พิมพ์หน้านี้ - ♣ Until Death: จนกระทั่ง.. ตาย ♣ # เพิ่มเติมความเป็นมาเพลิง
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Foggy Time ที่ 13-11-2015 21:52:37
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
ตอนที่ 1
คุณเคยเชื่อเรื่องบาปกรรมไหมครับ ?
อย่าเพิ่งส่ายหน้าหนี นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่หนังสือธรรมมะครับ
ผมแค่เกริ่นนำเฉยๆ เท่านั้นแหละ
ที่ผมหมายความถึงก็แค่เรื่องสิ่งที่ทำไว้ในอดีตส่งผลถึงปัจจุบันครับ
ย้อนกลับไปเมื่อสมัยม. ปลาย ตอนนั้นผมอยู่ม.6 เฮี้ยวมากช่วงพักเที่ยงจะแบ่งเวลาเล็กๆ น้อยๆ มาเล่นเกมพระราชากับเพื่อนในกลุ่ม ผมเล่นทีไรดวงซวยตลอดชาติไม่เคยได้เป็นพระราชา นานๆ ทีที่ได้เป็นก็ไม่รู้จะสั่งให้แจ็คทั้งหลายทำอะไรอีก เอาเป็นว่าถึงดวงซวยแต่ผมก็ชอบเล่นนั่นแหละ
อย่างว่าอยู่ม.6 ปีสุดท้ายแล้วไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ต่อให้ทำอะไรน่าอายก็อายแค่แปปๆ เดี๋ยวก็จบ
ผมชอบแพ้ตลอดเลยครับ ไม่พอยังชอบให้ผมทำอะไรบ้าๆ บอๆ อย่างตะโกนร้องเพลงชาติบ้าง ไปนั่งกินขนมกับน้องบ้าง ช่วยภารโรงถูพื้น ซื้อน้ำไปถวายให้ครู
ซึ่งแค่นี้ถือว่าเป็นเรื่องจิ้บๆ เลยครับท่าเทียบกับเรื่องนี้
ไอ้พระราชามันให้ผมไปบอกชอบน้อง ม.4 ผู้ชายครับ !
ซึ่งมันจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ถ้าไอ้น้อง ม.4 ที่ว่าเป็นเด็กเส้นเข้ามาใหม่ หล่อมาก เงียบ ดูดุๆ นั่งกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ ในมือผมถือน้ำชานมเจ้าประจำที่ผมชอบกิน พยายามควบคุมไม่ให้ขาสั่นจนน้ำในแก้วกระฉอกออกมาจนหมด ปัญหาใหญ่ไม่ใช่อะไรครับนอกจากมันเป็นเด็กฝากของ ผอ.
มีผู้หญิงกรี๊ดไอ้เด็กนี้เยอะครับรวมถึงเพื่อนผมด้วย
เดี๋ยวผมจะยกตัวอย่างคอมเมนต์จากเพื่อนผมนะครับ
/ กรี้ดดด หล่อชิบหายวายวอด น้องไปทำอะไรมาคะ ถึงได้หล่อขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าอีกปีจบ พี่ไม่ปล่อยน้องไปหรอก /
/ เด็กเส้นแล้วไง เรารักเด็กหล่อ กินเด็กแล้วกระปรี้กระเปร่านะ /
เอาแค่สองคนพอครับเพราะมันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ
สรุปคือ มันหล่อ เคนะ
กลับมาที่ฉากผู้ชายในชุดนักเรียนเนียนกริบขากางเกงสั้นเต่อเนื่องจากต้องการที่จะแหกกฎโรงเรียนเพื่อให้คุณครูฝ่ายระเบียบเอามาวิ่งไล่จับแก้อาการเมื่อยขัดจากการนั่งเฉยๆ ผมรองทรงถูกจัดมาอย่างดีพร้อมไฝใต้ตาที่เจ้าตัวเรียกว่าไฝสเน่ห์มหากาพย์แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นมันใช้ดักใครสักที กำลังเดินด้วยสีหน้าจริงจังกับคำสั่งใหญ่หลวงที่ได้รับมา
“ มึงเอาน้ำชานมที่มึงกำลังแดกอยู่เนี่ย ไปให้ไอ้น้องเพลิงเด็กใหม่นั่นนะเว้ย ” ไอ้เต้อเพื่อนสนิทผมที่ได้ใบพระราชาไปชี้ไปยังที่นั่งกลางโรงอาหาร
“ แค่ให้เฉยๆ ใช่เหรอวะ ”
อย่างนี้ก็หวานหมูสิครับ สบายสบาย ยากกว่านี้มีอีกไหม ~
คิดจบประโยคไปได้สองวิ เพื่อนมาร์กมันบังอาจครับ
“ มึงต้องบอกชอบแม่งด้วย ! ”
ผมถลึงตามองหน้าแม่ง กินหัวได้กินไปแล้ว
“ สัส ! ไม่ใช่คำสั่งพระราชา กูไม่ฟังเว้ย ”
“ ตามนั้น มึงบอกชอบน้องด้วยขอจริงจังนะครับ น้องอันทิว ”
“ ... ”
เลิกเรียนโดนกูดักต่อยแน่ไอ้มาร์ก !
ผมสูดหายใจลึกเรียกขวัญกำลังใจตัวเอง เอาวะ ลูกชายต้องพูดจริงทำจริง ตัวผมเลิกสั่น หางตาเห็นพรรคพวกตามมากระจุกให้กำลังใจกันใกล้ๆ และกำลังป่าวประกาศอะไรบางอย่าง
“ รอดูฉากสำคัญในชีวิตไอ้ทิวเร็ว ! แม่งจะสารภาพความในใจเว้ยยย ”
ฉับพลันจากที่น้องๆ ม. ปลายที่น่ารักผู้กำลังกินอาหารกันเมาท์แตกได้หันขวับมองผมเป็นตาเดียว เพื่อนร่วมสายชั้นก็เช่นกันส่งเสียงไชโยโห่ฮิ้วเหมือนผมกำลังจะยกขบวนไปสู่ขอ
และผมก็ได้กำลังใจอย่างล้นเหลือ !
“ กรี๊ดดดดดด พี่อันทิวจะสารภาพรักกับใครอ้ะ ”
“ ไหนบอกไม่คุยกับใครไง ทำไมถึงได้ทำแบบนี้ล่ะ ฮือ ๆ ”
“ ว้ายยย พี่อันทิวเดินไปโต๊ะเพลิง ! ”
กำลังใจดีจริงๆ ครับ
แล้วพวกกรี๊ดๆ นี่ไม่กรี๊ดอย่างเดียวครับ มันยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมถ่ายคลิปฉากสารภาพอันร้อนแรงของผมซะด้วย เย็นๆ อย่าลืมไปกดไลค์กันนะครับ เผลอๆ ลงยูไลค์อีก ให้ตายเถอะ
ชีวิตแสนสมถุยจริงเลยกู
ผมหยุดยืนหน้าโต๊ะเพลิงครับ เพื่อนมันถอยกรูดออกให้ด้วยรอยยิ้ม สมมุติว่ากูมาสารภาพกับคนอื่นนี่พวกมึงจะเหวอกันไหมครับ ถามใจ เอาเหอะหลบก็ดี การเผชิญหน้าของลูกผู้ชายจะได้เป็นที่ประจักษ์ไปทั่วโรงเรียน
แม่งทำไมผมมีลางสังหรณ์ว่าจะได้ลงหนังสือพิมพ์โรงเรียนด้วยวะ
ฮือๆ
กูต้องใช้ชีวิตดุจเซเลบแน่
ผมนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเพลิงครับ มันไม่ได้สนใจผมเลยครับเพราะกำลังก้มลงเล่นโทรศัพท์พร้อมสวมหูฟังสีดำที่เหมือนจะตัดเสียงทุกชีวิตออกจากโลกของมัน
“ เพลิง ”
ผมเรียกชื่อมันพร้อมวางแก้วชานมที่พร่องไปเกือบครึ่งแก้วตรงหน้ามัน
ทำไมแม่งทุเรศอย่างนี้วะ ของมาจีบเด็กเนี่ย
จะให้กูแกล้งมาบอกชอบนี่ให้เอาของช็อกโกแลตดีๆ ไม่ได้เหรอครับเพื่อน
เพลิงเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เหลือบมองแก้วชานมนิ่งๆ และเปลี่ยนมามองหน้าผมเขม็ง
เออกูรู้มึงไม่ได้ยินเสียงที่กูเรียก
ขอความกรุณาถอดหูฟังออกด้วยครับ
ไอ้เพลิงสงสัยจะได้ยินเสียงผมนินทาในใจมันถอดหูฟังเก็บ หน้าหล่อๆ นิ่งๆ ของมันไม่แสดงอารมณ์อะไรสักนิด มันเลิกคิ้วให้ผมเชิงถาม
ไอ้ไม่มีมารยาท มึงมีปากไหม ถามกูหน่อยก็ได้จะได้ตอบได้ว่ามาหาเพราะชอบไรงี้ จะได้จบๆ
“ พี่... ”
ผมพูดออกมาคำแรก เสียงจอแจนรกแตกนักเรียนสวาปามอาหารเหมือนไม่ได้กินมาสิบชาติเงียบลงทันตาแม้แต่เสียงลมหายใจสักแอะก็ยังไม่ได้ยินเลยครับ
บอกเลยครับดอกมาก
ดอกเอวี่ติงอินไลฟ์
“ ชอบน้องครับ ”
โว้ะ กว่าจะพูดจบวุ้ย
“ กรี้ดดดดด !! พี่อันทิวชอบเพลิง ”
“ กรี้ดดด ”
โอ้ ซาวน์เอฟเฟคยิ่งกว่าหนังโฮลีวูด ถ้าหลังคาโรงอาหารถล่มอย่ามาเรียกเก็บที่ผมนะครับ ไปไล่เก็บตามหัวที่กรี๊ดนี้เลยครับ อันทิวไม่เข้าใจเลยครับว่าผู้ชายสารภาพรักกับผู้ชายแม่งน่ากรี๊ดตรงไหน
“ กินเด็ก กินเด็ก กินเด็ก ”
ทำไมหลังๆ มันส้นตีนจังครับ เสียงจากพวกพ้องที่ใกล้จะเข้าสู่มหาลัยเนี่ย
น้องเพลิงเห็นหน้าผมเริ่มเจื่อนก็อมยิ้มซะงั้นครับ หยิบน้ำชานมผมไปกินจิบต่อ
“ ครั้งหน้าขอเต็มแก้วก็ดีนะครับ ”
แม่งพูดจบปุ๊ป
หูผมดับปั้ป
“ กรี้ดดด ”
แม่จ๋า พาทอยไปหาหมอรักษาหูหน่อย ฮือๆ
แต่ความสัมพันธ์ของผมกับน้องเพลิงก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติมครับ โดนล้อบ้างอะไรบ้างจากเพื่อน ผมก็ไม่ได้อะไรเนื่องจากไม่ได้คิดอะไร
มันก็แค่เกมเท่านั้นแหละ
ผมโดนแกล้งให้ไปบอกรักเพลิงให้ของขวัญนู่นนี่นั่น
“ โดนแกล้งอีกแล้วเหรอครับ ? ”
มันถามผมในมือมีตุ๊กตาหมีน้อย
“ เออดิ ”
ผมหัวเราะตอบ
แต่ไม่รู้ทำไมเพลิงมันถึงหน้าเจื่อนลง
ชีวิตวนไปวนมาระหว่างการอ่านหนังสือสอบเข้าสลับกับการเล่นผ่อนคลาย ไม่ถึงอึดใจผมก็จบออกไป เสื้อนักเรียนเต็มไปด้วยคำสบถหยาบ กลอน คำด่า ชื่อพ่อแม่ ผมเดินท่องโรงเรียนไปทั่วคนเดียว เพื่อนคนอื่นมันกินข้าวกันอยู่ แต่ผมไม่หิว บรรยากาศคุ้นเคยวันสุดท้ายทำให้ผมรู้สึกใจหาย
นึกถึงเรื่องที่เคยทำตอนนี้จะไม่ได้ทำอีกแล้วก็เศร้าเลยนั่งลงใต้ไม้ใหญ่
“ พี่อัน ”
ผมเงยหน้าตามเสียงเรียก มีคนเดียวที่เรียกผมว่าอัน
น้องเพลิง
“ มีอะไรเหรอ ที่รัก ”
ผมพูดกลั้วหัวเราะ “ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้วดิที่จะเจอกัน ” มองหน้าเพลิงที่ตอนนี้ดูอ่อนลงขึ้นเยอะ “ คงไม่มีใครมาแกล้งบอกชอบเรากลางโรงอาหารแล้วเนอะ ”
เพลิงยิ้มตอบผมไม่แสดงความเห็นอะไรยื่นเชือกลูกโป่งใสที่ภายในเป็นลูกโป่งสีเงินเป็นตัวอักษรภาษอังกฤษว่าอันทิว ซึ่งรวมๆ แล้วมีหกอัน “ ยินดีด้วยนะพี่อัน ”
ผมรับมาด้วยความดีใจ ไม่มีใครให้ลูกโป่งผมสักคนมีแต่ให้ลูกอมบ้างตุ๊กตาหมีบ้าง “ ขอบใจนะ เพลิง ”
“ ครับ ”
รับคำผมก่อนจะเดินไปเลย
แต่น้ำเสียงตอบครับนั้นสั่นจนผมรู้สึกได้
ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า ?
สุดท้ายเรื่องของเพลิงก็ถูกกลืนหายไปกับความสนุกสนานของชีวิตในช่วงต่อจากม. ปลาย
กลายเป็นเพียงความทรงจำของอันทิว
ที่บัญญัติไว้ว่า การกระทำของตัวเองที่ทำต่อเพลิงนั้น โคตรจะระรานคนอื่น
♪ ~
เสียงริงโทนดังขึ้นพร้อมขึ้นเบอร์แปลกที่ไม่รู้ว่าใครโทรมาครับ
ผมกดรับกรอกเสียงลงไป
“ สวัสดีครับ อันทิวพูดครับ ”
// ... ///
“ ฮัลโหล ? ”
น้ำเสียงงุนงง
“ ไม่ตอบผมวางแล้วนะครับ ”
// ... //
ผมกดตัดสายทิ้ง ขมวดคิ้วกับสมาทร์โฟนในมือ
โทรมาแล้วไม่คุยจะโทรมาทำไมวะ
ซึ่งถ้าโทรมาเพียงครั้งเดียวผมจะไม่บ่นอะไรเลยครับ แต่นี่เล่น โทร-มา-ทุก-วัน ย้ำอีกครั้งครับ โทรมาทุกวัน ซึ่งผมนี่เซ็งเป็ดมาก จะบล็อกเบอร์ก็ไม่กล้าบล็อกเพราะแม่สอนไว้ว่าห้ามบล็อกเบอร์ใคร เผื่อว่าเราส่งชิงโชคแล้วได้รางวัลขึ้นมาเกิดบล็อกเบอร์ไว้เราอาจจะชวดรางวัลไปฟรีๆ
ผมเลยยอมรับสภาพการโทรมาทุกวันแล้วไม่พูด
แล้วผมก็บ้าจี้รับคุยทุกครั้งด้วยนะ
ยังไงผมก็ไม่ได้เสียตังค์นี่หว่า คุยบ้างจะเป็นอะไรไป
“ คุณครับ ? อยู่หรือเปล่า ผมเป็นเจ้าของเบอร์คนใหม่นะครับ ”
แล้วผมก็บอกคนในสายอย่างนี้ทุกวัน
// ... //
ซึ่งมันก็ไม่ยอมตอบผมอยู่ดี ไม่แน่ใจว่าเขินหรืออะไร
จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็เหอะ แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วว่ะ
ลาขาดละ
“ คุณไม่ยอมพูดอะไรเลยสักครั้งที่โทรมา ต่อไปผมจะบล็อกเบอร์คุณและอย่าพยายามโทรมาหาด้วยเบอร์อื่น เพราะผมก็จะบล็อกมันทั้งหมด ผมไม่ได้มีเวลาว่างหรือเป็นคนบ้ามานั่งคุยกับออกซิเจนในอากาศหรอกนะ ”
ผมขอโทษนะแม่ แต่อันทิวไม่ไหวละ
เสียเวลาด้วย ไม่สนุกด้วย
ผมมองแถบสีแดงรูปโทรศัพท์คว่ำชั่งใจอยู่สักพัก
// ช่วยด้วย.. //
น้ำเสียงทุ้มพร่าดังเล็ดลอดออกมา
ทำเอาผมสะดุ้ง
ถ้าต้องการความช่วยเหลือทำไมมึงไม่โทร 191 ล่ะครับ มาโทรหาอันทิวทำไม
“ ฮัลโหล ช่วยอะไร คุณอยู่ไหน โอเครึเปล่า ”
ผมรัวคำพูดออกไป ในหัวเริ่มปะติปะต่อเรื่องราว ไอ้เสียงทุ้มนี่ผู้ชายชัวร์ๆ แต่น้ำเสียงแหบพร่านี่ไม่รู้ว่าทำอะไรมา สรุปคือเดาได้สองอย่างเจริญจริงๆ ครับ นายอันทิว
อยากจะมีโคนันเป็นเพื่อนบ้างอะไรบ้างเหมือนกันนะ
// .... ช่วยด้วย //
โอ้ย คุณมึงครับกูรู้ว่าต้องการความช่วยเหลือ
“ ช่วยอะไรครับ บอกผมก่อน ”
เกิดไอ้เจ้าของเบอร์มันเป็นฆาตกรโรคจิตผมไม่ตายฟรีเลยเหรอครับ
// ฮือ ช่วยด้วย //
อ้าวชิบหาย ทำผู้ชายร้องไห้ เอาไงดีวะเนี่ยยย
“ ใจเย็นๆ สิคุณ คุณอยู่ไหน ”
เอาวะ ไปบ้านก็ไป เสียงร้องไห้เหมือนจะขาดใจแบบนี้
// หมู่บ้าน ## เลขที่ ## ฮือ //
อ้าวหมู่บ้านข้างผมนี่ แปลว่าผมโดนเพื่อนใกล้เรือนเคียงกระหน่ำโทรมาทุกวันสินะ น่าตีจริงๆ เลย ผมรีบบึ่งมอเตอร์ไซต์ไปหาทันทีครับ
ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนสิน่า
บ้านเดี่ยวชั้นเดียวปรากฏตรงหน้าผม รั้วเตี้ยๆ มีเครือดอกอัญชันเลื้อย หน้าบ้านเป็นหญ้ารกรุกรังเหมือนขาดการดูแลไป ใบค่าไฟค่านำทวงหนี้ต่างๆ ถูกเสียบไว้เต็มตู้จดหมาย
นายอันทิวยืนนิ่งชั่งใจสักพักในมือมีโทรศัพท์ที่ยังคงถือสายอยู่
เข้าไม่เข้าดีวะ ใจนึงก็กลัวโดนหลอก อีกใจก็อยากเข้าไปดูอาการ
// ช่วยผมด้วย พี่อัน.. //
ผมสะดุ้งโหยงกระแทกเสียงใส่ปลายสาย
“ ไอ้น้องเพลิง !? ”
// .... อือ //
ณ จุดนี้ไม่มีคำว่าลังเลแล้วครับ ผมบุกเข้าไปในบ้านที่แม้แต่ประตูบ้านไม่ได้ล็อคเอาไว้ “ เพลิง ! ” ผมตะโกนเรียกมองข้ามเอกสารต่างๆ ที่ถูกโยนเกลื่อนพื้น รูปภาพครอบครัวที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ผมวิ่งไปวิ่งมาสักพักมาเจอเจ้าของโทรศัพท์นั่งกอดตัวเองอยู่ตรงครัว
บนพื้นเต็มไปด้วยคราบน้ำกับเศษแก้วแตก
ผมมองเพลิงแทบไม่เชื่อสายตา
ตอนนี้เพลิงโตขึ้นกว่าเดิมมาก ตัวโตกว่าเดิมหน้าแต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือหน้าที่ยังหล่อหนวดที่ขึ้นครึ้มทำให้ดูดุยิ่งกว่าเดิมมากโข สิ่งที่ทำให้ผมตกใจจริงๆ คือโทรศัพท์ที่กำลังคุยกับผมถูกย้อมด้วยเลือด
นี่มันหนังสยองขวัญชัดๆ
ผมกดวางสายของตัวเองพรวดเข้าไปแย่งโทรศัพท์เพลิงออกและออกแรงกอดแน่น ลูบหัวเบาๆ “ เกิดอะไรขึ้น ? บอกพี่อันได้ไหมเพลิง ”
เพลิงกอดตอบซุกหัวลงกับอกผมแต่ไม่ยอมพูดอะไร
ผมไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ
สิ่งที่เพลิงต้องการตอนนี้คือการอุ่นๆ ของคนที่ไว้ใจได้
และผมยินดีที่จะมอบสิ่งนั้นให้กับน้องคนสำคัญ
กว่าเพลิงจะยอมพูดอะไร ก็ถูกผมลากมาอยู่ที่บ้านผมแบบงงๆ แล้ว ผมลงมือทำแผลให้เบามือ บาดแผลนั้นส่วนใหญ่มีแค่มือกับแขนโชคดีที่ไม่ลึกมากถึงขนาดต้องเย็บ
“ สรุปเล่าให้พี่อันฟังได้ยัง ? ”
เพลิงพยักหน้าเบาๆ
ผมตั้งหน้าตั้งตาฟัง
เพลิงกำหมัดแน่นจนผมอดเอามือไปจับไว้ไม่ได้
มึงเป็นแผลอยู่นะครับ น้องเพลิง กรุณาเห็นใจคนทำแผลให้มึงด้วย
“ พ่อผมเสียปีที่แล้ว แม่ผมกับผอ. เลยแต่งงานกันเดือนที่ผ่านมา ผมโวยวายไม่พอใจพยายามขัดขวางงานแต่ง ผอ. โกรธมากเลยไม่ช่วยเหลืออะไรผมอีก หนี้ก้อนโตที่ไม่รู้มาจากไหนกำลังจะมายึดบ้านที่ผมอยู่ ”
ตอนนี้ผมไม่รู้จะตอบอะไรน้องแกจริงๆ ครับ
เรื่องนี้มันใหญ่มาก...
ตอนแรกผมคิดว่ามันรวยแล้วยัดเงินเข้าโรงเรียน แต่เหตุผลที่แท้จริงที่มันเข้าได้คือแม่ของเพลิงสนิทสนมกับผอ. โรงเรียน
...
ผมเสียใจที่คิดแบบนั้นในตอนที่รู้จักเพลิงมัน
ผมดึงตัวเพลิงมากอดแน่น
จรรยาบัญครูตีตื้นในหัว ถึงแม้ผมจะมีอาชีพติวเตอร์ก็เถอะ
“ ใจเย็นๆ ก่อนเพลิง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนายก็ห้ามทำร้ายตัวเอง ” ผมเหลือบมองผ้าผันแผล “ ถึงชีวิตนายมันจะห่วยแตก แต่นายยังมีพี่อัน อย่าลืมดิ พี่อันม. 6 บ้าๆ บอๆ พี่ชายคนสนิทที่ชอบโดนเพื่อนแกล้งมาบอกชอบ ฉะนั้นนายจะระบาย ร้องไห้ อะไรกับพี่อันก็ทำได้ทั้งนั้น หรือจะอยู่กับพี่ไปชั่วคราวก่อนก็ได้ ”
เพลิงเงียบไปครับ
เงียบไปนานมาก แต่ผมไม่ได้ทักท้วงอะไร
แค่ตะคริวกินเฉยๆ
♪~
เสียงริงโทนที่ดังขึ้นมาแต่ไม่ใช่ของผม
โทรศัพท์เลือดสาดนั่นนั้นแหละ
เพลิงปล่อยผมออกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเปิดลำโพงแต่ยังไม่ได้กดรับ
“ เจ้าหนี้ผม.. ”
เพลิงบอกเบาๆ และกดรับ
// ไอ้เพลิง สรุปมึงจะจ่ายรึเปล่า ? 5 ล้านน่ะ ถ้าไม่จ่าย นายบอกว่ามีข้อเสนอให้ ! //
“ ข้อเสนออะไร “
มือของเพลิงสั่นจนผมรู้สึกได้
// นายเขาเสนอให้มึงมาเล่นเกม กับเขา ถ้ามึงชนะบ้านมึงก็รอดพร้อมเงินอีกล้านนึงไปใช้เล่น //
หนี้จำนวนมากที่ถูกหักได้ง่ายๆ กับเกม ?
ผมคิดงงๆ ไอ้เกมนี่แม่งต้องอันตรายแน่เลยว่ะ
// จะเอาไม่เอา ไม่เอาพรุ่งนี้บ้านมึงโดนแน่ //
“ เอาครับ ”
เพลิงสบตาผมเหมือนกับกำลังวอนขอ
มันกำลังขอให้ผมไปช่วยมันครับ..
มันจะอันตรายถึงชีวิตไหม..
ผมยอมรับว่าตัวเองรู้สึกกลัว แต่ไม่รู้ทำไมถึงยอมพยักหน้ารับ
// เออดี กูจะได้ไปบอกนาย //
“ เอาคนไปเล่นเป็นเพื่อนได้รึเปล่าครับ คนนึง ”
// .... เกือบลืมว่ะ ได้ๆ แต่แค่คนเดียวนะ ห้ามมึงป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไปด้วย ไม่อย่างงั้นแม้แต่บ้านมึงก็ยังไม่เหลือให้อยู่แน่ //
“ ครับ ”
เพลิงตอบเป็นครั้งสุดท้ายได้การตอบรับเป็นเสียงการตัดสายลากยาว เพลิงสบตาผมอมยิ้มมุมปาก
โครม !
และสลบไปทันที
--------------
โถ่ เพลิงจบไม่หล่อเลย
สำหรับแจ้งข่าวการอัพค่ะ :hao6: : https://www.facebook.com/FoggyTime/?ref=hl
-
ยังไงกันนะเรื่องนี้
สงสัยจะมีหักมุม คึคึ
-
:ling3:
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
(ยังร้องไห้ต่ออยุ่นะ)
-
น่าสนุกดีชอบๆๆ ใครเป็นพระเอก เพลิงรึเปล่า?
-
เพลิงเป็นพระเอกรึป่าว?? แล้วจะเกิดอะไรต่อไปล่ะนี่
-
ติดตามค่ะ ^^ :pig4:
-
---- ตอนที่ 2 ---
โชคดีที่ช่วงนี้เป็นเวลาที่พวกนักเรียนเพิ่งเปิดเทอม ไม่มีอารมณ์มาเรียนพิเศษกัน ผมเลยมีเวลาว่างๆ มาเล่นเกมกับเพลิง ซึ่งหลังจากเพลิงสลบไปผมก็ลากเพลิงมานอนบนเตียง ตัวนี้ร้อนเหมือนถูกแดดเผามาสิบชาติ ผมเช็ดตัวป้อนยาผู้ป่วยตัวโข่งบนเตียงอย่างทุลักทุเลแต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย
ลายน์
เสียงโทรศัพท์ของเพลิงดังขึ้น ผมเหลือบมองเจ้าของโทรศัพท์ที่หลับไปแล้วชั่งใจ
จะดูหรือไม่ดูดี
ถ้าดูก็เสียมารยาท
แต่ถ้าเจ้าหนี้ทักมาล่ะ
มือยีหัวตัวเองด้วยความเครียด เกรงใจก็เกรงใจ แต่ใจนึงก็กลัว ผมตัดสินใจปลุกน้องเพลิงที่เพิ่งหลับไปได้ไม่ถึงสิบนาทีขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ
นัยน์ตาสีเทาเจือความหงุดหงิดไว้เต็มพิกัด รับโทรศัพท์ไปกดรหัสเลื่อนๆ ดู
ผมถือวิสาสะชะโงกหน้าไปดูด้วยคน ในฐานะคนที่ลงเรือลำเดียวกัน
รูปโปรไฟล์ลายน์ที่ทักมายังคงเป็นรูปพื้นฐานไม่มีการเปลี่ยนแปลง
??? : พรุ่งนี้มึงมาที่หน้าตึกร้างย่าน ### นะ
??? : มากับคนที่มึงจะพามาด้วยอย่างเดียว ถ้ามาเกินระวังที่เหลือจะเหลือไม่ครบสามสิบสอง
??? : ถ้าเกิดมีตำรวจมาด้วย เท่ากับว่ามึงปฏิเสธความใจดีของนาย
??? : คงจะรู้นะ ว่ามึงจะโดนอะไร
ข้อความถูกส่งมาติดๆ กันจนเพลิงตอบไม่ทัน ได้แต่จ้องหน้าผมนิ่งสลับหน้าจอ
F-I-R-E : ครับ พี่พรุ่งนี้ผมจะไป
??? : งานนี้คุ้มถ้ามึงชนะได้
??? : แต่ถ้ามึงแพ้ก็ดี เผื่อนายเขาจะอยากให้กูมีบ้านอยู่กลางเมืองบ้าง
??? : ถ้าอยากถามอะไรอีกไปถามที่ตึกร้างพรุ่งนี้ เพราะเบอร์และลายน์นี้จะถูกระงับหลังจากที่คุยกับมึงเสร็จ
ผมกับเพลิงมองหน้ากันตาปริบๆ
“ พี่อัน.. พี่เปลี่ยนใจได้นะ ” เพลิงก้มหน้าต่ำ “ พี่จะซวยไปด้วยเปล่าๆ ไม่ต้องสงสารผมหรอก ”
ผมดันแว่นกรอบใสขึ้นเซ็งๆ
“ ก็บอกว่าจะช่วยก็ช่วยดิวะ คุยภาษาคนไม่รู้เรื่องนะ ”
“ มันอันตราย ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเสี่ยงอันตรายกับแค่รุ่นน้องอย่างผม ”
เจ้าของแว่นตัดสินใจผลักคนป่วยนอนลงดังเดิม เอาผ้าห่มปูปิดหน้าเชิงจบบทสนทนา
คนอย่างอันทิวเป็นคนจริงครับ
คำไหนคำนั้น !
ผมสีดำกระเซิงถูกรวบด้วยที่รัดผมสีชมพูจ๋า เหงื่อไหลพราก มือจับเสื้อดึงเข้าออกเพื่อพยายามถ่ายเทอากาศร้อนตับแตกให้บรรเทาลง การยืนอยู่ใต้อาคารเก่าๆ ไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัยของอันทิว
“ พี่อัน ทำไมต้องใช้สีชมพู ? ”
ผมยิ้ม
“ เอ้า ก็ตอนนี้พี่เป็นติวเตอร์ ก็ต้องทำอะไรก็ได้ที่ทำให้นักเรียนสนใจ จำได้ ชอบ หรือไม่ก็อาจจะเห็นพี่เป็นติวเตอร์บ้าบอที่เข้าถึงง่าย กล้าถามคำถามที่ตัวเองไม่เข้าใจ ”
เพลิงฟังคำประกอบก็ยิ้มตาม
จนผมอดสงสัยไม่ได้ ว่ากับการใส่ที่รัดผมสีชมพูมันน่ายิ้มตรงไหน
“ ยิ้มอะไรวะ ”
“ ยิ้มเฉยๆ ครับ ไม่มีอะไรหรอก ”
ตอบน้ำเสียงปกติไม่มีอะไรแปลกไปสักนิด ไม่เหมือนคนที่กำลังจะถูกดึงไปเล่นเกมชดใช้หนี้ แต่สิ่งที่ผมแอบเห็นคือความกังวล อ่อนแอ ที่ซ่อนอยู่หลังแววตา
เอาเหอะ ตอนนี้ไม่บอกพี่อัน
เดี๋ยววันหลังก็ร้องไห้งอแงมาบอกเองแหละ
เด็กมันก็คือเด็ก
ผมยิ้มในใจแต่เมื่ออารมณ์ดีได้สักพักก็ถูกอาการศร้อนแผดเผาจนหายไปหมดเหลือเพียงความหงุดหงิด
“ แล้วเมื่อไหร่จะมาเนี่ย พี่เบื่อแล้วนะ ”
อากาศทำให้คนอารมณ์ร้อนครับ
เพลิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสลับกับถนนใหญ่ที่ติดข้างตึก เรื่องแปลกคือวันนี้รถดูน้อยกว่าทุกวัน คงจะเทียบได้ว่าฝูงมดเวลารุมทึ้งน้ำตาล กับผีเสื้อที่ดูดน้ำหวาน
อ้าว ผมยกตัวอย่างได้ชีวะไปเหรอ
ขอโทษครับ เพลินไปหน่อย
คิดถึงเด็กๆ เหมือนกันนะเนี่ย
ปี๊น !
เสียงแตรดังลั่น พร้อมกับการเปิดประตูรถตู้ฟิล์มดำสนิททั้งคัน มีคนแต่งตัวด้วยชุดสูทนั่งรอในรถอยู่สองสามคน แต่สองสามคนที่ว่า สองในสามนั้นถือปืนอยู่ หน้าที่ยิ้มแสยะให้ ก็ดูไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่
“ จะขึ้นไหม ? ไม่ขึ้นถือว่าสละสิทธิ์ ” คนที่นั่งข้างขับรถหันมาตะคอก
น้ำเสียงที่เหมือนในตอนที่เปิดลำโพงไม่ผิดเพี้ยน
“ ขึ้นครับ ”
เพลิงตอบเสียงมั่นคงดุนหลังผมให้ขึ้นไปก่อน
ขาที่สั่นผับๆ ของตัวเอง ทำเอาผมหน้าแดงด้วยความอายถึงความขาดกลัวของตัวเอง
-------------
แวะมาลงให้ก่อนนอนค่ะ :katai5:
เพลิงเมะค่ะ ><
:man1: ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
-
แปะ
เด๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านนะคะ
นอนก่อน ม่ายหวายแล้ววว
-
หรือว่าจะให้เล่นเกมส์พระราชานั่น?? เอาใจช่วยทั้งเพลิงทั้งอัน
-
-- ครึ่งหลัง ---
แหม ปืนเป็นปืนขนาดนี้
อย่าลั่นใส่ผมนะ
ผมกลืนน้ำลายเอือกยิ้มแหยๆ ให้กับคนในรถที่นั่งเรียงกันเป็นตับ มีที่ว่างสองที่หลังสุด ผมรีบปราดไปนั่งทันทีกลัวว่าช้าไปสักนิดจะมีกระสุนแทนข้าว
“ ว้าย หนุ่มๆ น่ารักจังเลย ”
เสียงดัดแหลมดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร
ซึ่งเจ้าของเสียงก็เป็นชายร่างโตที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใส
“ แหม เก็บอาการหน่อยก็ดีนะ เจ๊คิวปิด ”
ต่อด้วยเสียงแหบห้าวข้างๆ
ผมพยายามสำรวจคนที่มานั่งกระจุกกัน
ที่นั่งถัดจากผมกับเพลิงไปมีผู้ชายกับผู้หญิงคน คนแรกน่าจะชื่อว่าเจ๊คิวปิด ส่วนอีกคนเป็นทอมโกรกผมสีทองตัดเป็นรองทรงมีต่างหูสีดำติดประดับหูแต่งตัวด้วยชุดเสื้อยืดลายกราฟฟิกเท่ๆ กับกางเกงยีนส์
“ สวัสดีครับ ” ผมถือโอกาสเข้าถึงด้วยการไหว้คนอื่นเพื่อเรียกความประทับใจแรกพบ ก่อนจะเหยียบเท้าเพลิงให้ไหว้ตาม
“ จ้ะ สวัสดีจ้ะ ” เจ๊คิวปิดพยักหน้าหงึกหงัก “ หนุ่มหล่อคนนี้ชื่ออะไรเหรอ ไม่ยอมคุยกับเจ้ไม่พอ ไม่คุยกับยัยหญิงนี่ด้วย ”
เหมือนคำพูดของเจ๊คิวปิดไปกระตุกต่อมอะไรครับ
หญิงอาละวาดทันที
“ อีเจ๊ ! บอกให้เรียกแมนเรียกแมน มาเรียกหญิง เดี๋ยวต่อไปแมนจะเรียกเจ๊ว่าอิ๊กคิวซัง ”
“ กรี๊ดดด อย่านะนังบ้า คิ้วเข้มขนาดนั้นฉันรับไม่ได้ ”
ผมหัวเราะกับการตบตีกัน
ที่ไม่รู้ว่าชนะแล้วจะได้อะไร
เพลิงเลิกคิ้วให้ผมเมื่อผมหันไปสบตาพอดีแล้วบุ้ยใบ้ข้างหน้า
มีอีกสามคนครับที่นั่งเงียบกันอยู่ฝั่งหน้า ตอนผมรีบเดินมานั่งไม่ได้สังเกตสักเท่าไหร่ว่าแต่ละคนหน้าตาเป็นมิตรน่าคบหาไหม ซึ่งตอนนี้คงได้แต่ภาวนาว่าจะเฟรนด์ลี่นั่นแหละครับ
รู้จักกันไว้ก็ดีครับ
เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
ผมยื่นตัวไปข้างหน้าเจอกับผู้ชายท่าทางเด็กเรียนใส่แว่นหนาเตอะนั่งกดโทรศัพท์เลื่อนไปเลื่อนมา สีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังสอบเข้ามหาลัย
เพื่อน้องที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือเข้ามหาลัย ผมก็จะปล่อยน้องเขาไปครับ
ไปที่ผู้หญิงตัวเล็กหน้าดูหงุดหงิด
แอบกลัวเหมือนกันว่าถ้าทักแล้วจะกินหัวผม
“ สวัสดีครับคุณ ? ” ผมยิ้มเว้นระยะคำพูดให้อีกฝ่ายได้ตอบชื่อ
“ ขิง แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉัน อารมณ์ไม่ดี ”
สบตาผมได้ 2 วิ ก่อนจะหันไปมองกระจก
“ โห ขิง ใจร้ายจัง ”
เสียงขี้เล่นมาพร้อมกับการหันหน้ามาเกาะเบาะแล้วฉีกยิ้มให้ผมจนแก้มบุ๋ม
โห กลิ่นเพลย์บอยลอยมาแต่ไกลเลยครับ
รถคันนี้นี่มันรวมมิตรจริงๆ
มีคนแทบทุกประเภท
“ ผมชื่อต้า จะเรียกพี่ต้าหรือน้องต้าก็ได้ครับตอบสะดวกเลย ”
“ เขาอยากรู้ชื่อมึงซะที่ไหน ต้า อย่าเสล่อ ” ขิงหันไปแว้ดใส่ต้า
“ โห่วววว ”
ต้ารับหน้าระรื่น
ถ้าไม่บอกว่าต้องมาเล่นเกมบ้าๆ คงคิดว่าตอนนี้จะได้ไปค่ายกันเลยครับ บรรยากาศสบายๆ มากต่างจากเบาะหน้ากับข้างคนขับที่เงียบกริบไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง
“ ผมชื่ออันทิวครับ ส่วนนี่เพลิงเป็นรุ่นน้องผม ”
เพลิงพยักหน้ารับเพื่อให้รู้ว่าชื่อเพลิง
“ ต๊าย แค่ชื่อก็เผาผลาญหัวใจเจ๊แล้วอ่ะ ทั้งน้องอันทิวทั้งน้องเพลิง สนใจตัดผมไหมจ๊ะ เดี๋ยวจบงานนี้เจ๊จัดให้ ”
ตัดผม ?
“ ผมขอเรียกเจ๊ได้ไหมครับ ”
“ ได้สิ เจ๊เป็นคนใจดีและสวยมาก ”
เอาเป็นว่าเรียกเจ้แล้วกันครับง่ายดี
คิวปิดมันยาวเกินไป
“ เจ๊เปิดร้านตัดผมเหรอครับ ”
ผมเป็นคนเปิดประเด็นคุยกัน
“ จ๊ะ เจ๊เปิดร้านตัดผมชื่อ ## แถวย่าน # ”
อ้าว นั่นมันร้านตัดผมที่โครตดังนี่
แต่มีคนบอกว่าคนเยอะมาก ถ้าไปต่อคิวนี่หลับไปสามรอบถึงจะได้ตัด
ไม่รู้ว่าเป็นแค่ข่าวลือหรือเรื่องจริง
ผมเลยอุดหนุนอยู่แค่ร้านประจำสมัยมัธยม ที่เจ้าของร้านเป็นคนเกาหลีแต่แอบเปิดอยู่ลับๆ ซุกซ่อนตัวเองจากสายตาคนทั่วไป มีแค่คนพื้นที่ครับที่รู้จักร้านนี้ อ้อ ช่างตัดผมเป็นอาชีพสงวนของคนไทยครับเลนต้องแอบ
“ ดีครับ ผมเบื่อทรงนี้เต็มทนแล้ว ”
ทรงก่อนมัดนะครับ ไม่ใช่ทรงตอนมัด อันนี้แค่มัดคลายร้อนเฉยๆ อย่าเข้าใจผิด
เจ๊คิวปิดยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยมองเพลิงโจ่งแจ้ง “ แล้วเพลิงล่ะจ๊ะ ไม่อยากตัดเหรอ ”
เพลิงมองแล้วยิ้มบาง
“ ไว้ไปพร้อมกับพี่อันก็ได้ครับ ”
ผมหันขวับมองหน้าเพลิง
เกี่ยวอะไรกับกูวะ
เพลิงเลิกคิ้วให้ผมกวนๆ
“ แหม เจ๊อย่าไปแย่งเด็กพี่อันเลย เห็นๆ กันอยู่ว่าเขามาด้วยกัน แมนว่าเจ๊รอเก็บลูกค้าที่มาตัดผมยังเวิร์กกว่าอีก ”
“ เจ๊ก็แค่ลองเชิงดูเล่นๆ เท่านั้นแหละ เผื่อลุ้น ใครจะรู้ว่าตัวจริง ”
เดี๋ยวนะ
ผมเริ่มรู้สึกตงิดใจเบาๆ ไอ้ตัวจงตัวจริงนี่อะไร อย่าบอกไอ้ที่รัดผมสีชมพูนี่ทำพิษอีกแล้ว คิดว่าผมเป็นเกย์แล้วก็คบกันเพลิงงั้นสิ
“ เพลิงเป็นน้องผมเจ๊ ไม่มีอะไรหรอก ถ้าเจ๊จะจีบก็จีบได้ ผมไม่หวง ”
ผมแอบเห็นเพลิงหน้าบูดก็หลุดขำ
“ อ้าว แปลว่าพี่อันว่างสิ งั้นผมขอจีบได้ไหม ? ”
ต้ายื่นหน้ามาใกล้ผมและมีมือปริศนามาตบป้าปเข้าที่หัว
“ มึงจะขยับไปขยับมาอีกนานไหม ก็บอกว่าอารมณ์ไม่ดีๆ หงุดหงิดโว้ยยย ”
เป็นขิงนั่นเองที่ตบหัวต้าดังป๊าป
“ โห ที่รักก็ เค้านอกใจนิดนอกใจหน่อย หึงเลยเหรอออ ”
น้ำเสียงไม่ได้สลดแต่อย่างใด
น้องแว่นหนาเหลือบมองผมแปปนึงก่อนจะหมกมุ่นกับข้อสอบเตรียมเข้านาซ่า ดูๆ แล้วก็จริงจังดีนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมน้องมันถึงยิ้มมุมปาก
ข้อสอบมันตลกหรือผมที่ตลกวะ
ไม่เข้าใจ
จึ้กๆ
หญิงเอ้ยแมนสะกิดผมยิกๆ ก่อนจะไปสะกิดขิงกับต้ามาร่วมวงคุยกัน แมนมองหัวพวกชายชุดสูทข้างหน้ากลืนน้ำลายเอือกแล้วกระซิบกระซาบ
“ พวกแกมาเล่นเกมนี้กันเพราะอะไร ”
จริงด้วย..
ผมมาเล่นเกมนี้เพราะอะไรวะ
ถ้าให้ตอบว่าเพราะเพลิง ก็แอบเขินเหมือนกัน
ตอบว่าอะไรดีครับเนี่ย ถ้าโดนถาม
ผมไม่ได้บ้าผู้ชาย ฉะนั้นทุกคนอย่าด่วนสรุปคำตอบของผมเลย ถ้าผมตอบไปว่าเพลิง
ก็เด็กมันอ่อนแอ ผู้ใหญ่อย่างผมก็ต้องช่วยดิ
ใครจะไปใจแข็งไม่ช่วย
“ แมนบอกก่อนแล้วกันจะได้ แฟร์ ” แมนถอนหายใจเฮือก เอามือเขี่ยต่างหูตัวเองยิ้มแหยๆ “ แมนแพ้พนันที่เล่นกับเพื่อนเลยต้องมาเล่นเกมนี้ ”
แหม เหมือนเกมนี่เป็นเกมตบแปะเลยครับ
แพ้พนันก็ยอมมาเล่น
ให้ตายเหอะ
“ ส่วนเจ๊นะ ! ” เจ๊เอาพูดทาบอกตัวเอง “ เจ๊จะเอาตังค์ไปศัลยกรรมเว้ย จะได้สวยๆ หมวยๆ ” พูดจบก็เอามือปิดหน้าด้วยความอาย
ทุกคนพยักหน้ารับแกนๆ ไม่เอ่ยแซวทับถมหรือเชิดชูอะไรกัน
“ ขิงอยากมีบ้าน เลยมาเล่น ”
ตอบสองสามคำโดยไม่วีนก็หันไปชมวิวทัศน์ที่มีแต่สีดำ
“ ส่วนผมอยากได้เงินเรียนกับเงินส่งไปให้ที่บ้าน ”
อ้าวน้องแว่นทำไมยื่นหน้ามาตอบได้ล่ะเนี่ย
จำได้ว่ากำลังอ่านข้อสอบนาซ่าอยู่นา
“ ผมก็อยากมีบ้านเหมือนกัน ”
พยายามผูกมิตรด้วยการชวนคุย
“ เหรอ แต่ฉันไม่อยากรู้ ”
เสียงกระแทกตอบทำเอาผมหมดอารมณ์คุยกับผู้หญิงคนนี้
เจ้าอารมณ์เกินไป ไม่คุยด้วยโว้ย
“ แต่ผมมีบ้านนะ สนใจมาอยู่กับผมไหม ”
ต้าเกาะเบาะยืดตัวออกมาทางผมที่อยู่ข้างหลัง
แล้วก็โดนอีหรอบเดิม
ผัวะ !!
“ มึงไปนั่งพื้นหรือไม่ก็นั่งตักอันทิวเลยไป ไม่ต้องมาคุยกันข้ามหัวแบบนี้ ก็ไม่ชอบ ! ”
ต้าทำหน้าเซ็ง
เปลี่ยนจากเกาะเบาะหันหน้ามาข้างหลังเป็นการยื่นหัวออกมาคุยตรงทางเดิมเล็กๆ ตรงกลางทางเดิน ผมสะกิดเพลิงให้ตอบแทนผม เพราะมันเป็นการแก้ปัญหาที่ง่ายที่สุด
กูไม่ได้อยากมา
ให้คนที่เขาโดนมาตอบนุ่น
“ ผมติดหนี้บ้านแล้วพี่อันก็มาช่วยผมใช้หนี้ ”
“ ว้าย ให้เจ๊ช่วยผ่อนไหมลูก ” เจ๊คิวปิดพูดติดตลก “ แค่มานั่งหล่อหน้าร้านเรียกลูกค้าให้เจ๊ทุกวันก็โอเคแล้ว กินไม่ได้แต่ดูได้เจ๊เอานะ ”
“ ทำแสตนด์ง่ายกว่าไหมเจ๊ ไม่หิวน้ำไม่หิวข้าว ”
“ มันไม่เร้าใจ เข้าใจไหมแมน ”
“ เร้าใจกับประหยัด แมนเลือกประหยัดว่ะเจ้ เร้าใจมันกินไม่ได้แต่เงินมันใช้ซื้อข้าวกินได้ ”
เป็นแสตนด์ยืนหน้าร้านให้คนถ่ายรูปคู่ก็น่าจะอารมณ์เหมือนเป็นบาบีก้อนหน้าร้านอาหารมั้งครับ
แต่หน้าร้านตัดผมนี่จะโดนยังไงหว่า
คงจะโดนลูบไล้
“ สนใจพี่บ้าง สาวๆ ” ต้าโบกไม้โบกมือพยายามเรียกความสนใจ
“ อุ้ย เรียกดีเจ๊สนใจจ๊ะ ”
“ ของพี่งั้นเหรอ... ” ต้ายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบ “ ก็แค่อยากได้เงินมาเลี้ยงคนที่อยากแคร์พี่เฉยๆ อ่านะ ”
เหตุผลไร้สาระมาก
เฮ้อ
มันคุ้มไหมเนี่ยที่จะมาเสี่ยงกับเกมอะไรไม่รู้แบบนี้
หลังจากนั้นก็คุยกันจ้อกแจ้กๆ ต่อก็ได้รู้ว่าบางคนเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกที่สนิทกันไวเพราะเจ๊คิวปิดเป็นคนเฟรนด์ลี่เห็นใครก็ชวนคุยไปหมด อาการเมาท์แตกและความสนิทสนมเลยเกิดขึ้น เหมือนว่าแมนกับเจ๊สนิทกันมาก่อน ส่วนขิงกับต้าเหมือนจะรู้จักกันมาก่อน บอกว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอะไรสักอย่าง แล้วก็น้องแว่นหนาชื่อบอสครับ ผมลองขอยืมโทรศัพท์มาดูพบว่ากำลังเล่นเกมมือถืออยู่
แล้วทำหน้าซีเรียสตอนเล่นนี่มันคืออะไรครับ
ไอ้ตัวเขียวๆ หน้าตาน่ารักไล่งับลูกกวาดมันน่าเครียดเหรอครับ
น้องบอส
นั่งกันจนรู้สึกเมื่อยตูดก็ถึงที่หมายครับ โดนไล่ลงจากรถ เหล่าชุดสูทพากันถือปืนลงไปรอข้างล่าง ผมกับผู้ร่วมชะตากรรมเกี่ยวกับเงินๆ ทองๆ พากันเดินเข้าตึกอะไรสักอย่างที่หน้าตาดูเก่ามากหญ้ารกรอบตัวโครตจะน่ากลัวผสมกับสีท้องฟ้าที่จากสีฟ้ากระจ่างใสกลายเป็นสีดำ พระจันทร์เซย์ไฮได้ไม่นานยังอยู่ล่างๆ
ผิวตึกมีราดำขึ้นเป็นแถบ ขนาดของตึกใหญ่มากพอที่จะแอบซุกซ่อนอะไรบางอย่างโดยที่คนอื่นไม่เอะใจ หรือถ้าจะเอะใจก็คงคิดว่าในนี้มันมีงูอยู่กี่ตัวกี่สายพันธุ์ ผมเดินลากเท้าเข้าไปเงียบๆ ทุกคนเดินเรียงแถวหนึ่งโดยที่ผมเดินนำหน้าสุดต่อด้วยเพลิง พวกที่มีปืนเดินขนาบข้างรวมถึงไอ้คนที่รับโทรศัพท์ด้วย
มันเดินนำหน้าไปคุยโทรศัพท์ไป
มันห่อตัวคุยเหมือนกับว่าเป็นความเคยชิน ที่จะรู้สึกไม่มั่นใจเวลาคุยกับผู้ที่มีอำนาจมากกว่าตัวเอง ความหวาดกลัวที่แสดงออกมาไม่รู้ตัว
“ อุ๊ย ”
เจ๊คิวปิดอุทานออกมาคนแรก
ซึ่งมันก็ตรงใจกับหลายๆ คน ณ ที่นี้
เพราะกำลังตกใจกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์โคตรน่าเกลียดของตึก
ห้องหรูหราขนาดใหญ่ที่มีการจัดวางอย่างลงตัว พื้นพรมสีแดงสด โซฟาตัวยาวตั้งตรงกลางมีโต๊ะตัวเล็กประกอบซึ่งน่าจะใช้วางแก้วน้ำขนมนมเนย เก้าอี้อีกตัวที่แยกออกไปมีชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่นั่งอ่านหนังสืออยู่ ไม้บุนวมโซฟาที่มีระดับเห็นได้ชัดถึงความแตกต่างระหว่างโซฟาตรงกลาง
คนนี้มีฐานะพิเศษ
เก้าอี้แฝงความนัยไว้เช่นนั้น
“ มานั่งกันบนโซฟาเงียบๆ เดี๋ยวนายเขาจะอธิบายกติกาให้ฟัง ”
ปืนที่อยู่ในมือถูกเล็งเข้าที่พวกผมคล้าคำขู่ว่าถ้าช้ามีลั่น
เลยรีบวิ่งไปนั่งกันจ้าละหวั่นเหมือนเล่นเก้าอี้ดนตรียังไงยังงั้น
พวกผมนั่งเบียดกันเป็นปลากระป๋อง มองคนที่นั่งบนเก้าอี้งงๆ
หรือว่านี่จะเป็นนายใหญ่ ?
ผมเดาสุ่มแต่ก็พบว่าไม่ใช่
เมื่อทีวีจอยักษ์ติดผนังฉายภาพชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐาน ผมสีดอกเลา มีรอยยิ้มประดับบนสีหน้า
แต่ไม่รู้ว่าทำไม
แววตาสีดำสนิทของเขานั้น
อำมหิตอย่างเหลือเชื่อ
ผมเจอคนมาไม่มาก แต่ก็ยังรู้สึกถึงความน่ากลัวได้
คนๆ นี้ไม่ใช่คนธรรมดา
“ ยินดีต้อนรับสู่เกมความมืด ”
---------------------------------------------------
เริ่มเข้าเนื้อเรื่องแล้วว :hao7:
ตัวละครเยอะมาก @@ แบ่งบทไม่ทัน 55555
:man1: ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
-
ต้องตั้งสติก่อนอ่าน ตัวละครท่าจะมีปมทุกตัว 5555
-
หื้ม~
เกม survival หรือคะนี่??
-
จะเริ่มเกมกันแล้วครับป๊ม
-
ตอนที่ 3
“ ข้อเสนอที่ผมให้กับพวกคุณ ทำให้พวกคุณตกลงกับการเล่นนี้กับผม ”
แววตาเย็นเยียบสะกดให้ผู้ที่ชมอยู่หายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกราวกับว่ากำลังถูกมองลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ถูกเขาคนนี้เข้าไปสำรวจและใช้เท้าเหยียบย่ำเล่น
“ ฉะนั้นอย่าได้กล้าปริปากบ่นอะไรออกมา เมื่อฟังกติกาเสร็จ ”
โหดขนาดนี้
ถามจริงใครจะกล้าวะครับ
ผมมองจอทีวีกล้าๆ กลัวๆ
ก่อนหันไปมองข้างๆ แทนซึ่งก็เจอปืนสีดำมะเมี่ยมเล็งมา
ก็ได้
กูดูทีวีก็ได้วะ ฮือ
ภาพบนจอถูกเปลี่ยนเป็นภาพห้องสีดำสนิทสี่เหลี่ยมจัตุรัสมีห้องน้ำกั้นเล็กๆ ในตัว พวกเครื่องเรือนก็มีอยู่หลักๆ ไม่กี่ชิ้นมีแค่เตียง ตู้เสื้อผ้า สุขภัณฑ์ ห้องทั้งห้องไร้การตกแต่งใดๆ แต่ก็ยังคงดูหรูแบบเรียบๆ
“ ห้องๆ นี่ พวกคุณต้องมาอยู่เป็นเวลา 10 วัน ”
เสียงดังอื้ออึงในลำคอดังแว่วมาจากหลายคน
ผมแอบได้ยินเสียงเจ๊คิวปิดกรี้ดเบาๆ
เกมแข่งนอนเหรอครับ
น่าเล่นนะเนี่ย
ผมจะกลิ้งไปกลิ้งมามันทั้งวันเลย
“ คิดว่าง่าย ? งั้นสิ ”
ผมได้ยินเขาแค่นเสียงหึในคอ ก่อนที่ภาพห้องดำจะหายไปเปลี่ยนเป็นลุงคนเดิมครับ
“ มีเวลา 1 วัน สำหรับการทำความคุ้นเคยกับห้องๆ ที่พวกคุณจะได้ไปอยู่ ส่วนอีก 9 วัน ห้องพวกนี้จะถูกตัดไฟไม่มีอะไรให้แสงสว่างแม้แต่อย่างเดียว หรือถ้ามีก็อวยพรให้ตัวเองมีโชคพอแล้วกัน ”
มิน่าเรียกเกมความมืด
แม่งมืดจริงๆ แหละ
แล้วจะบ้าเหรอวะ ให้ไปอยู่ในห้องอะไรไม่รู้ตั้ง 10 วันคนเดียวเนี่ย จะกินจะอยู่ยังไงวะ
ทุกคนในห้องอยากจะโวยวาย แต่สิ่งอาวุธที่สามารถปลิดชีพคนภายในนัดเดียวกำลังถูกควงเล่นในมือ
“ แต่แค่นี้ผมคิดว่าอาจจะง่ายไป พวกคุณแค่ไปนั่งๆ นอนๆ ในห้องมืดอย่างเดียว เงินหลายล้านของผมก็ขาดทุนแย่สิ ”
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังแทรกทำเอาทุกคนสะดุ้ง
พวกคนในชุดสูทแบกกล่องอะไรสักอย่างกันมาคนละใบ มีผ้าคลุมสีดำปิดมิดชิด
“ ผมจะให้พวกคุณเลือกว่าจะเอาสัตว์อะไรเข้าไปอยู่ด้วย ”
เชี่ย
ผมมองหน้าเพลิงทันทีเชิงขอคำปรึกษา
อยากจะบอกว่าแค่อยู่กูยังเครียดเลย นี่ยังให้เอาตัวอะไรไม่รู้ไปเลี้ยงด้วยอีก
เพลิงไม่แสดงสีหน้าอะไรตอบผม แต่ผมก็สังเกตเห็นความตรึงเครียดที่อยู่เต็มไปหมดในแววตาของเพลิง มีเหงื่อเม็ดเล็กผุดตามหน้าผากทั้งๆ ที่ห้องทั้งห้องเย็นเฉียบ
“ ไม่ต้องเครียดๆ ตัวช่วยก็พอมีบ้างสำหรับพวกคุณ ”
พูดพร้อมกลั้วหัวเราะ
“ แต่ก่อนที่ผมจะบอกก็จับไพ่กันก่อนแล้วกัน ”
ไพ่ที่ถูกสับตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ถูกยื่นให้ผม
พี่ทิ้งปืนแล้วเหรอครับ พี่
เมื่อกี้ยังเห็นควงปืนอยู่เลยน้า
ผมหยิบมาหนึ่งใบ พอจะพลิกก็ถูกสายตาเชือดเฉือนของคนที่ยื่นไพ่ให้จับ
ผมเลยได้แต่อดใจไว้รอลุ้นทีเดียว
ผมมองดูคนอื่นๆ เลือกดูจะพิถีพิถันกว่าผมมาก เจ๊คิวปิดจับใบนู้นปล่อยใบนี้ แมนนั่งคิดนานมากถึงหยิบ ส่วนคนอื่นๆ ก็ลังเลอยู่นั่นแหละว่าจะเอาใบไหน
กว่าจะแจกเสร็จสายตาผมก็ถูกดึงดูดโดยกล่องที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวยาวบ้าง พื้นบ้าง ตามขนาดของกล่อง
อยากรู้จัง ว่าข้างในมันมีตัวอะไรมั้ง
“ ครบแล้ว ก็พลิกไพ่เลยสิ ”
คำประกาศิตดังขึ้นมา ผมก็พลิกเปิดทันที
คิงครับ !!
แทบกรี๊ดแต๋วแตก ในที่สุดดวงเฮงซวยของผมก็ไม่ทำงาน
แปลว่าผมมีสิทธิ์เลือกคนแรกล่ะสิ
ผมชูไพ่ให้เพลิงเห็น ก็พบว่าเพลิงได้คิงเหมือนกัน
โชคดี โชคดี
หวังว่าจะโชคดีตลอดทริป
เจ๊คิวปิดได้ไพ่ควีน แมนกับขิงได้ไพ่แจ็ก ต้าได้ไพ่โจกเกอร์ ส่วนผู้ชายอีกคนที่นั่งบนโซฟา
ได้ไพ่ที่เขียนว่าสลาฟครับ
ทาสนั่นเอง
เขาดูไม่สบอารมณ์ทันทีที่เห็นไพ่ ขว้างทิ้งทันที
ไม่มีใครตำหนิการกระทำของเขาแม้แต่ผู้ชายผมสีดอกเลาในจอ
แต่ที่ผมสงสัยจริงๆ
ทำไมมีคิงตั้งสองคนวะ
“ สลาฟจะได้เลือกสัตว์ก่อน ”
บนจอภาพเปลี่ยนเป็นรูปสัตว์ต่างๆ เรียงกัน
มีงู กิ้งก่า กระต่าย แมวพันธุ์ทาง ไซบีเรียนฮัสกี้ตัวยักษ์
งงรอบสองคือมีห้าตัวครับ
อะไรวะ
แต่ตัวอะไรกูก็ไม่อยากได้เป็นภาระสักตัว
เกิดนอนๆ อยู่งูมารัดคอทำไงครับ
คนได้ไพ่สลาฟจดจ้องทีวีสักพัก
“ ผมเอางู ”
แล้วไอ้ผมขี้เถ้าบุหรี่นี่มันก็เลือกไอ้สัตว์ในจินตนาการผมพอดี
มึงจะบ้าเหรอออ
ไอ้นี่นิ
งูเลยนะเว้ย งูตัวเป็นๆ ขู่ฟ่อแฟ่
เอาไปเลี้ยงด้วยในห้องมืดเนี่ยนะ
กล่องที่ตั้งบนพื้นถูกยกมาวางตรงหน้าเขา
ผ้าปูสีดำถูกดึงออก เผยให้เห็นงูขนาดกลางขดตัวในตู้แก้วที่ตอนแรกผมนึกว่ากล่อง
“ ง่ายๆ แค่ให้อาหารมันให้ตรงเวลาแล้วก็อย่าปล่อยมันหลุดออกมาล่ะ ถ้าหลุดแล้วไม่รอดก็ช่วยไม่ล่ะนะ ”
เขาพยักหน้ารับเอาหลังมือเคาะกระจก
เจ้างูก็สะดุ้งหันมาเชิดคอขู่ฟ่อๆ ทันที
-------------------
:katai5: ลงครึ่งแรกก่อน ~
แอบเห็นคนเดาแนวเรื่องถูก 55555 :mew1:
-
:really2:
ห้องมืด
สติไม่แตกก่อน ก็เก่งมากกกกกกกกกกแล้ว
ต้องพวกนั่งสมาธิน่าจะได้เปรียบ พวกยุกยิกนี่เป็นบ้าก่อนเลย :z13:
-
อาาาาา... มันไม่ใช่นิยายวัยรุ่นรักใสๆจริงๆสินะ
ไม่เป็นไร จะยังไงเราก็ติดตามอ่านค่ะ สู้ๆ!! :L2:
-
เอาไปเลี้ยงด้วยในห้องมืดเนี่ยนะ
กล่องที่ตั้งบนพื้นถูกยกมาวางตรงหน้าเขา
ผ้าปูสีดำถูกดึงออก เผยให้เห็นงูขนาดกลางขดตัวในตู้แก้วที่ตอนแรกผมนึกว่ากล่อง
“ ง่ายๆ แค่ให้อาหารมันให้ตรงเวลาแล้วก็อย่าปล่อยมันหลุดออกมาล่ะ ถ้าหลุดแล้วไม่รอดก็ช่วยไม่ล่ะนะ ”
เขาพยักหน้ารับเอาหลังมือเคาะกระจก
เจ้างูก็สะดุ้งหันมาเชิดคอขู่ฟ่อๆ ทันที
“ ควีนเลือก ”
“ ขอกระต่ายแล้วกันค่ะ ”
พอเขาแบกกล่องมาวางไว้ตรงหน้าเจ๊ เจ๊ก็อุ้มกอดแน่นทันทีแล้วร้องกรี๊ดๆ “ น่ารักมากอะ แก อิจฉาฉันละสิ ฮิๆ คนสวยก็ต้องคู่กับอะไรสวยๆ แบบนี้ ”
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่ากระต่ายในมือเจ๊ถึงดูแปลกๆ
ไม่รู้สิ
ผมอาจจะคิดไปเอง
ขนมันดูยับเยินนิดหน่อยหูเป็นรอยแทะ
ผมมองภายในทีวีชั่งใจเลือกสัตว์บ้าง
เหลือ กิ้งก่า หมา แมว
สามอย่าง
เดี๋ยวก่อนนะ
ไอ้น้องบอสล่ะ !?
ผมหันซ้ายหันขวาหาน้องเด็กเรียนทันทีครับ ไม่อยู่ที่โซฟาแล้วไปไหนเนี่ย ตอนเดินก็เดินมาด้วยกันนะ ตอนนี้หายไปซะละ
“ ขออนุญาตครับ ”
นึกถึงก็มาพอดี น้องบอสเดินมาพร้อมถือกรงนกแก้วสีสดร้องตะโกน “ ผมรักบอส ผมรักบอส ”
ตอนนี้รู้สึกแดกจุกเบาๆ ครับ
อะไรเนี่ย
ชายผมสีดอกเลาไม่ได้เอ่ยตำหนิเมื่อบอสมานั่งทีหลังพร้อมกับสัตว์
ผมคิดว่าเขาอาจจะเตรียมมาให้บอสโดยเฉพาะอยู่แล้ว ผมสบตากับบอส บอสก็ยิ้มตอบผมเหมือนรู้ว่าผมอยากถาม เขาส่ายหน้าเบาๆ
อาจจะถูกให้เก็บเป็นความลับ ?
ตอนนี้ผมได้แต่เดาเล่นไปทั่วครับ
สติๆ กลับมาก่อน มาที่หมา แมว กิ้งก่าก่อน
เอาตัวไรดีหว่า
แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเรียกคิงก่อนรึเปล่าเนี่ยแหละ
“ แจ็กเลือกสัตว์ ”
อ้าว นี่สรุปกูได้คิงไว้ทำอะไรวะครับ ถามใจ
ขิงกับแมนถกเถียงกันอยู่สักพัก ผลสรุปคือขิงได้แมว แมนได้หมา
โฮ่ง โฮ่ง !
เสียงเห่าแฮ่กๆ ดังลั่น วิ่งพล่านมาในห้อง กล่องที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ได้ถูกยื่นมาให้เหมือนกล่องอื่น เจ้าหมาไซบีเรียนตัวขนาดกลางๆ ยังไม่เต็มวัยกระโจนโผไปหาแมนเหมือนรู้ว่าใครเป็นเจ้าของ
แมนยิ้มกว้างลูบหัวเจ้าหมาด้วยท่าทีที่คุ้นเคยกับหมาเป็นอย่างดี
ส่วนแมวของขิงถูกอุ้มมาจากกล่อง สีหน้าของมันเหม็นเบื่อมาก หางสีขาวฟูๆ ส่ายไปมา มันซุกตัวกับขิงเมื่อโดนอุ้มและหลับไปทันที
“ งั้นก็เหลือเราสามคนแล้วดิที่ยังไม่ได้สัตว์ ”
ต้าพูดยิ้มๆ
กิ้งก่าหนึ่งตัวกับคนสามคน
ประเด็นคือกิ๊งก่าเลี้ยงอย่างไร
“ โจ๊กเกอร์มีสัตว์พิเศษ ไม่จำเป็นต้องเลือก ”
กล่องถูกดึงผ้าคลุมออก กรงเหล็กสีดำทรงพุ่มถูกยื่นให้กับต้า
สัตว์ปีกสีดำสนิทขนเป็นเงากำลังไซร้ขนเงียบๆ
ไม่มีทีท่าจะสนใจผู้เป็นนายแต่อย่างใด
ต้าอุทานเบาๆ
“ เหยด โครตเท่ ”
ยื่นมือลอดซี่กรงไปหวังจะจิ้มอีกา
แต่กลับถูกปรามด้วยเสียงของผู้คุมเกม
“ มันไม่ใช่กระต่าย ระวังมันให้ดี ”
ไม่ทันขาดคำอีกาเปลี่ยนจากไซร้ขนมางับนิ้วทันที
ต้าสะดุ้งชักนิ้วออกเกือบไม่ทัน
ผมมองตามตะละห้อย
อีกาก็เท่ไปอีกแบบนะ
แต่ที่รู้ๆ ผมไม่อยากได้กิ้งก่า
ผมมองหน้าเพลิงเซ็งๆ
“ จบแค่นี้ เพราะคิงจะไม่ได้เลือกสัตว์ ”
อยากจะอ้าวอีกรอบนะ
แต่กลัวมากกว่า
ว่าคิงจะให้อะไรๆ ที่มันเหมาะสมกับฐานะคิง
อย่างสิงโตเงี้ย
“ กติกามีแค่นี้ อยู่ให้ได้ใน 10 วัน กับสัตว์เลี้ยงน่ารักคลายเหงาแล้วกัน ”
หน้าจอดับไปพร้อมกับภาพตรงหน้าผมกลายเป็นสีดำ
ไม่ใช่เพราะโดนรมยาสลบนะครับ
โดนเอาผ้าสีดำคลุมหัว มือถูกจับไพล่หลังรู้สึกเย็นคือเหมือนไอ้ดำๆ ยิงได้จี้อยู่ ผมเลยต้องรีบย่างเท้าไปข้างหน้าตามการควบคุม
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นยังไงบ้าง
ไม่มีเสียงโอดครวญบ่นกรี๊ดอะไรแว่วมาให้ได้ยินเลย
ผมเดินได้สักพักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง ก่อนจะโดนผลักล้มไปนอนบนเตียง
มือที่เป็นอิสระรีบดึงผ้าคลุมออก
จัดแว่นให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อเข้าที่ผมก็สำรวจห้องทันที
อื้อหือ
ผมนอนอยู่บนเตียงคิงส์ไซส์ครับ ห้องสีดำสนิทเหมือนในจอดำเป๊ะๆ เพียงแต่ว่ามันดูไฮโซมากๆ ย้ำ ว่ามาก เหมาะสำหรับเป็นห้องคิงที่สุด มีครัวเล็กๆ ในตัวอุปกรณ์เครื่องครัวครบครัน ตู้เสื้อผ้าหลังโต พื้นพรมหนังเสือที่ดูไม่รักสัตว์สักเท่าไหร่ เอาเป็นว่ารวมๆ แล้วห้องนี้มันก็คอนโดย่อส่วนดีๆ นี่เอง
ตอนนี้ผมสบายใจกับห้องนี่มากครับ
บอกเลย
ทีวีบนผนังก็มี
คนที่พาผมมาส่งมองผมนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปปิดประตูดังปัง
พอเห็นประตูผมก็ต้องขมวดคิ้ว
มันแนบสนิทไปกับกำแพง...
อะไรวะเนี่ย
ผมจ้องประตูจนกระทั่งมันเปิดอีกรอบ
อ้าว
เพลิง ?
ผมจำหุ่นน้องเพลิงได้ครับ เพลิงไม่โดนผลักเนื่องจากตัวพอๆ กัน เลยโดนปล่อยดีๆ แทน
เพลิงดึงผ้าคลุมออกเจอหน้าผมก็สะดุ้ง
“ อ้าว ? ”
“ อะไร เจอหน้าพี่ร้องอ้าวนี่ยังไง ฮะ ”
ควรดีใจสิ
“ เปล่า ผมก็แค่แปลกใจที่ทำไมคิงถึงได้อยู่ด้วยกัน ”
เออ จริงว่ะ ทำไมคิงกับคิงถึงได้อยู่ด้วยกันเนี่ย
สงสัยห้องคิงของเพลิงกำลังถูกทำความสะอาดอยู่เลยฝากไว้กับผมก่อนใช่ไหม
อยากจะถามพี่ๆ ที่พามานะครับ
แต่ก็เกรงใจกับอาวุธในมือพี่เขา
พี่เขาสบตาผมแล้วสะดุ้งเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ถึงได้ล้วงเอาอะไรสักอย่างออกจากชุดสูทแล้วโยนมันมาให้ผม
ผมลนลานรับ
ก่อนจะเบิกตากว้าง
“ ปลอกคอ ! ”
ปลอกคอจริงๆ นะครับ ปลอกคอหมาเลย
ยังดีสภาพยังปกติไม่ผ่านการใช้งานที่หนักหน่วงมา
“ เลือกเอาเองว่าใครจะเป็นสัตว์เลี้ยงให้ใคร ”
น้ำเสียงโมโนโทนไร้อารมณ์
ผมมองหน้าเพลิงเลิ่กลั่ก
เพลิงระบายยิ้มตอบผม
แล้วพี่ที่โยนปลอกคอมาก็เดินออกนอกห้องไปเลย ทิ้งสถานการณ์หนักหน่วงเอาไว้
คือ ใครจะเป็นหมา
ไม่เอาๆ หยาบคายเกินไป
ใครจะต้องเป็นสัตว์เลี้ยง
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรสัตว์เลี้ยงรึเปล่าหลังจากเล่นเกมจบ
ยังไม่ทันถกเถียงกันเพลิงก็หยิบปลอกคอไปแนบกับคอตัวเอง ขยับตัวเข้ามาใกล้ผมให้ผมใส่ให้
“ เดี๋ยวเพลิงจะเป็นสัตว์เลี้ยงพี่ ? คิดดีแล้วเหรอ เป่ายิงฉุบตัดสินได้นะ ใครแพ้ต้องเป็นอะไรแบบนี้ ”
เพลิงจับมือผมให้จับกับปลอกคอ
“ พี่ช่วยผมมาขนาดนี้แล้ว กับแค่การเป็นหมาของพี่ ผมไม่เป็นอะไรหรอก ”
ผมถึงต้องจำยอมใส่ปลอกคอให้
สีดำสนิท แต่ก็เท่ดี
แต่ถ้าให้ผมใส่ตอนอยู่ข้างนอกก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“ งี้ก็แปลว่ามีแค่คิงอะดิ ที่ได้อยู่กับคน ”
ผมยิ้ม
ไม่ต้องเหงาในห้องคนเดียวตั้งสิบวัน
ไพ่คิงมันดีจริงๆ เลย
แล้วอยู่ๆ เพลิงมันก็รวบตัวผมไปกอดแน่น
กระซิบข้างหู
“ ดูแลสัตว์เลี้ยงของพี่ให้ดีๆ แล้วกัน ”
--------------------------
อื้อหือ สิบวันอันตรายของอันทิวเลยนะเนี่ย 555555555
หนุ่มๆ ได้อยู่ด้วยกันซะงั้น
ตอบคอมเมนต์ ~
คุณ BlueCherries : อันนี้ไม่สติแตกเพราะห้องมืดแน่นอนค่ะ 5555555
คุณ Malimaru : ตอนอยู่ในห้องด้วยกันอาจจะใสๆ ก็ได้ค่ะ :m25:
-
เรื่องน่าสนใจจังครับ
พูดไปก็เหมือนจะให้สปอลย์ แต่แอบอยากรู้ว่าจะมีคนตายหรือเปล่า จะได้เตรียมใจ
-
เรื่องน่าสนใจ ว่าแต่ไม่มีใครตายใช่มั้ยคะ แอบหลอน
-
ตอนที่ 4
ดูแลสัตว์เลี้ยงพี่ให้ดีๆ แล้วกัน ?
ผมทวนคำนี้ในหัว
อะไรของน้องเพลิงมันวะ
ผมไม่เข้าใจ
“ ปล่อยๆ พี่จะสำรวจห้องว่ามันมีอะไรบ้าง ”
ผมดึงแขนเก้งก้างออกซึ่งเพลิงก็หน้าบูด
“ อะไร หน้าบูดอะไร ? หิวข้าวเหรอเพลิง ในตู้เย็นนั่นน่าจะมีอะไรให้กินนะ มาเดี๋ยวพี่หาให้ ” ผมไหวไหล่ตอบหมาตัวโตแล้วเดินสำรวจห้องสี่เหลี่ยม
ผมเดินไปสำรวจครัวซึ่งก็เป็นครัวสไตล์โมเดิร์นทุกอย่างเน้นเรียบง่ายและใช้งานได้จริง ผมลองเปิดตามตู้ชั้นวางของมีอาหารแห้งเรียงรายเต็มไปหมดสามารถนำมาอุ่นทานได้เลย ส่วนเตาแก๊สเปิดใช้งานไม่ได้ ตู้เย็นก็เหมือนกันมีแค่น้ำเปล่าเรียงอยู่เต็มตู้ไร้ซึ่งความเย็นแต่ที่สะดุดที่สุดเห็นจะเป็นมีดปังตอที่วางไว้ตรงชั้นวางไข่ น่าเสียดายที่ห้องนี้ไม่มีไมโครเวฟหรือจานช้อนส้อมอะไรสักอย่างที่ช่วยอำนวยความสะดวกกับการกิน
ติ๊ด
เสียงเปิดทีวีเรียกความสนใจจากผมที่กำลังแกะห่อขนมปังสังขยา
ทีวีเปิดได้ด้วย ?
ผมคิดในใจ โยนขนมปังเนยอีกห่อให้เพลิงแล้วก็ย้ายตัวเองจากครัวมานอนข้างๆ
จอทีวีกระพริบติดๆ ดับๆ หลายครั้ง จนกระทั่งภาพชัดเจน
ผมก็สะดุ้งไม่ได้
บนจอทีวีกำลังฉายภาพของตัวผมกับเพลิงอยู่
ผมหันซ้ายหันขวาพยายามหากล้องแต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ
สงสัยจะถูกซ่อนไว้สักที่นั่นแหละ
“ เปลี่ยนช่องได้ไหม ? ”
ผมถามเพลิงที่ถือครองรีโมตอยู่
ภาพบนหน้าจอถูกเปลี่ยนอีกครั้ง
เป็นภาพของเจ๊คิวปิดที่กำลังเล่นกับกระต่าย
ห้องของเจ๊คิวปิดไม่มีครัวแบบผมมีแค่โต๊ะแกะสลักที่มีอาหารกับน้ำวางเรียงรายกัน ของประดับห้องน่ารักๆ มีประดับอยู่ประปรายทั่วห้อง กรงกระต่ายถูกวางบนมุมนึงของห้อง
ผมเห็นเจ๊พูดอะไรกับกระต่ายด้วยสีหน้าเซ็งๆ แต่ไม่ได้ยินเสียง
ผมสบตาเพลิงเชิงให้เปลี่ยนช่องอีก
หมาของผมก็ทำหน้าที่ตามที่ผมต้องการอย่างดี
เปลี่ยนรัวๆ
ตัดภาพไปมารวดเร็ว
คำด่าปรากฏในหัวแต่ผมพยายามเก็บเอาไว้
ให้ความสนใจกับภาพบนจอทีวีเต็มที่
ภาพที่เห็นในชั่วเวลาสั้นๆ นั้นเห็นคนอื่นๆ กำลังสำรวจห้องเหมือนกัน ซึ่งแต่ละห้องก็ไม่เหมือนกันแม้แต่ห้องเดียว เหมือนกับว่าถูกตกแต่งให้เข้ากับไพ่ที่หยิบได้ ห้องของผมดูจะหรูหราที่สุดรองลงมาเป็นเจ๊คิวปิด แจ็กได้แบบเรียบๆ โจ๊กเกอร์ได้ห้องมืด และสลาฟ..
“ เพลิงอย่าเพิ่งเปลี่ยนช่อง ”
ห้องของสลาฟดูจะแย่ที่สุด
ห้องทั้งห้องมีสภาพเหมือนกับอาคารภายนอกสกปรกเก่าขึ้นราดำบนพื้นเต็มไปด้วยเศษขยะอาหารแผงยาเม็ดที่ถูกแกะแผงเหลือไว้เพียงซอง ในห้องนี้ไม่มีแม้แต่เตียง
มีเพียงโต๊ะเก่าๆ ที่ตั้งไว้กลางห้อง
บนโต๊ะมีขวดสีน้ำตาลบางอย่างขวดเล็ก
ผมเผลอกลืนน้ำลายเอือกเบียดเพลิงไม่รู้ตัว
กับภาพคนที่กำลังอาละวาดในจอ
ผู้ชายที่ผมคิดว่ามาในฐานะพิเศษแต่กลับจับได้ไพ่สลาฟและได้อยู่ห้องที่แย่ที่สุด หน้าของขึ้นสีแดงจัด ทั้งชกทั้งต่อยประตูจนเลือดอาบ
เขาน่าจะเป็นคนมีฐานะ ถ้าผมเดาจากเสื้อนาฬิกายี่ห้อดังที่สวม
การถูกมาขังในห้องแบบนี้เท่ากับเป็นการหยามหน้าเขา
พละกำลังดูจะเป็นของใช้ได้ไม่จำกัด เขาเอาแต่ชกต่อยประตูไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เสื้อเนียนกริบเต็มไปด้วยเลือด
ผมตัดสินใจแย่งรีโมทของเพลิงมาปิดทีวี
ไม่อยากดูภาพชวนขนลุกต่อ
“ กินข้าวกันก่อนดีกว่า ”
ผมแนะนำ จัดการยัดขนมปังสังขยาเข้าปากเพลิงส่วนตัวเองก็แย่งของเพลิงมากิน เคี้ยวหงุบหงับด้วยความรู้สึกอร่อยกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
แย่งของคนอื่นอร่อยจะตาย
หมาของผมขมวดคิ้วตอนเคี้ยวขนมปัง สีหน้าเหมือนอยากจะบ่นผมแต่ก็ถูกขนมปังอุดไว้ก่อน
เมื่อกินของตัวเองเสร็จผมก็รู้สึกว่าตัวเองชักจะว่างเกินไปแล้ว เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น
“ เฮ้ย ? ”
โทรศัพท์เปิดไม่ได้ครับ
ไม่นะ
ไม่
“ เพลิงลองเอาของเพลิงมาเปิดดูดิ้ ”
ผมล้วงเอาจากกระเป๋ากางเกงเพลิงทันทีโดยไม่คิดอะไร
ถ้าเพลิงเปิดไม่ได้
ก็แปลว่ามันต้องไม่พัง !
ผมพยายามล้วงเอาจากกระเป๋ากางเกงด้านหน้า แต่พบว่ามันดึงไม่ขึ้น
“ ขยับตัวหน่อย พี่หยิบไม่ได้ ”
เพลิงอมยิ้ม
“ ระวังหยิบผิดแล้วกัน ”
ขยับตัวให้ผมอย่างว่าง่าย
ผมไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดสองแง่สองง่ามของเพลิงแม้แต่น้อย
คิดว่าเป็นคำพูดหยอกเล่นๆ
ไม่มีความหมายโดยนัย
“ นั่นไง เกมนี้แม่งไม่ให้เล่นยันโทรศัพท์ ”
----------------------
เพลิงจะให้หยิบอะไร 555555 :hao6:
ตอบคอมเมนต์ ~
คุณ insomniac : มีค่ะ :heaven
คุณ ♠DekDoy♠ : มีคนตายค่ะ แต่จะพยายามคุมเรื่องไม่ให้หลอนมากด้วยเพลิงคนหื่น
-
มีกล้องแบบนี้ ถ้าหื่นขึ้นมานี่คนจะเห็นหมดน่ะสิ
-
ห้องสลาฟแย่สุดๆเลย ฮืออออ
แต่ว่าเราดูห้องของคนอื่นได้ เหมือนเรียลลิตี้อะไรทำนองนั้นสินะ
นี่อาจจะอยู่ในรายการทีวีจริงๆหรือเปล่าหนอ?
-
แผนฆ่าคนของใครรึเปล่า
อ่า...นี่อ่านการ์ตูนมากเกินไปรึเปล่าน๊า
-
มีการเตือนระวังหยิบผิดด้วยนะ 555555
อันนี้คือฉากในเมืองไทยใช่ปะ
ปล. เหมือนตอนที่สามมีพิมพ์ผิดตรงเพลิงเอาปลอกคอมาแนบคือ อ่ะค่าา
-
“ ก็ปกติ ให้เล่นก็โกงดิ ”
ก็จริงของมัน
ผมคืนโทรศัพท์ให้เพลิงส่วนของตัวเองก็วางไว้บนชั้นวางของใกล้ๆ แล้วก็กลับมานั่งจุ๊มปุ๊กบนเตียง นั่งคิดใคร่ครวญว่าควรจะทำอะไรแก้เซ็งต่อ
ไม่อยากจะคิดเลยอีกตั้ง 9 วัน
ต้องรับสภาพกับความเบื่อแบบนี้
ห้องทั้งห้องนี่แค่เห็นครั้งแรกก็จำได้แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน ต่อให้มือก็พอคลำๆ ทางได้อยู่ดี
ผมตัดสินใจนอนราบบนเตียงดึงผ้าห่มมาห่ม
ดีที่ห้องนี้มีแอร์ไม่อย่างนั้นคงจะร้อนแย่แน่
“ ผมว่าห้องนี่มันต้องมีอะไรอีก ”
เพลิงมองผมเขม็งเหมือนกำลังชวนไปสำรวจห้องอย่างละเอียดอีกรอบ
“ ไม่เอาอ่ะ พี่ขี้เกียจ ครัวพี่สำรวจไปแล้ว ที่เหลือก็ฝากเพลิงแล้วกัน ”
ช่วยไม่ได้
เตียงนี่มันนุ่มจนผมไม่อยากลุกเลยทีเดียว
เพลิงจ้องผมต่อสักพักพอเห็นผมไม่ขยับตัวจริงๆ ก็ไปเดินสำรวจคนเดียว
สีหน้าเคร่งเครียดทำให้ผมยิ้มไม่รู้ตัว
เพลิงไล่ดูตามตู้เสื้อผ้าแต่ไม่เจออะไรนอกจากผ้าเช็ดตัวสองผืน ใต้พรมเสือเจอประตูเหล็กรูปวงกลมเหมือนในหนังมีที่ใส่รหัสดิจิตอลแทนแม่กุญแจ ใต้เตียงเจอไฟฉายสองอันกับแบตเตอรี่ 4 ก้อน
“ พี่อัน ”
“ อะไร ”
ผมรับคำในลำคอตาที่เมื่อสำรวจตามเพลิงอย่างซุกซนตอนนี้ถูกซ่อนไว้หลังเปลือกตารอเจ้าของร่างเข้าสู่ห้วงนิทรา
“ บนผนังรอบห้องมีรอยเหมือนประตูที่เราใช้อีก 6 บาน ”
“ แน่ใจ ? ”
“ มาดูเอง ” เพลิงเดินมาลากตัวผมให้ลุกจากเตียงจนกระทั่งมาแปะอยู่ข้างผนัง
มีรอยจริงๆ ครับ
รอยนูนที่ไม่สม่ำเสมอเหมือนงานที่เก็บไม่ละเอียดพอของช่าง
ที่ร่องรอยบางอย่างที่ทำให้รู้ว่ามีสิ่งแปลกปลอม
จงใจ ?
เป็นคำใบ้อะไรสำหรับพระราชารึเปล่า
“ เพลิงว่าหลังบานประตูอื่นๆ จะมีอะไร ”
“ ทางออกล่ะมั้ง ”
เพลิงไหวไหลตอบ
และมันก็ไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการ
“ พี่คิดว่าอาจจะเป็นคนที่เราเล่นเกมด้วยมากกว่าว่ะ ลองนับดูมีอีก 6 คนที่เล่นเกมกับเรา บานประตูมี 6 เหมือนกัน อีกบานนึงก็เป็นทางที่เราใช้เข้ามา ”
“ แล้ว ? ” เพลิงย้อนถาม
“ คือกำลังจะบอกว่าอาจจะเจออีกหกคนไง ”
“ เจอก็เจอ ไงผมก็ไม่สนใจอยู่แล้ว ”
เพลิงเอาหลังมือเคาะกับกำแพงที่ผิดแผกจากปกติ
ดูท่าเกมนี้จะไม่หมูอย่างที่ผมคิดแล้วว่ะ
“ อาบน้ำไหม ? ”
“ อาบน้ำตอนนี้เนี่ยนะ “
“ เดี๋ยวพอไม่มีไฟมันจะลำบาก รีบๆ อาบไว้ก่อนจะดีกว่า ”
“ แต่มันมีกล้องวงจรปิด ”
ว่าพลางมองซ้ายมองขวาห้องจุดที่กล้องอาจจะซุกซ่อน
แต่ก็ไม่เจออยู่ดี
“ ช่างมัน ”
เพลิงตอบขวานผ่าซาก ถอดเสื้อตัวเองออกโยนไปบนเตียง เข้าไปใช้ห้องอาบน้ำกระจกใสที่ไม่มีผ้าม่านหรืออะไรพอจะปกปิดคนใช้ได้ทั้งนั้น
เห็นผมแบบนี้ผมก็อายเป็นนะครับ
มีกล้องมาส่องตอนอาบน้ำเนี่ย
“ จะอาบจริงดิ ”
ผมถามด้วยความตื่นตระหนกเมื่อไอ้น้องเพลิงมันจัดการลอกคราบตัวเองออกหมดเรียบร้อย
เน้นคำว่าลอกครอบ
เพราะแม่งไม่ใส่อะไรเลย
“ อย่าถามเยอะ มาอาบด้วยกันมา พี่อัน ”
ฝักบัวที่ถูกเปิดแล้วราดฟู่ใส่กระจกกั้น
ยังดีที่ไอน้ำอุ่นพอจะปกปิดอะไรที่มันเทอะทะๆ ไว้บ้าง
“ ไว้อาบต่อแล้วกัน อาบพร้อมกันอึดอัดตาย ”
ผมโยนผ้าเช็ดตัวไปแปะบนฝาชักโครกใกล้ๆ ให้เพลิงเปิดประตูมาหยิบได้ ส่วนตัวเองก็มานอนกลิ้งบนเตียงรอใช้ห้องน้ำต่อ
อาบน้ำไว้แต่เนิ่นๆ ก็ดี
จะได้ไม่ต้องมาอาบท่ามกลางความมืด
เกิดปรับน้ำเย็นเป็นน้ำร้อนได้ลวกตัวเองตายพอดี
แล้วไม่รู้อีกว่าน้ำมันจะไหลอีกไหมถ้าถูกปิดไฟ เขาจะตัดไฟทั้งระบบหรือเปล่า
ตอนนี้ก็ทำได้แค่สิ่งที่พอทำได้นั่นแหละครับ
อย่างการชวนน้องเพลิงคุยเป็นต้น
“ เพลิงเคยมีแฟนยัง ? ”
ผมตะโกนถาม พยายามให้เสียงทะลุผ่านกระจกและโมเลกุลน้ำที่ลอยละล่องขัดขวางการพูดคุย
“ เคย ”
เพลิงตะโกนตอบ
จะว่าไป ผมก็ถามแปลกๆ
หน้าตางี้ไม่มีก็แปลกแล้ว
แต่ผมชอบคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้
สนุกดี
“ สวยเปล่า ! ”
เพลิงเหมือนจะไม่ได้ยินที่ผมตะโกนถาม
ผมเลยต้องตะโกนอีกรอบ
“ แฟนสวยเปล่า ! ”
เสียงน้ำไหลกระทบพื้นดังซ่าๆ
หมาตัวโตที่กำลังง่วนอยู่กับการอาบน้ำไม่ยอมตอบผม
ไม่อยากตอบหรือเปล่า
นักเรียนที่เคยมาติวกับผมบางทีก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมเรียนให้ผมปลอบทั้งชั่วโมง
เพลิงอาจจะเป็นแบบนั้น
ไม่อยากพูดถึง
“ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ”
เสียงน้ำหยุดลง
พร้อมกับร่างสูงที่ออกมาหยิบผ้าเช็ดตัว
“ เฮ้ย ! ไอ้น้องเพลิง มึงไม่อายกล้องอายกูบ้างก็ได้ ”
คือรู้แหละครับผู้ชายเหมือนกัน
แต่มันก็ไม่ใช่อะไรที่ควรจะชินนะ ที่มันเดินโทงเทงแบบนี้
อันทิวตกใจครับ
เพลิงยิ้มมุมปากรวบผ้าเช็ดตัวพันเอวตัวเอง “ ผมเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ”
ช็อคกว่าเดิมอีกกู
“ แต่เลิกกันเพราะผมยังลืมรักแรกไม่ได้ ”
แววตาของเพลิงหม่นลง
“ ผมก็แค่อยากแน่ใจเฉยๆ ว่าตัวเองชอบคนนั้นรึเปล่า ” ร่างทั้งพราวไปด้วยหยดน้ำ เพลิงสบตาผม “ เขาน่าสงสารนะ โดนผมขอคบเป็นแฟนเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองยังชอบเขาอยู่ไหม พอคบได้สักพักผมก็ขอเลิกเพราะรู้ผลแล้วว่า ผมชอบคนๆ นั้นจริงๆ ”
ผมนิ่งเงียบยังไม่อยากพูดอะไรตอบโต้
ปล่อยให้พูดต่อไปเรื่อยๆ ดีแล้ว
“ เขาร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังเป็นเดือน ”
ขาของผมที่ดูเหมือนจะรู้หน้าที่พาก้าวเข้าไปใกล้เพลิง
ผมอยากลูบหัวเพลิงนะแต่ตัวไม่ถึงเลยได้แค่ต่อยเบาๆ เข้าที่ไหล่
“ ขอโทษเขายังล่ะ ”
“ อืม ”
“ เกิดขึ้นนานยัง ”
“ ตอน ม.4 ”
“ โห พี่ออกปุ้ปก็หาแฟนได้เลยเหรอวะ จะเกินไปละ ”
ผมบ่นอุบเบาๆ
“ จะคิดมากทำไมวะ ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปดิ ”
“ ไม่ได้คิดมาก แค่รู้สึกผิดเวลาพูดถึงเขา ”
เพลิงเอามือมาแกะยางรัดผมสีชมพูจ๋าออกซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดขืน เพราะยังไงก็ต้องอาบน้ำ
“ งั้นพี่ก็จะไม่พูดถึงแล้วกัน ”
ผมยิ้มยิงฟันประกอบ
น้องของผมไม่ควรมีเรื่องให้คิดเยอะมากกว่าหรอกนะ
แค่นี่ก็ดูจะเกินแบกรับแล้ว
แต่ดูเหมือนไอ้น้องเพลิงมันไม่หยุดแค่ยางรัดผม ลามไปถกเสื้อผมขึ้นอีกเหมือนผมเป็นเด็กอนุบาล
“ จะมากไปละ ”
มันยังไม่หยุดมือครับ ดึงเสื้อผมออกไปพาดไหล่แล้วก็มาลงมือกับกางเกงต่อ ผมรีบตะปปมือมันไว้ทันทีไม่ให้ทำอะไรที่มันรุ่มร่ามมากกว่านี้
“ พี่ถอดเองได้ครับ หมาเพลิง ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ โฮ่ง ”
เพลิงเลิกคิ้วรับคำ ความเศร้าในแววตาหายไปจนไม่เหลือเค้าเหมือนกับที่ผมเห็นเมื่อกี้เป็นแค่การอุปมา
“ ไปแต่งตัวแล้วก็สำรวจห้องต่อ ”
น้ำเสียงผมดุขึ้นเพื่อให้รู้ว่าจริงจัง
“ งั้นก็ใส่ปลอกคอให้ก่อน ”
พูดพร้อมยื่นปลอกคอสีดำอันเดิมที่เพิ่งใส่ไปได้ไม่ถึงวัน
สงสัยจะถอดก่อนอาบน้ำ
พอผมใส่ให้เสร็จเพลิงกลับดึงมือผมไว้
“ พี่รู้ป่ะ ว่าใครคือรักแรกของผม ? ”
“ ใครจะไปรู้วะ ”
เพลิงแค่นเสียงหึตอบผมดันหลังผมเข้าห้องน้ำไม่ชวนคุยอะไรต่อ
แต่มันก็น่าสงสัยจริงๆ นะ
ว่าใครมันเป็นรักแรกของไอ้เพลิง ?
----------------
เพลิงต้องค่อยๆ ตะล่อมอันทิวใน 10 วันนี้ :z1:
เรื่องนีอาจจะหลอนๆ บ้างแต่จะพยายามคุมไม่ให้หลอนเกินด้วยโมเมนต์ของเพลิงและอันทิว
ตอบคอมเมนต์ ~
คุณ Kaemmiizz : ดูเหมือนเพลิงจะไม่อายค่ะ 5555555
คุณ BlueCherries : ว่าไปอารมณ์คล้ายจริงๆ ด้วย :really2: # เพิ่งสังเกต
ึคุณ ♠DekDoy♠ : หลอน :ling3:
คุณ lizzii : ฉากในเมืองไทยค่ะ , ขอบคุณสำหรับแจ้งคำผิดค่า :man1:
-
พี่อันไม่รุ้จริงอ่ะ ว่าใครคือรักแรกของเพลิงงงงง คึคึ
ตรงนี้ -> ต่อให้มือก็พอคลำๆ ทางได้อยู่ดี .. น่าจะเป็นมืดปะคะ
-
พี่อันแน่เลย ที่เป็นรักแรกของเพลิง โอ๊ะโอ อยากอ่านฉากสวีทตี้พิิ๊งค์ หวานๆงี้ 555 หวานปนหลอนคงน่ากลัวพิลึก
-
พี่ทิวผู้ซึ่งไม่รับรู้อะไรเลย
-
โธ่พ่ออันทิวของน้องเพลิง...
ป่านนี้น้องเพลิงคงร้องเพลง ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยให้พี่อันทิวแล้วล่ะจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในห้องมืดบ้าง :L2:
-
น่าสนใจมากเลยค่ะ
-
ตอนที่ 5
“ พี่อันมาดูนี้ดิ ”
เพลิงกวักมือเรียกผมหลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จ ผมมานั่งข้างๆ เพลิงอย่างว่าง่าย สายตาจดจ้องอยู่บนทีวีจอแบนที่กำลังฉายห้องสลาฟอยู่
ผู้ชายคนนั้นนอนคว่ำอยู่กลางห้อง
งูที่น่าจะหลุดจากกรงพันอยู่ที่คอ
ข้างตัวมีเศษแก้วแตก
บนโต๊ะว่างเปล่า
“ เขากินไอ้ขวดที่ตั้งอยู่กลางห้องรึเปล่า ? ”
ผมหน้าซีดเผือดขณะที่สบตากับเพลิง
“ อือ พี่ก็ว่างั้น แล้วเขาจะเป็นอะไรป่ะว่ะ ”
เพลิงส่ายหัวแทนคำตอบ
ไม่มีใครรู้หรอกว่าในห้องนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แต่นอนนิ่งแบบนั้น
ความคิดน่ากลัวเข้ามาในหัว
ว่าเขาอาจจะตายแล้ว
“ เปลี่ยนช่องๆ ส่องห้องคนอื่นมั้ง ”
ยอมรับว่าไม่กล้าดูต่อครับ
“ เอาห้องใครไหม ? ”
“ ห้องเจ๊คิวปิดละกัน ”
ห้องเจ๊ก็คงดูสวยน่าอยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเจ๊แกดูเพลิดเพลินกับการให้แครอทกระต่าย กรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียวตอนมันกินหมด
ผมกับเพลิงมองหน้ากับนิ่ง
เพลิงกดเปลี่ยนช่อง
เป็นห้องของต้าครับ
ต้านอนอืดบนเตียงธรรมดาข้างๆ มีตู้วางของและอาหารอยู่ประปราย อีกาถูกวางไว้บนโต๊ะกลม อีกาในกรงดูจะหงุดหงิดต้าไม่หายครับตะเกียกตะกายอ้าปากน่าจะร้องเสียงกากาๆ ดังลั่น จนต้าเอาผ้าห่มมาคลุมโปง
ห้องนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจ
ก็เปลี่ยนไปห้องแมนบ้าง
แมนดูจะสนุกกับหมามากครับ ฟัดกันบนพื้นจนแยกไม่ออกว่าอันไหนคนอันไหนหมา มีอาหารกระป๋องวางเกลื่อนบนพื้นแต่ไม่รู้ว่าเป็นอาหารหมาหรืออาหารคน ห้องนี้ไม่มีเตียงนอนไม้มีแค่ผ้าห่มแต่โดยรวมกูดูสะอาดกว่าห้องสลาฟเยอะครับ
ผมกำลังจะบอกให้เพลิงเปลี่ยนช่องก็โดนเพลิงกระแซะไหล่ครับ
“ เล่นอะไร หมาเพลิง ? ”
ผมถามมันยิ้มๆ
“ อยากฟัดพี่บ้าง ฟัดได้ไหม ? ”
ผมเอามือยีหัวมันด้วยเอ็นดู
“ เสียใจว่ะ หมาเพลิง พี่ไม่ใช่หมาเหมือนเรา ฟัดกันไม่ได้หรอก ”
“ งั้นเป็นคนก็ฟัดได้ดิ ? ”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าถึงได้เห็นสีหน้าของมันดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันตา
ไม่มีอะไรหรอกน่าอัน
น้องมันก็พูดเล่นเฉยๆ แหละ
“ งั้นก็บอกพี่ดิใครรักแรก ? ”
“ ถ้าบอกจะให้ฟัดไหม ”
ผมหันไปมองจอทีวี
แมนหอบแฮ่ก สภาพเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมา
“ ไม่อ่ะ พี่ยังไม่อยากฟัดกับใคร ”
อุตส่าห์อาบน้ำแต่งตัวเรี่ยมเชี่ยมมา
จะสภาพแบบนั้นไม่ได้
เพลิงหน้าเซ็งกดเปลี่ยนช่องให้ผมกลับไปนั่งเรียบร้อย
อะไรของมัน
เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน
ไอ้เพลิงตอนนี้กับตอนนู้นนี่คนละเรื่องกันเลย
ตอนนู้นไม่กล้าเล่นคุยกับผมขนาดนี้
เหมือนยังเกรงใจผมอยู่
ตอนนี้ไม่เหลืออะไรครับ
คุยเล่นเหมือนเป็นเพื่อนกันเลยครับ
แต่ผมไม่ถือนะ
ก็รุ่นน้องผมนี่
“ โห ขิง.. ”
ผมชะงักค้างกับภาพในจอ
ขิงที่ดูจะหงุดหงิดจนสามารถทำรถตู้แตกในรถ ตอนนี้กำลังเอาผ้าห่มมาคลุมแมวอยู่
ไม่รู้ว่าทะเลาะกันหรืออะไร
ท่าทางเหมือนโวยวายเสียงดัง
ใต้ผ้ามีเหมือนอะไรสักอย่างพยายามหนี
ซึ่งก็คือไอ้แมวเบื่อโลกนั่นชัวร์
หน้ามันก็ดูง่วงนะ
ยังอุตส่าห์ปลุกมาทะเลาะกันได้อีก
พรึ่บ !
ไฟทุกดวงในห้องดับเช่นเดียวกับทีวี
“ เฮ้ย มันยังไม่ครบวันเลย ปิดแล้วเหรอวะ ”
ผมบ่นอย่างอดไม่ได้
มองอะไรไม่เห็นสักอย่าง
อันทิวเซ็ง
บอกเลย
มองไรไม่เห็นทีวี ก็ไม่มีให้ดูแล้วจะทำอะไรวะ
จู่ๆ ผมก็ต้องสะดุ้งแรงกอดหมับเข้าที่ตัว
เสียงคนพูดสั่นอย่างรู้สึกได้
“ ผมกลัวความมืด.. ”
“ เฮ้ย แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก !”
เรื่องสำคัญขนาดนี้มันลืมได้ไงเนี่ย
ผมกอดมันตอบพยายามเอามือลูบหัวลูบหาง
“ ใจเย็นๆ อีก 9 วันเอง เพลิง เดี๋ยวพี่สับท้ายทอยให้ จะได้หลับยาว ”
เพลิงหัวเราะหึๆ ออกมา
“ แค่กอดพี่อันผมก็หายกลัวแล้ว.. ”
ไม่ว่าเปล่ามันยังกอดผมแน่นขึ้นครับ
บางทีผมก็คิดนะ
ว่ากูเป็นแม่หมีโคอาล่าเหรอที่มีลูกมาเกาะ
“ แล้วจะนั่งกอดกันอยู่อย่างงี้อ่านะ ? ”
“ หรือพี่อยากทำอย่างอื่น ถ้าพี่อยากก็ได้นะ ”
ไอ้ที่อย่างอื่นที่ว่านี่มันคืออะไรวะครับ
มือที่วางบนขานี่ด้วย
หลังๆ ผมเริ่มจะไม่ตลกละ
“ อย่าลามปาม ”
ผมพูดเสียงดุ
“ ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าพี่จะโกรธ ”
เสียงสลดลงทันควันจนผมรู้สึกผิด
“ เฮ้ยๆ ไม่ได้โกรธ ”
“ ไม่ชอบ ? ”
“ ก็ไม่ได้ไม่ชอบ แต่แค่ไม่อยากให้เล่น ถ้าอยากทำเรื่องอย่างว่าก็ไปทำตรงห้องน้ำนู่น อย่ามาทำกับพี่ เรื่องนี้เขาให้ทำกับแฟน ”
“ แล้วพี่มีแฟนยัง ”
ผมชะงักกึกเลยครับ
“ ไม่มี ”
เพิ่งเลิกไปเร็วๆ นี่เลยครับเนื่องจากเวลาไม่ตรงกัน
ผมบ้างานเกินจนไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน
แปลกนะที่ผมไม่ค่อยเสียใจเท่าที่ควร
สงสัยผมควรจะแต่งงานกับงานให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ
แล้วเพลิงมันก็หัวเราะครับ
หัวเราะหึๆ ในลำคอ
“ ขำอะไร ”
ผมอดระแวงไม่ได้
มันจะทำอะไรแปลกๆ รึเปล่า
“ ไม่มีอะไร ”
ตอบเสียงสูงแขนที่เกาะเหนียวหนึบเมื่อกี้ก็หายไปด้วย
“ ไม่กลัวแล้ว ? ”
ไหนบอกถ้ากอดผมแล้วจะหายกลัว
ปล่อยงี้อย่าร้องไห้แล้วกัน
“ กอดอิ่มแล้วเลยหายกลัว ”
โห
ไอ้น้องตอแหล !!
“ มึงไปนอนบนพื้นเลยหมาเพลิง ”
“ อะไรวะพี่ ทีตอนนั้นยังกอดผมอยู่เลย ทีผมกอดมั้งก็ไล่ลงไปนอนพื้น ”
“ มันคนละเรื่องกัน ! จะให้กูพูดอีกรอบไหม ? นอนบนพื้น หมาเพลิง ฟังเจ้าของมึงด้วยเขาไล่มึงแล้ว ”
“ โห่ พี่อันใจร้ายวะ ”
มันบ่น
แต่ก็ยังนอนแผละที่เดิม
ผมถอนหายใจ
ช่างแม่งละกัน
ผมเลยนอนบ้างพร้อมยึดผ้าห่มมาครอง
ตาตอนนี้เริ่มเห็นห้องทั้งห้องลางๆ
ห้องนี้เงียบจนน่ากลัว
ดีที่อยู่กับคน
ไม่งั้นคงสติแตก
“ เฮ้ย พี่มันหนาวนะ ”
“ เรื่องของหมา ไม่เกี่ยวกับคน ”
ผมพูดกลั้วหัวเราะ
แกล้งเด็กนี่มันสนุกจริงครับ
หมาผมเงียบไปสักพักครับ
จนผมเริ่มจะเข้าห้วงนิทรา
แอร์เย็น ผ้าห่มอุ่น
มีอะไรฟินกว่าการนอนละครับ
“ ทำไงถึงจะเป็นคนได้ ? ”
ไอ้เพลิงมันมากระซิบข้างหูผม
ผมสะดุ้ง
กำลังจะเคลิ้มหลับละ
ไอ้น้องเวร
“ เป็นไม่ได้เพราะหน้าไปแล้ว ”
โดนซะ
หมาบ้า
“ โห แรงว่ะ พี่อันใจดีคนนั้นของผมไปไหนแล้ว ผมขอคืนดิ ”
“ ช่วยไม่ได้มึงเป็นหมา พี่อันคนนั้นเขาเลยไม่อยู่ ให้คนใหม่มาเลี้ยงแทน ”
“ แต่แบบไหนผมก็ชอบนะ น่ารักเหมือนกัน ”
“ ชมกูหวังผ้าห่มล่ะสิ ยาก ! ”
มือผมจับผ้าห่มแน่นเมื่อถูกดึงคืน
จะเอาผ้าห่มอันทิวเหรอ
ข้ามศพกูไปก่อน
มันเป็นผ้าห่มที่เพอร์เฟ็คจนผมอยากขโมยไปไว้ที่บ้าน ทั้งนุ่มทั้งอุ่นไม่รู้ทำจากอะไร
ฉะนั้นต่อให้เป็นน้องนุ่ง
กูก็ไม่ให้ !
“ ไม่สงสารผมบ้างเหรอ ”
เสียงมันอ้อนมากครับ
ฟังแล้วเหมือนเห็นหน้าพี่ไซบีเรียนแถวบ้านกำลังครางหงิงๆ ขออาหาร
“ ผมหนาวอ่ะพี่อัน ”
มันเอามือที่เย็นเจี๊ยบมาแปะคอผม
“ เออๆ แบ่งก็แบ่งวะ ถ้ามือมึงจะเย็นเป็นน้ำแข็งขนาดนี้ ” ผมโยนผ้าห่มให้มันพร้อมกับจับส่วนปลายไว้
แต่ดูเหมือนจะจับไว้ไม่แน่นพอ
ผ้าห่มถูกแย่งไปครับ
แอร์เย็นๆ กัดผิวผมทันทีครับ
นี่กูอยู่อลาสก้าใช่ไหม
“ เอาผ้าห่มพี่มา ! ”
กูไม่หลงกลมึงเลย
หมาเพลิง
“ โฮ่ง ”
มันกวนตีนด้วยการเห่าใส่
จะบอกว่าเป็นหมาแล้วคุยไม่รู้เรื่องใช่ไหม
“ ถึงพี่จะเป็นคนแต่ก็กัดกับหมาได้นะ เพลิง ”
ผมดึงผ้าห่มแต่ก็ได้แค่ส่วนปลาย
“ งั้นก็ฟัดผมได้แล้วดิ ขนาดกัดยังกัดได้เลย ”
“ หมาเงียบๆ แล้วแบ่งผ้าห่มมาได้แล้ว ! หนาวโว้ย ”
ผมด่ามันก่อนที่ตัวเองจะปรับตัวไปเป็นเพนกวินหรือหมีขาวสักตัว
“ หงิง ”
วันแรกก็ตีกันเรื่องผ้าห่ม
ดีจริงๆ เลยครับ
อีก 9 วันจะตีเรื่องอะไรกัน
เฮ้อ
-----------------
จากเรื่องดาร์กๆ สามารถมุ้งมิ้งขึ้นมาด้วยอันทิวและเพลิง 555555
:กอด1: ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
-
อยากเห็นเพลิงสปาร์กกับอันทิวแล้วง่ะ
-
รอ
-
คือ มุ้งมิ้งเหมือนมาฮันนีมูน 5555
-
ให้อารมณ์เหมือน Liar game เลยอะค่ะ
-
เอาเลยเจ้าหมาเพลิง... อยากทำอะไรพี่อันก็ทำเลย ไฟดับแล้ว
แต่ต้องถ่ายทอดสดนะ เพราะป้ารออ่านอยู่ กรั่ก กรั่ก กรั่ก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ :mew1:
-
ตอนที่ 3
“ เพลิง พี่จำได้ว่ามันมีขนมปังสังขยาสองห่อนะ ”
ผมบ่นอุบในขณะที่กำลังใช้ไฟฉายส่องมุมอาหารที่ถูกจัดขึ้นมาลวกๆ
อาหารที่ว่าเยอะพอที่จะทำให้ทั้งผมทั้งเพลิงกินอยู่ได้สบายๆ ตลอด 9 วัน แต่ตอนนี้เหมือนกับว่ามันหายไปบางส่วนถ้าเทียบกับเมื่อวาน แต่ผมก็ยังไม่ปักใจเชื่อพยายามเช็คข้าวของอย่างอื่น
“ ดูดีๆ ไม่น่าหายหรอก ”
เพลิงให้คำแนะนำง่วงๆ ไม่ยอมขยับตัวลงมา
“ เช้าแล้วยังจะนอนต่ออีก ”
ตามความรู้สึกของผมนะ
ตอนนี้นอกจากห้องมืดๆ ก็มองอะไรไม่เห็นหรอกครับ
“ เพลิง แม่งน้ำก็หายไปสองขวดว่ะ ”
ผมสังเกตเห็นจากรอยแกะแพ็กน้ำที่ยังไม่ทันได้กิน
ผมว่ามันเริ่มแปลกๆ ละ
ทำไมมีแต่ของหาย
ขโมย ?
“ พี่ว่ามีขโมยว่ะ ”
“ แน่ใจ ? ”
เพลิงถามเสียงเข้ม ผมได้ยินเสียงสปริงของเตียงดังก่อนจะเห็นเพลิงมานั่งข้างๆ
“ ขอไฟฉายครับ พี่อัน ”
ผมยื่นให้อย่างว่าง่าย
เพลิงเอาไปเดินส่องรอบห้องตามกำแพง
“ ผมว่าต้องมีสักบานที่เปิดเข้าห้องเรามาเมื่อคืน ”
ผมกลืนน้ำลายเอือก
แค่หาอะไรกินตอนเช้าเฉยๆ ทำไมลามถึงเรื่องนี้ได้วะเนี่ย
ดูถ้าอีก 9 วันนี่จะคาดเดาไม่ได้จริงๆ
ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าอาหารหายหมดผมกับเพลิงจะเอาอะไรกินกัน
“ แปลว่าต้องผลัดกันเฝ้าอาหาร ? ”
“ ผมก็ว่างั้น แต่ตอนนี้กินอะไรก่อนเหอะพี่ โครตหิว ”
เพลิงกลับมานั่งข้างผมพร้อมปิดไฟฉายเพื่อประหยัดไว้สำหรับอีกเกือบอาทิตย์ข้างหน้าที่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ผมยื่นขนมปังไส้กรอกให้เพลิงส่วนตัวเองก็เคี้ยวขนมปังน้ำตาล
ช่วงนี้กินพวกของอยู่ท้องหมดอายุง่ายก่อนครับ
เดี๋ยวจะบูดหมดก่อน
เสียดายไส้สังขยาชะมัด ผมชอบกินมาก ตอนสมัยเรียนมหาลัยแทบซื้อกินทุกวัน
“ ใครจะเฝ้าก่อนคืนนี้ ”
เอาจริงๆ ผมไม่อยากเฝ้านะ
ลึกๆ ก็กลัวเหมือนกันว่าไอ้ขโมยที่เข้ามาจะมีอาวุธถ้ารู้ว่าผมตื่นเขาจะทำร้ายผมไหม
“ ผมแล้วกัน พี่อันค่อยพรุ่งนี้ ”
หมาที่ดีของผมก็อาสาทันทีครับ
“ แต่ถ้ามันมีมีด เพลิงจะทำยังไง ”
“ คงจะแกล้งหลับรอให้เผลอแล้วค่อยแย่งมีด ”
ดูเชี่ยวไม่เบาเหมือนกัน
ผมพยายามจ้องหน้าเพลิงที่เลือนรางในความมืด
รู้สึกเหมือนกับว่าเพลิงคนที่ผมเคยกอดวันนั้นไม่มีอยู่จริง
ร้องไห้กอดผมแน่น
ตอนนี้ดูเฉยๆ มาก
เหมือนกับเคยชินกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ โหดจังวะ เป็นพี่คงแกล้งตายไปเลย ”
หวังว่ามันจะไม่อำมหิตจนมาแทงผมซ้ำแล้วกัน
“ ผมไม่ปล่อยพี่ตายหรอก หมาไม่มีเจ้าของมันเคว้งนะ ”
“ ดูชอบกับสถานะนี้นะ เพลิง ”
ผมไม่เห็นสีหน้าเพลิงในช่วงที่เงียบไป
“ ก็ไม่ชอบหรอก ผมอยากได้สถานะที่ดีกว่านี้ แต่พี่ตอนนี้คงไม่ให้ผมหรอก ”
สถานะอะไรวะ ?
“ พ่อเหรอ ไม่ได้นะ พี่มีพ่อคนเดียวก็พอแล้วไม่ต้องมีเพลิงมาเป็นพ่อพี่เพิ่มหรอก ”
“ ... ถามจริง เป็นพ่อพี่แล้วผมได้อะไรครับ ”
น้ำเสียงที่ตอบผมดูเหนื่อยมาก
โอเค พี่ขอโทษที่เข้าใจผิด
“ งั้นอยากเป็นไรอ่ะ น้องชายก็เป็นอยู่แล้ว ”
แต่ตอนนี้ไม่นับญาติกันนะครับ
เนื่องจากน้องเพลิงเป็นสัตว์โลกน่ารักไปแล้ว
กึก
เสียงแปลกๆ ดังขึ้นขัดบนสนทนา
ผมหันขวับทันที
เสียงเหมือนกลไกของกำแพงอะไรสักอย่าง
กำแพงปรากฏแสงวูบวาบไล้ไปมาอย่างรวดเร็ว ไฟฉายถูกฉายไปทั่วห้องเพื่อหาที่มาของเสียง
ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นกำแพงที่เหมือนยุบตัวลงไปนิดหน่อย
เหมือนกับประตูผนังที่ถูกผลักเข้าไปข้างใน
แม่ง !
ยังกับในหนัง
เพลิงดึงแขนผมเบาๆ เชิงให้ตามไป
ผมกับเพลิงหยุดยืนหน้ากำแพงไหล่ชนกัน
ผมกลืนน้ำลายเอือกเมื่อเพลิงเอามือแนบกับประตูแล้วออกแรงผลัก
ภาพตรงหน้ายังคงเป็นสีดำมืด
แต่สิ่งที่ฉุนเข้ามาในจมูกอย่างแรงคือกลิ่นเหม็นเปรี้ยวกับกลิ่นความเลือด ยังไม่รวมถึงกลิ่นแปลกๆ ที่เหมือนกลิ่นสารเคมีประเภทกรด
กระบอกไฟฉายสาดเข้าไปข้างในทันที
ผมสะดุ้งเมื่อเห็นร่างที่เดิมเคยเห็นเพียงในจอตอนนั้นปรากฏอยู่ข้างหน้า
ผู้ชายที่ดูแต่งตัวหรูๆ คนนั้น !
เขานอนคว่ำหน้ายืนบนพื้นเลือดเขลอะกรังรอบตัว เศษแก้วเต็มพื้นส่งประกายระยับเมื่อต้องไฟ
เหมือนว่ามีอะไรหายไป ?
ผมเบิกตากว้างตะโกนดังลั่น
“ เพลิง !! ห้องนี่แม่งมีงู !! ”
-----------------------
:katai5:
ตอนมุ้งมิ้งเริ่มจะหายไปทีละนิด 5555
-
แปะ นอน
คร้อกฟรี้
-
จริง ๆ ตอนแรกก็แปลกใจนิดหน่อยที่เรื่องนี้ไม่รักจ๋า
แต่พออ่านไปได้สักพัก กลับชอบจังหวะที่ต้องลุ้นว่าสถานการณ์อื่นๆนอกเหนือจากเรื่องของเพลิงอันคืออะไรเสียแล้วสิ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^
-
เป็นแฟนไงอัน อิอิ
-
เพลิงได้ยินผมพูดก็ลนลานจนทำไฟฉายตกกลิ้งเข้าไปในห้อง
มีอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม
ผมแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว
อะไรวะเนี่ย
การทิ้งไฟฉายอันนึงกับเวลาที่เหลืออยู่ 9 วันมันไม่คุ้มจริงๆ
“ เอาไง ”
เสียงเจือความกังวลถามผม
“ ก็ต้องเอาคืนดิ เดี๋ยวพี่ไปเอาไฟฉายอีกอันให้ ”
ตอนนี้แม้แต่การกลืนน้ำลายยังยากเลย
ไม่รู้ว่าไอ้งูบ้านั่นมันอยู่ที่ไหน
เป็นงูพิษหรือเปล่า
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเอาไฟฉายอีกอันที่วางไว้ใต้หมอนแล้วรีบกลับมาหาเพลิง
ผมเอาไฟฉายส่องเห็นเพลิงพยายามปิดกำแพงเข้ามา
“ พี่ส่องไฟตามพื้นก่อนเลย ”
เพลิงดันผนังกำแพงให้เปิดออก
ผมพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น
ไฟสอดส่ายไปตามพื้นอย่างช้าๆ เพื่อความรอบคอบ
“ ทำไมมันไม่มีวะ ”
น้ำเสียงผมสั่นจนตัวเองรู้สึกได้
ตอนนี้ไฟฉายถูกส่องลงบนตัวผู้ชายคนนั้น เศษเลือดเปื้อนอยู่ตามพื้นส่งกลิ่นคาวเลือด งูที่เคยพันอยู่ที่คอนั้นหายไปตัวไปอย่างลึกลับ
“ พี่ส่องไฟไว้นะ ”
เพลิงบอกผมสั้นๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหยิบไฟฉายที่อยู่ข้างตัวเจ้าของห้องสลาฟ
ในห้องนั้นเงียบจนน่ากลัว
ทำให้เสียงในหัวผมดังกึกก้อง
เขาตายรึยังวะ ?
กลิ่นเลือดขนาดนี้ตายแล้วแน่
เกมนี้เขาเล่นกันแบบตายคือตาย
แต่คนๆ ตายเลยนะเว้ย
แล้วยังเรื่องงูอีก
มันหายไปไหน
ถ้าเกิดมันกัดเพลิงล่ะ
เขาจะมาช่วยเพลิงไหม
ผมใช้มีอีกข้างกุมมือตัวเองไม่ให้สั่น
เพลิงก้มลงหยิบไฟฉายและแตะมือที่หลังคอเจ้าของห้องก่อนจะรีบชักมือออกพร้อมตะโกนดังลั่น
ฟ่อ !
“ งู ! ”
เพลิงรีบวิ่งมาหาผมผลักตัวผมเข้าไปในห้องส่วนตัวเองลนลานกับการดึงกำแพงที่ถูกผลักให้แนบสนิทกำแพงอื่น
ฟ่อ !
เสียงงูขู่ดังลั่น
ทำให้เพลิงรีบลนลานควานหาสวิตช์หรืออะไรสักอย่างที่สามารถปิดกำแพงบ้าๆ นี่ได้
“ แม่ง ! ทำไมปิดไม่ได้วะ ”
เพลิงเริ่มสบถคำหยาบคาย
ผมพยายามใช้ไฟฉายส่องไปมาบนกำแพงแต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากสีที่ราบเรียบเสมอกัน
ที่ไหนวะ
ที่ไหน
ที่จะซ่อนปุ่มสวิตช์ไว้ใกล้ๆ ประตูเพื่อที่จะปิด
กำแพงไม่มี
ฟ่อ !
“ พื้น เพลิง ! ดูบนพื้น ”
ผมไม่เพียงตะโกนตัวเองยังทรุดตัวกองบนพื้นไฟฉายส่องตามพื้นบริเวณหน้ากำแพง
รู้สึกถึงมือที่เริ่มจะชื้นเหงื่อ
เสียงเหมือนเสียงเลื้อยกำลังเข้ามาใกล้
“ เจอแล้ว ! ”
เพลิงพูดเสียงดังเอามือกดแรงๆ บนพื้นที่สีเพี้ยนไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น
กริ๊ก
เสียงดังของกลไกส่งเสียงดังครืดคราด
ก่อนที่จะผนังกำแพงจะปิดดังปัง
ผมกับเพลิงเผลอหัวเราะออกมาไม่รู้ตัว
ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกขำเลยสักนิด
เพลิงดึงตัวผมไปกอดเอาหัวซุกที่ตัวผมเหมือนครั้งที่นอนที่บ้าน
ผมไม่ผลักออกหรืออะไรทั้งนั้น
ความรู้สึกกลัวยังฟุ้งเต็มอก
สัตว์ร้ายที่หากถูกกัดอาจจะตายได้ง่ายๆ
แล้วผู้ชายคนนั้นเขาโดนกัดรึเปล่า
“ พี่อัน ผมมีอะไรจะบอกว่ะ.. ”
มือที่โอบเอวผมอยู่เกร็งจนรู้สึกได้
“ พี่เขาตายแล้ว ”
คำพูดสั้นๆ แต่ความหมายไม่ได้สั้นตาม
ลมหายใจของผมสะดุด
ตาย..
เกมนี้มันอะไรกัน..
กับเงินจำนวนนึงต้องแลกกับการเล่นเกมที่ไม่รู้ว่าจะรอดรึเปล่า
มันคุ้มจริงๆ เหรอที่จะเล่นเกมนี้
แล้วผมจะตายรึเปล่า
“ ไม่เป็นไรพี่อันไม่ต้องกลัว ”
ในครั้งนี้กลับกลายเป็นเพลิงที่เอามือลูบหลังผม
“ ผมกับพี่ต้องชนะเกมนี้ ”
น้ำเสียงของเพลิงมั่นคงจนผมคิดว่ามันอาจจะกลายเป็นจริง
แต่ก็เพียงแค่อาจจะ
เพราะไม่มีทางรู้เลยว่าผมกับเพลิงจะรอดรึเปล่า..
กอดปรับอารมณ์กันพักใหญ่ก็มาเปิดทีวี
ภาพบนจอฉายภาพของห้องสลาฟ
สิ่งที่ปกติบนจอคือการขีดฆ่าด้วยสีแดงเพียงเส้นเดียว
เส้นที่ขีดนั้นเหมือนกันการเอาเลือดมาลากเป็นเส้นตรงแนวทแยงในหนังสยองขวัญ
ดูแล้วชวนให้รู้สึกขนลุก
ผมกดเปลี่ยนช่องไปส่องห้องอื่น
ห้องของทุกคนยังปกติอยู่แต่สีบนจอนั่นเปลี่ยนเป็นขาวดำ
กล้องอินฟาเรด
แต่ห้องที่แปลกคือห้องของเจ้คิวปิด
ที่มีรอยขีดฆ่าสีแดงถูกขีดคนละข้าง
ทั้งๆ ที่ห้องเจ้แกไม่มีอะไรผิดปกติ
เจ้แกหลับอยู่บนเตียง
ซึ่งผมคิดว่านอนจะนอนหลับพร้อมกระต่ายขาวอ้วนนั่น
รีโมทในมือของผมถูกแย่งไปแล้วผมยังถูกผลักให้นอนไปบนเตียง
“ นอนเหอะพี่ ”
ผ้าห่มถูกคลุมโปงใส่ผมทำให้ผมบ่นไม่ได้
เพราะบ่นออกไปก็มีแต่เสียงอู้อี้อยู่ดี
ผมเลยยอมหลับอย่างว่าง่าย
เผื่อว่าความคิดที่ตีรวนในหัวมันจะสงบลงมาบ้าง
พักใหญ่ๆ กว่าผมข่มตาหลับ
ภาพที่ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ในห้อง โวยวาย อาละวาด แจ่มชัดในหัว
แต่ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยการนอนจมกองเลือด
ถ้าเขาไม่หลวมตัวมาเล่นเกมนี้
คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
--------------------------
เกมนี้หาเดอะเฟสหรือหาเซอร์ไววอลค่ะ ? # เสียงคริส
ไม่ใช่ละ 55555555
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ :man1:
ps. เว้นช่วงนานมาก :mew5:
-
:a5:
ไม่นะ
เกมนี้ตายจริงๆเหรอคะ :serius2:
-
น่ากลัวว่ะ
-
ตอนที่ 7
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงกรอบแกรบใกล้ๆ หู
อย่าบอกนะว่าโจรแม่งเข้าอีกแล้ว !
จากง่วงๆ กลายเป็นตื่นเต็มตา
ผมไม่ใกล้ลุกพรวดเปิดเผยว่าตัวเองตื่นแล้วจึงพยายามสังเกตร่างที่ตะคุ่มลางๆ อยู่ตรงมุมเตียงอีกข้างนึง
เพลิงล่ะ ?
เพลิงหายไปไหน
อย่าบอกว่าโดนมันตบหัวสลบในห้องไปแล้ว
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งกังวล
รู้สึกหายใจลำบาก เหงื่อเย็นหยดซึม
เอายังไงดี
“ ตื่นแล้วก็บอกผมสิ ผมจะได้นอนบ้าง ”
เสียงคุ้นเคยดังมาจากเงาตะคุ่ม
จากนอนเกร็งกลายเป็นนอนเซ็งแทน
ไอ้น้องเพลิง
“ ทำอะไรตรงนั้น ตกใจหมด ”
ไอ้ผมก็วิตกไปต่างๆ นานาสิ
เฮ้อ
“ ก็ซ่อนอาหารไงพี่ ไว้ที่เดิมถ้ามันมาอีกก็หายหมดกันพอดี ”
ไม่ว่าเปล่าเปิดไฟฉายส่องให้ผมเห็นว่าเพลิงซ่อนไว้หลังตู้ข้างเตียง
“ ผมซ่อนไว้ที่อื่นด้วยแต่พี่ไม่ต้องไปหาหรอก อยากกินอะไรก็บอกผมเดี๋ยวผมเอาให้เอง ”
ผมยังคิดไม่ถึงเรื่องซ่อนอาหารด้วยซ้ำ
แค่กำจัดภาพบ้าๆ นั้นออกจากหัวได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ขนาดแค่คิดภาพยังได้กลิ่นคาวเลือดติดจมูกอยู่เลย
ผมยันตัวมานั่งดีๆ
“ ซ่อนเสร็จรึยัง ? เดี๋ยวพี่ช่วย ”
แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวถูกปิด
“ เสร็จแล้วพี่ ตื่นมาตอนผมทำเสร็จแล้ว ช่วยได้เยอะจริงๆ ”
ผมหัวเราะในน้ำเสียงประชดของมัน
“ ไปนอนไป เดี๋ยวพี่เฝ้าต่อเอง ”
“ ไม่บอกก็นอนอยู่แล้ว ง่วงจะตาย ”
เตียงยวบลงจนผมรู้สึกได้ก่อนจะมีมือหนามาดึงมือผมไปจับ
ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
มันเจอเหตุการณ์เดียวกับผมเมื่อกี้คงจะช็อคพอๆ กับผมนั่นแหละ
ผมลูบหัวมันเบาๆ แล้วถอนหายใจยาว
ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มองไม่เห็นอะไรสักอย่าง
นอกจากเสียงพูดคุยกันก็ไม่มีเสียงอะไรอีก
ถ้าเกิดผมอยู่คนเดียวคงจะเป็นบ้าไปแล้ว
สัตว์เขาให้เอาเข้าไปด้วยน่าจะใช้ประคองสติของคนเล่น
ดีที่ผมได้เพลิงมันเป็นสัตว์เลี้ยง ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องเลี้ยงสัตว์อันตรายอย่างงู
ผมไม่รู้อะไรที่ดลใจให้เขาเลือกงู
อาจจะมีทิฐิบางอย่างค้ำคอหรืออะไรสักอย่างที่ทำแล้วดูเท่
ของพวกนี้ไร้ประโยชน์ไปเลย
เมื่อมันทำให้เขาตาย
แต่พูดถึงที่เพลิงกับผมได้มาอยู่ด้วยกัน
มันก็แปลกๆ นะ
ทำไมคิงถึงได้อยู่ด้วยกันในห้องหรูๆ
อาหารเยอะ แอร์เย็นฉ่ำ
มันต้องมีอะไรที่ผมกับเพลิงต้องเจอหนักหน่วงเป็นการทดแทนความสะดวกสบายนี่แน่
แต่คิดมากไปก็ปวดหัว
สู้ผมทำใจให้ว่างแล้วเล่นเกมไปกับเขาดีกว่า
เกมอันตรายที่แลกกับหนี้หลายล้าน
ครืดดด
เสียงคล้ายอะไรขูดกำแพงดังเสียดหู
ซึ่งเสียงของมันไม่ได้ดังเลย แต่ห้องที่เงียบขนาดนี้ทำให้เสียงนั้นดังก้องในหูผม
ครืดดด
ผมเผลอกำมือคนที่หลับไปแล้วแน่น
ผมยอมรับว่าตัวเองตอนนี้กำลังกลัว..
กลัวมากด้วย
เสียงขูดมันเหมือนดังมาจากหลังกำแพงเพราะเสียงมันอึงๆ
แล้วใครขูดล่ะ ?
ขูดทำไม
เสียงขูดยังคงดังต่อเนื่องไปสักพัก
ผมนั่งตัวแข็งไม่กล้าขยับตัว
ถ้าประตูมันเปิดแล้วคนที่ขูดเขาเข้ามาในห้องล่ะ
ในหัวตอนนี้เลิกจินตนาการภาพสยดสยองของตัวเองที่อาจจะเป็นไปได้
กระซวกไส้ กรีดตัว ปาดคอ
ทำไมคิดอันไหนก็น่ากลัวหมดเลยวะ
มึงบ้าไปแล้วไอ้ทิวเอ้ยยย
ผมเริ่มจะสติแตก
โชคดีที่เสียงขูดหยุดไปก่อน
ไม่งั้นผมคงได้ปลุกเพลิงมานั่งเป็นเพื่อนกัน
ช่วยไม่ได้ก็คนมันกลัวนี่หว่า
ขนาดดูหนังผีผมยังต้องคลุมโปงดูเลย
นับประสาอะไรกับเรื่องน่ากลัวแบบนี้
ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้เพลิงหลับจนอิ่มไวๆ ครับ
“ พี่อันตื่น ”
“ อือออ ”
ผมครางในลำคอดึงผ้าห่มมาคลุมโปง
อย่ามารบกวนเวลานอนที่มีอยู่น้อยนิดของนายอันทิวนะ
“ นับหนึ่งถึงสามนะครับ ”
ใครมานับเลขตอนนี้
ไร้สาระมาก
ไปนอนไป
ผมไม่สนใจทำหูทวนลม
ลืมไปหมดว่าตัวเองทำอะไรอยู่ในหัวสะกดได้แค่คำว่าง่วง
“ นิ่งก็ช่วยไม่ได้แล้วนะครับ ”
สิ้นประโยคผ้าห่มผมถูกกระชากออกทันที
แอร์หนาวๆ กระตุ้นให้ผมลุกขึ้นมาแย่งผ้าห่มคืน
“ หนาว เอาห่มคืนมาได้แล้ว ”
“ ลืมล่ะสิ ว่าตัวเองต้องทำอะไร ”
คนแย่งผ้าห่มผมไปพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
“ นอนไง ”
“ นอนอะไรล่ะ เพิ่งรู้ว่าพี่แม่งเหมือนเด็กเลยว่ะ ”
หัวของผมโดนขยี้เบาๆ
“ บอกให้นั่งเฝ้าว่าจะมีขโมยไหมก็ไม่เฝ้า ชิงหลับอีกรอบ ”
ขโมย ?
เฝ้า ?
เออใช่ !!
“ เฮ้ย โทษๆ พี่เผลอหลับไป ”
ผมหัวเราะแห้งๆ
ก็ห้องมันเงียบมากหลังจากเสียงขูดกำแพง
นั่งไปนั่งมาหลับตอนไหนไม่รู้
“ แล้วหายง่วงยัง ? ”
“ หายแล้วๆ ”
ตอนนี้เหมือนสมองพร้อมทำงานเต็มที่
พักผ่อนเยอะเกิน
“ แล้วเพลิงล่ะ ”
“ หายแล้ว หาไรกินกันเหอะพี่ ”
สัมผัสบนหัวหายไป
“ กินข้าวลงหรือเปล่า ? หิวไหม ”
จะถามแบบนี้ก็ไม่แปลก
ใครเจอแบบนั้นก็กินอะไรไม่ลงทั้งนั้นแหละ
แต่ตอนนี้ผมพอทำใจได้แล้ว
“ กินๆ หิวแล้วเนี่ย ”
นอกจากขนมปังน้ำตาลที่ใช้รองท้องก็ไม่มีอะไรอยู่ในกระเพราะอีก
“ งั้นเดี๋ยวผมเอาให้แล้วกัน ”
ผมได้ยินเสียงเพลิงเดินแต่ไม่รู้เดินไปไหน
สักที่ในห้องนั่นแหละ
“ อย่าเพิ่งเข้าห้องน้ำนะ พี่เข้าก่อน ”
ตื่นมาก็ทำงานทันที กระเพาะปัสสาวะผม
“ ให้ผมช่วยถอดกางเกงไหม ? ”
เพลิงถามผมแกล้งๆ
“ ไม่ต้อง ”
ผมหัวเราะตอบ
ชอบเล่นเรื่องนี้จริงๆ
คิดอะไรกับผมหรือเปล่าเนี่ย ?
ผมคิดเรื่องนี้พลางคลำทางไปห้องน้ำ
แผนผังห้องที่จำได้ลางๆ ปรากฏในหัว
และมันก็ใช้นำทางได้ดีพาผมมาถึงห้องน้ำได้โดยเกือบจะสวัสดิภาพ
เว้นแต่..
“ โอ๊ย ! ”
“ เฮ้ย พี่เป็นอะไร !? ”
ผมหลุดอุทานออกไปได้ไม่ถึงสิบวินาทีก็รู้สึกถึงมือที่จับแขนทั้งสองข้าง
“ นิ้วก้อยชนขอบประตู ”
อย่านะ
อย่าหัวเราะนะ
กูไม่อนุญาต
“ พี่แม่งเซ่อว่ะ ฮ่าๆๆ ”
เพลิงหัวเราะดังลั่น
“ ร้องยังกับโดนงูกัด ”
“ ใครๆ เขาก็เคยเป็นแบบพี่ป่ะวะ ”
ผมเถียงข้างๆ คูๆ
“ จะเข้าห้องน้ำนี่พี่ เข้าดิ หึๆ ”
ผมถูกผลักเข้าห้องน้ำและปิดประตูดังปัง
“ เดี๋ยวผมหาขนมปังหมูหยองปลอบใจนะพี่ ”
โดนเด็กล้อแม่งนรกแตกจริงๆ
ผมเริ่มเซ็งในขณะที่ทำธุระส่วนตัว
คิดไปคิดมาก็ไม่เข้าใจตัวเอง
เดินยังไงให้นิ้วไปชนวะ
เฮ้อ
กึก กึก
เสียงกลไกของประตูดังลั่นเหมือนกับเสียงเมื่อวาน
ผมสะดุ้งโหยงรีบๆ ทำให้เสร็จ
แล้วมาหยุดยืนข้างเพลิงที่ยืนอยู่หน้ากำแพงที่มีเสียงที่ว่า
----------
:katai5: หนีไปนอนก่อน
เรื่องนี้ตายจริงไม่ใช้สแตนด์อินค่ะ 55555 :man1:
-
คือมันจะหวานแต่ก็หวานไม่สุด
มักจะมีฉากน่ากลัวโผล่มาให้อารมณ์สะดุดตลอด ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เอาค่ะ! จะอะไรก็จัดมาเลย!! แม่ป้าพร้อมรับทุก ๆ สถานการณ์!
Happy New Year คุณคนเขียนล่วงหน้านะคะ!! :L2:
-
อ๋อยยยย คือลุ้นมากอ่ะ ระแวงไปหมด ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นตอนไหน
-
อ่านไปลุ้นไป ใจสั่นหมดล่ะเนี่ย อยากเห็นสองหนุ่มสวีทกันท่ามกลางความสะพรึง5555
-
กึก
“ ผลักเลยไหม ? ”
ผมถามเพลิงเนื่องจากมันมีรอยแง้มเล็กๆ แล้ว
“ คงจะเป็นห้องใครสักคน ไม่น่ามีอะไร ”
เพลิงผลักเข้าไปทันที
ผมรู้งานด้วยการสาดไฟฉายไปรอบห้องแล้วไปหยุดที่สัตว์สี่เท้า
โฮ่ง !
กรรซ
“ เฮ้ยหมา ห้องแมนๆ พี่จำหมานี่ได้ ”
แต่ทำไมหมามันดุจังวะ
แล้วสีแดงที่อยู่ในปากมันนี่คืออะไร
ฮื่อออ
จากหมาหน้าโง่ที่เจอในห้องตอนนี้เหมือนหมาบ้าเลยครับ
“ เอาไงดี ”
เพลิงถามผมแต่เห็นลางๆ ว่าตั้งการ์ดเตรียมต่อยหมาแล้ว
“ แมน แมน ! อยู่ในห้องเปล่า ”
ผมตะโกนเรียกเจ้าของห้องเผื่อว่าจะมาจัดการหมานี้ได้
“ อยู่ ... นี่ ”
เสียงแหบแห้งดังมาจากบนเตียง
“ ทำไมเสียงเป็นงั้นอ่ะ แต่ตอนนี้ผมเข้าไปหาไม่ได้ ช่วยจัดการกับหมาหน่อย ”
“ มันโดน.. ล่ามโซ่แล้ว ”
เออว่ะ
มิน่ามันถึงวิ่งมาหาผมกับเพลิงไม่ได้สักที
โง่ตั้งนาน
เพลิงวิ่งหาแมนก่อนผม ดึงผ้าห่มออกเจอร่างแมนนอนกุมแขนอยู่
บนเตียงเต็มไปด้วยเลือด
กลิ่นคาวฟุ้งทันที
ผมมือสั่นทำอะไรไม่ถูก
“ โดนกัดเหรอพี่ ”
เพลิงยังมีสติอยู่ครบพยายามถามไถ่
“ เออดิ แม่ง.. หมาบ้าชัดๆ พอเข้าห้องนี้ปุ้ปแม่งคลั่งเลย กว่าจะจับล่ามโซ่ได้ ”
แมนตอบเสียงแหบแห้ง
“ ห้องเรามียาไหมเพลิง ยา ยาอะไรก็ได้ ”
เลือดบนเตียงมันเยอะ
เยอะเกินไป
ผมจะร้องไห้อยู่แล้ว
กลัวว่าจะต้องเสียคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นานคนนี้ไปเพิ่ม
“ ห้องเราไม่มี แล้วห้องพี่แมนมีไหม ”
ไฟฉายที่ยังคงส่องหน้าแมนอยู่
ทำให้ผมเห็นสีหน้าแมนได้ชัดเจน
แมนยิ้มทั้งๆ ที่หน้าซีดเผือด
“ ไม่มี ”
นัยน์ตาทอความสิ้นหวังชัดเจน
“ งั้นเดี๋ยวผมดูแผลให้นะ ”
แมนพยักหน้ารับ
“ มีอะไร.. กินไหม ”
ถามผมระหว่างที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการดูแผล
ส่วนเพลิงเดินสำรวจรอบห้อง
แขนของแมนเป็นรอยเขี้ยวฝังลึกเลือดไหลออกมาเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด อีกทั้งยังมีรอยข่วนเต็มแขนไปหมด ผมเห็นเลือดเป็นดวงตรงต้นขาคิดว่าน่าจะโดนกัดเหมือนกัน
“ มี แมนไปอยู่ห้องผมไหม ”
ถ้าหากเป็นเวลาปกติคำพูดแบบนี้คงจะมองไปในรูปแบบหนึ่ง
แต่ตอนนี้กลับต่างไปโดนสิ้นเชิง
“ เขาห้ามไม่ให้.. ออกจากห้อง ”
พอได้ยินคำนี้
ผมก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
ไอ้เกมนี้มันบ้าอะไรวะ !
“ ก็ช่างแม่งดิ ! เพลิงช่วยกันพยุงแมนเข้าห้องหน่อย ”
แมนพยายามขืนตัวออกแต่ก็สู้กำลังผู้ชายสองคนไม่ได้
“ เฮ้ย ไม่..ได้ อย่า ”
ผลั่ก
“ โอ๊ย ! ”
โฮ่ง โฮ่ง
กรรรซ
ผมสะดุ้งเมื่อทั้งเพลิงทั้งแมนลงไปกองบนพื้นตอนที่กำลังเข้าห้องคิง
ผมรีบเปิดไฟฉายเห็นเพลิงนอนกุมคอแน่นตะเกียกตะกาย
“ เพลิง เพลิงเป็นไรวะ แมนไหวไหม ”
ผมไม่รู้จะห่วงใครมากกว่ากัน
ตอนนี้ลนไปหมดแล้ว
ฮื่ออออ
หมาที่ตอนแรกนอนหมอบเฉยๆ พอเห็นพวกผมเคลื่อนไหวก็พยายามกระชากตัวมาหา
“ กะ กลับห้องไป ”
แมนนอนคู้ตัวเลือดกระจายตัวเป็นวงกว้าง
“ ไม่ว่ะ ผมไม่ยอมเห็นใครตายต่อหน้าแน่ๆ ”
ผมพยายามพยุงตัวแมนขึ้นมามืออีกข้างก็ถือไฟฉาย
แค่จะรอดไปวันๆ นึงก็ยากแล้ว
แม่งยังไม่มีไฟอีก !
อะไรนักหนาวะ
ผมรำคาญการถือไฟฉายนี่เต็มทนแล้ว
เพลิงที่เมื่อกี้นิ่งไปแล้วตอนนี้ตะเกียกตะกายหนักกว่าเดิมกุมคอแน่นพยายามแกะปลอกคออก
ผมชะงักตัวทันที
“ บอกแล้ว.. ไม่ต้อง ”
แมนพูดเสียงแหบ
“ ไงกูก็คงไม่รอด.. หรอกว่ะ ”
ผมตัวสั่น
“ ต้องรอดดิวะ เราแค่มาเล่นเกมนะไม่ได้มาตาย ”
แมนแค่นเสียงหึเหมือนเหยียดหยามผม
“ น้องสุดสวาทมึงจะตายอยู่บนพื้นแล้ว ขืน..พากูเข้าห้อง น้องมึงตายแน่ อันทิว ”
การที่แมนเรียกชื่อผมเหมือนทุบหัวผมแรงๆ
ให้เลือกว่าจะเอายังไง
เพลิงหอบหายใจหนักอยู่บนพื้นไม่สนใจอะไรนอกจากพยายามแกะปลอกคอออก
สีหน้าทุกข์ทรมานเต็มทน
แม่ง..
ผมเลือกไม่ได้ว่ะ
น้ำตาไหลออกออกมาไม่รู้ตัว
“ โยนกูกลับเข้า..ห้อง ”
น้ำเสียงที่ตอบผมก็ดูปลงตกเต็มทน
ต่อให้ไม่เห็นสีหน้า
แต่ความรู้สึกเปียกชื้นตรงเสื้อ
ก็ทำให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายก็ร้องไห้ไม่ต่างกับผมเหมือนกัน
ผมกัดปากพยุงตัวแมนกลับเข้าห้องแมนไป
ฮื่อออ
ผมไม่สนใจหมาหรืออะไรทั้งนั้น
ผมเอามือปิดหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
“ แมนอยากกิน..อะไรหรือเปล่า ”
มือของผมถูกดึงไปจับแน่น
แมนเหยียดยิ้ม
“ ถ้าให้ดี.. ก็ขอผู้หญิงสวยๆ สักคนว่ะ ”
พูดติดตลก
ผมไม่เคยรู้สึกเสียดายขนาดนี้มาก่อน
เสียดายเวลาที่ไม่ได้ทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้
เพราะมันจะทำให้เขาแจ่มชัดในความทรงจำ
แม้ว่าจะไม่มีตัวตนอยู่แล้วก็ตาม
“ ไม่..ต้องหรอกว่ะ กูเป็นกำลังใจให้.. พวกมึงชนะนะ.. ”
ผมยิ้มตอบทั้งน้ำตา
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองมาอยู่ในห้องได้ยังไง
คงจะเป็นเพลิงที่ลากเข้ามา
ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้
ยังจ้องประตูที่กำลังจะถูกเพลิงปิด
ฮื่อออ
เจ้าหมาบ้านั้นยังคงขู่ดังลั่น
แต่สิ่งที่ดังกึงก้องในหัวไม่ใช่เสียงของมัน
แต่เป็นเสียงร้องไห้ของผมเอง
---------
โศกมากตอนนี้ 555555
ตอบเมนต์ ♥
คุณ Malimaru : รอบนี้ฉากสยองเลยค่ะ 555ิ แฮปปี้นิวเยียร์เช่นกันค่ะ >< :man1:
คุณ lizzii : เรื่องนี้มาแนวหลอน o13
คุณ Kaemmiizz : ดูท่าเรื่องจะไม่อำนวยพอให้สวีทแล้วสิ 555
-
โอ้ยยยย เราจะต้องสตรองแค่ไหนกว่าจะถึงตอนจบ
งื้ออออออ
-
อันทิว ต้องตั้งสติให้ดีนะ
กว่าจะจบเกมส์ เดี๋ยวได้กลายเป็นบ้ากันพอดี
สำหรับน้องเพลิงคงไม่ต้องห่วงมันหรอก ดูแล้วมันเอาตัวรอดได้
-
กว่าจะจบเกมส์ต้องมีคนตายอีกเท่าไหร่นะ
-
ตอนที่ 8
- 9 วัน 4 ชั่วโมง -
“ พี่อัน ตื่นมากินขนมปังก่อน ”
“ ตื่นๆ ตั้งแต่เช้าพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ”
เพลิงเขย่าตัวผมจนตัวโยน
“ ไม่ได้หลับ ”
ใครมันจะไปหลับลง แค่หลับตาก็เห็นหน้าแมนแล้ว
รู้สึกจุกในลำคอ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก้อนเค็มๆ ทำให้ตอนนี้ผมอึดอัดมาก
“ แล้วก็ไม่บอก ผมจะได้นอนบ้าง ”
เพลิงมันบ่นแล้วยัดหนมปังใส่มือผม
“ กินไป เดี๋ยวจะหิว ”
“ กินไม่ลงว่ะ ”
อยากร้องไห้
แมนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ มีเพียงกำแพงที่กั้นเอาไว้
กำแพงที่กั้นทั้งความรู้สึกและชีวิต
คิงคงรับบทเป็นพระราชาที่รับรู้ความเป็นไปของประชาชน
ห้องแต่ละห้องจะถูกเปิดออกในแต่ละวัน
เริ่มจากห้องสลาฟที่มีผู้ชายที่ดูจะติดหรูคนนั้น
ตามด้วยแจ็กที่มีฐานะสูงขึ้นมา
พรุ่งนี้จะเป็นห้องของใคร ?
จะมีใครตายอีกไหม
บางทีห้องคิงมันอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่ผมคิดหรอกว่ะ
มันแย่กว่าห้องสลาฟด้วยซ้ำ
ผมคู้ตัวกัดขนมปัง พยายามเคี้ยวความรู้สึกตัวเอง
น้ำตาไหล
ผมรับไม่ได้กับการที่ต้องมาทนดูคนตายทุกวันหรอกนะ
ถ้าเป็นคิงแล้วแต่โดนแบบนี้
ผมขออยู่ห้องสลาฟยังดีกว่าเลย
เพลิงดูเหมือนจะรู้ว่าผมร้องไห้ดึงตัวผมไปกอด
ภายใต้ความมืดมิดดูเหมือนว่าการกอดดูจะเป็นการปลอบประโลมที่ดีที่สุด
“ ทำไมวะ.. ”
ผมเผลอพึมพำไม่รู้ตัว
“ สนุกเหรอวะ ที่ทำให้คนๆ นึงเขาตายต่อหน้าอีกคน ”
ผมกัดปากน้ำตาคลอ
“ กูไม่ได้สนุกด้วยเลย ! มึงจะทำแบบนี้ไปทำไมวะ !! ”
ตะโกนดังลั่น
“ เงินมันแดกสมองไปแล้วรึไงวะ ฮึก มึงถึงต้องให้คนตายเพื่อเงิน ”
เพลิงกอดผมแน่นกว่าเดิม
“ ใจเย็นๆ พี่อัน ”
ลูบหัวผม
“ ถ้าพี่เป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่าเล่นไปตามเกมของเขา ”
“ แล้วมึงจะทำให้กูทำยังไงวะ.. ”
“ ผมไม่ได้บอกว่าพี่รู้สึกไม่ได้ พี่รู้สึกโกรธได้ เสียใจได้ แต่อย่าปล่อยให้มันควบคุมพี่ พวกเขาสนุกกับการดูพวกเราหัวป่วนในแต่ละวัน ”
“ กูต้องทนกับเรื่องแบบนี้ไปอีกเก้าวันเหรอวะ เพลิง ”
ผมรู้สึกเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้
“ กูต้องทนเจอคนตายทุกวันเหรอวะ คนที่กูเพิ่งรู้จักเขาได้หมาดๆ แล้วก็มาเจออีกทีตอนเป็นศพ กูเห็นเขากูอยากช่วยเขา แต่ทำไม่ได้ มันก็เหมือนปล่อยให้เขาตายไปเลย โดยที่กูไม่ยอมช่วย มึงจะไม่ให้กูรู้สึกผิดได้ยังไงวะ ในเมื่อกูยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย โดยที่คนอื่นที่แม่งโชคร้ายได้ไพ่ใบอื่นต้องตาย กูไม่สนุกจริงๆ ว่ะ กูทนไม่ได้ ฮึก มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอวะ ”
เพลิงลูบหน้าผม
“ ผมก็คนเหมือนกันนะพี่อัน ทำไมจะไม่รู้สึกอะไร ”
“ แล้วทำไมมึงถึงยังดูเฉยๆ วะ ”
“ พยายามไปสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ” เพลิงหยุดลูบหน้าผมไปจับมือแทน “ ผมจะพยายามช่วยเท่าที่ผมจะช่วยได้ ในขอบเขตที่เขาอนุญาต ที่ไม่ทำให้ผมกับพี่ต้องตาย ถึงจะดูเห็นแก่ตัว แต่ผมก็ไม่อยากให้พี่ต้องตายหรอกนะ แค่เรื่องที่ผมดึงพี่มาร่วมเกมนี้ก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว ”
“ เฮ้ย เรื่องนี้พี่สมัครใจ ไม่ต้องคิดมาก ”
เป็นผมบ้างที่ลูบหัวลูบหางเพลิง
“ งั้นพี่ก็เลิกคิดมากบ้างแล้วกัน แฟร์ๆ ดี ”
เพลิงหัวเราะเบาๆ
“ ถ้าทำได้กูทำไปนานแล้ว ”
จริงๆ นะ
ถ้าผมไม่คิดมากก็คงจะดี
“ แล้วจะทำอะไรต่อดี ง่วงก็ไม่ง่วง หิวก็ไม่หิว มืดก็มืด ”
“ ผมมีเกมพี่จะเล่นไหมล่ะ ”
“ เกมอะไรมึงก็เอามาเล่นเหอะ กูจะได้เลิกฟุ้งซ่าน ”
เพลิงลูบต้นขาผม
“ ผีผ้าห่ม ”
“ ไอ้เชี่ย ! ”
ผมผลักเพลิงออกทันทีหลุดขำ
ก็อุตส่าห์จริงจังนะ
“ เห็นไหม พี่ก็ไม่ยอมเล่น จะให้ผมเสนอทำไม เปลืองน้ำลาย ”
“ ใครจะไปเล่นกับมึง ไอ้เพลิง ไปหาแฟนไป ไม่ต้องมาเอาพี่ ”
“ ทำไมเอาพี่ไม่ได้ ? ”
“ ก็กูเป็นพี่ชายมึงไง มึงจะเอาพี่ชายมึงเหรอ”
“ ไม่เห็นเกี่ยวเลยว่ะ ”
เพลิงบ่น
แต่ผมไม่สน
“ นี่มึงเห็นกูแล้วคิดงี้เหรอ ”
ถามว่ารู้สึกเขินไหม
ตอบเลยว่าไม่
ไอ้เพลิงมันก็คงแค่พูดเล่นๆ
“ พี่อัน เงียบก่อนแปปนึง เหมือนผมได้ยินเสียงอะไรว่ะ ”
ครืดด
เสียงขูดกำแพงดังขึ้นเบาๆ
“ แม่งเสียงนี้ เมื่อวานกูก็ได้ยิน ! ”
ไอ้เสียงนรกแตกนี่อีกแล้ว
แล้วมันก็ดึงผมเข้าอารมณ์อึมครึมอีกครั้ง
เพลิงเกือบจะทำให้ผมลืมไอ้ที่จุกอยู่ในลำคอได้แล้วนะ
ตอนนี้ดูจะเปล่าประโยชน์
ผมขยับตัวเข้าไปชิดกับเพลิง
ครืดดดด
เสียงขูดกำแพงฟังดูน่าขนลุกจนผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้
“ เขาขูดทำไมวะ ”
“ เสียงเหมือนอยู่ห้องข้างๆ ”
ห้องข้างๆ ?
ทีวี !
“ เพลิงเปิดทีวีๆ ”
ดูเหมือนว่าเมื่อวานสติผมจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลยไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้
ทีวีถูกเปิดปรากฏภาพห้องสลาฟที่ดูเหมือนว่าถูกตั้งให้เป็นช่องแรกทันทีที่เปิดทีวีไม่ว่าก่อนปิดจะไปเปิดห้องอื่นไว้ ภาพขาวดำแตกซ่านติดๆ ดับๆ แต่ที่เห็นจะเด่นชัดที่สุดคือกากบาทสีแดงบนจอ
มีขีดเพิ่มขึ้นมาอีกเส้น.
มันทำให้ผมรู้สึกกลัวยิ่งกว่าเดิม
ศพที่ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้ถูกเคลื่อนย้าย แต่ตรงมุมห้องนั้นมีงูถูกสับเป็นสองส่วนเลือดเปรอะไปทั่ว
“ กำแพง.. ”
เพลิงพึมพำทำให้ผมสังเกตบ้าง
1. K
รอยกรีดกำแพงที่เหมือนจะถูกกรีดด้วยแก้วบนพื้นกลายเป็นตัวอักษรหวัดๆ ขาดๆ
ต้นเหตุของเสียงเมื่อวาน..
ครืดดด
เสียงกรีดยังอยู่ ฉะนั้นก็ต้องมีคนที่กำลังกรีดผนังห้องใดห้องนึงอยู่ !!
“ เพลิงเปลี่ยนช่อง ! ”
พรึ่บ
จอทีวีดับลงทันที
-----------
ขอเปลี่ยนชื่อเรื่องค่ะ อันนี้ดูจะเข้ากับเนื้อเรื่องที่ดูจะโหดขึ้นทุกตอนกว่า 5555
:กอด1: ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
-
:a5:
เรื่องมันโหดไปถึงขนาดนี้ได้ไงค้าเนี่ยยยยยยย :z3:
จิตหลอนแทนคนในเกมเลย :mew6:
-
เห็นเขียนว่า 9 วัน 4 ชั่วโมง นึกดีใจว่าใกล้จะครบกำหนดแล้ว... ที่ไหนได้เพิ่งผ่านไปไม่เท่าไหร่เอง
-
ชื่อเรื่องโหดมากกกกก!!!!
-
ซุ่มอ่านด้วยใจระทึกมานาน เห็นชื่อเรื่องตอนแรกนี่คิดว่าอ่านผิด จากรักกลายเป็นตายเฉยเลย....
ความดาร์คค่อยๆคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ตอนจบคงไม่ต้องมีใครสักคนเป็นศพแล้วค่อยรักกันใช่มั้ย :z3:
ดูเป็นเกมที่ชวนประสาทเสียมากๆ ถ้าใครกลายเป็นบ้าไปนี่จะไม่แปลกใจเลย
-
จะเป็นคำว่า king รึป่าว??
-
“ แม่ง !! ”
ผมอดสบถออกมาไม่ได้ เกือบจะได้รู้แล้วว่าใครเป็นคนขูดกำแพง
“ พี่ว่าบนกำแพงเมื่อกี้มันหมายความว่าไง ”
เพลิงถามผม
“ ก็คิงส์ไง เคคิงส์ แล้วเลขหนึ่งคืออะไรวะ ”
มันจะเขียนเลขหนึ่งมาทำไม
ผมไม่เข้าใจ
“ จำๆ ไปก่อนแล้วกัน เผื่อจะได้ใช้ ”
“ พี่ก็ว่างั้น ช่วยๆ กันจำแล้วกัน เผื่อลืม ”
ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ กับไอ้พวกคำใบ้พวกนี้
ตึง ตึง
เสียงเคาะกำแพงดังตึงตังเหมือนให้สัญญาณอะไรสักอย่าง
ก่อนที่ทีวีจะติดขึ้นมาอีกครั้ง
เพลิงรีบเปลี่ยนช่องไปห้องอื่น แต่ช่องที่เปิดดูได้ตอนนี้กลับมีเพียงแค่สองช่อง
ช่องที่สองก็คือห้องของแมน
กากบาทขีดฆ่าข้างนึงบนจอ
ไอ้หมาบ้านั่นเหมือนกำลังคลั่งพยายามกระชากตัวออกจากสายจูง หัวของมันเหมือนมีเลือดไหลออกมา แต่ที่เห็นที่ทำให้ผมลม
หายใจกระตุกก็คือ
แมนที่นอนหงายอยู่บนเตียง ตาเบิกค้าง เลือดเปรอะทั่วเตียง
และบนกำแพงที่เขียนคำว่า ระวัง
ด้วยเลือดของแมนเอง..
รอยกรีดสองเส้นใต้คำว่าระวังเหมือนกำลังตอกย้ำให้ผมระลึกมันให้อยู่ในหัว
ระวัง
ผมต้องระวังอะไร
ผมคู้ตัวน้ำตาไหล ไม่กล้ามองภาพบนจออีกต่อไป
มันอะไรกันแน่
“ ระวังอะไรวะ.. ”
ผมพูดเสียงแหบแห้ง
รู้สึกเค็มที่ปลายลิ้น
“ กูต้องระวังอะไร..กันแน่ ”
ก่อนที่ผมจะเห็นเพียงภาพสีดำ
ไม่รับรู้อะไรอีก
ในห้วงคำนึงของความฝัน
เหมือนผมจะเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียง
แขนขาถูกล่ามด้วยโซ่
กำลังคุยกับแมนด้วยน้ำตานองหน้า
“ แมน... ”
แมนแค่นเสียงหัวเราะตอบ
“ ไม่มีประโยชน์หรอกว่ะ ”
ก่อนจะเดินหายไป
ร่างที่ถูกล่ามบนเตียงพยายามกระชากตัวออกจากพันธนาการ
“ จะดิ้นให้ได้อะไรขึ้นมา ยังไงเกมนี้เล่นแล้วก็ต้องตายอยู่ดี ”
เจ้าของสลาฟยืนอยู่หน้าเตียงยิ้มบิดเบี้ยว
“ ไงมึงก็ต้องตายเหมือนกูอยู่ดี ! ”
ตะคอกใส่ เลือดคอ่ยๆ หยดซึมออกมาจากมุมปาก
ผมเอามือกุมหัว
ตัวสั่นเทา ..ผมกำลังรู้สึกกลัว
กลัวที่จะต้องตายและเห็นคนอื่นตาย
พอแล้ว..
พอ..
“ พี่อัน !! เป็นอะไรรึเปล่า ”
เสียงตะคอกของเพลิงดึงสติผมกลับมา
ผมกอดเจ้าของเสียงแน่น
ไม่พูดอะไร
“ โอเค กูโอเค ”
ผมจะพยายามทำตามอย่างที่พูด
แต่ตัวผมไม่ยอมหยุดสั่นเลย
ผมไม่เคยเสียใครไปติดต่อกันแบบนี้
ผมอาจจะยังไม่ชิน..
“ เหลืออีก 8 วันแล้วพี่อัน 8 วันเอง ”
“ กูโอเค .. ”
แต่เสียงที่ตอบมันกลับสั่นพร่า
ทีวีเหมือนเครื่องมือที่ใช้ตอกย้ำว่าผมเสียใครไปบ้างแล้ว
แต่บางทีมันก็ให้ข้อมูลต่อการเล่นเกมบ้าๆ นี่เหมือนกัน
“ โอเค.. ”
ผมพูดเสียงเบา
ถ้าเกมนี้จบไวๆ ก็คงดี
----------------
เรื่องนี้โหดได้ใจ :a5: หนีไปแต่งอะไรน่ารักๆ ใสๆ มั้งดีกว่า :katai5:
ตอบเมนต์ ♥
คุณ BlueCherries : ปกติเป็นคนขวัญอ่อนไม่ชอบอ่านอะไรแบบนี้เลย 5555 กลัวว :ling3:
คุณ sirin_chadada : อีกตั้ง 8 วันน
คุณ lizzii : จากรักเป็นตาย สะพรึงเบาๆ 555
คุณ 28016 : ตอนแรกก็ลังเลจะเปลี่ยนดีไหม แต่คิดไปคิดมารักมันจะดูมุ้งมิ้งกับเนื้อเรื่องเกินไป :mew3:
คุณ Kaemmiizz : ทายถูกกก o13
-
งื้ออออ เราไม่โอเค 555555
สงสารพี่อันจริงๆ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลย
เหมือนตกกระไดพลอยโจรมากับน้อง
แล้วเจอเรื่องช้อคโคตรๆๆๆ
-
:z6: :z6: :z6:
แมนโดนอะไรคะ? ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
พอเปลี่ยนชื่อเรื่องแล้วจะแจ้งเลย
คือ ไม่เน้นรักแล้ว เน้นตายเลยดีกว่า
งืมมม... ดุเดือดและดำมืดมากค่ะปริศนาครั้งนี้
เอาเป็นว่าป้าจะเป็นกำลังใจให้หมาเพลิงกับพี่อันต่อไปแล้วกันนะจ๊ะ
จงสตรวองงง!! :a2:
-
:o8: :o8: อยากให้หลอนมากๆ
-
สยองขวัญขึ้นทุกที เห็นคำว่าระวังยิ่งน่ากลัว เสียงขูดกำแพงก็สั่นประสาทมาก
สงสัยกากบาทในจอมาก หมายถึงห้องนี้ตายแล้วหรือสื่อถึงอะไร?
เพลิงต้องดูแลพี่อันดีๆนะ :katai1:
-
รอน่ะอ่านจบหมดสนุกดีรีบมาต่อไวไวน่ะรออยู่.
-
หลอนดี ชอบๆ
-
น่าสนใจมากเลยค่ะ เริ่มด้วยความใสต่อด้วยความน่ากลัว
-
เพลิงกับอันสู้ๆนะ เอาใจช่วยให้รอดออกมาด้วยเหอะ เริ่มสะพรึงขึ้นมาทุกที
-
ตอนที่ 9
- 8 วัน 18 ชั่วโมง –
ครั้งนี้ผมนอนหลับสนิท
แลกกับการร้องไห้จนหลับไป
ผมกำลังกลัว ทำอะไรไม่ถูก
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเห็นเพลิงนอนอยู่ข้างๆ
ก็สมควรจะหลับอยู่หรอก เพราะเป็นคนทั้งกล่อมและกอดผมตลอดเวลา
ไม่มีเพลิงอยู่ด้วยตอนนี้ผมคิดว่าผมคงสติแตกไปแล้ว
ผมไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนในชีวิต
หน้าของผมตอนนี้ถ้าไปส่องกับกระจกคงไม่วายบวมและแดงแน่ๆ
แปลกที่ตื่นมาครั้งนี้ผมรู้สึกหัวโล่งแค่รู้สึกเพลียนิดหน่อย
ล้างหน้าน่าจะเป็นความคิดที่ดี
ผมค่อยๆ ลงจากเตียงพยายามไม่รบกวนเพลิง ระมัดระวังในการก้าวเดินแต่ละก้าว มือคลำทางช้าๆ เมื่อมาถึงก็อกน้ำผมก็เปิดและล้างหน้าทันที
ยังดีที่น้ำยังไหล
ผมเผลอยิ้มก่อนจะเป็นยิ้มค้างเมื่อเพิ่งรู้สึกถึงกลิ่นคาวจางๆ ในน้ำ
กลิ่นเลือด
ผมตกใจจนแทบร้องไห้
แม่ง อะไรอีกวะ
ตัวผมสั่นเทา ตอนที่หยิบขวดน้ำมาเปิดล้างหน้าตัวเองอีกรอบเพื่อล้างไอ้น้ำเลือดรอบแรกไป
ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าน้ำนี่เจือเลือดของใครมา
แมน หรือผู้ชายคนนั้น ?
หรือเป็นเพียงผมเองที่อุปมาไปว่าในน้ำนี้มีเลือด
ผมไม่รู้อะไรเลย
ความรู้สึกสดชื่นของน้ำมันไม่ได้ทำให้ผมเลิกสั่น ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามตั้งสติไม่ให้กระจัดกระจาย อย่างที่เพลิงพูดหลายๆ รอบ
ผมต้องมีสติอย่าเล่นไปตามเกม
โชคดีที่มันทำให้ผมอาการดีขึ้น
เดินเหินได้เหมือนเดิม ผมตัดสินใจกลับไปนั่งบนเตียงเปิดทีวี
ผมเผลอหลับตาก่อนที่บนจอนั้นจะฉายภาพ
มือกำแน่น
ผมยังคงเห็นภาพแมนอยู่ในหัว
รอยเหมือนถูกแทงซ้ำบนอก
ดูน่ากลัว แต่สิ่งที่คุกคามมากที่สุดสำหรับผมคงเป็นความหดหู่
มือผมนวดบนขมับ
อันทิว..
มึงต้องใจเย็นๆ..
ผมคิดช้าๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เหมือนกำลังสะกดจิตตัวเอง
ถ้าผมไม่ทำ
มีหวังผมได้ร้องไห้อาละวาดอีกรอบ
พอคิดว่าตัวเองนิ่งพอถึงลืมตามองบนจอทีวี
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมในห้องของสลาฟ คำใบ้ที่ไม่รู้หมายถึงอะไรยังคงปรากฏ
มือผมเย็นเฉียบเมื่อต้องกดเปลี่ยนช่อง
“ ไม่เป็นไร..อันทิว ”
ผมจับแขนเพลิงเพื่อให้ตัวเองรับรู้ว่ายังมีใครอยุ่ข้างๆ
ภาพบนทีวีเปลี่ยนเป็นห้องของแมน เพียงแต่เจ้าหมาบ้านั่นเหมือนจะดึงตัวเองอาจจากโซ่ได้ มันถึงได้ไปวิ่งพล่านไปรอบห้อง เลือดสาดกระจายเต็มกำแพง
ผมคิดว่าเพลิงคงจะรู้สึกเจ็บแขนมากเลยล่ะตอนนี้
ใครใช้ให้ผมกำไว้ล่ะ
ร่างของแมนตกลงบนพื้น เนื้อตัวเหมือนถูกเจ้าหมาบ้านั้นกัดซ้ำ เนื้อเหวอะ
คำว่าระวังบนผนังชัดเจนในใจผม
ระวัง
มันส่งถึงผมรึเปล่า ?
หรือหมายถึงใคร
คำใบ้บนกำแพงห้องสลาฟกับห้องแมน คนที่ทำมันเป็นคนเดียวกันรึเปล่า
วิธีการกรีดกำแพงส่งเสียงบ้าๆ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมปราถานาจะฟังสักนิด
เอาชอล์กมาเขียนแทนไม่ได้เหรอ
ผมกดเปลี่ยนช่องเพราะคิดว่าตัวเองคงทนดูต่อไปไม่ไหว
เห็นเป็นภาพห้องของขิง
ผมหน้าซีดเผือดกลืนน้ำลายเอือก
เจ้าแมวเปอร์เซียนั่นโดนผูกคอห้อยไปกับพัดลมหมุน
อาการตะเกียกตะกายของมันแสดงให้เห็นว่ามันยังไม่ตาย
ส่วนขิงนั่งกอดเข่าจ้องมันอยู่
ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม..
ผมสะท้านเฮือกในใจ รู้สึกกลัว
กวาดสายตาสำรวจห้องขิงก็พบว่าไม่มีคำใบ้อะไร
คำใบ้น่าจะมาพร้อมกับเสียงกรีดกำแพง
ผมเปลี่ยนช่องไปห้องเจ๊คิวปิด
ทำให้ผมเผลอเอามือปิดปากผะอืดผะอม
เห็นเจ๊แกกำลังกินกระต่ายอยู่
ในมืออีกข้างถือมีดคมส่งแสงประกายวิบวับ
เลือดกระต่ายเลอะเสื้อเจ้แกจนแทบจะย้อมชุดครึ่งบนด้วยสีแดง
มุมปากเต็มไปด้วยเลือด
แต่ตาเหมือนลอยแปลกๆ
มองอะไรสักอย่างในอากาศเหมือนกับว่ามีอะไรน่าสนใจอยู่ตรงหน้า
ทั้งๆ ที่มีเพียงความมืด
กากบาทข้างเดียวสีแดงกลางจอก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดี
ผมอยากรู้ว่ามันหมายถึงอะไรกันแน่
ห้องของสลาฟเป็นกากบาท
ห้องแมนเป็นกากบาทที่ขีดจากฝั่งขวา
ส่วนห้องเจ๊คิวปิดขีดจากฝั่งซ้าย
สองห้องนี่มีอะไรที่ต่างกัน ?
กากบาทถึงได้ถูกขีดไม่ครบและคนละข้าง
ผมพยายามนั่งนึกในสิ่งที่แต่ละคนมีเหมือนกัน
ไพ่ สัตว์เลี้ยง อาหาร คน ไฟ
อะไรสักอย่างในนี้ ?
ใครเหลืออะไรบ้าง
ห้องสลาฟทั้งเจ้าของห้องทั้งสัตว์เลี้ยงตาย
ห้องแมนยังเหลือเจ้าหมาบ้านั่นอยู่
ห้องเจ๊คิวปิดเป็นกระต่ายที่ตายแล้ว
ผมใช้เวลาสักพักก็พบว่าตัวเองยังนึกไม่ออกอยู่ดีไม่รู้เพราะว่าภาพเจ๊คิวปิดบนจอหรืออะไร จึงเปลี่ยนช่องไปอีกได้เป็นช่องของต้า
กำลังนั่งกินขนมปังอยู่และโยนอะไรสักอย่างเข้าไปในกรงอีกาที่ตอนนี้เหมือนตัวพองๆ โกรธๆ
ห้องของต้าก็ยังคงไม่มีอะไรอยู่ดีผมเลยเปลี่ยนช่องไปช่องสุดท้าย
บอสกำลังนั่งกอดเข่าเหมือนกำลังร้องไห้อยู่
แต่รอบห้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมอดโล่งใจไม่ได้
บอส มันยังเด็ก
ดีที่มันไม่ต้องเจออะไรแบบผม
อยู่ห้องมืดคนเดียวกับนกนั่นก็จะกลัว
เป็นผมถ้าอยู่คนเดียวแบบนั้นคงอยู่ไม่ได้
ไม่แปลกที่จะร้องไห้ออกมา
---------
น่ากลัวทุกตอน :serius2:
-
:ling1:
สงสารน้องสัตว์โลกน่ารักในเรื่องอ่ะค่ะ ฮือออออออออออออ :ling3:
-
สยองงงงง
-
คิง ระวัง รึป่าว?? มันน่าจะเป็นการเตือนเพลิงกับอันทิวนะ ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น รึป่าว??
-
ดูๆ แล้วคงไม่มีอะไรน่าสนใจเพิ่มเติมผมเลยปิดทีวีไป
ก็ท้องไส้เริ่มทำงานเหมือนกัน
และมื้อนี้ก็ยังคงเป็นขนมปังเหมือนเดิม
เบื่อมันก็เบื่อแต่มันเลือกไม่ได้ก็ต้องกินๆ ไป
พอกินเสร็จผมก็เริ่มรู้สึกว่างไม่รู้จะทำอะไร
หากเป็นตอนปกติผมคงจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเหมือนที่ใครหลายๆ คนทำ
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น
หัวว่างๆ เหมาะสำหรับการฟุ้งซ่าน
ผมลูบแขนตัวเองเบาๆ เมื่อเผลอลุกชัน
ทุกคนเหมือนจะโดนผลกระทบจากเกมเหมือนกันหมด
ตอนนี้ที่น่าเป็นห่วงคงเป็นเจ๊คิวปิดกั ขิง
ส่วนบอสกับต้าน่าจะยังไม่มีอะไร
เพราะอะไรที่ทำให้เจ๊คิวปิดกินกระต่าย.. ?
อาหารเหรอ
เจ๊แกได้ห้องควีนเลยนะ
จะไม่มีอาหารได้ไง
มีดข้างๆ ตัวนั้นอีก
เจ๊แกเกี่ยวข้องอะไรกับรอยกรีดบนผนังหรือเปล่า..
รอยฟันบนอกแมนเจ๊เป็นคนทำรึเปล่า
ถ้าเจ๊ทำ เจ๊ทำมันลงไปได้ยังไง..
เจ๊กับแมนสนิทกับมากเลยนะ เท่าที่ผมสังเกต
เจ๊ทำแมนลงจริงๆ เหรอ
ผมยังปักใจเชื่อไม่ได้ว่าเจ๊คิวปิดทำเพียงเพราะมีมีดอยู่ในมือ
ไม่รู้ว่าห้องอื่นเขามีระบบเปิดประตูแบบห้องผมหรือเปล่า
ถ้าประตูเปิดครั้งนี้น่าจะใช้เป็นโอกาสถามได้
ผมสะดุ้งเมื่อนึกอะไรได้
ถ้าห้องเจ๊คิวปิดหรือขิงเปิดมาตอนนี้ล่ะ..
สภาพทั้งสองคนตอนนี้มันดูไม่ปกติมากๆ
ผมไม่รู้ว่าจะรับมือไหวหรือเปล่า..
เจ๊คิวปิดมีมีด
ขิงผมไม่รู้ว่ามิอาวุธไหม
หวังว่าประตูห้องของสองคนนี้ไม่เปิด
ไม่งั้นแย่ทั้งผมทั้งเพลิงแน่
พูดถึงเพลิง มานั่งคิดๆ ดู
มันก็แปลกที่ดูเพลิงนิ่งกับทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปรวดเร็วนี่มาก
มนุษย์เป็นสัตว์ที่เปลี่ยนแปลงตัวเองตามสภาพแวดล้อม
แต่สำหรับเพลิงมันไวผิดปกติ
ถึงจะรู้ว่าจริงๆ อาจจะเศร้า
แต่มันไม่เหมือนกัน
เหมือนกิ้งก่าที่เปลี่ยนสีไปมา
เคยชินและชินชา
แต่ผมก็ไม่รู้อีกว่านิสัยจริงๆ ของเพลิงเป็นยังไง
ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา
ก็รู้แค่ว่าเป็นรุ่นน้องว่าง่ายเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ
หรือเพลิงอาจจะเจออะไรมามากกว่าที่ผมคิด
แต่บางทีผมก็อาจจะคิดมากไปเองเหมือนกัน
ผมเอามือนวดขมับ ที่ข้อมูลกำลังตีกันในหัวหาบทสรุปไม่ได้
คิดอะไรมากๆ ผลสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผมก็ยังไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม
ช่างมันก่อนแล้วกัน
ผมหลับตา
พยายามไม่นึกถึงอะไรอีก
อีกแปดวันที่ยังอยู่ในห้องนี้
ผมจะพยายามอยู่ให้ได้แล้วกัน
หลังจากร้องไห้อาละวาดหนักๆ ไปมาผมรู้สึกว่าตัวเองมีสติมากขึ้น
เคยได้ยินว่าร้องไห้ทำให้รู้สึกดีขึ้น
ไม่คิดว่ากับเรื่องแบบนี้มันให้ผลแบบเดียวกัน
ผมไม่ได้หายเศร้าเรื่องแมนหรือลืมเรื่องเจ้าของห้องสลาฟนั้น
เพียงแค่ปล่อยวางมันไว้
อย่าไปยึดติดกับสิ่งที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้
มีแต่ผมที่ทุกข์จนเผลอๆ อาจจะตายตาม
ผมยังมีแม่กับพ่ออยู่ที่บ้าน
ผมยังมีคนที่อยู่ข้างหลัง..
ฉะนั้นผมยังตายไม่ได้
ผมเอามือลูบหัวเพลิงเบาๆ
หมาของผมก็ห้ามตายเหมือนกัน
ผมตัดสินใจแล้วว่า จะช่วยเท่าที่ช่วยได้เหมือนที่เพลิงบอก
เพราะมันไม่ประโยชน์อะไรที่จะขัดขืนคนคุมเกม
พวกเรามันก็เป็นแค่ตัวหมากบนกระดาน
มีผู้เล่นเป็นตัวบงการ
หากขัดขืนก็คงจะไม่วายโดนโยนทิ้ง
กึก กึก
เสียงกลไกที่เริ่มจะคุ้นหูแล้วดังขึ้น
ตอนนี้ผมแทบไม่รู้วันเวลาข้างนอกแล้ว ว่าพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระจันทร์ลง
แต่จากความรู้สึก
ผมคิดว่าประตูนี่มันเปิดเฉพาะตอนเช้าๆ ส่วนเวลาปิดไม่รู้เพราะปิดกันเอง
พอประตูเปิดเพลิงก็ทำท่าจะเข้าไปทันที
แต่ผมรั้งแขนเพลิงเอาไว้
“ ระวังตัวไว้ก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่าเป็นห้องเจ๊คิวปิดกับขิงหรือเปล่า ”
ผมกระซิบเสียงเบา
“ อือ ”
เพลิงตอบผมแค่นั้น
“ โง่ ! บอสหน้าโง่ ”
“ ฮือ.. ”
ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ
ห้องบอสว่ะ
ผมเลยบุกเข้าไปเลยเนื่องจากห้องนี้ไม่มีภัยอันตรายใดๆ เลยเท่าที่ดูจากในทีวี
เจ้านกพูดมากเอาแต่บ่น
“ แกว้ก แกว้ก พวกโง่ ”
บอสนั่งอยู่มุมห้องเอาหัวซุกกับเข่าเอามือปิดหูเหมือนไม่อยากรับรู้อะไร
แม้แต่ตอนที่ผมเอาไฟฉายส่งหน้ายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ผมยิ้ม
เอามือเขย่าตัวบอส
“ บอส นี่พี่อันเอง ”
บอสสะดุ้งเฮือกปัดมือผมออก แต่พอเห็นหน้าผมก็โถมกอดผมทันทีตัวสั่นเทา
“ พี่ พี่อัน ”
เรียกผมเสียงสั่น
ไหล่ของผมถูกเพลิงจับแน่น แต่ผมเลือกที่จะเมินมัน
เด็กร้องไห้อยู่
ผมยังไม่มีเวลาให้หมาน้อยหรอกนะ
“ เป็นอะไร บอส ร้องไห้ทำไม ”
บอสกอดผมแน่น
“ ห้องนี้มืดมาก.. ไม่มีอะไรเลย ไม่มีจริงๆ ผมกลัว ผมต้องอยู่คนเดียวในนี้จริงๆ เหรอ ผมกลัว ..หมือนว่าผมต้องอยู่คนเดียวบนโลก ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครต้องการ ”
“ ใจเย็นๆ บอส ใจเย็นๆ ”
คล้ายภาพฉายซ้ำ
เหมือนผมตอนสติแตก
บอสตะโกนเสียงดัง
“ จะเย็นยังไงวะพี่ ! ผมต้องอยู่ในห้องนี่อีกอาทิตย์นึง ! คนเดียว ฮึก จะไปอยู่ยังไงวะ.. ”
“ แกว้ก รำคาญ พูดมาก ”
บางทีผมก็รู้สึกรำคาญไอ้นกบ้านี่จัง
ตัวผมถูกดึงออกอย่างแรงผลักไปด้านหลัง
ผมขมวดคิ้วแน่น
ไอ้น้องเพลิงมันแกะผมเหมือนแกะเทปกาวเลย
“ จะบ้าก็บ้าไป แต่อย่ามาพูดพล่อยๆ แบบนี้ ”
เพลิงดูโกรธที่บอสขึ้นเสียงใส่ผม
“ แล้วจะให้ผมทำยังไง อยู่คนเดียวในห้องนี้ บ้าเข้าไปจริงๆ ? พวกพี่แม่งไม่รู้หรอกว่ามันแย่ขนาดไหน !! ”
“ ลืมเป้าหมายแล้ว ? ที่มาเล่นเกมนี้เพราะมีเป้าหมายไม่ใช่เหรอ ถ้าอยากได้ก็เล่นให้มันชนะก็แค่นั้น ไม่ใช่มาตีโพยตีพายใส่คนอื่น แค่อยู่ห้องมืดคนเดียวมันจะอะไรนักวะ คนอื่นเจอหนักกว่ามึงด้วยซ้ำ ”
หลังๆ เสียงเริ่มกระแทกกระทั้น
ผมเลยต้องแตะไหล่ปราม
แต่ก่อนจะได้พูดอะไรนกเวรก็ตะโกนดังลั่น
“ ตอแหล ! ตอแหล ! ”
--------------
เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ :hao6:
-
จับนกถอนขนโยนลงหม้อได้มั้ยคะ พูดมากจริง 55555555
สงสารบอสนะ นั่งสติแตกคนเดียวฟังนกด่า สุขภาพจิตพังมาก
ทางเจ๊คิวปิดกับขิงนี่คือหลอนมาก สติพังหรือโดนยา....
กากบาทนี่หมายถึงสิ่งที่ตายแล้วในห้องรึเปล่า กากบาทฝั่งขวาคือคน ฝั่งซ้ายคือสัตว์
-
คิดว่าจะเป็นฝีมือเพลิงรึเปล่า
สงสัยเพลิงมากๆ
-
หลอนแทนอันทิว
-
อื้อหือ...น่ากลัวแฮะ ดูจิตๆ แอบสงสัยเพลิงเหมือนกัน หวังว่าคงไม่ใช่หรอกนะ :ling3: ติดตามจ้า
-
คงไม่ใช่เพลิงหรอกใช่ไหม?? เริ่มหลอนขึ้นทุกที
-
ระวัง....สัตว์เลี้ยง?
-
หรือว่าทั้งคนทั้งสัตว์เลี้ยงต้องตายทั้งคู้ ถึงมีรอยกากบาท
-
ตอนนี้ไอ้ที่มืดไม่ใช่แค่ห้องของเหล่าคนเล่นเกมอย่างเดียวแล้วค่ะ
เราเองก็มืดแปดด้านไปหลายตลบ.. ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ขอแค่อย่าให้มีใครต้องสูญเสียอีกเลยก็น่าจะดี เฮ้ออ!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ :pig4:
-
ตอนที่ 10
เหมือนกับว่าเสียงของนกมันเป็นชนวนระเบิดทำให้บอสตะคอกออกมาดังลั่นตาแดงก่ำ
“ แล้วมึงทนได้เหรอวะ ! ไอ้นกเหี้ยนี่แม่งก็พูดมาก จะฆ่าก็ฆ่าไม่ได้ พูดแต่เหี้ยอะไรก็ไม่รู้ !! ”
“ เออ ! กูทนได้ แค่อยู่ในห้องโง่ๆ นี่แม่งยากตรงไหนวะ ศพห่าอะไรเคยเจอไหมล่ะ หรือจะคนตายต่อหน้า ถ้าเทียบกับที่พวกกูเจอ มึงไม่สมควรโวยวายด้วยซ้ำ !! ”
“ ตาย ? ใครตาย.. ”
บอสทวนคำเสียงสั่น
“ มีแล้วกัน แล้วก็ช่วยสงบสติอารมณ์ของมึงให้นิ่งๆ แล้วมานั่งคุยกัน ”
เพลิงผลักบอสให้นั่งลงบนโซฟาตัวยาวส่วนผมกับเพลิงก็นั่งเยื้องๆ กัน
ผมปล่อยให้บอสนั่งหอบหายใจสักพัก
เสียงลมหายใจดังฟืดฟาด
“ หิว หิว แกว้ก ”
เจ้านกโวยวายเสียงดังลั่นห้อง
ผมเห็นบอสสะดุ้งเหมือนเพิ่งได้สติกลับมา
“ ขะ ขอโทษพี่ จะคุยเรื่องอะไร ”
พูดเสียงกระตุกเหมือนยังช็อคไม่หาย
ไหล่ของผมถูกบีบแน่น
ผมเลยปล่อยให้เพลิงเป็นคนถาม
“ เคยไปห้องอื่นไหม ? ”
เพลิงถามเสียงเรียบ
“ ไม่เคย ไม่ ไปได้ด้วยเหรอ ”
ไฟฉายถูกปิดไว้เพื่อประหยัดถ่านทำให้ผมไม่รู้สีหน้าของแต่ละคน
แต่ผมคิดว่าหน้าบอสตอนนี้คงช็อคอยู่แน่ๆ
แปลว่าก็ตัดบอสออกไปได้เลยล่ะสิ
บอสไม่เคยไปห้องไหน
คนที่น่าสงสัยตอนนี้คงเป็น ต้า เจ็คิวปิดแล้วก็ขิง
หรือว่ามีคนนอกเข้ามาในเกม ?
ตอนนี้มืดแปดด้านจริงๆ
ผมไม่รู้และไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย
“ แล้วมีอะไรกินไหมในห้อง ”
อันนี้ผมเป็นคนถามเพราะอดเป็นห่วงบอสไม่ได้
“ มีขนมปังกับปลากระป๋องติดห้องอยู่นิดหน่อย.. แล้วก็อาหารนก ”
เป็นผมจะไม่ให้อาหารนกนะ
เกลียดมัน
แต่อยู่ๆ กลับมีเสียงกลไกประตูดังขึ้นอีกรอบ
กึก กึก
ปัง !
“ เฮ้ย ! กำแพง ”
เพลิงโวยวายเสียงดังลั่นวิ่งพรวดเข้าไปหาคนแรก
ส่วนผมก็อยู่ข้างๆ กัน
ลนลานพยายามเปิดประตู
ผมไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรเพลิงไหม
ถ้าเพลิงไม่อยู่ในห้อง
เพลิงดูทรมานมากกับปลอกคอบ้าๆ ที่ถอดไม่ออกอันนี้
ครืดดดดด
ผมสะดุ้งเผลอจับแขนเพลิง
เสียงกรีดกำแพงอีกแล้ว
“ ในห้องเลยเหรอวะ.. ”
ผมกำแขนเพลิงแน่น
คำเตือนมันต้องเตือนห้องผมแน่ๆ
ความไม่รู้ทำให้ผมรู้สึกกลัว
ครืดด
เสียงกรีดกำแพงเหมือนกับกำลังกรีดหัวใจของผม
ให้เป็นรอยแผลแล้วยัดความกลัวไว้ข้างใน
“ สะ เสียงอะไร พี่อัน ”
บอสจับแขนผมแน่น
“ มีคนกรีดกำแพง ”
น่าแปลกที่ผมตอบเสียงมั่นคง
ทั้งๆ ที่ในใจกลัวมาก
“ เงียบไปแล้ว ”
เพลิงเอาหลังมือเคาะกำแพงดังกึกๆ แต่ประตูก็ไม่เปิดอยู่ดี
“ แล้วจะกลับห้องยังไง ”
ผมใช้ไฟฉายส่องพื้นเอามือคลำหาสวิตช์เหมือนที่ปิดห้องแมนกับสลาฟไป
เพลิงนั่งยองๆ ช่วยผมหา
“ พี่อัน ผม ผมไปอยู่กับพวกพี่ได้ไหม ”
เพลิงบีบไหล่ผมจนรู้สึกปวดเพื่อไม่ให้ผมพูดอะไรออกไป
กระซิบข้างหูผมเสียงเบา
“ เขาบอกให้ระวังก็ระวังตัวหน่อย ไม่รู้ว่ามันไว้ใจได้ไหม เกิดมันซ่อนมีดไว้ในตัวแล้วแทงพวกเราตอนหลับจะทำยังไง ”
“ ผม ผมจะไม่กินเยอะนะ ฮึก พี่อัน ผมกลัว ให้ผมอยู่ด้วยคนนะ ”
ในหัวของผมกำลังตีกันป่วน
เอายังไงดีวะ
ทำไมผมต้องเป็นคนตัดสินใจด้วย
บอสมันเพิ่งจะ ม.6 เองแล้วดูสภาพมันที่เจอเรื่องแบบนี้
มันจะเสแสร้งจริงๆ เหรอวะ
ผมว่าเป็นเพลิงมากกว่านะ
ที่ดูน่าสงสัย
แต่อย่างที่รู้
ผมไม่รู้อะไรเลย
เลยทำอะไรตามที่ตัวเองอยากทำแล้วกัน
“ มาก็มา อยู่คนเดียวเดี๋ยวก็บ้ากันพอดี ”
อึ่ก !
คนที่บีบไหล่ผมเมื่อกี้ลงไปกองบนพื้น ตะเกียกตะกายพยายามหอบหายใจ
“ เพลิง ! ”
หัวผมของโพลนลืมทุกอย่างที่คิด
“พี่อัน พี่เพลิงเป็นอะไร ”
บอสก็ตกใจเหมือนผมพยายามเขย่าตัวเพลิงที่พยายามดึงปลอกคอออกด้วยสีหน้าทรมาน
“ ต้องกลับห้องๆ ”
ผมพูดลนลาน
พื้นก็คลำจนจะสึกอยู่แล้ว
เลยเปลี่ยนไปหาตามกำแพงแทน
แฮ่ก แฮ่ก
เพลิงหายใจเสียงดัง
พยายามตักตวงอากาศเข้าปวด
ยิ่งกระตุ้นให้ผมกลัวมือไม้สั่นระหว่างที่คลำ
น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลแล้ว
ก็ไหลออกมาอย่างอดไม่ได้
“ เพลิงอย่าตายนะ อย่า ”
ผมรับไม่ได้นะ
ผมทนไม่ได้ด้วย
ถ้าเพลิงตาย
“ พี่อัน ! ตรงนี้ ผมเจอแล้ว ! ”
บอสโวยวายเอามือทุบปุ่ม
กึก กึก
กำแพงค่อยๆ เลื่อนออก
“ ช่วยพยุงเพลิงกับห้องหน่อย บอส ”
บอสตอบรับผมด้วยการเอาแขนเพลิงอีกข้างพักไว้บนไหล่ตัวเองช่วงกันประคองกลับเข้าห้อง
อ้ากกก
เพลิงกรีดร้องดิ้นหลุดออกจากแขนลงไปนอนบนพื้นห้องคิง
“ เป็นอะไรเพลิง เป็นอะไร ! ”
ก็กลับห้องแล้วมันจะอะไรอีกวะ
“ อึ่ก บอส อึ่ก ออกไป !! ”
เพลิงพยายามเค้นเสียงพูด
“ เพราะผมเหรอ พี่.. ”
บอสพูดเสียงสั่น
“ ผมขออยู่ด้วยไม่ได้เหรอ พี่ ผมกลัว ”
“ ออกไป ! อึ่ก ”
เพลิงตะโกนเสียงแหบๆ
ทำให้บอสเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
ไฟฉายของผมทำให้เห็นสีหน้าสิ้นหวังของบอส
เพราะทันทีที่บอสกลับไปเหยียบอยู่ในห้องของตัวเอง
อาการของเพลิงก็หายไป
-------
ว่าจะให้จบตอนแต่ดึกเกิน :ling3:
-
เพลิงนี่ดราม่าคคิงนะเนี่ย ฮ่าาาา
-
ต่อให้จบอนเถ้ออ มันค้าง :z3: อันอันน้อยน่าสงสารจัง เพลิงเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังป่าหว่า :hao5: :hao4:
-
เนื้อเรื่องครึ่งหลังอาจจะดาร์กเกิน คนที่อยากอ่านแบบซอตฟ์ลงแนะนำเปิดเพลงนี้ฟังด้วยค่ะ 55555
https://www.youtube.com/watch?v=KUaX96OdqAA
ตอนแรกว่าจะตั้งชื่อตอนว่า Hang man พอนึกถึง Hang man แล้วนึกถึงเพลงนี้
“ แค่ก แค่ก ”
เพลิงไอค่อกแค่กยึดตัวผมไว้เพื่อพยุงร่างตัวเอง
“ ฮึก พี่ไม่ปิดประตูได้ไหม ”
ผมกำลังจะบอกว่าได้
แต่ก็ถูกเพลิงกระซิบอีกแล้ว
“ ระวังตัวหน่อยพี่ เราอยู่ในเกมนะ ไม่ว่าใครก็เชื่อใจไม่ได้ทั้งนั้น ”
ผมขมวดคิ้ว
“ ไอ้บอสมันเพิ่งม.6 มันคงไม่มีปัญญามาไล่ฆ่าใคร ถ้าเกิดเพลิงเป็นบอส พี่ก็ช่วยแบบนี้เหมือนกัน มึงไม่สงสารบอสมั้งเหรอว่ะ พี่ไม่คิดว่าคนร้องไห้เหมือนจะตายตรงนั้นแม่งจะโกหกหรอกนะ ”
เพลิงสบถ
“ นั่นมันบอสไม่ใช่ผม พี่ไว้ใจผมได้ ผมไม่มีวันทำร้ายพี่ เราช่วยบอสแค่พอจะช่วยได้ก็พอแล้ว แบ่งอาหารไปอะไรทำนองนี้ ไม่ใช่เปิดประตูกว้างรอให้เราเผลอ ดีไม่ดีบอสแม่งจะขโมยอาหารเราหมดแล้วทิ้งให้เราหิวตายก็ได้ ”
“ เพลิง กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นคนใจดำแบบนี้นะ ”
เพลิงเงียบไปสักพัก
“ .. พี่จะด่าผมยังไงผมไม่สนใจหรอก ถ้ามันจะทำให้เราสองคนปลอดภัย ผมก็เลือกที่จะทำแบบนี้ ”
“ ยังไงเราก็ผลัดเวรกันเฝ้าโจรอยู่แล้ว เป็นประตูไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก ”
ผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย
เกิดปล่อยไปแล้วน้องมันบ้าจะทำยังไง
“ ..ก็ได้ ”
เสียงของเพลิงไม่เต็มใจเท่าไหร่
“ สรุปเปิดไว้ได้ใช่ไหมพี่ ! ”
เสียงของบอสดีใจมาก
ผมยิ้มในน้ำเสียงของบอส
สะท้อนความหวังออกมาเต็มเปี่ยม
“ ใช่ เปิดได้ มีอะไรจะได้ช่วยๆ กัน ”
ผมได้ยินเสียงพ่นลมหายใจเซ็งๆ ของเพลิง
ก่อนที่ไฟฉายในมือจะถูกแย่งไปเปิดส่องรอบห้อง
เพลิงเลือกที่จะส่องไปตามพื้นก่อน
ตรงพรมมีเลือดที่เหมือนเป็นรอยรองเท้าผ้าใบ
แปลว่าคนที่เข้ามาต้องไปเหยียบเลือดมาก่อน..
ต้องขอบคุณในความประมาทเพราะมันทำให้ผมพอจะมีเบาะแสเพิ่มขึ้น
เมื่อส่องไปไม่มีอะไรจึงไปบนกำแพง
ลมหายใจของผมกระตุก
รอยกรีดที่เคยปรากฏในห้องของคนอื่นตอนนี้มันอยู่ในห้องของผม
เป็นเลขโรมันเลขสอง
กับภาพคนที่แขวนคอ
รอยกรีดที่พยายามกรีดซ้ำที่ข้อมือเหมือนว่ามีอะไรพิเศษ
แต่ที่เห็นจะพิเศษที่สุดคงจะเป็นรอยยิ้มที่วาดด้วยเลือด
กึก กึก
ผมสะดุ้งหันขวับหาต้นเสียง
“ พี่ !!! ”
ได้ยินเสียงตะโกนที่แฝงความรวดร้าวดังลั่น
ประตูห้องของบอสถูกปิดไปแล้ว
บอส..
ผมตัวสั่นเมื่อนึกถึงหน้าของบอส
ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย
บางทีผมก็คิดว่าเกมนี้มันทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองนะ
เขาต้องการจะทำอะไรกับพวกผมกันแน่
เอาเงินมาล่อกับชีวิต
มือของผมถูกดึงไปกุม
ความอุ่นซ่านทำให้ผมเลิกสั่น
“ ใจเย็นๆ พี่อัน บอสมันไม่เป็นอะไรหรอก ”
“ ถ้าเป็นแบบที่มึงพูดจริงก็คงดี ”
เพลิงไม่ตอบผมเลือกที่จะเปิดทีวีแทน
จะเปิดทำไม ?
ก่อนที่ผมจะสะดุ้งเมื่อนึกอะไรออก
ภาพแขวนคอบนกำแพงมันทำให้นึกถึงแมวที่ถูกแขวนคอ
ผมกำมือเพลิงแน่น
ในช่วงที่ช่องถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
สลาฟ.. แมน..
จนมาหยุดที่ห้องขิง
ซึ่งมันก็ทำให้ผมอุทานไม่เป็นภาษา
ไม่ใช่แมวแล้วที่ถูกแขวนคอ
แต่เป็นตัวขิงเอง !
----------
:mew2: กลัววว
-
เย้ยยยยย นี่มีแสตนอินมั้ยยยยยย
-
ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ ตอนนี้หลอนมาก บรื๋อออออ :katai1: :katai4:
-
อันกับเพลิงก็ระวังตัวเหอะ
-
สงสัยว่าในช่วงเวลาแบบนี้
การเป็นคนดีคงไม่ช่วยอะไร
อยากรู้มากว่าหลังจากรอดเกมนี้ไปได้
อันกับเพลิงจะกลายเป็นคนแบบไหนกันนะ?
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ตอนที่ 11
- 7 วัน 23 ชั่วโมง -
“ ไม่ ไม่ ไม่ ”
ผมคู้ตัวอยู่กับพื้นพูดซ้ำไปซ้ำมาควบคุมตัวเองไม่ได้
ขิงตายแล้ว
น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้สาเหตุ
ตัวสั่นเทา
ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองชินแล้วแต่กลับไม่ใช่เลย
ผมไม่เคยชิน
และไม่มีทางจะชินกับมัน !
ว้ากกกก
ผมกรีดร้องกุมหัวตัวเอง
ภาพของคนอื่นๆ ที่ตายแล้วฉายซ้ำในหัวราวกำลังตอกย้ำว่าผมต้องเป็นรายต่อไป
“ อย่าพอแล้ว พอแล้ว ไม่เล่นแล้ว ”
ผมสะอื้นฮั้ก
ผมกลัว
กลัวมาก
“ พี่อันใจเย็นๆ ”
เพลิงกอดผมแน่นพูดกรอกหูผม
ผมได้ยินนะ
แต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้
ผมรู้ตัวดีว่ากำลังทำตัวมีปัญหา
ใช่
ผมอาจจะบ้าเข้าสักวัน !
“ พี่ไม่ไหวว่ะเพลิง ฮึก ไม่ไหวจริงๆ นะ ”
มือของผมเย็นเฉียบจนผมรู้สึกได้
แม้แต่การหายใจยังลำบาก
เหมือนกับในอกถูกถ่วงด้วยอะไรบางอย่าง
คงจะเป็นความกลัวของผมเอง
“ พี่อันสูดหายใจลึกๆ ”
เพลิงกดตัวผมให้อยู่นิ่ง
ผมพยายามทำตามที่เพลิงบอก
สูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
แต่กลับไม่รู้สึกถึงการเติมเต็มของอากาศ
“ ทำไปเรื่อยๆ ”
เพลิงพูดเสียงเข้ม
“ ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ เพลิง ”
ผมถามเสียงสั่น
ผมเคยถามคำถามนี้ไปแล้ว
แต่ก็อดถามอีกรอบไม่ได้
ทำไมเพลิงถึงไม่มีท่าทีอะไรเลย
หรือว่าผมอ่อนแอเอง
“ ผมเคยตอบพี่ไปแล้ว ”
เพลิงแค่นหัวเราะเบาๆ
“ แต่ถ้าเอาจริงๆ คงจะเพราะเห็นพ่อตัวเองโดนรถชนต่อหน้าล่ะมั้ง ”
ลมหายใจของผมกระตุก
“ เพลิง.. พี่ขอโทษ ”
ขนาดแค่คนไม่รู้จักตายต่อหน้าผมยังแทบบ้า
แล้วเพลิงละ..
“ ไม่ต้องห่วงพี่ ผมโอเคแล้ว ก็เพราะพี่นั่นแหละ ”
เพลิงลูบหัวผม
“ ใครๆ ก็ต้องตาย ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นว่าใครจะเร็วจะช้า ”
เพลิงจับมือผมแน่นนิ้วประสานกัน
“ เพียงแต่ว่าผมกับพี่จะต้องไม่ตายตอนนี้ ”
-----------
:mc1:
-
นั่นดิ
คนอื่นตายล่วงหน้าไปแล้ว แล้วเพลิงกับทิวใครจะตายก่อน??
lol คุณ Foggy time ใจร้ายยยยย
-
อ๋อยยยยยยย หลอนแทนอันเลยอ่ะ
เพลิงเป็นคนวางแผนปะเนี่ย ถามจริงง
-
น่ากลัวขึ้นทุกวัน เห้อ!! เอาใจช่วยเพลิงกับอัน
-
คงไม่หักมุมว่าเพลิงเป็นคนวางแผนนะ :z3: เพลิงน่าสงสัยจัง เหมือนมีอะไรบางอย่างเลย
-
ครั้งนี้ประตูเปิดขึ้นเพียงครึ่งอันเท่านั้น มีช่องว่างเล็กๆ พอให้ลอดเข้าไปทีละคน
“ พี่อันอยู่นี้แหละ ผมเข้าไปเอง ”
เพลิงลูบหัวผมเบาๆ เหมือนเห็นผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ
ผมส่ายหัวดิก
“ ไม่ล่ะ ไปด้วยกัน ”
เพลิงแค่นเสียงหึในลำคอใส่ผม
“ งั้นผมจะส่องดูก่อนแล้วกัน พี่ค่อยตามมา ”
ไฟฉายถูกเปิดค่อยๆ ส่องเข้าไปในช่องประตูที่มีเพียงครึ่งบาน
ผมนั่งยองๆ เพื่อชะเง้อดูด้วยคนก่อนจะจับแขนเพลิงแน่น
บนพื้นเต็มไปด้วยรอยเลือดที่มาจากรองเท้าผ้าใบ ไฟจากไฟฉายค่อยๆ ส่องไล่ไปเจอกับรองเท้าผ้าใบต้นเหตุ คราบเลือดสีแดงชุ่มรองเท้าสีขาว
“ เพลิง ”
ผมเรียกเพลิงเสียงสั่น
จะร้องไห้อีกรอบ
“ ไม่มีอะไร พี่อัน มันไม่มีอะไร แค่รองเท้า ”
ถึงจะกลัวแค่ไหนผมก็พยายามทนมอง
ที่เหลือในห้องก็ไม่มีอะไรอีก แต่ที่พวกผมเห็นเป็นแค่ส่วนล่างเท่านั้น ถ้าอยากเห็นทั้งห้องต้องเข้าไป ตอนนี้เจ้าของห้องน่าจะนอนอยู่หรืออะไรสักอย่างอยู่เพราะประตูห้องเปิดขนาดนี้ควรจะรู้ตัวได้แล้ว
ระหว่างที่ผมกำลังประมวลผลเพลิงก็ชิงมุดเข้าไปก่อน
พอผมจะลอดเข้าไปตามกลับโดนผลักมาออกจนล้มเข้ามาในห้อง
“ อย่าเข้ามา พี่อัน ”
เพลิงพูดเสียงเข้มใส่ผม
“ ในห้องนั้นมีอะไร ? ”
ผมตาโตตื่นตระหนกก่อนจะที่มันจะถูกเปลี่ยนไป
“ ห้องของขิง ”
ผมรู้สึกว่าตัวเองหมดแรงไม่มีเรี่ยวแรงขยับตัวอีก ปากคอสั่น
คำถามทั้งหมดในใจผมได้คำตอบหมดทุกอย่างแล้ว
ทำไมเจ้าของห้องไม่รู้ตัว
นอกเสียจากว่า ตายแล้วจะเป็นอะไรได้อีก...
รอยรองเท้าผ้าใบในห้องเหมือนกับบนพรมในห้องผมมาก
ขิงเป็นคนทำทุกอย่างรึเปล่า ?
กรีดกำแพง ฆ่าแมน
ขิงทำรึเปล่า ?
“ พี่อันไหวไหม เดี๋ยวผมจะรีบกลับเข้าไป ”
เพลิงตะโกนถามผมจากในห้อง
“ ไหว ”
ไหวสิ อันทิว
มึงต้องไหว
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมผมต้องฝืนไปหาในสิ่งที่ตัวเองกลัว
คำตอบนี้อาจจะซุกซ่อนในดีเอ็นเอ
สัญชาตญาณส่วนลึก
กระตุ้นให้เกิดความสงสัย
ผมอยากรู้ว่าขิงฆ่าแมนจริงรึเปล่า
ทั้งๆ ที่ตัวเองกลับแทบบ้า
ผมแค่อยากแน่ใจเท่านั้น
ว่าคนที่กำลังอยู่ในห้องขิง
ไม่ได้เป็นคนทำเรื่องทั้งหมดขึ้นมา
หลายอย่างในตัวเพลิงที่ทำให้ผมรู้สึกสงสัย
ผมรู้สึกถึงขาที่สั่นเทาของตัวเองในยามที่มองร่างของขิงที่ห้อยคอลงจากเพดาน เก้าอี้กลมที่ถูกเลื่อนออกเพื่อกระทำบางอย่างทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีน้ำท่วมอยู่ในปอด ผมร้องไห้อีกแล้ว
จะใครตายผมก็เสียใจทั้งนั้น
“ พี่อันดูนี่ ”
เพลิงเรียกผมให้สนใจ ดึงข้อมือขิงขึ้นมาให้เห็นรอยกรีดที่สื่อถึงบางอย่าง
2. 0
โกหก
คำใบ้บนผนังหมายถึงข้อมือของขิงนั่นเอง
ผมพยายามหายใจช้าๆ
ทั้งๆ ที่ใจกำลังเต้นรัว
โกหก ?
หมายความว่ายังไง
ใครกำลังโกหก
“ กลับห้องเหอะพี่อัน.. ในห้องนี้คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ ”
ผมเห็นเพลิงหยิบรองเท้าผ้าใบชุ่มเลือดติดมือมาด้วย
น่าจะเอามานั่งวิเคราะห์กันว่ามันพอจะให้เบาะแสอะไรได้บ้าง
ผมกับเพลิงกลับเข้ามาในห้อง ไม่ได้มานั่งหาปุ่มปิดประตูเหมือนทุกครั้งเพราะทันทีที่ออกกันมาครบมันก็ปิดอัตโนมัติคล้ายกับต้องการให้ผมรับรู้แค่นี้ สงสัยอะไรไม่ได้อีก
ผมใช้ไฟฉายส่องรองเท้าค่อยๆ สำรวจหาความผิดปกติ
เป็นรองเท้าผู้หญิงเบอร์ 39
อาจจะเป็นของขิง ?
ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยเหยียบส้นจางๆ
“ ผมว่าอาจจะไม่ใช่ของพี่ขิงวะ ”
เพลิงพูดในสิ่งที่ผมกำลังคิดพอดี
อาจจะใช่ของขิงและไม่ใช่ของขิง
เพราะบางทีผมก็ยืมรองเท้าคนอื่นมาใส่เหยียบส้นเพราะรองเท้ามันเล็กเกิน
รอยนี้ไม่ใช่รอยเก่า
ไม่น่าจะมาจากขิง
แต่ผมก็ไม่แน่ใจอยู่ดีว่าอันนี้ใช่รองเท้าขิงหรือเปล่า
สิ่งที่พอจะแน่ใจได้ก็มีแค่รอยเท้าเลือดบนพรมกับบนรองเท้าเหมือนกัน
“ เพลิง ”
ผมเรียกเพลิงเสียงเบา
“ ครับ ”
“ พี่ไว้ใจเพลิงได้ใช่ไหม ? ”
คำใบ้ที่มาจากขิงทำให้ผมรู้สึกระแวง
เพลิงจับมือผมแน่น
“ ในเกมนี้.. พี่ไว้ใจได้แค่ผมเท่านั้น”
----------
คำใบ้มาเรื่อยๆ :hao7:
ตอนนี้เพลิงถูกสงสัยหนักมาก 5555
-
ง่อววววววววววว
ไหวไหมอันทิวววว
-
อ่านแล้วเผลอกลั้นหายใจหลายรอบมากค่ะ
มันช่างเป็นเกมที่ตื่นเต้น ลุ้นระทึก และเขย่าขวัญมากเลยทีเดียว
-
อยากเห็นหน้าอิคนสร้างเกมส์จริงๆ :z6: :z6:
-
มันมีอะไรหลายอย่างให้น่าสงสัยในตัวเพลิง
หลอนขึ้นทุกวัน
-
หลอนแท้เหลา!
แต่ก็จะรอติดตามค่ะ ^^ :pig4:
-
เนื้อเรื่องเกริ่นนำเรื่องเพลิงมาขนาดนี้ ก็คงต้องสงสัยบ้างแล้ว ตั้งแต่ทิวไปพบเพลิงที่บ้าน ยังไม่ชัดเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเกมนี้ก็เป็นเพลิงที่ชักจูงในทิวมาเล่นอีก ทั้งบุคลิกนิ่งไป และสนใจแต่ทิว เรื่องปลอกคอก็เป็นคนเลือก ทั้งคิดเรื่องซ่อนอาหารเอง ผ่านไปอีกครึ่งเกมจะเป็นทิวที่ต้องทำตามที่เพลิงสั่งแน่ๆ หลังนี่ทิวเริ่มแสดงออกถึงด้านอ่อนแอมากขึ้น เหมือนลากมาร่วมเกมนี้เพราะต้องการหลอมพฤติกรรมของทิวเลย ออกไปไม่มีทางใช้ชีวิตแบบเดิมได้แน่ๆ
"โกหก" ความสัมพ์ของทิวกับเพลิงเริ่มมาจากการล้อเล่น มันก็คือการโกหกดีๆ ไม่มีทางที่ครั้งนึงจะไม่หวั่นไหวต่อคำโกหกนั่น
แต่พอเรื่องเนื้อมันส่งต่อไปที่เพลิงบ่อยๆ ก็ไม่ค่อยจะเชื่อเต็มร้อยเหมือนกัน 55555+
-
ลุ้นจนตัวเกรง
-
ตอนที่ 12
- 6 วัน 18 ชั่วโมง –
บนจอทีวีมีรอยกากบาททีห้องขิงแล้ว
ตอนนี้ผมค่อนข้างแน่ใจว่าหมายถึงคนกับสัตว์เลี้ยง
แต่ในห้องของขิงตอนนี้กลับว่างเปล่าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
สิ่งที่คอยย้ำเยือนว่ามันเกิดขึ้นจริงก็อยู่ในความทรงจำของผม
เลวร้ายสิ้นดี
ผมแค่นยิ้มให้กับตัวเอง
ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ..
แต่ยังไงผมยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องดิ้นรนให้ถึงที่สุด
ผมไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองจะเหมือนเดิมไหมถ้าจบเกมนี้ไป
หลังๆ มาผมเริ่มฝันถึงแมน
เหมือนได้ยินเสียงของความช่วยเหลือแว่วๆ
แต่พอหันไปก็ไม่เจอใคร
ถึงผมจะรู้สึกว่าตัวเองปกติดีแต่ลึกๆ ผมก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม
ผมอาจจะบ้าไปเลยก็ได้ใครจะไปรู้
ผมตบหน้าตัวเองเบาๆ เรียกสติ
มึงอย่าคิดอย่างนั้นอันทิว..
มึงต้องไม่เป็นไร !
ผมกุมมือตัวเองที่กำลังสั่น
ผมรู้ดีว่าตัวเองกำลังกลัวกับการเปิดประตูครั้งถัดไป
ผมจะเจอคนตายอีกหรือเปล่า
ผมไม่อยากเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้
มันเป็นเกม ผมก็ต้องเดินหมากตามเกม
เกลียดความรู้สึกแบบนี้ชะมัด
เหมือนกับว่าตัวเองเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กๆ ไร้ค่า
พยายามดันทุรังสู้จุดจบก็ยังเหมือนเดิม
ถ้าเขาต้องการให้ผมรอด ผมก็คงรอด
แต่ถ้าไม่ สภาพผมอาจจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ
อันทิว
ผมสะดุ้งเฮือกหันขวับเมื่อได้ยินเสียงเรียกข้างหู
ไม่ใช่
ไม่ใช่เพลิง
เพลิงหลับอยู่ข้างๆ
ผมตัวสั่นหนักยิ่งกว่าเดิม ผวาตัวเข้ากอดเพลิงแน่น
กลัว..
ผมกลัวมาก
คิดเรื่องอื่น อันทิว
มึงคิดเรื่องอื่น
คำใบ้
ผมต้องคิดเรื่องคำใบ้
ช่วยด้วย..
ผมคู้ตัวปิดหูตัวเองแน่น
ผมไม่ได้ยิน !
ไม่มีอะไรทั้งนั้น
ไม่มีเสียงเหี้ยอะไรทั้งนั้น !!
คำใบ้ คำใบ้แรก..
1. K
หมายความว่ายังไง ?
ช่วยด้วย !!
“ ไม่ !!! ”
ผมกรีดร้องออกมา ควบคุมตัวเองไม่ได้
เพลิงเหมือนจะสะดุ้งเสียงผมตื่น เลยรวบตัวผมไปกอด
“ ไม่ต้องกลัว อันทิว.. ผมอยู่นี่แล้ว ”
กระซิบข้างหูผม
--------------
มีสอบแต่ก็มานั่งเขียนนิยาย :hao4:
-
:z13: มาต่อครึ่งหลังเร็วๆน้า
-
คิงระวัง // หรือเพลิงโกหก
น่าลุ้นน่ากลัวขึ้นทุกวัน
-
ผมผวากอดตอบ
“ เพลิง เพลิง ”
พึมพำเรียกเพลิงไม่รู้ตัว
ผมเรื่มรู้สึกว่าตัวเองขาดเพลิงไม่ได้
“ ชู่ว.. ใจเย็นๆ ตราบใดที่ผมยังอยู่ ผมจะไม่ยอมให้พี่เป็นอะไรแน่ ”
เพลิงลูบหัวผม
“ พูดจริงนะ ไม่หลอกใช่ไหม พี่กลัว.. อย่าทิ้งพี่ พี่ยังไม่อยากตาย ”
ผมสะอึกสะอื้น
บางทีผมก็อยากหลับไปเลย
แล้วตื่นอีกทีก็จบเกมพอดี
ทุกคนอยู่กันครบ
อยากให้มันเป็นแค่ความฝัน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่มีใครตาย
ตึง ! ตึง ! ตึง !
เสียงทุบกำแพงดังลั่นมาจากตรงหัวเตียง
ผมกอดเพลิงแน่นยิ่งกว่าแน่น
สั่นจนก้าวขาไม่ออก
“ เพลิง.. ”
ผมเผลอเรียกเพลิงอย่างหาสาเหตุไม่ได้
บางทีผมอาจกำลังที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
“ ครับ ”
เพลิงขานตอบ หยิบไฟฉายขึ้นมาส่องบนกำแพงบริเวณที่ถูกทุบ
ผมกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ
เมื่อประตูค่อยๆ ลดลงมาเพียงหนึ่งในสี่
ทำให้สิ่งที่พอมองเห็นคือส่วนหัวเท่านั้น
กลิ่นคาวเลือดเป็นสิ่งแรกที่ฟุ้งเข้ามา
“ มึงหลบอยู่ในนั้นใช่ไหม.. ไอ้สัตว์นรก ! มึงกล้าทิ้งกูใช่ไหม !!! ”
เสียงตะโกนดังมาพร้อมกับใบหน้าแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยเลือด
เจ๊คิวปิด !!
ผมกลัวจนพูดอะไรไม่ออก
ตาของเจ๊แกดูลอยๆ ก่อนจะกลอกไปกลอกมาและหยุดที่ผม
“ มึง !! ไอ้เติ้ล !! ”
เจ๊คิวปิดคำรามเสียงดังลั่น พยายามกระแทกตัวกับประตุ
“ มึงทิ้งกู มึงทิ้งกู มึงกล้าทิ้งกู !! ไอ้เลว !!! ”
ตึง !!!
ลมหายใจของผมสะดุดเมื่อมีดคมถูกชี้มาทางผม
มันเป็นประกายเงาเมื่อต้องกับแสงไฟฉาย
“ กูเข้าไปได้เมื่อไหร่ มึงตาย ! ”
เพลิงดับไฟฉายทันทีที่เจ๊คิวปิดพูดจบ
“ มึงคิดว่ากูมองไม่เห็นจะฆ่ามึงไม่ได้เหรอ !! ”
เพลิงรวบตัวผมขึ้นอุ้ม
ในขณะที่ผมกำลังหอบหายใจหนัก
ผมหายใจไม่ออก
ความรู้สึกในอกทุกอย่างมันตีขึ้นมา
ความกลัว ความเศร้า
ทุกอย่าง
แค่ความรู้สึกพวกนี้
ผมยังรู้สึกเหมือนค่อยๆ โดนทำลายทีละส่วน
ตึง !!!
เสียงประตูถูกกระแทกดังลั่น
ผมสะดุ้งเฮือกผวากอดเพลิงแน่น
ไม่..
ตึง !!
“ ไอ้ผู้หญิงนั่นมันมีดีตรงไหน ! กูรักมึงขนาดนี้ ฮึก มึงยังทิ้งกูได้ลงคอเหรอวะ !! ”
ผมได้แต่ภาวนาว่าประตูจะไม่พัง ทั้งๆ ที่ควบคุมตัวเองแทบจะไม่อยู่
ผมกลัว
ถ้าเจ๊คิวปิดเข้ามาได้
ต้องฆ่าผมแน่ !!
ผมกำลังกลายเป็นเติ้ลในสายตาเจ๊คิวปิด
ตึง !!
เพลิงค่อยๆ บรรจงปล่อยผมนั่งพิงผนัง ส่วนตัวเองกลับเดินไปทางเก่า
ผมกอดตัวเองตัวสั่น
“ พี่คิว !!”
เพลิงตะโกนเรียกเจ๊คิวปิดดังลั่น
ผมเบิกตากว้าง
เพลิงคิดจะทำอะไร ?
-------------
ได้ทีละนิดละหน่อย :mew2:
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากคับ
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
ช่างเป็นนิยายที่... :a5: :a5: what the?!!! อ่านไปเกร็งไป แงๆหนูอยากร้องไห้
#แต่เค้าก็ยังอยากอ่านต่ออ่ะ...ว่าเเต่คืนนี้(รึเช้าดี)จะนอนหลับไหมเนี้ย?
-
“ เติ้ล ? เติ้ลจะขอโทษคิวปิดใช่ไหม ! จะกลับมาหาเค้าใช่ไหม !! ”
เสียงของเจ๊คิวปิดดูดีใจอย่างเห็นได้ชัด
แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเลย
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ๊คิวปิดจะไม่รับรู้อะไรเลย..
แม้แต่เสียงยังแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร
อารมณ์แปรปรวนพลิกกลับไปมา
ทั้งๆ ที่เมื่อกี้แทบจะฆ่าผมแต่พอได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองกลับเปลี่ยนท่าทีไปโดยสิ้นเชิง
เจ๊คิวปิดคงจะรักเติ้ลมาก
ทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน
นี่เหรอสิ่งที่เจ๊ซ่อนไว้ในใจ..
ความรักที่แตกร้าว เจ๊พร้อมจะซ่อมมัน แม้จะรู้ว่ามันคงแตกอีกหลายต่อหลายครั้ง
ภายใต้ท่าทีร่าเริงในปกติ
เจ๊ได้ซุกซ่อนความรวดร้าวล้ำลึกไว้อย่างแนบเนียน
“ พี่คิว ผมเอง เพลิงไม่ใช่เติ้ล ”
เพลิงพยายามพูดคุยแต่ดูเหมือนว่ามันก็ไม่ได้ทำให้เจ๊คิวปิดรู้สึกตัวแต่อย่างใด
“ เติ้ล เติ้ลเคยบอกว่ารักเค้า ถ้ายังรักเค้าอยู่ก็เลิกกลับนังนั่นแล้วกลับมาหาเค้าสิ !! เค้าจะรักเติ้ลให้มากกว่าเดิม เติ้ลจะเอาตังค์เท่าไหร่ เค้าก็ให้ทั้งนั้น ”
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ๊คิวปิดจะเสียสติไปแล้ว
ไม่รู้ตัวผมค่อยๆ ยันตัวเองยืนขึ้นช้าๆ
กลับมายืนข้างเพลิงอีกครั้ง
น้ำตาของผมคลอหน่วง
ผมกำลังจะสูญเสียพี่ไปอีกคนแล้วใช่ไหม
“ เติ้ล !! ตอบเค้าสิ เค้ารอฟังคำตอบอยู่นะ ”
ผมกลืนก้อนเค็มๆ ในลำคอลงไปพยายามพูด
“ เจ๊คิวปิด ผมอันทิวไง จำไม่ได้เหรอ ”
ดูเหมือนว่าเจ๊ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงของผมอยู่ดี
ผู้ชายที่ทำให้เจ็คิวปิดเป็นแบบนี้
เขาจะรู้ตัวไหมนะ
ว่าตัวเองทำให้คนๆ นึงต้องคลุ้มคลั่งขนาดนี้
เพียงเพราะความผิดหวัง
“ ฮึก ใช่สิ.. กูมันไม่ใช่ผู้หญิงนี่ ! มึงอยากมีลูกกูก็มีให้ไม่ได้ ถ้ามึงอยากมีกันมากมึงก็ไปมีกันในนรกแล้วกัน !! ”
ตึง !!!
ผมได้ยินเสียงประตูถูกกระแทกจนเปิดออก
แย่แล้ว
เสียงฝีเท้าหนักๆ ทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้อง
“ มึงจะหลอกเอาเงินกู กูไม่ว่า แต่อย่ามาทิ้งกูแบบนี้ ! ”
ผมเข่าทรุดไปกองกับพื้น ตัวสั่นพยายามตะเกียกตะกายไปให้ห่างจากเจ๊คิวปิดที่สุด
ไม่นะ
ไม่
ผมยังไม่อยากตาย !
ผลั่ก !
ผมได้ยินเสียงหมัดดังลั่นก่อนจะตามด้วยเสียงล้มกระแทกพื้น
“ คุยดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้เล่นแรงเหรอวะ !! ”
เพลิงตะคอกเสียงดัง
ผมกลืนน้ำลายเอือก
น่ากลัว..
“ กูบอกอยู่ว่าไม่ใช่เติ้ล ไม่ใช่เติ้ล ก็ยังจะมาฆ่าพวกกูให้ได้ โดนยัดยามาขนาดนี้ โง่หรือเปล่าวะ เขาหลอกให้แดกอะไรก็แดก ”
กรี๊ดดดด
เจ๊คิวปิดกรีดร้องออกมา
“ มึงกล้าต่อยกูเหรอ ! ”
ผลั่ก
เคร้ง !
“ แค่ไม่มีมีด มึงก็หมดปัญญาทำอะไรคนอื่นแล้ว ! ถ้ามึงแค้นมากมึงไปตามจองล้างจองผลาญตอนจบเกม ไม่ใช่มายุ่งกับพวกกูแบบนี้ กูรู้มึงไม่มีสติ แต่มึงก็ต้องพอได้ยินในสิ่งที่กูพูดบ้าง ”
มีดที่ถูกปัดกระเด็นตกลงใกล้ๆ ผม
ผมยื่นมือสั่นๆ ไปหามัน
ตาที่ในตอนนี้พอจะชินกับความมืดเห็นเพียงเลือนราง
แต่ทันทีที่สัมผัสผมก็ต้องผงะหนีออกมาทันที
น้ำบางอย่างเปรอะมีด
ผมพยายามเช็ดมันกับกางเกง
สะอื้นฮัก
เลือด..
มันคือเลือด
เจ๊คิวปิดไปทำอะไรมา..
ไม่ใช่ขิงใช่ไหม
ไม่ใช่แมนใช่ไหม
ผมบอกทีสิ ว่ามันไปทำอะไรมา !
“ ไม่ ! ไม่ ! ไม่ ! ”
ผมกรีดร้องเมื่อในรู้สึกเหมือนกับว่าเกิดการระเบิดในหัว
ผมกุมหัวตัวเอง
รู้สึกปวดหัวมาก
ผมกลัว
มันอะไรกันแน่..
ทุกอย่างมันเกิดอะไรกันกันแน่
ทำไมเพลิงถึงได้พูดอะไรแปลกๆ แบบนั้น
เหมือนกับว่ารู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
มีแค่ผมใช่ไหม
แค่ผม
ที่ไม่รู้อะไรเลย
“ เฮ้ย !! พี่อัน ”
“ ฟังอะไรของมึง มึงจะแก้ตัวว่าอะไรอีก !! ”
ผลั่ก
“ มึงต่อยกูเหรอ ได้ ! กูจัดให้ เจ๊ !! ”
ผลั่ก
ผลั่ก
“ กรี้ดดดดด ”
ผลั่ก!!!
“ พี่อัน ! พี่อัน ! ”
ผมโดนเขย่าตัวจนตัวโยน
ผมพยายามปรือตาขึ้นมากับพบว่าทำไม่ได้
“ อย่านะพี่ อย่าเป็นอะไรนะ ”
เพลิงดึงตัวผมไปกอด
“ ผมมีแค่พี่.. ผมมีแค่พี่ อย่าทิ้งผมไปไหนเลย ”
--------------------------
TBC.
เอาชื่อพี่ชายมาแต่งเป็นชื่อเจ๊คิวปิด 55555555 ( นางชื่อคิว )
-
หลอนอะไรเยี่ยงนี้ น่ากลัว
-
สะพรึงกันไป งื้อออ
-
อ่านไปลุ้นไป เกร็ง ระแวง โอ๊ยยยย บรรยายไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
อิชั้นคิดว่าเรื่องนี้เป็นนิยายรักไสยไสยไปได้อย่างไร :hao5:
ความหลอนให้ห้าร้อยกะโหลกค่ะ :sad4:
กลัวจะเป็นบ้าแทนทิวอยู่แล้ว โอยย
-
ถึงเเม้จะมาเพียงครึ่งหลังสั้นๆ...ก็ยังทำให้ผมเกร็งกระเพาะได้ สุดยอดซริง :mew4: :katai1:
อืม มีลางสังหรณ์บางอย่างเกี่ยวกับนังเพลิงเเหะ?
-
ตอนที่ 13
- # วัน ## ชั่วโมง –
ฉึก
เสียงบางอย่างที่คล้ายกับเสียงกรีดเนื้อดังแว่วข้างหูผม
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นไฟสลัวในอีกห้องนึง
“ อย่าทำพี่ อย่า ! ”
เจ๊คิวปิด ?
ผมเบิกตากว้างค่อยๆ พาร่างตัวเองไปอีกห้องนึงช้าๆ รู้สึกร่างทั้งร่างของตัวเองที่กำลังสั่นเมื่อเห็นด้านหลังของคนที่ผมคุ้นเคยได้ชัดเจน
“ กูเตือนแล้วไม่ฟังเอง ! ”
“ กูจะบอกทุกคน กูจะบอกว่ามึงเป็นคนทำ !!!! ”
ฉัวะ
“ กรี๊ดดดด ”
เพลิง !
ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้องไห้ไม่มีเสียง
ผมถูกหลอกใช่ไหม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพลิงเป็นคนทำใช่ไหม
เพลิงทำแบบนี้ทำไม
จะหลอกผมทำไม
ผมทำอะไรผิด !!!!
“ พี่อัน ! เป็นอะไรพี่อัน ”
เพลิงเขย่าปลุกผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดแน่น
“ ฝันร้ายเหรอพี่ ผมอยู่นี่พี่อัน ไม่ต้องกลัว ”
“ เพลิงหลอกพี่ใช่ไหม ฮึก ”
ผมสะอื้นเมื่อตื่นขึ้นมา ความรู้สึกในความฝันยังคงตกค้างผสมรวมกับข้อมูลที่พอจะมีเกี่ยวกับเพลิง
เพลิงต้องรู้อะไรสักอย่างแน่ แต่ไม่ยอมบอกผม
ทิ้งให้อยู่ในวังวนเกมนี้แบบไม่รู้อะไรเลย
“ สนุกไหมล่ะ ฮือ หลอกคนโง่ๆ อย่างพี่ ”
เพลิงชะงักไม่ตอบผมยิ่งยืนยันคำพูดของผม
ผมสะอื้นหนักยิ่งกว่าเดิมผลักเพลิงออก
“ พี่ทำอะไรผิดวะ ทำไมต้องหลอกกันด้วย มึงเกลียดกูก็อย่ามายุ่งกับกูดิวะ !! ”
เพลิงพยายามดึงผมไปกอดแต่ผมก็ขัดขืน
“ เห็นพี่เป็นควายรึไงวะ !!! ”
ผมตะคอกใส่เพลิง รู้สึกเหมือนตัวกำลังจะบ้าเข้าให้ได้ ผมไว้ใจเพลง ไว้ใจที่สุดแต่ตอนนี้คนที่ผมไว้ใจกลับเป็นคนที่หลอกผมซะเอง แล้วผมจะไว้ใจใครได้อีก !!
เพลิงล็อคตัวผมแน่นด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล “ ผมไม่ได้หลอกพี่ พี่อัน ผมไม่ได้หลอกพี่ พี่ฟังผมก่อน ” เสียงเพลิงสั่นเทา
“ ฮึก ถ้าจะหลอกอีกก็บอกกันตรงนี้ไปเลย !! ”
“ ฟังผมก่อน !!! ” เพลิงตะคอกใส่ผม
ผมนิ่งทำตัวไม่ถูก รู้แค่ตัวกำลังสั่น
“ อยากรู้ผมก็จะบอก ผมเคยเล่นเกมนี้มาก่อน ผมเคยเล่นแล้วก็แพ้ !!! อยากรู้อะไรอีกไหม เชื่อผมเหอะ พี่ ผมรักพี่จริงๆ นะ ผมรักพี่ พี่ต้องไว้ใจผม ”
เพลิงเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้พี่ซ้ำไปซ้ำมา
“ แล้วทำไมเพลิงถึงยังรอดอยู่ล่ะ ”
ผมถามเสียงสั่น
เพลิงหัวเราะหึๆ “ ชีวิตแลกชีวิตพี่เคยได้ยินไหมล่ะ ”
“ ..พ่อ ? ”
“ ครับ ”
ลมหายใจผมสะดุด
บอกอารมณ์ของตัวเองตอนนี้ไม่ถูก
ทั้งอึดอัดและสับสน
“ ผมขอพี่.. อย่าเกลียดผมเลย ผมรักพี่นะ ผมเชื่อใจพี่ ผมไม่มีใครแล้ว ”
“ แล้วทำไมถึงต้องเล่นอีกรอบ ? ”
“ พ่— ไม่สิ เขาให้โอกาสผมอีกรอบ ”
ผมอยากจะถามต่อแต่เพลิงตัวสั่นมาก
“ พี่ไว้ใจผมแล้วใช่ไหม ? พี่ไม่เกลียดผมนะ ? ”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรไว้ใจเพลิงรึเปล่า
จะหลอกผมอีกครั้งไหม
“ เออ เชื่อ.. ”
แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองทำไมถึงเลือกที่จะเชื่อเพลิงอีกครั้งเหมือนกัน..
เพลิงเลิกสั่นสวมกอดผมแน่น
“ ที่พูดว่ารักหมายความว่าไง ? ”
มันคงไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ ที่บอกรักผมซ้ำไปซ้ำมา
เพลิงไม่ตอบผมแต่กลับจูบผมแทน
-------------------------
:katai4:
-
อึ้ง
เพลิงครั้งที่แล้วบีบให้พ่อสละชีวิตหรือเปล่าเนี่ย
-
อื้ม ยิ่งอ่านยิ่งปวดตับ นี่มันอารายกัน :katai1:
-
หัวผมขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก
เพลิงไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น แค่แปปเดียวก็ผละออก
“ รังเกียจรึเปล่า.. ”
มือหยาบลูบหน้าผมเบาๆ
“ เปล่า... ”
แปลก ที่ผมไม่ได้รังเกียจมัน เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเพศเท่าไหร่หรอก
ผมแค่แปลกใจตัวเอง
ลึกๆ แล้วเหมือนผมจะต้องการมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
ผมเป็นอะไร..
ผมนวดขมับตัวเอง
แค่คิดว่าไม่มีเพลิงผมก็รู้สึกหน่วงในอกเหมือนอยากร้องไห้
เพลิงรวบตัวผมไปนั่งตักซึ่งผมก็ไม่ขัดขืนเหมือนเดิม
“ ผมรักพี่รักมานานแล้วแต่พี่มันโง่ ไม่เคยรู้อะไรเลย ”
“ ตั้งแต่ตอนไหน ? ”
“ ม.สี่ ”
ผมตาโต แปลว่ามันชอบผมตั้งแต่ตอนสมัยเรียนเลย ?
“ ตอนนี้พี่ชอบผมบ้างไหม ”
เพลิงพูดไม่เต็มเสียง เหมือนไม่มั่นใจในตัวเอง
ผมระบายยิ้มมองเพลิง
“ ไม่รู้.. ”
เพลิงหัวเราะในลำคอ “ ถ้าผมตายพี่จะเสียใจไหม ”
ผมหน้าเสียกับคำถามของเพลิง
เผลอกอดเพลิงแน่น
“ ตายไม่ได้ ห้ามตาย ”
ผมพูดเสียงสั่น รู้สึกเหมือนหัวใจกระตุก
ผมรู้แล้วผมเป็นอะไร..
“ แน่นอน.. เพราะผมกับพี่จะเป็นคนชนะเกมโง่ๆ นี่ ”
เพลิงลูบแก้มผมและหอมดังฟอด
มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเขิน..
รู้สึกเหมือนว่างเปล่า
ผมไม่ได้รักเพลิง
ผมแค่ขาดเพลิงไม่ได้..
เพลิงให้ผมหลับไปสักพักแล้วถึงปลุกผมขึ้นมาถกเรื่องคำใบ้
“ 1. K 2. 0 ” เพลิงพูดทวนคำใบ้ที่ได้มา
ผมพยายามคิดตาม
1. K
คิงส์ก็พระราชา แล้วพระราชาเกี่ยวอะไร ?
“ ผมว่ามันเป็นตัวเลขว่ะพี่อัน ตัวที่สองยังเป็นศูนย์เลย ”
“ แล้วระวังล่ะ ”
“ ก็แค่คำเตือนถึงพวกเราเท่านั้นแหละ แต่ผมไม่รู้ว่าต้องระวังอะไร ตอนที่เคยเล่นก็ไม่เห็นมีคำใบ้อะไรแบบนี้ สงสัยผมได้แจ็คด้วยมั้ง ”
เพลิงดูเหมือนจะพูดสิ่งที่ตัวเองพอรู้ให้ผมฟังมากขึ้น แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
“ ผมว่ามันต้องเกี่ยวกับไอ้ประตูเหล็กใต้พรมเสือแน่ มันมีให้ใส่รหัสอยู่สี่ตัว เราได้แล้วสองเหลืออีกสอง เขายังให้เราไม่ครบ ”
ผมปล่อยให้เพลิงพูดมากไป
รู้สึกเหมือนตัวเองพูดน้อยลง
ไม่รู้สิ
เหมือนคิดอะไรไม่ค่อยออก..
อันทิว
ผมสะดุ้งเฮือกผวากอดเพลิง
เสียงใคร ใครสักคนกำลังเรียกชื่อผม
“ หูแว่วอีกแล้วเหรอพี่... ”
เพลิงลูบหัวผมด้วยเสียงเศร้าๆ
“ ไม่ต้องกลัวนะ พี่อัน ผมจะอยู่ข้างๆ พี่ตลอดเวลา ”
ทั้งๆ ที่เพลิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก
แต่มันเหมือนก้องในหัวผม
เพลิงจะอยู่กับผม..
อันทิวมึงไม่ต้องกลัว..
ไม่มีใครทำอะไรมึงได้...
“ พี่ชอบผมไหม ? ”
เพลิงกระซิบถามผม
“ ชอบสิ ชอบ.. ”
ผมตอบ
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ร่างกายมันฟุ้งๆ เหมือนไม่ใช่ของตัวเอง
ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยกลัวเท่าเดิมแล้ว
เพราะเพลิงแน่ๆ
ผมคิดถึงเรื่องนี้ก็กอดเพลิงแน่นกว่าเดิม
“ อ้อนอีก รู้งี้ผมสารภาพไปนานแล้ว ”
เพลิงหัวเราะด้วยเสียงพอใจ
“ ตัวแรกเราไม่รู้ปล่อยไปก่อน ตัวที่สองคือศูนย์ เหลือสองตัวกับคำใบ้สินะ ”
ครืดดดดดดด
ผมกอดเพลิงแน่นกว่าเดิม
เสียงกรีด
เสียงกรีดกำแพงอีกแล้ว ใครเป็นคนกรีด ?
“ อย่าร้องไห้ พี่อัน.. ไม่มีอะไร ”
เพลิงพยายามปลอบผม
เสียงกรีดมันทำให้ผมนึกถึงเจ๊คิวปิดที่มีมีด
“ เจ๊ล่ะ.. ”
ผมพูดเสียงสั่น
“ เจ๊เขากลับห้องไปแล้ว ”
เพลิงพูดเสียงนุ่ม แต่เสียงตะโกนด่าทอ เสียงต่อย มันยังชัดเจนในหัวผม
“ เพลิง.. ทำอะไรเจ๊ ”
“ ก็แค่ทำให้สลบเฉยๆ โดนยามา ครั้งที่แล้วผมที่ผมเล่นก็เกือบโดน ”
“ เสียงมาจากห้องเจ๊..ใช่ไหม ”
ผมพูดขาดห้วง
เพราะค่อนข้างแน่ใจ
ครืดดดดด
มีใครบางคนกำลังกรีดกำแพงอยู่ข้างหลังผม
“ คำใบ้.. ”
มันต้องเป็นคำใบ้..
พอพูดถึงคำใบ้ผมก็นึกถึงคนอื่นๆ
คำใบ้มักจะได้มาพร้อมกับความตาย
มันทำให้ผมสั่น
“ เจ๊คิวปิดตายแล้วใช่ไหม.. !!”
ควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ได้
“ ผมไม่รู้ ”
“ รีโมท รีโมท.. ”
ผมพึมพำข้างหูเพลิง แต่ไม่คิดจะขยับตัวไปหยิบ
ร่างกายของผมกำลังกลัว
ผมต้องกอดเพลิง..
ห้ามปล่อย...
ครืดดดด
“ หยิบสิ หยิบ.. ”
“ อืม.. ”
เพลิงขยับตัวไปหยิบรีโมทและเปิดมันขึ้นมา
“ เปลี่ยนไม่ได้ ”
จอยังค้างที่ห้องของผม
เพลิงรอสักพักมันถึงกดเปลี่ยนได้
ภาพตัดไปตัดมาอย่างรวดเร็ว เพลิงไม่ได้จะใส่ใจดูห้องอื่นๆ ที่ยังสภาพเดิมไว้ครบถ้วน
ผมเผลอจิกต้นแขนเพลิงแน่น
มีคำใบ้ คำใบ้จริงๆ เขียนเต็มกำแพงด้านที่น่าจะหันเข้าหาห้องผม
U B N E R M
คำกระจัดกระจายตัวไม่เท่ากันบิดเบี้ยว
แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดกลับไม่ใช่คำใบ้
เป็นเจ้าของห้องที่นั่งเข้าหากำแพงในมือถือมีด
ครืดดดดด
จอภาพดับลงทันทีที่มีเสียงกรีดกำแพงดัง
ผมตกใจจนแทบบ้ากรีดร้องไม่เป็นภาษา
“ ใจเย็นๆ พี่อัน ใจเย็นๆ ”
“ ฮือ.. ”
ผมร้องไห้อีกแล้ว..
----------------------
ไม่กล้าพูดอะไรมากค่ะ กลัวสปอย 55555 :o8:
-
อ้ากกกเดี๋ยว อย่าทิ้งให้อยากแล้วจากไปง่ายๆจิ! งือ มาน้อยจังน่อ :katai5: กำลังลุ้นๆเลย
-
สะ.........สั้นจุง :mew2:
-
ห๊ะะะะ
-
ไม่ได้อ่านนาน กลับมาอีกทีสยองกว่าเดิมอีกค่ะ :katai1:
สรุปพ่อเพลิงตั้งเกมนี้? ตั้งเพื่อ!?
แงงง ตะไมรู้สึกเพลิงไม่น่าเชื่อถือเหมือนเดิม หวาดระแวงมาก ณ จุดๆนี้
ไม่ใช่วางแผนให้พี่อันขาดตัวเองไม่ได้ใช่มั้ย โอ๊ย กลัว ;;___;;
สภาพพี่อันดูสติใกล้หลุดเข้าไปทุกที อาการเหมือนโดนยาหลอนประสาทเบาๆนะ ไม่มียาในอาหารใช่มั้ย....
-
N U M B E R เรียงแบบนี้เหรอ หรือว่าคำอื่น มันหมายถึงอะไรเนี่ย
-
เข้ามารอ ลุ้นต่อ
-
สนุกมากค่ะ ตื่นเต้นตลอด รู้สึกเหมือนเข้าไปร่วมเล่นด้วยเลย
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 14
- 6 วัน 1 ชั่วโมง –
“ ผมอยู่นี่ พี่ไม่ต้องกลัว ”
“ มันเป็นแค่เสียงพี่อัน เสียงกรีดกำแพงเขาคงจะให้คำใบ้เราเพิ่ม ”
ผมกอดเพลิงซุกหน้าลงกับอก
หอบหายใจเสียงหนัก
ผมรู้มันเป็นแค่เสียง ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ
ผมแค่ตกใจเท่านั้น
ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองเริ่มกลายเป็นคนขวัญอ่อน
มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
อาจจะตั้งแต่วันที่เจอเจ้าของสลาฟ หรือวันที่เจอแมน
ภาพพวกที่พวกเขายังคงมีชีวิตอยู่แจ่มชัดในหัวผมพอๆ กับภาพที่พวกเขาตาย
ทุกครั้งที่นึกถึงมันทำให้น้ำตาไหล
สุดท้ายผมก็ไม่เคยทำอย่างที่ตัวเองหวังไว้ได้
ผมอ่อนแอ
ผมเลิกร้องไห้ไม่ได้ ผมเข้มแข็งไม่ไหว
ผมทนกับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้
“ ฮะๆ ”
ผมหัวเราะออกมาทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกขำสักนิด
ปล่อยให้น้ำตาหยดซึมไปกับเสื้อของเพลิง
คู้ตัวอย่างอ่อนแอ
ลึกๆ แล้ว ผมคิดว่าบางทีผมตายตั้งแต่แรกก็คงดี
“ หัวเราะอะไร ”
เพลิงถามผมเสียงนุ่มลูบหัวผม
“ เปล่า.. ”
ผมให้คำตอบที่ดีกว่านี้ไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ
ทั้งๆ ที่ผมเคยคิดว่าผมเข้าใจตัวเองดีที่สุด
ตัวตนของผมค่อยๆ ถูกทำลายลงช้าๆ
ผมเริ่มไม่เชื่อในตัวเอง
บางอย่างในตัวผมที่มันไม่ได้เหมือนเดิม
ผมหวาดระแวง ผมเห็นภาพหลอน หูแว่ว
มันเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ผมไม่ต้องการสักนิด
ผมควบคุมตัวเองไม่ได้นอกจากแขนของผม
ที่เอาแต่กอดเพลิงไว้
อุณหภูมิร่างกายของเพลิงทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังไม่ตาย
มือของผมเย็นเฉียบ
รวมถึงหัวใจของผม
มันชาไปหมด
ผมเริ่มจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมยิ้มจากใจคือตอนไหน
อาจจะเมื่อวานหรือวันแรกที่เล่นเกม
แต่ที่ผมรู้แน่ชัดคือหลังจากนี้ผมอาจจะยิ้มแบบนั้นไม่ได้อีก
“ กินอะไรสักหน่อยนะพี่อัน เดี๋ยวจะหิว ”
ผมได้กลิ่นเนยอ่อนๆ ใกล้จมูก
สัมผัสนุ่มนิ่มที่บริเวณปาก
ผมอ้าปากงับค่อยๆ เคี้ยวมัน
ทั้งๆ ที่ผมกำลังกินน้ำตาลอยู่แต่กลับไม่รู้สึกถึงความหวานเลยสักนิด
ไร้รสชาติ
มันเป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้ว
ที่ผมกินแล้วไม่รู้สึกอะไร
ผมกินมันจนหมดก้อนและจิบน้ำปิดท้าย
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในขั้นตอนการป้อนของเพลิงทั้งหมด
โดยที่มือของผมยังกำแน่นอยู่บนตัก
พรึ่บ
ห้องทั้งห้องสว่างจ้า
ผมสะดุ้งเฮือกเอามือปิดตาได้สักพัก จนตาเริ่มคุ้นชินกับแสงถึงได้ลืมตาขึ้นมา
ห้องทั้งห้องยังคงเป็นเหมือนเดิม
“ ทำไมถึงมีไฟ.. ”
ตามกติกาแล้วมันต้องสิบวัน แต่ยังไงมีไฟก็ดีกว่าไม่มีไฟ
“ ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยว่ะพี่อัน ”
จะมีอะไรมากกว่านี้อีก
ผมเริ่มไม่ไหวแล้วนะ..
ครืดดด
“ ประตู ? ”
ประตูห้องเจ๊คิวปิดกำลังเปิด !!
“ ปิดไปแล้ว ทำไมมันยังเปิดอีกวะ ” เพลิงบ่นด้วยเสียงหงุดหงิด
ผมค่อยๆ ปล่อยมือจากตัวเพลิง
หยั่งเท้าสั่นๆ ลงจากเตียง
ไม่ อันทิวมึงหยุด
ผมกู่ร้องในหัว แต่ตัวผมก็ยังเดินเซๆ เข้าห้องเจ๊คิวปิด
ร่างกายมนุษย์มันน่ากลัวนะผมว่า
มันเชื่อฟังสัญชาตญาณมากกว่าเจ้าของร่างด้วยซ้ำ
ความอยากรู้อยากเห็นเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์ฉลาดขึ้น
แต่มันก็ฆ่ามนุษย์เหมือนกัน
“ พี่อัน ! ”
แขนของผมถูกกระชากกลับเข้าหาเพลิง
ผมไม่ได้สนใจเพลิงสายตาจับจ้องเข้าไปในห้องที่สว่างจ้า
เจ๊คิวปิดที่นั่งพิงหลังกับเก้าอี้มีรอยแผลบนหัวเหมือนโดนโขกกับพื้น ใบหน้าฟกช้ำเหมือนถูกทำร้าย ในมือถือมีดที่เปรอะเลือดแห้งกรัง ถึงจะมีสภาพแบบนั้นแต่ใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้ม
ซึ่งมันก็ทำให้ผมสะอึกสะอื้น
เพราะทุกอย่างในตัวเจ๊ตอนนี้มันไม่มีที่น่ายิ้มสักนิด
ตามตัวมีรอยกรีดจากมีดเต็มไปหมด
อะไรสักอย่างที่ทำให้ผมรู้ว่าเจ๊ตายแล้ว
คงจะเป็นความรู้สึก
ถ้าผมสัมผัสตัวเจ๊ คงจะรับรู้ถึงความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านออกมา
ความตาย
เจ๊คิดว่าความตายมันแก้ปัญหาของเจ๊ได้ดีที่สุดงั้นเหรอ
ถึงได้ยิ้มแบบนี้
ผมไม่เข้าใจ !!!
“ พี่อันอย่ากำมือ ”
เพลิงเรียกผมเบาๆ พร้อมแกะมือของผมที่กำแน่นจนเป็นรอยช้ำเลือด
ผมมองมือตัวเองอึ้งๆ
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำมือตอนไหน
“
สำรวจห้อง--กัน ”
ผมพูดเสียงสั่น
ถึงผมจะกลัวเจ๊ตอนเจ๊คลุ้มคลั่ง
แต่ผมก็คิดว่าเจ๊ในตอนนั้นก็ดีกว่าร่างไร้วิญญาณแบบนี้
“ ฝันดีนะพี่คิว ”
ผมพูดเสียงเบาเมื่อเข้าใกล้ร่างเจ๊คิวปิด
ผมไม่เคยเจอความรักแบบเจ๊ ผมไม่รู้ว่าเจ๊ต้องสูญเสียอะไรมากขนาดไหนเพื่อที่จะแลกกับความรักนั้น แต่ที่ผมแน่ใจคือเขาไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากเจ๊เลยสักนิด
ผมลากเท้าสั่นๆ สำรวจในห้อง
รอยเลือดจากรองเท้าทั่วห้อง บนโต๊ะมีซองขนมปังกับอาหารที่แกะกินเก็บเรียบร้อยอยู่น้อยมากเมื่อเทียบกับห้องของมัน มันไม่น่าจะเพียงพอมาถึงวันนี้ด้วยซ้ำกินแค่สองวันก็คงจะหมดแล้ว
อาหารอาจจะไม่พอ ?
เพลิงเคยบอกกับผมว่าเคยโดนยาอะไรสักอย่าง มันอาจจะถูกผสมลงในอาหารและบังคับให้เจ๊คิวปิดกินหรือเปล่า ?
แต่แล้วยังไงล่ะ ผมรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
เจ๊แกตายแล้ว
ผมจึงเลิกให้ความสนใจกับโต๊ะมาดูเตียงแทน เตียงเป็นเตียงไม้ธรรมดามีผ้าห่มที่เลอะเลือดอยู่มาก สิ่งที่เรียกความสนใจผมจริงๆ คือม้วนผ้าห่มที่เหมือนห่ออะไรปกปิดไว้
“..เพลิง ”
ผมเรียกเพลิงเพราะรู้ว่าผมไม่กล้าพอที่จะไปเปิดดู
เพลิงละความสนใจจากอักษรบนผนังที่เคยเห็นในทีวีหันมามองผม
ผมยังคงจดจ้องที่ผ้าห่มทำให้เพลิงรู้ว่าผมหมายถึงอะไร
เพลิงพยักหน้าให้กับผมเบาๆ เดินไปแกะผ้าห่มให้ผมโดยไม่มีท่าทีหวาดกลัวอะไรสักนิด
ผมคิดว่าเพลิงน่าจะผ่านอะไรมามากกว่าที่เล่าให้ผมฟัง
การชินชากับความตายของคนและแยแสราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเองไม่ใช่เรื่องปกติหรอกนะ
มันอาจจะไม่ปกติกับผมคนเดียวก็ได้
แต่คนทั่วไปอย่างน้อยก็ต้องแสดงท่าทีเห็นใจหรือสลดบ้าง ถ้าคนที่ตายคือคนที่เคยคุยด้วยเคยเจอกัน
เพลิงดูเหมือนไม่สนใจเรื่องพวกนี้และไม่คิดจะสนใจ
ผ้าห่มถูกเพลิงแกะออก และมันก็ทำผมหายใจสะดุด
แมวของขิง ขนของมันชุ่มเลือดจนดูไม่ออกว่าสีเดิมของมันคือสีอะไร กับ กระต่ายสีขาวของเจ๊คิวปิด
ทั้งสองตัวเหมือนถูกเอามีดแทงซ้ำระบายอารมณ์
แต่กระต่ายของเจ๊คิวปิดมีรอยฟัน
เพลิงขมวดคิ้วลองพลิกสำรวจร่างสัตว์เลี้ยงทั้งสองสักพักแต่ก็ไม่เจออะไรจึงพับเก็บใส่ผ้าห่มเหมือนเดิม
ทำไมแมวของขิงถึงมาอยู่ที่นี่
ทำไมถึงมีรอยรองเท้า
ผมมองเจ๊คิวปิดนิ่ง
ไม่จริงใช่ไหม.. เจ๊
เจ๊ไม่ได้ทำมันใช่ไหม
“ เพลิง ”
ตอนแรกผมแค่สงสัยเจ๊ แต่ของพวกนี้มันก็ยืนยันกลับยืนในสิ่งที่ผมคิด
เพลิงสบตาผมส่ายหน้าเบาๆ และเปลี่ยนเรื่องคุย
“ ผมว่าไอ้อักษรบนกำแพงเขาคงไม่เอาคำยากนักหรอก น่าจะคำว่า NUMBER ที่แปลว่าจำนวน ”
“ … “
ผมไม่ได้พูดอะไร
ในหัวผมยังเต็มไปด้วยเรื่องของเจ๊คิวปิด
ถ้าเจ๊ทำจริงๆ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ
ในเมื่อเจ๊ตายไปแล้ว ทุกคนตายไปแล้ว
จะเอาผิดใครได้อีก
ทุกอย่างมันสายเกินกว่าจะแก้แล้ว..
“ ... ผมว่าห้องนี้คงไม่มีอะไรแล้วแหละ กลับห้องกันเหอะพี่อัน ”
ผมพยักหน้ารับเบาๆ ในช่วงจังหวะที่ผมเดินผ่านเจ๊คิวปิดผมเผลอสะอื้น
ไม่รู้สิ
อยู่ดีๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
หมับ
!!
ผมสะดุ้งสุดตัว รู้สึกเหมือนถูกช่วงชิงลมหายใจ
เมื่อร่างที่ผมคิดว่าตายไปแล้วตอนนี้กลับกำลังจับข้อมือผมแน่น
“ เติ้ล เค้าเจ็บมากเลย.. ”
ตาของเจ๊แดงก่ำ หัวเราะเสียงต่ำ
“ เติ้ลเจ็บเป็นเพื่อนเค้านะ.. ”
ฉับพลันมีดก็ถูกแทงเข้ามาที่ข้อมือผมทันที !
“ เวรเอ้ย !! ”
เพลิงตะโกนด่าเสียงดังลั่นห้อง แย่งมีดจากมือเจ๊คิวปิดได้ทันแล้วโยนเข้าไปห้องในห้องคิง
“ ไอ้เลว อย่าห้ามกู อย่าห้ามกู !! ”
พรึ่บ
ไฟดับลงทันที
ผมกระชากข้อมือตัวเองออก ลนลานวิ่งกลับห้อง
ผลั่ก
ผมสะดุดขาตัวเอง
สะอื้นตัวสั่น
รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัว
ใจผมสั่นมาก รู้สึกกลัว ตกใจจนแทบบ้า
เหงื่อของผมแตกพลั่กทั้งๆ ที่ห้องเย็นเฉียบ
ผลั่ก
“ กรี๊ดดดดด ”
ผลั่ก
“ สลบสักทีสิวะ !! ”
ผมเอามืออุดหูตัวเอง
ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
เจ๊ยังไม่ตาย
ผมควรดีใจใช่ไหม
แต่ทันทีที่เจ๊ตื่นขึ้นมาก็อยากฆ่าผม
ตึง !!
เสียงเก้าอี้ล้มยิ่งทำให้ผมตัวสั่นหนักกว่าเดิม
“ กรี๊ดดด ไอ้บ้า ไอ้บ้า !! ”
แกรบ
เสียงคล้ายคนหยิบของพวกซองพลาสติกดังแว่วในห้อง
ผมหันขวับตามเสียงทันทีถึงแม้ว่าตอนนี้จะนอนอยู่บนพื้น
เห็นเงาคนรางๆ
“ ขโมย !! เพลิง ขโมย !”
ผมตะโกน
“ แม่งจะอะไรนักหนาวะ ! ”
ขโมยที่ผมคิดว่าไม่มาแล้วกลับมาอีกครั้งในวันนี้
ใช้โอกาสช่วงที่ผมเผลอในการหยิบฉวย
ผมอยากจะลุกขึ้นยืนวิ่งเข้าไปกระชากตัวเอาไว้
แต่ผมทำไม่ได้ ถ้าเป็นผมในตอนปกติคงจะตามในสิ่งที่คิดได้
ขโมยดูเหมือนจะตกใจเสียงผม ก็วิ่งเสียงดัง
กึก กึก
และหนีไปแล้วพร้อมเสียงกลไกประตู
ขโมยหนีไปแล้ว
โดยที่ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง !
ผมยิ้ม
ในขณะที่ทุกคนกระตือรือร้นที่จะเอาตัวรอด
ยอมเห็นแก่ตัวเพื่อตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าขโมยเลวๆ เมื่อกี้คือคนจากคนสร้างเกมหรือเปล่าหรือจากผู้เล่นที่ยังคงมีชีวิต
คงจะมีแค่ผมที่ยังคงจมปลักอยู่ในวังวนความอ่อนแอนี่
ผมกอดตัวเองแน่น
อันทิว
ผมสะดุ้งกอดตัวเองแน่นกว่าเดิม
แต่ผมก็ยอมตาย
ผมไม่อยากฆ่าใคร
ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมก็ตาม
-------------
:sad4: มาช้าเนื่องจากคอมเสียค่ะ
:กอด1: ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ // กอดแรง :man1:
-
มาแล้วววว เจ้คิวอึดจัง :katai1:
-
:ling1:
เจ๊คิวพยาบาทแรงนะเนี่ย
อันทิวถึงจะบอกว่าไม่ฆ่าคนอื่น
แต่ต้องอยู่ในสถานการณ์นั้นแฮะว่าถ้าจนมุมจริงๆแล้วมีอาวุธในมือ จะฆ่าคนเพื่อเอาชีวิตรอดไหม?
-
:ling2: :ling2: อันทิวเอ๋ยอันทิว...
-
น่ากลัวขึ้นทุกทีทุกที เอาใจช่วยเพลิงและอันทิว
-
ตอนที่ 15
5 วัน 16 ชั่วโมง
สุดท้ายเจ๊คิวปิดก็ถูกเพลิงต่อยจนสลบไปในห้อง เพลิงใช้เวลาไม่นานก็หากลไกปิดประตูห้องเจ๊คิวปิดได้ ก็มาพยุงผมขึ้นมานั่งบนเตียง ส่วนตัวเองก็ไปสำรวจของที่ยังเหลืออยู่
" มันขโมยน้ำเราไปอีกแล้วว่ะ พี่อัน อาหารก็ใกล้หมดแล้ว " น้ำเสียงของเพลิงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
แน่สิ โดนขโมยของใครก็ต้องหงุดหงิดอยู่แล้ว ผมตอนนี้ก็รู้สึกโมโหเหมือนกัน รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างปั่นป่วนอยู่ข้างใน ร่างกายร้อนวูบวาบ
ไม่แน่ใจเพราะความโกรธรึเปล่าที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมพยายามควบคุมมือของตัวเองให้วางนิ่งบนตัก
มันสั่น..
สั่นไปหมด
ผมกำลังกลัว.. ?
กำลังเศร้า ?
หรือสับสน ?
ผมไม่รู้
ผมไม่เข้าใจตัวเองในตอนนี้สักนิด แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
" เพลิง เพลิงว่าเจ๊คิวปิดฆ่า.. " เสียงของผมสั่น " แมนกับขิงหรือเปล่า "
" … ผมไม่รู้หรอกพี่อัน เขาตายไปแล้วมันไม่สำคัญหรอกว่าใครจะฆ่า... ต่อให้เรารู้ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี "
มือของผมถูกจับไปกุมไว้หลวมๆ
ความอบอุ่นของร่างกายเพลิงทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
" ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าพวกเขาหรอกนะ พี่อัน "
ผมสะดุ้งเมื่อเพลิงกระซิบข้างหู ปากคอสั่น
หมายความยังไง ?
เพลิงต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่
" ใครที่เล่นเกมนี้ เขารู้ รู้กันหมดนั่นแหละพี่ ถ้าเกิดแพ้ก็ต้องตายแต่เขาก็คิดว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ไม่ใช่เรื่องจริงไง คนที่ฉลาดและเล่นตามกติกาก็จะเป็นคนชนะ เกมนี้มันก็ง่ายๆ แค่นี้ ..แต่ผมก็เคยแพ้ "
เพลิงเหมือนจะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ เหมือนกำลังเพ้ออะไรให้ผมฟัง
เสียงของเพลิงสะดุดในประโยคหลัง
ผมเหมือนได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอเบาๆ ของเพลิง
มือที่เคยอุ่นกลับเย็นเฉียบ
" เพราะผม เขาถึงต้องตายพี่อัน เพราะผม "
เพลิงหัวเราะเสียงขืน
" ผมไม่เคยเชื่อในความรักพ่อที่ไม่มีสายเลือดเดียวกันนะ ไม่เคยจริงๆ แต่ผมไม่เข้าใจว่ะ พี่อัน เขาจะช่วยผมทำไม เขาจะเอาชีวิตตัวเองมาแลกกับผมทำไม !! "
" เพลิง.. "
ผมพยายามรวบตัวเพลิงมากอดด้วยแขนสั่นๆ
เพลิงกอดผมแน่น
เหมือนกับผมที่กำลังกอดเพลิงแน่น
ผมกับเพลิงกำลังต้องการสิ่งเดียวกัน
ใครสักคนที่พอจะยึดเหนี่ยวใจเอาไว้
ก่อนที่จะแตกสลาย
เป็นแค่ฝุ่นเล็กๆ ที่ไม่มีใครสนใจอีก
ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง รู้สึกไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ผิดกับเพลิงที่ดูเหมือนจะได้สติกลับมาแล้วเดินสำรวจรอบห้องนั่งบ่นพึมพำกับคำใบ้
ช่วยด้วย
ผมสะดุ้งเฮือกเอามือปิดหูตัวเอง
สาเหตุที่ทำให้ผมคิดอะไรไม่ออกก็ยังคงเป็นอาการหูแว่วของผม
ร่างกายของผมมันแย่ลงทุกวัน
ผมคิดว่าถ้าจบเกมแล้วผมคงจะไปหาหมอ
หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้ผมหายจากอาการบ้าๆ พวกนี้
ผมกลัว..
กลัวว่าสักวันผมจะกลายเป็นเหมือนเสียงแว่วพวกนั้น
ครืดดดด
ผมสะดุ้งจนเกือบตกเตียง
เสียงประตูดังขึ้นคล้อยหลังผมไปแค่นิดเดียวเท่านั้น
นั่นมันก็หมายความว่าประตูบานที่เปิดตอนนี้มันอยู่ข้างหลังผม !
" เพลิง เพลิง "
ผมตะโกนเรียกเพลิงเสียงสั่น
ไม่ ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับใครทั้งนั้น
" ผมอยู่นี่พี่อัน ผมอยู่นี่ "
ผมจับมือเพลิงแน่น
ตัวตนของเพลิงกำลังฝังลึกอยุู่ในหัวผม
ทุกหนทุกแห่งในสมอง
ราวกับเป็นอวัยวะชิ้นที่สามสิบสาม
หากขาดไปอาจจะต้องตาย
" เข้าไปดูกันพี่อัน "
เพลิงจูงผมเดินซึ่งผมก็เดินตามอย่างว่าง่าย
ผมรู้สึกเหมือนสติไม่ค่อยครบแปลกๆ
มันวูบวาบไปหมด เหมือนภาพตัดไปตัดมาในระหว่างที่เดิน
ตาที่เคยคุ้นชินกับความมืดตอนนี้เหมือนกับเห็นเงาตะคุ่มคล้ายคน
ผมสูดหายใจลึกขยับตัวเข้าไปชิดเพลิงมากกว่าเดิม
ขนลุกไม่รู้สาเหตุ
ไฟฉายที่ถูกเปลี่ยนก้อนใหม่เพราะก้อนเก่าถูกใช้จนหมดแล้ว เพลิงสาดมันเข้าไปในห้องที่เงียบสนิท
" ... "
กาาา !!!!
ผมสะดุ้งสุดตัว กอดเพลิงอัตโนมัติ หอบหายใจหนัก เหงื่อออกทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกร้อนเลยสักนิด
กา กา !!
" อีกา ? " เพลิงพูดเบาๆ ใช้ไฟฉายส่องที่กรงอีกาที่ตอนนี้ตัวมันเกาะที่กรงแต่หัวมันกลับหลุดออกมาจากซี่กรง
กา กา!!
มันร้องอย่างกราดเกรี้ยวเมื่อมันเอาหัวออกไม่ได้ แสงไฟฉายสะท้อนแววตาดุร้ายของมัน
" ต้า "
เพลิงพูดเสียงเรียบเมื่อส่องไฟฉายไปเจอต้าที่กำลังนั่งคู้ตัวกินขนมปังอยู่มุมห้อง
" ...ครับ ? "
ต้าค่อยๆ หันกลับมา
" !! "
เพลิงเอามือปิดปากผมทันก่อนที่ผมจะตะโกน
หน้าของต้ามีรอยคล้ายรอยกัดของตัวอะไรสักอย่างจนเหวอะเลือดสีสดหยดซึมอย่างน่ากลัว ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยบาดแผลกับรอยกรีดเหมือนกับของเจ๊คิวปิด
" ... สบายดีไหม ? "
เพลิงเงียบไปสักพักแล้วจึงถามคำถามง่ายๆ
แต่กลับแฝงไปด้วยความเสี่ยง
มันอาจจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่างต้า
หน้าหล่อของต้ายิ้มตอบจนตาหยี " แน่สิ แน่นอน คนหล่ออย่างต้าต้องสบายดีอยู่แล้ว แล้วทิวกับเพลิงล่ะ "
" อืม.. สบายดีเหมือนกัน "
เพลิงเริ่มไปต่อไม่ถูก
เพราะคาดเดาอารมณ์หรือความคิดของต้าไม่ได้เลย
ผมพยายามสังเกตแววตาของต้า
ว่ามันสื่อแบบไหน
แต่ตาของผมมันก็ไม่อำนวยสักเท่าไหร่
เมื่อตอบคำถามจบต้าก็เคี้ยวขนมปังต่อด้วยสีหน้ายิ้มๆ
" ต้าเอาไปขนมปังมาจากไหน ? "
เพลิงถาม
ต้าขมวดคิ้ว " เขาก็แจกมาแต่แรกแล้ว จะไปเอามาจากไหนล่ะ ถามแปลกๆ นะเพลิง "
" ... อืม "
เพลิงกระชับมือที่จับผมแน่นโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูผม
" ผมว่าต้าโกหกว่ะ "
" ... "
ผมไม่ได้ตอบเพลิง มองต้าที่ถูกไฟฉายส่องหน้าแล้วไม่สะทกสะท้านอะไรสักนิด กินขนมปังอย่างเพลิดเพลิน
กา !!!
ต้าขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างใกล้มือและขว้างใส่กรงอีกาเต็มแรง !!
เคร้ง
กา กา กา !!!
มันหวีดเสียงออกมาอย่างตื่นตระหนกเมื่อกรงของมันตรงลงกระแทกพื้น
" น่ารำคาญชะมัด " ต้าบ่นเซ็งๆ
ผมกำเสื้อเพลิงแน่น
เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ต้าโยนใส่กรงคืออะไร
มีดที่มีทั้งคราบเลือดแห้งกรังและรอยใหม่ๆ !
------
:m29: มาช้ามาก 555
-
ช๊อคคคคคคคคคคคคคค
-
เหยยยยย ยิ่งอ่านก็ยิ่งระแวง :z3: :z3: คนนั้นก็น่าสงสัย.คนนี้ก็น่าใช่ อ่านไปอ่านมา รอตอนต่อไปละกัน ไม่คิดมันละ :katai1:
-
" ห้องทิวกับเพลิงนี่สบายเนอะ ไม่ต้องมานั่งสนใจสัตว์เลี้ยงพวกนี้ " ต้าหัวเราะหึๆ ในห้องทั้งห้องเงียบสงัด
มันทำให้เสียงของต้าดังก้องในหูผม
พยายามยัดเยียดความกลัวใส่
และมันก็ได้ผล
ผมเริ่มหอบหายใจเสียงดัง
น้ำตาคลอ
ผมกลัวต้า
ผมยอมรับเลยว่า กลัวต้า
เพลิงพยายามลูบหัวปลอบผม
ต้าโยนขนมปังที่เหลือเข้าปาก เคี้ยวกินเสียงดังตาจับจ้องที่ผมกับเพลิง
หน้ายิ้มๆ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์
" อย่าคิดว่าพวกมึงได้ห้องคิงแล้วจะชนะเกมนี้ !!! " ตะคอกใส่และพุ่งตัวเข้ามาปัดไฟฉายทิ้งทันที
กา !!!
ผลั่ก
ผมโดนผลักออกจนล้มไปกองกับพื้น
" พี่อันเก็บไฟฉายแล้วกลับห้องไป ผมจัดการไอ้เวรนี้เอง !! "
" พวกมึงสบายกัน ในตอนที่กูต้องเอาตัวรอดไปวันๆ !! "
ผมลนลานไปเก็บไฟฉายที่ถูกปัดไปอยู่ริมห้อง
" สบายบ้าอะไรวะ !! "
เพลิงตะคอกกลับเสียงดัง
" สบาย ! สบายจะตายไป มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องเจออะไรบ้าง ถ้ากูฆ่ามึงได้ตอนนี้ กูจะได้ทุกอย่างของกูคืนมา !! "
ผลั่ก
" แล้วกูจะได้หลุดจากการเป็นลูกน้องของไอ้เหี้ยนั่นสักที !!! "
ผลั่ก
" พี่อันกลับห้องไป !! "
ผมคว้าไฟฉายที่อยู่พื้นแต่มือกลับสัมผัสบางอย่าง
มือสั่นๆ ของผมหยิบไฟฉายมาส่องมัน
เป็นซองขนมปังน้ำที่ถูกกองไว้ริมห้อง
ซึ่งเป็นรสเดียวกับขนมปังที่ผมกับเพลิงตั้งใจจะกินวันนี้ด้วย
อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ
" ..ต้าเป็นขโมยใช่ไหม "
" จะเป็นหรือไม่เป็นเสือกเหี้ยอะไรด้วยวะ ! อย่านะ อย่าให้กูฆ่าเพลิงได้นะ.. "
ผลั่ก
" พี่อัน อึ่ก ผมบอกให้กลับห้อง ! "
แต่ตัวของผมกลับไม่ฟังคำสั่งเพลิงพุ่งตัวเข้าไปช่วยรุม
ทั้งๆ ที่แขนของผมไม่มีแรงสักนิด
ผลั่ก
ผมโดนหมัดของใครสักคนต่อยจนเซ
รู้สึกถึงคาวเลือดที่อวลในปาก
" โธ่เว้ย ! กูบอกให้กลับห้องจะดื้อทำไมวะ ไป !! ไม่ต้องห่วงผม "
เพลิวผลักผมออก
ผมสะอื้น
กลิ่นคาวเลือดเริ่มฟุ้งในห้องไม่รู้ว่าเป็นของใคร
แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่ผมใช้ส่องเพลิง ผมก็เห็นใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้กลับฟกช้ำอย่างน่ากลัว แต่สำหรับตอนนี้
นอกจากน่าสยดสยองแล้วผมไม่รู้จะเรียกว่าอะไรได้อีก
ตัวผมสั่น
ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย
" กลับห้อง ถ้าพี่กลับห้อง ผมขอร้อง "
ผมพยายามลากขากลับห้อง
ผมอยู่ในห้องนี้ก็เป็นได้แค่ตัวถ่วงของเพลิง
ผมเขาไปช่วยมีแต่ทำให้ต้าได้เปรียบด้วยซ้ำ
มือผมเย็นเฉียบเมื่อผมหยิบมีดของต้ากลับห้องด้วย
ผมร้องไห้
ผมต้องหยิบมันมาด้วยเพราะกลัวว่าต้าจะเอามันไปใช้ทำร้ายเพลิง
เคร้ง
ผมโยนมันใส่พื้นห้องทันทีที่เข้ามาในห้อง
เอามือถูกับกางเกง
พยายามทำให้สัมผัสเย็นๆ กับกลิ่นคาวฟุ้งออกไป
เลือดที่อยู่บนมีด..
ผลั่ก
" มึง มึง !!! " ต้าคำราม
ครืดดดดดดดด
ผมเบิกตากว้างเมื่อประตูที่เปิดให้ผมกับเพลิงได้เข้าไปตอนนี้กลับเลื่อนปิดอย่างรวดเร็ว
ตึงๆๆ
ผมทุบเข้ากับประตู
ไม่
ไม่ !!!
" เพลิง !! "
ผมตะโกนกุมหัวตัวเอง
อันทิว
" ไม่ อย่ามายุ่งกับผมเลย ฮึก "
มาอยู่ด้วยกันเถอะนะ
" ไม่ !!! "
ผมหอบหายใจตะกละตะกราม
รู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก
ห้องที่มืดสนิททำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาด้วยซ้ำ
ผมกลัว
กลัวว่าจะเห็นอะไรที่มากกว่าเงาตะคุ่มในห้อง
อันทิว !!!
" ว้ากกกกกกกกกกกกกก "
ผมกรีดร้องควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
เพลิง
เอาเพลิงคืนผมมาเถอะ
ผมอยู่คนเดียวไม่ได้...
---------------------------------
ใกล้เฉลยเข้าไปทุกที :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! พี่ขอร้องไปด้วยคนอันทิ๊วววววววววว :sad4:
-
เป็นเรานี่คงสติแตกวันละหลายๆรอบ ...เจอแต่ละอย่าง :ling1:
-
น่ากลัวอะไรเยี่ยงนี้ ลุ้นระทึกทุกฉากทุกตอนจริงๆ
-
ตอนที่ 16
5 วัน 8 ชั่วโมง
ผมเคยปลูกดอกไม้
เฝ้าทะนุถนอมมันอย่างดี รดน้ำเช้าเย็น วันไหนแดดส่องมากเกินไปผมก็พาเขาเข้าร่ม
เขาไม่ชอบแดดจัด ไม่ชอบน้ำเยอะ
แต่เขาก็อยู่กับผมไม่นาน
ไม่ใช่ว่าผมดูแลไม่ดี
แต่เป็นเพราะคนอื่น
คนอื่นที่ไม่รู้จักเขาดี
ผมเอาเขาไปฝากกับเพื่อนข้างบ้านตอนที่ผมต้องรีบกลับบ้านอย่างเร่งด่วน เขากำลังจะออกดอกผมไม่อยากทำเขาช้ำหรือเสีย
หาย ผมพยายามพร่ำบอกวิธีเลี้ยงดูเขาคร่าวๆ ให้ฟัง คนรับเลี้ยงดูเขายิ้มบอกกับผมจะเลี้ยงดูเขาอย่างดี
แต่ผมกลับมากลับได้สีหน้าไม่สู้ดีนักของคนรับเลี้ยงแทน
ในมือของเขาถือกระถางที่เคยมีเขากำลังจะออกดอกสวยๆ ให้ผมชมตอนนี้กลับเหลือเพียงต้นไม้เหี่ยวๆ ที่ใกล้ตายเต็มทน
ผมยิ้มและรับกระถางกลับมาถือ ผมไม่โทษเขาที่เขาบอกว่าลองเอาปุ๋ยเร่งดอกมาใส่เพื่อที่ว่าผมกลับมาจะได้เห็นดอกพอดี
บางทีความหวังดีก็ไม่ได้ให้ผลที่ดีสักเท่าไหร่
" ฮืออออ " ผมร้องไห้ครวญครางอยู่หน้าประตู นิ้วจิกบนขาพยายามใช้ความเจ็บปวดเรียกสติของตัวเอง ผมรู้สึกเหมือนมีบาง
อย่างกำลังยืนข้างหลังผม ทั้งๆ ที่ผมรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่มีอะไร
มันอาจจะเป็นเจ๊คิวปิดหรือเป็นแมนที่กำลังถือมีดยืนรอผมอยู่ข้างหลัง
จะเป็นใครก็ได้
ที่ผมจะสร้างขึ้นมาจากความหวาดกลัว
ในตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นดอกไม้ที่ผมเคยปลูก
บอบบางและอ่อนแอต้องการคนที่จะทะนุถนอมมันตลอดเวลา
คนๆ นั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเพลิง
ผมกำลังถูกผลักไสออกมาให้อยู่กับตัวเอง
ตัวเองที่เปรียบเสมือนคนที่ผมเอาดอกไม้ไปวันนั้น
ร่างกายที่ควรเชื่อใจไม่ใช่สิ่งที่ควรเชื่อใจ
มันกำลังหลอกหลอนผม
มันกำลังจะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น !!
มึงตายๆ ไปได้ก็ดีนะอันทิว
เสียงนั้น เสียงนั้นอีกแล้ว !
ผมพยายามปิดหูตัวเองแต่ก็รู้ว่ามันเปล่าประโยชน์
มันดังก้องภายในหัวไม่มีทางเอาออกไปได้
นอกจากว่าผมจะตัดหัวตัดเองทิ้งไปเลย
ผมชะงักกับความคิดแปลกๆ ของตัวเอง
ไม่..
ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่ !! และยิ่งตกใจจนแทบบ้าตอนที่เห็นมีดอยู่ในมือ !
เคร้ง
ผมโยนมันทิ้งทันที
ผมไปหยิบมันตอนไหนกัน...
บ้า นี่มันเรื่องบ้าอะไร
ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
ถ้าเหนื่อยมากก็ตายเถอะว่ะ
ผมกรีดร้องคู้ตัวกอดตัวเองแน่น
เสียงที่ดังก้องในหัวผมหลังๆ มานี้ไม่ใช่เสียงใครเลย
มันเป็นเสียงของผมเอง
ผมควรจะทำยังไงดี เพลิง ผมควรจะทำยังไง
ฆ่ากูไปเลยก็ได้ ถ้ามึงจะทำแบบนี้ !!!
ผมตะโกนออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
ผมไม่ไหวแล้ว
ผมไม่ไหวจริงๆ นะ
ห้องทั้งห้องที่ว่างเปล่า มองอะไรไม่เห็นสักอย่าง ไม่มีร่างสูงๆ ที่รับคำว่าจะเป็นหมาให้ผม ไม่สิเพลิงในตอนนี้เป็นมากกว่าหมาของผมด้วยซ้ำ
ถ้าจะเปรียบถึงความสำคัญคงจะเป็นหัวใจดวงที่สองของผมเลย
ปลอกคอที่ว่านั่นมันก็เหมือนพันธนการผมกับเพลิงเข้าไว้ด้วยกัน
ตอนแรกมันก็เป็นแค่ปลอกคอที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าของของเพลิงเล่นๆ แต่ตอนนี้มันกลับส่งผลรุนแรง มันทำให้ผมยึดติดกับเพลิงอย่างเหลือเชื่อ
ในหัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยภาพของเพลิงและผม เหมือนกับว่ามันกำลังตอกย้ำว่าผมต้องกลับไปหาเพลิงให้ได้ ร่างกายของผมมันกำลังออกคำสั่งกับผม !!
ผมหอบหายใจตะเกียกตะกายไปหารีโมทเพื่อที่จะดูห้องของต้า ผมอยากรู้ว่าเพลิงของผมจะเป็นยังไงบ้างหลังกำแพงนี่ !
ความหวาดกลัวในหัวผมเหมือนหายไปในชั่วเวลาสั้นๆ เมื่อนึกถึงเพลิง
ทำให้ผมพอจะมีสติพอทำอะไรได้บ้าง
แต่ก็สลับกับภาพความน่ากลัวที่ผ่านมาทั้งหมดเช่นกัน !
ในขณะที่ผมกำลังเปิดรีโมต ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวในห้อง
เงาตะคุ่มข้างตัวของผมไม่ได้มีแค่คนเดียว..
...สาม !
มีสามคน...
มือผมสั่นจนผมรู้สึกได้ พวกมันกำลังยืนล้อมกรอบผม กลิ่นคาวเลือดความอบอวลในห้องทั้งๆ ที่เมื่อครู่ยังไม่มีกลิ่นอะไร
ผมกลัวจนน้ำตาคลอเมื่อเห็นพวกมันขยับเหมือนกับกำลังหอบหายใจ
เหมือนกับว่าพวกมันมีชีวิต
ผมพยายามสนใจกับภาพบนจอทั้งๆ ที่รู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลัง
ผมสะอื้น แสงไฟจากทีวีมันมากพอจนผมจับลักษณะพวกมันได้จากหางตา
ผู้ชายคนที่ตายคนแรก.. แมน.. ขิง...
กำลังแสยะยิ้มทักทายจ้องมองผมด้วยตาสีแดงก่ำ
ผมกัดปากจนรู้สึกถึงกลิ่นเลือดฟุ้งคาวในปากอีกครั้ง มันช่วยให้ผมสามารถควบคุมมือให้เปลี่ยนช่องได้
นิ้วสั่นๆ ของผมกดลงบนปุ่มและเปลี่ยนภาพจากจอดำไปเป็นห้องผู้ชายคนนั้น
" อันทิว "
เสียงทุ้มแหบพร่าฟังดูน่าสยดสยองดังข้างหูผมราวกับกำลังตอกย้ำว่าเขาเป็นเจ้าของห้อง
ผมพยายามไม่สนใจกดเปลี่ยนอีก
ผมหอบหายใจเสียงดังรู้สึกแน่นหน้าอก
" ลืมกันแล้วเหรอ อันทิว.. เจอหน้ากันไม่รู้จักทักทาย "
น้ำเสียงยานคางชวนให้รู้สึกขนลุก
ผมกลืนน้ำลายเอือก
เสียงของแมน
รีบเปลี่ยนช่องหนีไม่เปิดโอกาสให้พวกมันได้พูดอะไรอีก
" -- เพลิง ! "
ผมแทบกรีดร้องเมื่อเปิดมาห้องต้าแล้วไม่เจอเพลิง มีแค่ต้า ต้าที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพืั้น
เพลิงหายไปไหน
" เพลิง เพลิง ฮือ "
ไม่
เพลิงไม่อยู่แล้ว
นั่นก็หมายความว่าเพลิงหนีไปแล้ว !!!
" ฮืออออ "
ผมคู้ตัวปิดตาไม่กล้ารับรู้อะไรอีก
เมื่อร่างกายของผมรู้ว่าเพลิงไม่อยู่ในห้องมันก็ไม่ให้ความร่วมมือกับผมอีกต่อไป
" อันทิว... "
" ไม่อย่ามาเรียกกู อย่ามายุ่งกับกู !! "
ผมถอยกรูดห่าง พยายามหนีออกจากมันทั้งๆ ที่กำลังหลับตา
" ฮื่ออ แฮ่ก "
ผมเอามือกุมอกหอบ
รู้สึกอึดอัดในอกเหมือนถูกยัดอะไรบางอย่างไว้ข้างในจนไม่สามารถหายใจได้ !
" ถ้ามันยากนัก ก็ตายๆ ไปเลยสิ "
เสียงของผมมันกำลังกู่ร้องในหัว
เคร้ง
ทำไม ทำไมมีดมันมาอยู่ตรงนี้...
ผมเบิกตากว้างน้ำตาไหลพราก
อันทิวมึงวางมีดลง !
มึงจะทำอะไร !!!!
ผมพยายามตะคอกสั่งในหัวแต่มือของผมที่จับมีดมันกลับพยายามที่จะกรีดข้อมือผม
ไม่ !!!
" พี่อัน !! "
เคร้ง
เพียะ !!!
ผมถูกตบจนหน้าชาแต่มันก็ช่วยเรียกสติของผมกลับมาเหมือนกันยิ่งเห็นว่าใครเป็นคนตอบยิ่งทำให้ผมดีใจจนแทบบ้า
" เพลิง !" ผมตะโกนถลาเข้าไปกอดเพลิงแน่น
" ใจเย็นๆ พี่ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีอะไรแล้ว " เพลิงลูบหลังผมกอดผมตอบ
ผมยังคงสะอื้นไม่หยุด
เมื่อกี้ผมเกือบจะฆ่าตัวตาย...
โดยที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
" พี่อันพี่อย่าทำแบบเมื่อกี้อีกนะ " เพลิงพูดน้ำเสียงนุ่มนวลพยายามปลอบประโลมผม
ผมเงียบ ผมไม่สามารถรับปากได้
ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ?
ในเมื่อผมยังควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
เพลิงเงียบเมื่อเห็นผมไม่ยอมพูดอะไร
" ถ้าพี่คิดแบบนั้นอีกขอให้นึกถึงผมไว้นะพี่อัน ผมไม่มีวันยอมให้พี่ทำแบบนั้น ไม่มีวันเด็ดขาด พี่ต้องอยู่กับผม ผมกับพี่จะชนะเกมนี้ มันต้องเป็นแบบนั้นนะพี่ "
ผมพยักหน้าทั้งๆ ที่รู้ว่าคำพูดของเพลิงมันเป็นไปได้ยากมาก
" เมื่อกี้ หาย หายไปไหน ดูทีวีแล้วไม่เห็น "
น้ำเสียงของผมสั่นเทา
เพลิงหัวเราะในลำคอ " ผมไปสำรวจห้องอื่นมาน่ะพี่ ห้องต้าแม่งไปห้องอื่นได้ว่ะแต่ผมไม่รู้ว่ามันไปได้ขนาดไหน ผมเป็นห่วงพี่เลยรีบกลับมาก่อน "
-------------------
หลอนรับวันสงกรานต์ :katai5:
-
อื้อหือ อ่านไปเครียดเลย ปวดหัวเบาๆ ลุ้นระทึกระดับ10
-
ตาย!!ๆๆๆ คนอ่านนี้เเหละกำลังจะตาย งืออออออ :katai1:
-
มือของเพลิงลูบแก้มผมเบาๆ เหมือนกับพยายามดึงผมกลับมาอยู่กับตัวเอง
" ดีที่ผมกลับมาทัน.. "
พูดพึมพำในลำคอแต่ผมก็ยังได้ยิน
" อีกไม่กี่วันพี่อัน ทนหน่อยอีกสี่วันพวกเราก็จะเป็นอิสระแล้ว "
ผมลืมตาโพลง
สี่วัน.. ?
อีกสี่วันที่ผมต้องอยู่ในห้องแคบๆ ต้องกลัวกับประตูที่จะเปิดในแต่ละวัน
ผมจะเจออะไรอีก
คนตาย บอส ? ต้า ? หรือเจ๊คิวปิด
ใครจะตายอีก...
ใครจะพยายามฆ่าผมกับเพลิงอีก
" ไม่... "
ต่อให้เพลิงอยู่ตรงนี้
ผมก็รับไม่ได้หรอกนะ..
" ฮือ... "
ผมสะอื้นตัวสั่นรู้สึกชาไปทั่วตัว
ผมจะบ้า บ้าตายอยู่แล้ว
" ฆ่า ฆ่าพี่นะ เพลิง ฆ่าพี่ไปเลย "
คำพูดลึกๆ ในใจผมถูกพร่ำพูดออกมา
ผมยอมแล้ว
ผมพอแล้ว..
พอแล้ว..
ผมไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว..
เพลิงกำไหล่ผมแน่นจนผมเบ้หน้า
" ไม่มีทาง พี่อัน ไม่มีทาง ผมไม่ให้พี่ตายแน่ๆ ผมสาบาน "
พูดข้างหูผมคล้ายเสียงคำราม
เพลิงกำลังโกรธ
แรงที่กำไหล่มันแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมหลุดร้องเสียงโอดโอย
" ถ้าพี่ตายชีวิตผมมันยังมีความหมายอะไรเหลืออยู่ล่ะ พี่ตกลงแล้วว่าจะช่วยผม พี่ต้องอยู่กับผม !! ต่อให้อยากตายผมก็ไม่ให้พี่
ตาย !!! "
ยิ่งเพลิงตะคอกใส่ผมในประโยคสุดท้ายยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนัก
ผมอยากให้เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความฝัน..
ผมเคยคิดเรื่องนี้หลายครั้งทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
ไม่มีทาง..
เพลิงกำลังทำแบบเดียวกับผู้ชายคนนั้น
ความหวังดีที่ไม่ได้ให้ผลดี...
เพลิงกำลังทำให้ผมบ้า
สุดท้ายผมคงจะเหมือนดอกไม้ดอกนั้น
ก่อนที่จะได้อวดโฉมก็ต้องแห้งเหี่ยวตาย
มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ !!!
จู่ๆ ความคิดสุดท้ายก็ทำให้ผมสติแตก
" เพลิงรักพี่ไม่ใช่เหรอ !! ฆ่าพี่สิ ฆ่า !! ฆ่าตอนนี้เลยยิ่งดี พี่ทนไม่ไหวแล้ว !!! "
เรี่ยวแรงที่เคยเหือดหายของผมจู่ๆ มันก็กลับมา
ผมเขย่าตัวเพลิงแรงตะคอกกลับ
" ฆ่าสิ !! ฆ่า !!! "
มีแค่ความตาย
ความตายเท่านั้นที่จะดึงผมออกจากความรู้สึกนี้ !!
" ไม่ !! พี่ต้องอยู่กับผม อยู่กับผมจนตาย !!! "
เพลิงรวบข้อมือสองข้างของผมแน่นด้วยมือข้างเดียวโถมกายเข้ามาบดจูบปากผมรุนแรง
กลิ่นความเลือดกรุ่นในปาก
เพลิงกัดริมฝีปากผม
ผมพยายามขืนตัวออกใช้ขาถีบเพลิง
พอเพลิงผละออกจากริมฝีปากผม ผมก็ตะคอกทันที
" จะรักจะเหี้ยอะไรกูไม่ต้องการ ! มึงเป็นคนลากกูมาเล่นเกมเหี้ยนี้ มึงต้องเป็นคนฆ่ากู !! "
ผมเหนื่อย
ผมพอแล้ว
" ไม่ !!! "
เพลิงตวาดใส่ผม
ผลั่ก
ผมคู้ตัวด้วยความจุก เพลิงต่อยท้องผม !
" ฆ่ากู ฆ่ากูสิ "
" ไม่พี่อัน ผมไม่มีวันฆ่าพี่.. ผมรักพี่ พี่ก็รู้ "
มือของผมถูกไพล่หลังและมัดด้วยเชือกบางอย่าง
ผมเบิกตากว้าง
เมื่อรู้สึกตัวอีกทีข้อมือถูกมัดจนขยับไม่ได้
ทำไม ?
ทำไมเพลิงทำกับผมแบบนี้ !!
" ไม่ต้องห่วงพี่อัน พี่ไม่ต้องทำอะไรแล้ว "
เสียงของเพลิงอ่อนโยน ลูบหัวผมเบาๆ เหมือนกับเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น
" เดี๋ยวผมจะพาพี่ออกไปเอง พี่มีหน้าที่แค่เป็นที่ยึดเหนี่ยวให้ผม แค่นั้น.. ง่ายๆ ถ้ามีพี่อยู่ ผมไม่มีทางบ้ากับเกมของพวกมัน สุดท้ายแล้วผมกับพี่ก็ชนะ "
" ไม่.. ฆ่าเถอะ ฆ่า.. ฮือ "
แล้วแบบนี้
มันต่างอะไรกับตายทั้งเป็นล่ะ..
------------------
:m29: ทุกคนเริ่มเปลี่ยนไป
:กอด1: ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ กอดด
-
หลอนมากกกก คู่นี้จะได้รักกันไหมน้ออ
-
หลอนมากกกก
ลุ้นทุกตอนเลย
-
สู้สิอันทิว เพลิงก็อยู่ ผ่านมันไปให้ได้หลอนอะไรอย่างนี้ น่ากลัวขึ้นทุกที
-
เดี๋ยวนะเพลิง เอาจริงๆ แกก็เปลี่ยนไปแล้วด้วยปะเนี่ยย
-
สงสารอันทิว :ling3:
-
เหมือนแต่ละห้อง ไม่คนก็สัตว์เลี้ยงจะเป็นบ้า อย่างน้อยหนึ่งชีวิต
-
อดทนไว้ๆอันทิว!!! งือออออ :ling2: :ling2: :z3: :z3:
-
ตอนที่ 17
ผมเคยคิดว่าคนที่ดีกับที่สุดก็คือเพลิง
ผมเคยคิด..
แต่สิ่งที่เพลิงทำกับผมตอนนี้กลับสวนทางโดยสิ้นเชิง!
"ฆ่าพี่เถอะ เพลิง พี่ขอร้อง..."
อาการปวดหัวหนักหน่วงกำลังกัดกินผมอย่างช้าๆ ดวงตาที่ชินกับความมืดก็สร้างภาพหลอนให้ผมเกือบตลอดเวลา..
"อันทิว!!"
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเจ๊คิวปิดตะโกนดังลั่นวิ่งพรวดมาหาผมในมือกำลังง้างมีดเตรียมจะแทงผม!
"ไม่!!!" ผมกรีดร้องดังลั่นห้องครั้งแล้วครั้งเล่าจนเสียงแหบ น้ำตาที่กำลังจะแห้งก็เปียกชื้นใบหน้าผมอีกครั้ง
ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันคือภาพหลอน..
ทำไมผมจะไม่รู้...
"เพลิง เพลิงอยู่ไหน? ช่วยด้วยเพลิง ช่วยด้วย" ผมพูดไปร้องไห้ไปไม่กล้าแม้แตาจะลืมตา
ผมกลัวจะเห็นเจ๊คิวปิดยืนตรงหน้าผม ผมกลัว..
เพลิงช่วยผมด้วย.. เพลิง..
ร่างกายผมกำลังคาดหวังสัมผัสอุ่นๆ จากเพลิงจนตัวสั่น อะไรก็ได้ที่เป็นเพลิงร่างกายผมต้องการมันจนแทบบ้า เพราะผมจะบ้าตายอยู่แล้ว!!
"เพลิง!!" ผมตะโกนแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา "หายไปไหนเพลิง.. หายไปไหน ฮืออ อย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียว อย่าทิ้งพี่ไว้เลย.. ขอร้องล่ะ"
เพลิงทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวในห้องมืดๆ.. ที่ไม่มีอะไรเลย
ใครกันที่บอกว่าจะปกป้องผม..
ใครกันที่อาสาเป็นหมาของผม
หรือจริงๆ แล้วเป็นผมเองที่เป็นหมาของเพลิง!
"ว้ากกกกกกก!!" ผมตะโกนเสียงดังหวังจะระบายความปั่นป่วนในอกที่แทบจะระเบิดออกมา หัวใจที่เต้นรัวจนผมกลัวว่ามันจะหยุดเต้นในสักวินาที ไม่สิ.. หยุดไปเลยก็ดี
แค่ก
กลิ่นคาวเลือดฟุ้งในปากผมแต่ผมไม่สนใจพยายามจะตะโกนอีกครั้งเพราะความบ้าคลั่งในตัวผมมันไม่ลดลงแม้แต่นิดเดียว!!
"...!" ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกจากปากผมแม้แต่คำเดียว
ผมไม่มีเสียงแล้ว..
ผมร้องไห้จนรู้สึกปวดกระบอกตา ทั้งลำคอที่แสบ ข้อมือที่ถูกมัดแน่น
ผมจะทำยังไงดี..
ผมควรจะทำอะไรกันแน่..
เลือดหยดเล็กค่อยๆ หยดจากริมฝีปาก เมื่อเขี้ยวของผมกัดริมฝีปากแน่น
ทำไมเพลิงไม่ฆ่าผมให้ตายๆ ไปซะ
ไม่เอาแล้ว..
ผมไม่อยากทำอะไรต่อแล้ว จริงๆ นะ...
แล้วยังทิ้งผมไว้ในห้องคนเดียว
กำลังฆ่าผมให้ตายช้าๆ สินะ?
"อันทิว..."
ผมสะดุ้งเฮือกตัวสั่นเทา
เสียงเจ๊คิวปิดกระซิบข้างหูผม
"คำใบ้ที่สาม ไม่สิ.. มันจะยากเกินไป รหัสตัวที่สามคือ 2 "
ไม่ !!!
นี่ไม่ใช่เสียงเจ๊คิวปิด !!
ผมกำลังจะลืมตาก็ถูกเอาผ้าปิดตาไว้แน่น
"แค่ก ใคร.."
เสียงคุ้นมากๆ เหมือนเป็นเสียงที่ผมเคยได้ยินมาก่อน
แต่ผมนึกไม่ออก
ในหัวผมที่ควรจะมีข้อมูลแต่มันกลับเต็มไปด้วยคำว่าเพลิงกับการร้องเรียกหาความตาย มันทำให้ผมคิดอะไรไม่ออกแม้แต่อย่างเดียว
"ไม่ต้องรู้หรอก อันทิว"
เสียงแหบต่ำพูดพร้อมดึงผมของผมแน่น
"พรุ่งนี้แกจะได้รหัสอีกหนึ่งตัวและมีเวลาคิดอยู่นิดหน่อย หลังจากนั้นการคุ้มครองแกก็จะจบลง พวกกูจะฆ่ามึงเอง!! ฮ่าๆๆๆ"
เสียงหัวเราะเหมือนคนเสียสติดังข้างหูผม
ผมตาเบิกค้างตัวสั่น
หมายความว่ายังไง?
ผมกำลังจะโดนฆ่าใช่ไหม
ผมกำลังจะโดนฆ่า!!!
"ไม่..."
ถ้าผมจะตาย ผมไม่อยากให้ใครก็ไม่รู้มาฆ่า
ให้เพลิงฆ่าผมเถอะ...
ผมทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นเจ๊คิวปิดมาแทงผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ขอแค่ครั้งเดียวที่เพลิงแทงผมเข้าที่หัวใจ
ขอแค่นั้น..
ผมขอแค่นั้นจริงๆ
"ฮือ.."
"ไม่ต้องกลัว อันทิว ถ้าไขรหัสได้ก็อาจจะได้ของเล่นถ่วงเวลาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะทำให้ชนะหรอกนะ"
ผลั่ก
หัวของผมถูกโขกเข้ากับกำแพงจนเลือดซึมพร้อมกับความรู้สึกเหนียวหนืดบนใบหน้า
"มึงโชคดีกว่าคนอื่นๆ ตั้งเยอะ แต่ก็เลือกที่จำแบบนี้ โง่จริงๆ"
มันถ่มน้ำลายใส่ผม...
ผมรู้สึกถึงความไร้ค่าของตัวเอง
ผมทำอะไรมันไม่ได้เลย
แม้แต่จะตอบยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ..
ผมเอาแต่ร้องไห้กับกรีดร้อง
ต่อให้ผมอยากทำอะไรมากกว่านี้ ผมก็ทำไม่ได้ ร่างกายของผมมันไม่ต้องการอะไรแล้ว
เหมือนกับสัญชาตญารในการเอาชีวิตรอดของผมมันหยุดลง
มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอยากมีชีวิตต่อในทุกวินาทีข้างหน้าเหมือนตอนปกติ
ผมเคยคิดว่าจะทำให้ทุกวินาทีมีความหมายต่อตัวเองและคนอื่น
แต่ตอนนี้ล่ะ...?
ทุกวินาทีที่ผมเสียไปไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรแม้แต่อย่างเดียว
ความรู้สึกพวกนั้นมันหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
ผลั่ก
"อึก" ผมกัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกถึงความปวดร้าวของใบหน้า
มันเตะผม...
"ฮือ พอ พอแล้ว.."
ในขณะที่ผมพูดก็มีกลิ่นเลือดลอยฟุ้ง เสียงของผมก็ยังแหบมาก
"มึงยังไม่ได้ตายช่วงนี้หรอก อันทิว มึงยังมีเวลาหายใจเล่นอีกวันสองวัน"
มันพูดทิ้งท้ายก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงมันเดินไปอย่างเงียบเชียบ
"ฮือ.. เพลิง"
สุดท้ายผมก็ยังเรียกหาเพลิง
ทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้โกรธเพลิงจนแทบบ้า
เพลิงทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว...
"พี่อัน! พี่อัน"
"เพลิง.."
ผมครางเรียกเพลิงด้วยเสียงดีใจแม้ว่ามันจะแหบมากก็ตาม ไม่รู้ทำไมพอได้ยินเสียงเพลิงความโกรธของผมก็หายไปจนหมด
เหลือแต่ความดีใจ
"กอด กอดได้ไหม"
ตัวของผมสั่นเทา..
ผมยังกลัวเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่หาย
หมับ
เพลิงสวมกอดผมแน่น
"กลิ่นเลือด? พี่อันไปทำอะไรมา!" เพลิงถามเสียงตื่นตระหนกและปล่อยผมแทบจะในทันที
ความรู้สึกโหวงๆ เมื่อถูกปล่อยกระตุ้นให้ผมสะอื้น
ไม่.. ยังไม่พอเลย
"ใคร ใครไม่รู้เข้ามาในห้อง บอกรหัสตัวที่สามว่าสอง"
"จริงเหรอพี่อัน! มิน่าผมไปลองหาตามห้องเก่าๆ ไม่เจอคำใบ้อะไรเลย แต่มันเข้ามาในห้องนี้แล้วมันทำอะไรพี่อีก" ประโยคหลัง
นั้นเพลิงถามเสียงเย็นเยียบ
ไฟฉายถูกเปิดแต่ผมก็เห็นเพียงแสงลางๆ ก่อนที่เพลิงจะเอาผ้าปิดตาผมออก มือหนาอุ่นค่อยบรรจงลูบหน้าผมที่เต็มไปด้วยบาดแผล
"มันเตะพี่..?" เพลิงถามเสียงโกรธๆ
"อะ อืม" ผมตอบในลำคอรู้สึกดีขึ้นมานิดๆ เมื่อถูกเพลิงสัมผัสใบหน้าแต่ได้เพียงไม่นานก็ได้สติ จกลับมาจดจำเป้าหมายของตัวเองได้ "เพลิง... ฆ่าพี่เถอะ ฮือ ถ้าเพลิงไม่ฆ่าพี่ พวกมันจะฆ่าพี่ มันบอกว่าถ้าไขรหัสไม่ได้ในอีกสองวัน แค่ก มันจะ มันจะฆ่าพี่!!"
ผมเผลอไอเลือดออกจากจนเปรอะเสื้อเพลิง
เพลิงกอดผมอีกครั้ง กอดแน่นจนผมรู้สึกปวดไปทั้งตัว
"ไม่มีวัน พี่อัน ไม่มีวันที่ผมจะฆ่าพี่ ต่อให้พี่พูดอีกร้อยครั้งผมก็ไม่มีวันฆ่าพี่ พี่ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมก็อยู๋เพื่อผมสิ"
"ตะ แต่เมื่อกี้เพลิงทิ้งพี่ไว้คนเดียว ฮือ แล้วก็ต้องเจ้อมันคนเดียว" ผมตัดพ้อ
เพลิงลูบหัวผมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล
"ผมก็บอกพี่แล้วว่าจะไปหาคำใบ้เพิ่ม แต่พี่ก็เอาแต่งอแงจะให้ผมฆ่าสลับกับไม่ให้ผมไป"
"พี่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อจริงๆ เหรอ แต่พี่กลัว ฮืออ กลัว"
กลัวทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น
กลัวคนตาย..
กลัวภาพหลอน..
กลัวต้องเสียเพลิงไป
"อย่าร้อง.. พี่อัน เดี๋ยวผมเอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้"
เพลิงขยี้หัวผมเบาๆ และผละออกไป
มองตามหลังเพลิงพยายามไม่วอกแวกเพราะผมไม่ได้เห็นแค่เพลิงในห้อง
เงาตะคุ่มบางอย่างพยายามก้าวเข้ามาให้อยู่ในระยะสายตาของผม จนผมต้องหลับตาหนีไม่กล้าดูต่อ
"เจ็บบอกผมนะ"
ผ้าเย็นเฉียบที่ถูกบิดจนหมาดค่อยๆ บรรจงเช็ดหน้าผมที่มั้งรอยเลือด น้ำลายและคราบสกปรก เพลิงมือเบาจนกระทั่งเช็ดเสร็จผมก็ไม่รู้เจ็บ
ก่อนที่ริมฝีปากผมจะถูกเพลิงครอบครองอีกครั้ง แขนแกร่งล็อคคอผมไม่ให้หันหนีจนผมขัดขืนไม่ได้
จูบครั้งนี้ให้ความรู้สึกที่ดีกว่าครั้งที่แล้ว...
เพลิงเหมือนกับพยายามให้ผมรู้สึกว่าผมยังคงมีความสำคัญ
ผมไม่ได้จูบตอบหรือทำอะไร ปล่อยให้เพลิงทำตามอำเภอใจ
เพราะผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น
สักพักใหญ่ๆ เพลิงถึงยอมปล่อยผมให้ผมหอบหายใจหนัก ผมไม่ได้หน้าแดงหรือเขินอาย
มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น...
จากความรู้สึกเหมือนกับยืนอยู่ขอบเหวที่ผมพร้อมจะกระโดดลงไปทุกเมื่อแต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองถูกเพลิงดึงกลับมายืนอยู่บนแผ่นดินกว้างๆ แต่บนท้องฟ้าก็ยังคงมีเมฆครึ้มที่มันพร้อมจะฆ่าผมทุกเมื่อตอนที่ผมอ่อนแอ
"โอเคนะ พี่อัน เราคุยกันได้แล้วใช่ไหม"
"อืม"ผมพยักหน้ากอดเพลิงแน่น
ผมไม่รู้ว่าจะเรียกความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเพลิงว่าอะไร
ถ้าจะเรียกว่าความรัก ผมคิดว่ามันเร็วเกินไปกับการใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ถึงสองอาทิตย์
มันคืออะไรกันแน่...
ร่างกายผมขาดเพลิงไม่ได้ แต่ใจผมก็ไม่ได้โหยหายเท่าร่างกาย
หรือว่าใจของผมมันไม่ได้มีเพื่อให้ใครมาแต่แรกกันแน่
ผมหลุบตาลงต่ำซุกหน้าลงกับอกเพลิงแม้ว่าข้อมือจะยังถูกมัดไว้ก็ตาม
"รหัสตัวแรกเกี่ยวกับคิง คิงในที่นี้ผมเดาว่าสองถ้าไปเทียบกับจำนวน เพราะมีคนที่จับได้คิงสองคนก็คือพี่อันกับผม รหัสตัวที่สองก็ตรงตัวก็คือ 0 ส่วนรหัสตัวที่สามก็ตามที่พี่อันว่า ตอนนี้เราได้สามตัวแล้วก็คือ 2 0 2 เหลือตัวสุดท้ายเราก็เอาไปเปิดเซฟใต้พรมได้แล้ว"
พอได้ยินคำว่ารหัสตัวสุดท้ายผมก็สะดุ้งเฮือก
"ต้องรีบหานะ ต้องรีบหา.... ไม่งั้นมันจะฆ่าเรา"
ผมพูดอย่างใจลอย
ครืดดดดด
ผมสะดุ้งเฮือก
ยังมีอีกเหรอ!
ครืดดด
"เยี่ยม มีคำใบ้มาเพิ่มแล้ว" เพลิงยิ้มอย่างพอใจหยิบรีโมททีวีขึ้นมารอเพราะทุกทีที่มีเสียงกรีดกำแพงจะเปิดทีวีไม่ได้ พอเสียงหายไปจึงจะเปิดได้
ฉึก !
คล้ายกับเสียงมีดถูกฝังไว้กับกำแพงเป็นการจบคำใบ้
เพลิงรีบเปิดทีวีทันทีเพราะง่ายกว่าการไปไล่หาตามห้องที่ต้องแบกรับความเสี่ยงที่จะต้องเจอคนกรีดกำแพงอีก
"...!"
เป็นห้องของเต้ที่ถูกกรีดกำแพง
ไม่มีเลขซ้ำ
---------------------
มาช้า ไม่ฉบายย เป็นไข้หวัดใหญ่ :ling3:
-
สยองแทนอันทิวววววววว
เพลิงจะแก้เกมได้ไหมเนี่ย
หายเร็วๆ นะค๊าาา
-
เห็นเเล้วเหนื่อยแทนอันทิว...ลึกลับซับซ้อนกันต่อไป~ หายเร็วๆนะคะ :mew1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
เพลิงกับอันต้องสู้นะ อย่าไปยอมแพ้มัน
-
โอ๊ย ปวดตับ :ling2: หวังว่าที่อันควบคุมตัวเองไม่ได้ คงไม่ใช่โดนยาเหมือนพี่คิวปิดนะ โคตรสงสัยเพลิงเลยคอยดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำ กำหนดทุกอย่างให้อันเลยหนิ
-
K มีค่าเท่ากับ13
รหัส 1302หรือเปล่า? แต่เขาบอกว่า รหัสตัวที่สามคือสอง งั้น1320?
หรือKเป็นตัวอะไรที่อันน่าจะรู้ แต่ยังไม่บอก
-
เกมที่เล่นกัีบความกลัวในจิตใจคนถึงรอดไปได้จำฝังในจิต ไม่ดีเลย
-
ตอนที่ 18
3 วัน 15 ชั่วโมง
"หมายความว่าไง ไม่มีเลขซ้ำ ใครจะไปรู้กับมันวะ!" เพลิงสบถออกมาเสียงดัง "งั้นผมจะไปดูห้องต้าอีกรอบแล้วกันพี่อัน พี่อยู่นี่นะ เดี๋ยวผมมา แค่แปปเดียว พี่ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทิ้งพี่แน่ๆ"
เพลิงลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะผลออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมสะดุ้งเฮือก
"ไม่เพลิง ไม่เอา ฮืออ"
ไม่เอาแล้ว อยู่คนเดียว ผมไม่เอา!
เพลิงต้องอยู่กับผมสิ..
"พี่อัน.. พี่บอกผมเองไม่ใช่เหรอ ให้รีบหารหัสอีกตัว ถ้าเราหาไม่ทันมันก็จะฆ่าเรา"
คำพูดของเพลิงทำเอาผมพูดอะไรไม่ออก
มึงยังไม่ได้ตายช่วงนี้หรอก อันทิว
เสียงของมันดังก้องในหูผมราวกับกำลังย้ำเตือนว่าผมจะยังมีชีวิตรอดปลอดภัย
แต่ก็ไม่กี่วันเท่านั้น
ก่อนที่มันจะออกล่าผมกับเพลิง!
"ฮือ ก็ได้ แต่ต้องรีบกลับมานะ.. ฮึก"
ผมสะอื้นเพราะไม่รู้ว่ามันจะกลับมาทำอะไรผมอีกไหม
มันจะให้คำใบ้ผมอีกหรือเปล่า
ผมไม่รู้อะไรเลย
ความไม่รู้มันทำให้ผมกลัว
เคยมีคนบอกว่าความคิดของเราเองเนี่ยแหละที่เป็นคนฆ่าเรา ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อนะ.. แต่พอมาสัมผัสด้วยตัวเองผมก็ระลึกได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง
ร่างกายคนเรามันน่ากลัวถ้าเราควบคุมมันไม่ได้
เพราะมันจะเป็นคนควบคุมเราเอง...
"ถ้ามีอะไรตะโกนเรียกผมแล้วกันพี่อัน ผมจะรีบกลับมา"
ผมไม่ตอบ ผมไม่อยากให้เพลิงไปให้คำใบ้เพิ่ม ผมอยากให้เพลิงอยู่กับผม
เสียงฝีเท้าของเพลิงดังแผ่วเบาก่อนที่จะหายไปเหลือเพียงห้องที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจปนสะอื้นของผม รวมถึงเสียงสิ่งแปลกปลอมพวกนั้นด้วย..
ผมหลับตาแน่นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
รู้สึกเย็นเยือกไปทั้งตัวเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
เอาอีกแล้ว...
ร่างกายของผมมันเล่นกับผมอีกแล้ว..
ผมกัดปากแน่นคล้ายกับมีคนเป่าลมอยู่ข้างหู มันพยายามพูดคุยกับผมแต่เสียงของมันพูดอู้อี้อยู่ในลำคอจนผมจับใจความอะไรไม่ได้
ผมตัวสั่นเทามือเย็นเฉียบ เริ่มรู้สึกแน่นหน้าอก
บางครั้งผมก็สงสัยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม มันอาจจะไม่ใช่เป็นแค่ภาพหลอนที่เกิดจากสมอง
แต่เป็นของจริง...
ผมไม่รู้ ผมไม่เคยรู้อะไรเลย
และไม่อยากรู้ด้วยว่ามันจะเป็นของจริงหรือเปล่า
"อันทิว"
ผมจับใจความได้แล้ว ว่ามันพยายามจะพูดอะไร
เสียงที่เหมือนหลุดออกจากลำคอพังๆ ฟังดูน่าสยดสยอง
"ไม่เอา อย่า ฮึก อย่ามายุ่งกับผมเลย"
ผมร้องไห้อ้อนวอนทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีจริงไหม
เสียงของผมก็ฟังดูน่ากลัวไม่แพ้มันหรอก
กล่องเสียงที่ถูกใช้อย่างหนักหน่วงมันคงสร้างเสียงทุ้มน่าฟังไม่ได้ สิ่งที่มันทำได้ก็แค่พยายามทำให้ลมที่หลุดลอดออกหลอดลมให้กลายเป็นคำพูดสักคำ
"ระวัง... มันกำลังโกหก"
มันพยายามจะพูดกับผม...?
"อย่าไปสงสารมัน.. ถ้าฆ่าได้.. ฆ่ามันไปเลย"
เสียง มันเป็นเสียงของใคร..
หัวใจของผมเต้นรัวจนหูผมอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรซึ่งมันก็มาพร้อมกับความกลัวที่ตีตื้นขึ้นจนทำผมรู้สึกผะอืดผะอม
"มันฆ่ากู.. อันทิว มันฆ่ากู"
สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะความกลัว
ผมกัดปากตัวเองแน่นพยายามหรี่ตามองภาพข้างหน้า
"..!"
ไม่มี... มีแค่ความว่างเปล่าในห้อง
ในห้องไม่มีใครเลยนอกจากผม
เงาตะคุ่มนั้นหายไปแล้ว...
เหลือเพียงคำเตือนบางอย่างที่ผมพอจะสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วง
วิญญาณ..?
ผมเชื่อว่ายังไงก็ไม่มีทางเป็นภาพหลอนผมไปแน่ๆ
ภาพหลอนที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ส่วนใหญ่จะมีขึ้นเพื่อกัดกินสติผมอย่างช้าๆ มันกินอย่างตะกละตะกลาม
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่
ใครพยายามที่จะเตือนผม..
เตือนให้ผมฆ่าคนที่โกหก
แล้วใครกันล่ะ ที่กำลังโกหกผม..?
---------------
คลานมาลงครึ่งแรก :katai5:
-
ใคร!!
อย่าบอกนะว่าเพลิงทำทั้งหมดนี่?
ม่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew2:
-
ก็ยังคงซับซ้อนซ่อนเงื่อนต่อปาย :katai5: :katai1:
-
โอ้ยยยย ใครกันแน่ที่โกหก งื้ออออออออ
-
ผมตกอยู่ในภวังก์อะไรสักอย่างไปสักพัก การใช้ความคิดทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีสติมากขึ้น
"ไม่มีเลขซ้ำ ไม่มี.."
ผมเผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
ผมกำลังพยายามวิเคราะห์คำใบ้ที่ได้มาเพิ่มว่ามันจะสื่อถึงอะไร
มันอาจจะตรงตัวไปเลยก็ได้..
ไม่มีเลขซ้ำก็คือไม่มีเลขซ้ำ
ตัวแรกคำใบ้คือ K ที่น่าจะเดาได้ว่ามาจากคิงซึ่งพอมารวมกับคำว่าจำนวนก็ได้จำนวนคิงออกมาเป็น 2 ก็คือ ผมกับเพลิง
เดี๋ยว..
ผมขมวดคิ้วแน่นเหมือนเริ่มจับเค้าลางอะไรบางอย่างได้
คำใบ้ตัวที่สองกับสามมันให้มาตรงตัวไม่มีทางที่จะเปลี่ยนได้แน่ๆ
ปัญหาเลขซ้ำจึงมาตกอยู่ที่คิง
คิงมีสองคน..
ไม่!!
ผมเบิกตากว้าง
หรือคิงไม่ได้มีแค่ผมกับเพลิง!
"เพลิ--"
ผมที่พยายามที่จะเรียกเพลิงแต่ก็พบว่าเสียงของผมหายไปแล้ว
ลำคอของผมตอนนี้แห้งผาก ผมเหลือบมองขวดน้ำที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ และเกิดความคิดไร้สาระว่ามันคงจะเป็นเรื่องดีถ้ามันลอยมาหาผม
อาการแสบในลำคอกำลังประท้วงให้ผมพยายามหาอะไรมาระงับมัน
ผมลองขยับข้อมือที่ถูกเพลิงมัดไว้แน่นแต่แค่ออกแรงนิดหน่อยมันกลับหลุดออกอย่างง่ายดาย ผมขมวดคิ้วงุนงง
หมายความว่าไง..
เพราะเพลิงไม่ได้แกะปมเชือกหรือขยับเชือกให้หลวมอะไรเลย
แล้วทำไมเชือกมันถึงหลุดออกได้ล่ะ?
แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรถือว่าเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ
ผมแกะเชือกและโยนมันให้ออกห่างจากสายตา ไม่มีใครอยากโดนมัดไว้หรอก.. ผมลูบข้อมือที่รู้สึกแสบจากการเสียดสีของเชือกเบาๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบขวดน้ำมากินจนหมด
มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักเท่าไหร่..
ปริมาณน้ำที่เหลืออยู่ในขวดมีอยู่น้อยเกินไปแต่ผมก็ไม่คิดจะหยิบมากินเพิ่ม อาหารกับน้ำเหลืออยู่ไม่มากแล้วสิ่งที่ทำได้ช่วงนี้คือการประหยัด
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนหลังจากนั่งมานาน กระพริบตาเมื่อคล้ายกับมองเห็นแสงเลือนลาง
น่าแปลก
ที่อาการหวาดกลัวของผมหายไปจนหมด พอไม่มีเงาตะคุ่มนั่น เงาตะคุ่มที่มาพร้อมกับเสียงหลอกหลอนน่ากลัว
ผมไม่แน่ใจว่ามันเกิดจากอะไร แต่การที่ไม่มีมันก็ถือเป็นเรื่องดี
บางทีร่างกายของผมตอนนี้มันอาจจะกำลังเรียกร้องให้ผมมีชีวิตอยู่
แต่มันก็แค่บางที..
เพราะผมไม่มีทางรู้ว่าร่างกายผมมันจะคลุ้มคลั่งอีกตอนไหน
ลมหายใจของผมสะดุดเมื่อผมสาวเท้าเข้าไปใกล้แสงเลือนลางนั้นแล้วมีกลิ่นความเลือดรุนแรง ดวงตาที่เริ่มจะชินกับความมืดได้สักพักพยายามฉายภาพบางอย่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น
มือของผมสั่นเทา ผมเม้มปากแน่น เมื่อต้องก้มลงไปหยิบไฟฉายอันเล็กที่อยู่ในมือของเขา
แสงไฟริบหรี่ของไฟฉายบ่งบอกว่ามันถูกใช้งานมาอย่างหนักหน่วงและใกล้จะหมดเต็มทน
ผมดึงมันออกมาจากมือ มือสั่นๆ พยายามประคองส่องมันกับร่างบนพื้น
ทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมกลัวจนแทบบ้า แต่ผมไม่อยากเลือกที่จะหนีความจริงอีกแล้ว
ใครจะไปรู้ถ้าเกิดผมตัดสินใจหนีอีกครั้ง
ผมอาจจะไม่มีโอกาสให้หนีอีกเลย..
บางสิ่งบางอย่างมันกำลังรอคอยเวลาที่จะฆ่าผมอยู่ คนโกหกอะไรสักอย่างนั่น
ถ้าผมยังคงอยู่นิ่งๆ ไม่ทำอะไร ใช้วันทั้งวันไปกับการตีโพยตีพาย ผมคงจะต้องตายจริงๆ
ถึงปากผมจะพร่ำบอกว่าอยากตายๆ
แต่เอาเข้าจริงลึกๆ ในใจผมก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ดี
แต่ถ้าถามว่าผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม
คงจะไม่...
มันไม่มีทางที่จะเหมือนเดิมได้แน่ๆ
ลมหายใจของผมถูกช่วงชิงไปทันทีพอเห็นหน้าร่างบนพื้นชัดๆ
ต้า.. ที่หน้าตาเหวอะหวะยิ่งกว่าเดิม นัยน์ตาเหลือกค้าง เลือดกลบปาก
ผมผวะถอยหลังหนีรู้ตัวอีกทีชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงจนร้าวไปทั้งหลัง
ปากคอผมสั่นไปหมด เมื่อนึกถึงคนสุดท้ายที่อยู่กับต้า
เพลิง... เพลิงฆ่าต้า !
ผมร้องไห้สะอื้น แต่เพลิงฆ่าก็เพื่อปกป้องผมไว้
แต่มันถูกแน่เหรอ.. ? ถึงกับต้องฆ่าเลยเหรอ..
แล้วผมควรจะทำยังไง... ผมควรจะรู้สึกแบบไหน
ในเมื่อผมก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ต้าต้องตายเหมือนกัน!
ผมกรีดร้องกุมหัวตัวเอง
ถึงผมจะไม่ได้เป็นคนฆ่า แต่สาเหตุมันก็มาจากผม
แล้วมันต่างอะไรกันล่ะ!
คำว่า ฆาตกร ปรากฎในหัว ก่อนที่จะยัดภาพต้าเมื่อกี้เข้ามาให้เห็นชัดๆ ราวกับตอกย้ำถึงความผิดร้ายแรงที่ผมได้ทำ ไม่ว่าผมจะเจตนาหรือไม่ก็ตาม
ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่ตัวเองยังคงมีชีวิตด้วยการฆ่าคนอื่น
ผมควรจะดีใจจริงๆ ใช่ไหม
ผมทรุดตัวกองบนพื้น หอบหายใจสะอื้น
ทำไมผมกับเพลิงต้องมาเล่นเกมนี้ด้วยนะ..
"พี่อัน?"
เสียงเรียกคุ้นเคยเอ่ยเรียกผมซึ่งก็มาพร้อมกับไฟที่ส่องหน้าจนแสบตา
ผมเงยหน้ามองเพลิงที่เห็นเป็นเงาลางๆ
"เพลิง ..เพลิงฆ่าต้าใช่ไหม"
หลักฐานคาตาอยู่ตรงนั้น แต่ผมก็ยังอยากถาม
"ถ้าเราไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าเรานะ พี่อัน ผมจำเป็นต้องฆ่า"
เพลิงพยายามจะดึงตัวผมไปกอด แต่ผมผลักมือเพลิงออก
"พี่อัน.."
ผมยังคงสะอื้น
ความสูญเสียมันเกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน
โดยที่ผมยังนั่งอยู่ตรงนี้ อยู่อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องทำอะไรสักนิด
บางทีเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันอาจจะเกิดมาจากผมก็ได้
ผมที่โชคดีหยิบได้ไพ่คิง..
พระราชาที่อยู่บนจุดสูงสุดคอยทอดมองประชาชนไพร่ทาสถูกฆ่าอย่างเลือดเย็น
"คิง อาจจะไม่ได้มีแค่พี่กับเพลิงก็ได้..ฮึก อาจจะไม่ได้มีแค่สองคน"
แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามีกี่คน
ใครจะไปรู้ว่าคนที่ตายๆ ไปแล้วอาจจะได้ไพ่คิงแล้วหลอกคนอื่นว่าได้ไพ่นู้นนี้นั่น อาจจะร่วมมือกับพวกมันแล้วก็ไล่ฆ่าคนอื่น แต่ผมควรจะสงสัยใครล่ะ? ในเมื่อส่วนใหญ่ก็ตายกันไปหมดแล้ว
คนที่เหลืออยู่จริงๆ ก็มีแค่เจ๊คิวปิด เพลิง กับบอสที่ไม่รู้ว่าตายหรือยัง
"ผมไปลองดูๆ ห้องเก่าๆ มันถูกเคลียร์ศพออกหมดแล้วเหลือแต่พวกของใช้ที่ให้มาตั้งแต่ครั้งแรก ผมกำลังสงสัยว่าพวกมันอาจจะเริ่มนี้ใหม่อีกครั้งถ้าเราเล่นกันจบแล้ว"
หมายความว่าจะต้องมีคนมาเล่นเกมนี้อีก?
"แต่พวกมันก็น่าจะเว้นระยะไปหลายปีนั่นแหละพี่อัน ข่าวคนหายพร้อมกันในเวลาเดียวกันคงทำให้พวกมันขยับตัวไม่ได้ไปสักพัก เหมือนกับของผมที่เพิ่งได้กลับมาเล่นรอบสองกับพี่"
"ทำไมเพลิงต้อง ฮือ พาพี่มาเล่นด้วย ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้"
"คำตอบผมก็เหมือนเดิม พี่อัน"
เสียงของเพลิงไร้อารมณ์
"ผมรักพี่ ถ้าผมเล่นคนเดียวแล้วผมหายไป พี่ก็อาจจะแค่ตกใจนิดหน่อยแล้วก็ลืม สุดท้ายพี่ก็แต่งงานมีลูก ครอบครัวแฮปปี้มีความสุขโดยที่ผมกลายเป็นแค่ฝุ่นในความทรงจำของพี่"
แต่คำตอบครั้งนี้กลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนที่เจ้าตัวพูด
มันคือความคิดจริงๆ ของเพลิงรึเปล่า..?
ผมพยายามขยับตัวหนีเพลิงแต่เพลิงก็ยึดแขนผมไว้แน่น
"พี่อัน ผมรู้ว่าพี่ก็รักผม พี่จะไม่ทิ้งผมไปไหนใช่ไหม"
คล้ายจะเป็นคำวิงวอนแต่น้ำเสียงของเพลิงกลับหยาบกระด้าง
"ผมเอาพี่มาก็จริง แต่ผมปกป้องพี่ทำทุกอย่างก็เพื่อพี่ พี่จะทิ้งผมไม่ได้นะ พี่จะทำตัวเลวๆ เหมือนแม่ผมไม่ได้!"
เพลิงที่ผมคิดมาตลอดว่าควบคุมสติได้ดีกว่าผม ตอนนี้เหมือนกับลูกโป่งที่ถูกเหยียบจนแตก อารมณ์ของเพลิงที่ถูกเก็บไว้ข้างในปะทุออกมา
คนที่ฆ่าคนอื่นได้โดยที่ยังเป็นปกติอยู่ ผมว่าไม่มีอยู่จริงหรอก..
แรงบีบที่แขนผมแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหรือพูดอะไรนอกจากสะอื้นในลำคอ
กลัว...
"พี่ต้องรักผมเพราะผมรักพี่! ถ้าเราชนะเราจะไปอยู่ด้วยกันนะพี่อัน ผมจะไปไถ่บ้านคืนจากพ่อแล้วเราก็จะอยู่ด้วยกัน.. พี่เป็นติวเตอร์ใช่ไหม ผมเคยเห็น เดี๋ยวผมจะไปสมัครงาน งานที่อยู่ใกล้ๆ กับพี่ พอกลับบ้านเราก็จะกลับด้วยกัน กินข้าวเราก็จะกินด้วยกัน เหมือนที่ผมอยากให้เป็นมาตลอด.."
เพลิงโถมกอดผมทั้งตัว
"ตกลงนะพี่อัน ตกลงกับผม"
เพลิงพึมพำข้างหูผม
ผมไม่กล้าตอบรับอะไร
"เพราะพี่ต้องเป็นของผมคนเดียว"
ในชั่วขณะหนึ่งที่ผมคิดว่าคนที่โกหกผมอยู่ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล
มันอาจจะเป็นเพลิงที่โกหกผมมาตลอด
แต่ผมไม่กล้าพูดหรืออะไรทั้งนั้น
เพลิงในตอนนี้สำหรับผมก็เหมือนคนแปลกหน้า
สติที่มีเหลืออยู่น้อยนิดในหัวผม พยายามกระตุ้นให้ผมเลิกปล่อยตัวเองให้ไร้สติและเอาแต่ยึดติดอยู่กับเพลิง
เพราะอาจจะเป็นเพลิงซะเองที่จะฆ่าผมในวันข้างหน้า!
เพลิงพาผมกลับห้องและให้นอนอยู่บนเตียงซึ่งผมก็ทำตามแต่โดยดี
ไม่สิ.. ผมไม่กล้าขัดขืนมากกว่า
ผมกำลังกลัวเพลิงทั้งๆ ที่อีกความรู้สึกก็อยากกอดเพลิงไว้แน่น
ทุกอย่างในตัวผมมันสับสนไปหมด เต็มไปด้วยความขัดแย้งทั้งเรื่องอารมณ์ความคิดร่างกาย
ผมใช้ไฟฉายในมือส่องทั่วห้องในระหว่างที่เพลิงกำลังเตรียมขนมปังให้ผมกิน
ตอนนี้ประตูที่เปิดออกมีแค่ห้องของต้ากับเจ๊คิวปิด.. ประตูที่เหลือแนบสนิทกับกำแพง แต่เพลิงบอกว่าห้องแต่ละห้องมันเชื่อม
กันได้ ซึ่งผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเชื่อมได้ถึงขนาดไหนแต่เห็นเพลิงบอกว่าถูกเคลียร์ห้องไปหมดแล้ว.. ก็อาจจะเชื่อมได้ทุกห้อง
จนตอนนี้ผมรู้สึกหงิดหงุดตัวเองที่ไม่ยอมเดินสำรวจต่อ เอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้องของต้า
"เป็นอะไรรึเปล่า พี่อัน? ไม่คุยกับผมเลย"
เป็นอย่างที่เพลิงว่า ผมไม่ได้ตอบอะไรเพลิงอีก นอกจากคำสั้นๆ
"เปล่า"
เพลิงรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบไหนขึ้น แต่ก็จงใจพาผมเข้ามายุ่งด้วยโดยไม่สนใจว่าผมจะรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย ถึงจะบอกว่าจะปกป้องก็เถอะ
แต่แบบนี้มันก็เหมือนกับฆ่าผมทั้งเป็นนั้นแหละ!
ผมโกรธเพลิง ที่ดึงผมเอามาเป็นตัวหมากในกระดาน
จนตอนนี้ผมไม่อยากคุยอะไรกับเพลิงเลย
คำพูดแต่ละคำที่พูดออกมานั้น เป็นคำโกหกหรือเปล่า?
จะหลอกให้ผมตายใจแล้วฆ่าผมไหม
สิ่งที่หลอกหลอนผมมาตลอดอย่างภาพหลอนพวกนั้นตอนนี้หายไปจนหมดเมื่อความรู้สึกโกรธครอบงำผม
ผมอยากจะกลายเป็นบ้าให้รู้แล้วรู้รอด
ไม่อยากคิดอะไรอีก ทุกอย่างมันมากเกินไปสำหรับมนุษย์ติวเตอร์อย่างผม
จุดมุ่งหมายชีวิตผมมันก็แค่ส่งเด็กเข้ามหาลัยที่เขาฝันได้เป็นอาชีพที่เขาอยากเป็นแค่นั้นเอง
ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ?
ที่ต้องมานั่งดูคนตายทุกวัน นั่งเล่นเกมที่มีคนคอยจะฆ่าเราเมื่อสบโอกาส
บางทีผมอาจจะโชคร้ายไปเองก็ได้
แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดปกติของผม
เพราะความจริงก็คือมีคนจงใจพาผมเข้ามาในเกมเวรๆ นี่
ความรู้สึกของผมค่อยๆ เริ่มชาด้านขึ้นมาทีละนิด
ผมได้แต่หวังว่ามันจะด้านชาพอที่จะรับอะไรที่มันเลวร้ายกว่านี้....
---------------------------------------
คนที่อยากจะไว้ใจกลายเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้ซะงั้น
:กอด1: ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่าา
จากที่กะๆ ไว้อีกไม่นานก็น่าจะจบแล้ว ไม่เกิน 5 ตอน (เดา)
-
จะบอกว่า ตอนแรกที่อันไปแกล้งบอกชอบเพลิงตอนนั้น มันก็ไม่ต่างอะไรกับการโกหกหลอกลวง อาจดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้าจิตใจเพลิงเจ็บช้ำเพราะเรื่องคราวนั้น จะบอกว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นไร มันจะได้หรออันทิว เห็นอยู่ชัดๆว่ามันมี
-
เอิ้ก
เพลิงจิตนะเนี่ย
หรือจิตตั้งกะเข้าเกมครั้งแรกละ??
ว่าแต่ ทำไมเพลิงคิดว่าจะชนะล่ะนี่??
-
เอาล่ะเว้ย ตกลงคือไว้ใจใครไม่ได้สักคนแม้แต่ตัวเอง
-
...ทุกๆเรื่องทุกๆเหตุการณ์มีสาเหตุในตัวของมันจินะก๊ะ o22
-
ตอนที่ 19
2 วัน 22 ชั่วโมง
"พี่อัน..."
ผมส่งเสียงตอบรับในลำคอเหลือบมองเพลิงที่นั่งชิดและใช้ไหล่เบียดกับตัวผม
ตัวของเพลิงไม่ได้อุ่นเหมือนเดิมแล้ว...
ผมรู้สึกแบบนั้น
เช่นเดียวกับความไว้ใจของผมที่น้อยเต็มที
"พี่โกรธอะไรผมหรือเปล่า ...ผมขอโทษ"
"เปล่า ไม่ได้โกรธ พี่แค่ปวดหัวนิดหน่อย"
ผมโกหกคำโตเพื่อเว้นระยะห่างออกจากเพลิงอย่างช้าๆ
จะให้ผมรู้สึกยังไงกับคนที่พาผมเข้าดูคนฆ่ากันล่ะ ? แล้วยังไม่พอดึงผมเข้ามาด้วยความตั้งใจซะด้วย ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด
ผมไม่เคยทำอะไรให้เพลิงด้วยซ้ำ
เพราะหลงรักผมงั้นเหรอถึงได้พาผมมาเล่นเกมนี้ด้วย
ผมเหยียดยิ้ม อยากรู้คำว่ารัก ที่พูดๆ ออกมานี่ใส่ความจริงใจเขาไปสักส่วนหรือเปล่า ตอนนั้นผมก็บ้าจี้บอกรักเพลิงเพราะความเบลอๆ ด้วยสิ
เพลิงหลอกผมให้มาเล่นเกมบ้าๆ นี่!
ในอกผมคล้ายถูกมีดแทงและคว้านเอาหัวใจดวงโง่ๆ นี่ออกไปด้วย ผมรู้สึกแย่ที่ถูกหลอกมาเล่นเกมนี้
ภาพเพลิงร้องไห้ในบ้านยังอยู่ในหัวผม
ร้องไห้ได้สมจริงมากๆ จนไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงเหรอที่บ้านกำลังจะถูกยึดไปหรือแค่แสดงให้ผมตายใจยอมหลวมตัวมาเล่นเกมบ้าๆ นี่ด้วย
โง่ ผมมันโง่ไปเองที่ไปหลงเชื่อคนที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบห้าปี ผมมันทั้งโง่และบ้าไปเอง
ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งรับกรรมกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อไง
โชคดีที่ผมพอกินอะไรได้มากขึ้นทำให้ร่างกายดูจะมีเรี่ยวมีแรงจนความอ่อนแอที่ซุกซ่อนในสมองของผมไม่กล้าออกมาทำร้ายผม
มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ เวลาที่ได้ควบคุมร่างกายของตัวเองจริงๆ ไม่ใช่ถูกสัญชาตญาณร่างกายเวรๆ มาบังคับให้ฆ่าตัวตายบ้าง
บังคับให้กลัวภาพหลอนบ้าง ผมไม่เข้าใจว่ามันจะมีไปเพื่ออะไรสิ่งพวกนี้
นอกจากจะทำให้เจ้าของร่างตายแล้วยังทำให้ตายอย่างทรมานอีก
ถ้าหากผมเปรียบเทียบตัวเอง ผมก็คงจะเปรียบกับดอกไม้โง่ๆ สักต้นที่เหี่ยวใกล้ตายเต็มทน เพียงแค่ใช้ปลายเท้าขยี้ก็กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยไม่เหลือค่าอะไรให้ใส่ใจอีก
"งั้นเหรอครับ.." เพลิงยื่นมือมาลูบหัวผมพูดน้ำเสียงนุ่มนวล "เสียดาย..ที่เขาไม่มียาให้.."
ผมไม่กล้าปัดทิ้งได้แต่ปล่อยให้มือเย็นๆ จับผมอย่างวิสาสะ
เพลิงในตอนนี้ไม่ใช่คนที่ผมไว้ใจได้เลย...
ร่างกายเพลิงก็เหมือนร่างกายผมที่บางทีควบคุมไม่ได้ซึ่งในตอนนี้ผมก็คิดว่าเพลิงน่าจะเป็นอย่างนั้น
เพราะถ้าไม่ใช่ เพลิงก็ไม่มีทางหลุดพูดออกมาแบบนั้นแน่ๆ ผมเคยคิดว่าเพลิงควบคุมตัวเองได้ดีแต่ผมคิดผิดมาตลอด ถึงแม้ว่าจิตใจเพลิงจะบอกว่าสามารถตั้งรับกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้แต่ร่างกายไม่ใช่แบบนั้น ทันทีที่มีโอกาสมันจะพยายามปลด
ปล่อยระบายความเครียดทุกอย่างออกไปโดยไม่สนใจว่าจิตใจของเจ้าของร่างจะรู้สึกแบบไหน
ซึ่งถ้าหากผมไปปัดมือเพลิงตอนนี้เข้า..
ไม่อยากคิดเลยว่าผมจะโดนอะไร..
อาจจะโดนทำร้าย ตะคอก ขู่เข็ญ บังคับจูบ อะไรก็ตามแต่ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมควรเสี่ยง
"พี่อันรอในห้องนะครับ.. ตอนนี้ก็วันใหม่แล้ว ผม.. จะไปสำรวจห้องอื่น น่าจะได้เบาะแส.."
เสียงของเพลิงแหบพร่าประโยคคำพูดแทบไม่ปะติดปะต่อ
สิ่งที่ผมเพิ่งรู้คือเพลิงมักจะอดนอนในช่วงเวลาที่ผมหลับอยู่เสมอ จะว่าไปช่วงเวลาที่ผมหลับก็เป็นโอกาสของเพลิงที่จะแยกตัวออกไปทำอะไรลับๆ ล่อๆ ได้นะ อย่างร่วมมือกับเจ้าพวกนั้นแล้วค่อยลงมือฆ่าผมอย่างช้าๆ
"อืม ดูแลตัวเองด้วย"
ผมตอบกลับเสียงเบา
--------------
:katai5:
-
เดี๋ยวนะ ชักจะสั้นไปล่ะ! หนูจะเอาอีก!! :katai4: :katai1:
-
เดี๋ยวนะ ชักจะสั้นไปล่ะ! หนูจะเอาอีก!! :katai4: :katai1:
+1
น้องเพลิงชอบอดนอน แล้วน้องเพลิงไปทำอะไรรรรรร
จริงๆน่าจับศพมาอยุ่ด้วยกันนะ
-
ช่างเป็นเกมที่เล่นกับความหวาดระแวงภายใต้สถานการณ์กดดันจริงๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นนิยายที่แหวกมากกกก อ่านแล้วลุ้นทุกตอน
รู้สึกเหมือนทฤษฎีสะพานแขวนเลย
แต่หลังๆรู้สึกหนูอันไม่น่าไว้วางใจ5555พร้อมจะพลั้งมือแทงเพลิงได้ทุกเมื่อ55555(ส่วนเพลิงระแวงมานานแระ)
หวังว่าจะไม่มีคนใดคน หนึ่งตายนะคะT-T อยากให้รอดคู่
รอตอนต่อไปค่าชอบเรื่องนี้มาก อีก2วันจะรู้ความจริงแล้ว ตื่นเต้นมาก
-
โดดงานอ่านนิยาย
-
"ครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา.. พี่มีไรตะโกนเรียกผมได้นะ"
ลมหายใจของผมเชื่องช้าลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเพลิงเดินจากไป มือผมเย็นเฉียบ
ผมควรจะพอใจใช่ไหมถ้าผมได้อยู่คนเดียว... แต่ก็ต้องยอบรับว่าผมก็รู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ห้องมืดๆ ที่มองอะไรไม่เห็น
ไม่มีทางรู้ว่าอะไรจะโผล่จากข้างหลังตอนไหน
แต่อยู่กับเพลิงมันก็เหมือนกัน เพลิงจะฆ่าผมหรือเปล่า ผมไม่รู้..
ฉะนั้นผมต้องหนี! ถ้ามีโอกาสผมจะหนีออกไปส่วนเพลิงจะเป็นอะไรผมไม่สนใจ!
แค่เรื่องเลวๆ อย่างพาผมมาเจออะไรแบบนี้ก็ทำผมโกรธแทบบ้าแล้ว ถ้ามันมาจากความไม่ตั้งใจผมจะไม่โกรธอะไรเลยเพลิงเลยแม้แต่นิดเดียวเลย..
เรื่องนี้มันแย่เกินไปจริงๆ..
เกิดมาผมยังไม่เคยเจอคนตายต่อหน้าโดยที่ตัวเองทำได้แค่ยืนมอง ความรู้สึกที่ได้รับมาแย่เกินทนเหมือนปลาที่ถูกขังไว้ในโหลแคบๆ ทั้งอึดอัดและหายใจไม่ออก สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือความเศร้าของผม ทั้งๆ ที่รู้จักกันได้ไม่นาน ผมกลับรู้สึกเศร้ามาก
ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังกับคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ผมต้องเจอ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมไม่รู้หรอกว่าแต่ละคนตายเพราะอะไร แต่ทุกคนก็ตายไปแล้วและผมไม่มีปัญญาทำให้ฟื้นขึ้นมาถามด้วย
แย่... ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ถ้าผมสามารถรอดออกไปได้แล้วได้เงินรางวัลนั่นผมก็ไม่รู้สึกดีใจสักนิด เผลอๆ อาจจะโยนทิ้งด้วยซ้ำไป
ถ้าเงินพวกนั้นสามารถซื้อชีวิตพวกเขากลับได้ก็คงจะดี..
น้ำตาผมคลอหน่วงเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
แต่มันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน คนที่ตายแล้วก็คือคนที่ตายไปแล้ว ฟื้นกลับมาได้ก็คงเป็นแค่ความฝันโง่ๆ ของผมเวลาที่ผมหลับ
ผมจินตนาการไม่ออกช่วงเวลาหลังจากนี้ที่ผมกลับออกไปโลกภายนอกได้ว่าผมจะใช้ชีวิตยังไง ทำอะไรที่ไหน มันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ผมมั่นใจว่ามันไม่มีทางเหมือนเดิม
ต่อให้ผมสามารถสอนนักเรียนได้แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่เป็นอะไร
ภาพหลอนพวกนั้นมันต้องกลับมาหลอกหลอนผมเรื่อยๆ เหมือนคำสาปที่ติดตัว มันไม่โผล่ตอนนี้แต่มันก็ต้องโผล่มาตอนอื่น
ชีวิตของผมมันก็เหมือนโดนฆ่าไปแล้วครึ่งนึง
ผมไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อให้หลอกตัวเองขนาดไหนก็ตาม
กึก กึก
เสียงกลไกแผ่วเบาดังขึ้นมาจากเพดาน
ผมเงยหน้าขึ้นมองทันทีแม้จะมองไม่เห็นก็ตาม
เกิดอะไรขึ้น?
ผมตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เพราะเพดานเป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปิดออกแต่วันนี้มันกลับเปิดออก
แผละ
เสียงดังแปลกๆ คล้ายเสียงเนื้อหนืดๆ ดังขึ้นใกล้ตัวผม
มันโยนของลงมางั้นเหรอ
ผมคิดงุนงงแต่ก็หยิบไฟฉายที่มีแสงริบหรี่ขึ้นมาส่องตามที่มาของเสียง
"!!!!!!"
ผมอุทานร้องไม่เป็นภาษาซึ่งโชคดีที่ผมปิดปากตัวเองได้ทัน น้ำตาที่คลออยู่ไหลอาบแก้มทันที
มันเป็นข้อมือที่กำลังกำกระดาษแผ่นนึงไว้! เลือดสีสดที่ไหลรินออกมาทำลมหายใจสั่น ผมสั่นไปทั้งตัว ปากคอสั่น ความเย็นยะเยือกเกิดขึ้นตั้งแต่หัวจรดเท้า
กึก กึก
เสียงกลไกดังซ้ำขึ้นอีกครั้ง
มือสั่นๆ ของผมส่องไฟฉายขึ้นไปก็พบว่าเพดานนั้นปิดสนิทคล้ายกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
คำใบ้สุดท้ายหรือเปล่า...
ผมกลั้นลมหายใจยกขาที่คล้ายกับถูกถ่วงด้วยหินหนักๆ จนก้าวไม่ออก
เอาดิวะ อันทิว! สู้หน่อย
ผมพยายามปลุกกำลังใจตัวเองเมื่อพบว่าตัวเองก้าวไม่ออกแม้แต่ก้าวเดียว ผมสูดลมหายใจลึกๆ อีกครั้งลากขาเดินไปหาข้อมือนั่นช้าๆ คล้ายกับกลัวว่ามันจะกระโจนเข้ามาจับข้อมือผมที่กำลังถือไฟฉาย
แกรบ
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงกระดาษที่ผมค่อยๆ ดึงออกมาจากมือเปื้อนเลือดสีสดที่ยังไม่หยุดไหลรินเหมือนกับว่ามันเพิ่งถูกตัดออกมายังไงยังงั้น...
ผมพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อสามารถดึงกระดาษนั่นมาอยู่ในมือผมได้
แต่มือที่สั่นเทาของผมกลับฟ้องว่าตอนนี้ผมกำลังกลัวมากผมกัดฟันกรอดควบคุมมือให้เลิกสั่นใช้ไฟฉายส่องข้อความบนกระดาษยับๆ ที่มีเลือดเประเปื้อนเป็นแห่งๆ โชคดีที่มันไม่ได้บังตัวอักษรที่ไม่ค่อยบรรจงนักบนกระดาษ
ไม่สิ ไม่ใช่ไม่บรรจง
ผมขมวดคิ้วมองตัวอักษรที่แต่ละตัวที่แทบจะเป็นระลอกคลื่นในแต่ละตัวอักษร คล้ายกับว่าคนที่เขียนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง จนข้อมือที่เขียนสั่นเทาจนได้ตัวอักษรแบบนี้ออกมา
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ กระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตาออกและปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างน้อยนิดนี้ ผมสูดหายใจลึกอีกครั้งและกลั้นลมหายใจในขณะที่อ่าน
ชายขี้เบื่อกับหมาทั้ง 8 ตัวของเขา
ผมชะงักทันทีที่เห็นประโยคตรงกลางหน้ากระดาษ
นิทาน ?
ไม่นานมานี้มีชายขี้เบื่อคนหนึ่งเบื่อกับชีวิตร่ำรวยและสุขสบายจนเกินไปของตัวเอง เขาจึงพยายามสรรหาสิ่งใหม่ๆ มาทำเพื่อแก้เบื่อ เงินที่มีอยู่จำนวนมหาศาลทำให้เขาผลาญเงินไปกับสิ่งของบันเทิงใจต่างๆ ได้ไม่รู้จบแต่นั้นก็ไม่อาจสนองความต้องการของเขาได้
ชายคนนี้ต้องการสิ่งที่สนุกยิ่งกว่านี้ ซึ่งไม่นานเขาก็หาสิ่งที่ตัวเองต้องการพบ เขารู้สึกมีความสุขเสมอเมื่อเห็นมนุษย์พยายามที่จะดิ้นรนมีชีวิตรอดแต่สุดท้ายก็จบลงที่ความตาย มันเป็นความรื่นรมย์ที่แม้แต่เขาก็ยังบอกไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงทั้งชอบและตื่นเต้นกับมันขนาดนี้ เขาใช้เวลาขบคิดเรื่องนี้่ไม่ถึงสัปดาห์ก็สามารถคิดเกมสนุกๆ เกมหนึ่งออกมาได้ เกมที่เขาเคยเลยเล่นกับเพื่อน เกมดาษดื่นที่ไม่ว่าใครก็น่าจะเคยเล่น "เกมพระราชา"
เมื่อมีเกมขึ้นมาก็ต้องการผู้เล่น เขาจึงหาผู้เล่นจะเข้ามาเล่นโดยเสนอเศษเงินของเขาที่ทำให้พวกมันสามารถตาโตได้ ไม่นานเกินรอเขาก็สามารถหาหมาหิวโหยเงินมาเล่นเกมนี้ได้ การแข่งขันกันระหว่างหมาโหยเพื่อเงิน มันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นไม่มากพอ จึงได้มีการตั้งโต๊ะพนันขึ้นว่าหมาตัวไหนที่จะสามารถเป็นตัวที่รอดชีวิตออกไปได้ เขาสนุกกับมันมาก แต่ก็ไม่บ่อยนักเพราะเวลาที่หมานั้นหายไปพวกเทศกิจโง่ๆ อย่างตำรวจก็ชอบเพ่นพ่านทำให้เขาต้องจำยอมอดใจอยู่นิ่งๆ ไว้หลายปี
ซึ่งในเวลานี้ก็เป็นอีกครั้งที่จะทำให้ชายขี้เบื่อรู้สึกสนุกขึ้นมาได้
ผู้แต่ง นิโคลัส พยัคฆ์คำรน
"หมางั้นเหรอ..?" ผมทวนคำเสียงสั่น
ผมรู้จักคนๆ นี้ นิโคลัส พยัคฆ์คำรน เขาเป็นนักธุรกิจลูกครึ่งไทย-รัซเซีย เขาเป็นผู้ลงทุนรายใหญ่ที่มักจะปรากฎชื่อในจอโทรทัศน์ ความเก่งกาจด้านการเงินหรือเรียกได้ว่าอัจฉริยะรวมกับหน้าตาที่หล่อเหลาแม้อายุจะล่วงเลยไปมากกว่าเลขห้าแล้วก็ตามทำให้เขายังคงถูกนำมาเขียนในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ
คงไม่มีใครคิดว่าเขาจะเป็นคนสร้างเกมนี้ขึ้นมาแน่ๆ เกมที่เป็นเหมือนขุมนรกเกมนี้!
ความนัยในนิทานที่ผมพอจะตีความออกคือเพราะความเบื่อหน่ายทำให้เขาสร้างเกมนี้ขึ้นมาอีกทั้งยังเปรียบพวกผมเป็นหมา!!
ผมขบกรามกรอด เมื่อระลึกถึงความจริงที่ว่าผมอาจจะเป็นแค่หมาตัวนึงจริงๆ ที่อาจจะถูกใครสักคนเลือกว่าอาจจะชนะหรือไม่ก็ไม่ถูกเลือกเลย
ผมพลิกหน้ากระดาษไปด้านหลังด้วยความหงุดหงิดก่อนจะชะงักไปกับเลข 1 บนหน้ากระดาษ
1 ชั่วโมง
ผมขมวดคิ้ว
1 ชั่วโมงอะไรวะ
ผมจึงมองข้ามมันไปเลื่อนสายลงมาพบว่ายังมีข้อความเหลืออยู่จำนวนนึง
ครั้งนี้เขาได้สามารถเก็บหมามาได้ถึง 8 ตัว แม้จะมีตัวที่ซ้ำไปบ้างแต่เขาก็ไม่นึกรังเกียจที่จะให้โอกาสหมาตัวนี้ หมาตัวแรกเขาให้ชื่อมันว่า วายุ น่าเสียดายที่มันใจเสาะกินยาพิษที่ตั้งอยู่กลางห้อง ผู้คนที่มาร่วมพนันด้วยต่างสบถเพราะเงินที่ลงไปกับหมาตัวนี้ไม่ใช่น้อยๆ เลย เขายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ สนใจหมาตัวอื่นๆ ที่สำรวจห้องอย่างกระตือรือร้นแต่เพียงเวลาไม่นานหมาแต่ละตัวก็ค่อยๆ ทยอยตายตามกันไปเรื่อยๆ ซึ่งสาเหตุการตาย ก็มาจากหมาตัวหนึ่งที่กระหายอยากชัยชนะ ซึ่งเขาก็เอ็นดูมันไม่น้อย
คำถาม
สุดท้ายแล้วหมาจะเหลืออยู่กี่ตัว?
คำใบ้สุดท้าย!
ผมเบิกตากว้าง
แล้วมันหมายความว่าไงล่ะ? หมาจะเหลือกี่ตัว คนรอดชีวิต? หรืออะไร?
พรึ่บ
แสงไฟในห้องสว่างวาบพร้อมกับทีวีที่เปิดเอง มันปรากฎเลข 59:12 ซึ่งก็นับถอยหลังลงเรื่อยๆ
เกิดอะไรขึ้น?
ผมรู้สึกงงมากจนถึงมากที่สุด นี่มันอะไรกัน
"พี่อัน พี่อัน!"
เพลิงถลาวิ่งเข้ามาหาผม
"เป็นอะไรรึเปล่า เจอใครมาหาไหม!" ถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ไม่ ไม่มีใคร.." ผมพูดอย่างเลื่อนลอย
เพลิงมองผมด้วยสายตาเป็นห่วงก่อนจะแย่งกระดาษในมือผมไปอ่าน เพียงกวาดสายตาได้ไม่นานเพลิงก็สะดุ้งเฮือก
"1 ชั่วโมงสำหรับเวลาคุ้มครองที่เหลืออยู่ หลังจากนี่มันจะล่าเรา!!"
0 วัน 1 ชั่วโมง
------------------------
:hao5: เที่ยงคืนแล้ววว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก ฮือ (แต่ก็ยังนั่งแต่ง 555)
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่า :กอด1:
-
โอยยยยยยยยยย ลุ้นแทนนนนนนนนน
-
เอาใจช่วยให้รอดนะ
-
เอาเข้าไป๊ปปปปปปป!! ทำไปเพราะเบื่อ? ง่อววววววว :ling2:
-
ลุ้นมาาากกกกกกก
-
คืออ่านแล้วมาก แล้วหลอนตามด้วย
ใจเต้นตุบๆๆ
คำใบ้มาขนาดนี้แล้ว คือเพลิงใช่ไหม
เพลิงจิตไม่ปกติ เก็บกด อยากเอาคืนอันทิวหรอ
รออ่านนะคะ ไม่ไหวใจเพลียมากก เต้นแรง
-
หูย รอเลย เรื่องมันปวดตับบบ :ling3:
-
อ่านแล้วปวดตับมากคะ == :o12: กลัวใจเพลิงจริงๆเลย ให้ตายสิ
ปริศนายังคงดำเนินต่อไป ติดตามต่อค่าาา
-
ตอนที่ 20 [ ตอนจบ ]
0 วัน 1 ชั่วโมง
ผมสะดุ้งเฮือกตั่วสั่นไปทั้งตัว
ล่า หมายความว่าไง? พวกมันจะเอามาตามหาพวกผมแล้วฆ่างั้นเหรอ
ไหนมันบอกว่ายังพอมีเวลาให้ผมหายใจเล่นแต่นี่มันกลับผิดคำพูดของมันเอง!
ผมกัดปากแน่นนัยน์ตาสั่นระริก
"ไม่มีเวลาแล้วพี่อัน ไม่มีแล้ว ต้องรีบ!!!!" เพลิงตวาดดังลั่นคล้ายกับสติแตกจับแขนผมแน่นเนื้อตัวสั่นเทาไม่ต่างกับผม ไม่สิ หนักกว่าด้วยซ้ำเพลิงตัวสั่นไปทั้งตัวจนผมรู้สึกได้
"เพลิง ไหวรึเปล่า"
"ไหวสิพี่อัน ต้องไหว ถ้าเรารอดวันนี้ไปได้ ผมกับพี่จะได้ทุกอย่าง หึหึ ทุกอย่าง แต่ แต่ทุกอย่างแม่งก็เหี้ยไปหมด!!" เพลิงคำรามในลำคอเหมือนกับว่าไม่อยากให้ผมเห็นอาการแปลกๆ ของตัวเอง
ผมไม่กล้าปริปากพูดอะไรสักคำมองเพลิงที่กระชากพรมหนังเสือโยนทิ้งไปส่งๆ เพลิงตวัดสายตากลับมาจ้องผมเขม็งและกระตุกแขนจนผมล้มมานอนข้างๆ
"ทวนรหัสที่เรารู้หน่อยพี่อัน ทวน..." เสียงแหบต่ำดังข้างหู
ผมกลืนน้ำลายดังเอือก พยายามไม่สบตาเพลิง
"ตัวแรกคือจำนวนคิง 0 2 แล้วก็ไอ้กระดาษแผ่นนั้น.."
เพลิงแสยะยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบสุดท้ายของเพลิง สีหน้าของเพลิงเหี้ยมเกรียมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่าสุดท้ายมันจะรอดไปได้กี่คนล่ะครับ พ่อ.." พูดจบก็หัวเราะหึๆ ก้มหน้าลงกดรหัสบนตู้เซฟดิจิตอลที่มีเลขให้กรอกอยู่สี่ตัว
พ่อ... ?
หมายความว่าไง
พ่อเพลิงไม่ใช่คนที่โดนรถชนตายคนนั้นเหรอ ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นดวงตาของเพลิงที่หันมาสบกับผมพอดี
"พี่อันชอบเลขอะไรเหรอครับ" เพลิงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ผมเจอกับเพลิงครั้งแรง
คล้ายกับถูกน้ำแข็งสาดไปทั้งหน้า
ตาของเพลิงเป็นสีเทา สีเดียวกับนิโคลัส พยัคฆ์คำรน!
สองคนนี้อาจจะเป็นพ่อลูกกัน....
มีความเป็นไปได้สูงมาก.. เพราะเพลิงก็คล้ายจะหลุดปากออกมาบ่อยเหมือนกัน
ผมเผลอถอยหลังนี่โดยไม่รู้ตัว
หมายความว่ายังไงกันแน่? พ่อที่เอาลูกมาเล่นเกมที่มีจุดจบคือความตาย.. พ่อเพลิงกำลังคิดอะไรอยู่! ทำไมถึงยอมให้มาเล่นเกมนี้ล่ะ เพลิงบอกเคยเล่นไปแล้วรอบนึงแปลว่ากลับมาเล่นซ้ำอีกครั้ง
พ่อบ้าอะไรส่งลูกมาเล่นเกมความตาย
นี่มันบ้า บ้าชัดๆ!!!
บ้าทั้งพ่อทั้งลูกโดยที่มีผมกลายเป็นลูกหลงโง่ๆ ที่เข้ามาอยู่วังวนนี่
"ขยับตัวหนีผมทำไมพี่อัน.. หรือว่าพี่กลัวผม" เพลิงยิ้มให้ผม
ผมอยากจะยิ้มตอบเหมือนทุกครั้งแต่ผมทำไม่ได้ ผมตัวสั่นเพราะความคิดบางอย่างที่แล่นปราดเข้ามาในสมอง
แม้แต่ลูกเขายังส่งไปตายได้นับประสาอะไรกับผมที่มีฐานะเป็นแค่รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า
ต่อให้สาบานด้วยเลือดทั้งตัวว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไป แต่ผมก็เชื่อว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้ผมรอดแน่ๆ ไม่มีทาง สุดท้ายจุดจบของผมก็ไม่ต่างไปจากทุกคนที่เข้าร่วมเกมนี้้
ตายคำเรียกง่ายๆ แต่ทรงพลังที่มากพอให้คนบางคนล้มทั้งยืน
น้ำตาผมคลอเบ้า มองเพลิงทั้งน้ำตา
หรือว่าผมเป็นแค่ตัวแปรของพ่อเพลิงที่ถูกดึงเข้ามาใส่ด้วยให้มันสนุกมากยิ่งขึ้น เพราะผลสรุปสุดท้ายเกมนี้อาจจะถูกระบุเอาไว้อยู่แล้วมาใครจะเป็นคนชนะ
คงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเพลิง..
ร่างสูงที่ยังคงมีลมหายใจไม่สม่ำเสมอตรงหน้าเป็นคำตอบของทุกสิ่งที่ผมสงสัย
"เพลิง ฮึก เพลิงรู้ใช่ไหมว่าพาพี่มาตาย.."
ยิ่งพูดผมยิ่งสะอื้น
เพลิงส่ายหน้าพุ่งตัวเข้ามาดึงผมเข้าไปในอ้อมกอดและกอดแน่น "ไม่พี่อัน ผมไม่ได้พาพี่มาตาย ผมไม่ได้ทำอะไรเลวๆ แบบนั้น ไม่มีทาง ผมไม่มีวันยอมให้พี่ตาย เราจะรอดไปด้วยกันสองคน สัญญาสิ สัญญา พี่เปลี่ยนไปมาก พี่อันเป็นอะไร.. ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ ผมยังรักพี่เหมือนเดิมนะ.. รัก พี่ไม่เชื่อว่าผมรักพี่เหรอ"
ผมสะดุ้งเมื่อเพลิงร้องไห้จนตัวโยนตาแดงก่ำ
ไม่ อันทิว มึงอย่าไปหลงกลไอ้เพลิงมันอีก ถ้ามึงเชื่อมันมึงก็เสียค่าโง่อีกรอบ มึงต้องหาวิธีใช้ประโยชน์จากเพลิงที่รู้อยู่แล้วว่า
ตอนจบมันจะชนะ
ผมผลักตัวเพลิงออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เพลิงยอมปล่อยมือจากผมง่ายๆ แต่กลับมองผมด้วยสีหน้าผิดหวังและรวดร้าวเต็มทน
มองราวกับว่าผมพังโลกทั้งใบของเพลิงไปแล้ว
เพลิงน้ำตานองหน้า "พี่อัน.. พี่ไม่เชื่อผมจริงๆ เหรอ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมเลือกไม่ได้ พี่เข้าใจผมไหม ผมเลือกไม่ได้!! ใครมันจะไปอยากให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้วะ.."
แม้แต่น้ำเสียงของเพลิงยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
หัวใจของผมเหมือนกับถูกมือล่องหนบีบแน่นจนหายใจไม่ออก
ผมควรจะทำยังไงดี สิ่งที่เพลิงพูดแต่ละคำล้วนส่งผลต่อจิตใจของผมโดยตรงแต่มันก็ถูกป้องกันด้วยภายเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดจนคำว่าเลือกไม่ได้ไม่สามารถมาลบล้างสิ่งเหล่านี้ได้
"แล้วทุกคนที่ตายไปแล้วล่ะ.. เพลิงจะไปปล่อยให้เขาตายเฉยๆ เหรอ"
ผมสะอื้นหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นเพลิงพยักหน้าเบาๆ
"ผมยุ่งไม่ได้.. พ่อ ผมไม่ชอบคนที่ทำมากกว่าที่สั่ง แต่พี่อัน พี่ไม่เชื่อผมจริงๆ เหรอ ผมรักพี่นะ รักมาตลอด พี่น่ารัก พี่ไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มของพี่มันหวานขนาดไหน เพราะพี่ผมถึงยังทนไม่เป็นบ้าได้เพราะพี่นะ.. แต่ตอนนี้พี่เกลียดผม แล้วผมควรจะทำยังไงดีล่ะ? พี่จะให้ผมทำยังไง!!ในเมื่อไม่ว่าก้าวไปทางไหนก็คือหน้าผา!! พี่เป็นเส้นเชือกเส้นสุดท้ายที่ผมเลือก ถ้าผมตายรอบนี้ผมไม่มีทางเจอพี่แล้ว ฮือ ผมก็แค่ไม่มีทางเลือก ก่อนตายผมก็อยากอยู่กับพี่ ไม่ได้เหรอพี่อัน.. ผมรับรอง พี่จะไม่ตายแน่นอน ขอแค่ตอนนี้เท่านั้นที่พี่จะอยู่กับผม ถ้าเรารอดออกไปสองคน พี่จะทิ้งผมก็ได้ ผมยอมแล้ว ขอแค่ตอนนี้พี่เชื่อใจผมนะ.."
เพลิงพูดไปร้องไห้ไป
"จะให้พี่ทำยังไงล่ะเพลิง... พี่ควรรู้สึกแบบไหนยังไม่รู้เลย มีคนตายทุกวันจะให้มียิ้มร่าเริงมีความสุขเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพี่ก็ทำไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริง ความรู้สึกพี่ก็จริงเหมือนกัน ฮือ"
ผมใช้มือปิดปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้น
เพลิงเหยียดยิ้มมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วจึงยิ้มจนตาหยีทั้งๆ น้ำตาไหลพรากลงมา
"จนถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกว่าพี่น่ารักมากเหมือนเดิมเลย.. เสียงหวานๆ ที่ชอบมางุ้งงิ้งกับผมเวลาว่างๆ ช่วงนั้นแม่ผมเริ่มจะเอาข้าวของในบ้านไปโปะหนี้ ก็มีพี่นี่แหละที่ทำให้ผมพอยิ้มออกบ้าง พี่รู้ไหมลูกโป่งพวกนั้นผมเก็บเงินมาตั้งแต่เจอพี่ครั้งแรกเลยนะ ผมอยากให้พี่ในวันจบแต่ก็นะให้พี่แต่ไม่ยอมพูดอะไร พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกอะไรกับพี่"
เพลิงหลับตาคล้ายกับระลึกถึงอดีตอันหอมหวาน
"ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกถ้ามันไม่ใช่เรื่องโกหกคงจะดีเนอะพี่อัน"
เพลิงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาสีเทามองผมคล้ายกับกำลังยิ้ม
"แต่ก็นะ.. มันก็เป็นแค่เกมๆ นึงที่พี่ถูกใช้มาแกล้งผมเท่านั้น" รอยยิ้มฝืนๆ ปรากฎบนใบหน้าเพลิง "เอาล่ะ ทุกอย่างมันใกล้จะจบ
แล้วพี่อัน ผมรู้รหัสตัวสุดท้ายแล้วคือหนึ่ง เพราะมันเป็นกฎของเกมนี้"
เพลิงจรดนิ้วบนแป้นพิมพ์รหัส
"ที่เหลือก็แค่ตัวแรกที่เราคงต้องสุ่มเลขมาสักเลขหรือไม่ก็วิเคราะห์ดูว่าใคร.."
ผมสะอื้นเพราะเห็นเพลิงพยายามเปลี่ยนเรื่องทั้งๆ ที่น้ำตายังไหลไม่ยอมหยุด
เพลิงอาจจะไม่ได้โกหกผม.. แต่เป็นผมเองที่ไม่ได้ไว้ใจเพลิงมากพอ
สีหน้าของเพลิงเหมือนกับคนบาดเจ็บสาหัสที่พยายามดันทุรังตัวเองให้ไปไถลตัวไปข้างหน้า
"ทำไมทุกอย่างมันต้องกลายเป็นแบบนี้..." ผมพูดออกมาเสียงสั่นรู้ดีมันไม่ใช่ประโยคคำถาม
ถ้าหากว่าผมกับเพลิงเจอกันในสภาพอื่นก็คงจะดีกว่านี้...
เพลิงหัวเราะในลำคอ "ช่างมันเถอะพี่อัน มันเกิดขึ้นไปแล้ว เราไม่จำเป็นต้องไปหาคำตอบจากมันหรอก"
ผมกัดปากแน่นจนเลือดซิบ ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมดแล้วจริงๆ ผมยังคงร้องไห้ไม่หยุด พยายามคิดใคร่ครวญถึงเบาะแสที่พอจะมีอยู่ไม่มาก
หลับตาพยายามดึงภาพในหัวออกมาเกี่ยวกับไพ่ของแต่ละคน
ทุกคน... หยิบไพ่และโชว์ไพ่จนหมด
เดี๋ยว...!
เสียงบางอย่างดังก้องในหัวผม
"ผมรักบอส! ผมรักบอส!"
ไม่สิ แต่มันดังขึ้นมาจริงๆ !!!
-------------------
ลงแปปๆ จะจบแล้วแฮะ :hao4:
-
ใครวะบอส? // :z6: :z6: ฮ่าๆๆๆ
-
บอสคือใครกันนนน
-
น้องแว่น!!
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
*-*
ใครตะโกนขึ้นมา หรือเสียงเทป??
พ่อเพลิง...ลื่นล้มในห้องน้ำตายไปซะเถอะ
-
ผมหันขวับมองไปทางประตูทันทีเห็นนกแก้วคุ้นตาในสภาพยับเยินขนบนตัวร่วงจนเกือบหมด ปีกของมันยังเปรอะด้วยเลือดจนชุ่ม มันบินถลาเข้ามาในห้องคล้ายกับว่าหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมากๆ มา ตามันเบิกค้างกรีดเสียงร้องออกมา
"ตอแหล!! บอส ตอแหล!!!"
ทันทีที่มันร้องจบมันก็เหมือนกับหมดแรงตกผลั่กลงมาบนพื้น มันพยายามตะเกียกตะกายเพื่อขึ้นบินและหวีดเสียงร้องไม่หยุด
"แกว้กๆๆ อย่าทำ อย่าทำ กลัว กลัวแล้ว"
ผมมองเจ้านกอย่างหวาดระแวง มือเย็นขึ้นมาอย่างรู้สึกได้
นกแก้วมักจะจดจำในสิ่งที่ได้ยินมา.. สิ่งที่มันพูดออกมาคือสิ่งที่มันได้ยิน
"ใช่บอส! เพลิง บอส!!!" ผมสะดุ้งเฮือกเบิกตากว้าง
บอส!! เป็นบอสรึเปล่าที่ฆ่าทุกคน! บอสเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในห้วงคำนึงหรือความคิดผมสักนิดว่าจะเป็นฆาตกร อาจจะเพราะอายุที่น้อยที่สุดในกลุ่มและบุคลิกท่าทางคล้ายเด็กเรียนมาหาค่าเทอม ไหนจะตอนที่พวกผมไปเจอบอสครั้งแรกอีก บอสดูอ่อนแอมากจริงๆ จนพวกผมตายใจ
ตายใจมาตลอด!
ฉับพลันภาพบนหน้าจอทีวีก็ปรากฎในหัวผมเป็นฉากๆ และพบว่ามีห้องๆ นึงที่หายไป
พวกผมไม่เคยเอะใจว่าทำไมภาพของห้องบอสถึงหายไป..
ไม่เคยรู้ตัวยด้วยซ้ำ
"สาม! เพลิงสาม ลองใส่สาม คิงมีสามคน!!"
ผมส่งเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้ รู้สึกใจหายจนยืนไม่อยู่ รีบจิกเล็บใส่มือตัวเองเพื่อใช้ความเจ็บปวดดึงสติตัวเองออกมาใช้
ไม่อันทิว มึงจะมาหยุดตรงนี้ไม่ได้...
เพลิงไม่ได้ตอบผมเพียงแต่กดตัวเลขตามอย่างว่าง่าย มันส่งเสียงติ้ดๆ ขณะที่กดแต่ละตัว
"แกว้ก อย่าฆ่า..... แกว้ก..."
นกแก้วของบอสยังคงพยายามกระเสือกกระสนที่จะเอาชีวิตรอดแม้ว่านัยน์ตาของมันจะเลื่อนลอยไปแล้วก็ตาม เสียงกรีดเล็กแหลมพยายามส่งเสียงครั้งสุดท้ายของชีวิต
ปัง!
ก่อนที่จะจบลงด้วยเสียงปืนดังลั่น
"น่ารำคาญชะมัด ว่าไหมครับพี่อันทิว?"
กริ๊ก
ผมสะดุ้งเฮือกหัวใจเต้นรัวจนรู้สึกร้อนไปทั้งตัว มองเจ้าของเสียงปืนที่ยืนเอียงคอแสยะยิ้มอยู่ข้างประตู
"เอาจริงๆ ผมอยากฆ่ามันตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วล่ะพี่อัน แต่เขาไม่อนุญาต ผมก็ต้องทนๆ ฟังเสียงมันบ่นง้องแง้ง แม่งโครตน่ารำคาญ ไอ้นกเหี้ยนี่ถ้ามันเกือบทำผมเสียแผนตั้งหลายรอบ" น้ำเสียงของบอสเหี้ยมขึ้นเรื่อยๆ ตามสีหน้าดุร้าย
บอสตอนนี้ไม่เหมือนบอสที่ผมเห็นตอนนั้นเลยสักนิด..
เสื้อสีขาวสะอาดของบอสถูกย้อมด้วยเลือด ไม่สิ.. ไม่ใช่แค่เสื้อ แต่เป็นทุกอย่างของบอสมันเปื้อนเลือดไปหมด กลิ่นคาวฟุ้งลอย
แตะจมูกผมเมื่อบอสค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาใกล้
รอยยิ้มของบอสน่ากลัวมาก คล้ายกับเป็นรอยยิ้มของฆาตกรต่อเนื่องที่ผมเคยเห็นในข่าว
แววตากระจ่างใสไม่รับรู้ถึงความผิดของตัวเอง รอยยิ้มเหยียดหยามที่ทำให้คนมองรู้สึกถึงความไร้ค่าของตัวเอง
ผมเผลอถอยหลังไม่รู้ตัว
"มึงหยุดตรงนั้น!" เพลิงคำรามกระชากตัวผมเข้าไปยืนข้างหลังตัวเอง มือถือปืนชี้ไปยังบอสเขม็ง ผมมองปืนสีดำมันวาวในมือเพลิง
สิ่งที่พวกมันให้พวกผมมาก็คือปืน..
"ก็แค่ปืนกระบอกเดียว พี่คิดว่าจะทำอะไรผมได้เหรอครับ?" บอสหัวเราะคิกควงปืนในมือเล่นเหลือบมองจอทีวี "ว้า แย่ จังเหลือ 5 นาทีเวลาคุ้มครอง ผมยังฆ่าพี่ไม่ได้ งั้นเรามาคุยเรื่องสนุกๆ แล้วกันพี่ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"
"มึงขยับกูยิงมึงแน่ ไอ้สัส!! ผมบอกแล้วว่าไอ้เหี้ยนี่มันไว้ใจไม่ได้!! พี่ก็ไม่เชื่อผม พี่อัน!!" เพลิงคำรามสติแตก เสียงแหบต่ำเต็ม
ไปด้วยความพิโรธ
บอสอมยิ้ม "ผมหลอกพี่ตอนไหนกัน? ผมไม่เคยหลอกนะพี่ คิดดีๆ ผมก็แค่พูดไม่ครบเท่านั้นแหละ อย่ามาหยาบคายใส่ผมเลย เดี๋ยวปืนผมมันจะลั่นนะ" ไม่ว่าเปล่ายกกระบอกชี้มาทางเพลิง
ผมรีบกำชายเสื้อเพลิงแน่น
"ใจเย็นๆ เพลิง.."
เพลิงสบถหยาบคายปืนยังคงเล็งไปที่อกของบอส
"ห้านาทีสงบศึก ตกลงไหมครับ อย่างน้อยพวกพี่ตายไปจะได้ไม่มาแค้นผม" บอสพูดไปยิ้มไปและเน้นชัดคำในประโยคสุดท้าย
"เพราะผมไม่ได้ทำเรื่องทั้งหมด"
"มึงหมายความว่าไง? เลือดบนเสื้อมึงน่าจะเป็นคำตอบให้พวกกูได้นะ" เพลิงเคี้ยวฟันหงุดหงิด
"ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าพวกเขา ถ้าพี่อยากฟังเรื่องมากกว่านี้ลดปืนพี่ลงซะ แล้วผมจะลดด้วย เวลาห้านาทีมายืนเล็งปืนใส่กันจนหมดก็คงน่าเบื่อตายนะ ผมว่า"
เพลิงพ่นลมหายใจยอมลดปืนลงเมื่อเห็นบอสลดปืนในมือลงเหมือนกัน
"เอาล่ะ พี่อยากถามอะไรก็ถาม ผมพร้อมที่จะตอบทั้งหมด" บอสควงปืนเล่นด้วยนิ้วชี้ท่าทางอารมณ์ดีผิดหูผิดตา
คำถามที่ผมสงสัยอัดแน่นในหัวเต็มไปหมด
"แมนตายได้ยังไง.."
ผมถามประโยคนี้ไปร้องไห้ไป บอกความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก มันเหมือนหัวใจถูกบีบ ก่อนที่มือของผมจะถูกเพลิงกุมไว้แน่น
บอสหัวเราะ "อ๋อ ไอ้ทอมนั่นเหรอ ต้ามันทำ เห็นดูเพลย์บอยๆ งี้สู้คนเก่งชะมัดเลย กว่าต้าจะฆ่าแมนได้ทำเอาผมลุ้นแทบตาย"
ผมมองบอสอย่างรวดร้าว มองราวกับว่าบอสเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่างที่ไม่สมควรเรียกว่ามนุษย์
มันไม่ใช่เรื่องน่าตลก
ไม่ใช่เลยสักนิด
ทำไมบอสยังขำออกอยู่อีกละ..
"ก็อย่างว่าล่ะนะ เงินมันเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีวิต ถ้าไม่สู้แล้วจะเอาอะไรกินล่ะ" บอสแค่นเสียงหึเงยหน้ามองไปยังจอทีวี "พวกมันที่อยู่บนกองเงินกองทองมาตลอด คงไม่เข้าใจความยากลำบากในการใช้ชีวิตของพวกเราหรอก"
ไม่.. อย่าใช้คำว่าพวกเรา
ผมกุมมือเพลิงแน่นกว่าเดิม หอบหายใจไม่กล้าสบตาบอสที่มองมาทางผมเขม็ง
"ไม่มีอะไรจะถามเลยเหรอ โห่ ผมอุตส่าห์จะให้พี่หายข้องใจก่อนตาย จะได้ตายตาหลับ"
"ไม่เอา ฮึก ไม่อยากรู้แล้ว"
"งั้นผมจะบอกพี่เองแล้วกัน.. อันทิว" บอสเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกจนเพลิงถลันตัวมาบังผมไว้จนมิด บอสยิ้มจนตาหยีแต่น้ำเสียง
แฝงความไม่พอใจ
"คิดว่าเท่มากงั้นเหรอครับที่ทำแบบนี้.."
"แล้วคิดว่าพวกกูจะยอมตายง่ายๆ งั้นเหรอ"
บอสโคลงหัวไปมา "ก็คิดว่าไม่ แต่ก็ไม่น่ายากเกินที่จะทำหรอกครับ ปืนเนี่ยมันก็เหมือนเพื่อนผมล่ะครับ มันรู้ดีว่าผมเกลียดใครและมันก็จะสนองให้ผมด้วยการฆ่า ถ้าพี่อยากลองตอนนี้ก็ได้นะ"
"มึงอย่าคิดว่ามึงจะใช้ปืนเป็นคนเดียว" เพลิงคำราม
บอสมีสีหน้าประหลาดใจ "อ้ะ ลืมไป มันยังอยู่ในช่วงเวลาสงบศึก มาพูดเรื่องปนเรื่องปืนแบบนี้ เดี๋ยวที่ตกลงกันไว้ก็เป็นโมฆะ
หรอกครับ" ยกกระบอกปืนขึ้นมาเล็งเพลิง
เพลิงเล็งกลับพูดเสียงลอดไรฟัน "มึงมันเลว.. บอส.. เด็กชั่วๆ อย่างมึงไปเรียนเขาก็ไม่รับหรอก"
คำว่าชั่วคล้ายกับสะกิดแผลบางอย่างของบอส สีหน้ายิ้มแย้มถมึงทึงทันตามองเพลิงอย่างดุร้าย
"มึงไม่เข้าใจอะไรดีอย่ามาพูด ไอ้สวะ ที่ๆ ก็ทำทั้งหมดนี่คิดว่ากูสนุกเหรอ ไม่ กูไม่สนุกแต่กูต้องทำ กูไม่อยากกลับไปเป็นเด็กส่งยา กูไม่อยากกลับไม่คิดอีกว่าวันพรุ่งนี้กูจะมีอะไรแดกไหม แม่กูจะคลั่งอีกรึเปล่า กูไม่อยากคิด!! ใช่สิ พวกมึงอยู่กันบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ทำอะไรก็ได้แต่กูไม่ ในขณะที่พวกมึงมีความสุขกูกำลังหาวิธีการหาเงินเพื่อเลี้ยงคนในครอบครัว กูไปสมัครกับใครเขาก็ไม่รับหาว่ากูเป็นเอดส์ กูไม่ได้เป็น แม่งเอ้ย.. ถ้ากูมีเงิน ปัญหาทุกอย่างของกูก็จะหายไป กูก็จะไม่กังวลอีก.. แม่ก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
บอสด่ากราดหน้าแดงก่ำ มือข้างที่ไม่ได้ถือปืนผมเห็นจิกเข้ากับแขนข้างที่ถือปืน
"แต่มึงฆ่าคน.. ชัดไหม มึงฆ่าคน!!!" เพลิงย้ำเสียงเข้ม
บอสแค่นเสียงหัวเราะ
"อย่ามาว่ากูในเมื่อมึงก็ฆ่าต้าเหมือนกัน เอาจริงๆ กูก็ไม่ได้ฆ่าใครสักคนเลยนะ ต้าต่างหากที่ฆ่า คนไหนโดนมีดฟันก็ต้าทำทั้งนั้น กูก็มีหน้าที่แค่นั่งรอเฉยๆ ในห้องและบังคับให้มันทำตามที่กูต้องการ"
เลือดในกายผมเหมือนถูกแช่เข็งตั้งแต่ได้ยินคำที่บอสพูดออกมาแต่ละคำ
เห็นได้ชัดว่าบอสก็เป็นอีกคนที่ไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้.. ผมสะอื่นมองบอสด้วยสายตาเจือสงสาร ภายนอก
บอสยังคงเหมือนเด็กเตรียมเข้ามหาลัย.. แต่ภายในกลับเป็นเด็กที่ประสบปัญหาชีวิตขั้นรุนแรง
ไม่ว่ายังไงก็ตาม.. สิ่งที่บอสเลือกที่จะทำก็ผิดอยู่ดี
"บอส... ไม่ว่ายังไงก็จะฆ่าพวกพี่ให้ได้ใช่ไหม"
ผมถามเสียงสั่น
บอสกลับมายิ้มน่ารักและพยักหน้า "ครับ ถ้าฆ่าพี่ได้แม่ผมจะได้การรักษาและผมจะได้เงินก้อนใหญ่มาใช้ ..ฉะนั้นเห็นแก่ผมนะครับ พี่อันทิว" นิ้วเกี่ยวเข้ากับไกปืน
เพลิงสะดุ้งจับแขนผมแน่นทันที มือเหนี่ยวไกปืนเช่นกันก่อนจะสบถเสียงดังลั่นเมื่อพบว่าไม่มีลูกกระสุนแม้แต่ลูกเดียวในกระบอก
"ตายซะเถอะครับ"
บอสแสยะยิ้มเหนี่ยวไกปืนทันที
ปัง!!!!
ติ๊ด !!!
เสียงปืนลั่นดังพร้อมกับเสียงเตือนของทีวีที่บอกเวลาที่หมดลง
พรึ่บ
พร้อมกับแสงไฟที่หายไปเช่นกัน
"เหี้ยไรวะ!!!" บอสสบถ
ผมถูกเพลิงกระชากเข้าหาตัวหลบกระสุนได้เฉียดฉิว ทั้งๆ ที่ห้องนั้นเย็นเฉียบแต่ตอนนี้ผมกลับตัวร้อนรุ่มเพราะความตื่นกลัวถึงขีดสุด หัวใจเต้นรัวจนน่าจะเกินร้อยครั้งต่อนาที
ปัง!!
แสงสะเก็ดไฟปรากฏวาบในห้อง โชคดีที่กระสุนฝังเข้าที่พื้นอีกด้านของห้องที่คนละมุมกับที่พวกผมยืน
"อย่าคิดว่าแค่ห้องมืดแค่นี้จะทำให้กูฆ่ามึงไม่ได้!!!" บอสหวีดเสียงจนแสบแก้วหู "แม่กูต้องหาย กูต้องรวย!!"
ปัง!!!
กระสุนอีกนัดฝังเข้าที่ข้างเท้าผมกับเพลิงที่พยายามหนีออกจากห้องด้วยความทรงจำในหัว เพราะความมืดมิดในตอนนี้กัดกินทุกอย่างจนแม้แต่มือตัวเองยังมองไม่เห็น
"ต่อให้มึงหนีกูก็จะตามไปฆ่ามึงแน่ สัส!!!"
เสียงกระแทกวิ่งดังลั่น
เพลิงกระชากตัวผมให้วิ่งตาม เรี่ยวแรงของเพลิงลดลงไปมากถ้าเทียบกับวันแรกๆ ผมกัดปากตัวเองจนเลือดไหลอาบ ไม่รู้สึถึงความเจ็บปวดแต่รู้สึกถึงหัวใจของตัวเองที่แทบจะหลุดออกมาจากอก ผมกลัวจนน้ำตาไหลอาบแก้ม ฝีเท้าที่ลงไปแต่ละก้าวเต็มไปด้วยความกลัว
ผมจะตายไหม ไม่เอา.. ผมยังไม่อยากตาย
ผมสะอื้นออกมาก่อนจะรีบใช้มืออีกข้างที่ว่างปิดปากตัวเองแน่น
เพลิงยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ โดนไม่ชนสิ่งกีดขวางอะไรแม้แต่อย่างเดียว พาผมลัดเลาะภายในความมืดมิดราวกับว่าฝึกมาครั้งนับไม่ถ้วน
ผมเบิกตากว้าง...
นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่เพลิงหายไปตอนกลางคืนรึเปล่า..
"ทางออกต้องอยู่ห้องมันแน่ พี่อัน... ผมแน่ใจ" น้ำเสียงแหบพร่า
"อืม.." ผมขานรับในลำคออย่างเลื่อนลอย
ก่อนที่ความคิดทั้งหมดจะหยุดลงเมื่อเพลิงหยุดวิ่ง ผมกำลังจะถามถึงสาเหตุแต่ก็รับรู้ทันทีเมื่อเผลอก้าวไปข้างหน้าเหยียบอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่เรียกว่าซากศพ!!!
กลิ่นเหม็นเน่าลอยฟุ้งทั่วห้องผสมกับกลิ่นคาวเลือด ผมปิดจมูกตัวเองแน่นน้ำตาไหลจนรู้สึกปวดตาไปหมด สมองปวดตุบเมื่อ
เจ้าของร่างรับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ไหว
ต่อให้ดวงตามองไม่เห็นแต่กลิ่นและสัมผัสเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดี
เป็นศพที่หายไปพวกนั่นรึเปล่า...
ถึงจะไม่มีคนให้คำตอบ แต่ความรู้สึกของผมกลับตอบว่าใช่..
"พวกมันวางศพขวางทางเข้าห้องบอส.."
เพลิงพูดน้ำเสียงราบเรียบคล้ายกับไม่หยี่หระ กระตุกแขนผมให้ก้าวเดินต่อโดยไม่สนใจศพบนพื้น
สัมผัสเหนอะหนะกับน้ำที่เลอะข้อเท้าบริเวณที่เปลือยของผมทำเอาผมแทบจะกรีดร้องออกมา ผมเข่าอ่อนยืนไม่อยู่ จนทับสิ่งที่
ผมเหยียบอยู่ ผมตัวแข็งไปทั้งตัว ขนลุกชัน
"อันทิว..."
"ไม่!!!" ผมกรีดร้องเมื่อคล้ายกับได้ยินเสียงกระซิบก่อนที่มือของผมจะถูกมือเพลิงกดปากไว้แน่นและเพลิงก็ใช้แขนช้อนตัวผมขึ่้นพาดบ่าเดินเข้าไปต่อ
ผมสะอื้นจนรู้สึกแสบคอ
"พอแล้ว... พอแล้วว ฮือ ไม่เอาแล้ว" ผมพูดออกมาโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้สักนิด
"มันใกล้จะจบแล้วพี่อัน.." เพลิงพูดเสียงแผ่วเบา "ห้องของบอสต้องมีทางออกแน่นอนแน่ ผมมั่นใจ"
พรึ่บ
พลันดวงไฟสว่างวาบ
ผมที่ก้มมองพื้นอยู่ก็เห็นหน้าของแมนที่นัยน์ตาเบิกค้างพอดี!!
ผมอุทานไม่เป็นภาษา นิ้วมือหงิกงอตัวสั่นไปทั้งตัว
"เวรเอ้ย" เพลิงสบถและหัวเราะออกมา "นั่นไงพี่อัน ประตู..."
ผมเงยหน้ามองก่อนจะเบิกตากว้าง
ประตู ประตูจริงด้วย! เป็นประตูเหล็กที่กำลังเลื่อนออกอย่างช้าๆ ภาพหลังประตูที่ผมเห็นลางๆ เป็นทางเดินทอดยาวไปไกล
ผมกำลังจะรอด!
"รอดแล้ว.."
"รอดก็เหี้ยแล้ว ฮ่าๆๆ!" เสียงตะโกนขัดดังลั่น
ผมหันขวับจ้องบอสทันที
บอสยิ้มกว้างเล็งปืนมาที่ผม
"เอาสิ ถ้ามึงขยับคนบนหลังมึงตายแน่" บอสตะโกนขู่ในขณะที่ตัวเองวิ่งเข้ามาหาผม
แต่เพลิงกลับไม่ฟังวิ่งไปข้างหน้าไปทางประตูอย่างรวดเร็ว ผมน้ำตาไหลเบิกตากว้างมองกระบอกปืนที่เล็งมาที่หัวตัวเอง "ไม่เพลิงไม่!!!"
ปัง!!!
"มึงกล้ามึงก็แดกไปซะ ไอ้สัส!!!"
ผลั่ก
ผมคู้ตัวด้วยความจุกเมื่อถูกทุ่มด้วยแรงของเพลิง แต่เมื่อผมได้สติกลับพบว่าตัวเองอยู่หลังบานประตูแล้ว
เพราะภาพตรงหน้าคือเพลิงที่ยืนยิ้มกุมอกที่เลือดชุ่มแดงก่ำ!!!
"ไม่!!! เพลิง ไม่!! ไหนบอกว่าจะรอดไปด้วยกันไง!!"
ผมตะโกนดังลั่นพยายามจะวิ่งกลับเข้าไปข้างในแต่กลับพบว่าขาผมขยับไม่ได้ พร้อมกับนั้นประตูก็ค่อยๆ เลื่อนปิดลง
"ไอ้เหี้ยเอ้ย!!! เงินกู!!!" บอสหวีดเสียง
ปัง
เพลิงมีสีหน้าเหยเกเมื่อบนท้องมีรูเพิ่มขึ้นอีกรู
"แค่ก..ขอบคุณสำหรับเวลาทั้งหมดที่อยู่ด้วยกันนะ"
เพลิงฝืนยิ้มให้ผม
"มึง มึง ไอ้เวร มึงงง"
ปัง
"จูบของพี่หวานมาก แค่ก"
เพลิงทรุดตัวลงกุมท้องตัวเอง
"..ผมรักพี่อันนะ"
ปัง!!!
เพลิงหลับตาแน่นล้มลงไปทันที
ตึง..
พร้อมกับประตูที่แนบสนิท
"ไม่!! ไม่เอาแบบนี้สิ ฮึก ไม่เอา.." ผมคู้ตัวกอดตัวเองแน่นหลับตาไม่อยากรับรู้อะไรอีก "เพลิง.. เพลิงง ฮืออออ"
ผมไม่ต้องการให้เรื่องจบแบบนี้
ความคิดที่เคยคิดว่าจะหนีรอดมาคนเดียวปรากฎในหัวราวกับกำลังตอกย้ำถึงความผิดร้ายแรงของผม
ผมเป็นสาเหตุที่ทำให้เพลิงตาย!
"ขอโทษ.. ฮึก ขอโทษ.."
ผมร้องไห้ร้องจนไม่มีเสียง ดวงตาพร่าเลือนจนมองไม่อะไรไม่เห็น แต่ผมไม่สนใจยังคงร้องต่อไปเรื่อยๆ ภาพเพลิงที่ล้มลงต่อหน้าแจ่มชัดในหัวฉายซ้ำไปมา
จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอดังขึ้นข้างตัวผม
ผมเหลือบขึ้นไปมองก่อนที่ตกใจและเผลอสลบไป
"ยินดีด้วยกับผู้ชนะของเรา..." ร่างสูงยิ้มพรายอย่างพอใจทอดมองร่างนอนนิ่งอยู่บนพื้น
"นายท่านนิโคลัส พวกผมจัดเตรียมข้อมูลเสร็จแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทพูดอย่างนอบน้อม
"ดี รางวัลของผู้ชนะมันก็ต้องล้ำค่าพอๆ กับผู้แพ้สิ หึหึ" หัวเราะในลำคอใช้ฝ่าเท้าเตะร่างให้พ้นทางเพื่อเข้าในห้องที่ถูกสร้างขึ้นมา
คนเป็นลูกน้องมองตามบุคคลที่ชื่อว่าเป็นนายอย่างหวาดหวั่น
นิโคลัส พยัคฆ์คำรน
บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเลือดเย็นที่สุดในตลาดมืด
"หมายความว่าไง.. ตึกที่ผมทำงานถูกลอบวางเพลิง.."
ผมพูดออกมาเสียงสั่น รู้สึกถึงความวุ่นวายในหัว มองหนังสือพิมพ์ในมือสลับกับภาพในจอทีวีที่ฉายภาพข่าวย้อนหลัง ภาพที่คนกำลังดับเพลิงตึกที่ถูกไฟลุกไหม้ก่อนที่ภาพในทีวีจะเปลี่ยนเป็นภาพคนคุ้นตาของผม
"นั่นแม่... นี่พวกคุณทำอะไรแม่ผม.."
ผมมือสั่นเมื่อเห็นแม่ของผมก้มลงกราบรองเท้าขัดมันสีดำ
ปัง
ผมเบิกตากว้างเมื่อภาพในทีวีฉายภาพแม่ที่ผมถูกยิง
"ไม่!!!! ไม่!!!!!!!!!" ผมกรีดร้อง
"ถ้าหากเธอรอดออกไปปากโป้ง ธุรกิจฉันก็ยุ่งสิ สิ่งที่ฉันทำก็คือทำให้ตัวตนของเธอหายไปซะ.. เพื่อน คนรู้จัก นักเรียน ทุกคนที่
รู้จักเธอจะถูกฆ่าไปให้หมด จะไม่มีใครบนโลกนี้ที่รู้จักเธอ "
"ไม่ ฮึก ไอ้เลวว ฮืออ"
"แต่ฉันก็ไม่ได้ใจร้าย รางวัลก็ยังอยู่แต่เพิ่มให้เป็นสิบห้าล้านแล้วกัน"
ผมสะอึกสะอื้นมองเจ้าชีวิตตัวเองในตอนนี้ตาแดงก่ำ
"ทำยังไง คุณถึงจะไม่ฆ่า ฮึก"
เขายิ้มพอใจ
"ฉลาดมาก ก็แค่กินยานี่ซะ เธอก็จะหลับไปเอง"
ผมคว้ามันมากรอกปากตัวเองทันที
ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นทุกคนตาย..
เพียงระยะเวลาไม่นานผมก็รู้สึท้องที่บิดมวน การหายใจที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต หัวคล้ายกับจะระเบิด มันดำเนินไปได้ครู่ใหญ่ๆ ก่อนที่จะหายไป
พร้อมกับลมหายใจของผม
0 วัน 0 ชั่วโมง [ ไม่พบผู้รอดชีวิต ]
GAME OVER
--------------------------------------------
เย้ จบแล้ววว :katai2-1: ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนจบนะคะ :กอด1:
ไม่น่าเชื่อว่าพลอตเล็กๆ แค่ห้องมืดถูกขยายพลอตกลายเป็นนิยายสยองขวัญเรื่องนี้ไปได้ 555555
เพจสำหรับติดตามข่าวสารค่ะ : https://www.facebook.com/FoggyTime/
ดึกแล้ว เมาท์มากไม่ได้ :ling3: พรุ่งนี้วันจันทร์
-
ง่ะ จบกันงี้เลยเหรอคะ สงสารทุกคนมากๆเลย คนเขียนแต่งเก่งมากๆค่ะ
-
ต่อสู้กันเพื่ออะไรเนี่ย
สุดท้ายก็จบเหมือนกัน
-
จิตงุดเงี้ยวตอนจบมาก
-
:a5: เดี๋ยวนะ! จบเเล้วเรอะ?!! กรี๊ดดดดดดดด
แต่คุณนักเขียนเเต่งดีมากเลย ชอบๆ ฮือๆๆๆ :hao5:
-
o22 o22 o22 o22 o22
จบแล้ว :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
สงสาร ไม่มีใครรอดเลยอ่าาาาาาาาา :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เห้ยยยยยยย !!!!!
เอางี้เลยหรอ งื้ออออออออออ
นิโคลัสปล่อยให้ลูกตายไปเฉยเลยเนี่ยนะ
ส่วนอันทิวเรารู้สึกว่าเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องอ่ะ
ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลย ต้องมาเจอเรื่องสยองแบบนี้
ถึงนิโคลัสไม่ให้กินยา ก็ไม่รู้ว่าอันทิวจะอยู่ต่อได้ยังไง
-
เงิ้ว จบดาร์คสุดติ่ง
-
สนุกดีค่ะ
ถึงจะ bad ending คิดว่าถ้าเป็นเกมจริงยังไงก็จบไม่สวยแน่เพราะต้องรอดคนเดียว ถ้าจะจบสวยต้องเป็นเกมแฟนตาซี ไม่ก็เขียนบทเอา
อ่านไปแล้วคิดถึงเรื่อง battle royale คนชนะยังไงก็ไม่รอด ยิ่งเหลือ2คนที่เป็นคนรักกันยิ่งดราม่ามาก
เพลิง เป็นตัวละครที่แปลกๆนะคะ หรือเราอ่านข้ามอะไรไป เพลิงเคยมาแข่งแล้วแต่แพ้หมายถึงครั้งก่อนต้องมีคนชนะ เพลิงบอกว่าพ่อ(ที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน)ตายแทน อันนี้คืองงว่าพ่อมาเล่นเกมด้วยหรือพ่อจริงตามคิดบัญชีเพลิงนอกรอบ ถ้าเล่นเกมด้วยแสดงว่าเพลิงต้องชนะเกมครั้งที่แล้ว ถ้านอกรอบทำไมเพลิงรอดชีวิตทั้งที่ไม่ชนะ ครั้งที่แล้วเพลิงเข้ามาเล่นเกมเพราะอะไร ทำไมเพลิงได้อยู่ห้องเดียวกับอันแต่คิงอีกคนอยู่คนเดียว ตอนเปิดtvดูห้องบอสไม่สงสัยอะไรบ้างเหรอ สัตว์เลี้ยงมีไว้เพื่ออะไร มีดปังตอที่อยู่ในห้องไม่มีบทเลย น้ำดื่มจะหมดทำไมไม่ดื่มน้ำประปา
อันโดนยาหลอนประสาทหรือเปล่า
ตอนสุดท้ายที่บอกพบผู้รอดชีวิต0 แสดงว่าคนที่ยังอยู่ในห้องเพลิง บอส เจ๊คือโดนเก็บ?
สุดท้ายหวังว่าทั้งหมดจะไม่ใช่เรื่องจริง
-
รู้สึกตอนจบเคลียร์ปมเพลิงไม่ครบเลยแวะมาลงอธิบายเพิ่มเติมค่ะ :hao5: (แต่งตอนจบตอนงัวเงีย)
พ่อจริงๆ ของเพลิงก็คือนิโคลัส พยัคฆ์คำรนค่ะ จุดสังเกตคือหน้าตาลูกครึ่งกับตาสีเทา พ่อเพลิงกับแม่เพลิงเคยเป็นสามีภรรยากัน แต่ได้ไม่นานก็เลิกเพราะพ่อเพลิงเบื่อเอาซะก่อนบวกกับแม่เพลิงที่ไปมีแฟนใหม่เป็นพนักงานบริษัท คบๆ กันไปได้สักพักก็เลิกอีกค่ะ แต่ประเด็นอยู่ตรงที่เพลิงกับพ่อใหม่คนนี้สนิทกันมาก พ่อใหม่เพลิงไม่ได้รังเกียจเพลิงที่เป็นลูกติด อีกทั้งยังรักเหมือนลูกในไส้ หลังจากนั้นไม่กี่ปีแม่เพลิงก็เปลี่ยนไปคบผู้อำนวยการโรงเรียนค่ะ
(ช่วงม.4 ของเพลิง) อย่างว่าเนอะ เคยเป็นภรรยานักธุรกิจชื่อดัง (ไม่ได้จดทะเบียนเพราะเลิกก่อน) เวลาใช้เงินก็ใช้เกินตัวลำพังเงินผู้อำนวยการก็เลี้ยงไม่พอ แม่เพลิงก็เลยเอาของในบ้านไปขายยืมคนนู้นนี้นั้นบ้างพอจวนตัวก็ไปขอเงินสามีคนแรกได้ข้อแลกเปลี่ยนเป็นให้เพลิงไปเล่นเกม ซึ่งแม่เพลิงยอมส่งเพลิงไปง่ายๆ และเพลิงก็เล่นเกมแพ้ ตวามจริงเพลิงต้องตายไปแล้วแต่พ่อเลี้ยงเก่ารู้เรื่องนี้พอดีเลยยอมเอาชีวิตตัวเองแลก เนื้อเรื่องสรุปๆ ก็ประมาณนี้ค่ะ ที่เหลือก็เชื่อมกับเนื้อเรื่องได้เลย
มุมตอบคำถามมม :กอด1:
จุดประสงค์ในการแต่งและสิ่งที่ต้องการจะสื่อ ?
เรื่องนี้เอาจริงๆ เหมือนลองมือมากกว่าค่ะ เพราะไม่เคยเขียนแนวสยองขวัญมาก่อนเลย 55555 สิ่งที่ตั้งใจจะสื่อทีแรกคือการ
โกหกค่ะ แต่พอเอาเข้าจริงรู้สึกว่ายังไม่ชัดพอ ประเด็นนี้ก็เลยจางไปเลย
ทำไมเพลิงได้อยู่ห้องเดียวกับอันทิว ? แล้วบอสล่ะทำไมอยู่คนเดียว ?
เป็นสิ่งที่พ่อของเพลิงกำหนดมาอยู่แล้วค่ะ เพลิงเป็นคนยื่นข้อเสนอไปเองว่าขอพี่อันมาอยู่ด้วย ไม่ว่าจะจับได้ไพ่อะไรสองคนนี้ก็จะได้อยู่ด้วยกัน ส่วนบอส เป็นคนที่ถูกเลือกมาแต่แรกแล้วค่ะว่าจะเป็นคิงคนที่สาม (ช่วงที่หายไปตอนแรกคือเข้าไปคุยกับพ่อเพลิง) คอยควบคุมทุกอย่างที่เกิดขึ้นโดยจะควบคุมผ่านต้า การกรีดกำแพงอะไรพวกนี้เป็นต้าที่ทำงานให้กับบอสโดยบอสบังคับด้วยปืนหนึ่งกระบอกกับชีวิตของแฟนต้า
สัตว์เลี้ยงมีไว้ทำอะไร ?
เพื่อเพิ่มความยากของเกมค่ะ ถ้าแค่อยู่ในห้องมืดเฉยๆ หนึ่งอาทิตย์อาจจะดูง่ายเกินไป
มีดปังตอหายไปไหน?
สารภาพว่าลืมค่ะ :z6: ตอนแรกก็กะจะเอาไว้สู้กับบอสตอนสุดท้าย แต่บทมันส่งไปอีกแบบเลยอดใช้และลืมไปเลย
น้ำดื่มหมดทำไมไม่กินน้ำประปา ?
เพราะน้ำประปาไม่สะอาดพอค่ะ มีช่วงนึงที่มีเลือดไหลออกมาจากน้ำก็เป็นผลมาจากนิโคลัสเอาเลือดศพวายุเทใส่เข้าไป ซึ่งน้ำประปาส่วนใหญ่จะอยู่ในสภาวะไม่สะอาดพอที่จะกินได้ค่ะ ที่ยังเปิดอยู่ก็เพื่อให้ส่งผลต่อผู้เล่นเวลาได้กลิ่นคาวเลือด
อันโดนยาหลอนประสาทหรือเปล่า ?
ไม่เคยโดนค่ะ ส่วนใหญ่จะคิดมากไปเองซะมากกว่า ภาพที่เห็นบางอันก็มาจากความคิดตัวเองทั้งนั้น
พบผู้รอดชีวิต 0 หมายถึง ?
ทุกคนตายหมดค่ะ พ่อนิโคลัสของเราไม่ไว้ชีวิตใครทั้งนั้น แม้แต่ผู้ชนะ :mew4: ความเสี่ยงสูงค่ะ ถ้าจะปล่อยรอดออกไป ต่อให้เป็นบ้าก็ต้องหลุดชื่อนิโคลัสออกมา ซึ่งมันก็อาจจะส่งผลกระทบต่อธุรกิจจนอำนาจในมือลดลง
สรุปแล้วทุกคนตายหมดแล้วใช่ไหม ?
ตายหมดแล้วค่ะ ไม่มีฝันแน่นอน 5555 ความจริงตั้งใจจะให้รอดทั้งสองคนด้วยซ้ำไปค่ะ แต่ส่วนตัวเป็นคนค่อนข้างปล่อยไปตามตัวละคร บทมันส่งมาเรื่อยๆ เลยจบแบบนี้ค่ะ
# พิเศษ วายุ (คนได้ไพ่สลาฟ) ตายได้ไง
กินยาพิษที่ตั้งอยู่กลางห้องแล้วตายค่ะ เสียดายที่ไม่มีโอกาสกล่าวถึงสักที
ใครมีคำถามทิ้งไว้ได้ค่ะ จะมาตอบบ :man1:
-
นิคโคลัสจะตายเมื่อไหร่ ยังไง แอนด์เดอะแก๊งค์ที่ชมเกมนี้ :fire:
-
ตายหมดเฉยเลยยย เศร้าาา ใสๆแรกๆคืออะไรร
-
น่าจะบอกสักนิดว่าจบไม่แฮปปี้จะได้ไม่อ่าน ปิดเทอมทั้งทีอยากอ่านที่มันบันเทิงใจสะหน่อยดันหลงมาอ่านที่บั่นทอนใจสะได้ เศร้าใจจริงๆ แต่ชื่นชมผู้แต่งนะ พล็อตเรื่องแปลกดี ภาษาสวยอ่านง่ายเข้าใจง่าย มีคุณค่าทางภาษาแต่ไม่ค่อยส่งเสริมคุณค่าทางใจ :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
:a5:
-
เป็นเรื่องที่บั่นทอนอารมณ์มาก ชอบนะ แต่สงสารอันทิวกับเพลิงน่าจะมีเวลามากกว่านี้ เกลียดอินิโคลัส :katai1:
-
คน ต่งทำร้ายตัวละครมากอ่ะ
มาเพลิง น่าสงสารตั้งกะต้นเรื่องจนจบ ไม่น่ารัก อันทิว ส่วน
อันทิว อ่อนเอเกินไป ตอนแรกนึกว่าจะเข้มแข็งกว่านี้ หน่วง
อ่านแล้วคาใจ.
:mew4:
-
รู้สึกเรื่องไทม์มิ่งแรกๆไม่เคลียร์
แต่อ่านไปเรื่อยๆก็พบการอธิบายในเรื่องนี้
รู้สีกว่าอ่านๆไปแล้วรำคาญอันทิว?
คนที่น่าสงสารที่สุดน่าจะเป็นเพลิง
ครอบครัวไม่มีให้ยึดเหนี่ยว
คนที่รักก็เริ่มต้นด้วยการโกหก
เหมือนรู้ว่าต้องมาตายเลยทำทุกอย่างให้เป็นที่จดจำ
กะจะอ่านอะไรหวานๆ มืดหม่นซะไม่มี
ขอบคุณที่แต่งจนจบเอามาลงให้อ่านนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:a5: :a5: :a5:
อ่านจบล่ะแบบ อุส่าห์คิดว่าจะมีฉากอย่างว่า...