พิมพ์หน้านี้ - --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: nikkou ที่ 04-02-2017 17:32:53

หัวข้อ: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 04-02-2017 17:32:53
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************



(https://www.img.in.th/images/afde7e53da22783a138e0250e96a40a5.jpg)












เคยเป็นป่ะ เวลาชอบใครสักคน แล้วรู้สึกว่าตัวเองแม่งโค่ด  low self








(https://www.img.in.th/images/9e6fa30107284502a9ed6322bfc14f1b.jpg)





บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3571142#msg3571142)

ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3576221#msg3576221)

ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3583170#msg3583170)

ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3590620#msg3590620)

ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3595565#msg3595565)

ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3601967#msg3601967)

ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3603263#msg3603263)

ตอนเสริม กันย์side (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3609303#msg3609303)

ตอนเสริม กันย์side 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3609856#msg3609856)

ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3615788#msg3615788)

ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3621016#msg3621016)

ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3625547#msg3625547)

มังกรในสวนดอกไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3629363#msg3629363)

ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3630580#msg3630580)

ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3633885#msg3633885)

ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3636680#msg3636680)

ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3642080#msg3642080)

ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3645377#msg3645377)

ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3649080#msg3649080)

ตอนที่16-1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3654122#msg3654122)

ตอนที่16-2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3656429#msg3656429)

ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3658813#msg3658813)

ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3661479#msg3661479)

ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3669053#msg3669053)

ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3671536#msg3671536)

ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3672416#msg3672416)

ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3674979#msg3674979)

ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3676585#msg3676585)

ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57661.msg3678949#msg3678949)
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- บทนำ --- 4-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 04-02-2017 17:37:07


บทนำ



ชื่อของผมคือเจ้านาย เพื่อนมักเรียกผมสั้นๆว่านาย ส่วนเพื่อนสนิทเขาเรียกผมว่านายธรรมดา...



ก็อย่างที่เห็นว่าผมเป็นผู้ชายที่จัดอยู่ในกลุ่มหน้าตาดีโดยกำเนิด รูปร่างสูงโปร่ง หุ่นดีอย่างคนชอบเล่นกีฬา ผิวสีน้ำผึ้ง ไม่ใช่น้ำผึ้งธรรมดาด้วยนะครับแต่เป็นน้ำผึ้งลำไยบริสุทธิ์แท้จากลำพูน...อืม ผมว่ามันไม่เกี่ยวกับผิวพรรณผมเท่าไหร่หรอก แค่บังเอิญนึกถึงมื้อเช้าอย่างขนมปังราดน้ำผึ้งปลอมผสมน้ำตาลรสชาติห่วยแตกเมื่อเช้าแล้วมันรู้สึกเจ็บช้ำเท่านั้น



แน่นอนว่าที่มาของฉายานายธรรมดาไม่ได้มาจากเบ้าหน้าของผม แต่มันมาจาก ฐานะ



ผมเกิดมาในครอบครัวธรรมดาค่อนไปทางไม่มีอันจะกินทำให้เรื่องราวความรักของผมมันไม่เคยจะจบลงแบบสมหวัง หญิงเจ้าคนใดที่ชายตาแลผมด้วยรูปลักษณ์ที่เธอเห็นด้วยสายตามักจะจากไปทันทีที่พวกหล่อนรู้กำลังทรัพย์ในกระเป๋า ช่วงแรกมันก็สร้างความสะเทือนใจให้ผมอยู่ไม่น้อยจนเก็บเอาไปคิดและเป็นโรคกลัวความรักอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานมันก็แปรเปลี่ยนเป็นพลังในการดำรงชีวิตแทน



ผมใช้เวลาว่างจากการเรียนในมหาวิทยาลัยหางานพิเศษทำ อย่างเช่นวันนี้ ณ ร้านดอกไม้เล็กๆในย่านการค้าชื่อดังใจกลางกรุง นายธรรมดาเจ้าของใบหน้าชวนหลงใหลกำลังจัดแต่งดอกไม้ให้เข้าที่ด้วยความละเมียดละไมอยู่ในร้านพื้นที่สีเหลี่ยมจัตุรัสแคบๆเพียงลำพัง



กรุ้งกริ้ง...



เสียงกระดิ่งอันเล็กๆที่เจ้าของร้านประดับมันไว้มุมประตูเรียกสายตาของผมให้ละจากดอกอเคเซียสีขาวในแจกันไปหาร่างของลูกค้าคนแรกของวันซึ่งเดินเข้ามาตั้งแต่ยังไม่เปิดร้าน



ผมเหลือบสายตามองหาป้ายแขวนคำว่า Close ซึ่งมั่นใจว่าแขวนมันเอาไว้แล้วอย่างไม่สบอารมณ์



“ขอโทษครับ ร้านเรายังไม่เปิดนะครับ”ภายในร้านแคบๆและท่านั่งยองๆอยู่กับพื้นทำให้พุ่มดอกไม้หลากสีบดบังใบหน้าของแขกผู้มาเยือน ผมจึงตะโกนฝ่าออกไปก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นเพื่อไปชี้แจงให้เขาฟัง



ในชั่วพริบตาที่ผมได้เห็นใบหน้าของลูกค้าคนนั้นชัดๆ หัวใจของผมก็เหมือนจะกระตุก ความรู้สึกเหมือนมนุษย์ทำงานช่วงสิ้นเดือนมองยอดเงินในบัญชีตัวเองแล่นวาบเข้ามาจนอุณหภูมิในร่างกายเพิ่มสูง



“กันย์”



ดวงตากลมใสของเจ้าของชื่อไหววูบเล็กน้อยเมื่อได้ยินผมเรียก ใบหน้าหวานประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนก่อนริมฝีปากบางจะเอ่ยถามว่า



”คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไงครับ”



“เอ่อ คือผมเรียนมหาลัยเดียวกับคุณครับ”เพียงคำตอบสั้นๆของผมเขาก็เข้าใจแล้วราวกับการที่คนต่างคณะในรั้ววิทยาเขตเดียวกันจะรู้จักกันเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่ติดใจสงสัยอะไรเพราะเขาคือ กันย์ นักศึกษาชั้นปีที่สามดีกรี เดือนคณะบริหาร ลูกชายคนเล็กของตระกูลนักกฎหมายเก่าแก่



ไม่ว่าใครในมหาวิยาลัยก็รู้จัก ไม่ว่าใครในมหาวิทยาลัยก็ลุ่มหลง



ไม่ว่าใคร...แม้แต่ผม...



“ชื่ออะไรเหรอ”ร่างโปร่งของลูกค้าเดินเลี่ยงดอกไม้ไปหยุดยืนอยู่หน้าเคาเตอร์แล้วยกตัวเองขึ้นนั่งบนโต๊ะอย่างถือวิสาสะ



“เจ้านาย”



“ชื่อแปลกจัง”เขาหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยิน



“ชื่อกันย์สิแปลก มันแปลว่าสาวน้อยไม่ใช่หรือครับ”ผมไม่เคยคุยกับเขามาก่อนก็จริงแต่ผมเคยเห็นเขาทุกวันจึงไม่มีความรู้สึกเก้อเขินเกิดขึ้น



ทุกวันหลังเลิกเรียนผมต้องมาทำงานที่ร้านนี้ แต่ก่อนที่จะออกมานอกรั้วผมต้องเดินผ่านคณะของเขาซึ่งติดอยู่กับทางเข้าและแทบจะทุกวันเช่นกันที่ผมเห็นร่างโปร่งเจ้าของผิวขาวเนียนละเอียดลงมานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าหินอ่อนริมทาง



ในครั้งแรกนั้น...แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ผมก็รู้ว่าเขามาจากไหน



เพียงแค่เห็นอากัปกิริยาอันเป็นธรรมชาติชวนเพ่งดู ภายใต้ชุดนิสิตธรรมดาไม่ได้เลิศหรูอะไรกลับเสริมให้ริมฝีปากยามเอื้อนเอ่ยถ้อยคำน่าสัมผัส



ผมแน่ใจในทันทีว่าผู้ชายคนนี้ต้องหลุดออกมาจากภาพวาดของจิตกรอันดับหนึ่งของโลก ใช้ชีวิตในคฤหาสน์ทองคำตระกาลตา และเติบโตท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้นานา เขาจึงได้ครอบครองรอยยิ้มที่สวยงามเช่นนี้



“แล้วร้านเปิดกี่โมงเหรอ”เขาเอียงคอเล็กน้อย ขณะแกว่งขาไปมาบนโต๊ะท่วงท่านั้นทำให้เจ้าตัวดูเหมือนเด็กซุกซนคนหนึ่ง



“เก้าโมง”ไม่รู้ว่าใบหน้าของกันย์มุ่ยลงเพราะไม่พอใจที่ร้านเราเปิดช้าหรือเพราะผมตอบคำถามเขาสั้นเกินไป



“งั้น...ขอนั่งรอตรงนี้ได้ไหม”



ให้ตายเถอะ ผมไม่เข้าใจคนคนนี้เลยจริงๆ แทนที่เขาจะไปเดินเล่นรอเวลาแล้วค่อยกลับมาซื้อดอกไม้แต่เขาเลือกที่จะนั่งรอเนี่ยนะ...ไม่รู้หรืออย่างไรว่าการที่คุณมานั่งทำตัวน่ารักอยู่ใกล้ๆถือเป็นการขัดขวางการทำงานของเจ้าพนักงานนะครับ!



“คุณไม่ไปที่ไหนก่อนล่ะ”



“ไล่เหรอ”



“เปล่า ผมกลัวคุณจะเบื่อ เพราะตอนนี้พึ่งแปดโมงเศษๆเอง”ผมว่าพลางเบนความสนใจกลับมายังงานของตัวเอง สูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมสมาธิ ขณะเอื้อมมือหมายหยิบฟ็อกกี้ฉีดน้ำเขาก็เอ่ยขัดขึ้นว่า



“ไม่ดีกว่า วันนี้ผมมาหาคนคนหนึ่งเลยกะจะซื้อดอกไม้ไปให้เขา”



คำกล่าวนั้นเองทำให้ผมต้องหันไปพิจารนาคนพูดอีกครั้ง วันนี้กันย์อยู่ในชุดไปรเวทสร้างความไม่คุ้นตาแก่ผมนิดหน่อย เพราะเจ้าเสื้อยืดคอวีสีขาวสลับฟ้าของเขามันเผยให้เห็นซอกคอขาวๆกับกระดูกไหปลาร้ามีเสน่ห์ชวนจินตนาการยามเขาก้มตัวแล้วลองนึกภาพว่าจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้



กันย์ที่ผมไม่เคยเห็นในมหาวิทยาลัยกำลังอยู่ตรงหน้าแต่ผมกลับต้องสนใจเจ้าดอกไม้พวกนี้มากกว่าเขา นึกแล้วก็อยากจะกัดลิ้นโทษความยากจนของตัวเอง



อา...เกือบลืมไปเลยว่าผมสาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับกันย์เกินเลยไปกว่าการเฝ้ามอง...เพราะพวกเราต่างกันเกินไป เงินตราได้ขีดเส้นแบ่งพวกเราออกจากกัน



เห็นทีว่าสิ่งเดียวที่พวกเราสองคนมีเหมือนกันคงเป็นเพศ



คิดถึงตรงนี้ก็แค่นยิ้มเยาะความไม่เจียมของตัวเองแล้วปรับสีหน้าเอ่ยหยอกล้อคนในฝันไปว่า”แฟนเหรอครับ”



“อืม...”มือเรียวยกขึ้นแตะคางทำท่านึกอยู่สึกพัก”ไม่ใช่หรอก ผมแค่แอบชอบเขาเฉยๆ”



“เห ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคนอย่างคุณต้องแอบๆซ่อนๆกับความรักด้วย”



“คนอย่างผมมันทำไมเหรอ”เขาถาม คราวนี้ดูเหมือนผมจะตอบคำถามผิดเข้าอย่างจังเพราะความไม่พอใจที่สัมผัสได้จากน้ำเสียง
กันย์ลุกจากโต๊ะและสาวเท้ามาหาผมซึ่งยืนถือกระบอกฉีดน้ำค้างอยู่



“เพราะผมรวยใช่ไหม?”เขาคว้าเอากระบอกสีฟ้าขุ่นออกจากมือผมและใช้มันฉีดใส่หน้าผมเต็มๆสองสามครั้ง



“เห้ย! อะไรของคุณเนี่ย!?”ผมรีบยกมือมาป้องตาอย่างตกใจถึงมันจะเป็นน้ำเปล่าก็เถอะ



“นี่แหนะ นี่ๆๆๆ”และการกระทำของผมก็กระตุ้นต่อมเอาชนะของเขาเข้าเต็มๆ กันย์ยิ่งรัวนิ้วพ่นน้ำใส่ผมหนักข้อกว่าเดิมผมเลยตัดสินใจขัดขืน ใช้มือหยาบกร้านของตัวเองรวบข้อมือขาวทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยกันจากนั้นก็ใช้มืออีกข้างที่เหลือหยิบอาวุธสังหารออกจากมือวายร้ายซึ่งดิ้นขลุกขลักโวยวายอยู่ตรงหน้า



ผมเขี่ยฟ็อกกี้ไปให้พ้นทางก่อนหันมาหาเขากะจะต่อว่าเสียหน่อย ทำผมเปียกชุ่มตั้งแต่เส้นผมยันบ่าแบบนี้ถ้านายจ้างมาเห็นเข้าเขาจะว่ายังไงแต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาของเขาในระยะประชิดคำพูดทั้งหมดที่เตรียมไว้ก็หายวับไปในอากาศ



ผมคลายแรงและปล่อยกันย์เป็นอิสระ



“ผมก็แค่โชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่มีเงิน ไม่ได้แปลว่าตัวผมจะมีดีอะไรมากกว่าใคร”กันย์ว่า” ฉะนั้น อย่าพูดเรื่องทำนองนี้ให้ผมได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง ผมไม่ชอบ”



“ขอโทษ”



“ไม่เป็นไร”



จากนั้นพวกเราก็นิ่งเงียบไปกันย์เดินกลับไปนั่งที่เดิมส่วนผมหันกลับมาจัดการงานของตัวเองต่อ บรรยากาศรอบตัวค่อนข้างตึงๆ เสียงเครื่องปรับอากาศดังแทรกความเงียบตลอดเวลา ผมที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวก่อนจึงชวนคุย



“แล้วคนที่คุณจะเจอวันนี้เขาเป็นคนแบบไหนเหรอครับ”



“คนธรรมดา”กันย์ตอบสั้นเสียจนผมใจหาย



“เอ่อ..แบบว่า เขาเรียนปีไหน หน้าตายังไง นิสัยแบบไหน เผื่อผมจะช่วยคุณเลือกดอกไม้ที่เหมาะกับเขาได้”นายธรรมดารีบเสนอตัวเอาใจทันที



“เรียนปีเดียวกัน หน้าตาดี นิสัยดี”แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่”เลือกอะไรที่คุณชอบมาก็ได้ช่อหนึ่ง ขอตอนนี้เลยได้ไหมผมจะกลับแล้ว”กอดอกเชิดหน้ามองไปทางอื่น ตามแบบฉบับเอาแต่ใจสินะ ผมเผลอไผลมองร่างโปร่งซึ่งเข้ามาใกล้ผมที่สุด



ในรอบสองปีแล้วก็ลอบถอนหายใจ



ถ้ามันเป็นความฝันก็อยากหลับใหลไปชั่วนิรันดร์...



คำกล่าวนี้คงเอามาใช้กับตัวผมยามนี้ได้ดีที่สุด



ในร้านเล็กๆอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ชวนเมามาย...กับผู้ชายที่เข้ากันได้ดีกับที่แห่งนี้



เวลาโชคดีของผมสิ้นสุดลงเมื่อดอกทานตะวันสีสวยแซมด้วยดอกคัตเตอร์จัดช่ออย่างดีในกระเช้าน่ารักถูกส่งให้คุณลูกค้าคนแรกของวันซึ่งยื่นเงินมาพอดีจำนวน ผมยืนส่งร่างโปร่งซึ่งเดินออกจากร้านไปโดยไม่มีทิ้งพูดใดๆไว้เลยจนลับตา



____________________


นิยายเรื่องนี้เราแต่งเอาไว้นานมากแล้ว สัก2ปีก่อนน่าจะได้ มีพล็อต มีตอนจบ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะแต่งต่อ(?)

มาวันนี้ค้นโฟล์เดอร์เจอเข้าและมีโอกาสได้นั่งอ่านสิ่งที่ตัวเองเคยเขียนเอาไว้

และพบว่า... มันก็ดีนี่!

ลังเลอยู่หลายครั้งว่าจะเอาลงดีมั้ย เพราะแต่งตอนยังเป็นเด็กน้อย แต่งก่อน 38องศาอีก

เลยรู้สึกผูกพันธ์และอยากทำออกมาให้ดี

ตั้งใจว่าจะปัดฝุ่นใหม่และขัดเกลาให้ดีกว่าเมื่อ 2ปีก่อน


ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ 

หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- บทนำ --- 4-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 04-02-2017 19:42:49
คนที่กันย์ชอบใช่เจ้านายไหม
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- บทนำ --- 4-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 04-02-2017 20:44:34
ต้องใช่แน่ๆ กันย์ต้องแอบชอบเจ้านายแน่เลย  :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- บทนำ --- 4-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 05-02-2017 13:44:02
งื้อ กันย์แอบชอบเจ้านายหรือเปล่าาาาา
 :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.1 --- 11-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 11-02-2017 10:48:06



ตอนที่1



“เห้อ...”ภายในห้องบรรยายรวมของคณะวิศวะ ภาคคอมพิวเตอร์ ผมซึ่งมาถึงเป็นคนแรกเสมอเพราะติดนิสัยต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยแม่ขายอาหารสำหรับใส่บาตรสมัยมัธยมถอนหายใจเหนื่อยหน่าย นั่งพิงหลังเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ตัวหลังสุดของห้องเพียงลำพัง
เก้าอี้แถวประจำของผมและผองเพื่อน



ความเงียบที่รายล้อมอยู่รอบตัวทำให้ผมอดคิดถึงเรื่องในร้านดอกไม้เมื่อวานไม่ได้...



กลิ่นหอมจากผิวเนียนนุ่มของคนคนนั้นยังติดตรึงอยู่ตรงปลายจมูก



“ทำไมวันนี้มาเช้าวะ”ขณะกำลังนั่งเซ็งอยู่คนเดียวสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ใส่ต่างหูสีดำสามวงตรงหูซ้ายเพิ่มเสน่ห์แบบดิบเถื่อนให้เจ้าตัวที่ก้าวเดินผ่านเพื่อนร่วมภาควิชาซึ่งทยอยมากันบางส่วนแล้วด้วยรอยยิ้มมุมปากชวนเคลิบเคลิ้ม...ถ้าผมเป็นผู้หญิงล่ะก็นะ



แต่ในสายตาของผมรอยยิ้มของมันก็เป็นเพียงรอยยิ้มของไอ้หน้าม่อเก็กหล่อไปวันๆ นอกจากหน้าตาแล้วก็ไม่มีอะไรดีอีกเลยก็เท่านั้นเอง...



“แวะส่งเด็ก”มันตอบสั้นๆแต่ผมก็ตีความนัยน์แอบแฝงในคำพูดนั้นได้ มันใช้คำว่าส่งแสดงว่าเมื่อคืนอยู่ด้วยกัน



“หึ คุณมังกรเดือนคณะ เมื่อคืนไปคั่วใครมาล่ะครับ”มันหัวเราะกับคำเรียกด้วยน้ำเสียงเสียดสีของผม



ใช่แล้ว ไอ้หล่อที่นั่งอยู่ข้างๆผมเป็นเดือนคณะ...แต่พอมาแยกภาคตอนปีสองและมีการเลือกเดือนภาคกันมันก็บอกปฏิเสธไปด้วยเหตุผลที่ว่า...เผื่อแผ่ตำแหน่งให้คนอื่นบ้าง แค่นี้มันก็แจกบัตรคิวไม่หวาดไม่ไหวแล้ว...



และด้วยความเมตตาของมันนั้นเองทำให้นายธรรมดาคนนี้ได้รับตำแหน่งเดือนภาคไปครอง...อยากจะตักบาตรส่งส่วนบุญไปตอบแทนมันเสียจริงๆ



“ดาวคณะบริหารปีนี้ เห็นว่าโดนกันย์หักอกเลยวิ่งมาซบกู”มันยักไหล่ไม่ทุกข์ร้อนแม้ว่าจะเป็นได้แค่ของคั่นเวลาของหญิง ส่วนผมก็แค่พยักหน้าโดยไม่ออกความคิดเห็นอะไรเพราะผมไม่อยากพูดเรื่องของกันย์ต่อหน้าคนอื่นมากนัก



ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเพียรพยามบอกกับตัวเองว่าไม่ควรไปยุ่งเรื่องของกันย์ การทำตัวใจกล้าเดินเข้าหากันย์ก็เหมือนกับการเดินเข้าหากองไฟ แมงเม่าอย่างผมพอใจกับการเฝ้ามองเงียบๆคนเดียวอย่างตอนนี้มากกว่า



ทิ้งเวลาไม่นานนักแต่นานโคตรเพื่อนในกลุ่มอีกสองคนก็เดินทางมาถึง พวกมันเดินเคียงคู่กันเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าซึ่งบ่งชัดว่าพกความมั่นใจมาจากบ้านเต็มเปี่ยม ไม่หวั่นเกรงสายตาพิฆาตของอาจารย์เจ้าของวิชาซึ่งมองจิกพวกมันสองคนตาแทบ
ถลน...คนมาสายไปเป็นชั่วโมงสองคนเดินกอดคอกันขึ้นมานั่งยังแถวเดียวกับพวกผม



การเรียนการสอนอันแสนน่าเบื่อดำเนินไปอย่างยาวนานราวกับพระเจ้ากลั่นแกล้งบันดาลให้เข็มนาฬิกาเคลื่อนที่ช้าลง...



หนึ่งนาทีของวันนี้เชื่องช้ากว่าหนึ่งนาทีของเมื่อวานมากนัก ตัวผมที่นั่งจดตามที่อาจารย์สอนบ้างหลับบ้างในที่สุดก็ฟันฝ่าคาบสุดท้ายก่อนพักกลางวันมาจนได้ ทันทีที่อาจารย์ปล่อยคลาสก็ได้ยินเสียงเฮเบาๆดังมาจากทั่วสารทิศยกเว้นกลุ่มผมซึ่งไร้ซึ่งสุรเสียงใดๆ



ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจที่ได้พักกินข้าวสักทีแต่เป็นเพราะว่าเพิ่งตื่นต่างหาก



พวกเราสี่คนโงหัวขึ้นจากโต๊ะอย่างพร้อมเพียง การนั่งอยู่กับที่เอาความรู้เข้าหัวมันสาหัสนักสำหรับพวกเรา



ไอ้กรอ้าปากหาวอย่างไม่รักษาภาพพจน์ ส่วนไอ้พอสกับไอ้เบสก็บิดขี้เกียจจนตัวเป็นเลขแปด ผมมองเพื่อนร่วมแกงค์ของผมอย่างชอบใจ



สันดานเดียวกันก็เลยอยู่ด้วยกันได้



อันที่จริงตอนปีหนึ่งกลุ่มของเราใหญ่กว่านี้มีกันเป็นสิบคนเลย ไปไหนมาไหนด้วยกันทีมีแต่คนมองหวาดๆนึกว่าจะไปก่อเรื่อง แต่พอขึ้นปีสองคนอื่นๆดันเลือกเรียนภาคอื่นกันหมดเหลือแค่พวกผมสี่คนเท่านั้น



“จะว่าไป มะรืนนี้เฮีย มันนัดใช่ไหมวะ”ผมถามพลางยัดชีทใส่กระเป๋าลวกๆแล้วก็เดินนำพวกมันที่ยังสลึมสลือไม่เลิกลงบันได ในสมองก็จัดคิวงานไปด้วย อาทิตย์นี้เจ้าของร้านจะเดินทางไปท่องเที่ยวกับครอบครัว ลูกจ้างตาดำๆอย่างผมผู้ไม่มีประสบการณ์สั่งของมาสต็อคด้วยตัวเองจึงได้รับอานิสงค์หยุดงานไปด้วย



ส่วนเฮียที่ว่าก็คือไอ้บิ๊ก ชายร่างใหญ่อ้วนท้วมหากใครนึกหน้ามันไม่ออกก็ขอให้จินตนาการภาพเด็กบนขวดซีอิ๊วตราเด็กสมบูรณ์ภาคอายุยี่สิบปีแทน บ้านของไอ้เฮียเปิดร้านเหล้าอยู่ กลุ่มของพวกเราที่กระจัดกระจายเลยนัดสังสรรค์กันเป็นระยะ ซึ่งมะรืนนี้ก็เช่นกัน



“อืม หกโมง ก่อนร้านเปิด มึงไปได้ป่าววะ”ผมหัวเราะแห้งๆทันทีที่ได้ยินคำถามนี้จากปากพอส ความจริงนี่เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถปลีกตัวจากงานพิเศษไปดื่มกับพวกมันได้



พวกเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่เจอหน้ากันนานก็เคยแชทมาหาถามว่าตายหรือยังด้วยความเป็นห่วง(?)



“ไปได้ๆ ว่าแต่กินไรกลางวันดีวะ”เปลี่ยนเรื่องไว้ก่อนน่าจะดีกว่า พวกเราเดินลงมาใต้ตึกคณะ หาทำเลเหมาะแล้วก็วางกระเป๋าจองเอาไว้ คาบบ่ายวันนี้ต้องเข้าแลปพวกผมซึ่งปกติจะไปนั่งกินข้าวที่คณะบัญชีด้วยเหตุผลส่องหญิงจึงต้องหากินเอาใกล้ๆ
แต่ดูเหมือนการนั่งกินอาหารต่างคณะเพื่อจีบคนในคณะนั้นๆจะไม่ได้มีแค่ผู้ชายที่คิดอย่างนั้น



ผมกราดตามองไปทั่วบริเวณโรงอาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งขึ้นชื่อว่ามีผู้ชายเยอะ แต่ทว่าในสายตาผมกลับตรวจพบหญิงงามจำนวนมากนั่งจับกลุ่มทานอาหารกันอยู่หลายโต๊ะ



“หึหึ”เหยียดหัวเราะมุมปากยามนึกถึงผู้หญิงคนสุดท้ายที่เคยคบด้วย เจ้าหล่อนเองก็มานั่งตกผู้ชายในที่แบบนี้และเหยื่อที่ติดเบ็ดของเธอในวันนั้นก็คือผม...แต่น่าเสียดายที่กระเป๋าของผมมันไม่ถึงใจเธอ พวกเราก็เลยโบกมือลากันหลังใช้เวลาร่วมกันเพียงค่ำคืนเดียว



ถ้าอยากได้ผู้ชายรวยนักทำไมไม่ไปล่าแถวคณะบริหาร? เด็กอินเตอร์คณะนี้ทั้งหล่อทั้งรวย



อย่างเช่นกันย์...



ความคิดของผมสะดุดลงเมื่อเดินถือข้าวขาหมูพิเศษกลับมาที่โต๊ะซึ่งพวกที่เหลือซื้อเสร็จแล้วก็กลับมาก่อนแล้ว



“มุงไรกันวะ”ผมเอ่ยถามขณะชะเง้อผ่านเจ้าพวกนั้นซึ่งยืนมองอะไรบางอย่างบนโต๊ะด้วยสายตาลังเล เบสหันมามองหน้าผมแล้วก็ขยับตัวให้ผมเข้ามาดูได้สะดวก



สิ่งที่สะท้อยอยู่ในดวงตาสีดำขลับซึ่งกำลังเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึงของนายธรรมดาคนนี้ก็คือสีเหลืองนวลของดอกไม้ในกระเช้าเล็กๆ



เจ้าทานตะวันอันเป็นตัวแทนของความรักที่ไม่อาจเอื้อมและดอกคัตเตอร์ซึ่งคนทำงานในร้านดอกไม้อย่างผมรู้จักความหมายของมันดี



ดอกไม้ดอกเล็กๆสีขาว ความกระจ้อยร่อยของมันถูกนำมาใช้ประโยชน์เป็นของแซมประดับช่อดอกใหญ่ ไม่โดดเด่นและมีความหมายว่า...



 "แม้คุณจะไม่มองผม ผมก็ยังมีแต่คุณเสมอ..."



ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงนุ่มดังขึ้นในระยะประชิด พอหันหลังกลับไปก็พบกับเจ้าของใบหน้านวลเนียนยืนมอบรอยยิ้มละไมมาให้ กันย์ของผมยกมือขึ้นเกาแก้มน้อยๆแล้วก็เมียงมองไปทางอื่น



รอยยิ้มเก้อเขินนั้นทำให้ผมคล้อยมองราวกับต้องมนต์



อะไรที่ดลบันดาลให้พวกเรากลับมาพบกันอีกครั้งกันนะ...



“เมื่อวานผมขอโทษนะที่ออกจากร้านไปทั้งอย่างนั้น”เว้นเวลาไม่นานเขาก็รวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมสำเร็จ



ผมระบายยิ้มเต็มแก้ม”ไม่เป็นไร ผมผิดเองที่พูดจาไม่เข้าหูคุณ...ว่าแต่ดอกไม้นี้...”




ไม่รู้ว่าควรจะถามดีไหมเนื่องจากเมื่อวานเขาเป็นคนบอกผมเองว่าจะนำไปให้คนที่แอบชอบ แต่ทว่าเจ้าช่อดอกไม้ที่ควรถูกส่งมอบให้แก่ผู้โชคดีคนนั้นกลับมาตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะกินข้าวของผมพร้อมกับคุณลูกค้าที่มีท่าทีอ้ำๆอึ้งๆ



“ดอกไม้ช่อนั้น...”กันย์ลากเสียงยาว กลอกตาไปมาเหมือนกำลังหาคำตอบดีๆ ผมที่เป็นคนถามเองจึงคิดว่าตนได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปเสียแล้วเลยอ้าปากเตรียมเอ่ยว่าไม่จำเป็นต้องตอบอะไรก็ได้...ก็แค่ชวนคุย...เฉยๆ



“ผมให้คุณ”น้ำเสียงของกันย์เบาราวกับขนนกที่พร้อมจะปลิวตามสายลมไปทุกเมื่อ



“เมื่อกี้นี้ว่าอะไรนะครับ”ตัวผมซึ่งยืนอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงฟุตเอียงหูเข้าไปใกล้เพราะไม่ได้ยิน แต่การกระทำอุกอาจและใบหน้าที่เคลื่อนลงไปใกล้จนเกินพอดีนั้นทำเอาทั้งผมและเขาผงะตัวออกจากกันเหมือนโดนของร้อน



“อะ...เอ่อ...ให้! ผมให้คุณ ไปนะ”



คำพูดไม่เป็นประโยคกับร่างโปร่งบางเจ้าของใบหน้าขึ้นสีระเรื่อที่หันหลังวิ่งออกไป ผมมองตามกันย์ซึ่งวิ่งชนกับคนนั้นคนนี้ไปทั่วแล้วก็วิ่งลงบันไดออกจากตัวตึกคณะของผมไปอย่างไม่เข้าใจ



ความเงียบเข้ามาปกคลุมพวกเราที่เหลือตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ตัวผมหันมาพินิจมองเจ้าช่อดอกไม้ซึ่งเป็นคนจัดเองกับมือก่อนจะหยิบการ์ดสีชมพูที่ผูกติดไว้กับหูกระเช้าซึ่งผมแน่ใจว่าเมื่อวานนี้ตอนขายผมไม่ได้ติดอะไรแบบนี้เข้าไปด้วยขึ้นมาเปิดอ่านอย่างชั่งใจ



บางทีกันย์อาจจะเขียนให้คนที่นัดเอาไว้เมื่อวานก็ได้...ผมไม่ควรอ่าน



ขณะสมองคิดถึงเรื่องมารยาทสองมือและสองตาก็เปิดอ่านไปเสียแล้ว



....เมื่อวานนี้ไม่ได้ให้...วันนี้เลยเอามาให้นาย...



ข้อความที่เขียนด้วยลายมือบรรจงเรียกรอยยิ้มปรี่จากมุมปากของชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานามนาย...ผู้กำลังอยู่ในโลกของตัวเองและยังไม่รู้สึกถึงสายตาที่มีคำว่าเสือกตัวเบ้อเริ่มจากสายตาสามคู่ของเพื่อนรัก



“นาย...มึง อะไรยังไง เล่ายาว”มังกรกระเซ้าถาม ส่วนเบสกับพอสก็พยักหน้าสนับสนุน...



ท่ามกลางสายตาคาดคั้น ผมก็นำการ์ดและกระเช้าดอกไม้ลงมาวางข้างกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาลเข้มของผมเองแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวขาหมูที่ซื้อมาโดยไม่สนใจพวกมันแม้แต่น้อย



“เขาก็แค่ซื้อดอกไม้จากร้านกูแต่ไม่ชอบก็เลยเอาของมาคืนเท่านั้นแหละ”



ท่ามกลางความเคลือบแคลงของเพื่อนๆตัวผมก็สรุปเรื่องตามที่พูดไปแล้วจริงๆ



...ทีแรกกันย์คงจะเอาไปให้เด็กที่มาหาไอ้มังกรเมื่อคืน...



ในเมื่อความรักของเขาจบลงไปแล้ว ดอกไม้ช่อนี้ก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ชายคนนี้ก็มีความสุขยามเหลือบสายตาไปเห็น ดอกทานตะวันเพียงสี่ห้าดอกกลับสะท้อนสีสว่างตาจนโลกของคนที่ได้รับมันมาสดใสเสมือนรอบตัวเต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้สุดลูกหูลูกตา



___________________________________


พระเอกเรื่องนี้เป็นคนจำพวกประเมิณตัวเองต่ำเรี่ยดินค่ะ 555+

แต่คนอื่นจะเห็นเจ้านายเป็นคนยังไงนั้นต้องรอดูกันต่อไป  :hao3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.1 --- 11-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 11-02-2017 17:22:31
ซึนได้อีก :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.1 --- 11-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 12-02-2017 22:59:02
 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.1 --- 11-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 13-02-2017 08:36:13
น่าจิดตามครับผม,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.1 --- 11-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 13-02-2017 11:15:32
พระเอกเจียมตัวเหลือเกิน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.2 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 20-02-2017 18:39:04



ตอนที่2



“หลีกๆๆ พวกมึงหลีกไป นายธรรมดาเสด็จแล้ว!!!!”



เสียงประสานของคู่หูนรกพอส เบสดังลั่นร้านเหล้าซึ่งเป็นที่นัดหมายของกลุ่มพวกเรา



เนื่องจากคนในกลุ่มเป็นลูกชายของเจ้าของร้าน การสังสรรค์จึงได้รับส่วนลดพิเศษแถมยังได้เข้าร้านก่อนเวลาเปิดอีก ตัวผมที่ไม่ค่อยได้มาดื่มกับเจ้าพวกนี้เท่าไหร่เพราะติดงานพิเศษจึงไม่เข้าใจว่าไอ้การได้กินก่อนร้านเปิดมันน่าภาคภูมิใจตรงไหน



หากแต่สงสัยได้ไม่นานก็ถูกระดมฝ่ามือเข้าปะทุสะร้าย โดนตบเข้าที่หัวจนหน้าหัน ทุบหลัง ผลักอก คือถ้าจะทักทายกันรุนแรงขนาดนี้ก็ใช้ตีนช่วยด้วยก็ได้นะกูไม่ถือ



“ไอ้นาย มึงยังไม่ตาย!!”



“เพื่อนรัก ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”



“แม้เราจะอยู่ไกลกันสุดขอบโลกหรือแค่หนึ่งในสี่ไมล์แต่...”



“เอาที่พวกมึงสบายใจเลย อยากเจอกูนักก็เลิกแดกข้าวที่คณะอักษรแล้วก็มากินที่โรงอาหารใต้ตึกสิวะ”ผมเอี้ยวตัวหลบความรุนแรงออกมาเพราะกลัวดอกไม้จะเยินก่อนจะเถียงกลับอย่างไม่พอใจ



“ไม่! มึงไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”บิ๊กช่วยตอบให้ผมสบายใจ คนถูกทักไปว่าคิดถึงอย่างนั้นแหละเลยนั่งลงกับที่ของตัวเองเท้าค้างมองหน้าพวกมันซึ่งพร้อมใจกันส่งสายตาแปลกๆมายังผมเป็นจุดเดียว...



ไม่สิ ไม่ใช่ผม...สิ่งที่พวกมันกำลังมองอยู่ก็คือ...กระเช้าดอกไม้ในมือของผมนั่นเอง



“แหม่ นายธรรมดากับรักครั้งใหม่เหรอครับ?”แม็กซ์เอาไหล่มาชนไหล่ผมหน้าตาหยอกล้อกวนส้นตีน



พวกมันในทีนี้รู้ประวัติช้ำรักของผมดีเลยมีท่าทีแปลกใจเพราะพวกมันเชื่อกันว่าผมจะออกบวชหลังเรียนจบ...



ซึ่งความคิดจังไรแบบนั้นก็ได้มาจากพอสและเบส



“รักเชี่ยไร นี่ของคืนจากลูกค้า”นัยน์ตาเป็นประกายของเหล่าเพื่อนรักดับวูบหม่นหมองลงทันทีเมื่อได้ยินคำปฏิเสธอันแสนชัดเจนจากปากผม



บิ๊กเอื้อมมือมาตบไหล่เชิงให้กำลังใจ มันพร่ำบอกผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าผมหล่ออย่าเพิ่งท้อขอให้สู่ต่อไปสักวันจะเจอรักแท้ เหมือนมันไม่รู้ว่าในห้องผมมีกระจก เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะบิ๊ก ขอบใจที่เป็นห่วง



หลายคนเริ่มแยกย้ายกันนั่งที่ของตัวเองพูดคุยสัพเพเหระกันผมเลยตัดสินใจหยิบเอากระเช้าดอกไม้ไปฝากหลังร้านไว้ก่อน ขืนวางไว้กับกลุ่มลิงถึกมันคงเละภายในสามนาที



พ่อของไอ้บิ๊กหรือก็คือเด็กบนฉลากซิอิ๊วขาวภาคห้าสิบปียิ้มรับแล้วก็นำของในมือผมไปวางไว้บนเคาเตอร์คิดเงินซึ่งตั้งอยู่ด้านในถัดจากห้องน้ำไม่มากนักด้วยความยินดี



ร้านแห่งนี้เป็นลานกว้าง มีเวทีสำหรับนักร้องและโต๊ะหลายสิบตัว พวกเรานั่งอยู่ในมุมด้านในเพื่อไม่เป็นการรบกวนลูกค้าคนอื่นๆซึ่งเริ่มทยอยมากันแล้วสองสามโต๊ะ



ผมมองทานตะวันสีสดอย่างอาลัยนิดหน่อยแต่ก็คิดได้ว่าโอเว่อร์เกินไปก็เลยเดินกลับโต๊ะ



ทว่า...สายตาพิฆาตกลับทิ่มแทงเข้ามาจนตัวผมพรุนเป็นฟองน้ำ



“อะ...อะไรเหรอ”ผมอ้อมแอ้มถามออกไป ส่วนตัวก็พยามกลับเข้าไปนั่งที่แต่กลับโดนไอ้พอสล็อคคอลากให้มานั่งหัวโต๊ะ ตามมาด้วยสายตานับสิบคู่ที่พร้อมใจกันเพ่งมาทางผมซึ่งมีใบหน้าเหรอหรา



“ไอ้เบสเล่าให้ฟังหมดแล้วว่าลูกค้าที่ว่าคือกันย์”แม็กซ์กล่าวเสียงเข้ม พวกที่เหลือก็เออออห่อหมก สีหน้าและท่าทางของพวกมันตอนนี้เหมือนไม่ใช่หนุ่มวิศวะ...



บอกใครเขาคงเชื่อสนิทใจว่าเรียนนิติศาสตร์



ส่วนจำเลยอย่างนายธรรมดาก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้คณะลูกขุนทั้งหลายทคนถูกเค้นถามกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะทำทีเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร



”ทำไม กันย์ซื้อดอกไม้ร้านกูไม่ได้เหรอไง ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลก”ผมแสร้งทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โต คว้าเอากระติกน้ำแข็งมาคีบน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเทเหล้าซึ่งไม่รู้ว่าเขาเอามาเสริฟตั้งแต่เมื่อไหร่อย่างชำนาน คิดเอาเองว่ารอดแล้วเลยยกสุราขึ้นจิบ



แต่คำตอบถัดมาของมังกรสร้างความกระทบกระเทือนให้สมองของคนแอบเนียนด้านชาไปเก้าส่วน



“มันแปลกตรงที่มึงชอบกันย์...”



“!!!!!!”



ผมเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง มองหน้าเหล่าเพื่อนที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับข่าวใหญ่นี้กันสักคน



“พวกมึง...รู้...ตั้งแต่เมื่อไหร่”ตัวของนายธรรมดาตอนนี้หดเหลือเท่านิ้วก้อย



ไม่จริงน่า...ก็ผมคิดว่าไม่เคยพูดถึงกันย์เลยสักครั้งไม่ใช่เหรอ แถมเจ้าพวกที่แยกกันตั้งแต่ปีหนึ่งยังทำท่าเหมือนรู้อยู่แล้วอีกก็หมายความว่าพวกมันรู้ตั้งแต่...



“ปีหนึ่ง ก่อนปิดเทอมใหญ่”เบสช่วยไขความกระจ่าง”ตลอดปีมึงเลิกกับแฟนเจ็ดคน ถึงมึงจะได้เย็-ครบทุกคนแล้วก็เถอะ แต่ตอนมึงเฮิร์ทพวกกูรู้สึกได้ว่ามันไม่สุด เหมือนมึงอกหักแค่ครึ่งเดียว พวกกูเลยคิดว่ามึงต้องมีคนที่ชอบมากๆอยู่ในใจ...”




“และคนที่ว่านั้น กูเพิ่งรู้วันนี้ว่าเป็นกันย์...”พอสช่วยต่อคำ



รู้สึกเหมือนโดนไม้เบสบอลฟาดหัวอย่างแรง หลังจากสิ้นประโยคนั้นผมก็หยัดร่างกายอันแข็งทื่อขึ้นแล้วก็กล่าวเสียงราบเรียบว่า”ขอกูไปเข้าห้องน้ำก่อน” ผมเดินฝ่ากลุ่มเพื่อนซึ่งมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกโดยไม่ปรายตามองแม้แต่น้อย



ผม...ชอบกันย์ขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมถึงถูกมองออกง่ายขนาดนี้ แค่เวลาสั้นๆที่กันย์เอาดอกไม้มาคืน...



ตัวผมซึ่งถูกตอกย้ำเข้ากับความจริงบางอย่างซึ่งเพียรหลีกเลี่ยงมาแสนนานเอนกายพิงฝาผนังหลังร้าน...



ห้องน้ำเป็นเพียงข้ออ้างให้สามารถปลีกตัวออกมาจุดที่พร้อมจะถูกรัดให้ตายด้วยสายตาทุกเมื่อก็เท่านั้น



ความเย็นจากเนื้อปูนและอากาศยามพลบค่ำแทรกซึมผ่านผิวหนังช่วยระงับอัตราการเต้นของหัวใจให้ช้าลง ผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วก็หยิบไฟแช็คและบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ



นัยน์ตาสีดำเข้มทอดมองแสงสลัวจากปลายมวนบุหรี่ก่อนยกมือขึ้นมาจรดริมฝีปากอัดนิโคตินเข้าปอด ยืนทอดถอนหายใจแล้วก็


ปล่อยให้สายลมพัดผ่านร่างกายไปอย่างเงียบงัน



จนกระทั่งเสียงดนตรีบนเวทีเริ่มบรรเลง...



ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้วแต่คิดว่าไม่ควรหายไปนาน ผมก็เลยเดินเข้าไปทิ้งบุหรี่ซึ่งใกล้จะหมดมวนพอดีในที่เขี่ยบุหรี่ของห้องน้ำแล้วก็จัดแจงล้างหน้าล้างตาเพื่อความสดชื่น



มือหยาบจากการทำงานสารพัดวักน้ำเย็นสัมผัสผิวหน้าของตัวเอง ผมก้มหน้าเอามือเท้าอ่างอย่างใช้ความคิด ไรผมเปียกชุ่มลงมาปรกหน้าผากแต่นั่นก็ไม่ได้สร้างความรำคานให้เท่าไหร่นักเมื่อเทียบกับความคิดซึ่งแล่นอยู่ในหัว



ตอนกลับไปที่โต๊ะควรทำสีหน้าอย่างไรดี...



หากแต่...เสี้ยวนาทีที่ผมเงยหน้าขึ้นมาหลังจากพยามควบคุมอารมณ์คุกรุ่นอยู่ครู่ใหญ่ จิตใจซึ่งนิ่งสงบไปแล้วครั้งหนึ่งกลับมาสั่น


ไหวอย่างรุนแรงอีกครั้งเมื่อสิ่งที่สะท้อนอยู่ในกระจกตรงหน้าของผมก็คือร่างโปร่งสาเหตุของปัญหาทั้งมวลในชีวิตผมช่วงนี้



“กันย์”



ใบหน้าหวานฉายแววตื่นตระหนกเมื่อถูกผมพบตัวเข้า หากสังเกตดูดีดีจะเห็นว่าดวงตาคู่สวยรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา คิ้วเรียวขมวดเป็นปมยามจับจ้องใบหน้าโง่ๆของผมที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้ากระจก



ผมหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ในสภาพเหมือนกำลังจะร้องไห้แบบนั้น



“นิสัยไม่ดี!”ผมเลิกคิ้วอย่างฉงนเมื่อโดนด่าโดยไม่ทันตั้งตัว เท่าที่จำความได้ผมคิดว่าผมไม่เคยทำอะไรให้เขาไม่สบายใจสักครั้งเลยนะ



“ว่าผมเหรอ?”



“นายนิสัยไม่ดี”



นัยน์ตากลมโตแข็งกร้าว ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างระงับสติอารมณ์ กันย์สะบัดแขนของผมที่เอื้อมไปรั้งเจ้าตัวซึ่งกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำไป



“เดี๋ยว! อะไร เกิดอะไรขึ้น”และในที่สุดคนตัวเล็กกว่าก็สู้แรงของผมไม่ไหว



นายธรรมดาใช้มือรวบแขนของคนเข้าใจยากตรงหน้าได้สำเร็จ



“...ปล่อย..นะ....”



“ไม่...”



นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่...?



เห้!? นาย ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไม่ไปข้องแวะกับกันย์น่ะ



บางครั้งสมองก็ตกอยู่ใต้อำนาจของจิตใจ...ยามเห็นหยดน้ำสีใสร่วงผล็อยจากดวงตาคู่นั้นแล้ว



มันยากเหลือเกินที่จะห้ามใจไม่ให้ยกมือขึ้นไปสัมผัสแก้มนวล เกลี่ยหยาดน้ำตาออกอย่างแช่มช้า



“ปล่อยนะ...อย่าทำแบบนี้”แผ่วเบาแล้วก็สั่นเครือ คนตรงหน้าผมเปราะบางเหมือนพร้อมที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อ



และแล้ว...โดยไม่รู้ตัว...ผมก็...



จูบกันย์...


________________________

ลาก่อนเจ้านายคนเจียมตัว 55555

ผู้ชายที่เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นจะให้หงิมๆได้ไงจริงป่ะ

มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่คิดว่าตัวเองเรียบร้อย(?) 555

หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.2 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 20-02-2017 18:49:31
กันย์เป็นอะไร หรือเพราะเห็นดอกไม้บนเคาท์เตอร์
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.2 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 20-02-2017 21:18:08
กันย์เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมอ่ะ
 :katai5: :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.3 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 03-03-2017 18:18:20
ตอนที่3



ผมกำลังจูบกันย์...



เปลือกตานวลเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงขณะที่ผมกำลังโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน นัยน์ตาสีเข้มล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวรื้นด้วยคราบน้ำตาค่อยๆปรือลงอย่างยินยอมเมื่อริมฝีปากของเราแนบกัน ผมคลอเคลียกลีบปากบางอย่างเผลอไผลอยู่ไม่นานก็รู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่



ผมผละถอยออกมาอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย ค่อยๆคลายอ้อมแขนออก ใบหน้าของพวกเราค่อยๆแยกห่างออกจากกัน...



“อะ...เอ่อ คือว่า...”ไม่มีอะไรที่คนอย่างผมสามารถเปล่งออกมาเป็นคำได้เลย เมื่อหยาดน้ำตาที่ผมปรารถนาให้มันหยุดไหลนั้นกลับพรั่งพรูออกมาจากตาคู่สวยราวกับเขื่อนแตก



“นายนิสัยไม่ดี นายนิสัยไม่ดี นายนิสัยไม่ดี...”



“!!”



ในสถานการณ์อย่างนี้ สถานการณ์ที่คนที่ผมแอบรักมาเป็นปีๆกำลังยืนปาดน้ำตาร้องไห้โฮแล้วก็พร่ำต่อว่าผมซึ่งอุกอาจไปจูบเขาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนั้น...ผมควรจะทำยังไงดี



“กันย์...เอ่อ คุณ ผมขอโทษ เมื่อกี้นี้ผมก็แค่...จูบ...ปลอบ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ...”



ผมเอื้อมมือไปกำชับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายซึ่งร้องงอแงเหมือนเด็กๆให้หันมาเผชิญหน้ากันก่อนจะรัวคำขอโทษไม่หยุดไม่หย่อนแต่ดูเหมือนการกระทำของผมจะไปกดสวิตซ์อะไรเข้า กันย์ของผมก็เลยขัดขืน ร่างโปร่งบางพยามขืนตัวเองออกมาจากการกอบกุมของผม



“สบายใจได้ผมไม่ได้ร้องให้เพราะจูบงี่เง่าของคุณหรอก เลิกมายุ่งกับผมได้แล้ว!”



“เดี๋ยวสิกั...”



กันย์หันมาตวาดใส่หน้าผมแล้วก็หันหลังก้าวเดินออกจากห้องน้ำไป หากแต่...



“เดี๋ยว! ถ้าอย่างนั้นคุณร้องไห้ทำไม...”อะไรที่ทำให้กันย์ของผมเสียน้ำตามากมายให้ขนาดนี้...



“ผมอกหัก...พอใจรึยังปล่อยผมไปได้แล้ว!”



เหรอ...อย่างนี้นี่เอง ผมระบายรอยยิ้มอุ่นตรงมุมปาก เจ้าของที่แท้จริงของดอกไม้ช่อนั้นคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดสินะ...



“ผมก็กำลังอกหักเหมือนกัน...”



คิดมาถึงจุดนี้ผมก็คงต้องยอมรับสักที



ผมรักกันย์...มันมากกว่าคำว่าหลงใหลตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นเขาในสวนนั้นแล้ว



ผมรักกันย์มาโดยตลอด...ไม่ว่าจะทำอะไรหรือกำลังคบกับใครคนเดียวที่สายตาของผมมองหาก็คือกันย์



“เราไปหาร้านดีดีนั่งดื่มกันไหม?”



.
.



กันย์ก็ยังคงรวยสมแล้วที่เป็นกันย์ ผมบังคับพวงมาลัยของเจ้าบีเอ็มสีขาวป้ายแดงใหม่เอี่ยมเคลื่อนตรงไปตามทางที่ GPS บนคอนโซลบอกมา น่าแปลกใจที่ช่วงเวลาทุ่มเศษๆแต่บนท้องถนนกลับไม่ค่อยมีรถ จะเรียกว่าแม้แต่การจราจรก็ยังเป็นใจได้ไหมก็ไม่รู้เมื่อเจ้าของรถตัวจริงยังคงนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่นั่งด้านข้างคนขับ



ตอนที่ผมใจกล้าบ้าบิ่นชวนกันย์ไปดื่มที่ร้านอื่นทั้งๆที่เขาก็อยู่ในร้านเหล้าอยู่แล้วแท้ๆผมก็อยากจะกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด ทว่ามือเรียวกลับยื่นกุญแจรถของเขามาให้ผมแล้วก็เดินไม่พูดไม่จานำมาที่รถ เปิดประตูเข้ามานั่งแล้วก็กดค้นหาสถานที่ด้วยตัวเอง
และไม่มีคำพูดใดๆ...



อา...ผมค่อนข้างมันใจว่าผมเป็นคนพูดเก่ง การขายของช่วยให้พบปะผู้คนหลากหลาย หากแต่ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้ากันย์ผมกลับเสียการควบคุมแล้วก็พูดอะไรผิดพลาดเสมอ



เสียงเพลงสากลจากวิทยุช่วยลดความตึงเครียดของผมได้ไม่น้อย ผมเหลือบมองร่างบางซึ่งผินหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ลอบถอนหายใจกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า




เมื่อเลี้ยวรถเข้าไปในร้านซึ่งระบบนำทางมาให้ผมก็พบเข้ากับปัญหาใหม่...ตามมารยาทแล้วคนชวนหรือฝ่ายชายควรจะเป็นเจ้ามือเลี้ยง แต่ตัวผมซึ่งมีเงินติดตัวอยู่ไม่ถึงหนึ่งพันบาทกลับถูกป้ายชื่อร้านรวมไปถึงรถและการแต่งตัวของลูกค้าอื่นๆฟาดจนหน้าชา...



ร้าน Euphonium ผับชื่อดังในแวดวงไฮโซ แค่น้ำแข็งเปล่าก็แก้วละห้าสิบแล้ว



เพราะอย่างนี้ไงถึงไม่อยากยุ่งกับกันย์นัก



“เหอๆ...”หัวเราะเสียงแห้งกับตัวเองขณะปิดประตูรถแล้วก็เดินอ้อมไปยังฝั่งซ้ายแล้วก็เปิดประตูให้คุณหนูตระกูลดังเดินลงจากรถได้สะดวก



ใบหน้าของกันย์กลับมาประดับด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง แม้มันจะดูหม่นหมองไม่น้อยก็ตาม ผมปิดประตูรถแล้วก็มองคนที่ตัวเล็กกว่าผมเป็นสิบเซ็นต์ซึ่งยืนพิงรถแล้วก็มองหน้าผมด้วยแววตาเป็นประกายอย่างไม่เข้าใจ



“ยิ้มอะไรเหรอ”ในที่สุดก็ทนสายตาคู่นั้นไม่ไหว เอ่ยถามอย่างใคร่รู้



“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเสือผู้หญิงอย่างคุณจะอกหักกับเขาเป็นด้วย”กันย์พูดแล้วก็หัวเราะคิกคักกับตัวเองอย่างชอบใจ



เห้ๆ คุณครับ ถึงความจริงแล้วผมจะแอบอ้างว่าอกหักเพื่อหาเรื่องอยู่ต่อกับคุณก็ตามแต่...



“หัวเราะเยาะกันแบบนี้ไม่ดีนะ”ผมแย้งด้วยใบหน้าเจื่อนๆเมื่อเด็กโบกรถของร้านเดินฝ่าแสงสลัวๆของโรงจอดรถเข้ามาเพื่อเช็คดูว่าพวกเราเกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่าเมื่อยืนอยู่นานแล้วไม่มีทีท่าว่าจะเข้าร้าน ผมเหลือบมองยามคนนั้นด้วยสาตาคมปราบ จะไปไหนก็ไปเลย คนกำลังคุยกันดีๆ



ว่าแต่ว่ากันย์ไปเอาข่าวมาจากไหนว่าผมเป็นเสือผู้หญิง?



นี่นายธรรมดานะ...



“เข้าไปกันเถอะ”



สถานที่บรรเทาอาการอกหักของกันย์ เพียงแค่ผมก้าวเท้าผ่านบานประตูสีดำขลับซึ่งถูกเฝ้าด้วยพนักงานต้อนรับชายในชุดสูทหูกระต่ายสองคน เสียงเพลงอึกทึกก็ดังกระทบโสตประสาต เสียงเพลงจากทั่วสารทิศและแสงไฟที่ถูกหรี่จนมืดสลัวคงเป็นเพียงไม่กี่สิ่งที่สถานที่แห่งนี้มีเหมือนผับทั่วๆไป



สถานที่ซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คน หากเมื่อเดินสวนกับคนเหล่านั้นยี่สิบคนจะพบเข้ากับคนคุ้นหน้าคุ้นตาสักหนึ่งคน ไม่ว่าจะเป็นดารา นักร้อง นางแบบนายแบบ หรือพวกลูกคนมีเงินทั้งหลาย แสงสปอร์ตไลท์สาดส่องไปทั่วส่องให้เห็นกลุ่มควันแล้วก็กลิ่น
แอลกอฮอล์ที่อบอวน



กันย์เดินตามบริกรซึ่งนำทางไปยังโต๊ะ เบียดเสียดผู้คนหากแต่ไม่มีท่าทีประหม่า



แสดงว่ามาบ่อยสินะ...



ดูเหมือนว่าภาพของกันย์ที่ผมเห็นกับกันย์ตัวจริงจะไม่ซ้อนทับกันเสียแล้ว



พอถึงที่หมายกันย์ก็จัดการสั่งของเพียงไม่กี่อย่าง ระหว่างรอของมาเสริฟผมก็เหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนข้างกายด้วยความเคยชิน โดยลืมไปว่าการแอบมองในระยะใกล้แบบนี้จะโดนจับได้



กันย์ยกยิ้มมุมปากปาก”มองอะไรเหรอ?”แล้วก็เย้าถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว เรียกรอยยิ้มมุมปากจากผมได้อย่างดี



“มองให้แน่ใจว่าตรงหน้านี้คือคุณตัวจริงหรือเปล่า”ผมเอนกายพิงพนักโซฟาสีแดงตัวใหญ่”ท่าทางเชี่ยวชาญโลกกลางคืนใช่ย่อย”



ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเที่ยว...ก่อนจะกลายเป็นนายธรรมดาผู้จัดระเบียบชีวิตของตัวเอง วางมือจากผู้หญิงและวงการชกต่อย นายคนนี้เองก็ถือว่าเป็นยอดนักรบผู้เจนจัดในสนามรบยามราตรีคนหนึ่งเลย



คนโดนแซวหัวเราะในลำคอพลางเอี้ยวตัวไปคีบน้ำแข็งใส่แก้วพร้อมเทเหล้าให้เสร็จสรรพก็ยื่นมาให้ผม



“ไม่เต้นเหรอ”เมื่อเหล้าลงคอ เราก็คุยกันง่ายขึ้น สุราแก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ไหลลงคอจนเกลี้ยง ผมเอ่ยถามคนที่เอาแต่นั่งจิบเหล้าเงียบๆอย่างลองดี อยากจะเห็นร่างเพรียวบางบนฟลอร์เต้นรำ อยากจะเห็นยามเมามายบนเวทีแห่งแสงสี อยากจะเห็นอีกด้านของกันย์ที่ไม่เคยได้เห็นมากกว่านี้



แต่คนฟังกลับกระตุกรอยยิ้มแพรวพราวที่มุมปากแล้วก็ส่ายหัวไปมา



ท่ามกลางความเสียดายของผม ก็ได้กลิ่นหอมจางๆของคนข้างกายซึ่งเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้



“คุณก็ลงไปสิ ผู้หญิงพวกนั้นคงดีใจ”เสียงหวานกระซิบข้างใบหู



ดูเหมือนกันย์ของผมจะคออ่อนเอาเรื่องเมื่อเจ้าตัวดื่มไปไม่ถึงสามแก้วดีแต่กลับเอาตัวเข้ามาออเซาะแขนกับบ่าของผมอย่างปล่อยตัวแล้วก็ช้อนนัยน์ตาคู่หวานเยิ้มมองพร้อมรอยยิ้มกริ่ม



ปากก็เอื้อนเอ่ยยุแยงให้ลงไปเต้นกับหญิงงาม แต่ข้อมือบางกลับเกี่ยวรั้งวงแขนของผมเอาไว้เสียแน่น



ให้ตายร้อยทั้งร้อยพวกคุณคิดว่าผมจะเลือกอะไร ระหว่างผู้หญิงพวกนั้นกับเขา?



“กันย์”



เพราะพวกเราเจอกันในสถานะลูกค้ากับลูกจ้าง สรรพนามที่ใช้เรียกกันและกันจึงฟังดูห่างเหินนัก



“หืม?”คนถูกเรียกเอนหัวมาซบบ่ากว้างแล้วก็ยกแก้วสุราแก้วขึ้นแนบริมฝีปาก



“ขอเรียกว่ากันย์ได้ไหม”หากแต่เสียงทุ้มที่เอ่ยคำถัดมาก็เรียกรอยยิ้มชวนเชิญให้คนมองเคลิบเคลิ้ม เจ้าของชื่อส่งเสียงงืมงำใน
ลำคอแทนคำอนุญาต









“ขอโทษนะครับ วันนี้พวกเราจะกลับแล้ว”



เวลาล่วงเลยวันใหม่ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คนที่มากับผมก็ยกธงขาวยอมแพ้เสียแล้ว เห็นทีผมคงต้องประเมินกันย์เสียใหม่ ทีแรกหลงนึกว่าเชี่ยวเรื่องพวกนี้แต่พอลองสังเกตดูใหม่อีกรอบแล้ว...อ่อนมาก...แถมยังน่ารักอีกต่างหาก



ผมบอกปัดคำเชิญชวนของหญิงสาวรูปร่างอวบอิ่ม ผิวขาวผ่องมีน้ำมีนวลกับเนินอกใหญ่ถูกเสป็ค หล่อนมีท่าทางกระเง้ากระงอดเหมือนไม่อยากปล่อยมือจากแขนของผม หากแต่การอ้อนวอนของเธอคนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของผมสักนิด



“อย่าทำกับแนนอย่างนี้สิคะ เพิ่งเที่ยงคืนเองนะๆ”สาวเจ้าทิ้งตัวลงนั่งอย่างถือวิสาสะ คิ้วของผมเริ่มกระตุกแต่ก็ต้องยิ้มเข้าไว้เมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้หญิง



กันย์ซึ่งเมาได้ที่ขมวดคิ้วมองแนนเขม็ง ท่าทางเหมือนไม่พอใจแต่กลับไม่เอ่ยปากไล่ สงสัยจะเกรงใจผมอยู่ล่ะมั้ง



เนินอกสะท้านใจของหล่อนสัมผัสแนบชิดต้นแขนของผม สองมือของหล่อนโอบรอบคอคลอเคลียอย่างยั่วยวน ส่วนกันย์ก็ลุกขึ้นแล้วก็ขอตัวไปห้องน้ำด้วยสีหน้าอ่านยาก



“เดี๋ยว!”ผมฉุดข้อมือบางของคนที่กำลังจะเดินผ่านหน้าไปอย่างตกใจ ออกแรงรั้งเพียงนิดเดียวคนที่โดนโงนเงนอยู่แล้วก็เซล้มลงมานั่งซบอกผมได้ไม่ยาก!



“อะ...!?”



สภาพของผมตอนนี้คือแขนซ้ายถูกผู้หญิงแต่ตัววาบหวามเกาะกุมไว้แน่น ส่วนมือขวาก็โอบรอบเอวบางของกันย์ซึ่งกำลังนั่งตักผมอยู่ด้วยสีหน้าตื่นตลึงพอกันทั้งสามคน!



 “นาย...”เสียงของกันย์หวานแหบพร่าแล้วก็แผ่วเบา เพียงแต่ระยะห่างระหว่างเรายามนี้หดสั้นลงเหลือไม่ถึงคืบ ไม่สิ มันใกล้กว่านั้น ใกล้ขึ้นเรื่อยจนรู้สึกถึงลมหายใจแผ่วร้อน มือนุ่มเอื้อมขึ้นมาประครองใบ้หน้าของผมไว้ก่อนกลีบปากบากจะแนบสัมผัสนุ่มละมุน



ขยับเรียวลิ้นเล็กควานหาความชุ่มชื้นตอบในโพรงปากนั่น... เหมือนโลกนี้เหลือกันอยู่แค่สองคน เสียงกรีดร้องของแนนกลืนหาย
ไปพร้อมกับความเห่อร้อนในช่องท้อง



ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดในโพรงปาก หยาดน้ำใสๆหยดรอดผ่านจากมุมปากของคนทั้งสองที่ไม่รู้ตัว  มือแกร่งเลื่อนจับรั้งท้ายทายของร่างบางเพื่อให้ริมฝีปากปากแนบสัมผัสได้ง่ายและลึกซึ้งขึ้น   



“อืม...”



_______________________________________

เจ้านายเป็นเสือผู้หญิงนะ(?) จำวรั้ยยยให้ดีย์ 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.3 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 03-03-2017 19:09:18
จริง ๆ แล้วทั้งคู่ (โมเมเอาว่า) อกหักจากคนที่พูดด้วยนั่นหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.3 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 03-03-2017 23:43:45
 :katai1:เขาจูบกันรอบสองแล้วววววววว

 :katai5: :katai5: :katai5:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.3 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-03-2017 14:04:32
ชอบๆๆติดตามๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.3 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 06-03-2017 04:12:56
นายธรรมดาที่คิดว่าตัวเองธรรมดา ทั้งที่ในสายตาคนอื่นไม่ใช่ 5555555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.3 --- 20-2-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 06-03-2017 11:04:59
   เพิ่งมาอ่านคับ สนุกดี ไม่ดราม่ามาก บุคคลิกพระเอกก็มองโลกในแง่ดี ยกเว้นเรื่องฐานันดรตัวเองนี่ล่ะที่ทำให้พระเอกดราม่าหนัก
  รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 11-03-2017 17:44:04



ตอนที่4 อย่าไปไหนนะ



ไม่อยากจะเชื่อเลย...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ!



วันนี้ผมได้จูบกันย์ติดๆกันถึงสองครั้ง แถมครั้งที่สองนั้นไม่ใช่จูบแบบฉาบฉวยเสียด้วย



“นาย...”เสียงระโหยของคนกำลังมึนเมาเพราะฤทธิ์เหล้าร้องเรียกผม ร่างบางนั่งอยู่ในที่นั่งข้างคนขับเอื้อมมือมารั้งแขนเสื้อของผมซึ่งกำลังขับรถพาเจ้าตัวไปส่งที่คอนโด



ด้วยความตกใจ...ราวกับต้องของร้อน ผมแทบจะหักพวงมาลัยทิ่มรถลงข้างทางดีที่ยังมีสติอยู่บ้าง“อะไรเหรอ”เลยเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงละมุน



นี่คือกันย์อีกด้านที่ผมไม่เคยเห็น



ดอกไม้สีขาวนวลของผมกำลังขึ้นสีแดงเรื่อ



ดวงตาคู่โตปรือฉ่ำชวนมอง แต่ก็น่าเสียดาย...ค่ำคืนแสนวิเศษนี้คงต้องสิ้นสุดลงแล้ว...



รถยนต์ยุโรปเคลื่อนเข้ามาในอาคารจอดรถของคอนโดราคาแปดหลัก ผมบังคับรถจอดด้วยสีหน้าเสียดายหากแต่คนที่ผมอยากอยู่ด้วยนานกว่านี้กลับเข้าสู่ห้วงนิทรา



หน้าอกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอกับใบหน้ายามหลับใหลของกันย์



ขืนกันย์ยังอ่อยผมโดยไม่รู้ตัวแบบนี้อีกผมคงเป็นผู้ร้ายคดีข่มขืนเข้าสักวัน




“อา...แล้วจะพาไปถูกห้องได้ยังไงเนี่ย”เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเอง”ขอโทษนะ”แล้วก็ล้วงมือเข้าไปควานหากุญแจห้องในกระเป๋า
กางเกง ร่างบ่างเขยื้อนตัวเล็กน้อยอย่างรำคานที่มีคนไปรบกวนการนอน



ผมประครองร่างเบาหวิวเหมือนผู้หญิงของอีกฝ่ายขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ยี่สิบเอ็ด หลังจากดูหมายเลขห้องแล้วก็ไปถามคนดูแลเรียบร้อยแล้ว



เมื่อประตูห้องเปิดออกคนสามัญเช่าหอพักโทรมๆอยู่ก็ถึงกับผงะ...ห้องที่กันย์นอนกับห้องที่ผมนอนแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
ถ้าห้องของผมเรียกว่าห้องนอน...ที่นี่ก็คือมหาวิหาร



ชื่นชมเครื่องเรือนและความกว้างขวางของห้องอยู่ไม่นานก็บรรจงวางร่างโปร่งบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่น หากกันย์ได้สติกลับคืนมาแล้วเห็นแววตาแสนอาวรณ์คู่นี้กำลังจดจ้องอยู่เข้าคงไม่ดี...ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนตัดสินใจเดินออกจากเตียงของกันย์ไป




ซินเดอเรลล่าต้องลาจากเจ้าชายตอนเที่ยงคืน...เฉกเช่นเดียวกับเจ้านายที่ต้องลาจากเจ้าหญิงในฝันเมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาชี้เลขหนึ่ง



หากนี่คือนิทาน...ตอนจบพวกเราจะได้พบกันอีกครั้งไหม?



หรือพอข้ามพ้นค่ำคืนนี้ไปเรื่องราวของเราจะเป็นเหมือนความฝันที่ไม่อาจย้อนกลับมา...



“นาย...จะไปไหนเหรอ?”



กึก



ขณะที่กำลังกำลูกบิดประตูห้องนอนซึ่งเชื่อมต่อกับห้องนั่งเล่นอยู่นั้น คนที่ไม่คิดว่าจะตื่นขึ้นมากลับลุกขึ้นนั่งสลึมสลือบนเตียง
มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาตามประสาคนเพิ่งได้สติ



กันย์ซึ่งยังไม่สร่างเมาพยายามลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินเตาะแตะมาหาผมที่กำลังสาวเท้ากลับไปยังเตียงใหญ่ของอีกฝ่าย
ก้าวเดินไปด้วยเสียงหัวใจที่เต้นรัวอยู่ในอก...



แสงไฟสีส้มสลัวตรงหัวเตียงเป็นเพียงแสงสว่างเดียวในห้องนี้



แต่เมื่อผมเข้าไปประครองร่างบางซึ่งลุกขึ้นยืนโอนไปเอนมาเอาไว้แล้วสบเข้ากับดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้ายามราตรี...ผมกลับเห็นดวงดาวที่ส่องประกายอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน...และเว้าวอน



“นาย...”ประกายในดวงตาของเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆชวนเมามายยิ่งกว่าสุรารสเลิศกำลังร้องเรียกให้ผมซึ่งกำลังหักห้ามใจตัวเองอย่างหนักให้เข้าไปหา



และแล้ว...สติสัมปชัญญะก็พ่ายแพ้ให้กับสัญชาติญาณดิบ...ของเพศชาย



ผมผลักกันย์ลงกับเตียงแล้วก็พรมจูบทั่วใบหน้ามน ครอบครอบริมฝีปากบาง จาบจ้วงควานหาความหวานด้วยความกระหาย เสียงครางอื้ออึงในลำคอของคนที่อยู่ใต้ร่างช่วยเร่งให้หัวใจสูบฉีดเลือดเร็วขึ้น



เสื้อมีราคาถูกปลดออก เผยให้เห็นผิวขาวสะอาดสะอ้านและเนินอกชวนลิ้มรส ผมใช้มือของตัวเองหยอกล้อกับติ่งไตสีชมพู



“อ๊ะ...”คนถูกคุกคามสะดุ้งเกร็ง



ก้มหน้าคอเคลียซอกคอ ดูดเม้มแต่งแต้มรอยจ้ำสีแดงเอาไว้...แสดงความเป็นเจ้าของ...กันย์เป็นของผม



“กันย์...เป็นของเจ้านายนะ...”



“อืม...”



ผมไม่รู้ว่าเสียงหวานสั่นพร่านั้นคือคำตอบหรือเป็นเพียงเสียงครางกระเส่าของคนที่ถูกรุกรานจุดอ่อนไหวภายใต้กางเกง



ใบหน้าหวานฉ่ำเยิ้มด้วยแรงอารมณ์...กันย์ที่เต็มตื้นไปด้วยความปรารถนา



อีกด้านที่ผมก็ไม่เคยเห็น...และอยากเห็นให้มากกว่านี้...



ผมถอดกางเกงของกันย์ออก เผยให้เห็นส่วนนั้นชัดถนัดตา...อา...คนอะไร ขนาดตรงนี้ยังน่ารักเลย...



กอบกุมเอาส่วนกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายมาไว้ในมือ ผู้ชายขี้ขลาดนิสัยไม่ดีอาศัยจังหวะที่คนที่แอบรักกำลังอ่อนแอเพราะถูก
หักอกและเมามายไม่ได้สติ ช่วงชิงเอาค่ำคืนแสนหวานมาเป็นของตัวเอง



“อ๊า...”ร่างบอบบางบิดตัวเร่ายามผมเคลื่อนมือขึ้นลง จากส่วนปลายถึงส่วนโคน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนของเหลวขาวขุ่นรื้นปริ่มออกมา



“ฮ๊า....อะ อ๊า...นาย...”ใบหน้ายามถึงขีดสุด สะกดสายตาของผมเอาไว้ครู่ใหญ่ ก่อนจะหลุดออกมาจากภวังค์ ผู้ชายคนนี้ก็นำเอาน้ำรักของคนที่เพิ่งเสร็จสมป้ายนิ้ว แล้วก็แทรกสอดเข้าไปในส่วนอ่อนไหวอีกส่วนหนึ่งของเจ้าตัว



“นาย...อะ ตรงนั้น...”เสียงหวานร้องด้วยความตื่นตระหนก ยามถูกสิ่งแปลกปลอมเล็ดลอดเข้ามาในร่างกาย ผมก้มหน้าลงไปประทับจูบผ่อนคลาย ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน



ผมมันนิสัยไม่ดีแล้วก็ขี้ขลาด...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รักกันย์จนถอยไปไหนไม่ได้แล้ว



“ไม่เป็นไรนะกันย์ นายอยู่ตรงนี้ อยู่กับกันย์นะ...”



“อึ๊...อื๊อออ...”มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนอย่างแรง เรียวขาสวยบีบเข้าหากันด้วยความเกร็งเมื่อผมเพิ่มจำนวนนิ้ว...จากหนึ่งเป็นสอง...จากสองเป็นสาม...



ขยับเข้าออกอยู่หลายอึดใจ



ก่อนจะถอนออกมาแล้วก็นำสิ่งอื่นเข้าไปแทน



“ฮะ...อะ...นาย...นาย”



“กันย์...ถ้าเจ็บก็บอกนะ”ก้มหน้าลงมอบจุมพิตขณะแหวกขาของอีกฝ่ายแล้วก็แทรกตัวเองเข้าไป...มันแน่นเสียจนอึดอัด แล้วก็
ตอดรัดยิ่งกว่าของผู้หญิง



ผมคว้ามือบางมาเกาะที่บ่า อย่างน้อยถ้ากันย์เจ็บก็จะได้จิกลงมาที่หลังของผม...ผมจะได้รู้ว่าควรจะผ่อนแรงตอนไหน



“อ๊า...นาย..ฮื๊มม”



เข้าไปจนกระทั่งสุดด้าม ก็นิ่งค้างเพื่อให้ร่างบางชินกับของของผมเสียก่อน กันย์หอบหายใจถี่รัว ปรือตามองมาที่ใบหน้าของผม ก่อนจะเลื่อนมือมาประครองใบหน้าของผมเอาไว้




“แห่ก...นาย...กันย์...บอกกันย์ที อือ...นี่กันย์...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...”



ผมไม่เข้าใจความหมายและสีหน้าอิ่มเอมเหมือนได้รับความสุขล้นปรี่ของอีกฝ่าย แต่ก็คลี่รอยยิ้มละมุนให้แล้วก็ลูบเส้นผมนุ่มอย่างแผ่วเบา



“อืม...ถึงแม้มันจะเป็นเหมือนเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง...แต่นี่ก็ไม่ใช่ความฝัน”



“อ๊า...”แล้วผมก็เริ่มขยับตัว...เสียงกระทบกันของผิวหนังและเสียงของกันย์ดังคลออยู่ข้างใบหู...เป็นตัวกระตุ้นชั้นเลิศสำหรับผู้ชายช่วงวัยอย่างผม



โดยไม่มีความยับยั้งอีกต่อไป ผมถอนตัวออกมาจนหมดท่ามกลางใบหน้าตกใจระคนเสียดายของร่างบางด้านใต้ แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้เขาต้องรอนาน กระแทกความเป็นชายเข้าไปใหม่จนสุดด้าม...



กันย์ของผมร้องออกมาสุดเสียง จิกเล็บกับแผ่นหลังของผมขณะตัวผมเองก็ซีดปากอย่างชอบใจ




“ชอบไหม หึหึ...”นายธรรมดาคนนี้ก็ธรรมดาแค่เรื่องเงินทองเท่านั้น เรื่องอื่นธรรมดากับเขาเสียทีไหน...คนที่ผมถือเอาเองว่าเป็น
คนรักในค่ำคืนนี้ระบายยิ้มแทนคำตอบ



“อืม...ชอบ...”



ครั้งแล้วครั้งเล่า...พวกเราบรรเลงบทเพลงซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นเพลงรักได้หรือไม่อยู่อย่างนั้น



พอถึงขีดสุดแล้วก็เริ่มต้นใหม่...กันย์ของผมไร้เรี่ยวแรงแต่ตัวผมก็ไม่ยอมลามือ...



ถ้าหากได้อยู่แบบนี้ตลอดไป...ก็คงดี ผมคิดอย่างนั้น แต่สุดท้ายเช้าวันใหม่ก็มาเยือน



ตัวผมซึ่งลืมตาขึ้นมาในห้องนอนของคนอื่น...นอนมองเพดานสีขาวนิ่งค้าง



หัวใจในอกซ้ายบีบตัวอย่างเจ็บปวด...เมื่อคืนนี้...



ผม...ทำอะไรลงไป



_______________________

เราตั้งใจให้เรื่องนี้จัดอยู่ในหมวด Feel good นะคะ

ถึงกลิ่นดราม่าจะคุกรุ่นตั้งแต่ชื่อเรื่องก็เหอะ 555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-03-2017 20:57:22
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 11-03-2017 21:14:38
อ่านตอนนี้แล้วก็รู้สึกถึงดราม่าจริงๆ แหละค่ะ หวังว่านายธรรมดาจะไม่ป๊อดฟันเค้าแล้วหนีหายไปนะ 555555 สงสารกันย์ แง้
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 11-03-2017 22:43:35
 กันย์เสร็จนายแล้ว 555
  รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 12-03-2017 02:01:15
รับผิดชอบกันย์เลยนะเจ้านาย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 12-03-2017 11:33:41
เจ้านายได้กินกันย์แล้ว แต่ทั้งคู่ต่างคิดว่าไม่ใช่ตัวเอง แอบลุ้นตัว
อยากให้คู่นี้เขาหวานๆๆๆ รู้ใจกัน ดราม่ากำลังดีก็พอน่ะ อิอิ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.4 --- 11-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Kaavvee ที่ 12-03-2017 12:13:28
กลัวนายจะป๊อดแล้วหลบหน้ากันย์มากก
คิดเอาไว้ว่าจริงๆ เค้าอาจจะชอบกันทั้งคู่แต่เข้าใจผิดมากกว่า คนไม่ชอบเค้าไม่ยอมหรอกก

รอติดติดตามอยู่นะคะ  :katai5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 17-03-2017 21:24:35
ตอนที่5อยู่ไหน
เรารออยู่ๆ

 :katai4: :katai5: :katai4: :katai5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 18-03-2017 06:54:19
สนุกมากครับ
นิสัยของนายจริงๆ เป็นยังไงกันแน่
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-03-2017 10:13:59
ตอน 5 อยู่ไหนนนนน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 19-03-2017 10:45:33
อย่าหนีหายให้กันย์เข้าใจผิดนะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 20-03-2017 23:22:34
รอตตอน 5 ครับ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 21-03-2017 10:38:59
ตาม :z3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 17-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 21-03-2017 17:37:56
มาต่อไวๆๆได้โปรด
ดีงามมากๆๆๆๆๆ
น่ารักมากๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าทั้งคู่จะบอกความรู้สึกให้กันไหม
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 22-03-2017 18:31:53
ตอนที่5
   


และแล้วเช้าวันใหม่ก็มาเยือน ตัวผมซึ่งทำสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่งลงไปได้แต่นอนมองเพดานห้องของกันย์ด้วยความกระวนกระวาย รู้ตัวว่าผิด อยากจะหนีออกจากตรงนี้แทบตายแต่ก็ไม่เลวถึงขนาดทิ้งกันย์ไว้ลำพัง



“กันย์”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ข้างกายเริ่มขยับตัว



เหมือนเมื่อคืนผมรีดเอาความกล้าหาญที่มีทั้งหมดในชีวิตมาใช้จนเกินโควตาไปแล้ว



ป๊อดสัสๆ แต่จะให้ทักว่ากู๊ดมอนิ่งจ่ะที่รักก็เกรงจะโดนตบ



กันย์ผินหน้ามามองผมตามเสียงเรียก นัยน์ตาคู่สวยฉายแววระโหยอ่อนแรงชัดเจน นั่นทำให้ผมอยากจะรั้งร่างของกันย์มากอดให้แน่น



กันย์ผืนตัวเอง เขาค่อยๆเอื้อมมือสั่นเทามาแนบสัมผัสบนแก้มของผมราวกับจะปลอบโยน ฝ่ามือของกันย์ร้อนจี๋



“ไม่เป็นไร...”แต่เขากลับเป็นห่วงความรู้สึกผม พูดออกมาว่าไม่เป็นอะไรทั้งๆที่กำลังเป็นอะไรอยู่ ผมมองกันย์อยู่เนิ่นนานแล้วก็รั้งเอาร่างเบาหวิวเหมือนปุยนุ่นของกันย์เข้ามากอดแนบอก หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเมื่อคืน



กันย์ไม่โกรธผม แต่ผมโคตรโกรธตัวเองเลย ถ้าอยากได้เขานักทำไมไม่จีบเขาดีๆวะ เชี่ยนายเอ๊ย!



“นาย...”



เสียงสะอื้นดังลอดมาจากร่างในอ้อมกอด



เสียงร้องไห้ทุกข์ทรมานดังบาดหูไม่ขาดสาย ตัวผมไม่อาจทำอะไรได้นอกจากกอดกันย์เอาไว้แบบนี้ แต่กันย์กลับพร่ำเพ้ออะไรบางอย่างออกมา



“อย่าไปเลยนะ...อย่าหายไปเลย ฮือ...”



หมายถึงใครที่ไม่อยากให้หายไป?...คนที่ใจร้ายทอดทิ้งกันย์ไปคือใคร เจ้าของดอกไม้ช่อนั้นหรือ



“กันย์ ไม่เอาอย่าร้องไห้สิ อย่าร้องนะ ได้โปรด...”



บางทีเมื่อคืนกันย์อาจจะคิดว่าผมคือคนคนนั้นก็เลยพลั้งเผลอทำเรื่องแบบนั้นลงไป



ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแต่ผมกลับ...



 “นาย...นิสัยไม่ดี...”กันย์ผละตัวเองจากผม เผยให้เห็นใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา



“ขอโทษ...” ได้แต่พูดว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาเหมือนถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้



นาทีนี้ผมควรทำยังไง จริงสิ ต้องรับผิดชอบ แต่เดี๋ยวนะ ถ้าผมขอกันย์เป็นแฟนคนที่ได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งร่องก็คือผมน่ะสิ โอ๊ยยยยยย แอบอ้างแสดงความรับผิดชอบทั้งๆที่มึงอยากเป็นแฟนเขาจนตัวสั่นเนี่ยนะนาย แต่จะให้ทำยังไงได้อีกเล่า!! น้ำแตกก็
แยกย้ายงั้นเหรอ โนวววๆๆๆ ไม่โอเคแรง



“แค่ขอโทษมันไม่พอหรอกนาย”



คำนี้เล่นเอาผมสะอึกไปเลย ใช่ แค่ขอโทษมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น



“เรื่องเมื่อคืน ขอโทษแล้วมันย้อนกลับมาได้ด้วยเหรอ”



“ไม่ได้”



“...”ผมขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง มองคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งๆ



“เป็นแฟนกัน”



“!!?”



.


.


.



“ฮ๊ะ อะไรนะ!!!?”



ผมอยากตบหน้าตัวเองสักฉาด



เพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝันอยู่



ใช่!! ผมตื่นเต็มตา และผมกำลังตกใจมากๆ ฝ่ายที่เอ่ยปากขอคบไม่ใช่ผม ซึ่งเอาจริงๆแม่งควรเป็นหน้าที่ของผม ผมนิ่งค้างไปกับคำขอของอีกฝ่าย เหมือนถูกสะกดด้วยอาคมเวทย์ กันย์ที่ผมหลงรักกำลังจ้องลึกเข้ามาในดวงตาสั่นระริกของผมอย่างแน่วแน่ โดยที่ตัวผมไม่อาจคาดเดาความคิดของคนตรงหน้านี้ได้แม้แต่น้อย



แต่ถึงอย่างนั้น...



“ได้สิ นายจะอยู่กับกันย์ จะไม่ทิ้งกันย์ไปไหน”



ตั้งแต่เกิดมาได้ยี่สิบปี นี่คงเป็นหนึ่งวันที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันมากที่สุดในชีวิต ผมยิ้มให้ แฟน คนใหม่ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกของเขาให้ดีจะได้ไม่ทำให้อาการไข้ของเขาหนักขึ้นก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าและยามาให้”รอเดี๋ยวนะ จะหาข้าวเช้ามา
ให้”



ระหว่างที่เดินโทงเทงออกมาตามหาของที่ต้องการในตู้ยาที่ห้องนั่งเล่น ความลังเลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แสร้งว่าไม่เป็นอะไรยามอยู่ต่อหน้ากันย์ กันย์เองก็คงทำเหมือนไม่เป็นอะไรตอนอยู่ต่อหน้าผมเหมือนกัน



ทั้งตอนที่ขอผมเป็นแฟนหรือตอนที่ผมรับปากเป็นแฟนกับเขา พวกเราสองคนซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจ



สิ่งที่ผมซ่อนเอาไว้ก็คือความปรารถนาที่จะเป็นคนรักจริงๆของกันย์



แล้วสิ่งที่กันย์ปกปิดเอาไว้คืออะไรล่ะ?



สีหน้ารู้สึกผิดที่ผมเห็นก่อนจะปิดประตูห้องนอนออกมานั้นมีความหมายว่าอย่างไร?



“ขอบคุณ”กันย์รับยาจากผมด้วยรอยยิ้มละไมมุมปาก หลังจากแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ผมขุดมาจากลิ้นชักของเขาแล้ว นัยน์ตาพราวระยับของคนบนเตียงก็มองมายังผมแล้วก็หัวเราะคิกคักกับตัวเองท่ามกลางความงงงวยของผม



“อะไรเหรอ”



หน้าของผมมันมีอะไรแปลกไปหรือไง กันย์ยกมือปิดปากแล้วก็หันหน้าไปทางอื่นเหมือนกำลังกลั้นขำ ท่าทีปริศนานั่นยิ่งทำให้ผมร้อนใจเข้าไปใหญ่



“เสื้อในลิ้นชักชั้นล่างสุดคือเสื้อที่กันย์ใส่ไม่ได้ นายลองค้นดูสิ น่าจะมีตัวที่ใหญ่พออยู่ “



แล้วมันก็ทำให้ผมก้มลงมาสำรวจร่างกายของตัวเอง



อา...เหมือนว่าผมจะยังแก้ผ้าอยู่นะ



น่าขายหน้าชะมัด



ผมบ่นกับตัวเองขณะต้มข้าวต้มอยู่ในครัวของคอนโดหรู หลังใช้เวลาอยู่นานก็ไม่เห็นว่ามันจะมีเสื้อขนาดที่ผมใส่ได้อยู่สักกะตัวสุดท้ายก็เลยหาผ้าขนหนูมาพันเอวเอาไว้ก่อน ขนาดคนถึกอย่างผมยังเริ่มหิวแล้วคิดว่าคนที่นอนโทรมอยู่บนเตียงเองก็คงหิวเช่นกัน



ข้าวต้มสำหรับคนป่วยถูกนำมาเสริฟให้คนป่วยถึงเตียง



ผมเปิดประตูห้องนอนเข้ามาแล้วก็มองตรงไปที่เตียงซึ่งว่างเปล่า แวบแรกก็ตกใจว่าหายไปไหนแต่พอมองดูอีกทีก็เห็นเจ้าของห้องกำลังนั่งค้นอะไรอยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า



“กันย์ มากินข้าว”ผมเรียกคนไม่เจียมสังขาร”อย่าดื้อ มานี่เร็ว”แต่ก็ไม่มีการตอบสนองจากหมายเลขที่ท่านเรียก พยาบาลจำเป็นก็เลยวางถ้วยร้อนๆไว้บนโต๊ะหนังสือข้างเตียงแล้วก็เดินไปนั่งยองๆข้างร่างบางซึ่งคุ้ยหาอะไรยกใหญ่



“ไปกินข้าวก่อนเร็ว”



“เดี๋ยวหาเสื้อให้นายก่อน”กันย์ว่าอย่างนั้นด้วยเสียงแหบๆ น่าตีชะมัด ถ้าเสื้อที่ใส่มาเมื่อคืนไม่ถูกโยนลงเครื่องซักไปแล้วผมคงเอามันมาใส่เพื่อความสบายใจของคนคนนี้ไปแล้ว



“ไม่เป็นไร กันย์ไปกินก่อนเถอะ เดี๋ยวนายหาเองได้”



“ไม่อ่ะ นายไม่ได้เรื่อง เมื่อกี้ก็หาไม่เจอไม่ใช่เหรอ”



“นั่นนายหาลวกๆเพราะเป็นห่วงกันย์เลยไปทำข้าวเช้าให้ก่อน ไปกินเร็ว เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ”



“ไม่”



ให้ตายเถอะ ทำไมถึงดื้อได้น่ารักขนาดนี้นะ!! ใบหน้าหวานสะบัดไปทางอื่นอย่างแง่งอน กันย์เมินผมแล้วก็ลงมือค้นหาของต่อไป แล้วไอ้คำว่าลิ้นชักน่ะ ฟังดูเหมือนจะเล็กนะ แต่พอเป็นลิ้นชักที่อยู่ในห้องกันย์อะไรมันก็ไม่ธรรมดาทั้งนั้นแหละ ตอนแรกที่มาเปิดก็เล่นเอาตกใจเพราะนอกจากจะใหญ่แล้วข้างในยังมีเสื้อยัดอยู่เต็มอย่างนี้ชาติไหนจะหาเสื้อไซส์ผมเจอ



“กันย์”ผมลองร้องเรียกด้วยเสียงอ้อนวอน”ได้โปรดกินข้าวเพื่อความสบายใจของนายเถอะนะ”



มือเรียวชะงักกับคำขอของผม กันย์ย่นคิ้วแล้วก็หันมามองทางผมด้วยสีหน้าเหมือนจะแปลกใจผสมดีใจ ก่อนรอยยิ้มหวานจะจุดขึ้นที่มุมปาก



“อ้ำ”กันย์แย้มปากน้อยๆพอให้คนมองเห็นว่าน่ารัก



“ให้ป้อนเหรอ...?”อย่าบอกนะว่ากำลังอ้อนผมอยู่



ย๊า...โดยไม่รอคำตอบของเขา ผมก็รีบลุกผล็อยไปหยิบถ้วยมา ใช้ช้อนตักข้าวต้มหมูสับที่ทำสุดฝีมือ ตอนแรกก็แปลกใจที่ในตู้เย็นของลูกคุณหนูท่าทางไม่น่าทำกับข้าวได้อย่างกันย์กลับมีวัตถุดิบอยู่พร้อม แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้
ผมกำลังเป่าข้าวต้มร้อนๆก่อนจะส่งเข้าริมฝีปากสีชมพูอิ่มของอีกฝ่าย...ซึ่งบวมช้ำหน่อยๆ



ดูท่าเมื่อคืนผมจะเล่นหนักมือไป(ไม่)หน่อยแฮะ



กันย์สะดุ้งโหยงเมื่อมีของร้อนไปต้องปากแผล แต่ก็ปรับสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะสองมือค้นหาเสื้อ ก็หันมาอ้าปากให้ผมป้อนเป็นระยะ



น่ารักชิบหาย! เห็นแล้วอยากจะกรี๊ดแต่ก็เสียดายความแมนที่สะสมมานาน เอาเป็นว่าตอนกันย์เผลอผมจะแอบเอาหมอนอุดหน้าแล้วก็ร้องออกมาดังๆสักสามรอบแล้วกัน



หึหึหึหึหึ



ในที่สุดกันย์ก็ทำภารกิจเสร็จพร้อมกันถึงสองอย่าง เขาฟาดข้าวต้มที่ผมทำให้จนหมดทั้งๆที่ป่วยอยู่แถมยังขุดเสื้อที่ซื้อมาเผื่อโตรึไงก็ไม่รู้ คือขนาดมันใหญ่ตัวของกันย์มากจนอดสงสัยไม่ได้ว่าซื้อมาผิดจริงดิ



“อร่อยมากเลย คราวหลังทำให้กินอีกนะ”น้ำเสียงร่าเริงกับรอยยิ้มหวานจ๋อย ดูเหมือนกันย์ของผมจะอารมณ์ดีขึ้นหลังจากกินข้าวแล้วก็หาเสื้อผ้าให้ผมเรียบร้อย



อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม จ้องมองร่างของคนที่ระบมช้ำไปทั้งตัวตะเกียดตะกายลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มขำ



ผมใช้แขนแกร่งของตัวเองช้อนเอาร่างนั้นขึ้นมาก่อนจะอุ้มพาไปวางที่เตียง คนถูกอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัวแสดงสีหน้าอาการตื่นเต้นดีใจ ยิ้มปริ่มจนหน้าบานมองหน้าผมที่กำลังดึงผ้าห่มมาห่มให้ตาใสแจ๋ว



“มองอะไร”ผมถาม



“มองแฟน”



ชะเห้ย! มีการหยอดกันซะด้วย



“หึหึ ติดใจเหรอ”ลูบเส้นผมนุ่มมืออย่างเอ็นดู กันย์ก็หัวเราะคิกคักถูกใจ เห็นแล้วเหมือนกำลังเล่นกับลูกหมาที่ดิ้นไปดิ้นมาเวลามี
คนไปเกาพุงไม่มีผิด



“อื้ม ติดใจ”



“หะ...”ผมชะงักค้างกับคำตอบของอีกฝ่าย ผมกระพริบตาปริบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ กันย์ของผมที่เป็นของผมจริงๆแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแล้วก็เอี้ยวตัวหันหน้าเข้าหากำแพง



ผมนั่งอยู่บนของเตียงครู่ใหญ่ จนเห็นว่าลมหายใจของคนหันหลังให้สม่ำเสมอแล้วก็ล้มตัวลงนอนตามบ้าง



เอื้อมมือหยาบกร้านของตัวเองไปแตะเอวบาง ลอบมองต้นคอขาวเนียนละไรผมของอีกฝ่ายแล้วเริ่มอยากจะลักหลับ เลยเบียดตัวเข้าไปแนบชิดมอบความอบอุ่นให้กันย์มากขึ้น



สุดท้ายจากที่วางมือเอาไว้บนเอวก็เลื่อนลงไปโอบร่างบางเอาไว้ ส่วนใบหน้าก็ก้มลงฝังไว้กับต้นคอระหง



ทั้งแสนรักและลักหลับ...ตัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยความอดทนยิ่งกว่าท.ทหารเสียอีก



ถึงจะเป็นแฟนกับแบบมึนๆแต่ก็ขึ้นชื่อว่าแฟน หลังจากนี้ไม่รู้ว่ากันย์จะคบกับผมนานเท่าไหร่ แต่ก่อนที่กันย์จะเอ่ยปากบอกเลิกผมก็จะอาศัยจังหวะนี้ทำให้กันย์หลงรักผมจนถอนตัวไม่ขึ้น



แล้วสุดท้ายพวกเราก็จะได้รักกันจริงๆ



นึกภาวนาขอให้นิทานเรื่องนี้จบด้วยความว่า แล้วทั้งสองคนก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดไป



__________________________

แฮ่ๆ ในที่สุดตอนที่5ที่หายไปก็กลับมาแล้วค่ะ 5555
กะว่าจะลบรีไรท์อะไรนิดหน่อยแต่ดันดองยาวซะงั้น ขอโทษนะคะ

เดี๋ยววันศุกร์จะลงตอน6ให้นะคะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆเลยค่าาาา >3<
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 22-03-2017 19:23:03
น่ารักอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ว ดีน่ะเนี่ยยายไม่หนีกลับไปก่อนไม่งั้นมีเคือง ฮ่าๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 22-03-2017 20:54:05
มาแล้วววววววว :ling1: :ling1: :ling1:

 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 22-03-2017 21:02:43
  พระเอกป๊อดว่ะ กันย์บอกเป็นแฟนก่อนเลย สนุกดีคับ รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 22-03-2017 21:37:17
น่ารักๆๆๆๆชอบๆๆๆๆๆๆรีบมาต่อไวๆนะ้คาส
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 22-03-2017 21:55:48
 :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 23-03-2017 00:38:41
คือหวานนะแต่ก็แอบหน่วงนิดนึง ทำไมพวกนายสองคนไม่คิดเข้าข้างตัวเองกันบ้าง เลิกถ่อมตัวกันสักที 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 23-03-2017 01:11:48
 :z1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-03-2017 01:55:39
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 23-03-2017 13:39:18
มาแล้ววว. น่ารักมากๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 23-03-2017 14:14:20
 :z1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.5 --- 22-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 24-03-2017 15:29:40
น่ารักมากเลยยย กันต์นางรา้ยนะ 555 จับให้อยู่ละ ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 24-03-2017 17:19:26



ตอนที่6



และแล้วก็ครบรอบหนึ่งวันที่พวกเราคบกัน...กระผมนายธรรมดาขับรถ(ของกันย์)ไปส่งกันย์ที่คณะ จากนั้นก็กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอของตัวเอง โดยไม่ลืมเปลี่ยนน้ำให้ช่อดอกทานตะวันซึ่งแอบออกไปเอากลับมาตั้งแต่เมื่อวานตอนที่กันย์หลับไว้ข้างหมอน



 ผมใช้เวลาอยู่ไม่นานนักเพราะอยากจะเจอหน้ากันย์ที่มหาลัยใจจะขาด ก่อนแยกกันเขาบอกให้ผมไปหาเขาที่โรงอาหารคณะบริหารด้วย



เมื่อเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วผมก็รีบซ้อนวินออกจากหอทันทีโดยไม่ลืมแวะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าประจำ



เมื่อผมมาถึงคณะบริหารก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่พักใหญ่เพราะว่าผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อนแถมเด็กผู้หญิงคณะนี้ก็พากันมองมายังผมเป็นตาเดียว เล่นเอาผู้ชายอกสามศอกคนนี้เสียความมั่นใจต้องยกมือมาเกาท้ายทอยแก้เก้อ



“เอ่อ...ขอโทษนะครับ”สุดท้ายก็พบเหยื่อที่จะถามทาง ร่างสูงของเด็กต่างคณะสาวเท้าเข้าไปยังโต๊ะของนักศึกษาชายตัวเล็กๆท่าทางเป็นมิตรกลุ่มหนึ่ง



พวกเขาหันมามองผมแบบมึนงงก่อนหนึ่งในนั้นจะยกมือขึ้นปิดปากแล้วก็ร้องวี๊ดว๊าย(?)ขึ้นมาว่า



“ต๊าย!!! พี่นายอ่ะแก พี่นายวิศวะคนนั้นทักกูด้วย กรี๊ดดดด”



“ทักหล่อนที่ไหน ทักชั้นต่างหาก ใช่ไหมคะพี่นาย”อีกคนขัดคอขึ้น ก่อนสงครามนางฟ้าจะเกิดผมก็รีบขัดตาทัพทันหวุดหวิด



“โรงอาหารไปทางไหนเหรอ?”ที่เขาบอกว่าความรักทำให้คนตาบอดเห็นจะจริง เพราะอะไรผมถึงมองเด็กกลุ่มนี้เป็นผู้ชายไปได้นะ



“มาหาใครคะ”เด็กคนเดิมลุกขึ้นยืนกอดอกเชิดหน้ามองผมซึ่งตัวสูงกว่าเขาสิบกว่าเซ็นต์เห็นจะได้



“อ่า...อยากรู้ไปทำไมเหรอครับ”เป็นคำสุภาพของคำว่าอย่าเสือกครับน้อง



“ถามหาโรงอาหารแสดงว่ามากินข้าว แต่ในมือพี่มีถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่กินหมดแล้วอยู่ แสดงว่าต้องมีจุดหมายอื่น...และการที่พี่มาเองคนเดียวแต่เช้าแบบนี้ก็หมายความว่ามาหาคน...และคนคนนั้น...ต้องเป็นคนพิเศษ!!!”



“ธะ...เธอ...เป็นใครกันแน่!?”



“หึ...ถึงตัวจะเป็นตุ๊ดแต่ก็มีสมอง ชื่อของหนูก็คือโคนัน!!!”ร่างเล็กบางผิวขาวหน้าตาน่ารักตามประสาลูกคนรวยยืดเท้าสะเอวหัวเราะร่าเริง เด็กนี่ไม่บ้าก็บ้าล่ะครับ... ผมอยากจะโดดหนีไปถามทางจากคนอื่นแต่ก็สายเกินไปเธอกรีดนิ้วชี้ไปทางด้านหลังของผม



“เดินตรงไป เลี้ยวซ้ายสองครั้งก็จะเจอที่ที่พี่ตามหา...อ่อ แล้วหนูชื่อโคนันจริงๆไม่ได้ล้อเล่น สมัยหนูเกิดพ่อตามอ่านเรื่องนี้อยู่ ตอนนี้หนูก็อ่านนะพี่สนใจจะไปอ่านที่หอหนูมั้ย โฮะๆๆๆ”เด็กชื่อเหมือนพระเอกการ์ตูนดังยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเหมือนพวกเลดี้ในฝรั่งเศสสมัยก่อน ถ้าใส่ชุดราตรีกับมีผมม้วนนี่ใช่เลย



เหอๆ ผมยิ้มแหยๆให้รุ่นน้องคณะของกันย์แล้วก็ถอยทัพออกมาอย่างรวดเร็ว



เมื่อเดินมาตามทางที่เด็กคนนั้นบอกผมก็พบกับโรงอาหารคณะบริหารซึ่งเป็นโรงอาหารที่ใหญ่พอสมควร เพราะเด็กคณะนี้มีเยอะ ทำให้เวลาเช้าแบบนี้มีคนมาจับจองพื้นที่แน่นเอียด บางคนก็ทานข้าว บางคนก็นั่งปั่นงาน



นัยน์ตาสีดำขลับกวาดมองไปรอบบริเวณเพื่อตามหาใครบางคน



“กันย์”



“กันย์!”ร่างโปร่งบางหันมามองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาคงไม่คิดว่าผมที่แยกตัวไปไม่นานกลับมาปรากฏตัวเร็วขนาดนี้ ความอยากเจอมันก็เอาชนะทุกสิ่งผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังโต๊ะที่ร่างบางและผองเพื่อนนั่งกันอยู่



เพื่อนของกันย์ในที่นี้มีสองคน คนหนึ่งหน้าซีดๆตาตี่ๆ ส่วนอีกคนหล่อเอาเรื่องแถมยังสูงหุ่นดีอีกต่างหาก ผมชะงักขาเมื่อเพื่อนของเขาต่างอ้าปากค้างแล้วก็มองผมเหมือนเห็นผีแถมยังชี้นิ้วมาที่หน้าหล่อๆ(มั่นมาก)ของผมอีก



“อ่า...”เมื่อผมหยุดขาลงเพราะไม่มั่นใจว่าควรเข้าไปยุ่งกับเวลาส่วนตัวของแฟนหรือเปล่านั้นเอง กันย์ก็กวักมือให้ผมเดินไปนั่งข้างๆเขา ผมเลยส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้ผองเพื่อนของกันย์ซึ่งยังจ้องมาที่ผมด้วยสายตาคมกริบ



“กินข้าวยัง”กันย์ถาม



ผมพยักหน้า”กินข้าวเหนียวหมูมาแล้ว”



กันย์พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจกับคำตอบของผมนัก เขาหันไปกินข้าวต้มในชามตรงหน้าตัวเองต่อ ท่าทางตอนห่อปากหน่อยๆเพื่อเป่าอาหารนั่นน่าจับมาจูบชะมัด แต่ผิดคาดกันย์ไม่ได้ตักมันเข้าปาก เขายื่นมาตรงหน้าผมซึ่งถูกดวงตาคู่หวานโจมตีเข้าเต็มๆจนผงะถอย สีหน้ามึนงงไปชั่วขณะ



อย่าบอกนะว่าเขาจะป้อนข้าวผมกลางโรงอาหาร!?



กันย์มุ่ยหน้าอย่างขัดใจเมื่อผมเบือนหน้าหนี



“กินไม่หมด ช่วยกินหน่อยดิ”เสียงหวานเอ่ย ปลายเสียงติดอ้อนหน่อยๆ ตายสินาย มีกี่ชีวิตก็เอามาตายซะให้หมด นอกจากเสียงหวานแล้วยังช้อนตามองอีก อื้อหือออออออออ



ไม่รอช้า ก่อนหมาจะคาบไปแดกผมก็รีบงับข้าวเข้าปากไปด้วยท่าทางเก้อเขินหน่อยๆเมื่อในที่นี้ไม่ได้มีเพียงพวกเราสองคน ปฏิกิริยาตอบสนองของผมเรียกรอยยิ้มเต็มแก้มของเดือนคณะบริหาร แค่ยอมกินข้าวที่ป้อนให้ไม่ต้องยิ้มน่ารักขนาดนั้นก็ได้



“กันย์ก็กินด้วยสิ ข้าวเช้าสำคัญต่อร่างกายนะ”ผมดุเด็กเอาแต่ใจ ถึงแม้ว่าข้าวต้มถ้วยนี้จะไม่อร่อยเท่าข้าวต้มที่ผมทำให้เมื่อวานก็เถอะ แต่เขาก็ควรกินให้หมด ดูในชามสิ พร่องไปแค่นิดเดียวเอง



“ป้อน”



“หา?”



“อ้า...”กันย์ส่งช้อนให้ผมแล้วก็อ้าปากนิดๆ





เช้านี้เป็นเช้าที่ดีที่สุดในรอบยี่สิบปีของผม ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สุดในภาควิชา เดินยิ้มแฉ่งแข่งกับแสงตะวันเข้ามาในห้องบรรยาย เพราะมัวแต่เดินไปส่งแฟนถึงหน้าห้องเรียนเลยทำให้ผมมาสาย แต่นั่นก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย



พวกโง่ทั้งหลายที่มองตามผมที่เปล่งออร่าสีชมพูกันตาเหลือกอีก



“เห้ย!? มึง...”ไอ้เบสชี้หน้าผมซึ่งหยุดเรียนไปหนึ่งวันเต็มๆด้วยท่าทงตกใจ



เมื่อวานนี้พวกเพื่อนๆโทรมาเกือบร้อยสายเพราะคิดว่าความปากพร่อยของพวกมันทำให้ผมช้ำหนักถึงขนาดหยุดเรียน ผมก็แชทบอกในไลน์กลุ่มไปแล้วว่าสบายดี แถมชีวิตดี๊ดีอีกต่างหากแต่พวกมันดันคิดว่าผมประชด



จะบ้าตาย ไอ้บิ๊กถึงกับไปหาผมถึงหอแต่มันก็ไม่เจอเพราะเมื่อวานผมก็ค้างที่คอนโดของกันย์...อะแฮ่ม แค่ค้างเฉยๆนะครับไม่ได้ทำอะไร กันย์ยังมีไข้ลุมๆผมเลยอาสาดูแล



“ไงเพื่อนรัก”



“มึง!?”เบสกล่าวตาถลน



ความดีความชอบที่ทำให้ส้มหล่นได้คบกับกันย์ผมขอยกให้ความเสือกพวกมันเต็มๆ ถ้าพวกมันไม่ปากหมาจนผมเฮิร์ทขั้นเสียสติก็คงไม่กล้าหาญทำแบบนั้นลงไปหรอก



มังกรหรี่ตามองใบหน้าชื่นมื่นของผมอย่างจับผิดระคนสงสัย



“มึง!!”ส่วนไอ้เบสก็พูดเป็นแค่คำนี้



แต่พวกมันที่อยากจะกระโจนเข้ามาคว้าคอเสื้อของผมเพื่อเค้นหาความจริงก็ต้องกลับไปนั่งเรียนเมื่อหลายคนที่นั่งรอบตัวหันมามองตาเขียวเพราะรำคานเสียงของพวกเรา



เวลาเรียนผ่านไปแบบเชื่องช้า น่าเบื่อมาก ผมที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่กว่าจะเก็บเงินซื้อได้ก็แทบแย่ขึ้นมาเปิดแอพลิเคชั่นแชทและห้องสนทนาแรกที่ผมเรียกขึ้นมาดูก็คือห้องแชทของกันย์ แล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่อมันมีข้อความจากกันย์ค้างไว้อยู่แล้ว



ไม่รอช้าผมรีบเปิดเข้าไปอ่านทันที



...นายๆ เรียนอยู่ป่าว เรียนเสร็จแล้วค่อยอ่านก็ได้นะ



เปลี่ยนชื่อเฟสให้หน่อยได้ไหม กันย์ก็อยากเปลี่ยนนะแต่ยังคิดไม่ออก...



ผมอ่านแล้วก็ยังงงอยู่ก็เลยส่งถามกลับไปว่า



...หมายถึงให้นายเปลี่ยนชื่อเหรอ เป็นอะไรล่ะ...



แล้วเขาก็อ่านทันทีเหมือนเปิดเล่นอยู่ตลอดเวลา แย่จริงๆ เด็กเกเรไม่ยอมตั้งใจเรียนนี่ สงสัยเจอกันผมต้องทำโทษสักหน่อยแล้ว พอคิดมาถึงตรงนี้ก็เรียกรอยยิ้มที่มุมปากของผมจนไอ้พอสที่นั่งอยู่ข้างๆเหลือบมองแบบสงสัย



มันพยามยื่นหัวเข้ามาดูว่าผมคุยกับใครอยู่ ด้วยความกวนตีนก็เลยแกล้งชักหลบ มันก็จิ๊ปากแล้วก็หันไปตั้งใจเรียนต่อเพราะวิชานี้เป็นวิชาชอบของมัน เมื่อกำจัดตัวรบกวนออกไปสำเร็จแล้วนายธรรมดาก็ก้มหน้าลงไปอ่านข้อความ



ก่อนจะต้องยิ้มแก้มแทบแตก



...เจ้านาย ปากกา พัดลม ปืน ...



อ๊ากก ย๊ากกก...กรีดร้องไม่เป็นภาษาอยู่ในใจ ผมรีบฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีเพราะไอ้พอสมันหันมาเหล่



เผื่อใครไม่รู้เดี๋ยวผมแปลให้ อ่ะนี่...เจ้านายเป็นแฟนกัน(ย์)...



ผมใช้เวลาสงบสติอารมณ์อยู่สามวิแล้วก็เงยหน้าขึ้นมารัวนิ้วเปลี่ยนชื่อเฟสตามคำขอเหมือนโดนเวทมนต์สะกด จากนายธรรมดาเปลี่ยนเป็น เจ้านายปากกาพัดลมปืน ถ้าเป็นคนอื่นขอล่ะก็ผมไม่มีทางเปลี่ยนเป็นชื่อบ้าปัญญาอ่อนแบบนี้หรอกนะ



“เบส ไอ้นายเป็นบ้าไปแล้ว”



เป็นบ้าเชี่ยไรของมึงพอส กูเป็นแฟนกันย์ต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ(บ้าจริง)



ผมรีบตวัดสายตามองขวับไอ้สองคู่หูที่หันไปกระซิบกระซาบกันหน้าเครียด ไอ้เบสวางปากกาแล้วก็หันมาพิจารณาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของผมอย่างเคร่งเครียดแล้วมันก็พยักหน้าหงึกหงัก



“นายกูขอโทษ เมื่อวันก่อนกูเสือกมากไปหน่อย”เบสพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดส่วนผมตีหน้าเพลียใส่พวกมัน ด้านไอ้มังกรมันไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยเลยไม่มีบท



“เมื่อกี้มันเปิดเฟสทำไรก็ไม่รู้ด้วย”ไอ้พอสรีบรายงานคู่ขา เอ๊ย คู่หูของมัน



เบสรีบเปิดหน้าจอมือถือเช็คข้อมูลทันที มันเข้าเฟสผมซึ่งเปลี่ยนชื่อไปแล้ว ไอ้สองตัวตอนแรกพิมพ์ชื่อนายธรรมดาแล้วกดค้นหาไม่เจอเลยตกใจคิดว่าผมช้ำจนปิดบัญชีแต่พอลองหาในแท็กรูปแล้วพวกมันก็ถอนหายใจโล่งอกที่ผมยังอยู่



แม้จะมีชื่อแปลกๆก็เถอะ



“นาย มึงต้องตั้งสตินะ ชื่อเชี่ยไรของมึงเนี่ย อายเขาไหม”เบสถาม



“ไม่นิ”ผมตอบแบบขอไปทีแล้วก็หันไปตั้งใจเรียนต่อเพราะไม่อยากจะสนใจพวกมัน จากตอนแรกที่เบื่อๆใกล้ขาดใจตายกลับ
กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา และชั่วโมงเรียนอันสุขสันต์ก็ผ่านพ้นไปอย่างมีความสุข



ไอ้กรโงหัวขึ้นมาจากกองกระดาษ หน้าหล่อๆของมันมีรอยยับไม่น่าดู คู่หูเบสพอสเลยหัวเราะล้อ กรหน้าง่ำแล้วก็เก็บอุปกรณ์การเรียนซึ่งไม่ได้ใช้เลยลงกระเป๋า หยิบกระจกขึ้นมาเสยผมให้เข้าที่



ผู้ชายห่าอะไรพกกระจก



“ไปกันได้แล้ว กินข้าว!! นาย มื้อนี้พวกกูเลี้ยงมึงเอง”เบสพอสกอดคอกันเดินมากระแซะ ผมพยามกลั้นไม่ให้หลุดหัวเราะขำการแสดงความรับผิดชอบแบบแปลกๆของพวกมัน



ทีแรกก็ว่าจะบอกพวกมันหรอกว่าชีวิตช่วงนี้ดีขนาดไหนแต่พอเห็นหน้าหมาหงอยของสองตัวนี้แล้วผมก็ขอแกล้งต่อสักหน่อยแล้วกัน



“อะไรของพวกมึงเนี่ย จู่ๆมาเลี้ยงข้าวกูทำไม”ปฏิเสธไปแบบทีเล่นทีจริงให้พวกมันคิดว่าผมแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ในใจนั้นเจ็บ



“นาย!!!!”



ฉับพลันเสียงตะโกนเรียกชื่อของผมก็ดังลั่นมาจากประตูห้องบรรยายรวมซึ่งเพิ่งเลิกคลาสไม่นานทำให้ยังมีคนอยู่ในห้องเกินครึ่ง และคนเหล่านั้นก็ต้องตกใจกับบรรดาเพื่อนในกลุ่มซึ่งแยกย้ายไปอยู่ภาคอื่นของผมซึ่งแห่กันเข้ามาด้านใน



แม้แต่ผมเองยังตกใจ



“นายมึงเป็นไงมั่ง สบายดีมั้ย!?”



ร่างสูงใหญ่ของบิ๊กรีบวิ่งตรงเข้ามาหาผมทันที มันเข้ามาลูบหัวลูบหาง สงสัยว่าการที่ผมหายไปแบบไร้ล่องลอยในวันนั้นจะทำให้
พวกมันเป็นห่วงกันมาก



น่าซาบซึ้งจนแกล้งไม่ลงเลย...



ผมคิดว่าผมควรจะบอกความจริงเพื่อให้พวกมันสบายใจกันซักที



“เอ่อคือ...ความจริงแล้วกู...”



“นาย... ไม่! มึงไม่ต้องพูดอะไร พวกกูเข้าใจดี”เบสกล่าว...ไม่ พวกมึงไม่เข้าใจ ให้กูพูดเถอะ



“ไม่ว่ามึงจะโดนใครทิ้งอีกสักกี่ครั้งพวกอยู่ก็จะอยู่เคียงข้างมึงตลอดไป”แม็กซ์กล่าว...ซึ้งสัด มึงมาจีบกูเองเลยมั้ยมา



“ยิ้มเว่ยเพื่อน”โจ้กล่าว...คือมึงไม่เห็นเหรอว่ากูยิ้มอยู่



“ไม่นะ กูไม่ได้เป็นอะไร...”ผมรีบอาศัยจังหวะพูดแทรกออกมาก่อนไอ้พอสจะเอามือมาปิดปากผมแล้วก็ทำเสียง จุ๊ๆ เหมือนหลอกเด็กให้เงียบ



เดี๋ยวสิ!! ให้กูได้พูดเถอะขอร้อง!!



เพื่อนรักนับสิบคนไม่มีใครเข้าใจความหมายที่ผมส่งไปทางสายตาแม้แต่คนเดียว นอกจากจะไม่เข้าใจแล้วยังไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ พวกมันลากคอผมให้เดินออกไปจากห้องเรียนเพราะเกะกะคนอื่นทั้งๆที่ปิดปากเอาไว้



ผู้ชายกลุ่มใหญ่สิบกว่าคนตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งแบ่งออกเป็นหลายภาควิชา น้อยครั้งนักที่จะเห็นเด็กต่างภาคมารวมตัวกันโดยนัดหมายมากมายขนาดนี้



“พวกมึงปล่อยกู!!!”นายธรรมดาพยามกรีดร้องแล้วก็ดีดดิ้นจนเพื่อนสู้แรงไม่ไหวต้องยอมปล่อยมือ ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพราะเมื่อกี้เหม็นมือไอ้บิ๊กเลยต้องกลั้นหายใจไว้



“กูไม่ได้เศร้าจริงๆ ชีวิตกูดีมาก ตอนนี้กูกำลัง...”



“นาย มึงหลอกพวกกูไม่ได้หรอกนะ มึงเสียใจขนาดไหนพวกกูรู้ดี”กรที่บทหายไปนานกล่าวแทรก ตอนนี้หน้ามันกลับมาเนี๊ยบเหมือนเดิมสงสัยที่หายไปเมื่อกี้คือแอบไปหวีผมมา



“กูไม่ได้เศร้า ทำไมกูต้องเสียใจด้วย พวกมึงฟังนะ...”



“นาย มึงอกหัก คนที่มึงรักเขาไม่ได้รักมึง อ๊ะ กูขอโทษที่ตอกย้ำ กูขอโทษ แต่มึงต้องยอมรับความจริงนะ ชื่อเฟสที่มึงตั้งมันอ่าน
ว่า เจ้านายเป็นแฟนกันย์ใช่ไหม มึงเป็นแบบนี้ไม่ดีนะเว้ยเพื่อน ยอมรับความจริงสิ...”



“กูเป็นแฟนกันย์”ผมกล่าวเสียงเรียบขัดไอ้พอสที่เริ่มเพ้อพก ใบหน้ากลับมานิ่งสงบอีกครั้งหลังจัดแต่งเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่



“โอ๊ย! ก็ถึงได้บอกอยู่นี่ไงว่าให้ยอมรับความจริง!!”แม็กซ์อดรนทนไม่ได้ตวาดใส่ผม ดีมันไม่เข้ามาตบหน้าให้ตาสว่างด้วย”ตื่นสักทีสิเพื่อน มึงอย่าลืมว่ามีพวกเราอยู่ตรงนี้ เสียใจได้แต่แค่วันเดียวเท่านั้นเว้ย!”



“ก็ยอมรับอยู่นี่ไง ความจริงก็คือ กู! กำ! ลัง! คบ! กับ! กันย์!!!”



ผมกราดชี้หน้าพวกมันทีละคนแล้วก็พ่นความจริงอันจริงแท้แน่นอนผมไม่ได้ฝันไปใส่หน้าพวกมันซึ่งแสดงออกชัดเจนมากว่ากำลังเพลียกับฝันเฟื่องของผม



“มึงฝัน นาย พอเถอะ กูไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้”ไม้เดินเข้ามาตบบ่า ไอ้นี่พูดน้อยก็เลยไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่ แต่ขนาดไม้ที่ไม่ค่อยพูดยังออกหน้ามาปลอบปะโลมผมขนาดนี้แสดงว่าในสายตาพวกมันแล้วการที่ผมจะได้คบกับกันย์นั้นคือปาฏิหาริย์
ระดับมหากาลเลยสินะ


อยากจะถีบเรียกสติทีละคนแต่ก็คิดได้ว่าพวกมันทำแบบนี้เพราะหวังดี



แล้วผมจะทำอย่างไรให้พวกมันเชื่อดีล่ะเนี่ย...



“นาย”



ในขณะที่กำลังปวดหัวอยู่นั้นเอง เสียงหวานของกันย์ก็ดังแว่วเข้ามา



“!!!?”



พวกเราทั้งกลุ่มหันขวับไปมองร่างโปร่งบางซึ่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มละไม ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหายไปเมื่อสังเกตเห็นสายตานับสิบคู่ที่จ้องตนเขม็ง



กันย์ชะงักขาแล้วก็หันมามองหน้าผมตาปริบๆ”อ่า...กำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่เหรอ งั้นเดี๋ยวเราไปรอตรงนู้นนะ”นิ้วเรียวชี้ไปที่ที่นั่งกันย์ทำท่าจะไปนั่งรอไกลๆแต่ผมก็รีบเข้าไปคว้าข้อมือของเขาไว้ก่อน



เขาหันมามองผมสลับกับผองเพื่อนเหรอหรา พวกมันทำตัวไร้มารยาทอ้าปากค้างแล้วก็ชี้นิ้วมายังกันย์ซึ่งเสียความมั่นใจไปหมดแล้ว”เรา...ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”เขากระซิบถาม



ผมคลี่ยิ้ม”ไม่มีอะไรหรอก พวกมันก็บ้าๆบอๆแบบนี้แหละ กันย์มาหานายทำไมเหรอ?”



“ก็แชทมาชวนไปกินข้าวด้วยกันแล้วไม่ยอมอ่านก็เลยเดินมาตามนี่ไง แต่ไม่เป็นไรหรอก นายไปกินกับเพื่อนเถอะ”



“อ้อ ไม่ๆ กินกับกันย์ดีกว่า พวกนั้นก็แค่เห็นเราหายไปตั้งแต่เมื่อวันก่อนก็เลยหา วันที่นายไปกับกันย์ไง”ผมจงใจเน้นเสียงคำ
สุดท้ายให้พวกมันได้ยินกันชัดๆ




“อ๋อ”



“งั้นพวกมึง กูไปกินข้าวกับแฟนนะ บะบาย”ผมยกมือขึ้นโอบไหล่บางด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ในขณะที่ไม่มีใครตั้งสติ
เอ่ยถามอะไรออกมาได้สักคน พวกเราก็เดินออกมาจากที่นั้นแล้ว!



_______________________________

เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม
แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ


งานนี้ใครกำลังจีบใครคะเนี่ย
ระหว่าง
1.เจ้านายคนกาก
2.หนูกันย์ผู้ขี้อ่อย 5555+



หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 24-03-2017 18:06:32
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบ
รีบมาต่ออีกน้าาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 24-03-2017 19:20:25
  รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 24-03-2017 20:08:10
ยิ้มแก้มปริเลยอ่ะ น่ารักสุดดดดด
เขาจีบกันแรักัน คิกๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 24-03-2017 23:35:12
เจ้านายเป็นแฟนกัน,,,

สุดยอด คิดได้ไง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 25-03-2017 02:00:38
กลุ่มนี้ฮาทั้งกลุ่มจริงๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 25-03-2017 04:01:35
ตามมาจากเรื่อง 38องศา ชอบเรื่องนั้นมาก เรื่องนี้เลยอ่านรวดเดียวเลย
เจ้านายแสนซื่อ กับหนูกันย์สายอ่อย ชอบมากๆค่ะ  :-[
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 25-03-2017 08:11:33
รอติดตามมมมม
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 25-03-2017 13:09:07
ขำโคนันตุ๊ดมาก 555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 25-03-2017 16:58:41
นายธรรมดานี่น่าหมั่นไส้มากกกกกก ส่วนกันย์นี่ก็ขยันอ้อยจังเลยค่ะ สมน้ำสมเนื้อ ต่างคนต่างจีบ 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 01-04-2017 12:49:05
 :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- CH.6 --- 24-03-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 03-04-2017 18:20:30
ตอนเสริม อยู่ด้วยกันนะ กันย์side



น่าโมโห!!



น่าโมโหที่สุด!!



แหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือของผมบอกว่าคืนนี้นายจะมากินเหล้ากับเพื่อนที่ร้านนี้ ด้วยความอยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับดอกไม้ที่ผมมอบให้ไปเมื่อกลางวันทำให้ตัวผมซึ่งตามปกติแล้วจะเข้าแต่ผับหรูในเมืองดั้นด้นมายังร้านไม่มีหลังคาหลังมหาลัยอย่างร้านนี้
แต่พอผมก้าวเท้าเข้ามาในร้าน สิ่งแรกที่ผมเห็นแทนที่จะเป็นตัวสูงๆของคนที่ผมกำลังตามหากลับเป็นกระเช้าดอกไม้ซึ่งผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีในชีวิตเข้าไปมอบให้เจ้าตัวแบบเนียนๆวางประดับไว้บนเคาเตอร์คิดเงิน!



มิหนำซ้ำพนักงานสาวเชียร์เบียร์ของร้านยังยกขึ้นมาพลิกดูด้วยใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีก...



ก็ไม่ได้คาดหวังให้เขารับเอาไว้ด้วยความดีใจแล้วก็กอดประคองเหมือนลูกในไส้หรอกนะ คิดไว้ว่าอย่างน้อยคงเอาไปวางไว้ที่บ้านรอเวลาให้มันเหี่ยวแห้งก่อนค่อยทิ้งลงถังขยะ



แต่นี่อะไร!!!?



ยกให้ร้านเหล้าซะงั้น!!



ผมยืนมองทานตะวันลูกรักด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่ก็กัดฟันปลอบใจตัวเอง ไหนๆก็มาแล้วนั่งกินอะไรสักหน่อยก่อนกลับก็ยังดี ก็เลยเลือกที่นั่งใกล้กลุ่มเพื่อนของเจ้านายได้โดยบังเอิญ



มันบังเอิญเหลือที่ตรงนั้นอยู่จริงๆนะอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ!



“คนไหนวะสุดที่รักมึง ไอ้อ้วนที่โดนพ่อด่านั่นรึป่าว”เสียงแหลมน่ารำคานของไอ้ตี๋ดังเสียดสีจิตใจอันคุกรุ่นของผมได้อย่างถูกจังหวะ วันนี้ในกลุ่มมีแค่มันเพียงคนเดียวที่ผมลากคอบังคับมาด้วยได้



เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ



“สมองเล็กกว่าตาเหรอไอ้ตี๋ คิดว่ากันย์จะแอบชอบเด็กบนขวดซีอิ๊วมั้ยล่ะ!?”คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ อย่ามากวนโอ๊ยให้มันมากนัก ชิส์!(-3-)



ไอ้ตี๋ตาตี่ตัวผอมผิวขาวซีดส่วนสูงพอประมาณหน้าตาพอไปวัดไปวายักไหล่แบบขอไปที มันยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก อั่กๆ



“เพื่อนคนอื่นฝากกูมาบอกมึงว่าจีบติดแล้วก็พาไปเปิดตัวด้วย”มันกล่าวขำๆ หน้าบอกยี่ห้อมากว่าพวกนั้นพนันขันต่อกันว่าผมไม่มีทางจีบ’สุดที่รัก’ของผมติดหรอก



“ตี๋แทงข้างไหนไว้ล่ะ”



“แห้ว”ตอบทันทีแบบไม่ไว้หน้า แรกเริ่มเดิมทีไอ้ตี๋เป็นคนเดียวในกลุ่มที่รู้ว่าผมแอบชอบใครอยู่(แต่ไปๆมาๆทุกคนในกลุ่มกลับรู้ด้วยซะงั้น ไม่ต้องสืบเลยว่าคนแฉเป็นใคร) และตี๋ก็เป็นแกนนำที่คอยตอกย้ำว่าอย่างผมไม่มีทางจีบนายติด ต้องรอเกิดใหม่เป็นผู้หญิงขาวอึ๋มก่อนนู่น



ซึ่งมันเป็นความจริงที่คอยตอกย้ำจิตใจอันบอบบางของผมคนนี้มาโดยตลอด...



ตอนนายเคยคบกับผู้หญิงหกถึงเจ็ดคนซึ่งแต่ละคนนี่บอกระดับความหื่นของฝ่ายชายชัดเจนมาก แต่ละคนนี้ทั้งตัวขาว นมใหญ่ ขนาดอยู่ในชุดนักศึกษายังเซ็กซี่ ท่าทางตอนควงหญิงดูก็รู้แล้วว่าเป็นพวกฟันแล้วทิ้งแถมยังเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกคนเลยเห็นตรงกันว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้



แต่พอขึ้นปีสองนายก็เลิกทำตัวแบบนั้นแล้วก็อยู่อย่างสงบเสงี่ยมเหมือนเสือซ่อนเล็บ



ทั้งที่เป็นโอกาสดีที่จะเผยตัวจากที่ซ่อนแล้วก็เข้าไปจีบนาย



แต่นั่นยิ่งทำให้ผมปอดแหกเข้าไปใหญ่...



ข่าวลือที่ผู้หญิงในคณะพูดกันก็คือนายเจอรักแท้เข้าแล้วก็หยุดกับคนคนนั้นแล้ว...



“ตี๋คิดว่าข่าวลือนั้นจะเป็นจริงมั้ย”ใบหน้าหม่นหมองถามเพื่อนรักหวังว่ามันจะให้กำลังใจ



“กูว่าจริง คนอย่างนาย  เสือผู้หญิง ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะหยุด นอกจากจะเจอรักแท้...”



เกลี๊ยดดดดดดดดดดดดดด



“ถ้าจะมาเพื่อพูดแบบนี้ตี๋ก็กลับไปเลยไป ชู่วๆๆ!”ถ้าจะอยู่เป็นเพื่อนพูดจารักษาน้ำใจกันขนาดนี้ล่ะก็ กลับบ้านไปเลยไป ชิส์!(-3-)



“มึงไล่กูเหรอ ทั้งๆที่กำลังจะได้ข้อมูลเด็ดแล้วนะ”มือขาวซีดของตี๋ยกแก้วเหล้าเทเข้าปากพลางเพยิดหน้าให้ผมเหลียวหลังไปยัง
โต๊ะของเพื่อนนายอีกครั้ง จังหวะเดียวกับลำโพงบนเวทีมีปัญหาทำให้ได้ยินเสียงสนทนาอันแสนโหวกเหวกของผู้ชายกลุ่มใหญ่
ได้เต็มสองหู



“ไอ้เหี้ยนาย...หายไปเลยว่ะ”



“มึงอ่ะพูดแรงไป คนนี้มันรักของมันมานานมึงก็รู้”



“กูพูดอะไรแรง กูแค่อยากรู้เฉยๆว่ามันรักเขาขนาดไหน”



“แล้วมึงรู้รึยังล่ะ”



“รู้แล้วว่าแม่งโคตรรักโคตรหลง”



“....”



“ตี๋...”คนถูกเรียกสะดุ้งโหยง มันคงได้ยินเหมือนที่ผมได้ยินเลยมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนั้น



“ไปเข้าน้องน้ำแปปนะ เสร็จแล้วกลับเลย”



ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแล้วแท้ๆแต่น้ำตากลับไหลออกมาซะอย่างนั้น ทั้งๆที่ทำใจเอาไว้แล้วเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่หันมาชอบผู้ชายด้วยกันหรอก...แต่มันก็ไม่ช่วยให้ความเจ็บปวดตอนรับรู้ความจริงว่าคนคนนั้นมีคนที่รักสุดหัวใจอยู่แล้วลดน้อยลงเลย



ผมพาตัวเองมาถึงห้องน้ำทั้งๆที่น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ลมหายใจก็ต้องสะดุดเฮือกเมื่อพบเข้ากับคนที่ไม่อยากเจอที่สุดกำลังก้มหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่อ่างน้ำ



...ทำไมกันนะ...



ทำไมผมถึงไม่หนีไปแล้วทำไมนายถึงต้องเงยหน้ามาเจอผมด้วย



ทำไมนายถึงต้องจูบผมแล้วทำไมผมถึงต้องดีใจตอนที่รู้ว่านายอกหักด้วย



ทำไมนายถึงชวนไปผมกินเหล้าแล้วทำไมผมถึงต้องตามนายไปอย่างดายขนาดนี้



ทำไมผมถึงต้องร้องห้ามนายที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปแล้วเอาไว้



...แล้วทำไมพวกเราถึงมีอะไรกัน...



.



.



...ทำไมนะทำไม...



ทำไมผมถึงคิดว่าต่อให้ไม่รักก็ไม่เป็นไร ต่อให้เห็นผมเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์จากรักที่ผิดหวังก็ไม่เป็นไร



ขอแค่คืนนี้...ขอให้คนนิสัยไม่ดีที่ดีใจตอนรู้ว่านายอกหักคนนี้...ได้เป็นของนายเถอะนะ



_______________________________________

นายประเมิณตัวเองกับคนอื่นประเมิณนายนี่หนังคนละม้วนเลยนะคะ 5555


ที่มาของชื่อเรื่อง ใกล้แสนไกล ก็ครืออออ พวกเอ็งอยู่ใกล้กันแค่เนี้ย ทำตัวเป็นอื่นเป็นไกลไปได้ ฟฟฟฟ



เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงตอนต่อไปให้นะคะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-04-2017 18:48:37
 :a5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-04-2017 19:24:52
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 03-04-2017 19:26:03
ต่างคนต่างมองว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่เอื้อมไม่ถึงสินะ
อยากรู้ว่าทำไมกันย์ถึงชอบนาย เพราะหน้าตาเหรอ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 03-04-2017 20:40:49
ก็เป็นแบบนี้เลยทั้งสองคน ถึงไม่สมหวังสักที ได้กันแล้วมั่นใจๆ หน่อยเซ่  :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 03-04-2017 21:58:41
รอตอนต่อไปค่ะ ตอนนี้มาสั้นๆ
 :man1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-04-2017 22:57:13
โอ้ยยย สองคนนี้ ใจตรงกันแท้ๆ เอ้าาา ลุ้นให้เข้าใจกันเร็วๆ นะ อิอิ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 03-04-2017 23:39:40
ระวังไกลเกินนะครับ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side --- 03-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 04-04-2017 20:41:14



ตอนเสริม ใจง่าย กันย์side



เรื่องมันก็นานมาแล้ว...ทั้งๆที่เป็นคนขี้ลืมแต่กลับจำได้ขึ้นใจ



วันแรกที่พวกเราพบกัน...ตอนนั้นผมอยู่ม.ห้าเห็นจะได้ วันนั้นเพื่อนสนิทที่เป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียนมีแข่งกับโรงเรียนซึ่งเป็นแชมป์เก่า ผมที่ติดสอยห้อยตามไปด้วยแล้วก็นั่งอยู่ในแสตนด์เชียร์ของฝั่งตัวเอง



พริบตาแรกที่เห็นร่างสูงกับใบหน้าหล่อเหลาสวมชุดยูนิฟอร์มของฝ่ายตรงข้ามเดินลงสนามมาก็เหมือนมีลูกศรพุ่งมาปักอก



นั่นคือเรื่องราวการตกหลุมรักของผู้ชายใจง่ายคนนี้ แน่นอนว่ามันเป็นการพบกันเพียงฝ่ายเดียว จากการแอบถามผู้จัดการทีมของเรามาทำให้ผมรู้ว่าชื่อของเขาคือ เจ้านาย



เจ้านายของผมเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน ผมคิดว่าเขาคงไม่รู้ตัวหรอกแต่สายตาของผู้หญิงทั้งสนาม ไม่ว่าจะจากโรงเรียนไหนก็เพ่งเล็งไปที่เขากันทั้งนั้น แต่คนซื่อบื้ออย่างเจ้านายของผมก็ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย เพราะข้างกายของเขามีผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งอยู่



ตอนนั้นผมก็แค่ตัดใจแล้วก็ลืมเรื่องของเจ้านายไป...



ตัวผมที่คิดเอาเองว่าลืมเขาไปแล้วก็ติดตามข่าวทีมบาสชั้นม.ปลายแล้วก็นั่งรถไปดูรอบชิงชนะเลิศอย่างช่วยไม่ได้



ไม่ใช่เพราะว่าทีมของนายแข่งหรอกนะ แต่เป็นเพราะเพื่อนสนิทกึ่งบังคับชวนไปต่างหากล่ะ จริงๆนะ



แล้วพระเจ้าก็เล่นตลก พวกเราได้เจอกันอีกครั้งในมหาวิทยาลัย และเจ้านายก็ยังคงเป็นเจ้านายที่เนื้อหอมตามเดิม แต่เพิ่มเสน่ห์แบบคนหนุ่มเข้าไป กลิ่นไออันตรายของผู้ชายกร้านโลกที่แผ่ออกมารอบตัวเป็นเหมือนฟีโรโมนประจำตัวของเขา



โดยไม่รู้ตัว ผมก็หอบข้าวของไปนั่งในสวนหย่อม...ม้าหินอ่อนตัวที่อยู่ใกล้ทางที่นายต้องเดินผ่านมากที่สุด



ผมเห็นเขาเดินผ่านทางนั้นอยู่หลายครั้งจึงตัดสินใจตั้งรกรากอยู่ที่ม้าหินอ่อนนั่นทุกเย็นจนชาวบ้านเขาเรียกโต๊ะตัวนั้นว่า สวนหย่อมยามเย็นของกันย์ เลยทีเดียว



ไม่ต้องชอบก็ได้...แต่อย่างน้อยก็อยากให้เห็นตัวตนของผมคนนี้ อยากเห็นภาพของตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นสักครั้ง



“กันย์”เสียงทุ้มของคนที่อยู่ด้วยกันตลอดคืนเอ่ยเรียก ผมผินหน้ามองคนที่ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ข้างกาย
เจ้านายของผมกำลังจะร้องไห้...สีหน้ารู้สึกผิดและเจ็บปวดเหลือประมาณ



เขาคงจะโทษว่ามันเป็นความผิดของตัวเอง ผมฝืนความเมื่อยล้าและความเจ็บปวดจากช่องทางที่ถูกรุกรานอย่างหนักเมื่อคืนแล้วก็เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน



“ไม่เป็นไร...”



มือหยาบกร้านเอื้อมมาทาบทับฝ่ามือของผม พวกเรามองกันอยู่เนิ่นนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดเจ้านายขนาดนี้



และนายก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เขารั้งเอาร่างของผมเข้าไปกอดเสียแน่น ภายใต้แผงอกแกร่งได้ยินเสียงหัวใจกำลังเต้นรัวเร็ว ด้วยความเสียดาย เหมือนไม่อยากแยกจากจากคนนี้ไป ผมซบใบหน้ากับแผงอกแกร่งนั้นแล้วก็เอามือของตัวเองโอบรวบตัวของเขาไว้



“นาย...ฮึก...ฮือ”แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอีกจนได้



ให้ตายเถอะ ผมนี่มันขี้แงเป็นบ้าเลย...แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าน้ำตาพวกนี้มันจะช่วยรั้งผู้ชายคนนี้เอาไว้กับผมให้นานขึ้นสักวินาทีก็ยังดี



“อย่าไปเลยนะ...อย่าหายไปเลย ฮือ...”



“กันย์ ไม่เอาอย่าร้องไห้สิ อย่าร้องนะ ได้โปรด...”น้ำเสียงเจ็บปวดดังขึ้นข้างหู...นายยิ่งกอดผมแน่นขึ้นอีก



จริงสิ ยังมีวิธีนั้นอยู่นี่หน่า วิธีที่จะทำให้นายเป็นของผม



“นาย...นิสัยไม่ดี...”ผมผละตัวเองจากเขา เจตนาเผยใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาให้อีกฝ่ายเห็นอย่างเจตนาเรียกร้องความเห็นใจ



“ขอโทษ...”เจ้านายของผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พูดว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาเหมือนถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้ การกระทำเหล่านั้นยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพียง’ข้อผิดพลาดที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น’



 “แค่ขอโทษมันไม่พอหรอกนะ...”



“เห...แล้วจะให้ทำยังไง...อะไรก็ได้ ถ้ากันย์ขอมาล่ะก็จะยอมทำตามทุกอย่างเลย...”



“เป็นแฟนกัน...”



.


.



พระเจ้า ผมพูดออกไปแล้ว ผมขอเจ้านายเป็นแฟน แน่นอนว่านายสะอึกหายไปพักใหญ่ๆหลังจากได้ยินคำพูดของผม และหลายอึดใจต่อมาเขาก็ตอบกลับมาว่า



‘ตกลง’



พวกเราเป็นแฟนกันแล้ว แต่รู้สึกไม่ดีเลย สิ่งที่ผมทำลงไปก็ไม่ต่างจากผู้หญิงที่อยากได้ผู้ชายจนทนไม่ไหม ปล่อยตัวท้องแล้วก็อุ้มลูกไปขอให้เขารับผิดชอบ



ผมมันนิสัยไม่ดีแล้วก็ขี้ขลาด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รักนายจนถอยไปไหนไม่ได้แล้ว









“เห้อ...”



“เป็นไร หน้าตาดูโทรมๆ”ตี๋เพื่อนรักทักทายอย่างเป็นห่วง ตอนนี้พวกเราแล้วก็เพื่อนในกลุ่มอีกคนหนึ่งชื่อโรจน์ ชื่อจริงชื่อไพโรจน์ เชยสะบัดแต่ก็หล่อสะบัดเช่นกัน



ถ้านับตามรูปร่างหน้าตาแล้วไอ้โรจน์นี่ควรจะได้เป็นเดือนคณะมากกว่าผมด้วยซ้ำแต่มันดันปฏิเสธเสียงแข็งแล้วก็ยัดตำแหน่งเดือนมาให้ผมด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้ามึงเด่นดังขึ้นมาผู้ชายคนนั้นอาจจะหันมามองมึงก็ได้



ใช่แล้ว เพื่อนสมัยมัธยมที่ผมตามไปดูมันเล่นบาสก็คือนายโรจน์นั่นเอง แต่ด้วยความห่ามและหัวช้าเรื่องความรักของมันผมก็เลยไม่ได้เล่าให้มันฟังว่าเป็นใครจนไอ้ตี๋ปากพล่อยหลุดเล่าออกไปเมื่อเทอมก่อนนั่นเอง


“เปล่า”ผมตอบเสียงเนือย



หลังจากที่นายรับคำขอเป็นแฟนจากผมเขาก็ดูแลผมอย่างดียิ่งกว่าลูกในไส้ของเขาซะอีก ทั้งอุ้มไปอาบน้ำ แต่งตัวให้ หาข้าวให้กิน นั่งข้างเตียงคอยเช็ดตัว แถมเมื่อคืนยังอยู่ค้างเป็นเพื่อนอีก พอวันนี้อาการดีขึ้นแล้วเขาก็ขับรถผมมาส่งที่คณะแล้วก็ปลีกตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองที่หอ



“เห้อ...”



แล้วก็หลุดถอนหายใจไปอีกรอบจนได้ ตี๋วางช้องแล้วก็มองผมสลับกับข้าวต้มที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งหน้าเครียด



“อ้ำ”มันแย่งเอาช้อนไปจากมือแล้วก็ยื่นมาจ่อปาก บังคับให้กินเหมือนคุณแม่ไม่มีผิด ผมไม่อยากจะขัดศรัทธาเลยก้มหน้างับอาหารในมือของมันเนือยๆ



“มึงจะอาศัยจังหวะนี้เข้าดามใจมันหรือไง”โรจน์พลั้งปากพูดอะไรบางอย่างออกมา ไอ้ตี๋รีบลุกไปบีบคอมันจนหน้าเขียวขณะที่ผมกระพริบตามองการกระทำประหลาดนั่นอย่างงุนงง



“ดามใจ? อะไรเหรอ” เอียงคอถามอย่างสงสัย ไอ้ตี๋หน้าซีดวิ่งกลับมาเกาะแขนผมไม่พูดอะไร



“ตี๋มันบอกว่าวันที่ไปร้านเพื่อนไอ้นายเมื่อวันซืน มึงได้ยินว่าไอ้นายมันชอบใครอยู่แล้วก็เดินน้ำตาร่วงไปเข้าห้องน้ำจากนั้นก็ไม่กลับมาเลย พอไปตามที่ลานจอดรถก็ไม่เห็นรถมึงคิดว่ากลับไปแล้ว คืนนั้นโทรไปก็ไม่รับสาย ไม่รู้ทำอะไรอยู่ มันเลยเอามาปรึกษาด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้มีเจตนานินทาอะไร”โรจน์ช่วยอธิบายให้ยาวเหยียดแถมแก้ตัวให้เพื่อนเสร็จสรรพ เอาไปเลยรางวัลผู้ชายแสนดี



ส่วนตี๋ก็หน้าหงอยมองผมเหมือนลูกหมาขี้เรื้อนถูกเทศบาลไล่จับ



“อ่อ...เรื่องนั้นนั่นเอง...”



เหอๆแล้วผมจะเล่าให้เพื่อนฟังอย่างไรดีล่ะทีนี้?



“กันย์”ฉับพลัน เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยก็ดังเรียก ผมมีสีหน้าแปลกใจนิดหน่อยตอนหันไปเห็นร่างสูงๆของนายกำลังวิ่งมาหา ส่วนเพื่อนผมสองคนตกใจเหมือนเห็นผี ไอ้ตี๋นี่หนักเลย อ้าปากค้างชี้หน้านายเหรอหรา


“อ่า...”นายชะงักขานิดหน่อยกับปฏิกิริยาของเพื่อนผม ผมก็เลยกวักมือเรียกให้เขามานั่งข้างๆ นายส่งยิ้มแห้งๆให้ไอ้โรจน์จากนั้นก็หย่อนตัวลงนั่งข้างกายผม



“กินข้าวยัง”ผมถาม คิดว่านายคงยังไม่ได้กินอะไรเพราะแค่กลับไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาแล้วมาที่โรงอาหารตึกคณะผมได้เร็วขนาดนี้ก็ถือว่าทำเวลาดีมากแล้ว



แต่นายกลับพยักหน้า”กินข้าวเหนียวหมูมาแล้ว”



สมแล้วที่เป็นผู้ชายตัวใหญ่กินเร็วชะมัด ผมคิดในใจอย่างเอ็นดูก่อนจะตักข้าวตัวเองไปจ่อปากอีกฝ่าย นายผงะถอยแบบงงๆผมก็เลยตีหน้างอแล้วก็พูดเสียงอ้อล้อว่า



“กินไม่หมด ช่วยกินหน่อยดิ”



แรดมาก มีการช้อนตาอ้อนหนุ่มด้วย แร๊ด...แรด



ด้านหนุ่มเองก็งับข้าวเข้าปากไปด้วยท่าทางเก้อเขินหน่อยๆ ปฏิกิริยาตอบสนองของนายนั้นเรียกรอยยิ้มเต็มแก้มของผม อย่างน้อยการกระทำของผมก็มีอิทธิพลกับเขาอยู่หน่อย



เอาวะ เป็นไงเป็นกัน...ลองจีบนายดูสักตั้งจะเป็นไร...



“กันย์ก็กินด้วยสิ ข้าวเช้าสำคัญต่อร่างกายนะ”นายพูดเสียงดุ นั่นยิ่งเข้าทางผมไปใหญ่



“ป้อน”



“หา?”



“อ้า...”ส่งช้อนให้หนุ่มแล้วก็อ้าปากนิดๆ แรดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ผมก็แอบหวั่นเหมือนกันว่าอ่อยมากไปไหม เดี๋ยวหนุ่มรู้ตัวเผ่นหนีไปก่อนจะทำยังไง แต่ท่าทางนายจะไม่คิดอย่างนั้น



นัยน์ตาสีดำขลับซึ่งสะท้อนภาพใบหน้าของผมอย่างที่เคยปรารถไว้เป็นประกายระยิบระยับ ใบหน้าชวนมองแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มละมุน ก่อนจะตักข้าวป้อนให้ผมตามคำขอ



บรรยากาศดีชะมัด เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสจังเลยน้า



ตี๋กับโรจน์ก็คงคิดอย่างนั้น ดูทำหน้าเข้าสิ ฮ่าๆๆๆ ต่อให้พวกมันถามผมก็จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่บอกหรอกว่าสอยผู้ชายมาได้ด้วยวิธี(ขี้โกง)แบบไหน



________________________________________

สรุปว่ากันย์ชนะค่ะ เพราะว่ากันย์แอบชอบเขาก่อนนานเวร่อออร์

555555+

นิยายเรื่องนี้ไม่ต้องลุ้นนะคะว่าพระนางจะรักกันเมื่อไหร่
ลุ้นแค่ว่าเมื่อไหร่พวกมันจะรู้ว่าใจตรงกันก็พอ

 :katai3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 04-04-2017 20:55:09
ใช่เลย เขารักกันอยู่แล้ว แค่ต่างคิดว่าอีกคนยังไม่รัก ต้องตามจีบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ลุ้นต่อ อิอิ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-04-2017 21:19:08
 :impress2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 04-04-2017 21:41:05
สงวนท่าทีนิดนึงลูกกกกก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Kaikaaa ที่ 04-04-2017 22:48:43
จริง ใจตรงกันขนาดนี้แต่กลับคิดว่าเขาชอบคนอื่น อึดอัดไหมลูก แนะนำให้กันย์อ่อยแรงๆ *ลุ้นว่าใครจะสารภาพรักจริงๆ ก่อนกัน*  :t3: :t3: :t3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 04-04-2017 23:45:25
โอ้ยกันย์ลูกกกกกกก เรียกเจ้านายในใจว่าเจ้านายของผมหลายประโยคเลย 555555
เนี่ยพอเป็นกันย์อ่อยกันย์จีบนี่ไม่รู้สึกหมั่นไส้เลย แต่พอเป็นเจ้านายนี่รู้สึกน่าหมั่นไส้เหลือเกินน
เจ้านายเค้ารู้ตัสมั้ยคะ ส่าคนภายนอกมองว่าตัวเองเป็นยังไงอ่ะ ไหนอ่ะความธรรมดา 55555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-04-2017 02:14:44
กันย์อ่อยเข้าไปเยอะเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 05-04-2017 06:59:45
ขี้อ่อย 555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 05-04-2017 16:54:23
โถถถถถถ มีความแข่งกันอ้อยแต่ต่างคนต่างไม่รู้ตัว

อย่างงี้ก็ได้หราาาา? ฮาาาา

สู้ๆ เอาใจช่วยให้รู้ตัวกันสักที ทั้งคู่เลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 05-04-2017 18:29:44
 รู้สึกดี ทั้งคู่เลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- กันย์ side -2 --- 04-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: dellyamin ที่ 07-04-2017 21:35:16
ต่างคนต่างอ้อย งื้อออ ลุ้นนนนนนน อยากให้เขารู้สักที
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 14-04-2017 18:37:20



ตอนที่7



อา...ไม่มีอาชีพเดินหล่อไปวันๆบ้างหรือไงนะ ตั้งแต่ผมคบกับกันย์มานี่ก็อาทิตย์กว่าแล้ว แต่กิจกรรมที่พวกเราทำร่วมกันนอกจากโทรคุยกับแชทกันในคาบเรียนแล้วก็แค่กินข้าวเช้าที่โรงอาหารด้วยกันเท่านั้นเอง



ร่างสูงในชุดนักศึกษากลัดป้ายพนักงานร้านไว้ที่อกเสื้อก่อนจะถอนหายใจกับตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน มองไปรอบๆก็เห็นแต่กำแพงกับดอกไม้...แล้วก็หน้าหล่อใสดูดีของเจ้าของร้าน



“เป็นอะไรไปครับเจ้านาย ถูกสาวหักอกอีกแล้วหรือไง”เจ้าของร้านดอกไม้แห่งนี้เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวแล้วก็หน้าตาดี ตาหวานมาก อายุแก่กว่าผมแค่สองสามปีก็เลยสนิทกันเหมือนพี่น้องมากกว่าเจ้านายกับลูกจ้าง



ดูได้จากการที่เฮียแกเรียกผมด้วยชื่อผมเต็มๆว่าเจ้านาย เป็นการหยอกล้อของเจ้านายที่เรียกลูกน้องว่าเจ้านาย



“อกหักอะไรเฮีย ตรงกันข้ามต่างหาก”ปกติเฮียจะเข้ามาเฝ้าร้านแค่ช่วงเช้าถึงบ่ายที่ผมต้องไปเรียนเท่านั้น ส่วนช่วงเวลาที่เหลือทั้งหมดรวมถึงเสาร์อาทิตย์ด้วยอยู่ในความรับผิดชอบของลูกจ้างอย่างผม พวกเราก็เลยเจอกันแค่ตอนเปลี่ยนเวรแล้วก็เช็คสต็อคของเท่านั้น ไม่แปลกที่เฮียจะไม่รู้ข่าวใหม่



“คราวนี้ใครล่ะ สวยไหม สาวคณะไหน”



“ชื่อกันย์ จะว่าสวยก็สวย เป็นอดีตเดือนบริหาร”



“บ๊ะ ไอ้หนูนี่ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนแนวเหรอวะ”



“เปลี่ยนเปลื่อนอะไร ผมชอบคนนี้มาตั้งแต่ปีกว่าละ”พอผมพูดจบแกก็ทำตาโตร้องอู้หู ท่าทางเหมือนเด็กๆไม่มีผิด



 เห็นว่าสมัยเรียนแกทำงานเก็บเงินจนมีงบมาเปิดร้านในย่านทำเลทองแบบนี้...งานที่ว่านั่นมันคืองานอะไรกันแน่ แม้ผมจะพอใจกับงานที่ทำอยู่แล้วเพราะแกให้เดือนละหมื่นห้าเท่าเงินเดือนขั้นต่ำด้วยเหตุผลที่ว่าผมเป็นพนักงานเพียงคนเดียวของร้านก็เถอะ



“ว่าแต่สมัยเฮียเรียนเฮียทำงานอะไรอ่ะ”ผมถามเพราะอยากรู้



“เห่ยๆ งานมันไม่เหมาะกับแกหรอก อย่ารู้เลย”แต่แกเลี่ยงเพราะกลัวผมเปลี่ยนงาน



ขอกระซิบบอกหน่อยเถอะว่ายอดขายของร้านนี้ดีขึ้นมาได้เพราะพนักงานหล่อๆอย่างผม



ก่อนผมจะมาเข้าทำงานแกไล่พนักงานออกหมดเพราะขายไม่ดี แต่พอผมเข้ามาก็เห็นว่าขายได้เรื่อยๆและมากขึ้นเรื่อยๆจนอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ แถมเท่าที่แอบส่องบัญชีรายรับรายจ่ายหลังหักค่าเช่าและค่าพนักงานแล้วเฮียแกได้เดือนละเป็นแสน



“เออ เฮีย ยอดขายเดือนนี้เป็นไงมั่ง”



“กะ ก็ดี”ร่างโปร่งเริ่มกระวนกระวาย ตอนถูกถามถึงยอดขาย การตอบสนองนั้นทำให้คนเขี้ยวลากดินอย่างนายธรรมดาย่ามใจ จำได้ว่าคราวที่แล้วพอไล่ถามแบบนี้อยู่ดีๆก็ได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นมาเป็นพันๆ



ความชั่วร้ายปรากฏชัดในแววตาของร่างสูง



“อย่าระแวงไปเลยเฮีย ผมไม่ขอเงินเดือนเพิ่มหรอก ผมรู้ดีว่าร้านเล็กๆมีพนักงานคนเดียวถูกใช้งานหลังขดหลังแข็งแบบนี้คงมีรายได้เดือนละไม่ถึงล้านหรอก เน๊อะ”



เฮียแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย แกกระแอมไอเล็กน้อยแล้วก็ถามว่า”ต้องการอะไรว่ามา”



รุกฆาต!! ผมแสยะยิ้มทันทีที่เหยื่อยกธงขาวยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มเกมส์



“วันหยุด”



“เอาไปทำไม”



“เดท”



“วันเสาร์ อาทิตย์ และวันหยุดนักขัดตฤกษ์ห้ามลา ส่วนวันที่ลาตัดครั้งละห้าร้อย”ร่างโปร่งเจ้าของผิวขาวนวลไม่แพ้กันย์ของผมยักไหล่แล้วก็ถอนหายใจหน่าย



”งั้นพรุ่งนี้ผมหยุดนะ”



คำตอบคือการพยักหน้าเหนื่อยใจ พอได้ยินคำอนุมัติแล้วก็ไม่รอช้า ผมรีบผละจากกระถางดอกไม้ออกไปกดโทรออกหากันย์ทันที แม้จะมีเสียงบ่นของเฮียตามหลังมาแต่ก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเท่าไหร่



“ฮัลโหล”



รอสายไม่นานกันย์ก็รับ เรียกรอยยิ้มฉาบทับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มกำลังอินเลิฟคนนี้ได้อย่างดี



“พรุ่งนี้ว่างไหม”เพราะพรุ่งนี้เป็นวันสถาปนามหาวิทยาลัยทุกคณะจึงไม่มีการเรียนการสอน ผมเลยคิดว่าเขาน่าจะว่าง แล้วก็เป็น
จริงดังคาด



“ว่างสิ ทำไมเหรอ”



ปลายสายดูเหมือนจะตื่นเต้นไม่แพ้กัน นั่นเรียกความมั่นใจให้ผมขึ้นเป็นกอง”ไปเที่ยวสวนสนุกกันไหม”



“ไปสิ! ไปๆ เจอกันที่ไหนกี่โมงเหรอ”



“สักสิบโมงไหม เดี๋ยวเราไปหาที่คอนโดกันย์”เพราะผมไม่มีรถ ถ้าเราจะไปไหนมาไหนด้วยกันคงต้องนั่งรถประจำทางไม่ก็รถของกันย์



“อื้ม นายทำงานอยู่ใช่ไหม แอบโดดมาคุยในเวลางานเดี๋ยวเจ้าของร้านก็ว่าเอาหรอก”



“อ๋อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เจ้าของร้านเขาหล่อแล้วก็ใจดี ไม่ว่าอะไรหรอก ฮ่าๆๆๆๆ”ผมเสตามองเจ้าของร้านคนดังกล่าวซึ่งยืนเท้าสะเอวมองลูกจ้างกิตติมาศักดิ์ด้วยใบหน้าแสนจะหมั่นไส้ เกรงว่าวางสายเมื่อไหร่คงเจอมะเหงกจากคุณแม่คนสวยคนนี้แน่ๆ







 เวลาทำงานล่วงเลยไปประมาณสามทุ่มเห็นจะได้ ภายในร้านขายดอกไม้ซึ่งแขวนป้าย Close เอาไว้ตรงประตู  พนักงานเพียงคนเดียวของร้านกำลังจัดเก็บของอย่างขะมักเขม้น



ผมหยิบเอาช่อดอกไม้สดเข้าไปเก็บในตู้แช่ ส่วนดอกไม้ที่ทนหน่อยก็ใส่แจกันวางเอาไว้ตามเดิม



ใช้เวลาอยู่กว่าชั่วโมงถึงเรียบร้อย ผมกวาดตามองไปรอบๆเพื่อตรวจสอบว่าขาดหล่นอะไรไปหรือไม่เมื่อโอเคแล้วก็คล้องโซ่ไว้ที่ประตูร้านแล้วก็เดินทางกลับหอ หอพักของผมอยู่ตรงกลางระหว่างทางไปมหาวิทยาลัยกับร้านดอกไม้การเดินทางเลยสะดวกมาก และเรื่องน่าตลกอีกเรื่องก็คือ...



ถ้ามองจากหอพักของผมก็จะเห็นคอนโดของกันย์ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล



สองขาก้าวเดินมาตามทาง ซอยหอพักแคบๆมีน้ำแฉะสลับกับร้านแผงลอยเต็มสองข้างทาง ผมเดินตรงไปยังร้านข้าวไข่เจียวเจ้าประจำ สั่งเสร็จก็กอดอกยืนรอ ทันใดนั้นเองสายตาก็เหลือบมองไปยังคอนโดหรูอย่างอดไม่ได้



ป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ...



กว่าผมจะถึงหอก็เกือบห้าทุ่มแล้ว พวกเราก็เลยโทรคุยกันวันละไม่ถึงสิบนาที เหมือนเป็นการคุยแบบให้รู้ว่าคบกันอยู่ก็เท่านั้นเอง
อา...ที่จริงแล้วสถานะของเราคือแฟนดามใจของกันย์นี่นะ



ถ้าเขาหาตัวจริงได้เมื่อไหร่เขาคงไปจากผม ความจริงข้อนี้มันเป็นมารคอหอยคอยจี้ตามขัดความสุขของผมอยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมง พอเคลิ้มๆคิดถึงกันย์ก็ต้องสะดุ้งตื่น



และจิตใต้สำนึกของผมก็ดำเนินมาถึงจุดแตกหัก



ข้อหนึ่ง...เราควรจะแยกตัวออกมาเสียตั้งแต่ตอนนี้ที่ยังไม่ถลำลึก(?)



ข้อสอง...เราควรจะจีบกันย์ให้ติด สารภาพรักแล้วเป็นแฟนกันจริงๆ



“เห้อ...”ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อชวนหลงใหลยืนถอนหายใจอยู่หน้ากระทะทอดไข่ เหล่าสาวๆนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมา
ประปรายต่างก็มองถึงขั้นเหลียวหลัง



บางทีไอ้บิ๊กก็ชอบบอกผมบ่อยๆว่าผมหล่อ ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่ามันจะบอกผมทำไมในเมื่อมันก็เห็นๆกันอยู่ แต่มาตอนนี้เริ่มเข้าใจมันขึ้นมาหน่อยๆแล้ว



....นายธรรมดาเป็นผู้ชายขี้ขลาด....



บางทีฉายานายธรรมดานั่นอาจจะบั่นทอนกำลังใจผมไปไม่มากก็น้อย ไม่รู้ว่าใครเริ่มเรียกผมแบบนี้ เจ้าตัวคงตั้งเล่นๆแต่พอถูกเรียกผมเข้าใจผมก็เริ่มเชื่อว่าผมเป็นแค่คนเดินถนนคนหนึ่ง มันจะทำเธอซึ้งและเป็นสุข ได้ซักเท่าไหร่ แค่เพียงดอกไม้ริมทาง เธอจะมองมันสวยถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ไม่รู้ จะเกิดอะไรกับฉัน แม้ซักวันเธอได้เจอใครบางคน พอเถอะ จะร้องจนจบเพลงเลยป่ะ



“เอ้า ไอ้หนู จะกิมั้ยไข่เจียว เย็นหมดแล้วนะ”ฉับพลันเสียงของป้าเจ้าของร้านซึ่งยืนมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาเอ็นดูก็ดังเตือนสติ ฉุดให้คนว้าวุ่นหลุดออกมาจากภวังค์



“อะ เอ ขอโทษครับ พอดีคิดอะไรเครียดๆ”ผมยิ้มตามมารยาทให้ป้าแกก่อนจะควักแบงค์ยี่สิบออกมาจ่าย แกก็รับไปก่อนจะถามด้วยความหวังดี



“มีอะไรปรึกษาป้าได้นะลูก”ผมมาซื้อแกแทบทุกวันจนแกจำได้แล้วเลยสนิทกัน หลังๆมานี่แกก็แถมหรือไม่ก็ให้ฟรีบ่อยๆ ผมลังเลอยู่หลายอึดใจ ไม่รู้ว่าควรเอาเรื่องส่วนตัวขนาดนี้มาปรึกษาแม่ค้าขายข้าวไข่เจียวที่ไม่ได้รู้จจักมักจี่อะไรกันเลยดีไหม แต่พอคิดว่าหากเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคนรู้จักอย่างพวกพอสมีแต่จะพาเฟลกันไปทั้งกลุ่มเปล่าๆ



“ถ้ามีคนที่ชอบมากๆๆๆๆๆอยู่ ผมควรจะทำยังไงเหรอครับ”ผมถามออกไปด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ



“อ้าว! เด็กนี่ถามแปลกๆ ชอบก็จีบสิ”



“แต่เขารวยมาก แล้วก็...”



“ต๊าย อายุเท่านี้ก็มานั่งกังวลเรื่องเงินซะแล้ว เรื่องพวกนั้นไม่ต้องไปสนใจมันหรอกลูก เอ็งชอบเขาใช่ไหม ชอบก็จีบ มันก็เท่านั้น มัวแต่กลัวอะไรไม่เข้าท่า”



จริงด้วยสินะ...ชอบก็จีบ เรื่องมันก็เท่านั้น มาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าถอยก็เจ็บแน่ๆ แต่ถ้าไม่ถอยก็มีโอกาสสมหวังไม่ใช่เหรอไง



“ขอบคุณมากครับป้า”นัยน์ตาสีดำเข้มวาววับ เสียงทุ้มกล่าวขอบคุณที่ปรึกษาด้านหัวใจเฉพาะตัวก่อนหันหลังวิ่งออกไปด้วยความเร็ว



ใบหน้าของนายธรรมดาที่เดี๋ยวก็สุขเดี๋ยวก็เศร้ามาทั้งสัปดาห์ ยามนี้มันถูกทาบทับด้วยรอยยิ้มกว้าง




ปิ๊งป่อง...



กันย์เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้างุนงงเขาคงแปลกใจมากที่เห็นผมมายืนหอบอยู่หน้าห้องแถมในมือยังถือถุงข้าวไข่เจียวอีก



“นาย!? มาได้ยังไงเนี่ย เอ้อ เข้ามาก่อนสิ”เขาชวนผมเข้าไปในห้องด้วยสีหน้ามึนๆแต่ก็ยิ้มนะ ไม่รู้ว่าจะรำคานไหม



ผมถอนหายใจโล่งอกแล้วก็เดินตามเข้ามาด้านใน”กินข้าวยัง”ถ้าเขายังไม่ได้กินก็ดี เราจะได้กินด้วยกัน แต่กันย์กลับพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบแล้วตาคู่สวยก็เสมองถุงในมือของผมก่อนเจ้าตัวจะทำหน้าอ๋อ



“ซื้อมาฝากเหรอ”



เห็นหน้าดีใจแบบนั้นผมก็อยากจะตอบไปนะว่า ใช่แล้วเราซื้อมาฝากแต่ก็คงไม่ได้ “เปล่า อันนี้ข้าวเย็นเรา” ผมจึงกัดฟันตอบออก
ไป ทำให้กันย์ทำหน้าหงอยเหมือนลูกแมวเปียกน้ำ



“แล้วนายมาทำไมอ่ะ”



ทว่าคำถามต่อมาทำเอาผมแทบจะยกมือขึ้นมาตบหน้าผาก...ผมมาที่นี่ทำไมวะ!?



รู้แค่ว่าฮึกเหิมตอนเลือกจะเดินหน้าจีบกันย์ ได้สติอีกทีก็มายืนกดออดอยู่หน้าห้องเขาเสียแล้ว



“อะ เอ่อ คือ...”



“หืม...”ตอนแรกกันย์คงเข้าใจว่าผมมาเพราะเอาของมาฝากแต่พอไม่ใช่ก็เลยเอียงคอช้อนตามองผมตาใส



ผมโดนตาใสๆนั่นโจมตีจนสมองตื้อไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองเงียบไปนานเท่าไหร่แต่ในที่สุดความคิดดีๆก็แล่นเข้ามาในหัวผมจนได้



“น้ำไม่ไหล!! ใช่แล้ว น้ำไม่ไหลไง พอกลับไปที่ห้องกะว่าจะล้างหน้าสักหน่อยแต่พอเปิดก๊อกน้ำก็ไม่ออกมา ลงไปถามป้าหอแกก็บอกว่าท่อรั่ว น้ำเลยมีแรงดันไปไม่ถึงห้องข้างบน ฮ่ะๆๆๆ”แถสีข้างถลอกเลยครับ คนฟังทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ



“อย่างนี้ก็แย่ดิ แล้วคนอื่นเขาอาบน้ำกันไงอ่ะ”



“อ่า...”ผมกลอกตาสามร้อยหกสิบองศาหาทางออก”ก็...มันเพิ่งรั่วน่ะ ตอนดึกๆ ก่อนนายกลับไม่นาน คนอื่นเขาอาบกันหมดแล้ว
ถ้าปวดฉี่ป้าแกก็ให้เข้าส้วมรวมข้างล่างเอา”



“อ่อ งั้นนายไปนั่งก่อนสิ เดี๋ยวกันย์หยิบจานให้นะ”กันย์ว่าพลางขยับเก้าอี้โต๊ะอาหารให้ผมก่อนจะเดินไปหยิบจานเซรามิคสีฟ้านวลมีลายก้อนเมฆอย่างสวย จานแบบนี้ผมไม่เคยเห็นในตลาดหรือแผงลอยสงสัยจะเป็นของแพง



มือเรียวขาวหยิบกล่องโฟมไปเปิดแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น”กินแบบนี้จะได้สารอาหารเหรอ”



“มันมีผักนะ มะเขือเทศด้วย”ผมเถียง รู้สึกเหมือนโดนขุ่นแม่ดุ



“ไม่ได้นะ!! เศษผักแค่นั้นมันไม่พอหรอก ที่สำคัญใครเขาใช้กล่องโฟมใส่ของร้อนกัน ดูสิเนี่ยมีรอยละลายชัดเลย ไม่ดีนะรู้ไหม เดี๋ยวกันย์อุ่นผัดผักให้อีกอย่างก็แล้วกันรอเดี๋ยวนะ”ต่อว่าผมเสร็จก็รีบเดินไปเปิดตู้เย็น เทผัดผักใส่ชามแล้วก็เอาเข้าไมโครเวฟ



อา...เขาเป็นห่วงผมด้วยล่ะครับคุณผู้ชม



อีกฝ่ายยืนหันหลังอยู่หน้าไมโครเวฟแบบนี้ทำให้ผมสามารถจ้องมองร่างโปร่งเจ้าของผิวขาวๆได้สะดวก กันย์อยู่ในชุดนอนสีขาวลายหมีสีชมพูดูน่ารักเหมาะเหม็งมาก ถ้าผู้ชายคนอื่นใส่เสื้อแบบนี้ผมคงร้องยี๋แต่พอคนใส่คือคนคนนี้ผมต้องร้องเชร้ดด



ปิ๊ง



เสียงเตือนว่าอบเสร็จแล้วดังขึ้น กันย์สวมถุงมือกันร้อนแล้วก็หยิบชามออกมา ใบหน้าใสมุ่ยลงเมื่อเห็นข้าวไข่เจียวยังอยู่ในกล่องเหมือนเดิม กันย์จัดแจงเทให้ผมซึ่งมัวแต่ส่องขาสวยๆที่โผล่พ้นกางเกงนอนขาสั้นนั่นอยู่ไม่ยอมทำอะไรเอง



“เหนื่อยไหม”ผมคิดว่าจะโดนด่าเสียอีก แต่เขากลับถามผมเสียงอ่อนแถมยังเอามือมาแตะหน้าผากผมอีก



“ไม่หนิ ทำไมเหรอ”ผมกระพริบตาปริบๆ



“ก็เห็นนายทำงานดึกดื่นทุกวันเลย พักบ้างก็ได้นะ”



ผมคลี่ยิ้ม”พรุ่งนี้ก็ได้พักแล้วไง”



กันย์เองก็ยิ้มตอบ บรรยากาศรอบตัวเป็นสีชมพู พวกเราจ้องตาอยู่ชั่วขณะก่อนกันย์จะเบือนหน้าไปอีกทางนั่นแหละผมถึงรู้สึกตัว



“นายกินไปก่อนนะ เดี๋ยวกันย์เตรียมชุดกับน้ำร้อนให้อาบ”ว่าแล้วก็เดินก้มหน้างุดๆออกไป ถ้าผมไม่ได้ตาฝาดเหมือนว่าหูเขาจะ
แดงแจ๋เลย กันย์เขินเหรอ!?



ผมตักผัดผักเข้าปาก ถึงมันจะชืดไปหน่อยคงเพราะซื้อมาตั้งแต่เย็นแต่รสชาติถือว่าเยี่ยมเลย คงเป็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโดหรือไม่ก็สั่งจากห้องอาหารแถวนี้ไม่น่าจะซื้อมาจากร้านแกงถุงสิบห้าบาทหรอก ฮ่ะๆๆๆ



“กินเร็วจัง!!”เสียงใสดังขึ้นด้วยความแปลกใจ กันย์ที่หายไปไม่นานเดินมาพอดีกับคำสุดท้ายในจาน”อร่อยไหม!?”กันย์ทำตาโตกระชับกอดผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าในมือแบบลุ้นๆ น่ารักชะมัด



“อร่อยมากกก”เห็นแบบนั้นก็เลยมันเขี้ยวแกล้งทำหน้าโอเวอร์



“เอาจริงๆดิ”โดนหยอกนิดหน่อยหน้างอเชียว



“อ้าว ก็อร่อยไง จริงเนี่ย”



“อยากกินแบบนี้อีกป่าว”กันย์ยิ้มหน้าแป้นแล้วก็เดินมาเกาะขอบโต๊ะ



“จะซื้อให้นายกินเหรอ!?”



“มะเหงกสิ นี่ของทำเองนะ!!”



“เอ้อ เหรอ เก่งจัง มิน่าล่ะอร่อยกว่าร้านทั่วไปเยอะเล้ยยยยยย”



“ไม่ทันแล้ว! ไม่ต้องมาแก้ตัว ไปอาบไปเลยนู่น! เดี๋ยวล้างจานให้”กันย์แยกเขี้ยวใส่ผมแล้วก็ไล่ให้ไปอาบน้ำ เดี๋ยวสิ ผมไม่ผิดนะ ผมไม่ได้ตอแหลหรือแก้ตัวอะไรเลยนะ



ผมจะขอโทษแต่เขาก็รวบจานแล้วก็เดินไปที่ซิงค์แล้วเลยได้แต่มองแผ่นหลังเล็กๆของคนที่แอบชอบมาเกือบครึ่งชีวิต(เว่อร์)แล้วก็ถอนหายใจออกมา กันย์ของผมขี้งอนเอาเรื่องแฮะ แต่ก็ดีนะ มันเป็นตัวบ่งชี้ให้รู้ว่าผมก็มีความสำคัญกับเขาระดับหนึ่ง



ถึงจะไม่มากเพราะเพิ่งรู้จักกันก็เถอะ...



แต่ต่อจากนี้แหละ จะทำให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู



“หึหึหึ...”ผมหัวเราะชั่วร้ายแล้วก็เดินไปโอบรอบเอวบางจากด้านหลังหลวมๆคนถูกจู่โจมสะดุ้งโหยง กันย์ตกใจเอียงคอมาหาผม หน้างี้ทั้งเหวอทั้งแดงเลย



“ทำอะไรน่ะ!!”



“ง้อ”ผมตอบแล้วก็เอาคางวางบนบ่าเขา กันย์รีบสะบัดหน้าไปหาอ่างล้างจานทันที ส่วนชามเชิมอะไรปล่อยหลุดมือไปหมดแล้ว ดีที่ไม่แตก



“ไม่ได้งอนสักหน่อย”เสียงหวานตอบกลับมาเบาหวิวเลย ดูเหมือนการโจมตีนี้จะได้ผลแฮะ



“ไม่ได้งอนงั้นมะรืนทำไปให้กินอีกนะ ที่มหาลัย”ได้จังหวะทำเสียงออดอ้อนใหญ่เลยครับ เห็นนายธรรมดาแบบนี้ก็ไม่ธรรมดานะครับ ยิ่งเรื่องหยอดมุกจีบกับเรื่องอย่างว่านี่ของถนัดเลย หึหึ



“!!?”



”ได้ไหม หืม...”พอเห็นว่ากันย์ไม่ตอบเอาแต่ยืนตัวเกร็งก็เลยแกล้งกระซิบข้างหูให้ขนลุกเล่น



“ได้!!! ได้สิ ปล่อยได้แล้ว!!!”
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-04-2017 19:15:49
ข้ออ้างดีมาก น้ำไม่ไหล อิอิ
จะน่ารักอะไรขนาดนี้ ชอบๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 14-04-2017 20:29:42
 555 ข้ออ้าง เท่ๆ ชอบมากตอนนี้ ยิ่งฉากง้อนี่ยิ้มเลย กันย์หลงแน่ๆ
  รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-04-2017 20:37:05
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-04-2017 21:09:37
 :impress2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-04-2017 23:09:40
นี่มันข้าวใหม่ปลามันชัดๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-04-2017 01:10:34
 :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 15-04-2017 16:19:17
 :-[
เอาล่ะสิ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mickey199663 ที่ 15-04-2017 18:22:51
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งหมั่นไส้เจ้านาย บอกจะทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น แต่เขาหลงนายก็ที่นายหลงเขาอีกจ้าา 555555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-04-2017 21:37:27
ไม่รู้จะหมันไส้ใครมากกว่ากัน 55555555555555555555555555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-04-2017 01:43:40
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: aunszMT ที่ 16-04-2017 02:09:58
ชอบหนูกันย์จังเลย น่ารักก นายธรรมดาหล่อนต้องเลิกป๊อดนะยะ หนูกันย์อ้อยแรงมากกก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่7 --- 14-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 17-04-2017 22:39:46
ขี้อาอยด้วยกันทั้งคู่,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 22-04-2017 17:53:18



ตอนที่8 กันย์side



นายนิสัยไม่ดี!!



อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



ตอนนี้คนนิสัยไม่ดีเข้าไปอาบน้ำแล้ว ทิ้งผมให้ยืนระเบิดตัวเองตายอยู่หน้าอ่างล้างจาน



นายนิสัยไม่ดี!!!!!!!!



จู่ๆเขาก็มาหาผมที่ห้องทำเอาตกอกตกใจหมด เท่านั้นไม่พอยังมากอดจากข้างหลังหายใจรดต้นคอกันอีก



“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”



ผมกระโจนขึ้นเตียงเอาหมอนอุดหน้าแล้วก็กรีดร้องไม่เป็นภาษา บ้าๆๆๆๆ ผมเป็นบ้าไปแล้ว



ทั้งๆที่เราเคยไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วแท้ๆกะอีแค่โอบนิดกอดหน่อยทำไมผมต้องสติแตกขนาดนี้ด้วยเนี่ย!?



“โอยยย...”หลังฉีกทึ้งหมอนจนสาแก่ใจแล้วผมก็นอนหงายหมดสภาพ คว้าตุ๊กตาหมูเน่าๆมากอดแก้อาการมือว่าง แล้วผมก็นอนมองเพดานอยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงตะโกนเรียกแว่วๆ



ถึงจะไม่เห็นผมก็รู้ว่านายเป็นคนเรียก ก็แหงล่ะอยู่กันสองคนถ้าไม่ใช่นายก็ผีสิครับ ผมเลยรีบเดินดุ๊กดิ๊กอออกจากห้องนอนไปหาเขาที่ห้องน้ำเหมือนหมาเวลาเจ้านายเคาะกระดิ่งเรียกกินข้าวไม่มีผิด



“กันย์ ได้ยินไหม!!”



“มาแล้วๆๆ มีอะไร”



“ลืมผ้าขนหนู ลืมเสื้อ”เขาว่างั้นแหนะครับ สงสัยเอาแต่แกล้งผมจนลืมหยิบข้าวของที่ผมเอามาวางพาดไว้บนโซฟา ผมส่ายหัวไปมาแล้วก็เดินนำมันมาให้เขา



ความจริงเสื้อพวกนี้ผมเพิ่งถอยมาจากร้านสดๆเลย เป็นเสื้อไซส์ของนาย และผมไม่ได้ซื้อผิดแต่จงใจซื้อ ไว้เผื่อนายมาค้างจะได้ไม่ลำบากหาเสื้อเปลี่ยน ย๊า!! แรดจริงอะไรจริง



ก็อกๆ



ผมเคาะประตูห้องน้ำซึ่งเป็นแบบขุ่น โปร่งแสงแต่ไม่โปร่งใสเลยมองเห็นเงาคนข้างในซึ่งยืนชิดกรอบประตูรอของอยู่ลางๆ



อา...เจ้านายของผมหุ่นดีจัง ไหล่กว๊างกว้าง กล้ามสมส่วน ทั้งหน้าท้อง... ทั้งสะโพก แล้วก็...เย้ย!! ผมไม่ควรมองต่ำกว่านี้แล้ว



“เปิดประตูสิ!”ผมแหวใส่เพราะไม่เห็นคนข้างในเปิดประตูออกมาสักทีเหมือนยืนคิดอะไรอยู่ ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาคิดอะไรแต่พอเขาแย้มประตูแล้วก็ยื่นมืออกมาผมก็แค่ส่งของให้เขาไปด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ



ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ



ก็แค่...ภาพเลือนลางของคืนนั้นมันย้อนกลับมา



คิดมาถึงตรงนี้เลือดก็สูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้าจนแดงก่ำ ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองแล้วก็ส่ายหัวด๊อกแด๊กโดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนในห้องน้ำเปิดประตูออกมาจ้องหน้าผมตาปริบๆแล้ว



“คนลามก”จนเสียงทุ้มนั่นเอ่ยล้อเลียนขึ้นมานั่นแหละ



ผมเหวอมองสีหน้าแววตาพราวระยับของอีกฝ่าย”เห้ย! แต่งตัวเร็วเว่อร์ แล้วก็ เอ่อ ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย! ก็แค่ฝุ่นเข้าตาเฉยๆ”คงไม่มีใครแถได้หน้าด้านเท่าผมแล้วครับ



  นายหัวเราะแล้วก็เอามือโยกหัวผมไปมา เขาเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วมานั่งพับบนพื้นพอเสร็จแล้วก็หันมามองหน้าผมเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง



“ชุดนั้นเดี๋ยวค่อยเอามาคืนพรุ่งนี้ก็ได้”ผมหมายถึงเสื้อตัวที่เขาใส่อยู่”ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องมาอาบน้ำห้องกันย์อยู่แล้วหนิ”
นายนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะอึกอักตอบมาว่า”คืนนี้ขอค้างที่นี่ได้ไหม”เสียงแผ่ว



เหยๆ พี่ถามแบบนี้น้องจะปฏิเสธให้โง่เหรอครับ



“ได้สิ!!”ผมดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ย้ายเข้าถาวรเลยก็ได้นะนาย กันย์ยินดี



เพราะมันดึกมากแล้วที่สำคัญพรุ่งนี้ยังต้องไปเที่ยวกันต่ออีกพวกเราก็เลยเข้านอนทันที ผมกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วก็เอาตุ๊กตาหมูตัวเดิมมากอดไว้หลวมๆ นอนทอดสายตามองร่างสูงๆของนายเดินเอาผ้าขนหนูเช็ดผมมานั่งอยู่ตรงขอบเตียงพวกเราจ้องตากันอยู่พักนึงจนผมเป็นฝ่ายเบนตาหนีด้วยความเก้อเขิน



เจ้านายระบายยิ้มมุมปากจากนั้นเขาก็เดินไปปิดไฟห้องเหลือเพียงไฟจากโคมไฟสีส้มสลัวเท่านั้น ดูเหมือนเขาอยากให้ผมนอนไปก่อนเลย เพราะเขาหยิบเครื่องเป่าผมแล้วก็เดินออกไปยังห้องนั่งเล่น



เสียงหวีดหวิวของลมร้อนจากเครื่องเป่าผมดังลอดเข้ามาในห้อง แต่คนที่ถูกบอกโดยนัยว่านอนไปก่อนได้เลยกลับนอนมองเพดาน ด้วยความรู้สึกแสนเสียดาย ผมตั้งใจว่าจะรอให้นายเข้ามาก่อนแล้วค่อยนอนพร้อมกัน ไม่นานนักแสงไฟข้างนอกก็ปิดลง
นายเปิดประตูเข้ามาและไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องหลับตาแกล้งทำเป็นเข้าสู่ห้วงนิทราด้วย



ได้ยินเสียงขลุกขลักดังแว่วๆก่อนแสงจากโคมไฟจะดับลงพร้อมกับเตียงด้านข้างยุบลงไปหน่อย เจ้านายล้มตัวลงนอนข้างๆ ผมรู้สึกถึงไออุ่นจากตัวของเขา



และสัมผัสร้อนๆตรงข้างแก้ม



“เอ๊ะ!?”ด้วยความตกใจผมเลยเผลอร้องออกมาแล้วก็ลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของนายในระยะประชิด เขาเองก็มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน



เย้ย เมื่อกี้นี้นายจุ๊บแก้มผมเหรอ!?



“เอ่อคือว่า...”เสียงทุ้มเอ่ยอ้อมแอ้ม นายเสตาไปทางอื่นแล้วก็ยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเอง โง้ย...นายของผมน่ารักจัง พอคิดมาถึงตรงนี้ร่างกายมันก็ขยับไปเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมเอาตัวเองเข้าไปซุกๆในอ้อมอกของเขาด้วยใบหน้ายิ้มปริ่มแต่นายคงไม่เห็นหรอกเพราะว่ามันมืด



เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนสอดมือเข้ามารองหัวแล้วก็ใช้มืออีกข้างสวมกอดเอวผมไว้หลวมๆ



แล้วก็ไม่มีการสนทนาอะไรอีก



สงสัยนายจะหลับไปแล้วผมเลยขยับตัว เงยมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายผ่านแสงริบหรี่จากด้านนอก แต่ดูเหมือนในห้องจะมืดไปหน่อยก็เลยมองไม่เห็นอะไรเลย...น่าเสียดาย...



ผมยู่หน้าไม่พอใจที่ห้องของตัวเองอยู่สูงจากถนนเกินไปและติดม่านหนาจนแสงสว่างลอดเข้ามาไม่ได้



สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเสียดายแล้วก็พยามดันแขนที่รองหัวของผมออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะเมื่อยแล้วก็หันหลังให้เขา เขยิบตัวออกมานิดนึงขืนนอนตัวติดกันขนาดนั้นผมคงนอนไม่หลับ



อา...ใช่แล้ว...นอนไม่หลับ...นี่มันก็จะตีหนึ่งอยู่แล้ว แต่ยังตาสว่างอยู่เลย ทำไงดีล่ะ งือ...ใจเต้นไม่หยุดเลย หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวนายก็ได้ยินกันพอดี



“อ๊ะ”ผมพยามขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขาเพราะเขินจนนอนไม่ได้แต่วงแขนแกร่งที่โอบเอวผมไว้กลับกระชับตัวผมเข้าไปหา ในท่าที่ผมยังหันหลังให้นายอยู่เขาก็กระซิบเสียงทุ้มว่า



“นอนไม่ถนัดเหรอ”



พอได้ยินคำถามแบบนี้ผมคงไม่กล้าบอกหรอกว่าไม่ถนัด เดี๋ยวเขาก็ไม่กอดผมแบบนี้อีกเลยกันพอดี



“เปล่า กันย์กลัวนายเมื่อยเฉยๆ”



“อืม”นายงืมงำในลำคอ ผมคิดว่าเขาคงเหนื่อยจากการเรียนมาทั้งวันแถมยังต้องทำงานดึกดื่นอีกก็เลยไม่ได้รบกวนอะไรต่อปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้อง มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ความเย็นของมันสู้ความอบอุ่นจากอ้อมแขนนี้ไม่ได้สักนิดดังคลอให้ไม่เงียบจนเกินไป



ในขณะที่ผมปรือตาหมายจะหลับบ้างมือของคนที่ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วหรือยังก็เลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ นายกอดผมแน่นขึ้นแล้วก็เลื้อยมือมาแตะบริเวณท้องน้อย ใบหน้าของเขาฝังอยู่แถวต้นคอ ผมก็เลยได้ยินเสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ชัดเจน



“นาย...”ผมคิดว่าผมรู้นะว่าอาการของเขาคืออะไร แต่พอขยับตัวหมายจะพูดอะไรเขาก็จุ๊ปากให้ผมเงียบ



“อย่าขยับ”เสียงแหบพร่าและลมหายใจอุ่นร้อนซึ่งเป่ารดหลังใบหูซึ่งเป็นจุดไวต่อความรู้สึก



หยา...ผมรีบหลับตาปี๋ทันทีที่เขาล้วงมือเข้ามาในกางเกงนอน



นายค่อยๆดึงกางเกงหมีน้อยของผมออก มือหนาลูบไปทั่วสะโพกพาเอาความเห่อร้อนมาเยือนทุกอณูที่เขาต้องโดน ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงส่วนนั้น ผมสะดุ้งโหยงเมื่อนายกอบกุมมันเอาไว้แล้วก็เริ่มขยับขึ้นลง



“นะ...นาย...อือ...”พูดได้เท่านี้ก็หลุดเสียงร้องออกมา พระเจ้าอยู่ดีๆเขามาช่วยผมทำไมเนี่ย!? ผมคิดว่าเขาอยากจะช่วยตัวเองมากกว่าซะอีก หรือว่าเขาจะรู้แล้วว่าผมคิดไม่ซื่อกับเขา งื๊ออออ



จะระเบิดแล้ว!!



ผมขยับตัวขลุกขลักเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือจนกว่าจะเสร็จแถมยังใช้มืออีกข้างสอดมาใต้เอวแล้วก็ล็อคตัวผมเอาไว้แน่นด้วยเรี่ยวแรงที่ต่างกันผมก็เลยดิ้นไม่หลุด



“เห้ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกให้อยู่นิ่งๆไง”นายตวาดเสียงเข้ม เล่นเอาผมรีบรูดซิปปากแล้วก็นอนตัวตรงทันที
แต่ก็ตรงอยู่ได้ไม่นานเพราะความเสียวซ่าน



คลื่นความร้อนที่รวมตัวกันอยู่ตรงท้องน้อยเริ่มหมุนติ้วๆจนตาลายไปหมด ผมจิกนิ้วกับหมอนแล้วก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย...ปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างกักกั้นไว้ไม่อยู่ สองขาเกร็งเขม็ง แต่เอวกลับขยับไปมาตามจังหวะ...
เหมือนกำลังร้องขออะไรบางอย่าง...ที่เหมือนกับคืนนั้น



ไม่ได้นะ!! เราจะคิดแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวนายจะรู้ว่าเราชอบเขาจริงๆแล้วก็จะทิ้งเราไปเหมือนที่ทิ้งผู้หญิงคนอื่น ตั้งสติสิกันย์ เจ้านายยอมเป็นแฟนกับเราก็เพราะเขารู้สึกผิดที่มีอะไรกับเราโดยที่เราไม่เต็มใจไม่ใช่หรือไง



“อา...”



ถ้าเขารู้ว่าเราเต็มใจ...เขาก็จะหายไปนะ



“แฮ่ก....อา...”



“ให้ตายเถอะ ก็บอกว่าอย่าขยับไงเล่า”นายว่าอย่างนั้นเรียกสติของผมที่ใกล้ถึงจุดหมายเต็มทนให้กลับมาสนใจ’บางสิ่ง’ที่ดันตัวผ่านเนื้อผ้าแล้วก็ทิ่มเบื้องหลังของผมอยู่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่ก็สนใจอยู่ได้ไม่นานเมื่อนายขยับมือเร็วและถี่ขึ้นจนผมที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกลับร้องเหวอ




“ฮ๊า...!!!”



ก่อนหยาดน้ำสีขาวขุ่นจะไหลออกมาเปรอะเปื้อนมือของเขา



“ขอโทษ...”ผมว่าเสียงอ่อยเพราะทำมือของนายเลอะ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเท่าไหร่เพราะหลังจากพูดไม่ทันขาดคำเขาก็พลิกตัวผมให้หันกลับไปเผชิญหน้ากัน



แล้วนายก็ลุกขึ้น...



นั่นทำให้ผมใจหายวาบกลัวใจว่านายจะโกรธรีบลุกขึ้นนั่งหมายจะคว้าห้ามเขาเอาไว้ แต่ก็ต้องหุบปากที่เกือบหลุดเสียงเรียกออกไปเมื่อร่างสูงกดเปิดสวิตส์ไฟ หลอดไฟนีออนในห้องสว่างขึ้นทำให้มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ชัดถนัดตา ผมจ้องหน้าของนายอย่างไม่เข้าใจก่อนสายตาจะเหลือบมองเห็นความเป็นชายที่กำลังลุกสู้ของเขา...แล้วก็เหลือบมองเรียวขาของตัวเองที่ไร้ซึ่งอะไรปกปิด



ฉับพลันใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาดื้อๆ



ผมยกมือขึ้นปิดหน้าของตัวเองเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ นายทิ้งตัวลงนั่งแล้วก็ดึงผมเข้าไปกอดไว้หลวมๆ เขาลูบหลังผมแล้วก็พูดเสียงแผ่วว่า”ไม่ต้องกลัวนะ”



สิ้นคำนายก็เชยคางของผมให้สบตากับเขาแล้วก็ประทับริมฝีปากลงมา มันเป็นจูบที่ลึกซึ้ง จาบจ้วงแล้วก็รุนแรง ตามประสามาดดิบเถื่อนอันเป็นเสน่ห์ของนาย



แต่เท่าที่คบกันมาผมว่าเขาไม่รู้ตัวหรอกนะว่ามีเสน่ห์ขนาดไหนเล่นเอาพวกผู้หญิงทั้งหลายมองเขาด้วยสายตาติดมัน แต่ก็ดีแล้วล่ะ จะได้ครอบครองเขาเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว



คนเดียวที่จะรองรับความห่ามของเขาเอาไว้มีแค่ผมเท่านั้น



นายบดริมฝีปากลงมาจนแทบหายใจไม่ออก ลิ้นหนาที่อยู่ในโพรงปากกำลังเก็บเกี่ยวความหวานอย่างสนุกสนาน นิ้วเรียวยาวเริ่มลากเข้ามาใต้ร่มผ้า



เรียวขาเปลือยเปล่าถูกแยกออกจากกันด้วยร่างหนาที่ดันตัวผมนอนลงกับเตียงทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากกัน ความแข็งเกร็งของนายบดเบียดช่วงล่างของผมจนเริ่มปวดหนึบขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง



“กันย์ ...นาย...ขอเข้าไปในตัวกันย์ได้ไหม?”เสียงทุ้มพูดอย่างขอร้องและอ้อนวอนเมื่อนายผละริมฝีปากออก ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไปทั้งนั้น ทำเพียงแค่คลี่ยิ้มแล้วก็เลื่อนมือไปโอบรอบคอของเขา



เท่าที่ความทรงจำของคนเมาจะนึกออก...วันนั้นเขาก็สั่งให้ทำแบบนี้



โดยที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นเสียง ร่างกายของผมก็แสดงให้เขาเข้าใจ



นายยิ้มแล้วก็เลิกเสื้อของผมขึ้น คลอเคลียหน้าอกด้วยลิ้นซึ่งเชี่ยวชาญเสียเหลือเกินนั้น ส่วนนิ้วมือก็ไม่ปล่อยว่าง เขาใช้ข้างที่ชุ่มน้ำของผมสอดใส่เข้ามา



“ขาวจัง...สงสัยต้องเติมสีให้หน่อยแล้ว”เสียงทุ้มว่าขณะกวาดสายตาโลมเลียไปทั่วร่างกายของผม เพราะไฟในห้องสว่างจนเห็นชัดทุกสัดส่วน



นายยิ้มอย่างพอใจเมื่อปลุกเร้าแค่ข้างหลังแต่ด้านหน้าผมกลับรู้สึกตามไปด้วยแล้วเขาก็เริ่มระบายสีบนร่างกายของผมอย่างที่ว่า...สีกุหลาบจากรอบจูบและดูดเม้มไปทั่วเรือนร่าง...



“ฮ๊า...อะ อ๊า!! นาย...”ผมร้องด้วยความเสียวเมื่อนายดึงมือออกไป แค่ดึงออกไปมันก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่เล่นเอาอย่างอื่นใส่เข้ามาแทนติดๆกันแถมลึกขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องร้อง นายพรมจูบไปด้วยใบหน้าและมาหยุดที่เปลือกตาที่ชื้นด้วยคราบน้ำตาของผม
เขาแลบลิ้นเลียแผ่วเบา โดยที่ไม่พูดอะไรเลยแท้ๆ แต่ความอบอุ่นก็แล่นเข้ามาแทนที่ความกลัวและความอึดอัด ผมอ้าขาให้กว้างขึ้นเพื่อให้เขาใส่เข้ามาได้ง่ายๆ ก่อนนายจะขยับเข้ามาอีกรวดเดียวจนสุด



“อื๊อออ!! งือ...นาย...นาย ”ผมร้องหาเขา ลืมตาขึ้นมาแล้วก็ลากมือไปทั่วแผ่นหลังแกร่ง ส่วนนายก็กัดฟันแล้วก็ส่งเสียงฮืมฮัมใน
ลำคอด้วยความพึงพอใจ เขาคลี่ยิ้มบางๆให้ผมแล้วก็ช้อนตัวผมขึ้นมานั่งบนตักของเขา



“เอ๋ ฮ๊ะ!!”ท่ามกลางคความแปลกใจผมก็รีบขยุ้มบ่าของเขาเพราะท่านี้ทำให้นายเข้ามาในตัวลึกขึ้นกว่าเดิม



“อื๊ออออ อ๊า!!!”ผมครางลั่นเมื่อถูกคนที่นั่งอยู่ข้างล่างกระแทกขึ้นมาจังๆ พร้อมฝ่ามือร้อนๆที่เคลื่อนบีบไปทั่วร่างกาย ทั้งแผ่นหลังเนียนนุ่ม บั้นท้าย แล้วก็ยอดอก นายป่ะป่ายไปทั่วจนผมต้องเชิดหน้าขึ้นเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกที่พุ่งพล่าน



ร่างกายกระตุกเกร็งไปหมด



เจ้านายซุกหน้ากับอกของผมแล้วก็ใช้ลิ้นล้อเลียยอดอกสีอ่อนอย่างช่ำชองจนคนถูกกระทำอ่อนระทวยไปทั้งตัว ถูกปลุกเร้าทั้งบนทั้งล่าง หน้ามืดพร่าเลือนไปหมด



เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง...



“อ๊า อ๊า!!...อื๊มมม....”ร่างกายตอดรัดสิ่งแปลกปลอมซึ่งกระทั้นไม่หยุด เสียงหอบหายใจดังขึ้นเรื่อยๆตามความปรารถนาของ
ร่างกาย ยิ่งเมื่อนายใช้ปากปรนเปรอยอดดอกสวยที่ชูชันสีแดงเรื่อเพราะรอยขบ



“ไม่ไหวแล้ว!! จะออกแล้ว...อ๊า!!”ผมเกร็งตัวด้วยความวาบไหว รู้สึกอยากปลดปล่อย ช่วงล่างตอนนี้ขยับเป็นจังหวะสอดประสานกับร่างสูงอย่างหน้าไม่อาย



และนายก็ถอนตัวออกไป



“นะ...นาย!? ทำไมถึง!!?”ผมเบิกตากว้างมองเจ้าของรอยยิ้มประหลาด ก่อนจะรู้สาเหตุเขาก็จับผมพลิกตัวให้อยู่ในท่าคลานเข่า



“อ๊า!!!!.........”แล้วก็ใส่เข้ามาใหม่จนสุดในรอบเดียว เล่นเอาช่องทางสีหวานกระตุกรัดอย่างแรงจนขาสั่นไปหมด ผมเริ่ดหน้าขึ้นร้องไปเป็นภาษา แขนหมดเรี่ยวแรงจนต้องเอนตัวซบลงกับหมอนในขณะที่สะโพกถูกมือแกร่งช่วยจับเอาไว้ทำให้มันยังอยู่ใน
องศาที่พอเหมาะกับการขยับกายของอีกฝ่าย



แล้วนายก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง คราวนี้ทั้งหนักแล้วก็แรงกว่าเดิม คงเพราะท่านี้ทำง่ายกว่า ส่วนตัวผมที่ถูกดึงลงมาจากจุดสูงสุดอย่างจงใจก็ได้แต่ก้มหน้าจิกหมอนแล้วก็ส่งเสียงครางออกมาไม่หยุด



ท่ามกลางเสียงของผมแล้วก็เสียงกระทบกันผมก็ได้ยินเสียงแห่งความพึงพอใจของนาย



เขาก้มหน้าลากปลายจมูกคลอเคลียแผ่นหลังของผม มือหนาปล่อยสะโพกแล้วก็ใช้เป็นที่ค้ำยันร่างกายขณะก้มลงมาฝากรอยรักไปทั่วหลัง



“นาย...กันย์ไม่ไหวแล้ว”หยดน้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาของผมอีกครั้ง เพราะมันล้นปรี่จนทนไม่ไหวแล้ว แต่คราวนี้เขาคงไม่เห็นเพราะผมหันหน้าไปอีกทาง



“กันย์สุดยอดเลย น่ารักมากๆ นายจะคลั่งตายอยู่แล้วรู้ตัวไหม อืม....”



คนจะตายคือทางนี้ต่างหาก...งื้อ ยังจะมาพูดจาแบบนี้ตอนนี้อีก นายนิสัยไม่ดี



ร่างสูงขบใบหูผมอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็จับตัวพลิกให้ผมหันไปเผชิญหน้า



“งื๊ออออ พอแล้ว....”ร้องขอด้วยเสียงรวยริน จ้องมองคนด้านบนด้วยแววตาหวานฉ่ำ



“หึหึ”เขามองหน้าผมแล้วก็หัวเราะ มือหนายกลูบผมของผมอย่างทะนุถนอม อืม ผมไม่ได้คิดไปเองนะ สัมผัสมันอ่อนโยนจนแทบละลายเลย แถมตรงช่วงล่างเขาก็ขยับช้าลง จากเร่าร้อนรุนแรงเปลี่ยนเป็นเนิบนาบ



“ถึงพร้อมกันนะ”



อา...ตายแน่ๆ นายที่อ่อนโยนกำลังฆ่าผมด้วยสีหน้าและแววตาอบอุ่น และน้ำรักของเขาที่ไหลออกมาพร้อมกับของผม รู้สึกเหนียวเหนอะเพราะเขาไม่ได้ใส่ถุงแต่ถึงอย่างนั้นกลับชอบใจ



นายยังคงอยู่ในตัวผม เขาก้มลงมามอบจุมพิตแสนหวาน



พวกเราจูบกันด้วยความรู้สึกหลากหลายและแสนนาน...



ไม่รู้หรอกนะว่านานแค่ไหน แต่เอาเป็นว่ามันนานพอที่จะทำให้แก่นกายของนายซึ่งยังค้างอยู่ในลำตัวของผมพองตัวแข็งขึ้นมา


อีกรอบ



หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-04-2017 18:24:25
 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-04-2017 18:34:45
ขอเลือดเติมด้วยค่าาาาาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 22-04-2017 19:03:08
โฮ้ยยยยยย... ตายแล้วววว เลือดหมดตัว!!
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-04-2017 19:09:22
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-04-2017 21:31:53
หึหึหึ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 22-04-2017 22:02:54
 :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 22-04-2017 22:30:14
นายคนหื่นทำให้กันย์ละลายคาที่นอนเลยอ่ะ
คนแต่งใจร้าย เอาอีกๆๆๆๆ หวาน ฟิน หื่น จิ๊กหมอนแล้วเจ้าข้า จมกองเลือกแปป ฮ่าๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-04-2017 00:55:16
 :z1: :z1: :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 23-04-2017 06:01:03
 :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 23-04-2017 07:07:08
><
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-04-2017 10:10:18
รีบๆรู้ใจกันเถอะค่าาา  :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 23-04-2017 11:25:03
เสร็จนายอีกครั้ง 555 สนุกตรงที่ต่างฝ่ายต่างคิดว่าใจจะตรงกันมั้ยนี่ล่ะคับ ตรงกับชื่อเรื่องดีอะ ลุ้นให้รู้ใจกันทั้ง2ฝ่าย 555
  รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 23-04-2017 13:55:27
สนุกๆๆ  :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 23-04-2017 15:49:19
 :pighaun:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 23-04-2017 15:49:31
นายธรรมดา รีบๆบอกความจริงสักทีสิ ต่างคนต่างรักกันแท้ๆ

กันย์จะได้ฟินๆกว่านี้ไง (นี่ก็ฟินแล้วล่ะ แต่ฟินแบบยั้งๆเนอะ)
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 23-04-2017 20:20:31
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: aunszMT ที่ 23-04-2017 22:08:49
กันย์ทำไมน่ารัก มีแอบไปซื้อเสื้อผ้าไซด์นายาไว้ด้วย ~~~
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 23-04-2017 22:53:22
อ้ากๆๆๆ

เขิน,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: sine ที่ 26-04-2017 01:22:31
รู้ใจกันเร็วๆนะคะ ทั้งสองคนเลยยยย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่8 --- 22-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: monkey_saru ที่ 26-04-2017 06:49:42
 :pighaun: รู้สึกว่าเจ้านายจะเจ้าเล่ห์ 555555
 :katai1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 29-04-2017 19:32:37



ตอนที่9



กันย์กำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า!



ที่ผมมาหาเขาไม่ใช่เพราะอยากทำเรื่องแบบนี้สักนิด แต่เจ้าตัวกลับยุกยิกไม่หยุดอยู่ในอ้อมแขนของผมซึ่งพยามยามอย่างยิ่งที่จะสวดนะโมสามจบสงบสติอารมณ์ ไหนจะกลิ่นตัวหอมฉุยแล้วก็เส้นผมนุ่มนิ่มนั่นอีก



ผมบอกให้เขาอยู่เฉยๆเพราะว่าก้นของเขามันเสียดสีกับน้องชายของผมอยู่ แต่เขาก็ยังดุ๊กดิ๊กอยู่นั่นแหละ!!



แล้วคุณคิดว่าผมจะทนไหวไหม!? ไม่เลย ไม่!!



พวกเราเสร็จกันไปรอบหนึ่งแล้ว ระหว่างทางกันย์ทำท่าจะถึงก่อนผมก็เลยต้องเปลี่ยนท่าเพื่อลดอารมณ์ให้เขา จนตอนนี้ร่างบางนั่นกำลังหอบหายใจรวยรินอยู่ใต้ตัวผม ตอนสุดท้ายผมพลิกตัวกันย์กลับมาเพราะอยากเห็นใบหน้าของเขาตอนถึงจุดนั้น



แล้วก็ได้เห็นอย่างที่คาดหวัง



ใบหน้าหวานฉ่ำ ดวงตาปรือปรอยยามถึงจุดสูงสุดของความใคร่ ผิวกายขาวๆที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยรักและกลีบปากบางช้ำ กันย์ที่ถูกทำให้เป็นอย่างนั้นด้วยมือของผมครางอือในลำคออย่างสุขสมทำเอาอดใจไม่ไหว ผมก้มลงไปมอบจูบให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน



ผมทำแบบค่อยเป็นค่อยไปเพราะอยากจูบกับกันย์ให้นานที่สุด...



แต่ดูเหมือนจะนานไปหน่อย...



ท่อนลำของผมยังฝังอยู่ในกายของกันย์ และช่องทางนั้นก็บีบนวดสิ่งแปลกปลอมซึ่งเป็นของผมเองอยู่ตลอดเวลา แล้วในที่สุดมันก็ลุกสู้อีกครั้ง แต่ผมก็ยังไม่ละจากริมฝีปากหวานล้ำของอีกฝ่าย มันน่าเสียดายที่จะผละออกไปเพราะความกระหายของตัวเอง



“อื๊อ...”แต่ดูเหมือนกันย์จะไม่ไหวแล้วนะ



ทั้งหายใจไม่ทันจนประท้วงด้วยการทุบบ่าผมแล้วก็เสียวเบื้องล่างจนทนไม่ไหว กันย์งอขาสวยๆของเจ้าตัวขึ้นมาแล้วก็ขยับสะโพกทีละน้อยราวกับร้องขอผมทางอ้อม



อืม...รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของผมอีกครั้ง กันย์น่ารักเสมอยิ่งเวลามีอะไรกันยิ่งน่ารัก เหมือนดอกไม้สีขาวถูกย้อมเป็นสีชมพูระเรื่อเลย นัยน์ตาหวานฉ่ำช้อนมองผมโดยไม่ต้องแปลความอะไรผมก็เข้าใจ



ผมขยับสะโพกเนิบช้า เข้าออกช่องทางคับแน่นของอีกฝ่าย



“ดูเหมือนพรุ่งนี้จะอดไปสวนสนุกแล้วนะ”กันย์ยิ้มตามคำพูด เขาหัวเราะคิกคักแล้วก็ต้องซี้ดปากเมื่อโดนกระแทกเข้าอย่างแรง คนโดนแกล้งมองค้อนผมตาเขียว...อา...น่ารักจัง



น่ารักจนอยากจะรักแรงๆอีกสับสิบรอบเลย



แต่จะไปทำขนาดนั้นไหวได้ยังไงกัน ผมหัวเราะกับตัวเองในใจแล้วก็เริ่มขยับๆตัว เสียงหวานดังคลอใบหู



“อือ...นายนิสัยไม่ดี...นายหื่น...”



ดูสิ กันย์ของผมกำลังพูดว่าผมด้วยน้ำเสียงกระเส่า มือเรียวสวยจิกหลังผมจนแสบไปหมด แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังรู้สึกดีขนาดไหน



ผมก้มลงไปจูบปิดปากคนขี้บ่นก่อนจะขยับตัวไปตามแรงปรารถนาจนถึงจุดสูงสุด



รอบแล้วรอบเล่าพวกเราทำกันอย่างนั้นเป็นชั่วโมงๆจนร่างบางสิ้นแรงผล็อยหลับไปนั่นแหละ



“กันย์”ผมลองเรียกคนที่หลับไปกลางคัน ทั้งๆที่ยังไม่เสร็จยกเลยแท้ๆ...ดูเหมือนผมจะเล่นหนักไปหน่อย ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นกันย์น้อยน่ารักยังตื่นอยู่แล้วก็ของตัวเองที่ยังคาอยู่ในร่างกายอุ่นๆของกันย์ซึ่งยังตอดรัดแม้เจ้าของร่างจะหมดสติไปแล้วอย่างชั่งใจ



ผมปล่อยให้เบื้องหลังของกันย์นวดคลึงผมอยู่อย่างนั้นแล้วก็เลื่อนมือมาช่วยให้กันย์น้อยปลดปล่อยเป็นครั้งสุดท้าย



ขยับมือรูดรั้งอยู่ไม่นานของเหลวสีขุ่นก็หลั่งรินออกมา ดูเหมือนว่าเขาก็ใกล้สุดอยู่แล้วเลยดีไป แต่ปัญหามันอยู่ที่ของผมนี่สิ
ตอนนี้ผมมีสองทางเลือก...หนึ่งก็คือถอยออกมาแล้วก็ใช้มือของตัวเองจัดการซะ



สองก็คือ...ขยับต่อไปทั้งอย่างนี้



ถึงมันจะดูเลวก็เถอะ แต่พอมองเห็นร่างกายขาวนวลเปลือยเปล่ารอยแดงช้ำหลายสิบรอย กับยอดอกสีชมพูหวานซึ่งกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะนั่นแล้ว การตัดใจเลือกตัวเลือกที่หนึ่งดูจะยากเย็นเกินความจริงไปเสียหน่อย



ผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนมอบจุมพิตแผ่วเบาให้เจ้าหญิงนิทราของผม



”ขอโทษนะคนดี แต่นายคงเป็นผู้ชายแบบที่กันย์ว่า...”



นิสัยไม่ดีแล้วก็หื่น



รู้ตัวอีกทีผมก็ขยับเอวแบบไม่แรงมากเพราะเกรงใจคนหลับส่วนกันย์เองก็ครางงืมงำในลำคอ ใบหน้าหวานสะบัดไปมาเหมือนกำลังตอบสนองผมทั้งที่ตัวเองหลับไปแล้ว



ร่างบอบบางสั่นสะท้านตามแรงกระแทก กันย์ไวต่อสัมผัสมาก ยิ่งด้านหลังยิ่งแล้วใหญ่ เวลาถึงจุดสุดยอดทั้งเอวทั้งสะโพกก็จะกระตุกเกร็งจนสั่นคลอนไปทั้งตัว เรียกได้ว่ายั่วยวนแบบไม่ประสา เป็นผู้ชายที่ทำให้ผมรู้สึกอยากกอดเอาไว้ตลอดเวลา ไม่คิดเลยว่าแม้กระทั่งตอนนอนก็ยังประสาทไวขนาดนี้



“อืมมม...”คนอะไรน่าลักหลับชะมัด



แล้วความรู้สึกก็ถูกปล่อยออกมาเป็นรูปธรรม ผมถอนตัวออกมาจากช่องทางสานสัมพันธ์ซึ่งเหนอะหนะไปหมดแล้วก็เหลือบมองนาฬิกาซึ่งแสดงเวลาตีสี่พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้คงไม่ได้ไปเที่ยวกันแล้วล่ะ



จะโทษใครก็ได้แต่โทษตัวเอง ผมช้อนร่างบางซึ่งสลบไสลไปแล้วขึ้นมาในอ้อมแขนในท่าอุ้มเจ้าหญิง ก่อนเจ้านายจะพาเจ้าหญิงของเขาเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ   







แสงสว่างของพระอาทิตย์ยามสายสาดส่องเข้ามาในห้องนอนซึ่งคนในห้องทั้งสองคนยังไม่พร้อมจะตื่น แต่ในที่สุดคนตื่นเช้าเป็นนิสัยอย่างนายธรรมดาก็ฝืนเปลือกตาให้ลืมขึ้นฝ่าความเมื่อยล้าจากร่างกายที่ร้องประท้วงอย่างหนัก



ผมหรี่ตาสู้แสง เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อตอนนี้มันบ่ายแล้วไม่ใช่สาย



“โอยย...”เสียงทุ้มร้องโอดครวญเมื่อถูกความเมื่อยล้าเล่นงาน ผมยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ขนาดตัวผมยังแย่ขนาดนี้แล้วกันย์ล่ะจะขนาดไหน คิดได้ดังนั้นผมก็รีบควานหาร่างบางซึ่งซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มทันที กันย์ของผมนอนห่อตัวเหมือนกุ้ง สองมือกอดตุ๊กตาหมูเน่าๆแน่น ไม่รู้เพราะเป็นนิสัยส่วนตัวหรือว่าหนาว



แต่ผมขอประเมินว่าหนาวแล้วกันจะได้ลากมากอด



“อืม”เขาครางงืมในลำคอเมื่อผมรั้งร่างกายปวกเปียกนั้นมาสวมกอด



“ขอโทษนะ”ผมพูดพลางลูบปอยผมนุ่มอย่างอ่อนโยน



“งืม...เรื่องอะไร”แต่ทว่าเสียงหวานๆของคนในอ้อมกอดดันตอบกลับมาแบบอ่อนแรงเสียนี่



“ตื่นแล้วเหรอ!?”



“อืม เมื่อกี้”กันย์ว่าพลางเอามือขยี้ตาแล้วก็ก้มหน้าซุกอกผมส่งเสียงงัวเงีย ผมก็เลยเอามือลูบหลังเขาแล้วก็ตอบไปว่า



“ขอโทษเรื่องเมื่อคืน”เสียงเบาหวิว รู้สึกโหวงๆกลัวกันย์จะต่อว่ากลับมา



“ไม่เป็นไร มันไม่ได้หนักหนาจนรับไม่ไหว แต่ก็เสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน นายอุตส่าห์มีวันหยุด...”หางเสียงของเขาขาดหายไปเหมือนกับว่าถ้าขืนพูดต่อไปน้ำตาจะไหลออกมาผมก็เลยรีบกระชับอ้อมแขน ใช้มือทั้งสองข้างกอดกันย์เอาไว้แน่น



“เรื่องนั้นก็ใช่ แต่ที่เราอยากขอโทษกันย์จริงๆก็คือเรื่องที่นายมาหา...แล้วก็ทำกับกันย์แบบนี้...มันเหมือนกับว่าอยากก็เลยมาหาที่ระบาย...”



“หะ...!?”กันย์ชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยแววตาแวววาวแล้วก็เอื้อมมือมาบีบจมูกผมอย่างมันเขี้ยว



“อันอำอะไอ”



กันย์หัวเราะชอบใจที่ผมพูดไม่เป็นภาษา เอาเถอะครับ เอาที่สบายใจเลย



หลังจากนั้นพวกเราก็เผลอหลับไปอีกเป็นชั่วโมงกว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายแก่แล้ว ผมผุดลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ มองกันย์ที่ยังนอนคู้ตัวกอดตุ๊กตาหมูเน่าอยู่ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ผมอาบน้ำออกมาใส่ชุดตัวเดิมที่กันย์ให้ยืมเมื่อคืนแล้วก็เดินไปปลุกเขา



“กันย์ๆ”



“งืมมมม”ขอขยี้ตางืมงำงอแงไม่ยอมตื่น มีการหันหน้าหนีด้วยนะ



“กันย์เดี๋ยวนายกลับหอก่อนนะ...”



“ห๊ะ!! ทำไมอ่ะ จะไปไหนเหรอ”เหมือนผมไปพูดอะไรผิดเข้าก็ไม่รู้ ร่างบางรีบกระเด้งตัวขึ้นนั่งเหรอหราทันที เขาเกาะชายเสื้อผมแน่นจนผมอดยิ้มไม่ได้



“กลับไปเปลี่ยนเสื้อไง เดี๋ยวออกไปกินข้าวเย็นที่ห้างกัน”ผมลูบหัวเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วก็จุ๊บเหม่งไปทีหนึ่งอย่างถือวิสาสะ กันย์เบิกตาแล้วก็หน้าแดง บ่นอุบอิบอะไรก็ไม่รู้กับตัวเองผมก็เลยกล่าวสมทบไปว่า



“เดี๋ยวกลับมาหาที่ห้องนี้ กันย์อาบน้ำรอนะ”แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป



_________________________________________________

มันเป็นอะไรที่หื่นมาก โอ๊ยยยยยย

เขิน... T/////////T

นี่เป็นนิยายที่เรทเยอะสุดตั้งแต่แต่งมาเลยค่ะ

และคงแต่งอะไรแบบนี้ไม่ได้อีกเลย(หัวใจเริ่มด้านชากับคำว่า NC)
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 29-04-2017 19:38:17
ถนอมหน่อยสินาย เดี๋ยวช้ำหมด 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 29-04-2017 19:49:19
โอย หื่นมากก  :m25:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 29-04-2017 20:06:50
หวานๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 29-04-2017 20:15:36
กันย์น่าจะให้นายทยอยเอาเสื้อผ้ามาทิ้งไว้ด้วยเลย
จะได้ใกล้ชิดกันขึ้นมาอีกหน่อย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-04-2017 20:51:29
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 29-04-2017 21:15:35
นายหื่น ขนาดกันย์หลับยังกิน ชอบๆๆๆอิอิ
หอบเสื้อผ้ามาห้องกันต์ไวเลย ออิ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-04-2017 21:45:30
  :3123: :3123: :3123: :3123::jul1: :jul1: :jul1: :3123: :3123: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 29-04-2017 23:46:44
 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:


 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 30-04-2017 10:11:50
 :m25: ชอบคู่นี้จริง ๆ ความสัมพันธ์ไปไกลแต่ความเข้าใจยังไม่ถึงไหนเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 30-04-2017 10:20:38
 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 30-04-2017 10:40:18
สุดยอดจริงๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 30-04-2017 14:06:50
ร้อนแรงสุดๆ  :mew1: :haun4: :haun4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: aunszMT ที่ 30-04-2017 14:38:55
นายหื่นมากก แต่กันย์ก็ยอมอะ ฮรืออ น่ารักๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 30-04-2017 20:02:34
ชอบบบบบ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

เฮ้อ......สมชื่อเรื่องจริงๆ ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล 
ไม่พูดกันซักที ว่าแอบรักกันมาตั้งนานแล้ว
ยังมีคนป๊อดอยู่อีกนะ ทั้งที่ดูช่ำชอง เชี่ยวชาญ เป็นเสือผู้หญิง
อ้อๆ......ก็คราวนี้คนที่ชอบเป็นชาย เลยไม่กล้านี่เอง
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 01-05-2017 00:16:58
น่ารักมากก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่9 --- 29-04-17
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 01-05-2017 09:54:29
 เขินแรง อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า  :-[
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 05-05-2017 18:40:28



มังกรในสวนดอกไม้



แก้ว talk



สวัสดีครับทุกคน ผมคือแก้วเองครับ



อย่าทำหน้างงกันอย่างนั้นสิ แก้วไงจำไม่ได้เหรอ ผมเคยเข้าฉากในเรื่องมาแล้วนะ



หง่า...งั้นถ้าบอกว่าผมคือเฮีย...เจ้านายของเจ้านายล่ะครับ พอจะจำกันได้ไหม



เอาเถอะ ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเพื่อนสนิทผมก็ไม่อยากจะแนะนำชื่อเล่นแต๋วแตกแบบนี้ให้รู้จักนักหรอก ส่วนใหญ่จะบอกแค่ชื่อจริงว่า แก้วเกศกาญจน์ แทนซึ่งมันก็ไม่ได้แมนสักเท่าไหร่แต่มันแหวกแบบเท่ห์ๆดีก็เลยไม่รู้สึกเขินอายอะไร



“เฮ้อ...วันนี้ต้องอยู่เฝ้าร้านคนเดียวทั้งวันสินะเรา”ผมบ่นกับตัวเองขณะยืนโกนหนวดอยู่หน้ากระจก เวลาตอนนี้ก็ประมาณแปดโมงเช้าเห็นจะได้ ปกติร้านผมจะเปิดเก้าโมงวันเสาร์ อาทิตย์ที่ไม่มีเรียนพนักงานตาดำๆอย่างไอ้นายก็เลยต้องเข้าทำงานตั้งแต่แปดโมงแล้วก็เลิกงานกลับถึงหอตัวเองตอนห้าทุ่ม



นับว่าสาหัสมากสำหรับคนคนนึงที่วันจันทร์ถึงศุกร์ต้องไปเรียนและมาทำงานต่อที่ร้านผมนี่แหละถึงห้าทุ่ม



แต่มันน่าเศร้าตรงที่เจ้านายหน้าเลือดอย่างผมเพิ่งคิดได้ว่าทรมานเด็กเกินไปเอาตอนที่ต้องเจอเองกับตัวนี่แหละ



ผมโกนหนวดไปพลางคิดเรื่องหาลูกจ้างเพิ่มไปพลาง ตอนนี้ผมให้เงินเดือนนายหมื่นห้า ถ้าเวลางานมันลดลงก็ต้องได้เงินน้อยลงด้วย แต่ผมกะจะลดไม่เยอะหรอกเห็นแก่ที่มันตรากตรำมานาน



ผมคิดได้ดังนั้นก็หยิบไวท์บอร์ดอันเก่าซึ่งเก็บไว้ในกล่องติดมือออกจากบ้านมา เพราะขึ้นบีทีเอสมาก็เลยใช้เวลาไม่นานแต่เบียดคนเยอะชิบหายก็ถึงร้านจนได้



ไม่รอช้าผมรีบเอากระดานขาวแขวนไว้หน้าร้านแล้วก็เอาเมจิคเขียนรับสมัครงานทันที



ผมมองลายมือไก่เขี่ยของตัวเองอย่างภูมิใจแล้วก็เดินเข้าไปเตรียมของในร้าน



‘กรุ้งกริ้ง’ฉับพลันเสียงกระดิ่งซึ่งผมเป็นคนประดับไว้ที่ประตูร้านเองก็ดังขึ้น ผมรีบวางกระถางต้นไม้เตรียมลุกขึ้นไปไล่คนที่เข้ามาโดยไม่ดูเวลาเปิดร้านก่อนคำสบถด่าจะกลืนหายลงลำคอไปเมื่อผมมองเห็นแขกผู้มาเยือนชัดๆ



“มังกร!!?”ร่างสูงเจ้าของใบหน้าคมคายหันมามองตามเสียงเรียก ผมเคยเจอไอ้เด็กหล่อนี่ที่ร้านสองสามครั้งเพราะว่ามันเป็นเพื่อนเจ้านาย ผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่เพราะมันชอบมองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆ



จะว่ามองหน้าหาเรื่องก็ไม่ใช่



“วันนี้นายหยุดงาน”แต่ไล่ไว้ก่อนน่าจะดีกว่า



“ผมไม่ได้มาหานายครับ”เสียงทุ้มๆตอบกลับมา นอกจากจะเกลียดมันข้อหาชอบมองหน้าแล้วไม่พูดบ่อยๆแล้วผมยังเกลียดนิสัยนิ่งขรึมแต่กวนส้นตีนของมัน ไม่นับหน้าหล่อๆกับลอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากนั่นด้วยนะ


“แล้วมาทำไม”ผมก้าวถอยหลังอย่างไม่วางใจรอยยิ้มนั่น



“มาหาคุณครับ”และเจ้าตัวดีก็เหมือนจะรู้ว่าผมไม่ชอบ มันเลยยิ่งทำแถมยังสาวเท้าเข้ามาใกล้อีกต่างหาก



“มีธุระอะไร!!? มาทำไม ไม่ต้องมา กลับไปซะ! ไม่ชอบ!! ชิ่วๆ”สะบัดมือไล่เหมือนไล่ลูกหมา แต่สิ่งที่ผมกำลังไล่มันไม่ใช่ลูกหมาแต่เป็นมังกร เจ้าสัตว์ร้ายในนิทานปรัมปรากำลังยืนยิ้มยิงฟันมาดมั่นอยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งเมตร สัมผัสเย็นๆจากผนังปูนทำให้รู้ว่าถอยมาสุดทางแล้ว



“ฮ่ะๆๆ ทำอะไรของพี่น่ะ พี่แก้ว! ผมมาสมัครงานไม่ได้มาปล้นร้าน”



สิ้นคำพูดนั้นเองผมก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึง!!!!



มังกรรู้จักชื่อเล่นของผมได้ยังไง!!?...



เอ๊ย! ไม่ใช่ประเด็นนั้นสิ!



“สมัครงาน!? งานอะไร”ผมถามกลับไปด้วยสีหน้าเหรอหราก่อนร่างสูงตรงหน้าจะหยิบแผ่นป้านที่เจ้าของร้านอย่างผมเพิ่งเอาไปห้อยเอาไว้สดๆร้อนๆ ผมกระพริบตาปริบๆมองป้ายนั้นก่อนความเงียบจะเข้าปกคลุมร้านแคบๆที่มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาหมดจดยืนอยู่สองคน...



ด้วยระยะห่างที่ลดลงเรื่อยๆ...



จากหนึ่งเมตรเหลือแค่เก้าสิบเซ็นต์...เหลือครึ่งเมตร...แค่ครึ่งฟุต...



จนกระทั่งปลายเท้าของผู้รุกรานจรดกับปลายเท้าของเจ้าของร้านซึ่งกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ



มังกรใช้มือข้างที่ไม่มีของยกขึ้นเท้ากับกำแพงด้านหลัง ด้วยระยะที่ใกล้กันจนอกชนอก เป้าชนเป้าขนาดนี้ เด็กบ้านั่นยังก้มหน้าลงมาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆแล้วมันก็ยกแผ่นป้ายซึ่งเขียนด้วยลายมือของผมเองขึ้นมาจนแทบจะทิ่มตาบอด



...รับสมัครพนักงานทั่วไป



คุณสมบัติ 1.หน้าตาดี
        2.ทำงานดี
             3.นิสัยดี...
   


“อ่อ สมัครงานนี้นี่เอง...”เมื่อตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบเต็มประตูจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อคงไม่ดีเท่าไหร่ ผมฉีกยิ้มโง่ๆส่งกลับไปให้คุณว่าที่ลูกจ้างซึ่งดูจะมีอำนาจเหนือนายจ้างเหมือนเพื่อนจอมเขี้ยวของมันไม่มีผิด



“รับไหม”มือหนาลดแผ่นป้ายลงเพื่อให้เห็นหน้ากันชัดๆ มังกรเลิกคิ้วถาม



ไม่รับเฟ้ย! เอ็งผ่านแค่หน้าตาดีข้อเดียวเท่านั้น ยิ่งคุณสมบัติข้อสุดท้ายยิ่งไม่ผ่านอย่างแรง



“รับจ้า”แต่คนอย่างผมถ้าสู้คนก็ไม่อยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอกครับ



เมื่อได้ยินคำตอบที่พึงพอใจแล้วมันก็ผละตัวออกไป เอาแผ่นไปเก็บไว้ในลิ้นชักตรงเค้าเตอร์คิดเงินแล้วก็เอาบัตรพนักงานร้านมาติดอย่างรู้หน้าที่ ผมมองตามการกระทำของลูกจ้างคนใหม่แบบตามไม่ทัน



ดูเหมือนเด็กนี่จะมาร้านนี้บ่อยเกินคาดเพราะมันเป็นงานโดยที่ผมไม่ต้องสอนด้วยซ้ำ



“พี่แก้ว”



“จ๋า”



“เรื่องเงินเดือนล่ะครับ”



ผมนิ่งกับคำถามของมังกร”อืม...ตกลงเรื่องเวลางานก่อนดีกว่า จะได้ให้เงินถูก เราจะเอายังไง จะผลัดเวรกับนายหรือจะสลับมาคนละวัน”



“พวกเราว่างตรงกันตลอดคงแบ่งกะไม่ได้ ผลัดกันมาคนละวันดีกว่า...ไม่สิ สลับกันคนละอาทิตย์ไปเลย อาทิตย์นี้ผมเข้ามาฝึกงานก่อน ส่วนอาทิตย์หน้าเป็นเวรผมอยู่เฝ้าร้านเอง”



“งั้นเงินเดือนคนล่ะหมื่นเป็นไง”สองคนก็สองหมื่น เด็กไม่เหนื่อยแถมผมก็เสียเงินเพิ่มไม่มากมายอะไรด้วย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยอมรับข้อเสนอ มังกรพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็หันไปจัดการกับดอกไม้ในมือต่อ



น่าแปลกที่พอมองภาพผู้ชายตัวใหญ่ๆเจาะหูอย่างร็อคถือแจกันดอกไม้แล้วมันดูไม่ขัดตาเลย กลับทำให้เจ้าเด็กประหลาดที่อยู่ดีๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ดูอ่อนละมุนขึ้นจนอดมองตามทุกอิริยาบถไม่ได้



ไม่รู้ตัวเลยว่าผมเผลอจ้องหน้ามังกรนานเท่าไหร่แล้ว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเจ้าของใบหน้ากับฉากหลังที่ตัดกันแต่ก็เข้ากันอย่างน่าประหลาดนั้นหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากตามประสาผู้ชายเจ้าเสน่ห์แล้วก็พูดขึ้นว่า



“ทีนี่รู้หรือยัง...เหตุผลที่ผมชอบมองตามพี่แล้วก็ไม่พูดอะไร”



“!!!”



___________________________________

เอาตอนพิเศษไปก่อน คู่หลักจะลงให้วันอาทิตย์นะคะ  :o8:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-05-2017 19:03:23
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-05-2017 19:06:22
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-05-2017 19:39:53
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-05-2017 19:42:53
พี่แก้ววววววว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-05-2017 21:16:34
แอบคิดส่าเจ้าของร้านน่าสนใจ มีบทด้วย อิอิ

รอคู่หลัก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 05-05-2017 21:28:44
อุ้ยยยย พี่แก้ววววว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Loste ที่ 06-05-2017 05:58:25
ชอบคู่นายกับกันย์มากกกกกกกก นายมีความละมุนเป้นพระเอกในฝันเลย ฟินมากกกกกก อ่านแล้วยิ้มตามทุกตอนเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 06-05-2017 07:37:09
มังกร ความสามีที่ไม่มีที่มา  :-[
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 06-05-2017 07:55:06
นายละมุนมากกก โงยยย
น้องกันต์ก้ชี้อ่อยมาก แต่น่ารักมากก
ชอบบบคู้นี้คือน้ารัก ลงตัวมากก
ลุ้นเลยว่าจะรู้เมื่อไหร่ว่าใจตรงกัน
ส่วนคู่หลังโผล่มาแบบงงๆ5555
คือมายังไงอะเห้ยยย
คิดๆอยู่ว่าคุณเจ้าของร้านน่าจะมีคู่ เพราะประชากรหน้าตาดีควรมีคู่ทุกคน555
แต่กับมังกรนี่ไม่คิดเลยค่ะ อยู่ดีๆมังกรก้มีความหลัววออกมาซะงั้นเวลาอยู่กับพี่แก้ว
นี่ว่าโรจน์เพื่อนของกันต์ก้น่าสนในการหาคู่ให้เหมือนกันค่ะ5555
รออค่าาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-05-2017 11:12:51
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 06-05-2017 11:14:11
 :mew3: พี่แก้วน้องมังกร ชอบคุ่นี้
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Missmu ที่ 07-05-2017 02:48:33
 :-[
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 07-05-2017 11:00:02
คู่รองมาแล้วว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 05-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-05-2017 13:42:02
เห็นคู่กันแล้วอยากกินแก้วมังกร  :heaven
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 07-05-2017 17:22:01



ตอนที่10 กันย์side



ตอนนี้พวกเรามาถึงห้างกันแล้ว เพราะร่างกายผมยังไม่พร้อมลุยเท่าไหร่นายก็เลยขับรถของผมออกมาทั้งๆที่เป็นเวลารถติด ผลก็คือใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะมาถึงห้างที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโล เรียกได้ว่าเดินเอายังจะเร็วกว่า แต่บ่นไปก็เท่านั้นแหละเพราะคนขับไม่ใช่ผมนี่เน๊อะ



“กินไรดี”เสียงทุ้มเอ่ยถาม นายยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ข้างๆ



“กินไรก็ได้”แล้วผมก็ตอบด้วยคำตอบที่ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย นายถึงกับถอนหายใจ



“งั้นกินบุฟเฟ่ต์”ผมเลยช่วยให้มันแคบลงมาหน่อย เพราะวันนี้ทั้งวันพวกเรายังไม่มีอะไรลงท้องเลย แถมเมื่อคืนยังทำกิจกรรมใช้พลังงานสูงขนาดนั้นอีก สภาพตอนนี้คือหิวโซเป็นซอมบี้นายก็เลยพาเข้าร้านบุฟเฟ่ต์ซะเลย



“เอาแบบปิ้งย่างหรือชาบู”นายถาม



“ปิ้ง”จากการที่ติ่งนายมาพักใหญ่ผมเลยรู้ว่าพวกเราชอบกินอาหารคล้ายๆกันนั่นนับว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก อย่างไอ้เตานี่ผมก็ตอบอย่างมั่นใจเลยว่าเขาต้องอยากกินแบบนี้เหมือนกันแน่ๆ




"แล้วนายหยุดมาแบบนี้เจ้าของร้านไม่ว่าอะไรเหรอ”ผมถามขณะสั่งของสดกับพนักงานเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากจะบ่น ทำไมร้านบุฟเฟ่ต์สมัยนี้ถึงไม่ยอมให้ลูกค้าตักอาหารเอง ต้องสั่งกับพนักงานอย่างงี้ก็ไม่หนำใจน่ะสิ ชิส์!



“ไม่หนิ ลาแล้ว”



“แล้ววันนี้ใครคุมร้านอ่ะ”



“เฮีย”



ผมร้องอ๋อ ตอนแชทคุยกันในคาบเรียนเขาบ่นถึงเฮียให้ฟังบ่อยๆ ผมไม่รู้ชื่อจริงก็เลยเรียกเฮียตามและที่สำคัญก็คือนายเองก็ลืมไปแล้วว่าเฮียที่เขาเรียกนั้นมีชื่อจริงๆว่าอะไร นับเป็นความล้มเหลวในฐานะนายจ้างของเฮียคนนั้นเลยก็ว่าได้



“แล้วเฮียเค้าไม่คิดจะจ้างคนมาเพิ่มเหรอ นายทำคนเดียวแบบนี้มาแต่แรกเลยรึป่าว”เรื่องนี้ผมก็สงสัยมานานแล้วนะ เพราะตอนที่นายควงสาวเยอะๆผมยังเห็นเขามีเวลาว่างถมเถแต่ไหงตอนคบกับผมเขาถึงงานรัดตัวแบบนี้เล่า!? ไม่ยุติธรรมเลยให้ตาย



“อืม...ไม่นะ ปกติจะมีลูกจ้างพม่าอยู่อีกคน แต่ตอนนี้เขาโดนจับส่งกลับประเทศไปแล้ว”



“เห้ย!? จริงดิ โหย...รวยก็รวยยังจะจ้างแรงงานเถื่อนอีก เฮียคนนี้หน้าเลือดจริงๆสงสัยต้องไปโวยสักหน่อยแล้ว”ผมบ่นกระปอดกระแปดส่วนเจ้านายก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ผมไปว่าเจ้านายของเขา หนำซ้ำยังยิ้มชอบอกชอบใจอีก



ไม่นานหลังจากนั้นของที่สั่งไปก็มาเสริฟ เต็มโต๊ะมากไม่มีที่จะวางจนต้องเอาบางจานลงไปวางบนเก้าอี้เลย



ผมคว้าปลาดิบเข้าปากก่อนเป็นอย่างแรก เจ้าแซลมอนนี่ผมชอบมากเลย นี่เราเลือกกินแบบราคาแพงสุดก็เลยสั่งแซลมอนกับกุ้งแม่น้ำได้ ในขณะที่ผมกำลังกินของโปรดอย่างมีความสุขนั้นเอง แฟนของผมก็เป็นคนย่างกุ้ง เอ๊ะ นายเป็นคนพม่าเหรอเนี่ย แต่ไม่ถูกจับไปพร้อมกับลูกจ้างคนนั้นแสดงว่าเป็นแรงงานถูกกฎหมายสินะ



พอเถอะ...


ผมคีบปลาดิบยื่นไปจ่อปากคนที่กำลังง่วนอยู่กับอาหารทะเล ตอนเขาเห็นเขายิ้มแก้มปริเลย สงสัยทีแรกคงคิดว่าผมจะกินคนเดียวไม่แบ่ง ฮ่าๆๆๆ



“พักกุ้งไว้ตรงนี้ก่อนนะ ยังร้อนอยู่แกะไม่ได้”นายว่าพลางคีบสิ่งที่เขาย่างเสร็จวางในจานเปล่าแล้วก็เอาเนื้อลง



“ถึงไม่ร้อนก็แกะไม่ได้”ผมฉีกยิ้มแล้วก็มองหน้าเขาด้วยแววตาวิบวับ



“หา?”ส่วนเขาก็ทำงานหน้างงๆ



“แกะม่ายย ด้ายยย....”



พอผมส่ายหน้าดุ๊กดิ๊กแล้วก็พูดเสียงยานๆเท่านั้นแหละเขาก็สำลักขำเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่ามีมนุษย์เพศชายวัยยี่สิบขวบแกะกุ้งไม่เป็นเหลืออยู่ในโลกใบนี้



คนแกะกุ้งไม่เป็นเลยสะบัดหน้างอนแล้วก็กวาดแซลมอนที่เหลือมาเป็นของตัวเองคนเดียวเป็นการตอบโต้



อย่าหาว่าผมปัญญาอ่อนเลยครับ โอเคผมรู้ว่ามันสั่งเพิ่มได้ แต่คนมีแฟนเขาหยอกล้อกันขอร้องอย่าอิจฉา ฮ่าๆๆๆ



“คร้าบๆ เดี๋ยวแกะให้ครับ ว่าแต่เราทำกับข้าวเป็นแล้วไหงแกะกุ้งไม่เป็นเนี่ย”



“ก็ทำหมูเห็ดเป็ดไก่ ไม่ได้ทำกุ้งทำปูไง แต่ถ้าเป็นกุ้งตัวเล็กๆก็แกะได้นะ”จำได้ว่าเคยแกะกุ้งเผาอยู่ครั้งหนึ่งแล้วเปลือกมันทิ่มมือเลือดซิบหลังจากนั้นก็เลยเข็ดขยาดจนไม่กล้าแกะอีกเลย



นายยิ้มแล้วก็ยักไหล่ยอมแพ้ ผมจัดการกับปลาดิบจนหมดระหว่างรอเขาปิ้งเนื้อจนสุกแล้วก็คีบมาแบ่งให้ผมครึ่งหนึ่งแล้วก็ใส่จานตัวเอกครึ่งหนึ่ง ไม่รอช้า ผมรีบจัดการกับเนื้อต่ออย่างหิวโหยพอเนื้อใกล้หมดก็มีกุ้งแกะแล้วมาวางในจาน



“หืมมม บริการดีมากอิหนู”ผมหัวเราะชอบใจสีหน้าของเขาตอนโดนล้อ



“แล้วเสี่ยชอบไหมล่ะครับ”เขาแซวกลับ คนเป็นเสี่ยเลยตีหน้าไม่ถูกสุดท้ายก็แยกเขี้ยวใส่ไปทีหนึ่งแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินกันต่อ
นายกินเร็วมากเขากินเนื้อหมดแล้วก็แกะกุ้งให้ผมไปพลางแกะกินเองไปพลาง ท่าทางจะหิวจัดเลยกินเอากินเอา



“อ๊ะ นั่นนายนี่!!”ขณะที่ความสุขกำลังรายล้อมพวกเราอยู่นั้นเองก็มีเสียงแหลมๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังทักขึ้น



เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองหล่อนผมก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง หัวใจดวงน้อยไหลลงไปกองแถวตาตุ่มเมื่อสาวสวยเจ้าของหน้าอกแตงโมคัพDในชุดสายเดี่ยวสีดำขลับตัดกับผิวขาวๆของเจ้าหล่อนเดินแอ่นอวดของดีซึ่งเด้งขึ้นเด้งลงตามจังหวะการก้าวเท้าเข้ามาหาพวกเรา



ผู้หญิงคนนี้คือหนึ่งในบรรดาแฟนเก่าของนาย ชื่อของเธอก็คือ...



“หวาย”เสียงทุ้มของนายเบาโหวง ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของเขาตอนนี้เป็นอย่างไรเพราะผมเอาแต่จ้องเธอตาถลน



“หวัดดีจ้ากันย์”เธอทักผมอย่างสนิทสนม หวายเป็นดาวคณะสิ่งแวดล้อมพวกเราก็เลยเคยเจอกันในงานประกวดเฟรชชี่ตอนปี1



“อะ...อืม...ดี”



“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”เธอถาม การมาเยือนอันไม่คาดฝันของเธอทำให้บรรยากาศทั้งหมดสลายไป ผมหันขวับไปมองหน้านายซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าง แต่นายไม่ได้มองมาที่ผมแม้แต่น้อย ในสายตาของเขามีแต่ผู้หญิงคนนั้น



“เดี๋ยว!! คือพวกเรากินใกล้เสร็จแล้วนะ มานั่งด้วยกันแบบนี้จะดีเหรอ ไปนั่งโต๊ะว่างตรงโน้นนนน~ก็ได้มั้ง”



ไล่ตรงๆนี่แหละ ผมไม่ยอมหรอก อย่ามายุ่งกับนายนะ!!



หล่อนหันมาถลึงตาใส่ผมอย่างขัดใจ ดูเหมือนเธอจะเจตนาเข้ามาหานายด้วยวัตถุประสงค์บางอย่างซึ่งไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
ไม่รอช้าร่างบางก็ถือวิสาสะลงนั่งข้างกายเจ้านาย”หวายมีเรื่องจะคุยกับนาย กันย์ไม่เกี่ยว”



อื้อหือ!! ผู้หญิงของนายใจกล้าหน้าด้านกันทุกคนจริงๆ ผมอ้าปากพะงาบๆแล้วก็ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหานาย...อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เป็นแฟนคนปัจจุบันของเขานะ!! ช่วยทำอะไรสักอย่างทีเถอะ แต่นายกลับทำตัวน่ากระทืบ! เขาก้มหน้าก้มตากินเนื้อและกุ้งเหมือนอดอยากมาจากไหน



เง้อ...มันไม่ใช่เวลามากินนะ



“หวายมีอะไรจะคุยกับนายเหรอ”ในเมื่อพึ่งใครไม่ได้ก็ต้องพึ่งตัวเองแล้วแหละ ผมตีหน้าซื่อแล้วถามหล่อนกลับไป
เธอชักสีหน้า”แฟนเก่าเขาจะคุยกัน กันย์ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม”



ผู้หญิงอะไรเนี่ย คุยด้วยดีๆ(?)ตะคอกกลับซะงั้น ที่นั่งอยู่ตรงนี้แฟนคนปัจจุบันนะ!!



“อ๋อ คุยเรื่องแทนสถาปัตแฟนเก่าคนล่าสุดที่เพิ่งทิ้งเธอไปน่ะเหรอ?”



“อ๊าย!! กันย์เป็นคนอย่างนี้เหรอเนี่ย!? เห็นเรียบร้อยใสๆนึกว่าจะเป็นคุณหนู ที่แท้ก็แค่หมาวัด นายคะ ดูกันย์พูดสิคะ ช่วยว่าอะไรเขาหน่อย ช่วยหวายที”หญิงสาวเบะปากแล้วก็เข้าไปกอดแขนแกร่งเอาไว้ เธอใช้หน้าอกถูกับแขนของนาย ภาพที่เห็นทำให้ผมเกือบเป็นบ้า



“นาย...”ผมเรียกเขาหน้าเสีย เสียงสั่น ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้



 ทั้งๆที่วันนี้พวกเราควรไปเที่ยวสวนสนุกกันแต่เพราะมันไปไม่ไหวก็เลยเปลี่ยนมากินข้าวด้วยกันแทน อุตส่าห์อดทนแล้วก็ไม่ว่าอะไรแล้วแท้ๆ แต่นายกลับเงียบแล้วก็ไม่ช่วยผมเลยแบบนี้



หรือว่าเขาจะเบื่อแล้ว...



เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น เหมือนกับยัยหวาย...



พอนายได้แล้วเขาก็จะทิ้ง...



คิดมาถึงจุดนี้น้ำตามันก็ไหลออกมาจริงๆ จังหวะเดียวกับที่เขาลุกขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆของนายทำให้ผมใจเสียเข้าไปใหญ่ มือหยาบกร้านของเขาเข้ามาคว้าต้นแขนของผมแล้วก็ออกแรงดึงให้ลุกขึ้น



เขาคงจะไล่ให้ผมออกไป



“ไม่ไป กันย์ไม่ไป นายอย่าทำกับกันย์แบบนี้นะ”ผมร้องเสียงสั่นแต่เขากลับกระชากแขนผมแรงขึ้น นายลากผมเดินออกจากโต๊ะมา...



ใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าหล่อที่สุดในคณะบริหารเสียขวัญอย่างมาก”นายอย่าทิ้งกันย์ไปนะ ได้โปรด นาย....”ผมร้องขอแล้วก็เกาะแขนข้างที่เขาใช้จูงผมไว้แน่นก่อนเขาจะสะบัดเอาทำเอาผมใจหายวาบแต่พอเขาเปลี่ยนมาโอบไหล่ผมเอาไว้ผมก็ร้องแบบงุนงง



“เอ๋?”



นายเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์แล้วก็ออกจากร้านไป ผมมองเขาผ่านม่านน้ำตาแบบมึนงงแต่เขาก็ทำหน้าเครียดจนผมไม่กล้าถามอะไร หลังจากนั้นพวกเราก็ออกมาที่ลานจอดรถ



ชั้นนี้ไม่ใช่ชั้นที่พวกเราจอดแต่เป็นชั้นของวีไอพีทำให้ไม่ค่อยมีรถเท่าไหร่ นายเดินมาหยุดอยู่ในห้องสูบบุหรี่เล็กๆซึ่งไร้เงาผู้คน



“นาย...”ผมเลยเกาะชายเสื้อของเขาเอาไว้แล้วก็ช้อนตามองอย่างอ้อนวอน...ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นอะไร และพามาที่นี่ทำไม ที่รู้อย่างเดียวก็คือ”...อย่าทิ้งกันย์นะ”



“พูดอีกทีสิ”เขาว่าพลางดึงผมเข้าไปกอด ได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นแรงเชียว แถมมือที่ยกขึ้นมาลูบเส้นผมของผมยังสั่นหน่อยๆด้วย



“อย่าทิ้งกันย์ไปไหนเลยนะ จะไปกับผู้หญิงคนอื่นหรือจะหนีบวชก็ไม่ได้ กันย์ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับนาย...”เพราะเขาเปิดโอกาสให้พูด ถ้อยคำจากใจมากมายก็เลยพรั่งพรูออกมา“ได้ไหม...”



“ได้สิ นายไม่ไปไหนหรอก...จะอยู่ข้างๆกันย์นี่แหละ ต่อให้กันย์ไล่นายก็จะไม่ไป โอเคไหม”



“อื้ม...”



แล้วเขาก็เชยคางผมขึ้น ให้สบกับนัยน์ตาพราวระยับของเขาซึ่งขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆพร้อมกันอุ่นวาบที่ริมฝีปาก แผ่วเบาแล้วก็ผละออกไปทันที



สงสัยเขาจะเห็นสายตาเสียดายของผมก็เลยพูดออกมาว่า”ปากช้ำหมดแล้ว หาอะไรที่มันเคี้ยวง่ายกว่านี้หน่อยกินแทนแล้วกันนะ”
จากนั้นเขาก็จูงมือผมกลับเข้าไปในห้าง



“ร้ายกาจนะเรา”เขาพูดขึ้นตอนที่พวกเรานั่งรอราเมงอยู่ในร้าน นายปิดเมนูขนมแล้วก็เอามือเท้าคางมองผมด้วยแววตาแพรวพราว ด้านผมที่โดนสายตานั่นเล่นงานก็ต้องเสมองพื้นมองเพดานพัลวัน



“ว่ากันย์ทำไม”



“ก็เมื่อกี้ไล่ผู้หญิงด้วยการเอาเรื่องของเขามาแฉไม่ใช่หรือไง?”



“นาย!!!”



“ฮ่าๆๆๆๆ”



_____________________________________

นายจะหนีแต่แรกนั่นแหละ แต่ต้องกินของที่สิ่งมาให้หมดก่อน เดี่ยวโดนปรับ

พระเอกเรื่องนี้งบน้อยตต้องเข้าใจเขานะคะ 5555+



ปล.เรื่องแก้วมังกรมันชื่อพ้องกับผลไม้ด้วย คิดไม่ถึงเลยค่ะ แต่ที่จริงมันคือมังกรแก้วนะ 555 >_<
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 07-05-2017 17:40:59
 :mew3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-05-2017 20:24:00
ฮ่ากันย์ นางมโนได้เก่งมากกกกกก
นายห่วงกินต้องคุ้ม อิอิ
หลงรักคู่นี้จัง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-05-2017 20:54:19
นายตลกไปอีก กินให้หมดก่อนเดียวโดนปรับงี้ มันใช่หรอ 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 07-05-2017 20:56:55
 :mew1: :mew1: :3123: :3123: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 08-05-2017 14:14:23
 กันย์แรง 555 หึงแฟนตัวเอง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 08-05-2017 19:40:07
ขำความเจ้านายอะ
กลัวโดนปรับงี้ เราเข้าใจจจจ
ค่าปรับนี่บางทีเกือบเท่าค่าบุพเฟ่
นั้มตาาาจะไหลล555
หนูกันย์นี่สายมโนเต็มขั้นนอะ
ร้องไห้จนนายใจสั่นเลย
รอค่าาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 08-05-2017 23:31:56
พระเอกอย่างนี้สิ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 09-05-2017 18:52:26
 o13 o13 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 10-05-2017 13:39:02
กลัวโดนปรับ โธ่
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 10-05-2017 14:33:50
5555นายจะกินอาหารให้หมดก่อน ส่วนกันย์ก็อ้อนดีค่ะตอนนี้อิ่มอกนังหวายมาก บังอาจมายุ่งกะเจ้านาย :katai1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่10-2 --- 07-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: maii ที่ 12-05-2017 12:25:54
ขำความงบน้อย 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 12-05-2017 21:03:15



ตอนที่11



“ไงมึง”เสียงคุ้นเคยของเพื่อนตัวดีที่ทำให้ผมถูกลดเงินเดือนดังขึ้นทัก ผมเดินเข้าไปหาไอ้กรซึ่งโบกมือทักทายอยู่บนโต๊ะประจำซึ่งชาวแก๊งค์ไม่ค่อยได้มานั่งเท่าไหร่เพราะมาสายแทบทุกวัน



ผมวางกระเป๋าสะพายบนโต๊ะแล้วก็กอดอกมองด้วยสายตาเอาเรื่อง หลังเที่ยวกับกันย์เสร็จผมถึงเห็นข้อความที่มันส่งมาเรื่องงานที่ร้าน



“มองหน้าผู้มีพระคุณอย่างนั้นได้ยังไงวะเพื่อน”มันยักคิ้วข้างเดียวแล้วก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมลุกขึ้นยืนในจังหวะเดียวกับผมที่นั่งลง มังกรคว้าแฟ้มเน่าๆของมันขึ้นมาแล้วก็ทำท่าจะเดินจากไป



“กูเพิ่งนั่ง มึงจะไปไหน กวนตีนไหมละมึง”ผมรีบห้ามมันไว้ได้ทันแต่มันกลับเพยิดหน้าไปด้านหลังของผม



“เมียมึงมา”มันว่างั้นแล้วก็เดินจากไป ผมเลิกให้ความสนใจมันแล้วก็หันขวับไปยังทิศทางที่มันก่อนจะพบกับร่างโปร่งเจ้าของใบหน้าดึงดูดสายตาผู้คนเดินมาหาด้วยรอยยิ้ม



กันย์ของผมกระโดดเข้ามาเกาะไหล่แล้วก็เอาหัวไถไปไถมา ผมก็เลยลูบผมนิ่มๆนั่นอย่างมันเขี้ยว



“อ้อนแต่เช้าเลย อยากได้อะไร หืม?”



เขาส่ายหัวแทนคำตอบ กันย์ทิ้งตัวลงนั่งข้างตัวผม ฉากหลังที่เห็นทำให้ผมผงะไปนิดหน่อยเพราะว่ากันย์กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อนในสวนหน้าคณะ ถึงจะคนละคณะกับตอนที่ผมเห็นเขาไปนั่งทำงานตอนเย็นบ่อยๆก็ตามแต่ก็ทำให้อดคิดถึงช่วงเวลาที่แอบมองเขาไม่ได้



“นายจะทำงานทุกวันแบบเดิมก็ได้นะ ที่เราถามวันนั้นก็เพราะว่าอยากรู้เฉยๆไม่ได้เจตนาให้ลดเวลางาน”กันย์ว่าเสียงอ่อย เขาก้มหน้ามองเท้าตัวเองซึ่งแกว่งไปมาอยู่ใต้โต๊ะ



สงสัยว่ากันย์ของผมจะเข้าใจผิดว่าเขาเซ้าซี้ถามเรื่องให้จ้างพนักงานคนอื่นจนผมเกรงใจและเอาไปบอกเจ้าของร้าน



“ไม่เลย ไอ้กรมันอยากจีบเจ้าของร้านมันเลยตามไปสมัครงานแล้วเงินเดือนก็ลดลงไม่เท่าไหร่ด้วย”ผมว่าพลางก้มตัวลงมาเพื่อมองหน้าเขาชัดๆ กันย์ถึงกับสะดุ้งเมื่อผมเข้าใกล้มากเกินไปจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อเลย หึหึ น่ารักจริงๆ



 “เหรอ...งั้นก็ดีนะ เราจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น”คนข้างตัวของผมเขาพูดแบบนั้นแล้วก็หัวเราะคิกคักมีความสุข



ผมหัวเราะตามอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของกันย์ภายใต้แสงตะวันมันสว่างเกินไปนี่นะ



“ทั้งอาทิตย์นี้แล้วก็อาทิตย์หน้ากรมันจะคุมร้านเอง เราไปไหนกันดีไหม เสาร์นี้หนังที่กันย์อยากดูเข้าโรงพอดีเลยนี่”



เอาจริงๆผมค่อนข้างแฮปปี้กับตารางงานใหม่นะ เงินเดือนลดลงก็จริงแต่เวลางานก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง ด้วยเงินเท่านี้ผมอยู่ได้สบายๆ ค่าหอห้าพัน เหลือใช้เป็นค่ากินค่าเที่ยวอีกห้าพัน แต่เอ๊ะ ต้องเพิ่มค่าเลี้ยงแฟนด้วยนี่หว่า กันย์ไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องกินก็จริงแต่ผมก็อยากพาเขาเข้าร้านดีๆ พ่อแม่เขาทะนุถนอมมายี่สิบปีพอมาคบกับผมจะให้กัดก้อนเกลือกินไม่ได้เด็ดขาด



เขาเบิกตาแบบตกใจ”รู้ได้ยังไงว่าเราอยากดูเรื่องไหน”แล้วก็ถามคำถามชวนอึ้ง



“เอิ่ม...ก็...เห็นโพสต์บ่นว่าอยากดูเรื่องนี้...”ผมอ้อมแอ้มตอบกลับไป อายที่โดนจับได้ว่าแอบส่งไทม์ไลน์ของเขา แต่กันย์กลับยิ้มกว้างกว่าเดิมเสียอีก ผมกระพริบตาแบบงงๆเมื่อเขาเอื้อมมือมาเกาะแขนของผม



“นายน่ารักจัง”



อะฮื้มมม เขาชมผมด้วยแหละครับ!!



“เอ้อ งั้นเย็นนี้นายก็ว่างสิ”



ผมพยักหน้าแทนคำตอบ”ทำไมเหรอ”



“คืนนี้มีปาร์ตี้วันเกิดเพื่อน มันเป็นลูกเจ้าของผับ euphonium ที่เราเคยไปกันอ่ะ เลยปิดร้านเลี้ยงเลย กินไรก็ได้เต็มที่ มันบอกให้ชวนเพื่อนไปเยอะๆเสียค่าช่วยงานแค่คนละร้อย ไปนะๆๆๆ”



คุณกันย์ครับคุณเล่นกอดแขนกระผมเสียแน่นแล้วก็ช้อนมองตาหวานกับเสียง นะๆๆ ออดอ้อนนั่น ยังคิดจะถามอีกหรือว่าจะไปไหม



“ได้สิ”



“เย่! เอาของรางวัลจากกันย์ไปเลย”เขาว่าเสียงใสขณะยกกล่องข้าวขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ”กินข้าวเช้ายัง”



“ยัง”ผมยิ้มแก้มแทบปริก่อนเปิดกล่องข้าวที่ผมเคยขอให้เขาทำเมื่อวันก่อนแล้วเขาก็ทำมาให้จริงๆ ฮึ่มมม ดูแลเอาใจใส่กันขนาดนี้แต่งเลยดีไหม ฮ่าๆๆ



“กันย์ล่ะ กินมายัง”



“ยังอ่ะ”



“แล้วได้เอาของตัวเองมาไหมเนี่ย”



คำตอบคือการส่ายหน้าหงอยๆ



“เมื่อเช้าตอนทำของนายเสร็จก็ดีใจแล้วก็อยากเจอเร็วๆเลยรีบออกมาจนลืมของตัวเองไว้บนโต๊ะ...”



โอ๊ยยย ให้ตายเถอะโรบิ้น ท่าทางก้มหน้าจ๋อยๆนั่นน่ารักน่าลากมาจุ๊บสักทีจริงๆ แต่ผมก็ต้องอดใจไว้เพราะสายตาของผู้คนเริ่มรวมอยู่ที่เราสองคนเป็นตาเดียวแล้ว



จะโดนมองด้วยสายตาสอดรู้สอดเห็นขนาดนี้ก็คงไม่แปลกเพราะผมเล่นเปลี่ยนชื่อเฟสซะเด่นขนาดนั้น คนส่วนใหญ่เลยสงสัยที่มาที่ไปแล้วพอเห็นผมไปไหนมาไหนกับกันย์ตลอดอาทิตย์เชื่อว่าหลายๆคนคงได้ข้อสรุปไม่ยาก



ผมตัดสินใจชวนเขาไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร



“กินอะไรดี เดี๋ยวเลี้ยงเลยมื้อนี้”



“อื้อหือออ ใจปล้ำจริงๆ”กันย์หยอกแกมประชดกลับมาเมื่อผมยืนล้วงกระเป๋าแบบป๋าเตรียมเลี้ยงข้าวราดแกงยี่สิบบาทอิหนู



“ข้าวขาหมูไม่เอาหนังใส่ไข่ฟองนึงครับ”กันย์หัวเราะแล้วก็เดินไปสั่งอาหารเช้าของตัวเอง ด้านผมก็เดินตามไปจ่ายตังค์ตามที่บอกเล่นเอาเจ้าตัวตีหน้าแปลกใจไม่คิดว่าผมจะเลี้ยงมื้อกระจุกกระจิกแบบนี้จริงๆ



เขายิ้มหน้าแป้นถือจานเดินตามผมกลับโต๊ะต้อยๆ พอนั่งลงแล้วกันย์ก็รอให้ผมเปิดกล่องข้าวก่อนด้วยสีหน้าแอบลุ้น
ผมคลี่ยิ้มเอ็นดูการกระทำแบบเด็กๆนั้นแล้วก็เปิดฝากล่องออกเผยให้เห็น



“เครื่องในผัดขิง!!!”



ตะโกนดังมากครับ ดีใจยิ่งกว่าถูกหวยอีก ก็ไอ้เมนูนี้เนี่ยตอนอยู่บ้านแม่ชอบทำให้กินบ่อยๆ ผมชอบมากๆๆๆเลย แต่ในกรุงเทพตามร้านข้าวแกงไม่มีใครเขาขายกันอย่างมากก็เป็นไก่ผัดขิงผสมตับนิดหน่อยผมเลยได้แต่รอปิดเทอมเพราะจะทำเองที่หอเขาก็ห้ามทำอาหารอีก



“ชอบป่าว”กันย์ถามด้วยรอยยิ้มปรี่



“ชอบๆ”ผมว่าพลางตักเข้าปากคำโต อื้ม อร่อยมาก



“อร่อยไหม”



“อร่อย”



“จริงอ่ะ”



“จริง”



“ไม่ได้ยอใช่ไหม”



“อื้ม อร่อยมาก อาหารก็อร่อยคนทำก็อร่อย ฮ่าๆๆ”



“ทะลึ่ง!!”



แหม่ๆ ช่างเป็นเช้าที่สดใสจริงๆ บรรยากาศรอบตัวพวกเราเป็นสีชมพูฟรุ้งฟริ้งไปหมด แต่ทว่าความสงบก็อยู่กับผมได้ไม่นาน



“หมั่นไส้เหมือนกูไหม B1”



“หมั่นไส้สิ B2”



เสียงแห่งความฉิบหายดังลอยมาจากเบื้องหลัง ผมตวัดสายตาไม่พอใจมองไอ้สองหน่อที่มักตื่นสายเป็นประจำแต่วันนี้พวกมันดันขยันตื่นเช้ามาสอดเสือกเรื่องชาวบ้านได้อย่างเหมาะเจาะ



มารสองตัวไม่สนสายตาขุ่นเคืองของผมแม้แต่น้อย พวกมันสองคนบังอาจหาญกล้าวางจากข้าวของตัวเองพร้อมนั่งลงประกอบสองข้างของกันย์ที่มองหน้าผมแล้วก็ส่งยิ้มแหยๆมาให้



“มีธุระอะไร”



“เพื่อนกันนั่งกินข้าวเช้าด้วยกันไม่ได้รึไงครับคุณเจ้านาย”



“อร่อยไหมจ๊ะพอส”



“อร่อยมากเลยจ่ะเบส”



“จริงอ่ะ ไม่ได้ยอกันใช่ไหม”



“จริงสิจ๊ะ ที่รักทำอะไรก็อร่อยไปหมด อร่อยยันคนทำเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”



“พวกมึงนี่มัน...”ผมส่งเสียงรอดไรฟันออกไปอย่างเหลืออด อยากจะถีบให้หน้าหงายตายไปซะทั้งคู่ให้รู้แล้วรู้รอด พวกมึงจะล้อกูก็ล้อตอนกูอยู่คนเดียวสิวะ มึงเห็นกันย์ไหมหน้าแดงจวนเจียนจะระเบิดอยู่แล้วนั่น!!



“งือออ...”ท่ามกลางเสียงหัวเราะสุขสันต์ของสองคู่หูเบสพอสผมแอบได้ยินกันย์ครางหงิงแบบเขินๆด้วย



อา...น่ารักจริงๆ...



หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-05-2017 21:43:33
หวานไปอี๊กกกกกก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Nighttime ที่ 13-05-2017 01:53:23
 :hao7: :hao7: น่าร๊ากกกก  ไม่ผิดหวังจริงๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-05-2017 02:24:18
 :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 13-05-2017 08:26:29
 :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 13-05-2017 11:15:07
น่ารักๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 13-05-2017 13:29:18
 :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 13-05-2017 13:44:58
ลายละแล้วจ้า จะน่ารักไปไหน
ชอบๆๆๆๆๆ อมยิ้มเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 13-05-2017 18:14:24
555 ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 13-05-2017 19:09:45
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: realpcy ที่ 13-05-2017 21:57:53
 :katai4: :pig4: :pig4: :bye2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่11 --- 12-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 17-05-2017 14:07:38
 :impress2: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 17-05-2017 17:35:36



ตอนที่12



ตกเย็นวันนั้นผมไปหากันย์ที่คอนโดแล้วก็ขับรถของเขาออกไป โดยไม่ต้องพูดก็รู้กันทุกครั้งที่ผมใช้รถเขาพากันไปไหนมาไหนผมก็จะเป็นเจ้ามือเลี้ยงทุกอย่างเองแต่ถ้าวันไหนไปแท็กซีหรือรถไฟฟ้าทุกอย่างก็จะหารครึ่ง



รถยุโรปราคาแพงแล่นฉิวเข้ามาจอดในร้านคุ้นเคย เด็กโบกรถก็เป็นคนเดิมกับครั้งที่แล้ว ที่ต่างออกไปคงมีแค่สถานะของพวกเรา หึหึ



ผมเดินลงจากรถ เดินอ้อมไปฝั่งกันย์ช่วยเขาถือกล่องของขวัญวันเกิดแล้วก็เดินนำเข้าไปในร้าน หน้างานตกแต่งด้วยลูกโป่งสีขาวมุกดูสดใสสมกับเป็นปาร์ตี้วันเกิดดี แต่พอจ่ายค่าเข้างานให้พนักงานแล้วเดินเข้ามาก็ต้องผงะ ด้านในมีแต่เด็กมหาเดียวกับผมทั้งนั้น



สาวๆอยู่ในเสื้อผ้าน้อยชิ้นเต้นสุดเหวี่ยงอยู่ในฟลอร์นัวเนียกับผู้ชายที่ไม่มีแฟนมาคุม ส่วนพวกที่มีแฟนมาคุมก็ต้องนั่งก๊งเหล้าทำทีเรียบร้อยอยู่กับกลุ่มเพื่อน ผมหัวเราะขำไอ้บิ๊กที่โดดลงไปเต้นอยู่กลางฟลอร์แต่พอมันไปทางไหนผู้หญิงก็แตกกระเจิง



“คนนั้นเพื่อนนายใช่ไหม”กันย์เอามือคล้องแขนผมแล้วก็ชี้ไปที่ไอ้บิ๊ก ผมพยักหน้าพร้อมหัวเราะลั่น



“วันนี้งานวันเกิดใครล่ะเนี่ย ทำไมคนมากันเต็มเลย”เจ้าของงานวันเกิดนอกจากจะรวยแล้วต้องดังมากๆแน่ขนาดกลุ่มชายลับแลอย่างกลุ่มผมยังมีคนมาร่วมงานตั้งสองคน...ถึงแม้ว่าหนึ่งคือผมที่แค่ตามกันย์มาเฉยๆก็ตาม



“นายก็รู้จักนะ ไปให้ของขวัญเขากันเถอะ เจ้าของงานคนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว พ่อแม่เราไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ตอนมัธยมนี่สนิทกันสุดๆแต่พอเข้ามหาลัยเขาเรียนนิติส่วนกันย์เรียนบริหารเลยไม่ค่อยได้เจอกัน...ฮ่ะๆๆ พวกเรานี่สวนทางกันจังเลยเนอะ”กันย์ว่าพลางยิ้มร่าเริง



ก็จริงอย่างที่ว่ากันย์เป็นลูกหลานตระกูลทนายความกลับเรียนบริหาร ส่วนลูกเจ้าของผับดังควบธุรกิจส่งออกดันเรียนนิติศาสตร์
ร่างบางดึงแขนผมให้เดินแทรกผ่านผู้คน กลิ่นบุหรี่และกลิ่นเหล้าลอยคลุ้งในอากาศสมแล้วที่จัดงานในผับ กว่าจะแทรกผ่านกองทัพนักศึกษามาได้ก็เล่นเอาเหนื่อย จากตอนแรกกันย์เป็นคนเดินนำตอนหลังเขาต้องบอกจุดหมายแล้วก็มาหลบหลังผมแทน
ผมพากันย์เดินมาถึงชั้นสองของร้านซึ่งนับว่าเป็นมุมสงบพอตัว ตรงสุดระเบียงที่ยื่นออกไปเห็นฟลอร์เต้นรำก็เห็นร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา และรอยยิ้มสว่างไสวสะดุดตา รอยยิ้มของผู้ชายคนนั้นสว่างเหมือนรอยยิ้มของกันย์ไม่มีผิด




   “เมษ!!”เสียงหวานของคนข้างตัวร้องเรียกชื่อของคนที่ทำให้ผมต้องเบิกตาอย่างตกใจ



เจ้าของใบหน้าที่ได้รับผลโหวตจากคนทั้งมหาวิทยาลัยว่าหล่อสมบูรณ์แบบที่สุดหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะจุดรอยยิ้มที่สว่างกว่าเดิมเมื่อกันย์ปล่อยมือจากแขนของผมแล้วก็วิ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย



กันย์ของผมสวมกอด’เดือนมหาลัย’จนเจ้าตัวเซถอยหลัง สีหน้าเปี่ยมสุขของกันย์ที่ผมมองเห็นแม้จะยังยืนค้างอยู่ที่เดิมมันบาดหัวใจเบาๆ



ทั้งสองคนกอดนัวเนียกันอยู่พักใหญ่กว่ากันย์จะรู้สึกตัวว่าผมไม่ได้เดินตามเข้าไป เขาจึงหันมากวักมือเรียกหยอยๆ พอผมเดินเข้าไปใกล้เขาก็ดึงของขวัญออกจากมือแล้วก็ยื่นให้เมษด้วยรอยยิ้มหวาน


“สุขสันต์วันเกิด ยินดีด้วยนะคุณผู้ชายที่ชื่อเมษแต่ดันเกิดราศีพฤกษภ ฮ่ะๆๆ”



“ฮ่าๆๆ เมื่อไหร่จะเลิกล้อแบบนี้สักทีเนี่ย”เมษและเพื่อนของมันหัวเราะร่วน ส่วนผมก็ยืนนิ่วหน้าไม่สบอารมณ์เป็นหมาหัวเน่าประกอบฉาก



ไอ้หล่อรวยหยุดหัวเราะเมื่อสังเกตเห็นรังสีอำมหิตจากนายธรรมดาที่ยืนแผ่ถลึงตาใส่เป็นนัยให้มันปล่อยมือที่โอบเอวกันย์ได้แล้ว




“นั่นใครเหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถามกับแฟนของผมด้วยสายตาอ่อนโยน




เห้ย! โหย! ไอ้นี่มันพวกสองหน้าชัดๆ ตอนพูดกับกันย์นี่จ๊ะจ๋าแต่พอมันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมนะแทบจะมีสายฟ้าแล่น เปรี๊ยะๆ ออกมาเลย



ไม่รอให้กันย์แนะนำ ผมรีบสวนตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยทันทีว่า”ชื่อนาย เป็นแฟนกันย์”



เพราะความอยากเอาชนะผมเลยพูดไปแบบไม่ทันคิด ผมไม่รู้ว่ากันย์จะไม่พอใจไหมที่ผมบอกเพื่อนเขาไปแบบนั้น เมื่อเสตามองหน้ากันย์แล้วใจผมก็แทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใบหน้าหวานแสดงอาการตกใจเหมือนเห็นผี เขาเบิกตากว้างแล้วก็กระพริบตาปริบๆกับคำประกาศตัวเมื่อครู่



“อะ...เอ่อคือ...”ผมกลัวว่ากันย์จะไม่ชอบเลยกลอกตาหาทางแถแต่ไอ้เมษกลับพูดขึ้นมาว่า



“อ๋อ...นายธรรมดาแห่งคณะวิศวะนี่เอง”มันว่าพลางกระชับมือที่โอบเอวของกันย์เอาไว้ ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์เขาหันไปเออออแบบขอไปทีกับอีกฝ่ายก่อนผละกลับมาหาผมโดยทิ้งคำพูดแสนสะใจ(ผม)เอาไว้ว่า



“งั้นกันย์ขอตัวพาแฟนไปหาที่นั่งก่อนนะ บ๊ายบาย”



เหอะ บ๊ายบายนะเมษ เอ็งก็เป็นได้แค่เพื่อนสมัยเด็กเท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆ



ทว่า...



“เดี๋ยวก่อน! มานั่งด้วยกันก็ได้ เนอะ...”ท้ายเสียงเมษหันไปถามความเห็นจากเพื่อนชายสามคนของมัน ทั้งสามคนนั้นพยักหน้าอย่างมีเลศนัยทำให้ผมใจคอไม่ดี แต่ในสายตาของกันย์คงเห็นแค่เพียงน้ำใจจากเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น



“อื้ม งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ ได้นั่งโต๊ะเดียวกับเจ้าของงานจะได้กินเค้กด้วยนะ”กันย์ว่าพลางดึงผมเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับสี่คนนั้น ตำแหน่งนั่นของเราคร่าวๆก็คือผมนั่งอยู่ริมสุดของโซฟาตรงกลางเป็นกันย์ ถัดไปคือเมษ โซฟาอีกตัวก็เป็นของเพื่อนสามหน่อของไอ้เมษ



กันย์หัวเราะร่าเริงเพราะได้เจอเพื่อนเก่า เห็นเขามีความสุขขนาดนี้แล้วผมก็จับแยกไม่ลงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย



แต่ลางสังหรณ์ลูกผู้ชายของผมมันบอกชัดเจนมากว่าเดือนมหาลัยคนนี้คิดไม่ซื่อกับกันย์ ทั้งสีหน้าแววตาที่มันมอง ทั้งเพื่อนมันที่แอบชงแอบแซวเป็นทัพเสริมให้ชนิดไม่เกรงใจแฟนอย่างผมแม้แต่น้อย



“อึดอัดเหรอ”แต่คนน่ารักก็ยังน่ารักอยู่วันยังค่ำกันย์กระซิบถามผมอย่างเป็นห่วง”ไปนั่งที่อื่นกันไหม”



“ไม่เป็นไร กันย์คุยกับเพื่อนไปเถอะ นายแค่นั่งเป็นเพื่อนเท่านั้นแหละ”



“กันย์ ขอวิสกี้หน่อยสิ”



กันย์ทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไอ้เมษก็เรียกให้เขาเทเหล้าให้ เป็นง่อยหรือไงขวดก็อยู่ตรงหน้า ผมด่าในใจแต่พอกันย์เอียงขวดมาทางผมเชิงถามว่าจะเอาด้วยไหมผมก็รีบยื่นแก้วไปให้เขาเทให้อย่างว่าง่ายราวกับไม่เคยด่าใครเป็นง่อยในใจมาก่อน



“แต่กูเพิ่งรู้เนี่ยแหละว่ากันย์กับนายเป็นแฟนกัน”และไอ้เพื่อนเคราดกของเมษก็เริ่มพูดจาไม่เข้าหู



 “นั่นสิ ใครจะไปคิดว่าเสือผู้หญิงเทพฟันแล้วทิ้งอย่างเจ้านายจะคบกับผู้ชายอย่างกันย์”เพื่อนอีกคนรีบรับมุก



“นั่นดิวะ กูก็งงอยู่ เห็นหญิงคนก่อนๆของมันอกตู้มๆแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดทั้งนั้น หวานๆอย่างกันย์จะถูกปากเหรอวะ”สงสัยพวกมันจะเห็นว่ากันย์ไม่มีทีท่าเอนเอียงไปทางเมษแม้แต่น้อยเลยเบนเข็มมาใส่ไข่ผมแทน



“อ่า...ก็คบกันมาสักพักแล้ว...”กันย์ตอบหน้าเจื่อน



“เหรอ แล้วนายเป็นอย่างที่ว่าไหม ที่ฟันแล้วทิ้งน่ะ โอ๊ย มึงตบหัวกูทำไมกูแค่ถาม”ไอ้เคราดกถามเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยโดนเมษฟาดกบาลเข้าให้”กูแค่อยากเตือน เนี่ยกันย์ระวังไว้นะ เขาลือกันว่าไอ้นายมันได้จนหนำใจเมื่อไหร่มันก็เขี่ยทิ้งแบบไม่ใยดี”



“พูดจาระวังปากด้วย”



มันชักจะได้ใจมากเกินไปผมเลยปรามเสียงเข้ม เพียงพริบตาทั้งโต๊ะก็ตกอยู่ในความเงียบทันที มีเพียงเสียงเพลงจากชั้นล่างดังสยบแววตาเอาเรื่องของผมเท่านั้น



“แหม...เจ้านาย อย่าเครียดสิอย่าเครียด อ่ะ ย้อเย่น...”ไอ้เคราดกตีหน้ายิ้มปัญญาอ่อนห่อมือหมุนไปมาเหมือนปลอบเด็กอ่อน ถ้าไม่เห็นแก่หน้ากันย์ล่ะก็มันเละไปแล้ว



“ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะครับ มันแค่ปากพร่อยไปหน่อยก็เท่านั้น”เมษกล่าว ผมพยักหน้ารับคำขอโทษของมันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยังไม่อยากฟันทนว่ามันเป็นคนดีมีมารยาทเพราะมันอาจจะตอแหลตอนอยู่ต่อหน้ากันย์ก็ได้



ผมยักไหล่แบบไม่ยี่หระก่อนเอนตัวพิงพนักท่ามกลางเสียงถอนหายใจโล่งอกรอบวง



พวกเราดื่มต่อไม่นานไฟในงานก็ดับลงพร้อมแสงเทียนที่ค่อยๆเคลื่อนขึ้นบันไดมาจากนั้นคนในงานก็พร้อมใจกันร้องเพลงเพลงหนึ่งโดยไม่มีการซ้อมเตรียมล่วงหน้า ดาวคณะนิติกับดาวมหาลัยเดินถือเค้กก้อนใหญ่มาด้วยกัน พวกเธอหยุดยืนตรงหน้าร่างสูงของเมษ



“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู...”



และทุกคนก็ร้องยอดเพลงคลาสสิคจนจบพอดี




เมษหัวเราะร่วน มันยืนขึ้นเป่าเทียนรวดเดียวหมด ไอ้หมอนี่น่าสงสารมากที่ไม่โดนเพื่อนแกล้งใช้เทียนที่เป่าไม่ดับ(?)ผมหัวเราะเยาะเย้ยมันในใจก่อนแสงไฟสปอร์ตไลท์หลากสีกับไฟตรงบันไดจะติดตามเดิม  เค้กเร้ดเวลเว็ทขนาดเอ็กตราไซส์ถูกวางลงบนโต๊ะซึ่งชาวแก๊งค์ของเมษช่วยกันเคลียร์ส่วนผมนั่งไขว่ห้างกระดิกตีนไม่ช่วยอะไร



เหล่าแขกทั้งหลายทยอยกันมาอวยพรแล้วก็มอบของขวัญให้จนแทบจะไม่มีที่ยืน เดือดร้อนผมต้องลุกขึ้นไปช่วยไอ้หนวดหยิบส่งกล่องของขวัญต่อให้พนักงานร้านอย่างกับเด็กวัดเดินตามพระบิณฑบาตตอนเช้าไม่มีผิด



 “นายมากินเค้กสิ อร่อยมากเลยนะ อ้าม...”สุดที่รักของผมเดินมาป้อนเค้กให้ผมเลยอ้าปากรับหน้าชื่นมื่น อารมณ์คุกรุ่นค่อยๆสงบลงตามลำดับ ทว่าก่อนที่อารมณ์ของผมจักลับมาเย็นอีกครั้งนั่นเอง...



“จะให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างนายขนของแบบนั้นคงไม่ดี ปล่อยเพื่อนเราจัดการไปเถอะ มานั่งกินเค้กก่อนสิมา ปกติแล้วคงไม่มีโอกาสได้กินใช่ไหมล่ะ...นายธรรมดา...”



สิ้นคำเหมือนมีฟ้าฝ่าลงกลางโต๊ะผมโยนของขวัญของใครก็ไม่รู้ในมือทิ้งลงพื้นเสียงดัง คนที่เดินมาออรอบไอ้เมษเพื่อให้ของขวัญแตกกระเจิงเมื่อเห็นสีหน้าเหี้ยมเกรียมของผม



ผมใช้เท้าเขี่ยกองของขวัญที่เกะกะอยู่แล้วเดินไปกระชากคอเสื้อของเจ้าของงานปากดีซึ่งลอยหน้าลอยตากลับมา



“หวา โกรธซะแล้ว...”



ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงง้างหมัดขึ้นหมายจะต่อยให้หายซ่าสัดเปรี้ยงแต่กันย์กลับร้องห้ามแล้วก็วิ่งมากอดเอวผมไว้



“อย่านะนาย!!”



ผมก้มมองสีหน้าตื่นตระหนกของกันย์แบบทำอะไรไม่ถูก เมื่อครู่นี้ความหมั่นไส้ที่สั่งสมมาทำให้ผมเลือดขึ้นหน้าจนขาดสติ ผมคลายมือที่กำคอเสื้อของเมษไว้ เพื่อนมันรีบปราดเข้ามาคุมเชิง สายตาของคนในงานจับจ้องมายังพวกเราที่ยืนอยู่บนชั้นสองทันที!



แม้กระทั่งดีเจยังปิดเพลงที่เล่นอยู่



เกิดเสียงฮือฮาขึ้นที่ชั้นล่าง พวกที่มาร่วมงานหันไปกระซิบกระซาบกันอย่างแปลกใจ ผมยืนตลึงอยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงไอ้บิ๊กมันวิ่งขึ้นมา



“นาย!!!”ร่างอ้วนๆหยุดยืนอยู่ข้างผมมันขมวดคิ้วมองผู้ชายสี่คนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ชนิดที่ไม่ถามสักคำว่ามีเรื่องอะไรกันขอแค่อีกฝ่ายเป็นศัตรูของเพื่อนมันก็พร้อมลุยทันที



“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน...ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไร กูผิดเอง กูผิดเอง กูขอโทษ กูมันบ้า มึงลงไปก่อนที่เรื่องจะบานปลายเถอะ...”ผมก้มหน้าก้มตาไล่เพื่อน รู้สึกกระอักกระอ่วนจนไม่กล้าเงยมองหน้ากันย์แม้แต่น้อย



“กูฝากกันย์ด้วยนะ...”ผมบอกบิ๊กด้วยสำเสียงเบาโหวง




คนที่พาผมมาที่นี่ก็คือเขา แต่ผมกลับก่อเรื่องจนทำให้งานมั่วไปหมด



“ขอโทษนะ...”คำขอโทษของผมไม่ได้มอบให้แก่เมษ ผมเหลียวมองกันย์อย่างสำนึกผิดก่อนดึงมือของเขาออกจากแขนของผมแล้วก็เดินก้มตาลงบันไดฝ่าฝูงชนที่มองตามผมเดินออกจากร้านไปเป็นตาเดียว




   แต่ละก้าวช่างหนักอึ้ง ผมสาวเท้ายาวๆออกจากประตูร้านมา พอคล้อยหลังก็ได้ยินเสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง คนในงานคงกลับไปสนุกต่อโดยไม่สนจากการไม่มีอยู่ของคนธรรมดาอย่างผม




เหมือนคำกล่าวที่ว่าต่อให้เราหายไปสักคน โลกก็ยังหมุนต่อไปโดยไม่สะเทือนแม้แต่เศษเสี้ยว



ผมถอนหายใจกับคำเปรียบเปรยทำร้ายจิตใจนั้น



ตึก...ๆ ๆ ๆ




ฉับพลันเสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังกระทบโสตประสาต
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 17-05-2017 18:37:58
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 17-05-2017 18:59:37
สงสารรนสยยอะ
เมษพูดจาไม่ดีเลย
เป็นเราก้โกรธอะ เกินไปๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 17-05-2017 19:03:43
คือแค่พูดก็รู้สึกไม่ชอบเมษแล้ว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-05-2017 19:30:35
เห้อๆๆๆๆๆ ปล่อยไปเถอะนาย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-05-2017 19:33:47
รออีก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-05-2017 19:41:57
กันย์ใช่ป่ะ เดินไปหานาย ค้างงงงง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: aunszMT ที่ 17-05-2017 20:05:04
ปากดีแท้หรา นิสัยไม่ดีเลยวะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 17-05-2017 20:55:10
อุปสรรคด่านแรกนะ แค่เพื่อนสมัยเรียนมัธยม
  รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-05-2017 20:56:36
ค้างหนักมากกกกกกกกก   :a5: :a5: :a5: :a5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-05-2017 21:14:31
ทำไมเมษพูดจาแบบนี้ ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ  :fire:  :m31:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-05-2017 02:05:44
หวังว่าเสียงฝีเท้าที่ได้ยินคงเป็นของกันย์นะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snimsoi ที่ 18-05-2017 03:40:25
ดีแล้วที่ควบคุมอารมณ์ได้ ถึงโดนยั่วยุอย่างนั้นแต่ใครต่อยก่อนจะกลายเป็นคนผิดทันที ยิ่งอยู่ในถิ่นเขาด้วย
นายอย่าคิดมากนะ กันย์อยู่ข้างนายทุกอย่างต้องผ่านไปได้อยู่แล้ว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 18-05-2017 16:46:01
 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 18-05-2017 23:18:16
กันย์มาตามใช่มั้ย???
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: dellyamin ที่ 19-05-2017 10:31:22
นังเมษ ทำไมทำงี้ ชอบกันย์ใช่ไหม แย่ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 19-05-2017 12:31:17
รวยจนสร้างกันได้นะนาย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 22-05-2017 19:49:38
ตัวปั่นหัวเพิ่มมาอีกราย :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Loste ที่ 22-05-2017 22:21:00
น่าสงสารนาย :mew4: :mew4: :mew4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่12 --- 17-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: eium ที่ 26-05-2017 12:36:14
มาต่อไวๆนะคะะะะ :ling1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 26-05-2017 21:27:41




ตอนที่13 กันย์side




“นาย!!”ผมตะโกนเรียกร่างสูงสุดเสียง เขาทิ้งผมแล้วก็เดินออกจากร้านมาท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของคนทั้งงาน แม้ว่าเมษจะรั้งตัวผมไว้แต่ผมก็ไม่สนใจ



เขาพูดเกินไป!!




ทั้งเพื่อนของเมษทั้งตัวเมษเองเอาแต่ว่ากระแนะกระแหนนายของผมตลอดเวลาจนผมเองก็รู้สึกอึดอัด




“กันย์”นายเหลียวกลับมามอง สีหน้าเขาดูตกใจไม่น้อยที่เห็นผมวิ่งตามมาด้วยความเป็นห่วง นายหยุดยืนแล้วก็หันหน้ามามอง
ผมหอบหายใจขณะจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้



“มาทำอะไรตรงนี้ ออกจากงานมาทำไม”นายถามขึ้น



“ก็มาหานายไงเล่า!!”ผมเงยหน้าขึ้นมาตอบเรื่องที่เขาน่าจะดูออกถ้าไม่ตาบอด ผมวิ่งตะโกนเรียกชื่อเขาตามหลังมาขนาดนี้เขาคิดว่าผมออกมาตามเด็กโบกรถรึไง!?



“ก็ที่ถามน่ะคือตามนายออกมาทำไม ไม่อยู่ฉลองวันเกิดเพื่อนต่อหรือไง!”ดูเหมือนนายจะอารมณ์ไม่ดีอยู่เขาเลยขึ้นเสียงใส่ผมนี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่คบกันมาที่เขาหน้านิ่วใส่ผมแบบนั้น



นั่นทำให้ผมหน้าเสีย



ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอดังอึก ถ้าหากเขาจะโกรธผมคงไม่มีข้อแก้ตัวหรือหน้าไปขอโทษเขา ในเมื่อผมเป็นคนบังคับให้เขามาด้วยกันที่นี่ เป็นคนบังคับให้เขานั่งกับพวกเมษ...



“...”



“...”



“ขอโทษ”พวกเรายืนมองปลายเท้าตัวเองเงียบๆจนกระทั่งนายเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอย่างไม่เข้าใจ



“ขอโทษเรื่องอะไรเหรอ”



“ก็เรื่องที่....ก่อเรื่องกลางงาน...”



“ไม่เป็นไรหรอก เมษมันอยากปากเสียก่อนเองยังไงกันย์ก็เข้าข้างนายนะ”ผมเว้นจังหวะ จับไหล่ลู่ๆของเขาขึ้นแล้วก็ส่งยิ้มหวานไปให้”ก็พวกเราเป็นแฟนกันนี่ ”



 “!!”นายเบิกตากว้างอย่างตกใจ เขามองหน้าผมค้างเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรสักอย่างจนผมเริ่มประหม่านั่นแหละเขาถึงได้พูดออกมาว่า



“นั่นสินะ...พวกเราเป็นแฟนกัน....”สีหน้าของเขาหมองลงจนผมเริ่มใจไม่ดี ท่าทางของนายวันนี้แปลกไป...แปลกจนน่าใจหาย



“เอ่อคือว่า...พวกเรากลับกันเถอะเนอะ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง รั้งแขนของเขาให้ตามไปยังรถซึ่งจอดอยู่ นายยังคงนิ่งเหมือนอยู่ในภวังค์ผมเลยหยิบกุญแจจออกมากะว่าจะเป็นคนขับเองแต่ทว่าเขากลับแย่งกุญแจไปและเดินไปยังที่นั่งฝั่งคนขับด้วยสีหน้าเรียบเฉย



รถของผมเคลื่อนตัวออกจากผับชื่อดัง



ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเจ้านายด้วยใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ



นายขับรถออกนอกเส้นทาง เขากำลังจะไปที่ไหนก็ไม่รู้ เส้นทางนี้ผมไม่คุ้นเท่าไหร่ เวลาตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้วถนนเลยโล่งมากพอจะขับด้วยความเร็วสูง



“นาย...จะไปไหนเหรอ?”



“ไปไกลๆ”



"เห!?”



“อยากไปที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา ไปที่ๆไม่ต้องสนว่านายเป็นใครหรือกันย์เป็นใคร...มีที่ไหนพอจะแนะนำบ้างไหม...”



ผมอึ้งหายไปพักใหญ่ สมองน้อยๆพยามทำความเข้าใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดแต่จนแล้วจนรอดผมก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าเขาหมายความว่าอย่างไรเลยตอบกลับไปว่า



“อยากไปทะเล”



นายพยักหน้าแล้วก็เปลี่ยนเส้นทางที่ขับแบบสะเปะสะปะมุ่งตรงไปยังถนนเส้นที่ใช้ออกจากกรุงเทพ



พวกเราใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวก็มาถึงพัทยาเพราะถนนโล่งและนายก็ขับรถเร็วจนน่ากลัว เขาเลี้ยวเข้าโรงแรมที่ดูจากการตกแต่งแล้วค่าพักน่าจะแพงเอาเรื่อง ร่างสูงจอดรถในที่จอดแล้วก็เดินเข้าไปติดต่อที่เคาเตอร์แบบไม่พูดพร่ำทำเพลง



ผมวิ่งตามดุ๊กๆมาหน้าตื่นๆ นายหันมายิ้มเนือยๆให้เล็กน้อยก่อนจะจูงมือผมขึ้นลิฟท์ มือหนากดหมายเลขชั้นที่สิบแปด...อืม โรงแรมนี้มีหลายชั้นเอาเรื่องแฮะ



แต่เพราะเขายังจับมือของผมเอาไว้อยู่ความรู้สึกหวิวๆเดาอารมณ์อีกฝ่ายไม่ถูกของผมเลยผ่อนคลายลงไปบ้าง



“มาค้างคืนที่แบบนี้แล้วทำไงต่อล่ะเนี่ย ไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนด้วย คืนนี้จะใส่อะไรนอนแล้วพรุ่งนี้จะใส่อะไรกลับ”ผมพยามชวนคุยเพื่อไม่ให้รอบตัวเงียบเกินไปนัก ลิฟท์ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะถึงชั้นเป้าหมายของพวกเรา



”ก็เอาเสื้อที่ใส่มาซักตากซะพรุ่งนี้ก็มีเสื้อใส่กลับแล้ว”นายหัวเราะในลำคอแล้วก็ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้



“อ้าว แล้วคืนนี้จะใส่ไรล่ะ”



เหมือนว่าผมจะถามอะไรโง่ๆออกไปนะนายถึงได้หัวเราะลั่นขนาดนั้น



จังหวะเดียวกับที่ลิฟท์เปิดออกเขาก็หันมาตอบผมว่า



“ก็ไม่ต้องใส่อะไรสิ”



เสียงทุ้มของคนที่ก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูทำเอาผมขนลุกซู่ รู้สึกร้อนผ่าวบริเวณใบหน้า ก่อนที่ลิฟท์จะปิดไปโดยที่ผมยังยืนหน้าเหวออยู่ที่เดิมมือแกร่งก็เอื้อมมาคว้าข้อมือของผมก่อนดึงให้เดินตามไป



นายบ้า!!



นายบ้าไปแล้ว เขาพาผมถ่อมาที่นี่เพื่อมีอะไรกับผมเนี่ยนะ!!!!??



เพื่อเรื่องพรรคนั้นไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนี้เลย...ขอแค่เป็นเขาต่อให้ที่ไหนผมก็ยอมหมดอ่ะ



“เง้อ...”เมื่อเข้ามาในห้องพักเขาก็จับให้ผมนอนลงบนเตียงแล้วก็ตามขึ้นคร่อมทันที!!



พระเจ้า!!



นายกินอะไรเข้าไปเนี่ย!! ถ้ารู้ว่าพาไปงานวันเกิดเพื่อนแล้วของขึ้นขนาดนี้ล่ะก็จะได้พาไปบ่อยๆ



เดี๋ยวนะ ผมคิดนอกเรื่องไปไหน มือหยาบกร้านของนายล้วงเข้ามาในเสื้อตัวเก่งที่ผมเลือกเฟ้นเพื่อใส่ไปงานวันนี้แล้วก็ดึงมันออกจากหัวของผมตามด้วยเข็มขัด กางเกง และบ็อกเซอร์



ย๊ากกกกกกกกก



ตอนนี้ผมกำลังแก้ผ้าอยู่ ไฟสว่างโล่งเลย งือออออออออ



ในขณะที่ผมกำลังหน้าแดงแจ๋ดีดดิ้นไปมาบนเตียงนั้นเอง...นายก็ลุกขึ้น...เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วก็โยนผ้าขนหนูมาให้ผมจากนั้นก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ...



ผมรีบคว้าผ้าขนหนูสีขาวของทางโรงแรมมาพันเอวเอาไว้ลวกๆแล้วก็เดินตามเขาไปยังหน้าห้องน้ำ เมื่อมองเข้าไปด้านในก็เห็นนายที่พันผ้าขนหนูไว้ที่เอวเช่นกันกำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเอง



ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะอาบแต่พอคิดอีกทีก่อนไปงานก็อาบกันไปแล้วผู้ชายห่ามๆแบบนายคงไม่รักสะอาดแบบนั้น ผมขมวดคิ้วมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขาซึ่งหันมายักคิ้วให้ผมหนึ่งทีแบบกวนตีนก่อนจะกองเสื้อผ้าทั้งหมดลงในอ่างล้างหน้า...เปิดน้ำและตีสบู่ฟรีของโรงแรม...



เพื่อซักผ้า



“นายนิสัยไม่ดี!!!”ฮึ่ยยยยย  ถ้าจะขอเสื้อไปซักก็บอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องจู่โจมขนาดนั้นด้วย



ผมกระแทกส้นเท้าเดินปึงปังกลับไปที่เตียงแล้วก็ล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมโปงด้วยความโมโหและอับอาย



สาบานได้เลยว่าได้ยินเสียงหัวเราะสะใจดังลอยมาจากห้องน้ำ...ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เขาต้องจงใจแกล้งผมแน่ๆ!!



หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินเข้ามาใกล้ ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าเป็นใคร เจ้านายเลิกผ้าห่มของผมออกแล้วก็ส่งรอยยิ้มแพรวพราวมาให้



“ไม่ต้องมายิ้มเลย”



นายหยุดยิ้มตามที่ผมสั่ง(?)แต่แทนที่เขาจะง้อผมที่แกล้งงอนแก้มป่องอยู่เขากลับทิ้งตัวลงมานอนกอดผมแน่น เจ้านายฝังใบหน้าของเขากับซอกคอของผมแล้วก็ซุกอยู่อย่างนั้น



ท่าทีเหมือนเด็กยังไม่หย่านมกำลังอ้อนคุณแม่



“โอ๋ๆ ลูกนายเป็นอะไรไปเหรอครับ เพื่อนที่โรงเรียนรังแกเหรอ บอกแม่มา แม่จะไปเฉ่งมันเอง”ผมสวมบทคุณแม่แล้วก็พูดหยอกเขาพลางหัวเราะคิกคัก อยากทำให้บรรยากาศมาคุเมื่อครู่หายไปจนหมด แต่คำตอบของนายกลับผิดคาด



เขาพยักหน้าแล้วก็พูดว่าอืมในลำคอ



“เห...”



“ก็อืม...เพื่อนแกล้งไง คุณแม่ไปจัดการให้หน่อยสิ”



“ใครหน้าไหนมันจะกล้าไปแกล้งเจ้านายคนเก่งของกันย์ได้ บ้า...”



“ก็เพื่อนของกันย์ไง...แล้วก็กันย์ด้วย...”เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา



ถ้าแค่เพื่อนผมนี่ผมพอจะเข้าใจนะ แต่ผมไปแกล้งอะไรเขาตอนไหนเนี่ย มันตรงกันข้ามเลยไม่ใช่เหรอ!?



คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะได้ถามอะไรเจ้านายก็เงยหน้าขึ้นมาประทับริมฝีปากลงกับกลีบปากของผมอย่างนุ่มนวล เขามอบจุมพิตอ่อนหวานให้ผม พวกเราคลอเคลียกันอย่างเคลิบเคลิ้มก่อนเขาจะเป็นฝ่ายผละออกไปก่อน



เจ้านายลูบเส้นผมของผมขณะทอดสายตาเว้าวอนมองมายังผมที่เริ่มกลอกสายตาหลุกหลิกด้วยความเขิน



นายที่เป็นแบบนี้คือนายที่กำลังจะมีอะไรกับผม...



นายที่ทำหน้าเศร้าๆแล้วก็มองลึกเข้ามาในนัยน์ตาที่ไหววูบเพราะสัมผัสที่อบอุ่นของเขาอย่างผม...คือนายที่ผมไม่รู้ว่ากำลังมองเห็นใครในตัวผม...สิ่งเดียวที่รู้ก็คือนายรักคนๆนั้นมาก



รักมากเสียจนโอบกอดคนที่เป็นเหมือนตัวแทนอย่างผมเสียอ่อนโยนและแนบแน่น



ทุกครั้งที่พวกเราจูบกัน เขากำลังจูบกับใครหรือรู้สึกอย่างไร ในอกซ้ายมันกลวงโบ๋ไปหมดเพราะทั้งความสุขและความเสียใจได้ถูกหอบพัดออกไปพร้อมความร้อนรุ่มที่ล้นปรี่ออกมาแทนทีเสมอ



“ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้น หืม...”ผมคลี่ยิ้มแล้วก็สวมกอดเขาเอาไว้หลวมๆ



“ไปอาบน้ำกันเถอะ”ถึงเขาจะเลี่ยงตอบคำถามของผมแต่ผมก็รู้อยู่แล้วเลยไม่ได้ร้องท้วงอะไร



“อืม....”ก่อนจะพาตัวเองลุกขึ้นแล้วก็ส่งรอยยิ้มละไมไปให้คนชวน



นายเปิดน้ำที่อ่างนี้แล้วก็ตีฟองสบู่ โรงแรมนี้เขาแถมสบู่เยอะใช้ได้เลยนะเนี่ย ดูจากการที่เทซักผ้าไปตั้งเยอะแล้วยังเหลือพอจะใช้ทำกิจกรรมอื่นอีก



“ลงมาดิ”นายที่สะบัดผ้าขนหนูออกแล้วก็หย่อนตัวลงกับอ่างน้ำอุ่นที่มีฟองฟอดเต็มเอ่ยเรียก มาถึงตรงนี้ผมเริ่มหน้าขึ้นสีหน่อยๆแต่ก็ตามลงไปแบบว่าง่าย



พวกเรานั่งหันหน้าชนกัน เขาจ้องหน้าผมนิ่งค้างแบบเดิมอีกแล้ว ผมที่เกร็งไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ที่ไหนก็เลยนั่งกอดเข่า



“เป็นเด็กมีปัญหาหรือไงนั่งอย่างนั้น”



“ทำไมวันนี้นายหาเรื่องจัง”ผมมุ่ยหน้าแล้วก็เสตาไปทางอื่น”อ๊ะ...หรือว่าเบื่อแล้วเลยหาเหตุเลิก...”



“อยากเลิกต้องพามาถึงทะเลด้วยหรือไง”



เออนั่นสิเนอะ งั้นอาการแปลกๆของเขาคืออะไรล่ะเนี่ย



“กันย์อยากเลิกหรือไง?”



ผมส่ายหน้าอย่างแรงแทนคำตอบ ไม่เอานะไม่เลิก “โอ๊ย!!”ดูท่าผมจะส่ายแรงไปหน่อย ฟองสบู่มันเลยกระเด็นเข้าตาเต็มๆ”แสบง่ะ งือออออ....”ผมหลับตาปี๋เลยไม่รู้ว่าคนที่รีบเอาฝักบัวมารดหน้าแล้วก็สั่งให้ผมปรือตาขึ้นนิดนึงทำสีหน้าเอือมระอาระดับไหน



“ให้ตายเถอะ เป็นเด็กอนุบาลหรือไง”นายบ่นพลางล้างสบู่ออกจากตาให้ สัมผัสอันอ่อนโยนจากมือของเขาอบอุ่นกว่าน้ำอุ่นที่อาบอยู่เสียอีก ทันใดนั้นเองผมก็ปัดมือของเขาออกแล้วก็โผกอดเขาแน่น



“นาย...”



“ตาหายแสบแล้วเหรอ หืม?”



“หายแล้ว”



นายยกมือขึ้นมาลูบหลังผมเหมือนปลอบเด็ก ผมไม่รู้ว่าผมกำลังเสียขวัญเรื่องอะไร แต่นายวันนี้ทำตัวแปลกมากจนผมตามไม่ทัน
เขาอารมณ์ขึ้นลงและผันผวนเหมือนพายุจนผมอดกลัวว่าเขาจะพัดหายไปไม่ได้...ผมกลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่เพื่อนของเมษบอก



“กันย์...”เสียงทุ้มกระซิบข้างหู”เป็นแฟนกันไหม”



“เอ๋!?”ในพริบตานั้นเองผมก็ดันตัวออกมามองสีหน้าคนพูดอย่างตกตะลึง”หมายความว่ายังไง!?”



“ก็หมายความตามนั้นนั่นแหละ...เป็นแฟนกันไหม ตอบมาเร็วๆสิ”



“ก็ตอนนี้พวกเราก็เป็นแฟนกันอยู่...”



“ไอ้แฟนครึ่งๆกลางๆแบบนี้ไม่นับสิ ขอแค่ความรู้สึกของกันย์ตอนนี้ อยากเป็นแฟนกับนายไหม...ที่นี่ไม่มีใคร มีแค่เราเท่านั้น ไม่ว่าที่ผ่านมากันย์จะเคยชอบใครมากแค่ไหน หรือฐานะของพวกเราจะแตกต่างกันยังไง แต่ในที่ที่มีแค่เราสองคนนี้...ได้โปรดมองตาของนายแล้วก็พูดความต้องการของกันย์ออกมาได้ไหม...”



เพราะพวกเรากำลังกอดกันอยู่ ผมก็เลยมองไม่เห็นหน้าของเขา แต่เสียงหัวใจที่ดังสะท้อนในหูตอนนี้ผมพอจะแยกออกว่าจังหวะไหนเป็นของผม จังหวะไหนเป็นของเขา...



“นาย...”



“เราชอบกันย์นะ ชอบมาตลอด...”



“เหะ!?”



“ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ไม่ว่าจะทำอะไรหรือคบกับใคร ทุกๆวันก็คิดถึงแค่กันย์...แค่กันย์คนเดียวเท่านั้น...”



“...”



“ทุกๆวันของหนึ่งเดือนก็คือสามสิบวัน...ทุกๆวันของหนึ่งปีก็คือสามร้อยหกสิบห้าวัน...ทุกๆวันของสองปี...นายรักกันย์มาเกือบเจ็ดร้อยวันแล้วนะ...เพราะฉะนั้นขอร้องล่ะ ถึงกันย์จะยังไม่ชอบนาย แต่ขอโอกาสได้ไหม รับรองว่า...”



“เป็นพันๆวันแล้ว!!”



ผมตะโกนใส่หน้าคนที่กำลังสารภาพรักกับผมอยู่ด้วยสีหน้าตกใจระคนดีใจ นายขมวดคิ้วแบบงุนงงผมเลยเอามือปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาอย่างช่วยไม่ได้ออกแล้วก็ต่อว่าเขากลับไปว่า



“นายนิสัยไม่ดี ชอบเรามาแค่เจ็ดร้อยกว่าวันไม่ต้องทำเป็นคร่ำครวญเลย ฮือออ กันย์ชอบนายมาเป็นพันๆวันแล้วไม่เห็นบ่นสักคำ!”



หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 26-05-2017 21:34:16
ก่อนอื่นต้องขอโทษนะคะที่หายไปนาน(มั่กๆ)
อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์ที่ยุ่งที่สุดในชีวิตมหาลัยของเราเลย
นั่นคืออาทิตย์ที่มีพรีเซนส์จบปี4 นั่นเอง
แฮ่ๆ
อย่าเพิ่งเลิกตามกันนะคะ
มีของมาง้อด้วย

(https://www.img.in.th/images/9e6fa30107284502a9ed6322bfc14f1b.jpg)



ิัFaCai Novels

https://www.facebook.com/Facai.Publishing/?hc_ref=PAGES_TIMELINE&fref=nf
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-05-2017 21:50:14
เคลียร์กันแล้วว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-05-2017 21:51:30
รู้ใจกันสักที  :hao5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 26-05-2017 21:58:09
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-05-2017 22:12:48
 :mew3: :mew3: :กอด1: :กอด1: :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 26-05-2017 22:20:44
ได้บอกออกไปก็เบาใจ
เฮ้อ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 26-05-2017 22:21:46
 :man1:
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-05-2017 22:51:16
 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-05-2017 23:01:59
รู้ใจกันสักที !!!
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 26-05-2017 23:39:42
สารภาพกันจริงๆซะที,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 27-05-2017 00:21:40
ค้าง อยากอ่านต่อ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 27-05-2017 00:48:29
โอ๊ย นายสุดยอด สารภาพแล้วฮือออ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-05-2017 01:04:57
เค้าสารภาพรักกันแล้ว :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-05-2017 02:08:14
เค้ารู้ใจกันแล้ววว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 27-05-2017 14:12:50
เค้าบอกชอบกันแล้วค่ะแม่ งืออออ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-05-2017 15:00:45
 o13
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 27-05-2017 15:48:43
เอาอีกๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่13 --- 26-05-17
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 27-05-2017 21:17:41
กรี๊ดดดดดด
เขินนนน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 01-06-2017 18:27:39



ตอนที่14



ผู้ชายในอ้อมแขนของผมหัวเราะแล้วก็ร้องไห้ กันย์พูดไปเช็ดคราบน้ำตาไป ตัวผมที่นิ่งค้างไปเพราะคำพูดไม่คาดฝันของเขาได้แต่กระพริบตาถี่ๆทอดมองร่างบางตรงหน้า



“หมายความว่ายังไง!?”



“ก็หมายความตามนั้นแหละ นายนิสัยไม่ดี ชอบกันย์ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก โง้ยยยยยยย ปล่อยให้กันย์ทำอะไรลงไปบ้างรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย นี่แหน่ะๆๆๆๆ”มือเรียววักน้ำสาดใส่ผมด้วยความแค้น



“โอ๊ย เดียวก่อน!! นายไปทำอะไรผิดตอนไหนอธิบายมาก่อนเซ่!!”ผมรวบทั้งแขนทั้งตัวของเขาแล้วก็ลากร่างบางมานั่งหันหลังพิงอกผม หากมองจากมุมนี้ก็จะเห็นหูแดงๆและซากคอขาวๆของกันย์



ผมกระชับอ้อมแขนกระตุ้นให้เขาสารภาพความจริงออกมาสักที



“บอกมาเร็ว นายบอกกันย์ไปหมดแล้วนะ”



แต่เขากลับส่ายหน้าไปมาแล้วก็ลุกขึ้นยืนคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้วก็ฉีดน้ำจากฝักบัวรดตัวก่อนออกจากห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว



ผมหัวเราะมองคนที่เดินลนลานออกจากห้องไป



“อะไรของเขา ฮ่ะๆๆๆ”สีหน้าพิลึกๆของกันย์น่ารักชะมัด



งานนี้ต้องสืบกันยาว ผมรีบลุกตามเขาออกไปทันที สิ่งแรกที่เห็นหน้าห้องน้ำก็คือผ้าขนหนูเปียกโชกของกันย์พาดอยู่บนเก้าอี้ของโต๊ะเครื่องแป้งและสิ่งถัดมาก็คือก้อนตัวหนอนสีขาวบนเตียง...?



“ไม่ต้องหลบเลย ออกมา สารภาพมาซะดีๆ เมื่อกี้พูดอะไรไว้”ผมคลี่ยิ้มชั่วร้ายพลางขยับตัวเข้าไปใกล้เจ้าก้อนผ้านวมที่ถอยกรูดไปติดขอบเตียงอีกฝั่งหมิ่นเหม่จะตกผมก็เลยรวบร่างบางเอาไว้ทั้งๆที่ยังห่อตัวอยู่แบบนั้นนั่นแหละ



“เง้ออออ”กันย์ส่งเสียงดังอู้อี้ออกมาจากผ้าห่ม



“ดิ้นใหญ่เลย ฮ่าๆๆ ดิ้นเข้าไปยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”ผมใช้ขาหนีบเขาไว้ส่วนสองมือที่ว่างก็ยื้อยุดผ้านวมออก กันย์ดิ้นกระแด่วๆส่งเสียงโวยวาย



“อย่าแกล้งกันย์ นายนิสัยไม่ดี!! ม่ายยยย กันย์ก็ชอบนายเหมือนกันแค่นี้พอใจรึยัง แง๊งงงง หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”กันย์โวยวายดิ้นไปดิ้นมาเมื่อผมดึงผ้าห่มออกมาจากตัวเขาได้สำเร็จ



กันย์ตอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรเลยหรือก็คือแก้ผ้านั่นแหละ ผิวขาวนวลของเขาต้องแสงไฟสีส้มสลัวในห้องนอนของโรมแรมขับเสน่ห์ดึงดูดน่าสัมผัสจนคนมองเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างลืมตัว



“นะ...นาย...”เสียงใสตะกุกตะกัก มือบางพยามคว้าผ้าห่มกลับไปแน่นอนว่าไม่สำเร็จ ผมเขี่ยของเกะกะไปยังปลายเท้าแล้วตามขึ้นคร่อมกันย์ที่มีสีหน้าเหวอๆ



“นิสัยไม่ดี อุ๊บ...อืมมม....”ว่าดีนัก ปิดปากซะเลย ตอนได้ยินเขาพูดคำว่าชอบมันดีใจจนทนไม่ไหวเลยล่ะ ผมหัวเราะในลำคอขณะจับขาเรียวแยกออกจากกัน



“กันย์ครับ”ผมแกล้งกระซิบถามเสียงแผ่วข้างหูซึ่งสำรวจจนรู้ว่าประสาทแถวนี้ของอีกฝ่ายไวเป็นพิเศษ



“หื๊มมม”คนถูกหยอกหลับตาปี๋แล้วก็เบือนหน้าหนี นั่นช่วยยืนยันว่าข้อสันนิษฐานของผมถูกต้อง หึหึหึหึ



“จะเล่าเรื่องพันวันเมื่อกี้ดีๆไหมครับ”


คำตอบคือส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก อา...ผมเตือนเขาดีๆแล้วนะ ต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้นก็หาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ ผมจับกันย์พลิกคว่ำหลัง ตามมาด้วยเสียงร้องท้วงของเจ้าตัว



“อย่านะ!! มีเจลรึไง!?”กันย์ถามหาสิ่งที่ผมไม่เคยใช้ อยากจะถามกลับเหมือนกันว่าปกติเคยเห็นนายใช้ด้วยเหรอแต่ผมก็ได้แต่คลี่ยิ้มกริ่มแล้วก็ชูสารหล่อลื่นที่แอบซื้อแล้วก็หย่อนใส่เก๊ะหน้ารถของกันย์เอาไว้หลอดหนึ่งและแอบเก็บไว้ในลิ้นชักหัวเตียงในห้องกันย์โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยอีกหนึ่งหลอด



“เง้อ...”เสียงหลงๆจากคนด้านใต้ กันย์ใช้มือจิกหมอนเอาไว้แน่น ผมไม่รู้ว่าเขาทำหน้าแบบไหนตอนที่ผมกำลังสอดนิ้วเย็นๆเข้าไปในร่างกายของเขา สิ่งเดียวที่รู้คืออาการกระตุกเกร็งของคนขี้ตื่น



“กลัวอะไรคนดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”



“ก็สีหน้าของนายมันฟ้องว่าถ้าไม่ยอมเล่าออกมาให้หมดซะดีๆล่ะก็คืนนี้ไม่จบง่ายๆแน่ไงเล่า!!! อื๊อออ....ไม่เอานะ เอานิ้วออกไป๊! อ๊ะ...”



ในเมื่อเขาสั่งให้เอานิ้วออกแล้วผมจะไปขัดขืนคำสั่งให้เสียเวลาทำไม



ผมถอนนิ้วของตัวเองออกก่อนคว้าส่วนกลางลำตัวของตัวเองขึ้นท่ามกลางความตื่นตระหนกของคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดพลาดออกไป กันย์รีบหันมาเผชิญหน้ากับผมซึ่งส่งรอยยิ้มกริ่มไปให้พร้อมดวงตาหวานฉ่ำ



ใบหน้าหวานละไมของเดือนคณะบริหารซีดกว่าปกติ แววตาของกันย์ฉายแววลังเลอย่างชัดเจน



และแววตาแบบนั้น ผมขอตีความเอาเองว่าเขากำลังชั่งใจเรื่องจะยอมผมดีหรือจะปฏิเสธเสียงอ่อนแบบนี้ต่อไปดี



“ทำไมตอนนั้นถึงหลงรักคนหื่นแบบนี้ได้นะเรา”กันย์ส่ายหัวไปมา เขาหัวเราะคิกคักน่ารักมากจนผมถือว่านั่นเป็นคำตอบ คำตอบว่า...เข้ามาสิ เข้ามาในตัวกันย์... ผมผลักร่างบางลงนอนราบกับเตียง จับเรียวขาสวยให้แยกออกจากกัน ซึ่งขั้นตอนทั้งหมดนี้คงไม่เกิดขึ้นหากอีกฝ่ายขัดขืน



“ยอมให้ทำแบบนี้แล้วทำไมไม่ยอมเล่าออกมาด้วยเลยล่ะ?”ผมก้มลงดูดซับความหวานจากกลีบปากบางก่อนกระเซ้าถาม ใบหน้าของกันย์ขึ้นสีเรื่อไปหมดเมื่อถูกผมจับได้ว่าเขาเองก็อยากมีอะไรกับผม



“กะ...ก็มันน่าอาย อ๊ะ....”



สารหล่อลื่นที่ลงทุนซื้อมาได้ออกโรงอีกครั้ง ผมบีบใส่มือเพิ่มอีกนิดหน่อยก่อนจะส่งนิ้วยาวๆของตัวเองเข้าไปในร่างกายของกันย์อีกครั้ง ร่างกายขาวนวลกระตุกเกร็งยามนิ้วที่สองและสามเรียงรายตามเข้าไปติดๆ เพราะเมื่อครู่ผมเบิกทางเอาไว้พอสมควรแล้วมันเลยไม่ใช่เรื่องยากอะไร



“อื้มมมม อย่าขยับนิ้วแบบนั้น อ๊า! มันเสียวนะ นาย!!”



“ก็เล่ามาสักทีสิ”



“ห๊ะ ฮ๊าห์!! อื๊ม นายอย่าแกล้งกันย์สิ!!...”



เหมือนว่าเขาจะรู้ตัวแล้วว่าผมกำลังทำอะไร



“อือออ นาย...พอแล้ว...ไม่เอานิ้วแล้ว...”



นิ้วที่สี่ถูกส่งตามเข้าไปในช่องทางสีหวานซึ่งตอดรัดไม่หยุด ดวงตาของกันย์ฉ่ำเยิ้มปรือปรอยมองผมซึ่งส่งยิ้มกวนๆให้จากด้านบน ริมฝีปากสีกุหลาบเม้มหากันจนเป็นเส้นตรงเมื่อถูกนิ้วทั้งสี่ของผมลุกล้ำแบบร้อนรัว



“นาย...ขอร้องล่ะ อ๊า...ฮื๊มม..”



ความคับแน่นที่ตอดรัดนิ้วอยู่ทำให้ผมเริ่มอดใจไม่ไหวอยากสอดใส่ของตัวเองเข้าแทนที่



แต่ตอนนี้ยังไม่ได้



“งั้นก็รีบๆเล่ามาสิ แค่เล่าเองนะ ไม่เป็นไรหรอก”



จนกว่าผมจะได้ฟังความจริงจากปากกันย์



“อื้อออ ใจร้าย นายนิสัยไม่ดี มะ ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ...ได้โปรดเถอะนะๆๆ งืออ...”หยาดน้ำสีใสร่วงผล็อยลงมาจากนัยน์ตาคู่หวาน ผมชะงักนิ้วอยากตกใจเพราะเริ่มรู้สึกผิดบวกกับเริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน



แต่ทว่ากันย์ก็ทำในสิ่งที่ผมคิดไม่ถึง!



เขายันตัวลุกขึ้นแล้วก็ขยับสะโพกถอนตัวเองออกจากนิ้วของผม!!



“อ๊า...!!!”ใบหน้าสวยเชิดรั้งตามแรงอารมณ์ที่พุ่งพล่าน กันย์หอบหายใจถี่รัวในขณะที่ผมได้แต่ชันเข่ามองตาปริบๆ
ก่อนมือเรียวนุ่มนั้นจะผลักผมล้มลงกับเตียงแล้วกันย์ก็ตามขึ้นมาคร่อม!!!



“กะ กันย์...”ได้แต่ส่งเสียงแหบแห้งเรียกชื่อเจ้าของใบหน้าแดงก่ำซึ่งเปลี่ยนตำแหน่งมาอยู่ด้านบน กันย์สะบัดหน้าค้อนผมดังขวับ



“ขอโทษ....”ผมไม่รู้ว่าอาการแบบนี้คือโกรธหรืองอนแต่ขอเดาว่าทั้งสองอย่างเลยรีบชิงขอโทษออกไปแต่คนด้านบนกลับไม่สนใจเสียงของผมแม้แต่น้อย เขาหันหลังให้ทั้งๆที่ยังนั่งทับอยู่บนท้องน้อยของผมจากนั้นบั้นท้ายขาวกลมกลึงน่าขย้ำของกันย์ก็ขยับเคลื่อนไปจ่อกับแก่นกายของผม



“กันย์!?”



อย่าบอกนะว่ากันย์กำลังจะ...



ร่างบางซึ่งหันหลังให้มีท่าทีอึกอักลังเล ต่อให้ไม่เห็นแต่ผมก็รู้เลยว่าใบหน้าน่ารักๆของอีกฝ่ายจะแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุกขนาดไหน



สวบ!



“อื๊ออออออออออห์!! อึก อา....”กันย์ทิ้งตัวเองลงมาพร้อมเสียงร้องครวญครางอย่างซ่านเสียว



ให้ตายเถอะพระเจ้า!!



ร่างกายที่ระทดระทวยของคนที่รับเอาสิ่งแปลกปลอมเข้าไปสั่นเทาแต่ก็ยังเพียรพยามยกสะโพกขึ้นลงตามจังหวะ



“กันย์พอแล้วไม่ไหวหรอก เดี๋ยวนายทำให้นะ”



“ไม่เอา!! ไม่ง้อนายแล้ว นายนิสัยไม่ดี ฮึก...ฮือ...”



เสียงสะอื้นแบบนี้มัน....หรือว่ากันย์กำลังร้องไห้!!?



“กันย์!!”ไม่รั้งรออะไรแล้ว ผมรีบผุดลุกขึ้นไปสวมกอดเอวเพรียวจากด้านหลังทันที แต่ดูเหมือนว่าผมจะรีบลุกไปหน่อยร่างบางเลยกระตุกเกร็ง



“ปล่อยนะ นอนลงไปเลย!! นายมีหน้าที่นอนเฉยๆก็พอ แงงง ไม่เอานะ!!”



“โอ๋ๆนะคนดี ไม่แกล้งแล้วไม่แกล้งแล้ว อย่างอนนะ”



“อย่าทำเหมือนปลอบเด็กแบบนั้นนะ!!”



“ก็เด็กจริงๆนี่”



“ไม่ใช่นะ อื๊อออ!!!”เถียงอยู่ดีๆเขาก็สะบัดขาไปมาด้วยเสียงร้องน่าฟังเพราะผมแกล้งขยับเอวเบาๆสองสามครั้ง กันย์ขี้
โวยวายคนเมื่อกี้หายไปในพริบตาเหลือแต่กันย์น่ารักของผมที่นั่งตัวสั่นกำผ้าปูที่นอนแน่น



เมื่อเขาไม่ต่อต้านแล้วผมก็จับเขานอนกับเตียงแล้วก็จวบจนเริ่มขยับตัวร่างเล็กครางเสียงแผ่วผมถึงเร่งจังหวะให้กระทั้นถี่ยิ่งขึ้น แรงตอดรัดท่อนลำอุ่นเล่นเอาเหงื่อผมไหลออกมาจนชุ่มพลางเพิ่งแรงกระแทกส่งตัวให้เข้าลึกยิ่งขึ้นไปแบบไม่ยั้ง



“อ๊า!! อื้อออ อ๊า!!!”



ผมเชยคางมนให้หันหน้ามาหาก่อนส่งลิ้นร้อนเข้าไปกอบโกยความหวานและความร้อนแบบไม่รู้จบ ในขณะที่สองมือก็เคล้นคลึงบดขยี้ยอดอกสวยทำเอาร่างบางเกร็งขืนหอบหายใจรัวและช่องทางเบื้องหลังยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก



กันย์ขยับสะโพกรับกับจังหวะกระแทกของผมจนกระทั้งใกล้ถึงจุดสุขสม



“อื้ออออ...”ผมเร่งตัวเติมเต็มร่างกายที่ต้องการความอุ่นร้อนก่อนน้ำรักจะไหลทะลักออกมาในที่สุด



“อ๊า.....!!!”



กันย์ซบตัวลงกับหมอนหอบหายใจระส่ำรวยรินอย่างคนหมดแรง เห็นดังนั้นผมจึงถอนตัวออกแล้วก็พลิกตัวเขาให้นอนหงายก่อนมอบจุมพิตแสนหวานให้อีกครั้ง หยอกเย้าลิ้นร้อนคลอเคลียกันอยู่ครู่ใหญ่ถึงแยกออกจากกัน



“ชอบไหม”ผมรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนพลางกระซิบถาม กันย์พยักหน้าแบบเขินๆแทนคำตอบ



“ยังอยากรู้เรื่องเมื่อกี้อยู่ป่าว”กันย์งุบงิบถามเสียงค่อย



“หืม อ๋อ ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรแค่รู้ว่าพวกเรารักกันก็พอใจแล้ว”



“ว่าจะเล่าสักหน่อย งั้นไม่เล่าแล้วกัน”



“เล่าเถอะ!!”




“เมื่อกี้ยังพูดดีอยู่เลย ฮ่ะๆๆ เอาเถอะ เรื่องของเรื่องก็คือเราแอบชอบนายตั้งแต่ม.ปลายนู่นนนนนแล้ว ที่นายเห็นเราไปนั่งตรงทางที่นายต้องเดินผ่านนั่นนั่งอ่อย ดอกไม้นั่นด้วย ทานตะวันนั่นก็ซื้อให้นายนั่นแหละ ส่วนที่ร้องไห้ที่ร้านเหล้าวันนั้นก็เพราะเพื่อนนายพูดกันว่านายมีคนที่ชอบม๊ากมากกกอยู่กันย์เลยเฟลคิดว่าแห้วชัวร์เลยเดินหนีไปร้องไห้ในห้องน้ำ...”



“!!!?”



“แล้วก็ คือ...เอ่อ...วันนั้นที่ขอนายเป็นแฟนก็เพราะเอิ่ม...”



“พอแล้ว ไม่เป็นไร ไม่ต้องเล่าแล้ว ขอบคุณนะ”ผมรีบตัดบทก่อนเพราะเริ่มจะเดาได้ว่าวันที่เขาขอผมเป็นแฟนเขาคิดอะไรอยู่ ถ้าปล่อยให้พูดออกมาคงใจร้ายน่าดู ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น



คืนนี้ยกเดียวก็คงพอแล้ว ที่เหลือผมอยากกอดเขาเอาไว้แบบนี้มากกว่า



เพื่อรับไออุ่นของกันและกัน



แทนคำขอโทษที่ปล่อยให้กันย์คิดมากอยู่คนเดียวตั้งนาน




______________________________________

หื๊นหื่น เนอะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 01-06-2017 19:28:56
รอบเดียวก็พาคนอ่านจมกองเลือดแล้วอ่ะ หื๊นหื่น อิอิ
รู้ใจกันและกันแล้ว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-06-2017 20:29:52
 :man1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 01-06-2017 22:50:51
 :mew3: :mew3: :mew3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 01-06-2017 22:57:38
 :pighaun: :pighaun: :pighaun:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-06-2017 23:34:32
แซบไปอีกกกก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 01-06-2017 23:52:34
 :z1:

 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 02-06-2017 02:42:07
ถ้าหนูกันย์ออนท้อปแล้วไม่ร้องไห้
สาบานเลยว่านายไม่มีทางให้ลงมาง่ายๆ5555555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-06-2017 05:12:41
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 02-06-2017 07:51:25
นั่งอ่อย ฉันขำ กันต์คะ ยอมค่ะ ยกธง ให้มงเลย ฮ่าๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Loste ที่ 02-06-2017 11:30:49
 :pighaun: เป้นนิยายเลือดสาดที่ดีต่อใจจริงๆ ฟินกระจาย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 03-06-2017 21:24:32
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-06-2017 21:29:12
เราชอบคนแบบนี้ ชอบแล้วอ่อย ไม่งั้นก็นก  :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 04-06-2017 23:57:56
เขิน อย่างแรง,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่14 --- 01-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 05-06-2017 16:37:39
 :jul1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 07-06-2017 16:59:14



ตอนที่ 15



กว่ากันย์จะตื่นก็ปาเข้าไปเที่ยงพวกเราจึงตัดสินใจออกมาหาอะไรกินที่ริมหาด ผมเลือกพากันมากินร้านเตียงผ้าใบริมหาด ลมจากทะเลพัดขึ้นมาปะทะกับใบหน้า ผมรู้สึกรำคานนิดหน่อยเพราะผมมันตีปรกหน้าแต่กันย์คงรำคานมากๆเพราะทัดผมข้างหูไปกี่รอบมันก็กลับมากระเซิงทุกครั้ง ผมแอบยิ้มขำท่าทางกระฟัดกระเฟี้ยดนั้น


”กันย์จะกินอะไร”



“อะไรก็ได้”เพราะมัวแต่สนใจอย่างอื่นเลยตอบผมแบบส่งๆ




แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ผมรู้ว่ากันย์ชอบกินอะไร”เอาไข่เจียวหอยนางรม ปูนึงครึ่งโล แล้วก็ต้มยำทะเลครับ” ผมหันไปสั่งกับเด็กสาวลูกเจ้าของร้าน เธอก้มหน้าก้มตาจดออเดอร์อย่างเงอะงะ ก่อนจะถามว่ารับเครื่องดื่มอะไรดี ผมสบตากันย์เชิงให้เขาสั่งแต่กันย์กลับนั่งยิ้มนิ่งๆเหมือนเปิดโอกาสให้ผมเลือกเอง



“เอาที่นายชอบบ้าง”



“อะ ฮ่ะๆๆ งั้น น้ำเปล่าละกันครับ”



น้องเด็กเสริฟจากไปแล้วทีนี้ก็เหลือแค่เรา2คนกับท่าทีอิหลักอิเหลื่อ แบบว่า แอบเขินแปลกๆ เพื่ออะไรวะ? ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วแค่รู้ว่าใจตรงกันแค่นี้ถึงกับไม่กล้าสบตาเลยเรอะ ไม่ๆๆ ผมต้องไม่ทำตัวกากขนาดนั้น”เอ่อ วันนี้อากาศดีเนอะ”



เห้ยยยยยยยยย พูดอะไรโง่ววววๆ เป็นบทที่ผมอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดขข้อหาพูดอะไรสิ้นแต่คิดอีกที่เก็บลิ้นไว้เลียกันย์ดีกว่าผมจึงไม่กัดลิ้นตัวเองตายและเหลือนมองแฟนของผมว่าจะตอบกลับมาว่าอย่างไร



“อ่า อืม ท้องฟ้าสวยดี”กันย์เขี่ยปลายเท้ากับพื้นทรายไปมา ก้มหน้างุดๆเขี่ยทรายไปทางซ้ายทีขวาทีจนมันจะก่อตัวเป็นปราสาทอยู่ละ โอเคครับที่รักกำลังเขินผมเข้าใจ



“เมฆเยอะขนาดนี้เนี่ยนะท้องฟ้าสวย”ผมแกล้งหยอก



กันย์พองแก้มน้อยๆก่อนมุบมิบปากเถียงกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ว่า”อากาศก็ไม่ได้ดีเหมือนกันล่ะน่า”ก่อนพวกเราจะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน นี่คือช่วงเวลาแห่งความสุขอย่างแท้จริง



“ถ่ายรูปกันป่าว”กันย์ถามอย่างกระตือรือร้น



“อืม ก็ดีนะ มานั่งฝั่งนี้สิ”ร่างโปร่งย้ายก้นมานั่งฝั่งเดียวกับผมอย่างว่าง่าย ผมยกมือถือของตัวเองขึ้นมาเตรียมเซลฟีแต่กันย์กลับบอกให้ใช้เครื่องของเขาแทน



“ใช้ของกันย์ๆ กล้องสวยกว่า”



คือนายก็ไม่ได้ใช้โนก๋อย 3310นะ กล้องซัมซุงรุ่นท็อปมันไม่ได้กากขนาดนั้นที่รัก”ใช้เครื่องนาย นายจะได้เป็นคนโพสต์ไง”




“ให้กันย์โพสต์ก็ได้นิ ไม่เห็นเป็นไร”ดูทำหน้ามุ่ยเข้า



“จะดีเร้อ ถ้าโดนเอฟซีเจ้านายคนดังมาแซะว่าลงรูปคู่กับนายเพื่อพยามแสดงความเป็นเจ้าของก็อย่ามาหัวร้อนทีหลังละกัน”



“หะ เห้ย! ไม่หรอก กันย์ไม่สนใจคนพวกนั้นสักหน่อย”ปากบอกปฏิเสธแต่สีหน้าแววตาพิรุธเชียวครับที่รัก



ผมส่ายหน้าเบาๆด้วยความเอ็นดู”แล้วใครกัน ที่ขี้หวงถึงขนาดให้นายเปลี่ยนชื่อเฟสเป็น ปากกา พัดลม ปืนกัน หืม?”



“สถานการณ์ตอนนั้นมันกำกวมกว่าตอนนี้หนิ ชิ ถ้านายอยากเป็นคนลงรูปเองขนาดนั้นก็ช่วยไม่ได้! ใช้เครื่องกันย์ถ่ายนี่แหละ เดี๋ยวแต่งรูปเสร็จแล้วส่งไปให้ทางแชท คิดแคปชั่นให้มันดีๆด้วยล่ะ อ๊ะ แต่ไม่ต้องประกาศตัวว่าเป็นแฟนกันนะ เบื่อพวกขี้แซะ อ้อ ถ้ามีผู้หญิงมาเม้นจีบก็ไม่ต้องไปตอบเข้านะ เข้าใจ๊?”




“คร้าบๆ”



น่ารักที่สุดเลยคนเนี้ย



*รูป*



ผมโพสรูปพร้อมเติมแคปชั่นสั้นๆแต่ได้ความหมายลงไป กันย์ผู้ไม่ขี้หึงเลยสักนิดรีบเข้าไปกดไลค์เป็นคนแรกทั้งๆที่นั่งอยู่ข้างกันแค่เนี้ย พร้อมคอมเม้นต์ที่ไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าของเล้ยยย(ประชด)ว่า น่ารักเหมือนกัน



นี่เป็นรูปที่ยอดไลค์พุ่งเร็วที่สุดเท่าที่ผมเคยลงแล้วมั้ง ขนาดนี่เป็นเวลาเรียนนะคนเข้ามาเผือกกันเร็วมากอ่ะ แต่ยังไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็นอะไรต่อจากคอมเม้นต์ของกันย์เลย จนกระทั่งไอ้กรเพื่อนรักเข้ามาแปะข้อความสั้นๆตามแบบฉบับของมันไว้ว่า ตัดคำว่า น่า ออกเหอะมึง



เท่านั้นแหละ เหมือนมีระเบิดลง ทั้งแฟนเก่า เพื่อนแฟนเก่า กิ๊กที่ผมเคยคุยด้วยไปทั่ว บวกสายเผือกคนอื่นๆอีกจำนวนมากเข้ามาเม้นต์ข้อความกันเป็นเบือ ผมส่งยิ้มแห้งไปให้คนข้างๆซึ่งนั่งจ้องจอมือถือตาเขียวปั๊ด



“ขนาดนี้ยังกล้ามองว่าตัวเองใสๆไม่ใช่เสือผู้หญิงอีกเนอะ เห๊อะ อยากจะอ้วก”




นายเปล่านะ เขามาเอ๊งงง นายไม่รู้เรื๊องงงง นายใสๆ นี่นายธรรมดาไงจำไม่ได้หรอม




คือตอนนี้ไม่ใช่แค่เม้นต์ใต้โพสต์รูปคู่แล้วครับ มีผู้หญิงทักแชทผมมา6-7คนได้ ไม่สิตอนนี้ 9คน... 12คนแล้ว โว้ยยยย มีแต่คนเข้ามาถามประมาณว่าที่ช่วงหลังๆนี้ไม่ตอบข้อความเจ้าหล่อนเลยเพราะจะเปิดตัวคบกับคนนี้ใช่มั้ย



ผมอยากตอบนะว่าพวกเราคบกันอยู่ แต่พอชั่งใจถึงบริบทสังคมแล้วผมก็ต้องหยุดมือ มันไม่ใช่แค่เรื่องของผมกับกันย์ แต่มันรวมถึงสถานะทางบ้านของกันย์ด้วย คงไม่ดีแน่ถ้าลูกชายตระกูลนักกฎหมายเก่าแก่เปิดตัวว่าคบกับผู้ชาย แล้วกันย์ก็ทำในสิ่งที่ผม
คาดไว้ เขาตั้งสเตตัสใหม่ขึ้นมาพร้อมแคปชั่น นี่เพื่อนไง อย่าคิดมากดิ



“ขอโทษนะ แต่ช่วยเปลี่ยนชื่อเฟสกลับเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย”



“อืม ได้”ผมทำตามที่กันย์ขอ กันย์ที่รักของผมดูน่าสงสารไปเลย ใจนึงก็อยากแสดงความเป็นเจ้าของผมให้โลกรู้ แต่จิตสำนึกมันตีกรอบให้รักษาภาพพจน์ของครอบครัวเอาไว้



“อย่าหงอยดิ อาหารมาพอดีเลย มากินกัน อย่าคิดมากเนอะ”



“ใครว่าหงอย กำลังสะใจอยู่ต่างหาก ดิ้นกันเข้าไป อยากรู้กันเข้าไป ฮ่ะๆๆๆๆ กันย์วินเห็นๆ”
ถรุย ไอ้เรารึอุตส่าห์โอ๋



“นายเล่นไอจีป่าว”



“ไม่มีอ่ะ ทำไมเหรอ”



“ชิ เชยอ่ะ”



“ผู้ชายเขาไม่ค่อยเล่นไอจีกัน เพื่อนในกลุ่มเป็นสิบไม่มีใครเล่นเลยสักคน”



“แต่เพื่อนกันย์เล่นอ่ะ ไอ้โรจน์ก็เล่น อืม...หรือว่ามันแล้วแต่คณะ ผู้ชายคณะกันย์หลายคนติดไอจีมากกว่าเฟสอีก ผู้ชายวิศวะคงไม่ติดอะไรเลย ติดแต่เกมส์”ถูกต้องครับที่รักของผมฉลาดมาก กันย์พยักหน้าหงึกๆเมื่อทำความเข้าใจสังคมของผมเสร็จ”แฮ่ๆ
เมษมาเม้นต์ด้วยอ่ะ ในที่สุดก็มีเอฟซีกันย์เข้ามาวอร์”



ผมกดอ่านข้อความของไอ้เมษ เมื่อคืนทิ้งเราทำไม อื้อหือ ไอ้หอกหัก ก่อนพิมพ์นี่คิดบ้างป่ะ คนนอกมาอ่านเขาจะรู้สึกยังไง จะคิดสะระตะมั้ยว่ากันย์กับเมษเคยมีซัมติงกันแล้วมีผมเข้ามาเป็นมือที่สาม ทั้งสองคนยิ่งสนิทๆกันอยู่ด้วย โว้ยยย เอาเข้าไป จากที่โนติผมเริ่มสงบลงแล้วตอนนี้กลับมาเด้งรัวๆ ไอ้เมษมันคนดังของมหาลัยนี่หว่า เป็นเดือนมหาลัยแถมบ้านยังรวยโคตรเซเลปชนิดที่ว่ามันไปนั่งกินข้าวมันไก่ที่โรงอาหารวันไหน วันนั้นร้านข้าวมันไก่จะขายหมดเร็วเป็นพิเศษอ่ะครับ



ก็เมษน่ารำคาญอ่ะ



“นี่ก็อุตส่าห์ไปตอบเขาอีกนะ”ผมเขกมเหงกใส่หัวกันย์ไปป๊อกหนึ่ง ดูก็รู้มั้ยว่าเมษมันไม่ได้ต้องการคำตอบ มันเข้ามาสร้างกระแส!! ทีนี่เอฟซีกันย์ก็เริ่มเข้ามาคอมเม้นต์บ้าง มีทั้งผู้หญิงที่แอบชอบกันย์อยู่เข้ามาโยเยว่ากันย์ชอบผู้ชายเหรอ ยันผู้ชายบางคนเข้ามาเม้นต์เต๊าะกันย์



“เราปิดเน็ตกันซักพักดีกว่าเนอะ”ผมเอ่ย



“เปิดอีกทีตอนเย็นจะได้เซอร์ไพรส์ทีเดียว คิกๆ”กันย์หัวเราะชอบใจ






แล้วมันก็เป็นจริงดังที่กันย์ว่าไว้ หลังจากกลับมาถึงกรุงเทพผมก็ไปส่งกันย์ที่คอนโดก่อนกลับมานอนที่หอของตัวเอง ผมเปิดดูความเคลื่อนไหวในไทม์ไลน์ก่อนจะพบว่าตอนนี้มีคนเปิดเพจคู่ นายกันย์ เป็นที่เรียบร้อย ผมไม่รู้สึกเฟลอะไรกับเพจนี้เพราะผมนับว่าคนที่ติดตามเพจคือคนที่อยู่ข้างเดียวกับผม แต่พวกที่ทักแชทมากเผือกนี่สิจะเยอะไปไหน ผมพยามเคลียร์โนติด้วยการเปิดเข้าไปอ่านโดยไม่ตอบ อ่อ ผมตอบแชทของไอ้บิ๊ก กับเพื่อนๆที่เข้ามาเผือกด้วยความเป็นห่วง   



กว่าผมจะเคลียร์ข้อความเสร็จก็ปาเข้าไปตีหนึ่ง จังหวะที่ผมกำลังจะปิดไฟนอนเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น




ก๊อกๆ



เห้ย อย่าบอกนะว่ามีคนตามมาเผือกถึงหอ



ผมส่องตาแมวดูปรากฏว่าแขกมาเยือนคือกันย์ของผมเองผมจึงรีบเปิดประตูออกไปด้วยความสงสัย



“มาทำอะไรดึกดื่นน่ะกันย์”คือกันย์ไม่ได้มาตัวเปล่าครับ กันย์มาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง...




“แฮ่ๆ ขอค้างที่นี่ได้ป่ะ ที่คอนโดมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย”



ผมให้ร่างโปร่งเข้ามาด้านในก่อนหาที่ว่างให้กระเป๋าใบโตของเจ้าตัว คนสวยของผมทิ้งตัวลงนั่งหน้าเจื่อนบนเตียงนอนพลางมองผมด้วยอาการอึกอัก



“เกิดอะไรขึ้นเหรอ เมษไปหาที่ห้อง?”ผมถาม



กันย์ส่ายหน้าไปมา”พีคกว่านั้น”



“คือ?”




“แม่มา YY”



โอเค รู้เรื่อง




งานเข้ากูแหง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-06-2017 18:12:10
งานเข้า
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-06-2017 18:13:23
นี่เรียกว่าปัญหาจากสังคมได้ไหมคะ ทั้งเพื่อน ทั้งไม่ใช่เพื่อน ครอบครัวอีก  :hao5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-06-2017 19:14:25
งานช้างเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 07-06-2017 20:31:51
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 07-06-2017 20:59:59
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 07-06-2017 21:49:08
มีคนงานเข้า
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-06-2017 22:05:28
แม่มาาาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 07-06-2017 22:27:13
งานเข้า
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 07-06-2017 23:29:08
งารเขเาเต็มๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-06-2017 00:42:12
 :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-06-2017 04:47:50
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่15 --- 07-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 08-06-2017 15:09:33
 แม่มา แล้วหนีมานอนกับนาย 555
 รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 15-06-2017 18:53:06



ตอนที่16



วันนี้เป็นเช้าที่สดใส แต่ใบหน้าหวานของแฟนผมกลับหมองหม่นประดุจท้องฟ้าตอนพายุเข้า ผมซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วพยามกล่อมเด็กหนีออกจากบ้านให้กลับไปพบครอบครัวด้วยกัน“ไปเร็วครับ ยังไงก็ต้องไปคุยกันอยู่ดี กันย์หนีหน้าแม่ตัวเองไม่ได้ตลอดหรอก เร็วเข้า แม่ไลน์มาว่ายังอยู่ที่ห้องของกันย์ใช่มั้ย”ผมทั้งปลอบทั้งหลอกล่อสารพัดกันย์ก็เอาแต่นั่งกอดหมอนข้างไม่ยอมตอบอะไรกลับมาเลย



เมื่อคืนกันย์ไม่ได้เล่าให้ผมฟังด้วยซ้ำว่าคุณแม่มาหากันย์ด้วยเรื่องอะไร แต่มันเดาไม่ยากเลย จะเรื่องอะไรล่ะถ้าไม่ใช่เรื่องผม...



“แต่แม่พูดถึงนายไม่ดีนี่!”นั่นไง คุณแม่ของกันย์ได้อ่านคอเม้นต์ใต้ภาพที่โพสต์เมื่อวานแล้วแน่ๆ



“กันย์! ถ้านับหนึ่งถึงสิบแล้วยังไม่ยอมลุกนายจะไปคอนโดกันย์คนเดียวนะ หนึ่ง สอง สาม...”ในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลก็ต้องใช้วิธีนี้ล่ะ ผมไม่ได้ขู่นะบอกไว้ก่อน ถ้านับครบแล้วกันย์ยังดื้ออยู่ผมก็จะไปเองจริงๆ



ผมขโมยลูกชายเขามาแบบนี้ไม่ได้หรอก



ลองนึกดูสิว่าถ้าหากผมเกิดติดผู้หญิงคนนึงแจจนถึงขั้นหนีออกจากบ้านไปนอนกกกอดกับผู้หญิงบ้านช่องไม่กลับ ไม่สนหินสนแดดใดๆเลยคิดว่าแม่ผมจะรู้สึกยังไงกับสาวน้อยคนนั้น?



หนึ่ง : รักและเอ็นดู



สอง : ไปตายซะดีออกทอง



คำตอบแม่งง่ายชิบหายและแม่กันย์คงนอนสาปส่งผมทั้งคืนแหงๆ



“เจ็ด แปด...”



“แล้วถ้าแม่บังคับให้เลิกกะนายอ่ะ!!”พอจะนับถึงสิบเด็กหนีออกจากบ้านก็พยามโพล่งขัดหวังถ่วงเวลา โถ เด็กโง่ ถึงแม้ว่าผมจะตอบคำถามนี้ทำให้นับสิบช้าออกไปอีกนิดแต่ยังไงๆผมก็ได้นับถึงสิบอยู่ดีนะครับ



“ถึงบอกให้ไปคุยกันก่อนไง ทำแบบนี้แม่กันย์จะมองนายไม่ดีนะ”



“แม่ไม่ฟังหรอก แม่ต้องบังคับให้เราเลิกกันแน่ๆ แม่อยากให้กันย์คบกับเมษ!!”



“เห้ย จริงดิ!?”คราวนี้ผมเป็นฝ่ายตกใจจนตาเหลือกบ้าง



“เปล่า อันนี้คิดเอาเอง”



ถุย



“อ่านนิยายมากไปสินะ...”ผมแอบบ่นงุบงิบ ก่อนจะนับออกมาดังๆว่า “สิบๆๆๆ! ครบแล้ว ไปนะ อยู่คนเดียวอย่าลืมล็อคห้อง ใครมาเคาะก็ส่องตาแมวดูก่อนนะ”



“เดี๋ยวดิ ขี้โกงอ่ะ ยังไม่ได้นับเก้าเลยนะ นายยยย อย่าทิ้งกันย์ไว้ดิ ไปด้วยๆ”สุดท้ายก็วิ่งหน้าเริดตามผมมาอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด



   หอผมกับคอนโดของกันย์ห่างแค่นิดเดียว เดินเอาสิบนาทีก็ถึงแต่ด้วยความคุณหนูเมื่อคืนกันย์จึงขับรถมา ไอ้ขับมาตอนดึกๆน่ะไม่เป็นไรหรอกเพราะไม่มีคนแล้ว แต่ตอนสายวันเสาร์แบบนี้สิขับออกลำบากมาก ซอยก็แคบคนก็เยอะผลคือกว่าผมจะขับออกมาปากซอยได้ก็กินเวลาไป 20นาที



“นายๆ จอดก่อนๆ ขอลงไปซื้อขนมชั้นร้านนี้หน่อย”



มาซื้อไรตอนนี้วะครับ กันย์คงเห็นผมทำหน้ามึนๆเลยช่วยขยายความต่อว่า”แม่ชอบกิน ซื้อไปเส้นไว้ก่อนน่าจะดีกว่าไปมือเปล่า
เอาของกินเข้าล่อว่างั้น?



ผมเริ่มประหม่านิดๆเมื่อมาถึงคอนโด ส่วนกันย์นั้นเข้าขั้นวิตกจริตไปเลยจนผมเริ่มสับสนว่าตกลงพวกเรากำลังจะไปหาแม่ใครกันแน่”พอนายยกมือไหว้แม่เสร็จนายรีบยิ้มหล่อๆแล้วยืนถุงขนมชั้นไปให้แม่เลยนะ อ้อ พูดเสียงสุภาพด้วยว่าผมซื้อมาฝากครับแม่ เอ๊ะ ไม่ได้ดิ แม่ต้องแซะกลับมาแน่ๆว่าใครแม่คุณ เอาใหม่ๆ นายต้องพูดว่า กันย์บอกว่าคุณแม่ชอบขนมชั้นผมเลยซื้อมาฝากครับ ตามนี้นะ!”



“แม่กันย์โหดขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมรับถุงขนมชั้นมาก่อนเอ่ยถาม



“เปล่าๆ ไม่นะ ปกติแม่ใจดีมากเลย เป็นคุณนายแบบไม่ใช่เจ้าป้าในละครหลังข่าวอ่ะ ออกแนวสาวใหญ่นักธุรกิจ”



“แล้วทำไมกันย์ถึงต้องกังวลขนาดนี้ล่ะ เมื่อวานแม่กันย์แค่มาถามถึงนายเองนี่”



“ก็เผื่อไว้...แม่อ่ะไม่เท่าไหร่ แต่พ่อกับปู่นี่ดิ TT”



งั้นด่านแรกคือการเคลียร์กับแม่ของกันย์ให้รอดก่อนสินะ พวกเรามาถึงหน้าห้องของกันย์พอดีครับ กันย์ทำท่ายึกยักๆไม่ยอม



เข้าไปอยู่นั่นผมเลยจัดการกดออดเท่านั้นแหละ มีเรียวเอื้อมมากุมข้อมือผมไว้แน่นแถมมือยังเย็นสุดๆด้วย



ชิบหายและ ใจเต้นแรงแทบกระดอนออกจากอก กันย์ครับอย่าแพร่เชื้อตื่นวิตกใส่นายตอนนี้นายต้องการความกล้า



และแล้วประตูห้องก็เปิดออก แม่ของกันย์เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูภูมิฐาน มีมาดของนักธุรกิจทั้งๆที่แต่งเข้าตระกูลนักกฎหมาย เธอหุบรอยยิ้มทันทีที่เห็นหน้าผมก่อนสายตาเฉียบคมของเธอจะเลื่อนลงมายังมือของกันย์ที่เกาะผมไว้แน่น สายตาของคุณแม่สื่อชัดเจนว่าไม่พอใจแต่คุณลูกชายนอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังเปลี่ยนมากอดแขนผมไว้ซะแน่น



“สวัสดีครับ”ผมจะทำอะไรได้นอกจากทำใจดีสู้เสือ



“เข้ามาสิ”เสียงขุ่นแม่เย็นเยียบประหนึ่งน้ำแข็งขั้วโลก



“มะ แม่ กินข้าวเช้ายัง”กันย์ผู้เป็นเจ้าของห้องนั่งบนโซฟาด้วยอาการเกร็งๆ



“อืม”



“กินหนมป่าว กันย์ซื้อมาฝาก”



สรุปสคริปส์อะไรนั่นทิ้งหมดแล้วใช่ป่ะ



คุณแม่ของกันย์ปรายตามองขนมชั้นด้วยสายตาแบบ หึส์ ของข้างถนน อะไรประมาณนั้นทำให้กันย์ยิ้มเก้อคอตกผมจึงลูบหัวทุยๆนั้นเพื่อปลอบใจ



“เห้อ...”โดนคุณแม่ถอนหายใจใส่ซะงั้น นาทีนี้แค่ผมหายใจก็ผิดอ่ะ”เมื่อคืนกันย์ไปค้างที่ไหนมาคะ”



“อะ เอ่อ เอิ่ม....แม่ ก็แม่พูดว่านายนิสัยไม่ดี กันย์เลยกลัวจนหนีออกมา นายไม่ผิดนะ!”



“เมื่อคืนกันย์ไปค้างที่ไหนมาคะ”



“แม่...TT”คนตอบไม่ตรงคำถามออกอาการขวัญหนีดีฝ่อ



“ห้องผมครับ”



โอเค คุณแม่ของกันย์คงรู้แล้วว่าตอนนี้ลูกชายตัวเองพูดไม่เป็นภาษาเธอจึงเบนบทสนทนามาทางผมแทน”ชื่อเจ้านายสินะ เป็นอะไรกับลูกชายน้าคะ”



“แฟนครับ”โอยยย นี่มันสงครามจ้องตารึไงเนี่ย ทั้งผมทั้งหล่อนต่างจ้องตากันเขม็ง คือไอ้ผมอ่ะเกร็งจนไม่กล้ากระพริบตาส่วนเจ้าหล่อนคงจ้องจับผิดผมทุกกระเบียดนิ้ว



“ทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่กันช้าคะ เมื่อคืนทำอะไรกัน”



“เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรกันครับ ที่มาช้าเพราะกันย์ค่อนข้างกังวลว่าคุณน้าจะไม่ยอมรับเรื่องของเราครับ”



“เมื่อคืนไม่ได้ทำ แล้วคืนอื่นเคยทำไหมคะ”



“อ๊ากกก...”เสียงครางหงิงๆเป็นลูกจิ้งจกถูกประตูหนีบหางของกันย์ขัดบทสนทนาของพวกเรา ร่างโปร่งแทบจะมุดหนีเข้าไปใต้โซฟารับแขก ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดเสียขนาดนี้ผมคงไม่จำเป็นต้องตอบคำถามใดๆแล้ว



“น้าได้อ่านคอมเม้นต์ทั้งหมดและถามเรื่องของเจ้านายจากคนที่ไว้ใจได้โดยละเอียด น้าขอสรุปสั้นๆว่าช่วงม.ปลายจนถึงปีก่อนเจ้านายมีชื่อเสียงเรื่องการเปลี่ยนแฟน ชอบเที่ยวกลางคืน เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาท น้าพูดถูกไหมคะ”



“...”



“แม่ไปเอาข่าวมาจากไหน เมษใช่ป่ะ! อย่าไปเชื่อนะ เมษอ่ะขี้เสี้ยมจะตาย เมื่อวันก่อนยังพูดจาดูถูกนายกับเพื่อนใหญ่เลย!!”กันย์ของผมเป็นเดือดเป็นร้อนกับคำพูดนั้น ในขณะที่ผมได้แต่นั่งสะอึก



ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากให้ลูกของตนคบกับผู้ชายแบบนั้นหรอก



“พอเถอะกันย์ มันคือเรื่องจริง กันย์ก็รู้”



“นาย!! มะ แม่ ฟังกันย์ก่อนนะ นายเคยเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ตอนนี้นายปรับปรุงตัวเองแล้ว แม่ก็น่าจะสืบมาแล้วนี่! ช่วงนี้เจ้านายทำงานพิเศษไม่มีเวลาไปทำเรื่องที่แม่ยกมาแล้ว แม่...เชื่อกันย์เหอะนะ”กันย์จะร้องไห้อยู่รอมร่อ ผมได้แต่บีบมือเรียวเบาๆเพื่อปลอบใจ



ไม่มีพ่อแม่คนไหนยอมให้ลูกตัวเองคบกับคนไม่ดี แต่พ่อแม่ก็ไม่ใจร้ายขนาดทำร้ายจิตใจลูกได้ลงคอหรอก ถ้าลองพูดทำความเข้าใจกันดีๆแม่ของกันย์ต้องรับฟังแน่ๆ เพราะสิ่งที่เธอกำลังทำตั้งแต่พวกเรามาถึงที่นี่คือการถามไถ่ไม่ใช่การด่ากราด



“ทำไมถึงกล้ายอมรับล่ะคะว่าตัวเองเป็นผู้ชายไม่ดี”



แม้เรื่องราวทั้งหมดจะเป็นเพียงอดีต แต่อดีตก็คือรากฐานของปัจจุบัน



“ตัวผมในวันนี้มีชีวิตสืบเนื่องมาจากตัวผมในเมื่อวาน ผมยอมรับในความผิดพลาดของตัวเองและอยากให้คุณน้ารับรู้ว่าผมจะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีกเพราะตัวผมพรุ่งนี้ยังอยากมีกันย์อยู่ด้วย”



“แปลว่าเจ้านายจริงจังกับลูกชายน้าเหรอคะ”



“ครับ เพราะงั้นถึงได้มาที่นี่เพื่อพบคุณไงครับ”



ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่สถานการณ์มันดูเบาลงนะ ความกดดันทั้งหลายแหล่เริ่มมลายหายไป พวกเรานั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆรอให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวในห้องได้มีเวลาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน จนกระทั่งเธอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนผมก็กลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง



“น้าก็ว่าอย่างนั้น ตอนแรกคิดว่ากันย์จะกลับมาคนเดียวซะอีก ตอนเปิดประตูออกไปแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง”



อย่างที่ผมบอกแหละ การที่ผมมาหาแม่ของกันย์แปลว่าผมจริงจังกับกันย์ ถ้าผมแค่คบกันย์เล่นๆคงไม่บากหน้ามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อให้แม่กันย์ด่าเล่นๆหรอก



“คิดว่าเจ้านายมาคบลูกน้าเล่นๆ น้าอุตส่าวางแผนเอาไว้เสียดิบดี พอน้าบอกกันย์ว่าน้าไม่ชอบผู้ชายคนนี้กันย์ก็ต้องแจ้นไปหาเจ้านายแน่นอน พอนายรู้นายก็จะเฉดหัวกันย์ทิ้งแบบที่แล้วๆมา ทีนี้กันย์ก็จะกลับมาซบอกแม่พร้อมบทเรียนชีวิต เห้อ...มันไม่เป็นแบบนั้นสักนิด เจ้าเมษโกหกแม่จริงๆด้วย แม่ว่าแล้วว่าเมษน่ะตามจีบลูกแม่อยู่”ประโยคแรกเหมือนเธอจะพูดกับผมนะ แต่หลังๆเหมือนกำลังบ่นกับตัวเอง แต่เท่านี้ผมก็รู้แล้วว่าตัวเสี้ยมที่แท้จริงคือใคร!!



ไอ้ลูกเจ้าของผับ!!



“แปลว่าแม่ยอมรับนายแล้วใช่ป่าว!?”คุณลูกชายกระโดดผล็อยไปนั่งกอดแขนแม่ด้วยใบหน้าสดใสตางี้เป็นประกายวิบๆ เป็นหมีโคอล่ารึไงก็ไม่รู้ชอบเกาะโน่นเกาะนี่ไปทั่ว



“ยอมรับแค่ 3ใน4”



“อ้าว!!”



“เจ้านายอาจจะมาคบกับลูกแม่เพราะเงินก็ได้ เมื่อวานก็ไปทะเลกันมาใช่ไหมคะ”เธอเอานิ้วจิ้มหน้าผากลูกตัวเองจึกๆ



“โหยยย เงินนายเหอะ นายนอยด์เรื่องเมษเลยพากันย์ไปเปลี่ยนบรรยากาศ”



“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ เห้อ จะทำยังไงดีล่ะ ไม่ได้เตรียมรับมือเคสนี้มาด้วยสิ ขอเวลาคิดสักครู่นะคะ”



“คะ ครับ...”เคสนี้ที่ว่าคือเคสที่ผมอาจจะคบกับกันย์เพราะหวังเงินรึเปล่าสินะ อืม...เคสนี้มันพิสูจน์กันได้ง่ายๆที่ไหน นั่นปะไร กันย์จ๋อยลงไปอีกรอบแล้ว อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นเมนส์อีกแฟนผม



“อ๊ะ คิดออกแล้ว!”



คิดได้เร็วปานนั้นเลยเร๊ออออออออ



หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 15-06-2017 19:31:25
คุณแม่  :katai5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-06-2017 20:01:33
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 15-06-2017 22:13:14
ขุ่นแม่ดูสนุกนะคะ 555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 15-06-2017 22:25:53
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 15-06-2017 22:29:52
เป็นยังไงต่อเนี๊ยะ???
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 15-06-2017 22:57:38
 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 15-06-2017 23:50:39
 :katai2-1:
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-06-2017 05:19:54
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 16-06-2017 18:15:57
กันย์กับแม่มุ้งมิ้งพอกันเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 16-06-2017 18:30:41
ค๊ะ! จบตอนแล้วเหรอค๊ะ?  คุณป้ายังสไลด์ลงมาข้างล่างหาโพสต์ (ต่อ) อยู่เลย แฮร่ แฮร่ #เขิน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 16-06-2017 19:54:44
คุณแม่กันย์น่ารักอ่ะ ตอนนี้ยกให้เลย อิอิ
คิดอะไรออกน่ะ รีบมาต่อด่วนเลย อิอิ
ค้างงงงง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part1 --- 15-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 16-06-2017 22:28:41
คุณแม่ดูเพลิดเพลินใจมากค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 19-06-2017 17:44:38



กันย์ talk




ผมว่าผมเอาแต่ใจแล้วนะ แต่แม่อ่ะ เอาแต่ใจกว่าผมซะอีก!! ไม่อยากจะเมาส์แต่พอแม่มาหาผมเมื่อคืนผมก็มองเห็นหายนะอยู่รำไรแล้ว โชคดีที่แม่ไม่บังคับให้ผมเลิกกับเจ้านายแต่ก็ไม่รู้ว่าแม่จะจัดการกับพวกเรายังไงต่อ



“อ๊ะ คิดออกแล้ว”



แม่กล่าวด้วยแววตาพราวระยับ จากประสบการณ์ตลอดยี่สิบปีของผมที่รู้จักกับผู้หญิงคนนี้มาผมบอกได้คำเดียวว่ามันต้องไม่ใช่ความคิดที่คนดีๆเขาคิดกันแน่ๆ ผมย้ายก้นมานั่งข้างนายอีกครั้งก่อนเกี่ยวแขนแกร่งมาเกาะเป็นลูกลิงโหนต้นไม้ นายแอบยิ้มขำ สงสัยกำลังคิดว่าผมเป็นปลิงรึไงนั่งข้างใครต้องเกาะแขนคนนั้น



“กันย์พกบัตรเครดิตมารึเปล่าคะ”



“ครับ?”



“เดบิตล่ะ”



“พกมาทุกบัตรเลย เอ่อ แม่มีอะไรเหรอ...”



“ยึดค่ะ ส่งมาให้แม่เร็ว กุญแจห้องนี้ด้วยค่ะ”



“ฮะ!?”



“นับตั้งแต่วันนี้จนกว่ากันย์จะเรียนจบแม่จะให้เงินกันย์แค่เดือนละสามพัน”



“ดะ เดี๋ยว ยึดกุญแจห้องไปงี้แล้วกันย์จะไปอยู่ไหนอ่ะแม่!!”



“อยู่กับเจ้านายไงคะ”



“ไชโย!! เอ๊ยยย เดี๋ยวๆๆๆๆ มันไม่ถูกมั้ยแม่ มีอย่างที่ไหนให้ลูกตัวเองไปอยู่กินกับแฟนเฉยเลย ที่สำคัญตัดเงินค่าขนมผมทำไมอ่ะ อ้อ จะพิสูจน์ใช่ป่ะว่าถ้าผมไม่มีจะกินแล้วนายจะทนผมได้กี่น้ำ โง๊ยยยยยยยยยยยย นายยยย ช่วยด้วย...”นายมองหน้าผมเหรอหรา อารมณ์แบบจะให้กูช่วยมึงยังไง๊
“ตกลงไหมคะเจ้านาย”



“ได้อยู่กับกันย์มันดีสำหรับผมด้วยซ้ำ แต่มันจะดีกับกันย์เหรอครับ?”



“น้าห้ามยังไงก็แอบไปมีอะไรกันอยู่ดีจริงไหมคะ สู้ให้ใช้ชีวิตร่วมกันไปเลย รอดไม่รอดให้มันรู้ไป ปีเดียวก็เรียนจบแล้วถ้าน้ามองแล้วว่าโอเคเดี๋ยวจะช่วยพูดกับสามีให้”



“แล้วชื่อเสียงตระกูลอ่ะแม่”



“แม่เอาอยู่ ไม่ต้องห่วง”



“จริงดิ”ผมกระพริบตาปริบๆ เลือกไม่ถูกระหว่างดีใจกับตกใจ ผมคิดไม่ตกว่าควรออกตัวปฏิเสธข้อเสนอนี้ของแม่ดีไหม เอาจริงๆผมก็ไม่อยากโดนชาวบ้านมองว่าเป็นเด็กใจแตกอ่านะ แถมยังมีเจ้าเมษเพื่อนรักที่ไม่รู้จะปากโป้งเอาเรื่องผมหอบข้าวของมาอยู่กินกับผู้ชายไปโพนทะนากับคุณหญิงคุณนายตระกูลอื่นอีก



“มีทางอื่นไหมครับ”คนที่ถามขึ้นมาก่อนคือเจ้านาย สีหน้าของนายฉายวายลังเลอย่างเห็นได้ชัด



“มีค่ะ”โอ้โห ผมว่าอิทางเลือกอื่นของแม่นี่แหละคือทางเลือกจริงๆที่แม่ตั้งใจเสนอพวกเราจริงๆ



“จากวันนี้จนกว่าจะเรียนจบห้ามทั้งสองคนเจอหน้ากันอีก ถ้าแอบเจอกันลับหลังแม่จะตัดกันย์ออกจากกองมรดก เลือกเอาระหว่างผู้ชายกับแม่!”



“หะ!!”พวกเราอ้าปากเหวอ



“อะไรอ่ะแม่ ไหนบอกว่าจะไม่บังคับให้เลิกกันไง!!”ผมแหกปากโวยวาย



“ใจเย็นค่ะกันย์ แม่ยังไม่ทันบอกให้เลิกกันสักคำ”คุณแม่ที่เคารพยกถ้วยน้ำขึ้นจิบ ผมเตรียมอ้าปากเถียงทว่านายกลับเขย่ามือผมเบาๆเป็นการปรามให้ผมฟังที่แม่พูดให้จบก่อน”แค่บอกว่าให้ห่างกันสักพัก อีก1ปีก่อนจะเรียนจบแม่จะตัดสินพฤติกรรมของเจ้านายเอง ระหว่างที่ไม่เจอกันเขามีคนอื่นไหม ทำตัวเหลวไหลรึป่าว? เรียนจบแล้วได้งานที่ไหน มีอนาคตพอจะดูแลลูกคนเดียวของแม่รึยัง แถมยังกันไม่ให้ลูกแม่ได้เสียกับผู้ชายจากไหนก็ไม่รู้อีก แม่คิดว่าข้อเสนอของแม่ดีที่สุดแล้ว”



“ทีตอนแรกยังจะให้มาอยู่ด้วยกันเลย...”ผมบ่นงืมงำในลำคอ รู้แหละว่าเมื่อกี้แม่แค่อยากลองใจพวกเราไม่ได้อยากห้อยู่กินกันจริงๆหรอก โฮยยยย มีแม่เป็นคนช่างคิดช่างวางแผนนี่ลำบากแท้น้อ ผมเอนตัวซบบ่ากว้างของเจ้านายอย่างหมดแรงพร้อมเอาหัวถูไถไปมาภาวนาให้เจ้านายปฏิเสธข้อเสนอนี้ไปซะ



“นาย...ไม่เอาแบบนี้ ไม่เอานะ...”อยากอยู่ด้วยกัน ตั้งหนึ่งปีเชียวนะ ผมไม่ขาดใจตายเลยเหรอ



“แต่ถ้าผ่านปีหน้าไปได้พวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”คำพูดของนายทำผมเถียงไม่ออก ผมรู้จักแม่ดีกว่าใคร ลองผมกับเจ้านายปฏิเสธข้อเสนอของแม่ดูสิ ได้ตัดลูกตัดแม่กันจริงๆแน่



“ข้อเสนอของแม่ก็ไม่ได้แย่...แต่ว่า...”ผมยังไม่อยากยอมรับ



ถ้าหากพูดคำว่าตกลงออกไปก็ต้องจากกันเลยนะ



“ระหว่างนั้นผมยังโทรหาหรือคุยแชทกับกันย์ได้ไหมครับ”เจ้านายจี้จุดที่เป็นช่องโหว่งของข้อเสนออีกครั้ง จริงด้วย แม่ห้ามแค่ไม่ให้เจอกันแต่ไม่ได้ห้ามคุยกันนี่!! ผมรีบนั่งหลังตรงด้วยใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ส่งสายตาใสแจ๋วออดอ้อนคนเป็นแม่อย่างเอาเป็นเอาตาย แม่สบตากับนายก่อนชายตามองผมแว๊บหนึ่งพร้อมถอนหายใจออกมา



“หึ หัวไวเหมือนกันหนิ เอาเถอะ ถือว่าแม่สร้างกฎพลาดเองจะยอมให้ติดต่อกันสักหน่อยก็ได้”



“เย้!!”ดีใจสิครับรออะไร



“แปลว่ากันย์ก็ยอมตกลงแล้วใช่ไหมคะ”



“แหงะ”ผมหุบปากเก็บมือนั่งจ๋องเหมือนเดิม ให้ตายเถอะ!! เสียรู้ซะได้ ดีใจเหมือนยอมรับข้อเสนอไปแล้ว



“นาย...”ผมหันกลับไปเอาหัวไถกับไหล่แฟนอีกครั้ง



“อย่างอแงสิกันย์ บอกเองนะว่ามันไม่ได้เลวร้ายอะไร นายก็คิดว่าดี เพราะตั้งแต่โพสต์รูปคู่ที่ทะเลก็มีแต่คนสอดรู้เต็มไปหมดนายเองก็กังวลเรื่องนี้อยู่”



“แต่ถ้าเราเลิกกันตอนนี้กันย์ก็โดนเอฟซีนายเย้ยเอาดิ เสียฟอร์มหมด ToT”



“เห้ๆ ที่ไม่ยอมๆอยู่เนี่ยเพราะกลัวโดนหัวเราะเยาะที่ห่างเจ้านายแค่นั้นเหรอ ไอ้เรารึอุตส่าห์ดีใจนึกว่าอาลัยอาวรณ์กัน”



“ฮืออออออ อาลัยอาวรณ์ดิ สุดๆเลยเนี่ย หนีตามกันได้ทำไปละ”



“น้อยๆหน่อยค่ะ อย่าลืมว่าแม่นั่งอย่ตรงนี้ทั้งคน”คุณแม่ที่ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดไว้อยู่หมัดกระแอมไอเตือนสติผมไม่ให้แรดเกินงาม”กันจะทิ้งแม่ได้ลงคอเหรอคะ ระวังจะเสียใจทีหลัง”



“แม่ไม่รู้อะไร กว่าจะได้นายมาไม่ใช่ง่ายๆ ไม่เคยได้ยินคำว่าเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใครเหรอ”



เพี๊ยะ



“โอ๊ยยย เจ็บ แม่ตีผมไมอ่ะ”



“ยังมีหน้ามาถามอีก ตีไล่แรดไงคะ ให้ตายเถอะ ลูกชายแม่เป็นไปซะขนาดนี้ได้ยังไงไม่อยากจะเชื่อเลย ดีนะที่แม่มาเจอก่อน”



.

.

.



ตอนนี้ผมกำลังจัดนั่งจ๋องเขี่ยฝุ่นอยู่บนพื้นห้องของนาย อยากจะร้องไห้เป็นภาษาฮินดี สุดท้ายเจ้าตายก็ตกลงข้อเสนอของแม่โดยที่ผมปฏิเสธอะไรไม่ได้



“กันย์ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงดีๆสิ”นายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมานั่งยองๆข้างกัน พยามฉุดแขนให้ผมลุกขึ้นยืนแต่ผมฝืนแรงอีกฝ่ายไว้



“เช๊อะ”ผมสะบัดหน้าหนีไปอีกทางด้วยความงอน



“ไม่เอาแบบนี้สิครับคนดี อย่างอนนายเลยนะ แค่ปีเดียวเอง นะๆ เดี๋ยวโทรหาทุกวันเช้ากลางวันเย็นก่อนนอนเลยอ่ะ สัญญา”ผมมองนิ้วก้อยที่ยื่นมาตรงหน้าด้วยความรู้สึกโหวงๆ สุดท้ายผมก็ยอมยื่นนิ้วตัวเองไปเกี่ยวก้อยเขา



ก็ผมไม่มีเวลาให้เล่นตัวแล้วนี่นะ



นายขอคุณแม่ว่าอยากอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด แค่คืนเดียวก็ได้ สุดท้ายคุณแม่ก็อนุญาตให้ผมมาค้างห้องของนาย



เป็นคืนสุดท้าย...



“ฮึก...”ผมเริ่มเบะปาก



“นาย โฮ...”ก่อนน้ำตาโง่ๆจะไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก มือหนาพยามเช็ดน้ำตาให้แต่มันคงมากเกินไปสุดท้ายเจ้านายเลยเลือกลากผมเข้าไปในอ้อมแขน ผมซุกหน้าลงกับไหล่ของเจ้านายปล่อยให้เขาลูบหัวผมเบาๆอยู่หลายอึดใจ



“ไม่ต้องร้องนะ สัญญาว่าจะไม่มีคนอื่น จะรักกันย์คนเดียวเสมอเพราะงั้นไม่มีอะไรต้องกลัวนะคนดี อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”เสียงทุ้มพร่ำปลอบผมว่าไม่เป็นไรซ้ำไปซ้ำมา



“ก็มันเจ็บใจนี่!! พวกเราเพิ่งรู้ว่าใจตรงกันเมื่อวานก่อนเองนะ ไม่ถึงสองวันอ่ะ!! โดนจับแยกกันซะละ ไอ้เมษ!! ไอ้บ้า!! ไปตายซะเถอะ แงงงงงงงงงงง อย่าให้เจอนะจะข่วนให้หน้าแหกเลย”
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-06-2017 19:25:11
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-06-2017 19:31:51
มีต่อใช่มะๆๆ

โดนจับแยกแล้วอ่ะ บทพิสูจน์อีกรูปแบบหนึ่งมาแล้ว

หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 19-06-2017 20:05:56
555โดนจับแยก ดีแล้ว อยู่ด้วยกันเผลอๆจะเบื่อเอา 555
 รออ่านต่อ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-06-2017 20:24:27
 :L1: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-06-2017 20:38:08
5555555  กันย์ตลกจัง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 19-06-2017 22:41:08
โดนจับแยกกันเลยอ่าๆ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-06-2017 10:59:40
คุณแม่ใจดีสุดแล้วเนี่ย 5555555555555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่16 part2 --- 19-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 21-06-2017 11:21:35
ขำคุณแม่ ทำไมดูสนุกขนาดนั้นอะ
กันย์นี่จะสงสารก้ไม่สงสารอะ ขำมากกว่า
เหลือเจ้านายสินะที่ปกติดี
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 23-06-2017 17:35:32



ตอนที่ 17



“มึงทะเลาะกับกันย์เหรอวะ”หนึ่งสัปดาห์แห่งความอับเฉาผ่านพ้นไป ในที่สุดก็มีเพื่อนในกลุ่มสังเกตเห็นออร่าความเศร้าหมองที่แผ่กระจายอยู่รอบๆร่างผม มังกรวางมือจากดอกไม้ในแจกัน มันหันมารอฟังคำตอบจากปากของผมอย่างตั้งใจ สีหน้าของมันดูจริงจังกว่าทุกครั้ง



“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันและไม่ได้เลิกกันด้วย ผมโทรหากันทุกวัน วันละอย่างน้อยสองครั้ง แต่ผมก็ยังทำใจไม่ค่อยได้ ผมยังคิดถึงร้อยยิ้มน่ารักๆบนริมฝีปากรสหวานของกันย์เสมอ ยิ่งห่างกันมันยิ่งโหยหา



“เห็นๆอยู่ อาทิตย์นี้ไม่ใช่เวรมึงแต่มึงก็มาทำงาน จะเอาไง กูลาออกให้ก็ได้นะ”



“เห้ย บ้าเหรอ มึงทำต่อไปเหอะ กูรู้ว่ามึงมาสมัครงานเพราะอะไร เอาไว้มึงบรรลุวัตถุประสงค์เมื่อไหร่ค่อยลาออกก็ได้ อ้อ ถ้าแห้วก็ลาออกซะนะ ฮ่ะๆๆ”เป็นเสียงหัวเราะที่กร่อยสนิท ฝืนยิ่งกว่าอะไร มังกรเพื่อนรักก็คงจับสังเกตได้ หากเป็นพวกไอ้พอสคงหุบปากเปลี่ยนเรื่องเพื่อความสบายใจของผมไปละ แต่นี่คือไอ้มังกรจอมขวานผ่าซากไงมันก็เดินหน้าซักผมต่อตามประสาของมันนั่นแหละ



“เห้อ...เออ กูยอมแพ้ ไม่บอกก็ไม่บอก แต่กูรู้สึกแปลกๆเพราะมึงก็หงอยกันย์ก็จ๋อย เหี่ยวเฉายังกับต้นไม้ขาดน้ำทั้งคู่กูเลยคิดว่าเกิดอะไรขึ้น”



“มึงรู้ข่าวของกันย์ด้วยเหรอ”แม้ผมกับเขาจะคุยกันทุกวันและกันย์เองก็เล่าเรื่องสนุกๆที่เขาเจอแต่ละวันให้ผมฟัง แต่มันแค่เรื่องสนุกๆไง กันย์ไม่เคยพูดถึงปัญหาของเขา ปัญหาทางบ้าน มีแฟนเก่าผมไประรานเขาไหม? หรือกระทั่งเรื่องเมษสุดท้ายเคลียร์กันรึยังให้ผมฟังเลย



ก่อนหน้านี้พวกเราคบกันโดยไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างตกหลุมรักกัน



อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือแต่กลับคิดว่าอีกฝ่ายอยู่แสนไกล



ตอนนี้กรรมได้ตามสนองความโง่เง่าของผมเป็นที่เรียบร้อย พระเจ้าช่างเล่นตลกร้ายจับพวกเราแยกออกจากกัน เรียกได้ว่าหัวใจอยู่ใกล้แต่ชีวิตยิ่งกว่าเส้นขนาน



“เออ ไอ้กร ถามไรหน่อยดิ”



“หือ?”




“มึงมีวิธีหาเงินล้านได้หนึ่งเดือนป่ะ”



“ขายไต”



“สัส ตอบจริงจัง กูกำลังเครียด”อย่าลืมว่าข้อเสนอของคุณน้าคือเฝ้าดูพฤติกรรมของผมและยังจับตาดูด้วยว่าผมมั่นคงพอจะเลี้ยงลูกชายเขารึป่าว ถ้าผมเรียนจบออกมาทำงานเงินเดือนหมื่นห้าต๊อกๆคุณนายเจ๊แกคงปล่อยตัวกันย์มาหาผมหรอก!



“ถูกหวย”



“มึงใบ้เลขให้กูได้ป่ะนะ สัส เอาดีๆ”



“ก็มึงไม่ยอมเล่าอะไรกูจะไปรู้ได้ไงวะว่ามึงเครียดเชี่ยไรอยู่ เออๆ บอกไม่ได้ก็ไม่ต้องบอก กูเพื่อนดี เดี๋ยวกูถามพี่แก้วให้”มันว่าพลางหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาเจ้าของร้าน รอสักพักปลายสายก็รับ”พี่แก้วครับ ตอนพี่จะเปิดร้านพี่เก็บเงินนานป่ะ”



“เพื่อนผมมันอยากได้เงินไปเลี้ยงเมียว่ะพี่ เออๆ เดี๋ยวบอกมันให้”เป็นการสนทนาสั้นๆแต่มันคงได้ข้อมลเป็นประโยชน์มาพอสมควรสินะ ผมเลิกคิ้วเชิงถามไอ้หล่อที่ยังคงตีหน้ายุ่งตามแบบฉบับ



“มึงติดหนี้บุญคุณกู ไอ้นาย พี่แก้วบอกให้มึงรับผิดชอบอีเว้นท์งานแต่งงานของนักร้อง วงเชี่ยไรสักอย่างกูลืมชื่อไปละ เออ นั่นแหละ เขาอยากได้ธีมดอกไม้เยอะๆ”



“พี่แก้วรับจัดงานแต่งงานด้วย?”ผมถามอย่างเหลือเชื่อ ตลอดเวลาที่ทำงานกับเฮียมาเฮียของผมแทบไม่เคยไปออกบูทที่ไหนด้วยซ้ำอยู่ดีๆก็รับจัดอีเว้นท์เป็นทางการอย่างงานแต่งงานซะงั้น



“ก็มึงอยากได้ตังค์ ที่จริงมีคนติดต่อมาขอให้ร้านเราจัดงานแต่งให้ตลอดอยู่แล้วมึงก็รู้”



ผมพยักหน้าหงึกหงัก ผมทำงานมาก่อนมันผมย่อมรู้ดีกว่า แต่ละเดือนจะมีติดต่อเข้ามา1-2เจ้า บางเจ้าก็จัดงานไกลถึงเชียงใหม่บางเจ้าก็อยู่ในกรุงเทพนี่เอง แต่ทุกงานเจ้านายผมจะปฏิเสธไปหมดด้วยเหตุผลว่าขี้เกียจ!!



“อ่อ พี่เขาเลยตกลงว่าจะรับงานนี้และให้กูเป็นคนจัดการทุกอย่าง?”



มังกรพยักหน้า



“พี่เขาให้เบอร์เจ้าของงานแต่งมาละ ฝากบอกว่าจะให้ค่าคอมมึง 15% แบ่งกะกูคนละครึ่งนะมึง งานจัดที่พัทยา กูรู้ว่ามึงไม่มีปัญญาทำ”



“แล้วมึงมี?”



“ฮึ กูแค่อยากได้เงิน”



โอเค รู้เรื่อง ผมดีลกับเพื่อนร่วมคณะและเพื่อนร่วมงาน



ทั้งวันหลังจากนั้นพวกเราหนุ่มวิศวคอมต่างปรึกษาหารือกันอย่างเป็นงานเป็นการว่า...


ไอ้งานแต่งงานเนี่ย มันมีอะไรบ้างวะ!?




สองเดือนหลังจากนั้น



“เป็นไง จัดอีเว้นท์กันสนุกสนานเลยบ่”เจ้าของร้านเอ่ยทักทันทีที่ผมกับมังกรพากายหยาบมาถึงร้าน ใบหน้าหล่อๆกระเจ้าใจหญิงของไอ้กรบัดนี้โทรมสนิท หนวดเคราไม่ได้โกน ขอบตาดำคล้ำ



“สำหรับงานแรกถือว่าออกมาดีนะเฮีย”ครับ อีเว้นท์งานแต่งงานงานแรกของพวกเราผ่านพ้นไปด้วยดี...หมายถึงหน้างานนะที่ออก
มาดี ลูกค้ากับแขกที่มาร่วมงานไม่มีใครรู้หรอกว่าเบี้องหลังผมกับไอ้กรต้องทำทุกอย่างตั้งแต่เดินสายไฟ ช่วยบริกรในโรงแรมจัด
เค้ก ถูพื้นเวที ปูพรหม จ้างพิธีกร(ตอนแรกไอ้กรจะให้ผมทำเองเพื่อประหยัดงบแต่ผมไม่มีเวลาหายใจสุดท้ายเลยได้นักร้องในผับพัทยามาเป็นพิธีกร งานหยาบสัสๆ) ไหนจะออกแบการ์ดเชิญอีก อาศัยทักษะทางคอมทำกราฟฟิคตบแต่งเรียบๆ ดีที่ลูกค้าเข้าใจว่ามันคือสไตล์มินิมอล ไอ้ห่า ความจริงคือฝีมืออาร์ตพวกผมมีเท่านี้



“สม ช่วงเปิดร้านใหม่ๆกูก็รับงานพวกนี้แหละ ผลคือเครียดจนผมเกือบหงอก ทำคนเดียวด้วยไงตอนนั้น นี่พวกเอ็งช่วยกันก็ยังดี แต่แม่งตลกว่ะ ประหงัดงบขนาดออกแบบการ์ดกันเองเลยเหรอวะ ฮ่าๆๆ”มันไม่ใช่เรื่องตลกครับพี่แก้ว ลูกน้องทำงานได้ดีก็ควรชมเชยสิครับ



“ลูกค้าโอนเงินมาให้เมื่อเช้า นี่ค่าเปอร์เซ็นต์ ให้พิเศษเพราะสงสาร แบ่งกันดีๆแล้ววันนี้ถ้าไม่ไหวจะปิดร้านเร็วหน่อยก็ได้นะ”โฮกกกกกกก เห็นงานจะเป็นลม เห็นแบงค์เทาๆแล้วสู้ตายสิครับ ผมตะครุบเงินเอาไว้ด้วยความกระหาย หนึ่งใบ สองใบ สิบใบ... ห้า
สิบใบ!!



“เหยดดดดดดดดดดดดด”



แล้วความเหนื่อยก็ได้รับการเยียวยา



อ่าห์ พลังแห่งแบงค์เทาจะปัดเป่าความเมื่อยล้าเอง



“เชี่ย!!มึง งานหน้ามาอีกรีบบอกกูเลยนะ จัดงานที่เชียงรายกูก็ยอมเสียค่าเครื่องไป”




เขาว่ากันว่าความสุขจะอยู่กับเราไม่นาน แต่ความทุกข์จะทำให้เวลาผ่านไปช้ายิ่งขึ้น ผมเชื่อคำกล่าวนี้อย่างสุดใจเมื่อเวลาที่ผมไม่ได้พบหน้ากันเพิ่งผ่านมาได้แค่ครึ่งปีทว่าผมกลับรู้สึกว่ามันยาวนานเสียยิ่งกว่าเวลาเรียนสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยเสียอีก
ตอนนี้ผมเพิ่งขึ้นปี4ได้ไม่นาน



ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาผมต้องลาหยุดงานร้านพี่แก้วเพื่อไปฝึกงาน พี่แก้วบ่นกระปอดกระแปดใหญ่เลยเพราะว่ากิจการรับจัดอีเว้นท์ที่ผมกับมังกรช่วยกันสรรค์สร้างต้องหยุดชะงักลงเนื่องจากไม่มีใครทำ พอเปิดเทอมมาผมกับเพื่อนก็ยุ่งอยู่กับการทำโปรเจค ไอ้เบสกับไอ้พอสแทบจะหายไปจากชีวิต เจอหน้ามังกรแค่ช่วงเปลี่ยนกะ



ผมมีเวลาอยู่คนเดียวมากขึ้น



รู้สึกเหงาจนแอบเดินไปที่ตึกบริหารบ่อยๆ



วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเลือกทานข้าวกลางวันที่โรงอาหารตึกคณะบริหาร



มาที่นี่ทีไรผมก็อดนึกถึงวันแรกที่มาไม่ได้ มันคือวันที่2ที่พวกเราคบกันย์ ผมหากันย์เพราะเขาขอให้มาหา



ตลอดทางมีแต่คนมองตามผม ทุกคนคงสงสัยว่าผมมาทำอะไรที่นี่บ่อยๆ นั่งกินข้าวอยู่คนเดียว เหลียวมองไปรอบๆเหมือนกำลังหาใคร สุดท้ายผมก็เดินกลับคณะโดยไม่ได้ทักหรือขอเบอร์สาวคนไหน ทุกคนคงลืมข่าวลือของผมกับกันย์ไปหมดแล้วถึงได้เข้าใจว่าผมมานั่งเล็งสาวคณะบริหารแต่ยังไม่เจอที่ถูกใจ



หึ ผมเจอทุกครั้งที่มาต่างหาก



ใช่ ผมเห็นกันย์อยู่ในสายตาตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในโรงอาหารคณะบริหาร



กันย์เองก็มองมาทางผม พวกเรานั่งสบตากัน ต่างคนต่างนั่งกินข้าวอยู่ในที่ของตนเอง น่าแปลกที่ผมมองว่ามันโรงแมนติก



โอ้ นั่นไง กันย์ของผมเดินมานู่นแล้ว เขาสบตาผมแต่ไม่ได้ส่งยิ้มเห็น ทำเป็นมองไม่เห็นแต่หันมาทางนี้ตลอด จากตำแหน่งที่เขานั่งมันหันหลังให้ผมกันย์จึงไม่สามาถหันมามองได้บ่อยๆ นั่นทำให้แผ่นหลังบางดูละล้าละลัง อึกอักอยากหันมาแต่ก็กลัวตี๋กับโรจน์จะจับได้



ช่วยไม่ได้แฮะ



โทรหาหน่อยละกัน



“สวัสดีครับ กินข้าวรึยังเอ่ย”ผมแกล้งแซว



“เห็นอยู่ชัดๆยังจะถามอีก เห็นอยู่คนเดียวขี้โกง ย้ายที่เลย”โอ๊ยยย น่ารักเหลือเกิน แค่ฟังเสียงก็อยากเข้าไปฟัดๆๆๆๆแก้มนุ่มนิ่มนั่นให้หายคิดถึง



“อยากย้าย แต่ไม่มีที่”โรงอาหารเวลานี้ยังกับเก้าอี้ดรตรี นักศึกษาเปิดศึกชิงเก้าอี้กันอย่างกับแร้งลง”เอาไว้พรุ่งนี้มาหาใหม่ ทานข้าวให้อร่อยนะครับที่รัก”



“เดี๋ย---“กันย์คงอยากโวยวายที่ผมรีบวางสาย ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นมาหาผมแต่เจ้าตัวคงเห็นแล้วว่าผมรีบวางทำไม



เมษมา



สุดหล่อเดือนมหาลัยเดินแผ่ออร่าวิบวับเข้ามาหาแฟนของผม เห้อ ผมไม่ได้เกลียดมันนะ จุดนี้ผมอิจฉามันมากกว่า เป็นแค่เพื่อนแท้ๆแต่ได้กินข้าวโต๊ะเดียวกับกันย์ ได้เดินไปส่งกันย์ขึ้นห้องเรียน...



ผมเดินคอตกกลับมายังคณะของตนเอง ในหัวคิดแต่เรื่องที่ว่าต้องทำอย่างไรผมจึงจะเป็นคนที่ดีพอสำหรับกันย์ เป็นคนที่คุณแม่ของกันย์วางใจได้



ครืด



มือถือสั่น? มีไม่กี่คนหรอกที่ทักแชทมาหาผม นอกจากเพื่อนกับพี่แก้วก็คือ...กันย์



วันอาทิตย์หน้าแม่จะจัดงานวันเกิดให้กันย์ แม่ฝากมาบอกให้นายเอาดอกไม้จากร้านเข้าไปจัดให้หน่อย ตอนสิบโมงนะ



เอาของขวัญไปฝากให้ได้มั้ย


เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกกันย์เพราะกลัวเขากังวลว่าผมต้องทำงานหนักเพื่อเขา



แต่แม่ของกันย์รู้



อยากจะร้องให้ คุณแม่ไม่ต้องใส่ใจชีวิตผมขนาดนั้นก็ได้ครับ บางทีผมก็แอบกลัวว่าคุณแม่เอาติดกล้องหรือเครื่องดักฟังไว้ในหอของผมรึป่าวนะครับ TT



เอาตัวเองผูกโบว์ใส่กล่องมานะ แม่ไม่รู้หรอก กันย์จะเปิดของขวัญในห้องนอน



ดูสิครับว่าแฟนผมอยากได้อะไร อยากได้ผมไง! 



ในกล่องมันร้อน เดี๋ยวแอบปีนระเบียงขึ้นไปหา




จะมาจริงๆเหรอ!!



จริงสิ แต่แค่แปปเดียวนะ ตอนตีหนึ่งออกมารอที่ระเบียงห้องนอน ผมไม่อยากเสี่ยงแต่ผมก็จะไม่ทน กันย์ดูดีใจเอามากๆ ขนาดเห็นแค่ตัวอักษรผมยังรู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังมีความสุขขนาดไหน ก็เล่นพิมพ์อะไรต่อมิอะไรกลับมาเยอะแยะไปหมดจนไม่มีช่องให้
ผมส่งข้อความแทรกได้เลย อย่างเรื่องคืนนี้จะแต่งชุดอะไรรอดี ผมชอบชุดนอนลายหมีน่ารักๆหรือชุดนอนบางๆมากกว่ากัน



แก้ผ้าออกมาเลย ผมเลือกตอบจากใจ



อนาจาร!! เขินได้น่ารักซะไม่มีอ่ะแฟนผม
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-06-2017 19:34:59
 :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 23-06-2017 20:13:06
โอยยย ครึ่งปี อดทนมากกก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-06-2017 20:27:44
ขุ่นแม่อาจจะยอมแล้วก็ได้นะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-06-2017 20:31:04
อดทนกันอีกนิดนะทั้งสองคน :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 23-06-2017 21:14:16
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 23-06-2017 21:17:06
ขนาดโดนจับแยกยังมีความน่ารักอ่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 23-06-2017 22:23:31
มารับงานอีเว้นท์ได้เงินเยอะล่ะสิ เพื่อแฟนต้องอดทน 555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 23-06-2017 23:43:16
อดทนสู้ๆนะ
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-06-2017 00:08:55
 :L1: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่17 --- 23-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 24-06-2017 02:11:58
เรียนจบมาทำอีเว้นท์นะนาย  :hao7:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 27-06-2017 16:37:57



และแล้ววันเกิดกันย์ก็มาถึง ผมกับมังกรยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ด้วยความรู้สึกคนละแบบ เพื่อนผมมันกำลังตื่นเต้นที่ได้เข้าไปเหยียบคฤหาสน์ผู้ดีเก่าส่วนผมกำลังประหม่าจนเหงื่อชุ่มมือ ผมเดินไปกดออด พวกเรารอสักพักแม่บ้านก็มาเปิดประตูให้ ผมบอกให้คนงานพาร์ทไทม์เริ่มขนของเข้าไปด้านใน



“พวกคุณจัดงานตรงสวนนี้ให้เสร็จก่อนบ่ายสามนะคะ แขกจะเริ่มมาตอนหกโมงเย็น อ้อ คุณท่านบอกให้พาคุณเจ้านายไปพบทันทีที่มาถึงด้วยค่ะ ไม่ทราบว่าคนไหนคะ”ป้าแม่บ้านเหลียวซ้ายแลขวา ผมแสดงตัวให้เธอนำเข้าไปในตัวบ้าน มังกรไม่ถามอะไรผมสักคำ ไม่ถามกระทั่งว่ามึงไหวนะ สมแล้วที่เป็นมัน แต่นั่นก็ดีต่อผม ผมไม่ชอบให้ใครซอกแซ่กถามตอนกังวล



“คุณเจ้านายเป็นเพื่อนกับคุณหนูกันย์เหรอคะ”นั่นไง สิ่งที่ผมเกลียด



ผมเพียงส่งยิ้มละไมกับไปให้ป้าแก แต่ป้าแกก็ยังทู่ซี้ถามต่อด้วยความมุ่งมั่น โชคดีที่พวกเรามาถึงห้องนั่งเล่นก่อนที่ผมจะหมดความอดทน



บรรยากาศในห้องนั่งเล่นหนักอึ้งจนผมแทบเข่าอ่อน บนโซฟาสไตล์ยุโรปโบราณมีบุคคลกิติมาศักดิ์ในบ้านหลังนี้นั่งอยู่ครบองค์ประชุม ตั้งแต่คุณปู่ คุณพ่อและคุณแม่ของกันย์



แน่นอนว่าตอนนี้กันย์ไม่อยู่บ้าน ไม่มีใครบอกเจ้าตัวเรื่องเซอไพรส์วันเกิด



แต่ผมนี่สิที่โดนจัดเซอไพรส์ชุดใหญ่



“สวัสดีครับ”ผมลองใจดีสู้เสือ พยามแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติให้มากที่สุดทั้งๆที่ใจเต้นแทบหลุดจากอก



ผมรู้ว่าพวกเขาเรียกผมมาเพื่ออะไร



“ฉันให้เธอจัดงานวันเกิดให้หลานฉันแทนคำอำลา หลังจากนี้เลิกยุ่งกับกันย์ซะ”เสียงเฉียบขาดจากปากของชายชราแช่แข็งขั้วหัวใจช้าๆ



ไม่มีการบอกให้นั่งก่อนสิ



ไม่มีการสั่งให้คนเอาน้ำมาเสริฟ



ผมยืนหน้าชาอยู่จากจุกที่ห่างจากประตูทางเข้าห้องนั่งเล่นไม่มากนัก คุณน้าเหลือบมองผมก่อนส่ายหน้าไปมา”ฉันพยามพูดช่วยเต็มที่แล้วแต่คุณพ่อไม่เห็นด้วย ท่านรับไม่ได้ที่หลายชายเป็นเกย์”



“แต่กันย์เป็นไปแล้ว”



“ปากเปราะ!! ยังมีหน้ามาพูดอีกเรอะ”คนแก่อารมณ์ขึ้นง่ายมาก ท่านทุบโต๊ะเกรี้ยวกราดแต่ดันออกตัวแรงเกินไปจึงไอจนตัวโยน



“คุณพ่อไปพักก่อนเถอะครับ ที่เหลือผมจัดการให้เอง แดง พาพ่อขึ้นชั้นสองเร็ว ยืนช้าอยู่นั่น”ป้าที่พาผมมาดูจะตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้ามากกว่าผมเสียอีก



“คะ ค่ะ คุณท่านคะ มาค่ะ”พวกเราสามคนที่เหลือนิ่งรอจนกระทั่งแม่บ้านพาคุณปู่ของกันย์ออกจากห้องไป



“เลิกกับลูกฉันซะ”



“ผมขอเหตุผลได้ไหมครับ”ที่มากกว่าไม่อยากให้กันย์เป็นเกย์เพราะต่อให้กันย์เลิกกับผมกันย์ก็ไม่หันมาคบผู้หญิงหรอก เชื่อว่าเรื่องนี้คนเป็นพ่อน่าจะรู้อยู่เต็มอก



“พวกเราเป็นตระกูลนักกฎหมายเก่าแก่ เป็นอับการกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ลูกหลานทุกคนก็มุ่งมาทางนี้หมด มีแค่กันย์คนเดียวที่โดดไปเรียนบริหาร”ท่านเว้นจังหวะให้ผมทำความเข้าใจในสิ่งที่ผมพยามนำเสนอ”หลังเรียนจบกันย์จะเข้าทำงานที่ในบริษัทเอกชน แน่นอนว่าฉันมีคนรู้จักในแวดวงพอจะฝากลูกชายเข้าทำงานในบริษัทชั้นนำได้”



“ครับ”



“แต่มันไม่ใช่ตลอดไป สักวันฉันต้องตายก่อนกันย์ ลูกของฉันจะต้องสู้กับชีวิตที่เหลือลำพัง หากเขามาสายทนายฉันยังวางใจเพราะพี่น้องที่เหลือก็อยู่ทางนี้ แต่ทางโน้นฉันฝากฝังลูกไว้กับใครไม่ได้เลย ฉันเป็นห่วงเขา ฉันไม่ได้เลี้ยงเขามาอย่างเข้มแข็ง...”



“...”



“อย่างน้อยๆ ถ้าเขาได้แต่งงาน...ถ้ากันย์มีคนรักที่ดีฉันก็คงตายตาหลับ”



“...”



ความเงียบเข้าโรยตัว ห้องนั่งเล่นสไตล์โบราณดูวังเวงจนน่าขนลุก คุณน้าเอาแต่ก้มหน้าและคำว่าขอโทษออกมาติดๆกันสามสี่ครั้ง



“ผม...ไม่ดีพอเหรอครับ อย่างน้อยก็ให้เวลาผมได้พิสูจน์...”



“เธอทำได้ดีมากแล้ว ฉันชอบเธอ แต่คุณพ่อคุณครรชิตไม่คิดอย่างนั้น”คุณน้าเป็นคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ”คุณครรชิตบอกว่าสักวันข้างหน้าเธอจะกลายเป็นคนมีฐานะเพราะเธอเป็นคนขยันและมีความรับผิดชอบ แต่นั่นยังไม่ดีพอ พวกเราเลี้ยงกันย์มาในระดับที่สูงกว่านั้น เราพาเขาเที่ยวรอบโลกได้สบายโดยไม่คิดว่าเป็นการสิ้นเปลือง แต่กับเธอคงทำอย่างนั้นไม่ได้ และการที่เธอทำแบบนั้นให้กันย์ไม่ได้คุณครรชิตจึงสรุปว่าเธอจะพากันย์ไปลำบาก...”



นี่มันยิ่งกว่าเหี้ยซะอีก



ผมไม่ได้ด่าคุณครรชิตนะครับ



ด่าลมด่าฟ้านี่แหละไม่รู้จะลงกับใครจริงๆ



“แค่รักกันมันไม่พอเหรอครับ?”



“ถ้ารักกันย์ก็ปล่อยกันย์ไป ขอให้กันย์อยู่ในที่ที่กันย์เคยอยู่อย่าลากกันย์ลงไปหาตัวเอง แค่นี้ไม่ได้หรือ?”



ไม่ได้ครับ



ผมอยากอยู่กับกันย์ครับ



“ผม...ขอคิดดูก่อน”







งานเลี้ยงวันเกิดกันย์จบลงตอนห้าทุ่ม แขกทั้งหลายพากันกลับบ้านไปแล้วเหลือเพียงเมษที่ตื๊อขอค้างคืนที่บ้านของกันย์ ผมกับมังกรคุมพนักงานพาร์ทไทม์เก็บข้าวของ ระหว่างนั้นมังกรไม่ถามถึงเรื่องอาการจิตตกของผมสักคำ ไอ้นิสัยไม่ก้าวก่ายคนอื่นมันก็ดีหรอกนะ แต่บางทีก็ช่วยถามกูสักคำเหอะว่ากูโอคมั้ย



“มึง...กูมีเรื่องจะปรึกษา”



“ในที่สุดมึงก็ยอมเปิดปาก”



“ก็มึงไม่ยอมถามกูนี่หว่า”



“ว่ามาสิ”



“พ่อกันย์ขอให้กูเลิกกับเขาเพราะกูจนว่ะ จนแถมยังเป็นตัวผู้เหมือนกันอีกต่างหาก เหอะๆ”



“กูว่าละ”



“มึงรู้?”



“พล็อตโหลจะตาย กูเดาได้ตั้งแต่มึงพยามหาอีเว้นท์ทำแล้ว”



“ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไง”ผมถามความคิดเห็นจากเพื่อน ใจนึกภาวนาขอให้เพื่อนตอบว่ามึงจงดันทุรังต่อไปซะ ยังไงกันย์ก็รักมึงมาก เฝ้าทำดีเข้าไว้สักวันพ่อแม่เขาคงเห็นใจ



ทว่าคำตอบของเพื่อนไม่เป็นอย่างนั้น



“เลิกกับกันย์ซะ ดันทุรังไปก็เสียเวลา”



“!!”



“มึงฟังกูให้ดีนะนาย...”










คำพูดของมังกรยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม หลังจากเก็บของเสร็จผมก็เข้าไปลาคุณน้า คุณน้าบอกว่ายกเลิกกฎที่ห้ามเจอกันย์แล้ว ที่เหลือก็แล้วแต่ผมตัดสินใจเลยแถมยังขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้เลยอีกต่างหาก
ผมถามเธอว่าถ้าผมมีเงินเท่าเมษอะไรๆมันจะเปลี่ยนไปไหม




เธอไม่ตอบคำถามผมด้วยคำพูด แต่การที่เธอไม่ตอบอะไรกลับมาเลยนั่นทำให้ผมเข้าใจในทันที



ผมเดินเลียบบ้านมาหยุดยืนมองหน้าต่างห้องของกันย์ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีเล่นของสูงที่ลอบเข้ามาหาลูกสาวชาวบ้านดึกๆดื่นๆ โชคดีที่พ่อตาบ้านนี้ไม่คว้าปืนออกมาไล่ยิ่งผม




และตอนเที่ยงคืนห้าสิบนาทีกันย์ก็เปิดประตูระเบียงออกมา ร่างโปร่งอยู่ในชุดนอนลายหมีน่ารัก



“บอกให้แก้ผ้าไง ใส่เสื้อทำไม”ผมเอ่ยแซว โชคดีที่เป็นกลางคืนกันย์เลยไม่เห็นว่าสีหน้าผมย่ำแย่ขนาดไหน



“หื่นเอ๊ย! ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดจะทักให้ดีๆกว่านี้หน่อยเหรอ”



“อา...นั่นสินะ หลังจากนี้อาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็ได้ โทษที จะพูดดีๆละนะ ชุดนอนน่ารักจังครับ เห็นแล้วอยากปีนขึ้นไปถอดจัง ”



“โอ๊ยยย ยังหื่นเหมือนเดิมอะ อ๊ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ ครั้งสุดท้าย?”ร่างโปร่งบิดไปมาด้วยความเขินก่อนชะงักกึกกับทุ่นระเบิดที่ผมโยนทิ้งไว้ในประโยค ความสดใสของกันย์ดับวูลลงยิ่งกว่าพระอาทิตย์โดนราหูอม



หัวใจผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อครู่ยังเต้นส่ำราวกับจะฉีกขาดมาตอนนี้มันกลับสงบลงเหมือนจะหยุดเต้น
ผมเกือบจะเปลี่ยนใจแต่นึกถึงคำพูดของมังกรได้เสียก่อน



“เราเลิกกันเถอะกันย์”



“!!!”กันย์ของผมหาเสียงของตัวเองไม่เจอแล้ว ร่างโปร่งทรุดนั่งลงเกาะขอบระเบียงเหมือนคนไม่แรง ภายในใจของกันย์คงสับสนและอยากรู้มากๆว่าทำไมผมถึงพูดคำพูดนั้นออกมาง่ายๆ



“เบื่อกันย์แล้วเหรอ...”น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นสั่นเครือ



กันย์ที่ผมรักกำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าแต่ผมกลับยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาไม่ถึง



“นายรักกันย์มาก เพราะงั้นเลิกกันเถอะ สักวันนายจะกลับมาหา เมื่อนายเป็นคนที่กันย์พึ่งพาได้เมื่อไหร่และเมื่อถึงตอนนั้นกันย์ยัง
ไม่เปลี่ยนใจ...”



“นาย...”



“เอาไว้พวกเราค่อยมาเป็นแฟนกันใหม่นะ”



“ทำไม...”



นั่นน่ะสิ ทำไม?



ทำไมผมถึงเดินออกมาทิ้งกันย์ไว้กับคราบน้ำตาข้างหลัง





น้ำเสียงที่เปล่งคำว่าทำไมราวกับใกล้ขาดใจของกันย์คงบาดหัวใจของผมไปตลอดกาล



________________________________________

สาเหตุที่มังกรบอกให้นายเลิก เพราะมังกรแอบรักนายมาตลอดแต่พูดออกไปไม่ได้เพราะกลัวเสียเพื่อนค่ะ


ถุ้ยยยยย

ใช่ซะที่ไหน!!

เอาเป็นว่าคนหล่อเขาก็มีเหตุผลของเขาแหละเนอะะะ

อย่าโกรธคนหล่อเลยนะที่ตัดสินใจแบบ ถ้าจะโกรธจะเกลียดใครก็มาลงที่คนแต่งเถอะะะะ /ยืดอกรับ/


หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-06-2017 17:48:33
ในระหว่างที่นายกลับไปพัฒนาตัวเองให้คู่ควร
ทางบ้านกันย์ก้จะโดนกดดันจากกันย์ไปโดยอัตโนมัติ
จากอาการของกันย์ ที่เสียใจอะแน่ๆอยู่แล้ว
แต่อาจจะเดาได้ว่าเพราะอะไร ใคร ละก้ตู้มมม โดนโกรธแน่ๆ
รอรับดราม่าาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-06-2017 18:25:23
 :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 27-06-2017 18:53:06
 :a5:

 :L1: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: wonderbe ที่ 27-06-2017 18:54:44
 :mew5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-06-2017 19:05:36
ถถถถถถถถ พี่นายยยย มา มาซบอกเหี่ยวๆของป้ามาลูกมา รูปหล่อแถมขยันขนาดนี้ยังถูกรังเกียจ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าสงสารอิหนูกันย์ ป้าเอาฆ้อนทุบน้องนายแล้วลากเข้าป่าแล้วนะลูกกกก 555555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 27-06-2017 19:48:58
 รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 27-06-2017 20:50:13
นายสู้ ๆ ไปทำตัวเองให้พร้อมและรวยพอที่พ่อของกันย์ มันจะด่านายไม่ได้นะ คือกันย์นางรวยอะ ต้องเข้าใจ รวยจนกลัวลูกลำบาก ถ้าได้กับคนจน แต่ชาตินี้เขาจะได้คบกันไหมคะ เข้าวงการนาย 5555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 27-06-2017 20:51:00
สงสารกันต์
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-06-2017 20:57:43
อ่าาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 27-06-2017 21:27:46
 :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 27-06-2017 22:12:55
เหอ เลี้ยงลูกได้แย่มาก

เราอ่านตอนนี้แล้วสะเทือนใจนะ เครียดแทนกันย์
พ่อแม่ไม่ได้มองว่ากันย์เป็นอย่างอื่นเลยนอกจากอะไรซักอย่างที่ัตัวเองสร้างขึ้นมา
มองว่ากันย์ไม่มีความสามารถอะไร เหมือนว่าถ้าไม่มีใครกันย์ไม่รอดแน่ๆ

ทำไมไม่คิดว่ากันย์ก็พึ่งพาตัวเองได้ ไม่เป็นอัยการแล้วจะตาย??
เฮ่ย เราว่าบ้านนี้ควรเอาตัวเองไปหาจิตแพทย์ทั้งบ้านนะ
คนอาชีพแบบนี้ควรมีหลักเหตุผลชัดเจนที่สุด แต่นี่ไม่มีเลย น่ากลัวเกินไปแล้ว

พอคิดถึงตรงนี้แล้วอ่านต่อมันขัดๆ เหมือน หลักเหตุผลในเรื่องมันเพี้ยนๆ เบี้ยวๆ ไงชอบกล
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 28-06-2017 00:04:49
โอ๊ย. สงสารจับใจ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-06-2017 01:54:34
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 29-06-2017 05:02:31
 :pig4:

เอ่อ... เราว่าเรียนบริหารนี่ทางไปเยอะกว่านิติเยอะเลยคะ เพราะเราเรียนนิติ ข้อจำกัดของเด็กจบนิติเยอะมาก แต่เรียนบริหารนี่มันปรับได้เยอะโอกาสในต่างประเทศก็เยอะกว่าถ้าไม่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อยังไงก็ไม่อดตายหรอก กังวลจนไม่ให้โอกาสลูกเลยอะ


หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: benji ที่ 01-07-2017 10:18:11
สงสารทั้งคู่เลยอ่า
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: PKT ที่ 04-07-2017 16:12:58
โอ้ยยยยยยย สงสาร
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: anandawan ที่ 06-07-2017 06:16:49
ที่แนะนำว่าให้เลิก น่าจะประมาณว่า พอเลิกกันกันย์ก็จะเศร้า เสียใจ ซึม หงอย ปิดตัวเอง ไม่พูดไม่จากับใคร เปลี่ยนจากคนสดใสร่าเริง เป๋นคนหม่นๆ

ทีนี้ คุณปู่คุณพ่อ ก็จะเข้าใจ และยอมให้คบกัน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่18 --- 27-06-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 09-07-2017 00:24:15
'ไว้เราค่อยมาเป็นแฟนกันใหม่'  :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 09-07-2017 18:00:31






ผมรู้แล้วว่าทำไม



ทำไมพวกเราถึงเลิกกัน



ผมเข้าไปถามแม่ทันทีที่ผมร้องไห้จนสาแก่ใจแต่คนที่ให้คำตอบแก่ผมคือพ่อ พ่อเป็นคนต้อนให้เจ้านายเลิกกับผม พ่อรู้ว่าสิ่งที่เป็นปมด้อยที่สุดในชีวิตนายคืออะไรและเขายกจุดนั้นขึ้นมาไล่บี้เจ้านายของผม พอผมได้ฟังจากปากแม่ว่าพ่อพูดอะไรกับนายบ้างผมก็กระจ่างทันที



เจ้านายไม่มีทางดันทุรังคบกับผมต่อทั้งๆที่ปู่กับพ่อค้านหัวชนฝาขนาดนั้นแน่!



แม่บอกว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนไปหาเจ้านายตอนนี้ เพราะทุกคนกำลังหัวร้อน ถ้าผมไปหานายตอนนี้เผลอๆอาจจะทะเลาะกันจนเลิกกันจริงๆ



แม่เป็นคนเดียวในบ้านที่ผมสามารถขอคำปรึกษาได้ แม่ยอมรับเจ้านายแล้วเหลือแค่รอเวลาให้ผมเรียนจบเธอจะอนุญาติให้พวกเราอยู่ด้วยกัน แม่เลยยกเรื่องของนายมาคุยกับผู้ชายหัวโบราณทั้งสอง ผลปรากฏว่าพ่อกับปู่รับไม่ได้อย่างแรง ฝ่ายปู่ถึงขั้นประกาศขับออกจากตระกูลเพราะไม่อยากมีหลานผิดเพศ ส่วนพ่อออกแนวเป็นห่วงอนาคตของผม




แต่โดยสรุปก็คือทางบ้านกีดกันนั่นแหละ



“เห้อ...”



“ถอนหายใจเป็นตาแก่ วันรับปริญญายังจะเครียดอะไรอีก?”ตี๋เพื่อนรักเอ่ยขึ้น



ครับ วันนี้เป็นวันรับปริญญาของพวกเรา ผมที่ไม่ได้เจอเพื่อนมาร่วมสามเดือนตั้งแต่เรียนจบรู้สึกหัวใจกระชุ่มกระชวยขึ้นมาเยอะ ช่วงเช้าคุณพ่อกับคุณแม่มาร่วมถ่ายรูปแสดงความยินดีด้วย พอคล้อยบ่ายก็กลับบ้านปล่อยให้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนอย่างเต็มที่




ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆคนในมหาลัยเริ่มบางตา




ตอนนี้ผมกับมันกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกคณะรอไอ้โรจน์ พวกเรากำลังจะออกไปหาอะไรกินกันเป็นการเลี้ยงอำลากลายๆ



ใช่



ผมจะถูกส่งไปต่อโทที่อังกฤษทันทีที่รับปริญญาเสร็จ



“คิดถึงนาย”ผมบอกตี๋ไปปตรงๆเพราะมันรู้เหตุผลที่ผมกับนายเลิกกันดี



“ก็ไปหาดิ แม่ไม่ห้ามแล้วไม่ใช่ไง๊”



“โอ้โห ใช่ แม่ไม่ห้าม แต่พ่อกับปู่ห้าม สาหัสกว่ากันเยอะ”ผมก้มคอตก ไอ้ตี๋คงสงสารเลยยกมือขึ้นมาตบหลังผมแปะๆ




ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่กล้าไปหาเจ้านายอีกเลย นายเองก็ไม่แอบมาหาผมที่คณะแล้วด้วย ผมรู้สึกเหมือนนาฬิกาที่ฟันเฟืองหายไปหนึ่งชิ้น เข็มเวลายังคงเดินต่อไปแต่มันไม่เหมือนเดิม มันรวนไปหมด มีช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่อารมณ์แต่ยังไม่ถึงขั้นหยุดสนิท
ไม่มีนายผมก็ไม่ตาย แค่หัวใจหล่นหาย



ยิ่งได้กลับมาที่มหาลัยอีกครั้งหลังจากสอบจบไปหลายเดือนมันยิ่งรู้สึกโหยหา สถานที่เก่าๆที่เคยอยู่ด้วยกันแต่วันนี้กลับต้องอยู่คนเดียว



“เอางี้เป็นไง? วันนี้เรายกเลิกนัดกัน เดี๋ยวกูพามึงไปส่งที่คณะวิศวะ ไม่ต้องห่วงอยู่จะอยู่กับมึงเอง ไปหานายซะแล้วคุยกับเขาดีๆ ถามเรื่องที่ว่าสักวันค่อยกลับมาคบกันใหม่อะไรนั่นน่ะ ขอเป็นวันนี้เลยได้ป่ะ”



“ชีวิตมันไม่ง่ายขนาดนั้นเว้ย”



“เจ้านายยังรักมึงอยู่มึงเชื่อกู แต่ห่างกันนานกว่านี้ก็ไม่แน่ มึงต้องไปอังกฤษส่วนนายก็เริ่มทำงานหล่อขนาดนั้นกลัวเจอสาวออฟฟิศหว่านเสน่ห์ใส่แล้วจะลืมมึง อย่าหาว่ากูไม่เตือน”



ไม่มีอีกแล้ว...



โอกาสที่จะบังเอิญสวนกัน หลังจากนี้พวกเราจะห่างกันคนละซีกโลก แค่เวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นก็ต่างกันตั้งเจ็ดชั่วโมง



“นายอ่ะรัก กูก็ยังรัก แต่พ่อกับปู่ไม่ยอมรับ”



“งั้นมึงลองไปขอพ่อกับปู่ใหม่อีกรอบ”



“ขอทุกวันจนเขาเห็นหน้ากูเขาเดินหนีกันหมด”เรื่องจริงครับ แรกๆที่ผมคลานเข่าเข้าไปขอร้องพ่อ พ่อเอาแต่ดุด่าผมว่าทำอะไรไม่ใช้หัวคิด อย่าไขว่คว้าความสุขชั่วประเดี๋ยวตรงหน้า ให้คิดถึงอนาคตอีกสี่สิบห้าสิบปีบ้าง โอโห หน้าสั่นน้ำตาไหลพรากๆเลยผม แต่ผมเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ผมคลานเข่าไปหาพ่อทุกวันจนพ่อไม่รู้จะสรรหาอะไรมาสั่งสอนสุดท้ายพ่อเลยเดินหนีม่างงง



“แต่ถ้าหากไม่ไปหาตอนนี้...อาจจะไม่ได้เจอกันแล้วสินะ”ผมพูดอย่างหมดแรง”ก็ได้ เราไปตึกวิศวะกัน”



“ดีมาก!!”ตี๋ที่รอคำพูดนี้มาแสนนานรับคำอย่างยืนดี มันจัดแจงไลน์ไปแคนเซิลนัดโรจน์ก่อนหิ้วปีกผมขึ้นรถ ตี๋แว๊นด้วยความเร็ว พวกเรามาถึงคณะวิศวะตอนบ่ายสี่ เพื่อนผมเป็นคนเดินนำเข้ามาด้านใน ไม่รู้ว่าสายตามันดีหรือเพื่อนของนายโดดเด่นกันแน่ แค่ก้าวแรกที่ย่างเข้ามาในคณะไอ้ตี๋ก็เจอเป้าหมายของมัน



“มังกร!!”ตี๋เปล่งเสียงเรียกร่างสูง มันไม่เคยคุยหรือรู้จักกับเพื่อนเจ้านายมาก่อนแต่ผมเอาไปเมาท์บ่อยๆมันเลยสนิทกับมังกรแบบไม่รู้ตัว คนถูกเรียกหันมามองอย่างงงๆก่อนมองเลยตี๋มาเห็นผมถึงร้องอ้อ



“นายไม่อยู่”และนั่นคือคำตอบของมังกร



มังกรบอกให้รุ่นน้องที่อยากขอถ่ายรูปด้วยรอไปก่อน เขาหันมามองหน้าพวกเรานิ่งๆ



มังกรในชุดครุยรับปริญญาหล่อมากจนผมอดจินตนาการถึงเจ้านายไม่ได้ คนที่ใส่ชุดแบบนี้แล้วดูดีคือคนที่ตัวสูงครับ พวกเตี้ยๆใส่แล้วยังกับสุ่มไก่



“เชี่ยไรมึง กูยังไม่ทันถามไรเลย”ตี๋ก็ไม่ต้องสนิทกับมังกรขนาดนั้นก็ด๊ายยย รู้จักกันรึก็ไม่ เขารู้หมดว่ากูเอาไปนินทา



“นายไม่อยู่”



“เป็นตุ๊กตาอัดเสียงเหรอ กูรู้ว่าเวลานี้เพื่อนมึงยังอยู่มหาลัย หรือจะให้พวกกูไปคุยธุระที่ร้านดอกไม้? อย่าขวาง ไม่ใช่เรื่องของมึง”โอ้โห พี่ตี๋แห่งบริหารอินเตอร์กำลังทำหน้าทำตาหาเรื่องพี่มังกรวิศวะกลางดงเด็กวิศวะ คนแถวนั้นเริ่มหันมามองเพราะเสียงของตี๋ไม่ใช่เบาๆคงนึกว่ากำลังจะมีเรื่องกัน



“มังกร กันย์ขอคุยกับนายแปปเดี๋ยว บอกหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้นายอยู่ไหน นายไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย”ผมรีบออกหน้าแทนเพื่อนก่อนเรื่องมันจะไปกันใหญ่ ใช้น้ำเสียงขอร้องเต็มพิกัด   



“กลับไปแล้วจริงๆ กลับไปตั้งแต่สิบโมงแล้ว นายไม่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ได้ทำงานที่ร้านดอกไม้แล้วด้วย ต่อให้ไปหาก็ไม่เจอใครหรอก”



นายไม่อยู่ในที่ที่เคยอยู่อีกแล้ว



“เห้ย งั้นมึงช่วงบอกหน่อยได้ป่ะว่านายไปไหน ตอนนี้ทำงานอะไร...”ผมรั้งชายเสื้อเพื่อนเพื่อให้เพื่อนหยุดพูด



“ถ้าเขาไม่มาหาก็แปลว่าเขาไม่อยากเจอ นายคงมีความคิดของนาย อย่าไปรบกวนเลย วิธีติดต่อกันย์ยังเหมือนเดิมทุกอย่างทั้งเบอร์โทรหรือไลน์ ถ้าวันไหนนายอยากมาหานายก็คงมาถามเอง ใช่มั้ย?”ท้ายประโยคผมหันไปถามมังกร เพื่อนของนายพยักหน้าแทนคำตอบ



ไม่มีคำยืนยันจากปากมังกรว่าเจ้านายจะกลับมาหาผมแน่ๆ ขอให้เชื่อมั่นและรอ



“ฝากบอกนายด้วยว่ายินดีที่เรียนจบ พุธหน้ากันย์ต้องไปอังกฤษแล้ว เครื่องออกตอนบ่ายโมง ถ้าอยาก เอ่อ ไปส่ง...ก็จะรอ”



.



.



วันพุธที่ผมพูดถึงมาเร็วจนอยากจะร้องไห้ ผมยืนมองพ่อกับแม่ที่มาส่งด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้



ผมขอร้องอยากเรียนที่ไทยแต่พ่อไม่ยอม พ่อบอกว่าจบนอกจะได้เครดิตดีกว่า



แม่ช่วยพูดบอกว่าไม่อยากให้ผมไปอยู่คนเดียวต่างถิ่นแต่พ่อยังคงยืนยันหนักแน่นว่าอย่าคิดถึงแค่ความสบายตรงหน้า ให้คิดถึงอนาคตไกลๆ เรียนจบนอกย่อมดีกว่ามาก ให้อดทนแค่สองสามปีแล้วที่เหลือชีวิตจะเป็นของผม



พ่อไม่ใช่คนใจร้ายแต่พ่อมักมีแนวคิดเป็นของตัวเองไม่ฟังความคิดของผู้อื่นและมีอำนาจมากที่สุดในบ้าน สุดท้ายแม่ก็ต้องยอมแพ้ “ดูแลตัวเองดีๆนะลูก โทรมาหาแม่ได้ทุกเวลาเลย ถ้าเหงาอยากกลับไทยหรือเรียนไม่ไหวก็บอกนะ แม่จะไปรับ พากันย์กลับบ้านนะคะ”



“ครับ...”



เหงาแล้ว เรียนไม่ไหวแล้ว ยังไม่ได้ไปไหนแต่ขอกลับบ้านเลยได้ไหม



“โชคดีเว้ยเพื่อน”ตี๋ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ มันเดินเข้ามาสวมกอดผม”เดินทางปลอดภัย ถึงห้องเช่าแล้วไลน์บอกกูด้วย อ้อ นี่น้ำพริกกระปุกเอาไปกินแก้คิดถึงอาหารไทยนะ กูเคยไปเที่ยวอังกฤษมาทีนึงเกือบร้องไห้คิดถึงส้มตำไก่ย่างแหนะ”มันทำหน้าที่ยิ่งกว่าแม่ของผมเสียอีก



“ฮ่ะๆๆๆ ขอบใจมาก ตี๋ก็สู้ๆนะ ตั้งใจเรียน”มันเรียนต่อที่ไทยครับ มหาลัยเดิมเพราะจะได้ต่อยอดโปรเจคเก่าเลย
คนที่มาส่งผมมีแค่สามคน พ่อเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้ามากอด



“อดทนเข้าไว้ คิดถึงอนาคตให้มาก จะเกลียดพ่อก็ไม่เป็นไรแต่พ่อรักลูกมาก เรียนให้จบ ขอให้ลูกมีชีวิตที่ดี”



“ครับ”



หมดเวลาแล้ว ผมโบกมือมาทุกคนก่อนเดินเข้าไปตรวจกระเป๋า นั่งรอไฟลท์บินของตัวเอง



น้ำตามันคลอเต็มหน่วยตาแต่ไม่ไหลออกมา รู้สึกตื้อๆในอก



ไพโรจน์ทำงานแล้วเลยมาส่งผมไม่ได้



ปู่ก็สุขภาพไม่ค่อยดีออกจากบ้านไม่ไหว



ทุกคนมีเหตุผลที่มาส่งผมไม่ได้ ผมเข้าใจดีถึงจะรู้สึกน้อยใจหน่อยๆก็เถอะ



ไม่เป็นไร



ผมเข้าใจว่าทำไมถึงมาไม่ได้

_____________________________________________

หายไปนานมาก ขอโทษค่ะ ทิ้งไว้ตอนเนื้อเรื่องดิ่งด้วย /โค้งรอบทิศ/
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-07-2017 18:24:01
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 09-07-2017 18:35:40
น้ำตาซึมๆตามกันย์
พระเอกหายค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 09-07-2017 19:13:09
อย่าค้างนานะะๆๆอยากอ่าน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 09-07-2017 19:41:11
 :m15:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 09-07-2017 20:37:52
ก็เข้าใจคนเป็นพ่อแม่ส่วนนึงอ่ะนะ คิดถึงอนาคตของลูก ถึงเวลาทำอนาคตของตัวเองก่อนทั้ง 2 คน ต่อไปถ้าชีวิตมั่นคงแล้วและยังรักกันอยู่ต้องได้อยู่ด้วยกันแน่นอน คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน สู้ๆ  :กอด1: o13
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-07-2017 20:52:00
 :เฮ้อ:
 :L1: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-07-2017 21:16:51
สงสารแต่เชื่อว่าอะไรๆ จะดีขึ้นแน่ๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 09-07-2017 21:37:44
ต้องผ่านไปได้
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-07-2017 22:22:55
 :mew6: :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่19 --- 09-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 10-07-2017 00:29:41
เป็นกำลังใจให้นะครับ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 13-07-2017 17:49:53
ตอนที่20






สามปีต่อมา




“กันย์ กลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม”เสียงนุ่มเอ่ยทัก ผมละสายตาจากหน้าจอคอมและโงหัวขึ้นจากกองเอกสารที่ถูกสั่งให้ทำให้เสร็จภายในวันนี้แล้วก็ถอนหายใจพลางส่ายหน้าไปมา รุ่นพี่ผู้หญิงที่ทำงานเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอพยักหน้าเหมือนจะส่งกำลังใจให้ผมกับงานด่วนกองเท่าภูเขาตรงหน้า



“สู้เขานะลูก เดี๋ยวพี่ซื้อขนมปังมาฝาก”



“ขอบคุณครับพี่ปอ”สิ้นคำเธอก็เดินออกไปพร้อมพนักงานในแผนกอีกสองสามคน ผมทอดมองคนเหล่านั้นไปจนลับสายตา เวลาตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้ว แดดข้างนอกกำลังร้อนได้ที่ แถมผมเองก็เริ่มปวดหลังแล้วด้วย



“เมื่อยชะมัด”บ่นกับตัวเองพลางบิดขี้เกียจอย่างเบื่อหน่าย



ผมเข้าทำงานที่นี่ได้หนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่เรียนจบปริญญาโท



ผมไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนงานเพราะทั้งเงินเดือนและเพื่อนร่วมงานที่นี่โอเคมาก แม้พวกเขาจะรู้ว่าผมเข้ามาทำงานที่นี่ในตำแหน่งงานดีๆทั้งที่เพิ่งเรียนจบเพราะเส้นสายก็เถอะ(แม้จะจบจากนอกแต่ก็ถือว่าไม่มีประสบการณ์เมื่อเทียบกับพี่คนอื่นๆ) ก็ได้พี่ปอนี่แหละที่เข้ามาเทคแคร์อะไรต่างๆจนคนอื่นๆรู้สึกเอ็นดูผมตามไปด้วย



ทีแรกแม่จะให้ผมต่อเอกที่เมืองนอกทันทีแต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะผมไม่อยากไปอยู่ที่ไกลๆเพียงลำพัง



ผมเกลียดการใช้ชีวิตอย่างเดียวดาย



เรื่องของนายสอนให้ผมรู้ว่าผมอยู่คนเดียวไม่ได้



แต่ผมอยู่โดยไม่มีเขาได้



สำหรับผมเจ้านายเป็นเพียงความทรงจำ ผมโตพอที่จะไม่ร้องไห้คร่ำครวญหรือวิ่งไล่ตามแผ่นหลังของผู้ชายที่ทอดทิ้งผมด้วยความหวังดีที่ผมไม่ต้องการสักนิดคนนั้นอีกต่อไป



ชีวิตประจำวันของผมดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เมษยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของผมในฐานะเพื่อนเพราะเมื่อปีก่อนผมเพิ่งปฏิเสธเขาไปอย่างชัดเจนเป็นรอบที่สิบ ประจวบเหมาะกับครอบครัวของเมษจัดหาคู่หมั้นหมายมาให้พอดีเมษก็เลยยอมวางมือแต่ยังคงสถานะเพื่อนเอาไว้



ครืดดด



เครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ข้างคอมพิวเตอร์สั่นหนึ่งทีแสดงว่ามีข้อความเข้า ผมหรี่ตามองชื่อผู้ส่งอย่างชั่งใจ



คุณฉลอง...เจ้าของบริษัท



เขาคือคนที่พ่อเคยว่าความสู้คดีให้จนชนะความและนับถือพ่อเป็นผู้มีพระคุณ ที่บริษัทนี้ไม่ล้มละลายแถมยังกลับมาครองบัลลังค์ในตลาดหุ้นได้อีกครั้งส่วนหนึ่งก็เป็นผลงานของพ่อฉะนั้นเขาจึงปูพรมแดงต้อนรับทันทีที่ผมเกริ่นว่าอยากมาสมัครงาน แต่พวกเราก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันบ่อยนัก มีแค่นัดทานข้าวที่บ้านผมครั้งสองครั้งเท่านั้น ฉะนั้นการที่เขาส่งข้อความมาหาโดยตรงแบบนี้น่าจะมีเรื่องด่วนอะไรสักอย่าง



คุณฉลอง : เย็นนี้เธอว่างไหม ฉันอยากให้เธอมาร่วมงานแต่งงานสูวสาวเจ้าสัวปิงด้วยกัน



“อ๋อ งานนั้นนั่นเอง”ไม่รอช้าผมรีบจรดปลายนิ้วตอบรับคำชวนของอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มกว้าง งานนี้เป็นงานใหญ่ที่คนในแวดวงไฮโซต่างให้ความสนใจเพราะเป็นการเกี่ยวดองทางเครือญาติของเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์กับเจ้าของกิจการธนาคาร DIA ขนาดนักเล่นหุ้นยังจับตามองแนวโน้มตลาดที่จะผกผันเพราะการแต่งงานในครั้งนี้



กันย์ : รับทราบคับผม!



คุณฉลอง : ดีมาก!



คุณฉลอง : ฉันได้ยินมาว่าลูกน้องมือดีของบริษัทคู่แข่งเราทั้งหนุ่มทั้งหล่อทั้งทีม แต่ของเรามีแต่ลุงๆทั้งนั้น นี่เลยต้องมาชวนเธอเนี่ย



กันย์ : เดี๋ยวนะครับ! นี่คุณกำลังแข่งเรื่องอะไรกันแน่ 5555



คุณฉลอง : ทุกเรื่องแหละ! แม้กระทั่งจำนวนผมบนหัวฉันยังแข่งกับเจ้าช้งเลย!



กันย์ : สติกเกอร์หมีผวา



คนชื่อช้งที่ว่าก็คือประทานบริษัทคู่อริของคุณฉลองนั่นแหละ เห็นว่าเคยตีกันแย่งโปรเจ็คพัฒนาซอฟแวร์ของธนาคาร DIA กันแต่ฝ่ายคุณช้งนำเสนอชนะไปเลยได้เซ็นต์สัญญาระยะยาวทำให้มีชื่อเสียงมากขึ้น ทำเงินเป็นกอบเป็นกำ เรียกได้ว่ารุ่งเอารุ่งเอา ด้านบริษัทผมที่แพ้ประมูลก็ย่ำแย่จนเกือบล้มละลาย(คดีที่พ่อผมช่วยว่าความให้นั่นแหละ)



“ฮ่ะๆๆๆ น่ารักจัง”ประทานบริษัทผมเป็นคนอารมณ์ดี พนักงานเลยไม่เครียดกัน เห็นว่าคุณฉลองได้บทเรียนจากการเกือบล้มละลายแกเลยใส่ใจคนอื่นมากขึ้น อย่างเวลางานนี่บริษัทผมก็เริ่มงานแปดโมงครึ่ง เลิกงานสี่โมงครึ่ง นับว่าช่วยเลี่ยงชั่วโมงเร่งด่วนได้ดีเลยทีเดียว



...เห็นไหมครับ ต่อให้ไม่มีนายชีวิตผมก็ยังดำเนินต่อไปได้...



เพียงแค่อึดใจเดียวพระอาทิตย์ก็ใกล้ลาลับขอบฟ้าเสียแล้ว ทันทีที่หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเลิกงานผมและคนอื่นๆก็พร้อมใจกันปิดคอมโดยอัตโนมัติ



“ยะฮู้วววว! เลิกงานแล้ว”พี่ปอเป็นแกนนำทีมเลิกงานตรงเวลา เธอเคยตีก้นผมทำโทษตอนเพิ่งเข้ามาในบริษัทใหม่ข้อหาเลิกงานหกโมงครึ่ง ตอนนั้นผมทั้งงงทั้งช็อคแต่นั่นก็ทำให้เราสนิทกันอย่างรวดเร็ว เธอเป็นหญิงโสดวัยสามสิบที่อารมณ์ดีตลอดเวลา



“น้องกันย์จ๊ะ วันนี้จะไปต่อกับพี่สาวไหมจ๊ะ”คนอารมณ์เอ่ยเต๊าะผมอย่างรื่นเริง เธอชอบแหย่ผมเป็นประจำ



“แหะๆ วันนี้ประธานบอกให้ผมไปร่วมงานแต่งกับแกน่ะครับ”



“ตายจริง! งั้นเธอก็จะได้เจอคนจากบริษัท SKT ด้วยน่ะสิ!?”พี่ปอเบิกตากว้างจนแทบถลน พนักงานสาวๆในแผนกเองก็หันขวับมามองผมเป็นตาเดียว



“เห!? ผมพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ ทำไมทุกคนถึงจ้องผมด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ!?”



“ต๊ายยยย น้องกันย์ไม่รู้เหรอจ๊ะว่าวิศกรระบบของบริษัทนู้นเขาแซ่บขนาดไหน!?”เธอกรีดนิ้วจิ้มหน้าผากผมจึกๆ”พี่เคยไปประสานงานอยู่รอบนึงแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!! นึกว่าเดินหลงเข้าไปในโมเดลลิ่ง!! หล่อมวากกกกกกก”



“แล้ววิศวกรระบบจะได้ไปร่วมงานด้วยเหรอครับ”ผมคิดว่าคนที่ไปน่าจะเป็นระดับผู้บริหารไรงี้มากกว่านะ



“ต้องไปสิคะ เพราะฝ่ายเจ้าบ่าว ลูกชายเจ้าของธนาคารน่ะค่ะ เขาเคยติดต่องานกับวิศวะกรระบบ SKT ด้วยตัวเอง คงสนิทกันระดับหนึ่งล่ะ เผลอๆจะได้รับเชิญไปทั้งแผนก ห้องจัดงานกว้างจะตาย คนยิ่งเยอะยิ่งดูมีบารมีนะคะ”



ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งให้เพื่อนร่วมงาน บางส่วนแยกย้ายกลับไปแล้วส่วนบางคนก็เดินเข้ามาฝากผมขอเบอร์โดยเฉพาะพี่ปอนี่ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ขอเบอร์คนที่เจาะหูทั้งแถบมาให้ด้วย



“แล้วพี่ไม่รู้จักชื่อเขาเหรอครับ”



“โอ๊ยยย แค่เห็นหน้าสติพี่ก็กระเจิงหมดแล้วค่ะขุ่นน้อง มีอย่างที่ไหนบริษัทเรามีแต่ชะนีกับตาแก่! โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม! รู้ไหมว่าตอนกันย์เข้ามาพี่ดีใจแค่ไหน!? พูดแล้วเศร้า พี่ต้องขึ้นคานแน่ๆเลย โฮรวววววว”พูดไปพูดมาชักจะเลยเถิดแล้วครับ แกยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาเงียบๆ พนักงานที่เหลือรีบถอยทัพหนีทันที



เพราะหากเจ๊แกเริ่มพูดเรื่องคานเมื่อไหร่รับรองว่าพร่ำเพ้ออีกนาน



กว่าผมจะตัดจบเรื่องราวชีวิตสาวโสดวัยสามสิบลงได้ก็ปาเข้าไปห้าโมงกว่า ผมได้แต่เหลือบมองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนใจอยู่บนรถเบนซ์ซีคลาสคันใหม่ป้ายแดงที่เพิ่งถอยมาด้วยเงินสด(ของพ่อ)ซึ่งติดแหง่กอยู่สี่แยกเดิมมาเกือบครึ่งชั่วโมง



“โดนดุแหงเลย เหอะๆ”





ผมมาถึงโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานตอนเกือบหนึ่งทุ่ม รถเบนซ์ซีคลาสเคลื่อนจอดในตำแหน่งที่ใกล้ประตูทางเข้าที่สุด คนมาสายเอี้ยวตัวไปคว้าชุดสูทที่แขวนอยู่เบาะหลังแล้วถือมันลงมาใส่ระหว่างที่วิ่งหน้าเริ่ดไปกดลิฟท์ บอกพนักงานต้อนรับที่ถามชั้นเป้าหมายไปด้วยน้ำเสียงปนหอบ”ชั้นที่ธนาคารDIAจองไว้น่ะครับ!”ก่อนเอนหลังพิงผนังลิฟท์อย่างหมดแรง



ใครใช้ให้มาจัดงานกลางเมืองขนาดนี้กันเล่า!!!



เมื่อมาถึงชั้นเป้าหมายผมก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด สวมมาดผู้ดีที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิด จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เป็นระเบียบก่อนก้าวเดินเข้าไปในงานด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ใช่คนมาสาย กวาดสายตามองๆแค่รอบเดียวก็พบกับศีรษะซึ่งเปล่งประกายสะท้อนแสงไฟของคุณฉลอมได้ไม่ยาก



ท่านประธานของผมกำลังยืนคุยกับผู้ชายวัยกลางคนอยู่ ผมชั่งใจอยู่พักหนึ่งว่าควรเข้าไปขัดดีไหม แต่เพราะผมมาสายมากแล้ว
เลยตัดสินใจเดินเข้าไปเสนอหน้าสักหน่อย



“อ้าว!? กว่าจะมาได้นะเรา มานี่ๆ จะแนะนำให้รู้จัก นี่คุณช้งนะ ส่วนคุณช้ง นี่กันย์เป็นลูกของทนายที่ช่วยผมไว้เมื่อคราวก่อน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้เลยบ้านนี้เขาเทพทั้งตระกูล”พูดจบท่านประธานหัวใสก็ตบหลังผมดังป้าป ออกแรงผลักให้มาประจันหน้ากับคุณช้งที่ท่านประธานชอบนินทาลับหลังบ่อยๆ



“สวัสดีครับ”คุณช้งเป็นผู้ชายวัยปลาย เส้นผมดกดำผิดกับประธานของผม



แล้วยังจะกล้าไปแข่งกับเขาอีกนะคนเรา แค่เรื่องศีรษะก็แพ้หลุดรุ่ยแล้ว



ผมส่งยิ้มแหยๆไปให้ผู้อาวุโสที่เชิญผมมาแต่ผมดันมาสาย แกส่ายหน้าไปมาบอกว่าไม่ไรเนื่องจากงานนี้แกชวนผมแบบไม่ทันตั้งตัวเอง ใจดีอย่างงี้แหละครับเจ้านายผม



“ตามมาสิ เดี๋ยวพาไปแนะนำรอบงาน”บางทีลุงแกก็ดูแลผมดีเกินไป เอาจริงๆหน้าที่การงานของผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานแต่งนี้เลย ไม่สิ บริษัทผมไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับธนาคาร DIA สักแอะตั้งแต่แพ้ประมูลคราวนั้น แต่คุณฉลองก็เดินนำหน้าไม่ฟังคำท้วงกันเลย แกเดินพาผมไปแนะนำให้คนนั้นทีคนนี้ที ส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติทั้งนั้น



จนกระทั่ง...



“นี่คือลูกน้องของช้ง วิศกรระบบที่สาวๆในบริษัทเรากรี๊ดนักกรี๊ดหนาไง รู้จักกันไว้ซะสิ”



“!!!?”



ผมเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง



เสียงพูดของประธานยังคงดังคลอเสียดนตรีคลาสสิคบนเวที แต่ทว่าหูของผมอื้ออึงเกินกว่าจะรับรู้ถ้อยคำของใคร ตาของผมลายเกินกว่าจะมองเห็นคนตรงหน้าให้ชัดถนัดตา ปลายนิ้วของผมเย็นเฉียบจนไม่รู้สึกถึงแก้วไวน์ที่ถืออยู่ในมือ...และถ้อยคำและรอยยิ้มก็ถูกแววตาคู่คมตรงหน้าสะกดให้กลืนย้อนกลับลงไปในลำคอ



ผมลืมเขาไปแล้ว...



ทั้งๆที่ลืมได้แล้ว...แต่ทำไมวันนี้...ที่ตรงหน้าของผมนี้เขาถึงมาปรากฏตัว!?



“กันย์...”เสียงทุ้มที่แสนคุ้นครางชื่อของผมออกมาอย่างสั่นพร่า นายกระพริบตาถี่เหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ด้านประธานพอเห็นเขาเรียกชื่อผมเลยตีหน้าประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงราวกับเห็นผีของผม
ผมรู้สึกว่าขอบตาตัวเองร้อนผ่าว



“นาย...”



ผู้ชายตรงหน้านี้คือคนที่ครั้งหนึ่งผมเคยแอบรักข้างเดียวเกือบสี่ปี



คือคนที่ไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้ากันเกือบสี่ปี



คือคนที่เคยเป็นของกันและกันได้ไม่ถึงครึ่งปี...



พริบตาที่ความฟุ้งซ่านเข้าครอบงำ ตะกอนที่นอนก้นอยู่ในหัวใจก็ตีฟุ้งขึ้นมาจนแน่นอกไปหมด ผมรู้สึกอึดอัดตรงอกซ้าย ความรู้สึกที่ถูกพัดขึ้นมามันมากจนแทบรับไม่ไหว



สุดท้ายหยาดน้ำสีใสก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตา เป็นตัวแทนของทุกสิ่งทุกอย่างตลอดแปดปีที่ผมมีให้เขา



ผมไม่รู้ว่าพอเห็นผมร้องไห้แล้วเขาทำหน้ายังไง เพราะม่านน้ำตาทำให้ทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจาก
ปากของผม สิ่งเดียวที่ผมทำก็คือหันหลังแล้วก็เดินหนีออกมา



“ฮึก...”เหมือนกับคนเสียสติ ผมวิ่งออกมาจากห้องจัดงาน วิ่งตรงไปที่ลิฟท์แต่พอเห็นว่ามันจอดอยู่ที่ชั้นล่างผมก็เลยตัดสินใจวิ่งลงบันไดมาแทนเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่อเขาวิ่งตามมาทัน



ทั้งที่เขาไม่ได้วิ่งตามมา...



เจ้านายไม่ได้ตามผมออกมา!



แต่ขาของผมก็ยังไม่หยุดก้าว ขั้นบันไดขั้นแล้วขั้นเล่าที่ผ่านมาไม่ได้เข้ามาในจิตใต้สำนึกส่วนในของผมเลย



ทั้งๆที่คิดว่าลืมไปหมดแล้ว! ผมไม่รักเขาแล้ว! ตอนนี้อยากจะเกลียดด้วยซ้ำ!! แล้วทำไมเขาถึงยังมีอิทธิพลกับหัวใจของผมขนาดนี้!!



“ฮืออ...”ผมค่อยๆทรุกตัวลงนั่งกับขั้นบันไดอย่างหมดแรง เพราะโรงแรมแห่งนี้สูงมากหากไม่เสียสติก็คงมี่ใครเลือกใช้บันไดกันหรอก ผมจึงสามารถร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียวได้อย่างสาแก่ใจ



ผมไม่ได้เจ็บปวดที่ต้องเลิกกับเขา มันด้านชาไปนานแล้ว แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้คือเจ็บใจ! เจ็บใจที่เพิ่งมารู้ตัวว่าไม่เคยลืมคนคนนี้ได้เลย!



.



.



.



“กันย์!?”



________________________________

ความรู้ด้านสายงานวิศวะของเราน้อยจนแทบไม่มี
ตอนนี้เขียนจากข้อมูลที่พยามเสิร์ชมาจากเน็ต
ถ้ามีช่วงไหนที่แต่งเหมือนคนเมากาวก็ขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ 555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 13-07-2017 17:56:30
ตอนนี้ทางสำนักพิมพ์ ฟาไฉ มีกิจกรรมแจกนิยายเรื่อง ใกล้แสนไกล ตามกติกาด้านล่างนี้เลยค่ะ

(https://www.img.in.th/images/e2d9018f08d89d9f92a8b400499d1520.jpg)

ใครมีทวิตเข้าไปเล่นกันได้เลยน้าาาา


ปล. เราจะอัพให้จบก่อนตัวนิยายจะปิดจองสิ้นเดือนนะคะ
      ไม่ต้องกลัวว่าเราจะกั๊กตอนสำคัญๆเอาไว้ แฮ่ๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 13-07-2017 18:04:53
อยากอ่านต่อๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-07-2017 18:07:34
คู่กันแล้วไม่แคล้วก็ต้องได้กลับมาเจอกัน...อีกครั้ง และครั้งนี้ถึงเวลาพิสูจน์รักแท้ได้แล้วหรือยัง?
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 13-07-2017 18:47:17
 :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 13-07-2017 19:04:45
 :katai2-1:

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 13-07-2017 19:11:51
บทพิสูจน์มาแล้ว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 13-07-2017 19:13:54
เห้อ กลับมาพบกันอีกแล้ว ทีนี้จะทำไงต่อละนาย กันย์
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Bravo!! ที่ 13-07-2017 19:48:50
ไม่อยากให้กันย์คืนดีกับนาย ดูเหมือนทำเพราะหวังดี แต่นี่คือการหนีปัญหา
อยากให้ Bad end นะ ในเมื่อคิดมาตลอดว่าไม่เหมาะสม นายก็ไม่เหมาะสมกับกันย์เลย
ทิ้งกันย์ไว้ บอกให้คอย ไม่แฟร์กับกันย์เลย ทำไมต้องคอยคนที่คิดถึงแต่ตัวเองแบบนาย
แบบนี้จะมั่นใจได้ไงว่าในอนาคตถ้ามีข่าวขึ้นมา นายจะไม่ทิ้งกันย์ไปอีก

 :katai1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-07-2017 21:14:07
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 13-07-2017 23:19:00
จะเป็นยังไงล่ะคราวนี้,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 14-07-2017 01:23:08
ถ้าเราเป็นนายเราเลิกกับกันย์ รักมันไม่พอ เราแค่ถอยเพื่อรอวันที่เราโตมากพอจะยืนได้เอง แล้วเราว่านายพร้อมแล้ว ที่จะกลับมาสู้ต่อ ถ้ากันย์ยังไม่มีใคร แต่ถ้ามีเราจะมองห่างๆ และยิ้มให้

เชื่อว่ารอบนี้นายกลับมา สามารถพิสูจน์ได้ว่าดูแลกันย์ได้

กันย์เก่งนะ อยู่มาได้ โตขึ้นด้วย อยู่ด้วยกันสักทีเถอะ สงสารละเนี่ย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-07-2017 01:59:34
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 14-07-2017 13:29:47
ฮือออออ คือกันย์ไม่เข้าใจนายอะ
สงสารทั้งคู่เลย แต่มันเป็นทางที่ควรทำที่สุดแล้วในตอนนั้นนะ
นายไม่มีอะไรไปเถียงพ่อกันย์ได้เลยอะ
แรลใจอย่างเดียวมันรับประกันอะไรไม่ได้ว่าจะดูแลลูกเค้าได้
การที่นายถอยออกมาสร้างตัวโดยไม่ได้รั้งดันย์ไว้กับตัวเองเป็นเรื่องเดียวที่ทำได้อะ
กันย์ไม่เข้าใจจุดนี้อะ แต่คนโดนทิ้งไปก้น่าสงสารอยู่ดี
ยิ่งไม่เข้าใจอะไรเลยแล้วด้วยนะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่20 --- 13-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-07-2017 19:02:46
โอย.........ลุ้นๆๆๆๆ  :ling1: :ling1: :ling1:
นาย กัลย์  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

อุปสรรคไม่ได้อยู่ที่นาย หรือกัลย์ แต่อยู่ที่ปู่ กับพ่อของกัลย์
พวกเขา จะยินยอมให้คบกันอีกหรือ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 15-07-2017 08:53:08




ตอนที่21



ฉับพลันเสียงของนายก็ดังขึ้นด้านหลัง ผมผวาตัวโยนก่อนหันหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาไปเผชิญหน้ากับร่างสูงที่เท้าแขนกับเข่าของตัวเอง



นายที่ไม่ได้เจอกันแสนนานดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ไหล่กว้างขึ้น หุ่นก็ดีขึ้น เหมือนจะสูงกว่าเดิมนิดนึงด้วย



“กันย์...”เขาเรียกชื่อผมอีกครั้ง คราวนี้ด้วยน้ำเสียงสั่นเทา



“อะ...อะไร...”พวกเราจ้องหน้ากันด้วยนัยน์ตาที่สั่นระริก และหัวใจที่เต้นโครมคราม ด้วยความกลัวใจตัวเองผมเลยกระถดถอยหลังจนชิดกับผนัง ผมกลัวจะตกหลุมรักเขาอีกครั้ง แต่เขากลับทำตรงกันข้ามกับผม



เจ้านายทรุดตัวลงข้างกายผม เขาเว้นระยะห่างออกไปไม่ถึงคืบนั่นทำให้ผมสังเกตเห็นสีหน้าหมดเรี่ยวแรงของเขาได้ชัดตา



“อย่าร้องไห้”นายพูดพร้อมกุมมือของผมเอาไว้ในขณะที่สายตาของเขายังจับจ้องอยู่กับพื้นพรมตรงเท้า



แต่ยิ่งห้ามน้ำตามากมายยิ่งไหลทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก



“นาย...นิสัยไม่ดี ฮึก...ฮืออออ นายนิสัยไม่ดี! นายนิสัยไม่ดี! นิสัยไม่ดี! นิสัยไม่ดี! อย่ามายุ่งนะ!! กลับไปซะ!! ออกไป!! ปล่อยมือด้วย...ปล่อย อึก...”



ได้โปรดเถอะ...ถ้าจะไปก็อย่าเหลืออะไรไว้...ทั้งความอบอุ่น หรือสายตาที่ทอดมองมาอย่างอาลัยคู่นั้น



ถึงภายนอกจะเปลี่ยนไปแต่นายก็ยังเป็นนายที่ไม่ฟังสิ่งที่ผมพูดอยู่ดี แทนทีเขาจะไปให้พ้นสายตาเขากลับขยับตัวเข้ามาใกล้ มากขึ้นจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา ผมฝังหน้ากับไหล่แกร่ง กำมือกับชายเสื้อของนายแน่นจนน่ากลัวว่าจะขาด นายลูบหลังผมอย่างแผ่วเบา กระซิบข้างหูซ้ำๆว่าอย่าร้องไห้



“ไม่รู้รึไง...ฮึก...ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งร้อง...”



หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก พวกเรากอดกันอยู่อน่างนั้นโดยไม่รับรู้ว่าเวลาผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว เสียงโทรศัพท์ของทั้งผมทั้งเขาผลัดกันสั่นสองสามครั้งแต่ก็ไม่มีใครคิดจะรับ



พวกเรากอดกันแน่นราวกับถ้าผละออกจากกันแล้วโลกจะแตกสลาย



จนกระทั่งเสียงสะอื้นของผมสงบลง



“คิดถึง”เจ้านายก็รำพึงออกมาด้วยน้ำเสียงเบาโหวง



ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆผมคง...



“เกลียด เกลียดที่สุด”ผมระล่ำระลักตอบกลับไปด้วยหัวใจแกว่งไปมาเหมือนลูกตุ้มนาฬิกา



...ผมคงตกหลุมรักเขาอีกรอบแน่ๆ



คิดได้ดังนั้นผมจึงผลักเขาออกด้วยความสับสนแล้วก็ลุกขึ้นยืนทำท่าจะวิ่งหนีอีกครั้งแต่เขาก็คว้าข้อมือของผมเอาไว้ได้ก่อน



“ปล่อยเถอะได้โปรด กันย์ขอร้อง ปล่อยกันย์ไปเถอะนะ...”ผมไม่ควรยุ่งกับเขามากไปกว่านี้ ผมไม่ควรลืมว่าเขาหายไปจากชีวิตผมด้วยเหตุผลงี่เง่าแบบไหน



สุดท้ายผมก็สะบัดข้อมือจนหลุดออก ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งขึ้นบันไดไปกดลิฟท์ แม้จะใช้เวลารอลิฟท์นานพอสมควรแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครวิ่งตามมา



ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเราสองคน



ทุกอย่างมันจบไปตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้วจริงๆ



   .



.



เช้าวันรุ่งขึ้นผมมาทำงานตามเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือใบหน้าเศร้าหมองกับดวงตาบวมฉึ่ง ทันทีที่พี่ปอเห็นหน้าผมเธอก็ยกมือทาบอกอย่างขวัญเสีย“ตายแล้วลูก! น้องกันย์ทำไมโทรมเป็นผีดิบขนาดนั้น!? เมื่อวานพี่ขอโทษ พี่ชวนเราคุยนานเกินไปเลยโดนประธานดุใช่ไหม!? ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวพี่จะไปคุยกับท่านให้”



“เดี๋ยวครับพี่ปอ ประธานไม่ได้ตำหนิผมเรื่องนั้น ผมไม่เป็นไร ผมโอเค”ผมฉีกยิ้มที่คิดว่าโอเคที่สุดออกไปแต่พี่ปอคงไม่คิดแบบผม เธอลากเก้าอี้เดินมานั่งข้างๆกัน ยกมือลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน เธอใจดีเหมือนพี่สาว



“เด็กน้อย มีอะไรจะระบายไหม หืม?”ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ”เหมือนที่พี่ระบายใส่เราบ่อยๆไง ถือซะว่าเป็นการเอาคืน พ่นใส่ได้เต็มที่เลย พี่สาวคนนี้จะรับไว้เอง!”เธอยกกำปั้นทุบอกเป็นมั่นเหมาะ ความอบอุ่นของเธอทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาแต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้เล่าอะไรออกไป



“ผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย พี่ดูงานที่ตัวเองยัดให้ผมมาสิ ใช่น้อยซะเมื่อไหร่”



“อู่ย...เห็นเราไม่เคยบ่นพี่เลย...เอ้อ...เอาเถอะๆ งานไหนทำไม่ไหวเอามาดูซิ”



พวกเรานั่งคุยสัพเพเหระอีกสักพักทั้งเรื่องงานที่ดองเอาไว้และงานใหม่ที่จ่อคิวรออยู่ มีเข้าประเด็นเรื่องหนุ่มๆของบริษัทคู่แข่งบ้างแต่ผมก็ตอบได้แค่ว่าเจอผ่านๆ ผมไม่รู้ว่าคนที่เจาะหูเยอะๆของพี่ปอคือใครเพราะผมเห็นแค่นาย...



เจ็บไปอี๊กกกก



ตลอดช่วงเช้าผมเหนื่อยกับการควบคุมสติไม่ให้วอกแว่กคิดถึงเรื่องที่ผ่านไปนาน(มาก)แล้วมากกว่าเหนื่อยกับงานซะอีก”เฮ้อออ”



“ถอนหายใจเป็นตาแก่เชียว เรายังไม่เข้าเบญจเพสด้วยซ้ำนะ”เสียงทุ้มต่ำดังเรียกขึ้นด้านข้าง ผมซึ่งเอนตัวก่ายหน้าผากอยู่ปรือตามองคนที่มาชวนคุยด้วยความล้าด้านจิตใจ ร่างสูงใหญ่ตามประสาผู้ชายวัยสามสิบต้นๆกับผิวสีเข้มตัดกับเครื่องสำอางค์และริมฝีปากสีแดงสดของอีกฝ่ายอยู่ไม่ไกลจากใบหน้าของผมนัก



“เจ๊นัท?”วิศวะกรระบบที่หนุ่มแน่นและดูดีที่สุดในบริษัทของเรา(ถ้าไม่ติดว่าเจ๊แกไม่ใช้ชายแท้ล่ะก็นะ)ยืนยักคิ้วหลิ่วตาอยู่ข้างโต๊ะทำงานของผมอย่างมีเลศนัย”มีไรเหรอครับ?”แม้จะเคยเจอกันตามงานเลี้ยงของบริษัทเป็นครั้งคราวแต่พวกเราก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นมาเยี่ยมที่แผนกแบบนี้ บวกกับสายตาล้อเลียนนั่นอีก ผมว่าผมต้องงานเข้าแหงๆ



“นังนัท!? ถ่อมาที่นี่คิดจะมาจีบน้องกันย์หรือไงจ๊ะ!? ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะว่าหล่อนไม่ได้แอ้มหรอก คนนี้เขาไม่สนใจหน้าไหนทั้งตัวผู้ตัวเมีย นี่ไม่หนีไปบวชชีฉันก็ดีใจแล้วข้อร้องอย่าแกล้งเด็กมัน”พี่ปอเองก็จับรังสีประหลาดจากร่างสูงของพี่นัทได้ เธอเลยรีบวิ่งปราดออกมากางปีกปกป้องผมอย่างออกนอกหน้า



“ชะนีปอ!? ยังไม่กลับป่าของเธอไปอีกเหรอ? หึ! หวงไปเธอก็ไม่ได้แอ้มเหมือนกันไม่ใช่รึไง!?”แล้วพวกเจ๊จะมาตีกันข้ามหัวผมทำไมเนี่ย!?



ทั้งสองคนเท้าเอวมองหน้าเอาเรื่องกัน มีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านตาเปรี๊ยะๆ บรรยากาศน่าเบื่อในที่ทำงานถูกแทนทีด้วยความครึกครื้น พี่ผู้ชายในแผนกส่งเสียงเชียร์ให้ตบกันๆๆๆ ส่วนพวกผู้หญิงก็หันไปกระซิบกระซาบนินทากันอย่างออกรส



“เอ่อคือ...พี่นัทมาหาผมทำไมเหรอครับ”เสียงเบาหวิวของผมส่งไปไม่ถึงสองหน่อแม้แต่น้อย ทั้งคู่เป็นอริกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายแต่โชคชะตาช่างเล่นตลกส่งให้กลับมาเจอกันอีกครั้งตอนทำงาน



“ฮึ่ยยยย นังตุ๊ดหล่ออออ! หล่อนไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำทำมาเป็นพูด!!”



“ชะนีป่า! เคยมีแฟนแต่ปัจจุบันขึ้นคานก็มีค่าเท่ากันแหละย่ะ!!”



“อี...อีนายณัฐพงศ์!!”



“กรี๊ดดดด อย่างเรียกชื่อจริงชั้นนนน!!”พอพี่ปอเถียงไม่ออกแกก็จะงัดไม้ตายออกมาใช้อย่างนี้ประจำ พี่นัทเขาไม่ชอบชื่อจริงแสนแมนของตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งคนเรียกคือพี่ปอยิ่งแล้วใหญ่ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่กะจะเลิกให้ความสนใจทั้งสองคนที่อยู่ดีไม่ว่าดีมาตีกันข้ามหัวผมซะงั้น ทว่า...



ก็อกๆ



เสียงเคาะประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนพี่นัทเดินเข้ามาดังขึ้นด้วยเสียงที่ดังพอจะเรียกความสนใจของหลายๆคนในห้องนี้รวมถึงผมที่ละลายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นมาก่อนจะต้องเบิกตากว้างด้วยความตระหนก กระพริบตาก็แล้วยกมือขึ้นขยี้แรงๆก็แล้วแต่ภาพของแขกผู้มาเยือนก็ยังไม่หายไป



ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเข้มเข้ากันดีกับต่างหูสีดำทั้งแบบห่วงและแบบวง ผมสีดำเสยเจลไปด้านหลัง มือแกร่งยกเท้ากรอบประตู มุมปากกระตุกยิ้มเล็กๆพอให้หัวใจของคนมองลอยกระเด็นออกนอกอก




“มังกร...?”




ผมเอ่ยชื่อของคนคนนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบายิ่งกว่าขนนก และมันก็คงลอยไปตามสายลมไม่เข้าถึงหูใครเลยเพราะกระทั่งพี่ปอที่ยืนอยู่ใกล้ผมที่สุดยังยกมือขึ้นทาบอกก่อนอุทานออกมาไม่เป็นภาษาว่า



“คนนี้แหละ!!! คนนี้แหละค่ะน้องกันย์!! คนที่พี่ให้น้องไปถามชื่อ กรี๊ดดดดด ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย!?”



“หึ! นังอ่อนหัด! คนนี้เขาไม่แลชะนีแก่! อดแดกค่ะอดแดก!”ขณะกำลังฟินๆพี่นัทก็เผยความจริงกระชากพี่ปอออกมาจากฝั่งฝัน”วันนี้เขามาเก็บงานที่ต้องโคกับบริษัทเราก่อนจะส่งผลทั้งหมดไปให้ที่ญี่ปุ่น นี่ก็แวะมาหาเพื่อนเก่าด้วยเลยขอให้ฉันนำทาง
ให้ เขามาสิจ๊ะรออะไร”ท้ายเสียงเธอหันไปพูดกับมังกร



“มาหาใคร!? ใครหน้าไหนกล้ารู้จักผู้ชายหล่อเลิศยิ่งกว่านายแบบแล้วไม่บอกชั้น!?”พี่ปอยังจับต้นชนปลายไม่ถูกกวาดตามองไปรอบห้องเล่นเอาไทยมุงทั้งหลายหลบตากันพัลวัน



ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามังกรมาหาผม



ถึงจะไม่รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกันตอนไหนก็ตาม



“ไงกันย์...ไม่ได้เจอกันนานนะ”ร่างสูงเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะผม รอยยิ้มกรุ้มกริ่มประดับบนใบหน้าคมคาย ดึงดูดให้คนทั้งห้องหันมามองเราสองคนเป็นตาเดียว!



“อืม...หวัดดีมังกร”



บรรยากาศชวนอึดอัดเข้าปกคลุมแผนกทันที พี่ปอกับพี่นัทกระเถิบออกห่างจากโต๊ะอย่างรักษามารยาทแต่ก็ไปไม่ไกลเกินระยะเสือก



“มีแฟนยัง”



“!!!!!!!”



สิ้นคำถามที่เหมือนระเบิดปราณูของคนจากต่างบริษัทคนทั้งห้องก็แทบจะลุกฮือขึ้นมากรีดร้องไม่เป็นภาษา สาวๆหลายคนที่ตกหลุมรักแรกพบกับมังกรแทบจะเป็นลมหงาย ส่วนผู้ชายก็แทบจะลื่นล้มตกเก้าอี้!



เครื่องหมายตกใจนับล้านตัวลอยฟุ้งทั่วบริเวณ!



ผมใช้เวลาเกือบนาทีกว่าจะดึงสติกลับมาฉีกยิ้มเจื่อนๆมองใบหน้าคนพูดน้อยต่อยหนักตรงหน้า“มีคนฝากมาถาม...ใช่ไหม?”



“อืม”



สิ้นคำยืนยัน คนรอบๆก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ผิดกับผมที่ขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด



“คนคนนั้นคือ...นาย?”



“อืม”



“...”



ทั้งๆที่เข็มนาทียังไม่ทันได้ขยับแต่หลังจากได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายจวบจนกระทั่งชั่วขณะที่ขยับปากเตรียมพูดอะไรกลับไปนั้นผมกลับรู้สึกว่ามันยาวนานยิ่งกว่าสามปีอันว่างเปล่านั่นเสียอีก



“งั้นก็กลับไปเถอะ ขอโทษที่ทำให้เสียเที่ยว...แต่มัน...ไม่มีประโยชน์ ไม่มีความหมาย และไม่มี...อีกแล้ว”



เสียงของผมสั่น หางตาก็ร้อนผ่าว หัวใจเต้นตึงตังราวกับกำลังทักท้วงว่าสิ่งที่เอื้อนเอ่ยออกไปนั้นไม่ใช่ใจความจริงที่ปรารถนา
ในวันนั้นผมต้องเลิกกับเขาทั้งๆที่ยังรัก



ในวันนี้ผมก็ปฏิเสธเขาทั้งๆที่ยังรักได้เช่นกัน



ไม่มีคำตอบรับใดๆจากเพื่อนของนาย ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา หันไปกระซิบขอตัวไปเข้าห้องน้ำกับคู่สนทนาสั้นๆจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ตั้งใจว่าจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาอีก



แต่แล้วมังกรก็วางของบางสิ่งลงบนโต๊ะทำงาน



“อย่างน้อยก็ช่วยรับของนี่ไว้เถอะ เพื่อนกูก็แค่ไอ้งั่ง อายุแค่ยี่สิบสองมันแยกความรักกับความจริงไม่ออกหรอก กูพูดไม่เก่ง สิ่งเดียวที่กูรู้คือพอเลิกกับมึงเพื่อนกูแม่งเหมือนคนบ้า! สติแตก! ทำงานเหมือนขายวิญญาณให้เงิน!”



“...”



“ไม่ใช่เรื่องของกู กูพูดอะไรมากไม่ได้ แต่มึงจำไว้นะกันย์ ต่อให้เลิกกันแล้ว ต่อให้ไม่ได้เจอกันอีกเลย ต่อให้มึงจะมีแฟนใหม่หรือว่ามีใครเข้ามาในชีวิตของไอ้นาย สักสิบคน ร้อยคน หรือใช้เวลาอีกสักพันหมื่นวัน... คนเดียวที่มันรักก็คือมึง”



มังกรกลับไปแล้ว กลับไปได้เกือบชั่วโมงแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ ทั้งแผนกเงียบเหมือนป่าช้า เงียบจนได้ยินแต่เสียงเครื่องปรับอากาศ ตอนนี้พนักงานคนอื่นๆออกไปกินข้าวกลางวันกันหมด



เหลือเพียงผม...



ที่นั่งทอดมอง กระเช้าดอกทานตะวัน ด้วยความเศร้าโศกและหวั่นไหวเหลือคณา...




____________________________________________

มังกรเป็นผู้ชายหล่อๆ(เสียของ)คนนึงค่ะ 5555
มีออร่าผัวสูงกว่าเจ้านายพอสมควร เพราะเจ้านายชอบทำตัวต๊อกต๋อยหน่อยๆ
แต่ถ้าถามว่าใครเป็นสามีที่ดีกว่ากันก็ต้องเจ้านายนี่แหละ!!
ส่วนเหตุผลเอาไว้ดูตอนต่อไปเน้อ

 :katai3:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 15-07-2017 11:02:47
เจ็บแทนกันย์ :monkeysad:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: gubbgiftt ที่ 15-07-2017 12:13:42
ร้องไห้ตามเลย  :sad4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Pondering ที่ 15-07-2017 12:34:20
มีเพื่อนแนะนำเรื่องนี้ให้อ่านแล้วบอกว่า แกนิยาย feel good อุ่นไละมุนหัวใจกำลังจะออกหลังสือจองเลยฟินชัว  :katai1:  :katai1:

เลยลองมาอ่านดูก่อนตามมาถึงตอนล่าสุดแล้ว ถ้าเจอหน้ามันจะกระโดดถีบขาคู่ มาม่าชามใหญ่มาก สายfeel good เราตอนแรกจะกดจองหนังสือ นี่ตีลังกากลับมาคิดอีกหลายตลบ เฮ้ย ตกลงมัน feel good จริงไหมเนี่ย ฮืออออ ไรท์คะ แน่ใจว่า happy ending  :katai1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 15-07-2017 13:39:17
จะท่วมจอแล้วน่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 15-07-2017 13:57:52
:เฮ้อ:

 :3123: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 15-07-2017 16:47:21
คือเรามองมุมนายไง คนต่ำต้อยริอาจเด็ดดอกฟ้า

ทำไมกันย์ไม่เข้าใจ กันย์ไม่คิดบ้างละ ไม่เชื่อใจกันหน่อยหรอ กันย์เหมือนเด็ก ที่หลงอยู่ในโลกสวย ๆ ไม่แปลกหรอกทำไมพ่อกันย์จะพูด และว่านาย เป็นห่วงว่ากันย์ไปคบกับนายที่ไม่มีอะไรเลยจะลำบาก เพราะเขาเลี้ยงลูกเขามาแบบนี้

นายจนไง จนมาก แค่ได้คบกันย์สั้น ๆ ก็ดีแล้ว พอรู้ว่ารักมันไม่พอ นายจะทำไรได้ ลากกันย์ออกมาอยู่ด้วยกัน มันไม่ใช่ นายแค่บูชาความรักเกินไป เลยคิดไรตื้น ๆ พอเจอความจริงตีแสกหน้ารับไม่ได้ไง นายผิดที่หายไปไม่บอก แต่กันย์ ต้องฟังด้วย ถ้ายังรัก แต่ถ้าไม่รักแล้ว ไปบอกนายตรง ๆ พอเถอะ กันย์ มีคนอื่น หรือกันย์อยู่ได้ถ้าไม่มีนาย อย่าทำเป้นสะดิ้งร้องไห้ ทั้งที่ตัวเองยังไม่เปิดโอกาส


ตอนนี้ สงสารกันย์อะ โตมายังไง อินไปอีก ค้างไปอีก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 15-07-2017 17:26:48
เห้ออออ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-07-2017 18:04:45
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-07-2017 18:33:24
"ขายวิญญาณให้เงิน"  แล้วมันมากพอจะเดินกลับไปพิสูจน์กับพ่อของกันย์เห็นแล้วหรือยัง?  กำลังพยายามอยู่ไม่ใช่ถอยใช่ไหมนาย?
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-07-2017 19:28:45
อู้ยย.........เจ้านาย กล้าแล้ว กล้ารุก  :ling1: :ling1: :ling1:
ให้มังกร เป็นทัพหน้า
แล้วที่ว่าเจ้านายทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง เพื่อเงิน
คงจะเก็บเงิน สร้างบริษัทของตัวเอง
เพื่อให้สมกับที่จะมารักกับกัลย์ หรือเปล่า
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 15-07-2017 19:43:51
คือเรามองมุมนายไง คนต่ำต้อยริอาจเด็ดดอกฟ้า

ทำไมกันย์ไม่เข้าใจ กันย์ไม่คิดบ้างละ ไม่เชื่อใจกันหน่อยหรอ กันย์เหมือนเด็ก ที่หลงอยู่ในโลกสวย ๆ ไม่แปลกหรอกทำไมพ่อกันย์จะพูด และว่านาย เป็นห่วงว่ากันย์ไปคบกับนายที่ไม่มีอะไรเลยจะลำบาก เพราะเขาเลี้ยงลูกเขามาแบบนี้

นายจนไง จนมาก แค่ได้คบกันย์สั้น ๆ ก็ดีแล้ว พอรู้ว่ารักมันไม่พอ นายจะทำไรได้ ลากกันย์ออกมาอยู่ด้วยกัน มันไม่ใช่ นายแค่บูชาความรักเกินไป เลยคิดไรตื้น ๆ พอเจอความจริงตีแสกหน้ารับไม่ได้ไง นายผิดที่หายไปไม่บอก แต่กันย์ ต้องฟังด้วย ถ้ายังรัก แต่ถ้าไม่รักแล้ว ไปบอกนายตรง ๆ พอเถอะ กันย์ มีคนอื่น หรือกันย์อยู่ได้ถ้าไม่มีนาย อย่าทำเป้นสะดิ้งร้องไห้ ทั้งที่ตัวเองยังไม่เปิดโอกาส


ตอนนี้ สงสารกันย์อะ โตมายังไง อินไปอีก ค้างไปอีก

เห็นด้วยกับคห.นี้อะ เราก้มองมุมนาย มุมของคนที่อยู่ต่ำกว่าในทุกด้าน ไม่มีอะไรไปสู้ได้เลยอะ
สงสัยตั้งแต่ตอนที่แล้วว่ารักกันแต่ทำไมกันย์ไม่เชื่อใจนายเลย ไม่เชื่อว่านายมีเหตุผลที่ทำอย่างงั้น
ถึงจะโดนทิ้งไปโดยไม่รู้เหตุผล แต่ตอนบอกเลิกนายก้บอกแล้วว่าในอนาคตจะกลับมาอะ
ตอนนั้นกันย์ก้รู้ดีว่าปัญหาคืออะไร นายไปเจอใครก่อนจะมาบอกเลิกตัวเอง รู้ว่าครอบครัวตัวเองเป็นยังไง
นี่เห็นใจกันย์ที่โตมาจากการเลี้ยงดูแบบประคบประหงมเลยมีระบบความคิดและเหตุผลแบบนี้ แต่ไม่ได้สงสาร
เราสงสารนาย แอบรักมานาน รู้ตัวว่าไม่ควรไปดึงกันย์ลงมาจมอยู่กับตัวเอง พอสมหวังเวลาก้สั้นเหมือนฝันไป
แล้วคนที่มีระบบความคิดที่เจียมตัวตั้งแต่แรกแบบนาย รักกันย์มากขนาดนี้แบบนาย
คิดจะเอาความรักความจริงใจไปสู้ตั้งใจจะสู้ด้วยกันกับครอบครัวของคนรักซึ่งก้เป็นกลุ่มคนที่กันย์ก้รักอะ
แต่โดนตีกลับมาว่ารักอย่างเดียวมันไม่พอ กันย์อยู่บ้านครอบครัวดูแลกันย์ได้อย่างที่ทำมา สบายไม่ลำบาก
นายตอนนั้นไม่มีอะไรเลย เรียนยังไม่จบ ไม่มีงานที่มั่นคง ไม่มีอะไรมายันได้ว่านายจะดูแลกันย์ได้อย่างที่ว่า
พ่อที่เป็นห่วงกันย์จะไม่ยอมปล่อยกันย์มาให้กับนายที่ท่านก้พึ่งจะรู้จักในฐานะที่ไม่ได้ชอบนัก ก้ไม่ผิดหรอก
นายที่ไม่อยากจะดึงกันย์ให้ลงมาลำบากกับตัวเอง ไม่อยากจะตัดโอกาสคนที่ตัวเองรัก
โดยการปล่อยมือแล้วกลับไปสร้างตัวเพื่อที่จะกลับมาหากันย์อีกครั้งในแบบที่พร้อมกว่านี้ ผิดตรงไหนอะ
อาจจะผิดตรงที่คิดแทนกันย์ว่าไม่อยากให้มาลำบากด้วยทั้งๆที่กันย์อาจจะเต็มใจ
แต่ใครละจะอยากให้คนรักตัวเองต้องมาลำบากเพราะตัวเอง มันไม่มีหรอก
กันยน่าเห็นใจที่ไม่รู้ไม่เข้าใจอะไรเลย
แต่นายน่าสงสารที่ต้องสู้อยู่คนเดียวมีเป้าหมายเป็นแค่ความหวังว่ากันย์จะยังรอเท่านั้น
ที่มังกรบอกว่านายทำงานเป็นบ้าจนแทบจะบูชาเงินนี่น่าสะเทือนใจอะ ว่าทำถึงขนาดนั้นแล้วแล้วมันพอรึยัง
ถ้าพอแล้วมันทันมั้ย กันย์ยังจะรออยู่มั้ย นายไม่มีทางรู้ ยิ่งหลังจากโดนตะโกนใส่หน้าว่า เกลียด ด้วยแล้ว
แล้วถ้าเงินที่หามาได้มันยังไม่พอ ถ้าความพยายามทั้งหมดมันยังไม่พอ กันย์จะยังยอมรอต่อไปมั้ยหลังจากนี้
นายก้ไม่มีทางรู้อยู่ดี กันย์ดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่รู้อะไรเลย
แต่นายคือคนที่ชีวิตหลังจากวันนั้นได้ผูกติดอยู่กับกันย์ไปแล้วอะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: dark-soleil ที่ 15-07-2017 20:16:28
เห็ยด้วยกับเม้นบนๆลย กันต์เป็นคุณหนูโลกสวย เอาจริงๆนะ ชีวิตกันต์ไม่เคยลำบาก ถึงจะบอกว่ามองคนอื่นเท่าเทียมกันหมดแต่มันก็ไม่ใช่อ่ะ กันต์ไม่ได้รับรู้ถึงความลำบากของนายเเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้รับรู้ถึงความคิดของนายเลย ขนาดกันต์รู้แล้วว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมถึงต้องเลิก แต่กันต์ก็ยังจะโยนความผิดทั้งหมดให้นาย เหมือนกับว่า นายเลิกไม่มีเหตุผล นายขี้ขลาด อะไรแบบนี้มันใช่ไหม? ในขณะที่นายพยายามถีบตัวเองขึ้นมาเรื่อยๆ เพื่อที่สักวันหนึ่งจะได้กลับมาคบกัน แต่กันต์กลับเอาแต่โทษว่านายทิ้งตัวเอง ไม่เคยมองเหตุผลจริงๆ ถ้าวันไหนกันต์ไม่ได้รักนายแล้ว เราว่านายคงจะพังอ่ะ คือเหมือนสิ่งยึดเหนี่ยวเพียงหนึ่งเดียวมันไม่มีแล้ว คงเคว้งน่าดู
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 15-07-2017 20:27:29
สงสารเลยอ่าา กันน่าสงสาร
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 16-07-2017 01:37:52
สงสารมากๆเลยครับ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่21 --- 15-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 16-07-2017 04:16:53
เห้อออ สงสารนาย กันย์ก็ควรเข้าใจนายด้วยสิ โดนพ่อ ปู่พูดขนาดนั้น จะให้ดื้อเหมือนกันย์เหรอ? คุยๆกันให้รู้เรื่องสิ
 รออ่านตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 19-07-2017 17:43:00
ตอนที่22





I’m trying so hard to be a better person.





พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ทุกคนเริ่มทยอยกลับบ้าน พี่ปอเหลือบมองหน้าผมด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ไม่พูดอะไร เธอเพียงแค่ปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเองแล้วก็จากไปเงียบๆ ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดไม่ใช่เพราะได้เวลากลางคืนแต่เพราะเมฆเริ่มตั้งเค้า เดาว่าอีกไม่นานฝนคงตก




ผมยังนั่งอยู่กับที่แม้ในห้องจะไม่เหลือใคร รัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดพิมพ์งานที่ไม่จำเป็นต้องทำวันนี้ก็ได้ไปเรื่อยๆเหมือนคนไร้จุดหมาย เจ้าดอกทานตะวันสีสันสดใสผิดกับบรรยากาศโดยรอบยังตั้งอยู่ที่เดิม ผมไม่กล้าแม้แต่จะแตะมันราวกับมันเป็นกองเพลิงขนาดย่อม



ตรงหูกระเช้ามีการ์ดใบเล็กๆเหน็บไว้ ทั้งสีทั้งเนื้อกระดาษเหมือนกับของที่ผมให้เขาวันนั้นไม่มีผิด คิดว่าคงซื้อมาจากร้านเฮียเหมือนกันนั่นแหละ



“ยังไม่กลับอีกเหรอ?”



“อ๊ะ!? ประธาน”ผมร้องทักอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ เจ้าของหัวเหม่งใสเดินเข้ามาด้านใน มองเจ้าทานตะวันบนโต๊ะทำงานของลูกน้องอย่างสนใจ



“ฉันเกลียดทานตะวันจริงๆ เพราะมันดูสว่างเจิดจ้าจนแทบจะสะท้อนหัวล้านๆของฉันได้เลย ฮ่าๆๆ”คนอาวุโสกล่าวกลั้วหัวเราะ”แต่มันเป็นดอกไม้ที่น่าสงสารนะ ทำได้แค่แหงนคอขึ้นฟ้าเฝ้ามองพระอาทิตย์ที่อยู่ห่างอยู่ไกลออกไปไม่รู้กี่พันกี่หมื่นปีแสงอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ตัวมันต่ำเตี้ยเรี่ยดิน”



“...”



“และที่น่าสงสารที่สุดก็ตรงที่จะกี่วันกี่วันขอแค่พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้ามันก็เอาแต่มองตามอยู่อย่างนั้น...จนกว่าจะแห้งเหี่ยวและตายไป...เบื้องหลังสีสันสดสวยกลับซ่อนความหมายของรักที่ไม่อาจเอื้อมถึง...”



“!!”



“โอ๊ะ ประโยคเมื่อกี้คมมั้ย หึหึหึ นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้ว ข้างนอกฝนก็ตก ฉันว่าเธอรีบกลับจะดีกว่านะ อยู่ไปก็เปล่าประโยชน์ฉันไม่มีโอทีให้หรอก ฮ่าๆๆๆๆ”ประธานวางกระเช้าดอกไม้ลง เดินไปยังมุมห้องและช่วยปิดไฟผมเลยกุรีกุจอปิดคอมและจัดเอกสารให้เข้าที่ จ้องมองเจ้าดอกไม้น่าสงสารอย่างลังเล จนกระทั่งประทานพูดประโยคถัดมา



“อ่อ...แล้วก็พ่อหนุ่มที่เธอวิ่งหนีเมื่อวานยังนั่งอยู่ข้างล่างนะ อยู่ที่เดิมมาตั้งแต่เมื่อสายแล้ว”



นั่นคือคำพูดสั้นๆสุดท้ายของท่านประธานที่ผมได้ยินก่อนจะคว้ากระเช้าดอกไม้แล้ววิ่งผลุนผลันออกจากห้องไปอย่างร้อนรน!
ภายในลิฟท์ซึ่งเคลื่อนที่อืดอาดดจนน่ารำคาน ผมค่อยๆคลี่การ์ดที่เหน็บอยู่กับกระเช้าออกด้วยมืออันสั่นเทา



อยู่ข้างล่างนะ ถ้าอยากเจอก็ลงมา



ข้อความสั้นๆที่ทำให้คนอ่านร้องไห้และไร้กำลังเหมือนเด็กทารก



“นาย...”



บริษัทตอนกลางคืนวันฝนตกทั้งมืดและน่ากลัว โถงทางเดินที่ควรปราศจากเงาผู้คนกลับมีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ตรงม้านั่งยาวข้างทางเข้า คนคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียก



เจ้านายของผมอยู่ในสภาพโทรมกว่าเมื่อวานเป็นร้อยเป็นพันเท่าขนาดเสื้อเชิ้ตชั้นดีแบรนด์guy laroche ยังกลบออร่าทะมึนรอบๆตัวเขาไม่ได้เลย



“งานเสร็จแล้วเหรอ?”เขาถามเสียงอ่อน



“อะ...อื้ม!”



“เลิกมืดอย่างนี้ทุกวันเลยรึป่าว”



“ป่าว...พอดีวันนี้มีงานด่วนเข้ามา”ที่จริงวันนี้ผมแทบไม่มีอะไรทำด้วยซ้ำ ผมโกหกไปพลางทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งบ้างโดยรักษาระยะห่างเอาไว้เกือบสองฟุต พวกเราต่างก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง



“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ”



“อืม...ไม่มีอารมณ์”



“...”



จะว่าไม่อยากพูดด้วยก็คงไม่ใช่เพราะถ้าไม่อยากคุยผมคงไม่วิ่งมาหาเขาแบบนี้ จะว่าไม่มีอะไรจะพูดยิ่งไม่ใช่ใหญ่ในสมองตอนนี้มีคำถามผุดขึ้นเต็มไปหมด จนจับต้นชนปลายเรียบเรียงออกมาไม่ถูกมากกว่า



“ยังโสดอยู่นะ”และคนที่พูดประโยคแสนงี่เง่าออกมาก่อนก็คือผมเอง!



ดูเหมือนนายจะตกใจไม่ต่างกัน เขาหันมามองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจเล่นเอาเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน นายขยับเข้ามาใกล้จนไหล่ของเราชนกัน เขาเอื้อมมือมากุมมือของผมที่กำขากางเกงเสียแน่นอย่างอ่อนโยนพร้อมกับกล่าวเสียงนุ่มว่า



“โสดเหมือนกัน”



“ทำไมตอนนั้นถึงหายไป”ผมอยากจะลุกขึ้นแล้วหนีจากคนนิสัยไม่ดีคนนี้ไปไกลๆแต่เมื่อคิดว่าถ้าหนีไปทั้งๆที่ยังรู้สึกครึ่งๆกลางๆแบบๆนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากเดิม



วันนี้ต้องพูดให้รู้เรื่อง



 “ขอโทษ ขอโทษจริงๆ”



คำขอขมาของเขาทำให้เส้นอารมณ์ของผมขาดผึง!



“ขอโทษเรื่องอะไร!?”คำขอโทษและสีหน้าราวกับกำลังวิงวอนนั้นเหมือนมีดแหลมกรีดแทงหัวใจ”นายเป็นคนบอกเลิกกันย์เองนะ!! ตอนนั้นกันย์ร้องไห้จนแทบขาดใจแต่นายก็ไม่เหลียวแลเลย!! นายทิ้งกันย์ไปทั้งๆที่นายเองก็ยังรัก!! คนขี้ขลาด!!!” 



“ขอโทษ...”นายพยามเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้แต่ผมปัดทิ้งหมดล่ะ ทั้งโมโหทั้งเสียใจตีกันมั่วไปหมด



“รู้ว่าหวังดี แต่มันมีทางออกแค่ทางเดียวรึไงเล่า!? แล้วไง!! ตอนนี้กลับมาทำไม รวยแล้วเหรอ!!? คิดว่าพ่อกันย์จะยอมรับรึไง!? อุ๊บส์ อื๊อออออ”



สุดท้ายเขาก็ทนฟังผมพูดไม่ไหว เจ้านายปิดปากของผมด้วยปากของเขา มันไม่ใช่จูบที่ลึกซึ้งหรือรุนแรงแต่จูบนี้กลับตรึงร่างของผมให้แน่นิ่งและฉุดรั้งหัวใจให้จมดิ่งลงสู่คำว่า’โหยหา’ ลิ้นอุ่นๆของเจ้านายๆค่อยๆแทรกกลีบปากของผมเข้ามา เลาะเล็มอย่างละเมียดละไม มือแกร่งรั้งท้ายทอยของผมไว้ให้แนบชิดกันมากขึ้น



เพียงชั่วอึดใจนายก็ผละออกไป ใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของผมให้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาอันสั่นเทาของเขา



“เพราะตอนนั้นนายยังเด็ก ก็เลยทำให้กันย์ต้องร้องไห้และเสียใจ...”ถ้อยคำของผู้ชายตรงหน้าซึมซับเข้าสู่สมองอย่างแช่มช้า แต่กลับรวดเร็วนักในการเข้าสู่หัวใจ



“ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าโตพอรึยัง แต่ขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม”



เสียงพายุฝนด้านนอกอาคารเบาลงแล้ว เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของผมก็หยุดดังแล้วเช่นกัน



ผมโทษอะไรเขาไม่ได้เพราะตอนนั้นสิ่งเดียวที่ผมทำก็คือร้องไห้



ที่จริงคนที่ต้องขอโทษอาจจะเป็นผมมากกว่า...



ผมพยักหน้าย้ำๆแทนคำตอบ จากนั้นก็ซบหน้าลงกับไหล่ของอีกฝ่ายอย่างหมดแรง เจ้านายเลยถือโอกาสกอดผมซะแน่น



”หิวแล้ว”ผมพูดเสียงอู้อี้”ไปหาอะไรกินกันเถอะ”



“แล้วจากนั้นก็หาที่เงียบๆคุยกัน?”นายช่วยต่อประโยคให้ด้วยน้ำเสียงล้อเลียน สีหน้างี้เจ้าเล่ห์เชี่ยว ผมส่ายหัวไปมาอย่างระอา เจ้านายก็ยังเป็นเจ้านายคนเดิมที่แสนหื่น



“ด๊ายย~~ แต่ถ้ามากกว่าคุยล่ะก็จะให้ตามจีบใหม่ตั้งแต่เริ่มเลย!”ผมขู่ไปงั้นแหละ นายไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลยสักนิด ชิส์ๆๆๆ เห็นว่าผมใจง่ายเหรอไง...เออ! ก็ใจง่ายจริงๆนั่นแหละ! เชอะ!



“จะสองทุ่มแล้ว กินข้าวต้มข้างถนนนะ”



“อื้ม!”



ผมตัดสินใจปล่อยเจ้าเบนซ์ ซีคลาสของตัวเองจอดตากฝนอยู่ในลานจอดรถอย่างไม่ใยดีแล้วก็โดดขึ้นฟอร์ด Ranger สี่ประตูสีแดงอิฐของนายด้วยใบหน้าชื่นมื่น ยิ้มหน้าบานราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน



นายพาผมมากินข้างต้มกุ๊ยในร้านตึกแถวข้างทางแห่งหนึ่ง ผมไม่เคยมาแถวนี้มาก่อน ดูเหมือนว่านายจะอาศัยอยู่ใกล้ๆกันนี่และมาฝากท้องกับร้านนี้เป็นประจำ สังเกตได้จากอาแปะเจ้าของร้านที่เอ่ยทักตั้งแต่เจ้าตัวเอารถมาจอด



ผมชอบรถของนายนะสีสวยดีทรงก็เท่ห์ ถึงผมจะไม่เคยนั่งรถกระบะมาก่อนก็เถอะแต่มันเข้ากับผู้ชายห่ามๆแบบนายมากเลย
พวกเราฟาดข้าวต้มกันไปคนละห้าชาม กับอีกสามสี่อย่าง หิวโซอย่างกับแร้งลง กินแป๊ปเดียวเสร็จเก็บเงินออกจากร้านไปด้วยความรวดเร็วชนิดอาแปะงง



“อร่อยยย”ผมยิ้มแป้นนั่งผึ่งพุงอยู่บนรถของแฟนเก่า คืนนี้ผมจะไปค้างที่ห้องของนายด้วยเหตุผลความแรดส่วนบุคคล แรดถึงขั้นถ้านายไม่เอ่ยปากชวนผมคงเสนอตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆ



นายเสตามองผมแล้วก็ส่งยิ้มให้ ผมเลยยิ้มกลับแก้มแทบแตก รู้สึกมีความสุขจนตัวจะลอย



ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็มาถึง...เอิ่ม ร้านเกมส์?



นายจอดรถที่หน้าร้านเกมส์หันมาบอกผมว่า”รอเดี๋ยวนะ”จากนั้นก็ลงจากรถไป เห็นคนคุมร้านกุลีกุจอลุกไหว้ ผมไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันเพราะยังนั่งอยู่ในรถเลยได้แต่กวาดตาสำรวจรอบๆร้าน สุดซอยนี้มีโรงเรียนมัธยมอยู่คิดว่าตอนบ่ายๆคนคงเยอะน่าดู นี่ขนาดสามทุ่มแล้วคนยังนั่งเกือบเต็ม



รอสักพักเจ้านายก็เดินออกมา



“โทษที รอนานไหม พอดีนัดเด็กไว้ว่าจะเอาเกมส์ใหม่มาลงให้วันนี้แต่คงต้องเลื่อนนัดไปก่อน”เจ้านายพูดไปพลางออกรถอีกครั้ง”แม่งบ่นใหญ่เลย ขอให้ขึ้นเงินเดือนยิกๆ สงสัยกรรมที่เคยก่อไว้กับพี่แก้วจะตามสนอง”



“ร้านนี้ของนายเหรอ”ผมเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ



“อ้อ...อืม เปิดมาได้สองปีกว่าแล้ว”นายกล่าว เขายกมือขึ้นเกาแก้มเหมือนไม่อยากจะเล่าหรือไม่อยากรื้อฟื้นที่มาของร้านนี้นัก”กันย์รู้ไหมว่าแฟนกันย์ต้องกระเสือกกระสนขนาดไหนกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้”



“แฟนเก่าต่างหาก”ผมแกล้งแย้ง แต่ดูท่าจะแกล้งแรงไปหน่อย เจ้านายแทบจะหักพวงมาลัยทิ่มข้างทาง



“โกหกน่า!? มาขนาดนี้แล้วยังไม่ดีกันอีกเหรอ ไหนบอกว่าไม่ต้องจีบใหม่ตั้งแต่ต้นไง!?”



“ก็ไม่ต้องจีบใหม่ ให้จีบต่อจากเดิม”



“แล้วจีบยากไหม จะติดรึป่าว”



“ก็ไม่รู้สินะ ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะร่วนเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของนาย



ระหว่างทางพวกเราแลกเปลี่ยนเรื่องราวชีวิตที่ไม่มีกันและกันให้อีกฝ่ายฟังคร่าวๆเหมือนกำลังทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้ง ชีวิตของผมก็ไม่มีอะไรอย่างที่รู้กัน นอกจากเข้าทำงานด้วยเส้นสายและได้รถหรูจากเงินพ่อผมก็ยังได้พอร์ตหุ้นเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ซึ่งแค่ปันผลจากหุ้นพวกนี้ก็แทบจะเยอะกว่าเงินเดือนทั้งปีรวมกันอีกพูดได้อีกอย่างว่าทุกวันนี้ทำงานเป็นงานอดิเรก
ด้านเจ้านายชีวิตต่างกับผมราวกับฟ้ากะเหวส่วนใหญ่มีแต่เรื่องงานกับเงินทั้งนั้น



สมแล้วที่มังกรจะด่าว่าคลั่งงานเหมือนขายวิญญาณให้เงิน



เริ่มจากหลังเลิกกับผมได้สองเดือนกว่า พี่แก้วก็แนะนำเพื่อนเก่าซึ่งทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์อยู่ นายรับงานฟรีแลนซ์จากเพื่อนพี่แก้ว ทำงานร้านพี่แก้ว ช่วยมังกรคุมคนจัดอีเว้นท์งานแต่ง เรียนคณะวิศวะภาคคอมปีสี่ซึ่งขึ้นชื่อว่าเหนื่อยแบบสาหัสไปพร้อมๆกัน พอขึ้นเทอมสองก็นำเงินที่หามาได้เปิดร้านขนมไทยให้แม่ที่สุพรรณกำไรต่อเดือนดีทีเดียวเพราะแม่ของนายทำอร่อย นักท่องเที่ยวชอบกันมาก ปากต่อปากแถมได้ทำเลดีอีก



นายควรจะเลิกทำงานและเรียนปีสี่ซึ่งสำคัญมากที่สุดในชีวิตนักศักษา แต่เขาก็ไม่เลิก! นายยังทำทุกอย่างตามเดิม ที่เพิ่มเติมก็คือเขาหุ้นกับมังกรเปิดร้านเกมส์หลังเรียนจบ!



ผมอยากจะเอาหัวโขกคอนโซลรถเมื่อเขาเล่ามาถึงตรงนี้แต่ติดที่พวกเรามาถึงคอนโดที่เขาซื้อผ่อนไว้แถบชานเมืองเสียก่อนผมเลยได้แต่บ่นกระปอดกระแปดทำนองว่า



“จะบ้าเหรอ!? ทำทั้งร้านพี่แก้ว! งานพี่ฟรีแลนซ์! เรียนหนังสือ! โปรเจ็คจบ! แล้วยังกระแดะเปิดร้านเกมส์อีก ฆ่าตัวตายรึไง!!”ดีนะที่หลังจากนายเรียนจบพี่แก้วก็ตัดสินใจรับจัดอีเว้นท์งานแต่งร่วมกับมังกระในขณะที่เจ้านายลาออกจากร้านและนานๆทีแวะเวียนไปเยี่ยมสักครั้ง



นายก็ได้แต่หัวเราะเสียงแห้ง ไขกุญแจเชิญผมเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมขนาด 28 ตารางเมตรอันเป็นขนาดที่เล็กที่สุดของคอนโด



“แล้วไงต่อ”ผมเร่งให้เขาเล่าต่อจะได้ด่าทีเดียว ยืนกอดอกมองเจ้านายที่ตัวหดเหลือมิลเดียวนั่งจ๋องอยู่บนโซฟา



“ก็...แรกๆคนก็ยังไม่ค่อยเข้าเท่าไหร่ ได้กำไรแค่เดือนละสามหมื่นกว่าๆ...”เล่าไปพลางเหลือบมองหน้าผมไปพลาง คงกลัวจะโดนดุว่าได้เดือนละสามหมื่นแล้วยังไม่พออีกรึไง!?”ตอนนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย ได้เดือนละแสนต้นๆ แต่ช่วงนั้นนายกับไอ้กรได้งานประจำทำที่ SKT ต้องออกไซด์งานบ่อยก็เลยฝากร้านให้ไอ้เบสกับพอสช่วยดู รายได้ตอนนั้นเลยหารสี่...”



“อ่าหะ”ร้านเกมส์ได้เงินดีกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยครับ แสนต้นๆ พระเจ้า! เยอะกว่าเงินเดือนผมสองสามเท่าเลยนะนั่น!!



นายทำท่าจะเล่าต่อผมจึงรีบร้องห้าม“เดี๋ยวๆๆๆ พอเลย พอ! ไม่ต้องเล่าแล้ว! แค่ฟังก็ประสาทกิน!”ผมยกมือเป็นปางห้ามญาติ สะบัดหัวไปมาอย่างหงุดหงิด คว้าผ้าขนหนูและชุดที่นายเตรียมให้แล้วเดินฉับๆเข้าห้องน้ำไป



ผมอยากขอบคุณพระเจ้าที่ไม่เอาเจ้านายไปอยู่กับพระองค์ก่อนเวลาอันควร บ้างานขนาดนี้ถ้าเขาเส้นเลือดในสมองแตกตายไปก่อนคงไม่มีใครแปลกใจ!



โอเค...สรุปคือชีวิตของนายสามปีโสดสนิท มีงานเป็นเมีย เวลาคือพระเจ้า เหนื่อยคืออะไรไม่รู้จัก!



.



.



ผมซึ่งอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง ตอนนี้นายกำลังอาบน้ำอยู่ เมื่อกี้มังกรโทรมาผมเลยช่วยรับแทน พอได้ยินเสียงของผมตอบกลับมาจากเบอร์ของเจ้านาย มังกรก็ดีใจจนแทบจะร้องไห้ ได้ยินเสียงร้องไชโยของพี่แก้วดังลอดเข้ามาด้วย แสดงว่าสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ตอนดึกๆงี้อ่านะ?



มังกรพูดแค่ให้ผมดูแลนายให้ดี คอยห้ามมันด้วยเวลาจะริเริ่มงานใหม่ ผมหัวเราะลั่นทันทีที่ได้ยินคำนั้น พวกเราคุยกันอีกสองสามคำแล้วก็วางสายเพราะมังกรแค่โทรมาเช็คว่าเพื่อนตัวเองยังเป็นบ้านั่งรอผมอยู่ใต้ตึกอยู่ไหมเท่านั้น



นายเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าฉงน”เมื่อกี้คุยกับใครเหรอ?”



“มังกรโทรมาหานายน่ะ”



“มันว่าไง”



“ก็...ไม่มีอะไร คิกๆ”




“เห้ย!? คุยอะไรกัน นินทาเหรอ ทำไมต้องหัวเราะ!?”นายพาดผ้าขนหนูไว้กับโซฟา เลื่อนประตูกระจกคั่นห้องนอนปิดแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างผมซึ่งผลุดลุกขึ้นมาตั้งหลักตามสัญชาตญาณ



“นินทาอะไร ไม่มี๊~”



“กันย์!”



“อารายยยย”ผมลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้



ใบหน้าของพวกเราเต็มใบด้วยรอยยิ้มหลังจากได้รับสิ่งที่เผลอทำหล่นหายไปกลับคืนมา



มันอาจจะฟังดูหลงตัวเอง แต่การที่เจ้านายทำทุกอย่างขนาดนั้นผมคิดว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อเงินหรอก...แต่เขาทำเพื่อผมต่างหาก




เพื่อลดระยะห่างที่เจ้าตัวคิดเอาเองว่าไกลแสนไกลให้ใกล้ขึ้นมาอีกสักนิด...ทั้งๆที่ผมก็อยู่ใกล้แค่นี้มาตลอดแท้ๆ



_________________________________________

ขอโทษในความงี่เง่าทั้งปวงของนายด้วยค่ะ
คนเขียนจะรับความผิดทั้งหมดเอาไว้เอง
/กางปีกปกป้องเจ้านายลูกรัก/ 5555

 :katai3:

หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 19-07-2017 17:53:40
กับมาเหมืินเดิมเเช้ววววว
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-07-2017 18:07:51
รอด่านใหญ่ คุณพ่อกับคุณปู่  //  ขยันขนาดนี้มาเป็นสาพี่เถอะน้อง จะดูแลอย่างดี 55555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-07-2017 19:13:15
ดีใจอ่ะ กลับมาเหมือนเดิมแล้ว สู้ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-07-2017 21:06:58
โอ๊ย.......ดีกันแล้ว แต่ค้างงงงงง  :ling1: :ling1: :ling1:

นายมาขอโทษ เฝ้ารอนานมากรอจนดึกเพื่อเจอกัลย์
เห็นใจนายเลย น่ารัก  :mew1: :mew1: :mew1:
นายยังหื่นเหมือนเดิม แต่ค้างอ่ะ  :z3: :z3: :z3:

มังกร ก็ทำงานกับพี่แก้ว และคบกันแล้ว  :ling1: :ling1: :ling1:
ยากเผือกเรื่องมังกรเลย
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-07-2017 21:11:41
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 19-07-2017 21:19:56
คราวนี้คงสู้สินะ กันน่าสงสาร ถูกทำให้เสียใจขนาดนี้ ถ้านายยังไม่สู้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วอ่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-07-2017 21:36:40
 :katai2-1: o13 :katai2-1:

 :L1: :pig4: :L1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-07-2017 21:56:44
สู้ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 19-07-2017 22:56:01
ทีนี้เหลือพ่อกะปู่. จะเป็นยังไงละ,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 19-07-2017 23:35:42
ดีที่นายยังกลับมา ไม่บ้าบอ ทิ้งกันย์ไปเลย เราไม่ว่านายหรอก เพราะเรามองมุมนาย

คนไม่เหมาะสม โดยพ่อกับปู่ขวางขนาดนั้น ผช ไงก็มีศักดิ์ศรีค้ำคอ ใครจะอยากได้ชื่อ เกาะเมียกิน ถามจริง ถ้าเป็นผชที่ดี มีไม่เท่าอย่างน้อยก็ขอให้มี

ใครว่านายงี่เง่า เราว่าลองมองใหม่ คนที่งี่เง่าคือกันย์ แค้นนาย ที่นายทำให้ร้องไห้ คิดว่าเจ็บคนเดียว? กันย์ต่างหาก ทำอะไรบ้าง พอพ่อกับปู่ไม่ยอม ก็ไม่เห็นทำอะไร ใช้ชีวิตปกติ ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง ลองมองมุมนายดิ พยามแค่ไหน


พอกลับมาเจอกัน บอกว่าไรนะ วันนั้นนายยังทิ้งกันย์ได้ทั้งที่ยังรัก วันนี้ ก็ทำได้เหมือนกัน ถึงตอนหลังจะดีหันเพราะคำพูดท่านประธานก็เถอะ ถ้าไม่มี คงไม่กลับไปหานายหรอก


นายรักกันย์มาก แค่นายเสือกจน อ่านละหงุดหงิด
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 19-07-2017 23:41:20
เย้ๆ ดีใจ สองคนนี้ยังมาเจอกันได้
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-07-2017 00:07:01
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่22 --- 19-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 20-07-2017 02:55:30
กอดนายยแน่นๆอะ
ฟังแต่ละอย่างแล้วจะเป็นลมตามกันย์
มีชีวิตรอดกลับมาเจอกันย์ได้ยังไงคะเนี่ยย5555
กลับมารักกันรอบนนี้ก้อย่าปล่อยมือกันง่ายๆอีกละทั้งคู่
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 22-07-2017 16:04:22
ตอนที่23



คำว่าเด็กเกินไปอาจฟังเหมือนเป็นข้ออ้างแต่ตัวผมในตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไรหลังจากได้ยินคำว่า ‘ไม่สามารถดูแลลูกฉันได้’ ออกมาจากปากของพ่อกันย์ รู้สึกเหมือนโลกมันโคลงเคลงไปหมดเพราะโดนความจริงวิ่งกระแทกหน้า



ผมดูแลกันย์ให้ดีเท่าที่พ่อเขาเลี้ยงมายี่สิบกว่าปีไม่ได้ สุดท้ายผมเลยเลือกที่จะปล่อยกันย์ไป คิดแค่ว่าให้โอกาสกันย์ได้มองหาคนที่ดีกว่าและในระหว่างนั้นผมจะลองหางานทำให้เยอะที่สุด ผมอยากได้งานเยอะๆเพราะรายได้ก็จะเพิ่มขึ้น ถ้าผมมีเงินเก็บเยอะๆเมื่อไหร่ผมจะไปหากันย์ จีบกันย์อีกครั้ง มังกรก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย มันพยามช่วยผมทุกงานทั้งๆที่บ้านมันไม่ได้ขัดสนหรืออดอยากอะไรเลย



พวกเราก่อลัทธิบูชงานขึ้นด้วยกัน โดยมีเบสกับพอสแวะเวียนมาแสดงความเลื่อมใสเป็นครั้งคราว



นั่นมันโง่เง่าสิ้นดี



ต่อให้ผมใช้เวลาทำงาน 24ชม.ในหนึ่งวันผมก็สร้างตัวให้รวยเท่าตระกูลกันย์ไม่ได้หรอก เพราะผมเริ่มจากศูนย์ แต่กันย์เริ่มจากพันล้าน แค่จุดสตาร์ทก็ห่างจากเส้นชัยกันคนละโลก



สุดท้ายผมก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ถึงจะพอ ผมควรเลิกทำอะไรไร้ประโยชน์แล้วหาเวลาว่างมานอนพักได้หรือยัง? หรือจะลองบากหน้าไปหาพ่อกันย์ ก้มหัวขอโทษพร้อมพูดว่า ผมไม่มีปัญญาหาเงินครับ! แต่ได้โปรดยกูกชายของคุณให้ผมด้วยเถอะ!! อย่างไหนจะดีกว่ากัน



ผมเอาแต่คิดเรื่องนี้ในหัวจนกระทั่งได้พบกันย์โดยบังเอิญ



“นี่...พรุ่งนี้นายไปบ้านกันย์ได้ไหม?”ผมเอ่ยถามคนที่นอนอยู่ข้างๆกัน  ท่ามกลางความมืดภายในห้องผมสังเกตเห็นกันย์ขยับตัวเลยรู้ว่าเขาเองก็นอนไม่หลับ



“อืม คราวนี้กันย์จะคุยกับพ่อเอง กันย์มีเรื่องต้องบอกพ่อให้ได้ ไม่ต้องห่วง คราวนี้กันย์จะไม่ให้นายสู้คนเดียวอีกแล้ว”



“แล้วคุณปู่ล่ะ”สำหรับผมคุณปู่คือด่านที่ยากกว่าโจทย์ที่พ่อกันย์สร้างขึ้นมาบีบผมมาก



 “ปู่เสียแล้ว”นั่นคือคำตอบของกันย์



“...”



“ตอนนั้นกันย์ยังอยู่ที่อังกฤษ ตอนแรกที่รู้ข่าวกันย์ตกใจมาก รู้อยู่นะว่าปู่อายุมากแล้วแถมยังสุขภาพไม่ค่อยดีแต่ลึกๆกันย์อยากให้ปู่ยอมรับเรื่องของเรา...”ร่างโปร่งเขยิบตัวเข้ามาซุกไหล่ผม”อยากให้ปู่ยอมรับนายก่อน แต่ทุกอย่างก็เฟลไปหมด”



ผมดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้ การกลับมาเจอกันอีกครั้งของพวกเราไม่ต่างอะไรจากเมื่อสี่ปีก่อนเลย ทั้งจุดยืนของผมและจุดยืนของครอบครัวกันย์



“ขอโทษที่ถามเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปกันแต่เช้าเลยเนอะ”



“อย่าหายไปอีกนะ”



“ขอโทษ จะไม่หายไปไหนอีกแล้ว”



“เดี๋ยวลองโทรไปหาพ่อก่อนดีกว่า”กันย์ของผมนอนไม่หลับ เขาเงียบไปสักพักก่อนตะกายไปหยิบมือถือที่โต๊ะหัวเตียง ต่อสายสักพักพอคุณพ่อรับก็รีบกรอกคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว”พ่อ!! ยังไม่นอนใช่ป่าวครับ คือกันย์มีเรื่องจะบอก คือพรุ่งนี้พ่อว่างไหม!! กันย์จะกลับบ้าน...จะพานายไปด้วย...”



“...”



ความเงียบเข้าโรยตัว ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้ชะมัด



“ครับ...ได้ เดี๋ยวผมบอกนายให้”



กันย์วางสายก่อนหันมาหาผมพลางเปิดไฟหัวเตียงนั่นทำให้ผมเห็นใบหน้าของคนที่กำลังนั่งกุมหัวตัวเองอยู่ชัดตา ใบหน้าหวานๆของกันย์แทบไร้สีเลือด มือก็สั่นด้วยความวิตก



“พ่อบอกให้นายเอาบัญชีทรัพท์สินทั้งหมดติดตัวไปด้วย...”



“!!”



“นี่มันบ้าบอสิ้นดี ทำอย่างกับจะตรวจสอบนักการเมืองคอรัปชั่นงั้นแหละถึงให้แสดงรายการทรัพท์สิน!! ดีนะไม่ให้ทำรายงานประกอบไปด้วยว่าทรัพท์สินแต่ละอย่างได้มาด้วยวิธีไหน โอ๊ย!!”กันย์กระฟัดกระเฟียด แ




และคืนนั้นพวกเราสองคนก็นอนไม่หลับ ผมแทบจะลุกขึ้นมาทุบกระปุกออมสินนับเศษสตางค์ โอ้ จำได้ว่าเมื่อปีที่แล้วใช้แบงค์ยี่สิบคั่นหนังสือไว้นี่!! เล่มไหนวะ เห้ยๆ เมื่อวันก่อนทำเหรียญห้าบาทกลิ้งตกเข้าไปใต้เตียงด้วยนี่หว่า โฮกกกกก เชื่อกร กูขอยืมเงินมึงล้านนึงเอาไปแสดงให้พ่อเมียกูดูหน่อย TT



ตลกเหรอ



ก็ไม่นะ 



เครียดตายห่า



.



.



.



นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันปองมาสู่~



และแล้วผมกับกันย์ก็มาถึงบ้านที่พวกเราเคยแยกจากกันย์เมื่อสามปีก่อน



“เหอะ”ผมหัวเราะเสียงแห้งในขณะที่คนข้างตัวผมยืนเกร็งกัดปากตัวเองจนเลือดซิป ป้าแม่บ้านคนเดิมกับเมื่อสามปีก่อนเดินออกมาดูว่าใครกันมายืนเด๋ออยู่หน้าบ้านคุณท่าน เมื่อหล่อนเห็นว่าเป็นคุณหนูกันย์เองก็รีบกุลีกุจอเปิดประตู



“ตายแล้ว คุณหนู มาถึงแล้วก็เรียกป้าสิคะ มัวยืนตากแดดทำไม เข้ามาค่ะๆ เชิญเพื่อนของคุณหนูด้วย อ๊ะ”เธอสะดุดคำเมื่อจำหน้าผมได้”นั่นมันผู้ชายที่โดนพวกคุณท่านไล่เมื่อคราวก่อนนี่ ตายแล้ว แดงก็ว่าอยู่ว่าทำไมบรรยากาศในบ้านวันนี้มันมาคุๆ เชิญค่ะเชิญ เรื่องนี้ป้าจะไม่ยุ่ง”



แต่ป้าโพล่งออกมาเต็มๆว่าบรรยากาศในบ้านวันนี้ค่อนข้างแย่



ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ



“สวัสดีครับ”ผมรีบยกมือไหว้อย่างสวยยิ่งกว่านางงามเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น สภาพไม่ต่างจากเมื่อคราวที่แล้วที่เพิ่มเติมคือคนตัวเล็กที่เดินเกาะแขนผมแน่นยังกับลูกลิง



น่ารักว่ะ นิสัยเหมือนเดิมเลย ไอ้โรคอยู่ใกล้ใครต้องเลื้อยกับคนนั้น เห้ย ไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องโฟกัสที่พ่อตา โฟกัสที่พาตา...



“สวัสดีจ่ะนาย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมลูก นั่งก่อนสิคะ นั่งข้างๆน้านี่แหละ”



“ครับ”คุณแม่ของกันย์กวักมือเรียกพวกเรา พ่อของกันย์ตวัดสายตาไม่พอใจใส่ภรรยาของตัวเองแต่เธอหาได้สนใจไม่ ลูบหัวลูบหางลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเอ็นดู



“ไหนสมุดบัญชี”เสียงครับมากครับ ผมยึกยักไม่กล้าหยิบออกมาเสียทีนั่นทำให้ผู้ใหญ่ยิ่งรำคาญ สุดท้ายผมกลั้นใจหลับตายื่นสมุดบัญชีไปให้ชายที่อาวุโสที่สุด ท่านรับไป เปิดดูหน้าสุดท้าย หัวเราะหึ ก่อนจะ



ปากลับมาใส่หน้าผม



“เงินแค่นี้ฉันว่าความครั้งเดียวก็ได้แล้ว เหอะ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย!!”เมื่อโดนคนเป็นพ่อตวาดใส่ผมเสียงดังลั่นบ้านกันย์กลับเป็นฝ่ายหน้าถอดสีเสียเอง คุณน้าหยิบสมุดบัญชีของผมไปดู เจ้าหล่อนมีสีหน้าแปลกใจ เธอมองหน้าผม หน้าสมุดบัญชีและหน้าของคุณครรชิตสลับกันไปมา



“คุณคะ อย่างนี้เรียกว่าน้อยเหรอคะ? มันไม่ได้แสดงให้คุณเห็นว่าเขาตั้งใจทำงานมากแค่ไหนเลยเหรอ”



“ความตั้งใจมันกินไม่ได้!! กันย์ พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามันไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกก็อย่าพามันกลับมาเหยียบที่นี่อีก”



“พ่อมีเหตุผลหน่อยดิ! พ่ออยากให้ผมมีชีวิตที่ดีไม่ใช่เหรอ นี่ไง ความสุขของผมนั่งอยู่ตรงหน้าพ่อแล้ว”กันย์แย้ง



“ตอนเลิกกันพ่อเห็นแกซึมแค่แป๊ปเดียว พอไปเรียนต่อกลับมาแกก็เป็นปกติ ไม่ได้เสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับไม่ใช่รึไง!?”



“พ่อกินข้าวพร้อมผมกี่มื้อพ่อถึงรู้ว่าผมกินข้าวได้เยอะเหมือนเดิม”กันย์เริ่มเสียงสั่น



“คุณอย่าขึ้นเสียงใส่ลูกนะ จะบ้าเหรอ คราวที่แล้วฉันยอมปล่อยไปเพราะเห็นว่าพวกเขายังเด็กอาจจะเลิกรากันสักวัน แต่คราวนี้ฉันไม่ยอมแล้ว!! ที่สำคัญไอ้ความตั้งใจอะไรนั่นมันกินไม่ได้ก็จริงค่ะ!! แต่เงินเท่านี้ก็ไม่อดตายแล้วคุณ ดูใหม่อีกทีสิคะ เมื่อกี้คุณนับเลขศูนย์ตกไปรึป่าว!! ดูสิคะ เจ้านายเพิ่งเรียนจบไม่กี่ปีนะคะ คุณจะมาเทียบกับตัวเองที่ได้มรดกพ่อแม่มา... อุ๊ย ขอโทษค่ะ ฉันเผลอพูดแรงเกินไป คือ...”



คุณน้าโดนจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเพราะเธอลุกขึ้นมาเถียงสามีตนเอง



“ผมขอถามอะไรอย่างได้ไหมครับ”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยามสะกดจิตตัวเองให้ใจเย็น ความจริงผมรู้สึกโมโหตั้งแต่โดนโยนสมุดบัญชีที่แสดงยอดเงินเก็บซึ่งแลกด้วยหยาดเหงือและคราบน้ำตากว่าจะหามาได้ใส่หน้าแล้ว แต่ผมต้องอดทนถ้ายังอยากอยู่กับกันย์โดยที่ทุกฝ่ายอมรับ



“ร้อยล้าน พันล้าน?”



“อย่ามายอกย้อน ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”



“คุณครรชิต มีเหตุผลหน่อย คุณรู้อยู่แล้วว่าเด็กมันถามเพราะอะไร คุณรู้อยู่แกใจว่ากว่าตระกูลเราจะมีทรัพท์สมบัติขนาดนี้ต้องสะสั่งกันมาตั้งกี่รุ่น แล้วคุณจะเอาอะไรกับเด็กมันคะ? สามปีหามาได้เท่านี้ฉันถือว่าเก่งมากแล้วนะ”คุณน้าแย้งขึ้นมาอีกครั้ง



“ทุกคนหยุดก่อนครับ โอเค ตอนนี้ผมตั้งสติได้แล้ว”เป็นกันย์ที่เอ่ยขึ้นขัดมวยยกใหญ่ของคู่สามีภรรยา”พ่อครับ ที่ผมพานายมาวันนี้ผมไม่ได้มาเพื่อขออนุญาติพ่อ ความเห็นของพ่อไม่มีผลต่อการติดสินใจของผมว่าจะคบ หรือไม่คบกับนายอีกครั้ง”



“นี่แกว่ายังไงนะ...”คุณครรชิตเริ่มขึ้นคำหยาบ



“ผมมาเพื่อบอกพ่อว่าคนที่ไม่ได้เรื่องคือผมเอง ตั้งแต่เลิกกับนายมีแค่ครั้งเดียวที่ผมพยามทำอะไรสักอย่าง นั่นคือวันรับปริญญาที่ผมไปหานายที่คณะเพื่อขอคืนดีกับเขา แค่นี้จริงๆ ส่วนเวลาที่เหลือผมหมดไปกับการนั่งเสียใจและหลอกตัวเองไปวันๆว่าผมอยู่ได้ต่อให้ไม่มีนาย”



“...”



“ผมอยู่ได้ครับ ผมไม่ตายเพราะถูกบอกเลิก แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมต้องอยู่ไปทำไม มันไม่สนุกเลย ตื่นเช้า อาบน้ำ กินข้าว ไปทำงาน กลับห้อง เข้านอน ผมยังมีชีวิตอยู่ อยู่กับอะไรเดิมๆ ไม่มีเป้าหมาย อยู่ไปวันๆ อยู่โดยที่ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม เหมือนตุ๊กตาไขลานที่หายใจได้”



“กันย์...”คนถูกเรียกหันมายิ้มให้ผม



“ในขณะที่ผมนั่งหายใจทิ้ง นายกำลังทำงาน ทำทุกวิธีทางเพื่อลดระยะห่างระหว่างเรา แค่ฟังว่าเขาผ่านอะไรมาบ้างผมยังรู้สึกเหนื่อยเลย แต่ที่มากกว่านั้นคือผมรู้สึกผิด คราวนี้ผมจะไม่เป็นตัวถ่วงนายอีกแล้ว พ่อบอกผมมาได้เลยว่าต้องหาเงินให้ได้ต่อปีคนละเท่าไหร่พ่อถึงจะสบายใจ”



“กันย์”คราวนี้คนที่ส่งเสียงรอดไรฟันเรียกชื่อของกันย์ก็คือคุณครรชิต ชายวัยกลางคนแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารับไม่ได้”แกจะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเงินถ้าพ่อไม่ช่วย?”



“แม่ไง แม่จะช่วยกันย์ใช่ไหม”



“หะ!?”คนถูกพาดพิงสะดุ้งตัวโยน



“ผมวางแผนมาละ ผมจะขายที่ดินที่ปู่ให้เป็นมรดกแล้วก็เอาเงินไปลงทุนกับไอ้โรจน์ เห็นมันบ่นๆอยู่ว่าอยากออกจากงานประจำมาทำธุรกิจส่วนตัว ก็ให้มันดูแลหน้างานไปส่วนผมก็เอาแค่ปันผลรายปี”



“เตรียมเรื่องไว้แล้วเหรอ”ผมอดไม่ได้ที่จะลากคนตัวเล็กกว่าเข้ามากระซิบถาม ใบหน้าหวานส่ายไปมาก่อนกระซิบกลับมาว่า”เพิ่งคิดเมื่อคืนตอนที่นายชวนกลับมาบ้าน”



“ไม่ต้องห่วง ไอ้โรจน์มันเก่ง รับรองธุรกิจไม่เจ๊งแน่นอน!! ตกลงไหมครับพ่อ”



“แม่เอาด้วยลูก แม่จะช่วยกันย์เอง พี่ๆน้องๆแม่มีบางคนทำธุกิจนำเข้าอยู่ถ้าสนใจแม่จะช่วยติดต่อให้”



ผมยกมือขึ้นกุมขมับไม่ต่างจากคุณครรชิต



“เธอน่ะ ตามฉันมาสิ สงสัยเรื่องนี้เราคงต้องเคลียร์กันสองคนแล้วล่ะ”



อ่า...โดนคุณครรชิตเรียกตัวเข้าห้องมืดซะละ



_______________________________________

คุณพ่อน้องกันย์รักน้องกันย์มากค่ะ
รักจริงๆนะ ถึงจะผิดๆถูกๆไปบ้างก็เหอะ TT

ถ้าคุณพ่อยังไม่ยอมเจ้านายคงก็ต้องไปขูดต้นไม้หาเลขเด็ดแล้วล่ะค่ะ
(เผลอๆถูกรางวัลที่ 1แค่หกล้านขุ่นพ่อยังไม่พอใจเลย 555)
/มีเงินแค่หกล้าน!! จะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงดูลูกชายชั้น!!!! #ทดลองเป็นขุ่นพ่อ/

ตอนหน้าก็ตอนจบแล้ว ขอให้ทุกคนรักคุณพ่อน้องกันย์ด้วยนะคะ(เกี่ยวมั้ย? 555)
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MorethanMore ที่ 22-07-2017 16:12:51
เรารู้สึกว่าคนเขียนพยามให้มันไม่เครียด แต่เราอ่านแล้วรู้สึก ไร้สาระ พ่อตาแบบนี้ สมองไม่ได้มีไว้ใช้?คิด

ถ้ากันย์คบกับนาย แล้วนายแย่ จะไม่ว่าเลย นี่นายทำทุกทางเพื่อกันย์ อยากได้คนดูแลกันย์ได้ ดูแลแบบไหนหรอ ให้เงินใช้ แต่ไม่มีความรักให้? ไม่ได้ดูแลใจ แต่ดูแลแค่ตัว ตรรกะคนแบบนี้ ตลกสิ้นดี
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-07-2017 16:42:34
 :serius2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 22-07-2017 17:03:34
เงินสำคัญจริงๆ เข้าใจ แต่... การเรียกขอดูเงิน เราว่า มันไม่ใช่อ่ะ พ่อดูเห็นแก่ตัวมาก หวงลูกมากอ่ะ มีพ่อแบบนี้ ไม่น่ามีความสุข โอ้ยยย อินๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 22-07-2017 17:54:35
 :hao7:

 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 22-07-2017 19:31:44
เรารู้สึกว่าคนเขียนพยามให้มันไม่เครียด แต่เราอ่านแล้วรู้สึก ไร้สาระ พ่อตาแบบนี้ สมองไม่ได้มีไว้ให้คิด

ถ้ากันย์คบ ถ้านายแย่ จะไม่ว่าเลย นี่นายทำทุกทางเพื่อกันย์ อยากได้คนดูแลกันย์ได้ ดูแลแบบไหนหรอ ให้เงินใช้ แต่ไม่มีความรักให้? ไม่ได้ดูแลใจ แต่ดูแลแค่ตัว ตรรกะคนแบบนี้ ตลกสิ้นดี

คุณครรชิต คุณเคยทำงานแบบนายหรือเปล่า
งานที่เริ่มจากศูนย์ แล้วทำงานหัวปั่นจนได้ขนาดนี้
ขณะที่คุณมีเงินรองรังจากมรดกพ่อแม่ มันต่างกันนะ

จริงๆ คุณแค่หวงลูก กับกลัวเสียหน้า
คุณรู้แก่ใจดีว่านายสามารถเลี้ยงดูกันย์ได้
ให้ชีวิตลูกมีความสุขเถอะ
ลูกไม่มีความสุขแล้วคุณสบายใจหรือ
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 22-07-2017 23:20:16
โดนเรียกเข้าห้องดำอีกแร่ะ เสียใจด้วยค่ะคุณไม่ได้ไปต่อ :laugh: คุณพ่ออายุปูนนี้แล้วปล่อยวางบ้างเถอะ ให้ลูกมีความสุขบ้าง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-07-2017 23:24:40
เอ่อออออ คุณพ่อคะ? อย่าว่างั้นงี้เลย  ถ้าลูกคุณพ่อเขาตัดสินใจหนีตามกันแล้วทิ้งคุณพ่อไปแบบไม่อาลัยอาวรณ์ (จนกว่าคุณพ่อจะคิดได้) เดี๊ยนว่า คุณพ่อจะทุกข์ยิ่งกว่าตอนเห็นเงินในบัญชี 6 ล้าน หลายเท่าตัวนักนะคะคุณพ่อ!
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 22-07-2017 23:29:36
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 23-07-2017 02:10:51
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 23-07-2017 03:07:22
ตอนนี้รู้สึกดีกับกันย์ตรงที่ยังรู้ตัวว่าตัวเองยังไม่ได้พยายามอะไรเลยอะ
ดีใจที่กันย์ลุกขึ้นมากสู้ด้วยกันกับนาย แบบสู้ไปพร้อมๆกัน
คุณพ่อนี่เป็นอะไรที่ทำให้เข้าใจคำว่าไม่แก่ดัดยากจริงๆอะ
รักลูกแต่ผิดทาง แถมเลี้ยงดูปลูกฝังมาแบบผิดๆอีก ตอนแรกกันย์ถึงได้พลาดไปแบบนั้น
แต่รู้สึกว่าพอลูกกับเมียร่วมมือกับก่อกบฎขึ้นมา คุณพ่อจะเริ่มอ่อนลงละนะ
แต่เป็นอ่อนลงแบบเนือยๆ ปนๆกับดูปลงๆไงไม่รู้ 5555
จะจบแล้วไม่อยากให้จบเลยยย รอค่าา
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-07-2017 20:22:19
สู้ๆนะนาย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 23-07-2017 23:51:26
สู้ๆนะครับ อีกแค่นิดเดียวเอง,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่23 --- 22-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-07-2017 03:11:31
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 26-07-2017 20:43:24



ตอนจบ กันย์side



“ผมพูดอะไรผิดไปเหรอแม่”อยู่ดีๆคุณพ่อก็ลากเจ้านายไปคุยที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ปีกซ้ายของบ้านแทน ปล่อยให้ผมกับแม่นั่งมองหน้ากันด้วยความวิตกอยู่ในห้องรับแขก



“ไม่นี่ แม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีนะ แม่ดีใจที่เห็นกันย์ริเริ่มทำอะไรด้วยตัวเอง ถึงตอนนี้แผนการหรืออะไรๆมันฟังแล้วเหมือนสร้างวิมานในอากาศไปบ้างเพราะกันย์เพิ่งคิดมาสดๆร้อนๆเลยใช่ไหมลูก แม่เชื่อว่าถ้าให้เวลากันย์กับนายวางแผนปรึกษากันดีๆรับรองมันต้องสำเร็จแน่ๆ”แม่ลูบหัวปลอบผมด้วยรอยยิ้ม




“พ่อจะไล่นายอีกรอบรึป่าว”



“ลองไล่ดูสิ แม่จะพากันย์หนีออกจากบ้านปล่อยให้ตาลุงขี้วีนอยู่คนเดียวไป เนอะ ไม่ต้องกลัวนะคะ”



“แต่นายอยากได้รับการยอมรับจากพ่อกับแม่มากกว่า ถ้ามาทำครอบครัวผมแตกแยกงี้นายคงไม่ยอมอ่ะ ผู้ชายที่ผมเลือกเป็นคนแบบนั้นผมรู้จักเขาดี นิสัยพ่อพระ”



หนึ่งชั่วโมงผ่านไป



แกร่ก



อื๋อ



คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้านายของผมเอง ผมรีบกระโจนเข้าไปเกาะแขนของร่างสูงด้วยความยินดี หนึ่งชั่วโมงแห่งความอึดอัดได้ผ่านพ้นไปแล้ว เจ้านายยังอยู่ตรงหน้าผม เขายังไม่โดนพ่อฆ่าหมกส้วม!!



“นาย!! เป็นไงมั่ง พ่อไซโคอะไรอีกรึป่าว รีบบอกกันย์มาเลยนะอย่าเก็บไปคิดมากคนเดียวอีกนะ นะๆๆ คุยอะไรกันมา เล่าๆๆๆ!!”
คนถูกจู่โจมผ่อนลมหายใจยาว ผมไม่แน่ใจนักว่านายถอนหายใจด้วยความเครียดหรือถอนหายใจด้วยความโล่งอก



มือแกร่งยีผมของผมจนเสียทรง ผมอยากโวยวายแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นพ่อเดินตามเข้ามา



ชิ้ง ผมส่งสายตาไม่เป็นไปให้พ่อบังเกิดกร้าว



“เด็กไม่มีสัมมาคาราวะ ทิ้งพ่อไปหาผู้ชายแล้วยังมีหน้ามามองแรงอีก!!”คุณพ่อแหวใส่ดูท่าหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเจ้านายจะทำให้พ่อผมหงุดหงิดกว่าเดิม



“ก็พ่ออ่ะใจร้าย!”



“ใจเย็นครับคนดี อย่างเพิ่งทะเลาะกัน เดี๋ยวคุณพ่อเปลี่ยนใจจะแย่เอานะ”



“ไม่ กันย์ไม่หยุดจนกว่าพ่อจะยอม...หือ เปลี่ยนใจอะไร!?   อย่าบอกนะว่าพ่อยอมให้พวกเราคบกันย์ละอ่ะ เย้!! พ่อน่ารักที่สุด!!”ผมชูมือกระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจเมื่อเจ้านายพยักหน้ายืนยันด้วยรอยยิ้มจางๆ ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อแถมหอมให้หนึ่งฟอด



“ไม่ต้องเลย รู้ตัวไว้ซะว่าทำพ่อแก่เร็วขึ้นอีกสิบปี”คุณพ่อทำเป็นสะบัดสะบิ้งแต่ผมรู้ว่าพ่อกำลังดีใจที่ลูกชายหอมแก้ม เพราะหลังจากเรียนที่อังกฤษจบผมก็แทบไม่คุยกับพ่ออีกเลย ถามคำตอบคำเพราะงอนพ่ออยู่ นึกว่าพ่อจะใจแข็งไม่สะท้านที่ไหนได้แอบได้ผลเหมือนกันนะเนี่ย หุหุ



“ว่าแต่อะไรทำให้คุณเปลี่ยนใจเหรอคะ”คุณแม่ถาม



พ่อถอนหายใจพลางเพยิดหน้าไปทางเจ้านาย เจ้านายของผมก็รู้หน้าที่รีบขยายความให้ทันที



“ตอนแรกคุณลุงก็ตั้งใจเรียกไปคุยให้เลิกกันอีกรอบนั่นแหละ แต่คราวนี้ยังไม่ได้คบกับกันย์เลยไม่รู้จะเลิกยังไง ฮ่ะๆๆ สุดท้ายผมก็เลยทำใจกล้าต่อรองนู่นนี่สุดท้ายก็มาจบที่ประโยคเดียวกับเมื่อสี่ปีก่อน”



“สี่ปีก่อน”ผมย้อนถามด้วยความสงสัย



“ตอนนั้นพ่อกันย์บอกว่าเขาสามารถพากันย์เที่ยวรอบโลกได้โดยขนหน้าแข้งไม่ร่วง ส่วนนายไม่มีปัญญา นายมันต๊อกต๋อย เงินซื้อทุกอย่างในโลกไม่ได้แต่เงินก็เป็นตัวตัดสินปัจจัยสำคัญในชีวิตของคนเรา นายไม่มีเงินแสดงว่านายไม่สามารถทำให้กันย์มีชีวิตที่ดีได้”



“โอ้โห พ่อไม่เห็นเคยพากันย์เที่ยวรอบโลกเลย –o-“



“ฉันแค่เปรียบเปรยให้เห็นความต่างชั้น!!”



“เอาน่าๆ เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว ไหนเล่าต่อสินาย คราวนี้เราตอบว่าอะไร?”คุณแม่รีบเข้ามาขัดคอเมื่อพวกเราพ่อลูกเริ่มวางมวยยกใหม่



“อ่า คือ ผมก็แค่พูดว่า...”นายอ้ำอึ้งสงสัยกำลังเขินเพราะใบหน้าหล่อๆนั่นขึ้นสีแดงระเรื่อ”ผมจะไม่ทิ้งกันย์ ผมเคยทิ้งเขาไปครั้งหนึ่งและได้รับบทเรียนอย่างแสนสาหัสแล้ว ผมจะเป็นครอบครัวที่ดีให้กันย์เหมือนที่คุณเป็นเสมอมา แน่นอนว่าผมไม่ใช่คุณผมจึงไม่สามารถสร้างวิมาณให้กันย์อยู่ได้ แต่ผม...”



“...”



“แต่นายสัญญาว่าจะสร้างบ้านที่อบอุ่นและมอบความสุขให้แก่กัน เป็นสถานที่ที่กันย์จะยิ้มได้มากกว่าที่ไหนๆในโลก”



“...”



เจ้านายเดินเข้ามาหาผม พวกเราจ้องตากันแน่นิ่งราวกับกำลังมองหาความนัยในนัยย์ตาของอีกฝ่าย ผมจุดรอยยิ้มมุมปากเมื่อเริ่มเดาได้ว่าเจ้านายจะพูดอะไรเป็นอันดับถัดไป



“อยากอยู่ด้วยกันไห หืม?”



“เห...นี่คือขอแต่งงานรึป่าว?”



“ก็ใช่ไง พ่อตาก็เปิดไฟเขียวแล้ว”



“ไหนบอกว่าจะเริ่มจีบใหม่อีกรอบ”



“ไม่จีบแล้ว แต่งเลย ไม่ได้เหรอ”



“ฮ่ะๆๆ ให้ตายเถอะ โอ๊ย น้ำตาจะไหล พ่อได้หาว่ากันย์ใจง่ายแย่ ดูสิว่ากันพูดคำว่า ตกลง แล้วพ่อจะทำหน้ายังไง”ผมน้ำตาไหลพรากพยักหน้าหงึกๆก่อนพูดคำว่า”อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”ซ้ำไปซ้ำมา



ผมเองก็ได้รับบทเรียนมาแล้วครั้งหนึ่ง พวกเราเคยปล่อยมือกันและกันไป ชีวิตของผมยังคงดำเนินต่อไป ผมเพียรบอกกับตัวเองว่าผมอยู่ได้ ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นอะไร ทว่าวินาทีที่ได้กลับมาเจอหน้ากัน ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งผมถึงได้เข้าใจ



เข้าใจว่าผมมีชีวิตอยู่ในอังกฤษสองปีได้โดยไม่มีใครแต่ผมมีความสุขแทบตายเมื่อได้เจอเจ้านาย



เข้าใจว่าผมอยู่ไกลจากเขาแค่ไหนก็ได้แต่สถานที่ที่ผมรักที่สุดก็คือสถานที่ที่มีเจ้านายอยู่



“รักที่สุดในโลกเลย หลังจากนี้จะไม่ปล่อยมือจากนายอีกแล้ว รักที่สุดในโลกเลย!!”



“ฮ่ะๆ พูดซ้ำทำไมครับ”นายเอ่ยแซวกลั้วหัวเราะในขณะที่เรายืนกอดกันกลมอยู่กลางห้องรับแขกโดยไม่แคร์สายตาบุพการีทั้งสองท่าน



“รักที่สุดในจักรวาลเล้ย!!”



“รักเหมือนกัน”



หลังจากนี้จะไม่มีคำว่า ไกล อยู่ในนิยามความรักของพวกเราอีกแล้ว


หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-07-2017 20:57:39
 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 26-07-2017 23:45:57
จบแบบมีความสุข. ยินดีกับทั้งคู่. ในที่สุดก็ผ่านมันไปได้,,,
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 26-07-2017 23:53:18
 :katai2-1: o13 :katai2-1:

 :กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 27-07-2017 00:09:26
จบแล้วว
มีความสุขจริงๆซะทีนะนาย กันย์
โตขึ้นเยอะเลยทั้งคู่
ของคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอตอนพิเศษค่าาาา *-*
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-07-2017 00:20:41
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนที่24 --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 27-07-2017 12:20:14
น่ารักๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nikkou ที่ 27-07-2017 16:24:48
ลงตอนจบไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้ขอมาพูดคุยกับคนอ่านอีกหน่อย


ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ค่ะ

ขอโทษที่อัพช้ามากๆ

แล้วก็ขอโทษถ้าหากมีเนื้อเรื่องส่วนไหนเขียนออกมาได้ไม่ดีพอนะคะ

ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 27-07-2017 20:26:10
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-07-2017 07:56:03
มีความสุขกันซะทีนะ รักที่สุดในโลกเลย :กอด1: ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 28-07-2017 21:47:25
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน ดีใจๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Leenboy ที่ 28-07-2017 23:52:57
ชอบคุณแม่ของกันย์ จัง
เป็นคู่ที่น่ารักมาก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมว ที่ 29-07-2017 21:06:58
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆ สนุกมากเลย
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 29-07-2017 21:37:35
 :pig4: :pig4:
ลุ้นนนน สนุกกกกก มากจ้าาาา

 :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-07-2017 22:03:26
ขำคุณแม่กับกันย์อ่ะ
สมแล้วที่เป็นแม่ลูกนะ555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 31-07-2017 12:30:39
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 31-07-2017 12:33:00
เป็นโครงเรื่องที่ดีนะครับ
แค่ตอนท้ายๆดูรีบจบไปหน่อย
แต่ชอบนะครับ เนื้อเรื่องสนุกดี
ชอบน้องกันนะ ดูแรดนิดๆดี คุณแม่ก็น่ารัก

ขอบคุณผู้แต่งครับ สำหรับเรื่องดีๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 03-08-2017 01:57:54
                                          o13 o13 o13
                                 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 05-08-2017 20:04:46
 :mew2: :o8:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: LOVEJUICE ที่ 06-08-2017 00:23:30
 :-[ :-[ น่ารักสุดๆไปเลยนั่งอ่านไปยิ้มไป
เศร้าไปกับที่ทั้งสองคนต้องแยกจากกันตั้งหลายปี
โกรธคุณพ่อกับคุณปู่มากๆ แม่นี้ตัวเลยช่วยไม่ได้แล้วมาทำตั้งกฎเพื่อ
ดูสิเสียเวลาหวานไปเปล่าเลย  :beat: :z6: แต่ก็ยอมใจเจ้านายจริงๆ พ่อคุณรักจริงหวังแต่ง
ลำบากแค่ไหนก็สู้นะ ถึงใจจะทรมานก็ไม่หวั่น ความหมายของทานตะวันนี่ทำเอาเสียน้ำตาเลยนะ
เราเอฟซีเจ้านายนะ โธ่พ่อช่างเปรียบตัวเองต้อยต่ำแท้ กระซิกๆๆ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลย
ชอบความรักของกันย์และเจ้านาย น่ารักมากๆๆๆ ดีต่อใจ ขอตอนพิเศษให้หัวใจแช่มชื่นได้ไหมจ้า o18
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 06-08-2017 20:25:17
เรื่องนี้น่ารักมาก
หวานละมุนละไมมาก
แต่แอบมาม่าตอนแยกกัน
สงสารทั้งเจ้านายและสงสารทั้งกันย์
แต่ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
แฮปปี้ๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 07-08-2017 22:19:37
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 21-08-2017 14:50:21
สนุกค่ะ เป็นกำลังใจให้เขียนงานต่อๆไปนะคะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: PrInCeZzAoFz ที่ 06-09-2017 00:03:50
ชอบบบบบบบบบบบบ
น่ารักดี
ชอบความแฮ่ดของกันต์มาก
คนอะไรแฮ่ดได้น่ารักมากก
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจ้านาย นายไม่ใช่นายธรรมดา
แต่นายมันนายกากมากกกกกก
งานนี้ต้องยอมความแฮ่ดของกันต์เลย
ไม่งั้นนะนายนี่ได้แต่ไปแอบมองกันต์นั่งอ่อยอยู่นั้นอะ
ถึงจะรู้ว่าสองคนต่างรักกัน
แต่ในพาร์ทความรู้สึกของแต่ละกันนี่เราก็แอบหน่วงที่ใจตามทั้งคู่เลย
พอเข้าใจว่าใจตรงกันแล้วก็เจองานช้างเลย
อันนี้น้ำตาแอบซึมเลยตอนเลิกกัน
เจ็บทั้งคู่ เข้าใจสิ่งที่นายเลือกแต่ก็รู้สึกเหมือนที่กันต์คิด
ทำมันถึงยอมแพ้ มาเจอกันอีกครั้งนี้ แล้วกันต์บอกให้ปล่อย
แล้วให้มังกรมาถามนี้ ก็หน่วงทีใจตามไปอีก
แต่ในที่สุดก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง
คุณพ่อกันต์ก็เหมือนกันเข้าใจในความหวังดีต่อลูก
แต่เคยถามรึเปล่าว่าลูกต้องการแบบไหน ความสุขของลูกจริงๆ คืออะไร
ปรารถนาดีและเป็นคนประสงค์ร้ายต่อลูกในเวลาเดียวกัน
เข้าใจว่าเงินมันก็เป็นทางหนึ่งที่จะทำให้ชีวิตสุขสบาย แต่เรื่องนี้มันสำคัญมากกว่าความรู้สึกของลูกหรอ
แต่คุณแม่กันต์นี่เอาใจไปเลยยยยยยยยย
เรื่องที่เคืองนายที่สุดคือเรื่องชะนีในร้านปิ้งย่าง
แอบขัดใจทำไมให้กันต์ออกตัว ถึงตั้งใจจะพาออกแต่แรกก็เหอะ
หน่วงในความรู้สึกมาก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Charmy ที่ 06-09-2017 00:45:22
สนุกดีค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 11-09-2017 05:54:10
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Pawana ที่ 13-09-2017 22:00:30
แอร้ยยยยย.    น่ารักจุง
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 27-09-2017 16:59:58
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 07-10-2017 11:38:22
เจ้านายช่างเป็นพระเอกที่ดีงามมาก

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 15-10-2017 15:40:08
 :pighaun:  :haun4: อ่านจบแล้วต้องเอาทิชชูมาซับเลือด กรี้ดดดเดด ทำไมมันดีแบบนี้ สั้นๆ ง่ายๆชอบ!!!! อ่านรวดเดียวจบ!!!
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 17-10-2017 18:07:41
สวัสดีค่ะอ่านครั้งเดียวจบเลย เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกถึงเพลงของgetsunovaนึกว่าจะเป็นเรื่องเนื้อหาแบบเดียวกับเนื้อเพลงซะอีก แต่ที่เป็นแบบนี้ก็สนุกดีค่ะน่ารักดี น่าจะมีตอนพิเศษสักตอนนะคะ ขอบคุณสำหรับงานเขียนสนุกๆแบบนี้ รักคนเขียนค่ะ :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 21-10-2017 14:09:21
 :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: korner ที่ 28-10-2017 00:38:50
ทั้งเจ้านายและกันย์โตขึ้นเยอะเลย ความรักอย่างเดียวมันพาชีวิตคู่ไปไม่รอดจริงๆนั้นแหละ หลายๆองค์ประกอบต้องไปด้วยกัน เจ้านายแสดงความรักผ่านการขยันทำงานได้ดีมาก เรามองว่าเพร่ะรักมากจึงอยากให้กันย์สุขสบาย ช่วงดราม่าสงสารกันย์มากแต่พอเห็นกันย์ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วใช้ชีวิตต่อคือ ดีมากกกก ไม่ตีอกชกหัวตัวเองจนเกินงาม ตอนกลับมาเจอกันเราว่าเป็นโมเม้นท์ดีสุดๆ อินๆ อยากให้มีตอนพิเศษอยากอ่านต่อ อยากรู้ว่าทั้งคู่ใช้ชีวิตกันยังไง 55555 ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: MacaroonCookie ที่ 29-10-2017 20:32:26
อ่านไปยิ้มไป น่ารักกคู่นี้  :-[ :-[
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: nano ที่ 16-11-2017 22:27:09
สนุกกกกก มาต่อตอนพิเศษอีกนะ
น่ารักง่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 21-11-2017 11:30:22
อ่านจบแล้วว

ฟิลกู้ดมากๆค่ะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Aomampapeln ที่ 28-11-2017 00:21:26
ชอบทุกตอนเลย...ชอบความอ้อยของนุ้งกันย์...ความหื่นของเจ้านายแต่แบบแอบขัดใจพ่อของกันย์จริงหวงจริงหวงจัง หึ้ยๆๆ :katai1: :katai1:
ความดราม่านี้กว่าพ่อจะยอมรับเสียน้ำตากันไปเป็นลิตรๆ  :hao5:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Sasepan ที่ 23-12-2017 18:45:24
อ่านแล้วชอบมาก รู้สึกมันน่ารัก
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 23-01-2018 23:39:31
กว่าจะแฮปปี้ :ling1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 24-01-2018 13:05:34
 :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: yunnutjae ที่ 06-02-2018 18:21:10
กว่าจะมีวันนี้ได้ จับมือกันแน่นๆนะคะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 07-02-2018 18:46:31

 น่ารัก

แม้ว่าจะมีช่วงอึดอัด แต่ก็ผ่านไปด้วยดี

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 06-05-2018 10:56:52
เพิ่งมาอ่าน พลาดเรื่องดีๆไปได้ไงเนี่ย
หลงรักผชแบบนี้มาก สู้เนอะ ชอบทุกตอนเลย อินกับการแอบรัก ความสุข ความเศร้า
รักเรื่องนี้มากๆเลย :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: GF_pp ที่ 10-05-2018 17:59:41
กันต์ นาย  :mew1:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: DarkCat_BK ที่ 12-05-2018 21:06:32
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ สนุก แต่กันย์ดูไม่เข้าใจนายเลย ยังดีที่แก้ตัวทัน
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 17-05-2018 07:11:07
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนกันย์ก็ยังขี้อ่อยเหมือนเดิม เจ้านายก็หื่นเหมือนเดิม ทั้งคู่โตแล้ว มีความสุขจริงๆซักที
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 04-06-2018 13:05:40
สนุกมากค่า ขอบคุณนะคะ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 26-06-2018 21:46:52
 :pig4: :L1: :กอด1: o13
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 27-06-2018 16:18:28
ฟิลกู้ดดดดดด
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: pwstz ที่ 14-07-2018 22:16:05
แปะ ปักหมุด ขอเสพความฮาก่อนนะคะ 55555
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 22-07-2018 01:53:53
สุขใจแล้ว  :heaven
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: NYpat ที่ 19-11-2018 09:56:14
ชอบมาก  เจ้านายมีความรักที่มั่นคง และมุ่งมั่นที่จะทำให้ได้ แม้จะไม่มั่นใจว่าจะกลับมาเหมือนเดิมไดไหม
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 30-12-2018 13:33:16
กลับมาอ่านอีกรอบนักเขียนยังคงคอนเซ็ปต์อมยิ้มทั้งเรื่องจริงๆ มีความสุขมากๆที่ได้อ่าน น่ารักมากๆ
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 15-08-2019 00:10:56
 :กอด1: :pig4:
หัวข้อ: Re: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17
เริ่มหัวข้อโดย: Bebii123 ที่ 14-12-2019 15:34:00
สถานะทางสังคมมันทำให้เราต้องเลือกที่จะตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง ชอบเรื่องนี้นะ  o13