-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนเก่าๆ สามารถอ่านย้อนหลังได้ที่นี่ครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38570.0
ตอนที่ ๓๓
พิมพ์เมื่อวันจันทร์ ที่ ๒๗ มิถุนายน ๒๕๕๙
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
หนึ่งปีกว่า ที่หายไป กลับมาลองอ่านเรื่องที่ลงไว้ ในใจคิดว่าคงโดนลบUser ไปแล้วแน่ๆ หรือไม่ เรื่องก็คงหายไปแล้ว แต่มันโดนย้ายไปที่กระทู้เรื่องที่ยังไม่มาต่อให้จบ กลับมาอ่านตั้งแต่ตอนแรก ตลกตัวเองว่าพิมพ์อะไรลงไป 555
กลับไปอ่านคอมเมนท์ก็ยิ่งคิดถึงวันเก่าๆ รู้สึกผิดมากๆที่ทำให้คนอ่านต้องรอ บางตอนหลายวันหลายอาทิตย์กว่าจะมาต่อ และพอมาต่อ ก็พิมพ์น้อยมากๆ รู้สึกตัวเองกากๆไงไม่รู้ดิ ท่านผู้อ่านที่เคยเมนท์บ่อยๆ เริ่มหายหน้าเพราะความขี้เกียจของผม จนตอนนี้ผ่านมาปีกว่า เลยโดนทำโทษด้วยการย้ายมาอยู่ห้องมืด สมน้ำหน้ามึงไอ่คิม!!
มีท่านผู้อ่านคนหนึ่งส่งข้อความส่วนตัวมาถามผมว่า ชื่อตัวละครที่ใช้มันจริงหมดเลยหรอ ผมตอบตามตรงว่า ไม่หรอกครับ ถ้าใช้ชื่อจริงๆ เสี่ยงมากๆที่จะโดนจับได้ว่าใครเป็นใคร และอาจส่งผลต่อคนที่ผมเอามาเล่าด้วย จึงมีการสมมติชื่อแทนชื่อจริง โดยตั้งให้คล้ายชื่อจริงมากที่สุด
ตอนนี้ผมกำลังขึ้นปีสี่อยู่ในช่วงฝึกงาน ผมฝึกงานอยู่เชียงใหม่ เกือบต้องลงกรุงเทพในตอนแรก หลายคนคงสงสัยว่ายังคบพี่ก่ออยู่ไม๊ แล้วสรุปเลือกใคร พี่ก่อหรือพี่หมึก หรือได้กับหมาแมวที่ไหน เดี๋ยวผมเล่าให้อ่านนะครับ ไม่รู้ว่าจะยังมีคนอ่านอยู่ไม๊ แต่ผมต้องรับผิดชอบ อยากมาต่อเรื่องนี้ให้มันจบ จะจบรึเปล่า ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฮี่ๆ
ขอเล่าต่อจากครั้งที่แล้วนะครับ และจะค่อยๆเล่าไล่มาให้ทันถึงปัจจุบันนะครับ จากครั้งที่แล้ว พี่หมึกพาผมกับพี่ก่อกลับบ้านที่พิดโลก ผมทิ้งไว้ถึงตอนที่ว่า ผมเจอเงาดำๆ และกลัวมาก พี่หมึกขับรถถึงบ้านพี่ก่อ
บ้านพี่ก่อต่อเติมเล็กน้อย คือเทปูนใต้ถุนบ้าน แม่พี่ก่อหน้าตาสดใสขึ้น วันนั้นช่วยแม่พี่ก่อเก็บกล้วยไปขาย ผมเล่าว่าผมเจออะไรที่ใต้ต้นส้มโอเมื่อคืน แม่พี่ก่อเลยพาไปทำบุญที่วัด แม่พี่ก่อสงสัยว่า เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ทำไมเขายังมาให้เจออีก
พี่หมึกดูจะเข้ากับแม่พี่ก่อได้ดี เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่ แทบจะเป็นลูกอีกคน ช่วงที่กลับไปพิดโลกไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ไม่ได้เล่นผีผ้าห่มกัน ก่อนกลับ พี่หมึกให้เงินแม่พี่ก่อไว้ใช้ แม่พี่ก่อปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ให้แม่จนได้ ถือว่าซื้อใจพี่ก่อแล้วกัน
ผมขอพูดถึงความสัมพันธ์ของผมตอนนั้น ไม่ใช่ปัจจุบันนะครับหมายถึงช่วงนั้น ตอนปี 57 ความสัมพันธ์ ก็ ยังเอื่อยๆ เนือยๆ ไม่ไปไหนครับ เหมือนจะเริ่มใหม่กับพี่หมึกได้ เหมือนจะไปได้ดีนะ แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาอยู่กับพี่ก่อสองคนอยู่ดี โดยมีพี่หมึกมองอยู่ไกลๆ พี่หมึกก็มีงานต้องทำ ยุ่งๆทุกวัน ทำให้ห่างๆกันไป แต่ก็ยังมีสัญญาผูกพันเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเสมอ ก็คือ ถ้าพี่ก่อพลาดเมื่อไหร่พี่หมึกก็พร้อมเสียบแทนตลอด
ต่อจากนั้น ผมลงเรื่องครั้งล่าสุดเมื่อวันที่ ๓๐ ธันวาคม ๒๕๕๗ วันก่อนสิ้นปี ย้อนไปวันนั้น หลังจากผมลงเรื่องเสร็จ ผมจำได้ว่าผมกลับบ้าน พี่ก่อก็บอกผมว่ากลับบ้าน วันนั้นผมขึ้นรถกลับช่วงเช้า พี่ก่อบอกว่าได้ตั๋วช่วงบ่าย ต่างคนต่างกลับ คืนวันที่ ๓๑ ผมเห็นเพื่อนพี่ก่อแท็กมัน และเช็คอินที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งในย่านนิมมาน วันนั้นผมโกรธมาก ผมโทรหามันไม่ติด ทักไลน์ไม่ตอบ ทำไมมันทำกับผมแบบนี้ ผมอยากจะกลับเชียงใหม่ไปให้ได้ในคืนนั้น
ในหัวคิดภาพว่ามันต้องเมาและพาใครไปนอนด้วยแน่ๆ ผมร้องไห้เหมือนคนบ้า พยายามโทรหามัน จนดึกก็ยังติดต่อไม่ได้ จำพี่เบสได้ไม๊คับ ผมโทรหาพี่เบสท์ พี่เบสท์ก็กลับบ้านไม่ได้อยู่เชียงใหม่ ผมโทรหามันถึงตีสองตีสาม แต่มันก็ยังปิดเครื่อง จนผมหลับไป
หลังจากนั้น ผมเลิกติดต่อมัน กลั้นน้ำตาไว้ เวลาคิดถึงมันก็พยายามลบภาพนั้นออกไป คิดยังไงไม่รู้ชวนแม่ไปวัด ปฏิบัติธรรม ไปวัดทุกวัน ทำบุญทุกวัน คิดถึงขั้นจะบวช จนถึงวันที่ผมจะกลับเชียงใหม่ ผมไม่อยากรับรู้เลย ว่าพี่ก่อมันไปทำอะไรมาบ้าง มันก็คงรู้ว่าผมรู้ว่ามันโกหกเรื่องกลับบ้าน
ผมลาแม่พ่อ ขึ้นรถ พอถึงเชียงใหม่ ก็กลับหอ เปิดประตูห้องเข้าไป พีก่อไม่อยู่ ผมเก็บเสื้อผ้าที่เหลือในห้องแบบไม่ต้องคิดอะไร เก็บเสร็จ ขับรถไปหอพี่เบสท์ เพราะคุยกันไว้ก่อนแล้วว่าจะไปขออาศัยอยู่ชั่วคราว ผมหนีออกจากหอมา โดยไม่บอกพี่ก่อ และเป็นความลับระหว่างผมกับพี่เบสท์ ผมเปลี่ยนเบอร์ บล็อกเฟสพี่ก่อ ตัดทุกช่องทางที่จะติดต่อพี่ก่อได้ ในใจเต้นตึกตัก ผมด่วนตัดสินใจอะไรเร็วไปไม๊ มันหักดิบเกินไปไม๊ พี่ก่อมันจะคิดว่าผมเป็นอะไรรึป่าว
ส่วนค่าหอที่ต้องจ่าย ผมมีเลขบัญชีพี่ก่อ และก่อนออกมาจากหอ ผมเขียนโพสอิทแปะไว้บอกว่าสิ้นเดือนผมจะโอนค่าหอครึ่งหนึ่งเข้าไปในบัญชีให้เอามาจ่ายซะ แค่นี้ก็หมดห่วง ผมคิดว่าจะหายออกไปจากชีวิตมันยาวๆ ผมเกลียดการโกหกแบบนี้ มันเกินไปแล้วจริงๆ เวลาผ่านไปมันทำให้ผมโตขึ้น เรียนรู้ชีวิต แล้วก็เบื่อหน่ายกับการกระทำของมันขึ้นทุกวัน
ผมถึงหอพี่เบสท์ พี่เบสท์ยืนรออยู่หน้าหอ ผมเอารถเข้าไปจอด ยามเดินเข้ามาหา บอกว่า
“น้องมีสติ๊กเกอร์ก่อ บ่อมีจอดบ่อได้เน้อ” พี่ยามพูด พี่เบสท์รีบเดินเข้ามาหา
“อ้ายๆ น้องผมๆ หื้อมันจอดกำเดียว เดี๋ยวมันกะไปละ” พี่เบสท์ดูจะรู้จักกับยามที่หอเป็นอย่างดี ผมรู้สึกดีที่เวลานี้ก็ยังมีคนที่พึ่งพาได้
หอพี่เบสท์เป็นตึกสูงห้าชั้น หรูมาก หออย่างดี นี่ผมคิดถูกละที่หนีมา ห้าๆ อ่ะล้อเล่น! เปิดเข้าไปในห้อง ห้องพี่เบสท์ใหญ่และเป็นระเบียบมาก ต่างกับห้องผู้ชายทั่วไป ผมทำตัวเก้ๆกังๆ ไม่รู้จะยืนตรงไหน
“ห้องกูสวยไม๊” พี่เบสท์ถามยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ก็ดี ใหญ่ดี ไม่อึดอัด” ผมยืนตอบเขินๆ เกาหัวแกรกๆ
“ทำไมห้องสะอาดจัง”
“กูเห็นมึงจะมาเลย เลยจ้างเจ๊แม่บ้านมาช่วยกูทำห้อง เสียไปสามร้อยเลยนะมึง เพื่อมึงเลยนะ” พี่เบสท์ทำหน้าจริงจัง ผมแอบปลื้มในใจแต่ไม่แสดงออก รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึง
ชีวิตที่ไม่มีพี่ก่อในวันแรกหรอ มันก็รู้สึกขาดๆอะไรไป แต่ก็โล่งใจแบบแปลกๆ เพราะเราไม่ต้องแคร์เขา ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะไปทำอะไรกับใคร ไม่ต้องระแวงอะไร อยากทำอะไรก็ช่างหัวมัน ครึ่งวันนั้น ผมเอาแต่นั่งเล่นเกมมือถืออยู่ในห้องพี่เบสท์ ส่วนพี่เบสท์ก็ออกไปข้างนอก พี่เบสท์รับปากอย่างดีว่าจะไม่บอกพี่ก่อ เป็นครั้งแรกที่ผมอ้อนวอนมัน มันเลยเห็นใจ
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมก็เดินดูนั่น ค้นนี่ในห้องพี่เบสท์ไปทั่ว เจอถุงยางกล่องเบ้อเริ่ม เจอรูปแฟนเก่าพี่เบสท์ เจอรูปที่ถ่ายกับพี่ก่อ หลายรูป จนผมสงสัยว่า มันเคยกินกันมาก่อนรึป่าว ตาเหลือบไปเห็นหุ่นเศษเหล็กที่พี่ก่อให้พี่เบสท์มาซ่อมเพราะมันบิ่นตอนที่ผมเอามันเขวี้ยงใส่พี่เบสท์
ผมเริ่มนิสัยไม่ดี แอบเปิดคอมพี่เบสท์ อยากหาอะไรเล่น เข้า Browser พอคลิกที่แถบ url ก็ปรากฏประวัติการเข้าใช้งานเว็บ ชัดเลย เว็บเกย์ แอบค้นโฟลเดอร์ดาวน์โหลด IDM เจอคลิปเกย์อีกเพียบ สรุปได้อย่างเดียวพี่เบสท์เป็นเกย์นี่หว่า แล้วโกหกผมทำไม พี่ก่อก็คงรู้เห็นด้วย ถึงว่าล่ะ กล้าบอกกันไม่มีความลับปกปิด คลิปที่ถ่ายผมตอนนั้น ก็เอาให้พี่เบสท์ดู ทำไมผมไม่เอะใจตั้งแต่แรก โง่เนาะ ผมรีบปิดคอม ทำทุกอย่างให้ปกติที่สุด ซักพักพี่เบสท์ก็กลับมา
“คิมมึงจะกินอะไรเย็นนี้” พี่เบสท์เปิดประตูเข้ามา วางกระเป๋า ถอดถุงเท้า ตาจ้องไปที่คอม
…
…
…
ชิบหายละ ผมลืมพับโน็ตบุค พี่เบสท์โน็ตบุค และหันมามองหน้าผม ใจผมเต้นตึกตัก ผมรีบตัดบท
“กินไรดีอ่ะ ช่วยคิดหน่อยดิ” ผมตอบ
“กูก็ไม่รู้…..” พี่เบสท์มองต่ำลง สีหน้าครุ่นคิด เดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโน็ตบุค เงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
“คิมมึงเปิดคอมกูเล่นหรอ” 0-0!
ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว
“อืม ก็เปิดยูทูปฟังเพลงเฉยๆอ่ะ มันเงียบอ่ะอยู่หอ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
“เล่นไม่ได้หรอ หวงหรอ มีไรรึป่าว”
“ป่าวงานกูอยู่ในคอม กลัวมึงเอาไวรัสมาลง” พี่เบสท์หน้าเครียด ตอบเสียงแข็ง
ผมโล่งใจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เบสท์เปิดคอมนั่งทำงาน และมีท่าทางระแวงผมมากขึ้นกว่าเดิม ตอนพี่เบสท์เข้าไปอาบน้ำ ผมลองไปเปิดคอมดูอีกที คอมถูกใส่รหัสไปแล้ว อย่างนี้ชัวร์เลย ไม่ผิดแน่ หึๆ
เดี๋ยวมาต่อนะครับ ง่วงจัง…. :hao3:
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
TO BE COTINUED
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
ตอนที่ ๓๔
พิมพ์เมื่อวันพฤหัสบดี ที่ ๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๙
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“คิมมึงเปิดคอมกูเล่นหรอ” 0-0!
ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ว
“อืม ก็เปิดยูทูปฟังเพลงเฉยๆอ่ะ มันเงียบอ่ะอยู่หอ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด
“เล่นไม่ได้หรอ หวงหรอ มีไรรึป่าว”
“ป่าวงานกูอยู่ในคอม กลัวมึงเอาไวรัสมาลง” พี่เบสท์หน้าเครียด ตอบเสียงแข็ง
ผมโล่งใจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เบสท์เปิดคอมนั่งทำงาน และมีท่าทางระแวงผมมากขึ้นกว่าเดิม ตอนพี่เบสท์เข้าไปอาบน้ำ ผมลองไปเปิดคอมดูอีกที คอมถูกใส่รหัสไปแล้ว อย่างนี้ชัวร์เลย ไม่ผิดแน่ หึๆ
พี่เบสท์เปิดประตู เดินออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนน้อยปกปิดร่างกายส่วนล่าง ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นเนินอกแกร่งสองข้าง ร่องกล้ามลางๆ เส้นผมเปียกโชก กระเซอะกระเซิง ทำให้พี่เบสท์ดูแปลกตา ผมเหลือบมอง กลืนน้ำลายอึดใหญ่ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“กูลืมไปว่ามึงอยู่ด้วย ฮ่าๆ” พี่เบสท์พูดพลางรีบเอาสองมือกุมเป้า ผมรีบหลบตามองทีวี
พี่เบสท์เอาเสื้อตัวเก่าเช็ดผม ขยี้ๆ แขนล่ำ ยกขึ้นเผยให้เห็นขนรักแร้ รำไร โอ่ย….. ตัวผมระทวยไปหมดแล้ว ระหว่างพิมพ์ไปนี้ นึกแล้วยัง.. หื้มม
คืนแรกที่นอนหอพี่เบสท์ รู้สึกเหงาๆ เพราะไลน์ก็ไม่มีใครทัก เฟสก็สมัครใหม่เพื่อนก็ยังไม่ค่อยรับแอด โทรศัพท์ก็ไม่มีใครโทรเข้า ผมนอนนิ่งฟังเสียงทีวี พี่เบสท์ล้มตัวลงนอนข้างๆ หันมามองหน้าผม ยิ้มกรุ้มกริ่มละหันหน้าไปดูทีวี ผมทำตัวไม่ถูก ซักพักก็ปิดไฟ นอนไปปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น
รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก ในหัวคิดถึงพี่ก่อ คิดว่ามันจะทำอะไร อยู่ไหน เป็นยังไง มันจะคิดถึงผมไม๊ ผมหายไปแบบนี้ ผมนอนหลับๆตื่นๆจนถึงเช้า พี่เบสท์ตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วตะแคงมาทางผม แล้วยิ้มให้ มึงจะยิ้มเพื่อ?
“ไอ้ก่อโทรมาเป็นสิบกว่าสายเลยว่ะ” พี่เบสท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“ละทำไมไม่รับอ่ะ”
“ไม่อยากรับ” พี่เบสท์ตอบเสียงเรียบเฉยๆ ละก็เล่นเกมต่อไป เวลาผ่านไปซักพัก โทรศัพท์พี่เบสท์สั่น พี่ก่อโทรมาอีกแล้ว “มึงจะโทรมาทำไมวะ” พี่เบสท์บ่นอุบอิบ แล้วเอาโทรศัพท์ใส่ไว้ใต้หมอน แต่ยังได้ยินเสียงสั่น ตืดๆ มันหันหน้ามามองผมแล้วถาม
“คิดถึงมันไม๊” พี่เบสท์ถาม
“...อืม...” ผมตอบเสียงอ่อยๆ พี่เบสท์เงียบไป อยู่ดีๆ ก็รู้สึกอยากร้องไห้ มันจุกอก น้ำตาผมไหลหยดลงหมอน ปล่อยโฮเสียงดัง พี่เบสท์ยังนิ่ง มองผมร้องไห้ ในใจผมคิด นี่มึงจะไม่ปลอบกูหน่อยหรอ? ผมร้องไห้จนรู้สึกดีขึ้น พี่เบสท์ก็มองผมอยู่อย่างนั้น
“ไหวไม๊วะ ห่างกับมันแค่คืนเดียวก็จะตายแล้ว”
“ไหว....” ผมตอบเสียงสั่น พี่เบสท์หัวเราะกลบเกลื่อน แต่นัยตาเศร้า
“เดี๋ยวกูลองโทรหามันดูนะ”
พี่เบสท์พูดละหยิบโทรศัพท์ โทรหาพี่ก่อ ผมกะจะห้าม แต่พี่ก่อรับสาย แล้วก็คุยกัน หลังจากวางสายพี่เบสท์มาเล่าให้ผมฟัง พี่ก่อพูดทันทีตอนรับสาย ถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ ถามว่าผมอยู่หอพี่เบสท์ไม๊ พี่เบสท์ก็ตอบว่าไม่ พี่ก่อบอกว่าผมหายไป ช่วยตามหาหน่อย พี่เบสท์ก้ตอบว่า หาเองดิ แฟนมึงไม่ใช่แฟนกู พี่ก่อโกรธมาก คงเพราะอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วด้วย ก็เลยด่าพี่เบสท์ใหญ่เลย สุดท้ายก่อนวางสาย พี่ก่อร้องไห้ไปด้วยด่าพี่เบสท์ไปด้วย พี่เบสท์เล่าไป ยิ้มไปขำไป แต่ผมกลับรู้สึกผิดแปลกๆ ในหัวผมสับสนว่าควรจะกลับไปหามันดีไม๊ มันจะทำอะไรบ้าๆรึเปล่า มันจะไปแจ้งตำรวจไม๊ และผมก็คิดว่ามันคงโทรไประรานพี่หมึกอีกแน่ๆ ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ผมโทรไปถาม พี่หมึกบอกว่าพี่ก่อโทรไปละก็โวยวายว่าพี่หมึกเอาผมไปอยู่ด้วยแน่ๆ พี่หมึกถามพี่ก่อว่าทำไมผมถึงหนีไป มึงไปทำอะไรให้มัน พี่ก่อก็เล่าความจริงให้ฟัง สุดท้ายโดนพี่หมึกด่าชุดใหญ่ มันก็ร้องไห้ และตอนนี้พี่หมึกก็รู้แล้วว่าผมหนีมันมาอยู่กับพี่เบสท์ พี่หมึกถามว่าพี่เบสท์เป็นใคร ไว้ใจได้ไม๊ หล่อไม๊ คิดไรกับพี่เบสท์รึเปล่า มาอยู่กับพี่หมึกดีกว่าไม๊ ผมปฏิเสธเพราะหอพี่หมึกอยู่ไกลมหาลัยเกินไป อีกเดี๋ยวก็เปิดเทอมแล้ว สุดท้ายผมขอให้พี่หมึกปิดเรื่องนี้เป็นความลับ พี่หมึกก็รับปาก
“มึงไม่ต้องไปคิดถึงมันหรอก กูว่ามันเหี้ยเกินว่ะ” พี่เบสท์พูดขึ้นมา กระตุกให้ผมตื่นจากภวังค์
“ทำไมอ่ะ ทำไมพี่พูดงั้นอ่ะ”
“อย่ารู้เลยว่ะ มึงอยู่เฉยๆ อย่าไปคิดถึงมัน อยู่ให้สบายใจละค่อยไป” พี่เบสท์พูดเสียงจริงจัง
“บอกมาเถอะ จบก็ให้มันจบ” ผมใจเต้นรัว น้ำตาเริ่มเอ่อ
“คิม เชื่อกูเถอะ กูหวังดีนะ มึงไม่ต้องรู้ มึงถอยออกมาแบบนี้ก็พอ มันดีกับตัวมึงที่สุดละ”
“พี่เบสท์ กูขอร้อง ขอร้องเถอะ มันมีอะไร ไอ้ก่อมันทำอะไร บอกกูเถอะ กูไหว้ล่ะ” ผมร้องไห้ฟูมฟาย น้ำตาหยดลงตักแหมะๆมือไหว้ขอร้องวิงวอนพี่เบสท์ พี่เบสท์มองผมตาละห้อย
“กูรู้จากเพื่อนมันที่อยู่กับมันคืนวันเคาท์ดาวน์ มันเที่ยว กินเหล้า พาหญิงขึ้นห้อง…..”
พี่เบสท์ลุกขึ้นจากเตียง ขยี้หัวตัวเอง ยืนท้าวสะเอวมองผมที่นั่งหมดสภาพไร้เรี่ยวแรง พอได้ยินอย่างนั้น ใจผมที่เต้นโครมๆ มันแตกสลาย จากที่ร้องไห้หนักอยู่แล้ว ผมแหกปากลั่นห้อง ตีอกชกหัวตัวเอง อารมณ์ตอนนั้น ทั้งโกรธ เสียใจ เกลียด กลัว อยากตาย อยากหายไปจากตรงนี้ ผมโวยวายจนพี่เบสท์เข้ามาพยายามปิดปากผม ผมสะบัดตัวเหวี่ยงแขน เหวี่ยงหมัด ผมกำหมัดชกหัวพี่เบสท์ ทุบหลังพี่เบสท์แรงๆอีกหลายทีจนพี่เบสท์ทรุด ขมับผมเต้นตุบๆ หัวเหมือนจะระเบิดออกมา ไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้
สติผมไม่มีแล้ว…. ……….
เข้าใจความรู้สึกแล้วว่าคนที่โดนคนที่รักโดนหักหลังมันเป็นยังไง…. ………………
เข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่ผิดหวังถึงอยากฆ่าตัวตาย….. …………….
เข้าใจแล้วว่าทำไมคนๆนึงถึงได้ฆ่าคนที่ตัวเองรักมากได้ลงคอเพราะหึงหวง………... ยอมรับว่าในตอนนั้นผมอยากฆ่ามัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รู้สึกตัวอีกที ผมเห็นพี่เบสท์นอนทรุดอยู่ข้างๆ ปากแตกจนเลือดหยดเปื้อนเตียง หน้าขาผมแดงช้ำ แขนผมรู้สึกแสบๆเพราะโดนเล็บตัวเองจิกเข้าเนื้อ หูได้ยินแต่เสียงวิ้ง ซักพักก็รู้สึกกระอักกระอ่วน และก็อ้วกลงพื้นตรงปลายเตียง ได้ยินเสียงพี่เบสท์แว่วๆ พูดว่า ไอ้เหี้ยคิม แล้วก็พูดอะไรอีกไม่รู้ งึมงำๆ
ผมมึนๆละก็หมดแรงหลับไป แต่ยังรู้สึกตัวตลอดเวลา รู้สึกว่าพี่เบสท์เอาผ้ามาเช็ดอ้วก เรียกผม แต่ผมไม่ตื่น เลยลากผมไปนอนที่หมอน ผมมองพี่เบสท์ ภาพข้างหน้ามันเบลอๆ พี่เบสท์เอาทิชชู่มาเช็ดเลือดที่ปากผม มารู้ที่หลังปากว่าผมกัดปากตัวเองจนเป็นแผลลึก เลือดออกเยอะมาก
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นขึ้นมาพี่เบสท์ไม่อยู่ ผมเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด รู้สึกปวดฉี่ เดินไปเข้าห้องน้ำ……
ผมเห็น…พี่เบสท์ยืนเปลือยเปล่า กำลังส่องกระจก ดึงริมฝีปากล่าง ดูแผลที่โดนต่อยซึ่งตอนนั้นบวมเป่ง แล้วก็สะดุ้งตัวโยนตอนเห็นผมยืนมองอยู่ตรงประตู ตัวผมแข็งไปหมด ไอ้นั่นก็แข็ง…..
“เอ้ยย ! ไอ้คิม ….” พี่เบส์หันมาทำตาโตเอามือกุมเป้าใช้ตีนเขี่ยประตูห้องน้ำปิด แต่ผมเอามือง้างไว้
“กูปวดเยี่ยว กูจะเยี่ยว” ผมทำหน้ามึน เดินเข้าไปฉี่ในห้องน้ำหน้าตาเฉย พี่เบสท์กระโดดเหยงๆ หลบไปมุมห้องน้ำเอามือปิดเป้า ผมมองจู๋ตัวเองฉี่อย่างสงบนิ่ง แต่ในใจเต้นตูมตาม มีผู้ชายที่ไม่ใช่พี่ก่อแก้ผ้าต่อหน้า พอเสร็จ ผมเดินออกไป พี่เบสท์ยังมีทีท่ากลัวผม
“จู๋แค่นั้นทำเป็นอาย ใหญ่กว่านี้ก็เคยเจอมาแล้วว่ะ” ผมตะโกนบอกพี่เบสท์แก้เขิน เอาความจริงคือของพี่เบสท์อลังการกว่าพี่ก่ออีกจะบอกให้ ไม่เชื่อมาดูได้
ผมกลับมานั่งตัวแข็งอยู่ที่เตียง รู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูก ใจแป้วๆ รู้สึกเหมือนชีวิตล้มเหลว ผิดหวังมากๆ มากกว่าสอบไม่ติดที่ๆหวังอีก ตอนเด็กๆผิดหวังมากๆ ก็แค่ตอนพ่อไม่ซื่อของเล่นให้ แต่ตอนนี้ ดูสิ……………
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
TO BE COTINUED
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
ติดตามอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ว๊าวววว!!! คิมกลับมาแล้ว ดีใจจัง หายไปนานมากกกกกกกก
ดีใจที่คิมกลับมาเล่าต่อ แสดงว่าตอนนี้คิมสบายใจดีแล้วใช่ไหม
กลับมาเล่าต่อไปเรื่อยๆก็ดีนะ แฟนๆคิมยังรออยู่
:กอด1: :L1:
-
:กอด1: ขอบคุณมากนะครับผม
-
ตอนที่ ๓๕
พิมพ์เมื่อวันพฤหัสบดี ที่ ๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๙ เวลา ๒๑.๐๙ น.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ผมนั่งร้องไห้ที่เตียงอีกรอบ มองมือถือ ก็ไม่มีแล้วเบอร์พี่ก่อ ดูไลน์ก็เป็นไลน์ใหม่ ไลน์พี่ก่อหายไปแล้ว รูปภาพที่เคยถ่ายไว้ด้วยกันก็ลบไปหมดแล้ว ชีวิตช่วงนั้นมืดมนมาก ยอมรับว่าอยากหายไปจากโลกนี้ อยากตาย ถ้าผมอยู่คนเดียวไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
พี่เบสท์ตะโกนให้ผมยื่นผ้าเช็ดตัวให้ ผมยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้มัน
“ไอ้คิม ไม่ใช่ผืนนี้อีกผืนหนึ่ง นี่มันผืนเล็กกูนุ่งไม่ได้”
“กูเพลียกูเดินไม่ไหว มีแค่นั้นก็เอาแค่นั้นแหละ” ผมนอนพูดอย่างหมดเรี่ยวแรง
พี่เบสท์เงียบไป ละค่อยๆแง้มประตูออกมามีผ้าขนหนูผืนน้อย สั้นแค่ต้นขา บังกะจู๋ออกมา ปากก็เจ่อบวม ผมยิ้มน้อยๆ พี่เบสท์ ทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ผ้าขนหนูผืนน้อยนั้นปิดได้แต่ข้างหน้า พี่เบสท์เดินไปทางระเบียงเพื่อไปเอาผ้าเช็ดตัว เมื่อหันหลัง ก็เผยให้เห็นก้นขาวกลมดิ้กเคลื่อนไหวตามการก้าวเดิน ไล่ลงมาเป็นต้นขาเนื้อแน่น ขนหนา ทำผมหัวใจแทบวาย ละสายตาไม่ได้ มองก็มองวะ ไม่สนละ ก็กูเป็นเกย์ไม่ให้มองผู้ชายละจะให้มองแมวที่ไหน ผมจ้องไม่ละสายตาจนพี่เบสท์หันมา ถึงกับสะดุ้ง
“ไอ้เหี้ยคิม มองไรวะ ถ้าเป็นแบบนี้กูไม่ให้อยู่หอกูละนะ”
“ไม่อยู่ก็ไม่อยู่ดิ เดี๋ยวไปละก็ได้ โทษทีที่รบกวน” ผมตัดพ้อ
“ละจะไปอยู่ไหนครับน้อง” พี่เบสท์พูดกวนตีน แต่พูดไม่ชัดเพราะปากเจ่อ
“กูก็ไม่รู้ว่ะ” ผมตอบพลางเดินไปเก็บเสื้อผ้า เข้ากระเป๋า เก็บคอมใส่กระเป๋า แต่ในใจคิดนะว่า พี่เบสท์ มึงห้ามกูซักทีสิวะ กูเก็บจะหมดแล้วนะเว้ย อย่าให้กูเก้อสิโว้ย!
“ลืมอะไรอีกไม๊ หุ่นไอ้ก่ออ่ะ เอาไปดิ” พี่เบสท์ชี้นิ้วไปที่หุ่นเศษเหล็กที่วางอยู่ข้างหัวเตียง ผมนิ่งอึ้ง สรุปมึงจะให้กูไปจริงๆใช่ไม๊
“ไม่อ่ะ เอาทิ้งไปเถอะ ไม่เอาละ” ผมตอบเสียงเศร้า ใส่รองเท้า เตรียมเดินออกไปจากห้อง ละจะไปอยู่ไหนละเนี่ยกู
ผมเดินคอตก สะพายกระเป๋าออกไป หนักชิบ เดินลงตึกไปเจอยามทำตาขวางใส่ ผมนั่งอยู่ที่มอไซค์ซักพัก คิดอยู่ว่าจะไปไหนดี ร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาหยดแหมะๆ
“เอ้า ยังไม่ไปอีกหรอ น้องคิม” พี่เบสท์ตะโกนมาจากด้านหลัง ยิ้มยิงฟันปากก็เจ่อ ลงมาจากบันได ทำหน้ากวนตีนอย่างเคย มันเดินมาหาผมละลูบหัวเบาๆ
“น่าจ๋งจ๋านจุง” พี่เบสท์พูดเย้ย ผมหันหน้าไปหา น้ำตาเปรอะแก้มพี่เบสท์ ก็หุบยิ้ม ละก็กอดคอผม ไม่พูดอะไร ตัวหอมจังวะ ผมคิดในใจ มึงจะกระตุกต่อมกูไปถึงไหน ผมถือโอกาส ซบลงอกพี่เบสท์ มันอุ่นดีนะ อกกระเพื่อมไปตามจังหวะการหายใจ ลมหายใจแผ่วปะทะหน้าผม ทำไมมันอบอุ่นดีจังวะ หรือเพราะผมห่างพี่ก่อมานาน พอมาเจอพี่เบสท์เลยหวั่นไหว
“คิม เดี๋ยวคนเห็น ไหวไม๊มึงอ่ะ ไปกินข้าวกับกูก่อนไม๊ค่อยไป” ห้ะ นี่มึงยังจะให้กูไปอีกหรอพี่เบสท์ ไม่ไปละได้มะ อยากอยู่ต่อละ ไม่ไปละ ผมเดินตามพี่เบสท์ไปที่รถ เห็นรถพี่เบส์ละคิดถึงไอ้สตีฟรถเครื่องเก่าๆของพี่ก่อ ที่ตอนนี้สภาพไม่ค่อยดีเพราะเอาไปลงข้างทางเมื่อนานมาแล้ว
“คิมถามจริง ออกไปแล้วมึงจะไปอยู่ไหนวะ” พี่เบสท์ถามขณะขับรถออกไปจากหอ ผมนิ่งเงียบไม่ตอบเพราะไม่รู้จะไปอยู่ไหนจริงๆ รู้สึกชีวิตเจออะไรที่แย่มากๆ เหนื่อยว่ะ ผมเผลอกอดเอวพี่เบสท์อย่างไม่รู้ตัวแบบที่เคยทำกับพี่ก่อ พี่เบสท์คงตกใจเลยยืดตัวขึ้น แต่ผมหาได้สนใจไม่ กอดไม่พอ ซบหลังแน่นๆ ทิ้งตัวบนมอไซค์อย่างไร้เรี่ยวแรง หน้าแนบไปกับแผ่นหลังพี่เบสท์จนน้ำลายยืดมองเหม่อดูข้างทาง
ผมไม่รู้ว่าพี่เบสท์พาไปที่ไหนมันไกลขึ้นเรื่อยๆ เป็นป่ารก ดูเป็นเขตชุมชน ผมเริ่มเอะใจขึ้นเรื่อยๆ ผมจำได้ว่าพี่เบสท์พาผมขับผ่านศาลปู่แสะย่าแสะ ที่เป็นประเพณีของเชียงใหม่ที่โด่งดังไปทั่วประเทศ (ที่มีร่างทรงมากินเนื้อควายดิบๆอ่ะครับ) ผมมองไปข้างหน้า พี่เบสท์กำลังขี่รถขึ้นเขา ไม่ใช่ดอยสุเทพะ แต่เป็นอีกที่นึงที่ผมไม่เคยไป ไม่คุ้นตา ไม่ใช่ทางหลักทางหลวง เป็นทางเล็กๆ ถนนขึ้นไปชันมาก
“พี่เบสท์จะพากูไปไหน” ผมถาม
“พาไปสวรรค์” พี่เบสท์ตอบไปหัวเราะไป
“กูถามจริงๆ จะพาไปไหน รถมึงไหวหรอ ขึ้นเขาชันๆแบบนี้ได้หรอ ลงเถอะกูกลัว” ผมพูดเสียงสั่น ดึงเสื้อพี่เบสท์เกือบขาด
“เออน่า กอดกูไว้แน่นๆนะ มันชันนะคิม”พี่เบสท์พูดพลาง เอามือมาจับมือผมให้กอดแน่นขึ้น ผมกอดพี่เลสท์ อยากเรียกว่ากอดเลย เรียกว่ารัดจนแทบจะสิงเข้าไปในร่างพี่เบสท์ได้
ทางเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ รถพี่เบสท์ความเร็วช้าลง และอืดมากๆ รถยนต์ที่ตามมาข้างหลังเริ่มบีบแตรไล่ และแซงขึ้นไป ไม่นานก็ขึ้นมาถึง สิ่งที่เจอก่อนเลยคือ แผงขายล็อตเตอรี่ และคนเดินเร่ขายเต็มไปหมด ที่เห้นข้างหน้าลักษณะเป็นวัด ต้องเดินขึ้นไปอีก กว่าจะถึง
“วัดอะไรรู้จักไม๊” พี่เบสท์ถาม
“หึ ไม่อ่ะ”
“วัดพระธาตุดอยคำ” ท่านผู้อ่านรู้จักกันไม๊ พี่เบสท์บอกประมาณว่า วัดนี้เขาชอบมาขอพร ขอให้ถูกหวย ขอเลขเด็ด มีคนได้ตามที่ขอก็เยอะ ศักดิ์สิทธิ์มาก เขาว่างั้นนะ ขึ้นไปก็เจอพระองค์ใหญ่ยืนตระหง่าน ก็ไหว้พระขอพรไปตามประสา พี่เบสท์พาผมไปจุดชมวิว ยืนมองสักพัก
“คิม ถ่ายรูปกันมา” พี่เบสท์ล้วงมือถือออกมา ผมส่ายหน้า ไม่ถ่าย เพราะไม่มีอารมณ์ แต่พี่เบสท์ก็เอาจนได้
“มีรูปคู่รูปแรกด้วยกันแล้วน้า”
พี่เบสท์พูดพลางมองหน้าจอมือถือละยิ้ม ผมมองวิว แต่ขนลุกซู่ หน้าร้อนผ่าวๆ หลังจากได้ยินประโยคนั้น หวั่นไหวอะไรของกูวะ ผมง่ายไปไม๊ ถามหน่อย ถามใคร? ถามคนอ่านนั่นแหละ รู้สึกว่าตัวเองอยู่ใกล้ใครก็ชอบเขาไปหมด มันเข้าข่ายคำว่ามั่วไม่เลือกไม๊
---------------------------------------------------------------------------
พักแป๊บนะครับผม
TO BE COTINUED
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
คิมลองเปลี่ยนเป็นคำว่าบันทึกของคิม ภาค 2 ดีไหมค่ะ
คนที่ตามอ่านจะได้เข้าใจว่ามีอีกภาคหนึ่งจะได้ไม่งง
เปลี่ยนตรงหัวกระทู้แก้ไขตรงหัวข้ออ่าค่ะ
พี่เบสเป็นคนดีมากกกกกกกกกกก ขนาดโดนคิมซ้อมขนาดนั้นยังไม่ว่าอะไร
แถมใจดีอีกมากๆๆ สงสารและเห็นใจคิมน่ะคะ
เกลียดอีตาพี่ก่อมาก อยากจับมาตบปาก :beat:
-
คิมเพิ่งอกหักคงอยู่ในอารมณ์อ่อนไหว ยังไม่กล้าเดาว่าลงเอยกะใคร แต่คิดว่าคงหนีพี่ก่อไม่ง่ายแน่ๆ ความรู้สึกบอก(555)
-
:mew4:
:กอด1:
-
คิมลองเปลี่ยนเป็นคำว่าบันทึกของคิม ภาค 2 ดีไหมค่ะ
คนที่ตามอ่านจะได้เข้าใจว่ามีอีกภาคหนึ่งจะได้ไม่งง
เปลี่ยนตรงหัวกระทู้แก้ไขตรงหัวข้ออ่าค่ะ
พี่เบสเป็นคนดีมากกกกกกกกกกก ขนาดโดนคิมซ้อมขนาดนั้นยังไม่ว่าอะไร
แถมใจดีอีกมากๆๆ สงสารและเห็นใจคิมน่ะคะ
เกลียดอีตาพี่ก่อมาก อยากจับมาตบปาก :beat:
คนละเรื่องกับบันทึกของคิมไหมครับ เคยอ่านหรือยังเอ่ย? *คนเล่าสัญญานะว่าจะมาต่อเรื่อยๆเด้อ ติดตามๆครับผม
-
กราบบบบบบบ ที่มาต่อให้อ่านน้า
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่าย แต่ขอเป็นกำลังใจให้นะ
ชีวิตมันก็แค่นี้แหละ แต่เราเลือกได้นะว่าจะยืนมุมไหน จะยืนฝั่งสุขหรือจะขอเกาะฝั่งทุกข์ต่อไป
-
เคยอ่นแล้วค่ะ เราพิมพ์ผิดจากแฟนผมเป็นผู้ชาย
เป็นบันทึกของคิม เห็นชื่อคิมๆเหมือนกันงงค่า แหะๆ
-
ตอนที่ ๓๖
พิมพ์เมื่อศุกร์ ที่ ๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙ เวลา ๑๒.๔๕ น.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“มีรูปคู่รูปแรกด้วยกันแล้วน้า”
พี่เบสท์พูดพลางมองหน้าจอมือถือละยิ้ม ผมมองวิว แต่ขนลุกซู่ หน้าร้อนผ่าวๆ หลังจากได้ยินประโยคนั้น หวั่นไหวอะไรของกูวะ
ผมง่ายไปไม๊ ถามหน่อย ถามใคร? ถามคนอ่านนั่นแหละ รู้สึกว่าตัวเองอยู่ใกล้ใครก็ชอบเขาไปหมด มันเข้าข่ายคำว่ามั่วไม่
เลือกไม๊
ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งอยู่ด้วย ยิ่งรู้สึกดี นี่แค่วันแรกๆเองนะ เพราะผมเหงารึเปล่าก็เลยหวั่นไหวไปง่ายๆ ผมสลัดความคิดพวกนั้น
ออกจากหัว พี่เบสท์สนุกกับการเซลฟี่ พอเห็นผมมองก็เรียกผมไปถ่ายด้วยพี่เบสท์กอดคอผม ขยับตัวมาจนติดกัน ผมแอบเขินใน
ใจ จากที่เคยเกลียดเคยหมั่นไส้กลายเป็นว่า รู้สึกดีซะงั้น
“รูปนี้กูหล่อว่ะ” พี่เบสท์ชมตัวเอง
“แล้วกูอ่ะ” ผมชะโงกหน้ามอง
“มึงหรอ......ไม่หล่ออ่ะ” มันเบ้ปาก
“มึงอ่ะน่ารัก” สึสเอ้ย โจมตีรุนแรงมาก ผมใจเต้นรัว หน้าร้อนผ่าวอีกแล้ว
“………………………….” ผมเงียบ แอบยิ้มในใจภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึม เก๊กไว้ก่อน ทำตัวให้น่าสงสารเข้าไว้ เดี๋ยวมันไม่เลี้ยง
ก่อนกลับพี่เบสท์ซื้อลอตเตอรี่ใบนึง ละก็ลงดอย แต่ลืมไปเลยไม่ได้กินอะไรแต่เช้า พี่เบสท์บอกว่าจะกินอะไรได้ปากเจ่อ
ขนาดนี้ ผมก็เป็นแผลที่ปากเพราะกัดปากตัวเอง
“ขอโทษนะพี่ เจ็บไม๊” ผมถามตอนลงดอย
“เจ็บดิ เอานิสัยแบบนี้มาจากไอ้ก่อใช่ป้ะ” พี่เบสท์พูด กระตุกอารมณ์ผมให้กลับไปคิดถึงพี่ก่อ คิดถึงเวลาที่มันตีมันต่อยผมทำผม
ให้เจ็บ ไม่ต่างจากผมที่ทำกับพี่เบสท์เมื่อเช้า นิสัยพี่ก่อแทรกซึมเข้ามาหาผมโดยไม่รู้ตัว นิสัยชอบใช้ความรุนแรง ไม่มีเหตุผล
ไม่ฟังใคร ชอบโวยวาย ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น
ลงมาถึงข้างล่างก็บ่ายแก่ๆแล้ว หิวมาก มือผมยังคงกอดเอวพี่เบสท์แน่น ลืมไปว่าลงมาจากดอยแล้ว แต่พี่เบสท์ก็ไม่ได้ว่า
อะไร พี่เบสท์พาไปกินข้าว กินได้แค่ข้าวต้ม ส่วนผมก็ไม่ต่างกัน มองหน้ากันไป กินไปก็หัวเราะไป ชีวิตดีไปไม๊ ผมลืมพี่ก่อไป
เลยช่วงนั้น ไม่มีในหัวเลยในบางเวลา พอกลับมาถึงหอ ก็คิดถึงมัน ไม่รู้มันเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง แต่อีกใจก็คิดนะว่า มันจะ
สนใจผมหรอ เห็นผมหนีไปแบบนี้ ก็คงไปมั่ว ไปมีใหม่ละมั้ง
ค่ำๆ มีสายแรกของวันโทรเข้ามาหาผม เป็นพี่หมึก พี่หมึกบอกว่าพี่ก่อมาตามหาผมถึงหอ พี่หมึกด่ามันละไล่มันกลับไป
ในใจผมเริ่มสงสารมันละ แต่พี่หมึกก็สอนมันนะว่า ก็เพราะมันทำตัวไม่ดี ผมถึงหนีไป และบอกพี่ก่อว่าไม่ต้องห่วงผม เพราะผมคง
อยู่กับคนที่ดีกว่าพี่ก่อแน่ พี่ก่อร้องไห้ใหญ่เลย
ผมอยู่หอพี่เบสท์จนเปิดเทอม ก็คือเกือบหนึ่งอาทิตย์ ผมไม่ได้ติดต่อพี่ก่อเลยซักนิด ไม่ได้รับรู้ชีวิตมันเลย แต่พี่เบสท์ก็
บอกตลอดว่ามันยังอยู่ดี ยังเห็นเช็คอินกับเพื่อนที่ร้านข้าว ร้านเหล้าประจำ ผมได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจ
..
..
..
..
เปิดเทอมวันแรกละผมทำตัวไม่ถูก กลัวเจอพี่ก่อ พี่เบสท์บอกไม่ต้องกลัว มันจะมาเรียนรึป่าวยังไม่รู้เลย พอตกเย็นเลิก
เรียน พี่เบสท์เล่าว่า พี่ก่อมาเรียน สภาพดูโทรม ผอมแห้ง ขอบตาช้ำๆ เหมือนคนติดยา ผมได้ยินแล้วใจหาย พี่เบสท์ลองถามพี่
ก่อเกี่ยวกับผม ถามว่าเจอผมรึยัง ดีกันรึยัง พี่ก่อเอาแต่ส่ายหัว ส่ายหัวแล้วร้องไห้ ละเดินหนีไปเลย
“พี่เบสท์ ไม่คิดจะมีแฟนใหม่หรอ” ผมถามตอนนั่งกินข้าว
“ไม่อ่ะ ไม่อยากมีใครว่ะ กูเข็ด”
“ไม่เหงาหรอ”
“ทุกวันนี้กูก็โอเคนะ มีมึงมาอยู่ด้วยก็ไม่เหงา”
“อยู่กับกูนานๆได้ป้ะ ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกลับเกลื่อน เชี่ย! โดนอีกดอกแล้ว ใจผมเรียกร้อง จะเอาคนนี้ๆ
“ละมึงอยู่กับกูนานๆไม่คิดถึงไอ้ก่อหรอ ไม่เบื่อหรอ”
“ไม่รู้อ่ะ ไม่อยากรับรู้เรื่องมัน กลัวเสียใจอีก กูเหนื่อยแล้วพี่เบสท์ กูวิ่งตามมันจนเหนื่อย”
“อืม คิดได้ก็ดี” พี่เบสท์มองต่ำ ผงกหัวหงึกๆ ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
.
