ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic= (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=)459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic= (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=)2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวปhttp://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง ....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข 17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ admin thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7 วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3122029#msg3122029)
บทที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3137461#msg3137461)
บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3145150#msg3145150)
บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3152249#msg3152249)
บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3159256#msg3159256)
บทที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3169553#msg3169553)
บทที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3178951#msg3178951)
บทที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3193016#msg3193016)
บทที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3209918#msg3209918)
บทที่ 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3218632#msg3218632)
บทที่ 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3219658#msg3219658)
บทที่ 10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.0;poll=864)
บทที่ 10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3228522#msg3228522)
บทที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3236995#msg3236995)
บทที่ 12.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3242095#msg3242095)
บทที่ 12.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3242707#msg3242707)
บทที่ 13/1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3294109#msg3294109)
บทที่ 13/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3295306#msg3295306)
บทที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3299424#msg3299424)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3304953#msg3304953)
บทที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3311391#msg3311391)
บทที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3328753#msg3328753)
บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3336411#msg3336411)
บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3357014#msg3357014)
บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3364881#msg3364881)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3371507#msg3371507)
บทที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3396364#msg3396364)
บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3400939#msg3400939)
บทที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3419508#msg3419508)
บทที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3432596#msg3432596)
บทที่ 26 (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=47755.msg3448716#msg3448716)
บทที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3450258#msg3450258)
บทที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3451292#msg3451292)
บทที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3451878#msg3451878)
บทที่ 30 ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3451896#msg3451896)
บทที่ 29(ฉบับแก้ไข) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3585137#msg3585137)
บทที่ 30(ฉบับแก้ไข) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47755.msg3585151#msg3585151)
ขอบพระคุณที่ติดตามกันจนจบนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
บัลลังก์รักใต้เงาแค้น
บทที่ 19
เพชรกล้ามาพบกับเจ้าชายอินทัชธราธิปอยู่หน้ากำแพงเมืองหลังจากพลัดหลงกันในป่าเมื่อบุกโจมตีหุบผากาฬ เขาตระเวน
เสาะหาร่องรอยของเจ้าชายอินทัชทั่วแถบที่แยกจากกันแต่ก็ไม่พบจนเตรียมจะกลับไปรับโทษทัณฑ์เพราะรู้ตนว่าทำงานผิดพลาดใหญ่
หลวง ทั้งคู่ตื่นเต้นและดีใจโดยเฉพาะเพชรกล้าที่เจ้านายเชื้อพระวงศ์ปลอดภัยแม้ว่าเขาจะแปลกใจที่ฉลองพระองค์ในตอนนี้กลายเป็น
เสื้อผ้าของชาวบ้าน
“เรื่องนี้ช่างเราเถอะ เราและเจ้าปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว”
ดูเหมือนเจ้าชายอินทัชก็ไม่ประสงค์จะเล่าเหตุที่เกิดขึ้นให้นายทหารคนสนิทได้รับรู้
“เราได้เรียนรู้ก็แล้วกันว่าพวกโจรแห่งหุบผากาฬร้ายกาจเพียงใด”
ร้ายกาจที่ทำให้พระองค์เจ็บช้ำและหลงละเมอไปพร้อมกัน หากเมื่อสบตากับเพชรกล้าก็มองเห็นแววตาที่ไม่ต่างกันนักจนพา
กันทอดถอนใจทั้งเจ้านายและลูกน้อง
กลับมาจากในป่าแล้วเพชรกล้าก็ต้องปวดศีรษะกับรายงานข่าวที่มีจากชายแดนทางทิศของเมืองอุดรรังษีที่เป็นไม้เบื่อไม้เมา
กับรัตนปุระนครมาเนิ่นนานว่าบัดนี้อุดรรังษีกำลังจัดเตรียมผู้คนเพื่อโจมตีอีกครั้ง ทั้งสองเมืองมีปัญหากันมาตลอดตั้งแต่เมื่อครั้งเจ้าฟ้า
อาทิตยวงศ์ทรงตัดข้อพระหัตถ์ของเจ้าฟ้าวัชรศรที่ในอดีตนั้นเคยเป็นองค์รัชทายาท แต่ในปัจจุบันทรงครองตำแหน่งเจ้าฟ้าของเมืองที่
คิดแต่จะโจมตีเมืองรอบข้างโดยเฉพาะรัตนปุระนครอันเป็นคู่แค้นแต่อดีต เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์มีกระแสรับสั่งให้เหล่าเสนาบดีและทหารชั้น
ผู้ใหญ่ประชุมแต่เช้ารวมถึงเจ้านางปะวะหล่ำและเจ้าชายอินทัชธราธิปองค์รัชทายาทก็เข้ารับฟังการประชุมด้วย
“อุดรรังษีส่งกองทัพเล็กๆมาตีตามหัวเมืองของเรามาตลอดหลายปีที่ผ่านมาแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเพราะมุ่งความสนใจไปเอา
จริงกับเมืองอื่นๆที่เล็กกว่าเรา แต่บัดนี้เจ้าฟ้าวัชรศรคิดกลับมาโจมตีครั้งใหญ่อีกแล้ว”
เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ตรัสด้วยความหนักพระทัย แม้จะเคยชนะในการศึกครั้งนั้นแต่พระองค์ไม่ต้องการรบทัพจับศึกอีกเพราะรู้ดีว่า
มันมีแต่การสูญเสีย
“หากไม่เพราะในอดีตเรามีหนอนบ่อนไส้คิดกบฎไปเข้ากับพวกอุดรรังษี ครานั้นการรบก็คงจะไม่ใหญ่โตหรอกเพคะ”
สุรเสียงค่อนขอดของเจ้านางปะวะหล่ำทำให้พระขนงเข้มของเจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ต้องขมวดลงอย่างไม่พอพระทัยนัก
