแกไม่เลิกยุ่งกับคุณชาร์ป ฉันขอเตือนว่าแกได้อยู่ไม่เป็นสุขแน่ ฉันเตือนแล้วนะ” จากนั้นคุณรินก็ลุกเดินกลับออกไปเมื่อเธอบอกความต้องการให้ผมฟัง
ผมรู้นะครับว่าเธอต้องการอะไร เธอแค่ต้องการเงินจากพี่ชาร์ปก็เท่านั้น ผมรู้ครับเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เข้าหาพี่ชาร์ปก็เพราะเรื่องเงินเท่านั้นแหละครับ
“วาล”
“ครับ”
“พี่เรียกตั้งนาน นั่งเหม่อลอยอะไรอยู่ครับ”
“ เอ๊ะผมนั่งเหม่ออีกแล้วเหรอครับ แล้วน้องวินละครับ”
“น้องวินไปล้างมือครับเดียวก็มา อะนั้นไงลูกมาแล้ว น้องวินครับป๊าอยู่นี้ครับ” แล้วพี่ชาร์ปก็หันไปเรียกน้องวินให้เดินมาที่ที่เราสองคนนั่งอยู่
“แม่ครับ น้องวินคิดถึง น้องวินหิวแล้วด้วย แหะๆ”
“หิวแล้วอ้อนใหญ่เลยนะเจ้าลูกชาย”
“ไปกินข้าวกันนะครับป๊า นะครับแม่ นะๆๆๆๆๆ”
“ครับๆ ไปกันครับคุณลูกชาย มาครับป๊าให้ขี่หลัง”
“เอาละนะ น้องวินจะขึ้นแล้วนะ นึง สอง ซัม อากๆๆๆ”
“อึบ ตัวหนักแล้วนะคุณลูกชาย” ผมได้แต่อมยิ้มกับความน่ารักของสองพ่อลูกคู่นี้ ผมคิดว่าผมลืมไปอย่าง แล้วใครจะเข็นผมไปละครับ ก็ดูเหมือนพี่ชาร์ปจะลืมผมไปแล้วด้วย
“เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นเราก็คงต้องใช้มือเข็นล้อเองแล้วสินะ เอาละไป” เอ๊ะ ทำไมมันเลื่อนไปง่ายจัง
“ฉันบอกนายแล้วนะว่าให้เลิกยุ่งกับคุณชาร์ป” แล้วผมก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเข็นรถ
“ผมก็ไม่ได้ยุ่งกับคุณชาร์ปนะครับ ไม่เห็นหรือครับว่าผมต้องเข็นรถกลับไปเอง”
“หึ เชื่อก็โง่แล้วละ ถ้าฉันเห็นแกยังยุ่งกับคุณชาร์ปอีก รู้นะว่าแกจะโดนอะไรไอ้คนวิปริต”
หลังจากที่เธอว่าผมแล้ว เธอก็เดินออกไปจากสวนสาธารณะของโรงพยาบาลทันที ส่วนผมก็ดันล้อรถเข็นตามสองพ่อลูกไป
“เฮ้อ กว่าจะถึงเหงื่อตกเลยเรา”
“วาล พี่ขอโทษ พี่ลืมไปเลย มัวแต่เล่นกับน้องวินเพลินไปหน่อย เหนื่อยไหมไหมครับ”
“เหนื่อยมากครับ เจ็บมือมากเลยตอนนี้ พ่อลูกคู่นี้นี่นะ เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้” ได้ทีผมก็บ่นเลยครับ เหนื่อยด้วย ร้อนด้วย เจ็บมือด้วย
“พี่ขอโทษครับ ปะ เราไปทานข้าวกัน”
“ครับ” แล้วพี่ชาร์ปก็เข็นผมเข้าไปในโรงพยาบาลเพื่อไปที่ห้องพักของผมที่นอนพักรักษาตัวเอง โดยมีน้องวินนั่งรออยู่ในห้อง
“พี่ไปสั่งอาหารก่อนนะครับ เดียวพี่มา”
“ครับผม” แล้วผมก็ยิ้มให้พี่ชาร์ปก่อนที่พี่ชาร์ปจะเดินออกไปจากห้องเพื่อไปสั่งอาหารมาทานกัน
“น้องวินครับ มานั่งบนนี้กับแม่หน่อยครับ”
“ครับผม” น้องวินก็เดินมานั่งบนเตียงข้างๆผมแล้วกอดผมเอาหน้าซุกที่หน้าท้องผมเล่น
“น้องวินสนุกไหมครับวันนี้ที่ได้ออกไปเล่นข้างนอก”
“สนุกครับ น้องวินได้เพื่อนเยอะเลยครับ”
“จริงหรือเปล่าครับ แล้วเพื่อนชื่ออะไรครับ” ผมยิ้มให้น้องวินแล้วก็ถามว่าเพื่อนน้องวินชื่ออะไร
“มีคนนึงมาเล่นกับน้องวินชื่อพีครับ พีบอกว่ามาเฝ้าแม่เขาครับ”
“แล้วแม่เขาเป็นอะไรครับถึงได้เข้าโรงพยาบาลครับ”
“แม่ของพีเข้าโรงพยาบาลเพราะ อืม ออ เพราะผ่าตัดไส้ติ่งครับ พีบอกแบบนั้น”
“หรือครับ ดีแล้วครับที่มีเพื่อน แม่ขอโทษนะครับที่ไม่ได้พาน้องวินไปเล่นกับเพื่อนเลย”
“ไม่ครับ น้องวินไม่เหงาเลย เพราะน้องวินมีแม่ มีพี่หมี แล้วก็มีป๊า และไข่เจียวด้วยครับ”
“เก่งมากครับ มาแม่กอดหน่อยได้ไหมครับ”
“กอดครับ กอดแม่อุ่น กอดป๊าไม่อุ่นเลย ป๊าตัวใหญ่ไม่เหมือนแม่ที่ตัวอุ่น แม่อย่าเอาไปฟ้องป๊านะ”
“ไม่ทันแล้วเจ้าลูกชาย มาให้ป๊าทำโทษเดียวนี้เลย”
“ป๊าเข้ามาตอนไหน น้องวินไม่เห็นได้ยินเสียงประตูเลย”
“ย่องเข้ามา แล้วก็มาได้ยินเสียงใครกำลังนินทาว่าป๊าอยู่ มาเลยมาโดนลงโทษเดียวนี้เลย” ผมละปวดหัวกับพ่อลูกคู่นี้จริงๆเลยครับ เฮ้อเด็กทั้งสองหรือผู้ใหญ่เล่นกับเด็กนะ
“55555 ป๊า น้องวินจั๊กจี้ พอแล้วครับ พอครับ”
“ไม่พอครับ น้องวินต้องโดนทำโทษ”
“แม่ครับ ช่วย 55 น้องวิ คริคริ วิน ด้วย 55”
“แม่ช่วยไม่ได้ครับผม”
“งือ 555 แม่ง่า 555 ป๊าครับ น้องวินเหนื่อยละ 55 แล้วครับ”
“หึหึ เหนื่อยแล้วหรือตัวแสบ”
“เหนื่อยแล้วครับ”
“พอได้แล้วครับพี่ชาร์ป เดียวตอนกลางคืนน้องวินละเมอมาร้องไห้นะครับ”
“ครับๆ พอแล้วครับ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญครับ”
“อาหารมาเสิร์ฟค่ะ”
“วางไว้ที่โต๊ะทานอาหารเลยครับ”
หลังจากพนักงานเสิร์ฟอาหารออกไปพี่ชาร์ปก็จัดอาหารมาให้ผมทานที่เตียง ส่วนสองพ่อลูกก็ไปนั่งทานที่โต๊ะรับประทานอาหารกันสองคน มองดูก็น่ารักนะครับถ้าไม่ได้ยินเสียงน้องวินบ่นตลอดเวลาว่าพี่ชาร์ปแกล้งอย่างนั้นไม่ให้กินอย่างนี้ นี้แหละครับคือครอบครัวที่ผมปรารถนามาตลอดชั่วชีวิต
ทานอาหารเสร็จพนักงานมารับจานชามออกไป สองพ่อลูกก็มานอนดูโทรทัศน์กัน โดยที่พี่ชาร์ปก็เอางานขึ้นมาทำด้วย ทำไปดูไป ผมก็มองดูแล้ววันนี้จะทำงานเสร็จหรือเปล่าก็ไม่รู้ งานก็เร่งเห็นเลขาอีกคนเอางานมาให้โดยที่คนที่เอามาให้ไม่ใช่คุณริน แต่เป็นพี่อีกคนที่ผมไม่เคยเห็นในที่ทำงาน แต่ก็ไม่เอ๊ะใจอะไรเพราะเหมือนพี่เขาเอางานมาให้แล้วก็ออกไป
“พี่ชาร์ปครับ วันนี้งานจะเสร็จไหมครับ มัวแต่เล่นกับน้องวินอยู่นั้นแหละครับ”
“งานไม่รีบครับ”
“พี่ชาร์ป”
“หูยๆๆ เสียงเย็นมาเลย”
“จะไม่ให้เสียงเย็นได้ยังไงครับ น้องวินครับมาหาแม่ครับมา แล้วพี่ชาร์ปก็รีบทำงานไปเลยนะครับ ดูสิกองเยอะขนาดนี้ เยอะขนาดนี้เรียกว่าไม่รีบหรือครับ”
“ครับ ครับ พี่ทำแล้วครับ”
“ทำไปเลยครับ น้องวินมาครับ มาหาแม่ครับ”
“ครับผม น้องวินไปหาแม่นะครับป๊า อยู่คนเดียวไม่เหงานะครับ”
“หึหึ ตัวแสบ ไปเลยครับเดียวแม่จะฉีกร่างป๊า”
“พี่ชาร์ป ผมจะฉีกจริงๆก็ตอนนี้ละนะครับ ทำงานไปเลย ทำเสร็จผมจะให้น้องวินไปเล่นด้วย”
“ครับผม พี่รับทราบแล้วครับ ทำแล้วครับ”
“มาครับน้องวินเรามาเล่นทายปัญหากันดีกว่าเนอะ”
“ครับผม”
“พี่เล่นด้วยสิครับ”
“ทำงานไปครับ ไม่เสร็จนอนนอกห้องเลย” นี่ผมต้องมาเลี้ยงเด็กสองคนเลยหรือครับ ทำไมเวลาอยู่ข้างน้องทำไมดูสุขุมจังนะ แต่เวลาอยู่กับลูกหรือผมทำไมต้องทำตัวเป็นเด็กด้วยนะ เฮ้อ ชีวิตผมต้องมาเลี้ยงลูกและเด็กโข่งหรือยังไงกันนะ ปวดหัวจริงๆ
##############################################################
กลับมาแล้วครับ ห่างหายไปเสียนาน ทำงานที่ใหม่ไม่มีเวลาแต่งเลยครับ วันหยุดก็เหมือนไม่ได้หยุด ตอนนี้ก็กำลังมองหางานใหม่อีกแล้ว งานที่มีเวลาที่จะแต่งนิยายให้จบ เฮ้อ เบื่อยิ่งนักครับผม
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
วาลมาแล้ว
วาลมีความสุขแล้ว
แต่วาลก็มีมารผจญตามหลอกหลอนอีก
ทำยังไงดีครับ
จะทำยังไงให้นางรินหายไปครับรีดที่น่ารักทุกคน
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ยัยนั่นจะทำอะไรน้องวาลไหมนะ
-
มีแนวโน้มว่าชะนีจะทำร้ายเด็ก เราควรทำอย่างไรดี ดักตบหน้าชะนีสัก 2-3 โหล กระทืบตามตัวอีกต่างหาก ดีไหม หรือ ไม่ดี :angry2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยัยนั่นจะทำอะไรน้องวาลไหมนะ
นั่นสิครับ นางจะทำอะไรวาลนะ ไรท์ยังไม่รู้เลย
-
มีแนวโน้มว่าชะนีจะทำร้ายเด็ก เราควรทำอย่างไรดี ดักตบหน้าชะนีสัก 2-3 โหล กระทืบตามตัวอีกต่างหาก ดีไหม หรือ ไม่ดี :angry2:
อันนี้ต้องติดตามต่อไปครับ ว่านางจะทำอะไร และทำร้ายใคร
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่าจะให้คุณวิมาจัดการนังชะนีริน :m16:
-
น่าจะให้คุณวิมาจัดการนังชะนีริน :m16:
คุณวิคงกำลังวางแผนอะไรอยู่ละมั่งครับ อุ๊บส์ เหมือนสปอย
-
วาลPart
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วตั้งแต่ผมออกไปสูดอากาศอันบริสุทธิ์ที่สวนสาธารณะของโรงพยาบาล เมื่อสามวันก่อนก็ทำ CT Scan ผลปรากฏว่าไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงแล้วครับ เนื้อสมองส่วนที่ตายไปก็มีเกิดใหม่ขึ้นมาแล้ว คุณหมอบอกว่าถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็จะสามารถกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้ครับ น้องวินก็บ่นอยากไปโรงเรียนทุกวัน แต่ไม่มีใครไปส่งเลยต้องอยู่กับผม ที่น้องวินบ่นเพราะน้องพีที่มาดูแม่ของเขานั้นไปโรงเรียนแล้วครับ น้องวินคงเหงา ก็น่าเห็นใจลูกนะครับ อยู่แต่โรงพยาบาลเฝ้าแต่ผมทั้งวันไม่ห่วง บ่นหาแต่พี แล้วก็อ้อนพ่อเค้าให้พาไปโรงเรียน แต่เรื่องที่คุณรินจะมาทำร้ายผมนั้นผมยังไม่ได้บอกอะไรพี่ชาร์ปครับ เกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ไป กลัวว่าคุณรินจะมาแค่ขู่เท่านั้น เพราะตั้งแต่วันที่เธอมาข่มขู่ผมวันนั้นก็ไม่เจอเธอเลยครับ งานคงยุ่ง เธอคงไม่มีเวลามาคิดแผ่นอะไรได้หรอกครับ เอาเป็นว่าผมอยู่สุขสบายดีก็พอแล้วครับ วันนี้น้องวินก็คงตื่นมาบ่นกับผมอีกเป็นแน่ที่ตัวเองไม่ได้เจอน้องพีและก็ไม่มีใครพาไปโรงเรียน คงจะติดน้องพีมากกว่าละมั่งครับผมว่า ไม่ใช่ว่าอยากไปโรงเรียนหรอกครับ เพราะตอนที่น้องพียังอยู่ที่โรงพยาบาลก็บอกว่าจะไปเล่นกับพี เล่นกันจนถึงเวลาทานข้าวก็ไม่ยอมมาที่ห้องครับ พอน้องพีไปโรงเรียนก็บ่นจะไปโรงเรียนตามน้องพี ผมนี้หันไปมองตาโตเลยครับ รู้เลยกระล่อนได้พ่อเขาจริงๆครับ ส่วนคนเป็นพ่อก็ทำแต่งานไม่ยอมไปส่งลูก มีมาบอกอีกว่าไม่อยากอยู่ห่างผม ข้ออ้างทั้งนั้นครับ ผมเห็นแต่หลับคากองแฟ้มงานทุกวัน เผลอบางวันสัปหงกใส่กองแฟ้มจนล้มผมละอดขำไม่ได้ คนอะไรขี้เกียจเป็นขนจริงๆ บ่นไปก็เท่านั้นครับ
“วาลครับ ทานยาหรือยังครับ”
“ทานแล้วครับ นี่พี่ชาร์ปหลับจนลืมเวลาเลยหรือครับ” ข้อดีของพี่ชาร์ปก็คือการดูแลเอาใจใส่และการจดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี่แหละครับ สิ่งนี้แหละครับที่ทำให้ผมหลงรักพี่ชาร์ปตั้งแต่มหาวิทยาลัย
“อ้าวเหรอครับ พี่นี่ใช้ไม่ได้เลย หลับเพลินจนลืมไปหมด ต่อไปพี่จะไม่ลืมแล้วนะครับสัญญาเลย”
“ครับ พี่ไปปลุกน้องวินเถอะครับ เดียวตอนกลางคืนจะไม่ยอมนอน นี่ก็สี่โมงเย็นกว่าแล้ว เดียวไม่นอนอีกจะวุ่นนะครับ”
“โอเคครับ” แล้วพี่ชาร์ปก็เดินไปปลุกน้องวินให้ตื่นจากการนอนหลับ
“น้องวินครับ ตื่นได้แล้วครับ เดียวคุณแม่เหงานะครับ” แหม่เอาผมมาอ้างตลอดเลยครับคุณพ่อ
“อือ น้องวินขออีกห้านาทีนะครับ” มีมาต่อรอง แล้วพี่ชาร์ปก็หันมามองที่ผมนั่งมองอยู่ ผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ได้
“ไม่ได้ครับ ตื่นมาล้างหน้าครับ เดียวได้ไปทานข้าวกันนะครับ น้องวินไม่หิวหรือครับ ป๊าเนี่ยหิ๊วหิวมากๆเลย แม่ครับก็หิ๊วหิวมากเลย น้องวินไม่หิ๊วหิวหรือครับ” ดูครับ ดูพ่อลูกเขาปลุกกัน เล่นมุกยังกับลูกอ้อนพ่อ ไม่ใช่ว่าพ่ออ้อนลูกนะครับ งงไปหมดแล้วครับว่าใครพ่อใครลูก
“ก็ได้ครับ น้องวินตื่นก็ได้ น้องวินตื่นแล้วน้องวินขอสลัดผักสองจาก และปลาแซลมอนย่างเกลืออีกหนึ่งจากด้วย โทษฐานที่ป๊ากวนน้องวินตอนนอน”
“หึหึ” ผมได้แต่แอบขำครับ น้องวินจะมีนิสัยที่แบบว่ายังไงดีละครับ คือใครมากวนเวลานอนจะกลบเกลื่อนด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีของตัวเอง แต่ที่สั่งมานั้นก็เพราะตัวเองก็เริ่มหิวยังไงละครับ
“ขำอะไรพี่ครับ ไม่น่ารักเลย”
“ไม่น่ารักก็ไม่ต้องมารักสิครับ ใครบอกให้มารักละครับ” แกล้งแหย่ไปทีนึง แต่โดนสวนกลับมาผมนี้หน้าหงายเลยครับ
“ไม่ให้รักพี่ก็ไม่ปล่อยเราไปไหนหรอกครับ รักขนาดนี้ เดียวพี่มานะครับไปสั่งอาหารชุดใหญ่ให้เจ้าลูกชายของพวกเราก่อน ก่อนที่ลูกชายสุดที่รักจะลงแดงพ่อของเขา”
“หึหึ ครับ รีบเลยครับตอนนี้น้องวินคงโมโหหิวมากเลยละครับตอนนี้” พี่ชาร์ปกำลังเดินออกไปก็ชะงักเท้าเอาไวแล้วหันมาถามผมครับ
“แล้ววาลจะทานอะไรดีครับวันนี้”
“วาลน้ำเตาหู้ ข้าวกล้องต้ม และผักลวกครับ” ไม่รู้ว่าจะกินอะไรครับ หมอบอกว่าให้กินอาหารอ่อนย่อยง่ายๆด้วย
“มันจะอิ่มหรือครับ”
“ก็หมอบอกให้ทานได้แต่อาหารอ่อนๆนิครับ งั้นวาลขอแซลมอนนึ่งซีอิ๊วก็ได้ครับ” ก็หมอบอกให้กินอาหารอ่อนๆนิครับ เพราะหลับไปนานระบบย่อยอาหารก็ยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควรและอีกเหตุผลก็ไม่รู้จะกินอะไรด้วยครับ
“โอเคครับ เดียวพี่มานะครับ”
“ครับผม” ผมยิ้มให้พี่ชาร์ปก่อนที่พี่ชาร์ปจะเดินออกไปจากห้องเพื่อไปสั่งอาหารมาทานกัน
“แม่ครับ ป๊าไปแล้วเหรอครับ”
“ไปแล้วครับ” น้องวินเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าบึ้งตึงเต็มขั้นเลยครับ
“งอนป๊า น้องวินกำลังฝันดีเลย รีบมาปลุกทำไมไม่รู้”
“อ้าว แม่เป็นคนสั่งป๊าไปปลุกเองนะครับ” ผมบอกความจริงไปแต่ดูหน้าน้องวินสิครับ งอได้อีกครับ
“แม่ง่า น้องวินกำลังฝันหวานเลย งอนแม่แล้ว” ฮือ นี้น้องวินงอนผมหรือครับ
“ไม่เอาไม่งอนนะครับ เดียวตอนกลางคืนน้องวินไม่นอนแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนละครับ น้องวินไม่กลัวผีหรือครับ” เอาเรื่องผีมาอ้าง แต่รู้ทั้งรู้ครับว่าน้องวินไม่กลัวผี แต่ก็อ้างไว้ก่อน และอ้างอีกข้อไปคือคงไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตัวแน่ครับ เพราะผมเองก็ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ด้วย
“น้องวินไม่กลัวหรอกครับ น้องวินเก่งจะตาย” มีอ้างสรรพคุณตัวเองด้วยครัยลูกชายผม
“ครับคนเก่ง ไหนมาให้แม่กอดหน่อยสิครับ” ใช้ข้ออ้างไม่ได้ผล ก็ขอกอดลูกชายก็แล้วกันครับ
“ให้กอดก็ได้ครับ กอดแล้วพรุ่งนี้ต้องอนุญาตให้น้องวินไปโรงเรียนนะ” แหม่มีมาต่อรองนะครับงานนี้
“แม่ให้ไปครับ แต่น้องวินต้องขอป๊าก่อนว่าจะให้ไปหรือเปล่า” ผมนะให้ไปอยู่แล้วครับโรงเรียนกลัวน้องวินจะเรียนไม่ทัน แต่ติดที่พ่อของเขานี้แหละครับไม่ยอมให้ไปสักที
“งือ แม่ง่า โป้งแม่แล้ว”
“ไม่เอาสิครับ ไปหัดทำนิสัยแบบนี้มาจากไหนครับ แม่ไม่เคยสอนเลยนะครับ” เอาใหญ่แล้วครับน้องวิน ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากไหน แบบนี้ต้องดุ ต้องสั่งวอนเสียแล้วครับ
“น้องวินขอโทษครับ น้องวินจะไม่ทำอีกแล้วครับ”
“ดีมากครับ เพราะมันไม่น่ารักและมันเหมือนเด็กไม่ดีน้องวินรู้ใช่ไหมครับ” น้องวินคงรู้ตัวเองว่าทำผิดเลยรีบขอโทษครับ เพราะผมไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนนิสัยแบบนี้เลยครับ ผมไม่ค่อยดุลูกครับเพราะไม่อยากทำร้ายจริงใจเด็ก แต่ครั้งนี้รู้สึกว่าน้องวินจะไม่น่ารักเลย ผมเลยต้องดุ และน้องวินจะกลัวเวลาผมดุครับ ไม่บ่อยหรอกครับที่ผมจะดุเพราะน้องวินเป็นเด็กน่ารัก เลี้ยงง่าย น้อยมากที่จะเห็นผมดุลูกครับ
“ครับผม น้องวินไม่ทำแล้วครับ ไม่พูดแล้วครับ น้องวินขอโทษนะครับ”
“เก่งมากครับ รอป๊ามาก่อนถ้าน้องวินเป็นเด็กดีแม่ครับจะขอป๊าให้นะครับ” ดุเสร็จก็มาสอนอีกเพราะไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กนิสัยเสียครับ
“เย้ รักแม่ที่สุดเลย” แล้วน้องวินก็กอดผมด้วยท่าทางดีใจอย่างที่สุดครับ แบบนี้แหละครับเด็ก เราต้องคอยบอกคอยสอนเขาดีดี ไม่ใช่สักแต่ด่าหรือตีเขา ให้เขาได้คิดว่าอันไหนถูกอันไหนผิด มีดุบ้างแต่ก็เป็นการดุที่ไม่ใช่การด่า แต่เป็นการดุที่คอยสอนเขาไปในตัวเพื่ออนาคตข้างหน้าเด็กจะได้จดจำว่าอันไหนถูกอันไหนควรหรือไม่ควรทำอีก
“มาแล้วครับ อาหารของทุกคนมาแล้ว” รอไม่นานพี่ชาร์ปก็มา สองมือถือถุงเต็มไปหมดเลยครับ ไม่รู้ไปเหมาอะไรมาบ้าง
“เย้ เย้ เย้ ป๊ามาแล้ว” พอเห็นของกินเท่านั้นแหละครับ น้องวินก็หาโกรธ หายงอนพ่อตัวเองเลยครับ ดูสิครับรีบวิ่งเข้าไปกอดเลย
“ไหนเมื่อกี้ใครยังบอกแม่อยู่ครับว่างอนป๊า”
“ใครครับ ใครบอก น้องวินเปล่านะครับ” ปฏิเสธหน้าตาย แล้วก็หันไปยิ้มประจบพ่อตัวเอง นี้ลูกผมหรือลูกใครกันครับเนี่ย เปลี่ยนสีเร็วจังเลย
“ครับผม น้องวินหิวยังครับ” พอรู้ว่าลูกหายงอนก็ทำคะแนนใหญ่เลยนะครับพี่ชาร์ป
“น้องวินหิ๊วหิวมากเลยครับ” ไปกันทั้งคู่แล้วครับ ประจบกันไปมา เฮ้อ ผมนี่มีลูกสองคนใช่ไหมครับเนี่ย
“วาลครับ พี่ซื้อปลาทับทิมนึ่งมะนาวมาแทนนะครับ แซลมอนหมดพอดีที่ร้าน พี่กลัวว่าน้องวินจะงอนเลยหามาได้แค่ส่วนของน้องวินเท่านั้นเอง”
“ไม่เป็นไรครับ วาลทานได้หมดครับ ปลาทับทิมก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เปลืองด้วย” ก็จริงครับ ปลาทับทิมหนึ่งตัวถูกกว่าเนื้อปลาแซลมอนไปเกือบครึ่งเลยครับ
“โอเคครับ พี่แกะของกินเลยนะครับ กลัวว่าจะหิวกัน”
“ครับผม น้องวินไปช่วยป๊าแกะอาหารเร็วครับจะได้กินกิน ไหนบ่นหิวไงครับ ” ผมบอกลูกชายให้ไปช่วยพี่ชาร์ปที่กำลังแกะอาหารมากมายเรียงรายเต็มโต๊ะ
“น้องวินครับ” ก่อนที่ลูกชายจะวิ่งไปหาพ่อตัวเองผมก็เรียกไว้ก่อน
“ครับ”
“ไปแกะอาหารช่วยป๊าแล้วก็ลองของเรื่องที่น้องวินอยากไปโรงเรียนด้วยสิครับ เผื่อป๊าใจดีให้ไปไงครับ”
“ครับผม” น้องวินยิ้มร่าเลยครับ แล้วก็วิ่งไปที่โต๊ะที่มีอาหารมากมาย ก่อนจะเริ่มลงมือแกะ และผมก็สังเกตเห็นว่าน้องวินสูดลมหายใจเข้าออก คงรวบรวมสมาธิเพื่อที่จะขอพ่อของตัวเอง เพราะน้องวินเคยขอหลายรอบแล้วแต่พี่ชาร์ปไม่ยอมให้ไปครับ
“ป๊าครับ” เอาแล้วครับ น้องวินเรียกพ่อตัวเองแล้วครับ
“ครับ”
“คือว่า คือ พรุ่งนี้น้องวินขอไปโรงเรียนได้ไหมครับ” พูดออกไปแล้วครับ น้องวินขอออกไปแล้วครับ
“จะไปได้ไงครับ” พี่ชาร์ปหยุดพูด แต่ดูหน้าน้องวินหงอยเลยครับ ผมละสงสารลูกจริงๆ “ก็จะไปได้ยังไงครับพรุ่งนี้มันวันเสาร์โรงเรียนเขาหยุดกันครับ ไว้วันจันทร์ป๊าจะไปส่งนะครับ” เอ่อ ใช่ครับพรุ่งนี้มันวันเสาร์นี่น่า อาการหลงลืมวันนี้คงมีแต่ผมละมั่งครับ น้องวินหันมาทางผมแล้วยิ้มให้ก่อนที่ผมจะยิ้มแห้งๆตามไป ไม่คิดว่าวันนี้จะของ่ายแต่ก็ติดที่ว่าพรุ่งนี้วันเสาร์นั้นเองครับ
“ป๊าให้ไปแน่นะ ไม่โกหกน้องวินนะ” มีขอความแน่ใจอีกรอบนะครับ
“แน่ใจครับ ป๊าเองก็ไม่อยากเห็นลูกชายอันเป็นที่รักซึมไปมากกว่านี้ครับ”
“เย้ รักป๊าที่สุดเลย แม่ครับน้องวินจะได้ไปโรงเรียนแล้ว” ดีใจออกนอกหน้ามากครับลูกชายผม
“ครับผม ดีแล้วครับ และแกะอาหารเสร็จยังครับ แม่หิวแล้วนะครับ” แกล้งแหย่ไปทีนึง
“จะเสร็จแล้วครับ”
“เสร็จที่ไหนครับ ป๊าแกะอยู่คนเดียว น้องวินยังแกะกล่องปลาตัวเองยังไม่ถึงไหนเลยครับ”
“แหะๆ น้องวินดีใจนิครับ ดีใจที่ป๊าให้น้องวินไปโรงเรียนแล้ว” เห็นรอยยิ้มของน้องวินก็เป็นอะไรที่มีความสุขมากแล้วครับ เทวดาน้อยของแม่
“ยิ้มใหญ่เลยนะครับ ป๊าเปลี่ยนใจไม่ให้ทันไหมนะ” ได้ทีแกล้งลูกใหญ่ นี้ทั้งสองคนนี้ใครเด็กใครผู้ใหญ่กันครับ ตอบผมที
“ป๊าอ่า น้องวินจะฟ้องแม่นะ” สู้ไม่ได้ก็หาตัวช่วยเลยครับคุณลูกชายของผม
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ชาร์ปก็พาน้องวินไปอาบน้ำ ส่วนผมก็คงต้องให้พยาบาลมาเช็ดตัวให้ครับ เพราะอะไรนั้นหรือครับ เพราะพี่ชาร์ปเลยครับ ก็ผมล้มในห้องน้ำ นี้ก็ไม่ยอมให้อาบน้ำเองนะครับ ผมละอยากอาบน้ำจะตายอยู่แล้ว ก็ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ที่ผมเกือบรื่นล้มในห้องน้ำครั้งวันนั้น ผมคงได้อาบน้ำสบายใจไปแล้วครับ ไม่ต้องมาทันเหนียวตัวแบบนี้หรอกครับ
“เสร็จแล้วครับ” บ่นปุ๊บก็ออกมาปั๊บเลยครับ ตายยากจริงๆเลย
“อาบเสร็จกันแล้วหรือครับ” ถามไปอย่างนั้นแหละครับ ผมเองก็อยากอาบเหมือนกันนะ
“อาบเสร็จทั้งพ่อทั้งลูกเลยครับ”
“แม่ครับ ป๊ามีขนที่ช้างน้อยด้วย” ผมถึงกับหันมองตาโตเลยครับ
“อะไรนะครับ น้องวินว่าอะไรนะครับ”
“ช้างน้อยป๊ามีขนด้วย ใหญ๊ใหญ่ ยาวด้วย ของน้องวินอันเล็กนิดเดียว แล้วก็ไม่เห็นมีขนเหมือนของป๊าเลย” ผมหันมองหน้าพี่ชาร์ปแล้วคิดในใจ “อย่าบอกนะครับว่าพี่ชาร์ปแก้ผ้าอาบพร้อมลูก”
“โตขึ้นน้องวินก็จะมีเองครับ ตอนนี้น้องวินยังเด็กอยู่ยังไม่มีครับ” ผมละอยากจะบ้าตายครับ
“พี่ชาร์ป เราคนไทยนะครับไม่ใช่ชาวญี่ปุ่นที่จะไม่อายลูก ทำอะไรเป็นเด็กๆไปได้ อยากโชว์ลูกนักหรือไงครับ” ให้บ่นหน่อยครับ โตจนมีลูกแล้วยังทำตัวเป็นเด็ก ผมว่าเด็กกว่าน้องวินอีกนะครับ
“เอาน่าสอนลูกให้รู้ไงครับดีกว่าเขาไปรู้จากเพื่อน ให้พ่อแม่สอนดีกว่าพี่ว่านะ ป่ะน้องวินเราไปนอนดูหนังดีกว่าเนอะ” ผมได้แต่ส่ายหน้าเอื่อมๆครับ ไม่คิดว่าพี่ชาร์ปจะแก้ผ้าอาบน้ำกับลูก
น้องวินหลับไปแล้วครับ วันนี้โดนปลุกให้ตื่นเร็วเลยง่วงเร็วเป็นธรรมดาครับ ว่าง่ายนอนง่ายคอนเซ็ปน้องวินเขาละครับ
“พี่ชาร์ปครับวาลขอคุยด้วยหน่อยครับ”
“ครับ”
“ไม่ต้องมายิ้มเลยครับ ทำอะไรอายเด็กบ้างครับ เราเป็นคนไทยนะครับ เด็กก็ควรที่จะเรียนรู้ตามวัยของเขาสิครับ พี่รีบมาสอนแบบนี้เวลาไปโรงเรียนจะไม่ขอดู เอ่อไอ้นั้นของเพื่อนหรือครับ หรืออาจจะไปถามว่าเวลาอาบน้ำอาบกับพ่อตัวเองหรือเปล่า ไอ้นั้นพ่อเธอมีขนไหม ถ้าน้องวินไปถามเพื่อนผู้หญิงขึ้นมาละครับจะทำยังไง” บ่นยาวเลยครับ ความจริงผมกลัวนะครับว่าน้องวินจะโดนล้อว่ายังให้พ่ออาบน้ำให้หรือทำนองนี้ กลัวน้องวินจะเสียใจ
“พี่ก็ลืมคิดไป ต่อไปพี่จะระมัดระวังแล้วกันครับ ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ต่อไปอย่าทำอีกก็แล้วกันครับ เดียวน้องวินเสียคน ผมไม่อยากให้ลูกโดนล้อ ยิ่งน้องวินมีแม่เป็นผู้ชายแล้วยิ่งแล้วใหญ่ครับ เดียวน้องวินจะมีปมเอาเปล่าๆ” ผมกลัวจริงๆนะครับ กลัวว่าลูกจะมีปมโดนล้อ ยิ่งมีแม่เป็นผู้ชายอีก เด็กแต่ละคนถูกเลี้ยงมาไม่เหมือนกัน ต่างสังคมต่างที่มา มันน่ากลัวนะครับ
“ได้ครับ แล้วง่วงหรือยังครับ ดึกมากแล้วนะครับ”
“นิดหน่อยครับ แล้วพี่ชาร์ปละครับงานเสร็จหรือยัง ถ้ายังไม่เสร็จให้ผมตรวจเช็คช่วยไหมครับ” ผมยังไม่ง่วงหรอกครับ แล้วก็ถามพี่ชาร์ปเรื่องงานว่าเสร็จหรือยัง ผมไม่อยากอยู่เฉยๆเลยอยากช่วย เผื่อจะช่วยได้นะครับ
“ใกล้เสร็จแล้วละครับ เหลือไม่มากแล้ว ประมาณสี่ห้าแฟ้มได้”
“ก็เหลือเยอะอยู่นะครับนั้น” เหลือแฟ้มงานตั้งสี่ถึงห้าอันผมว่าคงไม่ได้นอนอีกแน่เลยครับ เพราะแค่พี่ชาร์ปอ่านไปแฟ้มเดียวก็ปาไปเกือบๆสองชั่วโมงแล้ว
“ไม่เยอะหรอกครับ แป๊บเดียวเองไม่นานครับ ที่เหลืออยู่ข้อมูลงานไม่เยอะครับ”
“หรือครับ ถ้าเสร็จแล้วก็รีบนอนนะครับ ยังไงวาลขอนอนก่อนก็แล้วกันนะครับ”
“โอเคครับ พักผ่อนเยอะๆนะครับ อีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“ครับผม พี่ก็เช่นกันละครับ เดียวถ้านอนดึกทุกวันแบบนี้เดียวก็ได้นอนเป็นคนไข้แทนผมหรอครับ” พี่ชาร์ปยิ้มขำให้ผมก็จะเดินไปที่โต๊ะเพื่อไปทำงานที่ค้างของตัวเองต่อไปครับ ผมเองก็ทิ้งตัวลงนอน จากตอนแรกที่ไม่ง่วงเท่าไหร่แต่ตอนนี้กลับง่วงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ยังไงผมเองก็ขอนอนก่อนนะครับ
อีกด้าน
“หึย เฝ้ากันเช้าเย็นขนาดนี้ฉันจะจัดการแกได้ยังไงนะ ต้องกลับไปคิดวิธีใหม่ก่อนละกัน”
Rrrrrrrrrrrrr
รินหยิบโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาดู ก่อนจะยิ้มเย็นๆให้จอโทรศัพท์ของตัวเธอเอง แล้วเธอก็กดรับ
“สวัสดีค่ะเสี่ย ค่ะ ตอนนี้เลยหรือค่ะ จริงหรือเปล่าค่ะ ค่ะ แล้วเจอกันค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ” แล้วเธอก็เดินออกไปจากหน้าห้องพักของวาล โดยเธอเองก็หันมาชำเรืองตามองห้องอีกรอบ ก่อนยิ้มกลับไป
“สวัสดีค่ะเสี่ย ไม่คิดไม่ฝันว่าเสี่ยจะมา” เธอเดินเข้าไปหาคนที่รอเธออยู่ที่หน้าบ้านข้างรถคันหรู
“เสี่ยว่าจะมาหาตั้งนานแล้วถ้าไม่ติดที่ที่บ้านกักตัวเสี่ยไว้ นี้เสี่ยก็ไปซื้อทริปเที่ยวบาหลีให้ไปเลยมาหาคนสวยของเสียได้ยังไงละ” แล้วไม่เห็นซื้อให้ฉันเลยไอ้แก่
“จริงหรือค่ะ ดีจัง รินก็อยากไปเที่ยวบาหลีสักครั้งบ้างจัง”
“ไม่เคยเห็นบอกเลย แค่บอกมาเสี่ยก็จองทริปให้คนสวยของเสี่ยอยู่แล้ว” รินยิ้มเหยียดเพื่อให้เสี่ยแก่ตายใจ แล้วก็ยั่วยวนให้เสี่ยแก่เข้าบ้าน
“เข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ อยู่ข้างนอกนานๆยุงกัดผิวเสี่ยพังหมด”
“คนสวยของเสี่ยน่ารักที่สุดเลย เป็นห่วงด้วย ปะเข้าบ้านกัน ต่อไปเสี่ยคงได้ซื้อบ้านใหม่ให้คนสวยของเสี่ยเสียแล้ว ทางเข้าก็น่ากลัว เปลี่ยวก็เปลี่ยว เอาไว้เราไปดูบ้านกันเนอะ” รินได้แต่ยิ้มรับแล้วคิดในใจ “ดีกูจะได้ออวดอ้างคนที่มาดูถูกเสียที หึหึ เป็นกะ...ก็ดีแบบนี้แหละ หึหึ”
“จริงหรือเปล่าค่ะ รินดีใจจังเลย จะได้ไม่ต้องทนเข้าออกแบบกลัวๆอีกแล้ว” ไอ้แก่หน้าโง่ เปย์ฉันให้สุดๆไปสิ เปย์ให้หนักเลย ฉันจะได้ชูคอได้สบาย
“จริงสิจ๊ะ วันพรุ่งนี้เลยไหมจ๊ะคนสวย”
“ไปค่ะ รินดีใจมากๆเลย รินหวังอยากมีบ้านใหม่อยู่เลยจะได้ปล่อยภัยไม่ต้องกลัวคนมาฉุดอีก” หึ ดีฉันจะได้มีรังรักแห่งใหม่ไอ้แก่หน้าโง่
“โอเคจ๊ะ ไปเสี่ยจะให้รางวัลพิเศษ”
“พิเศษแน่หรือเปล่าค่ะ ถ้าพิเศษก็เข้าไปเลยค่ะ” แล้วทั้งสองก็เข้าไปในรังรักของริน เพื่อที่จะเล่นบทรักให้หนำใจเพื่อรางวัลพิเศษและบ้านใหม่ที่กำลังจะได้ในวันรุ่งขึ้น
########################################################
ครอบครัวสุขสันต์มาแล้วครับช่วงนี้มาเร็วหน่อยครับ
มาเอาใจช่วยวาลกันครับ
ขอให้วาลหายไวไวกัน
อีกอย่างน้องวินกำลังจะเข้าโรงเรียนแล้วนะครับรีดทุกคน
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบก็กดไลค์
ใช่ก็คอมเม้นให้กำลังใจด้วยนะครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นังชะนีมาดักรอทำร้ายวาลอีกแล้ว แถมเป็นชู้กับเสี่ยอีก :m16:
ขอให้เมียเสี่ยจับได้ จะได้สอยชะนีให้ร่วงเร็ว ๆ :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอเจ็บให้รินหน่อยเถ้อออออออ
-
คนทำชั่ว ก็ต้องได้รับผลแบบชั่วๆ
ก็นะ นังริน เป็นชู้กับเสี่ยนี่
จับปลาสองมือนะนาง
แถมปลาตัวนี้เขาไม่มอง ไม่เลือกนางเลย ช่างกล้า :z6: :z6: :z6:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอแก้คำผิด
ไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วง ------- น่าเป็นห่วง
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ o13
-
รอจ้า o13
-
o13 :pig4:
-
รอๆ มาต่อเร็วๆ ลุ้นต่อๆ ^^
-
ชาร์ป Part
วันนี้วันจันทร์แล้ว ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีไหมนะ น้องวินจะได้ลืมๆเรื่องไปโรงเรียน ผมไม่อยากให้ลูกไปเลยครับ รู้สึกเป็นห่วงมันเหมือนมีความไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ ขออย่าให้น้องวินจำได้ด้วยเถอะครับ
“ป๊า ป๊ะป๊า ไหนชุดนักเรียนน้องวิน ชุดนักเรียนน้องวินอยุ่ไหนครับ” แล้วก็เป็นอย่างที่ทุกคนได้ยินครับ น้องวินจำได้ด้วย
“อยู่ที่ตู้เสื้อผ้าไงครับ”
“น้องวินครับ อย่าวิ่งครับเดียวล้มแล้วอดไปโรงเรียนนะครับ” ความเป็นห่วงลูกของวาลเป็นอะไรที่ผมชื่นชมมากเลยครับ นี่แหละครับความเป็นแม่
“ครับผม น้องวินรีบ น้องวินอยากไปโรงเรียนแล้ว พ่อครับ ชุดน้องวิน ชุดน้องวิน” ผมต้องเอาชุดไปให้ลูกใช่ไหมครับ
เมื่อวันอาทิตย์ผมได้โทรไปบอกเอนว่าจะให้น้องวินไปเข้าเรียน เพื่อนผมก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกแค่ว่าให้น้ำน้องวินเข้ามาได้เลย เพราะถ้าทิ้งไว้นานกว่านี้เดียวจะเรียนไม่ทันเพื่อนเอา ผมก็เลยตอบตกลงไป แต่ในใจผมนี้เป็นห่วงลูกเสียยิ่งกว่าอะไร แต่ทำยังไงได้ละครับ ได้บอกลูกไปแล้วว่าจะไปส่งผมก็ต้องไปส่งลูก
“แต่งตัวเสร็จหรือยังครับ”
“เสร็จแล้วครับแม่ น้องวินมาแล้ว แม่ครับน้องวินหล่อไหมครับ” แหมลูกผมจะให้แม่ชมแต่ตัวเองยังแต่งตัวไม่เสร็จดีเลย
“ไหนครับ ยังไม่หล่อเลยครับ มานี่ครับ” แล้ววาลก็จัดการแต่งตัวให้น้องวิน หวีผมให้ทาแป้งให้เสร็จสรรพ หล่อเลยครับงานนี้ “หล่อแล้วครับ”
“ขอบคุณครับ น้องวินหล่อแล้ว ป๊าไปส่งน้องวินเลยครับ”
“ครับผม แต่ก่อนไปเราต้องกินข้าวก่อนนะครับ มาครับ วาลจะมานั่งกินที่โต๊ะกับพี่และลูกหรือกินที่เตียง”
“เดียวผมไปกินที่โต๊ะครับ”
“โอเคครับ มาครับเดียวพี่ช่วยพยุงไปครับ” ที่ผมถามวาลว่าจะมากินที่โต๊ะนั้นเพราะอยากให้วาลได้เดินบ้าง ถึงจะกลัวว่าจะล้มหรืออะไร แต่เพราะผมอาจจะไม่อยู่ช่วงเช้าเพราะต้องไปส่งน้องวิน ถึงจะยังเป็นห่วงวาลอยู่แต่ก็อยากให้วาลเดินเหินไปไหนมาไหนบ้างไม่ต้องนั่งหรือนอนติดเตียงนานๆเดียวจะเบื่อเอาได้
“พี่ชาร์ป วาลกินเองได้ครับ ไม่ต้องป้อน” พอวาลนั่งลงที่โต๊ะผมก็รีบจัดแจง ตักอาหารเตรียมจะป้อนวาลแต่ก็โดนวาลเอ็ดนิดๆ
“ก็พี่เป็นห่วงนิครับ”
“วาลรู้ครับว่าพี่เป็นห่วง แต่วาลไม่ได้พิการนะครับ” โดนไปอีกดอกครับ
“คริ คริ ป๊าโดนแม่ว่า”
“เดียวจะโดนนะเรา รีบเลยครับป๊าจะได้ไปส่งที่โรงเรียน”
“ครับผม น้องวินรีบแล้วครับ” แล้วเราสามคนก็นั่งทานข้าวกันไปครับ พออิ่มทุกคนแล้วผมก็เก็บจานไปล้างก่อนจะไปส่งน้องวินลูกชายอันเป็นที่รักของผมไปโรงเรียน
“ไม่ไปส่งน้องวินกับพี่แน่นะ” ก่อนจะออกไปผมก็หันไปถ้าวาลอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับผมอยู่ได้ รีบไปเถอะครับเดียวจะสายไปมากกว่านี้นะครับ นี้ก็เลยเวลาเข้าเรียนแล้วนะครับ”
“โอ้ รีบไปกันครับน้องวินสายแล้ว”
“เพราะใครละครับ น้องวินสายเลย มัวแต่อ้อนแม่อยู่นั้นแหละ น้องวินจะงอนป๊าละนะ” เอาแล้วครับ มาเป็นชุดเลยครับงานนี้ ได้แต่ยิ้มแห้งให้ลูกครับ เฮ้อโดนลูกงอนนี้มันทรมานเหมือนเมียงอนไหมครับช่วยบอกทีครับ
วาล Part
หลังจากพี่ชาร์ปออกไปส่งน้องวินแล้ว ผมก็ออกมานั่งที่สวนของโรพยาบาลครับ นั่งดูนกดูไม้ไปเรื่อย มองเด็กน้อยเล่นกันบ้าง พอมองดูก็เผลอยิ้มตาม นี่คงเป็นอาการของคนที่ห่างจากลูกนานๆ เพราะแต่ก่อนผมกับน้องวินไม่เคยห่างกันไปไหนไกลเลย แต่วันนี้ วันที่น้องวินเข้าโรงเรียนพอห่างกันมันก็ใจหาย คิดถึงลูกชายตัวน้อยไม่ค่อยจะได้ห่างกัน คิดแบบนี้ก็ได้แต่ถอนหายใจ ถ้าผมไปส่งน้องวินกับชาร์ปผมคงจะร้องไห้เป็นแน่ อารมณ์เหมือนโดนพรากลูกออกจากอกเราไป นี่แหละผมเลยไม่ไปส่ง รอหาดีค่อยไปดีกว่า ไปส่งเองด้วยไม่ต้องรอให้ใครไปส่งจะได้ไม่เป็นภาระของใครอื่น
“สวัสดีค่ะน้องวาล”
“อะ สะ สวัสดีครับคุณริน” วันนี้มาแปลกแฮะ มีมาเรียกนงเรียกน้องด้วย ไม่ชินเลย
“นั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอค่ะ”
“ไม่ครับ นั่งดูนั่นดูนี้ไปเรื่อยเพลินตาดีครับ ไม่เหงาเลยครับ”
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
“เชิญเลยครับ” มาแปลกจริง ไม่เคยจะมาพูดดีกับเรา วันนี้มาพูดดีกับเรามันแปลกนะ
“แล้วคุณชาร์ปไปไหนละ พี่เห็นมาเฝ้าเราออกบ่อยนิ” นั่นไง จะตอบยังไงดี แก้หน้าเอาตัวรอดแล้วกัน
“คงไปทำงานละมั่งครับ”
“จริงเหรอ พี่ยังไม่เห็นเลย มาโรงพยาบาลก็นึกว่าจะมาอยู่เยี่ยมน้องวาล ไปไหนนะ มีงานสำคัญด้วย โทรหาก็ไม่ติดด้วยสิ”
“มีงานสำคัญหรือครับ ไม่ไหวเลยเจ้านายคนนี้”
“ก็เพราะมัวแต่มาเฝ้าน้องวาลไงค่ะ เลยไม่ยอมไปทำงาน ไม่ยอมเข้าบริษัท ไม่รู้ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ว่าไหมน้องวาล” สะอึกเลยครับมานิ่งๆแต่เจ็บจี๊ดถึงใจเลยครับ
“เออ ครับ”
“เอาเป็นว่าถ้าน้องวาลเจอก็บอกให้พี่หน่อยนะว่ามีงานสำคัญมากให้เข้าบริษัทด่วน พี่ไปก่อนนะ หายไวไวละ ไม่มีใครช่วยทำงาน”
“ครับผม ถ้าเจอผมจะรีบบอกให้ครับ แล้วถ้าหายดีผมก็จะรีบไปช่วยงานนะครับ” มาหาเรื่องหรือมาอะไรกันเนี่ย
“พี่ไปละ แล้วก็ระวังตัวด้วยนะ อันตรายมีอยู่ทุกที่ ดีไม่ดีอาจถึงตายได้เลยนะพี่ขอเตือน”
“ขอบคุณครับที่เตือน”
“ไปแล้วนะ” แล้วคุณรินก็เดินออกไป ก่อนออกไปจากสวนก็ทิ้งทายมาว่าให้ระวังตัว แต่ไม่รู้ว่าจะสื่ออะไรแต่ก็คงต้องขอบคุณคุณรินที่มาเตือนแต่เนิ่นๆละกันนะครับ เพราะอนาคตเราก็ไม่รู้ว่าจะเจออะไร
“กลับมาแล้วครับ เป็นยังไงบ้างครับ เบื่อไหม”
“ไม่เบื่อครับ ออกไปที่สวนดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยครับ”
“แล้วทานข้าวทานยาหรือยังครับ”
“ยังเลยครับ พึ่งจะ10โมงเองครับ เออพี่ชาร์ป”
“ว่าไงครับ”
“หลังจากที่พี่ไปส่งน้องวิน ผมก็ออกไปนั่งเล่นที่สวนของโรงพยาบาล นั่งได้สักพักคุณรินก็เดินเข้ามาทักแล้วถามหาพี่ บอกว่าโทรหาไม่ติด”
“เอ๊ะ พี่ไม่ได้ปิดโทรศัพท์นะครับ แบตก็ไม่หมดด้วย” เริ่มจะมีพิรุธแล้วแต่เขาต้องการอะไรละ
“หรือครับ คุณรินบอกผมว่ามีงานสำคัญนะครับ แล้วบอกว่าโทรหาพี่ไม่ติดเลย”
“จะเป็นไปได้ยังไง ไม่มีใครโทรหาพี่เลยนะ”
“ก่อนคุณรินจะกลับ เขาบอกให้ผมระวังตัวหน่อย เหมือนจะสื่ออะไรสักอย่าง ไม่รู้ว่ามีใครจะมาทำร้ายผมหรือมาทำร้ายพวกเราหรือเปล่า”
“น่าคิดนะ ใครจะมาทำร้ายพวกเรา คนในบริษัทหรือพี่ว่าไม่นะ”
“หรือจะเป็นคนที่อยู่ใกล้เราครับพี่ชาร์ป ผมใจไม่ดีเลย” รู้สึกใจไม่ดีเลยครับ ทำไงดีถ้าอันตรายที่คุณรินว่าไม่ใช่ผมกับพี่ชาร์ปแต่เป็นน้องวินละ ดวงใจผมคงแหลกสลาย
“วาลเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ ไม่มีอะไรหรอกอย่าไปคิดมากสิครับ ไม่ร้องนะครับ”
“ฮึก ผมกลัวครับพี่ชาร์ป ผมกลัว กลัวว่าจะไม่ใช่พวกเราแต่เป็นน้องวิน ผมกลัวว่าลูกจะเป็นอันตรายหรือใครจะมาลักพาตัวไปผมกลัวไปหมดเลยครับ” มันน่าคิดนะครับถ้าไม่ใช่ผมหรือพี่ชาร์ปที่เกิดอันตรายอาจจะเป็นน้องวินที่เป็นอันตรายผมจะทำใจยังไงละครับ
“โอ้ย”
“วาลเป็นอะไรครับ”
“ปวดหัวครับ โอ้ย เจ็บ”
(50%)
########################################################
:hao5: มาแล้วครับหายไปเสียนานเลย คิดถึงกันมั้ยครับ มาต่อให้แล้วนะครับ :hao5:
:mew3: รอบนี้มาต่อให้ครึ่งนึงก่อน รออีกครึ่งนะ :mew3:
:mew2: อย่าทิ้งกันนะ :mew2:
:katai2-1: ใกล้จบแล้วนะ :katai2-1:
-
อ้าว วาลเป็นไรหว่า
-
ชะนียังไม่ยอมเลิกอีกนะ :m16:
-
นังมารริน กินเสี่ยผัวคนอื่นแล้ว
แต่ยังไม่อิ่ม จะกินพี่ชาร์ปคนหล่ออีก :เฮ้อ:
มาทำเป็นเตือนวาล คงจะก่อเหตุซะเองละสิ
นังบร้าาาาา.........เป็นลูกน้อง ทำมากร่างถึงรพ. :angry2:
ชาร์ปคิดได้เถอะ ว่ามันพิกลๆและ :mew2:
วาล ปวดหัวจริงๆ หรือทำเพื่อลองเชิง โยนก้อนหินถามทาง :katai1:
ชาร์ป วาล :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจที่มาเขียนต่อค่ะ รอติดตามอยู่นะคะ
-
ชาร์ป Part
วาลหลับไปแล้วหลังจากที่คุณหมอเข้ามาดูอาการ หมอบอกว่า “คงเกิดจากอาการเครียดเลยทำให้ปวดหัว” แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจเท่าไหร่ เลยอยู่เฝ้าแล้วบอกคนที่บ้านให้ไปรับน้องวินตอนเลิกเรียนแทน แต่เรื่องที่รินมาพูดบอกกับวาลวันนี้มันยังไงกัน เพราะผมไม่ได้รับสายจากเลขาคนนี้เลย หรือเธอยังไม่เลิกราหาเรื่องวาลอีก เรื่องแบบนี้ทำไม่ผมจะไม่รู้ครับว่าวาลกับรินไม่ถูกกัน แต่ผมยังมีหลักฐานเอาผิดเธอไม่ได้เลยยังไม่กล้าทำอะไรมาก เดียววาลจะว่าเอาได้ วาลเป็นคนขี้สงสารคนอื่นข้อนี้ผมรู้ดีครับ ว่าเป็นคนดีดีมากๆ แต่ก็เป็นเพราะผมเองที่ทำไม่ดีกับน้องจนเราทั้งสองต้องกลับมาเริ่มรักกันใหม่ เรื่องแบบนี้ปล่อยไปดีกว่าครับ ความรักผมกับวาล มาคิดเรื่องรินดีกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำงานดีครับ แต่นิสัยของเธอจะเสียก็ตรงที่ชอบหรอกเสี่ยซื้อของหรือมีอะไรกับพวกเสี่ยขี้หื่นพวกนั้น แต่ผมไม่เคยคิดไปไกลเลย เพราะผมมีวาล มีลูกที่เป็นที่รักและผมไม่กลับไปหาอดีตที่เคยเป็นมาก่อนหรอกครับ ทำไมผมถึงรู้เรื่องพวกนี้ก็เพราะเพื่อนพ่อผมก็หลงกลเธอคนนี้มาแล้ว เสียไปเป็นล้านๆให้เธอคนนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเธอมีคนคุ้มกันเธอเยอะครับ ที่เธอมาทำงานกับผมผมก็รู้แหละครับว่าเธอต้องการจะจับผม แต่ที่ผมไม่ไล่เธอออกเพราะรินเป็นคนทำงานดี ทำงานเนียบครับผมเลยไม่ไล่เธอออกไป แต่ถ้าเธอคนนี้มาทำคนที่ผมรักงานนี้ได้รู้กันครับ
“เดียวพี่มานะครับ” ผมพูดบอกกับวาลที่ยังหลับอยู่เพื่ออกไปบริษัท ไม่ใช่ว่าจะไปทำงานนะครับเพราะผมขนงานมาทำที่โรงพยาบาลหมดแล้ว แต่ผมจะเข้าไปเพื่อถามรินว่ามีลูกค้ามาติดต่อผมจริงหรอเปล่าก็เท่านั้น
ขับรถมาถึงบริษัทแล้วก็เดินเข้าลิฟท์ที่ใช้สำหรับผู้บริหารเท่านั้น ขึ้นไปยังชั้นที่ผมทำงาน
ติ๊ง
ประตูลิฟท์เปิดออกมีแต่ความเงียบ ห้องมืดสนิท ถ้ารินมาทำงานไฟต้องเปิด แสดงว่าวันนี้รินไม่มาทำงาน หรืออาจจะ
“วาล” คิดได้ดังนั้นผมก็รีบกดลิฟท์เพื่อไปที่โรงพยาบาล
ริน Part
“หึ คุณชาร์ปคิดว่ารินอยู่ที่บริษัทหรือค่ะ คุณคิดผมแล้วค่ะ”
ย้อนกลับไปก่อนหน้าที่
“วาลเป็นอะไรครับ”
“ปวดหัวครับ โอ๊ย เจ็บ”
“โอ๋กันเข้าไป ค่อยดูนะคุณชาร์ป ถ้ารินไม่ได้ตามที่รินต้องการอย่าหวังว่าเรื่องจะจบง่ายๆ”
รอจนคุณชาร์ปออกไป ก็ถึงเวลาของแกแล้วไอ้วาล
“เดียวพี่มานะครับ”
“วันนี้มันเป็นวันอะไรกันนะ วันดีสำหรับฉันสินนะ เอาละถึงเวลาแล้วที่ฉันจะกำจัดเสี้ยนหนามอย่างแกอีวาล อีตุ๊ด หึหึ ทุกอย่างต้องเป็นของฉัน โทรหาคนมาช่วยดีกว่า ฉันทำคนเดียวคงไม่ไหว”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“โหล ว่าไงอีริน โทรมามีไร”
“ไม่มีไรมากมึง ออกมาหากูที่ โรง’บาล XXX หน่อย มีเรื่องให้ช่วย เอาผัวมึงมาด้วย มาห้อง 414 นะ”
“เรื่องชั่วอีกแล้วสิมึง”
“ใช่ ถ้าทำสำเร็จมึงได้จากกูเลย ล้านนึง”
“อีดอก ล้านเดียวไม่พอยาไส้กูหรอก กูขอห้าล้าน”
“เออๆ ถ้างานสำเร็จมึงเอาไปเลย กูจะโอนให้”
“ดีมาก ในก็ออกไปนะบัดนี้เลย ศักดิ์ลุกมีงานเว้ย”
ติ๊ด
“หึหึ น้องวาลจ้า พี่รินจะทำให้น้องวาลได้รู้เองว่าการโดนลักพาตัวเป็นยังไง น้องคงจะชอบละมั่ง 555 ว่ะ 5555”
ปึง
“อีรินไหนงานที่จะให้ทำ”
“อีนี้เบาๆสิ เดียวคนก็ได้แตกตื่นกันมาทั้งโรง’บาลหรอกอีนี้ ทำงานอะไรใหม่มันรู้บ้างด้วยสิ”
“โทษๆมึง ไหนละงานที่จะให้ทำ”
“นั้นไง นอนเป็นผักอยู่นั้นไง บอกผัวมึงไปอุ้มมันสิ”
“จัดไปค่ะ งานหมูๆ ศักดิ์จัดการ”
“เออๆ”
“ทำเบาๆนะ เดียวค่อยรุนแรงทีหลัง ของซ้ำมันจะเสียราคา”
“มึงยังไม่เลิกค้ามนุษย์ให้เสี่ยที่ชอบรสนิยามแบบนี้อีกเหรอวะ”
“ก็งานแบบนี้มันเงินดีไง ยิ่งหุ่นบางๆแบบนี้นะ สิบๆล้านเลยละมึง งานนี้ไม่ร้อยก็ไม่รู้จะทำยังไงละ ไม่ได้ทำนานแต่ก็ยังมีลูกค้ารายเก่าๆรอเด็กจากฉันอยู่ งานนี้แกได้แน่ห้าล้าน”
“หึหึ ห้าล้านในฝันของฉัน”
“ทำดีดีนะศักดิ์ งานนี้ฉันจ่ายหนัก”
“โอเคเจ้ริน”
“เจ้พ่อมึงสิไอ้ศักดิ์ มึงกับกูและเมียมึงก็อายุเท่ากันปะวะ”
“อ้าวเหรอ”
“เออ ไปจัดการได้แล้วงานมึงนะ รินแล้วนั้นใครวะ กูว่าจะถามอยู่”
“ก้างขวางคอกูเอง ก็จัดการเองไม่ได้วะ ต้องมีคนช่วย แล้วก็โทรเรียกมึงมาไง รัน”
“ก้างมึง อีนี้คนอย่างมึงจะจับเก้งทำผัวหรอ เสียชาติเกิดมากแฝดกู”
“แต่กูก็มีบ้านมีที่อยู่ที่ดีกว่ามึงแล้วกันรัน”
“หึ แค่กูโดนพ่อแยกตัวมาแล้วได้กับลูกเลี้ยงเขาเองแล้วก็ออกมาอยู่คอนโดกันเอง ดอก อย่ามาอวดเลย”
“เออๆ รีบไปจัดการไป”
“ศักดิ์อุ้มเลย แล้วมึงคิดจะเอามันไปไว้ไหนก่อนอะริน”
“เอาไปโรงงานร้างผัวมึงไง”
“อีกละ เออๆ ไปก็ไป ศักดิ์ไป ไปโรงงานมึงนะ”
“โอเคจัดไป”
ชาร์ป Part
“รถจะมาติดอะไรช่วงนี้วะ คนยิ่งรีบๆอยู่” หลังจากที่ออกมาจากบริษัทผมก็มาติดแหง็กบนท้องถนนเป็นเวลา 2 ชั่วโมงแล้ว อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้นะ โรงพยาบาลก็อยู่ใกล้แค่นี้แต่ผมติดที่ท้องถนนอยู่เลย เซ็งที่สุดกับการรถติดของประเทศไทยเสียจริง
Rrrrrrrrrrrrrr
“ใครโทรมานะ” หันมองโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างๆก็นึกสงสัยมาคนขับรถที่บ้านโทรมาทำไมกัน หรือหาน้องวินไม่เจอ แต่ก็ไม่น่าใช่ งั้นรับดีดว่า
“ว่าไง” สวมบลูทูธ แล้วก็กดรับ กรอกเสียงลงไป
“คุณชาร์ปครับ คุณวาลหายไปจากห้องพักครับ ไม่รู้ไปไหนครับ ถามพยาบาลก็บอกว่าไม่เห็นออกไปข้างนอกเลยครับ ตอนนี้คุณหนูร้องไห้หาคุณวาลใหญ่เลยครับ”
“อะไรนะ วาลหายไป จะหายไปได้ยังไง ก็ก่อนที่ผมจะออกมาวาลยังนอนอยู่ในห้องอยู่เลย”
“ผมก็ไม่รู้ครับ ถ้าพยาบาล ถามคนแถวนี้ก็ไม่มีใครเจอเลยครับ”
“นายไปเช็คกล้องวงจรปิดของทางโรงพยาบาลหน่อยสิ ฉันจะรีบไป”
“ครับๆคุณชาร์ป”
“หรือจะเป็นฝีมือริน ถ้าเป็นฝีมือเธอจริง ฉันจะไม่ให้อภัยเธอแน่นอนรินลดา”
น้องวิน Part
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“น้องวินกลับมาแล้วครับ แม่วาลครับ” เอ๊ะ ทำไมห้องเงียบๆ
“น้องวินกลับมาแล้วนะ แม่วาล หรือว่าไปอาบน้ำนะ พี่คุณ เปิดประตูให้น้องวินหน่อยครับ”
“ได้ครับ แต่ทำไมห้องเงียบจังครับ คุณวาลไม่อยู่หรือครับ”
“น้องวินว่าแม่คงอาบน้ำอยู่แน่เลยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเรานั่งรอกันดีกว่านะครับ พี่คุณนั่งรอเป็นเพื่อนนะครับ”
เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง
“ทำไม่แม่ยังไม่ออกมานะ”
“เดียวพี่คุณไปดูให้นะครับ”
“ครับผม น้องวินฝากด้วยนะครับ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณวาลครับ อยู่ไหมครับ คุณวาลครับ” น้องวินนั่งมองอยู่ พี่คุณก็เปิดประตูเข้าไป
“ประตูไม่ได้ล็อคด้วย คุณวาลครับผมขออนุญาตเปิดเข้าไปนะครับ”
“เป็นยังไงบ้างครับ แม่วาลอยู่ไหม”
“ไม่มีในห้องน้ำเลยครับ เดียวพี่คุณไปถามพี่พยาบาลก่อนนะครับ”
“ครับผม”
พี่คุณเดินไปแล้ว น้องวินก็อยู่ห้องคนเดียว เหงาจัง คิดถึงพีจัง ยังเล่นด้วยกันไม่เต็มอิ่มเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“น้องวินครับ พี่คุณถามมาแล้วพี่พยาบาลบอกว่าไม่เจอเหมือนกันครับ เดียวพี่คุณโทรถามคุณพ่อให้นะครับ” มันน่าสงสัยจัง แม่วาลไม่เคยทิ้งน้องวินเลย วันนี้ทำไมถึงไม่อยู่ละ แล้วอยู่อยู่น้ำตาก็ไห้ออกมาเมื่อแม่วาลก็ไม่ได้กับป๊า
“ฮึก แม่วาล แม่ไปไหนครับ ฮือๆๆๆๆๆ”
“ไม่ร้องนะครับ เดียวพี่คุณออกไปดูกล้องวงจรปิดก่อนนะครับ น้องวินรออยู่นี้นะครับ” น้องวินพยักหน้ามือเช็ดน้ำตารอค่อยการกลับมาของแม่วาล
(100%)
########################################################
:katai5: :katai5: :katai5:มาต่อให้แล้วนะครับ ครบตอนละ พึ่งกลับมา เอาลูกสาวไปทำหมันมา แล้วก็รีบมาต่อให้เลยครับ :katai5: :katai5: :katai5:
:katai4: :katai4: :katai4: กลัวว่ารีดจะรอนาน ช่วงนี้ก็วุ่นๆกับงาน มันรุม มันถาโถมเข้ามาจนตั้งตัวไม่ทันเลยครับ :katai4: :katai4: :katai4:
อย่าทิ้งกันนะ
ใกล้จบแล้วนะ
ถ้าชอบก็กดไลค์
ถ้าใช่ก็เม้นบอกด้วยนะครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เอาชะนีไปแยกชิ้นส่วนขายดีกว่านะ :katai1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:a12:
-
ชาร์ปPart
“คุณ เป็นไงบ้าง ได้อะไรมาบ้างไหม” หลังจากลงจากรถได้ผมก็รีบวิ่งมาที่ห้องพักของวาลทันที่ครับ น้องวินนั่งตาแดงก่ำรู้เลยว่าต้องร้องไห้มาอย่างหนัก พรุ่งนี้คงตาบวมเป็นแน่นเลยครับ
“ครับคุณชาร์ป หลังจากที่ไปดูกล้องวงจรปิดทุกมุมของโรงพยาบาลมาแล้ว ได้ความว่าเป็นฝีมือของคุณรินเลขาของคุณชาร์ปครับ แล้วก็ได้ทะเบียนรถมาด้วยครับ”
“ดีมาก นายไปติดต่อท่านรองนะ วันนี้เราจะเผด็จศึกนางเลขาผู้มักมากคนนี้เอง”
“ครับคุณชาร์ป” คุณคือคนขับรถและเป็นเป็นบอดิการ์ดมือดีที่คุณพ่อเคยฝึกฝนตั้งแต่เด็ก จงรักภักดีต่อครอบครัวผมมาก และเป็นที่รักของทุกคน และอีกอย่างคุณเองก็มีแฟนที่เป็นผู้ชายและมีศักดิ์เป็นรุ่นพี่ของคุณเองด้วย เห็นหุ่นล้ำทึกบึกบึนแบบนี้แต่เป็นเคะนะครับจะบอกให้ เอาละเสียเวลามามากพอแล้วครับ ผมเดินไปหาน้องวินที่นั่งตาแดง หน้าแดเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักนั้น น้องวินเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเริ่มเบะปากเตรียมร้องอีกร้อง
“ไม่เอาครับไม่ร้องนะ เดียวป๊าจะไปพาแม่ครับของน้องวินกับมานะครับ ไม่ร้องนะครับ” ปลอกลูกชายสุดที่รักแล้วก็ทำใจให้เข้มแข็งไม่ให้ร้องตามลูกไป เห็นแบบนี้ผมก็เซ็นซิทีฟนะครับ เอาละนอกเรื่องมามากพอละ ผมต้องการการช่วยเหลือจากหลายด้าน งานนี้ไม่ง่ายเลยเพราะรินเป็นคนฉลาด เจ้าเล่ห์ ผมรู้ว่าเธอเองไม่บริสุทธิ์ แต่ที่เธอมาทำแบบนี้แสดงว่าเธอรู้จุดอ่อนของผมแล้ว ว่าวาลคือตัวจริงของผม ที่เธอทำแบบก็เพราะจะจัดการหนามแหลมที่ทิ้มแทงเธอให้ออกไปให้พ่นทางของเธอ แต่เธอคงคิดผมครับ
“คุณชาร์ปครับ ท่านรองบอกว่าไม่ว่างครับแต่จะส่งคนมาแทนครับ” คุณเดินเข้ามารายงานผมด้วยท่าทางหน้าบึงตึง ผมรู้เลยครับว่าท่านรองจะส่งใครมานอกเสียจากแฟนตำรวจมาฝีมือของคุณ ผมพยักหน้ารับ เดินไปหาคุณเพื่อบอกให้คุณพาน้องวินกลับไปรอที่บ้านก่อน
“ฉันรู้ว่าช่วนี้นายกับพีระมีปัญหากันอยู่ ยังไงก็ฝากพาน้องวินกับไปรอที่บ้านก่อนแล้วัน ฉันจะรอพวกพีระกับตำรวจสายสืบมาที่นี้แล้วเราจะเผด็จศึกครั้งนี้กัน”
“ครับผม ยังไงผมกลับก่อนนะครับ น้องวินครับกลับไปรอแม่ที่บ้านนะครับ”
“แล้วป๊ะป๊าไม่กลับหรือครับ”
“ป๊ะป๊าต้องไปตามหาแม่วาลครับ น้องวินไปรอที่บ้านนะครับ”
“ก็ได้ครับ ป๊ะป๊ารีบพาแม่กลับมานะครับ น้องวินเป็นห่วงมากเลย”
“รับทราบครับ ป๊าจะรีบไปตามแม่วาลกลับมาให้เร็วที่สุดเลยครับ”
หลังจากที่คุณและน้องวินออกไปได้ไม่นาน พันตำรวจโทพีระและคณะก็เข้ามาที่ห้องทันที แล้วเราทั้งหมดก็รวมกันวางแผ่นการในครั้งนี้ให้รัดกุมที่สุด เพราะวาลยังไม่หายดี กระทบกระเทือนเพียงนิดคือชีวิตเลยก็เป็นได้
“เอาตามนี้นะ ทุกคนกระจายกำลังออกค้นหาแล้วรายงานผลเป็นระยะ ทราบ!”
“ทราบ!”
“แยกย้าย” ตำรวจทุกนายแยกย้ายกันออกไปแล้ว เหลือเพียงผมและพีระ ที่ไม่เรียกเต็มยศเพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกันครับ อีกอยากก็มีศักดิ์เป็นน้องเขยของผมด้วย
“แฟนนายใช่ไหมชาร์ป”
“อืม”
“ตัวจริงด้วยใช่ไหม”
“ใช่”
“ฉันจะช่วยเต็มที”
“ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง”
“แล้วช่วงนี้มีปัญหาอะไรกับเจ้าคุณกัน ทำไมไม่เห็นนายมาหาคุณเลยช่วงนี้ ติดหญิงที่ไหนบอกฉันมานะมึง”
“ติดหญิงที่ไหนกันละ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว งานก็ต้องรีบเคลียร์ งานใหม่ก็มีมาไม่หยุด ท่านรองก็ไปประชุมที่ต่างประเทศ เพราะคุณโทรหาท่านรอง ท่านรองก็ให้คนติดต่อให้ฉันมารับงานนี้เลย พอรู้ว่าเป็นนายที่เดือดร้อนฉันก็รีบรับปากตอบตกลงมาเลยทั้งที่งานฉันยังกองอยู่บนโต๊ะเป็นตั้งๆ”
“รีบเพื่อฉันหรือเพื่อมาเจอคุณ”
“นายนี้ฉลาดเหมือนเดิมจริงๆ ก็รีบทั้งเรื่องของนายและคุณของฉันนั้นแหละ เอาละ เข้าเรื่องกัน แล้วเรื่องเลขานายจะเอายังไง ถ้าจับตัวได้”
“ฉันให้นายจัดการเลย ขอแค่วาลปลอดภัยฉันก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว”
“ได้ครับพี่เขย”
“ไอ้สัส”
หลังจากนั้นผมและพีระก็กลับมารอที่บ้าน ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เป็นห่วงลูกด้วย เป็นร้องไห้ตาแดงแล้วอดห่วงไม่ได้ครับ แต่พอมาถึงบ้าน แม่บ้านก็ออกมาบอกว่าน้องวินหลับไปแล้ว ผมเลยนั่งรอโทรศัพท์ที่ห้องรับแขกจากสายตรวจของพีระ ส่วนพันตำรวจโทพีระนั้นก็ไปหาว่าที่เมียสุดที่รักครับ ผมละงงกับคู่นี้จริงๆ คนนึงหุ่นยังกะควายอีกคนสมาร์ทแมนไม่กล้ามโตเกินไปหุ่นกำลังดี ดันมาชอบกันแล้วยังงงไม่พอ เด็กผมดันไปเป็นเมียไอ้แห้งสมาร์ทแมนเพื่อนผมเสียอย่างนั้น โลกนี้ช่างร้ายกาจเสียจริงครับ แต่ก็ดีครับที่ทั้งสองรักกันดี
{30%}
#########################################################
หายไปนานเลย คิดถึงกันมั้ยครับ
กลับมาแล้วนะครับ
งานเยอะจนไม่มีเวลาแต่งเลย
พอจะแต่งอารมณ์ก็ไม่เข้าถึง เฮ้อ ถอนหายใจแป๊บ
แต่ช่วงนี้น่าจะได้มาต่อให้จนจบเลยครับ อีกแค่ตอนเดียวก็จบแล้ว เร้วจังนะ
ชอบก็กดไลค์
ใช่ก็คอมเม้น
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
-
ดีใจ ไรท์มา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ไรท์ฺมาต่อบ่อยๆนะ :mew1:
นางมารริน มีแฝดที่เลวพอๆกัน เลวบริสุทธิ์สินะ :เฮ้อ:
มิน่า ความคิดนางถึงได้เลว ชั่วตลอด
เอาใจช่วยวาล :katai2-1: :mew1:
ชาร์ป วาล :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ชะนีร้าย เจอตัวนะ จะแทงให้ยับ แล้วสับให้ละเอียด :pigangry2:
-
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ริน นี่ตกลงฉลาดหรือโง่
-
:ruready
:3123:
:pig4:
-
“ชาร์ปสายสืบติดต่อกลับมาแล้วนะตอนนี้เจอที่กบดานของยัยเลขาแกแล้วอยู่ที่โกดังร้างแถวจังหวัดสมุทรปราการ”
“ฉันนึกว่ารินจะไปหลบแถวชายแดน นี้มันใกล้เสียยิ่งกว่าใกล้ แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ยังไม่มีวี่แววอะไรแต่เห็นว่าแถวนั้น เอ่อ แถวนั้น”
“แถวนั้นอะไรบอกมา”
“ก็แถวนั้นมันเป็นแหล่งการค้ามนุษย์และส่งออกสินค้าที่เกี่ยวกับอวัยวะมนุษย์หรือตัวคนเป็นๆไปประเทศเพื่อนบ้านหรือประเทศที่ต้องการอวัยวะมนุษย์ไง”
“แสดงว่า”
“ใช่ เลขานายคงจะจับวาลเพื่อเอาไปขายหรือไม่ก็แยกชิ้นส่วนขายไปเลยก็ได้”
“ถ้าอย่านั้นเรารีบไปกัน ฉันไม่อยากให้วาลเป็นอะไร ฉันเป็นห่วงวาล ฉันไม่อยากเสียวาลไปอีกครั้งแล้ว”
“โอเค ไปรถฉันก็แล้วกันดูอารมณ์นายตอนนี้คงทำรถคว่ำแน่ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเลย”
“ผมไปด้วยครับ”
“คุณหมูจะไปทำไมครับ มันอันตรายอยู่ที่นี้แหละ”
“ผมจะไป ยังไงผมก็มีวิชาป้องกันตัว พี่พีนั้นแหละไม่ต้องไปเลย เกะกะ”
“คุณหมูทำไมต้องว่าพี่ด้วยครับ”
“ก็มันเรื่องจริง ไปกันเถอะครับคุณชาร์ป”
“เอาน่าพี เสร็จงานนี้ก็รีบไปตามง้อด้วยละ” แล้วผมก็เดินตามเจ้าคุณไปที่รถเพื่อจะรีบสะสางเรื่องช่วยวาลให้ได้ทันถ่วงที
รถยนต์คันหรูเคลื่อนมาถึงจุดที่ได้นัดหมายกับสายสืบที่มารอรับเพื่อไม่ให้เป็นเป้าสายตาเดียวคนร้ายจะไหวตัวทัน
“ต่อไปเราต้องเดินเข้าไปนะครับ จอดรถไว้แถวนี้เพื่อที่จะได้ย้ายคนเจ็บไปได้ง่ายที่สุด”
“ได้ครับ”
“ไปกันเลยครับ”
“ครับ”
“คุณหมูอยู่หลังพี่นะ”
“ไม่ครับ ผมจะตามติดคุณชาร์ป พี่พีไปห่างๆเลย เกะกะ ไปเลย”
“คุณหมูใจร้าย”
“ไปกันเถอะครับคุณชาร์ป เราไปช่วยคุณวาลกันครับ”
หลังจากที่คุณและพีระเถียงกันจบ ไม่สิต้องบอกว่าคุณตัดบทจบ เราทั้งหมดก็ออกตัวเดินไปยังโกดังร้างที่รินเลขาตัวแสบแอบไปจับตัววาลมาขังไว้เพื่อไม่ให้คนข้างในรู้ตัว เดินมาได้สักพักเจ้าหน้าที่สายสืบก็ส่งสัญญาให้หมอบลงเพราะมีคนกำลังออกมา
“ฮัลโหล ค่ะเสี่ย สินค้าที่เสี่ยต้องการได้แล้วนะคะ เสี่ยต้องการแบบเป็นๆหรือแบบแยกชิ้นดีคะ เอาแบบเป็นๆเลยนะคะ ได้คะ คืนนี้ตรียมรถมารับได้เลยคะ งานนี้ยี่สิบล้านนะคะ เจ้าคนนี้มันราคาดีค่ะมีคนต้องการเยอะ แต่เสี่ยโทรมาก่อนราคาขั้นต่ำก็ยี่สิบล้านค่ะ ถ้าได้ตัวไปแล้วจะไปทำอะไรก็ตามใจเสี่ยเลยค่ะ ได้ค่ะ ขอบคุณที่ไว้ใจค่ะ สวัสดีค่ะ” ผมคิดว่าผมคงจะทนไม่ไหวแล้วครับ กำลังจะลุกขึ้นไปจัดการคนที่ออกมายืนคุยโทรศัพท์เมื่อสักครู่นั้น แต่ก็ติดที่ว่าแขนของเพื่อนกระชากผมนั่งลงเหมือนเดิม
“ใจเย็นๆชาร์ป”
“จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง นั้นเมียฉันนะเว้ย”
“รู้ แต่ตอนนี้นายต้องใจเย็น ไม่อย่างนั้นแผนที่วางไว้แตกหมดเพราะแก แล้วเมียแกก็จะเป็นอันตรายได้ คิดดีดี ไม่ใช่ฉันไม่ขึ้น”
“จะให้ฉันเย็น ฉันไม่ไหวแล้ว”
“ฉันรู้ ถ้าเป็นคุณหมูของฉัน ฉันก็คงจะเป็นแบบนาย แต่งานนี้มันไม่ง่าย เราไม่รู้ว่ามันมีใครอีกบ้าง ตอนนี้ใจเย็นก่อน”
“โอเค ได้ ฉันจะใจเย็น”
“ดีมาก เอาละทุกคนทำตามแผนที่ได้วางไว้นะครับ” แล้วพีระก็จัดการทวนแผนที่เคยวางไว้แล้วก็ออกคำสั่งให้ทุกคนไปทำหน้าที่ของแต่ละคนกัน
วาลPart
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวแปลกๆ กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ลืมตาขึ้นมาแล้วก็ได้แต่หรี่ตามอง พอปรับสภาพสายตาได้แล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นเพราะที่นี้ไม่ใช่ห้องพยาบาลที่ผมเคยนอนอยู่ แล้วกำลังจะพลิกตัวก็พลิกไม่ได้เหมือนโดนมัดอยู่ แล้วก้มมองดูก็เป็นจริงอย่างที่คิด ผมโดนมัดติดกับเก้าอี้ โดนมัดทั้งแขน ขา และที่สำคัญโดนมัดปากด้วย ใครกันที่ทำกับผมแบบนี้ ผมมองตรงไปยังประตูมีผู้ชายยืนเฝ้าอยู่ จะเรียกก็เรียกไม่ได้เพราะโดนมัดปากอยู่ ไม่นาน็ได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคนเร้นรอดเข้ามา
“55555 เราจะรวยกันแล้วรัน” เสียงคุ้นจังแต่ผมไม่รู้จักคนที่ชื่อรันเลย
“แล้วมึงจะแบ่งให้กูเท่าไรริน” ห่ะ ผมตาโตเลยครับที่คนที่ชื่อรันเอ่ยชื่อของอีกคนขึ้นมา รินหรอ คงไม่ใช่พี่รินเลขาพี่ชาร์ปนะ แล้วถ้าใช่ละแบบนี้เธอต้องการอะไรกัน
“60/40 มึง40 กู60 วินๆ”
“อีนี้ 50/50 ไม่ได้ไง แต่ก็ได้เห็นว่าเป็นน้องนะ 60/40 ก็ได้” ห่ะ น้องเหรอ อะไรกันพี่รินมีพี่น้องด้วยหรือ ไม่เป็นรุ้เลย หรือจะคนละรินกันนะ แต่ผมก็ไม่รู้จักใครที่ชื่อรินเลยนอกจากพี่รินเลขาพี่ชาร์ป แล้วความสงสัยของผมก็ปรากฏต่อหน้า ผมได้แต่เบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเป็นคนที่เดินเข้ามา
“ตื่นแล้วหรือน้องวาล จำพี่ได้ไหมค่ะ พี่รินเองไง” ผมไม่ตอบเพราะตอนนี้เหมือนจะมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของผมแล้ว
“ไม่เอาไม่ร้องสิค่ะ ค่อยไปร้องตอนที่มีคนมารับแกแล้วกันนะ” ใคร ใครกันที่จะมารับผม
“รินมึงดูสิ เยื่อมึงนี้ขี้แงจริง แค่เห็นหน้ามึงก็ร้องไห้ละ โอ้ๆไม่น้องนะน้องวาล พี่ไม่ทำอะไรหรอก พี่แค่จะให้น้องได้ไปสบายกับเสี่ยที่จะมารับน้องวาลไวค่ะ” คนนี้น่าจะชื่อรัน แบบหน้าตาเหมือนพี่รินเลยครับ “มองพี่แบบนี้คงสงสัยละสินะ พี่เป็นแฝดกับรินนะใครใครก็บอกว่าพี่กับรินคือแฝดนรก 5555 ฆ่าพ่อแม่ตัวเองเพื่อที่จะขายอวัยวะ และอำพรางคดีว่าโดนโจรปล้นฆ่า แล้วรายต่อไปก็จะเป็นน้องวาลคนดีนี้แหละ”
“แต่พี่จะส่งน้องวาลไปแบบเป็นๆ ไม่แยกชิ้นไปเหมือนพ่อกับแม่พี่หรอก พี่เกรงว่าเดียวคุณชาร์ปจะอกแตกตายไปก่อน เอาละเรามาคุยกันดีดีก่อนดีไหมค่ะ” คนแบบนี้ยังไม่ในโลกอีกหรือครับ ฆ่าพ่อแม่เพื่อเอาไปขาย
“อย่าทำหนาแบบนั้นสิ สงสัยละสิว่าพี่อยู่กับแม่จริงๆหรือเปล่า ที่จริงเขาไม่ใช่แม่แท้ๆพี่หรอก แต่เป็นแม่เล้าที่เลี้ยงดูพี่มา และเป็นคนที่ทำให้พี่ได้มีเงินมีอาชีพและเรียนจนจบได้โดนไม่มีใครระแคะระคายเลย อุ๊ยเผลอเล่าประวัติมาตั้งนาน น้องวาลคงไม่ว่ากันนะคะ” พี่รินเอามือเรียวบีบแก้มผมจนผมเผลอกัดโดนกระพุ่งแก้มตัวเองจนได้กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมา
“รินแกก็รุนแรงจังนะ ดูสิสินค้าเราเลือดออกเลย จะโดนหลักราคาหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่หรอกแก แค่นี้จิ๊บๆ ของจริงมันหลังจากนี้ต่างหากละ” อะไรคือของจริงไม่จริงครับ ผมได้แต่ภาวนาให้คนมาช่วย พี่ชาร์ปมาช่วยวาลทีครับ ช่วยวาลด้วย วาลกลัว
“รินๆ มีรถมาว่ะ ใช่เสี่ยคนที่มึงนัดไว้หรือเปล่า”
“มาเร็วทันใจกูจริง รันเฝ้ามันให้ดีก็จะออกไปดูก่อน ไปศักดิ์ออกไปดูกับกู” แล้วพี่รินก็ออกไปกับคนที่ชื่อศักดิ์ ทิ้งคนที่ชื่อรันให้เฝ้าผมอยู่
“น้องก็ดูน่ารักเนอะ ไม่น่าไปทำให้ยัยรินฉุนได้เลย นางนี้กัดไม่ปล่อยด้วยสิ พี่จะบอกอะไรให้นะ ไปอยู่กับคนที่จะมารับก็ทำตัวดีดีละ เรื่องแบบนี้พี่ขอเตือน ไม่อย่างนั้นน้องจะเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่า” คนชื่อรันบีบแรงๆที่แผลเย็บของผมที่ยังไม่หายดี ผมรู้สึกว่าเลือดต้องไหลแน่ครับ และตอนนี้นี้ก็เจ็บมากเลยครับ เจ็บจนน้ำตาไหล เพราะทำอะไรไม่ได้ ร้องก็ไม่ได้ ขยับตัวก็ไม่ได้ ได้แต่ภาวนาในใจให้มีคนมาช่วยผมที
ชาร์ปPart
ผมเริ่มที่จะรอไม่ไหวแล้วครับ แต่แผนยังไงก็ต้องทำตามแผนครับ ไม่อย่างนั้นเสียหายทั้งสองฝ่ายเป็นแน่ครับ หลังจากที่ไปหลบที่มุมลับสายตาข้างโกดังร้างที่ที่รินเลาขาออกมานั้นผมก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันของคนข้างในครับ การพูดคุยกันนั้นเป็นอะไรที่ทำให้ผมเจ็บปวดหัวใจและโกรธแค้นมาครับ
“ใจเย็นๆนะชาร์ป เดียวเราก็ได้เวลาเผด็จศึกแล้ว”
“ฉันจะรอไม่ไหวแล้ว เมียฉันเป็นตายร้ายดียังไงไม่รู้”
“ยังไงพวกฉันก็ต้องช่วยออกมาได้แน่นอนเชื่อใจฉันสิ”
“อือ ฉันเชื่อใจนาย ฟากด้วยเพื่อน”
“คุณหมูพี่ฟากดูแลเพื่อนพี่ด้วย”
“รู้แล้วครับ ยังไงผมก็ต้องดูแลคุณชาร์ปอยู่แล้ว พี่พี กลับมาอย่างปลดภัยแล้วกัน”
“ครับผม รับทราบครับเมีย”
“เดียวต้อยเลย”
“ชาร์ปน้องแกนี้โหดจริงว่ะ”
“ไปได้แล้ว” ผมได้แต่ยิ้มให้คนทั้งคู่ครับ แล้วพีระก็ไปปฏิบัติหน้าที่ ส่วนผมก็หาทางอื่นเพื่อจะเข้าไปข้างในให้ได้ ใจร้อนไงครับ แผนอะไรตอนนี้ไม่อยู่ในหัวผมแล้วครับ
“คุณชาร์ปจะไปไนครับ พี่พีบอกให้รอที่นี้ไงครับ”
“ฉันทนรอไม่ได้ ทนไม่ได้ที่จะต้องเสียคนที่รักไป นายไม่ต้องตามฉันมานะคุณ ยังไงฝากทางนี้ด้วย แล้วเจอกัน” คุณได้แต่พยักหน้าให้ แล้วผมก็เดินอ้อมไปด้านหลังของโกดังร้าง แต่เท่าที่ดูเหมือนโรงงานร้างมากกว่านะครับผมว่า แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ต้องเข้าไปช่วยวาลให้ได้ละครับ
ผมเดินจนมาถึงด้านหลังของโกดังไดเป็นที่เรียบร้อยก็ทำการหาทางเข้าไปข้างในครับ ผมว่ามันต้องมีทางที่เชื่อต่อกันไม่ก็ทางที่เป็นช่องเล็กๆพุพังเพื่อเข้าไปข้างใน อ้า ในที่สุดก็เจอจนได้ วาลรอพี่นะพี่กำลังจะไปช่วย
อีกด้านฝั่งวาล
พี่ชาร์ปช่วยผมด้วย ผมเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว พี่ชาร์ปครับ
“พะ พี่” แล้วสติผมก็ดับวูบไปครับ
“อะไรวะแค่นี้ก็สลบไปละ อ่อนแอชะมัด แล้วอย่างนี้จะไปทนตีนทนมือไอ้เสี่ยหื่นๆได้ยังไงกัน แล้วอีรินมันหายไปไหนเนี่ย ออกไปนานแล้วนะ หรือว่าจะต้องลงไม่ได้กัน หรือฉันต้องไปดู โอ้ยเอาไงดี งานนี้ไม่ง่ายจริงๆ จะทิ้งมันก็ไม่ได้ เอาไงดีเอาไงดี เอาไงดีว่ะ”
ปัง
ปัง
“เชี่ยเสียงปืน ใครแม่งมายิงกันแถวนี้วะ”
อีกด้านฝั่งชาร์ป
ปัง
ปัง
เสียงปืน ไม่ได้การแล้วครับข้างนอกต้องมีการปะทะกันแน่นอนครับ ผมต้องรีบไปช่วยวาลโดยด่วนครับ วาลรอพี่ก่อนนะพี่กำลังไป แล้วผมก็หาทางออกได้ครับ มันเป็นเหมือนห้องโล่งๆครับ ตรงกลางเหมือนมีคนนั่งอยู่ แล้วเลยไปอีกตรงทางประตูก็มีร่างของผู้หญิงยืนมองออกไปทางนั้นอยู่ ผมค่อยๆย่องให้เบาที่สุดครับ ผมว่าร่างที่นั่งอยู่คงจะเป็นวาลแน่นอน ผมมองร่างนั้นไม่วางตา
แกร็ก
“ใครนะ” เชี่ย ใครจะไปรู้ว่าจะมีเศษกระเบื้องอยู่แถวนี้ด้วย เหยียบโดนจังๆเลยครับ ผู้หญิงคนนั้นรู้ตัวจนได้ แล้วเธอก็หันมาแต่เหมือนว่าแสงจากผ่านน้องกระทบหลังเธอทำให้ผมมองไม่เห็นหน้าตาของเธอว่าเธอเป็นใครครับ
“ฉันถามว่าใคร” ใครจะไปตอบให้โง่ละ เอาละแผนนี้แล้วกัน
“เมี้ยว!” แผนบ้าอะไรของกูวะ ร้องเสียงแมวนี่นะ
“แมวหรือ แมว แต่ที่นี้ไม่มีสัตว์เข้ามาได้นิ หรือว่าจะพลาด โอ้ยมันเรื่องอะไรกันอีกเนี่ย ไอ้ศักดิ์ไหนมึงบอกว่าไม่มีอะไรไงวะ เชี่ยจริงๆไอ้ผัวเฮงซวย ถ้ากูได้เงินจากนางรินนะฉันจะเฉกหัวแกออกไปเลย โทษฐานที่ไม่ดูที่ซ้อนให้ดีดี รู้ทั้งรู้ว่าฉันแพ้ขนแมวขนหมา มึงนะมึง” บ่นยาวเลยครับ ผมก็ได้แต่ย่องไปตามมุมมืดๆไม่ให้เธอคนนั้นรู้ตัว
“รันหนีเร็ว”
“อะไรหนีทำไม”
“พ่อมึงมาไง”
“พ่อกูมา มาได้ไงวะ”
“โอ้ยอีเชี่ย ตำรวจมา ไอ้ศักดิ์โดนยิงไปแล้ว ไม่รู้ว่าตายหรือเปล่า ก็หลบมาได้ก็บุญขนาดไหนแล้ว”
“แล้วตำรวจมาได้ไงวะ”
“กูจะไปรู้ได้ไงวะ ไปมึงหนี”
“แล้วไอ้น้องวาลนี้ละ"
"ช่างแม่งเถอะ รีบหนีก่อนเร็ว”
“เออๆ ไป”
“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าคิดหนีเด็ดขาด ตอนนี้ตำรวจได้ล้อมไว้หมดแล้ว”
“อีห่ามึงพาตำรวจเข้ามาด้วยทำไม โอ้ย”
“ใครจะไปรู้ละวะว่าจะโดนแผนซ้อนแผนนะ” ผมที่มองดูสถานการณ์อยู่ก็รีบวิ่งไปแก้มัดให้วาลที่นั่งสลบอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอุ้มออกไปตรงทางไหนดี ถ้าไปที่ประตูรินกับรันก็จะเห็น แต่ไปทางรูที่ผมมามันก็จะลำบาก ถ้าอย่างนั้นก็มีทางเดียว รอพีระเข้ามาแล้วกันครับ
“วาลครับ เรากลับบ้านเรากันนะครับ แต่ตอนนี้เราเพื่อนพี่เข้ามาช่วยก่อน ถ้าพี่พาวาลออกไปตอนนี้ไม่พี่ก็วาลหรือเราสองคนอาจจะเป็นเป้าได้พี่ไม่อยากเสียวาลไปอีกแล้ว” ได้แต่กระซิบข้างหูคนรักเผื่อเขาจะได้ยินแต่ถึงไม่ได้ยินผมก็อยากจะบอกเขาว่าเราต้องปลอดภัยจะเป็นยังไงเราทั้งคู่ต้องกลับไปหาน้องวินลูกชายสุดที่รักของพวกเราและเราจะกลับมาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นดั่งเดิม ผมสัญญา
#########################################################
มาต่อให้ครบ 100% แล้วนะครับ มาเสียดึกเลย
ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ ขอบคุณจริงๆครับ ใกล้ถึงตอนจบแล้ว ก็ใจหายนิดนึงนะครับ
2 ปีที่แต่งเรื่องนี้ อาจจะต่อบ่อยบ้าง หายไปบ้าง หายไปนานบ้างแต่ก็ขแบคุณจากใจจริงครับครับยังรอกันอยู่
ชอบก็กดไลค์
ใช่ก็คอมเม้น
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หมดทุกข์หมดโศกนะวาล
-
แฝดนรก ....... o22
จับทั้งคู่แยกส่วนอวัยวะ ขายแทนไปเลย :z6: :katai2-1: :angry2:
-
จับไปแยกสัน.......ออกให้หมดเลย :katai1:
-
:pig4:
-
วาลPart
ผมตื่นลืมตาขึ้นมาหลังจากที่หลับไปนานมา ผมคิดส่ายังนั้นนะครับ พอปรับสายตาแล้วก็เห็นเพดานสีขาว หันมองด้านขวามือก็เจอกับสายน้ำเกลือ แล้วหันกลับมามองทางด้านซ้ายก็เจอพี่ชาร์ป แล้วน้องวินนอนอยู่บนโซฟา พอยกแขนขึ้นมามองก็เจอกับรอยเชือกที่โดนมัด คิดดังนั้นเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นก็ไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง ขอบคุณพี่ชาร์ปที่ไปช่วยผมได้ทัน ถ้าในตอนนั้นพี่ชาร์ปไม่เข้าไปช่วยผมผมคงไม่ได้มานอนอยู่ที่นี้แน่นอน และต้องขอบคุณพี่พีระแฟนของคุณด้วยที่มาช่วยได้ทันท่วงที คิดแล้วก็ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคนที่ไม่มีอะไรในชีวิตจะมามีคนรักที่เคยเลิกรากันไปกลับมาช่วยอีกครั้ง และอีกอย่างคือน้องวินที่น่ารักของผมครับ ได้แต่มองภาพน่ารักน่ารักของสองพ่อลูกนอนกอดกัน เห็นแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเอง นั่งมองอยู่นานจนคุณหมอและพยาบาลเข้ามาเช็คร่างกายผมอีกรอบ พี่ชาร์ปแล้วน้องวินก็ตื่นขึ้นมาพร้อมๆกัน เห็นแบบนั้นก็อดที่จะขำไม่ได้
“จากการตรวจร่างกายเบื้องต้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ และเรื่องแผลที่ศีรษะก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับไม่มีอะไรแทรกซ้อนครับ แต่ก็ต้องมาตรวจเป็นระยะครับ เดียวหมอจะออกบัตรนัดให้พร้อมวันที่จะออกจากโรงพยาบาลนะครับ ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ” ผมกล่าวขอบคุณคุณหมอที่เข้ามาตรวจร่างกาย
“ขอบคุณครับ เอาละงานนี้ก็หมดห่วงแล้วนะวาล”
“ครับพี่ชาร์ป แต่ต่อไปใครจะเป็นเลขาพี่ละครับ”
“พี่ก็จะให้วาลไงครับมาเป็นเลขาพี่”
“แต่วาลยังไม่หายดีนะครับ”
“พี่ก็ไม่ได้จะให้เริ่มเร็ววันนี้สักหน่อยนิ ก็ต้องรอให้วาลหายก่อนถึงจะเปลี่ยนมาเป็นวาล”
“คงอีกนาน หึหึ”
“หึหึ”
“ป๊ะป๊ากับแม่เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆไปได้ น้องวินป่วยหัวแล้วนะครับ”
“แก่แดดนะเราน้องวิน ไปได้นิสัยแบบนี้มาได้ยังไง พี่ชาร์ปสอนน้องวินหรอ เดียวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“พี่เปล่านะ”
“คริคริ” ยิ้มร้ายแบบนี้ก็มีคนเดียวแหละที่สอนพี่ชาร์ปตัวร้าย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
“ทำเป็นขรึมนะครับพี่ชาร์ป” ยิ้มร้ายใส่ให้คนรัก ก่อนที่คนข้างนอกจะเข้ามา
“สวัสดีครับคุณชาร์ป คุณวาล น้องวิน”
“คุณ! พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเรียกพี่ว่าคุณวาลอีก ให้เรียกวาลพี่วาล ไม่ต้องตอบว่าเกรงใจนะ” คุณกำลังจะอ้าปากเถียงแต่ไม่เร็วเท่าผมหรอกครับ หึหึ
“ก็ได้ครับพี่วาล”
“ดีมาก”
“แม่ครับถ้าพี่คุณเรียกแม่ว่าพี่แล้วน้องวินจะเรียกพี่คุณว่าอะไรครับ”
“นั้นสิ” ผมก็ลืมไป
“เรียกคุณอาไงครับน้องวิน ป๊ะป๊าอนุญาต หรือจะเรียกพี่คุณหมือนเดิมก็ได้ ป๊ะป๊าไม่ว่านะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นน้องวินจะเรียกพี่คุณเหมือนเดิมนะครับ”
“ได้ครับ”
เห็นเด็กๆคุยกันก็น่ารักดีถึงคุณจะแก่กว่าน้องวินหลายเท่านักแต่เวลาคุณอยู่กับน้องวินคุณจะดูเหมือนเด็กมากเลยครับ ต่างจากอยู่กับพี่ชาร์ปเพราะระดับการทำงานด้วยละมั่งแต่อยู่กับพี่พีระนั้นผมไม่รู้ครับไม่เคยเห็น
“คิดอะไรอยู่ครับ”
“เปล่าครับ แล้ววันนี้พี่ชาร์ปไม่ไปทำงานหรือครับ”
“พี่ฝากเจ้าคุณไปเรียบร้อยละ เพราะต่อไปถ้าพี่วางมือก็จะให้คุณขึ้นเป็นผู้บริหารแทนชั่วคราวก่อนที่น้องวินจะพร้อมที่จะรับช่วงต่อ หรืออาจจะให้บริหารตลอดไปถ้าน้องวินไม่รับช่วงต่อน่ะ”
“ก็ดีครับ ผมว่าให้คุณบริหารก็ดีครับ เพราะอนาคตเราก็ไม่รู้ว่าน้องวินจะรับช่วงต่อหรือเปล่านะครับให้คุณเป็นงานก็ดีครับ ผมจะได้สบายใจ และจะได้ไม่ต้องแครงใจกันด้วย”
“ได้ครับ ส่วนเราสองคนก็ดูการเติบโตของทั้งสองคนก็แล้วกันเนอะ” ผมยิ้มให้พี่ชาร์ปแล้วก็ขอพักสายตาสักครู่เพราะเริ่มจะเพลียๆหน่อยแล้วละครับ
ชาร์ปPart
ผมนั่งมองวาลที่หลับไปเมื่อครู่ก็ได้แต่ว่าถ้าวันนั้นผมไม่ไปช่วยวาลหรือไม่เจอวาลที่ร้านสาขาวันนั้นมันจะเป็นยังไงกันนะชีวิตผม แต่ตอนนี้เวลานี้ผมมีความสุข วาลมีความสุข น้องวินมีความสุขก็ดีแล้วละครับ จากวันนั้นที่ผมทิ้งวาลไปก็ได้แต่คิดว่าวาลจะเป็นยังไง จะอยู่ยังไง จนข่าวเงียบหายไปผมอยู่กับภรรยาที่แม่หามาให้โดยที่ไม่รู้ว่าเธอเคยเป็นอีตัวมาก่อน มารู้ทีหลังก็ตอนที่พ่อแม่ผมเสียไป ผมไม่ได้โกรธวาลที่วาลมาบอกว่ามีลูกกับผม แต่ผมโกรธตัวเองที่ปากพล่อยว่าไม่ได้รักวาลและไม่เชื่อว่าวาลท้องผมนี้มัน ไม่น่าให้อภัยจริงๆแหละครับ และแล้ววันหนึ่งผมก็รู้ความจริงว่าอดีตภรรยาผมนั้นเป็นอีตัวและไม่สามารถท้องได้เพราะผ่านการทำแท้งมาแล้วนับครั้งไม่ทวนตั้งแต่อายุ 16 พอผมรู้อย่างนั้นผมก็ขอหย่ากับเธอทันทีครับ แล้วหลังจากที่หย่ากันไปก็ได้รู้ข่าวว่าเธอเป็นบ้าจนต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลแล้วกับจิตแต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องไปเยี่ยมเธอเพราะงานก็เยอะพออยู่แล้ว หลังจากนั้นผมก็เป็นตาแก่บ้างาน ทำแต่งานไม่สนใจใครทั้งสิ้นผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนมาถวายตัวให้ผมก็ไม่สนครับ เอาแต่ทำงานอย่างเดียว เพื่อนคุยในตอนนั้นก็มีเจ้าคุยแค่คนเดียวเท่านั้นครับ จนวันหนึ่งผมก็เจอคนที่ผมตามหาและไม่คิดว่าจะหากันเจอง่ายขนาดนี้เพราะวาลไม่มีอะไรให้ติดต่อได้เลยโซเชียลต่างๆที่น่าจะใช้ในการติดตามก็โดนลบออกไปหมด ทะเบียนราษฎร์ก็ไม่กล้าไปยุ่งเพราะช่วงนั้นผมยังไม่รู้จักกับพีระครับ เสียสายก็ยังมีไม่มากเลยได้แต่ปล่อยผ่านครับ จนเจ้าคุณไปตกหลุมพรางของพีระแล้วเราก็ไดรู้จักกันและที่น่าแปลกใจครับว่าพีระจำผมได้เราสองคนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนแต่ทำไม่ผมถึงลืมพีระไปได้นะ แต่ที่ลืมก็ไม่แปลกครับไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีมีรู้อีกทีก็กลายเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่ไปเสียแล้วครับ คิดแล้วก็ดีใจกับมันนะครับจากเด็กหลังห้องจะกลายมาเป็นนายตำรวจใหญ่ แต่ก็อย่างว่าไปหละครับอดีตไม่สำคัญว่าเราจะเป็นอย่างไร อนาคตสิสำคัญกว่าเป็นไหนไหน หลังจากนั้นไม่นานผมก็มาเจอวาลโดนบังเอิญจนได้ กว่าหกปีที่ไม่ได้เจอกันวาลก็ยังเป็นวาลอยู่วันยังค่ำ แถมมีเด็กน้อยน่าตาน่ารักอีกคนตามมาด้วย ผมเห็นแบบนั้นก็คิดขึ้นมาได้ว่านั้นคงเป็นลูกของเราสองคน ผมดีใจมากเลยครับ แต่ก็คิดว่าวาลจะยกโทษให้หรือเท่านะที่เคยทำให้วาลต้องเจ็บช้ำน้ำใจมากขนาดนั้นถึงยังไงก็ต้องลองดูแหละครับเพราะผมจะไม่ยอมเสียวาลไปไหนอีกแล้ว และแล้ววันที่ผมรอคอยก็เป็นจริงครับ วาลยอมรับตัวผมได้ถึงจะไม่เป็นร้อยแต่ก็ถือว่ายอมรับละนะครับ ผมสัญญานะครับว่าต่อไปเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นจะไม่มีอีกแล้วผมจะดูแลวาลและน้องวินไปจนวันสุดท้ายของชีวิตเลยครับ ผมขอสัญญา
“คุณวันนี้เป็นไงบ้าง”
“หุ้นที่เราถืออยู่ตอนนี้ก็ขึ้นเรื่อยๆครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น เรื่องของเรากับพีระเป็นยังไงบ้างปรับความเข้าใจกันไปหรือยัง”
“คุณชาร์ปครับไม่คุยเรื่องส่วนกับเรื่องงานนะครับ”
“ใครว่าพี่ชวนคุยเรื่องงานกันละ” ผมอมยิ้มที่ได้แกล้งน้องคนนี้จริงๆ
“เดียวผมจะฟ้องพี่วาลนะครับ”
“แหม่ มีคนช่วยละฟ้องใหญ่เลยนะเรา เอาละมาเข้าเรื่องกัน”
“ครับ”
“ที่บริษัทตอนนี้เป็นยังไงบ้างตอนที่พี่ไม่อยู่”
“ตอนนี้ก็มีผู้ถือหุ้นรายใหม่มาร่วมลงทุนกับเราหลายรายครับ แล้วก็ร้านสาขาก็จะมีงานออกแบบใหม่มาให้เราตรวจสอบดูครับ และตอนนี้ก็กำลังจะเป็นคอลเลกชั่นใหม่เลยต้องทำงานกันหนักหน่อยครับช่วงนี้ และอีกเรื่องพนักงานที่บริษัทเราขึ้นโบนัสของปีนี้ด้วยครับ”
“พี่อนุมัตินะเจ้าคุณเรื่องโบนัส”
“วาลตื่นแล้วหรือ”
“ผมแค่พักสายตาครับแต่คนที่หลับไปจริงๆก็นี้ครับ น้องวิน”
“ครับผม โอเคเอาตามที่วาลบอกเลยว่าเราจะขึ้นโบนัสปีนี้ให้พนักงานในบริษัทเราและสาขาย้อยตามเปอร์เซ็นการขาย แล้วเดือนหน้าพี่จะจัดเอาท์ติ้งของบริษัทนะ รวมร้านสาขาด้วย ไม่บังคับใครว่างก็ไปใครไม่ว่างก็ไม่ว่ากัน พี่ฝากประชาสัมพันธ์ด้วยนะคุณ”
“ได้ครับ”
“แล้วมีอีกเรื่องนะ พรุ่งนี้พี่จะเข้าประชุมบอร์ดบริหาร เราก็เข้าประชุมด้วยนะเจ้าคุณ ประชุมเสร็จพี่ก็จะกลับเลย เราก็ทำงานไปจะมีประสบการณ์ จบบริหารมาก็จริงแต่ก็ต้องมาทำงานเป็นเหมือนบอร์ดิการ์ดพี่ก็ยังไงอยู่นะ”
“ผมเต็มใจครับ ก็ถ้าไม่ได้ครอบครัวคุณชาร์ปช่วยไว้ผมก็คงเป็นเด็กเกเรติดเหล้าเมายาไปแล้วแหละครับ”
“อืม พี่ก็ช่วยได้เท่าที่จะช่วยนั้นแหละ เพราะแม่เราหลงผิดไปติดจิ๊กโก๋จากไหนก็ไม่รู้ถ้าพี่ไม่ไปเจอเราใต้สะพานวันนั้นพี่ก็คงจะไม่มีน้องดีดีแบเราจนทุกวันนี้หรอกนะ”
“ขอบคุณครับ”
“โฮเคไปทำงานได้แล้ว แล้วก็อย่าไปงอนเจ้าพีระมันมากละเดียวมันไปมีเมียน้อยจริงๆเราจะหนาวนะ”
“ก็ช่างสิครับ ลองมีดูสิผมจัดการไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดูเถอะ”
“น่ากลัวจังนะเจ้าคุณ พี่ว่าพี่พีระคงไม่มีใครหรอก คงรักเจ้าคุณมากแหละ”
“น้อยไปสิครับรายนั้นพี่วาลผมละอยากจะฆ่าให้ตายไปเลยครับ”
“ทำไมหรือ มีอะไรหรือเปล่าเจ้าคุณ”
“ก็เมื่อเดือนที่แล้วน่ะสิครับผมจับได้ว่าพี่พีระอออกไปเที่ยวโดยไม่บอกผม แล้วผมก็ไปเจอที่ผับ”
“มันก็แบบนั้นแหละคุณ ผู้ชายกับผับ เหล้ายาก็ต้องคู่กัน”
“ก็มันไม่ใช่แค่เหล้ายาน่ะสืคุณชาร์ป แต่กับมีสาวเอวบางที่ไหนไม่รู้มานั่งบนตักพี่พีระ คิดดูนะพี่วาลนัวเนียยังกะอะไรดี จะไม่ให้ผมงอนได้ยังไง”
“แล้วทำไมไม่มาถามพีตรงๆละคุณหมู”
“เข้ามาได้ไง ใครอนุญาต” ผัวง้อเมียครับงานนี้
“ก็เดินมาเปิดประตูแล้วก็เข้ามาเลยไงค่ะคุณหมู”
“ไม่เคาะประตูเลยไง ไร้มารยาทสิ้นดี”
“ถ้าเคาะก็ไม่เซอร์ไพส์ไงค่ะ”
“ใครจะอยากเซอร์ไพส์ด้วยละ”
“คุณหมูฟังก่อนได้ไหมครับ”
“มีอะไรจะแก้ตัวก็พูดมา” น้องผมมันร้ายครับ งอนใครงอนนานครับ ผมเคยโดนงอนมาแล้วครั้งหนึ่ง ง้อเกือบตายสุดท้ายก็ดีกัน เพราะวาลเป็นคนพูดให้ครับ
“พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว ตอนนี้ที่ไปผับพี่ไปเพราะรู้สึกไม่ค่อยดีเลยออกไปหาอะไรดื่มนิดหน่อย แต่เรื่องผู้หญิงพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเธอคนนั้นเลย และพี่ก็มารู้ทีหลังว่าหล่อนเป็น...”
“เป็นอะไร”
“เป็นเลขาของชาร์ปพี่ชายนายไง”
“ทำไมรินถึงไปยุ่งกับนายได้ละ” ผมนี้งงเลยครับ รินบอกว่าไม่ชอบเที่ยวกลางคืนนิ แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วละครับว่าเธอโกหกทั้งหมดเลย
“ก็เจ้าหล่อนออกไปหาเสี่ยขี้เมาเพื่อขายให้คนพวกนั้นไง แล้วนายคิดว่าฉันจะยุ่งกับเธอหรือ ไม่มีทางเพราะฉันมีเจ้าคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ วันนี้ต้องเข้าประชุมบอร์ด ขอตัวนะครับ” แล้วเจ้าคุณก็เดินออกไปจากห้องพักของวาล วาลเองก็อมยิ้มนิดๆครับ คงรู้แหละครับว่าเจ้าคุณใกล้หายโกรธแล้ว แต่ทำเป็นกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นเอง
“ตามไปสิ”
“รีบตาไปสิครับพี่พีระ เดียวก็หายครับ เชื่อผมสิครับ” วาลยิ้มสดใส มองแล้วทุกอย่าช่างดูสดใสเสียจริงๆนะครับ คิดถึงช่วงเวลาที่เรามีความสุขด้วยกันแบบเมื่อวันวานจังนะคิดถึงรอยยิ้มที่สดใสแบบนี้ไม่ได้เห็นมานานวันนี้ก็ได้เห็นอีกครั้ง และคงได้เห็นตลอดไปแหละครับ
“เออๆ ไปละ พี่ไปก่อนนะวาน เดียวจะไม่ทันการกลับมางอนพี่อีก ฉันไปละไว้เจอกันใหม่นะว่าที่พี่เขย”
“ไอ้พีระ”
“หึหึ”
“แอบหัวเราะพี่หรือเรา” หลังจากที่พีระออกไปผมก็ได้ยินคนกลั้นขำใกล้ๆผมครับ มันน่านักนะ
“เปล่าเสียหน่อยนะครับ”
“เปล่าก็เปล่าครับ ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่พี่จะทำโทษเราแน่นอน”
“วาลทำไรผิด ไม่มีนะครับ ทำโทษไม่ได้นะครับ”
“ได้สิ ถ้าพี่จะทำ”
“น่ากลัวจัง”
“เถียงได้ขนาดนี้คงหายแล้วละสิ งั้นกลับบ้านวันนี้เลยไหมละ”
“โอ๊ย ปวดหัวจังเลย คริคริ”
“อย่ามาตีเนียนนะเรา เดียวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ไม่แกล้งแล้วครับ” แล้ววาลก็ยิ้มสดใสมาให้ รอยยิ้มที่ผมปรารถนาที่อยากจะเจอมานานแรมปี
“หายโกรธพี่แล้วใช่ไหมครับ”
“จะว่ายังไงดีละครับมันหายก็หายละมั่งครับ ถ้าจะโกรธก็คงยังมีบ้างครับ รอยร้าวที่เตรียมจะแตกมันก็ยังคงเป็นรอยร้าวอยู่”
“พี่ขอโทษกับทุเรื่องที่ผ่านมา และก็ขอโทษในสิ่งที่พี่ทำลงไปในวันนั้น วันที่พี่ต้องเลือกเพื่อหน้าตาทางสังคมจอมปลอมกับทางแยกของความรักของเรา”
“เรื่องมันผ่านมาก็นานแล้วครับ”
“แต่พี่ก็ยังอยากจะขอโทษเรานะ ขอโทษนะครับ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม กลับมาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นของเรา”
“ได้สิครับ เพราะยังไงพี่ก็คือพ่อของน้องวิน” ไม่รู้น้ำตามันมาจากไหนครับ ไหลเป็นทางเลย ลูกผู้ชายอกสามสอกกลายเป็นเด็กน้อยอกวาเดียวไปแล้วครับ
“ไม่เอาไม่ร้องสิครับ ไม่อายน้องวินหรือไงครับ”
“พี่ไม่อายครับ ถึงน้องวินจะเห็นพี่ร้องไห้ พี่ก็จะบอกกับลูกว่าเป็นน้ำตาแห่งความปีติยินดีครับ” ผมร้องไห้โดยมีมือของวาลค่อยปลอบอยู่ไม่ห่าง ความอุ่นนี้ ความห่วงใยนี้ สิ่งที่ผมเคยทิ้งไปตอนนี้ได้กลับมาหาผมอีกครั้ง ผมจะไม่ให้ความสุขนี้หายไปเป็นอันขาดครับ
“ป๊ะป๊าร้องไห้ทำไมครับ”
“ป๊ะป๊าดีใจครับ ป๊ะป๊า อึก ดีใจที่แม่ครับของน้องวินให้อภัยป๊ะป๊าแล้ว”
“โอ๋ โอ๋ ไม่ร้องนะครับ เดียวน้องวินปลอบ ไม่ร้องแล้วนะครับ” นี้สินะความรักของครอบครัวที่แท้จริง ผมไม่ได้รับความรักแบบนี้มานานแล้ว ต่อไปผมจะปกป้องพวกเขาไม่ให้หายไปไหนอีกต่อไปเลยครับ ผมสัญญาด้วยเกียรติของประธานบริษัทจิลเวลของผมเลยครับ
15 ปีต่อมา
“มัมมี่ครับ วันนี้เราจะไปรับพี่วินหรือเปล่าครับ”
“ไปครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ น้องไวน์แค่คิดถึงพี่วินครับ ไม่เจอันตั้งนานเลย”
“อายุ 15 แล้วนะเรา ติดพี่ยิ่งกว่าอะไรดี”
“ก็น้องไวน์คิดถึงพี่วิน ป๊ะป๊าก็ให้พี่วินไปเรียนไกล น้องไวน์งอนป๊ะป๊าแล้วด้วย”
“งอนป๊ะป๊าเลยหรือครับ ถ้าป๊ะป๊ามางอนน้องไวน์จะหายโกรธไหมครับ”
“น้องไวน์ไม่ยอมหายโกรธป๊ะป๊าง่ายๆหรอกครับ มัมมี่ก็ต้องอยู่ข้างน้องไวน์ด้วยนะครับ”
“ได้ครับ มัมมี่อยู่ข้างน้องไวน์อยู่แล้ว ง่วงยังเราดึกขนาดนี้แล้วนะ”
“ยังครับ น้องไวน์ไม่ง่วง น้องไวน์อยากไปหาพี่วิน น้องไวน์คิดถึง”
“ครับๆไม่ง่วงก็ไม่ง่วง แต่ถ้าใครหลับก่อนคนนั้นอดกินข้าวแกงกะหรี่เนื้อนะครับ”
“น้องไวน์ไม่ง่วงแน่นอนครับ สัญญาเลย” รถคนสวยวิ่งไปตามถนนมุ่งหน้าสู่สนามบินสุวรรณภูมิเพื่อที่จะไปรับน้องวินที่โดนพี่ชาร์ปส่งไปเรียนที่ประเทศอเมริกา แต่น้องวินก็เต็มใจไปเพราะต้องไปเรียนเพื่อกลับมาบริหารบริษัทต่อหลังจากที่เจ้าคุณบอกว่าจะไม่บริหารแล้ว เพราะต้องไปอยู่กับพี่พีระที่ต่างประเทศ หน้าที่ผู้บริหารคนต่อไปก็ตกมาเป็นน้องวินครับ แต่วันที่จะไปน้องไวน์ก็ไม่ยอมให้พี่ชายของตัวเองไป เพราะความติดพี่ก็อายุห่างกันตั้ง 6 ปี ตอนนี้น้องวินก็ 21 แล้ว จบพอดี และก็มีกำหนดมาถึงไทยวันนี้ตอนเที่ยงคืนของวันนี้ด้วย แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ารถจะเงียบไปนะครับ หันไปมองอีกที นั้นไง ใครบอกไม่หลับกันละนั้น ให้ถึงสนามบินก่อนจะถ้ารูปไว้แบล็คเมล์ การได้แกล้งลูกเป็นอะไรที่สนุกมาเลยนะครับ
“แม่ครับทางนี้ครับ”
“น้องวิน คิดถึงจังเลย”
“ผมก็คิดถึงแม่ครับ อ้าวแล้วไวน์ละครับ”
“หลับอยู่ในรถนะ ดูสิลูกแม่โตเป็นหนุ่มหล่อแล้ว ตัวสูงกว่าแต่ก่อนหรือเปล่าครับ”
“ก็อาหารที่โน่นมีแต่แป้งและเนื้อนิครับ”
“อาการแพ้เนื้อหายดีแล้วหรือเรา”
“ก็หายดีแล้วครับ ได้ยาดีจากหมอที่โน่นนั้นแหละครับ ป๊ะป๊าจัดการให้หมดเลยครับ”
“ดีแล้วละ แม่ละเป็นห่วงจริงๆ เละกลับกันดีกว่านะ อยู่นานกว่านี้เดียวจ้าตัวดีจะตื่นมาโวยวายแม่เอา”
“มัมมี่ มัมมี่อยู่ไหน”
“พูดไม่ทันขาดคำเลยนะครับแม่”
“นั้นสิ พูดไม่ทันขาดคำเลย” ได้แต่ยืนหัวเราะกับน้องวินที่เกททางออก
“พี่วิน”
“น้องไวน์ไม่วิ่งครับเดียวล้มนะ น้องวินไปรับตัวน้องหน่อยสิ เดียวก็ล้มขึ้นมาจริงๆหรอก ยิ่งไม่ระวังอะไรอยู่ด้วย”
“ครับผม” แล้วน้องวินก็วิ่งไปหาน้องชายอันเป็นที่รักของตัวเองโดยที่มีคนเดินไปมาและหยุดเดินดูเหตุการที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“น้องไวน์ไม่วิ่งครับ เดียวพี่วินวิ่งไปหาเองครับ” น้องวินวิ่งไปโดนมองแต่น้องไวน์โดนไม่ทันมองคนที่เดินมาข้างหน้า เลยชนเข้าอย่างจัง
“อ่ะ ขอโทษครับ”
“น้องวิน/พี่วิน” ผมวิ่งไปหาลูกชายคนโตของผมครับ
“ไม่เป็นไรครับผมไม่ทันมองครับว่าจะมีคนเดินออกมา”
“ยังไงก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ...”
“พี”
“วิน”
“คิดถึงที่สุดเลย ที่รักของผม”
“พีก็คิดถึงวินเหมือนกัน ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“อ้าว น้องพี”
“สวัสดีครับแม่วาล”
“พี่พี น้องไวน์คิดถึงจังเลย”
“อ้าวแล้วพี่ละไวน์”
“ไวน์คิดถึงพี่พีมากกว่า”
“งอนแล้วนะ”
“งอนไปสิ คริคริ”
“เอาละเด็กๆ กลับกันดีกว่าดึกแล้ว แล้วพีละใครมารับครับ”
“คุณพ่อครับ แต่ยังไม่เห็นมาเลยพีรอนานมากแล้วจนคิดว่าจะกลับเองแล้ว”
“กลับกับแม่ไหมละครับ”
“ดีเลยครับ พี่พีห้ามปฏิเสธนะ น้องไวน์ไม่อนุญาต แล้วก็มานั่งกับน้องไวน์ด้วย”
“เอาอย่างนั้นเลยหรือครับ โอเค ได้ครับ”
“ไปกันครับทุกคน” แล้วเราทั้งสี่คนก็เดินกลับไปที่รถเพื่อที่จะกลับบ้านกันครับ แล้วน้องพีก็โทรบอกคนที่บ้านว่าจะไปนอนที่บ้านของผมโดยนอนห้องนอนวินครับ เพราะแฟนเขาจะได้อยู่ด้วยกัน
เอาละครับผมและลูกๆก็ขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ
จบ
:mew1: :mew1: :mew1: To Be Continued My Heart ฝากหัวใจให้กับนาย :mew1: :mew1: :mew1:
######################################################################################################
:katai4: :katai4: :katai4:มาต่อตอนจบให้แล้วนะครับ เรื่องนี้ดองมานาน อายุก็ครบ 2 ปี พอดีเลย ขอบคุณที่ติดตามนะครับ :katai4: :katai4: :katai4:
:mew2: :mew2: :mew2:ดีใจนะครับที่ยังมีคนรอติดตามอยู่ ขอบคุณจากใจจริงเลยนะครับ :mew2: :mew2: :mew2:
ยังไงก็ชอบก็กดไลค์
ใช่ก็คอมเม้นนะครับ
ด่าได้แต่อย่าแรง เดียวด่ากลับไม่ทันนะครับ อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :L2: :L1: :3123:
-
จบแบบคุณพระเอกหาย หายไปไหนอ่ะ :m28:
-
:pig4:
:กอด1:
:3123:
-
ตอนจบพี่ชาร์ปบทหายเลย555
-
จบ
-
เดี๋ยวนะทำแท้ง 16 ครั้ง? o22 :a5:
นั่น**หรืออะไรคะ? อมกกกก
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
จบแบบคุณพระเอกหาย หายไปไหนอ่ะ :m28:
ค่าจ้างหมดพอดีครับ พระเอกเลยหาย แหะๆ
-
ตอนจบพี่ชาร์ปบทหายเลย555
พี่ชาร์ปงอนครับ ค่าจ้างเอาไปจ่ายน้องไวน์หมดเลย นางเลยงานบทเลยหาย 5555
-
จบ
รอติดตามภาคต่อด้วยนะครับ ถึงเรื่องนี้จะจบ แต่ยังมีภาคน้องวินต่อนะ แอบมาสปอยว่าเป็นเรื่องราวของน้องวิน
-
:pig4:
-
o13
-
o13
-
นี่ถ้าพี่ชาร์ลมีลูกกับผู้หญิงคนนั้นคงไม่มานึกถึงวาลหรอกใช่ไหม เหอะ!!!คนแบบนี้ไม่เห็นจะน่ากลับไปคบด้วย วาลควรคิดถึงส่วนนี้ให้มากๆ
-
:pig4: :pig4:
-
พระเอกหาย เราจำพีได้ ใช่พีที่แม่ผ่าไส้ติ่งไหม 555
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
My SON Special Mother's Day
8 เดือนต่อมา
หลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายมาได้ ผม พี่ชาร์ป น้องวิน ก็จะมีสมาชิกใหม่กันแล้วครับ ใช่ครับ ผมท้องลูกคนที่สองแล้วครับ ตอนที่พี่ชาร์ปรู้ว่าผมท้อง พี่แกไม่ไปทำงานเลยครับ ปล่อยให้เจ้าคุณทำแทนทั้งหมดเลย ผมบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ไม่ฟังผมเลย ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุครับ ผมจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ พี่ชาร์ปทำให้หมดเลยครับ จะออกไปไหนก็ตามติดยิ่งกว่าปลิงเสียอีกครับ เห่อยิ่งกว่าอะไรดี เห่อจนน้องวินงอนไปเป็นเดือนเลยครับ ไม่คุยกับพี่ชาร์ปเลย พี่ชาร์ปก็ง้อทุกวิถีทางที่จะทำได้ ซื้อโน่นนี่นั้นน้องวินก็ไม่สนใจเลยครับ จนต้องเป็นผมเองที่ต้องเข้าไปคุยกับน้องวินให้หายงอน
วันนี้เป็นวันที่หมอนัดผมไปตรวจครรภ์ครับ ผมว่าผมตื่นแต่เช้าแล้วนะแต่มีคนตื่นเช้ากว่าผมอีก
“อ้าววาลตื่นแล้วหรือ พี่ว่าจะไปปลุกอยู่พี่ดี”
“ตื่นแล้วครับ แล้วพี่ชาร์ปละตื่นนานแล้วหรือครับ”
“ก็ไม่นานเองครับ” ไม่นานเองแสดงว่าตื่นนานแล้ว
“อย่ามาโกหกกันนะครับ”
“ก็พี่ตื่นเต้นนิครับ”
“จะตื่นเต้นทำไมกันครับ ตรวจครรภ์ทุกครั้งพี่ก็ไปกับผมทุกครั้ง จะตื่นเต้นทำไมครับ เพศก็รู้แล้ว น้องก็แข็งแรงดี พี่ชาร์ปจะตื่นเต้นไปทำไมครับ”
“ก็พี่ตื่นเต้นนิครับ ก็วันนี้ก็ตรวจครั้งสุดท้ายแล้ว ต่อไปก็รอวันที่จะคลอด พี่ก็ต้องตื่นเต้นสิครับ เพราะว่าตอนที่วาลคลอดน้องวินพี่ก็ไม่ได้อยู่ด้วย” พี่ชาร์ปทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงอดีตอันโหดร้าย
“อดีตมันผ่านมาแล้วไม่ต้องไปนึกถึงมันหรอกครับ อยู่กับปัจจุบันและอนาคตดีกว่าครับ”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่กลับมา และเชื่อใจพี่ และก็ขอโทษที่ทำให้วาลต้องลำบากและพี่ก็ขอโทษอีกทีที่ทำให้วาลเสียใจนะครับ”
“พี่ขอโทษวาลจะเป็นพันรอบละ วาลบอกแล้วว่าไม่ต้องไปยึดกับอดีต เข้าใจนะคะ โอ๊ย”
“วาลเป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไรครับ น้องไวน์ตื่นมาแล้วคงเตะโดนท้องพอดีครับ เลยเผลอร้องออกมา”
“พี่ก็ตกใจหมดนึกว่าวาลจะเป็นอะไรไปอีก”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ น้องคงดิ้นแรงไปเลยตกใจนะครับ”
“ครับ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ ไปล้างหน้าตา อาบน้ำได้แล้วครับ จะได้เตรียมตัวไปโรงพยาบาลกัน”
“ครับผม พี่ชาร์ปหยิบผ้าเช็ดตัวให้วาลหน่อยครับ”
“นี่ครับ รีบอาบนะครับ เดียวสาย”
“ครับผม”
พอได้ผ้าเช็ดตัวจากพี่ชาร์ปแล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดไม่ทันสังเกตว่าที่ตัวเองตกใจนั้นมันคือสัญญาณเตือนว่าจะคลอดแล้ว
“เอ๊ะ ทำไมกางเกงถึงเปียกนะ หรือว่า” คิดได้ดังนั้นผมก็ตะโกนหาพี่ชาร์ปเลยครับ “พี่ชาร์ปครับ”
“ครับ ว่าไงครับ”
“พี่ชาร์ปบอกคนเตรียมรถเลยครับ”
“ทำไมละครับ”
“รีบเลยครับ”
“ดะ ได้ครับ” ถึงผมจะเป็นผู้ชายไม่มีช่องคลอดแต่เวลาน้ำคล้ำแตกมันจะออกมาทางรูทวารแทนช่องคลอดครับ ผมเองก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลยเพราะไม่เหมือนที่เคยอ่านมาแต่ก็เคยลองเสิร์ชหาข้อมูลของอาการจะคลอดลูกคนที่สองนะครับ มีบางกระทู้บอกว่าเจ็บกว่าคนแรกก็มี หรือไม่มีอาการอะไรเลยขนาดน้ำคล้ำแตกยังไม่รู้ตัวเลยก็มี ผมเองคงเป็นแบบหลังมากกว่าครับ แบบที่ไม่มีอาการบ่งบอกอะไรแต่อาการแบบนี้น่ากลัวครับเพราะเด็กอาจจะสำลักน้ำคล้ำก็ได้
“เตรียมรถหรือยังครับ”
“เตรียมแล้วครับ ว่ารีบแบบนี้คืออะไรครับ ทำไมต้องให้พี่รีบเตรียมจัง”
“น้ำคล้ำแตกครับ”
“อ่อ หะ อะไรนะ น้ำคล้ำแตกแล้วหรือแล้วทำไมไม่บอกพี่ก่อนหน้านี้ละครับ”
“ก็วาลพึ่งรู้ตัวตอนถอดกางเกงนิครับ”
“แล้วไม่เจ็บท้องเลยหรือ”
“ไม่เลยครับ”
“คุณชาร์ปครับผมเตรียมรถให้แล้วนะครับ”
“ขอบคุณมาก บอกแม่บ้านด้วยให้พาน้องวินตามไปทีหลัง เอากุญแจรถมาเดียวฉันขับเอง”
“นี่ครับ” พอพี่ชาร์ปได้กุญแจรถมาแล้วก็สั่งคนขับรถให้ออกไปทำตามที่สั่งแล้วก็หันมาอุ้มผมตรงดิ่งไปที่รถทันทีครับ พอประตูฝั่งคนขับปิดพี่ชาร์ปก็ออกตัวไปโรงพยาบาลทันทีเลยครับ
“พี่ชาร์ปครับ”
“ครับ”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ”
“ไม่ได้ครับ พี่กลัวจะไม่ทันการณ์”
“เอ่อ ครับ แต่ก็ไม่ต้องขับเร็วขนาดนี้ก็ได้ครับ”
“ไม่ได้ครับ จับแน่นๆแล้วกันพี่จะเหยียบแล้วนะครับ”
“พี่ ชะ อะ โอ๊ย”
“วาลเป็นอะไร”
“ผมว่าน้องไวน์คงอยากจะออกมาดูโลกแล้วละครับ”
“อดทนไว้ก่อนนะ พี่จะรีบไปให้เร็วที่สุด”
“คะ ครับ โอ๊ย”
หลังจากที่พี่ชาร์ปขับผ่าไฟแดงมาเป็นสิบๆแยก ก็มาถึงโรงพยาบาลจนได้ครับ พี่ชาร์ปลงจากรถไปก็ไปเรียกบุรุษพยาบาลให้เข็นเตียงคนไข้มารับผมที่รถ พอเข้ามาในห้องฉุกเฉินพยาบาลก็เข้ามาถามอาการแล้วก็ติดต่อห้องคลอดให้ผมทันทีเพื่อเตรียมผ่าคลอดที่ต้องผ่าเพราะผมไม่มีช่องคลอด ถามว่าผมกลัวไหมไม่เลยครับเพราะผมเคยคลอดน้องวินมาแล้ว แต่คนที่กระวนกระวายมากกว่าผมคนเป็นคนที่รออยู่ข้างนอกนั้นก็คือพี่ชาร์ปที่ไม่สามารถเข้ามาในห้องผ่าตัดได้ เพราะพี่แกกลัวเข็มและมีดผ่าตัด เห็นตัวโตๆแบบนี้แต่กลัวในสิ่งที่ไม่น่ากลัวเท่าไหร่เลย เอาละผมขอตัวนอนก่อนนะครับ แล้วเจอกันตอนที่ผมฟื้นนะครับ
ชาร์ป Part
ผมรอที่หน้าห้องคลอดนับตั้งแต่วาลเข้าไปจนตอนนี้ก็ 1 ชั่วโมงเต็มๆแล้วครับ ผมภาวนาให้ทั้งสองปลอดภัย ที่ผมไม่เข้าไปอยู่ในห้องนั้นเพราะผม จะว่ายังไงดี ผมกลัวเข็มครับ และกลัวมีดผ่าตัดด้วย เพราะมันเป็นปมแต่เด็กของผมครับมันฝังใจมาจนทำให้ไม่ลืมครับ เลยกลัวมาตลอด
นั่งรอสักพักก็เห็นพยาบาลเข็นรถเด็กออกมาจากห้องคลอด แล้วเอาเข้าไปที่ห้องพักเด็ก ไม่นานหลังจากที่น้องไวน์โดนเข็นเข้าไปที่ห้องพักเด็กประตูห้องคลอดก็เปิดออกมา บุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงที่มีร่างบางของคนรักของผมออกมาโดยที่ยังหลับตาพริ้มอิ่มใจอย่างมีความสุข เห็นแบบนั้นผมก็ยิ้มออกครับ
“คุณวาลคงดีใจนะครับดูสิขนาดสลบอยู่ยังยิ้มอย่างมีความสุขมากเลย”
“อ้าว เจ้าคุณ ไอ้พีระ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็มาตั้งแต่เห็นคุณชาร์ปนั่งก้มๆเงยๆอยู่หน้าห้องคลอดนับชั่วโมงแล้วครับ”
“ก็ทำไงได้ละ ก็คนมันเป็นห่วงนิ”
“แต่ก็ปลอดภัยทั้งคู่ละนะชาร์ป”
“ขอบคุณวะเพื่อน เอาละไปรอวาลฟื้นที่ห้อองพักดีกว่านะ”
15 ปี ต่อมา
“แม่ครับ ตื่นได้แล้วนะครับ เช้าแล้วนะครับ”
“มัมมี่ ตื่นๆๆๆๆๆๆ น้องไวน์หิวแล้วนะ”
“วาลครับตื่นได้แล้วนะครับ วันนี้วันอะไรรู้ไหมครับ” วันอะไรหรอ ทำไมทุกคนมาปลุกผมแต่เช้าขนาดนี้นะ
“อือ ตื่นแล้วครับ”
“ตื่นแล้วก็ลืมตาสิครับ”
“มัมมี่ขี้เซา”
“แม่ครับเดียวไม่ทันพระบิณฑบาตนะครับ” ไม่ทันพระบิณฑบาตหรอ เอ๊ะ วันนี้วันอะไรนะ
“พี่วินครับวันนี้วันอะไรครับบอกแม่ครับหน่อยสิ”
“แม่ครับ อะไรเนี่ยลืมได้ยังไง ก็วันเกิดแม่ไงครับ แล้ววันนี้ก็วันแม่ด้วย จะไม่ได้หรือครับ”
“อะ แม่ครับลืมเลย ไปเร็วครับไปเตรียมตัวกันครับ”
“เตรียมตัวกันหมดแล้วครับ เหลือแต่มัมมี่คนเดียวนี่แหละที่ยังหลับอุตุอยู่บนเตียงนอน”
“โอเคครับ เดียวแม่ครับขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“เร็วๆนะมัมมี่ น้องไวน์ไม่รอนะ”
“วันเกิดใครกันแน่นะ เจ้าลูกคนนี้”
“ป๊าอ่ะ น้องไวน์จะงอนแล้วนะ”
“ป๊าไม่ง้อนะครับ”
“มัมมี่ ป๊าแกล้งน้องไวน์” พ่อลูกคู่นี้ตีกันตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆครับ แต่ว่าวันนี้วันเกิดผมหรือนี่ ทำไมเราเป็นคนขี้ลืมแบบนี้นะ เกิดตรงกับวันแม่พอดียังจะลืมอีกนะเรา เฮ้อ อาบน้ำดีกว่า
ณ วัดแถวบ้าน
“อายุ วณฺโณ สุขํ พลํ”
“สาธุ”
“เอาละเด็กๆ เอาน้ำไปเทไต้ต้นไม้เร็วครับ”
“รับทราบครับผม” แล้วน้องไวน์และน้องวินก็เอาน้ำที่ทำการกรวดเสร็จไปเทที่ต้นไม้ด้านล่างศาลาวัดครับ
“ไม่ได้มาวัดตั้งนานเลยนะครับ พี่ชาร์ปว่าไหม”
“จริงครับ แต่ว่ามาทีไรก็ร่มรื่นสุดๆไปเลยนะครับ”
“ใช่ครับ บรรยากาศก็ดีด้วย เราเดินไปที่สระน้ำตรงนั้นไหมครับ”
“อืม ไปสิครับ วาลไปรอก่อนก็ได้ครับเดียวพี่ไปซื้ออาหารปลาก่อน แล้วจะได้ตามเด็กๆด้วยเดียวจะหาเราไม่เจอกัน”
“โอเคครับ รีบมานะครับ”
“ครับผม” แล้วพี่ชาร์ปก็เดินออกไป ผมเองก็เดินไปนั่งที่ศาลากลางน้ำมองดูวิวทิวทัศน์ธรรมชาติไปเรื่อยๆก็เพลินตาดีครับ
“วาลครับพี่มาแล้ว ดูอะไรอยู่หรือครับ”
“มองวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อยครับ อ้าวแล้วเด็กๆละครับ”
“เดียวตามมาครับ นี่ครับอาหารปลา”
“ขอบคุณครับ”
“บรรยากาศดีจังเลยนะครับ ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกันสองคนแบบนี้นานแล้วเนอะ”
“ใช่ครับ แต่ผมก็มีความสุขมากเลยนะครับ”
“พี่ก็มีความสุขเช่นกันครับ เอาละเราให้อาหารปลากันดีกว่านะ”
“ครับผม”
“แม่ครับ/มัมมี่”
“ครับ ว่าไงครับ ไปไหนกันมาทั้งสองคน แม่รอตั้งนานรู้ไหมครับ”
“รู้ครับ แต่น้องไวน์มีของจะให้ครับ” พอน้องไวน์พูดจบ ลูกชายของผมทั้งสองคนก็น้องคุกเข่าตรงหน้าผม ไม่รู้สิครับคือเด็กๆก็ไหว้ผมทุกวันแม่อยู่แล้ว แต่วันนี้เป็นอะไรที่แปลกไปยังไงไม่รู้มันรู้สึกตื้นตันใจอาจเป็นเพราะน้องวินกลับมาอยู่ไทยแล้ว ผมเลยได้รับพวงมาลับเพิ่มมาอีกหนึ่งพวงจากลูกชายคนแรกของผม ผมรักลูกของผมทั้งสองคนที่สุดเลยครับ
“แม่ครับไม่ร้องไห้สิครับ”
“ก็แม่ดีใจนิครับ น้องไวน์น้องวินครับ มาให้แม่กอดหน่อยสิครับ”
“ครับผม”
“น้องไวน์ครับมาสิครับ”
“มัมมี่ ไม่ร้องไห้นะต่อไปนี้น้องไวน์จะดูแลมัมมี่เองนะ”
“ดูแลตัวเองให้ได้ก่อนเถอะเจ้าไวน์”
“ป๊ะป๊าอ่ะ น้องไวน์จะไม่คุยกับป๊าแล้ว น้องไวน์งอนป๊ะป๊าแล้วนะ”
“ไม่ทะเลาะกันสิครับ ดูสิทะเลาะกันเองทุกวัน เกรงใจคนที่มีทำบุญด้วยสิครับ”
“น้องไวน์ขอโทษครับ แต่น้องไวน์ก็ยังงอนป๊ะป๊าอยู่ดี”
“งานนี้ผมไม่ช่วยนะพี่ชาร์ป ง้อเองแล้วกัน”
“วาลก็”
“เอาละครับ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าเนอะ”
“วันนี้พี่วินเลี้ยงใช่ไหมครับ”
“เจ้าเล่ห์นะเรา ก็ได้ครับ ผมโทรจองร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว ถือเป็นการเลี้ยงวันเกิดแม่ครับด้วย”
“ขอบคุณนะครับ”
“น้องวินก็ขอขอบคุณแม่นะครับที่เลี้ยงน้องวินจนโตมาจนถึงวันนี้ และก็ไม่ทอดทิ้งน้องวินไปไหน และยังสอนในสิ่งดีดีให้น้องวินอีก วันนี้น้องวินได้ทำงานมีเงินแล้ว น้องวินก็อยากจะตอบแทนอะไรแม่บ้างนะครับ”
“แม่ขอแค่น้องวินและน้องไวน์เป็นเด็กดีของแม่ก็พอแล้วครับ รักทั้งสองคนเลยนะ”
“อ้าวไม่รักพี่ด้วยหรือครับ”
“ก็วันนี้วันแม่นิครับพี่ชาร์ป แม่ก็ต้องรักลูกๆสิครับ”
“ได้ครับ ให้วันนึงก็แล้วกันครับ เอาละไปกินได้แล้วครับ เดียวจะสายเอานะครับ”
“ไปกันไปกัน น้องไวน์หิวแล้ว”
สวัสดีวันแม่ครับ
###########################################################################
มาต่อตอนพิเศษให้อ่านกันแก้หายคิดถึงนะครับ
ชอบก็กดไลค์
ใช่ก็คอมเม้นท์
-
เตรียมพบกับนิยายเรื่องใหม่เรื่อง My Haert ภาคต่อของ My SON เร็วๆนี้
My Heart
Coming Soon
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/story/329195/637083175365043366-story.jpg)
-
:katai4:
-
“รอสักครู่นะค่ะ เดียวขอติดต่อฝ่ายบุคคลก่อนคะ”
ตายๆๆๆๆ คะ ค่ะ ใช้ผิดหมดเลย สะกดผิดก็เพียบ เช่น สาขาย้อย? สาขาย่อยนะไม่ใช่ย้อย อันนี้เจอบ่อยไม่ใช่พิมพ์ผิดแน่ๆ สะเพร่าก็สะกดไม่ถูก ฟิวล์ก็ผิด ที่ถูกคือ ฟิวส์ googleช่วยได้เยอะนะ ลองใช้ดูหรือยัง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้คุณชาร์ป กล้าวางสายฉันเหรอ ต่อไปนี้แกไม่รอดแน่”
“ร้องโวยวายอะไรครับที่รัก”
“อ่ะ เปล่าคะ รินทำให้เสี่ยตื่นเหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่หรอกจ่ะ ก็จะถึงเวลาตื่นของเสี่ยละ จะได้เวลากลับบ้านแล้วด้วย”
ไม่เนียนนะ เวลาทำงานแต่เลขามารับจ็อบเป็นอีตัวได้ไง
-
:z13:
-
ขอบคุณค้าบบบ