.
คืนนั้นพี่เบสท์กลับมาหอละออกไปกับเพื่อนตอนดึกๆ ไม่บอกผมว่าไปไหน ผมรู้สึกแปลกๆ คือ อยากรู้ว่ามันไปไหน มันจะไปกับ
ใครรึเปล่า จะไปทำอะไรไม่ดีไม๊ เป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่รู้สึกกับพี่ก่อ ประมาณเที่ยงคืนกว่าก็กลับมา หน้าแดงแป๊ด
“คิม กูไปเจอไอ้ก่อมาว่ะ” พี่เบสท์เดินมึนๆเข้ามาในห้อง
“มันเป็นไงบ้าง”
“สบายดี ไม่มีอะไร ห่วงมันมากหรอ” พี่เบสท์ทรุดตัวลงนั่งที่ปลายตัว กลิ่นเหงื่อกลิ่นเหล้าตีกันไปหมด
“พี่เบสท์ มึงเหม็นจังวะ”
“ก็เหงื่ออ่ะดิ วันนี้เข้าชมรม ไอ้ก่อก็เข้า ซ้อมบอลเสร็จก็ไปต่อร้านเหล้า ไอ้ก่อไม่พูดถึงมึงซักนิด ฮ่าๆ คงลืมมึงแล้ว”
พี่เบสท์พูดละก็ล้มตัวนอน ในใจผมคิดว่าพี่ก่อมันคงลืมผมละจริงๆ ก็ดีแล้วล่ะ แต่ก็แอบเสียใจลึกๆ หันไปมองพี่เบสท์อีกทีหลับ
ไปแล้ว มีเสียงกรนเบาๆลอดออกมา ผมมองหน้าพี่เบสท์ ริมฝีปากแดงๆ เผยอ ออกเล็กน้อย แก้มแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้า
ผมกระเซอะกระเซิงเป็นกลีบๆ เพราะเหงื่อ กระดุมเสื้อนักศึกษาถูกปลดออกหนึ่งเม็ดเผยให้เห็นร่องอกขาวแน่น น่าสัมผัส
ชายเสื้อด้านล่างเปิดขึ้นมาเผยให้เห็นขนอ่อนรำไรที่ลากลงไปถึงเบสท์น้อย พี่ก่อเสียเอกราชให้ผมครั้งแรกก็เพราะเมานี่แหละ
แต่พี่เบสท์เมาไม่หนักเหมือนพี่ก่อในตอนนั้น แค่มึนๆ และคงเหนื่อยด้วย ผมคงทำไรไม่ได้หรอก
“พี่เบสท์ มึงไปอาบน้ำดิ โคตรเหม็น” ผมเขย่าตัวมัน
“กูไม่อาบได้ไม๊วะ โคตรเพลียอ่ะ” พี่เบสท์หลับตาตอบ
“ไปอาบเร็วๆ มันเหม็นชิบหายเลย” ผมพูดพลางถีบตัวมันออกไปจากเตียง
“รังเกียจกูหรอคิม ห้ะ รังเกียจกูมากหรอ” พี่เบสท์ลุกขึ้นมานั่งละคลานเข้ามาหาผม ละคร่อมตัวผมไว้
“ทำไมทำงี้วะเห้ย” ผมถามไปงั้น พอเป็นพิธี
“คิมกูถามจริงๆ มึงยังรักไอ้ก่ออยู่ไม๊วะ ขอคำตอบสุดท้ายที่มึงมั่นใจ”
ผมสงสัยว่ามันถามทำไม คิดยังไงถึงถาม ในใจผมลังเล ไม่รู้ว่ายังรัก หรือ แค่ห่วง ผมตอบไม่ได้
“กูไม่รู้ว่ะ” ผมตอบไม่ได้หันหน้าไปอีกทาง พี่เบสท์ก็ยังขยับตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“งั้นแสดงว่ามึงยังรักมันอยู่ใช่ไม๊” พี่เบสท์ยังไม่เลิกถาม
“กูไม่รู้มึงอย่าเซ้าซี้กูไม่ได้ไม๊” ผมเริ่มหงุดหงิดละขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียง
“งั้นกูสรุปว่ามึงยังรักมันอยู่ โอเค”
.
.
.
“ไอ้เหี้ยเบสท์ กูบอกว่ากูไม่รู้ไงมึงจะถามไรนักหนา กูไม่รู้ กูไม่รู้โว้ย”
ผมหงุดหงิดถึงขีดสุด หันไปบีบคอมัน ละเขย่าขึ้นลง พี่เบสท์ตาเหลือก ไอแค้กๆ ขอโทษท่านผู้อ่านที่อารมณ์ผมรุนแรงไป
หน่อย รู้สึกตัวเองก็จิตไม่ปกติ ชอบใช้ความรุนแรงเหมือนกัน พี่เบสท์ผลักผมออก ด่าผมไอ้เฮี้ย ละเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไปสัก
สิบนาทีมันเดินออกมาจากห้องน้ำตัวเปลือยเปล่าเปียกชุ่ม เพราะไม่ได้เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไป มันไม่ได้สนใจผมที่มองอยู่เลยและ
เหมือนมันกำลังอารมณ์เสียด้วย มันไม่ได้สนใจผมเลย เบสท์น้อยแกว่งไปมา ผมก็มองอย่างไม่แคร์มันเหมือนกัน พี่เบสท์เช็ด
ตัว มันใส่เสื้อผ้าละล้มตัวนอนลงอย่างแรงข้างๆผม แบบหงุดหงิด
“โว้ย ไอ้เหี้ย รมเสียโว้ย” มันแหกปาก ละลุกออกจากเตียง เดินไปเปิดคอม เปิดคอมเสร็จนั่งนิ่งละปิดฝาคอมอย่างแรง ดังปัง!
ละก็เดินตึงๆ ออกไปสูบบุหรี่ตรงระเบียง ผมยังนอนนิ่งไม่รู้มันหงุดหงิดอะไร ไม่เคยเห็นคนกวนตีน อย่างมันหงุดหงิดจริงจังขนาด
นี้ ซักพักได้ยินเสียงมันแว่วๆเหมือนคุยโทรศัพท์ ทั้งเสียงสูงเสียงต่ำเหมือนทะเลาะกับใครบางคน และเริ่มดังขึ้นๆ มีคำว่า
“ไอ้ก่อ” หลุดออกมา ตาผมเบิกโพลง เงี่ยหูฟัง เท่าที่ฟังได้ศัพท์ประมาณว่า พี่เบสท์น่าจะเป็นฝ่ายโทรหาพี่ก่อ เพราะก่อนหน้านี้
หยิบโทรศัพท์ออกไป จากนั้นพี่เบสท์ก็เริ่มคุย คงแกล้งถามพี่ก่อว่าเจอผมรึยัง เป็นไงบ้าง ละเริ่มทะเลาะกันเพราะอะไรบางอย่าง
จนมันพูดเสียงดังขึ้น ที่ได้ยินคือ
“มึงเลิกกับมันเลย มึงเหี้ยอย่างนี้ก็พอเถอะ กูสงสารมันว่ะ”
“เลิก เลิก”
“กูไม่ช่วย พอๆ ไม่เอาแล้ว”
“กูไม่อยากยุ่งแล้ว”
“มึงจะเลิกไม่เลิก
บทสนทนาปิดท้ายด้วยคำว่า ไอ้สัส พี่เบสท์ทุบเหล็กกั้นระเบียง ดังปังสนั่นไปถึงข้างห้อง ผมเริ่มกลัวว่าจะเป็นต้นเหตุทำให้เพื่อน
แตกหัก ผมอยู่ตรงไหนก็มีเรื่องไปหมด ผมเริ่มคิดว่าจะออกไปจากหอพี่เบสท์วันพรุ่งนี้เลย พี่เบสท์เดินกระฟัดกระเฟียดเข้ามาใน
ห้อง มองหน้าผมตาขวาง
“ไอ้คิมมึงเอารถไปซ่อนไว้หลังตึกเร็ว” พี่เบสท์ตะหวาดผมเสียงดัง
“ทำไมอ่ะ”
“ไอ้ก่อจะมา” พอพี่เบสท์พูดจบเท่านั้นแหละผมรู้เลย ผมรีบวิ่งหลุนๆ ลงตึกไปเอารถซ่อนในที่ลับตา ขึ้นมาบนห้องเก็บคอม
เก็บกระเป๋าเก็บรองเท้าเก็บของใช้ที่เป็นของผม เข้าตู้ ไม่ให้พี่ก่อเห็น ผมไม่รู้มันทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
ซักพัก เสียงทุบประตูดังโครม มีคนพยายามบิดลูกบิดประตูจากด้านนอก พี่เบสท์บอกผมให้ไปหลบในห้องน้ำ ผมวิ่งไป พี่ก่อทุบ
ประตูอีกโครมนึง พี่เบสท์เปิดประตู
“เหี้ยเบสท์” พี่ก่อตะโกนเสียงดัง
“ไอ้คิมอยู่กับมึงใช่ไม๊”
“มึงเห็นมันอยู่กับกูไม๊ล่ะ” พี่เบสท์ตอบเสียงกวนตีนอย่างเคย
“มึงพยายามบอกให้กูเลิกกับมัน ทำไมวะ มึงจะเอามันหรอ”
“พูดเหี้ยไรของมึง มึงทำตัวมึงเองทั้งนั้น มันหนีมึงมา ก็เพราะมึงเหี้ย ไอ่ควาย”
ไม่มีบทสนทนาต่อจากนี้มีแต่เสียง
“อึก อัก” ตุบตับ เอี๊ยด โครม มมมม
“โอ๊ย สัส”
เสียงตุบตับ ข้าวของตกกระจาย เสียงลมหายใจฟืดฟาด เสียงเนื้อไถลไปกับพื้นห้องดังเอี๊ยดๆ
“ไอ้เหี้ยก่อมึงออกไปเลย” พี่เบสท์ตะโกนไล่เสียงสั่น ไม่รู้เลือดตกยางออกรึเปล่า
“มึงคืนไอ้คิมให้กูเถอะนะ กูขอร้อง บอกกูก็ได้ว่ามันอยู่ไหน” พี่ก่อพูดไป ร้องไห้ไป
“กูไม่รู้ไอ้สัส มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกแล้ว ไอ้สันดานหมา” ผมจี๊ดขึ้นหัวเลยคำนี้ ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม จากเพื่อนที่รักกันดี วันนี้
กลายเป็นแบบนี้เพราะพี่เบสท์ช่วยผมแท้ๆ ผมรู้สึกผิด ควรจะออกไปไม๊ในใจผมคิด ออกไปพี่ก่อก็ต้องเอาผมตายแน่ ผมนิ่งอยู่
นาน ได้ยินเพียงเสียงสะอึก กระซิกๆ ในห้อง ละก็เสียงเปิดประตูออกจากห้องไป ผมค่อยๆย่องออกไปเห็นพี่เบสท์นั่งคอตกอยู่
ปลายเตียง พื้นเปื้อนเลือดหยดเล็กๆหลายหยด
---------------------------------------------------------------------------
TO BE COTINUED
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
เห้ยยยยยยย คิมกลับมาแล้ว :hao7:
-
เราสงสารพี่เบสอ่ะ พี่เบสยอมเสียสละเพื่อคิมากๆ
ทั้งยอมโดนต่อย ยอมทะเลาะกับเพื่อน
ยอมให้คิมมานอนด้วย เราว่าพี่เบสต้องคิดอะไรกับคิมแน่ๆ
ไม่งั้นไม่ยอมคิมขนาดนี้เลย
ส่วนคิมเราว่าอารมณ์รุนแรงไป
ถ้าอยากใช้กำลังให้ไปลงกับพี่ก่อแทน
เพราะสมน้ำหน้าพี่ก่อแต่อย่าไปลงกับพี่เบส
เพราะสงสารพี่เบส T T
-
พี่ก่อนี่ สด.เสียจริงๆ ทำตัวเองทั้งนั้น
เป็นกะลังใจให้คิมเน้อ :กอด1:
-
นุ้งคิมกลับมาแล้ววววว ตอนแรกนึกว่าจะไม่มาต่อแล้วซะอีก อิอิ
ส่วนอิพี่ก่อนี่เฮียยังไงก็ยังงั้นไม่มีเปลี่ยน อยากเบิ้ดกะโหลกเรียกสติมาก ณ จุดๆนี้
ปล แอบสงสารอิพี่เบสท์เบาๆ นางเจ็บตัวตลอดด อ่านไปอ่านมา ความรู้สึกเหมือนนางจะเป็นพระรองเกาหลีชัดๆ 55555555
-
วันนี้มาต่อไหมๆๆๆๆ
มาต่อทุกวันเลยก็ดีน่ะ
เราอยากอ่านมาก
มาต่อทุกวันเถอะน่ะคิม
-
วันนี้มาต่อไหมๆๆๆๆ
มาต่อทุกวันเลยก็ดีน่ะ
เราอยากอ่านมาก
มาต่อทุกวันเถอะน่ะคิม
กะลังเปิดคอมจะเริ่มพิมพ์ละครับท่านผู้อ่าน ขอบคุณมากๆนะครับที่ติดตาม กอดที :กอด1: เมื่อวานตกใจ เรื่องร่วงลงไปหน้าอยู่หน้า 3 ผมนึกว่าโดนลบไปแล้ว ห้าๆ
-
คิมนี่เจอดราม่าตลอดเลยนะ เป็นกำลังใจให้ สู้สู้นะครับ
:กอด1:
-
ตอนที่ ๓๗
พิมพ์เมื่ออาทิตย์ ที่ ๓ กรกฎาคม ๒๕๕๙ เวลา ๑๑.๐๐ น.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“พี่เบสท์ ไหวไม๊” ผมเขย่งหลบหยดเลือด เดินไปหาพี่เบสท์ ตัวพี่เบสท์สั่นกึกๆ มือสองข้างประสานนิ้วกำไว้แน่น
“พี่เบสท์ใจเย็นนะๆ” ผมจับมือพี่เบสท์
“คิม กูกับไอ้ก่อกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วว่ะ”
“ขอโทษนะพี่เบสท์ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆพี่” ผมคุกเข่ายกมือไหว้พี่เบสท์ แทบจะกราบเท้า น้ำตาเริ่มเอ่อ
“ มึงยังรักไอ้ก่ออยู่ไม๊” พี่เบสท์ถามคำถามเดิม
“ไม่รู้อ่ะ ไม่รู้จริงๆพี่ ไม่รู้ๆ” ผมตอบตัวสั่นเทา มือยังยกมือไหว้พี่เบสท์ไม่หยุด เลือดจากหางคิ้วพี่เบสท์เริ่มไหลเป็นทางยาว ทำให้คิ้วเป็นเกิดเป็นก้อนปูดช้ำสีแดงๆม่วงๆ
“เหี้ยไรวะ อะไรก็ไม่รู้ๆ แม่ง.....” พี่เบสท์โมโห ผลักอกผม ตะคอกเสียงดัง
“ทำไมวะ ถ้ากูบอกว่ายังรักอยู่แล้วมึงจะทำไม” ผมเสียงดังใส่บ้าง
.
.
บทสนทนาจบลง ในห้องเงียบสนิท พี่เบสท์มองหน้าผม นัยน์ตาเศร้า ทำผมรู้สึกผิดในใจ พี่เบสท์เดินลากขาอย่างหมดเรี่ยวแรงเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำล้างแผลที่คิ้ว มีเสียงซี้ดปากดังเป็นระยะ ผมนั่งนิ่ง ในใจผมคิดโทษตัวเอง เพราะตัวผมเองที่เป็นปัญหา ทำให้เขาเป็นขนาดนี้ ทำให้เขาเจ็บตัว ทะเลาะกับเพื่อน เราควรยังจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม๊ ซักพักพี่เบสท์เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นผมนั่งนิ่ง
“ก็นอนไปดิ ทำไมจะไปไหน” พี่เบสท์ถามเสียงเอื่อยๆ แล้วทรุดตัวนั่งบนเตียง มือยังกุมหางคิ้วที่ปูดช้ำ
“ละอายใจว่ะ ผมทำพี่เดือดร้อนอ่ะ ผมไม่อยากรบกวนพี่แล้วอ่ะ ผมขอโทษนะพี่” ผมยกมือไหว้พี่เบสท์ ละรีบขนของออกจากตู้ พี่เบสท์เห็นอย่างนั้น ก็กระเด้งตัวขึ้นมานั่ง แล้วพูดว่า
“มึงอย่าปัญญาอ่อน ออกไปละมึงจะไปอยู่ไหน อย่ามาดราม่าว่ะ ออกไปก็ไปไหนไม่รอดหรอก” พี่เบสท์พูดอย่างอารมณ์เสีย เดินไปปิดไฟ ละล้มตัวนอน พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง “ถ้าอยากไปก็ไปเลย.......กูง่วงละ จะทำไรก็เรื่องของมึง”
สิ้นเสียงนั้น ผมรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก พี่เบสท์พูดแบบไม่ได้แคร์ผมเลย แต่ก็เข้าใจ เพราะพี่เบสท์ก็โดนไปเยอะ ไม่ได้อยู่เป็นสุขเลย เพราะผมเองทั้งนั้น ถ้าผมไป มันก็ถูกแล้วล่ะ
ในความมืด ผมค่อยๆเดินควานหาของ อาศัยไฟจากด้านนอกที่ส่องมา พอให้เห็นเงาลางๆ ในใจก็คิดอยากร้องไห้ เพราะชีวิตช่วงนั้นแย่มากๆ อยู่ตรงไหน ก็เหมือนไม่ใช่ที่ของเรา รู้สึกอยากกลับบ้านไปหาแม่ แต่ก็ต้องเรียน และยังไม่รู้เลยออกไปแล้วจะไปอยู่ไหน ผมเก็บของไป น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ปิดปากเงียบไม่ให้พี่เบสท์ได้ยินเสียงอะไร แม้แต่เสียงสูดน้ำมูก หากมันไหลก็ปล่อยให้มันไหลไปอย่างนั้น ผมเก็บของเสร็จ สวมรองเท้า พี่เบสท์ยังคงนิ่งเงียบ คลุมโปงอยู่อย่างเดิมในความมืด ผมเปิดประตู ละเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับไปมอง
ก้าวเท้าไปอย่างไร้จุดหมายน้ำตายิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ ผมไม่แคร์สายตาของคนที่เดินสวนมา เขาเป็นผู้หญิง น่าจะวัยทำงานแล้ว เขาหันมามองผม ลักษณะผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เขาเลยถามผมว่า “น้องโอเคไม๊คะ เป็นไรอ่ะ” ผมตอบว่าไม่มีอะไร ทะเลาะกับแฟนมา เดินต่อไปไม่กี่ก้าว มีเสียง บางอย่างกระแทกพื้นทางเดินดังตุบ ตุบ ตุบ ตุบ มาเป็นจังหวะ บางอย่างเกี่ยวคอเสื้อด้านหลังผมไว้ กระชากผมจนล้มลง หลังฟาดพื้น ผมรีบลุกขึ้นมานั่ง หันหลังไปมอง
ผมปาดน้ำตาเพราะมันทำให้ภาพข้างหน้าเลือนราง เห็นพี่เบสท์ยืนหายใจหอบ ค้ำหัวผมอยู่ คนที่เพิ่งเดินสวนผมไป หันกลับมามองละหยุดดู คงเพราะคิดว่าพี่เบสท์จะมาทำร้ายผม
“มึงจะไปไหน จะไปอยู่กับใคร” พี่เบสท์ดึงคอเสื้อผมขึ้นมาละถามด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
“เรื่องของกู” ผมตอบเสียงดังลั่นไปทั้งชั้น บวกกับอารมณ์น้อยใจและเสียใจทำให้ผมยิ่งโกรธ
“ถ้ามึงจะกลับไปหาไอ้ก่อ มึงไม่ต้องไป”
“ทำไมวะ มึงจะยุ่งอะไรด้วย กูไปก็ดีแล้วไง มึงจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน ปล่อยกู” ผมดิ้นกระเสือกกระสน จนคอเสื้อฉีก พี่เบสท์ตาเบิกโพลง สีหน้ารู้สึกผิด ปล่อยมือจากเสื้อผมทันที ผมปาดน้ำตาละเดินต่อไป เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว พี่เบสท์ดึงคอเสื้อจากด้านหลัง ละลากผมเดินถอยหลัง กลับไปทางเดิม ผมหายใจไม่ออกเพราะคอเสื้อมันรัด เวลาตอนนั้น ผมคิดว่าคงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว บางห้องเริ่มแง้มประตูออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรู้สึกหน้าชา และอายมาก
พี่สาวคนนั้นยืนมองอยู่ ทำอะไรไม่ถูก ผมนับถือในน้ำใจเค้านะ เขาพยายามจะช่วยผม เขาดูมีท่าทีลุกลน หันหน้าไปมองที่บันไดอยู่บ่อยครั้ง แล้วจู่ๆยามก็วิ่งขึ้นมา แล้วถามเขาว่า “ไหนๆ อยู่ไหน” พี่เบสท์ที่กำลังลากผมกลับไป หยุดและปล่อยผม เพราะพี่เบสท์กับยามคนนั้นรู้จักกัน ละคุยกันเป็นภาษาเหนือ มันบอกยามว่าผมเมา บอกว่าผมจะหนีไปกินเหล้าอีก มันบอกว่าผมเป็นน้องมัน ผมไม่รู้จะพูดอะไร ยังไงยามก็เชื่อมันอยู่แล้ว ยามยังมีหน้ามาบอกว่า ถ้าเห็นผมออกมาจากหออีก จะจับขึ้นไปส่ง อืม…..
พี่เบสท์เอาแขนรัดคอผมละลากผมกลับเขาห้อง ก่อนจะถึงประตู พี่สาวคนนั้น ยังยืนมองผมอยู่ สีหน้าเขาพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นผมไม่ได้เมาแน่ๆ แต่เขาทำไรไม่ได้ ก่อนจะเข้าไปในห้อง ผมยกมือไหว้ พูดขอบคุณครับพี่สาวอย่างยากลำบาก พี่เบสท์หันไปมองเขา ละเขาก็เดินหนีไปเลย พี่เบสท์เปิดประตู แล้วผลักหัวผมเข้าไปในห้อง ล็อคประตู แล้วยืนขวางไว้
“ไปนอน” พี่เบสท์บอกผม แต่พี่เบสท์ไม่รอช้า ลากผมขึ้นไปบนเตียง กดผมไว้ติดกับเตียง จับแขนผมแน่นมาก มันคงอยากต่อยผมมาก ปากกัดฟันจนหน้าสั่น นาทีนั้น ผมเห็นพี่เบสท์เป็นเพียงเงามืดลางๆ ซักพักมันก็โถมตัวลงมาทับผม หัวใจพี่เบสท์เต้นแรงเหมือนใครมาตีกลองอยู่ข้างใน ทั้งตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ จนตัวผมเปียกไปด้วย อกนูนแน่นที่แนบกับอกผม หายใจหอบขึ้นลงๆ พี่เบสท์ซุกหน้าลงใกล้ๆกับหน้าผม ลมหายใจแผ่วอุ่นๆกระทบกับกกหู พี่เบสท์นอนทับผมแน่นิ่ง
ในเวลานั้นผมรู้สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังมีอารมณ์มาคิดเรื่องแบบนั้น กลิ่นตัวพี่เบสท์ปนกลิ่นเหงื่อ มันยวนใจพิลึก ผมนอนนิ่งปล่อยให้มันเป็นต่อไปอย่างนั้นอยู่นาน ลมหายใจแผ่วกลิ่นยาสีฟันยังส่งมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ผมขนลุกในบางจังหวะ ผมเริ่มเอะใจว่าพี่เบสท์มันนอนเฉยๆ หรือหลับไปแล้ว
“เหนื่อยหรอ” ผมถามพี่เบสท์ที่นอนทับผมอยู่
“อืม” พี่เบสท์ตอบเสียงแผ่ว
“พี่เบสท์......”
“มึง.......”
“เป็น......”
“อย่างกู...ใช่ไม๊”
“...............” พี่เบสท์เงียบ ลมหายใจนั้นเปลี่ยนจังหวะไป ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วพี่เบสก็ถามขึ้นมาว่า
“มึงยังรักมันอยู่ไม๊” ข้างๆหูผม ด้วยเสียงที่แผ่วเบาและอารมณ์ที่เย็นลง แต่คำถามเดิมที่ผมกลัวมันวนกลับมาอีกแล้ว ผมนิ่งไปซักพัก
“ไม่....รู้” ผมพูดคำว่าไม่รู้ยังไม่ทันขาดคำ พี่เบสท์เด้งตัว ผลุดลุกขึ้นยืน ผมคิดผิดซะแล้วที่บอกว่าไม่รู้ พี่เบสท์กลับมาบ้าอีกรอบ แต่ผมเหนื่อยแล้ว เหนื่อยชิบหาย แล้วพี่เบสท์ก็พูดว่า
“มึงจะตอบว่าไม่รู้อีกนานแค่ไหนวะคิม”
“ถ้ามึงรักมันทกูก็จะคืนมึงให้มันไง ละจะไปตายไหนก็ไป”
“มึงอย่าทำเป็นเนียนไม่รู้ ว่ากูก็เป็นแบบมึง”
“กูดูแลมึงเท่าไหร่ ทำดีกับมึงขนาดไหน มึงก็ยังรักมันใช่ป้ะ ไอ้เหี้ยนั่นน่ะ” สิ้นประโยคสุดท้ายเสียงมันสั่นมาก ละจับหุ่นเศษเหล็กของพี่ก่อโยนออกไปตรงระเบียงเสียงดังโครม คิดว่าสภาพมันคงไม่เหลือดีแล้ว
สิ้นเสียงพี่เบสท์ ผมก็อึ้งไป พูดอะไรไม่ออก พี่เบสท์รู้แล้วว่าผมรู้ว่ามันเป็น แต่สิ่งที่พี่เบสท์พูดออกมา ทำผมช็อคยิ่งกว่า ทำให้ผมเข้าใจเรื่องทั้งหมด
“ผมรู้แล้วพี่ ผมรู้แล้ว ผมขอโทษนะ” น้ำตาผมไหลออกมา เดินเข้าไปกอดพี่เบสท์อย่างไม่ได้แคร์อะไร กอดแน่นๆ ให้มันรู้ว่าผมรับรู้สิ่งที่มันทำแล้ว
“มึงยังรักมันอยู่ไม๊” พี่เบสท์ย้อนไปถามคำถามเดิม แขนมันเกร็งแน่น ตัวสั่น มือมันกำหมัด พร้อมที่จะปล่อยใส่หน้าผมได้ตลอดเวลา
“ไม่แล้วคับ ไม่แล้ว ไม่เอาแล้ว” ผมตอบไปและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ตัวพี่เบสท์ที่เกร็งแน่นและหมัดนั้นเริ่มคลาย พี่เบสท์ปล่อยโฮ น้ำตาไหลโดนคอผม แขนเบสท์ที่ห้อยอยู่ ยกขึ้นมากอดผมตอบ มันเป็นกอดที่อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้ตัวว่าผมพูดอะไรออกไป...... ผมรู้แค่ว่า วันนี้ผมอยู่กับพี่เบสท์แล้วมีความสุข พี่เบสท์ไม่เคยทิ้งผมไปไหน
คืนนั้นเป็นคืนที่โคตรเหนื่อย โคตรเจ็บ โคตรอึดอัด หนักใจ เสียใจ เสียดาย เสียน้ำตา มันเป็นคืนที่บางอย่างกำลังจะจบ แต่บางอย่างกำลังจะเริ่ม
---------------------------------------------------------------------------
TO BE COTINUED
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอให้คิมเปิดใจให้พี่เบสบ้าง
พี่เบสเป็นคนดี ยอมคิมทุกอย่าง
คงจะทำให้คิมมีความสุขได้
สงสารความทุ่มเทของพี่เบส
ดีใจที่คิมบอกกับพี่เบสว่าไม่รักพี่ก่อแล้ว
หันมามองคนใกล้ตัวบ้างน่ะคะ
อย่าไปสนคนที่ไม่เห็นค่าของคิมเลย
-
เราควรเห็นค่ากับคนที่เห็นค่าเรา
เริ่มต้นใหม่แล้วก็ควรเปิดใจและรักษาเค้าไว้นะ เพราะคนที่รักเรามักจะเข้ามาไม่บ่อยหรอก
ปล น้องคิมคะ ปัจจุบันยังรักกับอิพี่เบสอยู่ไหม อิอิ
-
:pig4:
-
จำตอนเก่าได้บ้าง ไม่ได้บ้าง มันนานมากเเต่ดีใจที่มาต่อนะ :ruready
-
อย่ายึดติด..ปิดใจ..ให้ตัวเศร้า
อย่ายึดเอา..รักเก่า..ที่เฉาขม
อย่ายึดเหนี่ยว..เกี่ยวรั้ง..กองอาจม
ปล่อยมันไป..ไอ้โง่งม..ล้มไปเอง
จะมาคร่ำครวญหาอีกทำไมฟ่ะ
ไอ้เหี้ยยยยยยยย
จะให้ไปรองมือรองตีนเมิงอีกหรือไง
กลับไปก็เป็นได้แค่ไก่รองบ่อน..ตัวสำรอง ตลอดไป
บวกหนึ่งนะคิม
-
คนที่ไม่รู้จักพอ ต่อให้ได้มากเท่าไรยังไงก็ไม่เคยพอ มีแต่จะยิ่งเห็นแก่ตัวมากขึ้น คิมตัดใจได้ก็ดีแล้ว คนแบบนี้สมควรได้รับบทเรียนบ้าง เดินหน้าต่อไปนะคิม ชีวิตเราเราเลือกได้ :กอด1:
-
อย่ายึดติด..ปิดใจ..ให้ตัวเศร้า
อย่ายึดเอา..รักเก่า..ที่เฉาขม
อย่ายึดเหนี่ยว..เกี่ยวรั้ง..กองอาจม
ปล่อยมันไป..ไอ้โง่งม..ล้มไปเอง
จะมาคร่ำครวญหาอีกทำไมฟ่ะ
ไอ้เหี้ยยยยยยยย
จะให้ไปรองมือรองตีนเมิงอีกหรือไง
กลับไปก็เป็นได้แค่ไก่รองบ่อน..ตัวสำรอง ตลอดไป
บวกหนึ่งนะคิม
ขอบคุณครับผม ^^ :z2:
-
ตอนที่ ๓๘
พิมพ์เมื่อวันอังคาร ที่ ๕ กรกฎาคม ๒๕๕๙
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
.
.
.
คืนนั้นเป็นคืนที่โคตรเหนื่อย โคตรเจ็บ โคตรอึดอัด หนักใจ เสียใจ เสียดาย เสียน้ำตา มันเป็นคืนที่บางอย่างกำลังจะจบ แต่บางอย่างกำลังจะเริ่ม
.
.
“นอนเถอะคิม กูไม่ไหวแล้วว่ะ” พี่เบสท์ปล่อยมือจากอ้อมกอดอย่างไร้เรี่ยวแรง คลานเข่าไปนอนประจำที่ช้าๆ ละล้มตัวนอนลง ไม่ช้าก็หลับไป ในความมืด มีเพียงเสียงพัดลมกับเสียงกรนเบาๆของพี่เบสท์ ผมยังนั่งขัดสมาธิก้มหน้าคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไปว่าคิดดีแล้วใช่ไม๊ ผมเพิ่งบอกพี่เบสท์ไปว่าผมตัดใจจากพี่ก่อแล้ว ผมถามหัวใจตัวเองว่าทำได้แน่นะ แต่มันตอบแบบไม่เต็มปากเท่าไหร่ แต่ยอมรับว่าตอนนี้ผมเทใจให้พี่เบสท์ไปมากกว่าครึ่ง
ผมหันหน้าไปมองพี่เบสท์ แสงสลัวยังพอทำให้เห็นใบหน้าที่ปูดช้ำนั้น ผมถามใจ คนๆนี้หรอที่จะมาแทนพี่ก่อ หรือเพราะผมหวั่นไหวที่พี่เบสท์มาทำดีด้วย และเขาก็หน้าตาดี หุ่นดี ผมชอบเขาเพราะเรื่องพวกนี้รึเปล่า แต่ผมก็ตัดสินใจไปแล้ว ต่อไปจากนี้ให้เวลามันช่วยพิสูจน์แล้วกัน ถ้ามันจะซ้ำรอยเดิม ก็คงพอรับมือได้เพราะเคยผ่านมันมาแล้ว.....
ผมล้มตัวลงนอนลืมตาในความมืด มองหน้าฬิกาจากโทรศัพท์มือถือ ตีสามกว่าแล้ว ผมหลับตาลงแต่สมองผมยังคงทำงานอยู่ ผมปัดเรื่องพวกนั้นออกไป พยายามบังคับให้ความคิดอยู่กับปัจจุบัน เริ่มกำหนดลมหายใจเข้าหายใจออก ยุบหนอพองหนอ แต่ประเด็นคือที่หยุบหนอพองหนอมันกลับไม่ใช่ท้องน่ะสิ (O_O)!
มือผมยกขึ้นอัตโนมัติย้ายไปวางบนหน้าท้องที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงของคนที่นอนอยู่ข้างๆ สัมผัสแรก เจ้าของร่างยังไม่รู้ตัว ห้านิ้วลากเลื้อยลงไปด้านล่าง ก่อนจะแทรกผ่านขอบกางเกงเข้าไป สัมผัสได้เพียงเส้นขน พี่เบสท์คว้าหมับเขาที่ข้อมือผมกำมันไว้แน่น
“มึงจะทำไรคิม” พี่เบสท์พูดเสียงต่ำ ผมดึงมือกลับ ซวยแล้วกู ซวยแน่ๆ
“แหะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆละก็มุดหัวลงผ้าห่ม หดหัวหดตัวเข้าไป อดเลยกู
“ตอนนอนมึงกับไอ้ก่อจับมือกันรึป่าว” พี่เบสท์ถามขึ้นมา
“ก็จับ ถามทำไมหรอ” ผมข่มอารมณ์เอาไว้ หน้าร้อนผ่าวๆ
“แล้วทำไมไม่จับมือกูอ่ะ”
“ผมกับพี่ก่อเป็นแฟนกันถึงจับได้ แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ” ผมตอบเสียงยียวน พี่เบสท์เอากำปั้นทุบหัวผมเบาๆ ผมมองหน้าพี่เบสท์สีหน้าจริงจัง แล้วถาม
“แล้วเราเป็นอะไรกันหรอ”
“เป็น...............................”
“กูก็เป็นพี่มึงไง”
ผมรู้สึกผิดหวังกับคำตอบเล็กน้อยๆ
“พี่เป็นเกย์ใช่ป้ะ” ผมนอนหงายลืมตาเหม่อมองไปบนเพดาน แล้วก็ถามออกมาตรงๆ
“มึงแอบเปิดคอมกูดูก็เห็นหมดละหนิ”
“แล้วตอนแรกหลอกกูทำไมว่าเป็นผู้ชาย”
“กูก็เป็นผู้ชายนะ แค่ชอบผู้ชายด้วยกันเท่านั้นเอง”
“เป็นมานานแค่ไหนละ”
“มัธยมมั้ง.....”
“ละทำไมคบผู้หญิงได้”
“กูเป็นไบมั้งคิม จะถามไรนักหนาวะ”
“เป็นเกย์และเป็นเพื่อนกับพี่ก่อได้ไง” พี่เบสท์เงียบไปพักนึง
“กูเจอมันในแอพ” แอพอะไรเดาเอา
“เอ้า แสดงว่าได้กันแล้วดิ” ผมตกใจเด้งตัวขึ้นมานั่ง ขยี้หัวเซ็งชีวิตว่าทำไมต้องเจอเรื่องที่มันทำให้อกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอดเวลา ฆ่ากูทีเถอะ T^T
“เออ......” พี่เบสท์ตอบเสียงอ่อย ก้มหน้า
ผมนิ่งอึ้ง ใจเต้นตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สมองฉายภาพสีซีเปียเก่าๆในวันที่ผมยังคบกับพี่ก่อ วันแรกๆที่เราได้เจอกัน พี่ก่อมันบอกว่ามันเป็นผู้ชาย มันไม่เคยคบกับผู้ชายและมันไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย ผมบรรยายความรู้สึกตอนนั้นไม่ถูก ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ
ตลอดมาคิดว่าตัวเองได้เป็นบุกเบิกช่องแคบของพี่ก่อ และคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกของพี่ก่อ แต่ไม่เลย คนแรกของพี่ก่ออยู่ข้างๆผม พี่เบสท์พยายามอธิบายว่า พี่ก่อแค่อยากลองเล่นเท่านั้น ก่อนหน้านั้นตัวพี่ก่อก็เป็นผู้ชายดีๆนี่แหละ มันบอกให้พี่เบสท์ปิดปากเงียบ และกลายเป็นเพื่อนกันในเวลาต่อมา พี่เบสท์บอกว่าไม่เคยคิดกับพี่ก่อเกินเลย แค่นัดเจอกันครั้งเดียวซึ่งตอนนั้น ทั้งพี่ก่อและพี่เบสท์ ยังไม่รู้เลยว่าใครจะ Passive Acctive และพี่ก่อก็ไม่กล้าด้วย วันนั้นเลยทำได้แค่ใช้ปาก และชูวู้วให้กัน เท่านั้น แต่ผมก็ยังโกรธอยู่ดี
โกรธพี่ก่อที่มันหลอกผมว่าไม่เคยได้กับผู้ชาย เสียความรู้สึกที่นึกว่าตัวเองสามารถเปลี่ยนชายแท้มาเป็นเกย์ได้ โกรธอิพี่เบสท์ที่มันได้พี่ก่อไปก่อนผม ผมอิจฉามัน อ๊ากกกกกก กูจะบ้า เล่าไปก็กลับมาแค้นอีก แต่ก็นะ ชีวิตคนเรามันก็ต้องลองผิดลองถูก อยากรู้อยากลอง รู้แบบนี้ไม่รู้ซะยังดีกว่า
“คิมมึงโกรธกูหรอ”
“โกรธดิ”
“กูโคตรแค้นอ่ะพี่เบสท์ ทำไมวะ ทำไมต้องได้พี่ก่อก่อนกู”
“เรื่องมันผ่านมาละนะ นอนเถอะกูไม่ไหวจริงๆ”
“มึงจะนอนทั้งๆที่เป็นแบบนี้เนี่ยนะ มึงเอาซิงพี่ก่อคืนมา ไอ้เบสสสสสสสสสสส” ผมบีบคอมันกึ่งเล่นกึ่งจริง พี่เบสท์ตาเหลือก
“เอาซิงกูไปแทนได้ไม๊ล่ะ” พี่เบสท์บอก ยิ้มมุมปาก
“............................................” ผมสตั้นท์ไป ปล่อยมือจากคอมัน แล้วก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้มัน
“ไม่จับมือกูนอนหรอคิม” พี่เบสท์ถามพลางเอานิ้วเขี่ยไหล่ผม ผมหันหน้าแล้วบอกมันว่า
“ความจริง ตอนกูนอนกับพี่ก่อ กูจับจู๋มันว่ะ”
“กูจับของมึงได้ไม๊พี่เบสท์”
“เหี้ยคิม มึงเล่นกูละ”
“โอเค ไม่จับก็ได้ ฝันดี”
“จับแล้วกูจะได้นอนหรอ”
“พี่ก่อก็นอนได้นะ” ผมตอบ อันนี้ไม่ได้พูดเล่น เวลานอนผมจับจริงๆ ถ้าไม่ได้จับนอนไม่หลับ ตอนๆเด็ก เด็กมากๆ แม่บอกว่าผมต้องจับนมแม่ตอนนอนถึงจะหลับได้ พอโตมาการจับจู๋พี่ก่อตอนนอนถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลก จนพี่ก่อชิน
“ถ้าพี่อยากอยู่กับกูนะ พี่ก็ต้องยอมให้กูจับ โอเคป้ะ” ผมยื่นคำขาด
“.........................................” พี่เบสท์เงียบ
“มึงเอาจริงดิ”
“เอ้า เอาจริงดิ ให้กูไปจับของพี่ก่อเหมือนเดิมก็ได้นะ” ผมพูด พี่เบสท์มองตาขวาง
“แล้วถ้ามันตื่นอ่ะ มึงคิดว่ากูจะนอนได้หรอ”
“เออๆ กูพูดเล่น นอนๆ”
คืนนั้นเราจับมือกัน แค่จับมือ ต่างจากพี่ก่อที่เราเริ่มกันด้วยเซกส์ล้วนๆ และมันก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกโล่งใจพิลึก หวังว่ามันคงจบแค่นี้นะ สำหรับคืนนี้ เพราะรับเรื่องอะไรไม่ไหวอีกละ
.
.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงเลื่อนประตูตรงระเบียงปลุกผมให้ตื่นขึ้น แสงแดดจ้าจากระเบียง ทำให้ทั้งห้องสว่างไปหมด
ผมมองไปที่ระเบียงเห็นร่างสูงลางๆ กำลังก้มๆเงยๆ ซักพักสายตาก็เริ่มปรับเข้าที่ เห็นพี่เบสท์ที่เปลือยท่อนบน เผยให้เห็นเนินอกแน่น ที่มีแต่รอบแดงช้ำจากการทำยุทธหัตถีเมื่อคืน กำลังเก็บขยะอยู่ตรงระเบียง ในมือถือหุ่นเศษเหล็กของพี่ก่อ ยืนมองอยู่ซักพัก ก่อนจะยัดลงไปในถุงขยะสีดำ….
ผมลุกออกจากเตียง รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว เดินไปหาพี่เบสท์ และกอดมันจากด้านหลัง พี่เบสท์สะดุ้งตัวโยน มือสองข้างผมประสานกันไว้ที่หน้าอกพี่เบสท์ พร้อมกับใช้นิ้วเขี่ยหัวนมสีแดงช้ำของมันเบาๆ พี่เบสท์ขำคิกๆ เพราะจักจี้ สองมือพี่เบสท์ปล่อยถุงขยะ หันกลับมาหาผม รอยปูดช้ำม่วงเต็มหน้า แต่พี่เบสท์ยังยิ้มได้
“จุ๊บๆหน่อย มอร์นิ่งคิสๆ” พี่เบสท์ทำปากจู๋ จุ๊บๆ ผมคิ้วขมวด สงสัยว่าทำไรของมัน แต่พี่เบสท์ยื่นปากมาจุ๊บผมแล้ว คิดจะจูบก็จูบง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
“ปกติทำแบบนี้กับแฟนหรอ” ผมถาม
“อืม ใช่ งงอ่ะดิมึง ฮ่าๆๆๆๆ” พี่เบสท์หัวเราะกลบเกลื่อนแต่ก็ยังซ่อนความเขินไว้ไม่มิด
“แล้วกูเป็นแฟนพี่ละหรอ ถึงทำ” ผมถามซื่อๆ
“ไม่รู้ดิ มึงให้เป็นไม๊อ่ะ” พี่เบสท์ยิ้มกวนตีน
“..............................................” ผมเงียบ ละเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เหม็นปากคิมหรอ”
“ไม่รู้อ่ะ ปากกูก็เหม็นเหมือนกัน” พี่เบสท์ยิ้มกว้างจนตาหยี หน้ามันไม่ไหวแล้วช้ำไปหมด
แววตาอ่อนโยนที่ผมเห็นตอนนี้ เหมือนแววตาพี่ก่อตอนที่เรารู้จักกันแรกๆ พี่ก่อยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึกผม มันยังฝังอยู่ในใจไม่เคยไปไหน ภาวนาขอให้มันหายไปเร็วๆ เพราะผมอยากเริ่มใหม่เต็มที
“อาบน้ำด้วยกันไม๊” ผมหยิบผ้าเช็ดตัวละถามพี่เบสท์เหมือนที่เคยถามเพราะความเคยชินเหมือนที่ทำกับพี่ก่อทุกครั้ง แต่ลืมไปว่าเรายังไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
“เอาจริงดิ?” พี่เบสท์ถาม
“อะ อืม อยากมาก็มา” ผมกวักมือเรียก
“กูขอเวลาอีกซักพักว่ะ เอาตรงๆกูไม่เคยอยู่กับผู้ชายแบบนี้มาก่อนเลย” พี่เบสท์ตอบเขินๆ
____ขอมาสั้นๆก่อนนะครับผม
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
TO BE COTINUED
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
มาสั่นจังเลยน่ะครับ พึ่งเคยอ่าน
ไม่กล้าอ่านภาคแรก กลัวรับไม่ไหว5555
ยังไงก็ฝากตัวเป็นผู้ติดตามหน่อยน่ะครับ
อยาก ฟังต่อไวๆจังงง :bye2:
-
มาสั่นจังเลยน่ะครับ พึ่งเคยอ่าน
ไม่กล้าอ่านภาคแรก กลัวรับไม่ไหว5555
ยังไงก็ฝากตัวเป็นผู้ติดตามหน่อยน่ะครับ
อยาก ฟังต่อไวๆจังงง :bye2:
ขอบคุณนะครับ ท่านผู้อ่าน จะมาต่อให้เร็วที่สุดครับผม :katai4: o13
-
พี่เบส น่ารักดีนะ
best แปลว่าดีที่สุด ขอให้พี่เบสคนนี้ เป็นคนรักที่ดีที่สุดของคิมนะ
จะได้ไม่ต้องเดินทางค้นหาอีก
-
อ่านไปก็อึ้งไป มีแต่เรื่องไม่คาดคิดอยู่ตลอด
หวังว่าพี่เบสคงไม่ทำให้คิมผิดหวังมากไปกว่านี้นะ
:กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยย พี่เบสน่ารักมากๆ>\\\<
เป็นคนดีมากๆ ขอให้เปิดใจเป็นคนรักกับคิมได้ในเร็ววันน่ะคะ
ตอนนี้ยังลุ้นอยู่ว่านะหว่างพี่เบสกับก่อใครเป็น active ใครเป็น passive
เพราะบางทีพี่เบสก็เหมือนเมะที่ยอมเคะทุกอย่าง เสียสละ
บางทีพี่เบสก็เหมือนเคะที่ยอมเมะทุกอย่างแค่ให้เมะหันมามองบ้าง
-
สันดานดอก ออกลาย ตั้งแต่แรก
สันดานแจก แลกน้ำ ไม่คลำหาง
สันดานเหี้ย เลียเน่า เอาทุกทาง
สันดานม่อ ไอ้ก่ออ้าง สันดานกู
ว่าจะไม่ด่าแล้วนะ
แต่อดไม่ได้
อิอิ
บวกให้นะคิม
-
ทำไมอิพี่เบสท์มันน่ารักแบบนี้วะ แบบน่ารักมุ้งมิ้งโคตรๆๆๆ
อ้ากกกกกกกกกเขินนนนน
#ใต้ความอยากได้ #ใต้คำว่าขอ #ใต้คำว่าโดนนุ้งคิมถีบ 5555555
+1 ให้กำลังใจในการมาลงเรื่องค่านุ้งคิม
ปล ความมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วของอิพี่เบสตอนนี้กลบสิ่งที่อิพี่ก่อเคยทำ เลยลืมเลยว่าจะด่าอะไร 555555
-
ยังไม่เคยอ่านภาคหนึ่ง แต่อยากจะบอกว่าติดเรื่องนี้ซะแล้วค่ะ ตกหลุมรักพี่เบสเพียงไม่กี่ตอน พี่หมึกก็ด้วยแค่คุยกันทางโทรศัพท์ยังรู้สึกถึงความอบอุ่นและหวังดี เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอตอนต่อไป
ปล.อยากอ่านภาคหนึ่งแต่ขอทำใจก่อน ไม่ชอบคนแบบพี่ก่อ
-
ดีใจจัง นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะละ
ยังไงก็ติดตามนะครับ
:mew1:
-
รออ่านต่อน่ะคะ
อยากให้มาต่อทุกวันเลย
-
ตอนที่ ๓๙
พิมพ์เมื่อวันพฤหัสบดี ที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๕๙
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
.
.
.
วันเวลาผ่านไป หลายอาทิตย์ ผมเริ่มปรับตัวได้กับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เริ่มชินกับหอใหม่ ผมกับพี่เบสท์ ถึงแม้จะรู้ว่าในใจของเราคิดอะไรอยู่ รู้สึกอะไรต่อกัน แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมามากมาย เพราะต่างฝ่ายต่างก็เกร็งๆ เขินๆ กันอยู่
การใช้ชีวิตแต่ละวัน เป็นไปตามปกติ เหมือนรูมเมท เหมือนเพื่อนหอใน เหมือนพี่น้องกันซะมากกว่า ไม่มีอะไรหวือหวาหรือเกินเลย ไม่ทำอะไรที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด ไม่ลวนลามหรือล่วงเกิน ถึงแม้ลึกๆผมอยากทำแทบจะขาดใจ (>_<)
เท่าที่อยู่ด้วยกันมา พี่เบสท์เหมือนผู้ชายทั่วไป เพียงแต่ติดหรู ติดแบรนด์ และสำอางไปหน่อย หน้ากระจกมีครีมสารพัด บำรุงนั่นนี่เต็มไปหมด ภาพตัดมาที่ผม อย่างมากก็ครีม ลดจุดด่างดำและกันแดดเท่านั้น ซึ่งใช้ไม่ได้ผลกับหน้าหนังส้นตีนอย่างผม
เปิดเทอมมาได้หลายสัปดาห์แล้ว ผมกับพี่ก่อตัดขาดกันอย่างหมดจด ไม่เคยแม้แต่จะขับรถสวนกัน หรือบังเอิญเจอกันสักครั้ง พี่เบสท์บอกว่าไม่คุยกับพี่ก่อตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกัน เวลาเจอกันที่คณะก็ไม่มองหน้ากัน เจอกันที่ชมรมก็ไม่คุยกัน จนทั้งเมเจอร์รู้ว่าพี่เบสท์กับพี่ก่อไม่ถูกกัน
มีครั้งนึงที่ต่อยกันรอบสองเพราะพี่ก่อส่งบอลแรงไปหน่อยเลยโดนเข้าที่ท้ายทอยพี่เบสท์เต็มๆ พี่เบสท์ล้มตึงกลางสนาม มึนเลย พออาการดีขึ้น พี่ก่อเดินๆอยู่พี่เบสท์วิ่งไปกระโดดถีบพี่ก่อเต็มแรง ละใส่หมัด นัวเนียกันกลางสนาม
พี่เบสท์ก็ยังคงถามผมตลอดว่า อยากเจอพี่ก่อไม๊ ยังรักพี่ก่อไม๊ บางทีก็ชวนทะเลาะเรื่องพี่ก่อโดยไม่มีเหตุผล กล่าวหาว่าผมยังรักพี่ก่อ อยากกลับไปหาพี่ก่อ
วันดีคืนดี นอนๆอยู่มันลุกขึ้นมานั่ง แล้วถามผมว่า “มึงคิดถึงไอ้ก่อใช่ไม๊” พอผมปฏิเสธก็ไม่เชื่อ จนผมเบื่อ ผมบอกมันว่า “จับกูมัดไว้เลยไม๊ จะได้ไม่ต้องระแวง” มันก็จับผมมัดจริงๆ เอาเชือกรองเท้ามามัดมือผม ผมนึกว่ามันทำเล่นๆ แต่เชือกแน่นจริง ไม่พอเท่านั้น มันมัดตีนผมด้วย พอผมบอกว่าเจ็บมันก็แกะ บางทีมันก็ไร้เหตุผลเกินไปนะ
พักหลังพี่เบสท์เริ่มเอารถผมไปซ่อน ละมาบอกผมว่ารถหาย ผมก็รู้ว่ามันล้อเล่น มันหลอกผมไม่ได้หรอก ดูหน้าก็รู้แล้ว มันให้ผมซ้อนท้ายมอไซค์มันไปเรียน ผมถามว่าเพื่อไร มันบอกประหยัดน้ำมัน แต่ที่จริงผมว่ามันคิดว่าผมจะไปหาพี่ก่อหรือไปเหลวไหลที่ไหนมากกว่า
บางทีผมเรียนเช้า มันเรียนบ่าย มันก็ต้องแหกขี้ตาตื่นมาส่งผมละกลับไปนอนต่อ ก็ดี สบายเลย ไม่ต้องเปลืองน้ำมัน มอไซค์ผมมันเอาไปฝากไว้ที่พักยาม พี่เบสท์เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะเป็นพ่อคนที่สอง ผมพยายามไม่รำคาญ และคิดว่านั่นคือความหวังดีตลอด
เวลาล่วงเลยจากหลายอาทิตย์เป็นเดือนกว่า ความสัมพันธ์ของเราก็ยังคงเป็นเส้นตรง มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือตื่นเต้นหวือหวา จนผมเริ่มรู้สึกเบื่อ เริ่มคิดว่าพี่เบสท์ไม่คิดจะคบผมจริงจัง
แต่สิ่งที่มันลบความคิดนั้นคือ มันมีเวลาให้ผม อยู่ข้างๆผม ดูแลผม เพียงแต่มันไม่เคยแสดงออกว่ามันรักหรือชอบอะไรเลย มันแสดงออกไปในเชิงที่ว่าห่วงใยแบบพี่น้องมากกว่า หรือบางทีมันอาจจะไม่พร้อมในการมีแฟนเป็นผู้ชายก็ได้
ด้วยความเบื่อหน่ายที่เกิดขึ้น ผมเริ่มวอกแวกและทำตัวเหลวไหล แอบไปกับเพื่อนจนกลับหอดึกดื่น บางวันไปนอนหอเพื่อน ไม่รับโทรศัพท์มัน พอกลับมาหอในตอนเช้า พี่เบสท์มองผมตาขวาง
“คิมทำไมไม่รับโทรศัพท์กู มึงไปไหนมา” พี่เบสท์พูดเสียงนิ่ง
“นอนหอเพื่อน เมื่อคืนกลับดึก” ผมตอบเสียงนิ่งเช่นกัน
“ไปหาไอ้ก่อมาใช่ไม๊”
“ไม่”
“โกหกสัส” พี่เบสท์เริ่มเสียงดัง
“ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง” ผมพูดอย่างไม่สนใจ
“ผัวะ!!!!!!!” พี่เบสท์เอากำปั้นตีหัวผมอย่างแรง
“มึงรู้ไม๊กูห่วงมึงขนาดไหน กูเกือบไปแจ้งตำรวจ ทำไมมึงไม่บอกอะไรกูบ้างคิดจะหายก็หายไปแบบนี้หรอวะ”
พี่เบสท์เสียงสั่น ผมนิ่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไร พี่เบสท์มันทั้งห่วงทั้งโกรธผม มันก็ผิดที่ผมเองด้วยที่ไม่บอกอะไรมันเลย
“เออ กูขอโทษ”
เรื่องนี้จบไป นอกจากกลับหอดึกๆดื่นๆ ผมก็ยังแอบไปหาคนคุยในแอพเกย์ ซึ่งใช้หาเกย์ใกล้ตัว คุยกัน ส่วนใหญ่ใช้คุยแล้วก็นัดมีอะไรกัน มักจะเป็นแบบ One night stand หรือนัดไปเจอกันพอไม่ถูกใจกันก็แยกย้าย
สำหรับผมแอพนี้จะเข้ามาครอบงำผมได้ก็ตอนที่ผมเหงาแบบสุดขีดหรือเบื่อเซ็งกับชีวิต แอพนี้จะช่วยเติมสีสันให้กับชีวิตผม เราสามารถรีเควสท์ได้ว่าอยากได้คนอายุเท่าไหร่ สัญชาติไหน แต่ละคนก็จะอธิบายสรรพคุณตัวเองว่าเป็นแบบไหน หาอะไร อารมณ์ประมาณ แมนๆคุยกับครับนั่นแหละ
แต่ผมจะไม่โชว์หน้าหรอกเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้สนใจใครเราก็เข้าไปคุยกับเข้าขอดูรูป สเป็คผมที่หาในแอพคือ แมนๆ ไม่สาว ไม่เปิดเผย ล่ำๆหน่อย ขาวๆ แหะๆ รู้หมดเลยสินะ แต่ผมไม่สนับสนุนให้เล่นแอพนี้เท่าไหร่ เพราะมันเหมือนวงจรอะไรซักอย่าง เราไม่รู้ว่าคนในแอพเคยผ่านใครมาแล้วบ้าง
ผมเคยนัดเจอกับคนๆนึง แค่คุยกันเฉยๆ แล้วบอกเขาว่านี่ตอนนี้กำลังคุยกับคนนี้อยู่ เขาก็บอกว่า “อ๋อ คนนี้หรอ เคยเจอมาแล้ว” พร้อมกับบรรยายว่าไปเจอแล้วเป็นยังไง ของเขาดีไม๊ เขาตอบอย่างภูมิใจ แล้วผมก็ถามอีก “แล้วคนนี้ล่ะ” เขาก็บอกว่าเคยเจอมาแล้วเหมือนกัน มีอะไรกันแล้วด้วย ผมอึ้งไปเลย…… มากกว่าห้าคนที่อยู่ในลิสต์ที่ผมคุย ละเขาบอกว่าเคยเจอมาหมดแล้ว หึๆ น่ากลัวป้ะ
ก็นั่นแหละครับ มันกลับมาครอบงำผมในช่วงที่ผมกำลังเบื่อชีวิตที่อยู่กับพี่เบสท์สุดขีด มันเหงา มันไม่ตื่นเต้น เอาตรงๆคือ ผมไม่ได้มีอะไรกับพี่เบสท์เลยนั่นแหละ ไม่ได้เห็นเบสท์น้อยเลย ไม่กล้าที่จะล่วงเกินพี่เบสท์เพราะมันบอกว่ายังไม่ชินที่อยู่กับผู้ชาย ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ผมก็เลยต้องหาทางออกแบบนี้ ผมก็เริ่มเล่นไป เจอคนถูกใจก็หลายคน ส่วนใหญ่จะหาแบบที่ไม่เปิดเผยเหมือนกัน
จนวันนึงพี่เบสท์คงเริ่มผิดสังเกต ผมติดโทรศัพท์มากขึ้น มีแจ้งเตือนข้อความเข้าตลอด ผมก็พอรู้ตัวว่าพี่เบสท์เริ่มได้กลิ่นความเลวของผม เวลาผมหยิบมือถือเพื่อพิมพ์ข้อความ มันจะเดินมาด้อมๆมองๆอยู่ข้างหลัง ทำเป็นหยิบของนั่นนี่ แต่ตามันมองที่โทรศัพท์ผม ผมก็รู้ตัวทันรีบเปลี่ยนเป็นเล่นเฟสแทน (นี่รู้สึกแปลกกๆนะ มาเล่าความชั่วให้คนอ่านฟัง)
มีครั้งนึงที่ผมไปอาบน้ำและทิ้งโทรศัพท์ไว้บนเตียง ไม่คิดอะไร ผมก็อาบน้ำจนเสร็จ เปิดประตูห้องน้ำออกมา ตัวเปียกโชก
“คิม” เสียงทุ้มต่ำเรียกผม ท่าทีพี่เบสท์ คือมองทีวีแต่ทำตาขวาง และนั่งนิ่ง
“มึงเล่นแอพใช่ไม๊” พี่เบสท์ยังนิ่ง ข่มอารมณ์ไว้ แต่ผมรู้ว่าข้างในคงเดือดสุดๆ
“ไม่ได้เล่น” ผมตอบแบบไปตายเอาดาบหน้า พร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์รีบกดซ่อนแอพพลิเคชั่น แล้วเอาให้มันด่าไม่มีแอพนั่นในโทรศัพท์
“โทรศัพท์มันสั่นตลอด กูไปกดดู มันมีคนส่งข้อความมาหามึง ไอ้คิม” พี่เบสท์พูดแบบนั้น ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร ผมก้มหน้ารับผิด
“เดี๋ยวกูลบละ แต่กูยังไม่ได้นัดเจอใครนะ”
“แล้วมึงเล่นทำไม ห้ะ กูนั่งหัวโด่อยู่นี่มึงก็ยังเล่นหรอ” พี่เบสท์ไม่พูดตะคอกใส่ผมเหมือนทุกครั้ง แต่พูดเบาๆใช้เสียงสูงใกล้ๆหน้าผม น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ ตัวพี่เบสท์สั่นไปหมด พร้อมต่อยผมได้ทุกเวลา
“ทำไมมึงทำให้กูทุกข์ใจอยู่ตลอดวะคิม ทำไมมึงไม่เหมือนเมื่อก่อน” ในความโกรธนั้น แฝงไปด้วยความห่วง ความทุกข์ใจ ตาพี่เบสท์เริ่มมีน้ำคลอๆ กรามขบกันแน่น หน้าเกร็งไปหมด ผมเห็นละกลัว ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่ง พี่เบสท์คงข่มความโกรธไว้ไม่ไหว ตบหน้าผมแรงๆ ทีนึง หูผมได้ยินเสียงวิ้ง ผมยืนขึ้น เซเล็กน้อย ผมคิดว่ามันทำเกินไป
“ไอสัสเจ็บนะเว้ย” ผมพูดละก็ชกอกพี่เบสท์ดังตุบอย่างจัง พี่เบสท์ร้อง “อั๊ก” คงจุก น้ำตาผมไหล เลยตัดสินใจระบายออกไปทั้งหมด
ผมพูดออกไปประมาณว่า ที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะพี่เบสท์เองนั่นแหละ พี่เบสท์ก็งงว่าทำไม มาโทษมันทำไมแล้วทำท่าเหมือนจะต่อยผมอีกครั้ง มันเอามือมาอุดปากเพราะผมเสียงดัง ซึ่งตอนนั้นก็ยอมรับว่าเสียงดังจริง คิดว่าข้างห้องคงได้ยินหมดแล้ว มันยากตรงที่ผมจะอธิบายว่าเพราะพี่เบสท์ไม่ยอมมีอะไรกับผม ไม่ยอมให้เห็นเบสท์น้อย ไม่ทำอะไรเสียวๆบ้างเลย มันยากตรงที่จะบอกไปให้มันไม่น่าเกลียดยังไง ผมนิ่งอยู่นาน เลยพูดประมาณว่า
“พี่เบสท์กูถามหน่อยมึงเห็นกูเป็นไรวะทุกวันนี้”
“.........................................”พี่เบสท์นิ่งเงียบ
“นี่ไง มึงยังไม่รู้เลยว่าจะให้กูเป็นอะไร มึงไม่ได้คิดจะจริงจังกับกู” ผมโคตรผิดหวังที่มันไม่ตอบออกมาว่าคิดกับผมแบบคนรัก หรือ แฟน แต่มันเลือกที่จะเงียบ
“เพราะแบบนี้ใช่ไม๊มึงถึงหวงเนื้อหวงตัวไม่ยอมมีไรกับกูอ่ะ ใช่ไม๊”
“มึงคิดได้แค่เรื่องแบบนี้หรอวะ”
“งั้นกูถามหน่อย ตอนมึงคบกับแฟนชะนีของมึง มึงเคยเอามันไม๊”
“เรื่องของกู” พี่เบสท์ตะหวาดผม
“หึ ทำไมวะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองสิ จะบอกว่ามึงไม่เคยเอามันเลยว่างั้นดิ” ผมยั่วโมโหมัน มันโกรธขึ้นเรื่อยๆ
“ตอนกูอยู่กับพี่ก่อ เรื่องแบบนี้กูไม่เคยขาด มันเติมเต็มให้กูได้ตลอด มึงไม่คิดว่ากูจะเงียนบ้างหรอ”
“หรือมึงไม่ได้คิดว่ากูเป็นคนที่มึงอยากมีอะไรด้วย มึงบอกมาตรงๆเลย”
“ถ้ามันดีนักก็ไปอยู่กับมันเลย” พี่เบสท์ตัดพ้อ
“เออกูไปแน่” พูดจบผมก้าวผลุนๆ หยิบกระเป๋าตัง และมือถือ เดินไปที่ประตู พี่เบสท์คว้าคอเสื้อฉุดผมกลับมาผมล้มตึง
ครั้งที่สองแล้วที่มันทำกับผมแบบนี้ ถ้าเกิดหัวฟาดพื้นขึ้นมาละเรื่องใหญ่
“มึงปล่อยกู มึงไม่ได้จริงใจไรกับกูเลย เชี่ยเบสท์”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ทุกวันนี้กูยังให้มึงไม่พออีกหรอ”
“กูทำให้มึงทุกอย่าง ไปรับไปส่ง รับมึงมาอยู่ด้วย ค่าหอก็ไม่ต้องจ่าย กูดูแลมึงไม่ดีหรอคิม”
“อยู่แบบนี้มึงไม่มีความสุขหรอ”
“มึงอย่าโลกสวยได้ป้ะ กูเป็นคน มึงก็คน มึงจะไม่เงียนเลยหรอ กูถามหน่อย”
“กูก็เงียน แต่กูไม่รู้จะทำยังไง”
“ก็บอกกูสิสัส กูจะทำให้ กูอยู่แบบนี้กูไม่ไหวหรอกว่ะ อึดอัด เบื่อโว้ย”
“ไม่พอใจก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน กูจะไปเอง พอ จบ”
พี่เบสท์ไม่รั้งผมต่อ มันปล่อยผมและ มีท่าทีอ่อนลงผมเดินออกจากห้อง ก้าวฉับๆ ควบมอไซต์จุดหมายคือหอเก่าผม
---------------------------------------------------------------------------
TO BE COTINUED
เรื่อง ราวจะเป็นไงต่อไปโปรดติดตามด้วยนะครับ ในเรื่องอาจมีการใช้คำที่ไม่สุภาพ ไม่เหมาะสม อาจจะไม่ถูกใจคุณผู้อ่านบางคน ต้องขอโทษด้วยนะครับ
-
เบสท์ อดทนต่อความอยากมีเซ็กส์ได้
ทั้งๆที่มีคิมที่เป็นเหมือนคนรักกลายๆ
เป็นความรักที่อยากดูแลเฉยๆ สินะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มึนเลย
ทั่งสองฝ่ายมีเหตุผล เหตุผลของคิมคงเป็นคิดว่าพี่เบทส์ไม่จริงใจ
แต่เหตุผลพี่เบทส์คืออะไร ยังไม่แน่ใจเลย
งึมๆ :ling3:
-
คนอ่านดีใจน่ะที่คิมเล่าตรงๆไม่ต้องปิดบังกัน
คนอ่านจะได้แนะแนวทางได้ถูก ถ้ามัวแต่เล่าความดี
มันก็มีแต่ปัญหาจะเพิ่มขึ้น
คนอ่านคิมควรจะบอกปัญหากับพี่เบสไปตรงๆนั่นเป็นสิ่งที่ดี
แต่ควรจะมีวิธีพูดที่ดีกว่าเปรียบเทียบกับแฟนเก่าหรือโมโหใส่กัน
แต่ถ้ามันเป็นไปแล้ว เกิดเหตุการณ์ไปแล้ว
เราอยากให้คิมเลิกนนัดเจอคนในแอพ
คิมต้องคิดถึงความรู้สึกพี่เบสมากๆเพราะคิมเลือกเขามาเป็นคนรักแลล้ว
เขาไม่ใช่พี่คิมอีกต่อไปที่คิมจะทำอะไรโดยไม่ต้องห่วงกังวลว่าเขาจะคิดยังไงแบบเมื่อก่อน
ควรลดทิฐิลง ไปไหนให้บอกพี่เบสบ้าง
ถึงพี่เบสจะน่ารำคาญ แต่คิมก็ควรจะมีจิตวิทยาในการทำให้พี่เบสไว้ใจในตัวคิม
พี่เบสจะไม่ต้องกังวลห่วงคิมมากแบบนี้
ต้องแก้ที่ตัวคิมเอง คิมต้องทำตัวให้พี่เบสเชื่อใจว่ารักพี่เบสแค่คนเดียว
เข้าใจว่าคิมเป็นผู้ชายแมนๆแตาควรแสดงออกเรื่องความรักกับพี่เบสบ้าง หวานบ้าง
อ้อนบ้าง พี่ก่อกับพี่เบสไม่เหมือนกัน
กับพี่ก่อ คิมอาจจะรักกันแบบเถื่อนๆ
แต่กับพี่เบส คิมควรมีมุมที่อ่อนโยน
-
เอิ่มมมมม..ไม่รู้จะพูดยังไงดี
ทั้งคิม พี่เบสท์ ต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง
และก็เข้าใจได้ดีทั้งสองคนซะด้วย
ค่อยๆปรับตัวเข้าหากัน
จนกว่าจะต่างคนต่างเข้าใจกัน
เพราะดูๆแล้ว คบกันครั้งนี้มันไม่ได้มีแต่ความใคร่เพียงอย่างเดียวเหมือนกับไอ่พี่ก่อ
แต่มันมีความห่วงใย เอาใจใส่ดูแลกันอยู่ ครั้งนี้น่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันได้ยาวนาน..มากกว่าครั้งก่อน
เอาใจช่วยนะ..พี่เบสท์ น้องคิม
+1
-
ตอนนี้ คิมทำตัวไม่น่ารักเลย ทั้งไม่พูดตรงๆ ทั้งแอบเล่นแอพเกย์ ...ขอไม้เรียวด้วยค่ะ จะฟาดก้นเด็กดื้อสักสิบที หึหึ
-
นั่งรอตอนต่อไปน่ะคะ
-
คิดถึงคิม
-
คิดถึงคิม
คิดถึงท่านผู้อ่านทุกท่านเหมือนกันครับ รอหน่อยน้า กะลังเปิดคอมเริ่มพิมพ์ละ แต่จะเสร็จเมื่อไหร่ไม่รู้ดิ ห้าๆๆ ขอบคุณมากๆนะครับผมที่ติดตาม :กอด1: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :heaven
-
เสร็จเมื่อไหร่ไม่เป็นไรคะ
แค่มาต่อก็พอ
-
พี่เบสคงรักคิมจริง แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง อาจไม่มีประสบการณ์กับผู้ชายแบบจริงจัง เลยไม่กล้า
อาจรอให้คิมเป็นฝ่ายเรื่มในฐานะผู้มีประสบการณ์ก็ได้นะ
:mew1:
-
พิมพ์นานจัง
อยากอ่านแล้ว
รอๆๆ
-
ดันรอ
-
ตอนที่ ๔๐
พิมพ์เมื่อวันพฤหัสบดีที่ ๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๙
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
.
.
.
สวัสดีครับท่านผู้อ่าน สบายดีไม๊ หวังว่าคงสบายดีนะ ส่วนผมหรอ ตอนพิมพ์อยู่นี้รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว เพราะตากฝนมาเมื่อวาน ไม่รู้ว่าจะพิมพ์เรื่องให้จบได้เมื่อไหร่ เพราะผมนิสัยไม่ดี ชอบขี้เกียจ แต่ไหนๆเอามาลงแล้ว ถึงไม่มีคนอ่าน ก็อยากต่อให้มันจบ เผื่อวันหลังได้กลับมาอ่าน มันก็จะเป็นเหมือนไดอารี่บันทึกชีวิตความรัก ความชั่ว ความจัญไร บัดซบ ของตัวผมเอง
จากตอนที่แล้ว มีท่านผู้อ่านส่งข้อความส่วนตัวมาถามผมว่า ผมยังเล่นแอพนั้นอยู่ไม๊ ไม่แล้วครับไม่ได้เล่น ยังไม่มีแรงจูงใจอะไรที่จะเข้าไปเล่น ชีวิตตอนนี้หรอ สบายดีครับ ฝึกงานอยู่เชียงใหม่ เจอพี่ที่ฝึกงาน ของเค้าดีมาก หึๆ ไว้จะมาเล่าให้ฟัง จะด่าผมว่ามั่วอีกรึป่าวเนี่ย ห้าๆ
สุดท้ายนี้ขอให้ท่านผู้อ่านทุกท่านเจริญๆ มีความสุขหลายๆ ช่วงนี้หน้าฝนก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ สาทุบุญ……..จาก น้องคิม คนที่หล่อที่สุดในสากลโลก (หากหมั่นไส้ ด่าได้ตามอัธยาศัย)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต่อนะครับ………..
ผมขี่รถออกจากหอด้วยความเร็วเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ รถที่สวนมาตะโกนด่าว่า “เฮี้ย รีบไปตายรึไง” ตอนนั้นผมขับออกไปด้วยอารมณ์ทั้งโกรธและเสียใจ คิดว่าผมจะไปหอพี่ก่อใช่ไม๊ล่ะ หึ ไม่ไปอ่ะ ไปหอพี่หมึกดีกว่า……..
เวลาตอนนั้นประมาณหัวค่ำ รถค่อนข้างติด หอพี่หมึกอยู่ค่อยข้างไกล อยู่แถวๆ มีโชคพลาซ่า คนเชียงใหม่คงรู้จัก รถติดกันบรรลัย ผมบึ่งรถด้วยความเร็วมาจนถึงใกล้สี่แยกไฟแดง ซึ่งผมไม่ได้มองไฟสัญญาณเลย ในหัวคิดแต่เรื่องพี่เบสท์ คิดว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไม๊ จะกล้าสู้หน้ามันอยู่ไม๊ หรือควรจะย้ายออกดี ระหว่างที่คิดไปนั้น ผมรู้ตัวอีกที รถข้างหน้าคือชะลอและหยุด แต่ผมซึ่งขี่มาด้วยความเร็ว มันไม่ทันจริงๆ
ผมเบรกกะทันหัน ทำให้ควบคุมมอไซค์ไม่ได้ รถล้มไถลไปอยู่ที่ตูดรถเก๋งคันข้างหน้าดีที่ว่าไม่โดนรถของเค้า ส่วนตัวผมไถลไปกับพื้น พร้อมกับรถ ได้ยินเสียงแหลมเล็ก กรี๊ดจากมอไซค์ที่จอดรอไฟเขียวอยู่ก่อนหน้า ตัวของผมรวมถึงหน้าด้านซ้าย ไถลกับพื้นจนไปรอยถลอกลึก หมวกกันน็อคผมไม่ได้ใส่ แต่ดีที่หัวไม่ฟาดพื้นแรงๆ ไม่งั้นคงสมองไหลอยู่ตรงนั้นแน่ๆ
คนขับรถเก๋งเปิดประตูออกมาดู สิ่งแรกที่ทำคือ ตรวจดูว่ารถเค้าเสียหายอะไรไม๊ ละเดินมาด่าผมว่า ทำไมขับรถแบบนี้ แล้วบอกให้ผมไปเคลียร์กันข้างหน้า เขาคงคิดว่ารถเขาต้องเสียหายแน่ๆ ส่วนผมหรอ นอนเจ็บอยู่ที่พื้น มีพี่ใจดีขี่บิ๊กไบค์ พยุงผมขึ้นมา ร่างกายซีกซ้ายผมรู้สึกชาไปหมด สมองมึนๆ ภาพข้างหน้าเบลอๆ ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง
รถผมไม่เสียหายอะไรมาก แค่ถลอก กระจกบิดงอ บังโคลนหน้าแตก ตอนนั้นมองแขนขาตัวเองมีรอยแดง เลือดซิบๆ แต่คิดว่ายังไหว ถึงแม้ว่าคนที่มาช่วยจะบอกให้ผมไปโรงบาล ผมควบมอไซค์ ขี่ผ่านไฟแดงตามตูดรถเก๋งคู่กรณีไป จอดข้างทาง เขาลงมาละเคลียร์กับผม สีหน้าเอาเรื่อง พี่ผู้ชายใจดีขี่บิ๊กไบค์คนนั้นก็ตามผมมาด้วย
เขาสำรวจความเสียหายอีกครั้ง ผมบอกเขาไปว่ารถผมไม่ได้โดนรถเค้า แค่ไถลไปใกล้ๆเฉยๆ เขาไม่เชื่อ จนพี่ผู้ชายคนนั้นมาช่วยยืนยันและช่วยดูความเสียหายก็ไม่มีอะไร ดูมันอยากได้ตังค่าเสียหายผมมาก แต่พี่ผู้ชายคนนั้น ยืนยันหนักแน่น ตัวเขาสูงใหญ่ จนเจ้าของรถเก๋งไม่กล้าเถียงละขับรถออกไป แต่ก่อนออกไป เขาถ่ายรูปผม ป้ายทะเบียนมอไซค์ผม ถ่ายบัตรประชาชน ละขอเบอร์ผมไป เขาบอกว่า เผื่อเจออะไรเสียหายจะโทรกลับมา
พี่คนที่มาช่วย เค้าถามผมอีกครั้งว่าจะไปโรงบาลไม๊ ผมบอกยังโอเค เขาให้เบอร์ผมไว้ บอกผมว่าถ้าระหว่างขับรถ เกิดไม่ไหวให้โทรเรียกเขาหรือโทรเรียก 1669 ทันที แต่เขาสวมหมวกก็เลยไม่รู้ว่าหล่อไม๊ แต่ดูทรงแล้ว ไม่ธรรมดา
ผมค่อยๆขี่รถ เซไปเซมา ซี๊ดปากไป ขี่ไปเรื่อยๆจนถึงหอพี่หมึก ผมโทรหาพี่หมึก บอกให้มาพาขึ้นไปหน่อยเพราะต้องสแกนลายนิ้วมือ คนที่เข้าออกหอ มองผมด้วยสีหน้าน่ากลัว คงงงว่าผมไปทำอะไรมา บ้างก็ซุบซิบกันแต่ไม่ได้คิดจะมาช่วยซักนิด พี่หมึกรับสาย ไม่รู้เวรกรรมอะไรพี่หมึกไม่อยู่หอ ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง พี่หมึกก็รีบขับรถกลับจาก คลับ (โรงเรียนสอนเทควันโด) รอพี่หมึกเกือบครึ่งชั่วโมง ผมนั่งรออยู่ที่มอไซค์ เห็นหน้าตัวเองในกระจก อ่าว หัวแตก รถพี่หมึก ขับเข้ามา ผมยกแขนที่ถลอก โบกเรียกหยอยๆ พี่หมึกรีบเอารถเข้าไปจอดใต้ตึก ละวิ่งหน้าตั้งขึ้นตึกไป อ้าว ละที่โบกมือเมื่อกี้ไม่เห็นกูหรอ -.-*
ผมตะโกนเรียก พี่หมึกวิ่งมาหา ทำตาโตเมื่อเห็นสภาพผม “เชี่ยยยย” พี่หมึกอุทาน “ไปโรงบาลๆ” พี่หมึกไม่รอผมพูดอะไร วิ่งไปเอารถ ลากผมขึ้นรถ ไปโรงบาลที่ใกล้ที่สุด แต่ผมมีสิทธิ์การรักษาอยู่อีกโรงบาลนึงก็เลยต้องวกกลับ พี่หมึกถามอาการผมตลอดทางว่าไหวไม๊ ไหวไม๊ พี่หมึกดูห่วงผมมาก มีความเป็นผู้ใหญ่ คอยจัดการทุกอย่างให้ โอ้ย ชีวิตกู เจอคนดี ก็ดี๊......ดี เจอคนเหี้ย ก็เหี๊ย....เหี้ย ไปถึงโรงพยาบาล เข้าห้องฉุกเฉิน หมอพยาบาลมารุมกันเต็มไปหมด เอาไปเอกซเรย์นั่นนี่ ทำแผล ใส่น้ำเกลือ ย้ายผมไปอยู่ห้องสังเกตอาการ พี่หมึกคอยดูอยู่ไมห่าง โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมสั่นครืดๆ อยู่เป็นระยะๆ ไม่ต้องดูก็รูว่าใครโทรจิกผมขนาดนี้
เสื้อกาวน์สีขาวเด่นมาแต่ไกล ตามมาด้วยนักศึกษาแพทย์ตามหลังมา หมอบอกผมเกี่ยวกับอาการ เอกซเรย์ก็ไม่มีอะไรแตกหัก ก็เลยจะให้นอนดูอาการประมาณสองสามวัน แต่ตาหมอนี่มองพี่หมึกนะ ผมกระแอมทีนึง ดึงตาหมอกลับมามองผม พอเสร็จ ก็โดนย้ายขึ้นไปนอนที่หอผู้ป่วยใน พอถึงห้องพี่หมึกจัดการรูดม่าน จัดการถอดเสื้อผ้าผมออกอย่างทุลักทุเลเพราะกลัวไปโดนกับแผล เจ็บที่สุดคงจะเป็น ตรงไหล่ โดนหินปักเข้าไปในเนื้อ เป็นเยอะหน่อย ส่วนหน้าก็ครูดไปกับพื้นถนน ซึ่งมันไม่เรียบเลย หน้าผมแย่มาก กลัวไม่กลับมาเหมือนเดิม
พี่หมึกดึงกางเกงผมออก แต่ผมดึงกางเกงในไว้ พี่หมึกถลึงตาใส่ ผมยอมปล่อยโดยดี คิมน้อยโผล่ออกมา พี่หมึกยิ้มมุมปากชอบใจ เอานิ้วไปเขี่ยๆแกล้งผมเล่น ด้วยความเพลีย เหนื่อย เจ็บ ผมหลับไปโดยมีพี่หมึกเฝ้าอยู่ข้างๆเตียง ไล่ให้ไปกินข้าวก็ไม่ไป ผมตื่นขึ้นอีกครั้ง เพราะพี่หมึกเรียกผม มีสายเข้าโทรศัพท์ แต่ผมสะลึมสะลือ พูดไม่รู้เรื่อง มือยกไม่ไหว ไข้ขึ้นเพราะฤทธิ์แผล พี่หมึกก็เลยรับแทน
“ฮัลโหล............”
“ไม่ใช่คิมคับ..............” พี่หมึกคิ้วขมวด ผมเห็นก็ตื่นทันที พี่เบสท์แน่ๆ
“ไม่ใช่ก่อด้วย ฟังก่อน คุณฟังก่อน............” พี่หมึกพยายามพูดด้วยความใจเย็น และสุภาพที่สุด
“นี่เบสท์ใช่ไม๊”
“ตอนนี้คิมอยู่โรงบาล”
จากนั้นพี่หมึกก็เล่าให้พี่เบสท์ฟังว่ามันเป็นยังไงมายังไง ผมพยายามลุกขึ้นมานั่ง เพราะได้กลิ่นของความชิบหาย กำลังวนเวียนอยู่ใกล้ๆตัว พี่หมึกยื่นโทรศัพท์ให้ผม .............
.
. {เอ่อะ แป๊บนะคับ ปวดขี้} -*-
.
-ต่อนะ-
พี่หมึกยื่นโทรศัพท์ให้ผม “ฮัลโหล” ผมพูดด้วยเสียงแห้งๆเพลียๆ ปลายสายเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ ฮัลโหล เสียงสูดน้ำมูก ดังขึ้นในความเงียบจากปลายสาย
“มึงทำงี้ทำไมวะคิม ฮือ....” เสียงสั่นของพี่เบสท์ทำผมใจแป้ว ตอนนี้มันคงร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเด็ก
“แต่กูไม่ได้ไปหาพี่ก่อนะ” แล้วจากนั้น พี่เบสท์ก็ซักผมยาวเลยว่าพี่หมึกเป็นใคร รู้จักกันตอนไหน คนในแอพใช่ไม๊ ทำไมต้องไปหาเค้า มันถาม ถาม ถาม จนไม่ฟังผมตอบ ผมก็เลยกดวางไป
แล้วมันก็โทรมากลับมา ละก็ด่าๆๆๆๆ ผม แล้วผมก็วางไปอีก มันโทรกลับมาอีก คราวนี้มันเงียบ แล้วมันก็บอกว่า พี่ก่อรู้แล้วว่าผมไปอาศัยอยู่กับพี่เบสท์ เพราะตอนที่ผมขับรถไปหาพี่หมึก พี่เบสท์ขับตามผมมา และคิดว่าผมไปหาพี่ก่อแน่ๆ เลยขับไปที่หอพี่ก่อ แล้วก็โป๊ะแตก พี่ก่อรู้เรื่องแล้ว ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นมันทะเลาะกัน มันต่อยกันอีกไม๊ แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่พี่เบสท์บอกว่ามันเคลียร์กับพี่ก่อหมดแล้ว แต่ผมไม่เชื่อว่ามันจะเคลียร์กันได้ด้วยการพูดกันดีๆแน่นอน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอมาสั้นๆก่อนนะครับ เดี๋ยวมาใหม่พอดียุ่งๆ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับท่านผู้อ่าน หวังว่าคงสบายดี รักนะ ชิบิๆ จากคิมเบอร์ลี่
-
ดันรอ
มาละคร้าบเพื่อคุณคนอ่านโดยเฉพาะ เปิดเห็นเมนท์รีบพิมพ์ต่อทันที แต่สั้นไปหน่อย เดี๋ยวมาใหม่นะครับ ทำธุระแป็บนึง
-
ใครบอกมีเค้ารออ่านอยู่น้า
ใช่ชีวิตคุ้มเสียนี้กะไรพี่คิม
แง้มๆแล้วตอนนี้คบกะใครอยู่น้า
อยากเผือก !!
แผลตอนนี้หายดีรึยังงับ ไม่มีแผลเป็นใช่ไหม!!
...เดี่ยวราคาพี่คิมตก เอาไปเทรินไม่ได้55555555555
:z2:
-
กำลังบิ๊วอารมณ์ให้ดราม่าอยู่ดีๆ
มาสะดุดอีตรงคิมปวดขี้555
ขอให้คิมหายไวไวน่ะคะ
ปัญหารักสามสี่เส้าก็ยังคงไม่จบ
คนเสน่ห์แรงก็เงี้ย
ปล.ภาพคิมเป็นเกย์แมนๆ ลูกผู้ชายอกสามศอกหายไปหมดเลยตรงคิมเบอร์ลี่555
-
คิม ไม่รักตัวเองเลย ขับรถไม่ใส่หมวกกันน็อก ไม่มองสัญญานไฟ
แล้วเกิดอุบัติเหตุจนได้ ไม่ทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บ ตัวเองก็เกือบเสียชีวิต
คนที่ช่วยตอนนั้น น่ารัก ใจดีมาก แต่คนขับรถเก๋ง มันไม่มีตาเหรอดูเหรอ
ว่ารถมันไม่มีรอยขูด ขีด เลย คนน่าเงิน กะโขกชัดๆ
พี่เบสท์ นี่ยังไง คิมบาดเจ็บนอนโรงพยาบาล
เอาแต่ถาม ถาม ด่า ด่า ตัดสาย โทรใหม่ ก็ยังไม่เลิกถาม เลิกด่า แปลกมาก
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้มาก นึกว่าผู้แต่งจะไม่มาต่อแล้ว ผมติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่ที่ลงเพจgterdayแล้ว
-
อ้าว เจ็บจนเข้าโรงบาลเพราะการกระทำที่ขาดสติอีกแล้ว.. มา เอาหางกระเบนมาฝากเด็กดื้อสิ ดูท่าไม้เรียวคงไม่เจ็บเท่าไหร่ล่ะ 555555
แหม ลงชื่อคิมเบอร์ลี่ มีความสลิดมากกกกกค่ะ :mew5:
-
ค่อยๆมาต่อก็ได้ ขอแค่อย่าทิ้งกันกลางทางก็พอ :ling3:
-
ดัน มะดันดอง
-
ดันรอ
-
:a5: :a5: :a5:
-
ดันรอ
ช่วยดันตลอดเลย เหนื่อยไม๊ครับ ฮ่าๆ เดี๋ยวมาต่อนะครับ :hao5:
-
รอคิม
-
ไม่มาต่อซักที
-
รอๆๆครับ :mew1: :mew1:
-
ไอ่ก่อรู้..แล้วไง
ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วนะ
ไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายใดใดทั้งสิ้นกับคิม
เหี้ยไปแล้วเหี้ยไปเลย คนเหี้ยๆอย่างไอ่ก่อ
กี่ครั้งกี่หนแล้ว สันดานดอกกกกก
ซ่งติงเหอะ
-
รออ่านอยู่น่ะคะ
-
รออ่านอยู่น่ะคะ
:katai1: :hao5: ขอโทษจริงๆนะครับ ช่วงนี้เรื่องเยอะมากเลยครับ ไม่ค่อยมีเวลาพิมพ์ แต่ขอบคุณที่ยังติดตามนะครับ อีกนิดนึงนะ อีกแป๊บบบบบนึงนะครับ :ling2:
-
ค่า
รออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเลยน่ะคะ
-
เห็นขึ้นกระทู้ รีบเข้ามา จ๊ะดับฝัน เลยยยยย
รอ นะ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอคิมอยู่ที่เดิม เหมือนเดิมน่ะคะ
เป็นกำลังใจให้ผ่านอุปสรรคปัญหาต่างๆที่เข้ามาในชีวิต
-
ก่อกำลังจะมาแล้ว
-
รอคิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
คิดถึงนะ..คิม
-
เรื่องราว เงียบหาย ไปหนึ่งเดือน :katai1:
เลยมาเตือน ให้นึก ถึงคนอ่าน :mew1:
รอ ร้อ รอ ทั้งนั่ง ทั้งนอนคลาน :katai5:
รสจัดจ้าน โป๊ะแตก ไม่แลกใคร :m16:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เปิดเทอมแล้ว คิมคงงานเยอะ ดูแลตัวเองด้วยนะคิม
:กอด1:
-
รออ่านนะครับว่างๆๆก้อมาลงนะครับพึ่งมาอ่านใหม่
-
:katai5: :ling1: :katai5: :ling1: :ling2:
-
คิมเอ๋ย ทำไมยังไม่มา
อยากอ่านจะแย่อยู่แล้ว
-
คิมเอ๋ยคิม
เมื่อไหร่จะมา
-
มาต่อได้แล้วนะครับพี่คิม :ling1:
-
รอคิมมมมมมมมมมม
ป่านนี้คบกับพี่เบสไปแล้วหรือยังน้าาาา
-
แฮ่...... :z3: :sad4: :sad4: ไม่คิดว่าจะมีคนรออยู่ น้ำตาจะไหล :hao5:
-
มาต่อได้แล้วน้าาาา
คิดถึงมั่กๆๆๆ
-
ตอนที่ ๔๑
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
.
.
.
เป็นไงล่ะ ทิ้งกระทู้ไปเป็นเดือน เห็นนิสัยผมรึยัง ว่ามันขี้เกียจแค่ไหน ช่วงที่ผ่านมา มีเรื่องให้ทำนิดหน่อย ธุระเยอะแยะมากมาย เพราะเป็นช่วงฝึกงาน ตอนนี้ฝึกงานเสร็จแล้ว มีทำรายงานและเตรียมทำโปรเจ็คครับ หวังว่าทุกคนคงสบายดี
หลังจากเรื่องทุกอย่างถูกเปิดเผย ผมวางสายจากพี่เบสท์ ใจเต้นรัว ผมเตรียมตัว เตรียมใจ รับมือ กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ทั้งพี่เบสท์ พี่ก่อ พี่หมึก สามคนนี้จะมาเจอกัน ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น มันจะมาทะเลาะกันในโรงบาลรึป่าว เรื่องของเรื่องมันเกิดจากตัวผมเอง ที่ไปผูกสัมพันธ์กับคนไว้เยอะแยะ ไม่ใช่ว่าหล่อเลือกได้อะไรนะครับ แต่คนมันไม่รู้จักพอไง สุดท้ายก็ต้องมารับกรรมแบบนี้
ผมนอนกระพริบตาปริบๆภายในหอผู้ป่วยในอายุรกรรมชาย เป็นห้องรวม ผมดูจะเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในห้องนั้น บรรยากาศในห้องรวมอึดอัดทุกคนก็รู้ มีเสียงไอระงม บางทีก็เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด บางทีลุงเตียงข้างๆ ก็ตดออกมา ผมกับพี่หมึกทำได้แค่มองบนและยิ้มแหยๆ
พูดถึงพยาบาล เข้าใจนะว่าเขาก็งานเยอะ ต้องดูแลผู้ป่วยหลายคน แต่บางทีก็มาวีนเหวี่ยงใส่คนไข้ที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เหมือนเป็นผักปลา ไม่ได้เหมารวมถึงพยาบาลทุกคนนะครับ พยาบาลดีๆ สายฮานี่ผมเจอเยอะเลย น่ารักใจดีมาก
ภายในห้องที่ผมนอนมีอยู่แปดเตียง ฝั่งละสี่ แทรกกลางอีกสอง ดีที่ว่าผู้ป่วยมีอยู่ประมาณห้าคนในห้องนั้นเลยไม่อึดอัดมากเท่าไหร่ พี่หมึกยังเฝ้าผมข้างๆไม่ห่าง ซักพัก เสียงผู้ชายที่ผมคุ้นหู ดังมาจากหน้าห้อง ได้ยินชื่อของตัวเองลอยแว่วเข้าหู คล้ายกับว่ากำลังถามพยาบาลว่าผู้ป่วยคนนี้นอนเตียงไหน ก็อย่างที่คิดนั่นแหละครับ เดินมาละ มันมาละ…….
พี่เบสท์เดินดุ่มๆสภาพอิดโรย ตาแดงก่ำเข้ามาในห้อง มือของมัน กำแล้วก็แบ กำแล้วก็แบ ผมเห็นมันทำบ่อยๆซึ่งบ่งบอกว่าตอนนั้นมันกำลังเครียดหรือว่าโมโหก็ได้ คนไข้ที่อยู่ในห้องนั้นหันไปมองมันเป็นตาเดียว มันเดินพุ่งตรงมาที่ผมละหยุดนิ่งมองหน้าพี่หมึก มองอยู่พักนึงละสลับมามองผม
ผมพยักเพยิดหน้าใส่พี่หมึกเป็นเชิงว่า มึงออกไปก่อนปะ แต่พี่หมึกส่ายหน้า ยืนยันจะอยู่ตรงนี้ ข้างๆผม ช่วงเวลานั้น ทั้งสามคน ผม พี่หมึก พี่เบสท์ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น มีแต่ความเงียบ ใช้ภาษากาย และ สายตาในการบ่งบอกความรู้สึก พี่เบสท์ยกเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผม ตรงข้ามพี่หมึก เพ่งมอง ร่องรอยตามร่างกายผม
“เจ็บไม๊” พี่เบสท์เปล่งเสียงแหบๆออกมา ผมส่ายหน้า ทั้งๆที่ตอนนี้แสบไปทั้งตัว
แล้วกลับเข้าสู่โหมดเดธแอร์อีกครั้ง ทุกคนเงียบ พี่หมึกก้มหน้าเล่นมือถือ ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง พี่เบสท์ฟุบหลับอยู่ข้างๆ ในใจผมสับสนว่าชีวิตกูควรจะเอาใจใส่เรื่องเรียนมากกว่าเรื่องพวกนี้ไม๊ ไม่เคยเป็นสุขตั้งแต่มีเรื่องพวกนี้เข้ามา ผมยอมรับว่าช่วงนั้นเรียนไม่รู้เรื่อง อยากให้เลิกเรียนไวๆ ในคาบก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ คุยไลน์กับนั้นคนนี้ไปเรื่อย เลิกเรียนก็เที่ยว กิน นอน พี่เบสท์ก็เอากับผมด้วย
มันทำให้ผมมาฉุกคิดว่าจะปล่อยให้ชีวิตเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆหรอ พี่เบสท์ก็ปีสุดท้ายแล้วส่วนผมตอนนั้นก็เพิ่งปีสอง อนาคตเราเหมือนจะไม่จบทั้งคู่ ไม่โดนรีไทร์ก็เปอร์ ผมทอดสายตาผ่านลูกกรงกั้นหน้าต่างออกไปมองท้องฟ้าข้างนอก ได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
เวลาผ่านไปจนผมรู้สึกว่ามันนานเกินไปละ ท้องฟ้าเริ่มเข้าสู่เวลาโพล้เพล้ ตะวันตกดินไปแล้ว แต่ยังมีแสงสีทองรำไรๆอยู่ลิบๆ ผมมองจนแสงนั้นหายไปจนหมด ผมมองพี่เบสท์ มันยังคงฟุบหลับ พี่หมึกก็ฟุบหลับไปอีกคน ผมปลุกพี่เบสท์ให้กลับหอ มันงัวเงียๆ หรี่ตามองหน้าผม หน้ามีแต่รอยริ้วผ้า แดงแจ๋ ทำให้อดยิ้มไม่ได้
พี่หมึกได้ยินเสียงผมก็ตื่นด้วยเช่นกัน ผมไล่มันสองคนอยู่นานกว่าจะกลับไป อยู่ไปก็อึดอัด ผมรู้สึกโล่งใจพิลึกที่ได้อยู่คนเดียว เห้อออ กูหลับได้ซักที……ผมผล็อยหลับไป
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมถูกปลุกด้วยเสียงแจ๋นๆ ของพยาบาล เขาพูดอะไรผมฟังไม่รู้เรื่อง แต่รู้ว่า พูดถึงเตียงที่ผมนอนอยู่แน่นอน ผมลืมตามอง ข้างนอกมืดหมดแล้ว ไฟในห้องรวมแยงตาผม พยาบาลพูดรัวๆ เป็นภาษาเหนือฟังไม่ได้ศัพท์ พอผมเริ่มตื่น เริ่มมีสติ ก็ถึงบางอ้อ
“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่า ญาตินอนตรงนี้บ่อได้เน้อค่า วันพูกมาเยี่ยมใหม่น้อ” ผมได้ยินพยาบาลพูดประมาณนี้ ก็คิดว่า ญาติใครวะมานอนอะไรในห้อง ปกติห้องรวมมันแคบอยู่แล้ว เขาไม่ให้ญาตินอน แล้วก็มันกีดขวางการทำงานของพยาบาลด้วย ผมก็หลับตา คิดว่าคงไม่ได้เกี่ยวไรกับผม พี่หมึกพี่เบสท์ก็กลับไปแล้ว แต่ผมรู้สึกถึงอะไรบางๆอย่างมันขยุกๆ อยู่ข้างเตียงผม มันชนเตียงผมกระเทือนจนรู้สึกได้ ผมลืมตามอง ดีดตัวผึงขึ้นมา นั่นไงจะใครอีกล่ะ .......พี่ก่อ -*-!! มันนั่งยองๆม้วนเสื่อที่อยู่ข้างเตียงผม ผมเผ้ามันกระเซอะกระเซิง
“เหี้ยก่อ” ผมเผลอเรียกชื่อมันอย่างเคย พี่ก่อหันขวับมามองผม ใบหน้าของมัน โทรม ซูบ ผอม ไม่มีราศี แก้มตอบ ขอบตาคล้ำ มีจุดจ้ำม่วงตามใบหน้า มีตีนกา ตาแดงกล่ำ ผมแทบจำไม่ได้ พี่ก่อขมวดคิ้ว ดูมันผิดหวังเล็กน้อยที่โดนพยาบาลไล่ เกิดความรู้สึกสงสารสมเพสเวทนาอย่างบอกไม่ถูก
“มันนอนไม่ได้ กลับไปนอนหอเถอะ” ผมพูด
“กูไปนอนข้างนอกนะ” พี่ก่อตอบเสียงมึนๆ เพราะคงยังง่วง มือหอบเสื่อและกระเป๋าเดินออกจากห้องไปแบบหน่วงๆเนือยๆ ใจผมแป้วเลยตอนเห็นมัน
ผมอยากเดินตามมันออกไปอยากรู้ว่ามันจะไปนอนที่ไหนได้ แต่ป้าพยาบาลที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องคงไม่ยอมแน่ ผมได้แต่นอนคิดถึงภาพใบหน้าของมันจนหลับไป ผมตื่นมาอีกครั้งเพราะปวดฉี่ มองนาฬิกา ตีหนึ่งกว่าแล้ว ผมแอบเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็แอบเดินย่องออกไปข้างนอก ทั้งๆที่ยังเจ็บแผล พยาบาลหน้าห้องไม่มีแล้ว สงสัยหลับกันหมด
หน้าห้องมีญาติคนป่วยหลายคน ปูเสื่อนอนตามพื้น ผมมองหาพี่ก่อ เจอมันนอนคุดคู้รวมกับลุงอีกหลายๆคน ผมเดินไปหามัน เขย่าแขนมัน ที่เหลวเป๋ว ไม่แน่น ไม่เฟริม เหมือนเมื่อก่อน ในใจรู้สึกหวิวแปลกๆ พี่ก่อลืมตาขึ้นช้าๆละพลิกตัวหันมามองผม
“กลับไปนอนหอเถอะ” ผมบอกมัน น้ำตารื้น
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ มึงกลับเข้าไป เดี๋ยวพยาบาลด่า” มันพูดละหันหลังให้ผม กลับไปนอนต่อ ผมทำไรไม่ได้ ก็เลยกลับไปที่เตียง ละก็นอนไม่หลับทั้งคืนจนถึงเช้า ละญาติจะเข้าเยี่ยมผู้ป่วยได้อีกทีก็ตอนเที่ยง
ผมหวังว่าพี่ก่อมันจะกลับไปแล้วนะ แต่ไม่เลย พอถึงเวลาเยี่ยมพี่ก่อเดินหอบเสื่อหอบกระเป๋าเข้ามาหาผม ชุดเดิมเมื่อคืน มันมายืนข้างๆผม ยิ่งทำให้ผมอึดอัด ไม่รู้จะคุยอะไรกับมัน สงสารก็สงสาร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงกอดกัน แหย่เล่นกันไปแล้ว ผมได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง พี่ก่อทรุดลงพื้น นั่งพิงผนังอย่างหมดเรี่ยวแรง
ผมไลน์บอกพี่หมึกให้มารับพี่ก่อกลับไป ซักพักพี่หมึกก็เข้ามา
“ก่อ กลับหอป่ะ กูไปส่ง” พี่หมึกพูดพร้อมดึงแขนมันขึ้นมา
“ไม่กลับ” มันตอบสีหน้านิ่งเฉยๆ
“มึงเล่นยาใช่ไม๊” พี่หมึกถามขึ้นมาตรงๆหลังจากเห็นสภาพ พี่ก่อก็เงียบ ไม่ตอบ พี่หมึกก็เลยพยุงแขนมันสองข้างให้ลุกขึ้น คราวนี้มันเหมือนทำให้พี่ก่อโกรธ
“กูบอกว่ากูไม่กลับไงสัส!!!!!!!” พี่ก่อพูดโวยวายเสียงดัง น่ากลัว คนทั้งห้องมองมาที่มัน พยาบาลชะโงกหน้าเข้ามาดูแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ละมึงจะอยู่ให้ได้อะไร กลับไปอาบน้ำอาบท่า รอมึงพร้อมค่อยมา”
พี่หมึกพูดดีๆ ค่อยๆกล่อมมัน แต่มันก็ยังนั่งทรุดกอดเข่าอยู่ที่พื้น มันคงเล่นยามาจริงๆ วินาทีนั้นผมได้แต่อึ้งที่เห็นพี่ก่อเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ต้นเหตุคือผมหรอ แต่มันทำไม่ดีกับผมก่อนนะ ในใจผมแย้งกัน มันก็นั่งอยู่อย่างนั้นจนถึงบ่ายโมง หมดเวลาเยี่ยม มันถึงจะลุกเดินออกไปของมันเอง พี่หมึกก็ได้แต่งง “ฝากดูมันด้วยนะพี่” ผมพูดก่อนที่พี่หมึกจะเดินออกจากห้องตามพี่ก่อไป หลังจากวันนั้น พ่อแม่ผมก็ขึ้นมาเชียงใหม่ ย้ายผมไปห้องพิเศษ รู้สึกดีขึ้นที่ไม่ต้องอึดอัด อาการผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แผลเริ่มแห้ง กินข้าวเยอะขึ้นทุกวันเพราะแม่เอาแต่ของที่ชอบมาให้ จนถึงวันสุดท้ายที่จะได้ออกโรงบาล พี่หมึกก็ไปรับพี่ก่อ พี่เบสท์ มาโรงบาล มาไหว้พ่อกับแม่ผม จะพูดยังไงดีล่ะ “แฟนผมทั้งสามคนเลยครับแม่” งี้หรอ 555
ผมสังเกตพี่ก่อ มันพยายามทำตัวปกติให้มากที่สุดตอนเจอกับพ่อแม่ผม รู้เลยว่ามันพยายามฝืนยิ้ม แม่ถามพี่ก่อว่าผอมลงไปรึเปล่า มันก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ส่วนพี่หมึกกับพี่เบสท์เพิ่งเคยเจอพ่อกับแม่ครั้งแรกก็ไม่กล้าคุยอะไรมาก ได้แต่นั่งเงียบๆ คุยกันอยู่มุมห้อง กระหนุงกระหนิง คล้ายว่าจะได้กันเอง จากนั้นก็ทำเรื่องออกโรงบาล พี่หมึกไปส่งพ่อแม่ที่สนามบิน ก่อนกลับแม่พูดกับพี่ก่อว่า “ฝากดูน้องด้วยนะลูก” พี่ก่อพยักหน้ารับนัยน์ตาเศร้า หลังจากพี่หมึกส่งพ่อแม่ผมเสร็จ ก็กลับมารับผมที่โรงบาล
มาสั้นๆ ก่อนนะครับ เดี่ยวมาต่อ
-
พี่ก่อ มีชื่อพิเศษ เวลาคิม เรียกด้วย
พี่ก่อ ก็แปลกนะ ตอนคิมอยู่ด้วย ทำตัวเลวๆ
พอคิมไม่อยู่ ก็ตามหา นี่เหมือน รู้ค่าเมื่อของหลุดมือรึเปล่า
คิม มองว่า พี่เบสท์ พี่หมึก มีเค้าจะได้กัน :hao7:
เหมือนคิม ไม่หึงนะ
รอ นะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บางคนเกิดมาเพื่อใครคนนั้น
บางคนผูกพันข้ามชาติแน่นเหนียว
บางคนเกิดมาเพื่อใครคนเดียว
แม้หลุดรักเลี้ยวประเดี๋ยวกลับเจอ
ไม่ขอออกความเห็น
ณ เรื่องแบบนี้
หุหุ
-
ว่างๆก้อมาลงนะครับรออ่านครับ
-
คิมโชคดีจังมีคนที่รักคิมตั้ง 3 คน
(ไม่ได้ว่าน่ะแต่คิมไม่มีเพื่อนมาเยี่ยมเลยหรอ
เห็นมีแต่ผัวมาเยี่ยม55)
คนนึงเลวโฉดชั่วแต่ก็ไม่อยากเสียคิมไป
คนนึงรักดูแลคิมเหมือนพี่ชาย ยอมให้คิมมีใครต่อใคร
คนนึงยอมคิมทุกอย่างเพราะรักคิมมาก
ถ้าพี่เป็นคิมน่ะ ถ้าป่วยแล้วมัพ่อแม่มาเยี่ยม
กับ 3 คนนี้พี่ก็มีความสุขมากๆแล้ว
แค่ 3 คนนี้ชีวิตก็มีสีสันมากๆแล้ว
รักคิม คิดถึงคิม มาต่อบ่อยๆน่ะคะ
-
.ชีวิตคิมนี่หลากรสชาดจริงๆ
ดูแลตัวเองด้วยนะ
อย่าลืม..ยืดอกพกถุง.
:กอด1:
-
ตอนที่ 42
“ละจะอยู่กับใคร” พี่หมึกเปิดประเด็นขึ้นมาตอนขับรถออกจากโรงพยาบาล ผมนั่งข้างคนขับ ส่วนพี่เบสท์กับพี่ก่อ นั่งข้างหลัง ทุกคนในรถเงียบ ไม่มีใครเปิดปากพูดะไร
“งั้นคิมอยู่กับพี่นะ โอเคไม๊” พี่หมึกทอดสายตาออกไปที่ถนน พูดหน้าตาเฉย ผมโคตรหนักใจ อยากเปิดประตูรถกระโดดออกไปให้ตายๆไปซะ
“พวกมึงโอเคใช่ไม๊” พี่หมึกถามย้ำอีกครั้ง ตามองไปที่กระจกมองหลัง ทั้งสองคนยังเงียบ ผมคิดในใจว่า สองคนนั่นคงไม่อยากอยู่กับผมละล่ะ อยู่ไปก็มีแต่เรื่อง มีแต่พี่หมึกนี่แหละที่ยังไม่เคยมีปัญหากับผม เพราะยังไม่เคยอยู่ด้วยกัน แต่ก็แอบน้อยใจนิดนึงว่า มึงจะปล่อยกูไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ได้!!!
ในวันเดียวกันผมขนของออกจากหอพี่เบสท์ ไปอยู่หอพี่หมึก ทำตัวเหมือนคนไร้บ้าน ย้ายไปย้ายมาไม่มีหลักแหล่ง พี่เบสท์มองผมตาละห้อย ตอนยกของเดินลงมาส่งข้างล่าง มันไม่คิดจะรั้งผมไว้ซักนิด แต่ก็คงอยู่ในอารมณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน
ในใจผมผิดหวังมากที่สองคนนั่นไม่คิดจะรักษาผมไว้ ผมคงสำคัญตัวผิดหรือไม่ มันก็คงเบื่อผมแล้ว แต่ไม่เป็นไร อยู่กับพี่หมึกก็โอเค เสียอยู่อย่างคือ ไกลจากมอไปหน่อย ผมอยู่กับพี่หมึกได้นานมาก กี่เดือนไม่รู้ ไม่มีเรื่องทะเลาะอะไรเลย ขาดการติดต่อจากพี่ก่อ ส่วนพี่เบสท์ก็ยังติดต่ออยู่บ้าง แต่ก็ต่อกันไม่ติดเหมือนเดิม กับพี่หมึกก็เหมือนพี่น้อง อยู่ห้องด้วยกัน ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย เพราะเวลาว่างไม่ค่อยตรงกัน ไม่ได้มีอะไรกันเลยอันนี้พูดจริงๆ ผมคงตายด้านไปแล้วหมดอารมณ์กับเรื่องอะไรแบบนี้ไปแล้ว เพราะผ่านมามาก ลองมาหมด รู้แล้วว่ามันเป็นยังไง สร้างปัญหาแค่ไหน ทำให้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
ข้ามมาตอนผมฝึกงานเลยละกัน ที่ฝึกงานอยู่ค่อนข้างไกลจากหอพี่หมึก ซึ่งผมต้องแหกตาตื่นตั้งแต่เช้า ถ้าผมอยู่หอพี่เบสท์ คงจะมาทำงานได้สะดวกกว่า ก็เลยไลน์ไปคุยดีๆกับพี่เบสท์ ว่าขอมาอยู่ช่วงฝึกงานได้ไหม พี่เบสท์โทรกลับมาหาผมทันทีหลังจากอ่านไลน์ น้ำเสียงตื่นเต้น ดีใจ
“คิม มึงจะมาเมื่อไหร่ มาวันนี้เลยไม๊ กูจะได้เตรียมห้องรอ”
พอผมได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่มันไม่ได้รังเกียจผม ซึ่งพี่หมึกก็โอเคที่จะให้ผมมาอยู่หอพี่เบสท์ วันก่อนฝึกงานพี่เบสท์มารับผมถึงที่หอ ช่วยขนของกลับไป พี่หมึกจ้องพี่เบสท์อยู่ไม่วางตา ไม่รู้ว่าจ้องด้วยความระแวงไม่ไว้ใจ หรือ จ้องเพราะอยากจะกินกันแน่ พี่เบสท์ยิ้มไม่หุบ เอาใจผมทุกอย่าง ผมเลยถามมันไปตรงๆ ว่าที่มาทำดีกับผมแบบนี้ต้องการอะไรรึป่าว พี่เบสท์หุบยิ้ม หน้าถอดสี และก็เงียบจ๋อยไปเลย ผมรู้สึกผิดทันทีที่ถามมันแบบนั้น พี่เบสท์เงียบไปตลอดทางระหว่างขับรถกลับ ผมอึดอัดมากเลยถามไปว่ามันเป็นอะไร มันก็ตะคอกมาเสียงดังว่า “คิดว่ากูต้องการอะไรตอบแทนหรอวะ กูทำให้มึงเพราะกูตั้งใจจริงๆ เสียความรู้สึกเหี้ยๆ” พอมันพูดออกมาแบบนั้น ทำเอาผมสะอึก พี่เบสท์ผ่อนความเร็วรถลง มันพูดให้ผมฟังว่า ช่วงที่ผมหายไปอยู่กับพี่หมึกนานหลายเดือนเกือบปีได้ พี่ก่อกลับมาคุยกับพี่เบสท์
ถามว่าพี่ก่อยังรักไม๊ ยังรัก แต่ทำไรไม่ได้ พี่ก่อทำไม่ดีก่อน ไม่กล้าจะรั้งผมไว้ อยู่ไปก็เหมือนเห็นแก่ตัว
“ไอ้ก่อมันรักมึงมากนะคิม”
พูดถึงตรงนี้ พี่เสท์จอดมอไซค์ข้างทางเปลี่ยว จับมือผมมากำไว้แน่น มองตาผม สีหน้า คาดเดาไม่ออกเลยว่ามันจะสื่ออะไร ในใจผมเริ่มเต้นตึกๆ พี่เบสท์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ก่อมันฝากมึงไว้กับกูนะ กูจะดูแลมึงนะ”
“แล้วทำไมวันนั้นถึงปล่อยให้ไปอยู่กับพี่หมึก” ผมถาม
“กูคิดว่าเค้าคงดูแลมึงได้ดีกว่ากู”
“เหอะ” ผมไม่คอยเชื่อมันเท่าไหร่
“พี่ก่อมันไม่ได้รักกูจริงหรอก ถ้ารัก มันคงไม่ปล่อยกูไปง่ายๆแบบนี้”
“แต่มันต้องปล่อยมึงจริงๆคิม มันเสียใจมากที่อยู่กับมึงไม่ได้อีก”
“ทำไมวะ” ผมเริ่มใจคอไม่ดี”
“มึงรู้ละมึงจะกลัวไม๊ ถ้ากูจะบอกว่าไอ้ก่อ….. มันเป็นเอดส์”
จบประโยคผมเข่าทรุด ลงไปนั่งกับพื้นถนน แต่พยายามคิดอีกแง่นึงคือ พี่เบสท์มันล้อเล่นแน่ๆ หรือไม่มันก็พยายามใส่ร้ายพี่ก่อ เพื่อที่ผมจะได้ไม่กล้าไปยุ่งกับพี่ก่ออีก คิดได้อย่างนั้น ผมก็ด่าพี่เบสท์เป็นชุด
“มึงไม่อยากให้กูไปยุ่งกับพี่ก่อใช่ไม๊ มึงถึงต้องโกหกกูแบบนี้ ไม่เห็นต้องพูดขนาดนี้เลยว่ะ พี่ก่อมันไม่ใช่คนแบบนั้นว่ะ” ผมด่าไปน้ำตาผมเริ่มไหล มือสั่น ปากสั่นทำไรไม่ถูก พี่เบสท์ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ผมนั่งด่ามันเหมือนคนเสียสติ รถที่ขับผ่านมา เริ่มชะลอมองผม ผมร้องไห้ฟูมฟาย เพราะเริ่มจะรู้แล้วว่ามันเป็นเรื่องจริงแต่ผมยอมรับมันไม่ได้ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับมัน ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นอยู่นาน พี่เบสท์ลูบหัว ตบบ่าผมเบาๆ
“มึงไปตรวจไม๊คิม” พี่เบสท์ถาม ผมยังร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด ในใจทั้งเสียใจ ทั้งกลัว ทั้งแค้นที่พี่ก่อทำแบบนี้ มันไปมั่วจนเป็นเอดส์ ละผมไม่รู้ว่าจะติดมาจากมันหรือเปล่า หรือมันไปรับเชื้อมาหลังจากที่ไม่ได้อยู่กับผม มีหลายอารมณ์มากตอนนั้น ผมทำอะไรไม่ถูก พี่เบสท์พาผมไปที่ร้านแล็ปที่รับตรวจเชื้อเอชไอวี ผมยังร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด เขาเจาะเลือดผมไปและให้มาฟังผลในอีกวันนึง คืนนั้นที่หอพี่เบสท์ ผมนอนไม่หลับ เอาแต่ร้องไห้ และตอนเช้าก็เป็นวันฝึกงานวันแรก
ทำไมเรื่องแย่ๆต้องเข้ามาตอนนี้ วันสำคัญของผม วันฝึกงานวันแรก ผมตื่นเช้าไปด้วยสภาพที่ไม่พร้อมเลย เสื้อผ้าไม่ได้รีด ตาบวม พูดจาไม่รู้เรื่อง เพื่อนผมอีกคนที่ได้ฝึกงานที่เดียวกัน มันบอกพี่เอชอาร์ ว่าผมไม่พร้อมฝึก แต่ผมบอกว่าผมไหว ผมคงโดนตัดคะแนนฝึกงานตั้งแต่วันแรก ช่วงพี่เขาอธิบายงาน และแบ่งงาน ผมเอาแต่เหม่อ ไม่ฟังเขา จนพี่เขาเรียกผมไปคุย ขอให้ชื่อว่าพี่หญิงละกันนะครับ พี่หญิงถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่าผมเป็นอะไร ผมนิ่งเงียบ ไม่รู้จะตอบว่าอะไร จะหาข้ออ้างก็คิดไม่ออก กลัวไม่สมเหตุสมผล
“เลิกกับแฟนหรอ หรือ มีปัญหาอะไรบอกพี่ได้นะน้อง ระบายกับพี่ได้นะ” พี่หญิงพูดแบบนั้นยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักเข้าไปอีก ผมหน้าชา หูอื้อ เลยเล่าให้พี่หญิงฟังทั้งหมด ทำให้เขารู้ว่าผมเป็นเกย์ ในใจก็กลัว ว่าผมจะผ่านฝึกงานไม๊ แต่พี่หญิงบอกให้ผมกลับไปพัก ไปฟังผลตรวจ ละพรุ่งนี้พร้อมค่อยมา พร้อมกับให้เบอร์โทรเค้ามาด้วย ผมโชคดีที่เจอพี่เลี้ยงดีแบบนี้ ถ้าเป็นที่อื่นผมคงได้ย้ายที่ฝึกงานไปละ พี่หญิงยังบอกกับผมอีกว่า คนที่ติดเชื้อ ถ้าดูแลตัวเองดีๆ ไม่ปล่อยให้มีโรคแทรกซ้อน และกินยาให้ตรงเวลา สม่ำเสมอ ก็เหมือนคนปกติเลย ให้ดูตัวอย่าง พละ เรื่องฮอร์โมน เขายังไม่เห็นเป็นอะไรเลย ทำให้ผมสบายใจขึ้นมานิดนึง
ผมกลับมาหอ ชวนพี่เบสท์ไปฟังผลแล็บ ตลอดทางไปร้าน ผมใจแป้ว ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดไปก่อนว่าถ้าเป็นขึ้นมาผมจะทำยังไง ผมจะเรียนต่อไปได้ไม๊ จะทำงานได้ไม๊ ใครเค้าจะรับ จะตายไม๊ คิดจนปวดหัว ปวดกระบอกตา ละก็ร้องไห้ออกมา พี่เบสท์คว้ามือผมไปกุมไว้ตรงหว่างขา
“จับไข่กูไว้จะได้ไม่กลัว มึงไม่เป็นไรหรอกคิม” พี่เบสท์พูด ผมก็จับตามที่มันบอก รู้สึกดีขึ้นนิดนึง พี่เบสท์ขับมอไซค์มาเรื่อยๆ ผ่านหอพี่ก่อ ผมมอง ละก็ถอนหายใจ พอถึงร้าน ผมแทบก้าวไม่ออก ไม่อยากรู้เลย ปล่อยให้พี่เบสท์เข้าไปรับผลคนเดียว
พี่เบสท์ผลักประตูร้านเดินออกมา สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มือถือ ใบแจ้งผลการตรวจ เดินมาหาผม มองตาผมใกล้ๆ ละก็ยิ้มออกมา ผมเห็นอย่างนั้น ก็กระโดดจากรถมอไซค์ กอดพี่เบสท์แน่น แบบไม่แคร์สายตาใคร พี่พนักงานในร้านแล็ป มองมาละยิ้ม ละก็ชี้เพื่อนเขาให้มองมาพี่ผมกับพี่เบสท์ อายนะ แต่ดีใจมากกว่า แต่ก็ดีใจได้ไม่สุด เมื่อมาฉุกคิดได้ว่า คนที่ผมรัก เค้าติดเอดส์ไปแล้ว
-
โอ๊ยยย ดีใจมากค่ะที่คิมไม่เป็นอะไร
ยินดีด้วย แต่วันหลังเวลาจะมีความสัมพันธ์กับใครต้องรู้จักดูแลตัวเองดีๆน่ะคะ
ดีใจด้วยที่มีพี่หมึกที่ยอมรักดูแลคิมเหมือนพี่ชาย
พี่เบสที่รอคิมกลับมา
และไอ้พี่ก่อที่ยังรักคิมอยู่
น่าดีใจจังเลยเนอะมีแต่คนรักคิมทั้งนั้น
คิมก็ต้องรักตัวเองด้วยน่ะคะ
รออ่านเรื่องของคิมอยู่เสมอ
ดีใจที่คิมมาต่อบ่อยๆค่ะ ดีใจมากจริงๆ
ขอบคุณค่ะที่คิมไม่ทิ้งกัน
เรายังรออ่านเรื่องของคิมอยู่น่ะคะ
-
คิม โชคดีแล้ว โชคดีมากๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่เวลาฟังพี่เบสท์ หรือใครบอกเรื่องอะไร
คิมอย่าเพิ่งไปด่า ต่อว่า เขาทันที
อย่าวู่วาม คนบอกเขาหวังดี ก็เสียใจ
ฟังแล้วคิดไตร่ตรองก่อน จริงไม่จริงค่อยว่ากัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องก่อนี่พูดไม่ออกเลยนะ คือว่าตัวเองเป็นความหวังของที่บ้านด้วยแท้ๆกลับทำตัวมั่วจนได้พวกนี้มา ยังไงก็หวังว่าจะสามารถอยู่ต่อไปได้ การแพทย์อะไรก็ก้าวหน้า
แต่ก็ซึ้งใจที่ยอมปล่อยคิมไป ต้องรักมากจริงๆ
-
เหม่อมองดาว ขาวเต็มฟ้า เวหาหน
เหม่อมองคน จนไม่เห็น เป็นไฉน
เหม่อไปทั่ว ภาพเบลอมัว รั่วทั้งใจ
จิตสั่นไหว ไม่เห็นภาพ คราบน้ำตา
เศร้าใจหนักมาก
ขออโหสินะก่อ
-
เป็นข่าวร้ายที่น่าเศร้า แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะเท่าที่คิมเล่ามา ทุกคนใช้ชีวิตเสี่ยงมาก ต่อไปคิมต้องระวัง ป้องกันและดูแลตัวเองให้มากๆ ถ้าให้ดีอีก 3 เดือนก็ตรวจเลือดซ้ำอีกที
เสียใจกับก่อด้วยนะ แต่อย่าสิ้นหวัง เดี๋ยวนี้มียาต้านไวรัส ไปรักษา รับยาสม่ำเสมอ ดูแลร่างกายให้แข็งแรง ไม่ให้มีโรคแทรกซ้อน โดยเฉพาะวัณโรค และไม่ไปมั่วให้ร่างกายรับเชื้อเพิ่ม ก็อยู่ได้อีกนาน อย่างน้อยก็คิดว่าอยู่เพื่อแม่
เป็นกำลังใจให้คิม ก่อ และทุกๆคนนะ
สู้ต่อไป
:กอด1:
-
รออ่านเรื่องของคิมอยู่ <3
-
ตอนที่ 43
หลังจากได้รู้ผลการตรวจ ผมโล่งใจที่ไม่ได้รับเชื้อ กลับมานั่งทบทวนอยู่ที่ห้อง ว่าควรเอาไงต่อไปกับชีวิต พี่เบสท์ยื่นโทรศัพท์ให้ผมอ่านข้อความไลน์ที่ส่งมาจากพี่ก่อ พี่ก่อพิมพ์ข้อความมายาวหลายบรรทัด เขียนไว้ประมาณว่า
‘มึงรู้แล้วใช่ไม๊ว่ากูเป็นอะไร ไม่รู้ว่ามึงจะรังเกียจกูไหม กูขอโทษนะที่ทำแบบนี้ กูพลาดเอง มึงไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่ต้องห่วงกูนะ ตอนนี้กูได้ยาต้านไวรัสกินแล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอก มึงตั้งใจเรียนนะ อย่าเอากับใครไปเรื่อยนะ อยู่กับไอ้เบสท์นะคิม กูจะได้รู้ว่ามึงปลอดภัยและมีความสุขดี กูรู้ว่าไอ้เบสท์จะดูแลมึงได้ กูยังรักมึงเสมอนะ’
น้ำตาผมไหลนองหน้า พี่เบสท์ตาแดงกล่ำ ในใจผมโกรธมันไม่ลง ที่มันไปมั่วมา หวังว่านี่คงเป็นบทเรียนให้มัน ผมเสียดาย ยอมรับว่าเสียดาย รูปร่าง หน้าตาดีๆของมัน มันควรจะได้มีอนาคตดีๆกับผม เราน่าจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่น่ามีเรื่องแบบนี้ ความไม่รู้จักพอ รักสนุกของคนเรา มันน่ากลัวแบบนี้นี่เอง
ก่อนหน้านี้ผมวาดภาพอนาคตของเราไว้ซะดิบดี ผมกับพี่ก่อคงจะได้อยู่ด้วยกันจนเราทำงาน มากไปกว่านั้นคือ บอกพ่อกับแม่ผมว่าเราคบกัน มีบ้านอยู่ด้วยกัน รับแม่พี่ก่อมาอยู่ด้วย อยากมีไซบีเรียนสักตัวพี่ก่อเคยบอก มันจะเก็บตังซื้อตอนเรียนจบ เปิดธุรกิจส่วนตัวด้วยกัน ชีวิตเราต้องมีความสุขมากแน่ๆ แต่ตอนนี้ มันไม่มีแล้ว มันจบแล้ว.......
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ในห้องเงียบๆ ชีวิตช่วงนั้นหดหู่มาก กินข้าวไม่ลง น้ำหนักผมลดเหมือนคนติดยา สมองหยุดคิดเรื่องพีก่อไม่ได้ ยังลืมเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้ เพราะกว่าเราจะคบกันได้ มันไม่ง่ายเลย ผมไม่เคยลืมว่าผมต้องเจ็บตัวกี่ครั้ง ผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรกันมาบ้าง อดก็เคยอดด้วยกัน มีกินก็กินด้วยกัน เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกัน จนคิดไม่ออกว่าวันนึงถ้าไม่มีกันแล้วจะเป็นยังไง พี่ก่อเคยให้สัญญาอะไรไว้ตั้งหลายอย่าง เคยบอกว่าจะพาไปกินร้านนั้น ร้านนี้ เคยบอกว่าจะพาไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ แต่เรายังไม่ได้ทำมันเลย ทำไมล่ะ ผมจะอยู่กับพี่ก่อต่อไปไม่ได้เลยหรอ แค่มันติดเชื้อมาก็แย่พออยู่แล้ว จะให้ผมหนีจากมันไป ไม่ยิ่งซ้ำเติมชีวิตมันให้แย่ลงไปอีกหรอ
ผมคิดได้อย่างนั้น ก็รีบกลับไปหอพี่ก่อ พร้อมพี่เบสท์ พี่เบสท์เคาะห้องพี่ก่อ โดยมีผมยืนหลบอยู่ข้างหลัง มันต้องเศร้ามากแน่ๆ ห้องคงรก ไม่มีใครเก็บ กลัวเปิดเข้าไปละเจอพี่ก่อคิดสั้นฆ่าตัวตายอยู่ในห้อง ผมร้อนใจมาก จับเสื้อพี่เบสท์ไว้แน่น ซักพัก ประตูเปิดออก พี่ก่อโผล่หัวออกมาแค่ลูกกะตา พอเห็นผม มันก็ผลุบหัวเข้าไปในห้อง พี่เบสท์รั้งประตูไว้ละเดินเข้าไปในห้อง
ในห้องนั้นทุกอย่างยังเหมือนเดิม หมอนใบเก่าผมก็ยังอยู่ รูปผม หลายๆอย่างที่ผมทิ้งไว้ มันยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน แต่แปลกใจที่ผมยังเห็นหุ่นเหล็กที่พี่ก่อเคยให้ นึกว่าพี่เบสท์จะเอามันทิ้งไปแล้วซะอีก น้ำตาผมเริ่มคลอ พี่ก่อยืนอยู่มุมห้องเงียบๆ สภาพเปลือยท่อนบน ผอมลงมาก กล้ามหน้าอกที่ผมชอบจับ มันก็เหมือนจะหายไป มันไม่กล้าสบตาผม กลิ่นบุหรี่ยังคลุ้งเต็มห้อง
“คนเป็นโรคนี้ ห้ามกินเหล้า สูบบุหรี่ ไม่รู้หรอ” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ
“อือ” พี่ก่อส่งเสียงมาเบาๆ
ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ผมเคยนั่ง ในห้องเงียบกริบ พี่เบสท์ก็ยืนนิ่ง ทำตัวไม่ถูก พี่ก่อเดินไปตรงระเบียง สักพัก ก็ได้ยินเสียงมันร้องไห้ สะอื้นเบาๆ ผมกับพี่เบสท์มองหน้ากัน
“กูไปรอข้างล่างนะ” พี่เบสท์พูด
“กินข้าวยัง” ผมถามมันจากในห้อง แต่มันไม่ตอบ มันเดินเข้ามา ทรุดนั่งลงบนพื้นห้อง กอดเข่า กุมหัว ท่าประจำของมันเวลาเครียด หรือ เสียใจ ผมข่มน้ำตาไม่ให้ไหล แต่ข่มไม่ไหว มันไหลออกมาเอง ใจผมสั่นไปหมด ความรู้สึกเก่าๆ ความรู้สึกดีๆ มันกลับมาอีกแล้ว ผมจะทิ้งมันลงได้ไง ผมเดินไป ละวางมือบนหัวพี่ก่อ ลูบหัวมันอย่างที่เคยทำ พี่ก่อตัวสั่นระริก สะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ มือเรียวๆ แห้งๆของมันเอื้อมมาจับมือผม ละดึงผมไปกอด แล้วก็ปล่อยโฮออกมาสุดเสียง พูดอะไรฟังไม่ได้ศัพท์ จับได้แต่คำว่า ‘กูขอโทษๆ’ ‘ กูไม่อยากเสียมึงไป’
รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่หยดลงบนบ่าผม ใจพี่ก่อเต้นแรงมาก ผมพูดอะไรไม่ออก พี่ก่อกอดผมอยู่นาน แล้วมันก็ปล่อยผม นั่งก้มหน้า ไม่กล้าสบตาผมเหมือนเดิม
“กูสกปรก มึงไม่กลัวติดกูหรอ มึงรังเกียจกูไม๊” พี่ก่อถาม
“เอดส์ไม่ได้ติดกันง่ายๆนะ”
“มึงดูแลตัวเองดีๆนะ กินข้าวเยอะๆ ออกกำลังกายเยอะๆ มึงอย่าปล่อยให้ตัวเองผอมนะ”
พี่ก่อพยักหน้า ละผมก็ถามมันว่า ไปรับเชื้อมาจากใคร มันอ้ำอึ้งอยู่นานกว่าจะตอบ มันบอกว่านัดเจอคนจากแอพ แล้วก็มีอะไรกัน ผมถามว่าหลายคนใช่ไม๊ มันบอกว่าคนเดียว แต่ผมไม่เชื่อหรอก
“มึงสาบานกับกูได้ไม๊ ว่ามึงจะไม่ทำอีก”
“กูไม่ทำแล้วคิม ไม่เอาแล้ว” มันตอบเสียงสั่น
“กูไปละนะ มึงกินข้าว กินยาให้ตรงเวลานะ”
ผมกำลังจะเดินออกไป มันมองผมตาละห้อย ผมแพ้สายตาแบบนี้ทุกที
“อะไรอีก มองกูแบบนี้ มึงจะเอาอะไร”
“กูคิดถึงมึงอ่ะคิม” มันพูด ละก็ร้องไห้เป็นเด็กอีกรอบ
“เหงาก็มาหากูหอพี่เบสท์ก็ได้”
“อืม ไอ้เบสท์ แฟน…มึง” พี่ก่อพูด ผมได้แต่ถอนหายใจ
มันคงทรมานมาก ที่ต้องอยู่กับที่เดิมๆ ห้องเดิมๆที่ๆเคยมีผมกับมันอยู่ด้วยกัน ผมว่ามันก็คงเจ็บไม่ต่างจากผม ผมออกมาจากห้องพี่ก่อ เดินลงมาชั้นล่างเจอพี่เบสท์นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
“เป็นไง สบายใจขึ้นไม๊” พี่เบสท์ถาม ผมได้แต่ส่ายหน้า มันไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเลย ยิ่งกวนใจให้ผมห่วงมันมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก
“พี่เป็นแฟนผมหรอวะพี่เบสท์” ผมถามอะไรแปลกๆออกไป
“ทำไมวะ” พี่เบสท์ถาม
“ก็พี่ก่อบอกพี่เป็นแฟนผม ผมไม่ยักรู้สึกว่าพี่กับผมเป็นแฟนกัน”
“มึงก็เหมือนน้องกูคนนึง เห็นมึงมาตั้งแต่มึงเข้าปีหนึ่ง บางทีกูก็อายนะที่เอาแฟนเพื่อนมาเป็นแฟนตัว ไม่กล้าเรียกมึงว่าแฟนเต็มปากว่ะ
“งั้น สรุปตอนนี้ กูโสด ไม่มีแฟน ใช่ไม๊” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“มึงอย่ายึดติดกับคำว่าแฟนดิคิม มึงรู้แค่ว่าวันนี้กูอยู่กับมึง ดูแลมึง ทำทุกอย่างแทนไอ้ก่อได้ มึงรู้ไว้แค่นี้ก็พอ ไม่ต้องหาคำอะไรมาเรียกสถานะมึงกับกูหรอก”
ผมได้แต่หน้าแดงกับคำตอบมัน ยิ้มกรุ้มกริ่ม จนพี่เบสท์แซวว่าเขินหรอ แต่ในใจก็ยังแอบหวั่นๆใจว่ามันจะอยู่กับผมไปได้นานแค่ไหนกัน มันเจ้าชู้จะตาย …..
______________________________________________________________________________
ตัดภาพมาที่การฝึกงานของผม ผมเริ่มงานช้ากว่าเพื่อนคนอื่นที่มาจากมหาลัยเดียวกันและต่างมหาลัยพี่หญิง(นามสมมติ) เอชอาร์ของที่ฝึกงาน เข้ามาถามถึงผลตรวจเชื้อ ถามว่าผมโอเคแล้วใช่ไม๊ พร้อมแล้วใช่ไม๊ แกก็ส่งผมไปอยู่กับแผนกหนึ่ง พี่หญิงเดินมาส่งผมที่แผนก
ส่วนงานที่ผมไปฝึกเป็นงานธุรการ เป็นห้องเล็กๆ มีพี่เขานั่งอยู่ในห้องคนเดียว สมมติว่าชื่อเต้ ช่วยสอนงานให้ พี่หญิงเปิดประตูเข้าไป
“ฝากน้องด้วยน้า เต้”
“คร้าบ”
ผมเดินเข้าไปเก้ๆกังๆ พี่เต้ส่งยิ้มให้ ทำผมใจเต้นตุบๆ หน้าร้อนผ่าว หล่อขนาดนี้ จะมีกะใจทำงานไม๊เนี่ย
“อ๋อ คนนี้หรอน้องคิม โอเคละนะ ไหวใช่ไม๊ อยู่กับพี่ ชิวๆ ไม่ต้องซีเรียส”
พี่เต้ สอนงานผม ก็งานธรรมดา ไม่มีอะไรยาก ผมก็นั่งพิมพ์งานของผมไป โต๊ะทำงานผมอยู่ด้านหน้าโต๊ะพี่เต้ จู่ๆแกก็เอามือมาวางบนบ่าผมละโน้มตัวลงมา ดูที่ผมลงรายการในคอม หน้าแทบจะชิดกับหน้าผม อาจจะเป็นความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่ผมก็ระทวยและอึ้งไปอยู่นาน ในใจก็แอบยิ้ม พูดกับตัวเองว่า อย่างนี้สิ ค่อยมีแรงมาฝึกงานหน่อย ฮ่าๆ
-
ดีใจมากๆที่คิมมีคนดีๆอย่างพี่เบสดูแล
แต่เราอยากให้คิมไปแจ้งกับผู้ดูแลที่นี่ค่ะว่า
"แฟนผมเป็นผู้ชาย"ภาคแรกของคิมจบแล้ว
และได้มาขึ้นตอนต่อที่กระทู้นี้
ภาคแรกของคิม(ที่อยู่ในนิยายที่ไม่มาต่อให้จบ)จะได้ไม่โดนลบค่ะ
สู้ๆน่ะคะคิม
-
ดีใจมากๆที่คิมมีคนดีๆอย่างพี่เบสดูแล
แต่เราอยากให้คิมไปแจ้งกับผู้ดูแลที่นี่ค่ะว่า
"แฟนผมเป็นผู้ชาย"ภาคแรกของคิมจบแล้ว
และได้มาขึ้นตอนต่อที่กระทู้นี้
ภาคแรกของคิม(ที่อยู่ในนิยายที่ไม่มาต่อให้จบ)จะได้ไม่โดนลบค่ะ
สู้ๆน่ะคะคิม
คือผมไปแจ้งละครับว่า จะมาต่อเรื่องในกระทู้เก่า แต่ยูเซอร์เก่าผมโดนลบไปแล้วทำให้ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย เลยต้องมาเริ่มกระทู้ใหม่แบบนี้อ่ะครับ
-
ชีวิตเราก็มีแค่นี้แหละ เฮ้อสงสารพี่ก่อจัง แต่ก็เป็นผลพวงจากการกระทำของเคา
ส่วนพี่คิมถ้ารู้ว่าสิ่งไหนสำคัญ เราต้องรักษามันไว้นะ
มีเพียงคนโง่เท่านั่นที่จะปล่อยสมบัติให้หลุดมือไป...
-
น้ำใสใส ใส่ในแก้ว แล้วมีค่า
เทออกมา ราดลงพื้น คืนสูญเสีย
ยกขึ้นดื่ม ดีกว่าก้ม ไปดมเลีย
เลือกจะดี หรือว่าเหี้ย เคลียร์ใจตน
ทำตนเองก็ต้องก้มหน้ารับผลกรรม
ก็ได้แค่เห็นใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้
อยู่กับความจริงให้ได้
ยิ่งเร็วยิ่งดีกับตัวเองนะก่อ
ขอให้แข็งแรง
-
น่าเห็นใจ เศร้า กับก่อ
แต่อย่างที่คิมบอก
ใครเป็นโรคนี้ ต้องดูแลตัวเอง หมั่นออกกำลังกาย
กินอาหารดี มีประโยชน์ เลิกสุรา บุหรี่
นอนให้เพียงพอ คิดบวก ก็จะอยู่ไปยาวนาน
คิม มีพี่สอนงาน ทำให้กระชุ่มกระชวยแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย..นํ้าตาแตก :(
-
เสียดายชีวิตพี่ก่อ
-
พี่รอเราอยู่น่ะคิม
เรื่องของเราก็สนุกไม่แพ้เรื่องอื่นๆเลย
ให้แง่คิดในชีวิตเยอะด้วย
ติดตรงที่เราไม่ค่อยมาต่อ
เข้าใจว่างานยุ่งน่ะ
แต่อย่าหายไปเลยล่ะ
รักคิม <3
-
อย่าทิ้งพี่ก่อนะ จิ่งแบบนี้เขายิ่งต้องการกำลังใจเยอะๆ
-
เมื่อไหร่คิมจะมาาาา
รออีกแปบนะครับตอนนี้อยุ่ในช่วงสอบอ่ะครับ
-
ติดตามอยู่นะครับ
-
รออ่านอยู่นะ เป็นกำลังใจให้
:mew1:
-
เป็นชาติแล้วยังไม่มาเลย
-
ยังติดตามอยู่นะ หายไปนานเลย :mew2:
-
:m15: เสียใจกับก่อด้วย
:hao7:ซึ้งใจเบสท์
:m16: แต่คิมเราเจ้าชู้นะ
:katai4: รีบมาต่อน๊าาา ขอให้ทุกคนสู้สู้✌
-
เมื่อไหร่ตะมาต่ออ่าพี่คิม นานๆคนอ่านก็คิดถึง
-
คิมเอ้ยยยย หายไปไหนลูก
-
:กอด1: คิดถึง
-
รออย่นะคับ
:mew6: