พิมพ์หน้านี้ - [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: kyliewonderland ที่ 22-08-2015 23:34:50

หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 22-08-2015 23:34:50
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม





นิยายทั้งหมดของไคลี่


ล่ารักหัวใจมาเฟีย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38837.0 (จบแล้ว)

[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Amen x Maysa เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.msg2735324#msg2735324 (จบแล้ว)

[Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย Victor x Jay เรื่องแยกจากนิยายหลัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48449.0

รักชาชา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40905.0 (จบแล้ว)

Kiss the Sky
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46309.0

I Love Like You a lot
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48613.0
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 22-08-2015 23:48:20



แง้ ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปนานไม่ได้มาต่อให้

สำหรับ วิคเตอร์ และ เจย์

ไคลี่จะลงเนื้อหาหลัก Side Story ให้ทั้งหมดนะคะ ส่วนตอนพิเศษ 1 ตอน มีเฉพาะหนังสือนะคะ

(หนังสือไม่มีแล้วจ้า)

ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ที่ติดตาม ถ้าไคลี่หายไปนานก็ไปเมสเสจหาในเพจนะจ๊ะ จิกๆๆมาต่อนิยายได้เลยย!


ปล. ตอนพิเศษรักชาชา จะลงให้ 3 ตอน พรุ่งนี้น่าจะลงให้ได้ค่า
และ คริส-ฟ้า เดี๋ยวมาต่อแล้วจ้า สัญญาเลย


---------------------------



Number One






ปัง! ปัง! ปัง!
   “โธ่เว้ย!”
   เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติด ตามด้วยเสียงสบถเป็นภาษาจีนกลางอย่างดุเดือดจากร่างขาวจัดที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หลังฉากกั้นภายในห้องฝึกซ้อมยิงปืนอันครบครันของมาเฟียจอมทัพ เสียงโวยวายทำให้วิคเตอร์ในชุดลำลองสบายๆอย่างเสื้อกล้ามและกางเกงวอร์มขายาวต้องชะงักการก้าวเดิน มือซ้ายร่างสูงหยุดปลายเท้าไว้ที่ขอบประตู เอนกายพิงวงกบอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองเห็นแผ่นหลังเล็กของใครบางคน
   จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้จะฝึกฝนมากแค่ไหน เจย์ก็ยังอ่อนหัดในเรื่องพวกนี้อยู่ดี แต่แน่นอนว่าในเรื่องมันสมองเจย์ไม่เคยเป็นรองใคร มือขวาคนนี้จบปริญญาเอกตั้งแต่อายุยี่สิบ ถ้าไม่ใช่เจย์ ฟาน คงไม่มีใครทำได้ นอกจากเจ้านายของเขาแล้ว ก็มีเจย์นี่แหละ นี่มีความคิดความอ่านลึกลับน่ากลัวพอๆกัน
   เอ่ยถึงนายท่าน...วิคเตอร์กับเจย์คงมีจุดร่วมอย่างเดียวคือไอ้เรื่องถวายหัวจนยอมตายแทนเจ้านายได้เนี่ยแหละ เพราะนอกจากนั้นก็แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เจย์ที่สุขุมกับวิคเตอร์ที่แสนมุทะลุ
   “เฮ้...ให้ช่วยไหม”
   วิคเตอร์ส่งเสียงทักไปก่อน พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวเจย์ ฟาน  และทันทีที่อีกฝ่ายรู้ตัวว่ามีผู้บุกรุก ก็รีบหมุนตัวหันกระบอกปืนเข้าใส่เขาทันที แต่แน่นอน คนอย่างเจย์ ฟาน ไม่มีวันทันวิคเตอร์เสียหรอก เอื้อมมือบิดแขนและล็อคตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เจย์สะดุ้งสุดตัวทันทีโดยลืมนึกไปว่าไม่มีทางที่คนนอกจะเล็ดรอดเข้ามาในเซฟเฮ้าส์ของเจ้านายได้ กลิ่นอาฟเตอร์เชฟคุ้นเคยของคู่หูทำให้เจย์รู้ได้ทันทีว่าคนที่บังอาจเข้ามารบกวนการซ้อมของเขาแถมยังยียวนกวนประสาทเขาได้ขนาดนี้มีเพียงคนเดียวนั่นคือวิคเตอร์
   “วิคเตอร์!”
   วิคเตอร์ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระก่อนหัวเราะเบาๆ เขาคว้าที่ครอบหูอีกอันมาสวมก่อนเลื่อนตัวซ้อนเข้าด้านหลังเจย์ แล้วใช้ทั้งสองมือกุมทั้งมือเจย์และปืนเอาไว้ เจย์ชะงักกึกแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป
   “เฮ้ๆ เฮียวิคเตอร์ต่างหาก ฉันอายุมากกว่านายตั้งหกปี" วิคเตอร์ท้วงถึงอายุของเขา ขณะที่เจย์ก็เบะริมฝีปากออกอย่างท้าทายทันที "ว่าแต่ทำไมนายถึงได้ยิงปืนห่วยแตกเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ สอนไม่เคยจำ นี่...จับปืนให้สูงใกล้แนวลำกล้อง เวลาสะท้อนกลับจะได้ไม่แรงมาก ตั้งศูนย์ให้ตรง เอ้า! ยิง"
   ตรงเป้าเผ็ง!    
   เจย์ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจทั้งๆที่ไม่ใช่ฝีมือตัวเองเลยสักนิด วิคเตอร์เห็นอีกคนลดปืนลงเขาก็รีบละออก แล้วเดินไปที่คอกกั้นข้างๆกันเพื่อทำการฝึกซ้อมของเขา
   “นายยิ้มแล้วดูดีออก ทำไมถึงไม่ชอบยิ้ม" วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้นลอยๆระหว่างที่เจย์ถอดที่ครอบหูออก
   "ทำแต่หน้าโหดๆอยู่ได้ ไม่ได้เข้ากับตัวเองเลยสักนิด"
   “วิค นายจำไม่ได้หรือไงว่าเจ้านายตัวเองคือใคร” เจย์ยังคงย้อนคู่หูได้เจ็บแสบเสมอ
   “แจ็คกี้ หวังไง นอกจากจะห่วยเรื่องยิงปืนแล้ว ยังความจำสั้นอีกนะ" วิคเตอร์ยิ้มยียวน
   “แล้วนายล่ะ ทำไมไม่ไปกวนประสาทคนอื่นบ้าง ทำตัวเย็นชาคิดว่าเท่หรือไง”
   “ไม่ได้คิดว่าเท่ และเพราะว่าเป็นนายต่างหากฉันถึงกวนประสาท"
   วิคเตอร์ยักคิ้วให้เป็นการยืนยัน เจย์ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นอยู่อย่างนั้นไม่กล้าด่าออกไปเพราะคิดว่ามันคงไม่คุ้มกับการต่อปากต่อคำกับมือซ้าย
   วิคเตอร์และเจย์เจอกันครั้งแรกเมื่อสิบหกปีก่อน ณ คฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬารของตระกูลหวัง วิคเตอร์เคยเป็นกุ๊ยข้างถนนที่จอมทัพมอบชีวิตใหม่ให้กับเจย์วัยสิบขวบที่มีผิวขาวจัดและท่าทางขี้อาย การเข้ามาเป็นคนสนิทของจอมทัพตั้งแต่สิบเจ็ดปีนั้นทำให้วิคเตอร์ได้ร่วมชายคาเดียวกับเจย์ นั่นทำให้พวกเขาสนิทกัน เจย์เป็นลูกชายของคนสนิทของพ่อจอมทัพ ในเมื่อจอมทัพหามือซ้ายให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วนั่นคือวิคเตอร์ เจย์ก็ถูกฝึกฝนให้กลายเป็นมือขวารับใช้คุณชายตระกูลหวังเรื่อยมา
   เจย์ติดทั้งจอมทัพและวิคเตอร์มาก ตามประสาเด็กนั่นแหละ พวกเขาทั้งสามคนโตมาด้วยกัน นั่นไม่แปลกหรอกว่าทำไมทั้งคู่จะรู้ใจจอมทัพไปเสียทุกเรื่อง จนกระทั่งอายุสิบเจ็ด วิคเตอร์ก็ตามจอมทัพไปเรียนที่อเมริกานานเกือบหกปี หกปีที่พวกเขาไม่ได้กลับไปเหยียบฮ่องกงเลยแม้แต่ครั้งเดียวคือหกปีที่เจย์เติบโตกลายเป็นอีกคน เขาต้องเข้มแข็งเพราะไม่มีใครเหลืออยู่เพื่อปกป้องเขาอีกแล้ว...
   จอมทัพและวิคเตอร์กลับฮ่องกงมาเพื่อสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของครอบครัว ในขณะนั้นเจย์ก็เริ่มเข้าเรียนระดับปริญญาตรีในวัยเพียงสิบห้า เจย์ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ แต่เพียงแค่ต้องพยายามเพื่อตามทั้งสองคนนั้นให้ทัน แน่นอนเพียงแค่ห้าปีเท่านั้น เจย์ก็เรียนจบปริญญาเอก กลายเป็น       ดอกเตอร์เจย์ ฟาน แต่เส้นทางที่เขาเลือกนั้นก็ยังเป็นเส้นทางเดิม เป็นมือขวาผู้จงรักภักดีของจอมทัพ ฝีมือและมันสมองนั่นเป็นที่เลื่องลือในวงการธุรกิจและโลกมืด ว่ากันว่าเจย์นี่แหละคือมือที่มองไม่เห็นที่คอยผลักดันเงินมูลค้าหมื่นล้านให้ขยายงอกงาม แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่เคยคิดเช่นนั้น
   แน่นอนวิคเตอร์ก็ไม่เคยคิดเช่นนั้น ต่อให้เจย์เติบโตสักเท่าไหร่ก็ตาม เจย์ก็ยังเป็นเด็กตัวจิ๋วสำหรับเขาเสมอ
   แต่เจย์ไม่เคยอยากเป็นเด็กในสายตาวิคเตอร์ เขาไม่เคยพูดในเรื่องที่ไม่จำเป็น และแน่นอนบางเรื่องเขาก็ไม่เคยพูดออกไป มันไม่จำเป็น วิคเตอร์ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ เพราะเจย์ไม่เคยคิดจะบอก ในฐานะคู่หูพวกเขาจะมีกันและกันตลอดไป ดังนั้นไอ้เรื่องที่เจย์แอบรักวิคเตอร์มาตลอดตั้งแต่แรกพบเห็นนั้น มันไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้...
   เจย์ถอดถุงมือออก เขาไม่ชอบยิงปืนเลย ตรวจเอกสารคงเป็นเรื่องที่ง่ายกว่า แต่ชีวิตที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนเส้นด้ายไม่ต่างอะไรกับเจ้านายนั้นทำให้เจย์ต้องหัดป้องกันตัวเพราะรู้ดีว่าไม่มีใครปกป้องใครได้ วิคเตอร์เองก็ปกป้องเขาไม่ได้เหมือนกัน เพราะวิคเตอร์ต้องปกป้องนายท่าน และคนที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่ในชีวิตและความสัมพันธ์แคบๆของพวกเขาอย่างคุณมิถุนา
   เจย์ลากเก้าอี้มานั่งรอมือซ้ายร่างสูงใหญ่ที่กำลังตั้งอกตั้งใจซ้อมโดยไม่ปริปากบ่นอะไร วิคเตอร์เองก็คงไม่รับรู้หรอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ อันที่จริงวิคเตอร์ก็คงไม่รู้หรอกว่าเขาคอยเดินตามรอยเท้าหมอนั่นเรื่อยมา และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกอีกนั่นแหละ ไม่จำเป็น เจย์เป็นมนุษย์ที่ค่อนข้างปากหนัก นิสัยเลวร้ายนี้ทำให้เขาต้องทนเก็บบางเรื่องไว้คนเดียวบ่อยครั้ง
   สิ้นเสียงลั่นไกปืนครั้งสุดท้าย ปลอกกระสุนก็กระเด็นตกกระทบพื้น   วิคเตอร์ถอดที่ครอบหูและถุงมือออก รอจนเป้ายิงเลื่อนเข้ามา เขาดูพึงพอใจกับการเข้าเป้าทุกนัดของเขา ค่ำคืนนี้จบลงเพียงเท่านี้ วิคเตอร์หลับได้อย่างสบายใจแล้ว
   “ยังไม่กลับห้องไปนอนอีกหรือไง” วิคเตอร์ที่จัดการเก็บของเรียบร้อยแล้วหมุนตัวกลับมาก็พบกับร่างขาวจัดของมือขวาที่นั่งจ๋องอยู่ด้านหลัง มือซ้ายรูปหล่อเลิกคิ้วประกอบการตั้งคำถาม ซึ่งเจย์ก็ไม่คิดว่าวิคเตอร์จำเป็นต้องถาม การที่เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ก็เป็นคำตอบได้แล้ว วิคเตอร์ในบางทีก็ออกจะสมองทึบไปเสียหน่อย
   “เที่ยงคืนแล้ว หิวว่ะ ไปหาอะไรกินในครัวสักหน่อยดิ" เสียงทุ้มเอ่ยชวนคู่หูตัวเอง โดยไม่รอคำตอบ วิคเตอร์เดินนำออกจากห้องซ้อมยิงปืนไปอย่างเงียบๆ เจย์เดินตามออกไป และไฟในห้องก็ปิดลงอย่างอัตโนมัติ...
   ห้องครัวอยู่ถัดขึ้นไปอีกสองชั้น กินพื้นที่เกือบทั้งชั้น เป็นโรงอาหารของลูกน้อง รวมทั้งของวิคเตอร์และเจย์ ลิฟท์ตัวใหญ่พาคนทั้งคู่ขึ้นไปยังจุดมุ่งหมาย พวกเขาเจอลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่น่าจะเพิ่งลงมาจากห้องอาบน้ำรวม คนทั้งหมดต่างรีบทำความเคารพมือซ้ายและมือขวาอย่างกริ่งเกรง ทั้งๆที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนน่ากลัวอะไรขนาดนั้น และช่างเถอะ สถานการณ์มักกล่อมให้คนหวาดกลัวเกินกว่าเหตุ
   ประตูลิฟท์เปิดออก วิคเตอร์เดินนำออกไปโดยไม่พูดอะไร ทางเดินแคบๆนำไปสู่ห้องเตรียมอาหาร ด้านหนึ่งเป็นกำแพง อีกด้านเป็นกระจกกรุตลอดทางเดินเผยให้เห็นแสงสีต่างๆของเมืองกรุงยามราตรี มันทำให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด วิคเตอร์รู้ดีว่าเจย์เองก็ชอบ วันที่พวกเขาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอยู่ต่างแดน คนละแผ่นดินแต่ท้องฟ้าเดียวกัน วิคเตอร์ไม่ค่อยโหยหาบ้านเกิดมากนัก เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีบ้านตั้งแต่เกิด แต่เจย์ในวัยยี่สิบคงเป็นเรื่องลำบาก แต่หมอนั่นก็เข้มแข็งจนเขานึกทึ่ง คงมีเพียงกรุงเทพฯยามค่ำคืนนี่แหละ ที่ทำให้เจย์รู้สึกเหมือนอยู่ที่ฮ่องกง เมืองที่ไม่เคยหลับใหล อันเป็นบ้านเกิด...
   วิคเตอร์แสกนรูม่านตาก่อนที่ประตูบานเลื่อนจะเปิดออก ในตึกนี้เขาและเจย์มีสิทธิ์ไปในทุกที่รวมถึงห้องส่วนตัวของจอมทัพด้วย ห้องเตรียมอาหารเป็นห้องขนาดใหญ่ กลางห้องมีเคาน์เตอร์แสตนเลสขนาดยักษ์วางเรียงกันยาวสี่ตัว ครัวบิวท์อินแบบติดผนัง และห้องเก็บวัตถุดิบขนาดใหญ่
   เขาเห็นร่างท้วมๆของพ่อบ้านเจียงก้มๆเงยๆอยู่ในห้องเก็บวัตถุดิบนั้น พ่อบ้านเจียงเป็นชายโสดวัยกลางคน รูปร่างท้วมๆ ผมบาง สวมแว่นตากรอบกลม ท่าทางใจดีแต่ดูเจ้าระเบียบ วิคเตอร์เอ่ยปากทักอีกฝ่ายไปทันทีที่เห็น คนอาวุโสกว่าก็เลยหันกลับมา พ่อบ้านเจียงคืออีกหนึ่งคนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลตามมารับใช้นายท่านด้วยตั้งแต่หลายปีก่อน และเป็นคนที่จอมทัพนับถือ เขาคือคนที่เลี้ยงดูจอมทัพมาตั้งแต่เด็ก...
   “ยังไม่นอนกันอีกเหรอ”
   พ่อบ้านเจียงยิ้มให้อย่างใจดี วิคเตอร์ส่ายหน้าไปมาก่อนเดินเข้าไปในห้องวัตถุดิบเพื่อดูว่ามีอะไรเหลือพอที่จะทำอาหารง่ายๆได้บ้าง
   “ยังครับ ผมรู้สึกท้องร้องนิดหน่อย"
   เมื่ออยู่กันตามลำพัง พวกเขามักใช้ภาษาบ้านเกิดเสมอ เช่นเดียวกับเวลาที่อยู่กับจอมทัพนอกเวลาทำงาน ส่วนในเวลาทำงานจอมทัพให้ใช้ภาษาไทย เจ้านายของพวกเขาเข้มงวดในเรื่องนี้โดยเห็นว่าพวกเขามีหลายๆเรื่องต้องปรับตัวอีกเยอะ ดังนั้นจงอย่าเคยตัวเหมือนอยู่บ้านเกิด
   "แล้วนี่อาเจียงทำอะไรอยู่"
   “พรุ่งนี้เช้านายท่านอยากให้ทำซุปเยื่อไผ่ตุ๋นเป็ด วันก่อนเพิ่งทำไปแท้ๆ"
   “นายท่านน่ะนะ" วิคเตอร์ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ปกติจอมทัพไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องปากท้องเท่าไหร่นัก
   “คุณมิเธอชอบ ตั้งแต่มาที่นี่เธอไม่ค่อยทานอะไรเลย แต่วันก่อนที่ทำซุปเยื่อไผ่เธอทานได้เยอะกว่าปกติ"
   “อ่า...” วิคเตอร์ร้องเบาๆเหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายขึ้นมาหน่อย ในใจก็พาลนึกหมั่นไส้เจ้านายคนเดียวของเขาไม่ได้
   “ว่าแต่นายเถอะ ให้ฉันทำอะไรง่ายๆให้กินไหม" พ่อบ้านเจียงเสนอ  วิคเตอร์ไม่อยากรบกวนเพราะพรุ่งนี้อีกฝ่ายก็ต้องตื่นแต่เช้า กำลังอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าใครอีกคน
   “ไม่ต้องครับอาเจียง ผมจัดการเอง" ร่างขาวจัดที่นั่งเฉยๆมาสักพักเป็นคนพูด วิคเตอร์กดยิ้มมุมปากบางๆก่อนพยักหน้าให้อาเจียง
   “งั้นก็ได้ อาเจย์ทำอาหารอร่อย งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้คงต้องมาคุมครัวแต่เช้า"
   “ราตรีสวัสดิ์ครับอาเจียง" วิคเตอร์ว่า
   พ่อบ้านเจียงเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงวิคเตอร์และเจย์ในห้องเตรียมอาหารขนาดใหญ่ เจย์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินแทรกเข้าไปในห้องวัตถุดิบ
   วิคเตอร์ถอยออกมาอย่างอัตโนมัติ เขามองเจย์ก้มๆเงยๆหาวัตถุดิบ เจย์เป็นคนขาวจัด ผมสีดำสนิทไม่เคยย้อม ซอยเป็นทรงยาวระต้นคอ ใบหน้าจัดได้ว่าเป็นชาวจีนแท้คือตาชั้นเดียว เจย์มีริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าขาวๆนั่นติดแดงเรื่อตลอดเวลา ยิ่งประเทศไทยอากาศร้อนด้วยแล้ว เจย์ยิ่งแดงไปทั้งตัว เจย์ไม่สูงเท่าไหร่ สักร้อยเจ็ดสิบห้าเซ็นต์เห็นจะได้ แต่ที่          วิคเตอร์ชอบที่สุดคือริมฝีปากเชิดรั้นเหมือนเด็กดื้อนั่น
   เทียบกับวิคเตอร์ที่สูงถึงร้อยเก้าสิบสองนั่นแล้วเจย์จัดได้ว่าตัวเล็ก เจย์ไม่มีกล้าม รูปร่างผอมบาง แทบจะปลิวลมไปพร้อมๆกับมิถุนา ส่วนวิคเตอร์มีกล้ามเป็นมัดๆ กล้ามท้อง ไบเซป ไตรเซป ครบสมบูรณ์ราวกับแข่งประกวด มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกเพราะวิคเตอร์ก็ไม่คิดจะอัพกล้ามไปมากกว่านี้ เขามีผิวออกแทนๆหน่อย ใบหน้าคม ตาคม ผมตัดสั้น อาจจะเพราะออกกำลังกายบ่อยทำให้เขาดูเหมือนยี่สิบปลายๆ ทั้งๆที่วิคเตอร์อายุสามสิบสองแล้ว
   “จะกินอะไร”
   “อะไรก็ได้"
   วิคเตอร์ถอยมานั่งลงที่เก้าอี้พร้อมให้อีกคนบรรเลงฝีมือได้ตามใจชอบ ไม่ต้องคิดอะไรมากเจย์ก็ทำของโปรดเขาอยู่ดี ข้าวผัดราดฟูยองไฮหรือข้าวไข่เจียวราดซอส วิคเตอร์ชอบอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ สะดวกดี เจย์จัดการหุงข้าวระหว่างเตรียมวัตถุดิบ จากนั้นก็ผสมส่วนผสมต่างๆแล้วตั้งกระทะ...
   เจย์ไม่ได้ทำอาหารให้เขาทานบ่อยๆ มีบ้างประปรายเวลาดึกๆที่เขาหิวจัดๆแล้วลากเจย์มาที่ครัว ครั้งแรกที่เห็นก็ตกใจว่าทำไมเจย์ถึงได้คล่องแคล่วนัก ง้างปากก็ไม่ยอมบอก อาเจียงนั่นแหละเป็นคนบอกเองว่าเจย์มาขอให้ช่วยสอนทำอาหารบางอย่างนอกเวลางาน ซึ่งวิคเตอร์ไม่รู้ว่าเจย์จะอยากเรียนรู้ไปทำไม มีคนทำให้กินอยู่ทุกมื้อ แต่ก็น่าประทับใจเพราะฝีมือเจย์ดีถึงขั้นทำอาหารโปรดของเขาได้ทุกจาน และอร่อยราวกับพ่อบ้านเจียงเป็นคนทำ
   “กินด้วยกันสิ" วิคเตอร์เอ่ยปากเรียกอีกคนที่วางจานลงหน้าเขาเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปเก็บครัวทันที "เฮ้ย มานั่งก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็มาเก็บ"
   สายตาดุๆของวิคเตอร์ทำให้เจย์ยอมละมือแล้วเดินมาทรุดตัวบนเก้าอี้สแตนเลสทรงสูงตรงข้ามวิคเตอร์อย่างเสียมิได้
   “ไม่กินหรอก ขี้เกียจออกกำลังกาย"
   “ทำไมถึงได้เกลียดการออกกำลังกายขนาดนั้น สนุกจะตาย นายลองทำให้ได้สักอาทิตย์แล้วมันจะเสพติดเอง" วิคเตอร์ใช้ตะเกียบชี้หน้าอีกฝ่าย   อย่างดุๆ
   “เหมือนที่นายไม่ชอบอ่านหนังสือนั่นแหละ"
   “นั่นคนละเรื่องกัน" วิคเตอร์บ่นอุบแล้วก้มหน้ากินข้าวทันที เจย์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
   “พอฉันพูดจริงนายก็รับไม่ได้"
   “เปล่าสักหน่อย" มือซ้ายปฏิเสธ "นายได้วันหยุดอาทิตย์หน้า วันเสาร์-อาทิตย์ใช่ไหม”
   พวกเขาทั้งคู่ไม่มีวันหยุดประจำ แต่จะใช้วิธีผลัดกันหยุดในแต่ละเดือน ซึ่งวันหยุดส่วนใหญ่ของวิคเตอร์ก็หมดไปกับการออกไปซิ่งรถบนทางด่วน ดูหนังใหม่ๆ เดินป่า ดำน้ำ หรือกิจกรรมเอ้าท์ดอร์ในแบบที่เขาชอบ และเจย์ก็มักจะไปตามหาหนังสือเล่มใหม่ๆหรือเข้าหอศิลป์
   “ใช่ ส่วนนายก็อาทิตย์นี้...?”
   “อืม...” วิคเตอร์พยักหน้า "แต่คิดว่าคงไม่หยุด"
   “ทำไม”
   “คุณมิถุนามีเดินแบบ"
   “แล้วทำไม” เจย์ขมวดคิ้วนิดหน่อย ดูไม่ใคร่จะเข้าใจนัก
   "คุณมิถุนาทำไม”
   “ก็ต้องไปดูแลไง"
   “จำเป็นขนาดนั้นหรือไง” เจย์เอ่ยถาม
   “ก็ไม่จำเป็น" วิคเตอร์เหลือบมองหน้าคนตรงข้ามเล็กน้อย "มันก็ถือเป็นหน้าที่ ฉันไม่ได้เดือดร้อนกับวันหยุดเท่าไหร่ จริงๆก็ไม่มีแผนจะไปไหน ถึงได้หยุดก็คงเข้าฟิตเนส อีกอย่าง..."
   วิคเตอร์หยุดพูดไปสักพัก
   "คุณมิถุนาเขาก็ดีกับฉัน ไม่รู้สิ ถ้าเขาคือคนที่นายท่านให้ความสนใจขนาดนี้ ฉันก็ไม่ไว้ใจให้ใครทำหน้าที่แทนเท่าไหร่”
   เจย์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป
   "งั้นเหรอ”
   “เออ นายเอาวันหยุดฉันไปก็ได้นะ ได้หยุดติดกันสองอาทิตย์เลยไง"
   “ไม่เอาหรอก" เจย์เม้มปากแน่น "ถึงกับให้วันหยุดฉัน นายให้ความสำคัญกับมิถุนาขนาดนั้นเลยหรือไง”
   “ก็บอกไปแล้วไง...นี่...” วิคเตอร์มองหน้าคนตรงหน้าเต็มๆตา "ทำไมถึงใส่ใจเรื่องนี้จัง ปกตินายไม่ใช่คนซอกแซกแบบนี้นี่น่า"
   “ก็เปล่า" เจย์รีบปฏิเสธ "นายเองก็ไม่เคยสนใจใครนอกจากนายท่านเหมือนกัน"
   วิคเตอร์ชะงักมือที่กำลังตักข้าว เขามองหน้าคู่หูตัวเองเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เจย์เบือนหน้าหนีทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่วิคเตอร์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร
   เป๊าะ!
   “จะบ้าหรือไง” วิคเตอร์ดีดหน้าผากขาวหนึ่งทีพร้อมเอ่ยเสียงดัง "นี่นายน้อยใจหรือไง ฮะๆๆๆ ทำไมถึงได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้นะ"
   “แล้วก็ไม่ใช่แค่นายท่าน นายเองก็เป็นคนที่ฉันห่วงเหมือนกัน อย่าลืมสิ"
   วิคเตอร์ยื่นช้อนไปจ่อปากคนตรงหน้า เจย์ที่เหมือนโดนน็อคกลางอากาศได้แต่นิ่งอึ้ง เขาเม้มปากแน่น หน้าแดงเรื่อ
   “เฮ้ย กินสิ"
   เจย์จำใจรับข้าวคำนั้นเข้าไปในปาก อาหารฝีมือตัวเองที่เขาตั้งใจทำให้วิคเตอร์กิน วิคเตอร์คงไม่รู้หรอกเจย์ทำได้แค่เมนูซ้ำๆ ทั้งหมดคือสิ่งที่วิคเตอร์ชอบทั้งนั้น
   เจย์ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพิ่มเติม วิคเตอร์ก็คงไม่อยากรู้อีกนั่นแหละ แต่ก็ดี เพราะเขาไม่อยากพูด มีเรื่องเยอะแยะที่อัดอยู่ในใจเพียงแค่เจย์ไม่เคยเอ่ยปากมันออกไป ค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน พวกเขากลับขึ้นไปยังชั้นห้องนอนของพวกเขา ซึ่งอยู่ใต้ชั้นส่วนตัวของจอมทัพหนึ่งชั้น พื้นที่ส่วนตัวของวิคเตอร์และเจย์ มีเพียงห้องของทั้งคู่เท่านั้น