“เมื่อไหร่ที่เจ้าจะเลิกกล่าวถึงเรื่องในอดีตเสียทีในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันก็จบลงแล้ว และท่านน้าของเราก็ชดใช้ด้วยชีวิต”
เรื่องที่พระราชบิดาและพระราชมารดาถกเถียงกันต่อหน้าเสนาบดีก่อให้เกิดความสงสัยในพระทัยของเจ้าชายอินทัช ทรงรู้แต่
เรื่องการศึกจากการเล่าเรียนประวัติศาสตร์ หากแต่เรื่องไส้ศึกนั้นหาได้รู้ไม่ เหตุใดจึงไม่มีอาจารย์ท่านใดเคยกล่าวให้รับรู้ เจ้าชายอินทัช
ตั้งพระทัยว่าจะต้องสืบเรื่องในอดีตให้รู้ความจริงให้ได้ หากแต่ตอนนี้พระองค์จะต้องรับฟังคำปรึกษาหารือของเหล่าเสนาธิการก่อนเพราะ
รู้องค์เองดีว่าต้องเริ่มศึกษาพระราชกรณียกิจต่อจากพระราชบิดาแล้ว
ที่ประชุมถกเถียงเคร่งเครียดพักใหญ่ เจ้าฟ้าอาทิตยวงศ์ดำริใคร่ครวญดีแล้ว จึงได้ตรัสออกมาเป็นพระราชโองการ
“เร่งจัดเตรียมอาวุธยุทโธปกรณ์ให้พร้อมสรรพรวมถึงเสบียงต่างๆหากมีการศึกด้วย เบื้องต้นให้เสาะหาชาวบ้านที่ยินยอม
พร้อมใจสมัครมาเป็นทหารและรับเข้ามาฝึกปรือการสู้รบโดยไม่มีการบังคับฝืนใจหากใครไม่อยากเข้าร่วม เราจะประมาทเจ้าฟ้าวัชรศรไม่
ได้เป็นอันขาด”
“พระมารดา”
เจ้าชายอินทัชธราธิปก้าวพระบาทเข้าไปยังห้องบรรทมของเจ้านางปะวะหล่ำ วรกายโปร่งบางตรงเข้าสวมกอดพระมารดา
อย่างเด็กน้อยที่ยังไม่โต
“ว่าไงลูกแม่ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาหาแม่เลยนะ”
เจ้านางปะวะหล่ำลูบเกศาพระโอรสอย่างเอ็นดู แม้ว่าเจ้าชายอินทัชจะยังปฏิบัติตนไม่สมกับที่ตั้งพระทัยไว้นักแต่เช่นไร
เจ้านางปะวะหล่ำก็ยังรักพระโอรสราวกับแก้วตา
“ลูกเร่งศึกษาวิชาความรู้พะย่ะค่ะ ตอนนี้บ้านเมืองกำลังอยู่ในภาวะไม่สงบลูกจึงอยากเรียนรู้ให้มาก”
“ชื่นใจแม่นักอินทัชที่เจ้าตั้งใจศึกษาหาความรู้ แต่ลูกแม่คงเคร่งเครียดน่าดู เช่นนี้ไหม แม่จะส่งนางเล็กๆไปปรนนิบัติให้หาย
เครียด”
เจ้าชายอินทัชได้แต่ฝืนสรวลเมื่อได้ฟังคำจากพระมารดา จะบอกได้อย่างไรว่าพระองค์มิมีใจต้องการหญิงงามคนไหนทั้งสิ้น
“อย่ารบกวนเลยพะย่ะค่ะ แค่ร่ำเรียนและฝึกการต่อสู้ลูกก็ไม่อยากจะทำอย่างอื่นแล้ว ลูกมาหาพระมารดาวันนี้เพราะต้องการ
ถามเรื่องหนึ่งมากกว่า”
“เรื่องใดรึอินทัช”
“เรื่องที่พระมารดาตรัสกับพระบิดาวันนี้ ลูกอยากรู้เรื่องไส้ศึกในอดีตพะย่ะค่ะ”
สีพระพักตร์ของเจ้านางปะวะหล่ำเปลี่ยนไปทันที ทรงกัดพระทนต์แน่นหนาราวกับยังไม่หายโกรธเกลียดจากเหตุการณ์นั้น
“ไส้ศึกผู้นั้นเป็นถึงพระมาตุลาของบิดาเจ้า มันผู้นั้นถูกส่งไปเป็นทูตเจรจาสงบศึกแต่กลับทำตัวเป็นนกต่อล่อพวกอุดรรังษีให้
โจมตีเขตเมืองได้โดยง่าย และเมื่อถูกจับได้กลับต่อสู้และจับตัวฝาแฝดของลูกไปเป็นตัวประกัน”
ฝาแฝด!
สิ่งที่ตกใจยิ่งกว่าเรื่องทั้งหมดคือรู้ว่าพระองค์มีฝาแฝด
“ลูกไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีฝาแฝด เหตุใดพระมารดาไม่เคยเล่าให้ฟัง” ครางออกมาอย่างเหลือเชื่อ พระพักตร์ของเจ้าชายอินทัช
ซีดเผือด “แล้วฝาแฝดของลูกไปไหนเสียแล้วพะย่ะค่ะ”
“นั่นแหละที่แม่ไม่ได้เล่าให้เจ้าฟัง มันเป็นสิ่งที่แม่ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดมาตลอดสิบแปดปี เมื่อไส้ศึกที่มีศักดิ์เป็นถึงพระ
อัยกาของเจ้าชิงตัวลูกของแม่อีกคนไปและต่อสู้การจับกุมจนพากันเสียชีวิตทั้งคู่ตั้งแต่วันแรกเกิด”
ดวงเนตรงามของเจ้าชายอินทัชกรอกไปมาอย่างใช้ความคิด หากพระองค์มีฝาแฝดและฝาแฝดที่ว่านั้นสิ้นพระชนม์ไปจริงดั่งคำ
พระมารดาตรัสแล้ว
คนเราบนโลกนี้จะมีใบหน้าที่เหมือนกันอย่างเช่นฝาแฝดสักกี่คนเล่า
แล้วฝาแฝดที่พระมารดาบอกว่าตายไปแล้วนั้น เหตุใดกลับมีชีวิตเช่นโจรอยู่ในป่าลึก และยังแค้นเคืองผู้ให้กำเนิดของตนอีก
ด้วย
มันเป็นเรื่องราวที่เจ้าชายอินทัชต้องกลับไปครุ่นคิดในห้องบรรทมของพระองค์ตลอดทั้งคืน
เรื่องที่ไม่เข้าใจก็ยังคงไม่เข้าใจจนเวลาผ่านไปนับสัปดาห์หลังจากรู้เรื่องในอดีต หากได้อยู่เพียงลำพังเจ้าชายอินทัชก็จะ
หยิบเรื่องนี้มาคิดแต่ก็ยังไม่สามารถคลี่คลายได้ จนแม้เวลานี้เมื่อยามดึกสงัดหลังจากแปลตำราฝรั่งที่อาจารย์ชาวต่างชาติมอบให้ไว้เสร็จ
สิ้นลงแล้ว และทรงเอนวรกายลงไปบนแท่นพระบรรทมที่อยู่ในความมืดสลัวของห้อง
พระทัยกระหวัดเฝ้าคิดถึงใครบางคนจนเจ็บในพระทัย ทั้งที่ถูกกระทำย่ำยีเจ็บช้ำแต่ส่วนหนึ่งกลับยอมรับว่าทรงโหยหาสัมผัส
นั้นเหลือเกิน
“ไม่ เราต้องไม่คิดถึงคนใจร้ายเช่นนั้น”
หลับเนตรลงแต่ภาพใบหน้าที่เหมือนพระองค์ราวส่องกระจกกลับตามมาหลอกหลอนแม้แต่ในจินตนาการ จำได้แม้แต่สัมผัส
จากมือสากที่ลูบไล้ทั่วกายก่อนจะตามด้วยปลายลิ้นร้อนที่ปลุกเร้าจนตื่นไปทั่วทุกองคาพยพ
“บ้าที่สุด”
ต่อว่าองค์เองที่เต็มไปด้วยความต้องการจากคนในจินตนาการ ทรงเม้มโอษฐ์แน่นเมื่อรั้งใจไม่อยู่จนต้องล้วงพระหัตถ์เข้าไป
ในพระสนับเพลา(กางเกง)แล้วกอบกุมแก่นกายที่ตื่นขึ้นมาไว้ในอุ้งหัตถ์
ในจินตนาการนั้นคนใจร้ายมองพระองค์ด้วยประกายตาวาววาม ก่อนจะก้มหน้าลงไปแตะไล้ปลายลิ้นชื้นลงไปบนเนินเนื้อนุ่ม
และกวาดเข้าปากอย่างเก่งกาจ เจ้าชายอินทัชขยับหัตถ์โยกคลึงด้วยความกระสันราวกับถูกริมฝีปากขบเม้มลงมา กล้ามเนื้อบีบรัดตาม
แรงฝ่ามือจนหยาดน้ำกระฉอกลื่นมือและทรงหอบหายใจหนักหน่วงอยู่ในความมืด
“เราเกลียดเจ้า อัคคี”
บอกองค์เองราวกับจะย้ำให้รู้สึกเช่นนั้นทั้งที่รู้อยู่ว่าความจริงช่างห่างไกล ทรงปิดเปลือกเนตรลงอย่างสบายองค์ขึ้นที่ได้ปลด
ปล่อยและสติเริ่มหายไปเมื่อใกล้บรรทมสนิทลงทุกที
อาจเป็นเพราะความวางพระทัยที่อยู่ในสถานที่ประทับของพระองค์ ทำให้เจ้าชายอินทัชมิได้ระแวดระวังอันใดแม้เมื่อสลักของ
บานประตูกำลังถูกไขและผลักออกช้าๆ ร่างสูงร่างหนึ่งก้าวเดินแผ่วเบาเข้ามาภายในห้องบรรทมของเจ้าชายรัชทายาทราวกับฝีเท้าแมว
ก่อนมาหยุดยืนที่ปลายพระแท่นบรรทมและจ้องมองวรกายที่ซุกอยู่ในผ้าห่มผืนหนา
“ในที่สุดก็ได้เจอ”
พึมพำด้วยความลิงโลดใจอยู่ในความมืด ร่างนั้นตรงขึ้นไปเอนกายลงนอนขนาบวรกายของเจ้าชายอินทัชและจ้องมองพักตร์
งามอย่างหลงใหล ปลายนิ้วสากจากการจับอาวุธตั้งแต่เกิดแตะไล้แผ่วเบาไปตามกรอบหน้างามจนกระทั่งเจ้าของใบหน้าลืมตาตื่นขึ้นมา
อย่างตกใจ
“ใคร อะ อุ๊บ”
เจ้าชายอินทัชตกพระทัยแทบสิ้นสติหลังจากถูกรบกวนจากนิทราแสนหวานถึงเจ้าของใบหน้าเดียวกับพระองค์ และครั้นลืม
เนตรขึ้นมากับเห็นบุคคลแปลกปลอมที่กล้าหาญเข้ามาเยือนถึงห้องรโหฐานในวังหลวง แต่เมื่อโอษฐ์งามกำลังจะขยับร้องกลับถูกปิดไว้
พร้อมกับถูกยึดกายไว้ด้วยพลกำลังแข็งแกร่ง พยายามดิ้นรนหากแต่โอษฐ์ที่ถูกปิดไว้สนิทถูกล่วงล้ำด้วยจุมพิตที่ไม่อาจลืมเลือน เจ้าชาย
อินทัชได้แต่นิ่งงันและปล่อยให้เจ้าของจุมพิตช่วงชิงความหวานไปได้จนมันพอใจ
“เจ้า อัคคี!”
“ชู่ เสียงดังไปใยเล่าเมียรัก หรือจะให้ผัวโจรเช่นข้าถูกจับไปประหาร”
ส่งเสียงหยอกล้ออยู่ใต้พระกรรณพลันกอดรัดร่างกายไว้ด้วยความโหยหา เจ้าชายอินทัชได้แต่ตื่นเต้นระคนตระหนกเมื่อได้
สบตาวาววามดังเช่นในฝันคู่นั้นท่ามกลางความมืด
“เจ้ามาในวัง และยังบุกมายังห้องของเราได้อย่างไร”
ตรัสถามเพราะไม่อาจล่วงรู้ว่าโจรป่าผู้หนึ่งทำเช่นไรจึงเร้นกายเข้ามายังห้องบรรทมของพระองค์ได้ แม้ว่าจะเป็นคนที่พระองค์
คิดถึงมาตลอดเช่นอัคคีก็ตาม
“ไม่มีสิ่งใดใต้ผืนฟ้าหากอัคคีต้องการแล้วจะไม่ได้”
เอ่ยคำที่บิดาโจรป่าสมิงสอนสั่งตั้งแต่จำความได้ออกมาก่อนจะฝังจมูกโด่งลงไปกับปรางนุ่มและสูดหอมเสียจนฉ่ำหัวใจที่เฝ้า
คิดถึงมาตลอด อัคคีคลอเคลียจนกระทั่งยึดเรียวปากอิ่มนั้นไว้ได้อีกครา ลิ้นร้อนบุกสอดลิ้นตวัดหาความหวานจนฝ่ายเพลี่ยงพล้ำแทบ
หมดลมหายใจ
“คิดถึง”
กล่าวเสียงนุ่มจนเจ้าชายอินทัชแทบละลายไปกับคำหวานพาลลืมเรื่องราวที่สงสัยทั้งหมด เมื่อใบหน้าที่กวนพระทัยอยู่ใน
จินตนาการบัดนี้กลายเป็นตัวตนที่จับต้องได้ ไออุ่นจนร้อนเบียดกายแนบแน่นปลุกเร้าความต้องการให้เพริดจนยากจะห้ามใจ
“คิดถึงข้าอย่างที่ข้าคิดถึงเจ้าบ้างหรือเปล่าอินทัช”
ไม่ได้เอ่ยปากตอบหากแต่เจ้าชายอินทัชใช้ร่างกายแทนคำนั้น สองแขนยกคล้องไปรอบลำคอเหนี่ยวรั้งให้อัคคียิ่งรุมร้อนด้วย
ไฟเสน่หา และมันยิ่งดีกว่าคำพูดเมื่ออัคคีกำลังปรนจูบไปทั่ววรกายที่เปล่าเปลือยตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทรงรู้ รู้แต่ว่าบัดนี้ทรงพลีกายให้โจรป่า
ได้เชยชมอย่างเต็มใจ
คิดถึงร่างกายนี้
อัคคีสำรวจซ้ำไปทุกสัดส่วน เขาตอกย้ำไปบนจุดเล็กกลางแผ่นอกเรียบที่เขาคุ้นเคยและติดใจ ปลายลิ้นฉกลงก่อนจะตาม
ด้วยลากปากขบเม้มเรียกเสียงครางแผ่วได้จากพักตร์งามที่ตอนนี้ปรือตาฉ่ำหวานตอบรับเขาอยู่
“อา อัคคี เจ้าโจรชั่ว บังอาจบุกมาและยังทำให้เราทรมานเหลือเกิน”
ตัดพ้อเมื่อร่างกายนี้ต้องการให้อีกฝ่ายเติมเต็มแต่อัคคียังไม่มอบให้ดังประสงค์ ความต้องการมากมายตั้งแต่ก่อนหลับใหล
กลับมาอีกครั้งจนเจ้าชายอินทัชทนไม่ไหว ทรงผลักให้อัคคีหงายหลังไปบนฟูกแสนนุ่มและเป็นฝ่ายขยับต่ำกลืนกินความเป็นชายของ
อัคคีเข้าไปอย่างโหยหา
“อืม ดีเหลือเกินเมียรักของข้า”
อัคคีคำรามต่ำอย่างลืมตัว ลิ้นเล็กในโพรงปากหวานกำลังมอบความหฤหรรษ์จนแข็งขันชูชัน เจ้าชายอินทัชเหลือบเนตรฉ่ำ
มองอย่างพอพระทัยจึงได้คายให้มันได้อวดกายหลอกล่อ เจ้าชายอินทัชขยับองค์คร่อมมันไว้ก่อนกดบั้นพระองค์ลงมาเพื่อกลืนกินมัน
แทน
“โอ วิเศษ”
อัคคีเป่าปากเมื่อความรัดรึงที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง เขาดันเอวแทงลึกเข้าไปจนเจ้าชายอินทัชสะดุ้ง ดวงตาสองคู่สอด
ประสานกันยามต่างเคลื่อนที่เข้าหากันให้สัมผัสร้อนเสียดสีอยู่ภายใน
“อินทัช”
“อัคคี”
พร่ำรำพันแต่นามของอีกฝ่าย เวลาแห่งความรัญจวนใจนี้ทำให้เจ้าชายอินทัชปล่อยวางข้อสงสัยทั้งหมดลง หากแม้นอัคคีเป็น
แฝดของพระองค์จริงแล้วและการร่วมรักกับฝาแฝดเป็นเรื่องผิดประเวณี แต่บัดนี้หัวใจของพระองค์กลับไม่ได้คิดว่าอัคคีเป็นฝาแฝดสักนิด
น้ำรักฉ่ำชุ่มโชกแต่อัคคีก็ยังไม่พอใจ การเสพสุขบนฟูกนุ่มยิ่งพาให้อารมณ์บรรเจิดกว่าบนพื้นดินแข็งกระด้างมากมายนัก เขา
พลิกกายโปร่งบางของเจ้าชายรัชทายาทแห่งรัตนปุระนครลงไปกลางเตียงกว้างเพื่อที่เขาจะฝังกายที่ยังแข็งแกร่งเข้าไปในช่องทาง
หวานอีกครั้ง
“อื้ม อัคคี ตรงนั้นเสียวมาก”
ตรัสเสียงสั่นพร่าพลางยกบั้นพระเอวรองรับ แม้จะขึ้นสวรรค์ไปเสียหลายรอบแล้วแต่ดูเหมือนความต้องการกลับยังไม่ถดถอย
ยังอยากจะให้อัคคีได้ชำแรกกายไปสู่ช่องทางไม่รู้เบื่อ
“ตอดดีเหลือเกิน ไม่เสียแรงที่เสี่ยงมาหา อินทัชของข้า”
ดึงข้อพระบาทขึ้นมาวางพาดไว้บนบ่าของตน อัคคีค้อมกายกัดฟันขยับเอวสอดลึกเมื่อความบีบคั้นมาเยือน เขาปรนจูบเร่าร้อน
ไปบนกลีบปากแสนหวานอย่างไม่รู้เบื่อเมื่อกำลังจูงมือให้เจ้าชายอินทัชขึ้นสวรรค์ไปพร้อมเขาอีกครา
“แรงเลยอัคคี ฮึก ฮึก โอ...”
กระชากจนกล้ามเนื้อบีบรัดเหลือแค่เพียงน้ำใสไหลริน เจ้าชายอินทัชส่งสายตาสุขสมแม้อ่อนแรงเต็มที อัคคีทะลวงแรงที่
เหลือลงไปเต็มที่เมื่อใกล้ฟ้าสาง
ร่างทั้งสองซบกันอยู่กลางแท่นพระบรรทมยับย่น เสียงหอบหายใจเป่ารดเคียงข้างเมื่อสบตาหวานซึ่งกันและกัน
TBC
ต่อกันตรงนี้...
สะดุ้งเฮือกกันถ้วนหน้าจนพากันสีหน้าเลิ่กลั่กกับพระอารมณ์เสียที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน นางหัวหน้ายิ้มแห้งเมื่อกล่าวอย่างอก
สั่นขวัญแขวน
“พวกหม่อมฉันล่วงเกินสิ่งใดให้ขุ่นข้องพระทัยเพคะ”
“ไม่รู้ ไม่ต้องถาม หงุดหงิดเข้าใจไหม ออกไปกันให้หมด น้ำนี่ก็จะอาบเอง ออกไป!”
คำสุดท้ายห้วนจัดจนต้องลนลานคลานเข่ากันออกไปแทบไม่ทัน เหลือเพียงราชองครักษ์คนใหม่ที่เลิกคิ้วมองอย่างสงสัยใน
ห้องสรง อัคคีก้าวไปยังขอบอ่างสรงและเชยคางมนที่ยังบึ้งตึงใส่เขา
“เป็นอะไรอินทัช หงุดหงิดเรื่องอะไรกันถึงโวยวายจนแม่พวกสาวๆตกใจ”
เจ้าชายอินทัชทรงปัดมือของอัคคีออกแล้วสะบัดหน้าหนี
“ทำไม ชอบมากหรือไงพวกสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อย ยืนมองตาเป็นมันไม่หลบเลี่ยงเช่นนั้น เราจะหาให้เจ้าสักสิบคนดีไหมอัคคี”
อ้อ ทรงหึง
อัคคีแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
เขาหย่อนกายลงไปในอ่างสรงโดยไม่สนใจว่าชุดทหารของเขาจะเปียกปอนน้ำในอ่าง และนั่งลงเผชิญหน้ากับเจ้าชายอินทัชที่
ยังไม่หายหงุดหงิด
"ลงมาทำไม ตามแม่พวกนั้นไปสิ”
“ใครจะกล้า เมียดุอย่างกับเสือ”
หัวเราะเบาๆก่อนจะดึงกายหอมกรุ่นเขามาแนบข้างทั้งที่เจ้าชายอินทัชยังคงขัดขืนผลักไส แต่อัคคีก็หยุดยั้งพระหัตถ์ทั้งสองไว้ได้ด้วยมือ
เดียว ร่างแกร่งโอบรัดจนดิ้นไม่หลุดและในที่สุดเจ้าชายอินทัชก็ต้องยอดนิ่งอยู่ในอ้อมกอดแน่นหนาและปล่อยให้อัคคึซุกหน้าลงกับซอก
พระศอนุ่มลื่น
“ก็เจ้ามองพวกนั้นอย่างกับจะกลืนลงคอ”
สะบัดเสียงใส่แม้ว่าจะยอมให้อัคคีลูบคลำวรกายเปลือยเปล่าให้ทั่ว ทรงเริ่มหอบเพราะจุดอ่อนไหวตกอยู่ในกำมือสากใต้น้ำอุ่น
“มองอย่างเดียว รักเมีย หลงเมีย ไม่กล้ายุ่งกับใครหรอก เชื่อข้านะเมียจ๋า”
“บ้าจริง ใครเมียเจ้า”
“จนถึงตอนนี้ยังไม่รับอีก หรือจะให้ข้าไปหาแม่พวกสาวๆจริงๆหือ อินทัช”
หยอกเย้าพร้อมกับนวดเฟ้นกายล่างจุดไฟร้อนในอ่างน้ำ เจ้าชายอินทัชยกหัตถ์ทั้งสองรั้งต้นคอของอัคคีก่อนจะมองด้วยพระเนตรฉ่ำ
“ลองดูสิ เราจะสั่งกุดหัวทุกคน”
หัตถ์นุ่มเลื่อนมือถอดชุดทหารของอัคคีออกอย่างเร่งร้อน เพียงไม่นานจึงเหลือเพียงเนื้อแนบชิดเบียดกายอยู่ในอ่างน้ำหอม ทรงโอบรัด
อัคคีไว้ยามที่เขาลงลิ้นที่ยอดอกแสนสวยพลางขยับพระโสณีให้กว้างเปิดทางให้อัคคีที่เต็มไปด้วยความต้องการดันเอวเข้าหาอย่าง
ชำนาญ
“อื้อ เบาๆ”
ประท้วงเมื่ออัคคีไม่รอให้ได้พัก สายน้ำช่วยให้อัคคีสอดกายได้ลึกซึ้ง ทรงหอบหนักเมื่อขยับกายคร่อมเอวหนาของอัคคีและกอดก่าย
ปล่อยให้อัคคีขบเม้มไปตามวรกายตามใจชอบ
“ไหนว่ามารยาทขั้นสูง”
อัคคียิ้มแย้มหยอกเย้าก่อนจะขบเม้มกลีบปากสีแดงเรื่อ
“เจ้าชายกลับกลายร่างเป็นเสือขู่แว้ดเพราะหึงผัว”
“อยากตายหรือไง”
“โอ๊ะ อินทัช”
อัคคีเผลอร้องเมื่อช่องทางถูกตอดรัดไม่ทันตั้งตัวเพราะเจ้าชายอินทัชทรงกลั่นแกล้ง เขาเกือบจะแตะฝั่งเสียแล้ว
“ร้ายเหลือเกินเมียข้า”
“ต่อไปจะกล้ามองคนอื่นอีกไหม”
ตรัสเสียงดุข่มขู่พลางมองอย่างคาดโทษจนอัคคียิ้มเจื่อน
“ไม่กล้าแล้วพะย่ะค่ะเจ้าชาย โปรดไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วย”
“ดีมาก ให้รู้บ้างว่าใครเป็นใคร แล้วนี่จะช้าอยู่ใย เราหนาวเนื้อตัวสั่นแล้วเห็นหรือไม่อัคคี”
“ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม” อัคคีหัวเราะชอบใจ
“หม่อมฉันจะถวายความอบอุ่นบัดเดี๋ยวนี้”
รั้งเอวบางเข้าหา อัคคีดันร่างลึกสุดทางแล้วขยับวนท่อนเนื้อให้หมุนคว้างเสียดสีเนื้ออ่อนด้านในจนเจ้าชายผวาด้วยความกระสัน เสียงลม
หายใจหอบหนักประสานเมื่อพากันขยับจนน้ำในอ่างสรงกระฉอกเลอะเทอะ หากแต่หยุดยั้งความปรารถนาในกายซึ่งกันไม่ได้เลย
“อัคคี เสียวมาก แรงๆเลย”
“อา เมียข้า ตอดเช่นนั้น เอาอีก ดีเหลือเกิน”
ราวกับจูงมือกันอยู่ในสวนดอกไม้และสูงขึ้นไปเหนือจากนั้น เจ้าชายอินทัชพริ้มเนตรเมื่ออัคคีพาพระองค์ล่องลอยไปตามสายรุ้งงดงาม
ก่อนจะกอดรัดแน่นหนากันอยู่ในอ่างสรงที่เหลือน้ำไม่ถึงครึ่ง และยังไม่ทันจะหายเหนื่อย อัคคีก็โอบกอดพระวรกายไว้แน่นหนาและลุก
ขึ้นยืนทั้งที่ยังเชื่อมกายกันอยู่ เจ้าชายอินทัชเงยพักตร์อย่างตกพระทัย
“อึก อื้อ อะไรอัคคี”
อัคคีกระชับวงแขนพลางกระแทกเอวซ้ำดึงดันให้ลึกจนสุดโคน
“ข้าก็จะพาเจ้าไปเช็ดตัวให้อุ่นบนเตียง เจ้าจะได้ไม่หนาว ดีไหมอินทัช”
“อัคคี อื้อ”
หมดแรงห้ามปรามเมื่ออัคคีก้าวลิ่วราวกับกายของเจ้าชายเบาราวหมอนสักใบตรงไปยังห้องบรรทมและทิ้งกายที่ยังเปียกชื้นทั้งคู่ลงไปบน
เตียงกว้าง อัคคีขยับท่อนขาเรียวแยกออกและโยกเอวเข้าใส่อีกครั้งเมื่อระหว่างทางเดินช่างกระตุ้นให้ความต้องการบังเกิด
“หวานเหลือเกิน เช่นนี้ข้าจะมีปัญญามองใครได้อีกเล่า”
พึมพำอยู่บนเนื้อกายขาวผ่องที่แอ่นรับให้เชยชมสมใจ เจ้าชายอินทัชมองกลับด้วยพระเนตรแดงฉ่ำ ทรงยกพระโสณีรับแรงทุกหยาดหยด
เมื่อไฟปรารถนาคุโชน
“อัคคี อา เรารักเจ้า”
เผยความนัยของหัวใจอย่างกลั้นไม่อยู่ พร้อมกับปล่อยพระทัยให้อัคคีจับจูงไปสู่สรวงสวรรค์บนดินอีกครั้ง
TBC
กลับมาแล้ว ยังรักกันอยู่ไหม คิดถึงกันบ้างไหม ^^ :กอด1: :กอด1: