-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
FLYING PENGUIN เป็นเรื่องสั้นแยกมาจากเรื่อง
รัก...'เสมอค่ะ' เรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของนกเพนกวิ้นที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนกแต่บินไม่เก่งเอาเสียเลย เพนกวิ้นเป็นเพื่อนสนิทของไอ้เหมอ ยังไงก็ฝากน้องกวิ้นด้วยนะคะ
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3290788#msg3290788)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3291474#msg3291474)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3292097#msg3292097)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3293086#msg3293086)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3293744#msg3293744)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3295246#msg3295246)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3296036#msg3296036)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3297333#msg3297333)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3299681#msg3299681)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3302585#msg3302585)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3305438#msg3305438)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3310331#msg3310331)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3315444#msg3315444)
ขอบคุณสารบัญนะคะ
-
ตอนที่ 1
จำได้ว่าตอนอยู่มอ 1 ไอ้กวิ้นตัวเก้งก้าง มันตัวสูงแต่ผอมแห้งแรงน้อย คงเพราะไม่ชอบออกกำลังกาย วันๆ เอาแต่เล่นเลโก้ ต่อจิ๊กซอว์ หรือหมกตัวอยู่ในห้องนอนท่ามกลางฟิกเกอร์การ์ตูนตัวโปรด แผ่นการ์ตูนลิขสิทธิ์ หนังสือการ์ตูนโคนันที่มันมีเก็บทุกภาค มันไม่มีเพื่อนสนิทเลยแม้แต่คนเดียว มีเพียงพี่แต้วพี่เลี้ยงที่เป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่ยังเด็ก
ไอ้กวิ้นมักจะสวมเสื้อนักเรียนตัวใหญ่กว่าตัวมันเอง ยัดเสื้อเข้าในกางเกงและกลัดกระดุมทุกเม็ดอย่างเรียบร้อย มันมักจะใส่แว่นตาใหญ่กว่าใบหน้า จนดูเหมือนนกฮูก ทั้งๆ ที่สายตาไม่ได้สั้นไม่ได้เอียง แต่เพราะคอสเพลย์เป็นเอโดงาวะ โคนัน มันจึงยอมโดนล้อว่าเป็นไอ้แว่นหน้าจืด
ไอ้กวิ้นใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เคยคิดว่าจบชั้นประถมแล้วมาสอบเข้ามอต้นที่โรงเรียนชายล้วนจะมีเพื่อนเหมือนอย่างใครเขาบ้าง แต่ตั้งแต่งานปฐมนิเทศน์มาจนถึงเปิดเรียนได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ไอ้กวิ้นก็ยังไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน ไม่มีใครชวนเข้ากลุ่ม มีแต่หัวหน้าห้องที่มักจะคุยกันเรื่องเวรทำความสะอาด หรือสมุดการบ้านที่มาทวงให้มันรีบส่งเท่านั้น ด้วยเหตุนี้มันจึงพกข้าวกล่องรูปโคนันไปกินที่โรงเรียนเป็นประจำ เพราะไม่มีเพื่อนนักเรียนคนไหนมาชวนมันไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วย แต่มันไม่เดือดเนื้อร้อนใจ มันมักจะพกฟิกเกอร์คุโด้ ชินอิจิมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยเสมอ พักเที่ยงทีไรก็นั่งเปล่าเปลี่ยวอยู่ที่โต๊ะเรียนหลังสุดมุมห้อง โชคดีที่โต๊ะของมันอยู่ริมหน้าต่าง มองเห็นท้องฟ้าสีสวย สายลมที่พัดมายามเปิดหน้าต่างก็เย็นสบาย ทั้งโต๊ะเรียนข้างหน้าโต๊ะมันก็ว่างเปล่า เพราะมีเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่โผล่หัวมาโรงเรียน ไอ้กวิ้นจึงได้รับความเป็นส่วนตัวสุดๆ
แต่แล้ว...ในเช้าวันจันทร์ ครูนิสาเจ้าระเบียบที่เป็นครูประจำห้อง ม. 1/1 ซึ่งเป็นห้องเด็กกิฟท์ฟิสิกส์ก็พาเด็กผู้ชายหัวเกรียนมาแนะนำตัวกับเพื่อนๆ ในชั่วโมงโฮมรูม
‘เด็ก ๆ คะ เงียบ ๆ ก่อนค่า เอ้า แนะนำตัวเลยลูก’
ไอ้หัวเกรียนยิ้มแฉ่ง กระเป๋าที่มันสะพายก็ใหญ่เกินตัว แถมยังดูหนักราวกับใส่หนังสือเรียนกับสมุดมาทุกเล่ม
‘สวัสดีทุกๆ คน เราชื่อเสมอ ท่านบิดาของเราชื่อสมาน คุณหญิงแม่ของเราชื่อเสมือน เสด็จพี่ของเราชื่อสมัย เราเพิ่งมาเรียนวันนี้เป็นวันแรกเพราะเราทะเลาะกับคุณหญิงแม่เรื่องจะทำนม คุณหญิงแม่เลยขังเราไว้...’
ไอ้หัวเกรียนยังสาธยายไม่ทันจบ ครูนิสาก็ขัดขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้อง
‘เอ่อ เสมอ ครูว่าหนูไปนั่งที่ดีกว่าค่ะลูก ไปค่ะ โต๊ะที่ว่างนั่นแหละ’
‘แต่ผมยังแนะนำตัวไม่จบเลยนะครับครู’ เด็กชายเสมอเถียง มันไม่ยอมไปนั่งที่
‘เฮ้ย ไอ้เหมอ มึงจะทำนมทำไมวะ ฮ่าๆๆๆๆ มึงเป็นตุ๊ดไง!’ ไอ้ช้าง หัวโจกจอมเกเรที่แผลงฤทธิ์ว่ามันคุมห้องม. 1/1 ตั้งแต่เปิดเทอมตั้งคำถาม
‘จะทำก็เรื่องของกู มึงเสือกไร’
‘อ้าว ไอ้นี่! เดี๋ยวเถอะมึง!’
‘เอาล่ะๆ เด็กๆ คะ ไม่ทะเลาะกันค่ะ เสมอ ไปนั่งที่ไป’
‘ไปก็ได้ แต่ถ้าใครอยากฟังเราเล่าต่อ มาหาเราที่โต๊ะนะ’ เด็กชายเสมอยังยืนยันจุดประสงค์ที่จะเล่าเรื่องแนะนำตัวของมัน แล้วก็เดินแบกกระเป๋าเป้หนักๆ ไปที่โต๊ะ มันนั่งลงแล้วซัดกระเป๋าลงพื้นดังตุบจนไอ้กวิ้นที่ลอบมองอยู่สะดุ้งเฮือก
‘มองไรนกฮูก’
ไอ้กวิ้นรีบส่ายหน้า ไอ้หัวเกรียนมันดูท่านักเลงไม่เกรงกลัวใคร ดูอันตรายจนไม่น่าเข้าใกล้ ทั้งไอ้ช้างหัวโจกเด็กเกเรก็หมายหัวมันไว้แล้วด้วย ไม่ยุ่งด้วยเป็นดีที่สุด ไอ้กวิ้นยังอยากใช้ชีวิตสงบ
‘มึงเป็นใบ้เหรอ ถามก็ไม่ตอบ’ แต่ไอ้เกรียนมันไม่หยุด มันนั่งหันหลังพิงหน้าต่าง แล้วหันหน้ามาถามไอ้กวิ้น ไม่สนใจครูนิสาที่กำลังพูดอยู่หน้าห้อง ไอ้กวิ้นได้แต่คิดในใจว่าไอ้หมอนี่มันกวนตีนยิ่งกว่าไอ้ช้างที่ตั้งตัวเป็นหัวหน้านักเลงในห้องเสียอีก
‘เปล่า’ ไอ้กวิ้นตอบเสียงเบาพลางหลบตา ‘กูไม่ได้ชื่อนกฮูก กูชื่อเพนกวิ้น’
คงเป็นครั้งแรกที่ไอ้กวิ้นได้แนะนำชื่อของมันกับเพื่อนในห้อง เพราะที่ผ่านมามีแต่คนเรียกมันว่าไอ้แว่นทั้งนั้น
‘กูชื่อเสมอมาจนถึงเมื่อวานอ่ะ วันนี้เปลี่ยนเป็นชื่อซัมเมอร์ละ เก๋ๆ’
ไอ้กวิ้นได้แต่คิดในใจ เก๋ๆ บ้านมึงสิ
‘หน้ามึงเหมือนนกฮูก ทำไมชื่อเพนกวิ้นล่ะ’
‘ไปถามแม่กูดิ’
‘เอาเบอร์แม่มึงมา’
ไอ้ห่า! กูประชด!
‘ทำหน้าเหมือนจำเบอร์แม่ตัวเองไม่ได้ ช่างเถอะ ไม่ใช่มึงคนเดียวหรอก กูก็จำเบอร์คุณหญิงแม่ไม่ได้ มองไรไอ้ช้าง มึงอยากมีเรื่องเหรอ’
ไอ้กวิ้นได้แต่อ้าปากค้าง มองไอ้หัวเกรียนด้วยความทึ่งจัด มันมาถึงห้องเรียนยังไม่ถึงชั่วโมงดีด้วยซ้ำก็สร้างศัตรูเสียแล้ว
‘มึงรู้ได้ไงว่ากูชื่อช้าง’ ไอ้ช้างมันก็ทึ่งเหมือนกัน แต่เป็นทึ่งในเรื่องอื่น
‘ตัวมึงเล็กเท่ามดไง ตัวใหญ่อย่างกะช้าง’
‘ไอ้เหี้ยนี่ พักเที่ยงเจอกันหลังโรงยิมเลยมึง’
‘ไปเจอทำไมที่นั่นวะ จะชวนกูไปกินข้าวเหรอ กูไม่ไปอ่ะ คุณหญิงแม่ตัดค่าขนมกู กูเลยพกข้าวมากินเอง นี่เสด็จพี่ทำให้ อร่อยเด็ด ไอ้นกขาสั้น กินด้วยกันกับกูป่ะ’
ไอ้กวิ้นแทบลืมหายใจ ไอ้หัวเกรียนมันเป็นคนกวนตีนที่ไม่แคร์อะไรในโลกทั้งสิ้น ลักษณะนิสัยเหมือนเด็กที่โดนสปอยล์อย่างหนัก เอาแต่ใจที่หนึ่งในโลกเลยก็ว่าได้ ทั้งมันยังทำตัวเหมือนเป็นจุดศูนย์กลางในจักรวาล มองไม่เห็นหัวไอ้ช้างที่กำลังเดือดดาลเลยสักนิด
‘นกขาสั้น?’
‘อือ เพนกวิ้นมันขาสั้นอ่ะ เผื่อมึงไม่รู้ เดี๋ยวกูหารูปให้ดู’ ว่าแล้วไอ้เกรียนมันก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดนั่นกดนี่อยู่แค่ไม่กี่นาทีก็ยื่นมาให้ไอ้กวิ้นที่รับมาดูอย่างงงๆ
‘นกเพนกวิ้นขาสั้นใช่ไหมล่ะ’
‘อือ แล้วเกี่ยวไรกับกูอ่ะ’
‘มึงชื่อเพนกวิ้นนี่’
‘-_- อ๋อ เหรอ’
‘ไอ้เหมอ!’ ไอ้ช้างตะเบ็งเสียง เล่นเอาไอ้กวิ้นสะดุ้งโหยง แต่ไอ้เหมอไม่สะทกสะท้าน คงเพราะครูนิสาออกไปจากห้องแล้ว ไอ้ช้างมันก็เลยเริ่มแผลงฤทธิ์ ลิ่วล้อของมันก็ประกบข้างอย่างกับในหนังนักเลงจนไอ้กวิ้นแอบเบะปาก แต่ไอ้ช้างมันดันเห็นเข้าพอดี
‘มึงมีปัญหากับกูรึไงไอ้แว่น ตุ๊ดไม่มีเพื่อนคบอย่างมึงอยากโดนตีนไปด้วยไงวะ’
ไอ้กวิ้นรีบส่ายหน้า ให้เป็นศัตรูกับไอ้ช้าง ไอ้กวิ้นไม่เอาเด็ดขาด โดนช้างเหยียบ นกอย่างมันคงแบนติดพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย
‘มึงเป็นลูกครึ่งใช่ปะ’ ไอ้เกรียนมันถามพลางยักคิ้วยียวน ‘ครึ่งช้างครึ่งหมาแน่อ่ะกูว่า ตัวอย่างกะช้าง แต่ปากอย่างกะหมา’
‘ไอ้เหี้ยเหมอ มึงลุกขึ้นมา!’
ไอ้กวิ้นอยากบอกไอ้เกรียนเหลือเกินว่าอย่าไปทะเลาะกับไอ้ช้างเลย ได้ไม่คุ้มเสีย ตัวไอ้เกรียนมันก็เล็กกว่า ถูกรุมก็คงไม่มีใครเข้ามาช่วย เพราะไม่มีใครกล้ามีปัญหากับไอ้ช้างที่นอกจากจะตัวใหญ่แล้ว พ่อมันยังเส้นใหญ่อีกด้วย
‘มึง อย่าไปมีเรื่องกับมันเลย’ ไอ้กวิ้นเตือนเบาๆ แต่ไอ้เกรียนมันฟังเสียที่ไหน มันลุกขึ้นไปประจัญหน้ากับไอ้ช้างทั้งยังกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายอีกด้วย เพื่อนโต๊ะใกล้เคียงรีบลุกหนี แหวกทางให้พวกมันได้มีเรื่องกันทันที คงมีแต่ไอ้กวิ้นที่ไม่อยากให้ไอ้เกรียนที่ถามชื่อมันคนแรกต้องเดี้ยงเข้าโรงพยาบาลไปเสียก่อน
‘ไอ้เหมอ พอเถอะ ช้าง กูขอโทษแทนมันด้วย มันเพิ่งเข้าเรียน ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใคร’ ไอ้กวิ้นรีบเข้าไปดึงแขนไอ้เกรียนไว้ เห็นไอ้ช้างแสยะยิ้ม ท่าทีดูกร่างเต็มที
‘หึ มึงพูดดีนี่หว่าไอ้ตุ๊ด มึง...’
ผลัวะ!
ไอ้ช้างมันยังพูดไม่ทันจบ ไอ้เกรียนมันก็ต่อยเข้าให้ มันตัวเล็กแต่หมัดคงหนักน่าดู เพราะไอ้ช้างถึงกับล้มลงกับพื้น เลือดกลบปาก เพื่อนในห้องต่างก็พากันร้องเฮ้ยกันทุกคน
‘ที่บ้านไม่สอนเหรอว่าห้ามเหยียดเพศ ไอ้เพนกวิ้นมันจะเป็นเพศไหนไปหนักหัวมึงรึไง กูไม่ชอบคนที่ดูถูกคนอื่น พูดให้กูได้ยินอีกมึงฟันร่วงแน่ไอ้ช้าง’
ถ้าคิดว่าไอ้ช้างมันจะจอดแค่หมัดๆ เดียว คงคิดผิด เพราะพอมันลุกขึ้นมาได้ก็เข้ามาตะลุมบอนกับไอ้เกรียนทันที ไอ้กวิ้นก็โดนลูกหลงไปด้วย แต่ไม่ได้โดนจากไอ้ช้าง โดนเพราะไอ้เกรียนมันถีบออกมาจากวงต่างหาก
จำได้ว่าหลังจากนั้น หัวหน้าห้องไปตามครูนิสามา แล้วไอ้เกรียนกับไอ้ช้างก็ถูกพักการเรียน ไอ้เกรียนมันโดนหนักสุดเพราะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน และไอ้ช้างมันก็เจ็บหนัก หัวแตก แขนเดี้ยงเพราะดันโดนทุ่มลงกับพื้นไปสองครั้ง แต่ไอ้เกรียนมันกลับมีแค่รอยช้ำที่มุมปากเล็กน้อยเท่านั้น
อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ไอ้เกรียนมันก็โผล่หน้าที่มีรอยยิ้มแฉ่งตามแบบฉบับของมันมาที่โรงเรียนตามเดิม ทั้งๆ ที่คิดว่าจะไม่ได้เจอหน้ามันอีกเป็นเดือนๆ
‘มองเหมือนกูเป็นของแปลก’
‘ก็ คิดว่ามึงน่าจะโดนพักการเรียนนาน ชกต่อยก็โทษหนัก’
‘อ๋อ ความจริงไม่โดนหรอก ลุงกูเป็น ผอ.’
ไอ้กวิ้นเบะปากด้วยความหมั่นไส้ ‘แล้วมึงหายไปไหนมา’
‘ทะเลาะกับคุณหญิงแม่เรื่องเดิมก็เลยโดนขัง’
ไอ้กวิ้นเลิกสนใจหนังสือการ์ตูนที่กำลังอ่านแล้วเพ่งมองไอ้เกรียน ‘ทำไมมึงอยากทำนมอ่ะ’
‘อยากมีนม ก็เลยอยากทำ’
‘มึงอยากเป็นผู้หญิงเหรอ’
ไอ้เกรียนส่ายหน้า ไอ้กวิ้นก็คิดว่าแมนๆ อย่างไอ้นี่คงไม่มีใจตุ้งติ้งเป็นหญิงแน่แท้
‘คุณหญิงแม่ไม่เคยเข้าใจกูเลย ขนาดพี่ชายกูช่วยพูดก็ยังไม่ยอม’
ไอ้กวิ้นตาเหลือก อยากเห็นหน้าพี่ชายของไอ้เกรียนมันเหลือเกิน ทำไมถึงได้สนับสนุนและส่งเสริมได้
‘แล้วไอ้ช้างมันยังไม่ออกจากโรงบาลอีกเหรอ’
‘อือ เห็นครูนิสาบอกว่าพ่อมันให้นอนดูอาการ’
‘สำออย แขนเดี้ยงไม่ใช่ขาหัก ทำมาเรื่องใหญ่ คิดจะเป็นนักเลงแต่แม่งทำตัวลูกแหง่ กูนี่กลับบ้านไปโดนคุณหญิงแม่เฆี่ยนด้วยหวายอีกสิบที แต่พ่อไอ้ช้างนี่โอ๋ลูกสุด ดีที่เป็นลูกน้องพ่อกู พ่อมันก็เลยยอมความ’
‘พ่อมึงเป็นทหารเหรอ’
‘อือ ได้เป็นนายพลแล้วทำกร่างสุด ตอนเป็นแค่ร้อยตรียังไม่เท่านี้’ ไอ้เกรียนมันนินทาพ่อให้ไอ้กวิ้นฟังเสียอย่างนั้น ‘พี่หมัยก็โดนบังคับไปเป็นนายร้อย ดีหน่อยที่พี่กูไม่ท่ามาก’
‘ดูมึงรักพี่มากเลย’
‘อือ ก็พี่หมัยตามใจกูอ่ะ’
ไอ้กวิ้นพยักหน้า จากนั้นมันก็นั่งฟังไอ้เกรียนเสมอโม้เรื่องพี่ชายไปเพลินๆ ไอ้กวิ้นเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจฟิลลิ่งในการมีพี่ชายนัก แต่จากการที่ฟังไอ้เหมอมันเล่า ก็สรุปใจความได้ว่า พี่ชายของมันเป็นคนดีมาก และไอ้เหมอก็เป็นน้องที่ชั่วมากจริงๆ
หลังจากนั้น...ไอ้กวิ้นก็สนิทกับไอ้เหมอไปแบบงงๆ ไอ้เหมอมันมักจะหันหลังพิงหน้าต่างแล้วหันหน้ามาชวนคุยด้วยเสมอ พักเที่ยงก็จะนั่งกินข้าวด้วยกัน มีหลายคนที่มาชวนไอ้เหมอเข้ากลุ่มเพราะความเจ๋งที่ล้มไอ้ช้างได้ และเพราะมันเก่งไปเสียทุกอย่าง ทั้งเรียนทั้งกีฬา กิจกรรมของโรงเรียนมันก็ไม่เคยพลาด ลงแรงช่วยเต็มที่ ทั้งยังลากไอ้กวิ้นไปลำบากด้วย แต่ไอ้เหมอมันก็ไม่สนใจ มันยังคงตัวติดกับไอ้กวิ้น นั่งคุยงุ้งงิ้งกันสองคนจนมีหลายๆ คนเข้าใจผิดว่าพวกมันคบหาดูใจกันอยู่ ซึ่งไอ้เหมอไม่แก้ข่าวเพราะมันไม่สนใจ ไอ้กวิ้นก็ไม่ได้พูดแก้ต่างอะไรเพราะในหัวใจของมันมีแต่เพียงคุโด้ ชินอิจิเท่านั้น ความจริงเป็นอย่างไร มันกับไอ้เหมอรู้ดี
แต่แล้ว...หัวใจของไอ้กวิ้น ที่มีแต่เพียงคุโด้ ชินอิจิ ก็ถูกสั่นคลอน มันสั่นและเต้นแรงเมื่อวันหนึ่ง มันได้เจอกับ...
‘พี่หมัยยยย นี่เพื่อนเหมอเอง ชื่อเพนกวิ้น’
นักเรียนนายร้อยสมัย ตัวสูง ร่างกายกำยำ หัวเกรียน แต่ตัวไม่ดำ ผิวหน้าก็ไม่หยาบกร้านเหมือนที่ไอ้กวิ้นจินตนาการไว้ พี่สมัยของไอ้เหมอมีใบหน้าคมคาย แตกต่างจากน้องชายลิบลับ พี่สมัยคงได้รับความหน้าตาดีมาจากคุณหญิงแม่ของไอ้เหมออย่างที่ไอ้กวิ้นเคยเห็นตอนงานวันแม่ของโรงเรียน ส่วนไอ้เหมอนั้น...คงได้หน้าตามาจากพ่อ ซึ่งมันเคยเถียงคอเป็นเอ็นว่ามันได้หน้าสวยๆ มาจากแม่ของมัน
‘หวัดดีครับ’ พี่สมัยของไอ้เหมอนั้นไม่ได้ดูใจดีอย่างที่ไอ้เหมอบอก เพราะหน้าตาเรียบตึง แผ่นหลังตั้งตรงมีมาด จะบอกว่าท่ามากก็ยังได้
ไอ้กวิ้นยกมือไหว้ พี่ชายของไอ้เหมอก็แค่มองเพียงแว้บแล้วหันกลับไปสนใจน้องชายของตัวเองต่อ จากที่คิดว่าคงตามใจน้องมาก ไอ้กวิ้นก็ต้องเปลี่ยนความคิด... เพราะพี่สมัยที่ไอ้กวิ้นเห็นนั้น...เข้าขั้นโรคจิตติดน้อง ไอ้เหมออยู่มอหนึ่งแล้วก็ยังถูกอุ้มเหมือนเด็กน้อย
‘พี่หมัยๆ พาไอ้กวิ้นไปกินข้าวด้วยนะ พ่อแม่มันไม่อยู่บ้าน มันกินข้าวคนเดียว มันเหงา’
‘โอเคครับ’
ไอ้กวิ้นอ้าปากบอกไม่ทันว่ามันไม่ได้เหงาอะไร มันชินเสียแล้ว เพราะพ่อกับแม่ไปต่างจังหวัดบ่อย พวกท่านมักจะไปกับคณะผ้าป่า หรือทอดกฐิน เดินสายทำบุญ มันตามไปด้วยบ้างบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่บ้านกับพี่แต้ว
‘เอากระเป๋ามา’ พี่ชายของไอ้เหมออุ้มไอ้เหมอไปที่รถแล้ว ก่อนจะเดินกลับมาหาไอ้กวิ้นที่ยืนเก้ๆ กังๆ ‘หนักไม่ใช่เหรอ’
‘ไม่หนักเลยครับ ไม่เป็นไร ผมถือได้’ ไอ้กวิ้นรีบปฏิเสธ แต่พี่ไอ้เหมอก็เหมือนไอ้เหมอ คือเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ฟังใคร แย่งกระเป๋าไปถือแล้วจับแขนไอ้กวิ้น ลากเดินตาม ไอ้กวิ้นมันก็ได้แต่อึ้ง พูดอะไรไม่ออก เพราะในชีวิตไม่ค่อยได้เจอคนแบบนี้เท่าไหร่นัก พ่อกับแม่ของมันก็เป็นคนอ่อนหวาน ธรรมะธรรมโม พูดจาเชื่องช้า ไม่เคยตีหรือบังคับ มาเจอสองพี่น้องหมัยเหมอนี่ถึงกับไปไม่เป็น
พอขึ้นนั่งรถคันหรูของพี่ชายไอ้เหมอแล้ว ก็ถึงเวลาเลือกว่าจะกินอะไรกัน ไอ้เหมอที่ไม่ชอบคิดก็ให้ไอ้กวิ้นเป็นคนตัดสินใจ อาหารมื้อแรกกับพี่สมัยและไอ้เหมอจึงเป็นอาหารญี่ปุ่นที่ไอ้กวิ้นชอบ พี่สมัยก็ไม่ขัด พาเด็กทั้งสองคนไปร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังตามคำร้องขอ
ไอ้กวิ้นแอบมองพี่ชายของไอ้เหมอเงียบๆ ไม่ใช่มองเพราะพี่ของไอ้เหมอหน้าตาดี แต่มองเพราะไม่เคยเห็นพี่ชายคนไหนเป็นเหมือนพี่ของไอ้เหมอ พี่สมัยนั้นแทบจะเป็นแขนขาของไอ้เหมอเลยก็ว่าได้ ทั้งป้อนข้าวน้อง เทน้ำให้น้องดื่ม ดูแลน้องจนตัวเองยังไม่ได้กินเลยสักคำ และการดูแลเอาใจใส่เหล่านั้นก็เผื่อแผ่มาให้ไอ้กวิ้นด้วย
‘กินเยอะๆ นะ’ พี่สมัยบอก พลางคีบเนื้อปลาแซลม่อนหวานๆ มาให้ ไอ้กวิ้นพยักหน้าแล้วบอกขอบคุณเบาๆ
‘ขอบคุณครับ’ ไอ้กวิ้นยิ้มแย้ม เริ่มเข้าใจไอ้เหมอขึ้นมาบ้างแล้วว่าทำไมถึงได้รักพี่ชายของมันหนักหนา ‘พี่หมัยไม่กินบ้างเหรอ’
‘พวกเรากินก่อนเลย น้องเหมอเอาอะไรอีกไหม’ ความจริงก็ไม่ได้ดูท่ามากเลย กลับใจดีมากเสียด้วย
‘ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว’
‘กวิ้นล่ะ’
‘เหมือนกันครับ’
พี่สมัยพยักหน้า พอไอ้เหมอกินอิ่มแล้ว ก็ลงมือทานบ้าง ระหว่างนั้นไอ้เหมอก็ชวนไอ้กวิ้นคุย เรื่องสัพเพเหระต่างๆ นินทาไอ้ช้างที่เพิ่งกลับมาเข้าเรียนและเป็นโรคกลัวไอ้เหมอขึ้นสมอง ไอ้กวิ้นมันก็หัวเราะไปด้วย แต่ส่วนใหญ่แล้วมันจะแอบมองพี่ชายของไอ้เหมอมากกว่า เพราะท่วงท่าของพี่สมัยนั้นน่ามอง บุคลิกก็ดี ตอนกินก็ไม่มูมมาม ด้วยเหตุนั้นพอพี่สมัยเงยหน้าขึ้น จึงมักจะสบตากับไอ้กวิ้นที่เผลอมองอยู่บ่อยครั้ง แต่ละครั้งก็จะยักคิ้วให้ ไอ้กวิ้นมันก็หลบตาบ้าง ยิ้มกลับไปบ้าง โดยที่ไอ้เหมอมันไม่ได้รู้เลย มันเป็นเด็กช่างจ้อที่เอาแต่พูดเรื่องของมัน สนใจเรื่องของตัวมันเองเท่านั้น
‘กวิ้น พี่ขอไลน์หน่อย’
พี่สมัยมาส่งไอ้กวิ้นที่บ้าน พอลงจากรถแล้วพี่ชายไอ้เหมอก็ตามลงมา โดยที่ไอ้เหมอมันนั่งเล่นเกมรอในรถ
‘เอาไปทำไมอ่ะ’ ไอ้กวิ้นถามด้วยความงง แต่ในวันนั้นพี่ชายไอ้เหมอไม่บอกเหตุผล ไอ้กวิ้นมารู้เอาคำตอบก็ตอนที่ข้อความแรกถูกทักมาหลังจากสองวันที่ได้ไอดีไลน์ไป
‘น้องเหมอทำอะไรอยู่ ถ่ายรูปมาให้ดูหน่อย’
ไอ้กวิ้นได้แต่ขำอยู่ในใจ เพราะเหตุผลที่ขอไลน์ก็แค่อยากตามติ่งชีวิตน้องชายของตัวเองเท่านั้น และหลังจากนั้น ไอ้กวิ้นก็กลายเป็นคนส่งข่าวไอ้เหมอให้พี่ชายสมัย ทุกท่วงท่า ทุกอิริยาบถ ทุกการกระทำในชีวิตของไอ้เหมอถูกรายงานละเอียดยิบเพราะพี่สมัยนั้นติดน้องหนักมาก ไลน์มาหาไอ้กวิ้นทุกวัน คุยกันทุกคืนก็มีแต่เรื่องของไอ้เหมอ แต่ไอ้กวิ้นไม่เคยรู้สึกรำคาญ มันกลับแปลกใจที่ตัวมันมักจะรอให้พี่ชายของไอ้เหมอทักไลน์มา
จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ที่ไอ้กวิ้นคุยกับพี่ชายของไอ้เหมอ เริ่มแรกก็รายงานชีวิตประจำวันของไอ้เหมอ แต่ไม่รู้ว่าตอนไหน ที่เปลี่ยนมาคุยกันเรื่องอื่น และรู้ตัวอีกที...ไอ้กวิ้นก็มีทั้งเฟซส่วนตัว มีทั้งเบอร์ส่วนตัว มีทั้งไอจีที่เป็นแอคเค้าท์ของพี่ชายไอ้เหมอ ทั้งยังรู้รหัสผ่านเฟซของกันและกัน
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัยยยยยยยย ทานข้าวด้วยน้า :)
เป็นปกติที่ทักแชทไปตอนเที่ยงแล้วจะไม่ได้รับการตอบกลับ เพราะพี่สมัยคงกำลังเรียนอยู่เป็นแน่ แต่แค่ได้ฝากข้อความไว้ ไอ้กวิ้นก็สุขใจ
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย วันนี้ได้วิ่งด้วย เหนื่อยมากเลย ไอ้เหมออย่างกะนักวิ่งทีมชาติ มันวิ่งได้ที่หนึ่งอีกแล้ว T T
เป็นปกติที่มักจะรายงานชีวิตประจำวันให้พี่สมัยได้รับรู้
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย เย็นนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านอีกแล้ว แต่กวิ้นกินข้าวกับพี่แต้ว พี่หมัยกลับมาพาไปกินอาหารญี่ปุ่นด้วยน้า
เป็นปกติที่มักจะบอกว่าตอนเย็นกินข้าวกับใคร
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย กวิ้นอาบน้ำแล้ว แต่แชทกับไอ้เหมอเมื่อกี้ มันบอกคืนนี้จะไม่อาบน้ำ น้องพี่หมัยโคตรซกมกเลย เดี๋ยวจะต่อเลโก้ก่อนนอน พี่หมัยว่างก็ตอบหน่อยน้า
และเป็นปกติ ที่จะบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองจนเกือบจะถึงเวลาเข้านอน
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: นอนยัง?
กวิ้นกวิ้น: ยังงงงงง
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: โทษที เพิ่งคุยกับเพื่อนเสร็จ
กวิ้นกวิ้น: ไม่เป็นไรอ่ะ รอได้
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: แล้วพ่อกับแม่ไปไหน
กวิ้นกวิ้น: ผ้าป่าที่อุดรอ่ะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: อยู่กับพี่แต้วสองคน ล็อคบ้านดีรึยัง
กวิ้นกวิ้น: อือ ดีแล้ว พี่หมัยกลับบ้านปะศุกร์นี้
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: กลับดิ
กวิ้นกวิ้น: ดีจัง
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: อยากเจอเหรอ?
กวิ้นกวิ้น: อื้อ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: แต่กูไม่อยากเจอมึงอ่ะ
กวิ้นกวิ้น: T T ล้องห้ายยย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ไปนอนไป
กวิ้นกวิ้น: ทำไมอ่ะ พี่หมัยจะนอนแล้วเหรอ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ยัง มึงเป็นเด็กก็รีบนอน
กวิ้นกวิ้น: แต่อยากคุยกับพี่หมัยต่อ นะๆ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: อ้อนว่ะ
กวิ้นกวิ้น: ตามใจเค้าหน่อย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: olo เยอะๆ
กวิ้นกวิ้น: ของกวิ้นก็มี ไม่ต้องแจกอ่ะ ถึงจะอยากได้ก็เถอะ ฮิฮิ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ไอ้เด็กทะลึ่ง แล้ววันนี้มึงวิ่งแพ้เหรอ
กวิ้นกวิ้น: อือ ที่โหล่เลย ไอ้เหมอเข้าที่หนึ่งตลอด T T
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ไม่ค่อยออกกำลังกายก็อย่างนี้ ตอนเช้าตื่นไปวิ่งบ้าง ไม่ใช่เอาแต่นอน
กวิ้นกวิ้น: กวิ้นเป็นนก วิ่งไม่เก่ง บินเก่งอย่างเดียว
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: นกเพนกวิ้นบินไม่ได้
กวิ้นกวิ้น: บินได้นะ แค่บินไม่เก่งเอง
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ห้ามเถียงกู
กวิ้นกวิ้น: แง้วววว ไม่เถียงก็ได้ ยอมพี่หมัย อิอิ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ดีมาก วันศุกร์เย็นอยากกินไร
กวิ้นกวิ้น: อาหารญี่ปุ่น
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ชอบกินปลาดิบมากสินะ -_-
กวิ้นกวิ้น: นกเพนกวิ้นชอบกินปลาล่ะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: เออๆ งั้นตอนนี้นกเพนกวิ้นอยากนอนยัง
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัยบอกฝันดีก่อน
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ฝันดี
กวิ้นกวิ้น: อยากได้ยินเสียงพี่หมัยบอกฝันดีอ่ะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: มึงนี่ บินไม่ได้แล้วยังเอาแต่ใจอีก
กวิ้นกวิ้น: ก็บอกว่าบินได้ไง พี่หมัยอ้ะ! โทรมาเลย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ครับๆ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ไอ้กวิ้นก็ได้รับสายจากพี่ชายไอ้เหมอและได้ฟังคำว่า ‘ฝันดี’ ด้วยน้ำเสียงแข็งๆ จากนักเรียนนายร้อยสมัยที่ไม่ค่อยพูดจาหวานกับใครนอกจากน้องเหมอของตัวเอง
‘พี่หมัย โทรมาทุกคืนเลยนะ’
‘เปลืองค่าโทร’
‘งั้นกวิ้นโทรหาเองก็ได้’
‘หึหึ ดื้อจริงมึง ไว้กูโทรหา หาเงินเองยังไม่ได้ ไม่ต้องผลาญเงินพ่อแม่’
‘ครับผม พี่หมัยวางแล้วจะนอนเลยป่าว’
‘ยัง จะโทรหาน้องเหมอก่อน’
‘แล้วหลังจากโทรหาไอ้เหมอแล้วอ่ะ’
‘ก็คงนอน’
‘อื้ม งั้นพี่หมัยฝันดีน้า’
‘ครับ’
ไอ้กวิ้นวางสายด้วยความสุขใจ และมันเป็นอย่างนั้นทุกคืนตลอดหลายปี โดยที่ไอ้กวิ้นไม่เคยถามถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น ว่ามันเป็นในรูปแบบไหน แค่เพื่อนน้องชาย แค่คนที่คุยด้วย หรือเป็นใคร มันไม่เคยถามเลยว่าพี่สมัยวางมันไว้ในฐานะไหน ความสัมพันธ์ที่แค่พูดคุย ไม่มีความก้าวหน้า ไม่มีความเปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรเกินเลย มีแต่ความรู้สึกของไอ้กวิ้น...ที่เกินเลยมากกว่าพี่ชายของเพื่อนอยู่ทุกวัน เพิ่มขึ้นและเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนแน่ใจแล้วว่า...มันได้ตกหลุมรักพี่ชายของเพื่อนสนิทเข้าให้แล้ว
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ชื่อเฟซมึงนี่นะ -_-
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ก็พี่หมัยบอกว่า นกเพนกวิ้นบินไม่ได้
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: อ่านหนังสือสอบยัง
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: อ่านแล้ว แต่ไม่เข้าใจ พี่หมัยโทรมาติวให้หน่อย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ให้น้องเหมอติวให้ดิ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ติวกับไอ้เหมอ โดนมันตบหัวทุกทีเลย บอกไม่เข้าใจก็โดนตบ ไอ้เหมออธิบายเร็ว พูดเร็ว ฟังไม่รู้เรื่อง
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: มึงมันหัวช้า โดนบ้างก็ดี หึหึ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ใจร้ายยยย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: กูเคยใจดีด้วยเหรอ??
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ง่ะ แล้วพี่หมัยอยู่ไหนอ้ะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: บ้าน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: กลับบ้านไม่บอกอีกแล้ว
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ต้องรายงานทุกเรื่องไง?
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ก็ไม่...แต่คุยกัน พี่หมัยก็น่าจะบอก
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: โกรธ?
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไม่อ่ะ น้อยใจเฉยๆ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: มาหน้าบ้านดิ พาน้องเหมอมาด้วย
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ห้ะ?? หน้าบ้านกวิ้น
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: อืม เร็วๆ เลย ก่อนน้องเหมอจะเปลี่ยนใจไม่ติวให้
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: โหยยย นี่ตั้งใจมาเซอร์ไพรส์กวิ้นป้ะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: คิดว่าไง?
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ต้องใช่ ต้องใช่แน่ๆ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: แล้วดีใจไหม?
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: มากกกกกกกกกก เดี๋ยวเจอกันน้าพี่หมัย
ไอ้กวิ้นแทบจะบินจากชั้นสองของบ้าน แต่มันก็นึกขึ้นได้ว่ามันบินไม่ได้ ก็เลยต้องรีบวิ่งลงบันไดแล้วสปีดตัวไปที่หน้าบ้าน ทำลายสถิติเวลาที่มันวิ่งในชั่วโมงพลศึกษาเสียอีก นกเพนกวิ้นตัวอื่นอาจจะขาสั้นวิ่งช้า แต่นกตัวนี้ ถ้าจุดหมายปลายทางเป็นพี่สมัยแล้ว มันวิ่งได้เร็วกว่าใครเพื่อนเลย
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ feeling Happy
ได้เจอแล้ว ดีใจจัง :)
.........................................................TBC...............................................................
:กอด1: :L2:
-
กวิ้น ใจเย็นๆลูก
-
เจิมๆ อิอิรออ่านอย่างใจจดใจจ่อ
-
เขามาตามน้องกวิ้นค่ะ :กอด1:
-
กวิ้นกวิ้นมาแล้ว~~~
-
กวิ้นกวิ้นมาแล้ว :heaven
-
กวิ้นเอ้ย หาผัวใหม่เลยเหอะลูก
-
อ๊ายยย
กวิ้นกวิ้นมาแล้ววววว
เบื่อพี่หมัย หาคนใหม่ให้แซบกว่าเดิมมั้ยกวิ้น
-
กวิ้นนนนน :กอด1: :กอด1: เค้าจะอยู่ข้างๆเธอเอง แล็วจะพาเธอไปหาผัวใหม่ :hao7:
-
กวิ้นๆได้ลงเล้าเป็ดแล้วววววว เอาจริงๆนะตอนแรกนี่เชียร์ #หมัยกวิ้น มากอะ แต่หลังๆไม่ละเอาใครก็ได้ที่ไม่ใช่พี่หมัยอะ หมั่นไส้อิพี่หมัยว่ะ
-
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3290788#msg3290788)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3291474#msg3291474)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3292097#msg3292097)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3293086#msg3293086)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3293744#msg3293744)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3295246#msg3295246)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3296036#msg3296036)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3297333#msg3297333)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3299681#msg3299681)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3302585#msg3302585)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3305438#msg3305438)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3310331#msg3310331)
ตอนที่ 13 The End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51534.msg3315444#msg3315444)
-
กวิ้้นมาแล้วววววว :mew1:
-
ร้องไห้หนักมาก รักเพนกวิ้นบินไม่ได้ตัวนี้มากๆ เลยอ่ะ ในที่สุดก็ได้อ่านซักทีหลังจากสำลักน้ำอ้อยจนน้ำตาลจะขึ้นจากคู่คนขายอ้อยกับนายร้อยที่คิดว่าตัวเองสวย อิอิ
-
หนูกวิ้นนนนน
พี่สมัยกับหนูกวิ้น มีมุมหวานๆแบบนี้ด้วยรึเนี้ยยยย
:hao7: :hao7: :hao7:
-
คู่ของกวิ้นจะเป็นพี่หมัยหรือไม่
ต้องติดตามต่อไป
น้องเหมอออ คนสวยเค้าไม่ทุ่มเพื่อนกันลูก
-
ตอนอ่านรักเสมอ ก็เฉยๆกับพี่สมัยนะ แต่พออ่านในมุมมองกวิ้นกวิ้น ทำไมพี่หมัยเท่อย่างงี้
อยากเชียร์พี่หมัยกับกวิ้น แต่ขอรอตอนต่อไปก่อนค่อยว่ากันอีกที :L2:
-
มาตั้งป้ายแม่ยกรอ
-
แว๊กกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดด วี๊ดวิ้ววววววววว กวิ้นของป้ามาแล้ว :katai2-1: :mc4: :กอด1: :pig4:
-
อร๊ายยย บักกวิ้นนนมาแล้ววววว
น้องเหมอกะพี่หมัยก็มา
กรี๊ดดดดด ดีใจๆ
-
:fcuk: #ทีมกวิ้นกวิ้น สตรองให้ได้เท่าน้องเหมอนะลูก
-
#กวิ้นกวิ้นจะบินก็บินได้ #ทีมเมียน้อยพี่หมัย :hao7:
-
รักเพนกวิ้นบินไม่ได้
น้องกวิ้นของเพ่พ่พ่
-
:hao3: รออัลมาปรากฏตัว
-
กวิ้นนนนนนนนนนนนนน เข้ามาจุกในอกรอ :hao5: :sad4:
-
รอจ้ารอ กวิ้นๆ ...จุ๊บเหม่งทีดิ :mew1:
ใจหนึ้งก็อยากเชียร์พี่หมัยแต่อีกใจก็ไม่ ...พี่หมัยมันตายด้านเกิน รักน้องเหมออย่างเดียว
ส่วนอัล ถ้าเป็นจริงคงเป็นความรักต่างอายุมากมาย
ปอลิง ไม่รู้จะเชียร์ใคร เชียร์กวิ้นอย่างเดียว อิอิ
-
#ทีมกวิ้นกวิ้น
#ขอให้กวิ้นมีคู่ครองที่ดี
-
มาเอาใจช่วยกวิ้นๆให้ได้เจอคนของกวิ้นสักที :กอด1:
สู้ๆนะกวิ้น :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คือ อิพี่หมัยคะ คุยกันทุกวันตลอดหลายปีด้วยคำพูดแบบนี้เนี่ย หืมม ไม่ได้รู้สึกไรเลยเนอะะะ พี่น้องงงงี้
แต่ก็นะ ขนาดเริ่มเรื่องของเสมอแรกๆยังนึกว่าพี่หมัยหลงรักน้องตัวเองเลยอ่ะ หวานซะ ดูแลซะ
หรือว่านางจะไม่ได้รู้สึกอะไรกะนุ้งกวิ้นจริงๆ เจ็บปวดนะคะคุณ ย้อมให้อ้อนยอมตามใจแต่เสื_กไม่คิดอะไรด้วยเนี่ย
ชูป้ายไฟนุ้งกวิ้น
-
น้องกวิ้นนนนน
จะมีคู่ของน้องกวิ้นใช่ไหมคะ แงงง ;;-;;
อยากให้กวิ้นมีความสุขขข 555
ติดตามค่ะะ
-
เหยยยยยยย หลังจากไปอ่านน้องเหมอจบเราก็วาดสายตาเจอกระทู้นี้ เง้ยยยยย น้องกวิ้นลูกขาาาาาาาา เดี๋ยวป้าหาพวกไปดักตบอีพี่หมัยให้นะคะ หนูอย่าไปเชื่ออีพี่หมัยค่ะ ทุกการกระทำนี่หลอกลวงหนูมาก ป้ารับไม่ได้ ป้าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไร แต่เค้าคงไม่เอาหนูแน่ๆ ป้าอยากให้หนูตัดใจ ป้ารู้ว่ามันยากในเมื่อคนที่หนูรักเค้าอ่อยหนูขนาดนี้ แต่หนูต้องทำให้ได้นะคะ ไปอยู่กับคุณหมออัลที่อเมริกาไหมคะหนู บางทีการอยู่ห่างกัน ไม่ต้องเจอกัน บล็อกไปให้หมด หนูอาจจะตัดใจง่ายขึ้นนะคะ รักแรกลืมยาก แต่ไม่ใช่ว่าจะลืมไม่ได้ หนูแค่ต้องการเวลาและความแน่วแน่มั่นคงขิงจิตใจ เรารู้ว่ามันไม่ง่ายเลยจริงๆ แต่ก็อยากหใ้น้องกวิ้นเปิดใจตัวเองมองคนอื่นๆรอบตัวน่ะค่ะ แค่นั้นก็ถือเป็นก้าวแรกที่ดีแล้วค่ะ น้องกวิ้นเชื่อเรา ตัดอีพี่หมัยออกจากชีวิตไปก่อนค่ะ :katai1:
-
มาแล้วมาแล้ววววววววววว :hao7: รอหนูกวิ้นนนน
-
ตอนที่ 2
‘มึง...จะไปเรียนเตรียมทหารจริงเหรอวะ’
ไอ้กวิ้นใจแป้ว จำได้ว่าตอนนั้นมันซึมไปพักใหญ่ เพราะเพิ่งมารู้ว่าไอ้เหมอเพื่อนซี้เพียงคนเดียวจะต้องไปเรียนโรงเรียนเตรียมทหารที่ต่างจังหวัด มันเพิ่งมาบอกเอาตอนมอสามเทอมสอง บอกหลังสอบกลางภาคเสร็จ
‘เออดิ ท่านบิดากูบังคับ ไม่อยากไปก็ต้องไป แต่จะสอบได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ดูอีกที’
ไอ้กวิ้นรู้ว่าคนเก่งๆ อย่างไอ้เหมอ ไม่มีทางที่จะสอบไม่ติด หัวสมองเป็นเลิศ สมรรถภาพทางร่างกายก็พร้อม จากมอหนึ่งจนถึงมอสาม ไอ้เหมอตัวล่ำขึ้นมาก และผิวก็คล้ำยิ่งกว่าเดิม ผิดกับไอ้กวิ้นที่ยังคงผอมกะหร่องและขาวซีดอย่างคนที่มักจะเก็บตัวอยู่ในห้องมากกว่าออกกำลังกายกลางแจ้ง
ไอ้เหมอบอกว่าทุกเช้า ท่านบิดาของมันจะเคี่ยวเข็ญให้ตื่นไปวิ่งรอบหมู่บ้านสองห้ารอบ ดันพื้นอีกสามสิบครั้ง แล้วลงว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำของบ้านอีกสองรอบเป็นอย่างต่ำ รูปร่างของไอ้เหมอจึงล่ำบึ้กเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาวโรงเรียนข้างเคียง ยิ่งด้วยเรียนชายล้วนกางเกงดำด้วยแล้วยิ่งเป็นที่ปรารถนาของสาวๆ ในขณะที่ไอ้กวิ้นนั้นยังคงเป็นไอ้แว่นหัวโตที่ไม่มีใครมอง
‘กลัวสอบไม่ติดก็ให้พี่หมัยติวให้ดิ’
ไอ้กวิ้นบอกพลางเหลือบมองไอ้เหมอที่คงไม่ได้สังเกตว่าไอ้กวิ้นนั้นแอบถามถึงพี่ชายมันอย่างเนียนๆ
‘ไม่ได้หรอกว่ะ พี่หมัยเรียนปีสุดท้ายแล้ว ไม่ว่างหรอก ไม่กลับบ้านมาหลายเดือนแล้วด้วย กูเลยโดนคุณหญิงแม่จิกหัวใช้อยู่คนเดียว เซ็ง’
‘พี่หมัยไม่โทรหาเลยเหรอ’
‘อือ แต่ช่างเถอะ ศุกร์นี้มีงานวัด กูจะไปต่อยมวย มึงก็ต้องไปกับกูด้วยไอ้กวิ้น กูจะต้องไปเกาหลีก่อนเรียนจบให้ได้อ่ะ’
ไอ้กวิ้นพยักหน้าเซื่องๆ มันไม่เคยขัดใจไอ้เหมออยู่แล้ว ถูกไอ้เหมอสั่งให้ทำอะไรมันก็ทำตามไม่มีขัด ถึงจะโวยวายอยู่บ้าง แต่ไอ้เหมอก็เป็นเพื่อนคนแรกที่มันรักมาก และยังเป็นน้องชายของคนที่มันชอบอีกด้วย ไอ้กวิ้นจึงไม่เคยขัดใจ มันมักจะตามไอ้เหมอต้อยๆ ไอ้เหมอทำอะไรไอ้กวิ้นก็ทำด้วยอย่างเต็มใจ
‘ไอ้เหมอ แล้วถ้าพี่หมัยเรียนจบ ก็ติดยศเลยใช่ปะ’
‘ใช่ แล้วก็คงได้อยู่สังกัดเดียวกับท่านบิดาแหละ ตาลุงนั่นไม่ปล่อยพี่หมัยหรอก เลือกทุกอย่างในชีวิตให้ไม่เว้นแม้กระทั่งเมียอ่ะ เชื่อกูเถอะ’
‘น่าสงสารพี่หมัยเนอะ’
‘ไม่อ่ะ ถ้าพี่หมัยไม่โดนก็ซวยกูดิ’
‘มึงมันเป็นน้องที่ชั่วมากไอ้เหมอ พี่หมัยโคตรรักมึงอ่ะ เสียสละให้หลายอย่างเลย!’
‘แล้วไงอ่ะ พี่หมัยอยากเกิดก่อนทำไมล่ะ’
‘พี่หมัยไม่น่ามีน้องอย่างมึงอ้ะ!’
ไอ้กวิ้นเดือดดาลขึ้นมา และคงตั้งแต่วันนั้นที่มันมักจะเป็นนกคอยจิกกัดไอ้เหมออยู่ร่ำไป
‘อะไรว้า โกรธกูทำไมเนี่ย ไปๆ ไปซื้อโค้กมาถวายกูได้ละ’
‘เก่งแต่จิกหัวใช้กูไอ้สัดเหมอ’
‘มึงจะไปดีๆ หรือจะไปด้วยน้ำตาไอ้กวิ้น’
‘เกลียดมึงงงงง’
ไอ้กวิ้นเป็นนกที่มักจะถูกรังแก ก่อนมีไอ้เหมอเป็นเพื่อนก็เป็นเป้าหมายของเด็กเกเรรุมแกล้งเพราะมันอ่อนแอไม่สู้คน พอมารู้จักกับไอ้เหมอ ไม่มีใครกล้ารังแกมัน เพราะถ้ามีใครยื่นขาหน้ามาสะกิด ไอ้เหมอก็ซัดจนหมอบไม่กล้ามาแกล้งไอ้กวิ้นอีก แต่กลับเป็นไอ้เหมอเสียเองที่แกล้งไอ้กวิ้นอยู่ได้ทุกวี่วัน มันสารภาพว่าวันไหนไม่ได้แกล้งไอ้กวิ้น วันนั้นมันจะนอนไม่หลับ ไอ้กวิ้นจึงได้แต่สาปแช่งไอ้เหมออยู่ในใจ
ถึงอย่างนั้น วันเวลาที่ได้อยู่กับไอ้เหมอตลอดสามปีก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของไอ้กวิ้น แม้ว่าปลายเทอมสองของชั้นมอสามมันจะหงอยหนัก ด้วยเพราะต้องจากไอ้เหมอและคิดถึงพี่สมัยที่หายหน้าหายตาไปนานหลายเดือน มันอดทนรอการติดต่อจากพี่ชายไอ้เหมอ แต่ก็ไร้วี่แวว ข้อความที่ได้คุยกันครั้งล่าสุดก็คือเมื่อหลายเดือนก่อน เฟซบุ๊คก็ไม่มีการอัพเดท แต่ไอ้กวิ้นก็ยังคงรอ รอพี่สมัยที่หายไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย
จวบจนไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นจบมอสาม ไอ้เหมอสอบเข้าเตรียมทหารได้อย่างที่พ่อของมันหวัง และก็เป็นปีที่พี่สมัยของไอ้เหมอจบการศึกษาและได้รับการติดยศเป็นร้อยตรี
ไอ้กวิ้นอยู่ร่วมแสดงความยินดีกับไอ้เหมอด้วย แต่กับพี่สมัยนั้น...มันรู้สึกราวกับเป็นคนแปลกหน้า มันไม่รู้จะต้องเริ่มพูดคุยยังไงกับคนที่หายไปไม่บอกไม่กล่าว ไม่รู้จะต่อบทสนทนาที่ค้างไว้เมื่อหลายเดือนก่อนอย่างไร แต่มันก็ตัดสินใจทักทายอีกฝ่ายไปก่อน เหมือนอย่างเช่นที่มันเคยทำทุกครั้ง
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย กวิ้นเองนะ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ: ว่าไง?
คำตอบกลับที่ดูห่างเหินของพี่สมัยทำเอาไอ้กวิ้นถึงกับไปไม่เป็น มันไม่รู้จะต้องตอบอะไรกลับไป จึงค้างบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้น เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังไปรบกวนเวลาของอีกฝ่าย
ไอ้กวิ้นถอนหายใจ นอนมองเพดานห้องที่เต็มไปด้วยดาวเดือนเรืองแสงอย่างใจลอย มันกำลังคิด...ว่าเวลาหลายเดือนที่ได้พูดคุย ได้ทำความรู้จักกันนั้น ไม่มีค่าให้พี่สมัยคิดถึงมันเลยหรือ
ติ้ง!
Only Summer: ไอ้กวิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ไปเกาหลีกันนนนนนน!!
ไอ้กวิ้นถึงกับขมวดคิ้ว ความคิดของมันถูกดึงกลับเข้าร่างเมื่อได้อ่านแชทจากไอ้เหมอ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: เดี๋ยวๆ รางวัลต่อยมวยที่งานวัดได้แค่สองพัน แล้วมึงจะเอาเงินที่ไหนไป!
Only Summer: พี่หมัยออกให้ ท่านบิดาเพิ่งให้ทรัพย์สมบัติกับเสด็จพี่เพราะเรียนจบได้ตามที่หวัง ตอนนี้พี่หมัยรวยแล้ว เป็น ATM ให้กูได้ วะฮ่าๆๆ
ไอ้กวิ้นถึงกับหลุดหัวเราะ พี่สมัยก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังคงสปอยล์ไอ้เหมออย่างหนัก แต่ทำไมกับมัน ถึงรู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม...หรือเพราะมันคาดหวังกับพี่สมัยมากไป... คาดหวังว่าจะมีคำอธิบาย คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะคิดถึงกันเหมือนที่มันคิด... คาดหวังว่าจะได้รับการทักทายจากคนที่จู่ๆ ก็หายไปและจู่ๆ ก็กลับมา คาดหวัง...แต่ไม่มีอะไรเป็นอย่างที่หวังเลย
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: คือกูก็อยากไปนะเว้ย แต่กูไม่มีตังค์หรอก
Only Summer: เอ้า ทำไมอ่ะ มึงต้องไปกับกูนะเว้ยกวิ้น คุณหญิงแม่กูไม่ให้กูไปคนเดียวอ้ะ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: แต่กูไม่มีตังค์ไอ้สัดเหมอ มึงเข้าใจไหมเนี่ย
Only Summer: มึงต้องมี บ้านมึงก็รวย พ่อมึงเป็นผู้จัดการธนาคาร บอกพ่อมึงปล้นแบงค์มา
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไอ้เหี้ยเหมอ จะพาพ่อกูติดคุกไงวะ แสรดดด
Only Summer: เกลียดมึงไอ้กวิ้น มึงทิ้งกู :(
ไอ้เหมอเป็นคนดื้อด้านและหัวรั้น ทั้งยังเป็นประเภทไม่เคยเข้าใจอะไรง่ายๆ จนไอ้กวิ้นอยากตบหัวมันให้หลุดจากบ่า ที่มันเป็นคนแบบนี้ก็ต้องโทษพี่สมัยที่ตามใจไอ้เหมอจนมันเสียคน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไอ้เหมอ มึงงอนเหรอวะ
ไอ้กวิ้นถึงกับเกาหัวแกรก ไม่รู้จะง้อไอ้เพื่อนบ้าอย่างไร เงินไอ้กวิ้นมันก็พอมี แต่จะให้ถอนออกจากธนาคารเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินบินไปเกาหลีกับไอ้เหมอก็ดูจะไม่สมเหตุสมผล พ่อของไอ้กวิ้นสอนให้รู้จักประหยัดอดออมและทำบุญอยู่เสมอ จะให้เสียเงินไปกับเรื่องไร้สาระ ก็ไม่ใช่เรื่อง ไอ้กวิ้นได้แต่คิดอย่างหนักใจ มองเมินกองฟิกเกอร์การ์ตูน แผ่นการ์ตูน หนังสือการ์ตูน เลโก้ จิ๊กซอว์ ชุดคอสเพลย์และอีกสารพัดของไร้สาระที่มันเสียเงินซื้อไปจนสิ้น
กูยังอยากได้ฟิกเกอร์คอลเลคชั่นใหม่ที่กำลังออกที่ญี่ปุ่นอยู่เลยนะเว้ยไอ้เหมอ กูเตรียมการจะบินไปต่อคิวซื้อที่โน่น จะมีเงินไปเกาหลีกับมึงได้ไงวะ!
แต่ด้วยอำนาจของไอ้เหมอ เช้าของอีกวัน ไอ้กวิ้นก็ได้รับสาย...จากผู้ชายที่มันเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดหลายเดือน ทีแรกนั้น...ไอ้กวิ้นไม่รู้จะพูดอะไรกลับไป มันรับสายแล้วก็ได้แต่เงียบ
‘กวิ้น รับสายแล้วก็พูดดิ’
น้ำเสียงที่แสนคิดถึงเหมือนน้ำเย็นมาชโลมจิตใจไอ้กวิ้นให้ชุ่มฉ่ำ มันฉีกยิ้มกว้างจนพี่แต้วที่ยืนจัดหนังสือการ์ตูนให้ที่มุมห้องถึงกับส่งยิ้มล้อมาให้
‘ครับพี่หมัย’
‘มึงแปลกไปนะ เป็นไรวะ เมื่อคืนก็ทักมาแล้วไม่พูดต่อ’
‘อ๋อ ก็กวิ้นทักไปเฉยๆ พอพี่หมัยถามกลับมาอย่างนั้น ก็เลยไม่รู้จะตอบยังไง เพราะไม่ได้มีธุระอะไรอ่ะ แล้วพี่หมัยมีอะไรปะ’
ไอ้กวิ้นถามกลับ น้ำเสียงมันแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความน้อยใจ ซึ่งทำเอาพี่ชายไอ้เหมอเงียบไปนานเหมือนกัน
‘ตั๋วเครื่องบินไปเกาหลีกับน้องเหมอ กูออกให้ น้องเหมอจองให้มึงแล้ว’
‘เฮ้ย กวิ้นยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป ไอ้เหมอเผด็จการอีกแล้ว!’
‘หึหึ เอาเถอะ ไปเที่ยว เดี๋ยวน้องเหมอเรียนเตรียมทหารก็จะไม่ได้เที่ยวเล่นด้วยกันแล้ว’
‘แต่กวิ้นไม่มีตังค์นะ’
‘กูออกให้’
‘แต่มันต้องใช้เงินเยอะนะพี่หมัย’
‘เออน่า’
‘เพื่อน้องนี่ทุ่มเต็มที่เลยเนอะ’
‘แน่นอนดิวะ น้องกูทั้งคน มึงก็ด้วย’
ไอ้กวิ้นยิ้มค้าง ก่อนจะตอบเสียงเบากลับไปว่า ‘ขอบคุณนะพี่หมัย’
‘อืม แล้วมึงกินข้าวยัง’
‘ตอนเช้าๆ อย่างนี้ไม่หิวหรอก’
‘ไปกินดิ มื้อเช้าเป็นมื้อสำคัญ ไม่กินจะยิ่งโง่’
‘กวิ้นไม่ได้อยากฉลาดซะหน่อย’
‘อยากเป็นนกสมองน้อยก็แล้วแต่มึง’
‘แล้วพี่หมัยกินยังอ่ะ’
‘ยัง ออกมาวิ่งที่สวน นึกขึ้นได้เลยโทรหามึง’
‘อ๋อ’ ไอ้กวิ้นลังเล แต่ปากมันไวกว่าสมองจนน่าตบ ‘พี่หมัย โจ๊กที่หน้าปากซอยบ้านกวิ้นอร่อยนะ ไปกินกันปะ’
ไอ้กวิ้นรอลุ้นคำตอบ ก่อนมันจะยิ้มกว้างเต็มหน้าเมื่อพี่สมัยบอกว่า ‘เอาดิ เดี๋ยวกูไปรับ’
เพียงเท่านั้น ไอ้กวิ้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ทาแป้งเด็กจนหน้าขาวเหมือนตกถังแป้ง คิ้วเข้มของมันก็เป็นสีขาวจนน่าขัน พี่แต้วเห็นแต่ก็ทักไม่ทันเพราะไอ้กวิ้นมันรีบวิ่งไปยืนรอพี่ชายของไอ้เหมอที่หน้าบ้าน ไม่นานพี่สมัยก็ขับรถมาจอดตรงหน้า ไอ้กวิ้นรีบขึ้นรถ ตีปีกพั่บๆ ด้วยความดีใจ กระดี๊กระด๊าเสียจนพี่สมัยหัวเราะ
“เหมือนคนบ้าเลยมึง” มือใหญ่เลื่อนมาตรงหน้าไอ้กวิ้นแล้วเช็ดแป้งออกจากคิ้วให้ ไอ้กวิ้นหน้าแดงเรื่อ จ้องมองใบหน้าของพี่ชายไอ้เหมอนิ่งค้าง หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
พี่สมัยอยู่ในชุดกีฬา เห็นกล้ามเนื้อชัดเจน กลิ่นโคโลญและกลิ่นเหงื่ออ่อนๆ โชยมาแตะจมูก ใบหน้าหล่อเหลาดูตั้งอกตั้งใจยามที่นิ้วมือนั้นคลึงที่คิ้วของไอ้กวิ้น
“มึงนี่เด็กยิ่งกว่าน้องเหมออีก” พี่สมัยบ่น เช็ดแป้งออกให้เสร็จก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้ไอ้กวิ้น ใบหน้าที่เฉียดใกล้ยิ่งทำให้ไอ้กวิ้นหัวใจเต้นรัวแรง
“แล้ว...แล้วไอ้เหมอตื่นยังอ่ะพี่หมัย”
“น้องเหมอยังนอนอยู่เลย เมื่อคืนเล่นเกมจนดึก ตื่นไม่ไหว”
“ไอ้เหมอมันชอบตื่นสาย มาโรงเรียนก็สายด้วย” ไอ้กวิ้นฟ้อง เพราะไอ้เหมอมันเป็นขาประจำเรื่องมาสาย โดนทำโทษไปหลายครั้งมันก็ไม่เคยเข็ดหลาบ มันมักจะมาโรงเรียนด้วยใบหูที่แดงก่ำเพราะถูกคุณหญิงแม่บิดเป็นประจำ และมันก็ชอบแก้ตัวกับครูว่ามันทำการบ้านและทบทวนบทเรียนจนดึก แต่ความจริงที่ไอ้กวิ้นรู้คือไอ้เหมอมันกำลังตามหาใครบางคนอยู่ คงอยู่ส่องเฟซจนดึกจนดื่น มันบอกว่าเป็นเพื่อนชั้นประถมที่พอจบประถมก็แยกย้ายกันไป แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน มันจะไปเกาหลีก็เพราะจะไปตามหาเพื่อนของมัน
“แล้วทำไมเราไม่โทรปลุกล่ะ”
“กวิ้นผิดเหรอ”
“เออ”
ไอ้กวิ้นโดนผลักหัวหนึ่งที มันจึงได้แต่นั่งหน้าบึ้งจนมาถึงร้านโจ๊ก พี่สมัยพามันไปนั่งที่โต๊ะ ตะโกนสั่งโจ๊กให้เสร็จสรรพ พออาแปะมาเสิร์ฟโจ๊ก ไอ้กวิ้นจากที่หน้าบึ้งก็หูตาวาวทันที
“พี่หมัยรู้ได้ไงว่ากวิ้นไม่กินขิง รู้ใจอ่ะ” ไอ้กวิ้นเอ่ยชม ลืมความเคืองไปจนสิ้น
“มึงเคยบอก กูไม่ได้ตรัสรู้เอง”
ไอ้กวิ้นพยักหน้าหงึก แม้พี่สมัยจะพูดอย่างนั้นมันก็ดีใจ รีบตักโจ๊กขึ้นกินแต่ก็ถูกมือใหญ่ตีเข้าให้
“มันร้อน มึงไม่เห็นรึไง” พี่สมัยว่าเสียงดุ แล้วก็ดึงชามโจ๊กออกห่างไอ้กวิ้น “นกบื้อ เดี๋ยวก็ลวกปาก”
ถึงโดนด่าอย่างไรไอ้กวิ้นก็ยังคงยิ้ม เพราะตอนนี้หัวใจมันพองโต ตั้งอกตั้งใจมองพี่สมัยที่กำลังเป่าโจ๊กในชามของมันให้
“พี่หมัยใจดีเนอะ” ไอ้กวิ้นยิ้ม แว่นตาเป็นฝ้าเพราะไอร้อนจากโจ๊ก “กวิ้นเป่าเองก็ได้นะ ไม่ได้เป็นง่อยเหมือนไอ้เหมอหรอก”
“แต่ก็ไม่ฉลาดเหมือนน้องเหมอ เห็นอยู่ว่ามันร้อนก็ยังจะตักเข้าปาก เอ้า เอาไป”
ชามโจ๊กถูกเลื่อนมาตรงหน้า คราวนี้ความร้อนจัดกลับกลายเป็นอุ่นกำลังดี ไอ้กวิ้นจึงแสร้งพูดเกลื่อนความเขิน
“น้ำลายพี่หมัยตกลงไปในชามปะเนี่ย”
“กูตั้งใจถุยลงไปเอง”
“อี๋” ไอ้กวิ้นย่นจมูก แต่ก็ตักโจ๊กเข้าปากเป็นที่เรียบร้อย “อร่อยจัง”
“กินเยอะๆ ผอมจะแย่แล้วมึงอ่ะ” พี่สมัยไม่ว่าเปล่า ตักตับมาใส่ในชามของไอ้กวิ้นจนไอ้นกบื้อมันยิ้มแฉ่งรับแสงอาทิตย์ยามเช้าเป็นที่เรียบร้อย
“ขอบคุณครับ” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา “พี่หมัยอ่า กวิ้นไม่กินต้นหอม ไม่เอาาา”
“เลือกเยอะจริงมึง” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่พี่สมัยก็ตักออกไปใส่ชามตัวเอง ไอ้กวิ้นมันก็เลยยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก มันยิ้มจนเหงือกจะแห้งอยู่แล้วแต่ก็ยังหุบยิ้มไม่ลง รู้สึกราวกับได้พบพี่สมัยคนเดิมที่มันคิดถึง หรืออันที่จริงแล้วพี่สมัยไม่ได้เปลี่ยนไปเลยกันแน่... ก็ยังคงดูแลมันดีเหมือนเดิม ไม่ต่างจากเมื่อหลายเดือนก่อนเลย
“พี่หมัย”
“หืม”
“พี่หายไปไหนมาอ่ะ”
คำถามของไอ้กวิ้นทำให้พี่สมัยของมันเลิกคิ้วมองอย่างงงๆ “กูก็ไม่ได้หายไปไหน ก็อยู่ที่โรงเรียน ออกต่างจังหวัดบ้าง”
“ก็...กวิ้นหมายถึง พี่หมัยไม่โทรมาเลย เฟซก็ไม่ออน ไลน์ก็ไม่เล่น”
“ไม่มีเวลา”
คำตอบสั้นๆ ของพี่สมัยทำเอาไอ้กวิ้นหมดคำพูด ที่มันถามก็แค่อยากจะได้ยินคำขอโทษ อยากได้ยินคำอธิบายที่มากกว่าแค่ ‘ไม่มีเวลา’ เพราะความคิดถึงของมัน ทดแทนแค่คำพูดสั้นๆ ที่ได้ยินไม่ได้เลย พี่สมัย...คงไม่ทุรนทุรายเหมือนไอ้กวิ้น คงไม่รู้สึกอะไรเมื่อวันหนึ่งไอ้กวิ้นหายไป คงไม่...คิดถึงคนที่โทรคุยกันทุกวันแต่จู่ๆ ก็ไม่ได้คุยกันอย่างมัน
“อ๋อ...”
“อะไรของมึง กูพูดไปตั้งนานแล้วเพิ่งมาอ๋อ สมองช้าจริงๆ”
ไอ้กวิ้นไม่เถียง มันพยักหน้ายอมรับ แล้วตักโจ๊กกินไปเงียบๆ
“อิ่มยัง”
“อือ”
“งั้นรอเดี๋ยว กูไปสั่งโจ๊กใส่ถุงก่อน น้องเหมอคงตื่นแล้ว ตื่นมาคงร้องหิวข้าว”
“อือ”
ไอ้กวิ้นถูกขยี้ผมด้วยมือใหญ่ เล่นเอามันหัวใจกระตุกไปเป็นพักๆ พี่สมัยจะรู้ไหมว่า แค่สัมผัสเล็กน้อยจากพี่ ก็ทำเอาไอ้กวิ้นกลับมาร่าเริงได้แล้ว
หลังจากที่พี่สมัยส่งไอ้กวิ้นกลับบ้านวันนั้น มันก็ได้มีโอกาสพบพี่สมัยอีกบ่อยๆ หลายครั้งที่ไปกินข้าวด้วยกัน หลายครั้งที่ไปดูหนังด้วยกัน และหลายครั้งที่ไอ้กวิ้นมักจะตามพี่สมัยไปที่สโมสรกอล์ฟ ซึ่งเป็นหลายครั้งที่ไอ้กวิ้นไม่เคยเล่าให้ไอ้เหมอรับรู้ ไม่เคยบอกถึงความสนิทสนมที่มันมีกับพี่ชายของไอ้เหมอ ไม่เคยบอกว่าทุกคืนมันจะโทรคุยกับพี่สมัย ไม่เคยบอกว่าแทบทุกชั่วโมงในแต่ละวันมันจะต้องไลน์ไปหาพี่ชายของเพื่อน
ไม่ได้ตั้งใจจะปิด แต่ไอ้กวิ้นก็ไม่รู้ ว่าที่มันเป็นอยู่นั้น...คือความสัมพันธ์แบบไหน คือคนรักไหม...หรือแค่เพื่อนน้องชาย ไอ้กวิ้นไม่เคยกล้าถาม และพี่สมัยก็ไม่ได้พูดคุยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
มีแต่ความไม่รู้ แต่มันสุขใจ มีแต่ความสงสัย...แต่มันก็ยอมรับในที่ที่มันอยู่
ไอ้กวิ้นชอบ...เวลาที่พี่สมัยดูแล ชอบ...ที่ได้รับความเอาใจใส่ ชอบ...เวลาที่มือใหญ่นั้นขยี้หัวมัน ชอบ...เวลาที่ได้มองสบตากับพี่สมัย เป็นความบังเอิญของพี่สมัยแต่เป็นความตั้งใจของไอ้กวิ้น ชอบ...เวลาที่มือที่แสนอบอุ่นของพี่สมัยจับจูงมันไปในที่ต่างๆ และชอบ...เวลาที่ไม่สบายใจ เวลาที่เหงา เวลาที่เศร้าจนอยากร้องไห้ พี่สมัยจะอยู่กับมัน คอยกอดปลอบและรับฟังเรื่องทุกอย่างอย่างเงียบๆ อาจจะไม่มีคำปลอบใจที่หวานหู แต่ไอ้กวิ้นก็ชอบน้ำเสียงแข็งๆ ทื่อๆ นั้นเป็นอย่างมาก
“ไอ้กวิ้นๆ มึงมาช่วยเลือกดิว่ากูจะเอาเสื้อตัวไหนไปดี”
ก่อนไปเกาหลี ไอ้กวิ้นต้องมานอนค้างบ้านไอ้เหมอ เพราะจะได้ไม่ลำบากพี่สมัยไปรับที่บ้านเพื่อไปส่งที่สนามบิน
“มึงไม่ต้องเลือกมากเลยไอ้เหมอ เกาหลีหนาวจะตายห่า เอาเสื้อยืดไปก็ไม่มีใครเห็นว่ามึงใส่หรอก เอาเสื้อกันหนาวไปเยอะๆ ดิ”
“เสื้อกันหนาวมันหนักนี่หว่า ฝากในกระเป๋ามึงละกัน”
“ไอ้เหมอ ไอ้สันดานนน อย่ารื้อกระเป๋ากู!”
พี่แต้วเก็บเสื้อผ้าพับใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าถูกไอ้เหมอมันรื้อออกมา ไอ้กวิ้นก็คงยัดกลับเข้าไปไม่ถูกแน่ นอกจากจะบินไม่เก่งแล้ว ไอ้กวิ้นยังทำอะไรแทบไม่เป็น มันติดสบายมาตั้งแต่เด็กเพราะมีพี่แต้วคอยทำให้มาตลอด
“เอะอะอะไรกันเด็กๆ” พี่ชายของไอ้เหมอเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะประตู สงสัยทำเป็นประจำเพราะก็ไม่เห็นไอ้เหมอเดือดร้อนอะไร กลับเป็นไอ้กวิ้นเสียอีกที่ขมวดคิ้วมอง
“พี่หมัยเข้าห้องคนอื่นไม่เคาะประตูเลย”
“อ้าว ห้องน้องกู บ้านก็บ้านกู กูต้องเคาะเหรอวะ” พี่ชายไอ้เหมอย้อนถามพร้อมกับเดินมาตบหัวไอ้กวิ้นไปหนึ่งที“น้องเหมอจัดกระเป๋าเสร็จยัง”
“ยังเลย พี่หมัยจัดให้หน่อย เหมอจะลงไปกินขนมที่คุณหญิงแม่ทำไว้ให้ ฝากด้วยนะ”
ไอ้เหมอมันพูดเสร็จก็รีบวิ่งตึงตังลงไปชั้นล่าง ได้ยินเสียงคุณหญิงแม่ของมันตะโกนด่าลั่นบ้านเพราะไอ้เหมอทำเสียงดัง ส่วนพี่สมัยของไอ้เหมอนั้นก็เปิดตู้เสื้อผ้า จัดกระเป๋าให้น้องชายอย่างไม่มีอิดออด เป็นไอ้กวิ้นเสียอีกที่ทนเห็นไม่ไหว ต้องมาช่วย เพราะจะให้พี่สมัยพับกางเกงในให้ไอ้เหมอก็เป็นภาพที่ไม่น่ามอง
แต่ไอ้กวิ้นมันก็ทำไม่เป็น จึงได้แต่เก้ๆ กังๆ แอบมองพี่สมัยพับแล้วก็ทำตาม “พี่หมัยพับเสื้อผ้าเก่งอ่ะ”
“ก็จัดกระเป๋าเองบ่อยๆ”
“ดีอ่ะ เก่งหลายอย่างเลย พี่หมัยๆ กวิ้นพับถูกปะ” ไอ้กวิ้นชื่นชมพร้อมกับเอ่ยถาม
“ถูก แต่ไม่สวย ทำดีๆ ดิ”
ไอ้กวิ้นมันก็ว่าง่าย พับไป ได้พี่สมัยสอนไป บางทีมันก็ได้ฟินเพราะถูกจับมือสอนตัวต่อตัว “มีพี่ชายอย่างพี่หมัยนี่สบายไปแปดอย่าง ไอ้เหมอมันถึงเป็นง่อยอย่างนี้”
พี่สมัยเป็นผู้ชายเพอร์เฟ็ค ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ไอ้กวิ้นยังไม่รู้เลยว่ามีสิ่งไหนที่พี่สมัยทำไม่ได้บ้าง พี่ชายของไอ้เหมอนั้นจัดเป็นบุคลากรที่หายากเพียงไม่กี่คนในประเทศเลยก็ว่าได้ ไอ้กวิ้นมันก็อาจจะชมมากไป แต่ความจริงก็ไม่ได้หนีห่างจากกันมากหรอก
“อย่าว่าน้องเหมอ” คงมีแต่เรื่องติดน้อง รักน้องหนักมากนี่แหละที่ทำให้พี่สมัยผิดปกติกว่าชาวบ้านทั่วไป
“แตะไม่ได้เลยนะ น้องของพี่อ่ะ”
“เออ”
“กวิ้นเป็นลูกคนเดียว แต่โชคดีที่มีพี่แต้ว พี่แต้วเหมือนพี่สาว”
“ก็ดีแล้ว”
“แต่ไม่เข้าใจฟิลลิ่งการมีพี่ชาย”
“มึงก็น้องกู”
ไอ้กวิ้นเอียงคอมอง หัวใจกระตุกไปเล็กน้อย ทั้งมือใหญ่ของพี่สมัยก็ขยี้หัวมันจนยุ่ง “แค่น้องเหรอ”
“เออ แล้วจะให้แค่ไหนวะ”
พี่สมัยหัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลกขบขัน แต่ไอ้กวิ้นได้แค่ยิ้มเจื่อน รู้สึกราวกับกำลังดิ่งเหว
“เป็นไร ง่วงแล้วเหรอ”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้า มันถือวิสาสะพิงหัวกับไหล่ของพี่สมัยแล้วหลับตาลง
“ง่วงก็ไปนอนดีๆ”
“อยากนอนตรงนี้”
“มึงนี่ดื้อกว่าน้องเหมออีก นกบื้อเอ้ย” ถึงจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผลักไอ้กวิ้นออกห่าง ไอ้กวิ้นมันจึงได้โอกาสไถจมูกกับไหล่หอมๆ ของพี่สมัยที่บ่นใส่มันไม่จริงจังนัก
“พี่หมัย”
“หืม”
“พรุ่งนี้พาไปดูหนังหน่อย”
“เรื่องไรอีกวะ คราวก่อนพากูไปนั่งดูการ์ตูน แก่สุดในโรงเลยมั้งน่ะ”
คราวก่อนโคนันเดอะมูฟวี่ ไอ้กวิ้นตั้งตารอหลายเดือน พอเข้าโรงปุ๊บมันก็ลากพี่สมัยไปดูกับมันด้วย แม้เมื่อก่อนมันจะสามารถไปดูคนเดียวได้ แต่ตอนนี้ มันกลับอยากให้พี่สมัยได้เห็นในทุกสิ่งที่มันชอบ อยากให้รู้ว่าพี่สมัยนั้น...เหมือนคุโด้ ชินอิจิของมันมากแค่ไหน
“เป็นหนังรักอ่ะ”
“ไปดูกับแฟนมึงดิ”
“พี่หมัยก็รู้ว่ากวิ้นไม่มีแฟน”
“ใครบอกว่ากูรู้”
ไอ้กวิ้นหยิกเข้าที่แขนของพี่สมัย จนโดนอีกฝ่ายตบหน้าผากเข้าให้
“พี่หมัยต้องรู้ดิ กวิ้นคุยกับพี่หมัยคนเดียว คุยทุกวัน ทุกคืน จะเอาเวลาไหนไปคุยกับคนอื่น”
ไอ้กวิ้นตัดพ้อ น้ำเสียงมันน้อยใจจนโดนอีกฝ่ายจับหัวโยกไปมา “งั้นก็รีบๆ หาแฟน พี่ชายยังไงมันก็แทนแฟนไม่ได้อยู่แล้ว สักวันกูก็ต้องมีคนของกู จะมาอยู่คุยกับมึงแบบนี้ไม่ได้ตลอด โตได้แล้วกวิ้น มึงน่ะติดกูมากกว่าน้องชายกูเองซะอีก”
ไอ้กวิ้นเม้มริมฝีปาก ดวงตาแดงก่ำ รื้นไปด้วยน้ำ กับคำว่า ‘คนของกู’ ที่เสียดแทงใจ กับคำว่า ‘พี่ชาย’ ที่ไอ้กวิ้นไม่อยากได้รับเลยสักนิด แต่มันกล้ำกลืนความรู้สึกนั้นไว้ แล้วถามเสียงแผ่ว “พี่หมัยรำคาญเหรอ”
“กูไม่ได้รำคาญ ฟังยังไงถึงตีความไปแบบนั้น มึงนี่มันเป็นไอ้นกบื้อจริงๆ บินก็ไม่เก่ง แต่เสือกคิดไปเองเก่ง”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า ยอมรับจากใจจริง “กวิ้นรู้ว่าคิดไปเองเก่ง แต่ใครมันทำให้คิดล่ะ”
“เอ้า โทษกูอีก”
พี่สมัยหัวเราะ แต่ไอ้กวิ้นหัวเราะไม่ออก เพราะหัวใจของมันกำลังปวดหน่วง...ด้วยความคิดไปเองของมัน คิดไปเองข้างเดียวว่าอีกฝ่ายก็มีใจ...แต่ความจริง กลับไม่ใช่อย่างที่คิด
พี่สมัย...ไม่ได้คิดอะไรกับมันเลย
**************************************
-
หลังจากวันนั้น...ไอ้กวิ้นก็มีอาการคล้ายกับคนอกหัก ทั้งๆ ที่ตัวมันยังไม่เคยสารภาพรักเลยสักครั้ง กลับจากเกาหลีมา มันก็เริ่มถอยห่างจากพี่สมัย สะกดจิตตัวเองให้มองอีกฝ่ายเป็นแค่พี่ชายของเพื่อน ทว่า...มันกลับพบว่าทำได้ยาก เมื่อพี่สมัยยังคงทำตัวตามปกติกับมัน ไอ้กวิ้นเคยคิด...ว่าถ้าบอกไป ก็คงจะทำให้จบเร็วขึ้น แต่มันก็คงเจ็บไม่นาน ดีกว่าถลำลึกกับความรักที่ไม่สมหวังไปมากกว่านี้ แต่เพราะมันไม่กล้า แค่เห็นหน้า...มันก็ไม่อยากจะถอยห่าง ไอ้กวิ้นจึงทู่ซี้รักพี่ชายของเพื่อนข้างเดียวอยู่อย่างนั้น
เริ่มแรก...ไอ้กวิ้นเหนื่อยกับการซ่อนความรู้สึกของตัวเอง แต่นานวันเข้า...มันก็เคยชินกับความรู้สึกหวานอมขมกลืน ทว่า...มันเก็บตัวมากขึ้น สนใจแค่กับสิ่งที่มันชอบ อยู่ในโลกของมันที่ไม่มีใครเข้าถึง เข้าเรียนมอสี่ ไอ้กวิ้นก็ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว ในขณะที่กับไอ้เหมอนั้นก็นานๆ ครั้งจะติดต่อมา ไอ้กวิ้นรู้ว่านักเรียนเตรียมทหารคงไม่ว่างจะเล่นเฟซ หรือคุยโทรศัพท์ และรู้อีกด้วยว่าไอ้เหมอคงกำลังชักดิ้นชักงออยู่เป็นแน่ เพราะไอ้เหมอมันติดส่องเฟซ ติดอัพเดทข่าวของเด็กเทรนด์ที่เกาหลีคนหนึ่งที่มันเข้าใจผิดไปเองว่าเป็นคนที่มันตามหา แต่แท้จริงแล้วเป็นน้องชายฝาแฝด ถึงอย่างนั้นไอ้เหมอมันก็ฝากฝังให้ไอ้กวิ้นเซฟรูปไว้ให้ เพราะมันบอกไอ้กวิ้นว่า ฝาแฝดยังไงก็ต้องเหมือนกัน มันแน่ใจว่าโตมา คนที่มันตามหาต้องหน้าหล่อเหลาอย่างเด็กเทรนด์คนนั้นแน่นอน ซึ่งไอ้กวิ้นมันก็ไม่ขัด จัดการทำตามที่ไอ้เหมอร้องขอ ไอ้เหมอมันก็ใจดีให้ค่าตอบแทนเป็นเลโก้กับจิ๊กซอว์ที่มันบังคับให้พี่สมัยของมันหามาประเคนให้ไอ้กวิ้น
และมันคงเป็นหนึ่งในร้อยเหตุผลที่ไอ้กวิ้นถอยห่างจากพี่ของไอ้เหมอได้ยาก เพราะอย่างน้อยในหนึ่งสัปดาห์ก็ต้องเจอหน้าพี่ชายของเพื่อน ยิ่งไอ้เหมอมันฝากฝังให้พี่สมัยดูแลไอ้กวิ้น พี่ชายที่ไม่เคยขัดใจอะไรน้องก็ทำตามอย่างเคร่งครัด ไอ้กวิ้นเคยปฏิเสธหลายครั้งว่าไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น ยังไงก็ไม่เอาไปฟ้องไอ้เหมอแน่นอน แต่พี่สมัยก็ซื่อตรงเสียจนอยากกราบไหว้
“ปะ กินข้าว” ทุกเย็นหากไม่ติดธุระหลังเลิกงาน พี่สมัยจะมารับที่บ้านเพื่อไปหาอะไรกินด้วยกัน ร้านที่ไปด้วยกันแต่ละครั้งก็เป็นร้านที่ไอ้กวิ้นเลือก ข้าวแต่ละมื้อพี่สมัยก็เป็นคนจ่าย เปย์ให้ทุกอย่างจนไอ้กวิ้นเคยตัว
“พี่หมัย กินข้าวเสร็จไปร้านหนังสือนะ” ไอ้กวิ้นบอก พร้อมกับขยับหลบเล็กน้อยเมื่อพี่สมัยยื่นมือมาหยิบเศษข้าวออกจากมุมปากให้
“วันนี้ห้ามซื้อการ์ตูน ใกล้สอบแล้ว หาหนังสือไปอ่านเสริมบ้าง มึงยิ่งบื้ออยู่”
แม้ไอ้กวิ้นจะเป็นเด็กกิฟท์ฟิสิกส์มาตั้งแต่อยู่มัธยมต้น แต่วิชาอื่นนั้นอ่อนจนน่าใจหาย ไม่เหมือนไอ้เหมอที่เก่งไปทุกวิชายกเว้นภาษาอังกฤษที่มันแย่พอๆ กับไอ้กวิ้น
“ไม่เอา โคนันออกเล่มใหม่ เล่มนี้รอมานานแล้ว” ไอ้กวิ้นบอกอย่างดื้อดึง เคี้ยวข้าวพร้อมกับเขี่ยผักออกจากจานแล้วตักแต่หมูเข้าปาก
“พ่อแม่เลี้ยงอาหารนกผิดสูตรไงวะ แม่งดื้อจริงๆ กินผักด้วย”
“ไม่เอา ไม่ชอบ พี่หมัยกินให้หน่อย”
และทุกมื้ออาหารจะจบลงที่ไอ้กวิ้นท้องอิ่มไปด้วยหมูด้วยเนื้อ ส่วนพี่ชายของเพื่อนที่เป็นคนจ่ายเงินก็จัดการผักที่เหลือไป ท้องอิ่มแล้วไอ้กวิ้นก็รีบตีปีกเข้าร้านหนังสือ มันเดินวนที่มุมหนังสือการ์ตูน ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาพี่สมัยที่ยืนมุมหนังสือเรียน
“ดูเล่มนี้ อ่านง่ายไหม” พี่สมัยยื่นหนังสืออ่านเสริมชีววิทยาสำหรับเด็กมอสี่เทอมสองมาให้ แต่ไอ้กวิ้นส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ พี่หมัยติวเข้าใจง่ายกว่า” พี่สมัยเป็นผู้ชายใจเย็นมากถึงมากที่สุด ด้วยเพราะความบื้อของไอ้กวิ้นที่ให้ไอ้เหมอติวก็ยังโดนตบหัวเป็นสิบรอบ แต่พี่สมัยนั้นกลับค่อยๆ อธิบายให้ฟังจนไอ้กวิ้นมันเข้าใจอย่างถ่องแท้ เวลาเลิกงานเหนื่อยๆ ที่น่าจะตรงกลับบ้านก็กลับมาช่วยติวให้ไอ้กวิ้นจนดึกจนดื่น จนพ่อแม่ของไอ้กวิ้นเอ่ยปากจะให้ค่าตอบแทนเพราะเกรงใจในความใจดีของพี่ชายไอ้เหมอเสียเหลือเกิน แต่เพราะพี่สมัยยืนยันว่าถ้าจ่ายเงินให้ก็เหมือนการดูถูกน้ำใจแล้วจะไม่มาติวให้อีก พ่อกับแม่ไอ้กวิ้นเลยมักจะชวนพี่สมัยไปทานข้าวด้วยบ่อยๆ เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจที่มีให้กัน
“เอาไปอ่านเสริมความรู้บ้าง สมองมึงจำโคนันได้มากกว่าหนังสือเรียนนี่วิกฤตแล้วนะ เกรดไม่ดี แอดมิชชั่นไม่ติด มึงก็เข้ามหาลัยดีๆ เข้าคณะที่อยากเรียนไม่ได้”
ไอ้กวิ้นย่นจมูกใส่ผู้ชายที่บ่นมันยิ่งกว่าพ่อของมันเสียอีก “ไม่เป็นไรหรอก PAT 3 ไม่มีปัญหา”
“แต่วิชาอื่นของมึงเดี้ยงกวิ้น เจอข้อสอบเชื่อมโยงเข้าไปสมองมึงก็เออเร่อแล้ว อยากแอดไม่ติดหรือไง”
“กวิ้นเพิ่งมอสี่เอง”
“คนอื่นเขาเตรียมตัวกันตั้งแต่มอต้น”
ไอ้กวิ้นยอมแพ้ ทำหน้ายุ่งจึงโดนดึงจมูก มันปัดมือใหญ่ออกแล้วทำหน้าอ้อน “แง้ว เถียงสู้ไม่ได้เลย งั้นถ้าเข้าวิศวะได้ พี่หมัยจะมีรางวัลให้ปะ”
“จิ๊กซอว์”
“ไม่เอา”
“เลโก้”
“มีเยอะแล้ว”
“แล้วมึงอยากได้อะไร”
ไอ้กวิ้นยิ้มแฉ่ง ทำท่าคิด แต่ความจริงมันมีสิ่งที่อยากได้อยู่ในใจตั้งนานแล้ว “ถ้าเข้าวิดวะได้ กวิ้นมีเรื่องจะบอกพี่หมัย แล้วพี่หมัยก็ต้องฟังและให้คำตอบด้วย”
“เรื่องไรวะ”
“ไม่บอกตอนนี้ดิ ยังสอบไม่ติดเลย”
“เออ งั้นก็ขยันอ่านหนังสือ ทำให้กูอยากรู้แล้วอย่าเสือกสอบไม่ติดล่ะมึง”
“ติดอยู่แล้วล่ะ เพื่อความเสือกของพี่หมัยกวิ้นสู้ตายอ่ะ”
“เดี๋ยวเถอะไอ้กวิ้น”
ไอ้กวิ้นหัวเราะ ก่อนจะชะโงกหน้าดูหนังสือที่พี่สมัยกำลังเลือกไปให้มันอ่าน พอได้หนังสือครบมันก็ยัดหนังสือการ์ตูนที่มันเลือกมาได้ใส่อ้อมแขนของพี่สมัยแล้วรุนหลังไปจ่ายเงิน ถูกมองด้วยสายตาดุเพราะหนังสือการ์ตูนไม่ใช่มีแค่โคนันเล่มที่ออกใหม่ แต่มีวันพีซและนารุโตะอีกสองสามเล่ม ซึ่งไอ้กวิ้นมันก็ได้แค่ยิ้มประจบแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“พี่หมัย”
“ว่า”
“คืนนี้โทรมาไหมอ่ะ”
“กูจะไปผับ คงไม่ได้โทร”
ไอ้กวิ้นจากที่จะเปิดประตูรถลงไป กลับค้างเติ่งไว้ พี่สมัยมาส่งมันถึงบ้านแล้ว แต่ตัวพี่กลับจะไม่ถึงบ้านเสียอย่างนั้น “พี่หมัยอ่า จะไปกินเหล้าเหรอ”
“เออ มึงรีบๆ ลงไป กูนัดเพื่อนไว้แล้ว”
“ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ” ไอ้กวิ้นหน้าหงอย แต่พี่สมัยขมวดคิ้วมอง
“เดี๋ยวนี้ทำไมเยอะ กูจะไปกินเหล้าก็เรื่องของกูไหม?”
ไอ้กวิ้นพยักหน้าหงึก ซ่อนความรู้สึกของมันไว้ “ขอโทษ”
ขอโทษที่ล้ำเส้น...ขอโทษที่ความใจดีของพี่ ทำให้กวิ้นเผลอไป...
“ลงไปได้ละ แล้วอ่านหนังสือด้วย”
“อืม”
ไอ้กวิ้นรีบเปิดประตูรถ มันกำลังจะก้าวลง แต่แขนถูกรั้งไว้ “ยิ้มก่อน”
ไอ้กวิ้นฉีกยิ้มตามคำขอ แต่แค่เพียงครู่ ใบหน้ามันก็กลับไปราบเรียบตามเดิม “กูกลับแล้วจะโทรหา”
“อือ”
“พรุ่งนี้จะเอาเลโก้มาให้ เป็นปราสาทที่มึงอยากได้”
“ครับ”
“กวิ้นกวิ้น”
“...”
“ฝันดีล่ะมึง ไอ้นกบื้อ”
ไอ้กวิ้นถูกขยี้หัว เพียงเท่านั้นมันก็หลุดยิ้ม ยิ่งน้ำเสียงทื่อๆ ที่บอกฝันดี ก็ยิ่งทำให้มันยิ้มกว้างมาขึ้นไปอีก
“จะโทรมาใช่ปะ”
“อืม”
“งั้นกวิ้นรอนะ”
พี่สมัยพยักหน้า ไอ้กวิ้นจึงรีบลงจากรถแล้วโบกมือลา พี่สมัยยกมือไล่มันเข้าบ้าน ไอ้กวิ้นเปิดประตูรั้วแล้วปิดล็อคเรียบร้อย พี่สมัยถึงเคลื่อนรถออกไป
แต่ในคืนนั้น...ไอ้กวิ้นได้แต่นอนตาค้าง เพราะมันรอจนถึงตีสอง ก็ไม่มีสายโทรเข้า รอจนแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่โทรมา มันจึงตัดสินใจโทรไปเอง
“พี่หมัย...” ไอ้กวิ้นกำลังจะเอ่ยปากถาม ว่ากลับถึงบ้านหรือยัง แต่เสียงปลายสาย กลับแหลมสูงอย่างที่ฟังอย่างไรก็ไม่ใช่น้ำเสียงแข็งๆ ของพี่สมัย
“พี่หมัยนอนไปแล้วค่ะ มีอะไรฝากไว้ได้นะคะ”
ไอ้กวิ้นเพิ่งรู้เอาในตอนนั้น...ว่าเจ็บกว่าการถูกปฏิเสธเป็นอย่างไร มันพูดไม่ออก ได้ยินเสียงปลายสายพูดอีกสองสามครั้งแล้วสายก็ถูกตัดไป อีกฝ่ายคงกำลังสงสัย...ว่าทำไมถึงไม่มีเสียงตอบกลับ แต่ไอ้กวิ้นตอนนั้น รู้สึกเย็นไปตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มือของมันสั่นจนต้องจับกันไว้แน่น หัวใจมันเจ็บหนักหน่วงอย่างไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ไม่มีน้ำตาแม้สักหยดที่ไหล มีแต่ความอัดอั้นตันใจอย่างคนที่จุกเพราะราวกับถูกเตะอัดเข้าที่ท้องโดยแรง
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ feeling wonderful
https://www.youtube.com/watch?v=0CLSGaswTE8 - ซื่อ
อกหักไม่รู้เท่าไหร่ไม่จำสักที ไปติดกับคำว่ารัก ไปนึกเอาเองว่าเขาคงดี...
Only Summer like this.
Only Summer: ดราม่าเหี้ยไรตอนตีสองงงงงง สาวไหนหักอกมึงว้าาาา
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: @Only Summer หมาว่ะ
Only Summer: มึงหมาหรือเขาหมา?
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: เออ กูอาจจะเป็นหมาเสียเอง เป็นหมาที่คิดว่าตัวเองมีเจ้าของ แต่แท้จริงแล้วเจ้าของเขามีหมาตัวจริงของเขาอยู่แล้ว
Only Summer: @นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ งั้นมึงดีใจซะไอ้กวิ้น มึงไม่ถูกทิ้งหรอกว่ะ เพราะมึงเป็นนก มึงไม่ใช่หมา ไอ้นกขาสั้นนน ไอ้นกโง่ววววว อิอิ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไอ้เชี่ยเหมอ กูกำลังดราม่า มาทำให้โกรธ ไอ้สัดเอ้ยยย
Only Summer: กวิ้นๆ อยากมีผัวป่ะ เพื่อนกูหัวเกรียน ดำๆ ทั้งนั้นเลยว่ะ แม่งคนสวยอย่างกูนี่กลัวเหลือเกินว่ามาอยู่ท่ามกลางผู้ชายจะเกิดศึกชิงนางเหมือนที่เอเลนเคยก่อสงคราม
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ถ้าละเมออยู่ก็ไปนอนซะ คุยกับมึงนี่เหมือนคุยกับคนกึ่งหลับกึ่งตึ่น โคตรฝันเฟื่องไอ้แสรด
แต่เพราะอย่างนั้น...ไอ้กวิ้นมันถึงได้กำลังหัวเราะ ทั้งๆ ที่น้ำตากำลังไหลพรากอาบสองแก้ม ก็เพิ่งเคย..เข้าใจความรู้สึกหัวเราะทั้งน้ำตาเป็นครั้งแรก
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: แต่ก็ขอบใจนะเว้ยไอ้เหมอ กูนอนละ :)
Only Summer: ด้อนนนวอรี่มายเบิร์ดเล้คช็อต ถึงยูวิวแคนท์ฟลาย บัทเสมอออลเวสึบีไซด์ยูวววว
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ลำพังภาษาไทยก็เข้าใจกันยากอยู่ละ มึงกระแดะภาษาอะไรมา ไอ้สัดเหมอ
Only Summer: กูฝึกภาษาอังกฤษอยู่เว้ย จะเขียนไปหา CY อิอิ
ไอ้กวิ้นส่ายหัวกับความเพ้อเจ้อของไอ้เหมอแล้วรีบปิดไฟเข้านอน เพราะร้องไห้จนตาบวมแทบลืมไม่ขึ้น แต่ในฝันของมัน...ก็ยังเห็นพี่สมัยกำลังนอนกกกอดกับผู้หญิงเสียงหวานคนนั้นอยู่ดี...
แม้แต่ในความฝัน...พี่สมัยก็ยังไม่ใช่ของไอ้กวิ้น...
.................................................................TBC....................................................................
:a5: :ruready
-
เขาไม่รักก็ปล่อยเขาไปเถอะลูก
มีคนรอสร้างบ้านน้ำแข็งให้หนูอยู่นะกวิ้นน้อย
-
คิดว่ากำลังอ่าน Penguin´s Diary of the broken heart อยู่นะเนี่ย :a5:
พี่หมัยน่ารัก เทคแคร์ดี กวิ้นกวิ้นก็ไม่มีใคร กว่าจะรู้ก็รักไปจนหมดใจแล้ว
ไหวไหมเนี่ย? คนอ่านถามใจตัวเอง อ้อยที่ได้จากนะ-เหมอท่าจะไม่พอแล้วมั๊ง
-
:monkeysad: สงสารกวิ้นกวิ้น.. :hao5:
-
สงสารกวิ้นๆ นกขาสั้นจัง นกต้องสู้นะ
-
กวิ้นเอ้ยยย รักให้พอ เจ็บให้พอ :monkeysad:
ถึงเวลาถอยออกมาจะได้ไม่มีอะไรให้ต้องค้างคาใจ o18
-
โฮฮฮฮฮฮฮ :hao5:กวิ้นกวิ้นลูกน้อยหอยสังข์ ช่างน่าสงสารนักแอบรักข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง ต้องโทษอิพี่หมัยเลยกวิ้นอยากตัดใจแต่ตัดไม่ได้ก็เพราะพี่มันคอยดูแลอยู่แบบนี้แหละ รู้ว่ากวิ้นคิดยังไงแต่ก็ไม่ถอยห่างไม่หนีหายแต่ยังทำตัวใจดีแล้วลูกนกขาสั้นของชั้นจะตัดได้ไง
-
:sad4: แอบรักเค้านี่มันโคตรเจ็บ กวิ้นเอ้ย...เจ็บเพราะโหยหา คิดไปเองไม่ดีนะลูก พี่หมัยคิดแบบน้องสปอยเหมอขนาดไหน ดีกับกวิ้นขนาดนั้นแหละลูก
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
โอ๊ยยยยยยรักน้องเหมอ ฮือออออ เราไม่เข้าใจน้องกวิ้นหรอกค่ะจากใจ เราไม่เคยมีโมเม้นแอบรัก ส่วนมากชอบแป็บๆก็เลิก 55555 ใจง่ายมากอ่ะ แต่ก็นะ สำหรับน้องกวิ้นพี่หมัยเป็นรักแรก ยังไงก็ฝังใจอยู่แล้ว เอาจริงเราก็ไม่เข้าใจพี่หมัยเหมือนกัน พี่หมัยอาจไม่คิดอะไรจริงๆก็ได้ คือพี่ก็ค่อนข้างชัดเจนแหละว่าพี่ไมได้คิดอะไร แต่คนที่คิดมันก็เจ็บอ่ะ เฮ้อออออ เราหวังว่าน้องกวิ้นจะกล้าตัดใจสักที น้องกวิ้นต้องผ่านทุกอย่างไปได้แน่ๆค่ะ มีทั้งเสมอทั้งชนะ(ที่ยังไม่มีบท)อยู่ข้างๆทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ รักนะคะน้องกวิ้น กอดดดด :L2:
-
สงสารกวิ้น :m15:
-
ป๋าอัลรออยู่นะกวิ้นนน ตัดใจจากไอ้พี่หมัยมันให้ได้เร็วๆ
-
เคยอยู่ทีมพี่หมัย
ตอนนี้ขอเกลียดพี่หมัยได้มั้ย
อ้อยเค้าแต่ไม่เอา..... คือไร
:m16:
กอดกวิ้นๆ
หาปั๋วใหม่ง่ายกว่า
แต่ลึกๆก็ยังทีมพี่หมัยอยู่ดี
:hao5:
ถ้าไม่ใช่พี่หมัย ก็เปิดตัวพระเอกเถอะ จะได้ตัดใจแต่เนิ่นๆ
-
กวิ้นกวิ้น ยังมีคุณอัลนะ เจ็บแบบนี้มาซบอกพี่ก้ได้นะ :m15:
-
คิดไว้แล้วว่าถ้าอ่านเรื่องกวิ้นนี่มีแต่ม่ากับม่า อ่านในเฟซก็ม่า อินโทรก็ม่า ตอนหนึ่งก็ม่า ตอนที่สองยังม่าาาาาาาาาา พี่ทำใจไว้แล้วว่ามันต้องม่าาา พี่จะม่าอยู่เคียงข้างกวิ้นเป็นเพื่อนเหมอ:o12:
เราจะม่าไปด้วยกันนนน จนกว่ากวิ้นได้คุโด้ ชินอิจิมาครอบครอง พี่จะม่ารอเป็นเพื่อนกวิ้นนนนนน
:z3: เค้าอินนน เค้าสงสารรรร เค้าเซ็งพี่หมัยยยยยย :z6: เบื่อความห่วงใยที่นางมีให้แล้วน้องมันคิดไปไกล คือเข้าใจว่าให้มาแบบไม่คิดไร ไอ้เรามันผิดเองงง มันโง่เองที่ไปหวังลมแล้งๆ เรามันโง่เองงงง :z3: :z3:
(โอยยย อินอ่ะ สงสารกวิ้น และอยากรู้มากใครจะมาดามใจนาง หวังว่าคงไม่ใช่ไอ้ช้างตอนเด็กๆ นะ ไม่งั้นคดีพลิก แล้วจะเปิดเพลงพี่ติ๊นาร้องเลย พลิกล็อคกันน่าดูวววว ถล่มถลายยยยย) :katai4:
-
ย้อนอดีตกันอยู่ เดี๋ยวคนของตัวเองก็มานะกวิ้นกวิ้น
-
สงสารกวิ้นนนนนนนนนน
ผู้หญิงที่รับสายเป็นใครรรร พี่สมายด์รึเปล่า T T
นี่ทีมหมัยกวิ้น ท่าจะหมดหวัง ฮืออออออออ ใจแตกเหมือนดินแห้งหน้าแล้งตอนนี้ :z3: :z3: :z3:
-
กวิ้นเอ๊ย..... พี่หมัยอาจทำนอกขอบเขตการเป็นพี่ชายสำหรับความรู้สึกกวิ้น
แต่สำหรับเรา เทียบกับที่เขาทำให้เหมอ ขอบเขตการเป็นพี่ของพี่หมัยดูมันไกลมากอะกวิ้น ที่ทำให้หนูนี่ดรอปลงมาเยอะแล้วจริงๆนะ..กวิ้นถอยเถอะลูก
-
:a5: โอยยยย พี่หมัยแม่ง... เจ็บแทนกวิ้นอ่ะ ฉันเผลอคิดไปเองทั้งหมด
แซดเว้ยแซด อยากรู้จริงๆ ว่าพี่หมัยคิดแค่น้องจริงๆ ไม่เผลอเลยรึ พี่ท่านสตรองมากและใจด้านกับความโมเอะของกวิ้นมาก กวิ้นออกจะเปิดเผย
แล้วยังเล่าไม่ถึงตอนปัจจุบันที่ถูกปฏิเสธอีก โถถถ่ :m31: พ่นไฟได้พ่นไฟไปแล้วนะ
ปอลิง อยากเจอลุงอัล เน้นนะเน้น ลุงจ้า ฮา จะมาแทนที่พี่หมัยได้ไหม? หรือกวิ้นจะเจอเทพบุตรอีก? หรือจะถูกจับอยู่ในบ่วงพี่หมัย
#ทีมกวิ้น
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
อือหือออแบบว่ามาสายมาม่า :z3: ชอบๆๆๆมาต่อไวไวนะคะอิอคิดถึงกวิ้นกวิ้นนน
-
กวิ้นเอ๊ยยยยย กอดปลอบเบาๆ :กอด1:
ดันอินจัด เข้าใจความรู้สึกของกวิ้นกวิ้นเลย :z3:
-
พี่หมัย ถ้าพี่ทำแบบนี้ เอามีดมาปักอกกูเถอะค่ะ เจ็บแทนกวิ้นกวิ้น
แด่คุณอิพี่หมัย : ไม่รักไม่ต้องมาเเคร์ ไม่ต้องมาดีกับฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาหวง ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆทั้งนั้น
เพราะใจฉันยังอ่อนแอ
[/size] :z3: :z3: :z3:
-
สตั้นไปสิบวิ :ruready อะไรคือการที่พี่หมัยอ่อยน้องกวิ้นกวิ้นของเราขนาดนี้
กวิ้นกวิ้นเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยมีเพื่อน พอเจอพี่หมัยดูแลเอาใจใส่ ก็อยากยึดไว้กับตัว ยิ่งคุยยิ่งไปดูหนัง ยิ่งถลำลึกเข้าไปใหญ่ :ling1: ตอนที่กวิ้นรอโทรศัพท์แล้วมีเสียงผู้ฟญิงรับคงช็อคน่าดู ไม่แปลกหรอกที่กวิ้นจะน้ำตาไหล ขนาดเราเป็นคนอ่านยังอินน้ำตาปริ่มเลย :m15:
อย่ามีมาม่าชามโตนักนะคะ สงสารนกขาสั้นที่บินไม่ได้ตัวนี้ #ทีมกวิ้นกวิ้น
ปล.ฝากบอกกวิ้นกวิ้นว่าต้องสตรองให้ได้แบบน้องเหมอนะ เราจะเอาใจช่วย
-
ยังยืนยันว่ายิ่งไม่ปลื้มพี่หมัยอย่างแรง ถึงจะบอกว่าพี่หมัยคิดกับกวิ้นแค่น้องแต่เราว่าไม่ใช่ดูพี่หมัยมันให้ความหวังกวิ้นอยู่กลายๆอะ แอบกั๊กด้วยเหอะพี่หมัยนิสัยเสียว่ะ กวิ้นกวิ้นควรตัดใจให้ได้หมออัลรออยู่นะ
-
'เคยคิด'... มาตลอดว่าพี่สมัยใจดี
เอาจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งรู้จัก
ไฉนเลยหน้ายิ้มๆอย่างพี่หมัยกลับทำร้ายกวิ้นอย่างเลือดเย็น
กวิ้นน้อยที่น่าสงสาร T T
-
ฮืออออ สงสารกวิ้น
-
สงสารนกบื้อ หวานอมขมกลืน
ปล. รอวันพี่หมัยเสียใจที่ทำแบบนี้กะนู๋กวิ้น
-
สงสารกวิ้น
ใจหนึ่งอยากให้พี่หมัยรักกวิ้นชอบกวิ้นแบบคนรักบ้าง
แต่อีกใจหนึ่งอยากให้กวิ้นตัดใจ ไปหาคนดีๆ
...ไม่ใช่ว่าพี่หมัยไม่ดี พี่หมัยดีมากทั้งดูแลเทคแคร์กวิ้น เอาใจใส่ สอนหนังสือ พาไปกินข้าวดูหนัง ..แต่พี่หมัยคิดกับกวิ้นในฐานะน้องชายอีกคนเท่านั้นเอง
-
:hao4: เจอผู้ชายแบบพี่หมัยเป็นใครก็พลาดละ แสนดีขนาดนั้นอ่อยหนักขนาดนี้ กวิ้นเอ้ย อีกหลายยกน่ะได้ข่าว :hao5:
-
สงสารกวิ้นนนน :hao5: :hao5:
-
พี่หมัยอ่อยแรงมากกกกก กวิ้นน้อยจะไม่หวั่นไหวเผลอใจไปรักได้อย่างไร กวิ้นกวิ้นสู้ๆนะลูก แต่เราชอบสองเพื่อนซี่เค้าคุยกันนะดูรักกันมากกกกกก
-
ชอบอะหน่วงดี
-
:a5: :z6: :a5: :z6: :a5: :z6: :a5: :z6:
-
สงสารกวิ้นๆๆ ทำไมพี่หมัยใจร้ายจัง ฮือๆๆๆๆ กวิ้นไปรักกะอัลเถอะ :katai1:
-
อิพี่หมัยทำกับกวิ้นๆได้ไง ไม่สงสารบ้างหรอ โอ้ยยยยยสงสารกวิ้นๆ
-
กวิ้นน้อย ค่อยๆเก็บความทรงจำดีๆไว้นะลูก
ถึงจะเป็นหมาที่ไปรักเจ้าของหมาอื่น
แต่ต่อไปกวิ้นจะมีเจ้าของเป็นของตัวเอง รออีกห้าหกปีนะกวิ้นนะ
ปล่. สอบเตรียมทหาร คุณสมบัติต้องจบ ม.4 ก่อนนะจึงจะสมัครได่้ไม่ใช่จบ ม.3
ไม่รู้สมัยนี้เปลี่ยนระบบไปรึยัง
-
:mew4: :hao5:
-
กวิ้นน้อย ค่อยๆเก็บความทรงจำดีๆไว้นะลูก
ถึงจะเป็นหมาที่ไปรักเจ้าของหมาอื่น
แต่ต่อไปกวิ้นจะมีเจ้าของเป็นของตัวเอง รออีกห้าหกปีนะกวิ้นนะ
ปล่. สอบเตรียมทหาร คุณสมบัติต้องจบ ม.4 ก่อนนะจึงจะสมัครได่้ไม่ใช่จบ ม.3
ไม่รู้สมัยนี้เปลี่ยนระบบไปรึยัง
อันนี้เป็นข้อมูล ค่ะ http://www.thaicadet.org/AboutCadet.html
ในปีการศึกษา ๒๕๕๘ นี้ โรงเรียนเหล่าทัพได้กำหนดคุณสมบัติของผู้สมัคร โดยย่อดังนี้
๑. เป็นชายโสด
๒. สำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ (ม.๓) หลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการหรือเทียบเท่า
๓. อายุไม่ต่ำกว่า ๑๕ ปีบริบูรณ์ และไม่เกิน ๑๗ ปีบริบูรณ์ ตามพระราชบัญญัติรับราชการทหารฯ (ผู้ที่เกิด พ.ศ.๒๕๔๑ - ๒๕๔๓)
๔. มีสัญชาติไทยโดยกำเนิด บิดาและมารดามีสัญชาติไทยโดยกำเนิด
สำหรับคุณสมบัติโดยละเอียด กรุณาศึกษาจากระเบียบการฯ
ปีการศึกษา ๒๕๖๐ ให้รับผู้สำเร็จการศึกษา ชั้น ม.๔ เข้าเป็น นตท.
ปี 59 งดรับ นตท. ค่ะ จะรับอีกทีปี 60 และเปลี่ยนเป็นรับชั้น ม. 4
-
เปลี่ยนพระเอกด่วนนน สงสารกวิ้นงือออ :mew6:
-
กวิ้นกวิ้นสตรองมากลูก รักพี่หมัยข้างเดียวตั้งแต่เด็กๆ จนอยู่มหา'ลัย พี่หมัยน่ารักนะดูแลเอาใจใส่เป็นห่วงน้องตลอด กวิ้นกวิ้นไม่มีพี่น้องเจอพี่หมัยที่อบอุ่นและรักน้องทำให้กวิ้นกวิ้นรู้สึกดีมีคนดูแลเลยหลงรัก ไม่รู้ว่าใครจะได้เป็นแฟนกวิ้นกวิ้น แต่ขอให้คนๆนั้นอบอุ่นหล่อและน่ารักเหมือนพี่หมัยเนอะกวิ้นกวิ้น
-
กวิ้นมั่นคงมากอ่ะ พี่หมัยดูแลเกินเพื่อนน้องชายไปนะ
คิดอะไรกับน้องแต่ไม่กล้าพูด ไม่กล้าชัดเจนหรือเปล่า
-
เห็นชื่อเรื่องก็สะดุดใจ รีบมองชื่อคนเเต่ง มาม่าชามโตแน่ๆ แต่อยากอ่าน~~~
-
เขาไม่ได้ดีกับเรา เขาดีกับทุกคน
:z3:
-
กวิ้นเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนมันไม่รักยังไงเค้าก็ไม่รักหรอกลูก :sad4: :sad4:
รอคุณหมอใจดีดีกว่านะกวิ้น :กอด1: :กอด1:
-
กวิ้นมาแล้ววว~~ ถึงจะบินไม่ได้แต่กวิ้นก็โง่นะ!! อ้าวววว!!! 555
สงสารกวิ้นนะ พี่หมัยทำแบบนี้ก็เหมือนให้ความหวังอ่ะ แต่อยากไปแคร์เด๋วให้นะเอาอัลกลับมาฝาก หึหึ
-
อยากขโมยเพนกวิ้นน้อยของป้า หนีไปให้ไกล
บางทีการถอยไปตั้งหลักมันก็ดีกับหัวใจกวิ้นนะ
เพราะสมัยก็ยังทำตัวเหมือนเดิม
จะทำให้เขามารักก็ไม่ได้
แถมเหมือนสมัยมีความสุขกับการที่ทำให้กวิ้นทุกข์เหลือเกิน
เราเปลี่ยนสมัยไม่ได้หรอกกวิ้น
แต่เราเอาตัวเราออกมาจากเขาได้
อ่านในเพจสมันมันมีแฟนแล้วด้วย โอ้ยยยยย
กวิ้นของป้าาาาาา
มามาอยู่กะป้ามากวิ้น TT^TT
#กวิ้นน้อยกรอยใจป้า
กอดดดดดด
-
เหมือนอ่านไดอารี่นกขาสั้นเลยยย
:katai2-1: :katai2-1:
-
รักพี่หมัยถ้าในฐานะพี่ชายลูกเหมอ แต่โครตเกลียดพี่หมัยที่อยู่ในสถานะกวิ้นกว้น โถ่ลูกวิ้นของชั้น แหม่ชั้นล่ะอยากเห็นพี่หมัยน้ำตาไหลพรากเพราะกวิ้นจริงๆ
-
คิดว่าพี่หมัยคงไม่ได้คู่กับกวิ้นหรอก :hao5:
แต่ไม่ว่าจะยังไง ก็อยากให้กวิ้นมีความสุข อยากได้คนมาแทนพี่หมัย เพราะกวิ้นน่าสงสาร
ชีวิตกวิ้นแลดูดราม่าตั้งแต่เด็ก อยู่กับชนะ/เสมอ ก็เป็นส่วนเกิน
รักก็ไม่สมหวัง อย่าให้กวิ้นต้องเจ็บไปกว่านี้เลย :m15:
-
สงสารกวิ้นนนนนนน ฮือออออออออ
-
สตรอง!!! อย่าไปสนคนติดน้องเลย กวิ้นกวิ้น ยังมีผู้ชายดีๆอีกเป็นล้านคน สำหรับกวิ้นน้าาาา
-
เพนกวิ้นแคนฟลาย
-
พี่หมัยแมร่งโคตรใจร้ายเลย
ไม่รักเค้าจะมาหวังดีๆให้ความหวังลมๆแล้งๆทำไมวะ
กวิ้นก็ตัดใจยากเป็นธรรมดา ยิ่งเป็นเพื่อนกับน้องเหมอไปอีก
-
ใครจะอดทนได้เท่ากวิ้นอีกมีมั๊ย??? จริงๆกวิ้นก็ไม่ได้ทน แต่กวิ้นแค่ตัดใจไม่ได้
เป็นเราก็ตัดใจไม่ได้ ถ้ายังมาอ่อยให้ความหวังกันอยู่แบบนี้ พี่หมัยใจร้ายมาก
พี่หมัยไม่ผิดนะ พี่หมัยมีสิทธิ์จะทำยังไงก็ได้ จะมองกวิ้นเป็นน้องแบบไม่คิดไรกับน้องเลย ก็ไม่ผิด
หรือจะไม่รู้ตัวว่ามีใจให้น้องแล้วบอกกับน้องว่าเฮ้ยพี่รักเองแบบน้อง ก็ไม่ผิด
หรือจะรักกวิ้นแสดงออกและบอกว่ารักกวิ้น (คงจะยาก) พี่หมัยก็ทำได้
แต่กวิ้นอ่ะ ต้องหักห้ามใจตัวเอง เข้าใจนะว่าการที่อยู่ใกล้คนที่เรารักมันโคตรจะมีความสุข
แต่!!! ถ้าเค๊าไม่ได้อยากใจตรงกับเรา ที่ตรงนั้นมันมีคนอื่นอยู่ มันก็แปลได้ว่า มันไม่ได้ว่างสำหรับเราตอนนี้
ถอยมาเถอะกวิ้นน้อยของป้า ห่างๆกันไปเลย หักดิบกับตัวเอง ใจแข็งๆเข้าไว้ อ่านไปจะร้องไป สงสารกวิ้น :o12:
-
พี่หมัยดีเกิน นอกจากติดน้องชายยังดูแลกวิ้นกวิ้นจนติดอีก
ตั้งแต่มอต้นจนมหาลัย แต่พี่เค้าแกล้งโง่ทำไม่รู้ป่ะ
#ทีมกวิ้น เพื่อนเหมอ ไม่ว่าจะรักใคร เจ้จะช่วยเชียร์นะ
-
วันนี้มาเม้นท์ในเล้าแทนทวิตเตอร์
สงสารกวิ้นอ่ะ ความใจดีของพี้หมัยมันทำร้ายกวิ้น พี่หม้ยไม่ได้ทำอะไรผิด แต่นางดีเกินไป ทำตัวเหมือนคิด แค่สุดท้ายก็ไม่คิด
เรื่องนี้มีพระเอกไหมคะ ? กวิ้นอาจรักใครไม่ได้แล้วว
:z3: :ling2:
-
ตอนที่ 3
ในเช้าวันต่อมาพี่สมัยเอาเลโก้มาให้ไอ้กวิ้นตามที่บอกไว้ ทั้งยังอยู่ติวหนังสือให้ไอ้กวิ้นจนถึงเย็น โดยที่ไอ้กวิ้นปฏิเสธเสียงแข็งเพราะมันไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือเรียนเลยสักนิด ตอนนี้มีแต่คุโด้ ชินอิจิเท่านั้นที่จะบรรเทาความทุกข์ตรมให้มันได้
"กูอธิบายไป เข้าหัวบ้างปะเนี่ย" สมัยมองไอ้เด็กตัวโย่งด้วยความเหนื่อยใจ มันซึมจนผิดสังเกต ถามคำตอบคำ ข้าวก็กินได้น้อยจนต้องดุกันบ้าง เป็นเด็กที่ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะไม่รู้จักดูแลตัวเอง เทียบกับน้องเหมอที่โดนตามใจอย่างหนักจากเขาและคุณแม่แล้ว เพนกวิ้นก็ไม่ได้แตกต่าง ด้วยมีพี่เลี้ยงทำทุกอย่างให้ตั้งแต่เด็ก ถึงทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเดียว ร่างกายก็อ่อนแอ ตัวสูงเสียเปล่าแต่กลับผอมแรงน้อย ไม่เหมือนน้องเหมอที่ตัวล่ำเพราะถูกบังคับให้ออกกำลังกายแทบทุกวัน เพนกวิ้นจึงได้น่าเป็นห่วงกว่าน้องเหมอนัก ยิ่งมันเป็นลูกคนเดียว ขี้เหงาและติดเขามากอย่างนี้ ก็ยิ่งน่าห่วง
"ไม่อ่ะ" ไอ้กวิ้นส่ายหน้า หลบสายตาที่มองมา "กวิ้นอยากอ่านการ์ตูนแล้ว"
"จะสอบอยู่แล้วยังจะอ่านการ์ตูนอีกเหรอวะ ตั้งใจหน่อย"
ไอ้กวิ้นหลับตาลง สัมผัสจากมือใหญ่ของพี่สมัยทำให้หัวใจมันปวดหน่วงจนเผลอปัดออกโดยแรง
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากอ่าน!"
"กวิ้น" สมัยเสียงเข้มขึ้นมาทันที ใบหน้าก็ดุจัดจนไอ้กวิ้นหงอ "เป็นอะไร"
"ไม่ได้เป็นไร" ไอ้กวิ้นปฏิเสธ แต่สีหน้าของมันโกหกสมัยไม่ได้
"พูดมา"
"พี่หมัยจะคาดคั้นทำไม บอกว่าไม่เป็นอะไรนี่ฟังไม่เข้าใจเหรอวะ"
ไอ้กวิ้นรู้ว่าไม่ควรพาล รู้ว่าพี่สมัยไม่ได้ทำอะไรผิด แค่เพราะมันกำลังเสียใจ แค่เพราะ...พี่สมัยไม่ได้คิดเหมือนกัน ไอ้กวิ้นถึงได้เสียศูนย์อย่างนี้
สมัยถอนหายใจ มองไอ้นกบื้อด้วยความเอ็นดู พอจะรู้แล้วว่ามันกำลังงอแงเรื่องอะไร "ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้โทรหา"
"..."
"พาไปกินไอติมจะหายโกรธไหม"
"..."
"กูฝากเพื่อนซื้อฟิกเกอร์ที่มึงอยากได้ให้แล้วด้วย"
"..."
"อ้าว..ร้องไห้ทำไมวะ"
สมัยตกใจที่จู่ๆ ไอ้นกบื้อมันก็น้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วมันก็แหกปากร้องงอแงเหมือนตอนที่น้องเหมอแกล้งกวนตีนคุณพ่อ แต่ไอ้นกบื้อมันร้องแบบไม่ได้แกล้งจึงต้องดึงมันเข้ามากอดปลอบ มันสะอื้นจนตัวโยน น่าสงสารเสียจนรู้สึกเสียใจไปกับมันด้วย ทั้งๆ ที่ไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไรที่ทำให้มันเป็นแบบนี้
"นกบื้อเอ้ย" เวลากอดปลอบน้องเหมอ สมัยจะทั้งจูบแก้ม จูบขมับ ลูบหัวปลอบโยน ทว่า...กับเพื่อนของน้องชายคงจะทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่ว่าจะเอ็นดูมากแค่ไหน ไอ้กวิ้นก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ สมัยจึงทำเพียงลูบหลังปลอบเท่านั้น
"มึงนี่ยิ่งกว่าเด็ก เอาไง จะกินไหมไอติม"
ไอ้กวิ้นได้มือใหญ่ของพี่สมัยเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ มันพยักหน้าช้าๆ สบตาแดงก่ำเข้ากับดวงตาคมของพี่ชายเพื่อน ลังเลใจอยู่เพียงครู่ว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่ แต่แล้ว...ปากมันก็ไวกว่าการประมวลผลของสมองถึงความสมเหตุสมผลจนได้ "เมื่อคืน...กวิ้นโทรหา"
สมัยชะงักไปเพียงนิดกับคำบอกเล่า แววตาที่อ่านไม่ออกมองสบกับดวงตาแดงก่ำของไอ้กวิ้นโดยไม่หลบหลีก
"กวิ้นถามได้ไหม"
"ถามอะไร"
"เมื่อคืนพี่หมัยนอนกับใคร"
สมัยเลิกคิ้ว ก่อนจะผลักหน้าผากไอ้กวิ้นไปสองสามที "ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"
"กวิ้นไม่เด็ก!"
"อย่างน้อยก็เด็กกว่ากูเกือบสิบปี" ไอ้กวิ้นอ้าปากจะโต้ แต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อพี่สมัยของมันพูดตัดบทว่า "หยุดพูด ไม่ต้องเถียง แล้วก็ลุกไปล้างหน้าล้างตา ร้องไห้เหี้ยไรก็ไม่รู้ ไปๆ"
"พี่หมัยตอบมาก่อน ไม่งั้นไม่ไปอ่ะ"
ไอ้กวิ้นดื้อดึง มันยืนยันจะรู้ให้ได้ แม้หัวใจจะร้องบอกว่า พอแล้ว แค่นี้ก็เจ็บมากแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังอยากจะรู้อยู่ดีว่าผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใคร
"น้องเหมอยังไม่หวงกูเท่ามึงเลยเนี่ย จะนอนกับใครก็เรื่องของกูปะวะ" สมัยทำหน้าเอือม ลุกขึ้นยืนแล้วดึงไอ้กวิ้นให้ลุกตาม ก่อนจะลากมันเข้าไปในห้องน้ำ
"พี่หมัยนิสัยไม่ดี เจ้าชู้" ไอ้กวิ้นออกปากว่า ก่อนมันจะสะดุ้งโหยงเมื่อมือใหญ่วักน้ำเย็นใส่หน้า "ไอ้พี่หมัย! มันเย็นนะ!"
"เออ เย็นดิ จะได้หายบ้า ทำเป็นเด็กหัวร้อนไปได้" สมัยหัวเราะขำกับไอ้นกบื้อที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "อะไร มองหน้า เดี๋ยวกูก็จับปิ้งซะหรอก"
"ไอ้พี่หมัยชั่ว"
"เดี๊ยะๆ ปากดีไอ้กวิ้น" สมัยวักน้ำล้างหน้าล้างตาให้ไอ้นกที่ไม่ยอมทำตามคำสั่ง มันทำเบี่ยงหน้าหนี แต่ก็หลบไม่พ้นอยู่ดี "หึหึ นกบื้อ ถ้าอยากสู้กูได้ก็ออกกำลังกายบ้าง"
ไอ้กวิ้นหูแดงก่ำเมื่อนิ้วเรียวสวยของพี่สมัยปัดผ่านจมูกและริมฝีปากของมัน "ไม่เอา ขี้เกียจ"
"มึงโตแล้ว จะเอาแต่นอนเล่นเลโก้ ต่อจิ๊กซอว์ไม่ได้ ออกไปทำกิจกรรมอย่างอื่นบ้าง อยู่แต่ในห้อง ไม่โดนแดด ร่างกายอ่อนแอ ป่วยง่าย"
"เวลาป่วยพี่หมัยก็มาดูแลนี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย" พอได้ยินมันเถียงก็อดที่จะบีบแก้มมันไม่ได้ "โอยย พี่หมัย กวิ้นเจ็บนะ"
"เจ็บก็ดี จะได้สำนึก"
"ตอนพี่หมัยอายุ 16 ก็ขี้เกียจเหมือนกันแหละ"
"มึงจะเถียงให้ได้ทุกเรื่องว่างั้น"
"ใช่" ไอ้กวิ้นยอมรับ มันจึงถูกบีบแก้มอีกข้าง "ไอ้พี่หมัยยย ปล่อยยย"
"น้องเหมอยังไม่เคยเถียงกูเลย มึงเป็นใครเนี่ย"
"นั่นเพราะพี่หมัยไม่เคยดุมันไง มันเลยไม่เคยเถียงพี่ แต่พี่หมัยดุกวิ้นอ่ะ ดุทำไม กวิ้นทำอะไรผิดล่ะ เกลียดพี่หมัย นิสัยไม่ดี" ไอ้กวิ้นระเบิดเป็นชุดจนพี่สมัยของมันสตั้นไปหลายวินาที
"กูยอมแพ้เลย" สมัยว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้ไอ้นกบื้อที่ชอบตีปีกเถียงคอเป็นเอ็น "เอาไง จะไปกินไอติมไหม"
"ไปๆ พี่หมัยพาไปกินข้าวด้วย กวิ้นหิวแล้ว"
สมัยส่ายหน้าระอา ไอ้เด็กกวิ้นมันพลิกอารมณ์กลับไปกลับมาจนตามแทบไม่ทัน "ตอนกลางวันเสือกกินน้อย ไม่หิวก็ไม่รู้จะว่าไงละ"
"ก็ตอนนั้นกินไม่ลงนี่"
"ทำไม?"
"กวิ้นโกรธพี่หมัย เสียใจ ไปนอนกับใครก็ไม่รู้"
สมัยจับหัวไอ้กวิ้นโยกไปมา คำพูดของมันน่าเอ็นดูจนโกรธไม่ลง "ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ แต่เป็นคนที่กูคุยกับเขามาสักพักแล้ว"
ไอ้กวิ้นใจกระตุก รู้สึกราวกับดิ่งลงเหวอีกครั้ง จากที่เคยเข้าใจว่าพี่สมัยคุยกับมันแค่คนเดียว กลับเป็นความเข้าใจผิดที่ร้ายแรงจนหัวใจเจ็บหนัก
"แฟนเหรอ..."
"งั้นมั้ง"
"ไม่เห็นพี่บอกกวิ้นเลย..."
สมัยหัวเราะ "ทำไมกูต้องบอกวะ กูจะมีแฟนนี่ต้องรายงานมึงด้วยเหรอ"
"..."
"ถ้ามึงจะโกรธกูเรื่องนี้ กูบอกเลยนะว่ากูไม่ง้อ ไม่ใช่เรื่อง"
"กวิ้นไม่ได้โกรธ ไม่มีสิทธิ์อะไรไปโกรธพี่หมัยหรอก"
"งั้นก็เลิกทำหน้างอ แล้วเก็บของ จะได้ไปกินไอติม"
"อืม"
ไม่โกรธหรอก...แค่เสียใจเท่านั้นเองพี่หมัย กวิ้นเสียใจได้ใช่ไหม มีสิทธิ์เสียใจได้ใช่รึเปล่า...
********************
หลังจากที่รู้ว่าพี่สมัยมีแฟน ไอ้กวิ้นก็เหมือนจะต้องฝังความรู้สึกของมันไว้ในส่วนลึกที่สุดของใจ บ่อยครั้งที่โทรไปหาแล้วขึ้นรอสาย บ่อยครั้ง...ที่คุยกับพี่สมัยอยู่ดีๆ ก็มีสายซ้อนและเขาก็ขอวางแล้วไปรับสายจากอีกคน บ่อยครั้ง...ที่ไอ้กวิ้นคิดว่ามันเป็นคนสุดท้ายที่ได้บอกฝันดีพี่สมัย แต่สุดท้ายก็รู้ว่าหลังจากที่คุยกับไอ้กวิ้นแล้ว พี่สมัยก็ยังคงคุยกับแฟนของเขาต่อ
ไอ้กวิ้นอดทน อดทนกับความเสียใจ อดทนกับความรักข้างเดียวที่มันได้แต่คิดไปเองคนเดียวอยู่นานหลายเดือน ว่าพี่สมัยก็คิดเหมือนกับมัน แต่แท้จริงแล้ว...พี่สมัยวางมันไว้ในฐานะน้องชายเท่านั้นเอง
พี่สมัยยังคงดูแลมันตามปกติ ยังคงเอาใจใส่อย่างสม่ำเสมอ แค่เวลาที่เจอกันลดน้อยลง เพราะเขาก็มีใครอีกคนที่ต้องดูแล ความสำคัญของไอ้กวิ้นจึงมักมาทีหลัง หนังที่ไอ้กวิ้นอยากดูก็ต้องไปดูคนเดียวเพราะพี่สมัยเขาดูกับแฟนของเขาแล้ว สโมสรกอล์ฟก็ไม่ได้ไปอีกเลยหลังจากที่ครั้งล่าสุดต้องไปทนนั่งเป็นก้างของพี่สมัยกับแฟน ไอ้กวิ้น...เป็นได้แค่ตัวเกะกะ เป็นส่วนเกินที่ไปอยู่ผิดที่ผิดทาง มันรู้ว่าพี่สมัยไม่ได้ตั้งใจ รู้ว่าพี่สมัยปล่อยให้ไอ้กวิ้นอยู่คนเดียวไม่ได้ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะชวนไปด้วยตลอด ไอ้กวิ้นเด็กขี้เหงาจึงได้แต่โกหกว่าตัวมันติดธุระ อ้างนั่นอ้างนี่ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้มีธุระอย่างที่บอกไป มันเอาแต่นั่งต่อเลโก้ ต่อจิ๊กโซว์ ดูการ์ตูนอยู่ในโลกของมัน ไม่อยากออกจากโลกที่เต็มไปด้วยความสุขที่สร้างขึ้นเอง...เพื่อไปเจอโลกความเป็นจริงที่ทำให้มันเจ็บไปทั้งใจ
ไอ้กวิ้นขี้ขลาดแต่ในบางครั้งก็ฮึดสู้...มันอดไม่ได้ที่จะต้องเข้าโลกโซเชียลไปรับรู้ความเป็นไปที่ยิ่งรู้ ใจมันก็ยิ่งเจ็บ ไอ้กวิ้นไม่เข้าใจการกระทำของพี่สมัยเลย ไม่เข้าใจว่า...ทำไมต้องซ่อนโพสซ่อนสเตตัสที่แฟนแท็กมาจากสายตาของไอ้กวิ้นด้วย มันรู้...รู้ดีเพราะออนเฟซของพี่สมัยอยู่ ณ ขณะนี้ มันรู้รหัสเฟซนานแล้วและไม่เคยคิดจะเข้าเพราะกลัวจะเป็นการเสียมารยาท แต่ในวันที่มันนึกอยากจะเจ็บให้ถึงที่สุดเพื่อจะได้ตัดใจ ความอยากรู้ของมันก็ทำให้ต้องล็อคอินเข้าเฟซของพี่สมัย ห้องสนทนากับแฟนนั้นช่างหวานล้ำ สเตตัสที่โพสถึงกันก็ทำให้หัวใจไอ้กวิ้นแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ในหน้าเฟซของไอ้กวิ้นนั้นกลับไม่มีสเตตัสเหล่านี้เลยแม้แต่นิด
...ยิ่งได้เห็นความจริงก็ยิ่งปวดใจ ยิ่งได้รู้ก็ยิ่งปวดร้าว
พี่สมัย...ซ่อนสเตตัสทุกสเตตัส ปิดซ่อนไม่ให้ขึ้นในฟีดข่าวของเฟซไอ้กวิ้นมาตั้งนานแล้ว... นับตั้งแต่ที่หายไปและไอ้กวิ้นเข้าใจว่าคงเรียนหนัก แต่ความจริงไม่ใช่...พี่สมัยซ่อนทุกอย่างจากสายตาของมัน ปิดซ่อนแม้แต่สถานะออนไลน์
ถ้ารำคาญ...ทำไมไม่พูดตรงๆ ถ้ากลัวไอ้กวิ้นจะเข้าไปวุ่นวาย...พี่สมัยแค่บอกกันเท่านั้น แค่บอก...ไอ้กวิ้นก็พร้อมจะถอยห่าง
ครืด...ครืด...ครืด....
P'mai
slide to answer..
ไอ้กวิ้นสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะตัดสินใจรับสาย
"ครับ"
"มึงออนเฟซกูอยู่เหรอวะ" น้ำเสียงของพี่สมัยหงุดหงิดจนแทบจะเป็นเสียงตะคอก
"ครับ"
"ทำไมนิสัยเสียอย่างนี้กวิ้น"
ไอ้กวิ้นเงียบ ยอมรับในข้อกล่าวหา
"อย่ายุ่งวุ่นวายให้มาก แฟนกูยังไม่เคยทำถึงขนาดนี้"
ไอ้กวิ้นได้แต่ยิ้ม "ขอโทษครับพี่หมัย"
"อย่าทำอีก กูไม่ชอบคนล้ำเส้น"
"ครับ ขอโทษจริงๆ ครับพี่" น้ำเสียงของไอ้กวิ้นแผ่วเบา
พี่สมัยเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "แล้วกินอะไรหรือยัง"
"กินแล้วครับ" ไอ้กวิ้นโกหก ตั้งแต่เช้าจรดเย็น มีแค่น้ำเปล่าเท่านั้นที่ตกถึงท้อง มันเอาแต่ต่อเลโก้จนลืมเวลา ปราสาทขนาดใหญ่ที่พี่สมัยให้มานั้น...ต่อยากเหลือเกิน ชิ้นส่วนเยอะ...รูปแบบซับซ้อน ไม่แตกต่างจากหัวใจของคนที่ให้มาแม้แต่น้อย
"ไม่เชื่อ อาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวไปรับ"
"ไม่ไปครับ"
"กวิ้นกวิ้น"
"ผมวางนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่รบกวนพี่มาตลอด แต่ทีหลัง พี่บอกกันมาตรงๆ ก็ได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจผม อย่าให้ผมสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตของพี่มากไปกว่านี้เลย"
"มึงเป็นอะไร"
ไอ้กวิ้นแสยะยิ้ม มันเกลียดคำถามแบบนี้เสียจริงๆ "ผมเป็นแค่นกโง่ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้นครับ"
นกโง่...มันบินไม่เก่ง บินขึ้นที่สูงไม่ไหว ตะกายขึ้นไปบนฟ้าก็คงตกลงมาตายวันยันค่ำ แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังกระเสือกกระสนอย่างไม่เจียมตัว
ให้ดวงเดือนแวดล้อมด้วยหมู่ดาว ส่วนนกอย่างมัน...ขอเฝ้ามองจากพื้นดินก็พอ
**********************
ต่ออีกหน้า
-
ไอ้กวิ้นตัดการติดต่อจากพี่ชายของไอ้เหมอตั้งแต่วันนั้น มันหันกลับมาให้เวลากับตัวเองเต็มที่ เข้าทำกิจกรรมชมรมของโรงเรียนเพื่อไม่ให้มีเวลาว่าง ชมรมว่ายน้ำกับชมรมบาสเป็นเป้าหมายของคนร่างสูงเก้งก้างอย่างมัน แต่เพราะพ่อไม่อยากให้เล่นกีฬาที่ต้องปะทะกับคู่แข่ง กลัวจะเกิดอันตรายต่อลูกกวิ้นสุดที่รัก ไอ้กวิ้นมันจึงเลือกจะเข้าชมรมว่ายน้ำ พ่อกับแม่ก็สนับสนุนเต็มที่ หาครูฝึกสอนมาให้ถึงบ้าน ด้วยเพราะนิสัยเนิร์ดที่ทำอะไรก็มักจะจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นของมัน ไอ้กวิ้นจึงตั้งอกตั้งใจฝึกฝนจนได้เป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน มันเลิกใส่แว่นตาที่ทำให้หน้ามันเหมือนนกฮูก เริ่มสนใจการแต่งตัวและหน้าตาของตัวเอง มันเปลี่ยนทรงผม เปลี่ยนรสนิยมการแต่งกาย จากไอ้แว่นโอตาคุจึงเปลี่ยนมาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่มีแต่สาวๆ เมียงมอง มันเริ่มมีกล้ามแขนกล้ามท้อง แต่ก็คงไม่ฟิตปั๋งล่ำบึ้กเหมือนอย่างไอ้เหมอที่นานๆ จะกลับมาหามันสักที
"ไอ้กวิ้น มึงจะเลิกแชทได้รึยัง แม่งเอ้ย กูกลับมาทั้งที เอาแต่แชทกับแฟน" ไอ้เหมอถีบขาไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันหลายทีด้วยความหมั่นไส้ "หน้าตาไม่ดีเท่ากูแต่เสือกมีแฟนก่อนกู กล้ามากไอ้นกโง่"
ไอ้กวิ้นหัวเราะเยาะใส่ไอ้เหมอ "หัวเกรียนตัวดำ หน้าเป็นสิวอย่างมึงนี่พูดว่าหน้าตาดีกว่ากูได้เหรอวะ โอ้ยย ไอ้เหมอ มึงจะตบให้หัวกูหลุดเลยไหมวะ"
"ก็มึงปากดี แล้วแฟนมึงชื่อไร"
"แค่คุยกันเฉยๆ ไม่ใช่แฟนเว้ย" ไอ้กวิ้นเถียง ก่อนจะโชว์รูปในโทรศัพท์ที่ถ่ายคู่กับสาวน้อยน่ารักและบอกชื่อเสียงเรียงนามให้ไอ้เหมอเพื่อนซี้ได้รับรู้ "ชื่อแพร"
"โรงเรียนไหน"
"แถวชิดลม"
"เล่นของสูงนี่หว่า"
ไอ้กวิ้นยักคิ้วทำหน้าเหนือใส่จนโดนไอ้เหมอตบหัวเข้าให้อีกรอบ "แล้วมึงล่ะ ได้เป็นเทพีในกองร้อยรึยัง"
คำถามของไอ้กวิ้นทำให้ไอ้เหมอหัวเกรียนทำหน้าเซ็ง
"เป็นเหี้ยไร มีแต่คนเรียกกูเสือเหมอเนี่ย เอลงเอเลนไม่ได้เป็นมันละ งงหนักมากทั้งๆ ที่กูออกจะบอบบางและแสนสวยอย่างนี้"
"ถุ้ยยยยยย"
"อย่าหยาบคายกับพี่เหมอ เดี๋ยวมึงจะโดน"
ไอ้กวิ้นไม่แปลกใจกับฉายาของไอ้เกรียนตัวล่ำ จะแปลกใจมากกว่าซะอีกถ้ามีใครยกให้มันเป็นเอเลนของพวกหัวเกรียน
"แล้วมึงคุยกับแพรนานยังวะ"
"ก็หลายเดือนแล้วว่ะ คุยสนุกดี" ไอ้กวิ้นบอกตามจริง มันเริ่มคุยกับแพรตั้งแต่ขึ้นมอห้า เรื่อยมาจนถึงมอห้าเทอมสอง ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกดี แต่ไม่ได้มากมายถึงขั้นที่จะพูดได้เต็มปากว่าคบกัน เพราะลึกๆ แล้ว...หัวใจของไอ้กวิ้น ไม่มีที่ว่างเหลืออยู่เลย
"แล้วมึงจึ้กๆ เขายัง" ไอ้เหมอขยับเข้าใกล้ กระซิบถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
"บ้านมึงดิ กูยังเวอร์จิ้นเว้ย ความบริสุทธิ์ของกูจะเก็บไว้ให้โมริ รันเท่านั้น" ไอ้กวิ้นไม่เคยคิดบอกไอ้เหมอ...ว่าแท้จริงแล้ว คนที่มันหลงรักและอยากเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้...ก็คือพี่ชายของไอ้เหมอต่างหาก ไม่ใช่ โมริ รัน
"นี่มึงยังไม่เลิกคลั่งผู้หญิงไม่มีตัวตนคนนั้นอีกไงวะ น้องแพรมีให้แดกตรงหน้า เสือกจะจำศีลอยู่ได้" ไอ้เหมอทำหน้าราวกับไอ้กวิ้นพลาดโอกาสทองในชีวิต ทั้งๆ ที่ตัวไอ้เกรียนเองก็ยังเวอร์จิ้นอยู่จนทุกวันนี้
"กับคนที่จีบหญิงไม่เป็น แฟนสักคนก็ยังไม่มีอย่างมึงไม่ต้องมาปากดี"
ไอ้เหมอตบหัวไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันสองทีซ้อน "หัวใจกูมีรักแรก รักเดียวและจะเป็นรักสุดท้ายเว้ย"
"หนักแน่นจนเหมือนคนโง่เลยว่ะมึง เอาแต่รักคนที่หายไปอย่างนี้ ระวังเถอะ เกาะคานไปจนแก่แน่"
"อย่างน้อย...หัวใจก็ได้รักล่ะวะ หายไป...สักวันก็ต้องเจอ กูเชื่อว่าเขาเป็นเนื้อคู่กู"
"มึงเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น"
"เพราะกูรักเขามาก แค่นี้พอไหมวะ"
"แค่มึงรักมาก ไม่ใช่ว่าเขาจะรักมึงหรอกนะเว้ยไอ้เหมอ โลกมโนของมึง...มันไม่ใช่โลกความจริง" ไอ้กวิ้นเอ่ยเตือนอย่างที่คนอย่างมันรู้ดี... รู้ว่าโลกที่เอาแต่เพ้อฝันไปเองนั้น ไม่อาจเป็นความจริงได้ และไม่อยากให้ไอ้เหมอ เพื่อนที่มันรักมากต้องมารู้สึกเจ็บปวดเหมือนอย่างมัน
"ไอ้กวิ้น มึงไม่เคยรักใคร มึงไม่เข้าใจหรอกว่ะ" ไอ้เหมอหลับตาทำหน้าเพ้อ โดยไม่ได้มองใบหน้าของเพื่อนซี้มันเลยสักนิด "ถ้ามึงได้รักใครสักคน มึงจะรู้...ว่าแค่ได้รัก ได้หวังดี ได้เห็นเขามีความสุข มันก็คุ้มค่าแล้วที่หัวใจดวงนี้ได้รู้สึก แม้ว่า...เขาอาจจะไม่ได้ตอบรับเราเลยก็ตาม"
"น้ำเน่าว่ะมึง" ไอ้กวิ้นผลักหัวไอ้เหมอ แต่หัวใจของมัน...ก็รู้สึกไม่แตกต่างจากไอ้เหมอเลย เพราะคนบางคน...ก็คุ้มค่าที่จะตกหลุมรักจริงๆ
ก๊อกๆๆๆ
แอ๊ด...
ไอ้กวิ้นรู้สึกว่าตัวมันชะงักนิ่ง และเผลอกลั้นหายใจ ราวกับรับรู้ได้เอง...ว่าคนที่เคาะประตูและเปิดเข้ามานั้นเป็นใคร
"น้องเหมอพาเพื่อนลงไปกินข้าวได้แล้วครับ คุณแม่ให้มาตาม" เสียงที่ไอ้กวิ้นไม่ได้ยินมาตลอดหลายเดือนดังขึ้น มันไม่เคยติดต่อกับพี่ชายของไอ้เหมอเลย มันบล็อคทุกช่องทางการติดต่อ และไม่เคยคิดที่จะรับรู้ความเป็นไปของพี่สมัย เวลาที่มาค้างกับไอ้เหมอก็ไม่เจอพี่ชายของมัน เพิ่งมารู้เมื่อหลายเดือนก่อนว่าพี่สมัยไปประจำการที่ต่างจังหวัด นานๆ ทีถึงจะกลับมาที่กรุงเทพ แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะต้องเจอ
"พี่หมัยกลับมาเมื่อไหร่อ่ะ ไม่เห็นบอก" ไอ้เหมอมันรีบวิ่งไปกอดพี่ชายสุดที่รักของมันทันที "คิดจะมาเซอร์ไพรส์ปะเนี่ย"
"พี่อยากกลับมาเจอน้องน้อยของพี่น่ะครับ ก็เลยขอลากลับ"
ไอ้กวิ้นมองภาพพี่ชายที่ทั้งกอดทั้งหอมน้องน้อยที่ตัวล่ำหัวเกรียนของตัวเองด้วยความรู้สึกหมั่นไส้อย่างรุนแรง ถ้าไอ้เหมอมันคือน้องน้อย ในโลกนี้ก็คงไม่มีคนตัวใหญ่ดำถึกหลงเหลืออยู่ในโลกแล้วล่ะวะ
"ไอ้กวิ้น มึงหยุดคุยกับแฟนก่อน ไอ้ห่านี่ไม่มีมารยาท ไหว้พี่กูรึยัง" ไอ้เหมอพอได้อ้อนพี่ชายตัวเองแล้วก็หันกลับมาพูดอ้อนตีนไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ทันที
ไอ้กวิ้นทำหน้ายุ่ง ยกมือไหว้พี่ชายเพื่อนอย่างเสียไม่ได้ "หวัดดีครับ"
สมัยรับไหว้ จ้องมองมา แต่ไอ้กวิ้นเบือนหน้าหนี เพราะครั้งล่าสุดที่ได้คุย จบลงด้วยความรู้สึกแย่ด้วยกันทั้งสองฝ่าย ไอ้กวิ้นไม่อยากเป็นนกโง่เหมือนเมื่อก่อน ที่แค่ตีปีกดีใจกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่พี่ชายของไอ้เหมอทำให้ ไม่อยากต้องหลงคิดไปเองทั้งๆ ที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้คิดอะไรกับมัน ยอมรับ...ว่ายังลืมไม่ได้ ยอมรับว่ายังคงรักมากมาย ยอมรับว่ายังนึกถึงสิ่งดีๆ ที่เขาเคยทำให้ แต่...เพราะยอมรับ จึงไม่อาจเข้าไปใกล้ได้อีกแล้ว
"พี่หมัยอย่าไปถือสา ไอ้กวิ้นมันเป็นนกโง่ ติดคนเขาไปทั่วแหละ มันขี้เหงา" ไอ้เหมอนินทาเพื่อนในระยะเผาขน จนไอ้กวิ้นแทบจะตีปีกบินไปจิกหัวมัน
"บ้านมึงดิไอ้เหมอ"
"เออ ก็ที่นี่บ้านกูอ่ะ" ไอ้เหมอยียวนกลับ "ลงไปกินข้าวนะเว้ย มึงรีบตามไปล่ะ"
แล้วไอ้เกรียนมันก็รีบวิ่งลงบันไดไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะโดนคุณหญิงแม่ของมันตะโกนด่าแต่ไอ้เหมอไม่เคยจำได้สักทีว่าควรต้องเดินลงบันไดอย่างเงียบๆ
ไอ้กวิ้นลุกจากเตียง เดินไปที่ประตู มันจะตามลงไปบ้าง แต่มันก้าวออกไปไม่ได้ เพราะพี่ชายของไอ้เหมอยืนขวางทาง
"ขอทางด้วยครับ" ไอ้กวิ้นบอกเสียงแข็ง มันขมวดคิ้วมองอย่างไม่ชอบใจ
"มึงบล็อคเบอร์กูทำไม" ประโยคคำถามจากคนตรงหน้าทำให้ไอ้กวิ้นนิ่งเงียบ "ทั้งเฟซทั้งไลน์ มึงบล็อคหมด กูไปหาที่บ้าน ก็ไม่ยอมออกมาเจอ ให้คนในบ้านมาโกหกว่าไม่อยู่ ออกไปทำธุระ ทั้งๆ ที่มึงหลบอยู่ในบ้าน"
"ขอทางด้วย" ไอ้กวิ้นพูดซ้ำอีกรอบ มันทำหูทวนลมไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่าย
สมัยขมวดคิ้ว มองไอ้นกบื้อด้วยสายตาดุจัด "กูไม่ให้ไป"
"ไอ้พี่หมัย!"
"วันนี้มึงต้องเคลียร์กับกูให้รู้เรื่อง"
"ไม่มีอะไรจะเคลียร์เว้ย!"
ไอ้กวิ้นเผลอขึ้นเสียง เพิ่งมาสำนึกเอาทีหลังว่าไม่ควร เพราะในบ้านไม่ได้มีแค่มันกับพี่ชายของไอ้เหมอเพียงลำพัง
"ขอโทษครับ" ไอ้กวิ้นลดเสียงลง ก่อนจะก้าวถอยหลังเมื่อสมัยสาวเท้าเข้าใกล้ ต้อนมันเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย "ไอ้พี่หมัย มึงเป็นบ้าเหรอ กูจะลงไปกินข้าว"
"เดี๋ยวนี้มึงกล้าพูดอย่างนี้กับกูเหรอวะกวิ้น!"
"ทำไมจะพูดไม่ได้ ทีพี่หมัยยังไม่เคยพูดดีๆ เลยสักครั้ง"
ไอ้กวิ้นเห็นอีกฝ่ายยกมือเสยผม ท่าทางหงุดหงิดเต็มทีแล้วมันก็กลัวว่าจะโดนปิดประตูตีแมว ยิ่งตัวใหญ่ยักษ์ยืนขวางประตูไว้ มันก็หมดทางหนี
"พี่หมัย เปิดประตูเถอะ จะลงไปกินข้าว"
พี่ชายของไอ้เหมอ อ่อนข้อให้เฉพาะน้องตัวเองเท่านั้น เรื่องนี้ไอ้กวิ้นรู้ดี จึงต้องยอมอ่อนข้อให้ก่อน เพราะให้สาดอารมณ์ใส่อีกฝ่ายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
"จนกว่ามึงจะให้เหตุผล กูถึงจะเปิดประตูให้"
ไอ้กวิ้นเม้มริมฝีปาก มองพี่ชายเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ "ต่างคนต่างอยู่ก็ดีอยู่แล้ว พี่หมัยจะกลับมาพูดอย่างนี้อีกทำไม"
"นั่นเพราะกูไม่เข้าใจว่ากูทำอะไรผิด มึงเป็นน้องที่กูรัก แต่อยู่ๆ มาทำเหมือนเกลียดกัน มึงคิดว่ากูควรสบายใจใช่ไหม"
ไอ้กวิ้นแสยะยิ้ม ยักคิ้วยียวน "ก็นึกว่าจะสบายใจซะอีก"
"ไอ้กวิ้น!"
"พี่หมัยไม่ต้องเสียงดังหรอก บอกแล้วนะว่าไม่ได้โง่" ไอ้กวิ้นก้าวเข้าหาพี่ชายของไอ้เหมออย่างไม่เกรงกลัว "ถ้าพี่จะถามหาเหตุผลจากผม พี่ก็ควรบอกมาก่อน ว่าที่ผ่านมา...พี่รู้สึกยังไงกับผมกันแน่"
คำถามของไอ้กวิ้นไม่ได้รับคำตอบ ไอ้นกบื้อมันจึงทำแค่หัวเราะเสียงแห้ง ปีนเกลียวตบไหล่คนที่อายุมากกว่ามันเกือบสิบปีเบาๆ "ผมรู้ว่าพี่รำคาญผมมากนะพี่หมัย เพราะบางครั้งผมก็วุ่นวายกับพี่มากไป ล้ำเส้น...และหวงพี่มากไป แต่พี่บอกผมตรงๆ ก็ได้ ลำบากไหม...กับการที่จะต้องปิดทุกอย่างไม่ให้ผมรู้ ตอนที่พี่หายไป ผมก็เอาแต่เป็นห่วง ติดต่อพี่ไม่ได้สักทาง เฟซไม่ออน ไลน์ไม่ตอบ โทรหาก็มีแต่เสียงสัญญานที่บอกให้รู้ว่าติดต่อไม่ได้ แต่ผมมารู้เอาทีหลังว่ามันไม่ใช่ บอกตรงๆ ว่ามันโคตรเจ็บเลยว่ะพี่"
ไม่อยากที่จะต้องรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ทั้งๆ ที่ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะบรรเทาความเจ็บลงได้ แต่เมื่อพี่สมัยมายืนอยู่ตรงหน้า...ไอ้กวิ้นก็พบว่า... เวลาไม่ได้ช่วยอะไร เวลา...ไม่ได้ทำให้หัวใจของมันแข็งแรงเลยสักนิด
"ขอโทษ" คำขอโทษจากคนตรงหน้า ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ทั้งๆ ที่คิด...ว่าคงไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้อีกแล้ว แต่ไอ้กวิ้นก็ทรนงตนมากไป เพราะมันยังคงเป็นแค่นกโง่...ที่เดินเตาะแตะไม่พ้นวังวนความปวดร้าวเสียที
ก๊อกๆๆๆๆ
"ไอ้กวิ้นนนน มึงจะแดกข้าวไหมมม ไม่แดกกูจะเก็บโต๊ะแล้วนะเว้ย เหี้ยนี่ล็อคห้องทำไมวะ" เสียงไอ้หัวเกรียนตัวดำทุบประตูเมื่อรู้ว่าถูกล็อคไว้ "ไอ้กวิ้นนน เปิดประตูดิวะ แม่งแอบว่าวในห้องกูเหรอออออ คุยกับแฟนแล้วเงี่ยนสิท่า"
"ไอ้เหี้ยเหมอ ความคิดมึงนี่เสื่อมจริงๆ" ไอ้กวิ้นตะโกนตอบกลับไปหูแดงก่ำ มันมองเมินพี่ชายเพื่อน ก่อนจะเดินไปที่ประตู เกือบปลดล็อค แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควร เพราะพี่ชายของไอ้เกรียนมันยังอยู่ในห้อง ไม่อยากให้ไอ้เหมอมันคิดว่าไอ้กวิ้นแอบมาทำอะไรกับพี่ชายของมันในที่ลับตาคนแบบนี้ "มึงเก็บโต๊ะเลย ขอกูว่าวต่อแป๊บ"
"ไอ้แสรดดดด อย่าให้เลอะเตียงกูนะมึง เดี๋ยวให้พี่เจ้ยทำแซนวิชขึ้นมาให้ละกัน แต่เพลาๆ มือนะเว้ย หนอนมึงยิ่งเล็กอยู่ ทำแรงแล้วหลุดติดมือไม่รู้ด้วย"
"กูจะเลิกเป็นเพื่อนกับมึงก็เพราะปากแบบนี้แหละไอ้ห่า กวนตีน"
ไอ้เหมอหัวเราะเอิ้กอ้ากแล้วรีบวิ่งลงบันไดไป ไอ้กวิ้นมันจึงเดินกลับมาหาพี่ชายของไอ้เหมอตามเดิม "พี่รีบออกจากห้องไปก่อนไอ้เหมอมันจะกลับมาดีกว่า"
แต่พี่สมัยไม่ทำตาม กลับดึงมือไอ้กวิ้นไปกุมไว้ "กวิ้น"
"ไร"
"กูขอโทษ"
ไอ้กวิ้นยักคิ้ว ใบหน้ามันเรียบเฉย "ไม่ได้โกรธแล้ว ผมลบเรื่องของพี่ออกจากสมองไปนานละ รีบๆ ออกจากห้องไปเถอะ ก่อนไอ้เหมอมันจะคิดทะลึ่งว่าพี่กับผมมาทำเรื่องสัปดนในห้องมัน"
"กูมาพูดเอาตอนนี้ก็เหมือนแก้ตัว แต่กูไม่ได้ปิดเพราะรำคาญ ไม่เคยมีสักครั้งที่กูคิดว่ามึงน่ารำคาญ"
"แล้วมันเพราะอะไร"
ไอ้กวิ้นสบตากับพี่สมัย แววตาจริงจังที่ไม่ได้โกหกทำให้หัวใจมันสั่นไหว จนมันต้องรีบตัดบท "ช่างเถอะ ผมไม่อยากรู้หรอก"
เพราะรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์...รู้...ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้... ต่อให้รู้ยังไง... มันก็เป็นได้แค่น้องชายเท่านั้น
*************************
หลังจากวันนั้น ไอ้กวิ้นก็ยังคงใช้ชีวิตของมันไปตามปกติ เรียนและทำกิจกรรมเป็นบ้าเป็นหลัง กับคนที่คุยด้วยก็ไปเที่ยวกันบ้าง แต่นานๆ ครั้งถึงจะเจอกันสักที และเมื่อผ่านพ้นการสอบกลางภาคของมอห้าเทอมสอง ไอ้กวิ้นก็ต้องหยุดทำกิจกรรมทุกอย่างเพราะคะแนนกลางภาคของมันแทบจะดิ่งลงเหว สุดท้ายพ่อกับแม่ก็บอกให้มันไปเรียนพิเศษ แต่ไอ้นกบื้อมันดื้อ ให้ไปเรียนก็ไปยืนอ่านหนังสือการ์ตูนฆ่าเวลาในร้านหนังสือเสียอย่างนั้น คุณแม่ที่แสนใจดีของมันจึงให้เลิกเรียนแล้วบอกจะหาครูสอนพิเศษมาสอนที่บ้านแทน และนั่น...จึงเป็นเหตุให้หัวใจของไอ้กวิ้นกลับมาทำงานหนักอีกครั้ง
"ทำไมเป็นพี่วะ เงินเดือนทหารมันไม่พอกินรึไง" ไอ้กวิ้นหน้าบึ้งตึง เมื่อมันกลับจากโรงเรียนแล้วเห็นครูสอนพิเศษที่แม่บอกจะหามาให้นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น
"น้องกวิ้น ทำไมพูดกับพี่หมัยแบบนั้นล่ะคะลูก ไม่เอานะคะ ไม่ดีเลย เราเป็นเด็ก" คุณแม่ผู้อ่อนหวานของไอ้กวิ้นท้วงด้วยสีหน้าไม่สบายใจ "ไหว้พี่หมัยก่อนค่ะ"
ไอ้กวิ้นยกมือไหว้อย่างไม่เต็มใจ "แม่ ไหนแม่บอกจะหาครูเก่งๆ มาสอนไง"
"ก็นี่ไงคะ เก่งแล้ว ตอนพี่หมัยติวให้น้องกวิ้น น้องกวิ้นก็บอกแม่ว่าเข้าใจง่าย แถมเกรดก็ดี เคยสอนน้องกวิ้นมาแล้วด้วย น่าจะรู้ว่าน้องกวิ้นอ่อนตรงไหน" คุณแม่พูดช้าๆ เนิบๆ ตามสไตล์ผู้หญิงใจเย็น แต่ไอ้นกบื้อมันตีปีกพั่บๆ เตรียมจะโวยวายอย่างเด็กที่ถูกขัดใจ “กวิ้นไม่เรียน กวิ้นอ่านเองได้”
"ตรงนี้ให้ผมจัดการเองครับคุณแม่" สมัยบอกพลางตวัดสายตาดุมองไอ้นกบื้อที่ตอนนี้กำลังพยศยิ่งกว่าม้า
"ขอบใจจ้า งั้นแม่ไปดูงานในครัวก่อนนะ"
"เชิญเลยครับ"
"น้องกวิ้น อย่าดื้อนะลูก"
ไอ้กวิ้นหน้ายุ่ง มันสะบัดหน้าแล้วหันหลังเดินออกจากห้องนั่งเล่น ก้าวขาขึ้นบันได แต่พี่ชายของไอ้เหมอก็ยังเดินตามมันมาติดๆ
"ไอ้พี่หมัย จะตามไปถึงไหน"
"กูรับเงินมาแล้ว ยังไงก็ต้องติวให้มึง"
"เอาไปคืนดิ"
"กูใช้ไปแล้ว"
ไอ้กวิ้นอยากจะยกเท้ายันโครมให้พี่ชายไอ้เหมอตกบันไดนัก แต่ก็กลัวว่าทำไปแล้วไอ้เหมอมันจะตามมาฆ่าล้างตระกูลจึงยั้งตัวเองไว้ได้ทัน
"แม่ง เวรกรรมอะไรของกูวะ" ไอ้กวิ้นบ่นเบาๆ มันกระแทกเท้าตึงตังขึ้นบันไดไปจนถึงห้อง เปิดประตูแล้วตวัดเสียงห้วนใส่คนที่เดินตามหลัง "เข้ามา"
สมัยยิ้มขำกับท่าทางของไอ้กวิ้น "มึงนี่เมื่อไหร่จะโต"
"โตแล้วเว้ย"
"โตแล้วก็ต้องรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ แล้วน้ำเสียงแบบนี้เหรอที่มึงใช้คุยกับผู้ใหญ่" สมัยมองอย่างตำหนิ แต่ไอ้กวิ้นมันลอยหน้าลอยตายียวนกวนประสาทจนน่าตี
"จะใช้เสียงยังไงก็เรื่องของผมไหม"
"นี่มึงอยู่ในวัยต่อต้านรึไงวะ"
สมัยส่ายหน้าอย่างระอา แย่งรีโมทแอร์มาจากไอ้นกเขตหนาวที่ชอบเปิดแอร์จำลองอุณหภูมิราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือ
"ไอ้พี่หมัย เอารีโมทมา" ไอ้กวิ้นแยกเขี้ยว จากนกขาสั้นกำลังจะกลายร่างเป็นหมา
"ค่าไฟบ้านมึงเดือนละเป็นหมื่น ช่วยพ่อแม่ประหยัดบ้าง"
"ไม่จำเป็นอ่ะ พ่อรวย"
ปึก!
รีโมทแอร์เคาะลงบนหัวไอ้นกโง่แต่พ่อรวยอย่างแรง จนมันยกมือขึ้นกุมหัวน้ำตาเล็ด
“ไอ้พี่หมัย เจ็บนะเว้ยไอ้บ้า”
"ปล่อยให้ห่างหูห่างตาหน่อย นิสัยแย่ๆ กลับมาอีกแล้วเหรอวะ"
ไอ้กวิ้นมองค้อน เบะปากใส่ จึงโดนมือของพี่ชายไอ้เหมอดึงเข้าให้ "อื้ออออออออออออออออออ อ่อยยยยย"
"ต่อไปถ้าทำหน้าแบบนี้ใส่กูอีก พ่อจะดึงให้หลุดเลยเอาสิ"
"ไอ้อำแอ้ว" (ไม่ทำแล้ว)
"ดี"
พอถูกปล่อยเป็นอิสระ ไอ้กวิ้นก็รีบขยับออกห่างทันที มันหน้าบึ้งตึง ถอดถุงเท้าออกแล้วปาไปมุมห้อง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา กระดิกเท้าอย่างสบายใจ
“จะสอนอะไรก็รีบสอน มีหนังสือการ์ตูนต้องรีบอ่านให้จบอีก รับเงินไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ ต้องเรียนเพื่อไม่ให้แม่เสียเงินไปฟรีๆ ละกัน”
"ไอ้เด็กนี่" สมัยขึงตามอง "ไปเก็บเดี๋ยวนี้"
"ถุงเท้าเหรอ เดี๋ยวพี่แต้วก็มาเก็บ"
"อะไรที่ทำเองได้ก็ต้องทำ มึงนี่มันเคยตัว ถ้าไม่มีพี่แต้ว แล้วใครจะทำให้"
ไอ้กวิ้นตีปีกพั่บๆ ดิ้นเร่าเพราะถูกจับข้อเท้า ลากลงโซฟา โชคดีที่พื้นเป็นพื้นพรม และโซฟาก็ไม่ได้สูงมาก ไม่งั้นไอ้กวิ้นคงได้เป็นนกหลังหัก
"ไอ้พี่หมัยจะอะไรหนักหนา ไม่มีพี่แต้วเดี๋ยวแม่ก็หาแม่บ้านคนใหม่มาเองแหละ แม่ง อะไรของพี่วะ"
"บอกกูว่าโตแล้ว แต่มึงยังคิดไม่ได้เลยสักเรื่อง คนที่โตแล้วคือคนที่ดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่โตแต่ตัวแต่สมองยังเหมือนเด็กอนุบาลแบบนี้"
ไอ้กวิ้นเม้มริมฝีปาก มันกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ "เรื่องของกู"
เพียะ!
น่องขาวๆ ของไอ้กวิ้นถูกฟาดโดยแรง ใบหน้าของพี่ชายเพื่อนก็ดุจัดจนไอ้กวิ้นได้แค่มองด้วยน้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะไหลอาบแก้มเมื่อถูกตะคอก
"ปากดีใส่กูอีกดิ๊ พ่อจะตีให้น่องแตก"
"ฮึก..."
"ห้ามร้อง" ใบหน้าของสมัยยังคงกระด้าง น้ำเสียงก็เยียบเย็น "มึงดื้อ ก็ต้องโดนทำโทษบ้าง พ่อแม่ไม่กล้าตี พี่เลี้ยงไม่กล้าว่า นิสัยก็เลยเสียแบบนี้"
"แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาตี มีสิทธิ์อะไรมาตะคอก พ่อแม่ยังไม่เคยทำเลยนะ" ไอ้นกบื้อเสียงสั่น มันเบนหน้าหลบมือใหญ่ที่กำลังจะเช็ดน้ำตาให้แต่ก็หลบไม่พ้น มันไม่เคยถูกตี พ่อแม่ก็ไม่เคยตะคอก ไม่เคยดุด่า ไม่ว่ามันจะทำอะไรก็เห็นดีเห็นงามด้วยทุกอย่าง ไอ้กวิ้นเป็นลูกรัก เป็นลูกคนเดียวที่ได้ทุกอย่างที่มันต้องการ แต่กับผู้ชายตรงหน้า ไม่เคยให้ในสิ่งที่มันต้องการเลยสักครั้ง ทั้งยังมาตะคอกมาตีกัน ทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะไม่ให้ไอ้กวิ้นบ่อน้ำตาแตกได้อย่างไร
"สิทธิ์ของคนที่หวังดีกับมึง" น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าว อ่อนลงจนคนฟังหวั่นไหว "กูเป็นห่วง ไม่ห่วงไม่ดุไม่ด่าแบบนี้หรอก อย่าดื้อเลยเพนกวิ้น"
กี่ครั้งแล้ว...ที่มันหวั่นไหวเพราะผู้ชายคนนี้ กี่ครั้งแล้วที่ไม่จำว่าเจ็บเพราะเขามากขนาดไหน...
“อย่าดื้อเลยนะ”
ไอ้กวิ้นเผลอพยักหน้า ทั้งๆ ที่มันก็ยังไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากผู้ชายแข็งทื่อ ไม่มีความโรแมนติกอย่างพี่ชายของไอ้เหมอ
"ต่อจากนี้มาคุยกันดีๆ ได้ไหม มึงบอกไม่โกรธ แต่ก็ยังบล็อคกูทุกทาง บอกว่าลบเรื่องของกูออกจากสมองแล้ว แต่ก็ยังใช้น้ำเสียงเหมือนมีเรื่องขุ่นข้องใจกันแบบนี้ กวิ้น เป็นแบบนี้มันดีแล้วเหรอวะ"
ไอ้กวิ้นหลบสายตาที่จ้องมองมา ไม่ว่าอย่างไรก็ให้คำตอบกลับไปไม่ได้ มันไม่โกรธแล้วก็จริง...แต่ก็ยังเสียใจ บอกว่าลบเรื่องของอีกฝ่ายออกจากสมองแล้วก็คงใช่... แต่หัวใจของมัน...กลับลบความรู้สึกที่มีให้คนตรงหน้าไม่ได้เลย แล้วจะให้...กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อย่างไรกัน
รู้...ว่าหนีไปตลอดไม่ได้ แต่ถ้าให้กลับไปตอนนี้...มันก็อาจจะหนีไม่ได้อีกเลย
.............................................................TBC...........................................................
:3123: :ruready
เรื่อง นตท. ยืนยันว่ารุ่นของน้องเหมอ น้องใช้วุฒิมอสามเข้านะคะ ดังที่ชี้แจงไปในคอมเม้น
-
:hao4: กวิ้นถ้าจะตัดใจยากนิ พี่หมัยยังใจแข็งเหมือนเดิมชิ
-
"เป็นแบบนี้มันดีแล้วเหรอวะ"
พี่หมัยกำลังจะทำให้น้องใจพังซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่นะ มันจะมีกี่วิธีกันที่ทำให้เรากลายเป็นคนก้าวร้าวขึ้นเพื่อป้องกันใจตัวเอง
-
เรื่อง นตท. ยืนยันว่ารุ่นของน้องเหมอ น้องใช้วุฒิมอสามเข้านะคะ ดังที่ชี้แจงไปในคอมเม้น
ใช่ครับ ม.3-ม.5 มั้ง เข้าไปแล้วก็ไปปรับเรียนให้จบม.6
-
เพื่อนเราก็มอสามนะ แต่เพื่อนเราเมื่อสิบปีที่แล้ว 555+
-
สงสารกวิ้น :hao5: :hao5:
-
:hao5: สงสารนกโง่จัง :hao5:
-
ไม่รูจะเม้นอะไรเลยยยย พูดไม่ออก พี่หมัยทำแบบนี้ใครจะไม่หวั่นไหวว่ะคะ :hao5:
-
สงสารกวิ้นกวิ้น :monkeysad: พี่หมัยถ้ารู้ว่ากวิ้นคิดอะไรก็ควรออกห่างได้แล้ว
เคยบอกตัวเองเสมอว่าจะไม่อ่านคู่รองของคนเขียน ไม่น่าเลย :z3:
-
กวิ้นนกโง่มันคงตัดใจไม่ได้หรอก พี่หมัยยังวนอยู่รอบตัวกวิ้น
พี่หมัยน่าจะรู้ว่ากวิ้นรักพี่หมัยแบบไหน แต่พี่หมัยจำกัด
ฐานะให้แค่น้องชาย
ปล. เขาคิดเฉยๆว่า อีกเหตุผลหนึ่งที่พี่หมัยไม่ตอบรับกวิ้นได้มาจากน้องเหมอ คุณน้องจะมีผัวตั้งแต่เด็ก อาจจะไม่อยากให้ครอบครัวผิดหวังอีก พี่หมัยทำทุกอย่างได้เพื่อน้องเหมอสุดที่รัก
-
พี่หมัยมันโง่ หรือแกล้งโง่วะ ขัดใจจริงๆ
กวิ้นกวิ้นสู้ๆนะลูกกกกกกก ฮืออออออออออ
สงสารแรงมาก จะหนีก็หนีไม่พ้น ฮืออออออออออ
-
:z3: :sad4:กวิ้นๆๆน่าสงสารจุง
-
อยากอ่านกวิ้นกวิ้นแต่ไม่ชอบมาม่า
ขอรอจนจบก่อนแล้วค่อยอ่านทีเดียวนะคะ
:o12:
-
เบื่อพี่หมัย ไม่มีความชัดเจนอะไรสักอย่่าง :angry2: กวินสู้ๆ
-
น้องกวิ้นนนนนนนน
เรานี้ซึมตามเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
-
พอกวิ้นจะตัดพี่หมัยก็เข้ามาในชีวิตอีกรอบ
สงสัยว่าอะไรที่เป็น"น้องชาย"พี่หมัยจะรักและเป็นห่วงมากนะคะ #เพื่อนน้องชายก็เหมือนน้องชายเรา
ตกลงพี่หมัยเป็นพระเอกใช่ไหมคะ #เอาจริงๆก็เชียร์นะ #แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร
:pig4:
-
ไอ้พี่หมัย แกคิดไม่ซื่อกับกวิ้นแน่ๆ
-
เอาจริงๆ เราเชียร์ให้พระเอกเรื่องนี้คือพี่หมัยนะ เพราะมันจะกลายเป็นนิยายดราม่าน้ำตาแตกทันที ซึ่งเราชอบ เดี๋ยวๆ
แต่ถ้าเป็นอัล มันก็ได้อยู่หรอก แต่อัลมาทีหลัง คงจะต้องหวานกันเยอะๆ หน่อย เพราะพี่หมัยมากวาดพื้นที่ของนิยายไปซะเยอะ เฮ้อ สงสารกวิ้นอ่ะ บอกเลยตามตรงตอนนี้ดราม่ามาก กำลังนั่งซดมาม่า เกือบน้ำตาไหลตอนกินมาม่า ฮือ หน่วงเกิ๊น
แล้วดูพี่หมัยดิ แต่การกระทำนางก็ชัดเจนอยู่นะ ห่วงน้องนุ่งคนนึง แต่คนที่ชอบมันก็ต้องคิดไปเองอยู่แล้ว ไม่แปลกที่กวิ้นจะเสียใจ หงุดหงิด งุ่นง่าน เฮ้อ บอกตามตรงพี่หมัยแกเหมือนพี่ชายจริงๆ น่ะแหละ สงสารกวิ้น ทำไมชะตาแกอาภัพเง้ มาให้เราเลี้ยงมา
ชอบนะคะ นิยายดูมีมิติดีมากๆ รออ่านต่อนะคะ วันละตอนนี่กำลังดี ฟินนน รักคนเขียน อิอิ
-
สงสารกวิ้นกวิ้น อย่าเอาเลยผู้ชายแบบพี่หมัย หาคนใหม่เหอะ
-
เชียร์ให้กวิ้นเจอคนที่รักกวิ้นและกวิ้นรักเร็วๆด้วยเถอะ
ตอนนี้ขอถีบพี่หมัยทีนึง
นี่ชั้นมั่นใจมากว่าอิพี่หมัยรู้ว่ากวิ้นรัก แต่เยอะไปล่ะ =*=
ไม่รักก็อย่ามายุ่งดิว่ะ ครึ่งๆกลางๆงี้ไม่มีดีกว่า
-
เกลียดอิพี่หมัยที่สุดด ทำให้กวิ้นเสียใจซ้ำไปซ้ำมาจนใจพังหมดแล้วมั้ง :m16:
มีแต่เรื่องของพี่หมัย แต่ไม่อยากให้กวิ้นคู่กับพี่หมัยเลย
เจ็บเพราะพี่หมัยมากไป สงสารกวิ้นน :o12:
รอคุณหมอ ไม่รู้จะมีลุ้นมั้ย :hao5:
-
น้องกวิ้นนนนนนนนนนนน โอ๊ยยย สงสารรรร เราไม่อยากให้น้องกวิ้นจมอยู่กับผู้ชายแบบนี้เลยจริงๆ ไม่ใช่ว่าพี่หมัยไม่ดี ไม่ใช่ว่าพี่หมัยใจร้าย คือเราเข้าใจว่าตอนนี้พี่หมัยไม่ได้รู้ว่าน้องกวิ้นคิดยังไง ตามสไตล์พี่ชายแสนดีอ่ะค่ะ ก็คงดูแลเป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งเป็นพื่อนสนิทของน้องชายสุดที่รักแบบนี้ พี่หมัยคงไม่ปล่อยน้องกวิ้นทิ้งๆขว้างๆหรอกค่ะ แต่บางช่วงคนเรามันก็ต้องมีเรื่องอะไรในใจที่บอกคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน เราเดาเอาล้วนๆเลยว่าพี่หมัยก็คงชอบน้องกวิ้นแหละ แต่แกคงมีเหตุผลของแกที่ทำแบบนี้ แต่ถึงเราจะบอกว่าเข้าใจพี่หมัย แต่เราก็อยากให้น้องกวิ้นหลุดพ้นสักที คือน้องเจ็บมามากพอแล้ว พี่จะไปเอาน้องมันกลับมาเจ็บทำไมมมมม โง้ยยยยย เราเสียใจจจ เราอึดอัดใจ เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ ตอนต่อไปอยู่ไหน ขอมาให้เราหายข้องใจสักที ฮือออออ น้องเหมอคะ ไหนๆก็ยังไม่เจอชนะ ดูแลน้องกวิ้นด้วยนะคะคนสวย อย่าทิ้งน้องกวิ้นให้จมอยู่กับความเสียใจจจ
เราจะเฝ้ารอตอนต่อไปนะคะคุณสนัฟเฟิล อากาศฟนาวๆให้อารมณ์ว่าได้อยู่ใกล้น้องกวิ้นมาก รอตอนต่อไปนะคะะะะ :กอด1:
-
รู้เลยทำไมกวิ้นกวิ้นถึงชอบพี่หมัย
พี่หมัยทำแบบนี้ ดูแลดีเกิน
แล้วทำไมต้องซ่อนโพสต์ด้วยอ่ะพี่หมัยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วร้องไห้ สงสารกวิ้นกวิ้น
-
ก็ยังยืนยันว่าใก้ไอ่พี่หมัยมันเป็นแค่พี่ชายรั่นแหละดีแล้ว กวิ้นกวิ้นเจ็บตอนนี้แต่มีความหลังทีหลังดีกว่านะตัดใจจากอิพี่หมัยมันไปซะแล้วไปหาคนรักใหม่ข้างหน้าเป็นอัลก็ดีนะ คนแก่ๆเค้าว่าแซ่บนะกวิ้นนะ
-
สงสารกวิ้น แต่ก็อยากให้พี่หมัยคู่กับกวิ้นอยู่ดี
อยากเห็นโมเม้นที่พี่หมัย ต้องงอนง้อขอความรักจากกวิ้นบ้าง
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมพี่หมัยต้องทำเหมือนมีใจ ยังไงก็แค่พี่ชายนิ่
จะแคร์ทำไมมมมม
-
บีบหัวใจจจ
เห็นกวิ้นบ้าๆบอๆ แต่ก็เจ็บเป็นนะ
พี่หมัยไม่รู้หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่ว่ากวิ้นชอบ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
บางครั้งก็อยากให้กวิ้นนิ่งไปเลย ไม่ต้องไปสนใจแล้วพี่หมัยเนี่ย
-
โอยยย
หน่วงงงงงง
-
น้องกวิ้นสู้สู้นะคะ :mew1:
-
จิตใจน้องกวิ้นช่างเศร้าหมองยิ่งนัก วันใดเล่าที่น้องนางจะมีความสุข
-
ฮือออ นุ้งงง สงสารนุ้งที่สุดดด อิพี่หมัย อิเลว โง่จริงหรือแกล้งโง่วะ ไม่รู้จริงๆอ่ะว่านุ้งกวิ้นมันรัก เกลียดด
-
ไม่เชียร์คู่พี่หมัยกวิ้นหรอกนะ เพราะ.. เราก็ชอบพี่หมัยเหมือนกัน ชิ
-
กว่าเวลาจะเท่ากับเสมอ กวิ้นคงจะเจ็บเยอะเลย
-
อ่านมา 3 ตอน ก็คิดว่า กวิ้นกวิ้นลูก หาคนใหม่เถอะค่ะ อย่าจมกับพี่หมัย
-
ไอ้พี่หมัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
กวิ้นกวิ้นสู้ๆนะเว้ยยยยยยยยย!! อย่าร้องไห้น้าาาาา
-
ไม่เอาพี่หมัย ขอเป็นแค่พี่ชายพอ กวิ้น หาพระเอกด่วนนนน :o12:
-
ทำไม รู้สึกสงสารพี่หมัย น้องแต่ละคน เอาแต่ใจตัวเอง พี่หมัยสุดจะแสนดี รักน้อง
เหนื่อยใจแทน
-
สู้ๆกวิ้น
-
ร้องให้โฮ สงสารกวิ้นกวิ้น กวิ้นกวิ้นไม่ผิดที่รักพี่หมัย พี่หมัยทำตัวให้น่าหลงรักที่สุด พี่หมัยก็ไม่ผิดที่มีแฟน จะยังไงก็ได้ เรารักทั้ง กวิ้นกวิ้นและพี่หมัย ขอให้ทั้งสองคนมีความสุข ถ้าพี่หมัยไม่ได้เป็นพระเอก ขอให้พระเอกของกวิ้นกวิ้นอบอุ่นไม่น้อยกว่าพี่หมัยได้มั๊ย ถ้าให้กวิ้นกวิ้นคู่กับหมออัล เราว่าหมออัลแก่เกินไป ไม่อยากยกกวิ้นกวิ้นให้เลย รักกวิ้นกวิ้น เพื่อนที่แสนดีของน้องเหมอ
-
พี่หมัยคิดอะไรอยู่?? พี่ทำเพื่ออะไรอยู่?? พี่หมัยต้องการอะไรกันแน่??
มันวนอยู่ทีหัวเรามากเลยตอนนี้ :เฮ้อ:
-
พี่หมัยขี้อ่อย :angry2:ปล่อยกวิ้นกวิ้นให้คนอื่นเลี้ยงดีกว่าไหม
-
ไม่เอาพี่หมัยแล่ววววว เสียแรงที่รักเสียแรงที่ไว้ใจ ทำไมเป็นคนแบบนี้ พี่หมัยมันต้องรู้แน่ๆว่ากวิ้นคิดยังไง
พี่หมัยไม่น่าโง่นะ กวิ้นแสดงออกขนาดนี้ แล้วยังจะมาวนเวียนทำไม ไม่ต้องการหรอกพี่ชายที่แสนดี
แสนดีกับเหมอคนเดียวเถอะ เชอะ
:a14:
เชียร์ให้กวิ้นมีเมียไปเลยก็ได้
ปล รักเหมอนะ (มาไง๊)
-
เกลียดอิพี่หมัย เกลียดๆๆๆๆๆๆ
พี่หมัยเหมือนหมาหวงก้างเลยอ่ะ
หมั่นไส้พี่หมัยมาก ตอนอ่านพี่โปรดยังไม่รู้สึกหมั่นไส้แบบนี้เลยเหอะ
อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่ากวิ้นรู้สึกยังไง
สงสารกวิ้นกวิ้น ฮือออออออ
กวิ้นกวิ้นมีคู่สักทีเถอะ นะๆๆๆๆ
ขอโทษนะคะ เราอินเกินไป
-
ไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดยังไง เฮ้อออ แม่ง...เห็นใจกวิ้นว่ะ มันพยายามแล้ว แต่พี่หมัยก็คอยเป็นห่วงดูแลอย่างงี้ อยากจะคิดมโนว่าพี่หมัยมันก็ชอบกวิ้นนะ แต่คิดในแง่นึงคนที่มีควารู้สึกเหมือนกันมันจะไม่แสดงออกหน่อยเหรอ คือพี่หมัยก็อารมณ์ผู้ใหญ่ที่ห่วงน้องอ่ะ แล้วถ้าคิดว่านางเป็นโรครักองลิซึ่มด้วยแล้ว การเทคแคร์แบบนี้คือก็ธรรมดา คือเชื่อว่ายังไงพี่หมัยก้มองกวิ้นเป็นน้องจริงๆ นั่นแหล่ะ แต่ถ้ามารู้ว่าน้องรู้สึกยังไงแล้ว ให้น้องมันได้ตัดใจหรือทำใจได้หน่อยเหอะหมัย
เราสงสารน้อง #รอคุโด้เป็นเพื่อนกวิ้น
-
พี่หมัยมันเลวจริงๆเลยน้ำตาไหลสงสารนุ้งกวิ่นอีกแล้ว
-
สงสารกวิ้นจัง
-
ความรักมันบังคับกันไม่ได้ บังคับใจตัวเองไม่ให้รักไม่ให้ห่วงก็ยังทำไม่ได้เลย
เราพยายามมองแบบเป็นกลาง ที่พี่หมัยทำกับกวิ้นนั้นมากกว่าพี่น้องนะ พูดกันจริงๆเพื่อนน้องไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แต่พี่หมัยได้ตัดใจ+ทำสิ่งที่พยายามให้กวิ้นตัดใจไปแล้ว (พาไปกินข้าวกับแฟน) การปิดบังเรื่องแฟนเรื่องผู้หญิงส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นพยายามกันกวิ้นไม่ให้เสียใจมารู้มาเห็นก็ได้ ไม่อยากว่าพี่หมัยกั๊กนะ แต่พี่หมัยก็น่าจะปล่อยน้องไปดีกว่า รู้ว่ารักน้องห่วงน้องแต่ความใจดีของพี่หมัยกำลังฆ่ากวิ้นทั้งเป็น
เพราะมันทำให้น้องไม่สามารถตัดใจได้ น้องพยายามมากๆเลยนะพี่หมัย
There's a million reasons to hold on.
There´s only one reason that you should let go.
That is : if you don´t love, can´t love, won´t love him.
ไม่รู้จะว่าพี่หมัยคิดยังไง แต่ถ้าเป็นตัวเราๆว่าอาจจะรู้สึกดีๆกับกวิ้น รู้สึกเอ็นดูและสงสารในความโดดเดี่ยวไม่มีใครของกวิ้น ความรู้สึกที่หันไปในทางที่ไม่ค่อยดีนัก ไหนจะครอบครัวว่าจะรับได้ไหม? กวิ้นยังเด็กเหลือเกิน ความที่กวิ้นเหงาและไม่มีใครกวิ้นถึงยึดติดทั้งเหมอกับพี่หมัย ถ้าเราเป็นพี่หมัยเราก็จะตัดใจเสียแต่เนิ่นๆ น้องจะรู้ได้ไงว่านี่คือรักที่จริงจัง น้องเห็นโลกมาน้อย วันหนึ่งที่น้องได้ออกไปเห็นโลกกว้าง น้องก็อาจจะเข้าใจว่าอาการและความรู้สึกยึดติดของน้องตอนนี้มันผิวเผินแค่ไหน
ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอกแต่มีบทมากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ของเรื่องแล้วเราจะรับไหวไหม? ภูมิต้านทานที่ได้จากการกวาดไร่อ้อยก็ไม่น่าจะพอ
-
อ่านตอนนี้จบบอกเลยว่าไม่เข้าใจพี่หมัยเลยสักนิด
เราว่าพี่หมัยรู้นะว่ากวิ้นกวิ้นคิดยังไง แต่ก็ยังมาห่วงมาดูแล แล้วอย่างนี้กวิ้นตัวน้อยจะตัดใจได้ยังไง :ling3:
อย่ามาพูดเลยว่ารักแบบน้อง เราว่ามันเลยจุดนั้นมาแล้วนะพี่หมัย ทำอะไรคิดถึงใจนกตัวน้อยๆจากขั้วโลกบ้าง :z3: คงไม่มีใครอยากแยู่ใน #พื้นที่ทับซ้อน หรอกนะ
เขียนเองงงเอง 5555 แบบว่ามันอัดอั้น อยากกรั๊ดแทนกวิ้นอะ สุดบรรยาย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: อีพี่หมัยไม่รักแล้วให้ความหวังเพื่อ
-
พี่หมัยเป็นคนช่างดูแล..พอมีน้องก็ดูแลน้องมากเกินไปจนเสียคน ทั้งที่บางเรื่องไม่จำเป็นต้องทำ น้องพี่หมัยฉลาด แข็งแร็ง ล่ำบึ้ก เอาตัวรอดได้ทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องดูแลเลยสักนิดก็ยังดูแลจนเหมือนน้องเป็ง่อย
พอมาเจอกวิ้นที่เป็นเพื่อนน้อง ก็รู้สึกว่าต้องเหมือนน้องอีกคน กวิ้นติดคนง่าย ขี้เหงา งอแง เหมือนเด็ก เป็นคนที่ให้ความรู้สึกว่า ต้องดูแล โอเคค่ะ..นี่ล่ะคีย์หลัก
เราเข้าใจส่วนนี้นะ แต่ที่ไม่เข้าใจคือเรื่องเฟซเรื่องแฟน..ซ่อนจากไทม์ไลน์หรือแค่ซ่อนจากกวิ้น ถ้าซ่อนจากกวิ้นจริงๆทำทำไม....
ตรงนี้แหละค่ะที่ไม่เกต เราเข้าใจว่าถ้ารักแบบน้องจะดูแลจนเกินไปนิดเพราะคิดว่ามันไม่โตสักทีก็ไม่ได้ว่าพี่หมัยผิดอะไรนะ เพราะตอนกวิ้นถามเรื่องฟงเรื่องแฟนพี่หมัยก็ดูตอบตรงๆดี แต่พอมาเรื่องเฟซนี่คิ้วขมวดเลยค่ะ ทำทำไม..
คือถ้าพี่เป็นแนวเจ้าชู้คุยหลายคนก็เข้าใจนะว่าคงมีซ่อนๆจากสาวๆอื่นๆ...เอาเถอะ รอดูแล้วกันค่ะ
-
:katai1: กวิ้นเอ้ย....รักเองช้ำเองแหละน๊า
พี่หมัยนี่ก็นะ เอ็นดูน้อง ห่วงน้องเกิน ถ้าสะกิดใจก็ห่างๆก็ได้ ทำแบบนี้กวิ้นจะตัดใจได้ไง
-
โว้ยยยย โมโหพี่หมัยว่ะ ไม่ชัดเจนไรสักอย่าง สงสารกวิ้นน้อยของเรามาก นางรักของนางมาตั้งแต่เด็ก
ตอนอ้อนสมัยโน้นน่ารักมาก ไม่เชื่อหรอกว่าพี่หมัยจะไม่หวั่นไหว ที่หายไปนี่พยามห่างใช่มะ
พอน้องห่างบ้างก็จะมาชิด เพลงนี้เหมาะกับแกมาก ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน ~~~
ทำงี้กวิ้นก็ออกจากวังวนไม่ได้สักที น่าสงสาร รับรักหมออัลเลย กส่าจะถึงปีสี่ กวิ้นเราบอบช้ำไปหมดละ
ขอบคุณค่ะ อย่กพ่นไฟให้หน้าอีพี่หมัยไหม้ไปเล้ย
-
ร้องไห้ หน่วงในใจ อยากให้ถึงวันที่พี่หมัยเจ็บบาง มีคนมาชอบกวิ้น แล้วหึง แล้วน้องเมินกลับ เจ็บให้ได้เท่ากับที่กวิ้นเจ็บ บอกเลยว่ายังอยากให้พี่สมัยเป็นพระเอก แต่ขอให้นางเจ็บก่อนจะสมหวัง (เหมือนแช่งเลย แฮร่ๆ) อินจ้า ไรท์สู้ๆนะคะ หน่วงได้ใจแต่ก็ชอบมากๆ
-
เจ็บมาก พอได้อ่านมุมของกวิ้นเต็มๆเราสะอึกเลย
เหมือนเดจาวู เข้าใจกวิ้นเลยอะ
พอจะตัดๆ ก็มีอะไรที่พากลับเข้าวังวนเดิม
พี่หมัยนี่คืออะไรอะ
ทำไมต้องเอาตัวกลับมาข้องเกี่ยวกันอีก
สงสารกวิ้นมาก เราอ่านไปน้ำตาซึมไป
ว่าแต่... มำไมเราเพิ่งเห็นเนี่ยะะะะะ
TvT เศร้าอยู่ตั้งนานที่เรื่องเหมอจบจะเอาอะไรอ่าน
รู้งี่เราไม่เศร้าดีกว่า มานั่งเฝ้ากวิ้นกวิ้นของเรา(?)
ต่อก็จะดี5555555555
รอติดตามนะคะ
-
พี่หมัยใจร้าย
บล็อกกวิ้นๆทำไมมมมมมมมมมมมม ; (
-
กวิ้นกวิ้น~ ทำไมน่าสงสารแบบนี้เนี้ย ชีวิตเธอช่างหน่วงจริงอะไรจริง T o T
พี่หมัยแม่งทำไมทำแบบนี้ฟะ แต่จะโทษพี่หมัยก็ไม่ได้เพราะนางเห็นกวิ้นเป็นแค่น้องชาย
สงสารกวิ้นที่เป็นนกโง่เข้าข้างตัวเองแล้วก็เจ็บเอง ไม่เป็นไรนะเธอ หาใหม่ให้ไฉไลกว่า
ถึงจะเป็นนกแต่ก็ต้องเจ็บแล้วจำ อยากให้กวิ้นมีความสุขในรักเร็วๆ เลิกเศร้าได้แล้วน้า
รู้ป่ะเธอออกมาแค่3ตอนแต่ทำเราหน่วงตามไป3วัน - ^ - จนบางทีก็งงว่าพี่หมัยนี่คนรึปลิง
เกาะติดไม่ปล่อยเลย ทั้งๆที่กวิ้นบล๊อกไปหมดแล้วแท้ๆ ยังจะมีหน้ามาสอนพิเศษน้องอีก
เกลียดีพี่หมัย ถ้านางเป็นพระเอกจริงขอแช่งให้นางโดนกวิ้นเล่นให้ช้ำในตายไปข้างนึง หึๆๆ
บอกเลยว่าอินจัด อ่านไปน้ำตาหยดแหมะๆ รีบๆมาต่อเลยนะคะ ค้างมากมาย ฮืออออ TT TT
-
น้องกวิ้น น่าสงสารเชียว
-
เราไม่เชื่อหรอกว่าพี่สมัยดูไม่ออกว่ากวิ้นคิดกับตัวเองยังไง สงสารกวิ้น :sad4: :sad4:
-
สงสารกวิ้นอ่ะ พี่หมัยไปไกลๆเลยย
-
คือพี่หมัยแม่งแอบเลวป่ะว่ะ ไม่เอาเค้าแต่ก็ไม่ยอมให้เค้าไป
สงสารกวิ้น
-
อยากให้พี่หมัยเป็นพระเอก :beat: :beat: :z6: ถึงจะหมั่นไส้ก็เหอะ แต่พี่หมัยนี่แหละพระเอกของกวิ้น
คนนึงชอบดูแล อีกคนก็เหมาะจะมีคนดูแล พี่หมัยอาจจะลืมไปว่า ถึงพี่หมัยไม่ดูแลก็อาจจะมีคนอื่นอยากดูแล
ไม่อยากให้รู้ว่ามีแฟน ไม่อยากปล่อยไป แต่ก็ให้ได้แค่น้อง น่ากระโดดถีบพี่หมัยมากค่ะ
ตอนนี้พี่ยังไม่ใช่พระเอก แต่ต่อไป ทำตัวให้พระเอกอีกหน่อยได้มั๊ยคะ? อีพี่หมัย #ทีมกวิ้น
-
ชะเง้อคอย :m15:
-
สงสารกวิ้น
-
แล้วแบบนี้กวิ้นจะตัดใจได้ไง ปากบอกว่ารักและห่วง ดูแลแบบพี่น้อง แต่การกระทำมันไม่ใช่นะ อิพี่หมัยเลว เกลียดพี่หมัยล้าวววววววว
-
อยากถีบพี่หมัยอะ อยากถีบมากๆ
คือยังไงอะ บอกเค้าว่าคิดเป็นน้องห่วงเกินเพือนน้องไปเนอะ มาทำให้เค้าคิดละเสือกว่าไม่ได้คิดอะไร
แล้วทำแบบนี้ทำไม ทำให้กวิ้นตัดใจไม่ได้ทำไมวะ
มันหน่วงมากเลยรู้มั้ย ไอพี่หมัย เกลียดอะ โหวตไม่เอาพี่หมัยเป็นพระเอก พี่หมัยต้องเสียใจกว่านี้
แค่นี้ยังไม่พอ อินมาก อินกวิ้นมาก สงสารกวิ้น น้องก็พยายามตัดใจแล้ว
พี่หมัยยังเสือกเอาตัวเองเข้ามาในชีวิตเค้าอยู่ได้ น่าเกลียด ละแฟนตัวเองล่ะ น่าเกลียดมากๆ
ปล.ขอโทษที่อินไปหน่อยนแต่ไม่ชอบแบบนี้เลย โหวตออก พี่หมัยไม่ได้เป็นพระเอกค่ะ
คือไม่เข้าใจการกระทำ จะบอกว่าชอบแต่ไม่รู้ตัวหรอ นี่แก่กว่ากวิ้นตั้งกี่ปี โว้ะ โมโหมากกก อยากกอดกวิ้นเอง เราอยากดูแลกวิ้นเองงง
-
น้องกวิ้นคนดีของพี่...เห็นเงียบๆแต่ชีวิตรักแอบดราม่ามากค่ะน้อง
กลับไปอยู่ในโลกที่มีพี่คุโด้ดีกว่ากันเยอะเนอะ
*กระโดดทึ้งหัวอินังพี่หมัย*
-
:m15: :m15: :m15: เราจะไม่ทน...ฮือออออออ แงงงงงงง...สงสารกวิ้นนนนนน :hao5: :hao5:
-
กวิ้นเพื่อนโง่กับเหมอสุดสวยนี่เหมือนกันแค่อย่างเดียวจริง ๆ
นั่นคือแอบรักคน ๆ หนึ่งมานานมาก ๆ แต่ชักอยากจะให้กวิ้นเหมือนกันเหมออีกสักเรื่อง...
อยากให้กวิ้นได้พบความสุขกับความรักของตัวเอง... ได้รัก และ ได้เป็นที่รักแบบสุดหัวใจของใครสักคน
จะไม่ใช่พี่หมัยก็ได้ แต่ขอให้นกน้อยขาสั้นได้โผบินอย่างสวยงามบนฟากฟ้าที่จะโอบกอดเพนกวิ้นน้อยให้สยายปีกได้อย่างสง่างามเสียที
เป็นกำลังใจให้กวิ้น คุณคนเขียน และคนอ่านทุก ๆ คนเลยค่ะ
เราจะผ่านความหน่วงที่เรียกว่าความรักและหวังดีในแบบพี่น้องที่พี่หมัยหยิบยื่นให้กวิ้นไปด้วยกัน... ฮึบ! :a2:
-
ขอให้เปนอัลเถอะ anti พี่หมัย เหนแก่ตัว
-
อย่ามาให้เจออีกเลย เฉยๆไปเลยดีกว่า
มันเจ็บเกินไปที่จะคบหา ไม่อยากจะมองเห็นหน้าใครๆ
ไปให้ไกลให้ห่างกัน เห็นแล้วฉันยิ่งเจ็บใจ
ไม่อยากจะได้ยินอะไรจากเธอ ฉันไม่อยากฟัง :m15:
สงสารกวิ้นจัง...
-
:hao4: พี่หมัยเหมือนรู้แต่ก็ยัง....
:hao5: กวิ้นสารภาพไปให้จบๆเลย แล้ว พี่ไปให้ไกลเหอะ ถ้ารู้แล้วอ่ะ ชอบดูแลเป็นห่วงแบบนี้ยิ่งเจ็บแทนกวิ้น
-
สงสารกวิ้นเพื่อนโง่ :sad11:
มาไม่กี่ตอนก็เรียกน้ำตามาซึมๆละ
อย่าให้กวิ้นเพื่อนโง่ต้องเจอดราม่าสาหัสเลย
:m15: :m15:
-
ตกลงใครเป็นพระเอกคะ.... ถ้าไม่ใช่พี่หมัย ผ่านไป 3 ตอนพระเอกยังไม่โผล่มา คงไม่ใช่เรื่องสั้นแล้วแน่ๆ เลย :hao3: :hao3:
ปล.แต่ในใจแอบอยากให้เป็นพี่หมัยนะคะ :katai2-1:
-
แงงงงงงงงงง ไม่มาหรอคะวันนี้ :hao5:
-
มาตามกวิ้นๆด้วยคนน้า
-
ตอนที่ 4
ครูสอนพิเศษของไอ้กวิ้นนั้น พิเศษไม่เหมือนใคร นอกจากจะสอนเรื่องในตำราเรียนแล้ว ยังสอนเรื่องในการใช้ชีวิต ทั้งสอนทั้งขู่บังคับ ดุด่าให้เสียน้ำตาก็หลายยก ลงโทษเพราะมันดื้อก็หลายหน แต่ไอ้กวิ้นกลับไม่รู้สึกเกลียดเลยสักนิด ทุกวันมันจะตั้งตารอคอยให้ถึงเวลาเลิกเรียน เพราะจะได้รีบกลับบ้านไปนั่งรอครูสอนพิเศษของมันที่มักจะแต่งชุดนายทหารมาสอนมันเสมอ
"พี่หมัย ไม่เข้าใจตรงนี้" ไอ้กวิ้นมักจะนั่งสอดขาอยู่ใต้โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก วางคางบนหนังสือ แอบมองครูสอนพิเศษของมันที่กำลังตรวจสมุดการบ้านให้อย่างตั้งใจ แต่พออีกฝ่ายรู้ตัว ไอ้กวิ้นก็มักจะหาธุระมาพูดด้วยอยู่ร่ำไป
"เพิ่งอธิบายไป ทำไมหัวมึงไม่จำบ้างวะ" โดนผลักหน้าผากแต่ไอ้นกความจำน้อยก็ไม่โกรธ กลับยิ้มอ้อนแล้วจับมือครูสอนพิเศษของมันมาวางบนหนังสือแล้วแนบแก้มลงไป "อะไรของมึง"
"ทีนี้ก็ผลักหัวไม่ได้ละ"
"กูยังมีมืออีกข้าง"
"ไม่กลัวหรอก" ไอ้กวิ้นทำหน้ายียวนจนสมัยถอนหายใจ
"นั่งดีๆ กูจะอธิบายอีกรอบ"
"ไม่เอา"
"ไอ้กวิ้น"
"พี่หมัยโกรธมากๆ หน้าแก่เร็วไม่รู้ด้วยนะ"
"ติวให้มึงนี่แหละที่ทำให้กูแก่เร็ว" สมัยบอกอย่างระอา จับเข้าที่ลำคอของไอ้กวิ้นจากด้านหลังแล้วดึงให้มันนั่งตัวตรง ไอ้นกบื้อมันก็หูแดง หน้าร้อน เพราะสัมผัสที่ลำคอนั้นทำให้หัวใจมันเต้นแรงเหลือเกิน
ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หนี... ยิ่งมาเจอแบบนี้...จะเปลี่ยนใจคิดหนี ก็คงจะไม่ทัน
"พี่หมัย"
"อะไร"
"มาติวให้ทุกเย็นแบบนี้ เอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนอ่ะ" ไอ้กวิ้นถามเหมือนถามเรื่องอากาศวันนี้เย็นสบายดีไหม ทว่าหัวใจของมันกลับเกร็งลุ้นรอคำตอบ
มันปลดบล็อคเฟซของพี่สมัยแล้ว แต่ก็ไม่ได้เห็นความเคลื่อนไหวในเรื่องหัวใจของอีกฝ่ายเลย นั่งอยู่ด้วยกันหลายชั่วโมง ก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีใครโทรหานอกจากคนที่บ้าน เสาร์อาทิตย์ก็ไม่เห็นติดธุระที่ไหน ว่างพาไอ้กวิ้นไปร้านหนังสือ ไปกินข้าว ไปดูหนังด้วยตลอด
"ไม่มี" พี่สมัยตอบสั้นๆ แต่เป็นคำตอบสั้นๆ กลับทำเอาไอ้กวิ้นตาโต มันรีบเถียงเพื่อยืนยันคำตอบ เถียงเพื่ออยากจะฟังคำปฏิเสธอีกสักครั้ง
"มีดิ"
"เอ้า กูก็บอกว่าไม่มีอยู่หยกๆ"
"เฮ้ย ก็เมื่อก่อนมีอ่ะ"
"เมื่อก่อนมี แต่ตอนนี้ไม่มีไง"
"ทำไมเล่า!"
"เลิกไปแล้ว"
เลิกไปแล้ว เลิกไปแล้ว เลิกไปแล้ว!!!
ไอ้กวิ้นยิ้มกว้างอย่างซ่อนความดีใจไว้ไม่ได้ มันยิ้มกว้างจนถูกมือใหญ่โยกหัวจนตัวโอนเอนไปมา "ยิ้มอะไรของมึง"
"เปล่า...ไม่ได้ยิ้ม"
"ก็เห็นอยู่ว่ายิ้ม"
"ไม่ได้ยิ้มมมมมม โอยยยยยย" ไอ้กวิ้นถูกดึงแก้มทั้งสองข้างจนยืดออกจากกัน มันได้แต่ดิ้นขลุกขลัก ทั้งหูทั้งหน้าแดงไปหมด
"แก้มคนนะไม่ใช่ชีส จะได้ดึงแล้วมันยืดได้อ่ะ" ไอ้กวิ้นบ่น ยิ่งเห็นพี่สมัยของมันหัวเราะก็ยิ่งหมั่นไส้ "พี่หมัยชอบใช้กำลัง นิสัยเสียว่ะ"
"ก็มึงกวนตีน"
"ไม่ได้กวนตีนซะหน่อย" ไอ้กวิ้นเถียง
"เออ ช่างเถอะ ขี้เกียจเถียงด้วยละ"
ไอ้กวิ้นหัวเราะคิกคัก ขยับเข้าไปชิดแล้วเอนศีรษะพิงกับไหล่ของอีกฝ่ายอย่างเอาใจ
"หึ อะไรของมึง" สมัยหัวเราะ มองไอ้เด็กขี้อ้อนอย่างเอ็นดู
"พี่หมัย อยากถามอ่ะ"
"ว่า"
"ตอนนี้คุยกับใครอยู่ปะ"
"ก็คุยกับมึงอยู่ไง"
"ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น หมายถึงว่าพี่คบกับใครอยู่รึเปล่า" ไอ้กวิ้นหน้าบึ้ง คำตอบก็รวน ใบหน้าคนตอบก็ยังยียวนกวนประสาทมันอีก อยากจะตีให้เจ็บเสียเหลือเกิน แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ เมื่อมันได้คำตอบที่เรียกรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า
"จะให้คบใคร แค่มาดูแลเด็กดื้ออย่างมึงก็ปวดหัวจะแย่ กูยังไม่อยากเพิ่มภาระให้ตัวเองตอนนี้"
"โด่วว กวิ้นไม่ดื้อซะหน่อย"
"มึงน่ะโคตรดื้อ แล้วยังไม่รู้ตัว ไปนั่งดีๆ การบ้านง่ายๆ ก็ยังผิด แล้วอย่างนี้มึงจะเข้าวิศวะได้ยังไง"
ไอ้กวิ้นยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น "พี่หมัยจำได้ด้วยเหรอว่ากวิ้นอยากเรียนวิศวะ"
"กูไม่ความจำสั้นเหมือนมึง"
"ว่ากวิ้นอีกละ" ไอ้กวิ้นมองค้อน ก่อนจะถือวิสาสะสอดมือเข้าโอบรอบเอวของสมัยไว้ "ถึงกวิ้นจะความจำสั้น แต่เรื่องของพี่หมัย กวิ้นจำได้ทุกเรื่องเลยนะ"
คำพูดของไอ้กวิ้นเรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชายเพื่อนซี้ได้เป็นอย่างดี "มึงพูดดีก็เป็นนี่หว่า"
"แน่นอน"
"แล้วมึงมากอดกูทำไมเนี่ย"
"กอดปลอบใจที่เลิกกับแฟนไง" ไอ้กวิ้นอ้าง "ถูกเขาทิ้งล่ะสิ โอ๋ๆ นะ พี่หมัยจะร้องไห้ก็ได้ กวิ้นจะซับน้ำตาให้เอง"
"ปีนเกลียวละไอ้กวิ้น"
"กวิ้นพูดจริงนะ"
"กูไม่ได้ถูกทิ้งเว้ย"
"อ้าว แล้วเลิกกันทำไมอ่ะ"
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"
ไอ้กวิ้นหน้าบึ้ง ถูกหาว่าเด็กตลอดเลย "ถึงกวิ้นจะเด็ก แต่เรื่องความรัก กวิ้นว่ากวิ้นเก่งกว่าพี่หมัยอ่ะ"
"หึ มีแฟนเข้าหน่อยแล้วอวดดีจริงๆ"
"ไม่มีเหอะ แค่คุยด้วยเฉยๆ"
"พอๆ เลิกไร้สาระ เกินเวลาสอน กูคิดตังค์เพิ่มนะ"
ไอ้กวิ้นทำหน้าเซ็ง "งกตลอด กับน้องกับนุ่งก็ยังคิดเงิน"
"แล้วไม่ใช่กับน้องกับนุ่งเหรอวะที่เดือนๆ หนึ่งบัตรเครดิตวงเงินกูเกือบเต็มเนี่ย"
ไอ้กวิ้นยิ้มเก้อ เพราะรู้ว่าบัตรเครดิตของพี่ชายไอ้เหมอนั้นถูกใช้จ่ายไปเพราะเรื่องใดบ้าง "แฮ่ๆ ก็พี่หมัยซื้อให้เองอ่ะ ไม่ได้ขอเลย"
"แต่มึงก็เนียนไม่เคยพกกระเป๋าตังค์"
"กวิ้นเป็นคนขี้ลืม ความจำสั้นไงพี่หมัย อิอิ"
แล้วไอ้นกความจำสั้นก็หัวเราะเอิ้กอ้ากสุขใจ มีมือใหญ่ของพี่สมัยโยกหัวมันเล่นไปมา
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ feeling Happy
มีความสุขจังเลย :-)
************************************
คะแนนปลายภาคช่วยฉุดคะแนนตอนกลางภาคได้ดีจนพ่อกับแม่ไอ้กวิ้นเอ่ยชมพี่สมัยไม่ขาดปาก ทั้งยังฝากฝังให้ช่วยสอนไอ้กวิ้นไปจนจบมอปลาย ไอ้นกบื้อมันก็ตีปีกดีใจ จากที่เคยดื้องอแงก็กลับมาเป็นเด็กน่ารัก ช่วยงานบ้าน พี่สมัยว่าอะไรก็ทำตาม ดื้อบ้าง ยียวนกวนประสาทบ้าง แต่สุดท้ายมันก็เชื่อฟัง ที่เด็ดที่สุดคือมันเริ่มทำกับข้าวง่ายๆ ประทังชีวิตตัวเองเป็นแล้ว
"เวลาพี่แต้วไม่สบาย พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน มึงก็ต้องทำกินเอง" เพราะพี่ชายไอ้เหมอบอกมาอย่างนี้แล้วลากไอ้นกบื้อเข้าครัวสอนทำไข่เจียว ไข่ดาว เมนูไข่ง่ายๆ ที่ไม่เกินกำลังนกบื้ออย่างมัน ไอ้กวิ้นจึงได้สกิลการทำอาหารมาแบบงงๆ
"ออกไปกินกับพี่หมัยก็ได้ไง ไม่เห็นต้องทำเองเลย"
"ไม่เถียงดิ" ไอ้กวิ้นจึงหุบปากฉับ ชะโงกหน้ามองข้ามไหล่กว้างของนายทหารหนุ่มที่กำลังสาธิตการสับหมูให้ไอ้กวิ้นดู
ก็เก่งไปเสียทุกเรื่องอย่างนี้...ใครจะไม่อยากได้ไปเป็นแฟนล่ะ
"พี่หมัย ถามจริงๆ นะ พี่มาบังคับให้กวิ้นทำเนี่ย ไอ้เหมอมันทำเป็นบ้างไหม" ไอ้เหมอเด็กเทวดา ชีวิตมันคงไม่เคยจับมีดเข้าครัวเลยสักครั้ง แค่นั่งกินข้าวมันยังต้องมีพี่ชายคอยป้อน ไอ้กวิ้นจึงไม่คิดว่าไอ้เหมอจะดีไปกว่ามันมากนักหรอก
"น้องเหมอมีกูอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำ"
ไอ้กวิ้นหน้าบึ้ง "แต่พี่ก็ไม่ได้อยู่กับมันตลอดนี่"
"กูแน่ใจว่ากูจะอยู่กับน้องกูตลอด"
"แล้วกวิ้นอ่ะ"
คำถามของไอ้กวิ้นไม่ได้รับคำตอบ มันแค่โดนดีดหน้าผากกลับมาเท่านั้น
"พี่หมัย"
"หืม"
"กวิ้นอยากไปเที่ยวทะเล ปิดเทอมแล้วด้วย อยู่บ้านก็เบื่ออ่ะ" ไอ้กวิ้นเกริ่น ความจริงมันก็ไม่ได้เบื่ออะไรมากมาย เพราะเจอกับพี่สมัยทุกวันอยู่แล้ว แต่มันอยากไป...ในที่ที่ไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่ห้างร้าน อยากเห็นพี่สมัยในชุดสบายๆ ไม่ใช่ชุดในเครื่องแบบเต็มยศที่ใส่มาหามันทุกเย็น
"แล้วบอกกูเพื่อ?"
"พาไปหน่อย"
"ไปเองดิ"
"ไปเองจะไปสนุกอะไรอ่ะ"
"ชวนเพื่อนมึงไป"
"ไอ้เหมอมันยังไม่ปิดเทอมเลย"
"เพื่อนคนอื่นล่ะ"
"ไม่มีแล้ว"
"ไม่มีคนคบไงวะ" โดนขมวดคิ้วมอง แต่ไอ้กวิ้นมันก็แยกเขี้ยวกลับไปให้
"ไม่ใช่ไม่มีคนคบ แต่เลือกคบ เข้าใจปะ เฮ้ยยย พี่หมัยไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย พากวิ้นไปทะเลนะ นะๆๆๆ"
สมัยถูกรบเร้า แขนข้างที่ถือมีดก็ถูกเขย่าจนต้องใช้อีกมือดึงแก้มไอ้นกบื้อ "เออๆ ไว้เสาร์หน้าละกัน"
"ค้างหนึ่งคืนนะ"
"เออ ตามใจมึงเถอะ"
"เย้!" ไอ้กวิ้นมันดีใจ เผลอกระโดดหอมพี่สมัยของมันไปอย่างลืมตัว ก่อนจะทำหน้าเก้อด้วยกันทั้งคู่
"เอ่อ...คือ...กวิ้น” ไอ้กวิ้นเอ่ยปากตะกุบตะกัก เหลือบมองแก้มที่ริมฝีปากของมันเพิ่งสัมผัสไปแล้วใบหูก็แดงก่ำ
“อะไร”
“กวิ้น...กวิ้นอยากกินไข่เจียวหมูสับอ่ะ” ไอ้กวิ้นหลับหูหลับตาบอก มันแก้เขินด้วยการแย่งมีด จะทำหน้าที่สับหมูเอง แต่โดนพี่ชายไอ้เหมอตบหัวระงับความเขินให้เป็นที่เรียบร้อย “พี่หมัยตบหัวกวิ้นทำไมเล่า!”
“เล่นไม่รู้เรื่อง เกิดมีดบาดขึ้นมาจะทำไง”
“ก็ทำแผล”
“ยังจะกวนกูอีก ไปหยิบไข่ในตู้เย็นมาให้หน่อยไป”
“จ้าๆ สั่งจริงเลย จะเป็นพ่อแล้วเนี่ย”
“มีลูกอย่างมึงกูขอเป็นหมันเสียดีกว่า ทั้งดื้อทั้งกวนตีน”
“จิ๊ ถ้ากวิ้นเป็นพ่อพี่หมัยก็อยากจะเป็นหมันเหมือนกันแหละ”
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
ไอ้กวิ้นแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ก่อนมันจะยอมเดินไปหยิบไข่ในตู้เย็นมาให้พ่อครัวใหญ่ได้โชว์ฝีมือ
****************************************
ทะเล ทะเล ทะเล ในที่สุดไอ้กวิ้นก็ได้มาทะเล มันได้มาเที่ยวเล่นทะเลกับพี่สมัยอย่างที่ตั้งใจไว้ มาเช้าวันเสาร์ กลับเย็นวันอาทิตย์ ค้างหนึ่งคืนที่รีสอร์ทของเพื่อนพี่สมัย ไอ้กวิ้นระริกระรี้ วิ่งล้อคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง มีผู้ปกครองเป็นนายทหารหนุ่มเดิมตามหลังอยู่ไม่ห่าง
“พี่หมัยยยยยย เดินตามมาเร็วๆ” ไอ้กวิ้นตะโกนร้องเรียก กวักมือยิกให้พี่สมัยของมันรีบเดิน แต่พออีกฝ่ายไม่ยอมทำตามมันก็รีบวิ่งกลับมากระโดดขี่หลัง
“อึก! ไอ้กวิ้น ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ ลงไปเว้ย หลังจะหัก” สมัยโวยวาย ยื่นมือข้ามไหล่ตัวเองไปตบหัวไอ้นกบื้อที่กอดคอไม่ยอมปล่อย
“ไอ้เหมอหนักกว่ากวิ้นอีก พี่หมัยยังอุ้มได้เลย”
“มึงหนักกว่า”
“พี่หมัยเข้าข้างไอ้เหมอไม่ลืมหูลืมตา”
“ก็นั่นน้องกู”
“แล้วกวิ้นล่ะ”
“น้องนอกไส้”
“แง่งงงง”
สมัยโดนไอ้นกบื้อกัดหูเข้าให้ แต่สะบัดยังไงก็ไม่หลุด จนต้องยอมให้มันเกาะอยู่บนหลัง
“พี่หมัย”
“หืม”
“กวิ้นอยากขี่บานาน่าโบ๊ท” ไอ้กวิ้นชี้มือชี้ไม้ไปที่เรือกล้วยสีสดที่กำลังแล่นไปตามแรงลากของเจ็ทสกี ดูน่าสนุกสนานจนอยากลอง เพราะมาทะเลกับครอบครัวทีไรไม่เคยได้ลองเล่น คุณแม่บอกว่าดูอันตราย ไอ้กวิ้นก็เลยไม่เคยมีวาสนา
“ก็ลงจากหลังกูไปขี่ดิวะ”
“ไม่เอา พี่หมัยไปด้วยกันนะ” ไอ้กวิ้นกอดคอสมัยแน่นขึ้นไปอีก “ยังไม่เคยเล่นเลย นะๆ”
สมัยถอนหายใจ เดินพาไอ้กวิ้นไปติดต่อขอเล่นเรือกล้วยเหมือนอย่างคนอื่นๆ ตกลงจ่ายเงินเรียบร้อยก็พามันขึ้นนั่ง ไอ้นกบื้อดูตื่นเต้นจนน่าเอ็นดู สมัยให้มันนั่งข้างหน้า ส่วนตัวเขานั่งซ้อนข้างหลัง เรื่องตกน้ำตกท่า ไม่กังวลนัก เพราะมีเสื้อชูชีพและไอ้นกบื้อมันก็เป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน จะกลัวก็แต่มันตื่นเต้นเกินไปจนเป็นลมกลางครันเท่านั้น
“พี่หมัย บอกเขาขับช้าๆ นะ กวิ้นไม่ชอบความเร็ว...” ไอ้กวิ้นบอก มือยึดจับที่จับไว้แน่น ก่อนจะหน้าเหวอเมื่อถูกลมตีหน้าอย่างรุนแรง “พี่หมัยยยยยยยย ช้าบ้านนนนนนนย่ามึ้งงงงง โอ้ยยยยยย พี่ครับบพี่ ขับช้าๆ หน่อยโว้ยยยยย”
ไอ้กวิ้นใจหายใจคว่ำ มันนึกว่าหัวจะหลุดไปตามแรงลมเสียแล้ว ได้ยินคนข้างหลังมันหัวเราะเสียงดังลั่นก็ได้แต่เจ็บใจ ไอ้พี่หมัยมันต้องแกล้งไอ้กวิ้นเป็นแน่ หลุดมาจากการเล่นบานาน่าโบ๊ทได้ ไอ้กวิ้นก็แทบหมดแรง มันนอนกลิ้งบนทราย มองค้อนพี่สมัยของมันที่ยังคงขำไม่หยุด
“พี่หมัยอ้ะ! หยุดขำเดี๋ยวนี้เลยเว้ย”
“หึหึ ไม่ชอบเหรอวะ”
“ไม่ จะไม่เล่นอีกแล้ว หัวแทบหลุดไปตามลม จิ๊” ไอ้กวิ้นสะบัดหน้า ก่อนจะคลานไปเกาะขาพี่สมัยของมันที่นั่งลงข้างๆ กัน
“พี่หมัยๆ”
“อะไรอีกวะ”
“กวิ้นอยากกินน้ำมะพร้าวอ่ะ”
“มึงเป็นเด็กรึไง เดี๋ยวก็ร้องจะกิน เดี๋ยวก็ร้องจะเล่น”
“เป็นเด็กก็ได้ ถ้าพี่หมัยตามใจ”
สมัยใจอ่อนอีกครั้ง จำต้องพาไอ้กวิ้นไปเดินหาซื้อน้ำมะพร้าว พอมันได้กินแล้วก็เงียบปาก ตาปรือเหมือนคนง่วงนอน
“อย่าบอกกูนะว่ามึงง่วง”
ไอ้กวิ้นพยักหน้าทำซื่อ ปกติมันไม่ค่อยออกมาทำกิจกรรมกลางแจ้งยาวนานแบบนี้ พลังงานในร่างกายจึงหมดไวกว่าคนทั่วไป
“พี่หมัยอ่า” ไอ้กวิ้นเข้าอ้อน กอดเอวตาแทบปิด “กวิ้นอยากนอน”
“มึงนี่จริงๆ เลย” สมัยส่ายหน้าระอา ไม่ว่าส่วนสูงจะเพิ่มมากขึ้นแค่ไหนแต่ไอ้กวิ้นก็ยังเป็นเด็กไม่รู้จักโต “กูพามาเที่ยว ไม่ได้พามึงมาเปลี่ยนที่นอนนะเว้ย”
“พี่หมัยยย” เสียงไอ้กวิ้นงุ้งงิ้งเสียจนคนฟังอดใจอ่อนไม่ได้ ต่อให้เป็นน้องเหมอก็ไม่ช่างอ้อนเหมือนไอ้นกบื้อตัวนี้ “พี่หมัยพาไปนอนหน่อย”
“เออๆ เดินดีๆ กวิ้น เดี๋ยวก็ล้ม”
“พี่หมัยอุ้มหน่อย”
คำขอของไอ้กวิ้นคราวนี้คงจะตามใจมันอีกไม่ได้ ที่พักอยู่ไกล แถมตัวมันก็ใหญ่ ให้อุ้มกันไปจริงๆ สมัยคงปวดกล้ามเนื้อไปทั้งตัว
“อุ้มไม่ไหว เดินไปเองเลยมึง”
“จิ๊ ไม่ตามใจเลย”
ไอ้กวิ้นสะบัดหน้างอน แต่มันก็เดินกอดแขนพี่สมัยของมันไปจนถึงที่พัก มาถึงหน้าห้อง ไอ้นกบื้อมันก็พยศ ยืนกรานจะให้อุ้มมันเข้าห้องให้ได้ สมัยแทบจะเตะอัดมันติดประตู แต่ใบหน้าอ้อนๆ ของมันก็น่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน
“มึงนี่มันเหลือเกินจริงๆ” ในที่สุดก็ต้องยอมอุ้มไอ้นกบื้อเข้าห้อง ไอ้กวิ้นยิ้มร่า ขยับมือดันประตูปิดตามหลัง แล้วปล่อยให้พี่สมัยอุ้มไปส่งถึงเตียง ใกล้ถึงเตียงก็เตรียมจะเหวี่ยงมันลง แต่ไอ้กวิ้นมันรู้ทัน คว้าหมับเข้าที่ลำคอ รั้งให้พี่สมัยของมันล้มทับกันตามมาติดๆ จมูกโด่งของพี่สมัยจึงชนเข้ากับแก้มไอ้กวิ้นเข้าอย่างจัง หัวใจของไอ้กวิ้นจึงเต้นรัวดั่งกลองศึก สบตามองคนที่คร่อมอยู่ด้านบนด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม
“พี่หมัย” ไอ้กวิ้นกระซิบเรียก ใบหน้าที่อยู่ในระยะประชิดราวกับกำลังโน้มลงต่ำ หัวใจของมันก็ยิ่งเต้นแรง สองแขนก็โอบรัดลำคอแกร่งไว้แน่น รั้งไม่ให้อีกฝ่ายผละหนีมันไปไหน
“กวิ้น...ปล่อย” ลมหายใจที่เป่ารดข้างแก้ม กับเสียงกระซิบไม่ได้ทำให้ไอ้กวิ้นเชื่อฟัง มันส่ายหน้า พร้อมกับมองอย่างเว้าวอน
“กวิ้น...ได้ยินที่พูดไหม”
“ได้ยิน...แต่ไม่อยากปล่อย” ไอ้กวิ้นตอบตามตรง ดวงตาของมันเผยความรู้สึก ริมฝีปากเผยอรอรับสัมผัส แต่สมัยก็ยังคงนิ่ง
“มันจะแย่ถ้ามึงยังดื้อ”
“แย่ยังไงกวิ้นก็ไม่สน” ไอ้กวิ้นบอกอย่างดื้อดึง “กวิ้นแค่อยากรู้ว่าพี่หมัยคิดยังไงกับกวิ้น คิดไหม...หรือไม่คิดอะไรเลย”
ไอ้กวิ้นไม่ชอบคิดอะไรซับซ้อน ไม่ชอบคิดให้ยุ่งยากใจ แต่คนตรงหน้ากลับทำให้มันคิดมาก...คิดจนรวน คิดจนสับสน คิดจนไม่แน่ใจแล้วว่า...มันควรจะตัดใจหรือสู้ต่อไปกันแน่ ไอ้กวิ้นไม่เคยมีพี่ชาย มันจึงไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่ชายทั่วไปควรทำจะเหมือนสิ่งที่พี่สมัยทำให้มันไหม แต่อะไรบางอย่างทำให้มันค่อนข้างแน่ใจ...อะไรบางอย่างในแววตาของพี่สมัยที่มันบังเอิญเผลอมองสบด้วยบ่อยครั้งตั้งแต่ที่พี่สมัยเริ่มเป็นติวเตอร์ให้และได้อยู่กันตามลำพังนั้นค่อนข้างชัดเจน
“ไม่คิด”
ไอ้กวิ้นเลิกคิ้ว มันรับฟังคำตอบแล้วแสยะยิ้ม ก่อนริมฝีปากร้อนของมันจะแตะเบาๆ ที่ปลายคางสวยของพี่สมัย และเรื่อยขึ้นไปจรดริมฝีปาก ไอ้กวิ้นบดจูบอย่างไม่ประสา จูบแรกของมันถูกมอบให้กับคนที่มันรักด้วยความเต็มใจ พี่สมัยไม่ผลักมันออกห่าง แต่กลับตอบรับจูบของมัน เนิ่นนานหลายนาทีแต่แค่ชั่วอึดใจในห้วงคิด ไอ้กวิ้นอยากให้ยาวนานกว่านี้ แต่มันก็หายใจลำบาก หอบหนักจนหน้าแดง ริมฝีปากบวมนิดๆ เพราะถูกอีกฝ่ายดูดงับ
“นี่เหรอที่บอกว่าไม่คิด” ไอ้กวิ้นเอียงคอมอง หายใจเป็นปกติแล้วจึงเริ่มซ่า แขนมันยังโอบรอบคอของพี่สมัยไว้ไม่ยอมปล่อย “พี่หมัยโกหก อะ...อื้อออออออออออ”
ไอ้กวิ้นถูกลงโทษที่กล่าวหา ริมฝีปากของมันถูกครอบครอง ดูดงับจนระบม แต่มันกลับไม่ท้วง ไม่ขัดขืน เต็มใจให้อีกฝ่ายได้ลิ้มลอง จนท้ายสุดแล้ว...รสจูบที่แสนหวานนั้นก็จบลงโดยที่พี่สมัยไม่มีคำพูดใดๆ อธิบายให้มันเข้าใจถึงการกระทำเลยแม้แต่น้อย
“พี่หมัย”
“นอนซะ ตอนเย็นกูปลุก” สมัยเลี่ยงที่จะสบตามองกับคนใต้ร่างที่ยังกอดรอบลำคอไม่ยอมปล่อย สายตานั้นคาดคั้นเอาคำตอบ แต่เขาไม่มีคำตอบใดๆ จะให้มันทั้งนั้น
“พี่หมัยอย่าไปไหนนะ กวิ้นอยากนอนข้างๆ พี่หมัย” ไอ้กวิ้นบอกเสียงอ้อน ดึงรั้งให้อีกฝ่ายล้มทับมันทั้งตัว “พี่หมัยตัวหนัก”
“ก็ปล่อยดิวะ มึงกอดไว้อย่างนี้กูลุกไปไหนไม่ได้”
“ไม่อยากให้ไปไหนนี่”
“ไอ้เด็กดื้อ”
“กวิ้นดื้อกับพี่หมัยคนเดียว”
“มึงดื้อกับทุกคน”
“แต่กับพี่หมัยพิเศษหน่อยไง”
“เบื่อจะเถียงด้วยละ ปล่อยก่อน นอนแบบนี้จะสบายตัวได้ไง”
ไอ้กวิ้นยอมปล่อย พี่สมัยจึงขยับตัวลงนอนข้างๆ มันได้ พอเห็นแบบนั้นก็ถือวิสาสะขยับเข้ากอด ขาก็พาดไปบนเอวของพี่สมัยจนโดนตีไปสองสามที แต่ไอ้กวิ้นมันก็ยอมให้ตี
“พี่หมัย กวิ้นมีความสุข” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา หัวก็หนุนนอนลงบนแขนแกร่ง ใบหน้าซุกเข้าหาลำคอของพี่สมัยที่ยกมือลูบหัวมันเล่น
“ขี้อ้อนจริงมึง” สมัยว่าเสียงกลั้วหัวเราะ กดริมฝีปากลงบนขมับของไอ้กวิ้นที่หลับตาพริ้มแต่ริมฝีปากขยับยิ้มกว้าง
“เรื่องนี้ไม่เถียง”
“ไม่เถียงสักเรื่องก็ดี” สมัยกระตุกยิ้ม หลับตาลงเช่นกัน
“ถ้านี่เป็นความฝัน กวิ้นก็ไม่อยากตื่นเลย อยากฝันดีแบบนี้ไปตลอด”
อยากให้ยาวนานไปอีกหลายๆ ปี อยากให้ที่ข้างๆ พี่สมัยคือที่ของไอ้กวิ้น อยากให้คนที่ได้กอดพี่สมัย...คือนกบื้อตัวนี้ แต่มันจะเป็นไปได้ไหม... ไอ้กวิ้นยังไม่กล้าพอที่จะถาม
สมัยยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของไอ้นกบื้อ ไล้นิ้วไปตามแก้ม เคลื่อนไปตามจมูกโด่งแล้วขยับแผ่วผ่านริมฝีปาก
“ไม่ว่าจะฝันดีแค่ไหน...ทุกคนก็ต้องตื่นจากฝัน เพราะเราอยู่กับความฝันไปตลอดไม่ได้” น้ำเสียงที่จริงจังของพี่สมัยทำให้ไอ้กวิ้นต้องขยับเข้ากอดแน่นขึ้น “รู้ใช่ไหม”
“อื้ม แต่ขอแค่สักครั้ง...ได้ฝันดีอย่างนี้ก็พอแล้ว” ไอ้กวิ้นตอบกลับ น้ำเสียงเว้าวอนของมันทำให้สมัยต้องกระชับอ้อมแขนเข้าหา “พี่หมัย...มาอยู่ในความฝันด้วยกันกับกวิ้นได้รึเปล่า”
สมัยไม่ให้คำตอบ ทั้งๆ ที่กว่าไอ้กวิ้นจะถามออกไปได้มันต้องรวบรวมความกล้าจากทุกอณูในร่างกาย
“พี่หมัย”
“ไม่ต้องพูดอะไรได้ไหม นอนเงียบๆ ไป”
“งื้อ ดุอ่ะ แต่กวิ้นชอบที่พี่หมัยดุ พี่หมัยปลุกกวิ้นด้วยน้า ตอนเย็นจะไปเล่นน้ำ”
“เออๆ นอนได้ละ”
ไอ้กวิ้นถือวิสาสะหอมแก้มพี่สมัยของมันก่อนนอนด้วย แต่อีกฝ่ายไม่ได้ว่าอะไร กลับแค่ทำหน้ารำคาญใส่แล้วโยกมันมันเล่นเท่านั้น
ทำแบบนี้...ก็อยากมาอยู่ในความฝันกับกวิ้นใช่รึเปล่าพี่หมัย
..................................................................TBC................................................
ฝันดี ไม่ว่าใครก็ไม่อยากตื่น #ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก
-
:hao5: รู้นะว่าพี่หมัยหวังดี แต่เคยคิดบ้างไหมว่าความหวังดีก็สามารถทำร้ายคนๆ หนึ่งได้เหมือนกัน โดยเฉพาะคนที่เรารักแต่ไม่ได้รักเรา
เฮ้อ แล้วยังไม่ถึงปัจจุบัน กวิ้นอดทนเก่งมากเลยนะ แอบรักเค้ามากี่ปี เสียน้ำตาเสียใจเสียเวลา เสียสิ่งสำคัญเพื่อต้องโคจรรอบพี่หมัย โดย ไม่ได้แม้เศษเสี่ยวของหัวใจ ได้แค่เพียงความหวังดีแบบน้องชาย...
เราไม่รู้ว่าหตุผลอะไรที่ทำให้พี่หมัยซ่อนอะไรต่างๆ นาๆ กับกวิ้นตอนนั้น แต่คนที่เทความรักหมดหน้าตัก แต่กลับมาเพียงขอโทษและบอกว่ามีเหตุผล เราเสียใจวะ ถ้าจะทำแบบนี้อย่ายุ่งกับกวิ้นเลยนะ ในเมื่อไม่อยากให้กวิ้นยุ่งเรื่องส่วนตัวก็เด็ดขาดดิวะ เพื่อนน้องหรอ ตลกวะ ข้ออ้างทั้งนั้นอ่ะ ไม่อยากให้ยุ่งก็เลิกยุ่งเองดิ ตีตัวออกห่างเองดิ ให้กวิ้นเจ็บตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้ยืดจนหัวใจกลับมารักใครไม่ได้แล้ว
เห็นแก่ตัววะ จะบอกว่าไม่รู้ว่ากวิ้นรัก ฮึ เราไม่เชื่ออ่ะ คนๆ หนึ่งมายุ่งวุ่นวายกับเราขนาดนี้ก็ต้องรู้แล้วป่ะว่าสนใจ จะบอกว่าขี้เหงา คนขี้เหงาก็มีขอบเขตปะวะ
เราไม่อยากเชียร์พี่หมัย เราผิดหวังในความคิดของเค้านะ มีประสบการณ์มากกว่าแต่ไม่รู้รึไง เด็กมันไม่คิดอะไรมากหรอก รักก็รัก ไม่ได้รวมเหตุผลล้านแปดด้วย และประเด็นถ้าจะไม่โอเคกับเพศเดียวกันแต่รับเรื่องน้องชายได้ ซึ่ง... เหอะ พอเถอะ
กวิ้นขอให้เจอคนที่รักหมดใจและกวิ้นก็รักเค้าคนนั้นด้วยนะ :L1:
ลืมคนที่ไม่คิดจะมาโอบอุ้ม ดูแล รักษาหัวใจเราเถอะ ปล่อยไปในทางที่เขาต้องการเองเถอะ
ปอลิง อ่านเรื่องนี้ต้องทำใจอ่ะ ปวดใจมากแต่ก็จะอ่านเพราะกวิ้น ถึงจะเป็นนกโง่แต่ก็ซื่อตรงในความรู้สึกตัวเอง
ปอลิงอีก สะเทือนอารมณ์มาก เราไม่ชอบโมเม้นต์นี้เลย เตือน..พอเถอะนะหมัย สงสารกวิ้นบ้างดิ
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
:angry2: จะไม่ปลื้มพึ่หมัยตรงจูบกวิ้นนี่แหละ
-
โอ้กอดดด ตอนใหม่พอดี :z3:
หมัย นายคิดอะไรอยู่กันแน่? ยอมจูบตอบแต่ไม่ยอมบอกอะไร
ใจร้ายจังเลยน้า
หึ กวิ้นนี่ก็ รักเค้าก็ต้องยอมเค้าอ่ะนะ ใจมันง่ายแค่คนๆ เดียวอ่ะดิ
ปอลิง #ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก ...เฮ้อ ขอแค่คนที่รักกวิ้นไม่ทำให้กวิ้นเสียใจ
รักกวิ้น
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
คนแอบรัก กับอีกคนที่แม้จะรักแต่รักไม่ได้สินะ สมัยได้เจอคนดีๆไปแล้ว รอกวิ่นได้เจอบ้างแล้วกัน จะคู่น้องแพรก็ไม่ขัดแล้วจุดนี้ ขอแค่กวิ้นกวิ้นมีความสุขก็พอ
-
:m16: :m16: หึหึ
แอบรังเกียจพี่หมัยแล้วนะ - -
-
รักน้องแน่ๆ แต่พี่หมัยต้องมีเหตุผลที่รักไม่ได้ 555 (มโนได้อีก)
-
เราเข้าใจพี่หมัย
ตบบ่าทหาร แปะ
-
กว่าจะถึงเวลาปัจจุบัน
-
อหหหหหห จูบกันแล้ว จูบเลยนะเว้ยอิพี่หมัย พี่ชายเหรอ บ้าไปแล้ว พี่ชายที่ไหนเค้าจูบน้องชาย
เอาที่พี่หมัยสบายใจละกัน อย่างน้อยกวิ้นก็เคยมีฝันที่เป็นจริง ขอให้มันฝันนานๆหน่อยนะ
อย่าเพิ่งปลุกมันเลย
:hao5:
-
พี่หมัยไม่ควรทำแบบนี้กับน้องกวิ้น
แล้วน้องมันจะตัดใจได้สักทีมั้ย ...
หวังดีประสงค์อะไร? จูบมัน ตามใจมัน เทคแคร์มันเข้าไป น้องมันยิ่งได้ใจ พอน้องมันเจ็บ พี่หมัยแม่งก็มาลูบหลังมัน แล้วเมื่อไหร่น้องมันจะเลิกชอบพี่หมัยวะ
ไม่รัก ไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับน้องมันดิ
-
พี่หมัยเองก็รู้สึกกับกวิ้นแน่นอนอันนี้มั่นใจ
แต่ทำไมถึงปิดกั้นตัวเอง ปิดกั้นกวิ้น
เหตุผลนั้นคืออะไรหรอ ครอบครัวหรอ
หรือเพื่อเหทอ เพราะพี่หมัยรู้ว่าเหมอชอบผช.
เลยอยากให้น้องมีความสุข
แลกกับตนที่จะทำแทนน้องใช่รึเปล่า อันนี้เราเดานะ
เพราะพี่หมัยรักเหมอมาก
ยังคงยืนยันว่าสงสารกวิ้น
ถ้าพี่หมัยตัดสินใจแบบที่เราคิดด้านบน
ถ้าอย่างนัเนก็ไม่ควรกลับมาป้ะ
มาทำให้เรื่องมันยิ่งยากไปใหญ่ ตัดไปเลยไม่ดีกว่าหรอ
เฮ้ออออออ
-
กวิ้นมันทำขนาดนี้ สมัยคงรุแหละว่ากวิ้นมันคิดอะไร แต่ที่อยากรุคือทำไมไม่ทำอะไรให้ชัดเจน สมัยเหนแก่ตัวมาก อิกวิ้นก้อใจแตก อินกขาสั้น อินกโง่ อินกแรด
-
:เฮ้อ: :hao5:
-
ที่รักไม่ด้ายยยย ไม่ใช่ไม่ได้ร้ากกกกก จูบน้องทำไม
-
ยังไงเนี่ยยยย
-
พี่หมัยยย จูบน้องทำไมถ้าไม่คิดอะไร :ling1: :ling1:
-
พี่สมัยยยยย ถ้าเราเป็นกวิ้นก็คงไม่อยากตื่นอ่ะ เออเนอะเจ็บกว่าไม่มีคือ เคยมี #คืนความสุขให้กวิ้นบ้าง
-
ร้องตัวเงินตัวทองหนักมากตอนจูบ พี่หมัยคะ เดี๋ยวนี่ตบเลย รู้ว่าเด็กมันอ่อย แต่อย่าไปตามน้ำสิยะถ้าให้มันจริงๆไม่ได้เนี่ย
-
:ruready เข้าเป็นเป็นกำลังใจ ให้กวิ้น :ruready
-
อิกวิ้นนนนน แกโคดแรดดดด 55555 ตอนแรกๆก็หมั่นไส้ ตอนนี้ชอบ 55555 เชียร์สุดใจเลย สะดิ้งได้อีก แรดดด 55555
เราว่าพี่หมัยชอบน้อง ชอบมานานละด้วยแหละ แต่อย่าลืม นี่บ้านทหารทั้งครอบครัว ทำอะไรตามใจไม่ได้ทุกอย่างหรอก เราว่าพี่หมัยน่าสงสารกว่ากวิ้นอีก จะแรดเหมือนกวิ้นก็ไม่ได้ ได้แต่อ่อยเนียนๆ แต่ตอนนี้ไม่ห่วงเนียนแล้วเฟ้ย ซะขนาดนี้ 5555
ถึงอนาคตจะมาม่า มีพี่หมัยอยู่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่องี้ก็คุ้มแล้ว กวิ้นเป็นผู้เป็นคนได้คือยกความดีความชอบให้พี่หมัยเลยนะ 55555
ถ้าวันนั้นมาถึง ใช้ความอ้อยของตัวเองให้เป็นประโยชน์นะกวิ้น พี่หมัยต้องตกเป็นของเรา ฮี่ๆๆ
-
มันต้องมีเหตุผลแน่ๆพี่หมัยถึงพยายามหักห้ามใจ
หรือเพราะเพื่อเสียสละให้น้องเหมอได้ทำนม
พี่หมัยเลยยอมพลีชีพ แมนๆเพื่อพระบิดา : (
ปล. กวิ้นอ่อยแรง เอาอีกลูกๆๆ สตรองงง !!!
-
จากมุมมองของคนแก่(มากพอสมควร)นะ เรามโนว่า
มองยังไงพี่หมัยก็มีความรู้สึกพิเศษกับน้องกวิ้น รักน้องไม่จำเป็นต้องแคร์เพื่อนของน้องขนาดนี้หรอกค่ะ ความรู้สึกเมื่อก่อนน่าจะประมาณ Something's there. รู้สึกแน่นอนพี่หมัยถึงปิดเรื่องแฟนกับกวิ้น เพราะรู้ว่ากวิ้นทำแบบที่ทำไปหรือเปล่า? นางบล็อคทุกอย่าง นางตัดไปเลย พี่หมัยไม่อยากให้กวิ้นเปลี่ยน น่าจะอยากให้กวิ้นอ้อนต่อไป รักพี่หมัยต่อไป ก้ำๆกึ่งๆระหว่างความรู้สึกแบบพี่น้องกับสิ่งที่มากกว่า อีกอันที่ทำให้เรารู้สึกก็คือพอเจอกวิ้นอีกรอบ พี่หมัยเข้าห้อง ปิดประตูตีแมวเอ๊ยล็อคประตูให้อยู่กันสองคน
พี่หมัยอายุมากกว่ากวิ้นกับเหมอ โลกของพี่หมัยเป็นโลกของผู้ใหญ่ พี่หมัยเป็นลูกคนโตของครอบครัวทหาร มีน้องชายที่อยากทำนมมาตั้งแต่เล็กๆ น้องชายที่พี่เหมอรักมากแอบรักผู้ชายมาได้เป็นสิบปี พี่หมัยเองก็เป็นทหาร เราไม่คิดว่าสังคมทหารของพี่หมัยจะใจกว้างได้เท่าสังคมทหารของเหมอ มันคนละเจนเนอเรชั่นกัน ใครจะรู้ว่ากว่าเหมอจะสมหวัง พี่หมัยต้องจัดการอะไรบ้าง ลุงข้างบ้านวาดหวังอะไรไว้กับพี่หมัย ความคาดหวังที่เราว่าคนเจน Me อย่างเหมอกับกวิ้นไม่น่าเข้าใจ ภาระที่การเป็นลูกคนโตต้องแบกรับ ไม่ต้องมีใครมาแจกแจงตอกย้ำ เราว่าพี่หมัยรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร พี่หมัยถึงตัดใจ ตัดไฟแต่ต้นลม การมาเที่ยวครั้งนี้ก็เหมือนเป็นการสร้างความทรงจำดีๆให้กับตัวเองกับกวิ้น ความฝันที่อาจจะเป็นแต่เป็นไปไม่ได้ แล้วก็จะได้ตื่นจากฝันนั้นด้วยกัน
ถ้าพี่หมัยเป็นแบบที่เรามโนนะ ถ้านางไม่ใช่พระเอก เราว่ากวิ้นโคตรซวยเลย เพราะว่า Imprint ของพี่หมัยจะรุนแรงหนักหน่วงมากๆ กวิ้นจะหาคนอื่นมารักนี่ยากมากๆ ถ้าพี่หมัยเป็นพระเอก กวิ้นก็เจอที่สุดของคำว่าโคตรซวยเพราะว่าพี่หมัยท่าจะใจแข็งมากๆ นางทำอะไรทุกอย่างแบบนี้เองโดยไม่มีใครมาบังคับ
อย่าเอาแน่กับเราเลยนะ เรามโนไปเองทั้งนั้น แต่ความสงสารน้องกวิ้นนี่ไม่มโนนะเออ
-
เฮ้ย! พี่หมัยไหนบอกไม่คิดแล้วจูบน้องมันทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :m31:
ทำแบบนี้กวิ้นมันถึงตัดใจไม่ได้
โอ๊ยยยยยยยยยยยย โกรธอ่ะพี่หมัยโกรธอ่ะ :fire:
-
กวิ้นมา4 ตอนแล้วเพิ่งจะอ่าน แบบรอหลายๆตอนก่อนให้น้ำตาไหลยาวๆ เจ็บไปกับกวิ้นด้วย
ความรักของเพนกวิ้นมันฝังใจและผูกพันไม่แปลกที่ตัดใจไม่ได้ เพราะพี่หมัยยังดูแลเหมือนเดิม มีเพิ่มเติมความรู้สึกบางอย่างด้วย เหตุผลของพี่หมัยคงมากกว่าความรักที่จะให้กวิ้น รักก็เจ็บ ไม่รักก็เจ็บ
แต่ยิ่งใกล้มันยิ่งเจ็บนะพี่หมัย กวิ้นมันนกบื้อ
-
ถ้าคิดว่ารักไม่ได้ก็อย่ากั๊กว่ะพี่หมัย ให้ห่างๆกันไปต่างคนต่างอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ กวิ้นมันจะได้ไม่ต้องคิดมากอีก
-
เราว่าพี่หมัยอาจมีเหตุผลให้รักกวิ่นไม่ได้อ่ะ
คิดว่าเรื่องครอบครัวก็มีส่วน
ถ้าพี่หมัยคิดแค่น้องชายจริงคงไม่ทำแบบนี้อ่ะ อย่างกะมาฮันนีมูน
พึ่งรู้ว่าเบื้องหลังคู่นี้เขาดูแลกันขนาดนี้ ถ้าตัดใจได้ก็สตรองมากๆอ่ะ
:katai1:
:pig4:
-
พี่หมัยแกก็รักน้องกวิ้นเหมือนกันนั่นแหละ
แต่พี่หมัยมีลุงแก่ข้างบ้านผู้ซึ่งจะไม่ใจดีเหมือนกับเรื่องของน้องเหมอ
จนกว่าจะจบ เราจะจุดธูปขอให้พี่หมัยรักกวิ้นแบบถอนตัวไม่ขึ้น :call:
-
เจ็บให้พอกวิ้น พอแล้วเดินออกมานะ :monkeysad:
เพราะหน้าที่พี่ชายคนโตรึเปล่าคะพี่หมัยถึงได้ทำแบบนี้ :o12:
-
เพนกวิ้นของเราซื่อตรงกับความรู้สึกจนอยากรู้ทางฝั่งพี่หมัยอ่ะ
คือพี่หมัยก็ดูไม่ได้ทำเพราะสงสาร ดูต้องกั๊กๆเก็บกดไว้
อยากเผือกจริงๆว่ามีเหตุผลอะไรพี่หมัยถึงได้ทำตัวพระเอกขนาดนี้
ปล.
หนอย...นังกวิ้น แกก็เหมือนนังเหมอเพื่อนแกแหละ
อ้อนคนที่ชอบนี่เหมือนกันเล้ยยย 55
-
เกลียดนิสัยให้ความหวังเรื่อยเปื่อยของพี่หมัยมากเลย ก็รู้ๆอยู่ว่าคิดยังไง
:z6:
-
พี่หมัยโคตรใจร้ายอ่ะ ทำให้ดแช้วแบบหักกันซึ่งๆหน้าเลย ไม่คิดแต่จูบ กวิ้นดวิ้น หาผู้ชายใหม่เถอะลูก
-
เค้าจูบกันแล้วค่ะแม่ :heaven
สงสารทั้งพี่หมัยทั้งกวิ้น ขอพี่หมัยให้กวิ้นเถอะะะ :ling1:
-
:mew1:
-
สงสารพี่หมัยอ่ะ อาจจะรักกวิ้นใช่เหมือนกัน แต่ด้วยเพราะอะไรหลยๆ อย่างอ่ะ
นังเหมอก็ได้สามีเป็นเจ้าของไร่อ้อยแล้วพี่หมัยยังจะมีเมียอีก สงสัยท่านบิดาอาจความดัน
ขึ้นนะงานนี้ :katai1:
-
หูยยยยไม่สงสัยเลยว่าทำไมกวิ้นกวิ้นถึงได้ฝังใจและเลิกไม่ได้สักที ในเมื่อพี่หมัยก็เป็นใจ
ส่วนพี่หมัย เหตุและผลของชายชาติทหาร และแอบคิดไปว่าเพราะอยากให้มีคนสืบทอดตระกูลหรือเปล่า
พี่หมัยคงรู้แน่ๆว่าน้องเหมอต้องไม่มีทายาท ดังนั้นการทำตามใจตัวเองตอนนี้และหักดิบอารมณ์ตัวเองในอนาคต
>>>มันน่าจะเจ็บปวดทั้งคู่<<<< :ling3:
-
เฮ้อออออ เราไม่คิดว่าน้องกวิ้นจะตัดใจได้อ่ะ พี่หมัยคงต้องเป็นพระเอก เรารู้ว่าพี่ต้องคิดอะไรกับน้องมันแน่ๆแหละ แต่ไม่รู้เพราะอะไรพี่ถึงไม่รับรัก อาจเพราะพี่เป็นพี่ชายคนโต แล้วพี่ก็ร้แน่ๆว่าน้องพี่ไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงมีลูกมีหลานสืบตระกูล พี่เลยต้องรับหน้าที่นั้นแทนรึเปล่า หรืออาจเพราะพี่เป็นห่วงน้องกวิ้น ไม่รู้ที่บ้านน้องจะรับได้รึเปล่า น้องกวิ้นเป็นลูกคนเดียวด้วย พ่อแม่ต้องคาดหวังอยู่แล้ว ถ้าไม่มีประเด็นทางสังคมแล้วพี่จะรับรักน้องรึเปล่า? เราเชื่อวาพี่คิดอะไรกับน้อง คิดแน่ๆแบบนี้ ไปอยู่ในฝันกันเลยไป ฮืออออออ เราว่าการมาทะเลครั้งนี้มันต้องเป็นคลื่นสงบก่อนพายุจะมาแน่ๆ เราไม่ไว้ใจอะไรคุณสนัฟเฟิลแล้ว หักหลังเราตลอด แต่เราก็ยืนยันจะอ่านต่อไปค่ะ ทำไงได้ เรารักน้องวิ้นไปแล้ว เราอยากเห็นน้องมีความสุข ไม่ว่าจะต้องผ่านอะไรไปบ้างแต่ถ้าปลายทางมีสิ่งที่น้องหวังรออยู่เราก็อยากจะเดินไปส่งน้องจนถึงวันนั้น ฮือออออ เราจะรอตอนต่อไปนะคะ ขอให้พี่หมัยเป็นพระเอก แงงง เดี๋ยวเถอะ รอคุณหมอปรากฏตัวพี่จะนิ่งนอนใจไม่ได้นะคะ น้องกวิ้นไม่ใช่ของตายนะพี่ คนเราเปลี่ยนกันไปทุกวันอ่ะ ต่อให้พี่มาอ่อยน้องทุกวัันแต่ถ้าน้องมันไม่ไหวแล้วจริงๆ น้องกวิ้นก็ไม่อยู่รอพี่หรอกนะคะ
เราเฝ้ารอตอนต่อไปนะคะ :hao5:
-
กวิ้นเสียจิ้นริมฝีปากให้พี่หมัยไปแล้ว
-
ไมม่ เราไม่เชียร์พี่หมัยยย เราต้องการคนอื่นน
พี่หมัยใจร้ายมากกก :o12:
-
กวิ้นๆสู้ ตักตวงความสุขให้มากที่สุด
ถ้ากลับไปโลกความจริง มันคงไม่มีอะไรเป็นอย่างใจหวัง
ปล. แอบสงสารพี่หมัย เจอนกบื้อยั่ว พี่ชายคนโตสู้ๆ
-
มีหลายเหตุผลที่ไม่เข้าใจ
และมีหลายเหตุผลที่คิดว่าเข้าใจ
เราว่าพี่สมัยกำลังปกป้องกวิ้นกวิ้นอยู่นะ
คอยดูแล คอยสอนสั่ง คอยปกป้องอยู่ห่างๆ
ใครว่ากวิ้นเจ็บฝ่ายเดียวเราว่าไม่ใช่อะ
เพราะที่กวิ้นกำลังทำอยู่มันเหมือนกับความฝันอะ
กว่าเสมอจะลงเอยมีความสุขกับชนะก็ไม่ใช่ง่ายๆ
แต่ดีที่เสมอมีคนรอบตัวของชนะพร้อมที่จะจับมือเสมอเพื่อให้กำลังใจ
แต่พอมองย้อนกลับมาที่พี่หมัย
ลูกชายคนโตของบ้าน หน้าที่การงานคือทหารชาติชาย และเพื่อน้องชายพี่คนนี้พร้อมอุทิศตัวให้
ไม่แปลกเลยถ้าการที่พี่หมัยจะรักกวิ้น มันถึงเป็นได้แค่ความฝัน แต่ก่อนพี่หมัยอาจจะไม่ได้รักกวิ้นอย่างคนรัก เห็นเป็นเพื่อนน้องชายที่ต้องดูแล แต่ความโอตาคุของพี่หมัยนั้นเราว่าค่อนข้างเยอะมากทีเดียว ความรู้สึกที่ดูแลกันมาตลอด คุยกันมาตลอด การที่ทำให้กวิ้นเสียใจครั้งนั้นอาจจะทำให้พี่หมัยรู้ใจตัวเอง แต่มันก็ยากที่จะทำให้ความรักครั้งนี้กลายเป็นจริง เราสงสารพี่หมัยนะ กวิ้นยังมีโอกาสที่จะได้เจอคุโด้ ชินอิจิของกวิ้นอยู่ แต่พี่หมัยซุปเปอร์โอตาคุจะเจอเด็กดื้อเป็นนกบื้องี่เง่าเอาแต่ใจอย่างกวิ้นได้อีกที่ไหน ถ้าความรักของพี่หมัยก็เป็นได้แต่ความฝัน
#ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก
-
สงสารกวิ้นอ่ะตอนอ่านตอนนี้ แต่ในปัจจุบันแบบกวิ้นเธอดูดีมีความสุขดีนะ อิอิ #รักเพนกวิ้นบินไม่ได้ตัวนี้มากๆ เลยอิอิ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฝันที่ต้องตื่น เจ็บจังคำนี้
-
เราว่าพี่หมัยรักกวิ้นนะ แต่รักน้อง รักพ่อแม่ด้วย พ่อระดับนั้ร ถึงจะเข้าใจและรักลูก แต่มีลูกก็อยากสืบทอดวงศ์ตระกูล ถ้าพี่หมัยกับเหมอมีลูกไม่ได้ทั้งคู่คงลำบาก พี่หมัยเลยยอมทิ้งใจตัวเองเพื่อน้อง เพื่อบ้าน #ทีมพี่หมัย
-
ยังยืนยันคำเดิมว่า ไม่เอาพี่หมัยเป็นพระเอก เพราะงั้นกวิ้นจะเหมือนนกที่โง่ไปตลอด ถ้าพี่หมัยยังเป็นแบบนี้อย่างน้อยควรจะมีตอนพาร์ทเป็นพี่หมัย ได้บอกอะไรให้โจ่งแจ้งว่าคิดกับกวิ้นยังไง ให้หายค้างคาใจคนเม้นสักที :katai1:
-
พี่หมัย
ใจร้ายมากเลยนะ
ใจร้ายมากๆเลย
เราคิดว่าพี่หมัยก็รักกวิ้นแหละ
แต่ด้วยความที่เป็นลูกคนโต
ภาระหลายๆอย่างเลยต้องตามมา
ทำตามที่ใจคิดไม่ได้
แต่เราไม่เห็นใจพี่หมัยหรอกนะ
ถ้าพี่จะำแบบนี้กับกวิ้น
แล้วมาบอกว่า ไม่ได้รัก
หรือรักไม่ได้ เราไม่โอเคเลยอ่ะ
เราสงสารกวิ้นมาก
พี่หมัยเห็นแก่ตัวและใจร้ายมากๆเลย
-
ไม่เลือกแต่ทำแบบนี้กวิ้นมันจะทำใจได้ยังไง
#ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก ก็ให้กวิ้นเจอคนที่ดีกว่าไวๆ หมั่นไส้คนท่ามาก
-
อ่านแล้วมันจี๊ดดดดดดดดดด อดีตมันหวนคืน :hao5:
คือถ้าอิพี่หมัยคิดว่าไม่สามารถทำฝันอิน้องกวิ้นเป็นจริงได้ก็อย่าใจดีด้วยเลย คือยิ่งทำดีด้วยก็ยิ่งคิด ยิ่งเลิกไม่ได้ ยิ่งเจ็บ อ่ะ
แต่ถ้ารักจริงๆไม่อยากเลิกไม่อยากห่างก็เปิดใจเลย จะได้สู้ไปด้วยกัน
ผมเข้าใจว่าครอบครัวทหารเข้มงวด นี่เองก็ลูกทัพฟ้า แต่ก็ต้องเลือกสักทาง ไม่ตามใจครอบครัวก็ตามใจตัวเอง ตัดสินใจได้แล้วก็ต้องทำให้เด็ดขาด
-
พี่หมัยทำไมเป็นคนแบบนี้วะ
โว้ยยย ต้องอารมณ์เสียกับพี่หมัยไปอีกกี่ตอนคะ
#ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอกชีวิตกวิ้นจะสดใสมากกว่า ขอให้ชโยได้กวิ้นไปครองเลยไป นะเอาน้องโยให้กวิ้นเลย
ตอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :katai1:
-
กวิ้นต้องสตรองเข้าไว้นะ
-
ถ้าพี่หมัยมันไม่รู้ว่ากวิ้นคิดอะไรกับตัวเองแล้วทำดีแบบนี้กับน้องมันก็คงไม่ผิดหรอกเพราะพี่หมัยมันคงไม่มีเจตนาจะทำให้กวิ้นคิดเข้าข้างตัวเอง แต่นี่พี่หมัยมันรู้คือรู้แน่ๆไม่ว่าจะก่อนหน้านี้หรือยิ่งตอนนี้ที่กวิ้นมันแสดงออกมามากมายให้ได้รู้แล้วพี่หมัยจะทำอะไรๆที่มันเหมือนให้ความหวังกวิ้นตลอดเวลาอันนี้พี่หมัยผิดเต็มๆ คิดว่าพี่หมัยมันคงรู้สึกอะไรกับกวิ้นแหละแต่ที่ไม่ยอมรับอาจเพราะความรับผิดชอบของลูกชายคนโตค้ำคออยู่เพราะคงไม่อยากทำให้พ่อผิดหวังอย่างเรื่องเหมออีก ยังไงพี่หมัยก็เป็นพี่ชายที่ทำเพื่อเสมออยู่ตลอดจริงๆ
-
จริงๆเหตุผลที่พี่หมัยไม่เลือกกวิ้น
เพราะเค้าคงรักน้องเหมอมาก..จึงเสียสละความรักของตัวเอง
เพื่อที่ให้น้องได้รักผู้ชาย..รึป่าว!!!
แต่กวิ้นก็น่าเห็นใจนะ!!!
สู้ๆพี่หมัย..สู้ๆเพนกวิ้น!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะดราม่าป่ะเนี้ยยยยย
-
ถ้าพี่หมัยมีใจให้กวิ้นจริงแล้วต้องปิดไว้ พี่หมัยก็เป็นคนที่น่าสงสารกว่ากวิ้นแล้วตอนนี้
-
พี่หมัยแบกรับหน้าที่ลูกที่ดีมาโดยตลอด เป็นทุกอย่างที่พ่อแม่หวังให้เป็น
แถมต้องทำแทนไอ้น้องเหมอด้วย เพราะคนนั้นอยากทำนมตั้งกะขึ้นม.หนึ่ง
ไม่แปลกที่พี่แกเป็นชายในฝันให้กวิ้นกวิ้นไม่ได้
การที่พี่แกปฏิเสธน้องกวิ้นตัวเองก็แทบกระอักเลือดแล้วมั้ง
ทำได้แค่เพียงดูแล ตามใจ ซื้อของให้ แต่ก็ไม่ได้หายไปไหน
เชื่อเถอะกวิ้นไม่ได้เจ็บคนเดียว #ทีมพี่หมัย
-
ผ่านไป 4 ตอน พระเอกเป็นพี่หมัยหรือนี่ OMG
งานนี้ดราม่าหนักแน่ อิพี่หมัยมันคบกับสมายนี่นา :z3:
-
ตอนนี้หวานขนาดนี้ ตอนหน้ามาม่าชัวร์ แต่อ่านตอนนี้แล้วดีใจที่กวิ้นมันมีโมเม้นหวานๆ บ้างอ่ะ ถึงจะต้องแลกกับการที่ต้องเหมือนความฝัน แต่เราก็ดีใจกับกวิ้น เฮ้อ...อยากด่าพี่หมัย แต่ตอนนี้มันฟินเกินไป เอาจริงๆนะคะ ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก แต่เค้าจะทำให้กวิ้นโตขึ้น ฟินจริงๆนะตอนนี้ แค่นี้ก็มีความสุขถึงต้องแลกกับมาม่าสามตอน แต่อีกหลายๆตอนในอนาคต
-
ค่ะะะเอาที่พี่หมัยสบายใจเลย ถ้าคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่นี่มันดีแล้วก็เอาที่พี่สบายใจเถอะแค่นกโง่ๆตัวหนึ่งมันต้องผิดหวังเสียใจคนอย่างพี่หมัยผู้แสนจะเพอร์เฟคคงไม่รู้สึกอะไรหรอก ถ้ารักไม่ได้ก็ไม่ควรจะให้ความหวังไหมควรตีตัวออกห่างไปตั้งแต่กวิ้นมันคิดตัดใจแล้วแต่นี่พี่ก็ยังเดินกลับเข้ามาในชีวิตมันมาทำดียิ่งกว่าเดิมมาทำให้มันมีความหวังแต่พี่ก็ไม่ตอบอะไรมันคนอย่างพี่นี่มันน่า :beat: :z6: :beat: :z6: :z6: สงสารกวิ้นๆมันต้องเจ็บซ้ำๆเพราะคนเดิมๆมากี่ครั้งกี่หนกัน อยากให้กวิ้นได้เจอคนที่รักกวิ้นโดยไม่มีข้อแม้อะไร #ถ้าพี่หมัยจะไม่ได้เป็นพระเอกก็คงจะดีแล้ว
-
ถ้าไม่ได้รักกันมากกว่านี้ ก็ปล่อยไปเหอะ #สนับสนุนไม่ให้พี่หมัยเป็นพระเอก!!!!
-
พอเข้าใจพี่หมัยนะ
คนที่อายุมากกว่า ไม่ได้หมายความว่า เขาตัดสินใจหรือทำสิ่งใด ๆ ถูกต้องเหมาะสมทุกครั้งไป
นี่มนุษย์นะ แล้วยิ่งเป็นเรื่องความรัก ยิ่งยากไปอีก
กวิ้นไม่รู้ว่า ตัวเองรักพี่หมัยแบบไหน จะแปลกอะไรที่พี่หมัยก็หวั่นไหวแล้วทำอะไร ๆ ที่พี่ไม่น่าทำกับน้องไป
เราก็ไม่ได้สนับสนุนสิ่งพี่หมัยทำนะ เพราะด้วยความเป็นผู้ใหญ่กว่า พี่หมัยควรรู้ผิดรู้ชอบและควบคุมตัวเองได้ดีกว่านี้
ด้วยสถานะลูกคนโต เป็นทหาร เกิดในช่วงเวลาที่การรักร่วมเพศไม่ได้เป็นเรื่องที่คนยอมรับได้สักเท่าไร มีน้องที่ชัดเจนว่าเป็นเกย์
พี่หมัยเผชิญกับข้อจำกัด และแรงกดดัน (อาจจะจากตัวเอง หรือพ่อแม่) มากมาย
แต่มันผิดหรือ? ที่สับสน ผิดหรือ? ที่ยอมให้หัวใจรักได้เพียงแค่นี้
แล้วมันผิดหรือ? ที่ถึงรักก็ไม่สามารถรักมากกว่าพ่อ แม่ น้อง
สงสานกวิ้น สงสารพี่หมัย
-
ร้องไห้หนักมาก บอกเลยสงสารทั้งคู่แหละ พี่หมัยต้องรักกวิ้นแหละ แต่คงมีเหตุผลที่รักไม่ได้ (มโน)
-
มันเป็นฝันที่กวิ้นไม่อยากตื่นน #พี่หมัยต้องเป็นพระเอก :ling1: อิอิ
-
กวิ้นสู้ๆ ไม่เข้าใจพี่หมัย แต่คิดว่าคงมีเหตุผลมั้ง :hao4: :hao4: :hao3:
-
ตอนที่ 5
ตลอดปิดเทอมก่อนขึ้นมอหกนั้น...ไอ้กวิ้นมีความสุขเหลือเกิน กลับมาจากทะเล ทั้งมันทั้งพี่สมัยก็ทำตัวตามปกติ มันเจอหน้าพี่สมัยแทบทุกวัน ได้อ้อน ได้หัวเราะ ได้งอนให้อีกฝ่ายง้อ ได้มีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันจนบางครั้ง ไอ้กวิ้นก็มักจะนั่งอมยิ้มและนึกเพ้อเจ้อไปเพียงคนเดียว
ไม่รู้หรอก...ว่าพี่สมัยคิดกับมันยังไง เพราะมันไม่กล้าถาม และตัวมันเองก็ไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป อะไรบางอย่างในใจเตือนให้รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันคาดคั้นเอาคำตอบจากพี่สมัย เมื่อนั้นฝันดีๆ นี้อาจจะจบลง
พี่สมัย...พี่ชายของไอ้เหมอเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของไอ้กวิ้นไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์แปลกๆ นี้เลย ไม่เคยบอกถึงขอบเขตความชัดเจนเลยว่าขีดเส้นไว้ตรงไหน ยังคงดูแลไอ้กวิ้นเป็นอย่างดี ตามใจทุกอย่าง แม้จะดุด่าบ้าง แต่ก็ทำไปเพราะหวังดีและเป็นห่วง
“ไม่อยากขึ้นมอหกเลยยยย ต้องเครียดมากแน่ๆ กวิ้นไม่ชอบความเครียดดดดด” ไอ้กวิ้นแหกปากโวยวาย ดีดดิ้นอยู่บนโซฟา มีพี่ชายของไอ้เหมอนั่งให้มันหนุนตัก และกำลังทำตารางอ่านหนังสือให้ไอ้นกบื้ออย่างตั้งอกตั้งใจ
“อย่าดิ้นดิวะ กูพิมพ์ลำบาก มึงเห็นไหมนกบื้อ” สมัยตบหน้าผากไอ้กวิ้นไปหนึ่งที ก่อนจะพิมพ์ชื่อวิชาลงในช่องตารางเวลาบนโปรแกรม Excel
ที่ต้องจัดตารางอ่านหนังสือให้ไอ้กวิ้นก็เพราะถ้าไอ้นกตัวนี้มันมีเวลาว่างเมื่อไหร่ เป็นต้องทำแต่เรื่องไร้สาระอยู่ร่ำไป ไม่บังคับ ไม่เคี่ยวเข็ญ ก็คงจะปล่อยตัวอยู่ในโลกเลโก้ โลกจิ๊กซอว์ของมันจนการเรียนตกต่ำอีก
“เห็น แต่พี่หมัยทำตารางแบบนี้ พี่หมัยฆ่ากวิ้นเลยดีกว่า ไหนเวลาอ่านการ์ตูน ไหนเวลาดูโคนัน ไหนเวลาต่อเลโก้ แล้วไหนนนน เวลาต่อจิ๊กซอว์ของกวิ้น” ไอ้กวิ้นเห็นตารางอ่านหนังสือของมันแล้วก็รู้สึกหัวใจห่อเหี่ยว วันๆ หนึ่งต้องทบทวนเนื้อหาตั้งแต่เริ่มเรียนมอสี่ ย้อนหลังไปตอนหนังหน้ายังละอ่อน ใส่แว่นเป็นนกฮูก
“มึงอยากสอบเข้าได้ไหมล่ะ เสือกอยากเข้ามหาลัยที่คะแนนสูง ก็ต้องตั้งใจหน่อย”
“มันก็ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง เครียดมากไปก็ไม่ดีน้าพี่หมัย”
“ไม่เครียดเลยอย่างมึงก็ไม่ดีนะไอ้กวิ้น นอนดีๆ ดิ๊” สมัยตีขาไอ้นกบื้อไปหนึ่งที มันหน้าง้ำ แต่ก็ยอมว่าง่าย
“งั้นพี่หมัยต้องมาอยู่เป็นกำลังใจให้กวิ้นด้วย”
“มึงจะไม่ให้กูทำงานทำการอย่างอื่นเลยรึไง”
“ไม่อยากให้ทำอ่ะ อยากให้อยู่ด้วยกัน นะๆๆ”
“มึงนี่...” สมัยส่ายหน้าระอา มองไอ้เด็กขี้เหงาอย่างอ่อนใจ “เมื่อไหร่จะโตสักที”
“กวิ้นโตแล้ว แต่อยากอยู่กับพี่หมัย” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา ขยับลุกขึ้นนั่งแล้วเคลื่อนตัวไปนั่งคร่อมตักพี่สมัย สองแขนของมันยกโอบรอบคอของพี่ชายไอ้เหมอไว้ “ไม่ได้เหรอ”
“ไม่อ้อนดิ มึงก็รู้ว่ากูใจอ่อนทุกที” สมัยบอกตามตรง ผลักหน้าผากไอ้กวิ้นไม่แรงนัก “สี่ทุ่มแล้ว มึงนอนได้แล้วไป”
“แล้วพี่หมัยอ่ะ”
“กูยังทำตารางให้ไม่เสร็จ”
“โอเค กวิ้นรอนะ อยากนอนพร้อมกัน”
สมัยหัวเราะ โดนไอ้นกบื้อหอมแก้มไปสองที ก็ไม่ถือสา “จะรอก็รอดีๆ นั่งตักอย่างนี้กูคงทำไม่เสร็จ”
“ก็ได้”
ไอ้กวิ้นยิ้มสุขใจ ต้องขอบคุณคุณแม่ที่ไหว้วานให้พี่สมัยมาอยู่เป็นเพื่อน พ่อกับแม่ของไอ้กวิ้นต้องไปต่างประเทศตามธุระเรื่องงานของพ่อ แต่คราวนี้ไปนานเป็นเดือนๆ จะปล่อยให้ไอ้กวิ้นลูกรักที่ไม่อยากตามไปด้วยให้อยู่ลำพังกับพี่แต้วแค่สองคนก็ห่วงหนักหนา จึงรบกวนให้นายทหารหนุ่มคนเก่งมาช่วยดูแลให้อีกแรง สมัยจึงต้องกลายมาทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงไอ้นกบื้อ แม้จะไม่ได้มาทุกวัน แต่ศุกร์เสาร์อาทิตย์ก็มานอนเป็นเพื่อนตลอด ไอ้กวิ้นมันจึงภาวนาให้โลกนี้มีแค่วันศุกร์เสาร์อาทิตย์เท่านั้น
สมัยทำตารางอ่านหนังสือให้ไอ้กวิ้นเสร็จตอนห้าทุ่ม หันมองไอ้คนที่บอกจะรอก็พบว่ามันนอนหลับไปแล้ว จึงต้องอุ้มมันไปนอนที่เตียง เดินไปปิดไฟกลางห้องแล้วจึงกลับมาล้มตัวลงนอนข้างๆ นกบื้อที่รีบขยับเข้ามากอดทันที
นอนกับน้องเหมอก็ยังไม่โดนรัดแน่นเท่านี้ น้องชายของสมัยนั้นนอนดิ้น ก่อนนอนกอดไว้อย่างไร ตอนตื่นก็พบว่าตัวเองตกลงมาอยู่ข้างล่างเตียงทุกที แต่กับเพนกวิ้นนั้น มันจะนอนขดตัวเหมือนตัวนิ่ม ไม่ค่อยกระดุกกระดิก นิ่งจนบางทีก็ตกใจเพราะคิดว่ามันตาย แต่พอลองเอานิ้วจิ้มแก้ม มันก็ส่งเสียงท้วงในลำคอจนโล่งอก เวลากอดก็ไม่ได้นิ่มนวลอะไร มันตัวผอม จับตรงไหนก็เนื้อน้อย เจอแต่กระดูก ต่างจากน้องเหมอที่ก่อนจะออกกำลังกายก็มีพุงนิ่มๆ ให้ได้จับเล่น
“พี่หมัย” เสียงเรียกเบาๆ ทำให้สมัยที่กำลังลูบหัวไอ้นกบื้อชะงักมือแล้วก้มลงมองคนที่กำลังซุกหน้ากับอกของเขา
“ทำให้ตื่นเหรอ”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก ช้อนตาขึ้นมอง “พี่หมัยตัวอุ่น กวิ้นชอบ”
“มึงชอบอากาศหนาว ไม่งั้นไม่เปิดแอร์อย่างกะอยู่ขั้วโลก”
ไอ้กวิ้นย่นจมูกใส่คนชอบขัด “แต่ตอนนี้กวิ้นชอบความอบอุ่นจากพี่หมัย” มันว่าแล้วก็ซุกตัวเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น ขาก็ก่ายพาดเอวของอีกฝ่ายจนโดนมือใหญ่ตีสะโพกเข้าให้
“นอนดีๆ”
“นี่อ่ะดีแล้ว”
“กวิ้นกวิ้น”
“วันนี้ยังไม่ดื้อกับพี่หมัยเลย ขอดื้อเรื่องเดียวนะ”
คำพูดของไอ้กวิ้นน่าเอ็นดูจนสมัยว่ากล่าวมันไม่ลง ได้แต่ปล่อยให้มันดื้อรั้นของมันไป “พี่หมัย”
“หืม”
“มาอยู่กับกวิ้นทุกวันเลยได้ปะ”
“ไม่ได้ บางวันกูก็ต้องทำงาน”
“แต่กวิ้นเหงา”
สมัยจรดริมฝีปากลงบนขมับของไอ้นกบื้อที่มักจะหยุดงอแงเสมอเวลาที่เขาทำแบบนี้ “ไม่ได้มาหา กูก็โทรคุยกับมึงทุกคืนอยู่แล้ว ยังจะเหงาอีกเหรอ”
“ก็ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอดพี่หมัยไว้อย่างนี้นี่”
“มึงนี่นะ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเอือม พี่หมัยผิดอ่ะ พี่หมัยทำให้กวิ้นติดอย่างนี้แล้ว ต้องรับผิดชอบกวิ้นนะรู้ปะ”
“เออๆ ถึงลึกๆ กูจะคิดว่ากูไม่ผิดก็เถอะ” สมัยว่าอย่างอ่อนใจ “น้องก็ไม่ใช่ แต่เอาแต่ใจกับกูเหลือเกิน”
ไอ้กวิ้นได้ฟังก็ยิ้มกว้าง มันผงกหัวขึ้นมองพี่ชายของไอ้เหมอผ่านความมืดสลัว แม้จะไม่เห็นชัด แต่ดวงตาที่สบกันก็ทำให้ใจเต้นแรง หัวใจของไอ้กวิ้นคงดังตึกตักจนพี่สมัยได้ยินก็เป็นได้ “ไม่ใช่น้องแล้วเป็นไรอ่ะ”
คำถามของไอ้กวิ้น ได้รับคำตอบแค่เพียงความเงียบ มันจึงจับมือพี่สมัยมาทาบกับอกซ้ายของมัน “หัวใจกวิ้นเต้นแรงมากเลยนะพี่หมัย รู้รึเปล่ากว่าจะถามได้ ต้องใช้ความกล้าขนาดไหน”
เพราะความมืดทำให้เห็นไม่ชัดว่าพี่สมัยทำหน้าเช่นไร แต่มือใหญ่นั้นดึงออกจากการเกาะกุมของไอ้กวิ้นแล้วเลื่อนขึ้นจับศีรษะมันโยกเบาๆ “มึงเป็นนกบื้อของกู”
“จิ๊ นกเพนกวิ้นน่ะฉลาดนะพี่หมัย ไม่บื้อซะหน่อย” ไอ้กวิ้นเถียง แต่ปากมันก็ยังยิ้มกว้าง มันขยับเข้าไปใกล้ โน้มใบหน้าลงต่ำ ไม่รู้ว่าตำแหน่งริมฝีปากของพี่สมัยอยู่ตรงไหน แต่มือของมันก็ไล้หาจนเจอ ถูกอีกฝ่ายงับนิ้วเข้าให้ ไอ้กวิ้นจึงหัวเราะคิกคัก “พี่หมัย กวิ้นเจ็บนะ”
“แล้วเอามือมาลูบหน้ากูทำไม”
“ก็...” ไอ้กวิ้นละคำตอบไว้แค่นั้น ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของพี่สมัยเบาๆ “อยากจูบพี่หมัย”
ถ้ามีแสงสว่างมากกว่านี้ พี่ชายของไอ้เหมอคงเห็นว่าไอ้นกบื้อกำลังหูแดงก่ำ มันรุกหนัก เปิดเผยจนคำสารภาพที่ตั้งใจจะบอกหลังจากที่สอบเข้าคณะวิศวะได้อาจจะไม่เป็นผล เพราะทำถึงขนาดนี้ คิดว่าพี่สมัยคงรู้แล้ว รู้ถึงความรู้สึกของไอ้กวิ้น รู้...ว่ามันรัก...รักพี่สมัย รักสุดหัวใจ
“พี่หมัยอยากจูบกวิ้นรึเปล่า”
“ไม่อยาก” คำตอบที่ได้ยินทำเอาไอ้กวิ้นใจแป้ว แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีหัวใจมันก็เต้นรัวแรง เพราะใบหน้าถูกรั้งเข้าหาจูบที่แสนร้อนแรงจากพี่สมัย มันกลั้นหายใจ เผลอปิดปากแน่น แต่ลิ้นร้อนที่แลบเลียตามริมฝีปากก็สามารถทะลายแนวป้องกันได้ ไอ้กวิ้นหอบหนัก สองมือกอดรัดร่างที่คร่อมมันไว้ บอกไม่ได้ว่าตอนไหนมันเป็นฝ่ายนอนอยู่ใต้ร่าง
“พี่หมัย” ไอ้กวิ้นเรียกเสียงอ่อน ตัวมันระทวยไปตามแรงดูดงับ เตะขากับฟูกไปมา พลางบิดตัวเพราะรู้สึกเสียวตรงช่องท้อง ...จูบของพี่สมัยทำให้ไอ้กวิ้นถูกปลุกเร้าจนมันอายหน้าแดงซ่าน
“นอนเถอะ” สมัยบอกเบาๆ จูบหน้าผากไอ้กวิ้นแล้วล้มตัวนอนลงข้างกัน ไม่ลืมที่จะจัดผ้าห่มมาคลุมให้
“พี่หมัย...” ไอ้กวิ้นยังคงร้องเรียก แววตาเว้าวอนของมันทำให้สมัยต้องเบือนหน้าหนี “ไปต่อได้ไหม”
“ไม่ได้” คราวนี้คำตอบของพี่ชายไอ้เหมอหนักแน่นและมั่นคง “จะไม่มีอะไรเกินกว่านี้ ไม่งั้น...มึงคงเสียใจทีหลัง”
“กวิ้นไม่เสียใจหรอก ถ้าคนคนนั้นเป็นพี่หมัย”
“ไม่ได้เพนกวิ้น มึงยังเด็ก นอนได้แล้ว”
“แต่พี่หมัยก็จูบกวิ้น” น้ำเสียงของไอ้นกบื้อตัดพ้อจนสมัยต้องดึงมันเข้าไปกอด
“ขอโทษที่กูหักห้ามใจไม่ได้” สมัยยอมรับจากใจ จูบนี้เป็นจูบที่สองแล้ว... แม้จะหักห้ามใจเพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานความขี้อ้อนของอีกฝ่ายได้ อยากทำมากกว่านี้ แต่ให้ย่ำยีเด็กที่ยังไม่รู้จักความรักดีพออย่างนกบื้อ... ก็คงจะให้อภัยตัวเองไม่ได้เช่นกัน “ยกโทษให้ได้ไหมกวิ้นกวิ้น”
“พี่หมัยใจร้าย แต่กวิ้นยกโทษให้พี่หมัยก็ได้” ไอ้กวิ้นซุกหน้าลงกับซอกคอพี่สมัย เสียงของมันอู้อี้ ลมหายใจร้อนก็เป่ารดจนอีกฝ่ายแทบคุมตัวเองไม่อยู่
“อืม...กูใจร้าย แต่สักวันมึงจะเจอคนใจดี แล้วมึงจะนึกดีใจ ที่คนแรกของมึงไม่ใช่กู”
“แต่พี่หมัยก็เป็นจูบแรก จูบกวิ้นจนปากบวม”
“ก็มึงมันน่าจูบ”
“พี่หมัยพูดจริงเหรอ” ไอ้กวิ้นยิ้มกว้าง “กวิ้นน่ารักใช่ไหม”
“น้อยกว่าน้องเหมอ”
“จิ๊ ไอ้เหมอตัวล่ำ ดำก็ดำ หัวก็เกรียน หน้าเป็นสิวอีก น่ารักตรงไหน”
“น่ารักตรงที่เป็นน้องกูนี่แหละ อย่าว่าน้องเหมอ” ไอ้กวิ้นโดนลงโทษโดนการตีสะโพกไปสามทีโทษฐานที่ไปแตะต้องเด็กเทวดาอย่างไอ้เหมอ
“สมกับเป็นสมัยพี่ชายน้องเสมอจริงๆ ฮึ! หมั่นไส้”
“นอนได้แล้วน่า พรุ่งนี้ต้องตื่นก่อนกูด้วยนะ ลงไปช่วยพี่แต้วทำกับข้าว”
“ไม่เอาอ่ะ วันเสาร์ กวิ้นจะดูการ์ตูน”
“กูอยากกินข้าวเช้าฝีมือมึง ลงไปทำให้หน่อยไม่ได้รึไง”
เจอไม้นี้ ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของไอ้เหมอก็ไปไหนไม่รอด มันตีปีกดีใจจนกลั้นยิ้มไม่อยู่ ระดมหอมแก้มพี่สมัยซ้ายทีขวาทีจนโดนเบรกโดยการถูกมือใหญ่ยันหน้าผากไว้
“จะทำให้นะ ทำเสร็จแล้วจะขึ้นมาปลุก แลกกับการที่พี่หมัยต้องอยู่กับกวิ้นทั้งวันเลย”
“เออๆ ยังไงวันเสาร์มึงก็เกาะกูไม่ปล่อยอยู่แล้ว ไม่รู้ว่านกหรือปลิง”
“เป็นนก แต่เป็นนกที่ชอบบินรอบๆ พี่หมัย”
“มึงบินไม่ได้”
“บินได้! เดี๋ยวเปิดสารคดีนกเพนกวิ้นให้ดูเลยนิ”
“พอๆ ไม่เถียง กูจะนอน”
“จิ๊” ไอ้กวิ้นเบะปากใส่ ก่อนมันจะหอมแก้มพี่สมัยของมันไปอีกสองที “พี่หมัย หลับฝันดีนะ”
“เออ มึงก็เหมือนกัน”
“กอดกวิ้นหน่อย”
“ก็กอดอยู่นี่ไง”
“แน่นกว่านี้ดิ ไม่งั้นนอนไม่หลับ”
“เรื่องมาก”
แม้จะบ่นแต่ก็ตามใจคนเรื่องมาก ไอ้กวิ้นยอมหลับตาพริ้ม ริมฝีปากคลี่ยิ้มราวกับกำลังฝันหวานทั้งๆ ที่มันเพิ่งหลับตา แต่ก็ว่ามันไม่ได้ เพราะความจริงในตอนนี้...มันก็กำลังฝันหวานอยู่จริงๆ
*****************************************
-
เปิดเทอมสำหรับเด็กมอหกของโรงเรียนไอ้กวิ้นนั้น เพื่อนร่วมห้องส่วนใหญ่เริ่มหายหน้าหายตาไปกันแล้ว ทางโรงเรียนก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะหลายคนที่หายไปก็มักจะลงเรียนพิเศษกันอย่างหนัก คงมีแต่ไอ้กวิ้นที่ไม่พึ่งพิงสถาบันกวดวิชาที่ไหนนอกจากติวเตอร์สมัยของมันเท่านั้น พี่สมัยยังคงเป็นติวเตอร์ให้กับไอ้กวิ้น เคี่ยวเข็ญให้ไอ้นกบื้อมันอ่านหนังสือ เก็บริบหนังสือการ์ตูนเข้าห้องเก็บของ ล็อคกุญแจและขอเก็บกุญแจไว้เองโดยที่พ่อกับแม่ไอ้กวิ้นหรือพี่แต้วก็ไม่มีขัด ไอ้กวิ้นมันโวยวายบ้าง แต่สุดท้ายก็ต้องเชื่อฟังเมื่อได้รางวัลเป็นขนมหวานป้อนให้ถึงปาก ซึ่งเป็นขนมหวานที่ไอ้กวิ้นเสพติด มันมักจะได้กินหลังจากที่ทำแบบฝึกหัดได้ถูกต้องทุกข้อ ขนมหวานที่มีชื่อว่า ‘พี่หมัย’
‘พี่หมัย’ หวานล้ำยิ่งกว่าสายไหม ไอ้กวิ้นชอบกิน ถูกป้อนให้กินทุกเย็น ระหว่างติวหรือก่อนที่คนขายจะต้องกลับบ้าน หรือในวันเสาร์อาทิตย์ที่จะมาค้างด้วย แม้พ่อแม่ของไอ้กวิ้นจะกลับมาจากต่างประเทศแล้ว แต่ไอ้นกบื้อมันก็งอแง มันชินที่ช่วงปิดเทอมเรื่อยมาจนเปิดเทอมได้สองสัปดาห์ มันก็มีพี่สมัยนอนเคียงข้างตลอด แม้ในช่วงที่ไอ้เหมอมันกลับบ้าน พี่สมัยจะไม่ยอมตามใจมาหามันเลยก็ตาม ไอ้กวิ้นมันก็พาตัวเองไปนอนค้างบ้านไอ้เหมอจนได้ มันแค่อยากอยู่ใกล้ๆ ก็เท่านั้น และพี่สมัยก็ตามใจมันด้วย มันจึงยิ่งได้ใจไปกันใหญ่
“น้องกวิ้น มาคุยกับแม่หน่อยนะคะลูก” คุณแม่ผู้อ่อนหวานของไอ้กวิ้นเคาะประตูเรียกในเย็นวันจันทร์ วันนี้พี่สมัยติดงาน มาหามันช้า มันก็เอาแต่นั่งรอ ไม่ยอมทำการบ้าน เสื้อผ้าก็ไม่ยอมเปลี่ยน ยังอยู่ในชุดนักเรียนเต็มยศ ไม่ยอมอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนตามตารางที่พี่สมัยจัดให้เลย
“ครับแม่” ไอ้กวิ้นเปิดประตูห้องแล้วเดินตามคุณแม่ไปที่ห้องนั่งเล่น มันนั่งลงบนโซฟา ท่าทางใจลอยจนคุณแม่ของมันอดห่วงไม่ได้
“น้องกวิ้น แม่ว่าจะหาติวเตอร์คนอื่นมาสอนให้ น้องกวิ้นว่าอย่างไรคะลูก”
“ไม่เอา!” ไอ้กวิ้นตอบเสียงห้วนทันที “ทำไมอ่ะแม่ พี่หมัยจะไม่สอนกวิ้นแล้วเหรอ”
“เปล่าค่ะลูก แม่เกรงใจพี่หมัย เรารบกวนเขามากไปนะคะ แม่เพิ่มเงินให้พี่หมัยเขาก็ไม่เอา”
ไอ้กวิ้นขมวดคิ้ว หน้ายุ่ง แต่มันก็เห็นด้วยกับคุณแม่อย่างเถียงไม่ได้ว่ามันรบกวนพี่สมัยมากไปจริงๆ จนบางครั้งก็ดูน่ารำคาญ แม้แต่ตัวมันเองก็ยังรู้สึกได้ แต่เพราะพี่สมัยตามใจ ไอ้กวิ้นถึงได้กล้าที่จะเรียกร้อง
“แต่กวิ้นไม่อยากเรียนกับคนอื่น” ไอ้กวิ้นบอกเสียงอ่อย คุณแม่ที่น่ารักของมันเห็นก็รีบพูดเอาใจ
“ก็ได้ค่ะ แต่ลูกต้องไม่ดื้อนะคะ ไม่รบกวนพี่เขาจนเกินไป บางทีพี่หมัยก็อาจจะเหนื่อยกับงาน น้องกวิ้นต้องเห็นใจพี่เขาด้วยที่ต้องมาดูแลเราจนดึกดื่น บางทีก็งอแงให้พี่เขามาค้าง แม่กลัวว่าพี่หมัยเขาจะเหนื่อยกับเรามากจนเกินไป”
ไอ้กวิ้นรับฟัง มันพยักหน้าเห็นด้วยกับที่คุณแม่พูดทุกอย่าง “เข้าใจแล้วครับแม่”
“เป็นเด็กดีจังเลยค่ะ” คุณแม่หอมแก้มลูกชายสุดที่รักด้วยความรักใคร่ “แม่ดีใจที่น้องกวิ้นมีพี่ชายที่ดี หนูเป็นลูกคนเดียวก็คงเหงาใช่ไหมคะลูก แม่ขอโทษนะคะที่มีพี่น้องให้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ กวิ้นไม่เหงาหรอก” ไอ้กวิ้นกอดเอวคุณแม่ มันเป็นเด็กขี้อ้อน รู้ว่าพ่อกับแม่รักมันมาก เพราะร่างกายแม่ไม่แข็งแรง มีลูกยาก กว่าจะมีมันก็ต้องไปบนบานขอกับพระวัดดังๆ หลายที่ พอร่างกายแม่แข็งแรงก็ทำกิฟท์ หมดเงินไปเยอะ ไอ้กวิ้นจึงเป็นดังแก้วตาดวงใจ
“แล้วพ่อกับแม่จะเดินสายทำบุญอีกเมื่อไหร่เหรอ”
“ไปอีกทีตอนสิ้นปีค่ะ ตอนนี้คุณพ่อไม่ค่อยว่าง ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆ หนูไม่เหงาใช่ไหมจ้ะลูก”
“ไม่ครับ กวิ้นอยู่ได้”
ไอ้กวิ้นยิ้มแย้ม แต่ลึกๆ ในใจมันก็มีบ้างที่จะรู้สึกเหงา เมื่อก่อน แค่มีคุโด้ ชินอิจิ มันก็อยู่ได้แล้ว แต่ตอนนี้...มันมีพี่สมัย ที่เป็นเหมือนคุโด้ ชินอิจิในโลกจริงของมัน ...ความเหงาจึงทุเลาลงได้บ้าง
“พี่หมัยคงมาแล้วนะคะลูก แม่ได้ยินเสียงรถ เดี๋ยวแม่เข้าครัวไปบอกพี่แต้วเตรียมของว่างให้นะคะ”
“ขอบคุณครับแม่”
ไอ้กวิ้นลุกขึ้นยืน ออกจากห้องนั่งเล่นไปที่หน้าประตูบ้าน มันได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถเพียงครู่ก่อนจะดับสนิทไป
“หวัดดีครับพี่หมัย” ไอ้กวิ้นยกมือไหว้ ในขณะที่สมัยพยักหน้า เลิกคิ้วมองไอ้นกบื้อที่ท่าทางหงอยๆ ปกติมันจะต้องตีปีกเข้ามาหา แต่วันนี้มันยืนเฉย ยกมือไหว้เสร็จก็ยิ้มหงอยๆ ให้
“เป็นไรไป” สมัยถามพลางโยกหัวไอ้กวิ้นเล่น “โดนดุมาหรือไง”
“เปล่า” ไอ้กวิ้นส่ายหน้า เดินนำอีกฝ่ายเข้าบ้าน
“คุณแม่อยู่ไหนล่ะ”
“ในครัว”
“งั้นขึ้นไปข้างบนก่อน กูไปไหว้คุณแม่แป๊บ”
“อืม”
ไอ้กวิ้นขึ้นมาชั้นบน มารีบเอาหนังสืออ่านเสริมกับสมุดสำหรับทำแบบฝึกหัดมาวางรอบนโต๊ะญี่ปุ่นที่ใช้ติวหนังสือเป็นประจำ พอสมัยขึ้นมาบนห้องพร้อมกับของว่างที่พี่แต้วฝากมาด้วยก็มองอย่างแปลกใจ ปกติไอ้กวิ้นจะต้องดีดดิ้นไม่อยากเรียน เอาแต่จ้องไอแม็คที่กำลังเล่นวิดีโอทางยูทูบ จะให้มันมานั่งทำแบบฝึกหัดได้ก็ต้องด่ากันไปหลายรอบ
“เอ... มึงมาแปลกจริงๆ นะวันนี้” สมัยขมวดคิ้วมองไอ้กวิ้นอย่างจริงจัง “ไหน เป็นไร พูดมาดิ๊”
“ไม่ได้เป็นไร” ไอ้กวิ้นปฏิเสธ “พร้อมแล้ว พี่หมัยเริ่มเลย สอนเสร็จเร็วก็ได้กลับเร็วไง ไม่ดีเหรอ”
“จะถามอีกครั้ง เป็นไร”
ไอ้กวิ้นวางคางบนหนังสือแล้วบอกเสียงแผ่ว “กวิ้นไม่อยากทำให้พี่หมัยเหนื่อย”
“ยังไม่เคยบอกสักคำว่าเหนื่อย”
“กวิ้นรู้สึกว่ารบกวนพี่หมัยมากเกินไป”
“สมองมึงนี่ทำไมไม่เก่งเรื่องเรียนเท่าเรื่องคิดไปเองวะ นั่งดีๆ” สมัยส่ายหน้าระอา เดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ แล้วดึงให้ไอ้กวิ้นนั่งตัวตรง ไอ้นกบื้อมันก็รีบเอนตัวเข้าหา ซุกหน้ากับอกกว้างของพี่ชายเพื่อนทันที
“พี่หมัยทำงานมาเหนื่อยไหม”
สมัยอมยิ้มกับคำถามของไอ้เด็กช่างอ้อน พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะมันอย่างอ่อนโยน “ก็...ไม่เท่าไหร่”
“กวิ้นไม่อยากให้พี่หมัยเหนื่อย กวิ้นเป็นห่วง”
“แค่มึงไม่ดื้อ ก็พอแล้ว”
“ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ใช่กวิ้นอ่ะ”
“นี่มึงกำลังสำนึกอยู่ไม่ใช่เหรอ” สมัยว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
“ก็ใช่ แต่อยากดื้อกับพี่หมัยนี่”
“ชอบให้ดุหรือไง”
“อื้อ” ไอ้กวิ้นพยักหน้าซื่อจนสมัยนึกคำมาต่อว่าไม่ได้ “พี่หมัย กวิ้นนวดให้นะ รู้ว่านั่งเก๊กคงเมื่อยมาทั้งวัน”
“มึงนี่มันน่าตีจริงๆ”
“ตีกวิ้นลงเหรอ” ไอ้กวิ้นเอียงคอถาม มันขโมยหอมแก้มพี่สมัยของมันแล้ว นวดแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้ “พี่หมัยดีปะ”
“อืม ลงน้ำหนักอีกหน่อย”
“ได้เลย” ไอ้กวิ้นทำตัวน่ารักก็เป็น มันนวดแขนให้เสร็จก็นวดไหล่ เรื่อยขึ้นไปจนถึงขมับ “พี่หมัย ทำไมชุดทหารต้องรัดแบบนี้อ่ะ หายใจออกปะ”
“ก็ปกติ รัดตรงไหน”
“งั้นแสดงว่าพี่หมัยอ้วน กระดุมแทบปริ”
“กล้ามกูเยอะไหมล่ะ”
“ไขมันเหอะ”
“เถียงๆ เดี๊ยะๆ”
“ง่ำ” ไอ้กวิ้นกัดที่กล้ามเข้าให้ ปกติมันก็ชอบงับเล่นอยู่แล้ว พี่สมัยก็ไม่เคยว่าอะไร เวลาโดนมันงับก็แค่ดีดหน้าผากมันกลับ
“มาๆ มานั่งดีๆ ไม่ต้องนวดละ จริงจังได้ไม่นานมึงก็เล่นตลอด จะทำอะไรรอดบ้างเนี่ยชีวิต”
“ถึงจะอย่างนั้น เรื่องของพี่หมัย กวิ้นจริงจังตลอดนะ” ไอ้กวิ้นบอกอย่างจริงใจ ทำเอาพี่สมัยของมันเงียบไปหลายนาที “กวิ้นพูดเล่นอ่ะ”
“อืม เริ่มทำแบบฝึกหัดได้แล้วมึง เสียเวลาไปเยอะละ”
“จ้า” ไอ้กวิ้นขานรับเสียงใส เก็บซ่อนความรู้สึกวูบหน่วงไว้ในใจ
แค่บอกว่าจริงจัง...ทำไมต้องทำหน้าลำบากใจด้วย หรือครั้งนี้...กวิ้นจะคิดไปเองคนเดียวอีกแล้ว
**********************************
ความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ต้นเดือนหน้าไอ้กวิ้นก็ต้องลงสนามแรกในการสอบวัดคะแนนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว โควต้ารับตรงมักจะมาในช่วงเทอมแรกของชั้นมอหก ไอ้นกบื้อมันจึงหัวฟู อ่านหนังสืออย่างหนัก ได้อยู่กับพี่สมัยทั้งที ก็ทำได้แค่คุยกันเรื่องโจทย์ที่กำลังฝึกทำเท่านั้น พี่สมัยจริงจังและตั้งอกตั้งใจติวให้ ไอ้กวิ้นมันจึงทำเล่นๆ ไม่ได้
แต่ทั้งอย่างนั้น ทั้งที่ตั้งใจ ทั้งที่พี่สมัยติวให้อย่างหนัก ไอ้กวิ้นก็ยังพลาดโควต้ารับตรง 20 คนของมหาวิทยาลัยที่มันอยากเข้า
"พี่หมัย กวิ้นขอโทษ" ไอ้กวิ้นน้ำตาคลอ วันประกาศผลมันกับพี่สมัยนั่งลุ้นอยู่ด้วยกัน แต่หาอย่างไรก็ไม่เจอชื่อของมัน
"ไม่เป็นไร มึงทำเต็มที่แล้ว" สมัยกอดปลอบไอ้นกบื้อที่น้ำตาเริ่มไหล ตอนไปสอบก็ไปส่ง นั่งรอนกบื้ออยู่หลายชั่วโมง เห็นแล้วว่าตอนนั้นมันทำสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี คงจะทำไม่ได้ "ครั้งแรก มาลองข้อสอบ ลองสนามก่อน ไม่ต้องคิดมาก"
"ไม่คิดมากได้ไง พี่หมัยสอนให้ขนาดนี้ กวิ้นโง่เอง เป็นนกโง่จริงๆ ด้วย" มันพูดเสียงเครืออย่างน่าสงสาร สมัยจึงเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้อย่างอ่อนโยน
"กวิ้น มึงฟังกูนะ ในโลกนี้ ยังมีคนเก่งๆ อีกเยอะแยะ มึงทำไม่ได้ไม่ใช่ว่ามึงโง่ แต่เพราะยังมีคนที่เขาเก่งกว่ามึง เขาอาจจะพร้อมกว่า เตรียมตัวมามากกว่า เพราะฉะนั้น สิ่งที่มึงทำได้ตอนนี้ก็คือต้องพร้อมให้มากกว่าเขา ไม่ร้องๆ กูปลอบคนไม่เก่ง"
"งั้นพี่หมัยก็จะไม่เรียกกวิ้นว่านกบื้อแล้วใช่ปะ" ตาโตวาววับด้วยน้ำตาจ้องมาอย่างออดอ้อน "พี่หมัยบอกว่ากวิ้นไม่โง่ กวิ้นไม่บื้อแล้ว"
"แต่มึงก็ยังเป็นนกบื้อของกู ปะ พาไปกินไอติมปลอบใจ"
"ไม่มีอารมณ์อยากกินเลยจริงๆ นะพี่หมัย" ไอ้กวิ้นบอกหน้าหงอย "แต่พาไปกินไฮเกนดาสหน่อยนะ"
"อย่างมึงแค่ไอติมตัดที่ขายตามรถก็พอละ"
"ไม่เอาาาาาาา"
"นกบื้อ ขี้แย งอแงก็เก่ง พ่อแม่เลี้ยงอาหารนกผิดสูตรอย่างไม่ต้องสงสัย"
"บ่นแต่ก็จะพากวิ้นไปใช่ม้า" ไอ้กวิ้นเกาะแขนไม่ยอมปล่อย "พี่หมัยน่ารักที่สุดเลยยย"
หลังจากนั้นไอ้กวิ้นก็ได้กินไอศกรีมราคาแพงสมใจ สมัยนั้นไม่โปรดของหวาน จึงทำแค่มองไอ้นกบื้อมันฟาดไอศกรีมเรียบไปหลายก้อน พอมันได้กินสมใจ มันก็อ้อนอยากดูหนัง และสมัยก็ไม่ขัด พามันไปดู ซื้อชุดป๊อบคอร์นที่ได้ของแถมเป็นแก้วกับกระบะใส่ป๊อบคอร์นน่ารักๆ ให้มันไปอีกชุด
"พี่หมัยๆ กวิ้นง่วง" ไอ้นกบื้อมันเหมือนเด็ก พอท้องมันอิ่มมันก็เริ่มง่วงทันที
"กูไม่ได้ซื้อตั๋วหนังให้มึงเข้ามานอนนะกวิ้น"
"แต่แอร์เย็นดีนี่นา กวิ้นชอบ"
"มึงนี่มันตัวล้างผลาญกูจริงๆ เอนมาทางนี้ อย่าไปซบคนอื่นเขา" สมัยกระซิบเสียงดุ จับหัวนกเขตหนาวมาซบที่ไหล่
"พี่หมัย"
"อะไร"
"จับมือหน่อย"
สมัยยื่นมือไปให้ไอ้กวิ้นจับไว้ มันรีบสอดมือเข้าประสานแล้วยิ้มกริ่มพลางหลับตาลง "มือพี่หมัยอุ่นจัง"
"ขี้อ้อน"
"ชอบอ้อนพี่หมัยคนเดียว" ไอ้กวิ้นบอกเบาๆ ก่อนมันจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
ในฝันของไอ้กวิ้นเป็นฝันดี ฝันที่บางครั้งยังนึกเสียดายที่มันเป็นแค่ฝัน พี่สมัยของมัน ผู้ชายที่มันแอบรักบอกว่ารักมันมากและอยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไป อยากฝันอย่างนี้ไปนานๆ แต่มันก็ถูกปลุก
"กวิ้น ตื่นได้แล้ว" น้ำเสียงของพี่สมัยกระซิบใกล้หู มือใหญ่สะกิดที่แขน ไอ้กวิ้นจึงขยับตัว ใบหน้ายับเพราะถูกปลุกจากฝันดี
"กวิ้นกำลังฝันดี"
"ไปฝันต่อที่บ้าน"
"พี่หมัยขัดใจเค้า"
"นกบื้อ งอแงได้ตลอดจริงๆ มึง"
ไอ้กวิ้นเบะปาก แต่รู้สึกเหมือนริมฝีปากตัวเองจะบวมเล็กน้อย "พี่หมัย"
"อะไร"
"ปากกวิ้นบวมปะ มันเจ็บๆ อ่ะ"
พี่สมัยเลิกคิ้ว ตอบคำถามโดยไม่ยอมสบตาไอ้กวิ้น "ไม่บวม ปากมึงก็หนาปกติอยู่แล้ว"
"จิ๊ ไอ้พี่หมัย นี่เขาไม่เรียกว่าหนา เขาเรียกว่าริมฝีปากอวบอิ่มและเซ็กซี่"
"เซ็กเสื่อมสิไม่ว่า"
"ไอ้พี่หมัยยยย ว่าน้องงงง"
"พอๆ ลุกได้แล้ว"
ไอ้กวิ้นทำหน้าบึ้ง ลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินหนี ปล่อยพี่สมัยของมันเก็บของตามหลัง โดยที่ไอ้กวิ้นจะไม่มีวันรู้เลยว่า ระหว่างที่มันหลับ ริมฝีปากของมันถูกบดจูบไปมากแค่ไหน ลำคอของมัน...ก็ถูกฝากรอยไว้ ถ้ามันอาบน้ำเมื่อไหร่ คงได้โวยวายเมื่อนั้น
ไอ้กวิ้นหน้าบึ้งได้ไม่นานก็เริงร่า เพราะพี่สมัยง้อโดยการพาเข้าร้านหนังสือ ให้มันเลือกหนังสือที่อยากได้ ไอ้กวิ้นก็เลยจัดหนักซะเกือบโดนปิ้ง แต่หลังจากโดนบ่นไปครึ่งชั่วโมงมันก็ได้หนังสือการ์ตูนสมใจ
"พี่หมัย คืนนี้กวิ้นดูการ์ตูนนะ พักวันหนึ่ง พรุ่งนี้ค่อยอ่านหนังสือ"
"เออ ตามใจมึงเถอะ" สมัยว่าอย่างอ่อนใจ อยู่กับไอ้กวิ้นทั้งวันทีไรเหมือนอายุเพิ่มมากขึ้นไปอีกสิบปี มันเป็นเด็กไฮเปอร์คนหนึ่งเลยทีเดียว ไม่ค่อยอยู่นิ่ง แต่เวลามันหงอยก็น่าสงสารจับใจ
"พี่หมัยๆ"
"อะไรอีกวะ"
"โทรศัพท์พี่หมัยสั่นอ่ะ ใครโทรมาหว่า" ไอ้กวิ้นกำลังจะยื่นมือไปหยิบจากที่วางในรถ แต่มันถูกปัดมือออก พร้อมกับที่พี่สมัยของมันกดตัดสายทันที
"พี่หมัยทำไมไม่รับสาย"
"เบอร์แปลก กูไม่รับ"
"ปกติพี่หมัยก็ไม่ชอบเมมชื่อใครอยู่แล้ว ขนาดเบอร์กวิ้นพี่หมัยยังไม่เมมไว้เลย เครื่องพี่มีแต่เบอร์ไอ้เหมออ่ะ แล้วอย่างนี้กวิ้นโทรหาพี่หมัยก็จะไม่รับใช่ปะล่ะ"
พี่ชายของไอ้เหมอเป็นบราค่อนตัวจริงเสียงจริง เพราะในมือถือนั้นไม่มีเบอร์ใครนอกจากเบอร์น้องเหมอสุดที่รัก ไอ้กวิ้นมันน้อยใจอยู่บ่อยครั้งที่เวลาโทรหา อีกฝ่ายจะต้องถามอยู่ร่ำไปว่ามันเป็นใคร
"กูจำเบอร์มึงได้"
"จำได้เมื่อไหร่ เมื่อก่อนโทรหาก็ยังถามอยู่เลยว่าใครๆ"
"ก็ตอนนี้จำได้แล้วไง" สมัยผลักหัวไอ้นกบื้อที่ชอบต่อปากต่อคำจนมันหน้าหงาย "กูจำได้ตั้งแต่ต้องคุยกับมึงทุกคืน พอใจยัง"
"พอใจแล้วครับ อิอิ" ไอ้กวิ้นยิ้มกว้าง แต่หลังจากนั้นคิ้วก็ขมวด "แล้วพี่หมัยไม่รับจะดีเหรอ"
"ไว้กูโทรกลับเอง"
"หูยย งั้นก็ต้องรู้ใช่ปะว่าเบอร์ใคร ไม่งั้นไม่โทรกลับหรอก"
"มึงจะพูดอะไรกันแน่"
ไอ้กวิ้นเงียบ "พี่หมัยไม่ได้มีใครใช่ปะ"
เพราะความเงียบ ทำให้ไอ้กวิ้นไม่สบายใจ แต่แล้วมันก็ยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับว่า "ไม่มี มึงไม่ต้องคิดมากหรอก"
"ไม่ได้คิดมากซะหน่อย"
"ดีแล้ว ตอนนี้หน้าที่ของมึงคือตั้งใจเรียนก็พอ ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น"
"รับทราบ!"
"หึหึ นกบื้อเอ้ย"
ไอ้กวิ้นยิ้มดีใจ มันถูกลูบหัวเล่น แต่รอยยิ้มมันก็เจื่อนลงเมื่อเบอร์เดิมยังคงโทรกลับเข้ามาและพี่สมัยก็ตัดสายทิ้ง ก่อนจะปิดเครื่อง
ไม่รู้ว่าเบอร์ใคร...แต่ไอ้กวิ้นกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าจะเป็นใครสักคนที่จะมาแย่งพี่สมัยไปจากมัน กลัวว่าคนๆ นั้นจะทำให้ความสำคัญของมันลดน้อยลง...
"ครับ ตอนนั้นพี่ขับรถ มายด์มีอะไรไหม อืม เย็นพรุ่งนี้พี่ว่าง บอกไอ้ยิ้มด้วยก็แล้วกันว่าจะเข้าไปหา ครับ ฝันดีนะครับเหม่ง หึหึ รู้แล้ว ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ"
พี่สมัยคงไม่รู้ว่าไอ้กวิ้นมันยังไม่ได้หลับเหมือนที่พี่สมัยคิด ไอ้กวิ้นขดตัว กลับหมัดแน่น สั่นเกร็งไปเพราะหัวใจที่เริ่มเจ็บแปลบ
ถ้าอยากฝันดีต่อไป...ก็ไม่ควรถามใช่ไหม ว่าคนๆ นั้นเป็นใคร
..................................................TBC......................................................
เธอไม่รู้หรอก เธอหลอกใครไม่เก่ง บ่อยครั้งที่ฉันรู้ทัน #นกบื้อ #ไม่ได้บื้ออย่างที่คิด
-
น้องกวิ้น
อยากใหเด็กคนนี้เจอแต่เรื่องดีๆ เฮ้อ
-
กว่าจะถึงช่วงปัจจุบัน
ต้องเจ็บกันอีกเท่าไรร :sad4:
-
:m15: พี่หมัยใจร้ายมาทำเหมือนรัก :กอด1: กวิ้นสู้ๆนะ
-
:mew1: :mew1:
-
ฮือออออ นกบื้อก็มีหัวใจนะ :hao5:
-
สมัย เลวววว นะคะ มีแฟนแต่แอบกิ๊กน้องกวิ้นเนี่ย ถ้าไม่เลวทำไม่ได้นะคะ :m16: :beat:
-
เจ็บฮืออออออออ
พี่หมัยบ้าๆๆๆๆๆ
สงสารกวิ้นกวิ้น
เราเข้าใจพี่หมัย แต่ไม่เห็นใจพี่หมัย
รสงสารกวิ้นอ่ะ พี่หมัยใจร้าย
เมื่อไหร่คนใจดีของกวิ้นจะมา
-
ไม่เอาไอ้พี่หมัยยยยยยยยย ไม่มีคำว่าสำนึกสักนิด ขอพระเอกคนใหม่ให้กวิ้น ด่วน ไม่อยากเห็นกวิ้นเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว เลวมากไอ้พี่หมัยทำลับหลังกับน้องกวิ้น อยากจะตื้บพี่หมัย :angry2:
-
:เฮ้อ:
-
คนเขียนไม่ได้อวยพี่หมัยใช่มั้ย?? :katai4:
เราชักอินนไปล่ะ...อินจนเพื่อนว่า 555
เราพยามจะเข้าใจพี่หมัยนะ แต่การกระทำบ้างอย่างมันทำให้เจ็บจริง ๆ :m15:
-
:katai1: ปวดตับกับพี่หมัยมาก
กลับไม่ได้ ไปไม่ถึงกันใช่มะ
-
ขอย้ำอีกครั้งถ้าพี่หมัยมะนคิดว่าตัวเองไม่สามารถจะรักกับกวิ้นได้แล้วละก็ พี่ถอยห่างออกมาเถอะค่ะอย่าดูให้ความหวังกวิ้นอีกเลย ต่างคนต่างอยู่ดีกว่ามั้ย
-
^
^
จิ้มความเห็นบน เราเห็นด้วยคะ ฮือ
สงสารกวิ้น
-------------
:katai1: ไอ้พี่หมัย โคตรใจร้าย
ทำไมอะ ทำไมถึงไปคุยกับคนอื่นอะ
กวิ้นไม่ได้โง่นะ เจ็บมากไหมกวิ้น ฮือ
ออกมาเถอะกวิ้นตอนนี้ยังทัน
แต่ว่าช่วงสอบนะ กลัวกวิ้นเตลิดจัง
ช่วงนี้สำคัญกับชีวิตกวิ้นมากนะ
กวิ้นอย่าเพิ้งคิดเรื่องอื่นตนทิ้งเรื่องนี้เข้าใจไหม
รักกวิ้นนะ สู้เขานะ
-
จะเอายังไงแน่พี่หมัย
เห็นความชนะ2ในตัวพี่หมัย ความอ้อย ความกั๊ก
ชิชะ กวิ้นจะเป็นเหมอ2มั้ย จะทำให้พี่หมัยแพ้ใจตัวเองได้มั้ยนะ
:mew6:
-
ถ้าเจ็บขนาดนี้ ก็เลิกเถอะ หยุดเถอะ ฝันดีแค่ไหนแต่ถ้ามันกลับมาทำร้ายก็ไม่ควรฝัน #สงสารกวิ้น #พี่หมัยไม่ชัดเจน
ทำแบบนี้ก็ไม่ต่างจากให้ความหวังเลย ถึงแม้อาจจะรักแต่ถ้ารักไม่ได้และจะไม่รักก็ควรตัดขาดไปสิ มาทำให้คิดไปเองทำไม?
ตัวเองมีคนของตัวเองสำรองไว้อยู่แล้ว ยังมาทำแบบนี้ เหมือนพี่หมัยหักหลังทั้งสองคนเลยว่ะ ภาระที่แบกไว้คงจะหนักน่าดู
แต่ไม่สงสารหรอกนะ
-
มันเจ็บที่หลอก ไสว่าสิบ่ทิ่มกันนนนน
-
สู้ไหวไหมกวิ้น ยังยิ้มให้เค้าไหวอยู่ไหม
จะไปต่อรึจะหยุดดีกวิ้นน
-
ฮือน้องกวิ้นของเรา
ไอ้พี่หมัยคนใจร้าย
ขอพระเอกใหม่อิชั้นไม่ปลื้มค่ะ :ling1:
-
เห้ออ!! กวิ้นเอ้ย ออกมากางปีกด้วยตัวเองมั้ย ตัดทิ้งไปเถอะ
-
โอ้ยยยยยย สงสารกวิ้นอ่ะ เจ็บซ้ำแล้วซ้าอีกกกก เราจะไม่อยู่ทีมพี่หมัยละนะ ฮรือออออออออออ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ปวดแสบปวดร้อน
พี่หมัยรอกวิ้นสอบเสร็จสินะ
อยากรู้ว่าพี่หมัยคิดอะไร
-
สงสารนกบื้อ จริงๆมันไม่บื้อหรอก ออกจะสตรองเรื่องพี่หมัย
กวิ้นตื่นขึ้นจากฝันก็เจอความจริงที่เจ็บปวด
ปล. คิดเล่นๆเหตุผลไรบ้างที่พี่หมัยไม่สามารถตอบรับกวิ้นได้
พี่หมัยเป็นพี่คนโตที่มีน้องชายจะมีปั๋ว ต้องทำหน้าที่ผู้สืบสกุล
(ดูจากท่านพ่อ) หน้าที่การงาน หรืออีกอย่างกวิ้นเป็นลูกชายคนเดียวด้วย
-
เรารักน้องกวิ้นน น
เรารักพี่หมัยย
ถ้าพี่หมัยไม่เป็นพระเอก นายเอกอย่าให้เป็นน้องกวิ้นน้าา า
แงงง
เรากลัวใจคนนเขียนน นน อย่าทำร้ายน้ำใจเราา า
#ร้องไห้
-
โถ่ๆๆ กวิ้น กว่าจะโตจนถึงที่เคยอ่านใน"รักเสมอ" ต้องเจ็บอีกกี่ยกกันละ กวิ้นเอ๊ยยยย
รู้สึกเหมือนพี่หมัยป้อนน้ำผึ้งอาบยาพิษให้กวิ้นกินช้าๆ
-
พี่หมัยคงไม่กั๊กกวิ้นไว้ใช่เปล่า?
สงสารกวิ้นอ่ะ อยู่คนเดียวมาตลอดเลย
โลกของกวิ้นมี พ่อแม่ พี่แต้ว เสมอ สมัย คุโด้ จิ๊กซอว์ แค่นี้จริงๆในตอนนั้น
มันไม่แปลกถ้าจะยึดติดพี่หมัยมากๆ
ฝากถึงคนที่อยู่ในโลกของกวิ้น ดูแลกวิ้นดีๆนะ กวิ้นไม่มีใครแล้วจริงๆ :katai1:
:pig4:
-
พี่หมัยทำไมทำกับกวิ้นกวิ้นได้ ขโมยจูบงี้ ให้อ้อนงี้ แล้วกวิ้นจะตัดใจได้งายยยย
-
เราเสียใจนะ โกหกเพื่อความสบายใจของน้องแต่น้องก็รู้ทุกอย่าง
กวิ้นเจ็บมากไหม? อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็เจอคนที่รักเราจริงๆ
ส่วนพี่หมัย ทำแบบนั้นกับกวิ้น ให้ความหวังแต่ตัวเองก็มีใครอีกคน แม่ง... เจ็บว่ะ มายด์มาแล้ว นกบื้ออย่างกวิ้นคงต้องช้ำใจอีกครา
เป็นผู้ชายที่ไม่มีความชัดเจนเลย อ้อ คงเป็นแค่กับกวิ้นคนเดียวสินะ สำหรับคนอื่นพี่หมัยคงเป็นราวเทพบุตร
ปอลิง เราเสียใจมากๆ เราคงต้องกลั้นใจอ่านช่วงดราม่าให้ผ่านไปให้ได้ เพราะเราจะรออ่านช่วงที่กวิ้นมีความสุข ลืมคนที่ไม่สามารถก้าวเข้ามาในชีวิตกวิ้นอย่างเต็มใจได้
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
สงสารพี่หมัยจัง จริงๆก็รักกวิ้นใช่ไหม แต่ต้องเสียสละเพราะน้องเหมอมีปั๋วไปแล้ว
ถ้าตัวเองมีเมียเป็นผู้ชายอีกคน ท่านบิดาคงรับไม่ไหว ไร้ซึ่งทายาทสืบสกุล
พี่หมัยจึงจำเป็นต้องตัดใจ :เฮ้อ:
สงสารทั้งพี่หมัย ทั้งกวิ้น :mew4:
เอาเป็นว่า กวิ้นรอก่อน ให้พี่หมัยแต่งงานมีหลานสืบสกุลให้ท่านบิดาก่อน แล้วค่อยมารักกวิ้นทีหลังละกัน :mew1:
-
เมนท์แล้วจะโดนไล่กดให้ -เป็ดไหมเนี่ย?
สงสารกวิ้นก็สงสารนะแต่ฝันหวานนี้ไม่ได้มีแค่กวิ้นคนเดียวที่ฝัน
พี่หมัยเองก็ฝันไปพร้อมกับกวิ้น
เรายังคิดอยุ่ว่าพี่หมัยไม่ใช่ไม่รักแต่รักไม่ได้
เพราะมันไม่มีทางไปไม่ใช่แค่กวิ้นคนเดียวที่เจ็บ ตอนนี้กวิ้นยังฝันหวานได้
แต่พี่หมัยทั้งๆที่รู้ว่าตื่นจากฝันแล้วจะเจออะไรก็ยังอยากจะฝันไปกับกวิ้นด้วย
เราว่าพี่หมัยก็ยั้งตัวเองไว้แบบสุดๆดูจากที่บอกว่าวันหนึ่งกวิ้นก็จะเจอคนที่ใช่
ดีแล้วที่คนแรกของกวิ้นไม่ใช้พี่หมัย
เข้าใจว่าการกระทำตรงนี้พี่หมัยเห็นแก่ตัวแต่พี่หมัยก็ไม่ใช่เทพบุตรที่ไหนนะ
พี่หมัยเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่พยายาม*รักดี*
ตอนนี้เราว่าพี่หมัยพยายามให้กวิ้นผ่านจุดสำคัญของชีวิต
พยายามให้กวิ้นออกไปเจอคน ให้กวิ้นอยู่เองได้โดยไม่ต้องพึ่งพี่แต้ว
ถ้าหากว่าไม่มีพี่หมัยมาฉุดหรือดึงตอนนี้ชีวิตกวิ้นน่าจะมืดมนมากกว่านี้
เพราะว่ากวิ้นไม่แคล้วขดตัวหลบอยุ่ในโลกที่มีแต่กวิ้นกับการ์ตูนกับเลโก้
อันนี้คืออยู่คนเดียวไม่เอาใคร (Recluse)
เราเวทนาที่กวิ้นมีพ่อแม่แบบนั้น
ที่เอาแต่ทำบุญกับอย่างอื่นแต่ดันลืมไปว่าคนที่ควรได้รับอาณิสงฆ์ที่สุดก็คือลูกตัวเอง
ขนาดลูกเทพคนเลี้ยงยังเอาไปไหนมาไหนด้วย
แต่พ่อแม่กวิ้นกลับลืมกวิ้นไว้บนหิ้งที่บ้านหลังจากไปกราบบนบานศาลกล่าวขอกวิ้นมา
อ่านตอนนี้แล้วชัวร์ว่าแม่กวิ้นเริ่มมองเห็นอาการยึดติดพี่หมัยของกวิ้น
คนเขียนเปรียบว่ากวิ้นไม่ใช่โมริรันแต่เป็นโซโนโกะที่ต้องหามาโกโตะเป็นของตัวเอง
เราก็อยากให้กวิ้นได้เจอมาโกโตะของกวิ้นที่จะมารักกวิ้น
แต่ก็คงอีกนานเพราะตอนนี้กวิ้นกำลังอยุ่ในช่วง Learning process
การตัดใจจากพี่หมัยก็น่าจะเป็น Coming of age เพื่อการเข้าสุ่การเป็นผู้ใหญ่ของกวิ้น
ป.ล เรามโนถึงกวิ้นที่เป็นหนุ่มเต็มตัวกลับมาเจอพี่หมัยที่เป็นคุณพ่อ(เมียตาย เมียทิ้ง เมียหนี เมียหาย เมียร้าง เมียเลิก)ลูกติด 555555
-
เกลียดไอ้พี่หมัยว่ะ!!!!!!!!!!'' :z6:
-
ทุกข์มันก็ทุกข์ แต่ความสุขมันก็มีใช่ไหมกวิ้น เอาพี่หมัยไปเก็บ เอาพระเอกเราออกมา
-
พี่หมัย...........
-
เห็นใจกวิ้นกวิ้น พี่หมัยแสนดี ไม่รักเอ็นดูน้องคงไม่มาติว&สอนทำกับข้าว
ยิ่งมีแอบจูบในโรงหนังแบบนี้ ขอคิดได้ไหมว่ามีใจเหมือนกัน
กับสมายด์ขอมโนว่าคือความเหมาะสม ไม่ใช่รัก
ปล ยังเชียร์พี่หมัยพระเอก เพราะชอบบราค่อนของน้องเหมอ
-
ไม่เป็นไร กวิ้นยังเจ็บได้ยาวๆไปนะพี่หมัย :m15:
-
ให้พี่หมัยเป็นพระเอกเถอะนะๆๆๆๆ #หลงรักพี่หมัยไปกั่บกวิ้นกวิ้น
-
:เฮ้อ:ได้แต่ถอนใจ
-
กวิ้นนกบื้อของพี่หมัย แต่กวิ้นไม่โง่
พี่หมัยอ่อยน้องตลอดรู้มั้ย
พี่หวังดีกับกวิ้นจริงๆหรือ
แต่ที่ทำอยู่มันทำร้ายกวิ้นมากกว่า
-
ไอ้พี่หมัย :z6: :z6:
ถ้ารักน้องไม่ได้ก็อย่าไปยุ่งกับเค้าดิวะ
กั๊กอะ
-
โอ้ ไม่นะ กวิ้นกวิ้น
-
ไม่เข้าใจการกระทำพี่หมัยเหมือนกันหากจะทำเพื่อให้กวิ้นไม่วอกแวกและมีสมาธิกับการอ่านหนังสือแต่ทำไมต้องจูบทั้งต่อหน้าและลับหลัง :z3:
จากกันไปใช่ว่าไม่รักแน่ๆสำหรับพี่หมัยกับกวิ้นกวิ้น ในตอนนี้ได้แต่นั่งอ่านและปวดหน่วงในใจไปกับกวิ้นกวิ้น
#รักแรกอาจไม่สมหวังทุกราย #นกบื้อต้องหัดบินให้ได้นะรู้ไหม #รอวันกวิ้นกวิ้นพบอัล
-
โหยยยยย ไม่รู้ดิ เราก็ไม่รู้ว่าจริงๆพี่หมัยคิดยังไง คือเราค่อนข้างเข้าข้างน้องกวิ้นนะ พี่หมัยนี่ชอบน้องแน่ๆ คืออาการมันออกมาก แต่ที่พี่ไม่รับรักนี่มันก็อาจมีหลายประเด็น พี่อาจจะมองว่าน้องกวิ้นยังเด็ก รักเด็กๆน้องอาจมองพี่เป็นไอดอลเป็นฮีโร่หรืออะไรก็ได้ แต่นั่นอาจไม่ใช่ความรักจริงๆ นั่นก็อาจเป็นมุมของพี่มุมนึง พี่อาจจะอยากตีตัวออกห่าง ไม่อยากให้ความหวัง แต่คือกวิ้กวิ้นดื้อไง ถ้าพี่ตีตัวออกห่างตอนนี้กวิ้นมันอาจจะเสียศูนย์ไปเลยก็ได้ ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงสอบเข้า พี่คงไม่อยากให้กวิ้นเละอ่ะ แต่คือกวิ้นมันอ้อนไง พี่ก็คิดซะว่าฝันดีอ่ะเนอะ ถึงวันนึงพี่จะต้องตื่น แต่วันนั้นพี่ก็จะยังมีความทรงจำดีๆอยู่กับพี่ตลอดไป เฮ้ออออออ จริงๆเราอยากอ่านมุมพี่หมัยมากอ่ะค่ะ อยากรู้ว่าจริงๆแกคิดอะไรอยู่ คือนี่เราก็ทำได้แค่เดาไง อยากรู้ความจริงงง ส่วนน้องกวิ้น เฮ้ออออ เราสงสารน้องนะคะ คือมันเป็นฝันดีๆไง เพราะมันเป็นฝัน สุดท้ายกวิ้นก็ต้องตื่น เราไม่รู้ว่ากวิ้นยึดติดกับพี่สมัยเพราะอะไร เพราะอะไรวิ้นถึงรักพี่หมัยขนาดที่ยอมอยู่ข้างๆแบบนี้ แค่เค้าใจดีด้วยก็พอใจแล้ว คือมันคงมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้นอ่ะแหละ แล้วพี่หมัยก็ให้ความหวังไง ถึงเราจะไม่รู้ว่าความหวังนี่มันจะอยู่ไปได้ถึงเมื่อไหร่แต่เราก็อยากให้้องมีความสุขนะคะ ดูจากสเตตัสพี่หมัยหลายๆครั้งนี่พี่สมายล์เป็นตัวหลอกแน่ๆ เหมือนเค้าร่วมมือกันทำอะไรสักอย่างอยู่ กวิ้นกวิ้นก็โดนหลอกล่อต่อไป เนี่ย พี่เค้าอ่อยแบบกะให้เราไปไหนไม่ได้เลยนะกวิ้นกวิ้น ดูดิ มีอย่างที่ไหนบอกว่าคิดเกินน้องไม่ได้แต่ตามติดเหลือเกิน น้องไปอยู่กับแฟนก็น้อยใจ ค่าาา แล้วแต่เลยพี่หมัย แต่บอกไว้ก่อว่าช้ากว่านี้พี่จะมีคู่แข่งนะ ถึงน้องจะรักพี่มากแต่สักวันน้องมันอาจจะตาสว่างก็ได้ พี่มัวแต่อ่อยไม่ได้นะคะ รู้แหละว่าพี่ก็รุกน้องหนักอ่ะ แต่มันไม่พอพี่ ถ้าจบเรื่องของพี่ อะไรๆที่พี่กลัวอยู่ในใจได้เมื่อไหร่ เค้าก็อยากให้พี่ผูกมัดน้องสักทีอ่ะค่ะ เฮ้ออออออ คือน้องกวิ้นมันก็ต้องการแค่นี้ป่ะพี่ แค่พี่บอกว่ารักเหมือนกัน แค่เนี่ย น้องมันตัดใจจากพี่ไม่ได้ไปตลอดชีวิตแน่อ่ะ 5555555 หรือจริงๆเรื่องพี่หมัยนี่มันอาจเป็นแบบนี้ก็ได้นะคะ เริ่มจากน้องเหมอจีบน้องนะ >> จีบติด >> เปิดตัวกับที่บ้าน >> รอดูว่าที่บ้านรับได้ไหม >> เฮ้ย ทุกคนรับได้เว้ย >> ค่อยจีบกวิ้นกวิ้นจริงจัง 55555555555555555555 พี่โคตรร้ายอ่ะ ระหว่างนี้พี่สมายล์คือเหยื่อล่อ เป็นลูกหลอกแน่ๆ โอ๊ยยย เราเพ้อเจ้ออ่ะ เราไปละ รอตอนต่อไปนะคะะะะ
-
ทำไมพี่หมัยทำแบบนี้ กวิ้นเป็นนกมีชีวิต มีหัวใจ มีความรู้สึกนะ กวิ้นไม่ใช่นกที่ตายแล้ว แล้วถูกนำมาสตาฟนะ กวิ้นไม่ใช่นกหุ่นยนต์นะ พี่หมัยรักกวิ้นอยากอยู่กับกวิ้นไปตลอด แต่พี่หมัยกลับทำร้ายกวิ้น ฆ่ากวิ้นทั้งเป็น เรารู้นะ ที่กวิ้นฝันว่าพ่หมัยบอกรักและบอกว่าอยากอยู่ด้วยกันไปตลอดอ่ะ แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ความฝัย แต่พี่หมัยพูดกับมันตอนมันหลับใช่ไหม ถ้าพี่หมัยได้แค่คิดแต่ไม่คิดจะทำให้เป็นจริงก็อย่าทำร้ายกวิ้นด้วยการให้มันอยู่ในโลกแห่งความฝันเลย มันโหดร้ายมากนะ ถ้าพี่หมัยยังคิดและทำอะไรแบบนี้ สักวันพี่หมัยแหล่ะจะเป็นคนที่เสียใจที่สุด และพี่หมัยแหล่ะที่จะต้องเป้นคนไล่ตามความรักของกว้นบ้าง
-
เอาจิงๆคือพี่หมัยโค่ดทำร้ายน้องอะ ทำแบบนี้มันเจ็บนะเว้ยยย
-
:hao4: เมื่อไหร่จะเลิกรักได้สักทีนะกวิ้น
-
เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ :o12: #ทีมพี่หมัยเป็นพระเอก #จะเป็นนายเอกของพี่หมัยต้องอดทน #ทนต่อไป
-
สงสารพี่หมัยที่ไม่ได้ทำตามใจตัวเอง :hao5:
-
นกบื้อ คนดี เจ็บอีกแล้ว
คนที่รักไม่รักตอบ ก็เจ็บแล้ว
ยังจะมาโกหกกันอีก เจ็บเข้าไปใหญ่
-
กวิ้นๆไม่บื้อ
-
ตัดใจดีกว่าไหม?
-
:sad4:
-
เรื่องหัวใจเป็นอะไรที่ห้ามยาก :z10:
เราว่า เราเข้าใจพี่หมัยนะ
ถึงนกบื้อมันจะน่าสงสารก็เถอะ
-
ยังสติลทีมพี่หมัยต่อไป
ในมุมที่เป็นผู้ใหญ่กว่าก็ต้องบังคับตัวเองให้ได้มากกว่า
กวิ้นยังเด็กยังจะได้พบเจออะไรอีกมาก เดี๋ยวเข้ามหาลัยก็ต้องเจอคนอีกเยอะ
ถ้ารักกันจริงรอจนน้องแน่ใจไม่เปลี่ยนใจก็ยังไม่สาย
แต่ก็อย่างที่บอกสถานภาพของพี่หมัยใช่ว่าจะทำอะไรตามใจตัวเองได้สักเท่าไหร่
ได้ติวให้น้องได้ใกล้ชิดน้องนี่ก็คงเป็นโอเอซิสเก็บไว้ฝันหวานได้อีกนาน
-
กวิ้นรู้ทัน ไม่ได้บื้อ แต่ไม่ยอมตัดใจ
จะเกลียดอิพี่หมัยแล้วนะ ยื้อให้กวิ้นเจ็บไปเรื่อยๆ เพื่ออะไร
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ให้กวิ้นไปคู่กับน้องซัมเหมอดีกว่า
-
คือพี่หมัยเป็นอะไรมากปะ ทำเหมือนกวิ้นเป็นกิ๊กลับๆอยู่นั่น
เปิดเผยกับใครก็ไม่ได้ เป็นอะไรมากมะ
#ถ้าพี่หมัยไม่อยากเป็นพระเอก ก็ปล่อยคนพระเอกคนอื่นมาเอากวิ้นไปดูแลดีกว่าค่ะ
มีทั้งฝรั่งทั้งไทย โอโหว กวิ้นน้อยอย่าได้แคร์ สู้ๆลูก
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบพี่หมัยมาก มันจะอะไรนักหนาเหตุผลอะไรก็ไม่เคยบอกกับกวิ้น ชั่วจริงๆ :katai1:
-
ทำไมพี่หมัยทำแบบนี้กับกวิ้น :hao5:
-
กว่าน้องเหมอจะมีผัวเป็นตัวเป็นตน
น้องกวิ้นของป้ายังต้องเจ็บชำไปเท่าไหร่
ขนาดเหมอมันมีแล้ว หมัยมันก็ยังมาทำให้น้องกวิ้นของป้าเจ็บอีกอยู่ดี
แทบอยากจะเอาบายศรีไปขอ ให้หมัยเลิกให้ความหวังกวิ้นน้อยของป้า
แต่ที่ผิดมันของคงกวิ้นของป้าเอง
ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกก็ยังไปรักหมัย
ง๊ากกกกกกกก
เพลงนี้ให้น้องกวิ้นของป้า
https://www.youtube.com/watch?v=2D9zfa3J5A4
ส่วนเพลงนี้ให้สมัยเมื่อถึงวันที่ไม่มีกวิ้นแล้ว
https://www.youtube.com/watch?v=2dg9oc78Kv4
ปล่อยน้องไปเถอะป้าขอร้อง
#สมัยไม่ใช่พระเอก << ไม่ต้องมีถ้าแล้ว
ง๊ากกกกกกกกก
#กอดเท็นจังแน่น
-
สงสารกวิ้นนนน
-
กวิ้นกวิ้นต้องฟังเพลงเรื่องบนเตียง สงสารทั้งสองแหละ กวิ้นรักยังไงก็ได้แสดงออกเต็มที่
ได้สิ่งดีดี ความรู้สึกดีดีกลับมาหลายอย่างแล้ว แต่สมัยนี่สิเหมือนต้องแอบมันทุกอย่าง
-
สงสารกวิ้นจนร้องไห้ที่ไปเปิดเฟสพีหมัยดู ให้ความรู้สึกเดียวกะที่เคยเจอมา
เอาใจช่วยกวิ้นนะ
-
อยากให้กวิ้นเจอคนที่ดี
-
คนที่ใจดีเวลาใจร้ายนี่แหละร้ายที่สุด คิดว่าพี่หมัยรักกวิ้นนะ แต่แกไม่อยากเป็นเกย์เพราะแกพี่คนโต
คงแบกรับอะไรไว้เยอะเหมือนกัน แต่ทำแบบนี้ก็เหมือนใจร้าย แล้วในรักเสมอ จนอยู่ปีสี่พี่แกก็ยังสมายด์ๆ อยู่
คิดดูว่ากวิ้นต้องเจ็บแค่ไหน อยากให้กวิ้นใจแข็งเลิกไปเลยอ่ะ จะร้องไห้ สงสารกวิ้น รักกวิ้นอ่ะ
ไอ้พี่หมัยใจร้าย ไม่ปลื่มแล้ว บล็อคเบอร์เลยกวิ้น เข้ามหาลัยได้เลิกคบไปเล้ย ไอ้พวกขี้ซึนมึนงง
ขอบคุณค่ะ
-
พร้อมสตรองกับตอนที่หก เตรียมซดมาม่าอุ่นๆ คืนนี้ เฮ้อออ ทั้งเขินที่พี่หมัยลักหลับแต่พอท้ายตอน ไอ้สาดดดดดด สมายด์มาแล้ววว :z3:
-
สมายออกโรงแล้ว
กว่าจะถึงตอนปัจจุบัน น้องกวิ้นจะต้องชีช้ำกันอีกเท่าไหร่ :o12:
-
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ ไม่ต้องมาดีกับฉัน....ไม่รักไม่ต้องมาหวง ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน...ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆ ทั้งนั้น..
เพราะใจฉันยังอ่อนแอ
ไม่รักไม่ต้องมาโทรมาถามสบายดีไหม
เพราะเสียงเดิมๆ ของเธอมันทำให้ยิ่งปวดใจ
หยุดได้ไหมซักที ถ้าไม่รักก็ปล่อยกันไป....
T^T
-
รู้สึกอยู่ในดงบุคคลที่ไม่เชียร์ให้พี่หมัยเป็นพระเอกอ่ะ กริ๊ดด
แต่นี่ #ทีมหมัยกวิ้น สตรองและแข็งแกร่งดั่งหินผามาก อิยะะ
นุ้งกวิ้นน่ารักขี้อ้อนชิบหายขนาดนี้ อิพี่หมัยหนีรอดก็เอาสิ เอาสิ ชั้นท้าเธอ555555
นุ้งกวิ้นหนูต้องสู้นะลูก สมายด์สเมยอะไรกัน สู้ความมุ้งมิ้งนุ้งนิ้งของหนูไม่ได้หรอก พี่หมัยเอ็งไม่รอดแน่ กร๊ากก
ยังคงเชียร์พี่หมัยแบบสุดใจขาดดิ้น ปูเรื่องมาขนาดนี้ถ้าเปลี่ยนพระเอกดิชั้นจะปิดถนนราชดำเนินก็ม็อบประท้วงสามวันแปดคืน55555
ดราม่าแค่ไหนเราไม่หวั่นค่ะ เรามั่นหน้ามั่นโหนกใน #ทีมหมัยกวิ้น ของเราหนักมาก55555
-
เป็นอะไรที่หน่วงจนน้ำตาไหล เมื่อไหร่กวิ้นจะได้มีความสุขอย่างแท้จริงนะ ที่ไม่ใช่ทั้งสุขและทุกข์รวมกันอย่างนี้ :เฮ้อ:
-
เพลงมา
แต่เจ็บที่ต้องรู้ ว่าเธอนั้นต้องไป เจ็บที่ต้องยอมรับคำว่าเสียใจ :o12:
https://www.youtube.com/v/nIVOFq3Xyzs
-
เกลียดคนแบบพี่สมัย
ไม่รักไม่ชอบแต่ให้ความหวัง
พอลับหลังก็มีคนอื่น
ตอนกวิ้นตัดใจตอนนั้น
กลับมาทำไม เลิกกับแฟนทำไม ชิส์
ตอนนี้อยากให้ข้ามตอนกวิ้นบอกชอบแล้วถูกปฏิเสธไป
แล้วอยากให้มี ผช มาจีบกวิ้นทีเหอะ จะสมน้ำหน้าอิพี่หมัยให้
-
ไม่อยากเป็นพระเอกของเพนกวิ้นก็ปล่อยเพนกวิ้นอยู่กับตัวเองเถอะ สมัย
-
รอค่าาา
-
:z2: :z2: :z2:
-
อยากให้กวิ้นเอาคืนบ้างจัง อ่านแล้วร้องไห้เลย สงสารกวิ้้น :o12:
-
:z3:โถ่ กวิ้นกวิ้นTT
อยากให้น้องกวิ้นเจอเรื่องดีๆบ้าง
ไม่อยากให้กวิ้นกวิ้นต้องมาเจ็บซ้ำซาก
ทั้งชอบทั้งเกลียดสมัย :katai4: ระทมมาตอนนี้
-
ร้องไห้แทนกวิ้น ตัดใจเถอะ
ช่วยบอกทีว่าพระเอกยังไม่ออกมา TT
-
:o12: พี่หมัยใจร้ายยยยย รู้อยู่เต็มอกว่ายังไงก็รักกันไม่ได้ก็ยังให้ความหวังกวิ้น
:z3:
-
:z13:
เข้ามารออออ
-
พี่หมัยใจร้าย :o12:
-
ตอนที่ 6
“หมัย มาคุยกับพ่อหน่อย”
“ครับพ่อ”
สมัย เดชาโชติกุล หรือร้อยเอกสมัย นายทหารหนุ่มผู้เป็นความภาคภูมิใจของท่านพลเอกสมาน เดชาโชติกุล ความหวังทั้งหมดของท่านฝากไว้ที่ลูกชายคนโตที่เปรียบเสมือนอภิชาตบุตร สมัยนั้นหัวดีมาตั้งแต่เด็ก เป็นเด็กฉลาด มีมารยาท รู้จักกาลเทศะ เป็นที่ชื่นชมของผู้หลักผู้ใหญ่ เพื่อนร่วมงานของท่านนายพลนั้นเอ่ยปากชมเชยไม่ขาดถึงความเพียบพร้อมทั้งรูปทรัพย์และรูปกาย ถูกทาบทามไปเป็นว่าที่ลูกเขยก็บ่อยครั้ง แต่นายทหารคนเก่งก็ยังคงปฏิเสธด้วยถ้อยคำที่แสนสุภาพและกิริยานอบน้อมอยู่ร่ำไป เอ่ยอ้างว่าตนนั้นต่ำต้อยไม่คู่ควรกับดอกฟ้าเหล่านั้น ทางฝ่ายที่ทาบทามจึงได้แต่ล่าถอยโดยไม่เกิดเรื่องบาดหมางใจ
สมัยนั้นเก่งหลายด้าน แทบหาจุดบกพร่องไม่เจอ ทว่า...ไม่มีมนุษย์คนไหนบนโลกใบนี้ที่ไม่มีจุดบกพร่อง และสมัยก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น นายทหารหนุ่มมีจุดอ่อนเพียงแห่งเดียวในชีวิต นั้นคือ...ความรักที่มีต่อน้องชาย มันมากมายจนบางครั้งท่านนายพลสมานถึงกับเอ่ยปากจะพาลูกชายไปพบจิตแพทย์ สมัยรักน้องชายดั่งแก้วตาดวงใจ รักดั่งลูกชายที่คลอดออกมาเสียเอง สมัยทำให้น้องทุกอย่าง จนน้องอย่างเสมอแทบหยิบจับอะไรไม่เป็น
“ไอ้เหมออยู่โรงเรียนเป็นยังไง มีใครรังแกมันไหม” ท่านนายพลสมาน แม้จะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับลูกชายคนเล็ก แต่ท่านก็ห่วงแสนห่วง
“ไม่มีครับ ผมให้ไอ้ยิ้มมันดูๆ ให้ น้องเหมอเก่งอยู่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรน้องได้หรอกครับ”
ท่านนายพลสมานพยักหน้า รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้ลูกคนเล็กมันซ่าจนไม่มีใครกล้ารังแก แต่ก็อดที่จะถามถึงไม่ได้ “หมัย แกต้องช่วยๆ ดูน้อง มันกลับมาคราวที่แล้วก็อยากจะทำนม แกต้องห้าม ไม่ใช่ส่งเสริม”
ไอ้เหมอเป็นเด็กที่มีความคิดเป็นของตัวเองสูง และมันก็ชอบคิดไปเองว่าตัวมันนั้นผอมบางและอ่อนแอ ทั้งๆ ที่สิ่งที่มันคิดตรงกันข้ามกับความเป็นจริงไปเสียหมด น้องน้อยของสมัยไม่ได้บอบบางอรชรอ้อนแอ้นแต่ร่างกายกลับแสดงถึงความเพศชายเต็มตัว เสมอบึกบึนเหมือนบิดารูปหน้าคล้ายคลึงอย่างไม่ต้องบอกว่าใครเป็นพ่อในเมื่อรูปหน้านั้นพิมพ์เดียวกันกับท่านนายพลสมานตอนยังหนุ่ม ในขณะที่สมัยนั้นใบหน้าคมคายเพราะได้ความหน้าตาดีมาจากคุณหญิงแม่เป็นส่วนใหญ่ ไอ้เหมอมีผิวที่คล้ำกว่าพี่ชายเล็กน้อยแต่ก็ยังจัดว่าอยู่ในระดับที่ขาว แต่พอมันเข้าเรียนเตรียมทหาร ความขาวนั้นก็หายไปในพริบตา กล้ามแขนกล้ามขาขึ้นให้เห็นชัดเจน ยิ่งมันตัดสั้นเกรียนมาตั้งแต่เด็กยันโต หน้าตาก็ไม่สะสวยเหมือนดั่งที่ไอ้เหมอมันชอบเพ้อพกเอาเอง แต่สมัยก็ยังยืนยันจะเรียกว่าน้องน้อยที่แสนบอบบางและน่าทะนุถนอมอยู่ดี
“ผมไม่อยากขัดใจน้องเหมอนี่ครับพ่อ น้องทำก็ไม่เห็นแปลก ออกจะน่ารัก”
ในสายตาของสมัยนั้น น้องเสมอที่รักเป็นเพียงน้องน้อยไร้เดียงสาที่ต้องการการดูแลและทะนุถนอม แม้ในสายตาของคนอื่น มันจะคือไอ้เหมอจอมเกรียนที่ชอบมีเรื่องไปทั่ว
“ไอ้หมัย แกอยากให้น้องเป็นกะเทยหรือไง!”
“ผมไม่ได้คาดหวังน้องเหมือนที่พ่อคาดหวัง ไม่ว่าน้องเหมอจะเป็นยังไง ผมก็รับได้ทั้งนั้น ขอแค่น้องเหมอมีความสุข”
“แล้วพ่อคนนี้ล่ะ!” ท่านนายพลถามเสียงเครียด “แกไม่คิดถึงหัวอกของพ่อเลยใช่ไหม ถ้ามันทำ พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! เพราะฉะนั้นไอ้เหมอมันจะทำนมไม่ได้เด็ดขาด!”
“หน้าของพ่อ ก็วางไว้ที่เดิมนั่นแหละครับ ผมไม่เห็นว่านมของน้องจะไปหนักที่หัวพ่อตรงไหน”
“ไอ้หมัยยยยยยยยยยยยยย!!”
คุณหญิงเสมือนได้ยินเสียงตะโกนของสามีดังลั่นบ้านก็รีบเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น
“อะไรกันคะคุณพี่ ทะเลาะอะไรกัน หมัย ลูกเถียงอะไรคุณพ่อ” คุณหญิงเสมือนมองลูกชายที มองสามีที ก็เห็นทั้งสองคนจ้องหน้ากันไม่ลดละ
สมัยมองดูบิดาที่มีใบหน้าแดงก่ำก่อนจะยักไหล่ “ผมไม่ได้เถียงอะไร แค่พูดตามความจริง ผมเคยบอกพ่อแล้วไงว่า เรื่องอื่นในชีวิตผม ผมยอมพ่อได้หมด แต่เรื่องน้องเหมอ ผมไม่ยอม!”
“แกนะแก ทำไมถึงรักไอ้เหมอมากกว่าพ่อ”
“ก็น้องเหมอเป็นน้องของผม ผมบอกจุดยืนของผมชัดแล้ว พ่อไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมให้ผมห้ามน้อง เพราะพ่อก็รู้ว่าผมไม่เคยห้าม พ่อกับแม่คิดหาวิธีกันเองนะครับ เพราะผมไม่ช่วย”
“คุณหญิง ดูลูกชายคุณพูดกับผมสิ”
“พอไม่ได้ดั่งใจ ก็เป็นลูกของน้องทุกทีเลยนะคะ” คุณหญิงเสมือนทำหน้าเอือมระอา “เรื่องไอ้เหมอทำนมน่ะคุณพี่ไม่ต้องห่วง ไอ้เหมอมันเชื่อฟังน้อง มันไม่ทำหรอกค่ะ”
“ไอ้เหมอมันเคยเชื่อฟังใครบ้างล่ะคุณหญิง ขนาดคุณยังต้องขังมันไว้ในห้องตั้งหลายวัน”
คุณหญิงหัวเราะคิกคัก ที่ขังไอ้ลูกคนเล็กไว้ก็เพราะอยากแกล้ง ถ้าไอ้เหมอมันจะทำจริงๆ เพราะใจรักจะทำ มีหรือที่คุณหญิงเสมือนจะห้ามปราม แต่ความคิดนี้บอกสามีไม่ได้เป็นอันขาด มีสามีหัวโบราณชอบบังคับลูกก็คงต้องปลงให้มากเข้าไว้ คุณหญิงเสมือนถอนหายใจก่อนจะมองไปทางลูกชายคนโต “หมัย วันนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนน้องกวิ้นด้วยนะลูก คุณแม่ของน้องกวิ้นเพิ่งโทรหาแม่ เห็นว่าต้องบินไปออสเตรเลียกันคืนนี้”
“ได้ครับแม่” สมัยรับคำเสียงหนักแน่น คุณหญิงลอบมองใบหน้าเคร่งขรึมของลูกชายแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม
"คุณอมรกับคุณไลลาเดินทางบ่อยอย่างนี้ ไม่รู้ว่าลูกเต้าเหงาบ้างหรือเปล่านะคุณหญิง" ท่านนายพลสมานเอ่ยอย่างอดเป็นห่วงเพื่อนสนิทของลูกคนเล็กไม่ได้ ก็เห็นกันมาหลายปี ตั้งแต่ยังอยู่มอต้น เอ็นดูเหมือนเป็นลูกชายอีกคนก็ว่าได้
"ไม่เหงาหรอกค่ะ เชื่อน้องเถอะว่าบางคนคงไม่ปล่อยให้เหงา" คุณหญิงพูดพลางเหลือบมองนายทหารหนุ่มคนเก่งที่ยังคงทำหน้าเรียบเฉย ในขณะที่ท่านนายพลพยักหน้า คิดอยู่ในใจว่าบ้านนั้นก็คงมีพี่เลี้ยงไว้คอยดูแลลูกอยู่แล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงธุระจริงๆ ที่อยากจะพูดกับลูกชายคนโต
“แล้วนี่เมื่อไหร่แกจะพาแฟนมาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักล่ะหมัย” ท่านนายพลสมานเกริ่นนำ เหมือนเช่นทุกครั้งที่ท่านมักจะเริ่มการแนะนำลูกสาวของเพื่อนร่วมงานสักคนที่เอ่ยทาบทามลูกชายไปเป็นลูกเขย “ถ้ายังไม่มี พ่อว่าลูกของพันตรีศักดิ์...”
“ผมมีแล้วครับพ่อ” สมัยเอ่ยตัดบทก่อนที่บิดาจะทันได้พูดจบประโยค
“มีแล้ว” ท่านนายพลทวนคำ ก่อนจะมองลูกชายคนโตอย่างจับผิด “เป็นลูกเต้าเหล่าใคร”
“ความจริงก็ยังดูๆ กันอยู่ครับ ยังไม่ถึงขั้นเรียกว่าแฟน”
“งั้นรึ?”
“ครับ”
“แต่พ่อว่าลูกของพันตรีศักดิ์ก็เป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม เหมาะกับแกดีนะหมัย”
พันตรีศักดิ์นั้นเป็นคนสนิทที่ท่านนายพลสมานชื่นชอบอยู่มากพอควร ทั้งลูกสาวก็สวยสดงดงาม กิริยามารยาทก็อ่อนช้อย เรื่องชาติตระกูลก็ไร้ที่ติ เหมาะสมกับลูกชายที่ท่านแสนจะภาคภูมิใจเป็นที่สุด
“ผม...มีคนที่ดูๆ ไว้อยู่แล้วครับพ่อ อย่าหาใครมาให้ผมอีกเลย” สมัยบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย รู้ว่าตั้งแต่เรียนจบ พ่อก็เริ่มหาผู้หญิงมาให้เลือกเป็นชีวิตคู่
“พ่อเลือกคนที่คิดว่าแกคงจะชอบ แต่แกก็ปฏิเสธพ่อทุกที คราวก่อนก็ทีหนึ่งแล้ว แล้วเป็นไง ไปคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาก็ไม่รู้ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าไม่พอ กิริยามารยาทก็ไม่เป็นกุลสตรีเลยสักนิด คุณหญิงแม่ของแกเกือบเป็นลม จำไม่ได้หรือไง” ท่านนายพลสมานเตือนสติ สมัยนั้นฉลาด หัวดี แต่เหมือนวิธีเลือกคู่ชีวิตจะมีความผิดพลาด ตอนใกล้เรียนจบ ท่านนายพลก็ตระเตรียมหญิงสาวเพียบพร้อมลูกสาวของพลโทประจักษ์ไว้ให้อย่างดี หมายมั่นว่าคนนี้คือว่าที่ลูกสะใภ้ แต่ไหนเลย ไอ้หมัยของท่านดันไปคว้าเอาผู้หญิงก๋ากั๋นมาเป็นแฟน พามาแนะนำให้รู้จักท่านกับภรรยาถึงที่บ้าน แต่ท่าทางเหมือนม้าดีดกะโหลกจนคุณหญิงแทบลมจับ แต่โชคดีที่ลูกชายคบได้ไม่นานก็มีอันต้องเลิกรากันไป ท่านไม่เคยถามถึงเหตุผล เพราะแม้จะไม่ห้ามแต่ก็ไม่สนับสนุน สมัยจึงโสดมาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้ก็ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัย ลอยไปลอยมา ท่านยังไม่เห็นว่าลูกชายจะจริงจังกับใครเสียที
“แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่ครับ”
“ก็พ่อกับแม่คิดว่าแกคงรักคงชอบจริงๆ เรื่องกิริยามารยาทมันฝึกกันทีหลังได้ ถ้าแกพึงใจแล้ว พ่อกับแม่ก็ไม่มีใครห้ามหรอก แต่พ่อก็อยากให้แกได้เมียดีๆ เหมือนคุณหญิงแม่ของแก มีคนปรนนิบัติ มีคนอยู่เป็นเพื่อนยามแก่เฒ่า” ท่านนายพลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตบไหล่ลูกชายอีกสองสามที “แกเรียนจบ พ่อกับแม่ก็ภูมิใจ มีหน้าที่การงานมั่นคงก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว ติดอยู่อย่างเดียวนี่แหละหมัย พ่ออยากแน่ใจว่าแกจะมีเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมยาก”
“พ่อไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีน้องเหมออยู่แล้ว”
“หมัย ถ้าเหลือกันอยู่สองคนพี่น้อง พ่อก็ไม่ห่วง แต่พ่อแน่ใจว่าไอ้เหมอมันจะต้องมีคนรักเข้าสักวัน ถึงวันนั้น แกจะตามติดน้องไปตลอดไม่ได้ เพราะฉะนั้นแกก็ต้องมีคนของแก มีครอบครัวของแกเอง มีลูกที่น่ารัก มีหลานให้พ่อกับแม่ได้อุ้ม กับไอ้เหมอพ่อไม่คาดหวังกับมันหรอก มันหัวแข็ง ดื้อรั้น พยายามทำใจตั้งแต่ที่มันคิดจะทำนมแล้ว แต่พ่อก็ยังหวังว่าโรงเรียนลูกผู้ชายที่ส่งมันเข้าไปจะทำให้มันเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวเสียที”
สมัยได้แต่รับฟังด้วยความนิ่งเงียบ ไม่โต้เถียงใดๆ รู้อยู่เต็มอกว่าความคาดหวังของพ่อคือแบบไหน...แต่อีกใจก็อยากจะทำลายความหวังของพ่อโดยการบอกว่า... หัวใจน่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถบังคับกันได้ กับสิ่งที่ฝังใจ กับคนที่รัก...ไม่ใช่อยากจะเปลี่ยน อยากจะเลิกรักก็ทำกันได้ง่ายๆ เสียหน่อย... แม้รู้ว่าไม่ควร แม้รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ใครเล่า...จะฝืนได้ไหว
“พ่อเลิกหวังเถอะครับ น้องเหมอมีคนที่ชอบเป็นผู้ชาย น้องอยากทำนมก็เพราะคิดว่าผู้ชายคนนั้นคงชอบ พ่อเปลี่ยนหัวใจที่รักใครสักคนไปแล้วไม่ได้หรอกนะครับ” สมัยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “น้องเหมอเป็นเด็กร่าเริง เวลาน้องหัวเราะ ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู ผมอยากเห็นน้องมีความสุข เพราะฉะนั้นพ่ออย่าบังคับน้องเลย ถ้าพ่ออยากอุ้มหลาน พ่อก็อุ้มแค่ลูกของผมก็พอแล้ว อยากได้กี่คน ผมจะทำให้”
ท่านนายพลสมานหัวเราะร่วน ฟังลูกชายคนโตพูดแล้วก็อยากจะตบกะโหลกมันสักที “ก่อนจะทำหลานให้พ่อ แกต้องหาแม่ของหลานพ่อให้ได้ก่อน”
“ผมดูๆ ไว้แล้ว คนนี้การศึกษาดี เรื่องชาติตระกูลก็ไม่ต้องห่วง กิริยามารยาทก็พอไปวัดไปวาได้” สมัยบอกเสียงเรียบ “ติดอยู่อย่างเดียว คงต้องรอนานหน่อย เพราะจนกว่าจะเรียนปริญญาเอกจบ ถึงจะตัดสินใจแต่งงาน เขาบอกมาอย่างนั้น”
“พ่อชักอยากรู้จักแล้ว”
“พ่อก็รู้จักอยู่แล้วครับ น้องสาวไอ้ยิ้มเพื่อนผม ชื่อสมายด์”
“อ้าว...ไม่ใช่ว่าหนูสมายด์เขามีแฟนแล้วหรอกเหรอ” คุณหญิงเสมือนที่นั่งถักเสื้อไหมพรม ฟังสองพ่อลูกคุยกันไปเงียบๆ ก็อดที่จะถามอย่างแปลกใจไม่ได้ “ก็แฟนของหนูสมายด์น่ะ...”
“เรื่องนี้ผมไม่รู้ครับแม่ แต่ผมกำลังจีบอยู่ น้องกำลังเรียนปอตรีด้วย อาจจะมีคนที่คบหาไม่จริงจังอยู่บ้าง ช่วงวัยกำลังเรียนใครก็เป็นแบบนี้ อย่าห่วงเลยครับ”
“กำลังเรียนปอตรีแล้วนี่กว่าจะจบปอเอก พ่อไม่รอยันแก่เลยเหรอวะไอ้หมัย” ท่านนายพลสมานถามเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่คนที่ลูกชายเลือกคราวนี้เป็นที่ถูกใจของท่านเสียเหลือเกิน แม้มีหลายครั้งที่อยากจะทาบทามมาให้ลูกชาย แต่ก็โดนภรรยาเบรกไว้ทุกทีเพราะลูกสาวของเพื่อนสนิทภรรยานั้นราวกับจะมีแฟนอยู่ก่อนแล้ว และเท่าที่ได้ข่าวมาก็คบหากันมาหลายปี ทว่า... แม่ของหนูสมายด์คงไม่เป็นปลื้มเท่าไหร่ด้วยฐานะของทางฝ่ายชายนั้นไม่อาจเทียบเคียงกันได้
“พ่อก็แก่อยู่แล้ว รอไปอีกสักหกเจ็ดปีจะเป็นไรไป”
“เดี๋ยวๆ นี่มันต้องเรียนนานขนาดนั้นเลยเหรอวะ เท่าที่พ่อรู้นี่มันไม่นานขนาดนั้นนะเว้ยหมัย”
“ก็น้องเขาอยากเรียนหลายด้าน ก็ปล่อยเขาไปสิครับ ผมไม่รีบอยู่แล้ว” สมัยบอกพลางยักไหล่ไม่สนใจ แต่พอถูกพ่อมองราวกับกำลังจะจับผิด จึงรีบเสริมขึ้นว่า “รัก...ก็รอได้”
“ถ้ารอไม่ไหว...ก็ลองมองหาคนอื่นเผื่อไว้ก็ดี”
“ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมรอเก่ง อีกอย่าง ถ้าคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับใครแล้ว...ผมไม่อยากหาตัวเลือกอื่นมาเผื่อเลือก”
คุณหญิงเสมือนได้ยินคำพูดของลูกชายก็เป็นปลื้ม “ดีแล้วล่ะลูก ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องการความรักที่มั่นคงทั้งนั้น อย่าเอาอย่างพ่อของลูกเลย พวกรักเผื่อเลือก ชอบมีตัวเลือกเยอะๆ น่ะ ไม่ดีหรอก”
"อ้าว หวยมาออกที่ผมซะงั้น" ท่านนายพลว่าเสียงอ่อย มองภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากด้วยสายตาประจบ แต่คุณหญิงสะบัดหน้าหนี
“ครับแม่ งั้นผมไปบ้านน้องกวิ้นก่อนนะครับ”
“จ้ะลูก ขนมอยู่ในครัวนะ เอาไปให้น้องกวิ้นด้วย”
“ครับ ผมไปนะครับพ่อ”
“เออๆ ยังไงพาน้องมานอนที่บ้านก็ได้ ปล่อยอยู่คนเดียวก็คงไม่ดีเท่าไหร่”
“ก็อยากทำอย่างนั้น แต่ที่บ้านน้องมีพี่เลี้ยงอยู่น่ะครับ พาน้องกวิ้นมา พี่แต้วก็คงอยู่คนเดียว แต่ให้อยู่กันสองคน คงไม่ปลอดภัย เกิดขโมยขึ้นบ้าน คงได้ถูกฆ่าปาดคอตายกันหมด เพนกวิ้นยิ่งไม่เหมือนน้องเหมอ เตะต่อยไม่เป็นสักอย่าง”
ท่านนายพลสมานพยักหน้า ลุกเดินออกมาส่งลูกชายที่หน้าบ้านมีคุณหญิงเสมือนตามมาอีกคน
“ขับรถดีๆ ล่ะ แล้วก็ดูแลน้องดีๆ ด้วย ไอ้เหมอมันไปรบกวนที่บ้านโน้นไว้มาก ที่พ่อรู้มาก็ชอบไปแกล้งไปจิกหัวใช้ลูกเขาอีก เกิดเป็นพ่อแม่มันว่าเหนื่อยแล้ว เป็นพี่เป็นเพื่อนมันคงเหนื่อยยิ่งกว่า” ท่านนายพลพูดทีเล่นทีจริง
ไอ้เหมอมันเป็นคนชอบแกล้งอยู่แล้ว แต่มันแกล้งเจ็บๆ ทุกที ที่เห็นทนมันได้โดยไม่หาเรื่องต่อยก็มีแค่พี่ชายมัน แต่เมื่อไม่นานมานี้ก็รู้ว่ายังมีเพื่อนสนิทของมันอีกคนที่ทนได้ ที่จริงตอนท่านนายพลทราบเรื่องว่าไอ้เหมอมันมีเพื่อนสนิทก็แทบจะจัดงานเลี้ยงฉลอง เพราะตั้งแต่เพื่อนสมัยประถมของมันขาดการติดต่อไป ไอ้เหมอมันก็ไม่เปิดใจรับใครเป็นเพื่อนอีกเลย วันๆ ก็เอาแต่เล่นกับพี่ชาย จนท่านนายพลกลัวว่ามันจะกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม ทั้งยังนิสัยเกรียนๆ ยียวนกวนประสาทก็หวั่นเหลือเกินว่ามันจะถูกดักตีหัวเข้าสักวัน
“ผมเป็นพี่น้องเหมอไม่เห็นจะเหนื่อย มีแต่พ่อนั่นแหละที่บ่นเหนื่อย ไม่อยากเป็นก็ไปลาออกที่อำเภอ ไล่ตัวเองออกจากทะเบียนบ้านเลยนะครับ ถ้าพ่อไม่ว่าง ผมจะไปติดต่อนายทะเบียนให้แล้วพาไปหาที่กรม”
ท่านนายพลส่ายหน้าระอาใส่ลูกชายทันที “ถ้าลาออกจากการเป็นพ่อพวกแกได้จริงๆ ก็จะทำแหละเว้ย ประสาทจะกิน ไปๆ”
“ไปแล้วนะครับ ผมกลับเย็นวันจันทร์นะครับ”
สมัยรีบขึ้นรถ ขับออกจากบ้านทันที แปลกใจที่วันนี้ทั้งวันไม่มีสายโทรเข้าจากนกบื้อแม้แต่สายเดียว ทั้งไลน์และแชทเฟซก็เงียบกริบ ไม่รู้ว่านกบื้อมันงอแงอะไรอีก ปกติถ้าพ่อแม่จะไม่อยู่บ้าน เพนกวิ้นจะโทรมาอ้อนให้รีบไปหาเสมอ แต่ไม่รู้คราวนี้...มันเป็นอะไรไป
*****************************
-
"น้องกวิ้นค้า อย่าเอาแต่ดูการ์ตูน มากินข้าวก่อนเร้ววว พี่แต้วทำของโปรดไว้ให้เยอะแยะเลยน้า" เสียงของพี่แต้ว พี่เลี้ยงของไอ้นกบื้อดังแว่วมาให้ได้ยิน สมัยจึงรีบเดินเข้าไปในบ้าน เห็นพี่แต้วกำลังหลอกล่อไอ้เด็กไม่รู้จักโตที่กำลังนอนหน้าง้ำดูการ์ตูนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"อุ้ย...คุณหมัย" พี่แต้วสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีมือจับที่ไหล่ เกือบกรีดร้องแต่ก็เงียบเสียงได้ทันเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของนายทหารหนุ่ม
"ผมจัดการเองครับ พี่แต้วไปพักเถอะ"
"ฝากด้วยนะคะ"
สมัยพยักหน้า ก่อนจะเดินไปปิดโทรทัศน์ แล้วหันหน้ากลับมามองคนที่กำลังชักสีหน้าใส่
"พี่หมัย ปิดทำไมเล่า! กำลังสนุก!"
"ไปกินข้าว"
"ไม่กิน ไม่หิว"
"กวิ้น อย่าดื้อนะ" เสียงของสมัยเข้มจัด ไอ้นกบื้อมันจึงลุกขึ้นนั่งแล้วลุกเดินเข้าครัวไปเงียบๆ สมัยมองตามหลัง รู้สึกได้ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายโกรธเคือง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าถูกโกรธด้วยเรื่องอะไร
"เป็นไรวะ" เพราะความข้องใจจึงเดินเข้าไปคว้าปีกไอ้นกบื้อไว้ แต่มันสะบัดออกโดยแรง ไม่ยอมหันหน้ามามองกันอีก
"กวิ้น"
"พี่หมัยดุทำไมล่ะ" ไอ้กวิ้นย้อนถาม "กับคนอื่นไม่เห็นดุอย่างนี้"
สมัยงงหนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมกับเรื่องเล็กน้อย ไอ้กวิ้นมันจึงตีโพยตีพายให้เป็นเรื่องใหญ่ได้
"หันหน้ามาคุยกันหน่อย"
"ไม่ จะไปกินข้าว"
"กวิ้นกวิ้น"
เพราะถูกเรียกด้วยน้ำเสียงที่ชอบฟัง ไอ้กวิ้นจึงใจอ่อน หันตัวกลับเข้าหา แต่ก็ยังก้มหน้างุด
"บอกมาดีๆ ว่าเป็นอะไร"
ไอ้กวิ้นเม้มริมฝีปาก มันนั่งรอพี่สมัยของมันมาหลายชั่วโมงแล้ว รู้ว่าคืนนี้พ่อกับแม่จะไม่อยู่ที่บ้าน แต่ก็ไม่อยากจะโทรไปหา...ไม่อยากจะเป็นฝ่ายเรียกร้อง มันอยากจะให้พี่สมัยมาหามันเอง แต่ว่า...รอเท่าไหร่...อีกฝ่ายก็ไม่มาเสียที จนมันงอแงให้แม่โทรไปขอให้พี่สมัยมาอยู่เป็นเพื่อน ไอ้กวิ้นได้แต่คิดอย่างน้อยอกน้อยใจ ...เพราะไม่ใช่คนที่พี่รักใช่ไหม ถึงไม่เคยคิดอยากจะมาหากัน
"พี่หมัยมาช้า ติดธุระเหรอ หรือไปกินข้าวเย็นกับแฟน"
"มึงชักรวนแล้วนะ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่มีแฟน" สมัยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ไอ้กวิ้นมันก็ตีความไปอีกทาง เพราะมันรู้ว่าพี่หมัยของมันกำลังคุยกับใครอีกคน น้ำเสียงที่พี่สมัยใช้คุยกับใครคนหนึ่งทางโทรศัพท์ก็ยังติดหูไอ้กวิ้นมาจนถึงวันนี้ อยากคิดว่าไม่ใช่...แต่อะไรบางอย่างในใจกลับตอกย้ำว่า...คงจะใช่อย่างที่คิด
"ขอโทษที่รวนใส่ละกัน"
"กวิ้น!"
"ก็ขอโทษแล้วไง ทำไมต้องเสียงดังใส่กันอีก!"
"แม่ง... กูไม่ได้มาหาเพราะอยากมาทะเลาะนะ ถ้ามึงงี่เง่าอย่างนี้ก็อยู่คนเดียวไปก็แล้วกัน"
ไอ้กวิ้นตาแดงก่ำ กำหมัดแน่น แต่ริมฝีปากของมันกลับเหยียดยิ้ม "เออ อยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว พี่หมัยไม่ต้องลำบากหรอก กลับไปเลยก็ได้"
"มานี่ดิ๊" สมัยดึงไอ้นกบื้อเข้าหา แต่มันกลับยื้อไว้ มือข้างหนึ่งเกาะขอบประตูแน่น "ไอ้กวิ้น อย่าให้กูหมดความอดทน"
ไอ้กวิ้นหน้าหดเหลือสองนิ้ว เวลาไอ้เหมอมันโหดไอ้กวิ้นก็ว่าน่ากลัวแล้ว แต่พอมาเจอพี่ชายมันโหดใส่ มีหรือที่ไอ้นกบื้อมันจะสตรองอยู่ไหว
"กับคนอื่นทำไมคุยดีๆ ได้ แล้วกับกวิ้นทำไมต้องดุ ทำไมต้องตี พี่หมัยเกลียดกวิ้นเหรอ เกลียดกันเหรอถึงทำแบบนี้" ไอ้กวิ้นน้ำตาไหลอาบแก้ม เป็นเด็กอ่อนไหวง่ายก็เลยถูกมองว่าเจ้าน้ำตา แต่ความจริงแล้ว...ไอ้กวิ้นมันไม่เคยเจ้าน้ำตาใส่ใครที่ไหน นอกจากพี่สมัยของมันคนเดียว แม้แต่กับพ่อแม่หรือพี่แต้ว ไอ้กวิ้นก็ไม่เคยร้องไห้ให้เห็น
สมัยหลับตานิ่ง ระงับโทสะ ดึงรั้งมันเข้าหาไม่ได้ก็ต้องขยับเข้าหามันเอง มือใหญ่กดหัวไอ้นกบื้อแนบอก "ไม่ได้เกลียด ถ้าเกลียดไม่มาหาแบบนี้หรอก กูไม่ใช่คนซับซ้อนอะไรขนาดนั้น"
ไอ้กวิ้นพอได้รับไออุ่น มือก็เปลี่ยนจากเกาะขอบประตูมาเกาะตัวพี่สมัยแทน สองมือมันรัดร่างของพี่ชายไอ้เหมอแน่น "จริงนะ"
"จริง แล้วมึงร้องไห้เพื่อไรวะไอ้นกบื้อ อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะโตสักที"
"ไม่อยากโต อยากอยู่อย่างนี้ให้พี่หมัยดูแล"
สมัยได้แต่ผลักหน้าผากไอ้กวิ้นเป็นการลงโทษ แต่คำพูดของมันกลับทำให้โกรธไม่ลง
"พี่หมัย"
"อะไร"
"กินข้าวยัง"
สมัยเกือบหลุดปากว่ากินมาเรียบร้อยแล้ว แต่พอมองตาละห้อยของไอ้กวิ้นก็ตอบกลับไปแค่ว่า "ยัง"
"ดีจัง งั้นมากินข้าวกับกวิ้นนะ"
"อืม"
ไอ้กวิ้นตีปีกกระดี๊กระด๊า แม้ใบหน้าจะยังมีคราบน้ำตา แต่รอยยิ้มของมันก็ทำให้นายทหารหนุ่มพลอยยิ้มตามไปด้วย นอกจากรอยยิ้มของน้องเสมอแล้ว...ก็มีรอยยิ้มของไอ้นกตัวนี้นี่แหละที่สำคัญสำหรับสมัย แม้ว่า...อีกไม่นานอาจจะต้องหักใจ ทำลายรอยยิ้มของมันลงก็ตาม
สมัยรู้...รู้ว่านกตัวนี้มันบินไม่ได้ แต่ก็ยังอยากจะสอนมันหัดบิน อยากจะเห็นมันเติบโตมากกว่านี้ อยากจะเห็นมันมีอนาคตที่ดี เพนกวิ้นที่ได้แค่เดินเตาะแตะตามหลังน้องเหมอ ถูกพาไปทางไหนก็ไม่มีจะท้วง ล้มลุกคลุกคลาน ร้องไห้ก็บ่อยครั้ง แต่มันก็ยังเดินต่อไม่ย่อท้อ จนเมื่อมาเจอกับเขา...มันก็เปลี่ยนเส้นทาง เปลี่ยนมาเดินตามเขา ตามติดจนกลัวว่าสักวัน...มันจะอยู่คนเดียวไม่ได้ เพนกวิ้นตัวนี้ขี้เหงา เป็นนกบื้อที่เขาปล่อยให้ห่างสายตาไม่ได้ แต่พอยิ่งดูแล ยิ่งได้อยู่ใกล้ ถูกมันออดอ้อนทุกวันเข้า...ก็อยากจะเป็นคนเลี้ยงนกตัวนี้ไว้เสียเอง... ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะอยู่เลี้ยงดูมันตลอดไปไม่ได้ แต่สมัย...ก็ยังถลำตัวและพาไอ้นกบื้อมันมาไกลกว่าที่เคยขีดเส้นเอาไว้
"กวิ้น"
"หือ"
เพราะถูกชักชวนให้เข้าไปอยู่ในความฝันกับมัน... สมัยจึงอยากให้เป็นฝันดีๆ ที่จะอยู่ในความทรงจำไปตลอดชีวิต อยากให้เป็นความทรงจำที่เวลาหวนคิดถึงก็มีแต่รอยยิ้ม แต่ก็กลัวเหลือเกินว่า...ในวันที่ถูกปลุกจากฝัน นกบื้อตัวนี้...อาจจะอยู่ไม่ไหว
"ไม่มีอะไร" แค่เห็นหน้าเอ๋อๆ ของนกบื้อกับแววตาออดอ้อนของมัน สมัยก็พูดไม่ออก รู้มาตลอดว่ามันคิดยังไง แต่อีกใจก็รู้ว่าไม่สามารถพามันไปได้ไกลกว่าที่เป็น "แล้วมึงกินยังไงให้เลอะ"
ไอ้กวิ้นยิ้มแฉ่ง หน้าร้อนวาบเมื่อนิ้วเรียวสวยของพี่สมัยหยิบเม็ดข้าวออกจากคางให้ "ก็เอาเข้าปากแล้วเคี้ยวๆ"
"กวนตีน"
"กวนพี่หมัยคนเดียวแหละ" ไอ้กวิ้นยักคิ้ว ตักของโปรดของมันใส่จานให้พี่สมัยอย่างเอาใจ "พี่หมัย ไก่ทอดสูตรของพี่แต้ว อร่อยมาก กินนะๆ"
"เออๆ"
"พี่หมัยๆ"
"อะไร"
"ตักให้กวิ้นด้วย"
ไอ้กวิ้นมองอย่างรอคอย สมัยจึงตักผัดผักใส่จานให้มันบ้าง แต่ไอ้นกบื้อหน้าง้ำทันที "ไม่ชอบผัก ทำไมพี่หมัยไม่ตักไก่ให้กวิ้น"
"อยากให้กินของที่กูชอบ"
"ไม่จริงหรอก พี่หมัยแกล้งเค้า"
"หึหึ กินไปเถอะน่า กินผัก จะได้แข็งแรงเหมือนน้องเหมอ"
"แต่ถึกเหมือนไอ้เหมอไม่เอานะ"
"อย่าว่าน้องกู"
"จิ๊"
ช่วงเวลาที่ได้พูดคุย ได้กินข้าว ได้เถียงกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ถือเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าแล้ว สมัยคงคิดถึงช่วงเวลาเหล่านี้ไปอีกนาน... เพราะเวลาที่จะปลุกให้ตื่นจากฝัน... ก็ใกล้เข้ามาเต็มทีแล้ว
"พี่หมัย คืนนี้กวิ้นขอเล่นเกมนะ"
"ไม่ได้ จะเริ่มสอบอยู่อีกไม่กี่สัปดาห์นี้แล้ว ยังจะเอาแต่เล่นทำไม"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย GAT PAT เขามีสอบหลายรอบ เอาคะแนนรอบที่ดีที่สุดอ่ะ วู้ พี่หมัยนี่ไม่รู้อะไรเลย"
"มึงพลาดโควต้ารับตรง 20 คนมาแล้ว ยังจะมาพูดดีอีก"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า"
สมัยมองไอ้เด็กติดเล่นด้วยสีหน้าจริงจัง "ทำให้ดีที่สุดตั้งแต่รอบแรกคงดีกว่า มึงไม่ต้องหวังน้ำบ่อหน้า เจอแล้วก็รีบคว้า"
หมับ!
"เหมือนเจอพี่หมัยแล้วก็คว้าไว้เลยใช่ปะ"
สมัยถึงกับไปไม่เป็น เจอมุกของไอ้นกบื้อเข้าให้ มือของมันทั้งสองข้างก็จับแขนของเขาไว้แน่น "ไม่เล่นดิวะ"
"จริงจังนะ เรื่องพี่หมัยอ่ะ"
"เอาความจริงจังไปลงกับเรื่องเรียนก็พอ"
"วู้ ทำเข้มอีกละ" ไอ้กวิ้นทำหน้าเซ็ง "แม่บอกว่าไม่ต้องเครียด ถ้าพลาดก็รออีกปีก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"แต่ถ้ามึงต้องรออีกปี กูคงไม่รอไปกับมึงด้วย"
ไอ้กวิ้นหน้าเจื่อนลงทันที เพราะน้ำเสียงที่จริงจังของพี่ชายไอ้เหมอทำให้มันหวั่นใจ "ทำไมอ่ะ... พี่หมัยจะไปไหน"
แต่คำตอบที่ไอ้กวิ้นได้รับมีเพียงแต่ความเงียบ "พี่หมัย อย่าทิ้งกวิ้นนะ"
"กินอิ่มรึยัง"
"พี่หมัย รับปากมาก่อน"
"ปะ เก็บจาน"
ไอ้กวิ้นมองด้วยสายตาตัดพ้อ เห็นอีกฝ่ายลุก มันก็ลุกตาม แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บจานไปเงียบๆ ที่พี่สมัยไม่รับปาก ก็คิดได้แค่อย่างเดียวว่า...พี่หมัยคงทำตามคำขอของไอ้กวิ้นไม่ได้
สมัยเหลือบมองไอ้นกบื้อที่ตั้งอกตั้งใจล้างจาน จวบจนทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย มันก็ทำหน้าหงอยเดินตามหลังมา ขึ้นมาบนห้อง ก็ตรงรี่ไปเอาหนังสือเรียนเสริมมานั่งรอที่โต๊ะญี่ปุ่น ท่าทางของมันทำเอาสมัยต้องถอนหายใจหนัก
"กวิ้น"
"..."
"มานี่มา"
ไอ้กวิ้นลุกขึ้นเดินไปหาอย่างว่าง่าย ก่อนจะถูกรั้งให้นั่งลงบนตักของพี่สมัย "นกบื้อ ถ้าเอาแต่คิดเรื่องอื่น จะอ่านหนังสือเข้าใจได้ยังไง"
"ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย พี่หมัยมั่ว" ไอ้กวิ้นหลบตา ไม่ยอมมองอีกฝ่ายเพราะไม่อยากให้รู้ว่ามันกำลังโกหก
"กูไม่ได้บื้อเหมือนมึงนะที่จะดูไม่ออก"
นกบื้อถูกหอมแก้มไปหนึ่งทีเพราะท่าทางที่น่าหมั่นเขี้ยวของมันล่อตาล่อใจคนเลี้ยงเสียเหลือเกิน "หื้อออ พี่หมัย ทำไมไม่โกนหนวด ตอนโดนแก้มมันเจ็บอ่ะ"
"พรุ่งนี้เช้าโกนให้หน่อย"
"ใช้น้อง" ไอ้กวิ้นทำหน้าบึ้ง แต่พอมองสบตากับพี่สมัยมันก็ยิ้มเขิน "ทำให้ก็ได้ แต่พี่หมัยต้องให้รางวัลนะ"
"มึงนี่ คิดจะล้างผลาญกูจนหมดตัวเลยใช่ไหม"
ไอ้กวิ้นยิ้มประจบ "รางวัลก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อให้ซะหน่อย"
"แล้วจะเอาอะไร"
แต่พอเห็นหูแดงก่ำ กับสายตาที่มองตรงมายังริมฝีปากแล้ว สมัยก็เข้าใจว่าไอ้นกบื้อมันกำลังเชิญชวน จึงต้องยกมือปิดตามันไว้แล้วโน้มใบหน้าเข้าใกล้
"พี่หมัย ปิดตาทำ...อืออออ" ไอ้กวิ้นเหมือนกำลังลอยคว้างอยู่ในความฝัน มันถูกริมฝีปากร้อนของผู้ชายที่รักป้อนความหวานให้อย่างอ่อนโยน แต่เพียงครู่ก็ผละหนี จนไอ้กวิ้นครางในลำคอประท้วง
"อ่านหนังสือและทำข้อสอบย้อนหลังได้ครบห้าสิบข้อ กูจะให้รางวัลอีก"
"ง่า ขอล่วงหน้าได้ปะ" ไอ้กวิ้นที่ยังถูกปิดตายกสองแขนขึ้นโอบรัดลำคอแกร่ง "อยากกินสายไหมหวานๆ"
"มึงชอบกินปลาไม่ใช่เหรอ"
"นกเพนกวิ้นตัวนี้ชอบกินสายไหมอ่ะ" มันเถียงอย่างน่าเอ็นดู ในขณะที่สมัยก็ใจอ่อนอีกตามเคย ป้อนสายไหมให้ถึงปาก ไอ้กวิ้นจึงแทบละลาย มันเผยอปากเปิดรับอย่างโหยหา พี่สมัยก็เติมเต็มความโหยหาให้มันได้เป็นอย่างดี ไอ้กวิ้นถูกจูบอย่างหนัก จากที่นั่งตัก ถูกประคองให้นอนเอนหลังไปตามความยาวของโซฟา ไอ้กวิ้นระทวยโอนอ่อน ขยับตัวเข้าหาไออุ่น ริมฝีปากก็แนบสนิทไร้ช่องว่าง เสียงครางอื้ออึงดังในลำคออย่างพึงใจ แต่พอโทรศัพท์มือถือสั่นเตือนเมื่อมีคนโทรเข้า ความหวานที่แทบหลอมละลายนกบื้อก็หยุดชะงัก สมัยผละหนี แต่ไอ้กวิ้นตามติด มันยกขาตวัดรอบเอวของพี่สมัย สองแขนก็โอบรัดดึงรั้งไม่ให้ถอยห่าง
"ห้ามรับ...กวิ้นไม่ให้รับ พี่หมัยห้ามรับสายคนอื่น" ไอ้เด็กหน้าแดงปากบวมบอกเสียงอ้อน แต่ครั้งนี้คงตามใจมันไม่ได้
"ไม่ได้...เดี๋ยวกูมา มึงไปนั่งอ่านหนังสือรอ"
"ไม่เอา"
"กวิ้น อย่างี่เง่า"
แค่เท่านั้น ไอ้กวิ้นก็ไม่มีแรงจะห้าม มันคลายอ้อมแขนที่โอบรอบคออีกฝ่าย ขยับลุกขึ้นนั่ง พลางสายตาเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วหัวใจก็กระตุกหนัก
'สมายด์'
ขนาดเบอร์ของไอ้กวิ้น...พี่สมัยยังไม่เคยคิดจะบันทึกชื่อไว้ แล้วคนๆ นี้เป็นใคร...เป็นใครถึงได้มีความสำคัญมากกว่ามัน
"ไปอ่านหนังสือ" พี่สมัยขยับคว่ำหน้าจอลงเพื่อให้พ้นสายตาของไอ้กวิ้น แต่พี่สมัยคงไม่รู้ว่าไอ้กวิ้นมันเห็นแล้ว
"แฟนพี่เหรอ"
"ไม่ใช่ แค่น้องสาวเพื่อน คงมีธุระ"
"อืม"
"อย่าคิดมาก ไปอ่านหนังสือรอ กูออกไปคุยแป๊บเดียว"
"คุยในนี้ก็ได้นี่"
"เสียงกูจะกวนมึงตอนอ่านหนังสือเปล่าๆ"
"อืม งั้นก็แล้วแต่พี่"
พี่สมัยจูบขมับไอ้กวิ้นก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ไอ้กวิ้นมองตาม ก่อนจะเดินไปอ่านหนังสืออย่างที่พี่สมัยบอก แต่ไม่มีถ้อยประโยคไหน...เข้าหัวมันเลยสักนิด เพราะบ่อยครั้งที่มันเอาแต่มองออกไปนอกระเบียง แล้วก็เห็น...พี่สมัยกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ตรงนั้น
แค่น้องสาว...จริงๆ น่ะเหรอ
...........................................................TBC............................................................
:z3: :ruready อย่างี่เง่าดิกวิ้น o22
ขอโทษที่มาช้าค่ะ
-
แม้รู้ว่าต้องเจ็บแต่ก็อยากเก็บความทรงจำดีๆไว้
คนเรามีหน้าที่ต่างกัน. ความรับผิดชอบก็ต่าง
ทำตามหน้าที่นะ. ความรับผิดชอบนะ
แล้วกลับมาเจอกันที่ปลายทางฝัน
ถ้าพี่หมับมีลูก น้องสมายด์อาจจะคือคนนั้นหรือเป็นเพียงแค่คนที่ต้องอยู่ด้วยกัน
เพราะมีผลร่วมกันก็ตาม. เราวางใจได้ให้เป็นสมายด์555555
ส่วนน้องกวิ้นขออย่าเป็นผู้ชายก็พอที่เข้ามา (เราใจร้ายกะนายเอกเสมอ)
เป็นผู้หญิง แล้วสมมติว่ามีลูก
ปลายทางฝันกลีบมาเลี้ยงลูกกับพี่หมัยนะ
เป็นลูกของเราววววววว55555555
#ทีมพี่หมัยเป็นพระเอก. #ทีมถ้าพี่หมัยไม่อยากเป็นพระเอกกวิ้นๆก็ไม่ใช่นายเอก. และเราจะขอถวายตัวเป็นนางเอกแทน จบปิ้ง
-
ทำไมต้องกั๊กไว้ จะรอให้กวิ้นน้อยสอบเสร็จก่อนใช่มั้ย สงสารกวิ้นน้อยมาก คนใจร้าย เคลียร์ให้จบๆเลย :katai1:
-
พี่หมัยอะ เฮ้ออออออออ รักกวิ้นไม่พอ ป้ิอนขนมหวานให้ตลอด ไม่แปลกใจเลย กวิ้นตัดใจไม่ได้ แถมตัวเองยังเจ็บ
-
:mew1: :mew1:
-
ใจตรงกันแท้ๆ
ุ้ถ้าบนโลกใบนี้มีแค่พี่หมัยกับกวิ้นกวิ้นก็คงจะดี
พี่หมัยคงไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้ขนาดนี้
แต่ในความเป็นจริง ทุกสิ่งมันต่างจากฝัน
และสักวันทั้งสองคนก็ต้องตื่น
:mew6:
-
นั่งอ่านไป ฟังเพลงไป
พอใกล้จบตอน เพลงก็ร้องขึ้นมาว่า..
"โกหกฉัน แกล้งพูดได้ไหมว่ารักกัน
ให้ฉันได้จำมันกับสิ่งที่ฉันฝันหา
ยังหวังให้เธอเห็นใจ หากเธอนั้นบังเอิญเวทนา
คนที่ไม่มีค่าให้เดินข้างกัน
เมื่อไหร่จะรัก เธอคงไม่คิดหาคำตอบ
เมื่อเธอไม่อยากชอบ จะดื้อด้านอยู่ไปเพื่ออะไร
เมื่อไหร่จะรัก จากนี้จะไม่ถามเธอให้ลำบากหัวใจ
ขอโทษที่วุ่นวายรักเธอจนหมดหัวใจแล้วยังไม่ดีพอ"
คืออะไรรรรรรรรรรร น้ำตาไหลลลลลเลยจ้าาาาาาาา 555
-
นึกแล้วเชียว มุมมองพี่หมัย พี่หมัยเป็นผู้ใหญ่กว่ากวิ้น ตัวละครของคนเขียนมักจะไม่เพอร์เฟค ทุกคนจะส่วนที่ไม่สมบูรณ์ทุกคน ทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครมันเรียล
เราเข้าใจสิ่งที่พี่หมัยกำลังทำนะ ต่อให้พี่หมัยดีขนาดไหนพี่หมัยก็ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ พี่หมัยร่วมฝันไปกับกวิ้นนี่คือความสุขที่พี่หมัยมีกับกวิ้น เราไม่ได้คิดว่าพี่หมัยทำไปเพราะอยากให้กวิ้นเจ็บ ตรงกันข้ามเราว่าพี่หมัยอาจจะคิดว่าถ้ากวิ้นเจ็บจากพี่หมัยแล้วกวิ้นจะตัดใจไปได้ ในขณะที่พี่หมัยเจ็บต่อไป ทำในสิ่งที่ไม่ได้รักไปอีกชั่วชีวิต
ไม่ได้มาแก้ตัวให้พี่หมัยนะ แค่มองจากมุมมองพี่หมัยเท่านั้นเอง
-
เฮ้อออออออ อึดอัดดดด สงสารทั้งคู่แหละ เฮ้ออออออ
-
รักแบบนี้...ยิ่งฝืนยิ่งเจ็บ...
-
เปน อัลก้อดีนะ ขอเถอะเปนอัลเถอะ สมัยมันซับซ้อนสัสๆ
-
ความคิดชั่ววูบบบบบ !! เอาคุณสมานตาลุงข้างบ้านไปนั่งยาง งื้อออออ
ลำบากหน่อยทั้งสองฝ่ายหนูกวิ้น กับพี่หมัย ที่มีความรับผิดชอบแทนน้องสูงงงงงง
-
เรื่องครอบครัวจริงๆด้วย
เฮ้ออออ
-
ความหวังของพ่อสินะที่ทำให้พี่หมัยทำแบบนี้ สงสารทั้งพี่หมัยทั้งกวิ้น
-
โอ๊ย ไม่รู้จะไปทางไหนต่อเลยอ่ะ สงสารกวิ้นนะ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกสงสารพี่หมัยมากกว่า
ทั้งๆที่รักแต่ก็ต้องตัดใจอ่ะ รักแต่ก็รู้ว่าไปต่อไม่ได้เงี้ย เพื่อพ่อเพื่อครอบครัว อึดอัดใจจจแทนนนนนนน ฮืออออออ
-
:z3:
-
รักไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รัก???
-
:z6:
-
กวิ้นน่าสงสาร ; (
-
เฮ้ออออ.
-
เฮ้อ พี่หมัยคะ ถ้ารู้ว่าไปต่อไม่ได้ก็หยุดเถอะค่ะ เจ็บเป็นบ้าเลย โอ๊ย ดีอะไรนักหนา
-
โอยยยยย จุกค่ะ
:hao5:
-
ที่พี่หมัยเก็บกวิ้นไว้เพราะอยากสอนให้ทำอะไรเป็นอยู่คนเดียวได้รึเปล่า เเต่ยิ่งทำเเบบนี้พี่หมัยจะรู้มั้ยว่าคนที่เจ็บคือกวิ้น พอเถอะสงสารน้อง
-
เราเข้าใจพี่หมัยนะ แต่เรารักกวิ้นอ่ะ เฮ้อ คุณแม่ต้องรู้แน่ๆว้าพีหมัยอะไรยังไงกับกวิ้นแต่ลุงข้างบ้านนี้ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเลย #เมื่อความรักไม่ได้มีแค่คนสองคน #เมื่อพี่สมัยรักน้องเสมอ #เมื่อความฝันไม่อาจเป็นจริง? #แล้วทำไมไม่ทำให้ความฝันให้เป็นความจริงละว่ะไอ้พี่หมัยยยยยยย
-
อ่านมา มันหน่วงทุกตอนอ่ะถึงจะมีบทหวานๆมาแทรกบ้างแต่บทหน่วงมันก็มากกว่าอยู่ดี สงสารกวิ้น พอเถอะ
-
:katai1:สมัยยยยยยยยยยยยย!!!
มึงเอาไง?!! ตอบบบบยยยยย!!!!
ไอหวงกางเอ้ยยยยยย!!
เกลียดดดดดด!! :z6: :z6:
-
กวิ้นต้องร้องไห้อีกแค่ไหนถึงจะบินได้อย่างพี่หมัยหวัง เข้าใจในสิ่งที่พี่หมัยทำ แต่สงสารกวิ้น พี่หมัยก็คงเจ็บปวดเช่นกัน
ปล.คุณหญิงแม่ต้องรู้แน่ๆว่าพี่หมัยรู้สึกกับกวิ้นยังไง
-
สงสารพี่หมัยจัง แบกความคาดหวังของท่านบิดาไว้ พี่หมัยจะไปมีลูกับใครเหรอ พี่สมายด์เค้าก็มีแฟน คาดว่าคงตกลงกับพี่สมายด์ไว้เป็นตัวช่วยของกันและกัน วันนี้รักพี่หมัยมากกว่าเมื่อวาน
-
พี่หมัยเถียงคับท่านบิดาหน้าดำคร่ำเครียด อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่นี่กับฮาลั่นในสิ่งที่พี่หมัยตอกหน้าท่านบิดา พี่หมัยแมร่งโครตบราค่อนอ่ะ 5555555555 ความรักของพี่หมัยเป็นไปไม่ได้เพราะคำว่าหน้าที่ของลูกสินะ คุณหญิงแม่เองก็อาจจะพอมองอะไรออกแน่ๆแต่ไม่พูดเท่านั้นเอง ลุงแมร่งน่ามคาน เป็นลุงข้างบ้านแบบที่ลูกเหมอว่าไม่พอ อยากเป็นลุงข้างหมู่บ้านสินะ แง่งๆๆๆ บางทีรักของพี่หมัยจะสมหวังก็เพราะอาจได้คุณหญิงแม่เป็นทัพหนุนก็เป็นได้ รักที่ไม่อาจคาดหวัง แต่ก็หวังว่าจะมีทางออกที่ทำให้กวิ้นตัวน้อยมีความสุข พี่หมัยนั้นหลอกว่าคบกับสมายล์เพราะผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย หี่หมัยได้ประโยช์จากการที่ท่านบิดาไม่ต้องเที่ยวหาคนนู้นคนนี้มาประเคน สมายล์เองก็ได้คบกับที่รักโดยไม่ต้องกลัวทางบ้านสงสัย เพราะที่บ้านไม่ชอบแฟนเจ๊มายล์ พี่หมัยโครตน่าสงสารพอๆกับกวิ้นน้อยเลย #ไม่เกลียดพี่หมัยล้าวววววว
-
งอน พี่หมัย ทำไมทำกับกวิ้นอย่างงี้ โกรธ!!! รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ รู้ว่าสุดท้ายต้องทำร้ายกวิ้น ก็อย่าอ้อยดิ ปล่อยกวิ้นไป
-
#ก็ถ้าชีวิตจะยากขนาดนี้ #ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก คนใจดีนี่บางทีก็ใจร้ายนะ ถ้ามันไปได้ไม่สุด
เจ็บดันหมดแหละ เข้าใจ แต่ก็ไม่อยากเข้าใจด้วยเว้ย พาลลลลลๆๆๆๆๆ ก็เค้ารักน้องกวิ้นอ่ะ
กวิ้นเข้มแข็งนะลูก สตรองขึ้นมา เค้่ได้ไม่ต้องมาดูแลเพราะสงสารในบางที
แต่ถ้าตัดขาดกันสองคนก็เสียใจไม่แพ้กันหรอก พาสสสสไปตอนเหมอแต่งงงานเลยค่ะ
หมออัลจีบกวิ้น จีบติด พี่หมันแต่งงานบังหน้าไป แต่ที่จริงกับสมายด์ก็อาจไม่ใช่ นางมีแฟนแล้ว
เอ๊ะ แต่นางก็โทรมาบ่อย จะว่าเล่นก็สมจริงไป๊
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารพี่หมัยแล้ว :o12:
-
โฮ สงสารทั้งคู่
คือพี่หมัยก็ห้ามใจมิได้ซิเนอะ
รอเมื่อไหร่กวิ้นจะเจอชนะ ไปมีภารกิจให้วุ่นๆเรื่องอื่นบ้าง
กวิ้นต้องสตรองนะ
-
ตรงนั้นคือหน้าที่ แต่ตรงนี้คือหัวใจ เปล่าอ่ะ
ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่สมัยน่าสงสารกว่ากวิ้นอีกนะ
เพราะน้องเสมอมีชอบผู้ชายเปล่า พี่สมัยเล่นต้องเสียสละ :z3:
ไม่อยากเดา ติดตามต่อไป
-
สงสารกวินอะพี่หมัยร้าย
-
กวิ้นเตรียมตัวและใจดีๆนะ
-
เจ็บปวด สู้ๆนะนกบื้อ พี่หมัยปล่อยให้เกินเลยมาตั้งแต่ต้น
ทั้งที่รู้อยู่แล้ว มันน่าตีจริงๆ
-
รักไม่ได้แต่กั๊กเอาไว้
พี่หมัยม่สงสารกวิ้นเลยเหรอ
เห็นแก่ตัวจังนะพี่หมัย
-
เจ็บว่ะ รออีกนิดนะกวิ้น เจ็บแต่จบแต่กวิ้นคงเจ็บไปจนตาย
...รอวันที่กวิ้นอยู่คนเดียวได้ #ไม่คาดหวังเพราะพี่สมัยไม่ใช่พระเอก
หึ ถ้าจะลืมนกโง่ลงก็ลอง ทำแบบนี้กับกวิ้น ให้ความหวังทุกทางแต่ไม่ตอบรับ แม่ง...
ปอลิง ตอนหน้าจะถึงปัจจุบันไหมเนี่ย??? เศร้าจนเสียจริตล่ะ
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ตูเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
หน้าที่ของลูกที่ดีมันค้ำคอเลยต้องทำแบบนี้เหรอพี่หมัย คิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับกวิ้นนะ คือรู้ว่าพี่หมัยก็เจ็บแต่เป็นคนเจ็บที่เตรียมใจไว้แล้วผิดกับกวิ้นที่มันได้แต่หวัง อาจจะมีระแคะระคายบ้างแต่พอมีหมัยมาให้ความหวังมันก็เลือกที่จะคว้าไว้ เพราะงั้นความเจ็บมันต่างกันนะ
-
สงสารกวิ้นจัง :sad4:
-
#ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก เราว่าพี่หมัยไม่ใช่พระเอกแต่พี่หมัยคือคนธรรมดาคนหนึ่งที่มีความเห็นแก่ตัวไม่ได้เลิศเลอเพอร์เฟคอย่างที่ใครๆคิด ถ้าพี่หมัยไม่เห็นแก่ตัวไม่เห็นแก่ความสุขความฝันชั่วครู่พี่หมัยคงไม่ทำให้นกบื้อมันเจ็บ ทั้งๆที่รู้ว่ากวิ้นคิดยังไงแต่พี่หมัยก็ยังเอาตัวเข้าไปผูกกับกวิ้นพี่บอกว่าอยากให้เป็นความทรงจำดีๆที่นึกถึงแล้วยิ้มได้แต่จริงๆคือไม่อยากให้กวิ้นลืมอยากให้ตัวตนของพี่ประทับอยู่ในใจกวิ้นไม่มีวันลบรึเปล่า ปัญหาเรื่องพ่อของพี่หมัยทางแก้ก็ยังมีถ้าอยากมีหลานนักขอให้สมายด์อุ้มบุญให้ก็น่าจะได้หรือขอให้คุณหญิงแม่ช่วยพูดเพราะดูท่าทางคุณหญิงแม่จะรู้ใจลูกๆทุกคน #รณรงค์ไม่ให้พี่หมัยทำร้ายจิตใจนกบื้อ ปล.สมายด์เล่นเกินบทเยอะไปไหมโทรหาบ่อยเหลือเกินไม่ใช่มาติดใจพี่หมัยแทนแฟนตัวเองละ
-
สงสารพี่หมัยอ่ะ :ling1:
-
:monkeysad: :sad11: แม้จะไม่อยากตื่นแต่ไม่มีใครจะอยู่แต่ในความฝันได้
-
สงสารกวิ้นอ่ะ อยากให้น้องไปเจอคนที่ดีกว่าพี่หมัยแล้ววว สงสารน้องงงงงงงงง :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เอาเป็นว่ารอวันที่กวิ้นจะบินอย่างมีความสุข
-
:z3:
-
จนตอนนี้เราก็ยังไม่เข้าใจพี่หมัย เรามองเห็นแต่ความเห็นแก่ตัวล้วนๆ ตัวเองก็รู้ว่ามันเป็นได้แค่ฝันชั่วคราวยังไปให้ความหวัง ทำให้น้องวาดฝันเพ้อพกไปต่างๆนาๆ แล้วตัวเองอีกนั่นแหละที่จะเป็นคนหักปีกน้องเอง จากแค่กวิ้นบินไม่ได้ก็จะกลายเป็นนกพิการแทนเลยอะ ดู๊ดูความโหดร้ายยยยย
-
ฝันชั่วคืน ยามตื่นก็จางหายเหมือนสายหมอก
เข้าใจพี่หมัยเลย เมื่อยังอยู่ตรงนี้ ก็ขอรักให้เต็มที่ ให้สุดใจ
เพื่อที่ในวันที่ต้องก้าวเดินออกไปจะไม่เหลืออะไรให้เสียดาย
-
ฮื้อออออ สงสารกวิ้น :hao5: :hao5:
อย่างนี้เรียกให้ความหวังเต็มสตรีมเลยนะคะ เราไม่หนับหนุนๆ
ก็ถ้า #สมมุตพี่หมัยไม่ได้เป็นพระเอก พระเอกตัวจริงของกวิ๊นก็มาเร็วๆเถอะค่ะ
สงสารกวิ๊นอ่ะ อื้อออออ :mew6:
-
ต้องได้ร้องไห้ทุกตอนเลยกับกวิ้นน ไม่เป็นไรนะกวิ้น เกลียดพ่อพี่หมัย :ling1:
-
ต้องได้ร้องไห้ทุกตอนเลยกับกวิ้นน ไม่เป็นไรนะกวิ้น เกลียดพ่อพี่หมัย :ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
รักที่เป็นไปไม่ได้ เจ็บด้วยกันทั้งคู่ :z3:
-
พี่หมัยยิ่งทำเเบบนี้ยิ่งสงสารกวิ้นนะฮืออออออ
-
“หน้าของพ่อ ก็วางไว้ที่เดิมนั่นแหละครับ ผมไม่เห็นว่านมของน้องจะไปหนักที่หัวพ่อตรงไหน”
รักน้องได้สุดติ่งดีจริงๆ ชอบๆ :laugh:
-
ตอนที่ 7
การสอบ GAT PAT ครั้งแรกนั้น ไอ้กวิ้นทำได้ดีทีเดียว คะแนนของมันจัดอยู่ในเกณฑ์ดีจนไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แต่ร้อยเอกสมัยที่เป็นติวเตอร์ก็ยังคงเคี่ยวเข็ญมันเช่นเดิม จนเมื่อการสอบครั้งที่สามผ่านพ้นไปและคะแนนเป็นที่น่าพอใจของพี่สมัย ไอ้กวิ้นจึงได้รับอิสระ มันได้เลโก้ชุดใหญ่ยักษ์และจิ๊กซอว์รูปท้องฟ้าหมื่นชิ้นที่มันชอบอีกหนึ่งกล่องเป็นรางวัล
ตอนนี้ไอ้กวิ้นจึงไม่มีอะไรให้กังวลใจแล้วนอกเสียจากการสอบ O-net ที่รอมันอยู่เท่านั้น ไอ้นกบื้อจึงกลับมาตีปีกไร้สาระอีกครั้ง แต่แค่ไม่กี่วัน...จากนกที่ระริกระรี้กับอิสระที่ได้รับ ภูมิใจกับผลคะแนนที่ตัวเองทำได้...ก็กลับกลายเป็นนกหงอย... แค่เพราะรู้สึกได้ว่าใครอีกคน...กำลังเปลี่ยนไป
“พี่หมัย พี่หมัยกินข้าวมารึยัง”
ไอ้กวิ้นยังคงนั่งรอพี่สมัยเหมือนทุกครั้ง แม้จะรู้ว่าหน้าที่ติวเตอร์ของพี่สมัยนั้นใกล้จะสิ้นสุดแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าหลังจากที่ผลคะแนนออกแล้วพี่สมัยจะมาหามันไหม แต่มันก็ยังรอคอยอย่างมีความหวัง รอที่จะได้กินข้าวกับคนที่มันรักเหมือนหลายๆ เดือนที่ผ่านมา แต่สามวันมาแล้ว...มันกลับพบว่ามันรอเก้อ และเย็นวันนี้ก็คงไม่ต่างกัน
“อืม แล้วมึงล่ะ ดึกป่านนี้แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ไม่เอาเวลาไปทบทวนหนังสือวะ ยังเหลือสอบ O-net อีกไม่ใช่เหรอ”
พักหลังมานี้...เรื่องที่พี่สมัยคุยกับไอ้กวิ้นจะมีแค่เรื่องสอบกับหน้าที่ครูสอนพิเศษเท่านั้น... ไม่เคยถามไถ่ไอ้กวิ้นถึงเรื่องอื่นบ้างเลย
“กวิ้นรอพี่หมัย” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา ซ่อนแววตาตัดพ้อไว้ด้วยการก้มหน้าลงต่ำ “พี่หมัยไปไหนมาเหรอ”
“กูบอกแล้วนะว่าไม่ต้องรอ” น้ำเสียงของพี่สมัยเต็มไปด้วยความหงุดหงิด จนไอ้นกบื้อมันได้แต่เก็บซ่อนความเสียใจเอาไว้ ไม่กล้าที่จะเรียกร้องอะไรออกไป เพราะเป็นความจริง...ที่พี่สมัยไม่ได้บอกให้มันรอ มันรอของมันเองก็ไม่มีสิทธิ์จะไปโกรธ
ไอ้กวิ้นยังคงคลี่ยิ้ม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่มันมักจะใช้รอยยิ้มของมันกลบเกลื่อนความเสียใจที่มี ...หรืออาจจะตั้งแต่ที่มันเริ่มหลอกตัวเองด้วยคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ ก็เป็นได้ แต่ไอ้กวิ้นมันรู้สึกจริงๆ นะว่า...ถ้าหากยังยิ้ม มันก็ยังจะได้ฝันดีต่อ
“พี่หมัยเหนื่อยรึเปล่าวันนี้”
“เหนื่อย”
“จะอาบน้ำเลยปะ กวิ้นจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้”
“มึงทำเป็นรึไง”
“เป็น ให้พี่แต้วสอน” ไอ้กวิ้นตอบพลางทำหน้ากระตือรือร้น กลบความผิดหวังไว้ในส่วนลึกของหัวใจ “พี่แต้วสอนวิธีการนวดคลายเส้นให้ด้วย ให้กวิ้นนวดให้พี่หมัยนะ”
“ไม่ต้องหรอก วันนี้กูจะกลับบ้าน คงอยู่ค้างกับมึงไม่ได้” ใบหน้าของพี่สมัยเคร่งขรึม ในขณะที่ไอ้นกบื้อมีแต่ความตัดพ้อส่งมาให้
“แต่กวิ้นอยากอยู่กับพี่หมัย”
“วันนี้กูเหนื่อยนะกวิ้น ไม่มีอารมณ์จะมาตามใจมึง”
คำพูดของพี่สมัยเหมือนน้ำเย็นสาดใส่หน้าไอ้กวิ้น มันทำเพียงแค่พยักหน้าบ่งบอกถึงความเข้าใจแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
“กลับขึ้นห้องไปอ่านหนังสือ กูแค่แวะมาดู เดี๋ยวก็ไป”
“อืม... แล้วพรุ่งนี้พี่หมัยจะมาอีกรึเปล่า”
“พรุ่งนี้กูมีธุระ คงไม่ได้มา”
ไอ้กวิ้นอยากถามว่ามีธุระอะไร แต่มันก็รู้ว่าขืนถามออกไป...คงถูกพี่สมัยต่อว่าว่ามันน่ารำคาญ
“งั้นพี่หมัยรอแป๊บนึงนะ... กวิ้นกับพี่แต้วทำคุกกี้ไว้...”
ไอ้กวิ้นยังพูดไม่ทันจบประโยค โทรศัพท์มือถือของพี่สมัยก็ดังขัดจังหวะ
“เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน กูกลับละ” พี่สมัยตัดบท หันหลังเดินออกไปพร้อมกับรับสาย “ครับ พี่กำลังจะกลับบ้าน อืม ไว้คืนนี้โทรหา เออน่า งอแงอะไรเหม่ง หึ โดนไอ้ยิ้มมันแกล้งหรือไง ครับๆ ไม่ขับเร็วหรอก ไม่ต้องห่วง”
ไม่รู้...ว่ายัง...ฝันต่อไปอีกได้ไหม ไอ้กวิ้นมันเป็นแค่นกโง่ ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้...ถูกปลุกให้ตื่นแล้วหรือยัง
“น้องกวิ้นค้า พี่แต้วเอาคุกกี้ใส่กล่องให้แล้วน้า อ้าว แล้วคุณหมัยล่ะคะ”
ไอ้กวิ้นที่ได้แต่ยืนนิ่งงัน ได้ยินเสียงของพี่แต้วก็ขยับยิ้มเล็กน้อย “พี่หมัยกลับไปแล้วครับ คงมีธุระ...”
พี่แต้วมองเด็กตัวสูงโย่งด้วยความสงสาร จับมือที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ปิดแผลไว้อย่างแผ่วเบา นกบื้อตัวนี้ อยากลองทำคุกกี้ให้พี่สมัย แต่มันไม่ได้เชี่ยวชาญงานครัวมากนัก ยิ่งการใช้เตาอบมันยิ่งไม่ถนัด จึงถูกลวกเป็นแผลพุพองหลายจุด แต่มันก็ยังสุขใจเพราะพอได้นึกถึงใบหน้าของพี่สมัยยามได้ชิม นึกถึงคำชมที่มันจะได้รับ แผลเหล่านั้นก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ทว่า...สิ่งที่มันทำ...กลับไม่ได้เป็นที่ต้องการ
“ไม่เป็นไรนะคะ ถ้าคุณหมัยมาอีก ค่อยเอาให้ลองชิมดูก็ได้ พี่แต้วจะเก็บไว้ให้อย่างดีเลย”
“พี่แต้วทิ้งไปเถอะครับ...พี่หมัยคงจะไม่มาที่นี่อีกนาน”
“ทำไมล่ะคะ ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าคะน้องกวิ้น”
“เปล่าหรอกครับ พี่หมัยแค่มีที่อื่นที่อยากจะไปมากกว่าที่นี่เท่านั้นเอง กวิ้นไปนอนก่อนนะพี่แต้ว”
“แล้วข้าวล่ะคะ น้องกวิ้นยังไม่ได้กินเลยนะคะ เดี๋ยวก็ปวดท้องเอาหรอก”
“ไม่เป็นไรครับ กวิ้นไม่หิว”
พี่แต้วได้แต่ถอนหายใจ มองตามเด็กน้อยที่ดูแลกันมาตั้งแต่อายุได้ขวบสองขวบด้วยความเป็นห่วง ลำพังกินข้าวครบทุกมื้อตัวก็ผอมจะแย่ ยังจะมาอดข้าวเย็นติดต่อกันมาหลายวันอย่างนี้อีก จะไม่ผอมเหลือแต่กระดูกเลยหรือ!
************************************
นานมากแล้วที่ไม่ได้มาเดินซื้อหนังสือคนเดียวแบบนี้ ปกติไอ้กวิ้นจะต้องมีพี่สมัยมากับมันด้วย แต่วันนี้มันสะพายเป้ใบใหญ่ ขึ้นแท็กซี่มาลงที่สยาม เดินตรงดิ่งเข้าร้านหนังสือเพื่อซื้อโคนันเล่มล่าสุด ก่อนจะออกจากร้านหนังสือมาเดินเตร็ดเตร่ดูรองเท้าคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์ที่มันชอบ และไม่ลืมที่จะถ่ายรูปรองเท้าคู่ที่ถูกใจส่งไปให้พี่สมัยดู ไอ้กวิ้นทำทุกอย่างด้วยความเคยชิน จนมันมานึกได้ทีหลังว่าสิ่งที่มันทำไปนั้นคงทำให้พี่สมัยรำคาญอยู่ไม่น้อย
รูปที่มันส่งไปหลายสิบรูปไม่ถูกเปิดดู ข้อความที่พิมพ์ส่งไปไม่ถูกเปิดอ่าน โปรแกรมสนทนายังไร้การตอบกลับ เกือบยี่สิบข้อความที่ส่งถึงพี่สมัยไม่ได้รับความสนใจแม้แต่นิด ไอ้กวิ้นจึงทำได้แค่ยิ้มเจื่อนให้กับตัวเอง เดินหาที่นั่งด้วยใจที่เหนื่อยล้า แม้แขนขาจะยังมีแรงแต่ก็ไม่อยากจะเดินต่อ มันนั่งพักที่ม้านั่งตัวยาวหน้าลานน้ำพุ มองคนที่เดินขวักไขว่ไปมา
หนึ่งในคนพวกนั้น...จะมีใครรู้สึกเหมือนมันบ้างไหม แล้วหนึ่งในคนพวกนั้น...จะเคยมีรักที่ไม่สมหวังบ้างหรือเปล่า
“พี่หมัย ตามมาเร็วๆ ไอ้พี่ยิ้มมันบอกว่าถ้าไม่ได้รองเท้าห้ามกลับบ้านนะ” เสียงหวานใสดังแว่วมาให้ได้ยิน ในขณะที่ไอ้กวิ้นได้แต่ตัวแข็งทื่อ ในหูของมันสะท้อนก้องไปด้วยคำว่า 'พี่หมัย' เต็มไปหมด รู้...รู้ดีว่าเจ้าของชื่อเป็นใคร เห็นกับตาว่าชายหญิงที่เดินเคียงคู่กันมานั้นเหมาะสมกันมากแค่ไหน
หัวใจของไอ้กวิ้นปวดหน่วงราวกับถูกขยี้ด้วยมือที่มองไม่เห็น มันรีบลุกจากเก้าอี้ สะดุดเท้าตัวเองเล็กน้อยแต่ก็รีบเดินออกห่างสถานที่ตรงนั้น มันเร่งฝีเท้า...วิ่งหนีภาพบางภาพที่ไม่อยากมอง เพราะไม่รู้...ว่าถ้าต้องเจอเข้าจังๆ มันจะต้องทำหน้าอย่างไร...ควรจะยิ้มหรือร้องไห้ แล้วควรจะแสดงความยินดีหรืออวยพรให้ไหม... ก็ยังคงไม่แน่ใจถึงเรื่องที่ควรจะทำเลยสักเรื่อง
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย มาหากวิ้นบ้างได้ไหม กวิ้นอยากเจอ
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย กินข้าวรึยัง อย่าลืมกินนะพี่ กวิ้นเป็นห่วง
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย ทำงานเหนื่อยรึเปล่าวันนี้ อย่าหักโหมมากนะ พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย... รับสายกวิ้นหน่อยได้รึเปล่า อยากคุยด้วย ไม่กวนนานหรอก
กวิ้นกวิ้น: อยากเจอพี่หมัย กวิ้นไปหาที่บ้านได้รึเปล่าครับ
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัยคุยกับใครอยู่เหรอ กวิ้นโทรหา...ขึ้นรอสายตลอดเลย
กวิ้นกวิ้น: ตอบกวิ้นบ้างได้ไหม
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย...
กวิ้นกวิ้น: ขอร้อง พี่หมัยอย่าทำแบบนี้เลย ถ้ากวิ้นทำให้พี่หมัยโกรธ กวิ้นขอโทษนะ จะไม่ดื้อ ไม่งอแง ไม่งี่เง่าใส่พี่หมัยอีกแล้ว
กวิ้นกวิ้น: ขอโทษที่ข้อความของกวิ้นรบกวนพี่ มันน่ารำคาญ กวิ้นก็รู้ แต่กวิ้นคิดถึงพี่หมัยนะ
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย มารับหน่อยได้รึเปล่า กวิ้นอยากไปร้านหนังสือ
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัยคงไม่ว่างใช่ไหม แต่ไม่เป็นไร กวิ้นมาถึงแล้ว ได้โคนันมาแล้วด้วย เดี๋ยวจะไปดูรองเท้า มีคู่ที่พี่หมัยเคยบอกกวิ้นว่าอยากได้ด้วยนะ ที่เราเคยดูในเว็บด้วยกัน
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย...อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ ไม่กวนแล้วล่ะ ขอโทษนะครับพี่
ขอโทษ...ที่เอาแต่ส่งข้อความน่ารำคาญ ขอโทษที่เอาแต่โทรหาทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่ไม่อยากคุย ขอโทษจริงๆ ที่ยังไม่ยอมตื่นจากฝันดีๆ ทั้งๆ ที่ถูกปลุกให้ตื่นแล้ว แต่นกบื้อตัวนี้...มันไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร หากในโลกความเป็นจริงจะต้องเดินเพียงลำพัง มันยังไม่พร้อม...ที่จะต้องอยู่คนเดียว
*********************************
วันที่ไอ้กวิ้นถูกปลุกให้ตื่นจากฝันดีผ่านมาได้เกือบเดือน แต่มันยังคงใช้ชีวิตตามปกติ ไปเรียนไม่มีขาด กลับบ้านมาก็อ่านหนังสือเตรียมสอบ O-net พี่สมัยแวะเวียนมาดูบ้าง แต่ระหว่างมันกับครูสอนพิเศษก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิม มันเลิกส่งข้อความ เลิกโทรไปสร้างความรำคาญให้อีกฝ่าย บทสนทนายามเจอหน้าก็มีแค่เรื่องเรียนเท่านั้น ไอ้กวิ้นปิดหูปิดตาที่จะรับรู้ความเป็นไประหว่างพี่สมัยกับคนสำคัญของเขา ไม่ได้อยากรู้เพื่อสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเองอีก มันแค่อยู่ในพื้นที่ของมัน ได้แอบมองคนที่มันรักในช่วงเวลาสั้นๆ ที่อยู่ด้วยกันเท่านั้น
จวบจนการสอบ O-net ผ่านไป มันก็ไม่ได้เจอพี่สมัยอีกเลย อีกฝ่ายไม่เคยแวะเวียนมาหา ราวกับหมดภาระหน้าที่ที่มีต่อกันแล้ว ไอ้กวิ้นก็ไม่ได้โวยวายในเรื่องนี้ มันเข้าใจดีอยู่แล้ว...เพราะไม่ใช่ไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมคราวนี้...ถึงได้เจ็บมากกว่าทุกที
บ่อยครั้ง...ที่มันหวนนึกถึงเรื่องราวของมันกับพี่สมัย หลายครั้งที่เอาแต่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตามลำพัง แต่ต่อหน้าคนอื่นนั้น ไอ้กวิ้นก็ยังทำตัวตามปกติ เพราะมันไม่อยากให้ใครเป็นห่วง มันเป็นนกโง่ที่บางทีก็คิดทำอะไรเกินตัว คิดอยากบินขึ้นไปบนฟ้าเพื่ออยู่เคียงข้างเดือน...แต่สุดท้ายก็พบว่ามันเป็นแค่ความเพ้อฝัน นกอย่างมัน...แค่เดินก็ยังหกล้ม แล้วจะริอาจบินขึ้นไปได้อย่างไร
ชีวิตของไอ้กวิ้นหลังจากที่สอบปลายภาคของมอหกเทอมสองเสร็จจึงวนเวียนอยู่กับสิ่งที่มันชอบ มันแทบจะไม่ออกจากห้องไปพบเจอผู้คน แม้กระทั่งพี่แต้วพี่เลี้ยงคนสำคัญก็ยังได้เห็นหน้ามันวันละหน ไอ้กวิ้นเอาแต่นั่งต่อจิ๊กซอว์รูปท้องฟ้า ต่อเสร็จก็รื้อทิ้งแล้วต่อใหม่ ทำอย่างนั้นอยู่ซ้ำๆ ทุกวัน เดือดร้อนพี่แต้วต้องตามตัวน้องเหมอเพื่อนซี้หัวเกรียนมาดูอาการ
“เชี่ยไรมึงเนี่ย เก็บตัวอยู่แต่ในถ้ำ แล้วผลแอดประกาศเมื่อไหร่วะ" ไอ้หัวเกรียนบ่น มันเพิ่งกลับบ้านหลังจากผ่านการละลายพฤติกรรมจากครูฝึกเพื่อต้อนรับนักเรียนขึ้นเหล่าปี 1 ได้ไม่ทันไรก็ถูกพี่แต้วโทรไปฟ้องเรื่องไอ้กวิ้น และก็จริงอย่างที่พี่แต้วว่า...ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ดูแปลกไป ใบหน้ามันอมทุกข์ พูดน้อยคำ ชวนไปเที่ยวก็บอกขี้เกียจ ชวนไปค้างที่บ้านมันก็ไม่ยอมไป จนไอ้เสือหัวเกรียนต้องเก็บเสื้อผ้าดั้นด้นมาค้างกับนกโง่ถึงที่
"ถามก็ไม่ตอบกูอีกไอ้ห่า มึงอยากโดนลูกถีบพี่เหมอใช่ไหมวะ!"
“กูกำลังใช้สมาธิ” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเรียบ พิจารณาชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ในมือ จิ๊กซอว์รูปท้องฟ้ามีส่วนยากเพราะลวดลายที่แตกต่างกันนั้นไม่มีความเด่นชัด ต้องใช้สายตาแยกแยะลำดับเฉดสี และมันเป็นความท้าทายที่ไอ้กวิ้นนึกชอบ เพราะในเวลาที่มันกำลังนั่งต่อชิ้นส่วนทุกชิ้นเข้าด้วยกัน... ก็เหมือนนกอย่างมันกำลังได้โบยบินอยู่บนท้องฟ้ากว้างไกลอย่างที่ได้นึกฝันไว้
แต่ไอ้เหมอไม่เข้าใจในอารมณ์อินดี้ของเพื่อนรัก มันหมั่นไส้จึงยกเท้าเตะจิ๊กซอว์ที่ไอ้กวิ้นมันตั้งอกตั้งใจต่อจนกระจาย แต่ไอ้นกบื้อมันก็ไม่โกรธ กลับแค่ส่ายหน้าระอาแล้วเริ่มต่อใหม่
“ไอ้กวิ้น! มึงแม่งโคตรกวนตีนกู” ไอ้เหมอชักสีหน้า แต่ก่อนไอ้เสือมันจะระเบิด ไอ้นกบื้อมันก็ยอมให้ความสนใจเสือเหมอเพื่อนซี้
“เออๆ กูขอโทษ แล้วมึงถามว่าไงนะ”
“กูถามว่าผลแอดมันประกาศวันไหน”
ไอ้กวิ้นยื่นคะแนนไปแล้ว มันเลือกคณะและมหาลัยที่มันอยากเรียนไว้อันดับหนึ่ง ส่วนอีกสามอันดับมันปล่อยว่าง เพราะคิดว่าถ้าพลาดก็จะต้องแอดอีกปี “คืนนี้”
“คืนนี้? แล้วมึงก็มานั่งจำศีลต่อจิ๊กซอว์อยู่นี่นะ เชี่ย มึงควรตื่นเต้น เพราะถ้ามึงหลุดแอด มึงจะไม่มีที่เรียนนะเว้ยไอ้นกโง่” ไอ้เหมออดที่จะตื่นเต้นแทนไม่ได้ แต่ไอ้กวิ้นมันกลับทำหน้าเฉยชา
“ตื่นเต้นไปก็เท่านั้นนี่หว่า ได้คือได้ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ยังไงผลมันก็ไม่เปลี่ยน ไม่ได้เหมือนลุ้นหวยรัฐบาลเสียหน่อย เตรียมตัวมากกว่าก็มีสิทธิ์ได้มากกว่าอยู่แล้ว สัจธรรม”
ไอ้เหมอมองเพื่อนซี้ของมันอย่างไม่เชื่อสายตา “เฮ้ยยย ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือน ทำไมคำพูดคำจาดูฉลาดขึ้น”
“กูฉลาดของกูมานานแล้วไอ้เหมอ แค่แกล้งโง่ให้พวกอวดฉลาดมันตายใจเฉยๆ”
“เหี้ยนี่พูดกระทบกูเหรอวะ เดี๊ยะๆ”
"มึงไปส่องผู้ชายของมึงต่อดิ อย่ามากวนกู" ไอ้กวิ้นใช้เท้าเขี่ยไอ้เหมอให้มันกลับไปสนใจแม็คบุ๊คที่มันหอบหิ้วมาจากบ้านด้วย ไอ้เกรียนมันจึงชักสีหน้าใส่ก่อนจะหันกลับไปทำหน้าเคลิ้มใส่หน้าจอแต่โดยดี
ไอ้กวิ้นกับไอ้เหมออยู่ด้วยกันเงียบๆ ต่างคนต่างทำสิ่งที่ตัวเองชอบจวบจนเที่ยงคืน ไอ้เหมอมันก็ละความสนใจจากผู้ชายแล้วหันมาดึงคอไอ้กวิ้นเพื่อให้เพื่อนโง่ของมันเลิกสนใจจิ๊กซอว์แล้วมานั่งลุ้นผลแอดด้วยกัน
"อ้าว ไอ้สัด แม่งประกาศเลื่อน" ไอ้เหมอหน้าหงิก "มันบอกพรุ่งนี้เที่ยงว่ะ"
"อืม ช่างแม่งเหอะ ต่อให้ประกาศคืนนี้เว็บแม่งก็ล่มอยู่ดีแหละวะ เด็กทั่วประเทศก็คงรอเข้าดู"
"มึงนี่เป็นโรคความรู้สึกตายด้านแน่ๆ ไปๆ นอนๆ"
ไอ้เหมอตัดบท เดินไปปิดไฟกลางห้อง ในขณะที่ไอ้กวิ้น พุ่งตัวลงนอนบนเตียง ก่อนนอนมันไม่ลืมที่จะเช็คมือถือของตัวเองที่เกือบสองเดือนมานี้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ไม่มีข้อความแชทจากพี่สมัย ไม่มีมิสคอลจากคนที่มันกำลังรอให้โทรมา โทรศัพท์มือถือเครื่องละหลายหมื่นของมันทำหน้าที่ไม่ต่างจากนาฬิกาปลุกเลยสักนิด หรือบางที...ก็ทำแค่เป็นไฟฉายให้ความสว่าง
จะดื้อด้านแค่ไหน...แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมรับความจริง ยื้อต่อแค่ไหน...ก็ยิ่งเหนื่อยแค่นั้น ในเมื่ออีกฝ่าย...ทำราวกับมันเป็นคนแปลกหน้า... ทำราวกับว่าไม่เคยจูบ ไม่เคยกอด ไม่เคยตามเอาใจนกบื้อตัวนี้เลย
กวิ้นกวิ้น: พี่หมัย พรุ่งนี้เย็นมาที่บ้านหน่อยนะครับ
ไอ้กวิ้นไม่คาดหวังว่าจะมีการตอบกลับ แต่ครั้งนี้พี่สมัยตอบกลับมันมาอย่างรวดเร็ว
P'mai: กูไม่ว่าง
กวิ้นกวิ้น: ผลแอดประกาศพรุ่งนี้ จำได้ไหมว่าถ้ากวิ้นสอบเข้าวิศวะได้ พี่หมัยบอกจะฟังทุกอย่างที่กวิ้นพูด เพราะฉะนั้น มานะครับ ใช้เวลาไม่นานหรอก
P'mai: กี่โมง?
กวิ้นกวิ้น: ห้าโมงเย็นก็ได้ครับ จะได้ไม่รบกวนเวลาถ้าหากว่าพี่หมัยจะไปกินข้าวเย็นกับแฟน
P'mai: อืม ไว้เจอกัน
ไอ้กวิ้นค่อนข้างมั่นใจกับผลสอบเข้าของมัน และก็ไม่ผิดหวัง เมื่อเข้าเว็บประกาศผล พ่อแม่ พี่แต้วและไอ้เหมอก็เฮกันลั่นบ้าน คงมีแต่ไอ้นกบื้อที่ทำแค่คลี่ยิ้มเท่านั้น... มันคงดีใจมากกว่านี้ถ้าคนที่อยู่ร่วมยินดี...มีพี่สมัยเป็นหนึ่งในนั้น
พ่อกับแม่บอกไอ้กวิ้นว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้ เย็นนี้ให้เชิญพี่สมัยมาด้วย มันก็ได้แค่รับปาก แต่ไม่อาจบอกได้ว่าพี่สมัยจะมาร่วมงาน เพราะในเย็นของวันนี้...อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันได้เจอกับพี่ชายของไอ้เหมอ
บ่ายสี่โมงห้าสิบนาที ไอ้กวิ้นแต่งตัวเรียบร้อย ปล่อยไอ้เหมอให้นอนเล่นเกมอยู่บนห้อง ส่วนมันลงมาที่ชั้นล่าง ถือกล่องดนตรีลูกแก้วหิมะที่มีนกเพนกวิ้นอยู่ในนั้นแค่ตัวเดียว... ไอ้กวิ้นจะใช้มันเป็นของขวัญขอบคุณพี่สมัยสำหรับความดูแลเอาใจใส่ที่ผ่านมา และจะถือเป็นของขวัญจากลาของมัน
ไอ้กวิ้นออกมาที่หน้าบ้านก็เห็นว่ารถของพี่สมัยมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว ในรถไม่ได้มีแค่พี่สมัยแต่มีผู้หญิงสวยหวานอีกคนนั่งอยู่ด้วย ไอ้กวิ้นก้มหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกแล้วยืนรอให้อีกฝ่ายลงจากรถมาหามัน
"หวัดดีครับ" ไอ้กวิ้นเป็นฝ่ายยกมือไหว้ขึ้นก่อน พี่สมัยพยักหน้ารับไว้ แล้วเดินมาหยุดยืนตรงหน้า
"นี่ครับพี่หมัย" ไอ้กวิ้นยื่นกล่องของขวัญไปให้ "ขอบคุณที่ดูแลกวิ้นเป็นอย่างดี"
พี่สมัยไม่ได้ยื่นมือมารับ กลับยืนนิ่งมองของในมือไอ้กวิ้นอยู่อย่างนั้น "แฟนพี่หมัยไม่เข้าใจผิดหรอกครับ บอกเธอไปก็ได้ว่าเป็นของที่ลูกศิษย์ให้ตอบแทนที่สอบเข้ามหาลัยได้แค่นั้น นะครับพี่หมัย รับไปเถอะ"
ไอ้กวิ้นเสือกกล่องเข้าใส่มือของพี่สมัย แล้วก็ยิ้มให้เล็กน้อย "แล้วก็เรื่องที่กวิ้นอยากจะบอกพี่ กวิ้นคิดว่าพี่คงรู้นานแล้ว"
"พอเถอะ อย่าพูดมันออกมา"
ใบหน้าเครียดขรึมของพี่สมัยทำให้หัวใจของไอ้กวิ้นเจ็บหนัก แม้แต่คำว่ารัก...เขาก็ยังไม่อยากฟัง แล้วอย่างนี้...จะให้มันหลอกตัวเอง...ว่าคงได้ฝันดีต่อได้อย่างไร
"กวิ้นรักพี่"
"กูบอกว่าอย่าพูด"
"กวิ้นรักพี่ รักพี่หมัย รักมานานแล้ว ต่อให้พี่ห้ามไม่ให้พูดยังไง พี่ก็ห้ามหัวใจของกวิ้นไม่ได้"
ไอ้กวิ้นมันได้พูดออกไปแล้ว แม้น้ำเสียงจะสั่นไหว แต่มันก็ได้พูดความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจมานานหลายปีออกไปจนหมด
"ตอนนี้กูยังไม่อยากจะมีใคร...แต่ถึงอย่างนั้น กูก็ไม่ได้คิดอะไรกับมึงเกินกว่าน้องชายเลยกวิ้น"
แต่น้องชายที่ถูกพี่กอด ถูกพี่จูบ ถูกพี่ตามใจ...มันกลับคิดกับพี่เกินกว่าพี่ชายไปแล้ว
"พี่หมัย...ไม่รักกวิ้นสักนิดเลยเหรอ" คำถามของมันแผ่วเบา
"อืม" และเสียงที่ตอบกลับมาของพี่สมัยก็แผ่วเบาเช่นกัน แต่มันกลับดังก้องไปทั้งใจของนกบื้อตัวนี้
"แล้วพี่หมัยจูบกวิ้นทำไม... ทำดีด้วยทำไม ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับกวิ้นเลย"
ไอ้กวิ้นพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล แม้หัวใจมันกำลังปวดร้าว แต่จะให้น้ำตามาบังสายตาที่กำลังมองพี่สมัยของมันไม่ได้เป็นอันขาด... เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะได้มองพี่สมัยใกล้ๆ อย่างนี้
"มึงเป็นเพื่อนน้องเหมอ...เป็นน้องชายที่กูเอ็นดู กูไม่ได้รักมึงเกินกว่านั้น ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด"
คงไม่มีคำถามอะไรจะถามอีกแล้ว คงไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาแย้ง... ไม่รักก็คือไม่รัก จุดสำคัญมันคงมีเท่านั้น
"ช่างเถอะพี่ ไม่เป็นไร"
"กวิ้น..."
"พี่หมัยไม่ต้องพูดแล้วล่ะ กวิ้นเข้าใจแล้ว" ไอ้กวิ้นขยับยิ้ม "ถึงจะเป็นเวลาไม่นาน แต่กวิ้นก็มีความสุขมากนะ ขอบคุณที่เคยให้ฝันดีไปกับพี่ ตอนนี้พี่คงมีคนที่อยากจะฝันด้วยต่อแล้ว เพราะงั้น...พี่หมัย มีความสุขมากๆ นะ"
"มึง...อย่าร้องไห้ได้ไหม"
แม้จะห้ามยังไง น้ำตาก็ไหลไม่หยุด ไอ้กวิ้นอยากยิ้มอวยพรให้ อยากให้ครั้งสุดท้ายก่อนมันจะตัดใจได้เป็นครั้งสุดท้ายที่มันเข้มแข็งและมีแต่รอยยิ้ม แต่รู้แล้วว่าตอนนี้...คงทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่ว่าจะทำใจมานานเท่าไหร่ แต่พอถึงเวลาจริงๆ ก็ยืนอยู่แทบไม่ไหว
"โชคดีนะพี่ กวิ้นเข้าบ้านก่อนนะ"
ตัวของไอ้กวิ้นถูกดึงรั้งเข้าไปในอ้อมกอดของพี่สมัย มันถูกกอดไว้แน่น "กูขอโทษ ขอโทษที่เราเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ ขอโทษจริงๆ"
"..."
"อย่าเอาแต่ร้องไห้... เพราะต่อจากนี้กูปลอบใจมึงไม่ได้แล้ว"
...................................................................TBC................................................................
มีเพียงความยินดี ที่เธอได้เริ่มต้นใหม่ อยากขอบคุณเธอจริงๆ ที่เคยรักกัน ถึงแม้ไม่นานเท่าไหร่ มันก็สวยงาม :mew6:
-
:o12:
-
สมัยใจร้ายยังไงไม่รู้ สงสารกวิ้นนนน
-
อย่าร้องกวิ้นกวิ้น เราจะหาผู้ชายคนใหม่ให้เธอเองงง สงสารกวิ้นมากกก โกรธพี่หมัยมากกก อย่ามาง้อกวิ้นทีหลังนะ
-
อยากให้กวิ้นตัดใจได้ มีคนอื่นเร็วๆ
พี่สมัยเห็นแก่ตัว :z3: อย่าไปรัก
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :z3: :z3: :z3: :z3:
พูดอะไรไม่ออกเลย
-
เอาความจริงแล้ว สมัยไม่ได้รักกวิ้นกวิ้นของเราเลยหรอ หรือแค่ต้องทำหน้าที่พี่ชายที่ดี ลูกที่ดี เพราะมีอยูตอนที่สมัยไฝว้กับท่านบิดาเรื่องเสมอประมาณว่า ให้น้องมีแฟนเป็นผู้ชายไปแล้วตัวเองจะมีหลานให้เอง
-
ได้โปรด กราบบบบบบบบบบบบบ
ไม่เอาหมัยเป็นพระเอก ต่อให้เหตุผลนางดีแค่ไหน เราไม่เอาแล้วได้ไหมTT
นิยายมีหลายเรื่องละนะที่ทำเจ็บแทบตายสุดท้ายกลับมาคบ
ขอเป็นเรื่องแรกที่นายเอกไปรักคนใหม่ แล้วให้อิพี่หมัยช้ำใจเสียดายตายเถอะ
TT #อินมาก #ร้องไห้
-
สงสารกวิ้นฮือๆ งานน้ำตามา :hao5: :sad4: :o12: :sad4: :o12:
-
พี่หมัยก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง...เกลียด
-
เจ็บที่ต้องรู้ ว่าเธอนั้นต้องไป :z6:
-
:sad4: เจ็บนี้อีกนาน อิพี่หมัยน้ออิพี่หมัย
-
คนใจร้ายยยยยยยยยยยยย
-
ร้องเลยไง ร้องตามกวิ้นไปเลยไง
-
ขอตบอิพี่หมัยซักทีเถอะ เคืองมากกก :beat: :beat: :beat:
อย่าเสียใจน่ะน้องกวิ้น หาคนใหม่ให้แซ่บกว่าอิพี่หมัยเลยยยค่ะลูกก :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: เจ็บทั้งสองคนจริงๆ สงสารกวิ้นจนไม่รู้จะสงสารยังไง เข้าใจพี่หมัยนะ แต่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจพี่หมัย แต่ก็ช่างหัวพี่หมัยเถอะลูก เปิดเทอมมหาลัยของกวิ้นกวิ้น หนูอ่อยพี่ว้ากเลยนะลูก อ่อยแรงๆ อ่อยให้พี่ว้ากตามจีบ เอาให้พี่หมัยช้ำในตาย
-
เอาจริงๆนะ ถึงพี่หมัยจะรักกวิ้นขนาดไหนก็ตาม แต่ไม่สามารถเป็นแฟนกันได้
ก็ไม่อยากให้กวิ้นเป็นแฟนกับพี่หมัยเลย เพราะกวิ้นเจ็บมาเยอะแล้วกับพี่หมัยอ่ะ
หาคนอื่นที่สามารถดูแลกวิ้นได้และพร้อมที่จะเดินหน้าไปด้วยกัน
:mew6: :mew6: :mew6:
-
:z6: :z3: ขอสักทีแทนกวิ้นละกัน
-
ทำไมทำแบบนี้พี่หมัย กวิ้นสู้ๆน้า เจ็บกันทั้งสองคนเลย ผู้ชมก็เจ็บบบบบบบบบ ร้องไห้หนักมาก :o12: :o12: :o12: :sad4: พี่หมัยฝืนตัวเองเจ็บมากไหม จะลบกวิ้นออกจากใจได้จริงๆหรอ อยู่กับคนอื่นจะมีความสุขหรอ ถามใจตัวเองดีๆ ให้โอกาสแก้ตัว (เพ้อเจ้อล่ะ :monkeysad: :monkeysad:)
-
ฮืออออออสงสารกวิ้นอะอยากอ่านต่อเรื่อยๆไม่อยากจบ้เลยยย
-
อ่านไปแทบจะร้องไห้ไป สงสารนกบื้อ
มันเพิ่งเริ่มต้น ต่อจากนี้ไปกวิ้นเอาคืนพี่หมัย
อย่าทำเป็นรักแท้ดูแลไม่ได้ ไม่ปลื้ม
ปล. นางเขียนได้สะเทือนตับไตจริงๆ :katai1:
-
กวิ้นนน ไม่ร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ไม่รักก็ไม่ต้องรัก ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องให้ความหวังกันอีก ตัดซะตอนนี้ เจ็บแค่ตอนนี้นะกวิ้น ขอให้กวิ้นเจอคนที่รักกวิ้นเเละกวิ้นรัก คนที่เป็นของกวิ้นจริงๆซะที
-
ร้องไห้เลยมั้ยหล่ะ :m15:
-
กวิ้นจงอย่าไปคิดถึงมัน
-
คำเดียวเลย " โครตเกลียดสมัย"
-
ขอให้ความรักดียิ่งกว่าที่ฝัน ขอให้คนนั้นดีกว่าฉันทุกอย่าง
ให้เขาคอยรัก คอยดูแลและอยู่เคียงข้าง แบบที่ฉันเองไม่เคยทำให้เธอ
ขอให้คาดหวังแล้วไม่ต้องผิดพลั้ง ไม่เหมือนความหลังที่เธอเคยพบเจอ
ขอให้คราวนี้ได้อย่างใจเธออยู่เสมอ ถึงแม้ฉันยังมีแต่เธอ และรักได้เพียงแต่เธออยู่เหมือนเดิม
ขอให้เธอนั้นได้คู่เคียงกันตลอดไป ถึงแม้ฉันยังไม่เปลี่ยนใจ และรักได้เพียงแต่เธออยู่เหมือนเดิม #กวิ้นสู้ๆ
-
มีตอนไหนบ้างที่อ่านกวิ้นแล้วฉันจะไม่ร้องไห้... :m15: :m15: :m15:
-
คนละอารมณ์กับเสมอ เรื่องนั้นเราเชียร์ชนะให้สมหวัง แต่เรื่องนี้เราไม่เชียร์สมัย มันโหดรายเกินไปกับใจของคนๆหนึ่ง คนที่มีใจให้เมื่อไม่รับก็ขอใจกลับมาเถอะน่ะกวิ้น ขอพระเอกที่จะให้กวิ้นเดินรอบตัวโดยไม่ทำร้ายกวิ้นมาสักคน แต่ไม่เอาสมัยน่ะ
-
เกลียดพี่หมัยสาสสสสส สงสารน้องกวิ้น เจ็บช้ำนิ่งกว่าเหมออีกนะเนียแต่ไม่ยอมให้ใครมารับรุ่ :katai1:
-
เราจะร้องไห้เป็นเพื่อนกวิ้นเอง
-
โอ่ยยยอ่านทีไรเสียน้ำตาทุกตอน ฮรืออออออ
แอบสงสัยว่าสมายจะคบหญิงอยู่แล้วปะ เลยชวนกันบังหน้าผู้ใหญ่ไรงิ ถ้าเป็นงั้นสงสารพี่หมัยแย่เลยอ่าา ฮรืออออออออออ
-
ณ ตอนนี้ไม่ชอบคนแบบพี่หมัยเลย
หัวใจกวิ้นไม่ใช้ตุ๊กตาที่จะจับวางตามใจโดยไม่ถามกวิ้นเลย
-
อืมมม.....อืมมมมมมม...อืมมมม
นั่งอืมจนแม่รำคาญหนีไปนอน 55+
:katai5: :katai5: ดูกันไปยาว ๆ เนอะ
-
:mew2: หืออมันค้างไปปป สงสารกวิ้นดีใจด้วยนะกวิ้นติดวิดวะ
-
เรื่องหัวใจมันห้ามกันยาก ห้ามไม่ให้รักก็ว่ายากแล้ว รักไปแล้วต้องตัดใจยังยากกว่า สงสารทั้งคู่ ก็ไม่รู้จะว่ายังไง กวิ้นไม่ผิด หมัยไม่ผิด ความรักไม่ผิด #กวิ้นจะได้มีประสบการณ์ชีวิต หน่วงเกินห้ามใจ ปล.ตอนมาม่านี่เธมาไว้มากกกกก :ling1:
-
กวิ้นลูกเอ๊ย.....
-
ไม่เคยคิดมาก่อนเลย
กามเทพของเสมอกับชนะ
ตัวฮาของแก๊งเกรียน
คนที่เหมือนวันๆไม่คิดอะไร
จะมีเบื้องหลังรอยยิ้มที่เศร้าได้ขนาดนี้
T_____________________T
-
และแล้วก็มาถึงวันนี้วันที่ไอ่พี่หมัยมันเลือกทำตามหน้าที่มากกว่าหัวใจ ตอนนี้สงสารกวิ้นกวิ้นนางทำร้ายนกขาสั้นเราทำไม :mew6: เข้มแข็งนะกวิ้นนะต่อไปก็จะมีคนมาจีบแล้วเลิกสนใจไอ่พี่หมัยมันไปก็ดีนะ
-
:mew1:
-
พี่หมัยตัดตอนนี้ก็เพราะว่ากวิ้นจะถึงฝั่งแล้ว สอบเข้ามหาลัยได้แล้ว หลายๆคนว่าพี่หมัยไม่รักแล้วมากอดมาฝันอะไรกับกวิ้น มองยังไงพี่หมัยก็รักกวิ้นแต่มันไม่มีทางไปต่อได้ พี่หมัยห่วงน้องถึงได้พยายามดึงน้องให้ผ่านจุดสำคัญ ตลอดเวลาที่ฝันด้วยกันพี่หมัยกอดจูบน้องจริง แต่พี่หมัยก็บอกน้องบอกตัวเองอยู่กรายๆตลอดนะว่าวันหนึ่งทุกอย่างต้องหยุด
ปัญหาของสมัยไม่ได้อยุ่ที่ว่ามีใครมาบังคับ สมัยเป็นคนที่รู้จักรับผิดชอบอะไรเอง สำนึกตัวนี้เองที่ผลักดันให้สมัยทำในสิ่งที่ถูกต้องเอง ถ้าหากว่าสมัยเลวสมัยจะหลอกกินน้องก็ได้ หลอกน้องต่อไปในขณะเดียวกันก็มีแฟนไปด้วย ส่วนตัวแล้วเราคิดว่าอย่างน้อยกวิ้นกับพี่หมัยก็มีช่วงเวลาที่ได้ฝันร่วมกัน ได้มีช่วงเวลาที่มีความสุขด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่มันต้องหยุด น้องกวิ้นเจ็บวันนี้แต่กวิ้นก็สามารถเริ่มใหม่กับคนใหม่ แต่สมัยเลือกแล้วที่จะปฏิเสธตัวเองซึ่งสมัยก็ต้องทำไปจนชั่วชีวิต สมัยอาจจะมีลูกมีเมีย แต่สมัยก็ต้องมองเหมอ มองกวิ้น ได้แต่มองคนอื่นที่เปิดตัวยอมรับตัวตนที่แท้จริง ซึ่งเป็นสิ่งที่สมัยไม่สามารถทำได้ สุขก็ไม่สุด นี่คือทางที่สมัยเลือก
คนเขียนวางปมบราค่อนของพี่หมัยออกมาได้ดีมากเลยค่ะ เพราะรักน้องจึงเป็นแบบนี้
เพราะมีสำนึกถึงต้องเลือก คิดว่าเด็กรุ่นใหม่หลายๆคนไม่เข้าใจคำว่าสำนึกของสมัย ไม่ได้หมายความว่าเด็กรุ่นใหม่ไม่มีสำนึก แต่มี perception ของคำว่าสำนึกไม่เหมือนกัน
กวิ้นยังมีโอกาสที่จะได้พบเจอความรักครั้งใหม่ที่ดีค่ะ อยากบอกน้องกวิ้นว่าอย่าร้องเลยลูก แต่เราเองที่นั่งซับน้ำตา
-
เอ่อมมมมมม. คือถามว่าโกรธพี่หมัยไหม ตอนอ่านแรกๆโกรธมากๆ แต่คิดอีกที เห็นใจพี่หมัยและสงสารพี่หมัยกว่ากวิ้นอีกนะ พี่หมัยไม่ได้เห็นแก่ตัวเลย ตรงข้ามพี่หมัยเป็นคนที่ยอมเสียสละเพื่อให้ทุกคนมีความสุขได้ แต่ตนเองไม่มีความสุขก็ไม่เป็นไร พี่หมัยมีหน้าที่ดูแลน้องหมอ. หน้าที่ของลูก หน้าที่สืบสกุล ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้เหมือนน้องเหมอ เฮ้อออออออออ. มีหมัยมึงแมนมากบอกเลย ส่วนกวิ้นไม่ต้องเสียใจนะ พี่หมัยรักกวิ้นนะถึงทำแบบนี้. :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใจร้ายยยย :sad4:
-
พี่หมัยใจร้ายยยยยยยย สงสารกวิ้น ตัดใจเถอะกวิ้นมีคนที่เขารักเราพร้อมดูแลเราอีกเยอะ ไม่ใช่รักเราแต่ดูแลเราไม่ได้
-
สมัยจะไปไหนก็ไปไป๊!! แล้วไม่ต้องมาใกล้กวิ้นดวิ้นเลย
ไอบ้าเอ้ย!! เมื่อไหร่พระเอกที่แท้จริงจะมา ขอลุ้นให้ไม่ใช่สมัยพอ ดูทรงเเล้วน้องกวิ้นต้องเจ็บอีก
ขอแค่ไม่ใช่สมัยพอ ได้ไหม?... สงสารน้องกวิ้น แผลเหวอะไปถึงไหนถึงไหนเเล้ว ช้ำเลือดช้ำหนองตะขาดใจแทนกวิ้นกวิ้นแล้วTT
-
ดีแล้วๆตัดใจๆนะกวิ้นรอเจอคนที่ใช่ที่ดีกว่าพี่มันมากมายเหอะ
-
กวิ้น พี่ร้องไห้เป็นเพื่อน :o12:
-
หลังจากนี้ขอพระเอก(ไม่ใช่พี่หมัย)เปิดตัวสักทีนะ น้องกวิ้นจะได้หายทุกข์ไวๆ เจอพระเอกดีๆทำให้น้องกวิ้นมีความสุขทิ้งอิพี่หมัยไปเลยกวิ้น :o12:
-
เพราะไม่อยากให้พ่อไปบังคับน้องพี่หมัยจึงยอมเสียสละความสุขของตัวเอง #รักพี่หมัย #สงสารกวิ้นกวิ้น :hao5:
-
ดี เลิกเลย เลิกเถอะ คนใจร้าย เอาให้คนใจร้ายขาดใจตายไปเลย
ฮือ สงสารกวิ้น พี่หมัยควรพูดๆ มาให้จบๆ ไม่ใช่มาห่างเหินแบบนี้ คนใจร้ายยยยย
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารกวิ้นอ่ะ แต่อยากให้พี้หมัยมีความสุขจริงๆกับพี่สมายมากกว่า อยากให้พี้รักเธอจริงๆ พี่หมัยจะได้ไม่ต้องไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ส่วนกวิ้นก็ต้องทำใจนานๆ หรืออาจรักใครไม่ได้อีกเลยในชีวิตนี้ เพราะการเข้ามาในโลกของกวิ้นได้มันไม่ง่ายนะ
:ling1: :ling1:
-
:z6: ฝากด้วยนะเหมอ ฝากจัดหน่อย ทำนกน้อยของเราร้องไห้ :m15:
-
เบื้องหน้าของคนที่แสนดีกับคนที่ยิ้มตลอดแบบคนที่ไม่คิดอะไร เบื้องหลังซ่อนความทรมานขนาดนี้เลยหรอ ความรักที่เป็นไปไม่ได้ กับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกมันช่างเจ็บปวด :o12:
-
กวิ้นคนเก่งเข้ามหาลัยได้แล้ว กับความรักก็มีเสียใจบ้างทุกคนแหละ แต่กวิ้นเป็นเด็กดี มีเรื่องทำให้เสียใจร้องให้ก็ไม่ทำให้เสียการเรียน พี่หมัยน่าสงสารเห็นน้องร้องไห้ทุกครั้งก็ปลอบ ก็เช็ดน้ำตาให้ ครั้งนี้ใช่ว่าอยากให้น้องเสียใจ พี่หมัยเสียใจไม่น้อยกว่ากวิ้นแน่นอน #รักพี่หมัยรักกวิ้น
-
ขอพระเอกเป็นหนุ่มมหาลัย คนแก่จบแล้ว หลีกไปใจร้ายมาก โหวตเปลี่ยนพระเอก เถอะนะๆๆๆๆ :katai1:
-
:z3:
-
ฮืออออ สงสารกวิ้น :o12: :o12:
-
อย่าบอกนะว่าจะตัดจบดื้อๆ ไม่นะไม่
-
กวิ้น : ขีดเส้นใต้เอาไว้ ว่าเธอไม่รัก
พี่สมัย : อาจอาจจะดูใจร้าย อาจจะเหมือนไม่แคร์
แต่ก็คงต้องบอกให้เธอไป อยากจะมีเหตุผลบอกเธอให้เข้าใจ
แต่เธอก็คงไม่อยากจะรับฟัง ความปวดร้าว
ความเป็นจริงที่ปวดร้าว ในวันนี้
อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ ว่าอะไรสำคัญไปกว่า แค่รักกัน
:z3:
-
อ่านแล้วร้องไห้ไปกับกวิ้นพี่หมัยแมร่งโคตรๆใจร้ายตัดกวิ้นแบบไร้เยื่อใยกันสุดๆก็ขอให้พี่หมัยมีความสุขกับทางที่เลือกเดินหนทางแห่งการเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่แล้วกันในเมื่อตัดกวิ้นแล้วก็ตัดให้ขาดอย่ามาใจดีครึ่งๆกลางๆกับกวิ้นมันเหมือนเดิมอีกเพราะคนที่เจ็บมากมันคือกวิ้น ไม่ต้องมาบอกให้กวิ้นมั้นรอเพราะการรอพี่หมัยมันไม่มีอะไรบอกได้ว่าพี่หมัยจะกลับมาหามันเมื่อไหร่รอให้60แล้วกลับมาหากวิ้นเหรอจะให้กวิ้นมันเอาพี่ไปทำปุ๋ยหรือไง ในเมื่อพี่หมัยเลือกที่จะไม่เป็นมาโกโตะของกวิ้นก็ปล่อยให้กวิ้นมันได้เจอมาโกโตะแที่แท้จริงที่รักมันโดยไม่มีเงื่อนไข
เพราะพี่หมัยไม่เคยจะบอกว่ารักกวิ้นเลยสักคำมีแต่คำว่าเผลอตัวฝันไปแค่นั้นเอง "เจ็บกว่าไม่รักคือเธอไม่เคยบอกรัก"
เราจะแช่งให้พี่หมัยอยู่แบบไม่มีความสุขไปชั่วชีวิตเถอะสาธุ :call: :call:
-
เข้าใจพี่หมัย เข้าใจกวิ้น
ทุกคนอาจจะด่าพี่หมัย แต่เรารู้เลยว่า พี่หมัยเจ็บยิ่งกว่ากวิ้นอีก
การที่ทำได้แค่ยืนดูคนที่รักต้องเจ็บปวดเพราะตัวเอง มันเหมือนแผลพุพอง ปวดแสบปวดร้อน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทน
ขอให้กวิ้นได้พบคนดี ๆ ขอให้พี่หมัยได้รักที่ล้ำค่าไม่ต่างจากรักนี้
-
กวิ้นแข้มแข็งมากทั้งที่นิสัยเหมือนเด็กกว่าเสมออีก แต่กลับเข้าใจทำใจรับเรื่องเสียใจได้ดีกว่าที่คิด
เก่งมากลูกกวิ้น สักวันเดี๋ยวมันก็ผ่านไป :hao5: ส่วนสมัยก็คงเจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ก็นั่นแหละสักวันเดี๋ยวก็ผ่านไป
-
เอิ่ม!!!! :katai1:
-
หมั่นใส้พี่หมัยมาก ขอให้กวิ้นเจอคู่ของตัวเองเร็วๆ นะ ไม่ต้องเอาพี่หมัยแล้วววว
-
พี่หมัยรู้ตั้งแต่แรกว่ารักกวิ้นไม่ได้ แล้วพี่หมัยมาสร้างความหวังให้กวิ้นทำไม
สุดท้ายก็เจ็บทั้งคู่ เราเข้าใจพี่หมัยเพราะสัญญากับพ่อไว้ว่าจะมีหลานให้
พี่หมัยรู้ว่านังเหมอมันไปไม่กลับสุดกู่ไปแล้ว ก็เหลือแต่ตัวเองที่เป็นความหวังของพ่อ
แต่เราก็เกลียดที่พี่หมัยมาให้ความหวังมากอดมาจูบกวิ้นกวิ้น
ทำให้รักแล้วจากไป :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ยเกลียดดดดดด หนีไปเรียนต่างประเทศคนเดียวเลยอิหนูว์
-
ดีใจที่กวิ้นยังคุมตัวเองได้ กวิ้นโตขึ้นเยอะเลย
เราพอแล้ว เราพอกับพี่สมัยแล้ว
ก่อนหน้านี้เรายังคิดอยากให้พี่สมัยเป็นพระเอกไปจนจบ
แต่คือตอนนี้ เราไม่หวังแล้ว
เราขอแค่ใครสักคนก็ได้ ช่วยมาทำให้กวิ้นดีขึ้นที
ให้กวิ้นลืมไอ้พี่สมัยที
อ่านตอนนี้แล้วเกลียดพี่หมัยมาก เห้อ
-
หือออออออออร้องไห้ ทำไมเราสงสารพี่ไหมคนที่รู้ว่าตัวเองรักแต่จะรักต่อไปไม่ได้ ต้องแบกรับความหวังของพ่อต้องเป็นในแบบที่พ่อหวังจนยอมทิ้งความสุขของตัวเองยอมทำร้ายคนที่ตัวเองก็รัก หือออออออทำไม :o12: :o12: :o12: :o12:
-
จะด่าใครดีระหว่างพี่หมัยที่ทำนุ้งกวิ้นของเค้าร้องไหกับคนแต่งที่สร้างอิพี่หมัยขึ้นมา หืมมมม บั่บบหืมมมมมมม
อินี่ตอนที่แล้วยังเข้าข้างอิพี่หมัยอยู่เลย555555
เออแต่ก็เอาเหอะ ลึกๆก็ยังเชียร์หมัยกวิ้นอยู่และมั่นใจมากว่านังพี่หมัยจะต้องเป็นพระเอก ว้าย ไปเอาความมั่นหน้าขนาดนี้มาจากไหนนะะะ
-
อ่านแล้วก้ร้องให้แต่เราก้ยังอยากอ่าน
-
อินจ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน โอ้ยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: อยากวิ่งไปกอดน้องกวิ้นแล้วร้องไห้ไปกับน้องอะ ฮื่อออออออออออออออ พี่ทีมหนู
-
เสียจายยยยยยย ตอนแรกเราว่าจะไม่อ่าน
เห็นในทวิตแล้วสงสารกวิ้น
ปลอบใจก็ไม่ได้ ทำไมเด็กคนนี้น่าสงสารแบบนี้
ร้องไห้เลยอ่ะ
สู้ๆนะกวิ้น เราไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้
แต่อ่านแล้ว เหมือนเดินอยู่ในโลกสีเทากับกวิ้นเลย
รักกวิ้นนะ
-
เราเข้าใจพี่หมัยอะ การเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวทหารแบบนี้ แถมน้องเหมอก็มีซะมีเป็นผู้ชายไปแล้วหนึ่งคน ถ้าพี่หมัยต้องเป็นสามีกวิ้นอีก ท่านบิดาคงกคะอัดเลือดตาย พี่หมัยรักกวิ้นแต่ก็ไปไกลสุดแค่นี้ละ สงสารพี่หมัยที่รักแต่ต้องไม่รัก กวิ้นรอวันบิดาพี่หมัยตายก่อนได้มั้ย เราอยากให้กวิ้นกับพี่หมัยได้ครองคู่กันแบบนะกับเหมอ #ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก #เราคงเศร้า
-
:o12: :o12: :sad4: :sad4:
น้องกวิ้นนนนน ฮรืออออออออออออออออออออ
พี่หมัยใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
น้ำตาจะไหล
ฮือออออออ
สงสาร :o12:
-
ไปดีเถอะพี่หมัย ไปไกลๆ แล้วไม่ต้องกลับมา
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ความรู้สึกกวิ้นเลย T T https://www.youtube.com/watch?v=xoP_kqiqRgM ไม่มีเหตุผลอะไรไปมากกว่าที่พี่หมัยต้องทำร้ายน้องขนาดนี้ รักไปหมดอ่ะ รักน้องเหมอ รักพ่อ กับกวิ้นพี่หมัยไม่เคยพูด ไม่ทำอะไรให้ชัดเจน...ไปไกลๆกวิ้นเลยสมัย
-
ถึงเวลาตื่นจริงๆเเล้งสินะ มานี่มาน้องกวิ้นพี่จะปลอบเอง ปล่อยเขาไปเถอะมันได้เวลาตื่นของเราเเล้วหล่ะ
-
เมื่อไหร่กวิ้นจะบิน
ปล. กวิ้นทำตัวน่ารำคาญมาก นึกถึงแต่ตัวเอง
แต่ก็นะ กวิ้นยังไม่ได้ออกบินนี่นา โลกของกว้นก็คงกว้างแค่นั้น
อยากเห็นกวิ้นบินแล้ว
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:ถ้าจบแบบนี้ตูซ้ำใจตายแน่ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหัออออ!!
-
ยังสตรองสวนกระแส เรามั่นใจ #ชูป้ายไฟทีมพี่หมัย :z6: ใช้หัวใจสิพี่หมัย อย่าใช้สมองตัดสินใจ เหตุผลทุกอย่างของพี่หมัยคือเสมอ พี่หมัยต้องรับความหวังของคุณลุงข้างบ้าน เพื่อให้เหมอได้มีความสุขกับคนที่ตามหาอยู่ ง่อววววววววว เป็นงะ ฟังดูดีมะ พี่หมัยหล่อขึ้นมาทีเดียว :hao3:
จะกี่คนที่เข้ามา ไม่ว่าใคร หรือแม้แต่อลัน ก็แทนที่พี่หมัยไม่ได้ กวิ้นกวิ้น เวลาลบแผลเป็นไม่ได้นะลูก รู้ไหม? (เพราะไม่ใช่ฮีรูดอยด์...ฮาเข้าไป นิยายเขากำลังดราม่า แสรดดดดด)
พี่หมัย เดี้ยนออกตัวกางแขนปกป้องคุณพี่ขนาดนี้ อย่าทำเดี้ยนหน้าหงายนะ (นี่ก็หวั่นไหวแรงมาก..บ่งตง) :m15:
-
ลาก่อนรักแรก ลาก่อนพี่หมัย
กวิ้นจะเข้มแข็ง เราเชื่ออย่างนั้น
และเราเชื่ออีกว่าที่กวิ้นเจ็บ
พี่หมัยก็ไม่ต่างกัน
:o12:
-
อ่านไปร้องไห้ไป เฮ้อ กวิ้นเอ้ยยย
-
เจ็บ :mew6:
-
:hao5: กวิ้น น่าสงสารมาก :hao5:
-
ได้เวลาตื่นจากฝันที่สวยงามจริงๆแล้วซินะทั้งคู่ :monkeysad: :monkeysad:
ความรักที่ไม่สามารถครอบครองได้แต่เก็บไว้ในส่วนลึกของใจมีแต่ความปราถนาดีที่มอบให้และไม่สามารถอยู่เคียงข้างได้ เหตุผลของรักที่ไม่ได้เอาความเห็นแก่ตัวของตัวเองเป็นที่ตั้ง ก่อนจะปล่อยมือจากกวิ้นได้ พี่หมัยก็เจ็บ
ความรักที่ต้องการครอบครองแต่ไม่สามารถครอบครองได้ ความผูกพันที่ได้รับมันฝังลึกในใจไม่สามารถลบออกจากใจ และไม่คิดจะเปิดใจให้คนอื่นได้อีกทั้งเจ็บปวดและรวดร้าว เพนกวิ้นจึงเจ็บปวดไม่แพ้กัน
เป็นทางเดินแบบเส้นขนานที่ไม่สามารถจะมาบรรจบกันได้ ทำได้เพียงเดินขนานเคียงข้างกันแบบไม่มีสิ้นสุด
อัลจะช่วยเพนกวิ้นได้ยังไง พี่หมัยจะเจ็บกว่าหรือไม่ กวิ้นจะยอมหักใจอย่างไร
อ่านมาถึงเรื่องนี้ขอบอกว่าเสพติดความเจ็บปวดแบบนี้ซะแล้ว จากเป็นแต่อย่าจากตายก็พอนะคะ :m5: :m5:
-
ตอนที่ 8
หากมีใครถามว่าอาการอกหักเป็นเช่นไร...ไอ้กวิ้นคงอธิบายได้ไม่ยาก เพราะมันจมอยู่กับอาการนั้นอยู่นานทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็คงบอกไม่ได้ว่านานเป็นระยะเวลาเท่าใด มันไม่เคยนับวันคืนที่ต้องนอนตาสว่างยันเช้า ไม่เคยนับจำนวนครั้งที่ร้องไห้ ไม่เคยนับ...จำนวนครั้งที่มันยอมรับความจริงไม่ได้แล้วพยายามติดต่ออีกฝ่ายไป ซึ่งสิ่งที่มันได้รับกลับมานั้น เป็นเพียงการเมินเฉย และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ยิ่งร้องไห้หนักมากขึ้น ไอ้กวิ้นเป็นเช่นนั้นอยู่หลายครั้งจนในที่สุดก็ทนกับความงี่เง่าของตัวเองไม่ไหว จำไม่ได้เหมือนกันว่าตอนไหนที่หัวใจของมันทำตามคำสั่งของสมอง คำว่า ‘พอแล้ว’ ถูกตอกหมุดย้ำลงที่ใจ ไอ้กวิ้นเลิกร้องไห้ เลิกคร่ำครวญถึงคนที่ใจร้ายกับมัน แม้หัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผลจะยังไม่หายดี แต่น้ำตาของมันกลับเหือดแห้งลงไปทุกวัน จนในที่สุด...น้ำตาที่เคยไหลเพราะความผิดหวังก็ไม่ไหลลงมาอีกเลย
ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความเฉยชา... หัวใจที่มีบาดแผลปิดตายแน่นหนา ไม่กล้าให้ใครเข้าใกล้และไม่เปิดรับให้ใครเข้ามา และด้วยเหตุนั้น...ไอ้กวิ้นจึงเริ่มต้นชีวิตในมหาวิทยาลัยของมันด้วยหัวใจตายด้าน มันใช้ชีวิตปกติด้วยหัวใจพิการของตัวเอง
ไอ้กวิ้นยังคงไปมาหาสู่ไอ้เหมอที่ตอนนี้เป็นนักเรียนนายร้อยเต็มตัวตามปกติ แม้จะไม่อยากเจอหน้าพี่ชายของมัน แต่มิตรภาพระหว่างเพื่อนก็ไม่อาจพังครืนลงได้ ไอ้กวิ้นเรียนรู้ในตอนที่มันเจ็บแทบเป็นแทบตายแล้วว่าคนเพียงคนเดียวไม่อาจเปลี่ยนชีวิตของมันได้ทั้งหมด มันยังมีใครอีกหลายคนที่รักมัน ยังจำได้ไม่ลืมที่ในวันที่ความสัมพันธ์ระหว่างไอ้กวิ้นและพี่สมัยพังลง ไอ้เหมอกับพี่แต้ว เป็นสองคนที่ปลอบใจมันโดยไม่เอ่ยถามอะไรสักคำ แค่เห็นว่ามันร้องไห้ ไอ้เหมอก็ดึงมันไปกอดอย่างไม่ลังเล
‘ใครทำมึงร้องไห้วะ บอกพี่เหมอมา พี่เหมอจะไปตบหัวมันให้หลุดเลย’ แม้ปกติจะชอบแกล้งไอ้กวิ้น แต่ไอ้เหมอก็เป็นคนเดียวที่ปกป้องไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันมาตลอด เสือเกรียนกับนกบื้อ มีสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นเกินกว่าจะพูดกันด้วยถ้อยคำหวานๆ แม้จะพูดเหมือนทะเลาะกันเป็นประจำ แต่พวกมันก็เป็นเพื่อนรักเพื่อนตาย เพราะในวันที่ใครคนหนึ่งต้องเสียใจก็จะมีใครอีกคนคอยปลอบใจอยู่ข้างๆ
‘กูดีใจที่แอดติด’
‘คนดีใจมันร้องไห้จะเป็นจะตายอย่างนี้เหรอวะ แม่ง... ตาแดงหมดแล้วไอ้นกโง่เอ้ย’
จำได้ว่าตอนนั้นไอ้เหมอใช้มือหยาบกร้านของมันเช็ดหน้าไอ้กวิ้นเสียแรงจนขึ้นสีแดงเป็นปื้น แต่ไอ้กวิ้นกลับยิ่งร้องไห้หนัก ไอ้เสือเหมอจึงได้แต่เกาหัวแกรก มารู้เอาทีหลังว่าเพราะมือมันหนักเกินไป ไอ้กวิ้นที่ถูกเช็ดจึงเหมือนถูกตบหน้า เจ็บจนร้องไห้ ไอ้เสือมันก็เลยสำนึกผิดแทบจะไปออกบวชให้ทีเดียว
“ไอ้กวิ้น มึงทำไรอยู่วะ” เย็นวันศุกร์ ไอ้เหมอมักจะขี่น้องพิ้ง มอไซค์ฟีโน่สีชมพู พาหัวเกรียนๆ ของมันมาหาไอ้กวิ้นถึงบ้าน
“กำลังคิดจะเปิดเว็บไซต์ของมหาลัยให้มึงดูอยู่อ่ะ”
“เปิดทำไม? เว็บมอมึงมีไรดี”
ไอ้กวิ้นแสยะยิ้ม อมภูมิเหมือนรู้อะไรดีๆ มาแต่ลีลาไม่ยอมบอกจึงโดนไอ้เหมอตบกะโหลกเข้าให้ “อย่าท่ามาก รีบๆ บอกมา”
“จิ๊” ไอ้กวิ้นเบ้ปาก ก่อนจะเข้าเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยให้ไอ้เหมอดูชมเป็นขวัญตา “มึงดูนี่”
“เฮ้ยยยยยยย!” ไอ้เกรียนร้องเสียงดังลั่นบ้าน มันรีบพุ่งเข้าหาหน้าจอไอแม็คขนาดยี่สิบเจ็ดนิ้วของไอ้กวิ้นโดยด่วน
“เชี่ยเหมออออออ ไอแม็คกูไม่ใช่ชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่นะไอ้สัด มึงหายตัวเข้าไปไม่ได้ไอ้โง่”
“มึง... แม่ง... อะไรวะ” ไอ้เหมอไม่สนใจคำพูดของไอ้กวิ้น มันพูดไปพลางยิ้มไปพลาง ทำเหมือนพยายามหุบยิ้มแต่สุดท้ายก็ยิ้มแฉ่ง “แม่ง...กูจะไปลาออก กูจะไปเรียนมอเดียวกับมึง”
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ก่อน”
“ไอ้กวิ้น มึงจะให้กูใจเย็นยังไงไหววะ นี่มัน...นี่มันคนที่กูกำลังตามหา!”
“ห้ะ? ไม่ใช่ CY เหรอวะ” ไอ้กวิ้นตาเหลือก แผนการคิดขอลายเซ็นไปขายแฟนคลับเพราะเห็นเป็นเพื่อนร่วมเมเจอร์น่าจะเข้าถึงง่ายเป็นอันต้องสูญสลายไปในพริบตา
“ไอ้นกโง่ มึงดูดีๆ หล่อกว่า CY ตั้งกี่เท่า มึงดู ดูเป็นบุญตาของมึงซะ เชี่ยเอ้ย โตมาหล่อขนาดนี้โดนงาบไปแดกแล้วรึเปล่าวะ แม่งงงงงงงง กูไม่ยอมมมมม กูรับไม่ได้ กูต้องรีบกลับบ้าน ต้องไปลาออกจากโรงเรียน ตอนนี้เขามีเปิดสอบไหมมหาลัยมึงอ่ะ ถ้าไม่มีให้กูไปเป็นแม่บ้านล้างห้องน้ำ หรือไปเป็นคนสวนก็ได้ แต่ให้กูไปเป็นเมียน้อยอธิการกูไม่เอานะ คนสวยอย่างกูต้องเป็นเบอร์หนึ่ง”
ไอ้กวิ้นตบหน้าผากตัวเองเบาๆ “ไอ้เหมอ มึงตั้งสติก่อนนะเว้ย อย่างแรกเลย มึงไม่สวย อย่างที่สอง อธิการมอกูเป็นผู้หญิง อย่างที่สาม ตอนนี้เปิดเทอมมาได้เดือนหนึ่งแล้วใครจะเปิดสอบให้มึง และอย่างสุดท้ายท่านบิดาของมึงไม่ให้มึงลาออกจากการเป็นนักเรียนนายร้อยไปเป็นแม่บ้านหรือว่าคนสวนหรอกนะเว้ย”
“เชี่ยยย ทำไมความรักของกูมันมีอุปสรรคเยอะงี้วะ”
ไอ้กวิ้นมองเพื่อนหัวเกรียนของมันอย่างหมั่นไส้ เห็นมันกระดี๊กระด๊าแบบนี้แล้วก็ไม่อยากจะบอกประเด็นสำคัญของเรื่องเลยจริงๆ แต่เห็นไอ้เสือเหมอเป็นหมาหงอยแล้วก็อดสงสารมันไม่ได้
“คืองี้ไอ้เหมอ ไอ้หล่อนี่มันเรียนเจอร์เดียวกับกู ถ้ามึงอยากจะเจอมัน กูว่ากูพอจะหาทางช่วยมึง...ดะ..ได้ อะ...ไอ้เชี่ยเหมออออ อย่ารัดคอกู”
“กวิ้นเพื่อนเลิฟเพื่อนรัก กูรักมึงที่สุดดดดดด อยากได้อะไรมึงบอกกูมาเลย กูจะประเคนจะจัดหามาถวาย ขอแค่มึงได้เบอร์โทร เบอร์รองเท้า เลขที่บ้าน น้ำหนัก ส่วนสูง ยี่ห้อกางเกงใน ยี่ห้อแปรงสีฟัน โคโลญที่ใช้ รถที่ขับ และก็...ขนาดของ...ไอ้นั่น มาก็พอ”
ไอ้นกบื้อได้ฟังคำสาธยายจากไอ้เสือเกรียนก็แทบน้ำลายฟูมปาก “ไอ้เหมอ มึงวางแผนจะส่งกูเข้าคุกใช่ไหม อยากรู้ขนาดนี้ต้องไปเป็นสตอล์กเกอร์แล้วเว้ยไอ้สัด แค่เบอร์โทรกับชื่อก็พอแล้ว พวกยี่ห้อกางเกงในกับขนาดของ...ไอ้นั่นจะเอามาทำเหี้ยไร”
“เตรียมพร้อมไงมึง เผื่อว่าสักวันกูต้องเสียตัวให้กับเขา จะได้ทำใจได้หน่อย แล้วชื่ออ่ะไม่ต้องหรอก กูรู้อยู่แล้ว” ไอ้เหมอยิ้มแฉ่ง “เป็นชื่อที่ไพเราะเพราะพริ้งและสร้างสรรค์ มีบิดาชื่อไร้พ่าย น้องชายชื่อชยและชโย หรือ CY ที่เป็นชื่อในวงการ ส่วนว่าที่ผู้ชายของกูนั้นชื่อชนะ เรียกสั้นๆ ว่านะ เรียกยาวๆ ว่านะสุดที่รักของพี่เหมอ”
“มึง...เป็นเอามาก กูชักสงสารไอ้หล่อนั่น”
ไอ้กวิ้นรู้สึกว่ามันกำลังทำบาปกับคนหล่อระดับเดือนมหาลัย มันไม่น่าเปิดเว็บไซต์มหาวิทยาลัยให้ไอ้เสือเกรียนมันดูเลยจริงๆ ความบ้าของไอ้เหมอเป็นสองรองใครเสียที่ไหน
“จิ๊กซอว์ที่มึงอยากได้ เลโก้สุดยิ่งใหญ่อลังการที่มึงเคยบอกกูว่าต้องหามาครอบครองไว้ จะเป็นของมึงทันทีไอ้กวิ้น ถ้ามึงทำให้กูได้เข้าไปใกล้ชนะ”
ความจริง...ไอ้กวิ้นก็คิดว่ามันก็คงไม่ได้ทำบาปอะไรเท่าไหร่หรอก ไม่แน่ว่าไอ้เหมอกับไอ้หล่อนั่นอาจจะเป็นเนื้อคู่กันก็ได้ อาจจะเคยทำบุญร่วมชาติกันมาแต่ชาติปางก่อน ชาตินี้จึงต้องมาชดใช้กรรม เอ้ย...จึงต้องเกิดมาคู่กัน
“ได้ตามที่มึงขอ แต่ต้องเตรียมของไว้ให้พร้อม ของมางานเดิน”
“เดี๋ยวกูให้มัดจำเป็นโคนันเล่มล่าสุด งานเดิน ของไป” ไอ้เสือต่อรอง ในขณะที่ไอ้นกบื้อรีบตกลงรับงานทันที
“โอเค นี่กูทำเพื่อมึงหรอกนะไอ้เหมอ ไม่ได้เห็นแก่ของอะไรเลย”
“แค่อ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่ไอ้สัด พรุ่งนี้จะให้พี่หมัยเอามาให้”
ไอ้กวิ้นหัวใจกระตุกวูบ สีหน้ามันเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่โชคดีที่ไอ้เหมอกำลังจ้องผู้ชายผ่านหน้าจอตาเป็นมันจึงไม่ทันได้สังเกต
“ไม่เป็นไรเว้ย มึงเอาเงินมาก็ได้ เดี๋ยวกูไปซื้อเอง”
“กูมีเงินที่ไหนล่ะ เบี้ยเลี้ยงก็เก็บไว้เป็นทุนทำนม อยู่ในธนาคารหมดแล้ว ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ชายกูหล่อ สปอร์ต ใจดี กทม. เอาหนังสือการ์ตูนมาส่งให้มึงถึงบ้านแน่ไม่ต้องห่วง ไอ้กวิ้น มึงลุกไปดิ๊ กูจะมองสุดที่รักของกู”
ไอ้กวิ้นโต้เถียงไม่ได้ ทั้งๆ ที่อยากถามเหลือเกินว่ามันยังไม่ล้มเลิกเรื่องจะทำนมไปอีกหรือยังไง แต่ในใจตอนนี้เรื่องนมของไอ้เหมอกลายเป็นเรื่องเล็ก แค่รู้ว่าพรุ่งนี้อาจจะต้องเจอ หัวใจของไอ้กวิ้นก็เหมือนกับกำลังนั่งรถไฟเหาะ
จะโทษไอ้เหมอมันก็ไม่ได้ เพราะไอ้เหมอมันก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่จะให้บอก...ไอ้กวิ้นก็ไม่กล้าอีกเหมือนกัน ...ถ้าต้องเจอ...จะทำหน้ายังไงดีวะ แม่ง... กูต้องสตรองขนาดไหนวะไอ้สัดเหมอเอ้ย!
*******************************
-
หนังสือการ์ตูนโคนันมาถึงมือไอ้กวิ้นในวันต่อมา ทว่า...ไอ้กวิ้นรับมันมาจากพี่แต้วอีกที ไม่ใช่ว่าไอ้กวิ้นไม่กล้าเจออีกฝ่าย มันนอนไม่หลับทั้งคืนด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เจอกับคนที่ไม่ได้เจอมานานเกือบๆ สามเดือน พอเช้าก็อาบน้ำแต่งตัวในชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดเพื่อรอที่จะได้พบเจอ แต่อีกฝ่ายต่างหากที่ไม่อยากมาเจอกัน พี่สมัยเรียกพี่แต้วออกไปเอาหนังสือการ์ตูนที่หน้าประตูรั้วแล้วก็รีบขับรถออกไป ไอ้กวิ้นจึงทำเพียงแค่ยิ้มหยันให้กับตัวเอง
ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังตั้งความหวัง ทั้งๆ ที่ถูกทำให้ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาตัดมันชัดเจนขนาดนี้แล้ว...ยังจะโง่ปล่อยหัวใจให้รู้สึก... เพราะฉะนั้นก็สมแล้วที่ต้องเจ็บแบบนี้ นกโง่...มันก็ยังคงโง่อยู่วันยันค่ำ โง่ที่คิดอยากบิน โง่ที่เชื่อว่าเขาจะพามันบินไปด้วย แต่สุดท้ายในระหว่างที่กำลังบินขึ้นสูงก็กลับปล่อยมือให้มันร่วงลงสู่พื้น...
ไอ้กวิ้นใช้เวลาทบทวนตัวเองจนปรับอารมณ์ได้ตามปกติ คราวนี้มันไม่ได้เจ็บจนร้องไห้ แต่คงเป็นอาการผิดหวังจากการตั้งความหวังก็เท่านั้น เช้าวันจันทร์มันก็ไปเรียนตามปกติ และเริ่มปฏิบัติการตามหารักให้ไอ้เสือเกรียนเพื่อนยาก
“มึงๆ” ไอ้กวิ้นทำใจกล้าสะกิดแขนคนรูปหล่อที่นั่งเฉิดฉายโดดเดี่ยว ไอ้หล่อหน้านิ่งตวัดสายตาหลังแว่นกรอบดำหันมามอง ท่าทางหยิ่งผยองราวกับเทวดากำลังมองนกโง่ๆ ตัวหนึ่งนั้นทำเอาไอ้กวิ้นนึกหมั่นไส้ขึ้นมาครามครัน ไอ้หล่อนี่คงกำลังนึกสงสัยว่าทำไมไอ้กวิ้นมันถึงทำใจกล้าเข้ามานั่งใกล้ ทั้งๆ ที่ใครต่อใครต่างเว้นที่นั่งให้ไอ้หล่อมันนั่งเด่นอยู่คนเดียว เพราะรูปร่างหน้าตาของมันให้ความรู้สึกว่าหล่อจนไม่อาจเอื้อม หล่อจนไม่อาจเข้าใกล้ หล่ออันตรายมากไปจนกลัวจะโดนแผดเผาถ้าหากเข้าไปใกล้รัศมี แต่ไอ้กวิ้นมันเป็นนกเขตหนาว หอบหิ้วน้ำแข็งและความหน้าด้านมาเยอะพอสมควรจึงทนกับความหล่อเร่าร้อนของอีกฝ่ายได้
“ชื่อไรอ่ะ”
“ชนะ มึงล่ะ” ไอ้หล่อตอบ ทีแรกก็นึกว่ามันจะหยิ่ง แต่ความจริงก็ไม่ได้หยิ่งอย่างที่คิดนี่หว่า
“เพนกวิ้นอ่ะ”
“เอาชื่อจริงๆ ที่ไม่ได้มาเปลี่ยนตอนอยู่มหาลัยดิ” ไอ้หล่อพูดหน้านิ่ง แต่ไอ้กวิ้นงงตาแตก
“กูชื่อเพนกวิ้นจริงๆ” ไอ้กวิ้นยังคงยืนยัน “ตอนท้องกู แม่ชอบไปดูนกเพนกวิ้นที่สวนสัตว์ พ่อก็เลยตั้งชื่อให้ว่าเพนกวิ้น”
ไอ้หล่อพยักหน้า ท่าทางสนอกสนใจ “ชื่อจริงล่ะ”
“เหมันต์ พ่อบอกว่าเพราะนกเพนกวิ้นชอบอากาศหนาว ก็เลยให้ชื่อเหมันต์”
“เฮ้ย เท่ว่ะมึง”
“แน่นอนดิ ชื่อเล่นกูอาจจะแอ๊บแบ๊ว แต่ชื่อจริงก็เท่ไม่หยอกนะมึง”
ไอ้หล่อเห็นด้วย มันหมุนควางดินสอเล่นก่อนจะบอกเสียงเรียบ “แล้วทำไมมึงเข้ามาคุยกับกูล่ะ นอกจากผู้หญิงแล้วกูก็เห็นไอ้พวกผู้ชายหน้าตาขี้เหร่มันเขม่นกูทั้งนั้น”
“บังเอิญว่าหน้าตากูกับมึงคลาสเดียวกันอ่ะ กูเลยโดนพวกมันหมั่นไส้ด้วย”
ไอ้หล่อหัวเราะกับวาจาของไอ้นกเขตหนาว “กูเรียกมึงว่ากวิ้นได้ปะ ชื่อเพนกวิ้นมันยาวไป”
“งั้นกูเรียกมึงสั้นๆ ได้ใช่ไหม ชื่อมึงก็ยาวไปเหมือนกัน”
“ได้ดิ”
“ความจริงมึงก็ไม่เห็นหยิ่งอย่างที่คนอื่นเขาลือนะ”
“ข่าวลือมันจะไปจริงได้ยังไงล่ะ ความจริงกูเห็นมึงตั้งแต่รับน้องแล้ว แต่อยู่คนละกลุ่ม มึงก็ไม่มีใครคบใช่ไหม”
ไอ้หล่อมันเป็นคนพูดตรงไม่อ้อมค้อม ถามมาทีไอ้นกบื้อก็แทบหน้าหงาย นอกจากไอ้เหมอแล้วก็เพิ่งเจอคนเกรียนหน้ามึนอย่างมันนี่แหละ “ไม่ใช่ไม่มีใครคบ แต่กูเลือกคบเว้ย”
“แล้วมีสักคนหรือยังที่มึงเลือกได้”
“มีแล้ว แต่มันเรียนโรงเรียนนายร้อย นานๆ ถึงจะกลับบ้านมาสักที กูก็เลยอยู่คนเดียวอย่างนี้ไง”
“ไม่คิดหาเพื่อนคนอื่นบ้างเหรอวะ”
“บางคนก็เคมีไม่ตรงกันว่ะ แต่กูว่ากูคุยกับมึงได้นะ”
“ถามกูสักคำหรือยัง”
“เถอะน่า ยังไงมึงก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว”
“กูไม่เดือดร้อนนะถ้ากูจะไม่มีเพื่อน”
“งั้นกรุณาเป็นเพื่อนกับกูเถอะ กราบขอร้อง” เพื่อจิ๊กซอว์และเลโก้ เอ้ย! เพื่อเสมอเพื่อนซี้ของกู
“หึหึ ถ้ามึงแบ่งข้าวกล่องที่พกมาด้วยให้กูกิน กูก็จะพิจารณา”
“เออๆ ก็ได้ กูยกให้มึงทั้งกล่องเลยก็ได้นะ”
“ไม่ต้องหรอก ยกให้กูหมดมึงก็ไม่ได้กินดิวะ แบ่งกัน เพื่อนกันก็ต้องแบ่งกันอยู่แล้ว”
ไอ้กวิ้นพยักหน้าเห็นด้วย รู้สึกเหมือนมันกำลังคุยกับเด็กน้อยที่กำลังชอบใจเพราะได้เจอเพื่อนใหม่ และหลังจากที่ได้เป็นเพื่อนกับไอ้หล่อชนะมาร่วมสองสัปดาห์ ไอ้กวิ้นก็ต้องปลงหนักเพราะมันเจอคนเอาแต่ใจมากกว่าไอ้เหมอเข้าให้แล้ว
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไอ้เหมอ กูพูดก็อย่าหาว่ากูนินทา ไอ้นะแม่ง !#$@!#$@$%@#$%
Only Summer: เชี่ยกวิ้นมึงอย่าบ่น กูอยากเข้าสิงมึงใจแทบขาดแล้วววว
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: แล้วมึงจะกลับเมื่อไหร่วะ
Only Summer: ปีนรั้วหนีโรงเรียนได้ตอนนี้กูคงไปแล้ว แต่ทำไม่ได้ เพราะงั้นศุกร์นี้เจอกันเว้ย เออไอ้กวิ้น พี่หมัยเอาเลโก้กับจิ๊กซอว์ไปให้ยัง
ไอ้กวิ้นนิ่งค้างไปกับคำถาม ก่อนมันจะพรมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ช้าๆ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ยังว่ะ
Only Summer: โทษทีนะเว้ย เดี๋ยวกูตามให้ กูไม่เบี้ยวมึงแน่ๆ อ่ะ ขอให้มึงทำดีต่อไปนะไอ้กวิ้น แล้วผลบุญจะทำให้มึงสมหวังกับสิ่งที่มึงอยากได้ เพราะงั้นอยากได้อะไรบอกพี่เหมอมา พี่จัดให้ไม่อั้น ถ้าเพื่อผู้ชายพี่ยอมจ่าย อิอิ
ถ้ากูอยากได้พี่ชายมึง...มึงจัดให้กูได้ไหมวะ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: มึงไม่ได้จ่ายเองซะหน่อยไอ้เหมอ
Only Summer: เงินพี่ชายกูก็เหมือนเงินกูแหละ อิอิ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: แล้วพี่มึงตอนนี้ยังไม่คิดแต่งงานมีลูกมีเมียอีกเหรอวะ เอาแต่มาตามดูแลน้องอย่างมึงเนี่ย
Only Summer: จะแต่งได้ไงวะ กูยังไม่เห็นว่าพี่กูคบใครเลยสักคน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: มึงไม่รู้รึเปล่าว่าเขามี เขาอาจจะมีคนที่คบ คนที่คุยด้วยก็ได้
Only Summer: ที่คุยด้วยน่ะไม่รู้ว่ะ แต่ที่คบจนพามาที่บ้านก็ไม่เห็นมีนะ ไม่รู้เว้ย ช่างหัวพี่หมัยเถอะ มาพูดเรื่องสุดที่รักของกูดีกว่า
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ถามกูขนาดนี้ มึงไม่แอดเฟซเขาไปเลยวะ
Only Summer: แอดไปเขาก็อาจจะไม่รับ กูต้องสนิทกับเขาให้ได้ก่อนเว้ย กลยุทธ์ระดับชั้นเชิงน่ะมึงรู้จักไหมมมม
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: คนไม่เคยจีบสาวอย่างมึงอย่าทำมาพูดดี
Only Summer: ก็แน่สิวะ กูชอบผู้ชายนี่หว่า
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ชัดเจนสัดๆ
Only Summer: แน่นอนนน กูบอกท่านบิดาแล้วด้วยว่าอยากมีผัว อิอิ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ใจกล้ากว่ามึงไม่มีอีกแล้วไอ้เหมอ
Only Summer: กล้าพูดเพราะพี่หมัยเอาตัวบังกูอยู่หรอก ฮ่าๆๆๆ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ไอ้น้องทรพี มึงนี่น่าไปเกิดเป็นพี่ชายบ้าง จะได้รู้จักเสียสละ ไม่รู้สึกผิดบ้างไงวะที่พี่มึงแม่งทำเพื่อมึงทุกอย่างอ่ะ
Only Summer: จะรู้สึกผิดทำไมวะ? พี่ชายทำเพื่อน้องชายนี่มันผิดตรงไหน ตรรกะมึงเพี้ยนๆ นะไอ้กวิ้น ลูกคนเดียวอิจฉาอะดิ๊
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: มีพี่ชายเหมือนพี่มึงกูไม่อิจฉาหรอกไอ้สัดเหมอ แม่งเหมือนโรคจิต
Only Summer: นี่มึงแค้นอะไรพี่กูปะวะ แม่ง ด่าได้ด่าดี
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: *สัญลักษณ์นิ้วกลาง* ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า
Only Summer: นี่ขนาดไม่แค้นยังแจก... ซะขนาดนี้ กูต้องไปถามพี่หมัยละว่าเผลอไปเหยียบตาปลามึงตอนไหน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: อย่านะเว้ย
Only Summer: ตุ๊ดว่ะไอ้กวิ้น ด่าเขาลับหลัง พอกูจะเอาไปฟ้องก็ป๊อด
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: คนขี้ฟ้องนั่นแหละตุ๊ด เชี่ย กูไปนอนแล้ว
Only Summer: อ้าว มัวแต่คุยเรื่องพี่หมัย แล้วเรื่องสุดที่รักของกูเล่า!!! ไอ้กวิ้นนนนเว้ยยย กลับมาก่อนนน
ปล่อยไอ้เหมอมันโวยวายในหน้าต่างสนทนา ส่วนไอ้กวิ้นก็กระโดดขึ้นเตียง มุดหน้าซุกตัวในผ้าห่มเป็นที่เรียบร้อย
ทำไมวะพี่หมัย ทำไมยังคิดถึงพี่วะ แค่เอ่ยชื่อ...หัวใจก็เจ็บแล้ว... อย่างนี้เมื่อไหร่ กวิ้นจะหายดีสักที
************************************
ไอ้กวิ้นหน้ายุ่ง ยืนเกาหัวแกรกอยู่หน้าบ้านไอ้เหมอ ตัวสูงโย่งของมันพิงอยู่กับกำแพงสูงใหญ่ที่ล้อมรอบบ้านนายทหารระดับสูงไว้ ลังเลใจว่าจะลุยเดี่ยวเข้าไปหรือยืนตากแดดยามเย็นรอไอ้หล่อชนะมาสมทบดี
วันที่สามสิบเอ็ดกรกฎาคมเป็นวันเกิดของไอ้เสือเหมอ และปีนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ไอ้เสือมันกลับบ้าน คุณหญิงแม่ของมันจึงเอ่ยปากจะจัดงานเลี้ยงฉลองอายุครบ 19 ปีให้ลูกชายคนเล็ก ไอ้เหมอมันจึงล็อคตัวไอ้กวิ้นให้เป็นแขกคนสำคัญเพื่อเป็นสะพานเชื่อมไปถึงไอ้รูปหล่อชนะที่พวกมันเริ่มสนิทสนมกันตั้งแต่ที่ไอ้กวิ้นพาไปทำความรู้จักเมื่อหนึ่งเดือนก่อน แต่ไอ้เสือหัวเกรียนมันกลับชอบทำสะดิ้งมีจริต แสร้งเขินอายราวกับสาวน้อย เวลาอยากนัดเจอกับคนรูปหล่อจึงอ้างชื่อไอ้กวิ้นอยู่ร่ำไป ตอนนี้การอ้างของมันก็กำลังสร้างความลำบากใจให้ไอ้นกบื้อตัวนี้อยู่
ไอ้เหมอไม่ผิดที่ไม่รู้ว่าไอ้กวิ้นอกหักจากพี่ชายของมัน และไม่ผิดหากจะชวนเพื่อนมางานวันเกิดที่บ้าน แต่ที่ผิดก็คงเป็นไอ้กวิ้นเองที่ยังคงตัดใจจากพี่ชายของเพื่อนไม่ได้ แต่มาจนถึงวันนี้ ไอ้กวิ้นมันก็พอรู้ว่าถ้าเจอหน้าอีกฝ่ายจะต้องทำตัวแบบไหน จะต้องมีสีหน้ายังไงจึงจะไม่กระอักกระอ่วนใจต่อกัน แม้ในหลายๆ ครั้งจะพบว่าสายตาของมันมักจะไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ของพี่สมัยอยู่ร่ำไป แต่มันก็ทำได้แค่มองเท่านั้น แค่มอง...และไม่คิดจะขยับเข้าไปใกล้อีก
ไอ้กวิ้นรู้แล้วว่าตัวมันควรอยู่ตรงไหนถึงจะไม่สร้างปัญหา
ปรี๊นๆ
เสียงแตรรถคันหรูดังขึ้นสั้นๆ สองครั้ง ไอ้กวิ้นจึงรีบก้าวเดินไปหาเพื่อนรูปหล่อของมันที่ลงจากรถมาทันที
“ดีที่มึงไม่เข้าไปก่อน” ชนะบอกเสียงเรียบ “ไม่งั้นกูคงไม่รู้จะเข้าไปยังไง”
“เออ กูก็เลยต้องยืนตากแดดรอมึงอยู่เนี่ย ปะ เข้าไปกัน” ไอ้กวิ้นทำตัวตามปกติ แม้น้ำเสียงของมันจะแอบสั่น หัวใจจะเริ่มเต้นแรงก็ตาม แต่ยังไม่ทันได้กดออดเรียกให้คนในบ้านของไอ้เหมอมาเปิดประตู ไอ้กวิ้นกับชนะก็แทบจะผงะหงายเมื่อประตูเล็กถูกเปิดผลัวะออกมาเสียก่อน และคนที่เปิดออกมานั้นคือไอ้เหมอหัวเกรียนที่เหงื่อแตกพลั่ก ท่าทางรีบร้อน มันกระแทกประตูปิดแล้วจับมือเพื่อนทั้งสองแล้วลากให้วิ่งตาม
“เฮ้ยยยย เดี๋ยวๆๆๆ มึงจะไปไหน”
“ไอ้เชี่ย อย่าเพิ่งถาม วิ่งตามกูมา คุณหญิงแม่กำลังพิโรธ”
“ห้ะ! แล้วงานเลี้ยงวันเกิดมึงล่ะวะ” ไอ้กวิ้นถามพลางลิ้นห้อย มันไม่ชอบวิ่ง แม้จะตัวสูงโย่ง แขนขายาวเหมาะสำหรับการเป็นนักวิ่ง แต่ไอ้กวิ้นมีปอดใหญ่ไว้เพื่อว่ายน้ำเท่านั้น
“ล่มดิวะมึง ถามได้ นะวิ่งไหวไหม ถ้าไม่ไหวขี่หลังเหมอได้นะ”
ชนะหัวเราะดังลั่น ตั้งแต่ที่เป็นเพื่อนกันมา เวลาชนะอยู่กับไอ้เหมอนั้นหัวเราะเสียงดังมากกว่าอยู่กับไอ้กวิ้นเสียอีก
“แล้วทำไมเราต้องวิ่งกันล่ะเหมอ”
“ไม่วิ่งเดี๋ยวคุณหญิงแม่ก็ตามทันดิ มาถึงตรงนี้คงปลอดภัยละ” ไอ้เหมอชะลอฝีเท้า มันไม่มีแม้แต่อาการเหนื่อยหอบแม้แต่น้อย มีแค่ไอ้กวิ้นที่หอบลิ้นห้อยเสียลุคสัตว์ปีก กับไอ้หล่อชนะที่เหงื่อผุดพรายเต็มหน้า แก้มขึ้นสีระเรื่อ น่ามองจนอยากเรียกร้องหาความยุติธรรมให้กับไอ้กวิ้นเสียจริงๆ
“ไอ้เหมอ... มึงไปทำอะไรให้คุณหญิงแม่โกรธวะ”
“ความจริงกูไม่ผิด” ไอ้เหมอเกริ่น แต่ไอ้กวิ้นกลอกตา เพราะรู้ว่าไอ้เหมอมันมักจะเริ่มประโยคกับเรื่องที่มันก่อด้วยประโยค ‘กูไม่ผิด’ เสมอ “กูแค่บอกท่านบิดาว่าเรียนจบกูจะทำนม ท่านบิดาก็ไล่เตะกูเฉย แล้วทีนี้ ก็เลยไปชนคุณหญิงแม่ที่กำลังยกเค้กไปตั้งที่โต๊ะ มันก็ตู้ม กลายเป็นโกโก้ครั้น”
“เชี่ยยยย เป็นกูกูก็โกรธ กลับไปขอโทษคุณหญิงแม่มึงเลย”
“ไม่ไป พี่หมัยอุตส่าห์จับคุณหญิงแม่ไว้ให้แล้ว กูจะกลับไปตายให้โง่เหรอวะ ปะๆ ไปฉลองวันเกิดกันสามคนดีกว่า ไอ้กวิ้นมึงออกเงินก่อนนะ กูวิ่งออกมาไม่ได้หยิบกระเป๋าตังค์มาด้วยอ่ะ”
ไอ้กวิ้นอยากจะร้องไห้เสียจริงๆ ที่เกิดมาเป็นเพื่อนกับตัวยุ่งอย่างไอ้เหมอ แต่มันก็พยักหน้าเออออไปตามเรื่องตามราว ก่อนจะเปิดกระเป๋าเป้ที่มันสะพายแล้วยัดของขวัญใส่มือไอ้หัวเกรียน
“ปีนี้มึงให้ไรวะ” ไอ้เหมอถามพลางมองถุงกระดาษในมือ “ปีก่อนให้น้ำมันมวย ปีนี้อย่าบอกกูนะว่ามึงให้ชุดปฐมพยาบาล”
“ไม่ใช่เว้ย กูบินไปญี่ปุ่นเพื่อซื้อให้มึงโดยเฉพาะเลยนะ”
“อะไรวะ”
“เครื่องนวดแบบพกพา เวลามึงฝึกหนักๆ ตอนกลางคืนก็เอามานวด”
ไอ้เหมอยิ้มแฉ่ง แม้ไอ้กวิ้นมันจะเป็นนกโง่ แต่มันก็ห่วงใยและใส่ใจไอ้เหมอเป็นอย่างดี “ความจริงไอ้เครื่องนวดนี่ของแถม มึงแค่บินไปติ่งงานเหี้ยไรสักอย่างที่ญี่ปุ่นก็บอกกูมาเถอะ”
“รู้ทันว่ะ”
ไอ้กวิ้นหัวเราะเอิ้กอ้าก ก่อนจะตาโตกับของขวัญที่ไอ้หล่อชนะมันให้ไอ้เหมอ “ไอ้นะ ทำไมมึงให้ของแพงวะ อย่างไอ้เหมอไม่ต้องซื้ออะไรแพงๆ ให้มันหรอก ผงวิเศษซองสิบบาทก็พอแล้ว”
ไอ้หล่อทำหน้างง “มันก็ไม่แพงนะมึง ไม่รู้ว่ะ กูไม่เคยซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อนมาก่อน มึงบอกว่าซื้อของที่มีประโยชน์กูก็เลยให้คนที่บ้านช่วยคิดให้ มัน...ใช้ไม่ได้เหรอ”
“ไอ้กวิ้น มึงเงียบปากดิ๊ นะ ไม่เป็นไรอ่ะ นะให้อะไรเหมอก็ดีใจทั้งนั้นแหละ”
ของที่ชนะให้ไอ้เหมอนั้น เป็นชุดครีมบำรุงผิวครบเซ็ต กับอาหารเสริมที่ไอ้กวิ้นคิดว่าไอ้เหมอกินทั้งชาติก็คงไม่หมด ไอ้หล่อมันจัดใส่กล่องคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่และผูกโบว์สีแดงเป็นอย่างดี มีการ์ดแนบให้พร้อม ต่างจากไอ้กวิ้นที่ยื่นถุงที่ใส่สินค้าให้ไปทั้งอย่างนั้น
“อาหารเสริมไว้บำรุงร่างกาย แล้วครีมพวกนี้เหมอก็ใช้ทาผิวนะ จะได้ขาวๆ”
“ขอบใจมากเลยชะน้า ใจดีจัง” ไอ้เหมอพูดเหมือนน้ำตาคลอเบ้า แต่ไอ้กวิ้นเพื่อนซี้รู้ดีว่าไอ้เหมอน้ำตาแทบไหลกับการที่ไอ้หล่อของมันว่ามันดำทางอ้อม
สามเพื่อนซี้เดินคุยกันได้ไม่นานก็มีรถเล็กซัสมาจอดตรงหน้า ไอ้กวิ้นจำได้ดีว่าเป็นรถของใคร ยิ่งกระจกถูกเลื่อนลงให้เห็นใบหน้าของคนขับ หัวใจของไอ้กวิ้นก็ยิ่งเต้นระส่ำ
“น้องเหมอ พาเพื่อนขึ้นรถเร็วครับ” เสียงทุ้มที่ไอ้กวิ้นไม่ได้ยินมานานดังก้องอยู่ในหู
“พี่หมัยยยยย โอยย ดีใจ นึกว่าจะต้องเดินไปจนถึงหน้าปากซอยซะแล้ว ไปเร็วขึ้นรถ” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าพี่ชาย ก่อนจะรีบเข้ามากระซิบไอ้กวิ้น “กวิ้นเพื่อนรัก มึงไปนั่งเบาะหน้า กูจะนั่งกับชนะสุดที่รักของกู”
“ไม่เว้ย” ไอ้กวิ้นปฏิเสธเสียงแข็ง
“วันนี้วันเกิดกูนะมึง ให้กูได้อยู่กับสุดที่รัก พี่เหมอกราบขอร้อง”
“ไอ้เชี่ยนี่ เป็นเพื่อนของมึงนี่มันบาปกรรมกูจริงๆ”
ไอ้กวิ้นจำต้องไปนั่งเบาะหน้าเคียงข้างพี่สมัย โดยที่น้องชายหัวเกรียนของเจ้าของรถนั้นกระดี๊กระด๊านั่งเคียงข้างคนรูปหล่อที่เบาะหลัง
พอทุกคนขึ้นนั่งประจำที่ พี่สมัยก็ออกรถ ไอ้กวิ้นนั่งเงียบ ตามองตรง ในขณะที่ไอ้เหมอก็ชวนชนะคุยไม่หยุดจนไม่ได้สังเกตว่าระหว่างไอ้กวิ้นกับพี่ชายของมันนั้น มีบรรยากาศที่น่าอึดอัดมากแค่ไหน
“น้องเหมอ เลือกร้านเลยนะครับ พี่จะพาไปฉลองวันเกิด”
“แล้วคุณหญิงแม่กับท่านบิดาอ่ะ”
“จะตามไปทีหลังครับ ถ้าน้องเหมอเลือกร้านได้แล้ว เราค่อยโทรไปบอกพวกท่าน”
“คุณหญิงแม่หายโกรธเหมอรึยังพี่หมัย” ไอ้เหมอทำเสียงอ่อย “ไม่ใช่ว่าเจอหน้าแล้วจะตีเหมอนะ”
“ไม่ตีหรอกครับ วันนี้เป็นวันเกิดน้องเหมอ พี่ไม่ให้ใครมาทำอะไรน้องน้อยของพี่หรอก”
ไอ้กวิ้นแอบเบ้ปาก ไม่ว่าจะอย่างไรก็ทนฟังคำว่าน้องน้อยไม่ได้ทุกที เพราะไอ้เหมอมันยิ่งห่างไกลจากความเป็นน้องน้อยมากกว่าตอนที่มันเรียนเตรียมทหารเสียอีก
“งั้น... นะอยากกินอะไรอ่ะ”
“ผมกินอะไรก็ได้ เหมอถามไอ้กวิ้นดูดีกว่า มันกินยาก”
“มึงนี่ไม่กินยากเลยไอ้หล่อ” ไอ้กวิ้นอดแขวะไม่ได้ “ผักนั่นก็ไม่กิน ผักนี่ก็ไม่กิน แถมยังมาแย่งข้าวกล่องกูกินประจำ”
“ก็กับข้าวบ้านมึงอร่อย พี่แต้วเขาก็ทำเผื่อมาให้กูด้วย ไม่กินก็คงเสียน้ำใจ”
“จิ๊ งั้นไปกินชาบู”
ไอ้เหมอรีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที “ถือว่ามึงรู้ใจกูไอ้กวิ้น กูอยากกินอยู่พอดี พี่หมัย ไปกินชาบูกันนะ”
“ครับ”
ไอ้กวิ้นเผลอสบตากับพี่สมัยแล้วก็เบือนหน้าหนี อีกฝ่ายทำหน้าหงุดหงิดใส่มัน ราวกับว่ามันมานั่งผิดที่ผิดทาง ไอ้กวิ้นก็อยากจะบอกไปเหลือเกินว่ามันก็ไม่ได้อยากจะนั่งตรงนี้นักหรอก แต่เพราะไอ้เหมอเพื่อนซี้มันอยากนั่งกับผู้ชายที่มันแอบรัก ไอ้กวิ้นถึงต้องมานั่งกับผู้ชายที่หักอกมันอย่างนี้ไงล่ะ เป็นไปได้...ใครมันจะอยากมาอยู่ใกล้คนที่ทำให้เจ็บวะ เพราะยิ่งเห็น...ก็ยิ่งเจ็บเหมือนถูกเข็มทิ่มตำตลอดเวลา
ครืด...ครืด...ครืด...
‘สมายด์’
ไอ้กวิ้นเกร็งตัวขึ้น มันแค่เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของพี่สมัยที่กำลังสั่นอยู่บนที่วางมือถือในรถเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจะมองเลยจริงๆ
“ว่าไงเหม่ง อืม กำลังพาน้องเหมอไปที่ร้าน อ้าว...มาไม่ได้แล้วเหรอ โอเค ยังไงก็โทรมาละกัน จะไปรับ เออน่า กลับคนเดียวได้ไง เป็นห่วงไม่รู้ไงวะ เออ ไม่ต้องดื้อ ครับ เค้กเหรอ กินเยอะอ้วนเป็นหมูนะ อืม ไว้ซื้อไปให้ เอาไรอีกไหมคุณนาย หึหึ ครับๆ รู้ละ อย่าลืมโทรมาด้วยล่ะ อืม เออ คิดถึง แค่นี้แหละ พูดมาก”
พี่สมัยวางสายแล้ว โทรศัพท์มือถือก็ถูกวางกลับที่เดิม ในขณะที่ไอ้กวิ้นได้แค่นั่งตัวแข็งทื่อ ผินใบหน้าออกด้านข้าง
ได้ยินชัดทุกคำจนนึกอยากให้ตัวเองหูหนวก ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขเวลาคุยกับคนสำคัญจนนึกอยากให้ตัวเองตาบอด
ไม่ได้อยากมีใครที่เขาพูดในตอนนั้น...มันคงเป็นแค่คำโกหก ที่ไอ้กวิ้นก็หาคำตอบไม่ได้...ว่าจะโกหกกันไปเพื่ออะไร ไหนๆ ก็ไม่รับความรักจากมันอยู่แล้ว
กลับบ้านไปคืนนี้...อาจจะต้องนอนร้องไห้ไปยันสว่างก็เป็นได้ ไม่น่ามาเลยจริงๆ แต่เพราะเป็นวันเกิดของไอ้เหมอเพื่อนรัก... เจ็บเพราะพี่ชายของมันมากแค่ไหน ไอ้กวิ้นก็ต้องยิ้มสู้แล้วบอกกับตัวเองว่า ‘ไม่เป็นไร’
“พี่หมัย คุณหญิงแม่โทรมาเหรอ” ไอ้เหมอคงไม่ได้ยินที่พี่ชายมันคุยโทรศัพท์ถึงได้ถามคำถามโง่ๆ อย่างนี้ ไอ้กวิ้นมองเพื่อนหัวเกรียนของมันอย่างหมั่นไส้ เพราะพออยู่กับไอ้นะทีไร ไอ้เหมอไม่สนใจอะไรอย่างอื่นรอบตัวเลยจริงๆ ตอนนี้พวกมันก็ใส่หูฟังคนละข้าง ฟังเพลงกันอยู่สองคน ปล่อยไอ้กวิ้นนั่งเป็นนกบื้ออยู่กับพี่ชายของมัน
“เปล่าครับ”
ได้ยินคำตอบจากพี่ชาย ไอ้เหมอมันก็ไม่สนใจอะไรอีก มันหันกลับไปชักชวนชนะของมันดูวิดีโอในยูทูปกันต่อ ในขณะที่ไอ้กวิ้นอยากหายไปจากที่ที่มันนั่งเสียเหลือเกิน เพราะที่นั่งตรงนี้ไม่ใช่ของมัน ...พื้นที่ตรงนี้...เว้นที่ไว้ให้คนสำคัญของเขา คนสำคัญที่คงทำให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มอย่างมีความสุขได้ ไม่เหมือนไอ้กวิ้น...ที่ทำได้แค่มองใบหน้าที่แสนเย็นชาของเขาเท่านั้น..
....................................................................TBC...............................................................
อย่าเบื่อกันเลยนะคนดี นกบื้อมันก็บินหนีไปไกลๆ ไม่ได้ ได้แต่เดินเตาะแตะหนีเท่านั้น คงต้องใช้เวลาอีกนานกว่ามันจะหนีพ้นความเจ็บปวดไปได้ :เฮ้อ:
ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้มานะคะ พอดีว่างานเข้า ฮาา :กอด1: :pig4:
-
เจ็บซ้ำๆ แต่ยังรักอยู่
ไม่ขอมากมายสุดท้าย
40s ก้อยังรอพี่หมัย
#ทีมกวิ้น
-
ฮืออออออ
ถึงจะคิดว่าที่พี่หมัยทำมันเพราะความจำเป็น แต่ก็ยังอดเคืองไม่ได้อยู่ดีจริงๆนะ
พี่หมัยบ้าาาาา
-
เจ็บอะ อ่านไปเจ็บไป เห้อ กวิ้นน้อกวิ้น
ทำใจให้ชินเร็วๆละ หมั่นไส้ไอ้พี่หมัยจังวะ
อยากจะตบหัวหลายๆทีแม่ง โอ้ย หงุดหงิด
มันก็ยากอะเนอะ หมัยเป็นพี่เหมอ
ยังไงก็ต้องมีได้เจอ กวิ้นสู้ๆ
นี่เดาว่าหมัยนางหงุดหงิด เพราะหึงนะกับกวิ้น
แต่แล่วยังแงะ ไม่ดีใจหรอกนะ สนน.มากกว่า หึ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เฮ้ออออออออออออออ :ling1:
-
ฮืออออออออออออออ ทำไมอ่ะทำไม ทำไมต้องทำร้ายเราซ้ำๆแบบนี้อ่ะ แต่ดีนะที่ยังมีโมเม้นชนะกับน้องเหมอมาปลอบโยนจิตใจเราได้บ้าง เฮ้อออออออ เราสงสารน้องกวิ้นอ่ะ เอาจริงๆนะ เราคิดว่าถ้าพี่หมัยแบบว่าหายไปนองกวิ้นอาจจะมีความสุขกว่านี้ ไม่รู้ดิ คือน้องก็ต้องคิดถึงเป็นห่วงแหละ แต่ข้างๆน้องยังมีชนะกับน้องเหมอไง ไม่น่าเหงา แต่เสมอไม่สนใจเพื่อนเลยอ่ะ คือไรรร เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนนนน 5555555555 แต่ไม่เป็นไร น้องกวิ้นกำลังฝึกสกิล สักวันน้องจะแข็งแกร่งขึ้นเองค่ะ แต่เราขำตอนน้องกวิ้นไปคุยกับชนะครั้งแรกนะคะ โอ๊ยยยยย จริงๆน้องเป็นคนน่ารัก ฮือออออ อะไรคือหน้าตาระดับเดียวกัน เรื่องนี้อย่าถึงน้องเหมอเชียวนะคะ เดี๋ยวน้องกวิ้นโดนด่าอีก งื้อออออ อยากให้น้องเหมอเห็นความผิดปกติของเพื่อนบ้าง แงงงง กว่าน้องเหมอจะรู้นี่น้องกวิ้นช้ำไปเท่าไหร่ แล้วคนที่รู้ก่อนยังเป็นชนะอีก นังเหมอ!! แต่เสมอก็ไม่ใช่ไม่ห่วงเพื่อนหรอก เราว่าด้วยนิสัยเสมอ เป็นลูกคนเล็ก พ่อแม่ตามใจเป็นส่วนใหญ่ พี่ชายโคตรปกป้องแบบว่าตามใจมากกกก ยิ่งมีชนะที่แอบรักมานานอยู่ด้วย เสมอคงไม่ได้สังเกตน้องกวิ้นที่รักของเค้าอ่ะค่ะ ฮื้อ ดังนั้นน้องกวิ้นต้องสู้นะคะ อยู่ให้ได้นะคะ! อย่างน้อยก็มีพี่แต้วที่อยู่ข้างๆนะคะ แต่น้องกวิ้นมีข้อดีตรงน้องดูไม่ได้คิดมากอ่ะค่ะ คือนี่ช่วยเพื่อน หวังดีกับเพื่อน รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายก็ยังต้องมาเจอพี่ชายเพื่อนแต่น้องก็ยังทำ ส่วนหนึ่งอาจเพราะน้องเองก็อยากเจอพี่หมัยด้วยมั้ง คนเราก็แบบนี้ รู้ว่าจะเจ็บก็ยังห้ามตัวเองไม่ได้ ยิ่งให้เค้าเย็นชาใส่ ไม่สนใจเลยน้องก็ยิ่งเจ็บ แต่น้องก็ทำอะไรไม่ได้ โอ๊ยยยยย เราเครียดดดดด ส่วนพี่หมัย เอาเถอะ ไม่อยากด่าพี่อ่ะ พี่โดนด่ามาเยอะละ เราแค่เกิดความสงสัยเล็กๆ จริงๆตอนนี้เราว่าพี่หมัยโคตรชัดเจนนะคะว่าอยากให้กวิ้นตัดใจจากตัวเองอ่ะ แล้วแบบว่า กว่าพี่จะมาคิดได้ว่าจะไม่ปล่อยเค้าไปนี่นานไหมคะ? คือแบบพี่คะ! น้องเจ็บขนาดนี้ ฮืออออออ แต่พี่ก็คงมีเหตุผลอ่ะเนอะ เฮ้ออออ เอาเป็นว่าเรารอดูตอนน้องไปอเมริการนะคะ พี่จะปล่อยไปจริงดิ เฮ้ยพี่ เพื่อนน้องเตรียมหาแฟนใหม่ให้น้องแล้วนะเว้ยย
เรารอตอนต่อไปนะคะะะะ เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
เจ็บนี้อีกนานนนนนนนนน. :m15: :m15: :m15:
-
เบื่อ พี่ หมัย ... ไป ไกลๆ ไป๊
-
ดราม่าตั้งแต่ตอนแรกยันตอนปัจจุบัน ฮือ เอาจริงตอนแรกเราเชียร์พี่หมัยนะ นางมาตีพื้นที่นิยายไปหลายตอนละ ละยังไม่มีทีท่าว่าจะจบ แต่เอาเข้าจริง เริ่มรู้สึกว่าพี่หมัยไม่น่าจะใช่พระเอกอ่ะ แบบ ไม่รู้สิ หลายๆ อย่าง สงสารกวิ้นอ่ะ อ่านแต่ละตอนนี่น้ำตาแทบไหล ทำไมชีวิตรันทดขนาดนี้ แอบสงสารพี่หมัยด้วยอ่ะบางที คือแบบรักนะ แต่รักไม่ได้ ฮือ เรื่องมันเศร้า แต่ยังไงๆ ก็อยากให้คู่กันอยู่ดีอ่ะสองคนนี้ แต่อยากให้พี่หมัยมันเจ็บกว่านี้ สงสารกวิ้น เห็นในเพจของคุณสนัฟเฟิลบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น
เราว่ามันไม่สั้นละนะคะ 555 ยาวชัวร์ เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงไหนเลย ยังไม่ได้ไปเที่ยวงาน แล้วกวิ้นเดินหนีออกมาเพราะชนะกับเสมอมัวแต่จีบกัน โอยย เศร้า แต่เรารอตอนต่อไปนะ กดรีเฟรชเพจทุกชั่วโมง เมื่อไหร่นิยายจะอัพนะ รอต่อนะคะ
-
:katai1: เจ็บกันให้พอ ให้นังนุ้งเหมอฟินอยู่คนเดียว
-
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารนกบื้อ
เมื่อยหน้าไหมคุณพี่สมัย เก็กหน้าบ้าๆ
-
เราขอพูดตรงๆนะ เหมือนนิยายเริ่มจะวนอยู่กับที่อะ มันเริ่มไม่เดินแล้ว ไม่รู้ว่าคนแต่งจงใจ จะให้ความเจ็บปวดของกวิ้น วนอยู่แบบนี้นานๆ หรือป่าว คือกวิ้นควรจะเริ่มทำใจได้บ้างแล้วนะ เพราะมันก็หลายตอนแล้ว แถมไอ้หมัยยังเข้ามาวนเวียนแบบนี้ บ่อยๆ จะไปให้พ้นๆก็ไม่ไป กวิ้นน่าจะทำใจได้บ้างแล้วนะ จมปรักไปใหมเข้าใจว่ารักอะ แต่ต้องทำใจบ้าง ยังไงก็ต้องเจอ เพราะไอ้หมัย มันพี่ชายเพื่อน ถ้าเนื้อเรื่องยังวนเวียนเน้นให้กวิ้นเจ็บปวด เด๋วไอ้หมัยมา ไอ้หมัยไปอยู่แบบนี้ เราว่า จากดราม่าจะเป็น น่าลำคานแล้วหละ
-
ทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วรำคาญเสมอ
-
ก็คนมันรัก..จะให้ทำไง "ตัดใจ" เป็นเพียงคำกริยาที่การกระทำจะให้เป็นตามความหมายนั้น ...มันยากเหลือเกิน ความเจ็บที่กำลังจะพอทุเลา กลับมาเจ็บซ้ำเหมือนเพิ่งเกิดวนเวียนอยู่แบบนั้นทุกครั้งที่ต้องเจอ และยิ่งได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กัน โดยที่ไม่มีเราอยู่ในสายตา มันก็คงไม่มีอะไรเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้วกวิ้น :m15: (เดี้ยนอินจัด..ประหนึ่งเอาชีวะประวัติตัวเองมาให้คุณ Snufflehp เขียนเป็นกวิ้นกวิ้น 5555)
พี่หมัยเอง ก็ใช่ว่าจะตัดกวิ้นได้ขาดเชื่อเหอะ ไม่งั้นพาสมายด์เข้าบ้านไปละ ... (กวิ้นกวิ้นเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ไหมลูกกก .. ลิบเลย)
ไม่รู้ใจตัวเองแบบพี่หมัยนี่ ต้องเจอคู่แข่งแบบอัล :hao3: เด่วก็เต้น...พอถึงตอนนั้น เล่นตัวงามงามเลยนะลูกกวิ้น อย่าไปแบไต๋แรดใส่เต็มเหนี่ยวแบบนังเหมอมัน อันนั้น ไม่มั่นจริงทำไม่ได้นะลูกขาาา 5555
#สตรองเพนกวิ้น
-
กวิ้นเอ้ยย ต้องเจ็บช้ำอีกเท่าไหร่ หัวใจจึงจะชินชา
-
ไอ้กวิ้นสู้สู้น้าาาา :hao5:
-
โคตรเจ็บรีบๆตัดใจให้ได้นะกวิ้นๆ
-
เจ็บปวดมากเลยอะดิเกิดเปนกวิ่น :sad4: :o12: :o12:
-
พายเรือในอ่างครับ เมื่อไรจะโดดออกนอกอ่างสักที :เฮ้อ:
-
น้ำตาไหลลลลล เจ็บปวดเหลือเกินนน
-
อยากอ่านต่อทุกวันเลยยยยยยยยยแง่
-
เจ็บ ขนาดพอเดาออกลางๆว่าพี่หมัยชอบกวิ้น และเหม่งคงเป็นแค่น้องสาวที่รัก
พี่หมัยทำทุกอย่างเพราะเสียสละให้เหมอ...แต่อ่านแล้วก็อิน เจ็บปวด..เชียร์ให้มีคนมาจีบกวิ้น ให้พี่หมัยดิ้นพล่านๆอยู่ดี เฮ้อ
-
มันเดินไปหาความเจ็บปวดทุกครั้ง
แต่ไอ้ความเจ็บปวดอันนี้มันก็มีกำลังแรง
พัดพาความหนาวเหน็บมาให้นกบินไม่ได้ถึงที่นี่
ทำใจรับต่อไปว่าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก :mew5:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:z6: ไอ้พี่หมัย!!!!
-
กวิ้นต้องสตรองนะลูก นกเพนกวิ้นเป็นนกที่สตรองต่อความหนาวเหน็บเย็นชานะคะ
-
ยิ่งอยากหนีก็มีเรื่องให้ต้องเข้าใกล้
สักวันจะต้องมีวันของกวิ้น วันที่เพนกวิ้นตัวนี้สามารถบินได้
-
ไอ้พี่หมัย ใจร้ายเกินไปแล้วนะ :serius2: :serius2: :serius2: :z6:
-
ใจร้ายกับน้องอีกแล้ว :o12:
-
:hao5: เมื่อไหร่ กวิ้นจะ สุขสมหวังซะทีล่ะ :hao5:
-
คืออยากรู้มากๆเลยว่าจะมีวันที่ที่กวิ้นจะได้ปลดปล่อยมั้ยวะ
โอ้ยย หน่วงงง มากมาย
-
สงสารกวิ้น อยากให้กวิ้นเจอผู้ชายที่ดีกว่านี้
-
นกบื้อเจ็บอีกแล้ว จะอีกกี่ครั้งกี่หนกันล่ะ :hao5:
-
#ทีมไม่สนับสนุนให้พี่หมัยเป็นพระเอก ไม่อยากให้พี่หมัยเป็นพระเอก ถ้าพี่เลือกแล้วที่จะเจ็บ และทิ้งความรักกวิ้นไป เพื่อครอบครัว เพราะงั้นพี่ต้องสตรอง อดและทน ต่อความเจ็บปวดที่ถาโถม และจงยินดีไปกับกวิ้น ที่จะได้ อัลเบิตมาดูแล อย่าให้พี่หมัยเป็นพระเอกเลย ไม่แฮปปี้บ้างก็ได้ 555 ชอบนะที่พี่หมัยกับกวิ้นไม่ได้คู่กัน คือรู้สึก พี่หมัยใจใหญ่มาก รักน้องมาก แต่แอบเกลียดเสมอเลย เอาแต่ใจชะมัด
-
พี่หมัยจำเป็นต้องทำ และไม่มีความสุขเลยคร่าาาา ไม่ทีเลยจริงๆ -______- ไม่มีเล้ยยยยยความสุขอ้ะ
-
ไม่รู้จะพูดยังไง กวิ้นไม่น่าไปเลยจริงๆ กวิ้นต้องเด็ดขาดกว่านี้ วันเกิดเพื่อนมันไม่ใช่มีแค่ครั้งสุดท้ายนิไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ ยังไงก็ไม่เอาพี่หมัยแน่นอนไม่ชอบพวกไม่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเอง ยังไงกะไม่เชียร์พี่หมัยเอาพระเอกคนใหม่ที่อยุมหาลัยเลยกวิ้น :ling1:
-
สู้ๆกวิ้น
-
กวิ้นไม่ได้โง่ #เอ็นดูกวิ้น :กอด1:
-
เจอบ่อยๆก็ดี มันจะได้ชินและชาไปเอง o13 กวิ้นสู้ๆ
-
นกบื้อ ยังคงเดินเตาะแตะไปเรื่อยๆ เวลาได้ยินเรื่องพี่หมัยที่ไร ก็เหมือนเพนกวิ้นที่สะดุดขาสั้นๆของตัวเอง ไถลลื่นไปกับพื้นทุกที
จนตอนนี้ สงสารเพนกวิ้นจัง ถ้ายังเจอหน้ากันอยู่เรื่อยๆอย่างนี้จะทำใจได้เมื่อไหร่กัน ยิ่งพี่หมัยต้องเป็นคนส่งเครื่องบรรณาการจากเสมอด้วยแล้ว ยิ่งยาก
ส่วนพี่หมัย ด้วยความที่โตกว่า จะหักห้ามใจมันก็ทำได้ดีกว่า
***** ปล. ใครรักมากกว่าแพ้ :o12:
-
กวิ้นกวิ้น สู้เค้านะ อย่าไปทำอ่อนแอให้เค้าเห็น
#หมั่นไส้พี่หมัย #ผิดที่ลุงข้างบ้าน :seng2ped:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องทำใจก่อนอ่านทุกที อินมากเลยค่ะ555555 เราว่าเหตุผลที่เราและคนอ่านหลายๆท่านอินกับเรื่องนี้มากขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องราวความรักของกวิ้นๆมันแอบตรงกับความรักของคนส่วนใหญ่ ไม่ใช่ทุกคนที่จะสมหวังในความรักอย่างเหมอ เรื่องของกวิ้นสมจริงมาก คนส่วนใหญ่จะพบเจอกับความรักประมาณนี้ช่วงใดช่วงนึงของชีวิต เพราะแบบนี้เลยทำให้เรารู้สึกเข้าถึงความรักของกวิ้นมากกว่าความรักของคนอื่นๆ ขนาดเฮียทองกับพี่เท็นเมนเรายังไม่ทำให้เราลุ้นได้ขนาดนี้ ตัวละครกวิ้นกับพี่หมัยเรียลมากในความคิดเรา ไม่ใช่พระเอกนายเอกมีความเห็นแก่ตัว งี่เง่า โง่(เรื่องความรัก) ไปบ้าง แต่ทุกคนเวลามีความรักก็ประมาณนี้ล่ะเนอะ ส่วนตัวเรามั่นใจมากว่าพี่หมัยเองก็รักน้องแต่เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้เค้าต้องทำแบบนี้ ตอนนี้ก็เหลือที่กวิ้นแล้วที่ต้องปล่อยพี่หมัยไปหรือจะติดบ่วงทนทรมาณต่อไป :o12:
อาจจะฟังดูเวอร์แต่เราไม่ได้อินกับนิยายขนาดนี้มานานแล้วล่ะค่ะ ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ไม่ว่าตอนจบจะเป็นยังไงเราจะยังยืนหยัดค่ะ ถึงแม้จะแอบเชียร์กวิ้นๆให้หาผัวฝรั่งหล่อๆมากกว่าพี่หมัยก็เถอะ :katai1:
-
ทีมกวิ้นนะ เราอ่านแล้วไม่ถึงกับร้องไห้ แต่มันหน่วงใจไปหมด อินมากกกกกกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว
-
เรื่องนี้อ่านแล้วมันเจ็บข้างในอกดีเนอะ ชอบอ่ะ เอาอีก
ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้
สตรองเข้าไว้กวิ้นๆ
-
ตอนนี้ยังไม่ค่อยอินเท่าไหร่
-
สงสารกวิ้นกวิ้นเมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากความเจ็บสักที วะนนี้มีแขกรับเชิญด้วยอ่านแล้วคิดถึงผู้ชายขายอ้อยจริงๆ
-
น้องกวิ้นพี่จะร้องไห้เป็นเพื่อนนะ
โอ๋เอ๋
นังน้องเหมออออออ. ยัยคนเกรียน เห็นละน่าเอ็นดูทุกที
สวีทกะผัวไม่สนใจเพื่อนเลยยยยยย5555555
-
โกรธอิพี่หมัยยยยยย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
กวิ้นกวิ้นเก่งขึ้นแล้ว ต่อไปจะยิ่งเก่งกว่า :monkeysad:
อดทนเวลาที่ฝนพรำอย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ
-
เป็นไม่กี่ตอนที่ทำให้เราหัวเราะได้ เพราะเหมอ55555
ตอนนี้เหมือนตอนพิเศษย้อนอดีตของ นะเหมอ
แล้วแถมให้กวิ้นน้อยเจ็บตอนท้าย
เอาพี่หมัยไปไกลๆที เหม็นขี้หน้าจัง
ลาออกจากทีมพี่หมัยชั่วคราว หรือถาวรดี?
-
กวิ้นรักรันทด จะมีมั้ยวันที่เทอมีความสุขขขข :katai1:
-
#กวิ้นสู้ๆ รู้ว่ามันยาก แค่เดี๋ยวมันก็ง่าย เต็บให้ชา แล้วเราจะไม่รู้สึกอะไร
-
กวิ้น นกบื้อที่น่าสงสาร ถึงจะเป็นการเดินหนีแบบเตาะแตะแต่ถ้าตั้งใจมันก็ไปได้ไกลเอง
เตะโด่งพี่หมัยไปเป็นตัวประกอบ แล้วหาพระเอกใหม่แทน
-
กวิ้นรีบเข้มเเข็งนะฮือออ
ไอ้พี่หมัยคนใจร้าย
-
เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:กวิ้นสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เจ็บให้จำ แล้วทำซะ! ตัดใจ รักตัวเองน่ะ
ส่วนผู้ชายข้างๆก็ปล่อยไปที่ชอบๆแล้วกันนะ
-
เห้อออ!! กวิ้นนะกวิ้น
-
บึนปากใส่อิพี่หมัยแรงๆๆๆๆๆๆ แล้วแต่นะ แล้วแต่นะแก น้องหาผัวได้ละอย่ามาง้อนะ
#สมาคมส่งเสริมให้น้องกวิ้นทำใจหาผู้ชายเผ็ชๆคนใหม่ได้เร็วๆแต่ยังปักใจกับการที่จะให้พี่หมัยเป็นพระเอก
-
เห็นกวิ้นเจ็บแบบนี้บางทีก็อยากให้ไปถึงตอนชนะกลับจากอเมริกาพร้อมของฝากที่อัลฝากมาให้กวิ้นแล้วสิ อยากเห็นคนดิ้นบ้างน้า
ก็เข้าใจพี่หมัยส่วนหนึ่งนะ น้องชอบผู้ชายไปแล้วถ้าตัวเองจะมีแฟนเป็นผู้ชายอีกคนพ่อแม่จะต้องเสียใจที่ไม่ได้อุ้มหลานเพราะรักน้องมากไม่อยากให้น้องเสียใจก็ต้องยอมให้เป็นตัวเองที่ต้องเสียใจแทน แต่มันไม่ใช่แค่ตัวพี่หมัยไง คนที่เจ็บกว่าคือกวิ้นในขณะที่พี่หมัยมีใครอีกคนให้คุยด้วย ให้บอกคิดถึงถึงแม้จะไม่รู้ว่าพี่หมัยรักสมายด์จริงๆหรือเปล่าก็เถอะแต่กวิ้นมันไม่มีใครแถมยังต้องมานั่งเสียใจ ปวดใจกับเรื่องซ้ำซากๆอีก กว่าจะหลุดบ่วงนั้นต้องเจ็บอีกเท่าไหร่กัน หรือเราจะมองที่มุมของกวิ้นมากไปแต่ก็นะต้องถอนหายใจอีกสิบตลบ :เฮ้อ:
-
น้องกวิ่นน่าสงสาร รักแรกมันแยกยากเนอะ ฮรือ
แต่พี่หมัยเหมือนเตี๊ยมสมายด์ อะไรจะโทรมาตอนอยู่ด้วยกันตลอด แค่เฉยน้องก็เจ็บพอละพี่
เสมอแอ๊วชนะสุดที่รักหนักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด อิหมัย อิบ้าหนิ
ต้องให้น้องนกน้อยชั้นหัวใจระเบิดตายไปก่อนใช่ไหมยะ
สงสารน้องกวิ้นอ่ะเจ็บซ้ำๆกับรักห่วยๆ ถ้ามันแย่นักก็ต่อเลโก้เถอะลูก
#ถ้าดราม่าแล้วต้องให้สุด
#กวิ้นผู้สตรอง
-
เศร้าจังไม่ใหวแล้ว
-
สงสารกวิ้น อยากให้หาคนมาดามใจกวิ้น ให้พี่หมัยรู้สึกบ้างจัง :katai1:
-
ลูกกวิ้นเอ้ยยย ถ้าลูกกวิ้นบินไม่ได้ บินไปก็ไม่ถึง เดินเตาะแตะก็ล้ม แนะนำให้ไถล เคยเห็นสารคดีไหม เวลาเพนกวิ้นมันจะกระโจนลงน้ำไปหาปลา ในเมื่อมันบินไม่ได้ เดินเตาะแตะก็ล้ม มันเลยใช้วิธีไถล ลูกกวิ้นก็ใช้วิธีนี้เลย ไถลหนีให้ไกลจากคนใจร้าย แล้วอยู่ในโลกที่ไม่มีคนใจร้าย กลับมาเกลียดพี่หมัยล้าววววว
-
น้ำตาไหลอีกแล้วว ตอนนี้ สงสารกวิ้นน
-
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ :sad4:
พี่เหมอถึงตัวจะดำ แต่การกระทำสีชมพูใช่ไหมพี่ :laugh:
-
โหยยย ชีวิตน้องกวิ้นรันทดมากก
ทำไมเศร้าแบบนี้
ยังดีนะที่มีชนะเข้ามาป่วนตอนเหมอไม่อยู่บ้าง
จะได้ไม่ต้องเอาแต่คิดเรื่องพี่หมัย
น้องหวิ้นสู้ๆนะ!!
-
เมื่อไรนกตัวนี้จะได้บินสักที สงสารกวิ้น
-
พี่หมัยใจร้ายมากกกกกกกก :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
แต่กวิ้นเก่งมากเลยนะ ที่ยังยืนอยู่ ณ จุดนี้ ถ้าเป็นเราคง ไม่มาเจอ ไม่มาทนมอง ไม่มาให้เห็นหน้าแล้วล่ะ
-
เฮ่อ! กวิ้นกับพี่หมัย... เหมือนคนโดนปิดตาแล้วเตะส่งให้เดินเข้าไปในเขาวงกตจริง ๆ
คือ เข้าใจนะว่าอยากจะเลิก อยากจะตัด แต่มันไม่ได้ทำง่าย ๆ เหมือนที่ต้องการเสียหน่อย
พี่หมัย... ความหวังของป้านี่ฝากเอาไว้ที่พี่หมัยแต่เพียงผู้เดียวเลยนะ เพราะทางน้องน่ะพร้อมเต็มที่แล้ว
ป้าเป็นกำลังใจให้พี่หมัยทำในสิ่งที่พี่หมัยปรารถนาจากหัวใจบ้างนะพ่อ - สงสารเอ็งยิ่งกว่าน้องมันอีกว่ะ บอกตรง ๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ :L2:
-
:o12:
-
แอบเชียร์อัลเบิร์ต
-
ไม่อยากด่าอิพี่หมัยแต่ขอด่าหน่อยเถอะไอ้เลววววววววววที่กวิ้นไม่เปิดรับใครเข้ามาในชีวิตมันเพราะใครละใครที่อยู่ร่วมฝันทำให้ฝันดีแล้วถีบให้ตื่นจากฝันสงสารกวิ้นมากกก อย่าให้รู้นะว่าไปค่อยแอบดูกวิ้นกวิ้นมันจะจ้างคนไปดักกระทืบซะ น้องเหมอลูกเทพฮาเรื่องตัวเองไม่พอยังมาฮาเรื่องนี้ต่ออีกนี่ถ้าไม่ได้กวิ้นอุ้มสมจะได้ลงเอยกับไอ้หล่อมันเหรอ ขอมโนเข้าข้างกวิ้นว่าที่อิพี่หมัยมันทำท่าไม่พอใจคงเพราะกวิ้นรู้เรื่องนะดีรึเปล่า เราไม่เคยเบื่อกับเรื่องน้องกวิ้นๆรักพี่หมัยมากี่ปีจะให้ตัดใจทำตัวสตรองได้ในเวลาไม่นานคงเป้นไปไม่ได้ ถึงจะขาสั้นถึงจะเริ่มหัดบินแต่เราเชื่อว่าถ้าวันหนึ่งกวิ้นตัดใจกวิ้นก็สามารถตัดได้ขาดเมื่อถึงเวลานั้นต่อให้พี่หมัยอยากตามคงจะตามไม่ได้ถึงนกตัวนี้จะขาสั้นเวลาเดินบินไม่เก่งแต่ถ้ามันว่ายน้ำหนีแล้วต่อให้สิบพี่หมัยก็ตามไม่ทัน
-
เสียใจให้สุดๆ แล้วเรียกหัวใจคืนมาน่ะกวิ้น
-
ขอคนใหม่เข้ามาด่วนข่า อยากเห็นหมาหวงก้าง555
-
:katai5: :katai5:
-
เสียน้ำตาพร้ิมกวิ้นกวิ้นทุกตอน TT
ถ้า เดินมันช้าสไลด์ออกมาเอาไหมลูก?
จะขาดใจแทนนกบื้อ...
-
คิ๊ถุง กวิ้นกวิ้น
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เจ็บว่ะ !!!!!!!!
-
:hao5: กวิ้นเอ้ยกวิ้น เจ็บแต่ไม่จบ
:seng2ped: พี่หมัยใจร้าย ... กวิ้นมีคนแอบหึงละเรารู้ได้ เอาให้สติแตกไปเลย
-
มารอ
-
เมื่อไหร่กวิ้นจะยิ้มได้เต็มปาก ยิ้มที่ออกมาจากใจ รอวันที่กวิ้นมีรอยยิ้มที่สดใสอยู่น๊าาาาาาาา กวิ้นกวิ้นเมื่อไหร่จะบินได้ :mew6:
-
ตามทันความเจ็บปวดของกวิ้นน้อยซะที !!!!! เจ็บให้หนักๆๆๆๆ จะได้ชาไปทั้งหัวใจนะกวิ้นกวิ้น (เหมือนมาโซฯ เลยแฮะเรา :laugh: :laugh: :laugh:)
-
เบื่อเหมอ
-
กวิ้นกวิ้นป้าว่าดราม่าของหนูยังไม่เท่าที่อินังน้องเหมอมันเจอมาเลยนะ
อย่างน้อย ๆ พี่หมัยมันก็ดูแลหนูดีมาก และดูท่าว่าจะไม่จิตไม่โหดเหมือนผัวน้องเหมอ
ถ้ารักแล้วสมหวังกันทุกคนโลกนี้คงไม่มีที่ให้คนอกหัก
ปล่อยพี่หมัยมันไปจัดระเบียบชีวิตของมันเถอะ หนูกวิ้นนั่งสวย ๆ ต่อจิ๊กซอต่อไปดีกว่า
-
สงสารพี่หมัยจริงๆ ทำแบบนั้นแล้วตัวเองก็คงเจ็บน่าดู
กวิ๊นก็เจ็บปางตายแต่ก็ยังสตรอง เยี่ยม!!!!
สรุป..ทำไมรักนี้มันโคตรเจ็บงี้วะ :hao5:
เมื่อไหร่ จะสมหวังแลัยิ้มได้ซะที :heaven
-
ตอนที่ 9
หลังจากการฉลองวันเกิดของไอ้เหมอที่ร้านชาบูผ่านพ้นไป ไอ้กวิ้นก็พบว่า...มันต้องเจอพี่ชายของไอ้เหมอบ่อยขึ้น ซึ่งเจอกันแต่ละครั้งก็เหมือนกับว่ามันไปทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิด ทั้งๆ ที่ไอ้กวิ้นแน่ใจว่าตัวมันไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการขุ่นเคืองใจให้พี่ชายของไอ้เหมอทั้งสิ้น มันทำตัวตามปกติ เก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิด แม้จะยังพูดคุยเหมือนปกติไม่ได้ แต่อย่างน้อยไอ้กวิ้นก็ไม่ได้ลำบากใจที่จะเจอ
วันเวลาทำให้คนทุกคนเติบโต ยิ่งผันผ่านยิ่งทำให้แข็งแกร่ง ยิ่งต้องเจ็บซ้ำๆ ก็ยิ่งต้องปกป้องตัวเอง ต้องเข้มแข็งเพื่อจะก้าวเดินต่อไปให้ได้ ซึ่งไอ้กวิ้นก็เป็นตามนั้น แม้มันจะเป็นนกโง่ที่ไม่รู้จักวิธีการตัดใจก็ตาม
“ไอ้นะ กินไรดีวะวันนี้”
“อะไรก็ได้” ชนะตอบ ท่าทางเบื่อหน่าย “แล้วเหมอไม่กลับเหรอสัปดาห์นี้”
“เห็นว่ามันต้องอยู่ซ้อมกีฬาเตรียมแข่ง คงไม่ได้กลับอีกนาน” ไอ้กวิ้นบอก เพราะช่วงนี้ไอ้เหมอไม่ว่าง ผ่านมาเกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าเกรียนๆ ของมัน มีติดต่อทางเฟซบ้างเป็นครั้งคราว เรื่องส่วนใหญ่ที่คุยก็เป็นเรื่องของไอ้รูปหล่อชนะซ้ำยังฝากฝังให้ไอ้กวิ้นดูแลเป็นอย่างดีโดยที่มันมีค่าตอบแทนให้อย่างงาม แต่ค่าตอบแทนของไอ้เหมอนั้น...มักมาพร้อมกับการสร้างความหนักอึ้งในหัวใจของไอ้กวิ้นไปเสียได้
“อืม” ไอ้หล่อเลื้อยตัวราวกับงูไปตามโต๊ะตัวยาว ล่อสายตาสาวๆ รอบข้างให้จ้องมองชายเสื้อนิสิตที่เลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาว ไอ้กวิ้นเห็นดังนั้นก็รีบดึงชายเสื้อลงปิดให้ ขืนปล่อยไว้ แล้วไอ้เสือเกรียนมันรู้เรื่องว่าปล่อยให้มีแมลงตัวอื่นมาตอม ไอ้กวิ้นได้เป็นนกย่างแน่ “จะไปกินข้าวก็ปลุกนะ กูนอนก่อน”
“เออๆ นอนไปเถอะ” ไอ้หล่อมันนอนได้ทุกที่ เว้นแต่เวลาที่อยู่กับไอ้เหมอที่จะไม่ค่อยเห็นมันนอนเท่าไหร่ ถ้าไม่เอาแต่หัวเราะก็จะรวมหัวกับไอ้เหมอแกล้งไอ้กวิ้น หรือบางทีพวกมันก็จะชวนกันเล่นเกม ปล่อยให้ไอ้กวิ้นต้องเดียวดายอยู่กับจิ๊กซอว์และเลโก้ของมันเพียงลำพัง แต่ไอ้กวิ้นก็ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ เพราะมันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
P’mai: อยู่ไหน?
ไอ้กวิ้นสะดุ้งเล็กน้อย โปรแกรมสนทนาที่มันเคยคิดว่าถูกอีกฝ่ายบล็อค กลับเด้งข้อความจากคนที่ทำให้หัวใจเต้นรัวแรง
กวิ้นกวิ้น: ที่มอ
P’mai: ฝากเลโก้ไว้ที่พี่แต้ว
กวิ้นกวิ้น: อืม
P’mai: ไหนคำขอบคุณ? มึงเป็นเด็กไม่มีมารยาทตั้งแต่เมื่อไหร่
กวิ้นกวิ้น: นี่ก็ด่าได้ด่าดี รำคาญ
P’mai: นิสัยเสีย
กวิ้นกวิ้น: ก็จริงนี่ อีกอย่างก็ไม่รู้จะขอบคุณคนที่ไม่เต็มใจทำให้ แต่ต้องทำไปตามที่น้องชายเทวดาสั่งไปทำไม
กวิ้นกวิ้น: แต่ก็จะขอบคุณละกัน ขอบคุณครับ
P’mai: ไอ้เด็กบ้า
กวิ้นกวิ้น: ใครกันแน่ที่บ้า เจอหน้าก็ทำอย่างกะเกลียดกันมาสิบๆ ชาติ
P’mai: เอาหัวแม่ตีนคิดเหรอวะ
กวิ้นกวิ้น: แล้วเป็นไรล่ะ
พี่ชายของไอ้เหมอทิ้งบทสนทนาไว้แค่นั้น ในขณะที่ไอ้กวิ้นรอเพียงครู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบมา มันก็จัดการวางโทรศัพท์มือถือลงตามเดิม
นั่งอ่านการ์ตูนไปจนเกือบสี่โมงเย็น ไอ้กวิ้นก็ปลุกชนะให้ตื่น ก่อนจะพากันไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มหาวิทยาลัย
“แบล็คแคนย่อนมะ กูอยากกินกาแฟด้วย” ไอ้กวิ้นเสนอ
“เอาดิ”
นกบื้อกับคนรูปหล่อจึงเดินเคียงคู่กันเข้าร้าน แต่ยังไม่ทันได้หาที่นั่ง ไอ้กวิ้นก็สะดุดตากับพี่ชายของไอ้เหมอและสาวสวยอีกคน ไม่รู้ว่าโลกกลมหรือมีใครจงใจทำให้มันกลมกันแน่ ถึงได้ต้องมาพบมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้
“รีบเดินดิวะ” ชนะเร่ง ล็อคคอไอ้กวิ้นที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ให้เดินตาม ไอ้หล่อมันคงไม่เห็นพี่ชายของไอ้เหมอ แต่ไอ้กวิ้นนั้นเห็นเต็มสองตา และตามมารยาทก็ควรจะเข้าไปทัก เมื่อพบเจอคนรู้จัก ทว่า...ตอนนี้มันก็ไม่ได้อยากมีมารยาทมากนัก
“นะ มึงสั่งเผื่อกูด้วยนะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”
“อืม รีบๆ มาล่ะ”
“เออๆ”
ไอ้กวิ้นรีบลุกจากที่นั่ง เดินออกนอกร้าน ตั้งใจจะไปทำธุระส่วนตัวก็เจอกับคนรู้จักเข้าเสียก่อน
“อ้าว กวิ้น มากับใครอ่ะ” แพร สาวสวยที่ไอ้กวิ้นคุยด้วยตั้งแต่อยู่มัธยมปลายเรื่อยมาจนถึงปัจจุบันก็ยังคงคุยกันเช่นเดิม แต่เป็นการคุยกันเหมือนเพื่อน เหมือนคนที่เคมีตรงกันมากกว่าจะเป็นคนรัก แพรมีความชอบคล้ายๆ กับไอ้กวิ้น ชอบแต่งคอสเพลย์ ติ่งวันพีซ เธอคอสเพลย์เป็นนามิ แม้ไอ้กวิ้นจะแซวบ่อยๆ ว่าขนาดหน้าอกไม่เหมือนก็ตาม แต่ความสวยความน่ารักนั้นเหมือนแน่นอน
“มากับเพื่อน แพรล่ะ มาคนเดียวเหรอ” ไอ้กวิ้นยิ้มยินดีแล้วตีปีกเข้าไปหา “ไม่เจอนานว่ะ คิดถึง”
“จ้า เหมือนกัน” แพรยิ้มหวานส่งมาให้ “แพรมากับเพื่อนอ่ะ แต่มาเข้าห้องน้ำ ถ้ารู้ว่ากวิ้นว่างจะชวนมาด้วยแล้วเนี่ย”
“โทษทีนะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ตอบไลน์”
“ไม่เป็นไรหรอก รู้แหละว่ากำลังเฮิร์ตหนัก”
“โหยย แซวว่ะ” ไอ้กวิ้นผลักหน้าผากสาวสวยเบาๆ “แล้วนี่อยู่ที่ร้านไหนกัน”
“พิซซ่าจ้ะ”
“กินเยอะระวังอ้วนน้า” ไอ้กวิ้นยิ้มล้อ ในขณะที่แพรต่อยท้องมันเบาๆ “โหดตลอด”
“ก็กวิ้นว่าแพรก่อน” สาวเจ้าหน้าบึ้ง ไอ้นกบื้อมันจึงยกมือขึ้นขยี้หัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
“ขอโทษครับขอโทษ งั้นกวิ้นไปก่อนนะ ไว้โทรหานะแพร”
“จ้ะ จะรอนะ”
“ครับผม”
ไอ้กวิ้นยิ้มสุขใจ ร่ำลากับสาวสวยรวยรอยยิ้มแล้วก็เดินเลี่ยงมาเข้าห้องน้ำชาย ริมฝีปากยังขยับยิ้มจนกระทั่งมาเจอเข้ากับหน้าหงิกงอของพี่ชายไอ้เหมอ ทั้งๆ ที่คิดว่าจะมาเข้าห้องน้ำให้นานพอที่พี่สมัยจะลุกออกจากร้านไป แต่กลับต้องมาเจอในระยะใกล้แบบนี้ ไอ้กวิ้นก็อยากจะหันหลังเดินออกไปจากห้องน้ำเสียจริงๆ
“ผู้หญิงคน ผู้ชายคน... มึงคิดจะจับปลาสองมือหรือไง” คำถามที่ไม่คาดคิดดังออกจากปากของพี่ชายไอ้เหมอ ไอ้กวิ้นถึงกับนิ่งงันราวกับถูกน้ำเย็นสาดใส่หน้า นกบื้อไม่ตอบ เม้มริมฝีปากมองแล้วเดินเลี่ยงไปใช้ชักโครกในห้องแทนโถปัสสาวะ แต่อีกฝ่ายก็ตามมารั้งแขนมันไว้
“อะไรของพี่วะ!” ไอ้กวิ้นสะบัดแขนแต่มือของพี่สมัยยังคงจับแน่น มันถูกผลักจนแผ่นหลังกระทบเข้ากับผนังห้องดังตึง! ประตูห้องน้ำก็ถูกลงกลอนจนไอ้นกบื้อเบิกตาโตด้วยความตกใจ
“พี่หมัย” ไอ้กวิ้นร้องเรียกได้แค่นั้น ริมฝีปากของมันก็ถูกปิดสนิท พี่ชายของไอ้เหมอบดเบียดริมฝีปากเข้าใส่อย่างรุนแรง ไอ้กวิ้นได้แต่ทุบอกท้วง หัวใจปวดหนึบจนอยากจะร้องไห้ มันไม่เข้าใจในการกระทำของพี่สมัยเลยสักนิด
ตึง!
ดิ้นขัดขืนแต่พี่สมัยก็ตรึงร่างมันไว้ ยิ่งขยับมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น แผ่นหลังของมันกระทบกับผนังอยู่สองสามครั้ง เพราะคิดดิ้นหนี แต่สุดท้ายก็ไม่รอดจากพันธนาการของอีกฝ่าย “อึก!”
“พี่หมัย...ปล่อยกวิ้นนะ พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย” ไอ้กวิ้นถามทั้งน้ำตา ปากมันเจ็บระบม แผ่นหลังก็ชาหนึบเพราะแรงกระแทก ขาของพี่สมัยแทรกเข้ามาระหว่างขาทั้งสองข้างของมัน บดเบียดเสียดสีอย่างจงใจกับกลางลำตัวจนไอ้กวิ้นอยากหนีอายด้วยการมุดชักโครกหนีไปเสีย “พี่หมัย ปล่อย!”
“มึงชอบไม่ใช่เหรอแบบนี้ ถึงได้อ่อยใครต่อใครไปทั่ว” น้ำเสียงของพี่สมัยเข้มจัด ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเต็มไปด้วยโทสะ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่หมัย นี่มันเรื่องของกวิ้นปะวะ” ไอ้กวิ้นมันก็โกรธเป็นเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าพี่สมัยโกรธเป็นอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กลับมาโดนทำแบบนี้ แม้จะเป็นนกบื้อที่ไม่ค่อยเอาเรื่องเอาราวกับใครก็คงอดไม่ได้ที่จะตอบโต้เหมือนกัน
“ใช่ เรื่องของมึง” พี่สมัยมองด้วยสายตาเหยียดหยัน “แต่มึงกำลังจะแย่งคนที่น้องเหมอชอบไป น้องชายกูฝากให้มึงดูแล ค่าจิ๊กซอว์ค่าเลโก้แต่ละเดือนก็ถือเป็นของตอบแทน แต่เท่าที่กูเห็น มันไม่ใช่ น้องกูเชื่อใจมึง อย่ามาทำตัวเป็นแมวขโมย”
น้ำตาเริ่มไหลออกจากดวงตาของไอ้นกบื้อทีละหยด “พี่หมัยพูดเหมือนไม่รู้จักกันเลย ในสายตาพี่หมัยกวิ้นแย่มากเลยเหรอ... ตลอดเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน มันไม่ได้ทำให้พี่หมัยรู้จักกวิ้นเลยใช่ไหม”
คิดได้ยังไง...ว่าไอ้กวิ้นจะแย่งคนที่ไอ้เหมอชอบไป คิดได้ยังไงในเมื่อไอ้กวิ้นรักพี่หมัยมากขนาดนี้... นกบื้อตัวนี้ในสายตาพี่หมัย...คงเป็นได้แค่ตัวภาระ ไม่มีค่าความสำคัญอะไรเลย
“กู...”
ไอ้กวิ้นซุกหน้าลงกับฝ่ามือ แม้หลายเดือนมานี้จะพยายามเข้มแข็ง แต่คนที่ทำให้ความเข้มแข็งของมันพังลงมาอย่างง่ายดายก็ยังคงเป็นคนๆ เดิม... อ้อมกอดของพี่หมัยก็ยังหลอมละลายน้ำแข็งภายในใจไอ้กวิ้นได้เช่นเดิม
“กูแค่...ไม่อยากให้น้องเหมอเสียใจ”
ไอ้กวิ้นพยักหน้ารับรู้ มันเข้าใจดีว่าอย่างไรพี่สมัยก็ต้องห่วงความรู้สึกของน้องชายตัวเองอยู่แล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอก กวิ้นกับไอ้นะเป็นแค่เพื่อนกัน” ไอ้กวิ้นบอกด้วยน้ำเสียงเหินห่างอย่างที่มันพยายามจะทำให้ได้มากที่สุด “กวิ้นมีแฟนอยู่แล้ว พี่หมัยสบายใจได้”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น... กูก็สบายใจ”
“อืม ปล่อยได้ไหม มานานแล้ว ไอ้นะคงรออยู่” ไอ้กวิ้นขยับตัวเล็กน้อย เพื่อให้พี่สมัยรู้ว่าถึงเวลาที่ควรคลายอ้อมแขนจากตัวมัน “พี่หมัย ได้ยินรึเปล่า”
“ได้ยิน” อีกฝ่ายตอบรับเสียงเข้ม ก่อนจะเบียดริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของไอ้กวิ้น แต่คราวนี้นกบื้อมันปิดปากแน่น แม้จะถูกลิ้นของอีกฝ่ายเลียชิมไปตามขอบปากจนแทบระทวยก็ตาม “กวิ้น”
“อะ...อื้ออออ” ไอ้นกบื้อมันบื้อที่จะขานรับ ตอนที่ขยับริมฝีปากก็ถูกพี่สมัยสอดลิ้นเข้าสำรวจจนมันร้องท้วง อยากตะโกนให้ดังแต่ก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกห้อง ไอ้กวิ้นจึงได้แต่ทุบอกกว้างของอีกฝ่ายเป็นการท้วง ถึงอย่างนั้น...มันก็ถูกปล่อยหลังจากที่ถูกชิมจนปากบวมอยู่ดี
“พี่หมัยทำแบบนี้ทำไม” ไอ้กวิ้นถามด้วยความไม่พอใจ นอกจากจะโกรธแล้วมันยังไม่เข้าใจในการกระทำของพี่ชายไอ้เหมออีกด้วย
“อยากทำ”
“เหตุผลระยำแบบนี้ก็พูดออกมาได้ ไม่ชั่วไม่เลวจริงคิดไม่ได้นะบอกเลย” ไอ้กวิ้นว่าเสียงเย็น “ไม่มีใครเขาจูบคนที่คิดได้แค่น้องชายอย่างนี้หรอก พี่มันก็แค่คนมักมาก”
“จะว่าอะไรก็เรื่องของมึง”
“รู้ว่าคนหน้าหนาอย่างพี่ไม่สะเทือนหรอก แล้วก็ปล่อยได้แล้วเว้ย ปล่อยสิวะไอ้พี่หมัย”
“แฟนมึงคนไหน”
“อยากรู้ไปทำไม”
“ผู้หญิงคนนั้นเหรอ”
“คนไหน”
“มึงมีหลายคนรึไง”
ไอ้กวิ้นหรี่ตามองอีกฝ่าย ก่อนจะยักคิ้ว “มีคนเดียว อ่า...และคงจะเป็นคนสุดท้ายด้วย”
คำตอบของไอ้กวิ้นคงไม่เป็นที่ถูกใจ เพราะพี่สมัยตีหน้ายักษ์ใส่มันทันที “มึงว่ากูมักมาก แต่มึงก็หลายใจ”
“ยังไง?”
พี่สมัยไม่ตอบ แต่ไอ้นกบื้อรู้ทัน มันแสยะยิ้มแล้วตบแก้มพี่ชายไอ้เหมอเบาๆ “โกรธเหรอที่กวิ้นมีใครมาแทนที่พี่เร็วขนาดนี้ ไม่พอใจเหรอที่กวิ้นไม่รักพี่แล้ว หรือเสียใจ...ที่ตัวเองจะไม่สำคัญกับกวิ้นอีก บอกมาสิพี่หมัย”
“ปากดี มึงมันเป็นแค่นกบื้อ”
ไอ้กวิ้นยักไหล่ หัวเราะอย่างไม่สนใจสายตาดุจัดของพี่สมัย “นกบื้อ...ถ้ามันได้เรียนรู้ มันก็จะฉลาดขึ้นสักวันนะพี่ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย พี่ไม่ใช่ผู้ชายที่จะทำให้ใครฝังใจไปตลอดชีวิตเสียหน่อย”
“ไอ้กวิ้น”
“ไอ้พี่หมัย”
“เด็กบ้าเอ้ย”
“กวิ้นโตแล้วพี่หมัย โตพอจะรู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าความรัก และแบบไหนที่เรียกว่าให้ความหวังทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไร”
“มึงยังไม่โตหรอกกวิ้น ยังคงเป็นแค่นกบื้อ”
“ก็แล้วแต่พี่จะคิด”
ไอ้กวิ้นยักไหล่ไม่ใส่ใจ มันถูกคุกคามด้วยริมฝีปากของพี่ชายไอ้เหมออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ดิ้นรนหนี กลับตอบรับจูบของอีกฝ่ายอย่างถึงใจ
“พี่มันเลวจริงๆ พี่หมัย” เสียงกระซิบของไอ้กวิ้นถูกกลืนหายเพราะถูกริมฝีปากของคนเลวครอบครอง
ไม่รู้...ว่าจะต้องอยู่ในวังวนที่แสนโง่เขลานี้ไปอีกนานแค่ไหน ไอ้กวิ้นหลีกหนีจนสุดกำลังแล้ว แต่มันก็ยังถูกดึงกลับเข้าไปอีกอยู่ดี จะทำอย่างไร...ให้หัวใจยังคงเข้มแข็งอยู่ในวังวนนี้ต่อไปได้ ไอ้กวิ้น...ก็จนปัญญา
************************************
“แพร เรามาคบกันไหม”
“หา!! คบกันเนี่ยนะ กวิ้นก็รู้ว่าแพรชอบผู้หญิง”
“อือ แพรก็รู้ว่ากวิ้นชอบผู้ชายเหมือนกัน”
“แล้วเราจะคบกันไปเพื่ออะไรล่ะค้า”
“ช่วยกวิ้นหน่อย”
“เป็นไรไปอ่ะ เรื่องคนนั้นอีกแล้วเหรอ”
“อือ”
ไอ้กวิ้นมักจะเล่าเรื่องราวชีวิตรักของมันให้กับแพรฟังเสมอ คงเพราะมีความรักที่ไม่อาจเป็นไปได้เหมือนๆ กัน แพรคนสวยนั้นชอบเพื่อนสนิทของตัวเองและไม่สามารถบอกความรู้สึกออกไปได้ ถ้าบอกออกไปก็คงผิดหวังไม่ต่างจากไอ้กวิ้น
“กวิ้นไม่เข้าใจว่ะแพร กำลังจะทำใจได้แล้วนะเว้ย แต่เขาก็ยังมาให้ความหวัง”
“ยังไงเหรอ...กวิ้นคิดไปเองอีกแล้วรึเปล่า”
คำถามของเพื่อนสาวทำเอาไอ้กวิ้นจุกอก มันรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนให้กับแพรฟัง เพื่อยันยันว่ามันไม่ได้มโนเพ้อพกไปเองฝ่ายเดียว
“เลวอ่ะ”
“อือ นิสัยไม่ดีเลย”
“กวิ้นตัดใจได้แล้ว เขาก็แค่กลัวว่าตัวเองจะไม่สำคัญแล้วก็หงุดหงิดแค่นั้นแหละ เขาไม่ได้รักกวิ้นจริงๆ หรอก”
“แพรคิดอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ เหมือนหมาในรางหญ้าอ่ะ ตัวเองกินไม่ได้ แต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นกิน น่าตบอ่ะ กวิ้นน่าจะตบไปสักสองสามทีนะ จะได้ได้สติขึ้นมาบ้าง”
แพรมักจะออกความเห็นอย่างถึงพริกถึงขิง บางครั้งก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแทนไอ้กวิ้นจนไอ้นกบื้อมันนึกขำ
“ไม่กล้าหรอก กลัวเขาเจ็บ”
“กวิ้นก็เป็นซะแบบนี้อ่ะ เขาทำเจ็บเท่าไหร่จำมั่งสิ นี่ถ้าเป็นแพรนะ จะข่วนหน้าให้ลายเลย เกลียดผู้ชายก็เพราะอย่างนี้อ่ะ แต่ยกเว้นกวิ้นนะ”
“อื้อ รู้แล้ว” ไอ้กวิ้นรับคำเสียงอ่อน “งั้นแพรเอาไงอ่ะ”
“เดี๋ยวแพรช่วย จะตอกให้หน้าหงายไปเลย หวงดีนักใช่ไหม ฮึ”
“มันจะเหมือนเด็กไปปะ เราทำแบบนี้อ่ะ”
“กวิ้นไม่ต้องคิดมากหรอก อีกฝ่ายต่างหากที่เด็ก เราพยายามตัดใจแล้วแท้ๆ ยังมาจูบกันอีก”
“นั่นสิ” ไอ้กวิ้นพูดได้เท่านั้นก็ถอนหายใจ มันเผลอยกนิ้วขึ้นไล้ริมฝีปาก เพราะวันนั้นถูกจูบไปนับครั้งไม่ถ้วน ริมฝีปากจึงบวมแดงจนกลับไปหาไอ้นะมันก็ยังมองด้วยความสงสัย แต่ไอ้หล่อมันอินดี้ ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจึงไม่ถามอะไรไอ้กวิ้นเลย “แพรว่าเขาไม่รักกวิ้นสักนิดเลยเหรอ”
“โอ้ย เลิกหวังได้แล้วพ่อนกบื้อ เขามีแฟนแล้วนะกวิ้น ตัดใจ ตัดใจ ท่องไว้”
“ตอกย้ำขนาดนี้นั่งแท็กซี่เอามีดมาแทงกวิ้นที่บ้านเลยดีกว่า”
“จิ๊ นี่ถ้าว่างก็จะไปอยู่นะ แต่เดี๋ยวจะออกไปดูหนัง ฮิฮิ”
“กับใครเหรอ”
“ก็...คนนั้นแหละ”
“หูยย อิจฉา”
“ความสุขเล็กๆ น้อยๆ อ่ะ”
“ไม่ตัดใจล่ะ บอกกวิ้นตัดใจ แพรก็ตัดใจดิ”
“มันทำได้ง่ายๆ ก็ดีสิ เอ๊ะ เหมือนถูกย้อนยังไงก็ไม่รู้ เอาเถอะๆ แพรวางก่อนนะ ไว้คุยกันจ้า”
“อื้อ”
ไอ้กวิ้นวางสายจากแพรแล้วก็นอนเกลือกกลิ้งบนเตียง วันนี้ไอ้หล่ออินดี้มันแบกกล้องไปปากช่องทิ้งไอ้กวิ้นเพื่อนซี้ให้แกร่วอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง
กวิ้นกวิ้น: ไอ้พี่หมัย
P’mai: ไร
กวิ้นกวิ้น: ไม่มีไร ทักเฉยๆ
P’mai: หึ
กวิ้นกวิ้น: อยู่ไหนอ่ะ
P’mai: มากินข้าว
กวิ้นกวิ้น: คนเดียวเหรอ?
P’mai: เปล่า
กวิ้นกวิ้น: อืม งั้นไม่กวนละ
P’mai: กวนได้
กวิ้นกวิ้น: เกลียดพี่หมัยว่ะ
P’mai: เรื่องของมึง
กวิ้นกวิ้น: เกลียดจริงๆ ไอ้คนเลว
P’mai: เป็นบ้าไรนกบื้อ ด่ากูแต่หัววัน
กวิ้นกวิ้น: เบื่อพวกเลวแต่ไม่รู้ตัว
P’mai: บางเรื่องก็อาจจะไม่ใช่อย่างที่มึงคิด
กวิ้นกวิ้น: มาพูดอะไรตอนนี้วะ มันไม่ทันแล้ว
P’mai: จริง?
กวิ้นกวิ้น: เออ
P’mai: หึหึ
กวิ้นกวิ้น: ถามจริงนะพี่หมัย ทำแบบนี้ไม่สงสารพี่สมายด์บ้างเหรอ
P’mai: กูสงสารมึงมากกว่า
กวิ้นกวิ้น: ไม่จำเป็น บอกแล้วไงว่าอยู่ได้
P’mai: ไม่ได้สงสารเรื่องนั้น
กวิ้นกวิ้น: อะไรของพี่วะ
P’mai: ขอโทษว่ะ ขอโทษที่พอมึงกำลังจะทำใจได้แล้วกูก็ดึงมึงเข้ามาใกล้อีก
กวิ้นกวิ้น: พี่มันเลวไง
P’mai: ยอมรับ
กวิ้นกวิ้น: พอละ เบื่อว่ะ
P’mai: ตอนเย็นกูไปหา
กวิ้นกวิ้น: ไม่ต้องมา ไม่อยากเจอ
P’mai: รอนะ อย่าไปไหน
กวิ้นกวิ้น: จะไปหาแฟน ไม่รอ
P’mai: กวิ้น
กวิ้นกวิ้น: ไม่รอ ไม่รู้จะรอไปทำไม รอในฐานะอะไร ไม่รู้เลยว่ะพี่หมัย แล้วพี่ก็ไม่ดีพอให้รอด้วย พูดตรงๆ
แม้ไอ้กวิ้นจะพูดบอกไปอย่างนั้นและอีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่พอถึงตอนเย็น ไอ้นกบื้อมันก็ไม่ตีปีกบินไปไหนอยู่ดี มันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงตั้งแต่เที่ยง ดูโคนันปี 14 ได้สิบตอน ต่อเลโก้ที่คงค้างไว้ได้อีกหลายส่วน จวบจนถึงตอนเย็นก็ลงมาทานข้าวกับพ่อแม่และพี่แต้ว ก่อนจะขอตัวขึ้นบนห้อง
รู้อยู่แล้วว่าจะไม่มีใครมา แต่ไอ้กวิ้นก็ยังแอบรอ... มันลุกเดินไปที่หน้าต่างอยู่บ่อยครั้ง แง้มผ้าม่านเปิดดูเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ แต่ก็พบว่าเป็นรถของคนข้างบ้านที่คงเพิ่งกลับจากที่ทำงาน
ความคาดหวังของไอ้กวิ้นถูกทำลายลงอีกครั้งเพราะหัวใจที่เจ็บไม่เคยจำและความโง่ของมัน แม้จะพูดอวดฉลาด แต่การกระทำกลับสวนทางกับคำพูดแทบทุกอย่าง... ไอ้กวิ้นจึงเป็นได้แค่นกบื้อที่ปากดีราวกับคนเข้มแข็งแต่จิตใจกลับอ่อนแอเท่านั้น
****************************
“พี่เหมอคัมแบ็คคคคคคคคคคคค” ไอ้หัวเกรียนแหกปากลั่นบ้าน โดยมีไอ้กวิ้นนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น มันถูกไอ้เหมอสั่งให้มารอที่บ้านเพราะจะได้แว้นน้องพิ้งฟีโน่คันสวยไปหาชนะด้วยกัน ไอ้เหมอเพิ่งกลับจากโรงเรียนโดยมีพี่ชายของมันไปรับกลับ
“กลับมาก็แหกปากเลยนะไอ้เหมอ” คุณหญิงเสมือนว่าด้วยความเอือมระอาในนิสัยของลูกชายคนเล็ก “ทำไมแกไม่หัดทำตัวเรียบร้อยเหมือนน้องกวิ้นบ้างห้ะ”
“คุณหญิงแม่รู้ไหมว่าค่าเฉลี่ยของเด็กเก็บกดมาจากการโดนเปรียบเทียบกับลูกคนข้างบ้าน ถ้าคุณหญิงแม่ไม่อยากให้เหมอเก็บกด จง ลด! ละ! เลิก! การเปรียบเทียบนี้ซะ” ไอ้เหมอรีบทรุดตัวนั่งบนโซฟา พลางก่ายแข้งขึ้นพาดขาไอ้กวิ้นจนถูกคุณหญิงแม่ฟาดเข้าให้ “โอ้ย! เหมอเจ็บนะ”
“ทำตัวดีๆ”
“ไอ้กวิ้นมันยังไม่เห็นว่าอะไรเลย” ไอ้เหมอเบะปาก “แล้วไอ้นกโง่นี่มึงจะนั่งบื้อไปถึงไหน พี่เหมอกลับมาทั้งทีเอาหัวมาให้ตบได้ชื่นใจหน่อย”
“เป็นเพื่อนกับมึงนี่เวรกรรมกูจริงๆ” ไอ้กวิ้นขมวดคิ้ว โยกหัวหลบมือหยาบกร้านของไอ้เหมอที่กำลังจะตบหัวมัน
“เลิกคบกับมันไปเถอะน้องกวิ้น เชื่อแม่” คุณหญิงเสมือนมองเพื่อนของลูกชายด้วยความสงสาร ก่อนจะหันไปทางลูกชายคนโตที่กำลังเก็บข้าวของที่น้องกองไว้ “หมัย ไม่ต้องเก็บ ให้ไอ้เหมอมันเก็บเอง ขับรถมาเหนื่อยๆ ก็มานั่งพัก ไอ้เหมอ ไปเก็บของของแกเดี๋ยวนี้”
“อะไรล่ะคุณหญิงแม่ พี่หมัยกำลังเก็บอยู่แล้วก็ให้เก็บให้เรียบร้อยดิ”
“เดี๋ยว... เดี๋ยวก่อน แกรอฉันอยู่ที่นี่ เมื่อคืนฉันเพิ่งเจอหวายที่พี่แกเอาไปซ่อน ไม่ตีกันบ้างคงจะไม่เข็ดหลาบ”
“แม่ครับ ใจเย็นๆ ครับแม่ อย่าตีน้องเหมอเลย”
ไอ้กวิ้นอยากจะจับคอไอ้เหมอล็อคให้คุณหญิงแม่ของมันตีอยู่หรอก แต่เห็นพี่ชายมันแทบจะขาดใจแล้วไอ้กวิ้นก็อดสงสารไม่ได้ “ไอ้เหมอ มึงไปเก็บของให้เรียบร้อยไป ถ้าโดนตีจนน่องแตกมึงไปหาไอ้นะไม่ได้แน่ หมดสวย”
ไอ้เหมอได้ยินเสียงกระซิบจากเพื่อนซี้มันก็พยักหน้าหงึกทันที “พี่หมัยยย เดี๋ยวเหมอเก็บเอง คุณหญิงแม่ก็ฮาร์ทคูลไว้ ทำเป็นเฮ้ดฮอทไปได้ เหมอไม่ใช่คนเลซี่ แต่แค่เครซี่แอนด์บิ้วตี้เท่านั้นเอง อิอิ”
คุณหญิงเสมือนทำหน้างงกับคำศัพท์ของไอ้เหมอ แต่ก็ยอมความเมื่อเห็นว่าไอ้เกรียนมันเดินไปเก็บของของมันแล้ว “งั้นแม่เข้าครัวก่อนก็แล้วกัน ตามสบายเลยนะน้องกวิ้น”
“ครับคุณแม่”
คุณหญิงเสมือนแยกตัวไปทางห้องครัว ส่วนไอ้เหมอก็เก็บรองเท้าของมันเข้าตู้รองเท้าและถือกระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง ทิ้งไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ให้อยู่กับพี่ชายของมันตามลำพัง
“กวิ้น”
“...”
“ไอ้กวิ้น กูเรียกไม่ได้ยินเหรอ”
“ได้ยิน หูไม่ได้หนวก”
“ไลน์ไปทำไมไม่ตอบ”
“ไม่ว่าง”
“โทรหาก็ไม่รับ”
“ไม่อยากคุย”
“โกรธไรวะ”
“มากกว่าความโกรธไปเยอะแล้วพี่” ไอ้กวิ้นตอบเสียงนิ่ง “จากโกรธอยู่ดีๆ เปลี่ยนเป็นเกลียดแทน”
“...”
“เกลียดได้ใช่ปะ”
“ไม่ได้”
“รักก็ไม่ได้ เกลียดก็ไม่ได้ งั้นควรรู้สึกยังไงกับพี่ดี? เฉยๆ ดีมะ”
“อย่ากวนกูนะกวิ้น”
“ใครมันเริ่มก่อน”
ไอ้กวิ้นเค้นเสียง มันมองพี่ชายของไอ้เหมอด้วยความหงุดหงิดใจ จากวันที่มันรอเก้อจนดึกก็ผ่านมาเกือบเดือน แต่พี่ชายของไอ้เหมอก็เป็นเหมือนเดิม มันทำตัวปกติในวันต่อมา ไลน์มาบ้าง โทรมาบ้าง หายไปหลายวันและมันก็กลับมาอีก วนเวียนอยู่แบบนี้จนไอ้กวิ้นแทบบ้า เคยบล็อคเบอร์แต่ก็ทำได้ไม่ได้เพราะก็อยากเห็นเบอร์อีกฝ่ายโชว์บนหน้าจอแม้มันจะไม่รับสายก็ตามที บล็อคไลน์ก็เคยทำ แต่ก็ยังอดใจไม่ไหว ความรักความคิดถึงอีกฝ่ายทำให้หัวใจมันอ่อนยวบทุกที ถึงไอ้กวิ้นจะทำปั้นปึ่งใส่ แต่มันก็แอบรออยู่ทุกวัน บางวันที่ไม่มีมิสคอล ไม่มีข้อความจากโปรแกรมสนทนา หัวใจก็ห่อเหี่ยว แต่พอมี...มันก็สับสน เพราะไม่รู้จะดีใจดีหรือไม่...
“กลับมาคุยกันดีๆ ไม่ได้แล้วเหรอวะ”
“พี่จะให้กลับไปในฐานะอะไรไม่ทราบ”
ประโยคคำถามที่แสนธรรมดา แต่ไอ้กวิ้นกลับคาดหวังกับคำตอบจนเหมือนจะบ้า แต่พอได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายแล้วหัวใจของมันก็เหมือนกับถูกเหยียบซ้ำอีกรอบ
“น้องชาย... ได้ไหม”
ไอ้กวิ้นถอนหายใจ แม้ใจจะเจ็บแต่กลับรู้สึกชินชาจนเหมือนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
“ขอเวลาหน่อย ตอนนี้...มันไม่ไหวจริงๆ ว่ะพี่”
“อืม...กูจะรอนะ”
“แต่บอกไว้ก่อนนะพี่หมัย มันไม่ใช่ทุกครั้งหรอกที่พี่จะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ได้ พี่นึกอยากทิ้งพี่ก็ทิ้งอย่างไม่ใยดี พอนึกอยากจะกลับมา พี่ก็ดึงเข้าหาโดยไม่สนใจความรู้สึกของใครเลย กวิ้นเคยชื่นชมพี่มากเลยนะเว้ยพี่หมัย แต่พอพี่เป็นแบบนี้แล้วโคตรผิดหวัง ทำแบบนี้โคตรไม่แมนเลยว่ะพี่”
“ขอโทษที่กูทำให้ผิดหวัง แต่กูก็เป็นแค่คนๆ หนึ่งว่ะกวิ้น กูเห็นแก่ตัว...กูยอมรับ”
“มันเหมือนกับบอกว่าถ้ารักกูก็ต้องยอมรับกูให้ได้เลยเนอะพี่ แม่ง...เลวว่ะ”
ไอ้กวิ้นไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่าได้อีก เพราะไม่ว่ามันจะพูดอะไรไป อีกฝ่ายก็ยอมรับโดยไม่เถียง
รู้ว่าเลว รู้ว่าเห็นแก่ตัว รู้ว่าหลอกให้ความหวัง รู้อย่างนั้น...แต่มันก็ยังรัก ยังรักและยังตัดใจ ยังกล่อมให้ตัวมันเกลียดผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ
.....................................................................TBC........................................................................
ขอโทษที่มาช้านะคะ พอเงินเดือนออกนี่เหมือนต้องทำงานให้คุ้มเงินเดือนเลยอ่ะ คือประดังประเดตอนต้นเดือน ฮืออ :m15:
-
รักกวิ้นตอนนี้มากๆเลย นกฉลาดน้อยของป้ารู้จักด่ามั่งแล้ว
ความรู้สึกมันเรียลมากค่ะ ทั้งรักทั้งเกลียดทั้งโกรธด้วย
ทุกอย่างมารวมกันหมด จะตัดก็ตัดไม่ขาดเพราะรัก
จะรักก็รักต่อไม่ไหวเพราะพี่ใจโคตรดำ
แต่รู้สึกมาบ้างแล้วว่ากวิ้นเริ่มตัดใจได้แล้ว
สะใจที่ตอนนี้อิพี่หมัยมันเริ่มทนไม่ได้
มันตัดใจแต่ก็ยังหวงก้างอยู่
สะใจที่อิพี่มันเริ่มดิ้นพล่าน
จากที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของกวิ้นแล้วมาเป็นแต่พี่ข้างบ้าน
กับคนอื่นไม่มีทางที่คนอื่นจะสามารถรักสมัยได้เท่าที่กวิ้นรักได้หรอก
ปล่อยมันหวงก้าง เจ็บสุดๆเดี๋ยวก็ชินชาไปเอง
ป.ล จะแซ่บมากค่ะ ถ้าหากว่าคนที่แพรคุยอยู่คือสมายด์ 55555
-
อยากจะเกลียดพี่หมัยให้ได้เหมือนกัน
แต่เกลียดเธอไม่ลงจริงๆ
คนร้ายกาจจจจจจ. :z3: :z3: :z3:
มีใครมาเตือนสติหรอ ถึงคิดได้ว่าหักดิบแบบที่ทำกะกวิ้นมันไม่เวิค
หรือว่าหึงเขาใช่ไหมมมมม
ที่จูบเพราะคิดถึงหรือเปล่า
เห็นมานักหนากับพระเอกของเธอ. แต่ไม่เห็นจะมีใครจะหิน ใจแข็ง ปากแข็งยังกับหินแบบพี่หมัย
ไร้พ่ายก็ไร้พ่ายเหอะ เจอสมัยไปชิดซ้าย
มาโปรดที่โหดๆยังไม่เท่าความโฉดที่สมัยมี
แต่อย่างไรเราก็รักกกกก
รักทั้งป๋าพี่โปรด และพี่หมัยยยยย
-
ขอให้ทุกๆอย่างที่พี่หมัยทำ พี่หมัยรู้สึก เกิดจากความรักที่มีต่อเจ้านกบื้อ แต่ไม่สามารถคบกับน้องได้เพราะต้องแบกความหวังครอบครัวแทนเสมอ เป็นอย่างงั้นทีเถ้ออออ ... อย่าให้ทำไปเพราะแค่เห็นแก่ตัวและไม่อยากให้ตัวเองหมดความสำคัญ :เฮ้อ:
ให้ฉันรอแล้วได้อะไร? .. น้องชาย ได้ไหม? เจ็บเกินบรรยาย :m15:
-
เลวจริงๆ อะพี่หมัย :z6:
-
:mew1: :mew1:
-
:call: :call: :call:
ขอขู่แข่งปังๆมาตอกหน้าอิพี่หมัยสักที
หวายยยยย หมาหวงก้าง :z6:
-
รักแล้วตัดใจยาก
รอบนี้พี่หมัยผิดนะยะ นิสัยไม่ดี ไม่หักห้ามใจ ทำอะไรไม่คิดถึงบ้างว่า กวิ้นมันจะรู้สึกอย่างไร
ก็รู้หรอกว่า พี่หมัยเองก็เจ็บ ก็คิดถึง ก็ไม่อยากเสียพื้นที่ในหัวใจกวิ้นไป แต่ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย
ปล. ชนะอ่อยตลอดเว! เหมอไม่อยู่ก็อ่อยเรี่ยราด ชิ!
อยากไปเรียนม. นั้นอ้ะ จะได้ไปส่องน้องนะ อิอิ :z1:
-
โอ้โห อยากตบพี่หมัยมากกกก
เกลียดดดดดดดด
ชิชะ ทำว่าน้องกวิ้น ตัวเองนั่นแหละโลเลจับปลา 2 มือ :z6:
-
น้ำตาคลอหน่วยอีกละ...เมื่อไรจะเปลี่ยนน้ำตาเป็นน้ำตาลบ้างอ่ะ... :mew6: :katai1: :ling1:
-
เซงพี่หมัยวะ :z3:
-
ความผิดนี้ควรจะเป็นของใครดี..... #ไอ้เหมอ หรือ #ท่านบิดา ที่ทำให้พี่หมัยไม่สามารถรักกับกวิ้นๆ ได้ :hao5: :hao5:
-
เกลียดพี่หมัยอ่ กั๊กทำไม รักก็บอก ไม่รักก็ปล่อยไปเซ่!! อยาก่วนให้หน่าหล่อๆแหก หมั่นไส้!! กวิ้นตัดใจๆๆๆๆ ลูก คนดีๆมีอีกเยอะ
-
ขอให้กวิ้นมีหนุ่มหล่อมาจีบ ขอให้กวิ้นหักอกพี่หมัย ขอให้พี่หมัยเสียใจหนักๆ อินอินอินอินอิน
-
ไร้คำพูดสำหรับพี่หมัยค่ะ
-
ขอมอบเพลงนี้ให้กวิ้น แด่พี่หมัย
"เกลียดเธอยิ่งนักที่หลอกฉัน
เกลียดนักมาหลอกกัน
เธอทำกับฉันเจ็บช้ำอย่าบอกใคร
รักก็สุดรัก ไม่อยากรุนแรงไป
เพราะใจไม่เข้มแข็งพอ
ทั้งรัก และ ทั้งเกลียด" :mew6:
-
เลวววววววววววววว
-
พี่หมัยค่ะจูบเอาจูบเอาเก็บกดมากสินะคะ
รักกวิ้นมากกกกกด อยากให้กวิ้นเมินพี่หมัย ไม่ต้องนานแต่สักไม่ต้องนานแต่สักระยะ ยังไงเราก็ทีม #พี่หมัยเป็นพระเอกของกวิ้น แต่เราแค่หมั่นไส้พี่หมัย 5555555
-
(ที่รู้รู้อนาคตเรานั้นต้องเจ็บตัวก็ชัวร์ชัวร์มันมองเห็นแววช้ำในอกเราแต่รักนั้นท้นท่วมใจจะเป็นยังไงช่างมันเมื่อใจพร้อมแล้วต่อการต้องพลาดผิดหวังเจ็บเพียงไหนจะยอมทนแม้นช้ำยังไงใจจะไม่บ่นซักคำถึงแม้ตัวเธอจะไม่มีใจรักใครใครได้อีกก็ตามมิเคยจะตำหนิสักเพียงคำแค่เพียงขอแค่ได้เห็นมิคิดจะไปเป็นคนสนิทชิดใกล้ทุกครั้งมองเธอยามอยู่เคียงกันหัวใจมันแทบหยุดทันใดไม่รู้เป็นไงใจรับไม่ได้สักที) <<<< เอาเพลงนี้มาให้เพนกวิ้นคนบื้อ :sad11:
-
“เหตุผลระยำแบบนี้ก็พูดออกมาได้"
"ไม่รอ ไม่รู้จะรอไปทำไม รอในฐานะอะไร ไม่รู้เลยว่ะพี่หมัย แล้วพี่ก็ไม่ดีพอให้รอด้วย พูดตรงๆ"
ทำไมวันนี้...กวิ้นๆ แลพูดจารุนแรง...แต่เราชอบ :hao7:
เฮ้อ...พี่หมัยยย มันเจ็บจริง ๆ นะ อย่าทำแบบนี้เลย #เหตุผลของพี่ที่คนอื่นพยามจะเข้าใจ
-
:z6:อยากกะรโดสกายคิกอิพี่หมัยจริง นิสัยวัยทองชัดๆ กวิ้นกวิ้น อย่าพูดอย่างเดียวทำให้รู้ดีไปเลย :katai1:
-
โอ้ยอ่านตอนนี้ แล้วลำคานมากอะพูดตรงๆนะ กวิ้นกับไอัหมัย จะไปทางไหนก็ไม่ไปรั้งกันไว้อยู่แบบนี้อะ เหมือนคนป่วยอะ รักษาก็ไม่รักษาไปถึงหมอแล้วกลับ เมื่อไหร่จะหายสักที เบือกับสองคนนี้นะจะดราม่าก็ดราม่ามาเลย ไม่ใช่ พุบๆโพ ๆอยูแบบนี้อะ
-
กลับมาเจ็บแบบซ้ำๆอีกแล้ว มีผัวประชดเลยดีมะกวิ้น อิพี่หมัยมันจะตายให้มันรู้ไป.........
-
ปวดใจแทนกวิ้นกวิ้น :hao5:
-
ใครว่ากวิ้นเป็นนกบื้อ กวิ้นแค่ตามไม่ทันคนเลวป่าวว่ะ เกลียดอิพี่หมัยว่ะ เห็นแก่ตัว เราอยากให้กวิ้นเจอคนที่ใช่และเกิดรักจริง และให้พี่หมัยช้ำใจไปเลยยยยยยย :katai1: :katai1:
-
น้องชอบตบจูบ ฉากในห้องน้ำน้องฟินมาก เอาเลยค่ะ เสพติดความsm
อิพี่หมัยแม่งนิสัยแย่ จนกว่าจะถึงตอนในแชทลับ ขอด่าสมัยไปพลางก่อนละกัน
สนับสนุนกวิ้นยั่วให้สมัยอกแตกตายไปเลย
:z1:
-
:hao4: อีกยาวงานนี้ ต่างคนต่างรักแต่ก็หักใจไม่ได้ พี่หมัยตัวดี :z6:
-
:m31: สงสารกวิ้น อารมณ์ตัวเองก็จัดการไม่ได้ ต้องมารับมือกับพี่ปากแข็ง ที่อย่างอื่นก็แข็งด้วยอีก
กวิ้นสตรองค์ กวิ้นสายแข็ง กวิ้นท่าจะไม่ไหว :เฮ้อ:
-
รำคาญเสมอ เสมอแมร่งก้อไม่รุฮีรุแทดอะไรเรย รำคาญอิกวิ้น รักหรอ เหตุผลหน้าสมเพชมากก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ไอ้พี่หมัยเลยสันดารเสียน้องกวิ้นสู้ๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สมน้ำหน้าผู้ชายเห็นแก่ตัว
เอาให้อกแตกตายไปเลย
ไม่รู้นะว่ากับสมายด์นี่หมัยรักไหม รักรึเปล่า
แต่มาว่ากวิ้นจับปลาสองมือ
แล้วการที่จูบกวิ้น พยายามกลับมาหา
นี่ไม่เรียกจับปลาสองมือหรอ เหอะ เหอะ
กวิ้นดีขึ้นนะ ไม่เสียใจจนโง่
ดีใจมากจริงๆ
-
สงสารน้องกวิ้นของพี่ อีพี่หมัยพอเถอะว่ะ รำมาก อยากกระโดดถีบสักสามที
-
:pig4: :pig4:
-
บาดแผลเรื้อรัง แต่ยังเชียร์พี่หมัยต่อไป :กอด1:
-
จะสะใจก็สะใจไม่เต็มที่เพราะรู้ว่านุ้งกวิ้นมันไม่ได้เกลียดพี่หมัยจริงแถมยังดูท่าจะตัดใจไม่ได้สักกะนิดด้วย
แค่ปากดีไปงั้นเพราะความโกรธพี่หมัยอ่ะ นังเลว บอกน้องตัดใจแต่แม่งกลับมาให้ความหวังแบบ คือน่าตบ ข่วนให้หน้าแหก
พอช่วงไหนกวิ้นเริ่มทำใจนะอิพี่หมัยแม่งยิ่งเอาใหญ่ น้องมันก็กลับไปวังวนเดิมอีกเงี้ย
โอ๊ยยยๆๆ อิห่า ดวกมาก #ทีมพี่หมัย โอ๊ยอะไรอ่ะ งงตัวเอง55555555
-
พี่หมัย มันก็เห็นกันอยู่ว่าใครผิดอ่ะ ไม่แมนเลยว่ะพี่ ทำตัวเอาแต่ใจเป็นเด็ก แล้วบอกให้น้องทำนู่นทำนี่ ลงกับน้องเหมอสุดที่รักไม่ได้แล้วมาลงกับกวิ้นเหรอ คนนะไม่ใช่ขยะ พี่แม่งเลวอย่างที่กวิ้นบอกอะถูกละ พี่หมัยที่น้องยังทำใจไม่ได้ไม่ใช่เพราะน้องยังเด็ก คนที่โตแล้วมีประสบการณ์อย่างพี่ยังนิสัยอย่างนี้เลย เห็นแก่ตัวสุดๆ หลอกตัวเองไปวันๆ คนที่ดิ้นสุดไม่ใช่กวิ้นแต่คือสมัย
-
แม่ยกฝ่ายพระเอกก็ยังชูป้ายเชียร์กันต่อไปจ้า
แต่ป้าว่ายิ่งนานวันฝ่ายเพลี่ยงพล้ำน่าจะเป็นพี่หมัยนี่สิ ได้แต่ตามเฝ้าตามหวง
ฝืนมาก ๆ ต่อมเซ็กซี่จะเสื่อมเอานะคะลูก กวิ้นกวิ้นยิ่งโตยิ่งน่ากินใช่ไหมล่ะ
ระวังนะ มคปด แล้วจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า #ทีมสงสารพระเอก
-
ศูนย์เสียไปเท่าไหร่แล้วกับคำว่า น้ำตา
-
ไอ้พี่หมัยยยยย
:beat:
-
อะไรของมึงพี่หมัย
นี่คิดจะใช้คำว่า น้องชาย ดึงกวิ้นให้อยู่กับตัวเองหรอไม่มีทาง
จะเชียร์กวิ้นกับอัล เดี๋ยวให้ชนะติดต่อให้แน่นอนน
พี่หมัยเป็นแบบนี้ไม่สมควรจะรักกวิ้นตั้งแต่แรก แค่พูดกับพ่อยังไม่กล้าเลย :hao3:
-
เฮ้อออออออออ ถอนหายใจทุกตอนเลยเรา น้องนะขาาาาา หนูระวังตัวนิดนึงนะคะ ทำมึนๆง่วงๆเดี๋ยวโดนจับปล้ำนะคะ เฮ้ย ไม่ใช่ น้องกวิ้นไม่ยอมให้สามีเพื่อนโดนปล้ำหรอก 555555 แล้วทำไมน้องกวิ้นต้องมาเจออีพี่หมัยตลอดดด ดูผู้ชายคนนี้ทำค่ะ หึงเข้าไปป หึงเข้าไปซะะะะ เราอยากทึ้งหัวพี่หมัย มารักอะไรตอนนี้ ตอนที่จะเสียฉันไป คือพี่แกนี่ชัดเจนอ่ะค่ะ คนนอกมองออก หึง แต่ก็ไม่มีสิทธิ์อ่ะ พี่ต้องเข้าใจ พี่เป็นแค่พี่ชายเพื่อนนะเว้ย นี่ใคร? เพื่อนน้องชายเว้ยพี่ ไม่ใช่เมียพี่ รู้แหละว่าพี่รักเค้าอ่ะ แต่เค้าไม่ใช่องพี่ พี่ต้องเข้าใจ แต่แหม พูดไปเค้าก็เข้าใจพี่หมัยนะคะ ถึงจะไม่อยากเข้าใจก็เถอะ คือพี่หมัยรักกวิ้นไง ใครจะไปทนเห็นคนที่ตัวเองรักกำลังจะตัดใจจากเราได้อ่ะ จริงๆพี่หมัยเห็นคนน่าสงสารนะคะ ทำตามใจตัวเองไม่ได้ จนเค้าจะเกลียดเราอยู่แล้ว พี่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เราเชียร์ให้พี่ทำอะไรที่พี่ทำอยู่ให้เรียบร้อยสักทีนะคะ แล้วก็มาตามจีบน้องกวิ้นใหม่เลย เอาดีๆ ถึงตอนนั้นเค้าจะเชียร์พี่นะคะ ตอนนี้เค้ายังคงทีมน้องกวิ้นอยู่ อิอิ แต่พี่อาจจะจีบน้องยากว่ะเราดูละ ตอนหน้านี่พี่โดนน้องแพรเล่นแน่ๆ ขอให้พี่ผ่านมันไปได้นะคะ แต่เราเชียร์นะ ต่อให้พี่เจ็บปวดคนอ่านก็คงสมน้ำหน้าพี่อ่ะค่ะ 5555555 ถือเป็นเวรกรรมนะคะ เราเชื่อว่าพี่ต้องเป็นพระเอกเรื่องนี้ ขอให้พี่โชคดีค่ะ o13
-
:serius2:โอ๊ยยย ปกติไม่ค่อยมีเวลาเม้นท์ วันนี้มีแล้วก็พิมพ์ได้คำเดียวว่า โอ๊ย ค่ะ สงสารกวิ้น ทั้งโกรธทั้งรักทั้งเสียใจ มันเกินจะเยียวยา จนเหนื่อยเจ็บชินชาไปหมดแล้ว กวิน หนูไหวมั้ย หัวใจหนูไม่ใช่เหล็กนะลูก
ส่วนยัยพี่หมัย..
หึ
...ไม่มีอะไรจะกล่าวถึงค่ะ :katai5:
-
:beat:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
#ทีมไม่เชียร์พี่หมัยเป็นพระเอก โอ๊ย ใครก็ได้ ทำให้ไอ้พี่หใยมันหน้าหงายที แค่หมาหวงก้าง น่ารำคาญพี่หมัยมาก ไม่ได้รัก แต่หวงของ เลวจิงไรจิง จะบอกว่ารักกวิ้น แต่ต้องทำเพื่อเสมอ ? เลยรักกวิ้นไม่ได้ หรออออ เห็นแก่ตัวเกินนะพี่หมัย มาทำกับกวิ้นแบบนี้ ตบยศแตกสักทีดีไหม ปล่อยกวิ้นมันสักทีเถอะ ถ้าเลือกแล้ว ก็จงยืนหยัดตามทางที่เลือกดิ เป็นทหารซะเปล่า น่าเบื่อพี่หมัยวะ อัล มารับนกโง่ไปกินที
-
พี่หมัยคนขี้ขลาด
-
รอวันที่น้องกวิ้นจะเข็มเเข็งฮือออออ
-
ยังคงโหวตให้เจอพระเอกใหม่
-
เข้าใจเหตุผลพี่หมัยแต่ไม่โอเคกับการกระทำค่ะ จบ
-
อย่าไปยอมมมมมม :a14: :a14: :a14: :a14: เชิดใส่เลยน้องกวิ้นนน
-
:z3: :z3: ทำแบบนี้ได้อะไรอีพี่หมัย
เหมือนหมาหวงก้างยังไงพิกล
:beat: :beat: ตบสั่งสอนสั่งทีสองที
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เลวจิงวะ
-
ต้องทนแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่
กวิ้นน้อยที่น่าสงสาร ; (
-
บางทีถ้ากวิ้นเย็นชาได้ก็คงจะดีนะ รักก็ไม่ได้ เกลียดก็ไม่ได้แบบนี้ :เฮ้อ:
-
รักเค้าให้พอแล้วรักตัวเองบ้างนะกวิ้น
เค้าซาดิส แม้จะยังรักคนๆนั้นอยู่ก็ตาม แต่ไม่มีทางที่จะให้คนนั้นรู้ ให้รู้ว่าเกลียด และไม่มองหน้ากันอีกเลย
-
ทำอย่างกะกวิ้นเป็นของตายจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ เห็นแก่ตัว อิพี่หมัยนิสัยไม่ดี เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเนี่ยสนุกมากนักรึไง กวิ้นกวิ้นสู้เค้านะลูก
-
น่าจับพี่หมับขังคุกทหาร
-
สงสารกวิ้นกวิ้น
-
ไอ้พี่หมัย ทำไมทำงี้ว้าา :katai1:
-
เลิก เลิก ...
-
อ่านมา 9 ตอนละ ก็ยังคงไม่ไปไหน วนๆอยู่ตรงอิพี่หมัยเข้าๆออกๆชีวิตกวิ้นนี่แหละ :เฮ้อ:
-
ไอ้สมัย!! แกจะเอายังไงก็เอาสักทาง รู้ว่าทำไปเพราะเหตุจำเป็น แต่ถ้าเป็นแบบี้ ก็ตัดให้ขาดหักดิบไปเลยดิวะ กวิ้นมันเจ็บนะเว้ย รู้ว่าพี่หมัยก็เจ็บ แต่กวิ้นมันเจ็บกว่าตรงที่ไม่รู้เหตุผลวัยทองของพี่หมัยหรอกนะเว้ย แมร่ง!!
-
อิพี่หมัยเหี้ยมากกกกกกกกกกกกก เห็นแก่ตัวโคตรอ้ะ กวิ้นห้ามใจอ่อนนะ กลับไปฐานะน้องชายก็ไม่เอาาาาา
-
นิสัยไม่ดี เห็นแก่ตัว ไม่ปลื้มแล้วอ่ะ เอาแต่ไปหึงไปหวงเขา มีวิธีแก้ที่ดีกว่านี้ป่ะพี่ วิธีที่จะทำให้กวิ้นไม่เสียใจ
ไม่ชัดเจนแบบเสมอน้องชายเล้ย ขี้ป๊อด สงสารกวิ้นมาก
ขอยคุณค่ะ
-
คิดถึงพี่หมัยคนเลว กับกวิ้นคนเก่งแล้วอะค่ะ รีบมาต่อนะคะ :z13:
-
มานั่งรอค่า :really2:
-
พี่สมัยทำไมขี้วอแว? เกลียดพี่แกหนักมาก คือบับน้องมันหนีแล้ว
แกยังจะตามน้องมันกลับไปเจ็บอีก คือแกหายไปก่อนปะ? แกทิ้งไปป่ะ?
แล้วอยู่ดีๆจะให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นน้องชาย คือไร? ใช้ไรคิดอ่ะ?
แล้วฉากจูบในห้องน้ำคือไร? แกเป็นไรวะสมัย? แกมีสิทธอะไรไปหวงกวิ้น?
เป็นพระเอกที่เห็นแก่ตัวมาก เห้มาก หน้าตัวเ_ียมาก ให้น้องรอ รอแล้วไง?
กวิ้นก็นะ ยังจะรักอยู่ได้คนนิสัยแบบนี้ หงุดหงิดหนักมาก สงสารกวิ้นโคตร
เกลียดสมัยแรงมากกกก คืออยากให้กวิ้นมีค.สุขสักที สักที(หลายๆทีก็ได้)
คือรำคาญสมัย คือไม่อยากให้สมัยเป็นพระเอก อยากให้กวิ้นเจอคนใหม่ที่ดี
ก็รู้ว่าสมัยเป็นคนที่จะอยู่ข้างกวิ้นตอนมันเสียใจ แต่คนที่ทำกวิ้นเสียใจก็สมัยปะ?
โอ๊ยค้างงงง อยากอ่านต่อ อินแรงมากก มาต่ออีกไวๆเลยนะคะ จะพังคอมแล้วเนี่ย
-
มารอนะคะ คิดถึงน้องกวิ้นแล้ว
-
เลือกจะทิ้งเเล้วก็ทนให้ได้ดิ
จะมาผูกคนอื่นไว้กับตัวเองแบบนี้เห็นแก่ได้ว่ะ
เลือกเเล้ว ก็ยอมรับสิ่งที่เลือก
-
:n1:
เป็นน้องชายเหรอ......กวิ้นมันก็อยากเป็นนะพี่หมัย
แต่มันเป็นให้ไม่ได้.....แล้วไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียด สมัยพูดเลอ
-
เกลียดอีพี่หมัย เว้ย เด๋วยุให้ชนะประเคนน้องชายแฝดให้กวิ้นเลย 5555+
ไม่ให้รัก ยังหวงก้างอีก คนรอคนหวังมันเจ็บน่ะพี่
-
ในที่สุดดดดดด ก็ตามมาอ่านทัน ฮึกๆๆ ซึ้งงมากก
ไล่อ่านมาหลายเรื่องล่อตาเป็นแพนด้าเลย
เพนกวิ้น เพื่อนโง่ของน้องเหมอ อยากจิดึงเอาน้องกวิ้นมาปลอบสักนิด
อ่านแล้วปวดใจว่ะ แม่งพี่หมัยไม่ดีเลยยยย #พระเอกของน้องกวิ้นอยู่ไหนนน?
อยากเห็นเพนกวิ้นตอบโต้บ้างง นี่ยอมมาตลอด เอาให้เห็นเลยว่า กวิ้นไม่ใช่ของตาย
แม้พี่หมัยจะอยากให้มันบินและเพนกวิ้นเองก็อยากบิน แต่ความจริง มันก็บินไม่ได้ #รู้สึกถึงดินแดนแห่งความฝันของกวิ้นนกบื้อและพี่หมัย เลย เจ็บจี๊ดดดดด อยากตบพี่หมัยให้หัวทิ้มเสียจริง
-
กวิ้นทำดีแล้วลูก นับว่ามีความพยายามอย่างแรงกล้าแม่ก็สบายใจ
ต่อให้ยังทำใจไม่ได้แต่อีกหน่อยต้องได้แน่ๆ ไฟท์ติ้งนะลูกรัก
-
พี่หมัย...คนรองรับความหวังท่านบิดา...น่าสงสาร
-
ตอนที่ 10
“พี่หมัย จะอยู่ในสังคมก้มหน้าอีกนานปะ” สาวสวยหัวเหม่งเจ้าของชื่อสมายด์กำลังสไมล์พลางจ้องมองนายทหารหนุ่มรูปหล่อ ผู้มีศักดิ์เป็นเพื่อนของพี่ชายและทำทีเหมือนจะเข้ามาจีบหลายเดือนมาแล้ว นับจนถึงตอนนี้ก็ปีกว่าๆ แต่ก็ยังไม่เห็นพัฒนาการความคืบหน้าอยากครอบครองในตัวเธอแต่อย่างใด
ร้อยเอกสมัยนั้นออกจะให้ความรู้สึกพี่ชายที่แสนดีมากกว่าชายหนุ่มที่หวังเข้ามาตีสนิท โทรคุยกันบ้างในบางครั้ง มารับไปกินข้าวบ้างในบางที หรือจะมีไปดูหนัง พาเดินช็อปปิ้งซื้อของ แต่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนเพื่อนเหมือนพี่มากกว่าจะคิดเป็นอื่น สมัยไม่เคยทำตัวรุ่มร่าม มากสุดแค่จับมือพาเดิน ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวที่เกินเลยไปกว่านั้น
“โทษทีๆ เราถามอะไรพี่รึเปล่า”
สมายด์ส่ายหน้า เหลือบตาเห็นการแจ้งเตือนจากโปรแกรมสนทนาแล้วก็ได้แต่ยิ้ม “แอบคุยกับสาวอื่นเหรอ”
“เปล่า น้องชาย”
“ไม่เชื่ออออ”
“น้องชายจริงๆ”
“ใช่น้องคนที่พี่กอดตอนโน้นนนป้ะ”
ยังจำได้ไม่ลืม ที่เมื่อหลายเดือนก่อนนายทหารหนุ่มไปรับเธอที่มหาวิทยาลัยอย่างกะทันหัน สีหน้าในตอนนั้นของเพื่อนพี่ชายทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ รีบขึ้นรถไปกับเขา แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่รออยู่ในรถเท่านั้น คนหัวเหม่งยังคงมึนงงมาจนถึงทุกวันนี้ว่าแล้วตอนนั้นพาเธอไปด้วยทำไม
“พี่หมัย”
“ว่า?”
“พี่กำลังมีความรักต้องห้ามอยู่เหรอ”
สมัยทำหน้าราวกับกลืนเข็มเข้าไปพันเล่ม เพราะเจอคำถามแทงใจจากน้องสาวของเพื่อนสนิทเข้าอย่างจัง
“มาจีบหนูเพราะหวังผลใช่ปะ” คนหัวเหม่งเร่งเอาคำตอบ “มันดีแล้วเหรอที่พี่ทำอย่างนี้ คือหนูก็ไม่เดือดร้อนอะไรหรอกนะ เพราะยังไงหนูก็มีแฟนแล้วอ่ะ แต่ว่า... คนรักของพี่เขาจะไม่เสียใจแย่เหรอ”
สมัยทำหูทวนลมกับคำถามทุกคำถาม ก่อนจะถามกลับไปด้วยสีหน้าที่แสร้งตกใจ “อ้าว เรามีแฟนแล้วเหรอ ไหนไอ้ยิ้มบอกโสด”
“ข้างกายว่าง แต่หัวใจไม่ว่างไงพี่” สมายด์ตอบเสียงเรียบ “แฟนหนูเขานอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ถูกรถชนเมื่อปลายปีที่แล้ว แต่เพราะหนูเชื่อว่าปาฏิหาริย์มีจริง หนูก็เลยรอ”
ด้วยเพราะท่าทีสบายๆ ของอีกฝ่ายทำให้สมัยต้องขมวดคิ้วมอง “ไม่ทุกข์ร้อนเลยรึไงเรา”
“แรกๆ ร้องไห้จะเป็นจะตายเลยล่ะพี่ แต่ตอนนี้มันโอเคขึ้นแล้ว หนูไปโรงพยาบาลจนแม่คิดว่าหนูกำลังติดพันหมอที่โรงพยาบาลอยู่ ฮ่าๆๆ”
“เหม่งเอ้ย” สมัยผลักหัวคนหัวเหม่งไปหนึ่งที “เพราะเราเป็นแบบนี้ไง ทางบ้านถึงเป็นห่วง”
“พี่หมัย หนูก็รู้นะว่าหนูทำให้คนที่บ้านเป็นห่วง ทั้งแม่ ทั้งพี่ยิ้ม แต่ว่านะพี่หมัย ชีวิตเป็นของหนู หนูจะเลือกทุกอย่างที่หนูต้องการด้วยตัวเอง ความรักก็เหมือนกัน ถ้าหนูเลือกแล้ว ใครก็มาเปลี่ยนใจหนูไม่ได้” สมายด์บอกอย่างจริงจัง จ้องมองนายทหารหนุ่มที่กำลังรับฟังด้วยความสงบ “ชีวิตคนเรามันสั้นนะพี่หมัย พี่ไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะอยู่ไปได้นานเท่าไหร่ แล้วคนที่พี่รัก...เขาจะอยู่กับพี่ไปจนวันสุดท้ายของชีวิตพี่รึเปล่า”
“มันก็จริง” สมัยเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
“พี่เชื่อไหม... วันก่อนหน้าที่แฟนหนูจะถูกรถชน เรายังไปกินข้าว ดูหนัง เดินเที่ยวด้วยกัน สัญญากันไว้ว่าพรุ่งนี้เช้าเราจะไปเรียนด้วยกัน วางแพลนไว้แล้วว่าปิดเทอมจะไปเที่ยวเหนือ มีแผนการในหัวมากมายเลยนะพี่ แต่สุดท้าย...กลับไม่ได้ทำเลยสักอย่าง เหมือนโลกมันพังทลายเลยตอนนั้น แต่ที่ทำให้หนูเข้มแข็งขึ้นมาได้ก็เพราะยังได้เห็นหน้าเขา ดีแล้วที่เขายังอยู่กับหนู แม้ว่าจะไม่ได้พูดคุย จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกเลยก็ตาม แต่หนูดีใจนะพี่ ที่ก่อนเขาจะหลับไปอย่างทุกวันนี้... สิ่งที่หนูจำได้ดีก็คือรอยยิ้มที่เรามีให้กัน เป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่ได้เห็นจากเขา”
คนหัวเหม่งเล่าไปพลางน้ำตาไหลไปพลางจนสมัยต้องรีบเลื่อนกล่องทิชชู่ส่งไปให้ มีบางคนในร้านกาแฟให้ความสนใจกับโต๊ะของพวกเขาเหมือนกันและอาจจะประณามเขาในใจว่าทำไมถึงทำให้ผู้หญิงสวยคนนี้ร้องไห้
“ถ้ามีปาฏิหาริย์จริงๆ ก็คงดี”
“ไม่มีหรอก...ของแบบนั้น” สมัยบอกเสียงเบา “มีแต่สิ่งที่เป็นเหตุและผลบนโลกใบนี้”
“แต่ถ้าพี่มัวแต่ยึดเหตุและผล พี่ไม่มีวันมีความสุขหรอกพี่หมัย บางเรื่อง ปล่อยให้อารมณ์มันนำไปบ้าง อย่ายึดติดมากนักเลย อย่างตอนนี้...หนูดีใจนะที่พี่มาจีบ เพราะแม่จะได้เลิกหาลูกชายเพื่อนพ่อที่โคตรขี้เก๊กมายัดเยียดให้เสียที”
สมัยหัวเราะขำ นึกถึงหน้าผู้ชายที่มีพ่อเป็นนายทหารแล้วก็พอนึกออกว่าชอบเก๊กกันแบบไหน “ไม่ชอบสักคนเลยหรือไง”
“ก็มีแฟนแล้ว...”
“แฟนที่อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาน่ะเหรอ”
“สักวันก็ต้องตื่น แต่ถ้าไม่ตื่นก็ช่าง รอได้พี่ หัวใจอ่ะ ถ้ามันได้รู้จักรัก ได้มีคนเป็นเจ้าของมันแล้ว...มันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ หรอก”
“แม้แต่พี่ก็เปลี่ยนเราไม่ได้ใช่ไหม”
“อือ”
“ยอมแพ้เลย อกหักแล้วสินะ” สมัยยังคงยิ้ม มองน้องสาวของเพื่อนสนิทที่เป็นคนซื่อๆ พูดตรงแล้วก็ได้แต่เอ็นดู
“หน้าไม่เห็นเหมือนคนอกหัก หน้าตอนที่กอดน้องกวิ้นตอนนั้นยังดูอกหักมากกว่าเสียอีก” สมายด์ส่ายหน้าเอือมระอากับความปากแข็งของนายทหารหนุ่ม “พอรู้จากพี่ยิ้มมาบ้างแหละพี่หมัย ไม่ต้องมาทำปิดบัง มาจีบกันเล่นๆ แบบนี้เป็นผู้หญิงคนอื่นเขาโกรธพี่นะรู้ปะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายควรทำเลยอ่ะ ความรู้สึกของใครก็เอามาเล่นไม่ได้”
“เออ รู้น่า ก็ไม่ได้คิดจีบเล่นๆ คิดจริงจังเลยนะเหม่ง”
“ชื่อมายด์ๆ ทำไมต้องเรียกตามพี่ยิ้ม”
“เรียกมาตั้งแต่แกอยู่ประถม จะให้เรียกมายด์ก็กระดากปาก ยิ่งสมายด์นี่ไปกันใหญ่”
“พี่หมัยเป็นผู้ชายปากจัดสินะ นิสัยเสียด้วย” สมายด์มองค้อน ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเด็กตัวสูงโย่งที่กำลังเดินเคียงคู่อยู่กับเด็กสาวหน้าตาน่ารัก “พี่หมัยๆ น้องกวิ้นของพี่อ่ะ”
สมัยรีบมองตาม ก่อนใบหน้าจะเคร่งขรึมลงทันที
“ชีวิตคนเรามันสั้นนะพี่ ความสุขอยู่ตรงหน้าก็รีบคว้า จะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลัง รู้หรอกว่าครอบครัวของพี่หมัยเป็นยังไง เอางี้มะ แฟร์กันทั้งคู่เลย ถ้าพ่อพี่ถาม พี่ก็บอกว่าคุยกับหนูอยู่ก็ได้ เพราะเราก็คุยกันจริงๆ ไม่ได้โกหกใคร แต่จะพัฒนาไปเป็นความสัมพันธ์แบบอื่นไหม ก็คงต้องดูกันอีกที”
“แกจะขึ้นคานก็เพราะรู้มากไปนี่แหละเหม่งเอ้ย ถ้าไม่ใช่แฟนแกคนนั้น ใครมันจะอยากได้ผู้หญิงแบบนี้ไปเป็นแฟนวะ”
“พูดดีๆ พี่หมัย แบบนี้น่ะแบบไหน หาไม่ได้แล้วนะเว้ย”
“พูดวะพูดเว้ย เดี๋ยวจะฟ้องไอ้ยิ้ม”
“อย่าน้าาาาาา”
สมัยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผ่อนไหล่และหลังที่ตั้งตรง แล้วพิงไปกับพนักเก้าอี้ “เหนื่อยว่ะ”
“แบกอะไรไว้เยอะก็เหนื่อยทั้งนั้นแหละพี่”
ไม่ได้อยากแบกไว้ แต่ก็จำเป็นต้องแบก ...รู้ว่าไม่มีใครบังคับ แต่สมัยเลือกที่จะแบกทุกอย่างไว้เอง ความหวังของพ่อ ความภูมิใจของแม่ หน้าตาและจุดยืนในสังคมของครอบครัว เขาผู้เป็นพี่ชายคนโต...ต้องรับผิดชอบ ถ้าหากละเลยไปแล้ว...ภาระหน้าที่นี้...คงตกไปอยู่กับน้องชายที่เขาแสนรักเป็นแน่
“เหม่ง”
“ว่า”
“ขอโทษว่ะ” สมัยพูดจากใจ “รู้ว่าทำแบบนี้ไม่ดี แต่ก็ไม่ได้คิดเล่นๆ นะเหม่ง พี่คิดจริงๆ ว่า...ถ้าจะต้องเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่... ก็อยากให้เป็นใครที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เหมือนเพื่อน เหมือนน้อง คิดออกก็มีแต่แกคนเดียว ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงใครเลย”
สมายด์คลี่ยิ้ม กุมมือผู้ชายที่ยกให้เป็นพี่ชายอย่างเต็มใจเอาไว้ “ไม่เป็นไรหรอกพี่ หนูรู้ว่าพี่ก็คงทรมานที่ต้องฝืนตัวเอง แต่อยู่กับหนู พี่คิดได้เต็มที่เลยนะ อยากคิดถึงใครก็คิดได้เลย อยู่กับหนู พี่วางกฎเกณฑ์ของชีวิตที่ถูกขีดไว้ลงได้”
“ขอบใจ แกโตมากแล้วนี่หว่า”
“แน่นอน” คนหัวเหม่งยืดอกอย่างภูมิใจ “ว่าแต่พี่คิดถึงวันที่พี่แต่งงานกับหนูออกเหรอ”
“ไม่อ่ะ”
“คิดภาพตอนที่เรามีอะไรกันออกไหม”
“ใครสั่งใครสอนให้แกพูดแบบนี้วะ เรื่องทะลึ่งแบบนั้นจะทำกับแกได้ยังไง”
“แล้วกับน้องกวิ้นอ่ะ พี่หมัยคิดปะ”
“คำถามอะไรของแกเนี่ยไอ้เหม่ง”
“ชื่อมายด์เว้ย”
“ไปเป็นทอมให้รู้แล้วรู้รอดซะ”
“อ้าว...พี่รู้เหรอว่าแฟนหนูเป็นผู้หญิง”
“ห้ะ!” สมัยร้องอย่างหมดมาด “แฟนแกเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
“ไม่อ่ะ ผู้หญิง หนูเป็นเลส”
เพราะสมายด์ยืดอกรับ สมัยจึงทำได้แค่ยิ้มเก้อ สรรหาคำพูดอะไรมาพูดไม่ได้ สุดท้ายก็หัวเราะเต็มเสียง
“เพิ่งมารู้ว่าเป็นก็ตอนรักเขานี่แหละ เขาน่ารักมากนะพี่ นี่ๆ จะให้ดูรูป” คนหัวเหม่งเข้าโหมดคนอวดแฟนอย่างที่สมัยตั้งตัวไม่ติด มารู้อีกทีก็ตอนโดนสายตาจิกของนกขาสั้นจ้องมองมา หันไปมองสบตาอีกฝ่ายก็เบือนหนี
“เป็นไง สวยใช่ปะ นมนี่โต... โอ้ยยย”
“ไม่ต้องเล่า แกนี่แอ๊บหญิงซะเนียนเลย”
“เอ้า แอ๊บที่ไหน ก็หนูเป็นผู้หญิงง้ะ”
“ไอ้เหม่งเอ้ย ไปๆ กลับ”
“เดี๋ยวหนูต้องไปโรงพยาบาลแล้ว”
“ไปทำไมวะ จีบพยาบาลไง”
“บ้านพี่ดิ ไปหาแฟน โทรบอกแม่ให้ด้วยนะพี่หมัย ว่าหนูจะไปกินข้าวกับพี่”
“ปวดหัวกับแกจริงๆ เออๆ ไปๆ จะไปไหนก็ไป”
“พี่หมัยไปรับหนูที่โรงพยาบาลแล้วไปส่งที่บ้านด้วยนะ ถ้าจะกลับจะโทรบอกน้า”
“ครับๆ ไปได้ละ ไป”
สมายด์แยกตัวออกไปแล้ว คงเหลือแต่นายทหารหนุ่มที่เอาแต่นั่งทอดถอนใจ ที่ไอ้ยิ้มเพื่อนซี้มันเตือนว่ายังไงก็คงจีบน้องสาวมันไม่ติด คงเป็นเพราะเหตุผลนี้ แต่แปลกใจที่พอรู้ก็โล่งใจอย่างประหลาด ...อาจเพราะ...กังวลมาตลอดเลยว่าถ้าหากสมายด์คิดจริงจังกับเขาขึ้นมา... ถึงวันนั้นความสัมพันธ์จากแค่คนคุยกันและมีความรู้สึกที่ดี มันจะพัฒนาไปได้มากกว่านั้นอีกไหม...แล้วถ้ามันไปต่อไม่ได้ เขาจะรับผิดชอบกับความเจ็บปวดของคนที่เขาทำร้ายอย่างไร
สมัยนั้นยอมรับว่าตัวเองโง่เขลาอย่างแท้จริง... ตัดสินใจไปแล้ว เลือกทางเดินของตัวเองแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังลังเลแล้วพาตัวเองกลับไปยังทางแยกตรงจุดเดิม... จุดที่ต้องเลือก จุดที่ต้องทำร้ายใครอีกคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทรนงตนมากไป คิดว่าหัวใจตัวเองนั้นสามารถควบคุมได้ แต่สุดท้าย...ก็พ่ายแพ้ให้กับความรู้สึกที่ยิ่งนานก็ยิ่งทวี
*********************************
“ไปไหนมา” น้ำเสียงเข้มจัดดังขึ้นเมื่อไอ้กวิ้นเปิดประตูเข้าไปในบ้าน มันปิดประตูเบาๆ หันหน้าเผชิญก็เห็นว่าพี่ชายของไอ้เหมอยืนตีหน้ายักษ์อยู่ใกล้ๆ ตู้เก็บรองเท้า
“พี่หมัยมาได้ไง” ไอ้นกบื้อถามอย่างแปลกใจ มันเก็บรองเท้าเข้าตู้เสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองคนหน้าบึ้ง
“จะมาได้ไงไม่สำคัญ นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมเพิ่งกลับ”
“ก็...ไปดูหนังกับ...แฟน”
“แฟน?” สมัยเลิกคิ้ว ทวนคำด้วยเสียงดุดัน “ใคร”
ไอ้กวิ้นเม้มริมฝีปาก เดินเลี่ยงหลบ แต่ก็ไม่พ้นเมื่อพี่ชายของไอ้เหมอตามขวาง ทั้งยังจับข้อมือของมันไว้ “ถามว่าใคร”
“ไม่ใช่เรื่องของพี่หมัยซะหน่อย”
“มึงยังเด็กนะกวิ้น”
“กวิ้นโตแล้วนะพี่หมัย” ไอ้กวิ้นเถียง “ปล่อยได้ปะ จะไปอาบน้ำ” แต่คำขอของไอ้กวิ้นก็ถูกปฏิเสธ มันไม่ถูกปล่อย ทั้งยังถูกลากให้เดินตามขึ้นชั้นสองของตัวบ้าน
“พี่หมัย เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย”
“มึงโกหกกูกี่เรื่อง จำไม่ได้เลยเหรอ”
ไอ้กวิ้นเบะปาก มองแผ่นหลังของนายทหารอย่างหมั่นไส้ “พี่หมัยก็โกหกกวิ้น”
“กูไม่ได้โกหก”
“พี่หมัยโกหก พี่หมัยบอกกวิ้นว่าอยู่ที่บ้าน แต่ไปโผล่ที่ห้างกับแฟนพี่ได้อ่ะ มันหมายความว่ายังไง ใครโกหกกันก่อนล่ะ กวิ้นตาไม่ได้บอดนะ ที่จะได้ไม่เห็นว่าพี่กำลังหัวเราะกำลังมีความสุขกับใคร”
“แล้วไง กูหัวเราะกับแฟนกูไม่ได้ใช่ไหม”
“แล้วทำไมต้องโกหกล่ะ บอกว่าอยู่กับแฟนก็จบ ไม่ได้โง่นะเว้ย”
ทั้งไอ้กวิ้นและพี่ชายไอ้เหมอต่างฝ่ายต่างเงียบ โชคดีที่พี่แต้วเข้านอนไปแล้วและพ่อแม่ของไอ้นกบื้อก็ไปเดินสายทำบุญ ไม่งั้นคงได้มานั่งตอบคำถามกันอีกยืดยาว
“ขอโทษ”
“เบื่อจะฟัง” ไอ้กวิ้นบอกเสียงนิ่ง เมื่อมาถึงที่ห้องนอนของมัน พี่สมัยก็ยอมคลายแรงบีบ มันสะบัดข้อมือออกแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง “ดึกแล้วพี่ไม่กลับบ้านรึไง”
“ไม่” พี่สมัยรีบตอบกลับทันที “พ่อแม่มึงไม่อยู่ กูเลยมาอยู่เป็นเพื่อน”
“อยู่คนเดียวได้... อยู่ได้มาตั้งนานแล้วด้วย”
“อย่าพูดอย่างนี้ดิวะ”
“กวิ้นพูดจริงๆ ตอนที่พี่ไม่มาหา กวิ้นก็อยู่ได้มาตลอดนะ ไม่ได้เดือดร้อน ตอนนี้พี่กลับไปก็ได้”
“ไม่กลับ” สมัยยืนยัน เดินเข้าไปสวมกอดนกบื้อจากข้างหลัง “ถึงมึงจะอยู่คนเดียวได้แล้ว กูก็ยังอยากอยู่ด้วย”
“มันไม่ทันแล้วปะพี่ มาพูดอะไรเอาตอนนี้วะ” ไอ้กวิ้นถามเสียงแผ่ว มันไม่ดิ้นหนีอ้อมกอด แต่กลับพิงหลังกับแผ่นอกกว้างกำยำของพี่สมัยอย่างเหนื่อยล้า “พี่มันบ้าอ่ะพี่หมัย เลือกไปแล้ว...ยังจะกลับมาอีกทำไม”
“ก็เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่อยากเลือก...”
ไอ้กวิ้นนิ่งงันในอ้อมกอดของพี่สมัย แต่หัวใจของมันนั้นกลับเต้นรัวแรง
นับตั้งแต่วันที่ได้คุยกันเพื่อขอเวลา...ในการกลับไปเป็นเหมือนเดิม กลับไปเป็นน้องชายของพี่สมัย ก็ผ่านมาได้เกือบสองเดือน ไอ้กวิ้นอยากขอเวลามากกว่านี้แต่พี่สมัยกลับไม่ปล่อย ยิ่งมันหนีอีกฝ่ายก็ยิ่งขยับเข้าใกล้ ทั้งๆ ที่หัวใจของมันยังไม่พร้อม ยังไม่แข็งแรงดีพอจะรับแรงสะเทือนจากนายทหารหนุ่มที่กำลังกอดมันคนนี้ได้
“กวิ้น”
“หืม”
“สมายด์...ยังไม่ใช่แฟนกู แค่คุยกัน...เท่านั้น มีเท่านั้นจริงๆ อย่างที่เคยบอกมึงไว้...กูยังไม่อยากมีใคร”
ไอ้กวิ้นถูกหมุนตัวให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ก่อนใบหูมันจะแดงระเรื่อเมื่อได้สบมองกับแววตาของพี่สมัย
“แล้วพี่หมัยมาบอกกวิ้นทำไม ไม่ได้อยากรู้”
“จริงเหรอ”
“อือ”
“แล้วใครที่มันยิ้มแก้มแทบแตก” สมัยจิ้มแก้มไอ้นกบื้อก่อนจะดึงแก้มมันแล้วบีบเบาๆ
“อ่อยยยยยย (ปล่อย)”
ไอ้นกบื้อตีปีกสู้ แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความแข็งแรงกำยำของพี่สมัย มันหอบฮั่ก ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะการต่อสู้ขัดขืน
“ไอ้พี่หมัยคนบ้า อะไรคือการคุยกับคนๆ หนึ่งมาปีกว่าๆ แล้วบอกยังไม่อยากมีใคร นิสัยของพี่มันเกินเยียวยาแล้ว”
“จะด่าอะไรก็เรื่องของมึง” สมัยยักไหล่ไม่แคร์ ดึงรั้งให้ไอ้กวิ้นเดินไปนั่งโซฟาด้วยกัน ไอ้นกบื้อแม้ปากจะพยศ แต่ร่างกายก็ยอมโอนอ่อนตามไปอย่างว่าง่าย
“กวิ้น”
“อือ” ไอ้นกบื้อครางรับ มันซุกหัวกับไหล่กว้าง แล้วช้อนตาขึ้นมอง
“มันจะเห็นแก่ตัวมากไปไหม...ถ้าบางครั้ง กูอยากให้เรา...อยู่ด้วยกันแบบนี้บ้าง”
“เห็นแก่ตัว” ไอ้กวิ้นบอกอย่างรวดเร็ว ก่อนมันจะขยับมือขึ้นโอบรัดอีกฝ่ายไว้ “แต่กวิ้นก็อยากให้เป็นอย่างนี้...แค่บางครั้งก็ยังดี”
“กูอาจจะอยู่ตรงนี้ได้แค่ในฐานะพี่ชาย...”
“พี่ชายที่ชอบจูบน้องชายตัวเองน่ะเหรอ” ไอ้กวิ้นถามเสียงกลั้วหัวเราะ “บอกหน่อยสิว่าพี่จะอยู่ตรงนี้นานแค่ไหน แล้วสุดท้าย จะทิ้งกวิ้นไปอีกไหม”
“...”
“บอกไม่ได้เหรอ” ไอ้กวิ้นถามเสียงอ้อน รอยยิ้มของมันเศร้าสร้อยจนสมัยนึกอยากตบหน้าตัวเองสักพันครั้ง “งั้นบอกได้ไหม...ว่าที่ทำแบบนี้ เพราะรักหรือเปล่า”
ไอ้กวิ้นก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ถ้าคำตอบที่มันได้ เป็นคำยืนยันจากปากของพี่สมัย แทนรสจูบที่แสนหวานราวกับขนมสายไหมที่มันได้รับก็คงดี
“มีแค่สิ่งเดียวที่กูแน่ใจ... คือกูไม่อยากทิ้งมึงไว้คนเดียว”
ไอ้กวิ้นกอดตัวพี่ชายของไอ้เหมอไว้แน่น “พี่หมัยขี้โกง พูดแบบนี้... แล้วจะให้กวิ้นคิดยังไง”
“ไม่ต้องคิดอะไร... มีความสุขตอนอยู่ด้วยกันก็พอ”
“สุขอมขมกลืนสิไม่ว่า อะ...อืมมมม อื้อออ พะ...พี่หมัย กวิ้นจะไป...อืมมม อะ...อาบน้ำ พี่หมัย พอแล้ว หายใจไม่ทัน”
พี่ชายของไอ้เหมอเหมือนคนตายอดตายอยาก ชิมน้ำหวานจากปากไอ้กวิ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนไอ้นกบื้อมันทั้งทุบอกท้วง ทั้งเบี่ยงหน้าหลบหนี แต่ริมฝีปากของพี่สมัยก็ตามมาทาบทับ มือใหญ่ยึดจับข้อมือของมันไว้ไม่ให้ดิ้นขัดขืน ส่วนริมฝีปากก็เฝ้าสำรวจโพรงปากร้อนของนกเขตหนาวไม่รู้เบื่อ ไม่พอยังลากไล้ไปตามลำคอขาวซีดจนไอ้นกบื้อบิดตัวเร่า มันหอบหายใจ ทั้งหูทั้งหน้าแดงก่ำเมื่อลิ้นนุ่มของพี่สมัยดุนดันที่ผิวเนื้อบริเวณลำคอ
“พี่หมัย...อย่า... ไม่เอา” ไอ้กวิ้นปัดป้อง หน้าอกแบนราบของมันกำลังถูกมือที่เคยยึดจับข้อมือไว้สอดเข้าไปใต้เสื้อที่สวมใส ปัดลากปลายนิ้วสะกิดผ่านเม็ดทับทิมที่เริ่มแข็งเป็นไตของมัน “พี่หมัย หยุดเถอะ อ๊ะ ไอ้พี่หมัย”
เสียงครางแผ่วเบาของไอ้กวิ้นทำให้พี่สมัยยอมหยุด ไอ้นกบื้อมันมองค้อนมาด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม เสื้อเลิกขึ้นจนเห็นแผ่นอกขาว ผิวแก้มที่เคยซีดราวกับกระดาษซับสีระเรื่อ ริมฝีปากบวกเจ่อ ทั้งลำคอยังมีรอยประทับที่ถูกทำไว้โดยที่มันไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก
“อย่ายั่วดิ” สมัยกลืนน้ำลายลงคอ มองไอ้นกบื้อด้วยสายตาอันตราย ราวกับสัตว์ร้ายจ้องตะครุบเหยื่อ
“ไม่ได้ยั่ว พี่หมัยนั่นแหละทำกวิ้น” ไอ้นกบื้อนั้นทั้งซื่อทั้งบื้อกว่าที่คิด “อีกนิดเดียวก็จะดูดนมกวิ้นอยู่แล้วอ่ะ นิสัยไม่ดี”
“นึกว่าชอบให้ทำ”
“ไม่ชอบ” ไอ้กวิ้นตอบไม่เต็มเสียง ก่อนมันจะเบือนหน้าหนีสายตากรุ้มกริ่มของพี่สมัย “ไม่ต้องมองอย่างนั้นเลย พี่หมัยอ่า หยุดมองนะ”
“หึหึ” สมัยหัวเราะ ก้มลงหอมแก้มไอ้นกบื้อไปสองที “ไปอาบน้ำได้แล้วปะ”
“พี่หมัยอาบให้หน่อย”
“บ้านมึง ลุกเลย” ไอ้กวิ้นถูกดึงให้ลุกขึ้น ก่อนตัวมันจะถูกอุ้มเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า พอดีกับที่โทรศัพท์มือถือของพี่สมัยสั่นเตือนอยู่บนโต๊ะ
“กวิ้น ลงก่อน กูไปรับโทรศัพท์แป๊บ”
“ไม่เอา ถ้าอยู่กับกวิ้นห้ามรับสายคนอื่น”
“มึงพูดเหมือนตัวเองเป็นเมียน้อย”
“ไม่อยากเป็นเว้ย แต่ไม่ชอบอ่ะ”
“งอแง”
“อย่ารับเลยนะพี่หมัย”
“กวิ้น”
“จูบกวิ้นหน่อย”
“มึงนี่นะ”
เพราะเด็กมันยั่ว ก็เลยต้องสนองให้ถึงใจ แม้สายที่โทรเข้าจะเป็นใครก็ตาม...คงไม่น่าดึงดูดใจเท่าความหวานของไอ้นกบื้อตัวนี้หรอก
**********************************
ไอ้กวิ้นนอนห่มผ้าคลุมถึงคอ มองพี่สมัยที่นอนอยู่เคียงข้างกันตาปริบๆ ทุกอย่างดูกะทันหันและตั้งตัวรับไม่ทัน ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้มาใกล้ชิดกันอย่างนี้อีก แต่สุดท้าย...ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน ...เพราะความรัก...ก็คงเปรียบเหมือนดั่งสายลม อยู่ใกล้ก็เย็นชื่นใจ เปลี่ยนทิศไป...ก็มีแต่ร้อนรุ่ม
“มองอยู่ได้ ทำไมไม่นอน”
“นอนไม่หลับ แล้วพี่หมัยทำไรอ่ะ”
“ดูเฟซน้องเหมอ”
ไอ้กวิ้นทำปากเป็ดใส่จนถูกพี่สมัยดึง มันดีดดิ้นก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายไว้ พลางแลบลิ้นเลียฝ่ามือ นายทหารหนุ่มที่ใส่กางเกงขายาวนอนแค่ตัวเดียวถึงกับขมวดคิ้วใส่
“หมากวิ้น”
“เป็นนกต่างหาก” ไอ้กวิ้นเถียง จับมือพี่สมัยไว้ไม่ยอมปล่อย “พี่หมัยเลิกดูได้แล้ว เฟซไอ้เหมอไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ นอกจากพร่ำเพ้อหาคนที่มันชอบแล้ว ไอ้เหมอมันก็ไม่มีสาระอะไรอีกหรอก”
“อย่าว่าน้องกูดิ”
สมัยแสร้งทำหน้าดุ แม้ในใจจะเห็นด้วยกับไอ้นกบื้อมันก็ตาม
“สมัย”
“เพื่อนเล่นมึงไง”
“ไม่ใช่ แต่อยากเรียกอ่ะ” ไอ้กวิ้นทำหน้ากวน ก่อนจะย้ายศีรษะจากหมอนไปหนุนอกกว้างของพี่สมัย “สมัย”
“อะไร” น้ำเสียงติดรำคาญทำให้ไอ้นกบื้อหัวเราะคิกคัก “กวนตีนกูสนุกมากปะ”
“ไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย”
“หึ ไปนอนดีๆ ปะ”
“นี่อ่ะดีแล้ว” นกบื้อนั้นแสนขี้อ้อน ยิ่งกับคนที่มันรักมันชอบ มันยิ่งอ้อนหนัก “พี่หมัย”
“หืม”
“กับพี่สมายด์...ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงเหรอ” ไอ้กวิ้นถามเสียงเบา มันถูกปฏิเสธมาครั้งหนึ่งแล้ว ถูกหลอกให้ฝันดีและถูกปลุกอย่างใจร้ายมา... ครั้งนี้มันถึงได้กลัวมาก... กลัวว่าจะฝันดีได้อีกไม่นานก็จะถูกปลุกให้ตื่นอีก
“อืม” พี่สมัยกระซิบบอก พร้อมกับกดริมฝีปากลงบนขมับของไอ้กวิ้น “ไม่ได้เป็น”
“แล้วมีสิทธิ์จะเป็นไหม...”
“ไม่รู้”
ไอ้กวิ้นใจแป้ว “ไม่ชอบคำตอบแบบนี้เลย”
“เรื่องอนาคตใครจะไปรู้”
“แล้วกับกวิ้นอ่ะ”
“ก็เป็นนกบื้อของกูไง”
“ระวังเถอะ จะมีคนเลี้ยงนกเก่งกว่าพี่”
“ถ้ามีคนๆ นั้น กูก็คงมีแต่ความยินดีให้”
ไอ้กวิ้นได้ยินคำตอบก็รีบขยับตัวเข้าแนบชิด “พี่หมัย”
“หืม”
“อย่ามีแฟนเลยนะ เราเป็นแบบนี้ก็ได้ อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ได้ แต่พี่อย่ามีใครเลย”
พี่สมัยไม่รับปาก แต่ก็กระชับอ้อมแขนที่โอบตัวไอ้กวิ้นไว้ให้แน่นขึ้น “มึงจะทนได้เหรอกวิ้น กับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกแบบนี้... มึงไม่อยากมีแฟนที่เดินควงแขนกันได้... หึงหวงกันได้ หรือ...ทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกันได้หรอกเหรอ”
ไอ้กวิ้นยอมรับว่ามันก็อยากจะมีคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับมัน แต่ว่า... “แล้วมันจะสำคัญอะไร ถ้าทำทุกๆ อย่างด้วยกันได้ แต่คนๆ นั้นไม่ใช่พี่ กวิ้นมาไกลมากแล้วพี่ไหม ตัดใจไม่ทันแล้ว”
“ขอโทษนะ” สมัยบอกเสียงเบา “ขอโทษที่กลับมาและยังยื้อมึงไว้อย่างนี้... เพราะความจริงแล้ว กูก็ไม่อยากให้มึงตัดใจ”
“ต่อให้พี่อยากให้กวิ้นตัดใจ กวิ้นก็ทำไม่ได้ง่ายๆ หรอก”
“อืม”
ไอ้กวิ้นลองแล้ว...พยายามอยู่หลายครั้ง ทั้งคุยกับใครคนใหม่ ทั้งเปิดใจรับใครคนอื่น แต่มันกลับ...คิดถึงพี่สมัยอยู่ตลอดเวลา เอาแต่คิดว่าถ้าคนที่อยู่กับมัน...ในสถานที่ดีๆ บรรยากาศดีๆ และได้สร้างความทรงจำที่ดีร่วมกันคนนั้นคือพี่สมัย... ไอ้กวิ้นคงมีความสุขราวกับบินอยู่บนท้องฟ้า
“ทน...เท่าที่มึงทนไหว แต่ถ้าฝืนต่อไม่ได้ หรือมึงเจอใครคนใหม่ ก็อย่าลังเลที่จะเลือกเขา”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า น้ำตาคลอ “พี่หมัยก็อย่าฝืนตัวเอง ถ้ารำคาญ หรือกวิ้นวุ่นวายมากเกินไป พี่หมัยบอกกวิ้นนะ ...แล้วก็... ถ้าพี่หมัยคบกับพี่สมายด์วันไหน ก็อย่าลืมบอกด้วย อย่าหายไปเฉยๆ เหมือนที่ผ่านมาอีก”
“อืม”
“สัญญานะ”
“อืม”
“พูดครับสิ”
“ครับ” พี่สมัยแยกเขี้ยวใส่ เตรียมจะงับหัวไอ้กวิ้น แต่ไอ้นกบื้อมันยิ้มกว้างแถมยังหอมแก้มอีกสองที จากที่หงุดหงิดจึงเปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้ม “นกบื้อ”
“ฮี่ๆ น่ารักจัง หิวนมมะ?”
“ถามเพื่อ?” สมัยทำหน้างงหนัก ก่อนจะแทบขยับตัวหนีเมื่อไอ้นกบื้อมันเลิกเสื้อนอนขึ้นจนเห็นแผ่นอกขาว แถมหัวนมมันยังอมชมพูไม่เหมือนของน้องเหมอที่ดำยิ่งกว่าถ่าน เอ้ย! สมัยแทบอยากจะข่วนหน้าตัวเองเพราะเผลอไปว่าน้องชายสุดที่รักเข้า คงเพราะไอ้กวิ้นมันขาว ตรงยอดอกถึงได้สีสวยอย่างนี้
“ดูดนอนกวิ้นได้นะ อิอิ”
“มึงอ่อยเหรอ”
“เปล่า แต่อยากให้เอา”
“ไอ้เด็กบ้า ปล่อยเลย กูจะไปนอนโซฟา”
“โหยย พี่หมัย พี่อย่ามาหัวโบราณหน่อยเลย” ไอ้กวิ้นทำทีมองค้อน รู้ว่าพี่ชายของไอ้เหมอนั้นเป็นสุภาพบุรุษขนาดไหน ถึงจะชอบจูบชอบลวนลามไอ้กวิ้นไปบ้าง แต่ข้ามขั้นกว่านั้นนายทหารผู้ซื่อตรงเหมือนแผ่นหลังที่ตั้งตรงตลอดเวลาคงไม่ทำ
“ไม่ได้หัวโบราณเว้ย นอนดีๆ แล้วเสื้อนี่มึงก็ไม่ต้องเปิดโชว์ เดี๋ยวเป็นหวัด”
“จิ๊ พี่หมัยนี่ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยอ่ะ ไม่ดูดจริงนะ”
“เออ”
“งั้นเก็บ”
ด้วยความหมั่นไส้เต็มเปี่ยม หลังจากไอ้นกบื้อมันพูดจบ มันก็ถูกม้วนเข้าไปในผ้าห่มเหมือนดักแด้ด้วยฝีมือนายทหารรูปหล่อ
“พี่หมัยยยย ปล่อยหนูน้าาาาาา”
“หนูเหี้ยไรตัวเท่านกยักษ์ มึงนอนอย่างนี้แหละ จะได้ไม่แผลงฤทธิ์”
ไอ้กวิ้นร้องโวยวายเพราะมันร้อน โผล่ออกมาให้เห็นได้แค่หน้า ส่วนอื่นในร่างกายนั้นถูกห่อด้วยผ้าห่มและพี่สมัยก็ใช้ตัวเองแทนเชือก รัดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“พี่หมัย จุ๊บหน่อย”
และเท่านั้น...แม้แต่หน้าของมันก็ไม่ได้โผล่ออกมาอีกเลย
ฮิฮิ รู้หรอกว่าเขิน เขินกวิ้นหนักมากด้วย ...อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป...จะได้ไหมนะ
.................................................TBC................................................
เหมือนที่มีคนแนะนำไว้ว่าเรื่องนี้คือแฟนตาซีชีวิตนก ไม่ต้องหวังดราม่าหนักเพราะไม่มี จะเป็นแบบนี้ไปจนจบนั่นแหละ :a5:
ปล. ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน :ruready
-
จะเป็นแบบนี้ไปจนจบ
:ling2: :z3:
สงสารนก สงสารคนเลี้ยง :o12:
-
อ่อยมากแกรรรรรรรรรรร คือแบบ คุ้มค่าที่รอมานาน กรี้ดดดดดดดด เขินมาก หิวยมมั้ยยยย ชอบบ รอต่อคะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เข้าใจแระว่าทำไมนังเหมอกับนกบินไม่ได้ถึงเป็นเพื่อนกันได้ ชอบอ่อยยยยยเหมือนกันเบย :laugh:
-
ถ้าจำไม่ผิด
ในเรื่องรัก...เสมอ พี่หมัยคบกับสมายด์สินะ
:o12:
ถ้าเป็นแบบนี้ไปจนจบเรื่อง
ถ้ากวิ้นไม่มีแม้แต่ความหวัง
เราก็จะไม่หวังให้เรื่องจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
แต่จะขอหวังให้กวิ้นเจอคนดีๆ
คนที่รักกวิ้นจริง
อย่ารอเลยกวิ้น
แม้พี่สมัยจะบอกให้รอ
แม้กวิ้นจะบอกพี่หมัยไปแล้วว่า40ปีก็จะรอ
แต่ถ้าการรอคอยมันทรมาน..
กวิ้นจ๋า มาเป็นของเราเถอะ
/แอ่ก :z6: (สมัยถีบ)
การรอคอยทั้งที่ไม่มีความหวังมันทรมานนะ
เพราะสุดท้ายถึงความหวังจะส่องแสงมา
แต่มันก็คว้าไม่ได้อยู่ดี
-
พี่หมัยอ่อยตลอดดด เราแอบตกใจพี่สมายด์ 5555 อ้าว พี่เป็นเลสเรอะ ตอนแรกนึกว่าแฟนพี่เป็นผู้ชาย หนูขอโทษที่เข้าใจพี่ผิดค่ะ ฮืออออ แต่พี่จะอยู่ต่อไปแบบนี้จริงดิ เฮ้อออออ พี่ก็เลือกไปแล้วอ่ะเนอะ จะให้ตัดใจมันก็คงทำไม่ได้ง่ายๆหรอก ขอให้ปาฏิหาริย์มีจริงนะคะ ขอให้สักวันแฟนพี่ตื่นขึ้นมาจริงๆ เฮ้อออออออ ส่วนน้องกวิ้น ก็ดีแหละ แต่เราคิดว่าเดี๋ยวชีวิตน้องกวิ้นก็ดิ่งเหวอีกแหละ ไม่เคยฝันได้นานเลยจริงๆ เราเข้าใจว่าพี่หมัยแบกรับอะไรไว้บ้าง แต่พี่ให้ความหวังแล้วดับทิ้งบ่อยๆมันจะดีเหรอพี่? คือน้องมันก็เจ็บเป็นนะพี่ ไปทำกวิ้นเจ็บมากๆเกิดวันนึงน้องมันเลือกจะไม่สนใจพี่อีก ต่อให้พี่อ่อยยังไงน้องมันก็ไม่กลับมาแล้งพี่จะทำไงงง เฮ้ออออ พี่รอก่อน พี่รอน้องเหมอเอาแฟนมาเปิดตัว หลังจากนั้นพี่ค่อยเอาบ้าง คุณพ่อพี่หนีไปบวชแน่เลยคราวนี้ ฮืออออ สงสารคุณพ่ออ แต่สงสารน้องกวิ้นมากกว่าาา แง่ววว เรารอนะคะพี่หมัย น้องมันอ่อยพี่ก็ไม่เอา คือพี่สุภาพบุรุษสลับกับโจรมาก เดี๋ยวใจดี เดี๋ยวลากเข้าห้อง เค้าสับสน แอร๊ยยยยย
-
คนอ่านเขินกว่า 555+
-
จะสมหวังมั๊ยนะกวิ้น :เฮ้อ:
-
จะเป็นแบบนี้ไปตลอดจริงหรอ
-
เห้อออออ เห้ออออออ
เราเข้าใจกวิ้นนะ เวลารักไปแล้วอะ แล้วยิ่งคนที่เรารัก
ยังมาทำะไรแบบนี้ให้อะนะ เรื่องตัดใจ มันยากมากกก
เดี๋ยวก็กลับไปรักไปบ้ารักเขาเหมือนเดิม
ไม่เป็นไรค่ะ แต่อย่าหายไปนานๆอีกน้า :hao5:
-
เอิ่ม!!! จะสงสารใครดีเนี๊ย :katai1:
-
:katai1: กวิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน อินกบินไม่ได้ 55555
-
เหนื่อยแทนน้อง พี่หมัยนี่ก็น้อ :เฮ้อ:
-
แล้วมันจะจบยังงายยยย
-
ถึงบางครั้งจะมีความสุข แต่..คนรอมันเหนื่อยนะ :mew2: เด๋วมันต้องไม่มาม่าดิ 555
-
กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง โฮฮฮ ㅠㅠㅠㅠ
สงสารทั้งกวิ้นทั้งพี่หมัย รู้สึกได้ว่าสองคนมีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน ขอร้องคนเขียน จะดราม่าขนาดไหนก็ได้นะคะ เรายอมรับได้ แต่ขอให้ตอนจบแฮปปี้ ขอรว้องงงงงงงงงงงง :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่หมัยเผลอว่าน้องเหมอในใจ :laugh:
ก็อยู่กันไปแบบนี้แหละ สุขบ้างทุกข์บ้างแต่ให้เข้าใจกันไม่ประชดประชันกันก็พอ :กอด1:
-
:hao3:สมัยยยยยยยยยยย แน่ใจนะว่าไม่เอา :katai5: จุ๊ๆๆๆๆๆอย่ามา :z2:
-
ก็ถ้าพี่หมัยยอมบอกแบบนี้กับกวิ้นตั้งแต่แรกนกบื้อมันจะเสียน้ำตาไปเป็นลิตรๆแบบนี้มั้ยล่ะ เคลียร์กันถึงจุดยืนของแต่ละคนก็ดีแล้วจะได้ไม่ดราม่ากันหนักอีก
-
ยังไงก้อเชียร์พี่หมัย นกบื้อรักพี่ขนาดนี้
เวลาอยู่กันสองคนอ้อนน่ารักมาก
พี่หมัยคนปากหนักก้อรุกจูบน่าดู
-
อะไรกันเนี่ย? ไอ้วงจรนี้มันจะวนกี่รอบถึงจะจบ? เมื่อไหร่กวิ้นจะเลิกเสียใจ?
สงสารกวิ้นมาก ไอ้พี่หมัยก็น่าสงสาร(แต่ความเกลียด+หมั่นไส้มันมีมากกว่า)
ตอนนี้กวิ้นคืออ่อยมาก อ้อยมาหมดสวนละเนี่ย หวานบานน้ำตาลจนมดตอม
แต่เชื่อปะสักพักจะมีค.รู้สึกเหมือนโดนผลักตกจากที่สูงให้เสียน้ำตาอีกแน่
ฮืออออ เมื่อไหร่กวิ้นจะมีค.สุขกับเค้าซะที กว่าจะทันเวลาเรื่องรักเสมอนี่คือบับ
กวิ้นเราต้องเจ็บช้ำขนาดไหน? ก็รู้ว่าเป็นได้แค่ฝันแล้วเมื่อไหร่จะตื่นสักที?
สงสารกวิ้นนนนนน //ร้องไห้หนักมาก T o T ปล.ชอบแพรกับสมายด์มาก FCค่ะ
-
อร๊ายยย.แค่นี้น้องกวิ้นก็ดีใจแย่ละ
-
อืม จะคอยดูคนที่เลี้ยงนกได้ดีกว่าพี่หมัย
และคอยดูว่าจะปล่อยด้วยความยินดีจริงๆ เหรอ?
-
:hao7: มันเจ็บยาวอะดิแบบนี้ เหมือนได้แค่รักแสดงอกมากไม่ได้ทั้งคู่ :katai1:
-
:z6: สมัยยยยยยยยยยยยยย
-
นึกถึงเรื่อง the heirs
ที่พี่ชายของพระเอกยอมแต่งงานเพื่อธุรกิจของครอบครัว
แล้วให้น้องได้สมหวังในความรัก
-
โอ๊ยยย พี่หมัยแม่งป๊อด คุยกับท่านบิดากับคุณหญิงสิ กลัวนู่นกลัวนี่ ไอป๊อดดดดดดดดดดดดดดเอ๊ย
-
:pig4:
-
จบทุกปัญหา วางยาลุงข้างบ้านค่ะ o8
-
ฮิ้ววววววววววววว ไม่รู้อะไรแล้ววววว เอาแค่กวิ้นมีความสุขเราก็สุข โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
ในเมื่อมันเป็นความสุข กวิ้นก็เดินหน้าต่อไปเถอะนะ
แต่ถ้ามันถึงทางตัน กวิ้นต้องลุกเดินต่อเองให้ได้นะ :sad4:
-
น้องกวิ้นลูก ไม่แปลกใจที่เป็นเพื่อนกะเหมอเลย ฮ่าๆๆๆ
-
แพรก็ญ-ญ ฝั่งมายด์ญ-ญ
เรื่องนี้อุปสรรคคือลุงสมานข้างบ้านใช่ไหม
พี่ชายคนโตที่เสียสละให้นังเหมอคนสวยมั้งสมหวัง หน้าที่การงาน แบกไว้หนักไหมพี่หมัย
พี่หมัยหึงนกบื้อแต่ตัวเองก็ไม่เคลียร์ รักกันแบบอึมครึม ระบุฐานะไม่ได้
-
พอคนเขียนบอกจะเป็นแบบนี้ไปจนจบก็ทำใจอย่างเดียว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กูว่าแล้วงะ!! #ตบเข่าฉาด ทำไมตอนสอบกูเดาทางไม่แม่นแบบนี้วะ?? :mc4:
"ไม่ได้อยากแบกไว้ แต่ก็จำเป็นต้องแบก ...รู้ว่าไม่มีใครบังคับ แต่สมัยเลือกที่จะแบกทุกอย่างไว้เอง ความหวังของพ่อ ความภูมิใจของแม่ หน้าตาและจุดยืนในสังคมของครอบครัว เขาผู้เป็นพี่ชายคนโต...ต้องรับผิดชอบ ถ้าหากละเลยไปแล้ว...ภาระหน้าที่นี้...คงตกไปอยู่กับน้องชายที่เขาแสนรักเป็นแน่"
“แล้วมันจะสำคัญอะไร ถ้าทำทุกๆ อย่างด้วยกันได้ แต่คนๆ นั้นไม่ใช่พี่ กวิ้นมาไกลมากแล้วพี่ไหม ตัดใจไม่ทันแล้ว”
ฮ่อลลลลลลลล กวิ้นลูกแม่.... นายเอกที่สุดแล้ว อีกเดี๋ยวพี่หมัยก็จะไม่ทน ขอเดา ว่าแต่.... แค่ดูดนม มันไม่จบนะลูกกกก ถามเหมอดูนะ :haun4:
-
นกบื้อของพี่หมัย ขี้อ่อยว่ะ
-
ไม่คืบหน้าา ครึ่งๆกลางๆได้อีกกก โว้ยยยย
-
แล้วหวยมันจะออกอะไรล่ะทีเนี้ย
-
นกบื้อของพี่หมัย รักทุกคนในเรื่งนี้เลย อบอุ่นแบบกวิ้นกวิ้น
-
ยังยืนยัน #ทีมไม่เชียร์พี่หมัยเป็นพระเอก พี่หมัยคะ พี่จงทำหน้าที่ที่พี่เลือกทางของพี่แล้วเถอะนะค น้องขอ เมื่อไหร่ที่อัลเข้ามาในชีวิตกวิ้น พี่จงยินดีกับน้องนะคะ ได้โปรด อย่ายื้อไว้อีกเลย น้องนับถือหัวใจพี่หมัยมาก และบอกเลยว่าหมั่นไส้เสมอมาก นายช่างเป็นน้องที่เอาเปรียบพี่ชายได้ใจมั่กเสมอ หึหึ แต่ เราก็ยินดีกะเหมอนะ รักพี่ชายให้มาก ๆ มั่งดิเหมอ ส่วนกวิ้น เลิกไม่ได้ก็ไม่ต้องเลิกรัก ยืนหยัดกับความเจ็บปวดที่ไม่สิ้นสุดนี้เถอะ แต่หวังว่าอัลมา กวิ้นจะรักอัลนะ เราจะดีใจมาก
ตอนจบ พระเอกของกวิ้นไม่จำเป็นต้องเป็นรักแรกก็ได้มั้งงงง ดั่งวลี รักแรกมักไม่สมหวัง เพราะเหใอ สมหวังไปแล้ว ขอให้กวิ้นไมสมหวังกับพี่หมัยนะคะ #ทีมเชียร์ให้พี่หมัยกะกวิ้นไม่ได้กัน ฮ่าาา
รอวันที่กวิ้น จะเก็บพี่หมัยไว้เป็นความรักที่รู้สึกดี แต่ไม่อาจครองคู่
-
สงสารนกบื้อ สงสารพี่หมัย :ling1:
-
อ่านไป ...ถอนหายใจไปร้อยรอบ...
พี่หมัยยอมแต่ปากนี่หว่า พอกวิ้นจะเริ่มต้นก็ฉุดลากมาอยู่ดี กวนแท้...
-
เหยดดดไอ้กวิ้นนแรดนะ55555555 ใจแตกถึงขั้นโชว์นมให้สมัยดูเลยเรอะะะ :katai1:
-
มันเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เศร้าเนอะ รักกันแต่ไม่ได้กัน :katai1:
-
เห้อออออ
-
:z3: ทั้งจูบทั้งไซร้ทั้งบี้ เกือบจะดูดนมแล้วด้วยซ้ำ!!!!!! พี่หมัยก็ยังไม่เห็นใจกวิ้น :ling1:
ปล.ชอบจังเลยนัวเนียกันเนี่ย อ่านตอนแรกๆ เราก็ไม่คิดว่ากวิ้นกับพี่หมัยจะมีโมเม้นจูบกันอย่างนี้กันหรอก เลยแบบว่าเขินมากทุกครั้งที่ได้อ่าน แต่ก็เชื่อว่าอิพี่หมัยอดทนไม่เปิดซิงนังกวิ้นแน่ๆ มั้ยน้อออ 555
-
ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกมันช่างน่าหลงไหล ชวนลิ้มลอง
เอาใจช่วยพี่หมัยนะ
ขอบพระคุณนักเขียนจ้า
-
เสียน้ำตาไปหลายหยดกับนกบื้อ :hao5: ยังไม่ดราม่าอีกหรือ :mew5:
-
:ling2: :z3: :z13:
-
ตอนนี้ดี๊ดี~ กวิ้นอ่จได้วิชายั่วว่าที่ผัวมาจากเพื่อนสนิท ไม่เบานะคะ น่ารักน่าปล้ำมากๆ พี่สมัยอดทนได้ สุดยอด
เข้มแข็งงี้ตลอดไปนะกวิ้น เป็นกำลังใจให้ ส่วนพี่สมัย ไม่รู้ไม่ชี้ค่ะ ไม่สนิทกะแก 5555 #ทีมน้องกวิ้น
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นแบบนี้ก็แย่สิ
ไม่ชอบพี่สมัยเลย ทำไมถึงเป็นคนไม่ชัดเจนแบบนี้ เห็นแก่ตัวอ่ะ
-
เป็นคู่ที่สุขก็สุขไม่สุดจริงๆ
นี่ถ้าเสมอรู้ว่าทุกอย่างหวานอมขมกลืน'เพื่อ'มันแบบนี้นะ
คุณเอ๊ยยยย โวยวายบ้านแตกแน่ๆ 55555555555555555
-
:mew1: :mew1:
-
ตอนอยู่ด้วยกัน
มันก็น่ารักกุ๊กกิ๊กดี
แต่พอตาเหมอ หายไป
โครตสงสารกวิ้นเลย
:ling2:
-
อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
-
พี่หมัยๆเดี๋ยวนกบื้อมันหายใจไม่ออกตาย เดี๋ยวเป็นหม้ายนะเว้ย ว่าแล้ววววว่าสมายล์มีแฟนแล้ว แต่ผิดคาดตรงที่นางมีแฟนเป็นผญ.เหมือนแพรเพื่อนกวิ้นเลย
-
เหมือนที่มีคนแนะนำไว้ว่าเรื่องนี้คือแฟนตาซีชีวิตนก ไม่ต้องหวังดราม่าหนักเพราะไม่มี จะเป็นแบบนี้ไปจนจบนั่นแหละ :a5:
ไม่ต้องหวัง เพราะมันดราม่ามาตลอดดดด
ชีวิตช่างแฟนซี จะมีผัวทั้งที่ต้องรอถึง 40 ปี
- -
-
นกเพนควิกมากกว่า รสต้มยำนำ้ข้นด้วย :ruready
-
พี่หมัย อยากให้พี่หมัยเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้าง สงสารนกบื้อ สงสารพี่หมัยเองด้วย :mew6:
-
พี่หมัยคนดี ยังไงเราก็เชียร์พี่ ถ้าเทียบกับไร้พ่าย ถ้าเทียบกับชนะ
เราว่าพี่ดีกว่าเห็น ๆ การเป็นคนดีบางทีก็เจ็บปวด
ใครรักพี่จริงก็คงหลีกเลี่ยงความจริงข้อนี้ไปไม่ได้ สู้ ๆ นะ
-
คิดจะรักผู้ชายแมนๆชื่อสมัย มันต้องงี้ล่ะ เป็นกวิ่นเราก็จะรอพี่หมัยนะถ้าไม่มีคนอื่นที่ดีและจูบเก่งจูบบ่อยแต่ไม่ดูดนม555มารักเรา มันขมๆหวานๆมันๆดีนะ เราว่ากวิ่นทนได้ :katai2-1: :katai2-1: #ทีมพี่หมัยคนใจร้ายที่ไม่ดูดนม :-[
-
เพลียแทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5: :ling1: :ling1: :ling1:
-
กวิ้นสู้ ๆ ! ถ้าเลือกทางเดินนี้แล้วก็ขอให้มั่นใจ เชิดหน้ามองสูงแล้วก้าวต่อไป จนกว่าจะเจอใครที่ทำให้ใจสั่นไหวได้รุนแรงกว่าพี่หมัย (ซึ่งเดาว่าคงไม่มี ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
เป็นกำลังใจให้ทั้งกวิ้น ทั้งพี่หมัย ทั้งคนเขียนเลยค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :กอด1:
-
จะเป็นแบบนี้ไปจนจบไม่เอานะะะะะะ สงสารคนอ่านเถอะค่ะ แงๆๆๆ :mew6:
อารมณ์พี่หมัยนี่ประมาน อย่าเลิกมองมาที่ฉัน อะไรประมานนี้ใช่ปะ พี่โคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะ
ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกแค่ช่วงสั้นๆคงดี แต่ถ้านานๆไปคงแย่นะพี่ ทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราวที่เถอะ
แล้วกลับมาคราวนี้ช่วยดูแลกวิ้นให้ดีด้วย เสียนํ้าตาไปเท่าไรแล้วกับคนอย่างพี่เนี่ย
ฮึ่ยๆๆๆ อินจัดค่ะะะะะะ :เฮ้อ:
-
:hao7: กวิ้น ตีปีก พับ ๆ :hao7:
-
ตอนที่ 11
ไอ้กวิ้นมีชีวิตรักลุ่มๆ ดอนๆ ในขณะที่ไอ้เสือเหมอเพื่อนซี้พัฒนาแบบก้าวกระโดด ไอ้เหมอได้ชนะสมใจ แต่ยิ่งไอ้เหมอเปิดเผยมากเท่าไหร่ ความรักของไอ้กวิ้นก็ยิ่งต้องเก็บซ่อนมากขึ้นเท่านั้น
ไม่ใช่ว่าไอ้กวิ้นไม่รู้เหตุผลของพี่สมัย ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นนกบื้อเหมือนในวันวานที่ถูกปฏิเสธโดยมีแค่ความเย็นชากับคำว่า ‘ไม่รัก’ ของพี่สมัยเป็นเหตุผล นกบื้อตัวนี้มันรู้เสียแล้วว่าเหตุผลของคนที่มันรักคืออะไรที่ทำให้ความรักของมันไปไกลมากกว่านี้ไม่ได้
เพนกวิ้นตัวนี้รักพี่สมัยมากเท่าไหร่ แต่ก็คงเทียบไม่ได้กับความรักที่พี่สมัยมีให้กับไอ้เหมอ แม้นกบื้อจะได้เป็นคนสำคัญ แต่อันดับหนึ่งก่อนหน้ามันก็ยังเป็นไอ้หัวเกรียนตัวดำไม่เปลี่ยนแปลง มันรู้...รู้ดีอยู่แล้วว่าหากในวันที่ต้องเลือกทางเดินของตัวเองอีกครั้ง พี่สมัยก็คงจะเลือกครอบครัวอย่างไม่ลังเล
และในวันที่ความรักของไอ้เหมอเริ่มมีอุปสรรค...ก็คงเป็นวันนับถอยหลังถึงวันที่ไอ้กวิ้นต้องตื่นจากฝันด้วย
“พี่หมัย วันนี้ค้างกับกวิ้นรึเปล่า” ไอ้กวิ้นเขี่ยข้าวในจานเล่น ก่อนจะส่งสายตาเว้าวอนไปให้คนที่นั่งทานข้าวข้างๆ กัน มันเพิ่งถูกลากให้ออกจากฉากรักของสองเพื่อนซี้ เพราะไอ้เหมอถูกกลั่นแกล้งไม่ให้กลับบ้าน พี่สมัยจึงพาไอ้กวิ้นกับชนะมาหาถึงที่โรงเรียน
“วันนี้ค้างไม่ได้ กูต้องกลับไปเคลียร์กับพ่อเรื่องน้องเหมอ” พี่ชายไอ้เหมอทำเสียงเข้ม พอเอ่ยถึงเรื่องนี้แล้วนายทหารรูปหล่อของไอ้กวิ้นก็หงุดหงิดเสียทุกที
“อือ” ไอ้กวิ้นพยักหน้า แต่สีหน้ามันหงอยเสียจนถูกอีกฝ่ายลูบหัวปลอบโยน
“อย่างอแงดิ”
“ก็ได้” นกบื้อยอมความ แล้วตักกับข้าวใส่จานให้พี่สมัยอย่างเอาใจ “พี่หมัยกินเยอะๆ จะได้อ้วนๆ”
“เอ้าไอ้นี่ อยากให้กูอ้วนซะงั้น”
“อยากให้ขี้เหร่ด้วย เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจะได้ไม่มีใครมาสนใจพี่หมัยไง”
พี่ชายไอ้เหมอหัวเราะพลางผลักหัวไอ้นกบื้อไปอีกหลายที “มันก็อาจจะมีคนที่ไม่ได้มองแค่รูปลักษณ์ภายนอก”
“ไม่เถียงหรอกว่ามันก็มีจริงๆ” ไอ้กวิ้นเห็นด้วยตามนั้น
“หึ ใครวะ?” พี่สมัยอมยิ้ม แววตาเหมือนรู้อยู่แล้วแต่ก็แกล้งทำไม่รู้ จนถูกนกบื้อขาสั้นมองค้อนไปอีกยกใหญ่
“อยู่ตรงหน้าพี่หมัยอ่ะ” มันพูดไปหูก็แดงก่ำไป น่าเอ็นดูจนสมัยอดที่ยื่นมือไปขยี้หัวมันไม่ได้
“ไม่เห็นมี”
“ไอ้พี่หมัย”
“อะไรไอ้กวิ้น”
“กวนตลอดเลย”
พี่สมัยชอบแกล้งแหย่ไอ้กวิ้น เวลาอยู่ด้วยกันจะต้องมีพูดขัดใจขัดอารมณ์ทุกๆ สามนาที บางครั้งแกล้งจนมันน้ำตาซึม แต่ก็แปลกที่ไม่เคยเบื่อเวลาได้อยู่ใกล้ ไม่เคยเกลียดเวลาถูกแกล้งแรงๆ กลับชอบ...และอยากให้เวลาเหล่านี้อยู่กับมันไปนานๆ
พี่สมัยตามใจไอ้เหมอทุกอย่าง แต่ก็ขัดใจไอ้กวิ้นแทบทุกอย่าง เหมือนคนเก็บกดจากน้องชายแล้วเอามาลงกับไอ้นกบื้อตัวนี้ที่ก็เต็มใจยอมรับไว้แต่โดยดี
“พี่หมัย”
“อะไร”
“อย่าทิ้งกวิ้นนะ” อยู่ๆ ก็อยากพูด อยู่ๆ ก็อยากขอร้อง ไอ้กวิ้นไม่ได้อยากให้พี่สมัยลำบากใจ แต่เป็นความต้องการที่อยากให้พี่สมัยรับรู้...
“เป็นไรไป” สีหน้าของพี่สมัยจริงจังขึ้นมา “บอกแล้วนะว่าไม่ต้องคิดมาก”
“ไม่ได้คิดมาก แต่ไม่อยากให้พี่หมัยลืม” ไม่อยากให้ลืมว่ายังมีคนๆ หนึ่งที่รักพี่หมัย ยังมีคนที่รอคอยความรักจากพี่หมัยอยู่ตรงนี้อีกคน
“ไม่ลืมหรอกน่า นกบื้อ” มือของพี่สมัยอบอุ่น เวลาลูบหัวไอ้กวิ้นก็แสนอ่อนโยน รอยยิ้มที่มีให้กันก็น่ามองจนละสายตาไม่ได้ “งอแงตลอดมึงเนี่ย”
“เพราะใครล่ะ”
“อย่ามาโทษกู มึงเป็นของมึงเอง”
“จิ๊ ไม่เคยจะรับผิด”
พี่สมัยบีบแก้มไอ้กวิ้นเต็มแรง “พูดมาก ไปหาน้องเหมอกันได้แล้ว”
“ปล่อยมันไว้กับไอ้นะไม่ตายหรอก มีแต่ไอ้นะนั่นแหละที่จะตายเพราะโดนไอ้เหมอเข้าสิง”
ไอ้เหมอมันบ้า ยามปกติก็คลั่งไคล้พร่ำเพ้อหาไอ้หล่อชนะแทบเป็นแทบตาย ไม่ได้เจอกันนานอย่างนี้ไม่รู้จะถอดวิญญาณเข้าสิงร่างไอ้หล่อไปแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้
“มึงนี่ชอบว่าน้องกูจริงๆ เลยนะ สวยสู้น้องเหมอไม่ได้แล้วพาลเหรอ”
ไอ้กวิ้นแทบน้ำลายฟูมปากเพราะคำปรามาสที่ทำใจรับไม่ได้เสียเหลือเกิน “อย่างน้องพี่หมัยสวย ลิงที่สวนสัตว์ก็นางงามแล้วอ้ะ”
แค่เท่านั้นไอ้กวิ้นก็โดนล็อคคอตบหัวเป็นการลงโทษที่บังอาจไปลบหลู่น้องเหมอคนสวยของพี่สมัยเข้า
“ตบให้หัวหลุดไปเลยไหมล่ะ ชอบแกล้งน้อง”
“มึงปากดีไงกวิ้น” พี่สมัยว่าเสียงกลั้วหัวเราะ แต่มือก็ลูบหัวให้เบาๆ ก่อนจะพาไอ้กวิ้นเดินมาแอบมองน้องชายของตัวเองจากหลังพุ่มไม้
“เห็นปะ ไอ้เหมอแทบสิงอ่ะ เอ้า นี่น้ำตาคลอเลยทีเดียว” ไอ้กวิ้นเบ้ปากรับไม่ได้ เป็นเรื่องไอ้เหมอทีไร ผู้ชายใจแข็งประสาทแข็งคนนี้อ่อนไหวทุกที
“เห็นน้องเหมอยิ้ม กูก็มีความสุข”
“พี่เป็นเอามากจริงๆ นะพี่หมัย ไปหาหมอปะ จะพาไป”
“มึงควรไปก่อน แล้วถามหมอด้วยทำไมเกิดมาบื้ออย่างนี้”
“หูยยย พี่มึงจะด่าว่าโง่ก็ด่ามา ไม่ต้องอ้อม”
“เออ ไอ้นกโง่ น่ะ ไม่อ้อมแล้ว พูดตรงๆ มึงก็รับไม่ได้ หน้าบึ้งใส่กูอีก”
ไอ้กวิ้นโดนตบหน้าผากไปหนึ่งที ก่อนเลือดจะสูบฉีดตั้งแต่หน้าเรื่อยไปถึงใบหู เผื่อแผ่ไปยังลำคอเมื่อพี่สมัยเข้าแนบชิดจากข้างหลัง ใบหน้านั้นโน้มใกล้ ลมหายใจเป่ารดที่ต้นคอของไอ้กวิ้น มันเหลือบตามองก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้กำลังสนใจมันแต่กำลังเพ่งดูน้องชายหัวเกรียนที่กำลังขวยเขินสะดิ้งอายไม่สมกับหน้า
“พี่หมัย... ใกล้ไปอ่ะ” ไอ้กวิ้นขยับตัวอย่างอึดอัด เพราะสะโพกของมันดันถูกอะไรบางอย่างดุนดันแนบชิด
“ก็ที่มันแคบ”
“แล้วทำไมเราต้องมาหลบในที่แคบๆ ด้วยล่ะ เกิดใครมาเห็นเข้า เขาจะคิดว่าเราทำเรื่องไม่ดีกันอยู่นะพี่”
“ขืนไม่หลบก็ไปขัดจังหวะน้องเหมอ น้องกูเป็นคนขี้อายด้วย”
“ระดับไอ้เหมอขี้อายก็ไม่มีใครในโลกหน้าด้านแล้วล่ะพี่ โอยย พี่หมัยตีกวิ้นอีกแล้วนะ”
“ว่าน้องกู” พี่สมัยเสียงเข้ม ใบหน้าจริงจังจนไอ้กวิ้นต้องยกมือกราบขอโทษ
“อย่าโกรธกวิ้นเลยนะพี่หมัย”
พอเห็นไอ้นกบื้อหน้าหงอย พี่ชายไอ้เหมอก็ยิ้มกว้าง “กูล้อเล่น”
ไอ้กวิ้นแทบแปลงร่างเป็นหมา “ทุกทีอ่ะ เล่นแรงทุกที กวิ้นโกรธจริงๆ แล้วนะ”
“อย่าโกรธเลย กูง้อไม่เป็น”
“แล้วทำไมต้องง้อ”
“ไม่แคร์จะง้อเหรอ”
นกบื้อถึงกับพูดไม่ออก ทำได้แค่อ้าปากพะงาบๆ แล้วก็หุบปากฉับ แล้วมันก็หน้าเอ๋ออ้าปากหวอต่อ จนพี่สมัยต้องปิดปากมันด้วยริมฝีปากเสียเอง
“กวิ้นกวิ้น”
“อือ”
“นอนดึกได้ไหม”
“ทำไมอ่ะ”
“คุยกับพ่อเสร็จจะไปหา”
“ก็ไหนบอกไม่ค้าง...”
“เปลี่ยนใจ”
“ก็...นอนดึกได้” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา “ถ้าพี่หมัยจะมาหา กวิ้นจะรอนะ”
“ดีมาก กูชอบเวลาที่มึงไม่ดื้อนี่แหละ”
“ไม่อยากให้ดื้อพี่หมัยต้องตามใจกวิ้นนะ”
“ไม่ชอบตามใจใครนอกจากน้องเหมอ”
ไอ้กวิ้นเบ้ปาก เปิดเผยความอิจฉาจนพี่สมัยหัวเราะ “เพราะพี่หมัยนี่แหละที่ทำให้กวิ้นอยากฆ่าไอ้เหมอวันละสิบรอบ”
“ลองทำดิ เดี๋ยวมึงได้เป็นนกย่าง”
“พี่หมัยใจร้ายกับกวิ้นตลอดเลย”
“งั้นคืนนี้จะใจดีด้วยก็ได้ ดีไหม”
นกบื้ออยากตีปีกระริกระรี้แต่ก็กลัวจะเกินงาม มันก็เลยทำแค่อมยิ้ม แต่เพราะแบบนั้นจึงสร้างความหมั่นไส้ให้กับนายทหารรูปหล่อเข้า แก้มขาวๆ ของมันจึงถูกดึงจนแทบย้วย “ตอบหน่อยกวิ้น”
“พี่หมัย กวิ้นเจ็บ”
“ดีไหม”
“ดีก็ได้อ่ะ” ไอ้กวิ้นบอกเสียงอ่อย กุมแก้มแล้วมองจิก ก่อนมันจะตาโตเมื่อถูกหอมแก้ม “พี่หมัย ทำอะไรเนี่ย”
“บรรเทาปวด”
“ไม่หายหรอกเว้ย”
“งั้นอีกกี่ทีถึงจะหาย”
“บ้าแล้ว ไปไกลๆ เลย”
“หึ หน้าด้านสู้น้องเหมอไม่ได้จริงๆ”
ไอ้กวิ้นถึงกับตาโตอีกครั้ง “พี่หมัยว่าไอ้เหมอเหรออออ กวิ้นจะฟ้องงง”
“อ้าว... กูว่าตอนไหน”
“ก็พี่บอกว่าไอ้เหมอหน้าด้าน”
“กูบอกว่าน่ารัก มึงพูดว่าหน้าด้านเองนะ”
“นี่พี่หมัย พี่ด่าน้องชายตัวเองแล้วไม่ยอมรับอ่ะ ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย”
“อะไรวะ ก็บอกว่าน่ารัก ไม่ได้พูดสักคำว่าหน้าด้าน”
“ใครน่ารัก”
“มึง”
“ก็เมื่อกี้พี่บอก...” ไอ้กวิ้นตั้งหน้าเถียงคอเป็นเอ็น เพราะมันได้ยินจริงๆ ว่าพี่หมัยว่าไอ้เหมอหน้าด้าน ถ้าเอาไปฟ้อง คราวนี้แหละ พี่น้องจะได้แตกหัก แล้วไอ้เหมอจะได้เฉดหัวพี่หมัยทิ้ง จากนั้น...ก็เป็นโอกาสของไอ้กวิ้น...
“มึงไงน่ารัก” เสียที... อะ... อะไรนะ! ใคร... มึง... มึง...เป็นใคร กวิ้นเหรอ กวิ้นเหรอออออออ!
“อะ...ไอ้ ไอ้พี่หมัยยยยยย” ไอ้กวิ้นยิ้มจนแก้มแทบแตก แต่พี่ชายไอ้เหมอกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้พูด
“เอ้า...ตาย ตาย ยิ้มให้แก้มแตกตายไปเลย กูไปหาน้องเหมอก่อนนะ หุบยิ้มได้ค่อยตามไป” พี่สมัยทำหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อนแล้วก็ทำทีจะผละหนีไป
“เกลียดดดด เกลียดพี่มึงเนี่ยย เกลียดดดดด กวิ้นเกลียดดดด”
ไอ้กวิ้นเหมือนถูกทำให้เป็นบ้าอยู่ทุกวัน ไม่แปลกใจที่ไอ้เหมอมันจะไม่ค่อยเต็ม เพราะมันมีพี่ชายแบบพี่สมัยนี่ไง มันถึงได้พิลึกกึกกืออย่างนี้!
****************************
“แอบมองกูทำไม”
อยู่รอจนเกือบห้าทุ่ม พี่สมัยก็มาหา แต่พอมาถึงก็ยักคิ้วกวนเหมือนเช่นทุกที ราวกับลืมไปแล้วว่าตอนช่วงบ่ายที่ผ่านมานั้นได้วางระเบิดเอาไว้กับไอ้นกบื้อที่ป่านนี้ก็ยังสบตากับพี่สมัยไม่ได้และยังคงยิ้มกว้างทุกครั้งเมื่อนึกถึงถ้อยคำจากน้ำเสียงแข็งกระด้างไม่หวานหูแต่โดนใจ
“ไม่ได้แอบมอง” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา มันนั่งกอดหมอนแล้วมองพี่สมัยที่เดินร่อนไปทั่วห้องทั้งที่พันผ้าขนหนูไว้รอบเอวแค่ตัวเดียว “อาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวซะทีสิ ชอบโชว์เหรอ”
“กูหาเสื้อผ้าไม่เจอ”
“ก็อยู่ในตู้ไง” ไอ้กวิ้นบอก มันเป็นคนซักเสื้อผ้าของพี่สมัยเอง โดยให้พี่แต้วเป็นคนสอนวิธีซักให้ พี่สมัยจะมีเสื้อผ้าติดไว้ที่บ้านไอ้กวิ้นอยู่สามสี่ชุด หนึ่งในพวกนั้นก็มีชุดทำงานที่ไอ้กวิ้นมักรีดไว้ให้พี่สมัยใส่ไปทำงานในวันจันทร์ เพราะปกติพี่ชายไอ้เหมอจะมาค้างด้วยในวันหยุดสุดสัปดาห์ตลอด
“มาหาดิ๊”
“ตลอดอ่ะ หาของเองไม่เคยเจอ” ไอ้กวิ้นบ่น พี่สมัยจะมีนิสัยแปลกๆ คือชอบใช้ไอ้กวิ้น เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็จะใช้มันทำทุกที ก็อย่างที่เคยบอกว่าพี่ชายไอ้เหมอมันเก็บกดมาจากการที่ต้องรับใช้น้องชายถึงต้องเอามาลงกับไอ้นกบื้อแทบทุกเรื่อง
ไอ้กวิ้นยอมลุกจากเตียงมาเปิดตู้เสื้อผ้า รื้อหากางเกงนอนแล้วยื่นไปให้นายทหารหนุ่มที่ยืนอวดร่างกายกำยำ ทั้งกล้ามท้องกล้ามแขนเป็นมัดๆ จนนกบื้อตัวนี้ต้องลอบกลืนน้ำลาย
“อ่ะ เอาไปใส่” ไอ้กวิ้นเบนสายตาหนีหุ่นยั่วน้ำลายก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่พี่สมัยก็ตามมาดักทางมันไว้ “ไรอ่ะ หรือจะให้ใส่กางเกงให้ด้วย”
“ก็...ได้ไหมล่ะ”
ไอ้กวิ้นหูแดงก่ำ เผลอไล่สายตาไปตามแผ่นอกกว้าง เรื่อยลงยังกล้ามท้องเป็นลอนสวย เห็นไรขนขึ้นเป็นทางยาวลาดต่ำลงไปตามสะดือแล้วหายลับตาไปเพราะมีผ้าขนหนูผืนใหญ่บดบัง แต่นกบื้อกลับจินตนาการได้ว่าอะไรอยู่ภายในนั้น ทั้งขนาดและรูปร่างที่แม้จะไม่เคยเห็นของจริง แต่ก็พอคาดคะเนได้เวลาที่เจ้าสิ่งนั้นมันดุนดันอยู่ใต้กางเกงผ้าที่อีกฝ่ายใส่นอน
“หึหึ กูล้อเล่น ไปนอนไป”
ไอ้กวิ้นรู้สึกเหมือนมันเป็นบ้าไปคนเดียว ฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ ตื่นเต้นไปข้างเดียว โดยที่อีกฝ่ายแค่ล้อเล่นเท่านั้น... มันรู้ว่าไม่ควรคิดน้อยใจ แต่ความรู้สึกที่ถูกล้อเล่นบ่อยๆ แบบนี้...ก็ไม่ได้สนุกทุกครั้งไปเหมือนกัน
ไอ้กวิ้นยอมเดินไปนอนเงียบๆ มันขึ้นเตียงแล้วนอนคลุมโปงทันที ได้ยินเสียงพี่ชายไอ้เหมอหัวเราะก็ยิ่งเคือง พอที่นอนอีกฝั่งยวบลงและแสงไฟในห้องหายไป ไอ้กวิ้นก็รีบขยับตัวหนีทันที แม้มือของอีกฝ่ายจะไล่ตามมาดึงรั้งมันเข้าไปหาก็ตาม
“งอนเก่งจริงๆ นกบื้อ” แค่แรงกระตุกทีเดียว ผ้าห่มที่เป็นที่กำบังตัวก็เลื่อนหลุด
“พี่หมัยปล่อยเลยนะ ไม่ต้องมากอด” ไอ้กวิ้นทำเสียงดุ แต่ตัวมันกลับยอมให้อีกฝ่ายกอดไว้เสียอย่างนั้น
“อยากให้ปล่อยก็ดิ้นดิ”
“ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด เปลืองแรง พี่หมัยตัวอย่างกะยักษ์” ไอ้นกบื้อมันเถียงกลับเบาๆ ก่อนมือจะไล้อกกว้างของพี่สมัยอย่างเคยชิน มันมักจะนอนหลับไปพร้อมกับสัมผัสผิวเนื้อของพี่สมัยเสมอ
“มือมึงนี่ซนตลอด” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ก็ไม่เคยปัดออก
“พี่หมัย”
“หืม”
“คุยกับพ่อว่าไงบ้าง”
ความเงียบก่อตัวขึ้นเพียงครู่ ก่อนพี่สมัยจะถอนหายใจ “ก็ยากหน่อย พ่อกูหัวโบราณ”
ไม่บอกก็รู้ว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย พ่อของไอ้เหมอนั้นใจดี แต่ใจดีกับยอมรับที่ลูกชายจะมีคนรักเป็นผู้ชาย...มันคนละเรื่องกันเลย ความหวังของคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็คงอยากเห็นลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม มีทายาทสืบสกุล คงไม่มีใครยอมรับได้ง่ายๆ กับความรักของเพศเดียวกัน... และไอ้กวิ้นก็รู้ดีว่า... ความรักของมัน...ก็คงไม่เป็นที่ยอมรับ พี่สมัยเป็นลูกชายคนโต เป็นความหวังของครอบครัว ต่อให้เขาไม่เคยบอกถึงสิ่งที่พ่อแม่คาดหวังในตัวเขากับไอ้กวิ้น แต่ไอ้กวิ้นมันก็ไม่ได้โง่จนมองไม่ออก ยิ่งเติบโตมันก็ยิ่งรู้ถึงเหตุผลแวดล้อมหลายๆ อย่าง เพราะไม่ใช่แค่พี่หมัย แต่มันเองก็ถูกพ่อแม่คาดหวังให้มีครอบครัวที่ดี มีทายาทสืบสกุลให้พ่อกับแม่เหมือนกัน
หากเป็นมันเมื่อสองสามปีก่อน ก็คงไม่อาจเข้าใจถึงเหตุผลข้อนี้ ไม่อาจเข้าใจถึงเหตุผลของพี่สมัย แต่ตอนนี้มันเข้าใจดีทีเดียว...
ว่าพี่หมัยอาจจะไม่ใช่ไม่รัก แต่เป็นเพราะรักไม่ได้... คิดกับไอ้กวิ้นเกินน้องชายไม่ได้ แต่ทั้งมันและพี่สมัยรู้ดีแก่ใจ...ว่าคิดกันไปเกินกว่านั้นมากแล้ว แม้อีกฝ่ายจะโกหกกันว่าไม่รักไม่ได้คิดยังไง...ก็ไม่อาจเชื่อได้ว่าเป็นความจริง
“แต่ไอ้เหมอมันดื้อ มันไม่ฟังใครหรอก พี่หมัยก็รู้”
“อืม เรื่องของน้องเหมอกูจัดการเองน่า ไม่มีอะไรต้องห่วง” รู้ว่าไอ้นกบื้อห่วงเพื่อน แม้มันจะชอบจิกกัดไอ้เหมอ แต่ไอ้กวิ้นก็รักไอ้เหมอยิ่งกว่าใคร
“แล้ว...เรื่องของเราล่ะพี่หมัย”
คำถามของไอ้กวิ้นกว่าจะได้รับคำตอบก็เนิ่นนาน และเป็นคำตอบที่มันก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคงได้ฟังจากปากของผู้ชายใจร้ายคนนี้
“มันไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่แรกแล้วกวิ้น”
“อืม”
“อยากด่ากูไหม”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้า “ไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี คำว่าเลวก็คงไม่พอ”
“หึหึ ปากดีจริงๆ”
ไอ้กวิ้นขยับเข้าแนบชิดพี่สมัยมากยิ่งขึ้น แม้มันจะเป็นนกเขตหนาว แต่ก็ต้องการไออุ่นมากทีเดียว...ยิ่งไออุ่นจากพี่สมัย...มันยิ่ง...ขาดไม่ได้ “งั้นเปลี่ยนคำถาม... แล้วเรื่องหัวใจของเรา พี่จะทำยังไง”
มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวไอ้กวิ้นก่อนริมฝีปากจะกดลงขมับของมัน “แล้วอยากให้ทำยังไง”
“อยากให้อยู่ข้างๆ กันอย่างนี้...ไปนานๆ”
“ก็อยู่มาตลอดไม่ใช่หรือไง”
“แล้วจะอยู่ต่อไปไหม” ไอ้กวิ้นถามเสียงแผ่ว จับมือพี่สมัยไว้แน่น
“สักวันมึงก็จะเจอคนที่รับหัวใจมึงไว้ได้...ไม่ใช่ทำได้แค่อยู่ข้างๆ อย่างกู”
“ตอนนี้...มองไม่เห็นคนๆ นั้นเลยนะพี่ เห็นแต่พี่หมัย เต็มไปหมด”
“นกบื้อ เพราะกูยังอยู่ตรงนี้ไง... แต่ถ้าสักวัน...”
“ต่อให้สักวันพี่ไม่อยู่ตรงนี้... กวิ้นก็จะมองแต่พี่อยู่ดี”
“มึงมันบื้อจริงๆ”
ไอ้กวิ้นพยักหน้ายอมรับ ก่อนตัวมันจะถูกพลิกให้นอนหงายแล้วมีพี่สมัยขึ้นคร่อม มือใหญ่ไล้แก้มมันเบาๆ “นอกจากบื้อแล้ว...มึงยังน่ารักมาก”
“พี่หมัยเมามารึเปล่า”
“ไม่เมากูก็พูดได้”
“แต่ปกติไม่พูด”
“วันนี้อยากพูด” ริมฝีปากร้อนทาบทับลงบนริมฝีปากของไอ้นกบื้อผะแผ่ว คลอเคลียจนมันหน้าร้อนผ่าว “กวิ้นกวิ้นครับ”
“อือ”
“นกบื้อ”
“ไม่บื้อซะหน่อย” ไอ้กวิ้นเถียงเบาๆ มันจึงได้รับจูบเป็นการลงโทษ
“อย่าเถียงพี่”
หัวใจของไอ้กวิ้นเต้นรัวแรง เพราะมีไม่บ่อยที่พี่สมัยจะพูดเพราะๆ กับมัน และแปลกใจที่ผู้ชายทื่อๆ กวนประสาทคนนี้ก็มีมุมน่ารักจนทำให้เขินอายได้เหมือนกัน
ไอ้กวิ้นหลับตาพริ้ม ว่าง่ายโดยไม่เอ่ยปากเถียงอีก มันทำแค่เผยอริมฝีปากรับรสจูบหวานๆ ดั่งขนมสายไหมที่ถูกป้อนให้ถึงปากเท่านั้น ในขณะที่ร่างทั้งร่างก็บิดพลิ้วเมื่อถูกมือใหญ่รุกราน บีบคลึงบริเวณเอว เรื่อยต่ำลงสะโพก ก่อนจะวนขึ้นสอดเข้าใต้เสื้อนอน จากนั้นนิ้วแกร่งก็ปัดผ่านยอดอกที่เริ่มแข็งเป็นไตของไอ้นกบื้อจนมันสะท้านเผลอครางในลำคอเสียงหวาน
“พี่หมัย...อือ...กวิ้น...” ไอ้กวิ้นเบียดตัวเข้าแนบชิด ความต้องการที่น่าอายถูกปลุก แววตาเว้าวอนเชิญชวน
“พี่กำลังเอาเปรียบ... ไม่รู้ตัวเหรอ”
“รู้... แต่อยากให้คนที่กอดกวิ้นเป็นพี่หมัย... ไม่ได้เหรอ”
นายทหารหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะหลายครั้งที่ต้องอดทนกับการเชิญชวนจากนกบื้อที่แสนยั่วยวน “มากกว่านี้ไม่ได้หรอก...”
“ได้ กวิ้นให้ได้”
“ไม่ได้ อย่าให้ฟางเส้นสุดท้ายที่พี่เกี่ยวมันไว้ขาดลงเลย ไม่งั้นเราจะแย่ทั้งคู่”
มันแย่ตั้งแต่พี่กลับมา...แย่มาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงเอามาใช้อ้างตอนนี้
ไอ้กวิ้นมองด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนมันจะเบือนหน้าหนีอาย เพราะเชิญชวนไปตั้งเท่าไหร่ สุดท้ายก็เหมือนตัวมันจะหน้าด้านอยากได้...และกระสันอยากไปเพียงคนเดียว
“กูไม่อยากรังแกมึงไปมากกว่านี้ เข้าใจกูบ้าง ที่ต้องห้ามตัวเอง ไม่ใช่ไม่อยาก... กูอยากจะบ้าอยู่แล้วกวิ้น มึงไม่รู้ตัวรึไงว่าน่ารักน่าเอาขนาดไหน”
แค่ได้ยินคำสารภาพ จากนกบื้อแสนงอนก็กลายเป็นนกขี้อายหน้าแดงซ่าน “พี่หมัยหยาบคาย”
“ไม่หยาบมึงก็ไม่เข้าใจไง กูจะเอาใครก็ได้บนโลกนี้ แต่คนที่กูเอาแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ไม่ได้ก็คือมึง เข้าใจไหม นกบื้อ”
ไอ้กวิ้นแทบบินได้ จากเป็นนกที่ได้แค่เดินเตาะแตะ แต่ตอนนี้เหมือนมันกำลังติดปีกบิน
“ถามก็ตอบดิ ยิ้มอยู่ได้”
“เข้าใจแล้ว เข้าใจ โอ้ยย พี่หมัย ตอบแล้วไง จะกัดทำไมเนี่ย”
“หมั่นเขี้ยว” ไอ้กวิ้นได้รับคำตอบเพียงเท่านั้น ก่อนมันจะตาโตเมื่อพี่สมัยมุดเข้าไปใต้เสื้อนอน “พี่หมัย เดี๋ยวเสื้อก็ย้วยหมด ตัวนี้ซื้อมาแพงนะเฮ้ย”
“กูซื้อคืนให้อีกสิบตัว”
“อะ...อื้อ ดูดนมเค้า”
คำพูดของไอ้กวิ้นน่าเอ็นดูจนอดที่จะกัดลงไปไม่ได้ “เจ็บไหม”
“เจ็บ...อืมมม อ้ะ! พี่... อื้มมมม พะ...พอแล้ว เดี๋ยวมันบวม”
ยอดอกสีชมพูของไอ้กวิ้นถูกเล่นงาน ทั้งดูดทั้งเลีย ลงลิ้นดุนดันจนเจ้าของมันแทบสิ้นสติ ชิมข้างหนึ่งเสร็จก็ผละไปอีกข้าง แต่ก็ไม่ปล่อยให้ได้ว่าง นิ้วเรียวก็คีบบิดกลั่นแกล้งไม่หยุด ไอ้กวิ้นจึงได้แต่ร้องเสียงหวานแทบขาดใจ
“สมัย ไอ้คนบ้า ปล่อยยยยยยยยยยยยยย”
“หึ นกบื้อปากดี พอเอาเข้าจริงก็งอแง”
“จิ๊ พอแล้ว!”
“หึหึ”
พี่สมัยหัวเราะอารมณ์ดี ปล่อยตัวไอ้กวิ้นที่รีบยกผ้าห่มขึ้นคลุมตั้งแต่คอจรดปลายเท้า ป้องกันการรุกรานอย่างแน่หนา
“พี่หมัยจะไปไหนอ่ะ” แต่มันก็รีบผวาตามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้น “ทำต่อก็ได้นะ เล่นตัวเฉยๆ ไม่จริงจัง”
ไอ้นกบื้อน่าเอ็นดูจนแกล้งมันต่อไม่ได้ เพราะขืนทำมากไปกว่านี้ ตบะคงได้แตกเหมือนกัน “ไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
“จริงเหรอ”
ไอ้เด็กช่างสงสัยเอียงคอถาม ก่อนจะตาโตเมื่อถูกมือใหญ่ดึงไปกุมที่ส่วนกลางลำตัว “ไม่ไปคงแย่แน่”
“อะ...ไอ้พี่หมัย หะ...ให้จะ...จับ อะ...อะไร อ่ะ”
“ดูดิ”
“ไม่! ไปห้องน้ำเลยไป”
“หึ เมื่อกี้ล่ะยั่วนัก เก่งแต่ปากจริงๆ กวิ้นกวิ้น ตอนที่กูไปเข้าห้องน้ำ มึงก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อย”
ไอ้กวิ้นหน้าแดงซ่าน พยักหน้าหงึก “อื้อ”
คืนนี้คงเป็นคืนที่ไอ้กวิ้นหัวใจเต้นแรงมากกว่าคืนไหนๆ ...และเชื่อว่าต่อให้อีกหลายสิบปี มันก็คงลืมคืนนี้ไม่ลง...
.............................................TBC...................................................
ใกล้จบแล้ว ฮี่ๆๆ ไม่รีบร้อนเนอะ >_<
เจ้ากวิ้นน้อยคล้อยบินสู่เวหาาาา เจ้าถลาเล่นลมเพลินฤดี บินบินถลาถลาเล่นลม บินล่องบินลอยยยย
-
พอบอกว่าใกล้จบ นึกถึงตอนที่นะรู้ว่ากวิ้นแอบรักพี่หมัยเลย
เส้นขนานจริงๆ ใช่ไหม จะมาบรรจบกันไม่ได้เลยหรือไร
:ling1:
-
กวิ้นน่ารักกกกกกกกกก เมื่อไหร่พี่หมัยจะทนไม่ได้ :hao6:
-
โอ๊ยยยยย พี่หมัยยยยยยยยยยย ตอนนี้เรายิ้มทั้งตอนเลยอ่ะ คือไร เราเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า ทำไมตอนนี้พี่หมัยน่ารัก ต่อให้พี่เครียดก็ยังน่ารัก แต่น้องกวิ้นคนดีน่ารักกว่า ฮืออออ ดูดิ เข้าอกเข้าใจแต่ก็ตัดใจไม่ได้ แต่ถ้าน้องกวิ้นตัดใจพี่หมัยก็น่าสงสารอ่ะ เฮ้อออ จริงๆเรื่องครอบครัวมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนอ่ะ ไม่มีใครไปว่าพี่หมัยได้หรอกที่ทำแบบนี้ พี่ฝืนใจตัวเองก็เพื่อทุกคน แล้วก็คงเพื่อน้องกวิ้นด้วย เราว่าพี่หมัยอาจจะดีใจถ้าน้องกวิ้นได้เจอผู้หญิงดีๆแล้วแต่งงานไป งื้ออออ พี่หมัยยยย เราขออวยพรให้พี่ผ่านทุกสิ่งไปได้และได้มีความสุขในที่สุดนะคะ เรื่องน้องเหมอก็ไม่ต้องกังวลค่ะ สุดท้ายน้องเหมอก็จะได้มีความสุขกับชนะ ส่วนน้องกวิ้น... ขอให้โชคดีค่ะ ไม่ว่าน้องจะตัดสินใจอะไรลงไปเราก็จะอยู่ข้างน้องนะคะ กอดดดดด
แล้วอะไรคือจะจบแล้ว อะไรรรรรรร คือมันจะปัจจุบันแล้วสินะคะ ฮืออออ แล้วน้องกวิ้นก็จะไปอเมริกา แงงงงง พี่หมัยยยยยย :hao5:
-
ใกล้จบแล้วหรอออออ เเล้วเรื่องพ่อไอ้พี่หมัยนี่ว่ายังงาย :a5:
-
ขนาดนี้แล้วพี่หมัยยย นังต้องกลัวอะไรอีกหรอ โหยย
-
อย่าเพิ่งจบเลย พี่ไม่รีบ
ปล1 แอบนอยด์ “มันไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่แรกแล้วกวิ้น” แล้วรักของพวกเธอจะจบกันยังไง
ปล2 ถ้าคุณหญิงแม่เข้า FB บ่อยๆ น่าจะรู้เรื่องพี่หมัยกับกวิ้นมานานล่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ้ยยยยย เขินแรง
:-[
พี่หมัยเป็นนักบุญในคราบซาตาน ทำตัวเลว ทั้งที่รักน้องมาก
พี่มันรักจริง แต่ด้วยปัจจัยหลายอย่างเหลือเกิน
รักนี้จะสมหวังได้ไหม
คำตอบอยู่ที่ลุงข้างบ้านใช่มั้ย
:katai1:
-
สงสารกวิ้น แต่ก็ฟินเวลาพี่หมัยอ้อล้อ มุมน่ารักของพี่หมัย แต่อยากให้พี่หมัยไม่ใช่พระเอกจริงๆ
-
นกบื้อใกล้จบ แบบบินถลาลอยลมแล้วตกลงพื้นรึเปล่าเนี่ยะ ไม่อยากคิดถึงตอนนั้นเลย ทั้งๆที่รักแต่จับมือกันเดินไม่ได้
-
จะจบแล้วเหรอจะจบยังไงสงสารทั้งคู่อ่ะ
-
จะจบแล้ว????? ม่ายยยยยยยย :serius2:
มันเร็วไปฉันรับไม่ทันเเล้ว พี่บัวลอย :z3:
-
เห็น"ใกล้จบ" ใจหายวูบ เรารักกวิ้นกวิ้นกับพี่หมัย คิดถึงแย่เลย สงสารทั้งสองคน ตวามรักที่รักไม่ได้ สองคนนี้จะไปแต่งงานมีลูกกับคนอื่นยังไงนึกไม่ออก อยากให้อยู่ข้างๆกันตลอดไป
-
ถถถถถถถถถถถถ อิพี่หมัย สาเหตุมาจากนุ้งเหมอ มาลงที่กวิ้นหมด รักไม่ได้ไม่ใช่ไม่รัก เฮ้อออออ :hao7:
-
เรื่องนี้อาจเป็นแค่ ไดอารี่รักของน้องกวิ้นๆ ผู้เป็นเส้นขนานกะสมัย
5555555555555555
-
อะ อะ อะไรคือใกล้จบแล้วค๊าาาา? ยังไง? คุณลุงข้างบ้านยังไม่รู้เรื่องพี่หมัยกับกวิ้นเลย อย่าบอกนะว่า .. จบแบบเป็นแฟนลับๆ กันไปแบบนี้ โอ้วววว ม่ายยย ซาร่าาา มันม่ายช่ายยยย :a5:
-
สงสารกวิ้น
อยากให้ได้รักกับสมัยตลอดไป
-
:pig4: :pig4:
-
เห้ออออ
-
อ่านไอ้กวินกวิ้นทีไร น้ำตานี่มาเต็มนาจาา :sad4: อยากอ่านตอนจบแล้วจะเป็นไงนะ กวิ้นกับสมัยจะสมหวังไหมนิ :serius2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะจบแล้วเหรอ OMG!!!! :a5: แล้วพ่อพ่ายจะมาต่อเมื่อไหร่คะ :katai5:
-
ให้ตายเหอะ จะจบแล้วแต่ยังมองไม่เห็นทางออกเลยคู่นี้ เซ็ง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะจบแล้วเหรอ o22
ความรักของทั้งคู่มันจะเป็นเส้นขนานไปเรื่อยๆเหรอไม่มีทางบรรจบกันเลยเหรอ มันต้องมีสักทางใช่มั้ย :z3:
แต่ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มทั้งตอนนะ ฟินไม่สุดแต่ก็ฟิน
-
:mew1:
-
สรุปว่าคู่นี้ใสใส ไม่มีลึกซึ้ง ว่างั้น??
-
หน่วงจุงงงง
-
o22 นี่ใกล้จบแล้วจริงๆ เหรอ
:mew5: ยังมองไม่เห็นทางที่รักนี้จะมาบรรจบกันได้เลย
หรือจะทางใครทางมันจริงๆ
-
พี่หมัยชอบทำร้ายกวิ้นแบบเนี๊ยะ เหมือนกำลังจะสอนบินอย่างสวยงาม แล้วก็ถีบลงมาให้หัดบินเองอย่างทรมานและเหนื่อยอ่อน ชั้นยอมอุ้มบุญให้ก็ได้นะเว้ยพี่หมัย ขอแค่พี่รักกวิ้นอย่างเปิดเผย สู้เพื่อกวิ้นมันซะที
-
“มันไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่แรกแล้วกวิ้น” จึ๊กกับประโยคนี้สุดๆ
ถ้าไม่มีเรื่องของเราแล้วที่ทำนี่เพื่ออะไรว่ะพี่หมัย
#ทำให้อยากแล้วจากไปนี่สมัยถนัดนัก
-
จนถึงตอนนี้ก็ยังสงสารกวิ้นอยู่ดี
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:จะจบแล้วววววว o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
พอบอกว่าใกล้จบสรุปคู่รี้ก็เป็นแนวรักไม่ได้...ไม่ใช่ไม่รักจริงๆสินะ งืออออ ปวดใจ~
-
อยากจะเขินนะ แต่เราเขินไม่ออกเฉย คือก็เกลียดพี่หมัยมากนะแต่เราก็รักนางมากๆเหมือนกัน
คู่นี้คือเป็นอะไรที่หน่วง หน่วงมาก หน่วงมาตั้งแต่ต้นเรื่อง ตั้งแต่เปิดเรื่องมาคิดดูว่ากวิ้นเจ็บกี่รอบ
เจ็บก็เพราะพี่หมัยทั้งนั้น ยิ่งเห็นคู่นะเหมอหวานกันคิดดูว่าใจกวิ้นจะช้ำขนาดไหน? กวิ้นนกบื้อเอ้ย
เจ็บขนาดไหนก็ตัดใจไม่ลงสักทีทั้งๆที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ได้รักนี่มันเจ็บน้อยกว่ารักไม่ได้อีกนะ
เฮ้อ~ จะจบแล้วสิ? สงสัยเรื่องนี้กวิ้นกับพี่หมัยไม่ได้จบแฮ้ปปี้แบบอยู่ด้วยกันเหมือนนะเหมอแน่ๆเลย
ครายแปปนะ ToT จะยังไงก็ตามเราก็รักกวิ้นและเชียร์กวิ้นเสมอ เราแค่อยากให้กวิ้นมีค.สุขเหมือนเหมอ
ทำไมนะ? ทำไมต้องเป็นแบบนี้? อ่านเรื่องนี้ทีไรน้ำตาไหลพรากๆทุกที ฮือออออ ร้องห้ายหนักมากก TT.TT
-
:o12:ตอนนี้เป็นตอนที่เศร้าที้สุดแล้ว :o12:
-
:sad4: :sad4:
:o12: :o12: :o12:
สงสารพี่หมัยกับกวิ้นอ่ะ :m15: :m15:
-
เขินมา เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว อีพี่หมัยบ้าาาา เค้าเขินนะรู้ป่าว
#คอสเป็นกวิ้นแพร๊บ
-
สงสารทั้งคู่เเต่ก็สงสารน้องกวิ้นสุดฮือออ
-
เจ็บปวด
-
:ling2: :ling2:
-
:-[ อย่าเพิ่งรีบจบสิ ไม่รีบครับไม่รีบ ยาวไป ๆ :-[
-
กวิ้นกวิ้น ทำไมชีวิตรักอาภัพแบบนี้ น่าสงสารกับความรักที่รักไม่ได้ จะเป็นแบบนี้ตลอดไปจริงๆหรอ :mew6:
-
สุขก็สุขไม่สุด มีหน่วงๆปนหวานๆ แอบหื่นนิดนึง
สงสารทั้งคู่
ปล. ใครจะออกโรงมาช่วยคู่นี้ได้บ้างไหม
-
ทำไมน่ารักแบบนี้
งึดดดดด
คืออิพี่หมัยมันไม่ใช่พระเอกอ่าถูกแล้วร้าย+เจ้าเล่ห์ขนาดนี้
กวิ้นน้อยของป้า ไหวม๊ายยยยย
ถ้ามาหักดิบเค้าตอนจบนะ
เค้าจะฟ้อง PETA
อิพี่หมัยมันรังแกกวิ้นน้อยของป้า
-
ต่อให้ฝันว่าบินได้
นกเพนกวินก็ยังเป็นนกเพนกวินอยู่ดี
-
ปวดใจแทนน้อง :ling2:
-
เศร้าอ่ะ ฮือ
-
จะถอยหลังหรือมุ่งหน้าก็พอๆกัน แต่ถ้ากวิ้นๆมีความสุขเราก็สุขไปด้วย :mew1:
-
ตลอดเวลาที่อ่าน มันมักมีประโยคนี้ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำๆ
ยังไงนกเพนกวิ้น มันก็บินไม่ได้ ทำไมเราอ่านแล้วสงสารกวิ้น จะร้องไห้
-
ตอนนี้คือดีอ่ะ จะดีกว่านี้ถ้าสมหวังกันอ่ะนะ สู้ๆนะพ่อเอ้ย
-
อีกรอบ คือเพิ่งเริ่มอ่านเรื่องนี้ตอนบ่าย ร้องไห้ แบบหนัก หนักมากๆเกือบทุกตอน
แอบหวังว่ากวิ้นจะสมหวัง แม้มันจะเลือนลาง
ปล.ขอไปหาวิธีทะลวงจมูกก่อนตอนนี้ร้องไห้จนหายใจไม่ออกละ จะตายเอา
-
พี่หมัยนี่มันร้ายจริงๆเลยเชียว น้ำลายฟูมปากฟหกหดกห
-
ยังมองไม่เห็นตอนจบ ... :katai1: :katai1: :katai1:
-
มันคือ สารคดีติดตามชีวิตสัตว์โลกผู้แสนน่ารักในเขตหนาวชัดๆๆ
5555+
-
:o8: นี้มันนิยายโศกประจำปีแต่ตอนนี้ทำไมหวานจั๊งงง~
จะจบแบบไหนน้อ :hao4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: ฮื้ออออ จะจบแล้วจริงดิ ม๊ายยยยยย กวิ้นเพิ่งโดนดูดนมไปเองงงง
-
หน่วงแบบนี้ไปจนจบเลยหรอ
ปกติไม่ชอบอ่านนิยายหน่วงๆแบบนี้เท่าไหร่ แต่เรื่องนี้อ่านแล้วติด
สงสารกวิ้นจัง ต้องเจอกับรักไม่ได้ แต่ไม่ใช่ไม่รัก :hao5:
-
จะจบแบบไหน เราคิดว่าเรารับได้อะ เพราะเรารู้ว่าลึกๆพี่หมัยรักกวิ้นจริงๆไม่ได้จะหลอกกวิ้น แค่รักกันแต่อยู่ด้วยกันแบบคู่อื่นไม่ได้ มันเศร้าเรารู้ แต่สุดท้ายความจริงแสนจริงคือ ทั้งคู่รักกัน พี่หมัยรักกวิ้นไม่น้อยกว่าที่กวิ้นรักพี่หมัยหรอก เราเขื่อมั่น #หมัยกวิ้นนิรันดร์ :m15:
-
งื้ออออออออออออ จะจบแล้วจริงเหรอ?
เฮ้อออ!! สงสารกวิ้นกวิ้นกับพี่สมัยยยย
-
พึ่งจะตามเข้ามาอ่าน สรุปว่ากวิ้นกวิ้นจะไม่ได้กับพี่หมัยจริงๆรึ
-
คิดถึงกวิ้นกวิ้นน :serius2: :hao5:
-
อย่าบอกว่าว่าจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
แบบพ่อพี่หมัยรับได้ไรแบบนี้นะ
คือไม่อิน
จะมีทางให้กวิ้นกับพี่หมัยจริงๆเหรอ?? :ruready
-
ไม่ว่าปลายทางจะเป็นอย่างไร ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ชีวิตมันย้อนกลับไม่ได้ จะหวานหรือขมเราก็เต็มที่กับมันแล้ว
-
พึ่หมัยยยยยยย น้องกวิ้นนนนน กลับมาสักที เราคิดถึงงงงงง อย่าเพิ่งจบนะจะม่าจะหน่วงแค่ไหนเราทนได้ ขอแค่มีฉากหวานๆปนอึนๆของคู่นี้บ้างก็พอ #นกบื้อ #ถ้าพี่หมัยไม่ใข่พระเอก #เราคงเสียจุย :hao5:
-
อยากให้คู่นะ
-
ตอนที่ 12
ความสัมพันธ์ของไอ้กวิ้นกับพี่ชายของไอ้เหมอ...ยิ่งนานวันเหมือนยิ่งถลำลึก ยิ่งเวลาผ่านไป...ยิ่งเหมือนมาไกลจนหาทางกลับไม่ได้ จะนิยามว่าความสัมพันธ์นี้เรียกว่าแฟนก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะบอกว่าเป็นคนรักก็ยังคงห่างไกล ทว่า...นกบื้อตัวนี้มันมีความสุข มีความสุขแค่ได้อยู่ข้างๆ คนที่มันรัก...ก็เท่านั้น
“ไปทะเลกับน้องเหมอเป็นไงบ้าง” พี่สมัยมาค้างด้วยตามปกติ แต่วันนี้หน้าตาคมเข้มนั้นดูเครียดขึง
“ก็สนุกดี” ไอ้กวิ้นตอบพลางยิ้มแฉ่ง ขยับตัวขึ้นนั่งตักของอีกฝ่ายแล้วซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง “พี่หมัยเป็นไรรึเปล่า”
สมัยยกมือลูบหน้า ก่อนจะถอนหายใจแล้วกดริมฝีปากลงบนขมับของไอ้นกบื้อ “น้องเหมอร่าเริงไหม”
“ก็ไม่อ่ะ ดูแปลกๆ แล้วมันก็ทะเลาะกับไอ้นะด้วย แต่ดีกันแล้วล่ะ” ไอ้กวิ้นรายงาน “แถมไอ้เหมอมันยังมาหึงกวิ้นกับไอ้นะอ่ะ ไม่รู้เอาอะไรคิด”
สมัยพยักหน้ารับรู้ พลางมองสำรวจไอ้นกบื้อที่ทำปากแหลม หน้างอ “แล้วเราไปทำอะไรให้น้องเหมอระแวง”
“ก็...ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ทำตัวตามปกติ”
“ปกติน่ะแบบไหน”
ไอ้กวิ้นเบ้ปาก จึงถูกเจ้าของตักแกร่งดึงปากเข้าให้ “บอกมา”
“ก็ปกติเหมือนที่เพื่อนเขาทำกันไง ไอ้เหมอแหละคิดมาก” ไอ้นะรูปหล่อก็จริงแต่ยังห่างไกลจากคุโด้ ชินอิจิของไอ้กวิ้นนัก เพราะฉะนั้นไม่มีทางที่ไอ้กวิ้นจะหวั่นไหวไปกับความหล่อของไอ้นะได้ ที่มันคอยห่วงใยก็เพราะมิตรภาพที่มีต่อกันเท่านั้น
“อย่าให้รู้ว่ามึงทำเรื่องไม่เข้าท่า” เสียงเข้มและสายตาดุจัดทำให้ไอ้กวิ้นส่งค้อนวงใหญ่มาให้
“พี่หมัยก็ดีแต่เข้าข้างไอ้เหมอแหละ กวิ้นเป็นเพื่อนมันนะ จะแย่งแฟนเพื่อนได้ไง”
สมัยผลักหน้าผากไอ้กวิ้นไปสองที ก่อนจะกระซิบบอกเสียงเข้ม “กูไม่ได้เข้าข้างน้องเหมอ...กูหวงมึง เข้าใจไหม”
ไอ้นกบื้อหูแดงก่ำ ตีปีกพั่บๆ อย่างดีใจ มันดิ้นดุ๊กดิ๊กจนสมัยต้องจับตัวมันให้อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นสะโพกที่บดเบียดเสียดสีไปมาคงปลุกสัตว์ร้ายให้ตื่น
“ที่ยอมให้กอดมีแค่พี่หมัยคนเดียวนะ” ไอ้กวิ้นบอก น้ำเสียงออดอ้อน “พี่หมัยล่ะ กอดกวิ้นคนเดียวรึเปล่า”
สมัยไม่ให้คำตอบ ทำเอานกบื้อกลายเป็นนกหงอย ส่งแววตาตัดพ้อสบเข้ากับแววตาที่อ่านไม่ออกของอีกฝ่าย
“กวิ้นลุกก่อน กูจะไปดูดบุหรี่”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้าหวือทันที “ดูดตรงนี้ก็ได้ ไม่ว่าหรอก”
“เดี๋ยวห้องมึงก็มีแต่กลิ่นบุหรี่หรอก” สมัยบีบแก้มไอ้นกบื้อเจ้าปัญหา “แป๊บเดียว เดี๋ยวกูมา”
“ไม่เอา” ไอ้กวิ้นมันยังคงยืนยันเสียงแข็ง ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อนอนเผยให้เห็นอกขาวกับเม็ดทับทิมสีสวย “ดูดนมกวิ้นก็ได้นะ ไม่มีอันตราย บุหรี่อันตรายจะตายไปอ่ะพี่หมัย”
สมัยหัวเราะเสียงดังลั่น ใช้นิ้วบิดหัวนมไอ้นกบื้อจนมันร้องโวยวาย ดีดดิ้นไปมา “พี่หมัยยย กวิ้นเจ็บบบ!”
“บ้านมึง ปกติก็ต้องให้เคี้ยวหมากฝรั่ง แต่มึงเสนอนมตัวเองมาเนี่ยนะ”
“ก็ไม่มีหมากฝรั่งอ่ะ” ไอ้กวิ้นเถียงข้างๆ คูๆ “ดูดนมกวิ้นแก้ขัดไปก่อนนะ”
สมัยอมยิ้ม สะกิดปลายนิ้วลงบนยอดอกไอ้นกบื้อเบาๆ “ไม่อันตรายต่อกู แต่อันตรายต่อมึง ไม่รู้รึไง”
“รู้ แต่ไม่กลัวหรอก” นกบื้อขยับยิ้ม แอ่นอกเชิญชวนอย่างน่าเอ็นดู “พี่หมัยทำสักทีสิ เสนอให้อยู่ฝ่ายเดียวมันน่าอายนะ”
สมัยแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ส่งเสียงแหบพร่าบอกไอ้นกบื้อที่หูแดงก่ำว่า “ยืดตัวอีกหน่อย”
ไอ้กวิ้นทำตามอย่างว่าง่าย จากที่นั่งคร่อมตักเต็มสะโพก ก็เปลี่ยนมายกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้อกของตัวเองอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าคมคายของพี่สมัยที่กำลังก้มลงมา ครั้นเมื่อลิ้นนุ่มและโพรงปากร้อนเข้าครอบครองยอดอกสีสวย ไอ้กวิ้นก็เผลอส่งเสียงครางเบาๆ สองมือขยุ้มกลุ่มเส้นผมที่ท้ายทอยได้รูปของอีกฝ่ายตามแรงอารมณ์ ยอดอกข้างหนึ่งถูกปรนเปรอด้วยลิ้นร้อน อีกข้างถูกปรนเปรอด้วยนิ้วเรียวยาว ทำเอานกบื้อเตรียมตีปีกขึ้นสวรรค์ สะโพกของมันส่ายร่อน บดคลึงกลางลำตัวของนายทหารหนุ่ม
“กวิ้น”
“หื้อ”
“ถอดกางเกงหน่อย”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า ยกสะโพกและยกขาทีละข้างเพื่อให้อีกฝ่ายถอดกางเกงของมันได้ถนัด เมื่อกางเกงนอนหลุดออกจากเท้า ทั้งตัวของไอ้กวิ้นก็แดงก่ำไปด้วยความอาย เพราะมีเพียงกางเกงในเท่านั้นที่บดบังกวิ้นน้อยให้พ้นจากสายตาของพี่สมัยอยู่ตอนนี้
“พี่หมัย...จะทำเหรอ”
“กลัวไหม”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้า “ไม่กลัวหรอก”
“นกบื้อ” สมัยเรียกเสียงแผ่ว จับมือไอ้กวิ้นล้วงเข้าไปใต้กางเกงของตัวเอง “ไม่เข้าไปหรอก แค่ภายนอก”
“พี่หมัย...ร้อนจัง” ไอ้กวิ้นตัวแดงเป็นกุ้ง มือของมันสัมผัสของพี่ชายเพื่อนอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่สุดท้ายก็เผลอลูบไล้มันเข้าจนอีกฝ่ายครางแผ่วในลำคอ “ของพี่หมัยใหญ่อ่ะ”
“ใครให้พูด” สมัยถามด้วยความเอ็นดู ไอ้กวิ้นมันเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็น แถมปากยังไวกว่าสมองประมวลผลอีกด้วย “กวิ้นกวิ้น”
“อื้อ...”
“เอาของพี่เข้าไปหน่อย” สมัยกระซิบเสียงแผ่ว ควบคุมอารมณ์ตัวเองแทบไม่ได้ ยิ่งเห็นไอ้นกบื้อตัวแดงมีเพียงชั้นในตัวเดียวปิดบังก็ยิ่งอยากสัมผัส
ไอ้กวิ้นพยักหน้า จับท่อนลำแข็งขืนปลายฉ่ำน้ำสอดเข้าใต้กางเกงใน ปล่อยให้มันเสียดสีไปตามร่องระหว่างก้อนเนื้อแน่นทั้งสองข้าง “แบบนี้เหรอ”
“อืม”
“กวิ้นขยับให้นะ”
“อื้ม...”
ไอ้กวิ้นเริ่มขยับตัวขึ้นลง มือทั้งสองข้างเกาะไหล่กว้างของอีกฝ่ายที่กำลังมองมันด้วยความหลงใหล มันเป็นนกบื้อที่ดูไม่ประสีประสา...ทว่า...กลับทำให้สุขเหลือเกิน
“อ้ะ...อืม...พี่หมัย...” ปากเล็กของมันก็พร่ำเรียก ในขณะที่สะโพกของมันก็ส่ายไม่หยุด บางทีเหมือนจงใจให้ส่วนหัววนอยู่รอบปากทางเข้าโดยตรง ปากทีก็เหมือนมันจะกดน้ำหนักตัวลงจนน่าใจหายว่าช่องทางนั้นจะกลืนกินท่อนลำแข็งขืนเข้าไป
“กวิ้น...อย่าเล่น เข้าไปจริงแล้วจะยุ่ง”
ไอ้กวิ้นแลบลิ้นใส่จนลิ้นของมันถูกฉกไปดูดชิม ก่อนจะปล่อยเป็นอิสระเพื่อให้มันครวญครางได้เต็มที่ ระดับพี่สมัยแล้วคงไม่ปล่อยให้ไอ้กวิ้นคุมเกมอยู่ฝ่ายเดียว เพราะตอนนี้ทั้งลิ้นทั้งมือ ปรนเปรอความสุขให้กับไอ้กวิ้นไม่หยุด
“ทำขนาดนี้แล้ว...ใส่เข้ามาก็ได้”
“ไม่ได้หรอก กูอยากชิมมึงแบบนี้ไปนานๆ เก็บครั้งแรกไว้เพื่อกูได้ไหม”
“มันต้องเป็นของพี่หมัยอยู่แล้ว”
“อืม...” สมัยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะดูดยอดอกไอ้กวิ้นแรงๆ พลางเร่งเร้า “เร็วอีกหน่อยกวิ้น”
“พี่หมัยจะเสร็จแล้วเหรอ”
“อื้ม”
“งั้น...งั้น...”
“หืม”
ไอ้กวิ้นลังเล มันกำลังคิดว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่ แต่...สุดท้ายปากก็ไวกว่าอะไรทั้งหมด “กวิ้นใช้ปากให้นะ”
สมัยทำหน้าทึ่งจัด มองสำรวจไอ้นกบื้ออย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ไม่ต้องหรอกน่า”
“นะ ให้กวิ้นทำให้นะพี่หมัย อยากลองชิมดู” มันพูดไป ตัวแดงไป น่าเอ็นดูจนอยากกินเข้าไปเสียเดี๋ยวนั้น
“ไอ้เด็กลามก”
“เป็นแบบนี้กับพี่หมัยคนเดียวหรอก”
สมัยยิ้มกว้าง ดึงไอ้นกบื้อมาให้รางวัลเป็นรสจูบแสนหวาน ก่อนจะเอ่ยอนุญาต “ตามใจ กินให้หมดล่ะ”
“อื้ม”
ไอ้กวิ้นนกบื้อ ถ้าหากไอ้เหมอรู้ว่ามันกลายเป็นนกแรด คงได้ถูกตบหัวเป็นร้อยๆ ครั้งโทษฐานไม่สงวนท่าทีให้เหมือนกุลสตรีที่ไอ้เหมอเฝ้าอยากเป็น ไอ้กวิ้นแม้จะรักพี่สมัยที่เป็นผู้ชาย แต่มันก็ไม่ได้มีอารมณ์เขินอายเฉกเช่นสตรี มันมีความต้องการเหมือนผู้ชายทั่วไปที่พอมีอารมณ์ใคร่ก็แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา แต่นี่เป็นครั้งแรก...ที่ได้ใช้ปากให้ผู้ชายด้วยกันเอง เคยดูหนัง AV มาก็บ่อยครั้ง ยังนึกขยะแขยงเมื่อมีสิ่งนั้นอยู่ในปาก ทว่า...ตอนนี้กลับตรงกันข้าม ไอ้กวิ้นทำราวกับกำลังกินไอศกรีมแสนอร่อย ต่างตรงที่...ไอศกรีมแท่งนี้ ยิ่งชิมก็ยิ่งร้อน ยิ่งใช้ริมฝีปากครอบครองก็ยิ่งขยายขนาด ...จนตอนนี้คับแน่นเต็มปาก
“นกบื้อ...” เสียงของสมัยสั่นพร่า ก้มลงมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจ แต่ผิดชอบชั่วดีกลับถูกกลบด้วยความปรารถนา... เพราะเคยจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วน ...ว่าถูกริมฝีปากนี้ครอบครองครั้งแล้วครั้งเล่า ยามที่ปลดปล่อยอารมณ์ใคร่ ก็มีแต่ใบหน้าของเด็กคนนี้...ลอยเด่นอยู่ในความนึกคิด ทั้งเสียงร้อง ทั้งสีหน้า ทั้งกิริยาท่าทางที่เขาเคยวาดฝันเอาไว้...บัดนี้กลับเป็นจริงขึ้นมา แม้จะเอาเปรียบนกบื้อตัวนี้อยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่พามันมาไกลเหมือนครั้งนี้ ยิ่งเห็นส่วนกลางลำตัวของตัวเองขยับเข้าออกในโพรงปากของมัน ยิ่งเห็นลิ้นสีสวยลากเลียตั้งแต่โคนจรดปลาย...เขาก็ยิ่งคลั่ง...
มันทำเหมือนเชี่ยวชาญ แต่ความจริงมือที่จับของเขาก็ยังกล้าๆ กลัวๆ มันสั่นเทาอย่างไม่แน่ใจ จนเขาต้องจับมือมันไว้เพื่อกุมให้แน่น มืออีกข้างก็กดศีรษะของมันไม่ให้ขยับหนีจากแรงขยับเอวสวนกลับ
“กวิ้นกวิ้น”
“อือ” มันขานรับทั้งๆ ที่ของเขายังคับแน่นในปาก ลิ้นของมันก็ตวัดรับน้ำรักที่กำลังพวยพุ่ง จนรับไม่ไหวต้องผละออก ให้ฉีดพ่นรินรดใบหน้าแทน
“เยอะจัง” นกบื้อบอกเสียงอ่อย ตวัดน้ำคาวออกจากแก้มพร้อมกับก้มลงมอง “ของพี่หมัย...ไม่อร่อยเลย”
“ใครให้กินเล่า” สมัยดึงตัวนกบื้อขึ้นมาจูบ กวาดลิ้นเข้าชิมความคาวในโพรงปาก ก่อนจะถอนออกเมื่อไอ้กวิ้นยกมือทุบอกท้วง
“หายใจไม่ทัน”
“บื้อ”
“พี่หมัย”
“หืม”
“กวิ้นเหนื่อยแล้ว อุ้มไปที่เตียงหน่อย”
ต่อให้ห้ามใจอย่างไร...พออยู่ต่อหน้าเพนกวิ้น... สมัยก็ลืมหน้าที่ของตัวเองและเผลอทำตามหัวใจปรารถนาเสียทุกที
“ทำให้ขนาดนี้แล้ว พี่หมัยรักกวิ้นขึ้นมาบ้างรึเปล่า”
สมัยหัวเราะ ไม่ยอมตอบคำถาม ไอ้นกบื้อมันจึงหน้าง้ำ
“ถามทีไรไม่เคยได้คำตอบเลย”
“เหนื่อยก็นอน เดี๋ยวกูไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้”
“อือ”
ไอ้กวิ้นหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน สักพักมันก็รู้สึกถึงความเย็นที่ปะทะกับผิวแก้ม ริมฝีปากจึงยักยิ้ม มือก็จับมือใหญ่ที่กำลังเช็ดหน้าให้อย่างอ่อนโยน
“ดีจังเลยพี่หมัย”
ยิ่งมองรอยยิ้มของนกบื้อ...สมัยก็ยิ่งลำบากใจ ...มันจะอยู่ได้ไหม ถ้าต่อจากนี้... เขาตัดสินใจจะทิ้งมันเอาไว้
“กวิ้น”
“หืม”
สมัยสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด... รู้...ว่าถ้าพูดตอนนี้ คงใจร้ายกับนกบื้อน่ารักมากแค่ไหน แต่...เกลียดกันไปเลยก็ได้ เพนกวิ้นตัวนี้...จะได้มีคนที่เต็มใจจะพามันบินได้เหมือนที่มันฝันเสียที
“กู...กูคิดว่าจะคบกับสมายด์”
หัวใจไอ้กวิ้นเหมือนกระดอนออกจากอกแล้วร่วงลงพื้น ดวงตาที่สบกันไม่มีแววล้อเล่น ถ้อยคำหนักแน่นจริงจังจนไอ้กวิ้นอยากคิดว่ามันเป็นแค่ฝัน
“ทำไมล่ะพี่หมัย ...หลังจากที่ทำแบบนั้นกันแล้ว... ทำไมพี่พูดอย่างนี้” ไอ้กวิ้นถามเสียงเบา “พี่รักเขาไปแล้วเหรอ”
“อืม...กูคิดว่าอย่างนั้น”
“แล้วกวิ้นล่ะ พี่หมัยจะเอากวิ้นไปไว้ตรงไหน” นกบื้อตวาดเสียงดัง ความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับพลุ่งพล่านอยู่ในอก
“มึงก็อยู่ที่เดิม กูจะไปเอง”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย มันกอดตัวพี่สมัยไว้แน่น “อย่านะพี่หมัย...อย่าคบกับเขาเลย เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่ได้เหรอ พี่หมัยอย่าทิ้งกวิ้นนะ”
มันทำอะไรผิดตรงไหน... หลังจากที่แทบแตะสวรรค์ ทำไมถึงถูกถีบลงมาอย่างนี้ได้
“มันไม่ได้แล้ว...กูควรทำในสิ่งที่มันถูกต้องเสียที”
“พี่โคตรทุเรศว่ะ พี่มาพูดเอาตอนนี้นี่นะ มันทันเหรอวะพี่หมัย พี่มาบอกว่าจะคบกับคนอื่น หลังจากที่เราเกือบมีอะไรกัน พี่แม่งโคตรใจร้าย!” ไอ้กวิ้นเจ็บที่ใจจริงๆ มันไม่คิดเลยว่าพี่สมัยจะใจร้ายกับมันถึงเพียงนี้ “แล้วหัวใจของเราล่ะพี่... พี่จะทำยังไง ความถูกต้องมันทำให้พี่มีความสุขได้เหรอ หรือพี่แค่ใช้มันมาอ้างในการปฏิเสธกวิ้นเท่านั้น”
สมัยหลับตาลงช้าๆ เพื่อเลี่ยงหลบภาพนกบื้อที่กำลังปล่อยให้น้ำตารินไหลทีละหยด ...หยดแล้วหยดเล่าเหมือนน้ำกรดรดใจให้เป็นแผล
“เออ กูแค่อ้าง กูเพิ่งมารู้ว่ากูชอบผู้หญิงก็ตอนที่มึงอมให้นี่แหละ โคตรขยะแขยง”
ไอ้กวิ้นพูดแทบไม่ออก มันจุกแน่นในอก...
“พี่มันเลวจริงๆ” น้ำเสียงของไอ้กวิ้นสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ละคำที่เอื้อนเอ่ยก็ช่างยากเย็น มันชกหน้าพี่ชายของเพื่อนสมัยอย่างไม่กลัวว่าไอ้เหมอมันจะตามมาล้างแค้น ใบหน้าคมคายของพี่สมัยหันตามแรงหมัด ก่อนจะเบือนกลับมาสบตามองไอ้กวิ้นอย่างเย็นชา ไอ้กวิ้นปล่อยหมัดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พี่สมัยรับไว้ได้ มืออีกข้างของมันจึงพยายามข่วนที่หน้า แต่ก็ถูกจับไว้อีกเช่นกัน มันจึงใช้เท้าทั้งถีบทั้งเตะ ก่อนจะถึงร่างสูงใหญ่ทาบทับไว้ทั้งตัว
“ไอ้เลว... ทำแบบนี้ได้ยังไงวะ พี่ทำได้ยังไง พี่เล่นกับความรู้สึกกวิ้นมากี่ครั้งแล้ว เคยนับบ้างไหม!”
“แต่มึงยังโง่ยอมกูทุกครั้งไงไอ้กวิ้น มึงจะโทษกูได้เหรอ กูไม่ได้บังคับมึงเลย มึงยอมกูเอง ถ้าไม่ใช่เพื่อนน้องเหมอ ป่านนี้มึงถูกฟันไปนานแล้ว ทำตัวง่าย อยากได้กูจนตัวสั่น”
คำพูดของพี่หมัยเสียดแทงใจ เจ็บใจแต่ก็เถียงความเป็นจริงที่เขาพูดมาไม่ได้ ไอ้กวิ้นทำเพียงแค่นิ่ง... ไร้ซึ่งคำพูด แต่แววตาของมันมีแต่ความเจ็บปวด
“มันช่วยไม่ได้...มึงอยากเอาหัวใจมาให้กูเหยียบเองทำไม”
“เกลียด...”
“...”
“มึงมันเลว... กูเกลียดมึง ไอ้พี่หมัย มึงจำไว้ กูเกลียดมึงจริงๆ”
“ก็ดี มึงจะได้หยุดทำตัวเป็นเด็กๆ ซะที” สมัยยิ้มหยัน ปล่อยข้อมือของไอ้กวิ้นแล้วถอยห่าง “เกลียดกูให้ได้อย่างที่ปากมึงพูด”
สำหรับทหาร...หน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึกส่วนตัว สำหรับพี่ชาย...การปกป้องน้องชาย...ก็ต้องสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด
********************************
-
หลังจากคืนนั้น...ไอ้กวิ้นก็ใช้ชีวิตตามปกติ มันไม่เหมือนคนอกหักเหมือนที่ใจกำลังเป็น ชีวิตของมันดำเนินไปพร้อมกับย้ำกับตัวเองต่อความเกลียดที่มีต่อพี่ชายของไอ้เหมอ บ่อยครั้งที่นิ่งเงียบเฝ้าขบคิดหาเหตุผลมาลบล้างความใจร้ายของอีกฝ่าย แต่บ่อยครั้งที่หัวใจกลับต่อต้านไม่ให้หาข้อแก้ตัวให้กับเขา
หัวใจของนกบื้อตัวนี้กำลังชินชา ความเจ็บปวดกำลังทำให้หัวใจปิดรับอีกครั้ง เพราะแผลยังสดใหม่และคงใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะหายดี
“ไอ้กวิ้น มึงไปกับพี่หมัยนะเว้ย กูกับนะสุดที่รักคงไปรับมึงไม่ทันอ่ะ ไปเจอกันที่งาน โอเคนะ”
ไอ้เหมอยังเป็นตัวสร้างเรื่องและสร้างความลำบากใจให้ไม่เปลี่ยน จนไอ้กวิ้นอยากจะตะโกนใส่หน้าไอ้เกรียนนักว่ามันเกลียดขี้หน้าพี่สมัยมากแค่ไหน แต่เพราะคำสั่งของไอ้เหมอ ไอ้กวิ้นที่ไม่เคยขัดใจก็ไม่กล้าขัด มันจำต้องมายืนรออยู่หน้ารั้วบ้านเพื่อรอให้พี่ชายของไอ้เหมอมารับไปงานวัดด้วยกัน
รอแค่ไม่นาน พี่สมัยก็มาพร้อมกับแฟนคนสวยที่ยิ้มเก่งสมชื่อ
“น้องกวิ้น ขึ้นรถเลยจ้า” พี่สมายด์ร้องเรียก ไอ้กวิ้นที่ยกมือไหว้เสร็จก็พยักหน้าแล้วเดินขึ้นเบาะหลัง
“ทานอะไรมารึยังจ้ะ” พี่คนสวยทำลายบรรยากาศอึมครึมในรถด้วยประโยคคำถามกับรอยยิ้มเป็นมิตร
“ยังครับ”
“งั้นไว้ไปหาซื้อที่งานเนอะ”
“ครับ”
ไอ้กวิ้นพูดน้อยคำ มันเสียบหูฟัง ฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือเพื่อป้องกันบทสนทนาของชายหญิงสองคนที่เหมาะสมกันอย่างไร้ที่ติไปตลอดทาง
พอถึงงานวัด ไอ้กวิ้นก็รีบลงจากรถ มันไม่เสียเวลาพูดขอบคุณพี่ชายของไอ้เหมอเสียด้วยซ้ำ เท้าแตะพื้นได้ก็รีบเดินดุ่มไปยังที่นัดหมายกับไอ้เหมอไว้ทันที
งานวัดไม่ได้น่าตื่นเต้นสำหรับไอ้กวิ้น แต่คงน่าตื่นเต้นสำหรับไอ้หล่อชนะกับไอ้เหมอหัวเกรียนที่ทำแอคติ้งโอเว่อไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่แค่ระริกระรี้เพราะได้เดินคู่กับแฟนก็เท่านั้นเอง เป็นปกติที่เวลาไอ้เหมออยู่กับแฟน ไอ้กวิ้นก็จะเหมือนส่วนเกิน นกบื้อเข้าใจดีและไม่เคยโกรธไอ้เหมอเป็นจริงเป็นจัง ทำทีเป็นน้อยใจบ้างแต่ก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไร เดินตามไอ้เหมอกับไอ้นะอยู่ดีๆ รู้ตัวอีกทีสองเพื่อนซี้ก็หายจากสายตา ไอ้กวิ้นถอนหายใจแล้วก็เปลี่ยนเส้นทางมาเดินหาอะไรกินแทน
ไอ้กวิ้นเดินเอื่อยเฉื่อย ซื้อน้ำมะพร้าวให้ตัวเองหนึ่งถุง ได้ฟิลลิ่งตามสไตล์งานวัดจนลืมความขุ่นเคืองในใจไปได้บ้าง ผ่านร้านขนมเบื้องก็ได้มาอีกหนึ่งกล่อง ก่อนจะเดินไปพลางกินไปพลางแล้วไปยืนต่อคิวซื้อตั๋วนั่งม้าหมุน แม้เด็กๆ ที่ต่อแถวอยู่ข้างหลังมันจะอายุไม่เกินสิบขวบก็ตามที
“หนึ่งใบครับ เอ่อ...ว่าแต่ ผมขึ้นได้ใช่ไหม” ไอ้กวิ้นถามกับคนขาย มันไม่แน่ใจเรื่องน้ำหนักนัก แต่เรื่องอายุนั้นมั่นใจว่าถ้าไม่อายสายตาคนก็สามารถขึ้นได้อยู่แล้ว
“ได้ค่า” คนขายตั๋วบอกพลางยิ้มแฉ่ง “เดี๋ยวหมดรอบนี้ น้องขึ้นได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้กวิ้นชอบเครื่องเล่นเกือบทุกชนิด ยกเว้นเครื่องเล่นที่มีความเร็วและสูงเกินกว่าที่หัวใจจะรับไหว บ่อยครั้งที่ตอนมัธยมได้ไปสวนสนุกกับพี่ชายของไอ้เหมอ ในครั้งอดีตยังจำได้ว่ามันหัวเราะอย่างมีความสุขมากแค่ไหน แต่ตอนนี้...ให้ยิ้มก็ยังยิ้มไม่ได้ เมื่อได้เห็นเขา...เดินเคียงคู่กับใครอีกคน ...และดูมีความสุขมากมายเหลือเกิน
“น้องคะ ขึ้นได้เลยค่า”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า มันเลือกนั่งม้าสีหลุดลอกตามอายุการใช้งาน ขึ้นควบด้วยใบหน้าเฉยเมยพลางดูดน้ำมะพร้าวแก้เซ็งไปด้วย
“พี่ๆ ช่วยอุ้มหนูหน่อย” ไอ้เด็กตัวดำฟันหลอ แต่ขาสั้นมันอยากขึ้นนั่งม้าใกล้ๆ กัน แต่ก็ไม่อาจเอื้อมถึง
“มาคนเดียวเหรอ”
“เปล่าจ้ะ แม่ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กับน้อง หนูเลยมาเล่นม้าหมุนคนเดียว”
“อือ มานั่งกับพี่เอาปะ นั่งคนเดียวเดี๋ยวก็ตก”
“งั้นให้หนูนั่งหน้านะ”
“อืม”
ไอ้กวิ้นไม่ใช่คนรักเด็กเหมือนไอ้เหมอที่ชอบฝันว่าตัวเองเป็นนางงามมิตรภาพแต่ก็แกล้งเด็กอยู่ร่ำไป ต่างจากไอ้กวิ้นที่ไม่รักแต่ก็ดูแลเป็นอย่างดี มันเข้ากับเพื่อนวัยเดียวกันได้ยากเพราะมักจะถูกแกล้ง แต่กับเด็กและคนสูงอายุ ไอ้กวิ้นมักจะเป็นที่ชื่นชอบมากกว่าไอ้เหมอ
“จับดีๆ นะ”
“จ้ะ”
ไอ้กวิ้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเมื่อได้ฟังเสียงไอ้หนูตัวดำฟันหลอมันจ้อ มันบอกว่ามันชื่อโอเลี้ยง มีน้องชื่อกระเจี๊ยบ “น้องเจี๊ยบเหมือนตุ๊กตา แล้วก็ป่วยง่าย แม่ก็เลยรักน้องมากๆ”
“แล้วเราไม่น้อยใจเหรอ”
“ไม่หรอกจ้ะ หนูก็รักน้องเหมือนกัน” เจ้าโอเลี้ยงยิ้มโชว์ฟันหลอ “พี่กวิ้นมีน้องไหมจ้ะ”
“ไม่มี พี่เป็นลูกคนเดียว”
“ดีจัง”
“ไม่ดีหรอก เหงาจะตาย โอมีน้องต่างหากที่น่าอิจฉา เพราะงั้นดูแลน้องดีๆ นะครับ”
“จ้ะ หนูแข็งแรง จะปกป้องน้องเจี๊ยบ”
“พี่ชาย...ก็ต้องปกป้องน้องอยู่แล้วล่ะ สู้ๆ นะ”
...ไอ้กวิ้นถึงได้อิจฉาไอ้เหมอที่มีพี่ชายที่รักมันมาก... มากจนอาจจะไม่ทำใจร้ายใส่เหมือนอย่างที่ไอ้กวิ้นเจอก็เป็นได้
ม้าหมุนหมดรอบ ไอ้กวิ้นจึงพาเจ้าโอเลี้ยงไปที่ชิงช้าสวรรค์ ส่งเจ้าตัวดำฟันหลอถึงมือคุณแม่เสร็จสรรพ เห็นน้องกระเจี๊ยบของเจ้าโอเลี้ยงแล้วก็อยากจะถาม...ว่าน้องป่วยเป็นโรคอะไร ทำไมถึงได้อ้วนท้วนสมบูรณ์ จ้ำม่ำยิ่งกว่าเจ้าโอเลี้ยงที่ผอมกะหร่องเสียอีก แล้วก็ดูจะเป็นน้องสาวที่เอาแต่ใจ ชอบจิกหัวใช้พี่ชาย ราวกับถูกตามใจจนเคยตัว
“พี่โอไปเล่นม้าหมุนไม่รอหนู! หนูจะฟ้องคุณพ่อ!”
“พี่ขอโทษนะคะ”
“กลับบ้านพี่โอต้องเป็นม้าหมุนให้หนูด้วย!”
“ได้จ้ะ”
ไอ้กวิ้นราวกับเห็นภาพซ้อนพี่ชายของไอ้เหมอกับไอ้เหมอจนอยากจะตบหัวน้องกระเจี๊ยบไปสักทีสองที ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจคุณแม่ของน้อง
“ขอบคุณมากเลยนะคะที่พาเจ้าโอมาส่งให้ โอ ขอบคุณพี่เขาสิคะลูก”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไร พี่ไปก่อนนะ”
ไอ้กวิ้นผละจากสามแม่ลูกก็มาเจอไอ้เหมอเข้า
“เจอตัวจนได้ไอ้ห่ากวิ้น” ไอ้เหมอตบหัวไอ้เพื่อนรักของมันไปหนึ่งที ไอ้กวิ้นจึงทำหน้ายุ่งใส่ “จะไปไหนทำไมไม่บอก ปล่อยให้ตามหา”
“กูบอกมึงแล้ว แต่มึงคุยกับไอ้นะ ก็เลยไม่ได้ยินเสียงกู” ไอ้กวิ้นบอก แสร้งทำหน้าหงอยเพื่อให้ไอ้เหมอรู้สึกผิด ความจริงไอ้กวิ้นมันยังไม่ทันได้อ้าปากบอกด้วยซ้ำ สองเพื่อนซี้ของมันก็หายไปจากสายตาแล้ว
“เป็นอะไรของมึงวะ อ่อนไหวง่ายจริงวันนี้” ไอ้เหมอมองอย่างคาดคั้น
“มีอะไรก็พูดได้ไอ้กวิ้น” ชนะพูดขึ้นอีกคน เห็นเพื่อนซี้เป็นแบบนี้ก็ชักใจคอไม่ดี
“เปล่าเว้ย กูไม่ได้เป็นอะไร กูแค่ไม่อยากไปเป็นก้างพวกมึง” ไอ้กวิ้นบอกตามจริง เพราะรู้ว่ากว่าไอ้เหมอกับไอ้นะจะได้เจอกัน พวกมันต้องอดทนรอมานานแค่ไหน เจอกันทั้งทีก็อยากให้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ
“มึงก็อยู่เป็นก้างพวกกูมาตั้งนานแล้ว คิดมากทำไมวะ” ไอ้เหมอล็อคคอไอ้กวิ้นไว้ “เอางี้ มึงอยากกินไร เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
ไอ้กวิ้นถอนหายใจ มันก็ไม่ได้อยากให้ไอ้เหมอคิดมาก จึงตอบไปว่า “สายไหมโบราณ บอกเขาว่าเอาสีชมพูนะ”
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูมา เอาน้ำแดงด้วยไหม กูรู้มึงชอบ”
“อือ”
“นะ ขอตังค์หน่อย” ประโยคนี้ไอ้เหมอพูดเป็นครั้งที่ร้อยแล้วก็ว่าได้ จนไอ้นะต้องยกกระเป๋าตังค์ให้มันทั้งหมด
“เหมออย่าลืมซื้อขนมเบื้องไปให้คุณหญิงแม่ด้วย”
“เดี๋ยวขากลับค่อยซื้อ นะเอาไรป้ะ”
“ผมอยากกินเกี๊ยวทอด”
“โอเค รออยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหนกันล่ะ”
ไอ้เหมอเดินหายลับไปกับฝูงชนแล้ว ชนะจึงมองไอ้กวิ้นด้วยสายตาจริงจัง
“เจอพวกพี่หมัยป่ะ”
“ไม่” ไอ้กวิ้นตอบเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่มันเพิ่งเห็นภาพสวีตหวานมาหยกๆ
“มึงชอบเหมอเหรอ” ไม่รู้ไอ้หล่อมันใช้อะไรคิดถึงได้ถามคำถามนี้กับไอ้กวิ้น
“ห้ะ? กูนี่นะ?” สีหน้าไอ้กวิ้นบ่งบอกว่ามันรับไม่ได้กับคำพูดของเพื่อนรูปหล่อ แต่เมื่ออีกคำถามที่ถูกถามขึ้นมา...ไอ้กวิ้นกลับหน้าถอดสี น้ำท่วมปาก
“งั้นชอบพี่หมัยสินะ”
“มึง...”
“กูเดาถูกเหรอ”
ไอ้กวิ้นไม่ตอบ หน้ามันซีดลงเรื่อยๆ ริมฝีปากก็เม้มแน่น
“ชอบเขาไม่บอกเขาล่ะ”
ชนะเพิ่งเคยเห็นไอ้กวิ้นทำสีหน้าเจ็บปวด ดวงตาของมันแดงก่ำรื้นไปด้วยน้ำราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา
“บอกแล้ว...กูบอกตั้งนานแล้ว แล้วเขาก็ปฏิเสธกูมาแล้วด้วย” ไอ้กวิ้นคงไม่เล่า...ว่าที่ผ่านมาระหว่างมันกับพี่ชายไอ้เหมอ...มีเรื่องอะไรบ้าง ให้ไอ้นะมันเข้าใจไปว่า...ไอ้กวิ้นมันแอบรักข้างเดียวก็พอ ไอ้หล่อมันจะได้ไม่อคติกับพี่เขยของมัน
“เหมอรู้ไหม”
ไอ้กวิ้นส่ายหน้า “กูไม่เคยบอกใครเรื่องนี้”
“เหมอคงเสียใจที่มึงไม่ไว้ใจ”
“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจหรอก แต่กูก็ไม่รู้จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา” ไอ้กวิ้นบอกเสียงแผ่ว “เขาปฏิเสธกู เขาบอกว่าเขายังไม่อยากมีใคร แต่มึงรู้ไหม...เขาคุยกับพี่สมายด์ตลอดสองสามปีมานี้ หัวใจของเขากันที่ไว้ให้คนอื่นแล้ว เขาถึงปฏิเสธกู ไม่ใช่ว่าไม่อยากคบใครหรอก แต่เขาไม่อยากคบกูต่างหาก แล้วไม่บอกกันตามตรง ถ้ารู้ว่าเขาจะพาพี่สมายด์มาวันนี้ กูไม่มากับพวกมึงด้วยหรอก”
ไอ้กวิ้นสารภาพความรู้สึกทั้งหมดของมัน รักที่ไม่สมหวังของมันถูกแถลงไขให้เพื่อนรูปหล่อฟังเป็นคนแรก และคงจะเป็นคนสุดท้าย แม้มันจะเลือกเก็บความจริงบางส่วนไว้ก็ตามที
“มึงอย่าบอกไอ้เหมอนะ กูไม่อยากให้มันไม่สบายใจ”
“ถ้าเหมอรู้ กูว่าเหมอคงโกรธมึง” ชนะบอกอย่างที่รู้นิสัยของคนรักดี และคิดว่าไอ้กวิ้นก็คงรู้ดีไม่ต่างกัน “ไม่ใช่โกรธที่มึงชอบพี่ชายเหมอ แต่คงโกรธที่มึงไม่ยอมบอกแล้วทุกข์ใจอยู่คนเดียว”
“...”
“สำหรับกูนะเว้ยกวิ้น เพื่อนน่ะ...ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน ถึงกูจะเพิ่งเข้าใจว่าคนรักก็ทำได้ แต่ยังไงเพื่อนก็ยังสำคัญมากอยู่ดี มันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดกันขาด”
“กูรู้ แต่คงมีสักวันแหละที่กูจะมีโอกาสได้บอกมัน” ไอ้กวิ้นถอนหายใจ “สงสัยอาจจะเป็นวันแต่งงานของพี่มันก็ได้มั้ง”
ชนะตบไหล่ไอ้กวิ้นสองสามทีเพื่อให้กำลังใจ เพราะไม่มีคำพูดดีๆ ปลอบใจมันได้เลย เรื่องของความรัก เรื่องของหัวใจไม่ว่าใครก็บังคับไม่ได้
ไม่นานพี่ชายของไอ้เหมอก็ตามมาสมทบ และการเที่ยวงานวัดก็มาถึงเวลาต้องกลับ ซึ่งเป็นตามคาดที่ไอ้เหมอมันยัดเยียดให้เพื่อนซี้มันติดรถไปกับพี่ชายโดยที่ไม่ได้ถามความสมัครใจของไอ้กวิ้นเลยสักนิด
ตอนมาเงียบอย่างไร ตอนกลับไอ้กวิ้นก็เป็นเช่นนั้น แต่มาซวยตรงที่พี่ชายไอ้เหมอดันส่งแฟนคนสวยกลับเสียก่อนถึงค่อยมาส่งไอ้กวิ้น
“เอาไป” ตุ๊กตานกเพนกวิ้นถูกยัดใส่มือโดยนายทหารหน้าเข้มตาดุ
“ไม่เอา” ไอ้กวิ้นส่งคืนแต่สมัยก็ยัดเยียดมันกลับมาให้อยู่ดี มันจึงหน้าตูมอย่างไม่พอใจ “ให้ทำไมล่ะ”
“เพื่อนมึง”
“กวิ้นเป็นคน”
“มึงเป็นนก”
“ไอ้พี่หมัย”
“เรียกกูดีๆ กวิ้นกวิ้น”
“ให้พี่สมายด์เรียกสิ อยากฟังคำดีๆ หวานๆ เพราะๆ ก็ให้แฟนเรียก”
ไอ้กวิ้นบอกเสียงแข็ง เบือนหน้าหนีจากสายตานายทหารหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท
ไม่เรียกไอ้เหี้ยก็บุญหัวแล้ว ยังจะเรื่องมากอีก
“ยังไม่ใช่แฟน”
“อีกไม่นานก็เป็น” ก็บอกจะคบ...แล้วมาพูดกลับไปกลับมาทำไม ผู้ชายคนนี้ทำให้ไอ้กวิ้นนึกเพลียใจแทนผู้หญิงที่จะคบด้วยจริงๆ
“อืม...คงงั้น”
ไอ้กวิ้นนั่งเงียบไปตลอดทาง จนถึงหน้าบ้านมันก็แค่บอกขอบคุณแล้วลงจากรถไป ไม่ลืมที่จะวางตุ๊กตานกเพนกวิ้นไว้บนเบาะข้างคนขับ จนสมัยต้องลงจากรถ ตามเอาตุ๊กตาไปยัดใส่อ้อมแขนมัน
“ผู้ใหญ่ให้ของก็รับไว้”
“กวิ้นไม่อยากได้”
สมัยมองเพื่อนน้องชายด้วยสายตาดุจัด เห็นความดื้อดึงของมันแล้วจากนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ “รับไว้หน่อย กูอุตส่าห์ไปยิงมาให้”
“ไม่ได้ขอ”
“กวิ้น”
“ไม่ได้ขอ ไม่อยากได้ ไม่เอา กวิ้นไม่อยากได้ของอะไรจากพี่หมัยแล้ว! พอแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรมาให้อีก!”
“มึงเป็นบ้าอะไร”
“ไม่ได้เป็นบ้า พี่หมัยนั่นแหละเป็นบ้า คนไม่อยากได้ก็ยังจะบังคับ”
มาไม้นี้อีกแล้ว...มึนใส่อีกแล้ว...ทำลืมเรื่องที่ใจร้ายใส่ไอ้กวิ้นได้ทุกครั้ง ผู้ชายหรือปลาทองกันแน่วะ!
“เออ ไม่อยากได้ก็เอามา” สมัยหมดความอดทน แต่พอจะดึงตุ๊กตาคืนไอ้กวิ้นมันก็กอดไว้แน่น “ตกลงมึงกวนตีนกูใช่ไหม”
“เปล่า พี่หมัยเอาไปดิ”
ปากก็บอกให้เอาไป แต่มันกอดตุ๊กตาไม่ยอมปล่อย สมัยจึงถอนหายใจแล้วหันหลังจะเดินกลับไปขึ้นรถ แต่ชายเสื้อเชิ้ตก็ถูกดึงรั้งไว้
“พี่หมัย”
“อะไร”
“กวิ้นยังชอบพี่อยู่นะ” คงเป็นการบอกชอบครั้งสุดท้าย... ก่อนที่มันจะเริ่มเกลียดขึ้นมาจริงๆ ทุกครั้งที่ทำร้ายกัน...แต่ก็ยังกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับอยากทำให้เกลียด...มากกว่าจะทำให้รัก ราวกับให้ความหวังแต่ความจริงคือตัดความหวัง
สมัยนิ่งเงียบ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิทน้องชาย ยกมือลูบหัวไอ้เด็กตัวสูงเก้งก้าง “ตัดใจจากกูเถอะ กูคิดกับมึงแค่น้องชาย ต่อให้มึงจะบอกกูอีกกี่ครั้ง คำตอบของกูก็ยังเหมือนเดิม”
“อืม” ไอ้กวิ้นพยักหน้ารับ ดวงตามันแดงก่ำก่อนน้ำตาจะเริ่มไหลอาบแก้ม แขนมันกอดรัดตุ๊กตาไว้แน่น “กวิ้นเข้าใจแล้ว”
เข้าใจแล้วว่า...ให้รักแค่ไหน... ก็ไปไม่ได้ไกลกว่านี้ เข้าใจแล้วว่า...ควรพอจริงๆ เสียที
“มึงขี้แยกว่าน้องเหมอซะอีก” สมัยเช็ดน้ำตาให้เพื่อนน้องชายอย่างที่ชอบทำให้กับน้องน้อยของเขา ในสายตาของสมัย เพนกวิ้นยังคงเหมือนเด็กมัธยมต้นที่น้องเหมอของเขาพามาให้รู้จัก ร่างกายมันโตขึ้นมาก แต่ความคิดความรู้สึกไม่ได้โตตาม เพนกวิ้นเหมือนน้องชายของเขาอีกคน เคยพยายามคิดเป็นอื่นตั้งแต่ที่ถูกเด็กนี่สารภาพรักเมื่อสองปีก่อน แต่ก็คิดไม่ได้เกินกว่าน้องชายเลยจริงๆ
คิดไม่ได้...ยังไงก็ไม่สมควรจะคิด
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ไอ้กวิ้นเถียง มันยอมให้สมัยเช็ดน้ำตาให้อย่างไม่ขัดขืน เพราะในใจลึกๆ โหยหาสัมผัสของคนตรงหน้ามาตลอด “พี่หมัย...พี่จะแต่งงานกับพี่สมายด์รึเปล่า”
“ไม่รู้”
“อื้ม”
“มึงเข้าบ้านได้แล้วไป”
“อือ”
“จิ๊กซอว์จะให้เอามาให้หรือไปเอาเอง”
“กวิ้นไปเอาเองก็ได้ แต่นี่กล่องสุดท้ายแล้ว พี่หมัยไม่ต้องซื้อให้อีกหรอก ไอ้เหมอไม่ต้องจ่ายค่าจ้างอะไรแล้วล่ะ แฟนมันดูแลตัวเองได้”
“อืม แต่ถ้าอยากได้ก็ไลน์มาบอกกูแล้วกัน”
ไอ้กวิ้นพยักหน้า หันหลังเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน ส่วนสมัยก็แยกตัวไปขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านตัวเอง
รันอาจจะสมหวังกับคุโด้ ชินอิจิที่เป็นรักแรก แต่ไอ้กวิ้นคงไม่เหมือนอย่างโมริ รัน เพราะคุโด้ ชินอิจิของมัน...เขามีโมริ รันตัวจริงของเขาอยู่แล้ว อย่างไอ้กวิ้นคงเป็นได้แค่อายูมิที่แอบรักโคนันก็เท่านั้น
แต่การแอบรัก...มันก็ต้องมีลิมิต รักของไอ้กวิ้นตอนนี้...ถึงขีดสุดของความเจ็บปวดแล้ว... และตอนนี้มันคิดได้แค่เพียงว่า... อยากหลุดพ้น...จากวังวนนี้เสียที
ไม่เอาอีกแล้ว...กับความหวังจอมปลอม กับการหลอกลวงซ้ำๆ ซากๆ และสุดท้ายก็ทิ้งให้มันต้องเจ็บแต่เพียงลำพัง
กวิ้นกวิ้น: พอแล้วจริงๆ นะพี่หมัย เหนื่อยแล้วจริงๆ ว่ะพี่ โชคดีก็แล้วกัน แล้วก็...อย่าไปทำอย่างนี้กับใครอีกนะ มันบาป แต่ไม่ต้องบวชเพื่อไถ่บาปให้กวิ้นหรอก คิดว่าจากนี้...คงมีคนที่ดีกว่าพี่... คนที่อยากเลี้ยงนกจริงๆ มาแทนที่พี่ได้ ไม่ต้องห่วงนะ ยังสบายดี ไม่ตาย ยังกินข้าวได้ครบสามมื้อ สุดท้าย ก็ขอให้โชคดีกับสิ่งที่เลือก แต่คนเรา...โกหกได้ไม่นานหรอกพี่ ยิ่งโกหกใจตัวเอง ยิ่งทำได้ยาก ถึงวันที่พี่อยากพูดความจริงแล้ว... อาจจะไม่มีใครอยู่รอฟัง หนึ่งในนั้นก็คงเป็นกวิ้น ลาขาดนะสมัย ไอ้ผู้ชายเฮงซวย
...................................................TBC..................................................
นกเพนกวิ้น...อยากบินก็บินได้ :z2:
-
:L2: :pig4:
-
:sad4: พรากกกกกกกก อิพี่หมัยถีบตกสวรรค์ อิพี่หมัย มรึงงงงงง :z6:
-
TT สงสารทั้งคู่แหละนะ เป็นพี่คนโตที่แบกรับความหวังมันเหนื่อย แต่ก็นั่นแหละ สงสารกวิ้นด้วย
-
พี่สมัยเหี้ยมมาก
ใจร้ายทั้งกับกวิ้นและตัวเอง
กระชากลงมาจากสวรรค์เลย
อ่านแล้วน้ำตาตกใน เจ็บแปลบปลาบอยู่ในอก
-
:hao5: บินต่อไปให้ได้นะกวิ้นกวิ้น
-
ไม่เคยเกลียดใครเท่าไอ้พี่หมัยเลยจริงๆ :z6:
-
อยากตั้นหน้าพี่สมัยสักสิบที!!
-
เย้เย้เอาให้สาสมเลนกวิ้นๆๆ
-
ไปตายซะสมัย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบบบ ลาขาดนะสมัย ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!!! :z6: :z6:
หาใหม่เลยกวิ้นกวิ้น เชิดใสา
-
เฮ้ออ อีพี่สมัย.
-
กวิ้นใกล้จะบินได้แล้วนะ อย่าหันหลังกลับ สู้ๆ
รอคนมารับเลี้ยงที่เค้าดูแลกวิ้นได้อย่างจริงใจ :mew6:
-
พี่หมัยแม่งไม่สมควรเป็นพระเอก โคตรสงสารกวิ้นกวิ้น
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ร้องไห้เลยอ่ะ สงสารกวิ้นๆ
-
บินไปเลยกวิ้นกวิ้น ฟิ้วววววว
-
ขออย่าให้กวิ้นได้กับพี่หมัยได้มั้ยค่ะ. ขอโมเม้นที่หมัยอยากกลับมาหากวิ้นแต่กวิ้นเจอคนที่รักแบบสุดใจแล้วนะค่ะๆๆๆๆ
เกลียด!!!! พี่หมัย :katai4: :katai1: :m31: :m16: :angry2:
-
ไม่รู้จะพิมพ์อะไร คงได้แต่หวังให้มรสุมนี้ผ่านไปเร็วๆ
ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้กวิ้นเบาๆ
ก็รู้นะว่าพี่หมัยมีเหตุผล แต่ว่าทำแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะหมัย คิดสิคิด
-
คราวนี้ก็ตัดให้ขาดจริงๆนะกวิ้น คนแบบนั้นกรวดน้ำส่งไปไกลๆเถอะ ไม่ต้องกลับไปเป็นของตายของใครอีก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:m15: :m15: :m15:
-
กวิ้นกำลังจะบินแล้วสินัะ
หึหึ อิพี่หมับคราวนี้ล่ะ เจ็บให้ตายกันไปเลย
-
ไอ้พี่หมัย ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ออกไปจากชีวิตกวิ้นเลยนะ :z6:
-
เกลียดพี่สมัยมาก พอเหอะกวิ้น พอกับคนที่แม่งชอบทำเหมือนคนอื่นเป็นของตาย หลอกเอาใจเราไปครั้งแล้วคนั้งเล่าแล้วก็เหยียบย่ำเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
อย่าบอกว่ารักเลยพี่หมัย ถ้าพี่รักใครมากพอพี่จะไม่ทำกับเค้าแบบนี้หรอก
ลาขาดดดดดด
บินโลดกวิ้น เพนกวินบินไม่ได้แต่มีปัญญาซื้อตั๋วเครื่องบินโว๊ยยยยย
-
ที่บอกว่าพี่หมัยเป็นพระเอกนี่ตกลงหลอกเรารึเปล่าา หรือน้องกวิ้นไม่ใช่นายเอกเรื่องนี้? เฮ้ย แต่ชื่อเรื่องมันน้องกวิ้นนะ เราสับสนน แต่เราก็เข้าใจพี่หมัยนะ คือมันก็ชัดเจนอ่ะ ไม่ใช่ไม่รักแต่พี่รักไม่ได้ พี่หมัยก็เจ็บไม่แพ้น้องกวิ้นหรอกเราว่า ทำทุกทางให้คนที่ตัวเองรัเกลียดตัวเองและไปเริ่มใหม่กับคนอื่น ใครจะทำลง พี่ต้องใจแข็งขนาดไหนถึงทำแบบนี้ได้ ฉันเจ็บทุกการกระทำ ที่ทำให้เธอเสียใจ ฉันทรมานแค่ไหน ใครจะรู้ที่ผ่านมา ทั้งหมดฉันเป็นคนแพ้ แต่แค่ไม่มีน้ำตา โอ๊ยยยยย เอาจริงๆ เรารักพี่หมัยนะคะ สงสารด้วย น้องกวิ้นเราก็รักและสงสารเหมือนกัน ถ้าไม่มีเรื่องภายนอกเข้ามาเกี่ยว โลกนี้มีแค่พี่หมัยน้องกวิ้น เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ หวังว่าพี่หมัยจะผ่านทุกอย่างไปได้นะคะ เราเชื่อว่าน้องกวิ้นจะรอพี่อยู่ตรงนั้นเสมอ แค่พี่พร้อมจะหันกลับไป น้องจะอยู่ตรงนั้น พี่ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ น้องกวิ้นไปจากพี่ไม่ได้หรอก ถึงพี่จะเลวแค่ไหน ทำทุกทางให้น้องไป แต่น้องกวิ้นขาสั้น คงไปไหนเร็วไม่ได้ อาจจะอีกสักสามสิบปีน้องถึงจะไปจากพี่ได้จริงๆ เราหวังว่าก่อนจะถึงวันนั้นพี่หมัยจะกลับมานะคะ หน้าที่กับหัวใจมันเลือกนากอยู่แล้ว เราจะร้องกับประโยคนี้ค่ะ สำหรับทหาร...หน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึกส่วนตัว สำหรับพี่ชาย...การปกป้องน้องชาย...ก็ต้องสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด พี่หมัยยยยย เราทีมพี่หมัย ถ้าไม่ใช่พี่หมัยก็ไม่มีใครจะดีไปกว่านี้แล้ว ถ้าเราไปยืนอยู่ตรงจุดที่พี่หมัยอยู่เราคงทำไม่ได้แบบนี้ ในเมื่อรักทั้ง 2 ฝ่าย แล้วทำไมต้องเลือก ทำไมต้องทำให้ใครสักคนเจ็บปวด เจ็บที่รักแล้วไม่อาจให้เธอรู้ เจ็บที่ฉันต้องปิดบังซ่อนอยู่ เฮ้อออ จริงๆงานนี้คุณพ่อก็ไม่ผิดนะคะ เรื่องนี้มันแล้วแต่ว่าจะมองมุมของใครจริงๆ เราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นั้น เราไม่มีทางรู้ สำหรับพี่หมัย คุณพ่อสำคัญ น้องเหมอสำคัญ น้องกวิ้นก็สำคัญ แต่พี่หมัยไม่เลือกน้องกวิ้นก็ถูกแล้ว ต่อให้พี่ยืนยันจะคบน้องกวิ้น แล้วยังไง? คุณพ่อไม่ยอมรับ น้องกวิ้นก็ถูกคุณพ่อพี่หมัยเกลียด แล้วมันดีตรงไหนที่จะทำแบบนั้น? สู้ให้น้องกวิ้นตัดใจจากตัวเองแล้วได้เจอคนที่จะสามารถทำให้น้องกวิ้นมีความสุขได้มันไม่ดีกว่าเหรอ? ถ้าพี่หมัยแต่งงานมีลูก น้องเหมอก็จะมีอิสระที่จะรักกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องแบกรับความหวังของครอบครัว พี่สมัยคือลูกที่ดี พี่ชายที่ดี คนรักที่ดี แต่เป็นคนที่ใจร้ายกับตัวเองมาก ไม่พูดถึงพี่หมัยแล้ว นี่พิมพ์อยู่น้ำตาไหล คืออัลไลลลล พูดถึงคนอื่นก่อน เราอ่านถึงตอนชนะแล้วเราก็ยังรู้สึกว่าน้องกวิ้นโชคดีเหมือนเดิม ชนะอาจจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยได้ระบายให้ใครสักคนรู้มันก็ดีไม่ใช่เหรอคะ ไม่อย่างนั้นน้องจะมีเพื่อนไว้ทำไม ยิ่งตอนน้องเหมอรู้นี่ ฮือออออ ถึงจะชอบแกล้งน้องกวิ้นตลอด แต่เสมอก็คือเพื่อนที่อยู่ข้างๆตอนเพื่อนเศร้า อย่างน้อยน้องกวิ้นก็ยังมีเรื่องดีๆในชีวิตอยู่บ้าง ต่อจากนี้ก็คงเริ่มเข้าสู่ปัจจุบันขึ้นเรื่อยๆ ใกล้เวลาที่น้องต้องไปอเมริกาขึ้นเรื่อยๆด้วย เราหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีนะคะ เราจะยังมีความหวังต่อไป แม้อาจจะถูกหักหลังซ้ำก็ตาม :o12:
-
:hao5: :hao5: กวิ้นมามะป้าจะกอดปลอบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ส่วนอิพี่หมัยไปนอนให้หนอนแดกซะ เข้าใจความจำเป็นนะ แต่มันเกลียดไปแล้วอ่ะ :z6: :z6:
-
ไม่ได้เชียร์พี่หมัย เป็นพระเอกตั้งแต่แรกเเล้ว บอกตามตรงๆตัดให้ขาดๆไปสะเถอะกวิ้นกะอีแค่เส้นด้ายบางๆ ทำให้เรื่องมันวนลูปเดิมๆ ความสุขจอมปลอมแบบนี้ หาพระเอกใหม่ที่ทำให้กวิ้นมีความสุขทำให้กวิ้นบินได้สักทีเถอะเริ่มจะเบื่ออีพี่หมัยละจริงๆถ้าเห็นหน้าที่สำคัญกว่าหัวใจตัวเอง ก็ทำไปคนเดียวเถอะ เราคิดนะถ้ากวิ้นยังติดเรื่องเหมอก็ตัดเพื่อนสะเถอะ มันจะดีต่อตัวกวิ้นเองถ้าต้องเจอพี่หมัยไอ้เหมอมันไม่เหนความรู้สึกของเพื่อนเลย หาพระเอกใหม่ฟันเฟิมกวิ้นไม่เอาพี่หมัยเป็นพระเอกยังยืนยันคำเดิม!!!!
-
แตะพี่หมัยลงจากแท่นว่าที่พระเอก :z6:
-
รู้ว่าที่พี่หมัยทำมีเหตุผลนะ แต่เราก็ยังไม่ชอบที่พี่หมัยทำอ่ะ :เฮ้อ:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ไอ้หมัย!!!
-
พระเอกเรื่องนี้เรื่องมากชิบ....จะดีก็ไม่สุด จะเหี้ยก็ไม่สุด เหตุผลล้านแปด
สรุปเป็นพระเอกเรื่องแรกที่อ่านแล้วเกลียดเข้าไส้ :z6:
-
โอ้ยย รำคาญมากๆ ถามจริง กวิ้นไม่เบื่อแบบนี้มั่งหรอ
เจอจนจะรำคาญและชินชาไปละเนี่
ไปหาอัลเพื่อนนะเถอะ :ruready
-
สมัย ทำไมเมิงเฮียอย่างงี้ว่ะ อิกวิ้นเมิงหนิก้อโง่จริงๆ อิha ไม่ได้ดั่งใจkuสักคน ขอหยาบคายเพื่อระบายความอึดอัด สบัดบอบบายยย
-
ไอ้พี่หมัยยยย แมร่ง!!!!!
อ่านเรื่องนี้อินมากจริงๆ
กวิ้นกวิ้น บินให้สูงๆ บินให้ไกลๆ เลยนะ
-
หึ ดีแล้วกวิ้น รักนี้ไม่สมหวัง รักหน้าก็ยังมี ผู้ชายเฮงซวยพรรค์นี้อย่าไปรักมันเลย
ขอให้เจอคนเลี้ยงนกที่กล้า จริงใจ และไม่เฮงซวยอย่างอีพี่สมัยอีก
-
โดนพี่หมัยถีบตกเก้าอี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไอ้พี่หมายยยย อารายของเมิงงง :z3: ทำเป็นเล่นชักขะเย่ออยู่ได้ กวิ้นเอ้ยยย ลูก เข้มแข็งไว้ อึ้บไว้ลูก เชิดๆไว้ เด่วอีพี่หมายย มันก็กลับมาตายรัง (นี่เมิงยังคิดให้น้องกวิ้นกูรออีกหรา? ) พระเอก(เลว)เรื่องนี้ยังไงก็ต้องเป็นอิพี่สมัย(คนเลว) เท่านั้น :เฮ้อ: เหนื่อยแทนกวิ้นกวิ้น
-
พี่สมัยไม่ใช่คู่แท้ของกวิ้นหรอก :serius2:
คู่ของกวิ้นต้องเป็นผู้ใหญ่อยู่ต่างแดน เป็นหมอด้วย :katai3: :katai3:
เชื่อเราเราเรียนมา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตัดให้ขาดจริงๆเถอะกวิ้น อย่าปล่อยให้มันค้างคาอีกเลย
-
ดริ๊ฟโค้งมากเลยน้องกวิ้น ถ้ากวิ้นคิดว่าดีแล้วเราก็โอเค
บินให้ได้ ไปให้สูง เมื่อหันกลับมามอง มันจะเป็นแค่จุดเล็กๆจุดนึง
สู้ต่อไปเพนกวิ้น ชอบมากตรงลาขาด :กอด1:
-
:z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:ขอมอบสิ่งนี้ให้อิพี่หมัยอิสารเลวเลวไร้คำบรรยาย พี่มึงอาจเป็นลุกที่ดีเป็นพี่ที่ดีแต่เป็นว่าที่คนรักที่โคตรๆเลวจะให้กวิ้นตัดใจต้องพูดจาทำร้ายกันขนาดนั้นเลยเหรอกูขยะแขยงคำๆนี้มันคงติดในใจกวิ้นกลายเป็นแผลในใจกวิ้นไปอีกนาน ถ้ากวิ้นคิดจะลาขาดก็ตัดให้ขาดอย่ากลับไปหาคนที่ไม่เห็นค่าของกวิ้นอีกเลยสำหรับพี่หมัยไอ้เหมอมาที่หนึ่งพ่อแม่มาที่สองส่วนกวิ้นมันก็แค่คนไม่สำคัญที่นึกอยากจะกลับมาก็มาอยากจะไปก็พูดจากใจร้ายใส่คนแบบนี้อย่ากลับไปหาอีกเลยไปเมืองนอกหาผัวฝรั่งเถอะ อิพี่หมัยถ้าพี่มึงคิดได้ก็คงจะสายไปแล้วเป็นหมามองนกบินอยู่บนฟ้าไปเถอะไอ้เลววววว :angry2: :angry2: :angry2:
-
:angry2: อ่านแล้วอยากสมน้ำหน้ากวิ้น ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมัยทำแบบนี้ หลายหนเจ็บแล้วไม่จำ หมัยมันไม่เคยดีไม่เคยให้ความหวังคิดเองทั้งนั้น ดีที่กลับตัวได้ไม่ปล่อยให้ไกลกว่านี้ ฝากตืบพี่หมัยทีเลวได้เสมอต้นเสมอปลายดี
-
บีบหัวใจที่สุด กวิ้นเอ๋ย!!!! ตัดใจสะ อย่ากลับไปหาเค้าอีกเลย พอเถอะ :m15: :m15: :m15:
-
ขออย่างเดียว ขอเปลี่ยนพระเอก ไม่เอาหมัย
ถ้าจะใจร้ายเอาให้สุด อยากเจ็บ เจ็บไปคนเดียว
อย่าทำแบบนี้กะกวิ้น
กวิ้นๆๆ บินให้สูงอย่ามองกลับมาที่คนนี้ หาคนข้างกาย
ที่ไม่ใช่อิหมัยนี่ ชีวิตกวิ้นจะมีความสุข เจ็บไม่นานก็หาย
เราจะกอดปลอบกวิ้นน้อยเอง
-
อ่านไปจบพักหนึ่ง ทำใจแปป
อิพี่หมัยเหมือนจะพาขึ้นสวรรค์แล้วผลักตกเหวทุกที
สะเทือนใจอย่างแรง
-
สองคำสั้นๆจากใจ
"ไอ้เหี้ย"
อย่ากลับมาละกัน บอกมัน
แล้วก็อย่าเปลี่ยนใจด้วย บอกกวิ้น
-
คนที่ถูกทำร้ายจิตใจ ถูกเหยียบซ้ำบดขยี้หลายๆครัง ถ้ามีสติ ไม่ใช่คนโง่ ก็คงคิดได้ว่าควรพอ ควรหยุด แล้วไปเริ่มต้นกับคนใหม่ได้แล้ว
-
น้องกวิ้นนนนนนน ถึงไม่มีพี่สมัย หนูก็อยู่ได้นะ เข้มแข็งไว้!!
ถึงพี่สมัย ... จะตัดใจ ก็ตัดให้ขาดไปเลย พี่มาทำตัวให้น้องสับสนอยู่นั่นแหละ
พี่เป็นผู้ชาย ชายชาติทหาร แน่นอนที่ว่า หน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึก !!
เอ้ออ! ถ้าถึงเวลานั่นแล้ว น้องกวิ้น นกตัวเดิมของพี่สมัยมันคงไม่เชื่องกับพี่แล้วนะ
ฮือๆ เดาทางไม่ถูกเลย
-
เป็นการเสียสละมากๆๆๆๆๆๆเลยค่าาาา
แทบจะทำโล่ให้พี่หมัยแล้วเนี่ย
-_-
-
เม้นท์ไม่ออก ร้องไห้อย่างเดียวววว :hao5:
-
เราเข้าใจสมัยนะ ไม่ใช่ไม่รักแต่รักไม่ได้
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะเห็นด้วยกับสิ่งที่สมัยทำ
การมีเหตผลส่วนตัวก็ไม่ได้ทำให้สิ่งที่สมัยทำเป็นเรื่องที่ถูกต้อง
ถ้าในช่วงก่อนนั้นสมัยแค่ร่วมฝันไปกับกวิ้น
พอตื่นแล้วก็สมควรสะกดใจตัวเอง
ทั้งๆที่น้องตัดใจไปแล้วแท้ๆ
ความเห็นแก่ตัวเพราะตัวเองทำใจไม่ได้สมัยถึงดึงน้องกลับเข้ามาอีก
คราวนี้ยิ่งเลยเถิดไปกว่าเดิมแม้ว่าจะยังไม่ได้ไปให้ถึงที่สุด
สมัยตัดน้องคราวนี้ก็น่าจะรู้ตัวว่าถ้าหากยังอยู่ใกล้ๆก็จะห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้ว
เห็นแก่ตัวมากๆค่ะ จนคิดว่ารักน้องกวิ้นจริงหรือถึงทำแบบนี้
หรือว่าตาลุงข้างบ้านไปทำอะไรอีกถึงได้ทำให้สมัยกดดันตัวเองทำแบบนี้
อ่านมาจนย่อหน้าสุดท้าย กวิ้นๆเอ๊ยหนูโตขึ้นมากเลยลูก
ตัดใจคราวนี้น่าจะตัดได้เด็ดขาดมากกว่าคราวก่อน
ไม่มีใครลืมรักแรกได้หรอกแต่ก็ไม่ควรให้ฝังใจ
กวิ้นจะได้เปิดใจให้โอกาสครั้ง รักใหม่อาจจะไม่ร้อนแรง หวานลื่นชื่นคอเหมือนรักแรก
แต่ก็สามารถทำให้ใจอบอุ่นได้นะคะ
เรารอวันที่กวิ้นรู้สึกเฉยๆกับสมัยค่ะ มองสมัยแบบนี่คือพี่ชายข้างบ้าน
พี่ชายของเสมอ ลูกชายตาลุงข้างบ้าน ที่ครั้งหนึ่งเคยรู้สึกดีๆด้วย
ที่กวิ้นพูดกับชนะนั้นถือปราณีสมัยมากเลยนะคะ
ที่บอกชนะนั่นก็แค่ปลายภูเขาน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ
ไม่ได้บอกว่าสมัยร้อยน้องไว้ใช้ขนาดไหน
พอไม่อยากใส่ใจก็ปล่อยน้องไป
พออยากรักใคร่หรือเห็นน้องห่างๆไปก็กระตุกน้องกลับมา
จะสาแก่ใจมากๆถ้าหากว่าน้องเลือกที่ตัดสายด้ายแดงที่ร้อยน้องกับสมัยทิ้งไปเสีย
ให้สมัยเป็นพี่ชายข้างบ้านที่ได้แต่มองเพราะตัวเองเลือกแล้ว
-
อ๊ากกกกก ขอโดดถีบไอ่พี่หมัยจะร้อยรอบได้มั้ยว่ะ :z6: :z6: :z6: นี่เพิ่งรู้ว่าก่อนเหตุการณ์สวนสนุกมันจบที่ตรงนี้ ด่าว่าเxี้ยยังดูหรูไปด้วยซ้ำ
-
น่าสงสารทั้งคู่...
-
ลาก่องนะพี่หมัย ไอ้พี่เรววว รู้ว่ารักกวิ้นแต่แกไม่สู้เลย ดีแต่หลอกดูดนมกวิ้นกวิ้น เชอะๆ ต่อไปนี้เชิญอยู่คนเดียวแบบเปลี่ยวทั้งกายและใจไปเลย อยากเป็นลูกที่ดีเป็นพี่ที่เจ๋ง สมแล้วที่กวิ้นจะหมดรัก บรัยยยยยส์นะพี่หมัย #ถ้าพี่หมัยไม่ใช่พระเอก #ก็ชั่งหัวพี่หมัย #แม้เราจะเสียใจที่คู่นี้ไม่สมหวังแต่เราก็ยังหวังอะแงๆๆๆๆๆ :ling1: :ling3:
-
พี่หมัยยไอ้ควายยยย ทำงี้กับกวิ้นได้ไงวะอยากมีเรื่องหรอ :z6:
ปล. ยังอยากให้พี่หมัยเป็นพระเอกอยู่นะ555555555555 :z2:
-
กรีดร้องงงงงง
น้องกวิ้นของพี่เข้มเเข็งขึ้นเเล้วนะจ้ะ
ไอ้พี่สมัยไอ้ผู้ชายเฮงซวยยยกรี๊ดดดด
-
หาคนเลี้ยงนกใหม่ดีกว่าเนอะ
-
เหนื่อย เพลียแทนกวิ้น ก็อยากสงสารอิพี่หมัยหรอกนะ แต่มันบ่อยไปมั้ยที่ทำลายใจกันเนี่ย ควรปล่อยน้องมันไปนานแล้วมารักๆ เลิกๆ อยู่ได้ 'รมณ์เสีย!!!! :fire: :fire:
-
ต่อให้จะเจ็บอีกสักกี่ครั้ง ความรักก็ยังคงสวยงาม
#ความเจ็บปวดที่งดงาม สตรองนะลูกกวิ้น อีพี่หมัยจะตะบะแตกสักวัน
-
กว่าจะรู้จักจำ ให้เข้ายำจนแทบไม่เหลือชิ้นดี เฮ้อ ยังดีที่มีสติคิดได้นะเนี่ย ส่วนผู้ชายคนนั้นกรวดน้ำคว่ำขันอย่าเจอะอย่าเจอกันอีกเลย เพึ้ยง!!
-
กู๊ดบายสมัย
-
หมดวลีจะเอื้อนเอ่ยข่าาา บายข่าาา อิพี่หมัย อิดวก
เกลียดค่ะ แต่ก็เชียร์ #ทีมพี่หมัย เพราะมั่นใจว่านางจะเป็นพระเอก
นี่ไม่นิยมการเปลี่ยนตัวละครไปๆมาๆ เชียร์แล้วเชียร์เลย ถ้ามีการเปลี่ยนพระเอกขึ้นมาเราคงรับมิดั้ย ตรัยยย
-
ขอให้เพนกวิ้นบินได้ดั่งใจสักทีนะ
ถึงใจจะอยากให้ได้รักกับพี่หมัย
แต่เจ็บซ้ำซากแบบนี้ ควรพอได้ละ
-
เกลียดพี่หมัยตรงที่ทำยังไงก็เกลียดจริงๆไม่ได้สักที
ความพระเอกมันค้ำคอ
สินะ
:katai1:
-
เอาตอนต่อไปมาเลยเถอะ อยากเห็นเพนกวิ้นบินแล้ว :z3:
-
เจ็บไปเจ็บมาซ้ำๆ วันหนึ่งก้อเลิกรักได้นะพี่หมัย
ปล อยากรู้ว่าไลน์ลับ& FB ที่ลงคู่นี้คือเหตุการณ์หลังจากนี้ใช่ไหม
-
เหมือนวนอยู่ในอ่าง ที่น้ำเต็มไม่มีที่พักให้เกาะ เหนื่อยบางครั้งสำลักน้ำด้วย ทรมานแท้
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จบเลยก็ดีนะคะ จบแบบนี้แหละ จบแบบอีพี่หมัยไม่ได้เป็นพระเอก เกลียดอ่ะ ใจร้าย
ไม่ต้องให้ความหวังได้ป่ะวะถ้าจะไม่เอาตั้งแต่แรก อยากตบต่อยเตะ ถึงรู้ว่าแกมีเหตุผลก็ไม่อยากฟังอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เมื่อไหร่กวิ้นกวิ้นจะได้ยิ้มทั้งตอนเสียทีนะ :sad11:
เชียร์พี่หมัยนะ แต่เจอยังนี้ก็ขอลา :z6:
-
:pig4: :pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
น้องกวิ้นของเจ้!!!!!!
-
ไอ้หมัย ชั้นเข้าใจแกนะเรื่องที่แกร้ายกับกวิ้นเพราะอยากให้กวิ้นตัดใจจากแกด้วยการเกลียดกันไปเลย แต่ถ้าแกยังทำกับกวิ้นด้วยการพยามหยดน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจกวิ้นวันละหยด ลูกกวิ้นชั้นก็ไม่มีทางตัดใจจากแกได้หรอกนะ ทำไมใจร้ายกับกวิ้นแบบนี้ คิดจะตัดขาดจากกวิ้น แต่กลับมาทำแบบนั้นกับกวิ้น จนอาจทำให้กวิ้นเสียจิ้นให้แกได้แล้วจากนั้นก็เหมือนกระทืบกวิ้นหลังจากเสร็จสมอารมณ์หมาย สารเลวจริงๆ ความรู้สึกเหมือนโดนรถชนเลย ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าให้เจ็บไปถึงรูทวารของแกดีไอ้หมัย!! ลูกกวิ้น ลูกกวิ้นจ๋า มาอยู่กับขุ่นแม่นะลูก ขุ่นแม่คนนี้เลี้ยงดูหนูได้ หนูอยากได้จิ๊กซอว์ อยากได้เลโก้ อยากได้หนังศือโคนันครบเซ็ต หรืออยากได้ดีวีดีโคนันครบเซ็ต ขุ่นแม่คนนี้ประเคนให้หนูได้หมดนะคะลูก อย่าไปอยู่ อย่าไปสนใจคนใจมารคนนั้นเลย ตอนนี้เค้าไม่คู่ควรกับหนูเลยซักนิดเดียว ไม่มีค่าแม้แต่รูตูดหนูเลยค่ะลูก ไอ้หมัย! ชั้นขอสาปแช่งแกให้แกใช้งานปิก๊ะจูแกไม่ได้สิบปี!!! ปล.ต้นเหตุเรื่องทั้งหมดมาจากไอ้เฒ่าข้างบ้านที่ชื่อสมาน ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด รอก่อนๆไอ้เฒ่าเราเจอกันแน่!!
-
ทำให้ได้จิงๆเถอะ
-
:katai1: ทำไม พระเอกต้องเป็นอีพี่หมัย ไม่เข้าใจ :katai1:
-
:pig4:
-
ขอให้ตัดได้จริง ๆ เถอะ กวิ้น กวิ้น ไอ้พี่สมัยเฮงซวยยยยย
อยากให้น้องตัดใจ แต่มาอ่อยตลอด :m16:
-
ลาขาดนะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวยยย
-
:z6: อีพี่หมัยนี้
-
:ling2:
-
มึงมันเหี้ยว่ะพี่ สงสารกวิ้น สงสาร ผญ ที่พี่มรึงจะคบจะแต่งด้วย
-
โอ้ยไม่ไหวจะเคลียร์กับพี่หมัยจริงๆขึ้นต้นตอนมาด้วยความหวานฉ่ำแต่ไม่นาน :m15: สงสารกวิ้นจริงๆ
-
:hao5:
-
เจ็บปวดดด ฮืออ อีพี่หมัย ทำร้ายกวิ้นซ้ำๆเลยนะ คนนะเว้ย :sad4:
-
บินต่อไม่ไหว ก็กลิ้งไปเลยกวิ้นน้อยของป้า
โลกนี้มันโหดร้ายกับนกขาสั้นๆแบบกวิ้นจริงๆ
ทำม๊ายยยยยยยยย
-
ไม่อยากให้กวิ้นคู่กับมันเลยให้ตายสิ :เฮ้อ:
-
:hao5: บินต่อไปนะกวิ้น
ก่อนจบอยากให้มีคนมาดามใจกวิ้นจัง
-
เอาให้เด็ดขาดนะกวิ้นนน
-
อยากให้กวิ้นทำได้แบบที่คิดประโยคสุดท้ายจริงๆ
พี่หมัยแม่งโคตรไม่แมนอ่ะ เข้าใจว่าต้องทำเพื่อน้อง เพื่อครอบครัว แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายใจคนอื่นขนาดนี้ป่าวว่ะ
-
ถึงแม้จะบอกว่าพี่หมัยเป้นพระเอก ก็ไม่แคร์คร้าาา
เพราะตอนนี้พี่หมัยยังเป้นผู้ชายเฮงซวยอีกด้วยย :hao7:
-
:katai5: :katai5:คลานมารอน้องกวิ้น
-
กวิ้นจะบินห่างแล้วใช่มั้ย
-
มาถึงขนาดนี้ควรพอได้แล้วนะกวิ้นกวิ้น ปล่อยพี่หมัยแกไปเถอะ
ถ้าเห็นโผล่หน้ามาอีกเอาไม้หน้าสามฟาดเลย
ยื้อกันไปมาเจ็บตายห่-
-
:z3: :z3: :z3: อิพี่หมัยยยยยยยยยยยยยย
-
ไอ้พี่หมัยนี่มันเป็นคนยังไงกันนะ
กำลังฟินๆอยู่เเล้วเหมือนโดนตบหน้า โอ้ยยยย
เเทนที่จะบอกความจริงไปมัวเเต่ยึดถืออะไรก็ไม่รู้ น่าตีจริงๆ
-
รอออออออ
-
กวิ้นเอ๊ยยย ไปหาคนที่ดีกว่าไอ้หมัยเถอะลูกกก
-
ว่าจะไม่รักแต่ก็ห้ามใจไม่ได้ ว่าจะตัดใจแต่ก็หักใจไม่ได้สักที ว่าจะไม่ให้ความหวังแต่ก็ยังไม่อยากให้ตัดใจยังอยากเป็นที่หนึ่งอยากเป็นคนที่สำคัญที่สุด สมัยนี่มันสมัยจริงๆ ทำไมเป็นคนแบบนี้หึ คนเลว นิสัยไม่ดี เห็นแก่ตัว ขี้อ่อย ทั้งหมดทั้งมวนนางก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งละนะ เดี่ยวกวิ้นๆมันก็บินไปหาคนเลี้ยงคนใหม่ที่เต็มใจจะดูแลมันหรอกอิพี่หมัย (แต่จะทำได้หรือเปล่านั้นอีกเรื่องหนึ่งรักนะเพนกวิ้นนกขาสั้น)
-
:hao4: รอกวิ้นๆ
-
อ่านรวดเดียวเลย เสียน้ำตาไปเป็นไห
-
ยู้วววฮูวววววว พึ่หมัยคนใจร้ายยยยยยหายไปไหน กวิ้นๆรอโดนกระทำย่ำยีหัวใจอยู่นะ รีบกลับมาเหอะค่ะ :z13:
-
น้องกวิ้นน่าแกล้งของพี่....
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
บอกตรงๆ ไม่ว่าสมัยจะมีเหตุผลใดๆมาลบล้าง เราก็ไม่สงสารเลย เราไม่สนับสนุนให้สมัยเป็นพระเอกนะ เห็นแก่ตัวมาก รักน้องเกินกว่าเหตุ เห็นใจน้องแล้วไม่สงสารน้องกวิ้นเหรอ ทำไมทำตัวเหมือนผี ผลุบเข้าผลุบออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนพวกวัยทอง เกลียดสุดๆเลย ขอให้ชีวิตมีแต่ความมืดมนเหอะ ไปตายซะ
เราเข้าใจกวิ้นนะเพราะรักมากจึงยอมจึงทนทุกอย่าง แล้วสมัยมันเลวไง พอน้องเริ่มทำใจเกือบจะได้แล้ว มันก็เข้ามาให้ความหวังใหม่ ใจน้องก็เลยไม่เคยจะตัดได้ซักที งวดนี้ขอให้ตัดได้จริงๆนะกวิ้น บินไปให้ไกล เปลี่ยนทุกอย่าง ลบมันไปให้หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตดีๆกับใครซักคน อย่ากลัวที่จะรัก แต่ถ้ารักแล้วก็อย่าให้ไปหมดใจ เราเชื่อว่าคนน่ารักแบบกวิ้นย่อมจะได้เจอคนดีๆแน่นอน
ไรท์อย่าทำร้ายกวิ้นอีกนะ pleaseeeeeeeeeeeeeeees
-
เห็นใจเพนกวิ้น :mew4:
ครั้งเดียวพอให้อภัย แต่สองครั้งนี่... สมควรเลาะกระดูกออกมาสักท่อนสองท่อน :beat:
-
อยากตบอิพี่หมัยแทนกวิ้นสักที หมั่นไส้แรงมากกก :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
-
กวิ้นเอ๊ย ต้องตัดใจสิ ไม่ยุ่งไม่เอาไม่เกี่ยวไม่ต้องเจอไปเลยดิ ใจแข็งๆไว้กวิ้น สู้ๆอยู่ข้างกวิ้นนะ // ส่วน สมัย แกนี่มันปากไม่ตรงกับใจแล้วยังปากเสีย นิสัยแย่ ไล่น้องแล้วยังจะมายุ่งอะไรอีกฮะ จำไม่ได้หรือไงที่พูดกับน้องไปหรือว่าสมองเกิดเสื่อมขึ้นมา? ไม่กล้าพูดกับท่านแม่กับอีตาลุงข้างบ้านก็ไปมีเมียมีลูกซะ (ขอให้ทรมานฝืนทนอยู่ไปตลอดชีวิต) แล้วไม่ต้องมายุ่งกับกวิ้นอีก ไป๊ ไปไกลไกล๊ ไอหมาหวงก้าง บ้าอำนาจ...
-
คิดถึงกวิ๊นจุง เมื่อไหร่จะมานะ :ling1:
-
เนื้อเรื่อง วนได้อีก หมัยมาให้ความหวัง กวิ้น กลับไปอีกีรั้ง ตัดใจไม่ได้ แล้วหมัยก็มาให้ความหวังอีก กวิ้นก็กลับไปอีก คือเราเขาใจนะ ว่ากวิ้นมันตัดใจยากอะ แต่ถึงเนื้อเรื่องจะไม่เหมือนเดิม มันก็วังวนเดิมๆ อยู่แบบนี้อะ คือเมื่อไหร่เรื่องจะเดินหน้าสักที กวิ้นก็ไม่เด็ดขาดสักที เข้าใจว่ากวิ้นรัก แต่มันจะกลายเป็นจมปลักแล้ว ลองเปิดใจอะไรใหม่บ้างเถอะ เห็นกวิ้นคิดจะตัดใจออกห่างมาหลายตอนมาก จนเราเริ่มชินแล้วกับเนื้อเรื่อง ที่ยังวนเวียนอยู่แค่นี้ เดี๋วหมัยหายไป เด๋วกลับมา อยู่แบบนี้อะ อยากให้กวิ้นเปลี่ยนตัวเงบ้างเถอะ อย่าดีแต่คิดจะทำอย่างนี้นอย่างนี้ พอกอีกที กลับไปมีความหวังกับไอ้หมัยอีกแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ หมัยไม่ควรจะเป็นพระเอกด้วยซ้ำ ต่อให้มีเหตุผลอะไรมาลองรับก็เถอะ แต่เราว่าแทบไม่มี จะอ้างแค่ว่า ลูกคนโต พ่อแม่หวังไว้ รักน้องมาก คือ ไม่ไหวอะ โดนไอ้หมัยทำร้ายจิตใจ มาไม่รู้เท่าไหร่กวิ้นก็ไม่จำ จากที่เราสงสารกวิ้นมากๆ ตอนนี้เริ่มจะสมน้ำหน้าละ หา ผช คนใหม่ได้แล้ว หนีไปไกลๆเลย ให้ไอ้หมัยมันคิดได้สักทีว่าควร จะทำยังไง ควรทำตามหัวใจได้แล้ว ไอ้หมาหวงก้าง ไล่เขาแล้วมึงจะไปหากวิ้นอีกทำไม
-
ตอนที่ 13 (The end)
จิ๊กซอว์กล่องสุดท้ายได้มาครอบครองแล้ว...แต่ไอ้กวิ้นกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ปกติมันจะต้องรีบเร่งต่อให้เสร็จเพื่อถ่ายรูปอวดในโลกโซเซียลหรือส่งรูปอวดในกลุ่มคนรักจิ๊กซอว์ที่มันเข้าร่วมด้วย มาถึงกล่องนี้...มันได้มาก็วางทิ้งไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือและไม่สนใจใยดีจะหยิบขึ้นมากระทำการใดๆ คงเป็นเพราะคนให้มานั้น ทำร้ายจิตใจมันมากเหลือเกิน
Only Summer: ไอ้กวิ้น แดกชาบูกัน
ไอ้เหมอกับไอ้นะในช่วงนี้ชีวิตรักของพวกมันก็ลุ่มๆ ดอนๆ นอกเหนือจากปัญหาครอบครัว พวกมันก็มีปัญหาส่วนตัวที่คู่รักทุกคู่พึงมี ไอ้กวิ้นนั้นรู้ดี แม้ไอ้เหมอมันจะไม่ใช่พวกชอบคุยเรื่องดราม่าของตัวเองให้คนอื่นฟัง แต่เห็นหน้าตาหล่อๆ ของไอ้นะไม่ผ่องใส ก็พอจะเข้าใจได้
Only Summer: ไอ้นกโง่ มึงอ่านแล้วเสือกไม่ตอบเหรอ เดี๋ยวโดนพี่เหมอบ้องหู
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: โง่บ้านมึง
Only Summer: โง่ดิ นกห่าไรบินไม่ได้
ไอ้กวิ้นแทบอยากทะลุผ่านหน้าจอไปบีบคอไอ้เหมอ นอกจากหมั่นไส้ส่วนตัวแล้วยังมีเรื่องที่พาลมาจากพี่ชายของมันด้วย
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: เดี๋ยวกูจะเปลี่ยนชื่อเฟซเดี๋ยวนี้แหละไอ้สัด
Only Summer: ต่อให้เปลี่ยนชื่อเฟซ มึงก็ทำให้นกเพนกวินบนโลกนี้บินไม่ได้ขึ้นมาหรอก เตรียมตัวเลย จะไปรับ แดกชาบูกัน
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: เออๆ
ไอ้กวิ้นจิ๊ปากใส่หน้าจอไอแม็คก่อนมันจะจัดการเปลี่ยนชื่อเฟซเพราะคิดไว้นานแล้วว่า...ชื่อโง่ๆ นี้คงทำให้มันยังคงโง่ยิ่งกว่าเดิม...เพราะมันตั้งตามที่พี่ชายไอ้เหมอชอบแขวะ มันทำตัวเป็นนกบินไม่ได้ด้วยหวังว่าเขาคนนั้นจะพาบิน แต่ตอนนี้...รู้แล้วว่า... เขาพามันบินไปไม่ได้ตลอด สุดท้าย...พอพามันบินขึ้นสูง ก็ปล่อยให้มันตกลงมาสู่พื้นอยู่ดี
Only Summer: ลงมาเลย มัวแต่เปลี่ยนชื่อเฟซไร้สาระไอ้ห่า
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ครีเอตไหมมึง
Only Summer: ชื่อเดิมก็ดีอยู่แล้วนี่หว่า น่าเอ็นดูน่าถีบดี
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ชื่อนี้อ่ะ
Only Summer: น่าหมั่นไส้
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: จิ๊ กูชอบชื่อนี้ รู้สึกทรงพลัง
Only Summer: เอาที่มึงสบายใจ สบายใจแล้วก็รีบๆ ลงมา พี่หล่อกูจะงับหัวละเนี่ย มันหิวข้าว เร็วๆ เลย
ไอ้กวิ้นจึงต้องละความสนใจจากหน้าจอไอแม็คมาคว้ากระเป๋าตังค์และโทรศัพท์มือถือ เดินลงบันไดมาชั้นล่าง แวะเข้าครัวบอกพี่แต้วว่าจะออกไปกินชาบูกับไอ้เหมอ จากนั้นก็เร่งรีบออกจากบ้าน
“ช้าจริงวุ้ย” ไอ้เหมอบ่น มันยื่นมือหมายจะตบหัว แต่ไอ้กวิ้นโยกหลบทัน
“มึงมาเร็วต่างหาก” ไอ้กวิ้นเถียงเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นนั่งเบาะหลังแล้วนั่งเงียบไปตลอดทาง เพราะไม่มีอะไรจะคุยและไม่มีอารมณ์อยากคุย จึงได้แต่ฟังไอ้นะกับไอ้เหมอมันเกี้ยวกันไปจีบกันมาราวกับคู่รักที่เพิ่งได้เสียกันใหม่ๆ
ไอ้กวิ้นจมอยู่ในธารน้ำอ้อยได้ไม่นานก็มาถึงร้านชาบูร้านประจำ มันเดินดุ่มเข้าไปในร้าน บอกจำนวนคนให้กับพนักงานแล้วก็เดินตามไปที่โต๊ะ
“รับเป็นน้ำข้นหรือน้ำใสดีคะ” พนักงานเอ่ยเสียงหวานกับไอ้นะ แต่ไอ้เหมอกลับรีบเสนอหน้าตอบ
“น้ำใสครับ นะ อะไรติดผมเนี่ย ไปเล่นซนที่ไหนมา เดี๋ยวเหมออเอาออกให้นะ” ไอ้เกรียนกระตุกยิ้มเล็กน้อยพลางทำทีหยิบอะไรบางอย่างออกจากศีรษะของไอ้นะ ทั้งๆ ที่ไอ้กวิ้นเห็นแล้วว่ามันหยิบอากาศออกมา แต่ก็ขี้คร้านจะแขวะ ปล่อยไอ้เหมอมันประกาศอาณาเขตของมันไป เพราะอย่างน้อย...คนที่มันกำลังหวงก็คือแฟนของมัน มันมีสิทธิ์จะหึงจะหวงได้เต็มที่ ต่างจากไอ้กวิ้น...ที่ไม่เคยได้สิทธิ์นั้นจากพี่ชายของไอ้เหมอเลย
นั่งกินกันไปได้สักพัก ไอ้กวิ้นก็วางตะเกียบและมามองสองเพื่อนซี้กินต่อ
“เป็นไรของมึงไอ้กวิ้น บอกกูมาตรงๆ ดิ๊” ไอ้เหมอพูดโพล่งขึ้นมาจนไอ้กวิ้นที่กำลังนั่งมองน้ำในหม้อเดือดถึงกับชะงัก
“ห้ะ? กู? เป็นไรวะ” ไอ้นกบื้อทำหน้างง มองหน้าเพื่อนรูปหล่อข้างกายไอ้เหมออย่างขอคำอธิบายเพิ่มเติม แต่ไอ้หล่อมันไม่พูด มันกินอย่างเดียวจนไอ้กวิ้นที่เลี่ยงจะสบตาไอ้เหมอถึงกับถอนหายใจเฮือก “กูจะเป็นไรวะไอ้ห่า”
“เอาดีๆ ไม่อยากให้กูคว่ำหม้อชาบูมึงก็ตอบมา” ไอ้เหมอสวมวิญญาณเสือ กับแฟนไม่เคยโหดได้ขนาดนี้ แต่กับไอ้กวิ้น ไอ้เหมอเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
“อันธพาล ป่าเถื่อน” ไอ้กวิ้นเบะปากใส่
“กูจะถามมึงครั้งสุดท้ายนะว่ามึงเป็นอะไร ถ้าไม่คิดว่ากูเป็นเพื่อน ก็ไม่ต้องตอบ” ไอ้เหมอทำหน้าจริงจัง คราวนี้ไอ้กวิ้นถึงกับหน้าเสีย เพราะมันรู้ว่าเพื่อนเหมอกำลังไม่สบอารมณ์จริงๆ ไอ้เหมอเด็กเทวดา คือฉายาที่ไอ้กวิ้นตั้งให้มันตั้งแต่มันอยู่มอต้น แต่ความเทวดาของมันไม่ค่อยแผลงฤทธิ์มากนัก แต่ถ้าแผลงฤทธิ์ทีไร เป็นต้องยอมมันเสียทุกที
“ไอ้เหมอ...กู” ไอ้กวิ้นรู้ตัวแล้วว่ามันเลี่ยงไม่ได้ แต่น้ำก็ยังท่วมปาก มันไม่กล้าบอกไอ้เหมอในตอนนี้
“โอเค ชนะ ไปจ่ายเงิน แล้วเรากลับกันเลย เอาค่าแท็กซี่ให้ไอ้ห่านี่ด้วย ให้มันกลับเอง”
ไอ้เหมอตัดบท ทั้งๆ ที่ยังกินกันไม่อิ่ม แต่ไอ้เสือมันลุกขึ้นแล้ว ชนะที่เหวอตามไอ้กวิ้นก็รีบทำตามคำสั่งสุดที่รัก ในขณะที่ไอ้นกบื้อมันเหวอหนักตาเหลือก ใจหนึ่งอยากถีบไอ้เพื่อนหัวเกรียนตัวล่ำแต่ก็กลัวจะสู้มันเมื่อถูกถีบกลับไม่ได้ ส่วนอีกใจก็อยากจะวิ่งหนี เพราะมันไม่รู้...ว่าไอ้เหมอจะมีฟีดแบ็กอย่างไรกับเรื่องของไอ้กวิ้นและพี่ชายของมัน
“ไอ้เหมอ...เดี๋ยวดิมึง” ไอ้กวิ้นร้องเรียก แต่ไอ้เหมอมันเดินออกจากร้านไปแล้ว ชนะที่เอาบิลไปจ่ายที่เคาท์เตอร์จึงเดินเข้ามาหาไอ้กวิ้น
“อ่ะมึง ค่าแท็กซี่ ห้าร้อยพอป่ะ” ไอ้หล่อมันก็ตามใจเมียมันจนไอ้กวิ้นแยกเขี้ยวขู่ จากนกกลายร่างเป็นหมาทันที
“เมียมึงเป็นห่าไรเนี่ย คนไม่บอกก็คือยังไม่พร้อมป่ะวะ” ไอ้กวิ้นหงุดหงิดใส่ไอ้หล่อเพื่อนซี้ แต่ชนะไม่เข้าข้างใครนอกจากไอ้เหมอจึงแค่ยักไหล่ ไม่ออกความเห็นให้ขัดแย้งกันขึ้นมา
“มึงพูดไรบ้างดิ”
“ถ้าให้กูพูด กูก็จะบอกว่ามึงควรคุยกับเหมอ เหมอเป็นห่วงมึง”
“แต่...” ไอ้กวิ้นยังคงลังเล คิ้วของมันขมวดมุ่นจนถูกชนะผลักหน้าผากไปสองที
“บอกเหมือนที่มึงบอกกับกู ตัดเรื่องที่เหมอเป็นน้องพี่หมัยออกไปเถอะ เพราะที่เหมอถาม ไม่ได้ถามในฐานะน้องพี่หมัย แต่ถาม...ในฐานะเพื่อนที่รักมึงมาก ไอ้กวิ้น ไปซะ อย่าทำให้แฟนกูคิดมาก ไม่งั้นมึงจะไม่โดนแค่เหมอ จะโดนกูด้วย”
ไอ้กวิ้นมองค้อน “คู่ผัวเมียซาดิสม์ชอบรังแกกู”
“รู้ก็ดี ไม่อยากโดนรังแกก็ไป”
ไอ้กวิ้นถอนหายใจ ชนะตบไหล่มันสองสามที ไอ้นกเอ๋อจึงเดินตามไอ้เหมอไปนอกร้าน ส่วนชนะเดินออกจากร้านแยกไปอีกทาง ตรงดิ่งเข้า KFC เพื่อสั่งไก่ทอดหนึ่งถังกลับบ้าน กินชาบูไม่อิ่มก็ขอไปฟินกับไก่ทอดก็แล้วกัน
ไอ้เหมอยืนพิงรถคันหรูรอคอยคนรูปหล่อของมัน แต่ที่เห็นเดินตรงมาหาก็คือไอ้นกตัวสูงโย่งที่หน้าตามันยุ่งเหยิงราวกับในใจกำลังต่อสู้ขัดแย้งหลักเหตุผลกันตลอดเวลา
“ไอ้เหมอ” ไอ้กวิ้นหยุดยืนตรงหน้าไอ้หัวเกรียน มันเลี่ยงสายตาหลบกับตาดุๆ ของไอ้เสือที่จ้องมอง แต่ไม่นานมันก็ทำใจกล้ามองสบตาเพื่อนซี้
“แฟนกูล่ะ”
“กูเห็นมันไปที่ KFC” ไอ้กวิ้นตอบเบาๆ ไอ้เหมอพยักหน้า กอดอกมองไอ้กวิ้นราวกับคุณครูกำลังจ้องมองเด็กที่กำลังทำผิด
“คือ...มึง”
“แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ให้มึงเรียก”
“ไอ้เหมอ ฟังกูก่อนนะเว้ย มันเป็นเรื่องที่กูไม่อยากพูดถึง”
“งั้นมึงมายืนทำห่าไรตรงนี้”
“ก็มึง...” ไอ้กวิ้นตีอกชกหัวตัวเอง ก่อนมันจะถอนหายใจ “เออๆ กูกำลังอกหัก กำลังเฮิร์ต เพราะพี่หมัยของมึง”
ไอ้เหมอคิ้วกระตุก มันแทบหลุดทำสีหน้าเหวอแทนที่จะเก๊กโหดหน้านิ่งใส่ไอ้กวิ้น แทบอยากจะเข้าไปเขย่าคอถามไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ว่าทำไมถึงเป็นเพราะพี่ชายสุดที่รักของมัน แต่ไอ้เสือมันยังคงความขรึมไว้ได้ดีจนน่าส่งเข้าชิงรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยม
ในขณะที่ไอ้กวิ้นนั้นใจแป้วเมื่อเห็นไอ้เหมอไม่มีปฏิกิริยาอื่นใดนอกจากความเงียบขรึม
“มึงพูดอะไรสักอย่างดิวะ” ไอ้กวิ้นเบะปาก ทำหน้าจะร้องไห้ ไอ้เหมอจึงกวักมือเรียกให้มันเข้ามาใกล้ ไอ้นกเอ๋อมันก็เผลอก้าวเข้าหาแต่โดยดี ก่อนจะ...
ผลัวะ!
“โอ้ย! มึงตบหัวกูทำ...” ไอ้กวิ้นยังพูดไม่ทันจบ ไอ้เหมอก็ดึงมันเข้าสู่อ้อมแขน จากที่ตั้งใจจะร้องโวยวาย ไอ้กวิ้นกลับเงียบเสียงแล้วกอดไอ้เหมอไว้แน่น “เหมอ...”
“มึงรักพี่กูตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นะ...นานแล้ว” ไอ้กวิ้นตอบเสียงอู้อี้ “กูโดนปฏิเสธแล้วด้วย”
รักมาตลอด รักมาหลายปี...อาจจะไม่ใช่แรกเจอ แต่ก็รักมานานกว่าผู้หญิงที่กำลังเคียงข้างพี่สมัยอยู่ในตอนนี้ แต่รักมานานแค่ไหน...ก็ไม่มีประโยชน์อะไร...ในเมื่อหัวใจไม่ได้ถูกเลือก
ไอ้เหมอกดศีรษะไอ้กวิ้นไม่ให้มันขืนตัวออก “กูขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลยไอ้กวิ้น และกูก็ต้องขอโทษ เพราะถึงแม้กูจะรู้เร็วกว่านี้ กูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้”
ไอ้กวิ้นเข้าใจไอ้เหมอดี... ถึงคำที่มันพูด เพราะในเรื่องความรัก แม้ไอ้เหมอจะสนิทกับไอ้กวิ้นมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถยัดเยียดไอ้กวิ้นให้กับพี่ชายของมันแค่เพราะไอ้กวิ้นคือเพื่อนสนิทได้
“อะ...อืม” เสียงไอ้กวิ้นเครือจนไอ้เหมอต้องยกมือขึ้นลูบหัวไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันที่ตอนนี้น้ำตากำลังไหลลงมาเงียบๆ
“มึงช่วยกูมาตลอด แต่กับความรักของมึง กูทำอะไรให้ไม่ได้เลย”
“มึง...มึงไม่โกรธกูเหรอ ที่กูไม่บอกมึง”
“มันเป็นสิทธิ์ของมึงที่จะไม่บอกกู”
“แล้วมึงทำโกรธกูเพื่ออะไรวะไอ้ห่า”
“ที่กูโกรธเพราะมีเรื่องทุกข์ใจแล้วไม่บอกกูต่างหาก ไม่ได้โกรธที่มึงไม่บอกกูว่ามึงรักพี่หมัย”
“ก็...มันเรื่องเดียวกันปะวะ”
“อย่าเถียงกูไอ้กวิ้น มึงมันแค่นกโง่ แต่กูคือเสือเหมอที่โคตรฉลาด”
“เออๆ”
ไอ้กวิ้นปล่อยให้ไอ้เหมอมันกอดปลอบ รู้สึกโล่งอกโล่งใจยิ่งกว่าเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ราวกับมันได้ยกภูเขาออกจากอก ได้คุยเรื่องความรู้สึกที่มันมีให้กับใครบางคนที่มันเก็บเอาไว้เป็นความลับมานาน เพราะพอมันได้บอกกับไอ้เหมอ...มันกลับได้ไหล่แข็งแรงเป็นที่พักพิงให้
...คุโด้ ชินอิจิก็ไม่ได้กอดปลอบโมริ รันยามที่ร้องไห้ แต่เป็นโซโนโกะต่างหากที่อยู่กับรันร้องไห้ไปกับรันทุกครั้ง แต่จะให้ไอ้เหมอหัวเกรียนเป็นโซโนโกะ...แค่ไอ้กวิ้นมันคิดก็หัวเราะก๊ากในใจแล้ว
**************************************
ไอ้เหมอเด็กเทวดา...ก็สมฉายาของมันจริงๆ เพราะมันเป็นเทวดาที่ช่วยรักษาใจของไอ้กวิ้นให้เข้มแข็ง แม้ความรักของไอ้เหมอกับไอ้นะในช่วงหลังมานี้จะอยู่ในช่วงร่อแร่ แต่ไอ้เสือเกรียนก็ยังคงไม่สิ้นลาย มันกวนตีนไอ้กวิ้นได้ไม่หยุดหย่อน จนไอ้นกบื้อมันไม่ว่างจะเศร้าซึม อยู่กับไอ้เหมอเป็นต้องโกรธต้องความดันขึ้นอยู่ร่ำไป
“เหี้ยกวิ้น”
“ไรวะ”
ไอ้กวิ้นแข็งแรงมากพอในการมาบ้านไอ้เหมอโดยที่พี่ชายของมันก็ยังอยู่ที่บ้าน แค่มองเมินราวกับอีกฝ่ายเป็นอากาศไปเสีย เท่านั้นโลกของมันก็สว่างสดใส เคยคิดว่าถ้ายังตัดใจไม่ได้มันจะไม่มาเหยียบบ้านไอ้เหมออีก แต่ความคิดนั้นก็เป็นอันตกไปเมื่อไอ้เสือเพื่อนรักอาการทางใจนั้น...หนักไม่แพ้นกบื้อเลย
ไอ้เหมอเลิกกับไอ้นะได้หลายวันแล้ว วันนี้มันกลับจากโรงเรียนตามปกติ ไอ้กวิ้นจึงรีบเร่งมาหา
“มึงเอาแหวนคืนนะรึยัง” ไอ้เหมอถอดแหวนวงสำคัญที่ไอ้นะให้แล้วฝากไอ้กวิ้นไปคืน แต่ไอ้นกบื้อมันยังไม่มีโอกาสจะคืนให้ เพราะดูจากอาการของไอ้นะแล้ว...ขืนโดนคืนแหวน คงยิ่งโคม่า
“ยัง แต่มึงไม่ต้องห่วง กูจะหาโอกาสคืนให้ แล้วมึงกินข้าวบ้างยังเนี่ย คุณหญิงแม่ของมึงบอกว่ามึงกินเท่าแมวดม”
“แมวยักษ์อะดิ กูแดกข้าวมันไก่ไปสามจาน”
ไอ้เหมอเป็นมนุษย์เหนือมนุษย์ เพราะจริงดังว่าที่มันเฮิร์ตแต่มันก็ยังกินได้ นอนหลับ ต่างจากไอ้กวิ้นที่ช่วงเฮิร์ตหนักแรกๆ แทบไม่อยากอาหาร
“เออ ดีว่ะ แดกเยอะ แต่ระวังอ้วน”
“พูดมาก แล้วนี่มึงหอบเสื้อผ้ามาทำไม”
“คิดว่ามึงอยากให้กูอยู่เป็นเพื่อน”
ไอ้เหมอหัวเราะก๊าก ก่อนจะตบหัวไอ้กวิ้นเบาๆ สองสามที “ก็ดีว่ะ กูเพิ่งเลิกกับแฟน อยากลองมีเมียดูบ้าง ไปอาบน้ำแล้วมาปรนนิบัติพี่เหมอนะจ้ะ”
“บ้านมึงดิ” ไอ้กวิ้นรีบถอยห่าง เพราะขนาดตัวของไอ้เหมอนั้นไม่ได้แตกต่างจากพี่ชายของมันมากนัก อาจจะสูงไม่เท่า แต่ความกำยำก็ไม่น้อยหน้ากันเสียเท่าไหร่ ไอ้กวิ้นยังเคยแปลกใจที่พี่ชายของมันอุ้ม ‘น้องน้อย’ ร่อนไปร่อนมาได้โดยไม่บ่นปวดหลัง
“มามะน้องกวิ้น ยอมเป็นของพี่เหมอเสียดีๆ”
ไอ้เหมอคงอกหักจนกลายเป็นบ้าไปแล้ว ถึงได้สวมบทพิศาลลากไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันขึ้นเตียง
“เฮ้ยย มึง ตั้งสติดิวะ”
“หึหึ” ไอ้เหมอหัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย มือสองข้างตรึงสองแขนไอ้กวิ้นแนบกับฟูกนอน “เป็นเมียกูปะ ไม่ได้พี่ เอาน้องก็ดีนะมึง กูเอามันส์”
“บ้านมึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“เออ นี่บ้านกู อย่าเสียงดังดิวะ เดี๋ยวมีใครได้ยิน”
ไอ้กวิ้นเริ่มดิ้นเมื่อไอ้เหมอกำลังโน้มหน้าลงมาใกล้ มันหลับตาปี๋ หายใจหอบเพราะการขัดขืน กระดุมเสื้อหลุดจนเผยให้เห็นอกขาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าแดงก่ำอย่างน่ามอง
“กวิ้น” ไอ้เหมอกระซิบข้างหูเสียงเบา “มึงอยากรู้ปะว่าพี่หมัยคิดยังไงกับมึง”
คำถามของไอ้เหมอทำเอาไอ้กวิ้นชะงัก มันลืมตาช้าๆ ก่อนจะบอกเบาๆ ว่า “กูไม่อยากรู้”
“แต่กูอยากรู้” ไอ้เหมอบอกกลับ ใบหน้ามันยังคงวนเวียนใกล้ๆ ลมหายใจเป่ารดต้นคอไอ้กวิ้นจนไอ้นกบื้อร้อนผ่าวไปทั้งตัว “มึงรู้ไหมว่าพี่หมัยเหมือนคนอกหัก”
“ไอ้เหมอ กูไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น พี่มึงจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับกูแล้ว กูตัดใจแล้ว อย่ามาทำให้กูเขว”
“กูว่ามึงคงรู้อยู่แล้วว่าพี่หมัยรู้สึกยังไง จริงไหม”
ไอ้กวิ้นพยักหน้าเบาๆ “รู้ แต่ยังไงเขาก็ไม่เลือกกู ...มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเลือกกูไอ้เหมอ”
รู้ดี แต่พี่ชายไอ้เหมอก็เลือกจะทิ้งไอ้กวิ้นไว้ ตอนนี้มันจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรื้อฟื้นความรู้สึกที่ส่งไปไม่ถึงขึ้นมาอีก... ไอ้กวิ้นไม่อยากต้องหวังลมๆ แล้งๆ ไม่อยากต้องเจ็บซ้ำๆ ซากๆ อีกแล้ว
“นั่นเพราะกูไง ตอนนี้กูเลิกกับนะแล้ว...” น้ำเสียงของไอ้เหมอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนมือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระของไอ้กวิ้นต้องยกขึ้นกอดมันไว้ “มึงรู้ว่าครอบครัวกูเป็นแบบไหน พ่อกูไม่ใช่คนจะยอมรับได้ง่ายๆ ว่าลูกจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ตอนนี้ ถ้ากูทำตามความหวังของพ่อได้...มึงกับพี่หมัยก็ยังพอมีหวัง”
“ไอ้เหมอ... มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอก มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา “อีกอย่าง...คนอยากทำนม อยากสวยอย่างมึง จะมีเมียได้ไงวะ”
“มีได้ มึงเป็นตัวทดลองไง”
“ไอ้บ้า”
ไอ้เหมอหัวเราะเบาๆ ก่อนเสื้อยืดที่มันสวมจะถูกถอดออก ไอ้กวิ้นตาโตกับซิคแพ็คและมัดกล้ามของนักเรียนนายร้อยเพื่อนซี้
“มึงอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ” ไอ้กวิ้นบอกอย่างหวั่นใจ
“ไม่บ้าไม่ใช่กู”
“เชี่ย ตรรกะอะไรของมึงงงง อื้อออ” ไอ้กวิ้นถูกมือของไอ้เสือเหมอปิดปาก แต่ก่อนที่ริมฝีปากของไอ้เสือโหยจะละเลงลงบนผิวเนื้อของนก ร่างกำยำของไอ้เกรียนก็ปลิวออกจากไอ้นกบื้อด้วยฝีมือพี่ชายของมัน
“นี่คิดจะทำอะไร!” เสียงของร้อยเอกสมัยเข้มจัดอย่างที่ไม่เคยใช้พูดกับน้องชายสุดที่รักมาก่อน “เป็นบ้าไปแล้วรึไง!”
ไอ้เหมอหน้าเหวอหนักเพราะไม่เคยถูกพี่ชายดุมาก่อน มันมองพี่สมัยอย่างกวนๆ แต่ในใจยักยิ้ม “พี่หมัยกล้าว่าเหมอเหรอ”
เจอคำถามจากน้องชายสุดที่รักเข้าไป สมัยก็เหมือนกับได้สติ “พี่...”
“พี่หมัยเข้ามาในห้องของเหมอทำไม เหมอบอกแล้วไงว่าจะคุยกับไอ้กวิ้นสองคน”
“นี่เรียกว่าคุยรึไง”
“ก็คุย...แต่อยากคุยด้วยภาษากายกัน ทำไมอ่ะ พี่หมัยมีปัญหาตรงไหนเหรอ”
สมัยมองหน้าน้องชายตัวเองด้วยสายตาดุจัด “น้องเหมอมีแฟนอยู่แล้ว ถ้าไอ้นะรู้เข้าคงเสียใจ”
“พี่หมัยก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเหมอโสดอ่ะตอนนี้ เหมอ...จะทำกับใครก็ได้ ไอ้กวิ้นมันก็เต็มใจ”
“มันไม่เต็มใจ!”
น้ำเสียงของพี่ชายตวัดฉับ แต่คนเป็นน้องกลับยักคิ้วกวน “พี่หมัยคิดจริงๆ เหรอว่ามันไม่เต็มใจ คนไม่เต็มใจ...ไม่อยู่ในสภาพนี้หรอก”
“น้องเหมอ!”
“พี่หมัยออกไปจากห้องของเหมอดีกว่า อย่าให้โมโห”
แต่สมัยไม่สนใจคำพูดของไอ้เหมอเลยแม้แต่น้อย เดินไปหยิบกระเป๋าไอ้กวิ้นแล้วกลับมาคว้าแขนเจ้าของกระเป๋าให้ลุกขึ้น “กลับบ้านได้แล้วไอ้นกบื้อ กูจะไปส่ง”
ไอ้กวิ้นสะบัดแขนออกทันที “ไม่ไป วันนี้จะค้างกับไอ้เหมอ”
“กวิ้น”
“พี่หมัย พี่เป็นบ้าเหรอตอนนี้” ไอ้เหมอถามเสียงกลั้วหัวเราะ “คนจะมีความสุขกันพี่มาขัดทำไมอ่ะ มันไม่ใช่เรื่องของพี่ซะหน่อย”
ราวกับเป็นศึกสายเลือดระหว่างบราค่อนตัวพ่อกับน้องน้อยเด็กเทวดา ในขณะที่รางวัลคือไอ้นกบื้อที่นั่งมองแต่ละฝ่ายด้วยตาปริบๆ
“มันเรื่องของพี่”
“ไม่ใช่ว่ะพี่หมัย มันไม่มีเรื่องไหนที่เป็นของพี่เลย นี่มันเรื่องของเหมอกับไอ้กวิ้น อยากจะเอากันท่าไหนก็เรื่องของพวกเรา”
“น้องเหมอ!” สมัยถึงขีดความอดทน “ใครสั่งใครสอนให้เป็นคนแบบนี้”
“ไม่มีใครสอน เหมอเป็นของเหมอเอง” ไอ้เหมอไม่ลดความกวน “พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับไอ้กวิ้น ทำไมต้องเดือดร้อน ทำตัวอย่างกะหมาหวงก้าง ตัวเองไม่กิน พอคนอื่นจะกินก็เห่าเสียงดัง”
มือใหญ่ของสมัยเงื้อขึ้นสูง แต่ไอ้เหมอแค่หัวเราะ เป็นไอ้กวิ้นเสียเองที่มายืนขวางตรงหน้าเพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายต่อยเพื่อนรักของมันได้ “ไอ้เหมอมันพูดถูก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ เราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันเลย แล้วพี่จะมาหวงทำไม”
ไอ้เหมอได้ที สอดแขนเข้ากอดไอ้กวิ้นจากทางข้างหลัง ก่อนริมฝีปากของมันจะฝังลงบนซอกคอขาว ดูดงับจนขึ้นรอย “มึงหวานไปทั้งตัวจริงๆ เสียดายแทน...คนที่มัวทำตัวเป็นพระเอก เลยไม่ได้แดก”
สมัยโยนกระเป๋าของไอ้กวิ้นลงบนเตียงแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูให้ แต่สีหน้าที่เจ็บปวดนั้น...กลับไม่ทำให้น้องชายอย่างไอ้เหมอและคนให้ความร่วมมืออย่างไอ้กวิ้น...สะใจเลยสักนิด
“กูทำเกินไปปะวะ” ไอ้เหมอถามเบาๆ
“เกินไปดิไอ้ห่า กับกูเนี่ย ทำเกินไป คอเป็นรอยหมดไอ้สัด”
“ฮ่าๆๆ” ไอ้เหมอหัวเราะเสียงแห้ง “เหี้ยแม่ง ปากกูมีมลทินแล้ว”
“ไอ้ห่าเหมอ กูต่างหากที่ควรพูด”
“ทำไม ได้เป็นเมียนายร้อยมันโก้นะเว้ย”
“นายร้อยหน้าตาอย่างมึงกูไม่เอา”
“อยากเอาอย่างพี่หมัยว่างั้นเหอะ”
“เหี้ยเหมอ!”
ไอ้กวิ้นแทบจะงับหัวไอ้เพื่อนซี้ แต่มันก็ปลงตกเมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนมันหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“ผ่านคืนนี้ไป พี่หมัยคงคิดว่ามึงเป็นเมียกูไปแล้วแน่ๆ”
“ก็...ปล่อยเขาคิดไปดิวะ”
“แน่ใจนะว่ามึงจะไม่วิ่งหน้าตั้งไปแก้ความเข้าใจผิด”
“เออดิ ใครจะทำอย่างนั้น ไร้สาระ” ไอ้กวิ้นบอกเสียงแข็ง แต่พอโดนไอ้เหมอจ้องหน้า มันก็เบนสายตาหลบแล้วเฉไฉไปอีกเรื่อง “กูนอนแล้วนะเว้ย”
ไอ้กวิ้นคลานขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงหนีไอ้เสือเพื่อนยากที่คว้ารีโมทมาปรับอุณหภูมิให้ไอ้นกบื้อที่ชอบนอนเปิดแอร์เย็นๆ ก่อนจะตามมานอนข้างๆ
“กวิ้น”
“ไรวะ”
“มาทำกันจริงๆ มะ กูอยากว่ะ คิดถึงนะ”
“บ้านมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!”
คืนนั้นของไอ้กวิ้นจึงจบลงด้วยเสียงหัวเราะกวนตีนของไอ้เหมอและสงครามหมอนที่พวกมันฟาดฟันกันไปจนเกือบเช้า
-
********************************************
ในเช้าวันต่อมา ไอ้กวิ้นตื่นก่อนไอ้เหมอ มันล้างหน้าแปรงฟันแล้วรีบลงไปช่วยคุณหญิงแม่ของไอ้เหมอในครัว พองานในครัวเสร็จก็เดินออกไปสูดอากาศที่สวน บิดตัวยืดเส้นยืดสายได้ไม่ทันไร เอวของมันก็ถูกคว้าไว้ ก่อนที่ปากจะถูกปิดแน่นด้วยมือใหญ่ ไอ้กวิ้นตาโต แต่เมื่อเหลือบเห็นว่าคนที่จับตัวมันไว้เป็นใครก็นิ่งเงียบ
สมัยพาไอ้นกบื้อมาที่ซุ้มดอกไม้ ห่างไกลจากตัวบ้านและลับตาคน
“มีไร” ไอ้กวิ้นทำหน้าอึดอัด เพราะมันถูกอีกฝ่ายจ้องด้วยแววตาดุ
“ทำไปแล้วเหรอ”
ไอ้นกบื้อชะงักไปกับคำถาม ก่อนจะพยักหน้า “อืม”
“กวิ้น...”
“กวิ้นจะคบกับไอ้เหมอ”
“แต่น้องเหมอไม่ได้รักมึง กูรู้ดีว่าน้องกูรักใคร ถ้ามึงคบน้องเหมอ...มึงมีแต่จะเสียใจ”
“กวิ้นเสียใจจนชินแล้ว” ไอ้กวิ้นบอกเสียงเบา มันขยับตัวหนีอีกฝ่ายที่ขยับเข้าหา
“มึงคบกับน้องเหมอไม่ได้”
“คบได้”
“อย่าประชดกันแบบนี้”
“มันไม่ใช่การประชดพี่หมัย กวิ้นตัดสินใจดีแล้ว เหมือนที่พี่หมัยก็ตัดสินใจเลือกคนอื่น” ไอ้กวิ้นบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เรื่องของเรามันจบลงในวันที่พี่ไม่ได้เลือกกวิ้น พี่บอกว่าพี่ขยะแขยง ...ไม่ต้องให้ใครมาพูดซ้ำ กวิ้นก็จำได้”
สมัยยกมือขึ้นลูบหน้า เขานอนไม่หลับทั้งคืน กระสับกระส่ายจนเหมือนคนบ้า “กูทำใจไม่ได้ว่ะกวิ้น ทั้งๆ ที่กูเลือกแล้ว แต่กูก็ยัง...”
“พี่หมัย...อย่าพูดมันออกมาเลย” ไอ้กวิ้นตัดบท “มันไม่มีประโยชน์อะไรอะพี่”
ตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้...จะเดินหน้าต่อ มันเป็นนกที่บินไม่ได้มานานและเอาแต่หวังให้ใครสักคนมาพามันบิน แต่ตอนนี้...มันยอมรับแล้วว่า นกอย่างมันบินไม่ได้...แต่ก็ยังมีเท้าที่พามันเดินออกมาได้ พี่ชายของไอ้เหมอ...อาจแค่สงสาร... ชั่วระยะเวลาหนึ่งถึงได้เฝ้าฝึกให้มันหัดบิน แต่พอรู้ว่ามันบินไม่ได้ก็พามันบินเสียเอง ถึงอย่างนั้น...ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าการฝืนให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้...สุดท้ายผลลัพธ์อาจจะต้องมีแต่ความเจ็บปวด
“กวิ้นไม่เคยโกรธอะไรพี่หมัยเลยนะ แรกๆ มันก็เจ็บแค้นบ้าง แต่ตอนนี้กวิ้นไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย” ไอ้นกบื้อคลี่ยิ้ม ในขณะที่พี่ชายไอ้เหมอนั้นดวงตาแดงก่ำ “พี่หมัยเลือกกวิ้นไม่ได้เรื่องนั้นรู้ดีอยู่แล้ว แต่การที่พี่ยังลังเล มันทำร้ายกันมากเลยนะพี่หมัย กวิ้นรักพี่จนเหนื่อย จนไม่อยากจะรักแล้ว”
“อืม” สมัยรับคำเบาๆ พลางยกมือขึ้นลูบหัวไอ้นกบื้อที่มันไม่ขยับหนี “กูรู้...ว่ากูเลวแค่ไหน”
ไอ้กวิ้นหัวเราะ “เห็นด้วย พี่หมัยเป็นคนดีมากนะ แต่บางเรื่องก็เลวไม่น่าให้อภัย”
“อืม”
ลมเย็นๆ กับกลิ่นหอมของดอกไม้พัดโชยมา ไอ้กวิ้นหลับตาเพียงครู่ สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะคลี่ยิ้มอีกครั้ง “วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่กวิ้นจะรู้สึกกับพี่หมัยอย่างนี้ กวิ้นอยากให้พี่หมัยอวยพรให้ เพราะกวิ้นก็หวังให้พี่หมัยมีความสุขกับสิ่งที่พี่หมัยเลือก ขอโทษที่เคยต่อว่าพี่ กวิ้นก็แค่เด็ก โดนใครทำให้เจ็บก็ต้องโกรธบ้าง พี่หมัยไม่ถือสานะ”
“อืม กูทำไม่ดีกับมึง โดนว่าก็ไม่โกรธหรอก” สมัยบอกก่อนจะดึงตัวไอ้นกบื้อมากอดไว้ ปิดบังน้ำตาหนึ่งหยดที่ไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “อย่าดิ้น...ขอกูกอดมึงครั้งสุดท้าย”
ไอ้กวิ้นพยักหน้ากับอกกว้าง มันยอมแต่โดยดี
“ถ้าวันไหน...มึงเจอคนที่จะอยู่เคียงข้างแล้ว... ขอให้มึงรักเขาให้มาก และขอให้ชีวิตมึงในทุกๆ วันต่อจากนี้มีแต่ความสุข กูหวังว่า...เขาจะไม่ทำให้มึงร้องไห้เหมือนอย่างที่กูเคยทำ”
ไอ้กวิ้นปล่อยให้น้ำตารินไหล น้ำเสียงของพี่สมัยนั้นนุ่มทุ้มและอบอุ่นเหมือนอ้อมกอด
“อือ ต่อไปจะเลือกคนดีๆ”
“หึหึ นกบื้ออวดเก่ง”
ไอ้กวิ้นถูกกอดไว้เนิ่นนาน ก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออก ไออุ่นที่จางไปทำให้ใจหายวาบ แต่มันก็ยังคงยิ้ม เพราะเลือกแล้วที่จะเดินหน้าต่อ...
“ไปนะพี่หมัย”
“อืม”
เพราะครั้งนี้...ไอ้กวิ้นเป็นฝ่ายเดินจากพี่สมัยมาเอง มันเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม และด้วยความหวังที่ว่า...ในทุกๆ วันของมันต่อจากนี้จะมีแต่ความสุขอย่างที่พี่สมัยอวยพร
ความรู้สึกที่บ่มเพาะมานานหลายปี ไม่ได้หายไปไหน ไอ้กวิ้นไม่ได้เก่งที่จะลบภาพของพี่สมัยออกไปจากใจได้ แต่มันแค่เลือก...ที่จะเก็บไว้เป็นความทรงจำที่ดี ความทรงจำที่ครั้งหนึ่ง...ได้เคยรัก ได้เคยได้รับการดูแลจากผู้ชายที่ชอบขายฝันว่านกโง่ๆ อย่างมัน...ก็สามารถบินได้ดั่งพญาอินทรีย์ แต่ตอนนี้...ความฝันนั้น...ก็ยังเป็นแค่ฝันต่อไป ไม่มีทาง...เป็นความจริงไปได้
ในวันนี้...หรืออีกหลายๆ วันต่อจากนี้ แม้จะยังรัก แต่คง...ไม่อยากกลับเข้าไปในวังวนนั้นอีกแล้ว
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้ reading FLYING PENGUIN
พรุ่งนี้จะบินให้ได้!! สู้ตายยยย ฮิฮิ
The End
สวัสดีค่ะ วันนี้มาลงตอนจบของ FLYING PENGUIN ซึ่งเรื่องนี้คือการเล่าถึงชีวิตรักของไอ้กวิ้นเพื่อนของไอ้เหมอ เนื้อเรื่องวนหรือไม่นั้น อยู่ที่วิจารณญาณของผู้อ่าน แต่คนเขียนยังยืนยันว่า มันจะเป็นไปตามนี้ค่ะ ใครที่เคยพบเจอกับชีวิตรักที่ติดกับวังวน ก็คงจะได้รู้และเข้าใจ แต่ที่อยากให้เห็นคือพัฒนาการของน้องกวิ้นมากกว่า จากตอนมอต้นจนถึงตอนนี้ น้องวนแต่ละครั้ง และน้องได้ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง FLYING PENGUIN คงบอกเล่าได้ดี ถึงเส้นทางการบิน (ความรัก) ของไอ้กวิ้น
เรื่องหลักจบลงแค่เท่านี้ หวังว่าจะถูกใจใครหลายๆ คน แต่ถ้าไม่ถูกใจ ก็สุดแล้วแต่ใจท่านผู้อ่าน สุดท้าย ขอขอบคุณที่ร่วมเดินทางในสายการบินนี้ หลังจากที่ไปฟินแลนด์กับน้องเหมอมาแล้ว ก็ลองเปลี่ยนเส้นทางมายังทางที่เหน็บหนาวไปกับกวิ้นบ้างนะคะ :กอด1:
-
กวิ้นสู้ๆ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: กวิ้นนนนนนนนนนนนนน
-
กวิ้นเข้มแข็งขึ้น :katai2-1: :katai2-1:
แต่ตรงข้ามกับพี่หมัยที่สภาพเหมือนจะย่ำแย่(รึเปล่า)
พี่หมัยนี่ เรามีความรู้สึกแบบครึ่งๆกลางๆ ทั้งสงสารทั้งแอบสะใจนิดหน่อย
ความจริงเราก็แอบคิดว่าอยากให้จบแบบแฮปปี้
แต่รู้อยู่แล้วล่ะว่าไม่แน่นอน
เห้อ อิน หน่วงๆเลยทีนี้ แง อารมณ์ค้าง :katai1:
-
ยังคงอยู่ในขั้วโลกเหนือ
บินไม่ได้ ก็เตาะแตะหาจับปลากินต่อไป ไม่ต้องไปหากินหนอนบนฟ้าหรอก หนอนไม่อร่อย
-
กวิ้นๆจะได้เจอคนที่ใช่ใช่มั้ย
กอดปลอบกวิ้น
3P กับเหมอเลยเหอะ
-
:a5: :a5: :a5: o22 o22 o22
-
แง้ววววววววว นึกว่าน้องกวิ้นจะแบบ ไปเรียนต่อต่างประเทศ ทิ้งพี่เหมอไว้ แล้วพบรักใหม่กับหนุ่มตะวันตก//โดนกวิ้นจิกตา
อยากให้คนเขียนแต่งตอนพิเสษสำหรับคนรักหมัยกวิ้นหน่อย น่าสนุกดี
-
ไม่มีใครสมหวังได้ในทุกเรื่อง ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป สู้ๆนะกวิ้นกวิ้น
-
สงสารกวิ้นอะ. เฮ้ออออออออ. ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. :sad4: :sad4: :sad4:
-
:กอด1: :กอด1: รักSnufflehp รักกวิ้นกวิ้น บินไม่ได้ก็เดินต่อไป
-
กวิ้นของเจ๊ ซักวันหนูจะมีคนรักบินอยู่ข้างๆ นะคะ
-
เฮ้ย อะไร ทำไมมม จบแบบนี้คืออะไรรรร แต่เธอเขียนว่า "เรื่องหลัก" เราจะหวังว่ามันจะมีเรื่องย่อยแยกๆต่อนะคะ ฮืออออ เราก็ดีใจแหละที่กวิ้นตัดสินใจได้แล้ว เราไปอ่านหระทู้พันทิพมา มาตอนนี้ทองย้อนไปก็เหมือนอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง ไม่ได้เจ็บได้ปวดอะไร แงงงงง น้องกวิ้นนน ดีใจที่น้องเข้มแข็งแล้ว แต่แบบ.. :z3: เรารอน้องไปอเมริกานะคะ เรารอออออ พูดถึงเหมอบ้าง กรี๊ดดดดดด น้องเหมอมีเมียยยย เราขำอ่ะ ทำไมแบบนี้ เหมอคะ ช่วยเพื่อน หระชดพี่ ดีมากค่ะ นี่เริ่มเคลิ้มอยากได้น้องกวิ้นแล้วป่ะคะ แอร๊ยยยย แต่ขำน้องกวิ้นอ่ะ ทำไมอ่ะคะ สามีแค่อยากสวย อยากทำนม แต่ก็รักน้องกวิ้นนะคะ ไม่เกี่ยวกัน 555555555555 เอาจริงๆนะคะ ความรู้สึกตอนนี้คือดีใจกับน้องกวิ้น แต่ก็อดสงสารพี่หมัยไม่ได้ ไม่ใช่ไม่อยากรัก มันรักไปแล้วแหละ ทั้งที่รู้ว่ารักไม่ได้ แต่ก็รัก อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็รักขนาดที่ปล่อยคนที่พี่รักไปได้แล้ว ตอนนี้พ่เสียใจมากเราก็รู้ แต่สักวันค่ะ ถ้ามันถึงวันหนึ่งที่พี่ได้เจอน้องกวิ้นอีกครั้ง พี่อาจจะได้หัวใจน้องอีกก็ได้ มีความหวังไว้นะคะ หรือต่อให้พี่จะเจอคนอื่น พี่ก็เปิดใจให้คนที่เข้ามาบ้างนะคะ ไม่มีใครรู้อนาคต พี่อาจรักน้องกวิ้นได้สักวัน หรือปลายทางพี่จะไม่มีวันบรรจบกันอีก แต่พี่เลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุดสำหรับทุกคนแล้วล่ะค่ะ เรารักพี่มากจริงๆถึงใครจะเกลียดพี่ ขอบคุณที่อย่างน้อยพี่ก็ทำเพื่อน้องกวิ้นมาตลอด ทำเพื่อครอบครัวมาตลอด เราหวังว่าต่อจากนี้พี่จะมีโอกาสได้ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง พี่คือคนที่ควรมีความสุข ทุกคนเกิดมาก็ควรมีความสุขกันทั้งนั้น ที่ผ่านมาพี่อาจมีความสุขบนความกังวลหรือเหนื่อยแค่ไหน แต่เราอวยพรให้ต่อจากนี้พี่ได้มีความสุขจากใจจริงๆนะคะ ไม่ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เราก็หวังว่าพี่จะเดินต่อไปแล้วยิ้มได้ ขอให้พี่มีความสุขค่ะ ส่วนน้องกวิ้น ตอนนี้น้องเดินต่อไปแล้ว น้องอาจเจอใครสักคนในอนาคต แต่เราก็เชื่อว่าพี่หมัยจะอยู่ในใจน้องตลอด น้องมีความสุขกับทางที่เลือกเราก็ดีใจค่ะ หวังว่าสักวันน้องกวิ้นจะมีความสุขจากใจจริงเหมือนกันนะคะ
ขอบคุณคุณสนัฟเฟิลที่เขียนเรื่องนี้ออกมาจนได้นะคะ ดีใจที่ได้อ่านค่ะ ปกติเราชอบอะไรที่สุขสมหวัง รังสีความสุขแผ่กระจายนะคะ แต่แบบนี้ก็ดีค่ะ เราเข้าใจเหตุผลทุกอย่าง แล้วเราก็ดีใจกับตอนจนนี้นะคะ ถึงเราจะร้องไห้แต่เราก็คิดว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับทั้งคู่ ถึงเราจะหวังว่าจะมีตอนพิเศษหรือตอนต่อไปแบบที่เค้าสามารถรักกันได้แล้ว แต่เราเข้าใจถ้าคุณสนัฟเฟิลจะไม่เขียนค่ะ เฮ้อออออ เราไม่น่าเลย ไม่น่าหลงรักน้องกวิ้นจนตามมาอ่านเลย เฮ้ออออออ แต่อย่างน้อยทุกคนก็มีความสุขอ่ะเนอะ น้องเหมอกับชนะก็มีความสุขเหมือนกัน ขอบคุณจริงๆนะคะ เราดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
กวิ้นนนน เรารักกวิ้นนะ อย่าได้แคร์คนที่ทิ้งเรา เริ่ดๆเชิดๆเข้าไว้ กวิ้นกวิ้นถ้าอยากบินก็บินได้
-
กวิ้นนนนนนนนนนน
เราเข้าใจกวิ้นทุกอย่าง มันดีแล้วที่จบแบบนี้ :o12:
-
จบเหมือนไม่จบ
งั้นขอมโนให้ห่างกันไปแล้วพี่สมัยทนไม่ได้กลับมาง้อกวิ้น สุขสมหวัง ก็แล้วกัน
:mew4: :mew6:
-
TT^TT
ทำม๊ายยยยยยยย
อิพี่หมัยยยยย
ทั้งเรื่องไม่เคยเชียร์แต่ทำไม รู้สึกอยากให้อิพี่หมัยมันรั้งน้องบ้างไรบ้าง
ทำเหมือนพร้อมเสมอถ้ากวิ้นจะรักคนอื่น
เอ่ออออออ
อยากให้กวิ้นมันไปรักคนอื่นๆจริงๆโว้ยยยยยย
แบบ...อ๊ากกกกก
อยากกรี๊ดกรอกหูอิพี่หมัย
ไปเถอะกวิ้น ไปบินกัน
แต่ถ้าฝืนธรรมชาติบินไม่ไหวก็กลิ้งมาหาเค้าเถอะ
โฮกกก ไปร้องไห้แปบ
กวิ้นน้อยของป้าาาาาาา
-
จบตรงใจเค้าค่ะ^^
ขอบคุณนะคร้าาาา
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ปลื้มใจ ลูกกวิ้นจะบินแล้ว
แต่ห่วงนางชีวิตจะรอดจากการเป็นเมียนังเหมอรึเปล่า :hao6:
-
ไม่น๊าาาาา
ทำไมจบ อยากอ่านต่อ ขอภาค2ได้ไหม
สงสารกวิ๊น อยากให้กวิ๊นมีความสุข และสมหวัง
-
สู้ต่อไปเพนกวิน :hao5:
ไม่มีใครเลี้ยงเดี๋ยวเรารับเลี้ยงเองนะ
-
o13 จุดเริ่มต้นให้หัวใจสตรองนะกวิ้นนะ ออกจากวังวนนี้อย่างสวยงาม
-
กวิ้นเก่งมากลูก หนูทำดีที่สุดแล้ว
ในเมื่อรู้ว่ายังไงมันก็ไปมากกว่านี้ไม่ได้
การที่หยุดมัน แล้วเดินต่อไป เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว
เราไม่สงสารพี่หมัยว่ะ ไม่รู้ดิ
เข้าใจว่ารักไม่เรื่องของคนสองคน
เมื่อคนในครอบครัวมีเกี่ยวด้วย
แต่ในเมื่อไม่สู้เพื่อกวิ้นเลยสักครั้ง และรู้ตัวมาตลอด
การปล่อยมือกวิ้นแล้วตัวเองเจ็บ เป็นสิ่งที่สาสมแล้วล่ะ
เหอะๆ รออ่านเรื่องต่อไปค่าาา
-
โอ่ยยยย พี่เหมอหล่ออออออ >\\\\<
-
ฮือออเหมือนจบไม่สุดด รอตอนพิเศษเด้อข่าา :z3:
-
สงสารพี่หมัย การไม่ได้ทำอย่างที่ใจอยากทำมันเจ็บปวดมากเลยนะ พี่ทำเพื่อคนอื่นมามากแล้ว หวังว่าจะมีซักวันที่ได้ทำตามใจตัวเองนะ TT__TT
-
ดีใจนะที่กวิ้นเติบโตและก้าวต่อไปได้แล้ว
ขอให้ได้พบความรักที่เป็นของกวิ้นจริง ๆ
พี่สมัย ฉันเข้าใจพี่เลย
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าปลายทางนี้อยู่ตรงไหน แต่ก็ขอเดินสักพักเถอะนะ ใคร ๆ ก็ว่าว่าพี่เห็นแก่ตัว มันก็จริง พี่เองก็ยอมรับ
แต่หัวใจที่มันต้องเจ็บซ้ำ ๆ ด้วยมือตัวเอง ต้องทนมองดูคนที่รักเจ็บปวดเพราะตัวเอง มันแสบร้อน กลัดหนอง และหนาวเหน็บเกินบรรยาย
ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมให้ทุก ๆ คนตราหน้าว่า เลว แล้วปล่อยให้รักลอยหลุดมือ
ภาวนาให้คนที่รักได้มีความสุขทุก ๆ วัน
ภาวนาบาดแผลในใจเขาเหลือแค่แผลเป็นที่อาจจะจางจนมองไม่เห็น
ภาวนา ขอให้อย่างน้อยเขาเหลือความทรงจำสีจางของเวลาที่เรามีความสุขอยู่ด้วยกันบ้าง
-
ตามความรู้สึกเราก็ชอบที่คนเขียนจบเเบบนี้555555555
กวิ้นบินได้เเล้วชอบบบ
-
:katai2-1:กวิ้นเก่งมาก ชอบบบ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ก็ได้แต่ถอนหายใจรัวรัว
-
เง้ออออ ทำใจกะตอนจบมิได้ สงสารกวิ้น ส่วนอิพี่หมัยช่างหัวมัน
กวิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
มโนไม่ถูกเลย
-
จบแล้ว...เฮ้อ
-
ว้าาา กวิ้นน่าจะยอมเป็นเมียซัมเหมอนะ
-
ดีแล้วกวิ้น ออกมาชีวิตยังมีอะไรอีกมากสะใจอิพี่หมัยโว้ยยยยย จบแบบนี้กะดีเหมือนกัน สะใจพระเอกจบแบบไม่แฮปปี้
-
จบสวยเนอะ ชอบมากเลย เราแฮปปี้กับกวิ้นกวิ้นที่เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างมีความสุข
อวยพรให้พี่หมัยด้วยให้พี่ได้เจอคนที่เหมาะสมกับพี่มาดูแลพี่ตลอดชีวิต
ขอให้ทั้งสองคนเลิกแล้วต่อกันแต่ไม่เลิกรักกันนะ มีความสุขมากๆ
-
ขอให้เจอรักแท้นะกวิ้น
-
แล้วหมออัลล่ะ
-
:กอด1: ปลอบกวิ้นน้อย :กอด1:
-
ร้องไห้และตบมือให้กับความเข้มแข็งของน้องกวิ้นที่เป็นฝ่ายเดินออกจากวังวนของอิพี่หมัย ถ้ากวิ้นไม่เดินออกมาก็ต้องเจ็บซ้ำซากกับผช.โลเลคนนี้ พี่หมัยอาจทำถูกต้องในฐานะพี่ในฐานะลูกแต่ผิดในฐานะคนที่รักตัดรอนกวิ้นอย่างเลือดเย็นแล้วก็กลับมายื้อไว้ให้เจ็บซ้ำไปซ้ำมาถ้ากวิ้นไม่เดินจากไปก็จะวนเวียนอยุ่กับความเจ็บแบบเดิมๆถึงน้องกวิ้นจะบินไมไ่ด้แต่กวิ้นเดินได้วิ่งได้และไถตัวออกจากตรงนี้ไปได้สักวันพี่หมัยก็จะเป็นแค่ความทรงจำที่ทั้งสุขและเศร้าสำหรับกวิ้น ตอนหลักกวิ้นต้องเป็นฝ่ายไล่ตามวอนขอความรักจากอิพี่หมัยตอนพิเศษขอให้อิพี่หมัยมันเป็นฝ่ายไล่ตามวอนขอความรักจากกวิ้นบ้างนะ เรายังยืนยันความคิดว่าถ้ากวิ้นไม่ได้รักอิพี่หมัยเหมอกวิ้นนี่คือใช่เลยเหมอทำดีมากแมนมากๆถ้ากวิ้นสมยอมเหมอคงจับนกบื้อกินจริงๆซินะถ้าอนาคตที่จะมีกวิ้นหมัย อิพี่หมัยควรคิดให้หนักน้องเหมออาจจะเผาเรือนจับนกบื้อไปเป็นเมียน้อยก็ได้นะ o18 o18
-
ซื้อหวยให้ถูกแบบนี้สิ เป็นไดอารี่บันทึกชีวิตรักกวิ้นกวิ้นจริงๆด้วย
-
กวิ้นหน้าต่อไป :กอด1:
ส่วนพี่หมัยต้องเจ็บที่เดิม แต่ในเมื่อเลือกแบบนี้ก็ต้องยอมรับแบบนี้นะ สงสารพี่หมัย สู้ๆ ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ
-
ยิ้มทั้งน้ำตากับกวิ้น ที่ตัดสินใจเดินไปข้างหน้า
ความรักที่มีแต่คราบน้ำตา แต่มันก็เป็นความสุขในความทรงจำ ทางข้างหน้าอีกยาวไกล คงมีใครสักคนรอกวิ้นเดินไปเจอ
ส่วนพี่หมัย ขอให้ไปดี ขอให้มีความสุข อดทนให้ได้กับทางที่เลือก
-
พออ่านจบแล้วนึกถึงเพลงนี้เลย ผ่านมาให้แค่จำ :katai4:
คนบางคนผ่านมาให้รักไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน โดนจริงจังคะ :ling3: :ling3:
คนแต่งจะน่ารักมากๆถ้ามาสเปกวิ้นๆให้สักตอน ฮ่าๆ :katai2-1: :katai2-1:
รัก
-
จบแบบเจ็บๆแต่ทำใจได้น้องจะเข้มแข็งขึ้น
รอภาค2 ชีวิตรักของนิวกวิ้นนะ (หลังป๋าพ่ายจบก่อน)
อยากให้แต่งต่อจากในเฟส ที่ลุงข้างบ้านรู้เรื่องแล้ว 555
-
อ่านจบแล้วรู้สึกเศร้าจัง
ด้วยใจรักกวิ้นมาก อยากให้กวิ้นมีความสุขสมหวัง
ให้กวิ้นอโลนแบบนี้สำหรับเรามันโซแซดน้ำตาปริ่มอ่ะ
วิ่งไปซบอกชนะแพร่บ
-
:mew4: เข้มแข็งนะกวิ้น ขอให้โชคดีกับเส้นทางที่จะก้าวเดินต่อไป
จริงๆ ยังไม่อยากให้จบแค่ตรงที่กวิ้นก้าวเดินออกมาจากพี่หมัย แต่อยากรู้เรื่องราวต่อไปของกวิ้น
ก้าวต่อไปที่ได้พบเจอใครซักคนที่จะมายืนอยู่เคียงข้างกัน
-
เสียใจ....
อยากให้จบแบบ พี่หมัยแต่งงานมีลูก ละเมียตาย เจอกวิ้นตอนโต ละกลับมารักกันใหม่จัง^^
-
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมากๆ
เข้าใจพี่หมัยนะ ทั้งๆที่รักกวิ้นแต่เลือกครอบครัว เลือกความสุขของพ่อ ของน้องก่อน
และเชื่อว่ากวิ้นเองก็รู้ว่าพี่หมัยรัก เพียงแต่ว่าพี่หมัยเลือกครอบครัวเท่านั้นเอง
ดีใจที่กวิ้นเลือกเดินและบินด้วยตนเอง
ป.ล. อ่านกำลังอิน เจอน้องเหมอโซโนโกะกับน้องกวิ้น โมริรัน ถึงกับขำก๊าก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านค่ะ รอเรื่องต่อไปค่า :L2:
-
จบแล้วรู้สึกใจหายมันเศร้าปนหน่วงแต่มันก็มีความเข้มแข็งและสะใจแฝงอยู่ในนั้น ขอให้กวิ้นเจอคนที่ดีและขอยกนิ้วให้เหมอเลยทำดีจริงๆ สมหน้าไอ่พี่หมัย
-
:mew1:
-
ยอมรับว่ากลัวเรื่องนี้มาก ไม่อยากอ่านตอนสุดท้าย
แต่ที่สุดแล้วก็จบได้ประทับใจมาก ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้นะคะ
-
น้องกวิ้น มาอยู่กับพี่เถอะ เรื่องนี้ไม่ต้องการพระเอก เราจะสตรองไปด้วยกันนน :กอด1: :กอด1:
-
คนแต่งนี่สุดยอดอ่ะ แต่งซะผมรังเกียจสมัยสุดๆ 5555 ขอบคุณนะครับ ^^
-
:sad4: :sad4: กวิ้นของพี่
-
เส้นทางสายขั้วโลกนี้ เหน็บหนาวจริงๆค่ะ
ก็ไม่รู้ว่า สุดท้ายแล้วบทสรุปจะเป็นยังไง
แต่ก็หวังว่ากวิ้นกวิ้นจะบินไปเจอ
ความอบอุ่นที่ใจต้องการจริงๆสักที
-
ขอให้กวิ้นเจอพระเอกจริงๆของกวิ้นเร็วๆนะ
-
เป็นนิยาย Coming of age ของน้องกวิ้นจริงๆ
น้องข้ามผ่านชีวิตวัยรุ่นมาเป็นผู้ใหญ่ด้วยความรักที่เจ็บปวด
แต่น้องกวิ้นแกร่งมากๆค่ะ เจ็บมาหลายรอบจนน้องตัดสินใจเลือกทิ้งความรักอันนี้ไป
มีผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่าน้องกวิ้นอีกเยอะที่ยังหลงอยู่ในวังวนความรักที่เจ็บปวดแบบนี้
รับเอาเศษเสี้ยวความรักที่หลงเหลือมาปลอบใจตัวเองโดยลืมความรักอีกอย่างที่สำคัญที่สุดไปซึ่งก็คือการรักตัวเอง
กวิ้นแกร่งตรงที่เลือกที่จะเดินออกมา ไม่ได้สะบัดบ๊อบแต่เดินออกมาแบบมีสติ เลือกที่จะรักตัวเองมากกว่าที่จะรักสมัยต่อไป แต่ที่ทำให้กวิ้นแกร่งที่สุดก็คือกวิ้นยังเปิดใจให้ความรักครั้งใหม่ ไม่ได้เสียศรัทธาในเรื่องของความรักทั้งๆที่ความรักของสมัยมันบัดซบสิ้นดี ไม่ว่าสมัยจะเป็นพระเอกหรือตัวร้าย กวิ้นกับสมัยจะกลับมาหากันได้อีกหรือไม่ เราแน่ใจว่าความรักครั้งต่อไปของกวิ้นต่อให้เป็นกับสมัยก็จะไม่ใช่เป็นไปในรูปแบบที่เคยเป็น กวิ้นจะเป็นคนที่ขีดกรอบกำหนดความรักของตัวเองแน่ๆ แล้วเราก็เชื่อว่ากวิ้นจะมีความสุขกับรักครั้งใหม่แน่นอน สำหรับสมัยไม่ว่าจะได้กลับหรือได้แต่มองกวิ้นกับความรักครั้งใหม่ ถ้าหากว่ากลับมาหากวิ้นก็ต้องเป็นไปตามเงื่อนไขของกวิ้น หากเลือกตัดใจก็คงได้แต่มองกวิ้นมีความสุขเพราะว่าคุณเลือกแล้ว ต่อให้วันหนึ่งสมัยได้แต่งงานมีลูก เราเชื่อว่าความสุขของสมัยจะไม่มีวันได้เต็มร้อย สุขก็ได้ไม่สุด ก็น่าจะเหมาะสมแล้วเพราะว่าสมัยเลือกเอง
ขอบคุณมากค่ะ ที่จริงเราไม่ใช่คนที่ชอบการจบแบบไม่สมหวังเทียบระหว่างกวิ้นกับแมว สำหรับเรากวิ้นสุขกว่าเยอะ เพราะว่ากวิ้นได้เลือกในขณะที่อีกคนไม่ได้เลือก
เรื่องของน้องกวิ้นนี้ถึงจะจบแบบเจ็บปวดแต่สมเหตสมผลแล้วก็เต็มไปด้วยความหวังสำหรับรักครั้งใหม่ในอนาคต อยากให้หลายๆคนได้อ่านเพราะว่ามันให้ข้อคิดที่ดีสำหรับคนที่ต้องเลือก ควรเลือก โดยบังคับให้อยู่ในสถาณการณ์แบบนี้ ขอบคุณมากค่ะ
-
กวิ้นสู้สู้ พี่หมัยสู้สู้ เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน ขอบคุนนะคะ ที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่าน กวิ้นกวิ้นจบแล้ว ต่อไปเราจะรออ่านเรื่องไหนได้อีกนะ คิดถึงคนเขียน คิดถึงนิยายทุกๆเรื่องค่ะ สนุกทุกเรื่อง
-
กวิ้นกวิ้น. กวิ้นเข้มแข็งอ่ะ
แต่เราอ่ะซิ. ฮือฮือ อยากให้Happy Endingอ่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เดินออกมาสักที จิงปะ?
-
จบแบบนี่ก็ดี เราจะมโนต่อไปเองว่า กวิ้นไปเจอหนุ่มหล่อ ขอโซนยุโรป 555555
รักน้องกวิ้น<3
-
จบแล้วจริงๆ สินะ กับการออกบินของ 2 เพื่อนซี้ 2 เพื่อนรัก กับเที่ยวบินที่แตกต่างกัน เพื่อไปยังดินแดนฟินแลนด์เหมือนกัน
เที่ยวบินที่ 1 นั้น ออกตัวมาด้วยความลุ่มๆ ดอนๆ ของแอร์เทพอย่างเสือเหมอ ที่หลอกล่อกัปตันชนะให้หลงมาขับเครื่องบินให้
แล้วเจอเข้ากับหลุมอากาศในบางช่วง แต่สุดท้ายกัปตันอย่างชนะที่มีไร่อ้อยหลายล้านเอเค่อเป็นเชื้อเพลิง
ก็สามารถแลนดิ้งสู่ดินแดนฟินแลนด์ได้อย่างสวยงาม แม้จะมีการแอบเผาไร่อ้อยบ้างบางครั้งคราว :กอด1: :L1:
ส่วน... เที่ยวบินที่ 2 มีการออกตัวอย่างสวยงาม โดยนักบินรูปงามนามว่าสมัย ซึ่งใช้เครื่องบินไอพ่นในการสอนนกแพนกวิ้นบิน
แต่... ด้วยการออกตัวที่เร็วและแรงโดยไม่ได้สนใจพยากรณ์อากาศ เลยเจอเข้ากับมรสุมขนาดมหึมานามว่าสมาน จนทำให้เที่ยวบินนี้
ตกลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติก ซึ่งมีความเหน็บหนาวจนทำให้นักบินสมัยไม่สามารถทนต่อความเหน็บหนาวจมหายไปพร้อมความพ่ายแพ้ในที่สุด
ซึ่งแตกต่างจากผู้ร่วมเดินทางอีกคน ที่ได้เจอกับความจริงที่ว่า นกแพนกวิ้นที่อยากบินก็สามารถบินได้จริง... เมื่อมันอยู่ถูกที่ถูกทางของมัน คือ
:really2: นกแพนกวิ้นมันบินในน้ำได้ o13
ปล. หวังว่าสุดท้าย เมื่อนกแพนกวิ้นบินได้ (ในที่ของมัน) แล้ว จะสามารถไปช่วยชีวิตนักบินรูปงามให้รอดพ้นก่อนที่จะจมน้ำ(ตา)ตายได้นะคะ #รอตอนพิเศษ :katai2-1:
-
แอบหวังเล็กๆว่าจะจบแฮปปี้ :mew2:
-
:sad4:
-
ไม่เป็นไรนะลูกกวิ้น หนูยังมีขุ่นแม่คนนี้นะ พี่สาวหนู(ลูกเหมอ)ก็สตรองมากๆเค้าจะอยู่ข้างหนูเสมอ แต่แหมลูกสาวคนโต(ลูกเหมอ) ทำได้ดีจริงด่าพี่หมัยซะหน้าเงิบเลย ชอบจริงที่บอกว่า ทำตัวเป็นหมาหวงก้าง ตัวเองกินไม่ได้ พอคนอื่นจะกินก็เห่าบ๊อกๆ (อิบ๊อกๆนี่เติมเอง555+) ทำให้คนที่รักน้องปานแหกตูดดมอย่างพี่หมัยเงื้อมือจะตบลูกเหมอได้ หนูเด็ดดวงจริมๆ เรารู้ว่าอิพี่หมัยเป็นพระเอกแต่ก็ขอด่าส่งท้ายหน่อยก่อนสมหวังละกันนะว่า ไอ้พี่หมัยไอ้หัว.....(จงเติมคำลงในช่องว่างเอง)
-
เสียน้ำตามากมายกับกวิ้นกวิ้น
เรารักกวิ้นมาตั้งแต่เรื่องของเสมอแล้ว รู้ว่ากวิ้นไม่ใช่นกบื้อ ไม่ใช่เพื่อนโง่ และตอนจบของเรื่องนี้ก็ทำให้เรารู้ว่า กวิ้นแม่งโคตรเข้มแข็งเลยหวะ
เรายังไม่สตรองเท่ากวิ้นเลย การเดินจากมาทั้งที่ยังรักโคตรจะเจ็บปวด แต่กวิ้นเลือกแล้ว เราได้แต่อวยพรให้กวิ้นเจอความสุขบ้าง
รู้สึกได้ว่าพิมพ์วกวน เพราะเรา #พิมพ์ไปร้องไห้ไป #รักกวิ้น
-
หลงรักกวิ้นกับพี่หมัยตั้งแต่เรื่องเหมอนะแล้ว
สุดท้ายคู่นี้ก็เศร้าจนได้
:L1: :กอด1:
-
ฮืออออออออออ เราจะร้องไห้ ㅠㅠㅠㅠ แอบหวังอยู่ลึกๆว่าเรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้ สะเทือนใจแรงมาก ตัวละครในเรื่องนี้น่าสงสารทุกคน ไม่ว่าจะเป็นกวิ้น พี่หมัย กรือสมาย เพราะไม่มีคนไหนได้สมหวังกับคนที่ตัวเองรักเลย แต่จบแบบนี้มันก็ดูจริงดี แต่หวังว่าคนเขียนจะมีตอนพิเศษแบบ 5 ปีต่อมาอะไรงี้ ให้กวิ้นกับพี่หมัยสมหวัง แฟนของสมายฟื้น แบบนี้ได้มั้ยอ่าาา ขอร้องงงงงงงง //คลานเข่ากราบอ่อน
-
ความรัก ความเจ็บปวด มันเป็นวังวนที่น่าเศร้านะคะ รู้ว่าเขาทำให้เจ็บแต่ก็ยังไม่ยอมตัดใจ
รู้ว่าเค้าจะทำให้เสียใจซ้ำๆแต่ก็ยังไม่ยอมไปไหน
หลายคนอาจมองว่าความรักแบบนี้เป็นความรักที่โง่ แต่อยากบอกว่าคนไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกค่ะ
หลายคนมีความรักที่ดีแล้วก็ขอให้มีแต่ความสุขแบบนี้ตลอดไปรักษามันไว้ให้ดี เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เจอความรักดีดีแบบนี้ :)
-
จบแบบนี้ก็ดี
กวิ้นจะได้เป็น
อิสระซักที
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
น้องกวิ้นสุดยอดมากๆๆๆ
เก่งมากที่เดินออกมาเอง
อิพี่หมัยก็จมปลักกับความทุกข์ต่อไปเถอะ
ส่วนอัลฯให้นะติดต่อให้ดีกว่าเนอะ อิอิ
ไหนๆก็บินได้แล้วทั้งที บินไปเมกาฯสวยๆไปเลยลูกกกก
-
หลุดพ้นซะที ให้มันได้งี้สิ อยู่ไปก็อึดอัดเปล่าๆ
-
ในที่สุดนกตัวนี้ก็บินด้วยกำลังตัวเองได้แล้ว มันคือการจบที่เหมือนจะหน่วงแต่ยังคงมีกลิ่นอายความสุข
คงเพราะมันคือการจบที่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่ของนกตัวนี้
:pig4: :pig4:
-
เราว่าแบบนี้เป็นการจบที่ดีนะ
-
กวิ้นนนนนลูกแม่ ฮืออออ หนูสตรอง หนูสวยมากลูก ไม่เป็นไรนะ #กอด ชีวิตมันต้องเดินต่อไปลูก รักที่ไม่สมหวังมันจะสอนให้เราเข้มแข็ง ลูกคิดถูกแล้วที่เลือกจะเก็บส่วนดีในความรักครั้งนี้ไว้ ไม่ทิ้ง ไม่ทำลายมัน :m15: #ทีมกวิ้นตลอดไป
เรื่องนี้ส่วนตัวอ่านแล้วเราว่าไม่วนนะคะ คือสำหรับเรา มุมคนไม่สมหวัง คนรอ มันก็แบบนี้อ่ะ จะตัดก็ตัดไม่ขาด (ยากมากกกก) เพราะยังรัก ยังหวังทั้งที่ไม่มีหวัง เขาทำอะไรให้สักนิดก็เผลอคิดเข้าข้างตัวเอง ชักขะเย่อเข้าออกอยู่แบบนี้ คนเขียนสะท้อนมุมคนรักไม่สมหวังถ่ายทอดออกมาเป็นตัวกวิ้นได้ชัด ดีเยี่ยมมาก เราขอชื่นชม o13 เสียน้ำตาไปหลายปี๊บมาก อินสุดๆ :hao5:
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ แม้ในใจยังแอบหวังให้กวิ้นสมหวังกับพี่หมัย แต่อีกใจก็ชอบตรงที่เนื้อเรื่องสะท้อนความเรียลของความรักแบบนี้ มีให้อ่านแบบนี้บ้าง ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เยี่ยมมากค่ะเรื่องนี้ o13 :pig4:
-
คือเหมือนจบไม่สุด อยากให้กวิ้นสมหวังกับความรักกับใครสักคน สงสารกวิ้น
-
อ่านจบแล้วน้ำตาคลออะ
รักไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รักจริงๆสินะ
ประทับใจนะ ดูเรียลในความรู้สึก และขอให้กวิ้นตัดใจจากพี่หมัยได้สักที
อยากอ่านตอนกวิ้นเจอคนดีๆบ้าง คนที่ทำให้กวิ้นลืมพี่หมัย
-
:sad4:
-
เหมอกวนตีนสมเป็นเด็กเทวดามากค่ะ55555555555
แบบดูไม่กลัวใคร ข้ารู้ข้าแน่ข้าเจ๋ง555
กวิ้นๆสู้ๆลูก พี่หมัยไม่พาบินป้าพาหนูบินเอง
-
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่สร้างเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน
-
เป็นเรื่องที่จบแบบไม่แฮปปี้เอนดิ้ง แต่คิดว่ามันดีที่สุดแล้ว เป็นกำลังใจให้น้องกวิ้นกวิ้น ขอให้เจอคนที่ดี คนที่รักกวิ้นมากกว่าพี่หมัย พี่หมัยไม่ได้รักกวิ้นจริงๆหรอก มันแค่หลอกขายฝันให้ :z6: :z6:
-
กวิ้นเป็นเมียไอ้เหมอไปเลย :laugh:
-
:sad4: อยากได้ตอนพิเศษจร้า
อนุเคราะห์หน่อยเถอะคะ :L2: กราบงามๆ
-
จบเเบบนี้หรอเนี่ย นึกว่าพี่หมัยจะกล้ากว่านี้
เฮ้อหน่วงมาก มีตอนพิเศษไหม..
-
ใจหายแทน...ทั้งๆที่อยากให้กวิ้นจบสักที...
-
ขอบพระคุณที่ไม่สมหวังคะ ดีใจมาก
-
เข้าใจความวนของมันนะ คนเราตัดใจไม่ได้จนกว่าจะเจ็บปวดถึงขีดสุดจริงๆ
รอเรื่องต่อไปคร่า
ปล.อยากอ่านคู่เพนกวิ้นกับใครสักคน...
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
รอเรื่องรอง~~~~
-
กวิ้นกวิ้น T____________________T
ค้างคามากเลย
ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะจบแบบนี้ ฮื่ออออออ
:hao5: :hao5: :hao5:
// โดดคลองแสนแสบตายแป้บ
กวิ้นๆบินได้แล้ว แต่อกคนอ่านนี่สุดช้ำระกำใจ
ไหนๆก็ไหนๆ น้องกวิ้นสนใจเป็นเมียน้อยพี่เสือเหมอมั้ยจ้ะ ทิ้งท้าย 5555555
-
น้องกวิ้น ซาโยนาระ พี่สมัย ได้สวยงามมาก
เรื่องอาจจะไม่ได้จบแบบ happy ending ทั้งสองฝ่าย แต่มันก็จบได้แบบสมดุลดีค่ะ
ปล่อยให้พี่สมัยเสียใจบ้างก็ดี เวลาจะช่วยบรรเทาเอง
ส่วนน้องกวิ้นไปๆๆ ไปแตะขอบฟ้าที่แอนตาร์กติก กัน 55555
-
อื้อหือ ลุ้นแทบแย่ ให้เพนกวิ้นเลิกพยายามบิน วางขายืนบนพื้นอย่างมั่นคง แล้วค่อยๆยกถีบพี่หมัย 555 // นึกว่าน้องจะหักดิบ ย้ายไปอยู่หอพัก หรือไปเรียนต่างประเทศ ห่างกันไป(นานๆ) ปล่อยให้เวลาช่วยเยียวยา แต่ก็ไม่ใช่ สุดท้ายจะเข้าวงเวียนแบบเดิมหรือเปล่าไม่รู้ เง้อ // พี่หมัยเลือกน้องชายก็ไม่ผิด แต่ถ้าเลือกแล้ว ต้องตัดกวิ้นให้ขาด ไม่ปลื้มก็ตรงนี้
:mew3:
-
สุดท้ายไม่ว่าความรักจะสมหวังหรือผิดหวัง
มันก้อทำให้คนเราเข้มแข็งขึ้นมาบ้างแหละน๊าา กวิ้นเอ๊ยยย
-
ร้องไห้หนักมาก :o12:
อยากเห็นกวิ้นมีคนรักดีๆนะ มีตอนพิเศษป่ะคะ :call:
-
บินไม่ได้อย่างน้อยก็ยังมีสองขาช่วยพยุงให้เดินได้นะ
และเราก็คิดว่ามันดีแล้วที่กวิ้นตัดสินใจจบความรักของตัวเองแบบนี้
-
ดีมากที่ไม่จบแบบแฮปปี้ ทำใจไม่ได้จริงๆถ้าอิพี่หมัยจะได้กวิ้นกวิ้นไป
เกลียดมนุษย์โลเล ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงเรื่องรักไม่รัก แต่หมายถึงตัดสินใจแล้วแต่ไม่ทำตัวให้เด็ดขาด
เข้ามาทำให้กวิ้นกวิ้นมีความหวังซ้ำๆอยู่นั่น เพื่อให้ตัวเองชื่นใจมีกำลังใจ
แต่ไม่สนว่าจะเป็นการทำร้ายอีกคนมากแค่ไหน
เห็นแก่ตัว + เลวมากบอกเลย :angry2:
ไป! กวิ้นกวิ้น บินไปเลย!!!!!!!! :katai2-1:
-
:L2:
-
ชอบตอนจบแบบนี้นะคะ มันไปกันไม่ได้มันก็ต้องจบ ไม่ต้องลังเลเนอะกวิ้น บินเลย บินไปให้ไกล
ขอให้มีความรักที่ดีทั้งกวิ้นและพี่หมัยเลยนะ
ขอบคุณค่ะ
-
:sad4:
-
นกเพนกวินที่กล้าจะก้าวไปข้างหน้า
กับ
สมัยคนที่ย้ำอยู่กับที่...
สุดท้ายแล้ว คนที่จะสุดกว่ากันก็คงเป็นเจ้าเพนกวินที่เติบโตนั้นแหละ...
คนที่ไม่พยายามเพื่อตัวเอง ก็อย่ามาทำร้ายความรักคนอื่นเลย
<3
-
อ่านจบแล้วร้องไห้เลย สงสารกวิ้นมาก T_T
เกลียดพี่หมัย
-
รักกวิ้น สู้ๆๆๆนะ
ซักวันกวิ้นจะเจอคนที่ใช่และดีกว่านี้ :mew4:
-
ร้องไห้.. ร้องหนักมากอ้ะ
ทำไมเราอินขนาดนี้ TT^TT
ไม่ใช่ทุกความรักที่จะสมหวังนี้เนอะ
รักกวิ้นน่ะ
-
หลังจากตามรังควาญกวิ้นอยู่สองสามรอบ กอดจูบแทบจะเอากันนับครั้งไม่ถ้วนอะไรคือมาบอกว่า ให้ยังไงก็รักกวิ้นเกินกว่าน้อยชายไม่ได้ มันเป็นรักข้างเดียวของกวิ้น เรางงค่ะ สรุปสมัยเลวมากเลยใช่ป่ะ ทำได้ขนาดนั้นกับคนที่ปากก็บอกน้องชายๆ (ถ้างั้นคงแอบทำกับนังเหมอได้เหมือนกัน ?) แล้วในหว่างที่ทำเลวๆกับกวิ้นก็คุยกับผู้หญิงคนนั้นตลอดเวที่อ้างว่านางดี และน่ารัก
ขอโทษที่เราไม่เห็นด้วยกับเนื้อเรื่องโดยรวมของเรื่องนี้ เราเศร้าไปกับกวิ้น เสียน้ำตาไปกับกวิ้น แต่โคตรงงกับการวางบทบาทของสมัยของคนเขียนอย่างแรง คือ ถ้าบอกว่าเป็นรักข้างเดียวของกวิ้น (คนเขียนทิ้งไว้ท้ายบทอะไรสักอย่างเรื่องรักเสมอ) พฤติกรรมทั้งหมดของสมัยที่ตอบรับกวิ้นคืออะไร ถ้าบอกว่า สมัยรักกวิ้นได้แค่น้องชาย ก็วนกลับมาที่เดิมอีกแหละ ที่แทบจะเอากันนั่นคือพี่น้องเขาทำกันเหรอ
งงค่ะงง ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายความงงนะคะ
-
โอยยยย สงสารกวิ้นกวิ้น
ทำไมพี่หมัยใจร้ายงี้วะ
จะไปก็ไม่ไปให้มันจริงๆสักที
กวิ้นมันเจ็บซ้ำเจ็บซากมากอ่ะ
ทำไมเล่นกับใจของคนแบบเน๊!!
-
น้ำตาไหล
น้องกวิ้นสู้ๆ
-
:pig4:
-
กวิ้น ดีใจด้วยกล้าที่จะเดินออกมาซักที ส่วนพี่สมัย อยากจะสมน้ำหน้านะแต่ก็เข้าใจเหตุผลว่ามันเป็นยังไงกับความรักแบบนี้ ขอบคุณคนเขียนจริง ๆ นะคะที่ถ่ายทอดเรื่องราวแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน
-
เศร้ามาก
อึนมาก
นอยด์มาก
ฮือ
-
จบแบบนี้หาอ่านได้น้อยมากจริงๆ ขอบคุณสำหรับการเขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกัน
-
หลังจากตามรังควาญกวิ้นอยู่สองสามรอบ กอดจูบแทบจะเอากันนับครั้งไม่ถ้วนอะไรคือมาบอกว่า ให้ยังไงก็รักกวิ้นเกินกว่าน้อยชายไม่ได้ มันเป็นรักข้างเดียวของกวิ้น เรางงค่ะ สรุปสมัยเลวมากเลยใช่ป่ะ ทำได้ขนาดนั้นกับคนที่ปากก็บอกน้องชายๆ (ถ้างั้นคงแอบทำกับนังเหมอได้เหมือนกัน ?) แล้วในหว่างที่ทำเลวๆกับกวิ้นก็คุยกับผู้หญิงคนนั้นตลอดเวที่อ้างว่านางดี และน่ารัก
ขอโทษที่เราไม่เห็นด้วยกับเนื้อเรื่องโดยรวมของเรื่องนี้ เราเศร้าไปกับกวิ้น เสียน้ำตาไปกับกวิ้น แต่โคตรงงกับการวางบทบาทของสมัยของคนเขียนอย่างแรง คือ ถ้าบอกว่าเป็นรักข้างเดียวของกวิ้น (คนเขียนทิ้งไว้ท้ายบทอะไรสักอย่างเรื่องรักเสมอ) พฤติกรรมทั้งหมดของสมัยที่ตอบรับกวิ้นคืออะไร ถ้าบอกว่า สมัยรักกวิ้นได้แค่น้องชาย ก็วนกลับมาที่เดิมอีกแหละ ที่แทบจะเอากันนั่นคือพี่น้องเขาทำกันเหรอ
งงค่ะงง ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายความงงนะคะ
เราขอตอบในมุมมองที่เราเข้าใจ และ มักชินกับสไตล์การเขียนของ snuffle นะคะ
สมัยรักกวิ้นค่ะ อยากรัก แต่ รักไม่ได้ ด้วยภาระ ด้วยหน้าที่การงาน
ด้วยทุกอย่างที่ต้องแบกรับ ทำให้จะทำอะไรตามใจไม่ได้
ใจก็รัก แต่ก็ไม่อยากผูกมัดกวิ้นไว้ เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้
แต่พอจะจากไปจริงๆ ก็ทำใจไม่ได้
มันคือความหน่วงที่จะเดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้
เราเข้าใจประมานนี้นะคะ
-
เป็นนิยายที่เรียลมากในความรู้สึก นี้เเหละความรัก ใช่ว่าทุกคนจะสมหวังเสมอไป มีรักย่อมมีทุกข์ เรารู้สึกว่าจบเเบบนี้เเล้วมันสมเหตุสมผลที่สุดเเล้ว เพราะทางที่จะได้รักกันมันยากเกิน เป็นนิยายที่ทำให้คนอ่านรู้สึกเหมือนกับคนอกหักเอง ร้องไห้ทุกตอน555 เเต่ในความเศร้าบางมุมมันก็มีความสุข เหมือนเเบ่งสีขาวกับสีดำ ดีใจมากที่น้องกวิ้นถอยตัวออกมาได้ ถึงเเม้จะเจ็บมาก เเต่ก็ดีกว่าที่จะอยู่วังวนเดิม ต่อไปนั้นเเหละที่น้องกวิ้นจะบินได้ ขอบคุณนักเขียนที่เเบ่งปันเรื่องราวของความรักเเบบของน้องกวิ้นมาให้อ่าน สนุกจริงๆ กวิ้นๆๆสู้ๆนะ :hao5: :sad4: :-[
-
ทำแบบนี้มันเจ็บจริงๆ เจ็บกว่าหายไปเฉยๆเสียอีก
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ปกติไม่ชอบอ่านเรื่องทำร้ายจิตใจตัวเองอย่างนี้ แต่ก็อย่างที่คนเขียนว่า
พัฒนาการของเพนกวินมี ทำให้เรื่องราวน่าสนใจ เบื่อพี่ชายอย่างสมัย
ที่โลเล ตัดไม่ขาด อยากให้น้องเพนกวินเจอคนที่ใช่สักที พี่ยิ้มได้ปะ
ถ้าได้จะอย่างฮา ตลกร้ายสุดๆ
-
ัหน่วงดี สะใจที่กวิ้นเดินออกมาได้ คือถ้าสมัยรักกวิ้นจริงๆก็ต้องตัดใจไปตั้งแต่แรก อ้างว่าภาระครอบครัว แล้วจะดึงกวิ้นมาเจ็บช้ำด้วยทำไมแต่แรก เห็นแก่ตัว เรื่องนี้คนที่เจ็บสุดคือกวิ้นเลย สู้ๆกวิ้น ขอให้เจอคนทีีรักจริงๆนะ
-
:sad4:
-
เจ็บ...ตลอดเวลาที่อ่าน
หน่วงเกินไปแล้วว :sad4:
-
:o12:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วร้องไห้เยอะมาก ฮือออ
-
อ่านเรื่องรักเสมอจบไปนานแล้ว เห็นเรื่องกวิ้น ไม่กล้าอ่าน กลัวดราม่าหนัก แต่เห็นรุ่นพี่บอก ดราม่าพอกรุบกริบ เลยกลับมาอ่าน
พี่คะ!!! กรุบกริบมากค่ะ ร้องไห้ตอนเว้นตอน ตื่นมานี่ปวดตามากกก
ด้วยรู้นิสัยของพี่สมัย มาตั้งแต่เรื่องรักเสมอ แอบจิ้นคู่นี้มแต่ก็มองไม่เห็นทางออกของคู่นี้ จบแบบนี้ก็ไม่เหนือความคาดหมายเท่าใดนัก แม้จะดราม่า สงสารกวิ้นแค่ไหน แต่สุดท้ายหลังจากที่เราอ่านจบมเรากลับรู้สึกมีความสุขที่ได้อ่าน ถ้าตัดจบแบบสุดท้ายพ่อเหมอเข้าใจ รับได้ที่ลูกชายทั้งสองมีแฟนเป็นผู้ชาย มันคงขัดๆอ่ะเราว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ พ่อเหมอเป็นทหารมาทั้งชีวิต ลูกทั้งสองเป็นทหาร ด้วยความรักครอบครัวและความเป็นลูกคนโตของพี่สมัยแล้วเรื่องความสุขของตัวเองย่อมมาหลังความสุขของพ่อและน้องอยู่แล้ว
อยากให้มีภาคพิเศษ ตอนที่ท่านพ่อตายแล้วตอนที่แฟนสาวสมายด์ฟื้นอะไรงี้ อยากรู้ว่าคนหนึ่งมีความรักกับผู้ชาย และอีกคนที่มีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แล้วมาแต่งงานอยู่กินกันไปด้วยสภาพสังคมที่กดดัน จะรักกันได้มั้ย และถ้ารักกันไม่ได้ เมื่อแรงกดดันผ่อนลง พวกเขาจะทำยังไงกับหัวใจของตัวเอง
-
ไม่อยากให้จบอย่างนี้เลย :mew2:
-
:o12:
-
สงสารกวิ้นนนน
-
สงสารสมัยนะด้วยหน้าที่ของลูกที่พ่อแม่ตั่งความหวังไว้ มันยากที่จะทำให้ท่านผิดหวังจริงๆ เเต่ก็รักกวิ้นจนยอมกลายเป็นคนเลวเพราะไม่อยากเสียกวิ้นไป เเต่เพื่อครอบครัวพี่หมัยยอมทุกอย่างแม้กระทั่งทำร้ายใจตัวเอง เฮ้อๆเเล้วเราก็อ่านไปน้ำตาไหลไป :sad4: :hao5:
-
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้ reading FLYING PENGUIN
พรุ่งนี้จะบินให้ได้!! สู้ตายยยย ฮิฮิ
ชอบตอนจบเป็นที่สุด
-
จบแบบนี้ พี่สมัยก็เจ็บ กวิ้นก็เจ็บ
คนอ่านก็เจ็บไปด้วย เเต่ก็เข้าใจน่ะ จบแบบชีวิตจริงดี ถ้ายังฝืนรักกัน มันก็จะจบแบบเดิมอีก เเล้วยังต่อฝ่าอีกหลายด่านน ถ้าคนมันคู่กันจริง วันหนึ่งก็คงได้คู่กัน เรื่องนี้เศร้าา งืออ :mew6: :mew6:
-
จริงๆเราชอบตอนจบแบบ HappyEnding นะ แต่พออ่านเรื่องนี้แล้ว ตอนจบแบบนี้แหละดีแล้ว เพนกวิ้นต้องโตขึ้นแล้วรู้จักรักตัวเองมากขึ้น พี่สมัยก็รักน้อง ทำเพื่อน้องมากเกินไป จนทำร้ายคนที่รักจริงๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายก็ไม่เหลือใคร เด็กเอาแต่ใจอย่างเวมอก็ต้องเรียนรู้ความไม่สมหวังแล้วโตขึ้นบ้าง
เฮ้ออ :เฮ้อ: หน่วง 5555 แต่ชอบนะ ขอบคุณคนแต่งค่าา :กอด1:
-
อ่านจบด้วยน้ำตานองหน้า ฮืออออออออ :hao5:
เรื่องนี้โคตรหน่วง สงสารกวิ๊นกวิ๊นสุดๆ ดีที่ตัดใจออกจากพี่หมัยเฮงซวยมาได้ซะที
แต่ขอตอนพิเศษซักตอนได้มั้ยคะ อยากเห็นกวิ๊นน้อยมีความสุขอีกครั้ง พลีสสสสสสส :monkeysad:
-
:o12: สงสารกวิน๊มาก ฮืออออออ :sad4:
-
ดราม่า น้ำตาตก จบแบบไม่แฮปปี้ เป็นนิยายที่เรียลมาก ชอบนิยายแบบนี้ (ปาดน้ำตา)
-
จบไปอย่างนี้หรอ เอาจริงดิ
เฮ้อออ ในเมื่อตัดสินแล้วก็ยอมรับในสิ่งที่เลือก
-
หน่วงง่ะ :hao5:
-
โหยยยยยย เศร้าาาาาา
-
พี่สมัยยยย น้องกวิ้นนนนของพี่ อารมณ์มาเต็ม กระซิก ๆ
-
อ่ากี่ทีแม่งก้ร้องให้ น้ำตามาเองอะ
-
กวิ้นเก่งมากกกกกกกก. เจ้ปรบมือ. :mew1: o13. สู้ๆนะกวิ้น. เจ้เอาใจช่วย
-
อินมาก เสียน้ำตาไปหลายลิตร
ความรักที่มันรักไม่ได้โคตรเจ็บเลย
พี่หมัยก็ไม่ควรกลับมายื้อกวิ้นแบบนี้อ่ะ
จบแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ให้กวิ้นได้ไปเจอคนที่พร้อมจะรักกวิ้นจริงๆดีกว่า
-
เห็นการพัฒนาก็กริ้นอย่างชัดเจน
น้ำตาไหลจนจบเรื่อง หวังว่ากริ้นจะเจอคนที่ดีกว่านี้
-
เห็นแก่ตัวเหลือเกินพี่หมัย :z6:
-
สนุกมากเรื่องนี้ ดีใจที่กวิ้นตัดใจได้เสียที แต่อีกใจก็อยากให้พี่สมัยทำตามใจตัวเองบ้าง คืออยากให้ทั้งคู่สมหวัง ความรักก็คือตวามรักจะอะไรมากมายกันเชียว ทำแบบนี้ทีแต่เสียใจกับเสียใจนะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ขอบคุณที่จบแบบนี้..เพราะทำใจให้กวิ้นคู่กับคนแบบนี้ไม่ได้..อยากให้เจอคนที่รักกวิ้นจริงๆ..อยากให้มีใครสักคนมาเลี้ยงนกน่ารักตัวนี้..
-
ทำไมใจร้ายแบบนี้
-
:mew6: :mew6: :mew6:ทำไมกวิ้นต้องเจ็บปวดอยู่คนเดียว :o12: :o12: :o12: :m15: :m15: :m15:
-
สุด
-
:hao5: :hao5: :hao5: ร้องไห้ แต่สนุกชอบค่ะ
-
เศร้าอ่า แต่ก็ชอบนะ
เคยอยู่ในวังวนแบบนี้
สุดท้ายต้องดึงตัวเองออกมาให้ได้
ไม่มีใครรัก ก็ต้องรู้จักรักตัวเอง
สู้ๆ เพนกวิน
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สนุกมากเลยขอรับ ขแบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสิ่งเตือนใจ
-
เรื่องของ "ความรัก" บางครั้งก็ผิดหวัง บางครั้งก็สุขสม เพราะมันคือ พรหมลิขิต
:fcuk:
-
อ่านจบ แบบน้ำตานองหน้าอะ :sad4:
-
หืมมมม ขอด่าอีที่หมัยทีว่า อห! :katai1:
สงสารน้องกวิ้นกวิ้น :hao5:
มันมีหลายวิธีมาดในการตัดน้องออกไป แต่อีพี่หมัยเลือกที่จะทำร้ายความรู้สึกน้องกวิ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกลียดมัน อีพี่หมัย :z6: แต่จบแบบนี้ก็ถือว่าดีมาก ถ้าสุดท้ายได้กะอีพี่หมัยนี่อนาคตน้องกวิ้นก็คงต้องเจ็บมากกว่านี้แน่นวล ดีที่อีพี่หมัยมันเป็นแค่ทางผ่านแย่ๆของน้องกวิ้น #ทีมกวิ้นกวิ้น
ขอบคุณที่แต่งนิยายบาดจิตให้คับยุบยิบๆในใจให้อ่านนะคะ :pig4:
-
:o12:
-
ถ้าจะไม่รัก อย่ามาทำให้เจ็บปวดกันเลย
-
ไม่วนค่ะ เพราะมันต้องมีใครอีกมากที่อยู่ หรืออาจจะยอมอยู่ในวังวนอะไรแบบนี้ เพื่อความสุขเล็กๆ แต่เจ็บลึกๆ ในใจก็ตาม
...ในเล่มมีตอนพิเศษไหมนะ ..ไป..กดสั่งซื้อเถอะ 555
ขอบคุณนะคะ สนุกตั้งแต่อ่าน ไร้พ่าย รักเสมอ มาเรื่องนี้อีก จะตามอ่านให้ครบเลยดีไหมนะ รอเวลาว่าง ว่างอ่านแล้วก็ติดงอมแงมจนถึงขั้นไม่หลับไม่งอนก็ทำกับเรื่อง รักเสมอ ไปแล้วด้วยนะคะ 555
-
จบซะที เกือบอ่านตอนจบเลย อยากรู้ว่ามันจะได้กันมั้ย ก็ดีที่จบแบบนี้ เพราะเดาได้อยู่แล้วว่าคงไม่มีทางได้คู่กันหรอก สมัยเป็น ผญ กว่ากวิ้น แต่คนมันไม่แมน เสียทีที่เป็นชายชาติทหาร ตัดขาดจากเด็กมันละ แมร่งยังกลับมาซ้ำแล้วซ้ำอีก โคตรงง นี่คือตรรกะของคนขี้ขลาด จะไปก็ไม่เด็ดขาด เหมือนเดินหน้าหนุ่งก้าว ถอยหลังมาสามก้าว เพลียจริงๆ
-
:3123: :L2: :3123:
-
รักเพนกวิ้นนะ :กอด1:
-
น้ำตาไหลพรากๆๆ เลยยย เศร้าอ่าาาาา ขอบคุณนะค่ะ :sad4: :o12:
-
ขอบคุณมากครับ ดีนะที่มีภูมิต้านทานจากหลายเรื่องที่ดราม่าซะยับเยินไปแล้ว จึงสามารถอ่านเรื่องนี้จบด้วยความสตรอง555
-
จยแบบเน้จริงๆหรออออออ ม่ายเอาาาาาาาาาาาา มาแต่งต่อเดี๋ยวเน้ ฮือออออออ ไม่อ่านก็ยังดี เสียใจอะ จริงๆนะ สงสารกวิ้นไม่เคยมีความสุขจริงๆเสียที ได้โปรดดดดดดดดดดมาแต่งเพิ่มนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
รักกวินนะ :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่ทำให้รู้ตัวขึ้นไปอีกว่า sensitive ขนาดไหน
จะร้องไห้อะไรมันทุกตอนเลย
เรื่องบีบมาก บีบจนอึดอัดไปหมด
ขนาดเดาตอนจบออกอยู่แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกอัดอั้น
เป็นสารคดีนกที่ดีที่สุดเลย
การบรรยาย หรือการสื่อสารเข้มข้น แต่ก็ไม่เลอะเทอะเกิน
ถ้าหากให้แนะนำนิยาย เรื่องนี้คงเป็นตัวเลือกแรกๆเลยครับ
-
กวิ้นสตรองมากกกกกก ส่วนอิหมัยขอไม่พูดถึง มอหอ
-
กวิ้น กวิ้น จะบินได้ยัง :heaven
-
:sad4: :katai1: :mew2:
-
น้องกวิ้นของพี่...
-
แง้ๆๆๆๆๆ ไม่ชอบดราม่าเลย สงสารกวิ้นกวิ้น :o12: :o12:
พี่หมัย ทำไมถึงเป็นผู้ชายแบบนี้!!!! เข้าใจว่าทำเพื่อครอบครัว แต่ก็ไม่พยายามฝ่าอุปสรรค์ออกไปให้ได้ :katai1:
ดูอย่างชนะและเหมอ พี่พ่ายกะเพี้ยนสิ้ เขายังสู้จนได้รักกัน เลย เฮ่ออออออ :z3: :z3:
-
เอาจริงๆ ส่วนตัวรู้สึกสงสารพี่หมัยมาก คิดว่าถ้าไม่ติดเรื่องของเหมออาจจะมีโอกาสที่พี่หมัยจะพังกรอบของพ่อแล้วตัดสินใจคบกับกวิ้น ยิ่งมาถึงตอนที่เหมอคบกับชนะยิ่งรู้สึกได้เลยว่าพี่หมัยทำแบบนั้นเพราะอะไร แต่ก็โกรธแทนกวิ้น ถ้าพี่หมัยเลือกอธิบายแทนคำพูดทำร้ายจิตใจอาจจะทำให้อะไรดีกว่านี้ แต่ก็นะ ถ้าพี่หมัยพูดดีๆ ไอ้กวิ้นตัวน้อยก็อาจจะไม่ยอมเลิกตัดขาดจากพี่หมัยก็ได้ คงทนเจ็บทั้งแบบนั้น ที่พี่หมัยทำก็คงอยากให้กวิ้นไปเจอคนใหม่ที่ดีกว่า ทำใจตัดขาดจากเขาซะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบเสมอเลยจริงๆ แต่โทษเหมอไม่ได้ พี่หมัยเค้ายอมรับชะตากรรมของเขาแล้ว เขาทำด้วยความเต็มใจอ่ะ จบแบบนี้มันสมเหตุสมผลแล้วจริงๆ แต่ไม่ชอบเลยก็ตรงที่เหมอกับกวิ้นทำเหมือนมีอะไรกัน ถ้าเราเป็นพี่หมัยคงเหมือนโลกทั้งใบแตกอ่ะ น้องชายที่ดูแลมาตลอดกลับพูดจาเยาะเย้ยทำร้ายจิตใจ ทั้งๆ ที่พี่หมัยยอมสละอะไรหลายๆ อย่างเพื่อเหมอ ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารพี่หมัย พออ่านฉากนี้ก็แบบ เห่อ เราแอบคิดนะว่าถ้าพี่หมัยเห็นแก่ตัวสักหน่อย และมีความกล้าที่จะยืดอกรับกวิ้นเป็นแฟนมันอาจจะดี แต่คิดๆ ดูแล้ว จงแบบไม่สมหวังคงดีกว่า ด้วยสภาพครอบครัวแล้วเชื่อแหละว่าคงไปไม่รอด คงมีแต่เสมอที่จิตใจแกร่ง กล้าฝ่าฟันนั่นแหละ แต่ด้วยนิสัยพี่หมัย..คิดยังไงก็เหมือนจะไม่รอด เพราะพี่แกไม่ได้เป็นแบบน้องเหมอ พี่แกไม่มีความกล้าฝ่าฟันได้ทุกเรื่องแบบน้องเหมอ เห่อ เจ็บ