   VICTOR – JAY


   ชื่อของคนสองคนบนสองบานประตู วิคเตอร์หยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจย์ เขายืนส่งคู่หูของตัวเองที่ตรงนั้น วิคเตอร์เป็นเช่นนี้เสมอ
   “ราตรีสวัสดิ์"
   “ราตรีสวัสดิ์"
   รอยยิ้มของวิคเตอร์เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้เห็นหลังบานประตูนั้น เจย์ปิดประตูห้องลง...แต่เขาไม่เคยปิดหัวใจตนเองได้เลยสักครั้ง วิ่งตามอย่างไร ก็วิ่งตามอยู่เช่นนั้น







(ต่อ)

หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 22-08-2015 23:51:15



Chasing Car






ช่วงนี้ดูเหมือนเรื่องของนายท่านกับคุณมิถุนาจะไปได้สวยจนเจย์เองก็นึกประหลาดใจ ไม่บ่อยนัก...ไม่สิ แทบจะไม่เคยปรากฏเลยด้วยซ้ำกับใครสักคน เช่น คุณมิถุนา ที่นายท่านจะยอมลงให้ด้วย แม้ว่าบางครั้งจะยังคงตีหน้ายักษ์เพื่อที่จะรักษาลุคสุดเท่ห์ของตัวเองอยู่ก็ตามทีเถอะ

   แต่แหม...เชื่อขนมกินได้เลย ไม่ใช่แค่คนอย่างวิคเตอร์กับเจย์ แม้กระทั่งลูกน้องปลายแถวดูยังรู้เลยด้วยซ้ำว่าเจ้านายของพวกเขาน่ะหลงคุณ    มิถุนาอย่างกะอะไรดี เจย์เองยังโดนล่อลวงด้วยความงามนั่นเลย หนักกว่าเจย์ก็คงเป็นวิคเตอร์กระมัง ที่นายท่านสั่งให้เป็นคนดูแลคุณมิถุนาโดยตรง แต่ไปๆมาๆดูเหมือนว่าเจ้าบ้าวิคเตอร์จะเล่นหัวคุณมิถุนาเธอได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
   ถามว่าเจย์หงุดหงิดไหม...
   มันก็ไม่ได้ว่าจะเข้าขั้นนั้น วิคเตอร์น่ะ ให้ความรู้สึกกลายๆว่าชื่อนี้ต้องเป็นของเขา แต่เอาจริงๆคำว่าเป็นของเขา มันก็ไม่ใช่ว่าจะถูกต้องทั้งหมดหรอก เจย์เองก็ไม่บังอาจที่จะยืนยันว่าตัวเองเป็นเช่นนั้น เพราะเขาไม่แน่ใจเลยสักนิด ว่าเขาสำหรับวิคเตอร์ คืออะไรกันแน่ หมอนั่นน่ะ เจ้าชู้อย่างกับลม ทำงานหนักแทบตาย สุดท้ายก็ยังมีสาวๆตามเป็นพรวนอยู่ดี
   หลังจากพูดคุยเรื่องเคร่งเครียดเกี่ยวกับคาสิโนที่ถูกคุกคามเรียบร้อยแล้ว จอมทัพก็เดินออกไปด้านนอกเพื่อสูบบุหรี่สงบสติอารมณ์อยู่ไหนสักแห่งรอบบ้าน เจย์อยู่ต่อในห้องทำงาน จัดเรียงเอกสารในห้องทำงานของนายท่านเสร็จเรียบร้อย เขาเดินสำรวจช่องทางลับสำหรับหนีออกจากบ้านพักตากอากาศแห่งนี้อีกครั้งแล้วค่อยปิดประตูลง ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เชียงราย มาเฟียจอมทัพมาติดต่อเรื่องที่ติดชายฝั่งแม่น้ำเพื่อใช้ในการลงทุนสร้างคาสิโนแห่งใหม่ เมื่อสองสามวันก่อนเจย์ก็หัวปั่นกับการแจ้งย้ายตารางงานของมิถุนาจ้าละหวั่น แถมเมื่อฝ่ายเอเจนซี่ไม่ยอม เขาก็ต้องใช้เงินฟาดไปอยู่หลายล้าน แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายเขาจะไม่ยี่หระกับอะไรพวกนี้สักเท่าไหร่เลย
   เจย์หอบแฟ้มเดินออกจากห้องทำงานไปตามทางเดินอย่างเงียบเชียบ ห้องนอนเขาอยู่อีกปีกหนึ่ง ต้องผ่านส่วนห้องนั่งเล่นและห้องครัวเสียก่อน แม้ว่าจะเครียดกับปัญหาเรื่องงานพอตัว แต่ว่าปัจจัยพื้นฐานของมนุษย์ก็ยังเป็นอาหารอยู่ดี นึกถึงห้องครัวแล้วก็หิวตงิดๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรดาแม่ครัวจะเตรียมอะไรไว้สำหรับมื้อกลางวันบ้าง ตอนบ่ายเหมือนเขาจะต้องออกฟิลด์    ทริปกับเจ้านายเพื่อเช็คสถานที่
   หรือว่าจะไปงีบสักหน่อยดี เขารู้ว่าการงีบระหว่างงานมันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ โดยเฉพาะในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เขาเองก็เหนื่อยมากในสองสามวันมานี้ ใครไม่เป็นเขาไม่เข้าใจหรอก เจย์น่ะ ถ้าไม่เหนื่อยจะเป็นจะตายจะไม่บ่นเลยนะ จริงๆแล้วต่อให้เหนื่อยจะเป็นจะตายเขาก็ยังทำ ทำจนป่วยเข้าโรงพยาบาล โดนทั้งจอมทัพ ทั้งวิคเตอร์ดุยาวเหยียดไปสามกิโลฯนั่นแหละ
   เขารู้ดีเขาเหมือนน้องชายตัวเล็กๆของสองคนนั้น ก็นั่นน่ะสิ...เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก จอมทัพเอ็นดูเขาจะตาย ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวการทำงานเขาสักครั้ง เจย์อาจจะอนุมานไปได้ว่าเขาน่ะ ทำงานได้เพอร์เฟ็กต์สุดๆ แต่ความจริงแล้วเป็นอย่างไรก็ไม่รู้หรอก อาจจะเป็นเพราะจอมทัพเอ็นดูเขาสุดๆไปเลยก็ได้
   เจย์แอบหาววอดระหว่างที่เดินผ่านหน้าประตูครัวใหญ่ กะจะแวะหากาแฟสักถ้วย แล้วต้องไปตามหาวิคเตอร์บอกว่านายท่านตามหาเพื่อที่จะให้ลงไปดูที่ด้วยกัน ไม่รู้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เจย์ต้องเตรียมร่างกายพร้อมตั้งรับเสมอ เขาขยี้ตาเบาๆก่อนชะงักเมื่อได้กลิ่นเครื่องเทศแกงหอมๆลอยมาตามลม นั่นทำให้เขาต้องชะโงกหน้าเขาไปดู บนเคาน์เตอร์ยักษ์กลางห้องครัวใหญ่ที่มีเตาไฟฟ้าวางอยู่ มิถุนากำลังยืนคนแกงด้วยท่าทางดูน่ารักน่าชังอย่างบอกไม่ถูก นายแบบหนุ่มสวมผ้ากันเปื้อนผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อน ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยเจื้อยแจ้วกับใครบางคน เจย์กำลังจะเอ่ยปากทักทายขอร่วมวงเสียแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าใครเงยหน้าขึ้นมาจากชั้นวางจาน
   “ใบนี้ใช้ได้ไหมครับ"
   วิคเตอร์คู่หูของเจย์นั่นเอง เจย์ได้แต่กลืนคำพูดลงในลำคอทั้งหมดก่อนที่เขาจะซ่อนตัวเองเขากับกรอบประตูแล้วเม้มปากแน่น เขายืนนิ่งสักพักก่อนโบกมือไล่บอร์ดี้การ์ดคนอื่นให้เดินออกไปจากบริเวณนี้ ก่อนที่เอนศีรษะพิงกับผนังก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ
   เหนื่อยแทบขาดใจทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ก็ไม่รู้
   ไม่...
   ไม่ได้โทษมิถุนาหรอกนะ จะโทษก็โทษใจตัวเองนี่แหละที่เผลอคิดสะระตะไปเรื่อยเปื่อย ไม่รักดีจริงๆ...
   “เป็นไงครับ"   
   “อร่อยชะมัดเลยคุณมิถุนา ฝีมือระดับนี้ไปเป็นเชฟได้เลยนะเนี่ย"
   เขายืนฟังเสียงเยินยอเกินจริงของวิคเตอร์แล้วนึกหมั่นไส้คนพูด จากนั้นเสียงหัวเราะใสๆของมิถุนาก็ดังขึ้น
   “เจย์ก็เป็นคนทำอาหารอร่อยเหมือนคุณเลยครับ อาหารจีนนี่ ฝีมือไม่แพ้อาเจียงเลยสักนิด"
   คำชมที่ไม่ได้ตั้งใจจะได้ยินทำเอาเจย์อดอมยิ้มไม่ได้
   เขาได้ยินเสียงพูดคุยคร่าวๆเจือน้ำเสียงไม่สบายใจของมิถุนา บทสนทนาเกี่ยวกับเจ้านายของเขา ทำเอาเจย์อดเป็นห่วงคนตัวเล็กไม่ได้ เจย์เข้าใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ จอมทัพบางทีก็ไร้เหตุผลและเอาแต่ใจแบบนี้ แต่สำหรับมิถุนา เจ้านายของเจย์ไปไกลกว่านั้น เขาดูจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ในบางครั้งด้วยซ้ำ เจย์ได้แต่ถอนหายใจ ถ้านายท่านไม่ได้ถูกใจมิถุนาล่ะก็ มิถุนาคงโดนปล่อยตัวกลับแล้วไม่ต้องหวนกลับมาแบบนี้หรอก...
   เจย์ถอนหายใจเบาๆ เขารู้สึกได้ว่านี่สมควรแก่เวลาที่เขาจะต้องปรากฏตัวเสียที เขาหมุนตัวออกจากกรอบประตู เสียงฝีเท้าของเขาที่ดังขึ้นทำให้วิคเตอร์ทำในสิ่งที่ทำเอาเขาตกอกตกใจแทบสิ้นสติ
   เจย์ยกมือขึ้นสองข้างแล้วตรึงขานิ่งเมื่อหมุนตัวออกมาจากกรอบประตูแล้วพบว่าวิคเตอร์ยกปืนจ่อใส่เขาเสียแล้ว เจย์ทั้งตกใจ และเสียใจอยู่ลึกๆว่าอีกฝ่ายจำเสียงฝีเท้าไม่ได้เชียวหรือไง บ้าเอ๊ย...
   “วิคเตอร์! ฉันเอง"
   เจย์ขัดขึ้นเสียงดังฟังชัด นั่นทำให้ปากกระบอกปืนค่อยๆลดต่ำลง เจย์เม้มปากแน่น เขารู้สึกน้อยใจเล็กๆ แต่แน่นอนว่างานต้องมาก่อน มือขวาข่มใจตัวเองไม่ให้เป็นบ้าไปเสียก่อน ก่อนที่เขาจะสาวเท้าเข้าไปด้านในห้องครัว เขากระแอมไอ มองคนสองคนที่นั่งข้างๆกันบนเก้าอี้สตูลตัวสูง เจย์หยุดยืนอยู่หน้าสองคนนั้นด้วยความรู้สึกวูบไหวแปลกๆ
   ไม่นะเจย์...อย่าคิดอะไรบ้าๆได้ไหมเนี่ย...
   “มีอะไรหรือเจย์"
   วิคเตอร์ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ก่อนจ้องหน้าเขาเรียบๆ เจย์พยายามปั้นหน้านิ่งตอบ   
   “นายท่านจะออกไปดูความเสียหาย ให้นายไปด้วย" เจย์ปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบ
   "นายท่านกำลังแต่งตัวอยู่"
   “แล้วคุณมิถุนา...?”
   วิคเตอร์เหลือบมองใครอีกคนที่นั่งอยู่ ท่าทางให้ความสำคัญแบบนั้นทำเอาเจย์นึกฉุนกึกเล็กๆ แต่ก็นั่นแหละ เขาพยายามข่มใจอย่างที่บอก
   “ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณมิ" เจย์ตอบออกไปในที่สุด
   “โอเค ฝากด้วย"
   วิคเตอร์พยักหน้ารับ เขาเก็บปืนเข้าซองด้านในสูท ก่อนหันมาบอกมิถุนา
   "ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารนะครับ"
   “ครับ"
   มิถุนายิ้มรับ ในขณะที่วิคเตอร์จัดเครื่องแต่งกายของตัวเองให้เข้าที่แล้วหันมามองหน้าเจย์เล็กๆ จากนั้นจึงก้าวเดินออกไปจากครัว
   เจย์เหลือบสายตามองแผ่นหลังกว้างที่เคลื่อนออกไปจากห้องครัว ท่าทางการเดินหนักแน่นแบบที่เขาชอบนั่น...เจย์เกือบจะลอบถอนหายใจออกมาเสียแล้ว โชคดีที่ไม่ได้ทำ แต่กระนั้นเขาก็ต้องพบกับสายตาแปลกๆของ       มิถุนาที่มองมาด้วยรอยยิ้มอยู่ดี
   เจย์รู้สึกตัวอีกทีเมื่อมิถุนายกจานไปเก็บที่ซิงค์ เขารอจนมิถุนาจัดการธุระเสร็จ จึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจมากนัก   
   “ไปอยู่ในห้องนอนเถอะครับ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว”
   

   ประตูลงกลอนสนิท เช่นเดียวกับหน้าต่างทุกบานและผ้าม่านทุกผืน เจย์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ปลายเตียง บนตักมีผ้าพันคอไหมพรมวางพาดอยู่ ด้านใต้นั้น มือขาวเรียวลูบลำปืนที่วางอยู่บนตักเงียบๆระหว่างรอโทรศัพท์ดัง มิถุนานอนอยู่บนเตียง แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้หลับหรอก ถึงหลับก็คงหลับไปเมื่อครู่นี้ชนิดที่ไม่ได้สนิทมากเพราะดูกระสับกระส่ายอย่างไรชอบกล
   เสียงล้อเบียดกรวดดังขึ้นจากหน้าบ้าน จากนั้นสักพัก เสียงเคาะประตูห้องนอนที่ดังขึ้นเบาๆทำให้เจย์รีบเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ เขาสบตากับมิถุนาแวบหนึ่ง ราวกับสั่งให้มิถุนาเตรียมตัวให้ดีหากเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาพยักเพยิดไปยังกระเป๋าบรรจุของสำคัญ ทั้งเงิน ปืน และพาสปอร์ต มิถุนาพยักหน้ารับก่อนดึงกระเป๋าใบนั้นมาใกล้ตัว
   “นี่วิคเตอร์"
   เสียงตอบรับจากด้านนอกทำให้เจย์ถอนหายใจโล่งอก มองผ่านตาแมวแล้วจึงค่อยๆลดปืนลงก่อนเปิดล็อคให้วิคเตอร์เข้ามาด้านใน เจย์มองดูวิคเตอร์ที่สอดตัวเข้ามาในห้องก่อนปิดล็อคประตูแน่นหนาอีกครั้งแล้วก็จ้องเสี้ยวหน้าคมคร้าม แต่สายตาวิคเตอร์กลับจ้องอยู่ที่มิถุนา ก่อนที่จะละสายตามาที่เขา นั่นทำให้เจย์รู้สึกหงุดหงิดมากๆอย่างบอกไม่ถูก
   “มีอะไร" เขาถามตัดบท วิคเตอร์จึงตอบ
   “นายท่านให้มาดูคุณมิถุนากับนาย"
   "ไม่มีอะไร...” เจย์ตอบกลับ “เป็นยังไงบ้าง"
   “เราไม่เสียหายมากก็จริงแต่คงต้องปิดปรับปรุงครั้งใหญ่ ส่วนคาสิโนของมัน...” ดวงตาคมลุกวาว "ตอนนี้พวกมันคงวุ่นวายกับการดับเพลิงของคาสิโนมัน"
   เจย์ไม่มีท่าทีตกใจ เดาว่าคงรู้ก่อนล่วงหน้าแล้ว “เข้าใจแล้ว"
   “เดี๋ยวนะครับ พวกคุณทำอะไรคาสิโนคุณอาเมน" มิถุนาผุดลุกจากเตียง ดวงตากลมมีแต่แววไม่เข้าใจ
   “ทำแบบที่มันทำกับเราครับ แบบไอ้อาเมนต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เอาให้มันเข็ดหลาบ ไม่อย่างนั้นมันก็แว้งกัดเราไม่เลิก" วิคเตอร์ตอบเรียบๆ
   “แล้วคุณไม่คิดกันหรือไงว่าสักวันพวกเขาก็จะกลับมาแก้แค้นคุณอีก แล้วเมื่อไหร่มันจะจบล่ะครับ" มิถุนาโอดอย่างพะว้าพะวง
   “คนที่แข็งแกร่งกว่าย่อมอยู่รอด"
   เจย์มองสีหน้าชะงักงันของคนบนเตียงแล้วรู้สึกสงสารจับใจ มันคือคำที่จอมทัพคอยย้ำซ้ำๆกับพวกเขา แต่คนอย่างมิถุนาไม่มีวันเข้าใจมัน...
   "คุณมิถุนาโปรดเข้าใจวิถีของเราด้วย...ไม่ต้องห่วงไป พวกผมไม่มีวันให้คุณเป็นอะไรไปแน่ๆ" วิคเตอร์ตอบพลางจ้องใบหน้าหวานนิ่ง
   มิถุนามีท่าทีสับสน เขาดูผิดหวังในท่าที
   “แล้วคุณจอมทัพล่ะ คุณจอมทัพอยู่ที่ไหน” มิถุนาเอ่ยถามถึงใครบางคน
   “นายท่านสั่งการอยู่ด้านนอกครับ อีกสักพักจะเข้ามา"
   “ผมจะออกไปหาเขา"
   “อย่าครับคุณมิถุนา เฮ้ย!"
   วิคเตอร์พยายามคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ แต่มิถุนากลับสะบัดหลุด ร่างเล็กพุ่งตัวปลดล็อคประตูแล้ววิ่งพรวดออกไปโดยไม่ฟังเสียงอะไรใดๆ วิคเตอร์กับเจย์หันมามองหน้ากัน พวกเขารีบออกตัววิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
   เจย์นึกโมโหที่บ้านหลังนี้มีทางเดินที่มากเดินไปทำให้เขาวิ่งตามหา    มิถุนาไม่พบในทันที เขาจิ๊ปากขัดใจ ในขณะที่กำลังจะวิ่งออกตัวอีกครั้ง แรงปะทะจากด้านหลังก็ทำเอาเขาเซจะล้ม เจย์หันขวับกลับไปมองด้านหลังก่อนพบว่าคนที่รั้งศอกเขาเอาไว้ไม่ให้หน้าทิ่มคือวิคเตอร์ วิคเตอร์ที่รนมากถึงขนาดเสียหลักแบบนี้ คนอายุมากกว่าจ้องหน้าเขานิ่ง เจย์สะบัดสะบึ้งอย่างไม่รู้ตัว เขาสะบัดแขนออกอย่างแรง
   “ปล่อย"   
   “ขอโทษ รีบไปหน่อย เป็นอะไรหรือเปล่า" วิคเตอร์เอ่ยถาม เจย์ส่ายหัวพรืด
   “รีบไปวิ่งตามคุณมิถุนาของนายต่อเถอะ" เจย์ประชดไปในชั่วเสี้ยววินาทีที่พวกเขา
   “หมายความว่ายังไง" เหมือนวิคเตอร์จะแปร่งๆในคำบอกของเจย์ เขารัดแขนเจย์ไว้แน่นขึ้นไม่ปล่อย
   “ไม่ได้หมายความว่าอะไรสักหน่อย ปล่อยนะวิค เจ็บ!” เจย์เริ่มโวย
   “เป็นอะไร"
   “ก็บอกว่าเปล่---”
   ปัง!
   ระหว่างที่พวกเขากำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกพร้อมกับสาดความน้อยใจใส่กัน เสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนั้นพร้อมกับกระจกแถวนั้นหล่นร่วงกราว   วิคเตอร์มองหน้าเจย์ ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเติม เขาพลิกตัวเจย์ให้หลบอยู่ใต้ตัวเขาพร้อมกับใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังกระสุนระลอกที่สอง เจย์หมอบนิ่งอยู่ใต้กับแผ่นอกกว้าง เขาได้ยินเสียงหัวใจวิคเตอร์สะท้อนดังอยู่เหนือร่างกายของเขา
   “คุ้มกันปีกขวาด่วน!!! แบ่งกำลังไปด้านหน้า นายท่านกับมิถุนาอยู่ที่นั่น!!”
   วิคเตอร์ตะโกนสั่งการเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า คอเป็นเอ็น เจย์กำเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น มือขวาได้ยินเสียงปลดสลักปืนดังขึ้น วิคเตอร์ดันตัวเจย์ติดกำแพง ก่อนจ้องตากันนิ่ง
   “เจย์ ฉันไม่รู้ฉันไปทำอะไรไม่พอใจตอนไหนนะ แต่มาดีกันก่อน โอเคไหม"
   เจย์ได้แต่พยักหน้าหงึก เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายสิบนัด พร้อมกับกระจกแตกร่วงกราว วิคเตอร์หน้าเครียด ยืนเอาตัวบังเขาเอาไว้ ทันใดนั้นกระจกก็บาดลงที่ท่อนแขนมัดกล้ามของเขา เจย์เกือบจะหลุดอุทานออกมา แต่วิคเตอร์เอื้อมมือปิดปากเสียก่อน
   “มองตากันหน่อยสิ...ตั้งสตินะ ไปเอาตัวคุณมิถุนาเข้ามาในบ้าน ฉันจะคุ้มกันนายท่าน เข้าใจไหม นายทำได้เจย์" วิคเตอร์สั่งด้วยน้ำเสียงรัวเร็ว ก่อนยื่นปืนให้ “นี่ปืน เอาไว้สำรอง"
   “แล้วนายล่ะ"
   “ฉันมีตั้งหลายกระบอก" วิคเตอร์ขยิบตา เขาเปิดให้ดูสายสะพายใต้เสื้อสูท เผยให้เห็นกระบอกปืนเสียบไว้สองกระบอกในนั้น
   จบประโยค วิคเตอร์ก็ผุดลุกขึ้น ก่อนดึงเจย์ให้ลุกขึ้นตาม เขาพาเจย์วิ่งหมอบไปตามทางหลบลูกกระสุนไปจนถึงหน้าประตูบ้าน วิคเตอร์กัดฟันแน่น เขากดเจย์ให้หมอบลง ตรงพื้นที่ตรงหน้าประตูมีจอมทัพหมอบอยู่กับมิถุนา มือซ้ายยกปืนยิงสวนไปหลายนัด ก่อนที่เขาจะผลักเจย์ออกไป
   “เอาตัวคุณมิถุนาเข้าไปที่ห้องนอน ฉันจะคุ้มกันนายท่านให้ตามไป"
   เจย์พยักหน้ารับ เขาได้ยินเสียงตะโกนเรียกของจอมทัพ ร่างผอมเพรียวพุ่งตัวหมอบแล้วกระชากแขนมิถุนาให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเขาเข้าไปในบ้าน เจย์ทั้งฉุดทั้งกระชากกว่าที่นายแบบหนุ่มจะหายตกใจแล้วมีกำลังขาวิ่งตามเขาไปได้
   “อย่าให้มันเข้ามาในบ้าน! ป้องกันนายท่านด้วย!”
   เสียงวิคเตอร์ดังแทรกเข้ามากับเสียงปืน เจย์ผลักมิถุนาเข้าไปในห้องนอนก่อนสั่งให้ล็อคประตูให้แน่นหนา เขากระแทกประตูปิดลง สั่งบอร์ดี้การ์ดหน้าห้องสองคนให้คุ้มกันให้ดีที่สุด ก่อนกระชับปืนในมือเพื่อวิ่งออกไปช่วยด้านนอกอย่างรวดเร็ว เขาเห็นวิคเตอร์แทรกตัวอยู่ด้านข้างพุ่มไม้ นายท่านอยู่ด้านหลังน้ำพุหินอ่อน เจย์กวาดตามองไปรอบๆ เขาสะดุ้งหูอื้ออึงเมื่อกระสุนเฉียดเขาไปเพียงนิดเดียว กายขาวแนบตัวเองกับข้างประตู แล้วค่อยๆก้าวออกไปด้านนอกอย่างระแวดระวัง
   เขาเห็นจอมทัพวิ่งสวนกระสุนเข้ามาด้านในบ้าน เจย์มองหน้านายท่าน จอมทัพดึงเจย์ก้มหมอบก่อนตะโกนถาม
   “มิถุนาล่ะ!?” มาเฟียหนุ่มตะโกนถามพร้อมกับยกปืนยิงสวน
   “อยู่ในห้องนอนครับ ของที่จำเป็นทั้งหมดอยู่ในกระเป๋า นายท่านไปได้แล้ว!!”
   เจย์เอ่ยอย่างรัวเร็ว จอมทัพเอ่ยขอบคุณ ไม่ใช่แค่คำพูด แต่แววตาก็เช่นกัน ว่าเขาติดหนี้บุญคุณเจย์มากแค่ไหน
   “ขอบใจมาก แล้วเจอกัน"
   “ครับ"
   เจย์พยักหน้ารับแข็งขัน เขาได้ยินเสียงฝีเท้านายท่านวิ่งหายเข้าไปในบ้าน เจย์กระโจนกลับเข้าไปในสนามรบอีกครั้ง เขาตั้งต้นยิงสกัดสู้อย่างไม่ลดละ
   มือขวาของจอมทัพประวิงเวลาอยู่นานสองนานที่ด้านหน้าบ้าน เขาเห็นแผ่นหลังกว้างของมือซ้ายที่เคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกลออกไป เจย์กัดฟันหมุนตัวเพื่อเข้าไปดูแลเจ้านายให้ปลอดภัยตามหน้าที่ที่เขาตระหนักไว้เสมอ ร่างผอมเพรียวที่ไม่ค่อยถูกชะตากับการต่อสู้มากนักได้แต่วิ่งหลบวิถีกระสุนโดยมีบอร์ดี้การ์ดคนอื่นๆคอยวิ่งตามคุ้มกันให้แบบไม่ต้องร้องขอ
   มือขวาเลี้ยวที่หัวมุม ก่อนจะต้องชะงักเมื่อพบกับศัตรูที่บุกเข้ามาถึงในบ้านจากไหนก็ไม่ทราบได้ แต่ร้องลั่นออกมาเมื่อหมัดลุ่นๆถูกสวนออกมา แม้เบี่ยงตัวหลบทันแต่กระนั้นแรงปะทะย่อมๆก็เกิดขึ้นที่โหนกแก้มขวา เจย์ควงปืนในมือ เขาตั้งสมาธิ ยืนหลังชนฝา เขาส่งสายตาให้ลูกน้องที่โผล่มาจากที่มุม ก่อนท่ีจะอาศัยทั้งจังหวะและโอกาสข้อได้เปรียบของการที่ตัวเล็กกว่า พุ่งตัวเข้าชาร์จอีกฝ่ายแทบจะทันที
   เจย์จำได้ที่วิคเตอร์สอนเขา จับเขาทุ่มอยู่เป็นประจำ เขาทำเช่นนั้นบ้าง มือ แขน ขา เขาล็อคแขนอีกฝ่ายเอาไว้แล้วบิดเต็มแรง ก่อนจะสอดเท้าอาศัยช่องว่างตัวเล็กกว่าและทุ่นน้ำหนักด้วยกำลังของอีกฝ่าย ก่อนออกกำลังเต็มแรง
   ตึง!
   ร่างใหญ่ยักษ์แน่นิ่ง เจย์จ่อปืนในมือใส่ใบหน้ามันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาพยักเพยิดให้ลูกน้องเข้าไปเปิดประตูห้องนอนจอมทัพ บอร์ดี้การ์ดสามสี่คนวิ่งกรูกันเข้าไปด้านใน ก่อนออกมารายงาน
   “ทางลับถูกเปิดเรียบร้อยแล้วครับ นายท่านน่าจะออกไปพร้อมกับคุณมิถุนาแล้ว"
   “โอเค" เจย์ว่า เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วสั่งให้ลูกน้องจัดการข้าศึก เขาหมุนปืนในมือไปมาอย่างประหวั่นไม่หาย ก่อนที่จะตรงดิ่งมุ่งหน้าไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง
   เจย์ได้แต่หมอบอยู่กับพื้นเมื่อเห็นฝุ่นดินคลุ้งตลบ เขาไอคลั่ก มองเห็นความโกลาหลขนาดใหญ่ตรงหน้า เมื่อวิคเตอร์กำลังจะระเบิดศัตรูให้ราบเป็นหน้ากอง เจย์ตะโกนเรียกชื่อมือซ้ายสุดเสียง วิคเตอร์หันมามองก่อนยิงระเบิดออกไป เจย์เห็นวิ่งเตอร์ตีลังกาม้วนตัวกลับเข้ามาก่อนดีดตัววิ่ง เขาวิ่งมาหาเจย์ ออกแรงวิ่ง...วิ่ง...และวิ่งจนใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วจึงกระโจนเข้ามารัดร่าง กดเจย์ไว้แนบกาย ไม่ลืมที่จะใช้ร่างกายตัวเองกำบังเจย์เอาไว้


   ตูมมมม!!!


   เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่ว พื้นดินสั่นสะเทือนอยู่ชั่วขณะก่อนที่เปลวเพลิงจะลามโหมขึ้น เจย์นอนคุดคู้อยู่ที่พื้นดิน เขากอดวิคเตอร์ไว้แน่น พลันความอุ่นหยุ่นของของเหลวบางอย่างก็สัมผัสลงมาที่แก้ม
   เจย์ผงกหัวขึ้น เขาแนบคางไว้กับบ่ากว้าง เบิกตาโตเมื่อเห็นโลหิตอุ่นๆไหลออกมาจากบาดแผลตรงไหล่หนานั่น
   “วิคเตอร์ เลือด!” เจย์ตะโกนลั่น พร้อมกับความโกลาหลรอบๆตัว
   วิคเตอร์ส่ายหัวเบาๆ เขากุมไหล่แน่น
   "นิดหน่อยน่า นี่ ช่วยดึงให้ลุกหน่อยสิ" วิคเตอร์พึมพำ ใบหน้าเปื้อนเขม่าไปหมด
   “จะบ้าหรือไง"
   วิคเตอร์หัวเราะยียวน ก่อนแตะมือลงที่แก้มเจย์ แล้วทำหน้าตกใจ "ไม่เป็นไรใช่ไหม เฮ้...นี่รอยอะไร ใครทำ"
   “ช่างมันเถอะน่า...เฮลิคอปเตอร์...เตรียมเฮลิคอปเตอร์ส่งคนเจ็บไปโรงพยาบาลด่วน!” เจย์สั่งการเสียงพร่า
   “เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้เก็บกวาดเลยนะ"
   วิคเตอร์ไอโขลก เจย์จึงฟาดเพียะแรงๆทับแผล ทำเอาคนโดนยิงสะดุ้งโหยง โอดเสียงสั่น
   “เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเองได้ว้อย!!!!”
   

   กว่าเจย์จะจัดการซากปรักหักพังบนบ้านพักตากอากาศเวลาก็ปาไปจนเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว เขาจัดการส่งคนเจ็บกับวิคเตอร์ไปโรงพยาบาลก่อน หลังจากนั้นจึงจัดการกับซากศพ ซากปรักหักพังของรั้วและประตูไม้อัลลอยที่ถูก  วิคเตอร์ระเบิดเสียราบกระจุย ยังไม่นับสภาพเละเทะของตัวบ้านอีกต่างหาก
   เจย์หอบร่างอ่อนแรงของตนเองไปยังโรงรถใต้ดิน พบว่าบีเอ็มดับ บลิวZ4 ได้หายจากที่จอดไปนั่นทำให้เขาโล่งใจขึ้น เพียงแต่ยังติดต่อทั้งจอมทัพและมิถุนาไม่ได้เท่านั้น เขาฝากข้อความเสียงไว้กับเจ้านาย กะว่าพรุ่งนี้จะติดต่อไปอีก และภาวนาขอให้ทั้งสองคนปลอดภัย
   เจย์ปาดเหงื่อหลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตำแหน่งเขาน่ะมันสำคัญนัก ไม่ว่าวิคเตอร์จะทำพังมากแค่ไหนก็ตาม เขานี่แหละ ก็มักจะต้องเป็นคนที่จะเก็บกวาดหลังเสร็จงานเสมอ เจย์ไม่ได้นึกรังเกียจหรอกนะ เพียงแต่บางทีก็ยังแอบคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่กันที่เขาจะสามารถก้าวทันและได้เดินเคียงข้างกับวิคเตอร์บ้าง
   เจย์ก้าวขึ้นรถโฟร์วีลล์คันใหญ่ เขาเอนเบาะแล้วหลับตานิ่งเงียบ จบไปอีกวันที่ไม่ธรรมดา และไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะมีเรื่องอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกไหม...
   โรงพยาบาลตอนตีสองเงียบสงัด หมดเวลาเยี่ยมแล้ว แต่เพราะนี่คือเจย์จึงไม่มีใครว่าอะไรได้สักคำ เขาเดินนำขบวนบอร์ดี้การ์ดหกเจ็ดคนไปยังหน้าห้องพัก หลังจากได้ปากคำจากนางพยาบาลเรียบร้อยแล้วว่า มือซ้ายคู่หูของเขาได้รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้วและออกจากห้องไอซียูและไปพักผ่อนที่ห้องพักส่วนตัวอยู่ในตอนนี้
   เจย์นึกโหวงเบาๆ ในเวลานี้ที่เขาตัวคนเดียวแบบที่ว่าไม่มีใครคอยซัพพอร์ตหนุนหลัง ในยามปกติเขามีวิคเตอร์ ถึงตัวห่างกันแต่ก็รู้ว่ายังมี ส่วนจอมทัพ...แม้ว่าเจย์จะอยู่ในตำแหน่งลูกน้องที่ควรจะให้การซัพพอร์ตเจ้านาย แต่เขารู้ดี ว่าแท้จริงแล้วจอมทัพน่ะ คอยหนุนหลังเขาในทุกๆเรื่อง และเป็นหัวเรือสำคัญในการเลี้ยงดูเขาให้กลายมาเป็นเจย์อย่างทุกวันนี้
   พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน
   จอมทัพย้ำแบบนี้อยู่เสมอๆ จอมทัพ วิคเตอร์ เจย์ เอเลน
   พวกเขาคือน้องชายร่วมสายเลือดของมาเฟียหนุ่ม เพราะฉะนั้น จอมทัพจะไม่มีวันให้อภัยหากใครสักคนคิดจะทิ้งเขาไปก่อนเวลาอันควร
   ซึ่งวิคเตอร์เอง คราวนี้ก็คงกำลังรักษาคำสัญญานั่นอย่างสุดความสามารถ...
   เจย์ค่อยๆแง้มประตูเปิดออกหลังจากสั่งให้บอร์ดี้การ์ดส่วนหนึ่งไปพักผ่อนเหลือเพียงสองคนเฝ้าประตูหน้าห้องเท่านั้น ในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนที่หรูที่สุดในตัวจังหวัด บนเตียงคนป่วยมีผู้ชายร่างยักษ์นอนหลับใหลไม่ได้สติ หน้าตาดูอิ่มเอมและมีความสุขกับการพักผ่อนจนน่าหงุดหงิดใจ เจย์เกือบจะส่ายหัวแล้ว แต่ก็ได้แต่ถอนหายใจ ลึกๆแล้วการที่เขาได้เห็นวิคเตอร์หลับอยู่แบบนี้...เขาดีใจ
   นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้นั่งมองวิคเตอร์นอนหลับแบบนี้ ตั้งแต่ที่เจย์โตขึ้นและไม่ได้ป้วนเปี้ยนในห้องนอนของวิคเตอร์กระมัง มันมีบางช่วงที่พวกเขาต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง ช่วงที่ต่างเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น แต่สุดท้ายก็น่าขำชะมัด ที่ชีวิตในตอนสุดท้ายก็โคจรมาเจอกันอีกหน และดูเหมือนว่าจะหนีกันไม่พ้นไปอีกนานแสนนาน




   
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 22-08-2015 23:51:41


“นอนหลับสบายเชียวนะ"
   เจย์พึมพำอย่างหมั่นไส้ เขาลากเก้าอี้อย่างเบาเสียง ก่อนนั่งมองผู้ชายที่นอนเปลือยท่อนบน โดนยิงท้อง พันผ้าพันแผลพาดไปเสียค่อนตัว ทั้งสะเก็ดระเบิด ทั้งรอยถากกระสุน วิคเตอร์มันช่างใช้ร่างกายคุ้มเสียจริง
   แสงสลัวๆจากด้านนอกทำให้ห้องพอมีแสงสว่างบ้าง เจย์ลอบมองเสี้ยวหน้าของใครบางคนใต้แสงเงานั้น เขาถอนหายใจเบาๆแล้วก็นึกท้อใจขึ้นมา อยากรู้จริงๆว่าวิคเตอร์คิดอย่างไรกับเขากันแน่ ไม่สิ...วิคเตอร์คิดยังไงกับ   มิถุนากันแน่
   ก่อนหน้านี้ก็มีเอเลนอีก...เอเลน...เพื่อนรักของจอมทัพ อดีตมือขวาของมาเฟียหนุ่มที่ทำงานให้ตั้งแต่จอมทัพกลับจากศึกษาต่อที่อเมริกา ปัจจุบันเอเลนย้ายไปทำหน้าที่เป็นเลขาของบิดาของจอมทัพแทน
   เอเลน...คนที่วิคเตอร์ทั้งชื่นชมและหลงใหล คงจะใช้คำนี้ได้กระมัง...
   เจย์นึกสะท้อนใจตัวเองเบาๆ เขาโน้มตัวจากพนักเก้าอี้ ยื่นหน้ามองใบหน้าคมคร้ามที่หลับสนิท ก่อนยกมือแตะแก้มอุ่นเบาๆ
   “คนบ้าเอ๊ย...”
   วิคเตอร์ครางอือ ก่อนยกมือรวบกุมมือของเจย์เอาไว้ เจย์สะดุ้งเบาๆอย่างตกใจ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ดึงมือออก
   แก้มขาวแดงขึ้น เจย์ซ่อนแก้มแดงๆนั่นไว้กับผ้าปูที่นอน เขาฟุบลงกับข้างเตียง พร้อมกับหลับตาลงช้าๆ เรื่องของพรุ่งนี้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นของพรุ่งนี้ ช่างมันเถอะ เขาขี้เกียจจะไปคิดมากแล้ว ตราบใดที่วิคเตอร์ยังไม่ปล่อยมือ...
   ...เจย์ก็สัญญาว่าจะไม่เปลี่ยนไป...
   

   เจย์ไม่รู้ว่าเขานอนหลับไปยาวมากแค่ไหน แต่ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้น เราไม่รู้สึกปวดเมื่อยตัวอะไรทั้งนั้น ซ้ำยังรู้สึกว่านอนหลับสบายเป็นเวลายาวนานจนตะวันส่องแสกกลางหน้าผากเช่นนี้อีกต่างหาก มือขวาค่อยๆปรือตาขึ้น เขาเอียงหัวไปมาก่อนหาววอด มือขาวดึงผ้าห่มคลุมโปง ซุกหน้ากับหมอนนิ่ง ก่อนจะต้องสะดุ้งเฮือกแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ เจย์กวาดตามองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนคนป่วย ในขณะที่คนป่วย...   
   ...ไอ้บ้าคนที่มันป่วย มันกำลังนั่งกัดแอปเปิ้ลกร้วมๆ ดูทีวีข่าวเช้าไป พร้อมกับยกแขนให้นางพยาบาลทำแผลไปด้วย
   ฝ่ายนางพยาบาลสาวสวยทั้งสองเธอก็ดีจัด เมื่อเห็นเขาตื่นก็ยิ้มทักทายอย่างสดใส ไม่มีการว่าหรือห้ามปรามอะไรเลยด้วยซ้ำ เจย์ได้แต่รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี บ้าเอ๊ย ไอ้วิคเตอร์ ไอ้บ้า บ้าๆๆๆๆๆ
   “ตื่นแล้วเหรอเจย์" วิคเตอร์ส่งเสียงทักพลางเลิกคิ้ว เจย์แยกเขี้ยวใส่ทันที
   “เออ!” เขากระแทกเสียง "แล้วนี่ นาย...ทำไม...”
   “ทำไมนายถึงไปนอนบนเตียงน่ะเหรอ...ไม่เห็นยากเลย" วิคเตอร์กัดแอปเปิ้ลอีกหนึ่งคำ "ฉันก็อุ้มขึ้นไปตอนตีสี่น่ะสิ นอนแบบนั้นมันคอเคล็ดรู้ไหม ไม่มีใครบอกหรือไง"
   เจย์แช่งให้แผลมันติดเชื้อจนตายไปเลย “ทำอะไรแบบคนไร้สมองอีกแล้ว บ้ารึเปล่า"
   “อ้าว ทำไมล่ะ" วิคเตอร์ขมวดคิ้ว ยกมือไหว้ขอบคุณนางพยาบาลในระหว่างที่เธอทั้งสองกำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลอย่างขะมักเขม้น
   มือซ้ายลุกขึ้นสวมทับเสื้อคนป่วยโดยไม่ติดกระดุม ก่อนเดินเข้ามานั่งข้างเจย์ที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนเตียง
   “แล้วทำไมทำหน้าโง่แบบนั้น" วิคเตอร์ถามกวนประสาท ก่อนจะต้องยกมือปัดป้องทันทีเมื่อเจย์เริ่มเล่นงานคนป่วย ทำเอานางพยาบาลแจ้นเข้ามาห้ามจ้าละหวั่น
   “หุบปากน่าวิค" เจย์เอ็ด เขารอจนนางพยาบาลขอตัวออกไปจนทั้งห้องเงียบสนิทเหลือแค่เขากับวิคเตอร์เท่านั้น
   เจย์เหลือบสายตามองวิคเตอร์อย่างเอาเรื่อง
   "จะระเบิดก็หัดวิ่งให้มันทันด้วย เห็นสภาพสะเก็ดระเบิดที่ติดตัวอยู่หรือยังล่ะ นี่หมอเขาผ่าเอาของครั้งก่อนๆออกให้ด้วยนะ" เจย์ว่า ไม่ได้จะดุด่าอะไรหรอก ปากไม่ตรงกับใจก็เท่านั้น เพราะวิคเตอร์ไม่ได้ทำพลาดอะไรตรงไหนเลย พวกเขาอาจจะบาดเจ็บมากกว่านี้ด้วยซ้ำถ้าวิคเตอร์ไม่ตัดสินใจในการกระทำครั้งสุดท้ายของเมื่อคืน หลังจากยิงสกัดจนตัดกำลังอีกฝ่ายไปได้มากโข
   “โอ...ไม่น่าละ ก็ว่าทำไมถึงเบาอกไปเยอะ" วิคเตอร์ฉีกยิ้มแป้น ทำเอาเจย์ยกหมัดขู่ทันที
   "เฮ้ยๆใจเย็นไอ้ตัวเล็กของเฮีย เอะอะก็ทำร้าย นี่โดนยิงอยู่นะว้อย"
   “เออ"
   “นี่ ว่าแต่แผลนี่ยังไง" วิคเตอร์จับคางเจย์บิด รอยแผลช้ำเลือดที่โหนกทำเอามือซ้ายหน้าเครียด
   “ไม่มีอะไรสักหน่อย" เจย์บ่ายเบี่ยง ก่อนปัดมือวิคเตอร์หนี "เข้าห้องน้ำดีกว่า"
   “เดี๋ยว!”  วิคเตอร์กระชากเจย์ทีเดียว ร่างเล็กก็พลิกตัวลงไปจมฟูกทันที
   “เฮ้ย ทำอะไรน่ะวิคเตอร์!”
   เจย์เอียงคอหนี เมื่อถูกรุกรานจากคนป่วยตัวโตที่กระโดดทีเดียวก็ขึ้นคร่อมเขาไว้ด้วยทั้งตัวกับมืออีกข้างหนึ่ง
   “เหลือมือข้างเดียวก็เสียวได้นะว้อย ตอบมา!”
   “ไอ้บ้าวิคเตอร์ ปล่อย ฮึ้ย" เจย์ฮึดฮัด
   “โดนอะไรมา" วิคเตอร์ถามเสียงเข้ม
   “ไม่บอก"
   “จะบอกไม่บอก" วิคเตอร์กดมือสองข้างนั่นแนบกับเตียงเข้าไปอีก  "ตอบมาเจย์ อย่าดื้อได้ไหม"
   “ไม่บอก"
   “ดื้อแบบนี้ตั้งแต่เด็กเลยนะ" วิคเตอร์จ้องตาดุ "ไม่ตอบจูบนะ"
   เขาขู่ เจย์นึกกลัว แต่ก็ยังปากแข็ง จริงๆเขาไม่อยากตอบเพราะเล่นแง่ด้วยก็อย่างหนึ่ง เขายังแง่งอนไม่หายกับเรื่องคุณมิถุนาของวิคเตอร์ แต่จริงๆแล้ว เขาก็ไม่อยากเป็นเด็กในสายตาของวิคเตอร์ตลอดไปนี่น่า ถ้าวิคเตอร์รู้ว่าเขายังดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้ เขาคงอ่อนหัดในสายตาหมอนี่น่าดู
   เจย์เบือนหน้าหนี ในขณะที่วิคเตอร์ยังขู่ไม่หยุดด้วยการโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เจย์ร้องฮื้อ แต่วิคเตอร์กลับเคลื่อนใบหน้ามาจนลมหายใจรินรนที่ปลายจมูก
   “จะตอบดีๆหรือต้องให้ง้างปาก"
   “กล้าก็ลองดูสิ" เจย์ท้า ในใจก็ตุ๊มๆต่อมๆ
   วิคเตอร์ตาลุกวาวกับความดื้อดึงของคนใต้ร่าง ผู้ชายร่างใหญ่ไม่รอให้เจย์ท้าอีกครั้ง เขาก้มลงไซ้คอขาวทันทีจนมันแทบขึ้นเป็นจ้ำ
   “ฮื้อออ ปล่อยนะเว้ยวิคเตอร์ พอแล้วววว บอกแล้วๆๆๆ"
   เจย์ร้องโวยวายเหมือนเด็ก วิคเตอร์จึงยอมละใบหน้าจากลำคอขาวผ่องขึ้นมา แต่ก็ยังโน้มจนชิดใบหน้าขาวที่แดงก่ำนั่นราวกับขู่ว่าจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระหากไม่ได้ยินคำตอบที่ต้องการ
   “ตกลงยังไง"
   “โดนต่อย"
   “ตอนไหน"
   “มันบุกเข้ามาที่ห้องนอนเฮีย ก็ต่อยกันหน้าห้องนอนนั่นแหละ"
   “แล้ว...?”
   “ไม่แพ้หรอกน่า ก็คว่ำมันลงได้นั่นแหละ พอใจหรือยัง"
   เจย์ทำปากยื่นปากยาวอย่างไม่พอใจ วิคเตอร์มองใบหน้าขาวๆนั่นแล้วยกมือเกลี่ยแก้มใสอย่างเบามือ
   “โถ่เอ๋ย แล้วจะเงียบทำไมตั้งนาน" วิคเตอร์บ่น "เก่งแล้ว แผลนี่ก็จำเอาไว้แล้วกัน"
   “รู้แล้วล่ะน่า" เจย์สะบัดสะบึ้ง "ไม่ต้องมาห่วงหรอก"
   เขาพยายามดิ้นหลุดจากวิคเตอร์ แต่ก็ไม่หลุดสักที
   “อะไร"
   “ไปห่วงคนที่ควรจะห่วงเถอะ" เจย์เบือนหน้าหนี เขาไม่กล้าสู้สายตาวิคเตอร์สักที
   “อะไรของนายอีกน่ะ"
   “......”
   “เจย์"  วิคเตอร์กดเสียงต่ำอีกครั้ง
   “......”
   “จะตอบไม่ตอบ"  วิคเตอร์เล่นมุขเดิมอีกครั้ง เจย์ดิ้นพล่าน
   “ก็คุณมิถุนาไง!!! ไปห่วงเขาแทนเถอะน่า"
   เจย์หลุดปากในที่สุด เขาเม้มปากแน่น ฉวยโอกาสที่วิคเตอร์กำลังอึ้งอยู่ดิ้นหลุดออกมา เขาก้าวฉับๆเดินออกมาได้ไม่หันหลังกลับ ได้ยินเสียงเหมือนแค้นหัวเราะมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะเป็นเสียงร่างกระแทกเบาะหนักๆของคนป่วยตัวจริง
   “นี่เหรอที่ทำให้ผีเข้าผีออกอยู่สองสามวัน" วิคเตอร์อมยิ้ม
   “เปล่าเว้ย นอนไม่พอต่างหาก" เจย์ไม่หันหลังกลับไป
   “นี่...อย่างอนน่า---”
   “ใครบอกว่างอน อย่ามโนได้ไหมวิค" เจย์โวย แต่วิคเตอร์กลับยิ่งหัวเราะชอบใจ
   นั่นทำให้เจย์รู้สึกพ่ายแพ้หมดรูปจนต้องรีบเดินหนีไปยังห้องน้ำ เขาล็อคประตูแล้วเอนหลังพิงประตูนิ่งพร้อมกับหอบหายใจแรงๆ ดวงตากลมโตกรอกขึ้นด้านบน แก้มร้อนฉ่าจนกลัวว่ามันจะระเบิดออกมาเสียให้ได้
   “คนบ้าเอ๊ย" เจย์พึมพำกับตัวเอง ก่อนสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
   "อะไรวะ!”
   “นี่ อย่าทำตัวเป็นเด็กเดินหนีเวลางอนไปหน่อยเลย"
   “ก็บอกว่าไม่ได้งอนไงว้อย"
   “ฮ่าๆๆๆ" วิคเตอร์หัวเราะลั่น "นี่ ฉันน่ะ ไม่ห่วงใครเกินความจำเป็นหรอกนะเจย์"
   “......”
   เจย์เม้มปากแน่น
   “ใครทำดีด้วย ทำตัวน่ารักด้วย เราก็จะรู้สึกดีกับเขา" วิคเตอร์เอนหลังพิงประตูอีกฝั่ง "ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลย"
   “......”
   “แต่กับบางคน...ทำตัวก็ไม่ดี น่ารักก็ไม่น่ารัก...” วิคเตอร์ยิ้มกริ่ม
   “หุบปากบ้างได้ไหมวะวิค" เจย์แหว
   แต่วิคเตอร์ก็ไม่หยุดพูด “แต่ก็ยังห่วงมากที่สุดอยู่ดี"
   “......”  เจย์หน้าแดงวาบ
   “เออ บางทีก็ห่วงมากจนแทบจะไม่มีเวลาไปห่วงใครแล้วด้วยซ้ำน่ะนะ...ไม่รู้เขาจะรู้ตัวบ้างไหม หรือวันๆจะเอาแต่คิดน้อยเนื้อต่ำใจไปเอง"
   “อะไรนะ" เจย์รู้สึกเหมือนโดนหลอกด่า
   “แบบว่าขี้มโนน่ะ"
   ปึง!
   ประตูเปิดออก เจย์โผล่หน้าออกมาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง แต่พอเห็นใบหน้าของใครบางคนที่ส่งยิ้มให้แบบหวานเยิ้มก็ทำเอาเขาใบ้กิน ไปไม่เป็นถึงขนาดต้องผลักประตูปิดใส่หน้ากันอีกรอบเลยทีเดียว
   “เฮ้ยๆ ทำไมปิดประตูใส่หน้ากันอีกแล้วอ่าเจย์" วิคเตอร์โอดยิ้มๆ เจย์ได้แต่แยกเขี้ยวใส่กระจก
   “เลิกทำหน้าทุเรศแบบนั้นก่อนแล้วจะออกไปว้อย"

   แม่ง คนบ้าที่ไหนวะเนี่ย ขอให้แผลติดเชื้อตายๆไปเลยไป๊--- เจย์สาปส่ง






tbc.


หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: farfarneenee ที่ 23-08-2015 00:25:53
มาแล้วๆๆๆ ชูป้ายไฟรอ   :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 23-08-2015 00:34:12
 :-[  เฮียวิค พูดงี้ มีเขินนะตัวเอง คิกๆ  :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 23-08-2015 00:53:28
เจย์น้อยผู้น่ารักของเจ้ :katai2-1: เฮียนี่ชอบหรือไม่ชอบหืมม ชอบหยอดนะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: cchompoo ที่ 23-08-2015 01:34:54
ขอบคุณค่าาา :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: manowdino ที่ 23-08-2015 01:38:07
กรี้กกดกรออออ
อ่านเรื่องเต็มอยู่ ยังอ่านไม่จบเลย
แต่รู้ว่าชอบมากกก จอมทัพมิถุนา ❤️
เพิ่งมาาแต่แรงเชียร์เต็ม 100 นะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-08-2015 02:00:22
 :z1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 23-08-2015 02:22:22
สนุก
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Zelsy ที่ 23-08-2015 06:33:54
ตามๆ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 23-08-2015 07:03:38
น่ารัก 555 พ่อแง่แม่งอนกันไป
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Praykanok ที่ 23-08-2015 07:19:00
น่ารักกกกก ><
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 23-08-2015 07:49:09
กรีดร้องหนักมาก วิคปล่อยหมัดขวา เจย์นี่เขินกลางอากาศเลย :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 23-08-2015 08:28:07
น่ารักกก วิคหลงเจให้มากมากนะะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: fewmeemoi ที่ 23-08-2015 08:33:20
อร้ายยยยยยยยยยย! กรีดร้องดังไป 3บ้าน8บ้าน ดีใจเห็นไคลี่มาอัพนิยาย 55555 ดีใจได้อ่านวิค เจย์ด้วยแหละที่สำคัญ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 23-08-2015 09:43:20
มาติดตามวิคเตอร์-เจย์
 :mew1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-08-2015 09:48:24
 :pig4:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 23-08-2015 09:52:10
อย่ามโนววว 55555
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 23-08-2015 10:00:12
รอตอนต่อไปจ้ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 23-08-2015 10:09:11
โหยยยย~~ เฮียวิคจีบกันตรงๆงี้เลยหรอ เขินแทนเจย์อ่ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 23-08-2015 10:10:24
 :3123:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 23-08-2015 11:22:34
น่ารักมากกรี้ดดด เคยเฝ้ารอคู่นี้มาตลอด ในที่สุดก็มี sidestory แย้ว
เย้ๆ  :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 23-08-2015 13:30:19
บรรยากาศมุ้งมิ้บฟุ้งฟิ้งมากเลย เขินๆๆ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 23-08-2015 14:28:25
มาเเล้วววววงานดี ปูเสื่อรอ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Guy_BLove ที่ 23-08-2015 17:17:24
รอวิคเจย์ เย้ๆๆๆ  :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 23-08-2015 20:46:39
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด  น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: littlegirlfriend ที่ 23-08-2015 21:00:11


แงงงงง มาแล้ววววว ปลื้มปริ่มมมมม
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 23-08-2015 23:43:45
คิดถึงเรื่องนี้  :katai2-1:
คู่นี้น่ารักมากกกอะ เหมือนต่างคนต่างไม่บอกความรู้สึก
แต่ก็รู้อยู่แก่ใจอะไรประมาณนี้
ความรู้สึกของวิคเตอร์นี่อันตรายนะ
ดีไม่ดีคิดกะเจย์แค่น้องชาย เจย์ก็เศร้าไปอีกก
รอตอนต่อไปนะคะ คิดถึงคุณคนเขียนด้วยนะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 24-08-2015 05:20:42
ทำไมแต่งออกมาได้น่ารักน่าหยิกขนาดนี้
ขอถามคำนึง สมหวังป่ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: booboos ที่ 24-08-2015 09:10:01
น่ารักอ่ะ   :L2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-08-2015 14:14:18
น้อยใจอยากให้เขาสน พอเขาทำหวานใส่ก็ออกปากไล่ เจย์จ๋าอย่าเขินมากสิโดดใส่ไปเลย
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 24-08-2015 23:01:14
เจย์น่ารักมากเลยอ่า :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 25-08-2015 06:51:37
จีบกันแบบแข็งๆ  :o8: :o8: แต่ก็มีหวานนะ :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Ginseng ที่ 25-08-2015 09:19:23
ชอบคู่นี้มาก จริงๆ ก็ชอบทุกคู่ในเรื่องนี้

ขอบคุณที่มาลงให้อ่านนะคะ ติดตามๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Chrysan ที่ 25-08-2015 09:59:15
เวลาอยู่กันสองคนแล้วมันมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งจริง ๆ เลย
เจย์น่ารัก ขี้น้อยใจ
เฮียวิคเตอร์ก็ช่างแกล้งช่างแหย่
คู่นี้ต้องสมหวังนะ
       o13
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 25-08-2015 16:54:41
*-*
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: loverken ที่ 26-08-2015 11:12:42
เขิลเฮียวิคเตอร์
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: ZeeKiN ที่ 22-09-2015 23:21:59
โอ้ยน่ารักกกกกกกกกกก   :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 24-09-2015 13:43:49
5555 ตลกเจย์อ่ะ
ขี้งอนนะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Maxshu ที่ 24-09-2015 21:42:11
อร๊ายยย คิดถคนอ่านมาก ทำไมเราเพิ่งเห็นว่าวิคเตอร์เจย์เปิดเรื่องแล้ว โอ๊ยยยยย รอตอนต่อแทบไม่ไหวเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 25-09-2015 22:28:43
น่ารักก เจย์เด็กน้อยมากเลย ขี้งอนจริงๆ แต่น่ารักสุดใจ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kittisak Intarasarn ที่ 26-09-2015 11:35:36
มาต่อหน่อยสิคราฟฟฟ...รออยู่
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 26-09-2015 12:30:53
 :hao3:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: baipai_bamboo ที่ 07-01-2016 11:59:00
รอนะๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 07-01-2016 17:38:01
อาเฮีย หยอดทำไม มันน่าคิดนะคะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: farfarneenee ที่ 07-01-2016 20:19:40
ยังเฝ้ารอคอยยังห่วงหาาาาาา ยังคิดถึงการกลับมาเรื่อยไป   :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: allmysecret ที่ 11-01-2016 21:30:31
รอค่าาาา  :mew2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 28-01-2016 11:27:58
รอมาต่อ :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 29-01-2016 22:51:27
 :monkeysad:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: jyube ที่ 15-02-2016 02:01:48
กริ้ดดด ชอบคู่นี้มากเลยง่ะ

รีบมาต่อเถอะนะเตงงงงงงง  :monkeysad:  :monkeysad:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-02-2016 18:58:57
วิคเจย์น่ารักอ่ะ อยากให้มาอัพต่อจังเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 02-03-2016 15:08:48
 :hao7:น่ารักน่าลุ้น
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 11-04-2016 15:25:03
Love runs out





ฮ่องกงยังคงดำรงตนอยู่ แต่ความรู้สึกที่มีมาตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาค่อยๆเปลี่ยนไป...
   เจย์ไม่แน่ใจนักว่าเขาเริ่มต้น 'รู้สึก' อะไรแบบนี้กับวิคเตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันค่อนข้างพิเศษ...ไม่สิ มันพิเศษ ดังนั้นในทุกๆครั้งที่หัวใจโบยบินกลับบ้าน เจย์จะรู้สึกว่ามันพิเศษเสมอไป...
   ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เชียงราย ความสัมพันธ์ของวิคเตอร์และเจย์ก็...ไม่ค่อยคืบหน้า จะว่าอย่างเช่นนั้นก็ได้ เอาเข้าจริงเหมือนต่างคนต่างมีงานและภาระหนักหน่วงที่ต้องรับผิดชอบ ได้เจอกันบ้างเวลาอาหารเย็น วิคเตอร์คอยตามประกบมิถุนา ส่วนเจย์ก็หัวปั่นกับปัญหางานและศัตรูการค้าที่ไม่รู้จะมาไม้ไหนอีก
   ฮ่องกงยังเป็นบ้านเกิดที่เขาโหยหาเสมอและคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป เมื่อใดก็ตามที่ย่างก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลหวัง ความรู้สึกต่างๆ รวมถึงความทรงจำก็ทะลักทลายเข้ามาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเจอวิคเตอร์ที่นี่ ทุกความสัมพันธ์ในวัยเยาว์ดำเนินที่นี่ วันที่วิคเตอร์ต้องไปอเมริกาเพื่อเรียนต่อ เจย์ร้องไห้หนักหนาแค่ไหนตอนมาส่งพี่ชายทั้งสองขึ้นรถ เขายังจำได้ดี ตอนนั้นเขายังไม่สิบขวบดีด้วยซ้ำ เป็นเด็กเนิร์ดๆที่ก้าวกระโดดข้ามชั้นด้วยความเป็นอัจฉริยะ
   แต่สำหรับจอมทัพและวิคเตอร์ เจย์ก็ยังเป็นเจย์ที่เป็นเด็กอยู่เสมอ วันนั้นทั้งจอมทัพและวิคเตอร์ปลอบเขาอยู่เป็นชั่วโมงๆ เป็นครั้งแรกที่เจย์รู้สึกถึง 'ความสูญเสีย' อะไรบางอย่างเข้าจริงๆ
   ตอนนั้นยังเด็กนัก ไม่รู้ว่าวิคเตอร์คิดอย่างไร แม้กระทั่งความรู้สึกที่มีอยู่เป็นเช่นไร มาตระหนักเข้าใจจริงๆก็ตอนที่อีกหลายปีให้หลังที่พวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง วิคเตอร์ในวัยยี่สิบสองหรือยี่สิบสามนี่แหละ สูงใหญ่ ผิวแทน หน้าตาคมคร้าม ดูเงียบขรึมและเย็นชา แต่เอาเข้าจริง พอเริ่มต้นสนิทกันใหม่...อีกครั้ง...วิคเตอร์ก็ยังทะเล้นตึงตังเสมอ
   ตอนนั้นเจย์ยังเรียนอยู่ เขาอายุประมาณสิบหกปี เรียนปริญญาตรีปีสุดท้าย จากนั้นก็มีความคิดว่าจะต่อโท รวมถึงปริญญาเอก แน่ละ...ตอนนี้เขาเป็น ด็อกเตอร์เจย์ ฟาน แต่หากถามว่าจำเป็นต้องให้ใครรู้ไหม เจย์คิดว่าวินาทีมันไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่นัก
   จอมทัพเริ่มทำงานที่ฮ่องกง เฮียแจ็คกี้ของเขาไม่มีความคิดไปทำงานที่ประเทศไทยตั้งแต่ต้น (จนกระทั่งเกิดเรื่องของ ทาเคยามะ จุน ที่ทำให้เจย์รู้สึกสงสารจอมทัพจับใจ มาเฟียที่เสียหลัก ปีกหักเช่นนั้น...เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้มาเฟียหนุ่มย้ายฐานทัพไปยังประเทศไทย) ในขณะนั้นเฮียมีวิคเตอร์เป็นมือซ้าย วิคเตอร์เป็นมือซ้ายมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาเป็นเด็กกุ๊ยที่โดนพวกจอมทัพซ้อมยับ แต่จอมทัพเกิดถูกชะตาจึงนำมาชุบเลี้ยง กับมือขวา...เอเลน
   ให้พูดถึงบางที...ก็นึกสมเพชตัวเองไม่น้อย จนกระทั่งบัดนี้ เจย์ก็ไม่แน่ใจว่าเขากำลังเป็นเงาของเอเลนอยู่หรือเปล่า คนที่จะได้ไปประเทศไทยในทีแรกกับแจ็คกี้ หวัง ก็คือเอเลนเพื่อนซี้ แต่เพราะบิดาของมาเฟียหนุ่มต้องการตัวเอเลน เอเลนจึงอยู่ที่ฮ่องกงต่อเพื่อเป็นเลขาให้ประมุขตระกูลหวัง ส่วนเจย์นั้นได้สานงานต่อจากเอเลน
   เจย์คือที่สองมาตลอด เขาคิดเช่นนี้จริงๆ...
   จริงๆก็ไม่อยากจะน้อยใจหรอกนะ แต่มันก็อดไม่ได้ในบางที การกลับมาฮ่องกงในแต่ละครั้ง แน่นอนว่ามันอบอุ่นหัวใจ ได้เจอพ่อ แม่ คนในครอบครัวได้กลับมาในสถานที่เก่าๆ กินร้านอาหารร้านเดิมที่โหยหา แต่กระนั้นเอง...ทุกครั้งที่กลับมาเจอเอเลน...คนที่เขาเองก็เคารพ มันกระอักกระอ่วนทุกครั้งไป
   เพราะสายตาของคนๆนั้นที่มองเอเลนอย่างเคารพบูชาเสมอไป...
   สายตาของวิคเตอร์

   
   “นายไปพักเถอะเจย์"   
   คำพูดของวิคเตอร์ทำให้คนที่ยังบาดเจ็บจากรอยกระสุนที่แขนและกำลังนั่งเหม่ออยู่หน้าห้องผ่าตัดต้องหันไปมอง วิคเตอร์ โหลว ยืนเอนกายพิงกับกำแพงอาคารพร้อมดวดกาแฟกระป๋องไปด้วย ในขณะที่มาเฟียแจ็คกี้นั่งก้มหน้าอยู่ที่เบาะแถวหน้าสุดด้วยอาการไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังไม่ไหนไม่ได้ อาการของคนในห้องไม่อนุญาตให้มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ปรากฏตัวไปไหน
   เจย์จำหน้าเจ้านายของเขาได้ดี ใบหน้าเหมือนตอนนั้นไม่มีผิด...ตอนได้รู้ว่าทาเคยามะ จุน กำลังจะจากตนไป คำว่าเสียหลักเป็นเช่นไร เจย์รับรู้และตีความได้จากสายตาและสีหน้าของคนที่เคารพและเทิดทูนไว้ราวกับพี่ชาย
   มิถุนายังอยู่ในห้องฉุกเฉิน อาการไม่สู้ดีนัก ตลอดทางบนเฮลิคอปเตอร์ มิถุนาไม่ได้สติ ไม่มีการตอบสนอง ชีพจรอ่อนมากด้วยเพราะเสียเลือดมาก เจย์อยากจะกรีดร้อง เขาทำได้เพียงเอนไหล่ซบวิคเตอร์ด้วยความอ่อนเพลีย เอเลนเองดูคุมสติได้ดีที่สุด ซึ่งตอนนี้เหมือนคนๆนั้นหายตัวไปแล้ว เจย์รู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นคงไปจัดการที่เกิดเหตุ ไม่ต้องให้ใครบอกหรอก เอเลนน่ะจัดการได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว ชั่วโมงบินคนๆนั้นสูง แถมยังเป็นที่พึ่งของจอมทัพในหลายๆเรื่องอีกต่างหาก เขาอาจจะไม่ฉลาดเท่าเจย์ แต่เขาเฉลียว สุขุม เล่ห์เหลี่ยมรอบด้าน รู้จักการต่อรองเพื่อให้ได้มา
   ในขณะเดียวกัน เขาก็มีเสน่ห์อย่างคาดไม่ถึง ร้อนแรงราวกับไฟ และหอมหวานราวกับดอกไม้หอมที่คอยดักล่อให้ผีเสื้อบินมาติดกับ คนแบบนี้แหละที่วิคเตอร์ชอบ หมอนั่นชอบความท้าทาย ยิ่งถ้าได้เอเลนมาล่ะก็...
   เจย์จำต้องหยุดความคิดเพ้อเจ้อของเขาเมื่อฝ่ามืออุ่นทาบลงมาที่ข้างแก้ม มือขวาถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความเหนื่อยล้า เขาเอนกายพิงพนักพิงอย่างเมื่อยขบ
   “ไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ยิ่งมีแผลอยู่ด้วย" มือซ้ายดุราวกับเขาเป็นเจย์ เจย์ทำหน้าตึง
   “รอมิออกมาก่อนไม่ได้หรือ" เจย์ถามกลับ "อีกอย่าง ต้องไปเคลียร์สถานที่ด้วย"
   “เอเลนไปแล้วล่ะ"    วิคเตอร์ว่า เขาถอนหายใจเบาๆให้กับเด็กดื้อ แต่กระนั้นก็ไม่รู้ตัวว่าชื่อของใครบางทีคนเขาเอ่ยออกไปจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเล็กๆ
   มันไม่ดี เจย์รู้เขางี่เง่า ระหว่างที่อยู่ที่ฮ่องกงนั้น วิคเตอร์ใส่ใจเขาดีมาตลอด เคยเป็นอย่างไรก็เป็นเช่นนั้น แต่ติดอยู่อย่างเดียวที่หมอนั่นก็ยังมอง    เอเลนด้วยสายตาชื่นชมอยู่ตลอดนั่นแหละ เจย์น่ะอยากจะเคลียร์ๆไปให้มันรู้เรื่องไปเลยแต่ก็ไม่กล้า อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าควรจะเอาความมั่นใจหรือเอาสถานะอะไรไปทำเช่นนั้น
   “กลับไปพักเถอะ แล้วพรุ่งนี้จะให้มาเฝ้ามิถุนาแต่เช้าเลย" วิคเตอร์ต่อรอง
   “...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" เจย์เบือนหน้าหนี
   “ไปพักเถอะนะ เดี๋ยวจะรีบตามกลับไป"
   วิคเตอร์ย้ำอีกที มือหนารั้งศอกข้างที่ไม่เจ็บของเจย์ให้ลุกขึ้น เจย์ดูขัดขืนในทีแรก แต่เป็นเพราะวิคเตอร์ส่งสายตาหารือให้เจ้านายหรือเปล่าก็ไม่ทราบได้ จอมทัพจึงหันกลับมามองเจย์แล้วพยักเพยิดอีกคน
   “ไปพักเถอะเจย์ เหนื่อยมามากแล้ว ยังไม่ได้พักเลยไม่ใช่หรือตั้งแต่บาดเจ็บ"
   เจย์อยากจะเถียงว่าเขาไม่เหนื่อย แต่ตาที่จะปิดและแผลที่เริ่มจะระบมเล็กๆทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้
   “ครับ"
   “กินยา ทานข้าวให้ครบทุกมื้อ แล้วนอนพักยาวๆเลยนะ ไม่มีงานแล้วล่ะ"  จอมทัพว่า เขาอิดโรย แต่สายตาก็ยังสื่อว่าเขาขอบคุณมือขวาของเขาจริงๆ
   “แล้วเอเลน...” เจย์พึมพำถามถึงคนที่หายตัวไป
   “ไม่ต้องห่วงหรอก เอเลนไปจัดการเรื่องพื้นที่ให้ เจ็บขนาดนี้แล้ว เลิกคิดถึงเรื่องงานเสียที"
   จอมทัพถอนหายใจ เขาโคลงศีรษะคนที่เป็นเหมือนน้องชายของเขาไปมา
   "กลับไปเจอกันที่บ้านนะ"
   เจย์จำยอมต้องพยักหน้ารับ "อย่าหักโหมนะครับ"
   เขาเหลือบมองหน้าวิคเตอร์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลากเท้าออกมาพร้อมกับคนขับรถที่จอมทัพเรียกตัวไว้ให้ เขารู้สึกอ่อนเพลียก็ตอนที่เดินออกจากอาคารมายังลานจอดรถ พอเจออากาศด้านนอกที่ร้อนกว่าด้านใน เจย์รู้สึกอึดอัดกับการหายใจเล็กๆ และพอขึ้นรถ ทันทีที่เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ แอร์เย็นๆที่เป่าเข้าหาตัวทำให้เขาค่อยๆเอนหัวพิงและปิดตาลงช้าๆ ก่อนจะจมสู่นิทราไปโดยไม่รู้ตัว...


   เจย์ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกุกกักบางอย่างในห้อง เขาหลับยาวตั้งแต่กลับมาถึงบ้านพัก ผลัดผ้า เช็ดตัว ล้างหน้าพอให้สบายร่างกาย แล้วก็กระโจนเข้านอนโดยไม่ได้กินยาหรือข้าวสักมื้อตามที่จอมทัพกำชับสั่งไว้เลย สักนิด มือขวาค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก เขากระพริบตาเบาๆ ปรับสายตามองไปยังมุมห้องที่มีแสงสลัวๆ เขาเห็นแผ่นหลังของคนคุ้นเคยยืนอยู่ตรงนั้น
   ที่ฮ่องกง เจย์พักอาศัยอยู่ห้องเดียวกับวิคเตอร์ในตัวบ้านที่แยกมาของจอมทัพที่ปีกซ้าย เขานอนจนรู้สึกปวดหัวไปหมด แผลที่แขนก็ระบมหนักจนแทบยกไม่ขึ้น เจย์ใช้มืออีกข้างยันตัวขึ้นแล้วพิงหัวเตียงเอาไว้ เขาไม่รู้ว่านี่มันกี่โมงเข้าไปแล้ว แต่วิคเตอร์คงเพิ่งถึงบ้าน...
   “วิค...” เจย์พึมพำเรียกอีกฝ่ายเสียงแหบแห้ง วิคเตอร์ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หันขวับมามอง
   “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ" มือซ้ายตัวโตถามกลับ เขาหาววอด ท่าทางเหนื่อยอ่อน
   “อืม" เจย์พยักหน้า "กี่โมงแล้ววิค" เขาถามกลับ
   วิคเตอร์เหลือบสายตามองนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องเหนือโทรทัศน์แอลซีดี ชายหนุ่มสวมกางเกงผ้าทับบ็อกเซอร์กับเสื้อยืดสีพื้นพอดีตัว
   “ตีสองกว่าแล้ว...ยังเจ็บแผลอยู่ไหม"
   “นิดหน่อย" เจย์ว่า จริงๆแล้วเจ็บเลยล่ะ
   วิคเตอร์ถอนหายใจ ดูท่าทางขยับตัวพิลึกของคู่หูก็พอรู้ได้ด้วยตนเองว่าหมอนั่นยังเจ็บแผลแค่ไหน คงไม่ได้กินยาตามที่สั่งไว้ด้วยแน่ๆ
   ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้ ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างของเตียง ช่วยพยุงร่างเล็กขึ้นนั่ง พอมาสัมผัสตัวกันจะๆแบบนี้ เจย์ผอมลงมาก จากที่ผอมอยู่แล้วนี่แทบจะผอมเทียบมิถุนาได้แล้วด้วยซ้ำ เขาเห็นคนเจ็บนิ่วหน้า ก่อนจะทำหน้าดุใส่
   “ทำไมไม่กินยา" วิคเตอร์คาดคั้น
   เจย์เบือนหน้าหนีเหมือนเด็กดื่้อ "เพลียไม่ไหวแล้ว"
   “ใช่คำแก้ตัวไหม" เขาเอื้อมมือแกะถุงยาที่วางอยู่บนหัวเตียงออก ก่อนจะแกะยาส่งให้เจย์ แล้วก็ต้องชะงักมือไว้
   "ยังไม่ได้กินอะไรด้วยใช่ไหม"
   เจย์พยักหน้าออกมาจนได้ นั่นทำให้วิคเตอร์หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก อยากจะตะคอกดุ แต่พอเห็นใบหน้าอิดโรยของคนป่วยก็จำต้องเงียบปาก
   ชายหนุ่มตัวสูงเดินออกไปด้านนอก สักพักก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในถ้วย เจย์มองร่างสูงใหญ่นั้น แล้วนึกขอบคุณไม่ได้
   “มีแค่นี้แหละ เขาหลับกันไปหมดแล้ว" วิคเตอร์ว่า เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างเจย์ แล้วประคองถ้วยให้ "ร้อนนะ ระวังหน่อย"
   เจย์พยักหน้าหงึกหงัก พอบะหมี่คำแรกลงท้องไป เขาถึงได้รู้ว่าตนเองหิวแค่ไหน
   “เฮียล่ะ" เจย์ถามถึงจอมทัพ
   “ค้างคืนที่โรงพยาบาล"
   “แล้วมิ...?” เจย์ถามอย่างเป็นห่วง
   “ยังไม่พ้นขีดอันตราย แต่หมอบอกว่าไม่น่าจะทรุดลงไปกว่านี้ คืนนี้ดูอาการในห้องไอซียูต่อ ถ้าพรุ่งนี้เช้าดีขึ้น จะย้ายเข้าห้องปกติ"
   หัวใจเจย์กระตุกวูบเมื่อได้ยินดังนั้น เขาสูดจมูก วิคเตอร์เห็นดังนั้นได้แต่ส่ายหัวเบาๆ ก่อนวางมือบนศีรษะเล็ก
   "ไม่มีอะไรหรอกน่า มิถุนาต้องไม่เป็นอะไร" เขาปลอบ
   เจย์เหลือบมองหน้าคนตัวโตกว่า ก่อนเอื้อมมือแตะที่หางคิ้วของ       วิคเตอร์เบาๆ สะเก็ดระเบิดเป็นทางยาว คราบเลือดถูกชำระออกไปแล้ว แต่แผลยังเหลืออยู่ วิคเตอร์มีรอยสะเก็ดระเบิดกี่ที่แล้วนะ เขาเคยพยายามจำมาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวในฐานะคู่หูมาด้วยกัน แต่บาดแผลมันก็มากเกินไปจนจำไม่หวาดไหว วิคเตอร์เจ็บตัวตลอด เป็นเจย์ที่แทบไม่เคยได้เลือดเลย...
   “เจ็บไหมเนี่ย"
   “ไกลหัวใจตั้งเยอะ" วิคเตอร์ยิ้มแล้วส่ายหัว "กินเร็ว จะได้กินยา"
   เจย์กินได้อีกสามคำ ก่อนทำตัวเป็นเจ้าหนูจำไมอีกครั้ง เขาไม่ได้เป็นคนที่ใส่ใจไปทั่วนักหรอก แต่สำหรับคนที่สำคัญของเขา เขามักจะกังวลใจยิ่งกว่าเรื่องของตนเอง
   “ทำไมกลับดึกจัง"
   “กว่าจะผ่าตัดเสร็จก็บ่ายแล้ว...เฮียอยู่โรงพยาบาลตลอด ช่วงบ่ายฉันแวะไปหาเอเลนมา" วิคเตอร์ตอบราบเรียบ "ไปช่วยจัดการอะไรๆ แล้วก็รอรับกลับมานี่แหละ"
   จู่ๆคำตอบของมือซ้ายก็ทำให้เจย์นึกกินไม่ลงเข้าเสียแล้ว เขาเม้มปากแน่น คีบเส้นบะหมี่กินเงียบๆ
   “อิ่มแล้วล่ะ"
   เจย์ผลักถ้วยออก วิคเตอร์รับบะหมี่ที่เหลือค่อนถ้วยมา ก่อนจะบ่นที่เจย์กินน้อย เจย์ทิ้งตัวลงนอน แต่ก็ถูกวิคเตอร์ที่เดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากเอาขยะไปทิ้งสะกิดเรียก
   “กินยาก่อน" คนตัวโตว่า เจย์เม้มปากแน่น ยอมให้อีกคนประคองตัวให้ลุกขึ้นนั่ง เจย์รีบกลืนยาอย่างรวดเร็ว แล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง
   "เดี๋ยวนอนเป็นเพื่อน"
   วิคเตอร์สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ทำให้เจย์แปลกใจเล็กๆ แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูดคุย ปกติแล้วพวกเขาแยกเตียงกัน เตียงเจย์อยู่ฝั่งซ้าย วิคเตอร์อยู่ฝั่งขวา พวกเขาเคยนอนด้วยกันตอนเด็กๆ อยู่ที่ไทยก็ก็แยกห้องมาตลอด พอมาอยู่ร่วมห้องที่ฮ่องกง เจย์รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร...นี่เป็นคืนแรก ที่พกวเขานอนด้วยกัน...
   เจย์นอนหันหลังให้ มือซ้ายค่อยๆเบียดชิดร่างเล็กกว่า ก่อนเอื้อมมือลูบหัวเล็กเบาๆ
   “ทำไมจู่ๆมานอนด้วยล่ะ" เจย์ถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
   วิคเตอร์เงียบไปพักหนึ่ง เหมือนหาคำตอบ
   "ก็เปล่า" เขาตอบในที่สุด "เห็นเจ็บอยู่ เผื่อจะอยากได้คนนอนเป็นเพื่อน"
   “......”
   “ตอนเด็กๆเวลาป่วยก็ชอบอ้อนไม่ใช่หรือไง" วิคเตอร์ว่ายิ้มๆ
   “ประสาท" เจย์ด่ากลับ แล้วก็เงียบไป
   “เป็นอะไร ง่วงอีกแล้วเหรอ"
   เจย์ไม่ตอบ เขานิ่ง ไม่ง่วงเท่าไหร่แล้ว แต่อะไรบางอย่างยังวนเวียนอยู่ในหัว
   "เปล่าหรอก"
   “นอนเถอะ พรุ่งนี้พักยาวๆอีกสักวัน"
   “ให้นอนต่อไม่ไหวหรอก มีเรื่องต้องจัดการเยอะแยะ" เจย์เถียงกลับ แต่วิคเตอร์กลับไม่เห็นด้วย
   “อย่าห่วงเลย มีเอเลนอยู่ทั้งคน"
   เอเลนอีกแล้ว...
   เจย์เม้มปากแน่น   “ทำไมต้องเอเลนด้วยล่ะ มันหน้าที่ฉันแท้ๆ" เจย์ท้วงด้วยรู้สึกน้อยใจขึ้นมาเล็กๆ
   “ก็เจ็บอยู่ขนาดนี้"
   “ไม่ได้เจ็บแล้ว โอ๊ย!” เจย์ร้องขึ้นเมื่อวิคเตอร์แกล้งขยับตัวโดนแผลที่แขนเบาๆ
   “โกหกชัดๆ" วิคเตอร์ว่า ทำเอาเจย์หน้าตึง "ฉันทำงานกับเอเลนได้ ดีด้วยซ้ำ ไม่ต้องห่วงหรอก"
   เจย์เม้มปากแเน่นขึ้น เขารู้สึกแย่กับความไม่แน่นอนแบบนี้
   "พูดเหมือน...ไม่อยากจะทำงานด้วยกัน"
   “อะไรนะ" วิคเตอร์ร้องออกมา เขาหรี่ตามองอีกคนในความมืด "เปล่าสักหน่อย"
   เขาปฏิเสธ เจย์เงียบ ไม่ได้ต่อความยาวอะไรอีก
   “แต่จริงๆ...ถ้าเราไม่ได้เป็นคู่หูกัน...อาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ" วิคเตอร์เปรยเบสๆ ทำเอาเจย์ขมวดคิ้วฉับ
   “ทำไม"
   เขาถามเสียงแข็ง ได้ยินเสียงวิคเตอร์หัวเราะเบาๆในลำคอ แต่ก็ไม่ยอมตอบ ทำให้เขาต้องย้ำถาม
   "ทำไมถึงบอกว่าเราไม่ควรทำงานด้วยกัน"
   “ก็เปล่า" วิคเตอร์ถอนหายใจแรง "ก็ทะเลาะกันบ่อย ความเห็นไม่ลงรอยกัน"
   “พูดจริงเหรอ" เจย์ถามอย่างใจไม่ดีนัก
   “จริงสิ...ถ้าไม่ได้เป็นคู่หูกัน อะไรๆอาจจะง่ายกว่านี้เยอะ" วิคเตอร์ว่า แล้วหลับตาลง ทิ้งให้เจย์นอนทบทวนคำพูดเหล่านั้นพร้อมกับใจดวงน้อยที่หล่นหายวับไปไกล
   เจย์เม้มปากแน่น ไม่...เขาไม่ยอมร้องไห้หรอกนะ
   เขารู้...เขาเป็นคนสำคัญของวิคเตอร์ แต่วิคเตอร์ไม่ได้บอกว่าสำคัญที่สุด...และหมอนั่น ก็คงมีใครในใจแล้ว...
   เจย์หลับตาลงช้าๆ...เจ็บปวกแต่ไม่ใช่เวลามาทำตัวอ่อนแอ เขาจะแสดงท่าทีโง่เง่าออกไปไม่ได้ งานคืองาน และเขาต้องเป็นคู่หูของวิคเตอร์ต่อไป      บางทีเขาควรจะกลับไปอยู่บ้านสักพัก รอให้รู้สึกดีขึ้น
   ค่อยกลับมาที่นี่ คงจะดีกว่า


หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 11-04-2016 15:26:10
   เจย์ตื่นแต่เช้าหลังจากที่นอนหลับมาตลอดทั้งวันเมื่อวานนี้ เขาระบมแผลตอนที่ยันตัวลุกขึ้น วิคเตอร์หายไปแล้ว ไม่มีโน้ตหรือข้อความอะไรบอกทั้งนั้น หมอนั่นคงไปโรงพยาบาล หรือไปไหนสักแห่ง...เจย์ไม่รู้หรอก เขาตามหลังวิคเตอร์อยู่เสมอ และถ้าเขาไม่วิ่งตามให้ทัน ก็จะไม่มีวันได้รู้ว่าวิคเตอร์จะทำอะไรในก้าวต่อไป
   แต่วันนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน เจย์จ้องตัวเองในกระจก ใบหน้าอิดโรย ร่องใต้ตาลึก เขาสูดลมหายใจ วักน้ำล้างหน้า แปรงฟันอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะซับหน้า และเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตออกมาจากตู้
   เขานึกไม่ออกว่าจะทำอะไรดีวันนี้ จอมทัพสั่งให้เขาหยุดงานเพราะบาดเจ็บ แต่จะให้อยู่บ้านเฉยๆก็ดูจะไม่ใช่เรื่องที่เขาถนัดสักเท่าไหร่ เจย์คิดจะไปโรงพยาบาล ไปหามิถุนา อย่างน้อยเห็นว่าคนตัวเล็กปลอดภัยดีเขาคงรู้สึกดีขึ้น
   มือขวาเดินไปยังห้องรับประทานอาหาร โดยปกติแล้วเมดจากบ้านใหญ่จะมาตั้งโต๊ะให้พวกเขาตลอด อยู่ที่นี่จอมทัพไม่ค่อยมีพิธีรีตรองอะไรกับการกินเท่าไหร่นัก พวกเขาร่วมโต๊ะกันเหมือนปกติ มีเอเลนด้วยอีกคนในบางทีที่เขาว่าง
   บนโต๊ะอาหารในเช้าวันนี้มีมื้อเช้าเป็นขนมปังบันกับเนยและสเปรดหลากหลายประเภท กาแฟ ชา รวมถึงแซนด์วิชไส้ทูน่าที่ถูกจัดตกแต่งและ    แพ็คอย่างสวยงาม เจย์ยังสวมเสื้อไม่เสร็จ เขาคิดว่ามันทุลักทุเลเหลือเกินสำหรับคนพิการชั่วคราวเช่นเขาจึงได้แต่ใช้เสื้อเชิ้ตคลุมช่วงไหล่เพียงลวกๆ เขาจัดการชงกาแฟให้ตัวเอง หยิบขนมปังขึ้นทาแยม จากนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
   หน้าแรกพาดหัวเกี่ยวกับเหตุการณ์เรือบรรทุกสินค้าไฟไหม้ล่มกลางอ่าวฮ่องกง เจย์กวาดตาอ่านเนื้อหาคร่าวๆ เอเลนจัดการปกปิดเรื่องราวได้อย่างมืออาชีพอีกครั้ง ไม่มีชื่อของใครปรากฏทั้งสิ้น ไม่มีแม้กระทั่งเหตุการณ์การลักพาตัว มีแต่ชื่อของเจิ้งเสี้ยวชุนที่พบเป็นศพในฐานะเจ้าของเรือบรรทุกเพียงเท่านั้น...
   เจย์ปิดหนังสือพิมพ์ลง ก่อนชะงักเมื่อเห็นซองยาวางอยู่ข้างๆโถกาแฟ เขาหยิบมาดูก่อนพบว่าเป็นยาของเขา คงไม่ใช่ฝีมือใครอื่นหรอกนอกจาก       วิคเตอร์ เจย์เผยรอยยิ้มเล็กๆออกมาทั้งๆที่ในใจยังคงขุ่นมัว
   เสียงเคาะขอบประตูห้องอาหารดังขึ้น เจย์เหลือบตาขึ้นมองก่อนพบว่าเป็นลูกน้องผู้ติดตามของเขา จริงๆแล้วทั้งเขาและวิคเตอร์จะมีลูกน้องประจำตัวที่สั่งการได้โดยตรงสองคน คล้ายๆกับผู้ช่วยนั่นแหละ หน้าที่ไม่ได้ระบุชัดเจนนัก แต่ขึ้นตรงกับทั้งคู่ และบางทีก็ทำหน้าที่ติดตามจอมทัพและมิถุนาตามแต่จะได้รับคำสั่ง
   “ว่าไงเจด" เจย์จิบกาแฟพลางเอ่ยถามบอร์ดี้การ์ดตัวโตที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง "ไม่ได้ตามนายท่านไปเหรอ" เขาหมายถึงจอมทัพ
   “วิคเตอร์บอกให้ผมรอคุณที่นี่" เจดตอบ "จะไปไหนไหมวันนี้"
   “ก็คงไปเยี่ยมมิถุนา" เจย์ตอบ จริงๆแล้วกับลูกน้อง พวกเขาไม่ได้ถือยศถืออย่างมาก พูดคุยกันด้วยภาษาปกติ เพียงแต่รู้กันตามลำดับขั้นเท่านั้นเอง
   “ผมไปส่งนะครับ" เจดว่า เจย์ทำท่าจะท้วง "สภาพการณ์นี้คุณขับรถไม่ไหวหรอกเจย์"
   เจดพูดถูก เจย์ได้แต่ถอนหายใจมองสภาพคนป่วยของตนเอง "เออ แล้ววิคล่ะ ไปไหนแล้ว"
   “วิคเตอร์ไปแต่เช้าแล้วล่ะครับ ไปตั้งแต่ผมเข้าเวรตอนหกโมง ไปกับคุณเอเลน" เจย์ได้ยินชื่อของใครบางคนถึงกับหัวใจกระตุก "น่าจะไปที่อ่าวน่ะครับ"
   “งั้นหรือ"
   “จะไปเมื่อไหร่บอกนะครับ" เจดทิ้งท้าย เจย์พยักหน้ารับก่อนเอนกายพิงพนักอย่างเหนื่อยอ่อน
   เขาเป็นคนคิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เหรือเพราะเขาได้พักมากจนเกินไปเขาถึงฟุ้งซ่าน จริงๆแล้วเรื่องของวิคเตอร์กับเอเลนมันค้างคาในใจเขามาตั้งนานแล้ว...เหมือนสองคนนั้นจะเคย...ชอบพอกันเล็กๆล่ะมั้ง แม้ตอนนี้จะไม่ได้มีภาพอะไรแบบนี้อีกแล้ว แต่สำหรับเจย์มันก็ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะลืม
   สองคนนั้นเคยเป็นคู่หูกันมาก่อน เจย์เองก็รู้ แต่เพราะนายท่านใหญ่ต้องการตัวเอเลนมาช่วยงาน ตำแหน่งมือขวาจึงเป็นของเจย์ ให้ตายเถอะ นี่เขาพูดซ้ำซากเรื่องนี้มากี่ครั้งแล้วนะ แล้วนี่เขาเป็นบ้าอะไร จากมิถุนา ก็มาเอเลน...ห้วงก้างชะมัด
   น่าสมเพชสุดๆ
   เจย์กินขนมปังหมดไปแค่ชิ้นเดียว เขาลุกขึ้นแล้วสวมเสื้ออย่างทุลักทุเลก่อนกลัดกระดุมด้วยมือเดียว จากนั้นจึงเดินกลับไปที่ห้องนอน เขาหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมา แล้วเอาของใช้จำเป็นและเสื้อผ้าเล็กน้อยใส่ลงไปอย่างลวกๆ เขาถอนหายใจให้กับตัวเอง แต่ก็คิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้ว...
   เจย์ลากกระเป๋าออกไปยังหน้าบ้าน เจดยืนสูบบุหรี่คุยกับบอร์ดี้การ์ดคนอื่นๆอยู่ใต้ต้นปาล์มพัดเยื้องตัวบ้านออกไป พอชายหนุ่มตัวโตเห็นเจย์เดินออกมา เขาจึงพยักหน้ารับแล้วเดินมาช่วยยกกระเป๋าเดินทาง
   เจดไม่ใช่คนสอดรู้ เขาไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เขาเปิดกระโปรงหลังของรถยุโรปคันหรูแล้วยัดกระเป๋าลงใบ เจย์เปิดประตูข้างคนขับแล้วสอดตัวขึ้นนั่ง จากนั้นเจดจึงประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ
   “ไปโรงพยาบาลเลยแล้วกัน"
   เจย์รวบรัด เจดพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วขับออกจากรั้วบ้านสูงใหญ่ของตระกูลหวัง
   รถค่อนข้างติดในช่วงสายของวัน กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็กินเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง เจย์ลงจากรถที่หน้าโรงพยาบาลในขณะที่เจดต้องนำรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล
   “เดี๋ยวเจอกันที่หน้าห้องฉุกเฉินนะ" เจย์ว่า "แล้วก็รอหน่อยแล้วกันเจด คงต้องรบกวนไปส่ง"
   “ที่ไหนครับ" บอร์ดี้การ์ดวัยกลางคนถามกลับ
   “ที่บ้านฉัน"
   เจย์ว่าก่อนเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ในขณะที่บอร์ดี้การ์ดหนุ่มได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้ ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า น่าแปลกใจที่จู่ๆเจย์จะกลับไปอยู่บ้าน ทั้งๆที่บ้านของเจย์กับบ้านตระกูลหวังห่างกันออกไปแค่นิดเดียว อยู่ในบริเวณใกล้ๆกัน จะให้เดินไปก็แค่หนึ่งเหนื่อยด้วยซ้ำ แต่กระนั้นบอร์ดี้การ์ดตัวใหญ่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาเข้าเกียร์เดินหน้าก่อนขับรถไปยังอาคารจอดรถของโรงพยาบาล
   เจย์เดินไปตามทางเดินเชื่อมตึกเพื่อไปยังห้องฉุกเฉินของแผนกศัลยกรรม เขาหอบเอาท่อนแขนเจ็บปวดไปด้วย คงต้องทำแผลใหม่ แต่นั่นอาจจะเป็นหลังจากที่เขาไปดูว่ามิถุนาปลอดภัยดีแล้ว เจย์เดินทอดน่องไปเรื่อยด้วยรู้สึกซึมเซาเล็กน้อย ใครเล่าจะรู้ว่ามือขวาผู้ฉลาดเฉลียวและเจ้าเล่ห์เจ้ากลคนนี้จะมีช่วงเวลาที่อ่อนแอและสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองอย่างหมดเปลือกเช่นนี้ เจย์เคยคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนอ่อนไหวหรือคิดมาก แต่คงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่
   เพราะพอเป็นวิคเตอร์ อะไรๆก็ไม่เคยเหมือนเดิม เขาคงแพ้ทางหมอนั่นจริงๆ...
   ร่างขาวจัดหมุนตัวที่มุมตึก เขาเห็นบอร์ดี้การ์ดในชุดสูทยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่เห็นเงาของจอมทัพ เจย์เลิกคิ้วน้อยๆก่อนเดินไปหยุดอยู่หน้าห้อง ประตูห้องเป็นกระจกขาวขุ่น หากจะเข้าไปเยี่ยมด้านในต้องเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อ เจย์มองนาฬิกา ยังเป็นเวลาเยี่ยมอยู่ เขาคิดจะเข้าไปด้านในหลังจากที่พูดคุยถามไถ่อาการของมิถุนาเรียบร้อยแล้ว
   “อรุณสวัสดิ์ครับคุณเจย์"
   บอร์ดี้การ์ดร่างสูงใหญ่คนที่นั่งอยู่หน้าห้องผุดลุกขึ้นทันทีที่เห็นเจย์เดินเข้ามา
   “อรุณสวัสดิ์ครับ" เจย์ตอบ "นายท่านล่ะ"
   “นายท่านกลับตระกูลหวังไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะครับ คงสวนกับคุณ" บอร์ดี้การ์ดร่างยักษ์ตอบด้วยใบหน้าเงียบขรึม
   “งั้นหรือ" เจย์พึมพำ "แล้วมิล่ะ...เป็นยังไงบ้าง" เขาถามถึงอีกคนที่ยังนอนอยู่ในห้องไอซียู
   “เมื่อเช้าปลอดภัยแล้วครับ แต่แพทย์บอกว่าให้อยู่ดูอาการให้พ้นคืนนี้ก่อน ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วจะย้ายเข้าห้องพักปกติ" ชายร่างสูงรายงาน เจย์พยักหน้ารับน้อยๆ
   “จะเข้าไปเยี่ยมมิ ต้องติดต่อด้านในหรือเปล่า"
   บอร์ดี้การ์ดผายมือไปยังเคาน์เตอร์แผนกศัลยกรรม เจย์จึงเดินไปติดต่อและลงบันทึกผู้เข้าเยี่ยม หลังจากนั้นนางพยาบาลจึงนำเขาไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อ จากนั้นจึงได้เข้าไปด้านใน...
   เจย์ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องไอซียูที่กั้นผ่านด้วยกระจกใส ภายในห้องมีร่างเล็กนอนหลับตาอยู่บนเตียง มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ใบหน้าน่ารักนั่นซีดเผือด ริมฝีปากก็ช้ำ เจย์เห็นภาพของมิถุนาที่เขาคอยดูแลมาตลอดเช่นนี้ถึงกับใจหาย เขาไม่นึกโกรธอะไรมิถุนาเลย...ไม่เลยสักนิด ทุกคนมีเหตุผลของการ กระทำ มีความรู้สึกที่ขึ้นลงตลอดเวลา มิถุนาสำหรับเจย์ยังเป็นคนที่น่ารักและจิตใจดีเสมอ เขาอยากให้มิถุนาฟื้นขึ้นมา กลับมาคุยเล่น หยอกล้อกับเขาดังเดิม
   เจย์หลุบตามองปลายเท้า...เขาได้เห็นมิถุนาแล้ว แล้วก็คิดว่าคงพอเท่านี้ดีกว่า อยู่นานไปเดี๋ยวเขาจะรู้สึกเจ็บปวดกับสภาพของคนตรงหน้าไปมากกว่านี้ รอเวลาที่มิถุนาลืมตาคงจะดีกว่านี้ และเขาเชื่อมั่นว่ามิถุนาต้องลืมตาแล้วส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งอย่างแน่นอน...
   มือขวาเอ่ยขอบคุณพยาบาล ก่อนจะเดินไปถอดชุดคืน เขาเดินออกจากห้องฉุกเฉินมาจนถึงระเบียงด้านหน้า บอร์ดี้การ์ดสองคนยังยืนอยู่ด้านหน้าห้องเช่นเดิม เจดนั่งรอไม่ห่างออกไปจากบริเวณหน้าห้อง เขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงียบๆ
   “นายท่านจะมาเมื่อไหร่ครับ" เจย์เอ่ยถาม
   บอร์ดี้การ์ดร่างสูงใหญ่หมุนนาฬิกาข้อมือดู "น่าจะไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่ะครับ คุณเจย์จะรอพบไหม"
   เจย์คิดเล็กน้อยก่อนผงกหัว "อืม เดี๋ยวคงเดินกลับมา จะไปทำแผลก่อน"
   “ครับ"
   บอร์ดี้การ์ดรับคำ ก่อนชะงักเหมือนจะรายงานอะไรบางอย่างเมื่อเจย์ทำท่าจะก้าวเดินออกมา
   "แต่คุณวิคเตอร์กับคุณเอเลนมาถึงแล้วนะครับ เห็นเดินไปมุมสูบบุหรี่" เขารายงาน
   เจย์ชะงัก แต่ก็ทำแค่เพียงพยักหน้ารับน้อยๆแล้วเดินออกมา เจดจึงลุกจากที่นั่งแล้วเดินตามมาด้วย เจย์รู้สึกว่าตนเองงี่เง่าชะมัด เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆแต่เขากลับทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่และบ้าบอคอแตกได้ถึงเพียงนี้
   เขาเดินไปที่แผนกศัลยกรรมอีกครั้ง แจ้งความจำนงว่าต้องการทำแผล เจย์เดินตามนางพยาบาลไปยังห้องทำแผล ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่กับแผลถากๆนี้ แต่การทำแผลก็เล่นเอาเจ็บจนบอกไม่ถูก เขาไม่ชินกับบาดแผล ไม่เลยสักนิด น่าแปลกเหมือนกันทั้งๆที่เขาทำงานสุ่มเสี่ยงเช่นนี้ ทั้งจอมทัพและวิคเตอร์ต่างก็ได้รับบาดเจ็บตลอด จอมทัพไม่มากเท่าไหร่ และวิคเตอร์น่ะ มักจะมีร่องรอยแผลเป็นให้ระลึกถึงเสมอ
   จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกยิงจังๆ
   เจย์อดคิดไม่ได้ว่าจริงๆแล้วเพราะเขาได้รับการปกป้องจากคนรอบตัวมากไปหรือเปล่า ทำให้เขาปลอดภัยจากการปะทะเสียทุกครั้ง นั่นสิ ทุกครั้ง    วิคเตอร์จะคอยเป็นเกราะกำบังให้เขาอยู่เสมอ ไม่ว่าที่ไหน ไม่ว่าเมื่อไหร่ และเอาเข้าจริง มันก็เป็นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว ทั้งวิคเตอร์ ทั้งจอมทัพ ก็คอยปกป้องเขาเสมอๆ ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กตัวเล็ก เจย์ยังนึกถึงวันที่ความสัมพันธ์นี้สิ้นสุด แต่ให้ตายก็คิดไม่ออก มันก็คงจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
   เจย์เดินออกจากห้องทำแผล ป่านนี้คงได้เวลาที่จอมทัพกลับมาถึงที่นี่แล้ว เขาพยักหน้าบอกเจดให้ไปที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยกัน และก็เป็นเช่นนั้น จอมทัพเดินมาจากอีกฝั่งหนึ่งของตัวตึก เจย์ก้มหัวทักทายเจ้านายของตัวเองมาแต่ไกล ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้านายท่านที่มีสีหน้าอิดโรยไม่แพ้กัน
   “ไม่พักผ่อนหรือไง เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ" จอมทัพเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็เจือความเอ็นดูอยู่ในนั้นเหมือนทุกครั้ง ทำไมเจย์จะไม่รู้
   “เพิ่งทำแผลเสร็จน่ะครับ" เจย์รายงาน
   จอมทัพพยักหน้ารับน้อยๆอย่างเหนื่อยอ่อน เขาสวมเชิ้ตขาวกับ        สแล็กสีดำตัวใหม่ ท่าทางอิดโรย เขาวางมือลงบนศีรษะเจย์
   "พักผ่อนเยอะๆ ไว้หายค่อยกลับมาทำงาน ไม่ต้องมาโหมงานหรอกนะ เราจัดการกันได้"
   “มันก็...ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอกครับ" เจย์กลืนน้ำลายแทบจะทันทีที่ขยับแขนเล็กน้อยแล้วมันเสียดขึ้นมา
   “กลับไปพักเถอะ" จอมทัพกล่าวคล้ายจะเป็นคำสั่ง "เข้าไปหามิถุนามาหรือยังล่ะ"  เขาถามต่อ เจย์พยักหน้าหงึก
   "ครับ เข้าไปแล้ว"
   “อืม"
   “งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะมาใหม่นะครับ"
   เจย์กล่าว จอมทัพพยักหน้ารับน้อยๆ แววตาของมาเฟียหนุ่มรวดร้าวและเจ็บปวด ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูดเจย์ก็คิดว่าเขารู้ดี การรอคอยให้มิถุนาลืมตาตื่นขึ้นมันทรมานยิ่งนัก
   “พรุ่งนี้ฉันต้องไปจัดการเรื่องราวนิดหน่อย---”
   มาเฟียหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง "...กับตระกูลเจิ้ง ถ้านายมาอยู่เป็นเพื่อนมิถุนาได้จะขอบใจมาก"
   เจย์ไม่ลังเลเลยที่จะตอบรับ
   "ครับ ผมจะมา"
   จอมทัพพยักหน้ารับอย่างขอบใจ เจย์รอจนนายท่านเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเตรียมจะเดินไปที่รถ
   “กลับเลยใช่ไหมครับ"
   เจดถาม เจย์พยักหน้าน้อยๆ ระหว่างนั้นเสียงฝีเท้าจากมุมตึกอีกฝั่งก็ดังขึ้น มือขวาหันไปมอง ก่อนพบว่าเป็นร่างสูงใหญ่ของวิคเตอร์ เดินเคียงคู่มากับเอเลนแต่ไกล
   เจย์ชะงักปลายเท้าเล็กน้อย เขาสบตากับวิคเตอร์--- เจย์รู้สึกเช่นนั้น เขาคิดว่าเขาควรหยุดเผชิญหน้ากับคนทั้งคู่มากกว่าที่จะเดินหนีไปทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายมาถึงแล้ว แต่กระนั้นความขุ่นหมองในใจก็ทำให้เขาตัดสินใจอีกอย่าง
   “ไปเลยหรือครับ" เจดท้วงขึ้น เจย์ยังคงหมุนตัวและออกเดิน
   “อืม ไว้ค่อยคุยกันทีหลังก็ได้"
   วิคเตอร์เห็นเขาแน่ๆ แต่กระนั้นเจย์ก็ยังสาวเท้าเดินออกมาเรื่อยๆไม่หยุด หัวใจเขาเต้นแรงเหมือนคนทำผิด จนกระทั่งถึงร้านจอดรถ เขารอเจดปลดล็อค แล้วจึงสอดตัวเข้านั่งเบาะข้างคนขับด้วยความเหนื่อยอ่อน...



   เจย์กลับถึงบ้านพร้อมกับความประหลาดใจของมารดา บิดาของเขาเพิ่งเดินทางไปบ้านตระกูลหวัง สงสัยคงมีเรื่องที่จะต้องพูดคุยอย่างซีเรียสและจริงจังกับประมุขตระกูลหวังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แน่นอนว่าทุกครั้งที่มีเหตุการณ์ความขัดแย้งอย่างรุนแรงเกิดขึ้น บิดาของเจย์มักจะถูกเรียกไปพูดคุย รวมถึงวางแผน บิดาของเขายังคงเป็นมือขวาและที่ปรึกษาชนิดตลอดกาลของหวังหย่งหมินและเจย์ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าประมุขตระกูลหวังยังคงรู้สึกเช่นนั้นเสมอ...
   เจย์จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่นักว่าทำไมพ่อเขาจึงเกษียณตนเองออกมาทั้งๆที่ยังมีแรงพอที่จะทำได้ เขาเคยคิดเล่นๆเหมือนกันว่า อาจจะเป็นเพราะคนอีกรุ่นหนึ่งกำลังเติบโตขึ้น และทั้งหวังหย่งหมิน รวมถึงบิดาของเขาก็คิดว่าควรจะวางมือให้พวกเขาทำงานด้วยกันและเรียนรู้ไปพร้อมๆกัน เจย์ไม่มั่นใจนักหรอก แต่พ่อเขาเกษียณตัวเองเมื่อตอนที่จอมทัพลั่นวาจาว่าจะไปประเทศไทย มันอาจจะมีเหตุผลมากกว่านั้น แต่เจย์ไม่เคยเซ้าซี้พ่อ เพราะการได้ทำงานกับแจ็คกี้ หวัง เป็นสิ่งที่เจย์ปรารถนามาตลอดตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ
   เรื่องอาการบาดเจ็บของเขามารดายังไม่รู้มาก่อน เพราะฉะนั้นมันเลยดูเป็นเรื่องใหญ่มากประจำวันนี้ ทั้งๆที่เธอควรจะชินได้แล้วด้วยซ้ำเพราะตลอดมาชีวิตทั้งครอบครัวก็อยู่ในดงมาเฟีย แถมยังต้องคอยระวังอันตรายตลอดเวลา เจย์เป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว พี่สาวของเขาอายุห่างกันหลายปี ปัจจุบันแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่ที่เยอรมันได้หลายปีแล้ว จึงไม่แปลกเท่าไหร่ที่เจย์กลับมาบ้านทีไรจะได้รับการต้อนรับเอิกเริกเสียทุกครั้ง
   “เจย์ ไปโดนอะไรมาน่ะลูก"
   มารดาของเขาเอ่ยถามอย่างเสียจริต สีหน้ากังวลปิดไม่มิด เธอเป็นหญิงกลางคนรูปร่างเล็ก สวมชุดแคชชวลร่วมสมัย แม่ของเขาเป็นผู้หญิงละเอียดอ่อน แต่ขณะเดียวกันเจย์ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเธอเป็นคนที่ใจเด็ดในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถร่วมหอลงโรงกับบิดาของเขามาได้สามสิบกว่าปีเช่นนี้หรอก
   เจย์ได้แต่ดึงแขนออก เพราะความกังวลของมารดาจะทำให้เขาเจ็บแผลเพิ่มขึ้นไปอีก เจย์ลากกระเป๋ามาวางไว้ข้างตัว
   "แผลนิดหน่อยน่ะครับ ไปทำแผลมาแล้ว" เจย์ว่า เสียงเหนื่อยอ่อน
   “แม่ได้ยินว่าเกิดเรื่อง---" มารดารำพึงเบาๆอย่างไม่สบายใจ "พ่อเขาก็อยู่ที่ตระกูลหวังตอนนี้"
   เจย์ถอนหายใจเบาๆก่อนจ้องมารดาด้วยสายตาอ่อนโยน "ไม่มีอะไรหรอกครับ เรื่องเล็กน้อย ทุกคนปลอดภัยดี"
   “แล้วนี่...ลูกจะมาอยู่บ้านเหรอ" เธอขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ แต่ไหนแต่ไรเจย์ก็ไม่ค่อยกลับมานอนบ้าน ทุกครั้งที่กลับมาฮ่องกงก็อาศัยตระกูลหวังหลับนอนเพราะเจ้าตัวบอกว่ามันสะดวกในการทำงานมากกว่า เธอกับสามีก็ไม่ได้ว่าอะไร บ้านก็ใกล้กันแค่นี้ เจย์แวะเวียนกลับมาบ้านบ่อยๆ บางครั้งก็เจียดเวลามาค้างสองสามคืนช่วงสุดสัปดาห์ที่ว่างงาน
   “เฮียให้พักน่ะครับ" เขาเอ่ยถึงจอมทัพ "คงว่างงานไปจนกว่าแผลจะหาย"
   “อ้าว งั้นหรือ"
   “ครับ เอเลนดูแลให้อยู่" เจย์กล่าว "ขอตัวไปนอนก่อนได้ไหมครับ ผมปวดแผลนิดหน่อย แต่เดี๋ยวมื้อเย็นจะลงมาทาน"
   “ได้สิจ๊ะ ห้องทำความสะอาดให้แล้วนะ"
   คนเป็นแม่กล่าว เธอให้เด็กรับใช้มาช่วยลูกชายยกกระเป๋า เพราะดูเจย์จะไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ในเวลานี้
   เจย์ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงกว้างในห้องนอนของเขา มันไม่ค่อยมีอะไรมากนัก ข้าวของส่วนใหญ่ของเขาอยู่ในห้องพักที่กรุงเทพฯ บางส่วนอยู่ในบ้านของจอมทัพ ที่บ้านนี้มีไว้เพื่อเก็บข้าวของในความทรงจำเท่านั้น ตำราสมัยเรียน เกียรติบัตร ผลงานต่างๆ รวมถึงข้าวของเล็กๆน้อยๆสมัยวัยเยาว์
   เจย์ปิดผ้าม่าน หรี่แอร์ลง ก่อนจะดับไฟ เขาปิดตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน มือถือและกระเป๋าเงินถูกวางทิ้งระเกะระกะไว้ที่ข้างตัว เขาจมสู่นิทราไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว แต่ก็รู้สึกหลับสนิทเป็นระยะเวลานานเหลือเกิน
   

   
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 1-2 : 22 ส.ค.58
เริ่มหัวข้อโดย: kyliewonderland ที่ 11-04-2016 15:26:44


เขาลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อฟ้ามืดสนิท เจย์รู้สึกว่าแผลยังคงระบมอยู่แต่ก็ดีขึ้นแล้ว ท้องเขาร้องหน่อยๆ เขาพาร่างตัวเองเข้าไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งพร้อมซับหน้าด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
   เจย์เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียง เขาหยิบมือถือขึ้นมาดู มือขวาถูกยกขึ้นขยี้ตาด้วยความงัวเงีย ก่อนที่เบอร์โทรของใครบางคนบนนั้นจะทำให้เขาชะงักงัน
   วิคเตอร์โทรมา เจย์นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์นั่นอยู่นานจนกระทั่งมันเงียบไป ความรู้สึกแปลกๆหลากหลายก่อเกิดขึ้นมาในอกซ้าย เขาชักจะไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กดโทรกลับ มันเริ่มงี่เง่า และงี่เง่ามากขึ้นเรื่อยๆ ช่างเถอะ จนกว่าความรู้สึกบ้าๆนี่จะหมดไป เขาจะไม่กลับไปเจอหน้าวิคเตอร์ ไม่สิ...ไอ้ความรู้สึกเฮงซวยนี่จะต้องจบลงก่อนที่เขาจะกลับไปพบหน้าวิคเตอร์ เขาพอมีเวลาจัดการกับความรู้สึกพังๆเหล่านี้ แล้วตอนนั้นพวกเขาคงจะเล่นหัวกันได้เหมือนเดิม
   มือขวาคนเก่งถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน โดยทิ้งโทรศัพท์เอาไว้ด้านบน
   บิดาของเขายังไม่กลับมา บนโต๊ะทานอาหารจึงมีแค่มารดาและเขาเท่านั้น อาหารมื้อนี้ดูจะพิเศษกว่าปกติ ไม่รู้เจย์คิดไปเองหรือเปล่า อาจจะเพราะมารดายินดีที่เขากลับมา หรือไม่อะไรก็ตามแต่ ช่างมันเถอะ เจย์เริ่มต้นมื้ออาหารเย็นเงียบๆ แม่ช่วยเขาตักอาหารหลายอย่างด้วยเห็นว่าเขาขยับมือไม่ค่อยได้นัก เจย์จึงทำได้แค่เพียงกินไปเงียบๆเท่านั้น
   เจย์วางตะเกียบลง เป็นจังหวะเดียวกับที่แม่บ้านเดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับโทรศัพท์บ้านไร้สาย คุณนายฟาน หรือแม่ของเจย์เลิกคิ้วเล็กน้อย
   “มีอะไรหรือจ๊ะ" เธอถาม
   “สายจากคุณวิคเตอร์ค่ะ ต้องการพูดคุยกับคุณเจย์"
   เจย์ชะงัก เขาส่ายหัวให้มารดาแทบจะทันที คุณนายฟานเลิกคิ้ว มีท่าทีประหลาดใจ แต่กระนั้นเธอก็รับสายมาพูดและมองเจย์ที่ลุกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินหมุนตัวไปยังทิศประตู
   “สวัสดีจ้ะวิคเตอร์ เจย์หรือ...ตอนนี้ขึ้นห้องไปแล้วจ้ะ ไม่รู้หลับไปแล้วหรือเปล่า---”
   
   
   เจย์ปิดประตูห้องนอนลงก่อนเอนตัวพิงมันอย่างอ่อนแรง เขาถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนพาตัวเองไปล้มตัวลงนอนที่เตียง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีสายเข้ามาห้าหกสาย เป็นของวิคเตอร์ทั้งหมด ไม่นับรวมเมสเสจอีกสองฉบับ เจย์ตั้งท่าจะกดเข้าไปดู แต่เขาก็เหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะทำเช่นนั้น
   เขาหลับตาลง ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้หลับหนีความวุ่นวายในตอนนี้ไปก็คงจะทำได้ เจย์นอนนิ่งๆบนเตียงปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ กระทั่งอีกครู่เดียวเขาคงจมสู่นิทรา แต่ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นฉุดทุกสติให้กลับคืนมา
   มือขวาคนเก่งร้องโอยเมื่อเผลอใช้แขนข้างที่เจ็บยันกายขึ้นนั่ง เขานั่งนิ่งๆอยู่ที่ขอบเตียงสองสามวิ ก่อนลุกขึ้นเดินไปยังประตู ไม่ต้องส่องตาแมวให้ยุ่งยาก คงมีแค่แม่คนเดียวเท่านั้นแหละที่กล้ามาเคาะห้องเขาในยามค่ำคืนเช่นนี้ คงจะมาดูว่าเขาเป็นอย่างไร ทานยาเรียบร้อยหรือยัง
   “มีอะไรครับแม่"
   เจย์เอ่ยถาม ในขณะที่มือก็เอื้อมบิดลูกบิดประตู เขาคิดความเป็นไปได้ในทุกกรณีแล้ว แต่ก็คงขาดไปอีกกรณีเดียว...
   “วิคเตอร์..."
   เจย์พึมพำชื่อของคู่หูที่มาปรากฏตัวอยู่หน้าประตูห้องนอน วิคเตอร์หน้าตาดูหงุดหงิดพิกล เจย์ไม่ได้ยื้อประตูให้ปิดเหมือนในละครน้ำเน่าไทยที่เคยดูผ่านตาหรอก เขายังคงเปิดประตูค้างไว้เช่นนั้น แต่เรื่องมันเลวร้ายกว่าตรงที่เขาไม่สามารถสบตาหรือมองหน้าวิคเตอร์ได้เลยสักนิดเดียว
   “ม--- มาทำไม"
   เจย์ถามตะกุกตะกัก วิคเตอร์ยังยืนเอาไหล่ค้ำประตูเอาไว้ เจย์รู้สึกเขาตัวลีบเล็กนิดเดียวแบบไม่มีสาเหตุ
   “ทำไมไม่รับโทรศัพท์" วิคเตอร์ยิงคำถาม ถ้าเป็นกระสุนปืนคงเข้าเป้าเจาะขั้วหัวใจไปแล้ว
   “โทรมาเหรอ" เจย์บ่ายเบี่ยง เขารู้สึกว่าเขามันงี่เง่าพิลึก ทั้งๆที่เขาฉลาดเฉลียวกับเรื่องงาน แต่พอมาเป็นเรื่องของตัวเอง เขาไปไม่เป็นเอาเสียเลย
   วิคเตอร์ยังทำหน้าถมึงทึงอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้สวมสูท เนคไทด์ก็ถูกคลายไว้หลวมๆ เสื้อเชิ้ตชายก็หลุดลุ่ย
   “สิบสายแล้วมั้ง" วิคเตอร์ตอบอย่างเสียอารมณ์
   “ก็นอนอยู่" เจย์ยังคงยืนกรานแก้ตัวต่อไป นั่นทำให้มือซ้ายต้องถอนหายใจอย่างหน่ายใจ
   “เจย์" เขาเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "...เป็นอะไรน่ะ"
   วิคเตอร์ถามออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เขายังคงจ้องเจย์โดยตรงเหมือนเป็นการบังคับเจย์กลายๆให้อีกฝ่ายมองเขากลับ เจย์เม้มปากแน่น ได้แต่เบือนหน้าหนี
   “เปล่านี่...เจ็บแผล จะนอน" เขาตอบปัด
   “โกหก" วิคเตอร์ซัดอย่างไม่ลังเล
   “ไม่ได้โกหก นอนอยู่จริงๆ" เจย์ยังคงเดินหน้าแก้ตัวทั้งๆที่รู้ว่ามันไร้ประโยชน์โคตรๆ
   “ตอนแรกที่ไม่รับโทรศัพท์ก็เชื่ออยู่หรอกนะ แต่เมื่อครู่โทรเข้าบ้าน แม่บ้านบอกว่านายกินข้าวอยู่ แต่พอจะส่งโทรศัพท์ให้นาย กลับเป็นแม่นายรับสายแทน"  วิคเตอร์กอดอก ยืนมองเจย์ด้วยใบหน้าที่เริ่มจะไม่พอใจขึ้นเรื่อยๆ
   "จะแก้ตัวว่าอะไรอีก คนเรามันเดินขึ้นบันไดเร็วขนาดนั้นเลยไหม"
   “ก็...”
   “จะหลบหน้ากันทำไม ตั้งแต่โรงพยาบาลแล้ว" วิคเตอร์ขุดเรื่องเมื่อกลางวันขึ้นมา
   เจย์อ้าปากเถียงฉับ "ไม่ได้หลบ"
   “อย่าโกหกฉัน นายคิดเหรอว่าฉันจะจับไม่ได้" วิคเตอร์เสียงแข็ง เจย์ได้แต่เบือนหน้าหนี
   “ก็...” เจย์หลุดออกมาหนึ่งคำ จากนั้นก็นิ่งเงียบ
   “ 'ก็' อะไร" วิคเตอร์ยังคงคาดคั้น
   “ก็"
   เจย์เม้มปากแน่น เขาจนคำพูดตัวเอง "ก็...ยังไม่อยากเจอหน้าตอนนี้"
   คำตอบของเจย์ทำให้วิคเตอร์รู้สึกหงุดหงิดถึงขีดสุด เขาทุบประตูดัง ปัง! เจย์ยังสะดุ้งตกใจหลับตาปี๋ ข้อมือเล็กๆของเขาถูกวิคเตอร์รั้งเอาไว้ ก่อนลากให้เดินออกไปด้วยกัน
   “จะไปไหนน่ะวิค" เจย์ร้อง แต่วิคเตอร์ไม่ตอบ
   "วิค! วิคเตอร์!”
   “ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"
   เจย์ถูกลากมาตั้งแต่ห้องนอนจนถึงรถสปอร์ตคันหรูสีขาวมุกที่จอดไว้อยู่ที่ลานหน้าบ้าน วิคเตอร์ปลดล็อค เขาเปิดประตูข้างคนขับแล้วดันเจย์ขึ้นไปนั่ง ก่อนที่จะอ้อมมายังที่คนขับแล้วสอดตัวขึ้นนั่งตามอย่างรวดเร็ว วิคเตอร์ตวัดตามองหน้าเจย์ ก่อนสั่งเสียงดุ
   “ยกแขนขึ้น"
   เจย์ยังดื้อด้านในคราแรก แต่พอเสียงทุ้มสั่งอีกครั้งด้วยน้ำหนักเสียงที่แข็งกร้าวกว่าเดิม เขาจึงต้องยกแขนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
   วิคเตอร์เอื้อมมือ--- จริงๆเรียกกระชากอาจจะถูกกว่า เขากระชากสายเข็มขัดนิรภัยล็อคให้เจย์ ก่อนจะจัดการฝั่งตัวเองบ้าง จากนั้นรถคันหรูจึงถูกกระชากตัวออกจากตัวบ้านไปอย่างรวดเร็วจนเจย์ตั้งตัวแทบไม่ทัน
   “วิค! อย่าขับเร็วแบบนี้!”
   เจย์ร้องท้วง เขานั่งตัวติดเบาะด้วยเพราะอารมณ์โกรธของคนข้างตัวทะยานสูงลิบ มาเซอราติคันหรูแล่นโลดไปตามถนนริมชายทะเล คนขับเหยียบคันเร่งนิ่งไม่พูดอะไรทั้งนั้น ภายในห้องโดยสารแม้จะเปิดเครื่องปรับอากาศไว้ที่อุณหภูมิที่พอเหมาะ แต่เจย์รู้สึกว่าเขาเริ่มจะไม่มีอากาศหายใจ
   ไม่รู้วิคเตอร์จะพาเขาไปที่ไหน แต่ตอนนี้เจย์รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาให้ดังๆ
   นี่เขาควรจะเป็นฝ่ายโกรธไม่ใช่หรือไง!
   “จอดรถแล้วคุยกันดีๆได้ไหม อย่าทำแบบนี้!"
   เจย์ร้องขอออกมาในที่สุด จากนั้นรถสปอร์ตคันหรูก็หักเลี้ยวอย่างรวดเร็ว ก่อนพุ่งไปจอดลงตรงหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งติดกับศูนย์อาหารริมชายหาด ร่างเจย์แทบพุ่งหลาว ดีที่เข็มขัดนิรภัยยังทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ เขาเอนตัวพิงเบาะนั่งนิ่ง น้ำตาเหมือนจะเอ่อออกมาแต่เจย์คิดว่าตัวเองเข้มแข็งได้มากกว่านั้น
   เขาได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนข้างตัว วิคเตอร์ค่อยๆเย็นลงจากเหตุการณ์เสี่ยงตายเมื่อครู่ และเมื่อหันกลับมาหาคนข้างตัวก็ได้สติ มือซ้ายที่มักเอาแต่ใจและชอบใช้กำลังได้แต่เงียบด้วยพูดไม่ออก เขามองหน้าเจย์ที่เบือนหน้า ก่อนเอื้อมมือแตะแขนข้างที่เจ็บเบาๆ
   “เจ็บไหม"
   เจย์ดึงแขนหนีแทบจะทันที วิคเตอร์ได้แต่พรูลมหายใจออกมาพร้อมกับตั้งสติ “ขอโทษ"
   เจย์ยังคงเงียบ ไม่ยอมตอบ
   “เจย์...เจ็บแขนไหม" วิคเตอร์ถามซ้ำ แต่คำตอบก็ยังคงเป็นศูนย์
   "เจย์...” เขาทอดเสียงเรียกชื่ออีกฝ่าย
   เจย์มองออกไปนอกหน้าต่าง เขาพยายามไม่ให้น้ำตาร่วงออกมา แต่แสงไฟจากรถบนถนนที่สวนกันไปมาก็ดูพร่าเลือนเหลือเกิน
   “แค่พยักหน้าก็ได้...”
   เจย์เม้มปากแน่น ส่ายหัวเบาๆออกมาในที่สุด นั่นทำให้วิคเตอร์รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก
   “จะไปซื้อน้ำให้ อยากดื่มอะไร" วิคเตอร์ถาม เจย์ยังคงเงียบราวกับว่าความเงียบมันไม่มีที่สิ้นสุด...
   มือซ้ายรู้สึกหมดหวัง เขาหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาก่อนเปิดประตูรถแล้วลุกออกไป
   “รออยู่นี่นะ เดี๋ยวมา"
   เจย์ไม่หือไม่อือ เขานั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ คนไม่พลุ่กพล่านเท่าไหร่ในคืนนี้ หรืออาจจะเฉพาะที่บริเวณหน้าคอนวีเนียน สโตร์ แห่งนี้ก็เป็นได้ เจย์รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อประตูรถถูกเปิดออก วิคเตอร์ลดกระจกลงทั้งสองข้าง ก่อนที่เขาจะบิดกุญแจดับแค่เฉพาะเครื่องยนต์
   มือซ้ายเดินอ้อมรถมาหาคนที่นั่งนิ่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ เจย์เม้มปากแน่นเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายเต็มๆตาโดยไม่มีกระจกกั้น วิคเตอร์ย่อตัวลงจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน
   “ลงมาไหม"
   เจย์ส่ายหัว วิคเตอร์จึงส่งเครื่องดื่มให้ เป็นโค้ก เลมอนดาษดื่นทั่วไป แต่สำหรับเจย์และวิคเตอร์มันเหมือนเป็นเครื่องดื่มแห่งความทรงจำ เป็นเครื่องดื่มโปรดของพวกเขาตั้งแต่ยังเด็กๆ   
   เจย์นั่งถือกระป๋องน้ำนิ่ง ในระหว่างที่วิคเตอร์เปิดกระป๋องแล้วกระดกดื่มอั้กๆ มือขวานั่งมองปลายนิ้วของตัวเองนิ่ง เขาไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกวิคเตอร์ว่าอะไรดีสำหรับเรื่องราวที่เกิดขึ้น...
   “เจย์ไม่พอใจอะไรเหรอ" จนเป็นวิคเตอร์ที่เอ่ยถามขึ้น นั่นทำให้เจย์ยอมช้อนตามองเขาเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าอีกอีกครั้งด้วยทิฐิที่เกาะกุมหัวใจ "...บอกหน่อยได้ไหม" วิคเตอร์ใช้ไม้อ่อน
   “ก็เปล่า...”
   พวกเขาเงียบอีกครั้ง และเหมือนวิคเตอร์ก็ยังไม่ยินยอมกับคำสารภาพโง่เง่าของเจย์
   “อย่าโกหก...” วิคเตอร์ดุ เจย์ไม่ยอมสบตาเขาเลย แต่กระนั้นวิคเตอร์ก็รู้ว่าดวงตาของเจย์วูบไหวเพียงใด...
   “...ถ้าพูดไปมันคงไร้สาระสุดๆไปเลย" เจย์เปิดปากพูดประโยคที่ยาวที่สุดสำหรับวัน  "แต่เอาเข้าจริง ฉันก็รู้สึกอึดอัด แปลกแยก"
   “......”
   วิคเตอร์ยืนคร่อมตัวรถฟังเงียบๆอย่างตั้งใจ
   “ยังไงก็ลังเลใจอยู่ดี ว่าถ้าพูดออกไปแล้ว เราจะเปลี่ยนไปไหม"
   วิคเตอร์ขมวดคิ้ว "เปลี่ยนไปคือยังไง"
   “...นายไม่เข้าใจ" เจย์บอกด้วยน้ำเสียงหมดแรง วิคเตอร์ยังคงมองอย่างไม่เข้าใจอยู่เช่นนั้น
   “เอาเถอะ ฉันก็อยากจะพูดเรื่องนี้เหมือนกัน ขืนเก็บไว้ต่อไป เราคงทำงานกันต่อไม่ได้" เจย์ว่า นั่นทำให้วิคเตอร์ขมวดคิ้วมุ่นเข้าไปอีก "หรือไม่...เราก็คงทำงานด้วยกันไม่ได้อีกเลย"
   “อย่างี่เง่าน่ะเจย์" วิคเตอร์สวนขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดังแบบที่แทบไม่ต้องคิด
   เจย์หลับตานิ่ง "มันไม่งี่เง่านะวิค ฉันปล่อยให้มันคาราคาซังมานานแล้ว"
   เขาเถียงกลับ ก่อนรวบรวมความกล้าที่จะพูดมันออกมา นึกถึงตอนที่เขาฉะกับคู่ค้า ยืนเคียงข้างกับจอมทัพ ทำไมวันนี้ ในตอนนี้ มันถึงไม่ง่ายแบบนั้นบ้างนะ
   “ฉันมาคิดๆดูแล้ว ชักไม่แน่ใจว่าเราควรเป็นคู่หูกันแบบนี้ต่อไปหรือเปล่า อย่างที่นายบอกเมื่อคืน...”
   เจย์เว้นวรรค
   "บางทีถ้าเราไม่ได้เป็นคู่หูกัน อะไรมันอาจจะง่ายกว่านี้"
   “นายหมายความว่ายังไง" วิคเตอร์ถามเสียงเครียด เขารู้สึกถึงเส้นเลือดในสมองที่เต้นตุบๆ
   “จริงๆแล้วถ้าเป็นนายกับเอเลนตั้งแต่ต้น มันอาจจะดีกว่านี้" เจย์ก้มหน้านิ่ง "ทุกอย่างอาจจะสมบูรณ์แบบกว่านี้"
   วิคเตอร์หงุดหงิดจนแทบจะขยี้หัว "เฮ้ย สมองกลับมาจากไหนน่ะเจย์"
   “ไม่---”
   “โลกนี้มันไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอกนะจะบอกให้ แล้วทำไมจู่ๆถึงเอาตัวเองไปเทียบกับเอเลน!? เอาเอเลนมายุ่งด้วยทำไม” วิคเตอร์ถามเสียงจริงจัง ทำให้เจย์รู้สึกเหมือนโดนกีดกันอีกครั้ง เมื่อคิดไปเองว่าวิคเตอร์ไม่อยากให้เขาดึงเอเลนมายุ่งเกี่ยว
   เจย์ตัดสินใจถามออกไปในที่สุด
   "นายชอบเอเลนใช่ไหม"
   “ถามอะไร" วิคเตอร์งุนงง
   “ก็แค่ตอบคำถาม" เจย์คาดคั้น "ชอบเอเลนใช่ไหม"
   วิคเตอร์ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างสุดกลั้น เขาหัวเสียสุดๆ แต่กระนั้นร่างสูงใหญ่ก็เอนตัวพิงหลังกับรถ แล้วกอดอกนิ่ง
   "ถ้าชอบแล้วจะทำไม"
   “ก็ตอบมาสิ!!” เจย์ตะโกนอย่างอดไม่อยู่ เขากำหมัดแน่น
   วิคเตอร์เหลือบตามองคนที่สติแตกเป็นบ้าเป็นหลัง เขาเบือนหน้าหนีออกไปยังถนนสายตรงหน้า
   "ชอบ"
   วิคเตอร์ออกมา และนั่น เหมือนกับมีมือมากระชากหัวใจของเจย์ฉีกออกเป็นพันทิศ
   “---แต่พูดว่าเคยชอบคงจะดีกว่า"
   วิคเตอร์หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าเจย์ เขายืนกอดอก ยืนมองเจย์จากตรงนอกรถ
   "แค่นี้เหรอที่อยากรู้"
   เจย์เม้มปากแน่นไม่ตอบ เขาเงียบ วิคเตอร์จึงหลับตา และพรูลมหายใจออกมา
   "ไอ้เรื่องเคยเฟลิร์ตกันมันก็ใช่ ฉันชื่นชมเอเลน แต่แม่งเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด"
   “เอเลนมีเส้นแบ่งชัดเจนมาก โอเค--- จะเล่าให้ฟังก็ได้" วิคเตอร์หัวเสียสุดขีด
   "เราเคยจูบกัน เรื่องมันเกิดตอนช่วงแรกๆที่ฉันกลับมาจากอเมริกานั่นแหละ แล้วแม่งก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้น ฉันชื่นชมเขา และเราต่างมีเส้นแบ่งที่ชัดเจนจนทำให้เราสามารถทำงานต่อได้อย่างไม่คิดอะไร"
   เจย์นั่งฟังอีกฝ่ายนิ่ง นิ่งจนแทบไม่ขยับตัว
   “แต่กับนายน่ะเจย์...”
   วิคเตอร์เงียบไปพักใหญ่ ได้ยินเสียงกระแทกลมหายใจของเขา ราวกับว่าเป็นเรื่องยากที่เขาจะพูดออกมา "แต่กับนายน่ะ มันไม่มีเส้นแบ่งเหี้ยอะไรเลย ฉันเลยกลัวไง!”
   เจย์นิ่งอึ้ง เหมือนเรื่องราวมันกลับตาลปัตรแบบที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน แต่กระนั้นก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี
   “นี่ ไอ้เรื่องที่เราเคยพูดกัน หรือฉันพูดกับนาย มันไม่ใช่เรื่องหมาหยอกไก่ไปวันๆหรอกนะ" วิคเตอร์กระแทกเสียง "ฉันพูดจริงๆ ใช่ ถ้าเราไม่ได้เป็นคู่หูกันเรื่องมันอาจจะง่ายกว่านี้"
   เจย์กำมือแน่น เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป แต่ก็พยายามเค้นจนวินาทีสุดท้าย
   "...หมายความว่ายังไง"
   “อย่าซื่อบื้อนักสิวะ" วิคเตอร์ขึ้น "บ้าฉิบ นายคิดว่าฉันทะนุถนอมนายมาเป็นสิบๆปีเพื่อที่จะแยกกันในตอนสุดท้ายงั้นหรือไง"
   “......”
   “ถ้าฉันปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เราทำงานด้วยกันไม่ได้ แล้วต้องโดนแยกจากกันเป็นรอบที่สอง" วิคเตอร์เอนตัวกระแทกรถจนเจย์สะดุ้ง "จะเข้าใจได้หรือยัง เจย์"
   น้ำเสียงอ่อนแรงจากผู้ชายตัวโตตรงหน้าทำให้เจย์น้ำตาร่วง เขายกมือปาดมันลวกๆแล้วก้มหน้าหนี
   “...กลับเถอะ"  เจย์เหมือนหัวใจจะระเบิด เขาพูดอะไรมากกว่านั้นไม่ได้จริงๆ
   “นี่ พูดตั้งนานแล้วเข้าใจอะไรขึ้นมาหรือยัง ถ้าจะคิดไปเองฝ่ายเดียวก็คิดให้มันตรงกันหน่อยเข้าใจไหม"
   วิคเตอร์บ่นยาวเหยียดราวกับคนแก่ เจย์รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาบีบมือตัวเองแน่น จู่ๆก็รู้สึกไม่อยากจะเผชิญหน้าจนกระทั่งรู้ทุกอย่างชนิดหมดเปลือก ถึงตอนนั้น ไม่แน่ใจว่าจะดีใจหรือเสียใจดี
   เพราะใช่...เขาเองก็กลัวเหมือนกัน การที่จะต้องแยกกันไปเช่นนั้น
   “พอแล้วล่ะวิค" เจย์เลื่อนกระจกปิด นั่นทำให้คนที่ยืนอยู่นอกรถต้องหันมามองอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนถอนหายใจหัวเสียเฮือกใหญ่
   วิคเตอร์หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า มองคนหลังบานกระจกแล้วจึงค่อยๆย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน เขาเคาะกระจกเบาๆให้เจย์หันมามอง
   เจย์ทำใจแข็งได้แค่ครู่เดียวเท่านั้น มือขวาคนคิดมากก็ต้องค่อยๆหันกลับมาแล้วจ้องมองคนด้านนอกเต็มๆตา ไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาจ้องหน้าวิคเตอร์ ดวงตาคู่นั้นบอกทุกอย่างออกมาอย่างหมดเปลือก มันเต็มไปด้วยความรู้สึก ทั้งวาบหวาม หวามไหว และอุ่นหัวใจแบบที่อธิบายไม่ถูก มันเป็นช่วงเวลาที่มีพลังมากที่สุดในชั่วชีวิตของพวกเขา
   วิคเตอร์โน้มตัวเข้ามาช้าๆ และแรงดึงดูดระหว่างกันก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ พวกเขาสบตากัน ผ่านกระจกใส วิคเตอร์ทาบทับริมฝีปากลงมา และเจย์เอง ก็ค่อยๆเลื่อนมือแตะกระจกบานนั้น และกดริมฝีปากแนบทับลงไปจากอีกด้าน...
   หลังจากนั้นเหมือนกับโลกจะระเบิดลงตรงหน้าเป็นเสี่ยงๆ หัวใจของเจย์เต้นแรงราวกับพายุที่บ้าคลั่ง เขาหลับตาอยู่เช่นนั้นนานตราบเท่านาน...และมันก็เหลือเชื่อเหลือเกิน...
   พวกเขากำลังจับมือกันก้าวข้ามอะไรบางอย่าง กำแพงสูงตระหง่านที่ไม่เคย ล้ ม ล ง
   เจย์เปิดเปลือกตาขึ้น วิคเตอร์ถอยใบหน้าออกไป เจย์ค่อยๆลดกระจกลงช้าๆ เหมือนกับว่าช่องว่างระหว่างพวกเขาถูกทำลายลง
   “หายบ้าหรือยัง"
   วิคเตอร์ถาม เจย์เห็นว่าเขาหน้าแดง และก็คงไม่มีสิทธิ์ไปหัวเราะ เพราะเขาก็คงแก้มแดงไม่แพ้กัน
   “เราทำถูกแล้วใช่ไหม" เจย์ถามเหมือนละเมอ เขาเห็นวิคเตอร์หน้าบึ้งอยู่ครู่เดียว ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนใจ    
   "หันหลังกลับไม่ได้แล้วล่ะ"
   เจย์หลุบตาลงเล็กน้อย เขารู้สึกขลาดเขินแปลกๆ "...กับเอเลนน่ะ แค่จูบใช่ไหม"
   “ถามอะไร" วิคเตอร์คิ้วขมวด
   “ก็ตอบสิ" เจย์คั้นราวกับเด็กเอาแต่ใจ
   วิคเตอร์ทำหน้าเบื่อหน่ายอีกครั้ง "แค่นั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น"
   “......”
   “จะให้พูดอีกไหมว่าฉันชอบนาย ชอบมานานแค่ไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน และคิดว่าเรื่องของเรามันก้าวข้ามคำนั้นมานานแล้ว" วิคเตอร์สารภาพออกมาหมดสิ้น เขาทำให้หัวใจของเจย์พองโต
   "เพราะไม่แน่ใจ ว่าถ้าเป็นมากกว่านั้นแล้ว นายจะจากไปตลอดกาลหรือเปล่า"
   เจย์ก็กลัว...
   เจย์ก็กลัว แต่เขาไม่ได้พูดออกไป เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกมันออกไปเช่นกัน
   “ฉันก็ชอบนายวิค ชอบที่สุดในโลกเลยด้วย"
   สิ้นคำสารภาพ เขาเห็นรอยยิ้มของวิคเตอร์จุดที่มุมปาก และริมฝีปากของเจย์ก็ถูกทาบทับลงมาอีกครั้งโดยไม่มีกระจกกางกั้นเหมือนคราวก่อน มันคือจูบแรกของเจย์ ประสบการณ์ที่ทรงพลังที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขามีชีวิตมากกว่าวันไหนๆ กับคนตรงหน้า ผู้ชายที่เป็นตลอดกาลของเขา
   รสสัมผัสหวานซ่านวาบเข้ามาในใจ เจย์อยากจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ทำ ริมฝีปากเขาถูกดูดดึงซ้ำๆ ย้ำจนกว่าที่วิคเตอร์จะพอใจในรสสัมผัสที่เขามอบให้
   พวกเขาละริมฝีปากออกจากกัน รสหวานของโคล่ามะนาวยังติดปลายลิ้น
   พวกเขาจ้องตากัน มันทรงพลังอีกแล้ว ไม่ว่าจะตอนไหนมันก็ทรงพลังเหลือเกิน และเจย์ก็ไม่กลัวการสบตากับวิคเตอร์อีกแล้ว เขานึกชอบมันด้วยซ้ำในเวลานี้
   “แล้วต่อจากนี้ เราควรเป็นอะไรดี" เจย์กระซิบถาม มันอาจจะเป็นเรื่องที่ยากที่สุดของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
   “...ไม่รู้สิ"
   วิคเตอร์ยิ้ม ดวงตาพราวระยับนั่นก็ยิ้มไปด้วย
   "เป็นเหมือนเดิม"
   “......”
   “คู่หู"
   วิคเตอร์บอก และประโยคถัดมาก็ทำให้เจย์ยิ้มออกมาในที่สุด
   “ก็คู่หูน่ะ คือสิ่งที่เราจะเป็นกันตลอดไปไม่ใช่หรือไง"
   “แต่---” เจย์ท้วง "เฮียบอกว่าตลอดไปมันไม่มีจริงไม่ใช่หรือ"

   วิคเตอร์ได้แต่ยิ้ม เขาไล่จูบปลายนิ้วที่เกาะที่ขอบหน้าต่าง "ก็ให้นานเท่าที่จะเป็นไปได้ จำไว้แค่ว่าฉันไม่มีวันปล่อยมือนาย...ก็แค่นั้นเอง"














END



จบแล้วค่า

หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: kawee ที่ 11-04-2016 16:50:41
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 11-04-2016 16:57:10
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: bpyt ที่ 11-04-2016 17:40:48
ถ้าไม่ระเบิดใส่กันคงยังคลุมเครือสินะ หึหึ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 11-04-2016 18:21:40
 :-[ :o8:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-04-2016 21:06:11
 :L1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 11-04-2016 21:17:00
รอจนสิ้นหวังไปแล้วว่าเรื่องนี้คงไม่มีวันนี้ แต่วันนี้  :hao7: และเราจะขอรอตอนพิเศษในวันพรุ่งนี้และวันต่อไป  :katai2-1: ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้ เราอินสุด เหมือนเข้าใจความรู้สึกของตัวละครอย่างถ่องแท้ อ่านไปใจมันวูบวาบ อินขั้นสุดจริงๆ  o13
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 11-04-2016 23:45:38
น่ารักมากกกก
ไม่คิดว่าจะมาต่อ ดีใจสุดๆ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-04-2016 01:36:21
มีตอนพิเศษมั้ยคะ :L2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 12-04-2016 02:39:17
 :hao6:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Chrysan ที่ 12-04-2016 14:41:02
ดูแลมาเป็นสิบปี จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้ไงล่ะ
บางครั้งคำพูดมันก็สำคัญพอ ๆ กับการกระทำจริง ๆ นะ
ทำอะไรไปให้แทบตาย ถ้าไม่คุยกันความคิดที่สวนทาง
ก็ไม่มีวันตรงกันหรอก
ต่ออีกหน่อยเถอะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Kaemmiizz ที่ 12-04-2016 17:38:28
เข้าใจกันได้สักที
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 14-04-2016 11:20:51
ต่างคนต่างแอบชอบกันสินะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yร้าย ที่ 15-04-2016 16:41:07
เก็บความรู้สึกมานานนับสิบปี...มันทรมานมากเลยนะนี่....แต่รักคู่นี้มากเลยล่ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 15-04-2016 18:12:03
ชอบการมาง้อของวิคอ่าาา
มันได้ใจจริงๆ พ่อมาเฟียน้อย
คือเจย์นี่มาสายไม่พูดนะ
ไม่พอใจอะไรไม่พูด บ่ายเบี่ยง
้ต้องเจอสายโหดแบบวิคเนี่ยแหละ
ถึงจะสมน้ำสมเนื้อ  :hao6:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 17-04-2016 19:31:28
พี่วิคเรานี่ก็มีโมเม้นโรแมนส์กับเขาด้วย    :-[
 :L2: :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Tequila ที่ 17-04-2016 20:55:42
 :L1: :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Guy_BLove ที่ 18-04-2016 16:48:07
วิคเจย์ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: ♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥ ที่ 24-04-2016 08:55:08
 :3123: อ่านเรื่องหลักจบก็มาตามติดมือซ้าย มือขวาทันที สนุกมาก อินไปกับเจย์อ่ะช่างงอนเก่งจริง เรืองราวของทั้งสองคงต้องเป็นคู่หูกันตราบนานเท่านาน รักเจย์  :กอด1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 24-04-2016 13:01:25
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
 :L2: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-05-2016 12:10:41
 :o8: :-[ :impress2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Fish129 ที่ 08-05-2016 16:50:08
ทำไมเจย์น่ารักแบบนี้
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 21-05-2016 22:19:33
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :3123: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: kesuki ที่ 30-05-2016 08:09:23

น่ารักมากกกก น้องเจย์น่าทนุถนอม. ส่วนวิคนั้นนี่ตั้งใจเลั้ยงน้อง หลอกล่อมาเพื่อกินตอนโตเลยใช่มั้ย ระวังเฮียด้วยนะ 555
 :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 23-11-2016 18:41:59
สมหวังแล้วนะ~ เจย์
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 03-01-2017 15:55:53
 :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: kitty08 ที่ 10-04-2017 16:23:47
 :mew1:เป็นอะไรที่ดีต่อใจมากๆสำหรับคู่นี้น่ะ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Pinploy ที่ 21-04-2017 10:13:38
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Praykanok ที่ 24-06-2017 23:07:41
อยู่ดีๆคิดถึงคุณมาเฟียกับคุณมิ เลยนึกได้ว่าค้าง side story ไว้ยังไม่ได้อ่าน
โอยยยยยย เจย์คิดมากกกกกกกกก วิคเตอร์คือน่าร้ากก
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 30-07-2017 22:26:11
เจย์น่าร๊ากกกกก ><
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: hey_sloth ที่ 31-07-2017 08:59:44
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 01-08-2017 18:57:38
ดีต่อใจ  :-[
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 20-09-2017 04:33:25
คู่นี้เล่นเอาคนแก่ฟินซะ  :m3: :m3:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 20-09-2017 23:36:55
ฮือออออ มีความหวานและละมุน ดีต่อใจมาก ปรับความเข้าใจกันได้ซะที อยากอ่านคู่นี้แบบยาวๆจังเลยน้า
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: anin ที่ 29-11-2017 16:32:56
คู่นี้น่ารักจัง...
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: สาว801 ที่ 04-12-2017 11:29:03
 :กอด1: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 30-05-2018 13:00:58
อ้ากกกกกกกกก  :katai1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 30-05-2018 15:04:29
จิกหมอนหนักมาก
  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 06-06-2018 15:50:00
ไม่สุดแต่ก็ไม่คลุมเครือ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: AngPao1932 ที่ 22-11-2018 00:30:43
แหมมมมมมมมมม ให้เป็นแค่คู่หู อยากให้มิรวมหัวกับเจ แกล้งหาผัวให้เจซะเลย ยังจะเป็นคู่หูอยู่ไหม หึหึ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 22-11-2018 19:47:19
เป็นside story ที่โครตกินใจเลย
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Keane ที่ 24-11-2018 22:37:56
 :L2:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: `ลoงสิจ๊ะ™ ที่ 26-11-2018 18:14:25
ชอบๆๆๆ
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: sira_nann ที่ 19-12-2018 20:26:08
 :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: Chanta ที่ 25-09-2021 20:01:52
ชอบคู่นี้
หัวข้อ: Re: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : วิคเตอร์ x เจย์ : ตอนที่ 3 (จบบริบูรณ์) : 11/4/59
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 20-03-2022 22:40:54
 :กอด1: :กอด1: