-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของคนเขียน ต้วละครและบางสถานที่ไม่มีอยู่จริง โปรดใช้วิจารณญาณ
ผลงานที่ผ่านมา
:. t h u g ♡ ตัวร้าย -end- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.0)
:. SKY ♡ รักคุณ 'เท่าฟ้า' -end- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60059.0)
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
บทนำ
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะสดใส ร่างโปร่งนั่งจิบกาแฟแก้วโปรดของตนเองก้มมองตัวหนังสืออย่างเรื่อยเปื่อยไม่เร่งรีบ ณัฐกมลหรือพีทใส่หูฟังเปิดเพลงที่ตนชื่นชอบพร้อมกับอ่านหนังสือในมือไปด้วย อาทิตย์หนึ่งจะมีเวลาชิวให้กับตัวเองสักวันหลังจากการทำงานอันแสนหนักหน่วง พีทเลยช่วงวัยเรียนมาได้สองปีแล้ว ตอนนี้เขาทำงานเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินให้กับสายการบินชื่อดังแห่งหนึ่งในไทยมาร่วมหนึ่งปีแล้ว
ต้องขอบคุณอาชีพนี้ซึ่งนอกจากจะเป็นอาชีพที่เขารักแล้วยังทำรายได้ให้กับเขาเป็นกอบเป็นกำจนสามารถซื้อคอนโดด้วยเงินตัวเองแถมยังมีเงินทำบ้านใหม่ให้กับพ่อแม่อีก จำได้ว่าตอนที่ทำบุญขึ้นบ้านใหม่พ่อกับแม่ยิ้มแก้มปริโดยเฉพาะแม่เดินเจอใครก็บอกกับคนนั้นว่านี่ ๆ ลูกชายคนโตสร้างให้ตัวเขาก็ได้แต่ยิ้มรับคำชมมากมายจากญาติพี่น้องเพื่อนบ้าน
หน้าที่ของลูกที่ดีนั้นพีทกระทำอยู่ไม่ขาดเหมือนเป็นการทดแทนที่เขาไม่สามารถมีหลานให้กับพ่อและแม่ได้ ใช่...เขาเป็นเกย์ และเขาบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ไปแล้วหลังจากทำบุญขึ้นบ้านใหม่เสร็จนั่นแหละตอนแรกเตรียมตัวเตรียมใจไว้อย่างดีเผื่อพ่อโมโหแล้วเตะเขาเหมือนกระสอบทรายแต่เปล่าเลย พ่อกับแม่ไม่ว่าเขาเลยสักคำจะมีก็อาการตกใจของท่านทั้งสองเพราะไม่คิดว่าผู้ชายแมน ๆ แบบเขาจะกลายเป็นอื่นแล้วก็เสียดายในความหล่อของเขานิดหน่อยเท่านั้น
ปึง!!
พีทสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ ๆ ก็มีร่างหนึ่งกระแทกเข้ากับกระจกร้านเขามองออกไปเห็นชายสองคนเหมือนกำลังยืนเถียงอะไรบางอย่างกันอยู่ ร่างสูงใหญ่ที่กระแทกกระจกร้านหันหลังให้เขาจึงไม่เห็นว่าฝ่ายนั้นทำหน้าเช่นไร แต่อีกฝ่ายดูท่าจะโกรธเอาเรื่อง เด็กผู้ชายร่างเล็กผิวขาวหมดจดดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นพวกลูกผู้ดีมีเงินยืนหน้าแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้า ถ้าให้เดาเด็กคนนั้นน่าจะอยู่ม.ปลายไม่ก็เพิ่งจะขึ้นมหาวิทยาลัยและถ้าให้เดาต่อก็คงหนีไม่พ้น...ทะเลาะกับแฟน
พีทส่ายหัวอ่อนใจเด็กวัยรุ่นสมัยนี้เลือดร้อนกันเหลือเกินอยากทำอะไรก็ทำอยากแสดงออกอะไรก็แสดงออก อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เรียกสายตาหลายคู่ให้จับจ้องได้ไม่ยาก...ไม่อายกันหรืออย่างไรนะ พีทถอนหายใจก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือในมือตนเองต่อ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขานี่ทำไมเขาจะต้องไปใส่ใจด้วยแต่เขาคงไม่ใส่ใจไม่ได้แล้วเมื่อ....
กึก!
"รบกวนสักครู่นะครับ"
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นราวกับเสียงกระซิบพร้อมกับร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งที่นั่งลงตรงข้ามกับเขา ดีที่พีทใส่หูฟังเพียงข้างเดียวทำให้เขาได้ยินเสียงของอีกคน พีทเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งกะอายุคร่าว ๆ ก็คงจะประมาณเด็กที่เถียงกันอยู่หน้าร้านกาแฟล่ะมั้ง แต่เดี๋ยวนะ...ทำไมเสื้อมันคุ้น ๆ
"คิวมาคุยกันให้รู้เรื่องนะอย่ามาเดินหนีนนท์แบบนี้นนท์ไม่ชอบ!"
ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ พีทถึงกับกุมขมับเมื่อกระจ่างเรื่องเสื้อของคนตรงหน้า จะไม่คุ้นได้ไงกันก็นี่มันไอ้เด็กคนที่โดนผลักมากระแทกกระจกร้านตรงที่เขานั่งอยู่นั่นเอง
"เสียงดังทำไมนี่ในร้านกาแฟไม่ใช่ในตลาดสด"
เสียงทุ้มของเด็กที่ชื่อคิวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา มันเย็นชาจนพีทที่คิดว่าจะไม่สนใจต้องเงยหน้าขึ้นมามองเหตุการณ์ตรงหน้าอีกรอบ
"คิว!!"
เด็กนนท์นั่นคงฟิวส์ใกล้ขาดแล้วล่ะ กำมือแน่นเชียว
"..."
"ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องว่าเรื่องของเราจะเอายังไง"
เด็กคิวปรายหางตามองเด็กนนท์ก่อนจะหันมามองหน้าพีทนิ่ง ซึ่งพีทก็ได้แต่เลิกคิ้วแปลกใจเขาเอียงคอแล้วส่งสายตาให้ประมาณว่า มองทำไม แต่เด็กคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามของเขา ใบหน้าหล่อคมหันกลับไปตอบคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ
"คุยอะไร เรื่องของเรามันก็จบไปแล้วหนิไม่เข้าใจรึไง สะกดคำว่าเลิกกันไม่เป็นหรอ"
น้ำเสียงเย็นชาได้อีก พีทชักจะสนใจเขาวางหนังสือในมือลงก่อนจะนั่งกอดอกมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า อ่ะ..ไหน ๆ ก็มาให้เสือกถึงที่ขอเสือกหน่อยก็แล้วกัน
"อยู่ดี ๆ ทำไมขอเลิก นนท์ผิดตรงไหนตอบมาคิวมีคนอื่นใช่มั้ย!!"
เด็กนนท์นั่นตะคอกเสียงดังจนคนในร้านหันมามองดีหน่อยที่ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าอยู่แถมยังเป็นวันอาทิตย์คนในร้านจึงไม่ค่อยเยอะ พีทยกมือทำท่าโอเคให้กับพนักงานในร้านที่เขาค่อนข้างสนิทว่าตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร
"ตาบอดรึไง"
"??"
"นี่ไงแฟนใหม่ผม ถ้ารู้แล้วก็ไสหัวออกไปด้วย รำคาญ"
เด็กคิวโบกมือไล่ แต่...อะไรนะเมื่อกี้มันบอกว่าใครเป็นแฟนใหม่มันนะ พีทตาโตมองไอ้เด็กตัวใหญ่ตรงหน้าเห็นตามันขยิบเร็ว ๆ ก็เข้าใจได้ทันที
หางานให้กูสินะเด็กเวร
"ว่าไงนะ!! ตลกแล้วคิวคนนี้จะเป็นแฟนใหม่คิวได้ไงดูก็รู้ว่าคิวไม่รู้จักเขาขอโทษนะพี่ที่ผัวผมพูดแบบนั้นพอดีเรากำลังทะเลาะกัน"
โอ้โห...เด็กสมัยนี้มันแรงจริง ๆ เรียกผัวเรียกเมียกันได้ไม่อายปากเลยนะ แต่พีทรู้สึกไม่ชอบใจเลยก็รู้ว่าเขาแก่กว่าแถมยังไม่รู้จักกันไม่ใช่หรือทำไมพูดจาไม่มีหางเสียง ต้องสั่งสอนเสียหน่อยแล้ว
"ผัวน้อง? พูดผิดพูดใหม่ด้วยนะครับพี่ได้ยินชัดสองรูหูว่าเขาบอกเลิกน้องไปแล้ว และก็เราไม่รู้จักกันไม่ใช่หรอพูดจากับผู้ใหญ่ให้มันมีหางเสียงหน่อย อ้ออีกอย่างนะ...."
พีทป้องปากแล้วโน้มตัวไปข้างหน้า
"คิวเป็นผัวพี่ครับ"
แถมความมั่นใจให้โดยการยิ้มมุมปาก เด็กนนท์หน้าเหวอส่วนอีกคนพีทเห็นว่ามันกำลังอมยิ้มอยู่ ไหน ๆ เล่นแล้วก็เล่นให้มันสุด พีทกอดอกยืดตัวแล้วหันไปบอกฝ่ายตรงข้ามเสียงเรียบ
"ไปเคลียร์กันให้จบ ๆ พีทบอกแล้วใช่ไหมคิวว่าพีทไม่ชอบความวุ่นวาย"
ดูเหมือนเด็กนั่นจะหัวไวคิวลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กแล้วกระชากให้เดินตามกันไปแต่ก่อนไปไม่วายหันมาพูดอีกหนึ่งดอก
"เดี๋ยวคิวจะรีบกลับมาอธิบายนะครับ...ที่รัก"
เอาที่มึงสบายใจเลยครับ
To…chapter 1
เจอกันศุกร์หน้า
-
-1-
“ขอโทษนะครับที่สร้างปัญหาให้”
พีทหยุดการกระทำในมือเหลือบมองเสียงทุ้มที่หายไปกว่าสามสิบนาที ร่างโปร่งถอนหายใจส่ายศีรษะแล้วก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ
“ไม่เป็นไรแต่อย่ามีคราวหน้าอีกก็แล้วกัน”
เขาตอบโดยที่ไม่ได้สนใจมองอีกคน จนเกิดความเงียบนานเกินไปพีทจึงเงยหน้าขึ้นมองปรากฏว่าเด็กคิวนั่งนิ่งอมยิ้มส่งสายตาแพรวพราวมองหน้าเขาจากฝั่งตรงข้าม
“มีอะไร?”
อีกฝ่ายส่ายหน้า
“แล้วยิ้มทำไม”
“ก็...ที่พูดเมื่อสักครู่”
พีทเลิกคิ้ว
“พูดอะไร?”
“ที่บอกอย่ามีคราวหน้า”
“อ่าฮะ แล้ว?”
“ไม่แล้วไงครับ ผมแค่รู้สึกว่าเหมือนกำลังโดนแฟนเตือนอยู่เลย”
“เพ้อเจ้อ”
คราวนี้คิวหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ดวงตาคมจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความสนใจ ผิวขาว ปากอิ่มน่าจูบ จมูกเชิดรั้น ถึงแม้จะนั่งอยู่แต่กะคร่าว ๆ น่าจะสูงประมาณเขา ตากลมโตถึงจะชอบทำหน้านิ่งติดจะหยิ่งไปเสียหน่อยแต่รวม ๆ แล้วคนตรงหน้าดูมีเสน่ห์และดูน่ารักมากในสายตาของคิว
...อยากได้...
คำ ๆ นี้ชัดเจนมากในความรู้สึกของคิว เขาไม่เคยคบคนที่อายุมากกว่ามาก่อนแล้วก็ไม่เคยคิดด้วย เขาชอบที่จะเป็นผู้นำซึ่งการคบกับคนอายุมากกว่ามันทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมคน ๆ นั้นได้ เขาจึงเลือกที่จะคบรุ่นเดียวกันหรือไม่ก็เด็กกว่าอย่างนนท์ รุ่นน้องปีสองที่คิวเจอในผับเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
แรก ๆ ก็ดูเหมือนจะไปด้วยกันได้แต่พอเริ่มเข้าวันที่สามเท่านั้นแหละไม่รู้ว่านนท์ไปอัพสกิลความหึงหวงมาจากไหน มันมากจนคิวรำคาญและตัดสินใจบอกเลิกในที่สุดซึ่งก็เป็นอย่างที่เห็น กี่คน ๆ ก็เป็นแบบนี้ถ้าคบเด็กแล้วปวดหัวแบบนี้ไม่แปลกใช่ไหมที่จะลองคบผู้ใหญ่ดู
...ก็แค่อยากลอง...
“พี่พีท? ผมเรียกแบบนี้ได้ใช่ไหมครับ”
“อือ ชื่อคิวใช่ไหมเราน่ะ”
“ครับ พี่พีทอยู่คอนโดนี้หรอครับ”
เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าคิวก็ผุดยิ้ม เข้าทางสิอยู่คอนโดเดียวกันอะไร ๆ ก็ยิ่งง่าย
“ดีจังอยู่คอนโดเดียวกันเลยผมอยู่ชั้น 18 พี่พีทล่ะครับ”
พีทไม่ตอบ คนตัวขาวเลิกคิ้วเอียงคอมองคนตรงหน้าแล้วพูดอีกเรื่อง
“ดูจากเมื่อครู่ก็ไม่น่าใช่คนที่พูดมากนะ”
เหมือนจะถูกคนอายุมากกว่าว่ากลาย ๆ แต่คิวก็ไม่สนใจแถมยังยิ้มหล่อส่งไปให้
“กับเฉพาะบางคนครับ”
“พี่ควรจะดีใจใช่ไหม”
พีทอมยิ้ม รอยยิ้มบางเพียงไม่กี่วินาทีสามารถกระตุ้นความต้องการของคิวได้มากมายเหลือเกิน เขาอยากได้คน ๆ นี้ พีทเหมือนของเล่นชิ้นใหม่ที่คิวอยากได้มาครอบครอง ยิ่งมองนาน ๆ ยิ่งอยากได้และเมื่อคนอย่างเขาต้องการเขาต้องต้องได้
“ไม่รู้สิครับ แต่ผมจะพูดเยอะเฉพาะกับคนที่ผมสนใจ”
“จะจีบพี่ว่างั้น”
พีทไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่ต้องมาขวยเขินเวลามีคนเข้ามา มันเลยช่วงเวลานั้นมานานมากแล้วและตัวเขาเองก็ชอบถามออกไปตรง ๆ มากกว่าที่จะมานั่งเดาหรือสังเกตอาการ
“แล้วจีบได้ไหมครับ”
คิวมองคนตัวขาวอย่างชอบใจ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
“ไม่คิดว่ามีแฟนแล้ว?”
“มีก็จะจีบครับ”
“อายุเท่าไหร่”
“20 ครับอยู่ปีสาม”
“เด็กไป”
พีทตอบคิวทันที คิวขมวดคิ้วขัดใจเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ล่าถอย ถ้าเขาอยากได้เขาก็ต้องได้และคน ๆ นั้นก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
“อย่าเพิ่งตัดสินกันที่อายุสิครับแบบนี้ตัดโอกาสผมชัด ๆ ถึงผมจะเด็กกว่าแต่อย่างอื่นผมก็ไม่เด็กนะครับ”
“ทะลึ่งแล้ว”
“แน่ะ! พี่พีทคิดอะไรผมหมายถึงความคิดความอ่านต่างหาก”
พีทที่เสียรู้ถลึงตาใส่คนตรงหน้าแก้มขาวขึ้นสีเรื่อ คิวหัวเราะอารมณ์ดีแล้วกลับเข้าเรื่อง
“นะครับ ให้โอกาสกันหน่อย”
“ให้ทายพี่อายุเท่าไหร่ถ้าทายถูกจะรับพิจารณา”
พีทกอดอกเอนหลังพิงโซฟามองคิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันอย่างนึกสนุก ไม่มีคำใบ้มากไปกว่าการที่เขาอายุมากกว่าคนตรงหน้า คิวเม้มปากเป็นเส้นตรงเงียบอยู่นาน พีทไม่ได้หวังจะให้คนตรงหน้าตอบได้หรอกมันก็เป็นแค่การปฏิเสธทางอ้อมแค่นั้น ดูก็รู้ว่าเด็กนี่ไม่ได้จริงจังอะไรถึงพีทจะเป็นแบบนี้แต่เขาก็ไม่ชอบความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย
เขาไม่ใช่ประเภทที่เจอใครที่ถูกใจก็เอาเบื่อก็เลิก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขายังโสดมาจนถึงปัจจุบันนี้ เพื่อนชอบล้อว่าเขาเลือกมากจนเกินไประวังจะขึ้นคาน แต่คิดว่าเขาจะสนหรือไงคานก็คานสิถ้าอยู่คนเดียวแล้วสบายใจกว่าเขาก็ไม่เกี่ยง
“นานไปแล้ว”
พีทกระตุ้น
“อย่าเร่งสิครับ ไม่ใบ้ให้ผมหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะ ตอบมาได้แล้ว”
“ก่อนจะตอบผมขอคำยืนยันก่อนได้ไหมครับว่าถ้าถูกพี่พีทจะยอมให้จีบ”
“แน่นอนสิคำไหนคำนั้น”
“ห้ามโกหกอายุตัวเองนะครับ”
“เห็นพี่เป็นคนยังไงเนี่ย”
“เป็นคนที่ดูไม่ค่อยอยากยุ่งกับผมครับ”
พีทชะงัก
“ดูออกขนาดนั้นเลย”
คิวพยักหน้า ถอนหายใจยาวเอนหลังพิงโซฟาก่อนจะพูดต่อ
“ครับ เพราะถ้าพี่อยากให้ยุ่งจริง ๆ พี่คงไม่ให้ผมเดาอายุพี่หรอก ความเป็นไปได้มันน้อยมาก ๆ เลยใช่ไหมล่ะแล้วอีกอย่างหน้าพี่ก็เดาอายุได้ยากมากถ้าบอกว่ายังเรียนอยู่ใคร ๆ ก็เชื่อ”
“...”
“แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสถูก ผมถึงอยากได้คำยืนยันจากพี่ว่าถ้าผมเดาถูกจริง ๆ พี่จะยอมให้ผมจีบพี่ได้”
“เราเจอกันยังไม่ถึงสามชั่วโมงเลยนะ อะไรทำให้เราจริงจังขนาดนั้น”
“ผมอยากได้พี่”
“ก็ตรงดี เอาสิสัญญาว่าจะไม่โกง แต่แค่ยอมให้จีบนะได้ไม่ได้ค่อยคุยกันทีหลัง”
คำตอบของพีททำให้คิวยิ้มออกมาด้วยความพอใจ เขาหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา อย่างไรก็เดาอายุไม่ออก คงต้องพึ่งดวงร้อยเปอร์เซ็นแล้วล่ะ
“จะตอบแล้วนะครับ”
“อื้อ”
พีทขำกับท่าทางจริงจังของคิว เหมือนเด็กอยากได้ของเล่นไม่มีผิด จะว่าไปมองดี ๆ เด็กนี่ก็หล่อมากเลยนะไม่แปลกใจที่ทำไมมั่นหน้า
“25 ครับ”
“...”
“...”
“...”
“ไม่ถูกหรอครับ พี่พีทอย่าเงียบแบบนี้สิ”
คิวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นพีทนิ่งเงียบไป แล้วยังใบหน้านิ่งที่เขาไม่สามารถตีความได้อีก ไม่รู้แหละถึงจะไม่ถูกแต่เขาก็จะจีบ กำลังจะอ้าปากบอกตามใจคิดแต่อีกคนก็พูดออกมาเสียก่อน
“อยู่ชั้นเดียวกัน”
คิวขมวดคิ้วไม่เข้าใจแต่สักครู่ก็ปรากฏรอยยิ้มกว้าง
“ผมถูก”
“อือ”
พีทถอนหายใจเซ็ง ๆ แต่คำไหนคำนั้น
“ตึก A หรือเปล่าครับ”
“ใช่อย่าบอกนะว่าตึกเดียวกัน”
คิวพยักหน้ายิ้มกว้าง
“พรหมลิขิตจังเลยว่าไหมครับ”
“บังเอิญมากกว่า ไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นเลยนะ”
“ก็ผมดีใจนี่นา แต่พี่พีทหน้าเด็กมากเลยนะครับ”
“ปกติของคนที่ดูแลตัวเอง”
พีทตอบ โดยเฉพาะสายงานแบบเขาต้องดูแลตัวเองเพิ่มเป็นสองเท่า คิวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะกระแอมไอเปลี่ยนเรื่อง
“ผมว่าเรามาแนะนำตัวกันให้มากกว่านี้ดีกว่าครับ ผมชื่อ คณิน คันธารัตน์ ชื่อเล่นชื่อ คิว อายุ 20 เรียนอยู่ปีสามวิศวะปิโตรมหาลัย XXX อยู่คอนโด XXX ตึก A ชั้น 18 ห้อง 1801 เบอร์โทรศัพท์ 089-……. สถานะเพิ่งโสด อนาคตกำลังจะไม่โสด เอาล่ะครับตาพี่พีทแล้ว”
“ต้องทำขนาดนั้นเลย”
พีทหัวเราะ กับการแนะนำตัวที่ดูจะเป็นทางการ?ของคิวซึ่งอีกฝ่ายยักคิ้วทะเล้นกลับมาให้ แถมยังเร่งให้เขาทำแบบตัวเองอีกต่างหาก
“ใช่ครับเร็วสิครับผมรอฟังอยู่”
“โอเค ๆ ชื่อ ณัฐกมล จารุกิตติ์สกุล ชื่อเล่นพีท อายุ 25 ทำงานเป็นสจ๊วตของสายการบินXXX อยู่คอนโดเดียวกับคิว ชั้นเดียวกับคิว แล้วก็ห้องตรงข้ามกับคิว สถานะโสด อนาคตไม่รู้ขึ้นอยู่กับความสามารถของใครบางคน”
พีทยักคิ้วกลับให้คิวที่นั่งตาโตอยู่ตรงข้ามซึ่งพอพีทพูดจบอีกฝ่ายก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
“เห็นมั้ยผมบอกแล้วว่าเป็นพรหมลิขิตชัด ๆ ”
“ก็บอกแล้วว่าบังเอิญ”
“ความบังเอิญไม่มีในโลกหรอกครับ”
“พรหมลิขิตก็ไม่มีเหมือนกันนั่นแหละ”
พีทเถียงกลับ เขาไม่เคยเชื่ออะไรพวกนี้อยู่แล้ว คนตรงข้ามมันก็ไม่ได้เชื่อหรอกแค่ปากหวานไปอย่างนั้นแค่นี้ทำไมพีทจะดูไม่ออก คิวไม่เถียงต่อเจ้าตัวยักไหล่เล็กน้อยเท้าแขนข้างหนึ่งกับที่วางแขนมองพีทด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าเป็นคนอื่นคงเขินผมหน้าแดงไปแล้ว”
“กับมุกจีบเห่ย ๆ นี้น่ะเหรอ ไม่ผ่าน ๆ”
พีทโบกมือไหว
“นั่นถึงทำให้พี่แตกต่าง”
“แล้วก็ทำให้นายนึกสนุก”
คิวหัวเราะชอบใจก่อนจะพยักหน้า เขาไม่เถียงเลยเพราะท่าทางแบบนี้ของพีทมันเรียกความสนใจของเขาได้มากอย่างที่เจ้าตัวบอกจริง ๆ นั่นแหละ
“เจออะไรแปลกใหม่บ้างมันก็ดีไม่ใช่หรอครับ”
“ถึงบอกไงว่านายมันเด็ก”
“ระวังจะตกหลุมรักเด็กคนนี้ล่ะครับ”
“หึ บอกตัวเองไว้ด้วยล่ะคำนั้นน่ะ”
พีทจ้องหน้าท้าทายซึ่งอีกฝ่ายก็จ้องกลับไม่แพ้กัน ก่อนที่คิวจะกระตุกยิ้มมุมปาก ชักจะสนุกขึ้นมาซะแล้วสิ ไม่รู้ว่าพีทจะแก้เบื่อให้เขาได้นานขนาดไหนกันนะ
“ว่าแต่วันนี้วันหยุดหรอครับ”
“ใช่”
“ไม่ไปไหนหรอ ผมพาไปได้นะ”
คิวอาสา แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ล่ะอยากนั่งชิว ๆ อยู่ที่นี่มากกว่า แล้วคิวไม่ไปไหนรึไง”
“วันนี้ว่างเหมือนกันครับ จะรังเกียจไหมถ้าผมจะเอาหนังสือมานั่งอ่านด้วย”
“ถ้าตอบว่ารังเกียจจะทำไง”
“ก็จะขึ้นไปเอาหนังสือลงมานั่งอ่านกับพี่พีทเหมือนเดิมครับ”
เพียงเท่านั้นพีทก็หัวเราะขำจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างพร้อมกับโบกมือไล่คนเด็กกว่า
“นั่นไง ว่าแล้วเชียวจะขึ้นไปหยิบหนังสือก็ไปเลยไป ชักช้าเดี๋ยวก็ให้คนอื่นมานั่งแทนหรอก”
“พี่พีทไม่ทำหรอก”
คิวบอกด้วยรอยยิ้ม พีทเลิกคิ้ว
“รู้ได้ไงว่าจะไม่ทำ”
“เพราะผมหล่อ”
“ไอ้เด็กนี่!”
คิวยักคิ้วสลับกันทีละข้างก่อนจะเดินออกจากร้านไป พีทส่ายหัวอ่อนใจทำไมถึงต่างกับตอนที่อยู่กับเด็กนนท์นั่นลิบลับแบบไหนกันนะที่เป็นตัวตนของเด็กคนนั้นจริง ๆ พีทคิด แต่ก็น่าสนใจดีไม่ใช่หรือไง
...อยากเล่นกับไฟนักก็จะสอนให้รู้ว่าเวลาโดนไฟครอกมันทรมานแค่ไหน...
“ใกล้สอบแล้วหรอ”
พีทเอ่ยถามคนที่กลับมาพร้อมกับชีทหนึ่งปึกใหญ่
“ครับอีกสองอาทิตย์”
พีทพยักหน้าเข้าใจไม่ได้ถามอะไรต่อ เมื่อเห็นดังนั้นคิวจึงลุกไปสั่งกาแฟและขนม ทั้งสองคนนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ กันอยู่พักใหญ่เด็กหนุ่มฝั่งตรงข้ามก็ยืดตัวขึ้นบิดขี้เกียจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น คิวเลือกที่จะมองข้ามข้อความแชทจากในหลาย ๆ โปรแกรมไปมือเรียวกดเข้าไปในโหมดกล้องพร้อมกับกดถ่ายภาพชีทเรียนตรงหน้าแถมขาและมือเรียวของคนตรงข้ามอย่างรวดเร็วและอัพรูปลงอินสตาแกรมพร้อมกับแคปชั่นสั้น ๆ ว่า
Coming soon…
ไม่ถึงนาทีรูปภาพที่เขาอัพก็ได้รับการกดไลค์และตอบรับอย่างรวดเร็วเขาแก้เบื่อโดยการไล่อ่านคอมเม้นไปเรื่อย ๆ ส่วนมากก็จะเป็นพวกสาว ๆ เข้ามาชื่นชมความขยันของเขาแต่ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วแคปชั่นนั่นไม่ได้เกี่ยวกับการสอบเสียหน่อย จะมีก็แต่พวกเพื่อนเวรนี่แหละที่รู้ดีกันเหลือเกิน
M150 ไอ้สัตว์คิวเปิดตัวใหม่อีกแล้ว กูขอรูปเต็มตัว ให้ไว ๆ
PhetC แถลงกูด้วยครับเพื่อนกูตามมึงไม่ทันแล้ว
TheJ คนใหม่? แล้วน้องนนท์ล่ะวะ
ไม่ทันที่คิวจะได้ตอบอะไรไลน์กลุ่มก็เด้งเขาจึงเลือกที่จะกดเข้าไปอ่าน ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ไอ้พวกเพื่อนเวรที่ไม่ได้คำตอบจากในอินสตาแกรมนั่นแหละ
TheJ ไอ้คิวมึงแถลงเดี๋ยวนี้เด็กใหม่มึงเป็นใคร เรียนที่ไหน คณะอะไร
M150 เออ มึงมาบอกพวกกูเร็ว ๆ เลยสัตว์
Phet แล้วน้องนนท์มึงล่ะวะ
อะไรของพวกมึง
Phet อย่ามาตอแหลคิว พวกกูไม่โง่
อะไร?
M150 เด็กใหม่มึงไง coming soon ถุยคิดว่าพวกกูไม่รู้หรอเล่นถ่ายติดเขามาครึ่งตัวขนาดนั้น
คิวหัวเราะชอบใจเหลือบตามองพีทที่เลิกคิ้วถามอยู่ฝั่งตรงข้าม คิวส่ายหน้าพีทก็ไม่ได้เซ้าซี้คนตัวขาวก้มอ่านหนังสือในมือต่อไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองกลายเป็นประเด็นร้อนอยู่ในไลน์
ไม่คิดว่ากูจะหมายถึงสอบเลย?
TheJ อย่างที่เพชรมันบอก อย่ามาตอแหลไอ้คิว
M150 (สติ๊กเกอร์กระต่ายชูใบเหลือง)
M150 นี่คือการเตือน ถ้ามึงยังไม่บอกกูจะให้ใบแดงมึง!
กู
ไม่
บอก
(สติ๊กเกอร์สติชแลบลิ้น)
M150 เหี้ย
Phet เหี้ยยยยยยยย
TheJ ไอ้เหี๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิวหัวเราะชอบใจก่อนจะกดออกจากโปรแกรม สนุกเขาล่ะที่ทำให้พวกเพื่อนอยากรู้แล้วไม่มีคำตอบให้พวกมันน่ะ ร่างสูงวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วนั่งกอดอกมองคนตรงข้ามเพลิน ๆ
ของดีก็ต้องเก็บไว้ดูคนเดียวสิ...จริงไหม
“หิวรึยังครับ”
“นิดหน่อย”
“ไปหาอะไรกินกันมั้ยครับ”
พีทพยักหน้า ร่างโปร่งปิดหนังสือวางลงบนโต๊ะ
“พี่พีทอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”
“ไม่ล่ะ กินร้านอาหารตามสั่งแถวนี้เป็นไหม”
พีทเอ่ยถามเพราะดูแล้วคิวดูจะคุณหนูพอตัว พออีกคนพยักหน้าให้เขาก็โล่งใจ ไม่ใช่อะไรหรอกเขาขี้เกียจขึ้นไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะไปกินข้าวในห้าง สภาพเขาตอนนี้คือเสื้อยืดกางเกงขาสั้นยาวเท่าเข่ากับรองเท้าแตะซึ่งเอาจริงคิวเองก็แต่งตัวไม่ต่างกันเท่าไหร่จะติดก็ตรงที่หน้าตามันดีใส่อะไรก็ดูดีไปหมดจะใส่แบบนี้ไปเดินห้างก็คงไม่มีใครว่า
“เอาของไปด้วยเลยไหมครับ”
“อื้มเอาไปด้วย เกรงใจคนอื่นเขา”
พีทบอกแต่ก็ขมวดคิ้วเพราะภาพตรงหน้าคือคิวกำลังหอบหิ้วชีทปึกใหญ่เห็นแล้วก็สงสารแทน ร่างโปร่งจึงลุกขึ้นเต็มความสูงเดินไปคุยกับพนักงานในร้านสองสามประโยคก่อนจะกวักมือเรียกคิวให้เดินไปหา
“ครับ?”
“ฝากของไว้ที่นี่ก่อนดีกว่า”
คิวพยักหน้ารับส่งชีทไปให้พนักงานที่ยิ้มรับด้วยความเต็มใจ พีทเองก็ฝากหนังสือของตัวเองไว้ด้วย พอมายืนข้างกันแบบนี้แล้วทำให้คิวเห็นรูปร่างของอีกคนชัดเจน พีทเป็นคนรูปร่างสูงโปร่งค่อนไปทางผอมถึงผอมมากสูงเท่าเขาเลยให้ตายสิ ใบหน้าขาวหมดจดยิ่งเห็นใกล้ ๆ ยิ่งดูรู้ว่าคน ๆ นี้ดูแลตัวเองอย่างดี ลำคอขาวเนียนถ้าฝากรอยไว้จะน่าดูสักแค่ไหนกันนะ
“ไม่ได้คิดอะไรทะลึ่งอยู่ใช่ไหม”
เสียงของพีทดึงคิวออกมาจากภวังค์ ร่างสูงกระพริบตาปริบ ๆ มองอีกคนตาแป๋วแบบที่เด็กดูก็รู้ว่ามันเสแสร้ง
“อะไรครับ?”
“ไม่เนียนเลยนะ”
พีทส่ายหัวน้อย ๆ คิวยิ้มถูกใจก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ก็แค่คิดว่าถ้าคอของพี่มีรอยคิสมาร์คมันจะน่าดูแค่ไหน”
TBC
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ต่างคนต่างก็คิดที่จะเล่นกับไฟสุดท้ายคงโดนไฟคลอกทั้งคู่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็คงต้องรอดูกันต่อไปว่าจะเป็นยังไง
-
:pig4:
-
รอดูเด็กเล่นกับไฟค่าา
-
-2-
“ไอ้สัตว์คิวโผล่หัวมาได้แล้วหรอมึง”
เพียงแค่ก้าวเท้าเหยียบเข้าใต้ตึกคณะได้ก้าวเดียวจริง ๆ เสียงสัมภเวสีเพื่อนรักก็ดังขึ้นเรียกความสนใจคนที่นั่งอยู่ใต้ตึกให้หันไปมองร่างสูงใหญ่ของอดีตเดือนคณะได้ไม่ยาก คิวส่ายหัวอมยิ้ม ไอ้ที่เรียกก็คงไม่แคล้วอยากรู้เรื่องคนในอินสตาแกรมของเขาเมื่อวานนั่นแหละ
อ่อพูดถึงเมื่อวานหลังจากพากันไปกินข้าวร้านเจ๊อ๋อยซึ่งเป็นร้านข้างคอนโดที่คิวไปฝากท้องด้วยประจำเขาก็ถ่ายรูปอาหารแบบติดมือของคนตรงข้ามนิดหน่อยพอให้ความเสือกของเพื่อนทำงานแล้วก็อัพลงอินสตาแกรม แน่นอนว่าพวกมันมาโหยหวนทั้งใต้รูปและในไลน์กรุ๊ป เขาก็ได้แต่หัวเราะสะใจไม่คิดจะเฉลย ไว้รอมาบอกพวกมันวันนี้ทีเดียวเลยดีกว่า
“มาเลย ๆ มานั่งตรงนี้เลยคิวเพื่อนรัก”
แหม่รักกูขึ้นมาทันทีเลยสินะ
เพชรหนุ่มหน้าหวานตัวเล็กแต่ความเกรียนมีเยอะเกินตัวทำท่าปัดฝุ่นเช็ดถูแล้วตบที่นั่งข้างตัวเองเบา ๆ คิวผลักหัวเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ มันนั่นแหละ ตรงข้ามของเพชรเป็นเอ็มหนุ่มหน้ามนคนซื่อ...ซื่อแค่หน้ามันนั่นแหละความเกรียนก็พอ ๆ กับไอ้ตัวเล็กข้างเขานี่ข้างเอ็มเป็นหนุ่มลูกครึ่งนั่งหล่ออยู่ จิมมี่เป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ไทยซึ่งไอ้สามตัวนี้ก็กำลังพุ่งความสนใจมาที่เขาเพียงคนเดียว
“ทำไมพวกมึงขี้เสือกจังวะ”
คำทักทายแรกที่คิวมอบให้กลุ่มเพื่อนแต่แทนที่จะได้เสียงตอบกลับเขากลับได้รับเพียงความเงียบกับดวงตาสามคู่ที่จ้องกันแบบกดดันสุด ๆ
“ยังไม่บอกได้ป่ะวะ”
“กั๊กหรอมึง”
คิวส่ายหน้าปฏิเสธ
“ก็ยังจีบไม่ติดเลยยังไม่อยากบอก”
คราวนี้เพื่อน ๆ ต่างมองเขาตาแทบถลน สีหน้าแต่ละคนฉายแววแปลกใจอย่างไม่ปิดบัง
“ตลกป่ะ?”
เอ็มถามซึ่งคิวก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบอีกครั้ง
“เป็นไปได้ไงวะ อย่างมึงเนี่ยนะยังจีบไม่ติด ปกติกูไม่เคยเห็นมึงจะต้องจีบสักครั้ง”
จิมมี่พูดขึ้นบ้างตามมาด้วยการพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงของทุกคน คิวดีดนิ้วเสียงดังยิ้มมุมปาก
“นั่นถึงทำให้พี่เขาแตกต่างไง”
“เดี๋ยว ๆ กูได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่าวะ เมื่อกี้มึงเรียกเขาว่าอะไรนะ”
เพชรทำท่าแคะหูเอียงคอเข้าหาเพื่อน
“กูเรียกเขาว่าพี่ชัดมั้ยไอ้เตี้ย”
คิวพูดเสียงดังฟังชัดเต็มรูหูคนตัวเล็ก คนถูกล้อปมด้อยมองค้อนขยับปากด่าเพื่อนตัวสูงงุบงิบ
“โอ้...ยิ่งอยากเห็นหน้าเลยว่ะ มึงไม่เคยสนคนอายุมากกว่านี่”
จิมมี่เท้าคางยักคิ้วถาม คิวหัวเราะหึในลำคอยิ้มรู้กันกับเพื่อน
“เขาน่าสนใจดี”
“อยากได้ว่างั้น”
เอ็มโพล่งขึ้นมาแต่ตรงใจคิวยิ่งนัก ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปากยักไหล่เป็นการตอบรับ
“แล้วพี่เขาเรียนอยู่ที่ไหนวะ คณะไร หน้าตาเป็นไงเอารูปมาดูดิ๊ กูอยากเห็น”
เพชรพูดรัวขึ้นมา ด้วยความหมั่นเขี้ยวกับหน้าขาว ๆ ของมันคิวเลยคว้าคอมันมาซุกจั๊กแร้ให้มันโวยวายเล่น
“ไอ้คิวไอ้เชี่ยอาบน้ำมารึเปล่าก็ไม่รู้แม่งสกปรก! เอารูปมาเด้อย่าลีลา”
คนตัวเล็กโวยวายหน้ามุ่ยพร้อมกับแบมือขอโทรศัพท์เพื่อน
“ไม่มีว่ะ”
“อย่ามาตอแหล เฟสเขาก็ได้เอามาดูเร็ว ๆ รูปในไลน์ก็ได้”
เป็นอีกครั้งที่คิวส่ายหน้าก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้เพื่อนตัวเล็กเปิดเช็ค
“กูไม่มีเฟสพี่พีท ส่วนรูปในไลน์เขาใช้รูปหมา”
เพชรหน้ามุ่ยส่งโทรศัพท์คืนเมื่อตรวจดูแล้วเป็นอย่างที่คิวว่าจริง ๆ คนตัวเล็กถอนหายใจเซ็ง ๆ
“ถ้างั้นก็อธิบายมา”
เพื่อนตัวเล็กยังไม่ละความพยายาม
“เขาชื่อพีทแก่กว่าพวกเราห้าปี ตอนนี้ทำงานเป็นสจ๊วตสูงพอ ๆ กับกูแต่ตัวบางกว่าเยอะขาวเหมือนไอ้เพชรหน้าหยิ่ง ๆ น่ารักดี”
คิวอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าติดจะหยิ่งของอีกคน พวกเพื่อนที่นั่งฟังอยู่เลิกคิ้ว เพชรมองหน้ากับเอ็มแล้วลูบขนแขนตัวเอง สยองกับหน้าไอ้คิวตอนพูดถึงพี่พีทมันเคยทำหน้าแบบนี้ที่ไหน บรื๋อ...
“ห้าปีเลยหรอวะ”
“เออ แต่หน้าเขาเด็กกว่ามึงอีกจิมมี่”
“ไอ้สัตว์”
“ฮ่า ๆ ก็มันจริง แม่งน่ารักว่ะ”
“มึงดูเป็นเอามากนะคิว”
เพชรทำหน้าแหยเมื่อเห็นดวงตาฉ่ำเยิ้มเวลาเพื่อนพูดถึงอนาคตแฟนของมัน คนถูกว่าทำเพียงยักไหล่พลางคิดไปถึงเย็นนี้ไม่รู้ว่าพี่พีทจะอยู่ห้องหรือเปล่าเมื่อวานก็ลืมถามคิดได้ดังนั้นร่างสูงใหญ่ก็ควักมือถือขึ้นมาด้วยความว่องไว
พี่พีททททททททททททททท
P. ?
วันนี้ตอนเย็นว่างไหมครับ
P. หลังหกโมงว่างนะ มีอะไรหรือเปล่า
อยากชวนไปกินข้าวเย็นกันครับไปนะ ๆ
P. พี่เหนื่อยอ่ะ วันอื่นได้ไหม
คิวชะงักนิ้วที่กำลังจะกดส่งสติ๊กเกอร์ไปเล็กน้อย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันไม่นานก็คลายพร้อมกับริมฝีปากที่เหยียดยิ้มถูกใจ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะรีบตอบตกลงไปกับเขาแล้ว พูดไปก็จะหาว่าหลงตัวเองแต่คนอย่างนายคณินไม่เคยถูกปฏิเสธมาก่อนจริง ๆ นะ
ทำงานหนักหรอครับ
P. อื้อวันนี้บินในประเทศหลายแลนด์อ่ะ
ถ้าอย่างนั้นเราซื้อของไปกินที่คอนโดนกันไหมครับ
นะครับ
P. เอาอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกทีนะพี่ไปทำงานก่อน
ครับผม
และบทสนทนาของเขากับคนตัวขาวก็จบลงเท่านั้นแต่รอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าหล่อไม่ได้หายไปกับบทสนทนาด้วย คิวยิ้มผิวปากอย่างอารมณ์ดีจนเพื่อนในโต๊ะอดจะแขวะไม่ได้
“อาการหนักนะมึง”
“ก็เขาน่ารัก”
เพชรเบ้ปาก เมื่อกี้คนตัวเล็กแอบมองบทสนทนาที่มันคุยกับพี่พีทคนนั้นก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่ารักตรงไหนเลยวะแถมบทสนทนายังดูธรรมด๊าธรรมดาทั่วไปค่อนไปทางที่พี่เขาตอบตามมารยาทเสียด้วยซ้ำ
“ตั้งแต่พูดถึงพี่พีทของมึงมา รู้ตัวมั้ยว่ามึงพูดคำว่าน่ารักไปกี่ครั้งแล้ว”
“ใครจะสน”
คิวยักไหล่ไม่สนใจ
“มึงว่าคนนี้นานเท่าไหร่”
จิมมี่หันไปถามเพื่อนที่เหลือ เอ็มชูสามนิ้ว
“สามวัน?”
“สามวันห่าไรล่ะคนนี้มันไปจีบเขาเองกูให้สามสัปดาห์เว้ย”
“กูให้เดือนนึงเพชรมึงว่าไงให้เท่าไหร่จ๊ะ”
คนตัวเล็กหรี่ตามองคิวก่อนจะยิ้มมุมปากหันไปตอบอีกสองคนที่เหลือซึ่งคนที่เป็นหัวข้อบทสนทนาก็ไม่ได้สนใจการคาดเดาของเพื่อน ร่างสูงกำลังหาร้านเพื่อซื้อข้าวไปกินกับอีกคนเย็นนี้
“สามเดือน”
“โหนานนะเว้ย”
คนตัวเล็กส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ
“สามเดือนกับการจีบพี่เขาติดแต่จะคบกันนานเท่าไหร่กูไม่รู้”
คราวนี้คิวละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์หันมามองเพื่อนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เพชรยิ้มก่อนจะยักไหล่เลียนแบบคิว
“ก็ไม่มีอะไรกูแค่รู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง”
“มึงเป็นญาติกับคุณเจนญาณทิพย์รึไง”
“อย่าดูถูกคุณเพชรไข่ยานนะคร้าบ”
“ไข่ยานพ่อง! ไอ้สัตว์จิมพูดซะกูเสีย”
พวกที่เหลือหัวเราะชอบใจจะมีก็แต่คนที่ถูกคาดเดาที่ยังคงมองหน้าเพื่อนตัวเล็กอยู่ เพชรเหลือบตามองใบหน้าหล่อที่ทำหน้าสงสัยแล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ระวังจะตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัวนะ”
“หึ! พูดอย่างกับไม่รู้จักกูนะเตี้ย”
เพชรไม่ตอบอะไรกลับคนตัวเล็กอมยิ้มเล่นเกมในมือถือตัวเอง...ก็เพราะรู้จักมึงดีไงถึงรู้ว่ามึงไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคนที่มึงเรียกว่าแฟนขนาดนี้ คิวที่เพชรรู้จักมาตั้งแต่เล็กจนโตเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านที่อยากได้อะไรต้องได้ความเอาแต่ใจนี่ไม่ต้องพูดถึง คิวไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครยกเว้นคนที่เจ้าตัวให้ความสำคัญซึ่งไม่ใช่กับคนที่มันเรียกว่าแฟนแน่นอน
แฟนแต่ละคนของคิวมีแต่ต้องคอยเอาใจและตามใจมันตลอดเพราะมันเบื่อง่ายขี้รำคาญ ทุกคนจึงต้องหาสารพัดวิธีเพื่อมามัดใจมันแต่ก็ยังไม่มีใครทำได้...เพชรก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่พีทคนนั้นจะสามารถเปลี่ยนเพื่อนจอมเอาแต่ใจของเขาได้ไหม
แต่บางสิ่งบางอย่างในใจเขาบอกว่าพี่พีทคนนั้นทำได้...อย่าดูถูกพ่อหมอเพชรเชียวลางสังเห่าเอ้ยสังหรณ์ของเขามักจะถูกเสมอแหละ
“พีทครับ12Aขอกาแฟร้อนรบกวนพีทเอาไปเสิร์ฟแทนพี่หน่อยได้ไหมข้าศึกพี่บุกแรงมาก”
“ครับ ๆ เชิญพี่โต้งโจมตีข้าศึกตามสบายเลยครับ”
ร่างโปร่งตอบรับด้วยรอยยิ้ม รุ่นพี่ยิ้มขอบคุณก่อนแผ่นหลังใหญ่จะหายเข้าไปในห้องน้ำ พีทจัดการชงกาแฟแล้วเดินออกไปเสิร์ฟให้ผู้โดยสาร วันนี้ตารางบินของพีทมีแต่ไฟล์ทบินภายในประเทศเหมือนจะสบายเพราะว่าใช้เวลาต่อไฟล์ทไม่นานทว่าเขารู้สึกสูญเสียพลังงานมากมายเหลือเกินเพราะเขาถูกเรียกให้ขึ้นมาบริการในชั้นธุรกิจซึ่งรายละเอียดของงานนั้นมากกว่าในชั้นประหยัดที่เขาทำอยู่ทุกวันมาก
อยากกลับไปนอนชะมัด
พูดถึงกลับไปนอนพีทก็นึกขึ้นได้ว่าเพิ่งตกลงอะไรกับเด็กเมื่อเช้าไป ยกนาฬิกาข้อมือดูอีกประมาณยี่สิบนาทีคงถึงกรุงเทพฯ เดี๋ยวค่อยไลน์ไปบอกเด็กนั่นแล้วกัน
“ขอบคุณมากครับพี่โต้งสำหรับวันนี้”
พีทยกมือไหว้คนอาวุโสกว่าเมื่อไฟล์ทของวันนี้เสร็จสิ้นไปด้วยดี หัวหน้าลูกเรือโบกมือไหวตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“วันนี้ทำดีมากพีท แล้วกลับเลยหรือเปล่า”
“ครับ ง่วงมากเลย”
“เรานี่ว่างเป็นหลับตลอดเลยนะ”
“เด็กกำลังโตก็แบบนี้แหละครับ”
“เด็กโข่งสิไม่ว่าแล้วนี่ขับรถกลับไหวหรือเปล่าหน้าเราดูง่วงมากเลยนะ”
“ไหวครับพี่ ถ้าอย่างนั้นผมลาล่ะครับ สวัสดีครับพี่โต้ง พี่แอน พี่ก๋อมสวัสดีครับ แป้งเราไปนะ”
พีทยกมือไหว้ทุกคนสุดท้ายร่างโปร่งโบกมือลาเพื่อนลูกเรือรุ่นเดียวกันก่อนจะก้าวขายาว ๆ มายังรถขนาดกะทัดรัดของตัวเอง มือขาวปลดล็อคเปิดประตูโยนกระเป๋าไว้ด้านหลังแล้วนั่งประจำตำแหน่งคนขับ พีทสตาร์ทรถเปิดแอร์แรงสุดแล้วนั่งนิ่งสักครู่มือเรียวยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่องรอไม่นานหน้าจอก็สว่างวาบเมื่อเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตอัตโนมัติแล้วข้อความจากโปรแกรมต่าง ๆ ก็ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด เขาเลือกที่จะกดเข้าไปในโปรแกรมแชทสีเขียวเป็นอันดับแรก
มีข้อความรอให้เขาเปิดอ่านอยู่พอสมควรส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มของเพื่อนที่ทำงานและเพื่อนสมัยมัธยม ตากลมเลื่อนสายตาไปที่ชื่อของเด็กบางคนที่มีข้อความค้างอยู่สามข้อความ
que ครับผม
que แลนด์หรือยังครับ
que พี่พีทชอบกินหรือไม่ชอบกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า
อะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ดมาก
ขอโทษที่ตอบช้าพี่เพิ่งทำงานเสร็จ
que ไม่เป็นไรครับ พี่พีทอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม
คนถูกถามเอียงคอเม้มริมฝีปากอย่างใช้ความคิดก่อนนิ้วเรียวจะพิมพ์ตอบกลับไป
อยากกินขาหมูเยอรมัน ที่เหลือคิวสั่งมาเลยเอาอีกแค่สองอย่างพอนะกินกันแค่สองคน
que ครับผมแล้วพี่พีทอยู่ไหน ให้ไปรับไหมครับ
กำลังจะขับรถกลับคอนโดครับ
que แล้วเจอกันครับ
ครับ ขับรถดี ๆ
พีทกดล็อคโทรศัพท์แล้ววางมันลงตรงช่องช้างเกียร์กำลังจะขับรถออกไปแต่เสียงเคาะกระจกฝั่งคนขับดึงสติเขาไว้เสียก่อน คนตัวขาวหันไปมองเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เลื่อนกระจกลงเพื่อสนทนากับอีกคนด้านนอก
“สวัสดีครับพีท”
“สวัสดีครับโย”
พีทกล่าวทักทายชายร่างโปร่งในชุดนักบินด้วยรอยยิ้ม คนด้านนอกยิ้มกว้างก่อนจะก้มตัวลงมาเท้าแขนกับขอบรถ
“กำลังจะกลับหรอ”
“ครับ โยล่ะ”
“ผมเพิ่งเข้างานครับ เสียดายจังไม่ได้บินไฟล์ทเดียวกัน”
พีทยิ้มบาง “แล้ววันนี้ทำไฟล์ทไหนครับ”
“ปักกิ่งครับ”
พีทขมวดคิ้วก้มมองเวลาบนข้อมือ
“ทำไมรีบมาจัง”
“เข้ามาทำธุระนิดหน่อยครับอีกอย่างรู้มาจากกัปตันอินว่าวันนี้พีทบินกับเขาผมเลยมารอ”
“รอผม?”
ใบหน้าหล่อคมพยักขึ้นลง
“ครับ ก็อยากเจอตารางบินก็ไม่ค่อยตรงกันแถมไลน์ไปหาพีทก็ไม่ค่อยตอบโทรไปก็ไม่รับ”
“อ่า...ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ไว้ว่าง ๆ เราไปดูหนังทานข้าวกันบ้างได้ไหม”
“...ครับ...”
“ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันครับ ผมไปนะ”
พีทเลื่อนกระจกขึ้นพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่มองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับสายตา ผู้ช่วยนักบินคนนี้ตามเทียวไล้เทียวขื่อเขามานาน แต่ด้วยนิสัยบางอย่างของเจ้าตัวที่พีทรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ร่างโปร่งจึงเว้นช่องว่างระหว่างกันไว้
คนบางคนเหมาะกับการเป็นเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นคนรัก
นิสัยโดยรวมของโยถือว่าไม่ได้เลวร้ายอะไรพีทจึงแบ่งรับแบ่งสู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายมาตลอดถึงแม้ว่าจะเคยบอกปฏิเสธออกไปตรง ๆ แล้วก็ตามแต่อีกคนก็ยังไม่ย่อท้อยังคงตามจีบเขามาเรื่อย ๆ พีทจึงทำได้แค่รักษาระยะห่างไม่ให้ใกล้เกินไปและไม่ให้ความหวังอีกคนจนเกินไปเท่านั้น
คิดอะไรเรื่อยเปื่อยรถสี่ล้อคู่ใจก็พาเขากลับมาถึงคอนโดโดยสวัสดิภาพพอดีกับรถหรูคันใหญ่ที่พีทจำได้ว่าเป็นของใครเข้ามาจอดฝั่งตรงข้ามพร้อมกับร่างสูงหุ่นหมีที่เดินออกมาจากรถสองมือถือข้าวของพะรุงพะรังจนคนผู้มีจิตใจรักการบริการแบบเขาทนไม่ได้เดินข้ามไปช่วย
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“อ่ะ..พี่พีทเพิ่งถึงหรอครับ”
คนเด็กกว่ายิ้มกว้างเมื่อเห็นคนที่วนเวียนอยู่ในความคิดเขามาตลอดทั้งวัน
“อื้อเพิ่งถึงพอดีกับที่คิวมาถึงนั่นแหละ มีอะไรให้ช่วยถือไหม”
“ไม่มีครับผมถือได้”
“แน่ใจ?”
“ครับผม”
คิวยิ้มจนตาปิด สุดท้ายพีทก็ต้องยอมเดินมาข้างกันโดยที่ตัวเขามีกระเป๋าเดินทางใบเล็กหนึ่งใบและสูททำงานพาดอยู่ตรงท่อนแขน ส่วนอีกคนอยู่ในชุดเสื้อช็อปของคณะกางเกงยีนส์ถือของเต็มสองมือ
“พี่พีทดูดีมากเลยครับในชุดทำงาน”
คิวเปิดปากพูดเมื่อเขาทั้งคู่เดินเข้ามาในลิฟท์ คนถูกชมเลิกคิ้ว
“อย่างนั้นเหรอ”
“ครับ แต่พี่ผอมไปหรือเปล่าตัวบางมากเลย”
คิวก้มมองสำรวจคนตัวบางยิ่งอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็กพีทยิ่งดูตัวเล็กเข้าไปอีก คนอายุมากกว่าพยักหน้า
“อืม...มีแต่คนบอกว่าพี่ผอมไป”
“กินข้าวเยอะ ๆ สิครับ ตัวแค่นี้โดนลมก็ปลิวแล้ว”
“เกินไป”
“ผมพูดจริง ๆ นะเดี๋ยวผมจะขุนพี่ให้อ้วนเลยคอยดู”
พีทอมยิ้มส่ายหน้า ใครจะหุ่นเหมือนหมีอย่างนายกันล่ะ เด็กอะไรก็ไม่รู้ตัวใหญ่ชะมัด อีกอย่างนะจะอินกับเขาอีกนานเท่าไหร่กันเชียวเด็กเอ๋ย
tbc
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
:hao6:
-
เหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
-
รอดูคนขี้เบื่อว่าจะยอมหมอบที่พี่พีทได้ไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าสนใจมากคู่นี้
-
ชอบพี่พีทมากเลย ฮืออ
-
-3-
“ซื้ออะไรมาบ้าง”
“ก็ขาหมูเยอรมันของพี่พีท ผัดหน่อไม้ฝรั่งกุ้ง ปลาหมึกผัดไข่เค็ม แล้วก็แกงเขียวหวานปลากรายครับ”
เด็กร่างหมียิ้มแฉ่งตอบด้วยความกระฉับกระเฉง แต่คนฟังขมวดคิ้วแน่น
“ซื้อมาเยอะขนาดนี้จะกินกันหมดไหมเนี่ย”
“พี่พีทดูขนาดตัวผมด้วยครับ”
คิวตอบพร้อมรอยยิ้มทำให้พีทนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่ผู้ชายทุกคนจะกินน้อยแบบเขา คนอายุมากกว่ายักไหล่เดินนำหน้าเมื่อลิฟท์เคลื่อนมาถึงชั้นที่พักอาศัยของเขาทั้งสองคนแล้ว
“กินที่ห้องใครดีครับ”
“ห้องพี่ก็ได้”
พูดเสร็จสองขาเรียวก็หยุดลงหน้าห้องของตัวเองพอดี มือขาวสอดคีย์การ์ดแล้วแสกนนิ้วปลดล็อคประตูแล้วหลบทางให้คนถือของพะรุงพะรังเดินเข้าไปก่อน คิวมองหน้าเมื่อเห็นว่าพีทอนุญาตร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้าไป
ภายในห้องของพีทนั้นไม่ได้ต่างจากห้องของคิวมากมายเพราะแปลนห้องแบบเดียวกันคือห้องขนาดหนึ่งห้องนอนแต่ที่ทำให้ทั้งสองห้องแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงคือความเป็นระเบียบ ถ้าเป็นห้องของเขานะหาพื้นที่ว่างบนทางเดินแทบไม่ได้ของวางเกลื่อนกลาดไปหมดและเขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุกขึ้นมาทำความสะอาดรอแม่บ้านที่บ้านมาทำให้ทุกวันพุธกับวันอาทิตย์ดีกว่าเป็นไหน ๆ
พีทที่ปิดประตูเดินตามหลังเข้ามาเดินนำร่างสูงเข้าไปในโซนห้องครัว คิวมองไปรอบ ๆ อย่างสนใจห้องของพี่พีทดูโล่งเหมือนกับว่าอีกคนไม่ค่อยได้อยู่อย่างไรอย่างนั้น ข้าวของทุกอย่างถูกวางไว้เป็นระเบียบเสมือนว่าไม่เคยได้ถูกหยิบจับขึ้นมาใช้
“ห้องพี่พีทของน้อยจัง”
มือใหญ่วางถุงกับข้าวบนโต๊ะอาหารแล้วหันมองสำรวจภายในห้องครัวแล้วไปหยุดที่แผ่นหลังบางที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงตู้เย็น
“พี่ไม่ค่อยชอบแต่งห้องน่ะเลยปล่อยไว้แบบนี้”
พีทหันกลับมาตอบคนเด็กกว่าในมือมีขวดน้ำเย็นและแก้วสะอาดยื่นมาให้คิวรับไป
“รอแปบนึงนะเก็บของก่อน”
ไม่รอคำตอบ ร่างสูงโปร่งเดินไปคว้าสูทและกระเป๋าเดินทางหายเข้าไปในห้องนอน คิวส่ายหัวยิ้มขำท่าทางของอีกคนไม่มีอาการเกร็งหรือประหม่าเขาเลยสักนิดซึ่งไม่ใช่วิสัยปกติของคนที่ถูกจีบ จะทำตัวให้น่าสนใจไปถึงไหนครับ
“คิวจะเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนไหม เดี๋ยวพี่จัดการเอาอาหารเทใส่จานรอ”
พีทเดินออกมาพร้อมกับชุดทำงานที่ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีอ่อนกางเกงเจเจสีเข้มถามเด็กหนึ่งเดียวในห้องซึ่งคนถูกถามก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับแค่ถอดเสื้อช็อปก็พอ”
พีทไม่ได้ค้านอะไรคนหน้าหวานพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบจานหลายใบมาวางบนโต๊ะเริ่มเทกับข้าวใส่จานทีละอย่างโดยมีคิวช่วยอยู่ไม่ห่าง
“ปกติพี่พีททำกับข้าวกินเองหรือเปล่าครับ”
“ปกติไม่ค่อยได้อยู่ห้องหรอก ทำงานตลอดบินไปอยู่ต่างประเทศหลายวันกลับมาก็นอนตื่นก็ไปอีกประเทศแต่ถ้ามีวันหยุดก็จะทำอะไรง่าย ๆ กินน่ะพี่ทำอาหารไม่ค่อยเป็น”
“ถึงว่าห้องดูสะอาดเหมือนไม่ค่อยมีคนอยู่”
“มีคนอยู่ก็สะอาดเถอะ อย่าเอาตัวเองมาเป็นมาตรฐาน”
คิวหลุดหัวเราะออกมาเมื่อถูกอีกคนกัด ตาคมมองคนตัวขาวด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องหาคนมาอยู่ด้วยแล้วแหละห้องจะได้สะอาด”
“แม่บ้านไหมล่ะ รับรองสะอาดเอี่ยม”
“โถ่ พี่พีทอ่ะ”
เด็กหุ่นหมีทำเสียงกระเง้ากระงอด พีทส่ายหัวอมยิ้มขำมือขาวจัดการเอาขยะไปทิ้งในถังแล้วเดินกลับมาหาเด็กที่ยืนหน้างอพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์ทำครัว
“หิวแล้วกินข้าว ๆ”
ร่างสูงโปร่งนั่งลงก่อนตามมาด้วยคิวนั่งลงตรงข้าม
“ไม่สนไปอยู่ห้องผมหรอครับ อยู่ฟรีแถมกอดอุ่น ๆ ทุกคืนเลยนะครับ”
คิวยังไม่ละความพยายามที่จะหยอดอีกคน พีทเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ ห้องพี่ยังอยู่ไม่คุ้มเลยอีกอย่างพี่มีผ้าห่มไม่หนาวหรอก”
คิวยิ้มมุมปากไม่ได้พูดอะไรต่อ พูดไปอีกคนก็ดักทางเขาได้หมดนั่นแหละทั้งที่ปกติแล้วแค่เขาเอ่ยปากชวนทุกคนที่เข้ามาหาเขาก็แทบจะหอบเสื้อผ้าตามเขาไปทุกทีที่เอ่ยปากแล้ว อย่างนี้สิถึงจะสนุกและคุ้มค่ากับการลงทุน อะไรที่ได้มาง่าย ๆ มันก็ไม่สนุกสิจริงไหม
“กินข้าวสิมองแต่หน้าพี่ไม่ทำให้ท้องอิ่มหรอกนะ”
คนตัวขาวละสายตาจากอาหารขึ้นมาบอกเด็กตัวโตที่นั่งเท้าคางมองหน้าเขาอยู่
“แต่อิ่มใจนะครับ”
พีทเบะปากใส่เรียกเสียงหัวเราะคนตรงข้าม เจอไปอีกหนึ่งดอกคิวคิดแล้วก็ขำตัวเองไอ้มุกเสี่ยว ๆ อะไรนี่เขาจำมาจากจิมมี่เพื่อนรักทั้งนั้น รายนั้นเขาสาลิกาลิ้นทองชอบโปรยคำหวานให้สาว ๆ เคลิ้มแล้วลากไปรวบหัวรวบหาง
ส่วนเขาน่ะหรือ กับคนตรงหน้านี่คนแรกเลยที่ใช้มุกเสี่ยวแถมอีกคนยังไม่เห็นจะเคลิ้มเหมือนสาว ๆ ในสังกัดจิมมี่มันสักนิด
“อันนี้อร่อย”
พีทใช้ส้อมชี้ไปที่ปลาหมึกผัดไข่เค็ม ไม่ว่าเปล่ามือขาวใช้ช้อนกลางตักปลาหมึกตัวอวบอ้วนวางลงบนจานเด็กหนุ่ม
“เมนูโปรดผมเลยครับ”
คิวยิ้มบอกก่อนจะจัดการเจ้าปลาหมึกในจานด้วยรอยยิ้ม
“เอาจริงกับข้าวร้านนี้อร่อยทุกอย่างเลย แกงเขียวหวานก็ไม่เผ็ดไปพี่ชอบ”
“พี่พีทไม่กินเผ็ดหรอครับ”
“กินได้นะถ้าไม่เผ็ดมาก”
“ผมก็กินเผ็ดมากไม่ได้เหมือนกัน”
พูดไปมือใหญ่ก็คอยตักกับข้าวส่งให้พีทไม่ขาด ทุกการกระทำดูเป็นธรรมชาติเหมือนกับว่าเขาทั้งสองคนรู้จักกันมานานทั้งที่รู้จักกันได้แค่สองวันเท่านั้น
“แต่บางอย่างต้องเผ็ดมาก ๆ นะถึงจะอร่อยอย่างเช่นส้มตำ”
“พี่พีทชอบ?”
“กินได้ไม่ถึงกับชอบมาก”
“แล้วมีอะไรที่พี่พีทชอบมากบ้างไหมครับ”
พีทสะดุดกับคำถามของคนเด็กกว่าร่างสูงโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า กดยิ้มมุมปากแล้วส่ายหน้า
“เคยมี”
“แปลว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว”
คนถูกถามยักไหล่
“ก็ไม่เชิง”
“แล้วผมต้องทำไงครับถึงจะได้เป็นสิ่งที่พี่พีทชอบมาก”
“รีบหรอ”
พอถูกถามกลับคิวเองที่เป็นฝ่ายชะงัก พอได้หยุดคิดใคร่ครวญก็เกิดคำถามขึ้นกับตัวเองว่า...อะไรทำให้เขาอยากเข้าหาคน ๆ นี้ขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่เจอกันได้แค่สองวัน ทั้ง ๆ ที่อีกคนก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสนใจอะไรกับเขาเลยสักนิด
นั่นสิ...ทำไม
“พี่ถึงบอกไงว่าเรายังเด็ก ยังมีความคิดอยากเอาชนะแบบเด็ก ๆ”
พีทถอนหายใจมือขาวรวบช้อนแล้วหันมาพูดกับคิวอย่างจริงจัง
“แต่พี่พีทสัญญาแล้วว่าจะให้ผมจีบ”
คิวเถียงทันควัน คนตัวขาวส่ายหน้า
“ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ให้จีบ ที่จะพูดก็คือปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างช้า ๆ ค่อยเป็นค่อยไปเถอะอย่าไปรีบร้อนอะไรกับมันเลย คน
จะใช่ช้าเร็วยังไงมันก็ใช่”
“ผมไม่เคยจีบใคร ไม่เคยต้องเข้าหาเลยด้วยซ้ำ”
“...”
“ผม...เลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ผมไม่เคยไม่เป็นที่สนใจพอมาเจอพี่ที่ผมถูกใจตั้งแต่ที่เจอก็เลย...ขอโทษนะครับถ้าทำให้พี่อึดอัดใจ”
พีทมองหน้าเด็กหุ่นหมีที่ตอนนี้ดูหางลู่หูตกแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาเข้าใจในสิ่งที่คิวพูดดี ดูก็รู้ว่ามีแต่คนเข้าหาด้วยรูปร่างหน้าตาและฐานะ
“นี่...เอาแบบนี้ไหมคิดว่าพี่เป็นเพื่อนคิวคนนึงปล่อยตัวตามสบายเหมือนที่คิวอยู่ในกลุ่มเพื่อน ไม่ต้องคอยเอาอกเอาใจพี่หรอก แบบนั้นโอเคกว่าไหมถ้าคิวรู้สึกว่าพี่ไม่ใช่แล้วยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้”
“ก็ได้ครับ”
พีทยิ้มหวานให้อีกคนใจสั่นเล่นก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ คิวมองคนตัวบางตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจไม่เคยเอาชนะได้สักที
คงเป็นเพราะอายุที่ห่างกันทำให้ความเป็นผู้ใหญ่ของพี่พีทมีมากกว่าพูดอะไรก็ดูน่าเชื่อถือไปซะหมด
“เอ้านี่ของโปรดไม่ใช่หรอ กินแล้วก็ยิ้มหน่อยเร็ว”
คิวมองการกระทำของคนตัวขาวแล้วก็หลุดยิ้มออกมาจนได้ พี่พีทตักปลาหมึกผัดไข่เค็มมาวางให้ในจานพร้อมกับรอยยิ้มหวานแล้วจะยังมีเสียงหวานรื่นหูนั่นอีก
ถ้าจีบติดเมื่อไหร่นะ...จะฟัดให้จมเขี้ยวเลยคอยดู
“พรุ่งนี้มีตารางบินไปไหนไหมครับ”
“บินญี่ปุ่นสามวันครับ”
“ถ้าอย่างนั้นกว่าจะได้เจอกันก็วันศุกร์เลยหรอครับ”
เห็นเด็กยักษ์ทำหน้าหงอยแล้วพีทก็รู้สึกเอ็นดู เอาเถอะเห็นว่าวันนี้ว่าง่ายพูดรู้เรื่องจะคืนความสุขให้หมียักษ์เสียหน่อยแล้วกัน
“ใกล้สอบแล้วไม่อ่านหนังสือหรอ”
“อ่านครับ เดี๋ยวจะออกไปอ่านร้านกาแฟ”
“ไม่อ่านที่ห้องตัวเองล่ะ”
“หลับสิครับไม่น่าถาม อยู่คนเดียวเงียบ ๆ ผมอ่านไม่ได้หรอก”
“อืม...มาอ่านห้องพี่ไหมล่ะ เดี๋ยวนั่งอ่านเป็นเพื่อน”
จบประโยคเด็กยักษ์ก็ตาวาวระยับก่อนจะทำหน้าหงอยเหมือนเดิม
“แต่พี่พีทต้องนอนไม่ใช่หรอครับพรุ่งนี้ทำงาน ต้องนอนให้พอไม่ใช่หรอ...”
“พี่บินคืนพรุ่งนี้ โต้รุ่งเป็นเพื่อนได้”
คนฟังยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าหงึกหงัก พีทยิ้มเอ็นดูเหมือนมีน้องชายเพิ่มขึ้นมาอีกคนเลยสิ หลังจากมื้ออาหารผ่านไปคิวก็ชวนเขาลงมาซุปเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างคอนโดเพื่อซื้อขนมตุนไว้สำหรับคืนนี้
“ขนมเยอะขนาดนี้จะได้อ่านไหมหนังสือ”
พีทหัวเราะเมื่อเห็นร่างสูงหยิบเอา ๆ จนต้องเปลี่ยนจากตะกร้ามาเป็นรถเข็นขนาดเล็กแทน มันฝรั่งเอย ช็อคโกแลตหลากหลายญี่ห้อ ป๊อกกี้ไม่ต่ำกว่าสี่กล่อง สาบานว่ามีกันแค่สองคนไม่ใช่ทั้งคณะ เชื่อเขาเลยสิกินเยอะขนาดนี้ถึงได้ตัวใหญ่ แต่คิวก็ไม่ได้อ้วนหรอกนะดูก็รู้ว่าคงเข้าฟิตเนสเป็นประจำ กล้ามนี่เป็นมัด ๆ
“โถ่พี่พีทอ่ะ เด็กกำลังโตอย่าขัดสิครับ”
พีทหัวเราะพร้อมกับยกมือยอมแพ้
“ครับ ๆ เชิญน้องคิวเลือกตามสบายเลยครับ”
“ไม่เอาไม่เรียกน้อง พี่พีทบอกว่าเราจะเป็นเหมือนเพื่อนกันไม่ใช่หรอครับ”
“อ่าว คิวยังเรียกพี่ว่าพี่พีทเลย”
คิวเม้มปากอย่างใช้ความคิด
“ก็ถ้าพี่พีทจะอนุญาต...ผมก็อยากเรียกว่าพีทเฉย ๆ...แต่ถ้าไม่ได้ก็มะ..”
“อื้อ อยากเรียกอะไรก็เรียกสิ พี่ไม่ถือหรอก”
พีทยักไหล่สบาย ๆ ยิ้มบอกอีกคน เด็กหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะโน้มตัวมากระซิบคนตัวขาว
“ถ้าอย่างนั้นเรียกที่รักได้ไหมครับ อุ่ก!”
ด้วยความหมั่นไส้พีทจึงใช้ศอกกระทุ้งหน้าท้องที่พีทสัมผัสได้ว่าด้านในร่มผ้าคงอุดมไปด้วยลอนกล้ามเนื้อจนอีกคนตัวงอ
“ได้คืบจะเอาศอกเดี๊ยะ ๆ”
“โอย...ศอกก็ได้มาแล้วนี่ครับ”
คิวว่าเสียงเบาแต่พอโดนคนตัวขาวถลึงตาใส่ก็ยิ้มตาหยีเอาใจ
“ซื้อขนมต่อดีกว่าเนอะ พีทเอาอะไรอีกไหมครับ”
พีทส่ายหัวเป็นคำตอบเพราะดูจากในรถเข็นแล้วกินทั้งคืนก็คงจะไม่หมด
“แต่เดี๋ยวขอแวะซื้อกาแฟก่อนนะ”
คิวพยักหน้าก่อนจะเข็นรถไปจ่ายเงิน พนักงานมองทั้งคู่ด้วยสายตาอึ้ง ๆ เมื่อเห็นจำนวณของในรถเข็น พีทได้แต่ยิ้มแหยให้ส่วนคิวนั้นสนใจใครที่ไหน เห็นก้มหน้าก้มตากับโทรศัพท์ตั้งแต่เข็นรถมาถึงแคชเชียร์แล้ว
“ทั้งหมด 1,250 บาทค่ะ”
พีทพยักหน้าแล้วส่งแบงค์สีเทากับแบงค์สีแดงสามใบไปให้พนักงาน
“อ่ะ ขอโทษครับพีท ผมมัวแต่คุยเรื่องรายงานอยู่เท่าไหร่นะครับ”
คิวเพิ่งรู้สึกตัวตอนที่พีทดันหลังให้เดิน คนตัวสูงเอี้ยวหน้ามาขอโทษ พีทโบกมือให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรก่อนจะรับถุงขนมสามถุงใหญ่แต่ร่างสูงของคิวก็กุลีกุจอมาแย่งไปถือเสียก่อน
“ไม่เป็นอะไรหรอกเลี้ยง ค่าข้าวพีทก็ยังไม่ได้จ่ายคิวเลย”
คิวชะงักไปกับคำแทนตัวเองของอีกคนก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
“น่ารักจัง”
“หืม?”
พีทเลิกคิ้วงง อีกคนยิ้มกว้างส่ายหน้าไม่ยอมตอบ ก็กลัวบอกไปแล้วพีทจะไม่แทนตัวแบบนี้อีกนี่นา คิวยิ้มกว้างรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเองก็หาสาเหตุไม่ได้แต่ใครจะสน เขารู้แค่ว่าเขามีความสุขที่ได้อยู่กับพีท ได้ยินเสียงหวานเรียก คำแทนตัวเองน่ารัก ๆ แค่นี้ก็ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมารองรับแล้ว
“ขออเมริกาโน่เย็นแก้วใหญ่หนึ่งที่ครับ คิวเอากาแฟไหม”
สั่งของตัวเองสร็จคนตัวขาวก็หันมาถามเด็กหนุ่มที่ยืนถือขอเต็มสองมือทางด้านหลัง คิวเงยหน้ามองเมนูก่อนจะโน้มตัวมาบอกให้คนตัวขาวสั่งให้
“เป็ปเปอร์มินท์มอคค่าเย็นแก้วใหญ่ครับ”
“อ่าฮะ แล้วก็เป็ปเปอร์มินท์มอคค่าเย็นแล้วใหญ่ครับ”
พีทพยักหน้ารับรู้แล้วสั่งให้
“ไอซ์เวนติอเมริกาโน่กับไอซ์เวนติเป็ปเปอร์มินท์มอคค่านะครับ รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ”
พนักงานทวนรายการก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามทั้งสองคน พีทหันไปเลิกคิ้วมองหน้าคิว เด็กหนุ่มส่ายหน้า พีทจึงหันกลับมาบอกพนักงาน
“ไม่ครับขอบคุณครับ”
“ทั้งหมด 335 บาทครับ แสกนบาร์โค้ดได้เลยครับ”
พีทพยักหน้าพร้อมกับยื่นมือถือที่เปิดแอฟของร้านกาแฟไว้อยู่แล้วไปให้เครื่องแสกน เสียงติ๊ดดังขึ้นพร้อมกับใบเสร็จที่ออกมาพนักงานกล่าวขอบคุณก่อนจะบอกให้ไปรอรับเครื่องดื่มตรงปลายบาร์
“พีทจ่ายอีกแล้ว”
ร่างสูงโปร่งหันไปมองเด็กหนุ่มข้างกาย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มือเรียวยื่นขึ้นไปคลึงระหว่างคิ้วอีกคนเบา ๆ ให้คลายออก
“คิดมาก สลับกันจ่ายไง เดี๋ยวคราวหน้าให้คิวจ่ายโอเคไหม”
เด็กหุ่นหมีทำปากยื่นเหมือนเด็กก่อนจะยอมพยักหน้ารับ ที่ยอมเพราะพีทบอกว่าครั้งหน้าหรอกนั่นแปลว่าสำหรับเขาสองคนจะมีครั้งต่อ ๆ ไปที่ได้ใช้เวลาร่วมกันแบบนี้
แค่คิดก็เผลอยิ้มออกมาแล้ว
“แปลกคนเดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็หน้างอ”
“ก็ผมมีความสุขนี่”
“สุขอะไรไม่ทราบ”
“สุขที่ได้กินของฟรีครับ”
พีทส่ายหัวขำ คิวก็ขำกับคำตอบสิ้นคิดของตนเอง ไม่นานปาริสต้าก็ขานเรียกออเดอร์ของพวกเขา พีทจึงเดินเข้าไปรับและขอให้พนักงานใส่ถุงให้
“พีทไม่ใส่ไซรัปเพิ่มหรอ”
คิวถามเมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะเดินออกจากร้านไปเลย พีทหันมาเลิกคิ้ว
“ไม่ใส่หรอก ป่ะไปกัน”
“ไม่ขม?”
“ไม่หนิ”
“คิว!”
ทั้งสองสะดุดก่อนจะหันไปตามเสียง ตรงล๊อบบี้คอนโดเห็นร่างเล็กของนนท์แฟนเก่าของเด็กหมีนี่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่
(มีต่อค่ะ)
-
“มาทำไม”
คิวถามเสียงเย็นชา
“ก็มาหาคิวไง”
“มาหาทำไมอีก มีอะไรต้องคุยอีก”
“คิว...จะเลิกกันจริง ๆ หรอ อึก..นนท์ขอโทษก็ได้ที่ทำตัวงี่เง่าแต่เรากลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม”
นนท์ทำท่าจะเดินเข้ามาหาแต่คิวก้าวถอยหลัง พีทคิดว่าทั้งสองน่าจะมีเรื่องคุยกันนานจึงเอ่ยถามเด็กยักษ์ข้างกาย
“เดี๋ยวพีทขึ้นไปรอที่ห้องนะ เอาของมาสิ”
แต่คิวส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะหันไปบอกคนตัวเล็กเสียงเย็นเยียบ
“สำหรับผมเลิกคือเลิกนะ แล้วก็เห็นไม่ใช่หรอว่าแฟนผมยืนอยู่ตรงนี้ จะพูดอะไรก็ช่วยรักษาความรู้สึกแฟนผมหน่อย”
“แฟนหรอ! แล้วกูไม่ใช่รึไง! ทำไมมันลีลาดีกว่ากูหรอถึงได้ทิ้งกูไปหามัน! ตอบมาสิคิว!!!”
นนท์โวยวายเสียงดัง ถึงตรงนี้คนผ่านไปผ่านมาจะไม่เยอะแต่มันก็สามารถทำให้หลายคนหยุดมองได้ไม่ยาก
“อย่า มา พูด ถึง พีท แบบ นั้น”
ร่างสูงกดเสียงต่ำก้าวเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างคุกคาม นนท์สะดุ้งถอยหลังด้วยความกลัว ร่างเล็กรู้ดีว่าคนอย่างคณินเวลาโกรธแล้วน่ากลัวมากแค่ไหน
“ฮึก...ขะ...ขอโทษ ฮึก นนท์ขอโทษ”
“ไสหัวไปแล้วไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก ถ้ายังตามมาวอแวคุณคงรู้นะว่าผมทำอะไรได้บ้าง”
คิวกระซิบบอกอีกคนเสียงเย็นจนร่างเล็กน้ำตาไหลพรากพยักหน้าเร็ว ๆ แล้วรีบวิ่งออกจากคอนโดไป พีทเลิกคิ้วมองตามแผ่นหลังเล็กด้วยความแปลกใจ
อะไรกันเมื่อครู่ยังแว๊ด ๆ อยู่เลย ตอนนี้วิ่งหนีหางจุกตูดไปแล้ว เด็กสมัยนี้อารมณ์แปรปรวนกันจริง ๆ ตากลมเหลือบมองแผ่นหลังกว้างเบื้องหน้า คิวสูดลมหายใจลึกดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังระงับอารมณ์ตนเองอยู่ สองขายาวก้าวเข้าไปใกล้มือขาวแตะเบา ๆ ที่ข้อศอกของอีกคน คิวหันมายิ้มบางพีทจึงส่งยิ้มกลับ
“ขึ้นห้องกันเถอะ”
“ครับ”
“ขอโทษนะครับที่ทำให้พีทต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้เป็นครั้งที่สอง”
เสียงทุ้มกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดเมื่อเขาทั้งสองกลับเข้ามาในห้องเรียบร้อย ร่างโปร่งเดินนำเด็กหนุ่มมายังโซฟาหน้าทีวี
“ไม่เป็นไร อย่าคิดมากว่าแต่จบแบบนี้กับทุกคนไหม”
“ครับ?”
คิวเลิกคิ้วสงสัยกับคำถามของคนตัวขาว ร่างสูงใหญ่ทรุดกายนั่งข้างอีกคนมองใบหน้าหวานด้วยความงงงวย
“หมายถึงจบกันด้วยไม่ดีแล้วเขาตามมาแบบนี้น่ะ”
“ก็มีบ้างครับแต่ส่วนมากก็เข้าใจทางใครทางมัน”
“แสดงว่ามีเยอะ”
“ก็..ครับ”
พีทแอบยิ้ม ถือว่าผ่านกับด่านแรกของเขา ถามอะไรก็ตอบตรงดีไม่ยึกยักอึกอัก กฏข้อแรกเรื่องความซื่อตรงถือว่าผ่าน แต่เขาไม่บอกให้เด็กนี่ได้ใจหรอกเพราะเวลามองเด็กยักษ์นี่ทำท่าหงอยเหมือนหมาตัวใหญ่ ๆ ถูกทิ้งนี่ก็น่ารักน่าแกล้งดีเหมือนกัน
“กลับไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไป จะได้เริ่มอ่านหนังสือกาแฟเดี๋ยวพีทใส่ตู้เย็นไว้ให้ก่อน”
“ครับ”
ร่างสูงใหญ่เดินกลับห้องตัวเองไปอย่างว่าง่าย พีทเองก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจเดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อไปอาบน้ำเช่นกัน แปลกใจกับตัวเองนิดหน่อยทั้งที่ก่อนหน้านี้ง่วงจนตาแทบปิดอยากจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มเสียเต็มแก่แต่ตอนนี้กลับตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้งไปได้อย่างไรกัน ส่วนหนึ่งก็คงมาจากเจ้าเด็กยักษ์นั่นแหละ นึกถึงหน้าหมาเหงาของคิวทีไรก็หลุดยิ้มออกมาทุกทีจะไม่อยู่ตั้งสามวันอยู่เล่นด้วยหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก
ใช้เวลาไม่นานร่างโปร่งในชุดนอนลายทางสีอ่อนก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดีกับได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นหน้าห้องส่องตาแมวดูก็เห็นคิวยืนจังก้าสวมเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงวอร์มขายาวสีเทาในอ้อมแขนมีชีทเรียนปึกใหญ่อยู่จึงเปิดประตูให้อีกคนเข้ามา
“นั่งอ่านบนโซฟาได้ใช่ไหมหรือติดอ่านบนโต๊ะหนังสือ”
“โซฟาก็ได้ครับ”
คิวตอบก่อนจะวางชีทปึกใหญ่บนโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา ร่างสูงใหญ่นั่งลงด้านล่างพิงหลังกับโซฟาตัวใหญ่พีทที่เดินไปเอากาแฟออกมาเลิกคิ้ว
“ทำไมไม่นั่งอ่านบนโซฟาดี ๆ ล่ะ”
มือใหญ่เอื้อมมารับแก้วกาแฟของตัวเองไปดูดก่อนจะตอบ
“ชอบอ่านแบบนี้มากกว่าครับ”
“อ่าฮะ ถ้าอย่างนั้นพีทนั่งอ่านหนังสือบนโซฟาได้ใช่ไหม”
“ครับผม”
และทั้งคู่ก็เข้าสู่โหมดเงียบคิวนั่งอ่านหนังสือของตัวเองไปพลางหยิบขนมกินไปพลางส่วนพีทนั่งขัดสมาธิอ่านหนังสือนิยายสืบสวนสอบสวนภาษาอังกฤษอยู่บนโซฟาจะมีบ้างที่ยกกาแฟขึ้นมาจิบหรืออ้าปากรับขนมจากคนด้านล่างที่บริการป้อนให้ถึงปาก
“หนาวรึเปล่าแอร์เย็นไปไหม”
พีทถามขึ้นเพราะเห็นว่าอีกคนใส่แค่เสื้อกล้ามและเขาก็ติดนิสัยเปิดแอร์เย็นเหมือนอยู่ขั้วโลกแล้วหมกตัวอยู่ในผ้าห่ม มันเป็นอะไรที่พีทฟินมาก
“นิดหน่อยครับ”
พรึ่บ!
“อ่ะแบ่งให้”
พีทเอาอีกด้านของผ้านวมที่เขาห่มอยู่คลุมไหล่หนา เด็กตัวใหญ่ด้านล่างหันมายิ้มกว้างให้จนตาหยี
“ขอบคุณครับ พีทง่วงไหม”
ตาคมมองนาฬิกากาเรือนใหญ่บนผนังเห็นว่าเข็มสั้นชี้เลยเลขสิบสองไปแล้วจึงเอ่ยถามคนบนโซฟา คนถูกถามส่ายหน้าน้อย ๆ
“ยังหรอก ได้อีกนานคิวอ่านไปเถอะ หรือว่าง่วงแล้ว”
พีทถามกลับ
“ยังหรอกครับผมอ่านได้ถึงเช้านั่นแหละแต่กลัวว่าพีทจะง่วงวันนี้ก็ทำงานมาแล้วผมก็จำได้นะว่าพีทบอกกับผมว่าง่วง”
“ก็ตอนนั้นง่วงตอนนี้ไม่ง่วงแล้ว”
ร่างสูงใหญ่อมยิ้มกับคำตอบของคนตัวขาวแล้วก้มอ่านหนังสือในมือต่อ น่ารักแถมยังใจดีอีกต่างหากอนาคตแฟนใครก็ไม่รู้ การอ่านหนังสือครั้งนี้มันดีกว่าครั้งไหน ๆ ถึงแม้ว่าระหว่างเขากับพีทจะมีแต่ความเงียบและเสียงถุงขนมบ้างประปรายแต่คิวกลับรู้สึกอยากให้เวลานี้คงอยู่นานแสนนาน อยู่กับพีทแล้วเขารู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเอง เขาสามารถงอแงเป็นเด็กหรือแสดงนิสัยส่วนตัวของเขาออกมาได้อย่างเปิดเผย คนตัวขาวก็เหมือนกันดูเป็นธรรมชาติและน่ารักมากอีกต่างหาก ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งน่ารัก
คิวยกมือบิดขี้เกียจหมุนคอไปมาคลายอาการปวดเพราะนั่งเป็นเวลานาน มือใหญ่วางชีทปึกที่สามลงบนโต๊ะ เหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาตีสามถือว่าทำเวลาได้ดีเพราะเขาอ่านจบไปสามบทแล้วเหลืออีกแค่สองบทก็จะจบวิชานี้ ซึ่งปกติแล้วกว่าจะอ่านจบแต่ละวิชาปาไปสามวัน อ่าน ๆ หยุด ๆ หยิบมือถือเล่น หากแต่วันนี้คิวไม่มีความคิดจะหยิบมือถือขึ้นมาดูเลยซ้ำยังเปิดแอร์เพลนโหมดไว้เพื่อกันคนรบกวนอีกต่างหาก ใบหน้าหล่อจัดหันหลังไปมองคนบนโซฟาก็หลุดหัวเราะ
ร่างโปร่งบางนอนยาวไปกับโซฟาตะแคงหลับปุ๋ยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ในมือยังถือนิยายไว้อยู่เลย คิวจ้องมองคนบนโซฟาอย่างเผลอไผล แพขนตายาวหนา คิ้วเรียวสวย เปลือกตาสีมุก ใบหน้าขาวหมดจด ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มทุกอย่างบนเครื่องหน้าของพีทช่างสมบูรณ์แบบราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ร่างกายผอมบางให้ความรู้สึกน่าทะนุถนอมทำไมคน ๆ นี้ถึงได้มีสเน่ห์ได้ขนาดนี้กันนะ ได้แต่ยิ้มกับความคิดของตัวเองอยู่คนเดียวก่อนที่สมองอันชาญฉลาดและเจ้าเล่ห์จะนึกขึ้นได้
แกล้งเพื่อนเวรซะหน่อยดีกว่า
ไวเท่าความคิดมือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาปลดล็อคเข้าโหมดถ่ายรูปเปลี่ยนมาเป็นกล้องหน้าปรากฏใบหน้าของเขาขึ้นมาเต็มจอ คิวจัดการยืดกล้องขนานโต๊ะไปด้านหน้าส่วนตัวเขาไถลไปกับโต๊ะวางคางลงบนกองชีตด้านหลังมีแบ็กกราวน์เป็นร่างโปร่งบางใต้ผ้านวมผืนใหญ่ครึ่งตัวเห็นแค่ส่วนอกลงมา คิวกดถ่ายรูปแต่งรูปให้เป็นสีขาวดำตามสไตล์เจ้าตัวปิดโหมดแอร์เพลนรอเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตแล้วอัพรูปลงอินสตราแกรมพร้อมกับแคปชั่น
sweet dream ~ my sleeping beauty
แล้วกดอัพ ร่างสูงวางโทรศัพท์ไม่ถึงนาทีโปรแกรมเตือนที่เข้าปิดโหมดเงียบไว้ก็เริ่มเด้งขึ้นมามีทั้งคนกดไลค์และคอมเม้นท์คิวเลือกที่จะอ่านเฉพาะคอมเม้นของพวกเพื่อนเวรที่เขารู้ดีว่าพวกมันยังไม่หลับและรอเสือกอยู่เต็มที่
theJ อื้อหืออออออออออ พัฒนามาไกลจังวะเพื่อนเชี่ย ที่เบี้ยวไม่มาอ่านกับพวกกูเพราะแบบนี้นี่เอง
phetC ตัดมาครึ่งตัวหาพ่อมึงหรอ กูอยากเห็นหน้าเขาเว้ยไม่ใช่หน้ามึง ปล.นั่นไม่ใช่ห้องมึง หึหึ
I.M สารภาพบาปมาว่าตอนนี้มึงอยู่ไหน เปี๊ยกมันบอกว่านั่นไม่ใช่ห้องมึงร้องแง้ว ๆ อยู่ข้างกูเนี่ย
คิวหัวเราะขำเปี๊ยกในที่นี้ก็คือไอ้เพชรเพื่อนตัวเตี้ยของพวกเขานั่นล่ะ ถ้าจะให้เดาตอนนี้พวกมันคงอยู่ด้วยกันครบทีมที่ร้านกาแฟร้านเดิมของพวกเขา
quebec @theJ อยู่กับพวกมึงกูไม่มีแรงจูงใจในการอ่านไง @phetC ตัดมาให้หมาถาม ปล.ตาดีจังนะไอ้เตี้ย @I.M จับมันซุกจั๊กแร้เดี๋ยวมันก็ตาย
พิมพ์ตอบกลับไปก็หัวเราะไป คิวชอบนักล่ะกับความขี้เสือกของเพื่อนโดยเฉพาะไอ้เตี้ยเพชรรายนั้นอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง ผู้ถือสโลแกนเพชรรู้โลกรู้ แต่เห็นแบบนั้นเขาก็สนิทกับมันที่สุดเพราะว่าเขาโตมาด้วยกันพ่อเขากับพ่อของเพชรเป็นเพื่อนกัน ส่วนเอ็มกับจิมมี่มาสนิทกันตอนม.ปลายเข้ามหาลัยพวกเขาก็ดันเลือกคณะเดียวกันจึงไม่คิดจะคบคนอื่นเพิ่มให้วุ่นวายมีกันแค่นี้ก็พอแล้ว
เพื่อนน้อยแต่เต็มไปด้วยคุณภาพ
phetC ไอ้เหี้ยคิวมึงแกล้งพวกกู
กูไปทำไรมึงไอ้เตี้ย
phetC สัด
M150 ตอบมาว่าไปอยู่ห้องพี่เขาได้ไงก่อนที่พวกกูจะบุกห้องมึง
theJ ใช่เลยตอบพวกกูมาซะ
พวกมึงโง่หรือบ้า บุกห้องกูแล้วกูอยู่รึไง
theJ เอออออออว่ะ ไอ้เอ็มแม่งโง่
M150 อ่าวไอ้ห่าจิมเดี๋ยวกูกระซวกไส้แตก
พวกมึงไม่ได้อยู่ด้วยกันรึไง?
M150 เพิ่งแยกกับไอ้จิมเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เปี๊ยกมานอนห้องกู
อ่อ
phetC อย่ามาเปลี่ยนเรื่องคิว -___-
เออ ๆ ก็กำลังจะเล่านี่ไงโว๊ะ เตี้ยแล้วยังใจร้อน
phetC olo
55555 เออเล่าแล้ว
ก็วันนี้ซื้อข้าวมากินกับพีทที่ห้องใช่ป่ะ
phetC ห้องใคร?
ห้องพีท
M150 มึงไปถึงคอนโดเขาเลย? ไอ้เหี้ยไหนบอกจีบอยู่ได้กันแล้วสิงั้น
ได้ห่าไรล่ะ คอนโดเขาก็คอนโดกูเนี่ยแหละแถมยังอยู่ห้องตรงข้ามกันด้วย
theJ สาดดดดดด พรหมลิขิตเหี้ย ๆ
phetC โอเคเล่าต่อ แล้วมึงไปนั่งอ่านหนังสือห้องเขาได้ไง
ก็พีทชวน สงสัยเห็นกูงอแงมั้ง
phetC มึงงอแง? ใส่พี่เขาอ่ะนะ
อือ
theJ เชรด อย่างที่มึงบอกจริง ๆ ด้วยว่ะเพชร
M150 อาจารย์เพชรแม่นสัด
phetC หึหึ มากราบกูซะพวกมึง
อะไรของพวกมึงวะ
phetC หึหึ
M150 หึหึ
theJ หึหึหึ
phetC ไอ้สัดจิมจะต้องแปลกแยก
theJ it’s my style.
กวนตีนจริง ๆ พวกมึง ไม่บอกกูก็ไม่อยากรู้ ไปดีกว่าพาเจ้าหญิงนิทราของกูเข้าห้องนอนก่อน
พิมพ์เสร็จก็กดปิดโทรศัพท์ไปเลย หันหลังไปมองพีทก็ยังคงหลับปุ๋ยพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ คิวอมยิ้มก่อนจะค่อย ๆ หยัดตัวขึ้นยืนสองเท้ายาวก้าวไปยังประตูห้องนอนของอีกคนถือวิสาสะเปิดมันออกไอเย็นจากด้านในเย็นกว่าด้านนอกเสียอีกเขาเปิดไฟหรี่สีส้มพอให้เห็นทาง เดินไปเลิกผ้านวมขึ้นก่อนจะเดินกลับออกมาด้านนอก
หยิบหนังสือออกมาเอาที่คั่นคั่นไว้ให้อีกคนเรียบร้อยจากนั้นร่างสูงก็ค่อย ๆ ช้อนร่างโปร่งบางขึ้นมาอย่างแผ่วเบาคนในอ้อมกอดขยับตัวเพียงเล็กน้อยแล้วนิ่งไป คิวก้าวยาวพาคนที่หลับสนิทเข้ามาในห้องวางอีกคนลงบนเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้จนถึงคอ เขานิ่งมองไปหน้าหวานอยู่นานหลายนาทีก่อนจะก้มลงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากสวย
“ฝันดีครับพีท”
คล้อยหลังร่างสูงใหญ่ที่เดินออกไปจากห้องนอนของร่างโปร่งแล้วดวงตาคู่โตสวยก็ค่อย ๆ ลืมขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ บนใบหน้า
“ฝันดีครับคิว”
tbc
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ละมุนละไม กรี้ดดดดดดดด
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
พี่พีทหลับจริงแต่คงรู้สึกตัวตอนคิวอุ้มแต่ก็แกล้งหลับต่อใ้ไหม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักอ่ะ
ลุ้นต่อ
-
ติดตามค่ะ ^^
-
-4-
พีทตื่นขึ้นมาในตอนเกือบเที่ยงของวันใหม่ ร่างสูงโปร่งบิดร่างกายไล่ความเกียจคร้านก่อนจะลุกขึ้นทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ผ่านไปประมาณสิบนาทีกายสูงโปร่งก็เดินออกมาในชุดลำลอง สองเท้าชะงักเมื่อมองเห็นกลุ่มก้อนใหญ่ตรงโซฟา สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือเด็กร่างหมีนอนขดอยู่บนโซฟาตัวยาวบนโต๊ะตัวเล็กมีชีทเรียนของเจ้าตัววางกระจัดกระจายอยู่
สงสัยตอนที่อุ้มเขาเข้าไปส่งในห้องคงออกมาอ่านต่อ พูดถึงเมื่อคืน พีทรู้สึกตัวตั้งแต่ที่ถูกช้อนตัวขึ้นนั่นแหละแต่เขาแค่อยากรู้ว่าคิวจะทำอะไรบ้าง ซึ่ง...ก็ถือว่าผ่านอีกด่านน่ะนะที่ไม่ทำอะไรรุ่มร่ามในตอนที่เขาเสมือนไม่รู้ตัว
ไว้ใจได้ในระดับหนึ่ง
คนตัวขาวเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างโซฟามือเรียวสะกิดแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของอีกคนเบา ๆ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยก่อนตาคมจะค่อย ๆ ปรือขึ้นมาเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนปลุกเด็กหนุ่มก็ยิ้มหวานออกมามือใหญ่เลื่อนไปลูบแก้มขาวด้วยความเผลอไผล
“อะ...ขอโทษครับพีท ผมลืมตัว”
“เอ่อ.. อื้ม ไม่เป็นอะไรหรอก”
พีทเองก็มีอาการขัดเขินไม่ต่างกัน คนตัวขาวลูบท้ายทอยตัวเองก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างคิวที่ขยับลุกนั่ง
“อ่านถึงกี่โมงเนี่ย”
ถามโดยไม่มองหน้า ตากลมโตจ้องมองไปยังกองหนังสือตรงหน้า จะให้มองหน้าตรง ๆ ได้อย่างไรล่ะภาพการกระทำทั้งสีหน้าและแววตาของคิวยังคงติดตาไม่จางหาย ทำเอาพีทใจเต้นรัวเลยให้ตายสิ
“น่าจะเกือบ ๆ หกโมงเช้าครับ ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
“ไม่เป็นไร แต่เพิ่งนอนได้ไม่เท่าไหร่นี่นาจะนอนต่อไหม”
คนถูกถามส่ายหน้า
“แล้ววันนี้มีเรียนหรือเปล่า”
“ไม่มีครับแล้วพีทจะออกไปไหนหรือเปล่า”
“ก็ว่าจะออกไปซื้อพวกของใช้ของเดือนใหม่นี้ จะไปด้วยกันไหมล่ะ”
ไม่ต้องชวนพีทก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ดูสิอาการดีใจเหมือนโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่เจ้าของจะพาไปเที่ยว ตาชั้นเดียวที่มักจะเจ้าเล่ห์ทอประกายสดใสนั้น ทำให้พีทอดไม่ได้ที่จะขยี้กลุ่มผมสีดำด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วก็ดูเหมือนเจ้าเด็กยักษ์จะชื่นชอบ หลับตาพริ้มแถมยังเนียนทิ้งตัวนอนบนตักเขาอีกแน่ะ
“เหมือนสวัสดีเลย”
พีทขยี้ผมเด็กบนตักพลางยิ้มบอก คิวลืมตาเลิกคิ้วถาม
“อะไรคือสวัสดีครับ”
“โกลเด้นที่บ้าน ชื่อสวัสดี ขี้อ้อนเหมือนคิวเปี๊ยบเลย”
คนที่ถูกเอาไปเทียบกับหมาหน้างอก่อนจะใช้สกิลความเนียนของตัวเองหันหน้าซุกกับหน้าท้องแบนราบของอีกคนแถมยังวาดแขนโอบรอบเอวบางอีกต่างหาก ใช่ว่าพีทจะไม่รู้แต่คนตัวขาวก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ก้มมองคนบนตักแล้วยิ้มเอ็นดู
“ผมหล่อขนาดนี้เอาไปเทียบกับหมาได้ไงกัน”
“เอ๋าสวัสดีก็หล่อเถอะขนนุ่มด้วย”
งั่ม!
“อ๊ะ! เป็นหมารึไงฮึ”
พีทสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกริมฝีปากร้อนขบหน้าท้องตนเองด้วยแรงที่ไม่เบานัก
“โอ่ยหมั่นเขี้ยวจังครับ พอแค่นี้ก่อนดีกว่าเดี๋ยวผมคุมตัวเองไม่ได้”
ร่างสูงใหญ่ผละออกลุกขึ้นลูบหน้าลูบตาตนเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าเสียงทุ้มที่เปล่งออกมาทำให้คนคิดตามหน้าแดงเรื่อ ส่วนคิวเองนั้นพอได้สัมผัสอีกคนความรู้สึกอยากสัมผัสมากขึ้นก็ยิ่งรุนแรง ผิวเนียนนุ่มพร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ เฉพาะของเจ้าตัวทำคิวแทบคลั่ง
“เอ่อ...ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ!”
พีทสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ คิวก็พูดเสียงดังแล้วเดินดุ่ม ๆ ออกจากห้องไปเลย คนตัวขาวมองตามแผ่นหลังกว้างตาปริบ ๆ ก่อนรอยยิ้มสวยจะปรากฏบนใบหน้า ร่างสูงโปร่งส่ายหน้าแล้วเริ่มลงมือเก็บรวบรวมชีทของอักคนให้เป็นระเบียบ เก็บกวาดห้องเล็กน้อยแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องนอน
“กินอะไรกันดีครับวันนี้”
“ให้พีทเลือกหรอ”
“ครับพีทเลือกเลย”
คิวหันมายิ้มให้ตุ๊กตาหน้ารถหน้าหล่อหนึ่งทีก่อนจะหันกลับไปมองถนน ช่วงกลางวันถึงรถจะไม่ค่อยติดเท่าตอนเช้าแต่ก็ไม่ได้ไหลลื่นเช่นตอนกลางคืน ดีที่ระยะทางจากคอนโดมายังห้างสรรพสินค้าแถวคอนโดนเขานั้นไม่ไกลมาก
“อยากกินปิ้งย่าง”
“โอเคครับ”
“เอาสันคอหมูสาม เห็ดอย่างละสาม หมูสามชั้นสาม เนื้อสเตอร์รอยสาม สันในสาม สันนอกสาม ผักอย่างละหนึ่ง ปลาหมึกสาม กุ้งสะ...”
“เดี๋ยว ๆ กุ้งคิวกินคนเดียวนะ พีทแพ้”
คนตัวบางรีบเบรคเมื่ออีกคนสั่งอาหารอย่างเมามัน เด็กหนุ่มชะงักก่อนจะหันไปบอกพนักงาน
“ถ้าอย่างนั้นไม่เอากุ้งครับ พีทสั่งอย่างอื่นเพิ่มไหม”
คนถูกถามส่ายหน้า คิวจึงหันไปบอกกับพนักงานอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนครับ”
รอพนักงานทวนรายการอาหารแล้วทั้งคู่ก็กลับมาอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง คราวนี้คนเด็กกว่าตีหน้าเครียดใส่จนพีทอดไม่ได้ที่จะถาม
“เป็นอะไรครับ”
“แพ้กุ้งทำไมไม่บอกครับเมื่อวานก็มีกุ้ง”
“ก็ไม่ได้แพ้อะไรมากมายนี่นาแค่คันในคอแล้วก็ตาแดง คิวอยากกินสั่งได้นะ”
คิวส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ
“ทีหลังบอกนะครับ”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยคิว”
“แต่ผมเป็นห่วงครับ”
น้ำเสียงและใบหน้าจริงจังจนพีทต้องยอมแพ้ คนตัวขาวยิ้มเอาใจพอดีกับของที่สั่งเริ่มลำเลียงมา
“พีทแพ้กุ้งแต่ไม่แพ้อาหารทะเลอย่างอื่นแล้วก็ไม่ค่อยกินผัก คือ...จริง ๆ แล้วพีทกินยากก็เลยไม่อยากบอกเฉย ๆ”
“ทำไมครับ”
“ก็ถ้าพีทบอกคิวก็จะสั่งเฉพาะสิ่งที่พีทกินได้มาใช่มั้ยล่ะ”
“แน่นอนสิครับ”
“แล้วสิ่งที่คิวชอบล่ะ สิ่งที่พีทชอบคิวอาจจะไม่ชอบก็ได้และเพราะพีทรู้ว่าข้อจำกัดในการกินของพีทเยอะกว่าเพราะอย่างนั้นพีทถึงให้คิวเป็นคนเลือกแล้วพีทก็จะเลือกสิ่งที่พีทกินได้จากที่คิวสั่งมาไง”
คิวได้ฟังคำอธิบายจากอีกคนก็อมยิ้มกับความเอาใจใส่เล็ก ๆ น้อย ๆ ของอีกคน พีทเป็นคนใจดีซึ่งคิวสัมผัสได้ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยติดไปทางหยิ่งแต่ถ้าคนตรงหน้าเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อไหร่ก็ทำให้คนเห็นใจเต้นได้เหมือนกัน รอยยิ้มสดใสจริงใจนั้นทำให้เขาอยากเข้าหาและเมื่อได้อยู่ใกล้คิวยิ่งรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
จนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าพีททำกับทุกคนแบบที่ทำกับเขาไหมแล้วถ้าเป็นคนที่พีทยกไว้เป็นคนสำคัญ คน ๆ นั้นเป็นคนที่โชคดีสักแค่ไหนกันนะ
“ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม”
คนหน้าหวานเอ่ยถามเด็กหมี คิวยิ้มบางพยักหน้าตอบพีทเห็นอย่างนั้นก็เบาใจ เขาเป็นคนที่เลือกกิน...ชนิดที่เรียกได้ว่ากินยากเลยล่ะนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาผอมขนาดนี้
“เข้าใจแล้วครับแต่พีทก็ต้องบอกผมด้วยนะครับว่ากินอะไรไม่ได้บ้าง”
“พีทว่าเอาที่พีทกินได้ง่ายกว่าไหม”
คนตัวขาวพูดกลั้วหัวเราะปล่อยให้เด็กหุ่นหมีหน้าโกลเด้นทำหน้าเอ๋ออยู่ตรงข้าม
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ อย่างเช่นอะไรบ้างที่พีทกินไม่ได้”
“เนื้อวัวครับ พีทไม่กินเนื้อวัว ผักก็แล้วแต่อารมณ์แต่ส่วนมากไม่ค่อยกิน อาหารทะเลกินได้แต่ไม่ถึงกับชอบถ้าเลือกได้ก็ไม่กินดีกว่า อืมมีอะไรอีก อ้อพีทไม่ดื่มชาทุกชนิดน้ำอัดลมก็ไม่ค่อยดื่ม คิดได้เท่านี้อ่ะอย่างอื่นนึกได้เดี๋ยวบอกนะ”
คิวกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อฟังสิ่งที่ออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มพลางมองคนตรงหน้าแล้วก็ไม่แปลกใจสักนิด พีทสูงเกือบจะเท่าเขาเลยด้วยซ้ำบวกลบไม่น่าเกินสามเซ็นแต่ขนาดตัวนั้นต่างกันสิ้นเชิง เอาง่าย ๆ คือพีทสองคนรวมร่างกันได้เขาหนึ่งคนเลย
พีทผอมมาก ตัวบางมากยิ่งจากที่เขาอุ้มเมื่อคืนนี้กะน้ำหนักคงไม่น่าเกิน 65 กิโลกรัมแน่ ๆ ผอมบางมันก็ดีอยู่หรอกแต่เขาเป็นห่วงนี่สิ
“เวลาทำงานพีทยกของไหวด้วยหรอครับตัวแค่นี้”
“ไหวสิ พีทก็ผู้ชายนะ”
“ทราบครับแต่ผมเป็นห่วงจังพีทผอมเกินไป”
คิวบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง พีทเหลือบมองก่อนจะคีบเนื้อหมูย่างสุกกำลังพอดีวางบนจานของอีกคน
“ก็พยายามกินให้เยอะขึ้นอยู่นะแต่น้ำหนักก็ไม่ขึ้นเลยดีที่ไม่ลด”
“ป่วยรึเปล่า”
“ม่ายยยยยย ตรวจสุขภาพทุกปีแข็งแรงดีสบาย~”
พีทลากเสียงยาวบอกแถมยังโชว์ด้วยการเบ่งกล้ามที่ไม่มีให้คิวดู
“ถ่ายพยาธิบ้างรึเปล่าครับ”
“อื้อ ถ่ายบ่อยเลยแหละ”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะพาพีทกินเยอะ ๆ เองแล้วก็จะพาไปออกกำลังกายด้วย”
เมื่อหมดสิ้นหนทางคิวจึงเลิกหาสาเหตุแล้วแก้ปัญหาในแบบของเขาอย่างน้อยให้พีทมีกล้ามเนื้อมากกว่านี้สักนิดนึงคงดี
“ถ้ามีเวลาอ่ะนะ”
“หมายถึง?”
“เวลาออกกำลังกายไง แค่ทำงานก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
พีทบ่นเสียงเบา เด็กหมีหรี่ตามองเขาว่าเขารู้แล้วล่ะว่าทำไมพีทถึงตัวแค่นี้
“พีทไม่ชอบออกกำลังกายใช่ไหมครับ”
คนถูกถามเบะปากส่ายหน้า
“ไม่ชอบเหงื่อ”
“ตัวถึงแค่นี้”
“ว่าหรอ”
คนตาโตถลึงตาใส่แต่คนเด็กกว่ามีหรือจะกลัว ดูสิทำหน้าแบบนี้ใครจะกลัวกันอย่างกับแมวขู่น่ารักจะตายคิวยิ้มกวนลอยหน้าลอยตาใส่
“ใครจะตัวใหญ่เป็นหมีแบบตัวเองล่ะ”
คิวหัวเราะขำ เชื่อเขาเลยเถอะยิ่งอยู่ด้วยพีทยิ่งดูเด็กลงในสายตาของเขา ภาพคนตัวขาวทำปากยื่นเชิดหน้ารั้น ๆ แบบนั้นมันน่าจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอด
น่ารัก
แล้วคิวก็หัวเราะขำตัวเอง ชักจะไปกันใหญ่แล้วเขาวันนี้เขาคิดว่าพีทน่ารักเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ถ้าจะโทษต้องโทษคนตรงหน้าชอบมาทำตัวน่ารักใส่เรี่ยราด ร่างสูงใหญ่นั่งเท้าคางมองคนตัวขาวปิ้งเนื้อหมูในเตาอย่างคล่องแคล่ว อันไหนสุกพีทก็จะสลับใส่จานตัวเองกับจานเขา
“ออกมากินข้าวข้างนอกบ่อยไหมครับ”
“ไม่ค่อยหรอก ตารางหยุดไม่ค่อยตรงกับเพื่อน พีทไม่ค่อยชอบเดินห้างหรือกินข้าวคนเดียว”
คราวนี้คิวเลิกคิ้วแปลกใจ
“ผมนึกว่าพีทจะชอบไปไหนมาไหนคนเดียวเสียอีก”
คนเคี้ยวหมูจนแก้มตุ่ยส่ายหน้ากลืนหมูลงคอก่อนจะตอบ
“ไม่เลย ถึงจะชอบนั่งร้านกาแฟคนเดียวแต่ไม่ได้หมายความว่าจะชอบไปไหนมาไหนคนเดียวสักหน่อยทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็พีทดูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ดูเข้าถึงยากน่ะครับ”
“อย่างนั้นเหรอ โลกส่วนตัวสูงก็ค่อนข้างนะแต่พีทไม่ชอบที่ ๆ คนเยอะ ๆ ยกเว้นบนเครื่องบินนะนั่นเป็นงาน พีทไม่ค่อยมั่นใจเวลาที่เดินไปไหนคนเดียวแล้วมีคนมองอ่ะ ไม่รู้จะทำตัวแบบไหนล่ะมั้งส่วนกินข้าวคนเดียวข้างนอกมันเหงานะ”
“ต่อไปพีทมีผมแล้วไม่เหงาแล้วนะครับ”
“หมั่นไส้ ใหม่ ๆ อะไรก็ดีทั้งนั้นแหละน่า”
พีทยักไหล่พูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ซึ่งคิวเองก็ไม่เถียงเรื่องนั้นเขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าอาการที่เขาอินกับคนตรงหน้าจะนานแค่ไหน
“สนใจแค่ตอนนี้ก็พอไม่ใช่หรอครับ แต่ถึงต่อไปเราจะไม่ใช่แต่พีทบอกเองไม่ใช่หรอว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้”
“ก็จริง โอเคยอม”
“ยอมจริงอ่ะ”
คิวตาพราว พีทรู้ได้ทันทีว่าเด็กหมีนี่คิดอะไร มือขาวขว้างผักสดใส่หน้าอีกคนด้วยความรวดเร็ว
“เดี๋ยวเถอะ ๆ”
คิวหัวเราะชอบใจ เห็นคนตรงข้ามหน้ามุ่ยแล้วอยากจะแกล้งอีก ดูสิปากยื่นน่าบีบเชียว
“จะกินไม่กิน”
“ครับ ๆ กินครับแมวเหมียวดุจัง”
“เรียกใครแมว”
“พีทไง”
“ไม่เห็นจะเหมือน ไม่ชอบแมวด้วยห้ามเรียก”
พีทว่าอย่างเอาแต่ใจ คิวอารมณ์ดีเต็มขั้นยิ้มกว้างก่อนจะยกมือยอมแพ้
“ครับไม่เรียกแมวแล้วครับหมาน้อย”
“นี่!!!”
พีทถลึงตาใส่ผิดกับอีกคนที่ยิ้มตาหยีแล้วก้มลงกินปล่อยคนตัวขาวฮึดฮัดอยู่คนเดียว อยากจะบอกว่าเขาแก่กว่าตั้งห้าปีนะแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนอนุญาตให้เด็กหมีนี่เป็นกันเองได้ เป็นไงล่ะ
เล่นกับเด็กเด็กเลียปากเลยไหม?
“ไม่กินหรอครับ”
“ย้อนนะย้อน เดี๋ยวเถอะ”
คนแก่กว่าได้แต่จิ๊ปากขัดใจเพราะทำอะไรไม่ได้แล้วก้มลงกินในส่วนของตัวเองต่อโดยมีคิวคอยแหย่อยู่เป็นระยะ คีบผักใส่จานบ้างล่ะ เอาหมูที่มันเยิ้มมาให้บ้างล่ะ หวิดพีทเอาตะเกียบขว้างหัวไปหลายรอบแต่รอยยิ้มบนหน้าของทั้งสองไม่ได้แปรผันตามการกระทำของพีทเลยแม้แต่น้อย
กว่าอาหารมื้อนี้จะจบได้ก็กินเวลาเกือบครบตามที่ร้านกำหนดชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันออกมานอกร้านหลายคนถึงกับหันมองทั้งสองเหลียวหลังด้วยเพราะความสูงของทั้งคู่และหน้าตาที่ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าใครทำให้ได้รับความสนใจไม่น้อยโดยเฉพาะสาว ๆ
“พีทต้องซื้ออะไรบ้างครับ”
“ของใช้ในห้องอ่ะเดินลงไปซุปเปอร์เลยก็ได้หรือคิวจะซื้ออะไรก่อน”
เมื่อคิวส่ายหน้าทั้งสองจึงพากันลงไปที่ชั้นซุปเปอร์มาร์เก็ตคิวจัดการไปหารถเข็นและบริการเข็นให้พีทโดยที่ร่างโปร่งบางหมดสิทธิ์ค้าน
“ขอผมด้วยอันหนึ่งครับ”
คิวร้องบอกขณะที่พีทกำลังเลือกยาสระผมของตัวเองอยู่
“เอาแบบไหน”
“แบบเดียวกับพีท”
“ปกติใช้แบบนี้หรอ”
คนถูกเลียนแบบเอ่ยถาม
“เปล่าครับแต่มันหอมดีเลยอยากลองใช้บ้าง”
“ไปดมมาจากไหน”
คิวชะงักกึกเมื่อถูกไล่ต้อน พีทมองเขม็งมาที่เขาจะให้บอกได้ไงล่ะว่าแอบดอดแอบดมอีกคนตลอดนั่นแหละ ทำไมเหมือนหมาเลยวะกูแต่นั่นแหละบอกแบบนั้นมีหวังโดนพีทสั่งห้ามเข้าใกล้อีกแน่
“ก็...ก็เวลาเดินผ่านพีทหรืออยู่ใกล้ ๆ พีทไงครับ”
“เหรอ”
“ครับ อ่า...ผมว่ากลิ่นนั้นก็หอมนะ”
คิวแสร้งเปลี่ยนเรื่องเฉไฉไปทางอื่นโดยที่ไม่เห็นรอยยิ้มขำของคนตัวขาว หมีเอ๋อเอ๊ยคิดว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าโดนแอบทำอะไรบ้าง
“โอ๊ย! หยิกทำไมครับ”
“หมั่นเขี้ยวเฉย ๆ ไม่มีอะไร”
พีทบอกไปตามตรง ก็มันจริงนี่เห็นลอยหน้าลอยตาแล้วมันอดไม่ได้จริง ๆ แล้วยังแขนล่ำที่พีทเห็นทีไรก็อิจฉาทุกทีเลยหยิกให้หายหมั่นเขี้ยวสักหน่อย อีกอย่างนะเขาไม่ได้หยิกแรงเลยเด็กนี่โอเวอร์แอ็คติ้งล้วน ๆ
“เดี๋ยวผมก็หมั่นเขี้ยวพีทบ้างหรอก”
“จะทำอะไร”
คนตัวขาวเชิดหน้าถาม คิวมองหน้าอีกคนนิ่งซึ่งพีทก็มองตอบเพราะอยากรู้ว่าเด็กนี่จะทำอะไรเขาแต่คิวก็ยังคงมองเขานิ่งอยู่อย่างนั้นจนสุดท้ายแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหัวคล้ายจะบ่นกับตนเองแต่พีทได้ยินเต็มสองรูหู
“คอยดูนะถ้าคบกันเมื่อไหร่ผมจะฟัดทั้งวันทั้งคืนให้หายหมั่นเขี้ยวเลยคอยดู”
พีทรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนวูบเพราะคำพูดของเด็กหมี เขากระแอมไอหนึ่งครั้งแล้วแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเลือกของแล้วเดินนำไปจ่ายเงิน
“พีทไปทำงานยังไงครับ”
“ขับรถไง”
“เอ่อ...ผมขับไปส่งไหมแล้วเดี๋ยวขับไปรับ”
คิวเสนอหากแต่อีกคนกลับปฏิเสธด้วยรอยยิ้มบาง
“ไม่ต้องหรอกคิว พีทขับไปเองสะดวกกว่าอีกอย่างถึงตอนนี้ว่างไปส่งแล้วถ้าไม่ว่างไปรับขึ้นมาทำไงอ่ะ พีทไม่อยากหงุดหงิดใส่หรอกนะ”
“แต่ผมไปรับไปส่งได้จริง ๆ นะ”
พีทเอียงคอมองคนขับที่เริ่มขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน
“ทำไมงอแงจังเลยครับ หืม?”
“ก็ไม่รู้สิครับ”
“ไปสามวันเองเดี๋ยววันศุกร์เย็น ๆ ก็กลับมาแล้ว คิวเริ่มสอบเมื่อไหร่ครับ”
“วันจันทร์หน้าครับ”
“อืม..พีทว่างศุกร์เสาร์นะ มาอ่านหนังสือห้องพีทไหม”
“เหมือนกำลังถูกเอาใจอยู่เลย”
คิวอมยิ้มพูด
“เอ๋า ก็เด็กแถวนี้งอแง”
พอพีทพูดจบคนที่ถูกว่าว่างอแงก็เบะปากน้อย ๆ
“ก็ไม่ได้เจอตั้งสามวันนะครับ”
“ไลน์ก็มีไหม”
“ได้หรอครับ”
คิวถามเพื่อความมั่นใจ
“ได้สิทำไมจะไม่ได้”
“แล้วโทรหาได้ไหม”
“อื้ม”
“วีดีโอคอลได้ป่าว”
“อ่าฮะ”
“แล้วถ้าสัญญาณอินเตอร์เน็ตไม่ดีขอเบอร์พีทไว้ได้ไหมครับ”
คราวนี้คนตัวขาวหรี่ตา มือเรียวยกขึ้นชี้หน้าอีกคนอย่างรู้ทัน
“เนียนขอเบอร์เลยนะ”
คิวยู่หน้าเมื่อพีทไม่ได้เอออออย่างประโยคที่แล้วมา ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ มือใหญ่หยิบโทรศัพท์กดปลดล็อควางบนตักอีกคนเรียบร้อย
“จริง ๆ เลยน้า”
พีทว่าเสียงไม่จริงจังก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของคิวขึ้นมากดเบอร์ของตนเองลงไปพร้อมกับโทรออกมายังเครื่องของตนเอง
“แน่ะเนียนเอาเบอร์เขาไปเลยอ่ะ”
เสียงทุ้มเอ่ยล้อ
“หรือจะให้ลบ?”
“ไม่ครับ ๆ โถ่ล้อเล่นแค่นี้เองอ่า”
คิวรีบคว้าโทรศัพท์ตัวเองกลับดีที่ติดไฟแดงเขาจึงคว้ามาได้ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเมมชื่อของอีกคนไว้เรียบร้อย พีทเองก็เช่นกันมือขาวกดเซฟเบอร์โทรศัพท์อีกคนไว้พร้อมภาพเวลาโทรเข้ามาเสร็จสรรพ
polar bare
พร้อมรูปที่ตั้งไว้เป็นรูปหมีขั้วโลก คนตัวขาวหัวเราะถูกใจหันมองโทรศัพท์ตัวเองทีมองคนที่ขับรถอยู่ที คิวมองคนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ด้วยความไม่ไว้ใจ
“ไม่ได้แกล้งอะไรผมใช่ไหม”
“เปล่าซะหน่อย”
“เมมชื่อผมไว้ว่าอะไรครับ”
ถามพร้อมกับชะโงกหน้าหล่อ ๆ เข้ามาดูแต่คนตัวบางเร็วพอที่จะกดล็อคหนีแล้วยักคิ้วกวน
“ว่าแต่เขา ตัวเองเถอะเมมชื่อพีทไว้ว่าอะไรไหนเอามาแลกกันดู”
มือขาวยื่นออกไปขอโทรศัพท์อีกคนแต่คิวชักมือหนี
“ไม่ให้ดู”
“ชิ แลกกันไง ไหนเอามาดู”
“ไม่ ให้ ดู ครับ หึหึ”
เสียงทุ้มพูดเน้นทีละคำพร้อมกับเสียงหัวเราะกวนในลำคอ
“เหอะไม่เห็นอยากจะรู้”
พีทเบะปากใส่ เป็นเวลาเดียวกับสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี คิวถอนหายใจโล่งอกเมื่อพีทเลิกสนใจเกี่ยวกับเรื่องชื่อในโทรศัพท์ จะให้บอกได้ไงล่ะว่าเขาเมมชื่ออีกคนว่า แฟน พร้อมตั้งูรูปโทรเข้าเป็นรูปคนตัวขาวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา
“แล้วเจอกันวันศุกร์ครับ เดินทางดี ๆ นะครับพีทถึงญี่ปุ่นแล้วรบกวนบอกผมหน่อยได้ไหม”
คนตัวขาวยิ้มตาปิด มือเรียวยกขึ้นมาทำท่าโอเค
“ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับ ห้ามซนล่ะ แล้วเดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก คึคึ บ๊ายบาย~”
พีทโบกมือลาก่อนร่างโปร่งบางจะหายเข้าห้องตัวเองไป คิวรอส่งอีกคนจนประตูห้องปิดสนิทก็ตัดสินใจเดินกลับห้องตัวเอง ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยอาการหงุดหงิดเล็กน้อยนี่ขนาดเพิ่งแยกกันเขายังเป็นได้ขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นพรุ่งนี้ล่ะเขาไม่คลั่งเพราะคิดถึงอีกคนจนเป็นบ้าไปเลยหรือไง
มือใหญ่ยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาปลดล็อค กดเข้าไปในแกลลอรี่เลื่อนดูรูปของคุณสจ๊วตหน้าหวานไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเลือกรูปหนึ่งเพื่อตั้งเป็นหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้เห็นตัวเห็นแค่รูปเขาก็ยังดีวะ
เป็นเอามากนะมึงไอ้คิว
Line~
phetC พวกมึงคืนนี้อ่านหนังสือกันมั้ย
theJ ร้านเดิม?
I.M เบื่อแล้วเปลี่ยนที่มั่งดีกว่า
แล้วพวกมึงจะไปอ่านที่ไหนกันถ้าไม่ใช่ร้านนั้น
theJ เออหอสมุดไม่ต้องพูดถึงที่ว่างให้หายใจยังหายากเลย
ถูก!!!
phetC กูมีที่ดีกว่านั้นมานำเสนอ
theJ where?
เออที่ไหนวะ
phetC ก็ห้องมึงไงเพื่อนคิว สะดวกสบายใกล้รถไฟฟ้า ดึก ๆ หิวก็มีร้านสะดวกซื้อล่างหอ แอร์เย็นห้องก็ใหญ่ เหมาะม๊าก
I.M เออ กูเห็นด้วย โหวตห้องมึงอีกหนึ่งเสียง
theJ กูด้วย!
สาบานว่าพวกมึงไม่ได้มาเพื่อเสือกเรื่องของกู
I.M โห่มึงใครมันจะขี้เสือกขนาดน้าน ใคร๊ ไหน๊ ไม่มี๊!!!
เสียงมึงสูงจะทะลุเพดานแล้วไอ้ห่า โกหกขอให้ปู๋มึงเล็กใช้การไม่ได้
I.M เปี๊ยกแม่งไมมึงขี้เสือกเรื่องเพื่อนแบบนี้วะกูบอกแล้วว่าไม่ไป ๆ ยังจะบังคับให้กูไปคอนโดมึงอีกอ่ะคิว
phetC โอ้โหไอ้ห่าเอ็ม ไอ้งูพิษ!!!!
theJ ลิ้นมึงมีสิบแฉกป่าววะเอ็ม 555555
เออกูว่าสิบแฉกยังน้อยไป จะมาก็มากูก็ขี้เกียจออกจากห้องเหมือนกัน
theJ บ๊ะ ๆ ๆ ๆ กลายเป็นคุณชายติดห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ครับคุณ
I.M ก็ตั้งแต่มีคนหน้ารักตรงข้ามห้องนั่นแหละม้าง ท้องติดกันยัง?
สัดนี่พูดจา
phetC ก็มึงอยากหวงเก็บไว้ดูคนเดียวทำไมล่ะ พวกกูก็อยากเห็นบ้าง
เออ ๆ อยากมาก็มาไอ้พวกเหี้ย
phetC เตรียมปูพรหมแดงต้อนรับพวกกูไว้ได้เลย
I.M แล้วมึงแดกไรยังคิวพวกกูจะได้ซื้อเข้าไปให้เล่นหายหัวตั้งแต่เมื่อคืน
theJ เออแม่งหายจริงไอ้ห่า รู้มั้ยวันนี้กูไปม.มีแต่คนมาถามเรื่องมึง โดยเฉพาะมายด์ดาวคณะ
มายด์? ทำไมวะ
theJ เขามาถามกูว่ามึงเลิกกับนนท์มันไปแล้วหรอกูก็บอกว่าใช่แล้วเขาก็ถามถึงคนในรูป
แล้วมึงตอบว่าไง
theJ ก็บอกไปว่าคนนี้มึงกำลังจีบ
ทำดี
theJ ดีห่าไรล่ะเขาบอกว่าจีบแปลว่ายังไม่ได้เป็นแฟนเพราะฉะนั้นเขามีสิทธิ์ กูนี่งงเลยจะเอาสิทธิ์ตรงไหนมาใช้วะ
กูไม่ได้ชอบผู้หญิง
theJ ก็ใช่ไง
phetC เขาสับสนระหว่างมึงกับคิวมันรึเปล่าจิมมี่
theJ สับสนไรวะ
??
I.M สับสนว่าคนเป็นเกย์อ่ะมึงไม่ใช่คิวมันไง
phetC ถูก! 555555555
theJ olo ไอ้คู่ฮอบบิทเดี๋ยวมึงเจอตีนกู
phetC รักดอกจึงหยอกเล่นเน้อ ๆ เอ็ม
I.M ใช่เลยจ้ะ
จ้ะพ่อง
คิวหัวเราะกับความบ้าบอไร้สาระของเพื่อนก่อนจะวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ ลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วหยิบกระเป๋าตังค์เดินออกไปจากห้อง เป้าหมายคือร้านสะดวกซื้อข้างล่างเพื่อไปซื้อขนมมาตุนไว้รอพวกมันมาแล้วเลยไปสั่งกับข้าวร้านเจ๊อ๋อยเผื่อหิวตอนกลางคืนไว้ห้าถึงหกอย่าง กลับขึ้นมาบนห้องก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงนอนตัวเดิมกับเมื่อคืนที่ไปนอนห้องพีท พูดถึงพีทก็คิดถึงอีกแล้ว ป่านนี้อีกคนคงขับรถออกไปสนามบินแล้วล่ะอยากจะส่งข้อความไปหาแต่ก็คิดคำอื่นไม่ได้นอกจากคำว่าคิดถึง กลัวพีทจะหาว่าเขาเวอร์
แต่เขารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ นะ หรือเขาจะกลายเป็นโรคเสพติดพีทไปแล้ว
สะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ของตัวเองแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องหอบชีตกองโตของอีกวิชาออกมากองไว้บนโต๊ะหน้าโซฟารอเวลาพวกมันมา
หึ อยากเสือกกันล่ะสิ
แต่เสียใจนะเพื่อน เขาไม่อยู่ให้ประชาชนคนธรรมดาแบบพวกมึงเห็นหรอกเว้ย อยากมาก็มาแต่กูไม่ได้บอกหนาว่าจะเจอเขาอยู่ห้อง หึหึหึ
tbc.
กรุบกริบๆ :katai3:
-
คิวออกอาการคิดถึงพีทหนัก :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
-5-
“ยู้ฮู ว็อทซับเหม็น”
ร่างเล็กตะโกนเสียงดังทันทีที่คิวเปิดประตูคอนโดให้พวกมันเข้ามา ร่างสูงใหญ่ส่ายหัวระอาไอ้เตี้ยนี่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนด้านล่างเขาจะตกใจกันแค่ไหนตะโกนซะเสียงดัง
“เหม็นเต่ามึงสิเตี้ยเบาเสียงหน่อย”
คิวตบหัวทุยเล็กไปหนึ่งทีข้อหาทำเขาอับอาย คนตาเฉี่ยวตวัดสายตาอาฆาตเพียงแว๊บเดียวแล้วกลับมาสดใส
“ป่ะ ๆ ขึ้นห้องมึงกันข้างนอกร๊อนร้อน”
ใบหน้าหล่อหรี่ตามองอย่างรู้ทัน ไอ้สองคนหลังก็ไม่ต่างกันเลยหน้าตาพร้อมเสือกเต็มที่ ยอมใจในความมุมานะของเพื่อนจริง ๆ คิวหัวเราะหึก่อนจะเอื้อมมือไปช่วยจิมมี่ถือของ เพราะมันตัวใหญ่กว่าไอ้คู่ฮอบบิทงานกรรมกรเลยตกอยู่ที่มันมากกว่าเอ็มที่สูงกว่าไอ้เตี้ยเล็กน้อย
จริง ๆ เอ็มมันก็ไม่ได้เตี้ยหรอก สักร้อยเจ็ดสิบห้าตามมาตรฐานชายไทยแต่เขากับจิมมี่สูงเกินไปต่างหากจิมมี่ไม่ต้องพูดถึงร่างกายแบบหนุ่มตะวันตกตามสายเลือดครึ่งหนึ่งของมันไปไหนก็สังเกตเห็นง่าย อ้อพูดถึงคนสูงแถมพีทอีกคนแต่รายนั้นเขาสูงบางไม่ได้ถึกทึนแบบเขากับจิมมี่
พูดถึงก็คิดถึง
เฮ้อ...เมื่อไหร่พีทจะกลับ
“เป็นห่าไร ถอนหายใจซะเสียงดัง”
เอ็มถามเพื่อนสนิท ตอนนี้พวกเขาอยู่กันในลิฟท์ตามลำพัง คิวยักไหล่
“เปล่า”
“ทำหน้าอย่างกับหมาเหงา”
คิวหลุดหัวเราะพรืดกับคำว่าของเพชรพลางคิดไปถึงคนที่บอกว่าเขาทำตัวเหมือนเจ้าสวัสดี
“กูเหมือนหมาขนาดนั้นเลยหรอวะทำไมใคร ๆ ก็พูด”
คราวนี้ฝ่ายที่หรี่ตามองไม่ใช่คนหุ่นหมีแล้วแต่กลับเป็นสายตาสามคู่ที่มองมาที่คิวด้วยสายตาล้อเลียนก่อนที่เสียงกวนของเอ็มจะเปล่งออกมา
“ใคร ๆ ที่มึงว่านี่คือใครรึ พวกกูใคร่อยากจะรู้”
“เสือก”
“แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ทำให้พวกกูเสือกขนาดนี้แล้วยังจะมากั๊กนะเพื่อนเวร”
คนตัวเล็กที่สุดในนี้จิกกัด
“ก็มีแค่พีทคนเดียวแหละที่กล้าว่ากูว่าทำตัวเหมือนหมาที่บ้าน”
คิวเล่าเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาแต่อีกสามคนถึงกับเบิกตาโพลงก่อนจะพากันหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
“โอ่ย โดนว่ะ อยากเห็นหน้าแล้วพาไปหาเร็ว ๆ”
จิมมี่กุมท้องหัวเราะบอกคิวเสียงติด ๆ ขัด ๆ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยเห็นหรือได้ยินเด็กคนไหนของคิวมันพูดใส่อีกคนแบบนี้เลยถึงจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็เถอะ คิวมันไม่ชอบให้ใครเอาไปเปรียบเทียบโดยเฉพาะกับสัตว์ยิ่งไม่ได้คุณชายเขาถือ พี่พีทถือว่าเป็นสิ่งอัศจรรย์ที่พูดใส่คิวแบบนั้นแล้วยังมีชีวิตอยู่ได้ เห็นคิวมันฮอตแบบนั้นแต่เวลามันอยู่กับเด็กในสังกัดมันคืออีกคนหนึ่งเลย มาดคุณชายเย็นชาตัวตนอีกมุมหนึ่งของเพื่อน คิวไม่ชอบให้คู่ควงหรือสิ่งที่มันเรียกว่าแฟนมาก้าวก่ายหรือพูดจาไม่ดีกับตัวเอง ก็นะบ้านมันมาจากตระกูลเก่าแก่การอบรมเลี้ยงดูก็แตกต่างจากคนทั่วไปอยู่แล้ว คิวเป็นคนที่มารยาททางสังคมดีมาก เรียกว่าคุณชายยังได้แต่เวลาอยู่กับพวกเขานี่ถือเป็นข้อยกเว้น เพื่อนกันจะให้พูดเพราะ ๆ คงขนลุกพิลึก
จำได้ว่าเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งตอนปีหนึ่งแฟนมันที่เป็นเดือนคณะอักษรตามมาอาละวาดที่คณะแล้วด่ากราดว่าคิวมันทำนิสัยหมา ๆ ใส่ โอ้...เหตุการณ์นั้นเป็นที่โจทย์ขานกันถึงทุกวันนี้เพราะคิวมันโมโหมาก บีบคออีกคนด้วยมือเดียวแถมยังยกอีกคนเหนือพื้น คนแถวนั้นไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งจนหน่วยกล้าตายเพชรกู้ภัยวิ่งเข้าไปเขย่าให้คิวมันรู้สึกตัว เพื่อนเขาเกือบได้เป็นฆาตรกรส่วนอีกคนน้ำตาไหลพรากไอหน้าเขียวหน้าแดง คิวมันแค่ปรายตามองอีกคนเหมือนเป็นจุดสกปรกเล็ก ๆ บนรองเท้าพร้อมกับบอกอีกคนเสียงเย็น
“อย่ามาทำตัวหยาบคายใส่ผมเพราะผมไม่เคยหยาบคายใส่ใคร”
ก็นั่นล่ะ จากนั้นมาก็ไม่เคยมีเด็กคนไหนของมันมาแว๊ดใส่มันอีกเลยจะมีก็แต่นนท์เด็กมันคนล่าสุดที่มันเล่าให้ฟังว่าตามมาราวีถึงคอนโดแล้วก็ทำให้มันได้รู้จักกับพี่พีท
“เสียใจด้วยว่ะพีทไปทำงาน”
“ไอ้สาดดดด มึงหลอกให้พวกกูมาเสียเที่ยว!”
คนตัวเล็กโวยวายเมื่อเพื่อนรักทำลายจุดประสงค์ที่มาเสียย่อยยับ ใบหน้าน่ารักงอง้ำหันไปงอแงใส่คู่หูฮอบบิทของมัน
“เอ็มมึงจัดการมันเลย”
เอ็มเบิกตากว้างแล้วตบหัวทุยเรียกสติ
“มึงจะให้เลโกลัสอย่างกูไปปะทะอะไรกับโทรลอย่างมันฮะเปี๊ยกคิดดิคิด”
“ถุยเลโกลัสมึงกล้ามากไอ้เอ็มอย่างมึงเป็นโฟรโด้ยังหรูไปเลย”
จิมมี่ได้ทีกัด คนส่วนสูงน้อยกว่าหนุ่มลูกครึ่งตวัดสายตาไปมองอีกคนอย่างหยามเหยียด
“วาจาสามหาว ถ้ากูเป็นโฟรโด้แล้วไอ้เปี๊ยกนี่จะเป็นอะไรห๊ะ”
เอ็มล็อคคอคนตัวเล็กมาใกล้แล้วพากันเดินก้าวออกจากลิฟท์ จิมมี่หัวเราะก่อนจะตอบ
“สมีกอลไง”
เท่านั้นสามคนยกเว้นคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นสมีกอลกอลลัมในภาพยนต์ลอร์ดออฟเดอะริงส์ก็ระเบิดหัวเราะเสียงดัง
“พ่อง!”
“โอ๋ ๆ อย่างอนนะเตี้ยพี่มีขนม ๆ”
จิมมี่ขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลจนยุ่ง คนตาเฉี่ยวมองเพื่อนตัวใหญ่ด้วยความอาฆาต คิวเองก็เข้าไปขยี้ผมคนตัวเล็กเช่นกัน เพชรเป็นคนที่ถูกแกล้งบ่อยที่สุดในกลุ่ม พวกเขาลงความเห็นกันแล้วว่าแกล้งมันแล้วสนุกที่สุดเพราะมันไม่ค่อยโกรธอะไรใครจริงจังหรอก มีขนมมาง้อมันก็หายแล้วและอีกอย่างเวลามันทำหน้างอแล้วน่ารักน่าแกล้งดี ร่างสูงใหญ่เปิดประตูผายมือให้เพื่อนเดินเข้าห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำรอไว้อยู่แล้ว
“เออคิวแล้วพี่เขาจะกลับมาเมื่อไหร่”
เพชรกระโดดขึ้นนั่งบนโซฟาปุ๊ปเอ่ยถามปั๊บ
“มึงจะอะไรกับพีทนักหนาฮะ”
“ถามตัวเองสิไอ้ห่านว่าทำอะไรไว้กับพวกกู”
คนตัวเล็กสวนกลับโดยมีอีกสองหน่อพยักหน้าเห็นด้วย
“กูทำอะไร”
“สัด!!!!!”
คิวหัวเราะ อะไรจะพร้อมเพรียงกันขนาดนั้น ร่างสูงหุ่นหมีส่ายหัวยิ้มกว้างทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้างเพื่อนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอแล้วส่งให้เพื่อนดู
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยย อย่างหล่ออ่ะไอ้คิ๊วววววว”
เมื่อคนตัวเล็กโวยวายเสียงดังอีกสองคนมีหรือจะอยู่เฉย เอ็มรีบฉวยโทรศัพท์ในมือเล็กไปดูก่อนจะเบิกตากว้างจิมมี่เองก็ชะโงกหน้ามาดูแล้วอุทานออกมาเสียงดัง
“โคตรน่ารัก”
“งานดีเหี้ย ๆ อ่ะไอ้คิว”
คิวยักคิ้วยิ้มกว้าง
“ระดับกูเคยได้แบบธรรมดาด้วยรึไง”
“เออกูรู้แต่ปกติมึงชอบแบบตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ไม่ใช่รึไง แต่มึงพี่เขาหล่ออ่ะ”
ป้าบ!
“โอ้ยไอ้คิวตบหัวกูทำไม”
คนตัวเล็กเบะปากคล้ายจะร้องไห้ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ เพราะไอ้ยักษ์เพื่อนบ้าตบมาเสียเต็มแรง
“ของกู”
“วุ้ย กูรู้หรอกเว้ย ทำหวงนะไอ้ห่า”
“เออทั้งหล่อทั้งน่ารักคนจีบคงเยอะน่าดู”
เอ็มพูดตามใจคิด คิวขมวดคิ้ว นั่นสิลืมคิดถึงเรื่องนั้นไปเลย
“เขายังไม่มีแฟนจริง ๆ หรอมึงหน้าแบบนี้ไม่น่ารอดนะ”
จิมมี่ที่ยังจ้องรูปอยู่เอ่ยถาม
“พีทบอกว่าไม่มี”
“แล้วมึงก็เชื่อ?”
“อือ”
“หึหึ คุณชายมึงกลายเป็นคนเชื่อคนง่ายตั้งแต่เมื่อไหร่”
คิวยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนจะตอบเพื่อนเสียงเรียบแต่ในน้ำเสียงทุกคนในที่นี้รู้ได้ทันทีว่ามันจริงจังแค่ไหน
“ถึงมีกูก็จะเอาเขามาให้ได้”
“ไม่ธ๊รรมดา อื้อหือ ไม่ธรรมด๊า”
เพชรร้องเพลงไชยามิตรชัยเสียงเพี้ยนพร้อมกับท่าเต้นออกมาไม่ได้สนใจอาการกลืนน้ำลายของทั้งเอ็มและจิมมี่สักนิด
“กูเกลียดเสียงและท่าเต้นมึงมากรู้มั้ยเตี้ย”
คิวยิ้มระอา
“เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วมึงยังไม่ชินมันอีกหรอวะ”
จิมมี่หัวเราะถาม มือใหญ่ลงมือแกะถุงขนมและแจกจ่าย
“บางทีกูก็อยากย้อนเวลาให้ไม่ต้องเจอมัน”
“เชอะ แล้วมึงจะเสียใจ”
เพชรหน้างอสะบัดไหล่หนีแขนใหญ่ที่โอบอยู่ คิวยิ้มเอ็นดูก่อนจะขยี้หัวอีกคนด้วยความหมั่นเขี้ยว ดูก็รู้ว่ามันสะดิ้งไม่ได้งอนจริงจังหรอกก็เหมือนกับเขาที่พูดเล่นไม่ได้พูดจริงจังอะไร
“แล้วเขาไปไหนอ่ะมึง”
หลังจากที่หามุมเหมาะนั่งอ่านหนังสือกันไปได้สักพัก จิมมี่ก็ถามขึ้นทำลายความเงียบในห้อง คิวเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้ว
“มึงหมายถึงพีท?”
“เออสิกูจะหมายถึงใครล่ะ”
คิวพยักหน้าหงึกหงักก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อแล้วตอบอีกคนไปด้วย
“บินไปญี่ปุ่นสามวัน”
“มิน่ามึงถึงทำหน้าหมาเหงา”
เพชรแทรกขึ้นมา
“เจ้าของไม่อยู่นี่เอง”
คราวนี้คิวเงียบไม่ได้ตอบอะไร พวกที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“เอาจริงดิคิว”
“เฮ่อ....เออ กูคิดถึงเขาว่ะ”
สุดท้ายร่างสูงก็ถอนหายใจยาวทิ้งหนังสือในมือไว้ข้างตัวแล้วเงยหน้าหลับตาพิงโซฟา
“เหยด ไม่ธรรมดาจริง ๆ ด้วยว่ะ พี่พีทเล่นของอะไรใส่มึงวะถึงเป็นเอามากขนาดนี้ทั้งที่รู้จักกันแค่สองวัน”
เอ็มยิ้มมุมปากนั่งขัดสมาธิกอดหมอนถามอยู่ด้านล่างโซฟาที่ข้าง ๆ มีจิมมี่นอนคว่ำอ่านหนังสืออยู่
“หึ ไม่รู้ว่ะ”
“ชอบเขาไปแล้วล่ะสิ”
จิมมี่บอกทั้งที่ขนมยังเต็มปาก
“ถ้าไม่ชอบแล้วกูจะจีบเขาหรือไง”
“จิมมึงถามแบบนั้นไม่ได้เว่ยต้องถามแบบนี้ มึงตกหลุมรักพี่เขาไปแล้วสิ”
คราวนี้คิวชะงัก ตาเรียวลืมขึ้นมองเพดานแล้วหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ยิ้มอย่างเหนือกว่าอยู่บนโซฟาเดี่ยวอีกตัว
“อาการแบบนี้เรียกว่าตกหลุมรัก?”
คนตัวใหญ่ถามขึ้น เพื่อนตัวเล็กตบหน้าผากตัวเองเสียงดังลืมไปว่าไอ้หมีมันไม่รู้หรอกว่าอาการตกหลุมรักเป็นอย่างไรเพราะมันไม่เคยมีความรู้สึกนี้กับใคร ที่ผ่าน ๆ มาก็มีแค่ชอบกับไม่ชอบ ชอบก็คบพอรู้สึกว่าไม่ชอบแล้วก็เลิก คิวเพื่อนของเขาเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ เพราะอย่างนั้นเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่เพชรและผองเพื่อนสนใจเป็นอย่างมาก
คนที่ทำให้เพื่อนหมีจอมซึนของพวกเขาตกหลุมรักได้ต้องเป็นคนที่น่าสนใจขนาดไหนกันนะ แต่แค่เห็นจากหน้าตาก็รู้ในระดับหนึ่งแล้วว่าน่าสนใจ ใบหน้าหล่อปนหวานของอีกคนในยามหลับใหลขนาดเพชรที่มองผ่านรูปยังขอสารภาพเลยว่าแอบใจสั่น ตัวจริงพี่พีทต้องเป็นคนที่ดูดีมากแน่ ๆ
“แล้วตอนนี้มึงรู้สึกไงล่ะไหนลองบอกพวกกูมาซิ”
จิมมี่เปลี่ยนจากท่านอนขึ้นมานั่งขัดสมาธิพลางแย่งหมอนของเอ็มมากอดไว้เสียเอง
“ก็..คิดถึง อยากเห็นหน้า อยากอยู่กับพีท”
“อ่าฮะมีไรอีกมั้ย”
“อยากกินข้าวด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วก็...อยากกอด”
“ชัดเจน มึงตกหลุมรักเขาไปแล้วเพื่อน”
จิมมี่ชี้หน้าบอกเสียงดัง คิวกระพริบตาปริบ ๆ มองเพื่อนที่เหลืออย่างขอความเห็นและอีกสองคนก็พยักหน้าตอบกลับมา ร่างสูงถอนหายใจเสียงดัง
“ความรู้สึกนั้นมันจะเกิดเร็วขนาดนั้นเลยหรอวะ แค่สองวันเองนะ”
“มึงความรักอ่ะสบตากันแค่วินาทีเดียวก็รู้สึกรักได้แล้วเว่ยคนมันจะใช่ต่อให้เดินผ่านแล้วสบตากันก็ใช่ได้เว้ยในทางกลับกันคนที่ไม่ใช่ทำให้ตายไงมันก็ไม่ใช่”
คิวพยักหน้าแล้วคิดตามที่เพชรพูด
“แต่พอมึงรู้สึกใช่กับเขาแล้วมึงก็ต้องศึกษานิสัยใจคอกันด้วยนะ ถ้ารู้สึกว่าอยากรักษาความสัมพันธ์เอาไว้นาน ๆ ก็ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปอย่าไปรีบร้อนอะไรกับมัน ความรักมักจะวิ่งเข้ามาหาเราโดยไม่ทันตั้งตัวเพราะฉะนั้นมึงก็ต้องเรียนรู้วิธีที่จะรักษามันไว้ด้วย”
“อือ มึงพูดเหมือนพีทเลย”
คราวนี้เป็นเพชรที่เลิกคิ้วถาม
“แล้วพี่พีทบอกกับมึงยังไง”
“พีทบอกว่าค่อย ๆ ศึกษากันไปให้คิดว่าพีทเป็นเพื่อนคนนึงก่อนก็ได้ ให้กูทำตัวสบาย ๆ กับเขาไม่ต้องคอยเอาใจ แต่แบบมึงเข้าใจมั้ยจะให้กูทำแบบที่ทำกับพวกมึงกูก็ทำไมได้ พีทน่ารักเกินกว่าที่กูจะพูดมึงกูด้วยได้อีกอย่างเขาก็แก่กว่ากูตั้งห้าปี”
สามคนที่ฟังอยู่เบะปากหมั่นไส้ อยากจะถ่ายวีดีโอแล้วเอาให้มันดูเหลือเกินว่าเวลามันพูดถึงพี่พีทของมันตามันหวานเชื่อมขนาดไหน
“พีทน่ารักแล้วก็ใจดี เพราะมึงเลยสัดจิมทำให้กูคิดมาก”
คิวหันไปส่งสายตาอาฆาตให้เพื่อนตัวใหญ่ คนโดนว่าสะดุ้งหน้าเหรอหรา
“กูทำอัลไลเผียดดดดดด”
“ก็มึงบอกว่าพีทน่าจะมีคนชอบเยอะ”
“โน่นไอ้เอ็มโน่นไม่ใช่กู”
จิมมี่รีบโบ้ยชี้ไม้ชี้มือไปทางคนพูดตัวจริง เอ็มถลึงตาใส่ก่อนจะหันมาหาคิว
“แล้วกูพูดผิดตรงไหนวะ ก็ดูจากหน้าเขาแบบนั้นโสดก็อัศจรรย์พอแล้วนะกูว่า”
“คิดไรมากวะมึง เขาพูดแบบนั้นก็แปลว่าเขาให้โอกาสมึงแล้วไง”
เอ็มยักไหล่บอก
“อีกอย่างมึงบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าถึงเขาจะมีใครมึงก็จะเอาเขามาให้ได้”
คิวฟังแล้วหัวเราะในลำคอ นั่นสิแล้วเขาจะกังวลไปทำไม เพราะไม่ว่าอย่างไรสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามสุดท้ายแล้วมันก็ต้องเป็นของเขา
คนอย่างคณินอยากได้ก็ต้องได้
“เสร็จซะที โอ๊ยโคตรเหนื่อยเลยวันนี้ ถึงโรงแรมนะจะนอนยันอีกวันหนึ่งเลย”
ธิชาเพื่อนสาวคนสวยของพีทพูดออกมาอย่างหมดแรงพิงหลังกับเบาะรถบัสที่กำลังจะพาพวกเขาไปส่งที่โรงแรมถอนหายใจเสียงดัง พีทที่นั่งอยู่ข้างกันหันมายิ้มให้
“อย่าให้เห็นว่าบ่าย ๆ ออกไปช็อปนะ”
“ง่ะ พีทอ่ะ”
“หึหึ”
ร่างโปร่งบางไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนกลับไป มือเรียวหยิบพ็อคเก็ตไวไฟขึ้นมาเปิดสัญญาณแล้วเชื่อมต่อกับโทรศัพท์มือถือของตนเอง รอไม่นานสัญญาณเชื่อมต่อเรียบร้อยพีทจึงกดเข้าไปในโปรแกรมแช็ทสีเขียวยอดฮิตตอบไลน์ครอบครัวเสร็จแล้วก็กดเข้าไปยังข้อความของหมียักษ์
quebec เดินทางปลอดภัยนะครับ ถึงแล้วบอกด้วย
quebec คิดถึงแล้วอ่ะ ทำยังไงดี
quebec วันนี้เพื่อนมาอ่านหนังสือที่ห้องครับ อ่านกันได้แปบเดียวก็ค้นเกมมาเล่นกัน สรุปอ่านหนังสือสองชั่วโมงเล่นเกมถึงเช้า
พีทขมวดคิ้วเพราะเวลาที่ส่งมาหาเขาจากข้อความล่าสุดเพิ่งจะเมื่อห้านาทีที่แล้วเอง ใบหน้าขาวก้มลงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาที่นี่แปดโมงครึ่งที่ไทยก็ประมาณหกโมงครึ่ง
ให้ตายสินี่มันเช้าแล้วนะทำไมถึงยังไม่นอน!
นี่มันเช้าแล้วนะคิวทำไมยังไม่นอนกันอีก
quebec พีทถึงแล้วหรอครับ
ครับ
quebec ใกล้จะนอนแล้วครับ
แล้วทำอะไรอยู่เล่นเกมกันอยู่หรอครับ
quebec เปล่าครับพวกมันสลบกันไปตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วแล้ว
แล้วทำไมคิวไม่นอนพร้อมเพื่อนล่ะ อ่านหนังสือต่อหรอครับ
quebec เปล่าครับ
?
quebec ผมรอพีท
พีทชะงักมือที่พิมอยู่เมื่ออ่านข้อความของอีกคน หมีบื้อเอ๊ยจะรอเขาทำไมกันพิมพ์ข้อความทิ้งไว้แล้วไปนอนเขาก็รู้เรื่องแล้วไหม น่าตีจริง ๆ เลย
ขอตีสักทีได้ไหมจะรอทำไมครับก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรอว่าพีทถึงเช้า
quebec รู้ครับแต่อยากรอ อยากคุยด้วย จริง ๆ อยากได้ยินเสียงด้วยขอโทรไลน์หาได้ไหมครับ
เด็กดื้อพีทควรตามใจด้วยหรอ
quebec โถ่พีทครับ นะครับขอโทรหานะ
ดื้อจริง ๆ แปบนะครับพีทหาหูฟังก่อน
quebec (สติ๊กเกอร์สติชเต้นรำ)
โอเคพร้อม แต่พีทอาจจะเสียงเบาหน่อยนะอยู่บนรถบัส
คิวอ่านแล้วไม่ตอบแต่มีสายเข้ามาแทนมือเรียวกดรับ
ถึงนานรึยังครับ
“ไม่นานครับกำลังนั่งรถไปโรงแรม”
เหนื่อยไหมครับ ผู้โดยสารเยอะไหม
“อืม ก็เยอะเป็นปกตินะ ไม่ค่อยเหนื่อยมากครับแต่ง่วงมากกว่า”
ถึงโรงแรมแล้วรีบอาบน้ำนอนเลยรู้ไหมครับ
คนฟังทำปากยื่นแล้วตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“บอกตัวเองก่อนเถอะหมี นอนเช้าขนาดนี้ไม่ต้องนอนเลยไหม”
เดี๋ยวคุยกับพีทเสร็จก็จะไปนอนแล้วครับ อ่า...ได้ยินเสียงแล้วชื่นใจจัง
“เวอร์ซะไม่มี”
ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มคลี่ยิ้มบางโดยที่ปลายสายไม่มีวันได้เห็น ดวงตากลมโตมองออกไปนอกหน้าต่าง
โถ่ ผมพูดจริง ๆ นะครับ คิดถึงแล้วอ่ะเมื่อไหร่จะกลับ
“หึหึ ง่วงแล้วงอแงหรอ”
พีทหัวเราะแล้วหน้าคิวเวลางอแงก็ผุดขึ้นมาในหัว
ไม่ได้ง่วงซะหน่อย
“หรอ ๆ”
ไม่ได้ง่วงจริง ๆ นะ!
“ครับ ๆ เชื่อแล้วครับ”
พีทครับ
“หืม? ว่าไงครับ”
เปิดวีดีโอได้ไหม
“ได้คืบจะเอาศอกหรือไงหมียักษ์”
ก็อยากเห็นหน้าหมาน้อยก่อนนอน
“เดี๋ยวนะพีทกลายเป็นหมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
ไม่ใช่หมาธรรมดาครับ หมาน้อยต่างหาก ไม่รู้แหละพีทยังเรียกผมหมียักษ์ได้เลย
“เด็กคนนี้นี่เอาแต่ใจจริง ๆ เย็น ๆ ค่อยวีดีโอคอลได้ไหมครับ ตอนนี้พีทเหนื่อยมากโทรมสุด ๆ”
ก็ได้ครับ ถ้ายังไงตื่นแล้วไลน์บอกผมหน่อยนะ
“โอเค~ แต่พีทว่าตอนนี้คิวไปนอนได้แล้วนะเดี๋ยวก็ปวดหัวหรอก”
โอเคครับผม ฝันดีนะครับพีท
“ฝันดีครับคิว”
พีทวางโทรศัพท์จากคิวไปแล้ว กำลังจะเปิดเพลงฟังเสียงเพื่อนสาวก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ฮะแฮ่ม ๆ เมื่อกี้คุยกับใครหรออออออออออออ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”
หญิงสาวลากเสียงยาวเอ่ยล้อ เธอได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างเพราะถึงจะนั่งข้างกันแต่พีทคุยโทรศัพท์ได้เสียงเบามาก ขัดใจเธอจริง ๆ
“น้อง”
“น้องภีมอ่ะเหรอ เอ๊แต่ที่ได้ยินแว่ว ๆ เหมือนพีทไม่ได้เรียกชื่อภีมเลยน้า เรียกว่าอะไรคิว ๆ นะ”
ธิชาเล่นหูเล่นตาใส่เพื่อนแต่พีทถึงจะรู้สึกเขินแค่ไหนเขาก็ยังสามารถรักษาสีหน้าไว้ได้ดี
“น้องที่รู้จัก”
“รู้จักแบบไหนหรอ”
“ฮ้าว~ ง่วงจังเลยนอนก่อนนะ”
พีทตัดบทฉับแบบไม่ใช้สแตนอิน เปิดเพลงเสียงดังหลับตาพิงเบาะเฉยปล่อยให้เพื่อนสาวมองตามตาปริบ ๆ แล้วดีดดิ้นอยู่เบาะข้างกัน เธอรู้ดีว่าถ้าเขาไม่พูดง้างปากให้ตายยังไงเขาก็ไม่พูด ธิชาเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมงานที่พีทค่อนข้างสนิทด้วย เธอเป็นคนนิสัยดีจิตใจดีถึงจะขี้แกล้งไปเสียหน่อยแต่ก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลย นาน ๆ เขาสองคนจะเจอแจ็คพ็อตได้มาบินพร้อมกันสักที อีกสองวันที่เหลือพีททำใจไว้แล้วว่าต้องโดนซักจนเปื่อยแน่
ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงรถบัสก็พาลูกเรือมาส่งถึงหน้าโรงแรมโดยสวัสดิภาพ พีทเดินลากกระเป๋าเข้ามาภายในล็อบบี้ทุกคนยืนรอกันอยู่บริเวณนั้นแล้วพี่หัวหน้าลูกเรือก็แจกจ่ายกุญแจห้องให้แต่ละคน พีทรับกุญแจมาไว้ในมือพร้อมกล่าวขอบคุณ
“เตรียมคำอธิบายไว้ให้ด้วย”
หญิงสาวเดินมากระซิบบอก พีทหันมาพยักหน้าให้เพราะรู้ว่าอย่างไรก็หนีไม่พ้นอีกอย่างเรื่องของคิวก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร
“ถ้าเย็นนี้ตื่นออกไปกินข้าวกันเดี๋ยวเล่าให้ฟัง”
เมื่อได้ยินคำตอบที่เป็นที่น่าพอใจธิชาจึงยิ้มหวานให้เพื่อน
“ดีมาก! อิอิ”
พีทอมยิ้มขำ พอดีกับที่ลิฟท์เปิดพวกเขาทั้งหลายจึงทยอยกันขึ้นลิฟท์ไป โชคดีที่เขาได้พักคนเดียว พีทเดินเข้ามาภายในห้องเอากระเป๋าไปเก็บตรงมุมห้อง ถอดสูทออกจนเหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตรงกระเป๋าหน้าอกมีสัญลักษณ์ของสายการบินอยู่ ร่างสูงโปร่งก้ม ๆ เงย ๆ จัดเสื้อผ้าสักครู่ก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
สายน้ำอุ่นทำให้เขาได้ผ่อนคลาย คิดถึงคนที่เพิ่งวางสายจากกันไปตอนนี้คงหลับปุ๋ยไปแล้วมั้ง เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำประมาณยี่สิบนาที เดินออกมาพาดผ้าขนหนูไว้ตรงราวเสร็จแล้วก็เดินมานั่งที่เตียงเตรียมตัวนอน มือเรียวหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์บอกอีกคนสักหน่อยดีกว่า
ถึงโรงแรมแล้วครับกำลังจะนอน
ฝันดีนะหมียักษ์
ใบหน้าขาวเผยรอยยิ้มจาง กดเล่นโทรศัพท์อีกนิดหน่อย ตั้งเวลาปลุกเรียบร้อยจึงปิดโทรศัพท์และทิ้งตัวลงนอน
เวลา 14:13 น. ตามเวลาประเทศไทย
คิวงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคุยกัน ไม่สิ น่าจะเถียงกันอยู่จากด้านนอก ร่างสูงปัดป่ายหาโทรศัพท์เพื่อกดดูเวลา บ่ายสองกว่าแล้วหรอมิน่าไอ้พวกนั้นถึงส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว เขาชันกายไร้อาภรณ์ด้านบนขึ้นมานั่ง ปกติแล้วถ้านอนอยู่ในห้องตัวเองคิวมักจะไม่สวมเสื้อนอนและเขาไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับใคร
นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมในห้องนี้ถึงเงียบเชียบไร้เสียงสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่เพราะพวกมันนอนกองรวมกันอยู่ด้านนอกโน่น เขาไม่ได้ใจร้ายใจดำกับเพื่อนนะโซฟาด้านนอกสามารถลากออกมากลายเป็นเตียงขนาดห้าฟุตได้ เพชรกับเอ็มสองคนมันนอนได้สบาย ๆ ส่วนจิมมี่มันเป็นโรคบ้า ติดนอนพื้นเย็น ๆ เลยลอยตัวมีแค่ผ้านวมกับหมอนให้มันก็นอนได้ทุกที่แล้ว
มือใหญ่ขยี้หัวตัวเองไล่ความง่วง หยิบโทรศัพท์มากดอีกครั้งพอเห็นข้อความของอีกคนที่อยู่อีกประเทศก็ยิ้มกว้าง
pete ถึงโรงแรมแล้วครับกำลังจะนอน
pete ฝันดีนะหมียักษ์
คิวนั่งมองข้อความแล้วยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น หัวใจของเขารู้สึกว่ามันชุ่มชื้นเหมือนได้น้ำทิพย์มาชโลม อาการง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อปนหวานของอีกคน
“ทำให้ผมคิดถึงขนาดนี้ไม่ดีเลยนะครับพีท”
ส่ายหน้าอมยิ้มกับตัวเองแล้วถอนหายใจยืดยาว คงต้องยอมรับแล้วล่ะว่าสิ่งที่เพชรพูดเป็นความจริง เขากำลังตกหลุมรักคนที่เจอกันได้เพียงสองวัน เมื่อคืนคิวก็นั่งคิดหาเหตุผลว่าเพราะอะไรเขาถึงเกิดความรู้สึกนี้ขึ้น แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจนสุดท้ายก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป
คิวไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครและเขาก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะคงอยู่นานแค่ไหน เสี้ยวหนึ่งในหัวใจเขารู้สึกกลัวว่าตัวเองจะผิดหวังพีทอาจจะไม่ได้คิดเหมือนกัน แล้วถ้าความรู้สึกของเขาไปไกลจนกู่ไม่กลับแต่ความรู้สึกของอีกคนยังอยู่ที่เดิม
เขาจะทำอย่างไร
tbc
-
คิวอย่าคิดมากปล่อยมันไปเรื่อยๆ พี่พีทไปไหนไม่รอดหรอก
ถ้าคิวทำตัวดีอ่ะนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
-6-
พีทตื่นมาอีกทีตอนเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเวลาที่ประเทศญี่ปุ่นประมาณหกโมงเย็น ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจสองสามครั้ง รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นหลังจากนอนรวดเดียวแปดชั่วโมง นั่งหายใจอยู่เฉย ๆ อยู่สักครู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาดู
quebec ออกมาข้างนอกกับเพื่อนนะครับ
quebec ร้านกาแฟคนเยอะมากเลย
quebec สู้อ่านกับพีทที่ห้องไม่ได้
quebec ได้นั่งมองหมาน้อยนอนหลับด้วย
quebec คิดถึงจังเลยครับ
quebec I really miss you.
quebec คิดถึงจริง ๆ นะครับ
พีทหลุดขำ ใบหน้าหวานยิ้มบางเจ้าเด็กหมีนี่ขี้อ้อนจริง ๆ เลย มองจากเวลาเด็กนี่ส่งมาหาเขาเฉลี่ยแล้วชั่วโมงละสองข้อความเลย ตอนนี้ที่ไทยก็น่าจะสี่โมงเย็น คงออกไปอ่านหนังสือร้านกาแฟกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเจ้าตัว มือเรียวกดพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
ตื่นแล้วครับ
ออกไปอ่านหนังสือกับเพื่อนหรอ
quebec yahoo!!! Finally you wake up!
เดี๋ยวเถอะเจ้าเด็กหมี
quebec พีทรู้ไหมผมมองโทรศัพท์ตลอดอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย
quebec เพชรมันแทบจะเอาโทรศัพท์ผมไปโยนทิ้งแล้ว
เพชร?
quebec เพื่อนในกลุ่มครับ
แล้วทำไมไม่ตั้งใจอ่าน
quebec ก็กลัวพีทไลน์มาแล้วไม่เห็นนี่ครับ
เดี๋ยวจะโดนตี
quebec (สติ๊กเกอร์สติชน้ำตาคลอ)
quebec พีทครับ
ครับ
quebec โกรธหรือเปล่า
ไม่โกรธครับแค่ไม่เข้าใจว่าทำไม
quebec ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ
quebec ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้
พีทมองข้อความที่อีกคนส่งมานิ่ง มือขาวคล้ายจะพิมพ์ข้อความบางอย่างแต่ก็ลบทิ้งแล้วกดวีดีโอคอลออกไป ได้ยินเสียงสัญญาณรอสายเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ภาพหน้าจอก็ปรากฏภาพใบหน้าหล่อของเด็กร่างหมี คิวมองเขาผ่านโทรศัพท์อย่างตกใจนิด ๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เปล่าครับแค่ไม่คิดว่าพีทจะคอลวีดีโอมาเลย...ตกใจ
“นึกว่าตกใจหน้าพีทตอนตื่นนอน”
คนตัวขาวเย้า ปลายสายยิ้มกว้างก่อนจะส่ายหน้าแรง ๆ
ไม่เลย หน้าพีทตอนตื่นนอนน่ารักจะตาย
เฮ้ยคิวมึงคุยกับใครวะ
พีทได้ยินเสียงโหวกเหวกจากปลายสายก่อนที่ศีรษะทุยเล็กจะโผล่มาในกล้อง ใบหน้าน่ารักเบิกตากว้างก่อนจะยิ้มหวานออกมา
พี่พีท พี่พีทใช่ไหมครับ
“อะ...ครับสวัสดีครับน้อง..”
เพชรครับ พี่พีทหล่อมาก โอ๊ยไอ้เชี่ยคิว
แล้วใบหน้าคนตัวเล็กก็หายไปเหลือเพียงหน้าหล่อ ๆ ของคิวที่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กถูกขัดใจ
“เป็นอะไรหืม?”
พีทถามด้วยรอยยิ้ม เด็กยักษ์ปลายสายส่งเสียงฮึดฮัดมองไปตรงหน้าเหมือนจะมองพวกเพื่อน ๆ เพราะพีทได้ยินเสียงแง๊ว ๆ ของน้องเพชรและอีกสองเสียงที่พีทยังไม่เห็นหน้า
เพชรแม่งนิสัยไม่ดีอ่ะ ผมคุยกับพีทอยู่ก็มาแทรก
แหมไอ้ควายยักษ์ ที่หงุดหงิดเพราะกูเห็นหน้าพี่เขาแล้วล่ะสิ
กูขอดูมั่ง พี่พีทคร้าบเอ็มสุดหล่อคร้าบ
กูด้วยสิ จิมมี่คนหล่อที่สุดครับ เฮ้ยคิวแม่งแพลนกล้องมาที่พวกกูบ้าง
แม่ง! พีทครับรอแปบนะ
“อื้อ”
พีทเกาหัวแกรก ๆ อีกด้านหนึ่งเหมือนคิวจะลุกขึ้นเดินออกมานอกร้าน คนหน้าหล่อขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบชนกัน
โอเคแล้วครับ ปลอดจากสัมพเวสี
“ทำไมว่าเพื่อนแบบนั้นล่ะ”
คนตัวขาวถามกลั้วหัวเราะ
ก็พวกมันขี้เสือก เมื่อวานที่มาห้องผมก็เพราะอยากเห็นพีท
“เพื่อนรู้เรื่องพีทด้วยหรอ”
รู้ครับผมเล่าให้พวกมันฟัง พวกมันเลยอยากเห็นหน้าพีทโดยเฉพาะไอ้เตี้ยเพชร
“น้องเพชรน่ารักดี”
ห้ามชอบมันนะ!
เด็กหมีพูดเสียงดังหน้ามุ่ยเต็มขั้น พีทมองแล้วอมยิ้ม เด็กยักษ์เอ๊ย
“หวงเพื่อนหรือไง”
หวงพีทต่างหาก
พีทกระแอมไอแก้เก้อ ถึงจะพอรู้เหตุผลและที่ถามออกไปเพราะแค่อยากแกล้งแต่พอได้ยินอีกคนพูดออกมาตรง ๆ ก็อดเขินไม่ได้
“หมีขี้หวง”
ก็หมาน้อยน่ารัก
“ปากหวานตลอด”
ผมพูดจริงเถอะ เฮ่อ~~~
พีทเลิกคิ้วเมื่อเห็นคิวถอนหายใจเสียงดัง
“เป็นอะไรครับ”
ไม่รู้ว่าพีทเบื่อที่จะฟังหรือยัง
“...”
คิดถึงมากเลยครับ
ไม่เคยรู้สึกคิดถึงใครมากขนาดนี้มาก่อน พอมาเกิดขึ้นกับพีทผมก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ก็ได้แค่บอกให้พีทรับรู้ แต่ไอ้อาการนี้ก็ไม่หายสักที
“...”
ยิ่งเห็นหน้า ก็ยิ่งคิดถึงครับ ผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“เดี๋ยวอีกสองวันก็กลับแล้ว”
ทราบครับ แต่...
“อดทนหน่อยนะครับ พีทก็คิดถึงคิวเหมือนกัน”
“เออเว้ย ออกไปเป็นหมีตกมันกลับมากลายเป็นหมีพูวห์ซะนี่เพื่อนกู”
เอ็มส่งเสียงแซวมาแต่ไกลเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนเดินยิ้มจนตาปิดกลับเข้ามา และเหมือนว่าคำพูดแซวของเพื่อนไม่ได้ทำให้อารมณ์ที่ดีขั้นสุดของคิวสั่นไหวแม้แต่น้อย คนหน้าหล่อเดินยิ้มเรี่ยราดกลับมาจนสาว ๆ หลายคนในร้านมองตาม คิวเดินกลับมานั่งข้างเพชรวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างขอความเห็นก่อนหนุ่มตัวเล็กคนเดิมเพิ่มเติมคือเขาได้คุยกับพี่พีทแล้วเป็นผู้เริ่มบทสนทนาอีกครั้ง
“สนใจพวกกูนิดนึงคิว”
คนถูกเรียกเหลือบตาขึ้นมามองเพียงนิดเดียวแล้วสายตาของคิวก็กลับไปมองตัวหนังสือในมือต่อ
“กูไม่สนใจเห็บหมา”
“ทำไมกูรู้สึกเจ็บ”
จิมมี่เบ้หน้ายกมือขึ้นกุมหัวใจเช่นเดียวกับเอ็มที่ซบไหล่จิมมี่ด้วยท่าทางไร้เรี่ยวแรง
“วาจาช่างเชือดเฉือด”
“ไร้เยื่อใยสุด ๆ”
คนตัวเล็กเสริมแล้วไถลตัวไปรวมกับเพื่อนอีกสองคน คิวหัวเราะชอบใจก่อนจะเงยหน้ามาคุยกับพวกมันดี ๆ
“กวนตีนจริง ๆ เลยพวกมึง”
“แหม่ะ ก็เห็นเพื่อนอารมณ์ดี๊ดีเลยแหย่เล่น”
คนตัวเล็กเด้งตัวกลับขึ้นมานั่งดี ๆ ตอบ คิวยักคิ้วแล้วยิ้มอีกระลอก
“เฮ้ยมึงอารมณ์ดีเบอร์ไหนวะ”
จิมมี่อดไม่ได้ที่จะถาม ก็ปกติมันยิ้มขนาดนี้ที่ไหนกันดีแต่ตีหน้านิ่งอย่างกับยักษ์วัดแจ้ง
“สุด ๆ เลยว่ะ เฮ้อ มีความสุขเหี้ย ๆ”
“ทำไม คบกับพี่พีทแล้ว?”
คิวส่ายหน้าปฏิเสธ
“อ่าวแล้วอะไรวะ”
“พีทบอกว่าคิดถึงเหมือนกัน”
“ถรุ้ย!!!!!!!!”
สามเสียงประสานก่อนจะพากันกลอกตาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ไอ้ควายโบ้เพื่อนรักทำตัวอย่างกับสาววัยแรกรุ่นเพิ่งมีป๊อปปี้เลิฟ
“เขาบอกแค่นี้ จากหางลู่หูตกกลับมากระดิกระริกระรี้เชียวนะมึง”
“ก็กูมีความสุข”
“เออ พวกกูยอม แม่งเอ๊ยเพิ่งจะเคยเห็นมึงมีความรัก ตลกว่ะ”
“จริง”
เพชรกับเอ็มช่วยเสริม คิวยักไหล่แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน พีทบอกให้อดทนเขาก็จะอดทน อีกแค่สองวันก็จะได้เจอกันแล้วและเขาก็อ้อนจนได้ไปรับอีกคนถึงสนามบิน คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ใบหน้าขาวของพีทตอนตื่นนอนผมยุ่งชี้ฟูทำให้อีกคนหน้าเด็กลงแถมยังดูน่ารักมาก ๆ แล้วยังแก้มขาวที่ขึ้นสีเรื่อตอนที่บอกว่าก็คิดถึงเขาเหมือนกัน คิวแทบอยากจะมุดหน้าจอโทรศัพท์แล้วไปกอดอีกคนที่ญี่ปุ่นให้รู้แล้วรู้รอด
เข้าใจสิ่งที่เพชรมันบอกแล้วว่าคนมีความรักมองไปทางไหนโลกก็ดูสดใสไปหมด ดูอย่างเขาสิมองเห็นไอ้เอ็มแคะขี้มูกเขายังมองว่ามันหล่อเลย หัวเราะกับความคิดบ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเองแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ เพราะพีทบอกว่าถ้าตั้งใจอ่านจะมีรางวัลให้
ถ้าคุณแม่รู้ต้องถูกงอนแน่ ๆ
“เอาล่ะพ่อคนหล่อ ได้เวลาสารภาพแล้ว”
ธิชายิ้มหวานแต่พีทรู้ดีว่านั่นคือรอยยิ้มเคลือบยาพิษ หลังจากวางโทรศัพท์จากคิวได้ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงเคาะห้องส่องตาแมวเห็นเพื่อนสาวยืนยิ้มแฉ่งในชุดพร้อมเที่ยวจึงเปิดประตูให้เธอเข้ามารอด้านใน รอจนเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพากันออกมากินข้าวนี่ล่ะ
“คนที่กำลังคุยด้วย”
“เอ๋ เด็กกว่าหรอพีทบอกว่าน้อง เราจำได้นะ”
หญิงสาวหรี่ตาจับผิด พอพีทพยักหน้าเธอก็ยกมือปิดปากด้วยความตกใจ
“อายุเท่าไหร่”
“อยู่ปีสาม”
“กรี๊ดดดด เป็นอมตะ”
พีทหัวเราะขำ มองเพื่อนที่นั่งกรีดร้องดีดดิ้นอยู่ฝั่งตรงข้าม
“แล้วไปเจอกันได้ยังไง”
“บังเอิญน่ะ”
“เล่ามาเราฟังได้”
พีทถอนหายใจสุดท้ายเขาก็ต้องเล่าไปกินไปโดยมีธิชากรีดร้องทำหน้าฟินอยู่เป็นระยะ
“สนใจน้องเขาหรอ”
“หืม?”
พีทเลิกคิ้วถาม ธิชาวางตะเกียบดื่มน้ำก่อนจะตอบ
“ปกติถ้าไม่สนใจก็จะตัดบทไปตั้งแต่แรกแล้วนี่นา”
“ก็...นิดหน่อย”
“ขอดูหน้าหน่อย”
พีทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าโปรแกรมไลน์แล้วกดรูปภาพโปรไฟล์ของคิวส่งให้เพื่อนดู
“หล่อมาก!!!!!! โอ๊ยทำไมได้แต่ของดี ๆ”
พีทหัวเราะ
“อะไรคือได้แต่ของดี ๆ”
“ก็คนที่พีทคุยแต่ละคนหน้าตาดี ๆ ทั้งนั้น อย่างโยอย่างนี้ เบนซ์อีก โอ๊ยแต่คนนี้หล่อสุด”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก”
“เอ...แต่มองไปตาเขาดูเหมือน...เอ้อไม่มีอะไร”
ธิชาบอกปัดเมื่อเห็นสีหน้าใคร่รู้ของเพื่อน เธอยิ้มหวานก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่น
“ว่าแต่ถ้าโยรู้จะอกแตกตายมั้ย”
“เธอก็รู้ว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับโย”
“แต่โยคิดนี่ หมอนั่นยอมแพ้ที่ไหนขนาดนายปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีกยังไม่ยอมไปไหนเลยไม่รู้จะปักใจอะไรขนาดนั้น”
พีทถอนหายใจวางตะเกียบแล้วดื่มน้ำ
“นั่นสิ เราว่าเราก็ไม่ได้ให้ความหวังโยแล้วนะ เคลียร์กันไปตอนนั้นก็น่าจะจบแล้ว”
“ก็คนมันรัก”
“อย่างนั้นเหรอ”
“ว่าแต่โยมันบอกตัวเองด้วยเถอะ”
ทั้งสองคนชะงักแต่คนละความรู้สึก ธิชารู้สึกอยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ สักทีที่พูดเรื่องที่ไม่น่าพูดขึ้นมา ส่วนอีกคนชะงักเพราะตะกอนในใจถูกกวนให้ขุ่นขึ้นมาอีกระลอก ใบหน้าหล่อปนหวานยิ้มจางแต่แววตาเศร้าจนธิชาเอ่ยขอโทษเสียงสั่น
“ขะ...ขอโทษ เราขอโทษนะพีท”
ชายหนุ่มยิ้มส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกธิชาไม่ได้พูดอะไรผิด”
ใช่เธอพูดไม่ผิดสักนิด
“เอ้อแล้วจะไปไหนต่อไหม”
“เธออยากไปไหนหรือเปล่าล่ะ”
หญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ไปแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปกว่าจะไปกว่าจะกลับมันดึกอ่ะ พรุ่งนี้ไปชิบุย่ากันนะพีท ว่าจะไปดูกระเป๋า”
ร่างสูงโปร่งทำสัญญาณมือโอเคหญิงสาวก็ยิ้มกว้างทันที ไม่บ่อยหรอกที่พวกเขาจะได้บินพร้อมกับเพื่อน ส่วนมากจะคละ ๆ กันไปและพีทเป็นพวกที่ถ้าเขาไม่ค่อยสนิทใจเขาก็จะไม่ค่อยไปไหนด้วย
ออกไปเปิดหูเปิดตาหน่อยคงดี
“ธิชาจะไปตอนกี่โมง เราอยากไปตึกม่วงด้วย”
“สักสิบโมงได้ไหมแล้วบ่าย ๆ เย็น ๆ เรากลับมาตึกม่วงกัน อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมพวกเราเท่าไหร่”
“อื้อเอาอย่างนั้นก็ได้”
“ไปซื้ออะไรที่ตึกม่วงหรอ”
“ขนมน่ะ”
พีทตอบสั้น ๆ หญิงสาวขมวดคิ้วงง
“เอาไปขายหรอ ปกติพีทไม่ชอบกินขนมนี่”
“เอาไปฝากคิว”
เพื่อนสาวยิ้มล้อ คนพูดแสร้งมองนกมองฟ้าแก้อาการเขิน
“รู้สึกหมั่นไส้”
“มาหมั่นไส้อะไรเล่า”
“ก็เพื่อนกำลังจะมีความรัก”
“อย่าเพิ่งเรียกอย่างนั้น”
“แหม ก็มีลุ้นแหละน่า ไปดีกว่าเจอกันพรุ่งนี้นะบาย~”
ธิชาโบกมือลาแล้วเดินเข้าโรงแรมไปก่อน พีทออกมาเดินเล่นตรงสวนสาธารณะใกล้ ๆ โรงแรม อากาศที่ญี่ปุ่นตอนนี้กำลังดีประมาณ 20 กว่าองศาสำหรับพีทถือว่าเป็นอากาศที่ดีมาก เขาเป็นคนขี้ร้อนมากถึงมากที่สุดเรียกว่าเดินออกมากลางแจ้งที่ไทยแปบเดียวเหงื่อก็ไหลเต็มเสื้อได้นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ค่อยชอบไปเดินพวกตลาดนัดจตุจักรหรือตลาดนัดรถไฟ
Rrrr~
พีทสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์มือถือสั่น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นวีดีโอคอลจากเด็กหมี มือเรียวหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะกดรับ
แต่ภาพที่ปรากฏในจอโทรศัพท์กลับไม่ใช่เด็กร่างสูง เป็นน้องเพชรที่เขาเจอแว๊บหนึ่งเมื่อเย็นแล้วก็ผู้ชายอีกสองคนหนึ่งหนุ่มหน้าตี๋กับหนึ่งหนุ่มลูกครึ่งยิ้มแป้นกันอย่างพร้อมเพรียง
พี่พีทททททททท สวัสดีครับจำเพชรได้ไหม
“จำได้ครับ”
แม่งเอ๊ยอย่างน่ารัก
เออเสียงโคตรหวาน
พีทมองอีกสองหนุ่มหันไปคุยกันเองแล้วหันมายิ้มให้เขา เขาเลยยิ้มให้กลับไป
ผมเอ็มครับ
หนุ่มตี๋แนะนำตัว พีทยิ้มแล้วพยักหน้าทักทาย
“สวัสดีครับน้องเอ็ม”
โฮรวววววววววววววว กุอยากได้
น้องเอ็มตีอกชกหัวตัวเองก่อนที่หนุ่มลูกครึ่งจะผลักหัวเพื่อนจนหงายหลังแล้วแทรกตัวมาอยู่ด้านหน้า
พี่พีทไม่ต้องไปสนใจคนบ้าครับ ผมจิมมี่ยินดีที่ได้รู้จักครับ
“ยินดีเช่นกันครับจิมมี่”
เอ่อ...เพชรมึงคุยต่อดิ๊ น่ารักไปว่ะใจกูสั่น
จิมมี่แก้มแดงยื่นโทรศัพท์คืนน้องเพชรที่พอได้โทรศัพท์มาก็ยิ้มแฉ่งน่ารักจนพีทยิ้มตาม
เพชรไม่แปลกใจเลยทำไมคิวถึงชอบพี่พีท
“หืม? ทำไมครับ”
พีทเลิกคิ้วถาม
พี่พีทยิ้มสวย เวลายิ้มแล้วโลกดูสดใสมากเลย
ใช่! เคลิ้มเลย
พีทเห็นเอ็มยื่นหน้าเข้ามาบอก คนตัวขาวหัวเราะเขิน
“ไม่ขนาดนั้นหรอก ว่าแต่คิวไปไหนหรอ”
ลงไปซื้อขนมครับมันแพ้เกม ที่จริงพวกเรารวมหัวกันแหละ พอมันลงไปปุ๊บก็แอบโทรหาพี่พีทปั๊บ
น้องเพชรเล่าเป็นฉาก ๆ พีทรู้สึกเอ็นดูเพื่อนของคิวคนนี้มาก น้องเป็นคนพูดเก่งแล้วก็หน้าตาน่ารักมาก
“โทรหาพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
คนตัวเล็กส่ายหน้า
ไม่มีอะไรครับ ไอ้สองคนนั้นมันอยากเห็นพี่พีทบ้าง เพชรก็อยากคุยกับพี่พีท
“หืม? คุยอะไรครับ”
จะฟ้องครับ คิวนะมันบ่นคิดถึงพี่พีททุกห้านาทีเลย พีคสุดคือมันมาถามพวกเราว่าจะซื้อตั๋วบินไปญี่ปุ่นดีไหม หงุดหงิดงุ่นง่านตั้งแต่เมื่อคืน มันรอพี่พีทถึงเช้าเลยนะครับไม่รู้ได้คุยกันรึยัง
“เมื่อเช้าคุยแล้วครับ”
นั่นล่ะครับ มันรอพี่พีทตื่นมาก็เหมือนจะอารมณ์ดีได้หน่อยนึงแล้วก็มาหงุดหงิดตอนออกไปอ่านหนังสือ ฟ้อง ๆ ๆ มีผู้หญิงมาขอเบอร์มันด้วยครับ
“อืมก็ไม่น่าแปลก”
พีทตอบตามความจริง คนตัวขาวตั้งใจฟังคนตัวเล็กเล่าด้วยความเพลิดเพลิน พูดเก่งจริง ๆ เด็กคนนี้
แต่มันไม่ให้นะครับแถมยังตีหน้ายักษ์ใส่เขาไปอีกต่างหาก แล้วมันก็มองแต่โทรศัพท์อยู่นั่นแหละเพชรรำคาญเลยจะเอาโทรศัพท์มันไปโยนทิ้งแม่น้ำ แต่มันตามมาล็อคคอแล้วจับเพชรซุกจั๊กแร้มันอ่ะพี่พีท ฮึ่ย!
พีทหัวเราะขำ คนตาเฉี่ยวใส่เสียงและอารมณ์จัดเต็มมาก
“คิวบอกแล้วครับว่าเพชรจะเอาโทรศัพท์ไปโยนทิ้ง”
ชิส์ ไอ้ขี้ฟ้อง
คนตัวเล็กทำปากยื่น
อ๋อ ๆ เล่าต่อครับแล้วจากนั้นพี่พีทก็โทรมา คิวมันงอนพวกเราด้วยแหละ
“งอนทำไมครับ”
มันหวงพี่พีทครับ พวกเราแค่อยากเห็นหน้าเอง ดีนะที่เพชรแค่โดนตบหัวทิ่ม มันน่ะถ้าสิ่งไหนหรืออะไรที่มันชอบมาก ๆ มันจะชอบเก็บไว้คนเดียวครับ ขี้หวงสุด ๆ ไปเลยไอ้หมีเพื่อนยาก
“อ่า...อย่างนั้นเหรอ”
คึคึ พี่พีทเขินด้วยแหละ น่ารักจัง
เฮ้ย!!!! มึงทำอะไรกัน!
เชี่ยแล้วทำไมมาไวจังวะ เอ่อ...คิว
พรึ่บ!
พีท!
เด็กหมีเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าพีทอยู่ในสายก่อนร่างสูงใหญ่จะหันไปมองเพื่อนทีละคนด้วยสายตาเย็นเยียบ
ก็แค่อยากเห็น
อือ ไม่โกรธเขาสิ
พีทหลุดขำเพราะคนที่พูดประโยคแสนคิขุนั้นไม่ใช่น้องเพชรแต่อย่างใดกลับเป็นหนุ่มลูกครึ่งตัวพอ ๆ กับเด็กหมีของเขาเห็นจะได้ คิวตวัดสายตากลับมาที่เขาก่อนจะหน้างอ
“อย่าโกรธเพื่อนเลยครับ”
ฮึ่ย! มันคอลมาหาพีทนานเท่าไหร่แล้วครับ ไอ้พวกเหี้ย! ตั้งแต่กูลงไปเลยใช่มั้ย!
ปลายประโยคคิวหันไปเสียงดังใส่เพื่อน พีทเห็นว่าสามคนนั่งเรียงหน้ากระดานกันก้มหัวพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
เด็กพวกนี้น่ารักดี
กูจะฆ่าพวกมึง
“คิวครับ”
ครับ
ร่างสูงหันมาตอบรับเขา ใบหน้าหล่อยังฉายแววหงุดหงิดพีทจึงยิ้มหวานส่งไปให้
“ไม่โกรธเพื่อนสิ เขาแค่อยากรู้จักพีทหรือคิวไม่อยากให้รู้จัก”
ไม่ใช่ครับ ตั้งใจจะแนะนำอยู่แล้วแต่อยากแนะนำต่อหน้า พวกแม่ง! รู้ว่าคิวหวงมันก็ยิ่งแกล้ง
“หมีดุ”
พีทย่นจมูกใส่ คิวชะงักถอนหายใจเฮือกมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขยี้ผมตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง
ไม่ได้จะใส่อารมณ์กับพีทนะครับ ขอโทษครับ
คนหน้าขาวส่ายหน้า
“ไม่ได้ว่าอะไรครับ แล้วกลับมาถึงห้องกันนานแล้วหรอ”
แปบเดียวเองครับ แล้วพีทกินอะไรหรือยัง
“อื้อเพิ่งกินเสร็จเลยออกมาเดินเล่นแถว ๆ โรงแรม”
อากาศดีไหมครับ
“มาก ๆ เลย”
น่าอิจฉา
“ปิดเทอมแล้วก็มาเที่ยวสิ”
พีทไปกับผมไหม
พีทอมยิ้ม แกล้งสักหน่อยดีกว่า
“ไม่รู้คิดดูก่อน”
และก็เป็นอย่างที่เขาคิด คิวหน้ามุ่ยเหมือนเด็กถูกขัดใจ คนตัวขาวหลุดหัวเราะออกมาเด็กปลายสายยิ่งหน้ามุ่ย
“ว้า~ หมีงอน”
ง้อเลย
“มีงี้ด้วย”
ก็...ไม่รู้แหละง้อเลย
“เดี๋ยวซื้อขนมไปฝาก ดีกัน ๆ น้า”
พีทเอียงคอแล้วยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้า คนเก๊กขรึมหลุดยิ้มกว้างแล้วยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าเช่นกัน
“ดีกันแล้วเนอะ”
ครับ
พรุ่งนี้ไปไหนไหมครับ
“ก็ไปชิบุย่า คิวอยากได้อะไรไหม”
ยังไม่มีครับ ช่วงนี้คิดอะไรไม่ออกนอกจากเรื่องสอบกับคิดถึงพีท
ฉ่า~~~~
พีทรู้สึกว่าแก้มตัวเองร้อนฉ่าเพราะคำพูดของอีกคนที่พูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ดูหน้าเขาสิพูดออกมาได้ไม่ทุกไม่ร้อนเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
มันน่านัก
แล้วหัวใจนี่จะเต้นเร็วไปไหน!
tbc
:katai5: ค่อย ๆ กระดึ๊บ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลงให้อีกตอนค่า
-
ธิชาตาคิวดูเหมือนอะไรเหรอ :hao4: :hao4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อือหือเพิ่งอ่านเจอ น่ารักมากกก หวังว่าอดีตพีทจะไม่ทำให้ลังเลนะ
-
น่ารักจังเลยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
-7-
และวันที่คิวรอคอยก็มาถึง ร่างสูงใหญ่ออกไปส่งงานที่มหาวิทยาลัยตอนเช้า กะเวลาว่าเที่ยง ๆ ค่อยออกไปสนามบินโดยนั่งแอร์พอร์ตลิงก์ไปเพราะยังไงก็ต้องขับรถของพีทกลับ ที่จริงจิมมี่เพื่อนรักก็อาสาไปส่งแต่เขายังเคืองพวกมันเมื่อวันก่อนอยู่
หึ อยากเห็นนักใช่ไหม กูไม่ให้พวกมึงเห็นหรอก แบร่!
พีทแลนด์ประมาณบ่ายสอง คนตัวขาวให้เขาไปรอที่สตาร์บัคในสนามบินเพราะว่าอีกคนต้องไปเอารถที่อาคารจอดรถของบริษัทก่อนแล้วค่อยขับวนเข้ามาในสนามบิน
อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เจอกันแล้ว คิวรู้สึกหัวใจพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งที่เขาสองคนก็วีดีโอคอลหากันทุกวันแต่ในความรู้สึกของคิวมันยังไม่พอ อยากเจอตัวเป็น ๆ ถึงจะสัมผัสอะไรไม่ได้มากแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ คิวก็พอใจแล้ว
“รับอะไรดีครับ”
“เอาม็อคค่าเย็นแก้วใหญ่แล้วก็แมนดารินมัฟฟินครับ”
“สองรายการ 315 บาทครับ”
รับใบเสร็จพร้อมเงินทอนมาเดินไปหาที่นั่งตรงมุมร้านวางกระเป๋าแล้วเดินไปรอรับขนม วันนี้เขาหยิบชีทติดมือมาอ่านอยู่สองสามปึก คงพออ่านได้เยอะระหว่างรอพีทมาถึง ร่างสูงนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ เปิดเพลงฟังเพื่อตัดเสียงรบกวนภายนอกจนรู้สึกเหมือนมีใครมายืนมองจึงเงยหน้าขึ้น
“ว่าแล้วว่าต้องใช่คิว”
หญิงสาวยิ้มหวานก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงตรงข้าม คิวเลิกคิ้วมองก่อนจะเรียกชื่ออีกคนอย่างไม่มั่นใจ
“มายด์?”
“ดีใจจังเลยจำเราได้ด้วย”
“มาทำอะไรที่นี่ครับ”
คิวถามออกไปอย่างสุภาพ เขาไม่ค่อยรู้จักเธอเท่าไหร่ ที่รู้จักเพราะจิมมี่มันบอกว่าเธอค่อนข้างสนใจในตัวเขาเคยเจอที่งานมหาลัยอยู่สองสามครั้งแต่เขาไม่ได้สนใจอะไรก็รู้กันอยู่ว่าเขาไม่ได้ชื่นชอบผู้หญิง
“มารับแม่ค่ะ คิวล่ะมาทำอะไรหรอ”
“มารับพีทครับ”
“พีท? เพื่อนหรอคะ”
หญิงสาวค่อนข้างมั่นใจว่าคนรอบตัวชายหนุ่มที่เธอแอบชอบมานานไม่มีใครชื่อพีทจึงเอ่ยถามออกไปหวังว่าคงจะไม่ใช่...
“พีทเป็นคนรักครับ”
มายด์ยิ้มเจื่อนเข้าใจในทุกคำพูดของคิวเป็นอย่างดีแต่เธอก็ปรับสีหน้ากลับมายิ้มสดใสได้ในพริบตา
“อะ...เหรอคะ แล้วแฟนคิวกลับมาจากที่ไหนหรอ”
“จากญี่ปุ่นครับ”
หญิงสาวตาโต
“จากนาริตะหรือเปล่าคะ”
พอคิวพยักหน้าเธอก็ฉีกยิ้มกว้าง
“พอดีเลยแม่เราก็กลับมาจากนาริตะเหมือนกันไปรอรับพร้อมกันไหมคะ”
เธอเอ่ยชวนอย่างกระตือรือร้น แต่ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับพูดปฏิเสธ
“พีทเป็นลูกเรือครับ ไม่ได้ออกทางนั้นหรอก เดี๋ยวผมรอเขาไปเอารถที่ตึกจอดรถบริษัทแล้วเดี๋ยวเขาวนเข้ามาหา”
“ฟังดูยุ่งยากจัง”
“ไม่หรอกครับ อีกอย่างผมเป็นคนดึงดันจะมารับเขาเองนี่นา”
รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหัวใจกระตุกหากแต่ก็เหี่ยวลงอย่างฉับพลันเพราะรู้ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้มีไว้ให้ตนและเธอมั่นใจว่าคิวไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้กับแฟนคนไหนของเจ้าตัว
“จริงจังหรอคะ”
“ครับ?”
มายด์สูดลมหายใจลึกก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยออกมา ดวงตากลมใสจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มที่เธอหมายปองมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
“กับคนนี้...คิวจริงจังหรอคะ คิวอาจจะไม่รู้...แต่สำหรับคนที่แอบชอบคิวมานานอย่างเราดูออกว่าคิวไม่เคยยิ้มแบบนี้กับใคร”
คิวมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างประเมิน เธอเป็นคนสวยใบหน้ารูปไข่ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าดูสมบูรณ์แบบไม่แปลกที่เธอจะเป็นคนที่มีความมั่นใจ แต่สำหรับเขาที่ตอนนี้ความรักบังตาเห็นอะไรก็เป็นหน้าพีทไปหมดความสมบูรณ์แบบของเธอนั้นไม่ได้ส่งผลอะไรสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย
“ครับ”
เนิ่นนานที่ทั้งคู่จ้องตากัน หญิงสาวพยายามแววสั่นไหวในดวงตาคู่คมนั้นแต่ก็ไม่พบ เธอถอนหายใจยาวรู้สึกอิจฉาคน ๆ นั้นของคิวขึ้นมา ถ้าจะผิดมันคงผิดตั้งแต่ที่เธอเกิดเป็นผู้หญิงแล้ว เรื่องนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับมดลูกจริง ๆ สุดท้ายมายด์จึงได้แต่ยิ้มให้อีกคน คิวยิ้มรับ
“เราไปก่อนนะ”
“ครับ กลับบ้านดี ๆ นะ”
“ค่ะ”
Rrrrrrrr
“ถึงแล้วหรอครับ”
คิวยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ได้ยินเสียงหวานตอบกลับมายิ่งยิ้มกว้างขึ้น
ครับ เดี๋ยวคิวลงมารอพีทที่ชั้นสองประตูสามนะครับทางด้านนอก
“ได้ครับ พีทจะถึงแล้วใช่ไหม”
ช่ายยยยยย อีกประมาณสามนาทีถึง
“นั้นเดี๋ยวผมรีบไปครับ”
ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ตรงนั้นพอจอดรอได้
“ไม่เกี่ยวหรอกครับผมอยากเจอหน้าพีทเร็ว ๆ ต่างหาก”
มือใหญ่กวาดทุกอย่างลงกระเป๋าด้วยความรวดเร็วแล้วรีบออกจากร้านลงบันไดเลื่อนมาชั้นสองเดินออกมาที่ประตูสามที่นัดกับคนตัวขาวไว้ เห็นป้ายทะเบียนที่คุ้นเคยมาแต่ไกลก็เผยรอยยิ้มกว้างเหมือนเด็กที่ผู้ปกครองมารับกลับบ้าน รถคันเล็กจอดสนิทตรงหน้าสองขายาวก้าวไปยังฝั่งคนขับเคาะกระจกให้คนด้านในเปิด
“มีอะไรหรอครับ”
พีทเปิดกระจกมาถามเด็กหมีที่ยิ้มกว้างหน้าบานอยู่ด้านนอกสงสัยว่าทำไมอีกคนไม่ขึ้นรถมาเสียที
“เดี๋ยวผมขับให้ครับพีทเพิ่งกลับมาเหนื่อย ๆ”
“เอาอย่างนั้นหรอ”
เมื่อเห็นอีกคนพยักหน้าขันแข็งพีทก็ยอมแพ้ คนตัวขาวปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถลงมาเปลี่ยนให้คิวเข้าไปนั่งแทน ร่างสูงโปร่งเดินอ้อมมาเปิดประตูด้านข้างคนขับ
“อ่ะ..”
ยังไม่ทันที่พีทจะได้รัดเข็มขัดนิรภัย ร่างโปร่งบางก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดอุ่นพีทตกใจในตอนแรกเกือบจะผลักอีกคนออกห่างแต่เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหูทำให้คนตัวขาวได้สติ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับพีท คิดถึงที่สุดเลย”
จมูกโด่งฝังลงบนไหล่บาง ภายในรถเงียบจนพีทสามารถได้ยินเสียงหัวใจของเขาทั้งสองคน
มันเต้นเร็วและรัว
เป็นจังหวะเดียวกัน
แขนขาวค่อย ๆ ยกขึ้นกอดตอบเด็กร่างหมี คิวกระชับอ้อมกอดอีกคนให้แน่นขึ้น
“ขอบคุณที่มารับกลับบ้านนะครับ”
ทั้งสองกอดกันอยู่สักครู่ก่อนที่คิวจะเป็นฝ่ายผละออกอย่างเสียดาย เขาเกรงว่าถ้านานกว่านี้รถทางด้านหลังอาจจะบีบแตรไล่ให้ได้อายกันไปข้างและกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรอีกคนมากว่าการกอด
ยิ่งได้สัมผัสยิ่งอยากสัมผัสมากขึ้น
“หิวไหมครับ”
แทนคำตอบรับคนตัวขาวพยักหน้าหงึกหงัก ไม่รู้ว่าคิวคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่าแต่เขารู้สึกว่าพีททำตัวน่ารักขึ้น แก้มขาว ๆ ปากแดง ๆ ทำไมมันดูน่ารักได้ขนาดนี้วะ คิวหมั่นเขี้ยวจนอยากจับอีกคนเข้ามาฟัดแก้ม แต่กลัวว่าถ้าทำจริงจะได้ฝ่าเท้าพีทมาประทับบนหน้าเป็นของขวัญแทน
“กินอะไรดีครับ”
“คิวเลือกเลยครับ ครั้งที่แล้วพีทเลือกไปแล้ว”
“อืม...พีทง่วงไหมครับ”
คนตัวขาวเลิกคิ้วมองเด็กร่างหมีที่ขับรับอยู่
“หน้าพีทดูง่วงขนาดนั้นเลยหรอครับ”
พีทหัวเราะน้อย ๆ เมื่ออีกคนพยักหน้า ก็จริงอยู่ว่าเขารู้สึกง่วงนิดหน่อย เป็นปกติอยู่แล้วหลังทำงานเสร็จแต่พีทก็ยังรู้สึกไหวอยู่
“ไม่มากครับ ก็...เดินเที่ยวได้นะ”
คิวอมยิ้มที่อีกคนรู้ทันความคิดของเขา จริง ๆ แล้วเขาอยากพาพีทไปกินข้าวแล้วก็เดินเล่นนิดหน่อยเพราะคิวอยากผ่อนคลายจากการอ่านหนังสือบ้าง แต่เห็นตาปรือ ๆ ของคนตัวขาวแล้วก็อยากจะล้มเลิกความคิด
“ไหวแน่นะครับ”
“อื้อ แน่ครับ”
พีทตอบรับเสียงหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มหวานที่ทำเอาคิวแทบแหกโค้งเพราะหัวใจเต้นแรงเกินไป
“ถ้าอย่างนั้นช่วยไปกินข้าวแล้วไปเดินเล่นกับผมสักชั่วโมงสองชั่วโมงได้ไหมครับ”
“ครับผม”
“แถวนี้มีร้านอาหารเหนือที่ผมชอบอยู่เราแวะกินกันก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวพีทช่วยไปเดินเลือกของขวัญเป็นเพื่อนผมหน่อย”
“เนื่องในโอกาสอะไรครับ”
“วันเกิดคุณแม่ครับ”
“ให้พีทช่วยเลือกจะดีหรือ”
คิวขมวดคิ้ว ก่อนที่มือใหญ่จะเลื่อนมาแตะลำคอขาวแผ่วเบา
“ว่าแล้วเชียว”
“หืม?”
พีทเลิกคิ้วถามไม่ได้ผละหนีจากสัมผัสอุ่น
“พีทตัวอุ่น ๆ นะครับจะไม่สบายรึเปล่า”
คิวบอก เขารู้สึกได้ตั้งแต่ตอนที่กอดคนตัวขาวแต่ก็คิดว่าเพราะแอร์ในสนามบินมันเย็น จนมาชัดเจนตอนฟังเสียงพีทนี่แหละ
“อือ...นิดหน่อยเมื่อวานที่ญี่ปุ่นฝนตก”
“ถ้าอย่างนั้นเราซื้อของกลับไปกินที่คอนโดดีกว่าครับ”
“เห? ไม่เป็นไรพีทไม่ได้เป็นอะไรมากครับไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก”
“แล้วพรุ่งนี้มีบินไหมครับ”
คนตัวขาวส่ายหน้า
“มีวันอาทิตย์ครับ”
“เจ็บคอไหม”
พีทพยักหน้า
“นิดหน่อย”
“ถ้าไม่ไหวบอกเลยนะครับเราจะได้กลับคอนโดกันเลย”
“ครับ แต่ว่าพีทขอไปกินข้าวอย่างเดียวได้ไหม วันเกิดคุณแม่คิวเมื่อไหร่ครับ”
“ได้ครับ ผมก็จะให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เรื่องของขวัญวันเกิดคุณแม่ค่อยไปซื้อกันก็ได้ครับยังมีเวลาอีกนาน”
“ครับ แต่จับพอแล้วเนอะ ขับรถมือเดียวไม่ดีนะครับ”
พีทอมยิ้มแกล้งเด็กหมีที่สะดุ้งเล็กน้อยแล้วละมือใหญ่ออกจากลำคอเขาไปเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ แก้มคนตัวใหญ่ขึ้นสีจางพีทยิ้มเอ็นดูกับภาพที่เห็น ไม่นานรถคันเล็กของพีทที่มีหนุ่มหน้าหล่อดีกรีคิ้วท์บอยมหาลัยเป็นสารถีก็ขับเข้ามายัง อเวนิวเล็ก ๆ แห่งหนึ่งใกล้สนามบินทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันลงมา
พีทแทบจะไม่เคยมาที่นี่เลยปกติแล้วทำงานเสร็จเขาก็ขับรถออกจากบริษัทขึ้นมอเตอร์เวย์ตรงยาวกลับคอนโด ซื้ออะไรแถว ๆ นั้นกินแล้วก็หลับยาวถึงอีกวัน และโดยเฉพาะวันนี้ที่พีทรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ใจเขาอยากกลับไปนอนพักแทบตายแต่สงสารเด็กหมีที่อุตส่าห์มารอรับแล้วยังรอยยิ้มดีใจนั่นอีกทำให้พีทขัดใจอีกคนไม่ลง
“ร้านอาหารเยอะดีนะเนี่ย”
พีทมองซ้ายมองขวาตอนนี้เขาถอดสูทตัวนอกออกมาคล้องไว้ที่แขน ร่างสูงโปร่งในชุดทำงานของเจ้าตัวคิวรู้สึกเหมือนพีทมีออร่าแผ่ออกมาอย่างไรชอบกล ดูดีจริง ๆ คน ๆ นี้ ตัดสินได้จากสายตาหลายคู่ไม่ว่าจะชายหรือหญิงที่มองมายังคนตัวขาวของเขาด้วยแววตาชื่นชมและเคลิ้มฝัน ทำเอาเขาในชุดเสื้อช็อปกางเกงยีนส์หมองไปเลย
คิวส่งสายตาเย็นเยียบไปยังคนรอบข้างและจะเย็นเป็นพิเศษกับพวกผู้ชายที่มองตามพีทตาเยิ้มเด็กหุ่นหมีเดินประชิดพีทก่อนจะหันมาฉีกยิ้มแฉ่งให้คนตัวบาง
“ใช่ครับ มาทางนี้เลยครับพีทร้านอยู่ทางนี้”
คิวตีเนียนโดยการยกมือแตะเอวให้อีกคนเดินตามแรงของตนเองแล้วหันมายักคิ้วใส่พวกผู้ชายที่มองตามพีทแบบผู้ชนะโดยที่คนตัวขาวไม่ได้รู้สักนิด คิวเลิกสนใจพวกริ้นไรกลับมาเดินพาอีกคนไปที่ร้านดี ๆ แต่สายตาคมดันสังเกตุเห็นสีหน้าของอีกคนเสียก่อน
“ทำไมหน้าซีดจังครับ”
คิวหยุดการก้าวเดินทำให้พีทหยุดด้วย ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงและคราวนี้พีทก็ไม่คิดจะโกหกอีกคนแต่อย่างใด
“พีทรู้สึกปวดหัวครับคิว”
“เรากลับกันเลยดีกว่าครับ”
ร่างสูงจับข้อมืออีกคนทำท่าจะดึงกลับแต่พีทรั้งไว้
“ไหน ๆ ก็มาแล้วนะครับ”
“คราวหน้าก็มาได้ครับ”
น้ำเสียงดื้อดึงของคิวบ่งบอกว่าครั้งนี้เขาจริงจัง พีทถอนหายใจเล็กน้อยรู้สึกได้ว่าลมหายใจของตัวเองร้อน คนตัวขาวเปลี่ยนมาจับมือใหญ่บีบเบา ๆ
“ถ้าอย่างนั้นซื้อกลับไปกินที่บ้านกันนะครับ”
คิวยังคงยืนนิ่ง พีทเลยเขย่าแขนอ้อน
“นะครับ”
คิวถอนหายใจแรง เจอแบบนี้เขาจะไปไหนรอด ร่างสูงคว้ามือนิ่มมากุมไว้แล้วพากันเดินเข้าไปในร้าน คิวขมวดคิ้วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอาหารร้านนี้มีแต่อาหารเหนือรสจัดซึ่งพีทก็สังเกตเห็นคนตัวขาวเลยจัดการดึงเมนูมาสั่งเอง ขืนให้คิดมากกว่านี้มีหวังหมียักษ์ได้ลากเขาออกนอกร้านแล้วไปเข้าร้านโจ๊กแทนแน่ ซึ่งโจ๊กกับพีทเป็นอะไรที่ไม่ถูกกันอย่างแรง มันแหยะปรุงยังไงก็ไม่อร่อยแถมยังไม่อิ่มอีก
“เท่านี้ครับทั้งหมดห่อกลับบ้านนะครับ”
พีทยื่นเมนูคืนพนักงานจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วลากร่างสูงมานั่งรอ
“มันมีแต่ของเผ็ด ๆ นะครับพีทจะกินได้หรอเจ็บคออยู่ด้วยผมว่าเดี๋ยวเราแวะซื้อโจะ.....”
พีทรีบยกมือห้ามพร้อมส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอาไม่กินโจ๊ก”
“หืม? ทำไมครับ”
“ไม่ชอบ ไม่กิน!”
พีทหน้าบึ้ง คนที่เครียดเพราะเป็นห่วงคนตัวขาวอยู่ถึงกับหลุดยิ้ม คิวยกมือขึ้นเท้าคางมองใบหน้าบึ้งตึงด้วยความเอ็นดู
“ป่วยแล้วงอแงหรอครับ”
“อะ..”
พีทสะดุ้งแล้วกลบเกลื่อนด้วยการหันไปมองทางด้านนอกแล้วบ่นงึมงำ
“เปล่าซะหน่อย ก็ไม่ชอบ”
คิวยิ้มกว้างกับท่าทางน่ารักของอีกคน ใบหน้าหล่อพยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงรับรู้แต่รอยยิ้มยังคงไม่เลือนหายไป พีทหันมาถลึงตาใส่ เขาเผลอหลุดมาดทำตัวงอแงใส่อีกคนไปเป็นปกติอยู่แล้วเวลาที่เขารู้สึกไม่สบายถ้าอยู่กับคนที่บ้านเขาจะงอแงทำตัวเปลี้ย ๆ ให้แม่ดูแลเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ โตมาเมื่ออยู่ไกลแม่พีทก็จะอ้อนงอแงใส่เพื่อนสนิท จนมาถึงคิวที่พีทอดจะแปลกใจกับตัวเองไม่ได้
อะไรทำให้เขาเผลอทำตัวแบบนั้นไปได้นะ
น่าขายหน้าจริง ๆ
“น่ารัก”
“น่ารักบ้าอะไรเล่าเงียบไปเลย”
คิวหัวเราะเอ็นดู พีทเวอร์ชั่นป่วยก็ดีเหมือนกันนะ ปกติแล้วคนตัวขาวชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่ถามว่ามันดูสมวัยไหมมันก็ดีนั่นแหละแต่เขาก็ชอบให้พีทงอแงแบบนี้ด้วยมันน่ารักน่าหยิกจริง ๆ ให้ตายดูสิแก้มแดง ๆ ที่คาดว่าน่าจะเป็นเพราะพิษไข้ริมฝีปากสีสดที่ยื่นออกมาคล้ายอาการงอน คิวสาบานจากใจว่าถ้าอยู่ในห้องกันสองคนคงไม่แคล้วได้จับคนตัวบางมาจูบให้หายหมั่นเขี้ยวแน่ ๆ
“พีท?”
เสียงทุ้มหวานที่พีทคุ้นเคยดังขึ้นเรียกให้ทั้งสองคนที่นั่งรออาหารอยู่หันไปมองก่อนที่คนตัวขาวจะเบิกตากว้างพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
“จุน!”
พีทลุกขึ้นรีบเดินไปหาคนที่ตนเรียกว่าจุนทันที คิวมองร่างสูงที่ยืนยิ้มรับพีทที่เดินไปหาด้วยความเคลือบแคลง
“ว่าแล้วว่าต้องใช่มึงแน่ ๆ”
“มาได้ไงอ่ะ”
“กูมากินข้าว เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอกันเลย เดี๋ยวนะมึงป่วยหรอ”
ไม่ว่าเปล่าเจ้าของชื่อจุนก็ถือวิสาสะวัดไข้คนตัวขาว คิวรู้สึกคิ้วกระตุกแต่เขาก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดี
“อือปวดหัวอ่ะ”
แล้วอะไรคือการที่พีทอ้อนมัน! ไอ้หน้าขาวนั่น เออคิวยอมรับว่ามันหล่อแต่เขาก็มั่นใจว่าตัวเองหล่อกว่า มั่นใจมาก ๆ ด้วย!
“รีบกลับไปนอนเลย”
“รออาหารอยู่”
“อือ แล้วมากับใคร”
พีทเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาเผลอลืมเด็กหมี ร่างสูงโปร่งหันกลับมาหาก็พบสีหน้าบึ้งตึงของเด็กยักษ์มองเขม็งมาที่เขาและจุน
“หึหึ”
จุนหัวเราะในลำคอ เดาสีหน้าได้ไม่ยากเลย
“เดี๋ยวนี้คบเด็ก?”
“พูดมากว่ะ ปกติมึงไม่ได้พูดมากแบบนี้นี่”
คนตัวขาวหน้ามุ่ย เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับร่างสูงของอีกคนเดินตามมา
“จุนนี่คิว คิวครับนี่จุนเพื่อนสนิทพีทครับ”
“สวัสดีครับพี่จุน”
ถึงคิวจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจที่ถูกคนตัวขาวลืมแต่ด้วยมารยาททางสังคมที่ถูกสอนมาอย่างดีแล้วเขาไม่สามารถทำท่าทางไม่ดีกับอีกคนได้ โดยเฉพาะคนที่พีทบอกว่าเป็นเพื่อน
“สวัสดีครับ พี่เป็นแค่เพื่อนไม่ต้องคิดมาก”
เสียงทุ้มหวานยิ้มตอบอย่างรู้ทัน
“ครับ”
คิวตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พีทนั่งลงข้าง ๆ เขามีจุนนั่งตรงข้าม
“แล้วมิกไปไหน”
“จอดรถ”
พีทพยักหน้าเข้าใจพอดีกับพนักงานยกถุงอาหารมาให้พอดี ทั้งสองลุกขึ้นเตรียมตัวกลับโดยที่คิวแย่งถุงทั้งหมดไปถือเองคนเดียว
“ถ้าอย่างนั้นกูกลับก่อนนะ”
“อือ ว่าง ๆ ค่อยนัดเจอกัน”
“นั่น มิกมาพอดี”
พีทมุ่ยหน้าไปทางประตูทางเข้า จุนมองตามพยักหน้าแล้วกันกลับมาเขียนรายการอาหาร
“สวัสดีมิก”
“อ้าว สวัสดีพีท”
“คิวนี่มิกแฟนจุน”
“อะ สวัสดีครับพี่มิก”
มิกเลิกคิ้วมองก่อนจะหันมาหาพีทอย่างขอคำตอบ
“เอ่อ...นี่คิว”
“อ่าฮะ แล้วคิวเป็นใคร”
พีทเม้มปากแน่น เจอไอ้คู่รักจอมกวนเล่นเข้าให้แล้วไหมล่ะ พีทหันไปมองจุนอย่างขอความช่วยเหลือแต่เพื่อนหน้าหล่อก็ได้แต่อมยิ้มอย่างนึกสนุก
“ผมเป็นคนที่เข้ามาจีบพีทครับ”
“พีท? หึหึ”
เสียงทุ้มหวานของจุนดังขึ้นก่อนเสียงหัวเราะในลำคอจะตามมา มิกก็ไม่แพ้กันภายใต้ใบหน้านิ่งสงบของหนุ่มแว่นนั้นพีทรู้ดีว่ามันกำลังสนุกที่ได้แกล้งเขา ดูจากแววตามันสิ! พวกเพื่อนบ้า
“เอาเป็นว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคิว”
“ครับพี่มิก”
คิวก้มหัวให้คนอาวุโสกว่า พอได้รู้ว่าทั้งสองคนนี้เป็นแฟนกันความเคลือบแคลงใจที่เคยมีก็หายไป
“คิวพีทปวดหัว”
เสียงหวานเอ่ยเรียกใบหน้างอง้ำทำให้เพื่อนทั้งสองคนหลุดหัวเราะ
“พากลับบ้านเถอะคิว งอแงใหญ่แล้วป่วยแล้วเป็นแบบนี้ทุกที”
“พูดมาก ปกติไม่เห็นพูดมากขนาดนี้”
พีทว่าเพื่อน คนถูกว่ายิ้มขำก่อนจะโบกมือไล่
“ไปเลยไป”
“เชอะอยากอยู่ตายล่ะ”
ว่าแล้วคนตัวขาวก็เดินลิ่วออกจากร้านไปเลยร้อนถึงคิวสาวเท้าตามแทบไม่ทันแต่ก่อนไปเสียงทุ้มหวานก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“ดูแลดี ๆ นะพีทไม่เคยปล่อยให้ใครได้ใกล้ขนาดนี้”
“ครับ! ผมจะดูแลพีทอย่างดีครับ”
คิวตอบกลับด้วยเสียงมั่นใจก่อนจะก้มหัวลาทั้งคู่รีบตามพีทไป
“ดูเข้าท่าดีนะเด็กคนนั้น”
คล้อยหลังทั้งคู่ไป มิกก็พูดขึ้นมา
“อืมแววตามั่นคงดี”
มิกพยักหน้าเห็นด้วย
“มีความสุขสักทีนะพีท”
จุนเปรยเบา ๆ มองตามแผ่นหลังบางของเพื่อนไปจนสุดสายตา
“ช้า”
พีทยืนพิงรถเอ่ยว่าเด็กร่างหมีที่เพิ่งเดินตามมาสมทบ
“ก็ของเยอะนี่ครับ”
“สมน้ำหน้าเขาจะช่วยถือก็ไม่ยอม”
คิวยิ้มแล้วส่ายหน้า
“ไม่เอาพีทป่วยอยู่”
ว่าพร้อมกับปลดล็อคประตูเอากับข้าววางไว้ด้านหลังแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ หันไปมองคนตัวขาวที่นั่งพิงเบาะหลับตาก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ไปหาหมอไหมครับ”
คนหลับตาอยู่ส่ายหน้า
“แต่ตัวเริ่มร้อนแล้วนะครับ”
“นอนเดี๋ยวก็หาย”
“โอเคครับแต่ถ้าไม่หายผมจะพาพีทไปหาหมอนะ”
พีทย่นหน้า
“ไม่อยากไป”
“ดื้อ”
“นี่!”
คิวหัวเราะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
“ก็ดื้อจริง ๆ นี่ครับ”
“ไม่ได้ดื้อแค่ไม่อยากไป”
“นั่นแหละที่ดื้อ”
“พีทเป็นพี่นะ!”
คนตัวขาวหน้างอแต่อีกคนก็ไม่มีท่าทีสลดแต่อย่างใด แถมยังส่งมือมาทาบหน้าผากวัดไข้พีทหมั่นไส้เลยหันหน้าหนีแต่คิวก็เอื้อมมือตามมาจับจนได้
“แล้วที่ไหนเขาบัญญัติไว้ว่าคนเป็นพี่จะดื้อไม่ได้กันครับ ผมไม่ได้ว่าอะไรพีทสักหน่อย ผมแค่เป็นห่วง”
คนตัวขาวมีท่าทีอ่อนลงก่อนจะพรูลมหายใจร้อนออกมา
“พีทไม่ค่อยชอบโรงพยาบาลเลย กินยาก็หายจริง ๆ นะครับคิว”
เสียงหวานที่เริ่มแหบเอ่ยอ้อน เล่นเอาคิวใจอ่อนยวบแล้วยังแก้มขาวที่เอนซบฝ่ามือของเขาราวกับลูกหมาตัวน้อย ๆ อีก คนตัวใหญ่รู้สึกหัวใจจะวายเพราะความน่ารักของอีกคนแอทแท็กเข้าอย่างจัง
ป่วยสักอาทิตย์ได้ไหมครับพีทถ้าจะขี้อ้อนขนาดนี้ คิวยอมดูแลตลอด 24 ชม. แบบไม่ปล่อยให้ออกไปไหนเลย
tbc
มุ๊งมิ๊งฟรุ้งฟริ้ง ตอนหน้าเจอวันป่วย ๆ ของพี่พีท น้ำตาลท่วมจอ สปอย อิอิ
:katai2-1: :mew1: :katai3:
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
-
พี่พีทป่วยแล้วอ้อนแบบนี้คิวหลงหนักแน่ๆ ว่าแต่สงสารเพื่อนคิวอยากเห็นพี่พีทก็เจอคนขี้หวง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พีทอ้อนมากๆ เกิดคิวอดใจไม่ไหวจับปล้ำทำไงนี่ 5555555555
-
พีทดื้อน่าตีมาก ^^ อ้อนน้องเยอะๆเลย
-
อื้อหืออออพี่พีทนี่แบบอ่อยไม่รู้ตัวสินะๆ
-
พี่พีทน่ารักจังง
-
โอ้ยยยย เรื่องนี้คือดีต่อใจ
ชอบนิสัยทั้งคู่เลย แล้วก็เนื้อเรื่องดูสมเหตุสมผลดูฟีลกู๊ดอ่านได้เรื่อยๆคือดีต่อใจ ง่อววว
ขอบคุณค่ะ มาต่อไวๆนะคะ รออ่าน o13
-
:o8: :-[ :o8: :-[
-
เออ น่ารักดีแหะ
-
-8-
“งือออ”
“พีท...พีทครับตื่นก่อนครับถึงห้องแล้ว”
คิวลูบแก้มคนตัวขาวแผ่วเบาเป็นการปลุกอีกคน ร่างสูงใหญ่ขมวดคิ้วเพราะความร้อนจากตัวคนตัวขาวเริ่มสูงขึ้น พีทค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาดวงตาใสฉ่ำน้ำและแดงเรื่อ
“ปวดหัว”
“ไหวไหมครับ”
คนถูกถามเม้มปากแน่นถ้าบอกความจริงว่าไม่ไหวหมียักษ์ต้องพาเขาไปโรงพยาบาลแน่ ๆ คิดได้ดังนั้นจึงพยักหน้าตอบกลับไปด้วยเสียงแหบพร่า
“ไหวครับ”
“มาครับผมช่วย”
คิวเดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับคอยพยุงคนตัวขาวขึ้นมา พีทรู้สึกปวดหัวมากกระบอกตาร้อนผ่าวตอนนี้คนตัวขาวอยากจะหายไปแล้วโผล่ไปที่เตียงนอนเลยเสียด้วยซ้ำ
“เดินไปรอผมที่ลิฟท์เลยนะครับเดี๋ยวผมถือของพีทตามไป”
“ไม่เอาครับ พีทช่วยถือ”
พีทแย้งเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มถือของพะรุงพะรังแขนหนึ่งเต็มไปด้วยถุงกับข้าวอีกข้างก็กระเป๋าเดินทางของเขา ซึ่งตัวเขาเองนั้นมีแค่สูทอยู่บนแขนขวาเท่านั้นทำท่าจะเข้าไปช่วยแต่โดนสายตาดุส่งกลับมา
“ผมถือได้ครับ”
“แต่..”
“ไม่ดื้อนะครับ”
เพียงเท่านั้นคนป่วยก็สะบัดหน้าเดินหนีไปยังลิฟท์ทันที ร่างสูงใหญ่ยิ้มขำมองตามคนป่วยขี้งอน คิวรู้ว่าอีกคนไม่ชอบให้ว่าว่าดื้อแต่มันอดไม่ได้จริง ๆ ตัวเองป่วยอยู่แท้ ๆ แค่เดินธรรมดายังไม่ค่อยจะไหวเลยแล้วยังจะอาสาช่วยถือของอีกน่าตีจริง ๆ
“ผมว่าพีทกินของพวกนี้ไม่ได้แน่ ๆ เดี๋ยวผมลงไปซื้อข้าวต้มให้นะครับ”
คิวพูดเมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงห้องของคนตัวขาว ร่างสูงใหญ่เดินเอากระเป๋าเดินทางไปวางไว้ข้างโซฟาก่อนจะเดินหอบหิ้วถุงอาหารเข้ามาในครัวโดยที่มีร่างโปร่งบางของคนป่วยเดินตามมา
“ไม่เป็นไรครับ”
พีทนั่งลงบนเก้าอี้เงยหน้าบอกเด็กหมี ที่คิวพูดมาถูกต้องเลยล่ะอาหารที่ซื้อมาเขาคงกินไม่ได้แน่ ๆ ตอนนี้คอของพีทเจ็บแสบไปหมดถ้ากินของเผ็ดอีกมีหวังได้ไปโรงพยาบาลตามที่คิวหวังแต่ก็เกรงใจเกินกว่าจะให้อีกคนลงไปซื้ออาหารอ่อน ๆ ให้ตนเอง
คิวก้มลงมองคนป่วยที่ตอนนี้แก้มขาวขึ้นสีเรื่อเพราะพิษไข้ก็อดสงสารไม่ได้ ร่างสูงทรุดตัวลงคุกเข่าด้านหน้าอีกคน พีทเลิกคิ้วมองการกระทำนั้น มือใหญ่ของคิวส่งขึ้นมาเกลี่ยแก้มขาวอุณหภูมิจากร่างกายของอีกคนทำให้คิวไม่สบายใจ
“เอาข้าวต้มอะไรดีครับ”
คิวถามย้ำแต่คนตัวขาวก้มหน้าพร้อมทั้งส่ายหัวปฏิเสธ สองมือใหญ่ประคองแก้มเนียนให้ขึ้นมาสบตาตนเอง ใบหน้าหล่อยิ้มเอ็นดู
“ว่าไงครับคนดีเอาข้าวต้มอะไรดีครับ”
พีทเม้มปากแน่นจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่คม คิวเกลี่ยแก้มอีกคนไปมาพลางมองตาอีกคนเพื่อรอคำตอบ
“พีทเกรงใจ”
“แต่ผมอยากทำให้จริง ๆ นะครับ ร้านอยู่แค่ด้านล่างคอนโดเองเดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้วไม่ได้ลำบอกอะไรเลยครับ”
“ข้าวต้มหมูทรงเครื่องก็ได้ครับ”
ร่างสูงฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้คำตอบกำลังจะลุกขึ้นแต่มือขาวรั้งข้อมือไว้เสียก่อน คิวหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง พีทเสหน้าไปทางอื่นก่อนจะบอกอีกคนเสียงเบา
“ไม่เอาเครื่องในเลยนะครับ”
คิวอมยิ้ม
“ครับผมข้าวต้มหมูทรงเครื่องไม่ใส่เครื่องใน ระหว่างรอพีทไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับผมว่าเช็ดตัวแทนอาบน้ำดีกว่า”
“แต่พีทอยากอาบน้ำ มันเหนียวตัว”
คนตัวขาวปากยื่นเถียงแต่คิวส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“เช็ดตัวดีกว่าครับ”
“จะอาบน้ำ”
คนป่วยเริ่มเสียงแข็งเงยหน้าจ้องอีกคนเขม็ง คิวถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะคุกเข่าเข้าไปแทรกกลางระหว่างขาของอีกคนสองมือประคองแก้มขาวเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จนหน้าผากและปลายจมูกสัมผัสกัน
“เช็ดตัวนะครับ ผมเป็นห่วงพีทนะ”
เสียงทุ้มนุ่มและแววตาอ่อนโยนฉายชัดผ่านดวงตาและใบหน้าของอีกคน พีทชะงักเริ่มรู้สึกตัวว่าตนเองชักจะเข้าโหมดงี่เง่าเกินไปแล้ว คนตัวขาวพรูลมหายใจออกมาช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากอีกคนได้ไม่ยาก
“ขอโทษครับพีทงี่เง่าเอง”
“ไม่หรอกครับ ถ้าอย่างนั้นพีทไปเช็ดตัวนะผมลงไปซื้อข้าวต้มก่อน”
คราวนี้พีทพยักหน้าว่าง่าย คิวหยัดกายลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงมืออีกคนให้ลุกตามจับจูงมือขาวเดินมาเอากระเป๋าที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินไปส่งถึงหน้าห้องนอน
ร่างสูงโปร่งจัดการตัวเองเสร็จแล้วจึงเดินออกมานั่งรอคิวในห้องนั่งเล่น พีททิ้งตัวลงนอนยาวบนโซฟาเป็นอย่างนี้ทุกทีเวลามีคนให้อ้อนเขามักจะลืมตัวเผลอแสดงนิสัยเสีย ๆ ของตนเองออกไปแล้วร่างกายก็เหมือนจะอ่อนแอเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อรู้ว่ามีคนให้อ้อนอยากจะด่าตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะด่าว่าอะไรดี
แกร็ก...
ได้ยินเสียงเปิดประตูดวงตาคู่สวยก็ปรือขึ้นมองร่างสูงใหญ่ของเด็กหมีเดินยิ้มเข้ามาแล้วหายเข้าไปในห้องครัว อยากจะลุกตามเข้าไปแต่สังขารเริ่มไม่เอื้ออำนวยร่างกายเกิดไร้เรี่ยวแรงกะทันหัน
สำออยจริง ๆ ตัวเอง
ด่าตัวเองในใจแล้วก็ยิ้มขำ จะว่าไปแล้วนานแค่ไหนแล้วนะที่เวลาป่วยมีคนอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ หนึ่งปี สองปี หรือนานกว่านั้น...
“ข้าวต้มร้อน ๆ มาแล้วครับ”
คิวเดินเข้ามาพร้อมกับกลิ่นหอม ร่างสูงวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาแล้วแผ่นหลังกว้างก็หายเข้าไปในครัวอีกครั้งพีทยันตัวลุกขึ้นนั่งได้ยินเสียงแว่วมาจากในครัวไม่นานร่างสูงใหญ่ของเด็กหมีก็โผล่มาพร้อมกับถาดข้าวของตนเองและน้ำดื่มพร้อม
“ดื่มน้ำอุ่นดีกว่านะครับ”
“ขอบคุณครับ”
พีทพยักหน้าเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำมาจากคิวก่อนทั้งคู่จะเริ่มกินข้าวกันไปเงียบ ๆ คิวลอบมองคนตัวขาวบ่อยครั้งด้วยความเป็นห่วง ไม่นานมือขาวก็วางช้อนลงทั้งที่ยังกินไปได้ไม่ถึงครึ่ง
“อิ่มแล้วหรอครับ”
“ครับ”
คิวไม่ว่าอะไรร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบยากลับมาให้พีทรับไปกินอย่างว่าง่าย
“เข้าไปนอนพักนะครับ”
หากแต่คนตัวขาวส่ายหน้า
“แล้วคิวจะไปไหน”
“ถ้าพีทไม่ว่าอะไรผมขอนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านนอกนี่ได้ไหมครับ”
“ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพีทเข้าไปนอนนะครับ”
คนตัวขาวยังคงส่ายหน้า
“หืม?”
“จะนอนเฝ้า”
“เอ๋ แต่พีทจะนอนไม่สบายนะครับ”
“ก็อยากนอนเฝ้า”
คนตัวขาวยืนกราน คิวยิ้มบางพยักหน้ารับ รู้สึกดีใจที่อีกคนพูดแบบนั้นแต่อีกใจก็เป็นห่วงกลัวว่าคนน่ารักของเขาจะนอนไม่สบาย
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมเข้าไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้นะครับ”
“ขอบคุณครับ”
ไม่นานคิวก็เดินยิ้มกว้างออกมาในอ้อมแขนมีผ้านวมผืนใหญ่และหมอนใบโตติดมาด้วย ร่างสูงใหญ่จัดการวางบนโซฟาอย่างเรียบร้อยแล้วหันมายิ้มกว้างให้คนตัวขาว
“นอนพักนะครับ”
“ขอโทษนะครับที่ทำให้ลำบาก”
“เล็กน้อยมากเลยครับอีกอย่างคือผมเต็มใจทำให้พีทมาก”
คนป่วยยิ้มหวาน
“เด็กดี”
“เอ็นดูเด็กดีคนนี้ด้วยนะครับ”
คิวยิ้มบอกเกลี่ยแก้มคนบนโซฟาเล่น พีทยิ้มรับพยักหน้า
“อื้ม”
“พักผ่อนนะครับคนดีผมจะนั่งอยู่ใกล้ ๆ นะ”
“ขอบคุณครับคุณหมี”
คนป่วยหลับไปแล้วแต่คิวยังคงนั่งมองใบหน้าที่เขาชื่นชอบตั้งแต่แรกเห็นอยู่อย่างนั้น เพิ่งรู้สึกและเพิ่งจะเข้าใจว่าการได้ดูแลใครสักคนด้วยความรักมันมีความสุขมากแค่ไหน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยประคบประหงมดูแลใครแบบนี้เลย พอรู้ว่าพีทป่วยเขาก็ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะต้องดูแลคนป่วยอย่างไร ตอนลงไปซื้อข้าวต้มให้คนตัวขาวเขาจึงโทรไปขอคำปรึกษาจากเพื่อนตัวเล็ก เพชรมันก็จัดการร่ายยาวบอกเขามาทุกอย่างตั้งแต่ให้ไปซื้อยาโน่นนี่ต้มน้ำอุ่นให้พีทดื่มรวมถึงวิธีการเช็ดตัว
ส่วนที่นั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้มาจากใจล้วน ๆ
ก็มันห่วงนี่นาพีทเวลาป่วยดูเหมือนจะงอแงด้วยถ้าปล่อยไว้คนเดียวกลัวว่าอีกคนจะเคว้งอีกอย่างเขาก็อยากจะอยู่ใกล้ ๆ กับคนตัวขาวคนนี้ตลอดเวลาอยู่แล้ว
“สัญญานะครับว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ครับพี่สัญญา”
.
.
.
.
.
“พีท..พี่ขอโทษ”
“ตลอดไปของพี่...คงไม่ใช่พีทแล้วใช่ไหมครับ”
“เฮือก!!!”
“พีท! เป็นอะไรครับ”
คิวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้นข้างโซฟาสะดุ้งตกใจเพราะอาการผวาของคนป่วย ร่างสูงรีบเข้ามาหาคนที่สะดุ้งตื่นน้ำตานองหน้า
“พีท พีทครับได้ยินผมไหม”
ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตามองภาพตรงหน้าอย่างพร่าเบลอ มือขาวส่งขึ้นมาลูบใบหน้าหล่อราวกับจะย้ำเตือนตนเองว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร
“คิว”
“ครับผมเอง”
“ฮึก”
พีทสะอื้นก่อนจะโผตัวกอดร่างสูงใหญ่แน่น แม้จะตกใจว่าคนตัวขาวเป็นอะไรแต่คิวก็ยกสองแขนกอดตอบมือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างปลอบประโลม คิวไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาทำเพียงแค่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นให้พีทรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ หัวใจของคิวรู้สึกปวดแปลบเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจของอีกคน คนตัวขาวกอดเขาไว้แน่นและร้องไห้อยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานกว่าเสียงสะอื้นจะเงียบลงคิวจึงเอ่ยถาม
“ฝันร้ายหรือครับ”
คนในอ้อมกอดพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ คิวค่อย ๆ ดันกายขาวออกมาช้า ๆ สองมือประคองแก้มเปรอะน้ำตาอย่างทะนุถนอมบรรจงเช็ดน้ำตาให้อีกคนอย่างอ่อนโยน
“ผมอยู่ตรงนี้นะครับ พีทไม่ต้องกลัว”
“คิว...จะอยู่ตรงนี้จริง ๆ ใช่ไหม”
พีทเอ่ยถามเสียงแหบพร่าดวงตาคู่โตจ้องมองอีกคนอย่างเว้าวอนจนคิวต้องคว้าอีกคนเข้ามากอดไว้อีกครั้ง จมูกโด่งกดจูบขมับอีกคนมือใหญ่ก็ลูบกลุ่มผมนุ่มไปมา
“ครับจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนเลย”
“ฮึก...อย่าไปไหนนะ...อย่าทิ้งกันไป”
พีทหลับไปอีกครั้งแล้วคิวยังคงมองคนที่อยู่ในห้วงนิทราด้วยความเป็นห่วง อะไรที่ทำให้พีทร้องไห้ได้ขนาดนี้กันนะ เป็นฝันร้ายแบบไหนกัน หรือว่า
ฝันถึงใคร
คิวเก็บคำถามนั้นไว้ในใจเขารู้ว่าทุก ๆ มีอดีตด้วยกันทั้งนั้นจะร้ายหรือดีมากน้อยแล้วแต่ว่าใครเคยเจออะไรมาบ้าง ตัวเขาเองก็มีแต่อดีตของเขานั้นมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรเพราะเขาไม่เคยมีใครในใจไม่เคยรักใครแต่กับคนที่หลับใหลอยู่ตรงหน้านี้คิวไม่รู้เลย
ไม่รู้ว่าพีทผ่านอะไรมาบ้างเคยเจ็บช้ำมาหรือเปล่ามีความรักมาแล้วกี่ครั้ง แต่เขาจะไม่ถามถ้าสิ่งไหนที่พีทอยากให้เขารู้เดี๋ยวพีทก็คงบอกเขาเอง เขาจะรอ...รอจนกว่าอีกคนจะยอมเปิดใจให้เขาได้เข้าไปอยู่ในนั้น
เพราะคิวรู้แล้วว่าครั้งนี้กับคนนี้...คือความรัก
Rrrrrr Rrrrrrr
โทรศัพท์สั่นดึงสติคิวให้กลับมา ชายหนุ่มหันไปหยิบขึ้นมาดูพอเห็นว่าเป็นใครก็กดตัดสายทิ้งแล้วเปลี่ยนเป็นส่งข้อความไปแทน
‘มีอะไร’
‘ตัดสายทำไมวะ’
‘พีทหลับอยู่กูไม่อยากคุยมึงมีอะไรก็ว่ามาเตี้ย’
‘หมั่นแรง เออกูจะถามมึงว่าได้ถ่ายแนวข้อสอบอาจารย์วีไว้ป่าว’
‘แปบนะกูหาก่อน’
ร่างสูงวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟาก่อนจะก้มลงไปหาชีทแนวข้อสอบวิชาภาคสุดโหดที่เขาได้มาจากรุ่นพี่ปีสี่ที่สนิทกันเมื่อเช้าตอนที่เข้าไปส่งงานเจอกับเฮียแกพอดีเลยได้มากะจะถ่ายรูปเอาลงในกรุ๊ปภาคแต่ก็มัวแต่ดูแลคนป่วยจนลืมไปเสียสนิท ควานหาอยู่ไม่นานก็เจอคัมภีร์ที่จะทำให้พวกเขารอดโดยไม่ต้องซ่อมเพราะพี่แกบอกมาว่าอาจารย์แกออกข้อสอบแนวเดิมทุกปีอาจจะมีปรับเปลี่ยนบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่คลาดกันมาก
‘เดี๋ยวกูถ่ายลงกรุ๊ปใหญ่เลยนะ’
‘เออ ๆ ถ่ายลงเลยแล้วนี่พี่พีทเป็นไงมั่งวะ’
‘ตัวยังร้อนอยู่ว่ะเมื่อกี้ก็ละเมอตื่นมาร้องไห้’
‘อ่าวแล้วมึงทำไง’
‘ก็กอดปลอบสิห่า’
‘แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ฟินเลยสิฟวย’
‘เสือก’
‘นั่นนนนนน กูโดนด่าเสย’
‘จะไปไหนก็ไปไป๊ กูจะอ่านหนังสือต่อ’
‘ครับ ๆ คุณชาย’
วางโทรศัพท์ลงเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ก็เลื่อนตัวลงมานั่งพื้นที่ประจำของตนเองก่อนจะเริ่มอ่านหนังสืออีกครั้งแต่นั่งได้ไม่นานอาการกระวนกระวายเพราะห่วงคนตัวเล็กกว่าก็ทำให้สมาธิเขาหายไป ใบหน้าคมหันกลับมามองคนที่นอนหลับสนิทมือใหญ่อังหน้าผากและลำคออีกคนก่อนจะขมวดคิ้ว
ตัวยังร้อนอยู่เลยทำไงดี
คิดได้ดังนั้นก็กดโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาเพื่อนตัวเล็กอีกครั้ง
‘มึงพีทยังตัวร้อนอยู่เลยอ่ะทำไงดีวะ’
‘? เช็ดตัวให้พี่เขาสิที่กูบอกมึงไปจำได้ใช่ไหม’
คิวชะงักมือพลางนึกถึงวิธีเช็ดตัวที่ถามมาจากเพื่อนตัวเตี้ยเมื่อเย็นตอนลงไปซื้อข้าวต้มให้พีท
‘จำได้’
‘เออทำตามนั้นแล้วก็เอาผ้าชุบน้ำหมาด ๆ โปะหน้าผากพี่พีทไว้แต่ถ้ามีแผ่นเจลลดไข้ก็จะดี’
‘มันคืออะไร?’
‘ก็ตรงตัวว่ะแผ่นเจลลดไข้เอามาแปะหน้าผากทิ้งไว้เซเว่นก็มีขายไปถามพนักงานดู’
‘แต่กูไม่อยากทิ้งพีทไว้คนเดียว’
‘เขาหลับไม่ใช่รึไงมึงลงไปแปบเดียวไม่เป็นไรหรอกเว้ย’
‘ไม่เอากูสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ไปไหน’
‘สาดดดด แล้วมึงจะเอายังไง’
‘ซื้อมาให้กูหน่อย’
‘ฟวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
‘ซื้อมาให้หน่อย’
‘เชี่ยคิวแม่ง’
‘ซื้อมาให้กูหน่อย’
‘เออ! กูรู้ตั้งแต่ประโยคแรกแล้วเว้ยไม่ต้องย้ำ’
‘แสนรู้มากเตี้ย แล้วก็ฝากซื้อข้าวต้มปลาหนึ่ง ข้าวต้มหมูทรงเครื่องหนึ่ง ทั้งสองอันไม่ต้องเสร่อใส่เครื่องในมานะ’
‘ได้ทีใช้กูเยี่ยงทาสเลยนะ’
‘เออน่าช่วยกูหน่อย’
‘เออ ๆ แล้วมึงจะเอาอะไรอีกไหม’
‘ไม่’
‘เดี๋ยวกูซื้อเข้าไประหว่างนี้มึงก็เช็ดตัวให้พี่เขาไปก่อน’
‘อืม ขอบใจมาก’
ร่างสูงรีบทำตามที่เพื่อนบอกทุกประการ คอยเช็ดตัวให้คนตัวขาวอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ เช่นคนไม่เคย พีทเมื่อรับรู้ถึงความเย็นก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมามือเรียวยกขึ้นมานวดขมับลืมตามองเด็กหนุ่มด้านบน
“ขอโทษครับผมทำให้ตื่นหรอ”
“คิวทำอะไรครับ”
“เช็ดตัวให้พีทครับ พีทตัวร้อนมากเลย”
คนตัวขาวพยักหน้ารับรู้
“ขอบคุณครับ”
“รออีกเดี๋ยวนะครับเพชรกำลังมาผมให้มันซื้อแผ่นเจลลดไข้กับข้าวต้มมาให้พีทแล้ว”
“ครับ”
พีทตอบรับเสียงแหบพร่า คิวเห็นดังนั้นจึงรินน้ำอุ่นให้อีกคนจิบมองดูเวลาผ่านไปกว่าสี่ชั่วโมงแล้วหลังจากที่พีทกินยาเข้าไปร่างสูงจึงจัดการส่งยาแก้ปวดให้พีทกินซ้ำ
“ขอบคุณครับ ลำบากคิวแย่เลย”
เด็กหมียิ้มส่ายหน้าให้ มือใหญ่คลุมผ้าห่มให้อีกคนจนถึงคอมองคนตัวขาวที่นอนหน้ามุ่ยอยู่ด้วยแววตาเอ็นดู
“ไม่ลำบากเลยครับ พีทหนาวไหมเดี๋ยวผมเพิ่มแอร์ให้”
“ไม่หนาวครับตั้งไว้ 24 องศานี่แหละ”
คิวไม่คิดค้าน มือใหญ่ลูบผมกล่อมอีกคนพีทหลับตาลงสัมผัสได้ถึงความอุ่นบริเวณหน้าผากและปลายจมูกก็ยิ้มบาง
“พักผ่อนนะครับคนดี”
คิวผละริมฝีปากออกมาจากหน้าผากและปลายจมูกสวยก่อนบอกอีกคนเสียงนุ่มแล้วลงมานั่งยิ้มอ่านหนังสือเหมือนคนบ้า ไม่รู้จะยิ้มอะไรนักหนาแต่เขาก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้เช่นเดียวกับหัวใจที่เต้นรัว
Rrrrr
‘อยู่หน้าห้องมึงแล้ว’
‘เออแปบ’
คิวลุกขึ้นเดินยังประตูเปิดออกไปเห็นเพื่อนตัวเล็กกับคู่หูของมันยืนอยู่หน้าห้องของเขาจึงส่งเสียงเรียก
“พวกมึงกูอยู่นี่”
ทั้งสองหันมาตามเสียงด้วยความงงงวย
“อ่าวพวกกูมาผิดห้องรึ”
เอ็มหน้าเหวอมองซ้ายมองขวาเลยโดนคนตัวเล็กเตะขาเบา ๆ
“ห้องมันก็ห้องนี้ถูกแล้วแต่ห้องที่มันอยู่นั่นน่ะห้องพี่พีท”
เพชรแถลงไขก่อนจะเดินไปยื่นของให้เพื่อน คิวรับของทั้งหมดมาไว้ในมือก่อนจะส่งแบงค์สีเทาไปให้เพื่อนแต่คนตัวเล็กโบกมือ
“ไม่ต้องแค่นี้เอง”
“เออน่าค่าเสียเวลาพวกมึงวนรถไปมาด้วย”
แต่เพชรก็ยังไม่ยอมรับไป คิวหันไปมองเอ็มที่ยืนพิงกำแพงอยู่ทางด้านหลังเจ้าตัวก็ยักไหล่ส่ายหน้าไม่รับเช่นกัน
“เอองั้นก็ขอบใจมากพวกมึง”
“อือ ดูแลกันดี ๆ นะ พวกกูไปล่ะ”
“เดี๋ยว ๆ เอาชีทแนวข้อสอบไปอ่านด้วยไปกูซีร็อกไว้เผื่อ”
พูดจบร่างสูงใหญ่ก็หายเข้าไปในห้อง และด้วยความอยากรู้อยากเห็นของทั้งเพชรและเอ็มทั้งคู่จึงรีบก้าวประชิดประตูห้องที่เปิดทิ้งไว้ชะโงกเข้าไปดูด้านในเห็นเพื่อนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงโต๊ะกระจกหน้าโซฟาแต่ที่สะดุดตาคือคนตัวขาวที่นอนเหยียดยาวหลับไหลอยู่ตรงโซฟานั่นล่ะ
“ขนาดนอนยังดูดีอ่ะ”
เอ็มเปรยขึ้นมาเบา ๆ ซึ่งคนตัวเล็กก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อหันไปเจอสายตาดุของเพื่อนหุ่นหมีที่ตอนนี้เพชรเริ่มรู้สึกว่าหน้ามันก็ชักจะเหมือนหมีเข้าไปทุกวัน
“มองไร”
สองแสบยักไหล่เบือนหน้าหนี คิวผลักไหล่ทั้งคู่ให้ถอยออกไปแล้วเอาชีทฟาดหัวเบา ๆ ไปคนละทีพร้อมโบกมือไล่
“ได้แล้วก็ไปไป๊ เกะกะ”
“แหมมมมมม แหมมมมมมมม”
คิวหลุดหัวเราะส่ายหัวให้ไอ้ตัวเล็กอย่างอ่อนใจ
“กูล่ะเกลียดไอ้แหมมึงจริง ๆ ขอซื้อต่อได้ไหม”
“ซื้อไปมึงทำเสียงได้เหมือนกูไหมล่ะ”
คิวยกมือยอมแพ้เพชรยิ้มแฉ่ง
“เออ ๆ กูไปแล้วต้องไปอ่านต่ออีกสอบอะไรเยอะแยะวะเนี่ย”
เอ็มตัดบทเพชรจึงโบกมือลาก่อนไปไม่วายกำชับให้เขาดูแลพีทให้ดี ๆ ปลุกขึ้นมากินยาโน่นนี่อย่างที่คนขี้บ่นแบบมันจะนึกขึ้นมาได้นั่นล่ะ เดินกลับเข้ามาในห้องคนตัวขาวของเขาก็ยังคงหลับสนิทคิวเอื้อมมือไปวัดไข้ก็พบว่าอีกคนยังตัวร้อนอยู่จึงหยิบแผ่นเจลลดไข้ที่ฝากเพชรมันซื้อมาขึ้นมาอ่านวิธีใช้แล้วแปะบนหน้าผากเนียนจากนั้นเขาก็นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ
จวบจนพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินคนในผ้าห่มผืนใหญ่ก็เริ่มขยับ คิววางหนังสือลงก่อนจะขึ้นมานั่งบนโซฟา พีทลืมตาขึ้นมาเห็นเด็กหมีนั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มหวานให้ก่อนจะขมวดคิ้วเพราะรู้สึกตึง ๆ ที่หน้าผากยกมือคลำดูก็รู้ว่ามีอะไรติดอยู่จึงส่งสายตาถามเด็กตัวโต
“เจลลดไข้ครับ”
“ขอบคุณครับ”
คิวยิ้มรับแล้วก้มตัวมาวัดไข้คนตัวขาวอีกรอบ
“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วครับ เดี๋ยวกินข้าวกินยาพักผ่อนอีกหน่อยก็น่าจะหาย”
“ยังไม่หิวเลย”
พีทประท้วง อะไรกันเพิ่งตื่นมาก็จะให้กินแล้วก็นอนอีกแล้ว เขานอนจนไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่า ดีไม่ดีตาสว่างถึงเช้า
“ไม่หิวก็ต้องกินครับเย็นแล้วจะได้กินยา”
“เพิ่งหกโมงเอง สักทุ่มนึงไม่ได้หรอครับ”
คนตัวขาวส่งเสียงอ้อนต่อรองซึ่งมันได้ผลกับอีกคนดียิ่งนัก ร่างสูงถอนหายใจพยักหน้ายอมแพ้ทำให้คนตัวขาวยิ้มหวานดีใจก่อนจะยื่นมือสองข้างไปด้านหน้า คิวเลิกคิ้วถาม
“ดึงหน่อย~”
ร่างสูงยิ้มก่อนจะออกแรงดึงคนป่วยให้ลุกขึ้นนั่งพีทนั่งเอาหมอนรองหลังวางขายาวตามความยาวโซฟาแขนขาวยกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะสะดุ้งเมื่อคิวยกขาเขาแทรกตัวขึ้นมานั่งพิงโซฟาแล้ววางขาเขาพาดตักตนเอง
“ยังปวดหัวอยู่ไหมครับ”
“นิดหน่อยครับแต่ดีกว่าเมื่อตอนกลางวันมากเลย”
“ดีแล้วครับผมนึกว่าจะได้พาพีทไปหาหมอซะแล้ว”
คนป่วยได้ฟังก็ยู่หน้าส่ายหัวหวือ
“ไม่เอาไม่ไป”
“ฉีดยาดีไหมครับ”
“ไม่!!!”
คิวหัวเราะขำเมื่ออีกคนออกอาการต่อต้านแบบเด็ก ๆ เห็นแบบนี้แล้วก็น่าแกล้ง
“หืม? ทำไมล่ะครับจะได้หายไว ๆ น้า”
“พีทจะหายแล้วกินยาก็หาย”
“แต่...”
“ไม่ไปหาหมอนะครับคิว”
พีทเบะสองมือเขย่าแขนอ้อนเด็กร่างหมี จนคิวยอมแพ้เลิกแกล้ง
“โอเคครับ ๆ ไม่ไปก็ไม่ไปป่วยแล้วทำไมน่ารักจังเลยหืม?”
ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ยังยื่นมาบีบจมูกรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว คนป่วยที่อยู่ ๆ ก็ถูกชมว่าน่ารักเกิดอาการเก้อเขินขึ้นมาทันทีแก้มขาวขึ้นสีเรื่อจนคิวไม่รู้ว่าอีกคนเขินหรือเพราะพิษไข้กันแน่
“แบบนี้ไม่เรียกน่ารักสักหน่อย”
“เอ๋ แต่สำหรับผมพีทเป็นแบบนี้น่ารักนี่ครับ”
“หยุดพูดน่า!”
คราวนี้คิวรู้แล้วว่าที่อีกคนแก้มแดงน่าจะเป็นเพราะเขินมากกว่าอาการป่วยอยากจะคว้าตัวเข้ามากอดจังเลยน้าแต่ก็ไม่อยากเข้าใกล้เกินให้พีทรู้สึกอึดอัด...ก็นะเขายังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา
แต่ว่าพูดถึงกอด...
“พีทครับ”
“ครับ”
“เอ่อ...พีทจำได้ใช่ไหมว่าพีทสะดุ้งตื่นมาร้องไห้”
คนตัวขาวเงียบไปก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ พีทพรูลมหายใจยาวก้มมองมือตนเองที่ประสานอยู่บนหน้าตัก ก็แค่ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอตะกอนในใจเลยถูกกวนขึ้นมาได้ง่าย ก็แค่ฟุ้งซ่านคิดถึงอดีตที่จบไปแล้ว
ก็แค่...นึกถึงคำสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริง
tbc
อิฉันป่วย ขออภัยที่มาช้านะขา :call: ป่วยไปกับพี่พีทต่างกันตรงไม่มีผชหล่อดูแล กระซิกชีวิตชะนีเฒ่า :katai1:
-
คนเขียนโดนพี่พีทเล่นงานป่วยไปด้วยเลย พี่พีทมีน้องดูแลเดี๋ยวก็หายวันหายคืนทั้งป่วยร่างกายป่วยใจนะจ้ะ
-
ละมุนละไม มันดีแก่ใจจริงๆ :-[
-
รอวันพี่พีทเปิดใจยอมเล่าให้คิวฟัง :mew4: :mew4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิวดีแลดีอ้ะ อิจฉาพีท :m20:
รอพีทเปิดใจนะคะ
-
:mew1: :pig4: :L1: :3123:
-
พีทหายป่วยเร็ว ๆ นะจ๊ะ
:L2: :L2:
-
:hao5:
-
-9-
หลังจากวันที่ได้ดูแลคนป่วยผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วคิวเข้าสู่ฤดูกาลสอบมิดเทอมอย่างจริงจังส่วนคนตัวขาวก็มีบินทุกวันจนคิวกลัวว่าร่างกายจะรับไม่ไหวกลับมาป่วยอีกครั้ง ช่วงนี้ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันสักเท่าไหร่แต่ก็มีส่งข้อความหรือไม่ก็โทรศัพท์หากันทุกวันเพราะว่าถ้าไม่ได้ยินเสียงของพีทคิวจะเกิดอาการกระวนกระวายทำตัวเหมือนหมีตกมัน(เพชรบอกมาว่าอย่างนั้น)
วันนั้นพีทไม่ได้ตอบอะไรออกมา คิวเองก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะกลัวจะเผลอไปทำร้ายจิตใจอีกคนเข้าแต่แววตาแสนเศร้าของพีทนั้นมันยังคงติดตาคิวมาจนถึงวันนี้ เกิดคำถามมากมายขึ้นในใจว่าอะไรที่ทำให้พีทเศร้าได้ขนาดนั้นแต่เมื่ออีกคนส่งยิ้มมาให้คิวก็พร้อมที่จะกลืนคำถามเหล่านั้นลงไป ในเมื่อพีทยังไม่อยากให้รู้เขาก็จะไม่ถาม
“เสร็จซะทีเว้ย!!!!!!”
เพชรวิ่งออกไปหน้าตึกที่พวกเขาใช้สอบวิชาตัวสุดท้ายแล้วตะโกนเสียงดังดีที่พวกเขาเป็นกลุ่มสุดท้ายที่ออกมาจากห้องสอบมิฉะนั้นอย่าหวังเลยว่าไอ้เตี้ยนี่จะมีชีวิตรอดหลังจากตะโกนเสร็จ
“ทำอย่างกับสอบไฟนอลเสร็จแล้วนะมึงนี่แค่มิดเทอมป่ะวะ”
จิมมี่หน้ายุ่งเดินแคะหูลงจากบันไดมาข้าง ๆ มีเอ็มที่ตาลอยเดินไม่ค่อยจะตรงอยู่ ส่วนคิวนั้นลงมานั่งรอพวกมันด้านล่างได้สักพักแล้ว ไม่ใช่ว่าเก่งหรืออะไรนะแต่เขาเป็นพวกที่ทำเสร็จแล้วคือเสร็จตรวจทานนิดหน่อยแล้วก็ออกจากห้องสอบเลย ไม่มัวมานั่งย้ำคิดย้ำทำเหมือนไอ้เตี้ยหรือนั่งหลับรอเวลาอย่างจิมมี่ ตอบแบบละเอียดยิบแบบเอ็ม คิวเอียนบรรยากาศในห้องสอบจะแย่สู้ทำให้เสร็จแล้วออกมานั่งฟังเพลงเล่นเกมรอพวกมันด้านนอกดีกว่า
อย่าถามถึงพีทเพราะคนตัวขาวของเขามีบินตอนนี้คงอยู่ระหว่างทำไฟล์ทเพื่อกลับมาไทยเครื่องแลนด์ประมาณสองทุ่มแต่วันนี้พีทไม่ให้ไปรับเพราะรู้ว่าเขาโหมอ่านหนังสือมาหนักเลยอยากให้กลับไปพักผ่อนมากกว่าอีกอย่างพรุ่งนี้เขาทั้งสองคนหยุดตรงกันพีทเลยชดเชยให้โดยการไปกินข้าวดูหนังกับเขา
แค่คิดถึงพรุ่งนี้หัวใจก็กระชุ่มกระชวยเสียแล้ว
“เลิกทำหน้าตาโรคจิตสักวินาทีเถอะเพื่อน”
ป้าบ!
“สม/สม”
คนตัวเล็กมองไอ้กองกำลังสนับสนุนอีกสองคนตาขวาง นี่ขนาดเขากะระยะห่างจากไอ้หมีมันพอสมควรแล้วนะไม่วายมือมันยังเอื้อมมาตบหัวเขาถึงแล้วไอ้เพื่อนเวรจิมมี่กับเอ็มก็ไม่เคยจะช่วย
“แม่ง มือหนักอย่างกับตีน”
“เอาตีนมั้ยล่ะ?”
คิวบอกพร้อมกับทำท่ายกเท้า เพชรวิ่งหนีไปหลบหลังเอ็มทันใดโผล่หัวออกมายิ้มแหย
“ไม่เป็นไรจ้า เกรงใจจุงกะเบย”
คิวอมยิ้มส่ายหัวแล้วกลับมาสนใจเกมในมือถือต่อ
“ไปไหนต่อป่ะ”
จิมมี่นั่งลงตรงข้ามถามทุกคน คิวเงยหน้าขึ้นมามองเพชรกับเอ็มมองหน้ากันก่อนะจะยักไหล่
“ไม่มีแพลนพวกมึงจะไปไหนกันอ่ะ”
คนตัวเล็กตอบจิมมี่เลยหันมาถามความเห็นของคิว
“เอาไงมึงดริ๊งมั้ย”
“กูง่วงว่ะ”
“ก็กลับไปนอนก่อนดึก ๆ ค่อยออกไงวะทำอย่างกับไม่เคย”
แต่คิวยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ
“พรุ่งนี้นัดพีทไว้”
จิมมี่ผิวปากหวืออีกสองคนส่งสายตาล้อเลียนมาให้
“เอาใหญ่แล้วเว้ย ๆ คนติดแฟนมาแล้วเว้ย”
“แฟนห่าไรล่ะกูยังไม่ได้คบกันเลย”
เพชรเบะปาก
“ยังไม่ได้คบแต่คอยดูแลกันตอนป่วยไม่ห่างถามจริงตอนกูป่วยมึงเคยเหลียวแลกูสักนิดไหม”
“มึงเป็นใคร?”
“โอ้โหหหหหหห เอ็มมึงดู!!! ดูเพื่อนมึงงงงงงงง”
สามคนหัวเราะชอบใจที่เห็นเพื่อนตัวเล็กงอแง คิวเลยรั้งคอมันมากอดไว้หลวม ๆ เตี้ยมันงอนสะบัดออกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ขืนตัวออก
“เตี้ยแล้วยังขี้น้อยใจ”
“มึงแม่งบุญคุณที่กูซื้อข้าวซื้อยาไปให้นี่ไม่มีเลยใช่มะ!”
“ทวงบุญคุณไปอีก”
จิมมี่แซว คิวโคลงหัวเพื่อนตัวเล็กเบา ๆ รู้ว่ามันแค่ทำเป็นงอนไปอย่างนั้นไม่มีอะไรมากหรอกเอาขนมมาล่อเดี๋ยวก็หาย
“พีทบอกว่าซื้อขนมมาให้มึงเต็มเลยว่ะเตี้ยบอกว่าขอบคุณที่ซื้อข้าวซื้อยามาให้”
เพียงเท่านั้นไอ้เพื่อนตัวเล็กตาเป็นประกายยิ้มกว้าง
“พี่พีทแม่งน่ารักที่สุด”
“ของกู”
คิวสวนทันทีที่เหลือกลอกตาเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยขี้หวงเวอร์”
“ทำตัวเป็นหมีหวงก้าง”
“มีแต่หมามั้ยเพชร”
จิมมี่หัวเราะบอก แต่คนตัวเล็กยักไหล่แล้วหันไปมองคิวด้วยสายตายียวน
“ก็มันตัวใหญ่อย่างกับหมี หมาตัวเล็กไป”
“พูดมากเดี๋ยวกูฮุบขนมมึงซะนี่”
“กูจะฟ้องพี่พีท!”
“พีทไม่เชื่อมึงหรอก”
“ไอ้คนนิสัยเสีย!”
“ไอ้ขี้ฟ้อง”
“ไอ้หมี!
“ไอ้เตี้ย”
“โอยยยยย พออออออออออออ พวกมึงนี่เถียงกันอย่างกับเด็ก ๆ ไอ้เตี้ยนี่ก็ยุง่ายรู้อยู่ว่ามันแกล้งก็ยังจะไหลไปกับมันส่วนมึงนะคิวอยากจะให้บรรดาแฟนคลับมึงมาเห็นจริง ๆ ว่าอีกมุมหนึ่งของสุดหล่อที่เขาเพ้อกันนี่จริง ๆ แล้วมันเด็กสามขวบแค่ไหน”
คิวยักไหล่ไม่แคร์สิ่งที่เอ็มพูดมา เขาไม่ได้สนิทกับคนพวกนั้นจนต้องให้เห็นทุกมุมของตนเองนี่แล้วถึงจะรู้แล้วเลิกชอบเขาคิวก็ไม่ได้สนใจ
“กูจะบอกพี่พีท”
“หว่ายอยู่กับพีทกูงอแงกว่านี้อีก”
คิวบอกอย่างผู้ชนะ เพื่อนทั้งสามชะงักไปนิดหน่อยแล้วก็เผยรอยยิ้มบางออกมา จิมมี่ยกมือขึ้นสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้ เอ็มยิ้มส่ายหัวส่วนไอ้ตัวเล็กยิ้มกว้างหน้าบานเป็นกระด้ง
“เชื่อเขาเลยจริง ๆ”
“แล้วเป็นไงบ้างมึงคืบหน้าไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว”
เอ็มเท้าคางถามคิว เพราะเห็นว่าช่วงนี้เพื่อนทำตัวดีเป็นพิเศษไม่ค่อยเที่ยวไม่เกาะแกะใครพุ่งความสนใจไปที่การสอบแล้วก็คนตัวบางนั้นคนเดียว
“ก็ดีพีทน่ารัก”
“มึงบอกพวกกูทุกวันว่าเขาน่ารัก มีอะไรมากกว่านี้ไหม”
คิวนิ่งคิดถึงคนตัวขาวจะให้ตอบว่าอะไรอีกล่ะ ก็พีทน่ารักทั้งหน้าตาทั้งนิสัยตอบว่าน่ารักมันก็ครอบคลุมสุดแล้วไม่ใช่หรือไง
“แล้วกูต้องบอกว่าอะไรก็พีทน่ารักจริง ๆ”
คำตอบของหมีตัวใหญ่ทำเอาเพื่อนทั้งสามส่ายหัวอ่อนใจกับความมึนของมัน จนไอ้ตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะอธิบายให้ฟัง
“อย่างเช่นนิสัย เขาเป็นคนยังไงพวกกูอยากรู้เพราะว่าเขาคือคนที่มึงสนใจ มึงพูดมาแค่ว่าเขาน่ารักอันนั้นพวกกูรู้อยู่แล้วคิวแต่กูอยากรู้ลึกกว่านั้น”
เพชรอธิบายให้คิวฟังช้า ๆ คนตัวใหญ่พยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเปิดปากพูดถึงคนตัวขาวของเขาด้วยรอยยิ้ม
“ที่กูบอกว่าเขาน่ารักคือเขาน่ารักทั้งนิสัยทั้งหน้าตา พีทเป็นคนใจดีอยู่ด้วยแล้วสบายใจเวลากูเล่าอะไรให้เขาฟังเขาก็จะฟังอย่างตั้งใจ อืม...เวลายิ้มกูโคตรอยากดึงมากอดเลยมึง ตอนที่เขาป่วยกูโคตรเป็นห่วงพีทจะอ้อนมากแล้วก็ดื้อมาก เขาเป็นคนเงียบ ๆ นะไม่ค่อยพูดยิ้มอย่างเดียวจนกูหวงอ่ะเพราะพูดกับใครเขาก็ยิ้มให้คนนั้น”
“ก็เขาเป็นสจ๊วตไหมล่ะ”
“อือนั่นแหละ ไม่รู้จะบอกอะไรแล้วอ่ะ พีทน่ารักจบนะ”
“หมั่นไส้มึงจริง ๆ แล้วพี่เขามีท่าทียังไงกับมึงบ้าง”
เพชรถามต่อ คิวส่ายหัวพอถูกถามถึงตรงนี้เขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไง พีทดีกับเขาแต่ก็ไม่รู้ว่าพีทดีกับทุกคนแบบนี้หรือเปล่า พีทยอมให้เข้าใกล้แต่คิวก็ไม่รู้ว่ามากพอที่เขาจะเข้าข้างตัวเองว่าพิเศษกว่าคนอื่นได้ไหม
“หมายความว่าไง”
เอ็มขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ไม่รู้ว่ะแต่เพื่อนพีทบอกว่าพีทไม่เคยให้ใครเข้าใกล้แบบนี้มาก่อน”
“นั่นก็แปลว่ามึงมีสิทธิ์”
พอจิมมี่พูดทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยฟังหนุ่มลูกครึ่งพูดต่อ
“ในความคิดกูนะ พี่พีทเขาโตแล้วความคิดของเขาก็ต้องโตมากกว่าเราถูกไหมกูว่าเขาคงมองถึงความสัมพันธ์ในระยะยาวมากกว่าแค่ถูกใจคบกันแล้วก็เลิกกูว่าเขาน่าจะเลือกเยอะอยู่เพราะหน้าตาแบบนั้นใคร ๆ ก็อยากเข้าหาแล้วยิ่งเพื่อนพี่เขาบอกกับมึงแบบนั้นด้วย มึงถือไพ่เหนือคนอื่นอยู่นะคิว ที่เหลือก็อยู่ที่มึงล้วน ๆ แล้วว่าจะคว้าใจเขามาได้หรือเปล่า”
“แล้วกูต้องทำไงวะ กูกลัวว่าพีทจะไม่เลือกกู”
ทั้งสามเห็นแววสั่นไหวในตาคู่คมถึงจะเพียงเสี้ยววินาทีแต่ทั้งสามก็เห็นชัดเจนจนเกิดคำถามขึ้นมาในใจของทั้งสามว่าอะไรที่ทำให้คนที่มั่นใจในตัวเองแบบคิวเป็นกังวลได้กัน
“มีอะไรหรือเปล่าคิว”
เพื่อนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงด้วยความที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กทำให้เพชรสามารถจับอาการผิดปกติของเพื่อนตัวใหญ่ได้แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม คนตัวเล็กขมวดคิ้วเครียดทันทีสิ่งที่คิวกังวลอยู่คงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
“เฮ่อ...ไม่รู้ว่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
จิมมี่ทำท่าจะเอ่ยปากถามแต่เพชรยกมือห้ามไว้เสียก่อน คิวยังไม่พร้อมที่จะบอกพวกเขาเจ้าตัวถึงตัดบทไปแค่นั้น ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“กูกลับแล้วนะ”
“อือ กลับดี ๆ มึง”
จิมมี่กับเอ็มโบกมือลามองร่างสูงใหญ่ของเพื่อนหายลับไปก่อนจะหันความสนใจมาที่เพื่อนตัวเล็ก
“มีอะไรวะ”
“กูก็ไม่รู้แต่คิวมันยังไม่อยากบอกน่ะ ปล่อยมันไปก่อนเรื่องของหัวใจเราคิดแทนมันไม่ได้หรอก”
เพชรมองตามทางที่เพื่อนสมัยเด็กเดินหายไปอย่างเป็นห่วง จิมมี่กับเอ็มถอนหายใจ
“กูอยากให้มันสมหวังนะ กูเชื่อว่ามันจะเป็นคนรักที่ดี”
เอ็มพูดขึ้นมาหลังจากเงียบอยู่นาน จิมมี่กับเพชรพยักหน้าเห็นด้วยก่อนหนุ่มลูกครึ่งจะปรบมือเรียกสติทุกคนให้กลับมา
“พอ ๆ ทำตัวเป็นพ่อแม่ห่วงลูกชายกันอยู่ได้ ไป ๆ สอบเสร็จทั้งทีไปหาอะไรกินฉลองกันดีกว่าพวกมึงส่วนไอ้คิวเราคงต้องรอให้มันพูดออกมาเองใช่ไหมแม่”
ร่างสูงหันไปเอียงคอใส่คนตัวเล็ก
“เออ มึงว่าไงพ่อ”
เพชรก็เล่นด้วยหันไปเอียงคอถามเพื่อนท่าเดียวกับจิมมี่เป๊ะ
“ปล่อยให้ลูกลองทำด้วยตัวเองก่อนเถอะแม่ ตอนนี้เราพาคนสวนไปแดกข้าวกันดีกว่า”
“ไอ้สัดเอ็ม อย่างกูต้องเป็นลูกชายคนโตสิวะ ห่าให้กูเป็นคนสวนเฉย คนสวนที่ไหนหล่ออิมพอร์ตแบบกูบ้าง”
“คนสวนบ้านกูไงเนอะแม่เนอะ”
“ใช่เลยจ่ะพ่อ”
“กู เกลียด พวก มึง!”
คู่หูตัวป่วนหัวเราะชอบใจก่อนจะวิ่งไปกอดคอลูบหัวลูบหางลูกชายคนโตที่งอนตุ้บป่องเดินลิ่วออกไป
Rrrrrr Rrrrrrr
“ครับคุณแม่”
‘หายหน้าหายตาเลยนะคะลูกชาย’
“เปล่าหายนะครับ ลูกเพิ่งสอบเสร็จเลย”
‘แล้วน้องคิวจะกลับบ้านเลยไหมคะคุณแม่จะได้ทำของโปรดไว้ให้”
“ลูกน่าจะกลับวันมะรืนครับ”
‘หืม? มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกคุณแม่หรือเปล่าคะ’
พอมาถึงตรงนี้คิวหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ในลำคอ คุณแม่ถามมาขนาดนี้แปลว่าน่าจะพอรู้ข่าวอะไรเรื่องเขามาบ้างแน่ ๆ และสายข่าวอันดับหนึ่งตลอดกาลของคุณหญิงใบตองก็คือ...
“เพชรไปฟ้องอะไรคุณแม่ล่ะครับ”
‘แหมอย่าเรียกว่าฟ้องสิคะเรียกว่าเล่าสู่กันฟังจะดีกว่า คุณแม่ก็อยากรู้ความเป็นไปของลูกชายสุดที่รักบ้าง ว่าไงคะได้ข่าวว่ากับคนนี้แซ่บมาก’
คิวหัวเราะเสียงดังดีที่ตอนนี้เขาถึงห้องแล้วอาบน้ำเสร็จเตรียมจะส่งข้อความบอกพีทคุณแม่ก็โทรมาเสียก่อน
“แซ่บอะไรกันครับคุณแม่ก็พูดไป”
‘อย่ามาโกหก น้องเพชรบอกคุณแม่ว่าพี่พีทของน้องคิวน่ารักมาก ๆ หล่อมาก ๆ ด้วย คุณแม่ก็รอให้น้องคิวโทรมาเล่าตั้งนานแต่ก็อุบเงียบจนคุณแม่ทนไม่ไหวนี่ล่ะค่ะถึงโทรมาหา’
“ชมคนอื่นหล่อแบบนี้ลูกจะฟ้องคุณพ่อ”
ลูกชายคนเดียวเย้าแหย่มารดาได้ยินเสียงกระเง้ากระงอดมาจากปลายสาย ทำให้คิวยิ้มเต็มแก้มจะว่าไปเขาก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเดือนแล้ว อีกทั้งยังไม่ค่อยได้โทรหาที่บ้านด้วยยิ่งพอมีพีทเข้ามาคิวยิ่งลืมไปสนิทเลย
‘ว่าไงคะจะเล่าให้คุณแม่ฟังได้หรือยัง’
“ปกติคุณหญิงใบตองไม่เห็นจะสนใจเรื่องแฟนลูกชายเลยนี่ครับ”
‘ปกติก็ไม่สนหรอกค่ะเพราะลูกชายคุณแม่ขี้เบื่อแปบ ๆ เลิกแล้ว คนก่อนคุณแม่ยังไม่ทันจะเห็นหน้าอีกวันเปลี่ยนคนเสียแล้วแต่คนนี้ไม่เหมือนคนเมื่อก่อนไม่ใช่หรือคะ?’
น้ำเสียงรู้ทันของมารดาทำให้คิวยอมแพ้และเปิดปากเล่าคงจะเป็นไอ้เพื่อนตัวเตี้ยที่รีบคาบข่าวไปบอกแม่ของเขานั่นแหละและมันก็คงไปใส่สีตีไข่ไว้เยอะไม่อย่างนั้นมีหรือคนอย่างคุณหญิงใบตองจะเป็นฝ่ายเอ่ยถามเขาก่อน
เขาว่ากันว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
นิสัยของคิวก็ได้คุณแม่มาเยอะเหมือนกัน
“เขาชื่อพีทครับ”
‘คุณแม่รู้แล้วค่ะ’
“ใจเย็น ๆ ครับคุณหญิงลูกกำลังจะพูดต่อ”
‘อ่ะ..คุณแม่ขอโทษค่ะ ลูกชายเล่าต่อเลยค่ะ’
“ลูกต้องถามก่อนว่าเพชรเล่าให้คุณแม่ฟังถึงไหนแล้วมากกว่าครับ”
‘น้องเพชรเล่าว่า พี่พีทของน้องคิวแก่กว่าน้องคิวห้าปีทำงานเป็นสจ๊วตสายการบินที่คุณแม่ชอบขึ้นอยู่คอนโดเดียวกับน้องคิว ตัวขาว สูง หน้าตาหล่อม๊ากกกกกก’
แถมเสียงกรีดร้องเบา ๆ พอเป็นพิธีมาตามสาย คิวยิ้มขำคงจะมีแค่นิสัยส่วนนี้ของคุณแม่ที่เขาไม่ได้มาด้วย เรื่องความขี้เล่นขี้แกล้งนี่คุณแม่ไม่เป็นสองรองใครแถมยังชอบเล่นใหญ่ตลอดด้วย
‘อ่อ ๆ มีอีกน้องเพชรเล่าว่าลูกชายของคุณแม่เพ้อถึงพี่พีทมากเลย ห่างกันก็บ่นคิดถึงถึงขั้นจะบินตามไปหามองอะไรทำอะไรก็เป็นพี่พีทไปหมด’
“เพชรมันเวอร์แล้วครับ! ใช่ที่ไหนกัน”
ถึงกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นจะจริงก็เถอะ
‘หืม? หรือคะ แล้วใครกันน้าที่ลงทุนอยู่เฝ้าไข้ดูแลคนป่วยไม่ห่างตัวเลย ใช่ลูกชายคนเดียวของคุณหญิงใบตองไหมคะ’
“หมาเพชรมันก็เล่าไปหมดแล้วนี่ครับ แล้วคุณแม่จะให้ลูกเล่าอะไรอีก”
เมื่อสู้ไม่ได้ลูกชายคนเดียวของคุณหญิงใบตองก็ออกอาการงอแงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ปลายสายกลับหัวเราะชอบใจที่ต้อนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจนมุมไร้การโต้ตอบ สงสัยที่น้องเพชรเล่ามาจะจริงแท้แน่นอนเสียแล้ว
‘โอ๋ ๆ มีสิคะคุณแม่ยังไม่รู้เลยว่าทำไมพี่พีทคนนั้นถึงทำให้ลูกชายคุณแม่เป็นได้ถึงขนาดนี้”
“พีทน่ารักครับ”
‘ครับ’
“พีทใจดีมาก ๆ ด้วย”
‘ครับ’
“พีทเป็นคนเงียบ ๆ เวลาไม่ยิ้มหน้าจะติดหยิ่งแต่พอยิ้มโลกจะสดใสเลย”
‘ครับ’
“พีทชอบฟังมากกว่าพูดเวลาที่ลูกอยู่กับพีทลูกรู้สึกสบายใจมากครับ”
‘อ่าฮะ’
“พีทเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียด เป็นผู้ใหญ่ ใจเย็น...อืม...ทั้งหมดที่เป็นพีทลูกรู้สึกว่าลูกชอบมาก ๆ เลยครับ”
‘หวา~ ลูกชายคุณแม่กำลังมีความรักจริง ๆ อย่างที่น้องเพชรบอกเลย คิคิ’
“โถ่คุณแม่อ่ะ”
เด็กหมีของพีทเกาแก้มเก้อเขิน ถึงจะมั่นใจแล้วว่าตนเองกำลังมีความรักแต่เวลาที่คนอื่นพูดมันก็อดเขินไม่ได้จริง ๆ นะ
“คุณแม่ครับ”
‘ครับลูก’
“ลูกควรทำอย่างไรดี”
‘หืม? ลูกชายของคุณแม่กำลังกังวลอะไรอยู่ครับ’
“คุณแม่ก็รู้ว่าลูกไม่เคยมีความรัก ลูกไม่รู้ว่าลูกควรจะเป็นแบบไหนให้พีทชอบ”
‘เป็นตัวของตัวเองครับ น้องคิวก็คือน้องคิวเป็นแบบนี้แหละครับ ลูกเองก็ยังชอบที่พี่พีทเขาเป็นตัวของเขาเองเลยไม่ใช่หรือ’
“ครับ...แต่ลูก...ก็อยากจะเป็นคนที่ใช่สำหรับพีท”
‘น้องคิวครับลูกรู้ไหมว่าการชอบใครสักคนมันมาจากหลาย ๆ ปัจจัยการจะทำให้คน ๆ นั้นชอบก็ต้องอาศัยปัจจัยหลาย ๆ อย่างด้วย ถูกของลูกที่อยากจะทำตัวให้เป็นที่ชื่นชอบในสายตาคนที่ตนเองปลื้ม ไม่ผิดครับแต่ถ้าเราพยายามจนเสียความเป็นตัวเองไปนั่นแหละผิด การพยายามเป็นคนที่ใช่ไม่ผิดเลยน้องคิวแต่น้องคิวลืมไปหรือเปล่าครับว่าคนที่ใช่ไม่ต้องพยายาม’
คิวชะงักไปกับคำพูดของมารดา...นั่นสิในขณะที่เขาพยายามจะเป็นคนที่ใช่สำหรับพีท เขาก็ลืมไปเลยว่าคนที่ใช่...ไม่ต้องพยายาม
‘น้องคิวยังชอบพี่พีทได้เลยเห็นไหมครับ ลูกชายของคุณแม่เป็นเด็กดีนะ คุณแม่เชื่อว่าใครที่ได้อยู่ใกล้ ๆ ได้รับความรักของน้องคิวเขาจะต้องให้หัวใจน้องคิวกลับมาแน่ ๆ ครับ’
“แล้วถ้าสุดท้ายแล้วลูกไม่ได้เป็นที่ต้องการของพีทล่ะครับ”
‘คุณแม่ก็จะกอดน้องคิวไว้แน่น ๆ แล้วก็บอกว่า ยังมีคุณพ่อกับคุณแม่ที่รักลูกอยู่ตรงนี้นะครับ ใครไม่รักลูกชายคนแม่ก็ช่างสิเนอะ เรารักกันสามคนพ่อแม่ลูกก็ได้’
คิวยิ้มออกมาในท้ายที่สุด ร่างสูงใหญ่ผ่อนลมหายใจยาวสิ่งที่กวนใจเขามาตลอดหนึ่งอาทิตย์หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้คุยกับมารดา ทุกถ้อยคำที่เปล่งออกมาด้วยความรัก คำสอนของคุณแม่ทำให้คิวคิดได้และเลิกคิดมาก
ถึงวันข้างหน้าเขาจะเสียใจก็จะยังมีอีกสองคนที่พร้อมจะยืนอยู่เคียงข้างเขา คุณพ่อกับคุณแม่ท่านทั้งสองที่คอยประคับประคองเขาเสมอมาและยอมรับในทุกสิ่งที่เขาเป็น
“ขอบคุณมาก ๆ ครับคุณแม่ ลูกรักคุณแม่นะครับ”
‘คุณแม่ก็รักน้องคิวมากครับ คุณพ่อด้วย’
“รักคุณพ่อเหมือนกันครับ ถ้าอย่างนั้นอีกสองวันเจอกันนะครับคุณแม่”
‘ครับลูก...อืม..ถ้าวันนั้นพี่พีทของน้องคิวว่างชวนเขามาที่บ้านสิครับ คุณแม่อยากเจอ’
“จะดีหรือครับ”
คิวเปล่งเสียงถามอย่างไม่มั่นใจ นอกจากพวกเพื่อนสามคนคิวไม่เคยพาใครไปที่บ้านมาก่อนเลยแล้วยิ่งใครคนนั้นคือพีทด้วยคิวยิ่งไม่มั่นใจ
‘ดีสิครับ หรือพี่พีทเขาไม่สะดวกใจ’
“อย่างนั้นลูกขอถามพีทก่อนนะครับได้ความอย่างไรลูกจะบอกคุณแม่อีกที”
‘ได้ครับ แต่คุณแม่หวังว่าวันนั้นคุณแม่จะได้เจอพี่พีทของน้องคิวนะครับ รักลูกนะครับบาย~’
โถ่คุณแม่ มัดมือชกกันชัด ๆ เลยนี่นา คิวส่ายหัวแล้วอย่างนี้เขาต้องบอกพีทแบบไหนกันเนี่ยแทบจะหาความเป็นไปไม่ได้เลยที่พีทจะยอมไป แฟนหรือก็ยังไม่ได้เป็น จีบเขามาได้แค่สองอาทิตย์กำลังจะเข้าอาทิตย์ที่สามก็ดันชวนเขาไปไหว้พ่อแม่เสียแล้ว ข้ามขั้นตอนไปไหมกู
ลองชวนดูคงไม่เสียหายหรอกมั้ง
“ช่วงนี้ดูหน้าตาสดใสนะ ได้ยาดีที่ชื่อคิวหรือเปล่าเพื่อน”
ธิชาที่วันนี้กลายร่างเป็นผู้โดยสารเอ่ยถาม ขณะที่ร่างสูงโปร่งกำลังบริการอาหารให้กับผู้โดยสาร ดีที่วันนี้ไฟล์ทไม่เต็ม ที่นั่งของธิชาและแฟนหนุ่มจึงอยู่ไกลจากผู้คนเธอจึงสบโอกาสเอ่ยแซวเพื่อนรัก
“พูดมาก”
หญิงสาวยิ้มล้อก่อนจะยื่นมือไปรับกล่องขนมจากร่างสูงโปร่ง
“เอ๋าหรือไม่จริงอาทิตย์ก่อนเห็นว่าป่วยแต่ไหงถึงหายเร็วปานวอกมีคนดูแลดีก็พูดมาเถอะ”
เธอยังไม่ยอมแพ้ ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าถ้าพีทได้ป่วยนั้นไม่มีทางหายได้ง่าย ๆ ในวันสองวันแน่ คน ๆ นี้ป่วยง่ายหายช้าจะตายแต่ดูเพื่อนเธอในวันนี้สิร่าเริงแจ่มใสแถมดูมีน้ำมีนวลออร่าวิงค์ ๆ อย่างกับคนมีความรักแล้วอย่างนี้จะไม่ให้เธออดใจแซวได้อย่างไรไหว
“กิน ๆ เข้าไปขนมน่ะ เราไปทำงานก่อน”
พีทเลี่ยงที่จะตอบโดยการเอางานมาบังหน้า ธิชาก็ยอมแต่ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนแถมพี่บัสแฟนหนุ่มของเพื่อนยังช่วยกันยิ้มล้อเขาอีกให้ตายสิ เขินจะแย่อยู่แล้ว
พูดถึงอาการป่วยวันนั้นพีทรู้สึกขอบคุณคิวมาก ๆ ที่คอยดูแลเขาอย่างดี ได้คะแนนไปเต็ม ๆ เลยตรงนี้ พีทแพ้คนอ่อนโยนเวลาที่ร่างสูงใหญ่คอยลูบผมตอนเคลิ้มหลับหรือเวลาที่เสียงนุ่มปลุกขึ้นมากินข้าวกินยาทำให้พีทรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
คิวมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่เขาคิด
คิดถึงเด็กหมีก็เผลอยิ้มออกมาอีกแล้ว ช่วงนี้พีทชักจะคิดถึงเรื่องอีกคนมากจนเกินความพอดี จะเป็นเพราะความเคยชินก็เกือบจะเรียกได้แบบนั้นเพราะเขาและอีกคนติดต่อกันทุกวันแทบจะสามเวลาหลังอาหาร
ถามว่ารำคาญไหมพีทตอบได้เต็มปากเลยว่าไม่ หวั่นไหวไหม ตอบได้เลยว่า....มาก ไม่รู้สิมันเป็นปกติของคนเราอยู่แล้วที่ช่วงเวลาที่อ่อนแอแล้วมีคนเข้ามาเราก็มักจะไหวเอนได้ง่าย พีทก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่รู้สึกแบบนั้น แต่ถ้าถามว่ารักไหมเขาก็ตอบได้ทันทีเลยว่าไม่
สำหรับคนอื่นความรู้สึกนั้นอาจจะพุ่งเข้ามาหาโดยไม่รู้ตัว มาแบบฉับพลันทันด่วนแต่ไม่ใช่สำหรับเขา ความรักของพีทมันต้องใช้เวลามากกว่านั้นเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่บ่มเพาะและเติบโตขึ้นหยั่งรากลึกแข็งแรง
พีทรักคนยาก
.
.
.
และเขาก็เลิกรักคนยากเช่นกัน
เพื่อน ๆ ชอบบอกว่าเขาเป็นพวกรักฝังใจอะไรทำนองนั้น เขาไม่รู้หรอกว่ามันจริงไหมแต่เขามั่นใจในความมั่นคงของตนเองและเมื่อถึงเวลานั้น วันที่เขาสามารถเริ่มต้นใหม่และสามารถก้าวข้ามผ่านอดีตไปได้ ในเวลานั้นพีทก็หวังใจว่าคนที่จับมือเขาอยู่ข้างกายและเดินไปด้วยกันคือเด็กหมีที่ชื่อว่าคิว
เพราะอย่างนั้นพยายามอีกนิดนะเด็กหมีของพี่พีท
tbc
เน็ตที่หอเพิ่งใช้ได้ ขออภัยในความล่าช้าค่ะ :katai5:
-
โธ่ สงสารหมีคิว พี่พีทยังไม่ลืมรักเก่า ถ้าหมีท้อละทำไง :ling1:
-
อีกนิดของพี่พีทนี่ก็อย่าทำให้คิวถอดใจซะก่อนล่ะ :ling1: :ling1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิวอดทนนะ ถ้าพี่พีทรักเมื่อไหร่คิวก็จะมีคนรักที่น่ารักมาก ๆ
-
ละมุนนนนน~~ :mew3:
-
-10-
พีทตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ร่างสูงโปร่งจัดการธุระส่วนตัวของตนเองเรียบร้อย ตรวจดูของใช้ภายในห้องว่ามีอะไรขาดเหลือบ้างหรือไม่ปรากฏว่าไม่มีเพราะเขาเพิ่งซื้อเข้ามาเมื่อต้นเดือน คนตัวขาวของเด็กหมีจึงเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ภายในห้องนอนเห็นข้อความจากคิวว่าพร้อมแล้วจึงส่งกลับไปว่าเขาก็เสร็จแล้วเหมือนกัน เดินออกมาปิดแอร์ปิดไฟเรียบร้อยก็หยิบถุงขนมสองถุงใหญ่ติดมือออกมาด้วย
“ไง”
พีทยิ้มถามเด็กตัวใหญ่ที่ยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าห้องก่อนมือขาวจะส่งถุงขนมไปให้
“ถุงเล็กของคิวถุงใหญ่ของเพื่อน ๆ นะ”
“อะไรกันทำไมพวกมันได้เยอะกว่าผมล่ะ”
ยังไม่ทันไรเด็กหมีก็เริ่มงอแงเหตุเพราะตนได้ขนมน้อยกว่าเพื่อน พีทส่ายหัวขำแล้วยื่นมือไปบีบแก้มอีกคนเบา ๆ
“น้อยกว่าที่ไหนถุงนั้นคิวกินคนเดียวเลยนะแต่ถุงใหญ่เพื่อนต้องแบ่งกันสามคนเลยนะครับใครได้มากกว่าใครคิดดูให้ดี ๆ”
เพียงเท่านั้นจากหน้างอก็กลายเป็นยิ้มกว้างเหมือนเด็ก พีทยื่นปากใส่หมั่นไส้เหลือเกินเด็กคนนี้ ร่างโปร่งยิ้มเอ็นดูก่อนจะนึกขึ้นได้
“เอ้อ เอาไปเก็บในห้องก่อนไหมมันมีพวกช็อคโกแล็ตด้วยเอาไปไว้ในรถเดี๋ยวละลาย”
“ไม่เป็นไรครับ จิมมี่เพิ่งโทรมาบอกให้เอาของไปให้ที่ม.พอดีเลยคิดว่าเอาพวกขนมไปให้มันเลยดีกว่า”
“ธุระด่วนหรือเปล่า เราเลื่อนนัดของเราไปก่อนก็ได้นะ”
พีทถามแต่อีกคนส่ายหน้าพร้อมกับบอกให้พีทรอแปบหนึ่งก่อนแผ่นหลังกว้างจะหายเร็ว ๆ เข้าไปในห้องเจ้าตัวและกลับมาภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที
“ไปครับ ผมแค่เอางานไปให้พวกมันแปบเดียวส่วนของผมทำเสร็จแล้ว”
“แน่นะ”
พีทถามเพื่อความมั่นใจ ถ้าเด็กหมีติดธุระสำคัญจริง ๆ นัดของเขาก็สามารถเลื่อนได้ไม่มีปัญหาอะไรเลย
“ครับผม งานนี้เป็นงานเดี่ยว จริง ๆ แล้วกำหนดส่งตั้งอาทิตย์หน้าแต่อยู่ ๆ อาจารย์ก็เพิ่งบอกในกรุ๊ปว่าขอเลื่อนส่งเร็วขึ้นเพราะสัปดาห์หน้าแกจะไปดูงานต่างประเทศ ปั่นกันหัวฟูเลยครับดีนะผมทำเสร็จนานแล้ว”
พีทพยักหน้าเข้าใจ เอียงคอมองเด็กหมียิ้ม ๆ
“ขยันจังน้า~”
“ก็...ตอนนั้นอยู่นิ่ง ๆ แล้วฟุ้งซ่านน่ะครับ”
“หืม? เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“คิดถึงพีทครับ ตอนนั้นที่เราไม่ค่อยได้เจอกันผมต้องอ่านหนังสือพีทต้องทำงาน ไม่อยากวอแวพีทมากพอว่างจากอ่านหนังสือจำได้ว่ายังมีรายงานที่ต้องทำก็เลยทำ ๆ ให้เสร็จครับ”
แก้มขาวขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้รับคำตอบแสนซื่อของอีกคน บางทีก็ไม่ต้องตอบตรงขนาดนี้ก็ได้ไหมเล่า! พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปแต่รู้ไหมว่าคนฟังมันเขิน! คิวนะคิวชักจะเอาใหญ่แล้ว
ชักทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นเสียแล้วสิ
“หืม? เขินหรอครับ ฮะฮะ”
คิวสังเกตว่าอีกคนนิ่งไปจึงหันมองเห็นแก้มขาว ๆ ขึ้นสีก็อดล้อไม่ได้และแทนที่จะปฏิเสธพีทกลับถลึงตาใส่และหันหน้าหนี น่ารักจริง ๆ เลย อนาคตแฟนใครก็ไม่รู้
“ขับรถไปเลย”
พีทหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอก สองมือกำอยู่บนตักตัวเองแน่น อยู่ ๆ ก็เขินขึ้นมามือไม้เลยเกะกะไม่รู้จะวางตรงไหน ให้ตายสิทำตัวอย่างกับเด็กวัยรุ่นนะเรา
Rrrrr Rrrrr
“คิวครับโทรศัพท์”
“ใครครับ”
คิวเอ่ยถามเพราะขณะนี้ร่างสูงใหญ่ขับรถอยู่ พีทจึงหยิบโทรศัพท์ของอีกคนขึ้นมาดู
“น้องเพชรครับ”
“พีทรับให้เลยครับผมขับรถอยู่”
“ครับน้องเพชร”
“คิวขับรถอยู่ครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“คิว น้องเพชรบอกว่ามีเนื้อหาบทนึงของคิวที่ต้องแก้”
พีทหันมาบอก เด็กร่างหมีขมวดคิ้วยุ่งพีทจึงพูดต่อ
“อาจารย์บอกให้เพิ่มเนื้อหาเข้าไปครับ แต่น้องเพชรบอกว่าเดี๋ยวทำต่อให้ ให้คิวเอางานเข้าไปให้ก็พอ”
พีทบอกหลังจากวางโทรศัพท์จากเด็กตัวเล็กไปแล้ว เห็นคิ้วเข้มขมวดยุ่งตั้งแต่เมื่อครู่
“พีทครับคือ..”
“ไปแก้งานก่อนเถอะ พีทเข้าใจไว้ค่อยไปวันหลังก็ได้”
คิวส่ายหน้า
“วันนี้นอกจากนัดของเราแล้วพีทไปไหนต่อไหมครับ”
“อืม...ไม่ได้คิดไว้นะครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ไปกับผมที่ม.สักชั่วโมงหนึ่งได้ไหมครับ”
พีทยิ้มบางก่อนจะพยักหน้าตกลง คิวเห็นดังนั้นก็ยิ้มกว้างกล่าวขอบคุณซ้ำ ๆ
“จริง ๆ แล้วเลื่อนวันก็ได้นี่นา คิวต้องทำงานมันด่วนพีทเข้าใจ”
“ไม่เอาหรอกครับอุตส่าห์ได้อยู่กับพีททั้งวันทั้งที แค่มารผจญแค่นี้ไม่ทำให้ผมถอยหรอกอีกอย่าง...พรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านด้วย”
“อ้าวหรอครับ พีทยังไงก็ได้”
คนตัวขาวกำลังจะบอกว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นตนเองก็ว่างแต่เมื่อรู้ว่าอีกคนกลับบ้านพีทก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
“พีทครับ”
“ครับ”
“พรุ่งนี้ทำงานไหมครับ”
“ทำครับเลิกประมาณบ่ายสอง”
“สนใจไปทานอาหารเย็นที่บ้านผมไหม”
รถคันสวยของคิวขับเข้ามาจอดใต้ร่มไม้หน้าคณะอย่างนุ่มนวลพร้อมกับร่างสูงทั้งสองก้าวลงมาจากรถ ถึงแม้ว่าจะเป็นวันหยุดและเพิ่งผ่านพ้นการสอบกลางภาคไปมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้เงียบอย่างที่คิด พีทมองไปรอบ ๆ บรรยากาศเก่า ๆ ชวนให้เขาคิดถึง พีทมองไปยังอาคารใหม่ ๆ ที่ผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดมองไปยังร้านกาแฟแบรนด์ประจำของเขาที่ตั้งอยู่ใต้ตึกคณะบริหารแล้วก็อดบ่นในใจไม่ได้ ทีตอนเขาอยู่นะไม่เห็นจะเจริญขนาดนี้เลย
ใช่แล้ว...พีทจบจากที่นี่และคิวไม่รู้หรอกเขาไม่เคยบอกอีกอย่างเด็กหมีก็ไม่เคยเอ่ยถามนี่นา คิวหอบเอกสารออกมาจากหลังรถในอ้อมแขนมีแล็ปท็อปพีทเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวกับท่าทางทุลักทุเลนั้น ขายาวก้าวอ้อมไปหาอีกคนที่พยายามกดล็อครถมือขาวดึงกุญแจรถไปถือไว้แล้วกดล็อคให้เรียบร้อยแถมยังแย่งเอกสารบางส่วนของคิวมาช่วยถือไว้ด้วย เด็กหนุ่มหันมายิ้มขอบคุณก่อนจะก้าวเดินนำ
“มาแล้วหรอวะ...เหี๊ยยยยยยยยยยย นั่นพี่พีท!!!!!!!”
คิวส่ายหัวอ่อนใจเมื่อเพื่อนตัวเล็กแหกปากโวยวายเสียงดังลั่น ต้นเหตุก็มาจากที่มันเห็นพีทตัวเป็น ๆ เดินคู่มากับเขานั่นล่ะ ไอ้เตี้ยลุกพรวดวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงแต่คิวเร็วกว่าร่างสูงใหญ่ปราดเข้ามาขวางไว้ก่อนที่เพื่อนจะถึงตัวของพีท เพชรเบรคแทบไม่ทันคนตัวเล็กฟึดฟัดขัดใจแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานจ๋อยเมื่อเห็นคนด้านหลังไอ้หมีส่งยิ้มมาให้
โห้ยยยยย คนอะไรยิ้มแล้วโลกสดใสนี่ถ้าไม่ติดว่ามีหมีขวางคลองอยู่นะเขากระโดดกอดพี่พีทไปแล้ว น่ารักจริง ๆ เห็นตัวจริงยิ่งน่ารัก สูง ขาว หล่อ ทำไมไม่เจอเขาก่อน!!!
“พี่พีทสวัสดีครับจำเพชรได้ไหม”
“จำได้ครับ สวัสดีนะน้องเพชร”
“งืออออ พี่พีทหล่อออออ โอ๊ย! อะไรเล่า!!!”
เพชรกุมหัวหน้างอเพราะไอ้เพื่อนบ้าฟาดลงมากลางกบาลเน้น ๆ เต็ม ๆ แถมยังพูดไร้เสียงมาให้เขาด้วย
ของกู
เออกูรู้ครับ กูชมเฉย ๆ ไหมเล่า หวงอะไรเบอร์นั้นวะแม่ง ดูทำหน้าเข้าอย่างกับหมีตกมัน เพชรเบะปากใส่แล้วมองผ่านไหล่ไอ้หมีขี้หวงไปสนใจพี่คนหล่อตัวขาวแทน
“พี่พีทสวัสดีครับ/สวัสดีครับพี่พีท”
สองเสียงเอ่ยขึ้นแทบจะพร้อมกัน จิมมี่กับเอ็มเดินตามหลังคนตัวเล็กมาเมื่อได้ยินไอ้เตี้ยมันตะโกนชื่อคนของเพื่อนต่อมเผือกมันก็ทำงานโดยอัตโนมัติ อืม...ตัวจริงดูดีกว่าในรูปหรือในวีดีโอเป็นไหน ๆ ทั้งสองคนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคิวมันถึงหลงถึงหวงขนาดนั้น
“สวัสดีครับเอ่อ..เอ็มกับจิมมี่ใช่ไหม”
“ครับ/ครับ”
“รู้จักกันแล้วก็ไปทำงานได้แล้วมั้ง”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่เพื่อนทั้งสามรู้ดีว่าเพื่อนหมีกำลังหงุดหงิดคนตัวขาวของเพื่อนเองก็คงจับความรู้สึกได้เช่นกัน
“ไม่หงุดหงิดสิครับ”
เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือขาวที่จับแขนแกร่งออกแรงให้อีกคนหันมาหาตนเอง พีทยิ้มหวานให้เด็กหมีที่เริ่มหน้ามุ่ย คิวมองหน้าเขานิ่งก่อนจะพรูลมหายใจออกมาช้า ๆ แล้วพยักหน้า พีทยิ้มก่อนจะใช้มือรุนหลังอีกคนให้ออกเดิน
การกระทำนั้นทำเอาเพื่อนทั้งสามมองหน้ากันเหรอหรา แบบว่าอะไรจะง่ายขนาดนั้น เพื่อนคิวที่พวกเขารู้จักถ้ามันหงุดหงิดนี่การอยู่ห่าง ๆ เป็นสิ่งที่ควรกระทำมากที่สุดแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยขนาดไหนก็ตามเพราะไอ้หมีมันสามารถเหวี่ยงได้หมด ขนาดเพชรผู้กล้ายังไม่ค่อยอยากพูดอะไรเวลาคิวมันหงุดหงิดเลย
โอ้...พี่พีทคือสิ่งมหัศจรรย์
“ของจริงว่ะ”
จิมมี่กระซิบกระซาบกับเพื่อนทั้งสองมองตามสองคนที่พากันเดินไปที่โต๊ะ
“เออดิแค่ประโยคเดียวจากหมีควายกลายเป็นหมาโกลเด้นอ่ะมึงคิดดู๊วไม่ใช่พี่พีททำไม่ได้จริง ๆ”
“อือแต่แม่งดูดีจริง ๆ ว่ะขาวออร่ามาก”
เอ็มว่า
“ใช่หล่อมากด้วย”
เพชรเสริม
“ยิ้มทีกูแทบลอย”
คราวนี้ทั้งเอ็มทั้งเพชรพยักหน้าเห็นด้วยกับจิมมี่ พี่พีทเป็นคนที่ยิ้มสวยจริง ๆ ยิ้มแล้วน่าจับมากอด มันสดใสแบบที่ท่านเพชรก็ไม่สามารถบรรยายได้ใคร่อยากจะให้ทุกคนได้มายลด้วยตัวเองยิ่งนักแต่คาดว่าคงโดนหมีควายเพื่อนรักฆ่าควักลูกตาก่อนได้เห็นเป็นแน่แท้
“ต้องแก้ตรงไหน”
น่ะ! เสียงแข็งมาเชียวทีกับคนตัวขาวข้างมันนะพีทครับอย่างนั้นพีทครับอย่างนี้ ไอ้หมีสองมาตรฐาน!
“บทนี้ เจ๊หมวยแกให้เพิ่มเนื้อหาเข้าไป อายส์เพิ่งเดินมาบอกมันไปส่งแล้วโดนตีกลับมาให้แก้”
เพชรส่งหนังสือให้คิวดู ร่างสูงใหญ่ขมวดคิ้วกวาดสายตาดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าเบา ๆ
“พวกมึงทำเสร็จยัง”
ทั้งสามส่ายหน้า ด้วยความสัตย์จริงแล้วนั้นพวกเขายังไม่ได้เริ่มทำเลยเถอะกะจะมาลอกคิวเพื่อนรักเต็มที่แต่เห็นทีคงต้องทำไปพร้อมกัน
“พีทหิวไหมครับ”
ร่างสูงหันไปถามคนตัวขาวข้างกาย พีทเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามองเด็กหมีก่อนจะพยักหน้า
“นิดหน่อยครับ”
“พวกมึงกินอะไรหรือยัง”
เป็นอีกครั้งที่ทั้งสามส่ายหน้า
“งั้นไปหาไรกินกันก่อนค่อยมานั่งทำงาน”
คิวว่าพร้อมกับลุกขึ้น เพชรเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“แต่มึงนัดกับพี่พีทไว้นี่ เดี๋ยวงานมึงพวกกูทำให้เอง ไปเที่ยวกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวทำก่อนค่อยไป”
“แต่พี่พีท..”
“พี่รอได้ครับวันนี้ว่าง”
พีทยิ้มบอกเด็กตัวเล็ก เพชรได้ยินดังนั้นก็เบาใจแล้วพวกเขาทั้งหมดก็ย้ายสังขารไปที่โรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามคณะของพวกเขา
“มึงพาพี่พีทไปซื้อก่อนไปพวกกูนั่งเฝ้าโต๊ะให้”
จิมมี่บอกคิวเมื่อพวกเขาหาโต๊ะนั่งได้แล้ว คิวพยักหน้าแล้วพาคนตัวขาวเดินไปเลือกดูอาหาร
“พีทกินอะไรครับ”
“อืม...ข้าวราดแกงดีกว่าคิวกินอะไรครับ”
“ข้าวราดแกงเหมือนกันครับ”
ทั้งสองเดินไปหยุดที่ร้านข้าวราดแกงพีทชะโงกดูกับข้าวแล้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเมนูที่เขามักจะกินประจำยังคงขายอยู่แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม
“เอาแพนงกับกุนเชียงครับ”
“เผ็ดนะครับ พีทกินได้หรอ”
คิวกระซิบบอก พีทหันมายิ้มให้แล้วพยักหน้า
“กินน้ำก็หายเผ็ด”
โอเคยอมแพ้คนตัวใหญ่ยิ้มเอ็นดูแล้วสั่งของตัวเอง
“แพนงกับไข่เจียวครับ”
“สองจานหกสิบบาทลูก”
คิวยื่นแบงค์ยี่สิบสามใบไปให้ป้าเจ้าของร้านแล้วรับจานข้าวมาถือไว้ทั้งสองจาน พีทจะช่วยถืออีกคนก็ยกจานหลบ
“ผมถือข้าวพีทถือน้ำดีกว่าครับ ไปซื้อน้ำกัน”
พีทมองเด็กหมีนิ่ง ๆ แล้วยักไหล่ ตามนั้นก็ได้เขาไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว เดินมาถึงร้านน้ำก็หันมาถามเด็กตัวโต
“คิวเอาน้ำอะไรครับ”
“น้ำแดงครับ”
“เป็นกุมารหรอ”
พีทอมยิ้มถาม คิวย่นจมูกก่อนจะกระซิบบอก
“ถ้าพีทอยากเลี้ยงผมเป็นให้ก็ได้”
คนตัวขาวหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้า แล้วหันไปสั่งคนขายน้ำ
“เอาน้ำแดงแก้วนึงแล้วก็น้ำเปล่าขวดนึงครับ”
เมื่อจ่ายเงินรับน้ำมาถือไว้ในมือเสร็จทั้งสองก็เดินกลับมาที่โต๊ะเปลี่ยนให้อีกสามคนไปซื้อบ้าง พีทมองรอบ ๆ อย่างสนใจ โรงอาหารคณะวิทย์ฯทำใหม่ดูดีซะเขาจำไม่ได้ อย่างว่าแหละทุกอย่างก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา ใช้เวลาไม่นานทั้งสามคนก็เดินถือข้าวกันมาคนละจานน้ำคนละแก้ว
“อร่อยไหมครับพี่พีท”
คนตัวเล็กเอ่ยถาม พีทพยักหน้ายิ้มรับ
“อร่อยครับ”
เพชรยิ้มแฉ่งไม่ตอบอะไรก้มลงกินข้าวต่อ ไม่ใช่อะไรหรอก เขาเขิน แหมก็แบบพี่พีทหล่ออ่ะ สเปคมาก เจอรอยยิ้มพิฆาตเข้าไปกระแทกใจอย่างแรงไปไม่ถูกเลย จุ๊ ๆ ไว้นะห้ามบอกใคร
“พี่พีทตัวจริงดูดีกว่าในรูปอีกนะครับ”
“หืม? ในรูป?”
พีทเลิกคิ้วงง จิมมี่สะอึกหน้าเหรอหรามองหาตัวช่วยเมื่อเขาหลุดปากพูดไป คิวเองก็ตกใจไม่แพ้กันจะโกรธเพื่อนก็ใช่เรื่องเขาเองนั่นแหละที่แอบถ่ายคนตัวขาวแล้วเอามาให้เพื่อนดู ตาย ๆ พีทโกรธแน่ ๆ เลย
“เอ่อ...”
จิมมี่เริ่มหน้าซีด พีทกวาดตามองเด็กตรงหน้าทีละคนจนมาหยุดสายตาที่เด็กหมี ตากลมโตจ้องอีกคนอย่างขอคำตอบ คิวหน้าหงอยก้มหัวยอมรับความผิด ร่างสูงกดปลดล็อคโทรศัพท์แล้วยื่นไปให้พีท มือขาวรับโทรศัพท์มาไว้ในมือแล้วชะงัก ก็รูปโฮมสกรีนของเด็กหมีนั่นมันคือรูปเขาตอนหลับนี่นา พีทเงยหน้ามามองคิวที่เม้มปากแน่นมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษครับ”
พีทก้มลงมองรูปตัวเองในโทรศัพท์คิวอีกรอบแล้วถอนหายใจ ตอนที่รับโทรศัพท์แทนคิวเขาก็ไม่ได้สังเกตเพราะรูปโทรเข้าเป็นรูปน้องเพชรแล้วพอวางหน้าจอก็มืดไปเลยเขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่ละลาบละล้วงมือถือของอีกคนอยู่แล้ว แต่พอมาเจอแบบนี้มันก็...จะว่าไงดีล่ะ
เขิน
นิดนึงล่ะมั้ง
ขนาดตัวเขาเองยังไม่เคยเอารูปตัวเองตั้งเป็นโฮมสกรีนหรือล็อคสกรีนเลยนี่นา มันออกจะ...จั๊กจี้สักหน่อยเวลาเปิดโทรศัพท์มาแล้วเจอหน้าตัวเองหราอยู่ในเครื่อง พีทชอบใช้รูปวิวที่เขาถ่ายไว้เสียมากกว่า
“ไม่ได้โกรธครับ”
“จริงนะครับ”
คิวถามย้ำ ใบหน้าหล่อมองอีกคนอย่างมีความหวัง พีทมองหน้าเด็กหมีแล้วหลุดหัวเราะ มือขาวยกขึ้นมายีผมอีกคนเบา ๆ
“คิวทำหน้าเหมือนสวัสดีเลย”
คนถูกเปรียบเทียบกับหมาอีกครั้งมุ่ยหน้าแต่ก็ไม่ได้หลบหลีกสัมผัสของอีกคน
“พีทอ่ะ”
“ไม่ได้โกรธจริง ๆ ครับแค่ตกใจนิดหน่อยถ่ายไว้ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย น่าเกลียดออกเปลี่ยนเถอะ”
พีทว่าพร้อมกับส่งมือถือคืน คิวส่ายหน้าหวือกดล็อคแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง
“ไม่เอาหรอกครับ น่ารักจะตาย”
“อายเพื่อนบ้างเถอะ”
พีทเอาศอกกระทุ้งอีกคนเบา ๆ เมื่อนึกได้ว่าเขาไม่ได้อยู่กันสองคนแถมเด็กทั้งสามก็ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้อีก ว่าจะไม่เขินแล้วเชียว
“ก็ผมพูดความจริง”
“คิว!”
“ครับ ๆ ยอมแล้วครับแต่ผมไม่เปลี่ยนหรอกนะ”
“ตามใจอยากนอนฝันร้ายก็ตามใจ”
“ผมฝันดีทุกคืนเถอะ”
“คิว~ขอร้องล่ะ”
พีทโอดครวญ เด็กนี่ก็พูดได้หน้าตาเฉยเกินไปเขาแก้มแทบไหม้อยู่แล้วยิ่งเพื่อนทั้งสามของเด็กหมียิ้มกว้างส่งสายตาล้อเลียนมาให้พีทยิ่งทำตัวไม่ถูก
“แฮ่ม ๆ กูว่าก๋วยเตี๋ยวกูหวานแปลก ๆ”
เอ็มพูดเสียงเอื่อย ๆ ตามสไตล์แต่สายตาวิบวับส่งมาให้ทั้งสองคนตรงข้าม เพชรกับจิมมี่พยักหน้ายิ้มแผล่
“นั่นสิผัดฟักทองกูก็หว๊านหวานของมึงเป็นไหมจิม”
“อือ ขนาดไข่ดาวกูราดน้ำปลามาเยอะแล้วนะกูยังรู้สึกว่ามันหวานแปลก ๆ เลย”
พีทก้มหน้าก้มตากินข้าวหูแดงก่ำ คิวอมยิ้มมองคนตัวขาวแล้วหันไปยิ้มยักไหล่ให้เพื่อนทั้งสามเบะปากใส่ เพชรพูดโดยไม่มีเสียง
เกลียดมึง
คิวยักไหล่ไม่แคร์แล้วกินข้าวของตัวเองต่อ มองคนข้าง ๆ แล้วยิ้มอย่างมีความสุข พีทน่ารัก อยากคว้ามากอดจังเลย เฮ่อ~ เมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันสักที
“พรุ่งนี้พี่พีททำงานไหมครับ”
จิมมี่เอ่ยถามทำลายความเงียบและช่วยแก้อาการขัดเขินให้พีท คนตัวขาวเงยหน้าขึ้นมากลืนข้าวแล้วตอบ
“ทำครับ”
“เหนื่อยไหมครับ”
“ก็มีบ้างครับแต่สนุกดี”
“พี่พีทยิ้มเก่งจัง”
พีทยิ้มตอบ
“ก็งานพี่ต้องยิ้มเป็นประจำนี่ครับ ยิ้มจนตีนกาจะขึ้นแล้วเนี่ย”
“หูย ไม่เลยครับ พี่พีทหน้าเด็กกว่าจิมมี่ตั้งเยอะเนอะเอ็มเนอะ”
เพชรหันไปถามลูกคู่ตัวเอง เอ็มก็พยักหน้ารับมีแต่คนที่ถูกว่าหน้าแก่นั่นแหละที่แยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวเล็ก
“เดี๋ยวเถอะมึงไอ้เตี้ย”
“แบร่! กลัวตายแหละ”
เพชรแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ พอจิมมี่ยื่นมือมาตีก็โยกตัวหนีเอ็มที่นั่งอยู่ตรงกลางก็เบี่ยงตัวหลบได้อย่างชำนาญ พีทมองเด็กตรงหน้าเล่นกันตาปริบ ๆ ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นข้างกาย
“เป็นแบบนี้ประจำแหละครับ”
“เหรอ น่ารักดีนะ”
คิวขมวดคิ้วฉับหน้าหล่อเรียบตึงทันที พีทเห็นดังนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวอมยิ้ม
“เด็กขี้หวง พีทแค่บอกว่าเล่นกันน่ารักดี”
พีทพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน
“ไม่รู้แหละ พีทยังไม่เคยชมผมน่ารักเลยแต่กับเตี้ยพีทบอกว่ามันน่ารักหลายรอบแล้วนะครับ”
พีทเลิกคิ้ว
“ก็น้องเพชรน่ารักจริง ๆ นี่นา”
“พีท!”
คิวเรียกคนตัวขาวไม่เบานัก ทั้งสามคนตรงข้ามสะดุ้งหยุดแกล้งกันแล้วหันมาสนใจคนทั้งสอง คิวหน้างอส่วนอีกคนก็กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม
“งอนหรอ”
พีทเย้า
“ครับ”
คราวนี้คนตัวขาวหัวเราะออกมา ดูสิทำหน้างอแบบนั้นคิดว่าน่ารักนักรึไงเด็กหมีเอ๊ย อืม...ก็น่ารักดีนั่นแหละ
“ทำไงถึงหาย”
“ไปกินข้าวบ้านผมพรุ่งนี้สิครับเดี๋ยวหายเลย”
คิวยกประเด็นนี้ขึ้นมาคุยกันอีกครั้ง เมื่อตอนขับรถที่เขาถามไปนั้นได้คำตอบมาชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่ ตอนนี้เขาเลยเอามาต่อรองอีกครั้งเผื่อพีทจะใจอ่อน คิวเหล่มองคนข้างกายอย่างมีความหวัง คนตัวขาวยิ้มอ่อน
“พีทว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอครับ”
“ไม่รู้ครับ”
เด็กหมีตอบโดยไม่หันมามองอีกคน พีทได้แต่ถอนหายใจ ที่ปฏิเสธไปเพราะพีทรู้สึกว่ามันเร็วเกินไปเขากับคิวรู้จักกันมายังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำถึงอีกคนจะบอกว่าไปในฐานะเพื่อนก็เถอะ ขนาดเพื่อนสนิทเขารู้จักกันเป็นปีเขาถึงจะยอมให้ไปเที่ยวที่บ้าน นี่อะไรกันสามอาทิตย์เองนะแล้วอีกอย่างการที่อยู่ ๆ คิวก็ชวนเขาไปกินข้าวที่บ้านมันคงไม่ใช่เรื่องปกติต้องมีอะไรแน่ ๆ และพีทก็ยังไม่พร้อมจะเจอกับเบื้องลึกเบื้องหลังของการชวนครั้งนี้
“ให้เรามั่นใจในความรู้สึกของเราทั้งคู่ก่อนดีกว่า”
พีทบอกกับคิวไปแบบนั้นและเขาก็รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ตากลมโตมองเด็กขี้งอนแล้วเอื้อมมือไปสะกิดเบา ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เอียงคอยิ้มอ้อนเห็นเด็กหมีเหลือบหางตามาแล้วหลบกลับเร็ว ๆ ใบหน้าคมขึ้นสีเรื่อ เพียงเท่านี้พีทก็รู้แล้วว่าเด็กหมีของเขาหายงอนแล้ว
“ดีกันน้า”
แอ๊บแบ๊วเต็มที่ นี่ถ้าธิชาหรือพวกเพื่อนเขารู้คงโดนล้อไปยันลูกของภีม(น้องชาย)บวชแน่ นิ้วก้อยเรียวสวยถูกยื่นไปข้างหน้าเด็กขี้งอน
หมับ!
“อยู่กับผมทั้งวันเลยด้วย”
นิ้วก้อยถูกเกี่ยวพร้อมกับเสียงทุ้มเอ่ยบอก คนฟังยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าแรง ๆ
แปะ!
“โอ๊ย มดกัดอ่ะเอ็ม”
“โหยเพชรกูเบาหวานขึ้นตาแล้วเนี่ยข้าวกูหวานไปป่าววะ”
“ซื้อยาฆ่ามดคงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากเราจะไปจากตรงนี้กัน”
“พวกมึงนี่นะ”
คิวถลึงตาใส่เพื่อนแต่มีหรือพวกมันสามคนจะรู้สึกอะไร ไม่เลยหนำซ้ำยังยิ้มล้ออีก คนตัวขาวของเขาก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว รู้หรอกว่าเขินก็นะปกติอยู่ด้วยกันสองคนตลอดพีทคงลืมตัว แต่ลืมตัวบ่อย ๆ แบบนี้ก็ดีนะคิวชอบ
“พี่พีท พี่พีทใช่ไหมครับ”
เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งการปรากฏตัวของร่างสูงโปร่งสองคน คนหนึ่งพวกคิวรู้จักดีเพราะเป็นเดือนคณะของพวกเขาและอีกคนคือเพื่อนสนิทต่างคณะที่มักจะตัวติดกันเสมอ
ร่างสูงโปร่งลุกพรวดหันไปหาผู้มาใหม่ ใบหน้าขาวซีดเผือดและกว่าเขาจะหาเสียงตัวเองเจอร่างทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของหนึ่งในสองผู้มาใหม่เสียแล้ว
“ณิน.....คริษฐ์...”
tbc.
มีใครคิดถึงเราหมายยยยยย ลงในมือถือทรหดมาก คอมไม่ค่อยจะดีแต่ที่ยิ่งกว่าคือทำงานทู๊กกกวัน 5555 อาจจะหลบห๊ายยยไปไม่ต้องตามห๋าาาาา ขอเวลาปั๊มตังแปบ ตอนนี้สำลักความหวานกันไปนะขาาา คิดถึงทู๊กคนนนนน
-
มาแล้ววววว
สองคนนั้นคือใครเอาพี่พีทไปกอดได้ไง เดี๋ยวคิวก็ตะปบให้หรอก :z6:
-
ใคร?! :hao7: :a5:
-
ใคร :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: :z3:
-
ตัดจบได้ค้างมาก งืออออออ
ชอบคนนิสัยแบบพีท คิวก็ขี้หวงเป็นหมีเลย 55555555
ชอบเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆค่ะ o13
-
who is that ????? :z3:
มาต่อเร็วๆน้า รออยู่
-
:mew3:
-
-11-
“ณิน....คริษฐ์...”
“พี่พีท พี่พีทจริง ๆ ด้วยอ่ะ คริษฐ์พี่พีทจริง ๆ ด้วยมึง”
เสียงทุ้มเอ่ยรัวกอดพีทแน่นแล้วผละออกมาจับไหล่หันไปบอกร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น โดยไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบกายเลยสักนิด คนถูกเรียกยืนนิ่งร่างสูงของคริษฐ์จ้องมองมาที่พีทก่อนจะก้มหัวทักทาย พีทเองก็ยิ้มบางและก้มหัวให้เช่นกัน ยอมรับเลยว่าตกใจมากที่เจอทั้งสองคนที่นี่ ตั้งแต่ตอนนั้นพีทก็ไม่ได้รู้ถึงความเป็นไปของอีกฝ่ายอีกเลยจึงไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้ว่าทั้งสองคนเข้าเรียนที่เดียวกับคิว
“นานเท่าไหร่แล้วเนี่ยที่ไม่ได้เจอกันสองหรือสามปีนะครับ ฮือ...ณินโคตรคิดถึงพี่พีทเลย”
พูดจบก็รวบตัวคนตัวบางกว่าเข้าไปกอดอีกรอบ คนโดนกอดก็ไม่ได้ว่าอะไร พีทยิ้มแล้วกอดตอบการกระทำทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของคิว ร่างสูงใหญ่ขมวดคิ้วแน่นรู้สึกแปลกใจที่ทั้งสองฝ่ายรู้จักกันยิ่งเห็นสายตาแปลก ๆ ของเดือนคณะแล้วก็คำพูดของณินแล้วคิวยิ่งรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
รู้จักกันมานานขนาดนั้นเลยหรือ
“เอ่อ...พีทครับ รู้จักคริษฐ์กับณินด้วยหรือครับ”
สุดท้ายแล้วคิวก็ทนความสงสัยของตัวเองไม่ไหวเอ่ยถามออกไป พีทชะงักเล็กน้อยร่างโปร่งค่อย ๆ ผละอ้อมกอดออกแล้วหันไปหาคิว
“ครับรู้จักกันมานานแล้วน่ะ”
“เอ้อโทษที ๆ พอดีดีใจเกินไปหน่อย”
ณินเกาท้ายทอยก้มหัวขอโทษที่เขาเสียมารยาทแต่มือเรียวก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือขาวของพีทให้เป็นอิสระ คิวมองไปที่มือทั้งคู่นิ่ง ๆ แล้ววกสายตากลับไปมองหน้าณินที่ยืนยิ้มแผล่แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้รับรู้ถึงรังษีคุกคามแต่อย่างใดจนคริษฐ์ที่มองอยู่นานเข้าใจถึงสถานการณ์ดึงแขนเพื่อนสนิทให้หลุดจากพีท
“ดึงกูทำไมอ่ะคริษฐ์”
“เออน่า”
“ณินเรียนอยู่ที่นี่ด้วยหรือครับ”
คนอาวุโสสุดในนี้เอ่ยถาม ภาณินพยักหน้าขึ้นลงพร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนจะหุบยิ้มฉับพลันเมื่อเห็นสีหน้าของพีท
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปขอเราสองคนยืมตัวพี่พีทไปคุยแปบนึงได้ไหม”
คริษฐ์หันไปเอ่ยถามร่างสูงใหญ่ของเพื่อนร่วมคณะ คิวมองหน้าคนถามแล้วหันไปถามความเห็นของพีท บางสิ่งบางอย่างบอกกับคิวว่าการที่ทั้งสามคนรู้จักกันมาก่อนนั้นมันต้องมีอะไรบางอย่าง...อะไรที่ทำให้รอยยิ้มของพีทฝืนได้ขนาดนั้น
“พีทว่าไงครับ”
“เดี๋ยวพีทกลับมานะคิว”
“ครับผมจะรอ”
คล้อยหลังร่างทั้งสามหายลับไปตรงมุมตึกพวกที่เหลือก็เริ่มเปิดบทสนทนาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เขารู้จักกันมาก่อนหรือวะ”
จิมมี่ชะเง้อคอมองตามแล้วหันกลับมาถาม คิวส่ายหน้า
“กูก็เพิ่งถามเขาไปเมื่อกี้ไหมล่ะ”
“กูว่าแปลก ๆ”
เอ็มพูดขึ้น
“อืมกูก็รู้สึกได้ว่าแปลก”
เพชรเสริม คิวนั่งมองจานข้าวตัวเองแต่พร่องไปไม่ถึงครึ่งนิ่งงัน ภายในใจร้อนรุ่มเกิดคำถามมากมายภายในหัวว่าไปรู้จักกันได้อย่างไร มีความสัมพันธ์กันแบบไหนต้องสนิทมากเท่าใดถึงถูกเนื้อต้องตัวกันได้ขนาดนั้น
“หรือว่าพี่พีทเป็นแฟนเก่าณินวะ”
จู่ ๆ จิมมี่ก็พูดขึ้นมา คิวหันขวับไปมองเพื่อนที่เท้าคางกับโต๊ะอยู่ตรงข้าม จิมมี่ยักไหล่ก่อนจะพูดต่อ
“ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าณินเป็น”
“แต่กูว่าเขาน่าจะขั้วเดียวกันไม่ใช่หรอ ถ้าบอกว่าเป็นแฟนเก่าคริษฐ์กูยังเชื่อมากกว่าอีก ไม่เห็นสายตาที่คริษฐ์มองพี่พีทหรอ มันแบบ..บอกไม่ถูกว่ะมันเศร้า ๆ ปนรู้สึกผิดอ่ะ”
เอ็มออกความคิดเห็น ด้วยความที่เป็นคนช่างสังเกตปฏิกิริยาของทั้งสามคนนั้นเท่าที่ดูความคิดของเขาน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด แต่เพชรค้านขึ้นมานิ่ง ๆ
“แต่คริษฐ์ชอบผู้หญิงนะ หยุดพูดเถอะรอฟังจากปากพี่พีทเองอีกกว่า อย่าคิดมากนะคิว”
เพื่อนตัวเล็กมองมาที่ร่างสูงใหญ่อย่างเป็นห่วง คิวหัวเราะหึในลำคอแล้วส่ายหน้า ไม่ทันแล้วล่ะเขาคิดมากไปแล้วและที่พวกมันพูดมาเขาก็คิดไปหมดแล้วด้วยแต่ถึงอย่างไรรอฟังจากปากพีทก็น่าจะดีที่สุด
“บางทีอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเราคิดก็ได้”
“ไม่ต้องพูดเพื่อให้กูสบายใจก็ได้เพชรในเมื่อพวกเราต่างก็รู้ดีว่ามันต้องมีอะไร เฮ่อ...ไม่รู้ว่ะกูกลัวไปหมดแล้ว”
“ดูไม่สมกับเป็นมึงเลยนะคิว”
จิมมี่พูดขึ้นมาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“อย่างที่เพชรมันพูด รอฟังจากปากพี่พีทดีที่สุดและกูว่านะถึงพี่พีทจะเป็นแฟนเก่าใครสักคนในสองคนนั้นหรือจะเป็นอะไรกันก็แล้วแต่ แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้วไม่ใช่รึไงอย่าลืมข้อนี้สิวะ”
คิวยิ้มบางเอ่ยขอบคุณเพื่อน นั่นสินะไม่ว่าเขาจะเคยเป็นอะไรกันมาตอนนี้มันก็เป็นเพียงอดีตไปแล้ว
“สบายดีนะครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบตอนนี้เขาทั้งสามคนนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนข้างโรงอาหารคณะ พีทมองไปที่คนถามแล้วพยักหน้ายิ้มบาง
“ครับพี่สบายดี แล้วเด็ก ๆ ล่ะเป็นยังไงกันบ้าง”
“สะ...สบายดีครับ พี่พีทณินขอโทษ ณินไม่น่าทักพี่พีทเลยแต่ณินดีใจมาก ๆ เลยนะครับที่ได้เจอพีอีกครั้ง ขอโทษครับ”
ณินคว้ามือพีทไปกุมก้มหน้ากล่าวขอโทษเสียงสั่น ยิ่งพีทเรียกพวกเขาอย่างที่เคยเรียกณินยิ่งรู้สึกผิด ไม่ควรมาให้พี่พีทเห็นหน้าเลย ไม่ควร ไม่ควรจริง ๆ
“พี่ดีใจนะที่ได้เจอเราสองคน เอ่อ...ถึงตอนแรกจะตกใจก็เถอะ ไม่ได้เจอกันตั้งสามปีทั้งสองคนโตขึ้นมากเลยนะ”
พีทยิ้มบอกแต่ตาของเขาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยเลย ทั้ง ๆ ที่พยายามข่มความอ่อนแอไว้ภายในแล้วทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว มันผ่านมานานแล้ว แต่ทำไม...ตอนนี้พีทถึงยังรู้สึกเจ็บไปทั้งใจ
“พี่พีท...”
ณินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแววตาแสนเศร้าของคนตรงหน้า
“ณินขอโทษ ขอโทษแทน...”
“เลิกขอโทษเถอะน้องณิน พี่ไม่ได้โกรธไม่เคยโกรธ”
“แต่ถึงอย่างนั้นการที่พวกเรามาเจอพี่ มันก็ทำให้ตะกอนในใจของพี่ฟุ้งขึ้นมาใช่ไหมล่ะครับ นั่นทำให้เราสองคนควรจะเอ่ยคำขอโทษ”
คริษฐ์ที่นิ่งอยู่นานเอ่ยขึ้น ร่างสูงรู้สึกผิดไปทั้งใจ ยิ่งเห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนตรงหน้าเขายิ่งรู้สึกว่าขอโทษอีกพันครั้งยังไม่เพียงพอ คนตัวขาวมองไปยังเด็กหนุ่มที่เขารู้จักและคุ้นเคยมานาน คริษฐ์ดูโตขึ้นมากจริง ๆ ดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและมีเหตุผลมากขึ้น
“พี่ไม่เป็นไรครับ ทั้งสองคนไม่ต้องขอโทษนะ”
ร่างสูงถอนหายใจยาว
“เพราะพี่ดีแบบนี้ไงพวกผมถึงโคตรรู้สึกผิด พี่ดีเกินไป...ดีมาตลอด”
พีทยิ้มบาง มือขาวเอื้อมไปคว้ามือใหญ่ของคริษฐ์มากุมไว้อีกข้างก็กระชับมือเรียวของณินไว้เช่นกัน
“พี่ดีใจนะที่เจอเราสองคน เรื่องที่ผ่านมามันเป็นอดีตไปแล้วพี่จะไม่โกหกว่าพี่ไม่รู้สึกอะไร เพราะตอนนี้พี่รู้สึกเศร้าจริง ๆ แต่มันก็แค่นั้น พี่โอเคขึ้นมากแล้วไม่ต้องขอโทษไม่ต้องรู้สึกผิด พี่ไม่เคยกล่าวโทษหรือโกรธใครเลยไม่ว่าจะเป็นในตอนนั้นหรือตอนนี้ ทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นและพี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น พี่ยอมรับว่าพี่ลืมไม่ได้เพราะพี่ไม่คิดจะลืม”
“...”
“ในความเจ็บปวดนั้นมันก็มีความสุขซ่อนอยู่นะและในตอนนั้นที่พี่ได้รู้จักทุกคนได้รัก...เขา ถึงมันจะเป็นเวลาไม่นานแต่พี่ก็มีความสุขมากจริง ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของใครอย่าโทษตัวเองกันเลยนะ แค่ตอนนี้ทั้งสองคนยังเห็นพี่เป็นพี่ พี่ก็ดีใจมากแล้ว”
“พี่พีท...”
หมับ!
ณินโถมตัวกอดคนตัวขาวไว้แน่น ใบหน้าหล่อซบลงบนไหล่บาง พีทยิ้มเอ็นดูแล้วยกมือกอดตอบ น้องณินก็ยังคงเป็นน้องณินอยู่วันยังค่ำ จิตใจดีและห่วงความรู้สึกของคนอื่นเสมอ คริษฐ์กล่าวขอโทษทางสายตาพีทจึงบีบมือใหญ่เบา ๆ เด็กสองคนนี้ไม่ผิด...ไม่มีใครผิด
“แล้ว...ทำไมพี่พีทถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับแถมยังมาอยู่กับคุณชายคณะวิศวะอีก”
หลังจากกอดปลอบลูบหัวลูบหางกันอยู่นาน ภาณินก็กลับมาร่าเริงได้อีกครั้งเด็กหนุ่มตัวสูงครึ่งกว่าครั้งสุดท้ายที่พีทเจอราว ๆ ห้าเซนติเมตรเห็นจะได้ เผลอ ๆ สูงกว่าพีทแล้วด้วยซ้ำอีกคนก็ไม่ต้องพูดถึงสูงใหญ่พอ ๆ กับเด็กหมีแต่คริษฐ์ยังตัวหนาไม่เท่าคิว ใบหน้าหล่อที่พีทดูยังไงก็รู้สึกว่าน่ารักทุกครั้งเอียงคอขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ...คือ...”
พีทอึกอักไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร มองไปที่คริษฐ์เด็กหนุ่มเหมือนจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับคิวลาง ๆ ก็อมยิ้มหันหน้าหนี ร่างสูงโปร่งถอนหายใจก่อนจะตอบ
“พี่กับคิวกำลังคุย ๆ กันอยู่ครับ”
คำตอบของพีททำเอาเด็กตากลมที่ปกติตาก็โตอยู่แล้วเบิ่งโตเข้าไปใหญ่
“เอ๋....ได้ไงกันพี่พีทเป็นของณินนะ!”
เด็กตัวโตหน้าง้ำ ขยับเข้าไปกอดเอวอีกคนอย่างหวงแหน พีทมองเด็กน้อยในอดีตที่ตอนนี้ตัวโตพอ ๆ กับเขาแล้วยิ้มเอ็นดู
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้หมา”
คริษฐ์อดหมั่นไส้เพื่อนไม่ได้ ใคร ๆ ก็เป็นของมันหมดนั่นแหละ ไอ้คนขี้หวงเอ๊ย!
“อะไร!”
หันไปตวัดเสียงใส่เพื่อนแล้วหันกลับมาซุกแขนพีทอย่างออดอ้อน พีทยิ้มอ่อนไม่รู้ว่าควรจะตอบเด็กขี้อ้อนอย่างไรดี
“แล้วทั้งสองคนเรียนอยู่คณะเดียวกับคิวหรือครับ”
พีทเปลี่ยนเรื่องคุย ณินส่ายหน้าอยู่ตรงแขนเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“เปล่าครับ คริษฐ์อยู่คณะเดียวกับคิวส่วนณินอยู่ธรณีครับ”
ปลายเสียงแผ่วลง เด็กตัวโตหน้าหงอยแล้วกลับมาซุกแขนพีทอีกครั้ง
“โลกกลมจังเลย”
พีทเปรยเบา ๆ ทั้งสองคนพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วไปเจอคิวได้ไงครับ”
คริษฐ์เอ่ยถาม
“บังเอิญมีเรื่องนิดหน่อยทำให้รู้จักกันครับ อืม..แล้วคิวนิสัยเป็นไงบ้างสองคนเล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม”
ถือโอกาสล้วงความลับเด็กหมีเสียหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ความจริงแล้วถามจากเพื่อนเจ้าตัวก็ได้แต่ก็อย่างว่าแหละ...เพื่อนกันก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว
“ณินไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกครับต้องถามคริษฐ์”
“หมอนั่นเงียบ ๆ นะครับ ภายนอกจะดูคุณชายหยิ่ง ๆ แต่ถ้าได้คุยหรือรู้จักก็นิสัยดีครับส่วนเรื่องอื่นก็เห็นว่าเจ้าชู้พอตัว ผมไม่ได้อยากดิสเครดิตมันนะแต่เท่าที่เห็นก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เมื่อเดือนก่อนยังเห็นเดินอยู่กับนนท์อยู่เลย”
“อ๋อ นนท์”
พีทพยักหน้ารับเรียกชื่อเด็กป่วนนั่นขึ้นมา คริษฐ์เลิกคิ้ว
“รู้จักด้วยหรือครับ”
“ก็เพราะเด็กนั่นแหละถึงทำให้พี่รู้จักกับคิว”
ณินเบะปากเมื่อได้ยินชื่อนั้น
“นนท์มันนิสัยไม่ค่อยดีครับ เคยมาตามเกาะติดคริษฐ์อยู่ช่วงหนึ่งทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไอ้บ้านี่ชอบผู้หญิงก็ยังมาอ่อยแถมยังมาหาเรื่องณินด้วย”
“หืม? เขามาหาเรื่องอะไรณินครับ”
“มันชอบมาถามหาคริษฐ์ พอณินไม่ตอบมาก ๆ เข้ามันก็หาว่าณินหวงคิดกับคริษฐ์เกินเพื่อน ปัญญาอ่อนมากเลยอ่ะพี่พีท แล้วอยู่ ๆ มันก็ไปเดินกับคิวเฉย ณินนี่งงเลยแต่สมน้ำหน้าโดนเขี่ยทิ้งไปแล้ว”
ณินใส่อารมณ์ในการเล่าเต็มที่ ก็นะเขาไม่ชอบหมอนั่นนี่ได้ทีเลยใส่ไม่ยั้ง ถ้าเจอกันคงต้องเย้ยหน่อยแล้ว หว่าย ๆ โดนเขี่ยทิ้ง
“แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือคิวมันไม่เคยคบคนอายุมากกว่านะครับจากที่รู้มา”
คริษฐ์พูดขึ้น พีทพยักหน้ายิ้มรับ
“ครับ”
“พี่พีท...แน่ใจแล้วหรือครับ”
ณินยู่ปากพิงไหล่บางออดอ้อน พีทส่ายหน้ายิ้มตอบ
“ยังไม่รู้ครับต้องดูไปนาน ๆ เท่าที่ดูตอนนี้คิวก็ยังดีอยู่”
“รู้จักกันนานหรือยังครับ”
“สามอาทิตย์ครับ”
“แค่รู้จักกันหรือคบกันแล้วครับ”
“แค่รู้จักครับ”
คริษฐ์นิ่งไป ร่างสูงถอนหายใจ
“คิวไม่เคยคบกับใครเกินเดือนมั้งครับตามที่รู้มา อย่างว่าแหละมันหล่อมีแต่คนเข้าหา ความจริงผมก็รู้สึกแปลกใจมากเลยนะครับที่เห็นพี่พีทอยู่กับมัน ท่าทางของคิวที่มีให้กับพี่พีทต่างออกไปจากคนก่อน ๆ สิ้นเชิงเลยครับ กับคนอื่นคิวมันจะนิ่ง ๆ เรื่องพูดจาสุภาพนั้นเป็นปกติของมันอยู่แล้วแต่ไอ้ที่แสดงอาการหวงนั้นผมยังไม่เคยเห็นมันเป็นกับใคร”
“ครับ”
“คิวเป็นเพื่อนที่ดีครับ แต่ผมไม่ทราบว่ามันจะเป็นคนรักที่ดีด้วยไหม จริง ๆ แล้วมันเป็นคนมึน ๆ นะครับระบบความคิดมันไม่ค่อยซับซ้อนหรอก”
พีทหัวเราะพยักหน้าเห็นด้วย
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ เอาล่ะเรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะ ออกมากันนานแล้ว”
คนเด็กกว่าทั้งสองพยักหน้ารับลุกขึ้นยืนเดินกลับเข้าไปในโรงอาหารพร้อมกัน คราวนี้พีทได้สังเกตณินอย่างละเอียด เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ไม่ผิด น้องณินสูงกว่าเขาแล้ว เด็กน้อยของพีทยิ้มกว้างเดินกอดแขนเขาเข้ามาในโรงอาหารโดยมีคริษฐ์เดินขนาบข้างณินมาติด ๆ
“ขอโทษนะที่ยืมตัวพี่พีทนานไปหน่อย เอามาคืนแล้ว ณินปล่อยพี่พีทสิ”
คริษฐ์บอกเพื่อนร่วมคณะแล้วรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ของคิวที่มองไปยังณินกับพี่พีทก็อดยิ้มขำไม่ได้ มวยถูกคู่แล้วไหมล่ะ เด็กโข่งปะทะเด็กโข่ง ร่างสูงใหญ่ดึงเสื้อเพื่อนสนิทเบา ๆ ณินยู่หน้าขัดใจสะบัดหนีไม่ยอมปล่อยมือจากแขนขาว ร่างโปร่งมองไปยังคุณชายคณะวิศวะแล้วยักคิ้วกวน
“พีทครับ”
คิวเรียกคนตัวขาวของเขาพร้อมกับยื่นมือไปดึงข้อมือขาอีกข้าง พีทมองหน้าคิวสลับกับณินแล้วถอนหายใจ สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่มีปัญหากับเด็กหมีไปมากกว่านี้หันไปบอกณินแทน
“น้องณินครับ”
เมื่อได้ยินคนเป็นพี่เรียกเสียงนุ่ม ภาณินก็ยื่นปากฮึดฮัดนิดหน่อยแล้วยอมปล่อยคนตัวขาวคืนสู่ไอ้หมียักษ์แต่โดยดี แต่อย่าหวังว่าจะได้จีบพี่พีทอย่างราบรื่นเลยตราบใดที่ยังมีภาณินคนนี้อยู่ ชิชะ ๆ คิวพอเห็นอีกคนปล่อยพีทแล้วก็ออกแรงดึงให้พีทนั่งลงพร้อมกับขยับตัวเข้าชิดเชิดหน้ามองณินอย่างท้าทาย
“กินข้าวกันเสร็จแล้วหรอ”
พีทเปลี่ยนเรื่อง คนตัวขาวมองทั่วโต๊ะเห็นว่าทั้งหมดจัดการข้าวของตนเองเสร็จแล้ว เด็กทั้งสี่พยักหน้าพีทจึงหันไปถามเด็กหมีข้างกาย
“เราไปกันเลยไหม”
“แต่พีทยังไม่ได้กินข้าวเลยนะครับ กินไปนิดเดียวเอง”
คิวท้วง
“ไม่อยากกินข้าวแล้ว เดี๋ยวแวะซื้อมะตะบะไปกินตอนคิวนั่งทำงานก็ได้ครับ”
“เอางั้นก็ได้ครับ”
“เดี๋ยวพวกกูไปเก็บจานให้”
เอ็มพูดก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าจานข้าวของพีทและคิวไปถือไว้โดยมีเพชรช่วยอยู่ข้าง ๆ
“แล้วเจอกัน”
เด็กทั้งสามกล่าวก่อนจะเดินออกไป ทั้งโต๊ะจึงเหลือคิว พีท ณินและคริษฐ์
“รู้จักกันนานแล้วหรือครับ”
คิวถามขึ้นอย่างเสียไม่ได้ คริษฐ์กับณินเห็นท่าว่าอีกคนคงอยากถามอะไรทั้งสองจึงนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วให้พีทเป็นคนตอบ
“นานแล้วครับ แต่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว”
“พี่พีทเป็นติวเตอร์ให้ตอนพวกเราอยู่ม.ปลาย เลยสนิทกันน่ะ”
คริษฐ์บอกเพื่อนร่วมคณะ คิวพยักหน้าเข้าใจแล้วเงียบ
“นี่ นายน่ะ”
ณินเคาะโต๊ะเบา ๆ เรียกคิวให้เงยหน้ามอง คนตาโตจ้องคนหุ่นหมีเขม็ง
“ชอบพี่พีทหรอ”
“อืม”
“ชอบมากไหม”
“มาก”
พีทกับคริษฐ์รู้สึกได้ถึงรังสีคุกคามของทั้งสองฝ่ายถ้าเปรียบเทียบเหมือนในการ์ตูนคงประมาณได้ว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นเปรี๊ยะ ๆ ใส่กันอยู่
“เราไม่ยอมหรอกนะ”
“หึ คิดว่าผมกลัวจะแพ้นายหรือไง”
“เหอะ!”
“พอแล้วน่าณิน ไปได้แล้วกูยังเหลืองานที่ต้องแก้อีกนะ ไหนมึงว่าอยากไปหาซันจะแย่แล้วไง”
คริษฐ์เอ่ยขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีใครยอมใครพลางถอนหายใจด้วยความอ่อนใจ ทำอย่างกับเด็กแย่งของเล่นกันไม่มีผิด
“ฝากไว้ก่อนเถอะ อ๊ะ! พี่พีทครับณินลืมขอเบอร์”
ว่าแล้วมือเรียวก็ยื่นโทรศัพท์ใปให้คนตัวขาว พีทรับมากดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม
“พี่ยิงเข้าเบอร์ตัวเองนะครับ”
“ครับผม”
ณินยิ้มกว้างรับหันไปยักคิ้วให้ไอ้หมียักษ์ คิวร้องเหอะในลำคอแล้วขยับชิดคนตัวขาวเกยคางกับไหล่บางมองอีกคนที่ง่วนกับโทรศัพท์ไอ้แห้งอยู่ พีทหันมามองเด็กหมีนิดหน่อยแล้วหันไปกดโทรศัพท์ต่อไม่ได้ว่าอะไร คิวเลยได้ใจหันไปยักคิ้วเหนือกว่าให้คนตรงข้าม ณินถลึงตาฮึดฮัดขัดใจ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมียักษ์! วันนี้พี่ณินยังไม่ได้เตรียมตัวมาวันหน้าไม่ยอมแน่! ภาณินให้คำมั่นกับตัวเองในใจ
“นี่ครับณิน”
พีทยื่นโทรศัพท์คืน เด็กหนุ่มตรงข้ามเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มกว้างตาหยีรับโทรศัพท์คืน ทั้งสองกล่าวลาพีทแล้วเดินออกไป ไม่วายณินยังหันหลังกลับมาแลบลิ้นใส่คิวอีกส่วนเด็กหมีข้าง ๆ พีทก็ยอมเสียที่ไหนแลบลิ้นกลับ พีทกับคริษฐ์ได้แต่ยิ้มส่ายหัว
“สนิทกับสองคนนั้นมากหรือครับ”
คิวถามเมื่อเหลือเขาอยู่สองคนตามลำพัง
“ครับ”
พีทมองคนข้างกายแล้วเอ่ยถาม
“มีอะไรอยากถามพีทหรือเปล่าครับ”
คิวนิ่งไป ร่างสูงก้มหน้าแล้วเงยขึ้นมาสบตากับอีกคน
“ไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหมครับ”
พีทยิ้ม แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“พีทไม่เคยคบคนอายุน้อยกว่าครับ แต่อนาคตก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ได้ยินเท่านั้นคำถามที่ค้างคาใจทั้งหลายก็หายไปราวกับลมพัด คิวยิ้มกว้างดีใจเหมือนเด็ก ๆ พีทเห็นเด็กหมียิ้มได้เสียทีก็ยิ้มตาม ดูสิตาเป็นประกายเชียวถ้ามีหางอีกนิดก็สวัสดีชัด ๆ เลย
“สบายใจหรือยังครับ”
“ครับผม”
“ถ้าอย่างนั้นไปทำงานของคิวได้แล้วเนอะ เดี๋ยวจะอดไปดูหนังกันเสียก่อน”
พีทว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนฉุดแขนอีกคนให้ลุกตาม คิวยิ้มร่าเดินตามการจูงของพีทอย่างสบายอารมณ์ไม่ลืมแวะซื้อมะตะบะให้พีทและขนมกินเล่นอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินข้ามถนนกลับคณะของตนเอง เดินกลับเข้ามาใต้คณะเห็นหลาย ๆ คนมองมาที่เขากับพีทแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเสียเท่าไหร่เพราะแขนเขาที่โอบเอวอีกคนหลวม ๆ อยู่ก็เป็นการประกาศไปในตัวแล้วว่าคนตัวขาวคนนี้มีเขาเป็นเจ้าของแล้ว ถึงยังจะไม่เป็นทางการก็เถอะแต่คิวมั่นใจว่าเขาทำได้แน่ ๆ ไม่ยอมแพ้ไอ้แห้งนั่นหรอก
พูดถึงภาณินเพื่อนสนิทของคริษฐ์ คิวไม่ได้สนิทเป็นการส่วนตัวอะไรมากมายนักหรอกแค่รู้มาจากพวกเพื่อนของเขาว่าไอ้คนร่าเริงนั่นมันฮอตมาก ก็น่าจะเป็นที่ชื่นชอบอยู่ภาณินยิ้มเก่ง ร่าเริง เอ็มมันก็เป็นหนึ่งในภาณินแฟนคลับอ่อเพชรก็ด้วย ปกติก็ไม่ได้ยุ่งกันหรอกแต่เห็นทีว่าจะได้ยุ่งกันเสียแล้วแหละ ประกาศตัวขนาดนั้นคิดว่าคิวจะยอมแพ้หรือไง หึ! คิดจะแย่งพีทไปจากเขาหรือไอ้แห้ง ไม่มีวันซะหรอก!
“มากันแล้ว ๆ พี่พีทมานั่งข้างเพชรน้า ๆ”
เพชรร้องแง๊ว ๆ เมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามา พีทยิ้มตามทำท่าจะเดินเข้าไปนั่งตามที่คนตัวเล็กชักชวนแต่มือแกร่งรั้งแขนเขาเอาไว้ เด็กหมีหันไปส่งสายตาดุใส่เพื่อนแล้วหันมากระเง้ากระงอดใส่เขา
“พีทนั่งข้างผมนี่แหละ เพชรมันจะได้ไม่วอกแวกกับงาน”
ว่าแล้วคิวก็ดึงให้พีทนั่งข้างกันไม่พอยังหยิบหูฟังในกระเป๋าเสียบกับโทรศัพท์แล้วถือวิสาสะเอามาเสียบที่หูพีทเปิดเพลงให้เรียบร้อยเสียด้วย พีทมองการกระทำของเด็กขี้หวงแล้วก็ได้แต่ส่งยิ้มไปให้คนตัวเล็กที่ส่งสายตาอาฆาตมาที่หมียักษ์ของเขา คนตัวขาวไม่ได้ว่าอะไรรับโทรศัพท์มาจากคนตัวใหญ่แล้วกดเปิดเกมส์เล่นฆ่าเวลารอคิวทำงาน
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ รู้ตัวอีกทีพีทก็รู้สึกถึงแรงสะกิดหันไปก็เห็นคิวส่งยิ้มมาให้ คนตัวขาวดึงหูฟังออกข้างหนึ่ง
“เสร็จแล้วหรือครับ”
“ครับ เดี๋ยวฝากพวกนี้ปริ๊นแล้วก็เย็บเล่ม”
“อ่าฮะ”
พีทก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ คิวใช้เวลาทำงานไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ คนตัวขาวเลิกคิ้วหันไปถามอีกคนเพื่อความมั่นใจ
“เสร็จดีแล้วแน่นะครับ”
“ครับเรียบร้อยดีแล้วครับพีทไม่ต้องห่วง ไปกันครับ”
“ไปก่อนนะครับน้อง ๆ”
พีทกล่าวลาเพื่อน ๆ ของคิวทุกคนละจากงานขึ้นมายกมือไหว้
“แล้วมาหาพวกเราบ่อย ๆ นะครับพี่พีทไว้ว่าง ๆ เพชรจะไปหาที่คอนโด”
“ใครเชิญมึงเตี้ย”
คิวเอ่ยขัด
“กูเชิญตัวเองได้เว้ย”
พีทหัวเราะขำ
“แล้วเจอกันครับ”
“ครับ ขอบคุณสำหรับขนมนะครับพี่พีท”
พีทยิ้มรับ ทั้งสามคนกล่าวลาจะมีก็แต่เด็กตัวเล็กที่ออกอาการมากหน่อย เพชรโบกมือหยอย ๆ ยิ้มกว้าง พีทเองก็โบกมือกลับแล้วเขาทั้งคู่ก็เดินออกมานอกคณะ
“ฮ้า~ ได้เดทกันซะทีนะครับ”
เด็กหมีพูดพร้อมกับหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ พีทเองก็อมยิ้มไม่ได้ตอบอะไรกลับไป จะให้ตอบอะไรล่ะก็ที่คิวพูดมามันเป็นความจริงทั้งนั้น
tbc.
เหมือนจะเคลียร์ก็ยังไม่เคลียร์เนอะ วันนี้หยุดค่าาา เลยมาลงให้อ่านกัน อิอิ
-
คนที่เป็นรักฝังใจพี่พีทอาจเกี่ยวข้องกับคริษฐ์ไม่ก็ณินใช่ไหม :hao4: :hao4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกอ่ะ o13
ชอบน้องเพชร หมั่นเขี้ยวนาง :impress2:
ปกติไม่ค่อยอ่านเรื่องที่นายเอกอายุมากกว่าพระเอก แต่เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
หมาในร่างหมี? :hao7:
-
-12-
ฮอบบิทขอมีบท
สวัสดีครับทุกคนกระผมนาย ศุภณัฐ นามสกุลไม่ต้องรู้หรอกไม่ได้สำคัญอะไรพวกเพื่อนเวรนั้นเรียกผมว่าเตี้ย เปี๊ยก ฮอบบิท หรืออะไรที่พวกมันสรรหามาเรียกได้แต่คนทั่วไปเรียกผมว่า เพชร อืม...ผมเป็นคนไม่สูงมากเรียกว่าเตี้ยไม่ได้นะโกรธ สูงเลยไหล่เอ็มมันมาได้นิดเดียวความสูงผมประมาณคางของมัน เอ็มสูงประมาณ175-178 เซนติเมตรฉะนั้นถ้าอยากรู้ความสูงของผมทุกคนก็ไปประมาณกันเอาเอง
เอาล่ะมาเข้าเรื่องกันเถอะสาเหตุที่ผมมาแย่งบทของคู่เอกที่ตอนนี้หวานกันจนมดไต่ทำรังจะท่วมหัวพวกผมอยู่แล้วนั้นก็คือ
ผมอยากเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง!
โถ่พวกคุณครับถามจริงว่าไม่เหม็นหน้าไอ้เพื่อนหมีของผมบ้างหรือไงเจอกับมันทุกตอนได้เห็นมุมอ่อนโยนทุกเม็ด อันนี้อยากจะเผามากซึ่งผมก็ได้ไปเผามันกับคุณหญิงแม่ใบตองคนสวยของมันเป็นที่เรียบร้อยใส่ไข่ไปอีกนิดหน่อยพอให้มีสีสันแต่อยู่บนพื้นฐานของความจริงกว่า 99.99% เลยนะจะบอกให้
คิวเพื่อนยากก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นมาตลอดนั่นแหละนิสัยมันจริง ๆ ก็มึน ๆ ชอบทำหน้าโง่ ๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไมสาว ๆ ถึงชอบนักชอบหนาไอ้หน้าโง่ ๆ นั่นแหละที่ทำให้หนุ่มสาวทั้งหลายร้องไห้เป็นเผาเต่ามาแล้วแต่ก็นะ..ทุกคนอยากเล่นกับไฟกันทั้งนั้น
คิวมันไม่ใช่คนที่คิดเยอะยกเว้นเรื่องพี่พีทอนาคตหวานใจมันไว้คนนึงนะ เพิ่งเห็นมันเป็นแบบนี้ก็ดีใจที่มันเริ่มมีหัวใจกับเขาบ้างแล้ว ตลอดมาเพื่อนหมีของผมมันรู้จักแค่ความรักจากครอบครัวและมิตรภาพของเพื่อนเท่านั้นแหละ เรื่องรักใสใสหัวใจสี่ดวงชุลมุนวุ่นรักอะไรนี่อย่าได้ถาม ในหัวมันมีแค่คำว่าชอบและไม่ชอบเท่านั้น
แต่กับพี่พีทนี่ต่างออกไป ความจริงผมรู้สึกได้ตั้งแต่วันแรกที่มันมาพูดถึงพี่พีทแล้วแววตาเป็นประกายแบบนั้นมันเคยเป็นที่ไหนแล้วเป็นไงล่ะเหนือความคาดหมายของอาจารย์เพชรไหม ไม่มี๊! เพื่อนคิวตกหลุมรักพี่พีทคนหล่อหัวปักหัวปำมาก
กับพี่พีททำให้ผมหนักใจอยู่เหมือนกันนะ...เขาดู...มีอะไรในใจ ผมรู้ว่าเขายอมเปิดใจและใส่ใจความรู้สึกของคิวมากพอสมควรแต่ในใจผมกลับบอกว่ามันยังไม่มากพอ เห้..พวกคุณอย่าเพิ่งคิดว่าผมมีซัมติงอะไรกับเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองนะ
ไม่เคยเลยเถอะสาบานด้วยเกียรติของอดีตลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลย เราโตมาด้วยกันเหมือนพี่น้องเพราะว่าผมตัวเล็กเป็นลูกคนเล็กมีพี่ชายและพี่สาวอย่างละคนนิสัยผมถึงติดจะขี้อ้อนและติดสกินชิพไปนิดหนึ่งต่างกับคิวที่เป็นลูกชายคนเดียวและบ้านมันสอนมาดีมาก มากแบบก.ไก่ล้านตัวคิวมันเป็นสุภาพบุรุษคอยดูแลปกป้องผมตลอดเพราะคุณหญิงแม่มันบอกมา
ก็เท่านั้นอย่ามาถามหาอะไรในกอไผ่ระหว่างผมกับมันนะเพราะมันไม่มีเลยจริง ๆ คิวชอบผู้ชายเรื่องนั้นผมรู้มานานพอ ๆ กับที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงนั่นแหละ ผมไม่ได้เป็นเกย์นะผมแค่มองคน ๆ เดียวมาตลอดและบังเอิญว่าคน ๆ นั้นเป็นผู้ชายก็แค่นั้นเอง
เอาล่ะเรามาปัดเรื่องของพี่คิวตัวใหญ่เขาไปก่อนแล้วมาเข้าเรื่องของผมกันบ้างดีกว่า ขอพื้นที่ให้ผมระบายความอัดอั้นตันใจที่เก็บมานานกว่าห้าปีด้วยเถอะครับ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงได้แต่แอบชอบทำไมไม่เข้าไปบอก โอเคผมรู้ว่าหน้าตาผมก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย
แต่คนที่ผมชอบเขาชอบผู้หญิงครับ ชอบมาตลอดและไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนไปด้วยและที่สำคัญมันเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง นั่นล่ะถึงเป็นสาเหตุว่าทำไมผมถึงไม่เคยพูดออกไป กลัวเสียเพื่อนไงโถ่ผมรู้ว่ามันไม่ได้รังเกียจเพศที่สามสี่ห้าอะไรนี่หรอกแต่คุณเข้าใจไหม เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราบอกไปความสนิทใจที่เคยมีก็หายไปหมดสิ
ผมยอมเก็บคำว่ารักไว้ดีกว่าเสียหมอนั่นไปตลอดกาล
รู้ดีแก่ใจ...ว่าฉันเป็นใคร...ไม่เคยคิดไกล~
เพลงมาเลยเชียว แหม่ ๆ ผมไม่ได้ดราม่าอะไรหรอกครับชินแล้วล่ะมีเจ็บจี๊ด ๆ บ้างตอนมันพาแฟนมาแนะนำเจ็บบ่อย ๆ ค่อย ๆ ชินเพราะมันเปลี่ยนแฟนบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนกางเกงใน จนตอนนี้ผมสบายมากและสบายดีจนเกินไปเพราะตอนนี้มันไม่ได้ควงใครมาสักพักแล้ว ไม่ได้ถาม ไม่อยากถาม ไม่อยากรู้ รู้แค่ทุกวันมันยังอยู่ข้างผมก็พอ
“เปี๊ยกเป็นไรวะ”
“หือ?”
ผมหันไปมองหน้าเอ็ม มันเลิกคิ้วแล้วถามย้ำ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า สงสัยคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยเหม่อจนมันถามมั้ง มันทำหน้าไม่ค่อยเชื่อหันไปมองจิมมี่มันก็ทำหน้าเหมือนกันผมเลยย้ำพวกมันไปอีกที
“เฮ้ยกูไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ เว้ย แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
“เรื่องคิวมันหรอ”
จิมมี่ถาม ผมเลยเออออตามน้ำไป ไอ้ยักษ์ตัวที่สอง(ตัวที่หนึ่งคือคิว) เอื้อมมือมาขยี้ผมผมจนยุ่ง
“เป็นห่วงมันล่ะสิ”
ผมยักไหล่ เอาจริง ๆ ก็เป็นห่วงมันมากอยู่นะแต่ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนจะให้ผมไปก้าวก่ายมากมันไม่ดีหรอก ให้คิวมันเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้วเราคอยช่วยอยู่ข้างหลังดีกว่า แต่จะให้บอกพวกมันว่าผมกำลังคิดเรื่องของตัวเองอยู่ก็ใช่เรื่อง
“นิดหน่อย”
“มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ไม่เห็นที่มันยิ้มร่ากลับมารึไง มึงคิดมากไปแล้วเปี๊ยก”
เอ็มมันบอกก่อนจะยกมือพาดไหล่ดึงผมเข้ามาซบกับไหล่มันแล้วลูบผมเหมือนปลอบเด็ก โอ้โหหน้ากูดราม่าขนาดพวกมึงซีเรียสเลยหรือวะเนี่ยแต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน
“อือไม่คิดแล้ว”
บอกก่อนหลับพักสายตามือเอ็มยังทำหน้าที่ได้ดีลูบผมไปเรื่อย ๆ จนผมเคลิ้ม
“กลับไปนอนไหม”
ผมส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มใสตะโกนเรียกชื่อตัวเองมาแต่ไกล
“น้องเพชร!!”
ผมหันหลังกลับไปยิ้มกว้างให้คนที่เดินก้าวกระโดดยิ้มกว้างมาหา ลุกพรวดวิ่งไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“พี่ณิน!”
หมับ!
“ฮ่า ๆ น้องเพชรน่ารักจังเลยมาให้พี่ณินหอมที”
ว่าแล้วณินมันก็จับผมหอมแก้มซ้ายขวาจนมันพอใจนั่นแหละครับถึงยอมปล่อย ส่วนสาเหตุที่มันเรียกผมน้องทั้ง ๆ ที่อายุพวกเราเท่ากันก็คือ เด็กในสังกัดพี่ณินทุกคนพี่ณินเรียกน้องหมด มันบอกมางั้นผมก็งง ๆ ว่าตัวเองไปเป็นเด็กในสังกัดมันตั้งแต่เมื่อไหร่เลยตามเลยก็ได้วะ
“มากับคริษฐ์หรอ”
ณินพยักหน้าบุ้ยปากไปทางด้านหลังเห็นคริษฐ์กับเพื่อนมันนั่งอยู่ตรงโต๊ะไกลจากพวกผมไปคนละมุมพวกนั้นหันมาโบกมือทักทายผมก็โบกมือกลับ คริษฐ์เป็นเพื่อนในคณะครับมันเป็นเดือนคณะด้วยหล่อมาก หล่อแบบผู้ชายด้วยกันเห็นมันแล้วยังแบบ โอ้โหไอ้เหี้ยทำไมหายใจเฉย ๆ มึงยังหล่อ อะไรประมาณนี้เลย
พวกผมค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มคริษฐ์นะเพราะเอ็มมันไปเล่นบาสกับพวกนั้นตลอดส่วนณินเป็นเพื่อนสนิทคริษฐ์ที่เรียนอยู่ธรณีคณะตรงข้ามนี่เอง มันสองคนโตมาด้วยกันแบบผมกับคิวนี่แหละแต่ต่างกันตรงที่ไอ้คู่นี่มันตัวติดกันมาก มากจนหลาย ๆ คนคิดว่ามันสองคนเป็นแฟนกันผมยังเคยคิดแบบนั้นเลย แต่พอพวกมันบอกว่าไม่ใช่ก็...เออไม่ใช่ก็ไม่ใช่วะ
ณินมาที่คณะผมบ่อยพอ ๆ กับที่เพื่อนคณะมันเห็นคริษฐ์เช้าเย็นนั่นล่ะ กลุ่มเดือนคณะเขาดังครับมีแต่คนหน้าตาดีตัวสูงเลย180เซนติเมตรกันทุกคนแต่มีคนนึงดังมากแต่เจ้าตัวเขาไม่รู้หรอกว่าถูกเรียกว่าสมบัติของคณะวิศวะ
ซันเป็นผู้ชายที่ถ้านั่งอยู่เฉย ๆ ทุกคนจะคิดว่ามันเป็นผู้หญิงแต่พอมันยืนปุ๊บทุกคนจะรู้ทันทีว่ามันคือผู้ชาย ฮ่า ๆ ซันมันเป็นผู้ชายสูงโปร่งที่หน้าสวยมาก ๆ ครับ ผิวขาว ปากแดง ผมบ๊อบยาวเกือบบ่าสีดำขลับ อื้อหืออย่างกับสโนว์ไวท์ แต่เจ้าตัวเป็นคนเงียบมาก จะว่าไปนิสัยก็คล้ายกับคิวอยู่เหมือนกันคือถ้ากับเพื่อนสนิทก็พูดเล่นได้ตามปกติ แต่ซันจะนิ่งกว่าคิวเยอะ
“คิดถึงน้องเพชรจังเลย”
ณินมันยังกอดผมโยกไปโยกมาเหมือนกอดเด็กไม่ก็กอดตุ๊กตา เอ้อพูดถึงณินตอนที่มันวิ่งเข้ามาทักพี่พีทแล้วกอดนี่พวกผมอึ้งและงงกันเป็นไก่ตาแตกเลยนะ งงว่าไปรู้จักกันได้ยังไงแถมยังดูสนิทสนมกันอีก พวกผมรู้ดีว่าณินมันเฟรนลี่พูดอีกแง่คือมันค่อนข้างเจ้าชู้ ทำให้สิ่งเดียวที่พวกผมพอจะนึกออกถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คือ แฟนเก่า แต่พอเห็นสีหน้าคริษฐ์ที่ดูจะรู้จักพี่พีทดีเช่นก็ผมก็ลังเลขึ้นมา
เอาเถอะจะเคยเป็นอะไรกันก็ช่างแต่ปัจจุบันเพื่อนผมก็มีภาษีเหนือกว่าอยู่มั้งนะ เห็นเขางอนง้อกันแล้วก็จั๊กจี้หัวใจคิวเวอร์ชั่นงอแงไม่ได้หากันง่าย ๆ นะครับ เห็นแค่ตอนมันอยู่บ้านเท่านั้นแหละ แอบกระซิบว่าผมแอบถ่ายคลิปส่งไปให้คุณหญิงแม่ของมันดูเรียบร้อย
“แหมทำเป็นบอกคิดถึงกูแต่ที่มานี่มาหาซันใช่ไหมล่ะ”
ผมบอกมันอย่างรู้ทัน ณินมันชอบนัวเนียซันมากครับ รักมากถ้าเปรียบก็เหมือนกอลลัมหวงแหวนแบบนั้นเลย มันยิ้มแผล่แล้วบีบแก้มผม
“น้องเพชรพี่ณินก็คิดถึงแต่น้อยกว่าน้องซันนิดนึง”
ผมยิ้มส่ายหัว ปล่อยมันไปเถอะ
“เออมึงรู้จักกับพี่พีทด้วยหรอ”
ได้ทีถามเลยครับไม่รอช้า ณินเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้ารับ
“อือรู้จักมานานแล้ว”
“เกี่ยวข้องกันไงวะ”
คราวนี้ไอ้หล่อมันหรี่ตามองแล้วโน้มตัวลงมาใกล้
“อ่ะ!”
ตัวผมถูกกระชากเน้นว่ากระชากลอยหวือออกจากอ้อมกอดของณินมากระแทกกับอกคนดึงอย่างจัง ผมเบ้หน้าเจ็บนี่ครับกระชากมาโคตรแรงหันไปจะด่าซักหน่อยแต่พอเห็นเอ็มมันทำหน้าตาแล้วก็ปิดปากเงียบ
ไม่บ่อยหรอกที่มันจะหงุดหงิดหรือโมโห แต่ที่ผมงงคือมันโมโหอะไร มันจ้องหน้าณินนิ่งซึ่งขานั้นเขาแค่ยักไหล่ยิ้มมุมปากชูสองมือขึ้นเหมือนยอมแพ้
“เป็นอะไร”
ผมถามเอ็มเสียงอ่อน มือมันยังกำแน่นรอบแขนผมอยู่เลย มันก้มมามองผมแล้วถอนหายใจ
“เปล่า เมื่อกี้มึงสองคนใกล้กันเกินคนมองใหญ่แล้ว”
เอ็มบอกเสียงเรียบ มือเรียวสวยของมันปล่อยแขนผมแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิมทิ้งให้ผมยืนเอ๋อเกาหัวอยู่คนเดียว อ่อไม่สิณินก็อยู่
“อะไรของมันวะ”
“ฮึฮึ”
หันไปหาเสียงหัวเราะ ณินมันหัวเราะอย่างมีความสุขพอผมเลิกคิ้วถามมันก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“เออแล้วสรุปจะตอบได้ยังว่าเกี่ยวข้องกับพี่พีทยังไง”
“คิวให้มาถามหรอ”
ผมส่ายหน้า
“เปล่ากูอยากรู้เองแหละ”
“พี่พีทเคยเป็นติวเตอร์ให้ตอนม.ปลายเลยสนิทกันทั้งกูทั้งคริษฐ์นั่นแหละ”
“หรอ...”
ผมขานรับเบา ๆ ไม่เชื่อซะทีเดียว โอเคเรื่องติวเตอร์น่าจะจริงแต่มันก็น่าจะมีอะไรมากกว่านั้นและเหมือนว่าณินเองก็รู้ว่าผมยังคาใจอยู่คราวนี้มันปรับโหมดมาจริงจัง ณินยิ้มบางแล้วยกมือขยี้ผมผมเบา ๆ
“อย่าคิดมากดิ พวกกูสองคนไม่มีอะไรในกอไผ่กับพี่พีททั้งนั้นแหละ”
“ก็...ไม่รู้สิมันดูมีเงื่อนงำ”
“มึงเป็นโคนันรึไง”
ณินมันเลิกคิ้วกวน
“กวนตีน”
ผลักไหล่มันเบา ๆ มันหัวเราะ
“มีไรถามอีกป่ะจะกลับไปหาน้องซันแล้ว”
พอผมส่ายหน้ามันก็ยิ้มกว้างโบกมือลาแล้วเดินลั๊นลากลับไปหาผองเพื่อนของมัน ผมเลยเดินกลับมานั่งจิมมี่มันเงยหน้ามองยิ้ม ๆ ส่วนเอ็มมันใส่หูฟังพิมพ์งานอยู่ไม่ได้สนใจผมที่เดินกลับมา
ก็ไม่เคยจะสนใจกันอยู่แล้วนี่ไอ้หูหมา!
หมั่นไส้มันเลยดึงหูฟังมันออกมาใส่หูตัวเองข้างนึงมันหันมาเลิกคิ้วมอง ผมยักไหล่แล้วหันไปสนใจงานตัวเองบ้างเสียงเพลงที่เอ็มมันเปิดเข้ามาในหูเรื่อย ๆ เพลงโปรดของผมด้วยสิ
when the sun shines, we'll shine together told you I'll be here forever~
Umbrella – All time low cover
เสียงทุ้มร้องคลอเพลงเบา ๆ แต่ผมที่ได้ยินเต็มสองหูชะงัก หางตามันเหลือบมองมาเพียงเสี้ยววิแต่ผมก็สังเกตเห็น มันอาจจะร้องคลอเป็นปกติธรรมดามีแต่ผมนี่แหละที่บ้าคิดไปเอง
คิดว่ามันร้องให้ผม...มองมาที่ผม...
ได้แต่พ่นลมหายใจปลงตัวเอง เรื่องเมื่อครู่ก็ทีหนึ่งแล้วไม่ใช่ว่าผมไม่คิดนะที่มันกระชากผมออกมาจากณินน่ะ อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันหึงแต่ก็เท่านั้น เอ็มมันก็เป็นของมันแบบนี้
ชอบใจดีชอบดูแลจนทำให้ผมคิดไปไกล
ผมโทษว่าเป็นความผิดมันเลยนะ แม่ง! เออรู้กันแล้วใช่ไหมล่ะว่าคนที่ผมชอบเป็นใคร ครับผมชอบเอ็มเพื่อนสนิทในกลุ่มที่มีความสูงทั่วไปหน้าตาไม่ได้หล่ออินเตอร์แบบจิมมี่หรือหล่อคุณชายแบบคิว ผิวก็ไม่ได้ขาวมากเพราะมันชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง แต่มันหล่อสำหรับผมอ่ะ! แล้วก็สำหรับผู้หญิงหลาย ๆ คนด้วยมั้ง เหอะไม่ค่อยอยากจะสนใจ
โว้ยหงุดหงิดขึ้นมาเฉย ง่วงก็ง่วง อารมณ์เสีย!
“เป็นอะไร”
ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงไอ้บ้าที่ทำผมหงุดหงิดใจอยู่นี่แหละ มันหันมาถามเสียงนิ่ง ผมส่ายหัวตอบ
“ทนอีกนิดเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
คราวนี้ผมเลิกคิ้วเท้าศอกกับโต๊ะเอี้ยวตัวไปมองหน้ามัน
“แล้ว?”
“เดี๋ยวพากลับไปนอน ง่วงไม่ใช่รึไง”
ผมหน้าเหวอ รู้ได้ไงวะ มันยิ้มมุมปากผลักหัวผมเบา ๆ แล้วเปลี่ยนขยี้
“ของมึงเสร็จรึยัง”
“อือ”
“จิมของมึงเสร็จยัง”
ถามผมเสร็จมันก็หันไปถามจิมมี่ เพื่อนตัวใหญ่พยักหน้าก่อนจะยกมือบิดขี้เกียจสุดแขน
“ส่งเข้าเมลล์กูมาเดี๋ยวกูเอาไปปริ๊นกับเข้าเล่มให้แล้วมึงก็พาไอ้เตี้ยนี่กลับไปนอนซะไปก่อนที่มันจะงอแง”
“กูไม่เคยงอแงเถอะ!”
ผมสะบัดเสียงใส่หน้ามุ่ยพวกมันหัวเราะส่ายหัว
“นี่แหละที่เรียกว่างอแง”
จิมมี่พูด ผมเลยจกน้ำแข็งในแก้วขว้างใส่หัวแม่งเลยสมน้ำหน้า
“เชี่ยเพชร นิสัยเสีย”
“ทำไม ๆ”
เชิดหน้าใส่มันแต่คนข้าง ๆ เอ่ยขัดขึ้นก่อนที่ผมจะลุกขึ้นไปหายักษ์ตัวที่สอง
“อย่ามัวแต่หาเรื่องมันส่งเมลล์ให้มันก่อน”
ฟึดฟัดใส่มันแล้วก็ยอมทำตามที่มันบอก อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าป้าวัยทองก็ผมนี่แหละ อยู่ ๆ ก็หงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉย ๆ แถมความง่วงยังรุมเร้าเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้ากะว่าจะนอนยันเย็นก็ถูกเอ็มมันโทรมาปลุกให้มาทำงานนี่แหละเจอพี่พีทก็ทำให้กระปรี่กระเปร่าได้นิดหน่อยแต่พอคนหล่อของเพชรไปแล้วก็หัวใจห่อเหี่ยวความหงุดหงิดเลยก่อตัวขึ้นแถมยังหิวขึ้นมาอีกแล้วด้วย
“หาอะไรกินก่อนไหมแล้วค่อยกลับไปนอน นอนห้องกูนี่แหละโอเคป่ะ”
ผมมองหน้ามันตาปริบ ๆ นี่มึงเป็นเพื่อนกูหรือเป็นอับดุลทำไมอ่านใจกูได้วะ
“อือ”
“อยากกินอะไร”
“ข้าวหมูกรอบ”
บอกมันเสร็จมันก็ยื่นกุญแจรถมันมาให้ ผมมองมือมันแล้วมองหน้าเป็นเชิงถาม
“ไปรอในรถก่อนไปเดี๋ยวไปซื้อให้ เอาอะไรอีกมั้ย”
“เอาโตเกียวมาสามสิบรวมไส้”
มันพยักหน้าลุกเดินออกไป ผมเลยกวาดของมันกับผมมาถือไว้ หันไปโบกมือลาจิมมี่ที่ติดสายคุยโทรศัพท์อยู่ เดินผ่านกลุ่มณินก็พยักหน้าลาพวกมันเพราะข้าวของเต็มมือณินมันไม่รู้ว่าสงสารหรือสมเพชคนตัวสูงเลยผุดลุกขึ้นมาช่วยแบ่งของไปถือ
“เตี้ยแล้วยังไม่เจียม”
“อ่าวไอ้ห่าเดี๋ยวกูยันให้”
ดูมันกลัวผมที่ไหนหัวเราะคิกคักได้น่าถีบมาก
“แล้วเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อมึงไปไหนแล้วน้องเพชร”
อย่าแปลกใจว่าทำไมณินถึงรู้ มันขี้เสือกไง! ช่างสังเกตไปทั่ววันที่มันโพล่งถามผมว่า มึงชอบเอ็มมันเหรอ โอ้โหไอ้เหี้ยผมน้ำตาคลอเบ้าเลย ขนาดไอ้พวกในกลุ่มยกเว้นคิวยังไม่รู้เลยนะว่าผมชอบใครอ่ะ
“ไปซื้อข้าวกับขนม”
“อ่าฮะ”
มันพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมกับมันเดินข้างกันไปเรื่อย ๆ จนถึงรถของเอ็มเปิดประตูหลังเอาของที่ตัวเองกอดอยูในอกวางไว้แล้วหันมารับจากมือณินพอดีกับที่เอ็มมันเดินมาถึงพอดี ทำไมมันซื้อเร็วจังวะ
“ไง”
“อือ”
เสียงแรกเป็นของณิน มันยักคิ้วทักทายเอ็มมันแค่พยักหน้ารับแล้วมองผม
“มีไร”
ผมถาม
“เปล่า นี่ของมึงแล้วเอากุญแจรถมา”
ผมรับถุงข้าวกับถุงขนมแล้วเอากุญแจรถให้มันเป็นการแลกเปลี่ยน เอ็มมันเดินไปเปิดรถเข้าไปเฉยไม่ลาใครทั้งนั้น ณินมันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะหัวเราะอีกต่างหาก
“มันหวง”
“ไม่หรอก กูไปละณินไว้เจอกัน”
“โอเค บาย”
ยิ้มให้ไอ้หล่อหน้าหวานเสร็จก็เดินเปิดประตูมานั่งข้างคนขับเอี้ยวตัวเอาถุงข้าวทั้งของผมของมันไปวางไว้ข้างหลังคาดเข็มขัดเรียบร้อยก็หยิบโตเกียวขึ้นมากิน
“กินมั้ย”
ไม่เอาคำตอบหรอก ยื่นขนมไปจ่อปากมันเลย เอ็มมันเหลือบตามองผมแว๊บนึงแล้วหันกลับไปสนใจถนนต่อแต่ปากก็อ้ารับขนมเข้าปาก
“ทำไมณินเดินมาส่งมึง”
“คงเห็นกูถือของเยอะมั้ง”
“จิมมันไปไหน”
“มันคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้หน้าเครียดเลยกูเลยไม่อยากกวนมัน”
“อือ”
“มีไรป่าว”
“ไม่มี”
แล้วบทสนทนาของเราก็จบลง ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรมันเองก็ขับรถ ไม่รู้สิผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เอ็มมันถามมันต้องการถามอะไร
อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันหวงอย่างที่ณินบอกมานะแต่ดูสิตรงไหนที่ผมสามารถตีความว่ามันหวงได้ภายใต้ใบหน้าเฉยชาของมัน
ผมไม่รู้เลยจริง ๆ
tbc
-
ต่างฝ่ายต่างรักกันแล้วไม่กล้าบอกหรือเปล่า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
แปะไว้ก่อนเดี่ยวมาอ่านต่อ
-
-13-
หลังจากฝ่าการจราจรของกรุงเทพมหานครมาได้แล้วรถคันสวยของคิวก็ขับเข้ามาจอดในห้างสรรพสินค้าได้สำเร็จ ทั้งสองเลือกจอดรถไว้ใกล้ชั้นโรงหนังแล้วเดินเข้ามาด้านใน วันนี้เป็นวันหยุดคนจึงเยอะเป็นพิเศษ
“ดูเรื่องไหนดีครับ”
คิวถามขึ้นเมื่อพวกเขายืนจ้องโปรแกรมฉายกันอยู่สักครู่ พีทเลิกคิ้วแล้วชี้ไปยังหนังซอมบี้ที่เป็นกระแสอยู่ในขณะนี้ คิวพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะผละตัวออกไปซื้อตั๋วและพีทก็อาสาไปซื้อน้ำและป๊อปคอร์น
ร่างสูงโปร่งซื้อเสร็จก่อนจึงเดินมายืนรอคิวที่กำลังจ่ายเงินแล้วมองไปรอบ ๆ พีทเข้าใจว่าวันนี้เป็นวันหยุดแต่เขารู้สึกว่าวันนี้คนเยอะเป็นพิเศษเขามีงานอะไรกันหรือเปล่าพอคิวเดินยิ้มกลับมาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“วันนี้ที่นี่มีงานอะไรหรือเปล่าครับ พีทรู้สึกว่าคนเยอะแปลก ๆ”
คิวเลิกคิ้วแล้วมองรอบกายก่อนจะยักไหล่แล้วหันกลับมาแย่งน้ำและป๊อบคอร์นจากมือพีทไปถือเอง
“น่าจะมาจับโปเกมอนกันน่ะครับ”
“ห๊ะ???”
พีทหลุดถามเสียงดัง อะไรคือจับโปเกมอน
“เกมที่เขากำลังฮิตกันตอนนี้ไงครับดูนั่นสิ”
คิวกล่าวแล้วชี้ไปยังกลุ่มผู้หญิงด้านหน้าที่กำลังก้มมองโทรศัพท์อย่างแข็งขันได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาว่าเจอตัวหายากอะไรก็ไม่รู้
“เหมือนว่าเราเป็นเทรนเนอร์ที่ออกตามหาโปเกมอนน่ะครับเหมือนในการ์ตูน พีทเคยดูหรือเปล่า”
คนตัวขาวกระพริบตาปริบ ๆ แล้วพยักหน้า
“เคยครับ”
“นั่นล่ะครับ พวกเพชรมันก็เล่นนะผมรู้มาจากพวกมันนี่แหละ”
“อืม”
พีทตอบรับแล้วออกเดินไปหาที่นั่งรอเวลา เขาเป็นคนไม่ค่อยเล่นเกมหรือตามข่าวสารอะไรมากนักหรอก จะมีก็แต่ดูข่าวที่เกี่ยวกับสายอาชีพของตน เรื่องหนังที่ตนสนใจ เอาง่าย ๆ คืออะไรที่เขาไม่สนใจเขาก็จะไม่รู้เลยแม้ว่าสิ่งนั้นเป็นเรื่องที่คนส่วนมากรับรู้กันก็ตาม
“อาทิตย์หน้าผมต้องเริ่มซ้อมบาสแล้วนะครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พีทหันไปมองเด็กร่างหมีที่ทิ้งตัวพิงพนักพิงอยู่ข้างกาย
“กีฬามหาลัยที่คิวเคยบอกใช่ไหม”
เด็กตัวโตพยักหน้า พีทจำได้ว่าเมื่อสองสามวันก่อนคิวบอกเขาเกี่ยวกับการที่เจ้าตัวได้รับคัดเลือกให้เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของคณะและต้องเริ่มซ้อมหลังการสอบมิดเทอม
“เป็นอะไรหมีหน้ามุ่ยทำไมครับ”
พีทยิ้มขำถามคนข้างกาย คนตัวใหญ่ยู่หน้าเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจเวลาแม่ไม่ปล่อยให้ออกไปเล่นกับเพื่อน
“ก็การซ้อมมันจะทำให้เวลาที่ผมเคยใช้กับพีทน้อยลง ปกติก็ไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้ว”
คิวส่งเสียงกระเง้ากระงอด พีทได้แต่อมยิ้มมองอีกคน
“ไม่อยากลงแข่งเลย”
คราวนี้มือขาวตีแปะบนหน้าขาอีกคนแม้ไม่แรงมากแต่ก็ทำให้เด็กหมีสะดุ้งได้
“ห้ามเกเร”
“แต่ผมอยากอยู่กับพีทมากกว่า”
“ก็ทำเหมือนช่วงคิวสอบก็ได้นี่ครับ แชทกันวีดีโอคอลคุยกันก็ได้”
“แต่มันไม่ได้ทำให้ผมเจอพีทตัวเป็น ๆ นี่ครับ”
“งอแง”
พีทส่ายหัวอ่อนใจ คิวหงอใบหน้าหล่อซุกลงกับแผ่นหลังบาง
“ขอโทษที่งี่เง่าครับผมแค่อยากอยู่ใกล้พีท”
“พีทไม่ได้ว่าครับแต่คิวเองก็ต้องรู้หน้าที่ตัวเองด้วย ใช่ว่าเราจะไม่เจอกันเลยเสียเมื่อไหร่ เรามีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบต่างกัน คิวต้องเรียนต้องซ้อมกีฬา พีทก็ต้องทำงาน มันเป็นสิ่งที่เราสองคนทำมานานก่อนที่อีกคนจะเข้ามาแล้วไม่ใช่หรือครับ พีทไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้คิวเปลี่ยนไป...จะอธิบายไงดีล่ะ พีทอยากให้เราเว้นช่องว่างนี้ไว้เพื่อทำหน้าที่ของแต่ละคนให้เต็มที่ ไม่ใช่ว่าพีทไม่อยากใช้เวลากับคิวนะแต่ห้องเราอยู่ตรงข้ามกันแค่นี้เอง คิดถึง...ก็แค่มาเคาะประตู...แค่นั้นเอง”
พีทอธิบายเสียยืดยาวแถมปลายประโยคคนตัวขาวกลับรู้สึกขัดเขินขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ต่างกับเด็กหมีที่เหมือนได้ยาวิเศษชุบชีวิตจากหงอยเหงาตายซากให้กลับมาร่าเริงยิ้มกว้างภายในพริบตา คิวโน้มตัวไปข้างหน้าเอี้ยวตัวมามองคนตัวขาวที่แก้มแดงก้มหน้าหนี
“จริงนะครับ”
น้ำเสียงร่าเริงจนพีทรู้สึกหมั่นไส้
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็ที่พีทบอกว่าถ้าคิดถึง...ก็ให้ไปเคาะห้อง”
“อ่าฮะ”
“ไปเคาะดึก ๆ ได้ไหม”
“ห้ามเกินเที่ยงคืน”
“เช้าสุดได้กี่โมงครับ”
“เก้าโมง”
“เข้าไปนั่งเล่นได้ไหม”
“อื้อ”
“กินข้าว”
“ได้ครับ”
“ขอนอนด้วยล่ะครับ”
“เยอะไปแล้วหมี”
พีทจิ้มหน้าผากเด็กหมีจนหงายหลังด้วยความหมั่นไส้ เนียนเลยนะพ่อตัวดีอยากจะถามจริง ๆ ว่าที่หงอยเหมือนหมาเหงาเมื่อครู่นี่มารยาใช่ไหม
“โถ่พีทอ่ะ ผมนึกว่าจะตอบว่าได้เสียอีก”
“อย่ามาเนียน พีทไม่หลงกลหรอก”
“แต่หลงรักได้นะครับผมไม่ห้าม”
คิวบอกเสียงทะเล้นพร้อมขยิบตา พีทหัวเราะขำส่ายหัวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วสะกิดให้คิวลุกเดินเข้าโรงหนังได้แล้ว
หนังจบลงคุ้มค่ากับราคาตั๋ว ทั้งสองคนเดินคู่กันออกมาตามฝูงชนพีทสูดน้ำมูกยกมือขึ้นถูจมูกจนปลายจมูกแดง สาเหตุก็มาจากคนตัวขาวอินจนร้องไห้ออกมาซึ่งคิวก็ไม่ได้หัวเราะขำแต่อย่างใดเพราะเข้าใจเวลาคนที่ตั้งใจดูหนังแล้วมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครดี เพชรเพื่อนเตี้ยนี่ตัวดีเลยเศร้ามากเศร้าน้อยมันร้องไห้หมดดูการ์ตูนมันยังสามารถร้องไห้ได้เลยคิดดู
“อย่าถูแรงสิครับแดงหมดแล้ว”
คิวคว้าข้อมือขาวรั้งไว้เมื่อพีททำท่าจะยกมือขึ้นมาขยี้จมูกอีกครั้ง
“ครับ ขอแวะเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
“ผมรออยู่ข้างนอกนะครับ”
พีทพยักหน้าแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างรออีกคนคิวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่องเช็คข้อความมีทั้งที่พวกมันพิมพ์มากวนตีนในกรุ๊ป อัพเดตตารางเรียนในกรุ๊ปภาค ตารางซ้อมของทีมบาสแล้วก็ข้อความของคนที่เขาไม่รู้จักอีกมากมายซึ่งอย่างหลังนั้นคิวเลือกที่จะสไลด์ลบทิ้งโดยไม่เปิดเข้าไปอ่านเสียด้วยซ้ำ ลบเสร็จพีทก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ไปไหนต่อไหม”
พีทถาม แต่ถูกเด็กหมีถามกลับ
“พีทอยากไปไหนต่อหรือเปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นขอแวะร้านหนังสือแปบนึงนะครับ”
“ครับผม”
แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าร้านหนังสือ พีทเดินมายังโซนหนังสือสำหรับทำอาหาร เขาคิดมานานแล้วว่าจะเริ่มลองทำอาหารกินเองดู เมื่อก่อนอยู่คนเดียวก็ทำอาหารง่าย ๆ พวกเมนูไข่กินแต่ตอนนี้มีอีกคนเข้ามาพีทจึงอยากลองทำอย่างอื่นดูบ้าง
ให้ซื้อจากข้างนอกเข้ามากินทุกวันคงไม่ไหว
“ดูหนังสืออะไรอยู่ครับ”
ร่างสูงเดินเข้ามาหาหลังจากแยกกันไปคนละมุมเมื่อเข้ามาในร้าน
“หืม? หนังสือทำอาหาร?”
คิวเลิกคิ้วเอ่ยถาม
“ครับว่าจะลองทำอาหารกินเองดู”
“ดีเลยครับเดี๋ยวผมช่วยกิน”
คิวยิ้มแป้น
“ไม่กลัวท้องเสียรึไง”
พีทหันไปถาม คิ้วส่ายหน้า
“ไม่กลัวครับ เราจะท้องเสียไปด้วยกัน”
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
“คิวเอาอะไรไหมครับ”
เมื่อเด็กตัวสูงส่ายหน้าพีทก็เดินไปคิดเงินพร้อมหนังสือทำอาหารอีกสองสามเล่ม
“คิวกลับบ้านกี่วันครับ”
พีทนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้อีกคนกลับบ้านจึงเอ่ยถาม
“สองสามวันครับ ไปให้คุณพ่อคุณแม่เจอหน้าสักหน่อยก่อนท่านจะตัดผมออกจากกองมรดก”
คิวพูดกลั้วหัวเราะ พีทอมยิ้ม
“ไม่ค่อยได้กลับบ้านล่ะสิท่า”
“ครับนาน ๆ กลับที นี่เดือนนี้ก็เพิ่งได้กลับนี่แหละครับ โดนคุณแม่งอนด้วย”
“สมควรโดนคุณแม่งอนแล้ว บ้านอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้แท้ ๆ”
“โถ่อย่างกับว่าถ้าผมกลับไปบ่อย ๆ จะได้เจอท่านทั้งสองอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวแปบ ๆ ก็หายกันไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่งกันแล้วชอบทิ้งให้ผมอยู่บ้านคนเดียวอยู่เรื่อย”
คิวเดินไปบ่นไป นั่นแหละเป็นสาเหตุให้เขาไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะพ่อกับแม่ของเขาไม่ค่อยอยู่ติดบ้านกันน่ะสิ คุณพ่อต้องไปติดต่อธุรกิจที่ต่างประเทศบ่อย ๆ โดยเจ้าตัวมักจะหนีบเอาคุณหญิงใบตองภรรยาที่รักไปด้วยเสมอ ทิ้งให้เขาอยู่บ้านหลังใหญ่คนเดียว อ่อ ไม่สิกับแม่บ้านอีกสองสามคน แต่มีก็เหมือนไม่มี เหงาจะตายสู้มาอยู่คอนโดห้องเล็ก ๆ คนเดียวดีกว่าอีก
“คิวไม่ไปด้วยล่ะ”
พีทถามด้วยรอยยิ้มแต่อีกคนส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอาด้วยหรอกครับคุณพ่อชอบมองผมตาขวางแล้วบอกว่าผมเป็นก้างขวางเวลาสวีทของเขาสองคน”
“อย่างนั้นเลย”
คิวพยักหน้าหงึกหงัก พีทหัวเราะแล้วกระตุกข้อมือคิวเบา ๆ
“เข้าซุปเปอร์กัน”
คิวพยักหน้ารับแตะหลังให้คนตัวขาวก้าวนำแล้วเขาก้าวตามไปข้าง ๆ
“เอารถเข็นไหมครับ”
พีทเอียงคอคิดสักครู่ก็พยักหน้ารับ คิวจึงเดินไปเข็นรถเข็นมา
“พีทจะซื้ออะไรหรือครับ”
“พวกเครื่องปรุงครับแล้วก็ของสดนิดหน่อย”
“จะทำกับข้าวเย็นนี้เลยใช่ไหมครับ”
คิวถามแต่อีกคนส่ายหน้า
“พีทยังไม่อยากให้คิวเข้าโรงพยาบาลแทนกลับบ้านนะครับ”
คิวหัวเราะมองคนตัวขาวเดินเลือกของอย่างเพลินตา เขาเป็นเอามากจริง ๆ แค่ได้เดินข้างกันได้มองคนตัวขาวดูโน่นดูนี่ก็รู้สึกสุขจนอยากจะตะโกนออกมาดัง ๆ อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลาเลยเป็นสาเหตุให้งี่เง่าใส่พีทไปและก็ต้องขอบคุณพีทที่ช่วยเรียกสติเขาขึ้นมาว่าความจริงแล้วโลกนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคน ถึงคิวจะอยากให้เป็นแบบนั้นก็เถอะ ใช่ เรายังมีหน้าที่ที่เราสองคนต้องทำ มีสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบอยู่ คิวยิ้มมองแผ่นหลังบางพอจะรับรู้สิ่งที่พีทต้องการจะสื่อ
พีทอยากให้เราเดินไปด้วยกัน...โดยที่แต่ละคนจะไม่สูญเสียความเป็นตัวเองไป
เย็นวันนั้นจบลงที่เขาทั้งคู่เลือกซื้อไก่ทอดและเครื่องเคียงอีกนิดหน่อยกลับไปกินที่ห้องของพีทและคิวก็ได้นอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในห้องของคนตัวขาวจนใกล้เช้าวันใหม่พีทจึงไล่ให้อีกคนกลับไปนอนพักผ่อนเพราะคิวบอกว่าจะกลับบ้านในตอนเช้าและพีทเองก็มีบินในเวลาสาย
ช่วงที่คิวกลับบ้านเขาทั้งสองคนก็ยังแชทคุยกันอยู่เรื่อย มีวีดีโอคอลหากันบางคืน ตอนที่คิวถึงบ้านลงจากรถเจอคุณแม่ยืนรออยู่ก็กลัวจะถูกงอนเพราะเขาไม่ได้พาพีทมาด้วยเลยไถ่โทษโดยการกลับบ้านแต่เช้า แทนที่จะถูกงอนคุณหญิงเขากลับหัวเราะชอบใจแล้วบอกว่าแกล้งลูกเล่นเฉย ๆ เสียอย่างนั้นแต่ถ้าพีทตกลงมาก็เป็นผลพลอยได้ทำเอาคิวถอนหายใจโล่งอกแต่ก็โดนคุณแม่กับคุณพ่อซักจนเปื่อยนั่นแหละ กลายเป็นว่าตอนนี้รู้กันทั้งบ้านแล้วว่าเขากำลังจีบใครอยู่และยังจีบไม่ติดด้วย
เชอะ อีกนิดเดี๋ยวก็ติด
“วันนี้พวกมึงเริ่มซ้อมแล้วใช่ป่ะ”
เพชรที่กำลังโกยทุกอย่างใส่เป้เอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง คิวกับเอ็มหันมาพยักหน้ารับเพชรโคลงหัวรูดซิบกระเป๋าเสร็จก็หันไปสะกิดปลุกจิมมี่ที่เฝ้าพระอินทร์ไปตั้งแต่ต้นคาบ
“หาว~ จะไปกันแล้วหรอวะ”
จิมมี่อ้าปากหาวยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ จริง ๆ ก็มีคนมาชวนเจ้าตัวเข้าชมรมบาสเหมือนกันแต่เขาขี้เกียจเกินกว่าจะยอมสละเวลานอนและเวลาเต๊าะสาวอันมีค่ามาซ้อมได้
“อือมึงจะไปด้วยป่าว”
“เดี๋ยวเดินไปด้วยรถจอดแถวนั้นพอดี”
เพื่อนทั้งสามไม่ได้ถามอะไรต่อรอให้คนเพิ่งตื่นเก็บของแล้วเดินออกไปพร้อมกัน
“พี่พีทเป็นไงมั่ง”
คิวปรายตามองเพื่อนเตี้ยที่เคี้ยวลูกชิ้นไปถามถึงพีทไปด้วย
“สบายดี”
“เหรอแล้ววันแข่งเขาจะมาดูมึงป่ะ”
“ไม่รู้ว่ะยังไม่ได้ชวนเลย นี่ตั้งแต่กลับบ้านกลับมากูยังไม่ได้เจอหน้าพีทเลยเขาบินไปจีนกลับพรุ่งนี้”
คิวบ่นเป็นหมีกินผึ้ง นับรวมแล้วเขาไม่ได้เจอพีทตัวเป็น ๆ ถึงห้าวันเชียวนะ! คิดถึงจะแย่แล้ว แต่เขาจะไม่งอแงเขาจะเป็นเด็กดี
“ไม่ได้คุยกันเลยเรอะ”
จิมมี่เลิกคิ้วถามก่อนจะสะกิดไหล่บางให้ป้อนลูกชิ้นตัวเองบ้าง เพชรกลอกตาเบื่อหน่ายก่อนจะจิ้มลูกชิ้นส่งถึงปากเพื่อนตัวใหญ่
“จิ้มแดกกันเองไม่เป็นรึไง”
“ขี้เกียจ/ขี้เกียจ”
จิมมี่กับเอ็มตอบพร้อมกันแล้วหันไปแท็กมือ คนตัวเล็กอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าพวกมันเหลือเกิน
“คิวเอาไหม”
“ไม่ล่ะ”
“เออมึงยังไม่ตอบเลยไม่ได้คุยกันรึไงวะ”
“คุยทุกวันนั่นแหละแต่กูกำลังพยายามคุมตัวเองอยู่”
ทั้งสามเลิกคิ้วกับคำพูดของคิว ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เขาคุยกับพีทเมื่อสี่วันก่อนให้เพื่อนฟัง
“ค่อย ๆ ปรับไปมึง กูเข้าใจเวลาอินมาก ๆ ก็อยากจะอยู่กับเขาตลอดเวลานั่นแหละใคร ๆ ก็เป็น”
จิมมี่ตบไหล่คิวเบา ๆ ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับ
“อือ”
“เดี๋ยวกูไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้พวกมึง”
ทั้งสามโบกมือลาจิมมี่ที่เดินแยกตัวไปที่รถของตัวเอง มองมันจนขึ้นรถสตาร์ทออกไปแล้วจึงเริ่มเดินกันต่อ ระหว่างทางเพชรแวะซื้อน้ำใส่กระติกเก็บความเย็นให้เพื่อนทั้งสองด้วยเพราะคิวมันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร เลยต้องมีกระติกน้ำแยกกับคนอื่น เอ็มมันเลยได้อานิสงส์ไปด้วยเดี๋ยวจะหาว่าท่านเพชรไม่เท่าเทียมทำให้แต่คิวคนเดียวซื้อเสร็จก็เดินมายื่นกระติกให้พวกมันสองคนถือกันเองจนถึงโรงยิมวางของตรงม้านั่งข้างสนามเสร็จทั้งสองคนก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพชรก็จัดการวางของพวกมันสองคนให้เป็นระเบียบพอดีกับพวกคริษฐ์เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬา
“ไง”
“ดี”
เพชรเอ่ยทักคริษฐ์ คิง ซาน แล้วมองซ้ายมองขวาหาอีกคนนึงในกลุ่ม
“ซันไปไหนอ่ะ”
พอถามถึงสมบัติของคณะวิศวะซานก็ทำหน้ามุ่ย ร่างสูงเดินมานั่งลงข้าง ๆ คนตัวเล็ก
“กูว่ามันต้องมีอะไรปิดบังพวกกูแน่ ๆ เลยว่ะ ช่วงนี้แม่งเลิกเรียนปุ๊บหายหัวปั๊บ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”
“เออมึงเห็นมันมั่งป่ะ”
คิงวางกระเป๋าลงบนพื้นแล้วหันมาถาม เพชรส่ายหน้าให้เป็นคำตอบแล้วหันไปหาคริษฐ์ คนตัวสูงยิ้มให้
“อย่าไปสนใจอาการหวงซันจนโอเวอร์ของพวกมันเลย ซันมันก็หายของมันแบบนี้ประจำแหละ”
คริษฐ์บอกพลางวอร์มร่างกาย สองคนที่โดนว่าส่งเสียงจิ๊จ๊ะแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ก็พอจะเข้าใจพวกมันอยู่หรอกว่าทำไมถึงหวงห่วงกันขนาดนั้น จะว่าไปไม่เห็นเนื้องอกของคริษฐ์วนเวียนอยู่แถวนี้จึงอดถามไม่ได้
“ณินมันไม่มาด้วยหรอ”
“คิดถึงมันรึไง”
ไม่ใช่เสียงของคริษฐ์ตอบแต่อย่างใด หากแต่เป็นเสียงของเอ็มที่เดินออกมาพอดี คนพูดโยนเสื้อนิสิตของตัวเองไปคลุมหัวคนตัวเล็กด้วยความหมั่นไส้
“อะไรเล่ากูแค่ถาม”
เอ็มยักไหล่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ คริษฐ์ยิ้มน้อย ๆ แล้วเป็นฝ่ายตอบเพชร
“มันอยู่โรงยิมสองน่ะ คณะมันซ้อมอยู่ที่นั่น”
“อ่อ”
เพชรขานรับก่อนจะเอื้อมมือไปรับเป้ของคิวที่เดินกลับมาวางไว้บนตัก คิวถือมือถือไว้ในมือหันไปหาคริษฐ์
“จะซ้อมกี่โมง”
“เดี๋ยวรอพวกเด็กปีสองมาก็ซ้อม อาร์มมันบอกอีกสิบนาที”
คิวพยักหน้ารับแล้วเดินถือโทรศัพท์ออกมาทางด้านนอกหลังจากส่งข้อความหาพีทถามว่าอีกคนว่างหรือเปล่าแล้วพีทตอบกลับมาว่าว่างเขาเลยขอวีดีโอคอลหา
“เพิ่งตื่นหรอครับ”
คิวอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าอีกคนผ่านจอโทรศัพท์ ผมเผ้าชี้ฟูรู้เลยว่าอีกคนเพิ่งลุกจากที่นอน
‘ครับ ตื่นก่อนคิวถามมาแปบนึง กำลังจะซ้อมหรอ’
“ครับ อยากได้กำลังใจก่อนซ้อม”
คิวส่งเสียงอ้อนไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองเขาด้วยความแปลกใจ
‘ขี้เวอร์จริง ๆ เด็กคนนี้ ตั้งใจซ้อมนะครับ”
คนตัวขาวว่าแต่ก็ยอมอวยพรให้ คิวยิ้มกว้างพยักหน้ามองคนในโทรศัพท์ด้วยความคิดถึง
“ครับผม แล้วนี่พีทไม่ออกไปไหนเลยหรอครับ”
คนในสายส่ายหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกรอบ
‘ไม่ไปครับ ง่วง’
คิวยิ้มเอ็นดู พีทซุกใบหน้าครึ่งนึงไปกับหมอนตาโตมองเขาผ่านโทรศัพท์เห็นแล้วอยากฟัดแก้มสักที
“พรุ่งนี้กลับมาถึงกี่โมงครับ”
‘เที่ยง ๆ ครับ’
“อยากไปรับ”
‘มีเรียนไม่ใช่รึไงหมี’
พีทถามอย่างรู้ทัน คิวยู่หน้าเมื่อคนอีกฝั่งส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ
‘ไม่งอแงนะอีกวันพีทหยุด คิวก็ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอครับมีแค่ซ้อมตอนเย็นใช่ไหม’
ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างพยักหน้าแรง ๆ
“ครับ”
พีทขยับนอนคว่ำยื่นเขนไปจนสุดวางคางสวยไว้บนหมอนใบโต
‘อยากท้องเสียไหม เอ~แต่คิวมีซ้อมนี่นา’
“โถ่พีทครับ ไม่ท้องเสียหรอกหน่ามั่นใจในฝีมือตัวเองสิครับ เดี๋ยวผมช่วยชิมนะ ๆ ๆ ๆ”
คนในโทรศัพท์หัวเราะเบา ๆ แล้วพยักหน้า
‘เอางั้นก็ได้ครับ คิวไปซ้อมเถอะตั้งใจซ้อมนะครับแล้วเจอกันพรุ่งนี้’
“ครับผม แล้วเจอกันครับ”
คิวยิ้มกว้างโบกมือบ๊ายบายปลายสายที่กำลังทำเช่นเดียวกันก่อนหน้าจอจะตัดไป ร่างสูงผิวปากอย่างอารมณ์ดีเดินกลับเข้ามาในโรงยิม เห็นว่าพวกน้อง ๆ ทยอยมากันจะครบแล้วจึงเดินไปฝากโทรศัพท์ไว้กับเพชรที่ทำหน้าเหม็นเบื่อส่งมาให้
“เป็นไรเตี้ย”
“หมั่นไส้หมีควาย”
คิวหัวเราะแล้วจิ้มหน้าผากมันจนหน้าหงาย คนตัวเล็กส่งค้อนวงโตมาให้ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ของเขาลงในเป้ให้
“เอ็มอ่ะ”
เพชรบุ้ยปากไปในสนามเห็นเพื่อนวอร์มอยู่กับพวกคริษฐ์ก็พยักหน้าเข้าใจ
“หมั่นไส้มึงจริง ๆ ให้ตาย”
คิวเอียงคอเลิกคิ้วใส่
“กูทำไรให้มึง”
“ก็มึงมีความสุขจนน่าหมั่นไส้ แบบชีวิตดี๊ดี”
“เตี้ยขี้อิจฉา”
“ไอ้หมีควายไปซ้อมเลยไป๊ชิ่ว ๆ”
คนตัวเล็กโบกมือไล่แล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบไว้ข้างนึง คิวโคลงหัวแล้วเดินลงไปสมทบกับคนในสนาม
“มาเฝ้าเด็กในสังกัดหรอพี่”
เพชรเงยหน้ามองเจอกับใบหน้ากวนของน้องปีสอง
“เออ ก็กูมันผู้จัดการพันล้าน พี่เพชร ศุภณัฐ คู่แข่งพี่เอศุภชัยไงจำไม่ได้เหรอ”
เพชรตบมุกคืน อาร์มหัวเราะเสียงดังก่อนจะวางเป้กองรวม ๆ กับคนอื่นบนพื้นแล้วนั่งยองตรงหน้าเพชรมองซ้ายมองขวาแล้วเอามือป้องปากกระซิบถามพี่ตัวเล็ก
“เฮียคิวมีแฟนใหม่แล้วหรอพี่”
คนถูกถามเลิกคิ้ว
“ผมเห็นในไอจีเฮียแล้วเมื่อวันนั้นผมเห็นเฮียมาที่คณะกับคนตัวขาว ๆ สูง ๆ เห็นแค่ข้าง ๆ แต่รู้สึกได้ว่าหน้าตาปังมาก เฮียคิวพามาเปิดตัวหรอพี่”
“ประมาณนั้น ทำไมมึงขี้เสือก”
“แหมก็ผมน้องรหัสพี่ไง”
ป้าบ!
“โอ่ย หูวิ้งเลย”
“สมน้ำหน้าว่ากู ไปซ้อมเลยห่าก่อนที่กูจะฟ้องคริษฐ์ว่ามึงอู้”
“โหยไรวะพี่อ่ะไปก็ได้แล้วจะมาเสือกใหม่ รู้ป่าวว่าประเด็นเฮียคิวเขาอยากรู้กันไปทั่วทั้งมหาลัยแล้ว”
น้องรหัสสุดกวนของเพชรบ่นงุ๊งงิ๊งยกมือนวดขมับแล้วเดินลงสนามไป คนตัวเล็กยิ้มมองตามไม่อยากจะบอกว่าถ้าเห็นตัวจริงมึงจะต้องร้อง โอ้โหไอ้เหี้ยทำไมหล่อ แบบนี้เลยอาร์มเพราะกูเป็นมาแล้ว คึคึ
tbc
-
:pig4:
-
:L1 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
ติดตามมากๆเลย
รอวันเขารักกัน
-
-14-
การซ้อมเป็นไปอย่างหนักหน่วงและเข้มข้นจนคิวรู้สึกว่านี่เขาแข่งกีฬามหาลัยจริง ๆ ใช่ไหมไม่ใช่คัดตัวทีมชาติ! คริษฐ์มันทำตารางฝึกให้แต่ละคนแบบชนิดที่ว่าหมดช่วงแข่งไปแล้วซิกแพ็กไม่ขึ้นน้ำหนักไม่ลดให้มาถีบหน้าหมาเพชรได้เลย ทำไมต้องหน้าหมาเพชรเพราะคิวกลัวว่าคนถีบขาสั้นกับทำใจถีบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองไม่ได้เลยเสนอเพชรไปแทน แต่เอาเถอะวันนี้คิวอารมณ์ดีให้วิ่งรอบสนามห้าร้อยรอบก็ยังไหวเพราะมียาดีที่ชื่อว่าพีท
ร่างสูงตื่นแต่เช้าตรู่ทั้งที่เมื่อวานกลับจากซ้อมก็สี่ห้าทุ่มแล้วแถมวันนี้ยังไม่มีเรียนมีซ้อมทีเดียวตอนเย็น สาเหตุที่ทำให้คนร่างหมีลืมตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งพ้นขอบฟ้าคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากคนตัวขาวห้องตรงข้าม จริง ๆ นัดกับพีทไว้แปดโมงครึ่งแต่ด้วยความคิดถึงที่สะสมมานานกว่าอาทิตย์ทำให้ร่างกายตื่นขึ้นโดยอัตโนมัติ ตื่นมาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากำลังจะเดินไปเคาะประตูห้องคนตัวขาวก็เพิ่งนึกได้ว่าเช้าไปอีกคนน่าจะยังไม่ตื่น
มือเรียวยาวชะงัก เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงทำท่ายึกยักอยู่หน้าห้องของอีกคน สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็ถอนหายใจทิ้งยอมแพ้ลดมือลงเมื่อคิดได้ว่าไม่ควรเสียมารยาท กำลังจะเดินหันหลังกลับห้องตัวเองเสียงกุกกักจากด้านในพร้อมกับประตูที่เปิดออกทำให้คิวรีบหันหลังกลับไปมอง คนตัวขาวพอเห็นร่างสูงของเด็กหมีก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย
“ทำไมตื่นเร็วจังครับ”
เอ่ยถามอย่างแปลกใจ เขาคิดว่าคิวจะตื่นใกล้ ๆ เวลานัดเสียอีก มือขาวปิดประตูห้องแล้วหันไปมองหน้ารอคำตอบจากคนเด็กกว่า
“ไม่รู้สิครับมันตื่นเอง แล้วพีทกำลังจะไปไหนหรือครับ”
“อ๋อ พอดีอยากกินน้ำเต้าหู้ครับว่าจะลงไปซื้อ คิวไปด้วยกันไหม”
เด็กหมีพยักหน้าแรง ๆ แล้วผลุบหายไปในห้องตัวเองสักครู่ก็ออกมาพร้อมกับกุญแจห้องและกระเป๋าสตางค์ ทั้งคู่เดินลงมายังตลาดเช้าใกล้กับคอนโดบรรยากาศยามเช้าคึกคักเพราะไม่ใช่วันหยุดพีทแอบบ่นในใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่ชอบที่คนแออัด คนตัวขาวมองเห็นร้านขายน้ำเต้าหู้อยู่ไกล ๆ จึงรีบสาวเท้าเข้าไปซื้อคิวเองก็สังเกตเห็นเขาจึงใช้ร่างกายสูงใหญ่ของตัวเองให้เป็นประโยชน์โดยการยืนซ้อนหลังพีทเว้นที่ว่างให้คนตัวขาวได้หายใจสะดวก ทั้งที่ลงมาข้างล่างได้ไม่ถึงห้านาทีเสื้อยืดสีขาวของพีทก็เปียกชุ่มจนคิวกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นลมเป็นแล้งไป แต่แก้มขาวที่ขึ้นสีแดงจาง ๆ นี่ จะสงสารก็สงสารจะน่ารักก็น่ารัก ได้แต่แอบยิ้มในใจเพราะกลัวคนอื่นหาว่าบ้า
“คิวซื้ออะไรไหม”
พีทรับเงินทอนเสร็จแล้วหันมาถามเด็กหนุ่มข้างกาย เมื่อเห็นว่าอีกคนส่ายหน้าพีทจึงชวนกลับ
“ร้อน”
คนตัวขาวบ่นงึมงำเมื่อทั้งคู่ก้าวเข้ามาภายในห้อง คิวยิ้มมองตามหลังอีกคนที่หายเข้าไปในครัวไม่แปลกใจสักนิดทำไมพีทถึงบ่นว่าร้อน ก็ดูสิอุณหภูมิภายในห้องอย่างกับอยู่ขั้วโลกยังจำตอนที่อีกคนป่วยได้อยู่เลย งอแงว่าหนาวแต่ก็ไม่ยอมให้เขาปิดแอร์ น่าตีจริง ๆ
“คิวดื่มน้ำเต้าหู้รองท้องก่อนไหมกำลังอุ่น ๆ เลย”
พีทยื่นหน้าออกมาถามจากครัว
“เช้านี้พีทจะทำอะไรกินหรือครับ”
“จะลองทำข้าวต้มหมูครับคิวนั่งดูทีวีเล่นไปก่อนนะ”
พีทก้ม ๆ เงย ๆ หยิบของในตู้เย็นพลางบอกคนเด็กกว่าไปด้วย
“ไม่เอาครับผมช่วยพีททำดีกว่า”
“อย่าเลย เพราะพีทก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำไงบ้างเดี๋ยวถามหนังสือก่อน”
พีทพูดกลั้วหัวเราะ วางอุปกรณ์ทั้งหมดบนเคาท์เตอร์แล้วเปิดหนังสือไปยังหน้าที่คั่นไว้ เมื่อคืนเขาได้อ่านทำความเข้าใจไปหลายรอบแล้ว วันนี้ถึงเวลาปฏิบัติจริงเสียที
“ก่อนอื่นเลยล้างผักก่อน ๆ”
คนตัวขาวพูดกับตัวเองเบา ๆ แต่ห้องที่อยู่กันแค่สองคนเงียบ ๆ นั้นทำให้อีกคนพลอยได้ยินไปด้วย คิวนั่งเท้าคางมองร่างโปร่งล้างผักด้วยหัวใจพองโต รู้สึกเหมือนคู่รักเพิ่งแต่งงานแล้วภรรยาตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำอาหารให้สามีทานเลย ยิ้มเขินกับตัวเองอยู่คนเดียวจนกระทั่งพีทหันกลับมาแล้วเลิกคิ้วถามนั่นแหละจึงกระแอมไอแก้เขิน
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ”
พีทไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ คนตัวขาวเอาผักชีที่ล้างเสร็จมาหั่นซอยใส่ในถ้วยเล็ก แกะกระเทียมตั้งกระทะเจียวจนเหลืองหอมตักมาพักไว้แล้วหมักหมูตามสูตรที่โทรไปถามแม่มาเสร็จเรียบร้อยก็หันมาต้มน้ำกับข่าอ่อนปั้นหมูสับเป็นก้อน ๆ ลงต้มจนสุกปรุงรสอีกนิดหน่อยแล้วหันไปตั้งน้ำเปล่าในหม้ออีกใบจนเดือด เอาข้าวหอมมะลิใส่ลงไปต้มจนนุ่มตักใส่ถ้วยสองใบตามด้วยน้ำซุปและหมูสับโรยผักชีและกระเทียมเจียวเป็นอันเสร็จ คนตัวขาวยืนปาดเหงื่อมองข้าวต้มสองถ้วยนิ่ง ๆ จนรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาตรงบ่า
“หอมจังครับ”
พีทเม้มริมฝีปากแน่นรู้สึกไม่มั่นใจในรสมือตัวเองขึ้นมาเสียเฉย ๆ ก็ปกติทำเองกินเองตลอดนี่นาไม่เคยมีใครมาร่วมโต๊ะด้วยเลยสักคน
“อร่อยหรือเปล่าไม่รู้นะครับ”
“อร่อยสิครับ”
คนตัวใหญ่วางคางบนไหล่ลาดเอี้ยวมองคนตัวเล็กกว่าด้วยรอยยิ้ม พีทย่นจมูกตีมือใหญ่ที่โอบรอบเอวตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“มือไวจริงนะ”
คนถูกว่ายิ้มทะเล้นแต่ก็ยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี ร่างสูงใหญ่ยกชามข้าวต้มไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
“กินได้ไหม”
คนตัวขาวถามเสียงเบา ตากลมมองจ้องอีกคนอย่างมีความหวังยิ่งเมื่อเห็นคิวนิ่งก็ยิ่งใจแป้ว จนกระทั่งเด็กหุ่นหมีเผยรอยยิ้มออกมาจนตาหยี
“อร่อยครับ”
“ไม่ต้องเอาใจพีทก็ได้นะครับ”
พีทเม้มปาก คิวเห็นดังนั้นก็ยิ้มเอ็นดูส่ายหน้าแล้วเอื้อมมือมาจับมืออีกคนคลึงเบา ๆ
“ไม่ได้โกหกครับ อร่อยจริง ๆ ผมชอบหมูที่พีทหมัก อร่อยดี”
คนตัวขาวค่อย ๆ หลุบสายตาขึ้นมามองก่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ จะจุดขึ้นที่ริมฝีปาก
“สูตรของแม่ครับ”
“ผมชอบ”
“อื้อ พีทก็ชอบ”
“ชอบผมหรือครับ”
“ชอบหมูสิ!”
คนตัวขาวถลึงตาใส่ คิวแกล้งทำหน้าหงอย
“แล้วไม่ชอบผมเลยหรือครับ ผมชอบข้าวต้มของพีทนะแต่ก็ชอบพีทมากกว่าอยู่ดี”
แก้มขาวเห่อแดง พีทอึกอักไม่รู้จะตอบอีกคนว่าอะไร แล้วดูสิใครใช้ให้หงอแบบนั้น มือใหญ่คลายสัมผัสจากมือของพีทร้อนให้คนตัวขาวต้องรีบคว้ากลับมากุมไว้
“ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบเสียหน่อย”
พีทก้มหน้าบอกเสียงเบา ไม่กล้าเงยหน้ามองอีกคนหรอกแค่นี้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว
“อ่ะ!”
คนตัวขาวสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นซ่านบริเวณหลังมือจนต้องเงยหน้าขึ้นมาดู เด็กหมีละริมฝีปากออกมาแล้วยิ้มจนตาหยีก้มหน้ากินข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซึ่งพีทก็คิดว่าดีเหมือนกันที่อีกคนไม่พูดอะไรออกมา
เพราะแค่นี้หัวใจของเขาก็เต้นแรงจนเหนื่อยแล้ว
ทั้งสองคนใช้เวลาในการกินข้าวมื้อนี้นานเป็นพิเศษซึ่งตลอดเวลามือของทั้งคู่ยังกุมกันอยู่ถึงจะกินลำบากไปเสียหน่อยแต่พีทก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่อย่างใดกลายเป็นว่าทำให้เขาเจริญอาหารกว่าที่เคยเสียอีก เมื่อพีทวางช้อนเป็นสัญญาณว่ากินเสร็จแล้วร่างสูงใหญ่ก็รีบอาสาเก็บเอาชามไปล้าง ระหว่างนั้นคนตัวขาวก็นั่งดูอยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ไปไหน
ตากลมมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังล้างจานอย่างแข็งขันนิ่งงัน นานเท่าไหร่แล้วที่พีทไม่ได้รับใครเข้ามาในชีวิตแบบจริงจัง นานเท่าไหร่แล้วที่หัวใจตัวเองปิดตายหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น พีทกำลังสับสน เขารู้ว่าอาการที่เกิดขึ้นกับตัวเองและคิวนั้นมันเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่ แต่...ใจของเขาน่ะลืมอดีตได้แล้วจริง ๆ หรือ คิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกถึงทางตัน พีทไม่สามารถตอบได้เลย ถามว่าอยากก้าวไปข้างหน้าต่อไหมแน่นอนว่าเขาอยาก แต่อีกใจหนึ่งกลับกลัว กลัวว่าถ้าสุดท้ายแล้วสิ่งที่คิวทำมาทั้งหมดกลับศูนย์เปล่า เขาเห็นคิวเป็นเพียงภาพซ้อนของใครอีกคนขึ้นมาล่ะ
ถึงตอนนั้น...จะต้องมีคนเสียใจกับการกระทำของเขาอีกกี่คนกัน
พีทกลัวเหลือเกิน
“พีทครับ”
“คะ...ครับ”
สัมผัสอุ่นบริเวณแก้มทำให้พีทหลุดจากภวังค์ คนตัวขาวมองคิวที่ยืนขมวดคิ้วมองลงมาด้วยความสงสัยก่อนจะย่อตัวลงให้หน้าของทั้งสองอยู่ในระนาบเดียวกัน
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ”
คนตัวขาวส่ายหน้าปฏิเสธ เมื่ออีกคนบอกไม่เป็นอะไรคิวก็ไม่ได้ต่อความ เพียงแต่บอกความรู้สึกตัวเองออกไปเท่านั้น
“ผมเป็นห่วงนะครับ”
“ครับ พีทแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ขอโทษนะครับที่ใจลอยแล้วคิวมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เมื่อกี้ผมถามพีทว่าอยากไปไหนไหมน่ะครับ”
“อ๋อ ไม่ครับคิวล่ะ”
“อยากอยู่กับพีทครับ”
คนตัวขาวยิ้ม เริ่มจะชินกับการพูดจาแสนจะตรงของอีกคนเสียแล้ว
“งั้นดูหนังกันไหม พีทซื้อมาตั้งหลายเรื่อง”
“เอาสิครับ”
ทั้งคู่ย้ายตัวเองมาที่ห้องนั่งเล่น โดยที่พีทเดินไปเอาถุงดีวีดีที่ซื้อมา มาให้เด็กหมีเลือกที่โซฟาเมื่อตกลงกันแล้วว่าจะดูหนังไตรภาคกันยาว ๆ พีทก็ให้คิวเปิดดีวีดีส่วนตัวเองก็เข้าครัวไปอบป๊อบคอร์น และเอาขนมอีกนิดหน่อยมากินเล่นหอบทั้งหมดมาวางบนโต๊ะหน้าโซฟาเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหอบผ้าห่มจากในห้องนอนออกมาปรับโซฟาให้เอนนอนแล้วทั้งคู่ก็เริ่มต้นดูหนังกัน
พีทดูหนังอย่างตั้งใจผิดกับอีกคนที่ใช้เวลาส่วนมากในการมองหน้าคนตัวขาวข้างกายเสียมากกว่า ก็ดูกิริยาท่าทางของพีทสิขดตัวม้วนเป็นลูกแมว ตาก็ใสแจ๋วสนใจจอโทรทัศน์จนไม่รู้ตัวเลยว่าเขามองหน้าอยู่นานแล้ว น่ารักจริง ๆ ให้ตายสิ คิวพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คว้าคนตัวขาวมากอดหลายครั้งหลายครา ได้แต่สู้กับความคิดตัวเองจนดูหนังไม่รู้เรื่อง
“คิวเป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นเมื่อตัวเองขยับเปลี่ยนท่านอนแล้วเห็นเด็กหมีนั่งมองหน้าเขาอยู่
“คิว”
แถมด้วยแรงเขย่าที่แขนเมื่อไร้การตอบรับจากอีกฝ่าย คราวนี้หมีตัวโตสะดุ้งโหยงเพราะความเย็นจากมือขาว
“ครับ?”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หนังไม่สนุกหรอ”
“สนุกครับแต่ทำไมมือพีทเย็นจังผมลุกไปเพิ่มแอร์ให้ไหมเดี๋ยวไม่สบาย”
แทนคำตอบคนตัวขาวส่ายหน้าแล้วซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา
“ไม่เอา~”
“เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”
“นี่ไงพีทห่มผ้าแล้ว”
คนตัวขาวเถียง คิวยิ้มยกมือยอมแพ้พร้อมทั้งขยับเข้าไปใกล้อีกคนเพราะพีทดึงผ้าห่มไปทางตัวเองกว่าครึ่ง แล้วทั้งคู่ก็หันไปสนใจจอโทรทัศน์กันอีกครั้ง เวลาผ่านไปนานจนภาคที่หนึ่งจบคิวกำลังจะลุกไปเปลี่ยนแผ่นดูภาคสองแต่ก็ต้องชะงักเมื่อหัวทุยสวยซบลงที่ไหล่ หันไปดูก็พบว่าคนตัวขาวของเขาหลับปุ๋ยไปเสียแล้วคิวจึงล้มความตั้งใจแรกลง หยิบรีโมทกดปิดโทรทัศน์แล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนข้างอีกคนโดยประคองศีรษะเล็กให้อยู่ในท่าสบายมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะถูกใจคนหลับล่ะเมื่อพีทขยับตัวยุกยิกแล้วซุกตัวเข้าใกล้เขามากขึ้น
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว
ขอหน่อยแล้วกัน คิวหาญกล้าช้อนคนตัวเล็กกว่าขึ้นมานอนเกยอกแล้วตัวเองก็โอบกอดอีกคนไว้ใต้ผ้าห่มหนา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฟินอยู่คนเดียวเพราะอีกคนหลับสนิทมาก คิดได้ดังนั้นก็นอนเอาแรงบ้างดีกว่ามือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งเวลาไว้เที่ยงกว่า ๆ กะเวลาอาหารกลางวันพอดีจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามอีกคนไป
เปลือกตาสีมุกลืมขึ้นในอีกสองชั่วโมงถัดมา เผลอหลับไปเสียได้แถมยังหลับสนิทชนิดที่ว่าถ้าขโมยเข้าห้องพีทคงโดนฆ่าปาดคอไปแล้ว คงจะเป็นผลพวงมาจากช่วงอาทิตย์นี้เขาทำงานหนักเกินไปเวลาพักผ่อนน้อยแถมวันนี้ยังตื่นเช้าอีก
ว่าแต่...เหมือนมีอะไรแปลกไป พอขยับตัวและตื่นเต็มตาก็รู้เลยว่าตอนนี้เขากลายเป็นหมอนข้างให้เด็กหมีไปแล้ว พีทไม่กล้าขยับตัวมากเพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่นเลยนอนมองโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย แค่เห็นว่าอีกคนกำลังหลับสบายหรอกไม่ใช่เพราะอ้อมกอดอุ่นนี้จริง ๆ นะ
สักครู่เสียงนาฬิกาปลุกที่คิวตั้งไว้ก็ดังขึ้นพีทจึงรีบหลับตาเมื่ออีกคนเริ่มขยับตัว คิวเอี้ยวตัวไปกดหยุดนาฬิกาแล้วหันกลับมามองคนในอ้อมกอด
“น่ารักจังเลย”
คิวพูดออกมาตามใจคิดด้วยคิดว่าอีกคนยังหลับอยู่อ้อมแขนแกร่งกระชับรอบเอวอีกคนเข้าใกล้ จมูกโด่งก้มลงสูดความหอมกลางกระหม่อมบางฟอดใหญ่แล้วถอนออกอย่างเสียดาย หมดเวลาหากำไรจากคนตัวขาวเสียแล้วสิแต่ไม่เป็นไรเท่านี้ก็คุ้มยิ่งกว่าคุ้มแล้วสำหรับเขาสองคนที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน คิวค่อย ๆ ยกตัวอีกคนลงจากอก พีทที่แกล้งหลับอยู่จึงแสร้งขยับตัวแล้วงัวเงียลืมตาขึ้นอย่างแนบเนียน
“กี่โมงแล้วครับ”
พีทถามขณะหยัดกายขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไม่ใช่อะไรหรอก เขากลัวว่าคิวจะเห็นหน้าแดง ๆ ของเขาแล้วจะสงสัยจึงรีบลุกขึ้นหันหลังให้ ถึงจะเป็นปกติที่คิวจะพูดจาแบบนั้นใส่เขา อย่างเช่นพวกน่ารักหรือคิดถึง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่พีทจะใจเต้นแรงเท่าครั้งนี้ อาจเป็นเพราะเสียงทุ้มนุ่มนั้นเปล่งออกมาด้วยความเอ็นดูหรือจากการกระทำของอีกคนที่แสดงออกมายามเขา(แกล้ง)หลับนั้นมันชัดเจนว่าอีกฝ่ายรู้สึกเช่นไร
ในตอนนี้เองพีทเริ่มเห็นแล้วว่าทางตันที่เขาเห็นในตอนแรกนั้นจริง ๆ แล้วมันมีเส้นทางลับซ่อนอยู่และมันก็เชิญชวนให้เขาเดินเข้าไปเสียเหลือเกิน
“เที่ยงกว่าแล้วครับ กินอะไรกันดีพีทจะทำเองไหมครับ”
คนตัวขาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปยิ้มอ้อน
“สั่งอะไรมากินดีไหม คือ...พีทขี้เกียจทำอ่า”
คิวมองอีกคนตาค้าง พีทครับแค่พูดเฉย ๆ เขาก็ตามใจทุกอย่างอยู่แล้ว แล้วนี่ยิ่งอ้อนมาแบบนี้จะเอาอะไรอีกครับ มีบ้านให้บ้านมีรถให้รถยังได้เลยแลกกับการขอฟัดแก้มสักทีได้ไหม หมั่นเขี้ยวจังเลย คิวสงบจิตสงบใจตัวเองแล้วพยักหน้ากลับไปเบลอ ๆ คนตัวขาวเห็นดังนั้นก็ยิ้มหวานเด้งตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิบนโซฟาหันหน้าเข้าหาคิวทันที
“งั้นกินอะไรกันดีครับ พีทให้คิวเลือกเลย”
พีทพูดเอาใจอีกคน ก็แหมเขาไม่ใช่คนที่ชอบทำอาหารขนาดนั้นนี่นาแถมแต่ละครั้งก็ต้องใช้เวลาด้วย เอาเป็นกินฝีมือเขาวันละมื้อสองมื้อก็พอเนอะ ทางด้านคิวนั้นคนตัวใหญ่กำลังนับหนึ่งถึงสิบในใจช้า ๆ ไม่ให้พุ่งตัวไปกอดคนที่อยู่ ๆ ก็อ้อนขึ้นมา
“พิซซ่าไหมครับ”
“โอเคเลย ของที่ไหนดี คิวชอบของxxxไหม”
พีทพูดชื่อพิซซ่าร้านโปรดตัวเองขึ้นมาเป็นตัวเลือกเมื่อคนหุ่นหมีพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต พีทก็รีบปลดล็อคโทรศัพท์ เข้าหน้าเว็บของร้านทันที
“มีโปร 1 แถม 1 ด้วยล่ะ เอาหน้าไหนดี”
คนตัวขาวขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้คิวเลือก เด็กหมีเลือกหน้าโปรดของตัวเองแล้วส่งคืนให้อีกคน พีทรับโทรศัพท์กลับมากดยุกยิกอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้ามาถาม
“เอาแป้งแบบไหนดีครับ”
“ผมกินได้หมดครับพีทเลือกเลย”
“ถ้าอย่างนั้นพีทเลือกบางกรอบนะ”
“โอเคครับ”
“เอาอะไรเพิ่มอีกไหมคิว”
“อยากกินไก่กับขนมปังกระเทียมครับ”
“อ่าฮะ เอาน้ำอัดลมไหม”
“ครับ”
“ขวดเล็กเนอะ”
“ครับผม”
“โอเคเรียบร้อย รออีกสามสิบนาที”
คนตัวขาวเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างบอกอีกคนเมื่อจัดการสั่งทุกอย่างเสร็จสิ้นและออเดอร์ก็คอนเฟิร์มมาในอีเมลล์เรียบร้อยแล้ว
“พีทครับ”
“หืม? ว่าไงครับคิว”
พีทเอียงคอมองเด็กหมีตรงหน้าที่มีท่าทีอึกอัก คิวทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างเจ้าตัวอ้าปากแล้วก็หุบลงจนพีทเลิกคิ้วถาม
“มีอะไรครับ”
“เอ่อ...คือ...”
“คือ?”
“คือ...อย่าโกรธผมนะถ้าผมพูดออกไป”
“เรื่องอะไรครับ”
“สัญญาก่อนสิครับ”
เห็นท่าทางไม่มั่นใจของอีกคนพีทก็อดสงสารไม่ได้จึงพยักหน้าตกลงไป
“ขอกอดหน่อยได้ไหมครับ”
“หะ...เห?”
“คือ...”
คิวหยุดพูดก่อนที่มือใหญ่จะจับมือขาวขึ้นมาวางที่อกข้างซ้ายของตัวเอง คิวเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป
“รู้สึกไหมครับว่าหัวใจผมเต้นแรงมาก”
คนตัวขาวไม่ได้เอ่ยปากตอบแต่พยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงรับรู้คิวจึงพูดต่อ
“วันนี้พีททำตัวน่ารักมาก ๆ เลย ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่น่ารักนะครับเพียงแต่วันนี้ผมรู้สึกว่าพีทเป็นตัวของตัวเองมากกว่าทุกวัน...ปกติแค่พีทยิ้มให้ผม ผมก็ไปไม่เป็นแล้ว แต่วันนี้พีทดู...อ้อน...มันน่ารักจนผมต้องข่มใจตัวเองไม่ให้คว้าพีทเข้ามากอดแล้วสุดท้ายก็ทนไม่ไหว...นะครับ ขอผมกอดทีได้ไหม”
ท้ายประโยคทอดอ่อนจนคนฟังเขินหน้าแดงลามไปถึงหู แทนคำตอบคนตัวขาวขยับเข้าใกล้ก้มหน้าลงจนชิดอกแล้วพยักหน้าเบา ๆ
หมับ!
อ้อมแขนแข็งแรงโอบรอบอีกคนทันทีที่ได้รับสัญญาณอนุญาต แขนขาวของคนตัวเล็กกว่าค่อย ๆ ยกขึ้นกอดตอบอีกคน พีทซุกใบหน้าร้อนของตัวเองกับแผ่นอกกว้าง เสียงหัวใจของคิวเต้นแรงมากและอีกฝ่ายก็คงรับรู้ได้เช่นกันว่าหัวใจของเขาก็เต้นแรงไม่แพ้กัน เด็กหมีถึงกระชับอ้อมกอดเขาเสียแน่น
พีทชอบนิสัยตรงนี้ของคิวนะที่เป็นคนเปิดเผยความรู้สึกผิดกับตัวเขาที่เลือกจะเก็บเงียบ คิวไม่ใช่คนพูดเก่งแต่เมื่ออีกคนอยู่กับเขากลับสรรหาเรื่องมาเล่าเพื่อไม่ให้บรรยากาศรอบตัวเราเงียบจนเกินไป ทุกอย่างที่คิวทำให้พีทรับรู้แล้วว่าอีกฝ่ายพยายามมากแค่ไหนถึงจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านทั้งคำพูดและการกระทำของอีกคนมันชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
และมันคงจะไม่ผิดถ้าพีทจะลองพยายามเพื่อคิวดูบ้าง
Rrrrr Rrrrr
“เอ่อ...พีทว่าพิซซ่าคงมาส่งแล้ว”
“ครับ”
“ครับก็ปล่อยสิหมี”
คิวถอนอ้อมกอดออกช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม ก็นะกอดพีทตอนมีสติมันฟินกว่าแอบกอดตอนหลับเยอะเลยแล้วมันก็ต่างจากกอดตอนที่พีทกลับมาจากญี่ปุ่นด้วย เพราะครั้งนี้หัวใจของพีทเต้นเร็วจนเขารู้สึกได้ มันคือพัฒนาการที่ดีใช่ไหม
“ครับ รอสักครู่นะครับ”
พีทกดวางโทรศัพท์กำลังจะคว้ากระเป๋าสตางค์คิวก็ดึงแขนไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวผมลงไปเอาให้นะครับ”
ไม่รอให้อีกคนตอบรับคิวคว้ากุญแจห้องของคนตัวขาวพร้อมกับกระเป๋าสตางค์ของตนเองเดินออกไปเลย พีทยักไหล่แล้วจัดการเคลียร์พื้นที่ให้เรียบร้อยไม่นานคิวก็กลับมาพร้อมกับถุงพิซซ่า คิวจัดแจงวางพิซซ่าบนโต๊ะที่พีทเคลียร์ไว้ส่วนคนตัวขาวลุกขึ้นไปเปิดหนังดูต่อแล้วเดินกลับมาทั้งคู่จึงเริ่มกินข้าวไปด้วยดูหนังไปด้วย
“คิวต้องออกไปซ้อมกี่โมงครับ”
พีทถามขณะที่เจ้าตัวเดินกลับมานั่งโซฟาหลังจากเอาถุงพิซซ่าที่หมดเกลี้ยงออกไปทิ้งด้านนอก
“ห้าโมงเย็นครับ”
“แล้วจะกินอะไรรองท้องก่อนไปซ้อมไหมครับ”
พีทกะเวลาคร่าว ๆ ดู ตอนนี้เกือบ ๆ บ่ายสองเดาได้เลยว่าตอนนั้นหมีตัวโตคงยังไม่หิวแน่ ๆ แต่ถ้าไม่ได้กินอะไรเลยแล้วไปซ้อมหนักแบบนั้นพีทกลัวว่าจะปวดท้องเอาน่ะสิ
“คงไม่ล่ะครับ อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง”
“แต่ซ้อมหนักไม่ใช่หรอเดี๋ยวปวดท้องหรอก”
“ไม่ปวดหรอกครับ”
“ดื้อ”
“หืม?”
คิวหรี่ตามองคนตัวขาวที่กล่าวหาว่าเขาดื้อ
“คนดื้อกว่ามีสิทธิ์ว่าคนอื่นว่าดื้อด้วยหรือครับ”
ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่บีบจมูกโด่งเบา ๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว พีทหน้ามุ่ยมองเด็กหมีตาขวางตีมือใหญ่ดังเพี๊ยะจนคิวร้องโอดโอย
“เดี๋ยวก็ไม่ไปด้วยซะเลยนี่”
คิวตาโตรีบขยับเข้ามาใกล้
“พีทว่าอะไรนะครับ จะไปดูผมซ้อมหรอ”
คิวถามอีกคนเสียงตื่นเต้น พีทปรายตามองแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง
“ไม่ไปเล่า”
“ไม่เอา ๆ ไปน้า ไปนะครับ นะครับ ๆ ๆ”
คิวเขย่าแขนอีกคน เอาหัวใหญ่ ๆ ของตัวเองไปถูหัวไหล่อีกคนเหมือนกับเวลาที่อ้อนคุณแม่
“ถ้างั้นสักสี่โมงเย็นต้องกินอะไรรองท้องก่อนนะครับ”
“ครับผม!”
คิวยิ้มกว้างตอบรับอย่างแข็งขัน พีทอมยิ้มส่ายหัวนั่งดูหนังกันต่อจนจบภาคสอง คนตัวขาวก็ไล่ให้คิวไปอาบน้ำเตรียมตัวส่วนเขาก็เข้าครัวไปทำแซนวิชทูน่าให้อีกคนกินรองท้อง เตรียมน้ำหวาน น้ำเกลือแร่เสร็จแล้วก็เอาแช่ตู้เย็นรอ สักพักคิวก็มาเคาะห้อง ร่างสูงในชุดกีฬาพร้อมยืนผิวปากยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้
“อารมณ์ดีอะไรนักครับ”
“ไม่รู้สิครับวันนี้ผมอารมณ์ดีสุด ๆ ไปเลย”
“นี่ครับ”
พีทยื่นแซนวิชให้คิวกินรองท้องรอเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง ไม่เกินสิบนาทีพีทก็ออกมาจากห้องนอนพร้อมกับเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเท่าเข่า เดินเข้าไปในครัวหยิบน้ำออกมาใส่กระเป๋าเป้เป็นอันพร้อม
คิวที่ตอนนี้ยังไม่หุบยิ้มพอเห็นคนตัวขาวเดินออกมาในสภาพพร้อมออกเดินทางก็ยิ่งยิ้มกว้าง นาทีนี้ใครจะว่าเขาบ้าเขาก็จะยิ้มใส่ คนมันมีความสุขนี่นา สุขจนล้นจนต้องยิ้มกว้าง ๆ ออกมาเลยล่ะ
tbc
-
พีทอะ :katai1: :katai1: :katai1:
แอบสงสารคิวเบาๆ
-
:L2: :L1:
รักฝังใจอ้อออ ต้องรอดูว่าเกิดไรขึ้นกับพีทเมื่อก่อน
คิว ไม่เคยอกหัก ไม่เคยรักไง เลยไม่ลังเล
:pig4:
-
ไปดูหมีซ้อมบาสต้องเจอพวกแซวแน่ๆ 55555 :hao7:
-
:pig4:
-
น่ารักมาก
-
-15-
เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับร่างสองร่างเดินลงมาจากรถคันสวยของคิว ตามปกติแล้วคนหน้านิ่งร่างหมีมักจะตีสีหน้าเรียบเฉยแล้วก้าวเร็ว ๆ ไปที่โรงยิมหรือไม่ก็ใส่หูฟังเปิดเพลงดัง ๆ เพื่อกันการทักทายจากคนที่เจ้าตัวไม่พึงประสงค์
แต่วันนี้กลับผิดไปจากทุกวันเมื่อร่างสูงใหญ่เดินลงมาด้วยรอยยิ้มที่ผู้คนต่างหลงใหลหากแต่ต้องฝันสลายกันเป็นทิวแถวเมื่อเจ้าของรอยยิ้มตัวจริงเดินลงมายืนข้างกาย คิวยิ้มมองคนตัวขาวจะแย่งเอาเป้อีกคนมาสะพายแต่พีทก็ไม่ยอมเลยต้องตามใจให้เขาถือไป
วันนี้พีทแต่งตัวสบาย ๆ ทำให้คนตัวขาวดูเด็กลงไปถนัดตา ผู้คนรอบข้างเริ่มให้ความสนใจเมื่อเห็นว่าคิวมากับใคร พอมีเสียงซุบซิบเกิดขึ้นพีทก็เริ่มมีอาการประดักประเดิด คนตัวขาวมองซ้ายทีมองขวาทีและหันมากระซิบเด็กหมี
“พีทมีอะไรแปลกไปหรือเปล่าครับ”
พีทเริ่มเสียความมั่นใจเอ่ยถามคนข้างกายเมื่อเห็นสายตาหลายคู่มองตรงมาที่ตนเอง คิวเลิกคิ้วหันไปมองรอบตัวแล้วขมวดคิ้ว
“ให้ตายสิ”
คิวบ่นกับตัวเองเบา ๆ ผู้หญิงมองมาไม่เท่าไหร่แต่เขารู้สึกหงุดหงิดกับสายตาของไอ้พวกตัวผู้ที่จ้องมองมาที่คนตัวขาวของเขาตาเป็นมันนี่สิ
น่าควักลูกตาโยนให้หมากินนัก!
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
คิวตอบปัดแล้วแตะเอวอีกคนให้เดินแถมด้วยมองไอ้พวกนั้นตาขวางเผื่อแผ่สายตาเย็นชาไปให้เหล่าสตรีอีกต่างหาก ให้มันรู้เสียบ้างว่าของใครเป็นของใคร
“โอ๊ะโอ~”
น้ำเสียงยียวนไม่ใช่ของคนอื่นไกล เอ็มยิ้มมุมปากเอ่ยล้อทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ได้มาคนเดียว แล้วพี่พีทวันนี้แต่งตัวอย่างน่ารักถ้าหมาเพชรเห็นมันต้องรีบส่ายหางวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาแน่ ๆ
“สวัสดีครับพี่พีท”
“สวัสดีครับเอ็ม”
พีททักกลับรู้สึกขัดเขินเล็กน้อยกับสายตาล้อเลียนของเอ็ม คิวยักคิ้วให้เพื่อนอย่างคนอารมณ์ดี
“มาดูซ้อมหรือครับ”
“ครับ พอดีวันนี้หยุด”
“พี่พีทแต่งตัวแบบนี้อย่างกับรุ่นเดียวกันเลย เชื่อได้ว่าพวกข้างในมันต้องเดาอายุพี่ไม่ถูกแน่ ๆ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก”
พีทยิ้มพร้อมหันไปหาหมีที่กระตุกชายเสื้อยิก ๆ เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ครับ?”
“เข้าไปข้างในกันครับ”
คิวแตะหลังให้อีกคนเดินนำ ตัวเองเดินตามเอ็มเดินปิดท้าย หนุ่มหน้านิ่งยิ้มขำส่ายหัว
“ไอ้ขี้หวง”
พูดกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“เสือก”
คิวตอบไร้เสียงกลับมา เอ็มหัวเราะหึหึเดินสองมือล้วงกระเป๋าผิวปากตามไปอย่างอารมณ์ดี ในโรงยิมวันนี้ก็เหมือนกับทุกวันเสียงดังโหวกเหวก เพชรวิ่งไล่เตะน้องรหัสตัวเองอยู่กลางสนามบาสส่วนคนอื่น ๆ ก็กระจายตัววอร์มร่างกายอยู่รอบ ๆ
“พี่พีท!!!!!!”
เป็นอย่างที่เอ็มคาดการณ์ไว้ เพชรเลิกไล่เตะน้องรหัสตัวเองแล้ววิ่งจู๊ดมาหาคนตัวขาวหยุดอยู่ตรงหน้านับได้สามก้าวพอดีเป๊ะเพราะถ้าใกล้กว่านั้นไอ้หมีเพื่อนยากมันได้งับหัวแน่ คนตัวเล็กที่สุดในนี้ยิ้มกว้างให้คนพี่
“วันนี้หยุดหรือครับ”
“ครับ”
“ไม่หยุดแล้วมึงจะเห็นพีทอยู่ตรงนี้ไหมไอ้เตี้ย”
คิวยักคิ้วกวนเลยโดนค้อนไปสองวง วงแรกจากเพื่อนตัวเล็กส่วนอีกวงก็จากคนตัวขาวข้างกาย
“คิว”
เด็กหมีมุ่ยหน้าขัดใจเมื่อพีทส่งเสียงปราม ก็ทำไมล่ะแค่แหย่ไอ้เตี้ยนี่นิดเดียวเอง แค่หมั่นไส้มันที่ได้รับยิ้มหวาน ๆ ของพีทก็แค่นั้น!
“สวัสดีครับพี่พีท”
คริษฐ์เดินยิ้มหล่อเข้ามาหา จากที่เป็นจุดสนใจกันอยู่แล้วยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่เมื่อเดือนคณะสุดหล่อเดินเข้ามาทักทายคนหน้าตาดีที่เดินมากับคิวราวกับรู้จักกันมาก่อน
“สวัสดีคริษฐ์ คิวไม่เห็นบอกเลยว่าคริษฐ์ก็ลง”
คนที่ถูกกล่าวถึงผิวปากไม่รู้ไม่ชี้ พีทหรี่ตามองเล็กน้อยแล้วกลับไปยิ้มให้คริษฐ์ที่ยืนอมยิ้มอยู่ คิวรู้สึกคันในใจยิบ ๆ ไม่ชอบไอ้อาการอมยิ้มของเพื่อนเดือนคณะเลยให้ตายสิ เพราะมันทำแล้วหล่อกลัวพีทจะหลงสเน่ห์มันเข้า
“หึหึหึ”
“หัวเราะห่าไร”
เมื่อลงที่พีทหรือคริษฐ์ไม่ได้คิวก็ลงที่เพื่อนนี่แหละ แต่ดูเหมือนเอ็มจะไม่ได้ถือสาหาความอะไร ร่างโปร่งกอดคอเพชรที่ขำเพื่อนหงุดหงิดเข้ามาใกล้แล้วยักไหล่กวน
“เปล๊า”
“ผมเป็นกัปตันทีมด้วยนะครับ”
เสียงทุ้มของคริษฐ์เรียกให้คิวกลับไปสนใจบทสนทนาของทั้งคู่อีกครั้ง พีทเอียงคอยิ้มหวาน
“ไม่แปลกใจเลยก็คริษฐ์ชอบบาสมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่เนอะ”
คำพูดคำจาแสดงความสนิทสนมนั้นบวกกับเดือนคณะที่พยักหน้ายิ้มรับเขิน ๆ ทำให้คนรอบข้างต่างเงียบให้ความสนใจกันใหญ่และมันก็ยิ่งทำให้ความหงุดหงิดของคิวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
แม่ง! รู้อย่างนี้ไม่ให้พีทมาหรอก หวงเว้ยหวง!!!
“แล้วคิวเล่นเซ็นเตอร์อย่างนี้คริษฐ์จะเล่นตำแหน่งอะไรล่ะ”
พีทถามเพราะเห็นว่าความสูงของทั้งคู่ใกล้เคียงกันแต่คิวจะตัวหนากว่า
“พอยท์การ์ดครับ”
พีทพยักหน้าเข้าใจแล้วหันกลับไปสนใจเด็กหมีข้างกายแต่ก็ต้องชะงักกับใบหน้ามุ่ยของอีกคน สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วสรุปความได้ว่าเด็กหมีของเขาเกิดอาการหวงขึ้นมาแน่ ๆ คนตัวขาวเห็นเพื่อนสนิทของเจ้าตัวกลั้นขำกันแทบเป็นแทบตายผิดกับเพื่อนตัวเองที่ถ้าลงไปดิ้นเรียกร้องความสนใจที่พื้นได้คงทำไปแล้ว
“เอ่อ...ขอโทษนะครับทุกคน ไม่คิดจะแนะนำพี่คนหล่อคนนี้ให้พวกผมรู้จักหน่อยหรือครับเฮียคิว กัปตัน”
อาร์มคือหน่วยกล้าตายที่พวกที่เหลือพร้อมใจกันถีบออกมา ด้วยความอยากรู้ของตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย คริษฐ์เลิกคิ้วหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าทุกคนหยุดทุกอย่างเพื่อรอฟังถึงกับส่ายหัวให้กับความขี้เสือกของเพื่อน ๆ และน้อง ๆ ในทีม คนหล่อบุ้ยหน้าไปทางคิว
“ใครพามาก็ให้เขาแนะนำสิ”
แถมด้วยยิ้มมุมปากในแบบที่คิวอยากจะถีบตูดมันให้คว่ำ เมื่อทุกสายตาเปลี่ยนจากมองคริษฐ์มาที่เขาและคนตัวขาวข้างกายคิวก็เกิดอาการเก้อเขินไม่ต่างจากพีท คนตัวขาวยกมือเกาแก้มแก้เก้อ คิวกระแอมไอนิดหน่อยก่อนจะตอบทุกคนเสียงดังฟังชัด
“ทุกคนนี่พี่พีท เป็น...อนาคตแฟน”
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววว”
“เปิดตัวเลยเว้ย”
“โอ๊ยหน้าดีชิบหาย”
“กรี๊ดฉันเชียร์คู่นี้!”
และเสียงเซ็งแซ่อีกมากมายทันทีที่การแนะนำของคิวจบลง พีทแทบจะมุดดินหนีดีที่แรงกระชับจากมืออีกคนทำให้เขาอุ่นใจได้มากโข คิวหันมายิ้มบางให้
“ผมพูดแบบนี้ได้ใช่ไหมครับ”
“อะ...อื้อ”
คนตัวขาวตอบไม่เต็มเสียงนัก ก็แนะนำไปแล้วนี่มาถามตอนนี้จะทันอะไรเล่า เขินหน้าแทบไหม้แล้ว คิวยิ้มเอ็นดูตัวเขาเองก็เขินเหมือนกันเพราะตั้งแต่เกิดมามีแฟนไม่เคยประกาศให้ใครรู้แบบนี้มาก่อนเลย นี่ขนาดยังไม่ได้ประกาศคบกันนะหัวใจเขายังเต้นแรงขนาดนี้ คิวแทบจะรอให้ถึงวันที่เป็นแฟนกันแทบไม่ไหวแล้ว
“สวัสดีครับพี่พีท ผมอาร์มนะเป็นน้องรหัสพี่เพชร วันนั้นเห็นพี่มากับเฮียคิวใช่ไหมครับเห็นแค่แว๊บ ๆ พอวันนี้มาเห็นตัวจริงจัง ๆ พี่แม่งโคตรดูดีเลยอ๊ะ”
“สวัสดีครับน้องอาร์ม”
พีทยิ้มเขินทักทายเด็กหนุ่มตรงหน้าไป คนโดนรอยยิ้มแอทแท็คยืนค้างอ้าปากพะงาบหน้าแดงก่ำแล้วหันหลังกลับวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนที่ส่งเสียงแซวคิวไม่ไกลนัก
“เป็นห่าไรวะไอ้อาร์มหน้าแดงสัด”
บอลถามเพื่อน พอดีกับเพชรที่เดินยิ้มยักไหล่มาหาอย่างเป็นต่อ คนตัวเล็กเอาเท้าเขี่ยขาน้องรหัสตัวเองเบา ๆ
“เป็นไงพี่พีทของกู เขินเลยอ่ะเด้เจอรอยยิ้มพิฆาต”
อาร์มพยักหน้าหงึกหงักบ่นพึมพำ
“เออ คนอะไรก็ไม่รู้ยิ้มสวยชิบหาย ใจสั่นเลยเฮียคิวจะกระทืบผมไหมวะเนี่ย”
“จริงเหรอวะมึง กูเห็นจากตรงนี้ก็รู้อยู่ว่าพี่เขาหน้าดี”
น้องปีสองอีกคนยื่นหน้ามาถามด้วยความสนใจ อาร์มพยักหน้าแรง ๆ
“มึงต้องเจอจัง ๆ ต่อหน้าเว้ย ไอ้สัดกูไม่แปลกใจเลยทำไมเฮียคิวถึงเลือกคนนี้แถมยังประกาศขนาดนี้อีก เป็นกูได้แบบนี้กูก็ออกตัวแรงว่ะ”
“หน้าดีนิสัยก็น่ารักด้วยนะจะบอกให้”
เพชรช่วยเสริม งานขายแฟนเพื่อนสุดฤทธิ์ก็แหมคนนี้พี่เพชรเป็นปลื้มมากนี่นา ต้องอวยกันหน่อย
“อิจฉาเฮียคิว”
“แต่เฮียบอกอนาคตแฟน...แปลว่าตอนนี้ยังไม่เป็นแฟนกันใช่ป่ะพี่เพชร”
น้องปีสองเงยหน้าถามเพชรที่ยืนอยู่เลยโดนอาร์มตบหัวจนแทบร่วงเก้าอี้
“ไอ้ห่ากั้งไม่เจียมหนังหน้า”
คนถูกตบหัวลูบหัวตังเองป้อย ๆ
“กูแค่ถามเฉย ๆ เว้ยไม่กล้าอาจเอื้อมหรอกไอ้สัด มึงดูที่อยู่ข้าง ๆ พี่เขา พี่คิวเงี้ยพี่คริษฐ์เงี้ย เหง้าหน้ากูถึงใครจะทักผิดบ่อย ๆ ว่าเป็นมาริโอ้แต่กูก็ไม่กล้าหรอกเว้ย”
“ถุ้ย!!!!”
“โอ๊ยพวกเหี้ยน้ำลายเต็มหน้ากูแล้วเว้ย”
เพชรหัวเราะขำแล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งกับพี่พีทที่ไอ้หมีเพื่อนรักผละตัวไปวอร์มในสนามแล้ว คนตัวขาวพอเห็นน้องตัวเล็กเดินมาหาก็ยิ้มกว้างทันที อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องนั่งเป็นเป้าสายตาอยู่คนเดียว
“มาบ่อย ๆ เดี๋ยวคนที่นี่ก็ชินครับ”
“หืม?”
“ก็คิวมันไม่เคยประกาศตัวแบบนี้กับใครมาก่อน พี่พีทเป็นคนแรกเลยรู้ม้า~ อีกอย่างมันก็ค่อนข้าง...เป็นที่สนใจในมหาลัยด้วยน่ะครับ คนเลยอยากรู้เรื่องมันเยอะ คนชอบมันก็เยอะน้าเพราะฉะนั้นพี่พีทต้องมาบ่อย ๆ ด้วยคนพวกนั้นจะได้รู้ว่าคิวมีเจ้าของแล้ว”
เพชรพูดเสียงเจื้อยแจ้วคนฟังได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ แก้มขาวเริ่มแดงขึ้นมาอีกระลอก
“ยังไม่ได้คบกันเลยครับ”
พีทตอบเสียงเบา ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งไปมาในสนามแล้วยิ้มออกมา คิวตอนจริงจังก็น่ามองเหมือนกันนะ
“แต่เพชรว่าอีกไม่นานหรอกเนอะ”
เพชรยิ้มกริ่ม ยิ่งเห็นแววตาของพี่พีทที่มองคิวเมื่อสักครู่เขาก็เริ่มใจชื้น เพื่อนเขาจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเว้ย
“งั้นมั้งครับ”
“งุ้ยเขิน”
พีทละสายตาจากแผ่นหลังกว้างกลับมามองเด็กตัวเล็กที่ยกสองมือตัวเองขึ้นมาประกบแก้มแล้วบิดไปมา เลยถามออกไปพร้อมกับกลั้วหัวเราะไปด้วย
“เป็นอะไรครับ”
“อิจฉาคนมีความรักครับ”
“ถ้าไม่อยากอิจฉาเพชรต้องลองมีมั่งนะ”
“โถ่คงยากครับ”
พีทยิ้มเอื้อมมือไปบีบไหล่เด็กตัวเล็กเบา ๆ
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ แม่พี่เคยบอกไว้ว่าอะไรที่เป็นของเราแล้วจะช้าหรือเร็วอย่างไรมันก็เป็นของเรา”
“แล้วถ้ามันไม่ใช่ของเราล่ะครับ”
เพชรถามกลับเสียงหงอยจนพีทสงสาร มือเรียวสวยยกขึ้นลูบผมเพื่อนตัวเล็กของเด็กหมีเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ก็ทำให้เขาเป็นของเราให้ได้สิครับ”
พร้อมขยิบตาให้เด็กตัวเล็กที่อ้าปากหวอใส่ พีทหัวเราะขำขยี้หัวเพชรด้วยความหมั่นเขี้ยวอีกทีก่อนจะผละออกมานั่งตัวตรงดูคิวซ้อมต่อ
“พี่พีท...”
“ครับ?”
พีทหันไปมองเด็กข้างกาย
“ทำไมร้าย!”
พีทหัวเราะจนตาหยี
“เอ้า ทำไมว่าพี่แบบนั้นล่ะ เอแต่พี่ก็ไม่เคยบอกน้าว่าตัวเองดี ทุกอย่างมักจะมีสองด้านเสมอนะ”
“หูย ก็รู้อยู่ครับแต่ไม่คิดว่าคนพูดคำนั้นจะเป็นพี่พีทนี่นา”
“พี่ก็คนธรรมดานะครับ”
“รู้ครับ...ถ้าผมลองดูมันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
พีทเลิกคิ้วมองเพชร พอรู้ว่าอีกคนหมายถึงอะไรก็พยักหน้า
“ครับ ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยใช่ไหมล่ะแบบนั้นน่ะน่าเสียดายกว่าไม่ใช่เหรอ”
“ครับ! เพชรจะลองดูนะพี่พีทเป็นกำลังใจให้เพชรด้วย!”
เด็กตัวเล็กตอบกลับเสียงฉะฉานตาเป็นประกาย พีทยิ้มเอ็นดูแล้วพยักหน้าตอบรับแรง ๆ
“ได้อยู่แล้วเกี่ยวก้อยสัญญายังได้”
ภาพของทั้งสองคนที่ยิ้มหัวเราะเกี่ยวก้อยกันอยู่ในสายตาของคิวทั้งหมด คนตัวสูงขมวดคิ้วแน่น หมาเพชรมันยุ่งอะไรกับพีทของเขาเนี่ย
“สนใจเกมส์ในสนามก่อน พักแล้วค่อยหวงแฟน”
เสียงทุ้มของกัปตันทีมดังขึ้นทำให้คิวละสายตาจากสองคนข้างสนามกลับมามอง คริษฐ์ยักคิ้วให้
“ไม่ได้หวงเว้ย”
คริษฐ์ทำหน้าไม่เชื่อ คิวเลยส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ หวงนิดนึงก็ได้วะ
“อย่างนั้นเหรอแล้วใครคนไหนที่จะแดกหัวกูตอนที่กูคุยกับพี่พีทวะ”
“เอ๊ะไอ้นี่ เออกูเองก็มึงอ่ะ...”
“กูทำไม”
“จิ๊ ก็มึงพูดเหมือนสนิทกันมานาน”
“ก็นานจริง ๆ นี่”
“เออกูรู้ กูแค่อิจฉาที่มึงได้รู้จักพีทก่อน”
คริษฐ์มองเพื่อนก่อนจะตบบ่าคิวเบา ๆ
“กูคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แต่กูบอกมึงได้นะว่าถึงจะรู้จักกันมานานแค่ไหนพี่พีทก็ไม่เคยมองกูด้วยสายตาหวานล้ำขนาดนั้น”
พูดจบก็บุ้ยหน้าไปยังข้างสนามคิวมองตามไปก็เจอกับคนตัวขาวที่ตาแป๋วมองเขาอยู่ก่อนแล้ว พอสบตากันพีทก็ยิ้มหวานพร้อมกับขยับปากแบบไม่มีเสียงส่งมาว่า
‘ตั้งใจซ้อมสิครับ’
เท่านั้นแหละอาการหวงอิจฉาทั้งหลายแหล่ก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น แถมเด็กหมียังดูตั้งใจเล่นจนคริษฐ์อยากจะไปกราบอัญเชิญพีทมานั่งดูมันซ้อมทุกวันลามไปถึงวันแข่งเลยยิ่งดี
อะไรมันจะคึกขนาดนั้น
tbc
Talk. หายหน้าหายตาไปพอสมควร *ยื่นหัวให้ตบคนละป้าบแต่อย่าแรงนะเค้าเจ็บ ฮี่ๆ ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะเพราะปกติก็มาช้าอยู่แล้ว 555555 มันเป็นฟีลลิ่ง คือถ้าตอนใหม่ยังไม่เสดพลอยก็ยังไม่อยากลง ชอบมีสแปร์ไว้ 1-2 ตอน แล้วก็ช่วงที่หายไปได้รีไรท์ ex-boyfriend อย่าบอกใครว่าเราเคยรักกัน ใหม่ด้วยค่ะถึงตอนที่ 5 แล้วถ้ามีใครเคยอ่านนะ 5555 วันนี้พูดเยอะจัง อยากทักทายคนอ่านบ้าง ขอบคุณมาก ๆ เลยน้าที่เข้ามาอ่าน เม้น เปนกำลังใจให้ ทั้งในนี้และในเพจเลยนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่บอกว่าจะมาวันที่2 พอดีออกปาร์ตี้วันเกิดเลยยาวมาถึงวันที่5 เลยค่าาา 55555 กราบขออภัย แล้วเจอกันตอนหน้าน้าา
ด้วยรักจากลำไส้ใหญ่
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4:
-
กำลังใจดี หมีก็เลยคึก
-
อ่านรวดเดียวยาวมาเลย กำลังคึก 5555
สนุกมากค่ะ ชอบที่คิวงอแง
ที่จริงเป็นคนชอบแนวพระเอกอ่อนกว่าอยู่แล้ว เพราะมันกร๊าวใจ :hao6: :hao6:
แล้วนักเขียนก็ทำออกมาได้กร๊าวใจจริงๆ ไม่ผิดหวังเลย
ส่วนพีทเป็นนายเอกที่ดีมากกกกกก :-[ :-[
ทำเอาเราอิมเมจถึงคนๆนึงได้ชัดเจนเลย 5555
ดูมีเหตุผล แต่แอบชอบตอนป่วย
อันนั้นงอแงยิ่งกว่าคิวล้านเท่า :hao7:
แถมตอนที่คนนึงงอแง อีกคนก็พึ่งพาได้เป็นอย่างดี
สองคนนี้คงจะรักๆกันมั่งแล้วแหละ
ตอนนี้มาลุ้นเพชรกับเอ็มดีกว่า ว่าจะรักยังไง
ข้ามเฟรนโซนกันเถอะนะะะะ :impress2: :impress2:
-
พี่พีททำไมร้ายยยยย น่ารักด้วยยยยยยย :katai2-1:
-
พี่พีทร้าย :hao6: :hao6: อะไรที่เป็นของเราจะช้าหรือเร็วยังไงก็เป็นของเรา แต่ถ้าไม่ใช่ก็ทำให้มาเป็นของเรา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วจิ่งเขินนนนน คิวหลงพีทมากอะ พีทเปิดใจและลืมรักเก่าเร็วๆนะ
-
-16-
“เลิกแล้วไปกินข้าวกันนะครับพี่พีท”
คริษฐ์เอ่ยชวนเมื่อการซ้อมสิ้นสุดลง ร่างสูงของเดือนคณะเดินมายืนเช็ดหน้าข้าง ๆ พีทที่นั่งอยู่ซึ่งอีกข้างคิวได้ยึดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วจัดการเตะโด่งหมาเพชรไปหาเจ้าของมันแล้วยึดพีทคืนมา พีทหันไปถามความเห็นจากหมีตัวโต พอคิวพยักหน้าก็หันกลับมาหาคริษฐ์ขมวดคิ้วคิดหนัก ส่วนหนึ่งตัวเองก็ยังเกร็งอยู่อีกส่วนก็กลัวคนอื่นจะลำบากใจ
“ณินก็ไปด้วยนะครับเดี๋ยวมันเดินมาคงใกล้จะซ้อมเสร็จแล้วเหมือนกัน”
“เอ๋? ณินเนี่ยนะเล่นบาส”
พีทถามอย่างแปลกใจเพราะรายนั้นนอกจากดนตรีก็ไม่เห็นจะสนใจกีฬาอะไรเป็นพิเศษ
“เปล่าหรอกครับ มันเป็นผู้จัดการทีมน่ะครับพี่พีทก็รู้ว่ามันน่ะจอมวางแผน ถึงจะไม่ได้สนใจเล่นแต่แผนการเล่นณินมันก็ถนัดครับ”
“นั่นสินะ”
“สรุปไปนะครับ”
“พี่กลัวคนอื่นจะอึดอัด”
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับพี่พีท พวกผมอยากให้พี่ไปนะ”
อาร์มยื่นหน้าเข้ามาในวงสนทนาด้วย พีทเม้มปากมองไปรอบ ๆ พอเห็นทุกคนยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับอาร์มก็พยักหน้าตกลงยิ้มขอบคุณให้กับทุกคน
“กูเชื่อแล้วว่าเป็นคนที่ยิ้มได้ทำลายล้างมาก”
เพื่อนปีสามคนหนึ่งบ่นพึมพำอยู่ด้านหลังคริษฐ์ซึ่งพวกที่เห็นก็พากันพยักหน้าเห็นด้วยยกใหญ่แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมากเพราะคิวตอนนี้แผ่รังษีคุกคามจนเสียวสันหลังวาบ
“พี่พีท!!!”
ทุกคนหันไปยังต้นเสียง ภาณินยิ้มกว้างวิ่งเข้ามาภายในโรงยิมอย่างกระตือรือร้นเพราะเจ้าตัวได้ข้อความจากคริษฐ์เพื่อนรักว่าพี่พีทของเขามาดูการซ้อมของวิศวะด้วย ขอพูดรวม ๆ แล้วกันเพราะณินไม่อยากจะพูดว่าจริง ๆ แล้วพี่พีทมานั่งเฝ้าไอ้หมียักษ์ มันจี๊ดในใจ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับณิน ซ้อมกันเสร็จแล้วหรอ”
ภาณินพยักหน้าหงึกหงัก ถ้าตามความจริงก็ยังไม่เสร็จหรอกไม่รู้ว่าพวกมันจะซ้อมเอาแชมป์เอ็นบีเอกันหรือไงไม่รู้แต่เขาไม่ได้มีหน้าที่ลงเล่นก็เลยแว๊บไปไหนมาไหนได้ พรุ่งนี้ก็แค่โดนหมาโฟล์คมันบ่นนิดหน่อยแค่นั้นเอง
“ไม่เห็นบอกณินเลยว่าจะมาด้วย ถ้าณินรู้ว่าพี่พีทมานะณินมาหาตั้งแต่แรกแล้ว”
เสียงทุ้มหวานกระเง้ากระงอดใส่พี่ชายตัวขาวแถมด้วยมองค้อนเพื่อนสนิทที่ยืนกินน้ำทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พีทยิ้มก่อนจะลูบผมสีน้ำตาลอ่อนเบา ๆ
“พี่ขอโทษครับ เห็นคริษฐ์บอกว่าณินก็ซ้อมอยู่เหมือนกันพี่เลยไม่อยากกวน”
“โห่ยณินลงเล่นที่ไหน คริษฐ์มันไม่ได้บอกพี่พีทหรือครับ”
“บอกครับแต่พี่ไม่อยากกวนนี่นา”
“คราวหน้าต้องบอกณินนะ คราวนี้ยกโทษให้ก็ได้”
เด็กตัวสูงยิ้มกว้างน่าเอ็นดู พีทยิ้มหวานพยักหน้ารับพร้อมกับที่เสียงกระแอมไอดังขึ้นข้างกาย พีทอมยิ้มหันไปเลิกคิ้วใส่ เด็กหมีมุ่ยหน้าก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“พอคนอื่นมาก็ลืมผมทุกทีเลย”
แถมด้วยน้ำเสียงเศร้าเรียกร้องความสนใจแต่ก็ทำได้ไม่นานนักเมื่อคนตัวขาวชูมือของตัวเองที่มีมือใหญ่กุมอยู่ขึ้น
“แล้วที่กุมอยู่ตลอดนี่ไม่สนใจตรงไหนครับ”
“ไม่รู้แหละ”
คิวขยับตัวเบียดไหล่ ออร่าสีชมพูแปลก ๆ ของทั้งสองคนทำเอาภาณินขมวดคิ้วหนัก ไอ้หมีมันพัฒนาไปไกลขนาดไหนทำไมถึงขั้นกุมไม้กุมมือพี่พีทได้ขนาดนี้แถมอีกคนยังไม่ว่าอะไรด้วย แต่ความสงสัยของภาณินก็คลายลงแทนที่ด้วยอาการตกใจสุดขีดเมื่อเพื่อนสนิทกระซิบบอกว่าไอ้หมียักษ์ทำอะไรลงไปบ้างก่อนการซ้อม
“มันพาพี่พีทมาเปิดตัวว่ะ บอกว่าเป็นอนาคตแฟนประกาศอย่างดังทั้งโรงยิมได้ยินกันหมดพี่พีทก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยคงตกลงปลงใจกันเร็ว ๆ นี้แหละ”
ณินอ้าปากหวอกระพริบตาปริบ ๆ หันไปมองเพื่อน คริษฐ์หัวเราะหึตบไหล่เพื่อนสนิทแรง ๆ สองทีก่อนจะผละออกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ทิ้งให้เพื่อนตัวสูงหน้าหวานยืนเอ๋อประมวลผลไม่ทันอยู่คนเดียวก่อนสายตาจะแปรเปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้นมองเขม็งไปยังไอ้หมียักษ์
กล้าดียังไงมาแย่งพี่พีทของพี่ณินไป!
คิวเหมือนรู้ถึงสายตาอาฆาตแค้น ร่างสูงใหญ่ยอมละจากใบหน้าหวาน ๆ ของพีทเพื่อมามองไอ้ตาโปนหูกางจุดยิ้มมุมปาก มองเขาแบบนี้สงสัยคริษฐ์มันคงบอกอะไรแล้วแหล่ะ ได้ทีคิวเลยยั่วโมโหอีกคนโดยการยกมือข้างที่กุมอยู่กับพีทขึ้นมาเกาจมูกตัวเองเบา ๆ เจตนาก็ให้ไอ้หูกางนี่เห็นนั่นแหละ ตลกชะมัดตาโปนแทบถลนออกมาจากเบ้า หึหึหึ ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ
“ไปอาบน้ำเลยหมีแกล้งเพื่อนอยู่ได้”
พีทยิ้มน้อย ๆ มองสงครามเด็กสี่ขวบคนนึงก็ขี้อวดส่วนคนขี้หวงก็ได้แต่ยืนอึ้งตาน้องณินโตอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้างออกมาเป็นเท่าตัวเมื่อเห็นว่าเขากับคิวนั่งกุมมือกันอยู่อยากจะหยิกเด็กขี้อวดข้างกายสักทีแต่ก็ทำไม่ลง เอาเถอะตามใจเขาสักวันคงไม่เป็นอะไรส่วนน้องณินเดี๋ยวค่อยอธิบายให้ฟัง
“ครับผม”
คิวผละตัวออกไปอย่างว่าง่ายเมื่อเด็กหมีออกไปแล้วพีทก็ตบพื้นที่ว่างข้างกายให้ณินเดินมานั่ง เด็กน้อยของพีทเดินกระแทกเท้าหน้างอเข้ามานั่งหงอย
“เป็นอะไรครับ”
คนถูกถามก้มหน้าส่ายหัว ภาณินเม้มริมฝีปากเข้าหากันมองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตักแล้วหวนนึกถึงมือของคิวกับพีทที่กุมกันอยู่เด็กตัวสูงจึงกลั้นใจเอ่ยถามออกไป
“กับคิว...เป็นไงบ้างครับ”
พีทยิ้มอ่อนมองณินที่พอคู่กัดหายเข้าห้องพักนักกีฬาไปจากที่แยกเขี้ยวใส่กันก็หงอยจนน่าสงสาร มือขาวส่งขึ้นไปลูบผมเด็กหนุ่มเบา ๆ แล้วรั้งศีรษะทุยลงมาซบบ่า
“ดีครับ...จริง ๆ แล้ว ก็ดีมากเลยล่ะ”
“มันดีกับพี่พีทมากไหม”
“ครับคิวดีกับพี่มากเลย”
“คริษฐ์บอกว่ามันมาประกาศว่าเป็นอนาคตแฟน”
พีทเหลือบสายตามองเด็กที่พิงไหล่ของเขาแล้วยิ้มออกมา ก้านนิ้วเรียวสวยของภาณินคว้ามืออีกคนมาคลึงเล่น
“ครับ”
“จะคบกับมันจริง ๆ หรอ”
“ดูก่อนครับแต่ความเป็นไปได้ก็สูง”
พีทรู้สึกได้ว่าลมหายใจของน้องสะดุดไปชั่วครู่ ณินบีบมือของเขาเบา ๆ
“คิวมันจะไม่ทำให้พี่พีทเสียใจเหมือนที่เขาเคยทำใช่ไหมครับ”
คราวนี้เป็นพีทเองที่ชะงัก ภาณินเม้มริมฝีปากแน่นแล้วค่อย ๆ ยืดตัวมานั่งตรงเด็กตัวสูงหันไปมองพี่ชายที่นิ่งไป พีทยิ้มแล้วบีบมืออีกคนกลับ
“พี่ไม่รู้ครับว่าจะเสียใจอีกครั้งไหม พี่รู้แค่ว่าตอนนี้พี่มีความสุขดีอนาคตถึงเราจะเลิกกันแล้วพี่จะเสียใจแต่พี่ก็จะไม่โทษว่าเป็นความผิดของใครเหมือนกับครั้งที่แล้วที่พี่ก็ไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของ...เขาหรือพี่ณิชา”
“...”
“ความรักมันจะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายหมดรักแล้วจากไปซึ่งถ้าอนาคตคิวจะหมดรักพี่แล้วเลือกที่จะจากไปพี่ก็เข้าใจนะแล้วก็จะไม่รั้งเขาไว้เลยเพราะพี่เชื่อว่าทุก ๆ วันที่เรามีกันและกันพี่ทำเต็มที่แล้วและพี่ก็จะไม่เสียใจ อืม...ไม่สิอาจมีนิดนึงแหละมั้ง”
พีทอมยิ้มพูดพยายามให้อีกคนไม่คิดมาก เขารู้ดีว่าน้องเป็นห่วงเขาส่วนหนึ่งก็เกิดจากความรู้สึกผิดอีกส่วนก็ห่วงเขาจากใจจริงแต่เขาก็อยากให้อีกคนรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆและเขาก็พร้อมที่จะก้าวผ่านมันไปพร้อมกับมืออีกคู่แล้ว
“ถ้ามันทิ้งพี่พีทนะณินจะก้านคอมัน”
พีทหัวเราะแล้วอ้าแขนรับร่างโปร่งที่โถมตัวเข้ามากอดอ้อนเขา
“สู้เขาได้หรือไงณินสองคนรวมเป็นคิวคนหนึ่งเลยนะ”
ภาณินส่งเสียงฮื่อฮ่าในลำคอเพราะที่พีทพูดมานั้นเป็นความจริง อืมตัวมันใหญ่อย่างกับหมีควายถ้าสู้กันคนที่จะตายต้องเป็นเขาแน่ ๆ เพราะฉะนั้น
“ให้คริษฐ์เตะ”
“ทุกทีสิน่า”
พีทกอดโยกเด็กน้อยในวันวานแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะให้กันและกัน
“ก็คริษฐ์น่าจะสู้ได้”
“ถามเจ้าตัวเขารึยังจะให้เขาไปสู้น่ะ”
“ไม่รู้แหละ”
ณินมุ่ยหน้า พีทเลยขยี้ผมอีกคนด้วยความหมั่นเขี้ยวคุยเล่นเรื่องอื่นกันไปอีกสักครู่พวกนักกีฬาของวิศวะก็พากันออกมา
“อ้าวพี่ณิน”
“น้องเพชรหวัดดี”
เพชรเดินเข้ามาในโรงยิมหลังออกไปทำธุรกรรมทางการเงินที่ตู้เอทีเอ็มมาแถมระหว่างทางเดินกลับก็ถูกพี่ปีสี่คณะบริหารเรียกไว้ด้วยคุยกันได้สองสามคำกำลังจะปฏิเสธคำชวนไปกินข้าวเย็นของพี่เขา เอ็มเพื่อนบ้าก็โทรเข้ามาเหมือนนัดกันไว้เลยรีบเผ่นออกมาทันใด
“ไปนานจังเลยเปี๊ยก”
เอ็มเดินหน้ายุ่งเข้ามาหาด้านหลังเป็นคิวกับคริษฐ์ที่เดินเลยคนตัวเล็กไปหาภาณินกับพีท
“พอดีเจอพี่เวย์”
“แล้ว?”
“พี่เขาชวนไปกินข้าวกำลังจะปฏิเสธมึงก็โทรเข้ามาก่อนกูเลยรีบชิ่งมา”
ร่างโปร่งพยักหน้าเข้าใจก้มลงเก็บของตัวเองเสร็จแล้วก็คว้ากระเป๋าเพื่อนตัวเล็กมาถือไว้ด้วย เป็นที่รู้กันดีว่าเดือนบริหารปีสี่ถูกตาต้องใจเพื่อนตัวเล็กคนนี้มานานแต่เพชรก็แบ่งรับแบ่งสู้เรื่อยมา
“ป่ะ”
เอ็มแตะเอวเพชรให้ออกเดินเมื่อคนอื่น ๆ เริ่มทยอยเดินออกไปแล้ว คนตัวเล็กยื่นปากขัดใจกับปฏิกิริยาของเพื่อน ไม่หวงกูซักนิดหรอวะ นิดนึงก็ยังดีอ้ะ! ไม่ใช่นิ่งแบบนี้เพชรไปต่อไม่ถูกว่าควรทำอย่างไร
สงสัยที่คุยกับพี่พีทไปว่าจะสู้คงจะไม่ไหวแล้วมั้งเนี่ย
เด็กหนุ่มกว่าสิบคนเฮโลกันเข้ามาในร้านหมูทะกะใกล้มหาลัยหลังจากลงมติเป็นเอกฉันท์(ความคิดของภาณินคนเดียว)แต่เพราะความหิวโหยบวกกับความเหนื่อยล้าหลังการซ้อมจึงไม่มีใครขัดความคิดของภาณินที่อยากจะกินหมูกะทะ ร่างสูงโปร่งยิ้มกว้างหันไปจ้อกับพี่ชายตัวขาวไม่หยุด คริษฐ์ได้แต่ส่ายหัวขำเพราะอีกข้างของพี่ชายตัวขาวมีหมียักษ์นั่งแยกเขี้ยวให้ไอ้หมาจอมยุ่งเพื่อนรักของเขาทุกสามนาที ตรงข้ามเป็นเพชรกับเอ็มที่เข้าไปในบทสนทนาเป็นระยะ
ตอนนี้คริษฐ์ไม่รู้จะสงสารใครดี พี่พีทที่เอาแต่นั่งยิ้มฟังเพชรกับณินพูดแล้วยังต้องคอยเอาใจหมีขี้น้อยใจหรือภาณินที่จะถูกกินหัวในไม่ช้าเพราะมันช่างกวนตีนคิวดีเสียเหลือเกินหรือจะอีกคน...เอ็มที่พอพี่พีทมาความสนใจของคนตัวเล็กข้างกายมันก็พุ่งไปที่พี่ชายตัวขาวทันที
หึหึหึ สนุกจริง ๆ คิดไม่ผิดที่ชวนพี่พีทมาด้วย
“ณินอย่ามัวแต่พูด กินด้วย”
ภาณินละความสนใจจากพี่พีทหันมามองเพื่อนสนิทพยักหน้าแล้วทำท่าจะหันไปคุยต่อแต่คริษฐ์ก็เรียกไว้อีกครั้ง
“กิน”
สั้น ๆ ได้ใจความ คนหน้าหวานพ่นลมหายใจฮึดฮัดเล็กน้อยแต่ก็ยอมคีบหมูที่สุกกำลังดีจุ่มน้ำจิ้มจนชุ่มยัดเข้าปาก พีทยิ้มรู้กันกับคริษฐ์ก่อนที่คนตัวขาวจะหันมาสนใจเด็กขี้น้อยใจข้างกายบ้าง พีทย่างเนื้อหมูไร้มันวางในชามให้คิว ร่างสูงหันมายิ้มตาปิดส่งชิ้นเนื้อเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
ความจริงคิวก็เริ่มจะรับมือกับความกวนตีนของณินมันได้นิดหน่อยแล้ว จึงไม่ได้น้อยใจอะไรมากเท่าตอนแรกแถมตลอดเวลาที่พีทคุยกับไอ้กางคนตัวขาวของเขาก็กุมมือเขาไว้ตลอดเวลา นึกขอบคุณพีทขึ้นมาทันทีที่เจ้าตัวถนัดซ้าย การจับมือของเขาสองคนจึงไม่เป็นปัญหา
“พีทก็กินด้วยสิครับย่างให้แต่ผม”
“กินอยู่นี่ไงครับ”
ไม่ว่าเปล่าคนตัวขาวก็กินโชว์ให้เด็กหมีดู คิวยิ้มรับคนตัวใหญ่วางตะเกียบแล้วหันไปหยิบทิชชู่มาซับเหงื่อให้คนขี้ร้อน
“ขอบคุณครับ”
อ่า...สดชื่นจริง ๆ รอยยิ้มหวาน ๆ ของพีทเนี่ยยาดีชั้นหนึ่งเลย
“แค่ก ๆ แฮ่ม ๆ”
“ส้นตีนติดคอรึไงไอ้เตี้ย”
คิวสวนเพื่อนตัวเล็กทันควันเมื่อคนตรงข้ามขัดบรรยากาศหวานของเขากับพีท เพชรถลึงตาใส่หันไปฟ้องเอ็ม
“มันว่ากูอ่ะ”
“ก็มึงไปขัดมันทำไมล่ะ”
“ฮึ่ย!”
เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ช่วยคนตัวเล็กก็ได้แต่ฮึดฮัดยัดหมูเข้าปากด้วยความขัดใจ มองไปตรงข้ามคิวเพื่อนบ้าก็ยักคิ้วกวนตีนมาให้ เออแม่ง โป้งทุกคนแล้ว!
“เอานี่ กินของตัวเองไปไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอกน่ากูยังไม่เห็นเป็นอะ ไรเลย”
เอ็มย่างเบคอนของโปรดเพื่อนตัวเล็กมาให้พร้อมกับบอกกล่าวตัวยุ่งให้อยู่เงียบ ๆ ไม่ไปกวนสองคนนั้นเขาสักสองสามนาที เพชรเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“มึงเป็นอะไรอ่ะ?”
คนถูกถามกลับยักไหล่แต่ด้วยความสงสัยใคร่รู้ของเพชรคนตัวเล็กก็ไม่ยอมกินจนกว่าจะได้รับคำตอบ
“เอ็มมมมมม มึงเป็นอะไรอ่ะ”
“เปล่า ก็แค่ตั้งแต่ที่พี่พีทมามึงไม่สนใจกูเลย”
คนตัวเล็กชะงักมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขาทั้งคู่หรือได้ยินที่เอ็มพูดไปเมื่อกี้คนตัวเล็กก็ขยับเข้าไปใกล้แก้มกลมขึ้นสีเล็กน้อย
“งอนกูหรอ”
“อือ”
เพชรหลุดหัวเราะกับคำยอมรับของเพื่อนสนิทปกติอ้อมโลกจะตาย มนุษย์เอ็มน่ะปากแข็งที่หนึ่งในโลกเลยรู้ป่าว การที่มันยอมรับง่าย ๆ แบบนี้ทำเขาถูกใจแล้วก็ประหลาดใจในคราวเดียวกัน สงสัยวันนี้เขาจะละเลยมันไปมากจริง ๆ
“เอ้านี่ ของโปรดมึงแล้วดีกันนะ กูสนใจมึงตลอดแหละ”
คนตัวเล็กเอาใจโดยการแบ่งของโปรดของตัวเองที่อีกคนก็ชอบเหมือนกันใส่ชามอีกคนแล้วแสร้งทำเป็นก้มหน้าก้มตากินของตัวเองซ่อนอาการเต้นรัวในอกตัวเองเพราะคำกระซิบแผ่วเบาของคนข้างกาย
“อืม กูก็สนใจมึงตลอดเหมือนกัน”
ฮือออออออออออ พี่พีทเพชรพุ่งชนได้แล้วใช่ไหมครับ มันอ่อยเพชรใช่ไหม
“อิ่มจังตังค์อยู่ครบ!”
อาร์มลูบท้องตะโกนเสียงดังหลังจากที่พวกเขาทยอยเดินออกมาหน้าร้านแล้ว สาเหตุที่ทำให้เจ้าตัวสุขใจขนาดนั้นก็คือมือนี้มีผู้ใหญ่ใจดีถึงสามคนเลี้ยงพวกเด็กตาดำ ๆ เช่นพวกเขาแหละตัวประกอบทั้งหลายแหล่ก็อิ่มกายสบายกระเป๋ากันถ้วนหน้า ตอนแรกคริษฐ์จะเลี้ยงทั้งหมดคนเดียวแต่พีทเสนอตัวช่วยออกด้วยเพราะเขาแก่สุดในที่นี้หมีตัวใหญ่เลยไม่ยอมยื่นมือมาช่วยออกอีกคน ดีนะวันนี้ปีสี่ไม่มาด้วยไม่งั้นได้แย่งกันจ่ายมากกว่านี้ไปอีก
“พี่พีทมาอีกบ่อย ๆ นะครับ”
ป้าบ!
“โอย...เจ็บนะพี่เพชร”
“สมน้ำหน้า ชอบจริงนะของฟรีเนี่ย”
“อ่าวมีใครไม่ชอบมั่งล่ะพี่ แต่ที่บอกให้พี่พีทมาบ่อย ๆ ก็เพราะว่าพวกผมจะได้มีกำลังใจเห็นรอยยิ้มสวย ๆ แล้วเรี่ยวแรงมันก็มีขึ้นมาเฉย ๆ”
“มึง ๆ เอาข้าวต้มหรือก๋วยจั๊บ”
ปาล์มสะกิดถามเพื่อน เอ็มทำหน้างงแล้วถามกลับ
“มึงยังไม่อิ่มอีกเรอะ”
“เปล่า กูถามเผื่องานศพมึง โน่นเฮียคิวตาขวางละไอ้ห่า”
“ชะอุ่ย ขอโทษคร้าบบบบบ”
อาร์มยกมือไหว้ท่วมหัวเรียกเสียงหัวเราะได้รอบวงขนาดคนที่มองตาขวางยังหลุดขำ แล้วงานเลี้ยงก็ถึงคราเลิกรา ทุกคนบอกลากันแล้วแยกย้ายไปคนละทางจนเหลือกันอยู่หกคนนั่นก็คือ คิว พีท เอ็ม เพชร คริษฐ์และณิน
“แล้วน้องเพชรกลับยังไงครับ”
พีทหันไปถามเด็กตัวเล็กที่หลังจากกินเสร็จเหมือนจะอารมณ์ดีเพิ่มเป็นเท่าตัว
“กลับกับผมครับ”
เอ็มเป็นฝ่ายตอบแทนพีทพยักหน้าเข้าใจแล้วหันมาบอกลาคริษฐ์กับณิน
“สองคนก็กลับกันดี ๆ นะครับ”
“ครับผม! พี่พีทไม่ต้องห่วงคริษฐ์มันขับขี่ปลอดภัย”
ณินทำท่าตะเบ๊ะรับคำก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดพี่ชายตัวขาว
“แล้วเจอกันใหม่นะครับ”
“ครับแล้วเจอกัน คริษฐ์ขับรถดี ๆ นะ”
“ครับ สวัสดีครับพี่พีท ไปนะพวกมึง”
ทั้งสี่คนโบกมือลาเดือนคณะและเพื่อนสนิทไปจนสุดสายตาแล้วหันมาบอกลากันบ้าง คิวเดินผิวปากแกว่งมือพีทไปที่รถอย่างอารมณ์ดีจนคนตัวขาวอดแซวไม่ได้
“อารมณ์ดีเกินไปไหม”
“ดีสุด ๆ เลยครับ”
“หมั่นไส้”
พีทย่นจมูกใส่มือขาวดึงเข็มขัดนิรภัยมาใส่เรียบร้อยแล้วหันมาสนใจเด็กตัวใหญ่ที่เท้าแขนกับพวกมาลัยรถมองเขาอยู่
“ครับ?”
“จูบได้ไหมครับ”
พีทเบิกตากว้างแก้มร้อนผ่าว
“เรื่องแบบนี้ใครเขาขอกันเล่า!”
“หึหึแปลว่าได้”
เพียงเท่านั้นริมฝีปากร้อนของอีกคนก็ประกบเข้ามาที่ริมฝีปากนุ่ม สัมผัสอ่อนโยนทำพีทวูบโหวงในช่องท้องหัวใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน ยิ่งยามที่ลิ้นร้อนของคิวเข้ามาสำรวจภายในโพรงปากของเขาทำเอาคนตัวขาวแทบหลอมละลายไปกับเบาะรถ
“อ่ะ...อือ”
คิวหยุดใจไว้แค่นั้น เขาละจูบออกมาแต่ก็ยังคลอเคลียอยู่ตรงแก้มหอม ๆ ของอีกคน วันนี้พีทน่ารัก น่ารักมากจนเขาอดใจไม่ไหว ดวงตาคู่หวานฉ่ำน้ำปรือขึ้นมองคิวแทบจะศีลขาดแต่ก็ต้องสูดลมหายใจเข้ายุบหนอพองหนอเพราะมันยังไม่ถึงเวลา กดจมูกสูดความหอมบนแก้มนุ่มฟอดใหญ่แล้วกลับมานั่งพิงเบาะตัวเอง
“เป็นอะไรไปครับ”
พีทเอ่ยถามเมื่ออยู่ ๆ อีกคนก็ผละออกไปแถมยังหลับตาหนีปล่อยให้เขาเขินอยู่คนเดียว
“สงบสติอารมณ์อยู่ครับ พีทน่ารักเกินไปผมกลัวใจตัวเอง”
พีทยิ้มหวานเมื่อได้ฟังคำตอบของอีกคน คนตัวขาวเลยให้รางวัลเด็กดีโดยการยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บริมฝีปากอีกคนแรง ๆ
“พีท!!!!!!!!”
คิวแทบขาดสติ แล้วดูสิมายั่วเขาแบบนี้ถ้าเผลอทำอะไรไปจะเป็นอย่างไร มันน่าจับมาฟัดนัก พีทหัวเราะคิกคักลอยหน้าลอยตาใส่ คิวฮึ่มฮั่มในลำคอแล้วเข้าเกียร์ออกรถ
คอยดูเถอะเป็นแฟนกันเมื่อไหร่นะจะจับกดอยู่บนเตียงทั้งวันเลยคนขี้ยั่ว
tbc
Talk. ข่าาาาาาาาาาาาาา ยาว ๆ หมั่นไส้ทุกคู่!!!!!
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เบาหวานขึ้นตามากบอกเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
พี่พีทขี้อ่อยยย
-
แหมๆๆๆๆๆ :hao7:
-
หวานมาก อ่านรวดเดียวแทบเป็นเบาหวาน :o8:
-
โอ้ยดีๆๆๆๆๆ
ชอบมากๆๆๆๆๆ
มาต่อไวๆนะค้าาา
-
แอบอยากให้เอ็มหึงเพชรเยอะๆจังง ชอบคู่นี้
-
โอ้ยยยย มดกัดดดด :hao7:
-
:impress2: :-[ :o8:
-
อ่านจบแล้ววววบอกเลยน่ารักมาก~~~ :katai2-1:
-
-17-
“คิวครับ”
“ครับ”
ร่างสูงขานรับขณะที่กำลังเดินออกมาจากครัวพร้อมกับนมอุ่นสองแก้ว ตอนนี้พวกเขากลับมาถึงคอนโดอาบน้ำเรียบร้อยคิวก็พาตัวเองมาเคาะห้องคนตัวขาวเพื่อดูหนังก่อนนอนด้วยกัน
“ถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่าครับ”
“เกี่ยวกับอะไรครับ”
“น้องเพชร”
“หืม? มีอะไรครับ”
คิวเลิกคิ้วสงสัยส่งแก้วนมอุ่น ๆ ให้พีทก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ คนตัวขาวในชุดนอนขายาวขยับตัวนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาเด็กตัวโตคิวเห็นดังนั้นจึงทำตาม เด็กหุ่นหมีขยับกายขึ้นนั่งในท่าขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาคนตัวขาวของเขา
“น้องเพชรชอบน้องเอ็มหรือครับ”
“หนึ่งจุ๊บนะครับ”
“ครับ?”
พีทเอียงคอถามไม่เข้าใจที่อีกคนต้องการจะสื่อ คิวอมยิ้มแล้วชี้นิ้วมาที่ปากตัวเอง
“ถ้าผมตอบพีทหนึ่งคำถามผมขอหนึ่งจุ๊บเป็นค่าคำตอบ”
“เจ้าเล่ห์นักนะ”
พีทยู่ปากชี้หน้าคาดโทษเด็กหมีที่ไม่สะทกสะท้านสักนิดแถมยังยื่นหน้ามาขบนิ้วเรียวเบา ๆ เรียกเลือดที่หน้าของคนตัวขาวได้เป็นอย่างดี
“โถ่ก็จะล้วงข้อมูลลับสุดยอดของหมาเพชรเลยนะครับผมก็ต้องขอรางวัลหน่อยสิไม่มีใครรู้เลยนะเนี่ยมีผมรู้คนเดียว”
“ถ้าอย่างนั้นพีทไม่อยากรู้แล้ว”
คนตัวขาวตัดบทถ้าเป็นความลับขนาดนั้นแปลว่าน้องเพชรก็คงไม่อยากให้คนอื่นรู้ถ้าอย่างนั้นพีทไม่รู้ก็ได้ แต่ไม่ทันได้เปลี่ยนท่านั่งร่างโปร่งบางก็ลอยหวือไปคร่อมตักอีกคนสองแขนแกร่งโอบรัดเอวคอดไว้แน่น
“เล่นอะไรครับเนี่ย พีทตกใจหมด”
พีทตีไหล่หนาไม่แรงนักให้พอได้แสบ ๆ คัน ๆ เด็กตัวโตยิ้มแผล่ถูใบหน้าหล่อบนไหล่อีกคนอย่างออดอ้อน
“ถึงพีทไม่อยากรู้ผมก็จะบอกแล้วก็ขอรางวัลด้วย!”
คิวพูดอย่างเอาแต่ใจ พีทหัวเราะขำมีอย่างที่ไหนมาบอกเขาเองแล้วก็บังคับเอารางวัลอีก
“นี่มันมัดมือชกนี่นา”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น...นะครับนะ...ถามผมเถอะ”
ปลายเสียงทุ้มอ้อนจนพีทใจสั่นรู้สึกร้อนที่ใบหน้า แล้วจะช้อนตามองอ้อนขนาดนี้ทำไมกัน คนตัวขาวถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า ยอมแล้วก็ได้มากกว่านี้ไม่ไหวพีทกลัวตัวเองละลายแค่นี้ใจเขาก็เต้นจนเด็กหมีตรงหน้าได้ยินแล้วมั้ง
“จุ๊บ”
“อ๊ะ! พีทยังไม่ได้ถามเลยนะ!”
คนตัวขาวแหวเสียงดัง หน้าแดงก่ำ คิวหัวเราะชอบใจก่อนจะกระชับเอวแน่นส่งผลให้ร่างกายของพีทเบียดชิดกับอีกคนเข้าไปใหญ่สองมือขาววางอยู่บนไหล่หนาคอยผลักไม่ให้อีกคนเข้าใกล้ไปมากกว่านี้
“ก็พีทน่ารัก ผมเลยให้รางวัล”
คิวลอยหน้าตอบ
“เด็กนี่! เดี๋ยว ๆ หยุดเลยนะ!”
ป้าบ!
พีทตีไหล่คิวเสียงดังให้อีกคนที่ทำท่าจะจูบเขาอีกรอบหยุด ชี้หน้าคาดโทษแต่ไม่ได้รู้เลยว่าอาการขู่ฟ่อเหมือนลูกแมวบวกกับหน้าแดง ๆ แบบนี้มันยิ่งทำให้คิวอยากฟัดคนตรงหน้าแรง ๆ สักที
“ง่ะ เจ็บนะครับ”
“ก็ตีให้เจ็บ”
“นิดหน่อยเองน้า เดี๋ยวพรุ่งนี้กับมะรืนพีทก็ไม่อยู่ให้ผมจูบตุนไว้ก่อนสิครับ”
คิวทำปากจู๋บ่นเสียงเล็กเสียงน้อยให้อีกคนฟัง พีทหรี่ตามองก่อนจะถอนหายใจออกมา พรุ่งนี้เขามีบินไปฮ่องกงเลย์โอเวอร์หนึ่งคืนแล้วค่อยกลับทำให้ไม่ได้เจอหน้าเด็กหมีถึงสองวัน เอาจริงพีทก็แอบรู้สึกโหวงนิดหน่อยทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้พวกเขาก็ไม่ค่อยได้เจอกัน อาจเป็นเพราะเหตุการณ์วันนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วจึงทำให้พีทเกิดอาการวัยรุ่นเห่อรักห่างกันไม่ได้อะไรประมาณนี้ขึ้นมาแน่ ๆ เลย
เอาเถอะ
ในเมื่อเขาก็รู้สึกอย่างนั้น
ให้จูบล่วงหน้าอีกสองวันหน่อยแล้วกัน
สองแขนขาวโอบรอบคอรั้งใบหน้าคิวให้เข้ามาใกล้แล้วประกบริมฝีปากของตัวเองลงไป ในวินาทีแรกคิวตกใจไม่คิดว่าพีทจะให้ตามที่ขอจริง ๆ แต่วินาทีถัดมาเขาก็เป็นผู้นำในการจูบครั้งนี้แทนอีกคน รสจูบอ่อนหวานชวนให้ใจสั่นคิวขบริมฝีปากล่างอีกคนเบา ๆ ให้พีทเปิดปากก่อนลิ้นร้อนจะส่งเข้าไปกอบโกยความหวานในโพรงปากอีกคน เนิ่นนานจนพีทรู้สึกจะหมดลมหายใจ คนตัวขาวบีบไหล่อีกคนเบา ๆ คิวจึงยอมถอนริมฝีปากออกมาด้วยความเสียดาย
ภายในห้องนอกจากจะมีเสียงโทรทัศน์แล้วยังมีเสียงหอบหายใจจากคนสองคนที่นั่งกอดก่ายกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่อีกด้วย คิวใช้มือข้างหนึ่งเกลี่ยแก้มใสแผ่วเบาก่อนจะลากมายังริมฝีปากสีชมพูที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงสดคลึงอยู่สักครู่ก็เลื่อนหน้าไปจุ๊บเบา ๆ อีกสักรอบก่อนจะผละออกมายิ้มหวานใส่คนตัวขาว
“พอแล้ว”
“ครับผม”
พีททิ้งตัวกอดร่างใหญ่เอาไว้รู้สึกหมดแรงจูบของคิวดูดพลังชีวิตของเขาไปมากเหลือเกิน เสียงหัวใจของเขาสองคนดังแข่งกันจนไม่ต้องแย่งกันเขิน เด็กหมีกอดคนตัวขาวแล้วโยกไปมาเหมือนกล่อมเด็ก
“พีทครับ”
“ครับ?”
“ที่พีทถามเรื่องเพชร”
“คิวไม่ต้องบอกก็ได้ครับ มันเป็นความลับของน้องเพชรไม่ใช่หรอ น้องเพชรไว้ใจคิวนะถึงบอกให้คิวรู้คนเดียว”
“แต่พีทก็ดูออกไม่ใช่หรือครับ”
“ก็...แค่สงสัยเฉย ๆ ครับ”
“เซนส์ดีจัง”
“ว่าแล้วเชียว...แล้วน้องเพชรไม่รู้หรอ”
“ครับ?”
พีทละอ้อมกอดออกมามองหน้าอีกคน คิวเลิกคิ้วถาม
“ว่าน้องเอ็มก็ชอบเจ้าตัวน่ะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เปี๊ยกกินติมป่าว”
เอ็มตะโกนถามคนที่นั่งดูการ์ตูนอยู่บนที่นอนในห้องนอน ห้องของเอ็มเป็นห้องคอนโดขนาดไม่ใหญ่มากหนึ่งห้องนอนมีมุมรับแขกและครัวเล็ก ๆ แยกออกมาเป็นสัดส่วนและทั้งหมดถูกกั้นด้วยประตูกระจก
“รสสตรอเบอร์รี่!”
เสียงตอบกลับมาเป็นอันรู้กันว่ามันกิน ร่างโปร่งเดินไปเปิดตู้เย็นตรงช่องฟรีสที่ภายในบรรจุไอศกรีมไว้หลากหลายรสชาติแต่เป็นยี่ห้อเดียวกันทั้งหมด เหตุก็เพราะว่าไอ้เปี๊ยกที่อินกับการ์ตูนนารูโตะในห้องนอนชื่นชอบมากต้องได้กินทุกวันวันไหนไม่ได้กินจะเกิดอาการลงแดง หงุดหงิดทุกสิ่งอย่างเอ็มเลยต้องซื้อมาตุนไว้เยอะ ๆ
นี่เป็นคอนโดของเขาคนเดียวก็จริงแต่ภายในห้องก็มีของของอีกคนเต็มไปหมด มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่อีกคนเข้ามาครอบครองพื้นที่ส่วนตัวของเขาทีละเล็กละน้อยจนรู้ตัวอีกทีเอ็มก็รู้สึกชินกับการมีอีกคนข้างกายไปเสียแล้ว
“อ่ะแล้วก็ลงมานั่งกินข้างล่างดี ๆ”
ยื่นไอศกรีมให้อีกคนแล้วกำชับให้มันลงมานั่งกินตรงพื้นล่างเตียงซึ่งอีกคนก็ยิ้มตาหยีทำตามอย่างว่าง่าย เพชรรับไอศกรีมมากอดไว้ในอกตักกินไปด้วยดูการ์ตูนไปด้วยอย่างสบายใจ
Rrrrrr Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นคนตัวเล็กไม่ต้องเสียเวลาหันไปดูว่าเป็นของใครเพราะของเขาเปิดแอร์เพลนโหมดชาร์ตแบตอยู่ข้างเตียงโน่น เอ็มลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบมาเพชรเหลือบมามองนิดหน่อยก่อนอีกคนจะเปิดปากบอกว่าใครโทรมา
“จิมมี่”
“อ่าฮะ”
ตอบรับเสร็จอีกคนก็เดินออกไปคุยด้านนอกแถมยังปิดประตูกระจกเป็นการปิดกั้นบทสนทนาไม่ให้เขารับรู้อีก เพชรขมวดคิ้ว ทำไมถึงดูมีความลับกันปกติถ้าเพื่อนในกลุ่มโทรมามันก็จะนั่งคุยอยู่ข้าง ๆ นี่ ดีไม่ดีเปิดลำโพงให้ได้ยินด้วยซ้ำ
หรือว่าคนที่โทรมาไม่ใช่จิมมี่
แค่คิดได้ดังนั้นความน้อยใจก็แล่นริ้วเข้ามาจนเสียดในอกก่อนจะสะบัดความคิดออกไปอย่างรวดเร็ว เอ็มมันไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อยคงเป็นเรื่องสำคัญไม่ของมันก็ของอีกคนที่ยังบอกให้เขารู้ไม่ได้แต่เดี๋ยวพวกมันคงบอก
เพราะฉะนั้นสนใจท่านอิทาจิตรงหน้าก่อนแล้วค่อยไปเค้นถามมันแล้วกัน ฮี่ ๆ
อีกด้านหนึ่งคนที่เดินออกมาคุยโทรศัพท์ด้านนอกลอบมองคนตัวเล็กในห้องเป็นระยะ ๆ เห็นแล้วก็ขำกับท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวดของอีกคน คงจะสงสัยล่ะสิว่าทำไมเขาถึงไม่คุยในห้อง จะคุยได้อย่างไรล่ะ
ก็ในเมื่อเรื่องที่คุยเป็นเรื่องของอีกคน
‘สัด ฟังกูอยู่ไหมเนี่ย’
“เออฟังอยู่ ว่าไงนะ”
‘ฟังบ้านป๊ามึงสิ นี่เขาเรียกว่าไม่ได้ฟังเว้ย กูถามว่ากูพลาดอะไรวันนี้ไปบ้าง’
เอ็มหัวเราะเมื่อปลายสายสบทคำด่าออกมา แหมแค่วอกแวกนิดเดียวทำบ่นไปได้
“เยอะแยะ”
ตอบสั้น ๆ เรียกความอยากรู้อยากเห็นของอีกคนที่ไปทำธุระกับทางบ้านถึงต่างประเทศได้เป็นอย่างดี จิมมี่บ่นยาวเหยียดทั้งเซ็งทั้งเสียดายที่ไม่ได้อยู่เป็นผู้ร่วมเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ของคิวเพื่อนรักเมื่อเค้นจนเอ็มยอมเปิดปากเล่า
‘แล้วมึงก็บอกมันไปตรง ๆ อ่ะนะ’
“เออ”
‘แล้วมันว่าไง’
“มันก็เอาเบคอนใส่จานกูจนเต็มแล้วก็บอกว่ามันสนใจกูตลอดแหละ”
‘แล้วมึงตอบว่าไง’
“กูก็บอกว่ากูก็สนใจมันตลอดเหมือนกัน”
‘บร๊ะ!!!!! เปิดปากได้สักทีนะมึง นึกว่าจะปากแข็งจนหมาตัวอื่นคาบไปแดกก่อน’
“กูก็ไม่ได้ปากแข็งอะไร”
แค่คิดแล้วไม่ได้พูดออกไปแล้วก็เก็บความรู้สึกเก่งเฉย ๆ
‘หรา~~~~~~~~’
เสียงของปลายสายกวนตีนจนเส้นเอ็นเท้าเอ็มกระตุกอยากจะเอาฟาดปากมันสักทีถ้าอยู่ใกล้ ๆ คงไม่รอด
“สัด”
‘หึหึหึ ไก่อ่อนเอ๊ย’
จิมมี่เยาะเย้ยเพื่อนสนิท เสียไปแล้วจะรู้สึกละล้าละลังอยู่นั่นรู้สึกเหมือนกันแท้ ๆ อ๊ะ ๆ งงกันล่ะสิ จิมมี่คนนี้รู้เห็นทุกอย่างแหละแค่ไม่ได้พูดออกมา ถึงเพชรมันจะแนบเนียนแค่ไหนแต่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมันที่ทำให้กับเอ็มมันจะพิเศษกว่าคนอื่นเล็กน้อยเสมอ ถามว่าเขารู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่(ไม่นับรวมคิวเพราะมันคงรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว) ก็ตอนต้น ๆ ปีนี้เอง ไม่นานมากเท่าไหร่
สาเหตุที่ทำให้รู้ก็คือวันนั้นเพชรมันต้องไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาส่วนพวกเขาก็ไปเล่นบาสกันตามปกติแต่แล้วเอ็มมันก็เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยทำให้ข้อมือซ้น จิมมี่กับคิวเป็นคนพามันไปสถานพยาบาลแล้วเขาก็เป็นฝ่ายเสนอตัวโทรบอกเพื่อนตัวเล็กเอง กะจะแกล้งมันเล่นเสียหน่อยเลยบอกไปว่าเอ็มมันล้มหัวฟาดพื้นสลบไปตอนนี้อยู่ที่สถานพยาบาล
ก็ไม่คิดว่าไอ้เตี้ยมันจะเชื่อจริงจังขนาดนั้น(ปกติจิมมี่โกหกเป็นเรื่องธรรมดา) กลายเป็นว่าเสียงมันตกใจลนลานรีบวิ่งมาสถานพยาบาลที่อยู่ห่างจากคณะไกลชนิดที่หมาวิ่งยังหอบ มาถึงสภาพที่จิมมี่กับคิวเห็นก็คือเพื่อนตัวเล็กหน้าแดงน้ำตาคลอเบ้า พอเจอหน้าคิวเท่านั้นแหละเขื่อนแตกร้องไห้สะอึกสะอื้น คิวมันก็งงสิเพราะจิมมี่ไม่ได้เตี๊ยมอะไรไว้แต่ก็ต้องขอบคุณความมึนของมันที่ไม่ได้พูดอะไรแล้วกอดปลอบไอ้เตี้ยไว้เฉย ๆ
จนเอ็มมันออกมาจากห้องทำแผลคนตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าไปหาถามไถ่อาการด้วยความกระวนกระวายแบบที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนนั้นแหละที่คิวมันเริ่มตะหงิดคนแรก ตาดุจ้องคาดโทษมาที่จิมมี่เดินเข้ามาหาแล้วกระซิบถามเสียงเครียด
“มึงไปแกล้งอะไรไอ้เตี้ย”
คนถูกถามยักไหล่แล้วเล่าให้ฟัง ผลตอบรับคือแรงตบมหาศาลจากหลังหัวจนหน้าทิ่ม
“ไม่ขำนะมึง เพชรมันห่วงจริง”
หน้าตาและน้ำเสียงคิวเครียดจนเขารู้สึกผิดแต่ก่อนที่จะได้เปิดปากขอโทษก็ถูกเตะอย่างแรงตรงข้อพับล้มตึงไปกับพื้นด้วยฝีมือหมาเพชรที่รู้ความจริงจากเอ็มว่าถูกเขาหลอกเข้าให้ โดนมันโกรธไปสามวันเต็ม ๆ แต่ก็นั่นแหละที่ทำให้จิมมี่ระแคะระคายความรู้สึกที่เพชรมีต่อเอ็ม ทั้งสายตาและการกระทำในวันนั้นยังติดตาใบหน้าแดงก่ำเสียงหวานที่สะอื้นถามว่าคนข้างในเป็นอะไรมากไหมมันต่างจากเพื่อนปกติแต่เขาก็ไม่ได้เปิดปากบอกใครหรอกจนเอ็มมาปรึกษาเรื่องไอ้เตี้ยนั่นแหละ
เพชรมันไม่รู้หรอกว่ามันกลายเป็นคนสำคัญของเพื่อนสนิทตั้งนานแล้ว
เรื่องนี้จิมจะไม่ยุ่งแต่ก็คอยช่วยพวกมันอยู่เรื่อย ๆ เฮ้ยนี่ไม่ได้สนับสนุนให้เพื่อนเป็นเกย์นะ แค่อยากให้คนรักกันสมหวังเท่านั้นเองผลบุญจะได้ส่งให้พี่จิมไปสู่ภพภูมิที่ดี ถรุ้ยยยยยยยยย
‘แล้วมึงไม่คิดจะทำอะไรหรือไง ช่วงนี้พี่เวย์มันรุกหนักนะมึงวันก่อนกูโทรหาไอ้เตี้ยมันก็บ่นให้กูฟังว่าพี่เวย์ชอบไลน์มาชวนมันไปกินข้าว ปฏิเสธจนจะหมดข้ออ้างแล้ว’
กลับมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน จิมมี่ได้เล่าสิ่งที่คุยกับเพื่อนตัวเล็กให้เอ็มฟัง นี่แหละหน้าที่เขาคอยเป็นสายข่าวให้ไอ้เอ็มเพื่อนรักมันจะได้จัดการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม แต่คนนี้เอ็มมันพยายามตัดนานแล้วแต่พี่แกเหนียวเหลือเกินไม่ยอมหายไปจากไอ้เตี้ยสักที
“ก็คิดอยู่”
ร่างโปร่งตอบก่อนจะเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าทีวีเข้าสู่โลกนินจาไปเรียบร้อยแล้วและนั่นคงอินกับการตายของใครสักคนในการ์ตูนเห็นแล้วก็อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้
ไม่ใช่ว่าเอ็มไม่รู้สึกอะไรเวลาที่มีคนเข้ามายุ่งย่ามกับเพชร เขารู้สึกหมดแหละเพียงแต่ไม่ได้แสดงอาการออกไป ส่วนหนึ่งเพราะเขามั่นใจว่าคนตัวเล็กมั่นคงในความรู้สึกที่มีให้เขามากพออีกส่วนก็คือเขามั่นใจว่าเขาสามารถกำจัดริ้นไรออกไปจากชีวิตของเพชรได้
เคยมีใครบอกมันไหมว่ามันเป็นคนอ่านง่าย ความรู้สึกของมันที่มีต่อเขาถึงจะพยายามกดไว้เท่าไหร่ก็ไม่หลุดรอดสายตาของเขาไปได้หรอก
เพราะเขาน่ะ
มีอีกคนอยู่ในสายตามานานก่อนที่มันจะรู้ถึงการมีตัวตนของเขาอีกมั้ง
‘อย่าเอาแต่คิดแล้วไม่ทำ’
จิมมี่พูดเตือนสติ เอ็มจิ๊ปากขัดใจ
“เออน่า สั่งเป็นพ่อกูเลย”
‘ถ้ากูเป็นพ่อมึงนะกูเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่มึงออกจากท้องแม่มึงมาแล้ว ไม่ปล่อยให้โตมาปากหมาฟอร์มจัดกวนส้นตีนอยู่แบบนี้หรอก’
“โอ๊ะย๊ะ ๆ กูจะถือเป็นคำชม”
‘ไอ้เฟรี้ยยยยยยยยย กวนตีน กูไปละสัด’
“หึหึ เจอกันมึง”
‘เออ’
จิมมี่วางสายไปแล้ว แต่เอ็มยังนั่งอยู่ที่โซฟาด้านนอกเขากำลังคิดวิธีกำจัดพี่เวย์ออกไปจากชีวิตอีกคน รู้หรอกว่าเพชรมันไม่ได้ชอบแต่พี่เวย์ก็เป็นคนเดียวที่เพชรมันไม่ปฏิเสธแบบตรง ๆ ออกไปซึ่งตรงนี้ เอ็มยังหาเหตุผลมารองรับไม่ได้ว่าทำไม
ครืด~
เสียงบานเลื่อนประตูดังขึ้นทำให้เอ็มหลุดจากภวังค์ เพชรเช็ดน้ำตาป้อย ๆ กอดถ้วยไอศกรีมที่หมดออกมา เอ็มกวักมือเรียกให้อีกคนเข้ามานั่งข้าง ๆ
“ตอนนี้ใครตายล่ะ”
เอ่ยถามอย่างรู้ทัน คนตัวเล็กเม้มปากแน่นก่อนน้ำตาเม็ดใหญ่จะกลิ้งลงมาตามแก้มกลมอีกระลอก เสียงหวานสั่นเครือตอบคำถามอีกคน
“ท่านพี่”
“หือ? ใครวะ”
“อิทาจิ ฮึก...แม่ง...โคตรเศร้า กูสะเทือนใจจจจจจจจจจ”
และคำพรรณนาถึงคุณงามความดีความหล่อความเท่ของตัวละครนั้นอีกมากมายที่เอ็มฟังผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา จะขำก็ขำไม่ได้เดี๋ยวโดนมันโกรธจึงได้แต่กอดปลอบโยกมันไปมาจนหยุด
“ไปแปรงฟันไป เดี๋ยวกูไปเอาเจลมาประคบให้”
“แล้วคุยอะไรกับจิมอ่ะ”
“ก็เล่าเรื่องวันนี้ให้ฟัง ไม่อยากกวนมึงดูการ์ตูนเลยออกมาคุยข้างนอก”
“อือ”
เมื่อได้คำตอบอันเป็นที่น่าพอใจคนตัวเล็กก็ลุกยืนเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันตามที่อีกคนสั่ง พอออกมาอีกคนก็นั่งอยู่บนเตียงอยู่ก่อนแล้ว เพชรจึงเดินเข้าไปซุกตัวในผ้าห่มนอนหงายหลับตารอให้อีกคนประคบตาให้ เอ็มวางแผ่นเจลประคบเย็นลงบนตาทั้งสองข้างของเพชรแล้วตัวเองก็เดินเข้าไปอาบน้ำ
สักครู่ใหญ่เอ็มก็เดินออกมาจากห้องน้ำหลังชำระร่างกายเสร็จเห็นลมหายใจอีกคนผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะจึงได้รู้ว่าตัวยุ่งขี้แยเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ร่างโปร่งจึงเดินไปปิดทีวีหรี่ไฟในห้องก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง บรรจงหยิบเจลประคบออกมาอย่างเบามือ จ้องมองใบหน้าน่ารักของอีกคนอยู่สักครู่แล้วก้มตัวลงจูบหน้าผากมนแผ่วเบา
“ฝันถึงกูด้วยนะเปี๊ยก”
ผละออกมาห่มผ้าให้อีกคนเรียบร้อย เปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วเดินเอาเจลไปเก็บในตู้เย็น โดยไม่ได้รู้เลยว่าเสียงทุ้มนุ่มและสัมผัสอ่อนโยนนั้นทำให้คนที่นอนอยู่ใจเต้นจนแทบทะลุออกมาจากอก
เพชรปรือตามองเพดานเม้มปากแน่นแก้มขาวร้อนวูบด้วยความเขินอายพลางคิดไปว่า
เพื่อนกันเขาทำแบบนี้หรือ
tbc
Talk. มันเกินกว่าเพื่อนกันมากไป~~~~ (เพลงบ่งบอกอายุมาก 55555555) เอ๊อะไรยังไงคะน้องเอ็ม ฮุฮิ ๆ หมั่นไส้เนอะทั้งสองคู่เลยจั๊กจี้หัวใจละเกิล มาลงให้ไวอย่าเพิ่งดีใจกันไปนะคะ พลอยจะรีบลงให้มากที่สุดก่อนถึง 20 เพราะไอจะเทคอะเวเค๊ชั่น กลับไทยอีกที 29 เลยค่า คาดว่าจะมีตอนพิเศษปีใหม่มาลงให้ได้อ่านกันหรือไม่ก็มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นในวันปีใหม่ในเนื้อเรื่องหลัก ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้าาา
รักคนอ่านที๋สวดดดดด :impress2:
-
:L2: :L1: :pig4:
ดีใจมากมาย
-
พุธโธ ธัมโม สังโฆ
เพื่อนเค้าจะมีแฟนกันหมดแล้ว
จิมมี่ไม่อยากมีแฟนกับเค้ามั่งเหรออ
เราว่างนะะะะะ :hao7: :hao7:
-
แหม๋ เอ็มเล่นตัว
-
น่ารักกกกกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ น้องเพชร
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆ
-
น้องเพชรน่าเอ็นดูจริงๆลูก :mew1:
-
โอ๊ยยยยยย น่ารักมากกกกก เขินแรง
เพื่อนรักเพื่อน เอ็ม...รักก็บอกเพชรไป จะได้มีความสุข
คิวกะพี่พีทก็หวานกันตลอด.
-
พึ่งมาเจอออ
จะปักอยู่ตรงนี้ยาวววๆๆๆเลยค่าา
ดีงามมากก
รอค่าาา
-
-18-
ช่วงเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเผลอแปบเดียวปีใหม่ก็จะมาเยือนแล้ว ช่วงนี้ถือเป็นสวรรค์ของคิวเลยล่ะเพราะนอกจากจะสอบเสร็จ คริษฐ์ประกาศหยุดซ้อมยาวไปจนถึงปีใหม่แล้ว ข่าวดีสุด ๆ ของสิ้นปีนี้คือ
วันที่ 31 ธันวาคม พีทว่าง!
ถึงแม้จะแค่ช่วงเย็นก็เถอะ แต่ถึงอย่างไรเขาทั้งสองคนก็ได้นับถอยหลังสู่ปีใหม่ไปพร้อม ๆ กัน แค่คิดคิวก็ตื่นเต้นจนไม่เป็นอันทำอะไรอยู่แล้ว เขาถึงกับกราบอ้อนวอนคุณแม่ที่รักเพื่อเลื่อนกลับบ้านเป็นวันที่ 1 เลยนะคุณหญิงใบตองผู้แสนดีในตอนแรกก็งอนลูกชายนิดหน่อยแต่เพราะความสุขของลูกก็คือความสุขของพ่อแม่ เธอจึงยอมตกลง
ส่วนทางด้านพีทนั้นเจ้าตัวมีบินในวันสุดท้ายของปีถึง 4 แลนด์ด้วยกันโชคดีหน่อยที่เป็นไฟล์ทภายในประเทศงานเสร็จประมาณสามทุ่มอยู่เข้าสู่ปีใหม่กับคิวแล้วอีกวันก็จะกลับบ้านต่างจังหวัดเช่นกัน ส่วนแพลนของวันสิ้นปีของเขาทั้งสองคนนั้นแทบจะไม่มีอะไรพิเศษเลย พวกเขาวางแผนกันว่าจะซื้อของสดมาทำกินกันที่ห้องของคิว
ฟังไม่ผิดหรอก ห้องของคิวนั่นเอง เด็กหมีเป็นผู้เสนอขึ้นมาเองเพราะในทุกครั้งจะเป็นเจ้าตัวไปรบกวนที่ห้องของพีทอยู่ตลอดเวลา เลยถือโอกาสนี้จัดขึ้นที่ห้องตัวเองเสียเลยเป็นการส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ที่แสนสดใส
“นี่พวกมึงไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องกันเลยรึไงที่บ้านไม่รักหรือไง”
เด็กหนุ่มร่างหมียืนท้าวเอวใช้เท้าเขี่ยร่างใหญ่ของจิมมี่ที่นอนทำท่าไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้นหน้าทีวีด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเผื่อแผ่ไปถึงอีกสองตัวที่ครองโซฟาหน้าทีวีของเขาตั้งแต่เช้าจรดเที่ยงพวกมันก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน เอ็มปรายตามามองคิวแล้วตาเรียวก็กลับไปมองหนังไซไฟบนทีวีจอยักษ์ด้วยท่าทางไม่ยี่หระ
“แม่บ้านจะเข้ามากี่โมงล่ะ”
เอ่ยถามเจ้าของห้องเสียงเอื่อยเฉื่อยจนเส้นเอ็นเท้าของคิวกระตุกยิก
“บ่ายโมง”
“อีกตั้งชั่วโมงนึงแปบดิเดี๋ยวหนังก็จะจบแล้วมา ๆ มานั่งดูหายใจเข้าลึก ๆ ยุบหนอพองหนอ มา ๆ”
เพื่อนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากตักของเอ็มตบที่ว่างข้างตัวให้หมีที่กำลังจะอาละวาดใจเย็นลงพร้อมกับยิ้มเอาใจ คิวถอนหายใจเหนื่อยหน่ายแล้วเดินเข้าไปนั่งตามเสียงเชิญชวนแต่ก็ไม่วายระบายอารมณ์ใส่ไอ้ตัวที่นอนบนพื้นให้หายแค้นเสียหน่อย
“โอ๊ย ไอ้เชี่ยคิวซี่โครงกูหักแล้วมั้งเหยียบมาได้”
จิมมี่ร้องโอดโอยเมื่ออุ้งตีนหมีเหยียบพุงเขาไปเต็ม ๆ แต่ก็ครู่เดียวเท่านั้นแหละมันก็เลิกสตอเบอร์รี่กลับไปนอนดูหนังต่อ คิวทิ้งตัวลงนั่งข้างเพชรรับเอาหมอนใบใหญ่ที่เพื่อนตัวเล็กส่งให้มากอดแนบอกรับชะตากรรมของตัวเองต่อไป
ความจริงแล้ววันนี้เขานัดแม่บ้านที่บ้านเข้ามาทำความสะอาดห้อง เรียกว่าบิ๊กคลีนนิ่งเดย์เลยก็ว่าได้เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องเปิดห้องรับแขกคนสำคัญคิวเลยอยากจะให้พีทประทับใจบ้างเดี๋ยวเย็นนี้ก็กะว่าจะออกไปเดินหาไฟสวย ๆ มาประดับตกแต่งห้อง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมารทั้งหลายก็มาผจญแต่เช้ายังดีหน่อยที่พวกมันไม่ได้ขนของมึนเมาเข้ามาเผื่อดื่มกินกันในตอนเย็นด้วย
“พี่พีททำงานหรือวะ”
เสียงจิมมี่แว่วเข้ามาในหู คิวตอบกลับไปโดยที่ตายังจ้องอยู่ในทีวี
“อือ”
“แล้วพรุ่งนี้ล่ะ”
“ก็ทำ”
“โห โหดว่ะวันสิ้นปีแท้ ๆ ยังต้องทำงาน”
“มันเป็นอาชีพของเขานี่”
“แล้วถ้าเป็นแฟนกันแล้ว เจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อย ๆ มึงจะไม่ท้อหรือวะเพื่อน สมมุติวันวาเลนไทน์งี้แทนที่จะได้อยู่ฉลองกันพี่เขากลับต้องไปฉลองกับผู้โดยสารกลางอากาศบนน่านฟ้าประเทศใดประเทศหนึ่งงี้ มึงจะไม่น้อยใจหรือไงไอ้น้องคิวเอ๋ย”
คิวขมวดคิ้วกับคำพูดของจิมมี่ ขบริมฝีปากอย่างใช้ความคิด
“กูยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น”
“หึหึ”
เอ็มหัวเราะส่ายหัว พวกเขารู้ดีว่าไอ้เพื่อนหมีคนนี้ให้ความสำคัญกับแต่ละเทศกาลแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นวันคริสต์มาสที่ทุกปีพวกเขาจะฉลองด้วยกันเพราะปีใหม่ทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปอยู่กับครอบครัวโดยเฉพาะมันนั่นล่ะ กลับบ้านตั้งแต่วันที่ 31 อยู่ยาวไปจนกว่ามันจะพอใจ สงกรานต์งี้ บลาบลาบลา แล้วเพื่อนจิมก็จวกมันได้ตรงประเด็นมาก
“ไม่คิดไม่ได้นะมึง”
จิมมี่ได้ทีแกล้งเพื่อนใหญ่ได้เห็นคิวทำท่าคิดหนักหน้าโง่ ๆ แบบนั้นแล้วถูกใจจิมมี่นักหล่ะ
“ถึงตอนนั้นมันอาจเป็นปัญหาใหญ่ของมึงสองคนเลยนะเว้ย ก็รู้กันอยู่ว่างานพี่พีทไม่เหมือนคนอื่นทั้งเรื่องของเวลาและวันหยุดมึงจะรับได้เร๊อออ”
“จิมมี่”
เพชรปรามเพื่อนเสียงเย็นแต่ก็ต้องเลิกคิวแปลกใจเมื่อหันกลับไปมองคิวแล้วเห็นท่าทางมันผ่อนคลายผิดปกติ มันต้องเครียดกว่านี้ไม่ใช่หรือไง
“ทำไมกูจะรับไม่ได้ แค่กูรักเขามันก็พอแล้วนี่”
คิวยักไหล่ตอบเสียงสบาย ๆ ในตอนแรกที่จิมมี่พูดก็น่าคิดอยู่หรอกแต่เมื่อหน้าของพีทลอยเข้ามาในหัวความคิดที่ควรจะน้อยใจก็ปลิวหายไปเป็นปลิดทิ้ง
แค่ได้อยู่กับพีทในทุกวัน ไม่ว่าจะวันไหนหรือเทศกาลไหนมันก็พิเศษสำหรับคิวอยู่แล้ว
และไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าอีกคนก็พยายามเพื่อเขาไม่แพ้กัน คิวแอบได้ยินพีทคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่ทำงานเรื่องการแลกเวรในวันที่ 31 เหมือนว่าจริง ๆ แล้วไฟล์ทสุดท้ายที่พีททำคนตัวขาวจะต้องค้างคืนที่ภูเก็ต ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาทั้งสองคนก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกันในวันสิ้นปีแต่พีทก็ยังพยายามหาแลกเวรเพื่อจะได้อยู่กับเขาทั้งที่ยากแสนยาก
ที่จริงแล้วพีทไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้ คิวรู้ดีว่าวันสิ้นปีแบบนี้ใคร ๆ ต่างก็อยากหยุดพักผ่อนอยู่กับครอบครัวกับคนสำคัญกันทั้งนั้น คิวเกือบจะถอดใจแล้วเดินไปขอโทษพีทแล้วแท้ ๆ ที่เขางอแงอยากอยู่เคาท์ดาวน์กับอีกคนทำให้พีทต้องยุ่งยากถึงพีทจะไม่เคยบ่นออกมาสักคำก็เถอะ แต่ในขณะที่เขากำลังจะเดินไปบอกกับอีกคนพีทก็ร้องเสียงดังด้วยความดีใจ เจ้าตัวกล่าวขอบคุณคนในสายซ้ำ ๆ แล้ววางไปพร้อมกับหันมายิ้มหวานให้เขาบอกว่าหาคนแลกเวรได้แล้ว
เห็นไหมล่ะ พีทน่ารักขนาดนี้แล้วคิวจะน้อยใจอีกคนได้อย่างไร
“อุ๊บร๊ะ คมมากเลือดกูสาดเลยเนี่ย”
จิมมี่ตาโตเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเพื่อนหมีได้เปลี่ยนไปแล้วจากคุณชายเย็นชาผู้ไม่เคยสัมผัสกับความรักกลายมาเป็นหมีผู้แสนอ่อนโยนได้ถึงเพียงนี้ ดูตามันสิอ่อนโยนขนาดนั้นไม่วายคิดถึงพี่ชายตัวขาวอยู่แน่ ๆ
“ความรักทำให้คนเราเปลี่ยนได้เสมอแหละ มึงดีขึ้นเยอะเลยนะ”
เพชรยิ้มบอกเพื่อนอย่างจริงใจ อดดีใจไม่ได้ที่เห็นเพื่อนมีความสุข คิวเองก็ยิ้มรับคนตัวใหญ่สูดหายใจเข้าลึกแล้วยืดตัวเอนหลังพิงโซฟาหายใจออกช้า ๆ
“อืม...มันดีมาก ๆ เลยว่ะแล้วกูก็เชื่อด้วยว่าที่ดีขนาดนี้เพราะคน ๆ นั้นคือพีท”
“อ่าฮะไม่ต้องบอกพวกกูก็รู้ พี่เขาดีพวกกูไม่แปลกใจหรอกที่ทำไมมึงถึงรักเขาขนาดนี้ นานเท่าไหร่แล้ววะเนี่ย ครบสองเดือนยังวะเพชร”
ท้ายประโยคเอ็มก้มถามคนตัวเล็กข้างกาย เพชรทำท่านับนิ้วแล้วยิ้มเสียจนตาหยี
“ถ้ารวมพรุ่งนี้ก็สองเดือนแล้วที่คิวมันจีบพี่พีทมาเห็นไหมล่าเชื่ออาจารย์เพชรกันหรือยังพวกมึงว่าคนนี้ไม่ธรรมดา”
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ะ”
จิมมี่ตอบกลั้วหัวเราะมีเอ็มพยักหน้าสำทับ คิวยิ้มมุมปากนิด ๆ ไม่ได้ว่าอะไรจากที่คิดว่าพีทคือสิ่งแปลกใหม่น่าลิ้มลอง พอได้เอาตัวเข้าไปในโลกของอีกคนแล้วคิวกลับตกหลุมรักพีทเข้าอย่างจังจนไม่คิดจะถอนตัวออกมา
เขาให้ไปหมดทั้งใจแล้ว...ที่เหลือก็ขอแค่พีทให้ใจตัวเองมาแลกกันเท่านั้นล่ะ
“ไปหาไรกินกัน มึงจะไปไหนต่อป่ะคิว”
เพชรลุกขึ้นบิดขี้เกียจเมื่อหนังจบชวนผองเพื่อนไปกินข้าวพร้อมกับถามเจ้าของห้อง คิวพยักหน้าแล้วตอบกลับ
“ว่าจะไปซื้อพวกไฟมาประดับห้องหน่อย”
“อยากโรแมนติกว่างั้น”
“เสือก”
โอเคซึ้ง เพชรสะบัดหน้างอนเมื่อโดนตอกกลับมาแบบนั้น คิวหัวเราะในลำคอมือใหญ่ขยี้หัวเพื่อนอย่างหมั่นเขี้ยวแต่ก็ต้องชะงักมือเพราะเห็นสายตาหงุดหงิดจากคนข้างตัวเพชร ถึงจะครู่เดียวแต่คิวก็เห็นสายตาไม่พอใจเล็ก ๆ ของเอ็มชัดเจน เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากยอมละมือจากเพื่อนตัวเล็กหันไปยิ้มรู้กันกับจิมมี่
แสดงออกชัดเจนขนาดนี้มีแต่หมาเพชรเท่านั้นแหละที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเขาเลย
“ครับ ออกมากินข้าวกับพวกเพชรครับ พีทเอาอะไรไหมเดี๋ยวผมซื้อเข้าไปให้ อ่าครับ ครับถ้าอย่างนั้นพักผ่อนนะ ครับสวัสดีครับ”
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะมึง”
อดไม่ได้จริง ๆ จิมมี่เห็นมันยิ้มหน้าบานคุยโทรศัพท์แล้วหมั่นไส้ รู้สึกคันในใจยุบยับคันปากยุบยิบ
“ทำไม? อิจฉา?”
คิวตอกกลับทำเอาคนฟังหน้าเบ้ จิมมี่ยักไหล่ ไม่ได้อิจฉาแค่หมั่นไส้เฉยๆ เว้ย คิวหัวเราะหึหึแล้วเดินตามหลังคู่รักเสมิร์ฟในอนาคตไป
“อิจฉาก็รีบมีเป็นของตัวเองสิ”
“ไม่ล่ะกูยังมีความสุขกับชีวิตแบบนี้อยู่”
“ความรักมันดีนะมึงกูลองแล้ว”
จิมมี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้ากับคำพูดของเพื่อน
“กูรู้ว่ามันดีแต่กูยังไม่พร้อมที่จะมีมัน โอ๊ะ!”
แรงกระแทกตรงสีข้างไม่เบานักทำให้เด็กหนุ่มร้องออกมาพร้อมกับเสียงอีกเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกัน
“อ๊ะ! ขอโทษค่ะเจ็บไหมเพราะมึงเลยแจมกูชนเขาเลยเห็นไหมเนี่ย”
ท้ายประโยคหญิงสาวหันไปต่อว่าเพื่อนที่แกล้งเธอจนได้เรื่องก่อนจะหันมาก้มหัวขอโทษขอโพยอีกคน
“อ้าวก็มึงแกล้งกูก่อนไหมแตงกวา ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับไม่ได้เจ็บอะไรมาก ยังไงก็เล่นกันระวัง ๆ นะครับ”
พอเห็นว่าคนที่ชนตัวเองเป็นสาวแว่นน่ารักถึงจะไม่ตรงสเปคจิมมี่เท่าไหร่แต่ก็ถือว่าน่ารักเอาเรื่องแล้วยิ่งอีกคนที่ชื่อแจมนี่เปรี้ยวเซ็กซี่ตรงสเปคเขาสุด ๆ มาดสุภาพบุรุษก็ลงประทับจิมมี่ทันที แถมท้ายด้วยยิ้มกระชากใจ สองสาวก้มหัวขอโทษอีกครั้งแล้วเดินจากไปปล่อยให้หนุ่มลูกครึ่งยิ้มค้างเพราะสาวเจ้าไม่สนใจ
“ฮ่า ๆ หน้ามึงหมางงมากเลยว่ะจิม”
คิวหัวเราะตบไหล่เพื่อนด้วยความขบขัน จิมมี่ฟึดฟัดเล็กน้อย ก็แหมเขาออกจะมั่นใจในหนังหน้าหล่อเหลาของตัวเองพอสมควรพอถูกเมินแบบนี้มันก็อดที่จะเสียความมั่นใจไม่ได้
“มึง...วันนี้กูดูไม่ดีหรือวะ”
“มึงหล่อทุกวันแหละเพื่อน แต่ก็อย่าลืมว่าไม่ใช่ทุกคนจะสนใจมึง”
คิวตอบเพื่อนไปตามความจริง จิมมี่เม้มปากแล้วมองไปยังจุดที่สองสาวเมื่อครู่เดินจากไปสุดท้ายชายหนุ่มก็ยักไหล่สะบัดความเฟลทิ้งไป
“ก็ถูกของมึง ป่ะ”
ว่าแล้วก็เดินกอดคอคิวเดินไปหาเพชรที่เดินมากวักมือเรียกให้พวกเขาเดินตามไปเสียที
“มึงอยากได้แนวไหน”
“กูอยากแต่งห้องออกมาเป็นโทนอุ่น ๆ สบายตาพวกมึงช่วยกูได้ไหม”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่หมาเพชรได้เลย”
“อ้าวไอ้ห่านี่ โยนให้กูเสย”
เพชรบ่นออกมาทันทีเมื่อถูกโยนงานมาให้แต่เอาเถอะเพราะอย่างไรเขาก็เต็มใจช่วยคิวมันอยู่แล้ว คนตัวเล็กเลยจัดการเลือกของทั้งหมดด้วยตัวเองพร้อมกับหันมาถามความเห็นของคิวเรื่อย ๆ
“พวกมึง...นั่นซันใช่ป่ะ”
ในระหว่างที่กำลังเลือกสายตาของเพชรก็เหลือบไปเห็นสมบัติของคณะวิศวะที่ยืนอยู่กับบุคคลที่เขาไม่คิดว่าสองคนนี้จะมาด้วยกันได้ คนตัวเล็กจึงรีบสะกิดเพื่อน ๆ ให้หันไปดู
“เออซันแต่ข้าง ๆ มันนั่นไอ้บีสท์ไม่ใช่หรือวะ”
จิมมี่ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงงงวย
“กูว่าใช่แต่เขาไปรู้จักกันได้ไงวะ หมอนั่นมันลึกลับจะตาย”
“ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของเขาหรอกน่า โน่นมันไม่ได้มากันสองคนเสียหน่อย แพรวเดินมาโน่นแล้ว”
คิวบอกพร้อมกับบุ้ยหน้าไปทางหญิงสาวที่เดินเข้าไปหาคนทั้งคู่นั้นไม่ได้ทำให้ความสงสัยของที่เหลือคลายลงเลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้...ว่าแพรวเพื่อนของภาณินเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับบีสท์ชายหนุ่มผู้ลึกลับของมหาวิทยาลัยแต่ที่พวกเขาไม่เข้าใจก็คือซันไปสนิทสนมกับสองคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ใคร ๆ ในมหาวิทยาลัยต่างก็รู้ดีถึงกิตติศัพท์ของชายหนุ่มคนนั้น พูดน้อยเข้าถึงตัวยากเพื่อนในคณะแทบจะไม่มีใครที่เจ้าตัวสนิทด้วยเลยสักคนนอกจากเพื่อนมัธยมอย่างแพรวที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันเพียงคนเดียว แล้วการที่มันมากับสมบัติของคณะวิศวะที่เข้าถึงตัวยากไม่แพ้กันเนี่ย จะไม่ให้พวกเขาสงสัยได้อย่างไร
“เฮ้ยนั่นมันคนที่ชนกูนี่”
จิมมี่ถองสีข้างคิวเต็ม ๆ เมื่อเห็นหญิงสาวอีกสองคนที่เดินมาสำทบกับสามคนนั้นแล้วยังมีผู้ชายอีกคนเดินตามหลังมาด้วย
“รู้จักกันหรอวะ”
เพชรหันมาถามเมื่อได้ยินที่จิมมี่พูด
“เปล่าแต่สองคนนั้นเมื่อกี้เขาเดินชนกู”
“ไม่บอกมันด้วยล่ะว่ามึงถูกเขาเมิน”
“ไอ้สัดคิว”
คิวยักคิ้วกวน ขอเอาคืนหน่อยเถอะเมื่อครู่ที่ศอกมันกระแทกมาเจ็บชิปเป๋ง หมาเพชรพอได้ยินดังนั้นก็ล้อเลียนเพื่อนเป็นการใหญ่แทบจะถูกจิมมี่มันงับหัวเข้าให้เอ็มมันถึงจัดการแยกสองคนออกจากกัน
“กูสงสัยไม่ไหวละเดี๋ยวกูมานะพวกมึง”
ว่าแล้วเพชรก็เดินตรงไปยังกลุ่มนั้นร้อนถึงพวกคิวต้องรีบเดินตามมันไป จริง ๆ ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าพวกเขาก็อยากรู้เช่นกัน
“ซัน...โอ้ซันจริง ๆ ด้วย มาทำไรอ่ะ”
คิวส่ายหัวกับท่าทีเสแสร้งของเพื่อนที่แสนจะแนบเนียน จิมมี่เองก็ด่าเพื่อนตัวเล็กออกมาแบบไม่มีเสียงว่า ตอแหล
คนถูกเรียกหันมาตามเสียงเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเพื่อนร่วมคณะไม่เพียงเท่านั้นอีกห้าคนที่ยืนอยู่ก็หันมาสนใจผู้มาใหม่ด้วยเช่นกัน
“อ้าวเพชร หวัดดี หวัดดีคิว เอ็ม จิมมี่ กูมาซื้อของน่ะ”
“อ่าฮะ พวกกูก็มาซื้อของเหมือนกัน ว่าแต่มาด้วยกันหรอ”
เพชรไม่เก็บความสงสัยไว้นานคนตัวเล็กถามพร้อมกับบุ้ยหน้าไปยังกลุ่มคนที่เหลือ ใบหน้าหวานราวกับหญิงสาวเลิกคิ้วแล้วหันไปมองข้างกายก่อนจะหันกลับมาพยักหน้าเป็นการตอบรับ
“อืมมาด้วยกัน”
เพชรอ้าปากพะงาบเพราะไม่รู้จะต่อบทสนทนาอย่างไรดี ปกติก็ไม่ค่อยได้คุยกับซันอยู่แล้วแล้วอีกคนก็เป็นประเภทที่ถามคำตอบคำอย่างเช่นเมื่อสักครู่ด้วย จะถามมากกว่านี้ก็กลัวจะโดนด่าว่าเสือกแต่คงเพราะหน้าตาอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา แพรวเพื่อนที่มหาลัยของภาณินจึงเป็นผู้กอบกู้สถานการณ์ขึ้นมา
“พวกเรามาซื้อของสดไปทำกินกันน่ะขอแนะนำตัวหน่อยนะ เราแพรวพวกนายคงรู้จัก นี่บีสท์เดาว่าก็คงรู้จักกันอีกใช่ไหม”
พวกคิวพยักหน้ารับ หญิงสาวยิ้มก่อนจะแนะนำอีกสามคนที่เหลือ
“นี่แจม แตงกวา แล้วก็ยูเป็นเพื่อนของเรากับบีสท์เองอยู่คนละมหาลัยกันน่ะ”
“อ่า...สวัสดีนะทุกคน”
ทั้งหมดก้มหัวทักทายกันเล็กน้อยก่อนที่จิมมี่จะเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นบ้าง
“โลกกลมจังเลยนะครับ”
“ค่ะ ขอโทษด้วยนะเมื่อกี้”
แตงกวาสาวแว่นยิ้มแหยก้มหัวขอโทษแล้วหันไปบอกกับเพื่อนของเธอ
“เมื่อกี้กูเล่นกับแจมมันจนไปชนเขาแหละ”
“ซุ่มซ่าม”
เสียงทุ้มดังขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน แตงกวาหันขวับไปมองคนพูดทันที
“คนที่แยกแม้กระทั้งต้นหอมกับผักชีไม่ออกอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มาว่ากูนะบีสท์”
“พอ ๆ พวกมึงนี่นะ ไปก่อนนะพวกแก ไงก็สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะ”
“อ่า..ครับ ๆ สวัสดีปีใหม่ครับ”
ทั้งหกคนจากไปแล้วแต่พวกคิวที่ยืนอยู่ยังไม่คลายความสงสัย จนคิวเป็นผู้เริ่มบทสนทนาขึ้นแต่จี๊ดใจจิมมี่อย่างจัง
“โดนเมินรอบสองว่ะ”
“ไอ้สั๊ด!”
จิมมี่ด่ากลับอย่างหงุดหงิดโดยมีเอ็มกับคิวหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ข้าง ๆ จะมีก็แต่เพื่อนตัวเล็กที่หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่คลายอยู่นั่น
“เป็นอะไรอีกเปี๊ยก”
เอ็มอดไม่ได้ที่จะถาม
“กูว่าคู่นั้นแปลก ๆ”
“คู่ไหน”
“บีสท์กับซัน”
“องค์อาจารย์เพชรลงอีกแล้วรึไงมึง”
คิวว่าขำ ๆ แล้วตบบ่าเพื่อน
“ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกน่า ไป ๆ วันนี้กูต้องกลับไปจัดห้องด้วย”
เพชรยอมเดินไปตามแรงดึงของเพื่อนตัวใหญ่แต่ความสงสัยในใจของเขายังไม่คลายลง มันแปลกจริง ๆ นะอาจารย์เพชรรู้สึกได้ ว่าแต่...การที่ซันมาสนิทสนมกับอีกคนนี้พ่อ ๆ มันที่มหาลัยจะรู้เรื่องกันรึยัง แล้วนี่หรือเปล่าที่คิงกับสามมันบอกว่าช่วงนี้ซันแปลกไป
หึหึหึ ลูกสาวพวกมึงกำลังจะออกเรือนแล้วว่ะ
tbc.
Talk. พาร์ทนี้เป็นของคนอื่นเสียเยอะ ไม่มีอะไรค่ะปูทางสู่เรื่องใหม่เฉย ๆ 5555555 พี่พีทกับคิวเดินทางมาสู่กลางเรื่องแล้วค่ะ เราคาดว่าไม่น่าจะเกิน 30 ตอนบวกตอนของน้องเพชรด้วยเพราะฉะนั้น ฝากโฉมงามกับเจ้าชายอสูรไว้ด้วยนะคะ อิอิ เดี๋ยวดึกมาก ๆ ลงอีกตอนนะคะ ขอแก้คำผิดนิดนึง
รักคนอ่านที๋สวดดดดดดด
แล้วก็ สวัสดีปีใหม่ค่า :)
-
:L2: :L1: :pig4:
รักคนเขียนอ่าา มาต่อแล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิวเปลี่ยนไปจริงๆตั้งแต่เจอพี่พีท :mew1:
-
-19-
“กับน้องคิวไปกันได้ดีล่ะสิถึงหน้าตาสดชื่นได้ขนาดนี้”
เสียงแซวดังขึ้นด้านหลังขณะที่พีทกำลังเช็คความเรียบร้อยหลังเสร็จไฟล์ท คนตัวขาวหันกลับมายิ้มให้เพื่อนไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเพียงเท่านี้ธิชาก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าที่ตัวเองพูดไปนั้นเป็นเรื่องจริง
“อย่าบอกนะว่าที่ขอแลกเวรวันพรุ่งนี้ก็...”
หญิงสาวลากเสียงยาวและเมื่อคำตอบที่ได้เป็นการพยักหน้าตอบรับเธอก็แทบจะเก็บเสียงกรีดร้องไว้ไม่อยู่ แก้วตากลมใสส่องประกายตื่นเต้นเธอรีบเดินเข้าไปเขย่าแขนของพีท
“จริงหรอเนี่ย โอ๊ยคบกันแล้วหรอตอนที่พีทมาขอแลกก็งงอยู่หรอกร้อยวันพันปีเคยที่ไหนแปลว่าต้องสำคัญจริง ๆ แล้วดูสิ โอ๊ยทำให้กันขนาดนี้เขาสำคัญมากใช่ไหมล่ะ”
คนตัวขาวของเด็กหมีหัวเราะขำกับท่าทางของเพื่อน
“ใจเย็นสิธิชาอย่าเขย่าแรงเรามึนหัว”
“โอเค ๆ ขอโทษทีเราตื่นเต้นไปหน่อย ไหนบอกมาซิว่าไปไกลกันถึงไหนแล้วคะ”
“ยังไม่ได้คบกันหรอกแต่คิวก็สำคัญสำหรับเรามากเลยล่ะ”
ตอบเองก็เขินเอง พีทเกาแก้มหันหน้าหนีสายตาวิบวับของเพื่อนสาวจนไปสะดุดกับดวงตาเศร้าของใครอีกคนด้านหลัง
“โย...”
พีทเรียกชื่อโคไพล็อทของไฟล์ทนี้เสียงแผ่ว ใบหน้าหล่อส่งยิ้มชืดมาให้สจ๊วตหนุ่มเผื่อแผ่ไปยังแอร์สาวที่ตอนนี้อารมณ์แปรเปลี่ยนกะทันหัน ธิชาส่งยิ้มเจื่อนคืนไปแล้วหันไปหาพีทที่ยืนนิ่งอยู่อย่างขอความเห็น
“เรา...ควรคุยกันไหมพีท”
นักบินหนุ่มเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก พีทเองก็พยักหน้ารับมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องพูดกับอีกคนให้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นก็จะเป็นเหมือนการให้ความหวังแบบนี้ไปเรื่อย ๆ พีทหันไปบีบมือเพื่อนเพื่อบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรก่อนจะหันไปหาโย
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวขอทำงานก่อนนะครับ ลงไปแล้วค่อยคุยกัน”
“ครับ”
“แกโอเคนะ”
คล้อยหลังนักบินหนุ่มไปหญิงสาวก็รีบหันมาถามเพื่อน พีทได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วสงสัย
“แล้วทำไมเราต้องไม่โอเคด้วยล่ะ”
“ก็...ไม่รู้สิแกใจดีนี่เดี๋ยวพอโยมันบีบน้ำตาปล่อยคำพูดหว่านล้อมแกก็ใจอ่อนกับมันเหมือนเคย”
“เราทำตัวแบบนั้นหรือ”
“เออ”
ธิชาหน้ามุ่ยกระแทกเสียงตอบกลับไป พีทหัวเราะแล้วตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ก็ตอนนั้นเรายังไม่มีใครนี่ ไม่อยากปิดโอกาสตัวเองแล้วก็โยแต่ตอนนี้ไม่เหมือนตอนนั้นแล้วและเราคิดว่าเราควรจบมันเสียที”
หญิงสาวมองหน้าเพื่อนไม่ไหวติง คำพูดของเพื่อนมั่นคงจนเธออดสงสารโยไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับล่ะ ความรักมันก็แบบนี้มาก่อนไม่ใช่ว่าเขาจะรักเสมอไปเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“ถ้าอย่างนั้นก็สู้ ๆ นะ”
“อื้ม”
หลังจากนั้นพีทก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองจนเสร็จสิ้นงานของวันนี้ เปิดโทรศัพท์เห็นคิวส่งข้อความมาว่าออกไปข้างนอกจึงโทรกลับไปหา
“ครับทำงานเสร็จแล้วครับ แล้วคิวออกไปไหนหรอ อ๋อครับ ไม่เอาครับเดี๋ยวพีทซื้อเข้าไปเลย แล้วเจอกันครับ สวัสดีครับ”
“หมั่นไส้จริง ๆ คนมีความรัก”
“ทำอย่างกับตัวเองไม่มีอย่างนั้นแหละ”
พีทสวนกลับเพื่อนสาว ธิชายักไหล่
“ของฉันมันหมดโหมดนี้มานานแล้วล่ะ นาน ๆ ทีถึงมีให้แบบชุ่มชื่นจั๊กจี้หัวใจแบบนี้บ้าง โน่น ๆ มาแล้ว”
ธิชาสะกิดแขนเพื่อนเบา ๆ ให้มองตามทิศทางที่เธอบอก นักบินหนุ่มเดินลากกระเป๋าเข้ามาหาพวกเขาที่ยืนรอรถเพื่อส่งพวกเขากลับ
“จะคุยกันที่ไหนดีครับ”
พีทเอ่ยถาม
“ลานจอดรถก็ได้ครับ ดูแล้วพีทคงมีเรื่องคุยกับผมไม่เยอะ”
โยยิ้มบางแล้วผายมือให้พวกเขาขึ้นรถกันไปก่อน พีทก้มหัวขอบคุณแล้วเดินขึ้นรถไปตามด้วยธิชาและลูกเรือคนอื่น ๆ
“ดูแลตัวเองด้วยนะโทรศัพท์กำไว้ในมือให้แน่นเลยนะ”
ธิชาบอกเมื่อพวกเขากำลังจะแยกย้ายกันกลับบ้านและเขาต้องไปเคลียร์กับโย พีทส่ายหัวยิ้มขำ
“เขาไม่ฆ่าเราหมกป่าหรอกน่า”
หญิงสาวเบ้หน้า
“ใครจะไปรู้รักแรงเกลียดแรงมีเยอะแยะไป ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ”
“ครับ ๆ คุณเพื่อน ไปได้แล้วน่าแล้วเจอกัน ขอบคุณมาก ๆ นะที่ให้แลกเวร”
“นิดหน่อยแค่นี้ช่วยกันได้อยู่แล้ว”
พีทเอาของไปเก็บหลังรถเสร็จก็เกินมาหาโยที่ยืนพิงเสาอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก โยมองหน้าคนตัวขาวก่อนจะก้มลงถอนหายใจทิ้งบุหรี่ในมือลงบนพื้นแล้วขยี้มันช้า ๆ จนมันดับลงเหมือนกับหัวใจของเขา
“มีอะไรอยากบอกผมไหม”
โคไพล็อทหนุ่มเริ่มบทสนทนาด้วยรอยยิ้มขื่น แม้ว่าจะตะขิดตะขวงใจมาได้สักพักแต่ก็พยายามจะมองข้ามปิดหูปิดตาไม่รับรู้ว่าอีกคนกำลังจะมีคนข้างกายแต่จากการที่ได้ยินในวันนี้นั้นมันทำให้เขาต้องกลับเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
พีทไม่เคยรักเขา
ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของคน ๆ นี้ได้เลย
“ขอโทษนะครับโย”
คำขอโทษสั้น ๆ แต่โยกลับรู้ความนัยของมันดี คนตัวขาวกำลังขอโทษที่ตอบรับความรู้สึกของเขาไม่ได้ โยจ้องมองดวงตากลมโตของคนตรงหน้า พีทจ้องมองมาที่เขาด้วยความรู้สึกผิดและเด็ดเดี่ยวแม้ว่าเขาจะส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ดวงตาคู่นั้นก็ไม่หวั่นไหวเลยสักนิด
“ผมไม่มีหวังเลยหรือ”
“โยเป็นเพื่อนที่ดีของผมนะ”
คนฟังยิ้มขื่น ความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาไม่เคยมีความหมายเมื่ออีกคนก็ยังคงขีดเส้นให้เขาเป็นได้แค่เพียงเพื่อนเท่านั้น
“เขาดีกับพีทมากไหม”
“ครับ คิวดีกับผมมาก”
โยถอนหายใจอย่างยอมแพ้ แค่พูดถึงคนนั้นแววตาของพีทกลับสุกใสบ่งบอกความรู้สึกที่มีให้กับอีกคนได้ทั้งหมด นึกอิจฉาคนที่ชื่อคิวขึ้นมาอย่างสุดหัวใจ ทำได้อย่างไรถึงได้หัวใจของคน ๆ นี้ไป ทำให้พีทยิ้มหวานได้ขนาดนี้แม้เพียงแค่เอ่ยชื่อ เขาแพ้แบบหมดท่าจริง ๆ
“ยินดีด้วยนะครับ”
“ขอบคุณมากครับแล้วก็ขอโทษด้วยที่ตอบรับความรู้สึกของโยไม่ได้”
นักบินหนุ่มพยักหน้ายิ้มบางแล้วหันหลังเดินจากไป พีทพรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกการบอกปฏิเสธใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยแต่อย่างน้อยเรื่องของเขากับโยก็จบลงด้วยดี อีกคนอาจจะต้องใช้เวลาแต่พีทเชื่อว่าเราจะกลับไปเป็นเพื่อนกันได้ไม่ช้าก็เร็ว
พีทกลับมาถึงห้องตอนบ่ายสองเกือบ ๆ บ่ายสามงีบเอาแรงได้สองถึงสามชั่วโมงเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นพอดีกับข้อความของใครบางคนเด้งขึ้นมา
“ครับคิว”
‘เพิ่งตื่นหรือครับ’
“ครับ คิวกลับมาหรือยัง”
‘กลับมาได้พักใหญ่แล้วครับ ผมไปหาได้ไหม’
“ครับ”
พีทวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียง ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อยเสียงกริ่งก็ดังขึ้น ริมฝีปากสวยอดยกยิ้มไม่ได้พวกเขาเดินหน้าไปไกลจนความสัมพันธ์ตอนนี้อาจจะเรียกว่าคบกันกลาย ๆ ได้แล้วเสียด้วยซ้ำเพียงแต่เขาทั้งคู่ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา อย่าว่าแต่คิวเสพติดพีทเลยตัวเขาเองก็เหมือนกันไม่ได้เจอกันแค่วันเดียวเขาก็คิดถึงอีกคนเสียแล้ว
“คิดถึงจังครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย ในช่วงหลังมานี้คิวกอดเขาบ่อยขึ้นเรียกได้ว่าถ้าวันไหนเจอกันพีทก็จะถูกกอดจนคนตัวขาวขี้เกียจจะว่าเพราะเขาเองก็ชอบถูกอีกคนกอดเช่นกัน
“ไม่เจอกันแค่วันเดียวเอง”
พีทพูดเสียงอู้อี้กอดตอบ
“หรือพีทไม่คิดถึงผม”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
คิวหัวเราะเบา ๆ ในลำคอมาอีหรอบนี้แปลได้ว่าก็คิดถึงเหมือนกัน จมูกโด่งสูดความหอมที่ขมับสวยอีกฟอดใหญ่จึงยอมคลายอ้อมกอดออก เห็นคนตัวขาวแก้มแดงเรื่อก็อดไม่ไหวสวมกอดอีกคนอีกครั้ง คนตัวขาวยิ้มเอื้อมมือไปปิดประตูแล้วกอดโยกกันไปมาเหมือนเด็ก ๆ
“กอดอะไรเยอะแยะหืม”
“ก็พีทน่ารัก”
“เกี่ยวกันที่ไหน”
“เกี่ยวสิครับ พีทน่ารักผมก็เลยอยากกอดไม่อยากปล่อยเลย”
“ขี้เวอร์จริง ๆ”
“หึหึ”
คิวยกคนตัวบางขึ้นให้เท้าอีกคนเหยียบอยู่บนเท้าของตัวเองแล้วออกเดินพาอีกคนไปยังโซฟาทั้งที่ยังกอดกันอยู่นี่แหละ ก้มตัวลงปล่อยอีกคนวางบนโซฟาแผ่วเบาแต่แขนเล็กไม่ยอมปล่อยจากคอของอีกคนกลายเป็นว่าตอนนี้คิวคร่อมคนตัวขาวอยู่บนโซฟาเบดตัวใหญ่ ใบหน้าคมเลิกคิ้วอมยิ้มมองคนตัวขาวใจกล้าที่ตอนนี้แก้มแดงหูแดงอย่างน่ารักน่าชัง
จุ๊บ
“คิดถึงเหมือนกันครับ”
พีทยันตัวขึ้นไปจุ๊บปากคนด้านบนแผ่วเบาอย่างรวดเร็วแล้วผละออกมาพูดแก้มแดงแจ๋ คิวยิ้มหน้าบานก้มลงฟัดแก้มคนน่ารักซ้ายทีขวาทีจนเจ้าตัวพอใจจึงทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ พีทที่หอบหายใจเหนื่อยเพราะดิ้นหนีเจ้าเด็กตัวโตที่หอมแก้มเขาจนช้ำไปหมด แขนแกร่งโอบไหล่บางเข้ามาใกล้ให้ศีรษะอีกคนพิงอกตัวเองพลางลูบกลุ่มผมนุ่มไปมาอย่างเพลิดเพลิน
“คิวครับ”
“ครับ”
“วันนี้พีทปฏิเสธคน ๆ หนึ่งมาล่ะ”
ได้ยินดังนั้นมือใหญ่ที่ลูบผมอีกคนอยู่ชะงักค้างก่อนที่สองแขนแกร่งจะอุ้มอีกคนมานั่งคร่อมตักอย่างรวดเร็ว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนชิด
“ใครครับ ที่ไหน เมื่อไหร่ ไม่เห็นพีทเคยบอกอะไรเลย”
พีทยิ้มบางพาดแขนสองข้างบนไหล่หนา มองเด็กตัวโตที่หน้าเครียดขึ้นมาทันทีที่เขาพูดจบ แล้วอีกอย่างนะจะแข็งแรงไปไหนตัวเขาก็ไม่ใช่น้อย ๆ อุ้มเอา ๆ เหมือนอุ้มเด็กสามขวบอย่างนั้นล่ะ
“เขาเป็นนักบินทำงานอยู่ที่เดียวกันครับ”
“....”
“เขาชื่อโยจีบพีทมานานแล้วล่ะตั้งแต่พีทเข้าทำงานแรก ๆ เลย เกือบได้คบกันแล้วนะแต่พีทรู้สึกว่านิสัยบางอย่างของเรายังเข้ากันไม่ได้เลยบอกปฏิเสธเขาไปในตอนแรก อืม...ประมาณปีที่แล้วเห็นจะได้แต่โยก็ยังไม่ถอดใจ ยังตั้งใจจีบมาเรื่อย ๆ พีทเองก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าเขาไม่ได้ล้ำเส้นจนเกินไป”
“แล้วทำไมตอนนี้พีทถึงตัดสินใจปฏิเสธเขาอีกครั้งล่ะครับ”
หัวใจคิวเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ เอ่ยถามคนตัวขาวออกไปแม้ว่าลึก ๆ แล้วตัวเองก็พอจะเดาคำตอบได้ พีทเลิกคิ้วอมยิ้มเอียงคอตอบ
“เพราะพีทคิดว่าตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่พีทควรจะเคลียร์ตัวเองเพื่อใครบางคน”
“ใครหรือครับ”
คิวถามกลับพยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดพลังเนื้อในอกเต้นโครมครามจ้องมองคนด้านบนที่เขาโอบเอวไว้หลวม ๆ อย่างขอคำตอบ
“ไม่รู้จริงอ่ะ”
พีทแกล้งกลับเลยโดนเด็กตัวโตงับริมฝีปากล่างเบา ๆ เป็นการลงโทษ
“คิดว่ารู้ครับแต่ก็ไม่อยากคิดไปเอง”
“ไปส่องกระจกดูนะครับเห็นใครในนั้นก็คนนั้นแหละ ปล่อยได้แล้วหมีพีทจะไปล้างหน้า”
คิวยิ้มหน้าบานปากจะฉีกถึงหู ส่วนอีกคนก็เขินจนแก้มร้อนหน้าแดงแจ๋พยายามดิ้นจากอ้อมกอดอีกคนเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเลยได้แต่โวยวายแก้เขิน
“มือคนหรือปลาหมึกเนี่ยปล่อยเลยนะ”
มือเรียวตีลงบนแขนอีกคนพอให้แสบ ๆ คัน ๆ ยิ่งคิวยิ้มกว้างเท่าไหร่พีทก็ยิ่งเขินมากเท่านั้น
“ยิ้มอะไรนักหนา!”
“ก็ผมดีใจนี่ครับ”
“พอแล้วน่า...ปล่อยเลย”
“ผมรักพีทนะครับ”
พีทหมดสิ้นแรงขัดขืน คนตัวขาวหยุดนิ่งจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสั่นไหวริมฝีปากบางเม้มแน่นก้มหน้าลงจนคางชิดอก คิวยิ้มเอ็นดูมือใหญ่ละจากเอวคอดมาข้างหนึ่งส่งขึ้นไปเชยคางอีกคนให้กลับขึ้นมามองหน้ากัน
“ยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้หรอกครับ”
“ทะ...ทำไมล่ะ”
นิ้วเรียวของคิวคลึงริมฝีปากล่างอีกคนเล่นก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอด คางสวยเกยอยู่บนไหล่บาง
“วันแข่งบาสรอบชิงฯ ผมจะเป็นคนขอพีทเป็นแฟนเอง ถ้าผมชนะพีทเป็นแฟนผมนะ”
“แล้วถ้าแพ้ล่ะครับ”
“ผมก็จะเป็นแฟนพีทเอง”
“เด็กบ้า”
“หึหึ”
พีทกอดร่างใหญ่ไว้แน่น เขาเขินจนสมองคิดคำพูดไม่ทัน ตกใจอยู่เล็กน้อยตอนคิวตั้งเงื่อนไขขึ้นมาแต่พอฟังจนจบก็อดเขินขึ้นมาอีกไม่ได้
“ทำไมต้องรอถึงตอนนั้นล่ะ”
“ผมอยากให้ปีใหม่ของเรามีแต่สิ่งดี ๆ เกิดขึ้นไม่ว่าจะปีนี้หรือปีไหน ๆ อนาคตข้างหน้าผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร เราอาจจะเลิกกันหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมก็อยากให้มันเป็นปีใหม่ที่ดี อ่า..งงไหมครับผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน”
คนตัวขาวส่ายหัวในอ้อมกอด
“ไม่งงครับ เพราะคิวคิดว่าเทศกาลมันเป็นวันสำคัญที่ควรจะมีแต่สิ่งดี ๆ ใช่ไหมคิวถึงไม่อยากจะขอพีทคบเพราะกลัวว่าในวันข้างหน้าถ้าเราเลิกกันแล้วทุก ๆ วันสิ้นปีหรือปีใหม่พีทจะเศร้าแทนที่จะมีความสุขกับการได้ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่อย่างนี้ใช่ไหม”
“ครับ”
พีทยิ้มเต็มแก้ม ออกแรงกอดอีกคนให้แน่นขึ้น ความจริงเขาก็ไม่ได้ถืออะไรหรอกว่าจะคบกันในวันไหนเพราะพีทถือว่าทุกวันที่เราเป็นคนรักกันพีทจะทำมันอย่างเต็มที่ต่อให้ต้องเลิกกันพีทก็จะคิดถึงแต่สิ่งดี ๆ ที่เราเคยมีให้กัน แต่เอาเถอะตามใจเด็กคิดมากหน่อยก็แล้วกัน
“เด็กดี”
“ครับ ผมเป็นเด็กดีของพีทคนเดียว”
“ปากหวานจริง ๆ เลยให้ตายสิ”
“ก็เวลาพูดแบบนี้แล้วพีทเขินหัวใจพีทเต้นแรงดี ผมชอบฟังเพราะหัวใจของผมก็เต้นแรงเหมือนกัน ผมชอบให้หัวใจของเราเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน”
“ยอมแพ้ครับ”
พีทหัวเราะอยู่ในอ้อมกอดอีกคน คิวเองก็หัวเราะเช่นกันแขนแกร่งกอดโยกคนตัวเล็กกว่าไปมาอยู่พักใหญ่
“หลังการแข่ง...รอคำตอบของพีทนะ”
tbc.
Talk. มาตามสัญญาแว้วววววว ขอตัวไปนอนน คำเตือนโปรดระวังเบาหวานขึ้นตา ฮี่ๆๆๆ
-
:L2: :L1: :pig4:
ทางนี้กลัวแต่จะเศร้าาาาา
เกร็ง
-
:pig4: :pig4:
-
พี่พีทน่ารัก :กอด1:
-
-20-
“ปีใหม่บ้านมึงไปเที่ยวที่ไหนอ่ะ”
ใบหน้าน่ารักโผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนใหญ่ในวงแขนกอดหมอนใบโตเสียงหวานเอ่ยถามคนที่นั่งเก็บเสื้อผ้าพับใส่กระเป๋าอยู่ล่างเตียง ทีวีจอใหญ่ฉายหนังผีที่คนตัวเล็กกลัวนักกลัวหนาแต่ก็รั้นจะเปิดดูให้ได้ สภาพคนบนเตียงจึงเป็นดักแด้ดังที่กล่าวมาข้างต้น เอ็มปรายตามองคนบนเตียงเล็กน้อยแล้วหันกลับไปสนใจกองผ้าตรงหน้าต่อ
“เห็นว่าจะไปเที่ยวเขาค้อกัน”
“ไปด้วยดิ”
คราวนี้เอ็มหยุดสิ่งที่กำลังทำตรงหน้าแล้วขยับตัวลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงมองเพื่อนตัวเล็กตรง ๆ เพชรไม่ได้มองตอบตาเรียวยังคงมองจอทีวีตรงหน้า
“ไม่งอแงสิ”
คนถูกหาว่างอแงยู่ปากหน้ามุ่ย ต้องท้าวความกันตั้งแต่เมื่อวันที่สอบเสร็จ เพชรได้เอ่ยถามบรรดาเพื่อน ๆ ในกลุ่มว่าปีใหม่นี้ทุกคนมีแพลนไปที่ไหนกับทางบ้านบ้าง คิวไปกาญจนบุรีกับครอบครัว จิมมี่ไปญี่ปุ่น ตัวเขาเองปีนี้คุณยายป่วยเลยไม่มีแพลนไปไหนกันส่วนไอ้คนที่บอกจะไปเขาค้อเมื่อวันนั้นมันบอกว่ายังไม่รู้ รู้แค่ว่ากลับบ้านและด้วยความที่ปีนี้ที่บ้านไม่ได้ไปไหนเพชรจึงงอแงไปบ้านเอ็มตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ไอ้เพื่อนบ้าก็ไม่มีท่าทีจะให้เขาไปด้วย
ก็รู้อยู่หรอกว่ามันเป็นเวลาของครอบครัว รู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจจนงี่เง่าแต่มันก็อดไม่ได้นี่นา ก็แค่...อยากข้ามปีไปด้วยกันเหมือนคิวกับพี่พีทนี่! ยอมรับก็ได้ว่าอิจฉา อิจฉามากด้วยชีวิตรักของเพื่อนหมีมีแต่ความสดใสออร่าสีชมพูสว่างไสวรอบตัวแล้วหันมามองเขาซี่ มีอะไรคืบหน้าบ้างไหมตั้งแต่วันนั้น ตอบได้เลยว่าไม่มีหลายคืนที่แกล้งหลับเพื่อรอดูว่าเอ็มมันจะทำแบบนั้นอีกไหม
คำตอบที่ได้คือ ไม่มีเลย คิดแล้วก็กลุ้ม พอกลุ้มแล้วก็กลายเป็นหมาบ้างอแงมันอยู่แบบนี้ นัยย์ตาเรียวเหลือบมองคนข้างตัวแว๊บหนึ่งแล้วสะบัดหน้าหนี ได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ความน้อยใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี
เหอะ!
“พวกญาติกูก็ไป ไปกันเยอะแยะกูกลัวมึงไม่สนุกด้วย”
“อือ”
“ไม่งอนดิเปี๊ยก”
เงียบ
ไร้การตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก คนตัวเล็กแสร้งไม่สนใจตามองจอทีวีนิ่ง เอ็มถอนหายใจอีกครั้งเอื้อมมือมาจะขยี้หัวแต่อีกคนเอนตัวหนี สรุปได้ว่าถูกงอนเป็นที่เรียบร้อย คนตัวสูงกว่ามองอีกคนไม่รู้จะไปต่ออย่างไร สักครู่เอ็มก็ยอมแพ้ให้กับความเงียบนี้ร่างโปร่งลุกกลับไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองต่อ
เพชรเหลือบมองแผ่นหลังกว้าง ดวงตาเรียวรีหลุบลงถอนหายใจออกมาเบา ๆ น้อยใจมันก็ส่วนหนึ่งแต่ที่เงียบคือเขารำคาญอาการงี่เง่าที่ห้ามไม่ได้ของตนเองมากกว่า การอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้มันไม่ดีเลยสักนิด
มันทำให้เพชรเคยชินกับการได้อยู่กับอีกคน
ไม่ดีเลยที่มีแค่เขาที่รู้สึกมากไปคนเดียว
Rrrr Rrrr
P’ Way is calling…
“ครับพี่เวย์”
แผ่นหลังกว้างกระตุกไปเล็กน้อย คนที่กำลังพับผ้าหยุดมือเพื่อนิ่งฟังเสียงคนด้านหลังคุยโทรศัพท์ ทว่าไม่เป็นดั่งที่เอ็มคาดหวังเสียเท่าไหร่เมื่อเสียงเปิดประตูระเบียงดังขึ้นและปิดลงพร้อมกับร่างเล็กของเพื่อนสนิทที่หายออกไปด้านนอก
คิ้วเข้มขมวดแน่น ภายในหัวมีแต่คำถามว่ารุ่นพี่ต่างคณะจะโทรมาทำไมในเวลาแบบนี้ และไม่รอช้าร่างโปร่งผุดลุกขึ้นเดินไปเอาหูแนบกระจกระเบียงทันที
“วันที่ 31 หรอครับ อืม...ก็ว่างนะครับ”
“ครับพอดีอาม่าป่วยปีนี้เลยไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย”
“เหงาซี่ เพื่อน ๆ ก็กลับบ้านกันหมด”
“คิวไปต่างจังหวัดกับที่บ้านครับ หือ? แล้วพี่เวย์ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับที่บ้านหรอ”
“อ้าวจริงดิ น่าสงสาร ๆ โอ๋ ๆ น้า”
ถึงจะได้ยินการสนทนาจากคนตัวเล็กเพียงฝั่งเดียวก็ทำให้คนที่แอบฟังอยู่ร้อนรนได้ เอ็มเผลอกำมือแน่นเมื่อได้ยินเสียงหวานของเพื่อนทอดเสียงใส่ปลายสาย
ไปให้ความหวังมันทำไม
“เอาดิ เพชรก็ไม่ได้ไปไหนพอดี”
“ไม่ได้ครับวันที่ 1 เพชรว่าแม่น่าจะชวนไปทำบุญ”
“ครับผม ครับ ๆ เจอกันครับ”
คนแอบฟังรีบกลับมานั่งพับเสื้อผ้าต่อด้วยความรวดเร็วแอบเหลือบมองคนตัวเล็กไปด้วย เพชรเดินกลับเข้ามาภายในห้องแต่ไม่ได้กลับไปนั่งบนเตียงเหมือนเดิม คนตัวเล็กเดินเลยไปด้านนอกที่มีกระเป๋าตัวเองวางทิ้งไว้บนโซฟาหยิบมันขึ้นมาสะพายเปิดกระเป๋าเช็คความเรียบร้อยว่าไม่ได้ลืมอะไรแล้วก็หันกลับมาบอกเจ้าของห้อง
“กูกลับบ้านนะ”
ไวเท่าความคิดร่างโปร่งก็เดินไปหยุดขวางหน้าเพื่อนสนิทตัวเล็ก เพชรเลิกคิ้วเงยหน้ามองด้วยความสงสัย
“กลับทำไม”
“ก็อยากกลับ”
“เดี๋ยวปีใหม่ก็ได้อยู่แล้วบ้านอ่ะ ทำไมหรือจะไปไหนกับใคร”
เอ็มจิ๊ปากตัวเองด้วยความขัดใจแต่มันอดไม่ไหวจริง ๆ เป็นของเขาแท้ ๆ แล้วยังจะไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นอีก ส่วนทางด้านคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ มาอารมณ์เสียใส่กันทำไมที่เขาจะกลับบ้านก็เพราะไม่อยากอยู่ด้วยแล้วตัวเองนอยส์นี่แหละ จะมาห้ามกันทำไมก็ไม่รู้
“อะไรของมึง”
“ไม่มี”
คนตัวเล็กถอนหายใจ ก็เป็นแบบนี้ทุกทีเหมือนมีอะไรจะพูดหรือจะบอกแต่พอถามก็ตอบแบบนี้ตลอด บางทีเขาก็เริ่มเหนื่อยกับการที่ต้องคาดเดาอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามแล้ว อยากหยุดวิ่งตามแต่สุดท้ายเสียงในหัวใจก็ทนไม่ไหวทุกที
ก็นะ
รักไปแล้วนี่
“ถ้าไม่มีอะไรก็ถอยสิ”
“ไม่ให้ไป”
คราวนี้คนตัวเล็กเริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาบ้าง เพชรสูดลมหายใจลึกพยายามระงับอารมณ์น้อยใจที่เริ่มกลายเป็นความขุ่นมัวขึ้นมาทีละน้อย
“ถ้าอย่างนั้นมึงเป็นอะไร”
“...”
“เป็นอะไรของมึง! ถ้าไม่พูดกูก็ไม่ตรัสรู้เองได้หรอกนะกูไม่ใช่พระพุทธเจ้าไอ้เหี้ย! แม่งเอ๊ยทำไมมึงนิสัยแบบนี้วะ! สัดถอยไปเลยกูไม่อยากคุยกับมึง”
เพชรฟิวส์ขาดผลักอกคนตรงหน้าอย่างแรงจนเอ็มเซไปกระแทกประตูเป็นจังหวะพอดีกับที่มือเล็กคว้าลูกบิดกำลังจะเปิดประตูออกเอ็มจึงใช้น้ำหนักตัวของตัวเองดันไว้ ยื้อกันอยู่สักครู่ท่ามกลางความเงียบที่มาคุขึ้นทุกขณะเพชรรู้สึกว่าตัวเองโมโหจนหัวร้อนแต่สุดท้ายก็สู้แรงอีกคนไม่ได้จึงตวัดสายตาขึ้นมองอีกคนที่มองเขาอยู่เช่นกัน
“ถอยไอ้สัด!”
“ไม่ให้ไป”
“กูจะไป!”
“อยู่กับกู...นะ”
ท้ายเสียงเว้าวอนจนคนที่โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงชะงัก เพชรหลับตาหันหน้าหนีสายตาคู่นั้นนึกเกลียดตัวเองในใจที่พอได้ยินเสียงมันแบบนี้ใจก็อ่อนยวบ คนตัวเล็กสะบัดมือออกจากการเกาะกุมแล้วยกมือขึ้นเสยผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด
“กูจะถามอีกครั้งนะเอ็ม อีกแค่ครั้งเดียว มึงเป็นอะไร”
“แล้วมึงจะไปไหน”
“อย่าตอบคำถามด้วยคำถาม”
เพชรบอกอีกคนหน้านิ่ง มองหน้าเอ็มตรง ๆ และถ้าเขามองไม่ผิดเขาเห็นแววไหววูบคล้ายอาการไม่มั่นใจส่งผ่านออกมา เพชรยืนรออยู่ท่ามกลางความเงียบที่ทั้งสองคนเอาแต่จ้องหน้ากันจนสุดท้ายเมื่อเห็นว่าป่วยการจะคาดคั้นคนตัวเล็กก็ยกมือทั้งสองข้างเพื่อยอมแพ้และในจังหวะนั้นเองที่ร่างเล็กลอยหวือเข้าสู่อ้อมอกของอีกคน
“มะ...มึง”
“ไม่ให้ไป”
“...”
“ไม่ให้...”
“...”
“ไปกับใครทั้งนั้น”
ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของคนที่คว้าตัวเขาเข้ามากอด จู่ ๆ อกข้างซ้ายก็เต้นรัวจนรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน
“กูได้ยินที่มึงคุยกับพี่เวย์มึงจะไปหาเขาใช่ไหม”
“เปล่า วันนี้กูจะกลับบ้านจริง ๆ”
“แล้วพรุ่งนี้ล่ะเรานัดกันไปห้องคิวนะ”
“รู้แล้ว แต่เดี๋ยวไปกับพี่เวย์ตอนเย็น”
“กูไม่ให้ไป”
“เอ็มมีเหตุผลหน่อย”
เพชรพยายามคุยกับอีกคนด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุดกลบอาการตื่นเต้นของหัวใจตัวเองแต่ไอ้คนที่กอดเขาแน่นอยู่ตอนนี้ไม่ให้ความร่วมมือกันสักนิดเพราะนอกจากเอ็มจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วประโยคถัดมาก็ทำให้อีกคนถึงกับเข่าอ่อน
“คิดไม่ทัน”
“หือ?”
“พอเป็นเรื่องของมึงกูคิดหาเหตุผลไม่ทัน”
ดีที่เอ็มรั้งเอวของอีกคนไว้ได้ทันก่อนที่เพชรจะร่วงไปกองกับพื้นสองมือเล็กเกาะไหล่อีกคนแน่นพยายามจะมองหน้ามันแต่เอ็มใช้มือกดหัวเล็กไว้ให้แนบอก เพชรเม้มปากแน่นอาการคล้ายคนเมายา รู้สึกหัวสมองวิ๊งเบลอ ๆ แต่เสียงหัวใจของอีกคนที่เต้นแรงไม่แพ้กันดังอยู่ข้างหูก็สามารถเรียกสติเขากลับมาได้
“อ...เอ็ม”
“ขอโทษนะที่ให้ไปกับที่บ้านด้วยไม่ได้ อย่างที่กูบอกว่าญาติกูไปกันเยอะเกือบ ๆ สามสิบคนได้ตัวกูเองยังไม่ค่อยอยากไปเลย ถ้ามีมึงไปด้วยกูกลัวมึงจะหมดสนุกเพราะมีแต่คนมีอายุไปกันทั้งนั้น อย่าโกรธกูเลยแล้วก็อย่าทำแบบนี้”
“บะ...แบบไหน”
“อย่าไปกับใครที่ไม่ใข่กู”
“เอ็ม”
“นะ...ได้ไหม”
เสียงทุ้มออดอ้อนอย่างที่เพชรไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตและมันก็ได้ผลชะงักงันเมื่อคนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักในอ้อมกอดของอีกคน ยอมแล้วยอมตั้งแต่ที่มันบอกว่าหาเหตุผลมาไม่ทันแล้วจะด่าว่าใจง่ายก็ยอมแต่ให้ใจแข็งมากกว่านี้ไม่ไหวเขากลัวตัวเองหัวใจวายตายเสียก่อน
เอ็มยิ้มเอ็นดูเมื่อได้คำตอบอันเป็นที่น่าพอใจ จมูกโด่งจึงให้รางวัลอีกคนโดยการกดหนัก ๆ ข้างกระหม่อมบางส่งผลให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดกระตุกเกร็งไปหนึ่งจังหวะมือเล็กที่เกาะไหล่เขาอยู่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นขยำแน่นจนเสื้อของเขายับยู่ยี่
“มึง...”
“หืม?”
เอ็มแกล้งแหย่อีกคนโดยการก้มลงมองคนในอ้อมกอดจนจมูกเฉี่ยวแก้มแดง พอเห็นเพชรสะดุ้งตาค้างอีกคนก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใหญ่
“กะ...ใกล้ไป”
“รังเกียจกันแล้วหรือ”
“เปล่านะ!”
“แล้วทำไม”
“ก็มัน...หายใจไม่ทัน”
“หึหึหึ”
เพชรก้มหน้างุดทุบอกอีกคนเบา ๆ เป็นการเอาคืน
“เขินใหญ่เลย”
“เลิกล้อเถอะน่า”
คนตัวเล็กตวัดตาขึ้นมองอีกคนตาเขียวแต่พลาดเหลือเกินเพราะเมื่อสบสายตากับอีกคนแล้วหัวใจที่คิดว่าเต้นอ่อนลงกลับแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เอ็มอมยิ้มมองตาอีกคนเพชรเม้มปากหลบตา
“อะไรเข้าสิงรึไง”
“หืม? มึงว่าอะไรนะ”
เอ็มเอียงหูเข้าไปใกล้เมื่อเสียงหวานเอ่ยราวกับเสียงกระซิบพึมพำกับตัวเอง
“บอกว่าอะไรเข้าสิงรึไง อยู่ ๆ ก็ เอ่อ...มาทำตัวแบบนี้”
“ทำแบบนี้น่ะแบบไหน”
“กวนตีน!”
เอ็มหัวเราะในลำคอเมื่อคนตัวเล็กเริ่มมีท่าทีกระฟัดกระเฟียด เขาจึงกอดอีกคนโยกไปมาพร้อมกับพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยพูดให้คนตัวเล็กฟัง
“อย่าเพิ่งโมโหสิ”
“ก็มึงกวนตีนทำไมอ่ะ”
“มึงมันขี้โมโหเอง”
“เอ็ม!”
“ครับ”
ฉ่า!!!!
เพชรหน้าแดงหูแดง ใครใช้ให้มันตอบรับด้วยเสียงทุ้มนุ่มขนาดนี้ ไอ้บ้าเอ๊ยจะทำให้เขาหัวใจวายตายให้ได้เลยใช่ไหม
“นะ...เนี่ย มึงแปลกไปปกติเป็นแบบนี้ที่ไหน...กัน”
“ไม่ชอบที่กูเป็นแบบนี้หรอ”
“ก็เปล่า...แค่...ไม่รู้สิ บอกตรง ๆ ตอนนี้กูไม่รู้อะไรเลยเอ็ม มันสับสนไปหมด มันเหมือนมึง...”
“เหมือนกู?”
“มึงคิดยังไงกับกูกันแน่วะเอ็ม”
เพชรหลับตากลั้นใจถามออกไป ตัดสินใจแล้ววันนี้เป็นไงเป็นกันให้รู้ ๆ กันไปเลยความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย ถ้ามันไม่พูดเขาจะพูดเองไม่อยากเก็บอีกต่อไปแล้ว
“...”
“...”
ความเงียบโรยตัวเข้าครอบงำคนทั้งคู่อีกครั้ง หัวใจที่เคยฟูฟ่องของเพชรเริ่มฟีบลงเพราะความเงียบจากใครอีกคน นึกสมน้ำหน้าตัวเองที่คิดลึกคิดไกลไปเองคนเดียว สิ่งที่เอ็มพูดออกมาเมื่อครู่อาจจะเป็นแค่อาการหวงเพื่อนเฉย ๆ ก็ได้
โง่จริง ๆ เลยศุภณัฐ
“กูยังชัดเจนไม่พออีกหรือ”
“หะ...ห๊ะ?”
“กูถามว่าเมื่อกี้ที่กูทำลงไปทั้งหมดมันยังชัดเจนพอที่จะให้มึงตัดสินใจไม่ได้อีกหรือว่ากูคิดยังไงกับมึงกันแน่”
“กูโง่นะเอ็มกูไม่รู้หรอก”
คราวนี้คนที่ตีรวนกลายเป็นเพชรบ้างหากแต่คนฟังกลับยิ้มชอบใจ มันคงถึงเวลาแล้วนั่นแหละถ้าเขาจะเก็บอาการหึงหวงไว้ไม่อยู่ขนาดนี้ เขาก็อยากได้สถานะที่มันแน่ชัดเพื่อแสดงตัวไปเลย
“เพื่อนกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอก จริงไหม?”
“แบบไหน”
“หวงแบบนี้”
“...”
“กอดแบบนี้”
แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่น
“หอมแบบนี้”
จมูกโด่งกดสูดความหอมบนกลุ่มผมนุ่ม
“แล้วก็...”
เอ็มเว้นจังหวะเพื่อใช้มือหนึ่งข้างเชยคางอีกคนขึ้นมามองตา ใบหน้าที่มักตีสีหน้าเรียบนิ่งเคลื่อนเข้าไปใกล้คนน่ารักจนปลายจมูกคลอเคลียกันและสิ่งที่เพชรได้รับรู้ถัดมาคือสัมผัสอุ่นซ่านบริเวณริมฝีปาก เอ็มถอนจูบออกแผ่วเบาไม่ได้ล่วงล้ำอีกคนไปมากกว่านั้น มองตาอีกคนอย่างมีความหมาย
“เพื่อนกันเขาไม่จูบกันแบบนี้ใช่ไหม”
“อะ...อือ”
เพชรตอบกลับด้วยสติเบลอ ๆ เอ็มยิ้มมองอีกคนมือเรียวเกลี่ยแก้มแดงเบา ๆ ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยแสดงออกมาของตัวเอง
“กูไม่อยากทนอีกแล้วและก็ไม่อยากให้มึงอดทนอีกเหมือนกัน ถ้าการเป็นเพื่อนแล้วมันทำให้กูหึงมึงหรือห้ามไม่ให้มึงไปกับใครก็ได้กูก็ไม่อยากเป็น”
“เอ็ม...”
“เป็นแฟนกันนะเพชร”
Tbc.
Talk. มาแรงแซงคู่หลักมาก แย่งซีนกันสุด
-
อื้อหื้มมม
หวานแข่งคิวพีท แต่ คิวพีท พีทขี้อ่อย เหมือนโต แต่พีทขี้อ่อยชะมัด
ส่วนเอ็ม ไม่เล่นตัวอีกนิดหรอ หมั่นไส้ 555
-
:pig4: :pig4:
-
กว่าจะยอมรับว่ารู้สึกยังไง :เฮ้อ:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ึน่ารักมากกกกกก ยอมเขินแทนเพชร
เอ็มก็เท่ เปิดใจให้กันและกันแล้วววววว ดีใจอ่ะ
-
เดี๋ยวน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รวดเร็วทันใจมากก ไปไกลกว่าคิวอีกข่ะท่านผู้ชมมมมม :ling1: :ling1:
-
มาแรงแซงคิวเลยอ้ะคู่นี้ :hao7:
-
เอ็มกับเพชร เป็นแฟนกันแล้ว :mew1:
-
อื้อหือออ
-
ดีใจด้วยนะจ๊ะน้องเพชร
-
คิดถึงถึงพี่พีทกับน้องหมี แต่คู่นี้ก้อน่ารักอ่ะ :L2:
-
-21-
“ห้องรกนิดนึงนะครับ”
คิวเดินนำคนตัวขาวเข้ามาในห้องของตนเองที่ไม่ได้แตกต่างอะไรกับห้องขอพีทมากนักเพียงแค่การจัดวางข้าวของไม่เหมือนกันเฉย ๆ
“สะอาดขนาดนี้คงให้แม่บ้านมาทำไว้ก่อนพีทมาล่ะสิ”
คิวหน้ายู่ พีทอมยิ้มมองอย่างรู้ทันคนตัวขาวเดินเอากระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือและกุญแจห้องไปวางไว้ที่โต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วเดินตามคิวเข้าครัว วัตถุดิบในการทำอาหารคิวทำหน้าที่ไปซื้อมาเรียบร้อยแล้ววางเรียงรายให้พีทเลือกทำได้ตามใจชอบ
“พีทกลับบ้านไฟล์ทกี่โมงครับ”
“แปดโมงเช้าครับ คิวล่ะกลับบ้านกี่โมง”
“ไปส่งพีทเสร็จค่อยขับกลับครับ”
“หืม? บอกเหรอว่าจะให้ไปส่งน่ะ”
คิวทำปากยื่นเดินเข้าไปกอดอีกคนที่ด้านหลัง งับไหล่บางด้วยความหมั่นเขี้ยว พีทหัวเราะในลำคอ
“ทำไมขี้แกล้ง”
“เปล่าแกล้งเสียหน่อย ถามเฉย ๆ ว่าบอกตอนไหนว่าให้ไปส่ง”
พีทยังไม่เลิกแกล้งเด็กหมีตัวโตเลยโดนงับไหล่ไปอีกหนึ่งที
“ก็อยากไปส่งอ่ะ”
คิวเริ่มงอแง พีทยิ้มขำส่ายหัวมือก็ผัดผักในกระทะไปด้วย
“อยากไปก็ไปแต่พีทออกจากห้องหกโมงนะครับตื่นไหวหรือเปล่า”
“สบายมากครับผม”
“จริง ๆ เล้ย พีทไม่ได้ว่าอะไรหรอกถ้าจะไปส่งแต่มันเช้าพีทแค่เป็นห่วงเฉย ๆ ครับ”
“มีพีทนั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“แล้วถ้าส่งพีทเสร็จแล้วล่ะ”
“เปิดเพลงดัง ๆ ขับรถกลับบ้านตอนเช้าไม่เป็นอะไรหรอกครับพีท ไม่ต้องห่วงผมไม่หลับในแน่นอน”
“ยอมแพ้ครับ”
คิวยิ้มกว้างจมูกโด่งกดสูดลมหายใจจากไหล่ขาวฟอดใหญ่แล้วปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ ส่วนเขานั้นเดินกลับมานั่งมองพีทที่โต๊ะก็อยากจะช่วยอยู่หรอกแต่พีทชอบบ่นว่าแค่ล้างผักเขายังล้างไม่สะอาดเลยก็เลยต้องจำใจนั่งดูอยู่เฉย ๆ จะเป็นการช่วยพีทได้มากที่สุด
“แล้วที่บ้านไปเที่ยวที่ไหนไหมครับ”
พีทถามขึ้นเมื่ออาหารจานสุดท้ายวางลงบนโต๊ะ คนตัวขาวนั่งลงตรงข้ามตักข้าวส่งให้คิวแล้วเริ่มลงมือรับประทานอาหารกัน ไม่มีแสงเทียนให้โรแมนติกแต่ทั้งสองคนกลับชอบช่วงเวลานี้ที่เขาทั้งคู่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน กินข้าวเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบประจำวัน ไม่หวือหวาแต่สุขใจ
“ไปกาญจนบุรีครับแล้วบ้านพีทล่ะ”
“เห็นเปรย ๆ กันว่าจะไปเที่ยวเขาค้อครับพอดีพี่เขยมีบ้านตากอากาศอยู่ที่นั่น”
คิวเลิกคิ้วสงสัย นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่พีทพูดถึงครอบครัวของตนเอง
“พีทมีพี่ด้วยหรือครับ”
คนตัวขาวส่ายหัว
“มีน้องชายหนึ่งคนครับ แต่มีลูกพี่ลูกน้องที่สนิทเยอะแยะเลย”
“ดีจัง ผมเป็นลูกคนเดียวเพื่อนเล่นก็มีแต่หมาเพชรโตมาหน่อยก็เจอจิมมี่กับเอ็มส่วนพวกญาติ ๆ ก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่”
“คนต่างจังหวัดก็แบบนี้แหละครับ ครอบครัวเราจะสร้างบ้านอยู่ละแวกเดียวกันบางบ้านอย่างบ้านพีทก็ในรั้วเดียวมีบ้านสามหลัง ของลุงหนึ่งหลัง ของน้าชายอีกหนึ่งหลังแล้วก็บ้านพีทอีกหนึ่งหลัง”
คิวเท้าคางยิ้มมองพีทที่พูดถึงครอบครัวของตัวเองด้วยรอยยิ้ม
“เล่าให้ฟังอีกได้ไหมครับ”
“ครับ?”
“เรื่องครอบครัวของพีท”
“อ้อ ได้สิ เอาเรื่องไหนล่ะ”
“สนิทกับน้องไหมครับ”
“สนิทครับ จะว่าไปภีมก็อายุรุ่นเดียวกับคิวเลยนะ”
พีทเล่าไปด้วยตักกับข้าวให้คิวไปด้วย คนที่เพิ่งรู้เบิกตาโต
“เรียนอยู่ที่ไหนครับ”
“ภีมเรียนอยู่โรงเรียนนายร้อยครับ”
“เก่งจังเลยครับ แล้วน้องของพีทนิสัยเป็นยังไงครับ”
“กลัวรึไง”
พีทอมยิ้มมองหมีตัวโตที่สนใจใคร่รู้เรื่องครอบครัวของตนเอง
“ก็...รู้เขารู้เราดีกว่าไงครับจะได้รู้ว่าจะรับมือยังไง”
“คิดการณ์ไกลนะ”
“กับเรื่องพีทผมจริงจังทุกเรื่องครับ”
คิวมองตาอีกคนไม่ไหวติง พีทไม่เห็นวี่แววของความลังเลภายในดวงตานั้นเลยแม้แต่น้อย คนตัวขาวเอื้อมมือไปจับมือของอีกคนแล้วบีบเบา ๆ
“ภีมขี้หวง ชอบทำเหมือนพีทเป็นผู้หญิงเป็นเด็กที่ชอบทำตัวเหมือนผู้ใหญ่”
“แล้วเขารู้ไหมครับว่าพีท...”
“เป็นเกย์? ภีมรู้ครับเราสนิทกันมากคุยกันทุกเรื่อง พอยิ่งรู้เขาก็ยิ่งหวงไปใหญ่ บางทีพีทก็หงุดหงิดนะเพราะยังไงพีทก็ยังเป็นผู้ชาย”
“...”
“กลัว?”
พีทมองคิวที่นิ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงข้าม เด็กหมีพอถูกถามก็ส่ายหน้า
“เปล่าครับ กำลังคิดอยู่ว่าจะรับมือยังไงดี ถ้าโมโหเขาจะไม่ยิงผมใช่ไหม”
“นี่น้องพีทเป็นทหารนะไม่ใช่มาเฟีย เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะให้ภีมเตะก้านคอ”
พีทละมือมานั่งกอดอกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ คิวยิ้มเอาใจประสานมือไว้ใต้คาง
“ผมสู้ได้ไหม”
พีทเลิกคิ้วถามคิวจึงพูดต่อ
“ก็ถ้าผมสู้น้องพีท พีทจะโกรธผมไหม ผมเลยถามก่อน”
“ถ้าบอกว่าไม่ได้?”
คิวยักไหล่
“ก็อยู่นิ่ง ๆ ให้ซ้อม”
“อย่ามาพระเอกแถวนี้”
พีทโบกมือด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม คิวหัวเราะในลำคอ
“ก็อยากเป็นพระเอกสำหรับใครบางคน”
“แค่เป็นคิวคนนี้ก็พอแล้วครับ”
พีทพูดจบคนตัวขาวก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวปล่อยให้เด็กหมียิ้มกว้างหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่คนเดียว เห็นแก้มขาว ๆ ขึ้นสีแล้วหมั่นเขี้ยว อดไม่ได้คิวจึงลุกยืนโน้มตัวไปหอมอีกคนฟอดใหญ่ พีทสะดุ้งหน้าเหรอหราแก้มแดง เขม่นใส่คิว
“เดี๋ยวเถอะเด็กคนนี้”
“ครับ?”
นอกจากจะไม่กลัวแล้วคิวยังทำท่าจะโน้มมาหอมอีกข้างพีทจึงยกส้อมขึ้นมาขู่ ท่าทางเหมือนแมวพองขน เห็นแล้วน่ารักน่าชังในสายตาของคิวมาก
“กินข้าวไปเลย”
“ยอมก็ได้”
ทั้งสองคนย้ายที่จากห้องครัวเข้ามานั่งกันที่ห้องนั่งเล่น คิวรับอาสาเดินถือน้ำและขนมออกมาโดยที่พีทเดินตัวปลิวสบาย เขาบอกอยากเป็นเจ้าบ้านที่ดีพีทก็ไม่ขัดปล่อยให้ทำไป
“ปกติวันสิ้นปีพีททำอะไรครับ”
คิวถามเมื่อร่างสูงเดินกลับมาพร้อมกับคีย์บอร์ดและเมาส์บลูทูธ พีทกอดหมอนนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาเบดทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบ
“อืม...ปีที่แล้วทำงานครับ เคาท์ดาวน์กลางอากาศเลยส่วนปีโน้นรู้สึกจะอยู่กับที่บ้านครับ คิวล่ะ”
“อยู่กับที่บ้านครับ”
“ทุกปีเลย?”
“ครับ”
“อ้าวแล้วปีนี้อยู่กับพีทจะไม่เป็นอะไรหรอ”
พีทถามอีกคนเสียงอ่อน คิวบีบแก้มอีกคนเบา ๆ
“ก็ตอนนั้นยังไม่มีพีทนี่ครับ”
คนฟังยู่หน้า
“ไม่เห็นรู้สึกดีขึ้นสักนิด”
คิวอมยิ้มแล้วพูดต่อ
“บอกคุณแม่แล้วครับ ท่านบอกเองเลยว่าให้อยู่กับพีทแล้วคืนนี้จะคอลวีดีโอมาหาบังคับให้ผมโชว์พีทให้ดูด้วย ไม่คิดมากสิครับ ผมอยากอยู่กับพีทจริง ๆ น้า”
คิวเอาหัวถูกไหล่อีกคนอย่างออดอ้อน พีทก้มมองเด็กหมีแล้วยิ้มบาง มือขาวยกขึ้นลูบผมอีกคน
“สวัสดี~”
“อย่าให้ผมเจอมันนะ จะจับทำลูกชิ้นเลย”
พีทหัวเราะ ก็จริงนี่สวัสดีเวลาเจอเขามันชอบมาอ้อนไม่เลียหน้าก็มาล้มตัวนอนใกล้ ๆ เอาหัวมาเกยตักตัวก็ใหญ่ เห็นคิวเป็นแบบนี้ทีไรก็อดคิดถึงไม่ได้
“หึหึ ทำไมใจร้าย”
“ก็พีทชอบเอาผมไปเปรียบกับมันอ่ะ”
“โอ๋ ๆ น้องคิวมาดูหนังกัน ๆ โอ๊ะ! กัดทำไมเนี่ย”
พีทร้องเสียงดังเมื่อถูกอีกคนกัดไหล่ คนต้นเรื่องผละออกมายิ้มกว้างเห็นแล้วภาพสุนัขตัวโตที่บ้านก็โผล่มาซ้อนทับอีกแล้ว พีทยิ้มขำส่ายหัวแล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาบอกได้อย่างไรว่าเหมือนกัน
“กัดแสดงความเป็นเจ้าของ”
“พอเลย ๆ ดูเรื่องนี้นะครับ”
พีทตัดบทแล้วเป็นฝ่ายเลือกหนัง คิวพยักหน้าตกลงและทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบมีแค่เสียงจากจอทีวีเท่านั้นที่ดังอยู่ จนเวลาล่วงเลยเกือบถึงเที่ยงคืนหนังก็จบลงพอดี ทั้งสองคนบิดขี้เกียจคิวมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังเหลือเวลาอีกห้านาทีจะเข้าสู่ปีใหม่ เด็กตัวโตจึงชวนพีทออกไปยืนที่ระเบียง
5
4
3
2
1
“สวัสดีปีใหม่ครับคิว//สวัสดีปีใหม่ครับพีท”
เขาสองคนยิ้มให้กันกล่าวสวัสดีปีใหม่ ได้ยินเสียงเฮต้อนรับเข้าสู่ปีใหม่ดังทั่วทุกสารทิศ คิวคว้ามืออีกคนมากุมไว้ทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากัน
“ขอให้เป็นปีที่ดีนะครับ”
พีทกล่าวอวยพรก่อน คิวยิ้มโน้มตัวเข้ามาชนหน้าผากกับอีกคน
“พีทด้วยนะครับ แล้วก็ขอบคุณที่ปีที่แล้วเดินเข้ามาในชีวิตผมนะครับ”
คนตัวขาวยิ้มหวาน
“ขอบคุณคิวเหมือนกันนะ”
“อยากจูบจัง”
“พูดทำไมเล่า”
คิวหัวเราะเมื่อเห็นอีกคนเขิน มือใหญ่เกลี่ยแก้มใสเบา ๆ นิ้วโป้งคลึงริมฝีปากอีกคนก่อนที่ริมฝีปากร้อนของตนจะประทับลงบนริมฝีปากนุ่มของอีกคน จูบรสหวานล้ำทำพีทสมองเบลอรู้ตัวอีกทีก็เพราะเสียงโทรศัพท์ของคิวดังขึ้นจึงได้รู้ว่าเขาตกอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนแต่ที่น่าอายกว่านั้นคือเขานั่นเองที่คล้องคออีกคนไว้เสียแน่น
“ระ...รับโทรศัพท์เถอะ คงเป็นคุณแม่”
คิวมีท่าทีอิดออดในตอนแรก เด็กหมีคลอเคลียแก้มนุ่มอยู่สักครู่ หอมไปอีกฟอดใหญ่จึงยอมผละออกมาคว้ามืออีกคนเดินเข้ามาในห้อง
“ผมเปิดวีดีโอนะครับ”
คิวหันมาขออนุญาตอีกคนพอพีทพยักหน้าร่างสูงก็กดรับ รูปภาพปลายสายปรากฏขึ้นเป็นหญิงชายวัยกลางคนทั้งคู่สวมชุดนอนอยู่ยิ้มใส่กล้องโบกมือทักทายให้เขาทั้งคู่
“สวัสดีปีใหม่ค่ะลูก! สวัสดีปีใหม่ค่ะน้องพีท คุณ ๆ ดูสิน่ารักจัง อุ้ยไม่สิหล่ออ่ะ หล่อมากเลย”
พีทยิ้มเขิน เขายกมือไหว้คนอาวุโสทั้งสองผ่านโทรศัพท์ พ่อกับแม่คิวรับไหว้ด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีปีใหม่ครับ พีทครับ”
“สวัสดีปีใหม่ครับคุณพ่อคุณแม่”
“สวัสดีปีใหม่ลูก ๆ มีความสุขกันมาก ๆ นะ แต่พี่เขาหล่อกว่าเราอีกนะคิว”
พ่อของคิวพูดเสียงหยอกเย้า คิวหน้ามุ่ย พีทยิ้มเขิน คุณหญิงใบตองหัวเราะถูกใจ
“ว่าง ๆ มาเที่ยวหาพ่อกับแม่บ้างนะคะ แม่อยากเจอน้องพีทตัวเป็น ๆ”
“คุณแม่ห้ามแกล้งพีทนะครับ”
“ต๊ายตายคุณคะ ดูลูกชายคุณสิ”
คุณหญิงใบตองหันไปฟ้องสามี คนถูกฟ้องยิ้มใจดี
“เป็นแฟนเขารึไงถึงหวงน่ะ โถ่ไก่อ่อนเอ๋ยไม่ได้พ่อมาสักนิด จีบเขาเป็นแฟนยังไม่ติดเลย”
“คุณพ่อ! เดี๋ยวก็ติดแล้วครับ! คอยดูเลย ๆ แล้วผมจะเอาไปโชว์!”
พีทมองอีกคนที่เถียงเป็นเด็ก ๆ แล้วยิ้มเอ็นดู พีทไม่แปลกใจเลยสักนิดที่คิวเป็นแบบนี้เมื่อเห็นคุณพ่อกับคุณแม่ ทั้งคู่ดูใจดีพีทหมายถึงทั้งหน้าตาและแววตาที่มองมาที่เขา มันมีทั้งความเอ็นดูและอาทร ทำให้เขาหายเกร็งได้เยอะ
“ถ้าวันไหนว่างผมจะไปขอรบกวนนะครับ”
“มาเลยค่ะ ๆ คุณแม่จะรอนะคะ ตื่นเต้นจังเลยค่ะคุณ”
“ใจเย็นนะคุณแค่แฟนลูกทำอย่างกับตัวเองได้สามีใหม่”
“โอ๊ยถ้าได้สามีหน้าแบบน้องพีทฉันดีใจกว่านี้อีกค่ะ”
“คุณ!!!!”
“คุณแม่!!!!”
ชายหนุ่มที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันต่างกันเพียงริ้วรอยบนใบหน้าร้องเสียงดัง ทั้งคู่ทำหน้างอก่อนที่คิวจะคว้าเอวเขามากอดด้วยมือเดียวเพราะอีกมือถือโทรศัพท์อยู่
“พีทของผมนะครับ”
“วางเลย ๆ มีเคลียร์ครับคุณใบตอง”
“คิก ๆ วางก็ได้ สวัสดีปีใหม่อีกครั้งนะคะลูก ๆ เจอกันพรุ่งนี้นะคะน้องคิว เดินทางปลอดภัยนะคะน้องพีท”
“เดินทางปลอดภัยนะพีท”
“ขอบคุณครับคุณพ่อคุณแม่”
“ผมอยากได้น้องสาวนะครับ สวัสดีปีใหม่ครับ”
คิวหัวเราะคุณพ่อทำท่าโอเคใส่กล้องส่วนคุณแม่อายแก้มแดงแต่สุดท้ายก็หันมายิ้มหวานโบกมือบ๊ายบายใส่กล้อง คิวโบกมือบ๊ายบายส่วนพีทยกมือขึ้นไหว้
“พ่อกับแม่คิวน่ารักจัง”
“ครับเจอพ่อแม่ผมแล้วหนีไปไหนไม่ได้แล้วนะ”
“มัดมือชกกันนี่”
“ก็คงจะอย่างนั้นครับ”
“เด็กคนนี้จริง ๆ เลย”
พีทยิ้มส่ายหัว คิวยิ้มเอาใจกอดเอวอีกคนแน่น ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลล่ะ รักไปแล้วต่อให้ต้องสู้กับอะไรคิวก็ไม่ยอมถอยหรอก
tbc
Talk. เป็นตอนปีใหม่ที่เลทมากกก 5555555 กราบขออภัยจริง ๆ เดือนที่ผ่านมาต้องกอบโกยโอที มาต่อให้ ตอนตาอไปจะพยายามมาให้เร็วที๋สวดดดด
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เวลาเหนื่อย ๆ แล้วมาเห็นคอมเม้นมันทำให้มีกำลังใจมาก ๆ เลย เห็นงี้เราจำยูสทุกคนได้น้า ไว้ตอนหน้าจะมาพูดคุยด้วยนะคะ
ปล.มีคนบอกว่าน้องคิวขี้อ้อน ไม่หรอกม้างง เน้อออออ สวัสดีโน่นที่ขี้อ้อน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณพ่อคุณแม่ของคิวน่ารักมากกกก
-
คิดถึงมากๆเลย คุณพ่อคุณแม่น้องคิวก็ดีงามสุดๆ
มาต่อบ่อยๆนะ
-
:L2: :pig4:
:-[หวานนน
-
น่าย๊าก..กกกกกก อ่านไปเขินไป :-[
คุณพ่อคุณแม่น้องคิวใจดีมาก สบายใจแทนพี่พีทเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ ชอบบบ :katai2-1: :katai2-1:
-
พ่อแม่คิวใจดี น่ารักมากๆ :katai2-1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน หวานมากกกก ดีต่อใจคนอ่านจริงๆ :impress3:
-
คิดถึงง่ะ :sad4:
-
-22-
“เสร็จยังแม่ให้มาตาม”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งตามมาด้วยร่างสูงใหญ่โผล่หน้าเข้ามา พีทเห็นคนตรงหน้าก็เลิกคิ้วแปลกใจก่อนรอยยิ้มสวยจะปรากฏบนใบหน้าหล่อ
“ไหนว่ากลับมาพรุ่งนี้ไง”
อีกฝ่ายยิ้มขี้เล่นเดินอาด ๆ เข้ามานั่งบนเตียงของคนตัวขาว
“เซอร์ไพรส์ไง ตกใจไหมล่ะ”
“นิดหน่อย”
พีทโคลงหัวอมยิ้ม มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วหันมาพยักหน้าให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงตัวเอง
“จะไปด้วยกันไหมหรือว่าจะนอนก่อน”
“ไปสิ โถ่กลับมาหาครอบครัวทั้งที่พี่จะให้ผมเอาแต่นอนหรือไง”
“ใครจะไปรู้ก็น่าจะเดินทางมาเหนื่อย ๆ เอ...ดำขึ้นอีกแล้วสิ”
พีทเดินเข้ามาสำรวจน้องชายของตัวเอง ภีมส่ายหัวถอนหายใจหน่าย
“ผมเรียนนายร้อยนะพี่ไม่ได้เป็นสจ๊วตเหมือนพี่ที่วัน ๆ ได้ออกแดดบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตัวขาวโอโม่แสบตาจะตาย”
น้องชายตัวดีที่ถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกันเมื่อก่อนก็มีส่วนคล้ายอยู่หรอกแต่พอเจ้าตัวสอบติดแล้วต้องไปเรียนไปฝึก กลับมาอีกทีพีทแทบร้องไห้เพราะนอกจากจะดำขึ้นแล้วกิริยาท่าทางของน้องชายก็เปลี่ยนไปด้วย เขาล่ะอยากจะไปกราบขอบคุณคุณครูที่โรงเรียนที่สามารถทำให้ลิงกังกลายเป็นกอริลา เอ้ย...กลายเป็นผู้เป็นคนได้ขนาดนี้
“พูดมาก”
“ใช่ซี่! ผมไม่ใช่พ่อคุณชายของพี่นี่”
พีทเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหรี่ตามองน้องชายที่ลอยหน้าลอยตาใส่ได้น่าหมั่นไส้ที่สุด
“ไปรู้อะไรมา”
เพราะพีทมั่นใจว่าเขายังไม่เคยพูดถึงเรื่องคิวให้คนที่บ้านรับรู้ น้องชายตัวดียักไหล่ประสานมือกับท้ายทอย
“ถึงผมจะอยู่ที่โรงเรียนแต่พี่อย่าลืมนะว่าพวกเพื่อนผมก็มีเรียนอยู่มหาลัยเก่าพี่ แล้วบังเอิญ....เพื่อนผมก็เรียนอยู่ปีสามคณะวิศวะฯด้วยสิ”
ภีมยักคิ้วหลิ่วตาใส่ พีทตบหน้าผากตัวเองเสียงดังแปะ อมยิ้มส่ายหัวลืมไปเสียสนิทเลย
“มีอะไรจะสารภาพหรือเปล่าพี่”
คราวนี้เป็นพีทที่ลอยหน้าลอยตาใส่น้องชาย
“ไม่บอก”
“กินเด็กก็งี้ อยากเก็บความเป็นอมตะไว้คนเดียวล่ะสิ”
“เพ้อเจ้อ ก็ยังไม่ได้คบกันเลยยังไม่ได้บอกเรื่องของคิว”
“คิว?”
“ก็ผู้ชายคนนั้นแหละ อย่ามาทำเป็นไม่รู้ พี่รู้นะว่าเพื่อนเราคงจะบอกหมดแล้ว”
“ก็นิดหน่อย แต่เขาเป็นผู้รากมากดีไม่ใช่หรือพี่”
“ก็รู้เยอะนี่”
ภีมส่งเสียงจิ๊จ๊ะใส่พี่ชาย พีทมองน้องชายด้วยความเอ็นดูแล้วยิ้มขำ
“แล้วมันจะไม่เป็นปัญหาหรือไง”
“ปัญหาอะไร”
“โถ่พี่ ก็เขามีหน้ามีตาในสังคม พ่อแม่เขาจะรับได้หรือถ้าลูกเขามีแฟนเป็นผู้ชาย”
พีทแกล้งขมวดคิ้วเครียด คนเป็นน้องเห็นดังนั้นก็พาลเครียดไปด้วย
“เฮ้ยพี่ ผมแค่พูดไร้สาระอย่าคิดมากเลย”
พีทส่ายหน้า
“ต้องคิดมากสิ เพราะคนนี้พี่จริงจัง”
ภีมเบิกตากว้างอ้าปากหวอ
“เรื่องจริง? ผมไม่คิดว่าพี่จะชอบเด็ก เอ๊ะแต่ก็ไม่เด็กสิอายุเท่าผม”
พีทแกล้งทำหน้าเศร้า ร้อนจนถึงคนเป็นน้องต้องรีบลุกเดินมาหาลูบหน้าลูบหลังปลอบ
“เฮ้ยไม่เป็นไรนะพี่ เรื่องนี้ต้องมีทางออกเราค่อย ๆ ช่วยกันคิดก็ได้ โอ่ยแล้วพ่อแม่ไอ้หมอนั่นมันเป็นไงวะเนี่ย เป็นคุณหญิงคุณนายใส่เพชรเต็มตัวหรือเปล่า”
พีทเกือบหลุดขำเมื่อเห็นน้องชายทำท่าร้อนรนเกาหัวเกรียน ๆ ของตัวเองอย่างคิดไม่ตก
“น่ารัก”
“หือ?”
พีทเลิกแกล้งเด็กเงยหน้ามองภีมแล้วยิ้มหวาน
“พ่อแม่คิวน่ารัก บอกว่าว่าง ๆ ให้ไปเที่ยวบ้าน”
ภีมหน้าเหวอ สตั๊นไปสามวิแล้วร้องโวยวาย
“โว๊ย พี่แม่งคนอุตส่าห์เครียด หลอกกันได้นะแม่ง”
“ก็ดูเราสิ ตลกจะตาย ไป ๆ พ่อแม่รอแย่แล้ว”
พีทผลักหัวน้องชายแล้วรุนหลังเด็กขี้บ่นให้เดินออกจากห้อง ภีมบ่นตลอดทางจนถึงชั้นล่าง ทุกคนนั่งเล่นกันอยู่พอเห็นว่าเขาสองพี่น้องลงมาก็พยักหน้าเป็นสัญญาณให้ออกเดินทาง
“น้าพีท~~~~~~”
หมับ!
แรงปะทะเท่าแมวชนตรงขาของพีทเรียกให้ร่างสูงก้มไปมองด้วยความเอ็นดู คนตัวขาวย่อตัวลงไปรับเด็กหญิงวัยสี่ขวบเข้ามาในอ้อมกอด
“ว่าไงคะน้องเอม”
“น้องเอมคิดถึง~~~~”
กลัวน้าชายจะไม่เชื่อเด็กหญิงลูกครึ่งจึงยืดตัวหอมแก้มคุณน้าคนโปรดอีกฟอดใหญ่
“น้าพีทก็คิดถึงน้องเอมค่ะ”
“อะไรกันน้าภีมก็ยืนอยู่ไม่เห็นน้องเอมจะสนใจกันบ้างเลย”
หนุ่มตัวสูงผิวกร้านแดดทำหน้าบึ้งย่อตัวลงมาหาหลานสาวของตัวเองบ้าง เด็กน้อยเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นก็เบิกตากว้างแล้วรีบยิ้มเอาใจ
“น้าภีมน้องเอมก็คิดถึงนะคะ”
บอกไปอย่างนั้นแต่แขนเล็กกลับกอดคอน้าชายคนหล่อแน่น เรียกสายตาเอ็นดูจากผู้ใหญ่ในบ้านกันใหญ่ ภีมเบะปากงอนก่อนจะรับแรงปะทะจากด้านหลังจนเจ้าตัวหน้าเกือบทิ่ม
“พี่ก้ามาแล้ววววววววววว”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อหลานชายอีกคนปรากฏตัวขึ้น ภีมหัวเราะแล้วกอดเด็กน้อยจากด้านหลังให้ขยับขึ้นขี่คอ เด็กน้อยชอบใจร้องเรียกให้พ่อแม่ตัวเองดูใหญ่
“แด๊ดมัมดู ๆ พี่ก้าสูงกว่าน้องเอมอีก”
“น้าพีทน้องเอมอยากขี่คอบ้าง”
พอเห็นแฝดพี่ตัวเองทำเด็กน้อยก็ไม่ยอมร้องจะขี่คอแบบที่ภีมให้ลูก้าขี่บ้าง พีทจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาว ลูกพี่ลูกน้องของเขา
“น้องเอมเป็นผู้หญิงเล่นแบบพี่ก้าไม่ได้ค่ะ”
เมื่อคุณแม่พูดแบบนั้นเด็กหญิงก็ก้มหน้าหงอยกอดคอพีทอย่างน่าสงสาร พี่ชายเงียบเสียงลงก้มไปกระซิบอะไรบางอย่างกับภีม เห็นน้องชายตัวเองอมยิ้มพยักหน้าแล้วย่อตัวลงปล่อยหลานชายลงพื้น
“น้องเอมขี่คอพี่ก้าก็ได้นะ”
“แต่พี่ก้าตัวเท่าน้องเอม”
“พี่ก้าแข็งแรง สบ๊าย”
ลูก้าทำท่าเบ่งกล้ามให้น้องสาวฝาแฝดของตัวเองดู เด็กหญิงมองพี่ชายตาแป๋วแล้วส่ายหน้า
“ไม่ขี่ก็ได้เดี๋ยวพี่ก้าเจ็บ”
พวกผู้ใหญ่ต่างอมยิ้มเอ็นดูมองสองพี่น้องคุยกันจนกระทั่งพี่เขยของเขาบอกให้ออกเดินทาง วันนี้บ้านพีทและญาติ ๆ ที่ประกอบไปด้วยบ้านของลุงจะเดินทางไปเที่ยวเขาค้อกัน ขับรถกันไปสามคัน มีคันของบ้านพีท ของพี่เขย แล้วก็ของลุง
ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงจากที่บ้านมายังเขาค้อ จริง ๆ แล้วใช้เวลาไม่มากขนาดนี้แต่เพราะพวกเขามีเด็กและคนสูงอายุจึงแวะระหว่างทางกันค่อนข้างบ่อย บ้านที่พี่เขยของพีทซื้อไว้อยู่ในหมู่บ้านที่ส่วนใหญ่เป็นบ้านพักตากอากาศกันหมด ตัวบ้านแยกเดี่ยวตั้งอยู่ตามเนินเขาดูสวยงาม ให้บรรยากาศเหมือนอยู่ต่างประเทศ
“นี่เห็นว่าบ้านข้าง ๆ เราถูกซื้อไปแล้วล่ะ”
พี่จีลูกพี่ลูกน้องของพีทบอก พี่จีเป็นแม่ของลูก้าและเอ็มม่าซึ่งบ้านที่พวกเขาอยู่กันตอนนี้ก็คือบ้านที่พี่เขยชาวอังกฤษซื้อไว้นั่นเอง
“เร็วจัง พี่เพิ่งบอกผมไปเมื่อเดือนที่แล้วว่าเขาเพิ่งประกาศขายนี่ครับ”
“ใช่ ๆ เห็นเจ้าของเก่าบอกกับจอห์นว่าขายให้คนรู้จัก นี่เขาก็มากันนะมีเด็กด้วยคนเล็กรุ่นเดียวกับลูก้าเอ็มม่าเลย วิ่งเล่นกันสนุกอยู่นอกบ้านน่ะ เอ้อลูกชายบ้านนั้นเขาก็หล๊อหล่อ พีทเอ๊ย! อย่างกับพระเอกหนัง”
พีทหัวเราะพี่สาวที่บรรยายสรรพคุณบ้านข้าง ๆ อย่างออกรสออกชาติโดยเฉพาะลูกชายของบ้านนั้น
“พี่! ออกไปเดินเล่นกัน”
ภีมโผล่หน้าเข้ามาในครัวกวักมือเรียกพีท พี่จีพยักหน้าให้เชิงอนุญาตเพราะหน้าที่ในครัวตอนนี้ยังไม่มีอะไรให้ทำ พีทเดินไปล้างมือแล้วเดินมาหาน้องชาย
“ไม่ง่วงหรือไง”
“นอนไปในรถแล้ว”
“แน่สิให้พี่ขับตัวเองกับแม่นอนสบายเลย”
ภีมทำปากยื่น พาดแขนบนบ่าพี่ชายที่เตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย
“ก็พี่อาสาเอง”
“เออ ๆ ไม่เถียง ไปสิอากาศกำลังดี”
สองพี่น้องเดินออกมาจากบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาย่ำเย็นอุณหภูมิที่นี่น่าจะประมาณยี่สิบองศาต้น ๆ เป็นอากาศแบบที่พีทชอบ ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ มาจากบ้านข้าง ๆ ก็อมยิ้ม สงสัยสองแสบคงได้เพื่อนใหม่กลับไป
“เออว่าจะถามก็ลืม”
“ว่า?”
“กับหมอนั่นพี่จริงจังใช่ป่ะ”
พีทเลิกคิ้ว พอประมวลผลในสิ่งที่น้องถามได้ก็พยักหน้า เขาสองคนออกมานั่งเล่นที่สวนหลังบ้าน โชคดีที่บ้านของพี่เขยได้ทำเลดีตั้งอยู่บนเนินเขา มองลงไปเห็นบ้านตั้งเรียงราย อีกฝั่งหนึ่งเป็นภูเขา บรรยากาศสงบเงียบแม้เป็นช่วงปีใหม่ เหมาะแก่การพักผ่อนจริง ๆ
“อืม ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรหรอก แต่พออยู่ด้วยกันไปเรียนรู้กันไปเรื่อย ๆ คิวเป็นคนดีนะ ดีมากเลยล่ะ”
“อ่าฮะ เขาดีกับพี่ผมก็ดีใจด้วย แต่ว่า...”
พีทเลิกคิ้วถาม ภีมมองพี่ชายนิ่งแล้วถอนหายใจ
“พี่ลืมเขาได้แล้วหรือ”
พีทชะงัก ตาสวยหลุบมองมือบนตักตัวเอง ริมฝีปากขบเม้มอย่างคนใช้ความคิด ชั่วครู่พี่ชายก็เงยหน้าขึ้นมาวาดยิ้มสวยส่งให้ผู้เป็นน้อง
“ยังไม่ลืมหรอก”
“อ้าว”
“ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องลืมเขานี่ เขาก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีของพี่ทำไมพี่ต้องลืมด้วยล่ะ”
“แต่เขาทำให้พี่เสียใจ!”
เสียงของภีมแข็งกร้าวขึ้น พีทยิ้มส่ายหัวยกแขนกอดคอน้องชาย
“พี่ทำตัวเองต่างหาก”
“...”
“ก็แค่เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำแล้วเดินหน้าต่อไปแค่นั้นเอง อย่าไปโกรธอะไรเขาเลยน่ะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว”
“แต่พี่ก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลยนะ”
ภีมเถียง เขารู้ดีว่าพี่ชายรักคน ๆ นั้นมากแค่ไหน แต่...
“ตอนนี้พี่ก็เปิดแล้วนี่ไง”
คนน้องทำหน้ายู่แล้วถอนหายใจ
“ตอนแรกนะผมคิดว่าพี่จะลงเอยกับโคคนนั้นชื่ออะไรนะ โยใช่ป่ะ”
“อือชื่อโย แต่ก็บอกแล้วนี่ว่านิสัยบางอย่างไปด้วยกันไม่ได้”
“แล้วกับคิวล่ะ”
พีทยักไหล่ นึกถึงเด็กหมีที่เพิ่งส่งข้อความบอกเขาว่าสัญญาณไม่ค่อยมีอาจจะขาดการติดต่อไปด้วยรอยยิ้มหวานแล้วตอบน้องชาย
“พี่สบายใจเวลาอยู่กับคิว รู้สึกเป็นตัวของตัวเอง”
“ได้ยินแบบนี้ก็ดี๊”
พีทหลุดหัวเราะหันไปมองน้องชาย
“ทำไมต้องเสียงสูง”
“เขาฮิตกันไม่ใช่หรือไง”
“แล้วเราเป็นไงบ้าง”
“เหมือนเดิม ก็ดีพี่ปีหน้าก็จบผมว่าจะกลับมาอยู่ค่ายพ่อ”
พีทพยักหน้าเข้าใจพ่อของเขาก็เป็นทหารเหมือนกันแต่ตอนนี้เกษียณตัวเองออกมาปลูกผักเลี้ยงหมาตามประสาคนแก่แล้ว
“ดีแล้ว”
“แล้วพี่อ่ะไม่คิดจะกลับมาอยู่บ้านหรือไง”
“ยังก่อนยังสนุกกับงานอยู่”
คนน้องส่ายหัว เห็นแบบนี้พี่ชายเขาดื้ออย่าบอกใครเลย ไม่รู้ไอ้หมอนั่นจะรู้หรือเปล่า
“ไปเดินเล่นกัน”
พีทเปลี่ยนเรื่องตบหน้าขาน้องชายเบา ๆ ให้ลุกขึ้น สองพี่น้องเดินชมนกชมไม้กันไปเรื่อยจนถึงสนามเด็กเล่นที่มีหลาน ๆ ของพวกเขาเล่นกันอยู่
“โอ๊ะ ลูกบอลใครครับ”
พีทย่อตัวเก็บลูกบอลที่กลิ้งมาโดนเท้าตัวเอง เด็กผู้ชายวัยน่าจะประมาณหลานทั้งสองของเขาวิ่งยิ้มแฉ่งเข้ามาหยุดตรงหน้าก่อนจะพนมมือไหว้อย่างสวยงาม
“สวัสดีคับ! ของพี่ฟรอสเองคับน้าฉุดหล่อ”
พีทหลุดหัวเราะให้กับความปากหวานของเด็กน้อยตรงหน้า เห็นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้จนต้องย่อตัวลงไปนั่งคุยเล่นด้วย
“ของพี่ฟรอสคนหล่อหรือครับ”
พอรู้ตัวว่าถูกชมเด็กชายก็ยิ้มกว้างพยักหน้าลงหงึกหงัก
“คับผม!”
“ให้น้าพีทเล่นด้วยคนได้ไหมครับ”
เด็กน้อยทำหน้าคิดจนเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังตึกตักเข้ามาใกล้
“น้าพีท~ น้าภีม”
“ลูก้ากับเอ็มม่ารู้จักน้าฉุดหล่อด้วยหยอ”
เด็กแฝดพยักหน้ายิ้มแฉ่งก่อนที่จะกระโจนมากอดขาเขาคนละข้าง
“ช่าย~~~ น้าพีทเป็นน้าของพี่ก้าเอง”
ภีมย่อตัวนั่งลงคุยกับเด็ก ๆ บ้าง
“แล้วเด็ก ๆ เล่นอะไรกันอยู่ครับ”
“เล่นเตะบอลอยู่คับน้าภีม แต่พี่ก้าเตะแรงไปหน่อยบอลเลยออกมานอกสนาม พี่ฟรอสเลยวิ่งมาเก็บให้”
“ใช่ ๆ พี่ฟรอสใจดีที่ฉุด”
เอ็มม่าเอ่ยชมเพื่อนใหม่ด้วยท่าทางขวยเขิน คนถูกชมก็บิดเขิน ผู้ใหญ่สองคนได้แต่อมยิ้มเอ็นดู
“พี่ฟาก็เล่นด้วยแต่พี่ฟายืนรออยู่ตรงโน้นกับคุณพ่อ”
เด็กตัวเล็กชี้มือไปทางสนามหญ้าที่มีเด็กตัวโตกว่ายืนยิ้มโบกมือมาให้ข้างกันนั้นเป็นคุณพ่อของเด็กทั้งสองที่ยืนนิ่งมองเขาทั้งสองคนอยู่ก่อนแล้ว
พีทรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองชาดิก ลมหายใจขาดห้วงลมเย็นที่พัดผ่านร่างกายหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ ขอบตาร้อนผ่าวและเริ่มพร่ามัวเมื่อชายหนุ่มผู้เป็นพ่อของเด็กทั้งสองเดินเข้ามาหาอย่างเชื่องช้า
“พีทจริง ๆ ด้วย พี่มองอยู่ตั้งนาน”
กว่าพีทจะหาเสียงของตัวเองเจอ น้ำตาเจ้ากรรมก็ชิงไหลออกมาเสียก่อนแล้ว
“พี่คิน”
tbc
Talk. เตรียมต้มน้ำให้เดือด
-
แงงงงงง เกิดอะไรขึ้นนน
-
กลิ่นมาม่าหอมฉุยเลย ไอ้เราก้อแอบคิดว่าคิวมาซื้อบ้าน รอจ้า :katai1:
-
มาม่ามาทำไมมมมม :serius2: :serius2: :serius2:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
อ้าว กลายเป็นอดีตของพีทไปซะนี่ อุตส่าห์ลุ้นข้างบ้านเป็นคิวนะ
-
ขอเป็นมาม่าชามเล็กๆนะคะ
-
ฮืออออออ ใครน่ะใครรรรร :katai1:
-
โอเครอว่าจะเป็นอย่างไร
ดีเหมือนกันนะให้พีทเจอเสียจะได้จบๆไม่ค้างในใจ
ถ้าพี่น้องฟ.ฟันเป็นลูกคิน
จะว่าไปฝ่ายโน้นลูกโตขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย
ลุ้นมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :mew1:
-
อ่าว......ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
แฟนเก่า?
-
:เฮ้อ: :L2: :pig4:
ชามเล็กๆพอนะ
-
:hao5: :hao5:
-
-23-
“ขอโทษนะ พี่ทำพีทร้องไห้อีกแล้ว”
คนตัวขาวก้มหน้าส่ายหัว บัดนี้ในสนามเด็กเล่นเหลือเพียงแค่พีทกับชายหนุ่มที่ทำให้เขาน้ำตาร่วง ภีมรู้ได้ในทันทีว่าอีกคนเป็นใครเมื่อพีทพูดชื่ออีกคนออกมา เด็ก ๆ โวยวายกันใหญ่โตว่าทำไมพีทร้องไห้ ใครแกล้ง พีท ณ เวลานั้นสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวภีมจึงเป็นคนจัดการพาเด็ก ๆ กลับบ้านพร้อมทั้งลูกชายทั้งสองของภาคิน
“ขอโทษจริง ๆ นะครับ ทั้ง ๆ ที่บอกว่าจะหายไปจากชีวิตของพีทแล้วยังกลับมาทักแบบนี้”
“ไม่...เป็นไร...ครับ”
“ร้องไห้ไม่หยุดเลย”
พีทพยายามสูดลมหายใจลึก มือขาวปาดน้ำตาป้อย ๆ เป็นภาพที่ดูน่าสงสารและน่าเอ็นดูไปในคราวเดียวกัน ภาคินมองคนตัวเล็กกว่ามุมปากยกยิ้มเอ็นดู กี่ปีแล้วนี่เขาไม่ได้เจอคน ๆ นี้ อาจจะพอ ๆ กับอายุของลูกชายคนเล็ก คนตรงหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย พีทดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในเรื่องของลักษณะภายนอก แต่นิสัยจากที่เพิ่งพบเห็นแล้วเจ้าตัวนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าแบบนี้ก็ไม่ได้ต่างไปจากเมื่อก่อนเสียเท่าไหร่
ยังคงเป็นน้องพีทที่น่ารักของภาคินเหมือนเดิม
“ก็...ฮึก...มันไหล...เอง”
“โอ๋ ๆ”
“อย่าโอ๋...สิครับ...ก็รู้ว่าพีท...ฮึกจะยิ่ง...ร้อง”
เสียงทุ้มหวานสั่นเครือแต่ก็ไม่วายดุคนตัวใหญ่ที่นั่งยิ้มขำอยู่ข้างกาย ภาคินยกมือสองข้างขึ้นกลางอากาศเป็นสัญญาณว่าเขายอมแพ้ ทั้งคู่นั่งอยู่ข้างกันในสวนสาธารณะที่ตอนนี้พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วเหลือเพียงแสงไฟสีส้มส่องสว่างอยู่รอบกาย
“พี่คิน”
“ครับ?”
“สบายดีไหมครับ”
เป็นเวลานานกว่าพีทจะคุมอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ ยอมรับเลยว่าตกใจมากที่เจออีกคนที่นี่ จากนั้นการรับรู้ทั้งหมดก็ตัดไปเลยรู้แค่ว่าหยุดร้องไห้ไม่ได้ ความรู้สึกมันตีรวนไปหมด ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าจะเก็บเขาเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจปิดล็อคไว้ให้แน่นหนาไม่ให้ได้ออกมาอีกและเดินต่อไปข้างหน้ากับมือที่ยื่นมาหาด้วยความจริงใจ
แต่สุดท้ายแล้ว พีทกลับรู้สึกว่าตัวเองย่ำอยู่ที่เดิม...
“เรื่อย ๆ ครับ พีทล่ะ”
“ดีครับ”
“...”
“...”
“...”
“ที่ขอโทษ พีทยกโทษให้ครับ”
คนฟังยิ้มบาง ภาคินหันไปมองคนข้างกายด้วยสายตาอ่อนโยน นี่อย่างไรล่ะพีทก็ยังเป็นน้องพีทคนเดิม คนที่ไม่ว่าเขาจะทำให้เสียใจแค่ไหนก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคืองกันเลยสักครั้ง บางทีเขาก็อยากให้พีทตบหน้าเขามาแรง ๆ สักที ด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคายสักหนเขาคงจะรู้สึกผิดน้อยกว่าที่เป็นอยู่
“ใจดีตลอดเลยนะเรา”
คนตัวขาวยิ้มเศร้าให้กับคำชม ควรจะโกรธหรือเปล่าพีทไม่แน่ใจ เขารู้เพียงแค่ว่าเขาเป็นคนเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง เหตุการณ์ในครั้งนั้นเขาก็มีส่วนร่วม เป็นคนเดินเข้าไปเองทั้งที่รู้ว่าผลลัพท์ของมันจะออกมาในรูปแบบไหนแต่พีทก็ยังเต็มใจที่จะทำ
อย่างที่หลายคนว่ากันว่า รักครั้งแรกมักจะไม่สมหวัง
พีทรู้ซึ้งดีเลยล่ะ นอกจากจะไม่สมหวังแล้วยังเจ็บจนหาคำอธิบายไม่ได้ แต่ที่แปลกก็คือเขากลับไม่เคยรู้สึกโกรธเคืองคน ๆ นี้แม้แต่น้อย
“ก็ไม่ได้โกรธจริง ๆ นี่ครับ”
“ต่อยพี่สักทีดีไหม พี่คิดมาตลอดเลยนะว่าถ้าเจอกันอีกครั้งพี่อยากจะให้พีทด่าหรือไม่ก็ต่อยพี่แรง ๆ สักทีให้สมกับที่พี่ทำให้เราเสียใจ”
พีทส่ายหัว
“ทำไปแล้วได้อะไรหรือครับ เจ็บมือเปล่า ๆ แล้วพีทก็บอกพี่คินไปแล้วว่าไม่ได้โกรธแค้นอะไรเลยสักนิดทำอย่างกับไม่รู้จักว่าพีทเป็นคนอย่างไร”
คนตัวขาวชะงักปากที่พูดออกไป พีทเม้มปากแน่น ไม่ควรพูดอะไรแบบนี้ออกไปเลยเขาอาจทำให้พี่คินลำบากใจอยู่ก็ได้
“พี่ถึงบอกว่าเรายังเหมือนเดิม”
“ก็ไม่ทั้งหมดหรอกครับ”
พีทตอบเสียงเบา อยากจะพูดถึงคิวออกไปแต่อีกใจหนึ่งกลับกลัวที่จะพูดถึงการมีอยู่ของคิว
“แค่กลับมายิ้มได้ถึงจะไม่ร่าเริงเป็นพีทคนก่อน พี่ก็ดีใจมากแล้ว”
“ไปเห็นที่ไหนมาครับ”
“ก็ที่ยิ้มให้พวกเด็ก ๆ ไงครับ”
พีทร้องอ้อในใจ คนตัวขาวพยักหน้าพลางคิดไปถึงเด็กทั้งสองคนที่เขาเพิ่งประสบพบเจอ เด็ก...ที่เป็นลูกของผู้ชายคนนี้ อีกแล้วความรู้สึกเจ็บหน่วงแบบนี้กลับมาอีกแล้ว
“เด็ก ๆ น่ารักดีนะครับ”
“ครับ ฟรอสเตอร์ที่วิ่งไปเก็บลูกบอลนั่นตัวแสบของบ้านเลย”
ภาคินพูดถึงลูกชายคนเล็กด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่แสนรักใคร่ พีทหันกลับมายิ้มเศร้าให้ตัวเอง ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่เคยได้เป็นที่รักของผู้ชายคนนี้เสียที
“แล้ว...พี่ณิชาสบายดีไหมครับ”
พีทเห็นสายตาวูบไหวของคนข้างกายชัดเจน ภาคินถอนหายใจแล้วเหม่อมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิท
“ณิป่วยครับ”
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
พีทถามด้วยความห่วงใย พอเห็นอีกคนนิ่งเงียบก็รู้สึกว่าตัวเองก้าวล้ำพื้นที่ส่วนตัวของอีกคนมากเกินไป พีทเม้มปากแน่นในใจก็ก่นด่าตัวเองว่าไม่น่าพูดออกไปแบบนั้นเลยและเหมือนว่าคนข้างกายจะรับรู้ได้ว่าเขาคิดอย่างไรอยู่ ภาคินเอื้อมมือใหญ่มาลูบหัวพีทเบา ๆ คนตัวขาวเผลอย่นคอด้วยความตกใจทำให้มือของภาคินชะงัก
“ขอโทษนะ พี่ลืมตัวเห็นเราทำท่าทางแบบนั้น กำลังคิดมากล่ะสิ ไม่ใช่อะไรที่บอกไม่ได้หรอก ถ้าถามว่าหนักไหม....”
พีทมองคนตัวใหญ่ที่แสดงสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาอย่างชัดเจน
“หนักครับ”
ภาคินกระพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตาสูดลมหายใจลึกแล้วค่อย ๆ ผ่อนออกมา ใบหน้าหล่อคมหันมายิ้มบางให้พีทที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างกาย เห็นแล้วอดไม่ได้จึงส่งนิ้วขึ้นไปนวดระหว่างคิ้วอีกคน
“คิดมากทำไมหืม? ตอนนี้ทุกคนก็ทำใจกันไว้แล้วล่ะ ก็พยายามยื้อนะแต่เขาก็คงอยากไปเต็มที่แล้ว”
น้ำเสียงปวดร้าวของภาคินทำให้พีทรู้สึกเจ็บปวดตามอีกคนไปด้วย ทำไมพีทจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้รักอีกคนแค่ไหน
“หนักขนาดนั้นเลยหรือครับ ไม่มีทางรักษาเลยหรือครับ”
ภาคินส่ายหัว
“มะเร็งในสมองมันลามไปมากแล้วครับ ถ้าผ่าตัดโอกาสจะเป็นเจ้าหญิงนิทราก็สูงเหลือเกินและณิเองก็ไม่ต้องการผ่าตัดด้วย”
“ทำไม...”
พีทเผลอถามออกไปเสียงแผ่วเบา ครั้งนี้พีทได้เห็นว่ายิ้มของภาคินมันเศร้ากว่าครั้งไหน ๆ มันเป็นยิ้มที่พีทเข้าใจดีเพราะครั้งหนึ่ง เขาเองก็มีรอยยิ้มแบบนั้น
รอยยิ้มของคนที่ไม่เคยได้เป็นที่รัก
“พี่!!!!”
ภีมรีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเมื่อเห็นเขาเดินกลับมาที่บ้านพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของภาคิน
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม”
“ยังอีกคนเป็นห่วงจนจะบ้าแล้วเนี่ย”
พีทยิ้มหวานเมื่อรับรู้ถึงความห่วงใยของน้องชาย
“ห่วงทำไมไม่ได้ไปรบที่ไหนเสียหน่อย”
“ยังจะพูดดี ๆ”
“ขอโทษด้วยนะที่คุยกับพีทนานไปหน่อย”
ภาคินพูดขึ้นทำให้ภีมนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้อยู่กับพี่ชายตามลำพัง น้องชายตัวใหญ่หันมองอีกคนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่
“คุณทำอะไรพี่ผมอีกหรือเปล่า”
“ภีมเราแค่คุยกันเฉย ๆ ไม่มีอะไร”
“ชิ ใครจะไปรู้ล่ะ”
พีทยิ้มอ่อนใจแล้วหันไปส่งสายตาขอโทษให้ภาคินที่โบกมือเป็นเชิงไม่ถือโทษ
“พี่พีท พี่คิน”
“อ้าวณินมาด้วยหรือ”
พีทหันไปทักร่างสูงโปร่งที่เดินออกมาจากบ้านอีกหลัง ภาณินยกมือไหว้อีกคนก่อนเดินมาหยุดอยู่ข้างภาคินพี่ชายของเจ้าตัว
“พี่ฟรอสบอกว่าพี่คินทำพี่พีทร้องไห้”
คำบอกเล่าของภาณินทำเอาพีทกับภาคินหน้าเหวอ
“พี่ฟรอสบอกว่าพอคุณน้าสุดหล่อเห็นหน้าคุณพ่อคุณน้าสุดหล่อก็ร้องไห้แง ๆ เลยน่าสงสารมาก คุณน้าสุดหล่อต้องกลัวคุณพ่อมากแน่ ๆ เลยเพราะคุณพ่อหน้าดุ๊ดุ”
ภาณินเลียนเสียงหลานเล่าเป็นฉาก ๆ คนฟังหัวเราะเอ็นดูไม่เว้นแม้แต่ภีมที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยยังหัวเราะออกมาเพราะณินจำได้แม่นยำเหลือเกิน ตอนที่เดินไปส่งเด็กทั้งสองคนที่บ้านนั้นเจ้าตัวเล็กก็ทำท่ากอดอกคิดวิเคราะห์เป็นตุเป็นตะว่าเหตุใดคุณน้าสุดหล่อพอเห็นหน้าคุณพ่อของตัวเองถึงร้องไห้ พอเห็นน้าชายของตัวเองก็รีบวิ่งไปฟ้องแล้วก็อย่างที่ภาณินเล่ามาทุกคำ
“ตอนแรกผมก็งงว่าพี่ฟรอสพูดถึงใครจนภีมบอกนั่นแหละว่าเป็นน้องชายของพี่พีท”
“แล้วตอนนี้ตัวยุ่งไปไหนล่ะ”
ภาคินเอ่ยถามถึงลูกชายตัวเอง
“พี่มินพาไปอาบน้ำครับ ณินเป็นห่วงเลยเดินออกมาดู”
“ห่วงอะไร”
ภาคินเลิกคิ้วถาม น้องชายมุ่ยหน้าแล้วเดินมาโอบไหล่พีท
“ห่วงว่าพี่จะรังแกพี่พีทของณินไง”
“ของน้องณิน?”
“ใช่ของณิน”
ไม่ว่าเปล่าภาณินเปลี่ยนจากโอบไหล่เป็นกอดเอวพีทไว้หลวม ๆ แต่ก็ทำได้ไม่นานเมื่อภีมทนดูไม่ได้เดินมาแกะมือปลาหมึกแล้วดึงพี่ชายตัวเองมาไว้ด้านหลัง
“พี่ผมครับผมดูแลเอง”
ณินทำปากยื่นบ่นกระปอดกระแปดว่าแค่นี้ก็หวงแต่ก็ไม่ได้ไปแย่งพีทกลับเพราะนั่นน้องชายของพี่พีท ถ้าเป็นไอ้หมีควายเพื่อนคริษฐ์ล่ะก็ เหอะณินไม่ยอมให้แกะมือไปง่าย ๆ หรอก
“ภีมอย่าเสียมารยาทสิ”
พีทปรามน้องชายเสียงนุ่มแต่ก็โดนสายตาดุ ๆ ของภีมส่งกลับมาคนพี่เลยได้แต่เอาหัวโขกหลังน้องเป็นการต่อต้าน
“ขอโทษแทนณินน้องผมด้วยนะ ณินขอโทษเขาสิ”
“ขอโทษอะไรครับ”
“น้องณิน”
“ชิ ขอโทษก็ได้ พี่พีทยังไม่เห็นว่าอะไรณินสักคำเลย”
ภาณินเอามือล้วงกระเป๋ากล่าวขอโทษอย่างไม่เต็มใจนัก ภาคินส่ายหัวอ่อนใจ ภีมถลึงตาใส่
“พี่ก็ใจดีกับเขาไปทั่ว”
แถมยังหันมาดุพี่ชายตัวเองอีกแน่ะ พีทได้แต่ยิ้มแห้ง
“น้องณินก็เล่นแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้วไม่เป็นอะไรหรอกภีม”
“ถึงบอกไงว่าพี่ใจดีกับเขาไปทั่ว เข้าบ้านเลย ๆ”
ภีมว่าแล้วก็พลิกตัวพี่ชายให้หันหลังเข้าบ้าน พีทขืนตัวไว้เล็กน้อยแล้วหันไปลาสองพี่น้อง
“ไว้เจอกันใหม่นะครับ แล้วเจอกันนะน้องณิน”
“ครับ // ครับผม!”
สองพี่น้องยิ้มโบกมือลาก่อนที่ภีมจะลากพี่ชายตัวเองให้เข้ามาในเขตบ้านแต่ไม่ได้พาเข้าในบ้าน ร่างสูงของน้องชายพาพีทเดินมายังด้านหลังบ้านที่พวกเขาคุยกันเมื่อเย็น
“พี่คุยอะไรกับเขา”
“เรื่องทั่วไปน่ะ”
“เขาไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม”
“ทำอะไรในที่นี้หมายความว่าอะไรล่ะ”
“พี่! ก็รู้ว่าห่วงยังจะมาเล่นลิ้นอีก”
พีทหัวเราะแล้วตบไหล่น้องชายเบา ๆ
“เขาไม่ได้ทำอะไรพี่ เราคุยกันเฉย ๆ จริง ๆ ที่ร้องไห้เพราะตกใจที่เจอน่ะ ก็นะไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี”
“พี่โอเคนะ”
“อื้อ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี เข้าบ้านกัน”
พีทมองตามหลังน้องชายแล้วยิ้มเศร้า มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า มองข้อความของคนที่ส่งมาจากกาญจนบุรีนิ่งงัน แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไว้อย่างเดิม
เขาต้องการเวลาอยู่กับตัวเอง
ต้องการรู้ว่าจริง ๆ แล้ว
ตัวเองต้องการอะไรกันแน่
พีทรู้ว่าเรื่องของเขากับภาคินจบไปนานแล้ว แต่พอได้กลับมาเจอกันวันนี้พีทถึงได้รู้ว่าความรู้สึกที่ตัวเองเก็บไว้ภายในใจนั้นมันยังไม่จางหายไป และถ้าเป็นแบบนั้นอีกคนที่อยู่ข้างเขาตอนนี้ล่ะจะรู้สึกอย่างไร คิวจะเสียใจไหมที่เขายังลังเลแบบนี้
Tbc
Talk. อย่าตกใจเราเข้าใจดีว่าดราม่านั้นทิ้งไว้นานไม่ดี อิอิ กินมาม่ากันยาว ๆ ไปค่า กลางเดือนแล้ว :katai3:
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
ไม่นะเค้าไม่อยากกินมาม่า เด๋วอ้วน อุ้ยเกี่ยวกันไหม
:hao5: :hao5:
-
คิวคงเข้าใจพีทแหละ
ทุกอย่างมีเหตุและผล
ปล.อย่าทำให้คิวร้องไห้ก็พอ
-
แงงงง อ่านไปสงสารคิวไป พีทถ้ายังลังเลอยู่ปล่อยคิวไป อย่าทำให้ครอีกคนต้องใจ :katai1: :katai1:
-
พี่พีทอย่าลังเลได้ไหมคะ เราไม่ต้องการมาม่า สงสารคิวจัง
-
คิดได้เร็วๆนะพีท แต่อย่าให้คิวเสียใจเล้ยยย :hao5:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไรต์ใจร้ายอ่ะนะ.... :m15:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ก็เป็นดราม่าที่สมเหตุสมผลดี
ให้เวลาพีทถามใจตัวเองนะ
คนเราเดินถอยหลังไม่ได้แต่เดินกลับไปยังเส้นทางเดิมได้ อยู่ที่เราจะไปหรือเปล่าก็เท่านั้น
อย่าลืมเลือกความสุขของตัวเองล่ะพี่พีท
ปล.ภีมกับภาณินนี่ยังไงๆนะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad11: :m15:
-
ขอบคุณ :)
-
จะได้รู้อดีตเพิ่มขึ้นไหมนี่
-
-24-
“เย่ ๆ พี่ฟรอส win !!!”
เสียงเด็กเล่นกันดังแว่วมาจากด้านล่างพีทเดินลงมาเห็นเด็ก ๆ สี่คนหัวจุ่มกันอยู่แล้วหลานสาวของเขาก็ร้องดีใจกระโดดโลดเต้นที่เพื่อนใหม่ของตัวเองชนะพี่ชาย ลูก้ากอดอกงอนน้องสาวฝาแฝดตัวเองผิดกับคนที่ชนะนั่งม้วนเขินอยู่ข้าง ๆ
“น้าพีท ๆ ช่วยพี่ก้าด้วย”
เมื่อน้องสาวแปรพักตร์หลานชายคนหล่อของพีทก็รีบวิ่งมาหาตัวช่วยใหม่ พีทย่อตัวรับตัวเล็กเข้าในอ้อมกอด
“เอมไม่รักพี่ก้าแล้ว”
“หืม?ทำไมครับ”
“เอมไม่เชียร์พี่ก้า”
พีทยิ้มเอ็นดูหลานชายคนเก่งหันไปส่งสัญญาณให้เด็กหญิงที่เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกพี่ชายงอนเข้าให้แล้ว เอ็มม่าเดินเข้ามากระตุกชายเสื้อพี่ชายเบา ๆ
“เอ็มม่ารักลูก้าที่สุดเลยนะ”
“จริงหยอ”
“จริงที่ฉุด!”
เด็กหญิงชูมือสุดแขนแล้วพุ่งเข้ากอดพี่ชายที่ยิ้มรับจนแก้มปริ จบเรื่องนี้อย่างแฮปปี้เอนดิ้ง พีทยิ้มมองหลาน ๆ นั่งเล่นกันไปเรื่อย ๆ เห็นพวกผู้ใหญ่นั่งคุยกันอยู่นอกบ้านพีทจึงเลือกที่จะนั่งอยู่กับเด็ก ๆ มากกว่า ไม่รู้สิ...ตอนนี้พีทยังไม่อยากคุยกับใครไม่ว่าจะเป็นพี่คินหรือคิว เมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบรุ่งสาง
ส่งข้อความไปบอกฝันดีคิวสั้น ๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วงแต่ยังเลี่ยงการพูดคุยกันอยู่ ยิ่งเห็นข้อความแสดงความห่วงใยถ้อยคำออดอ้อนของคิวพีทยิ่งรู้สึกผิด ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกลับมายืนที่เดิมอีกครั้ง พีทไม่ได้หวังว่าพี่คินจะกลับมา เขารู้ความจริงข้อนั้นดี
แต่ที่พีทกลัวคือตัวของเขาเอง
ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้อย่างเต็มปากว่าไม่รักอีกฝ่ายแล้วและก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีกว่ารักคิวมากพอที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจหรือยัง พีทไม่ต้องการให้ใครมาเสียใจเพราะเขา แค่โยคนเดียวก็มากพอแล้ว
“คิดอะไรอยู่หน้าเครียดเชียว”
เสียงทุ้มลอยเข้าสู่โสตประสาท พีทเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ที่ทรุดกายนั่งลงข้างเขา คนตัวขาวส่ายหน้าช้า ๆ ริมฝีปากยกยิ้มบาง
“เปล่าครับ”
“ทุกทีสินะ”
“อะไรครับ”
พีทเอ่ยถามด้วยความสงสัย ชายหนุ่มหัวเราะเอื้อมมือมาลูบหัวพีทซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้หนีสัมผัสนั้นแต่อย่างใด
“ยังเป็นคนที่ชอบเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวเหมือนเดิมเลยนะแล้วถ้าพี่เดาไม่ผิดก็คงคิดเรื่องของคนอื่นอยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ เรานะเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองทุกที”
พีทเม้มปากก้มหน้า ภาคินรู้จักตัวเขาดีจนเกินไป
“คุณพ่อแกล้งน้าฉุดหล่ออีกแล้วหยอ”
เสียงเล็กดังขึ้นตรงหน้าพีทและภาคินเงยหน้ามองพร้อมกันลูกชายคนเล็กของภาคินยืนหน้าถมึงทึงมองพีททีมองพ่อตัวเองที อากัปกิริยาเช่นนั้นมันดูน่ารักน่าชังจนพีทคลายอารมณ์หม่นของตัวเองได้มากโข คนตัวขาวยิ้มหวานส่ายหน้าแล้วกวักมือเรียกเด็กตัวเล็กเข้ามาหา
“เดี๋ยวพี่ฟรอสจัดการคุณพ่อให้เองนะฮับ”
พีทรับเด็กตัวน้อยเข้ามาในอ้อมกอด เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งบอกจะดีแปะ ๆ คุณพ่อของตัวเองทั้งจะฟ้องคุณยายและอื่น ๆ อีกมากมายจนคนเป็นพ่อต้องยกมือยอมแพ้
“น้าคุยกับคุณพ่อเฉย ๆ ครับ คุณพ่อไม่ได้แกล้งเลย”
พีทบอกเด็กน้อยเสียงนุ่ม หลานชายคนเล็กของบ้านเกียรติโชตธนันดูเหมือนจะอยากปกป้องคุณน้าสุดหล่อที่เจ้าตัวรู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกเห็นมองคุณพ่อของตัวเองเขม็ง
“คุณพ่อห้ามแกล้งน้าฉุดหล่อของฟรอสเตอร์นะคับ”
“ครับผม”
“แหม ๆ พี่ฟรอสพอมีคนใหม่ก็ลืมอาณินคนนี้ไปเลยนะครับ”
ภาณินเดินทำปากยื่นเข้ามาพร้อมกับภีม ตัวแสบพอได้ยินดังนั้นก็รีบโบกมือปฏิเสธแต่แขนอีกข้างยังคล้องคอพีทอยู่
“ไม่จริง ๆ พี่ฟรอสไม่เคยลืมอาณินเลยน้า”
“หรอ ๆ ๆ ๆ”
“จริงจริ๊ง”
ฟรอสเตอร์พยักหน้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงขึงขังโดยที่ไม่รู้เลยว่าเสียงสูงของเจ้าตัวทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ในห้องหัวเราะชอบใจ
“อาณินไม่ต้องกลัวนะฟายารักอาณินที่สุดในโลก!”
ภาณินยิ้มกว้างเมื่อหลานชายคนโตวิ่งเข้ามากอดคอเขาเพราะเด็กน้อยกลัวว่าคุณอาคนหล่อของตัวเองจะน้อยใจที่น้องชายสนใจผู้มาใหม่มากกว่า
“เนอะ ๆ เรารักกันสองคนก็ได้เนอะพี่ฟา”
เด็กน้อยพยักหน้าเออออกับภาณินพอเจ้าตัวเล็กได้ยินก็เบะปากทำท่าจะร้องไห้
“ไม่เอา ฮึก ต้องรักพี่ฟรอสด้วย แง! คุณพ่อ อาณินไม่รักพี่ฟรอสแล้ว”
เด็กน้อยโผเข้ากอดพ่อของตัวเองร้องไห้โฮ ส่วนคนที่ทำให้หลานคนเล็กร้องไห้ไม่สะทกสะท้านสักนิดแถมยังยิ้มกวนใส่พี่ชายอีกต่างหาก
“มึงนี่เป็นเด็กโข่งหรือไงแกล้งเด็กไปเรื่อย”
ภีมที่เดินเข้ามานั่งข้างพี่ชายตัวเองอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า ก็ดูมันสิหลานร้องไห้น่าสงสารจะตายยังลอยหน้าลอยตาแกล้งอยู่ได้ ภาณินหันมาถลึงตาใส่แล้วหันกลับไปส่งเสียงกวักมือเรียกหลานคนเล็กของตัวเองเข้าไปหา
“ไหนมาหาอาณินหน่อย”
เด็กน้อยปาดน้ำตาป้อยมองหน้าคุณพ่อของตัวเองเพื่อขอความเห็นพอภาคินพยักหน้าให้ก็ผละอ้อมกอดเดินเตาะแตะไปหาอาคนหล่อของตัวเอง
“รักกัน ๆ”
เพียงเท่านั้นเด็กน้อยก็ยิ้มแก้มปริกระโดดกอดคอภาณินแน่น ลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเคยร้องไห้ ลูก้าที่เปลี่ยนไปนั่งตักภีมกับเอมม่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มองเพื่อนใหม่ตาปริบ ๆ ไม่นานเด็ก ๆ ก็กลับไปรวมตัวเล่นกันอีกครั้งโดยมีณินและภีมเป็นแกนนำ
ทั้งสองบ้านร่วมรับประทานอาหารด้วยกันแม่ของเขาดูจะคุยถูกคอกับนายหญิงของบ้านนั้นซึ่งก็คือคุณแม่ของพี่น้องภาคินภาณินนั่นเอง แถมยังพอมารู้ว่าพีทเคยสอนพิเศษณินสมัยมัธยมแล้วแม่ของเขาก็ชักชวนให้อีกบ้านไปเที่ยวด้วยกันโดยไม่ถามความสมัครใจของลูกชายตนเองสักนิด
“ทำหน้าดี ๆ หน่อยภีม”
พีทถองสีข้างน้องชายตัวเองเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของภีมตอนที่แม่บอกว่าชวนบ้านนั้นไปเที่ยวด้วยกัน ภีมฟึดฟัดแล้วหันหน้าหนีไปเล่นกับหลาน พีทหันไปยิ้มแห้งให้ภาคินที่โบกมือไม่ถือสาอยู่ตรงหน้า แล้วทั้งสองบ้านก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตของจังหวัดเพชรบูรณ์อย่างวัดพระธาตุผาซ่อนแก้ว
“ฟรอสเตอร์จะไปกับน้าพีท”
“พี่ก้าก็จะไปกับน้าพีท!”
เด็กสองคนยื้อแขนพีทไว้คนละข้างหลังจากที่ลงรถมาฟรอสเตอร์ก็วิ่งดุ๊ก ๆ มาจับมือพีทไว้ข้างหนึ่งพร้อมกับบอกความต้องการเสร็จสรรพ ส่วนหลานชายคนดีของพีทก็ไม่ยอมน้อยหน้าคว้ามือพีทไว้อีกข้างกล่าวอย่างไม่ยอมแพ้
“โอเคครับถ้าอย่างนั้นเราเดินกันไปด้วยกันสามคนเนอะ”
พีทย่อตัวลงกว่าวกับเด็กน้อยทั้งสองคนอย่างประนีประนอมและดูเหมือนความอ่อนโยนของพีทจะได้ผลเมื่อเด็ก ๆ ต่างก็พยักหน้าเดินแกว่งมือพีทร้องเพลงกันไปคนละข้าง
“คุณพ่อมานี่ ๆ”
ฟรอสเตอร์กวักมือเรียกภาคินให้มาหา เมื่อคนตัวสูงเดินมาเด็กน้อยก็คว้ามืออีกข้างของพ่อตัวเองให้เดินไปด้วยกัน
“เด็ก ๆ หันมาหน่อยครับ”
แม่ของเขาส่งเสียงเรียกเมื่อเขาทั้งสี่หันไปก็พบกับกล้องดิจิตอลเด็ก ๆ ส่งยิ้มชูไม้ชูมือกันยกใหญ่ พีทเองก็ยิ้มให้กล้องเช่นเดียวกับภาคิน
“น่ารักจังเลย เดี๋ยวแม่จะเอาไปลงเฟสบุ๊ค”
พีทเลิกคิ้วแปลกใจ
“แม่เล่นเป็นด้วย?”
“เป็นสิ ป้าสอนแม่เล่นเดี๋ยวแม่จะแอดเฟรนเราไปนะ”
พีทพยักหน้ายิ้มขำ แม่เขาชักจะเฟี้ยวขึ้นทุกวัน
“เหนื่อยไหมครับเด็ก ๆ”
พีทย่อตัวลงไปหาเด็กน้อยทั้งสองที่เงยหน้าส่ายหัวยิ้มแฉ่งตอบอย่างพร้อมเพรียง
“ไม่เหนื่อย~~~~~”
“ให้แต่เด็ก ๆ เราก็กินน้ำด้วยสิ”
“ขอบคุณครับ”
พีทยื่นมือไปรับน้ำที่ภาคินส่งมาให้ คนตัวใหญ่ยิ้มรับถอดหมวกแก็ปของตัวเองออกแล้วสวมลงบนหัวทุยสวยของพีท
“ใส่ไว้เถอะแดดร้อน”
“ไม่เป็นไรครับ”
“อย่าดื้อสิหน้าเราแดงหมดแล้ว เดี๋ยวก็เป็นไข้แดด”
“แต่...”
“ไม่ดื้อกับพี่สักครั้งเถอะ”
พีทชะงัก คำพูดที่จะตอบกลับถูกกลืนลงคอเมื่อประโยคที่ภาคินมักจะพูดกับเขาเมื่อก่อนหลุดออกมาจากปากของอีกคน
ราวกับว่าอีกคนก็ไม่เคยลืม
พีทรีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัวแล้วหันไปสนใจกับสองเด็กน้อยตรงหน้าแทน ฟรอสเตอร์นั้นพร็อฟเต็มทั้งหมวกทั้งแว่นกันแดด เห็นภาพภาณินซ้อนทับในตัวเด็กน้อยขึ้นมาทันที อดยิ้มเอ็นดูออกมาไม่ได้ ส่วนหลานชายของเขาก็น้อยหน้าที่ไหนจัดเต็มด้วยแว่นกันแดดเช่นกันพอเห็นฟรอสเตอร์ใส่หมวกก็วิ่งไปขอของตัวเองจากแม่ทันที
“ถ่ายยูบ ๆ”
“ครับ?”
“ฟรอสเตอร์อยากถ่ายรูปกับน้าพีท...กับคุณพ่อด้วยก็ได้”
เด็กน้อยรีบหันไปบอกพ่อของตัวเองด้วยกลัวอีกฝ่ายจะน้อยใจเหมือนที่อาณินน้อยใจเมื่อเช้า ภาคินหัวเราะให้กับความหัวไวของลูกชายแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา
“มา เดี๋ยวพ่อถ่ายให้ พี่ฟรอสถ่ายรูปกับน้าพีทเถอะ”
“ก็ได้”
ฟรอสเตอร์ยิ้มแฉ่งมือข้างหนึ่งชูสองนิ้วให้กล้องอีกข้างกอดคอพีทไว้แน่น คนตัวขาวยิ้มหวานจนตาหยี ภาคินกดชัตเตอร์ไปได้หลายภาพ พอเสร็จแล้วก็เดินเอามาให้ลูกกับคุณน้าคนโปรดคนใหม่ดู
“คุณพ่อคับ ๆ”
เด็กน้อยกระตุกชายเสื้อผู้เป็นพ่อถี่ ๆ หลังจากดูรูปเสร็จ ภาคินหันมาตอบรับลูกชายตัวน้อย
“ครับลูก”
“โตขึ้นฟรอสเตอร์แต่งงานกับน้าพีทได้ไหม”
คำถามของเด็กน้อยทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองคนหน้าเหวอและหัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน ฟรอสเตอร์รีบเข้าไปกอดอ้อนคุณพ่อของตัวเอง
“นะคับ ๆ พี่ฟรอสชอบน้าพีทม๊ากกกกกก”
“ไหนฟรอสเตอร์บอกพ่อเมื่อคืนว่าชอบน้องเอ็มม่าไงครับ”
เด็กน้อยยิ้มเขินกอดซบกระซิบพ่อของตัวเอง
“แต่ตอนนี้พี่ฟรอสชอบน้าพีทมากกว่านี่นา”
“พูดอย่างนี้น้องเอ็มม่าจะเสียใจน้า เอาไงดีคนหล่อของพ่อ”
อย่าว่าแต่ภาณินที่ชอบแกล้งหลานเลย พ่อเขาเองก็น้อยหน้าที่ไหนแล้วดูสิไอ้อาการขมวดคิ้วเช่นคนคิดไม่ตกนั้นมันน่าเอ็นดูน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ พีทล่ะอยากฟัดแก้มสักทีสองที ทำไมน่ารักขนาดนี้ก็ไม่รู้
“แต่งงานกับทั้งฉองคนเลยได้ไหม”
เพียงเท่านั้นผู้ใหญ่ทั้งสองก็หัวเราะกันเสียงดังจนเด็กน้อยยิ้มเขิน พีทขยับเข้าไปบอกเด็กน้อยเสียงนุ่ม
“น้าพีทเป็นผู้ชาย แต่งงานกับฟรอสเตอร์ไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไม”
เอ่ยถามพร้อมกับเบะปากเตรียมจะร้องไห้ พีทเลยรีบพูดต่อ
“กว่าฟรอสเตอร์จะโตน่าพีทก็แก่แล้วครับ ไม่หล่อแล้วแต่เอ็มม่าจะสวยมาก ๆ เลยนะตอนนั้น”
เด็กน้อยตาวาว
“จริงหยอคับ”
“ครับ เอ็มม่าจะสวยเหมือนเจ้าหญิงเลย”
“โห ถ้าอย่างนั้นพี่ฟรอสจะแต่งงานกับเอ็มม่า! พี่ฟรอสจะเป็นเจ้าชาย”
“เข้าใจหลอกล่อเด็กนะ”
พีทยิ้มรับคนตัวขาวไม่ได้ตอบอะไร ไม่นานลูก้าก็วิ่งกลับมาหาพร้อมกับเอ็มม่าที่เดินแกว่งแขนมากับภีมมีภาณินกับฟายาเดินตามมาด้านหลัง ส่วนพวกผู้ใหญ่นำหน้ากันไปนานแล้ว
เหล่าเด็กน้อยชี้โน่นถามนี่กันไม่หยุดหย่อน บางคำถามพวกผู้ใหญ่ก็จนปัญญาไม่รู้จะตอบเช่นไร จนกระทั่งตะวันบ่ายคล้อย สองครอบครัวร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันเสร็จสิ้นก็ได้เวลาแยกย้าย
“พีทครับ”
พีทหันหลังกลับไปมองต้นเสียง ภาคินเดินยิ้มเข้ามาในห้องน้ำ ร่างสูงใหญ่ชูมือถือตัวเองขึ้นมา
“เอ่อ...พี่จะส่งรูปที่ถ่ายกับเด็ก ๆ ให้น่ะ”
“ครับ”
“พี่ส่งเข้าไลน์พีทได้ไหม”
สิ้นคำถาม คนตัวขาวหยุดนิ่งคล้ายชั่งใจจนกระทั่งใบหน้าหล่อพยักหน้าอนุญาต
“ครับ....พีทใช้เบอร์เดิม”
ภาคินรีบก้มกดโทรศัพท์พร้อมกับยื่นมาด้านหน้าให้อีกคนดู
“อันนี้ไลน์พีทใช่ไหม”
พีทยื่นหน้าเข้าไปดูแล้วพยักหน้ารับ
“ครับ”
“พี่”
เสียงที่สามขัดจังหวะการพูดคุยของคนทั้งคู่ ภีมเดินหน้าเข้มเข้ามาในห้องน้ำ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตัวเองคุยอยู่กับใคร
“มีอะไรหรือเปล่า”
พีทเอ่ยถามน้องชายที่มองคนข้าง ๆ เขาอย่างไม่เป็นมิตรเสียเท่าไหร่
“แม่ให้มาตาม จะไปกันแล้วเดี๋ยวไม่ทันกลับไปจับฉลาก”
พีทพยักหน้าเข้าใจ หันไปก้มหัวให้ภาคินอีกฝ่ายยิ้มตอบรับยังไม่ทันจะได้พูดอะไรน้องชายตัวดีก็ลากเขาออกมาจากห้องน้ำเสียก่อน
“แล้วมาเที่ยวด้วยกันใหม่นะคะ”
แม่เขาเอ่ยกับแม่ของภาคิน อีกฝ่ายตอบรับด้วยประโยคคล้าย ๆ กัน เด็ก ๆ ดูจะไม่ค่อยชอบการจากลายืนมองหน้ากันน้ำตาคลอ โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กฟรอสเตอร์
“ฟรอสเตอร์ยังไม่อยากกลับเลย”
“เอ๋า ถ้าไม่กลับแล้วพี่ฟรอสจะอยู่กับใครล่ะ ที่นี่ไม่มีน้าพีทอยู่แล้วน้า ลูก้ากับเอ็มม่าก็ไม่อยู่”
ภาณินย่อตัวเอ่ยถามหลานชายตัวน้อยที่กำลังจะร้องไห้
“ฟรอสเตอร์จะอยู่กับน้าพีท”
“พี่ฟรอสไม่อยากอยู่กับอาแล้วหรอ”
ภาณินแสร้งทำหน้าเศร้า เด็กน้อยมีสีหน้าลังเล
“ไม่อยากกลับไปหาน้าคริษฐ์กับคุณแม่แล้วหรือครับ”
คราวนี้ภาณินใช้ไม่ตายเอาน้าชายกับคุณแม่สุดที่รักมาอ้างเด็กน้อยจึงยอมเดินไปหาคุณพ่อของเจ้าตัวแต่โดยดี
“แล้วเจอกันนะครับพี่พีท”
ณินลุกขึ้นยืนโบกมือยิ้มตาหยีให้เขา ในทีแรกเด็กหนุ่มจะเดินเข้ามากอดแต่น้องชายของเขารีบแทรกตัวเข้ามาขวางไว้
“ครับ ไว้เจอกัน ลานะครับพี่คิน”
“ครับ สุขสันต์วันปีใหม่นะพีท”
“เช่นกันครับพี่คิน”
“เฮ้อ~~~~~ เหนื่อย”
พวกเขากลับมาถึงที่บ้านในช่วงเย็นเสียงเพลงดังมาจากด้านล่างพวกพี่ป้าน้าอาจัดเตรียมงานฉลองปีใหม่เล็ก ๆ อย่างการจับฉลากให้กับพวกเด็ก ๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรให้พีทกับภีมทำทั้งสองคนจึงขึ้นมาพักบนห้อง พอเห็นเตียงปั๊บน้องชายของเขาก็ถลาลงนอน
“เหนื่อยอะไร ขับก็ไม่ได้ขับ”
พีทนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ น้องชายอดบ่นไม่ได้ เหนื่อยตรงไหนเห็นนั่งอยู่เฉย ๆ
“นั่งเฉย ๆ ก็เหนื่อยได้น่า”
“เชื่อเขาเลยจริง ๆ”
“เออนี่พี่”
“มีอะไร”
“รู้ตัวไหมว่ายังมีเยื่อใยกับเขาอยู่”
พีทนิ่วหน้าเมื่อได้ยินคำถามของน้องชาย คนตัวขาวหันไปมองภีมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม อีกฝ่ายพลิกตัวนอนหงายสอดประสานมือกับท้ายทอยมองหน้าพี่ชายแล้วถอนหายใจ
“ไม่รู้ตัวจริง ๆ ด้วยสินะ”
“หมายความว่าไง”
“สายตาของพี่น่ะ เฮ้อ~ รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่”
พีทนิ่งไป เขาไม่ได้ตอบคำถามของน้อยชายหรือแม้กระทั่งตอบคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจของตัวเอง บางคนที่เขาหลงลืมไปตลอดทั้งวันเมื่อได้ใช้เวลาอยู่กับอีกคน
ใครบางคนที่เพียรส่งข้อความมาหาเขาแม้จะไม่ได้รับการตอบกลับเลยตั้งแต่เช้า
ใครคนนั้นที่เขาคิดจะเดินหน้าไปด้วยกันแต่กลับต้องหยุดคิดเพราะการกลับเข้ามาของใครอีกคนที่เขาไม่สามารถลืมได้
คิว...พีทขอโทษ
tbc
talk. สงสารหน่องคิว ปากหนั่มตาาาาาาาา :o12:
-
สงสารคิวอะ คือคิวรักพีท แล้วทำไมพีททำงี้ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:m15:
คนไมีดีจะเก็บไว้ทำไม เครียเพื่อนที่ให้คนที่ดีกว่า ดีกว่านะ
-
:pig4:
-
ความรักมักไม่เข้าใครออกใคร คิว แพ้ก็ทำใจไป มาทีหลัง แถมเด็กกว่า แถม คนเก่า เขารักกว่า
-
สงสารคิว ถ้าพีทยังรักคนเก่าอยู่จริงๆก็ปล่อยคิวไปเถอะ
-
:pig4: :pig4:
-
เข้าใจนะว่ารัก. แต่พีทโง่มาก. เขามีเมียเขาไม่รักเรา. ยังโง่รักเขา. ไม่รักตัวเอง. คนดีๆแบบคิวไม่ควรเจอคนโง่จมปลักกับรักเก่าแบบพีทเลย
-
เฮ้อพีท ทั้งที่เปิดใจกับคิวไปตั้งขนาดนั้นแล้ว พอมาเจอคนเก่าหน่อยก็เขวแบบนี้นี่เหมือนยังไม่ลืมเลยนะ แล้วจะไปตั้งต้นกับคนใหม่ได้ยังไง ดีแต่จะทำให้เจ็บทั้งคู่
-
ไม่รู้จะออกความเห็นยังไงดี
เรื่องความรักมันก็ไม่เข้าใครออกใครอ่ะนะ
ถึงพีทจะดูโง่ที่ยังรักดักดานกับคนเก่า
แต่ถ้าพีทมีความสุขจริงๆเราก็โอเคนะ
สำคัญคือถ้าแค่หลงวูบ
แล้วคนข้างตัวในตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
วันนั้นจะรู้สึกยังไงนะ
ปล.ถ้าเรารักใคร เรามักไม่ยอมให้เขาเจ็บปวด จริงไหม :)
-
คิวววววววววววว
คิดถึงคิว
เรางอนพีท เราไม่อยากให้พีทหวั่นไหวกับแฟนเก่า
ให้ตายเถอะ ...ความรัก
-
ถ้าพี่พีทยังตัดใจไม่ได้ก็ปล่อยคิวไปเถอะค่ะ สงสารเด็ก :sad4:
-
ปวดใจหนึบๆ สงสารคิว พี่พีทใจ่ร้าย..ยยยยยยย :o12:
-
คนที่ไม่ชัดเจนไม่สมควรมีความสุขเลยจริงๆ สงสารคิวสุดหัวใจ
-
จะคอยติดตามนะคะ
-
ขอบคุณ :)
-
หนายยยย...หัวขึ้นว่าอัพวันนี้แล้วอยู่หนายยย
:ling1: :ling1: :z3: :z3:
-
-25-
พีทแปลกไป นั่นคือสิ่งที่คิวสัมผัสได้หลังจากคนตัวขาวกลับมาจากบ้านหลังปีใหม่ คนตัวขาวของเขาดูเงียบนิ่งไป หลายครั้งที่คิวต้องสะกิดเรียกเพราะพีทเอาแต่เหม่อลอย พีทก็มักจะยิ้มและขอโทษกลับมาเสมอ
บางสิ่งบางอย่างกำลังร้องเตือนอยู่ภายในใจ เพียงแต่คิวไม่อยากจะคิดมากไป พีทติดโทรศัพท์มากขึ้นและไม่ยอมปล่อยโทรศัพท์ให้ห่างตัวเลย คิวคิดว่าอาจจะมีบางเรื่องที่พีทยังไม่สามารถบอกเขาได้ในตอนนี้จึงไม่ร้องถาม
วันนี้ก็เช่นกันพีทก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์หน้าตาเคร่งเครียดจนคิวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับหน้าเครียดเชียว”
ถ้าคิวสังเกตสักนิดเขาจะสามารถมองเห็นอาการกระตุกเกร็งจากพีทแต่ไม่ใช่กับตอนนี้ที่สายตาคู่คมจ้องไปยังท้องถนนด้านหน้า
“เปล่าครับไม่ใช่เรื่องของพีทหรอก เรื่องของคนรู้จักน่ะ”
“เรื่องใหญ่หรือครับ ผมเห็นพีทดูเครียด ๆ มาหลายวันแล้ว”
คิวเก็บคำถามอื่นไว้ในใจเพราะไม่อยากเพิ่มเรื่องให้คนตัวขาวข้างกาย ช่วงนี้พีทกินน้อยผิดปกติบางครั้งก็ทำหน้าอมทุกข์อยู่ตลอดเวลาแต่พอคนตัวขาวเห็นเขาก็จะส่งยิ้มมาให้เสมอ
อยากดึงมากอดใจแทบขาดแล้วบอกพีทว่า อย่ายิ้มทั้งที่นัยน์ตาร้องไห้ แต่คิวก็ไม่กล้าเพราะเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นล้อมรอบตัวพีทเอาไว้
ในเมื่อพีทไม่อยากบอกคิวก็จะไม่ถาม
“ครับ”
พีทตอบเพียงเท่านั้นแล้วเงียบไป มือขาวกุมโทรศัพท์ไว้แน่นแล้วมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
“อย่าคิดมากนะครับ”
คิวบังคับพวงมาลัยด้วยมือเดียวอีกมือจับมือขาวเอามาวางบนตักตัวเองแล้วบีบเบา ๆ
“ขอโทษนะครับที่ทำให้คิวเป็นห่วง”
เด็กหมีส่ายหน้าคลึงข้อนิ้วของอีกคนเล่น
“ขอโทษทำไมครับไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษเลย”
“ก็ทำให้คิวเป็นห่วงนี่ครับ”
“ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้วดีกว่า อาทิตย์หน้าผมแข่งแล้วนะครับ”
คิวเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นพีทมีท่าทีไม่สบายใจที่จะพูด ตาคมมองเส้นทางมือสอดประสานมืออีกคนตลอดเส้นทางมีเพียงเสียงเพลงแทนความเงียบเท่านั้น
“ถ้าวันไหนว่างพีทจะไปดูนะครับ”
พีทพูดออกมาในที่สุด คนฟังยิ้มกว้างดึงคนตัวขาวเข้ามากอดแล้วโยกเบา ๆ โชคดีที่ในลิฟท์มีแค่เขาสองคน
“ขอบคุณครับ”
“ฝันดีนะครับคิว”
“ฝันดีครับพีท”
คิวยืนส่งคนตัวขาวเข้าห้อง ชายหนุ่มยิ้มกว้างโบกมือลาแต่เมื่อแผ่นหลังบางหายไปพร้อมกับประตูที่ปิดลง รอยยิ้มก็พลันหายไปโดยทันที คิวไม่รู้ว่าพีทเป็นอะไรแต่ความรู้สึกของตัวเองตอนนี้คือทั้งห่วงและกลัว
ห่วงว่าอีกคนจะมีปัญหาชีวิตหรืออะไรก็แล้วแต่ที่พีทยังไม่ยอมพูดออกมา
และกลัว...คิวอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ได้เขารู้แค่ว่านัยน์ตาของพีทมันไม่สดใสเหมือนเดิม เวลามองเข้าไปในตาของพีทคิวรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่พีทปิดกั้นเอาไว้ไม่อยากให้เขารับรู้
Rrrr Rrrrr
“ว่าไง”
คิวทิ้งตัวนอนยาวบนโซฟารับสายจิมมี่ที่โทรเข้ามา
‘ดริ๊งค์ไหมเพื่อน’
“เนื่องในโอกาสอะไร”
‘เนื่องในโอกาสอยากแดก จริง ๆ พวกไอ้คิงกับไอ้ซานชวน พวกมันทะเลาะกับคริษฐ์กับซันนิดหน่อยว่ะ’
คิวเลิกคิ้ว สี่คนนั้นเนี่ยนะทะเลาะกัน
“เรื่องอะไร”
‘เรื่องแฟนซัน’
คราวนี้คิวขมวดคิ้วงงหนักเข้าไปอีก ซันมันไปมีแฟนตั้งแต่ตอนไหน
“ใครไปบ้าง”
‘กู เอ็ม เพชร คิง ซาน’
“อือเดี๋ยวกูไปด้วย ที่ไหน?”
‘Heaven สามทุ่มนะ’
“เคเจอกัน”
รถคันสวยของคิวจอดลงหน้าผับในเวลาสามทุ่มพอดิบพอดี ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนปลดกระดุมสองเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างกับกางเกงยีนส์ขาเดฟผมเซ็ตให้พอเป็นทรงเดินลงจากรถตรวจบัตรเข้ามาด้านใน ตาคมมองผ่านสายตาเชิญชวนทั้งหลายที่ส่งมาให้มองหาโต๊ะที่เพื่อน ๆ นั่งอยู่จนในที่สุดก็เจอ
“ไง”
คิวแปะมือกับจิมมี่ เอ็ม คิงและซานส่วนเพชรร่างสูงขยี้หัวอีกคนแทน เลยถูกคนตัวเล็กมองค้อนให้หนึ่งทีแล้วมันก็หันไปง๊องแง๊งกับเอ็ม
“ไม่คิดว่ามึงจะมานะเนี่ย เห็นช่วงนี้ติดแฟน”
ซานเอ่ยถาม คนถูกกล่าวหาว่าติดแฟนยิ้มมุมปากนิด ๆ แล้วรับแก้วเหล้าจากจิมมี่ขึ้นมาจิบ
“แล้วพวกมึงทะเลาะอะไรกัน”
คิวไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนเป็นถามกลับ สองคนที่ถูกถามคนหนึ่งตีหน้านิ่งยักไหล่ส่วนอีกคนหน้านิ่วเบ้ปาก
“เหอะ ก็จะอะไรอีกล่ะสองคนมันรวมหัวหลอกพวกกู ต้มพวกกูซะเปื่อยแม่งเอ๊ย”
ซานระบายออกมาอย่างหัวเสีย กระดกเหล้าจนหมดแก้ววางเสียงดังปังจนคิงที่นั่งอยู่เฉย ๆ ผลักหัวให้เพื่อนดึงสติตัวเอง
“สองคนนั้นทำอะไร”
เพชรเอ่ยถาม ซานกำลังจะอ้าปากพูดแต่คิงปิดปากไว้ก่อนด้วยเกรงว่าอีกคนจะใส่อารมณ์ในการเล่าจนเกินไป ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะตอบเอง
“จริง ๆ มันก็ไม่ได้หลอกพวกกูหรอกแต่พวกกูเข้าใจผิดกันไปเอง”
“เรื่อง?”
“แฟนซัน”
“อ่อบีสท์ถาปัตย์ฯอ่ะนะ”
เอ็มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ มือก็หยิบเฟรนซ์ฟรายส่งเข้าปากเพชรไปด้วย คิวเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อยกับบรรยากาศรอบตัวเพื่อนทั้งสองคน มองไปทางจิมมี่มันก็มีท่าทีสงสัยไม่แพ้กัน สงสัยต้องซักกันยาว แต่ตอนนี้กลับเข้าเรื่องซันก่อน
“เออมันปิดกูสองคนทำให้พวกกูเข้าใจผิดว่าแฟนมันคืออีกคน! แม่งเอ๊ยเพื่อนกันป่าววะ”
ซานดูจะหัวเสียมากกระแทกหลังกับโซฟาอย่างแรก คิงเองก็ยังหน้านิ่งเช่นเดิม เพชรยิ้มแหยมันคงไม่เคยเห็นคนอารมณ์ดี ๆ แบบซานเป็นอย่างนี้จนจิมมี่เอ่ยออกมา
“ถามเหตุผลหรือยัง”
ซานกับคิงพยักหน้าพร้อมกัน
“มันบอกว่าถ้าบอกความจริงพวกกูจะต่อต้านเพราะพวกกูดูไม่ชอบไอ้บีสท์”
“แล้วมันจริงไหม”
จิมมี่ถามต่อ คิงนิ่ง ซานเองก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะสุดท้ายก็พยักหน้าออกมา
“เออกูยอมรับ กูไม่ชอบมัน อันธพาลชิบหายมึงต้องเห็นครั้งนั้นที่มันบุกไปต่อยพี่อินที่คณะ กูก็ควายไงเห็นซันมันดูเป็นห่วงแต่กูก็ไม่คิดอะไรเพราะเห็นว่าไอ้ยูวิ่งตามมาเลยคิดว่ามันคงสนิทกับเพื่อนแฟนมัน”
“แล้วมึงได้ถามเหตุผลที่มีเรื่องกันไหม”
คราวนี้ซานเงียบแล้วส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ
“แต่มันก็ไม่ควรหลอกพวกกูนะ”
“มันคงไม่อยากให้พวกมึงไม่สบายใจ”
คิวช่วยพูดเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนเย็นลง
“แล้วตอนนี้กูสบายใจนักนี่”
ซานพูดประชดแล้วยกดื่มจนหมดแล้ว จิมมี่พยักเพยิดให้คิวเป็นคนพูดส่วนตัวเองชงเหล้าให้เพื่อน
“แล้วมึงไม่เชื่อใจเพื่อนตัวเองหรือวะ คริษฐ์ก็รู้ไม่ใช่หรือไงถ้าขนาดหมอนั่นยอมปล่อยผ่านกูว่าบีสท์มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก เราแค่ฟังในสิ่งที่คนอื่นเขาบอกมาว่ามันไม่ดีลองเปิดใจดูสิแล้วมึงจะรู้ว่าทำไมเพื่อนมึงถึงเลือกคนนี้”
ทั้งสองคนเงียบฟังส่วนพวกเพื่อนเขาส่งสายตาชื่นชมมาให้ คิวได้แต่ยิ้มน้อย ๆ แล้วส่ายหัว เขามันก็เก่งแต่เรื่องคนอื่นนั่นแหละ พอเป็นเรื่องตัวเองกลับคิดไม่ออกหาทางไปไม่ได้
“ลองทิ้งอคติแล้วมองมันใหม่ดู กูว่าเดี๋ยวนี้ซันมันดูเป็นคนขึ้นนะ ไงดีวะเมื่อก่อนมันเหมือนตุ๊กตาอ่ะไร้ความรู้สึกไร้หัวใจแต่ช่วงหลัง ๆ มานี้กูเห็นมันยิ้มบ่อยขึ้นสีหน้ามันดูมีชีวิตชีวามากขึ้นนะ ถ้าพวกกูสังเกตเห็นมึงสองคนก็น่าจะเห็นเหมือนกัน”
เอ็มที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วยสองคนนั้นนิ่งอยู่นานสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“อือไว้จะลองทำดู”
“ต้องงี้ดิวะ มา ๆ ชนเว้ยชน จบไปหนึ่งเรื่องเอ่าชนนนนน”
คิวยิ้มมุมปากเมื่อเพื่อนตัวเล็กเรียกบรรยากาศกลับมาให้ครึกครื้นอีกครั้ง เขากับจิมมี่มองกันอย่างรู้ทันเมื่อได้จังหวะที่ซานไปเข้าห้องน้ำคิงไปรับโทรศัพท์ก็ได้เวลาซักฟอกเสียที
“มีอะไรจะบอกกูกับคิวไหม”
จิมมี่เอ่ยผ่ากลางปล้อง เพชรที่กำลังจะเอาป๊อปคอร์นเข้าปากหยุดชะงักจนเศษป๊อปคอร์นหล่นลงบนตัก เอ็มเห็นก็ได้แต่ยิ้มส่ายหัวแล้วช่วยคนตัวเล็กเก็บแล้ววางแขนโอบไหล่เพชรไว้
“มี กูสองคนคบกันแล้ว”
“คบกันได้ซักทีนะพวกห่า”
“ยินดีด้วย”
จิมมี่ว่าแล้วก็ขว้างเศษป๊อบคอร์นไปทางเพื่อนทั้งสอง คิวหัวเราะแล้วกล่าวยินดี เอ็มยิ้มรับมีเพียงแต่เพชรเท่านั้นที่อ้าปากหวออึ้งอยู่
“ทำไม....พวกมึงดูไม่ตกใจเลยวะ”
“ตกใจทำไม มึงสองคนควรจะคบกันตั้งนานแล้วป่ะ มีแต่มึงที่โง่ไม่รู้อยู่คนเดียว”
“ฮะ??? มึงรู้มานานแล้วหรือจิม”
เพชรเลือกที่จะถามจิมมี่เพราะคิวนั้นรู้เรื่องอยู่แล้ว พ่อหนุ่มลูกครึ่งกลอกตาแล้วถอนหายใจ
“เขาดูออกกันหมดยกเว้นมึงคนเดียวแหละเตี้ย วู้ว”
จิมมี่โน้มตัวไปผลักหัวเพื่อนตัวเล็ก เพชรมองค้อนแล้วหันไปหาแฟนตัวเอง พอเอ็มพยักหน้าคนตัวเล็กก็หน้างอทันที
“อะไรวะ มีกูไม่รู้อยู่คนเดียว”
“ตอนนี้ก็รู้แล้วไงคิดอะไรมากหืม”
คิวกับจิมมี่ตาโตเมื่อได้ยินเอ็มพูดกับเพชรด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มออดอ้อน จิมมี่ขยับตัวมาชิดคิวป้องปากกระซิบเพื่อนหุ่นหมี
“บีหนึ่งเป็นเหมือนกูป่ะวะ กูจั๊กจี้หัวใจชอบกล”
คิวหัวเราะในลำคอพยักหน้าเห็นด้วย ไม่นานทั้งสองคนที่หายไปก็เดินกลับมาและวงเหล้าก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง คิวสังเกตหลายครั้งแล้วว่าเอ็มมองมาทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็เงียบ จนได้จังหวะที่มันลุกไปเข้าห้องน้ำคิวถึงตามไปด้วย
“มีอะไรจะคุยกับกูป่าววะ”
“ไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”
เอ็มบอกแล้วเดินนำคิวออกมาบริเวณที่สูบบุหรี่เลือกที่ห่างจากคนอื่นนิดหน่อยพอเป็นส่วนตัว ร่างโปร่งของเอ็มยืนพิงไม้ระแนงสองมือล้วงกระเป๋ามองเพื่อนตัวสูงอยู่สักครู่แล้วเอ่ยถามออกมา
“ช่วงนี้มึงกับพี่พีทเป็นไงบ้างวะ”
พอได้ยินเพื่อนสนิทเอ่ยถามถึงความสัมพันธ์ของเขากับอีกคน คิวก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า กับเพื่อนเขาไม่มีอะไรต้องปิดบัง
“ไม่รู้ว่ะตั้งแต่กลับจากบ้านพีทก็แปลกไป ดูเหม่อลอย เศร้าบางครั้งก็ทำหน้าเคร่งเครียดแล้วก็ติดโทรศัพท์มากขึ้น”
“มึงได้ถามเขาหรือเปล่าว่าเป็นอะไร”
คิวส่ายหน้า
“เหมือนพีทจะไม่อยากบอก กูเลยไม่กล้าถาม”
“คิดไว้หรือเปล่าว่าจะเป็นเรื่องอะไร”
คิวส่ายหน้าอีกครั้ง
“ไม่รู้เลยกูเดาใจพีทไม่ได้ ไม่รู้สิมึง บางครั้งกูก็คิดว่าเข้าใกล้เขาได้มากแล้วแต่ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนถูกแรงที่มองไม่เห็นผลักออกมาเลยว่ะ”
“พี่เขาเคยมีแฟนมาก่อนป่ะ”
“รู้สึกจะเคยแต่พีทไม่เคยพูดถึงเลย”
“....”
“มึงมีอะไรป่าววะเอ็ม”
คิวถามด้วยความสงสัยเพราะเพื่อนซักถามเขามากจนผิดวิสัย ยิ่งได้เห็นหน้าตาเคร่งเครียดของเอ็มแล้วคิวยิ่งแปลกใจ ร่างสูงโปร่งหยิบมือถือขึ้นมากดปลดล็อคเข้าแกลลอรี่กดภาพ ๆ หนึ่งยื่นไปให้คิว เขารับโทรศัพท์มาดูด้วยความสงสัยและชะงักไป
ในภาพนั้นคือพีทที่นั่งยองป้อนน้ำเด็กคนนึงอยู่แต่ที่สะดุดตาคิวคือร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้กันและคน ๆ นั้นสวมหมวกลงบนศีรษะของพีท คิวขมวดคิ้วเงยหน้ามองเพื่อน
“เขาอาจจะเป็นญาติกัน”
เอ็มถอนหายใจรับโทรศัพท์คืน
“ตอนแรกกูก็คิดแบบนั้น แต่มึงไม่คิดว่าผู้ชายหน้าตาคุ้นบ้างหรือวะ กูพยายามคิดว่าเขาเป็นญาติกันจนกระทั่งกูเจอณินกับพี่มิน”
คิวขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่ เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เอ็มต้องการบอก
“ณินเรียกผู้ชายคนนั่นว่า พี่คิน ทีนี้มึงรู้ยังว่าหน้าผู้ชายคนนี้คล้ายใคร”
“ภาณิน...”
“ใช่ เขาเป็นพี่ชายของณินแต่ที่กูไม่เข้าใจคือทำไมเขาถึงดูสนิทกับพี่พีทขนาดนั้น”
คิวรู้สึกลำคอแห้งผาก สมองเริ่มเชื่อมโยงในสิ่งที่รู้มา ตอนที่คิวพาพีทมาที่มหาลัยครั้งแรก พีทเจอกับณินและคริษฐ์พวกเขาสนิทกันมาก่อนและดูเหมือนจะมีความลับที่รู้กันอยู่แค่นั้น พีทบอกว่าเคยสอนพิเศษสองคนนั้นแต่คิวไม่เคยรู้ว่าพีทจะสนิทกับคนบ้านนั้นทุกคน
มีความจำเป็นด้วยหรือที่ครูสอนพิเศษจะต้องสนิทกับบ้านลูกศิษย์ขนาดนั้น
“กูไม่อยากทำให้มึงคิดมากนะคิว แต่ช่วงนี้มึงเองก็ดูเครียดเหมือนกันและถ้าให้เดาสาเหตุก็คงเป็นเรื่องพี่พีท”
คิวทิ้งตัวพิงไม้ระแนงข้างร้าน ใบหน้าคมหลับตาเงยหน้าขึ้นฟ้าริมฝีปากเม้มแน่นแล้วค่อย ๆ คลายออก
“อันนี้มึงเจอพีทที่ไหน”
“วัดพระธาตุผาซ่อนแก้ว ที่กูบอกไงว่าบ้านกูจะไปเที่ยวเขาค้อกัน”
คิวพยักหน้าเบา ๆ ก้มหน้าลงมองเท้าตัวเอง ตอนนี้เขาสับสนไปหมดแล้ว
“มึงเห็นอะไรอีก บอกกูมาให้หมดเลย...ได้ไหมวะ”
“ที่กูถามมึงเพราะกูก็คาใจเหมือนกัน ที่กูเห็นคือพฤติกรรมสองคนเขาแปลก ๆ มันเหมือนคนที่รู้จักกันมานานแต่บางครั้งพี่พีทก็ดูเกร็งอย่างตอนที่ผู้ชายคนนั้นใส่หมวกให้กูไม่ได้ยินหรอกนะว่าเขาคุยอะไรกันแต่สีหน้าพี่พีทดูเศร้าไปว่ะ”
ยิ่งได้ฟังเพื่อนพูด คิวยิ่งรู้สึกกลัว ความรู้สึกบางอย่างกำลังร้องเตือนเขาว่าการปรากฏตัวของผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา คิวยังไม่ปักใจเชื่อว่าคน ๆ นี้เป็นสาเหตุให้พีทเปลี่ยนไปหรือเปล่าอาจจะเป็นปัญหาทางบ้านเรื่องงานหรือเรื่องเพื่อนก็เป็นได้
แต่ทำไมนะ หัวเขาถึงสลัดภาพผู้ชายคนนั้นสวมหมวกให้พีทไม่ได้อยู่ดีหรือที่สลัดออกไปไม่ได้เป็นสายตาของพีทที่มองผู้ชายคนนั้นกันแน่
“คิวมึงไหวป่าววะ”
เอ็มบีบไหล่เพื่อนเบา ๆ เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง คิวเงยหน้าขึ้นมาสบตาเพื่อนแล้วยิ้มบาง
“กูยังไหว ตราบใดที่พีทยังไม่พูดออกมากูก็จะถือว่าไม่มีอะไรแล้วอีกอย่างพวกเราก็ยังไม่รู้ด้วยว่าพีทรู้จักผู้ชายคนนั้นแบบไหน”
“อืมก็ถูกของมึง เอาเถอะเพื่อนทำใจให้สบายไปกินเหล้ากันดีกว่า”
ว่าแล้วเอ็มก็เขย่งกอดคอเพื่อน คิวเห็นแล้วก็สงสารเลยปัดมือคนเตี้ยกว่าทิ้งแล้วเป็นฝ่ายกอดคอมันเอง เอ็มมันก็ไม่ได้เตี้ยอะไรมากหรอกตัวคิวต่างหากที่สูงเกินไป ทั้งสองคนเดินกลับมาที่โต๊ะเห็นพวกเพื่อนที่นั่งอยู่ต่างก็มองไปบนเวทีด้วยความสนใจ คิวกับเอ็มเลยมองตามเห็นพวกนักดนตรีกำลังเซ็ตเครื่องดนตรีกันอยู่ ก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกแต่ทำไมเพื่อน ๆ เขาดูสนใจกันจัง
“มองอะไรกันวะ รู้จักหรือสนใจใคร”
เอ็มหย่อนตูดนั่งลงข้างเพชรเอ่ยถามแฟนตัวเองทันที คนตัวเล็กหันมายักคิ้วกวนแล้วยิ้มตาหยีส่ายหน้าแล้วบุ้ยปากไปยังสองหนุ่มคิงซาน
“คนรู้จัก?”
ซานละสายตาจากเวทีกลับมาในวงเพื่อนร่างสูงโปร่งพยักหน้าแล้วบุ้ยปากไปยังคนที่กำลังถือเบสคุยกับเพื่อนในวงอยู่ ชายคนนั้นผิวขาวรอยสักเต็มตัวสวมเสื้อกล้ามสีดำตัดกับสีผิวของตัวเอง น่าจะเป็นคอนเซ็ปต์ของวงนี้เพราะคิวเห็นว่าทุกคนสวมเสื้อกล้ามสีดำกันทั้งนั้นทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
“ใครวะ”
เอ็มเอ่ยถามเพราะไม่คุ้นหน้าพวกที่อยู่บนเวทีกันเลยสักคน เอ๊ะ...หรือมีนะ
“เพื่อนไอ้บีสท์”
“อ้อ”
“แต่หล่อเนอะ โคตรเท่ดูแบดบอยมาก”
เพชรดูกระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันทีเลยโดนแฟนมันปิดตาแล้วกดหัวมันซุกอก ไอ้ตัวเล็กก็ทำเป็นร้องโวยวายไปอย่างนั้นแต่คิวเห็นว่าใบหน้ามันเปื้อนยิ้มแถมสองแขนก็ยังกอดเอวแฟนมันไว้แน่น
“แต่ผู้หญิงคนนั้นน่ารักว่ะ”
ซานเปรยออกมา จิมมี่ยังมองผู้หญิงคนนั้นอยู่ไม่ละสายตาไปไหนคิ้วขมวดจนจะเป็นปมอยู่แล้ว
“กูว่าหน้าคุ้น ๆ”
เพชรหรี่ตามองผู้หญิงที่น่าจะเป็นนักร้องนำของวง คนตัวเล็กตาโตแล้วทุบโต๊ะเบา ๆ
“คนนั้นไง ๆ ที่เราเจอที่ซุปเปอร์มาเก็ตกับซันคนที่น่ารัก ๆ แต่ใส่แว่นอ่ะ โหยวันนี้พอไม่ใส่แว่นโคตรน่ารักคูณสองเลย”
“แตงกวา”
“ห๊ะ // ฮะ”
เกิดเสียงอุทานรอบโต๊ะ ทุกคนหันไปมองจิมมี่ที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมา
“มึงว่าอะไรนะจิม”
จิมมี่ละสายตากลับมายกแก้วเหล้าขึ้นจิบแล้วบุ้ยปากไปยังเวที
“ผู้หญิงคนนั้นไง ชื่อแตงกวา”
“แล้วพวกมึงไปรู้จักเขาได้ไง แล้วยังบอกว่าเจออยู่กับซันอีก”
คิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพชรเลยเป็นคนตอบคำถามนี้เพราะตอนนั้นตัวเองทนความอยากรู้ไม่ไหวจึงเดินไปเข้าไปหาซัน
“จริง ๆ ก็ไม่ได้อยู่กันสองคนนะมีบีสท์กับแพรวด้วยแล้วก็เพื่อนพวกนั้นรวมผู้หญิงบนเวทีด้วยก็อีกสาม”
“มึงไปเจอมาเมื่อไหร่”
“เมื่อก่อนปีใหม่นี่เองเนอะ ๆ”
ท้ายประโยคเพชรหันมาขอคำยืนยันจากเพื่อน ๆ ตัวเองซึ่งทุกคนก็พยักหน้า ซานกอดอกหน้ามุ่ย
“แล้วไม่คิดจะบอกพวกกูเลยนะ”
เพชรยิ้มแห้งเกาหัวยกมือไหว้ขอโทษขอโพย
“ขอโทษทีมึงคือกูลืม แหะ ๆ”
ซานพยักหน้าเออออ คนตัวสูงยิ้มเหมือนไม่ได้โกรธเคืองอะไรจริงจังไม่นานวงดนตรีก็เริ่มบรรเลงเพลง ยอมรับจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่ชื่อแตงกวาร้องได้ดีมากน้ำเสียงมีเสน่ห์น่าฟังดนตรีก็เล่นมันจนพวกนี้พากันออกไปเต้นหน้าเวทีเหลือแค่คิว จิมมี่และคิงเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“และแล้วก็มาถึงเพลงสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ เพลงนี้อยากร้องเพราะความชอบส่วนตัวล้วน ๆ ฮ่า ๆ มันส์กันไปเยอะแล้วมาคูลดาวน์กันหน่อยนะคะ ลากันไปด้วยเพลง พันหมื่นเหตุผล ค่ะ”
จบเสียงนักร้องเหล่านักท่องราตรีก็กรีดร้องออกมาเสียงดังเซ็งแซ่ เพลงนี้ดูจะถูกใจใครหลายคนเข้าอย่างจัง เมื่อดนตรีเริ่มและถึงท่อนร้องทุกคนร้องตามกันเสียงดัง โดยเฉพาะโต๊ะหญิงสาวเยื้องโต๊ะคิวไปที่ดูท่าจะเพิ่งอกหักมาเริ่มร้องให้ตั้งแต่ต้นเพลง
เธอบอกให้ฉัน ไปเจอคนที่ดี
ไปมีชีวิต ที่หวังที่เพียบพร้อมกว่า
เธอให้เหตุผล เราไม่เหมาะสมกัน
ควรจะจบรักครั้งนี้ไปซะที
คิวจิบเหล้าไปด้วยปล่อยใจไปกับเสียงเพลงไปด้วย จู่ ๆ จิมมี่ก็สะกิดขาเขาหน้าตาเคร่งเครียด
“มีอะไรหรือเปล่า”
ไม่อยากเหนื่อยใจ เอาแต่ทำร้ายกัน
พยายามฝืน ยิ่งเหมือนไร้หนทาง
แต่ต่อให้ฉันไม่อยากไป มันก็ไม่เหลือที่ให้ยืน
“นั่นใช่พี่พีทหรือเปล่าวะ”
จิมมี่พูดกับคิวด้วยน้ำเสียงจริงจังชี้ไปยังบาร์อีกด้านหนึ่งของร้าน แสงไฟด้านในอาจจะมืดแต่บริเวณบาร์จะสว่างกว่าที่อื่นจึงทำให้มองเห็นได้ง่าย คิวมองตามมือที่เพื่อนชี้ไปจนไปหยุดอยู่ที่คนที่เขาจำได้ขึ้นใจ
“พีท...”
“มากับใครวะ”
คิวลุกพรวดก้าวเดินออกไปหมายจะไปหาคนตัวขาวของเขาแต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวสองเท้าก็หยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า พีทยืนอยู่กำลังโอบกอดผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
พันหมื่นเหตุผล ที่บอกกับฉัน
คือความผูกพันเธอนั้นไม่มีเหลืออยู่
พันหมื่นเหตุผล ที่เธอยืนยันให้รับรู้
ยิ่งฟังดูไม่ได้ความไม่มีค่าใด
ราวกับถูกแช่แข็งเมื่อแขนแกร่งนั้นโอบเอวของพีทไว้และคนตัวขาวก็ไม่มีท่าทีรังเกียจ แม้จะอยู่ไกลแต่คิวกลับเห็นภาพนั้นชัดเจน ในอกข้างซ้ายปวดแปลบลมหายใจขาดห้วง อยากจะเดินเข้าไปกระชากพีทออกมาใจจะขาดแต่ขากลับก้าวไม่ออก ยิ่งท่าทางที่พีทมีให้กับคน ๆ นั้นคิวเห็นก็ยิ่งเจ็บ
พีทลูบหลังคน ๆ นั้นอย่างปลอบประโลมใบหน้าขาวเจือความเศร้าอยู่ ไม่นานผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นมีอาการเซเล็กน้อยจนพีทต้องรีบเข้าไปประคองแล้วทั้งสองคนก็ค่อย ๆ ก้าวเดินออกไปพร้อมกัน
มีหนึ่งเหตุผล ยังปิดเอาไว้
คือเธอต้องการกันฉันให้พ้นทาง
เพื่อให้เขาและเธอนั้นได้มารักกัน
“นั่นมันพี่คิน พี่ชายณินนี่”
คิวหันขวับไปหาต้นเสียง คิงยืนอยู่ด้านหลังของเขาสายตาของร่างสูงยังคงมองร่างสองร่างที่เดินหายออกไปจากผับด้วยแววตาสงสัย
“อีกคนแฟนมึงหรือ”
คิวเงียบไม่ตอบคำถาม คิงจึงพูดต่อ
“เขาอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้มึง เพราะพี่คินเขาเป็นสามีของพี่ณิชาพี่สาวของคริษฐ์มัน”
คิวยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน ในหัวปะติดปะต่อเหตุการณ์ก่อนหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และไม่ดีเลยที่เขารู้สึกมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นต้องมีความสำคัญอะไรบางอย่างกับพีทอย่างแน่นอน ถ้าไม่ใช่คริษฐ์หรือณินก็ต้องหมายถึงบุคคลที่สามและถ้าเป็นคนที่มีความสัมพันธ์กับคริษฐ์และณินแล้วก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้ชายคนนั้น...
พีทครับ...ช่วยบอกผมทีว่ามันไม่จริง
เหตุผลข้อเดียวคือข้อนั้น
คือไม่รักกันแค่นั้นเอง
Tbc
talk. ยังคงทำร้ายหัวใจน้องคิวอย่างต่อเนื่อง ทำไมพี่พีทใจร้ายแบบเนร้ กระซิก :hao5: คือฟังเพลงพันหมื่นเหตุผลแล้วมันช่างชีวิตน้องคิวชัด ๆ เลยจัดซะเลย ก๊ากกกกก
ปล. มีเรื่องของซันโผล่เข้ามานิดหน่อยนะจ๊ะ ใครอยากรู้ว่าซันเป็นใครเชิญได้ที่ :. t h u g ♡ ตัวร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58391.0)
ปล2. ถ้าใครอยากแท็กเรื่องนี้ในทวิตเตอร์เชิญได้ที่แท็ก #ทั้งหมดใจ นะตัวเธอเดี๋ยวเราจะเข้าไปอ่าน ฮี่ ๆ
-
ดหวย ๆ หวยพลิกไหม ทำไม ดูแย่ทั้งสองคนเลย ผช แต่งงานแล้วเลิกยัง แฟนเก่าอะ เลิกแล้วจะกลับมา มันก็ไม่ผิดหรอก ไม่รู้ไม่เชียร์ แต่ ถ้าพีทคิดว่าดี เราเข้าใจ
คิวเด็กไป 555
-
บางทีคิวก็น่าจะถอยออกมาเองโดยไม้ต้องให้พีทพูดมั้ยในเมื่อเค้าแสดงออกขนาดนั้นก็ปล่อยเค้าไปเถอะให้เค้าไปรักไปเจ็บกับความรักข้างเดียวของเค้า ไม่ต้องรอให้พีทพูดออกมาเลยอ่ะเพราะแค่การกระทำก็ฟ้องอยู่แล้วและถ้าคิดได้ว่าเริ่มรักคิวในวันที่สายของให้เอาคืนให้หนักๆเลยนะคะเราไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้เลยในเมื่อตัวเองก็เปิดใจให้คิวเองแต่แรกไม่มีการบังคับแล้วพอเจอคนเก่าก็กลับไปหวั่นไหวอีกแบบนี้ไม่โอเคเลย
-
พีทน่าจะจำบ้างนะกับพี่คินไรนั่นแล้วก็น่าจะคิดได้แล้วว่าเค้ามีเมียมีลูกแล้ว น่าจะละอายใจบ้างทั้งกับลูกของแฟนเก่าเมียเค้าแล้วก็คิว เฮ้อ - -*
-
เจ็บอะ เจ็บแทนคิว พีทพูดมาเลยก็ได้ว่าจะเอายังไง
ไม่ใช่ตัวอยู่กับคิวแล้วใจอยู่กะผู้ชายอีกคน พีทคงเคยเป็นเนาะ รักเค้าแล้วเค้าไม่ได้รักมันเจ็บยังไง
ไม่งั้นไอ้คุณคินที่พีทรักคงไม่ไปแต่งงานมีเมีย มีลูกหรอกมั้ง จะด่าว่าโง่ดีไหมเนี่ย สงสารคิว กริ๊ดดด :katai1: :katai1:
-
:o12: :ling1:
-
ก็เข้าใจนะว่าพีทคงจะปลอบเรื่องเมียของแฟนเก่า แต่คือตอนนี้สถานะของคุณคือคนมีแฟนแล้ว.
จะไปทำตัวแบบนั้นดูไม่ค่อยงามนะ แล้วยังเก็บเรื่องเงียบ. อย่างนี้คิวจะไม่เสียใจได้ไง เหอะๆ
-
สงสารคิวววว... :o12: :o12:
-
ไม่รู้นะว่าใครรู้สึกยังไง แต่เราไม่ชอบค้างคา เราว่าพีทเผื่อเลือกอ่ะ ถ้าพี่คินหย่าพีทมีความหวังจะกลับไปคบเหรอ ถ้าไม่หย่าก้อคบกับคิวต่อเหรอ ไม่แมนอ่ะ ส่วนพี่คินรู้อยู่แก่ใจว่าพีทยังมีใจให้แต่ทำเหมือนให้ความหวังอ่ะ เพื่อน หรือน้องชายตัวเองไม่มีให้ปรึกษาเหรอมาให้คนที่เคยหลงรักตัวเองคอยปลอบใจ ไม่แมนทั้งคู่เลย รู้สึกแย่กับพีทมากอ่ะ
-
รู้สึกแย่กับพีทมากและสงสารคิวมาก เฮ้อ
-
ทำไมทำร้ายความรู้สึกคิวขนาดนี้ล่ะ
คิวทำอะไรผิดอ่ะ ฮือออออออออ
คิวลูก.....มาๆเด๋วเราปลอบนายเอง 55555
เราโกรธพีท
-
ยังคงดราม่าอย่างต่อเนื่อง...งงงงงงงงงง :katai1:
-
การกระทำพี่พีทนี่ไม่น่ารักเลยอ่ะ ละคิวนี่ก็จะเป็นพระเอกที่แสนดี ที่ยอมให้อภัย เฮ้อ
-
ขอบคุณ :)
-
-26-
“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับพี่พีทแล้วก็ขอโทษที่พี่คินไปรบกวนพี่พีทดึก ๆ ดื่น ๆ ด้วย”
คริษฐ์และณินก้มหัวกล่าวขอโทษคนตัวขาว พีทยิ้มบางส่ายหน้า มองดูคนที่นอนหลับอยู่หลังรถแล้วถอนหายใจออกมา เขากำลังจะเข้านอนหลังจากที่แยกจากคิว แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ก็มีคนโทรเข้ามาเขารู้สึกแปลกใจมากที่หน้าจอปรากฏชื่อของภาคิน พีทคิดว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไรจึงกดรับ
ปรากฏว่าคนที่โทรมาเมามายไม่ได้สติ พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องพีทตะล่อมถามจึงรู้ที่อยู่ของผับด้วยความเป็นห่วงคนตัวขาวจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถออกมาหา พอมาถึงพี่คินก็เอาแต่ร้องไห้อย่างน่าสงสารสาเหตุก็เพราะว่าอาการของพี่ณิชาแย่ลง หมอลงความเห็นว่าอยู่ได้อีกไม่นาน
ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากปากของพี่คินฟังแล้วเจ็บปวดจนพีทอยากจะร้องไห้ตามไปด้วยนึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ ทั้ง ๆ ที่ได้คน ๆ นั้นมาอยู่ข้างกายแล้วแท้ ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องสูญเสียไปอีกครั้ง พีทได้แต่ยืนฟังความทุกข์ของพี่คินพร้อมทั้งกอดปลอบอีกคนไปด้วย เมื่อเห็นว่ามันดึกมากแล้วจึงชวนพี่คินกลับโดยที่เขาได้ต่อสายหาน้องณินไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าให้ช่วยมารับตัวพี่ชายคนโตของเจ้าตัว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นเขาเป็นแบบนี้พี่ก็ไม่ค่อยสบายใจ”
“เขามากวนใจอะไรพี่พีทหรือเปล่าครับ”
ภาณินเอ่ยด้วยความกังวลเขาพอจะรู้ว่าตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวปีใหม่พี่ชายเขาก็กลับมาคุยกับพี่พีทอีกครั้ง คริษฐ์เองก็รู้เรื่องนี้
“ไม่ได้กวนอะไรหรอกครับ เรียกว่ามาระบายเสียมากกว่า”
พีทยิ้มบางตอบน้อง ๆ การกลับมาคุยกันอีกครั้งตั้งแต่ที่เลิกรากันไปมันค่อนข้างตะกุกตะกักในช่วงแรก แต่พอได้คุยกันแล้วพีทก็รู้สึกสบายใจกว่าที่คิด เขาสองคนไม่ได้คุยกันในทางชู้สาวแต่คุยกันเหมือนเพื่อนคนหนึ่งที่ปรึกษาปัญหาชีวิตกันเฉย ๆ พีทรู้ดีว่าอย่างไรเรื่องของเขากับอีกคนก็ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมและเขาก็ไม่ได้หวังให้เป็นอย่างนั้น
แต่อย่างน้อยแค่ในตอนนี้ เขาอยากช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของอีกคนให้บรรเทาลงบ้าง
“แล้วอาการพี่ณิชาแย่มากเลยหรือ”
พอพูดถึงคนที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลสีหน้าของเด็กหนุ่มทั้งสองคนก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด ภาณินน้ำตาคลอเบ้า
“ครับ เมื่อวานก็อยู่ ๆ ก็ชักแล้วก็หมดสติไป”
“แล้วยังพอมีทางรักษาไหม”
คริษฐ์ยิ้มเศร้าใบหน้าหล่อส่ายไปมา
“พวกเรารู้ตัวกันช้าไปครับ จะมารักษาก็ไม่ทันการณ์พี่ณิเองก็สู้สุด ๆ แล้วจริง ๆ แต่ตอนนี้พอรู้ว่ายื้อไปก็ไม่มีทางดีขึ้นเขาก็ปลงครับจะเป็นห่วงก็แต่พวกเด็ก ๆ แต่อีกใจก็คงจะอยากไปหาพี่เกรย์เต็มทีแล้ว”
พีทยิ้มเศร้าก้มหน้ามองพื้น เขาเข้าใจดีว่าความรักข้างเดียวนั้นมันเจ็บอย่างไร ยืนอยู่ข้างกันแต่กลับไม่สามารถเอื้อมไปถึงหัวใจของอีกคนได้เลย
“สุดท้ายก็ต้องปล่อยไปสินะ”
พีทพึมพำกับตัวเองแผ่วเบาแต่ก็ดังพอให้คริษฐ์กับณินได้ยิน ทั้งสองคนมองพีทด้วยความสงสาร ความรักของพวกพี่ ๆ มันซับซ้อนยุ่งเหยิงกันไปหมด คนนั้นรักคนนี้แต่คนนี้ดันรักอีกคน
“พี่พีทก็รู้นี่ครับว่าถ้าไม่เพราะพี่ณิเห็นแก่เด็ก ๆ และคำขอของพี่เกรย์ ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมจดทะเบียนกับพี่คินหรอก”
พีทขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ที่ณินพูดมันหมายความว่าอย่างไรกัน
“พูดเรื่องอะไรกัน?”
คริษฐ์กับณินมีท่าทีตกใจเมื่อเห็นหน้าที่มีแต่คำถามจากพีท
“อย่าบอกนะครับว่าพี่พีทไม่รู้เรื่องนั้น”
“เรื่องอะไรครับ”
คริษฐ์กับณินมองหน้ากันอย่างชั่งใจ จนสุดท้ายคริษฐ์ก็เป็นฝ่ายพูดออกมา
“พี่เกรย์ขอให้พี่คินดูแลพี่ณิกับลูก พ่อกับแม่ก็ขอให้พี่คินแต่งงานกับพี่ณิครับ ขอโทษนะครับเพราะแบบนั้นพี่คินถึงต้องเลิกกับพี่พีท”
พีทนิ่งฟังสิ่งที่คริษฐ์กล่าว ทั้งสองมองเขาด้วยสายตารู้สึกผิด
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก พวกเราก็รู้นี่พี่คินน่ะถ้าเขาไม่เต็มใจทำอ้อนวอนแค่ไหนเขาก็ไม่ทำหรอก”
“...”
“เขารักพี่ณิทำไมพี่จะไม่รู้...พี่เองต่างหากที่เอาตัวเองเข้าไปเจ็บเอง”
“พี่พีท...”
ณินทำท่าจะเดินเข้ามากอดแต่พีทถอยหนี คนตัวขาวสูดลมหายใจลึกเงยหน้าเพื่อไล่น้ำตาให้ไหลกลับเข้าไป
“เพราะพี่รู้...ว่าเขารักใคร พี่ถึงไม่เคยโกรธหรือแม้แต่จะโทษเขา แต่ก็เท่านั้นแหละเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ เราสองคนก็กลับได้แล้วดึกมากแล้วนะ พี่ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
พีทรีบพูดตัดบทเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพูดมากไปแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นก็ขับรถกลับดี ๆ นะครับพี่พีท”
พีทยิ้มรับแล้วเดินเลี่ยงมาที่รถของตัวเองที่อยู่อีกฝั่งของลานจอดรถ แต่ละย่างก้าวช่างยาวนาน พีทไม่เคยเสียดายความรู้สึกของตัวเองที่เคยให้อีกฝ่ายไปทั้งที่รู้ว่าภาคินรักคนอื่นอยู่แล้ว เขาแค่อยากให้ความรู้สึกของเขาไปและพี่คินก็รับ ถึงแม้ระยะเวลามันจะสั้นแต่พีทก็มีความสุข
จนวันที่พีทต้องคืนเขาให้กับคนที่เขารัก
วันที่ความสุขทั้งหมดจบลงแต่ถ้าแลกกับการที่ได้รักภาคินนั้นมันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม หัวใจของพีทถูกปิดตายมาตลอดจนเมื่อไม่นานมานี้ เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตความรู้สึกของคิวที่มีให้ทำให้หัวใจที่เคยถูกปิดตายสั่นคลอน พีทเกือบ...จะได้เริ่มใหม่กับใครคนนั้น
แต่แค่เกือบจะ....มันไม่พอ
เขาไม่อยากทำร้ายคิว บางทีคนอย่างเขามันก็สมควรที่จะต้องอยู่คนเดียว
เขาไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากใคร และมันคงถึงเวลาที่เขาจะกลับเข้ามาอยู่ในโลกของตัวเองเสียที พีทหยุดยืนตรงประตูข้างคนขับมือขาวปลดล็อครถกำลังจะเปิดประตูแต่เสียงจากด้านหลังทำให้เวลาของพีทหยุดหมุนไปชั่วขณะ
“ผมนึกว่าพีทหลับไปแล้ว”
พีทสูดลมหายใจลึกและหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับคิวอย่างเชื่องช้า เด็กหนุ่มตรงหน้ายืนนิ่งสีหน้าของคิวเย็นชาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยครับ”
“เรื่องอะไรครับ”
“...”
“พีท”
“พีทไม่สะดวกตอบครับ”
คิวเบ้หน้ามองคนตัวขาวด้วยสายตาเจ็บปวด พีทยังคงสีหน้าเรียบนิ่งแม้ว่าจะรู้สึกเสียดในใจ เขาต้องจบมันในคืนนี้และกลับมาอยู่กับตัวเองเสียที
“เขาเป็นใครครับ”
“...”
“คนที่กอดพีท...เขาเป็นใคร”
“...”
“ได้โปรด...บอกผมหน่อยได้ไหม ผมเจ็บไปหมดแล้ว ผมเหมือนคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลย ผมอยากหวงพีทแต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมอยากถามว่าพีทมีปัญหาอะไรแต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะกลัวว่าจะก้าวก่ายกับชีวิตพีทจนเกินไป แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว ผม...ไม่ไหวจริง ๆ”
พีทยืนนิ่งมองเด็กหนุ่มที่พรั่งพรูความรู้สึกตัวเองออกมาจนหมด ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าคิวรู้สึกอย่างไร ดวงตาของคิวแสดงความรู้สึกออกมาเสมอ เจ็บก็บอกว่าเจ็บ ห่วงก็บอกว่าห่วง และรัก...ก็บอกว่ารัก
“จะไม่พูดหรือบอกอะไรกับผมจริง ๆ หรือครับ”
คิวเปล่งเสียงออกมาอย่างท้อแท้ เขาได้ยินทั้งหมดที่พีทพูดกับคริษฐ์และณิน เดินตามอีกคนมาตลอดทางจนถึงรถพีทก็ยังไม่รู้สึกตัวจนต้องร้องเรียกและก็พบกับใบหน้าเฉยชาไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ มันเย็นชาจนหัวใจคิวรู้สึกเจ็บ
“เขาเป็นแฟนเก่าครับ”
ในที่สุดพีทก็พูดมันออกมาจนได้ คิวยิ้มขื่น การคาดเดาของตัวเองถึงความสัมพันธ์ของสองคนนี้ถูกต้องทุกอย่างไม่มีอะไรผิดเพี้ยน
“แต่เขามีภรรยาแล้วนะครับ”
“พีททราบครับ”
“แล้วทำไม...”
“มันไม่ใช่เรื่องของคิว”
พีทตัดบทอย่างเย็นชา คิวมองใบหน้าที่มักจะยิ้มหวานให้เขาอยู่เสมอแต่ตอนนี้เย็นชาจนน่าใจหาย ดวงตาของพีทว่างเปล่าไร้ความรู้สึก อกข้างซ้ายของคิวปวดหนึบ ร่างสูงเม้มปากแน่นคำถามจุกอยู่ที่คอไม่กล้าเอื้อนเอ่ยเพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับเหลือเกิน
แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ถามให้มันจบ ๆ ไปเลยดีกว่า
“ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม”
ในที่สุดคิวก็กลั้นใจพูดออกไปจนได้ ใบหน้าหล่อเหยเกมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน ขอร้อง...
“ครับ”
คำขอของคิวไม่ได้ผล คิวมองพีทด้วยสายตาปวดร้าวน้ำตาเอ่อคลอดวงตาแดงก่ำผิดกับพีทที่ยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง หัวใจของคิวบีบรัดแน่นจนปวดในอกไปหมด ไม่เคยรู้สึกเจ็บเพราะความรักได้มากขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ทำได้ดีมาตลอดแท้ ๆ แต่ทำไมทุกอย่างกลับพังทลายลงในพริบตาเร็วอย่างนี้
“แล้วผมล่ะ...ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมันไม่มีความหมายกับพีทเลยหรือครับ...ไม่รักผมสักนิดเลยหรือ”
น้ำตาเม็ดโตไหลอาบใบหน้าหล่อ ม่านน้ำตาบดบังวิสัยทัศน์ภาพพีทตรงหน้าพร่าเลือนคิวจึงมองไม่เห็นสายตาปวดร้าวของอีกคน พีทตัดสินใจหันหลังให้กับอีกคนและในตอนนั้นเองน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาทันที
“ลาก่อนนะคิว”
พีทกลับเข้ามาในรถและขับออกมาโดยไม่มองร่างสูงที่ยืนหมดแรงอยู่ตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย แต่ขับออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตบไฟเลี้ยวแวะเข้าข้างทางเพราะน้ำตาบังทางจนมองไม่เห็น พีทซบหน้ากับพวงมาลัยรถร้องไห้เสียงดังไม่อายใคร
“ขอ...อึก...โทษ”
มันดีที่สุดแล้วที่เราจบลงกันเพียงเท่านี้ พีทไม่อยากทำร้ายใครเพราะตัวเองอีกแล้ว พอกันทีพีทบอกกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าทำถูกแล้ว
แต่ทำไมถึงเจ็บจนแทบจะหยุดหายใจได้เท่านี้
ลาก่อนนะคิว
ลาก่อน...ความรักที่ไม่ได้พูดออกไป
ตั้งแต่วันนั้นคิวก็ไม่ได้เจอพีทอีกเลย คนตัวขาวขาดการติดต่อไปเหมือนที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝันไป ไม่ว่าคิวจะเพียรพยายามติดต่อไปเท่าใดก็ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมทำไมพีทถึงใจร้ายได้ขนาดนี้
“มึงไหวไหมคิว กินข้าวอีกนิดเถอะ”
เพชรบอกเพื่อนเสียงอ่อน มองคนตรงข้ามด้วยความสงสารวันนั้นเขากับเอ็มและจิมมี่ตามคิวออกมา เห็นเพื่อนยืนร้องไห้อยู่ก็ตกใจรีบวิ่งเข้าไปหา คิวพูดแต่คำว่าพี่พีทไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีเรื่องอะไรกันแต่สภาพเพื่อนของเขาตอนนี้ไม่ไหวแล้ว
คิวไม่ยอมกินข้าวกินปลา ในมือมีโทรศัพท์ที่กดโทรหาพี่ชายตัวขาวแทบจะทุกห้านาที ไม่ยอมออกไปไหนเพราะรอฟังเสียงเปิดประตูห้องตรงข้ามแต่วันแล้ววันเล่าประตูบานนั้นก็ไม่เคยเปิดออกมา ซึ่งเพชรก็คิดว่าพี่พีทไม่กลับมาที่ห้องเพราะเขาได้ใช้เส้นของป้าสอบถามว่าพี่พีทไปทำงานหรือไม่และผลก็ปรากฏว่าพี่ชายตัวขาวไปทำงานปกติ แต่ก็สอบถามมากไปกว่านี้ไม่ได้เพราะเป็นความลับของทางบริษัท
ซึ่งก็แน่นอนว่าพี่พีทตั้งใจจะหลบหน้าคิวชัด ๆ
“กูไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน มึงกินไปแค่สองคำเองนะคิว”
“กูไม่หิวจริง ๆ เพชร”
เพชรถอนหายใจเหนื่อยอ่อน คนตัวเล็กนิ่งไปก่อนจะตัดสินใจเอ่ยไม้ตายออกมา
“อยากให้กูบอกแม่มึงใช่ไหม”
ได้ผลคิวยอมตักข้าวใส่ปากถึงแม้จะไม่กี่คำแต่ก็ถือว่ามีอะไรตกถึงท้อง เพชรเดินเก็บชามไปล้างเสร็จแล้วก็เดินไปเก็บของใส่เป้ให้เพื่อนเดินออกมาคิวก็ยังคงนั่งกดโทรศัพท์อยู่
“ไปเถอะคิว มึงโดดซ้อมจนคริษฐ์จะกินหัวอยู่แล้วนะ”
คิวเงยหน้าลุกพรวดเดินตรงไปที่ประตูทันที ใช่สิทำไมเขาถึงคิดไม่ได้นะ คริษฐ์ไงล่ะหมอนั่นต้องรู้แน่ ๆ ว่าพีทอยู่ที่ไหน ถ้าคริษฐ์ไม่รู้ณินก็ต้องรู้อย่างแน่นอน ร่างสูงเดินจ้ำอ้าวไปที่รถโดยมีเพื่อนตัวเล็กวิ่งหอบเป้ใบใหญ่ตามมาแทบไม่ทันเมื่อเพชรปิดประตูปุ๊บคิวก็ออกรถปั๊บจนคนตัวเล็กถลารัดเข็มขัดแทบไม่ทัน
“มึงจะรีบไปไหนเนี่ย!”
“ไปหาคริษฐ์”
“ไปหาคริษฐ์?”
เพชรทวนประโยคอย่างไม่เข้าใจ
“มันต้องรู้แน่ ๆ ว่าพีทอยู่ที่ไหน”
“ห๊ะ!”
เพชรอยากจะสวนกลับไปว่าเกี่ยวอะไรกับคริษฐ์แต่เมื่อเห็นสีหน้าตั้งใจของเพื่อนแล้วก็ไม่กล้าขัด คนตัวเล็กจึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ มาจนถึงมหาลัย คิวรีบก้าวเข้าไปในโรงยิมสอดส่ายสายตาหาคริษฐ์พอเห็นเดือนคณะเขาก็ไม่รอช้ารีบก้าวเข้าไปหา ทางคริษฐ์เองก็สังเกตเห็นคิวแล้วเช่นกัน ร่างสูงกำลังจะเอ่ยคำด่าแต่ถูกมือใหญ่ลากออกมาเสียก่อน
“เฮ้ยจะไปไหนวะ”
“กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไรวะ กูยังไม่ได้ชำระความที่มึงโดดซ้อมสามวันเลยนะแล้วนี่ไปทำอะไรมาสภาพดูไม่ได้เลย”
คริษฐ์สบโอกาสสำรวจเพื่อนที่หายไปโดดซ้อมโดยไม่บอกกล่าวอย่างละเอียด สภาพคิวเรียกว่าแย่ยังน้อยไปอย่าให้เขาต้องอธิบายเลย เขารู้มาจากเอ็มแค่ว่ามันมีปัญหานิดหน่อยแต่ไม่คิดว่าจะหนักขนาดที่ปล่อยให้ตัวเองโทรมได้มากขนาดนี้
“คริษฐ์มึงรู้ไหมว่าพีทอยู่ไหน”
“ฮะ?”
คริษฐ์มองคิวด้วยความสงสัยเมื่อถูกถามเช่นนั้น
“รู้ไหมว่าพีทอยู่ไหน กูติดต่อเขาไม่ได้เลย”
“คิดไงมาถามกู”
“ก็วันนั้นมึงคุยกับพีท...ที่ผับ”
คริษฐ์พอจะเดาเรื่องราวได้จึงเอ่ยถามกลับไป
“ทะเลาะกันเรื่องพี่คินใช่ไหม”
คิวยิ้มขื่น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทะเลาะกัน ไม่รู้แม้กระทั่งคำว่าลาก่อนของพีทคือลาจากชีวิตกันไปแบบนี้ ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างจนปัญญา
“กูยังไม่รู้เลยว่าเราทะเลาะกัน...รู้ตัวอีกทีพีทก็หายไปแล้ว”
คริษฐ์ถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนั่งกอดอกตรงม้าหินหน้าโรงยิม
“ไหนลองเล่ามาให้ฟังซิ”
เฮ่อ...ว่าจะไม่ยุ่งอยู่แล้วเชียว เกิดเป็นคริษฐ์นี่ลำบากเสียจริง
tbc
talk. โถ่ ตอนสองตอนสามตอนที่แล้วพี่พีทโดนยับเลยยยยยย ยกโทษให้นางเถอะทุกคนนนนนนน คนเรามีเหตุผลในการกระทำไม่เหมือนกันน้าาา โอ๋ ๆ
แจ้งข่าวค่า อีกประมาณสามตอน เรื่องนี้จะจบแล้วน้าาาาาา ขอบคุณทุก ๆ ที่เข้ามาอ่านค่ายิ่งคนแสดงความคิดเห็นเรายิ่งรักกกก อิอิอิ แล้วเจอกันตอนต่อไปน้าา
ปล. คริษฐ์โผล่มาทุกเรื่อง ไม่ใช่อะไรหรอก เขาเป็นแฟนเราเอง อุฮริอุฮริ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: สงสารทั้งคู่เลย
-
โกรธพีทอะ ไม่มีทางกลับไปรักแต่ห่วงใยเกินหน้าที่แฟนเก่าไป
เข้าใจว่ายังรักอยู่ แต่เวลาดูหลายปี จนเด็กที่เป็นลูกคินโต พีทไม่มีเวลาทำใจเหรอ
ก็เห็นว่ารักคิวแล้วแต่ก็เหมือนจะยังไม่เปิดใจเต็มร้อย
พอไอ้พี่คินมีบทใจพีทก็เอนไปทางนั้นเลยอะเปลี่ยนไปรักคนอื่นไปคิว โป้งๆๆ :katai1:
-
อยากบอกพีทอ่ะ ว่านี่ไม่ได้เรียกว่าการเสียสละ หรือการแก้ปัญหานะ มันเรียกว่าการเห็นแก่ตัว
พีทรู้สึกยังไงกับคิวหรือกับคิน ก็พูดไปเลยตรงๆ รับได้รับไม่ได้ค่อยว่ากัน ไม่ใช่เฟดตัวเองออกไปแบบนี้อ่ะ
สุดท้ายเป็นไง เสียใจทั้งคู่ # อินอ่ะ อิอิ มาต่อไวๆน้า
-
เราเข้าใจพีทนะ คือพีทอะคงรู้สึก ลืมได้หมดแล้ว เริ่มใหม่ได้ แล้วประจวบคิวเข้ามา พีทไม่ผิดหรอกที่ยังรักแฟนเก่า แต่ผิดที่เขามีเมียแล้ว มันดูไม่ดีมากอะ แค่คุย มันก็เหมือนชู้อะพีท พีทไม่ได้เห็นแก่ตัว แต่พีทสันดานเสียเรื่องนี้
ส่วนการที่พีทจะเลิกติดต่อคิวก็เป็นสิทธิ์ของพีท พีทไม่ผิดเลย จริง ๆ คิวก็ไม่ผิด แต่คิวก็พยามลองทำเต็มที่แล้วใช่ไหมสุดท้าย ถ้าไม่ได้รักกันก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองอะ สงสารพ่อแม่ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยคิว
เราไม่อยู่ทีมใคร รออ่านอย่างเดียว
-
ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรกๆ สารภาพเลยว่าไม่เคยคิดว่าจะดราม่าอะไรเบอร์นี้
จากใจเลย...เราว่าพีทงี่เง่า งี่เง่าตั้งแต่ครั้งที่แล้วจนมาครั้งนี้นี่ล่ะ คนเราถ้ายังออกมาจากพื้นที่ของตัวเองไม่ได้ก็ไม่สมควรที่จะไปรักใคร
เราเข้าใจในมุมมองของพีทนะ แต่เรามองว่ามันไร้สาระและไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย เอาเถอะไม่ทีมใครทั้งนั้นล่ะ ขออนุญาตรำคาญทั้งพระเอกนายเอกและผู้เกี่ยวข้องเลย
อยากรู้เหมือนกันว่าพีทจะมีสติเมื่อไหร่
เอาเป็นว่าถ้าคิวรักก็ไปพุ่งชนดู
-
สำหรับพีทอย่าเรียกสิ่งที่ให้คิวว่าความรักเลย
ถ้ารักต้องสำรวจใจตัวเองสิต้องเข้มแข็งแล้วปล่อยใก้อดีตเป็าแค่อดีตตัวเองเปิดรับคิวเข้ามเองนะเหมือนให้ความหวังกันน่ะแล้วอยู่ๆก็คิดจะมาเป็นคนดีไม่อยากทำให้คิวเจ็บปวดแล้วที่เค้าร้องไห้น่ะไม่เป็นไรเลยมั้งทุกคนมีเหตุผลอ่ะเข้าใจค่ะแต่เหตุผลพีทน่ะมันงี่เง่านะ งี่เง่ามากทำลายความรู้สึกคนๆนึงได้อย่างเลือดเย็นแล้วตัวเองจะมาร้องไห้จะขอโทษทำไมในมุมองพีทโตแล้วนะแต่สิ่งที่ตัดสินใจทำไปน่ะไม่มีเหตุผลเอาซะเลยถ้าคิดว่าไม่อยากให้มีใครเจ็บเพราะตัวเองก็ไม่ควรให้คิวเข้ามาในชีวิตตั้งแต่แรกนะยังยืนค่ะว่าเรื่องนี้พีทต้องง้อคิวนะไม่ใช่ให้คิวต้องไปตามง้ออีก
-
สงสารทั้งคู่...พีทใจร้ายยย..โฮวววว :o12: :o12:
-
:pig4:
-
ยังโกรธพีท ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกคิวด้วยนะ
ตัวเองก็เจ็บ คิวก็เจ็บ
เฮ่ยยย...ปวดใจกับการตัดสินใจของพีทจริงๆ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ชอบความรู้สึกที่ยังลืมรักเก่าไม่ได้แล้วหวังมีรักใหม่ พอรักเก่ามาทุกอย่างก็พัง นี่ไม่อยากให้คิวไปตามหาพีทเลยนะ คนที่ควรพุ่งชนคือพีทอ่ะ ถ้ารู้สึกรักคิวขนาดนั้นก็ควรผลักดันตัวเอง ไม่ใช่กลัวทำใครเจ็บละทิ้งกันไปอ่ะ ไม่นึกถึงใจอีกฝ่ายเลย
-
พี่-พีท-เลือด-เย็น :sad4: :o12: :serius2:
-
ตามหาพี่พีทต่อไปป
คริษฐ์จะช่วยได้มั้ยน้ออ :katai1:
-
อยากจะบอกคิวว่า ในเมื่อพีทเลือกแล้ว ก็อย่าไปอาลัยอาวรเลยค่ะ หาคนมาดามใจใหม่ดีกว่า คนที่เอาแต่ยึดติด จมอยู่กับอดีตอย่างพีท อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุขหรอก ถ้าคิวจะก้าวต่อไปคนเดียว ในขณะที่อีกคนยังคงอยู่กับที่ คิวจะเหนื่อยเสียเปล่า ถ้าคิดจะเป็นแฟนกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน มันก็ต้องก้าวไปข้างหน้าพร้อม ๆ กัน มันถึงจะอยู่ด้วยกันรอด
-
ถึงคนเขียนจะบอกว่าทุกคนมีเหตุผลที่ต่างกัน เราก็ไม่สงสารพีทและโกรธพีทมาก ทำไมต้องทำร้ายจิตใจคิวด้วย หูยย พ่นไฟๆๆ :m31: :m16:
-
พีทนายงี่เง่ามาก นิสัยแย่ถึงที่สุด เราอยากให้คิวเอาคืนถึงที่สุดกับคนนิสัยแบบนี้ แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะคิวเป็นคนดีไง
-
-27-
เพราะยังลืมได้ไม่สนิทใจเลยไม่อยากทำให้คิวเจ็บ
เพราะตัวพีทเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะลืมพี่คินได้เมื่อไหร่ นั่นคือเหตุผลที่พีทตัดสินใจเดินออกมา จุดจบของความรักมันไม่ได้สวยงามเสมอไป คำถามของคิวยังดังก้องอยู่ในหัว
“ยังรักเขาใช่ไหม”
และตัวเขาเองก็ได้โกหกคำโตออกไป พีทมั่นใจมาได้สักพักแล้วว่าความรู้สึกที่มีให้กับภาคินมันคือความผูกพัน พีทยังคงเป็นห่วงอีกฝ่ายอยู่เสมอแม้ว่าเราจะจบกันไปนานแล้วก็ตาม เพราะพี่คินยังคงสำคัญและพีทก็ไม่อาจทำใจลดความสำคัญของคน ๆ นี้ลงได้ นั่นทำให้พีทรู้ดีว่ามันไม่เป็นผลดีต่อเขาและคิวอย่างแน่นอน
พอเห็นสายตาปวดร้าวตัดพ้อของคิวไม่คิดเลยว่ามันส่งผลต่อความรู้สึกของเขาได้มากขนาดนี้ มันเจ็บซึ่งพีทก็คิดว่าแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ ไม่มีใครยอมรับได้หรอกหากคนที่ตัวเองคบยังคอยเป็นห่วงแฟนเก่าแรก ๆ อาจบอกว่ารับได้แต่เชื่อเถอะร้อยทั้งร้อยอย่างไรก็ต้องระแวงซึ่งพีทไม่ต้องการแบบนั้นและทางเลือกเดียวที่มีคือปล่อยคิวไป
ทั้งที่รู้ว่ารักแล้วแท้ ๆ
“จะนั่งทำเอ็มวีอีกนานป่ะ”
“ยุ่ง”
“เดี๋ยวกูเตะออกนอกบ้าน เดี๋ยวเถอะ”
พีทยิ้มบางขยับตัวให้เหลือพื้นที่ว่างให้เพื่อนนั่ง เขามาขออาศัยอยู่ที่บ้านของจุนได้สามวันจะสี่วันแล้ว เพื่อนตัวดีพอเห็นเขาร้องห่มร้องไห้ก็รีบกุลีกุจอมาปลอบใหญ่แถมยังบอกว่าจะอยู่นานแค่ไหนก็ตามใจแต่พีทคิดไว้แล้วว่าขอเวลาทำใจสักอาทิตย์ ให้กลับไปเจอหน้าคิวตอนนี้ไม่ไหวจริง ๆ
เขากลัว กลัวว่าคิวจะมองเขาด้วยสายตาผิดหวังและเกลียดชัง ดังนั้นพีทจึงขอเวลาทำใจ
“ทำไมไม่คุยกับน้องมันให้รู้เรื่อง”
พีทนั่งกอดเข่าส่ายหน้า
“ไม่รู้จะคุยอะไร”
“แล้วก็มานั่งตายซากทำเอ็มวีอยู่แบบนี้?”
“เออน่า”
“ถามจริง ๆ นะ ก็รักน้องมันไม่ใช่หรือไง”
พีทพยักหน้าแทนคำตอบคนตัวขาวซุกหน้ากับเข่าได้ยินเสียงเพื่อนถอนหายใจ จุนเหลือบมองเพื่อนสนิทตัวเองแล้วก็อยากตบหัวมันซักที อยากให้มันเลิกนิสัยห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองได้แล้ว แต่พีทก็ยังเป็นพีท ดูอย่างเรื่องนี้สิเพราะกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ แล้วเด็กคิวนั่นจะเสียใจไปมากกว่านี้
กับพี่คินไอ้เพื่อนบ้าก็ห่วงเขาเหลือเกิน ก็เข้าใจนะว่าสองคนหัวอกเดียวกัน พีทรักพี่คินแต่พี่คินรักพี่ณิชาซึ่งพี่ณิชารักอยู่กับพี่เกรย์เพื่อนสนิทพี่คิน ดูสิมีอะไรจะยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้อีกไหม พีทเข้าไปตอนที่พี่คินต้องการใครสักคนมารักษาแผลใจตัวเองพอดี เพื่อนเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายรักใครแต่เพราะมันแอบรักมานานพอมีโอกาสก็รีบคว้าเอาไว้
ทุกอย่างเหมือนจะดำเนินไปด้วยดีพี่ณิชากับพี่เกรย์แต่งงานกันทันทีที่จบและย้ายไปใช้ชีวิตครอบครัวที่อังกฤษ พี่คินเข้าทำงานในบริษัทที่บ้านและเรียนโทต่อไปด้วยเขากับพีทกำลังจะขึ้นปีสี่ ชีวิตรักของเพื่อนดีจนน่าอิจฉาจนกระทั่ง...พี่เกรย์รถคว่ำอาการโคม่าบ้านพี่ณิชาทั้งบ้านรวมทั้งพี่คินบินไปอังกฤษทันทีที่ทราบข่าว
และก็อย่างที่คิดพี่เกรย์จากโลกนี้ไป จุนไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างรู้แต่พี่ณิชาย้ายกลับมาไทยได้ไม่นานความรักของเพื่อนเขาก็เป็นอันต้องจบลง ไร้การยื้อ ไร้การอ้อนวอน พีทมันทำเพียงแค่ยิ้มรับทั้งน้ำตาและปล่อยอีกคนไป
น่าตีไหมล่ะเพื่อนเขา
“อย่างน้อยมึงก็น่าจะบอกความรู้สึกของมึงกับน้องมันบ้าง”
“ไม่มีใครทนกูได้หรอกจุน พูดไปก็เท่านั้น”
จุนจิ๊ปากขัดใจ ถ้าสภาพมันดีกว่านี้นะเขาถีบมันร่วงบ่อปลาคาร์ฟแน่ แต่ตอนนี้มันน่าสงสารหรอกเขาเลยละเว้น
“มึงถามน้องมันแล้วรึไง ทำไมถึงชอบคิดแล้วตัดสินใจไปเองคนเดียววะ”
“เพราะมันคือทางออกที่ดีที่สุดของคิว เขายังเด็กยังไปเจอคนดี ๆ ได้อีกเยอะ”
“แล้วมึงล่ะ ความสุขของมึง ความรักของมึงล่ะพีท!”
“กูไม่เป็นไร”
“เหอะเชื่อก็ควายละ”
จุนเท้ามือสองข้างไปด้านหลังเหลือบมองเพื่อนสนิทที่ยังซุกหน้ากับเข่าแล้วขัดใจ ไม่เป็นอะไรเลยแค่นั่งซึมเศร้า บางทีก็ร้องไห้ข้าวปลาไม่ยอมกินมองแต่โทรศัพท์ที่ตัวเองบล็อกเด็กนั่นกับเพื่อนทุกทาง พีทนี่มันพีทจริง ๆ
“แล้วนี่จะออกไปไหนหรือเปล่าวันนี้”
จุนถามเพราะเห็นว่าเพื่อนยังใส่ชุดอยู่บ้าน พีทส่ายหน้าเป็นคำตอบวันนี้เขาไม่มีบินแต่พรุ่งนี้เขามีไฟล์ทไปนิวซีแลนด์ พักค้างหนึ่งคืน ดีเหมือนกันไปอยู่ในที่ ๆ ไม่มีคนรู้จัก
“ไปข้างนอกกันป่ะ”
พีทส่ายหัว
“ไม่เอา อยากอยู่เฉย ๆ มากกว่า”
“โว๊ะ เออกูไปคนเดียวก็ได้วะ”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ฟึดฟัดเดินปึงปังออกไป พีทยิ้มบางมองตามแผ่นหลังกว้างของเพื่อนออกไปแล้วหันกลับมามองปลาในน้ำเบื้องหน้า ป่านนี้คิวจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เด็กคนนั้นจะดูแลตัวเองดีหรือเปล่า
จะเกลียดเขาไปหรือยัง
“ก็นะ...สมกับเป็นพี่พีท”
“หมายความว่าไง”
คิวมองหน้าคริษฐ์ด้วยความไม่เข้าใจ เขานั่งเล่าเรื่องทั้งหมดให้คริษฐ์ฟัง ตอนนี้เขาสองคนจะเรียกว่าโดดซ้อมก็ได้ กัปตันคนหล่อเดินเข้าไปสั่งพวกน้อง ๆ ให้ซ้อมกันไปเองก่อนส่วนตัวเองก็ออกมานั่งฟังปัญหาหัวใจของเพื่อน
“พี่พีทน่ะปากแข็งจะตาย ดูยากด้วยแต่ไอ้ที่บอกว่าเขาเย็นชาน่ะกูว่ามันแค่หน้ากากเท่านั้นล่ะ เขาเปราะบางกว่าที่มึงคิดนะ อ้อ...แล้วก็คิดถึงคนอื่นมากเกินไป”
“แต่เขาบอกกูเองว่ายังรักพี่ชายณินอยู่”
“เรื่องนี้กูไม่ขอออกความเห็นนะ เรื่องของเขาสองคนรวมถึงเรื่องพี่สาวกูมันซับซ้อนและกูก็ไม่คิดจะเล่า แต่มึงที่อยู่กับเขาตลอดจะไม่รู้สึกเลยหรือไงว่าเขาคิดอย่างไงกับมึง”
คิวนิ่งไป ย้อนกลับไปคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแล้วมันก็ทำให้คิวรู้สึกได้ว่าแววตาของพีท การกระทำที่พีทมอบให้เขามาทั้งหมดนั้นมันมีความหมายไม่มีแววโกหกเลยแม้แต่น้อย แต่ที่คิวไม่เข้าใจคือทำไมพีทต้องทิ้งเขาไป
เรารักกันไม่ใช่หรือ
เขาไม่ได้คิดไปเองคนเดียวใช่ไหม
“กูอยากคุยกับพีท”
คริษฐ์เห็นอาการของเพื่อนแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ เดือนคณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน ไม่นานปลายสายก็กดรับ
“มาหาหน่อย อยู่หน้าโรงยิมหนึ่ง อย่างอแงณินเดี๋ยวพาไปกินติม อือ มาเร็ว ๆ นะ มีเรื่องนิดหน่อย”
คริษฐ์วางโทรศัพท์แล้วหันมาบอกคิว
“เดี๋ยวณินมา มันน่าจะช่วยได้มากกว่ากู”
“ขอบคุณว่ะ”
ไม่นานภาณินก็เดินมาถึง ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองคิวแล้วหันไปขอความเห็นจากเพื่อนสนิทตัวเอง คริษฐ์กวักมือเรียกให้ณินมานั่งข้าง ๆ แล้วเริ่มเล่าเรื่องให้ฟัง
“พี่พีทขี้ห่วงจะตาย”
พอฟังจบณินก็พูดออกมาน้ำเสียงสบาย ๆ แล้วพูดต่อ
“กับพี่คินกูว่าพี่พีทแค่สับสนแต่กูว่ากูดูออกนะว่าพี่พีทไม่ได้อะไรกับพี่คินแล้ว อย่างที่บอกว่าพี่พีทขี้ห่วงห่วงไปทั่วกับพี่คินอาจจะมากหน่อยเพราะเป็นแฟนเก่า อย่ามามองกูแบบนั้นกูพูดความจริง มันอาจจะทำใจยากหน่อยสำหรับมึงนะแต่สบายใจได้เดี๋ยวกูบอกพี่คินให้ พี่กูไม่รู้หรอกว่าไปสร้างปัญหาให้พี่พีทพี่บ้านั่นเอาแต่เศร้าเรื่องพี่ณิพอเห็นพี่พีทรับฟังได้หน่อยก็เอาใหญ่”
ณินบ่นพี่ชายตัวเองยกใหญ่ เห็นทีต้องเรียกมาปรับทัศนคติแบบจริงจังเสียแล้ว ทำให้คนรักทะเลาะกันมันบาปนะ ภาณินไม่ปลื้ม
“แต่พีทบอกว่ายังรักพี่มึงอยู่”
“โอ๊ย เรื่องโง่ ๆ นี่ฉลาดนัก ถ้าเขาจะกลับมาคืนดีกันเขาทำนานแล้วมึง ไม่เลิกกันตั้งแต่แรกหรอก พี่กูมันแค่ต้องการหาคนรับฟังเรื่องทุกข์ใจ คนหัวอกเดียวกันอ่ะมึงเข้าใจป่ะ”
“หัวอกเดียวกัน?”
คิวทวนประโยคของณินอย่างไม่เข้าใจ ณินจิ๊ปากขัดใจ ทำไมมันเข้าใจอะไรยากจังวะ
“พี่คินเขารักพี่สาวกูข้างเดียว ก็เหมือนกับพี่พีทที่รักพี่คินข้างเดียว”
คริษฐ์เอ่ยบอก
“แล้วเขาจะคบกับพีททำไมถ้ารักคนอื่นอยู่!”
คิวข่มความไม่พอใจเอาไว้ พีทจะเสียใจแค่ไหนที่เขาไม่รักแล้วคนตัวขาวของเขาจะรู้บ้างหรือเปล่า
“พี่กูไม่ใช่คนที่ดีนักหรอก ตอนเราเสียใจมาก ๆ ก็มักจะหาที่พึ่งพิง พี่กูก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น”
ภาณินยักไหล่ ตอนนั้นก็ว่าพี่คินไปทีแล้วว่าเห็นแก่ตัวแต่พอเห็นพี่พีทมีความสุขเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ความรักมันมักจะมาพร้อมความเจ็บปวดเสมอ
“แล้วพีทรู้ไหมว่าเขารักคนอื่นอยู่”
“รู้ดิ”
“คงรักพี่มึงมากสินะ”
คิวก้มลงมองมือตัวเองแล้วถอนหายใจ พูดเองก็เจ็บเอง พีทคงรักผู้ชายคนนั้นมากถึงยอมคบทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้รัก คิดไปคิดมากลับมามองตัวเองก็รู้สึกท้อแท้ จะเอาอะไรไปสู้
ป้าบ!
“โอ๊ย!”
ภาณินตบหัวคิวอย่างแรงท่ามกลางความตกใจของคริษฐ์และคนที่โดนตบ พาณินกอดอกมองเขม็งที่คิว เห็นท่าทีเหมือนหมาถูกเจ้าของทิ้งแล้วมันขัดใจ
“มึงเข้าใจคำว่าอดีตไหม ใช่ในอดีตพี่พีทรักพี่กูมากแต่มันผ่านมานานแล้วป่าววะ แล้วตอนนี้เขาก็มีมึงยังจะระแวงอะไรอีก”
“แต่เขาทิ้งกู”
คิวเถียง ถ้าไม่เพราะยังรักอยู่แล้วพีทจะทิ้งเขาไปทำไมกัน
“อันนี้กูไม่รู้เว้ยมึงต้องถามเขาเอง แต่ก่อนที่มึงจะไปถามพี่พีท ถามใจตัวเองดีรึยังว่ารักเขามากพอหรือเปล่า”
“ถ้าไม่รักกูไม่เป็นบ้าแบบนี้หรอก เพราะรักน่ะสิถึงอยากคุยอยากปรับความเข้าใจ ถึงสุดท้ายจะต้องจบกูก็ยังอยากได้ยินจากปากเขา ไม่ใช่อะไรที่คลุมเครือแบบนี้”
“เออดี ถ้างั้นคุยกับพี่กูก่อนแล้วกันค่อยไปคุยกับพี่พีท จะได้ไม่ต้องมีอะไรคาใจ”
ว่าแล้วภาณินก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ คริษฐ์หันมายิ้มให้กำลังใจคิว เจ้าตัวยิ้มรับบาง ๆ ตอนนี้ในหัวมีเรื่องมากมายถาโถมเข้ามา เสียใจมันก็เสียใจอยู่หรอกแต่คิวก็ยังหวังว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นแบบเดิม
ก็นะ...คนมันรักไปแล้วนี่นา
“เย็นนี้มึงว่างป่ะ”
ภาณินตะโกนถาม คิวพยักหน้าตอบรับ ณินจึงหันหลังกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ สักครู่ก็วางโทรศัพท์แล้วเดินกลับมา
“เดี๋ยวหกโมงพี่กูมาเดี๋ยวเราไปรอที่ร้านกาแฟหน้ามอแล้วกัน”
ตกลงกันเรียบร้อยณินก็ขอแยกตัวกลับคณะตัวเอง คริษฐ์กับคิวเดินกลับเข้ามาซ้อมตามปกติ จนกระทั่งถึงเวลานัด ณินกับคริษฐ์เดินนำเขาเข้ามาในร้านเดินเข้าไปสั่งกาแฟเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปยังโต๊ะตรงมุมร้านที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่
นี่เป็นครั้งแรกที่คิวเผชิญหน้ากับคนรักเก่าของพีทตรง ๆ ผู้ชายคนนั้นมีโครงหน้าคล้ายภาณินแต่ดูหล่อเข้มกว่า ร่างกายสูงใหญ่ผิวสีแทนคร้ามแดด ผู้ชายคนนั้นมองเขาเล็กน้อยพอคิวยกมือไหว้ก็รับไหว้ด้วยท่าทีสุภาพ
“คนนี้หรือที่น้องณินบอกพี่”
คนที่มาถึงก่อนเอ่ยปากถาม ณินพยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างพี่ชายตนเอง คิวนั่งอยู่ตรงข้ามข้างกับคริษฐ์
“เป็นแฟนพีทหรือ”
คราวนี้ภาคินหันหน้ามาถามคิวตรง ๆ ชายหนุ่มนิ่งไปสักครู่แล้วส่ายหน้า
“เปล่าครับ ยังไม่ทันได้เป็น”
“เพราะพี่หรือเปล่า”
คราวนี้คิวเงียบถือเป็นการตอบรับแบบกลาย ๆ น้องชายคนเล็กของบ้านทำปากยื่นแล้วตีหน้าขาพี่ชายตัวเองเบา ๆ
“ก็เพราะพี่คินนั่นแหละ ทำเขาทะเลาะกันเนี่ย”
“อ้าวพี่ผิดอะไร”
คนถูกว่าทำหน้าเหรอหรา แต่พอเห็นว่าน้องชายไม่ขำด้วยก็ปรับเป็นสีหน้าจริงจัง ภาคินถอนหายใจแล้วหันมามองคิว
“พี่ขอโทษนะ พี่ผิดเองที่เข้าไปยุ่งย่ามกับพีท อีกอย่างพี่ก็ไม่รู้ว่าพีทมีแฟนแล้วถ้ารู้พี่จะระวังตัวกว่านี้ แต่การคุยกันของพี่สองคนพี่บริสุทธิ์ใจกันจริง ๆ นะ ให้ดูแชทยังได้เลย”
“ถึงพี่พีทยังไม่มีใครพี่ก็ไม่ควรเถอะ”
น้องชายตัวดียังคงบ่นพี่ชายตัวเองอย่างต่อเนื่อง ภาคินยิ้มบางหันไปลูบหัวน้องชายตัวเองแล้วยื่นหน้าไปหา
“ขอโทษครับพี่จะไม่ทำอีกแล้ว”
“ให้มันจริง”
“สาบานเลย ยิ่งพอมารู้แบบนี้ด้วยพี่ยิ่งไม่สบายใจที่ตัวเองเป็นสาเหตุทำให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน เพราะถ้าเป็นไปได้พี่ก็ไม่อยากจะทำร้ายพีทอีก”
“เพิ่งรู้ตัวรึไง”
“ณิน”
ภาคินกล่าวขอโทษทุกคนโดยมีน้องชายตัวเองคอยแซะจนคริษฐ์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปราม แต่ก็อย่างว่าน้องรักเขา พี่ชายบ้านนี้เคยโกรธน้องชายตัวเองที่ไหน
“ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ”
คิวเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน ภาคินพยักหน้าอนุญาต
“ตอนที่คบกันเคยรักพีทบ้างไหม”
ทั้งสามคนเลิกคิ้วแปลกใจเพราะไม่คิดว่าคิวจะถามคำถามนี้ ภาคินมองเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่งแล้วยิ้มออกมา
“รักสิ พีทเป็นคนที่ถ้าได้อยู่ใกล้จะยิ่งรักแต่พี่ก็จะตอบตามความจริงนะว่าสุดท้ายพี่ก็รักณิมากกว่าอยู่ดีเพราะพีทเข้ามาตอนพี่ต้องการที่พักพิง ถามว่ามีความสุขไหม มีนะแต่มันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง พี่เป็นคนเห็นแก่ตัวน่ะตอนนั้นอยากให้พีทด่าหรือต่อยมากเลยไม่ใช่ยิ้มรับทั้งน้ำตาแล้วปล่อยพี่ไป”
“พีทเป็นคนใจดีแต่บางครั้งก็ใจร้ายได้อย่างเลือดเย็น”
คิวกล่าวออกมาเบา ๆ แต่ได้ยินกันหมด ภาคินประสานมือไว้ใต้คางเท้าศอกกับโต๊ะ
“พีทน่ะชอบคิดแล้วก็ตัดสินใจไปเองคนเดียว คิดว่าที่ตัวเองทำมันถูกแล้วซึ่งบางทีก็ไม่เลยแถมยังเป็นการทำร้ายตัวเองอีกต่างหาก ปากแข็งที่หนึ่ง”
ภาคินบอกข้อเสียของคนตัวขาวให้อีกฝ่ายรับรู้
“แล้วผมควรทำไงดี”
“ต้องดัดนิสัยให้เข็ด”
“พี่คิน! ไม่เอานะไม่แกล้งพี่พีท”
ภาณินรีบแย้งเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย ไอ้อาการยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์แบบนั้นต้องวางแผนแกล้งพี่พีทของเขาอยู่แน่ ๆ ภาคินเลิกคิ้วมองน้องชายตัวเอง
“แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้นพีทก็จะไม่รู้ใจตัวเองนะครับ”
“หาวิธีอื่นก็ได้ ให้ไอ้หมีนี่ไปตามง้อพี่พีทก็ได้”
ณินโวยวายคิวที่ฟังอยู่เกือบจะพยักหน้าเห็นด้วยกับณินแล้วแต่เสียงทุ้มของคริษฐ์ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ทำอย่างนั้นพี่พีทจะยิ่งหนี”
“คริษฐ์พูดถูก พี่บอกนายไว้เลยนะว่าห้ามตามพีทเด็ดขาด ถ้าอยากคืนดีกันต้องเชื่อพี่เข้าใจไหม”
“แต่..”
“อยากเอาพีทกลับมาไหมล่ะ”
“ครับ ยอมแล้วครับพี่จะให้ผมทำไงบอกมาได้เลย”
ภาคินยิ้มพอใจกับสิ่งที่ได้ยินส่วนน้องชายเขานั้นกอดอกหน้ามุ่ยงอนไปแล้ว
“ข้อดีของพีทคืออะไร”
“พีทใจดีครับ”
ภาคินดีดนิ้วแล้วชี้มาที่คิว
“ถูกเพราะฉะนั้นเราจะใช้นิสัยข้อดีข้อนี้ของพีทให้เป็นประโยชน์”
“ทำไงครับ”
“ฟังพี่แล้วปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด”
พอภาคินพูดแบบนั้นคิวก็ใจไม่ค่อยดี จริง ๆ เขาแค่อยากปรับความเข้าใจกับพีทไม่ได้อยากทำให้อีกคนไม่สบายใจเลย
“เข้าใจไหม”
“อ่ะ...ครับ แต่จะไม่ทำอะไรพีทรุนแรงใช่ไหม”
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกน่าเชื่อพี่สิ”
ไอ้คำว่าเชื่อพี่สินี่ดูจะไม่ค่อยน่าเชื่อสักเท่าไหร่ในความคิดของคิวเพราะแม้แต่น้องชายพี่เขายังเบะปากใส่เลย แต่เอาเถอะลองดูสักครั้งก็คงไม่เป็นอะไร คิวนิ่งฟังสิ่งที่ภาคินพูดแม้หลายอย่างจะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่พอคริษฐ์ช่วยสนับสนุนพี่ชายเขาจึงยอมโอนอ่อนตาม
“กูว่าเวิร์คนะแผนนี้”
จิมมี่เคี้ยวขนมไปออกความเห็นไปด้วย หลังจากที่คุยกับพี่คินเสร็จแล้วคิวก็โทรเรียกเพื่อน ๆ ให้มารวมตัวที่คอนโดตัวเองแล้วเริ่มเล่าแผนการณ์ให้ฟัง
“แล้วถ้ามันไม่ได้ผลล่ะวะ”
คิวถามเพื่อนอย่างเคร่งเครียด พอเป็นเรื่องของพีททีไรเขาคิดมาก คิดวนไปวนมาคิดจนปวดหัวทุกที
“ไม่ได้ผลก็เลิกดิ”
เอ็มพูดออกมาเสียงนิ่ง ๆ ทุกคนตกใจหันมองเอ็ม ฝ่ายถูกมองยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“ถ้ามึงทำขนาดนั้นแล้วยังไม่ได้ผล มึงก็ควรรู้ตัวได้แล้วป่าววะว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับมึงจะดันทุรังทำไมตัวเองเจ็บเปล่า ๆ”
“อืมที่เอ็มพูดก็ถูกนะคิว ถึงกูจะชอบพี่พีทมาก ๆ แต่ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกู กูรู้จักมึงมาไม่เคยเห็นมึงทุ่มเทให้ใครขนาดนี้ ถ้ามึงทำขนาดนั้นแล้วเขายังไม่รับก็กลับมาอยู่ในที่ของเราเถอะ กูเป็นห่วงมึงมากนะ”
เพื่อนตัวเล็กพูดเสริม พูดไปตาแดงไปจนเอ็มต้องลูบหัวปลอบ เห็นเพชรมันบ้า ๆ แบบนี้มันนี่แหละที่เป็นคนแรกที่มาหาเพื่อนเวลาเพื่อนเดือดร้อน คิวมองหน้าเพื่อนทีละคนรู้สึกซึ้งใจในความห่วงใยของแต่ละคน จิมมี่เองก็ขยับตัวมาตบไหล่เขาเบา ๆ
“ไม่มีเขามึงก็ยังมีพวกกูเว้ย”
“ขอบใจพวกมึงมากนะ”
“เออ เพื่อนกันนี่หว่าไม่ห่วงมึงแล้วจะไปห่วงหมาที่ไหน เว้นหมาเพชรไว้คน แต่เอ๊ะไม่ห่วงมันละเจ้าของมันหวง”
“ไอ้สัดจิมมี่เงียบ ๆ ไปเลย”
เพชรหน้าแดงขว้างหมอนใส่เพื่อนแต่จิมมี่รับได้ทันแถมยังลอยหน้าลอยตาล้อเลียน คิวหัวเราะเบา ๆ รู้สึกสบายใจขึ้นกว่าหลายวันก่อนเยอะเลย
“เขินแล้วรุนแรงตลอด”
“เดี๋ยวเถอะ”
เพชรชี้หน้าคาดโทษ จิมมี่ยักคิ้วซ้ายขวาสลับไปมาอย่างกวนตีน
“ทำไม ๆ”
คราวนี้เพชรยกยิ้ม ยืดอกอย่างเป็นต่อคนตัวเล็กส่งเสียงหึในลำคอแล้วเริ่มพูด
“กูจะไปเสี้ยมซัน”
“เกี่ยวอะไรกับซันวะ”
ไม่ใช่แค่จิมมี่ที่งง คิวกับเอ็มเองก็งงเหมือนกันแต่พอเพชรพูดประโยคถัดมาเท่านั้นจิมมี่ก็เป็นฝ่ายร้องโวยวายเสียงดังทันที
“เพราะซันเป็นเพื่อนแตงกวา อย่าคิดนะว่าวันนั้นกูจะไม่เห็นมึงไปขอไลน์เขา หึหึหึ”
“ไอ้หมาเพชร!!!!! ไอ้งูพิษ!!!!!!”
แล้วสงครามระหว่างโทรลและฮอบบิทก็เริ่มขึ้น คิวมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มออกมาพาลไปคิดถึงอีกคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หนีไปอยู่ที่ไหน
จะยังยิ้มได้หรือเปล่า
และจะคิดถึงเขาบ้างไหม
tbc
Talk. ถึงเวลาเอาคืนมาดูกันว่าคิวจะทนได้ป่าว หวังว่าจะไม่โอ๋พีทซะก่อนนะ 5555
แจ้งข่าวนิดหน่อยค่ะ เราอาจหายไปซักสามสี่วันนะคะ พอดีมีงานสำคัญมากเข้ามาและเราตั้งใจกับมันมาก อวยพรให้เราด้วยนะทุกคนนนน ฮือออ แล้วเราจะรีบกลับมาอัพต่อให้ค่า
Ps. จริง ๆ พีทก็แค่คนขี้ขลาดคนนึง
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ฮืออออ ห่วงพีทอ่าา :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนบ้างก็ดีพีท
-
ทีมคิวเลยยยยย จริง ๆ นี่อยากให้คิวหาคนอื่นเลย แต่ก็นะ 55555
-
ก็ยังมองบนใส่พีท ไม่ชอบคนที่คิดแทนคนอื่นแถมมีอะไรยังไม่คุยกันอีก
-
ชอบอ่ะ คิวลูกไม่เป็นไร อย่าคิดมากนะ
-
:pig4:
-
:3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบภาณิน พี่พีทจะโดนดัดหลัง ชักสงสารแฮะ
ขอให้ไรต์โชคดีนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ :L1:
-
:a5: :katai1: :เฮ้อ:
-
เอาล่ะ เราจะไม่ห่วงคุณพีท เจ้าของเขารักขนาดนั้นนี่นะ
ส่วนขอคนเขียนก็สู้ๆนะคะ ขอให้งานผ่านไปด้วยดีค่ะ :mew1:
-
ขอให้คนแต่งโชคดีนะคะ..ขอบคุณมากเลยที่มาแต่งให้อ่านกัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สะใจที่ได้รู้ว่าพีทจะโดนดัดหลัง คิวก็อย่าพึ่งใจอ่อนโอ๋พีทซะก่อนล่ะ
-
รอ รอ รอ รอ :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
คิดถึงคิว
-
-28-
“ทำไมผอมลงอย่างนี้ครับพี่พีท”
ภาณินร้องถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของพี่ชายตัวขาว พีทเป็นคนผอมอยู่แล้ว แต่นี่ยิ่งผอมไปใหญ่ เห็นแล้วก็สงสารอยากจะล้มเลิกสิ่งที่ได้รับมอบหมายจากคริษฐ์มาเสียตั้งแต่ตอนนี้
“ป่วยนิดหน่อยครับ”
พีทโกหกคำโต เขาไม่อยากให้ใครมากังวลเรื่องของเขาเท่าไหร่นัก หลังจากที่เสร็จงานกำลังจะขับรถกลับคอนโดของตัวเองหลังจากที่หนีไปพักใจเป็นอาทิตย์ พีทก็เห็นควรแล้วว่าตัวเขาควรจะกลับมาสู่โลกของความจริงเสียที
ความจริงที่ว่าเขาได้เสียคนที่รักเขาคนหนึ่งไปแล้ว
เสียใจนะแต่ในเมื่อตัวเองเลือกแล้วก็ควรจะอยู่กับความจริงให้ได้ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหนีอีกต่อไปพีทจึงตัดสินใจขับรถกลับมายังเส้นทางที่คุ้นเคย แต่เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ปรากฏชื่อของภาณิน ทำให้เขาต้องเปลี่ยนเส้นทางจากคอนโดไปยังห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองเสียก่อน
“ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่าครับ ดูพี่พีทไม่สดใสเลย”
“ครับ”
เมื่อไม่รู้จะอ้างเหตุผลอะไรพีทจึงตามน้ำ นึกขอโทษน้องอยู่ในใจที่โกหก ฝ่ายภาณินก็จับอีกฝ่ายหันหน้าหันหลังสำรวจด้วยความเป็นห่วง
“เราไปทำธุระของณินเลยไหม”
คนฟังเบะปากคล้ายจะร้องไห้ เด็กหนุ่มหน้าหล่อปนหวานจับมือพีทแกว่งไปมาเหมือนเด็ก ๆ
“ณินหิว หาอะไรกินก่อนได้ไหมครับ อยากอยู่กับพี่พีทนาน ๆ คิดถึง”
ไม่ว่าเปล่าคนบอกว่าคิดถึงเอียงซบไหล่บางอย่างออดอ้อน พีทยิ้มบางยกมือลูบหัวน้องพยักหน้าตอบรับ
“ได้ครับ ณินอยากกินอะไรนำไปเลยมื้อนี้พี่เป็นเจ้ามือเอง”
ได้ยินดังนั้นภาณินก็ยิ้มกว้างเดินจับมือพีทแกว่งไปมา พีทอมยิ้มเหมือนตัวเองพาลูกมาเที่ยวก็ไม่ปาน เดินอยู่ไม่นานก็จบลงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีสาขามากมายในประเทศไทย
“พี่พีทเอาอะไรอีกไหม”
ณินเงยหน้าจากเมนูขึ้นมาถาม พี่ชายตัวขาวส่ายหน้าเด็กหนุ่มจึงปิดเมนูส่งคืนให้พนักงาน
“พี่พีทมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
“หืม?”
ภาณินถอนหายใจเท้าคางมองคนตัวขาวที่นั่งตรงข้าม
“พี่พีทดูเครียด รู้หรือเปล่าครับว่าตั้งแต่ที่เราเจอกันพี่พีทเหม่อไปกี่ครั้งแล้ว”
พีทหลบตาน้องชายเมื่อณินมองจ้องเขาด้วยสายตาจับผิด ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากเด็กหนุ่มฝั่งตรงข้าม
“เรื่องคิวหรือเปล่าครับ”
“...”
“เงียบแบบนี้แสดงว่าใช่”
“เปล่าครับพี่เครียดเรื่องงานนิดหน่อย”
ณินเลิกคิ้วทำหน้าไม่เชื่อเต็มที่ พีทพยายามยิ้มแต่พอน้องถอนหายใจออกมาอีกครั้งพีทก็เลือกที่จะหุบรอยยิ้มเสแสร้งของตัวเอง
“พี่พีทเคยโกหกเก่งกว่านี้นะครับ”
“...”
พีทไม่ตอบ คนตัวขาวเม้มปากก้มมองมือตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะประหนึ่งว่ามันน่าสนใจนักหนา
“ที่ณินถามแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะทางคิวเองก็ดูแย่ไม่แพ้กัน ไม่สิแย่กว่าพี่พีทมาก ๆ เลย”
พีทเงยหน้ามามองณินด้วยสายตาเป็นกังวลทันทีที่เด็กหนุ่มตรงข้ามพูดจบประโยค เมื่อณินเห็นว่าอีกคนสนใจจะฟังก็เข้าทางและเริ่มพูดต่อ
“คริษฐ์มาเล่าให้ฟังว่ามันขาดซ้อมไปหลายวันติดต่อก็ไม่ได้พอกลับมาซ้อมสภาพก็ย่ำแย่ เรียกว่าโทรมยังดูดีไปเลยครับ ซูบผอมอย่างกับผี”
“เขา...แย่ขนาดนั้นเลยหรือครับ”
พีทเอ่ยถามเสียงเบา รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจที่ทำให้คน ๆ นึงเสียใจมากขนาดนี้
“ครับ ไม่พูดไม่จากับใครเลย พวกเพื่อนมันเป็นห่วงจนจะบ้าอยู่แล้ว ว่าแต่ทะเลาะกันจริง ๆ หรือครับ”
พีทยังคงใช้ความเงียบในการตอบคำถามทุกอย่างซึ่งณินก็พอจะคาดการณ์ได้อยู่แล้วว่ามันต้องออกมาแบบนี้ ดังนั้นหน้าที่ของเขาก็มีแค่บอกผ่านเรื่องราวของไอ้หมีให้พี่พีทฟัง ใส่สีตีไข่นิดหน่อยเพื่อเพิ่มอรรถรสในการฟัง แต่พอเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของพี่พีทแล้วก็รู้สึกใจเขว
ทำไมเป็นคนที่เศร้าได้น่าโอ๋ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ณินชักจะอยากกลับไปโบกหัวเพื่อนสนิทสักทีที่ให้เขามาทำหน้าที่นี้ ดูสิให้คนที่เป็นภูมิแพ้คนน่ารักมาทำอะไรแบบนี้ ถ้าแผนล่มจะมาโทษเขากันไม่ได้นะเว้ยบอกไว้ก่อน
“พี่พีท...ไหวไหมครับ”
มือเรียวเอื้อมไปกุมมือขาวไว้แล้วบีบเบา ๆ ยิ่งตอนที่พีทเงยหน้าตาแดง ๆ ขึ้นมามองแล้วยิ้มฝืนให้ณินอยากจะร้องไห้ ล้มโต๊ะแล้วกระโดดไปกอดโอ๋พี่พีทให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่...ผิดเองครับ”
เสียงหวานสั่นไหวจนณินอดสงสารไม่ได้แต่หน้าที่นั้นยังค้ำคอภาณินอยู่
“เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่คินหรือเปล่าครับ”
พีทชะงักไปครู่หนึ่ง ในที่สุดคนตัวขาวก็พยักหน้ายอมรับ ภาณินถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ยังรักพี่คินอยู่หรือครับพี่พีท”
“เปล่าครับ”
“แล้วทำไมถึงทะเลาะกับคิวได้ล่ะครับ”
“ไม่มีใครโอเคกับความโลเลที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้หรอกครับ”
พีทเองก็ถอนหายใจยาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า เงยหน้าขึ้นมาสบตายิ้มฝืนให้กับน้องชายคนรักเก่า
“อะไรที่ทำให้พี่พีทโลเลครับ ความห่วงใยใช่ไหม”
พีทพยักหน้า
“พี่พีทห่วงคนอื่นเกินไปนั่นคือข้อเสียรู้ไหมครับ แล้วคิวมันก็รู้เรื่องพี่คินใช่ไหมครับ มันไม่พอใจพี่พีทใช่ไหมเดี๋ยวณินคุยให้ก็ได้นะ”
รางวัลลูกโลกทองคำปีนี้ต้องเป็นของภาณินอย่างแน่แท้ เล่นใหญ่รัชดาลัยเทียร์เตอร์จริง ๆ
“มันจบไปแล้วครับ”
“พี่พีท...”
“พี่...ทำทุกอย่างพังเอง”
ณินใจอ่อนยวบเมื่อน้ำตาไร้สีกลิ้งตกจากใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายตัวขาว ไม่เอาแล้วได้ไหมรางวัลลูกโลกทองคำ บอกความจริงกับพี่พีทเลยได้หรือเปล่า ณินรู้สึกสงสารคนตรงหน้าไม่ไหวแล้ว
“ณินขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
เมื่อพีทพยักหน้าภาณินจึงเอ่ยถาม
“พี่พีทรักคิวแล้วใช่ไหมครับ”
พีทหลบตาณินมองมือตัวเอง สุดท้ายแล้วเขาก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
“แล้วพี่พีทก็ยังห่วงพี่คินอยู่”
พีทพยักหน้าอีกครั้ง
“แล้วพี่พีทก็กลัวว่าถ้าคิวรู้ถึงตอนแรกจะรับได้แต่ถ้านาน ๆ ไปมันจะไม่โอเคใช่ไหมครับ”
เป็นอีกครั้งที่พีทพยักหน้าเพราะสิ่งที่ณินพูดมาถูกต้องทุกอย่าง
“ทนได้หรือครับถ้าต้องเห็นเขาไปรักคนอื่น”
พีทเม้มปากเน้น นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่หนีหน้าไป ใจหนึ่งก็บอกว่าในเมื่อเลือกจะปล่อยแล้วก็ต้องรับได้ถ้าเห็นคิวรักคนอื่น แต่อีกใจกลับไม่ยอมรับ
อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว
อยากรักษาความรักครั้งนี้เอาไว้
แต่มันก็สายไป
“อ๊ะ...นั่นมัน”
ณินตาโตมองไปทางด้านหลังก่อนจะเงียบเสียงลงอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าไม่ทันเสียแล้วพีทหันหลังไปมอง ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของพีทปวดแปลบ คิวในสภาพที่ไม่ต่างจากที่ภาณินพูด ร่างกายซูบผอมหนวดเคราเขียวครึ้มคล้ายคนไม่ดูแลตัวเองหน้าตาซีดเซียวอยู่ในชุดนิสิต
หากแต่ว่า...ข้างกายของคิวมีใครบางคนยืนอยู่ คนที่ยิ้มสดใสราวกับโลกทั้งใบไม่มีเรื่องเครียด ใครคนนั้นจับมือถือแขนของคิวด้วยความสนิทสนมซึ่งคิวก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจอะไร
ถ้าคิวสภาพปกติกว่านี้พีทก็คงบอกได้เลยว่าทั้งสองดูคู่ควร
รู้สึกเหมือนถูกของหนักฟาดที่ท้ายทอยอย่างรุนแรง หัวใจบีบรัดแน่นเมื่อเห็นรอยยิ้มจางจุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ รอยยิ้มที่พีทเคยได้รับหากแต่วันนี้มันกลายเป็นของคนอื่น
ไหนว่ารักกัน...แค่อาทิตย์เดียวก็มีคนใหม่แล้วอย่างนั้นหรือ คนตัวขาวเม้มปากแน่น ความน้อยใจแล่นริ้วขึ้นมาจนจุกอก แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็วจะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเป็นคนปล่อยคิวไปเอง
“พี่พีทไหวไหม”
พีทกลับมาสนใจคนตรงหน้า สีหน้าของน้องชายบ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด คนตัวขาวยิ้มฝืดไม่ตอบคำถาม
จะให้บอกอย่างไรว่าไม่ไหว
“คนนั้นเป็นเพื่อนของซันครับซันเป็นเพื่อนของคริษฐ์ เห็นว่าชอบคิวแต่คิวมันไม่ได้ตอบรับอะไรนะพี่พีทอย่าเพิ่งคิดมากนะครับ”
ภาณินรีบอธิบายให้พีทฟัง คนตัวขาวไม่ตอบอะไรกลับไปมือเรียวคีบซูชิของโปรดณินให้เป็นการตัดบทว่าเขาไม่อยากรับรู้
ไม่ได้คิดอะไรแล้วทำไมถึงมากันแค่สองคน
แล้วทำไมพีทถึงต้องรู้สึกไม่พอใจด้วยนะ เขามีสิทธิ์อะไร
“ณินก็ไม่อยากก้าวก่ายหรอกนะครับพี่พีท แต่ถ้าไม่อยากให้ทุกอย่างสายเกินไป...กลับไปเริ่มใหม่ยังทันนะครับ”
กลับไปเริ่มใหม่ยังทันนะครับ
คำพูดของน้องณินยังติดอยู่ในความคิด มันจะทันจริงหรือ พีทละอายใจเกินกว่าจะบากหน้ากลับไปและก็ไม่มั่นใจด้วยว่าคิวจะยินดีไหม
เป็นคนนิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ ตัวเขา นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองอยู่นานภายในรถสุดท้าย พีทก็ตัดสินใจได้ว่า อย่าเลย...อย่าทำให้คิวเสียใจไปมากกว่านี้เลย
“เฮ่อ~”
ถ้าถอนหายใจแล้วชีวิตสั้นลงจริงตอนนี้พีทคงมีเวลาอยู่อีกไม่กี่ปี มือขาวยกขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ
“พอแล้วพีท หยุดทำร้ายน้องเสียที”
คนตัวขาวหอบร่างกายผอมบางของตัวเองลงจากรถพร้อมกระเป๋าลากพาดสูททำงานไว้ที่แขนข้างหนึ่งปิดล็อครถเรียบร้อยจึงเดินเข้ามาในตัวตึก
“อ๊ะ รอด้วยครับ”
พีทรีบส่งเสียงออกไปเมื่อเห็นว่าประตูลิฟท์กำลังจะปิด คนตัวขาวรีบวิ่งลากกระเป๋าก้มหัวให้คนที่กดลิฟท์รอแต่พอเห็นว่าคนกดลิฟท์ให้เป็นใครพีทก็ถึงกับมือไม้อ่อนไปทันที
“คิว...”
อีกฝ่ายไม่ยอมสบสายตาแถมยังขยับตัวหนี พีทเม้มปากแน่นเดินไปยืนที่มุมลิฟท์อีกฝั่ง มองแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกหลากหลาย จำนวนชั้นเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ความกดดันก็เพิ่มขึ้นตาม
จนกระทั่งมาถึงชั้นของพวกเขา พอประตูลิฟท์เปิดคิวก็รีบก้าวออกไปแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรร่างสูงถึงเซคล้ายจะล้มพีทรีบทิ้งของไปพยุงตัวอีกคนไว้
“เป็นอะไรไหม”
พีทถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยหากแต่อีกคนกลับค่อย ๆ แกะมือเขาที่ประคองตัวเองออกและไม่ตอบคำถาม พีทน้ำตาคลอกับการกระทำนั้นแต่ก็เดินตามหลังอีกคนไปด้วยความเป็นห่วง
จากที่สัมผัสตัวคิวเมื่อครู่ อุณหภูมิร่างกายของเด็กตัวโตสูงกว่าปกติแถมยังหน้าซีดเซียวเหมือนคนป่วย เดินไปไม่เท่าไหร่คิวก็เซจะล้มอีกรอบ
“ปล่อย”
เสียงแหบแห้งที่เคยเรียกพีทด้วยความอ่อนโยนตอนนี้เย็นชาจนคนฟังใจหาย แต่พีททำหูทวนลมไม่สนใจเพราะเขาห่วงอาการอีกคนมากกว่า คิวตัวร้อนมาก
“ผมบอกให้ปล่อย”
“กุญแจอยู่ไหนครับ”
“...”
พีทถอนหายใจก่อนจะยืดตัวขึ้นเพื่อมองคิวตรง ๆ
“กุญแจอยู่ไหนครับ จะช่วยพาเข้าห้องแล้วสัญญาจะไม่ยุ่มย่ามอีก”
“เหอะ”
คิวพ่นลมหายใจเมินหน้าหนีคนตาแดงใกล้ร้องไห้ พีทหลับตาสูดลมหายใจลึกแล้วถามคิวอีกครั้ง
“กุญแจห้องอยู่ไหนครับ”
“ในกระเป๋าด้านหน้า”
สุดท้ายน้ำเสียงแหบแห้งก็เปล่งออกมาอย่างเย็นชา พีทใช้มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างของคิวอีกมือจับประคองเอว
“ค่อย ๆ นั่งนะครับ ยาอยู่ตรงไหน”
“ไหนบอกว่าแค่มาส่งแล้วจะไม่ยุ่มย่ามไง”
“แล้วหายากินเองได้หรือไง”
“มันเรื่องของผม”
“ทำไมดื้อแบบนี้”
“แล้วมายุ่งกับผมทำไม! ตัดผมออกจากชีวิตไปแล้วไม่ใช่หรือไง! หรือสงสารสมเพชผมกันล่ะ ผมไม่ต้องการออกไปเถอะ ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็ออกไป”
พีทยืนนิ่งมองคิวที่จ้องเขม็งมาที่ตน ความคิดกำลังตีรวนอยู่ในหัว ใช่...เขาไม่ควรทำแบบนี้แต่สภาพของคนตรงหน้าก็ทำให้เขาทิ้งอีกคนไปไม่ได้
มันไม่ใช่สงสาร ไม่ใช่สมเพช
แต่มันห่วง ห่วงจนจะบ้าอยู่แล้วแต่พูดออกไปไม่ได้!
“ยาอยู่ตรงไหน แล้วกินอะไรมาหรือยัง”
“ผมบอกให้ออกไป”
พีทไม่ตอบแต่หันหลังกลับเดินออกไปทางประตู คิวทิ้งตัวนอนยาวไปกับโซฟาด้วยความอ่อนล้า ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมาจนปวดหัวใจไปหมด ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ระหว่างปวดหัวเพราะพิษไข้กับปวดใจอาการไหนมีมากกว่ากัน นี่สินะคำตอบของพีท
ไม่ได้รัก ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยจริง ๆ สินะ คงไม่ต้องรบกวนพวกเพื่อน ๆ อีกแล้วล่ะถ้าทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนี้
หัวใจของเขารับความเจ็บปวดอีกไม่ไหวแล้ว
ยอมแพ้แล้วก็ได้ ยอมปล่อยแล้ว ยอมรับความจริงแล้ว
“ห้องพีทมีแค่โจ๊กสำเร็จรูปคิวกินได้ไหม”
ในวินาทีที่สิ้นหวังเสียงหวานของใครคนนั้นก็ดึงคิวกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง คนตัวสูงผุดลุกนั่งด้วยความรวดเร็วเงยหน้ามองคนที่คิดว่าทิ้งเขาไปแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“หรืออยากกินอย่างอื่นเดี๋ยวลงไปซื้อให้”
“...”
“ดีที่ห้องยังพอมียาแก้แพ้กับแก้ปวดอยู่”
“กลับมาทำไม”
พีทหลบตาไม่ยอมตอบคำถาม คนตัวขาวเลี่ยงโดยการเดินหนีไปทางห้องครัว
ปึง!
“ผมถามว่ากลับมาทำไม!”
คิวก้าวเร็วมาดันคนตัวขาวกระแทกผนังอย่างแรง พีทเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด แรงที่บีบแน่นจากไหล่สองข้างของเขาบอกอารมณ์เด็กหนุ่มตรงหน้าได้ดี
“ผมบอกไปแล้วว่าถ้าไม่รู้สึกอะไรก็ให้ออกไป!”
“...”
“ผมบอกแล้วว่าถ้าแค่สงสารผมไม่ต้องการ เพื่อนผมก็มีเดี๋ยวโทรเรียกมันมาก็ได้”
พีทเม้มปากแน่นและยังคงไม่ตอบอะไรออกไป คิวมองคนตัวขาวตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าตอนนี้พีทกำลังตั้งใจทำอะไรอยู่ ยอมรับเลยว่าตอนที่แผ่นหลังบางหายจากห้องไป มันเจ็บจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทั้งสิ้นหวังและท้อแท้
แต่วินาทีที่เสียงหวานดังขึ้นและร่างกายของพีทปรากฏอยู่ตรงหน้าก็เหมือนได้ต่อลมหายใจออกไปอีกครั้ง และมันก็ค่อย ๆ ห่อเหี่ยวลงอีกครั้งเมื่อคิดได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนขี้สงสารแค่ไหน
ใช่ ที่พีทกลับมาอาจเพราะแค่สงสาร
ไม่ใช่เพราะรัก
เด็กหนุ่มตัวสูงพ่นลมหายใจร้อนเพราะพิษไข้ออกมาอย่างอ่อนล้า ผ่อนแรงที่บีบไหล่คนตัวขาวและก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
“ออกไปเถอะครับ”
คิวมองคนตัวขาวที่ก้มหน้ากำมือแน่นแต่ไม่ยอมไปไหน การกระทำแบบนี้เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าพีทไม่ใช่แค่สงสาร ร่างสูงก้าวประชิดอีกคนจนสองร่างแนบชิด สองมือประคองแก้มใสเปรอะน้ำตาขึ้นมา โน้มใบหน้าเข้าหาอีกคนจนปลายจมูกชนกัน จ้องมองลึกลงไปในดวงตากลมโตที่บัดนี้แดงก่ำและเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา นิ้วโป้งคลึงริมฝีปากแดงช้ำไปมาเบา ๆ
“เพราะถ้าไม่ออกไปตอนนี้ ขอร้องให้ตายอย่างไรผมก็จะไม่มีวันปล่อยพีทไปอีกแล้วนะ”
tbc
talk. หลังจากหายไปนานเพราะแก้ไม่ถูกใจตัวเองสักที วันนี้เรากลับมาแล้วนะทุกคนและตอนนี้อาจจะไม่ถูกใจใครหลายคนนะคะ แต่สำหรับเรามันดีที่สุดแล้ว ฮ่าาา น้อมรับคำติชมทุกคำค่า ตอนหน้าไม่ต้องเดานะว่าจะเกิดอะไรขึ้น :haun4: และตอนหน้ามาเร็วกว่าตอนนี้แน่นอนค่ะ
กราบทุกคนที่เข้ามาอ่านและรู้สึกตามไปกับนิยายของเราน้า ขอบคุณมาก ๆ เลย
ฝาก #ทั้งหมดใจ เผื่อใครอยากแท็กในทวิตนะจ๊ะ
-
รอตอนหน้า. :ling1: :ling1: :ling1:
-
คิวเอ้ยคิว
ไม่รู้จะใช้คำไหน พีท ไม่ได้โลเลหรอก แต่ความผูกพันธ์ความห่วงใยมันล้น เลย แสดงออกเหมือนมีเยื่อใย
คิวต้องหนักแน่น สู้ ๆ คิว
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:ling1: :ling1:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
เฮ้อ
-
เห้ออออออออออออออออ :z3:
-
สงสารทั้งสองคนเลย :hao4:
-
:pig4: :pig4:
-
หวังว่าตอนหน้าคงจะเป็นสีชมพูซะที..เพลียกะสีเทาแล้วจ้า รอๆๆๆๆๆๆ :pig4:
-
เหมือนจะดีแล้ว
-
พี่คิวเล่นใหญ่ยิ่งกว่ารัชดาลัยเธียเตอร์ 555
-
คิววววววววว
-
ซดมาม่ากันไปหลายคำเลยทีเดียว เมื่อไหร่จะหมดชามอ่ะ จิร้องแล้วนะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ชอบคิวดาร์กโหมดมากกกก น่าจะโกรธนานกว่านี้หน่อย พี่พีทยังไม่ยอมพูดอะไรเลยยย :mew4:
-
อย่าคิดเยอะเลยพีท
รักก็บอกรัก คิดอย่างไรก็บอกไปอย่างนั้น
สู้เค้าน้องคิว
คนของเรา...สุดท้ายก็ต้องเป็นคนของเรา
-
เรื่องนี้ก็สนุก
พี่พีทรีบพูดเถอะ คิวแย่แล้ว
-
พีทใจร้ายอ่ะ สงสารคิว
-
ต่อเรื่องนี้ด้วยที ตามมาจากตัวร้าย ฮือออออ อัพเรื่องไหนก็ได้ ตามอ่านรัวๆ
เราว่าคนเขียนต้องเรียน หรือไม่ก็อยู่เเถวลาดกระบังเเน่เลย โลเคชั่นเเถวนี้ตล้อดดด
สนุกมากเลยค่ะ รอวันที่คิวกลับมาเป็นหมีขี้อ้อนนะ :katai5:
-
-29-
“อื้อ”
ริมฝีปากอุ่นร้อนเข้าจู่โจมทันทีเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคนตัวขาว รสจูบร้อนแรงเผยความต้องการออกมาอย่างชัดเจน ขาแกร่งแทรกเข้ามาระหว่างขาของคนตัวขาว ร่างกายของพีทอ่อนปวกเปียกจนต้องยกแขนคล้องคอคิวเพื่อพยุงตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม
ลิ้นร้อนกวาดต้อนทุกซอกทุกมุมด้วยความเอาแต่ใจ ฝ่ามือหนาลากผ่านเอวสอบดึงชายเสื้อของอีกออกลากนิ้วผ่านเข้ามาในร่มผ้าปัดป่ายทั่วแผ่นหลัง ใบหน้าคมถอนริมฝีปากออกมามองคนตัวขาวเพียงชั่วลมหายใจ จมูกโด่งเลื่อนมาคลอเคลียแก้มใส ริมฝีปากพีทแดงช้ำสีสด นัยน์ตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเห็นแล้วอยากฟัดให้จมเขี้ยว ริมฝีปากร้อนก้มงับเบา ๆ ตรงซอกคอขาวให้คนในอ้อมกอดสะดุ้งเล่น
“ดะ...เดี๋ยว”
พีทหอบหายใจแรงดันไหล่คนตัวใหญ่เอาไว้ แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมหยุดแถมยังดูดคออีกคนอย่างแรงจนเกิดรอย เสื้อเชิ้ตตัวบางตกจากไหล่ลงมาสู่ช่วงแขนเผยให้เห็นร่างกายขาวผ่อง สองแขนแกร่งยกสะโพกอีกคนขึ้นทำให้ขาขาวต้องเกี่ยวเอวสอบไว้
“คิว...อื้ออออ คิวป่วยอยู่นะ”
พีทพยายามร้องเตือนเสียงขาด ๆ หาย ๆ เพราะความวาบหวามที่เด็กหนุ่มมอบให้ คิวยกยิ้มมุมปากละจากซอกคอขาวที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบขึ้นมาขบใบหูอีกคนเบา ๆ
“ต้องถ่ายเทความร้อนสิครับจะได้หาย”
“ตะ....อือออ”
คิวไม่ปล่อยให้อีกคนพูดไปมากกว่านี้ ลิ้นร้อนกวาดต้อนอย่างเร่าร้อนและรุนแรง ความถวิลหาของทั้งสองถูกส่งผ่านให้กันและกัน พีทล้มเลิกความคิดที่จะห้ามคิว คนตัวขาวปล่อยตัวปล่อยใจให้เป็นไปตามความรู้สึกของตัวเอง รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังขาวเนียนก็สัมผัสกับความนิ่มของเตียงเสียแล้ว
คิวมองคนที่หอบหายใจเหนื่อยใต้ร่างด้วยความต้องการ พีทจะรู้ไหมว่าตอนที่ทำหน้าแบบนี้ ปากบวมช้ำ น้ำตาเอ่อคลอแถมยังมีรอยของเขาฝากไว้ทั่วตัวแบบนี้มันเซ็กซี่และเร้าอารมณ์ของคิวได้มากแค่ไหน
“ผมจะถามอีกครั้ง อยากให้ผมปล่อยพีทไปไหม”
ร่างสูงก้มตัวลงมาจนปลายจมูกคลอเคลียคนใต้ร่าง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พีทปรือตามองคนด้านบนและแทนคำตอบสองแขนขาวก็รั้งคอคนด้านบนลงมาจูบและเป็นฝ่ายนำเสียเอง
“อืม”
คิวครางในลำคอด้วยความพอใจ มือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองและคนใต้ร่างด้วยความรวดเร็ว บัดนี้สองร่างเปลือยเปล่ากำลังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้าง คิวรวบคนตัวขาวขึ้นมานั่งคร่อมตัก ตรงส่วนนั้นเสียดสีกันเบา ๆ พีทส่งเสียงครางด้วยความเสียวซ่าน
“อะ..อืออ”
ริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองยอดอกสีชมพูดูดดึงจนแข็งขืน พีทครางเสียงแผ่วแอ่นอกรับอย่างลืมตัว ฝ่ามือกร้านเค้นคลึงสะโพกขาวก่อนจะบังคับสะโพกของคนบนร่างให้ขยับไปมา พีทร้องครางเสียงดังเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนเข้าครอบครองส่วนกลางลำตัวของตัวเอง รูดรั้งจนแข็งขืนซึ่งคนตัวขาวเองก็ทำแบบเดียวกันกับอีกฝ่ายเหมือนกัน คิวครางในลำคออย่างพอใจ
“ฮ่ะ...ไม่...ไหว คิวอื้อออ ไม่แกล้ง”
“หืม? อะไรครับ”
เด็กหนุ่มร่างหมียกยิ้มพอใจมองคนตัวขาวที่บัดนี้ร่างกายประดับด้วยรอยรักสีกุหลาบปรือตามองเขาด้วยความปรารถนา คิวหยุดมือของตัวเองที่รูดรั้งแก่นกายของอีกคน พีทหน้าแดงเม้มปากแน่นท่าทางน่าเอ็นดูจนเด็กหนุ่มต้องขบปลายจมูกอีกคนเบา ๆ
“พูดสิครับว่าอยากให้ผมทำอะไร”
“ระ...เร็ว ๆ”
“อะไรนะครับ”
คิวยังคงแกล้งคนบนร่าง ดวงหน้าหวานตวัดมองอีกคนเม้มริมฝีปากแน่นปล่อยแขนที่คล้องคอของคิวออกแต่คิวไม่ยอมให้อีกคนทำตามใจหวังเขารวบข้อมือขาวทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวและดันร่างบางลงนอน ร่างกายสูงใหญ่ทาบทับกดลำแขนขาวเอาไว้เหนือหัว พีทตวัดสายตามองเขม็ง คิวยิ้มเย้าก้มลงดูดปากอีกคนแรง ๆ พร้อมทั้งรูดรั้งส่วนปลายของอีกคนแรง ๆ จนพีทครางเสียงหลงและปลดปล่อยออกมาในที่สุด
ร่างบางหอบหายใจเหนื่อย คิวกดจูบเบา ๆ ที่ขมับสวยและกระซิบบอกอีกคนเสียงแหบพร่า
“ต่อไปตาผมบ้างนะครับ”
ปลายนิ้วร้อนปาดน้ำรักอีกคนมานวดคลึงช่องทางด้านหลังก่อนจะค่อย ๆ กดนิ้วเรียวของตัวเองเข้าไป พีทกระตุกเกร็งก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ กลืนกินนิ้วของคิวเข้าไปในร่างกายทีละน้อยจนสุด คิวเม้มปากข่มอารมณ์เมื่อช่องทางอุ่นร้อนบีบรัดนิ้วของเขาแน่น เด็กหนุ่มค่อย ๆ ขยับนิ้วเข้าออกและเพิ่มจำนวนจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม ปลายนิ้วกดย้ำจุดกระสันจนพีทครางไม่เป็นภาษา พีทหอบหายใจแรงปรือตามองอีกคนแล้วพยักหน้าให้คิวเป็นสัญญาณว่าตัวเองพร้อมแล้ว คิวขยับตัวนั่งชันเข่ารูดรั้งแก่นกายตัวเองที่ตื่นเต็มที่จ่อตรงช่องทางรักของอีกคน
“คิว...ถุงยาง”
พีทร้องบอกให้อีกคนใส่เครื่องป้องกันแต่ดูเหมือนว่าอีกคนไม่ต้องการให้เป็นดังนั้น คิวโน้มตัวมาจูบปิดปากคนตัวขาวพร้อมกับค่อย ๆ สอดแก่นกายของตัวเองเข้าไปช้า ๆ ร่างขาวเนียนกระตุกเป็นระยะกอดคนตัวใหญ่กว่าไว้แน่น จิกเล็บบนแผ่นหลังกว้างจนเป็นรอยแดง
“อีกนิดนะครับ อา...”
คิวกระซิบบอก ใบหน้าใสชื้นเหงื่อผงกขึ้นลงแทนคำตอบ
“อ่า...พีทอย่ารัดผมแน่นมากสิครับเดี๋ยวผมก็ได้ไปก่อนเริ่มหรอก”
“ดะ...เด็กบ้า มันห้ามได้ที่ไหนกัน”
“หายใจลึก ๆ นะครับ ผ่อนคลาย”
“คิว...มันแน่น”
“อย่างนั้นครับคนดี ผมจะขยับแล้วนะ”
“อื้อ”
คิวเริ่มขยับสะโพกช้า ๆ ก่อนจะเร่งจังหวะเสียงครางหวานหูดังก้องกังวานทั่วทั้งห้อง คิวจ้องมองคนใต้ร่างด้วยความรักยิ่งพีทครางดังเท่าไหร่คิวก็ยิ่งเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเท่านั้น ก้มลงจูบอีกคนจนริมฝีปากบางบวมเจ่อเป็นสีเข้ม น้ำตาไร้สีเอ่อคลอดวงตาคู่สวยใบหน้าสีแดงระเรื่อ ลำคอขาวที่เต็มไปด้วยรอยรักของเขา คิวมองภาพตรงหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ ปลายนิ้วแกร่งประคองแก้มใสให้หันมองมาที่ตน ก้มลงจนริมฝีปากคลอเคลียกัน
“เรียกชื่อผมสิครับพีท”
“อื้ออออ...คิว”
“เรียกอีกสิครับ”
“อ๊ะ! คิว...แรงไปแล้ว”
“พีท...อืมมม...ผมจะไม่ไหวแล้วครับ”
“คิว อ๊ะ...อ๊า”
คิวขยับแก่นกายถี่รัวจนคนใต้ร่างสั่นคลอนก่อนสองร่างจะกระตุกและปลดปล่อยออกมาในเวลาเดียวกัน คิวปลดปล่อยน้ำรักของตัวเองเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนจนหมดก่อนจะล้มตัวลงกอดอีกคนเอาไว้แน่น
“ผมรักพีท”
“คิว”
เสียงหวานแหบพร่ากระซิบเรียกอีกคนแผ่วเบา มือขาวทั้งสองข้างประคองใบหน้าหล่อให้หันมามองที่ตน คิวจับมือข้างหนึ่งของพีทมาจูบแช่ไว้ดวงตาคมจ้องลึกลงไปนัยน์ตาคู่สวย
“รัก”
“...”
“พีทรักคิว”
คิวเบิกตากว้างมองคนใต้ร่างนิ่งไม่ไหวติง เขาไม่ได้ไข้ขึ้นจนประสาทหลอนไปใช่ไหม นี่พีทกำลังบอกรักเขาจริง ๆ ใช่ไหม คนหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังยิ้มหวานให้คนที่นิ่งอึ้งไปยันตัวขึ้นจูบอีกคนเบา ๆ แล้วผละออกราวกับต้องการย้ำให้คิวรู้ว่านี่คือความเป็นจริงไม่ได้ฝันไปแต่อย่างใด
“พีท”
“ครับ”
“รักผม”
“ครับ”
“จริง ๆ นะ”
“ครับ”
“ไม่ได้โกหกผมใช่ไหม”
พีทยิ้มแล้วรั้งคนด้านบนมากอด
“ไม่โกหกครับ รักคิวจริง ๆ”
“แล้วเขา...”
“ไม่ได้รักนานแล้ว”
“แต่วันนั้นพีทบอกว่า...”
“พีทโกหก”
“...”
“ตอนนี้พีทรักคิวคนเดียว”
พีทเริ่มใจแป้วเมื่ออีกคนนิ่งเงียบไป หากแต่แรงกอดกระชับรอบร่างของเขาที่แน่นขึ้นถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี แต่ว่า...
“คะ...คิวครับ...ตรงนั้นมัน...”
“คนนิสัยไม่ดีต้องถูกลงโทษถูกไหมครับ”
คิวยันตัวขึ้นจากที่นอนยกยิ้มเจ้าเล่ห์มองคนใต้ร่างที่ตอนนี้ใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความเขินเพราะส่วนนั้นของเขายังคงแช่อยู่ในตัวของอีกคนและมันเริ่มตื่นขึ้นมาอีกแล้ว เขาก้มลงฟัดแก้มอีกคนด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ทำให้ผมว้าวุ่นใจเป็นอาทิตย์คิดว่าแค่รอบเดียวผมจะยอมหรือครับพีท หืม?”
“แต่คิวป่วยอยู่นะ”
พีทรีบท้วงเมื่ออีกคนเริ่มขยับกาย มือขาวตะครุบปากตัวเองทันทีที่หลุดเสียงครางน่าอายออกมา กำลังดุเด็กเอาแต่ใจอยู่แท้ ๆ คิวอมยิ้มมองภาพนั้นด้วยความเอ็นดูก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของอีกคนแผ่วเบา
“ผมบอกแล้วนี่นาว่าต้องระบายความร้อนและนี่ก็ถือเป็นวิธีที่ดีที่สุด”
พีทขึงตาดุใส่แต่มีหรือที่อีกคนจะกลัว คิวจับเอวบางแล้วพลิกให้พีทนอนคว่ำด้วยความรวดเร็วทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกันอยู่เล่นเอาอีกคนครางลั่น พีทซบหน้าลงกับหมอนด้วยความอับอาย
“แล้วอีกอย่าง..”
คิวลากเสียงยาวก้มลงจูบตามแนวกระดูกสันหลังอีกคนด้วยความหลงใหลก่อนจะไปจบที่ใบหูของอีกคน
“ผมคิดไว้กับตัวเองว่าถ้าวันไหนผมได้กอดพีท ผมจะกอดจนพีทลุกไม่ขึ้นเลย”
“คิว! อ๊า!”
ค่ำคืนเร่าร้อนยาวนานจนเกือบรุ่งสาง พีทหลับไปทันทีที่คิวปลดปล่อยออกมาในครั้งสุดท้าย ร่างสูงใหญ่ยิ้มพอใจกับผลงานของตัวเองและทฤษฏีถ่ายเทความร้อนนี่ท่าทางจะจริงเสียด้วยสิเพราะตอนนี้คิวรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่คนที่หลับคาอกเขานี่สิท่าทางจะไข้ขึ้น
คิวจัดการกับตัวเองเสร็จก็ทำความสะอาดร่างกายให้กับคนตัวขาวที่รู้สึกว่าตอนนี้จะเป็นไข้แทนเขาไปแล้ว คิวทำความสะอาดช่องทางด้านหลังที่บัดนี้บวมเป่งด้วยฝีมือตัวเองอย่างเบามือก่อนจะเช็ดตัวให้พีทหาเสื้อผ้ามาใส่ให้อีกคนก่อนจะเดินออกไปหยิบยาและน้ำเข้ามาให้คนตัวขาวและตัวเองกิน
“พีทครับตื่นขึ้นมากินยาก่อนนะ”
คนตัวขาวปรือตาขึ้นมาด้วยความอ่อนล้าแต่ก็ยอมอ้าปากรับยาไปกินอย่างว่าง่ายดื่มน้ำจนหมดแก้วก็ล้มตัวลงนอนหลับไปในทันที คิวมองคนรักของตัวเองด้วยสายตารักใคร่ ร่างสูงจัดการกินยาเสร็จสรรพ เดินไปเพิ่มแอร์ปิดไฟและกลับมาซุกตัวในผ้าห่มผืนหนารั้งร่างผอมบางเข้ามากอดไว้ด้วยความหวงแหน
คิวตื่นมาในช่วงเที่ยงของอีกวันเพราะเสียงกริ่งดังขึ้นหน้าห้องใบหน้าหล่อขมวดมุ่นขัดใจ คนตัวขาวขยับตัวยุกยิกในอ้อมกอดดูท่าว่าพีทคงจะรำคาญเช่นกันแต่เพราะพิษไข้เลยทำให้อีกคนยังคงปิดเปลือกตาอยู่ คนตัวใหญ่คลายอ้อมกอดออกจัดท่าทางให้อีกคนนอนในท่าสบายแล้วเดินออกมาเปิดประตูด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“มาทำไม!”
เอ่ยถามผู้มาถึงเสียงห้วนจนคนมาหามองหน้ากันเหรอหราก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่องรอยบนตัวเพื่อนหมีตัวใหญ่ที่เดินออกมาเปิดประตูด้วยท่อนบนเปลือยเปล่า เอ็มคว้าเพชรไปปิดตาปิดปากทันทีที่คนตัวเล็กทำท่าจะพูดออกมา
“มึง....กับใครวะ”
จิมมี่ถามน้ำเสียงอึ้ง ๆ เพราะถ้าวัดจากสภาพที่เห็นเพื่อนคงผ่านศึกใหญ่มาไม่มากก็น้อย คิวยักไหล่ตอบด้วยท่าทางสบายแต่คนฟังกลับร้องออกมาด้วยความตกใจกันอย่างพร้อมเพรียง
“พีท”
“ห๊ะ!!!!”
คิวยักไหล่อีกครั้งเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป เพื่อนตัวเล็กดิ้นจนหลุดจากการเกาะกุมของแฟนตัวเองแล้วเขย่าตัวเพื่อนหมีอย่างแรง
“มึงปล้ำพี่เขาหรือวะ!”
“เปล่า”
คราวนี้ทั้งสามคนนิ่งอึ้งกันเป็นรอบที่สอง เพชรชี้หน้าเพื่อนตัวสูงอ้าปากพะงาบ ๆ
“ปะ...แปลว่า...”
“พีทยอม”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เชรดดดดดดดดดด”
“ไอ้สัดทำไมไวเมื่อวานมึงยังอกหักรักคุดเสียใจจะเป็นจะตายอยู่ไม่ใช่หรือไง ไหนเล่ามาซิ”
จิมมี่ถามรัวแต่คนถูกถามกลับยกมือห้ามเมื่อเพื่อนทั้งสามทำท่าจะก้าวเข้ามาในห้อง
“ไม่ใช่วันนี้ พีทนอนอยู่”
ทั้งสามชะงักเท้าเกาหัวมองหน้ากันเก้อ
“เอ้อออออ นั่นสิเนอะ เราควรกลับ ป่ะ ๆ พวกมึงกลับกัน”
เพชรดึงสติกลับมาได้ก่อนเพื่อนเอ่ยชวนทั้งสอง เอ็มพยักหน้าเดินตามหลังแฟนตัวเองไป จิมมี่หัวเราะแหะ ๆ โบกมือลาคิวแล้วเดินจากไป ร่างสูงอมยิ้มส่ายหัวปิดประตูแล้วเดินกลับเข้ามานอนกอดคนตัวขาวต่อ พีทปรือตาขึ้นมามองก่อนจะขยับตัวกอดอีกคนอย่างออดอ้อน
“ใครมาครับ”
“พวกเพชรครับแต่กลับไปแล้ว”
“อือ”
คิวยิ้มให้กับตัวเองคนตัวขาวที่นอนหนุนแขนเขาอยู่ตอบรับเสียงจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ คิวยกมืออังหน้าผากอีกคนปรากฏว่าตัวไม่ร้อนมากค่อยเบาใจ
“พีททำงานไหมครับวันนี้”
คนตัวขาวส่ายหน้า คิวพยักหน้าเข้าใจแต่ถึงทำเขาก็จะบังคับให้อีกคนโทรไปลาป่วยอยู่ดี สภาพอย่างนี้จะไปทำงานอย่างไรไหว
“ถ้าอย่างนั้นนอนพักนะครับที่รัก”
ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงแขนขาวที่พาดผ่านลำตัวของเขากับร่างกายขาวเนียนที่ขยับเข้าใกล้จนแทบจะจมหายเข้าไปในอ้อมกอด เป็นวันแรกในรอบสัปดาห์ที่คิวรู้สึกว่าตัวเองหลับสนิทกว่าวันไหน ๆ และร่างกายอุ่นร้อนจากคนข้างกายเป็นเครื่องยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นเรื่องจริง
ในที่สุดความรักครั้งนี้ก็เป็นของเขาเสียที
tbc
talk. คือเขียนยากที่สุดในชีวิตเลยขอสารภาพ เราไม่ถนัดสายนี้จริง ๆ แต่จะปรับปรุงให้ดีขึ้นต่อ ๆ ไปนะคะ ตอนหน้าจบแล้วกลับมาหวานกันเหมือนเดิมเถอะน๊อออออออออ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนใกล้จบนะคะ รักคนอ่านทุกคนเลยยยย เจอกันตอนหน้าค่า
แท็กได้ในทวิตเตอร์ #ทั้งหมดใจ นะจ๊ะ
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
คือดีล :oo1:
-
เคลียร์บนเตียง โอเค้
อิคิวแกหื่นมาก ถ่ายเทความร้อน พี่พีทป่วยแทนเบยสิ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ถ่ายเทความร้อนแบบนี้มีอีกไหมมันน่าให้ป่วยเป็นไข้กันบ่อยๆซะจริง
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีงามพระรามแปดดดดดด
สักทีนะลูกน้องคิว
พี่พีทก้าวออกมาจากนี่ของตัวเองแล้วนะ
ดูแลความรักกันดีดีล่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
:jul1:
เย้ยยย
:L2: :pig4:
-
เข้าใจกันดีจนพีทป่วยเลยยยย555 o13 :impress2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
จากช้ำรักกลายเป็นช้ำทั้งตัวเลย เราอุตส่าห์อยากให้แกล้งพี่พีทกว่านี้ คิวใจอ่อนไวไป :-[
-
ขอบคุณ :)
-
น่าจะมาเคลียร์กันตั้งนานแล้วป่ะ กิกิ
-
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยย :jul1: :jul1: :jul1:
-
:haun4: :catrun: :catrun:
-
อัยย๊ะ!!!! พี่พีททุ่มหมดหน้าตัก ง้อกันแบบนี้ คิวจะไม่ใจอ่อนไหวเหร๊อ..ออออ :hao6:
-
กว่าจะเข้าใจกัน ต้องให้ออกแรง ^^
-
รอตอนจบบบบ
-
บทส่งท้าย
ความรู้สึกแรกหลังจากผ่านค่ำคืนแสนยาวนานของพีทนั้นสามารถบอกได้เลยว่า พัง ร่างกายปวดระบมไปหมดขยับนิดขยับหน่อยก็ต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ดีที่มีหมีตัวใหญ่คอยช่วยเหลืออยู่ตลอดเรียกง่าย ๆ ว่าแทบจะทุกย่างก้าวเลยก็ว่าได้ อย่างเช่นตอนนี้ที่พีทยืนยันว่าจะออกมากินข้าวนอกห้องนอนเพราะพีทรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ป่วยหนักจนถึงขนาดลุกไม่ไหวอะไรขนาดนั้น แต่เด็กหมีของเขาดูท่าว่าจะคิดไม่เหมือนกันตอนที่ลุกจากเตียงจะเดินออกมานอกห้องคิวแทบจะอุ้มเขาออกมาอยู่แล้ว
ทำอย่างกับเขาเป็นผู้หญิงท้องแก่ไปได้
แล้วดูตอนนี้นะ พีทมีหน้าที่แค่นั่งเฉย ๆ รออีกคนหาข้าวหาปลามาให้กินรู้สึกว่าตัวเองเหมือนราชาอย่างไรก็ไม่รู้ แต่ถ้าการเป็นราชาแล้วต้องแลกกับแบบเมื่อคืนพีทก็ขอเป็นคนธรรมดาทั่วไปจะดีกว่า ไม่รู้ว่าคิวเอาแรงมาจากไหนทั้ง ๆ ที่ตัวเองป่วยอยู่แท้ ๆ พีทไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าร่างกายคิวปกติสมบูรณ์แล้วตัวเองจะต้องเจอกับอะไร
“คิดอะไรอยู่ครับทำไมทำหน้านิ่วหรือว่าพีทเจ็บตรงไหน”
คิวรีบปรี่เข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมสอดส่ายมองดูตามร่างกายของคนตัวขาวอย่างจริงจังจนพีทอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ เห็นไหมบอกแล้วว่าคิวทำอย่างกับเขาเป็นผู้หญิงท้องแก่ใกล้คลอด อะไรจะเป็นห่วงขนาดนั้น คนตัวขาวประคองแก้มคนที่นั่งคุกเข่าสำรวจร่างกายเขาอยู่ตรงหน้าให้ขึ้นมามอง ก่อนจะบีบจมูกคนหน้าหล่อด้วยความหมั่นเขี้ยว
“คิดว่าคิวห่วงพีทจนเกินไป”
คนถูกหาว่าห่วงจนเกินไปเลิกคิ้วสูง
“ตรงไหนกันครับ”
“ตรงนี้ไงครับ พีทเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิงท้องแก่ใกล้คลอด ไม่ต้องประคบประหงมขนาดนี้ก็ได้”
ไม่ว่าเปล่าคนตัวขาวยืดแก้มอีกฝ่ายเล่น คิวส่ายหน้าทั้งที่โดนบีบอยู่อย่างนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“ก็ผมห่วงจริง ๆ นี่ ผมหนักมือไปหน่อยผมรู้ตัว ขอโทษนะครับพีทแต่ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ”
พีทรีบเอามือปิดปากอีกคนไม่ให้พูดเรื่องน่าอายนั้นต่อ นึกเกลียดตัวเองเบา ๆ ที่ทำอะไรใจกล้าขนาดนั้นลงไปแต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พีทก็เลือกที่จะทำแบบเดิมเพราะเขาได้เรียนรู้แล้วว่าช่วงเวลาที่ไม่มีอีกคนอยู่มันทรมานแค่ไหนและมันเจ็บไม่ได้เสี้ยวหนึ่งเลยเมื่อเห็นสายตาตัดพ้อปวดร้าวจากคิวตอนไล่เขาออกจากห้องเมื่อคืนนี้ พีทจึงอยากลองเป็นคนเห็นแก่ตัวดูสักครั้งขอทำตามหัวใจตัวเองดูสักหนโดยไม่คิดจะหาเหตุผลอะไรมาคัดค้าน
พีทแค่อยากรักคิว
อยากรักไปเรื่อย ๆ อยากมอบความรักให้โดยไม่ต้องมีอะไรมารองรับ ไม่ต้องคิดถึงใคร คิดถึงแต่ความสุขของตัวเองและอีกคน
“น่ารัก”
“อะไรกันครับ อยู่ ๆ ก็มาชม”
พีทถามกลั้วหัวเราะก้มมองเด็กหมีตรงหน้าที่ยิ้มกว้างคว้าสองมือของเขามาจูบแช่เบา ๆ
“ผมชอบเวลาพีทเขิน พีทน่ารักและจะน่ารักมากกกกกกเวลาอยู่บนเตียง”
“พอเลย ๆ”
พีทรีบร้องห้ามเมื่ออีกคนลากเสียงยาวน้ำเสียงทุ้มเจือความเจ้าเล่ห์เอาไว้แล้วยังสายตาแพรวพราวที่มองเขาอย่างกับจะกลืนลงท้องไปด้วยทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ เรียนรู้จากเมื่อคืนแล้วว่าคิวเป็นคนพูดจริงทำจริงและพีทไม่ควรยั่วอีกคนในเวลานี้ ไม่สิ...ไม่ควรยั่วอีกคนเลยต่างหาก!
“หึหึหึ”
“ไม่ต้องหัวเราะแบบนี้เลยนะ”
พีทแกล้งขึงตาดุใส่อีกคนแต่ในเวลานี้คิวไม่ได้รู้สึกกลัวคนตัวขาวสักนิด ดูเขาสิอย่างกับแมวขู่น่าฟัดมากกว่าน่ากลัวอีก ร่างสูงลุกขึ้นยืนและกางแขนคร่อมคนที่นั่งอยู่ แก้วตาใสเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกเมื่อเด็กตัวสูงโน้มกายลงมาหาจนปลายจมูกคลอเคลียกัน มือขาวรีบดันไหล่อีกคนเอาไว้ไม่ให้ใกล้กันไปมากกว่านี้ คิวยิ้มมุมปากแล้วกัดปากล่างอีกคนด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ผมหัวเราะแบบไหนหรือครับที่รัก”
ฉ่า!!!!
พีทรู้สึกว่าแก้มตัวเองร้อนวูบวาบเมื่อได้ยินอีกคนเรียกกันแบบนี้ คือเมื่อสายตอนที่พวกน้อง ๆ มารู้สึกเหมือนคิวก็เรียกเขาแบบนี้แต่ตอนนั้นงัวเงียและง่วงเกินกว่าจะเขินพอมาได้ยินเต็มสองรูหูแถมยังในระยะใกล้แบบนี้อีก คนแก่แบบเขาแทบจะหัวใจวายตาย ดวงตาคู่สวยหลบสายตาหวานที่มองตรงมาด้วยความรักใคร่อย่างไม่คิดจะปกปิด ริมฝีปากแดงช้ำขบเม้มเข้าหากันอย่างคนประหม่า
“แบบ...แบบ โอ๊ยคิวครับขยับออกไปหน่อยแล้วก็เลิกมองแบบนี้ได้แล้ว”
“ทำไมครับที่รัก”
“เลิกเรียกแบบนี้ด้วย”
“ไหนลองบอกเหตุผลผมมาก่อนสิ”
พอถูกไล่ต้อนมาก ๆ เข้าคนอายุมากกว่าก็วกสายตากลับมาจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าตรง ๆ คิวอมยิ้มมองคนตัวขาวที่อมลมพองแก้มเหมือนเด็กถูกขัดใจแล้วก็ต้องท่องนะโมสามจบในใจเพื่อไม่ให้ตัวเองลากพีทขึ้นเตียงอีกรอบ ก็ใครใช้ให้น่ารักเรี่ยราดขนาดนี้กันเล่า
“พีทเขิน!”
เนี่ย !! แล้วยังมาพูดจาน่ารักแบบนี้อีก มันน่าฟัดไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย
ป้าบ!
“โอย...ตีผมทำไมครับพีท”
“ก็คิวทำหน้าหื่น”
พูดไปตัวเองก็กระดากอายแต่ขอเถอะ ถ้าคิวยังมองเขาด้วยสายตาอย่างเมื่อครู่ข้าวที่ตั้งอยู่คงได้เป็นหมันและเขาก็อาจจะได้แอดมิดเข้าโรงพยาบาลอย่างแน่นอน ดีที่เด็กตัวสูงยอมรามือแต่ก่อนจะลุกไปนั่งดี ๆ ก็ฟัดแก้มเขาไปเสียหลายที เชื่อเขาเลยจริง ๆ
“ผมว่าหยุดพรุ่งนี้อีกวันดีไหมครับ”
คนตัวขาวส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพักอีกสัดนิดพีทว่าคงจะดีขึ้น”
คิวขมวดคิ้วตีหน้าดุใส่คนดื้อ เดินยังต้องมีเขาคอยพยุงตลอดยังจะอวดเก่งไปทำงานพรุ่งนี้อีก มันน่าตีให้ก้นลาย
“เดินยังไม่ค่อยไหวเลยนะแล้วจะทำงานไหวได้ยังไงกัน”
“ก็...”
“ดื้อ”
“คิว!”
พีทแหวใส่อีกคนเมื่อตัวเองถูกหาว่าดื้อ เขาไม่ได้ดื้อสักหน่อย ก็แค่คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะทำงานไหวก็เท่านั้นถ้าได้พักอีกสักนิดเย็น ๆ อาการก็น่าจะดีขึ้น...ล่ะมั้ง ถึงจะไม่ใช่ชายหนุ่มบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรแต่พีทก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างนี้มานานมากแล้วนะจะให้พูดว่าไหวอย่างเต็มปากก็ไม่ได้เสียด้วย แต่จะให้พูดว่าไม่ไหวมันก็ไม่ใช่วิสัยของตัวเองอีกเหมือนกัน
“หยุดต่ออีกสักวันเถอะนะครับ เชื่อผมเถอะ”
คิวเอื้อมมือไปคว้ามือขาวมากุมเอาไว้แล้วกล่าวกับอีกคนอย่างใจเย็น เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้คิวก็เลือกที่จะใช้ไม่อ่อนกับคนตรงหน้า และแน่นอนว่าต้องเพิ่มลูกอ้อนเข้าไปในน้ำเสียง
“นะครับผมเป็นห่วงพีทจริง ๆ”
“ก็ได้ครับ”
เยส! คิวตะโกนกู่ร้องภายในใจ ชายหนุ่มยิ้มกว้างและส่งชามข้าวต้มให้คนตัวขาวส่วนตัวเองนั้นเป็นอาหารสิ้นคิดอย่างกะเพราหมูสับไข่ดาว ด้วยความเป็นห่วงคุณแฟนหมาด ๆ คิวจึงไม่อยากทิ้งอีกคนให้อยู่คนเดียวนานจึงเลือกเมนูที่แม่ค้าสามารถทำได้รวดเร็วที่สุด
ด่าได้นะแต่อย่าแรง เขาเพิ่งหายจากอาการใจบาง
“มีความสุขมากหรือไงหมี”
คิวเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวของตัวเองเลิกคิ้วถามพีท
“ก็ยิ้มไม่หุบ”
“ครับ มีความสุขมากเลย เหมือนฝัน โอ๊ย! พีทหยิกผมทำไมครับ”
“ก็หยิกให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ฝันไงครับ”
คิวฟังอีกคนพูดแล้วยิ้มเต็มแก้ม พีทเองก็ยิ้มหวานมองอีกคนอยู่เช่นกัน
“ผมดีใจที่มีวันนี้ ขอบคุณนะครับที่กลับมา”
พีทส่ายหน้าหวือแล้วคว้ามืออีกคนมากุมไว้
“พีทต่างหากที่ต้องขอบคุณคิว ขอบคุณที่ยังรอกันอยู่นะครับ ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี ขอโทษที่ร้าย ขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษนะครับ”
คิวลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะเดินมานั่งตรงหน้าอีกคนที่หมุนตัวตามมาหา มือใหญ่เกลี่ยแก้มใสอย่างแสนรักแววตาคู่คมทอดมองอีกคนด้วยความอ่อนโยน พีทหลับตาแนบแก้มกับมือของคิวเพื่อซึมซับความอ่อนโยนของคน ๆ นี้ โชคดีเท่าไหร่กันนะที่ได้มาเจอคิว คนที่สามารถดึงเขาออกมาจากอดีตและพร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปได้
พีทเคยคิดว่าคงไม่มีใครหรอกที่ทำให้เขาสามารถรักได้มากเท่าพี่คิน จนกระทั่งคนตรงหน้าเดินเข้ามาทำให้หัวใจที่เคยปิดตายได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งและด้วยความโง่ของตัวเองเกือบจะทำให้ความรักครั้งนี้หลุดลอยไป พีทมัวแต่กลัวอดีตกลัวอนาคตจนลืมคิดถึงปัจจุบัน
ปัจจุบันที่คิวอยู่ตรงหน้าและไม่หายไปไหน คิวที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างไม่ว่าเขาจะทำตัวไม่ดีใส่มาสักกี่ครั้ง อยากจะขอบคุณแต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดกี่ครั้งถึงจะเพียงพอ
“จะร้ายกว่านี้ผมก็ไม่ว่าหรอกครับขอแค่พีทกลับมาก็พอ”
“เด็กบ้าเอ๊ย”
พีทโถมตัวกอดคนตรงหน้าจนคิวหงายหลังล้มลงนอนกับพื้น ดีที่เป็นพื้นพรหมเลยไม่เจ็บมาก เด็กหมีหัวเราะเบา ๆ ลูบหัวปลอบผู้ใหญ่ขี้แงที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของเขา
คิวไม่รู้หรอกว่าตัวเองโง่ไหมหรือใจอ่อนเกินไปหรือเปล่า เขาแค่คิดว่าอะไรที่เป็นความสุขของเขาตัวเขาเองก็อยากจะคว้าเอาไว้และอยู่กับมันให้นานที่สุด คิวไม่อยากมาเสียใจในภายหลังว่าทำไมไม่ทำแบบนั้น ถ้าทำแบบนี้จะดีกว่านะหรืออะไรก็แล้วแต่
บางทีกับความรักเราก็ไม่ควรคิดอะไรจนมากเกินไป อยู่กับปัจจุบันดูแลกันให้ดีที่สุดวันข้างหน้าต่อให้เลิกรากันไปก็จะได้เหลือสิ่งดี ๆ ไว้ให้จำเก็บเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักคน ๆ นี้
“รักคิวนะครับ”
“ชื่นใจจังเลย”
พีทหัวเราะทั้งน้ำตากอดเด็กหมีที่ตัวเองนอนทับแน่น เด็กอะไรก็ไม่รู้ทำให้เข้าเสียศูนย์ได้มากขนาดนี้
“คิว”
“ครับ”
“คนเมื่อวานที่คิวอยู่ด้วยตอนเย็นเป็นใครครับ”
เมื่อตอนนี้มีฐานะชัดเจนแล้วพีทก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ เรื่องราวของคน ๆ นั้นคาใจคนตัวขาวมาตั้งแต่เมื่อวานมันมีทั้งความกลัวและความหึงหวงอัดแน่นอยู่ในอก เขาต้องอกแตกตายแน่ถ้าไม่ได้ถามออกไป
“หืม? ใครครับ”
พีทขยับตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีคิวยันตัวตามขึ้นมา ทั้งสองคนนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหากัน
“เมื่อวานตอนเย็นพีทไปกินข้าวที่ห้างกับน้องณินแล้วก็เห็นคิวอยู่กับเด็กผู้ชายคนนึงตัวเล็ก ๆ น่ารัก”
คิวเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ เมื่อวานเขาไปห้างสรรพสินค้าจริงแล้วก็ไม่ได้ไปคนเดียวแต่ไปกันเป็นขโยงต่างหากทั้งเพื่อนของเขาคริษฐ์ณินซันแล้วก็พวกเพื่อนของแพรวที่เป็นเพื่อนในคณะของณินด้วย งงไหมตัวเขายังงงเลยว่าจะขนกันไปเยอะขนาดนั้นทำไม แต่เพื่อน ๆ ของแพรวก็ตลกดีทำให้เขาหายเครียดได้เยอะเลย
จะว่าไปแล้วคนที่ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ หรือว่าจะเป็น...
“มาร์คหรือครับ”
พีทขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบชนกันเมื่อชื่อไม่คุ้นหูหลุดออกมาจากปากคนรักหมาด ๆ ของตัวเอง
“ไม่รู้สิครับ พีทไม่รู้จักนี่”
อากัปกิริยาเหมือนหึงนั้นทำให้คิวยิ้มกว้างหัวใจฟูฟ่องอดไม่ได้ที่จะคว้าคนตัวขาวเข้ามากอด แขนแกร่งโอบเอวคนตัวเล็กกว่ารั้งให้อีกคนขึ้นมานั่งคร่อมตัก จมูกโด่งซุกซนไล่หอมแก้มนุ่มที่เบี่ยงตัวหนีแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นและโดนหอมไปฟอดใหญ่หลายครั้ง
“ไม่หึงนะครับ มาร์คเป็นเพื่อนของเพื่อน”
“สนิทกันจนถึงขั้นจับมือถือแขนเลยหรือครับ ปกติคิวหวงตัวจะตาย”
ถือเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากสำหรับคิวเพราะเด็กหนุ่มไม่เคยเจอพีทในโหมดหึงมาก่อน อยากอธิบายก็อยากอยากแกล้งก็อยากแต่ในสถานการณ์ที่เขาสองคนเพิ่งจะคืนดีกันไม่ควรแกล้งเป็นอย่างยิ่ง
“พวกนั้นน่าจะรวมหัวกันแกล้งพีทน่ะครับ”
“หือ?”
พีทหันขวับมาจ้องเด็กตัวใหญ่ด้วยสายตาคาดคั้นจนคิวต้องรีบอธิบายต่อ ไม่อย่างนั้นคนที่ซวยอาจจะเป็นเขา เรื่องเมื่อวานเขาไม่รู้ไม่เห็นจริง ๆ นะ เขาแค่ทำตามคำสั่งของเพื่อน ๆ แค่นั้นเอง ให้ยิ้มเขาก็ยิ้มให้แสดงเขาก็แสดง แต่เขาไม่เห็นพีทจริง ๆ นะ พวกนั้นบอกเขาว่าเป็นการซ้อมก่อนเจอของจริง ไม่คิดว่าเขาเองก็จะโดนพวกเพื่อนหลอกเหมือนกัน
“เมื่อวานอยู่ ๆ พวกณินก็มาหาผมแล้วก็ลากไปห้างด้วยกัน ผมไม่รู้ว่าพีทเห็นตอนไหนอาจจะเป็นตอนที่มาร์คมันลืมตัวก็ได้แต่มันไม่มีอะไรจริง ๆ นะครับ”
“น้องณิน....ฮึ่มม”
พีทเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเรียกชื่อเด็กจอมบงการ ฝากไว้ก่อนเถอะมีโอกาสจะเอาคืนอย่างแน่นอน
“แต่ผมดีใจนะที่พีทหึง”
“ไม่ได้พูดสักหน่อย”
พีทหันหน้าหลบสายตาอีกคนที่มองมา คิวกระชับอ้อมกอดวางคางบนไหล่ของอีกคนสองแขนขาวเปลี่ยนมากอดคอคิวไว้หลวม ๆ ใบหน้าหล่อจัดซบลงบนไหล่หนาพ่นลมหายใจยาว
“พีทขี้หึงนะรับได้หรือเปล่า”
“ผมขี้หึงกว่าอีก”
“พีทงี่เง่านะ”
“ผมรับได้ครับ ผมจะคอยแก้ส่วนนี้ให้พีทเอง”
“พีทกินยาก”
“อันนี้ผมรู้ดีครับ”
“ทำงานไม่เป็นเวลาวันหยุดแบบคนธรรมดาก็ไม่ค่อยมี”
“แค่กลับมาให้ผมกอดทุกวันก็พอแล้วครับ”
“หมี”
“ครับ?”
“รักที่สุดเลยครับ”
อดีตเก็บไว้เป็นบทเรียนเพื่อแก้ไขปัจจุบันให้ดีขึ้นและอนาคตที่ยังไม่มาถึงก็อย่าไปกลัวกับมันมาก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่กับปัจจุบันและทำมันให้ดีที่สุดก็พอและสำหรับความรักครั้งใหม่นี้...ลองดูสักตั้งก็แล้วกัน
end
talk. พี่พีทอาจจะต้องร้องเพลงว่า ลองดูกับเธออีกครั้งเป็นไงก็เป็นกันนนน จะเจ็บอย่างเดิมซ้ำ ๆ ก็ให้มันรู้ไปปปป ฮือออ ถึงเวลาบอกลากันแล้ว ขอบคุณทุกคนที่อยู่กันมาถึงตอนสุดท้ายน้า ขอบคุณมาก ๆ เลยที่รักพี่พีทและน้องคิว เราไม่รู้จะพูดอะไร 555555 มันรู้สึกโหวง ๆ แล้วก็ดีใจที่แต่งจบ 55555555 ถ้ามีโอกาสจะแต่งตอนพิเศษมาให้อ่านกันนะคะ เราจะพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นน้า รักทุกคนมาก ๆ เลยค่า :L1: :pig4:
#ทั้งหมดใจ
ปล.เรื่องรวมเล่มเราไม่กล้าจริง ๆ กลัวไม่มีคนซื้อ 555555555
f a n p a g e (https://www.facebook.com/mysecretlovejp)
♡ twitter ♡ (https://twitter.com/_mysecretlove)
-
หวานเข้าไป เห็นใจคนโสดตรงนี้ด้วยครับ ^^"
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณครับบบบบ
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
หวานส่งท้ายกันเลยทีเดียววว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจหายจัง
ยังอยากแอบดูความรักขงพี่พีทกับหมีคิวอยู่เลย
ขอบคุณอีกหนึ่งเรื่องราวดีดีนะคะ
รอติดตามผลงานเสมอจ้ะ
-
หวานๆส่งท้ายคิวพีท
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
หวานมากกกกกกก :hao5:
-
ฮือออ จบแย้วว ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยค้าาาา
ชอบคู่นี้มากเลยยยยยย รวมเล่มเราไงๆๆซื้อๆๆๆ
-
หวานตลอดๆๆๆๆ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันสักทีนะ
ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจะตามไปอ่านบีสท์กับซันต่อนะคะ
-
ตามมาจากโฉมงามกับเจ้าชายอสูรค่ะ
:L2: :L1: :L2:
-
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ..บบบบ รอตอนพิเศษจ้า :pig4: o13 :m3:
-
น่ารักมากๆเลย พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง :o8: :o8:
-
:L2: :L1: :pig4:
หวานนนน
(เราจะทำเป็นลืมตอนเศร้าๆ)
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องดีดี
-
จาก page 2
พี่พีทมีความเป็นผู้ใหญ่มากกกก คือมีเหตุผล
เพื่อนคุณชายทั้งสามคนก็น่ารักกกกกกมากกกกก
-
อ่านถึงตอนที่พีทขับรถออกไปละแบบ โหยยย ใจร้ายอ่ะยูววว c'mon ใจเย็นก่อน นี่ไม่ได้เป็นแค่การปิดตัวเองแล้วตัวเองจะเสียใจคนเดียวนะ แต่คิวเจ้าหมีตัวโต ฮีก็เสียใจอ่ะมากด้วย แถมเป็นเหมือนคนโง่ ไม่รู้อะไรเลยสักอย่างจากคนที่กำลังจะคบด้วย พี่พีทใจร้ายยยยย
-
อ่านจบแบ้วค้าบบ ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะ กอดดด
ในที่สุดก็ยอมรับหัวใจตัวเองสักทีนะพี่พีท
เวลาทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน แล้วก็คุยเล่นกันตามแบบคนรัก ทำไมเราเขินนนน ไอสีชมพูมันพุ่งแรงง :)
-
นาทีนี้
เป็นอะไรหมีก็รับได้
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
o13
-
ขอบคุนที่แบ่งปันเรื่องราวดีดีนะคะ อ่านไปยิ้มไป แถมจุกไปในช่วงท้ายๆ แต่ก็ชอบมากค่ะ :katai2-1: :pig4:
-
น่ารักมากอะ เรื่องนี้สนุกจังเลย
ชอบบุคลิกของพีทนะ
ดราม่าก็เหมาะสม ทั้งความเป็นมา และการคลี่คลาย
ชอบเรื่องนี้มากครับ
ขอบคุณผู้แต่งครับสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
:pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4: :mew1: :mew1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชอบมากเลยยยยย
-
:hao6: :hao6: :hao6: o13
-
น่ารักค่ะ
ละมุนมากกก
-
ยังไม่อิ่มเลยครับ
อยากให้มี ตอนพิเศษ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวเลยคร้าาาสนุกมากกกก
-
:-[
-
:o8: พอเข้าใจกันก็หวานจนน่าอิจฉา
-
พี่พีทเป็นอมตะแล้ว ฮิฮิ :m26: แต่เหล่าพ่อแม่ผู้เฮฮายังไม่ได้เจอกันเลยอ่า เจ้าหมาน้อยสวัสดีโด้ยยยย // แอบอยากรู้ พอเรียนจบ คินจะรับได้กับเวลาทำงานที่ไม่แน่นอนของพี่พัทไหมหว่า เห็นช่วงจีบยังดูไม่ค่อยมั่นใจ
-
อ่านจบแล้ว เย่ๆๆๆ ชอบคู่เพรชกะเอ็มจัง มานิดๆแต่แย่งซีน 55555
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ช่วงหวานนี่อะไรก็ห้ามไม่อยู่ :-[ หมีหื่นรุนแรงกับพีทเกิน
-
ิ่อ่านจบแล้ว ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ ^^
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
จบแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คิว พีท :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เกือบไปแล้ว ดีที่มีตัวช่วย
ณิณ เป็นผู้กำกับใหญ่ แล้วก็สำเร็จ ฮู้เร้ ๆ.....
อยากอ่าน เอ็ม เพชร :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์ ให้ความสุขคนอ่าน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษ
หึงนิดหน่อยแต่หวงมาก ๆ
ตอนนี้คิวกำลังรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านอยากจะงับหัวใครสักคน โดยเฉพาะ เด็ก!!!!! คิดแล้วก็อยากจะย้อนเวลากลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วตอนที่ตัวเองอ้อนพีทที่นาน ๆ จะหยุดตรงกันสักครั้งให้ตามมานั่งเฝ้าตอนตัวเองซ้อมบาส แม่งเอ๊ย โคตรคิดผิดให้พีทนั่นนอนดูหนังอยู่คอนโดยังดีเสียกว่า ฮึ่ย! หมีไม่สบอารมณ์ หมีหงุดหงิด!!!
“น้าฉุดหย่อคับ ทำไมพี่คนนั้นทำหน้าดุ๊ดุ”
เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลคิวตวัดสายตาไปมองตัวต้นเหตุของเรื่องที่ทำให้เขาไม่สบอารมณ์ในขณะนี้ เด็กน้อยเมื่อเห็นสายตาขึงดุของคิวก็สะดุ้งแล้ววิ่งไปหลบข้างหลังคนหล่อใจดีหรือที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จักกันในนาม พี่พีทแฟนของคิว คิวแทบจะแยกเขี้ยวใส่เจ้าเด็กนั่นแต่พีทห้ามไว้เสียก่อน
“คิวครับไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ หลานกลัวหมดแล้ว”
“เหอะ!”
คิวพ่นลมหายใจสะบัดหน้างอนเดินดุ่ม ๆ ไปยังห้องพักนักกีฬา หลานใครทำไมไม่ดูแลเองวะจะเอามาเป็นภาระของพีททำไมกัน คิวพาพีทมาเพื่อตัวเองจะได้อ้อนแฟนนะ วันนี้มันวันของเขานะแล้วจู่ ๆ เด็กที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาพอเห็นหน้าพีทก็ยิ้มแฉ่งเรียกแต่น้าฉุดหย่อ ๆ แล้วเกาะติดเป็นปลิงไม่ยอมปล่อย มันน่างับหัว!
“มึงจะไม่ฆ่าหั่นศพหลานกูใช่ไหมคิว”
คิวตวัดสายตาอาฆาตไปให้ไอ้คนที่นำพาก้างขวางคอของเขามา คริษฐ์อมยิ้มถามแต่เขาไม่ขำด้วยนะ เด็กหมีของพีทกำลังอารมณ์ไม่ดีมากจริง ๆ เพื่อน ๆ ที่อยู่รอบตัวไม่มีใครกล้าทักสักคนดูก็รู้แล้วว่าท่านเขากำลังอารมณ์ไม่ดีสาเหตุมาจากเด็กน้อยน่ารักที่ติดแฟนสุดหล่อของท่านเขาแจจนคนตัวโตไม่มีช่องว่างไปแทรก แล้วคริษฐ์ก็อาจหาญถามคำถามพิฆาตออกไป ทุกคนรีบถอยกรูกันไปที่ประตูเมื่อคิวย่างสามขุมเข้าไปหากัปตันทีมของตัวเอง
“มึงจะพามาทำไมวะแม่ง!”
“ใจเย็น ๆ สิวะ กับเด็กตัวเล็ก ๆ หลานกูแค่สามขวบเองนะมึงก็หวงรึไง”
“กับพีทต่อให้เป็นเด็กทารกกูก็หวง!”
"กูยอมใจมึงจริง ๆ ไอ้บ้าเอ๊ย"
คริษฐ์หัวเราะส่ายหัวเดินออกไปจากห้องหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จทุกคนรีบวิ่งตามหลังคริษฐ์ออกไปปล่อยให้คิวฟาดงวงฟาดงาอยู่คนเดียว ทางด้านนอกเดือนคณะสุดหล่อเดินหัวเราะออกมาแล้วยิ่งหัวเราะมากขึ้นเมื่อเห็นหลานตัวน้อยของตัวเองวิ่งเล่นหัวเราะชอบใจอยู่รอบ ๆ ตัวของพี่พีท
"ฟรอสเตอร์ครับเดี๋ยวล้ม"
คนหล่อใจดีเอ่ยบอกหลานชายตัวน้อยด้วยความเป็นห่วง มันสุดวิสัยอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะว่าวันนี้ที่บ้านไม่มีใครว่างกันเลยสักคนหน้าที่เลี้ยงหลานตัวน้อยทั้งสองคนจึงเป็นของคริษฐ์และณินโดยแบ่งกันไปคนละคนแน่นอนว่าคริษฐ์ไม่ยอมให้ตัวป่วนทั้งสองคนอย่างภาณินและฟรอสเตอร์อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอนเขาจึงรีบคว้าตัวเจ้าหลานตัวแสบออกมาก่อนที่จะวิ่งไปหาอาสุดที่รักของเขา
"น้าฉุดหย่อ ๆ มาเย่นกัน ๆ เล่นกับพี่ฟรอสนะ"
เด็กตัวน้อยเอ่ยบอกพร้อมทั้งวิ่งไปขอลูกบาสมาจากรุ่นน้องในชมรมของคริษฐ์แล้ววิ่งดุ๊ก ๆ กลับไปหาคนใจดีที่เอาแต่ยิ้มแล้วโยนลูกบาสเล่นกันอยู่สองคน คริษฐ์ได้แต่ยิ้มเท้าเอวส่ายหัวไม่เข้าใจว่าคิวมันจะมาหวงอะไรขนาดนั้น ถ้าฟรอสเตอร์อายุซักสิบห้าสิบหกแล้วมาก้อร่อก้อติดพี่พีทชายหนุ่มจะไม่สงสัยเลย แต่นี่หลานเขาสามขวบนะ สามขวบ!!! แยกแยะหน่อยสิเฮ้ย
"ตัวแสบแกล้งอะไรน้าพีทหรือเปล่าเนี่ย"
"พี่ฟรอสไม่ได้แกล้ง พี่ฟรอสรักน้าฉุดหย่อจะตาย"
คริษฐ์เดินเข้าไปยีหัวหลานชายด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะนั่งลงบนพื้นข้างพีท
"มีหมีกำลังตกมันอยู่หนึ่งตัวนะครับ"
พีทขำพรืดแล้วพยักหน้ามือขาวรับลูกบาสจากเด็กน้อยแล้วกระดอนส่งคืนให้ฟรอสเตอร์รับไปกระโดดชู้ตแต่ชู้ตเท่าไหร่ก็ไม่ถึงพอดีกับคิวที่เดินออกมาแล้วเห็นเจ้าเด็กก้าง?(ขวางคอ)กำลังกระโดดไม่เจียมตัวเองอยู่จึงเดินเข้าไปอุ้มเด็กชายตัวน้อยจนลอยสูง
"เหวอ ๆ"
"ชู้ตสิ"
คนตัวใหญ่บอกเด็กน้อยสั้น ๆ ฟรอสเตอร์พอหายตกใจก็ยิ้มกว้างโยนลูกบาสลงห่วงได้ก็หัวเราะชอบใจแถมยังกอดคอคิวแน่นแล้วหอมให้รางวัลอีกหนึ่งที ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นเด็กน้อยกับเด็กโข่งของพีทเล่นกันอยู่สองคนพวกรุ่นน้องได้แต่มองกันตาปริบ ๆ สงสัยว่าหมีตกมันเมื่อครู่ที่ทำท่าจะกินตับเด็กน้อยหายไปไหนแล้ว ตอนนี้เหมือนเห็นแค่คู่หูทอมกับเจอร์รี่เล่นไล่จับกันอยู่สองคน
"อะไรของมันตอนแรกทำอย่างกับจะกินตับพี่ฟรอส"
"แค่อาการของเด็กโข่งขี้หวงน่ะ"
พีทอมยิ้มบอกพลางมองสองคนต่างวัยที่ตอนนี้สนิทกันไปแล้วคริษฐ์พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะบิดขี้เกียจลุกขึ้นไปบอกหลานชายให้ออกมานั่งเล่นกับพีทก่อนเพราะได้เวลาซ้อมแล้วดูท่าว่าฟรอสเตอร์จะได้คนโปรดคนใหม่ กอดคอคิวไม่ยอมปล่อยจนคนตัวใหญ่ต้องอุ้มพาเดินออกมาหาพีทที่นั่งรออยู่ข้างสนาม
"อยู่กับพีทก่อนนะครับ"
"แล้วพี่ฉุดหย่อจะไปไหน"
"พี่ไปซ้อมบาสกับน้าคริษฐ์ไง"
"พี่ฟรอสอยากซ้อมด้วย"
เด็กน้อยพูดจาชัดถ้อยชัดคำ ยืนกรานอย่างแข็งขันคิวเกาหัวไม่รู้จะตอบอย่างไรคนตัวใหญ่เงยหน้าส่งสัญญานให้อีกคนช่วย พีทยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยเรียกเด็กน้อย
"น้าพีทเหงาจังเลยครับพี่ฟรอสอยู่เป็นเพื่อนน้าพีทตรงนี้ก่อนได้ไหม ให้พี่คิวซ้อมบาสก่อนซ้อมเสร็จค่อยมาเล่นกันใหม่นะครับ"
เด็กน้อยเอียงคอทำท่าคิดหนักมองพีททีมองคิวที สุดท้ายก็เดินเข้าไปกอดซบพีท
"โอเก ๆ พี่ฟรอสอยู่เป็นเพื่อนน้าฉุดหย่อก่อนก็ได้ ไม่เหงาน้า ๆ โตไปเดี๋ยวพี่ฟรอสจะไปขอน้าฉุดหย่อแต่งงานนะคับ!"
สิ้นคำพูดเด็กน้อย อาการตกมันของมีตัวโตก็กำเริบขึ้นมาทันทีดีที่คริษฐ์รีบเดินมาลากคอเพื่อนตัวใหญ่ของตัวเองลงสนามได้ทันก่อนมันจะกินหัวหลานชายของเขา พีทหัวเราะขำแฟนเด็กของตัวเองแล้วก้มมองเด็กน้อยในอ้อมกอดด้วยความเอ็นดู ไม่รู้ว่าจะปวดหัวกับใครก่อนดี
"คิวครับ"
"..."
"คิวครับ"
"..."
ความเงียบคือสิ่งที่พีทได้รับ ขณะนี้ทั้งสองกำลังขับรถกลับคอนโดหลังจากที่คิวซ้อมเสร็จและยกโขยงกันไปกินข้าวเย็นกันในห้าง พีทอมยิ้มเหลือบมองคนตัวโตที่ทำท่าขับรถอย่างตั้งใจสีหน้าบึ้งตึงคล้ายเด็กเอาแต่ใจ
"ที่รักครับ"
"ครับ"
ได้ผล พีทยิ้มหวานเอนตัวไปซบไหล่หนาทันทีเมื่อรถติดไฟแดง
"โกรธอะไรพีทครับ"
"เปล่าครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเป็นอะไรครับบอกพีทได้ไหม"
คิวทำปากยื่นก้มมองคนตัวขาวที่เงยหน้ายิ้มเอาใจมองเขาอยู่เห็นแล้วก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ถึงจะงอนอยู่แต่ใครใช้ให้พีททำตัวน่ารักอย่างนี้กันล่ะ คิดได้ดังนั้นก็ก้มลงไปกัดปากล่างของอีกคนเบา ๆ แล้วผละออก
"ผมงอน"
"ไหนงอนอะไรครับบอกมาซิ"
"ก็ตอนกินข้าวพีทไม่สนใจผมเลยอ่ะ สนใจแต่ฟรอสเตอร์ ๆ ๆ"
"หืม?"
พีทหวนคิดไปถึงตอนที่อยู่ในร้านอาหาร เพราะว่าฟรอสเตอร์ร่ำร้องจะนั่งตรงกลางระหว่างเขาและคิวที่เป็นคนโปรดคนใหม่ของเจ้าตัวทุกคนเลยต้องจำยอมแม้ว่าคิวจะฟึดฟัดอย่างถึงที่สุดก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของเด็กน้อยจอมแสบ ระหว่างกินข้าว...อ่า...พีทผิดไปจริง ๆ นั่นแหละเพราะมัวแต่กังวลเรื่องเด็กน้อยจนลืมดูแลคิวไปเลย
จุ๊บ
"ขอโทษนะครับ พีทมัวแต่กังวลฟรอสเตอร์กินข้าวเลยไม่ได้ดูแลคิวเลย"
คนตัวขาวขอโทษด้วยการยืดตัวไปจุ๊บแก้มแฟนหนุ่มเบา ๆ แล้วกลับมาทิ้งตัวซบใหล่แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะยังไม่หายงอนง่าย ๆ
"พีทไม่สนใจผม"
"ขอโทษครับ"
"ต้องถูกลงโทษนะรู้ไหม"
พีทเด้งกลับมานั่งตัวตรงอย่างรวดเร็วพร้อมกับหรี่ตามองอีกคนที่อมยิ้มมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์อยู่ก่อนจะฟาดแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคิวจนเกิดรอย
"ร้ายนักนะ!"
"หึหึหึ ก็พีทหาช่องให้ผมก่อน"
"คนเจ้าเล่ห์!"
"ไม่เถียงครับแต่ผมหึงจริง ๆ นะ"
พีทย่นจมูกแล้วยื่นมือมาบิดเอวอีกคนเบา ๆ คิวสะดุ้งร้องโอดโอย
"จะมาหึงอะไรกับเด็กสามขวบครับ"
"ใครมาใกล้พีทผมก็หึงหมดแหละกับสวัสดีผมยังหึงเลย"
พีทขำพรืดตีแขนอีกคนเบา ๆ คนบ้าอะไรกระทั่งกับหมาก็หึง คิวหัวเราะเบา ๆ
"จริง ๆ ก็หึงนิดหน่อยแหละครับ แต่หวงมาก ๆ เลย"
พีทยิ้มหวาน ก็พอเข้าใจได้นะยอมถูกทำโทษสักหน่อยก็แล้วกัน ถือเป็นการคืนกำไรให้เด็กตัวโต
end
talk. หมีมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ร้ายกาจจริง ๆ หึหึหึ โอ๋ ๆ พี่พีทของเลาาาา พี่คินนางก็ร้ายนะไม่มาแต่ส่งลูกตัวป่วนมาแทน 55555
-
หมีตกมันร้ายกาจจจจจจจ 5555
คิดถึงพี่พีทจังเลยยยย ><
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
รักตลอด
-
ก็รักมากแหละเนอะ
-
กับเด็กสามขวบก็ไม่เว้นเนอะคนเรา
-
มันเด็กนะเว้ยยยยยยย 555
ยอมใจพี่คิวค่ะ คิดถึงนะคิว
-
กับเด็กก็ไม่เว้น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
ฟินจิกหมอนสุดไรสุด เขิลร้อยตลบ ชอบบบบบบ พี่พีทน่ารัก
-
โถ่คิววววว นั่นเด็ก3ขวบป่ะล่ะ เข้าเล่ห์มาก :m20:
-
น่ารักมากกกก
เนื้อเรื่องมีความละมุนสูง
ชอบคิวมากๆเลย
ตอนแรกนึกว่าจะร้ายๆ ที่ไหนได้
อ้อนมากๆเลย
-
น่ารักเหมือนเดิม..เพิ่มเติมคือ เอาอี๊ก..กกกกกกกกก :mc3:
-
น้องหมีขี้หวง น่าร้ากกกกก :man1:
-
อ่านทีเดียวจบเลยอ่านไปยิ้มไปน้ารักจังเลย ขอบคุณไรท์นะคะ :mew1: :กอด1:
-
รักมากหวงมาก สวีทอ่ะ น่ารักๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจากบทนำ-บท11 มีข้อสงสัยดังนี้ ค่อนข้างไร้สาระ แต่อ่านแล้วติดๆ
1. อายุกับวุฒิของพีท ผู้เขียนบรรยายว่านางเพิ่งพ้นจากการเรียนมาได้ 2ปี ทำให้ตอนแรกคิดว่านางอายุ 23 เดาว่าจบตรีตอน 21 เทียบจากคิวอยู่ปีสามอายุ 20 แต่อ่านถึงบท1- 2 คิวเดาว่านางอายุ 25 ห่างกัน 5 ปี แสดงว่านางต่อโทอีก 2 ปีทันทีที่จบตรี
2. คิวหรือคริษฐ์กันแน่ที่เป็นเดือนคณะ ตอนแรกเราเข้าใจว่าคิวเป็นเดือนคณะ แต่พอมาอ่านบท 10 เปิดตัวณินกับคริษฐ์ แล้วบอกว่านางเป็นเดือน เราเลยนึกว่านางเป็นรุ่นน้องคิวอ่ะ ข้อนี้เราอาจอ่านพลาดเอง แต่ขี้เกียจย้อนไปหาละ ช่วยแจกแจงให้เราที
คำถามไร้สาระไปนิดแต่อยากรู้จริงๆ
-
:monkeysad: ทำเค้าร้องให้ ไหนบอกไม่ถนัดแนวนี้ไง :o12: เค้าอิน
ขอคู่เพชรเอมอีกนิดได้ไหมคะ อยากเห็นหวานๆหน่อย
-
เสียน้ำตาไปหลายลิตรเลย :sad4:
-
ชอบพี่พีทคนหล่อ ละมุนมากกกกกก
:pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วใจชุ่มมากเลย
รู้สึกละมุน มันไม่หนักและไม่เอาเบาจนเกินไป
บรรยายเรื่องและตัวละครได้ดีเลย
อ่านแบบรวดเดียวจบเลย 55555
ขอบคุณนักเขียนมากนะค้าที่สร้างสรรค์ผลงานที่ดี
และสร้างตัวละครที่หน้ามึนอย่างนังหมีและน่าหล่ออย่างพี่พีท
-
:3123:
-
น่ารักกกกกกกกกก เอาอีกๆ
-
กับเด็กก็ไม่เว้นนะคิว :hao7:
-
งื้ออออออ เราอ่านเรื่องของบีสท์กับซัน แล้วมาตาอ่านคู่นี้ต่อ เป้าหมาต่อไปคือคุณสกาย คนเขียนแต่ดีมากๆเลยค่ะ สนุกมาก เขียนต่อไปเรื่อยๆนะคะ จะติดตามค่าาา
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สวัสดีค่ะตามมาจากเรื่องตัวร้าย น้องซันกับเฮียบีทต์ เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ชอบบทต่อปากต่อคำระหว่างเพื่อนๆในกลุ่มของคิวตลกดีค่ะ ชอบน้องเพชรมากค่ะน่ารักดี อ่านจบแล้วรู้สึกสลายใจดีค่ะจบแบบหวานแฮปปี้ เอ็นดิ้งแบบนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้นะคะ รักคนเขียนค่ะ :mew1:
-
น่ารักกกกก ชอบบบ ///////
-
น่ารัก หวานๆ
-
น่ารักกกก ขอตอนพิเศษอีกกก
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
น่ารักมากเลย ชอบคาแรคเตอพีทมาก คงคาแรคเตอได้แต่ต้นจนจบ
-
o13 ดีงามมมมมม ชอบบบบบบบ :katai2-1: :กอด1: อยากได้พีททททททท
-
น่ารักดี คนจะใช่อยู่ไหนก็มาเจอกันเนาะ
คิวคือคุณชายที่ใช้งานได้ที่แท้จริง ไม่ใช่คนดีที่สุด แต่ดีเพื่อพีท
ครอบครัวก็น่ารัก พ่อแม่ก็เฮฮา เข้าใจลูก
พีทก็ฝังใจ รักเค้าข้างเดียว ตอนแรกก็ไหนว่าตัดใจได้
พอมาเจอแค่นั้นแหละ มีความเซเฉยเลย แล้วทำตัวมีความลับ
แถมชอบคิดไปเอง ห่วงแทนคนอื่นในเวลาที่ไม่ใช่
กว่าจะรู้ใจตัวเองต้องให้ทีมงานขนกันมาออกโรง
ชอบโมเมนท์ที่คิวดูแล และชอบตอนพีทเปิดใจ
กลับมาคืนดีและรักกันหวานชื่น คือปลื้มมากค่ะ
เพชรคือน่ารัก เป็นตัวยุ่งที่รักกันดี และรักเอ็มมั่นคง
เอ็มก็หวงมาตั้งนาน กว่าจะบอกนะ ต้องให้กระตุ้น
จิมมี่ไปตามหาแตงกวาต่อไปค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ อ่านแล้วสนุกและน่ารักดี ยิ้มได้ น้ำตาซึมเบาๆ
-
พอหน่วงก็หน่วงมาก พอน่ารักก็น่ารักเกินไป งื้ออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ย เบาหวานขึ้นตา 5555+
น่ารักมาก
แต่บทจะหน่วงก็หน่วงน้ำตาซึมเลย
-
หึงเว้ย
ตอนนี้เพชรกำลังอารมณ์เสียอย่างถึงที่สุด ร่างเล็กออกอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนคนรอบข้างไม่กล้าเข้าใกล้ จิมมี่ใช้สายตาอ้อนวอนส่งไปให้คิวหมายจะให้เพื่อนตัวใหญ่ช่วยทำอย่างไรก็ได้ให้ไอ้เตี้ยนี่ใจเย็นลงแต่คิวทำเพียงแค่ยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนจะหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ของตัวเองต่อ
“เอ่อ...เพชร” จิมมี่ส่งเสียงเรียกเพื่อนตัวเล็กเบาๆ
“เงียบ!!!” ผลที่ได้คือคนตัวใหญ่หดคอหลับตาปี๋เพราะโดนเพื่อนตัวเล็กตะคอกใส่ ไอ้เอ็มเอ๊ยเรื่องนี้กูช่วยอะไรมึงไม่ได้แล้วว่ะ เคลียร์กันเอาเองนะ
ขอให้ไปสู่สุขคตินะเพื่อน
เรื่องของเรื่องก็คือไอ้เพื่อนเอ็มสุดที่รักของเพื่อนเตี้ยได้ไปออกค่ายกับทางชมรมอนุรักษ์ป่าที่มันสมัครเข้าร่วมตั้งแต่ปีหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ก่อนไปมันก็ชวนไอ้เตี้ยนี่ไปด้วยนั่นแหละแต่เพชรมันติดธุระกับที่บ้านเลยปล่อยให้แฟนหมาดๆ ของมันฉายเดี่ยวเพราะทั้งจิมมี่และคิวไม่ใช่สายนั้นเลยปฏิเสธไปด้วยเหมือนทุกครั้ง
มันจะไม่มีอะไรเลยถ้าเอ็มมันไม่รับโทรศัพท์เพื่อนตัวเล็กแต่กลับมีรูปที่ถูกแท็กมาในเฟสเป็นภาพมันนั่งยิ้มแฉ่งตาเยิ้มดูก็รู้ว่าเมาข้างๆ มีหญิงสาวนั่งซบไหล่อยู่ ก็ด้วยประการฉะนี้แล จิมมี่ก็ได้แต่สวดภาวนาให้เพื่อนตายศพสวยๆ เพราะเพื่อนเตี้ยตอนนี้กลายร่างเป็นยักษ์ที่พร้อมกระทืบและฉีกเอ็มมันเป็นชิ้นๆ นี่ไปได้แค่สองวันนะ เพชรมันยังพ่นไฟขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องรอให้ครบเจ็ด
บรึ๋ย แค่คิดก็สยอง
“เฮ้ยมึงจะไปไหนเพชร!” จิมมี่ร้องเสียงหลงเมื่อเพื่อนตัวเล็กคว้ากุญแจรถเดินดุ่มๆ ไปที่ประตู คิวเองตอนนี้ก็เลิกสนใจโทรศัพท์กลับมาสนใจเพื่อนตัวเล็กเช่นเดียวกัน
“ไปไหน” คิวเอ่ยถามพร้อมกับเดินไปแย่งกุญแจรถมาถือไว้เอง เพชรตวัดสายตามองเขม็งก่อนจะตอบเสียงห้วน
“ไปเชียงใหม่!”
“ห๊ะ...หา??” จิมมี่อ้าปากค้างกำลังจะส่งเสียงห้ามแต่คิวแทรกมาก่อน
“จะขับรถไป?”
“เออ!”
“เอ่อ...กูว่าใจเย็นๆ ก่อนนะเพื่อนพะ...แหะๆ” พูดไม่ทันจบประโยคเจอสายตาพิฆาตเข้าไปจิมมี่ก็เกิดอาการไปไม่เป็นได้แต่หัวเราะแห้งส่งไป วอนพี่คิวช่วยเพื่อนเอ็มแทนนุ้งด้วยแล้วกัน
“ไปเครื่องเดี๋ยวค่อยไปเช่ารถที่โน่นเอาเดี๋ยวกูไปด้วย” คิวบอกเพชรเปลี่ยนจากสีหน้าถมึงทึงเป็นยิ้มกว้างผิดจากจิมมี่ที่เบิกตาแทบถลนออกมาจากเบ้า
“อื้อ!”
“ไอ้คิ๊ววววววว” คิวหันไปมองจิมมี่ที่ร้องโหยหวนแล้วยักไหล่
“มึงคิดว่าเพื่อนมึงจะยอมอยู่เฉยๆ แบบนี้หรือไง”
“แล้ว...แล้วจะไปกันไงวะนี่ก็จะมืดค่ำแล้วนะเว้ยไปพรุ่งนี้ไฟล์ทเช้ากันดีกว่าเนอะๆ” จิมมี่พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบมือก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนเวรที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที มึงจะตายอยู่แล้วนะเว้ยไอ้เอ็ม!!!
“อ่อไม่ต้องห่วงกูจองไฟล์ทสองทุ่มเอาไว้ออกจากห้องตอนนี้ทันอยู่ ไม่ต้องเอาอะไรไปหรอกค่อยไปซื้อที่โน่นป่ะจิม” คิวบอกเสร็จสรรพก็เปิดประตูห้องให้เพชรออกไปก่อนแล้วหันมาเร่งเพื่อนตัวใหญ่อีกครั้ง จิมมี่อยากจะร้องไห้ทำได้แต่เดินตามเพื่อนทั้งสองไปเงียบๆ
“แต่ว่าไปถึงที่โน่นก็ดึกมากแล้วนะเว้ย เราจะไปนอนไหนกันวะ” จิมมี่พยายามยกเหตุผลมาบอกเพื่อนอีกครั้ง คิวถอนหายใจเงยหน้ามาบอกเสียงทุ้มเจือความรำคาญ
“ไม่ต้องห่วงกูติดต่ออะไรไว้หมดแล้ว” จิมมี่ร้องไห้ในใจ มึงจะมาพร้อมอะไรทุกอย่างวันนี้วะเพื่อนคิว
“เงียบแล้วนอนไปจิม” เพชรเอ่ยเสียงเย็นทำเอาจิมมี่ที่นั่งอยู่ริมทางเดินขนลุกซู่
“ครับๆ เอ่อแล้วถ้าเจอเอ็มมึงจะทำอะไรมันวะเพชร”
“จะเฉือน!” แม่มึ๊งงงงงงงงงงงงง ขอให้มึงรอดปลอดภัยนะเพื่อน ส่วนกูนั้นขอลาก่อยช่วยได้แค่นี้จริงๆ
ทั้งสามคนเดินทางมาถึงเชียงใหม่ในเวลาสามทุ่มกว่าๆ จิมมี่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เจอรุ่นพี่ปีสี่กับคุณลุงชาวบ้านอีกหนึ่งคนรอรับพวกเราอยู่ เขาหันไปหาคิวอย่างขอความเห็น
“กูติดต่อพี่ผาไปเอง ขอบคุณนะครับพี่ที่สละเวลามารับแล้วก็ขอโทษที่รบกวนครับ” คิวยกมือไหว้คนอาวุโสกว่าทั้งสองพร้อมกับกล่าวขอโทษเพชรและจิมมี่ก็ทำเช่นเดียวกัน
“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไร ค่ายเราไม่ได้อยู่ไกลอะไรมากด้วยนอกเมืองใกล้ๆ นี่เองเนอะลุงแจ่ม” พี่ผาบอกด้วยน้ำเสียงใจดี ทั้งสามเดินตามพี่ภูผาและลุงแจ่มไปยังรถปิ๊กอัพกลางเก่ากลางใหม่
จิมมี่เหลือบมองเพื่อนตัวเล็กที่เงียบมาตั้งแต่ลงเครื่องแล้วรู้สึกเสียวสันหลังแทนไอ้เพื่อนตัวดีที่ตอนนี้ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาเลย ภัยมืดมาเยือนมึงแล้วนะเอ็ม มืดมากด้วยพี่จิมคอนเฟิร์ม!
“มึงว่าเอ็มมันจะรอดไหมวะ” จิมมี่ที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเพื่อนทั้งสองเอนตัวไปกระซิบถามคิว คนตัวใหญ่ยักไหล่เล็กน้อยประมาณว่าตามบุญตามกรรม
ประมาณสี่สิบนาทีถัดมาพวกเขาก็มาถึงสถานที่ตั้งค่ายในโรงเรียนแห่งหนึ่งเพชรขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าภาพตรงหน้ามืดสนิทไม่มีแม้กระทั่งแสงไฟลอดออกมาจากตัวอาคารเรียน
“ทำไมมืด”
“น่าจะหลับกันไปหมดแล้วแหละ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าน่ะ” ภูผาเอ่ยบอก พวกเขาทั้งหมดยกมือไหว้ขอบคุณลุงแจ่มที่สละเวลาไปรับพวกเขามาที่นี่
“มาๆ ตามมา เดี๋ยวพี่พาไปเฉ่งมันเอง” พี่ผาบอกอย่างอารมณ์ดี เจ้าตัวเปิดไฟฉายจากมือถือเดินนำน้องๆ เข้ามายังตัวอาคารเรียน ถึงจะอยู่ในอารมณ์โกรธแต่เพราะความมืดและเงียบทำให้เพชรเกาะแขนคิวแน่นหนึบราวกับแฝดสยามเช่นเดียวกับจิมมี่ที่กอดแขนเพื่อนตัวเล็กอีกทอด
“หึหึ มึงจะโกรธหรือมึงจะกลัวผีเอาสักทาง” คิวเอ่ยล้อเลยโดนเพื่อนตัวเองค้อนเข้าให้
“โกรธ! แต่กูก็กลัวผีด้วย! โอ๊ยจิมมึงเหยียบเท้ากู!”
“ขอโทษครับพ่อๆ” จิมมี่เบะปากเหมือนเด็กถูกดุ ทั้งสี่คนเดินขึ้นมายังชั้นสองของอาคารเรียนอย่างเงียบงัน จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องๆ หนึ่ง
“ห้องนี้แหละ หมาเอ็มมันนอนอยู่ข้างในรวมกับพวกปีสาม” พี่ผาหันมายิ้มบอกอีกครั้ง
“ขอบคุณมากครับพี่” เพชรบอกก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปด้านในที่มืดสนิดก่อนที่จะค่อยๆ มีแสงเทียนสว่างขึ้นมา
“Happy birth day to you, happy birth day to you…” เพชรนิ่งค้างเพราะภาพตรงหน้าไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดว่าจะได้เห็น คนรักของเขายืนถือเค้กที่จุดเทียนเป็นเลขอายุของเขายืนร้องเพลงล้อมรอบด้วยพวกเพื่อนปีสาม
วันนี้เป็นวันเกิดของเขา
นี่เป็นสาเหตุที่เขาโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนี้ คิดว่าอีกคนลืมเพราะติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้า แต่กลับมีรูปถ่ายลงเฟสบุ๊ค เพชรทั้งโมโหทั้งน้อยใจกะว่าถ้ามาถึงจะใส่ๆ บอกเลิกแม่งแล้วค่อยกลับ ไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกเซอร์ไพร์สแบบนี้
“เป่าเทียนสิ”
“ฮึก” คนตัวเล็กสะอื้นยกมือปาดน้ำตา กุมมืออธิษฐานแล้วเป่าเทียน
“มึงรวมหัวกับมันใช่ไหมคิว!” เมื่อไฟในห้องสว่างเพชรก็เห็นทุกอย่างชัดเต็มตา คนรักในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเท่าเข่าใบหน้าสดใสไม่มีวี่แววมึนมาสักนิดเมื่อคิดว่าตัวเองถูกต้มก็หันไปเอาโทษเพื่อน
“ก็เอ็มมันขอเอาไว้”
“แต่กูไม่รู้เรื่องเลยนะเว้ย!” จิมมี่รีบออกตัวเพราะเขาเองก็งงเหมือนกัน
“เออกูเชื่อเพราะมึงมันโง่!” เพชรกระแทกเสียงบอกเพื่อน
“เอ้าทำไมกูโดนด่าอ่ะ” จิมมี่มองเพื่อนสลับไปมา เอ็มหัวเราะเอาเค้กวางบนโต๊ะแล้วเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก ยกมือเช็ดน้ำตาให้อีกคนแผ่วเบา
“ขอโทษนะ ร้องไห้ใหญ่เลย”
“มึงอ่ะ! กู...กูนึกว่ามึงลืม”
“หึหึ กูจะลืมวันเกิดแฟนตัวเองได้ไงล่ะ”
“ฮิ้ววววว หวานเว้ยๆ” เพื่อนปีสามส่งเสียงเอ่ยแซว คนตัวเล็กก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
“แล้วถ้ากูไม่มาล่ะ” เพชรเอ่ยถาม เอ็มได้ยินแล้วหัวเราะ
“ไม่ต้องห่วงกูมีเชื้อไฟเตรียมไว้” พูดจบก็โบ้ยหน้าไปหาคิวที่กระตุกยิ้มยักไหล่
“ก็ถ้ามึงไม่มายังไงกูก็ต้องหาทางพามึงมาให้ได้อยู่ดี” เพชรมองค้อนเพื่อนสนิท
“พวกมึงมันร้าย!”
“โอ๋ๆ มาดีกันนะ สุขสันต์วันเกิดนะเป็นปีแรกที่กูได้ทำอย่างนี้ให้มึงและก็จะอยู่อวยพรมึงในสถานะนี้ในทุกๆ ปี อย่าเพิ่งเบื่อกูนะ” เอ็มยิ้มบอกคนตัวเล็ก
“ฮืออออ ไอ้บ้าเอ๊ย! รักมึงจนจะบ้าอยู่แล้ว” เพชรโวยวายก่อนจะโถมตัวกอดแฟนหนุ่มแน่น
ท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อนๆ เพชรได้ยินเสียงหัวใจตัวเองและอีกฝ่ายเต้นแรงไปพร้อมกัน เป็นวันเกิดที่พิเศษสุดๆ ไปเลย!
talk. ด้วยความคิดถึงจึงมาหาครบ 1 ปีพอดีเลยด้วย 5555 ฉลองเพจครบ 1,000 ไลค์ค่ะ ดีใจมากๆ เลย ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามกันมาจนถึงทุกวันนี้นะคะ ส่วนใครที่รอน้องฟ้าอยู่อีกไม่นานค่าเราเคลียร์คิวไว้เรียบร้อยยย อิอิ
-
เซอร์ไพรส์!!!!!!! :HBD2:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: ขอบคุณคะ
-
ตอนสั้นๆให้หายคิดถึง
-
สมหวังแล้วน้องหมี :hao7: :hao7:
-
ชอบมากกกก อ่านแล้วหยุดไม่ได้ วางไม่ลงเลย คือดีมากๆๆๆๆ ชอบความใส่ใจ อบอุ่น ละมุนๆแบบนี้ แอบเคืองความเป็นคนดีของพีท แต่ให้อภัยเพราะพีทน่ารัก คิวคือรักมาก หมีใหญ่ขี้อ้อน โอ้ยชอบทุกตัวละครเลย ยิ่งเพิ่งอ่านตัวร้ายมาก่อนยิ่งชอบ ฮื่อออ
ขอบคุณนักเขียน เป็นกำลังใจให้นะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิม ไม่เบื่อเลย ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
-
ตอนนี้รูปเล่มทั้งหมดใจสามารถหาซื้อได้ที่ร้านหนังสือทั่วไปแล้วน้า ส่วน e-book ทางสำนักพิมพ์แจ้งว่าประมาณกลางเดือนหน้าค่ะ
ใครที่อยากได้รูปเล่มสามารถไปจับจองกันได้ค่ะ ตอนพิเศษในเล่มจำนวน 9 ตอน จัดไปโลดดดดด
(https://uppic.cc/d/KfbH) (https://uppic.cc/v/KfbH)
**ขออภัยที่หมุนรูปไม่ได้ ฮืออออ**
-
สนุกมากเลยคะ
-
ฟินพะนะ :o8: :o8: :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากเลย จำไม่ได้ว่า ตามมาจากเรื่องไหน แต่ยังเหลืออีกสองเรื่อง ที่ต้องตามไปอ่านให้ครบ Thug และ Sky
ขอให้ขายดิบขายดีนะคะ
และจะ ติ้๊กติดตามเรื่องนี้ไว้ด้วย
ตอนนี้ ติดตาม คนเขียนแล้วค่ะ
-
5555 จะมาบอกว่าเรานึกออกแล้ว เราตามคุณมาจากเรื่อง s e i z e ❣ ขอเธอคืน
-
:3123:
-
น่ารักผสมเศร้าเป็นบางตอน สรุปก็จบแฮปปี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านไม่วางเลยที่เดียว เสียดายสั้ยไปหน่อย
รักพีทรักคิวนะคะ :L1:
-
โลเลแบบนี้ สมควรอยู่คนเดียวอย่างที่คิดนั่นแหละพีท ไม่ควรลากใครเข้ามาในชีวิตหรอก เกลียดเธอจัง เกลียดจรอย่กจะเลิกอ่านเลย
-
ง่ายดีอ่ะ นึกจะกลับก็กลับ ผูกพันอะไรทั้ง ๆ ที่มีคนใหม่แล้วยังผูกพันกับคนเก่านี่ พังมาหลายบ้านแล้วนะ ลองภาคิณเล่นด้วยดิ พนันเลยว่ากลับไปเอาภาคิณแล้วก็ทิ้งคิวอ่ะ คนแบบนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบใจมากๆเลย พีทและคิว เอ็มกับเพชร
รักกันหวานชื่นนะค่ะ
ขอบคุณนักเขียน เรื่องราวใสๆถูกใจ
แอบมีเสียนำ้ตาให้ตอนดราม่าเส้นตาย :mew2:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังสนุกตลอด ^^
-
ดีีมากกกกกกกกกกกก ดีทีสุดเยย เราจะคิดถึงพี่พีทกับเจ้าหมีนะ :mew1:
-
ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ ขำจนจะบ้า
แต่บทน้ำตามาก็ไหลยังกับตัวเองอยู่ในเรื่องเลยค่ะ 55
-
:L2: