-
คำเตือน นิยายเรื่องนี้ ผู้ชายท้องได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
-
Rewrite: Mpreg ´•*…เชิงชาย…ให้ชายชม...´•*
บทนำ
โลกมันบัดซบนะครับว่าไหม แถมยังอยู่ยากขึ้นทุกวันอีกด้วย
“ไอ้เชี่ยยยยยย!!!”
ผมตะโกนลั่นแข่งกับเสียงจราจรของรถที่ขับสวนกันอยู่บนสะพาน เสื้อผ้าปลิวสะบัดตามแรงลม ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย
ผมมักถือคติใช้ชีวิตให้คุ้มค่า สนุกสนานให้มันสุดเพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ของเราจะมีโอกาสได้สนุกแบบนี้อีกหรือไม่
'ผู้หญิงดีๆมีอีกเยอะ'เพื่อนผมมันบอกแบบนี้ ใช่ ผู้หญิงดีๆมีอีกเยอะ แต่ผมจะเจอง่ายๆไหม
ถ้าให้เจอผู้ชายแย่ๆยังมีอีกเยอะนี่ผมเจอซะให้ทั่ว ยิ่งผู้ชายที่ผมเจอแล้วลืมไม่ลง ไม่ใช่ว่าพิศวาสหรืออะไรหรอกนะ
ผมเจอเขาเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นผมฝึกงานอยู่ ผู้ชายคนนั้นเป็นเหมือนลางร้ายในชีวิต เขาผ่านเข้ามาในชีวิตผมเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์
ผมพยายามสลัดเขาให้หลุดไปจากวงจรชีวิต ที่ผมพูดถึงไอ้ผู้ชายคนนั้น ก็เพราะว่า แฟนของผมทิ้งผมไปแต่งงาน ! เธอบอกเลิกผมแล้วไป แต่งงานกับผู้ชายร่ำรวยคนนึง.....
ผู้ชายร่ำรวยที่เป็นว่าที่เจ้าบ่าวนั่นก็คือคนเดียวกับไอ้คนที่เคยฟันผมเมื่อปีก่อนไงล่ะ!!
อันที่จริงมันก็เรียกว่าสมยอมนั่นแหละเพราะผมเมามาก พอเมาแล้วอะไรจะเกิดขึ้นล่ะ เวอร์จิ้นของผมก็ไม่เหลือให้ตกถึงมือชายหน้าไหนหรอก
พอนึกๆไปแล้วผมนี่โคตรเสียเชิงเลยว่ะ พอได้เสียกันไปแล้ว ผมตั้งใจจะชิ่งหนีไปดีกว่าก็แค่ One night stand ไง
อีกอย่างผมไม่เคยกับผู้ชายด้วย ผมไม่ได้ชอบผู้ชายเลยสักนิด
“ผมชื่อชายครับ”
“อื้อ ครับๆผมชื่อกี้ เอ่อ...เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน”คิดแล้วก็อายๆอยู่ “ลืมๆมันไปเถอะครับ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ”
“ผมไม่ใช่คนที่มักง่ายแบบนั้นหรอกนะ ...ผมรับผิดชอบคุณได้เสมอล่ะครับกี้”นี่ผมหูฝาดไปหรือว่าฝันไปกันแน่
“รับผิดชอบ คุณจะมารับผิดชอบอะไรผม ถ้าผมท้องได้ก็ว่าไปอย่าง ไม่งั้นผมจะจับคุณแทนแบบไม่ให้หลุดมือ”
“พูดเป็นเล่นไป...แต่ถ้ากี้ท้องผมก็ดีใจ”
“ตลกเหอะ พูดขำๆมั้งครับ”
“ฮ่ะๆ นึกว่ากี้จะแน่ซะอีก แต่จำคำผมไว้นะครับผมกัดไม่ปล่อยแน่”
ตอนนั้นผมคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสเจอกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว แต่ผมคิดผิดมากทีเดียว
ผมต้องโคจรมาเจอกับไอ้คุณชายอีกครั้ง ซึ่งในสถานการณ์แบบนี้ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในตอนนั้นได้
“กี้ นี่คุณชาย ว่าที่เจ้าบ่าวของพลอยเอง”พลอย เป็นแฟนผมครับ อันที่จริงเลิกไปได้เดือนเดียว
นาทีที่ผมเห็นหนังหน้าไอ้คุณชายนั่น ใบหน้าคมคายหล่อๆแบบนั้น ทำให้ผมถึงกับแทบทรุด
“เวรแล้วไง”
เหตุการณ์คืนนั้นหลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับเปิดน้ำ ไอ้เชี่ยนั่นยิ้ม
“กี้…รู้จักชื่อเสียที คืนนั้นได้ยินไม่ชัด”คำพูดของไอ้คุณชายผ่ามาที่ตรงกลางใจ นั่นจงใจพูดชัดๆ พลอยหันไปมองคุณชายกับผมสลับกันงงๆ
“คุณชายรู้จักกี้มาก่อนหรอคะ”พลอยทำหน้าเจื่อนลง เธอคงไม่ได้เล่าว่าทิ้งผมไปหาผู้ชายที่รวยกว่า
“อ๋อ เคยเจอสิครับ …คืน--”ไอ้คุณชายเฮงซวย ผมรีบตัดบทเขาก่อนที่จะพูดอะไรที่เสียหายไปมากกว่านี้
“ดะ เดี๋ยว พลอยจะแต่งงานกับไอ้นี่ไม่ได้นะ!”ผมเข้าไปคว้าแขนพลอยไว้ แต่งกับไอ้คนๆนี้ไม่ได้ เธอทำหน้าหงุดหงิด
“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอ”ไม่ใช่แบบนี้โว้ย ไอ้นี่มัน เป็นเกย์นะเว้ย พลอยจะแต่งงานกับเกย์ไม่ได้
“เป็นเมียน้อยผมได้นะกี้”ไอ้คุณชายยิ้มระรื่นทำหน้าตาแช่มชื่น
ผมถึงกับอึ้งกับคำพูดของมัน
“ไม่ต้องแย่งผม”
“ไอ้เชี่ย ใครจะไปทำแบบนั้นกันวะ!”ผมหัวเสียเดินหนีจากไอ้บ้านั่นออกมาทันที แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้พลอยได้ยิน
.
.
ผมถึงมายืนทำเอ็มวีอยู่ที่สะพานนี่ไง ชีวิตผมแม่งอะไรจะบัดซบปานนี้ สวรรค์คงเล่นตลกกับผม แต่ผมไม่ตลกกับโชคชะตาแบบนี้นะเว้ย
ผมจะทำยังไงให้พลอยหลุดจากบ่วงเกย์ของไอ้นั่นได้ล่ะ…
แน่นอนว่าที่ผมทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะอยากได้ไอ้คุณชายโฉดนั่นคืนหรอกนะพวก แต่ไม่อยากให้อดีตแฟนของผมต้องน้ำตาตกในทีหลังน่ะสิ
เป็นเมียน้อยผมได้นะ มันคิดได้ไงวะ
แล้วผมไปยอมรับตอนไหนว่าเป็นเมียมันน่ะ!!
. . .
ขอชี้แจงไว้ก่อนค่ะว่าเรื่องที่ผู้ชายท้องได้นั้น เราจะอิงไปทางวิทยาศาสตร์หน่อยแต่เราเองก็ไม่มีความรู้ในด้านนี้นัก
ก็คงจะพองูๆปลาๆมั่วๆไปบ้างแต่ก็เพื่อความสนุกบันเทิงในแบบนิยาย ข้อมูลอาจไม่ใช่เรื่องจริง
ส่วนที่ว่าตัวเอกจะท้องตอนไหนยังไงสำหรับคนที่อ่านจากเรื่องเดิมก็ไม่ต่างจากเนื้อเรื่องเดิม ไว้เราจะเขียนย้อนหรือเฉลยให้ในตอนถัดไป
ฝากติดตามกันนะคะ :hao7:
(http://upic.me/i/fr/4jcats.jpg) (http://upic.me/show/55662009)
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาก่อนคนแต่งงงง :mc4: :z13: :z13: :z13:
*********************************************************************
ช้าไปหรือนี้ ไม่เป็นไร ปักเสาบ้านพร้อมอ่านแล้ววว!!
-
ชอบค่ะ มาต่อเร็วๆนะ
-
ติดตามค่า รอออ
-
มารออ่าน
-
เริ่มต้นมาก็แอบฮา มารออ่านตอนต่อไป :call:
-
เราเคยอ่านเวอร์ชั่นเก่า
มาลุ้นเวอร์ชั่นนี้ต่อนะคะ
-
ชอบบบ
-
ตอนที่ 1 เสียเชิงอีกครั้ง
หลังจากที่อารมณ์เสียเพราะไอ้คุณชายตัวร้ายนั่น ผมต้องหาวิธีหยุดการแต่งงานของพลอยให้ได้ ผมเองก็อยากจะบอกความจริงกับพลอยเหลือเกินแต่ก็ไม่กล้า ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอไอ้คุณชาย เขาได้ให้นามบัตรที่มีรอยปากกาเขียนเบอร์ติดต่อส่วนตัวไว้ ผมเดินไปหาที่กล่องเก็บของที่ไม่ได้ใชแล้ว ผมเทกล่องออกมา แล้วควานหานามบัตรนั่น
“เจอแล้ว”ผมหยิบมันขึ้นมา ใจจริงอยากจะเหยียบด้วยเท้าจะขาด ผมเหลือบไปมองหลักฐานการสมัครเข้าโครงการตรวจช่องท้องของคณะแพทย์ศาสตร์ โดยมีผู้สนับสนุนคือศูนย์วิจัยโรคอะไรสักอย่างของมหาวิทยาลัย หึ จำได้ว่าตอนนั้นเพื่อนผมมันบังคับให้ผมสมัครให้ได้ ไอ้ผมก็เออออไปกลับมัน หารู้ไม่ว่าไอ้ใบสมัครโครงการดังกล่าวนั่นเกือบทำลายชีวิตสดใสในวัยหนุ่มของผมไปเสียแล้ว
ผมหยิบมันมาเปิดดูอีกครั้ง ในเอกสารมีรูปเอ็กซ์เรย์บริเวณช่องท้องที่ไม่มีอะไรผิดปกติ.... แต่แท้จริงแล้วภายใต้โครงการงี่เง่านี่กลับกำลังทำวิจัยเรื่อง วิวัฒนาการสมัยใหม่กับผู้ชายสามารถอุ้มท้องได้
ผมเป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกหลอกให้มาห้องตรวจ โชคดีที่ผมจับสังเกตได้ซะก่อน เลยยกเลิกการตรวจนั่นไปซะ ไม่อย่างนั้นผมคงกลายเป็นหนูทดลองบ้าบอนั่นแน่ๆ เฮ้อ แค่เรื่องไร้สาระ ผมไม่เอาเก็บมาคิดอีกหรอกผ่านมาหลายปีแล้วผมไม่ได้ไปข้องเกี่ยวกับศูนย์วิจัยนั่นอีก
ผมลงทุนไปยังบริษัทของไอ้คุณชายนั่นตามที่อยู่บนนามบัตร ก่อนจะกดเบอร์แล้วโทรออก ต้องไปเคลียร์ให้รู้เรื่อง ต้องให้ไอ้คุณชายนี่ยกเลิกงานแต่งซะ คิดแล้วก็ปวดใจ ปวดตับ ปวดหัว
ผมรอสายไม่นาน
“สวัสดีครับ”เสียงหล่อเข้มดังมาตามสาย ผมเบ้ปากเล็กน้อย
“เอ่อ คือ นี่ใช่คุณชายหรือเปล่าครับ”ผมรีบพูด จะตะกุกตะกักทำไมเนี่ยผม
“หื้ม คุณชาย คุณชายไหนครับ เอ่อ คุณชายปวรรุจ คุณชายรณพีร์หรือว่าคุณชายรัตน์ชานนท์…”ฟังแล้วจี๊ดไปถึงม้าม ดูก็รู้ว่าปรายสายตั้งใจจะกวนประสาทเขาแค่ไหน
“ก็คุณ ชาย นั่นแหละ ชายอ่ะ ไอ้ชาย รู้เรื่องหรือยัง”ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว
“อ๋อออออออ คุณกี้นี่เอง”ผมไม่ชอบน้ำเสียงที่ไอ้คุณชายนี่ใช้เลย ปรายสายหัวเราะชอบใจ
“ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยสิ เรื่องพลอยน่ะ”
“ถ้าไม่เกี่ยวกับผม ผมไม่ให้คุณเข้ามาหรอกนะ”
“ไม่เกี่ยวได้ไงนั่นมันว่าที่เจ้าสาวของคุณไง”ไอ้นี่นิ
“ว่าที่เจ้าสาวของผมชื่อกี้น่ะครับ”น้ำเสียงเชิงหยอกล้อ
“ไอ้…”ผมกำโทรศัพท์แน่น พูดไม่ออกเลยทีเดียว
“เรื่องงานแต่งผมไม่รู้ ผู้ใหญ่จัดการให้…ผมไม่คิดว่ามันเกี่ยวกับผมหรอกนะ…ถ้าจะเกี่ยวคงเป็นเรื่องของคุณกี้มากกว่าน่ะ…”
“เกี่ยวอะไร”ผมกระชากเสียงไม่พอใจถาม
“เอ้า ก็คุณกี้เป็นภรรยาที่ผมพร้อมจะรับผิดชอบไงครับ และเต็มใจด้วยนะ”แหมฟังแล้วน่าดีใจจังเลยนะ ผมหัวเราะไปให้
“เรื่องมันผ่านมาเป็นปีแล้วคุณชายน้อย”ผมพูด ถ้าคิดจะรับผิดชอบจริงถึงผมจะไม่ได้เสียหายอะไรมันก็น่าจะทำมาตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่นี้เวลาผ่านมาจะเป็นปีแล้ว
“ผมคิดว่าคุณกี้ไม่พร้อม เลยไม่ได้ติดต่อไป”ฟังดูเหมือนผมเป็นกุลสตรีอะไรอย่างงั้น
“ช่างเถอะ ผมขอให้เลิกจัดงานแต่งนั่นซะ ปล่อยพลอยให้ไปเจอคนที่ดีๆและปกติจะดีกว่า”ผมเน้นย้ำหนักไปที่คำว่าปกติ
“โอเคครับ เดี๋ยวผมให้เลขาไปรับคุณกี้ก็แล้วกัน จะได้มาคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยไง”เสียงเข้มเอ่ยเจือเสียงหัวเราะมาด้วย ทำเอาผมเดือดปุด นี่กำลังจริงจังอยู่นะ
.
.
รอไม่นานเลขาสาวสวยก็มาตามผมไปให้ไปหาไอ้คุณชายนั่น ผมเปิดประตูเข้าไป
“กาแฟมั้ย”ไอ้คุณชายเงยหน้ามาถาม แล้วชี้ไปที่ขวดเก็บความร้อนที่คาดว่าน่าจะมีกาแฟอยู่
“ไม่ล่ะ ผมว่าคุณควรจริงจังกับเรื่องนี้หน่อยนะ”ผมพูดอย่างมีน้ำโห ก็ดูท่าทางของไอ้คุณชายนี่สิ แม่ง กวนประสาท
“เฮ้อ มาทวงตำแหน่งเมียหลวงหรอครับ”ไอ้คุณชายถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ใช่!! ยกเลิกงานแต่งเหอะ ทำร้ายพลอยเปล่าๆ”ผมพูดเสียงดัง
“…ผมบอกคุณแล้วไงกี้ ว่าเรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวผู้ใหญ่เขาจัดการกันเอง…ผมโดนคลุมถุงชนนะครับ เห็นใจผมหน่อย”ผมเบ้ปาก แต่ท่าทางเขาไม่ได้สะทกสะท้านรู้ร้อนรู้หนาวอะไร
“หมายความว่าจะแต่งจริงๆหรอ? คอยดูเหอะ ผมจะหาทางเปิดโปงว่าคุณเป็นเกย์”
“เอ้า เชิญเลยผมยินดีนะ …หึๆ งั้นคุณกี้ก็ต้องออกมายอมรับว่าเป็นอะไรกับผมสินะ”ผมมองอย่างตกอกตกใจ ใครจะไปทำแบบนั้นกัน
“ไม่เห็นต้องลดตัวไปทำแบบนั้น ผมแค่ไปหาข้อมูลนิดๆหน่อยๆก็น่าจะได้”ทั้งๆที่ไม่รู้จะหาจากที่ไหนก็เหอะนะ
“จริงๆแล้วเรื่องนี้ตัดปัญหาง่ายๆ…แค่คุณกี้ยอมพูดความจริงเรื่องคืนนั้นกับครอบครัวผม ผมมั่นใจว่างานแต่งอาจจะไม่เกิดขึ้น…”
ผมนิ่ง ใครจะไปประจานตัวเองกันล่ะ
มันน่าอายจะตายไป อีกอย่างถ้าพลอยรู้ว่าผมเคยโดน……ผมเสียเชิงชายให้ผู้ชายไปแล้วคงแย่ โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เธอกำลังจะแต่งงานด้วย
“บ้าหรือไง”
“วิธีนี้ง่ายสุดแล้วครับ แค่ผมบอกว่าผมมีเมียแล้วทุกคนในบ้านก็คงไม่ขัดผม โดยเฉพาะถ้าเมียผมเป็นผู้ชาย…”ไอ้คุณชายยิ้มกว้าง สายตามองผมอย่างเสน่ห์หา
“ไม่มีทาง”
“งั้นก็ปล่อยให้มีงานแต่งก็เท่านั้น …แล้วคุณกี้จะยอมเป็นเมียน้อยผมไหม”ยังจะมาพูดหน้าระรื่น ไอ้นี่มันเข้าใจถึงปัญหาบ้างไหมนะ
“เฮ้ย มึง เอ้ย คุณช่วยจริงจังหน่อยจะได้ไหม ผมซีเรียสนะ”
“คุณก็บอกมาสิ แค่พูดว่า รับผิดชอบกี้หน่อย ผมยินดีทำตามนั้นและไปยกเลิกงานแต่ง”ไอ้คุณชายทำหน้าจริงจังขึ้นมาบ้าง เขาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมาหาผม ผมมองอย่างระแวดระวัง
“ทำแบบนั้นไม่ได้”ผมส่ายหน้า พลอยต้องเสียใจและผมต้องอับอายนี่นะ ไม่เอาด้วยหรอก ไอ้คุณชายเห็นแก่ได้
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ… แค่คุณกี้เอ่ยปาก จะได้ไม่ต้องเป็นเมียน้อยผมไง”ผมเม้มปาก ทุบไหล่ไอ้คุณชายไปสองอั้ก พูดจาเอาแต่ได้ น่าเกลียดจริงๆ
“โอ้ย เลิกพูดรื่องน้อยๆหลวงๆจะได้มั้ยวะเนี่ย ผมมาคุยเรื่องพลอย ยกเลิกงานแต่งไปซะ”ผมขึ้นเสียง เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว
“…ผมยังยืนยันคำเดิมนะ”โหย จะให้ผมยอมรับสภาพว่าเป็นเมียไอ้คุณชายนี่เพื่อยกเลิกงานแต่งแบบนั้นนะหรอ ผมต้องลงทุนทำแบบนั้นเลยหรือไง แน่นอนว่าผมไม่เสี่ยงกับชีวิตและหน้าที่การงานของผม
“ อย่ามาปัญญาอ่อน วิธีแก้ปัญหายังมีอีกเยอะ”
“ไม่หรอก ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ผู้ใหญ่ที่บ้านผมไม่มีทางยกเลิกงานแต่ง”ผมถอนหายใจ
“…เสียดายผมน่าจะอัดคลิปเอาไว้แบล็กเมล์คุณนะกี้ จะได้ไม่มีสิทธิ์ต่อรองกับผม”ผมมองหน้าคนตรงหน้าแบบไม่อยากเชื่อ พูดมาได้นะ งั้นก็เป็นโชคดีของผมสินะ ที่ไม่โดนแบล็กเมล์
“ทุเรศเกินไปมั้ง”ผมทำเสียงขึ้นจมูก
“…เก็บเอาไปคิดดีๆนะคุณกี้”ไอ้คุณชายพูดน้ำเสียงจริงจังมากกว่าตอนแรก
“…”
“ผมอยากให้คุณกี้เป็นเมียหลวงมากกว่า”จริงจังได้แป๊บเดียวก็กลับมาทำเสียงล้อเลียนยิ้มระรื่นอยู่อีก
“คุณกี้ตอนหลับนี่ น่ารักดีนะครับเหมือนเด็กเลย”ไอ้คุณชายโน้มหน้าลงมาพูดใกล้ใบหู ทำเอาขนลุกซู่เชียว ผมขมวดคิ้ว มองร่างสูงที่กำลังล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมา
“เฮ้ยยย!!!”ผมมองรูปภาพในจอโทรศัพท์เป็นรูปที่ผมกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ถ่ายครึ่งตัวสภาพเปลือย ข้างๆกันมีไอ้คุณชายหล่อนี่นอนยิ้มอยู่ข้างๆโป๊เหมือนกัน…คงจะถ่ายหลังจากที่…..สู้รบจนเมืองแตก
“นะ นี่ ถ่ายไว้หรอ”ถึงจะเบาๆเป็นภาพนิ่ง แต่ก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร นอนแนบชิดซะขนาดนั้น
“โชคดีที่วันนั้นถ่ายเก็บไว้…ผมแค่คิดว่าเราคงมีโอกาสเจอกันอีก”พูดแล้วยิ้มอีก โรคจิตหรือเปล่าวะ
“อย่าบอกนะว่าจะแบล็กเมล์ผมนะ”ผมชักระแวง ถอยห่างจากไอ้คุณชายทันที
“นั่นสิ ถ้าทำแล้ว คุณกี้จะยอมเป็นเมียผมไหม”ยังไม่เลิกประเด็นนี้อีก “แน่นอนว่าผมมีเหตุผลของผม และเป็นเหตุผลที่ดีก็แล้วกัน”
ไอ้คุณชายช่างกล้าหน้าด้านเสียจริงๆ จะเอาผมทำเมียให้ได้จริงๆนะหรอ เหตุผลบ้าบออะไรกันงี่เง่า
ไอ้คุณชายชั่ว!
“…”
“กลับไปคิดให้ดีนะ ผมจะรอคำตอบ…”ไอ้คุณชายยิ้ม
“ไม่จำเป็น ผมจะหาวิธีอื่น”
“จะรอดูครับกี้”ไอ้คุณชายขยับเข้ามาใกล้ ก่อนรั้งเอวผมเข้ามาใกล้ เฮ้ยๆๆ อย่านะโว้ย ผมขืนตัวไว้
“ไอ้…”
“ผมชอบน้ำหอมกลิ่นนี้…กลินเดียวกับผมเลย”ผมชะงักตัวแข็งค้าง ไม่คิดว่าจะเจอมุกนี้ คุณชายโน้มลงมาคลอเคลียข้างๆแก้ม จมูกโด่งเฉียดผ่านแก้มผมไป เหมือนจะหยอกล้อ
สงสัยข้าพเจ้าจะต้องเปลี่ยนน้ำหอมอย่างเร่งด่วน
“จะว่าไปแล้ว กลิ่นเดียวกับคืนนั้นเลยนะ”เจอแบบนี้ ผมถึงกับจอดนิ่งกระพริบตาปริบๆ คุณชายได้โอกาสหอมแก้มผมไปฟอดนึง
“ฮึ้ย ทำอะไรของคุณน่ะ”ผมรีบผลักเขาออก แล้วเอามือเช็ดแก้ม ขี้กากสังคังจะขึ้นไหมเนี่ย
“หึหึ หอมไม่เปลี่ยนเลยนะคุณกี้”ไอ้คุณชายโฉดชั่วยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมทำอะไรไม่ถูก เลยวิ่งออกมาตั้งหลักข้างนอก การดีเลย์ของร่างกายเมื่อครู่ ผมจะจำไว้เป็นบทเรียน
ไอ้คุณชายชั่วเอ๊ย ผมจะจัดการยังไงกับหมอนี่ได้ละเนี่ย
“ไอ้คุณชายบ้าเอ๊ย”ผมสบถเสียงดังจนแม่เลขาคนงามเงยหน้ามามองผม เธอทำหน้าเชิดใส่ผม ผมไม่ได้สนใจ ก่อนจะเดินไปกดลิฟต์ออกไปจากที่นี่ซะ คิดผิดจริงๆที่มาหาไอ้คุณชายที่นี่
ผมนั่งแท็กซี่กลับคอนโด ขณะที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ ผมก็ได้รับข้อความจากเบอร์แปลกๆ ผมเปิดอ่าน
‘มารื้อฟื้นความหลังกันดีไหมครับกี้’
อ่านข้อความแล้วปรี๊ด แต่ไม่เท่ากับเห็นรูปที่แนบมาด้วย ผมมองรูปนั้นอย่างตกใจ นี่ใช่ผมแน่หรอ
นี่ใช่ไอ้กี้คนนี้จริงๆหรอเนี่ย
ในรูปผมกำลังยิ้มร่าอยู่ในอ้อมแขนของคนร่างสูงกว่า แบล็กกราวด์ด้านหลังเป็นเคาร์เตอร์บาร์คงจะถ่ายที่ผับ…ผมมองตัวเองที่ยิ้มคงจะเมาได้ที่แล้ว ลักษณะท่าทางเหมือนกำลังซบกับแผ่นอกกว้างนั้น ผมรีบกดปิดข้อความทันที
ผมจำได้ว่าไอ้คุณชายมันมากับเพื่อน ตอนนั้นผมกำลังอกหักช้ำรัก นั่งดื่มคนเดียวแบบเหงาๆ คุณชายนั่นก็หวังดีมานั่งดื่มเป็นเพื่อน ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ที่ไหนได้หวังจะพังประตูหลังผมตั้งแต่แรกแล้ว
นึกแล้วก็อดโมโหตัวเองไม่ได้ ผมไม่น่าเมาแล้วง่ายแบบนั้นเลย คืนนั้นผมเมามากแล้วก็ปล่อยตัวจริงๆ ใครอยากจะลากไปไหนก็ไป
ผมกลับมาถึงคอนโดแล้วก็ล้มตัวนอนที่โซฟา การที่ต้องเสียพลอยไปให้กับคุณชายชั่วนั่นมันยากจะยอมรับ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่ห้าม เชิญเลย
Rrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrr
โทรศัพท์สั่น ข้อความเข้าอีกแล้ว เป็นเบอร์เดิมด้วย ไอ้คุณชายนั่นอีกแล้ว
ผมลองเปิดอ่านดู
‘แก้มยังนุ่มไม่เปลี่ยน’
พร้อมกับรูปที่ผมถูกหอมจากไอ้คุณชายนั่น ผมนิ่งค้าง ไอ้คุณชายนี่เขาถ่ายรูปผมไว้เป็นอัลบั้มเลยหรือไง
จะเอายังไงกับผมกันวะ!
ผมทนไม่ไหวเลยโทรกลับไปหาไอ้คุณชาย รอสายไม่กี่ตู๊ด ปลายสายก็รับ รวดเร็วจริงๆ
“ครับผม”
“จะเอายังไงว่ามาดีกว่า”
“โห ทำไมต้องทำเสียงดุแบบนี้ล่ะกี้ ผมกลัวนะเนี่ย”หรอ หัวเราะเสียงชัดแจ๋วขนาดนี้
“คุณจะส่งรูปเก่าๆพวกนั้นมาทำไม”
“ก็ให้คุณกี้ระลึกถึงความหลังของเราไงครับ”ความหลังของเรา พูดเหมือนเป็นคนรัก
“เหอะ”
“ผมยังมีรูปอีกเยอะ ไม่นับบนเตียงนะกี้”
“…”
“ไปเจอผมที่ร้านแอลนะนะกี้ รอผมสองทุ่มอยู่ที่นั่น จะได้คุยกันถึงเรื่องนั้นไง”เรื่องไหนบอกให้ชัดเจน
“หึ คิดว่าผมจะไปหรือไง”ทำไมต้องเป็นร้านเหล้าด้วยล่ะ
“นั่นสินะ คุณกี้คงไม่อยากให้พลอยเห็นรูปของคุณหรอกนะ…รูปที่แนบชิดกับผมนะ”ผมฟังแล้วเดือดขึ้นมา ถ้าอยู่ตรงหน้าผมจะเข้าไปต่อยปากไอ้คุณชายนั่นสักหมัด
“อย่าทำแบบนั้น”
“ไปรอผมที่นั่น เดี๋ยวผมเคลียร์งานแล้วจะไปหา ดื่มอะไรไปก่อนก็ได้นะกี้”
“ถ้าไม่มีรูป คุณไม่มีวันข่มผมได้หรอก”
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว”น้ำเสียงยียวน
“…”
“โอเคนะ ถือว่าเป็นการทบทวนความจำไปในตัวก็แล้วกันนะ”ผมไม่ทันจะอ้าปากพูดเขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว
ผมกุมขมับ จะไปดีไหมนะ โอ้ยปวดหัวจริงๆ ไอ้คุณชายนั่นไม่แฟร์เลย ใช้รูปมาแบล็กเมล์กันนี่หว่า ผมนั่งคิดทบทวนอะไรสักพักก่อนจะตัดสินใจว่าจะไปที่ผับแอล จะได้จบๆเรื่องกันไป ทั้งๆที่ไม่รู้ว่านัดไปทำไม
.
.
การรอคอยที่มันน่าเบื่อและก็แสนเชื่องช้า สองทุ่มสิบห้าผมมาที่ผับนั่งอยู่ที่เคาร์เตอร์บาร์ สั่งเหล้ามาแก้วนึง กำลังอยู่ในช่วงอกหักเสียเซลฟ์พอดีเลย เกิดคำถามขึ้นในหัวของผมขึ้นมา
ทำไม ไอ้คุณชายนั่นถึงวุ่นวายกับผมอีก? ชอบผมมากขนาดนั้นเลย หรือว่าแค่อยากหาเรื่องสนุกทำก่อนแต่งงานหรือไง นั่นมันไม่สมเหตุสมผลกันเลย ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรแน่ๆ
เวลาผ่านไปสิบห้านาที คนนัดก็มาถึงพอดี เล่นเอาผมมึนไปเพราะดื่มไปหลายแก้วแล้ว
“ช้านะครับ”ผมส่งสายตาจิกกัดไปให้
“รีบสุดแล้วเนี่ย กลัวกี้รอนาน”นี่ขนาดกลัวผมรอนานนะ ไอ้คุณชายยิ้มหวาน รีบเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆ
“รีบๆพูดมา ผมจะได้กลับ”
“…กี้ไม่เคยนึกถึงวันนั้นเลยหรอ”ไอคุณชายยื่นหน้ามาถามในระยะที่อันตราย ผมเอนหน้าหนี
“ไม่เห็นต้องนึก”
“แต่ผมฝันถึงตลอดเลยนะ”อย่ามาโกหกนะเว้ย อะไรจะฝังใจขนาดนี้คุณชาย
“อาการหนักนะ”
“ครับ ผมคงคิดถึงกี้มาก ผมอยากสานต่อ แต่คุณกลับหลีกหนี”มาทำหน้าเศร้าเล่าเรื่องอีก แต่ดูสายตาสิ ระยิบระยับเชียวนะแหม
“ที่นัดมานี่แค่จะมาพูดจาไร้สาระแบบนี้หรือไง”ผมส่ายหน้าไม่เชื่อคำพูดของเขานัก
“ก็บอกแล้วไงว่ามารื้อฟื้นความจำ”
“เหอะ จะมอมผมหรอ ฝันไปเหอะ”ผมเบ้ปาก คิดว่าผมรู้ไม่ทันหรือไง
“ผมจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน”ไอ้คุณชายเลิกคิ้ว ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มให้ตัวเอง แต่ทำไมสั่งค็อกเทลมาสองแก้วล่ะ อย่าบอกนะว่าให้ผมด้วยน่ะ
“จริงๆแล้วผมกับพลอยเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์เลย ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแค่อยากให้แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจน่ะ…ผมตกใจเหมือนกันนะที่รู้ว่ากี้เป็นแฟนกับพลอย พอผมรู้เท่านั้นแหละ ผมตอบตกลงทันที”ผมฟังแล้วโมโห ทำแบบนี้ไปทำไมกัน
“ทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะ”
“ก็…ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ผมคงไม่มีโอกาสมาเข้าหากี้แบบนี้ได้หรอก ในเมื่อกี้โสด ผมก็รู้สึกมีความหวัง”ผมเริ่มอารมณ์เสีย หึ เป็นความคิดที่อุบาทที่สุดเลย ผมต้องโดนทิ้งแบบนี้ก็เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเอง ผมเม้มปากแน่น พยายามข่มใจไม่ให้สาดค็อกเทลใส่หน้าไอ้คุณชายนั่นซะ
เวรกรรมของผมสินะ ที่ผมโคจรมามาเจอกับไอ้คุณชายนี่อีก
“หึ บอกผมทำไม ไม่กลัวผมชกหน้าหรอ”ผมถาม ไอ้คุณชายยิ้มได้น่าเตะ
“ไม่นะ คุณกี้จะไม่ทำแบบนั้นหรอก ลึกๆแล้วนะ”แหมะ ทำเป็นรู้ดีอีก
“แล้วไง ทำให้ผมอกหักได้ แล้วผมจะหันชอบคุณหรือไง”จะมาจีบผมเนี่ยนะ ทั้งๆที่ตัวเองจะแต่งงาน แปลกดีว่ะ น่ากระทืบปากจริงๆ
“คุณกี้ชอบผมอยู่แล้ว อยู่ที่ว่าคุณจะยอมรับหรือเปล่า”ไอ้คุณชายเขยิบหน้ามาใกล้ มือขยับเลื่อนมาแตะที่ขาผม
“ตลกเหอะ”กูชอบไอ้คุณชายนี่น่ะหรอ
“ก็จริงนี่…คุณชอบผม ตั้งแต่วันนั้น…ไม่งั้นคงไม่ยอมให้ผมหิ้วคุณมาที่คอนโดหรอก”คำพูดนี้ทำเอาผมสะดุ้งเหมือนโดนลูกศรปักฉึกกลางใจ
“ผมเมาหรอกน่า”ผมยักไหล่ วันนั้นผมเมาจริงๆ
“ก็ใช่…แต่คุณกี้ชอบผมไม่ใช่หรอ ยอมให้ผมจับนู่นจับนี่ไม่ขัดขืนเลย อย่างนี้มันเต็มใจชัดๆ”ผมพูดไม่ออก เถียงไม่ได้ก็นะเอาความจริงมาพูดทั้งนั้น
“ก็…ตอนนั้น ผม…”ไปไม่เป็นเลยผม ไอ้คุณชายยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่
-
ก็คืนนั้นผมมาคนเดียว นั่งคนเดียวแบบเหงาๆ ผมก็มองคนนู้นคนนี่ไปเรื่อย แล้วสายตาของไอ้กี้คนนี้ก็ไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายหน้าตาดี
คนนึง ที่จ้องมองผมอยู่แล้ว นั่งอยู่โต๊ะถัดไปจากผมแค่ตัวเดียวเอง ชายคนนั้นส่งยิ้มมาให้ กับสายตาที่ดูสนใจผมอย่างชัดเจน ผมหันไปมองโต๊ะข้างๆ ไอ้หล่อนี่อาจจะยิ้มให้สาวโต๊ะด้านหลังผมก็ได้
ผมหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง ชายคนนั้นยังมองมาทางผมอยู่ ยิ้มกว้าง ชูแก้วมาทางผม ผมหันไปมองด้านหลังอีกรอบ ไม่ใครในโต๊ะนั้นสนใจชายคนนี้ เอ๊ะ หมอนั่นหมายถึงผมหรอ
ผมชี้มือมาที่ตัวเอง เขาพยักหน้า ส่งยิ้มมาให้ผมอีก
ทั้งๆที่ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน แต่ผมกลับมองว่าเขาหล่อและมีเสน่ห์ดึงดูดผมมาก ผมยังไม่เมา มีสติครบถ้วน ผมชอบผู้ชายคนนั้นอย่างไม่มีสาเหตุประมาณแค่มองแล้วคลิกกันเฉยๆน่ะ ไม่ตั้งใจว่าจะสานต่อหรอก เพราะผมก็ผู้ชายนี่นา
…
.
การยอมรับความจริงนี่มันน่ากลัวจริงๆ ผมกำลังพยายามต่อต้านความคิดในส่วนลึกอยู่ ผมรู้เรื่องราวก่อนหน้านั้นดี แต่พอผมดื่มจนเมาแล้ว ผมก็แทบจะจำอะไรไม่ได้อีกเลย
“หึๆ จะปฏิเสธไปทำไม …”
“โหย เรื่องมันนานแล้วใครจะไปจำได้กัน”ผมตีหน้ามึนกลบเกลื่อน ยกแก้วเหล้ามาดื่ม
“ผมถึงได้บอกไงว่ามันต้องเตือนความจำกันเสียหน่อย”
“อย่ามาตลก”
“ผมพูดจริงนะ…”
“พอๆๆ นอกเรื่องไปกันใหญ่แล้ว”ผมรีบพูดขัด เดี๋ยวก็พูดดึงกลับไปเรื่องเก่าๆอีก ยิ่งไม่อยากนึกถึงอยู่
“เปิดโอกาสให้ผมสิ คุณกี้เองก็ยังไม่มีใครนี่นา”เออสิ ก็เพราะไอ้ตัวต้นเหตุคือแกนี่ไงวะ
“ใช่ ผมโสดแล้ว แต่คุณกำลังจะแต่งงาน คุณจะมาจับปลาสองมือไม่ได้”ทำไมผมต้องพูดแบบนี้ว่ะ ทำเหมือนผมก็อยากเปิดโอกาสให้ไอ้คุณชายนี่แบบนั้นแหละ
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก การแต่งงานจะไม่เกิดขึ้น ถ้าคุณกี้ยอม…เป็น…ของผม”ผมนิ่งอึ้ง ไอ้คำว่า ยอมเป็นของผมนี่มันหมายความว่า แค่ผมยอมมีอะไรด้วยกัน หรือว่า คบกัน?
“อะไรนะ!”
“ก็แค่ เป็นแฟนกันไง ไม่เห็นจะยาก ในเมื่อคนเคยๆกัน แถมยังรู้สึกตรงกันอีก จะปฏิเสธไปทำไมให้มันยุ่งยาก กี้เองก็ไม่อยากให้พลอยมาแต่งงานกับผมไม่ใช่หรอ…นี่ไง…ผมกำลังทำให้งานแต่งไม่เกิดขึ้นอยู่นี่ไง ผมว่าคุณกี้น่าจะตอบตกลงนะ ไม่เห็นมีอะไรเสียเปรียบ”มาเป็นชุด ผมถอนหายใจ ใช้เรื่องพลอยเป็นขออ้างอีกแล้ว
แล้วผมต้องลงทุนเอาตัวเข้าแลกเลยหรือยังไงกันนะ
“…นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ”พลอยจะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่าคุณชายจะยกเลิกงานแต่งแล้วมาคบกับผมน่ะ เธอต้องช็อค อาจจะเสียใจ หรือไม่ก็เกลียดขี้หน้าผมไปเลยก็ได้
“ก็ผมไม่ได้เล่นๆนี่ครับ จะกลัวอะไร”ไอ้คุณชายพูด มองหน้าผม
“เอาเป็นว่าผมยังไม่คิดเรื่องนี้”ผมตัดบท ขี้เกียจปวดหัวอีก คุณชายยิ้มก่อนจะยกแก้วเหล้ามาดื่ม
“อย่านานล่ะครับ เดี๋ยวอดตำแหน่งเมียหลวงนะคุณกี้”ไอ้คุณชายหัวเราะขบขัน ผมเลิกคิ้วมอง ไอ้คุณชายเขาไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้เลยหรือไงกัน
“ไอ้…”เชี่ยเอ๊ย
“หึๆ ว่าแต่กี้เคยสมัครโครงการตรวจช่องท้องอะไรนั่นด้วยหรอ”อยู่ๆดีก็เปลี่ยนเรื่องคุยซะอย่างนั้น ผมหันไปมองไอ้คุณชายแล้วพยักหน้าเซ็งๆ อืม รู้ได้ยังไงกันเนี่ย
“ใช่ ตรวจบ้าตรวจบออะไรกัน ให้ไปห้องเอ็กซ์เรย์ใหญ่ขนาดนั้น ไหนจะทีมแพทย์อีกตั้งหลายคน ...ที่จริงแล้ว...”ผมรู้สึกว่าพูดมากกว่าปกติ คุณชายขยับมาใกล้เพื่อฟังผมเล่า
“ทำไมหรอครับ”
“ไอ้โครงการนี่มันลวงโลก ที่จริงแล้วพวกนั้นกำลังทำวิจัยเรื่อง....”
“ผู้ชายสามารถท้องได้...ใช่ไหมครับ ฮ่าๆ พอดีเพื่อนผมอยู่ในโครงการนี้ด้วยครับก็เลยพากันหัวเราะ”ผมชะงักมองไอ้คุณชายนั่นยิ้ม มีอะไรแปลกๆในรอยยิ้มนั่นไหมนะ
“คุณรู้ด้วยหรอ อันที่จริงผมก็กังวลนิดหน่อยว่าพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรกับช่องท้องผมนะ”ผมมานั่งนึกๆดูแล้ว ในวันนั้นผมตื่นขึ้นมาในห้องตรวจพอดีเลย
“ไม่แน่นะ เพราะกี้เองก็อารมณ์หงุดหงิด แปรปรวนบ่อยจังนะ ฮ่าๆ นีท้องหรือเปล่าเนี่ย”ไอ้คุณชายได้ทีหัวเราะใส่ผม
“จะบ้าหรอไงครับ ไม่ตลกนะเว้ย ท้องเทิ้งอะไรกัน”น่ากลัวออกนะผมว่า นั่นสินะ ท้องได้ขึ้นมานี่ออกสะเก็ดข่าวแน่เลย
.
.
ผมระวังตัวเองไม่ประมาณกับแก้วเหล้าตรงหน้า เออ ไม่ใช่สิ ไม่ประมาทไอ้คุณชายโฉดนี่ต่างหาก ผมระแวงกลัวว่าเขาจะแอบใส่ยาอะไรลงไปในแก้วเหล้า ผมนี่ถ้าจะบ้านะ คิดได้ขนาดนี้ ไอ้คุณชายคงไม่ประเจิดประเจ้อใส่ยาให้ผมหรอก
แต่ผมคิดผิดนะ
เพราะ
ผมกำลังเมา ไม่มาก แค่เดินไม่ตรงทาง
ผมพลาดอะไรไปงั้นหรอวะ ก็ไม่นะ ผมดื่มไปแค่สามแก้วเอง ปกติถ้าจะเมาต้องห้าแก้วขึ้นไป แต่ต้องดูด้วยว่าเหล้ามันแรงแค่ไหน
แต่นี่เป็นแค่ค็อกเทลเองนะ? ผมไม่ค่อยสั่งมาดื่มเท่าไหร่
แต่ผมเคยได้ยินนะ ค็อกเทลนี่เครื่องดื่มที่ผู้หญิงควรระวัง เพราะอาจจะโดนมอมได้ง่ายๆ แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะเออ เพราะเหตุนี้แหละ ผมถึงพลาด พลาด ซ้ำๆ หวานๆแบบนี้ทำผมเมาเลยนะ
“กลับกันเถอะ กี้เมาแล้ว”มาเรียกชื่อกูเฉยๆ สนิทกันขนาดนี้แล้วไงวะ ตอนนี้ผมกำลังซบหน้าลงกับเคาร์เตอร์
“เออออออ”ผมบอกไอ้คุณชาย ปัดมือไม้ของเขาที่เข้ามาดึงตัวผม
“ลุกซิกี้”ผมรู้สึกว่าไอ้คุณชายเข้ามาพยุงตัวผมไว้แล้วพาเดินออกจากผับ ผมพยายามทรงตัวเองให้ได้ ผมจะกลับคอนโดของผมเอง…
“ผมจะกลับเองงงงง”ผมบอกเสียงอ้อแอ้ ไอ้คุณชายก็ไม่ละความพยายามที่จะฉุดร่างของผมให้เข้าไปในรถ
“เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ”ไอ้คุณชายบอก แล้วขับรถออกไปทันที ถามผมอยู่นั่นว่าคอนโดอยู่ที่ไหน ผมก็บอกไปอย่างรำคาญ เซ้าซี้จริงๆ
…
..
ไอ้คุณชายก็พาผมมายืนอยู่หน้าห้องผมได้สำเร็จ
“รหัสอะไรล่ะกี้”ได้ยินเสียงถาม ผมมองหน้าเขา แล้วจะล้วงเอากุญแจให้ แต่หาไม่เจอ เอาไปไว้ไหนวะเนี่ย ผมไม่ได้เมาเลยนะจริงๆ
“อ่ะๆ บอกรหัสก็ได้ xxxxxx”ผมบอก ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า จำไม่ค่อยได้ ไอ้คุณชายเปิดประตูได้สำเร็จแล้วพาผมไปนอนบนเตียงทันที
“จะทำอะไร”ผมถาม ผงกหัวมามองไอ้คุณชายที่กำลังเดินเข้ามาคร่อมร่างผมไว้
การพลาดคราวนี้ คงจะเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตของผมแน่นอน อยากจะขัดขืนแต่ไม่มีเรี่ยวแรงพอ….อีกอย่างคุณชายโฉดนี่ก็ทำให้ผมอารมณ์เตลิดไปด้วยได้เหมือนกัน ร่างสูงโน้มลงมาไซร้ตามกกหูไล่ต่ำลงมาที่คอ แล้วย้อนมาจูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ยะ หยุดนะเว้ย”ผมเบี่ยงหน้าหลบจูบของไอ้คุณชายโฉดชั่วอีกครั้ง ผมรับรู้ว่ามือทั้งสองข้างของเขากำลังลูบไล้ไปใต้เสื้อเชิ๊ตของผม ก่อนจะปลดกระดุมออก ปากก็จูบผมไปด้วย
“ผมจะยกเลิกงานแต่งงาน…”ไอ้คุณชายพูดพึมพำ ขณะที่ถอดเสื้อผมได้สำเร็จ แล้วเริ่มมาจูบไซร้ไปตามแผ่นอก
“อย่าทำแบบนี้ …อ่า”ปากบอกว่าอย่าแต่ผมดันครางซะงั้น เหอะๆ ผมนิ่วหน้าเมื่อเขาใช้ลิ้นสัมผัสกับยอดอกของผม
“แล้วครางทำไม”เอ้า ไอ้นี่ ก็เพราะคุณไม่ใช่หรือไงวะ?
เลื่อนหน้ามาจูบผมต่อ
“กี้บอกว่าจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ ผมว่าเรามาทบทวนความจำกันดีไหม….ครั้งนี้กี้จะลืมไม่ลงแน่ๆ”ผมเสียววาบทันทีที่ไอ้คุณชายพูดจบ
อย่าทำหน้าหื่นแบบนั้นสิ กูกลัวววว
“ไม่ใช่นะเว้ย อ๊ะ…”อย่ามาดูดนมกู
นี่จุดอ่อนผมเลยนะ เจอแบบนี้ระทวยไปเลยทีเดียว ผมไม่ใช่หนุ่มแรกแย้มนะ แต่พอเจอไอ้คุณชาย แล้วผมไปไม่เป็นเลย
“ยกเลิกงานแต่งกับพลอย แล้วมาแต่งกับกี้เลยดีไหม”ไอ้คุณชายพูดด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อ จะบ้าเรอะไง
“xxxxxx”
เพราะ……..ไอ้คุณชายมันกำลังก้มหน้าจัดการอยู่กับกี้น้อยของผมอยู่ ไม่รู้ตัวเลยว่ากางเกงหลุดไปตอนไหน
“ไหนๆก็เป็เมียผมแล้วนี่…”
ผมได้ยินไอ้คุณชายพูดแบบนี้นะ เพราะประสาทการรับรู้ของผมมันกำลังปั่นป่วน
…
.
อันที่จริงผมน่าจะรู้จุดจบของตัวเองตั้งแต่แรกที่ตอบรับคำชวนของคุณชาย…แต่ผมก็มา
สรุปคือ………..ผมแค่อยากเสียตัวอีกครั้งนึงนะสิ!!!
จะบ้าตาย!!
คราวนี้ผมคงดิ้นไม่หลุดจากไอ้คุณชายบ้านี่อย่างแน่นอน
ว่าไหมครับ??
@@@@@@@@@@@@@@@@@@ T B C @@@@@@@@@@@@@@@@@
ก็บอกแล้วว่าเสียเชิงอีกรอบ เอิ้กๆ
ขอบคุณทุกคนเลยค่ะ ที่เข้ามาอ่าน
(http://upic.me/i/fr/4jcats.jpg) (http://upic.me/show/55662009)
-
ติดตามจ้า..^^
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pighaun: :pighaun:
-
พลอยรู้อยู่แล้วนี่
-
:z13:
-
นี้คือสาเหตุที่กี้ท้องนั้นเอง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!
.
.
.
.
.
สรุป...เมิงท้องว่ะกี้
-
เวอร์ชันนี้ไฉไลกว่าเดิมมาก เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเยอะเลย ชอบๆๆๆๆ :hao3:
-
ท้อง? ไม่ท้อง? อะไรยังไง?
จะรอตามนะคะ!
-
:oo1: :oo1: :oo1:
-
เรื่องมันน่าลุ้น :hao7: จะรอติดตามแบบติดขอบจอเลยค่า
-
สนุกคับ สนุกมากๆ รออ่านตอนใหม่ มาเร็วๆนะคับ
-
แหมๆ ร้ายกาจนะเนี่ยตัวเธอ ทั้งคู่เบยอ่ะ o13
-
ชอบค่ะ เคมีคู่นี้ค่อยๆจุดประกาย ชอบพระเอกแนวนี้นะ มึนแบบนุ่มๆ
-
อยากอ่านต่ออออออ มาต่อเร็วๆนะยูว :z3: :z3:
-
ไปไหนไม่รอดล่ะ กี้น่ะ อิอิ
-
ติดตามค่า
-
บอกได้คำเดียว ติดตามค่ะ รอลุ้น
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบเลยอ่ะ
-
จะท้องตอนไหนนนน :-[ :-[ :-[
-
:jul1:
-
โดนกินจนได้ 555
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กี้ของเราเสียเชิงอีกรอบ ฟินไปอีก รออ่านยุนะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนที่ 2 แพ้เชิงคุณชาย
ครั้งหนึ่งเมขลาได้ขโมยดวงแก้ววิเศษของพระอิศวร ไป ราหูผู้มีครึ่งตัวเพราะถูกจักรพระนารายณ์เมื่อครั้งแปลงเป็นเทวดาไปดื่มน้ำอมฤต ได้อาสาไปจับเมขลา และได้ชวนรามสูรผู้เพื่อนไปด้วย รามสูรได้ขว้างขวานจนกลายเป็นฟ้าลั่นเปรี้ยงๆ
๏ เมขลาแกล้วกล้า ล่อแก้วแววไว
โยนสว่างเหมือนอย่างไฟ ปลาบไนยเนตรมาร
๏ หน้ามืดฮืดฮาด เกรี้ยวกราดโกรธทยาน
แค้นนางขว้างขวาน เปรี้ยงสท้านโลกา
๏ ฤทธิ์แก้วแคล้วคลาศ ยิ่งกริ้วกราดโกรธา
โลดไล่ไขว่คว้า เมขลาล่อเวียน
๏ ยักษ์โถมโจมโจน นางก็โยนวิเชียร
หลีกลัดฉวัดเฉวียน ล่อเวียนวงวล
๏ เปรี้ยงเปรี้ยงเสียงขวาน ก้องสท้านสากล
ไล่นางกลางฝน มืดมนท์ในเมฆา
๏ นวลนางนั้นช่างล่อ รั้งรอร่อนรา
เวียนรไวไปมา ในจักรราศีเอย ๚ *เห่เรื่อง "จับระบำ"(เมขลา, สุนทรภู่)
“อ๊ากกก เฮือก”ผมสะดุ้งตื่นจากความฝัน เหงื่อแตกพลั่กๆ นี่ผมฝันอะไรกันเมขลาล่อแก้วงั้นหรือ บ้าบอคอแตกสิ้นดี ผมหอบหายใจแรงก่อนจะตั้งสติแล้วเหลือบมองร่างเปล่าเปลือยของไอ้คุณชายที่นอนเป็นตายอยู่ข้างๆ
ให้ตายสิ นี่มันผิดพลาดผิดมหันต์ไปหมด ผมผลักตัวไอ้คุณชายออกไปไกลๆเพราะอึดอัดจะเอาเนื้อมาแนบเนื้อทำไม ผมคงได้แต่ทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะลุกเดินโซเซไปยังห้องน้ำ แต่พอก้าวขาลงเตียงสัมผัสพื้นเท่านั้นแหละ
“อุก...”ผมตัวงอเพราะจุกแปลกๆ เป็นอะไรไปเนี่ย ผมกุมท้องไว้ก่อนจะเดินหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแล้วเข้าห้องน้ำ
“จะทำยังไงดีเนี่ย”ผมคิดอย่างกังวลนิดหน่อย มองร่างเปลือยของตัวเองอยู่ในกระจกที่ห้องน้ำ มีรอยดูดเต็มคอผมเลย ฮึ่ยยย ไอ้คุณชายยยยย
แล้วแบบนี้จะเข้าหน้าไอ้คุณชายนั่นได้ไหมเนี่ย ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงเด่นชัดในหัว คิดแล้ว ขนก็ลุกขึ้นมาดื้อๆ ไม่เชิงว่ารังเกียจแต่ก็ไม่อยากยอมรับว่าชอบ เรื่องแบบนี้ น่าอายจะตาย
หน้าผมร้อนขึ้นมาทันที เมื่อคืนไอ้คุณชายโฉดนั่นไม่ได้ใส่ถุงยางด้วย โอ้ พระเจ้า! คุณชายนั่นคงไม่เผื่อแผ่เชื้อโรคมาให้ผมหรอกนะ คิดได้ก็สยองขึ้นมา ก่อนจะเจ็บแปล๊บที่ช่องท้องวูบนึง
“โอ้ยยย ท้องกู”ผมทรุดลงไปนั่งแล้วกุมท้องไว้ ทำไมถึงเจ็บแบบนี้ได้ คงไม่ใช่เพราะทำรุนแรงหรอกมั้ง ตลกแล้ว ความเจ็บหายไปแล้ว ผมลุกขึ้นยืนลืมไปว่าลืมปิดประตู
“กี้ครับ…”ผมสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆก็ได้ยินเสียงคุณชายดังอยู่หน้าประตู ผมนิ่วหน้าทันที ยังจะตามมาอีก
“มีอะไร”ผมตอบเสียงห้วน ไม่สนใจทำเป็นหยิบโฟมล้างหน้ามาดูแทน คนข้างนอกเงียบเสียงไปนาน เอ้า เงียบทำไมอีก ทำให้ผมต้องหันไปมอง
“…นี่ คุณชายครับ มีอะไรไม่ทราบ”ผมถาม ก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ยืนมองผมอยู่
“…กี้ กี้ ไม่โกรธผมน่ะครับ”ทันทีที่พูดจบผมก็หน้าร้อนขึ้นมาอีกแล้ว นั่นล่ะ ปัญหา ผมจะโกรธไอ้คุณชายบ้านี่ดีไหมนะ ถ้าผมโกรธเขาจะได้รู้ไงว่าไม่ได้ชอบในสิ่งที่เขาทำ
“ว่าไงครับกี้”อย่ามาพูดกับกูด้วยน้ำเสียงแบบนี้นะเว้ย น้ำเสียงที่ทอดหวานเหมือนคาดหวังคำตอบที่ดีจากผม
“เอ่อ ก็ไม่นี่ ผมไม่เก็บมาคิดให้รกสมองหรอก”เหมือนเมื่อก่อนไง เดี๋ยวก็ลืมๆไป ผมบอกแล้วถอยห่างออกจากคุณชาย
“อย่าประชดสิครับ…ถ้าไม่โกรธ กี้ก็ทำหน้าดีๆหน่อย ยิ้มสิครับ”เรื่องอะไรจะยิ้มให้ บ้าไปแล้ว ผมเบ้ปาก
“ผมจะอาบน้ำแล้ว”ผมบอกแล้วจะปิดประตูห้องน้ำแต่คุณชายเข้ามาขวางไว้ ไอ้ผมก็ไม่กล้าปิดประตูใส่เขาหรอกครับ
“กี้ โกรธผมจริงๆด้วย ที่จริงผมไม่อยากทำฉวยโอกาสแบบนั้นกับกี้เลยนะครับ”น้ำเสียงคุณชายดูสื่อไม่ถึงคำพูดนี้เลยนะ ออกจะติดทะเล้นนิดๆ ยังมาทำระรื่นใส่อีก
“แล้วทำ ทำไมล่ะ”ผมถามเสียงห้วน ร่องรอยมันยังอยู่ คามเจ็บก็ยังอยู่ ลองมาโดนเองไหมล่ะ
“ก็เพาะว่ารักไงครับกี้”โถ่ๆๆ เชื่อได้ไหมเนี่ย ผมเบ้ปากทันที เชื่อก็บ้า ไอ้คุณชายทำหน้าเศร้า
“หึ ตลกแหละ”ผมหัวเราะเหมือนได้ยินเรื่องโจ๊กฮาๆ
“กี้ยอมเป็นเมียหลวงของผมแล้วใช่ไหมครับ”ถามแบบนี้ ตบหน้าผมเลยเหอะ ผมมองนิ่งๆ คุณชายแค่มองหน้าผมอย่างเดียว มีอะไรติดหน้าผมหรอไง หากากหาเกลื้อนรึไงไม่ทราบ
“ใครบอก นี่คุณเลิกพูดเองเออเองสักทีเถอะครับ แค่ไม่อยากให้พลอยต้องมาเป็นเมียเกย์แบบคุณ”
“กี้ใจบุญนะครับ ยอมเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้ เฮ้อ ยอมเป็นเมียเกย์แบบนี้ พลอยรู้คงซึ้งใจ”พูดจาได้น่าถีบ สีหน้าแช่มชื่น หัวเราะอารมณ์ดี
“ไอ้…”ผมเม้มปากแน่นเถียงกลับไม่ได้
“ไม่ต้องห่วงนะกี้ ผมจะทำหน้าที่สามีให้เต็มความสามารถ ไม่ต้องห่วงเรื่องบ้านเล็กบ้านน้อยนะกี้ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้”ฟังดูแล้วตงิดๆนะ ไม่เชื่อน้ำหน้าของไอ้คุณชายสักเท่าไหร่ ทำเหมือนว่านี้เป็นหนังคอมเมดี้เอาฮาหรือไง
“พอเหอะ จะอ้วก”พูดมาได้ไม่อายปาก ผมชักรังเกียจเขาเข้าไปทุกทีคนอะไร
“อะไรกัน แพ้ท้องแล้วหรอเนี่ย เพิ่งเสร็จไปเมื่อกี้ หรือว่าค้างมาจากเมื่อปีก่อน”คุณชายหัวเราะ คิดว่าตลกหรือไง ผมทำหน้ารำคาญ ไอ้คุณชายยิ้มแล้วเข้ามาหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว ผมชักสีหน้าขมวดคิ้วใส่
“นี่คุณ!!”
“แก้มกี้ยังนุ่ม ยังหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ น่ารักจัง”ขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย ผมส่ายหน้าแล้วเดินช้าๆไปเปิดประตูออกไป มีคุณชายเดินตามระยะประชิด
“เฮ้ยย คุณชาย”ผมร้องห้ามเมื่อคุณชายเข้ากอดผมจากด้านหลัง เขาแค่หัวเราะ “ปล่อย อย่ามาทำตัวน่าขยะแขยงหน่อยเลย แหวะ”ว่าแล้วก็ดันตัวคุณชายออก
“ก็นึกว่าชอบเลยทำไง”
“เงียบ แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วหายหัวไปซะ”ผมตัดบท เอาเป็นว่าผมจะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้อีกแล้ว เรื่องพลอยก็ช่างแม่งเถอะครับ ยิ่งผมถลำตัวเข้ามามากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งถอนตัวยากขึ้นเท่านั้นโดยเฉพาะกับไอ้คุณชายคนนี้
“ไม่ บอกแล้วไงว่าผมจะรับผิดชอบเอง”คุณชายยังคงดึงดันต่อไป ผมอยากจะเข้าไปสำรวจในสมองของเขาซะเหลือเกินมามีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง
“พอๆเลิกพูดเรื่องนี้สักที”
คุณชายก็เข้าไปอาบน้ำ สักพักเสียงริงโทนโทรศัพท์แปลกๆที่ไม่ใช่ขอผมก็ดังขึ้น ก็ของไอ้คุณชายนั่นแหละ ผมแต่งตัวเสร็จพอดี
“มีคนโทรมา”ผมตะโกนบอก ไม่ได้มองว่าใครโทรมา “รับแทนผมที ผมสระผมอยู่”
“เออๆ”วุ่นวายจริง พอผมดูที่หน้าจอปรากฏว่า ‘คุณแม่’ อ้าว แม่ของคุณชายบ้านั่นนี่ผมไม่ได้รับ เสียงริงโทนเงียบไป “แม่คุณโทรมา ออกมารับสิครับ”
“รับให้ผมหน่อยสิ ผมอาบน้ำอยู่บอกคุณแม่ไปแบบนั้นแหละครับ”
“สวัสดีครับ คุณชายอาบน้ำอยู่ครับ เสร็จแล้วจะโทรกลับ”ผมรับสายแล้วพูดตามที่คุณชายนั่นบอก
“.....เดี๋ยวนะ นั่นใครพูดน่ะ ลูกชายของฉันอยู่ไหน ไปให้เขามารับโทรศัพท์สิ”
“อาบน้ำอยู่ครับ”ผมเดินไปทุบประตูห้องน้ำ “แม่คุณอยากคุยด้วย มารับเร็วๆเข้า”
“ผมยังไม่อยากคุยกับคุณแม่ตอนนี้บอกไปว่าผมจะโทรกลับ”
“รู้แล้วว่าอาบน้ำ ให้เขามารับโทรศัพท์สิ”
“เขาบอกจะโทรกลับ ไม่อยากคุยกับคุณแม่ตอนนี้”
“ต๊าย นี่กล้าพูดนะ เธอพูดแทนตาชายใช่ไหม แล้วเธอเป็นใครกันแน่”
“เอ่อ คือว่าผมเป็นเพื่อนคุณชายน่ะครับ”
“เพื่อนตาชายงั้นเหรอ แล้วชื่อแซ่อะไรล่ะ”
“...เอ่อ...ผมชื่อกี้ครับ”ผมลังเลไม่อยากบอกชื่อ แต่ก็ต้องจำใจบอกไป
“กี้?... ตาชายไม่มีเพื่อนชื่อกี้ ฉันรู้จักเพื่อนตาชายทุกคนไม่มีใครชื่อมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวอะไรแบบนี้เลย ...บอกมาเธอเป็นใคร...ที่ตาชายไม่กลับไปนอนที่คอนโดเพราะแบบนี้ใช่ไหม เป็นผู้ชายแบบไหนกันหืมแม่หนูน้อย”เอ่อ ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากใบหู เสียงดังมากคุณแม่ แม่หนูน้อยนี่มันไม่ใช่สรรพนามเรียกผู้ชายไม่ใช่หรอ เรียกแบบนี้บั่นทอนความมั่นใจของผมลงไปโขเลย
“...พอดีว่าเกิดเรื่องนิดหน่อย คุณชายเลยต้องค้างกับผมน่ะครับ”
“งั้นเหรอ ว่าแต่เธอเป็นเพื่อนแบบไหนของตาชายกันล่ะ เพื่อนสนิท เพื่อนกินหรือเพื่อนนอนกัน”ผมสะดุ้งนิดหน่อยโดนจี้จุดแล้วมันพูดลำบาก
“เปล่าหรอกครับ เพื่อนเก่าน่ะครับ”ผมไม่ทันได้ฟังว่าคุณแม่ของคุณชายบ้าพูดอะไรต่อเพราะไม่ทันระวังเมื่อไอ้คุณชายเดินมาแย่งโทรศัพท์ในมือไปพูดเอง
“ครับผม นี่ลุกชายสุดเลิฟของคุณแม่เองครับ...อ๋อ...นั่นกี้เองครับ...เพื่อน? ....ใครบอกคุณแม่กันครับ ฮ่าๆ นั่นน่ะ...คนที่ผมเคยเล่าให้ฟังไงครับ กี้ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกคุณแม่...”ผมเดินไปใกล้ๆเพื่อฟังว่าคุณชายมันคุยอะไรกับคุณแม่เขากันแน่ ทำไมต้องมาอ้างชื่อผมแบบนั้นด้วย
ไอ้คุณชายเหลือบมองผมแล้วเดินหนีไปอีกทาง
“เรื่องพลอยผมบอกคุณแม่ไปแล้วนี่ครับว่าไม่ต้องการแบบนั้น ทำไมคุณแม่ไม่ฟังผมล่ะ ไม่รู้ล่ะครับ ผมไม่ยอมหรอก คุณแม่ได้คุยกับคุณพ่อหรือยังเนี่ย ผมพูดเรื่องจริง ความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ ครับ ผมรับผิดชอบเองทั้งหมดนั่นแหละ...ครับ...บ๊ายบาย คุณแม่”ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น นอกจากเสียงไอ้คุณชายที่ดูชื่นมื่นอารมณ์ดี เขาคุยเรื่องอะไรกันนะ
คุณชายหันมาส่งยิ้มให้ผม
“ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณแม่ไม่ขัดขวางความรักของเราสองคนหรอก มันสมัยใหม่แล้วไม่ใช่สมัยอีแย้มไอ้ขุนมูลนายอะไรนั่น”คุณชายเดินไปแต่งตัว ผิวปากเหมือนอยู่ห้องของตัวเอง
ผมมองด้วยสายตาเอือมระอา ถ้าใครทำให้ไอ้ผู้ชายคนนี้เครียดได้ผมจะเดินไปคาราวะสักจอกสองจอกเลย
“คุณพูดอะไรเกี่ยวกับผมกัน”ผมชักกังวลว่าคุณชายอ้างชื่อผมในฐานะอะไรกันแน่ ฝ่ายคุณแม่ท่านนั้นดูเหมือนไม่เชื่อว่าผมเป็นเพื่อนกับคุณชายบ้าบอนี่
“ก็บอกว่ากี้จะเป็นสะใภ้บ้านผมไง”คุณชายหันมามองหน้าผมนิ่งๆ
“ว่าไงนะ!! เฮ้ย นี่คุณพูดเรื่องจริงหรอ บอกคุณแม่คุณไปแบบนั้นได้ยังไงกัน!!”ผมเดินตรงดิ่งไปหาเขาแล้วเขย่าตัวไอ้คุณชายประสาทกลับนี่ให้สมองเข้าที่เข้าทาง
“ทำไมจะบอกไม่ได้ ผมเคยเล่าเรื่องของกี้ให้คุณพ่อคุณแม่ฟังด้วยนะครับ แต่ท่านคิดว่าผมแค่ว่างจัดอยากหาอะไรทำฆ่าเวลาเฉยๆแต่ทีจริงแล้วผมจริงจังนะ”
“โห เวรเอ้ย ไอ้ ไอ้”ไอ้ชาย ไอ้เชี่ยยยย ผมกุมขมับ ทำไมต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วย เพี้ยนจริงๆ
“ไม่คิดว่าผมพูดจริงบ้างหรือไงครับ ผมจริงจังกว่าที่กี้เห็นนะ”คุณชายยิ้มกว้างแล้วหันไปส่องกระจกเช็คความหล่อ แน่นอนว่าเขาใส่เสื้อเชิ้ตของผมที่ออกจะแน่นไปหน่อยเพราะคนล่ะไซน์ แต่ใส่กางเกงยีนส์ตัวเดิม
“อ๋อเหรอ ผมควรดีใจใช่ไหมที่ได้ยินแบบนี้น่ะ โคตรจะดีใจเลย”ผมแกล้งยิ้มหัวเราะเหมือนคนบ้า
“อย่าประชดผมสิ แบบนี้ไม่น่ารักเลย ไว้ดีใจตอนที่ได้เข้าบ้านผมจริงๆจะดีกว่า ผมไม่ห้ามกี้หรอกนะ”คุณชายมันหัวเราะชอบใจ ทำเอาผมยิ้มค้างแล้วเดินออกไปยังห้องนั่งเล่น
“ผมลืมบอกกี้คุณแม่บอกว่าอยากเจอหน้ากี้น่ะ เลยชวนไปทานมื้อเย็นที่บ้าน ผมตอบตกลงไปแล้วด้วย”คุณชายเดินออกมาจากห้องนอน
“อ้าว ทำไมไม่ปรึกษาผมก่อน ผมกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย สนิทก็ไม่สนิท”ผมโวยวาย
“เดี๋ยวก็สนิทไปเองแหละครับ ไม่ต้องห่วงหรอก ผมบอกแล้วไงคุณแม่ผมไม่ดุ”คุณชายเดินมานั่งข้างๆผม
นั่นไม่ใช่ประเด็นเลยสักนิด
“ทำไมคุณชอบสร้างเรื่องให้ผมอยู่เรื่อย เจ้ากี้เจ้าการแถมยังหน้าด้านอีก”ผมด่าแล้วยังมีหน้ามายิ้มหัวเราะอีก
“หน้าด้านแล้วได้กี้มาเป็นเมีย ผมก็ยอมล่ะครับ”คุณชายสวนกลับ ผมเบ้ปาก ต่อปากต่อคำกับเขาจะทำให้ผมตีอกชกหัวตัวเองตายก่อนแน่ๆ
“โอ้โห ไอ้นี่ กล้าพูดนะคนเรา”หน้าด้านกว่านี้มีอีกไหม
“ทำไมกี้ชอบว่าผมจังครับ ผมทำอะไรผิด”คุณชายพูดเสียงเบาทำหน้าเศร้าให้ผมสงสาร แต่ไม่เลยสักนิดน่าตบแล้วกระทืบซ้ำมากกว่า
“ก็เพราะคุณสมควรโดนว่าแล้วน่ะสิ พิจารณาตัวเองด้วยนะครับขอบอก”
“กี้เคยดูละครแนวตบจูบไหมครับ”ผมมองเขางงๆ อยู่ก็เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน อย่าบอกนะว่าติดละคร คุณชายยิ้มก่อนจะขยับมาใกล้ๆ
“ทำไมล่ะครับ?”ผมถามเพื่อให้เขาตอบ เพราะคุณชายนั่นไม่ยอมปริปากพูดเหมือนรอให้ผมถาม กวนประสาท
“ก็ถ้ากี้ด่าผมว่าไอ้ หรือพูดคำหยาบใส่ผมล่ะก็…ผมจะทำแบบนี้ไง…..”ไม่บอกไม่กล่าวรั้งท้ายทอยผมเข้าหาแล้วกดจูบลงมาทันที
ผมตาโตทันที ไอ้ชายยยยยยยยยย!!!
“ปะ ปล่อย”ผมผลักหน้าคุณชายโฉดได้สำเร็จ เขาแค่ยิ้มสะใจที่จูบผมได้อย่างถึงพริกถึงขิง
“ถ้ากี้ชอบให้ผมจูบก็ด่าผมบ่อยๆได้เลยนะครับ ผมพร้อมเสมอ”คุณชายมันหัวเราะแล้วขยับไปนั่งบนโซฟาอีกตัวตามเดิม แลบลิ้นเลียปากเยาะเย้ยผมด้วย ผมหน้าแดงก่ำ
“เหอะ โรคจิต”ผมส่งสายตาแค้นไปให้
“อ้ะ อ้ะ ว่าผมเหรอ สงสัยติดใจจูบผมแหง ชอบก็บอกดีๆสิกี้”ไอ้คุณชายทำท่าจะเข้ามาใกล้ แต่ผมลุกหนีได้ทันท่วงที อยู่ใกล้ไม่ได้เลย ไอ้คุณชายบ้าเอ้ย สงสัยรีบลุกหนีไอ้บ้าหื่นกามนั่นกะทันหันไปหน่อยเลยเอาจุกมวลท้องไปเลยทีเดียว ช่วงนี้ท้องไส้ผมไม่ค่อยดี เหมือนมีอะไรแปลกๆอยู่ พอกดๆดูแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ช่วงหลายสัปดาห์ก่อนเจอกับไอ้คุณชายนี่ระบบขับถ่ายผมไม่ปกติเท่าไหร่ ร่างกายเลยเพลียๆไปบ้างแต่ก็กลับมาปกติเหมือนเดิม นี่ก็เพิ่งมาเป็นอีกรอบ สงสัยต้องไปตรวจช่องท้องหน่อยแล้วมั้ง
ผมเดินไปหยิบนิตยสารมาอ่าน ก่อนจะเหลือบไปมองบิลค่าโทรศัพท์ค่าไฟค่าน้ำและก็จดหมายอะไรอีกก็ไม่รู้ ไม่อยากเปิดดูคงเป็นจดหมายทวงหนี้นั่นแหละมั้ง สมัยนี้เขาไม่ส่งจดหมายหากันแล้วมั้ง ไหนจะค่าบัตรเครดิตอีก เวรกรรม ช่วงนี้เงินร่อยหลอไปเยอะ ผมเหล่ไปมองไอ้คุณชายที่เปิดทีวีดู บางทีนะ... ปลอกลอกไอ้คุณชายนั่นซะเลยดีไหม แล้วชิ่งหนีทีหลัง เฮอะ บ้าไปแล้ว ใครจะทำแบบนั้นกัน ผมรวมรวบจดหมาย และบิลพวกนั้นเก็บใส่ลิ้นชัก แล้วค่อยมาจัดการทีหลังแล้วกัน
ครืด ครืด ครืด
มีคนโทรเข้าโทรศัพท์ผม มันสั่นอยู่บนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ยหน้าทีวี คุณชายนั่นหยิบขึ้นมาดูก่อนจะเรียก
“ใครหรอ ไอ้ต้อย”ผมไม่ตอบรีบเดินไปแย่งจากมือเขามากดรับนั่นน่ะ เพื่อนผมเอง
“มีไรวะ”ผมทักทายไป นี่สุภาพสุดแล้วสำหรับเพื่อนซี้คนนี้ของผม คนปรายสายหัวเราะ
“ทักทายซะไพเราะ กูว่าจะบอกข่าวดีมึงไอ้เชี่ย แต่ตอนนี้กูไม่อยากบอกมึงแล้ว”อ้าว ก็ไม่รู้นี่หว่า
“เออ ข่าวดีแสดงว่าผ่านแล้วใช่ไหม”ผมตื่นเต้น หนังสือที่ผมเขียนจะถูกรีวิวโดยพี่บิ๊กบรรณาธิการนิตยสาร One day ชื่อดังเกี่ยวกับศิลปะสมัยใหม่ รวมไปถึงการแนะนำหนังสือวรรณกรรมอิงปรัชญา อะไรเทือกๆนั้น ไอ้ต้อยทำงานอยู่ฝ่ายศิลป์ของนิตยสาร
“เออดิ เดี๋ยวทางพี่บิ๊กเขาจะติดต่อมึงมานะ กูให้เบอร์มึงกับพี่เขาไว้แล้ว เผื่อจะต้องมานัดคุยกันเรื่องงานเขียนของมึง ดูพี่บิ๊กแกจะชอบแนวคิดมึงว่ะ”ไอ้ต้อยหัวเราะ ผมดีใจอย่างน้อยก็ประสบความสำเร็จไปส่วนหนึ่ง ผมเรียนจบมาได้หนึ่งปี สาขารัฐศาสตร์ครับ แต่ผมไม่อยากทำงานอยู่กรอบนัก ก็เลยหางานอิสระทำดีกว่า ผมเขียนงาน นวนิยายแทนซึ่งผมก็ทำได้ดี โชคดีที่ผมไม่ได้เป็นเสาหลักของบ้านน่ะครับเลยเกาะพ่อแม่พี่น้องไปก่อนได้ ฮ่าๆ
“เออ ดีๆ”
“เออ ไอ้กี้”ไอ้ต้อยทำเสียงซีเรียส
“มีอะไร”
“มึงไปปล้นหรือไปโกงใครมาเปล่าวะ เมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนมาถามหามึงอ่ะ มาขอเบอร์ติดต่อกับที่อยู่ กูกลัวว่าจะเป็นเรื่องไม่ดีเลยไม่ได้ให้ไว้”ไอ้ต้อยพูด ผมคิดตาม ใครกันที่อยากรู้ที่อยู่ผมน่ะ
“เออ ไม่ต้องให้นะเว้ย กูไม่เคยสร้างศัตรู แล้วหน้าตาท่าทางเป็นยังไงวะ”
“ก็ดูดีนะเว้ย น่าเชื่อถือใส่แว่นแต่งตัวดี ท่าทางมีฐานะเหมือนพวกนักวิชาการ หรือว่าจะมาติดต่อมึงเรื่องที่มึงเอาการเมืองเข้ามาเกี่ยวในหนังสือมึงอ่ะ”ไอ้ต้อยหัวเราะ
“ตลกแล้ว เออกูก็ไม่ได้กู้เงินนอกระบบนะเว้ย ไงก็ถ้ามาอีกก็ให้เบอร์กูไปเลย จะได้รู้ว่ามีธุระอะไร”ผมบอกไป จะได้เคลียร์ๆ ใครมันจะมาวุ่นวายกับชีวิตผมอีกเนี่ยแค่ไอ้คนประหลาดอย่างคุณชายก็พอแล้ว เหนื่อยโว้ยยย
“โอเคๆ แค่นี้นะเว้ย ว่างๆนัดเจอบ้างก็ดี มีเรื่องแปลกๆจะเล่าให้ฟัง”ไอ้ต้อยทิ้งท้ายไว้น่าสงสัยแต่ผมเป็นพวกไม่ค่อยเสือกเรื่องชาวบ้าน
“มีข่าวดีหรอครับ”คุณชายถาม ยุ่งไม่เข้าเรื่องผมกำลังจะด่ากลับ “อย่า ลืม นะ กี้ ด่าผม ผมจูบแน่ หรืออยากจูบก็บอก ไม่ต้องแอ๊บ”ผมย่นหน้า
“ไม่หรอก แค่เพื่อนโทรมา...แล้วนี่คุณไม่กลับบ้านกลับช่องไปก่อนหรอไง”ผมถาม นี่มันเพิ่งจะเก้าโมงเช้าเอง คุณชายทำหน้ามึน ไหวไหล่แล้วจับจ้องอยู่หน้าจอทีวี
“ไม่ล่ะครับ อยู่กับกี้ดีกว่า”
“โหยคุณ ว่างมากสินะ ไม่มีงานหรอครับ ทิ้งบริษัทมาได้ไง”ผมนึกขึ้นได้ คุณชายนั่นยกนาฬิกามาดูก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรออก
“คุณฐิษาครับ วันนี้ผมไม่เข้าออฟฟิศนะ...ครับ...ผมมีธุระสำคัญน่ะครับ ขอบคุณมากครับ”คุณชายยิ้มแป้นแล้วนั่งไขว่ห้างมองผม
“ตอนนี้ผมว่างแล้วไง เข้าใจนะ”
“...เรื่องของคุณ”ผมไม่สนใจแล้วหันไปดูทีวีบ้าง คุณชายบ้านี่ดูอะไรเนี่ย
“ .....โดยดิฉันเชื่อว่าคุณแม่ส่วนใหญ่ไม่ทราบหรอกว่าตัวเองตั้งครรภ์ มักจะมาทราบเอาก็ตอนประมาณเดือนที่สองหรือเดือนที่สามที่มีการแพ้ท้องเอามากๆนั้น แน่นอนว่าการกำเนิดลูกน้อยจำเป็นที่จะต้องมีตัวกลางสองสิ่งนั้นก็คือ ไข่ของคุณแม่ กับสเปิร์มของคุณพ่อ เมื่อทำการฟีเจอร์ริ่งกันแล้ว ทั้งสองก็จะมีการปฏิสนธิกันหลังจากนั้น 5-7 วันก็จะหาพื้นที่ที่เหมาะสม ..... ”
เป็นรายการคุณแม่มือใหม่ แพทย์กำลังพูดเปิดรายการ
“น่ารักดีนะ อยากมีลูกบ้างจังนะครับว่าไหม”คุณชายอมยิ้มแล้วหันหน้ามามองผม
อะไร มองหน้าทำไม
“อยากมีก็ไปแต่งงานซะสิ ยากอะไร”ผมสวนกลับ เรื่องง่ายๆ
“หึๆ ถ้าผู้ชายมีลูกได้ก็ดีเหมือนกันนะ”ผมหูผึ่ง หือออ? นั่นพูดจริงเหรอไง
“ตลกแล้วคุณ ผู้หญิงผู้ชายแบ่งเส้นกันชัดเจนแล้ว เรื่องท้องเป็นเรื่องของผู้หญิง ผู้ชายมันท้องได้ที่ไหนกัน ผิดธรรมชาติแล้วครับ”ผมแย้งทันที
“อืม มันก็ใช่ ธรรมชาติขีดเส้นเพศสภาพเป็นหญิง-ชาย แต่วิทยาศาสตร์มักทำเรื่องที่ธรรมชาติเองก็ทำไม่ได้ ไม่เห็นต้องให้อะไรมากีดกันขีดเส้นตีกรอบเราเลยนี่ครับ ผมคิดว่างั้น สมัยนี้ก็เคยได้ยินบ่อยๆว่าผู้ชายสามารถท้องได้ ด้วยเทคโนโลยีและวิวัฒนาการทางการแพทย์ที่ก้าวไกล ในอีกสิบปี ยี่สิบปีอะไรก็เกิดขึ้นได้ ไม่คิดแบบนั้นหรอกี้ ทำไมต้องเอาเพศสภาพมาตัดสินด้วยล่ะ สมัยนี้น่ะ ต้องเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ”
คุณชายร่ายยาว ผมฟังแล้วงงๆ สรุปคือต้องการให้ผู้ชายสามารถอุ้มท้องได้หรือครับ
“ช่างเถอะครับ ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับชีวิตผมอยู่แล้วนี่”ผมเอื้อมไปหยิบรีโมตเปลี่ยนช่องไปดูอย่างอื่นแทน
“ไม่ดีหรอครับ สมมติว่ากี้เกิดท้องกับผมขึ้นมากี้จะทำยังไง”คุณชายยื่นหน้ามาถาม
“จะถามในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แล้วผมจะตอบยังไง”ไอ้บ้านี่ก็...
“สมมติครับสมมติ ไม่ได้เกิดขึ้นจริงซะหน่อย ตอบมาเถอะ”คุณชายหัวเราะกวนๆ
“...ไม่รู้... คงไม่หรอก นี่คุณจะบ้าหรือไง ...”ผมไม่ตอบ แต่คิดตามที่คุณชายถาม
อืม...... ผมคงร้องไห้งอแงถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ ไม่ครับ ตายดีกว่า ว่าแล้วก็นึกสภาพตัวเองท้องโตใส่ชุดคลุมท้องหรือไง? ไม่ ไม่ ไม่ เด็ดขาด
เอ....เดี๋ยวนะ ผมถามในสิ่งที่สงสัย
“แล้วทำไมผมต้องเป็นฝ่ายท้องล่ะ ทำไมไม่เป็นคุณที่จะท้องบ้าง”
“อ้าว แล้วใครเป็นฝ่ายโดนล่ะ กี้ก็ต้องเป็นฝ่ายท้องสิ หน้าที่เมีย”
“โธ่เอ้ยคุณ ก็สลับกันสิ อารมณ์เสียจริงๆ”ผมหงุดหงิดขึ้นมาทันที
แล้วทำไมต้องมานั่งเถียงในสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นด้วยเนี่ย งี่เง่า ตกลงผมก็เพี้ยนไปตามไอ้คุณชายนี่แล้วหรือไง จะบ้าตาย เรื่องมันวุ่นวายเพราะไอ้คุณชายบ้านี่คนเดียว ไหนจะเรื่องคุณพ่อคุณแม่ของเขาอีก ชีวิตผมจะมีอะไรที่เซอร์ไพร์กว่านี้อีกไหม
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วววว เรื่องอาจจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป เพื่อเห็นวิวัฒนาการความเป็นแม่ของกี้ ฮ่าๆ
เรื่องนี้ไม่มีมาม่าแน่นอน จะออกแนวสนุกเฮฮาซะมากกว่า อีกอย่างเรื่องนี้ค่อนข้างจะโอเวิร์เกินจริงไปนิดนึง
ขอขอบคุณสำหรับผู้อ่านทุกคนเลยค่ะ ทั้งคนที่เคยอ่าเวอร์ชั่นเก่ามาก่อนด้วย
(http://upic.me/i/fr/4jcats.jpg) (http://upic.me/show/55662009)
-
ที่กี้รู้สึกมวนๆ ในท้อง เป็นเพราะเด็กน้อยกำลังหาที่นอนเหมาะๆ อยู่หรือเปล่าน้าา~ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กี้ท้องๆๆๆ :hao7: :hao7:
-
ฮาาา สลับกันนน
-
ท้องแล้วแน่เลย
-
สนุกดี คลายเครียดด้วย
:mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
แหมๆ จะพลัดกันรุกหรอจ๊ะหนูกี้จ๋าาาาาาา :impress2:
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว
คุณชายจะอารมณ์ดีไปไหนเนี่ย โกรธไม่ลงเลย 5555
-
กี้นายต้องคุณชายมาแล้วต้องทำไรสักอย่างกับคุณชาย อย่าให้กี้รอดเอ้ยอย่าให้คุณชายรอดนะกี้ :hao6:
-
คุณชายกระล่อนแหะ ทำไมเราเห็นฉาก :oo1:
-
เชิงชายให้ชายชม จิงๆ :hao6:
-
อู้ย เดียวก็ท้องแล้ว
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบตรงที่มีอีแย้มโผล่มาให้เห็นด้วยอ่ะ 55555 โคตรตามเทรนด์
-
มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคับ รอ รอ รอ อย่าให้รอนานเลย
-
ตามมาตั้งแต่เวอร์ชั่นนู้น อันนั้นก็ว่าสนุกแล้วนะ
อันนี้กี้ท้องได้ โอ๊ยยย เรายิ่งชอบค่ะ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
เชื้อเขาดีจริงๆ :z1:
-
สนุกๆๆๆๆมาต่อเร้วๆน้าาาาาาาาาาาาาา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:pig4: สนุกดีๆ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ตอนที่ 3 ไปเรือนคุณชาย
เวลาผ่านไปรวดเร็วเหมือนโกหก ตอนนี้ผมอืดอาดไม่อยากไปพบคุณแม่ของคุณชายบ้านี่เลย ผมเครียดนิดหน่อยถ้าหากว่าคุณแม่ของเขาเกิดไม่ชอบผมขึ้นมา แล้วคิดไปไกลว่าผมเป็นเหตุให้ต้องยกเลิกงานแต่งของพลอยล่ะ จริงๆแล้วเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะคุณชายคนนี้ต่างหาก
“เตรียมตัวเตรียมหัวใจพร้อมหรือยังครับกี้”คุณชายบ้าเดินเข้ามาถาม ผมแค่ทำท่าหงุดหงิดใส่เขา
“เพราะคุณคนเดียวที่ทำให้ผมต้องมาเผชิญเรื่องแบบนี้”ผมบ่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากเดินขึ้นรถไปกับไอ้คุณชายเพื่อไปพบคุณแม่ของเขา คุณชายบ้าพูดเปรยๆว่าคุณพ่อของเขาน่าจะอยู่บ้านด้วยเหมือนกัน
“คุณพ่อผมท่านใจดี ไม่ต้องห่วง”คุณชายหันมาพูดขณะที่เลี้ยวรถเข้าผ่านรั้วบ้านที่เลื่อนออกให้ “ใจดีไม่ใจดีก็คงรู้ตอนที่พวกท่านเจอหน้าผมนั่นแหละ”
“สวัสดีค่ะคุณชาย...คุณหญิงกำลังพูดถึงพอดีเลยค่ะ รีบเข้าไปห้องอาหารจะดีกว่านะคะ”หญิงรับใช้เดินมารอรับยกมือไหว้คุณชายนั่นที่เดินเข้าไปหา ผมเดินตามไปห่างๆจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไหมเนี่ย
“อ้อ แล้วนี่ก็คุณกี้...แฟนผมเอง”คุณชายแนะนำผมให้หญิงรับใช้รู้จักที่มีสีหน้าตกใจเหลือเกิน แต่สถานะว่าแฟนนี่ไอ้คุณชายท่านนี้ทึกทักไปเองได้อย่างหน้าด้านๆผมหันไปทำท่าจะค้านเขา แต่คุณชายแค่ส่งสายตาปรามดุๆมาให้อีกต่างหาก ผมแค่เบ้ปากไหนๆก็เสียตัวไปให้เขาแล้วก็คงต้องยอมรับความจริง
“นี่คุณแม่คุณท่านจะองค์ลงไหมครับเนี่ย ผมกังวลนะ”ผมรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา แต่ไอ้คุณชายมันไม่ตอบแค่ส่งเสียงอืมยาวๆมาให้แทน กวนประสาทอีก
คุณชายเดินนำไปยังห้องอาหาร ผมเหลือบไปมองรอบๆบ้านใหญ่โตรวมสมชื่อ ไม่น่าล่ะพลอยถึงเปลี่ยนใจจากผมมาหาไอ้คุณชายคนนี้ รวยขนาดนี้ใครจะไม่สน
“ไม่ต้องกลัวนะอยู่กับไอ้ชายซะอย่าง แค่เมียคนเดียวทำไมจะปกป้องไม่ได้”คุณชายกระซิบเบาๆ ผมล่ะอยากสวนกลับแต่เขาทั้งสองเดินมาถึงห้องอาหารเป็นที่เรียบร้อย ผู้หญิงวัยกลางคนน่าจะเป็นคุณแม่ของคุณชายหน้าตายังดูสาวอยู่เลยที่สำคัญเธอดูหยิ่งๆและมั่นหน้ามากมาย
ส่วนคุณพ่อนั้นดูแก่วัยกว่าสวมแว่นทรงกลมท่าทางใจดีและภูมิฐานดูดีเหมือนคนมีเงินอยู่แล้ว ส่วนผู้ชายที่ดูหนุ่มหน้าตาคล้ายคุณชายอีกคนหนึ่งท่าทางน่าจะเป็นลูกชายอีกคนนึงของบ้านนี้
“มาแล้วครับ คุณหญิงคุณชายทั้งหลาย”คุณชายเอ่นทักทายอารมณ์ดี ท่าทางจะสนิทกับครอบครัวดีมาก ผมแค่ยกมือสวัสดีแบบเกร็งๆ คุณหญิงแม่แค่มองผมก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วกอดอก แต่ท่าทางเหมือนแกล้งทำมากกว่า
“ไม่ต้องมากพิธีรีตอง หนูคือคนที่ตาชายเล่าให้ฟังใช่ไหม...ชื่อว่ากี้สินะ นั่งลงแล้วทานข้าวก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ”ฝ่ายคุณพ่อพูด จากนั้นคุณชายก็แนะนำผมให้ครอบครัวนี้ได้รู้จัก คุณแม่ชื่อว่าพิมพ์วิไล คุณพ่อชื่อชินวุฒน์ ส่วนชายหนุ่มดูดีลูกชายคนโตสุดชื่อว่าเชน
บรรยากาศการทานอาหารเย็นของบ้านนี้เงียบเชียบ ผมแทบกระเดือกอะไรไม่ลง ไอ้คุณชายนั่นก็ทำงามไส้เหลือเกินทำเป็นตักนู่นตักนี่ให้ผมไม่ขาด จนคุณหญิงแม่จิกตามองลูกชายตัวเองก่อนจะบ่น ยกเว้นคุณพ่อกับคุณเชนที่มียีนส์แห่งความเมตตาอารีใจดีเป็นที่สุดแค่ยิ้มให้ เมื่อทานข้าวกันอิ่มซึ่งผมจำใจกินเป็นอย่างมากจากการยัดเยียดของไอ้คุณชาย คนรับใช้ยกสำรับเก็บ
“เอาล่ะ ได้เวลาของการสารภาพบาปสีม่วงของเธอสองคนได้แล้ว จะเริ่มจากตรงไหนดี...”คุณหญิงแม่ท่านพูดแบบนี้ ผมมองหน้าคุณชายที่นั่งยิ้ม คุณเชนกับคุณพ่อตั้งท่าจะลุกออกจากโต๊ะแต่ก็โดนเสียงของผุ้มีอำนาจสูงสุดในบ้านพูดดักไว้ก่อน “อย่าคิดจะกระดิกก้นไปไหนเชียวนะ ไอ้สองพ่อลูก นั่งลงเดี๋ยวนี้ นี่เป็นภาระอันหนึกอึ้งของครอบครัวเรา”ว่าแล้วก็ชี้นิ้วไปที่ผู้ชายสองคนที่ทำหน้าเซ็งระอาไปตามๆกัน
“ก็ได้ๆ”คุณพ่อจำต้องนั่งลงข้างภรรยาสุดที่รัก
“นี่กี้ตอนนี้สนใจแค่คุณแม่ผมก็พอนะ ท่านไม่ดุแค่แกล้งๆทำไปแบบนั้นแหละ”คุณชายหันมาพูดเบาๆแล้วไม่วายจะมาจับมือผมอีก ผมหยิกมือเขา แต่ไม่ยอมปล่อยก็เลยปล่อยเลยตามเลย
“สารภาพมา!!”คุณหญิงแม่กอดอกมองผมกับคุณชายสลับกัน
“เอาเรื่องไหนดีครับคุณแม่”ยังจะมีอารมณ์มากวนอีกนะคุณชายบ้า ผมเหล่ไปมองหน้าเขา ที่ยักคิ้วมาให้ผม ต่อหน้าต่อตาคุณแม่เลยนะนั่น
“อย่ามาเล่นลิ้นนะยะ ก็เรื่องเมียที่แกพูดถึงไง”พูดแบบนี้ผมก็สะดุ้งเลยน่ะสิ ผมกำลังอ้าปากพูดแต่คุณชายโฉดพูดแทรกมาก่อน
“อย่างแรกที่ผมต้องบอกคุณแม่…คือว่าผม……ผมเป็นเกย์….เป็นมานานแล้ว”คงเป็นคำตอบที่ทำร้ายคุณแม่มากแน่ๆเพราะเธอทำหน้าช็อค สายตาจับจ้องมาที่ผมเขม็งเชียว ฝ่ายคุณพ่อแค่หลับตาลงอย่างใจเย็นท่าทางจะรู้อยู่แล้ว คุณเชนพี่ชายคนโตทำตาโต
“เห็นไหมครับ ผมบอกแล้วไงคุณแม่”คุณเชนตบเข่าตัวเอง หันไปพูดกับคุณแม่ของตัวเองด้วยความดีใจที่ตนเดาถูกเรื่องพี่ชาย คุณแม่หันขวับไปต่อว่าทางสายตา
“ฉันเนี่ยนะแพ้แก โอ้ยยย ตาเถร ฉันไม่จ่ายให้แกหรอกนะ ถือว่าเป็นโมฆะไป…ทำไมแกถึงไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะตาชาย ฉัน ฉันอยากจะกรี๊ด”คุณแม่เอามือปิดหน้า ผมมองด้วยความงง นึกว่าจะต่อว่าผมกับไอ้คุณชายเสียอีก แล้วที่พูดกับคุณเชนหมายความว่าไงกัน
“โห นี่อะไรกัน พนันเรื่องผมหรอไง แม่ลูกคู่นี้”คุณชายทำหน้างอน ผมเบ้ปาก สีหน้าของเขาดูน่าหมั่นไส้จนผมแทบอยากจะเอามือไปตบแรงๆ
“เหอะ ไม่ต้องมาพูดนะ ฉันไปคุยกับผู้ใหญ่ฝ่ายแม่ยัยพลอยไว้แล้ว แกจะให้ฉันทำยังไงกัน ลูกสาวบ้านนั้นดีอกดีใจไปเรียบร้อยแล้ว”คุณแม่ทำหน้าหนักใจ ส่ายหน้าอย่างระอา คุณพ่อพยักหน้า “ใช่ จะทำยังไงล่ะทีนี้”
“ก็แค่ยกเลิกงานแต่ง ไปขมาฝ่ายนั้นก็จบเรื่อง ไม่ยากหรอกครับ ผมว่าพลอยน่าจะเข้าใจ”คุณชายพูดอย่างมั่นใจ ผมขำหึๆ แน่ใจหรอที่พูด พลอยคงจะยอมง่ายๆ น่าขายหน้าจะตายถูกฝ่ายชายยกเลิกงานแต่ง แถมยังป็นเกย์อีก
“หรอยะ ฉันคงโดนฝ่ายนั้นตบหน้าเลือดกบปากล่ะมั้งงานนี้ เฮ่ย แกนะแก ถ้าแกบอกฉันว่าแกมีเมียเป็นผู้ชายแล้ว ฉันจะไม่ไปยุ่งกับแม่พลอยอะไรนั่นเลย…ที่จริงฉันไม่ชอบแม่นี่สักเท่าไหร่ ท่าทางดูแรงๆแรดๆยังไงก็ไม่รู้ ไม่ถูกชะตาเดี๋ยนซะเลย”คุณแม่พูดเสียงแหลม ทำหน้าหน่ายเมื่อพูดถึงพลอย คุณชายหึๆแล้วหันมายิ้มกับผม
“ว่าแต่…….เธอคงไม่แรดหรอกนะ”ผมเหมือนโดนตบหน้า ถามอะไรแบบนี้ล่ะคุณแม่ ไอ้คุณชายหัวเราะออกมาเสียงดัง คุณเชนทำหน้ากลั้นขำอยู่ข้างผู้เป็นพ่อ หน้าของผมแสดงออกมายังไงก็ไม่ทราบ คงจะเอ๋อน่าดู
“ผมเป็นผู้ชาย จะแรดได้ไง”ผมพูดเบาๆ รู้สึกอับอายไม่น้อย
“คุณก็ไปถามอะไรแบบนั้น”คุณพ่อพูดแต่ยิ้มขำผมอีก
“ฮ่าๆ กี้เรียบร้อยจะตาย ไม่แรดแน่นอน ผมรับประกันเองเลยนะครับเนี่ย”ไอ้คุณชายได้ทีโอบไหล่ผมเฉยเลย
“แล้วไป ฉันไม่อยากได้สะใภ้เป็นผู้ชายแล้วยังจะทำตัวแห่นๆ เสียชื่อลูกชายฉัน วงศ์ตระกูลฉันหมด”คุณแม่ทำหน้าเชิด เหยียดยิ้มมองผมด้วยสายตาจิกกัดเล็กน้อย ผมนี่หน้าหดเหลือสองนิ้ว ท่านคงไม่ชอบผมแน่ๆเลย
“…เอ่อ ครับ”ผมอึกอักทำหน้าไม่ถูก คุณชายถอนหายใจ
“ไม่เอาน่าคุณแม่ กี้น่ารักจะตายไป …”
“แล้วนี่เธอ มาเกาะติดลูกชายฉันได้ยังไง”ผมไม่พอใจ เมื่อได้ยินคำว่าเกาะติด แถมน้ำเสียงที่ใช้ก็ไม่เข้าหูผมเลย
“เอ่อ เรื่องนั้น…..”ผมหันไปมองคุณชายที่พยักหน้าให้ผมพูด คุณเชนมองผมอย่างตั้งใจ
“คือ ผมกับคุณชายเจอกันครั้งแรกที่ผับ….”
“ต๊ายยย ว่าแล้วเชียวที่ดีๆกว่านี้ไม่ได้หรือไง ที่ผับเนี่ยนะ แกคิดว่าจะได้เมียดีๆที่ผับหรือไง พวกรักสนุก สิบแปดมงกุฏ ปลิงทะเลคอยดูดเงินจากตาชายหรือเปล่าก็ไม่รู้”ผมหน้าชาไปแล้วครับ พูดจาดูถูกกันแบบนี้ คุณเชนหันไปมองหน้าคุณแม่ของตัวเองอย่างตกใจ คุณชายทำหน้าไม่พอใจ อ้าปากจะพูด
“แกน่ะเงียบไป…ฉันพอจะเดาเรื่องออกนะ พอเจอกันที่ผับปุ๊บ ถูกใจว่างั้นเลยไปจบกันที่เตียงสินะ ฉันพูดถูกไหม”เธอหันหน้ามาทางผม
“ก็ใช่ครับ แต่ว่า”ไม่ทันพูดจบ
“เหอะๆ เห็นไหม ง่ายดีจังนะเธอน่ะ…แกได้ให้เงินพ่อหนุ่มนี่หรือเปล่า”ผมฟังแล้วปรี๊ด ผมส่งสายตาโกรธเคืองไปให้ไอ้คุณชาย ที่ทำหน้าตื่นตระหนก ฝ่ายคุณพ่อหลับตาทำหน้าแปลกๆมองภรรยาเงียบๆ
“ผมไม่ได้คาดหวังอะไรจากลูกชายคุณแม้แต่น้อย เงินสักแดงเดียวผมก็ไม่คิดอยากจะได้ เพราะผม คิดแค่ว่าทำบุญให้หมามันก็เท่านั้น”ผมพูดด้วยอารมณ์ คุณชายหันหน้ามามองผมเหมือนตกใจ คุณแม่อ้าปากหายใจดังเฮือก ยกมือกุมหน้าอก
“อุ้ยตาย เธอช่างกล้านะ ทำบุญให้หมา หึๆ แบบนี้ก็หมายถึงตาชายน่ะสิ ว่าแต่แกเป็นหมาตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าตอนคลอดแกนะ แกก็หน้าตาเหมือนคนนี่”คุณแม่ยิ้มกวน หัวเราะกับคุณเชนที่ทำหน้าแหยๆเหมือนไม่รู้จะวางตัวแบบไหน
“อะไรกันคุณแม่ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ผมกับกี้ชอบกันนะครับ อีกอย่างผมเป็นคนมอมกี้จนเมาไม่รู้เรื่องแล้วลากขึ้นเตียงเอง ผมนี่แหละที่เป็นฝ่ายมักง่าย อยากจะเกาะกี้เอง แต่กี้ก็หายไปจากผมตั้งแต่วันนั้น ผมติดต่อไม่ได้ ฟังชัดไหมครับคุณแม่ ผมชอบกี้ ผมรักกี้ ผมอยากได้กี้เป็นเมีย แค่กี้คนเดียวเท่านั้น”คุณชายพูดเสียงหนักแน่น สบตากับคุณแม่อย่างดุดือดราวกับว่ากำลังสู้รบกันผ่านสายตา
“ห๊ะ นี่แกทำแบบนั้นหรอ จะบ้าตาย ลูกฉัน เอาเถอะ ขี้เกียจฟังเรื่องบ้าๆของพวกแกแล้ว เอาเป็นว่า เรื่องวันนี้ฉันยังไม่ให้ผ่านนะยะ …ไปปรึกษากันใหม่ ส่วนเรื่องแม่พลอยฉันจะเป็นคนจัดการเอง…แกสองคนมีหน้าที่เตรียมตัวให้ดีพอที่จะมาตอบคำถามฉันกับวงศ์สาญาติตระกูลกับเรื่องที่เกิดขึ้น เหอะๆ ไม่ใช่หมูๆปอกกล้วยเข้าปากหรอกนะ งานนี้คุณทวดจะออกโรง!”
“โถ่ คุณแม่ ไม่ตลกเลยนะครับ”ไอ้คุณชายพูดเสียงอ้อน ผมทำหน้าเครียด วงศ์สาญาติตระกูลหรอ โห อะไรจะขนาดนั้น แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ ทั้งหมดนี้เพราะไอ้คุณชายแท้ๆเป็นไงล่ะ ทำหน้ารื่นอยู่ได้
“ก็ไม่ตลกน่ะสิ เรื่องที่แกมีเมียเป็นผู้ชาย จะต้องได้รับการอนุญาตจากคุณทวดก่อน แล้วก็คนในตระกูลด้วย…เรื่องใหญ่นะจ๊ะลูกรัก เตรียมตัวไว้ให้ดี”คุณแม่หัวเราะเหมือนแม่มด ก่อนจะชี้นิ้วมาที่ลูกชายของตัวเองแล้วก็ผม ก่อนจะทำท่าปาดคอตัวเอง แล้วส่งซิกให้คุณเชนลุกขึ้นตาม
“ไป กลับเถอะตาเชน ไปหาเมียสาวให้แกดีกว่า เผื่อความสมดุล”คุณเชนทำหน้าไม่ถูก
“อะไรเนี่ยคุณแม่”คุณเชนลุกตาม แต่ทำชักช้า คุณแม่เธอเดินออกจากห้องไปแล้ว แต่คุณเชนหันกลับมาพูดกับคุณชายโฉด
“อย่าเครียดๆ จริงๆแล้วคุณแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ท่านแค่อยากจะพิสูจน์”
“พิสูจน์อะไร”คุณชายเลิกคิ้วสูง ทำหน้ามึน
“ก็…..พิสูจน์ฤทธิ์เดชลูกสะใภ้คนใหม่ไงครับ”คุณเชนยิ้มแล้วรีบเดินออกไปทันที
ให้ตาย เหมือนทิ้งระเบิดลูกโตไว้
ผมหัวเราะไร้อารมณ์ขำขัน หันไปมองไอ้คนเก่งที่มั่นใจนักหนาแต่พูดอะไรไม่ได้ คุณพ่อแค่ถอนหายใจ
“เอาล่ะ ทีนี้ก็รู้คำตอบของแม่แกแล้วนะไอ้ชาย”คุณพ่อพูดยิ้มๆ ท่านไม่ซีเรียสอะไรเลยหรือ ถอดแบบกันมาเชียวพ่อลูกคู่นี้ คุณชายแค่ไหวไหล่
“ใครจะคิดว่าคุณแม่จะเล่นอะไรแบบนี้”คุณชายหัวเราะ มีหน้ามาขำอีก
“ว่าแต่เธอเองก็หน้าตาดีนะ เหมาะกับไอ้ชายดี”ท่าทางสนับสนุนเต็มที่ คุณพ่อยิ้มก่อนจะพินิจพิจารณาใบหน้าผมอยู่นาน
“ผมบอกแล้วไงครับ คนนี้แจ่มมาก”คุณชายเสนอหน้ามาพูดอยู่ข้างๆผม
“แจ่มจนแม่แกถึงกับไม่ให้ผ่านเลยหรือไง”คุณพ่อหัวเราะ
“คุณแม่ชอบแกล้งอยู่เรื่อยผมรู้ว่าจริงๆแล้วคุณแม่ออกจะดีใจที่ได้กี้เป็นลูกสะใภ้แทนพลอย”
“ว่าแต่เรายังเด็กอยู่เลยนะ อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเรา”คุณพ่อหัวเราะหึๆแล้วหันมาพูดกับผม
“ยี่สิบห้าแล้วครับ”ใครๆก็บอกว่าผมหน้าเด็กน่าภูมิใจจริงๆ
“หน้าเด็กจริงนะ ไอ้ชายกลายเป็นลุงแก่ๆไปเลย”ท่านบอกอย่างอารมณ์
“แหมคุณพ่อ ถ้าผมเป็นลุง คุณพ่อก็ปู่ทวดแล้วล่ะครับ”คุณชายไม่วายจะสวนกลับ
“อ้าวๆ ไอ้นี่นิ …คงเป็นกรรมของเราล่ะนะ ได้ไอ้ชายเป็นผัว”เอ่อ คุณพ่อนี่ก็ตรงไปนะครับ เล่นเอาผมหน้าม้านไปเลย ผมยิ้มเจื่อนไปให้ ไอ้คุณชายหัวเราะชอบใจก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบ
“เห็นมั้ย คุณพ่อผมออกจะสนับสนุน”ไม่พูดเปล่า ไอ้คุณชายโฉดกลับยื่นจมูกมาหอมแก้มผมไปทีนึงแบบว่องไว ขณะที่คุณพ่อของเขากำลังหันไปสนใจกับไอแพดในมือ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแค่ผมนั่งชิดติดกับไอ้คุณชายอย่างเดียว
“แกจะให้พ่อช่วยอะไรล่ะ”
“ก็ช่วยสนับสนุนกี้กับผมไง จะได้สู้กับแม่ได้ คุณพ่อก็น่าจะรู้ว่าคุณแม่คิดจะทำอะไร”คุณชายบ่น ทำหน้าเง้างออย่างกับว่าน่ารัก
“สู้กับแม่แกเรอะ….เฮ้อ แกสร้างความร้าวฉานให้กับแม่กับพ่อเลยนะเนี่ย”คุณพ่อเหงื่อตก อย่าบอกนะว่าคุณพ่อเป็นโรคกลัวเมียน่ะ
“โหยคุณพ่อ ช่วยผมหน่อย เนี่ยเดี๋ยวคุณแม่ก็เปิดศึกกับลูกสะใภ้หรอก”ไอ้คุณชายหัวเราะ ผมศอกใส่เขาทันที
“เฮ้อ แกรู้ไหม ว่าการจะไปคุยกับฝ่ายหนูพลอยไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ผู้ใหญ่ฝ่ายนู้น จี๊ดจ๊าดใช่เล่น ท่าทางอยากได้แกเป็นลูกเขยเต็มที แล้วอีกอย่างครอบครัวเราจะเสียหายไม่น้อยเลยนะ แกน่าจะบอกพ่อก่อนตั้งแต่แรก ไม่งั้นพ่อจะไม่ให้มีงานแต่งขึ้นมาให้เปลืองงบหรอก”คุณพ่อส่งสายตาตำหนิมาให้ไอ้คุณชาย อาจจะรวมผมไปด้วยก็ได้
“ก็เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว คุณแม่ก็ยังไม่ยอมรับกี้ ไหนจะต้องไปคุยกับคุณทวด ไหนจะญาติโกโหติกาเราอีก คุณแม่เปิดศึกชัดๆเลยนะครับเนี่ย ดูสิ กว่ากี้ของผมจะได้เป็นสะใภ้ตระกูลเรา คงน่วมไปหมดแล้วมั้ง”
“นี่คุณเงียบไปเลยเหอะ พูดมากอยู่ได้”ผมทนไม่ไหวต้องรีบพูดดักไว้ ไอ้คุณชายนี่ก็ชอบพล่ามอะไรมากมายก็ไม่รู้ ทำอย่างกับว่ามีกันอยู่แค่สองคน ทั้งๆที่คุณพ่อตัวเองก็นั่งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ
“หึๆ …แต่แบบนี้ก็ดีนะ ตระกูลนี้จะได้ลดตัวหารมรดกลงไปบ้าง ไม่งั้นก็แบ่งกันยิบย่อยแย่งกันน่าดู วงศ์ษาคณาญาติเรานี่ไม่รู้จะเยอะไปไหน ……”คุณพ่อถอนหายใจ
“เรื่องของแกกับกี้ พ่อไม่ได้ห้าม แค่แกมีความสุขก็พอ…แต่แกผูกปมเอาไว้ แก้ต้องแก้ปมนั้นเอง ทุกๆอย่างที่เป็นแบบนี้มันเกิดเพราะตัวแกเองทั้งนั้น ไม่ต้องห่วงพ่อจะเป็นแบล็กให้แกเอง รวมไปถึงไอ้อรรถด้วย พ่อมีแนวร่วมเยอะ ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้ลูกชาย”คุณพ่อหัวเราะร่า
“เฮ้อ แล้วคุณทวดจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ”คุณทวดนี่ไม่ได้อยู่เมืองไทยหรอกหรอ
“อืม ก็น่าจะอาทิตย์หน้า ตามกำหนดวันแต่งของแกไง…แต่พ่อกลัวว่าความดันคุณทวดจะขึ้นถ้ารู้เรื่องของแกน่ะสิ…เฮ้อ เรื่องนี้แกจัดการเอาเองนะ พ่อไม่ขอยุ่ง”คุณพ่อส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องอาหารไป
“รู้แล้วครับ”ไอ้คุณชายตอบกลับ ก่อนจะถอนหายใจมาเฮือกใหญ่
“ฟังดูวุ่นวายชิบ”ผมบ่น ผมว่าปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ใครเลยนอกจากคุณแม่ของไอ้คุณชายเท่านั้น เห็นเธอไปดึงคนนู้นคนนี้มาเกี่ยวข้องซะมั่วไปหมด คงอยากจะเปิดศึกกับผมสินะ แต่เอ๊ะ นี่ผมยอมรับง่ายๆหรอว่า…จะเป็นสะใภ้บ้านนี้น่ะ แค่คิดก็ปวดหัว
“เอาน่าที่รัก อดทนหน่อย เดี๋ยวก็ได้เข้าหอกับผมแล้ว”คุณชายยิ้มกระลิ่มกระเรี่ยมาให้ สายตาซุกซน
“ตลกตาย”ผมเบ้ปาก ชกแขนไอ้คุณชายด้วยความหมั่นไส้
“ไม่ตลก เรื่องจริงเลยนะ ผมให้คนไปปรับแต่งเรือนหอของเราเอาไว้แล้ว แบบที่กี้ชอบเลยนะ”
“เหอะ คงจะเป็นของพลอยมาก่อนล่ะสิท่า”ผมอดได้ที่จะพูดกระทบกระเทียบ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงมันทิ่มแทงตำใจของผมจริงๆนะ
“ใช่ที่ไหนกัน เรือนนั้นเป็นของผมมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยให้ใครเข้าไปนอน…กี้จะเป็นคนแรก…ที่นอนเตียงผมเลยนะ”ถุ้ย เขาคงสนใจก็ไอ้ตรงที่เตียงอย่างเดียวสินะ
“แหม ดีใจเว่อร์เลย”
“อยากไปดูไหม”
“ไม่”
“กี้ยังไม่ได้เดินดูบ้านผมเลย ไปดูรอบๆก่อนไหม นะครับ”ไอ้คุณชายยิ้มแบบอ้อนๆ ไม่ได้สนใจคำตอบของผมสักนิดดึงแขนผมเดินเข้าไปในบ้านทันที
“จะให้ดูอะไร มันก็มีเหมือนๆกับบ้านอื่นๆไม่ใช่หรอไง”ผมหน้าบูดทันที
“บ้านนี้มันพิเศษนะครับ เพราะมันเป็นบ้านของสามีกี้นี่ ก็ต้องทำความคุ้นเคยไว้ เพราะอีกหน่อยกี้จะต้องมาอยู่ที่นี่ไงครับ”พูดซะผมเถียงไม่ได้ ทำเหมือนกับผมเป็นผู้หญิงที่จะต้องย้ายเข้ามาอยู่บ้านฝ่ายชาย เวรกรรมจริงๆ
“เลิกพูดได้มั้ยไอ้คำว่าผัวๆเมียๆสามงสามีน่ะ ผมไม่ชอบ”
“แต่มันคือความจริงนี่ครับ กี้จะปฎิเสธทำไม”
“ผมไม่ชอบ ได้ยินไหม”ผมทำหน้าขัดใจ เมื่อไอ้คุณชายยังทำหน้าระรื่นมาให้อีก
“แต่ผมชอบ มันชัดเจนดี มันบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ที่แนบชิด ท้องชนท้องเลยนะกี้ ดีออกนะ”โอย ผมอยากจะแดดิ้นให้ตายอยู่ตรงนี้ โอ้แม่เจ้า
“พอๆ ไหนล่ะ จะพาไปดูบ้านอ่ะ เร็วๆสิ”ผมเปลี่ยนเรื่อง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วลุกขึ้นยืน
“โอเคครับ เริ่มจากไหนดี ไปชั้นบนดีกว่า ห้องของผมเป็นไง”คุณชายหัวเราะแล้วลุกตามก่อนจะจับแขนผมเดินไปยังชั้นสอง ผมชะงักทำไมต้องไปห้องนอนด้วย
“คิดอะไรหรือเปล่าเนี่ย”ผมถามเพื่อความแน่ใจ เห็นแบบนี้ไอ้คุณชายนี่ไว้ไม่ได้แถมยังหื่นอีก
“หือ ไม่ได้คิดนะ นั่นแน่…กี้คิดแบบนี้แสดงว่าเมื่อคืนยังไม่จุใจอีกหรออยากโดนอีกหรอ”ผมกัดปากแน่น เดือดปุดๆ
“ใช่ที่ไหน ใครจะไปคิดแบบนั้น ทุเรศจริงๆคุณเนี่ย”ผมย่นจมูกใส่ ก่อนจะเมินหน้าหนีไอ้คุณชายทันที
“อ้ออย่าลืมที่ผมเตือนไว้นะ ระวังคำพูดนะครับ อยากโดนจูบหรอ”ผมมองหน้าเขา คุณชายเดินเข้ามาใกล้
“บ้าหรือไง”ผมทำหน้าเซ็ง ไอ้คุณชายแค่เดินมากอดคอผมอย่างถือวิสาสะ คุณชายพาเดินไปยังห้องที่อยู่สุดของทางเดิน
คุณชายเดินไปเปิดประตูห้องนอน เผยให้เห็นห้องโถงกว้างสะอาดตามีเพียงพรมสีเทาปูไว้อย่างเดียว แล้วข้างของหายไปไหนหมด
“แน่ใจนะว่าใช่ห้องนอน”ผมพูดขำๆเมื่อเดินเข้าไปในห้อง ที่ว่างเปล่าไร้สิ่งตกแต่ง เครื่องมือเครื่องใช้ คุณชายผิวปากเหลือบตามองห้องของตัวเอง
“เหอะ ฤทธิ์คุณแม่ผมล่ะ…ทำอย่างกับว่าผมมีที่ซุกหัวนอนแค่ที่บ้าน”ไอ้คุณชายย่นหน้า ผมขมวดคิ้ว นึกถึงคุณหญิงแม่ของคุณชายแล้วก็สงสัย
“บ้านนี้ออกจะตั้งกว้าง มีห้องนอนเหลือแหล่”ผมยักไหล่ไม่สนใจ การทำแบบนี้ถือว่าเป็นสัญญาณเตือนเล็กๆจากคุณหญิงแม่ เหอะๆ ไม่ทันไรแม่บ้านก็เดินเข้ามาหาผมกับคุณชาย
“คุณหญิงท่านสั่งมาว่าให้คุณชายย้ายไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวค่ะ จนกว่าคุณหญิงท่านจะอนุญาตเรื่องของคุณกี้ได้ ที่คอนโดคุณชายเองก็เช่นกันค่ะ”ผมฟังแล้วอึ้งไปเลย คุณแม่คุณชายนี่เยอะจริงๆ
“โห ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย”คุณชายมุ่ยหน้าก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรออกไปหาผู้เป็นแม่
“คุณแม่ทำไมทำกับลูกชายแบบนี้ล่ะครับ...โถ่ จะทำแบบนี้ทำไม ยังไงคุณแม่ก็ต้องยอมรับกี้อยู่แล้ว...พิสูจน์อะไรกันครับ...ก็ได้ๆ งั้นผมไปอยู่กับกี้ก็ได้ สบายมาก ขอบคุณที่ให้ผมอยู่กับกี้นะครับ จุ๊บๆ รักคุณแม่จัง”คุณชายยิ้มกว้าง
“คุณแม่คุณว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมคงต้องอยู่กับกี้ที่คอนโดและหาทางทำให้คุณแม่ยอมรับกี้ให้ได้ อันที่จริงก็แค่หาพวกสนับสนุนให้มากกว่าคุณแม่ เหมือนเล่นเกมส์ไง ไม่ต้องซีเรียส คุณแม่ผมว่างเกินไปน่ะ”
“แล้วคุณไม่ควรจะอยู่เจอหน้าคุณแม่ของคุณนะ”เพื่อความสมานฉันท์ในครอบครัวน่ะ
“ผมเจอหน้าแม่ผมมาเกือบจะสามสิบปีแล้ว ตอนนี้ขอเจอหน้ากี้อย่างเดียวจะเป็นไรไป”ไอ้คุณชายยิ้ม เดินอารมณ์ดีลงบันไดไปอย่างหน้าระรื่น เฮ้อ ไอ้กี้ คนนี้ไม่รู้จะจัดการกับคนแบบนี้อย่างไง
“หึ ถ้าคุณแม่ของคุณไม่มาอาละวาดใส่ผมก็โอเค”แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมแค่รู้สึกเหมือนว่ามีเค้าลางว่าเธอจะต้องมาวุ่นวายอยู่กับผมอีกนาน
“คุณแม่ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า ท่านไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“ตามใจ”ผู้ชายที่ชื่อ ชาย คนนี้ คงจะป่วนผมไปอีกนาน ยิ่งตอนนี้ต้องมาทำศึกกับคุณแม่ของเขาแบบนี้ ผมจะไปไหนรอดล่ะครับ
………………………………………………………………….
-
ผมกับคุณชายก็ต้องระเห็จกลับมาที่คอนโดผมเพราะไม่มีที่ซุกหัวนอน เหอะ
“ไหนว่าคุณแม่คุณใจดีไงครับ”มาถึงคอนโดได้ผมหันไปค้อน เยาะเย้ยนิดหน่อย
“โหย กี้ ผมก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าคุณแม่จะเล่นมุขนี้ ท่านคงอยากจะทดสอบสะใภ้ใหม่จริงๆนั่นแหละ…เฮ้อ กี้ งานนี้กี้ต้องเด็ดดวงหน่อยนะถ้าจะต่อกรกับคุณแม่ผมน่ะ ฮ่าๆ”มีหน้ามาหัวเราะ ผมนี่อยากจะบ้าตาย
“ตลกแล้ว พอกันที ผมไม่สนุกด้วยหรอกนะ วุ่นวายชิบเป๋ง”ผมลุกขึ้น คว้าหมอนอิงข้างๆฟาดใส่หน้าไอ้คุณชายแบบไม่ยั้ง
“โอ๊ยๆกี้ ผมเจ็บนะ โอ๊ย มันโดนตาผม”ไอ้คุณชายโดนไปหลายดอก หลบได้ก็หลบไป แต่ผมโมโหมากไม่หยุดหรอก ไอ้คุณชายฉุนขึ้นมาจับหมอนไว้ได้แล้วกระชากโยนออกไป ดึงแขนผมให้เข้าไปหา
“ปล่อยนะเว้ย”ผมตะโกนบอก คุณชายโฉดทำหน้านิ่ง ไม่ยอมปล่อยแต่ออกแรงดึงแขนผมมากขึ้นจนผมต้องยอมเพราะเจ็บ เลยเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคุณชายแน่น
“ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายขนาดนี้ แต่ขอได้ไหม ว่ากี้จะผ่านเรื่องนี้ไปพร้อมกับผม เราต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะครับกี้”คุณชายโฉดพูดเสียงอ่อนโยน อ้อมกอดคลายลง มาทำเป็นพูดซึ้งใส่ผมอีกปรับอารมณ์แทบไม่ทัน
“เหอะ ถ้ามันจะวุ่นวายขนาดนี้ผมขอไม่ยุ่งด้วยดีกว่า”ผมบอกตามที่รู้สึก คุณชายถอนหายใจ
“กี้เป็นเมียผมแล้วนะ อย่าทำแบบนี้สิ ผมไม่ปล่อยให้กี้เผชิญเรื่องนี้คนเดียวหรอกครับ ผมช่วยกี้อยู่แล้ว บอกแล้วไงว่าผมจะแต่งงานกับกี้”นาทีนี้ยังจะพูดเล่นอีก ผมดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอ้คุณชาย
“จะบ้าหรือไง แต่งได้ที่ไหนกัน”ผมทำหน้าบึ้ง คุณชายหัวเราะ
“ได้แล้วกันที่เราจะแต่ง ผมไม่ได้หมายถึงการจดทะเบียนซะหน่อยนี่ งานแต่งของเรามันต้องเกิดขึ้นแน่”ผมหลบตาอีกฝ่าย หน้าแดงขึ้นมา เขาดูจริงจังขึ้นมาทันที ทีกับคุณแม่ทำไมไม่เห็นทำท่าทางแบบนี้เลยเอาแต่เล่น
“เฮ้อออ วุ่นวาย แล้วจะทำไงต่อไปเนี่ย”
“ก็ไม่ทำไง เราก็แค่ทำในสิ่งที่เราอยากทำที่เรารู้สึก ผมเชื่อว่าที่บ้านผมไม่กีดกัดแน่นอน”ไอ้คุณชายคนนี้ก็ยังคงมั่นใจอยู่ พอนึกถึงเรื่องผมกับคุณชายต้องผ่านคุณทวดให้ได้เสียก่อนผมเลยกังวล
“เหอะ ทำเป็นมั่นใจ ถ้าเกิดคุณทวดใช้ไม้เท้าฟาดหัวผมขึ้นมาทำไง”ผมพูด ก็ไม่แน่นะ ถ้าผมโดนแบบนั้นขึ้นมาจะทำยังไง
“ผมก็จะเข้าไปกราบท่าน อย่าทำร้ายเมียสุดที่รักของผม เชื่อเถอะคุณทวดไม่ทำร้ายคุณหรอก ผมนี่ซี้กับคุณทวดนะครับจะบอกให้ ท่านไม่ยุ่งเรื่องของผมหรอกน่า ท่านแก่แล้ว”ไอ้คุณชายบอก จะเชื่อได้ไหมเนี่ย ผมกอดอก
“ให้มันจริง”รู้งี้ยกตำแหน่งเมียไอ้คุณชายให้พลอยไปซะก็ดี คนที่วุ่นว่ายจะได้ไม่เป็นผม ว่าไหมครับ??
หวังดี อยากทำให้พลอยไม่ได้สามีเกย์
แต่คราวซวยมาถึงผม ที่ต้องรับภารัดการเคลียร์ปัญหากับวงศ์สาตระกูลรากเง้าเหล่าก่อไอ้คุณชายมันแบบนี้
“กี้ครับ”
“มีอะไร”
“รักนะครับ”หือ?? ผมมองหน้าคุณชายโฉด พูดจริงหรอเนี่ย รู้จักกันไม่เท่าไหร่เนี่ยนะมารงมารัก พูดง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
“เว่อร์ไปมั้ง”ผมหัวเราะไม่เชื่อไอ้คุณชายจอมกะล่อนนี่
“ไม่เว่อร์หรอก บางครั้งเราหาเหตุผลกับความรักไม่ได้ เพราะบางครั้งเหตุผลก็ไม่จำเป็นต้องใช้ แค่ใช้ใจ ใช้ความรู้สึกก็พอ”โห มาเต็ม
“ห๊ะ แล้วแต่เลย ผมขอตัวไปนอนก่อนนะ ไม่ไหว เพลียจริงๆ”ผมทำหน้างอ ตัวต้นเหตุยิ้มขำ มองผมสายตาล้อๆ เดี๋ยวปั๊ดตบตาแตก
“ครับๆ พักเถอะกี้ จะได้มาสู้รบกันต่อ”หมายความถึงอะไร เอาให้เคลียร์ๆ
“เออสิ ไม่งั้นผมคงไม่มีแรงไปสู้พวกญาติตระกูลคุณหรอก”
“หึๆ ก่อนจะไปสู้กับบรรดาญาติเหล่าก่อของผม กี้มารบกับผมสักตั้งดีไหม จะได้มีแรงฮึด”พูดมาได้ไม่อายปาก
“ไม่ล่ะ เปลืองตัว”คิดว่าผมจะหลวมตัวอีกหรอ ไม่มีทางเด็ดขาด
“แหมกี้ เพิ่งมาคิดได้นะว่าเปลืองตัว น่าจะคิดได้ตั้งแต่เมื่อปีก่อนแล้วนะ รวมไปถึงเมื่อคืน กลัวเปลืองตัวตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ”ไอ้คุณชายหัวเราะเย้ยผม หน็อยยย ไอ้ชายชั่ว
“ไอ้…ชาย…..”ผมกัดฟันพูด อยากจะตะโกนใส่หน้ามากกว่าแต่ก็ไม่กล้าพอเพราะยังไม่สนิทนี่นะ
“หืมครับ ไอ้………กี้…….เมียของชาย”ไอ้คุณชายขำหึๆแล้วลุกเดินเข้ามาหา ผมกำหมัดแน่นอยากต่อยปากคน ยังจะมาเน้นย้ำสถานะอีก
“พูดบ้าอะไร ทุเรศ”
“เรื่องจริงครับไอ้กี้ ไอ้กี้รู้ดีแก่ใจ เนาะ”คุณชายยักคิ้วหลิ่วตาให้
อ๊ากกกกกกกก ไอ้เชี่ยยยยยยชายยยยยยย
ผมได้แต่พ่นไฟอยู่ในใจ
“ไอ้ชายรักไอ้กี้นะครับ ขอนอนด้วยคน”ผมไม่ทันไอ้คุณชายที่วิ่งหน้าตั้งมาหาผม รู้ตัวอีกทีก็โดนไอ้คุณชายโฉดอุ้มผมซะตัวลอย ผมตกใจไม่คิดว่าจะมาอุ้มอะไรกับคนอย่างผม ตัวไม่ใช่เบาๆ อีกอย่างผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ดูพิลึกยังไงไม่รู้
“เฮ้ยยย ไอ้เชี่ย ปล่อยกูเว้ย”ผมตะโกนใส่ ไม่สนใจเรื่องสรรพนามอีกต่อไป
“ไม่ ไปนอนกันที่รัก”
ไอ้คุณชายยิ้มกริ่มกระชับอ้อมแขนพาผมไปนอนบนเตียงจนได้
“นอนสิ”ผมพูดเสียงดุ ในขณะที่ผมนอนลงแล้ว ไอ้คุณชายยังคงนั่งมองผมอยู่
“อยากทำอย่างอื่นมากกว่า”พูดแล้วยิ้มแบบนี้ ผมขนลุกนะเฮ้ย ไม่มีทางซะหรอก
“อย่าแม้แต่จะคิด”ผมพูดเสียงเด็ดขาด
“………ไอ้…..กี้……..”ใช้น้ำเสียงดุๆ มองหน้าผมตาละห้อยเชียว
“นอนสิครับ...ไอ้…ชาย”ผมพูดปิดท้าย แล้วดึงผ้าห่มคลุมถึงหน้า คุณชายแค่หัวเราะชอบใจแล้วนอนหันหน้าไปอีกทาง
เฮ้อออ ผมปวดหัวจริงๆ อยากจะบ้าตาย ไอ้คุณชาย เพราะเขาคนเดียวแท้ๆเลยนะ
แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกว่าผู้ชายคนนี้กลับเข้ามามีอิทธิพลกลับหัวใจของผมอีกครั้งและชักจะรุ่นแรงขึ้นไปทุกทีๆด้วย ผมกับไอ้คุณชายจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีไหมนะ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@T B C@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วค่ะสำหรับตอนที่3 มาเอาใจช่วยคุณชายกับกี้ด้วยนะคะ จะรอดไหมเนี่ย เจอฤทธิ์คุณแม่สามีเข้าไป ฮ่าๆ ส่วนเรื่องท้องค่อยเป็นค่อยไปตามขั้นตอนและระยะเวลา แต่ก็คงไม่นานเกินไปหรอกค่ะ อยากเห็นกี้เป็นคุณแม่เหมือนกัน
ขอบคุณค่ะ
(http://upic.me/i/fr/4jcats.jpg) (http://upic.me/show/55662009)
-
กี้น่ารัก คุณชายกวนมาก :katai2-1:
-
คุณแม่ติสท์มากเลยค่ะ ฮ่าๆ .. ไปๆ มาๆ สุดท้ายกี้ก็ต้องกลายเป็นลูกสะใภ้ไปเสียแล้วเน้ออ~ :-[
-
แม่ผัวกับลูกสะใภ้ใครจะชนะใรศึกครั้งนี้
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารกี้เลย ได้ไอ้ชายเป็นผัวแถมยังกวนตรีนกี้ตลอด ๕๕๕๕ ก่อเรื่องไว้สร้างปัญหาไม่รู้จะกระทบอะไรกับกี้บ้างไม่รู้เลย รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
ศึกคุณแม่กับลูกสะใภ้ จะดุเดือดขนาดไหนหนอ :hao3: :hao3:
-
:katai5: รอตอนต่อไป
-
เกรียนจังเลยนะไอ้
คุณชาย :m16:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แหม คุณแม่สามีเล่นเปิดศึกแบบนี้ กีกี้น้อยจะรอดไหมเนี่ย รอติดตามมมม :impress2:
-
น่าร้ากค่ะ เอาใจช่วยให้ฝ่าด่านคุณแม่ได้เร็วๆนะค้า
-
ชอบค่ะ มึนได้แบบนิ่มๆไปได้เรื่อยๆ แบบนี้รับมือโคตรยากเลย
คุณแม่ก็...สุดๆ แห่นแปลว่าอะไรคะ? ภาษาเหนทอบ้านเรามีคำว่าแฮ่นที่แปลว่าแร่ดไม่ทราบว่ามีความหมายเหมือนกันไหม?
-
ทำไมไอ้.....ชายมันกวนตีนแบบนี้ล่ะคะ :z6:
กว่าจะรักกัน เรานี่จะประสาทแดกก่อน :katai1:
รอตอนต่อไปเน้ออ อ
-
สนุกดีครับ
-
ฮาแม่ของชายอ่ะ หรือว่ากันจริงๆ ฮาทั้งบ้านเลย :hao3:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
หญิงแม่ มาเฟียไปอีก
-
สะดุดชื่อเรื่องมาก อ่านแล้วติดเลยอ่ะ มาต่ออีกนะ
-
สนุกมากๆเลยครับ คุณแม่แบบเด็ดจริงๆ 555+
กดบวกให้แล้วนะครับ รอตอนต่ออยู่นะครับ
-
o13
-
:call:
-
ตอนที่ 4
ผ่านมาประมาณ3สัปดาห์ที่คุณชายบ้านั่นย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดของผมเป็นไปตามคาดไอ้คุนชายนั่นกลายเป็นคนว่างงานไปแล้วเพราะคุณแม่ของเขาสั่งพักงานชั่วคราวทำให้เขาใช้เวลาในแต่ล่ะวันหมดไปกับการก่อกวนผมและหายใจทิ้ง
"ไม่คิดจะหาอย่างอื่นทำหรือไงครับมาเกาะผมไปวันๆทำไมกัน"ผมหงุดหงิดขึ้นมา จริงๆเรียกว่าหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณชายนั่น
หลายสัปดาส์ที่ผ่านมาผมเพลียได้ง่ายๆทั้งที่ก็ไม่ได้ทำงานหนักอะไร แถมยังมีอาการง่วงนอนตลอดและที่เปลี่ยนไปก็คืออาหารที่ผมเคยชอบกลับทานไม่ได้เลยเพราะกลิ่นเหม็นมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลิ่นน้ำหอมของผมเองแท้ๆ นี่จมูกผมพังไปแล้วหรือไง และผมก็ชอบทานของเปรี้ยวขึ้นมาปกติผมไม่กินอยู่แล้วพวกของดอง มะยม มะม่วงเปรี้ยว อะไรพวกนี้
"โหกี้ แค่ชั่วคราวเท่านั้นเองครับถ้าผ่านด่านคุณแม่แล้วก็คงกลับมาเหมือนเดิม นั่นล่ะครับ"คุณชายพูดเสียงนุ่มก่อนจะจ้องผมกลับ ในขณะที่ผมนั่งกินมะม่วงอย่างเอร็ดอร่อย
"มองอะไร"ผมชะงักแล้วจ้องกลับ
"ผมสงสัยน่ะครับ"ผมขมวดคิ้วทันที คงเป็นความสงสัยที่ประหลาดแน่ๆ
"ก็กี้น่ะสิ พักนี้ ทำไมทำตัวแปลกๆ"คุณชายบ้ายังคงพูดต่อไป เขาหันมาจ้องผมอย่างจริงจังและใกล้มากกว่าเดิม
"แปลกยังไงครับ แล้วก็อย่าพูดอะไรประหลาดๆนะ"
"คือ....ทำไมกี้ทำตัวเหมือนคนท้องเลยล่ะครับ"สิ้นคำของเขาผมแทบสำลัก
"จะบ้าหรือไง " ผมโวยวายทันที
"จริงๆนะครับ ผมเคยเห็นคุณฐิษาเป็นแบบนี้ตอนเธอท้องลูกคนแรกผมเลยให้เธอลาหยุด ...ถ้าคิดแบบบ้าๆนะผมว่ากี้น่าจะรู้ตัวนะครับ แค่เพราะว่ากี้เป็นผู้ชาย คุณจะคิดว่าตัวเองท้องไม่ได้ ... "คุณชายพูดด้วยสีหน้าระวังภัยเพราะเคยเจอฤทธิ์ผมตอนเหวี่ยงไปเรียบร้อยเพราะพูดจาไม่เข้าหู
"คุณจะบอกว่าผมท้องงั้นเหรอ"ผมหัวเราะแต่ในใจชักหวั่นๆ ขึ้นมา
"ก็ทำนองนั้น... อย่าลืมนะครับ กี้เคยอยู่ในโครงการวิจัยเรื่องผู้ชายสามารถอุ้มท้องได้"
"แล้วไง แต่ผมลงชื่อยกเลิกไปแล้ว"ผมบอก
"แต่ว่าชื่อกี้ยังอยู่ในระบบนะ .."
"หมายความว่ายังไงครับ!ที่บอกว่าอยู่ในระบบ"
"จำที่ผมเคยบอกได้ไหมครับ ผมมีเพื่อนอยู่ที่ศูนย์วิจัย... "ผมแทบจะพ่นเศษมะม่วงในปากใส่หน้าของไอ้คุณชายนี่
"นี่คุณ พูดจริงหรอ"
"ใช่ครับ และคุณรู้ไหม การที่ชื่อยังอยู่ในระบบแปลว่า...การทดลองสำเร็จ... ซึ่งก็หมายความว่ากี้คือหนึ่งในผู้ชายที่สามารถอุ้มท้องได้จากโครงการวิจัยนี้"คำพูดของคุณชายเปรียบเสมือนการตบหน้าผมแรงๆหลายฉาด
"ไม่จริงอ่ะ !ไม่จริง ! นี่คุณจะบอกว่าผมว่า ผมท้องหรอคุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่งั้นผมคลั่งจริงๆ ด้วย " ผมรีบพูดก่อนที่ไอ้คุณชายจะปั่นประสาทผมด้วยคำพูดและสีหน้ายิ้มแย้มของเขา ผมเดินวนไปวนมา เพื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญนี้ คุณชายเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกผมอยู่บ้างเลยได้แต่เงียบสีหน้าจริงจัง เป็นงานเป็นการ
ผมจำได้ว่าตอนปีสี่ ตอนที่ไปห้องตรวจของโรงพยาบาลของศูนย์วิจัยนั่น
ผมตื่นขึ้นมาจากการสลบหรอ ?
เกิดอะไรขึ้นกับผมระหว่างนั้นกัน ...
แน่นอนว่าถ้าที่คุณชายพูดมาคือความจริงล่ะก็ ทางทีมแพทย์ต้องทำอะไรแปลกปลอมกับร่างกายของผมแน่ๆ ไม่ได้การล่ะ
"คุณบอกว่าเพื่อนคุณอยู่ในโครงการนั่นใช่ไหม"ผมหันไปถามเขาเพื่อย้ำให้แน่ใจ
"ใช่ครับ"คุณชายพยักหน้า
"งั้นคุณช่วยตรวจสอบให้ผมหน่อยสิว่า ผม...ผม....สามารถตั้งครรภ์ได้จริงหรือไม่"ผมเหมือนเรี่ยวแรงหายไปหมด คุณชายทำตามอย่างเชื่อฟัง หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อนของเขาทันที คงเพราะนี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่น
ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ ...จดหมาย... ผมเดินไปที่ลิ้นชัก จำได้ว่าผมมีจดหมายหลายฉบับที่ยังไม่ได้อ่านเลย...ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจ
ผมเปิดลิ้นชัก ใจสั่นไหวอยู่ในอก คุณชายเดินไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง ผมเลือกจดหมายหน้าตาแปลกๆที่มีตราของศูนย์วิจัยเด่นอยู่ตรงกลาง
...ผมรีบฉีกอ่านทันที ...
เวรกรรมของไอ้กี้แล้วไง !!!
ผมแทบลมจับเมื่ออ่านเนื้อหาในจดหมายฉบับนี้
คร่าวๆ ในเนื้อความบอกว่าผมคือหนึ่งในจำนวน20,000คนที่สามารถรับการตั้งครรภ์ได้จากการทดลองของศูนย์วิจัย โดยการฉีดตัวสร้างรูปแบบของเยื่อมดลูกกับรังไข่เข้าไปบริเวณท้องน้อยจากนั้นหากว่าร่างกายสามารถรับและเข้ากับเยื่อตัวนี้ได้ก็สามารถมี ' เนื้อเยื่อเทียม'สำหรับการสร้างมดลูกและรังไข่ของเพศหญิงที่ทำการตัดต่อยีนส์ให้สามารถดำรงอยู่ในร่างกายของเพศชายได้
**เนื่องจากคุณ กีรติ ดำรงพัฒน์สามารถตั้งครรภ์ได้จากการเข้าร่วมโครงการ ผู้ชายสามาถอุ้มท้องได้ ของศูนวิจัยฯ ฉนั้นเพื่อความปลอดภัยของผู้ตั้งครรภ์และเด็กในครรภ์ทางศูนย์วิจัยได้ทำการติดตามการดำรงครรภ์ของผู้สมัครทุกคนที่สามารถตั้งครรภ์ได้เพราะในระยะเวลาสามเดือนแรกเนื่องจากเป็นช่วงของการเฝ้าระวังการพัฒนาการของเด็กในครรภ์ รวมไปถึงความปลอดภัยของผู้ดำรงครรภ์ ดังนั้นจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องได้รับการดูแลจากศูนวิจัย
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
ทางศูนย์วิจัยขอขอบคุณสำหรับการเข้าร่วมโครงการ ทางศูนย์วิจัยจะติดต่อเพื่อติดตามการควบคุมดูแลสุขภาพกายแลพจิตใจสำหรับการตั้งครรภ์เทียม.
.......
....
บอกผมที ว่านี่คือความฝัน
"กี้.... ผม...."คุณชายเดินเข้ามาหาผมช้าๆสีหน้าบอกไม่ถูก ผมว่าในใจเขาต้องลิงโลดแหงๆ
"ฮือๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย นี่ผมฝันไปใช่ไหมครับ "ผมเริ่มรู้สึกโชคร้ายและอยากร้องไห้เป็นสายเลือด
"... ใจเย็นๆนะ กี้"คุณชายปลอบ
"คุณก็พูดได้สิ ในเมื่อคุณไม่ได้เป็นคนแบกท้องโตๆน่ะ คุณ ไม่ มี สิทธิ์ พูด อะไร ทั้งนั้นได้ยินไหม"ผมพูดเสียงดังใส่
"ผมขอโทษ ถ้าหากคืนนั้น..."
ใส่ถุงยาง!!!
"ใครจะไปคิดว่าผู้ชายจะท้องได้กันล่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก ไอ้ศูนย์วิจัยบ้านั่นต่างหากที่ต้องรับผิดชอบ! ผมจะฟ้องร้อง ผมไม่ได่ยินยอมซะหน่อยแบบนี้มันละเมิดสิทธิ์ของผม !ทำลายชีวิตผม!"
"แต่กี้ครับ ตอนนี้...ในท้องของคุณมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องให้ความสำคัญนะครับ ...กี้ว่าเด็กคนนี้ ซึ่งก็คือลูกของเราเป็นเรื่องไม่ดี เป็นสิ่งทำลายชีวิตกี้หรือไง"คุณชายขมวดคิ้ว พยายามพูดหว่านล้อมผมให้ใจเย็นลง
"...ไม่ใช่แบบนั้น ถ้าคุณเป็นฝ่ายท้องเสียเอง ผมว่าคุณจะไม่คิดแบบนี้หรอก เชื่อผมสิ "
"..ก็มันเกิดขั้นแล้วนี่ครับ กี้จะฟ้องร้องแล้วกี้จะรับแรงสะท้อนของสังคมได้หรอครับ อย่าลืมสิ ครอบครัวของกี้ก็ต้องรับรู้ "คุณชายถอนหายใจ
ผมนิ่งไป ถึงยังไงแม่ผมก็ต้องรู้อยู่ดี ให้ตายนี่มันบ้าอะไร
ผมยืนเหี่ยวแห้งอยู่ที่เดิมไอ้คุณชายบ้าเข้ามาใกล้ๆผมเห็นแววสดใสของเขา เหอะ
"กี้ คิดซะว่านี่คือของขวัญของพระเจ้าก็แล้วกันนะครับ "
"ช่างเถอะ ผมอารมณ์ไม่ดีอยู่ คุณไปจัดการเพื่อนคุณด้วย บางทีนะ นี่เป็นเรื่องใหญ่กว่าการที่ผู้ชายท้องได้ แต่หมายถึงเขากำลังสร้างชีวิตหนึ่งขึ้นมา แล้วแค่โยนเงินกับการดูแลรักษฟรีเนี่ยนะ จะบ้าตาย อยากจะรู้จริงๆว่ามีใครบ้างที่เต็มใจ"
"ก็คนที่สมัครไง พวกเขาเต็มใจ"
"แต่ผมไม่ใช่ไง พวกเขาหลอกลวงผม ตรวจช่องท้องบ้าบออะไรกัน "
"ผมไม่รู้ว่ากี้พลาดอะไรไปหรือเปล่า แต่คนที่สมัครเข้าโครงการนี้ ก็พร้อมที่จะแบกรับหนึ่งชีวิตในท้องของพวกเขา ส่วนใหญ่ก็เป็น.... "
ผมพอจะเดาได้ผู้ชายที่เต็มใจจะท้องน่ะ ก็เป็นเพศที่สาม เพศทางเลือกทั้งนั้น
"ไม่รู้ล่ะ ไปจัดการเขาให้ผมด้วยก็แล้วกัน นี่ผมขอให้คุณช่วยนะ"
"แล้วอยากให้ผมทำอะไรล่ะ"
"ความรับผิดชอบยังไงล่ะ....อืม เรียกค่าเสียหาย พวกทีมแพทย์นั่นด้วยผมอยากเอาเรื่องพวกเขา ผมยอมไม่ได้หรอก เรื่องใหญ่แบบนี้... พวกนั้นจะรับผิดชอบชีวิตของผมยังไงกัน ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรเข้า"
"โอเคครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อให้เขามาพบกี้นะ เขาเองก็รู้สึกไม่ดี ยิ่งรู้ว่ากี้เป็น... เป็นเมียผมด้วย มันก็ตกใจมาก"
ผมคงห้ามอะไรไม่ได้ในเมื่อเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมคงสลัดสถานะเมีย ไม่หลุด แน่ๆ จากเมีย ก็กลายเป็น...แม่... เอ่อ โคตรเซอร์ไพร์!!
แล้วผมจะบอกครอบครัวยังไงดี ถึงแม่ผมจะใจดีและก็เป็นคนสมัยใหม่ ไม่ได้หัวโบราณคร่ำครึก็เถอะ แต่เรื่องนี้ เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติไปหน่อย สังคมคงแตกตืนน่าดู
" เฮ้อ ไม่ต้องห่วงนะกี้ ผมจะเป็นพ่อที่ดีเอง... "ยังทำหน้าระรื่นมาให้ผมอีกไม่วายทำท่าจะเข้ามาจับท้องผมอีก ผมตีมิอไอ้คุณชายนั่นแรงๆ
"อย่ามาจับ"ผมตำหนิเขา
"อะไรกันครับ"คุณชายทำหน้างงๆ
"เดี๋ยวเด็กคนนี้ก็ได้เชื้อคุณมาหรอก ไม่ต่องมาใกล้"ผมบอกแล้วเดินหนีเขาให้พ้นๆ
"บ้าหรอ กี้ แค่จับเอง มันเกี่ยวกันที่ไหน ... อีกอย่างจะได้เชื้อผมหรือไม่นั้น คงต้องรอดู... อ้อ กี้ลองไปเช็คดูไหมว่าท้องได้กี่สัปดาห์แล้ว เราจะได้ดูแลให้ถูกวิธีไง " คุณชายพูดมีเหตุผล
"รอพรุ่งนี้ก่อนวันนี้ผม มีนัดกับพี่บิ๊ก"ผมเดินไปหยิบเสื้อคลุมกับกุญแจรถ
"พี่บิ๊กไหนหรอ "
"บรรณาธิการ นิตยสารที่จะรีวิว หนังสือของผมไง"ผมบอกแล้วจ้องหน้าคุณชายบ้าที่เดินมาขวางทาง
"ให้ผมไปด้วยนะ เผื่อกี้เกิด เป็นอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยได้"คุณชายพูดอย่างกระตือรือร้น
"ตลก ไม่ต้องเลยครับ คุณอยู่นี่แหละ จัดการเรื่องเพื่อนคุณด้วยล่ะ"ผมยิ้มบอกแล้ว
วันนี้พี่บิ๊กดันมานัดสัมภาษณ์อีกจุดนัดพบคือร้านกาแฟใกล้ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากคอนโดผมนัก
"ให้ผมไปส่งไหมครับ"คุณชายยังคงตื้อมาถึงหน้าประตู
"ไม่ต้อง จะให้บอกกี่ครั้งกัน"
"ครับๆ กี้หงุดหงิดใส่ผมอีกแล้ว"คุณชายทำหน้าเจื่อนลง ผมมองแล้วสงสาร
"ผมหงุดหงิดง่ายนี่ช่วงนี้ ไว้ผมจะทำของอร่อยๆให้คุณก็แล้วกัน " ผมบอก คุณชายยิ้มกว้างขึ้นมาถนัดตา
"คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ"
"ใช่ครับ ผมไปล่ะ อย่าลืมเรื่องเพื่อนของคุณด้วยล่ะ"
"ครับผม เดินทางปลอดภัยครับ"
........................
ผมมาก่อนเวลาสิบนาทีก็เห็นว่าพี่บิ๊กมาถึงก่อนแล้วเขาโบกมือทักทายผม
"ไงกี้"พี่บิ๊ก หนุ่มคมเข้ม มีหนวดจางเหนือริมฝีปากยิ้มทักทายก่อนจะชี้ไปที่เก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้าม
-
พี่บิ๊กอายุมากกว่าผมสี่ปีได้มั้ง ผมเพิ่งรู้ว่าพี่เขาเคยเรียนมหา'ลัยเดียวกับผม
"พี่มาเร็วจังครับ"ผมนั่งลง
"ครับ พี่ตั้งใจจะมานั่งเล่น อ่านหนังสือน่ะครับ.."เขาพลิกหน้าปกที่เป็นหนังสือของผมเอง "สองรอบแล้วนะครับ"พี่บิ๊กหัวเราะ
"โห ดีใจจัง ฮ่าๆ แล้วผมต้องเตรียมตัวอะไรบ้างครับ"
"ก็แค่ทำตัวสบายๆ ตอบคำถามพี่ตามใจต้องการเลย นักอ่านส่วนมากอยากอ่านคำตอบที่ดูเรียลที่สุด ไม่เฟคน่ะครับ"
"อ้อ ได้เลยครับ"
ใช้เวลาไม่นานที่ผมนั่งตอบคำถามของพี่บิ๊กส่วนใหญ่ก็เป็นคำถามพื้นๆให้เห็นถึงไลฟ์สไตล์ของนักเขียน
"กี้นี่เป็นคนง่ายๆ สบายๆนะครับ"พี่บิ๊กจดลงบนไอแพดแล้วยิ้มๆ ผมสะดุดใจกับคำว่าง่ายๆ เหลือเกินประมาณว่าแทงใจตัวเอง
"ครับ..ผมไม่ค่อยใช้ชีวิตแบบในกรอบมากนัก จะสนุกก็ให้เต็มที่ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน เหมือนอารมณ์ของวัยรุ่น น่ะครับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหุนหันพลันแล่นไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย"
"แล้วเคยเสียใจกับสิ่งที่ทำไหมครับ สนุกวันนี้แล้วทุกข์ในวันหน้า"
คำถามแทงใจผมมากอีกแล้ว
"ก็มีบ้างน่ะครับแต่ก็ไม่ใช่ความเสียใจที่สุดในชีวิต"
"ครับ ว่าแต่กี้โสดอยู่หรือเปล่า"จะเอาคำถามนี้ด้วยเหรอไง
"อ๋อ....." จะตอบว่ายังไงดี "เคยโสดครับ " ดีที่สุดแล้วมั้ง พี่บิ๊กหัวเราะ
"แต่ก็แปลกนะ งั้นตอนนี้ก็ไม่ได้สนุกให้เต็มที่ในแต่ล่ะวันแล้วสิ มีเจ้าของเป็นโซ่คล้องคอแบบนี้..."
พี่บิ๊กแกว่าผมเป็นหมาหรือเปล่าครับ ผมหัวเราะเก้อๆ
"ผมก็เหมือนเดิมล่ะครับ ผมมีอิสระในชีวิตไม่อยากให้ใครมาเป็นเจ้าของชีวิต..."ถึงจะมีไอ้ตัวน้อยอยู่ในท้องก็เถอะ.......
"งั้นก็โอเคแล้วล่ะเดี๋ยวพี่ขอถ่ายรูปเป็นของฝากหน่อยแล้วกัน"ว่าแล้วก็ลุกมาแชะภาพกับผมไปหลายรูป
"ไว้นิตยสารออกแล้วพี่จะส่งไปให้นะ ..."พี่บิ๊กยื้ม
"ได้เลยครับ.."ผมยิ้มเต็มใจ "แล้วพี่มีที่อยู่ของผมหรอครับ"
"อ๋อ เดี๋ยวพี่ขอต้อยก็ได้ ... ไว้เจอกันอีกนะครับ"ผมยิ้มกับความใจดีของพี่บิ๊ก
หลังจากแยกกับพี่บิ๊ก ผมแวะไปซื้อของเข้าตู้เย็นมีไอ้คุณชายอยู่ด้วยนี่เสบียงอาหารหมดเร็ว ช่างล้างพลาญจริงๆ
ผมเดินไปหยิบรถเข็นมาแล้วหยิบผัก หยิบเนื้อหมู ไก่ ของสดที่จำเป็นต่อการดำรงชีพ ผมเดินดูของไปเรื่อยๆจนถึงโซนอาหารเด็กอ่อน ผมปวดใจนิดหน่อย จะว่าไปผมท้องจริงๆ หรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเพื่อความแน่ใจ ผมเดินไปจ่ายเงินแล้วแวะเข้าร้านยา ก่อนจะเดินหาที่ตรวจครรภ์แต่ไม่เจอ อยู่ไหนเนี่ย
สักพักเสียงเภสัชฯประจำร้านดังขึ้นถามว่าผมต้องการซื้ออะไร
"เออ คือผมหาซื้อที่ตรวจครรภ์น่ะครับ"เธอมองหน้าผมแปลกๆผมระแวงนิดหน่อย มองไรวะ
"ซื้อให้เมียน่ะครับ ฮ่าๆ สงสัยจะท้องลูกคนที่สามหรือเปล่า"ผมพูดไปเรื่อยขณะที่ยืนจ่ายเงิยอยู่
เฮ้อ แล้วมันใช้ยังไงล่ะเนี่ย ด้วยความที่อยากรู้มาก ผมแวะไปเข้าห้องน้ำในช็อปปิ้งมอล์ใกล้ๆ
ท้อง สองขีด
ไม่ท้อง ขีดเดียว
ผมเข้าห้องน้ำแล้วใช้ที่ตรวจครรภ์ผ่านปัสสาวะเพื่อตรวจสอบ... ผมปิดฝาวางไว้ที่โถชักโครก
ผมตื่นเต้น มือสั่นใจสั่นผ่านไปหนึ่งนาที ผมอยากให้แน่ใจเลยปิดฝานานๆ ก่อนจะหยิบแท่งที่ตรวจครรภ์มา
มันจะใช้งานได้ไหมนะในเมื่อผมเป็นผู้ชายมันจะทำงานเป็นปกติหรือเปล่า ...
ผมดึงฝาออก หรี่ตามอง.. ก่อนจะเห็นขีดสีแดงๆขึ้นมา........
สองขีด.........
!!!!
.....
ฮืออ...
ไอ้กี้มันเป็นแม่คนแล้วเว้ย...!!!
ผมเดินไร้เรี่ยวแรงกลับมาที่รถ ก่อนจะซบหน้าลงกับพวงมาลัย ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง
.. ให้ตาย อันที่จริงก็น่าจะมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าท้องชัวร์ตั้งแต่จดหมายนั่นแล้ว
ไอ้กี้อยากจะบ้าตาย
แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป
ผมสตาร์ทรถแล้วกลับไปคอนโด ....
TBC.
วันนี้มาอัพครึ่งนึงก่อน สั้นไปหน่อยนึงอัพในโทรศัพท์
ยากมาก :z3:
ขอบคุณค่ะ
-
ป่องจนได้!!
คุณชายคงประกบติดหนึบกว่าเดิม o22
-
อิคุณชายดีใจจนเต้นรอบห้องแล้วมั้งคะเนี่ยยยย
ป่องซะแล้ว ถ้าคุณแม่สามีรู้จะเป็นไงน้ออออ
รอตอนต่อไปเนอะ
-
สู้ๆๆนะกี้รีบมาต่อน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ใช่ๆ กี้น่าจะยอมรับตั้งแต่แรกแล้ว
ถ้าคุณแม่รู้จะทำไงเนี่ย
-
:mc4: ต้อนรับเบบี๋จ้าา ^^ เด็กน้อยเกิดมาทั้งทีก็คงต้องทำหน้าที่เป็น 'โซ่ทองคล้องใจ' ให้คุณย่ายอมรับคุณแม่ของหนูได้ไวๆ ด้วยนะค้า~ :L2:
-
อยากรู้ว่าถ้าคุณหญิงแม่รู้จะทำยังไง
-
คุณชายฮาอ่ะ
-
ป่องแล้ว เย้
รอเด็กๆมาวิ่งเล่นค่า
o13 o13 o13 o13
-
น่ารักค่ะ
-
o13 เครื่องฟิต สตาร์ทติดง่าย :z2:
-
โอ้ววววววววว
-
คนอื่นถ้าคิดว่าท้องแล้วน่าจะผ่านด้านของแม่ได้ แต่สังหรใจว่าน่าจะหนักกว่าเดิมม !!
-
ป่องจนได้ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สภาพจิตใจของคุณแม่เป็นเรื่องสำคัญเลยนะ
คุณพ่อดูแลดีดีล่ะ!!!
-
เป็นกำลังใจให้คุณแม่มือใหม่อย่างกี้นะ
ช่วงสองสามเดือนนี่อารมณ์แปรปรวนหนักเลยทีเดียว
ต้องดูแลทั้งสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิตให้ดีนะ
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
:mc4: :mc4: ท้องแล้ว เย้ ตอนต่อไปมาด่วน :call:
-
คุณแม่มือใหม่ :mew1:
-
ท้องแล้วๆๆๆๆๆ
แล้วเอาไงละทีนี้
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:try2: กี้จ๊ะ ทำใจไว้ดีๆนะจ๊ะ อย่าพึ่งสติแตกน๊าาาา
-
เด็กน้อยต้องช่วยให้ผ่านเรื่องราวต่างๆไปได้นะ
-
:hao3:
-
เอาเหลนมามัดใจคุณทวด
-
รอครึ่งหลัง
-
ยังงี้คงผ่านด่านคุณแม่ได้แน่นอนเลย
-
ปักเสารออ่านด้วยคนนนนนนนนนนน
รอๆๆๆๆตอนต่อไปจ้า
รอคุณทวดมาเจอกี้ท้อง หิหิหิ
-
รอลุ้นเอาใจช่วยกี้
คุณชายสมใจได้รับผิดชอบกี้ที่ท้อง 555+
-
ดีใจกับเธอด้วยนะกี้ ในที่สุดก็มีหลานให้ฉันอุ้มซะที
#ร้องไห้หนักมาก :oo1:
-
o13 o13 ติดตามนะคะ พึ่งได้เข้ามาอ่าน รอตอนที่เหลือนะคะ
-
:mc4: ท้องแล้ว
-
.
.
ผมมองถุงข้าวของ ..เยอะเหมือนกันถือคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ
ผมโทรไปหาคุณชายบ้านั่น
"ครับกี้" ทำเสียงตื่นเต้นเกินเหตุ
"มาช่วยผมถือของหน่อยสิ เร็วๆด้วยไมาอยากรอนาน"ผมพูด แน่นอนว่าไอ้คุณชายต้องรีบแจ้นมา
"ครับผม เดี่ยวผมรีบไปครับที่รัก"
แหวะ ที่รัก ชักไปกันใหญ่แล้ว
"เร็วๆล่ะ ผมเหนื่อยแล้ว"ผมบอกก่อนจะวางสายแล้วลงจากรถแล้วค่อยๆทะยอยเอาของออกจากเบาะหลัง ไม่นานไอ้คุณชายก็วิ่งเหยาะๆมาหาผม
"ดีเลยกี้ ไอ้ภูมิเพือนผมมาพอดี มันอยากคุยกับกี้เรื่อง...ท้องอ่ะ"คุณชายพูดเบาๆแล้วเดินมาช่วยผมถือ ผมขมวดคิ้ว
"งั้นเหรอ... "ผมพึมพำ เจอก็ดี จะได้จัดการซะหน่อย ผมถือแค่ของเบาๆนอกนั้นให้คุณชาบ้านั่นถือมาเอง แต่ท่าทางของเขาเต็มใจซะยิ่งกว่าเต็มใจ
"กี้...เรื่องลูกของเรา ..ควรจะบอกผู้ใหญ่ดีไหมครับ"คุณชายถามขณะอยู่ในลิฟต์ ผมถอนหายใจแรงๆ
"อย่างคุณแม่คุณน่ะเหรอ หึ คงช็อคแล้วก็รับไม่ได้เสียมากกว่า"ผมพูดด้วยอารมณ์ พอนึกถึงเรื่องนี้แล้ว ผมก็เหนื่อยๆขึ้นมาซะงั้น
"ท่านจะใจร้ายไม่รักหลานได้ยังไงกัน " คุณชายพูดเสียงสดใส ผมเบ้ปาก อะไรจะดีไปกว่านี้กัน ผมเชื่อว่าเขาคงดีใจตื่นเต้นซะยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง
ผมเดินมาถึงหน้าห้องแล้วปลดล็อครหัสเข้าไปข้างในห้อง คุณชายรีบเดินแทรกตัวเข้าไป
"นี่ไง กี้ คนที่ฉันพูดถึง..."คุณชายเดินไปพูดกับผู้ชายหน้าตาดี สะอาดสะอ้านที่ยืนสำรวจรูปภาพในห้องผม
"สวัสดีครับ ดีใจนะครับที่เจอคุณ"ผู้ชายหน้าคุ้นตาเดินเข้ามาจับมือทักทายด้วยความตื่นเต้น...
ผมจำเขาได้แล้ว! คนที่พาผมไปห้องตรวจนั่นเอง
"อ้อ คุณนี่เอง ที่พาผมไปห้องตรวจน่ะ! ยังมีหน้ามาดีใจกับผมอีกหรอ ...หนอย.."ผมมองหาอะไรที่พอจะเป็นอาวุธไว้ระบายอารมณ์ได้ ไอ้คุณชายกับเพื่อนทำหน้าตกใจ คงไม่คิดว่าผมจะอาละวาด
"ใจเย็นหน่อยนะ"คุณชายเดินเข้ามาปรามผมก่อนจะแย่งถุงในมือไปเก็บ
"...เอ่อ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ตอนนั้นผมแค่ทำตามที่หมอสั่งเท่านั้นเอง....ตอนนั้นทางศูนย์วิจัยต้องการจำนวนคนสมัครให้บรรลุตามเป้า.."เพื่อนของคุณชาย จำได้ว่าชื่อภูมิเห็นทำหน้าเจื่อนๆ
"ก็เลยหลอกลวงคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวให้มาสมัคร คุณไม่คิดบ้างหรือครับว่าอาจจะเกิดผลร้ายแรงต่อตัวผม..."ผมชักอารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ
"...ผมเองก็กังวลไม่น้อย ทางศูนย์วิจัยเองก็ได้ติดตามสุขภาพความปลอดภัยของคุณหลังจากนั้นเป็นต้นมา... ทางเราเลยทราบว่า คุณเองก็ผ่านการสร้างครรภ์เทียมในระยะแรกได้... เราได้พยายามติดต่อคุณ แต่คุณเปลี่ยนที่อยู่หลังจากเรียนจบก็เลยไม่สามารถเข้าชี้แจงให้ทันเวลา...."พูดจบก็เหลือบมองไปที่คุณชาย ที่ทำตาปริบๆมองผม
"ในเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้ ...ผมก็คงต้องยอมรับสภาพ"ผมพูดอย่างเหนื่อยล้า วันทั้งวันผมเสียพลังงานไปเยอะเลย ผมเดินไปนั่งที่โซฟาโดยมคุณชายตามประกบราวกับว่าผมเดินไม่ได้ ทำตัวน่ารำคาญอีกแล้ว
ผมกับคุณชายนั่งลงที่โซฟาตัวตรงข้ามกับหมอภูมิที่มีเอกสารหลายฉบับวางอยู่บนโต๊ะ เขาเหลือบมองผมเหมือนระแวง อืม น่าจะปาไข่ใส่หน้าสักสองสามฟอง
"ไม่ต้องห่วงนะกี้ ไอ้ภูมิมันจะดูแลการตรวจครรภ์ของกี้เอง แล้วก็พร้อมจะรับผิดชอบถ้าหากเกิดเรื่องไม่ดี.... แต่ผมก็ไม่อยากให้เกิดอะไรร้ายกับกี้แล้วก็ลูกด้วย...ผมมั่นใจว่าไอ้ภูมิมันจะไม่ทำผิดพลาด"คุณชายพูดกับผมด้วยท่าทีจริงจังเป็นรอบที่สามของวันนี้ แหม ปลื้มจริง
"อืม ว่ามา"ผมพูดแล้วรอฟังหมอ
"..จากการติดตามครรภ์ของคุณแล้วเนี่ย ...เป็นการเริ่มต้นที่ดีครับ คุนกี้มีสภาพร่างกายที่สมบูรณ์และแข็งแรงทำให้ในระยะแรกของการสร้างครรภ์เทียมไม่มีปัญหาอะไร...."หมอภูมิยื่นเอกสารฉบับหนึ่งมาให้ผม เดาว่าต้องเป็นรายละเอียดของการสร้างครรภ์เทียมนั่นแน่ๆ ผมเปิดอ่านดูผ่านๆ ก็เห็นว่าทางศูนย์วิจัยได้รวบรวมภาพการเจริญเติบโตของครรภ์เทียม
"มิน่าล่ะ ผมถึงปวดท้องน้อยมาก ตอนนั้นนึกว่าท้องผูกซะอีก"ผมบอก
"นั่นล่ะครับ.. จากนี้ผมอยากให้คุณเข้ารับการดูแลจากศูนย์วิจัย...เพื่อความปลอดภัยของเด็กในครรภ์และผู้ตั้งครรภ์ เรียกง่ายๆว่า ฝากครรภ์ไว้กับทางศูนย์ฯจะสะดวกและง่ายต่อการดำเนินการในขั้นตอนต่อไป..."หมอภูมิยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งมาให้... เหมือนต้องการให้ผู้ตั้งครรภ์เซ็นรับรอง แต่ในกระดาษแผ่นนี้เขียนไว้ว่า...
'ลายมือชื่อมารดา'
....
เฮ้อ ผมยื่นไปให้คุณชายอ่านดู สีหน้าของเขาดูสดใสระรื่น
"ผมว่าทำตามที่เพื่อนผมบอกเถอะ โรงพยาบาลปกติ อาจจะเสี่ยงต่อการเป็นข่าวหรือเหตุขัดข้องอย่างอื่น กี้ว่าไงครับ แต่ผมโอเคนะ"คุณชายบอกแล้วหยิบปากกามาเซ็นชื่ออย่างไม่ลังเล อืม มีอะไรบ้างที่คุณไม่โอเค
"...ก็ตามนั้นนั่นแหละ...จะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้ล่ะ.."ผมพึมพำ แต่ก็เห็นด้วยกับหมอภูมินะ เพราะโรงพยาบาลปกติอาจต้องผ่านเรื่องเอกสารมากและคงเป็นที่ประหลาดใจแน่นอน อีกอย่าง ทางศูนย์วิจัยฯสามารถรักษาและดูแลได้มากกว่า
ผมเซ็นชื่อลงไป...
"ส่วนกำหนดการอื่นๆผมชี้แจงไว้ในเอกสารฉบับนี้แล้วครับ.. คุณสามารถอัลตร้าซาวได้เพื่อเช็คว่าตั้งท้องมากี่สัปดาห์แล้ว แต่ให้ผมเดานะ...น่าจะได้2สัปดาห์แล้ว... แต่อาการคุณแม่นี่แพ้ท้องชัดเจนดีนะครับ"ผมแทบกระอักเลือด
คุณแม่....
ช่างทำใจได้ยาก
"เออ ไอ้ภูมิ แล้วฉันต้องเจอกับอารมณ์แปรปรวณของเมียไปนานแค่ไหน"คุณชายถาม ผมเหลือบมองหน้าเขานิ่งๆ
"เอ่อ... แค่ช่วงสามเดือนแรกแหละว่ะ... ยังไงก็ ต้องอดทนอย่างเดียว ฮ่ะๆ ...แล้วคุณกี้สามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลาครับ หากมีเหตุฉุกเฉิน.."หมอภูมิยื่นนามบัตรให้ผม ผมรับมาเก็บไว้
"ผมเองก็ดีใจด้วยนะครับ เรื่องคุณกับไอ้ชายในฐานะเพื่อนของไอ้ชาย ผมว่าคุณโชคดีแล้วล่ะครับ.."
เอาอะไรคิดว่าโชคดีกัน ผมหัวเราะในใจ
"ถึงมันจะแปลกไปบ้าง แต่ว่ารักใครแล้วมันรักจริงนะครับ อีกอย่างตอนนี้คุณก็กำลังจะมีลูก รักลูกอย่างเดียวคงไม่ได้ ต้องรักพ่อมันด้วยนะครับ ฮ่าๆ"หมอภูมิพูดแล้วหัวเราะ ผมแค่เบ้ปาก ใครใช้ให้พูดแบบนี้กัน คุณชายยิ้มแล้วเข้ามาออเซาะเกาะแกะ
"ใช่ เพื่อนคุณมันประหลาด ไว้ผมมีเรื่องสงสัยหรือไม่เข้าใจผมจะติดต่อไปนะครับ"ผมบอก แล้วขอตัวไปพักเพราะเหนื่อยๆ
"เดี่ยวผมพาไปครับ มาๆ"คุณชายยิ้มแล้วเข้ามาใกล้เหมือนประคอง
"ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เป็นเปี้ยเป็นง่อยเสียหน่อย อยู่คุบกับเพื่อนคุณไปเถอะ" ผมบอก คุณชายหัวเราะ แล้วดึงแก้มผม
..ผมกระพริบตามองนิ่งๆ
ทำบ้าอะไร ผมอายนิดหน่อยเพราะหมอภูมินั่งมองอยู่
"พักผ่อนนะครับ ส่วนอาหาร ผมว่าผมทำให้กี้เองดีกว่า "คุณชายยิ้มแล้วเอื้อมมือมาตีก้นผมเบาๆไม่แรง
"นี่ คุณชาย"ผมมุ่ยหน้า
"แกก็อย่าไปกวนคุณกี้สิ ...คุณพักผ่อนเถอะครับ ออกไปข้างนอกมาด้วย เสียพลังงานไปด้วยเหมือนกัน พักผ่อนไม่พอ เดี๋ยวจะเหนื่อยเพลียเอาง่ายๆ ผมเองก็ไม่อยู่รบกวนนาน"หมอภูมิยิ้มแล้วหันไปทำหน้าตำหนิเพื่อนตัวเอง ที่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรอยู่แล้ว ผมเดินไปเข้าห้องนอน เห็นสองคนนั้นคุยอะไรกันยิ้มแย้ม ผมล่ะหมั่นไส้หน้าตาท่าทางของคุณชายบ้านั่นจริงๆ
ผมเดินไปล้างหน้าให้สดชืานแล้วเตรียมตัวนอนพัก การจะเป็นแม่คนนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...
โอย พูดเรื่องแม่แล้วก็หวนคิดถึงคุณแม่ผู้น่ารักของผมจริงๆ ไว้ค่อยบอกเรื่องนี้ด้วยตัวเองจะดีกว่า บอกผ่านโทรศัพท์ก็กลัวว่าจะเป็นลมไปซะก่อน
...
ผมหลับตา...
พอมาคิดพิจารณาเรื่องของผมกับคุณชายแล้ว ผมก็เห็นว่าเขาก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ถึงแม้จะชอบกวนประสาทผมบ่อยๆก็เถอะ ส่วนเรื่องของพลอย ทางครอบครัวของคุณชายได้ไปคุยกับฝ่ายนั้นแล้ว ซึ่งแน่นอนเป็นใครๆก็ต้องไม่พอใจและอาจถึงขั้นสาปแช่ง ผมไม่รู้ว่าพลอยจะรู้เรื่องของผมกับคุณชายหรือยัง แต่ถ้าเธอรู้คงต้องมาต่อว่าผมแน่นอน
ส่วนเรื่องการสู้รบตบมือกับเหล่าวงศ์ตระกูลของฝ่ายคุณชาย ผมยังมองไม่ออกว่าคุณแม่เธอจะซ่อนพิษสงอะไรไว้หรือเปล่า แต่เท่าที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับผมและคุณชายเลย
ฝ่ายคุณพ่อ แน่นอนว่าอยู่ข้างคุณชาย และคุณอรรถพล คุณอาของคุณชายที่ใจดีเหมือนๆท่าน ง่ายๆก็คือญาติทางฝ่ายคุณพ่อน่าจะเทเอียงมาทางผมและคุณชาย..
ส่วนปราการหลัก คุณทวด ผมเห็นแค่รูป ท่าทางใจดีไม่น้อยเลย คุณชายก็เอาแต่พูดว่าสบายหายห่วง แต่ท่าทางก็สนิทกับคุณทวดเหมือนกันเพราะคุณชายเอาอัลบั้มรูปมาให้ผมดู สมัยเด็กๆก็ไปอยู่กับท่านที่นั่น
....
คิดอะไรไปเพลินๆ ผมก็ค่อยๆผล่อยหลับไป....
.
.
.
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องก็มืดสลัวมีเพียงแสงจากโคมไฟข้างเตียงสว่างมัวๆ
ผมขยับตัวได้ไม่ถนัดเพราะคนข้างๆที่นอนก่ายผมไว้
"นี่..คุณ.. ทำไมตัวหนักแบบนี้วะ"ผมบ่นเบาๆแล้วจับแขนที่กอดพาดมาที่เอวของผมออกไปข้างๆ
ไอ้คุณชายท่าทางจะหลับลึกจริงๆเสียด้วย ผมดันตัวคุณชายให้ออกห่าง นอนซะใกล้ ถ้าสิงร่างผมได้คงเข้ามาแล้วมั้ง ผมเตรียมจะลุกแต่แขนของคนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วเอื้อมมากอดเอวผมไว้รั้งให้ผมนอนลงไปตามเดิม
"นอนด้วยกันก่อนสิครับ "คุณชายพูดแล้วกอดผมไว้อีก ผมหันหน้าไปมองเขา
"ผมหายง่วงแล้ว แล้วนี่เพื่อนคุณกลับไปแล้วหรอ"ผมถามไปแบบนั้น อายที่ถูกกอดมากกว่า คุณชายยิ้ม
"กลับไปแล้วล่ะ บอกว่าอยากให้เราอยู่กันสองต่อสองมากกว่า..เอ๊ะ ไม่สิ มีอีกคนนึงนี่นา ใช่ไหมครับ" คุณชายหัวเราะเบาๆก่อนเอามือมาวางไว้ที่ท้องของผม ซึ่งคงมีก้อนเนื้อที่มีชีวิตอยู่... ผมหน้าแดงขึ้นมา พูดจาเพราะๆแบบนี้ผมก็เขินได้ง่ายๆ
"พอเลย ทำอะไรเลี่ยนๆทำไมครับ"ผมอาย... ว่าแล้วก็ดึงมือคุณชายออกไป
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผมแสดงความรักผิดด้วยเหรอครับกี้ ..."คุณชายพูดเสียงอบอุ่น ไม่มีความกวนประสาทเหมือนอย่างเคย
"...ก็ไม่ได้บอกว่าผิด แค่ไม่ชิน"ผมบอก ไม่ได้มองหน้าคุณชายต่อไป แต่รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองผมไม่กระพริบ
"งั้นผมจะแสดงความรักบ่อยๆ กี้จะได้ชินไงครับ"พูดจบก็หอมแก้มผมซะงั้น ผมจะทำอะไรได้ล่ะ มาถึงขั้นนี้แล้วจะขัดขืนทำไม
-
"...ไม่ต้องหรอกน่า ไม่อายบ้างหรือไง"
"แหม ที่แท้กี้อายผมนี่เอง แสดงว่ารักผมแล้วสิเนี่ย ฮ่ะๆ"คุณชายยิ้มอารมณ์ดี ผมทำหน้าบึ้งตึง
"..พูดมากจริง ตกลงจะนอนใช่ไหม ผมจะได้ออกไปนั่งเล่นด้านนอก "ผมบอก แล้วผละออกมาจากอ้อมกอดของคุณชาย
"ยังกอดกี้ไม่อิ่มใจเลย .."ทำหน้างอนให้ผม แล้วก็ลุกตาม
"ยังไงก็มีเวลากอดอีกตั้งเยอะ"ผมพูด คงหนีไม่พ้นคุณชายไปไหนรอดหรอก คุณชายทำหน้าดีใจ
"ตั้งแต่รู้ว่ามีท้องก็หวานขึ้นเยอะ รู้แบบนี้ทำให้ท้องตั้งนานก็ดี"ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก ผมได้แค่ส่งสายตาเอือมๆไปให้แล้วเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น
"ผมมีอะไรให้กี้ด้วยนะครับ มาดูสิ"คุณชายรีบเดินมาที่โต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟา ผมมองอย่างสงสัย อยากรู้ว่าคืออะไร
"หืม..อะไรกันครับ"ผมเดินเข้าไปดูเห็นเป็นกล่องสีน้ำตาลใหญ่เท่าA4 วางอยู่
"เปิดดูสิครับ"คุณชายบอก
ผมมองกล่องนั่น ในใจเต้นรัว จะทำเซอร์ไพร์อะไรหรือเปล่า
ผมเปิดออกแล้วมองสิ่งที่อยู่ข้างใน...........
...
ไอ้!!
..
"ชอบไหมกี้"เสียงคุณชายถาม
ผมระงับอารมณ์ไม่ให้เอาของในนี้มาฟาดใส่หน้าเขา ...มันเป็นหนังสือสองสามเล่ม
'คู่มือคุณแม่มือใหม่'
จะตอกย้ำไปถึงไหนกันนนน!
ตอนแรกนึกว่าจะทำโรแมนติกให้แหวนซะอีก ก็เห็นทำท่าตื่นเต้น...
"...เออ ชอบมาก! "ผมคว้าหนังสือนั่นมาเตรียมจะขว้างใส่ไอ้คุณชายที่ยิ้มอยู่ เหมือนเขาจะเดาสิ่งที่ผมคิดได้
"กี้คิดว่าเป็นอะไรหรอครับ ถ้าอยากได้แหวนก็บอกผมสิ...ฮ่าๆ"ตอนแรก อารมณ์ดีๆอยู่แล้วเชียว ตอนนี้ผมอารมณ์บูดเหมือนเดิม
ผมขว้างหนังสือไปใส่คุณชายนั่นสองเล่มติด
"ไอ้ชาย ! ไอ้กวนตีน ไปให้พ้นเลยไป๊"
"โห่ หนังสือนี่ดีจะตาย ผมเองก็อยากได้สักเล่ คุณพ่อมือใหม่ เป็นไง ฮ่ะๆ ลูกต้องมีพ่อนะกี้ จะให้ผมไปไหนได้ ใจเย็นๆ calm down please" ผมอยากพ่นไฟใส่หน้าเขาจริงๆ จะมีสักครั้งไหมที่เขาไม่กวนประสาทผมแบบนี้
"ยังไม่หยุดพูดอีก"
ผมเตรียมลุกไปจัดการเขาให้ได้ แต่ว่าเสียงออดดังจากหน้าประตูหลายครั้ง ทำให้คุณชายรอดตาย ผมชี้นิ้วคาดโทษเขาแล้วเดินไปดูที่จอมอนิเตอร์เล็กๆปรากฏภาพผู้มาเยือน..
เสียงออดดังขึ้นเรื่อยๆ
นั่นมัน..!!!
"คุณแม่!" ผมอุทานทันที่เห้นว่าใครยืนอยู่หน้าประตู นั่นแม่ผมเอง ทำไมถึงมาที่นี่ได้ ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย งานนี้ตายแน่ๆ! ไอ้กี้
"คุณชาย ๆ ตายแน่เลย ทำยังไงดีเนี่ย"ผมรีบวิ่งมาหาเขาหน้าตาตื่น ตอนนี้ผมกลัวแม่ผมมากกว่าอะไรทั้งมวล
"มีอะไรครับ..ใครมากัน"คุณชายทำหน้ามึนๆ
"..คือว่า คุณแม่ผมมา"ผมหน้าซีด
"ตอนนี้เนี่ยนะ!"ผมมองหน้าคุณชายที่ดูหวาดหวั่น อย่าบอกนะว่าเขากลัวคุณแม่ผมน่ะ
"ก็เออน่ะสิ...."
งานนี้ไม่ใครก็ใครที่ต้องตายกันไปข้างนึง !
@@@@@@@@@ TBC @@@@@@@@@
มาต่อครึ่งหลังแล้วค่ะ
ขอให้สนุกไปกับนิยายเรื่องนี้แล้วกันน้า
แน่นอนว่ายังยืนยันเหมือนเดิมว่า ไม่มีมาม่าแน่นอนค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เราชอบกี้ตอนเหวี่ยงๆ วีนๆ มากเลยค่ะ
น่าร๊ากกกกก~ :m3: มีการจะเอาไข่ปาใส่หน้าของหมอภูมิด้วยน่ะ ฮ่าๆ น่าเอ็นดูจริงๆ เลยน้า~ >\\< คนอื่นเขายังมีหวั่นๆ บ้าง แต่คุณชายนี่ไม่มีสะเทือนอะไรกับเขาเลยเนอะ อยากให้กี้จัดหนักคุณชายเขาสักทีก็ดีเหมือนกันนะคะเนี่ย o18 ..แต่ไหนๆ คุณแม่ยายก็มาให้เห็นตัวเป็นๆ แบบนี้ด้วยแล้ว รบกวนช่วยแก้แค้นแทนน้องกี้ด้วยนะคะคุณแม่~ ^^
-
ขอให้แม่กี้แกล้งลูกเขยเยอะๆเลยนะค้าาา คุณชายมีความสุขเกินหน้าเกินตาไปละ
-
คุณแม่มาแสดงความยินดีกับคุณกี้แน่ๆเลย :-[ :-[
-
คงไม่ใจร้ายหรอกมั้งถ้ารู้ว่าจะได้หลาน
-
เป็น MPREG ที่เฮฮาปาจิงโกะดี
อยากให้ฮาอย่างนี้ต่อไป
คุณทวดกับคุณแม่ที่เพิ่งมา ก็ไม่ต้องเอามาม่ามาฝากนะ
อยากรู้ว่าสองคนนี้จะเลี้ยงลูกยังไง
เราชอบอ่านโมเม้นที่พระเอกคอยดูแลช่วงนายเอกท้องมากกว่า
หลาย ๆ เรื่องพระเอกไม่รู้ว่านายเอกท้อง
บางเรื่องก็ตัดไปตอนคลอดเลย
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไงแต่ก็จะคอยติดตามไปเรื่อย ๆ นะ
:katai2-1:
-
พูดถึงคุณแม่ คุณแม่ก็มาค้าาาาาาาาา
เอาตัวรอดเรอะ อย่าเลย สารภาพดีกว่า โทษจะได้ลดลง :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาาาาา
-
อยากให้คุณชายกวนน้อยกว่านี้นะ คนกำลังท้องกำลังไส้ไปกวนมากๆเข้า เด็กในท้องเกิดมาจะอารมณ์ร้ายนะคุณชาย ทางที่ดีกวนให้น้อยๆลงหน่อยนะ
-
แม่มา พ่อมามั๊ย กี้ไม่ให่เข้าบ้าน
-
คุณชายจะทำไงน้าาาาา
เจอแม่เมียก่อนแม่ผัว....เอาล่ะสิ
-
คุณย่ารู้จะทำยังไงคะ :z1:
-
อยากให้แม่กี้ดุๆจะได้ไปไฝ้วกะแม่คุณชายเค้า
-
คุณพ่ออารมณ์ดีไปหรือ
ป่าวคะ :laugh:
-
คุณแม่มาแย้ววววว
-
:katai1:ขุ่นแม่~~~~
-
:call: ลูกเขยอย่าเกรียนมากนะ แม่ยายจะตบเอา
-
สนุกคับ สนุกมากๆ คุณแม่อย่าเหวี่ยงเยอะนะคับ อารมณ์มันส่งผลต่อลูกได้นะ สงสารผัวด้วยเถอะ ๕๕๕๕ ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ รอ รอ รอ
-
คุณชายจะเป็นไงน่ะ
จะโดนแม่ยายเพิ่งกบาลเปล่าเนี่ย
-
คุณแม่กี้มาซะงั้น
เอาแล้วคุณชายจะรับมือยังไงละเนี่ย
-
:m20: :m20: ฮาได้อีกอ่านไปยิ้มไป หัวเราะดังไม่ได้เดียวเจ้านายด่า เอิ๊กกๆๆๆ
คุณแม่ยายมาทำไงละทีนี้ ลุ้นๆๆๆ
มาต่อไวไวน่าา คนเขียนสู้ๆๆๆ
-
คุณชายช่างกวนประสาทเก่งเหลือเกิน :laugh:
-
อุ้ยคุณแม่ยายมาเยือนถึงที่ คุณชายกับกี้จะรับมือยังไงที่นี้
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนที่ 5 ลูกเขย&แม่ยาย&แม่ผัว
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะครับนาทีนี้ผมรวบรวมความกล้าแล้วเดินไปเปิดประตูให้ผู้เป็นแม่..
แกร๊ก!
"หนอย ไอกี้ กว่าจะเปิดประตูให้แม่ได้นะ ...มัวทำอะไรอยู่ล่ะ "พอเข้าห้องมาได้แม่ผมก็บ่นอย่างไม่จริงจังนัก ผู้หญิงรูปร่างสมส่วน ยิ้มแย้มผมหยิกเป็นลอนตามแฟชั่นสมัยปัจจุบัน ผมยิ้มประจบให้ก่อนจะปรี่เข้าไปหาผู้เป็นแม่
"ผมเข้าห้องน้ำอยู่อ่ะแม่ มาๆ เอาอะไรมาเยอะแยะเนี่ย"ผมยื่นมือไปช่วยถือสัมภาระหลายอย่างมาจากแม่ ส่วนใหญ่เป็นของกิน ผลไม้แล้วก็พวกนมอะไรพวกนั้นที่แม่ชอบซื้อมาให้ผมเสมอ ในขณะที่แม่ถอดรองเท้าก็หยุดชะงักจับจ้องไปที่รองเท้าคู่ใหญ่กว่าของผม...นั่นเป็นของไอ้คุณชายเอง
"นั่นของใคร... แกมีเพื่อนมาหรอ "แม่ถามทำหน้างงๆ เพราะปกติตลอดสองปีที่ย้ายมาอยู่คอนโด ผมก็แทบไม่ได้ชวนเพื่อนมานอนค้าง อันที่จริงเพื่อนสนิทมีอยู่แค่สองสามคนเอง ซึ่งเรื่องนี้แม่ผมรู้ดีอยู่แล้ว คนที่ถูกพูดถึงก็เดินมาปรากฏตัวด้วยรอยยิ้มประหม่าที่ผมไม่เคยเห็น
"..สวัสดีครับคุณแม่"เสียงรื่นหูดังขึ้นพร้อมกับมือที่ฉวยมาแย่งของในมือผม คุณแม่ผมมองเขางงๆ ก่อนจะปรับสีหน้าเมื่อเห็นว่าคุณชายมันหล่อ แล้วกล่าวทักทายอย่างใจดี
"สวัสดีจ๊ะลูก เป็นเพื่อนของไอ้กี้มันหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาเลย ชื่ออะไรล่ะเรา"แม่พูดแล้วมองหน้าไอ้คุณชายชนิดที่ว่าตาไม่กระพริบ
"ผมชื่อ ชายครับ คุณแม่"คุณชายพูดแล้วยิ้มอีกครั้ง แม่ผมพยักหน้า
“อ้อ...แปลกนะ ไม่เคยได้ยินชื่อเลย”แม่ทำหน้างงแล้วดึงแขนผมไว้ก่อนจะกระซิบกระซาบ"นี่แกมีเพื่อนหน้าตาดีขนาดนี้ทำไมไม่บอกฉันล่ะยะ”ผมยิ้มขำ คุณชายเดินเอาของไปเก็บแล้วกับมาพร้อมกับน้ำส้มสามแก้วใส่ถาด
แหม บริการดีเชียว
“ขอบใจจ๊ะ ...ว่าแต่รู้จักกันได้ยังไงล่ะลูก กี้มันไม่เคยเห็นพูดถึงเลย ปกติเพื่อนมันมีอยู่สามสี่คนเอง”แม่หยกแก้วน้ำส้มเย็นมาจิบ ผมมองหน้าเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม
"..อ๋อ..คือเรื่องนั้นผมเองก็มีเรื่องจะชี้แจงเช่นกันครับ.."คุณชายพูดเสียงแหบๆ ผมพยักหน้าเบาๆ แม่มองหน้าผมสลับกับคุณชาย
"หืม เรื่องอะไร ท่าทางซีเรียสนะ"แม่ทำเป็นหัวเราะ
"คืองี้นะแม่... คือผมกับคุณชายไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันหรอก"ผมเองก็ไม่อยากปิดบังอะไร พอผมพูดจบแม่เหมือนจะกระตุกๆวางแก้วน้ำส้มมือสั่นเล็กน้อยเหมือนสามารถเดาอะไรบางอย่างจากคำพูดของผมได้
"อ่ะๆ ว่ามา.."คุณแม่ถอนหายใจก่อนจะสังเกตุเห็นหนังสือหล่นอยู่เลยเอื้อมไปเก็บมาอ่าน "คุณแม่มือใหม่...แกอ่านหนังสือผู้หญิงด้วยเหรอ"แม่หันมาพูดกับผมที่แค่ยิ้มเจื่อนอยู่เงียบๆ
"...แม่..นี่เรื่องสำคัญเลยนะ"ผมจริงจัง คุณชายดูนิ่งกว่าปกติมากซึ่งผมคิดว่าเขาคงประหม่ากับการเจอแม่ผม
คุณชายหน้าซีดๆด้วย ผมเลยต้องย้ายที่นั่งจากข้างๆแม่ไปนั่งกับคุณชาย แค่ปฏิกิริยาแบบนี้ก็น่าจะเดาๆได้ว่าผมกับคุณชายต้องมีซัมติงกันแน่นอน
"คือผมกับกี้..เราเป็น...คนรักกันน่ะครับ…"ในเมื่อผมมาให้กำลังใจถึงที่ คุณชายก็เอ่ยประโยคเด็ดออกไปจนได้ ผมกลั้นใจก่อนจะเหลือบตามองแม่ที่หุบยิ้มก่อนจะมองหน้าผมนิ่งๆ
"นี่พูดจริงหรอ..."น้ำเสียงนิ่งๆ ภายในห้องเหมือนหยุดสต็อปขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ “ว่าไงไอ้กี้”
"ครับแม่...ที่พูดมาเป็นเรื่องจริง...ผมกับคุณชายก็อยู่ด้วยกันมาสักพักแล้ว"จะบอกว่าคบกันก็ไม่ได้เพราะไม่เคยขอเป็นแฟน ขอคบกันจริงจังเลยนี่ นอกจากสถานะบนเตียงกับท้องอ่อนๆก็มากเกินกว่าจะตีค่าความสัมพันธ์ว่าแฟนหรือคบกัน
"...ทำไมแม่ถึงไม่รู้เลยล่ะ แกปิดบังแม่ทำไม... แกก็รู้ว่าแม่ไม่เคยห้ามให้แกคบกับใคร จะเป็นอะไร แม่ตามใจแกหมด แม่เคยบอกไปแล้วนี่ว่า มีอะไรให้บอกกัน"แม่ขมวดคิ้ว แต่น้ำเสียงที่ใช้อ่อนลง ผมเลยเบาใจไปได้เปราะนึง
"ขอโทษครับแม่"ผมก้มหน้า
"ผมก็ด้วยครับ "คุณชายทำหน้าซึมไม่กล้ามองหน้าแม่ผมอย่างเต็มตาเท่าไหร่ แม่ถอนหายใจ
"อะๆ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนมีใครตายจะได้ไหม เรื่องของแกสองคนแม่อาจจะตกใจบ้างตามประสาคนแก่ แต่แม่ก็พอจะรู้ว่าสมัยนี้ก็มีแบบนี้เยอะแยะ"แม่พูดก่อนจะก้มหน้ามองหนังสือในมืออย่างสงสัย
“แกจะรับเลี้ยงเด็กหรือไง เข้าใจนะว่ามีลูกกันเองไม่ได้”แม่พูดเหมือนจะขำ โถ่แม่ เดี๋ยวก็ขำไม่ออกหรอก
"คือว่า มีเรื่องสำคัญที่อยากให้คุณแม่รู้"ผมนั่งนิ่ง คุณชายอยู่ๆก็ขยับตัวลุกไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าแม่ผม
"..โอ๊ะๆ ไม่ต้องคุกเข่าจ๊ะ ลุกๆ"แม่มีท่าทีตกใจ
“คือว่า...เรื่องนี้สำคัญมากครับ มันอาจจะฟังดูเป็นไปไม่ได้แต่...มีเหตุผลว่าทำไมถึงมีหนังสือเล่มนี้อยู่ในห้อง”คุณชายพูดเสียงเครียด
"ตอนนี้กี้...ท้องครับ..."
ตายหมู่แน่งานนี้ เขาพูดออกไปแล้ว
"ว่าไงนะ พูดใหม่สิ"แม่ทำหน้าตกใจจากนั้นมีท่าทางเหมือนไม่เชื่ออย่างรุนแรง ผมเลยหยิบเอกสารที่หมอภูมิให้ไว้แล้วยื่นให้แม่อ่าน
"นี่คือสิ่งยืนยันว่าผมท้องนั้นคือเรื่องจริง ...ทำใจดีๆนะแม่"ผมเข้าไปนั่งข้างๆจะได้ใกล้มือใกล้เท้าหน่อย แม่มองหน้าผมเหมือนจะช็อคก่อนจะรับเอกสารนั้นไปเปิดอ่าน ถ้อยคำวิชาการบวกกับรูปภาพประกอบเป็นสิ่งยืนยันว่าที่พูดมาไม่ใช่เรื่องอำเล่นๆ
"...นี่...โอ้ ตายแล้ว ..."แม่หน้าซีดๆและนิ่งไปขณะที่เปิดอ่านเอกสารจนครบ
.
แม่เงียบไปนานหลายนาที ไม่ได้มองหน้าผมหรือคุณชายแต่จับจ้องไปที่หน้าปกเอกสารด้วยสายตาเดาไม่ออก คุณชายมองหน้าผมอย่างกังวล
...
"ผมรู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องเข้าใจยากแต่มันก็เกิดขึ้นแล้วและผมเองก็รับผิดชอบทั้งหมด ..."คุณชายพูดทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้
"...แน่นอนว่าเธอต้องรับผิดชอบ ...ไม่อยากจะเชื่อ…อยู่ๆก็มีหลานซะได้แถมยังได้ลูกเขยมาอีก ฉันควรจะร้องไห้หรือว่าหัวเราะดีใจดี ฮึ”แม่พูดประชดก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"แม่..."ผมร้องออกมาเบาๆก่อนจะจับแขนแม่เขย่า ทำแบบนี้ผมใจคอไม่ดีเอาเสียเลย แม่สูดหายใจแรงก่อนจะหันหน้าไปมองคุณชายที่นั่งคุกเข่าท่าทีน่าสงสาร
"งั้นแสดงว่าที่ท้องเพราะไม่ได้ป้องกันหรอ ห๊ะ"แม่ไปแว้ดใส่คุณชาย
"คือผมก็ไม่คิด..."ว่าจะท้อง ใครๆจะไปคิดกันล่ะ
"นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง แต่เป็นความประมาทและมักง่ายของเธอต่างหาก...หรือไม่จริง เพื่อความปลอดภัยต่อลูกฉันเธอก็ควรจะป้องกัน เฮอะ ทำไมฉันต้องมาเทศนาเรื่องนี้อีก อุตส่าห์มีลูกชายแล้วเชียว"แม่โยนเอกสารฉบับนั้นลงบนโต๊ะเสียงดัง
"แม่ครับ...แม่รับได้ไหม เกลียดผมไหม"ผมพูดเสียงอ่อยเดาไม่ถูกว่าโกรธเกลียดผมหรือคุณชายหรือเปล่า
"แล้วนี่แกเป็นยังไงบ้าง ท่าท่างดูปกติดี...แก...กี้ แกเป็นลูกคนเดียวของแม่นะ จะรังเกียจแกได้ไงมาๆ ลุกมาได้แล้ว"แม่ผ่อนท่าทีลงใจดีเหมือนเดิมแล้วฉุดแขนให้คุณชายลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา
"แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงกันล่ะ"แม่ถาม หลับตาท่าทางเหนื่อยๆ
ผมเลยให้คุณชายเป็นคนเล่าเรื่องแทน
"อืม...หมายความว่า แม่ผัวไม่ยอมรับแกเหรอ กล้าดียังไง กี้ของแม่ออกจะน่ารัก น่าเอ็นดู ใจร้ายใจดำจริงๆ แบบนี้ยอมไม่ได้ ต้องลงมือเองซะแล้ว"แม่พูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะบิดไม้บิดมือ
"...จะทำอะไรหรอครับ"คุณชายถามหน้างงๆ นั่นสิ แม่ผมจะทำเรื่องอะไรอีก
"เหอะ หรือว่าฉันควรจะไล่หัวเธอไปดีนะ หมั่นไส้"แม่หันมาแว้ดใส่ต่อ
"เอ่อ โถ่ คุณแม่ครับ.. อย่าใจร้ายกับผมเลย"คุณชายพูดเสียงอ่อน
"ใครอนุญาตให้เรียกแม่กันยะ"
"คุณแม่ครับ... "ทำหน้าอ้อนมืออ้อนเท้าจริงๆ ผมแอบสะใจเล็กน้อย สมน้ำหน้า
"...อะไร ... เหอะ คนบ้านนั้นมันยังไงกัน...เอาเถอะ ฉันไม่ได้หลุดมาจากยุคอีเย็นนะ ที่จะทำตัวขัดขวางเป็นนางร้ายในละครน่ะ"แม่กอดอก ทำหน้าเหมือนคิดแผนการ
"แล้วทางนั้นรู้เรื่องที่แกท้องหรือยัง"
"ยังเลยแม่"
"อืมดี เรื่องนี้แม่จะช่วยเอง เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะไอกี้ มีท้องแล้วยังแม่ผัวยังไม่ยอมรับ นี่มันละครน้ำเน่าชัดๆ ไปอยู่บ้านนั้นนะแล้วจะโดนโขกสับไหมเนี่ย ไม่ได้นะไอ้กี้ แกต้องไม่ยอมแพ้"
"โหแม่ คิดได้เนอะ"
"แล้วคุณแม่จะทำยังไงครับ"คุณชายถาม
"เป็นใครๆก็รักหลานตัวเองทั้งนั้นแหละ ถ้าจะเปิดศึกกับแก ฉันจะไปยื่นคำขาดเรื่องหลาน ว่าไม่ต้องมาดูดำดูดีกันอีก ในเมื่อไม่ยอมรับดีนัก”
" เอางั้นหรอแม่”มันจะกลายเป็นศึกแม่ผัวลูกสะใภ้จริงจังเกินไปหรือเปล่า
"แล้วจะไปบอกฝ่ายนั้นเมื่อไหร่กัน จะรอให้ท้องโตไปกว่านี้เรอะ"แม่หงุดหงิดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ “แล้วแม่ผัวแกชื่ออะไรนะ”
“...ชื่อพิมพ์วิไลน่ะแม่ ถามทำไมอ่ะ”ผมกลัวว่าแม่จะทำเรื่องอะไรให้ยุ่งขึ้นมา
"อืม ชื่อคุ้นๆนะ...พิมพ์วิไล...พิมพ์..."แม่ทวนชื่อแม่คุณชายซ้ำหลายครั้งทำหน้าเหมือนรู้จัก
“รู้จักคุณแม่ผมด้วยหรอครับ”
“อ้อ เปล่าหรอกจ๊ะ ...อันที่จริงไม่แน่ใจเท่าไหร่ ว่าแต่พิมพ์วิไลเนี่ย เรียนจบมาจากโรงเรียนอะไร”
“เอ่อ จำได้ลางๆว่าอะไรพิทยาๆเนี่ยแหละครับ อยู่จัวหวัดxxx อำเภอเมือง เป็นโรงเรียนประจำจังหวัด”
“...อืม ฉันชักหมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่ายัยพิมพ์วิไลคือคนเดียวกับที่ฉันเคยรู้จักแน่นอน... นามสกุลเก่า เลิศวิบูลย์ใช่ไหม”
“ใช่แล้วครับ”
ผมมองแม่ รู้จักแม่คุณชายด้วยเหรอ
“ฮ่ะๆ นึกว่าใครที่แท้...แม่นั่นเอง งานนี้หวานหมูไม่ยากหรอกลูกๆเอ้ย”แม่หัวเราะเหมือนสะใจมาก ผมมองห้ากับคุณชายงงๆ
“อย่างที่บอกนะจ๊ะเด็กๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องแม่ผัวตัวร้ายคนนั้น แม่ยายคนนี้จะเคลียร์ทางให้สว่างโร่เอง แกก็แค่ดูแลท้องน้อยๆของแกให้ดีๆโอเคไหม ไหนมาดูสิ”แม่ยิ้มใจดีก่อนจะเอื้อมมือมาลูบท้องผม
“ฮ่ะๆ จักกะจี้แม่”
“คงท้องอ่อนๆไม่กี่สัปดาห์เองล่ะมั้ง ใช่ไหม ว่าแต่ไอ้กี้มันมีอาการแพ้ท้องแล้วหรือยัง”
“ครับคุณแม่ อาการชัดเจนมาก อารมณ์แปรปรวนบ่อย หงุดหงิดใส่ผมซะอย่างกับว่าผมไม่ใช่ผะ---”คุณชายรีบหยุดปากได้ทัน ผมมองอย่างหมั่นไส้
“ก็แบบนี้แหละคนกำลังท้องไส้ ก็อย่าไปกวนประสาทให้มันมากนัก อารมณ์ของคนท้องเนี่ยสำคัญนะ มีผลต่อลูก...เฮ้อ...นี่มันแปลกมากๆ ที่แม่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับแกสองคน ผู้ชายด้วยกัน ทำใจลำบากแต่ก็นะ...นั่นก็ลูก นั่นก็หลาน นั่นก็เขย โอย ปวดหัวๆ”แม่บ่นก่อนจะนวดขมับไปมา
“แม่ เรื่องนี้ห้ามให้ญาติๆเรารู้นะ ไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต”ผมบอก ปกติก็ไม่ชอบความวุ่นวาย
“เออๆ ใครจะไปโพทะนากัน ...แล้วนี่พ่อคุณทำงานทำการอะไรกันล่ะ”แม่หันไปถามคุณชาย
“เอ่อ...เพราะเรื่องของคุณแม่ก็เลยทำให้ผมโดนพักงานชั่วคราวน่ะครับ...”
“หมายความว่าเธอไม่ได้ทำอะไรสินะ”แม่ถามเสียงขุ่น
“เอ่อ ก็ทำนองนั้นแหละครับ”ผมแอบสะใจเล็กน้อย อารมณ์ค่อยสุนทรีย์ขึ้นมาหน่อย
แม่ทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ คุณชายรีบพูดต่อ
“แค่ชั่วคราวครับ เดี๋ยวผมก็ได้กลับไปทำงาน”
“นั่นไม่สำคัญ...ที่สำคัญคือ ณ ตอนนี้ เธอ พ่อลูกเขย ที่ผ่านมาคืออาศัยลูกชายฉันกินว่างั้น”
แรงใช่ได้ แต่ก็เรื่องจริงนะ คุณชายทำหน้ากระอักกระอ่วนแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“...โธ่ คุณแม่ก็...พูดซะผมเป็นแมงดาเลย”คุณชายปรายตามองมาทางผม
“เหอะ ก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนี่นะ ...ดีเลย เธอน่าจะซื้อหนังสือคุณพ่อมือใหม่มาต้มกินซะนะ จะได้รู้ว่าอะไรควรทำ นี่ก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว...ไปเข้าครัวสิลูกเขย”
“...เอ่อ”คุณชายมองหน้าผม
“อะไรทำไม่เป็นหรือไง ...โอยตาย เมีย---ไอ้กี้กำลังท้องกำลังไส้อยู่ ก็ควรจะเข้าครัวทำอาหารให้เค้าทานสิ กี้มันเข้าครัวไม่ได้หรอก เกิดเหม็นนู่นเหม็นนี่ขึ้นมาก็คงไม่ได้ต้องกินกันพอดี ไป เร็วเข้า ทำไม่เป็น ฉันจะสอนให้ ว่าไง”แม่ลุกขึ้นยืนบิดแขน คุณชายจะทำอะไรได้นอกจากลุกตามแล้วเดินไปเข้าครัวเล็กๆอย่างเต็มใจมั้งนะ
ทีแบบนี้ล่ะเงียบเชียว
"ทำให้กินได้นะคุณชาย แม่ คอยดูเขาด้วยล่ะ"ผมตะโกนบอกอย่างอารมณ์ดี จะว่าไปการเจอกับแม่คราวนี้ก็เป็นเรื่องดีที่สุดไปเลย
เรื่องคุณแม่ของคุณชาย แม่ผมไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านี้บอกแค่ว่า คนเคยรู้จักเก่าแก่
นึกภาพแม่ผมกับแม่คุณชายมาเจอกันแล้วนี่คงไม่เกิดศึกอะไรขึ้นมาหรอกนะ ไม่งั้นยุ่งเลย
.
@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@
มาอัพครึ่งแรกไว้ก่อน
สั้นไปหน่อย :hao5:
:katai4:
-
ขอฝากความหวังไว้ที่คุณแม่ยายด้วยคนนะค้า~ :-[
-
น่ารักอืะ :z3:
-
มาดูศึกแม่ยายตัวร้ายกับแม่ย่าตัวแสบกันเถอะ....555...
-
ฮาอะ
-
รุ่นแม่เขาจะฉะกัน
-
ดีค่ะให้คุณแม่ยายสั่งสอนและดัดนิสัยคุณชายเสียให้เข็ด จะได้ไม่กวนประสาทกี้บ่อยๆ
บอกตามตรงบ้างทีก็รำคาญคุณชายนะที่ชอบกวนกี้ตลอด ไปซื้อหนังสือคุณพ่อมือใหม่อ่าน
ตามที่แม่ยายบอกไปจะได้ดูแลกี้ได้ถูกวิธีและไม่กวนกี้บ่อย เพราะมันจะเป็นผลเสียต่อเด็กในท้องและกี้ด้วย
-
หลีกไปรุ่นใหญ่จะฉะกัน :m4: :m4:
-
ดี๊ดี น่ารัก
-
เพื่อนแม่แน่เลย
-
ป้ารอดูมวยรุ่นใหญ่ค่ะ ศึกสองนางพญาเลย
-
ไม่ทราบว่าคุณแม่มากำจัดปัญหาหรือมาเพิ่มปัญหา!?
สงสารคุณชายเพรียบพร้อมอยู่ดี ๆ กลายเป็นแมงดา 5 5
o22
-
สนุกคับ ตลกด้วยตอนนี้ แม่ผัวกับแม่เมียจะได้เจอกันแล้ว ค้างเลย อยากอ่านต่ออ่ะ มาเร็วๆนะคับ
-
ตอนที่เหลือท่าจะมันส์สินะ เอาสิขุ่นแม่ยาย ถ้าไม่ยอมรับนี่ไม่ได้เห็นหลานเลยนะ บอกเลยยย
-
สนุก :laugh:
รอๆต่อค่ะ
-
งานนี้แม่ยายเจอเพื่อนเก่า ดูท่าจะไม่ถูกชะตากัน
งานนี้ มันแน่ๆๆ
-
เดี๋ยวรุ่นแม่จะฉะกัน
รออ่านต่อคร้าบ
-
คุณแม่ชนะเลิศค่ะะะะะะ คราวนี้สนุกแน่
รอตอนต่อไปปปปปป
-
งานนี้ท่าจะมันส์
-
ขำมากกกกกกกกก คุณชายกลายเป็นแมงดา
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
:laugh:สงสัยจะเป็นเพื่อนรักเพื่อนแค้น
แข่งขันชิงอันดับหนึ่งของความเป็นเลิศมาก่อนประเภทสูสีคู่คี่ ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ
งานนี้สงสัยจะมีฮาระหว่างศึกป้า ๆ มนุษย์แม่ เป็นแน่ :hao7:
-
แม่ยายน่ารักมากอ่ะ
มารอดูศึกระหว่างแม่ยายกับแม่ผัวดีกว่า
-
กรี๊ดดดดดคุณแม่ยายน่ารักอ่ะคุณชาย
-
มาต่อเร็วๆน่ะครับ
อย่าให้รอนานน่ะครับ
เดี่ยวหมางง
:m20: :m20: :m20:
-
:jul3: :jul3: สนุกละงานนี้ เปิดศึกคุณแม่
-
ฝากความหวังไว้ที่แม่ของกี้ :impress2:
-
.
.
กว่าอาหารเย็นจะเสร็จสรรพก็ผ่านไปนานพอสมควรจนผมชักหิวขึ้นมาซะแล้ว เลยเดินไปดูในครัวเสียหน่อยว่าไปถึงไหนแล้ว
“อาหารเย็นจะได้กินไหมแม่”ผมเดินไปดู ก็พบว่าคุณชายกำลังหันผักอยู่ ผมมองแล้วขำ ส่วนแม่กำลังคนทัพพีอยู่เหนือหม้อต้ม คุณชายเงยหน้ามองผมแล้วยิ้ม
“หิวแล้วหรอไงครับ”
“อือ หิวแล้ว ทำไมนานจังล่ะครับ”ผมเดินเข้าไปช่วย โชคดีที่ไม่ได้กลิ่นเหม็นอะไร แม่หันมามองผมเลยบ่นเบาๆ
“มาทำอะไรตรงนี้ ไปนั่งรอไป แม่จะให้ลูกเขยโชว์ฝีมือ...ซึ่ง ไม่ได้เรื่องได้ราว แม่ถึงต้องลงมือเอง”คุณชายได้แต่หัวเราะเจื่อนๆ น่าสงสาร
“น่าๆ ผมหิวแล้วอ่ะ มาช่วยทำดีกว่า นี่คุณทำอะไรน่ะ”ผมเข้าไปยืนข้างๆ “สลัดผักกับผลไม้ไงครับ จานนี้ของกี้เลย”คุณชายบอกแล้วยิ้มๆ ผมย่นหน้า ปกติไม่ทานสลัดผักเท่าไหร่แต่น้ำสลัดมันอร่อยดี ผมเลือกทานผักที่ชอบเท่านั้นเอง
“งั้นเหรอ เอาข้าวโพดเยอะๆหน่อยสิคุณ”ผมบอกแล้วหยิบมะละกอมาปอกเปลือก ผมสงสัยว่านอกจากพวกสลัดแล้วคุณชายทำอะไรเป็นบ้าง
“ครับๆ...กี้ ทำไมแม่คุณดุจัง”คุณชายกระซิบกระซาบ ผมย่นคิ้ว แม่ผมเนี่ยนะดุ หึๆ แม่ผมนี่ใจดีสุดแล้วนะ
“ไม่เห็นดุ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณจริงจังเลยนี่”แค่ประชดเฉยๆเอง คุณทำเสียงไม่เห็นด้วย
“ก็นั่นแหละ ผมก็เลยเกร็งๆ เฮ้อ ผมหวั่นๆยังไงไม่รู้ กี้ว่าผมเกาะคุณกินหรือไง”คุณชายพูดเบาๆหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมหัวเราะหึๆ
“แม่ผมก็ว่าไปงั้นแหละ ก็ตอนนี้คุณทำอะไรที่ไหนกัน”ผมตอบ คุณชายถอนหายใจ แม่ผมมาเยี่ยมนี่ก็ดีเหมือนกันนะทำเอาคุณชายเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้ ไม่ค่อยกวนประสาทผมนัก
“ก็นั่นแหละครับ กี้ถอยไปเถอะ เดี๋ยวผมทำเอง”คุณชายดันตัวผมออกห่าง ผมเลยเดินไปหาแม่แทน
“ทำอะไรอ่ะ หอมดีนะ”ผมพูด แม่มองหน้าผมด้วยสายตาจิกกัด
“ใครใช้ให้มาตรงนี้ ยุ่งจริงๆเลยแกนี่...ฉันก็ทำแกงเลียงให้แกน่ะสิ...อันที่จริงฉันกำลังสงสัยอยู่ว่าแกคงไม่มีน้ำนมให้ลูกแน่ๆ”แม่พูดซะผมอาย ถ้ามีนี่ผมคงลาตายแน่ๆ
“หมอบอกว่ามีน้ำนมสำหรับให้ลูกหลังคลอดแล้ว อาจจะสารอาหารน้อยกว่าแต่ก็ไม่อันตรายอะไรหรอก”ผมจำได้ว่ามีเคสยืนยันรับประกันว่าน้ำนมของศูนย์วิจัยฯสามารถให้เด็กดื่มได้มีคุณค่าสารอาหารที่ครบถ้วนถึงจะเทียบไม่ได้กับน้ำนมของแม่จริงๆ เคสนั้นลูกของเขาอายุ10ขวบแล้วด้วย
“อืม ก็ดี แม่ล่ะเป็นห่วงกลัวหลานออกมาแล้วจะไม่สมบูรณ์น่ะสิ นี่แม่ไม่ได้พูดให้แกเครียดนะ แต่ในฐานะที่แม่เป็นแม่คนแล้ว มีอะไรก็บอกแม่ด้วยล่ะ จะได้ช่วยดูให้”แม่บอกผมอย่างห่วงใย ผมล่ะซึ้ง
“ขอบคุณนะแม่”
“พอๆไปไกลๆมาเกาะแกะแม่อยู่ได้ ไปช่วยผัวแกโน่น”โถ่แม่ หุบยิ้มแถมไม่ทัน
“เชอะ ไปก็ได้”ผมจำต้องถอยห่างจากผู้เป็นแม่แล้วหันไปหาคุณชายแทนที่กำลังจัดการตอกไข่สามสี่ฟองอยู่
“ทำไข่ตุ๋นน่ะ”ไม่ทันที่ผมจะอ้าปากถามคุณชายชิงตอบผมก่อน
“แม่กี้พูดดีนะ หึๆ”ผมทำปากยื่นปากยาวหยิบส้มมาแกะเปลือก อ่านในหนังสือคุณแม่มือใหม่บอกว่าน้ำส้มคั้นดีต่อท้องในระยะแรก
“ช่างเถอะ...ผมกำลังคิดว่าแม่ผมอาจจะเป็นเก่าของแม่คุณนะ จบจากโรงเรียนเดียวกันซะด้วย”ผมพูดไปแกะส้มไป คุณชายพยักหน้า “คงอย่างงั้นแหละครับ คงเป็นเรื่องดีใช่ไหม”คุณชายพูดอย่างไม่แน่ใจ
“คงต้องรอดูแหละครับ”
.
เมื่ออาหารเสร็จครบถ้วนแล้วแม่ก็ร่ายยาวเรื่องอาหารสำหรับการท้องอ่อนๆให้คุณชายฟัง ที่ทำหน้าที่แค่พยักหน้าและพูด ‘ครับ’เป็นอย่างเดียว
“ในช่วงระยะแรกก็ยังคงทานอาหารได้ปกตินั่นแหละ แต่ก็เน้นพวกผักหน่อยล่ะ ไอ้กี้มันจะได้แข็งแรงๆช่วยระบบขับถ่าย...ส่วนถ้ามีอาการแพ้ท้องก็คงต้องใช้ของเปรี้ยวนั่นแหละ นอกนั้นก็ดูแลเรื่องของสุขภาพจิตใจ อารมณ์ของคุณแม่หน้าหล่อนั่นด้วย”
แทบพ่นข้าวใส่หน้าคุณชาย
“ครับ ผมจะดูแลกี้เป็นอย่างดีเลยครับ”คุณชายหันมายิ้มกับผม
“ดีแล้ว อย่าให้อารมณ์มันไม่ดีมาก แม่รู้ว่าเราก็ไม่อยากอารมณ์เสียหรอก แต่ก็พยายามอย่าทำอะไรที่มันขัดใจหรือชวนให้หงุดหงิดนักล่ะ แล้วก็ไม่ต้องมาเกาะแกะวุ่นวายห้ามนู่นห้ามนี่มากนัก คนท้องนะ ไม่ใช่คนพิการ แค่ระมัดระวังให้มากขึ้น นอกนั้นก็เดินเหินได้ปกติ”แม่ถอนหายใจเหนื่อยๆก่อนจะจิบน้ำตาม
“เหนื่อย!”แม่พูดกับคุณชาย
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมเข้าใจดี ยังไงผมก็เป็นพ่อของเด็กในท้อง ผมจะดูแลเป็นอย่างดีเลย”คุณชายยิ้มกับแม่ผม
ก่อนจะได้โอกาสทานมื้อเย็นเสียทีเพราะต้องคอยฟังแม่ผมพูดเสียนาน
“แล้วก็อย่าลืมบอกทางบ้านนั้นด้วยล่ะว่าแม่จะไปคุยธุระล่ะพ่อลูกเขย”คุณชายหูผึ่งทันทีตกปากรับคำหน้าชื่นตาบาน
“...ถึงยังไง บ้านนั้นก็คงทำอะไรเราไม่ได้แล้ว เพราะเรามีตัวประกันที่ดีที่สุดอยู่แล้ว ...พรุ่งนี้เช้าก็เตรียมตัวเตรียมใจกันหน่อยนะ เพราะแม่จะสวมวิญญาณเก่า ฉันคือนางสาวกระรัตตรี ดาวโรงเรียนเลยนะแก รู้ไหม
ไอ้กี้”แม่ยิ้มกว้าง ใบหน้าแดงระเรื่อ ผมส่ายหน้าไม่เคยรู้มาก่อนเลย
“ไม่รู้อ่ะ ไม่เคยบอกผมนี่ แม่เนี่ยนะ”ผมหัวเราะแกล้งแม่ ใครว่าแม่ผมสวยนะจะบอกให้
“ไอ้กี้ แกนี่มัน... นี่ลูกเขย แกรู้ไหมว่าแม่หล่อนน่ะ ย้ายเข้ามาโรงเรียนเดียวกันตอนม.5 ฉันเลยเสียตำแหน่งไป โอย อยากจะบ้าตาย แต่ก็นั่นแหละนะ พวกนักเรียนรุ่นนั้นมักเห่อของใหม่กัน แต่ฉันนี่สวยอมตะคงกระพันนะจะบอกให้ แต่ยังไงฉันก็สอบได้ที่หนึ่งของสายชั้นเสมอ ภูมิใจจริงจริ๊ง”
ผมกับคุณชายเลยปล่อยให้แม่ระลึกความหลังไปคนเดียว เห็นลางเล็กๆว่าแม่ผมกับแม่คุณชายเคยประทะกันมาก่อนสมัยเรียนสินะ อืม โลกกลมจริงๆ
.
.
.
เมื่อได้เวลาเข้านอน
.
.
ในเมื่อแม่ผมมานอนค้างที่นี่ ปกติแล้วผมจะให้แม่นอนบนเตียงแล้วผมจะสละตัวเองมานอนที่โซฟายาวพับได้ซึ่งก็เป็นที่นอนได้ แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป
“ไม่เอาน่าไอ้กี้ แม่นอนตรงนี้ได้ แกก็นอนกกกะผัวแกบนเตียงนั่นแหละ หึๆ ถ้าไม่ได้ท้องไส้อยู่นะ แม่ไม่มีวันมานอนในห้องแกในขณะที่มีลูกเขยอยู่หรอก คงบัดสีน่าดู”แม่หัวเราะชอบใจแล้ววางหมอนลงกับโซฟายาว
“โธ่แม่ ...แม่แก่แล้วไปนอนที่น้อยๆแบบนั้น เดี๋ยวปวดหลังหรอก”ผมพูด ให้ผมนอนบนเตียงกับแม่ก็ได้แล้วคุณชายไปนอนที่โซฟาแทน
“พูดจาน่าตบ ฉันยังเฟิร์มอยู่นะ หาพ่อใหม่ให้แกได้ก็แล้วกัน”แม่พูดเสียงขุ่นแล้วนั่งลงบนโซฟา “ไอ้ชายลากไอ้กี้ไปนอนบนเตียงได้แล้ว ไปๆ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก เรื่องแค่นี้”แม่หันมามองแล้วโบกมือไล่ ในขณะที่ตัวเองกำลังทาโลชั่นบำรุงผิว
คุณชายแค่ยิ้มและดึงแขนผมไปนอนบนเตียง
“น่ากี้ คุณแม่คุณพูดถึงขนาดนี้แล้ว อีกอย่างท่านไม่ได้แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย”คุณชายบอก ผมเลยจำต้องยอมขึ้นไปนอนบนเตียง
“นอนแล้วนะแม่ กู๊ดไนท์ ปิดไฟให้ผมด้วยนะ”ผมบอกแม่ เพราะแม่เป็นคนนอนดึกอยู่แล้ว คุณชายดึงผ้าห่มผืนบางมาห่มให้ผม
“เออๆ รู้แล้ว แกสองคนนอนได้แล้วไป ไม่ต้องมามองแม่ตาแป๋วๆเลย ...แม่ขอบำรุงผิวมาร์กหน้าหน่อย พรุ่งนี้เช้าจะได้เด้งๆใสๆ”แม่ยิ้มอยู่คนเดียว
ผมได้แต่มองแม่แล้วนอนหลับไปพร้อมๆกับคุณชาย
………………………………………………………..
ในเช้าวันรุ่งขึ้น ผมปวดท้องนิดหน่อยเป็นปกติตั้งแต่ตั้งท้อง ผมเลยอารมณ์ฉุนๆนิดหน่อย
“คุณไม่ต้องฉีดน้ำหอมนะ ผมเหม็น”
“ครับผม ผมก็ไม่คิดจะใส่น้ำหอมหรอก รู้น่าว่ากี้เหม็น”คุณชายยิ้ม แล้วหยิบเสื้อสีเดียวกันมาสองตัวแล้วยื่นให้ผม
“ใส่สีเดียวกันนะครับ”ผมรับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนมามอง “ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ”ผมถามขณะมองคุณชายสวมเสื้อสีเดียวกันแต่ไซน์ใหญ่กว่า
“ก็ตอนที่ย้ายมาอยู่กับกี้ไง คิดไว้ว่าเผื่อได้ใส่เสื้อคู่ออกงาน”คุณชายหัวเราะเบาๆ ผมเลยไม่อยากขัดความสุขเล็กๆของเขา หันไปเจอแม่ที่กำลังแต้มครีมลงบนหน้าตัวเองอย่างละเมียดละไม
โธ่แม่ หน้าผมเป๊ะเชียว อยากกับว่าจะไปออกเดทยังไงยังงั้นแหละ
“ไอ้กี้แกว่าชุดแม่ โอเคหรือยัง แขวนอยู่หน้าตู้แกน่ะ”แม่พูด ผมเหลือบไปมองชุดเดสแขนยาวสีฟ้าอ่อนสีสวยออกทะเลกระโปรงเป็นจีบแขวนอยู่ โห่ ลดอายุลงไปเยอะ
“ก็สวยดีนะแม่ ว่าแต่แม่ใส่สีเดียวกับผมเลย ตั้งใจป่ะเนี่ย”ผมเหลือบมองคุณชายที่แต่งหล่ออยู่
“หืม... ก็เปล่าหรอกนะ แต่พอเห็นไอ้ชายมันเลือกเชิ้ตสีฟ้าไว้แม่ก็เลยปิ๊งไอเดีย ใส่สีใกล้เคียงกัน แม่นั่นจะได้รู้ว่า แม่อยู่ทีมเดียวกับแกสองคนไง ดีไหมจ๊ะลูกชาย”แม่หันมายิ้มสวย ใบหน้าเนียนขึ้นเพราะเมคอัพบางๆ
“คุณแม่สวยใสเหมือนวัยรุ่นเลยครับ”คุณชายพูดแทรกมา ไม่ยักรู้ว่าผมบ้ายอ เห็นยิ้มกว้างปากจะฉีกไปถึงหูแล้ว
“ใช่ไหมล่ะ แม่สวยขนาดนี้ ลูกทำไมจะไม่สวย”
“หล่อมั้งแม่”ผมแก้ให้ใหม่ แม่หัวเราะเบาๆ
“ถ้าหล่อแล้วทำไมไม่มีเมียล่ะยะ หาผัวทำไม”จึก จึก กลางใจผมเลย แม่หันมาจิกสายตาให้
โอ้โห คำพูดทิ่มแทงผมมาหลายดอกแล้วนะตั้งแต่มา แบบนี้ก็ได้ใจไอ้คุณชายมันเลยสิ
“ไม่คุยด้วยแล้ว งอน”ผมเดินหนีไปห้องนั่งเล่นเตรียมเอกสารยืนยันการตั้งท้องใส่กระเป๋า คุณชายเดินตามออกมา
“นี่กี้ครับ ถ้าหากว่าคุณแม่ผมเลิกทดสอบแกล้งกี้แล้ว ผมว่าจะขอกี้แต่ง---”
“หยุดพูดเลยนะ ห้ามพูดอะไรบัดสี”ผมรีบปิดปากคุณชายบ้า
“โธ่ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมเองก็อยากสวมแหวนแต่งงานให้กี้นะ ไม่อยากได้หรอครับ”ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อนแบบนี้ เดี๋ยวผมใจอ่อน คือผมมันก็ผู้ชาย จะมาทำตัวเป็นเจ้าสาว!!!? มันก็ไม่ใช่เรื่อง น่าอายจะตายไป
“ก็...จะบ้าหรอคุณ จะทำให้มันเอิกกระเริกทำไมกัน”
“งั้นแต่งเงียบๆกันก็ได้ใช่ไหมครับ ผมไม่อยากรอนาน”คุณชายพูด
“ไม่ต้องเลย เลิกคิดเรื่องนี้ไปก่อน สนใจเรื่องวันนี้กันก่อนเถอะ แล้วค่อยว่ากัน”ผมพูดได้แค่นี้ แต่คุณชายมันยิ้มกว้างไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ครับผม ว่าแต่กี้ก็สนิทกับคุณแม่ดีนะครับ น่ารักดี”
“ก็แหงสิคุณ ผมกำพร้าพ่อมาตั้งแต่เด็ก ก็ต้องสนิทแม่ เหมือนเป็นหลายๆอย่างสำหรับผมเลย เป็นเพื่อน เป็นพี่สาว เป็นแม่ ผมไม่ค่อยมีคนสนิทมากมายในชีวิตผมหรอกครับ นอกจากเพื่อนอีกสามคนแค่นั้นเอง”ผมพูดเบาๆ นึกถึงเพื่อนที่มีจำนวนน้อยแล้วก็เศร้าใจนิดหน่อย
“...ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ผมเองก็ไม่ได้สังเกตุ”คุณชายทำหน้านิ่งๆไป ผมเลยตีแขนไปแรงๆ “ไม่ต้องมาดราม่าได้ไหมครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากมาย”ผมยิ้มบอก แต่ก็รู้สึกดีนะ ที่มีคนเป็นห่วงความรู้สึก
“ฮ่ะๆครับผม ต่อไปนี้ผมจะอยู่ข้างกี้เองครับ”
ยังมีหน้ามาหยอดผมอีก แต่ก็ดี ผมไม่อารมณ์เสีย
หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงคุณแม่ผู้งามเลิศในปฐพีนี้ก็เดินออกมาจากห้อง
“แจ่มไปเลยแม่ สวยสุดยอด ไปกันได้ยังครับ รอแม่คนเดียวเนี่ย”ผมเดินไปถือกระเป๋าราคาแพงของแม่ไว้
“ย่ะ พ่อคุณ รีบซะเหลือเกิน ให้ทางนั้นเขารอบ้างจะเป็นไรไป”แม่ไม่ได้ถือสาอะไรก่อนจะพากันเดินออกไปยังชั้นล่างลานจอดรถ
.
.
“ว่าแต่แม่เธอมีลูกกี่คนล่ะ”แม่ถามคุณชายจากเบาะหลังขณะที่รถกำลังเคลื่อนไปตามถนนใหญ่
“สองคนครับมีผม แล้วก็พี่ชายอีกหนึ่งคน”คุณชายตอบ
“อ๋องั้นเหรอ ท่าทางได้ผัวรวยนะ”แม่พึมพำแล้วกรอกตา ผมแอบขำท่าทีของแม่
เมื่อรถเลี้ยวเข้าไปยังซอยของหมู่บ้านจัดสรรราคาแพงเพื่อเข้าไปยังบ้านคุณชาย ระหว่างทางแม่ก็เอาแต่พูดถึงความฟุ้งเฟ้อของคนในหมู่บ้านนี้ คุณชายได้แต่ขำ
เมื่อรถเลี้ยวผ่านรั้วบ้านเข้าไปในบ้านได้ คราวนี้เป็นคุณเชนพี่ชายของคุณชายเดินออกมาต้อนรับ
“สวัสดีครับคุณกี้ แล้วก็สวัสดีคุณน้าด้วยครับ”คุณเชนยกมือไหว้แม่ผม ที่แค่พยักหน้ารับเท่านั้น คุณเชนหันไปซุบซิบกับคุณชายกันสองคน
“ไปกันเถอะครับ”คุณชายบอกแล้วเดินนำเข้าไปยังห้องรับแขกใหญ่
“ยัยพิมพ์นั่น ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ”แม่พูดข้างๆผม แล้วจัดการจัดทรงผมเป็นลอนให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขกแล้วก็พบว่าคุณพ่อคุณชายนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมเลยทักทายท่านไป
“ไง สวัสดีกี้ ...นั่นคงเป็นคุณแม่ของกี้สินะครับ ยินดีที่ได้พบครับผม ชินวุฒิครับ”คุณพ่อยืนขึ้นแล้วกล่าวทักทายแม่ผม แม่ยิ้มรับ
“สวัสดีค่ะ ดิฉัน กระรัตค่ะ ยินดีที่ได้พบเช่นกันค่ะ”
คุณเชนเดินมายืนข้างผู้เป็นพ่อ ส่วนคุณชายเดินมายืนข้างๆผม
“นี่ลูกชายคนโตครับ ชื่อเชน”คุณพ่อแตะไปที่แขนคุณเชนที่สวัสดีแม่ผมอีกรอบ คุณพ่อยิ้มกว้างมองสีเสื้อของผม คุณชายและแม่
“จ๊ะๆ ไม่ต้องมากพิธีรีตอง ดิฉันเป็นคนสบายๆน่ะค่ะ”ผมกับแม่นั่งลงบนโซฟา
“คุณแม่คุณล่ะ”ผมเอนหน้าไปกระซิบ คุณชายส่ายหน้าแล้วตอบว่าไม่รู้
นี่คิดจะเปิดศึกกับแม่ผมจริงๆน่ะเหรอ ถึงได้ไม่ไว้หน้ากันขนาดนี้ แม่ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะถอนหายใจเชิดหน้าอย่างอารมณ์เสีย
"...มีเรื่องอะไรด่วนหรอ ไอ้ชาย"พ่อของคุณชายถาม
"คุณแม่อยู่ไหนล่ะครับ…นี่เป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะครับ ผมไม่อยากเสียเวลาแล้วทำเหมือนกับว่าล้อเล่นเป็นเด็กๆ"คุณชายไม่วายแขวะแม่ตัวเองอีก คุณพ่อได้แต่ยิ้มแล้วขยับแว่น
“เดี๋ยวก็คงมานั่นแหละ ไม่นานหรอกครับ”
แม่นั่งนิ่งยกนาฬิกาขึ้นมามองหลายครั้งเพื่อให้สองพ่อลูกที่นั่งฝั่งตรงข้ามเห็นและตระหนักถึงว่ามันเกินเวลานัดมาหลายนาทีแล้ว
“ดิฉันเองก็สละเวลางานของฉันมา ไม่นึกว่าต้องมานั่งเสียเวลาคอยกันอีก ทางดิฉันเองก็แจ้งเตือนไปก่อนแล้วแท้ๆ เรื่องของลูกดิฉันไม่สำคัญพอที่จะกระตือรือร้นให้ตรงต่อเวลาเลยหรอคะ”แม่พูดช้าๆบาดใจคนฟัง
“ต้องขอโทษแทนภรรยาผมนะครับ เธอเป็นคนแบบนี้แหละครับ”คุณพ่อส่งสายตาไปที่คนรับใช้ที่ยืนอยู่มุมห้อง คงจะให้ไปตามคุณนายล่ะมั้ง
“อ้อค่ะ ฉันเข้าใจดีค่ะ เป็นธรรมดาของหล่อนอยู่แล้วเรื่อง ชักช้าพิรี้พิไร”ไม่วายจิกดัดต่อไป สองพ่อลูกมองหน้ากันเหมือนสงสัยว่าแม่รู้จักคุณนายประจำบ้านนี้ด้วยหรือ
"นั่นไง มาแล้วครับ"คุณเชนพูดเบาๆ
"ขอประทานโทษที่ทำให้เสียเวลามานั่งรอคอยดิฉันนะคะ..."เสียงวางอำนาจดังเข้ามาพร้อมกับร่างเฉิดฉายของคุณหญิงแม่ของคุณชาย แน่นอนว่าวันนี้เธอมาเต็ม เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะพอๆกัน
“สมควรที่จะต้องขอโทษแล้วล่ะเธอ...ว่าไงแม่พิมพ์วิไล”แม่ผมปรายตายิ้มให้คุณหญิงแม่พิมพ์วิไล ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจกับเสียงของแม่ผม ก่อนจะเดินเข้ามามองแม่ผมให้ชัดๆ
"เอ๊ะ...นั่นใช่กระรัตตรีหรือเปล่าเนี่ย"คุณหญิงอุทาน
"จ๊ะ ฉันเอง...กระรัตเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ไงจ๊ะ"แม่ยิ้มหวานเคลือบยาพิษไปให้
"..โอ้ยตาย..ทำไมโลกกลมแบบนี้"คุณหญิงเอามือกุมอกแล้วมองหน้าผมแบบไม่อยากเชื่อสายตา
“คุณสองคนรู้จักกันหรอครับ”คุณพ่อเป็นฝ่ายพูด
“แน่นอนสิคะ เมื่อก่อนเราเคยเป็นเพื่อนร่วมห้องกันน่ะคะ แต่ก็นานมาแล้สมัยเรียนมัธยมปลายนู่นแหนะ”แม่ผมหัวเราะเบาๆ คุณเชนทำหน้าเหมือนจะขำ
“เป็นเรื่องดีใช่ไหมครับคุณแม่”คุณชายพูดแล้วยิ้มกับคุณพ่อเขาอย่างรู้กัน
“...เอ้อ ใช่ แน่นอน เป็นเรื่องที่ดีมาก ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหนะ สวยขึ้นเป็นกองเลยนะจ๊ะ ไม่นึกว่าเป็นแม่ของหนูกี้เขา”คุณหญิงมองมาทางผมราวกับว่าจะมองให้เห็นถึงความเหมือนกันของแม่ลูก
“ใช่จ๊ะ ฉันเองก็ไม่นึกว่า...เธอ...จะเป็นแม่ย่าของไอ้กี้มัน นึกไม่นึกเลยจริงๆนะ แล้วก็ไม่นึกว่านั่นคือลูกชายของเธอเหมือนกัน หน้าตาไม่คล้ายเธอเลย ค่อนไปทางพ่อซะมากกว่า”แม่ยิ้มแล้วมองคุณชาย
“เอาเถอะ ...ว่าแต่มีธุระสำคัญอะไรกัน ถึงได้นัดแนะกันมาพร้อมหน้าพร้อมตา”
“เรื่องนี้ให้ลูกชายสุดที่รักของเธอเป็นผู้อธิบายไขข้อสงสัยให้ฟังก็แล้วกันนะจ๊ะ”แม่แค่ยิ้มแล้วพยักเพยินให้คุณชายเล่าเรื่อง
“ผมจะขอพูดคร่าวๆแบบรวบรัดเลยแล้วกันนะครับ...เอาเอกสารที่ไปดูกันก่อน”คุณชายยื่นเอกสารไปให้คุณแม่เขา ไม่ทันที่จะเปิดอ่าน “...กี้เขาท้องครับ”...
สั้นๆ เข้าใจง่าย และเสียงดังฟังชัด
ทั้งสามคนเงยหน้าอุทานพร้อมกันเหมือนนัดแนะ
"ท้อง!!!!"
เป็นปฏิกิริยาที่ผมคาดไว้แล้ว ทั้งสามคนทำหน้าไม่เชื่อ แต่ก็ต้องก้มอ่านเอกสารที่มีอยู่ ความเคลือบแคลงสงสัยปรากฏขึ้นแล้วก็หายไป กลายเป็น...อึ้งๆ เสียมากกว่า
"นี่...นี่ มันไม่น่าเชื่อเลยนะ...ท้องจริงๆหรอกี้"คุณหญิงเงยหน้ามาถามผมเสียงสั่น สายตาเหมือนไม่อยากยอมรับความจริง ผมหันไปมองแม่ผมที่ได้แต่นั่งนิ่งๆ
“ครับ ผมท้อง จริงๆ”ผมยืนยัน
"โครงการนี้ยังดำเนินอยู่อีกเหรอ"เสียงคุณเชนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทั้งหมดหันไปสนใจคุณเชนแทน
"หมายความว่าไงตาเชน"คุณพ่อเป็นฝ่ายถาม
"เพื่อนผมเคยพูดถึงเมื่อหลายปีก่อนน่ะครับ...อันที่จริงโครงการนี้ก็มีมานานแล้ว ประมาณเจ็ดแปดปีได้แล้วมั้ง แต่ผู้เข้าร่วมโครงการก็มีจำนวนไม่มากเท่าปัจจุบันนี้หรอกครับ...”คุณชายกล่าวเบาๆแล้วมองหน้าผม
“กี้ไม่ได้เป็นสมัครหรอกครับ...เป็นความบกพร่องของทางศูนย์วิจัยฯ ที่อยากได้ยอดผู้เข้าร่วมโครงการเลยจัดโครงการอื่นบังหน้า...พูดง่ายๆก็เข้าข่ายหลอกลวงกี้เขาน่ะครับ...”
“ผมเองก็ไม่ได้ต้องการท้อง หรืออยากมีลูกได้เองหรอกครับ ผมก็ผู้ชายคนนึง...แต่ในเมื่อเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นแล้ว ผมก็ต้องทำใจยอมรับ...ว่า มีเด็กกำลังจะเติบโตในท้องผม”ผมพูดเบาๆ เรื่องแบบนี้ผมไม่อยากพูดซ้ำ มันทำร้ายผมไม่น้อยเหมือนกันนะ แม่มีโอกาสพูดต่อ
“ฉันเองก็เพิ่งรู้ แน่นอนฉันตกใจมาก ...แต่ฉันมีลูกชายคนเดียว จะให้รังเกียจรับไม่ได้ นั่นไม่ใช่คนเป็นแม่อย่างแน่นอน ฉันรักลูกของฉัน และแน่นอนดีใจอย่างน้อยก็มีหลานให้ได้อุ้ม มันเป็นเรื่องดีๆไม่ใช่หรือคะ”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นนะครับ”คุณเชนพูดสนับสนุน เหลือแต่คุณพ่อคุณแม่ที่ยังคงเงียบ
“อันที่จริงต้องโทษลูกชายของคุณนะคะ ที่ไม่ได้...ป้องกัน คงเข้าใจที่ดิฉันพูดนะคะ เรื่องก็เลยกลายเป็นแบบนี้ แต่แน่นอนฉันไม่ได้รังเกียจลูกเขยของฉันแหมือนอย่างที่ใครบางคนทำกับลูกชายฉัน”แม่กอดอกมองคุณแม่ของคุณชายนิ่งๆ เหมือนทั้งสองคนสู้รบกันทางสายตา
...
.
.
.
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งคุณพ่อเอ่ยขึ้นมา
"แบบนี้บ้านเราก็มีหลานแล้วน่ะสิ ดีไหมคุณ"คุณพ่อหันไปยิ้มกับคุณหญิงที่ทำหน้าแปลกๆ
"ใช่ค่ะ”เธอยิ้ม แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา แม่ผมก็รีบพูดขึ้นซะก่อน
"อะแฮ่ม ที่ดิฉันมาวันนี้ ก็เพื่อมาชี้แจงว่า หาก หล่อน...นางพิมพ์วิไล..ไม่ยอมรับกี้ลูกฉัน..เรื่องหลาน หยุดคิดไปได้เลย ดิฉันจะเลี้ยงเองกับลูกชาย... แล้วก็เอาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของหล่อนคืนไปซะ..เชอะ โอเคนะ Understand? "
ทั้งบ้านเงียบไป...คุณแม่คุณชายทำหน้าเหมือนโดนสวนด้วยหมัดฮุกซ้ายขวา
"...ใครบอกว่าฉันขัดขวางกัน ฉันแค่จะพิสูจณ์ ตากี้ เพื่อทดสอบเท่านั้นเอง"เธอรีบชี้แจง
"หรอ ไม่รู้สินะ ลูกชายของเธอน่ะเป็นฝ่ายต้องรับผิดชอบ... แล้วไหนล่ะ ความตั้งใจรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น หืม นอกจากมาเกาะลูกฉันน่ะ งานการก็ไม่ทำ อยู่ให้รกหูรกตา กวนประสาทคนท้องคนไส้ อยู่ได้"
แม่พูดได้ดี ผมยิ้มขำ คุณชายสะกิดผมแรงๆ
"แม่กี้ก็พูดเกินไป"
"จริง"ผมหยิกแขนเขาแรงๆ
"ป่ะ ไอ้กี้กลับบ้าน ย้ายออกจากคอนโดนั่นซะ แล้วไปอยู่กับฉัน"แม่ฉุดแขนผมให้ลุก
อ้าว เล่นไม้นี้เลยหรอครับแม่
"..แต่แม่..."ผมอึกอักแล้วมองหน้าคุณชาย
“คุณแม่ครับ เดี๋ยวสิ...”คุณชายยังคงมึน
"ไปสิ ...มาทำหน้าอาลัยอาวรณ์อีก"ผมรีบหุบปากแล้วเดินตามแม่ออกไป ก่อนจะเหลียวไปมองทางด้านหลัง
“นี่แม่ ทำเกินไปหรือเปล่า”ผมพูดกับแม่ เมื่อเดินมาถึงบริเวณหน้าบ้าน แม่แค่ยิ้มแบบผู้มีชัยเพราะเสียงเรียกจากด้านหลังของคุณหญิง
"ดะ...เดี๋ยวๆ หยุดก่อน....ยัยกระรัต..."คุณแม่คุณชายเดินขวางทางไว้
"มีอะไรจ๊ะ"แม่ยิ้มกว้างกว่าเดิม ผมว่าคุณหญิงคงนึกหมั่นไส้แม่ผมแน่นอน
"โอเค ก็ได้ๆ ฉันจะไม่ทดสงทดสอบอะไรแล้วล่ะ แล้วก็อย่าน่าพูดจาน่าหมั่นไส้แบบนั้นสิ เพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันแท้ๆ"คุณหญิงพูดก่อนจะเชิดหน้านิดๆแบบไว้เชิง
"หมายความว่า..."
"ย่ะ ฉันเปิดทาง ต่อไปนี้ฉันจะไม่เข้ามายุ่งระหว่างหนูกี้กับตาชายอีก โอเคไหม ส่วนเรื่องหลานฉันก็จะเลี้ยงด้วย"แม่ผมหัวเราะพอใจ
“โอเคจ๊ะ โอเค เอาแบบนี้ ฉันว่าเรามาปรึกษาหารือกันเรื่องนี้กันดีกว่าไหม”แม่พูดเป็นจริงเป็นจัง คุณหญิงเห็นด้วย เลยกลับเข้าไปพูดคุยกันต่อที่ห้องรับแขก ยกเว้นผมกับคุณชาย
“ทำไมล่ะแม่”ผมถาม
“เอาน่า ให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันจะดีกว่านะ แกสองคนเดินเล่นกันไปก่อนนะ เสร็จเรื่องแล้วจะไปตาม”แม่บอกผมกับคุณชาย
“ไปเถอะน่ากี้ บางทีผู้ใหญ่ท่านอาจจะมีเรื่องคุยกันต่อ”คุณชายพูดยิ้มๆ เรื่องคุยกันต่อนี่หมายถึงอะไรกัน หวังว่าจะไม่ใช่....เรื่องแต่งงแต่งงานหรอกนะ
“เรื่องออกมาแบบนี้ดีใจจนเนื้อเต้นเลยล่ะสิ”ผมอดแขวะไม่ได้
“แล้วกี้ไม่ได้ใจหรอครับ เรื่องออกมาง่ายกว่าที่คิดแบบนี้”คุณชายพาผมไปเดินเล่นในสวนเย็นๆสบายตา มีบ่อน้ำพุเล็กๆ กับปลาหลายตัว ผมเดินเข้าไปนั่งในศาลาเล็กๆ ที่ตกแต่งด้วยกล้วยไม้และไม้ประดับอื่นๆ
“ก็เบาใจไปหน่อยนะครับ ผมก็คิดอยู่ว่าแม่ผมเล่นเอาหลานมาขู่แบบนี้ ใครๆจะไปยอมกัน แต่ผมกังวลอย่างนึงว่าคนในบ้านนี้จะยอมรับเด็กคนนี้จริงๆน่ะเหรอ เรื่องทวดของคุณอีก”เพราะทางคุณทวดของเขายังไม่ได้ติดต่อมาว่าจะกลับมาวันไหน
“บอกแล้วไงครับ ว่าท่านไม่ดุ ผมเคยอยู่กับท่านสมัยเด็กๆ ท่านตาใจผมจะตายไป อีกอย่างท่านคงไม่อยากมาข้องเกี่ยวอะไรมากนักท่านแก่มากแล้ว คงอยากเห็นหลานๆเหลนๆมีความสุขมากกว่า หัวอกคนแก่คนชราน่ะครับ”
“ท่านจะเข้าใจเรื่องลูกของเราหรอ”ผมถาม คุณชายยิ้ม
“แน่นอนสิครับ ผมจะอธิบายกับท่านเอง ...ผมหวังว่าท่านจะย้ายมาอยู่ที่บ้านนี้ท่านจะได้ไม่เหงา อย่างน้อยๆก็มีเด็กตัวน้อยๆเป็นสีสันให้ท่าน ไม่ดีหรือครับ”
ผมได้แต่คิด ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีนะสิ บ้านคงสงบแล้วก็มีแต่ความสุข มีไม่มากหรอกที่ครอบครัวใหญ่ๆจะมีอยู่พร้อมหน้าไม่มีเรื่องให้ขัดแย้ง ผมว่าคงเป็นความใฝ่ฝันของพวกคนรวยๆที่ญาติพี่น้องไม่ต้องมาตีกัน
@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อที่เหลือแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจในทุกคอมเม้นต์ค่ะ
ต่อไปนี้คณชายมันคงกวนประสาทกี้ให้น้อยลงไม่งั้นมีหวัง แม่ยายคงต้องออกโรงปราบแน่
ติดตามตอนต่อไปกันนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
เหลือแต่คุณทวดสินะ :katai3:
-
อ้าว ง่ายกว่าที่คาดไว้นะเนี่ย นึกว่าแม่เสือจะเปิดศึกกันซะแล้ว
-
คุณแม่ยายมาวินจริงๆ ค่าา~ o13 คุณแม่สามีถึงกับไปไม่เป็นเลยนะคะนั่นน่ะ :laugh: ชอบตอนที่คุณแม่ยายเรียกลูกเขยจังค่ะ 'ไอ้ชาย' ฮ่าๆ ห้าวหาญได้ใจสุดๆ เลยล่ะค่ะ ><
-
คุณแม่เริ่ดมากค่าาาา /ปรบมือ
-
แปะๆๆ
-
แม่กี้สุดยอด หุหุ
-
แม่ยายเริ่ดมากจ้าาา
-
จบง่ายดีค่ะ จะได้
รับมือกับปัญหาที่จะ
ตามมาได้อย่างไม่มี
ห่วย o13
-
แหมนึกว่าจะเปิดศึกใหญ่โต
-
ดีค่ะ ให้คุณชายกวนกี้น้อยๆ นะดีแล้วค่ะ แต่ก็ชอบแม่กี้ที่คอยจิกกัดคุณชายจังเลยค่ะ
โดนใจสุดๆ ยกให้เป็นแม่ยายยอดเยี่ยมเลยค่ะ o13 นี่ถ้าวันหลังกวนกี้มากๆ เข้าจะให้กี้ไปฟ้องแม่ให้มา
จัดการคุณชายอีก
-
อร๊ายยยย คุณแม่น้องกี้สุโค่ยอ๊าาา o13
-
คุณแม่ยายคือชนะเลิศคร้าาา
-
เริ่ดค่ะคุณแม่ ชนะเลิศ. o18
-
เอาหลานมาเป็นตัวประกันนี่ได้ผลดีจริงๆ o13
ขอบคุณคุณแม่ยายที่น่ารัก :กอด1:
-
ซูฮกคุณแม่
-
ขอบคุณ :)
-
:mew1:
-
:pig4:
-
ที่หมั่นไส้ที่สุดก็คือความหน้ามึนของคุณชายแกเนี่ยแหละ หลังว่าจะยอมลดความกวนประสาทลงบ้างนะคะ
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
ยอดคุณแม่จริงๆๆ o18 o18 :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่6
ผ่านไปสองชั่วโมงที่แม่เข้าไปคุยของผม ถึงแม้ว่าคนบ้านนี้จะไม่ได้มีท่าทีต่อต้อนรังเกียจอะไรต่อผมก็ตามเถอะ แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี การที่ผู้ชายท้องได้มันก็เป็นเรื่องแปลกประหลาดสังคมส่วนใหญ่ ถึงแม้ในปัจจุบันจะมีข่าวคราวเรื่องวิทยาการสมัยใหม่ก้าวหน้าที่ทดลองเรื่องผู้ชายตั้งครรภ์ออกมาให้ได้ยินบ้างก็ตามก็ได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ทั้งด้านบวกและด้านลบ
อย่างที่เขาว่าความคิดมนุษย์มักก้าวหน้าไปกว่าเทคโนโลยีเสมอ จึงไม่แปลกที่คนเหล่านั้นจะถูกมองว่าประหลาด ถูกทำให้เป็นอื่นจากคนปกติทั่วไปทั้งๆที่คนประเภทเดียวกับผมอีกหลายพันชีวิตในโครงการฯนี้นั้นก็ยังคงเป็นมนุษย์คนนึง ที่ไม่ได้แตกต่างกันเสียหน่อย เฮ้อ ทำไมผมต้องมานั่งคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับเรื่องพวกนี้อีกนะ
“เลิกคิดมากได้แล้วกี้ ดูสิคิ้วจะชนกันแล้ว”คุณชายพูดแล้วเอามือมานวดที่ระหว่างคิ้วสองข้างเบาๆ
“เฮ้ออ เหนื่อยเหมือนกันแฮะ”ผมบ่น คุณชายทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ
“เครียดมากๆจะส่งผลต่อเด็กในท้องนะ”คุณชายบอกเสียงห่วงใย ผมดันแขนเขาออกแล้วเอนหลังพิงกับพนักม้านั่งของศาลา
“รู้ครับ ผมก็พยายามจะไม่เครียดหรือคิดมาก แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ...ว่าแต่คุณทวดคุณจะกลับเมืองไทยวันไหนกัน”ผมเปลี่ยนเรื่อง คุณทวดผู้ใจดีตามที่คุณชายบ้านี่บอกน่ะนะจะมีกำหนดจากฮ่องกงเมื่อไหร่ เพราะท่านก็รู้ว่าคุณชายยกเลิกงานแต่งไปเรียบร้อยแล้ว
“อืม เท่าที่จำไม่ผิด น่าจะเดือนหน้านะคุณ อีกสองสามสัปดาห์นั่นล่ะครับ อยากคุยกับคุณทวดผมหรอ ให้ผมติดต่อไปให้ไหมครับ”คุณชายพูดทีเล่นทีจริง
“ไม่ล่ะ ใครจะไปกล้าคุยกัน”
“หึๆ นึกว่าจะกล้า ...ก่อนที่คุณทวดจะมาเราไปพักผ่อนกันดีไหมครับ จะได้ผ่อนคลายจิตใจแจ่มใส”คุณชายเสนอ คงเห็นผมเครียดๆล่ะมั้ง
“อืม... ก็น่าสนนะครับ อยากพักไปนานๆเลยยิ่งดี”ผมบอกแล้วนึกถึงกลิ่นทะเล ลมเย็นๆแล้วคงสดชื่นไม่น้อยเลย คุณชายตบมือทำหน้าดีอกดีใจ
“งั้นก็ดีเลยครับ อยากไปที่ไหนดีล่ะกี้ ผมตามใจคุณ”แน่นอน ถ้าเลือกที่มาไม่ถูกใจผม ปมก็ไม่ยอมไปด้วยหรอก
“ทะเลไง ที่พักผ่อนที่ดีที่สุดแล้วละผมว่า ผมอยากไปที่เงียบๆ ไม่อยากเจอนักท่องเที่ยวเยอะ ...ไปใกล้ๆก็ได้นะไม่ต้องลงใต้หรอก”ผมบอก อยากไปรับบรรยากาศเฉยๆ ไม่ได้อยากไปเที่ยวเล่นน้ำกระโดดตู้มต้ามเป็นเด็กเป็นเล็ก
“...อืม ...ชะอำเป็นไงครับ ผมว่าคนก็ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ น่าจะนั่งเล่นบนหาดสบายๆ ไม่ถูกคนรบกวน”คุณชายหันมาถามผมแล้วยิ้ม จะว่าไปคุณชายมันไม่ก่อกวนผมเลยครับตั้งแต่มาที่บ้าน
“ก็ดีนะครับ ชะอำก็ได้”ผมบอก แล้วนึกถึงหน้าแม่ “ไปกันแค่สองคนเองหรอ แล้วพ่อแม่คุณล่ะ”
“กะว่าจะไปเดทกันสามคนพ่อแม่ลูกซะอีก ว้า เสียดายจัง”คุณชายหัวเราะ ผมเบ้ปากกับความคิดของเขา เน่าอีกแล้ว
“ก็ลองถามท่านดูสิ เผื่อท่านอยากไป ผมก็ไม่ขัดหรอก ไปกับครอบครัวนี่ดีซะอีก”เชื่อมความสัมพันธ์ไงครับ ระหว่างพ่อปู่แม่ย่า เหอะๆ
“ตามใจกี้เลยครับ ฮ่าๆ สะใภ้บ้านนี้ซะอย่าง”คุณชายหัวเราะชอบใจ ซึ่งผมก็ไม่ขัดอะไรหรอกนะครับ ขี้เกียจเถียง เดี๋ยวยาว
ไม่นานนักผมก็เห็นคุณเชนเดินตรงมาทางพวกผมสองคน คุณชายรีบโบกไม้โบกมือเรียกพี่ชายตนเองอย่างกระตือรือร้น
“ไงพี่ คุยเรื่องอะไรบ้าง”คุณชายถามทันทีที่คุณเชนเดินขึ้นมาในศาลา คุณเชนหัวเราะ
“ก็เรื่องที่กี้เขาท้องแล้วก็เรื่องอื่นๆหยุ๋มหยิ๋มตามประสาคนแก่เห่อหลานน่ะสิ”คุณเชนส่ายหน้าก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“ไม่ต้องคิดมากนะ คุณแม่ไฟเขียวแล้ว อาจจะมีตึงๆใส่กันบ้างคงไม่ว่ากัน เพราะเรื่องท้องก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างเซนซิทีฟสำหรับคนรุ่นเก่าอย่างคุณแม่ผม ยังไงก็ดีใจด้วยนะครับ”คุณเชนยิ้มใจดี ผมแค่ขอบคุณเขา คุณชายรีบพูดแทรก
“คุยเรื่องงานแต่งบ้างหรือเปล่าพี่”
“...ก็นิดหน่อย ฮ่าๆ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่คงไม่เร็วๆนี้หรอก รอให้เรื่องแกกับพลอยซาๆลงก่อน โอเคนะ ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มไปถามแม่เลยสิ”คุณเชนบอก
“โอเคๆ แค่นี้ก็แฮปปี้ล่ะ”ผมชักหมั่นไส้กับความอารมณ์ดีของเขาจริงๆ
“นี่กี้ อย่าไปถือสาความบ้าของไอ้ชายมันเลยนะ มันก็แบบนี้แหละขาดๆเกินๆมาตั้งแต่เด็ก ช่วยสั่งสอนมันหน่อยก็ดีนะน้องสะใภ้ ฮ่าๆ”คุณเชนพูดแล้วยิ้มล้อเลียนผม โห น้องสะใภ้ ฟังแล้วจักจี้ในหัวใจจริงๆ แต่เห็นด้วยนะครับที่ไอ้คุณชายมันขาดๆเกินๆ
“สั่งสอนด้วยลำแข้งน่ะหรือครับ”ผมพูดขำๆ
“จัดการได้เลย มันยอมกี้หมดแหละ”
“พอเลยๆ เลิกยุให้กี้ทำร้ายผมเหอะ แล้วนี่ออกไปไหนแล้วหรือไง”
“ไม่อ่ะ ก็เห็นบอกว่ามีเรื่องสำคัญ ก็เลยลางาน แล้วนี่ได้ไปเช็คครรภ์ที่ศูนย์วิจัยฯหรือยังล่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าท้องน้อยๆนี่กี่สัปดาห์แล้ว น่าตื่นเต้นดีเนอะ”คุณเชนพูดอย่างสนใจ จ้องมาที่บริเวณท้องของผม
“คิดว่าจะไปหลังจากเสร็จธุระแล้วน่ะครับ แม่ผมบอกว่าน่าจะได้ 3-4 สัปดาห์แล้วมั้งครับ แต่ถ้าให้ชั่วร์คงต้องไปตรวจกับหมอ”ผมพูด คุณเชนพยักหน้าก่อนจะหันไปตบบ่าคุณชาย “ดูแลกี้ดีๆล่ะ อย่ากวนประสาทกี้เค้าให้มาก”คุณเชนพูดเสียงดุกับน้องชายที่พยักหน้ายิ้มรับคำ
“เข้าไปหาคุณแม่กันดีกว่ากี้”คุณชายเดินมาจับแขนผมให้เดินไปข้างๆเขา
“จริงอย่างที่พี่ผมว่านะ ตื่นเต้นดีเนอะ”คุณชายหันมาทำตาสดใส ผมเห็นว่าเขาดูตื่นเต้นนิดๆจากน้ำเสียงที่พูด
“อืม ใช่แล้ว”ถ้าถามผมก็อาจจะตื่นเต้นน้อยกว่าก็ได้มั้งครับ เพราะผมยังคงก้ำกึ่งระหว่างความดีใจกับเสียใจ อย่างที่รู้กันว่าผมไม่ได้มีเจตนาตั้งท้องเสียหน่อย แต่ในเมื่อป่องเข้าให้ ก็ต้องยอมรับไปกับส่งที่เกิดขึ้น
ผมกับคุณชายเดินไปยังห้องรับแขกที่บริเวณห้องโถงใหญ่ แม่ผมนั่งอยู่ที่โซฟาตัวตรงข้ามกับคุณหญิงและคุณพ่อซึ่งพร้อมใจหันมามองผมและคุณชายกันหมด
“มาก็ดีแล้วไอ้ชายจะได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวซักที”คุณพ่อพูด ผมเดินไปนั่งข้างๆแม่ ขณะที่คุณชายเดินตามานั่งติดๆ “ผมพร้อมแล้วครับ”เขาว่างั้นแล้วกอดอกรอฟังผู้เป็นแม่พูด
“...เอาล่ะ...หลังจากที่ทางฉันได้ปรึกษาหารือกับแม่กระรัตแล้ว ...เรื่องของเธอสองคนก็คงต้องปล่อยไปให้จัดการกันเอง ซึ่งฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรจริงจังนัก ถ้าฉันไม่ยอมรับสะใภ้คนไหนล่ะก็ คงจบเห่ไปตั้งแต่วันที่พามาบ้านวันแรกแล้ว... ก็แค่อยากลองทดสอบจิตใจดู แต่ก็บังเอิญนะ ที่แม่ของตากี้เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนนู่น ก็เลย...คุยกันได้ง่ายหน่อยล่ะมั้งนะ”คุณหญิงร่ายยาว สายตาจับจ้องไปที่แม่ผม
“...ส่วนเรื่องที่...กี้ ท้องได้นั้น...ถึงมันจะทำใจได้ยาก... แน่นอนเพราะอยากเห็นหลานตัวน้อยๆออกมาลืมตาดูโลก ถึงได้ไม่ตะขิดตะขวงใจถามอะไรมากมายให้อึดอัดใจ ...คนแก่ๆอย่างพ่อและแม่ก็พยายามจะเข้าใจเรื่องแบบนี้...”คุณหญิงทำหน้าแปลกๆ แล้วหันไปสะกิดคุณพ่อ
“ใช่... ถึงจะบอกว่ายอมรับเรื่องที่กี้ท้องได้ แต่พ่อก็อยากเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด ไว้พ่อจะไปถามตาภูมิเพื่อนแกเอา เผื่อจะได้เข้าใจอะไรมากขึ้นดีไหม อีกอย่างเรื่องทายาทที่กำลังจะเกิดอีก8-9เดือนข้างหน้า พ่อว่าจะเก็บไว้เงียบๆก่อนเพื่อความสบายใจของกี้และตาชาย แล้วก็คนแก่ๆอย่างพวกเรา”คุณพ่อพูดมีเหตุผล ผมแค่พยักหน้าเข้าใจ
“ส่วนเรื่องงานแต่ง...”แม่ผมแทรกขึ้นมา คุณชายหันไปพูดทันที
“อนุญาตใช่ไหมครับ”คุณชายมันยิ้มกว้างหันไปขอความเห็นจากฝ่ายคุณพ่อคุณแม่ตัวเองและฝ่ายแม่ผม
“...จะห้ามได้หรอ”คุณหญิงพูดทำหน้านิ่งเหลือบมองลูกชายตัวเองอย่างเอือมระอา
“แต่ห้ามทำอะไรประเจิดประเจ้อ ไว้หน้าลูกชายฉันด้วยนะ”แม่ผมพูดต่อ
“แน่นอนครับ ผมก็กะว่าแค่คนในบ้านเราก็พอแล้ว”
“แต่ยังไม่ใช้เร็วๆนี้นะ ต้องรอคุณทวดของแกมาก่อน เตรียมตอบคำถามไว้ดีๆล่ะ”คุณหญิงพูดก่อนจะมองหน้าผมนิ่งๆ ผมเลยยิ้มให้แก้เก้อไป แต่เธอเมินผมซะอย่างนั้น
“ครับผม... แล้วก็ผมมีเรื่องอยากถามน่ะครับ จะโอเคไหมถ้าผมอยากให้กี้ไปพักผ่อนแถวชะอำ ผมเห็นว่ากี้ดูเหนื่อยๆ คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็คุณแม่ยายสนใจจะไปด้วยกันไหมครับ”คุณชายถามหน้ายินดี แล้วหันมายิ้มกับผม แม่สะกิดที่แขนผม
“นี่จะไปฮันนีมูนก่อนแต่งเรอะ แล้วจะให้พวกแม่ไปทำไม”แม่พูดเสียงข่ม
“บ้าหรอ ไม่ใช่แค่ไปพักผ่อนเฉยๆ”ผมกระซิบกลับไป เห็นคุณพ่อและก็คุณหญิงหันหน้าปรึกษากัน
“พ่อว่าคงไม่ไป จะอยู่ดูบริษัทน่ะ แต่แกก็ไปสิไอ้ชาย เห็นด้วยนะให้กี้เขาได้พักผ่อนคลายเครียดบ้าง”คุณพ่อยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น
“อืมมม...ทะเลน่ะหรอ ก็นานแล้วล่ะนะที่ไม่ได้ไป คุณพูดถูกอยู่ดูแลบริษัทไปก่อนนะคะช่วงนี้ ...นี่ แม่กระรัตไม่สนใจไปกินลมชมวิวอาบแดดกับฉันหน่อยเหรอ”คุณหญิงหันมาพูดกับแม่ผมที่ยืดตัวทำหน้าสวยสู้
“แน่นอน ไม่ปฏิเสธ ผิวพรรณฉันยังดีอยู่นะจ๊ะ แดดอ่อนๆของทะเลก็ดีนะ กระตุ้นผิวดี”แม่ยิ้มหวานให้
“โอเคจ๊ะ ตกลงตามนี้นะจ๊ะ...นี่ตาชาย ฉันไปชะอำด้วยก็แล้วกัน ..แน่นอนฉันไม่ไปขัดขวางเป็นกขค.เธอสองคนหรอก พักคนละบ้าน เที่ยวคนละทริป ฉันจะไปกับแม่กระรัต พวกเธอสองคนจะไปสวีทกันแถวไหนก็ตามสบาย โอเคนะ”คุณหญิงถามความเห็นผมกับคุณชาย ก็เล่นพูดรวบรัดแบบนี้แล้วจะปฏิเสธก็คงยาก
“ครับ ตามนั้นก็ได้ครับ”ผมตอบไป
“ก็ดีนะแม่ จะได้ไปเป็นคู่ ฮ่าๆ แล้วแม่จะไม่ตีกับแม่ยายผมหรอเนี่ย”คุณชายหัวเราะเบาๆ คุณพ่อเขาเหมือนคิดเช่นเดียวกันเลยยิ้มขำภรรยาตัวเอง
“เอ๊ะ ตาชาย ปากไม่ดี ใครว่าล่ะ เราสองคนเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอจ๊ะ”คุณหญิงหันมาถามแม่ที่ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่
“อ้อ ใช่แล้วล่ะจ๊ะ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันออกเนอะ ฮ่ะๆ”แม่โปรยยิ้มประหนึ่งเป็นนางสาวไทย
.
.
หลังจากที่สามารถตกลงเลือกวันและเวลาได้แล้ว สรุปก็คืออีกสามวันข้างหน้าจะเดินทางไปที่ชะอำ พวกผมก็ต้องรีบกลับเพราะต้องเดินทางไปที่ศูนย์วิจัย ฯ เพื่อตรวจครรภ์ว่าได้กี่สัปดาห์แล้วตามที่หมอภูมิบอกไว้ คุณชายขับรถไปตามเส้นทางประมาณยี่สิบนาทีบวกกับรถติดนิดหน่อยที่พอจะทำให้ผมขมวดคิ้วนิ่วหน้าได้ ดูเหมือนว่าคุณชายมันจะกลัวว่าผมจะโมโหใส่ล่ะมั้งครับเห็นเหลือบมองผมตลอด ผมแอบขำในใจ
คุณชายเลี้ยวรถเข้าไปจอดด้านหน้าศูนย์วิจัยขนาดใหญ่ที่หรูหราและมีรถจอดเรียงราย ลักษณะตึกเป็นวงกลมเหมือนอะตอม แม่กับผมและคุณชายเดินผ่านเข้าไปตัวสำนักงาน มีโซฟาตั้งอยู่เพื่อรับรองญาติผู้ป่วย
แม่หยิบเอกสารมาเปิดอ่านว่าตึกไหนเป็นตึกไหนบ้าง ในขณะที่คุณชายโทรตามหมอภูมิ
“ฉันมาถึงแล้วนะ ...อา ได้ๆ อยู่ตรงหน้าลิฟต์เนี่ยแหละ”คุณชายวางสาย ท่าทางลุกลี้ลุกลน
ผ่านไม่นานหมอภูมิก็เดินตรงมาหาในชุดกาวน์สีขาว มาดนี้หล่อขึ้นเป็นกองเลย แม่พูดอยู่ข้างหูถึงสรรพคุณความหล่อของหมอ
"สวัสดีครับคุณแม่ แล้วก็กี้ด้วยครับ ...ตามผมมาเลยครับ”หมอภูมิพูดกับผม ขณะที่เดินตรงไปตามทางยาวจนพ้นอาคารหลังแรกทางและเดินผ่านเชื่อมไปยังอีกตึกหนึ่งซึ่งสภาพเหมือนโรงพยาบาลทั่วไป
"แผนกกุมารเวชจะแยกออกมาจากตัวศูนย์น่ะครับ เพื่อป้องกันการรบกวนและความวุ่นวาย”หมอภูมิอธิบายไปด้วย
.
เมือมาถึงห้องตรวจ หมอภูมิก็ถามอาการผมว่ามีการปวดท้องหน่วงๆตั้งแต่เมื่อไหร่ เพื่อที่จะทำการฝากครรภ์และนับอายุครรภ์จากข้อมูลการปวดมวนท้องครั้งแรกที่ตามมาเป็นระยะๆก่อนหน้านั้นของผม
"แน่นอนว่าท้องอยู่แล้ว ตอนนี้กี้ท้องได้ประมาณ3สัปดาห์กว่าๆเริ่มเข้าสัปดาห์ที่4แล้วครับ ตอนนี้ยังอัลตร้าซาวด์ไม่ได้นะครับ เพราะยังไงก็ไม่เห็นตัวทารกเพราะระยะนี้กำลังเข้าสู่ช่วงสร้างเซลล์และถุงการตั้งครรภ์”หมอภูมิสามารถอธิบายถึงการตรวจครรภ์ของผมได้นั้นการติดตามการดำรงครรภ์เทียมของศูนย์วิจัยฯ ซึ่งหมอภูมิก็เปิดจอมอนิเตอร์ที่บันทึกช่วงเป็นตัวอ่อน (embryo) เห็นเป็นก้อนเนื้อที่มีชีวิตอยู่ให้พวกผมดู
“...และในระยะนี้มีการสร้างรกซึ่งจะเป็นทางลำเลียงอาหารเซลล์ของเส้นทางลำเลียงนี้จะพัฒนาขึ้นเป็นรกในเวลาต่อมาซึ่งเป็นทางลำเลียงอาหารให้ทารกและปกป้องทารกตลอดระยะที่อยู่ในครรภ์ครับ”
หมอภูมิยื่นภาพฟิล์มที่ได้จากมอนิเตอร์มาให้ผมสองสามใบ คุณชายยืนหน้ามาดูด้วยท่าทางเหมือนตื่นเต้น สายตาที่จ้องมองสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนเล็กๆ แม่ผมทำเสียงตื่นเต้นอยู่ข้างๆก่อนจะพึมพำว่าเหมือนย้อนเวลาไปช่วงที่มาอัลตร้าซาวด์ตอนท้องผมอยู่
ผมมองภาพนั้น
...ภาพตรงหน้าเป็นก้อนๆลักษณะกลวงๆเหมือนตัวอ่อน ผมรู้บางอย่างได้ในทันทีขณะก้มมองภาพในมือ ผมจะอธิบายอย่างไรดีล่ะ สำหรับการที่รับรู้ได้และเห็นด้วยตาว่ามีบางสิ่งกำลังเติบโต มีชีวิต มีหัวใจ กินอาหารผ่านกระบวนการภายในตัวผมอยู่
..ตอนนั้นเอง ผมเหมือนรู้สึกได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตกำลังหายใจอยู่ในท้องของผม ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ หมอภูมิบอกว่ายังเป็นตัวอ่อนอยู่เลย ผมคงบ้าคิดไปเองล่ะมั้ง
และมันอาจจะเรียกว่าฮอร์โมนความเป็นแม่ค่อยๆสร้างเมื่อผมได้เห็นกับตาตัวเองในตอนนี้...
ตื้นตันใจล่ะมั้ง ที่จะกล่าวให้ถูกแต่ก็ดูโอเว่อร์แอคติ้งเกินไป ผมเลยไม่ออกอาการมากเท่าแม่และคุณชาย
"...ร่างกายของกี้แข็งแรงดี ครรภ์ก็ไม่มีปัญหา ปกติดีครับ"หมอภูมิสรุปก่อนจะยื่นเอกสารฉบับใหม่ให้ผม
“แล้วเมื่อไหร่จะรู้เพศวะไอ้ภูมิ”คุณชายถาม
“ฮ่าๆ ยังไม่ทันไร ต้องรอไปถึงสัปดาห์ที่12-14 นู่นแหนะถึงจะระบุเพศได้ชัดเจนน่ะ แล้วก็ต้องรอให้อายุครรภ์ 10 สัปดาห์เป็นต้นไป ถึงจะเปลี่ยนจากตัวอ่อนเป็นทารกในครรภ์...”หมอภูมิพูดไปยิ้มไป
“โห นานจังวะ...กว่าจะได้เห็นหน้าลูกฉันไม่ลงแดงตายไปก่อนหรือไง...”คุณชายบ่นเสียงงึมงำ
“ไอ้กี้ต่างหากที่จะลงแดงตายก่อนแกไอ้ชาย...ลูกฉันเป็นคนอุ้มท้อง เหนื่อยกว่า หนักกว่าอีกแค่นี้ทำเป็นบ่น”แม่หันไปตีแขนคุณชายเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อเสียมากกว่า แต่แม่พูดได้โดนใจผมเลย
“ฮ่าๆ เห็นด้วยกับคุณแม่เลยครับ...เอาเป็นว่าอีก4สัปดาห์หรืออีกหนึ่งเดือนมาตรวจครรภ์ถึงตอนนั้นก็คงอัลตร้าซาวด์ได้แล้วครับ”หมอภูมิบอกแล้วเขียนใบนัดตรวจแล้วยื่นมาพร้อมกับสมุดฝากครรภ์ ผมรับมาด้วยความรู้สึกยินดีอย่างประหลาด คุณชายยิ้มแล้วหยิบรูปฟิล์มไปดูอีกรอบนึง
จากนั้นแม่ถามหมอภูมิหลายคำถามเกี่ยวกับความปลอดภัยของผมและทารก(ตัวอ่อน)ในท้อง
"แล้วเรื่องการอัลตร้าซาวด์ของลูกดิฉัน จะสามารถให้กี้มันฟังเสียงหัวใจของเด็กได้ใช่ไหมคะ”แม่ถามก่อนจะลูบไหล่ผมอย่างเป็นห่วง คงจะอัลตร้าซาวด์ฟังเสียงหัวใจของ...เด็ก...อืม...ลูก ได้จากภายนอกเท่านั้นแหละมั้ง เพราะตรวจภายในไม่ได้นี่นะ...ความจริงข้อนี้ทำเอาผมหดหู่ใจไปบ้าง
“ได้ครับ…อีกสองเดือน กี้จะได้ฟังเสียงหัวใจของลูกแน่นอนครับ รับรองเสียงดังฟังชัดครับ”หมอภูมิพูดเสียงสบายๆทำให้ผมไม่เครียดมากนัก ผมแค่ยิ้ม
“ดีจังนะกี้ ลูกเราน่ะ”คุณชายหันมาพูดแล้วยิ้มอบอุ่น
ส่วนแม่ก็ยังคงถามคำถามหมอภูมิต่อ “แล้วการคลอดล่ะ ...ผ่าคลอดเอาเหรอคะหมอ”ผมหุบยิ้มลง...ก็ต้องผ่าคลอดสิแม่ ไม่งั้นจะให้ออกทางไหนกัน... ผมรู้สึกเฟลอีกรอบ อารมณ์อ่อนไหวจริงๆ คุณชายแค่กุมมือผมไว้ แค่นี้ก็พอแล้ว
“ใช่ครับ..ถึงจะไม่ใช่วิธีที่สุดสำหรับการทำคลอด แต่เนื่องจากผู้ตั้งครรภ์เป็นชายจึงต้องเลือกที่จะผ่าเท่านั้น ทางเรามีหมอกุมารเวชมือดีหลายสิบคน พยาบาลที่ได้รับการอบรบทดสอบจากสถาบันแล้วว่าสามารถทำคลอดได้อย่างปลอดภัยแก่ผู้เข้าร่วมโครงการแน่นอนครับ ...ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ทางศูนย์วิจัยฯตระหนักถึงทุกชีวิตครับคุณแม่"หมอภูมิตอบอย่างจริงใจ
“...แล้วการตั้งครรภ์ของผมล่ะ ระยะเวลาหรือการพัฒนามันต่างจากผู้หญิงไหมครับ”ผมสงสัยเลยถามออกไป ในใจคงคิดว่ามันต้องต่างกันอยู่แล้ว
“ครับ เพราะร่างกายของชายหญิงต่างกัน หมายถึงระบบภายใน สิ่งที่ต้องดูแลก็คือการให้นมเด็กและในระหว่างการตั้งครรภ์ ช่วงสัปดาห์ที่28 ต้องระวังมากเป็นพิเศษเพราะทารกจะกลับหัว แล้วก็ตอนสองสัปดาห์ก่อนกำหนดการคลอดครับ ...ปกติแล้วจะมีการขยายตัวของปากมดลูกเพื่อเปิดทางสำหรับคลอดธรรมชาติในฝ่ายหญิง แต่ในกรณีนี้กี้จะปวดท้องน้อยมากๆ เหมือนการปวดท้องใกล้คลอด"
“มันจะปวดมากใช่ไหมวะ”คุณชายถามโง่ๆให้แม่ผมจิกตาใส่
“แน่นอนล่ะ การเป็นแม่คนมันไม่ง่าย...แต่ก็ไม่ยากหรอกครับ”ลองมาเป็นไหมล่ะครับหมอ แล้วค่อยพูดว่ายากหรือง่าย เหอะ
“ครับๆ”ผมเข้าใจ
หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรมากแค่พูดคุยอีกนิดๆหน่อย เมื่อเดินมาจนถึงบริเวณรถของคุณชายเขาก็เดินมาคุยกับผม
“กี้ ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีแต่...ผมดีใจนะที่กี้ท้อง ผมไม่อยากให้กี้คิดมาก...”คุณชายมองหน้าผม เขาคงรู้ว่าผมชอบคิดมากเรื่องนี้ ผมถอนหายใจแค่ยิ้มกลับไปให้เขา ระหว่างทางกลับคอนโดคุณชายก็โทรไปโม้ก็โทรไปโม้กับคุณพ่อคุณแม่ของเขา ติ้งต๊องจริงๆ แม่ผมไม่ได้กลับไปที่คอนโดด้วยเพราะนัดเพื่อนๆไว้ที่ชอปปิ้งมอลล์ไว้ ขณะเลี้ยวรถออกจากห้างสรรพสินค้า
“คุณรู้สึกแปลกแยกไหมที่ผมจะมีลูกเองน่ะ...หมายถึงว่า...นี่มันไม่ใช่ เรื่องปกติ คุณกล้าเดินกับผมหรอครับ”ผมถามออกไปขณะที่กำลังรอไฟเขียวตรงสี่แยก คุณชายหันมาจ้องผมนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“...กี้คิดมากไปหรือเปล่า คนเรามีทางเลือกในชีวิตของตัวเองนะกี้ แต่ล่ะคนก็เลือกกันไปตามที่ใจต้องการ ในเมื่อเราเลือกที่จะเดินมาทางนี้แล้ว เราก็ไม่เห็นต้องไปสนใจใคร ไปแคร์คนอื่นทำไมล่ะครับแค่เราอยู่บนทางเลือกของเราแล้วมีความสุขก็พอแล้วไม่ใช่หรอ...หรือกี้ไม่มีความสุข”เขาดูสงบกว่าปกติ ผมมองไปยังฝั่งตรงข้าม แล้วใคร่ครวญ ทางเลือกของตัวเองในสังคมแบบนี้น่ะหรือ...
“แน่นอนสิ ผมมีความสุขอยู่แล้ว...อาจไม่ใช่ทั้งหมดที่รู้สึกอยู่ในตอนนี้...ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ...อย่าคาดหวังในตัวผมนักเลยครับ”ไม่รู้ทำไมผมถึงพูดแบบนี้ออกไป...
“ไม่คาดหวังกับอะไรครับ”
“...กับตัวผมไง ว่าที่ผมจะมีความสุขกับการมีลูกน่ะ ...ผมรู้สึกดีก็จริงนะ แต่มันอาจจะไม่ใช่ความสุข...”ผมบอกไปตามตรงตอนดูรูปจากฟิล์มนั่นผมรู้สึกยินดี คุณชายเงียบไปสายตาจ้องไปข้างหน้า
“...ผมรู้ครับ...กี้ไม่ได้เต็มใจจะมีลูก แต่...ไม่รู้สิครับ ผมดีใจมากแล้วก็มีความสุขจริงๆ ผมอาจเป็นฝ่ายที่รู้สึกมากกว่ามั้งครับเลยรู้สึกตื้นตันบอกไม่ถูก... ผมถึงบอกคุณไงกี้ ว่าอย่าคิดมาก ถ้าคิดมากแล้วมันทำให้เราต่างรู้สึกแย่น่ะ...ผมอาจจะรู้สึกแย่กว่าคุณนะกี้”คุณชายหันมามองหน้าผม ผมเห็นว่าเขาตาแดงๆนะ
“...คุณบ้าหรือเปล่า ทำไมมารักผมมากมายขนาดนี้ล่ะ”ผมหัวเราะเบาๆ บรรยากาศในรถมันเงียบแปลกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับคุณชายคุยกันจริงๆจังกับเรื่องของความรู้สึก ทุกครั้งคุณชายจะกวนประสาทใส่ผม ผมคิดว่านั่นคือวิธีแสดงความรักต่อผมล่ะมั้ง แต่ผมก็ทำได้แค่หงุดหงิดใส่คุณชายเท่านั้นเอง
“...ไม่รู้สิครับ ผมชอบคุณนะตั้งแต่ที่เจอเมื่อปีที่แล้ว...จนมาเจอกันอีกรอบแล้วคุณก็มีสิ่งพิเศษอยู่ตอนนี้...ผมคิดว่าผมโชคดีแค่ไหน”คุณชายพูด
“...ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมเกลียดการมีลูก...ผมนึกภาพตัวเองท้องโตไม่ออก อันที่จริงไม่กล้าคิดเลยต่างหาก...แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่รักเด็กในท้องคนนี้ ผมแค่เฟลๆน่ะ อย่าถือสาเลย”ผมหัวเราะแก้เก้อไปแบบนั้น ผมกลายเป็นคนเซนซิทีฟไปเสียแล้ว การท้องทำให้อารมณ์ผมแปรปรวนจริงๆ
“ครับผมเข้าใจความรู้สึกกี้ดี ผมอยากให้กี้คิดซะว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดนี้คือการเริ่มต้นใหม่ของผมกับคุณได้ไหมครับ”คุณชายมองเข้ามาในตาผมนิ่งๆ
“...ขอบคุณนะครับที่คุณคิดแบบนี้ จะมีผู้ชายที่ไหนในโลกเหมือนคุณอีกกัน”ผมยิ้มออกมาแล้วเอื้อมไปจับมือเขาไว้ ผมหวานได้แค่นี้แหละนะ มากกว่านี้ผมอาย
“ก็บอกแล้วไง ไม่ด้านอย่างผมไม่ได้กี้มาหรอก ฮ่าๆ”คุณชายหัวเราะเบาๆแล้วขับรถต่อเมื่อไฟเขียวแล้ว
“ผมขอโทษนะ ที่คิดแย่ๆแบบนั้น...เอาเป็นว่าผมจะเป็นป๊ะป๋าที่ดีของลูกแล้วกัน”ถึงตอนนี้ยังเป็นตัวอ่อนอยู่ก็เถอะนะ คุณชายหันมามองผมแวบนึง
“อ้าวแล้วผมล่ะ ไม่ใช่ป๊ะป๋าหรอครับ”มาทำหน้ามึนใส่อีก
ผมหัวเราะนิดหน่อย
“ผมน่ะป๊ะป๋า ส่วนคุณปะป๊าไง ไม่ดีหรอครับ”ให้ตายยังไงผมก็ไม่ใช้คำว่าแม่หรอกครับ ในสังคมแบบนี้เรียกอย่างนี้จะโอเคกว่า และผมก็รู้สึกดีกว่า
“หืม...คิดได้นะกี้...แต่ก็ดีนะ ผมชอบ ฮ่าๆ ป๋ากี้ของป๊าชาย”คุณชายยิ้มอารมณ์ดีก่อนจะขับรถกลับไปทางคอนโดของผม
“นี่คุณ ไปชะอำแล้วคุณแม่คุณกับแม่ผมจะมีเรื่องอะไรกันไหมเนี่ย ผมล่ะเพลีย”ผมส่ายหน้า เมื่อคิดถึงสองคุณแม่ยังสวยคู่นั้น เพื่อนเก่าที่จิกกัดกันได้ตลอดเลยสินะ
“ฮ่าๆ ผมก็แบบนั้นท่าทางไม่มีใครยอมใคร...เอ้อ ลืมไปเลยตั้งใจจะถ่ายรูปลูกเราไปให้ที่บ้านดู อายุสามสัปดาห์ครึ่งแล้วนี่”ผมมองเขา ท่าทางจะอาการหนักกว่าที่ผมคิด
“บ้าหรือเปล่า มานับอายุครรภ์เป็นอายุลูกได้ยังไง นั่นแค่ตัวอ่อนยังไม่มีมือมีขาซะหนอย”
“อ้าวกี้ ก็ขอผมเห่อลูกตัวน้อยๆของผมไม่ได้หรือไง ฮู้ เซ็งแย่เลย”คุณชายส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ผมเบ้ปาก เดี๋ยวนี้มาทำเป็นขัดอกขัดใจ เดี๋ยวก็เหวี่ยงใส่ซะเลยนี่ แต่ก็ปล่อยไปดีกว่า สงสาร ไม่อยากขัดความสุขของคุณชายบ้า
เอาล่ะ ทริปต่อไปคือชะอำ พอหวนนึกไปถึงแม่ผมแล้วก็ขำ หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างแม่ยายของคุณชายแม่ผั—เอ่อ แม่ย่าของผมนะครับ ทริปนี้ผมกับคุณชายไปพักผ่อน ส่วนคุณแม่ทั้งสองจะหาเรื่องกันเองหรือเปล่านะ หึๆ
@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาเสิร์ฟตอนที่6แล้วค่ะ
ตอนนี้หลากอารมณ์ไปหน่อย แล้วเจอกันทริปชะอำกับคุณแม่ยายและคุณแม่ย่านะคะ :katai3:
ขอบคุณค่ะ
-
พาลูกเที่ยว
-
กี้อย่าคิดมากเลยนะ
ค่อย ๆ ปรับตัวเดี๋ยวก็ชิน
มีคุณชายอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
:L1:
เป็นกำลังใจให้คุณป๋ากับคุณป๊า
-
:กอด1: ค่อยๆ ปรับตัวไปก็ได้นะคะกี้~ >< อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยค่ะ เดี๋ยวพอเจ้าตัวน้อยออกมาลืมตาดูโลกเมื่อไร ขี้คร้านกี้จะหลงรักจนหัวปักหัวปำเลยเชียวล่ะค่าา เชื่อเถ้ออ~ ^^
-
ขอบคุณ :)
-
ชอบฉากคุยกันสองคนในรถระหว่างรอไฟเขียวน่ะ ซึ้งดี พูดเข้าใจกันแล้วใช่มั้ย ต่อไปรอท้องโต ๕๕๕
-
เอิ๊คๆ ฮา :m20: :m20:
-
รอดูอดีตคุ่หมั่นก่อน ว่าจะมาป่วนหรือเปล่า
-
เตรียมพรีฮันนีมูนสิน่ะคุณชาย
หวังว่าแม่ย่ากะแม่ยายจะไม่ตีกันระหว่างทริปหนุ่มๆน่ะ
-
ตื่นเต้นกันเชียว
-
ต้องให้เวลากี้ปรับตัวมากๆ แต่เชื่อว่าสักวันกี้จะมีความสุขจริงๆ
ปล.รอตอนต่อไปจ้าา
-
o13 o13 o13
-
:L2: เป็นกำลังใจให้กี้ค่ะ
-
กี้ค่อยๆ ปรับตัวนะจ๊ะ รู้ว่ายังเฟลล์อยู่แต่ก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้นะกี้
ตอนนี้คุณชายทำตัวดีเชียวไม่กวนกี้ แต่จะดีได้ซักกี่น้ำกันนะจะรอดูนะ
ส่วนแม่ย่า-แม่ยาย หวังว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริงๆ นะ ไม่ใช่ว่าเคยเป็นคู่กัดกันมาก่อน
แบบนั้นอาจจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นแน่ๆ แบบมีศึกสงครามกันเล็กๆ น้อยๆ
ระหว่างแม่ๆ ของทั้งคู่อะไรแบบนี้
-
:impress2: รอติดตามทริปไปชะอำนะคร๊าาาา
-
ถ้าจะสนุกนะคะคุณแม่ :laugh3:
-
หนูกี้ไปฝากท้องแล้ว
ชะอำจะป่วนขนาดไหนละเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เคยอ่านเวอร์ชั่นเก่าแว๊บ ๆ จำบทนำได้นิด ๆ หน่อย ๆ
แต่มาอ่านคราวนี้ชอบที่นายเอกท้องได้ค่ะ และชอบคำว่า เชิงชาย ค่ะ แลดูชื่อนิยายมีมิติดี 555 สมัยนี้เราไม่ค่อยได้ยินใครใช้คำนี้กันนัก
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ
-
ชอบโมเม้นบนรถจัง ทำให้รู้ว่าคุณชายก็พูดอะไรมีสาระบ้างเหมือนกัน :laugh:
รอตอนต่อไปเนอะ
-
คุณพ่อขี้เห่อเนอะ :hao3:
-
บรมฟิน อร๊างส์ คือหวานแหวว :m3:
-
ดีใจจังมีทั้งคุณป๋าและคุณป๊า
-
น่ารัก ชอบนิสัยคุณชายตัง ไม่มีไรให้เครียดเลบใช่ไหม
-
o13 o13
-
ตอนที่ 7 ชะอำฉ่ำรัก
-ทริปชะอำ-
คุณชายดูจะตื่นเต้นซะเหลือเกินกับการแพ็คกระเป๋าไปชะอำเหตุผลที่เขาตอบผมมาก็คือ “ก็เพราะมีกี้กับลูกน้อยในท้องอยู่น่ะสิครับ”ได้ยินแล้วต้องร้องเฮ้อ เอาเถอะเขาคงมีความสุขล่ะนะ ส่วนแม่ผมก็ไปเข้าสปากันยกใหญ่ไม่รู้จะไปโชว์ผิวแข่งกับคุณแม่คุณชายหรือยังไง ผมมองเห็นความวุ่นวายอยู่ลางๆ
เมื่อได้กำหนดวันเวลาของการออกเดินทางแล้ว ฝ่ายคุณหญิงอาสาจะให้เอารถตู้ของที่บ้านไปเพราะจะได้ไม่ต้องขับไปเอง ระยะทางการเดินทางก็ไม่นานมากแค่สองสามชั่วโมงเอง อีกอย่างเพราะคุณหญิงเธอบอกว่าอยากกินลมชมวิวข้างทางจะได้นึกถึงสมัยเมื่อสาวๆ
.
ขณะที่ออกเดินทางได้หนึ่งชั่วโมง คุณชายที่นั่งอยู่ข้างๆผมก็เอนมาซบผม ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือว่าแกล้ง
“นี่หลับแล้วหรอครับ”ผมถาม ไม่มีเสียงตอบรับใด ผมเลยปล่อยเลยตามเลย ก่อนจะหันไปมองสองคุณแม่ที่นั่งกันคนล่ะฝั่ง แม่ผมนั่งทางขวา คุณหญิงนั่งทางซ้าย
“มองอะไรไอ้กี้ หิวนมหรอยะ”
“ตลกนะแม่ หิวข้าวไหม”
“ยังหรอกแล้วแกล่ะ ดูสิไอ้ลูกเขยไม่เอาไหนหลับไปก่อนแทนที่จะดูแลเมีย”แม่พูดแล้วเหลือบตามองไปที่คุณหญิงที่กอดอกหันไปสบตาหน้าเชิดใส่แม่ผม
“หรอจ๊ะ ลูกฉันเป็นคนนะจ๊ะ ไม่ใช่หุ่นยนต์จะได้เครื่องติดสตาร์ทติดง่าย ไม่เหนื่อยไม่ง่วงไม่เพลียก็เป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยจ๊ะ”คุณหญิงยิ้มแล้วจิกตามาให้ผมอีก ผมเลยหันมามองคุณชายที่ขยับตัวนิดหน่อยแล้วนอนพิงผมต่อ ทำตัวเหมือนเด็กไปได้
“ทำตัวเหยาะแหยะซะมากกว่า เฮ้อ ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร อุ้ย ไม่น่าพูดเลยนะจ๊ะ”แม่ยังคงสู้รบกับคุณหญิงต่อไปให้ได้ยินเป็นแบ็กกราวด์
“...มองนานขนาดนี้ หลงผมหรือยังครับ”คุณชายพูดเบาๆแต่ไม่ได้ขยับตัวมามองผม ผมแค่หัวเราะ
“หลงตัวเองสุดๆ นอนน้ำลายยืดอ้าปากหวอแบบนี้ผมล่ะฮามากกว่า”
“หึๆ ผมไม่นอนน้ำลายยืดนะ”คุณชายยกหัวออกจากไหล่ของผมจนได้ แล้วหันมายิ้มให้ผม ก่อนะจะหันไปมองคุณแม่ทั้งสองที่กำลังส่งสายตาต่อสู้กัน
“คุณแม่ครับ อย่าเพิ่งเถียงกันเลย รอถึงบ้านพักก่อนค่อยเปิดศึกเลยเอ้า อีกนานกว่าจะถึงงีบเอาแรงหน่อยก็ดีนะครับ”คุณชายบอกเสียงนุ่ม คุณหญิงเลยต้องสงบลง แม่ผมยักคิ้วหลิ่วตาให้คุณชายอย่างชอบใจ
ทริปนี้ไม่ได้แวะไปที่ฟาร์มแกะเพราะอากาศร้อนเกินไปจึงต้องมุ่งหน้าตรงไปยังทะเลอย่างเดียว ซึ่งก็เป็นเรื่องดีนะครับ เพราะผมไม่อยากตากแดดนานๆ
โชคดีที่แม่ผมและคุณหญิงไม่ได้เป็นพวกติดหรูต้องพักโรงแรมอย่างเดียว มาเที่ยวครั้งนี้เลยจองบ้านพักสองชั้นไว้ หลังหนึ่งมีแยกสองห้องนอน ซึ่งกว้างดีมากและสะดวกสบายดี แต่ผมชักอาการไม่ดีรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย คุณชายเลยพาผมไปนอนด้านบน
“พักผ่อนก่อนนะกี้ ไว้ค่ำๆค่อยไปเดินเล่นที่หาดกันนะ”คุณชายบอกผมก่อนจะเอาผ้าห่มที่เตรียมมาปูให้อีกชั้นนึงก่อนจะให้ผมมานอน
“ก็คงต้องเป็นนั้น เฮ้อ ถ้าอาการผมไม่ดี คงเที่ยวไม่สนุกแน่ๆเลย”ผมบอกอย่างเสียดาย กังวลนิดหน่อยว่าตัวเองจะมีอาการแพ้ท้องมาอีกหรือเปล่า คุณชายขยับมานอนข้างๆแล้วลูบเรือนผมของผมไปด้วย ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ไม่นึกเลยนะว่าจะทำตัวอ่อนโยนได้น่ารักดี
“ถ้ากี้เที่ยวไม่สนุก ผมก็ไม่เที่ยว ขออยู่กับกี้ดีกว่า”คุณชายว่าแล้วยิ้ม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังเบา ก่อนที่แม่ผมจะเปิดประตูเข้ามา แน่นอนว่าแม่ตั้งใจจะไปเล่นน้ำทะเลและ Selfieลงอินสตาแกรมอวดเพื่อนร่วมงาน
“เป็นยังไงบ้างฮึ ถ้าแย่จริงๆพาไปหาหมอใกล้ๆเลยนะไอ้ชาย”แม่เดินมานั่งที่ปลายเตียง
“ครับผม”
“ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกแม่ แล้วนี่จะไปที่หาดแล้วหรอครับ”ผมถาม ไม่ทันที่แม่จะตอบเสียงเคาะประตูก็ตามมาอีกระลอก คุณหญิงเดินเข้ามา เหลือบมองแม่ผมแวบนึงก่อนจะตวัดสายตามาทางผม
“ถ้าไม่ดีขึ้น เอายาไปกินซะนะ อ่ะ ตาชายดูแลกี้มันด้วยล่ะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน”คุณหญิงยื่นซองยาสีขาวมาให้ คงเป็นยาแก้เวียนหัวล่ะมั้ง คุณชายเดินไปรับจากคุณแม่ของเขาแล้วเอาไปวางที่โต๊ะแป้งข้างห้องน้ำ
แม่มองผมอย่างเป็นห่วง
“ไปเล่นน้ำให้สนุกนะแม่ ผมอยู่กับคุณชายทั้งคน ไม่ปล่อยให้ผมเป็นอะไรหรอก”ผมส่งยิ้มไปให้ คุณหญิงกอดอกมอง
“จ๊ะๆ งั้นแม่ไปแล้วนะ อยากได้อะไรไหม”
“ไม่ล่ะแม่ เดี๋ยวผมกินของปิ้งย่างที่อยู่ด้านล่างก็ได้”ทางเจ้าของบ้านพักได้จัดเตรียมของทะเลสดพร้อมเตาปิ้งมาให้แล้ว ถ้าหิวก็ให้คุณชายจัดการให้ แม่พยักหน้า
“ไว้จะซื้อของร้อนๆมาให้อีกทีล่ะ นี่ยังไม่ทันท้องโตเลยไม่ไหวซะแล้ว ...กระรัตจ๊ะ ไปกันเถอะ ปล่อยเด็กๆพักผ่อนกัน”คุณหญิงสะกิดไหล่แม่เบาๆ แม่ยิ้มให้ผมแล้วเดินออกไปพร้อมๆกับคุณหญิง
“ขอให้สนุกนะครับ”คุณชายพูดไล่หลังคนทั้งสองก่อนที่จะเดินไปปิดประตู ผมนอนหลับตาเพราะเพดานห้องมันหมุนติ้วไปหมด พะอืดพะอมเหมือนอะไรมันจุกอยู่ในคอพร้อมที่จะอาเจียนออกมา
“ทานยาไหมกี้ หน้าซีดๆนะ”คุณชายเข้ามานั่งข้างๆแล้วแตะมือลงกับหน้าผาก
“ไม่ดีกว่า”ผมกลัวว่าจะอ้วกเอายาออกมา คุณชายมองผมอย่างเป็นห่วงก่อนจะเดินไปจัดแจงเอาของออกจากกระเป๋า เขาหยิบหนังสือออกเล่มนึงมา
‘คุณพ่อมือใหม่’
ผมผงกหัวไปมองชัดๆ คุณชายมันกำลังอ่านหนังสือเล่มนั้นอยู่ ผมหัวเราะในใจ
“เผื่อในนี้จะมีบอกว่าคุณพ่อต้องช่วยคุณมะ— ป๊าจะต้องช่วยป๋ากี้ยังไง อืมมม...”คุณชายเปิดอ่านไปเรื่อยๆ
เห็นคุณชายมันจริงจังผมแค่ยิ้มนึกตลกอยู่ในใจ
“กี้ครับ...”คุณชายเอ่ยเรียกผมเบาๆ
“หืมว่าไง”
“เราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี ผมชักตื่นเต้นแล้วสิ”คุณชายปิดหนังสือเดินมานั่งปลายเตียง
“จะตั้งชื่อแล้วหรอคุณ นี่ท้องยังไม่โตเลย”ผมหัวเราะ
“ก็คิดไว้ก่อนไงครับ ผมเห่อลูกกี้ก็รู้ ฮ่าๆ”คุณชายขำตัวเองแล้วเอนหลังมานอนข้าๆผม
ผมกำลังคิดอยู่ว่าตัวเองใจร้ายกับคุณชายเกินไปหรือปล่า ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาเดือนกว่าๆผมกับคุณชายก็ไม่ได้แสดงความรักออกมาในแบบที่ควรจะเป็น หมายถึงคู่รักทั่วไป ที่จะต้องมีหวานๆใส่กันบ้าง
...เพราะผมไม่ใช่พวกปากหวานเอาใจเก่ง ผมเองก็กลัวนะ ...กลัวว่าคุณชายมันจะเบื่อเอา
“อืม ไม่รู้สิ มันเร็วไปหรือเปล่า ยังไม่รู้เลยว่าลูกจะผู้หญิงหรือผู้ชาย”ผมมองหน้าเขา ที่จ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
“จะผู้หญิงผู้ชายก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ตั้งเผื่อไว้ไง อันที่จริงผมก็คิดมานานแล้วนะครับ ว่าจะต้องให้ชื่อลูกมี ช.กับ.ก อยู่ในชื่อด้วย”
ผมเงียบไป ช.กับก.น่ะเหรอ มันจะเป็นชื่อได้จริงๆหรอนั่น คิดอะไรแปลกๆอีกแล้ว
“...แน่ใจเหรอว่ามันจะเพราะน่ะ”ผมบอก คุณชายพยักหน้ามั่นใจ
“ครับผม อยากให้ชื่อลูกมีทั้งชื่อผมแล้วก็ชื่อกี้อยู่ในนั้นไง อย่างเช่น....ชาร์กี้”
“ฮ่าๆ บ้าเหรอคุณ คนอะไรจะชื่อแปลกแบบนี้ ฮ่าๆ สงสัยลูกเถอะ ต้องใช้ชื่อนี้ไปจนตายเลยนะ”ผมหัวเราะลั่น อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย คิดได้ยังไง พยายามจริงนะคุณชาย
“ทำไมล่ะกี้ หึๆ เอาเป็นว่ากี้ช่วยคิดสักสองสามชื่อไว้ในใจก็แล้วกัน อย่าลือ ช.กับก.นะกี้”คุณชายย้ำแล้วเปิดหนังสือเล่มเดิมอ่านต่อ
“ในนั้นว่ายังไงบ้างครับ”ผมถามดูเพราะดูเหมือนจะมีอะไรน่าสนใจ เพราะเห็นคุณชายมันยิ้ม
“อ๋อ...ก็ให้ดูแลป๊ะป๋าดีๆ ให้ความรัก ดูแล Take care กันและกัน...แล้วก็”คุณชายหยุดแล้วมองหน้าผม “อย่าขัดใจเมีย”
“คุณชาย!”ผมชกแขนคุณชายไปเบาๆ เขาหัวเราะชอบใจ เห็นว่าขำหรือไงกัน
“ก็ในหนังสือบอกมาแบบนี้ คนท้องจะอารมณ์แปรปรวนแลหงุดหงิดในช่วงสามเดือนแรก คุณพ่อต้องเข้าใจและเอาใจใส่ภรรยาให้มากๆ...ผมก็เอาใจกี้อยู่แล้วล่ะเนอะ ผมไม่ขัดใจกี้หรอก”คุณชายพูด ผมแย่งหนังสือมาจากมือของเขาแล้วเอามาอ่านเอง ในหนังสือก็ไม่มีอะไรมากก็เหมือนๆที่คุณชายบอกมา มีรูปการ์ตูนน่ารักๆประกอบ และแล้วผมก็สะดุดกับหัวข้อหนึ่งที่ทำเอาผมหวั่นใจ
‘-ถึงอ้วน..ยังไงก็รัก ช่วงนี้คุณแม่อาจจะมีร่างกายที่อวบอั๋นไปหน่อย แต่คุณพ่อต้องเข้าใจในความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นด้วย ไม่พูดถึงรูปร่างให้คุณแม่ต้องกังวล แต่ต้องให้กำลังใจ และให้ความรักกับคุณแม่มากขึ้น’
อ้วนขึ้นงั้นเหรอ ผมก็พอรู้มาว่าคนท้องหลังคลอดมักจะมีน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น...แล้วผมล่ะ? คงไม่มีข้อยกเว้น ถ้าเกิดผมกลายมาเป็นคนอ้วนขึ้น จะทำยังไงดีล่ะ คิดได้ดังนั้นผมก็เหลือบมองพุงของตัวเอง แน่นอนว่าคงจะมีรอยแตกลายตามประสาคนท้อง
อ้วน
อ้วน
อ้วน
ไม่นะเว้ย ! ผมไม่อยากอ้วน
“คิดอะไรอยู่กี้ หน้างอเชียว”ว่าแล้วคุณชายก็คว้าหนังสือหน้าที่ผมอ่านไปดูบ้าง ผมเหลือบมองเขาสังเกตสีหน้าปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น ผมเห็นว่าเขายิ้ม
“กี้กังวลหรือไงครับ...ไม่ว่าจะยังไง ถึงจะอ้วนแต่ผมก็รักเหมือนเดิม”คุณชายพูดจริงจัง
“รอให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ จะพูดเหมือนตอนนี้หรือเปล่า”ผมถอนหายใจ ก่อนจะนอนตะแคงหันไปหาคุณชาย
“ฮ่ะๆ กี้นี่ฟุ้งซ่านได้ง่ายนะ...เดี๋ยวผมเอาอะไรให้กี้ดูนะ”คุณชายวางหนังสือไว้เล่มนั้นลงแล้วเดินไปที่กระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ตรงด้านล่างใกล้ๆเตียง เห็นเขาค้นหาอะไรอยู่ไม่นาน แล้วกลับมานอนข้างๆผม ในมือถือนิตยสารมันวาวเล่มหนาอยู่ ผมมองอย่างสงสัย
“อะไรน่ะ ขอดูบ้าง”ผมบอกแล้วรับนิตยสารในมือคุณชายมา แต่เขาพูดขึ้นมาว่า “ถ้าดูแล้วต้องทำตามนั้นนะ”คุณชายยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมเลิกคิ้วมองหน้าเขา มีอะไรจะเสียอีกล่ะครับตอนนี้
ผมอ่านตัวหนังสือภาอังกฤษฟอนต์สวยงามว่า WE WEDDING
เฮ้ย นี่มันนิตยสาร Pre-wedding ของฝรั่งนี่นา ผมเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก
“อย่าบอกนะว่าคุณจะ...”ผมหันไปมองหน้าคุณชายที่ไม่ได้สะทกสะท้านเขาแค่พูดเรื่อยๆเหมือนเรื่องธรรมดา
"เราน่าจะถ่าย Pre-wedding กันบ้างนะ กี้ดูนี่สิ"ไอ้คุณชายพูดยิ้มๆแล้วเอื้อมมือมาเปิดไปที่หน้าแรกให้ผมดู ภาพในหนังสือมีแต่ผู้ชายกับผู้ชายทั้งนั้น คงจะเป็นคู่รักกัน อีกอย่างเป็นภาษาอังกฤษทั้งเล่ม คิดว่าในไทยคงไม่มีหนังสือแนวนี้ออกมาให้ประเจิดประเจ้อขนาดนี้หรอก คงไม่มีใครกล้าทำมากกว่า
"คิดอะไรบ้าๆ ไม่เอาหรอก"ผมบอกปัด น่าอายจะตาย นึกสภาพดูมาจับมือถือแขนผมอายช่างกล้องจริงๆ
"กี้ไม่โรแมนติกเลยว่ะ บอกแล้วไงครับใครจะคิดยังไงก็เรื่องของเขาสิ เเล้วเมื่อไหร่เราจะมีความสุขกันจริงๆสักที ผมว่าเข้าท่าดีนะ คุณกับผมไม่เคยถ่ายรูปด้วยกันเลยนะ รูปคู่น่ะ ไม่อยากมีเก็บไว้บ้างหรือไงครับ"ไอ้คุณชายถอนหายใจแล้วขยับตัวมาใกล้ๆผมอีก พูดไปก็ทำตาพิศวาสผมไปด้วย ผมหลบเลี่ยงสายตาแล้วเปิดไปดูรูปอื่นๆ
"ก็...ผมแค่ อายน่ะ"ผมบ่นเบาๆ หน้าขึ้นสี แล้วเปิดพลิกเปลี่ยนไปดูรูปอื่นๆในนิตยสาร
อืม เค้าถ่ายรูปกันสวยดีนะ ส่วนใหญ่เป็นโทนขาวดำมากกว่า ผมมองคู่รักคู่นึงที่อีกรูปนึงเดินจับมือตรงทางเดิน กับภาพต่อมาทั้งคู่หันหน้ามาจูบกันด้วย ...
"กี้ชอบแบบนี้ใช่ใหม สามารถถ่ายให้ได้นะ"คุณชายกระตือรือร้นพูดแล้วยิ้มกว้างแล้วมาจับมือผมไปกุมไว้
"แค่เห็นว่าสวยไม่ได้หมายความว่าจะทำตามซะหน่อย"ผมบอกแล้วปิดนิตยสารแล้วฟาดไปที่ศีรษะของคุณชายไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
"เขินล่ะสิไม่ว่า นิตยสารนี่ไม่มีในไทยนะ เขาไม่ตีพิมพ์ ผมอุตส่าห์ให้เพื่อนที่อังกฤษส่งมาให้เลยนะ แซมเขามีแฟนมีเมียเป็นคนไทย เเล้วไปแต่งที่อังกฤษน่ารักดีนะ ตอนนั้นผมก็ไปร่วมงานด้วย ผมยังแปลกใจอยู่เลย"
จะให้ผมซึ้งให้คุณดีไหม คุณชาย
"แล้วครอบครัวฝ่าย..."จะพูดว่าเจ้าสาวก็ไม่ใช่อีก "ผมหมายถึงครอบครัวของแฟนคนไทยน่ะ ไม่ว่าอะไรหรือไง"ผมถามด้วยความแปลกใจ นึกถึงพ่อแม่ที่ไปร่วมงานแล้ว ก็อดนึกถึงหัวอกขอคนทั้งคู่ไม่ได้
"เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไรนี่ มาถึงขั้นแต่งงานกันเเล้ว ครอบครัวเค้าเข้าใจกันน่ะก็เลยไม่ได้ถูกต่อต้าน"
"อืม..."ผมพึมพำ แล้วลองนึกภาพผมกับคุณชายสวีทกัน.....
“คิดอะไรอยู่หรอกี้ สีหน้าไม่ดีเลย”ไอ้คุณชายยื่นหน้ามามองผมใกล้ๆ แทบจะสิงหน้าผมได้อยู่แล้ว แถมมือไอ้คุณชายก็มาเกาะกุมที่ใบหน้าผมเรียบร้อยแล้ว
“เปล่าน่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”จะว่ายังไงดีล่ะ ผมไม่ค่อยชอบสายตาของคุณชายสักเท่าไหร่ ผมมองแล้วมันจักจี้ลูกตามากเลยหลบตาน่าจะดีที่สุด
“งั้นเหรอครับ ถ่ายที่ชะอำคงได้ภาพสวยๆแน่เลย”
“คุณอยากถ่าย เอ่อ Pre wedding หรอครับ”ผมลองถาม คุณชายส่ายหน้า
“ก็เปล่าหรอก ถ้ากี้ไม่ชอบ แค่ถ่ายรูปคู่กันเฉยๆก็ได้นะ”เขายิ้ม ผมคิดไตร่ตรอง จะว่าไปผมไม่ค่อยตามใจคุณชายเขาเท่าไหร่ เพื่อความสัมพันธ์ที่ดี อย่างที่คุณชายได้บอกว่าหลายวันก่อน การเริ่มต้นใหม่ของเรา...
“แล้วมีกล้องหรอครับ”ผมถาม ทำให้คุณชายยิ้มออกมา
“มีสิครับ ผมเตรียมมา ต่อให้กี้ไม่ยอมผมก็จะแอบถ่าย”คุณชายพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะใช้สายตาลวนลามผม ไม่รู้ว่าแกล้งหรือหื่นจริงๆ
“มองอะไร ไม่อารมณ์หรอกนะครับ”ผมบอกจริงจังแล้วมองหน้าเขาระยะใกล้ชิด
“ถ้ามีอารมณ์ก็แสดงว่าให้มอง ให้ทำอย่างอื่นได้สิครับ”คุณชายพูด เห็นไหม คิดอะไรลามกอยู่แน่ๆเลย คิดว่าคนท้องจะมีอารมณ์หรือไง
“ตลกแล้ว ผมท้องขนาดนี้แล้วคุณยังอยากจะทำอะไรกับผมอีกหรอ”
“โหกี้ ผมก็คนนะครับ เป็นผู้ชายก็ต้องมีบ้างแหละครับ...ไอ้ภูมิมันบอกผมว่า สามารถมีเซ็กส์ได้ไม่เกิดอันตรายต่อครรภ์ กี้ไม่ช่วยผมบ้างเลย”คุณชายทำหน้าหื่นๆใส่ผม จะให้ช่วย....อะไรกันล่ะ ผมไม่กล้าคิด
“อะไรกันคุณ เลิกพูดเรื่องนี้เลย”ผมบอกเขาแล้วดันตัวคุณชายให้ออกห่าง ไม่ปลอดภัยเลยจริงๆ
“...แค่ภายนอกก็ได้นะกี้”คุณชายยื่นหน้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“...ไม่เอาน่าคุณ อย่ามาแกล้งผม”ผมแล้วผลักคุณชายให้ออกห่าง เขาแค่หัวเราะแล้วขยับตัวออกห่างผมเว้นระยะ
“ใจร้ายเสียจริง”คุณชายพูดอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบนิตยสารมาเปิดอีกรอบ ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“หึๆ อยากถ่าย pre wedding จะขอผมแต่งงานหรอคุณ”ผมแกล้งถามไปแบบนั้น
“ถ้าขอจริงๆ จะรับแหวนผมไหมล่ะครับ”คุณชายถามตาละห้อย
“...ไม่รู้สิ ยังไม่ได้คิด”ผมบอก ถ้าขอผมแต่งงานจริงๆล่ะก็....จะปฏิเสธได้ยังไง ใช่ไหมครับ
“งั้นก็รีบๆคิดนะครับ ถ้าเกิดผมขอกี้แต่งงานก็เตรียมคำตอบหวานๆให้ผมด้วย”คุณชายหัวเราะแล้วผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ฝันเฟื่องไปเถอะครับ”ไอ้คำหวานๆน่ะตัดไปได้เลย ไม่มีทาง ผมลุกขึ้นบ้างเพราะอาการก็ดีขึ้นมากแล้ว
“ไปเดินเล่นไหมกี้ อากาศไม่ร้อนแล้ว ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วย”คุณชายพูดขณะที่เดินไปเปิดหน้าต่างมองทิวทัศน์ด้านนอกก็ดีเหมือนกันนะ สมองจะได้โล่งๆ มาทะเลทั้งทีจะมานอนในห้องอย่างเดียวเสียเที่ยวแย่
ว่าแต่แม่กับคุณหญิงจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมคิดแล้วขำเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดสบายๆ เสื้อแขนยาวเนื้อผ้าโปร่งสบายคอวีลึกหน่อยกับกางเกงขาสั้นผู้ชายทั่วไป คุณชายมองผมตาไม่กระพริบ
“ทำไมใส่เสื้อโชว์นม”คุณชายเดินมาใกล้แล้วมอง
“ตลก มีเป็นเต้าก็ว่าไปอย่าง แบนๆแบบนี้ใครจะมอง”ผมทำท่าจะเข้าไปเตะเขา ปากเสียจริงๆ
“อย่างน้อยผมคนนึงนะ ระวังนะกี้ ผู้ชายคนอื่นอาจจะคิดเหมือนผม”คุณชายจ้องผมต่อไปแล้วเอามือมาวางแปะๆที่แผ่นอกแบนๆของผมแล้วมาทำหน้าหื่นใส่อีก “สักยกก่อนไปไหมกี้”ผมรู้ว่าเขาแกล้ง
“ยังอีก ผมต่อยคุณจริงๆนะ”คุณชายหัวเราะแล้วหันไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กมาถือ กวนประสาทจริงๆเลยนะ แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้อารมณ์เสียอย่างเคย พอออกมาหน้าบริเวณบ้าน ลมทะเลก็ตีพัดเรือนผมซะยุ่งไปหมด ลมแรงดีจริงๆนี่ขนาดอยู่กลางซอยห่างจากหาดพอตัวเหมือนกัน ในซอยมีรถเข็นขายของปิ้งย่างและเสื้อผ้าเป็นระยะ ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว คุณชายล็อคบ้านแล้วเดินมายืนข้างผม
“กินอะไรไหมครับ”คุณชายถามแล้วเดินข้างๆผม ก่อนจะแวะซื้อเบียร์สามสี่กระป๋องกับน้ำเปล่า น้ำส้มติดมาให้ผมด้วย เฮ้อ อากาศแบบนี้ วิวแบบนี้ น่าจะได้ดื่มเบียร์สักกระป๋องแต่ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี
ผมกับคุณชายเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งพ้นซอยบ้านและข้ามถนนไปยังหาดทรายเบื้องหน้า มืดไปหมดเลยแฮะ ไม่ค่อยมีไฟส่องถึงชายหาดกับน้ำทะเลเลย ผมเดินไปนั่งบริเวณเนิ่นชายหาด ไม่อยากนั่งเก้าอี้ผ้าใบเท่าไหร่เพราะมันติดกันเกินไป แล้วก็ไม่ได้มีของกินมากมาย อีกอย่างอยากนั่งชิวล์ๆกับหาดทรายมากกว่า นี่ขนาดไม่ใช่ช่วงวันหยุดหรือเทศกาลคนก็ยังเยอะอยู่ดี ผมเลือกบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่ คุณชายนั่งข้างๆเปิดเบียร์กินยั่วผมอีก
“อยากดื่มหรอกี้ ไม่ได้หรอก เอาน้ำส้มไปดื่มเพื่อสุขภาพแล้วกัน”คุณชายยื่นขวดน้ำส้มให้ผมที่หน้าบึ้ง คงจะสะใจผมล่ะสินะ ลมทะเลแรงจริงๆ ผมยังมองไม่เห็นคุณแม่ทั้งสองเลย คงไปเดินเล่นหาดทางเหนือนู่นล่ะมั้ง คุณชายฮัมเพลงเบาๆกระดกเบียร์ไปพลาง เพราะความมืดสลัวทำให้คุณชายสามารถลวนลามผมได้นิดๆหน่อย จับมือบ้าง หอมแก้มบ้าง กอดบ้าง
ผมก็คงต้องยอมอยู่ดีแหละครับ สักพักก็มีคนเดินเร่ขายไฟฉายกับพวกของเล่นจุกจิกสะท้อนแสงมีไฟกระพริบ พวกแท่งไฟ
“ลุงครับ”คุณชายเรียกคุณลุงคนนั้นที่เดินอยู่มาไกล
“จะซื้อหรอคุณ ทำตัวเป็นเด็กไปได้”ผมหัวเราะ ขณะที่มองคุณชายเลือกของในตะกร้า แสงไฟหลากสีที่กระพริบๆทำเอาผมตาลาย หันหน้าหนีไปมองทะเลแทน คนโตแล้วก็ยังเล่นกระโดดน้ำเป็นเด็กๆท่าทางสนุกสนาน บางคนก็โดนแกล้งจับโยนทะเลซะอย่างนั้น
คุณชายซื้อแท่งไฟที่เป็นพู่ๆหลายสีมาสองอัน ผมมองอย่างเอือม เล่นเป็นเด็กจริงๆ
“ไม่ชอบหรอกี้ สวยดี”
“ตอนเด็กๆผมก็เล่นประจำ นี่โตแล้วนะครับ”ผมหัวเราะ คุณชายแค่ยิ้มก่อนจะยื่นแท่งไฟมาให้ผม
“ผมให้ รับไปสิครับ”ผมมองหน้าเขางงๆ ก่อนจะมองพู่ไฟที่กระจายตัวออก คุณชายยังคงมองผมอยู่เลยต้องรับมาถือไว้ ผมหมุนเล่นไปมาก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง
ในเส้นของพู่ไฟผมเห็นแหวน...หรือเปล่านะ ผมหยิบแหวนออกจากกลุ่มเส้นสะท้อนนั้นมาถือไว้แล้วมองห้าคุณชาย
“เอามาใส่ไว้แบบนี้ถ้าเกิดหล่นจะว่ายังไงครับ”ดีนะผมไม่หมุนแรงกว่านี้ไม่งั้นแหวนเพชรวงนี้คงกลิ้งตกลงมา คุณชายแค่ยิ้ม
“เพราะกี้ไม่ชอบของแบบนี้ ผมมั่นใจว่ากี้ไม่แกว่งเล่นหรอก ...แล้วจะรับแหวนผมไหมครับ”คุณชายถามอมยิ้มมุมปากแล้วขยับมาใกล้ผม ผมมองแหวนราคาแพงสวยงามในมือ ผมไม่คิดว่าเขาจะให้ผมเร็วขนาดนี้
“แต่งงานกับผมนะกี้”คุณชายพูด ผมยิ้มแล้วส่งแหวนคืนไปให้เขาด้วยสีหน้านิ่งๆ คุณชายมองผมเหมือนผิดหวังและแปลกใจ
“เอาคืนไปสิครับ”ผมยื่นแหวนใส่มือเขาคืน แล้วหันหน้ามองทะเลต่อไป คุณชายแค่เงียบไป
“หมายความว่าไงกี้”
“หือ...ก็ไม่ทำไมนะครับ ..ไม่คิดจะสวมแหวนให้ผมเหรอ ขอผมแต่งงานทั้งทีน่ะ”ผมยิ้มขำคุณชายที่ทำหน้าซีดจากนั้นก็ค่อยๆกลายเป็นดีใจ ผมยื่นมือซ้ายไปให้เขา
“โหกี้ นึกว่าจะปฏิเสธผมซะอีก ผมแค่อยากแน่ใจไงว่าอยากแต่งกับผมจริงๆหรือเปล่า เลยไม่ได้สวมให้ในทันที”คุณชายยิ้มกว้าง ก่อนจะจับมือผมมากุมไว้แล้วค่อยๆสวมแหวนเข้ากับนิ้วนางของผม
“ขอบคุณนะครับ”ผมยิ้มตอบแล้วก่อนจะตัดสินใจเข้าไปกอดคุณชายแน่นๆ อย่างน้อยก็แสดงความรักบ้างก็ดี คุณชายกอดผมตอบแล้วพูดอู้อี้
“ผมดีใจที่กี้เปิดใจให้ผมบ้าง กี้ใจดีขึ้นนะ...”
“ผมก็คนนะ มีความรู้สึก ไม่แปลกนี่ที่จะหวั่นไหวบ้าง”ผมพูดเบาๆ เพราะไม่ได้เห็นหน้าก็เลยกล้าพูดออกมาขนาดนี้
“ครับ อยากให้รู้ไว้เสมอนะครับ ว่าผมรักคุณจริงๆ”คุณชายพูดเสียงหนักแน่น ทำเอาผมยิ้มตามไปด้วย รู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“รู้แล้วน่า ...ผมก็เริ่มจะรักคุณแล้วเหมือนกัน”
“อะไรกันกี้ ทำเอาเสียบรรยากาศหมด กี้ต้องบอกรักผมกลับสิครับ”คุณชายทำเสียงงอนแล้วคลายกอดมองหน้าผมแทน ผมแค่ยิ้มให้
“ก็ยังดีกว่าแค่ชอบเฉยๆ ผมเริ่มจะรักคุณแล้วแสดงว่าก็มากพอสำหรับผมแล้วล่ะ หรือถ้าอยากให้รักมากๆก็ทำให้ผมรักคุณให้ได้สิ”ผมเอื้อมไปแตะมือเขาเบาๆ คุณชายมุ่ยหน้าแต่ก็ยิ้มออก
“ครับผม ต่อไปนี้กี้จะต้องรักผมให้มากกว่าเดิมแน่ๆ ผมเอาหัวใจผมเดิมพันเลย”เน่าอีกแล้ว ผมแค่ไหวไหล่
“อ้าว นึกว่าให้ผมมาแล้วซะอีก”ผมแกล้งพูด คุณชายหัวเราะชอบใจ
“ก็เพราะว่าให้ไปแล้ว มันก็กลายเป็นหัวใจในกำมือกี้เทานั้นแหละ จะบีบก็รัก จะคลายก็เลิฟๆ”
อืมนะ กล้าเล่นนะมุกนี้
“หึๆ โคตรเสี่ยวเลยคุณ พอๆ คุณแม่หายไปไหนนะ คงเที่ยวกันเพลิน”ผมทำเป็นหันซ้ายหันขวาเพื่อกลบเกลื่อน
“อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยกี้ คืนนี้ผมไม่ปล่อยกี้ให้รอดผมไปได้แน่ๆ ได้กำไรจากผมไปแล้วแท้ๆ ผมขอถอนทุนคืนบ้าง”
“ของแบบนี้มันเจ๊ากันต่างหาก วินๆ”
“ไม่ครับ ผมไม่ยอม ผมหิวนะ ห่างหายไปนานเลย”ว่าแล้วก็ฉวยโอกาสจุ๊บปากผมเบาๆ ผมเหลือบมองรอบๆ มีคนอยู่เยอะแยะ
“หิวเองก็ทำให้อิ่มเองแล้วกัน”
“หึๆ คืนนี้หนีผมไม่พ้นหรอกกี้ น้ำขึ้นให้รีบตักก่อนที่ผมจะไม่ได้อะไรเลย”ผมมองคุณชายที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ อันที่จริงก็หื่นๆมากกว่า ให้ตายแล้วผมจะหนีรอดไหมเนี่ย กลัวจริงๆนะ กลัวตัวอ่อนน้อยๆในท้องกระทบกระเทือนจริงๆ หลุดขึ้นมาจะว่ายังไง!? ฮ่าๆ
@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@
อัพแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ยังคงเรื่อยๆไม่มีอะไรมาก
ป.ล.นอกจากจะไม่มาม่าแล้วก็ยังไม่เรท :laugh:
เค้ามีเพจแล้วนะคะตัวเอง จิ้มได้เลย >>> •พู่กัน• (https://www.facebook.com/Comechustory?ref=hl) <<<
ขอบคุณค่ะ
-
:impress2: :pig4: รออ่านต่อจ้า
-
คุณชายหน้าบานเลยสินะค้าา ^________^
ก็กี้เขายอมลงให้ตั้งเยอะแล้วนี่เน้อ~ :-[
-
หวานจริงๆเว้ย
-
ฉ่ำจริง :m1:
-
:-[ :o8:
-
กี้จะรอดพ้นคุณชายไปได้มั้ย ๕๕๕๕
-
คืนนี้จะตั้งกล้องรอเลยนะ ฮิๆๆๆๆ
-
เรทหน่อยก็ได้นะ ไม่ว่าหรอก :hao6:
-
ถ้าทำเบาๆก็ไม่เป็นไรหรอก :hao7:
-
อยากเห็นเจ้าตัวเล็กเร็วๆจังเล้ยยยยยย
-
:z1: รอเลย :hao6:
-
ขอบคุณ :)
-
กี้เริ่มรักคุณชายกวนประสาทแล้ว ฮาาา
ตอนหน้าจัดเรทเต็มที่เลยคะ รอออออออ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อัยยะ คุณชาย! :-[
-
:hao5: ไปแอบส่องซิ อยากอ่านต่ออ่า :hao7:
-
คุณพ่อคุณแม่มือใหม่น่ารักจังค่ะ
-
ตอนที่8 ชะอำฉ่ำรัก (2) 30%
ผมกับคุณชายนั่งรับลมทะเลกันสักพักจนล่วงเลยเวลา สองทุ่มกว่าๆแล้ว เบียร์สี่กระป๋องของคุณชายหมดไปแล้ว
"หิวไหมกี้ เดี๋ยวผมไปซื้ออะไรให้ไหม"คุณชายถามขณะที่เก็บกระป๋องเบียร์ใส่ถุงพลาสติก
"ก็ดี งั้นซื้อของปิ้งย่างมาให้ผมก็ได้”ผมบอก ทานอะไรลองท้องไปก่อนก็ดี
"โอเคครับ งั้นกี้อยู่ได้นะ เดี๋ยวผมมาครับ"คุณชายหน้าแดงๆเพราะฤทธิ์เบียร์ แต่ไม่วายยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอีก ผมเลยไล่เขาไปซื้อของได้
"อยู่ได้น่า เร็วๆด้วยล่ะ"ผมบอก แล้วผลักคุณชายให้ไปไกลๆ พอใจดีด้วยก็ชักได้ใจ ผมนั่งเล่นทรายไปเรื่อย ก่อนยกมือซ้ายมาดูแหวน ผมยิ้มออก คุณชายมันน่ารักดีนะ ฮ่าๆ เรื่องขอแต่งงานผมคิดไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้องขอผมที่ชะอำแน่ๆแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
เนื่องจากว่ามืดแล้วคนเลยไม่ค่อยพลุกพล่าน มีแต่พวกหนุ่มสาวหลายกลุ่มที่เล่นน้ำกันอยู่ไม่ไกลจากผมนัก ขณะที่นั่งเพลินๆก็มีวัยรุ่นชาย4 คน หญิง2 คนเดินมาใกล้กับบริเวณที่ผมนั่ง ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจเพราะเด็กพวกนั้นเดินไปเล่นน้ำแต่แล้วหนึ่งในนั้นก็เดินแยกออกมาจากกลุ่มแล้วเดินมาทางผม
ในใจผมชักหวั่นๆสงสัยว่าทำไมเดินมาทางนี้
"ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยคนนะได้ไหมครับ ..แล้วนี่พี่มาคนเดียวหรอ"ไม่ฟังคำอนุญาตจากผม วัยรุ่นคนนี้นั่งลงข้างๆผม ในมือของเขามีพวกโทรศัพท์ของเพื่อนๆที่ไปเล่นน้ำทะเลข้างหน้า
"อ๋อมากับแฟนครับ"ผมตอบไปสั้นๆไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่
"ผู้ชายเมื่อกี้น่ะหรอ"เด็กวัยรุ่นพูดขึ้นมา หมายความว่ารู้อยู่ก่อนแล้วสินะว่าผมอยู่กับคุณชาย แต่ก็ยังจะมาถามว่ามาคนเดียว ...ผมเห็นว่าท่าไม่ดีเลยเตรียมจะลุกหนี จังหวะที่ผมลุกขึ้นนั้น มือหยาบของมันคว้าแขนผมไว้ก่อนจะดึงแรงๆจนผมเซล้มนั่งลงเหมือนเดิม
"เฮ้ย ปล่อยดิวะ...ช่วย---"ผมตกใจไม่น้อยพยายามตะโกนให้คนช่วยแต่ทว่ามีดปลายแหลมเงาวับนั้นจ่ออยู่ข้างเอวผมไว้
"มึงร้องกูแทงมึงแน่"มันมีมีด เสียงของมันกดต่ำเพื่อขู่ และแล้วเพื่อนๆของมันที่เหลือก็รีบขึ้นจากทะเลเดินมาทางผม ทำทีว่ายืนบังผมกับไอ้คนถือมีดไว้ ไม่ให้คนอื่นๆสังเกตเห็นความผิดปกติ
มันกำแขนผมแน่น
"ต้องการเหี้ยอะไร"ผมถาม ในใจหาทางหนีทีไล่ คุณชายยังไม่มาอีกหรอไงกัน
"หึ แหวนท่าจะแพง ถอดมาเร็วๆเข้า!"มันตะคอกแล้วจิ้มมีดลงมาที่เอวเพื่อขู่
ผมชะงัก แหวนงั้นหรอ ไม่ได้นะ ผมนิ่งไม่ยอมถอดแหวน
"ถอดมาเด้!!"มันตะคอกแล้วฟาดมือใส่หน้าผม แต่ผมหลบได้ทันเลยเฉียดๆไปแค่ชานิดหน่อย
จากนั้นผมก็หาโอกาสขว้างทรายใส่หน้ามันกลับ โดนเข้าที่หน้ามันเต็มๆ พวกเพื่อนมันที่เหลือพยายามเข้ามาฉุดผมไว้ จึงเกิดความชุลมุนขึ้น
"เฮ้ย!! หลีก!!! แม่งเอ้ย!!"เสียงคุณชายนั่นเอง เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำหยาบจากปากของเขา คุณชายปล่อยของที่ซื้อมาลงพื้น ก่อนจะกระโดดถีบไอ้พวกที่ล้อมหน้าล้อมหลังผมไว้
เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้ผู้เห็นเหตุการณ์ที่อยู่ใกล้ๆกันเข้ามาช่วยอีกแรง
"มึงทำอะไร!!!"คุณชายต่อยหน้าไอ้คนที่ถือมีดไปสองหมัด ก่อนจะคว้ามีดมาถือไว้เอง พวกนั้นรีบถอยหนีกันจ้าระหวั่นเพราะมีคนเข้ามาช่วยเยอะ
"เป็นอะไรไหมกี้"คุณชายถามเสียงกังวล เขาเข้ามาจับเนื้อตัวผมอย่างร้อนลน
"เปล่าครับ"ผมตอบเบาๆ แต่ในใจผมสั่นไปหมด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผมไม่เท่าไหร่แต่ลูกในท้องของผมคงแย่ คิดได้แบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา พลเมืองดีเข้าไปคว้าจับไอ้มือมีดมาได้คนนึงกับผู้หญิงสองคนนั้น ท่าทางดูหวาดกลัวพวกผม
“จะเอาไงดีครับคุณ แจ้งตำรวจไหมครับ”ผู้ชายคนนึงถามผม
"กลับเหอะ"ผมดึงแขนเสื้อเขา ไม่อยากอยู่ต่อที่นี่นานๆ "ปล่อยพวกมันไปเถอะ มันไม่ได้อะไรจากผม แล้วผมเองก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไร"ผมบอก คุณชายจับมือผมแน่นๆ
“เอางั้นเหรอกี้...”คุณชายจ้องหน้าคนร้ายนิ่งๆ
"เออ ถ้าเห็นพวกมึงอีก จะแจ้งตำรวจไปลากคอมึงแน่.... ผมจำหน้าได้นะเว้ย!"คุณชายตะโกนใส่
เมื่อผมไม่เอาเรื่อง พลเมืองดีทั้งหลายเลยต้องปล่อยสามคนนั้นไป ผมกับคุณชายเลยพูดขอบคุณเขาอยู่สักพัก ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป
"ของที่ซื้อมาไม่ได้กินเลย"ผมหัวเราะกลบเกลื่อนขณะที่กำลังจะข้ามถนนกลับไปยังซอยบ้านพัก
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ...เมื่อกี้เจอพวกคุณแม่พอดี มาขอกุญแจบ้านไป ...ผมขอโทษนะที่ไม่ดูแลคุณให้ดี ดีเท่าไหร่ที่คุณไม่เป็นอะไร”คุณชายพูดเป็นห่วงแล้วกระชับมือที่กุมมือผมไว้แน่น
"ไม่ใช่หรอก พวกนั้นมันจ้องอยู่แล้วล่ะ เลิกคิดเรื่องนี้เถอะ ป่ะ"ผมบอกแล้วเดินข้ามถนนกับคุณชายกลับไปยังบ้านพัก คุณชายจับมือผมไว้ไม่ปล่อยเลย รู้สึกอุ่นใจขึ้นเยอะ
"ไม่ต้องบอกแม่ผมนะ เดี๋ยวจะเป็นห่วงเอาอีก"ผมบอกคุณชายขณะที่เดินมายังซอยบ้านพักเรื่อยๆ
"ก็ได้ครับ ผมจะไม่บอก"คุณชายยิ้มกับผม
เมื่อมาถึงบ้าน เห็นแม่กำลังปิ้งกุ้ง ปลาหมึกกับหอยอยู่ ส่วนคุณหญิงกำลังคนอะไรอยู่ในหม้อไฟข้างๆเตาย่าง ทั้งสองเงยหน้ามองผมกับคุณชาย ก่อนจะกวักมือเรียก
"มาก็ดี นี่ๆ มากินได้แล้ว ไอ้กี้ ว่าแต่แกเหม็นหรือเปล่า"แม่ถามผม
"เปล่าแม่ หอมดี"ผมยิ้ม แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนอีกด้านนึงที่ว่าง
"...ฉันซื้อต้มยำทะเลเห็ดรวมมาให้เธอน่ะ...ทานของร้อนๆน่าจะช่วยให้ดีขึ้น ของพวกนี้ทานได้ไม่มีปัญหากับท้องหรอก"คุณหญิงพูดน้ำเสียงแข็งๆ ก่อนจะเลื่อนหม้อไฟมาทางผม “ขอบคุณครับ...”ผมยิ้มรับ คุณชายมาช่วยผมจัดเตรียมจานและช้อนแจกจ่ายให้ทุกคน
"แล้วนี่แม่ไปไหนมากันเหรอครับ"คุณชายถาม
"ก็ไปเดินเล่น ปั่นจักรยานแถวๆทางเหนือโน่นไง วิวสวยกว่าตรงนี้อีกนะ"คุณหญิงตอบด้วยสีหน้าแช่มชื่น
"อ้าว จริงเหรอ ดีเลยเนอะ พรุ่งนี้เช้าไปปั่นจักรยานกันนะครับ"
“เอาสิคุณ”ผมยิ้มตอบ
มื้อค่ำสำหรับคืนแรกของทริปนี้ก็ผ่านไปด้วยดี ผมก็พอใจในระดับนึงถึงจะมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นนิดหน่อยก็เถอะ แต่ไม่อยากเก็บมาเป็นอารมณ์เดี๋ยวพาลจะเสียบรรยากาศกันหมด
.
.
.
เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินออกจากห้องน้ำก็เห็นคุณชายเตรียมการรอผมอยู่ก่อนแล้วแล้ว... คืนนี้คงต้องเสร็จคุณชายมันจริงๆหรอเนี่ย
คุณชายยิ้มตบที่นอนข้างๆแปะๆเรียกผม
"ได้เวลาแล้วกี้"
"พูดซะผมกลัว"คุณชายหัวเราะ ผมขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆเขา แน่นอนได้โอกาสแบบนี้เลยมานอนเบียดผมอีก ผมเลยปล่อยเลยตามเลย ยังไงซะครั้งนี้ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายของเขาแล้วล่ะ เพราะผมคงไม่ยอมครั้งต่อๆไป...
คุณชายยื่นหน้ามาจูบผมอย่างนุ่มนวล ผมรับตารับสัมผัสจากเขาอย่างไม่เร่งรีบ
"รักนะครับ"คุณชายพูด แล้วเลื่อนมาจูบไซร้ที่ลำคอผมไปเรื่อยๆ ขณะที่มือของเขาก็ถอดเสื้อผ้าผมออก รู้แบบนี้ไม่ต้องใส่มันซะก็ดี ฮ่าๆ ผมช่วยถอดเสื้อกับกางเกงคุณชายออก
ผมพร้อมแล้ว.....
มาเลย...
“ผมจะทำเบาๆนะ”ยังจะพูดอีก
“น่า เร็วๆเข้า”
เมื่อทุกอย่างเริ่ม ผมก็ปล่อยให้คุณชายเดินเกมส์อย่างที่ใจต้องการ ภารกิจนี้เป็นไปอย่างนุ่มนวล อาจเพราะว่าไม่ได้มีแต่อารมณ์ต้องการความใคร่เพียงอย่างเดียว มันคงเริ่มจากความรักล่ะมั้งครับ
………………………………………………………
เช้าวันใหม่เริ่มต้นอย่างแจ่มใส คุณหญิงเข้ามามาถามว่าจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นหรือไม่ แต่คุณชายยังไม่ตื่นเลยพลาดไป
ตอนนี้ก็เลยมายืนอยู่หน้าร้านเช่าจักรยานแทน
แม่กับคุณหญิงตัดสินใจอยากปั่นจักรยาน แน่นอนว่าอยากปั่นแบบครอบครัว 4ที่นั่ง คุณชายมองหน้าผมแล้วหัวเราะ คุณแม่จะไหวไหมเนี่ย นึกครึ้มอะไรกันนะสองคนนั้น
"ไหวนะกี้"คุณชายื่นหน้ามากระซิบ
"แน่นอนสิครับแหม..."คุณชายก็นะ ถามอะไรบ้าๆมาได้ เมื่อทำให้ผมเขินได้ คุณชายก็หัวเราะพอใจ
จากนั้นเช่าจักรยานมาคันนึง ซึ่งมี คุณชาย คุณหญิง คุณแม่ และผมประจำที่เรียบร้อย คุณชายหันหน้ามามองความพร้อม
"เอาล่ะครับ 1 2 3 ไปนะครับ"คุณชายให้สัญญาณก่อนจะเริ่มปั่น แต่ทว่าไปไม่ถึงหนึ่งเมตรจักรยานก็เซๆสั่นๆพร้อมเสียงร้องของสองคุณแม่ดังขึ้น
"โอยๆนี่ ปั่นๆดีสิ"คุณหญิงบ่นกับแม่ผม ตอนนี้ต้องตั้งตัวกันใหม่ ผมแอบขำในใจ รู้สึกว่าคนหันมามองด้วยความขบขัน
"เธอนั่นแหละ"แม่โวยวาย “ปั่นเป็นหรือเปล่าจ๊ะ ก็นะ ลูกสองแล้ว เรี่ยวแรงคงไม่มีเท่าไหร่ ทำตัวเป็นคุณป้าแก่ๆไปได้นะจ๊ะ”แม่หงุดหงิด
“นี่ยัยกระรัต ปากเสียจริงๆ สมงสมองสึกหรอไปตามผิวหนังของเธอหรือยังไงจ๊ะ ห๊ะ”คุณหญิงไม่ยอมหันมามองค้อนใส่แม่ผมต่อไป เห็นลางๆว่าจะไม่ได้ไปต่อ
“พอเถอะครับ มาเริ่มใหม่กันดีกว่านะคุณแม่ เอาล่ะ 1 2 3 "คุณชายหันมาห้ามศึกที่กำลังจะก่อ ทั้งสองหันหน้าไปคนละทางก่อนจะตั้งท่าปั่นอีกรอบเมื่อได้ยินคุณชายให้สัญญาณ
รถจักรยานเคลื่อนไปได้นิดเดียวแล้วก็เซอีกรอบ
"โถ คุณแม่ผมว่าไม่เวิร์คหรอก"คุณชายบ่นหน้ามุ่ย พยายามจะไม่หัวเราะออกมาดังๆ
"..ก็ใครจะนึกว่าปั่นยากแบบนี้ล่ะ"คุณหญิงอารมณ์เสีย
"ก็ดีไปคนละคันสะดวกกว่า อายคนจริงๆเลย"แม่บ่นแล้วก้าวขาออกจากรถจักรยาน
เฮ้อ ผมได้แต่ส่ายหน้ากับคนทั้งคู่เลยจริงๆ ผมกับคุณชายเลยต้องไปเปลี่ยนรถจักรยานคันใหม่ เจ้าของร้านเช่าก็แค่หัวเราะขำๆ
แล้วก็ได้จักรยานมาสองคัน
คุณหญิงซ้อนแม่ผมไป เห็นคุยกันจุกจิกอะไรอยู่สองคน
แน่นอนว่าผมซ้อนคุณชายไป...
ขณะที่ปั่นมาไกลจากจุดเช่าแล้ว จริงอย่างที่คุณหญิงบอก แถวนี้วิวทะเลสวยกว่าอีก ไม่เข้าใจเหมือนกันคนก็ไม่เยอะเท่าตรงหาดที่ผมอยู่เมื่อคืน
"อากาศดีนะครับ...เกาะเอวผมนะกี้"คุณชายหันมาพูดอารมณ์ดี
"ครับๆ แค่นี้เอง"ผมบอกแล้วเกาะเอวเขาแบบไม่ให้น่าเกลียดมากเกินไป ผมพิงกับหลังคุณชายสบายๆ
"แถวนี้วิวดีกว่าหน้าซอยอีกนะ"คุณชายพูดขึ้นมา
"นั่นสิครับ..ลงไปเดินเล่นไหม"ผมถาม
"ดีครับ แต่แวะซื้อกาแฟร้อนๆสักแก้ว กี้กินอะไร"คุณชายปั่นข้ามมาจอดที่รถเข็นขายพวกน้ำปั่น
"เอาชานมก็ได้"ผมบอก
หลังจากที่ได้กาแฟร้อนๆกับชานมมาคนละแก้วแล้ว คุณชายก็ฝากจักรยานไว้ที่ข้างๆร้านของคนขาย
"ป้าครับ ผมขอฝากจักรยานหน่อยนะครับ"
"ได้จ้า"แม่ค้ายิ้มบอก
คุณชายเดินจับมือผมลงไปที่ชายหาด มองจากตรงนี้หาดทรายดูจะสวยกว่าที่ผมอยู่มาก ผมสดชื่นขึ้นมากทีเดียว
"...แบบนี้ผ่อนคลายดีนะครับ"
คุณชายจับมือผมไว้แล้วเดินลงไปยืนรับคลื่นทะเล ที่สาดซัดเบาๆบริเวณเท้า ..
"นั่นสิ..."
ผมกับคุณชายจับมือโดยที่ไม่พูดอะไร แค่ซึมซับบรรยากาศและความสุขเล็กๆที่ก่อตัวขึ้น
"..มีกี้ยืนข้างๆแบบนี้ก็ดีนะครับ "
“..ผมจะหนีไปไหนได้ล่ะ"
"หึๆ มาถ่ายรูปกันกี้"คุณชายหยิบกล้องโพลารอยด์ออกมา
คุณชายดึงผมให้ไปใกล้ๆ
"ชิดหน่อย อีกนิดๆ..." คุณชายยกแขนตั้งหามุมดีๆ แบบนี้ถ้าหน้าผมเอ๋อก็คงได้ฮาล่ะทีนี้เพราะไม่รู้ว่ารูปจะออกมาดีหรือเปล่า คุณชายมันถ่ายรูปเป็นไหมเนี่ย
"ใกล้ๆหน่อยกี้"คุณชายย้ำอีกครั้ง ผมขยับไปใกล้เขาอีก รู้สึกได้ว่ามือของเขาจะโอบเอวผมไว้แน่นเชียว
"ถ้าใกล้กว่านี้ ทำไมไม่กินหน้าผมไปเลยล่ะครับ"ผมพูด คุณชายหัวเราะ แค่นี้ก็แก้มชิดแก้มแล้ว
คุณชายกดชัตเตอร์ จากนั้นรูปเลื่อนขึ้นออกมาจากกล้อง คุณชายหยิบมาสะบัดๆ แล้วภาพก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นทีละน้อย
ผมมองดูรูปที่ขึ้นสีชัดเจน หน้าบานแทบจะกินเฟลมกันทั้งคู่
"น่ารักดี ผ่านๆ อ่ะ กี้ถ่ายรูปผมหน่อย"ผมกับคุณชายสลับกันถ่ายรูปคนละใบ
"เอาไปทำอัลบั้มไง ป๋ากี้กับป๊าชายกับ ลูก 3สัปดาห์ เป็นความทรงจำไงครับ"คุณชายยิ้มกับผม
คิดได้ลึกซึ้งดี "ลูกที่เกิดมาจะได้เห็นว่าพ่อแม่ เอ้ย ป๊ากับป๋า รักกันแค่ไหน.."
คำพูดของเขาทำให้ผมยิ้ม
"เข้าท่าดี"ผมบอก แล้วมองรูปคู่รูปแรกของผมกับคุณชายด้วยความสุข
“..ผมคิดไว้ตั้งแต่รู้ว่ากี้ท้อง ว่าครอบครัวเราจะต้องสมบูรณ์ ผมไม่ยอมให้อะไรที่ต่างจากค่านิยมไทยๆ มาทำให้เรารู้สึกขาด แน่นอนครับ ลูกเราก็ด้วย ...ผมพูดจริงนะ ไม่ยอมให้อะไรมาทำลายความสุขของลูก”
"...คิดแบบนั้นจริงๆหรอ.. ผมก็อยากให้เป็นอย่างนั้นนะ ขอบคุณมากที่ดีๆอย่างนี้"
“ขอให้กี้อยู่ข้างๆผมอย่างนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะครับ”
"หึๆ แน่นอนอยู่แล้วครับ..."ผมยืนยัน
..
มาสั้นๆ อิอิ ตอนนี้ไม่มีอะไร :laugh:
:กอด1:
-
ง่ะ ช่างเปนคนดีช่องหลากสีจริงๆ นี้ขนาดเอามีดมาจ่อกี้ยังไม่เอาความ
และแล้วคนร้ายก้ลอยนวลไปหาเหยื่อคนใหม่
-
ยังไงซะครั้งนี้ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายของเขาแล้วล่ะ เพราะผมคงไม่ยอมครั้งต่อๆไป...
กี้ไม่กลัวคุณชายร้องไห้งอแงหรอกเหรอค้าา ถ้าทำแบบที่กี้บอกออกมาจริงๆ น่ะค่ะ :laugh:
-
หวานได้อีก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่าจะจับส่งตำรวจน่ะ รวมกันเป็นกลุ่มแก๊งขนาดนี้เพื่อดักปล้นและจะทำร้ายร่างกายอีก ถ้าไม่มีใครมาช่วยทันจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตและทรัพย์สิน ตอนนี้ปล่อยไปแล้วไปทำกับคนอื่นอีกทำไงอะ
-
กี้จะปล่อยคุณชายอดเหรอ ถถถ :hao7:
-
ทำไมไม่จับส่งตำรวจ เดี๋ยวมันก็ทำกับคนอื่นอีก
-
อยากให้ตัวเล็กคลอดเร็วๆจัง :กอด1:
แต่ไม่น่าปล่อยคนร้ายไปเลยอ่ะเดี๋ยวมันก็ไปทำคนอื่นอีก :z6:
-
:jul3: ฮา 2 แม่ตอนปั่นจักรยานคิดภาพตามแล้วมันอดขำไม่ได้จริงๆ :m20:
-
น่ารักมากกกกก
-
ชอบฉากที่ไปเช้าจักรยานแบบ4ที่ ตลกดีคับ ๕๕๕๕ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาต่อเร็วๆนะคับ
-
ฉากนี้น่าร้ากอ่าค่ะ
ฟินๆ
เสียแต่พวกคนไม่ดีที่มาจี้กี้ตอนแรก. โชคดีที่กี้ไม่เป็นไร.
อาจเป็นการกระชับความสัมพันธ์ให้คู่นี้อีก
^^
-
รอจ้า
-
อยากอ่านโมเมนแพ้ท้อง บ่อยๆ อยากกินนุ้นนี่ๆ คงน่ารัก อิอิ
-
ตอนที่ 8 (ต่อ)
นั่งเล่นสักพัก ..โทรศัพท์ผมก็สั่นขึ้นมา คุณชายมองหน้าผมเหมือนตั้งคำถาม 'ไอ้ต้อย' มันโทรมามีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า
"ฮัลโหล ว่าไงมึง"ผมรับสาย พอพูดจบมันก็พูดแทรกผมทันที สงสัยจะเป็นเรื่องด่วนน่าดู
"เออไอ้กี้ มึงไม่อยู่คอนโดหรอวะ"ไอ้ต้อยถาม หมายความว่ามันไปหาผมที่คอนโดมาเหรอ
"เปล่า กูมาพักผ่อนกับแม่ ตอนนี้อยู่ชะอำ"ผมบอกมันไป
"อ้าว แล้วก็ไม่บอก พี่บิ๊กเขามาหามึงที่คอนโดแต่ไม่เจอใคร ก็ไอเรื่องที่สัมภาษณ์มึงไง”
"เออ ฝากไว้ที่มึงก็ได้นะเว้ย เดี๋ยวก็ไปเอาที่มึงเอง โอเคไหม"
"อืม แล้วแต่ แล้วนี่มึงจะกลับวันไหนวะ พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ"มันทำเสียงซีเรียส
"ด่วนไหมวะ คุยตอนนี้เลยก็ได้"
"..เอ่อ..ๆ นัดวันมาดิ.."
"อืม มึงกลับมาวันไหนวะ กูจะได้แวะไปหาที่คอนโด..."ผมเงียบไป...เรื่องนผมกับคุณชาย เพื่อนผมไม่มีใครรู้สักคน ผมเองก็คงปิดไว้ได้ไม่นาน คงต้องรู้เข้าสักวัน ผมเองก็สนิทกับไอ้ต้อยเมื่อตอนม.ปลาย มันบอกผมได้ทุกเรื่องผมเลยกังวลนิดหน่อยกลัวมันจะโกรธที่ผมไม่เคยบอกอะไรมันเลย
"...ก็อีกสองวันจะกลับแล้ว ...เออ แล้วงานเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี ...เฮ้อพักนี้มึงกับกูไม่เคยได้คุยได้เจอกันเลยว่ะ..มีเรืองอะไรปิดกูหรือเปล่าเนีย"ผมสะดุ้งเบาๆ
"รอคุยกันวันที่กูกลับก็แล้วกัน...โอเคไหมวะ"ผมบอกไอ้ต้อยมันตอบตกลงแล้ววางสายไป ผมถอนหายใจ
"ใครกันครับ"คุณชายถามอย่างสนใจ
"ไอ้ต้อยน่ะ มันอยากมาหาผมที่คอนโด"ผมบอกเสียงจริงจัง คุณชายเข้าใจเรื่องได้เร็ว
"แล้วกี้พร้อมไหมล่ะครับ..."
"..ผมก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามเรื่องตามราวแหละครับ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมไม่อยากปิด"
"..อืม ถ้ามีอะไรกังวลใจก็บอกผมมานะครับ อย่าเก็บไว้คนเดียว"เขาพูดให้กำลังใจผม
"ครับ..."ผมพึมพำ
ผมไม่ทันได้สังเกตุว่าคุณแม่กับคุณหญิงเดินมาจากด้านหลัง
"ไอ้ชายไอ้กี้ มานั่งทำเอ็มวีไม่อายฟ้าดิน"เสียงแม่ผมดังขึ้นขัดซีนซึ้งๆ ผมหันไปมองแม่กับคุณหญิงที่เดินมานั่งที่เก้าอี้ผ้าใบ คนละตัว
ผมกับคุณชายลุกไปหาคนทั้งสองคน
"โอย ฉันชักปวดขาแล้วสิ"คุณหญิงบ่นแล้วนวดๆขาไปมาหน้านิ่วคิ้วขมวด ในขณะที่แม่ยิ้มเหมือนมีความสุข
"ไปหาหมอไหมคะ?"แม่ถาม
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก"
"มานี่สิกี้ ...เฮ้อ มาพักผ่อนทั้งที แกกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ มัวแต่ตัวติดอยู่กับไอ้ชาย"แม่ดึงมือผมไปนั่งเก้าอี้อีกตัว แน่นอนว่าต้องเสียเงินค่าเก้าอี้อีก ส่วนคุณชายก็ไปนั่งข้างๆคุณหญิง คุยกันตามประสาแม่ลูก
“แม่กำลังคิดอยู่ว่าจะย้ายมาอยู่ที่คอนโดเดียวแกดีไหม เพราะจากนี้ไปแม่จะได้มาดูแลแกได้สะดวก อะๆ อย่าเถียง ฟังให้จบก่อน คือแบบนี้ แม่เป็นห่วงแกไงไอ้กี้ เผื่อไอ้ชายมันทำอะไรไม่รู้เรื่องรู้ราวจะแย่เอา ก็เพื่อความสบายใจของแม่เองน่ะ แกคงไม่ขัดนะ”ผมเข้าใจความรู้สึกของแม่ คงเป็นห่วงผมหลายๆเรื่อง
“ตามใจแม่เถอะครับ มีแม่อยู่ใกล้ๆก็ดี ผมจะได้อุ่นใจขึ้นอีก”ผมยิ้ม แม่จับมือผมบีบเบาๆด้วยความอ่อนโยน
“แล้วนี่แกมีอาการแพ้ท้องหรือยัง หมายถึงอ้วกน่ะ”
“ยังเลยแม่ บางทีผมอาจจะไม่อ้วกก็ได้นะ”
“ไม่หรอก มันเป็นปฏิกิริยาของร่างกายเมื่อมีท้องอยู่แล้ว แพ้ท้องแต่ละคนเหมือนกันที่ไหน”แม่บอก ผมเลยเก็บเอามาคิดว่าคงอีกหลายสัปดาห์นู่นล่ะมั้งกว่าจะมีอาการ
นั่งรับลมเล่นไปได้ไม่นานคุณหญิงเกิดอยากทานอาหารทะเลสดและเลยต้องเอารถจักรยานไปคืนแล้วนั่งรถตู้ส่วนตัวไปยังบริเวณหาดชะอำใต้ รู้แบบนี้เอารถส่วนตัวมาน่าจะสะดวกกว่า หาดแถบนี้จะเป็นโซนประมงพื้นบ้าน จะมีอาหารทะเลสดๆให้เลือก เมื่อได้ร้านก็สั่งอาหารอย่างปูนึ่ง หอยเชลล์อบเนย ยำปลาหมึก คุณชายยังมีอารมณ์สั่งเบียร์มาหนึ่งขวดยั่วน้ำลายผมอีก
คุณหญิงกับแม่ผมก็อยากไปเยี่ยมชมพระราชนิเวศน์มฤคทายวันที่อยู่เลยหาดชะอำไปไม่ไกลมากนัก คุณชายขัดคุณหญิงไม่ได้เลยต้องไปด้วย ผมก็เออออหอหมกตามน้ำไป จนกระทั่งมาถึงลานจอดรถของที่นี่ น่าแปลกคุณหญิงกับแม่ผมไม่เถียงกันเหมือนเคย ช่วงนี้ดูเข้ากันได้ดีจนน่ากลัว ผมเลยปล่อยให้แม่กับคุณหญิงเลือกซื้อของฝากกันไป ส่วนผมกับคุณชายเดินไปดูความสวยงามร่มรื่นของธรรมชาติและตัวพระราชนิเวศน์
“ไปปั่นจักรยานกัน”คุณชายชวน เฮ้อ ไม่พ้นจักรยานอีกแล้ว ดันเลือกให้แบบสองที่นั่ง ที่ผมต้องปั่นด้วยเนี่ยสิ กลัวปั่นไม่เป็น ฮ่าๆ คุณชายดูระริกระรี้น่าหมั่นไส้อีกตามเคย บรรยากาศที่นี่สวยมาก วิวทะเลก็สุดยอด คุณชายแย้มๆมาว่าน่าจะมีช่างกล้อง ถ่ายรูปคู่ หึๆ ประมาณว่าพรีเวดดิ้ง
………………………………………………
เมื่อจบทริปชะอำ
ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ เผชิญหน้าต่อสู้กับวงศาคณาญาติของคุณชายต่อไป รถตู้แวะมาส่งแม่ ผมและคุณชาย คืนนี้แม่คงต้องพักอยู่คอนโดผมก่อนเพราะนั่งรถมาเพลียๆ ผมเข้าอาบน้ำชำระล้างร่างกายก่อนจะส่องกระจกมองภาพสะท้อนของตัวเอง...
"เราก็ยังเป็นเราเสมอไม่เปลี่ยนแปลง"ผมลูบท้องก่อนจะรู้สึกปวดมวนท้องอย่างรุนแรง อาการแบบนี้ระบุไว้ในเอกสารของศูนย์วิจัย ผมเดาว่านี่คงได้ 4 สัปดาห์เต็มแล้วแหละครับ 1 เดือนพอดี ผมเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นเห็นคุณชายกำลังนั่งทำอัลบั้มรูปอยู่ เขาเงยหน้ามามองผม
"มาดูนี่สิกี้ "คุณชายกวักมือ ผมเดินเข้าไปดู ก็เห็นว่าคุณชายแปะภาพอัลตร้าซาวด์กับรูปคู่ผมลงในอัลบั้มรูป
"เห่อจังครับ"ผมหัวเราะ
"หึๆ คนเป็นพ่อก็แบบนี้แหละครับ”คุณชายพูดไปยิ้มไป ถ้ารู้เพศนี่ไม่บ้าเหมือนคนสูบกัญชาเลยหรือไง
“แล้วคุณจะกลับไปทำงานที่บริษัทหรือยังครับ”ผมถาม เพราะคุณหญิงคืนตำแหน่งให้คุณชายเรียบร้อยแล้ว เขาส่ายหน้า
“ช่วงนี้ยังไม่เข้าไปบริษัทหรอกครับ มีคุณพ่อกับพี่เชนดูแลอยู่ ตอนนี้ผมขอดูแลกี้ไปก่อนครับ ผมอยากมีเวลาให้ครอบครัวเยอะๆไง ไม่ดีเหรอ”คุณชายมองหน้าผม
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ”
"เดี๋ยวคุณทวดผมก็จะมาเมืองไทยแล้วนะ กี้ไปรับท่านที่สนามบินด้วยกันไหมครับ"คุณชายเอ่ยถึงคุณทวดขึ้นมา ดูเหมือนว่าอีกไม่กี่วันท่านจะกลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว ผมไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าคุณทวดของคุณชายท่านจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น...
"..ไม่ดีกว่าครับ คุณไปกับครอบครัวดีกว่า มันดูไม่ควรนะผมว่า"ถึงจะยอมรับกันได้แล้วสำหรับพ่อแม่ของคุณชายแต่จะให้ผมเสนอหน้าไปด้วยคงไม่ไหว
"ก็ได้ครับ ไว้รอท่านไปค้างที่บ้านผมเลยดีกว่า ค่อยพาไปแนะนำให้ท่านรู้จัก...อันที่จริงไปรู้จักคุณย่าผมด้วยก็ดีนะครับ"
อืม จะหนักกว่าเดิมไหมนะ คุณทวดก็ว่าแย่แล้ว เจอคุณย่าอีกหรือไง
"คุณย่าผมท่านดูแลคุณทวดที่ฮ่องกงน่ะครับ ผมคิดว่าคุณแม่น่าจะบอกเรื่องนี้ให้ท่านทราบแล้ว"คุณชายพูดเบาๆแล้วถอนหายใจ
"ฟังดูน่ากลัวนะครับ"
"...ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าคุณย่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร...”
"คงจะไม่ง่ายเหมือนคุณหญิงด้วยสิ"ผมทำหน้าเครียด...คุณชายส่ายหน้า
"อย่าเครียดสิครับ... ผมจะอธิบายให้คุณย่าเข้าใจเอง”
"ครับ ช่างเถอะ วันนี้มาเคลียร์เรื่องไอ้ต้อยเพื่อนผมดีกว่า ตอนเย็นๆ คงจะแวะมาหาผมนั่นแหละครับ"ผมเปลี่ยนเรื่อง ไอ้ต้อยมันมีเรื่องอะไรมาคุยกับผมนะ ถึงต้องถ่อมาถึงคอนโด คุณชายนั่งติดรูปต่อไปอย่างอารมณ์ดี
ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที เสียงออดจากด้านนอกก็ดังขึ้น ผมหวั่นใจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้มัน ไอ้ต้อยมาตัวเปล่า มันทำหน้าอยากรู้อยากเห็นมองไปที่รองเท้าเบอร์ใหญ่กว่าของผมและรองเท้าผู้หญิงของแม่ผม
“แม่มาหรอ”ไอ้ต้อยทำหน้างง “เออ นอนหลับอยู่น่ะ เข้ามาดิ”ผมบอกแล้วเดินนำมันเข้ามา เมื่อเดินเข้าในห้องนั่งเล่น ผมเห็นว่ามันชะงักเมื่อเห็นคุณชายนั่งอยู่หน้าทีวี
ไอ้ต้อยมองหน้าผมแล้วหันกลับมองคุณชายด้วยสายตานิ่งๆ
"มีเรื่องอะไรสำคัญวะต้อย"ผมถามแล้วเดินไปนั่งโซฟา ไอ้ต้อยนั่งข้างๆผม ตายังมองคุณชายที่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แค่หันหน้ามายิ้มกว้างให้ไอ้ต้อยมัน
"อยากคุยกับมึงส่วนตัวว่ะ"ไอ้ต้อยพูดเสียงดัง จนคุณชายเงยหน้ามามอง ก่อนจะเหลือบมามองหน้าผมอีกที
“ได้ครับ งั้นผมไปซื้อของที่เซเว่น กี้เอาอะไรไหมครับ”คุณชายใจดีถามผม “ไม่ล่ะครับ”แล้วคุณชายเลยต้องลงไปซื้อของด้านล่างเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาน่าอึดอัดจากไอ้ต้อย น่าสงสาร
"เออมีอะไรว่ามา"ผมหันหน้าไปมองมัน ก่อนจะเห็นว่าคุณชายบ้ามันไม่ได้เก็บรูปที่ถ่ายคู่กันสองสามใบไว้ในอัลบั้ม ไอ้ต้อยมองตาไม่กระพริบ
"ตอบกูมาตรงๆนะไอ้กี้ มึงกับพลอยเลิกกันเพราะผู้ชายคนนั้นหรอวะ"ไอ้โยนคำถามมาใส่ผมทันที ผมชะงักอึ้งๆไป ดูเหมือนว่ามันจะรู้เรื่องแล้วเสียด้วย
"เปล่า ไม่ใช่เว้ย กูเลิกกับพลอยก่อนจะมาเจอคุณชายอีก"ผมรีบบอกมันทันที
"มึงแย่งผู้ชายคนนั้นมาจากพลอยหรือเปล่า...เพราะพลอยเลิกกับมึง แล้วไปคบกับไอ้คนเมื่อกี้ แต่ตอนนี้มึงเอาเขามาอยู่ด้วย"
"ถ้ามึงเป็นเพื่อนกู มึงก็น่าจะรู้ว่ากูเป็นคนยังไง"ผมไม่พอใจนิดหน่อย ที่ถูกตราหน้าว่าแย่งคุณชายมาจากพลอย
"...พักนี้มึงกับกูก็ไม่ได้ติดต่อกัน...กูเลยคิดว่ามึง…"ไอ้ต้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจและไม่สบตากับผม
"เฮ้ย มึงคิดว่ากูเป็นคนแบบนั้นเลยเหรอไง...”ผมโมโหไอ้ต้อยที่มันพูดแบบนี้ออกมากับผม
“กูจะบอกให้มึงรู้ไว้ ว่าเรื่องกูกับคุณชายมันไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิด ...จะว่ายังไงดี ที่คุณชายมันยกเลิกงานแต่งก็เพราะเขาไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก มึงก็รู้ว่าการแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะพวกผู้ใหญ่ อีกอย่าง มึงก็เห็นว่ากูไม่ใช่ไม่เสียใจที่พลอยเลิกกับกู ตอนนั้นกูก็เสียใจ มึงก็รู้ดีอยู่แก่ใจ”
“แล้วมึงจะให้กูคิดยังไงได้วะ เป็นใครๆก็ต้องคิดแบบกู ยกเลิกงานแต่งแล้วมาคบกับมึงต่อเนี่ยนะ...”
“ไอ้ต้อย มึงเป็นเพื่อนสนิทกูนะเว้ย ถ้ามึงคิดแบบนี้ กูก็เสียใจ”ผมถอนหายใจ เสียความรู้สึกไปกับคำพูดของไอ้ต้อย แต่ก็โทษมันไม่ได้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นจะว่าไปคุณชายก็มีส่วนผิด ผมก็มีส่วนผิดอยู่บ้าง เฮ้อ คิดแบบพระเอกๆน่ะนะ
“...กูแค่ตกใจ พลอยมาหากู แล้วก็อารมณ์เสียด่ามึงยกใหญ่”
พลอยโวยวายเอากับไอ้ต้อยสินะ ผมเองก็ลืมคิดถึงฤทธิ์ของพลอยไปได้ยังไงกัน ไอ้ต้อยขมวดคิ้วส่ายหน้า
“มึงจะเชื่อพลอยหรือว่าเชื่อกูกันล่ะ”
“ถ้ากูเชื่อพลอยป่านนี้กูไม่มาหามึงที่นี่หรอก”ไอ้ต้อยว่าแล้วยิ้มขึ้นมานิดนึง ผมโล่งใจถึงคำพูดมันจะใจร้ายกับผมไปหน่อยก็เถอะนะ
“เออ ดี อย่างน้อยก็ไม่ฟังความข้างเดียว หึๆ กูล่ะเครียดอยู่ ว่าพลอยจะทำเรื่องอะไรไหม”
“..คงไม่หรอกมั้ง ถึงได้มาโวยวายกับกูเอาแบบนี้”ไอ้ต้อยหัวเราะ “แต่กูไม่คิดนะว่ามึงจะกลายมาเป็นแบบนี้ กูหมายถึง มึงคบผู้ชายด้วยหรอวะ”
“เออ กูก็เพ่งคบเขาคนแรกนี่แหละ มึงอย่าพูดบ่อยให้กูจักกะจี้สิวะ แล้วไหนนิตยสารที่พี่บิ๊กฝากมาน่ะ”ผมทวง ไอ้ต้อยมองหน้าผมแปลกๆ
“พี่บิ๊กบอกจะเอามาให้มึงเอง เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุย ...กูว่าแม่งๆแล้วว่ะ”ผมแปลกใจที่ไอ้ต้อยพูดเรื่องนี้ขึ้นมา พี่บิ๊กเนี่ยนะ
“หรอวะ พี่แกอาจจะอยากคุยกับกูเรื่องหนังสือ”ผมลองนึกหาเหตุผลอื่นดู ไอ้ต้อยส่ายหน้า
“กูไม่รู้ว่ามาดีมาร้ายว่ะ มึงระวังก็ดี”
“พี่แกเป็นบรรณาธิการนิตยสารมีสาระไม่ใช่พวกซุบซิบซะหน่อย กูต้องระวังอะไร”
“ไม่รู้ดิ พี่แกเป็นคนวงใน อาจจะขายข่าวให้พวกก็อตซิปก็ได้นะโว้ย แกมีเพื่อนทำพวกหนังสือประเภทนี้เยอะ”ไอ้ต้อยออกปากเตือน ครอบครัวคุณชายเองก็มีหน้ามีตาทางวงการธุรกิจพอตัว
“เออๆ กูจะระวัง มึงก็คอยดูพี่เขาไว้ด้วยแล้วกัน...”เรื่องที่ผมท้องได้คงต้องปิดให้สนิท ผมยังไม่กล้าบอกมัน แค่นี้มันก็ตกใจพอแล้ว ไว้รออีกสักพัก
ว่าแต่คุณชายไปเซเว่นนานไปหน่อยนะ
“อืม...นี่มึงกับคุณชายอะไรนั่น ถึงขั้นให้แม่รู้แล้วหรอวะ โห โคตรใจเลยว่ะ”ไอ้ต้อยทำหน้าแปลกๆเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
“เออดิวะ แล้วนี่เรื่องนี้มึงห้ามบอกใครนะเว้ย”ผมกำชับมันไปอีกรอบ ไอ้ต้อยพยักหน้าก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆห้อง โชคดีที่คุณชายบ้านั่นไม่ได้ทิ้งพวกหนังสือคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ไว้บนโต๊ะเดี๋ยวก็เป็นประเด็นขึ้นมาอีกจนได้
“..เออไอ้กี้ เดือนหน้า ประมาณวันที่ 23 เพื่อนเรามันนัดเลี้ยงรุ่นว่ะ มึงต้องมาให้ได้นะรอบนี้ เพราะมึงไม่เคยมาสักรอบกูรำคาญพวกมันถามเว้าซี้ถึงมึงอยู่ได้ มึงก็ว่างอยู่แล้วนี่”ไอ้ต้อยทำหน้าเหมือนพึ่งนึกออก ผมใจหายวูบ เดือนหน้า ก็หมายความว่าผมท้องเข้าระยะที่7 - 8 สัปดาห์แล้วสิ ผมกลัวว่าขนาดท้องผมจะทำให้คนจับสังเกต แต่ใครจะไปคิดกันว่าท้อง อาจจะล้อผมเล่นว่าลงพุงมากกว่า ท้องได้2 เดือน ท้องก็ยื่นแล้วนะ ถึงจะไม่มากก็เถอะ
“...เออ ก็ได้วะ ไปก็ไป มึงไปกับกูด้วยนะ”ผมต้องรับคำเพราะก็เบี้ยวมาหลายครั้ง ถ้าครั้งนี้ไม่ไปคงจะน่าเกลียด ไอ้ต้อยทำหน้าดีใจ
“เออเยี่ยมๆ...แล้วแฟนมึงทำไมยังไม่มาอีกวะ”ผมนึกถึงคุณชายแล้วขำในใจ ผมคุยกับไอ้ต้อยอยู่สักพักมันก็ขอตัวกลับ ตอนแรกมันจะอยู่เจอแม่ผมแต่ท่านยังคงนอนยาวไม่ตื่นเอาง่ายๆแน่ ไอ้ต้อยก็เลยกลับแถมยังกำชับเรื่องพี่บิ๊กอีกก่อนจะออกจากห้องไป
ผมเดินมาเก็บอัลบั้มรูปไปไว้ที่โต๊ะเก็บของ เดี๋ยวคุณชายจะต้องเซ้าซี้เรื่องชื่อลูกแน่ๆเลย ผมเดินไปเข้าห้องน้ำอีกรอบ ผมเริ่มปัสสาวะบ่อยแล้วก็มีอาการปวดมวนท้องอีกแล้ว นี่ผมจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกหลายสัปดาห์ หนักเอาการเลยแฮะ ผมเองก็อยากจะควบคุมอารมณ์หงุดหงิดแปรปรวนของตัวเองให้ได้ ไม่อยากไปพาลใส่คุณชายบ่อยๆเดี๋ยวจะน้อยใจเอา หึๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้มันเป็นเรื่องของฮอร์โมน
หลังจากที่คุณชายกลับมาจากเซเว่น เขาได้ขนมปังกับนมมาให้ผม แม่ก็ตื่นจากการหลับใหลเดินผมกระเซิงเล็กน้อยออกมา
“ฮ้าววว แกไม่เหนื่อยหรือไงไอ้กี้ แม่ชักไม่ไหวแล้วสิ ไม่อยากแก่เลยจริงๆ”แม่บ่นแล้วเดินมานั่งข้างๆผม ก่อนจะคุยกับคุณชาย ผมแค่เพลียนิดหน่อยแต่ก็ยังไหวอยู่
“นี่ ได้ข่าวว่าคุณทวดกับคุณย่าจะกลับมาแล้ว แกจะเคลียร์เรื่องนี้ยังไง แม่ล่ะเหนื่อยแทนจริงๆ ก่อนจะให้ไอ้กี้ไปเจอ แกควรเข้าไปคุยชี้แจงให้ชัดเจนก่อนนะ ท่านจะได้เตรียมใจได้ทัน เฮ้ แกสองคนกำลังทำร้ายคนแก่ๆ ถ้าเกิดเป็นลงเป็นลมขึ้นมาจะว่ายังไง”แม่ยังจะพูดติดตลกได้อยู่ คงไม่คิดมาก
“ครับคุณแม่ แล้วจะไปกับผมไหมครับ ผมก็เสียวๆอยู่เหมือนกัน”คุณชายพูดเบาๆกับแม่ที่เงยหน้ามองคุณชายด้วยสายตาเย็นชา
“อะๆ ไม่ได้นะจ๊ะ เรื่องนี้ แกต้องเป็นคนพูดเอง ด้วยตัวของแกเอง ทำตัวให้สมกับเป็นฝ่ายชายหน่อยสิ ไหนว่าคุณทวดใจดียังไงล่ะ ทีตอนนี้ทำมากลัว เชอะ”แล้วผมไม่ใช่ฝ่ายชายหรือไงแม่ เหอะๆ
คุณชายยิ้มเจื่อนๆ
“ก็แหม พอใกล้เวลาแล้วมันก็อดคิดมากไม่ได้นี่ครับคุณแม่”
“นี่ๆ จะบอกเคล็ดลับให้นะจ๊ะ ในฐานะที่เคยผ่านน้ำเดือดน้ำร้อนมาก่อน ถึงแม้ว่าจะไปถึงขั้นคุณทวด แต่เรื่องปู่ย่าเนี่ย แกไอ้กี้ก็ทำตัวนอบน้อมให้ดูไร้เดียงสาเข้าไว้ อย่าลืมเตรียมพวกมาลัยไปขอขมาด้วยก็ดีเพราะแกสองคน..ช่าง...เอาเถอะ ละไว้ในฐานที่รู้ๆกันอยู่
...ส่วนแกไอ้ชาย แกจะต้องค่อยๆพูดเกริ่นๆก่อน ไม่ใช่หุนหันพันแล่นบอกไปโต้งๆ มันต้องมีศิลปะและชั้นเชิงหน่อย พอบอกสาเหตุที่ยกเลิกการแต่งงานครั้งนั้นไปเพราะอะไรก็บลาๆ แล้วก็ค่อยแย้มๆเรื่องไอ้กี้ขึ้นมา อาจจะพาไปบ้านไปพูดไปคุยให้คุ้นหน้าก่อน พยายามแสดงให้ท่านเห็นว่าสนิทชิดเชื้อกันเข้าไว้ แล้วท่านจะสงสัย...พอสงสัยท่านก็เดาเรื่องออกเองแหละ เชื่อแม่นะ”
ผมกับคุณชายฟังแม่ร่ายยาว แน่ใจนะว่าจะได้ผลดีๆกลับมา ผมฟังแล้วก็ทะแม่งๆอยู่นะ คุณชายทำตาประกายแล้วพยักห้า
“นั่นสิครับ ผมว่าพอคุณทวดกับคุณย่ามาพักที่บ้าน ผมจะพากี้ไปอยู่ที่บ้านผมก่อน...ดีไหมกี้ อย่างน้อยให้ท่านเห็นถึงความสัมพันธ์ของเราไปก่อน อาจจะไม่ชัดเจน แต่ก็ทำให้ท่านยอมรับและคุ้นชินกับกี้ได้นะ”คุณชายพูดเหมือนตื่นเต้น ต่อมความรู้สึกของเขานี่มันตื้นมากเลยสินะ ถึงได้เดี๋ยวจริงจังเดี๋ยวอารมณ์ดี
“...ก็ตามนั้นแหละครับ แต่อย่ามาประเจิดประเจ้อต่อหน้าผู้ใหญ่ก็เป็นพอ...ผมเองก็รู้ว่าจะเข้าหาผู้ใหญ่อย่างไง”ผมบอก ว่ากันว่าประจบเข้าไว้ ดูแลชวนท่านคุยมากๆก็น่าจะชอบใจเพราะคนชราอายุเยอะๆชอบที่จะมีคนคุยด้วยแก้เหงา
แม่ยิ้มชอบใจกับแผนการของตัวเอง
คราวนี้ผมกับคุณชายจะไม่เร่งรีบ จะค่อยๆระมัดระวังมัดใจเอาชนะคุณทวดกับคุณย่าได้อย่างแน่นอน......ในเมื่อมีแบล็กดีสนับสนุนจากฝ่ายครอบครัวของคุณชายแบบนี้แล้ว ก็คงไม่ไกลเกินเอื้อม
@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@
ผ่านมาหลายตอนคุณทวดไม่ออกโรงสักที
ตอนหน้าเจอะคุณทวดแน่นอนจ้า
มีเรื่องให้วุ่นวายและเฮฮาตามประสาครอบครัวใหญ่อีกแล้ว
ป.ล.ตอนหน้าจะมายาวๆกว่านี้ รู้สึกว่าตอนนี้สั้นอีกแล้ววว
:katai4:
ขอบคุณทุกคนค่ะ :pig4:
-
กี้เตรียมตัวรับศึกคุณทวดด้วย
-
คุณชายจะไหวไหมคะเนี่ย สงสัยต้องให้คุณแม่ยายติวเข้มเยอะๆ เสียแล้วกระมังคะ
-
ไม่ต้องซี วินนเดียวมีหลานน้อยคุณทวดคุณย่า ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเชียวหล่ะ
-
แผนการของคุณแม่จะไปได้สวยซักแค่ไหนน๊อออ :m4:
รอติดตามตอนต่อไปจ้า :impress2:
-
เห้อออ!! เรื่องพลอยจะเข้ามาแล้วสิ ไหนจะบก นิตยสารอีก เรื่องครอบครัวคุณชายคงไม่เป็นอะไร เฮฮาได้อีก รอตอนใหม่คับ มาเร็วๆ
-
กี้สู้ๆน้า คุณชายดูแลกี้ดีๆหล่ะ :กอด1:
-
สู้ๆทั้งสองคน
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่9 คุณทวด&คุณย่า
คุณชายตัดสินใจแล้วว่าจะให้ผมย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหญ่ การดำเนินการรวดเร็วเช่นนี้สร้างความแปลกใจให้แก่คุณพ่อและคุณเชนเป็นอย่างมาก ยกเว้นก็แต่คุณหญิงที่คงชินกับปฏิกิริยาแบบนี้ของลูกชายคนเล็กของบ้านไปเสียแล้ว
ตามคำสัญญาที่คุณชายเคยได้พูดไว้เมื่อครั้งที่ผมมาเยือนบ้านของเขาเป็นครั้งแรกว่า การที่จะให้ผมอยู่ที่เรือนหอ หรือเรือนรับรองของคุณชายเป็นบ้านของผมและคุณชาย
เมื่อบอกให้ครอบครัวรับทราบ คุณชายกับผมก็อันเชิญตัวเองและข้างของเครื่องใช้มายังเรือนหอ หรือเรือนรับรองของคุณชายทันทีเพื่อเตรียมพร้อมกับภารกิจครั้งใหญ่กับการมัดใจคุณทวดและคุณย่า
"น่าจะบอกพ่อก่อนนะ ไอ้ลูกคนนี้ ทำอะไรหุนหันพลันแล่นจริงๆเลย"คุณพ่อส่ายหน้าแล้วพูดกับลูกชายของตนเอง ในขณะที่คุณชายกำลังจัดแจงของใช้ในกระเป๋าออกมา
"แล้วเป็นไงบ้างล่ะเรา ไปพักผ่อนแล้วคงสบายใจขึ้นเยอะ"คุณพ่อเดินเข้ามาหา มองผมด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน
"ครับคุณพ่อ ก็ดีขึ้นเยอะ..."ผมยิ้มรับกับความใจดีของท่าน
“กี้ก็เตือนๆมันบ้างนะปรามๆความบ้ากับความไม่ยั้งคิดของมันด้วย โตซะเปล่า...แล้วท้องเป็นยังไงบ้าง ฮ่าๆ ไอ้ชายมันโม้กับพ่อใหญ่เลย ฟังจนหูชา”คุณพ่อพูดหัวเราะ คุณชายรู้ว่ามีคนนินทาเลยหันมามองตาปริบๆ จังหวะนั้นคุณหญิงเดินเข้ามาในบ้านใหม่หลังนี้พอดี
“ก็เห่อขี้โม้เหมือนคุณไงละคะ เหอะ เชื้อไม่ทิ้งแถว หน้าระรื่นทั้งพ่อทั้งลูก”คุณหญิงเข้ามาแฉ ก็จริงอย่างที่คุณหญิงพูดพ่อลูกคู่นี้ถอดแบบกันมาเลย แต่คุณชายดูจะมากเกินไปหน่อย
“อ้าว ไม่อย่างนั้นจะเรียกว่าลูกได้ยังไงกันล่ะครับ”คุณชายเข้ามาเสนอหน้าพร้อมกับถืออัลบั้มรูปที่เขาทำเองมาด้วย ก่อนจะยื่นให้ผู้เป็นพ่อและแม่ดู “น่ารักไหมล่ะครับ ในรูปหลานเพิ่งได้ 3สัปดาห์”
ผมมองอย่างจนใจ ปล่อยให้พ่อแม่ลูกเขาคุยกันเอง ผมเดินไปสำรวจบ้านหลังใหม่ของคุณชาย ผมเดินไปชั้นบนก็เห็นรูปบานใหญ่ของผมกับคุณชายที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อวานถูกแขนอยู่บนผนังติดกับทางเดินขึ้นบันได รวดเร็วทันใจดีจริงๆ สุดยอดไปเลยคุณชายบ้า
ผมเดินไปดูรูปบรรดาสมาชิกในครอบครัวของคุณชายที่ห้อยเรียงกันในห้องนั่งเล่น
อืม ห้องนั่งเล่นชั้นบน ผมว่าไม่เวิร์ครู้สึกประหลาดเมื่อมีรูปญาติๆพี่น้องของคุณชายแปะอยู่เต็ม ต้องปรับปรุงด่วนๆเลย
“ไงครับ เห็นรูปบนสุดนั่นไหม คุณทวดของผมเอง”คุณชายเดินเข้ามาพอดี ผมสะดุ้งตกใจ ผมเห็นว่าสีหน้าเขาดูมีความสุขน่าดู หึ ทำตัวเป็นเด็กไปได้
“อ๋อ นั่นน่ะเหรอ ท่าทางเป็นคนอบอุ่นนะครับ”ผมมองไปที่รูปบนสุด เป็นภาพคุณทวดลักษณะนั่ง ใบหน้ายิ้มแย้มกับเรือนผมสีเทา รอยยับย่นบนใบหน้าไม่ได้ทำให้ใบหน้านั้นดูดุ ความใจดีปรากฏเด่นชัดผ่านรูปภาพ รูปรองลงมาน่าจะเป็นคุณย่า ใบหน้าชราวัยนั้นมีความละมุ่นละไมอยู่ ใบหน้ามีส่วนคล้ายคลึงกับคุณทวด
“อันที่จริงกี้ก็รู้ ว่าคนบ้านนี้ไม่ดุกันสักคน พวกเขาเป็นคนมีเหตุผล...ผมขอโทษจริงๆถ้าหากว่าทำให้กี้ลำบากใจ ผมคิดว่ามันก็ไม่ง่ายเลยที่จะผ่านบททดสอบพวกนี้”คุณชายเอื้อมมาจับไหล่ผมเบาๆ ผมรับรู้ถึงน้ำหนักมือ ความอุ่นที่แผ่ลงมา
“ครับ ผมก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่ามันเหนื่อย และลำบาก ผมก็แค่...ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้น่ะครับ”ผมหัวเราะแล้วละสายตาจากรูปวงศาคณาญาติเหล่านั้น ส่วนใหญ่เป็นญาติฝ่ายคุณชายมากกว่า ผมมองหน้าคุณชายที่มองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว
“หึๆ ผมเลือกคนไม่ผิดด้วยนี่นา กี้ออกจะทรหดอดทนกับผมจะตายไป ฮ่าๆ”คุณชายหัวเราะ ยังดีนะครับที่รู้ว่าตัวเองไม่เหมือนชาวบ้าน
“เอาเถอะ ไปจัดของออกจากกระเป๋าดีกว่าครับ ถ้าชักช้าเดี๋ยวผมหงุดหงิดเอานะครับ”พอผมพูดแบบนี้ล่ะ รีบลงไปเชียว
...................................................................................
เช้าวันนี้คุณชายและครอบครัวออกไปรับคุณทวดและคุณย่าที่สนามบิน ส่วนผมน่ะเหรอ...อยู่บ้านน่ะสิ ในเมื่อว่างๆอยู่คนเดียวแล้วเงียบเหงาจริงๆ เลยไปช่วยแม่ครัวประจำบ้านนี้ทำอาหารชื่อ ป้านิ่มครับ ตอนนี้กำลังทำบัวลอยไข่หวาน ผมช่วยปั้นแป้ง ป้านิ่มเอาใจใส่อาหารและขนมหวานมากเพราะดูพิถีพิถัน อย่างบัวลอยนี่ก็มีสามสีเลยทีเดียว
“คุณทวดท่านชอบทานน่ะค่ะ เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเมืองนาคงจะคิดถึงอาหารไทย”ป้านิ่มเล่าให้ผมฟังว่าเพราะอะไรคุณทวดถึงไปอยู่ที่ฮ่องกง ก็เพราะท่านมีครอบครัวอีกครอบครัวอยู่ที่นั่นด้วย และมีลูกมีหลานอยู่ฝั่งนั้นก็หลายคน ท่านเลยต้องแบ่งเวลามาอยู่เมืองไทยบ้าง ฮ่องกงบ้างเพื่อไม่ให้ทั้งสองฝ่ายสำคัญเท่าๆกัน ที่กลับมาเมืองไทยคราวนี้ก็เพราะท่านอยู่ฮ่องกงมาเจ็ดปีแล้ว อีกอย่างเพราะเรื่องคุณชายจะแต่งงานด้วยล่ะ
“ท่านดุไหมครับ ฮ่าๆ”ผมได้โอกาสถาม ป้านิ่มยิ้มหัวเราะแล้วส่ายหน้า
“ท่านใจดีค่ะ เป็นคนใจกว้าง รักลูกรักภรรยาเท่าๆกัน ถึงตอนนี้ภรรยาทั้งสองคนของท่านจะเสียไปแล้วก็เถอะ แต่เรื่องหลานเหลนโหลน ท่านไม่เคยลำเอียงรักเท่าๆกัน”ป้านิ้มบอกผมเหมือนรู้ความนัยที่ผมถาม
เป็นครอบครัวใหญ่กันจริงๆด้วย คุณชายไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมเลย แต่ดูเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่หรือต้องปิดบังเพราะคนในบ้านน่าจะรู้กันดี
“แบบนั้นก็ดีสิครับ ผมก็หวั่นๆนิดหน่อย”
“ก็อาจจะมีบ้างที่ท่านต้องไม่เข้าใจ ท่านแก่แล้ว ต้องให้เวลาท่านแล้วก็เอาใจท่านเยอะๆ ท่านชอบคนคุยเก่ง”ป้านิ่มพูดขณะที่กำลังเขี้ยวบัวลอยอยู่ “คุณกี้เองก็เป็นเด็กน่ารัก คุณทวดคงชอบ”ป้านิ่มพูดแบบนี้ เดี๋ยวผมก็ลอยหรอก
“แล้วให้ผมช่วยอะไรอีกไหมครับ”ผมถาม ป้านิ่มทำหน้าคิด ก่อนจะหันไปสำรวจของในตู้แช่เย็นขนาดใหญ่
“คุณกี้ช่วยป้าจัดผลไม้รวมหน่อยสิคะ ป้าก็ลืมไปเลย”ผมตอบตกลง แล้วช่วยป้านิ่มปอกเปลือกผลไม้ สัปปะรด แตงโม มะละกอ แก้วมังกร ปริมาณต้องเยอะ ครอบครัวนี้นี่ใหญ่จริงๆ นี่ขนาดไม่ได้รวบรวมญาติทั้งหมดนะ ไม่อย่างนั้นคงเรียกกันไม่ถูกแน่ๆ
ผมทำงานในครัวได้ไม่นานเพราะเริ่มได้กลิ่นเหม็นขึ้นมา ป้านิ่มเองก็ไม่รู้เรื่องที่ผมท้อง ผมเลยต้องอ้างว่ามีธุระ แต่โชคดีที่เหลือแค่ดูหม้อบัวลอยเท่านั้น
ผมเดินออกมาจากครัวแล้วไปเดินเล่นที่สวน เพื่อคลายอาการปั่นป่วนในท้อง รู้สึกเหมือนจะอาเจียนเลยแฮะ หวังว่ามื้อแรกของการเผชิญหน้ากับคุณทวดและคุณย่าจะเริ่มต้นด้วยดีนะ
ครืดดด ครืดดดด ครืดดดดดดด
คุณชายโทรมา
“ครับผม”
“กี้ อีกเดี๋ยวผมก็จะถึงบ้านแล้วนะ กี้มารอรับผมหน่อย”
“เดี๋ยวสิ จะให้ผมไปรอแบบนั้นได้ยังไง มันจะดีหรอ”ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
“แน่นอนสิครับ ผมบอกคุณทวดกับคุณย่าแล้วว่าผมมีคนสนิทมาอยู่ด้วย”
คนสนิท? คงเป็นคำหลีกเลี่ยงได้ดี
“โอเคครับๆ”ผมวางสายจากคุณชาย ก่อนจะลุกไปที่หน้าบริเวณบ้าน ป้านิ่มและพวกคนรับใช้มารอรับเช่นกัน ผมเลยไม่ค่อยสะดวกใจสักเท่าไหร่ ผมรู้จักป้านิ่มเพียงคนเดียวนอกนั้น ไม่เคยได้คุย
.
.
.
ผมระทึกใจ ตื่นเต้น ประหม่าไปหมดเมื่อรถเก๋งสีดำสองคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบริเวณบ้าน รถชะลอตัวช้าลงก่อนจะหยุดนิ่งสนิท ผมชะเง้อหน้าไปมองว่ารถคันไหนคุณชายมันนั่ง คือคันหลัง แต่ผมไม่กล้าเสนอหน้าไปจนคุณชายลงจากรถจากประตูอีกฝั่ง ก่อนจะเรียกผม
“กี้ มานี่เร็วเข้า”คุณชายเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถให้ใครสักคน คงจะเป็นคุณทวด
ผมทำหน้างงๆก่อนจะเดินเข้าไปหา คุณเชนเดินมาเปิดกระโปรงหลังรถเพื่อยกวิลแชร์ออกมา คุณเชนยิ้มให้ผม
“กี้ช่วยไอ้ชายไปนะ เดี๋ยวพี่ไปหาคุณย่าก่อน”คุณเชนให้ผมเข็นวิลแชร์ ผมเห็นคุณชายอุ้มร่างชราภาพของคุณทวดออกมาจากรถ ผมขยับวิลแชร์ไปใกล้ๆ
“ฮึ้บบบ ถึงบ้านแล้วครับคุณทวด”คุณชายวางร่างของคุณทวดลงกับวิลแชร์เบาๆก่อนจะเข้าไปหอมแก้มคุณทวดสองฟอด
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ทันทีที่คุณทวดหันหน้ามามองผม มือเหี่ยวย่นตามปกติของคนวัยชรากวักมือให้ผมมาหาใกล้ๆ ผมมองหน้าคุณชายแล้วขยับไปหาคุณทวด
“อ้อ เราเองรึ ที่เป็นคนสนิทของไอ้ชายมัน ฮ่า ฮ่า หน้าตามีน้ำมีนวลดีนะ ดีแล้วๆ ชื่ออะไรล่ะเรา”คุณทวดพูดเสียงแหบเครือแต่ก็เจือความอารมณ์ดีและเสียงหัวเราะ ท่านเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วตบลงหลังมือเบาๆเหมือนฝากผัง
“ผมชื่อกี้ครับ ...เข้าไปข้างในบ้านดีกว่านะครับ”ผมยิ้มบอกท่าน ที่มองผมด้วยสายตาใจดี ท่านเออออปล่อยให้คุณชายเข็นวิลแชร์ไป คุณชายยิ้มกับผมทันทีเลย ส่วนทางฝ่ายคุณพ่อคุณหญิงกับคุณเชนที่เดินนำหน้าไปก่อน ผมเห็นว่ามีหญิงสูงอายุคนนึงเดินอยู่ข้างๆคุณเชน และหันหน้าเหลียวมามองผม
ผมไม่รู้ว่าท่านมองด้วยสายตาแบบไหน แต่มองนิ่งๆแล้วหันหน้ากลับไปคุยกับคุณเชนตามเดิม
“...ท่านนิสัยคล้ายๆแม่ผมเลย แต่ใจดีเหมือนพ่อ หึๆ”คุณชายหัวเราะพูดกับผม
คุณทวดดูแข็งแรงดี ท่านมองไปรอบๆตัวบ้าน ด้วยรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจ ก่อนจะพึมพำอะไรอยู่คนเดียว ผมจับความได้ว่า “บ้านเปลี่ยนไปเยอะ...ดูมีสีสันจริงๆ” ท่านพูดแล้วผินหน้ามามองผมอีกรอบ
เมื่อมาถึงห้องอาหาร แน่นอนว่าถูกจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ป้านิ่มกำลังเทน้ำใส่แก้วใบสุดท้ายพอดี
“ฮ่าๆ ยัยนิ่มนวล แกยังเหมือนเดิมเป๊ะๆเลยน้อ เว้นเสียแก่ลงไปหน่อย ”คุณทวดเอ่ยทักทายป้านิ่มอย่างอารมณ์ดี ป้านิ่มแค่ยิ้มมาแล้วตอบคุณทวด
“แหมคุณท่านเองก็ยังคงแข็งแรงดีอยู่นะคะ สีหน้าดูแจ่มใสขึ้นเยอะเลยค่ะ”
คุณชายเข็นวิลแชร์ไปประจำที่ที่หัวโต๊ะ คุณชายดึงผมให้ไปนั่งข้างๆ แต่เสียงห้วนของคุณย่าดังขึ้น
“ไหนล่ะ คนที่แกพูดถึง”คุณย่าหันไปถามคุณหญิง สายตาทั้งหมดจับจ้องมาที่ผม ผมประหม่าหนักไปกว่าเดิม คุณเชนส่งซิกให้ผมแนะนำตัว โชคดีจริงๆที่ยังมีพวกเขาคอยซัฟพอร์ตผม
“สวัสดีครับ ผมชื่อกี้...เป็น...”ผมแนะนำตัวเอง ตั้งใจจะบอกว่าเป็นเพื่อน
“ฉันรู้ ว่าเธอเป็นใคร”คุณย่าตอบกลับมาก่อนที่ผมจะพูดจบ โหย ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนี้ คุณพ่อเอาแว่นออกมาเช็ด
“เอ้า ๆ ทำไมต้องไปดุเด็กมันอย่างนั้นกันแม่ชะเอม คนสนิทของไอ้ชายมัน ไปทำอย่างนั้นประเดี๋ยวก็เข้าห้ากันไม่ติด...”คุณทวดกระแอมไอแล้วพูดออกมา คุณย่าเลยได้แต่ยิ้ม
“จ๊ะๆ คุณพ่อ”คุณย่ารับคำแล้วมองผมอีกรอบนึงด้วยสีหน้าดีกว่าเมื่อครู่
“เอาล่ะ ทานข้าวกันได้เลยนะครับ คุณแม่ คุณปู่”คุณพ่อเป็นคนเอ่ยสำหรับการเริ่มรับประทานอาหาร ลำดับการนั่ง มีคุณทวดที่หัวโต๊ะ ทางขวามีคุณชาย ผม และคุณหญิง ส่วนคุณพ่อนั่งทางฝั่งซ้าย ต่อมาก็คุณย่าและคุณเชน
ไม่ทันเริ่มทาน คุณทวดก็ส่งเสียงเรียก
“เดี๋ยวก่อนสิ...ไอ้ฉันมันแก่แล้ว จะกินจะจับอะไรไม่สะดวก แม่ชะเอมไม่ต้องๆ เอ้อ...ไอ้หนุ่มนั่น กี้ สินะ มานั่งข้างๆทวดนี่มา ทวดชอบคุยกับเหลนๆโหลนๆ”เสียงหัวเราะสดใสจากคุณทวด ทำเอาทุกคนมองหน้ากัน
ผมตกใจนิดหน่อยที่ท่านเรียกผมไปนั่งข้างๆ คุณชายรีบลุกเพื่อเอาเก้าอี้ของเขาไปวางไว้แล้วใช้เก้าอี้ของผมนั่งแทน ผมเดินไปนั่งข้างๆคุณทวด ตรงบริเวณมุมหัวโต๊ะ คุณทวดถือผ้าเช็ดปาก แล้วพยักเผยินไปที่ถ้วยต้มจืดหมูสับสาหร่าย
“ช่วยตักให้ทวดที ลูกเอ้ย หมูสับนั่นช่วยบดๆให้ละเอียดทีนะกี้ ทวดเคี้ยวไม่ค่อยสะดวกถึงมีใส่ฟันปลอมก็เถอะ มันเจ็บ ฮ่าๆ”คุณทวดกล่าวแล้วดันจานข้าวมาทางผมเพื่อให้ผมทำตามที่ท่านบอก ผมเหลือบมองคุณหญิงที่ทำหน้าแปลกๆมาให้ ผมตักต้มจืดหมูสับมาก่อนจะใช้ช้อนมาตัดๆหมูสิบที่เป็นก้อน
“ได้แล้วครับ”ผมบอกแล้วเลื่อนจานข้าวกลับไปที่เดิม ก่อจะตักน้ำต้มจืดสาหร่ายใส่ถ้วยแยกไว้เผื่อว่าท่านอยากจะทานน้ำซุป คุณทวดหัวเราะหึๆแล้วตักข้าวเข้าปาก
“ทวดเบื่อพวกอาหารเหลวๆของคนแก่ๆแล้วนะสิ อยากกินไอ้กับข้าวธรรมดาๆ อร่อยกว่าเยอะ”คุณทวดบอกขณะตักน้ำต้มจืดใส่จานตัวเอง นอกจากต้มจืดหมูสับสาหร่าย กับข้าวอ่อนๆที่ทานง่ายๆก็มี
ในขณะที่กำลังทานข้าวกันอย่างออกรส ผมก็ชักทะแม่งๆกับกลิ่นแกงที่เพิ่งนำมาวางใหม่ เพราะคุณย่าอยากทานรสเผ็ด แกงเห็ดชะอมปลาช่อนย่าง ผมวางช้อนลงก่อนจะดื่มน้ำตาม ความพะอืดพะอม คุณชายสะกิดขาผมจากใต้โต๊ะ ผมมองหน้าเขาส่งสายตาว่าไม่ไหวแล้ว
“...กี้...คุณ...”คุณหญิงทำหน้าผงะเมื่อเห็นหน้าผม
“...อุ๊บ...”ผมเอามือปิดปากไว้อย่างรวดเร็ว ท้องไส้ปั่นป่วนเหมือนจะพุ่งออกมา ผมน้ำเล็ดเล็กน้อยพยายามกลืนก้อนสะอึกนั้นลงไปแต่เหมือนยิ่งแย่เพราะตีกลับมา
“เป็นอะไรไปไอ้หนู ทำท่าเข้า...”คุณย่าเงยหน้ามอง คุณทวดมองหน้าผมเหมือนแปลกใจ
“อ้าว ไม่สบายหรอกหรือ...”
“......เอ่อ........”ผมไม่อยากอ้าปากพูดทำได้แค่รีบผุดลุกจากเก้าอี้ไปเข้าห้องน้ำให้เร็วที่สุด ซึ่งอยู่ด้านนอกห้องอาหาร เมื่อมาถึงห้องน้ำได้ผมอาเจียนออกมาทันที กลิ่นเหม็นนั่นยังติดจมูกทำให้ผมอ้วกออกมาอีกหลายครั้ง เหมือนจะตายให้ได้ คุณชายวิ่งเข้ามาลูบหลังผม
“ไหวไหมกี้...”สีหน้าและน้ำเสียงเป็นห่วงผมมาก ผมส่ายหน้า ก่อนจะบ้วนปากแล้วล้างมือ ผมคงกลับไปในห้องอาหารไม่ไหวแล้วเพราะถ้าได้กลิ่นก็คงอ้วกอีกแน่ๆ
“สีหน้าไม่ดีเลยกี้”คุณชายเข้ามามองหน้าผม ก่อนจะล้วงหยิบยาดมออกมาแล้วเปิดด้านที่เป็นพิมเสนยื่นให้ผมดม ผมไม่ชอบกลิ่นแบบนี้ แต่ก็ช่วยได้มากขึ้น
“อืม ไม่คิดว่าจะมาแพ้เอาตอนนี้”ผมพูดเสียงสั่น รู้สึกใจไม่ดี ท้องไส้มวนๆโครกคราก
“...ไปพักดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณแม่คงจัดการชี้แจ้งให้คุณทวดกับคุณย่าฟังเอง”
“คงไม่ได้บอกนะว่า...”
“ไม่หรอกครับ ผมบอกท่านไปแล้วว่าไม่อยากเร่งรีบ”คุณชายพาผมเดินออกไปนั่งเล่นที่สวนบริเวณหน้าบ้าน คุณชายดึงเก้าอี้ออกมาให้ผมนั่ง
“ดีแล้วครับ ผมไม่คิดว่าท่านจะรับได้หรอก”ผมนึกถึงคุณย่า ส่วนคุณทวด...ผมไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น ท่านใจดีเพราะคิดว่าผมเป็นเพื่อนของคุณชายต่างหาก
“ตอนนี้พักก่อนไม่ต้องคิดแล้ว อยากดื่มน้ำอะไรไหมกี้”คุณชายถาม ผมนึกอยากทานอะไรเปรี้ยวขึ้นมาอีกแล้ว
“เอ่อ น้ำมะนาวมีไหมครับ”ผมบอก คุณชายพยักหน้า “เดี๋ยวผมมานะ”เขาลูบหัวผมเบาๆก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้าน ผมพ่นลมหายใจออกมา คราวนี้ดูเหมือนจะแพ้รุนแรงกว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนมาก เฮ้อ ใจไม่ดีเลยแฮะ ผมมองมือที่สั่นเบาๆก่อนจะกำเข้ากำออก ผมได้ยินเสียงคนเดินมา
พอเงยหน้าไปมองก็เห็นว่าคุณเชนเข็นคุณปู่มา ท่านยกมือบอกให้คุณเชนหยุด
“ตาเชน ขอทวดคุยกับกี้เข้าสักพักนะ”
“โอเคครับผม”คุณเชนยิ้มกับคุณทวดแล้วมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมคงสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ วิลแชร์ของคุณทวดสามารถปรับได้เองโดยไม่ต้องอาศัยคนดูแล อย่างเช่นการขยับเคลื่อนที่ก็กดจากกล่องสวิทตรงที่เท้าแขนได้
“เป็นยังไงบ้างล่ะเรา ป่วยอยู่ก็ไม่บอกทวดนะ สีหน้าไม่ดีเลย”คุณทวดพูดเบาๆ ผมแค่ยิ้มเซียวๆไปให้
“ตอนแรกนึกว่าไม่เป็นอะไรมากครับ”
“...ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะ ...ว่าแต่เราเจอกับไอ้ชายมันได้ยังไงกัน หือ ไปรักกันอีท่าไหนล่ะ”
ผมตกใจที่ท่านพูดออกมาเช่นนี้ คุณทวดหัวเราะก่อนจะยกมือมาจับมือผม
“ทวดแก่แล้วก็จริง แต่เหลนโหลนที่นู่นก็มีความชอบต่างกันไป ก็มีแบบไอ้ชายมันบ้างให้ทวดได้เห็นอยู่บ่อยๆ ทวดก็ไม่ได้ห้ามหรือขัดค้านอะไร เพราะก็แก่จนจะเข้าโลงตอกฝาได้แล้ว ทวดเอาเรี่ยวแรงมาใช้ให้เป็นปะโยชน์มีความสุขไปกับพวกลูกๆจะดีกว่า ฮ่าๆ ว่ายังไงล่ะเรา”คุณทวดพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ผมกับคุณชายก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานหรอกครับ เพิ่งได้เดือนกว่าๆเอง”
“อืมๆ ประคับประคองกันไปให้ยาวนาน ความสุขมันไม่ได้มีอยู่ยั่งยืน เพราะอย่างนั้นก็ตักตวงให้มากๆก่อนที่จะทุกข์ เราจะได้ไม่อ่อนแอเกินไป ในเมื่อก็มีความสุขมามากแล้วพอมาเจอเรื่องทุกข์ใจประเดี๋ยวก็ค่อยๆหายไปเองนั่นแหละ เฮ้อ ทวดเองก็เจอแต่เรื่องทุกข์ๆ แต่เพราะมีพวกลูกหลานๆรอบล้อมก็มีความสุขขึ้นมาได้...”
“ครับ ผมเองก็หวังอย่างนั้น ฮ่าๆ”ผมหัวเราะเบาๆไปด้วย
“บ้านนี้เหมือนกันหมด ถอดแบบกันมา ฮ่าๆ แต่ไอ้ชายมันก็ใจดีใช่ไหม”คุณทวดยิ้ม
“ใช่ครับ ใจดีแถมยังบ้านิดๆ”
“นั่นล่ะๆ ไอ้ตอนแรกก็คิดอยู่นะว่าไอ้ชายมันจะเมียทั้งที จะทนมันได้หรือไงกัน มันเป็นคนสนุกสนาน ขี้เล่น ทวดก็ว่ามันจะแต่งงาน เฮอะ ตกใจเหมือนกันนะ เร็วดีจริงๆ เพราะไอคราวก่อนไอ้ชายมันบอกว่ายังไม่อยากแต่งงาน....”
คุณชายเดินเข้ามาขัดจังหวะพอดี ในมือถือน้ำมะนาวกับน้ำเปล่ามาด้วย ผมรับน้ำมะนาวมาจากคุณชายทันที คุณทวดมองผมยิ้มๆ
“มานั่งด้วยกันสิ”คุณทวดดึงมือคุณชายมานั่งข้างๆผม
“คุยอะไรกันครับเนี่ย”คุณชายยื่นหน้ามาใกล้แล้วหันไปมองคุณทวด
“ก็เรื่องที่แกยกเลิกงานแต่งไปยังไงล่ะ ...หึๆ ”
“ไม่ใช่เพราะกี้หรอกนะครับ ผมเองก็ไม่อยากแต่ง ที่สำคัญผมกับกี้ก็...”
“ทวดรู้แล้วน่า”
“จริงหรอครับ แหม ตาไวดีจริงๆ”
“อืม ก็เห็นบอกว่าเป็นคนสนิท ก็เลยน่าสงสัย หรือว่าอยากให้ทวดสงสัยกัน”
“ก็ประมาณนั้นนะครับ ฮ่าๆ ก็ลองใจคุณทวดไง ถ้าเกิดไม่ให้กี้ผ่านขึ้นมาจะทำยังไง”
“ความสุขแกทวดไม่ขัดหรอก เคยบอกไปแล้วนี่นะ...เออ แล้วก็ดูแลกี้เขาให้ดีๆหน่อย ใสใจกันเยอะๆเข้า”คุณทวดบอกคุณชาย
“ผมก็ใส่ใจเป็นพิเศษอยู่แล้วล่ะครับ”พูดจบก็หันมาทำตากรุ้มกริ่มใส่ผมต่อ ผมกรอกตาอย่างหงุดหงิด
“ส่วนเรื่องแม่ชะเอม ยังไงก็รอเวลาไปก่อน คนแก่ก็แบบนี้แหละ คงกลัวว่าไม่ได้อุ้มหลาน”
ผมที่กำลังดื่มนำมะนาวแทบสำลัก คุณชายหัวเราะหึๆ
“ไม่ต้องห่วงเลยครับทวด หลานน่ะมีแน่...พี่เชนก็ยังว่างอยู่ไงครับ ฮ่าๆ....”คุณชายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เฮ้อ ถ้าคุณทวดรู้ว่าผมสามารถมีหลานให้ได้นี่ จะช็อคหรือว่าดีใจกัน
“อืม นั่นสินะ แต่ตาเชนไม่เห็นพูดถึงสาวคนไหนเลย”
“ฮ่าๆ ไม่รู้สิครับ ต้องไปถามคุณแม่โน่น รายนั้นหาสาวให้พี่เชนอยู่”
“หึๆ อย่าเลย ให้ตาเชนหาเมียเองดีกว่า แบบนั้นสิถึงจะเรียกสะใภ้ของจริง”คุณทวดส่ายหน้า ไม่เห็นด้วยกับคุณหญิง
“เดินทางมาเหนื่อย ๆ พอได้มาเห็นบ้านช่องแล้วก็มีความสุขหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง...แล้วเราอยู่ที่เรือนหลังข้างๆนี่ใช่ไหม...หึๆ”คุณทวดหัวเราะมองผมอย่างสังเกตสังกา
"ใช่ครับ ...อยากไปดูไหมครับทวด"คุณชายพูดแทรกทันที
"ไม่ล่ะ ทวดไม่อยากรบกวน พาทวดขึ้นไปนอนหน่อยชักเพลียๆแล้วสิ แล้วเราถ้าว่างๆก็เข้าไปคุยเล่นกับทวดก็ได้นะ"
"แน่นอนครับ ถ้าอาการป่วยผมดีขึ้นจะเข้าไปคุยกับทวดทุกวันเลยครับ"ผมยิ้มกว้าง คุณทวดหัวเราะชอบใจ แล้วคุณชายก็เข็นวิลแชร์คุณทวดกลับเข้าไปในบ้าน...
คุณทวดท่านใจดีจริงๆ ดูท่าสมัยก่อนคงตามใจหลานๆเหลนๆกันให้วุ่น
ผมถือน้ำมะนาวไปที่บ้านของคุณชาย เมื่อเดินเข้าไปในตัวบ้าน ก็ชะงักทันที
"คุณย่า..."ผมแปลกใจ เมื่อเห็นคุณย่ายืนกอดอกมองกรอบรูปตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนโต๊ะตัวสูงข้างโซฟา
"หึ ว่าไงล่ะเรา ดีขึ้นแล้วสิ"
"ครับ ดีขึ้นแล้ว"ผมตอบ
"หุนหันออกไปแบบนั้น ฉันล่ะนึกว่ามีใครตาย ...ฉันก็ไม่ได้อยากทำตัวขัดขวางหรอกนะ เพราะลูกชายฉันกับแม่พิมพ์ก็ให้ผ่านแล้ว ไอ้ฉันจะมาต่อต้านเต็มที่ก็ไม่ได้..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบหรือยอมรับเธอนะ ถึงคุณทวดจะชอบเธอก็ตาม.."
"...ผมรู้ครับ มันเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ยาก..."
"เอาเถอะวันนี้จะยังไม่ถามไถ่อะไรมาก ..ขอตัวก่อนล่ะ"คุณย่าพูดแล้วเดินออกไปทันทีไม่ทันได้รับไหว้จากผม...
เฮ้อ....
คราวนี้คงไม่ง่ายเท่าไหร่นัก...
แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก ..
@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วจ้า สำหรับตอนนี้ ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามกันนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
กี้สู้ๆ คุณชายสู้ตาย
-
คุณย่านิสัยเหมือนกันกับคุณหญิงแม่เลยนะคะนั่น ^^ แบบปากร้ายแต่ก็ใจดี~ ส่วนคุณทวดน่ารักมากๆ เลยล่ะค่ะ อ่านไปก็ชวนยิ้มตามไปตลอดเลย~ ^______^
-
กี้สู้ๆ แบ็คเยอะขนาดนี้ สู้ๆ
-
เฮ้อ! สบายใจไปเปราะหนึ่งล่ะ ดีนะที่กี้ไม่ท้อไปซะก่อน สู้ๆ รอ รอ รอตอนใหม่ ถ้ากี้ท้องโตแล้วทวดกับย่าจะรุ้สึกยังไง มาเร็วๆนะคับ
-
สู้ๆกี้ ถ้าคุณย่ารุ้ว่าท้องนะต้องให้ผ่านแน่เลย
รีบมแพ้ท้องไวๆเลย คุณย่าจะได้เห็นใจ
-
:impress2: คนแก่น่ารักดีเนาะ
-
ทำไมหมั่นไส้
โดนปล้ำจนท้องไม่ตั้งตัว
ยังต้องมาสู้รบกับญาติผัวอีก
แถมแพ้ท้องอีก
ช่วยไม่ได้ รักเขาไปแล้วนี่
-
ตัวช่วยเยอะ สู้ๆ
-
สนุกกกกกกก รอจร้าาาาาาาา :ling1:
-
ยังไงตอนนี้คุณทวดก็มีหลานแล้วนะ
-
หลานอยู่ในท้องเรียบร้อยแล้ว คุณย่าไม่ต้องกลัวไม่มีหลานหรอก :hao7:
-
:z1: ก็บอกคุณย่าไปเลยสิ ว่าหลานน่ะไม่ต้องกลัว รอให้อุ้มอยู่ในท้องแล้ว :laugh:
-
สู้ๆนะกี้ :mc4: มีแต่คนให้กำลังใจ :กอด1:
-
:mew1:
-
คุณย่าไม่ต้องห่วงได้อุ้นโหลน(ลำดับญาติถูกป่ะ) แน่นอน อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ผ่าๆ กี้ ชิวๆ
-
เอาใจช่วยกี้นะค้าาาาา
-
กี้สู้ๆนะ. อยู่ทีมกี้
:mc4:
-
เอาว่ะผ่านด่านทวดมาได้เปราะนึงเหลือคุณย่าแต่ท่าจะยากสักหน่อย กี้อดทนไว้นะ สู้ๆ
-
สู้สู้จ้ากี้
-
:katai1: :katai1:
-
ขอบคุณ :)
-
กี้สู้ สู้
อีกไม่นาน ก็จะมีความสุขกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว
:mc3: :mc2:
ว่าแต่บก.นั้นจะป่วนอะไรหรือเปล่า
-
โล่งอกไปทีนึกว่าจะมาม่าหนักซะแล้ววว
-
กี้กับคุณชายสู้ ๆ :katai2-1:
-
มาติดตามเรื่องนี้~ เป็นกำลังใจให้กี้กับคุณชาย สู้ๆ
-
กี้สู้ๆ คุณย่าอะ ถ้ารู้ว่ามีหลานขี้คร้านจะเห่อ
รอตอนต่อไปเนอะ
-
:m26: แหม อีตาคุณชายจ๊ะ ใจจริงนี่อยากจะบอกใจจะขาดชิมิว่ากี้ท้องเนี่ย
คุณทวดจะว่าไงน๊อถ้ารู้ว่ากำลังจะมีโหลนให้เลี้ยงเนี่ย :m4:
-
ไม่ต้องห่วงเรื่องหลานนะคะ ฮาา
-
:mew1: :mew1:
-
คุณย่าแอบโหดอะ
เริ่มแพ้ท้องแล้วสิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ถ้ารู้ว่าท้องได้เนี้ย คุณทวด คุณย่าจะ o22 o22 o22 ไหมหนอ ?
-
ตอนที่10 ระเบิดลง
2สัปดาห์สำหรับการย้ายเข้ามาอยู่ในรั้วบ้านของคุณชาย ส่วนมากผมใช้เวลาไปกับการอยู่คุยเล่นกับคุณทวด ส่วนมากท่านชอบอ่านเรื่องซุบซิบของพวกดาราแล้วก็ขำคนเดียว ไอ้ผมก็พอจะคุยเป็นเพื่อนได้ ส่วนแม่ผมก็แวะเวียนมาหาผมอาทิตย์ละครั้ง ส่วนมากถ้าอยู่คุยกับผมเสร็จก็จะแวะไปหาคุณหญิงไม่รู้ว่าไปญาติดีกันตอนไหน แต่เอ...ทั้งสองก็เคยเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันนี่นะ
สำหรับการตั้งครรภ์ของผมก็ครบสองเดือน ผมเองก็ลืมเรื่องนัดเลี้ยงรุ่นไปเลย ไอ้ต้อยก็โทรมาบอกข่าวเรื่องพี่บิ๊กบ้าง แน่นอนว่าคงติดต่อผมไม่ได้อีกนาน ไอ้ต้อยมันก็บ่นๆว่ามันมาหาผมไม่ได้เพราะการย้ายมาบ้านใหญ่ของคุณชายทำให้ผมไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ยังเกรงใจอยู่ถึงแม้ว่าคุณชายจะบอกว่าให้เต็มที่เหมือนอยู่บ้านตัวเอง กำหนดนัดตรวจครรภ์จะมาถึงในสัปดาห์หน้าแล้ว อาการแพ้ท้องของผมมาเป็นช่วงๆไม่บ่อยทั้งวัน ส่วนมากแค่คลื่นไส้อาเจียน เหม็นอาหารเป็นบางอย่างไม่ถึงขั้นทานไม่ได้แต่ก็นั่นแหละครับ ถ้าเหม็นก็ไม่อยากจะทานอะไร คุณชายบ้านับวันก็ยิ่งเห่อลูกมากขึ้นไปอีก
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”ผมขมวดคิ้วถามเมื่อคุณชายพยายามจะเลิกชายเสื้อผมขึ้นและมีสายวัดอยู่ในมือ
“ผมอยากรู้ว่าท้องโตกี้นิ้วกี่เซ็นแล้ว น่านะ อยู่นิ่งๆหน่อย”คุณชายหันมาดุ ก่อนจะใช้เส้นวัดรอบท้องผม ผมเองก็สังเกตว่าท้องเริ่มขยายขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังมองไม่ออกหรอก
“เป็นไง เท่าไหร่ล่ะครับ”ผมถาม
“อืม เพิ่มขึ้นมา 4 เซ็นต์แหนะกี้ ลูกเราเริ่มโตแล้วสิเนี่ย น่ารักจังเลย”ผมหัวเราะกับความบ้าของคุณชายก่อนจะดึงชายเสื้อลง
“สัปดาห์หน้าต้องไปที่ศูนย์วิจัยแล้วนะ”
“ครับ ผมตื่นเต้นจริงๆนะ อยากบอกทวดเร็วๆ จะได้มาเห่อเหลนเห่อลื่อด้วยกัน”คุณชายพูด
ส่วนเรื่องคุณย่านั้นก็ยังคงตึงๆกับผมอยู่
"หึๆ เดี๋ยวก็ถึงเวลาล่ะครับ คุณย่าเองก็เริ่มเอะใจกับอารแพ้ท้องของผมบ้างแล้ว ...อีกอย่างถ้าท้องโตขึ้นเรื่อยๆก็คงปิดไม่ได้"
"นั่นสิครับ ว่าแต่ทำไมเพื่อนกี้ไม่แวะมาบ้างล่ะครับ ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย"
"ให้ผมปรับตัวหน่อย ..อีกอย่างช่วงนี้ผมแพ้ท้องบ่อย เดี๋ยวมันจะสงสัยเอา..แล้วก็วันที่27เดือนนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงรุ่นนะครับ "
"อยากไปด้วยจัง "คุณชายทำหน้าอ้อน
"ผมยังไม่อยากเปิดตัวมาก คุณเองก็พอมีชื่อเสียงอยู่ ถ้าเกิดมีข่าวไม่ดีๆจะส่งผลกระทบเอานะครับ"
"...โถ่...ก็ได้ครับผมเข้าใจ ยังไงก็ระวังเรื่องแพ้ท้องด้วยนะครับ"
"ครับผม"
"พูดดีจัง ผมชอบ ฮ่ะๆ"คุณชายยิ้มก่อนจะยื่นหน้ามาหอมแก้มผมเต็มฟอด ผมแค่หัวเราะ
"หรือจะให้ด่าล่ะครับ "
"แบบนี้ดีแล้วครับ ..จะครบสองเดือนแล้ว มาตั้งชื่อลูกกันเถอะครับ ..กี้คิดไว้หรือยัง"
"คิดไม่ออกน่ะครับ "ผมบอก อันที่จริง ชื่อที่คิดได้มันไม่เวิร์คแล้วอีกอย่างเพราะคุณชายต้องการชื่อที่มีตัวอักษร ช.กับก. เท่านั้น
“โถ่ ผมอุตส่าห์คิดมาหลายวัน พอผมเสนอกี้ก็ไม่ชอบอีก”
“ก็ชื่อที่คุณคิดเอามาใช้ได้จริงที่ไหน”ผมพูดความจริง คุณชายเงียบไป คงจะงอนผมเพราะเขาเดินหนีไปอีกทาง
“...”
“...ก็ผมคิดได้แค่ชื่อเดียว เรายังไม่รู้เลยว่าลูกผู้ชายหรือผู้หญิง”ผมพูดต่อ เพราะคุณชายทำเป็นยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างไม่พูดไม่จา ไร้สาระจริงๆ
“ก็บอกไปแล้วไงว่าคิดมาทั้งสองแบบเลย จะผู้หญิงผู้ชายค่อยว่ากันอีกที”คุณชายพูดห้วนๆเหมือนไม่พอใจเท่าไหร่ ผมชะงักไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีท่าทีแบบนี้กับผม
เหมือนผมโดนตบหน้ากลายๆ
“ตามใจ”ผมบอก เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วเดินออกจากห้องไปทันที ไม่อยากเสวนาและมองหน้าคุณชายมันอีก เซ้าซี้น่ารำคาญ ทำเหมือนกับว่าผมเป็นฝ่ายผิดอย่างนั้นแหละ
ผมเดินออกมาบริเวณสวนหน้าบ้าน ใกล้ๆกับศาลาไม้ เดินไปดึงใบไม้กิ่งไม้ระบายอารมณ์
“เอ้าๆ ต้นไม้ใบหญ้ามันไปทำอะไรให้เราไม่พอใจหรือ”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุณทวด พอหันไปก็พบว่าคุณทวดนั่งอยู่บนรถเข็นใกล้กับอ่างน้ำพุ ดูเหมือนว่าท่านจะนั่งอยู่ก่อนแล้วแต่ผมไม่ทันได้สังเกตอะไร
“สวัสดีครับคุณทวด ออกมานั่งเล่นอยู่ก่อนแล้วเหรอครับ ฮ่ะๆ ผมไม่ทันสังเกตเลยแหนะครับ”ผมเดินไปหาคุณทวดแล้วไปหยิบเก้าอี้มานั่ง “...พอดีว่า...”ผมกำลังจะตอบคำถามก่อนหน้านั้นของคุณทวด
“อะๆ ไม่ต้องบอกก็พอรู้ กระฟัดกระเฟียดออกมาจากบ้านแบบนั้น ไอ้ชายมันทำให้หงุดหงิดใจล่ะสิท่า”คุณทวดพูดด้วยน้ำเสียงรู้ทัน แต่ท่านก็เก่งจริงๆ มองผมออกได้ง่ายๆ
“ก็นิดหน่อยล่ะครับ เรื่องเล็กน้อย”ผมบอกแล้วหัวเราะ คุณทวดส่ายหน้า ก่อนจะเงยหน้ามองต้นไม้ไปพลาง
“คนเราใช้อารมณ์คุยกันมันก็ไม่มีวันเข้าใจกันได้ ต่างคนต่างคิด ฉันถูกแกผิด...ถ้าคิดกันอยู่อย่างนี้ ก็คงอยู่กันยาก ชีวิตคู่แค่ความรักอย่างเดียวมันไม่พอหรอก มันต้องพูดคุยกันด้วยเหตุผลและความเข้าใจต่อกันมันถึงจะยั่งยืน”คุณทวดยิ้มก่อนจะมองผมด้วยสายตาเอ็นดู
“ครับ...ผมจะจำคำของคุณทวดให้ขึ้นใจเลย”แต่ปัญหาของผมกับคุณชายก็ไม่ได้ร้ายแรงเสียหน่อย แต่ผมไม่ชอบให้เขามาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ปกติก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้ อันที่จริงผมอยากตะโกนใส่หน้าเขาว่าไม่มีสิทธ์มาขึ้นเสียงใส่ผม พอมาเจอก็เลย...เฟลนิดๆ
“ดีๆ ว่าแต่เราอาการป่วยดีขึ้นแล้วนะ เห็นแม่พิมพ์เข้าบอกว่าอาการยังไม่ค่อยดี”
ผมได้แต่ยิ้ม คุณหญิงจะช่วยกลบเกลื่อนตลอดไปก็ไม่ได้ คุณย่าเองก็เป็นคนฉลาด อาการเหล่านี้ท่านเองก็เคยผ่านมาก่อน ขึ้นอยู่ว่าคุณย่าจะกล้าคิดหรือไม่ก็เท่านั้นเอง
“เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะครับ ผมก็เป็นแบบนี้ล่ะครับเป็นๆหายๆ”ผมหัวเราะแก้เก้อ เพราะคุณทวดมองหน้าผมอยู่นาน
“แต่ก็แปลกนะ ไม่สบายแท้ๆแต่กลับมีน้ำมีนวลผิวพรรณเปล่งปลั่งดี ไม่ซีดไม่เซียว ดีแล้วล่ะ”คุณทวดบอก ทำเอาผมสะท้านไปถึงทรวงเลยทีเดียว คุยกันได้ไม่นานคุณย่าก็เดินถือถาดน้ำชากับของหวานมาด้วย
“น้ำชามาแล้วค่ะคุณพ่อ”คุณย่าพูดกับคุณทวด ไม่ได้เหลียวหน้าสายตามองมาทางผมเลย เหมือนผมไม่มีตัวตน ผมหน้าแห้งเหี่ยวทันที
“อืม ดีๆ กลิ่นหอมเชียว แล้วเราล่ะ จะลองดื่มชาดูไหม ทวดติดดื่มชาร้อนจนชินไปเสียแล้ว”คุณทวดถามผม ผมเหลือบไปมองคุณย่าที่ถือกาน้ำชาไว้
“เออ ไม่ดีกว่าครับ ไม่แย่งคุณทวด”ผมหัวเราะพูดเล่นกับคุณทวด ที่แค่ยิ้มแล้วยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม คุณย่านั่งลงข้างๆคุณทวด แล้ววางจานขนมหวานสองสามอย่างลงกับโต๊ะ
ผมนิ่งไป...
มีขนมผิง ขนมหม้อแกงพม่า แล้วก็บัวลอยไข่หวาน
ผมได้กลิ่นฉุนจากบัวลอย โดยเฉพาะกลิ่นส่วนผสมจากไข่ มันแรงกว่าปกติ ผมมองหน้าคุณย่าที่จ้องหน้าผมอยู่แล้ว
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม เสียมารยาทจริงๆ”คุณย่าเอ็ดเบาๆ
ผมแค่เก็บอาการเหม็นของหวานพวกนี้ไว้ จะหาโอกาสลุกออกไปไม่ให้ดูน่าเกลียดยังไงดี ถ้าหากผมลุกออกไปตอนนี้เดี๋ยวคุณย่าก็จะว่าเอาได้ คุณทวดเงยหน้ามามองผมกับคุณย่า
“เอ้า ทานกันซะสิ ทั้งสองคนเลย ทวดทานคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ”
อาการขยักขยอกอยากอาเจียนกลับมาอีกครั้ง แย่จริงๆทำไมต้องมาแพ้ท้องเอาตอนนี้ ทุกครั้งทำไมคุณย่าต้องอยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วยเสมอ
มวลอาเจียนกำลังตีขึ้นมาจุกที่คอ กับกลิ่นฉุนที่เพิ่มอาการของผมเข้าไปอีก
“...เอ่อ...ผมไม่ค่อยทานของหวานน่ะครับ คุณย่าทานเถอะครับ”ผมฝืนยิ้มแล้วเลื่อนจานไปทางคุณย่า พยายามทำตัวดีๆกับท่านให้มากๆ คุณย่าแค่มองผมก่อนจะหยิบช้อนมาตักในถ้วยบัวลอยสีสันน่ากินนั่น
“..อึก!”ผมกลั้นก้อนสะอึกไว้ น้ำตาซึมๆนิดหน่อย ทั้งสองหันมามองผม
“เธอเป็นอะไรอีก...อย่าบอกนะว่าจะไปอ้วกแตกอ้วกแตนอีกน่ะ พอฉันจะกินอะไรก็ทุกครั้งเลยนะ เป็นอะไรของเธอกัน”
“...ข...ขอตัวก่อนนะครับ”ในที่สุดก็ต้องลุกหนีจากคนทั้งสองไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดแต่เหมือนจะไม่ทัน ผมเลยวิ่งไปทางสวนหญ้าริมรั้วบ้าน ตรงนั้นมีก๊อกน้ำอยู่ ผมอ้วกออกมาทันทีเพราะอดกลั้นไม่ไหวแล้ว
“โอ้กกกก”
ผมโก่งตัวเพื่อเอาสิ่งที่ดันออกจากกระเพราะออกมา ก็แค่น้ำย่อยเหมือนๆทุกครั้งที่อาเจียน ผมน้ำหูน้ำตาน้ำมูกไหล สภาพน่าเกลียดจริงๆ ผมเปิดน้ำแล้วล้างหน้าบ้วนปากทิ้ง รู้สึกว่าผมเริ่มขมปากไปหมดแล้ว
“เฮ้อ...”ผมถอนหายใจ รู้สึกแย่จริงๆ แทบหมดแรง อาเจียนออกมาก็แทบจะหมดไส้หมดพุงแล้ว ผมลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับมาก็ตกใจสะดุ้งเฮือกทันที
“คุณย่า”
“อ้วกจริงๆด้วย... ไปหาหมอบ้างหรือเปล่า”คุณย่าถาม มีสีหน้าสงสัย ผมแค่ยิ้มเจื่อน
“ครับผมไปหาหมอมาแล้ว ก็ได้พวกวิตามินแล้วก็ยาแก้เวียนหัวมา”ผมโกหกไป อันที่จริงยาพวกนี้คงช่วยอาการแพ้ท้องไม่ได้หรอก ก็แค่ทุเลาลงเท่านั้น
“อืมดีแล้ว เห็นว่าคลื่นไส้อาเจียนบ่อย ได้ยินพวกคนรับใช้ในบ้านพูดกันน่ะ...ทำตัวอย่างกับคนท้อง”คุณย่าจ้องหน้าผมนิ่งๆ ผมอึกอักขึ้นมา พวกคนใช้ก็ชอบซุบซิบคงเห็นผมอ้วกบ่อยๆล่ะมั้ง ผมไม่แน่ใจว่าคุณย่าท่านรู้หรือไม่ว่าผมขอให้แม่บ้านเอาผลไม้รสเปรี้ยวมาแช่ในตู้เย็นที่บ้านของคุณชายด้วย
“...ฮ่าๆ ผมแค่ป่วยๆเท่านั้นเองครับ”ผมโกหกท่านไป ผมไม่กล้าบอกความจริงคุณย่าแม้แต่นิดเดียว ผมกลัวใจท่านจริงๆ ท่านไม่ชอบผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยังจะมามีเรื่องผมท้องได้อีกคงจะสับสน
“...ถ้าแค่นั้นจริงๆก็ดี เป็นอะไรขึ้นมาเดี๋ยวจะหาว่าคนบ้านนี้ไม่ดูแล”คุณย่าพูด ก่อนจะมองสำรวจไปทั่งตัวของผม ในใจนึกระแวงขึ้นมา คุณย่าจะสงสัยอะไรหรือเปล่า เพราะเห็นสายตาของคุณย่าจ้องเขม็งมาที่บริเวณท้องของผม
“อ้าว คุณย่าครับ มาคุยกับกี้อยู่ตรงนี้เอง”เสียงขึ้นชายดังขึ้น ทำให้คุณย่าละสายตาไปส่งยิ้มให้เขา
“เปล่าจ๊ะ ย่าแค่เห็นว่าเพื่อนเราท่าทางไม่ดีน่ะ เห็นอ้วกๆอยู่ก็เลยมาดูเท่านั้นเองแหละจ๊ะ”
“กี้ แพ—อ้วกอีกแล้วหรอครับ แหม ทานยาไปแล้วแท้ๆ”คุณชายกลบเกลื่อนได้ทันที คุณย่าไม่ได้ข้องใจสงสัยอะไรกับคำพูดเมื่อกี้ของคุณชาย
ผมอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าคุณชายบ้านั่น
“งั้นย่าไปก่อนนะ ปล่อยคุณทวดคนเดียวที่สวน”คุณย่ามองหน้าผมอีกครั้งแล้วเดินกลับไปตามทางเช่นเดิม คุณชายถอนหายใจแล้วเดินมาหาผม
“โอเคไหมกี้ ช่วงนี้แพ้ท้องบ่อย กลับไปในบ้านเถอะ”คุณชายพูดกับผมทำท่าจะเข้ามาใกล้ ผมส่ายหน้า ไม่อยากอยู่กับคุณชาย
“ไม่เอา ผมไม่ชอบขี้หน้าคุณ ผมว่าผมจะกลับไปอยู่คอนโดแล้ว”คุณชายมีสีหน้าตกใจกับคำพูดผม เขารู้ว่าผมพูดจริงและแน่นอน มีความรู้สึกผิดเกาะอยู่บนหน้าของเขา ผมแค่ถอนหายใจแรงแล้วเดินหนีหน้าของคุณชายออกห่างจากเขา
“ไม่นะกี้ ...ผมขอโทษที่อารมณ์เสียใส่คุณ แต่ผมแค่หงุดหงิดมากไปหน่อย”
“อือ คุณหงุดหงิดมันก็ไม่ผิดหรอก เหมือนๆกับผมนี่ไง”ผมตอบกลับไป อารมณ์ตอนนี้ไม่อยากเสวนากับคุณชายมากนัก กลัวจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ คุณชายเดินเข้ามาดักทางด้านหน้าผมไว้
“...ผมรู้ว่าคุณโกรธ แต่ผมก็แค่อยากเห็นว่าคุณดีใจกับลูกที่กำลังจะเกิดออกมาก็เท่านั้น ผมเห็นกี้แค่บอกว่าดีใจ แต่คุณทำเหมือนไม่ยินดียินร้ายอะไร ไม่กระตือรือร้น คุณแค่--”
“นี่คุณชาย การที่ผมไม่แสดงออกว่าดีใจนักหนา ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ดีใจกับเด็กที่อยู่ในท้องของผมนะ...”
“คุณเรียกลูกในท้อง ว่าเด็กเสมอ ทำเหมือนกับว่านั่นไม่ใช่ลูกของเราอย่างนั้นแหละ”คุณชายไม่ยอมแพ้เถียงผมกลับมาอีก บางครั้งผมก็เริ่มหมดความอดทน ไหนบอกว่าเข้าใจความรู้สึกของผม
“...หยุดพูดเถอะ ที่ผมเป็นอยู่นี่ยังไม่หนักพอหรือไงครับ ผมเหนื่อยนะที่ต้องแพ้ท้อง เหม็นนู่นเหม็นนี่ตลอด คุณก็แค่เอาแต่พูด เคยทำอะไรให้ผมดีขึ้นบ้างหรือเปล่า”ผมถอนหายใจ เหมือนหมดแรงไปกับการพูดให้คุณชายได้เข้าใจบ้าง เขาแค่เงียบมองหน้าผมนิ่งๆ
“...ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณเลยนะกี้”คุณชายทำหน้าเสียใจ เขาขยับมาใกล้ผม
“แล้วใครล่ะที่เริ่ม...”
พอผมพูดจบ ผมก็นึกถึงหน้าคุณทวดขึ้นมาและคำสอนของคุณทวดก็ดังขึ้นมา
“ผมเข้าใจว่ากี้--”
“อย่าพูดว่าคุณเข้าใจ เพราะคุณไม่ได้เข้าใจอะไรทั้งนั้น ...แล้วคุณจะบอกเรื่องนี้กับคุณทวดกับคุณย่าตอนไหน ...ผมทนสภาพนี้ไม่ไหวหรอกนะ คุณย่าต้องสงสัยแน่นอน ...รีบๆบอกความจริงไปซะ ผมจะได้ไปอยู่ที่คอนโดของผม”ผมยังคงยืนยันคำเดิม คุณชายส่ายหน้าไม่ยอมรับสิ่งที่ผมพูด
“...เราไม่อยากเร่งรีบไม่ใช่หรอไงครับ...”
“ก็ใช่ แต่ผมแพ้ท้องมากขึ้นเรื่อยๆ ความอดทนของผมเริ่มต่ำลงนะคุณชาย...”ผมมองหน้าเขา
ผมไม่โกรธหรอกที่เขาจะคิดแบบนั้น แต่ในตอนนี้ผมแค่เหนื่อยกับการแพ้ท้อง ส่วนคุณชายก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น ผมรับภาระจากการตั้งครรภ์ ผมก็เริ่มจะท้อๆเหนื่อยๆขึ้นมา ไม่ใช่เพราะคุณย่า แต่เป็นเพราะคุณชายต่างหากที่ทำให้ผมเหนื่อยมากกว่า
“ผมขอโทษครับ”ผมรู้ว่าเขารู้สึกผิดตามน้ำเสียงที่เปล่งออกมา
“อืม”ผมรับรู้สิ่งที่เขาเอ่ย ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วหาอะไรทานลองท้อง ปล่อยให้ท้องว่างไม่ได้เพราะจะทำให้คลื่นไส้อาเจียนขึ้นมาอีก แต่คราวนี้ก็ต้องมาดูกันล่ะว่าผมจะทานอะไรได้บ้าง ผมเดินไปเปิดตู้เย็น นอกจากน้ำเสาวรสแล้วก็มีพวกขนมปัง แครกเกอร์ นม และผักผลไม้ ผมกวาดตามองแล้วไม่รู้สึกว่าอยากทานอะไรทั้งนั้น
คุณชายเดินเข้ามาในบ้านเงียบๆ เห็นเขานั่งลงและนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว ผมมองคุณชาย รู้สึกเห็นใจเขานิดหน่อย...
ผมก้มมองแหวนที่มือซ้าย...ความรู้สึกที่ชะอำในตอนนั้นผมยังจำได้ดี แต่ผมก็ไม่ผิดซะหน่อย พอคิดแบบนี้เสียงของคุณทวดก็ดังขึ้นมาให้ได้ยินอีก คุณทวดที่สุดยอดจริงๆ
ชีวิตคู่นี่มันยากจริงๆ ถ้าหากว่าผมกับคุณชายทะเลาะกันบ่อยๆก็คงไม่ดีนัก ผมเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย แล้วผมก็นึกถึงคำพูดของคุณชายที่หาดชะอำตอนที่เขาให้แหวนผม
ที่ว่าจะทำให้ผมรักเขาให้ได้ ...ผมสงสัย ว่าจะทำได้จริงๆน่ะเหรอ การที่ผมมีลูกกับคุณชายได้นั้นไม่ได้เป็นเครื่องชี้วัดว่าผมจะต้องรักเขาตอบมากๆ หรืออยู่กับเขาตลอดไป
หรือว่าผมคิดมากเกินไป ในขณะที่คุณชายคิดน้อยกว่าผม? หรือว่าไม่ได้คิดกัน? แต่คงไม่ใช่หรอก คุณชายเองก็มีวุฒิภาวะมากพอแล้ว...
“...ผมไม่อยากให้คุณย้ายไปคอนโด ในเมื่อเราก็มีบ้านแล้วไงครับ...อีกอย่างอยากอยู่กับคุณนะกี้ ผมอยากดูแลคุณ”
นี่ไง...ประโยคเด็ด
“ผมอยู่กับคุณ แล้วคุณดูแลผมได้ดีกว่าแม่ผมหรอครับ”ไม่รู้ว่าผมพูดแรงไปหรือเปล่า แต่ทำให้คุณชายหน้ามองหน้าผมนิ่งและซีดลง ผมไม่ได้สบตากับเขา เดี๋ยวผมใจอ่อนอีก
“...มันก็จริงอย่างที่คุณพูด ผมยังดูแลคุณไม่ดีพอเลย แน่นอนว่าไม่เท่าแม่กี้หรอก”คุณชายพูดเหมือนจะประชดประชัน แต่คงไม่ใช่เพราะน้ำเสียงของเขาดูอ่อนแรง
ผมนึกไปถึงคำพูดของคุณชายอีกแล้ว “..ผมคิดไว้ตั้งแต่รู้ว่ากี้ท้อง ว่าครอบครัวเราจะต้องสมบูรณ์ ผมไม่ยอมให้อะไรที่ต่างจากค่านิยมไทยๆ มาทำให้เรารู้สึกขาด แน่นอนครับ ลูกเราก็ด้วย ...ผมพูดจริงนะ ไม่ยอมให้อะไรมาทำลายความสุขของลูก”
ทำไมบรรยากาศตอนนั้นช่างขัดกับตอนนี้จริงๆ เหมือนหนังคนละม้วน คงเพราะบรรยากาศดีๆกับคำพูดดีๆด้วยล่ะมั้ง
“...ผมแค่เบื่อตัวเองน่ะครับ ผมอยากให้คุณทำความเข้าใจเรื่องการท้องหรือแพ้ท้องให้มากๆ ไอ้เล่มนั้นคุณอ่านจบหรือยังล่ะครับ” คุณพ่อมือใหม่น่ะ อ่านแล้วก็น่าจะทำตามหนังสือบ้าง
“...เกือบจบแล้ว”
“ก็ช่วยเอามาปฏิบัติกับผมให้ดีๆกว่านี้สิครับ ถ้ายังอยากดูแลผมน่ะ”ผมเดินไปหาคุณชาย แล้วกอดเขาแน่นๆ
“หมายความว่ากี้จะไม่ย้ายออกจากบ้านแล้วใช่ไหม..”คุณชายถามขณะที่ยังกอดผมอยู่
“ก็ใช่น่ะสิ สงสารหมา”ผมหัวเราะเยาะ เวลาคุณชายมันเศร้าแล้วเหมือนน้องหมาหน้ามึนๆมองเจ้าของน่ะ
“หึๆ เห็นผมเป็นหมาเลยหรอครับ แต่ก็ได้หมดแหละครับ ถ้ากี้อยากให้ผมเป็นอะไร”
แหวะ น้ำเน่าได้ทุกสถานการณ์ ผมผละออกจากกอด แล้วนั่งลงข้างๆคุณชาย
“พักนี้คุณต้องทนผมให้ได้ เพราะผมคงจะอาละวาดอีกหลายรอบ ผมขมปากขมคอไปหมด กลัวเหมือนกันว่าจะกินจะทานอะไรไม่ได้ แบบนั้นคุณย่าจะยิ่งสงสัย”ผมบอกเขา แล้วหยิบน้ำเปล่ามาดื่มกลับแย่กว่าเก่า เพราะมันยิ่งขมปากเข้าไปอีก
“ครับ ผมจะเข้าใจกี้ให้มากๆกว่านี้ ส่วนเรื่องชื่อ...”ผมนึกแล้วว่าเขาต้องยกประเด็นนี้มา เพื่อความสบายใจ
“คุณจัดการเถอะ ...ผมยอบรับได้หมดแหละ ผมเชื่อว่าคุณจะไม่ทำร้ายลูกเรา”ผมบอกแล้วหัวเราะเบาๆไปด้วย
“โธ่กี้ ผมรู้น่า ว่าชื่อไหนเหมาะกับคนน่ะ”คุณชายทำหน้ายู่ เพราะผมก็คิดนะว่าหากเขาตั้งชื่อที่ไม่เหมาะกับชื่อคน หมายถึงเหมือนชื่อน้องๆหมามากกว่า
“ก็ดีแล้วนี่ครับ...”
“ส่วนเรื่องคุณทวดกับคุณย่า...กี้พร้อมตอนไหนล่ะครับ...”คุณชายถาม ผมนิ่งคิด ผมว่าจะค่อยๆเกริ่นเรื่องการมีทายาทของบ้านนี้ไปก่อน รอดูปฏิกิริยาของคุณทวดและคุณย่า
เพราะผมเองไม่สามารถไปโอ้กอ้ากคลื่นไส้อาเจียนระหว่างเวลาอาหารได้ทุกมื้อ มื้อเย็นทุกวันก็ต้องทานอาหารร่วมกันทั้งครอบครัวอีก มันจะผิดสังเกตมากๆถ้าผมมีอาการแพ้ท้องแบบนี้ไปเรื่อยๆ
“รอให้ผ่านการตรวจครรภ์เดือนนี้ไปก่อนแล้วค่อยลองพูดถึงเรื่องหลานๆกับคุณพ่อคุณแม่ดู ผมว่าปัญหาน่าจะอยู่ที่คุณย่า”ผมบอก คุณย่า ท่านจะกีดกันผมหรือไม่นะ ท่านไม่ชอบผมแต่กับเหลนแล้วจะทำใจรักลงได้ไหมนะ
“อืม...ท่านอยากเลี้ยงเหลนน่ะ ตอนที่มีข่าวว่าผมจะแต่งงานกับพลอยคุณย่าท่านก็ดีใจมากๆ โทรมาหาผมบอกว่าให้มีเหลนให้อุ้มก่อนท่านตายเสียก่อน ฮ่าๆ แต่ตอนนี้ก็มีแล้วผมว่าท่านไม่น่าจะใจร้ายไม่เอ็นดูเหลนน้อยๆในท้องของกี้”คุณชายบอกจับมือผมเหมือนปลอบใจ
“ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้น ผมไม่ว่าหรอกถ้าท่านจะเกลียดแค่ผมน่ะ”
“ไม่เอาน่ากี้ ท่านไม่ได้เกลียดคุณหรอก"คุณชายรีบพูดทันที ผมถอนหายใจ
"จะเกลียดไม่เกลียดค่อยดูกันต่อไปเถอะครับ...แต่เย็นนี้ต้องทานกับครอบครัวอีกแล้ว...ผมกลัวว่าจะคลื่นไส้ขึ้นมาอีก"
"...ไปทานข้างนอกไหมกี้ ผมจะไปบอกป้านิ่มกับคุณย่าให้"คุณย่าตอนนี้ก็มาดูแลอาหารในครัวเพราะคุณทวดทานอาหารได้ไม่มากนัก ต้องมีเมนูแยกอีกชุดนึงท่านเลยมากำกับงานเอง
"ก็ดีนะครับ... แต่ท่านจะไม่เข้าใจผิดๆหรอครับว่าผมหลบหน้าท่านอะไรประมาณนั้น"
"คิดมากน่ากี้... งั้นแบบนี้ดีไหมครับ ไปหาคุณแม่ที่บ้านเลย กี้เองบ่นอยากเจอท่านอยู่เหมือนกันนี่ครับ"คุณชายเสนอ เป็นความคิดที่ดีจริงๆ ผมพยักหน้าเห็นด้วย "โอเค ...ไปบอกในครัวก่อน จะได้ไม่ทำอาหารเผื่อ"
-
คุณชายกับผมเดินไปที่ครัวใหญ่เพื่อชี้แจงกับคุณย่าและป้านิ่มเรื่องการเตรียมอาหาร เมื่อเดินเข้าไปถึงครัวแล้วก็เห็นคุณย่ากำลังจัดแจงอยู่กับถ้วยเครื่องปรุงที่วางเรียงกันอยู่
"คุณย่าครับ ป้านิ่ม ..เย็นนี้ผมกับกี้ออกไปทานข้าวข้างนอกนะครับ พอดีว่าแม่ยายผมนัด"เมื่อคุณชายอ้างแม่ผม คุณย่าก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วละจากงานที่กำลังทำอยู่เดินมาหาผมกับคุณชาย สีหน้ามีความสงสัยปรากฏอยู่
"...อาหารบ้านนี้คงไม่ถูกปากเธอเลยสินะ ถึงว่า เธออ้วกหรือไม่ก็ทำท่าเหมือนรังเกียจ"คุณย่าพุด เข้าใจผิดอีกแล้ว คุณย่าคิดเองแท้ๆ ผมรีบพูดทันที
"เปล่านะครับ ไม่ใช่แบบนั้น"
"คุณย่าครับ อย่าคิดแบบนั้นสิ...ไม่เอาๆ กี้กับผมไม่ได้เจอหน้าแม่กระรัตหลายวันแล้ว ...อีกอย่างก็นัดกับแม่ยายไว้เสร็จสรรพแล้วด้วย จะยกเลิกก็ยังไงอยู่ อีกอย่างกี้ก็อยากไปหาคุณแม่ด้วยน่ะครับ"คุณชายช่วยพูดให้ผม เมื่อหลานคุณย่าท่านพูดเองแบบนี้ ท่านเลยมีสีหน้าดีขึ้นหันไปยิ้มให้คุณชาย
"จริงเหรอ... ได้ข่าวว่าแม่ยายของแกเป็นเพื่อนกับแม่พิมพ์ด้วยสินะ"คุณย่าพูดกับคุณชาย ไม่ได้หันมามองผม
"ใช่แล้วครับ"
"คราวหน้าคราวหลังก็ พามาทานอาหารร่วมกันหน่อยสิ... จะได้คุยกันให้มากขึ้นเผื่อจะถูกคอ อ้อ แล้วก็คราวหลังก็บอกด้วยนะว่าชอบทานอะไรจะได้เตรียมให้ถูก"คุณย่าพูดโดยไม่มองหน้าผม ผมยิ้ม อย่างน้อยๆท่านก็ยังพอห่วงใยผมบ้าง
"ครับ ถ้าไว้ว่างๆผมหายป่วยแล้ว ผมจะมาเข้าครัวด้วยเลยครับ"ผมบอก คุณย่าแค่เหลือบตามองก่อนจะพยักหน้ารับรู้
.
.
เมื่อเดินออกจากห้องครัวแล้ว คุณหญิงเดินผ่านมาพอดี เธอรีบคว้ามือผมกับคุณชายให้เดินตาม เพื่อหาที่พูดคุยลับๆเพราะคุณหญิงชะเง้อหน้าไปมองในครัว สีหน้าดูตื่นตกใจ
"นี่ ตายแล้ว ๆ ...ฉันว่าคุณแม่เริ่มสงสัยแล้วล่ะ”คุณหญิงกระซิบ น้ำเสียงตื่นๆ ผมกับคุณชายมองหน้ากันด้วยความตกใจ อะไรกัน คุณย่ารู้เรื่องอะไรแล้วหรือไงกัน
“จริงหรอครับ”คุณชายถามคุณหญิงที่พยักหน้ารัวๆ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ "ผมถามขมวดคิ้วสงสัย คุณหญิงทำท่าหงุดหงิด
"ก็คุณพ่อแกน่ะสิไอ้ชาย ไปวางเอกสารที่ตาเชนเอามาจากศูนย์วิจัยนั่นไว้เรี่ยราด คุณแม่มาเจอเข้าน่ะสิ นี่ดีนะที่ฉันมาเห็นตอนคุณแม่เพิ่งกำลังเปิดอ่าน แต่ต้องเห็นแน่ๆว่าชื่อโครงการอะไร"
"...แล้วท่านพูดอะไรบ้าง"คุณชายถามสีหน้าจริงจัง
"ก็แค่ถามว่าเอกสารเกี่ยวกับอะไร แล้วมองหน้าฉันแปลกๆ พ่อแกนี่เฟอะฟะจริงๆ"คุณหญิงหน้านิ่วคิ้วขมวดก่อนจะบ่นคุณพ่อไปอีกยาว
.
ผมกับคุณชายเลยแยกตัวออกมาเพื่อขับรถไปหาแม่ผมที่บ้าน ที่จริงผมอยากให้ท่านย้ายไปอยู่คอนโดผม เพราะบ้านที่เช่าไว้ก็ไม่กว้างมากนัก อยู่ไกลจากคอนโดผมและบ้านคุณชายมาก แต่ว่าเพราะเรื่องพี่บิ๊กก็เลยต้องป้องกันไว้ก่อน เผื่อว่าพี่แกจะล่าข่าวจริงๆ ผมโทรไปบอกแม่ก่อนว่าจะแวะไปหา ผมเล่าคร่าวๆเรื่องอาการแพ้ท้อง โชคดีที่แม่ยังไม่ได้ทำอาหารเย็น
เมื่อขับรถมาถึงบ้านแม่ผมแล้ว แม่ก็ตรงหรี่มากอดผมแล้วจับเนื้อจับตัวผมเพื่อตรวจสอบว่าสบายดีไหม
"เป็นไงบ้างไอ้กี้ แม่เป็นห่วงแกจริงๆเลย ...เล่ามาสิ"
ผมเลยบอกรายละเอียดเรื่องอาการแพ้ท้องกับแม่ไป คุณชายนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆผม
"อืมๆ ก็แบบนี้แหละ...แล้วแกเหม็นอาหารรสไหนบ้าง จะได้ทำให้ถูก”แม่ถามผม
ผมแพ้พวกอาหารรสเผ็ด เค็ม แล้วก็พวกของคาวๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องเลี่ยงอาหารที่เป็นมัน และของปลุกไม่สุก
"อืม จะทำอะไรให้แกกินดี กลัวแกจะเหม็นแล้วพาลจะอ้วกขึ้นมาอีก คงกินอะไรไม่อร่อยแน่ๆ ...งั้นข้าวต้มดีกว่าเพื่อความชัวร์ "แม่ลากคุณชายเข้าไปช่วยทำอาหารในครัว ผมมานั่งพักผ่อนดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น โชคดีที่แม่เดาอาการผมได้ดี ผมไม่เหม็นอาหารที่แม่กับคุณชายช่วยทำ มีข้าวต้มสำหรับผม ผัดผักบุ้งไฟแดง ไข่เจียวสุกกรอบๆ และหมูทอด
“แกโชคร้ายหน่อยนะไอ้ชาย กินได้นะ ถ้ามันไร้รสชาติก็เอาน้ำพริกนี่ไปกิน”แม่ยื่นกระปุกน้ำพริกตาแดงให้คุณชายที่ได้แต่มองตาปริบๆ
“ผมกินได้หมดล่ะครับ”คุณชายหัวเราะ แล้วเอื้อมไปตักผัดผักใส่ถ้วยข้าวต้มของผม
"แล้วแกไอ้ชาย ทำอะไรลูกฉันอีกล่ะ"แม่เงยหน้าไปจ้องคุณชายที่กำลังตักข้าวใส่ปากถึงกับต้องชะงัก ก่อนจะเหลือบตามองผม
"เปล่าซะหน่อยครับ"เหอะๆ คุณชายตอบเบาๆ
"หึ บอกแล้วไงว่าให้เอาหนังสือไปต้มกิน นี่แหนะ"แม่เอื้อมไปดึงหูคุณชายแล้วบิด ๆ
"โอ้ยยๆ คุณแม่ครับ ผมยอมแล้วๆ ต่อไปนี้จะดูแลกี้ดีๆ"คุณชายร้องลั่นบ้านอย่างเจ็บปวด แต่ก็ทำได้แค่ยอมให้แม่ผมทำร้ายเขา
"ดี จำที่พูดเอาไว้ด้วยล่ะ น่าเสียดาย รู้แบบนี้น่าจะเขี้ยวให้หนักๆกว่านี้"
จากนั้นก็บ่นๆคุณชายไปเรื่อย หลังจากที่ผ่านมื้อเย็นไปเรียบร้อยแล้ว แม่ก็มานั่งแจงรายละเอียดเรื่องแพ้ท้องให้ผมกับคุณชายฟัง
"เรื่องขมปากขมคอ แกดื่มน้ำเฮลบลูบอยก็ได้มันเย็นชื่นใจดี ถ้าคลื่นไส้มากๆ ก็จิบชาขิงร้อนๆดูนะ ถ้าอาการหนักถึงขั้นกินอะไรไม่ได้อ้วกตลอดก็ไปหาหมอให้น้ำเกลือซะ แต่ก็ช่วยให้ทุเลาเท่านั้นแหละ แกแพ้ท้องแกต้องอดทนเท่านั้น ถึงจะผ่านไปได้ แค่ช่วงสามเดือนแรกเท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่แน่เพราะบางคนก็แพ้ตลอดเลย..."
"แต่แกต้องอย่าให้ท้องว่างนะ มันจะคลื่นไส้เอา หาขนมปังกรอบ แครกเกอร์อะไรก็ได้ กินทีละน้อยๆ ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง"
ผมพยักหน้ารับ แม่กอดผมไว้แล้วตบหลังเบาๆ
“ครับ ไม่ต้องห่วงน่าแม่ ไงก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว”
"เออสิ แกเป็นลูกฉันนี่ ก็ต้องเก่งเหมือนแม่มัน"แม่ยิ้มใจดี ก่อนจะหันไปส่งสายตาอาฆาตให้คุณชายเปรี๊ยะๆ
"ส่วนแก ไอ้ชาย มานี่ ตามแม่มา"แม่กระดิกนิ้วเรียกคุณชาย เขาทำหน้าตาตื่นแล้วลุกตามแม่ผมไป
ผมก็ไม่รู้ว่าแม่คุยอะไรกับคุณชาย ให้เดาก็คงจะสั่งสอนล่ะมั้ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แม่กับคุณชายจึงเดินออกมาคุณชายดูเงียบกว่าปกติ
ผมกับคุณชายบอกลาแม่ แม้ว่าใจจริงผมอยากนอนค้างด้วยก็ตาม คุณชายแวะไปซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อชาขิงและอาหารเครื่องดื่มตามที่แม่ลิสต์ไว้ให้
ขณะที่ผมเลือกซื้อของ มีคุณชายเข็นรถตาม ผมก็เจอกับพี่บิ๊กโดยบังเอิญ
"..อ้าว กี้ ไม่ได้เจอนานเลยนะ แวะไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอ"
"อ๋อ ผมย้ายไปอยู่กับแม่น่ะครับ ว่าแต่พี่บิ๊กมีธุระอะไรกับผมหรอครับ”ผมถาม พี่บิ๊กแค่หัวเราะก่อนจะมองไปที่คุณชายอย่างสนใจ
“เปล่าหรอกแค่เรื่องนิตยสารน่ะก็ตั้งใจว่าจะเอาไปให้เราไง แต่ไม่เจอตัว...แล้วนั่นใครหรอครับ หน้าตาคุ้นๆ”พี่บิ๊กตอบ คุณชายถอนหายใจก่อนสะกิดแขนผม
“เพื่อนผมเองล่ะครับ พอดีว่ามาเป็นเพื่อนผมซื้อของไปให้แม่ผม”พี่บิ๊กเลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อผม
“ขอโทษนะครับ พอดีว่ามีธุระต่อ ยังไงก็ขอตัวก่อน โอกาสหน้าคงได้เจอกันอีก”คุณชายรีบตัดบทแล้วพาผมไปจ่ายเงิน เขาคงรู้ว่าพี่บิ๊กคงต้องรั้งให้อยู่นานแล้วก็คงจะถามซอกแซกน่ารำคาญ นี่ถ้าอยู่นานกว่านี้ผมอาจหงุดหงิดใส่พี่บิ๊ก
“ไอ้คนนั้น หน้าตาไม่น่าไว้ใจเลย คนนี้น่ะเหรอที่เพื่อนกี้บอกให้ระวังไว้”คุณชายถาม ขณะที่เอาของใส่ท้ายรถ
“ฮื่อ ประมาณนั้น เขาดูสงสัยเรานะผมว่า”ผมพูดแล้วมองไปรอบๆลานจอดรถของซุปเปอร์มาเก็ตเหมือนระแวงว่าใครจะตามมาอีกหรือเปล่า คุณชายยื่นหน้ามามองแล้วสงสัญญาณให้ผมขึ้นรถ
“ก็ทำได้แค่สงสัยล่ะครับ น่าเบื่อคนพวกนี้เนอะ...”คุณชายบ่น ส่ายหน้าไม่ชอบใจ
ครั้งนี้เจอพี่บิ๊ก แล้วครั้งต่อไปถ้าไม่โชคร้ายจริงๆคงไม่เจอพลอยนะ
@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้ววววว
เรื่องกี้กับคุณทวดคุณย่าคงต้องติดตามกันนะคะ 555 กี้แบล็กเยอะอยู่
ยังไงก็รอตอนต่อไปโลดจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารคุณชายจัง
:mew1: :mew1:
-
ใจเย็นๆๆนะทั้งสอง ค่อยประคองกันไป ทะเลาะกันทีไร คนอ่านใจแป้วทุกที :hao4: :hao4:
-
เดี๋ยวเจอแน่ๆค่ะ ตามมาติดๆเลย
เราว่าคุณย่าอาจจะรู้แล้วนะ แต่คงยังไม่แน่ใจ
รอตอนต่อไปเนาะ
-
หุหุ กี้สู้สู้
-
รอออออออออออออออออ
รีบมานะค่ะไรท์ สู้ๆค่ะ
-
ความเป็นผู้นำอยู่ไหนคุณชาย
-
คุณชายต้องฝึกตนใหม่แล้วล่ะค่ะ ^^ เป็นแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีเลยน้าา ยิ่งตอนนี้กี้กำลังอยู่ในช่วงที่อ่อนไหวสุดๆ เสียด้วยสิ~ เอาใจช่วยนะค้าา..
-
ใจเสียคิดว่าจะทะเลาะรุนแรงซะแล้ว น่าจะสลับตัวให้คุณชายท้องแทนนะอารมณ์ดีมากๆ ส่วนกี้ก็ขี้หงุดหงิด ไม่อดทนเลย น่าจะรู้ตัวนะว่าท้องอยู่ต้องอดทนสูง
-
:pig4:
-
หายแพ้ท้องเร็วๆ นะกี้
-
สงสารคนแพ้ท้องจัง
-
สงสารรกี้จัง แพ้ท้องไม่เลิก
-
น้องกี้เหวี่ยงอ่า
เค้าสงสารคุณชายจัง 5555 อย่าเพิ่งเป็นมังกรพ่นไฟนะจ๊ะหนูกี้
จำคำคุณทวดไว้
:hao3:
-
ดีนะไม่แพ้ท้องแบบเห็นหน้าคุณชาย แบบเห็นหน้าไม่ได้เห็นแล้วอ้วกเลยงี้ ไม่งั้นคุณชายลงแดงแน่ๆ คุณทวดน่ารักจังเลยค่ะ ส่วนคุณย่าเห็นแววใจดีเลย เชียร์ให้กี้ผ่านช่วงนี้ไปได้นะคะ :katai2-1:
-
กี้อดทนนะ อารมณ์คนท้องก็งี้แหละหงุดหงิดง่าย
-
:กอด1: กี้หายแพ้เร็วๆนะ ชายก็พยายามเข้าอ่านหนังสือเยอะๆจะได้เข้าใจอารมณ์คุณแม่
-
สู้ๆน้ากี้กับคุณชาย~
-
กี้เหวี่ยงมาก คุณชายก็หงอได้อีก นี่มันเข้าตำรากลัวเมียชัดๆ :m20:
-
ขอบคุณ :)
-
ช. ก.
ชบาแก้วมะ ทะเลาะกันอยู่ได้ :เฮ้อ:
-
สงสารกี่นะ ดูแพ้ท้องหนักมากเรยอ่ะ
-
:impress2: กี้เหวี่ยงอีคุณชายที หูหางลู่ตกโหม๊ดดด
ช กะ ก เอาชื่อน้องกชไปเลยป๊ะ กชกร หรือ กรกช ไรแบบเน้อ่ะ :hao3:
-
ชอบตอนกี้เหวี่ยงนะ (อ่าว?)
แต่ว่ายังไงคุณชายก้อยังน่ารักน้าาาา //ชูป้ายไฟ เชียร์ๆ
-
ตอนที่11 ความแตก
คุณชายทำตัวดีขึ้นมาก คอยเอาใจใส่ผมดี ซึ่งผมก็เห็นใจเขานะครับ ไม่ใช่ว่าผมอยากจะหงุดหงิดใส่เขาหรอก แต่มันเป็นอารมณ์ที่ผมควบคุมไม่ได้แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆแต่ก็ห้ามไม่ให้ตัวเองหงุดหงิดไม่ได้ บางครั้งผมก็ร้องไห้ซะงั้น เมื่อคุณชายมันทำไม่ถูกใจผม ก็แค่เรื่องอาหาร หลังจากที่กลับมาบ้านแม่ผมแล้ว
สองวันจากนั้นผมก็เริ่มทานอาหารได้ยากขึ้น คุณหญิงกับคุณพ่อมาหาผมบ่อยครั้งเพื่อเอาของเปรี้ยวกับอาหารที่ผมอยากทานมาให้ แต่ก็ทานได้ทีละน้อย ซึ่งมันก็คลื่นไส้อาเจียนตลอด และมีอาการปวดหน่วงๆ ที่ท้อง อันที่จริงเป็นทุกวันและแทบจะทั้งวัน ร่วม 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา
“เฮ้อ แพ้ท้องมากกว่าตอนที่ฉันท้องตาชายอีก แต่ก็แบบนี้แหละท้องแรก”คุณหญิงหัวเราะออกมา ทำอย่างกับว่าผมจะมีท้องที่สองอย่างนั้นแหละครับ
คุณชายเดินเข้ามาวัดท้องของผมอีกรอบ มันขยายขึ้นมาให้เห็นแล้ว คุณหญิงบอกว่าเพราะท้องสองเดือนเต็มแล้ว ท้องก็เลยมีให้เห็นบ้างถ้าสังเกต คุณชายก็เลยหาเสื้อตัวหลวมๆให้ผมใส่
“คุณชายครับ ผมหิวจัง”ผมบ่น อยากกินข้าวมาก แต่ก็กินไม่ได้มาก คุณย่าก็เริ่มบ่นและแวะมาหาผมอีก ท่านสงสัยมากกว่าเดิมเพียงแค่ไม่ถามออกมา
“ผมก็อยากให้กี้ทานเยอะๆ แต่ต้องอดทนหน่อยนะครับ”คุณชายบอก ก่อนจะเดินไปหยิบขนมแครกเกอร์กับน้ำเอลบลูบอย์สีแดงมาให้
“อืม..ดีขึ้นเยอะเลยครับ เฮ้อ คุณคงเหนื่อยนะ น่าสงสารจัง”ผมหัวเราะ คุณชายยิ้มแล้วส่ายหน้า
“เอาน่า ผมไม่ขัดใจกี้หรอก ไอ้ภูมิก็บอกผมอยู่ว่าอย่าขัดใจเมียเลย ฮ่าๆ”คุณชายหัวเราะเสียงใส
.
.
ตกกลางดึก พรุ่งนี้ผมต้องไปหาหมอภูมิแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับ อันที่จริงผมหิวมากกว่า หันไปมองคุณชายที่นอนหลับปุ๋ยคงเพราะอ่อนเพลีย ต้องเหนื่อยกับการหานู่นหานี่ให้ผมทาน ผมค่อยๆย่องลงจากเตียง แล้วหยิบไฟฉายที่โต๊ะลิ้นชักข้างๆ ผมเดินลงไปที่ครัว เพื่อหาอะไรแก้หิวเหมือนไส้จะขากแล้ว
เฮ้อ ไอ้หนูน้อยทำพิษผมล่ะครับ ผมลูบๆท้องแล้วเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเสาวรสออกมาหนึ่งกล่อง ในตู้ไม่มีอะไรที่ผมอยากกินหรือกินได้เลย ผมเอื้อมไปเปิดตู้ด้านบน เห็นกล่องโจ๊กหมูสับ เอื้อมหยิบมาแกะ แล้วต้มน้ำรอให้เดือด
ผมหิวมากจริงๆ ทั้งๆที่ก็ทานอยู่ตลอดวัน แต่ได้ทีละน้อยเหมือนที่แม่ผมบอก แล้วก็อ้วกออกมา เสียของจริงๆ กาน้ำเด้งเป็นสัญณาณว่าน้ำเดือดแล้ว ผมกดน้ำใส่แก้วโจ๊ก อืม กลิ่นหอมใช้ได้
ผมนั่งกินโจ๊กร้อนๆอยู่ในความมืด มีไฟฉายกระบอกนึงส่องสว่างไว้น้อยๆ ไม่อยากรบกวนใคร
“กี้!!”ผมสะดุ้งเฮือกใจหายใจคว่ำ เพราะเงามืดๆร่างสูงนั้นโผล่มาจากทางเข้าห้องครัว
“เชี่ยแม่ง!!”ผมเกือบโดนโจ๊กลวกปาก มันหกเลอะโต๊ะอาหาร ผมถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเป็นคนไม่ใช่ผี
“โหย คุณชาย ผมตกใจหมด” คุณชายเปิดไฟห้องครัว ก่อนจะเดินมาหาผมใบหน้าเรียบเฉย กอดอกมองผมราวกับว่าผมทำผิดมหันต์
“ผมก็นึกว่าคุณเป็นอะไรซะอีก ทำไมต้องมาทำลับๆล่อๆแบบนี้”คุณชายทำเสียงดุ
“ก็ผมไม่อยากปลุกให้คุณตื่นน่ะสิ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย แล้วก็มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”ผมบอกแล้วตีแขนคุณชายเพื่อความสะใจ
“กี้ทานโจ๊กได้หรอครับ”เขานั่งลงข้างๆแล้วมองผมตาแป๋ว
“อื้ม เพิ่งรู้ว่าโจ๊กมันอร่อยก็วันนี้แหละ”ผมหัวเราะเบาๆ คุณชายส่ายหน้า
“กี้ลืมไปหรือเปล่าว่ากี้ท้อง...”ผมชะงัก กระพริบตาทำหน้างงๆ “ทำไมหรอครับ”ผมไม่รู้จริงๆ
“มันมีผงชูรสเยอะครับ ทานบ่อยไม่ดี ในหนังสือเขียนบอกไว้”คุณชายยิ้ม ผมเลยนึกได้ ก่อนจะห่อเหี่ยวอีกครั้ง
“ผมหิวนี่...ทานอะไรก็ไม่ได้”
“เอาเถอะกี้ มือนี้อนุโลมไปก่อน แต่คงทานบ่อยๆไม่ได้นะครับ”คุณชายบอกผม ก่อนจะแกะกล่องน้ำเสาวรสเทใส่แก้วให้ผมเงียบๆ
“ครับ ...”ผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย คุณชายมองหน้าผม
“กี้ ไม่ต้องคิดมากนะ อ่อนไหวจริงๆ ฮ่าๆ ผมไม่เหนื่อยมากมายขนาดนั้นหรอกครับ รีบทานเถอะครับจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ไปตรวจกัน...ผมอยากได้ยินเสียงหัวใจลูกเร็วๆแล้วครับ”คุณชายยิ้ม จริงสิ...หมอภูมอเคยพูดว่า ท้องครบสองเดือนหรือสัปดาห์ที่8 สามารถฟังเสียงหัวใจของลูกได้
...
“ครับ น่าตื่นเต้นจัง”ผมยิ้มกับคุณชาย มีความสุขกว่าทุกครั้ง
...
.
.
เมื่อได้กำหนดตรวจครรภ์ครั้งที่2ของผม ซึ่งอายุครรภ์ 8 สัปดาห์ 4 วันแล้ว คุณชายพาผมไปพบหมอภูมิด้วย คุณหญิงกับคุณพ่ออยากมาด้วยแต่คุณย่ารั้งให้อยู่เป็นเพื่อนคุณทวด ผมกับคุณชายเลยไปกันเอง และแวะไปรับแม่ผมมาด้วย ถ้าไม่ได้แม่สักคนนึงผมกับคุณชายคงแย่ เพราะไม่รู้อะไรมากนัก คุณชายว่าผมโชคดีที่มีแม่รักและเข้าใจผม
เมื่อมาถึงศูนย์วิจัยหมอภูมิให้ผมเข้าไปห้องตรวจครรภ์ โชคดีที่ให้ญาติเข้าไปได้ ผมเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดผู้ป่วยที่มีตราของศูนย์วิจัยฯ แม่กับคุณชายเลยเข้ามาที่ห้องตรวจด้วย ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ ผมนอนอยู่บนเตียง ใจเต้นตุบตับ มีจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่ปลายเตียงกับคอมพิวเตอร์เครื่องไม้เครื่องมืออยู่ทางด้านข้างของเตียงฝั่งซ้าย จากนั้นพยาบาลก็เลื่อนเครื่องมือมาข้างๆหมอภูมิ ก่อนจะตรวจอัลตร้าซาวด์หน้าท้อง ไม่นานนักเสียงตุบๆๆๆๆ ถี่ๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่หน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่จะฉายภาพขึ้นมา
"นี่คือเสียงหัวใจของน้องนะครับ"
ผมได้ยินเสียงตุ้บๆถี่เร็วๆดังขึ้น เสียงหัวใจของลูกผมเอง.. และแล้วคุณหมอว่า "น้องอยู่ดีนะครับ เรียบร้อยแล้วครับคุณกี้" หมอภูมิอธิบายให้ฟังว่าจอดำๆกับก้อนกลมๆที่มองไม่ออกว่าเป็นอะไร ในจอแสดงผลนั้นเป็นการเติบโตของทารกในครรภ์
คุณชายหัวเราะดีใจ ก่อนจะเดินมาจับมือผมไว้แล้วกอด ทำอะไรไม่อายคนอื่นเหมือนเคย
"โอ...โธ่ หลานฉัน"แม่ผมน้ำตาซึม แทนที่จะเป็นผมนะแม่ แต่ผมก็ตื่นเต้น ในใจโหวงๆชอบกล ผมยิ้มให้คุณชาย
เมื่อเสร็จสิ้นการตรวจในห้องใหญ่นี่แล้วผมเปลี่ยนชุดกลับมาเหมือนเดิม แล้วกลับไปยังห้องตรวจเล็กของหมอภูมิเพื่อชี้แจงเรื่องทารกในครรภ์
คุณชายถือสมุดตรวจครรภ์ให้ผม ขณะกลับไปห้องตรวจเดิม หมอภูมิเปิดดูภาพซาวด์ของผม แล้วสรุปสั้นๆ ว่า "น้องยังเล็กเกินไปครับ เลยยังไม่ออกนะครับว่าอะไรเป็นอะไร แต่ในระยะนี้ก็หัวใจฟอร์มตัวเรียบร้อยแล้ว มีการเต้นของหัวใจ แล้วก็เริ่มมีนิ้วมือ นิ้วเท้าแล้วครับ"ก่อนชี้ให้ผมดูว่าอันไหนคือถุงตั้งครรภ์ อันไหนคือลูกน้อย แม่ผมดูตื่นเต้นเหลือเกิน ผมได้แค่หัวเราะกับคุณชาย หมอภูมิหยิบรูปจากอัลตร้าซาวด์ให้ดูว่าส่วนไหนคือตัวอ่อนของทารก
“เห็นไหมครับๆ สีดำๆกลมๆนี่ ตอนนี้ลำตัวยาวประมาณ23-24มม.”ผมยิ้มนิดหน่อยแล้วให้คุณชายดู เห็นเขาจ้องมองอยู่นาน แม่ก็แย่งไปดูบ้าง
“การตั้งครรภ์ปกติและแล้ววิตามินยังเหลือหรือเปล่าครับ”หมอภูมิยิ้มถาม
“หมดแล้วครับ”ผมตอบ หมอภูมิพยักหน้าแล้วเขียนลงไปในสคริปไม่รู้ จากนั้นก็นัดการตรวจสัปดาห์ที่12 (เดือนที่3) เหมือนเดิม
“ถึงตอนนั้น ก็สามารถแยกเพศได้แล้วล่ะครับ แล้วก็เรื่องอาการแพ้ท้องของคุณกี้ ถ้าหากว่าหนักกว่าที่เป็นอยู่นี่ก็มาที่ศูนย์วิจัยฯเลยนะครับ ไม่อย่างนั้นคุณแม่ เอ้ย ผู้ตั้งครรภ์จะแย่เอาได้ เพราะเมื่อเข้าสัปดาห์ที่10 จากตัวอ่อนก็จะกลายเป็นทารกแล้วล่ะครับ สามารถกลืนอาหารได้แล้วครับ”
“ครับ ไว้ถ้ามีอาการผิดปกติอะไรผมจะแจ้งให้ทราบ”ผมยิ้มตอบ
.
.
.
...
ผมกลับบ้านมาด้วยความหิว คุณชายเดินไปที่ครัวใหญ่ ส่วนแม่ผมเดินไปหาคุณหญิงกับคุณพ่อที่บ้านใหญ่เช่นกัน ผมนั่งพิงพนักเก้าอี้พักเหนื่อยแล้วหลับตาลง ตอนแรกแค่จะพักเฉยๆ แต่กลายเป็นว่าผมเผลองีบหลับตรงเก้าอี้ยาว จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกผมปรือตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเหมือนมีแรงมาเขย่าตัวผม
หืม??
ผมสะดุ้งตกใจ
"ค ครับ"ผมลืมตาตื่น ก่อนจะเห็นว่าเป็นคุณย่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมใจหายวูบทันที
"ตาชายล่ะ"คุณยาถามนิ่งๆ
"อยู่ที่ครัวใหญ่ครับ"
"อืม...แล้วนี่อะไร?"คุณย่าถามมองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ผมใจหายวูบหน้าซีดลงถนัดตา เมื่อเห็นว่าในมือของคุณย่ามีเอกสารของศูนย์วิจัยและรูปจากอัลตร้าซาวด์สองสามใบ
ผมลำคอแห้งผาด มองคุณย่าอย่างตกใจ คุณย่าแค่นั่งนิ่งมองหน้าผม
"คือว่า...นั่น.."
"ใครท้องหรอ "คุณย่าหยิบรูปมาดู ผมไม่รู้ว่าคุณย่าเปิดเอกสารแล้วหรือยัง แต่ผมว่าคุณย่าไม่ใช่คนโง่
" ...เรื่องนั้น..."ผมไม่รู้จะพูดอย่างไง
"เห็นฉันโง่สินะ ไอ้เอกสารพวกนี้มันก็บอกอะไรมากพอแล้ว"คุณย่าผุดลุกออกจากบ้านไป... แต่ผมวิ่งตามไป รั้งคุณย่าไว้ "คุณย่าครับ เดี๋ยวก่อนสิครับ ฟังผมอธิบายก่อน"ผมยืนขวางคุณย่าไว้ ท่าทางของคุณย่ามองผมเหมือนคนแปลกหน้า คุณย่าหายใจเข้าลึกๆ ในมือกำเอกสารแน่น ผมเห็นว่าคุณชายวิ่งมาหาผมสีหน้าบ่งบอกว่าเขารู้เรื่องแล้ว ผมว่าที่บ้านใหญ่น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหมือนกัน
"คุณย่าครับ... ฟังผมกับกี้ก่อนสิครับ ให้ผมอธิบายก่อน"คุณชายเข้ามาจับแขนคุณย่าไว้ แต่คุณย่าไม่ได้พูดอะไร นั่นทำให้เรื่องออกมาเลวร้ายมากขึ้น
"หึ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ย่าไม่อยากฟังอะไรตอนนี้จริงๆตาชาย ขอตัวนะ"คุณย่าเดินหนีกลับเข้าไปทางบ้านใหญ่โดยไม่หันกลับมามองผมกับคุณชายเลย
"ทำไงดีครับ"ผมถามรนๆ
“เดี๋ยวผมจะไปบอกความจริงเอง ผมว่าท่านคงรู้แล้ว....ไม่แน่...ท่านอาจจะบอกคุณทวด”ผมเห็นด้วยเพราะท่านถือเอกสารของผมไปด้วย ผมใจไม่ดี ผมไม่อยากจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป
คุณชายถอนหายใจ “ไม่ต้องห่วงนะกี้ เรื่องคุณทวดกับคุณย่าให้ผมจัดการเถอะ ...ท่านทั้งสองรักผมมาก ผมมั่นใจว่าท่านจะฟังความจริง ผมเชื่อว่าคุณทวดเลือกที่จะมองความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในตอนนี้มากกว่าที่จะคิดว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ...”คุณชายจับมือผม ผมแค่พยักหน้า
“ครับ ผมก็เชื่อแบบนั้น”ผมยิ้มจางให้คุณชาย ครั้งนี้ผมเองก็เชื่อมั่นในตัวคุณชายด้วยเหมือนกัน ว่าจะผ่านปัญหานี้ไปได้
@@@@@@@@@@@@@@T B C @@@@@@@@@@@@@@
เอาใจช่วยกี้กับคุณชายกันค่ะ อีกไม่กี้อึดใจแล้ว อิอิ
กังวลเหมือนกันเรื่องการสื่ออารมณ์ความเป็นแม่ ฮ่าๆ ไม่ค่อยได้ฟิวล์เท่าไหร่
แต่ก็พยายามค่ะ ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ขอบคุณค่า
-
คุณย่าต้องเข้าใจอยู่แล้วใจเย็นกันนะิจะมีหลานให้เลี้ยงนี่เน๊อะ อิอิ
-
งานนี้คุณย่าจะว่ายังไงนะ :เฮ้อ:
-
ขอให้คุณทวดกับคุณย่าเข้าใจนะคะ
กี้สู้ๆ :3123:
-
สู้ๆนะคุณชาย~
-
เอาใจช่วยน่ะ
:mew1: :mew1:
-
ดีเลย ความแตกแล้ว คราวนี้ก็มีแต่คนเอาใจกี้ จะได้เห็นเหลนไง ๕๕๕ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
อย่าคิดมากนะกี้ช่วงนี้ต้องคิดถึงลูกให้มากที่สุด
-
ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีนะคะกี้ ใจร่มๆ เข้าไว้นะค้าา..^^
-
รอลุ้นว่าจะเป็นไงต่อ :hao4: :hao4:
-
สู้ๆๆ นะกี้-ชาย
-
นาจะโกรธที่ไม่ยอมบอกอะไรมากกว่า
-
:katai1:
-
สู้ๆนะคะทั้งคู่ เดี๋ยวน้องก็จะเกิดแล้ว
คุณทวดกับคุณย่าอาจจะต้องใช้เวลาหน่อย
รอตอนต่อไปเนอะ
-
ลุ้นๆ คุณย่ากับคุณทวดจะว่ายังไง
สู้ๆนะกี้คุณชาย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะรอดูคนแก่ติดหลาน o18
-
หวังว่าคุณย่าคงไม่หย่อนระเบิดให้คุณชายบึ้มเล่นๆหรอกนะ :hao4:
-
คุณแกล้งรึป่าวน๊า ที่ไม่มีใครบอกอะไร
-
:mew2:
-
อ่อยคุณย่าคงอยากให้บอกทำเป็นปิดบังคนแก่ไม่ค่อยชอบอะดิ
เอาใจช่วยคร้าบบบบบ
-
ให้มันแตกเลยดีกว่า
มันเป็นความจริงทั้งนั้น
ให้มันหักเลยดีกว่า
จะไม่เอาหลานก็เชิญ
5 5 คุณย่ากลับมาก่อน งอนเป็นสาว ๆ เชียว
-
กี้รีบคลอดนะ อยากเห็นคนแก่เห่อหลาน :o9:
-
โอยๆ สู้ๆ
-
แล้วคุณย่ากะคุณทวดจะว่าอะไรบ้างเนี่ย. ลุ้นจริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
.
คุณชายกับผมเดินไปที่บ้านใหญ่ ซึ่งปรากฏว่าทุกคนในบ้านอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งคุณทวด คุณย่า แม่ผม คุณหญิง คุณพ่อ คุณเชน เมื่อผมสองคนเดินเข้ามา ทั้งหมดหันมามองผมกันนิ่ง
"...ออกไปก่อน"คุณย่าชี้นิ้วไล่ทันที คุณพ่อรีบขัดคุณแม่ตนเอง
"คุณแม่ครับ ...เรื่องมาเป็นแบบนี้แล้ว จะทำอะไรได้ล่ะครับ จะต่อต้าน รังเกียจเหลนที่กำลังจะเกิด นี้ก็2เดือนแล้วนะครับคุณแม่..."คุณพ่อพูด ส่วนแม่ผมแค่ลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาหาผม
"ถ้าจะไม่ยอมรับความจริง ดิฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร... เพียงแค่ขอให้ลูกชายกับหลานดิฉันออกไปอยู่ที่อื่นก่อน... ตอนนี้ฉันห่วงลูกค่ะ แล้วก็หลานในท้อง ความกังวลของคนอุ้มท้องสามารถส่งผลกระทบต่อเด็กได้ เรื่องนี้คุณผู้ใหญ่น่าจะทราบดีนะคะ"แม่พูดเบาๆน้ำเสียงอ่อนๆไม่ได้เด็ดขาดอะไร คุณย่าทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา
"พูดแบบนี้หมายความว่า---"
"เอาล่ะๆ ทุกคน...ก็จริงอย่างที่ตาชินกับแม่กระรัตพูด...ความเป็นจริงก็อยู่ตรงหน้าเราแล้ว...ทวดเองก็ตกใจนะ ...แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ ในเมื่อบ้านนี้ก็จะมีทายาทแล้ว ...แม่ชะเอมเองก็อยากเลี้ยงเหลนจะแย่ไม่ใช่หรือ"คุณทวดพูดแทรกขึ้นมา ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กๆอย่างเอื้ออารี
"แต่ว่าคุณพ่อคะ....นี่มันเกิดจากผู้ชาย ถึงจะเป็นการทดลองอะไรนั่น แต่คนอื่นๆจะคิดยังไงกัน จะบอกสังคมว่าอย่างไร"คุณย่ารีบขัดหันหน้าไปพูดกับคุณทวด
"คุณย่าครับ..."คุณชายเดินเข้าไปนั่งที่พื้นตรงหน้าคุณย่า "เรื่องของคนอื่น เราไม่จำเป็นต้องไปคิดแทนเขา ผมขอแค่คนในบ้านเข้าใจก็พอ นั่นคือปราการแรกที่จะปกป้องลูกของผมกับกี้ แล้วก็....เหลนของคุณย่า ลื่อของคุณทวดไงครับ...โปรดลองคิดพิจารณาเรื่องของผมกับกี้อีกครั้งนะครับ"
"....อย่ามาโน้มน้าวย่านะ แกจะให้ย่ามองข้ามความเป็นจริงนี้ไปน่ะเหรอ เราอยู่จุดไหนของสังคมกัน..."
"แม่ชะเอมเอ้ย คนแก่ๆอย่างเราอีกหน่อยก็ต้องเข้าโลง ไปโมโหโกรธา ยึดฐิทิเป็นที่ตั้ง แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุข ทวดก็ไม่บังคับใจใครหรอก ...แต่ก่อนตายทวดอยากจะมีความสุขไปกับลื่อของทวดเอง ได้อุ้มเด็กเล็กๆมันคงดีไม่น้อย ใช่ไหมตาชาย...”คุณชายหันไปยิ้มกับคุณทวด
"นะคะ คุณแม่ มันเรื่องเข้าใจยากจริงๆ แต่เราก็ต้องยอมรับไม่ใช่หรือคะ พิมพ์เองก็อยากเห็นหน้าหลานจะแย่..."คุณหญิงเองก็ช่วยพูดเกลี้ยกล่อมคุณย่า
ผมมองหน้าแม่ที่กำลังรอฟังคำตอบของคุณย่าเช่นเดียวกันกับทุกคน
"ไม่..!! ยังไงก็ไม่ยอมรับ ถึงจะเป็นเหลนแต่..เด็กที่จะเกิดมาน่ะ ...จะเป็นยังไง อีกอย่าง นี่ไม่ใช่การเกิดจากธรรมชาติ"...ผมหน้าชาไปเลย คุณชายขมวดคิ้ว
"ถ้าอย่างนั้น ผมก็ต้องขอโทษคุณย่าจริงๆ ผมมีเหลนให้คุณย่าแล้วแท้ๆ ถ้าคุณย่าไม่อยากยอมรับ ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่ผมจะอยู่ข้างๆกี้"คุณชายไหว้คุณย่าแล้วลุกเดินมาหาผม คุณย่าเม้มปากแน่นก่อนจะหันหน้าไปทางคุณเชนที่นั่งเงียบๆเพื่อขอความคิดเห็น
“ตาเชนล่ะว่าไง”
“เอ่อ...ผมเองก็เข้าใจความรู้สึกคุณย่านะครับแต่ว่า...ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรือไม่ยอบรับเรื่องกี้กับไอ้ชายนะครับ...ผมเองก็อยากดูหน้าหลานเหมือนกัน”คุณเชนพูดเบาๆ คุณย่าได้แต่ทำหน้าขัดใจ เพราะไม่มีใครสนับสนุนตัวท่านเลย
"...ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะขอให้ลูกดิฉัน ไปอยู่กับฉันที่บ้านน่าจะสะดวกใจกว่า ไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องทนฟังคำพูดที่บั่นทอนจิตใจอยู่แบบนี้ เข้าใจหัวอกคนท้องคนไส้ด้วยนะคะ....ดิฉันขอลาล่ะคะ"แม่ยกมือไหว้คุณทวดกับคุณย่าอย่างนอบน้อม...
"แม่กระรัต...."คุณหญิงทำหน้าไม่เห็นด้วยแล้วลุกขึ้นมาหาผม
"อืมๆ เอาล่ะ ในเมื่อตัดสินใจกันแบบนั้น ทวดก็ไม่ห้ามหรอก....ถ้ายังไงกี้ ก็มาเยี่ยมทวดหน่อยนะ ฮ่าๆ "คุณทวดยังใจดีกับผม คุณชายหยิบเอกสารของผมติดมือมาด้วย ก่อนจะเดินไปหอมแก้มคุณทวดเพื่อขอบคุณ
"ครับ...ผมจะมาเยี่ยมบ่อยๆ"ผมยิ้มให้ "ผมลาล่ะครับ"ผมยกไหว้ทุกคน...
คุณพ่อคุณหญิงเดินตามมาส่ง
"พูดจาใจร้ายเหมือนเดิมเลยนะหล่อน"คุณหญิงพูดแล้วมองหน้าแม่ผมที่แค่ยิ้มสวยใส่
"ก็ต้องเด็ดขาดบ้าง มีเหลนให้อุ้มแท้ๆนี่จ๊ะ"
"เดี๋ยวผมไปเอาของที่จำเป็นมาก่อนนะครับ"คุณชายบอก แล้วเดินไปกับคุณเชนเพื่อไปยังบ้านคุณชาย
แบบนี้คุณย่าก็ไม่มีใครอยู่ข้างเดียวกับท่านเลยนะสิ
"ถ้ายังไงผมจะแวะมาหานะครับ"ผมยิ้มกับคุณพ่อที่พยักหน้าจับมือผมเบาๆ
"เฮ้อ ท้องก็โตขึ้น เดี๋ยวคุณแม่ก็ใจอ่อนเองเชื่อเถอะ"คุณหญิงเข้ามากอดผม ซึ่งเหนือความคาดหมายมากผมแปลกใจแต่ก็ยินดี
“ครับ ไว้ผมจะแวะมาบอกข่าวเรื่องหลานนะครับ”ผมหัวเราะเบาๆ รู้สึกขัดเขินที่พูดแบบนี้ แต่ทุกคนแค่ยิ้มใจดีมาให้
“เดินทางปลอดภัยนะกี้แล้วก็คุณกระรัตด้วย”คุณพ่อพูดทิ้งท้าย ก่อนจะรอคุณชายขนกระเป๋าใบหนึ่งมาที่รถ แค่นำเสื้อผ้าสำหรับกับคุณชายมานิดหน่อย ถ้าขาดเหลืออะไรก็ซื้อเอาหรือไม่ก็แวะมาที่บ้าน
ผมต้องกลับไปอยู่บ้านแม่อีกครั้ง ส่วนคอนโดต้องเก็บไว้ก่อนเพราะกลัวเจอพี่บิ๊ก หรือพลอยขึ้นมาเดี๋ยวจะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก
การมาอยู่ที่บ้านแม่ก็ถือเป็นเรื่องดีอย่างน้อยผมก็อยู่ในสายตาของแม่บ้าง ตอนกลางวันแม่ไปทำงาน คุณชายเองก็ช่วยดูแลผมได้ดีขึ้น
“ไหนมาดูสิ ว่าท้องโตแค่ไหนแล้ว”คุณชายยังคงขยันทำอัลบั้มรูป เขาแปะรูปลงทุกๆสองสัปดาห์ วันนี้เขาเอาสายวัดมาอีกแล้วจากนั้นก็วัดรอบพุงของผมที่นอนยาวอยู่บนโซฟา เขานั่งลงกับพื้นบ้าน
“อืม วันนี้เท่าเดิมแฮะ”คุณชายว่าแล้วยิ้มกับผมก่อนจะเข้าไปจูบท้องผม จักกะจี้จนผมหัวเราะออกมา
“วันนี้คุณอารมณ์ดีนะ”ผมพูดกับคุณชายที่นอนซบกับท้องของผม
“ครับ สงสัยเพราะป๋ากี้อารมณ์ดี ป๊าก็เลยอารมณ์ดีไปด้วยมั้งครับ”คุณชายยิ้มแล้วขยับมาจูบผม
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับแม่ คุณชายทำตัวหวานกว่าปกติมากจริงๆ
"แล้วงานเลี้ยงรุ่น กี้จะไหวไหมครับ"คุณชายถาม
"ไหวสิครับ"ผมยิ้มตอบ
"เสียดายนะครับ อยากฝากต้อยดูแล…"
"เอาน่า ผมแค่ไปคุยกับเพื่อนเก่า แอลกอฮอล์ก็ไม่แตะอยู่แล้วล่ะครับ”ผมบอกให้คุณชายวางใจ
"...ไอ้ต้อยก็ไปด้วยไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมดูแลตัวเองเป็นอย่างดีอยู่แล้วล่ะ"
แน่นอนในงานเลี้ยงจะต้องมีของมึนเมา ผมเองก็จะเลี่ยงเท่าที่จะเลี่ยงได้ ผมเองก็เคยได้ยินนะครับว่าเคยมีคนท้องดื่มแอลกอฮอล์เพราะไม่รู้ว่าตั้งท้อง แต่ลูกที่เกิดมาก็ปกติดีแต่ผมก็ไม่เสี่ยงหรอกครับ
..
.
ผมนัดไอ้ต้อยให้มาเจอกันที่บ้านแม่เพราะจะได้ไปพร้อมๆกับผมโดยคุณชายอาสาเป็นโชเฟอร์ให้ ผมกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับพุงของผมเพราะงานเลี้ยงรุ่นนัดใส่เสื้อรุ่น ที่ผมเองก็ไม่ได้หยิบมาใส่นาน ใส่ได้พอดี มันก็เลยเห็นสัดส่วนบริเวณลำตัวชัดเจนว่ามีท้องยื่นออกมานิดนึง คุณชายมองยิ้ม
“ยิ้มอะไรครับ”ผมถามหน้าเครียดเพราะกลัวคนทัก กำลังซีเรียสแล้วมายิ้นแบบนี้อีกนะ
“ฮ่าๆ ผมว่ามันน่ารักดี กิ้วๆ ลูกน้อย”ผมถอนหายใจแล้วผลักเขาไปห่างๆ
“ตลกเหรอคุณ”ผมหน้าบึ้ง แต่คุณชายยังกวนผมต่อไป ตั้งใจจะแกล้งผมมากว่า เพราะเห็นว่าผมบ่นเรื่องเสื้อมาตั้งนานแล้ว ผมรอไอ้ต้อยมาที่บ้านผมตามนัด ไอ้ต้อยมาสายไปห้านาทีโดนผมบ่นไปไม่น้อย
“นัดไม่เป็นนัดจริงๆเลยมึง”ผมอารมณ์เสียทันที ไอ้ต้อยทำหน้ามึน แล้วมองหน้าคุณชาย
“โห อะไรมึงเนี่ย ไปกินรังแตนมาจากไหนวะ ฮ่าๆ กูสายแค่นี้จะเป็นไรไป มาๆ ไปกันได้แล้ว เสียเวลาตรงที่มึงบ่นเนี่ยแหละ คุณชายก็คิดแบบนั้นใช่ไหมล่ะ”ไอ้ต้อยหันไปพูดกับคุณชายบ้านั่นแล้วหัวเราะ
ผมถอนหายใจแล้วเดินขึ้นรถไป ระหว่างทางคุณชายก็ชวนคุยเรื่องงานเลี้ยงกับไอ้ต้อยที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“นี่ คุณต้อยครับ ผมขอฝากกี้ด้วยนะครับ อย่าให้ดื่มเหล้าเด็ดขาดเลยนะครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ ปกติมันก็ชอบดื่มเหล้าจะตาย ถึงจะคออ่อนก็เถอะ”ไม่วายจะหันมาหัวเราะให้ผมอีก เพื่อนเวรจริงๆ คุณชายหัวเราะเยาะผม
“ครับผมเห็นด้วย คออ่อนมากแต่ก็ชอบอวดเก่ง...หึๆ”คุณชายหันมายิ้มดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะยื่นหน้ามากระซิบเบาๆ “จริงไหมครับกี้ ไม่งั้นจะเสร็จผมได้ไง ต้องขอบคุณที่กี้ดื่มไม่เก่ง”
“...เหรอ ระวังไว้เถอะ ถ้าคุณเมาเมื่อไหร่นะ”ผมบ่นเบาๆ
“ฮ่าๆ ทำไมครับ จะจิ้มผมหรอ คุณทำได้หรอกี้”คุณชายลั่น ผมได้แต่เงียบแล้วหันหนีคุณชายบ้านี่เสีย อารมณ์เสียจริงๆ
“ว่าแต่ทำไมถึงดื่มไม่ได้วะกี้”ไอ้ต้อยถามผม
“คือว่าช่วงนี้กูดื่มไม่ได้ ป่วยๆน่ะ โอเคนะ”ผมหันไปพูดกับมันด้านหลัง ไอ้ต้อยพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ เมื่อรถของคุณชายขับมาถึงโรงแรมที่จองห้องจัดเลี้ยงไว้ คุณชายก็ยังทิ้งท้ายย้ำกับผมอีก
“อย่าลืมนะครับ...”
“ครับผม ไม่ดื่มแอลกอฮอล์”ผมตัดหน้าพูดก่อน คุณชายยิ้ม
“ผมเป็นห่วงคุณนะ”เขาพูดสีหน้าเป็นห่วงจริงจัง
“ครับ...รู้น่า...ขับรถดีๆล่ะ ขากลับไม่แน่อาจจะให้เพื่อนๆผมไปส่งนี่แหละครับ”ผมยิ้มให้เขา แล้วลงจากรถ มีไอ้ต้อยยืนรออยู่ ผมเดินไปหามัน ก่อนจะต้องชะงักเมื่อสายตามันจับจ้องอยู่ที่ท้องของผมแล้วมันก็อ้าปากพูด
"เฮ้ย เพิ่งสังเกต ทำไมมึงดูอ้วนๆวะ"
หืม?? ผมหน้าเสีย
"อ้วน จริงดิ"ผมทำเป็นตกใจแล้วก้มมองท้องตัวเอง
"เออ พุงมึงยื่นนะ คุณชายนั่นเลี้ยงดีหรือไง ฮ่าๆ"ไอ้ต้อยทำท่าจะเข้ามาจับแต่ผมผลักมันออกอย่างแรง ไอ้ต้อยมีสีหน้าตกใจ
"โห เล่นแรงว่ะ แค่จะจับพุงมึงเอง ห่วงเนื้อห่วงตัวจริง"ไอ้ต้อยหัวเราะ ผมเลยหัวเราะกลบเกลื่อน “กูจักกะจี้น่า ก็รู้ๆอยู่”ผมบ้าจี้ครับ ไอ้ต้อยมองหน้าผมแล้วพยักหน้า
ผมกับไอ้ต้อยเดินไปยังห้องจัดเลี้ยงซึ่งอยู่ชั้นแรกติดกับสระน้ำ ซึ่งมีวงดนตรีเล่นอยู่ มีอาหารแบบบุพเฟ่ต์วางอย่างน่าทาน แต่ผมได้กลิ่นเหม็นมากกว่า เอาแล้วไงล่ะ ผมพกยาดมติดมาด้วยก่อนจะแตะพิมเสนมาทาที่จมูก
เมื่อเดินเข้าไป ผมเจอชายหญิงหน้าตาคุ้นตาหลายคนต่างก็โบกมือทักทายผม
“ไงไอ้กี้ โห ไม่ได้เจอนานเลยว่ะ อ้วนว่ะ”หนึ่งหันไปหัวเราะกับเพื่อนหญิงอีกคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่าชื่อแบม ผมยิ้มทักทาย แทบจำชื่อเพื่อนได้รายคน ไอ้ต้อยพาผมไปนั่งที่โต๊ะใกล้ๆกับโต๊ะอาหาร ซึ่งผมหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย เหม็นได้อีก ไม่รู้ว่าอะไรที่ผมแพ้ มีตั้งแต่ข้าวผัด ของคาว หวานต่างๆ ขนมหวานทานเล่นหลายอย่าง และแอลกอฮอล์ก็ขาดไปไม่ได้
“เฮ้ยกี้ วันนี้กูต้องดวลกับมึงให้ได้ นานๆจะเจอกันทีนะเว้ย”ผมมองหน้าอีกฝ่ายงงๆ พยายามนึกว่าชายคนนี้คือใคร ชื่ออะไร
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าจำกูไม่ได้ พีไงวะ เมื่อก่อนที่อ้วนๆหน่อยไง”พอพูดแบบนี้ผมก็อ๋อทันที พี เมื่อก่อนสมัยเรียนม.ปลายรูปร่างท้วมนิดๆแต่ติดที่ว่าผิวขาวคิ้วเข้ม เลยไม่ดูน่าเกลียดอะไร ผมแค่ยิ้ม ไอ้ต้อยกระซิบกับผม
“เอาไงวะ พวกนี้มันจะก๊งกับมึงให้ได้เลย ก็มึงเบี้ยวมางานตลอด ใครๆก็เลยอยากดวดเหล้ากับมึง”ไอ้ต้อยส่ายหน้า
“อ๋อ จำได้ดิวะ ...แต่ว่ากูป่วยๆว่ะ แดกเหล้าไม่ได้หรอก”ผมบอก คนในโต๊ะส่งเสียงโห่
“อย่าอ้างดิกี้ ไม่เพียวๆซะหน่อย น้ำ โซดา หรืออะไรก็ได้”พี่เข้ามาตบไหล่ผมแล้วยิ้มให้
“กูพูดจริงนะเว้ย ช่วงนี้ไดเอทด้วย ไม่เห็นหรอกูอ้วนแล้ว”ผมแกล้งหัวเราะ พีขมวดคิ้วมุ่ยหน้าก่อนจะสำรวจไปตามตัวของผม
“ไม่เห็นจะอ้วนเลยนี่หว่า”พีหัวเราะ
“เออ มันไม่แดกไม่ได้ อย่าเลยๆ มันคออ่อนด้วย”ไอ้ต้อยช่วยพูดให้ผม แต่พีกลับดื้อดึงขยั้นขะยอให้ผมดื่มอยู่ได้ จนผมเริ่มหงุดหงิดและรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเป็นระยะ
“นานๆเจอกันทีแท้ๆ กูยังแปลกใจที่มึงมาวันนี้ได้”พีมองหน้าผมคงหมดปัญญาที่จะให้ผมดื่มแล้ว ผมเองก็กล้ำกลืนฝืนทนจะแย่
“เอาไว้คราวหน้านะ”
จากนั้นผมก็รีบขอตัวออกจากโต๊ะเพื่อไปเข้าห้องน้ำด้านนอกทันทีเพราะจวนเจียนจะอ้วกออกมาอีกแล้ว ผมอ้วกอยู่หลายครั้ง
"โอ้กกก"ผมหายใจแรงเช็ดปาก ก่อนจะกดชักโครก อาการคลื่นไส้มาอีกระลอก
“กี้ เป็นอะไร ไม่สบายหรอ”เสียงพีดังอยู่ด้านนอกเคาะประตูห้องน้ำหลายครั้ง
"...แค่อ้วกน่ะ ไม่เป็นไรหรอก บอกแล้วไงช่วงนี้กูป่วยๆอยู่"ผมบอกแล้วเปิดประตูออกมา พีมีสีหน้าเป็นห่วงผม
"งั้นเหรอ...แล้วโอเคแล้วนะ"
"อื้ม "ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้วออกไปเดินเล่นที่ข้างนอกห้องจัดเลี้ยง มีสระน้ำอยู่ข้างๆ ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ พีเดินตามมาในมือถือแก้วน้ำแล้วยื่นให้ผม
"ขอบใจว่ะ"ผมจิบไปอึกเดียวเพราะขมปาก พีนั่งลงข้างๆ
"...ช่วงนี้มึงทำอะไรอยู่ว่ะ หายเงียบไปนานเลย"พีถาม
"ก็เรื่อยๆเขียนหนังสือน่ะ ตกงานก็แบบนี้แหละว่ะ"ผมหัวเราะนิดหน่อย มองไปยังสระน้ำนิ่งสนิทที่สะท้อนแสงไฟประดับตามต้นไม้
"อืม...มึงยังจำที่กูตอนปัจฉิมได้ไหมวะ"พีเอ่ยขึ้นมา ผมพยายามนึกย้อนไปช่วงเวลานั้น จำได้ว่าตอนเรียนจบวันสุดท้ายพีมันเดินมาพูดกับผมว่ามีเรื่องจะบอกผมแต่เก็บเอาไว้จนกว่าจะกลับมาเจอกันอีก
"อืม มึงบอกว่ามีเรื่องจะบอกกู ถ้ากลับมาเจอกันอีกน่ะ"
"เออ กูเลยอยากบอกมึงให้มันจบๆไป กูไม่อยากค้างคาใจนาน"พีพูด ผมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
“มีอะไรวะ”ผมถาม
“...กูว่ากูชอบมึงนะ”คำพูดของพีทำให้ผมตกใจ ถึงแม้ว่าจะสงสัยในความเป็นห่วงเป็นใยที่ออกนอกหน้าของมันแต่ก็แค่คิดว่าเพราะไม่ได้เจอกันหลายปี
“...ห๊ะ เมาแล้วหรือไง”ผมหัวเราะกลบเกลื่อน พีมองหน้าผมตาไม่กระพริบจนผมต้องเบนสายตาไปทางอื่น ปกติผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชายอยู่แล้ว ยกเว้นคนเดียวก็คือคุณชาย
“พูดจริงๆนะ กูอยากบอกตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่...กูป๊อด ใจไม่กล้าพอ”พีหัวเราะเบาๆแล้วถอนหายใจ ผมเงียบรู้สึกอึดอัดจริงๆ ผมไม่เคยมีผู้ชายมาสารภาพว่าชอบแบบนี้ ถึงจะเจอกับคุณชายแต่ว่านั่นมันต่างกัน พีมันเป็นเพื่อนผม
“อืม...แต่กูชอบมึงไม่ได้หรอก”
“กูรู้...มึงไม่ได้ชอบผู้ชายสินะ”พีส่ายหน้า
“...กูมีแฟนแล้ว...เป็นผู้ชาย”ผมบอกมันไป ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องบอก พีทำหน้าประหลาดใจ “...ห้ามเอาไปบอกใครล่ะ”ผมยิ้มบอก ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ แต่พีรั้งไว้
“เสียดายเนอะ แย่จัง แสดงว่าคนๆนั้นต้องดีจริงๆถึงได้เอาชนะใจมึงได้”พีหัวเราะเก้อ ก่อนจะลุกขึ้นมากอดผมซะอย่างนั้น ผมแค่ผงะไป แล้วผลักมันออก
“เฮ้ย เมาแล้วเลื้อยจริงๆ งั้นกูไปก่อนนะ ไปล้างหน้าล้างตาเหอะ”ผมรีบพูด พีดึงมือข้างซ้ายผมขึ้นมาดู
“ทำไมกูถึงไม่สังเกตุวะ”พีส่ายหน้ายิ้มบางๆ ผมดึงมือกลับมาแล้วเดินหนีอีกฝ่ายมาเดินเล่นที่สวนหย่อมทางด้านหน้าโรงแรม
ผมรู้สึกไม่สนุกกับงานเลย และไม่ได้กลับเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงเพราะคงจะอ้วกออกมาอีก ไอ้ต้อยออกมาตามหาผม
“เป็นไรวะมึง”
“กูรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ ขอกลับก่อนได้ไหมวะ”ผมบอกมัน เพราะไม่อยากอยู่ต่อจริง ไอ้ต้อยมองหน้าผมอย่างเป็นห่วง ก่อนจะพยักหน้า
“เออๆ มึงดูไม่ค่อยดี เดี๋ยวกูจะรอคุณชายเป็นเพื่อนมึงแล้วกัน”
“ขอบใจว่ะ ฝากขอโทษเพื่อนๆดด้วยนะเว้ย”ผมบอก ก่อนจะกดโทรหาคุณชายให้มารับผม
“ไอ้พีมันทำอะไรมึงหรือเปล่า”
“เปล่านี่...”
“เออก็ดี กูว่ามันแปลกๆนะว่าไหม”ไอ้ต้อยพูดแล้วทำหน้าครุ่นคิด ผมถอนหายใจ
.
.
..
ผมรอไม่นานคุณชายก็ขับรถมารับผมกลับ
“สีหน้าไม่ดีเลยกี้ กลับบ้านแล้วค่อยทานยานะ”คุณชายหันมามองหน้าผม แล้วเอื้อมมาจับมือผมเบาๆ ผมแค่พยักหน้าให้ คุณชายค่อยๆออกรถ ตรงกลับไปตามเส้นทางถนนใหญ่
ตอนอยู่ที่โรงแรมนั่นผมคิดอะไรหลายอย่าง เรื่องของผมและคุณชาย เรื่องลูกน้อยของผม
“คุณชายครับ...”
“ว่าไงครับ...”
“...ขอบคุณนะครับ”อยู่ๆผมก็อยากขอบคุณคุณชายขึ้นมา เขาหันมามองผมนิ่งๆแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“ครับผม”คุณชายหัวเราะเบาๆ
“คุณชาย...ผมว่าเรา...ไปถ่ายพรีเวดดิ้งกันดีไหมครับ”ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกแคร์คนอื่นเสียที ผมควรแคร์ความรู้สึกของคุณชายมากกว่า อย่างน้อยเขาก็จริงใจต่อผมเรื่อยมา คุณชายดูจะประหลาดใจกับคำพูดของผมมาก
“ไม่ห่วงเรื่องคุณย่าแล้วหรอครับ”
“ช่างเถอะครับ ผมอยากทำในสิ่งที่ต้องการน่ะครับ เราจะได้มีความสุขกันเสียที”ผมยิ้มให้เขา เรื่องของคุณย่าคงต้องปล่อยไว้ เดี๋ยวท่านก็ทำใจได้เองล่ะมั้งครับ
“อื้ม เยี่ยมเลยกี้ วันนี้คุณมาแปลกสุด เซอร์ไพร์มากๆ แต่ผมชอบนะ”คุณชายหัวเราะเบาๆ
“มีอะไรบ้างล่ะที่คุณจะไม่ชอบน่ะ”ผมพูดขำๆ ก่อนจะมองไปข้างทาง แล้วคิดเรื่องของอนาคตที่จะเกิดขึ้น
ผมยอมรับในสิ่งที่เป็นอยู่ได้แล้ว ผมแค่คิดว่าคุณชายสามารถทำให้ผมรู้สึกกล้าที่จะยอมรับความรักของเขาได้และทำให้ผมกล้าที่จะยอมรับว่าตัวผมเองนั้นก็กำลังรักเขาอยู่เหมือนกัน
ถึงแม้ว่าผมจะไม่แสดงออกมากก็ตามเถอะ
รอให้ถึงเวลาอีกสักหน่อยผมคงจะกล้าพูดกับคุณชายต่อหน้าเอง และบางครั้งผมจะลองทำในสิ่งที่บ้าบิ่นดูบ้าง ถ้ารู้เพศลูกเมื่อไหร่ผมจะขอคุณชายแต่งงาน และจะมอบแหวนให้กับคุณชายด้วยมือของผมเอง คงจะมีควาสุขไม่น้อย พอนึกถึงสีหน้าของเขาแล้วมันจะต้องตะลึงน่าดู
ก็เพื่อตอบแทนคุณชายบ้างน่ะครับ...
(https://www.img.in.th/images/babc870081642c7c727b83d186065e3c.jpg)
Cr.http://news.sohu.com/20120824/n351419452.shtml
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้ว ช่วงนี้ตันๆนิดหน่อยยยย :เฮ้อ: :ling2:
ขอเวลาไปปั่นยาวๆหน่อยนะคะ
ขอบคุณทุกคนค่ะ
:กอด1:
-
กี้ยอมใจอ่อนแล้ว คุณชายดีใจตายเลยนะคะเนี่ย ^^ งานนี้มียิ้มหน้าบานแน่เลยเน้อ~
-
ตื่นเต้นรอแล้วเนี่ย ส่วนคุณย่าคะ อย่ามาจับหลานน่ะค่ะ พูดเองบอกเองอย่ามากลืนน้ำลายทีหลังล่ะ
-
คุณย่าเนี่ยสู้คุณทวดไม่ได้จริงๆ :katai1:
ต้องเรียกว่าแก่กะโหลกกะลา !!!
-
ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปจริงๆ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
แล้วอย่าตามมาง้อหาเหลนล่ะ คุณย่า
-
ภาพสุดท้ายสวย o13
-
มัวแต่แคร์หน้าตา ฐานะ สังคม เมื่อไรลูกหลานจะมีความสุข แค่เค้าเป็นคนดี ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ
-
ชอบรูปมาก
-
อยากเห็นน้องเร็วๆ จัง
-
ดีนะไม่มีดราม่าจากเพื่อนเก่า
-
หวานกันเชียว
คุณย่าใจแข็งจังอะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เดี๋ยวท้องโตแล้วขี้คร้านจะเห่อเนาะคุณยา
คุณทวดน่ารักมากค่ะ เข้าใจเด็กๆดี
รอตอนต่อไปเนาะ
-
จะคลอดจากใคร อะไรยังไงก็เหลนเปล่าคุณย่า ชิ
-
รอลุ้นตอนต่อไปครับ
-
คุณย่าอย่าใจร้ายเลย มีหลานสมใจแล้วนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณ :)
-
คุณย่าใจร้ายมาก แคร์สังคมมกกว่าครอบครัว
:mew1: :mew1:
-
รักคุณชายแล้วล่ะสิกี้~
-
ต้องอย่างนี้สิกี้
สงสารพีอะ
เงิบเลยดิ 5 5
-
ตอนที่12 -สัปดาห์ที่ 12
นับจากวันที่ผมกลับจากงานเลี้ยงรุ่นนั้นผมต้องเตรียมตัวถ่ายพรีเวดดิ้ง อันที่จริงก็แค่เลือกชุด ไหนจะเลือกโลเคชัน อันที่จริงผมยังไงก็ได้ แต่คุณชายเรื่องมาก แม่ผมดันเข้าข้างคุณชายซะอย่างนั้น
"รูปวันแต่งงานมันจะอยู่ไปอีกนานเลยนะ จะถ่ายก็จัดเต็มไปเลยสิ”แม่บอกขณะที่หยิบนิตยสาร Pre-wedding ชายกับชายมาเปิดดู แล้วชี้นั่นชี้นี่กับคุณชายสองคน
"เห็นไหมกี้ มันไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้นเสียหน่อย"คุณชายบอก
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา"ผมยิ้มบางๆก่อนจะดูชุดที่คุณชายยื่นมาให้ดู ผมตั้งใจจะถ่ายเป็นสองเซ็ท เซ็ทแรกคือถ่ายที่สตูดิโอ เครื่องแต่งกายก็สูท กับชุดไทย เซ็ทที่สองก็เป็นถ่ายนอกสถานที่แต่ยังไม่ได้กำหนดว่าเป็นที่ไหนดี เห็นคุณชายแย้มๆมาว่าไปถ่ายในสวนที่บ้าน
ผมเข้าไปชาขิงร้อนๆให้ตัวเอง ขณะที่กวักมือเรียกแม่ที่กำลังสนอกสนใจกับนิตยสารอยู่ จนกระทั่งแม่เงยหน้ามาทางครัวพอดี แม่ลุกเดินมาหาผมปล่อยให้คุณชายนั่งจมอยู่กับกองหนังสือไป
“มีอะไร ทำลับๆล่อๆนะแก”
“ถ้าถ่ายพรีเวดดิ้งเสร็จแล้ว ผมอยากขอ เอ้ย อยากให้แหวนคุณชายน่ะ สงสารเขานะ อุตส่าห์ให้แหวนผมตั้งแต่ที่ชะอำแล้วอ่ะ”ผมกระซิบบอกแม่ที่ทำหน้ายิ้มแล้วหันไปมองคุณชาย
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ อยากให้แหวนแทนใจไอ้ชายมันหรือไง เอาของพ่อไปสิ..."
“เอาแบบนั้นหรอแม่”
“เออ พ่อแกก็ไม่อยู่แล้วจะเก็บแหวนไว้ให้ใคร... ถ้าเป็นแกฉันก็ไม่ห้ามหรอก ทำตามใจตัวเองเถอะ แกโตแล้วนี่”แม่ยิ้มแล้วมองชาขิงที่วางอยู่
“แม่ คือว่า... ผมไม่ค่อยเก่งเรื่องโรแมนติกหรือเซอร์ไพร์เลย”
“ไอ้ชายน่ะเหรอ แกทำให้มันก็ชอบทั้งนั้นแหละ ไม่เซอร์ไพร์ก็เหมือนเซอร์ไพร์ ถ้าคิดไม่ออกจริงๆเดี๋ยวแม่ช่วย ตอนนี้ก็ทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีก่อน”แม่ยิ้มก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อสำรวจว่าของสดของแห้งขาดเหลืออะไรหรือไม่
“ครับแม่”ผมยิ้มบอก แล้วหยิบจานผลไม้ที่วางอยู่ที่บนโต๊ะอาหารถือติดมือไปด้วย ผมเดินวางไว้ที่โต๊ะ คุณชายเงยหน้ามองผม
“ทานผลไม้เย็นๆก่อนสิคุณ ไม่ต้องรีบหรอก มีเวลาเหลือเฟือ”ผมบอกแล้วหยิบส้อมคันเล็กจิ้มไปที่สับประรดมาหนึ่งชิ้น ก่อนจะยื่นไปข้างหน้าเบื้องหน้าคุณชาย เขาละสายตาจากนิตยสารแล้วเงยหน้ามองสับประรดในมือผมก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วยื่นหน้าอ้าปากกัดสับประรดไปจนหมด ผมขำหึแล้วหันมาจิ้มแอปเปิ้ลให้ตัวเอง
“อืม กำหนดวันเวลาเลยไหมกี้ จะได้มีเวลาเตรียมตัว”
“อีกอาทิตย์หน้าเลยครับ ไม่อย่างนั้นท้องจะโตกว่านี้”ผมพูดหลังจากที่เคี้ยวชิ้นแอปเปิ้ลหมดแล้วยกแก้วน้ำเสาวรสมาดื่มอึกๆ
“โอเค ครับ ผมได้ชุดแล้วนะ กี้ชอบไหม”คุณชายถือหนังสือเดินมานั่งข้างๆผม แล้วยื่นให้ดู มีหูกระต่ายกับเสื้อกั๊กสีชมพูอ่อนส่วนเชิ้ตกับกางเกงสีขาว ซึ่งดูไม่หวานแหวจนเกินไป ผมก็โอเค
“ชอบครับ น่ารักดี ”ผมยิ้มก่อนจะเลื่อนไปดูชุดไทย ที่เป็นเสื้อสีขาวกับโจงกระเบนสีน้ำตาลกับม่วงตามสมัยนิยมในรัชกาลที่5 เมื่อตกลงกันได้คุณชายก็หันมาสนใจท้องผมแทน ยื่นมือมาจับแล้วพูดกับท้องของผม ซึ่งตามที่หมอภูมิได้ชี้แจงไปคราวนั้น ตัวอ่อนหรือทารกในครรภ์สามารถได้ยินเสียงแล้ว
“กี้ต้องคุยกับลูกบ้างนะครับ ผมอ่านในคู่มือมา เหมือนเป็นการแสดงความรักต่อลูกไง”คุณชายยิ้มมองหน้าผมแล้วเอื้อมมาจับมือข้างซ้ายที่มีแหวนอยู่ เขาลูบแหวนบนนิ้วนางนั้นแผ่วเบา
“มีอะไรหรือครับ”ผมถาม มองคุณชายที่สายตาเหม่อเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ผมแค่คิดภาพวันแต่งงานของเราครับ ผมคงมีความสุขมากแน่ๆ”คุณชายหัวเราะเสียงเข้ม ผมยิ้มแล้วเปลี่ยนพลิกไปสัมผัสอุ้งมืออุ่นๆของเขาแทน
“รออีกหน่อยสิครับ ไม่นานเกินรอ”ผมยิ้มกว้าง ผมจะรอวันที่สวมแหวนให้คุณชาย
เมื่อพูดถึงเรื่องแต่งงานก็นึกถึงเรื่องของคุณย่า ท่านหายเงียบ ไม่ได้ติดมาที่คุณชายเลยตั้งแต่วันนั้น ยกเว้นฝ่ายคุณพ่อกับคุณหญิงก็คอยโทรมาพูดคุยกับผมบ้างคุณชายบ้างเรื่อยๆ คุณทวดท่านก็บ่นคิดถึงผมอยากเจอหน้าผมแล้วก็อยากเห็นท้องผมว่าโตขึ้นแค่ไหนแล้ว ท่านเป็นคนน่ารักและจิตอารีมากจริงๆ
..
.
เป็นอีกสัปดาห์ที่ผมกับคุณชายรอคอย เมื่ออายุครรภ์ของผมมาถึงสัปดาห์ที่ 12 (3เดือน) ก็ได้กำหนดการตรวจครรภ์ แต่ที่สร้างความตื่นเต้นให้แก่ผมและคุณชายรวมไปถึงบรรดาคุณแม่ยาย แม่ย่า จนกระทั่งคุณทวดก็ตามที คือการรู้เพศของลูกผมต่างหาก การตรวจอัลตร้าซาวด์ปกติผ่านหน้าท้อง ใช้เวลานานก็ปกติเพื่อทำการระบุเพศ
สรุปแล้วผลที่ได้ออกมาคือ........
ผู้หญิง
ผมรู้สึกเต็มตื้นอย่างประหลาด จะเรียกว่าดีใจจนล้นปรี่ก็ไม่ใช่ จะตื่นเต้นเกินเหตุก็ไม่เชิง คุณชายท่าทางจะดีใจมากจนพูดไม่ออก เขาแค่ยิ้มแล้วสวมกอดผมอย่างซึ้งใจ ผมว่าก็ดีแล้วที่มีลูกผู้หญิงท่าจะเลี้ยงง่าย ที่สำคัญเป็นเพศที่ผมจะไม่เป็นกังวลกับความเป็นไปของลูกน้อย.... ผมก็คิดมาก ถ้าหากลูกเกิดมาเป็นผู้ชาย เขาอาจจะเป็นอย่างผมหรือเปล่า เฮ้อ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รักลูกที่เกิดมาอยู่ดี
พอกลับจากศูนย์วิจัยแล้วคุณชายโทรสายตรงไปรายงานคุณพ่อคุณแม่ของเขา วีดีโอคอลหากันเลยที่เดียว เหมือนว่าฝ่ายนั้นจะลุ้นอยู่เหมือนกัน พอคุณชายบอกว่าผู้หญิงเท่านั้น ผมได้ยินเสียงเฮร้องดีใจมาจากโทรศัพท์
ผมมีความสุขกว่าทุกครั้งเลยทีเดียว
หลังจากที่ผ่านการอัลตร้าซาวด์ไปได้หนึ่งวัน คุณชายก็ชวนผมไปซื้อเครื่องใช้ของเด็กทารก ผมเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะนั่งๆนอนๆอยู่แต่ในบ้านก็ทำให้เบื่อ ผมสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ไซน์ใหญ๋กว่าเดิมเพื่อปกปิดท้องที่ป่องออกมาแล้ว ถ้าหากมองอยู่หลายวินาทีล่ะก็ ...คงต้องเห็นโครงร่างของท้องที่มีลักษณะต่างจากการลงพุงมากเลยทีเดียว แต่ผมก็ไม่สนใจเท่าไหร่
เมื่อถึงห้างสรรพสินค้า ผมกับคุณชายก็ไปยังโซนของเด็กอ่อน ส่วนมากที่จะซื้อเข้าบ้านก็จะเป็นผ้าอ้อม ขวดนม เบาะนอน พวกข้าวของจำเป็นสำหรับการเลี้ยงลูก
“ผมว่าซื้อของเล่นไปเลยไหมกี้”คุณชายชี้ไปที่ม้ากระดกที่มีลวดลายน่ารักสีน้ำตาลอ่อน
“ซื้อไปเก็บไว้เลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาซื้ออีกรอบให้วุ่นวาย”คุณชายยิ้มแป้น ทำอย่างกับมาจะเอามาเล่นเองอย่างนั้นแหละ ผมขำในใจขณะที่มอคุณชายหยิบม้ากระดกมาใส่รถเข็น ผมเดินไปดูของเล่นที่เสริมพัฒนาการของเด็ก 1-7 เดือน
ระหว่างนั้นมีคุณแม่เข็นเด็กน้อยเดินดูของเล่นอยู่ที่ชั้นฝั่งซ้าย เด็กน้อยประมาณ5เดือนส่งเสียงอ๊อแอ๊ะ ยิ้มแป้นน่ารักจ้ำม่ำ คุณชายหันไปมองอย่างสนใจ แววตาเป็นประกาย ในขณะที่คุณแม่กำลังเลือกของ คุณชายก็เดินไปนั่งยองๆลงตรงหน้าเด็กน้อย ถือพวกกระดิ่งสีสันสดใสที่หยิบมาจากชั้นแล้วสั่นเบาๆ
“ไงครับหนูน้อย กรุ้งกริ้งๆๆๆ”คุณชายส่งยิ้มใจดีปานคุณพ่อไปให้เด็กน้อยที่มองตอบมาด้วยแววตาใสแจ๋ว ผมยืนมองอยู่ห่างๆ แต่ทว่า
“ฮึ ...อืออ แงงง”เด็กน้อยปัดป่ายมือคุณชายออกไปแล้วร้องงอแงเสียงดังทำให้คุณแม่หันมามองด้วยความตกใจ รีบเข้ามาดึงรถเข็นออกห่างจากคุณชาย “อ้าว” เจ้าตัวทำหน้าเหรอหรา
“นี่คุณ! ทำบ้าอะไรกับลูกฉันห๊ะ ออกไปๆ!—เป็นอะไรจ๊ะลูก โอ๋ๆ เดี๋ยวแม่พาไปที่อื่นนะ ตรงนี้มีคนนิสัยไม่ดีอยู่”ว่าแล้วก็ส่งสายตาไม่พอใจให้คุณชายที่ยืนถอยกลับมาหาผม
ผมหัวเราะเขาเสียงดัง “ฮ่าๆ เด็กกลัวคุณ แล้วแบบนี้จะเลี้ยงลูกได้หรอครับ”คุณชายวางของลงบนชั้นแรงๆ เหลือบตามองผมเหมือนงอน
“โธ่กี้ ทำผมเสียความมั่นใจหมด เด็กน้อยนั่นไม่มีอารมณ์ขันเลย—นี่ถ้าหนูออกมาพ่อจะเล่นด้วยทุกคืนเลยน้า”คุณชายเปลี่ยนมาก้มตัวพูดกับท้องของผมด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“หึๆ ตอนนี้ลูกไม่ได้ยินหรอกน่า”ผมผลักหน้าเขาออก ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสายตาของคนรอบข้างที่เดินมาดูของจ้องมองมาที่ผมกับคุณชายแปลกๆ ผมแค่ดึงแขนคุณชายให้เดินไปที่ล็อคอื่นแทน คุณชายหัวเราะเบาๆแล้วดันรถเข็นเดินไปอีกทาง
“คุณอายหรอไงกี้”
“เปล่าซะหน่อยนี่ ผมแค่ขำคุณน่ะ ทำท่าทางแบบนั้นตลกจะตาย”ผมว่าแล้วจับแขนเขาไว้เพื่อหยุดดูของ ผมจับโมบายล์ที่ห้อยรูปสัตว์น่ารักๆมาดูแล้วยิ้ม
“น่ารักดีนะ ผมจำได้ว่า ถ้าเอาไปติดกับเปลเด็กเนี่ย จะช่วยให้เด็กผ่อนคลายอารมณ์ดี ผมอยากให้ลูกเราอารมณ์ดีเหมือนผมไง”
“อืม เอาแบบพอดีๆนะไม่ล้นเหมือนคุณ”ผมหัวเราะแล้วหยิบมาใส่รถเข็น อารมณ์ของผมตอนนี้คงที่ดีตั้งแต่กลับมาจากงานเลี้ยงไม่หงุดหงิดโมโหง่ายเหมือนเคย เพราะคุณชายเอาใจใส่มากขึ้นแล้วผมก็ทำใจให้สบายมีความสุขเปิดรับสิ่งที่คุณชายทำให้ผมมากขึ้น ก็พลอยทำให้ผมผ่อนคลายมีความสุขมากกว่าช่วงก่อนๆ แน่นอนว่าผมนึกถึงคำพูดของคุณทวดอยู่เสมอ ผมจึงใจเย็นขึ้นมากกว่าเดิม
“ฮ่าๆ ทำไมครับเหมือนผมไม่ได้ดีหรือไง มีสีสันดีนะครับ นึกถึงเสียงของเด็กเล็กๆหัวเราะลั่นบ้านนี่ก็ชโลมใจดี”คุณชายพูดเสียงใส แล้วเดินจับนู่นจับนี่ดูไปด้วย ก่อนจะหยิบตุ๊กตาแมวมีเสียงเหมี๊ยวๆขึ้นมาดู
“เหมือนคุณเลยกี้”คุณชายยื่นมาใกล้หน้าผมแล้วยิ้ม ผมย่นหน้าจับตุ๊กตาแมวสีขาวหน้าแป้นเร้นมามอง
“เหมือนตรงไหนกัน”ผมจับบีบๆดูขนสั้นๆนิ่มๆ “ก็น่ารักดีไง กี้ออกจะน่ารัก”คุณชายพูด ผมเหลือบมองเขาผงะไปเล็กน้อย
“น่ารักบ้าอะไรกัน ผู้ชายไม่น่ารักหรอก”ผมย่นจมูกแล้วเดินหนีเขาไปดูของอย่างอื่นแทน เหลียวมองไปดูคุณชายมันกวนหยิบตุ๊กตาแมวสีขาวมาเป็นกอบเป็นกำใส่รถเข็นจนเกือบล้นแล้วหันมายิ้มให้ผมสายตาแพรวพราว ผมเดินหน้าร้อนผ่าวมาทางโซนเสื้อชุดผ้าป่านสำหรับเด็ก ผมจับมาดูสองสามตัว เป็นชุดผ้าป่านผูกหน้าสีฟ้าอ่อนธรรมดาๆ
คุณชายเดินเข็นรถเข็นมาถึงจุดที่ผมอยู่ เขาเดินมายืนเลือกข้างๆ
“เพิ่งเห็นกี้เขินนะเนี่ย ว้าวเซอร์ไพร์จัง”คุณชายหัวเราะ ผมมองหน้าเขาบ้างเห็นว่าหูแดงก่ำเชียว หึ อ่อนจริงๆ มาว่าผมตัวเขาเองก็เขินผมเหมือนกันนั่นแหละ ผมเบ้ปาก
“ของที่อยากได้ครบหรือยังครับเนี่ย”ผมไม่สนใจแล้วชะโงกหน้าไปมองของในรถเข็น สำรวจของใช้
“น่าจะครบแล้วล่ะครับ ...อยากได้อะไรอีกหรือเปล่า”คุณชายถาม ผมหยิบชุดผ้าป่านมัสลินสำหรับเด็กผู้หญิงมาสี่ห้าตัว
“อืม... ไปซื้อนมเพิ่มแล้วก็ผลไม้สักหน่อยแล้วกันครับ”ผมบอกเขา ขณะที่เดินมองไปรอบๆตัว
“เราน่าจะมาช็อปปิ้งด้วยกันอาทิตย์ละครั้งนะครับ อบอุ่นดี ผมชอบ”คุณชายเข็นรถเข็นมาใกล้ ผมก็เห็นด้วยกับที่เขาพูดนะ หาเวลาสร้างความคุ้นเคยให้กันมากขึ้นในหลายๆด้านและเปิดใจเรียนรู้อีกฝ่าย
“ก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าผมไม่อู้ ก็จะแวะมาอาทิตย์ละครั้ง ผมว่ามันก็ผ่อนคลายได้ดีทีเดียว”
คุณชายแค่ฟังแล้วยิ้มกับตัวเอง แล้วเดินชั้นสองเพื่อดูของสด ส่วนใหญ่จะเป็นผักผลไม้ที่ให้พลังสูง ไฟเบอร์เยอะๆเพราะผมจะมีอาการท้องผูกบ่อยครั้ง จากนั้นก็ไปชำระเงินเรียบร้อย แล้วก็กลับบ้าน
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกับคุณชายมีความสุขจริงๆ ไม่มีเรื่องอะไรมาขัดใจให้น่าปวดหัว เมื่อมาจอดรถบริเวณหน้าบ้าน ผมก็แปลกใจที่แม่มีแขกมาหา
“ใครมาหาแม่กัน”ผมขมวดคิ้วมองรถเก๋งสีดำเงาวับ ผมลงจากรถ ช่วยคุณชายถือของแต่เขาให้ผมถือแค่ของเบาๆนอกเขาหอบหิ้วเข้าไปในบ้านเอง
เมื่อเดินมาถึงในตัวบ้าน ผมก็เห็นว่าแม่กำลังคุยกับผู้ชายวัยเดียวกัน แต่ก็ต้องขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นว่าห้องนั่งเล่นของบ้านเปลี่ยนไป ปกติจะมีโซฟาสองตัวกับโต๊ะกาแฟตัวเตี้ยวางอยู่ตอนนี้กลายเป็นว่าโต๊ะเตี้ยหายไป กลับกลายมีพื้นเบาะบางๆวางปู กับเด็กน้อยเพศชายหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวอมชมพูนั่งปุกอยู่กับพื้นในมือถือตุ๊กตายางมีเสียงไว้ในมือ
ผมกลับคุณชายชะงักมองไปรอบๆบ้านอย่างงงวย
“มาพอดีเลยแกสองคน นี่คุณธนัยรุ่นพี่ที่ทำงานแม่เอง ....นี่ไงคะไอ้กี้ลูกของดิฉันเอง แล้วนั่นไอ้ชายเพื่อนไอ้กี้มัน”ผมกับคุณชายยกมือสวัสดี คุณธนัยด้วยความนอบน้อม
“สวัสดีครับ น่าตาดีเหมือนแม่เลยนะเรา...”คุณธนัยรับไหว้แล้วหันกับแม่มาหัวเราะเบาๆ ผมมองคุณธนัยรุ่นพี่ที่ทำงานของแม่ อายุน่าจะมากกว่าแม่ผมไม่เท่าไหร่น่าจะเกินห้าสิบไปแล้ว แต่หน้าตาและผิวพรรณยังไม่มีร่องรอยความสูงวัยมากนัก ผมสีดำที่ถูกย้อมเซ็ทมาอย่างดีตามประสาคนมีเงินและดูแลตัวเองอย่างดี แม้ว่าจะมีอายุแต่ก็บ่งบอกว่าผู้ชายวัยกลางคนคนนี้หน้าตาหล่อเหลาไม่เบา
ผมแปลกใจนิดหน่อยว่าเด็กน้อยน่ารักนั่นเป็นลูกหรือหลาน ผมกับคุณชายวางของลงที่บริเวณตู้โชว์ ฝ่ายคุณธนัยมองข้าวของที่ผมซื้อมาอย่างแปลกในระคนสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
“อ้อ เรื่องน้องวีน่ะเหรอคะ วางใจได้...กี้ ไอ้ชาย มานี่ก่อนสิ”แม่กวักมือเรียก ผมกับคุณชายเดินมานั่งข้างๆผู้เป็นแม่ เด็กน้อยที่นั่งเล่นอยู่บนพื้นส่งเสียงหัวเราะยื่นไม้ยื่นมือออกมาข้างหน้า แขนอ้วนสั้นมีเนื้อชี้มาทางผมแล้วยิ้มเห็นเหงือกชมพูน่ารักส่งเสียงหัวเราะออกมาเต็มเสียง คุณธนัยก้มมาคุยกับเด็กน้อยงุ้งงิ้งและคอยจับตัวลูกน้อยไว้เพราะกลัวว่าจะล้มคะมำเข้าเสียก่อน
“มีอะไรเหรอแม่”
“คือแบบนี้... พอดีว่าคุณธนัยต้องไปทำธุระกับแม่น่ะ แต่ว่าเอาน้องวีลูกชายไปด้วยไม่ได้ แม่ก็เลยอยากจะให้แกสองคนช่วยดูแลน้องวีหน่อย”แม่บอกผมแล้วจับแขนผมเบาๆ
“ถือว่าช่วยลุงหน่อยก็แล้วกันน่ะครับ ตอนแรกว่าจะพาน้องกลับไปที่บ้านแต่ก็ว่าไกล เดี๋ยวไม่ทันเวลาธุระ อีกอย่างพี่เลี้ยงน้องวีเข้าไปหาหมอวันนี้ด้วย ก็เลยอยากรบกวนกี้กับชายช่วยดูแลน้องหน่อย”
“....เอ่อ ”ผมมองหน้าแม่ที่พยักหน้าให้ผมเบาๆก่อนจะหันไปมองน้องวีที่พยายามจะหยิบลูกบอลสีแดงเล็กๆแต่เพราะทรงตัวได้ไม่ดีเลยทำให้เอนไปด้านข้าง
“ได้อยู่แล้วครับ ผมช่วยดูน้องวีได้”คุณชายรีบพูดทันที คุณธนัยยิ้มรับเหมืองโล่งอกที่หาทางออกให้กับลูกชายของตนเองได้ คุณชายสะกิดผมเบาๆ “ผมเองก็ว่างๆอยู่แล้วครับ ไม่ต้องห่วงนะครับคุณลุง”
“น้องเลี้ยงไม่ยากหรอก เพิ่ง7เดือนเอง ฮ่าๆ อารมณ์ดีมาก ไม่ค่อยจะกลัวคนแปลกหน้าเลย”คุณธนัยยิ้มบอก ก่อนจะลุกเดินไปอุ้มน้องวีขึ้นมายืนเหยียบที่หน้าขาของตนเองแล้วหอมแก้ม
“แม่ไปไม่นานหรอก ...ถือว่าซ้อมไปในตัวไง”แม่ป้องมือมากระซิบ ผมหัวเราะเบาๆ แล้วเข้าไปรับน้องวีเมื่อคุณธนัยอุ้มลูกชายมาให้ผม น้องวีไม่ลังเลจะยื่นมือมาหาผมเลย แววตาใสแจ๋วกับปากที่ขยับพูดได้ไม่ชัดและเป็นคำๆ จำความได้แค่ ปะ ปา หม่ำๆ แค่นี้เอง
“ฮึ้บ ไงครับน้องวี”ผมอุ้มมานั่งบนตัก ตัวหนักดีเหมือนกัน เด็กน้อยยิ้มหัวเราะตามประสาเด็ก นิ้วมือน้อยๆดึงนิ้วชี้ผมเข้าไปในปาก คุณชายนั่งมองด้วยสายตาเอ็นดู
“น้องน่ารักดีนะครับ... ไว้ใจได้เลยแม่ ลุงธนัย ผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ”ผมยิ้มบอก แม่กับคุณธนัยรวบกระเป๋าเอกสารสีกรมท่าขึ้นมาถือไว้
“ฝากด้วยนะจ๊ะ แม่ไปล่ะ”แม่ยิ้มยื่นมือมาจับแก้มยุ้ยของน้องวี ส่วนคุณธนัยก็หยิบกล่องพลาสติกมีหูถือมาวางบนโต๊ะคาดว่าน่าจะเป็นกล่องบรรจุขวดนมแล้วก็เสื้อของน้องวี
“ไปนะครับตัวน้อย อย่าดื้อน้า”คุณธนัยพูดกับลูกชายแล้วที่ยื่นมือไปหาก่อนจะเงยหน้ามาส่งยิ้มให้ผมกับคุณชายก่อนจะเดินออกไปด้านนอก
....
....
คุณชายเดินเอาของสดไปเก็บในตู้เย็น ขณะที่ผมนั่งเล่นกับน้องวี เด็กคนนี้น่ารักมาก เจ้าเนื้อจ้ำม่ำเรือนผมเส้นเล็กเป็นกลุ่มนุ่ม ที่สำคัญยิ้มเก่งด้วย เวลาคุยด้วยก็จะส่งเสียงคิกคักมือไม้ปัดป่ายมาข้างหน้าเพื่อจับหน้าจับแขนคนพูด
“ปะ...หม่ำๆๆ”เด็กน้อยอยู่ไม่สุขปีนป่ายไปอยู่บนตักของผม วัยกำลังซนเลยแฮะ คุณชายที่เดินถือตุ๊กตาหมูมาตัวนึง
“ว่าไงครับ อ้วนเป็นหมูอู๊ดๆเลย”คุณชายเดินมาตรงหน้าผม แล้วทำเสียงร้องเหมือนหมูให้น้องวีฟัง เด็กน้อยหันไปสนใจคุณชาย หัวเราะออกมาเล็กน้อย ผมจับช่วงตัวของน้องวีไว้ยืนบนตักผม เด็กน้อยเอนไปด้านหน้า ยื่นมือเล็กๆไปจับหน้าคุณชาย กระทืบขาไปมาหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ อารมณ์ดีจริงๆด้วย หัวเราะที่เห็นเหงือกน้ำลายไหลเลยทีเดียว คุณชายเอื้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกล่องมาให้ผม แล้วเช็ดคราบน้ำลายออกจากแก้มของน้องวี ที่เริ่มอยู่ไม่สุขอยากสำรวจสถานที่ใหม่ ผมปล่อยน้องวีให้ไปนั่งบนเบาะที่ปูไว้
ผมไม่รู้ว่าน้องวีหิวหรือเปล่า แค่พูดว่าหม่ำๆอย่างเดียว จากนั้นก็นั่งเล่นของเล่นจนเพลิน
“จ๊ะเอ๋”คุณชายยื่นหน้าไปใกล้แล้วเอามือปิดหน้า ไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อยจะชอบมุกเล่นแบบนี้เพราะน้องวีหัวเราะเอื้อมมือไปจับแขนคุณชายไว้
“เล่นกับน้องไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปเตรียมข้าวกลางวันให้น้องก่อน ไม่รู้ว่าทาอะไรได้บ้าง”ผมบอก คุณชายพยักหน้าแล้วคว้าตัวน้องวีมาอุ้มเล่น ผมเดินไปที่ครัว คงจะทานได้แต่อาหารอ่อนๆฟันยังไม่ขึ้นเลย ผมเดินไปหยิบหนังสือคู่มือที่วางอยู่หลังตู้เย็นมาเปิดอ่าน เผื่อจะเจอข้อมูล ในนั้นแนะนำเมนูง่ายๆมาสองสามอย่าง แต่บางเมนูในตู้เย็นไม่มีของสดจำพวกนั้น ที่พอจะทำได้มีแค่ข้าวบดปลาทูฟักทอง โชคดีที่คุณชายหุงข้าวไว้ไม่แข็ง ยังนิ่มๆอยู่ ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะแพ้ท้องคลื่นไส้อีกหรือเปล่า ผมต้มฟักทองไว้ในหม้อ จากนั้นก็มาทอดปลาทูจนสุก รู้สึกเหม็นขึ้นมา คุณชายเดินมาหา
“ให้ผมทำดีกว่าไหม กี้ไปดูน้องวีดีกว่านะ”คุณชายเดินมาเปลี่ยนที่กับผม
“ดูวิธีตามในหนังสือ ไม่ยากหรอก”ผมชี้ไปในหนังสือ คุณชายหยิบมาดูแล้วหันไปสนใจปลาทูในกระทะ ผมเดินหนีออกมา รู้สึกพะอืดพะอมเลยหยิบพิมเสนมาดม ทานยาแก้เวียนหัวหนึ่งเม็ด
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆน้องวีที่นั่งปุกจับตุ๊กตาแมวขนนิ่มโยนไปมาแล้วหัวเราะคนเดียว ผมตระครุบตุ๊กตาแมวที่กลิ้งมาทางผม
“เมี้ยวๆ แมวอยูทางนี้”ผมทำเสียงเล็กๆ แล้วบีบตุ๊กตาที่ส่งเสียงเหมี๊ยวๆออกมา เด็กน้อยยิ้มชี้มือมาทางผมแล้วพยายามคลานมาหาผมแต่ล้มเอนไปด้านข้าง ผมเลยเข้าไปอุ้มมาวางตรงหน้าผม น้องวีเงยหน้ามองผมมือข้างนึง ล้วงอมในปากก่อนจะยื่นมืออีกข้างมาจับจมูกผม
ซึ่งผมก็เข้าใจว่าเด็ก7ขวบเริ่มมีพัฒนาการในการสำรวจร่างกายของผู้เป็นแม่ พี่เลี้ยงหรือคนใกล้ตัวแม้กระทั่งสนใจของตัวเอง
“ว่าไงครับ นี่ใครเอ่ย”ผมยิ้มใจดีแล้วยื่นห้าไปใกล้ เด็กน้อยยิ้มจนตาปิดยื่นมือมาจับแก้มผมแทน ส่งเสียงอ๊อแอ๊ะพยายามพูด
“มา... มะ”น้องวีขยับปากพูด ยิ้มจนน้ำลายไหลออกมาอีกแล้ว ผมเช็ดน้ำลายออก “...มะมา หม่ำๆๆ”ผมเลิกคิ้วสงสัย น้องวีพยายามจะพูดอะไร คงไม่ใช่มะม๊าหรอกนะ ไม่งั้นผมโดนคุณชายมันล้อตายเลย
“หิวแล้วหรอครับน้องวี นี่พี่กี้นะครับ”ผมพูดบอกให้ฟังชัดๆ
“หม่ำๆ... ”เด็กน้อยพูดก้มมองของเล่นในมือ แล้วเงยหน้ามองผม “มา ..มะ”
“หืม.....เรียก กี้สิครับ”ผมพูดชัดๆช้าๆ ให้น้องวีฟัง “มะ มา ”
“....ชื่อ.....กี้......”ผมเน้นอีกรอบ น้องวีเงียบไปเบะปากเหมือนจะร้องไห้
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ”ผมหยิบกระดิ่งมาเขย่าๆตรงหน้าน้องวี ที่น้ำตาหยดออกมาแหมะๆแล้ว จากนั้นก็แผดเสียงลั่น
“แงงงง ฮือออ ฮึก ฮืออออ”เสียงสะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก
เฮ้ย ไม่เคยเลี้ยงเด็ก ปลอบใจเด็กเลยด้วยซ้ำ ผมชะเง้อหน้ามองคุณชายในครัว
“กี้ทำอะไรน้องวีน่ะ”คุณชายวิ่งมาดู ทำท่าเหมือนกับว่าผมแกล้งเด็กอย่างนั้นแหละ คุณชายเข้าหอมแก้มเปื้อนน้ำตาสะอื้นฮักๆ “ทำไมครับ ใครแกล้งน้องวี”
“ปะ ปา ฮืออ”เด็กน้อยยื่นแขนให้คุณชาย พยายามให้คุณชายอุ้ม ผมเบ้ปาก เพราะคุณชายหัวเราะหึๆแล้วอุ้มน้องวีมากอดไว้แล้วทำเสียงฮึมฮัม
ผมเลยกลั้นใจเข้าไปในครัว กลิ่นเหม็นทุเลาลง ผมป้ายพิมเสนใต้จมูกแล้วเดินไปเปิดฝาคลุมอาหาร ออกมาเห็นหน้าตาอาหารอ่อนสำหรับน้องวีแล้วก็กลั้นใจอีกรอบ ถ้วยกลมขนาดพอดีมือบรรจุอาหารอ่อนข้าวบดปลาทูฟักทองชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า บด แสดงว่ามันต้องเละ ผมหยิบมาถือ หยิบช้อนสำหรับชงกาแฟมาหนึ่งคัน อาจจะหิวแล้วก็ได้
ผมเดินเข้ามาหาแล้ววางถ้วยอาหารเด็กลง “คุณหยิบขวดน้ำของน้องออกมาหน่อย”ผมใช้คุณชายที่นั่งเล่นกับน้องวีที่อยู่บนตัก
“ผมว่าถ้าลูกเราร่าเริงแบบนี้ก็ดีเนอะ หึๆ เชื่อมือผมนะ ถ้าผมเลี้ยงรับรองอารมณ์ดีแน่ๆ”
“ฮ่ะๆ ตามใจคุณ”ผมเบะปากใส่ คุณชายหัวเราะชอบใจแล้วยื่นขวดน้ำที่หยิบมาจากในกล่องพลาสติก
“มาๆ หม่ำๆกันน้องวี”ผมบอกเสียงอ่อน แล้วขยับไปหาคุณชายใกล้ๆเพื่อตักข้าวให้น้องวี
“หม่ำๆๆ...”น้องวีพูดแล้วอ้าปากเล็กๆ ผมยื่นช้อนป้อนให้น้องวีแต่ทว่าน้องวีใช้ลิ้นดุนอาหารออกมา
“อ้าว ไม่หิวหรอ หรือว่าไม่ชอบกัน”ผมลองอีกครั้ง เหมือเดิมน้องวีดุนอาหารออกมา คุณชายใช้ผ้ามาเช็ดให้
“อืม ...ลองเปลี่ยนป้อนอาหารใส่ตุงกระพุ้งแก้มสิกี้ เพราะเด็กเคยชินแต่การดูดนมของแม่น่ะ เลยไม่คุ้นกับการป้อนการเคี้ยว”คุณชายพูดเสียงนุ่ม ผมมองหน้าเขาอึ้งๆก่อนจะลองทำตามที่เขาแนะนำ ได้ผลน้องวีไม่ดุนอาหารออกมาอีกแล้ว ถึงจะเลอะไปบ้างก็ตาม
“คุณรู้ได้ยังไงครับ”
“ผมอ่านจากเว็บมาน่ะครับ”
“...เป็นผมซะงั้นที่ไม่รู้อะไรเลย”ผมหน้าเจื่อนลง เมื่อก่อนดีแต่ว่าคุณชายกลายเป็นผมที่ไม่รู้เรื่องอะไร การเข้าหาเด็กน้อยก็ไม่ดีเท่าคุณชาย ผมไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่นัก
“ไม่เอาน่ากี้ คิดมาก ช่วยๆกันไง ตอนนี้กี้ก็รู้เพิ่มมาอีกอย่างหนึ่ง ไม่มีใครรู้ไปหมดทุกเรื่องหรอก –เหมือนที่คุณแม่บอกไง ซ้อมไว้ก่อน ฮ่ะๆ คิดซะว่าเลี้ยงลูกของเราเอง”คุณชายหัวเราะเอื้อมมือมาลูบหัวผมอีกต่างหาก ทำอย่างกับว่าผมเป็นหมูเป็นแมวอย่างนั้นแหละ
“รับทราบครับคุณ ฮึๆ”ผมหัวเราะ แม่ผมนี่เข้ากันได้ดีกับคุณชายเข้าไปทุกที ผมป้อนน้องวีต่อจนเหลือครึ่งถ้วย ก็พอสำรับเด็กอายุเท่านี้ คุณชายยื่นขวดน้ำให้น้องวีไปดูดเอง
“ผมว่าน้องกิ่นอิ่ม เดี๋ยวก็หลับปุ๋ยแล้วมั้งผมว่า”คุณชายบอกแล้วขยับวงแขนเบาๆกล่อมเด็กน้อยในอ้อมแขนไปด้วย
ผมเก็บของไปที่ครัว คุณชายอุ้มน้องวีตามมา
“ผมว่าพาไปนอนด้านบนดีไหมครับ”ผมบอกขณะที่เก็บของใส่ตู้เรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปมองน้องวีที่เอาหน้าซบกับลาดไหล่ของคุณชาย แววตาปรือทีละน้อย แขนตกห้อยเหมือนใกล้จะผล็อยหลับเต็มทีแล้ว
“ป่ะครับ ไปนอนกัน”คุณชายยิ้มแล้วเดินนำไปยังชั้นบน มาที่ห้องนอนของผมกับคุณชาย ผมหยิบผ้าห่มมาพับซ้อนกันหลายชั้นแล้วปูวางไว้ตรงกลางเตียงติดกับหมอน คุณชายค่อยๆขึ้นไปนั่งแล้ววางตัวน้องวีอย่างแผ่วเบา ผมเปิดพัดลมเพดานเบอร์ต่ำสุดให้พอมีลมเย็นๆ พัด น้องวีนอนหลับปุ๋ยไปในทันที
ผมยิ้มแล้วขยับไปนอนบนเตียงแล้วมองน้องวีที่หายใจสม่ำเสมอหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงชัดเจน อ้าปากเผยอเล็กน้อย
“ลูกนอนหลับแล้ว เรามานอนกันบ้างดีกว่าเนอะ กี้คงเหนื่อย”คุณชายพูดแล้วล้มตัวนอนอีกข้างขนาบข้างน้องวี หัวหนุนหมอนทำให้ผมสบตากับคุณชายชัดเจน
“...มีอะไรครับ”ผมมองหน้าเขาตาไม่กระพริบ คุณชายคลี่ยิ้มออกมา
“ผมดีใจที่กี้มีความสุข คุณยิ้มมากกว่าแต่ก่อนมาก แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วล่ะครับว่าที่ผมทำลงไปตั้งแต่เจอกี้มันไม่ได้สูญเปล่า...”ผมฟังคุณชายพูดเงียบๆ ลมเย็นสบายจากพัดลมทำให้ผมเคลิ้มๆจะหลับแต่หูยังได้ยินเสียงคุณชายชัดเจนดี
“...ครับ...มันไม่ได้สูญเปล่าแน่นอน”ผมพึมพำหลับตายิ้ม
“รักผมเข้าแล้วสิกี้”เสียงนุ่มทุ้มของคุณชายดังใกล้ๆ ผมไม่ได้ตอบเพราะเคลิ้มจะหลับไปหลายครั้ง ผมแค่ตอบ “ฮื่อออ ก็คงเป็นแบบนั้น...”ผมพยายามลืมตาแต่เปลือกตาเหมือนหนักอึ้งทำให้ผมหลับตาลง รับรู้ว่าคุณชายยื่นหน้ามาจูบแก้มผมเบาๆ
“ผมก็รักกี้นะ ได้ยินไหมครับ”คุณชายพึมพำเบาๆ
...ครับ ผมได้ยินแล้ว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วค่ะ
อดใจรอเด็กตัวน้อยๆกันนะคะ :katai2-1:
ขอบคุณทุกคนค่ะ
-
มุ้งมิ้ง
-
:mew1: :mew1:
-
ซ้อมเป็นคุณพ่อคุณแม่ก่อนของจริงค่าาาา
-
ชอบฉากไปซื้อของกับเลี้ยงเด็กน้อยจริงๆ ใสๆ
-
ซ้อมไว้ก่อน
-
อบอุ่นละมุนมาก
-
ลูกสาวววววว เด็กผู้หญิงก็น่ารักค่ะ
คุณย่าเงียบไปเลย จะมีอะไรรึเปล่าน้อ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
พี่กี้สู้ๆๆ รอน้องจ้า
-
อ่าาา ละมุนนนนนนน
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ขอบคุณ :)
-
ฝึกไว้ๆกี้กับคุณชาย~
-
:m3: อร๊ายยยย เดะน้อยน่าร๊ากกกก
คุณชายกะกี้ก็มุ้งมิ้งได้อีกอ๊า :m18:
-
น้องวีเลี้ยงง่ายจังเลยค่าา ^^ ยิ่งเวลาทั้งสองคนช่วยกันเลี้ยงยิ่งดูน่ารักเข้าไปกันใหญ่เลยเน้อ~ :heaven บรรยากาศละมุนมากๆ..
-
ตอนนี้หวานละมุนละมัยมาก
-
ได้ฝึกมือการเลี้ยงเด็กด้วยน่ารักมากๆๆๆ
คุณชายเก่งสุดๆๆ
-
:mew1:
-
คุณชายหวานมากอ่ะ
อ่านแล้วเพ้อเลยอ่ะ
-
โอ๊ะ หวานหยดๆ
-
ละมุน หลงคุณชายหัวปักหัวปำ :กอด1:
-
น่ารักน่ะหัดเลี้ยง
-
อยากรู้ว่าคุณย่าคิดยังไงแล้ว :hao5:
-
ตอนที่13 เราสามคน (1)
-สัปดาห์ที่ 14
หลังจากวันที่คุณธนัยฝากน้องวีให้ผมกับคุณชายดูแล ผมกับคุณชายดูจะเข้าใจเรื่องการเลี้ยงลูกมากขึ้น ผมเองก็ต้องศึกษาเรื่องการเลี้ยงลูกให้มากขึ้น เพราะผมไม่อยากให้ตัวเองบกพร่อง มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนขาดความรับผิดชอบไปบ้าง ไม่อยากผลักภาระให้คุณชายมันมากด้วย เดี๋ยวจะงอนน้อยใจเอา
ระหว่างนั้นคุณหญิงโทรมาเม้าส์กระจายกับแม่ผมให้ฟังว่าพลอยมาหาท่านที่บ้านพร้อมกระเช้าดอกไม้ แบรนด์ซุปไก่สกัด เพื่อมาไหว้เคารพคุณทวดและคุณย่า
“แม่นั่นต้องพยายามจะจับไอ้ชายแน่ๆเลย ฉันว่า”แม่ที่คุยโทรศัพท์อยู่ใส่อารมณ์ คุณชายที่อยากรู้อยากเห็นมากเดินไปนั่งฟัง
ข้างๆ ซึ่งเขาทำแบบนี้ประจำเวลาที่คุณหญิงโทรมาคุยกับแม่ แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าด่ากราดอย่างที่ควรจะเป็น แค่เหลือบมองแล้วเปิดลำโพงให้ได้ยินกันอย่างทั่วถึง
อันที่จริงคุณหญิงอยากจะขับรถมาเล่าให้ฟังเลยด้วย แต่ติดที่ว่า ต้องอยู่ดูเครื่องเพชร พลอย ทับทิมเก่ากับคุณย่า
“ฉันล่ะนึกแล้วเชียวแม่นั่น ไม่ใช่เล่นๆ คิดจะเข้าทางคุณแม่น่ะสิ ก็นะ ช่วงนี้คุณแม่ก็เอาแต่บ่นเรื่องตาชายที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องมาหาบ้าง พอเจอแม่นั่นมาหาซะหน่อย ก็คุยกันนานสองนาน ฉันก็อยากจะเอาหูแนบประตู แต่ก็ไม่ล่ะ ดูเป็นพวกสอดรู้ไปเลย แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะแม่กระรัต คุณทวดเอ็นดูกี้มันจะตาย ไม่รับสะใภ้ใหม่แน่นอน มีหลานมีเหลนมาการันตีขนาดนี้ จะไปไหนรอดกัน”คุณหญิงพูดอย่างออกรสหัวเราะเมื่อพูดจบ คุณชายทำหน้ายู่เพราะเสียงออกจะแหลมไปหน่อย
“แล้วคุณย่าท่านคงไม่ได้--”ผมกำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าจะยุแยง เกทับพลอยหรือเปล่า อย่างน้อยก็ได้ชื่เป็นถึงว่าที่เจ้าสาวคุณชาย
“โอ้ย ไม่หรอก ฉันว่าคุณแม่คงมองผู้หญิงคนนี้ออก ก็คงคุยด้วยตามารยาทผู้ดีน่ะ ถึงจะตึงๆเรื่องกี้มันแต่ให้เวลาแกหน่อย คนแก่ก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็ดีขึ้น เออ ตาชายแกก็ลองแวะมาบ้าน เอาอัลบั้มรูปมาโชว์คุณทวดหน่อยสิ เผื่อแกจะได้เห็นว่าเหลนน่ารักแค่ไหน”
“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน นี่--”แม่ปิดเสียงไปคุยแบบปกติแล้วเดินออกไปด้านนอก สงสัยจะเม้าส์เรื่องนู้นเรื่องนี้กันล่ะมั้ง
เรื่องของพลอยผมไม่กังวลหรอก เพราะพลอยคงหมดโอกาสไปนานแล้ว ถ้าจะกังวลก็มีแต่จะทำเรื่องอะไรเข้ากกว่า คุณชายเกาหัวทำท่าเหนื่อยหน่ายแล้วเดินมาหาผม
“เฮ้อ น่าเบื่อพวกผู้ใหญ่จังครับ ...ผมก็ขี้เกียจไปพูดกับคุณย่าแล้วไม่รู้ว่าท่านจะดื้อดึงไปถึงไหน”
“เอาน่า จะทำยังไงได้ล่ะครับ เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว... คุณแม่คุณพูดถูกนะ แวะไปหาคุณทวดกันดีไหมครับ”
“เอาสิครับ แต่หลังจากถ่ายพรีเวดดิ้งค่อยไป จะได้เอารูปไปอวดท่านด้วย”คุณชายยิ้ม ผมไม่ได้ขัดอะไร ผมเลื่อนการถ่ายพรีเวดดิ้งเข้ามาให้เร็วขึ้น กลัวว่าช้ากว่านี้จะเกิดเรื่องไม่ดีเข้าเสียก่อน อย่างเจอพลอยเข้า หรือท้องผมอาจเป็นที่ผิดสังเกต แต่โชคดีที่ช่างกล้องเป็นเพื่อนๆของคุณชายด้วย คงจะปิดเรื่องผมกับคุณชายได้
-ถ่ายพรีเวดดิ้งเซ็ท 1
ผมกับคุณชายตัดสินใจว่าวันแรกจะไปถ่ายที่คอนโดของผม ซึ่งผมก็เห็นด้วยเพราะที่ผ่านมาส่วนมากความทรงจำของผมกับคุณชายก็อยู่ที่ห้องผม คิดว่าเวลาถ่ายภาพออกมาจะได้ดูมีความสุขแบบไม่เฟค คุณชายโทรนัดช่างภาพที่ชื่อนัท ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ที่สำคัญสตูดิโอของเขานั้นถ่ายพรีเวดดิ้งให้คู่รักเพศเดียวกันมาหลายคู่แล้ว ผมก็เห็นมาถ่ายออกมาได้เป็นธรรมชาติดี
ส่วนแม่ไม่ได้มาด้วยเพราะอยากให้ผมกับคุณชายอยู่ด้วยกัน แม่บอกมาแบบนี้ คุณชายก็ออกอาการดีใจเข้าไปหอมแม่ผมฟอดใหญ่ กิริยาแบบนี้ผมเห็นจนชินแล้ว แม่เองก็ไม่ได้ห้ามปรามเพราะคุณชายมันไม่ฟังหรอก ผมก็ดีใจที่สองคนนี้เข้ากันได้ดี
ส่วนเรื่องชุดวันนี้จะใช้ชุดลำลองชิวล์ๆไปก่อน พวกสูทเอาไว้ไปถ่ายที่สตูฯของนัทในวันพรุ่งนี้แทน หน้าก็สดๆเพราะอยากได้แบบธรรมชาติๆ
ใช้เวลาไม่นานทั้งผม คุณชาย และนัทก็มาถึงคอนโดของผม สภาพในห้องยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง จะว่าไปก็มีความทรงจำดีๆกวนๆกับคุณชายที่ห้องผมเยอะพอสมควร คุณชายแนะนำผมให้นัทรู้จัก เพื่อนคุณชายคนนี้ก็ดีไปอย่างไม่ได้ถามไถ่อะไรมากแค่แสดงความยินดีเรื่องแต่งงาน ผมออกจะเก้อเขินอยู่ไม่น้อยเลย คุณชายก็ตามสไตล์เขานั่นล่ะ
“เป็นไง เมียกูน่ารักไหม”มีเสียงหัวเราะรื่นเริงจากคุณชายและเพื่อนของเขา เหอะ น่าหมั้นไส้จริงๆ
“เลือกมุมกันเองได้นะ ที่ตรงไหนมีความทรงจำดีๆน่ะเพื่อน ภาพคงออกมาเรียล”นัทที่กำลังปรับเลนส์กล้องพูดกับคุณชายยิ้มๆ แล้วหันมามองผม
คุณชายหัวเราะแล้วเดินมาหาผม “ที่ไหนก่อนดีกี้ เตียงไหม”ผมฟาดแขนเขาไปหลายที
“ตลกเหอะ”ผมทำหน้าตาย
หลังจากที่ปรับเลือกเลนส์และแสง มุมถ่ายได้แล้วคือห้องนอน บนเตียงตามที่เขาพูด ตอนแรกผมจะโวยวายซะแล้วแต่พอคุณชายมันอธิบายให้ผมฟังจนหมดผมเลยอึ้งๆไปนิดนึง ‘ยามเช้าวันนึงของผมกับเขา’ นี่คือชื่อภาพเซทนี้ แน่นอนเป็นความคิดของคุณชายมัน ช่างโรแมนซ์จริงๆ แต่ผมชอบธีมนี้นะ มันดูเรียลเกิดขึ้นจริงระหว่างผมกับคุณชาย ตื่นเช้ามาก็เห็นกันและกันอยู่ข้างๆ ถึงตอนนั้นจะไม่ได้หวานแหววอะไรมากนักก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าการเจอหน้าคุณชายตอนตื่นนอนเป็นเรื่องเลวร้าย
ผมกับคุณชายก็เตรียมเป็นนายแบบจำเป็นบนเตียง อาริยาบถก็ไม่ได้ดูน่าเกียจอะไรแค่นอนข้างๆกันมองตากัน แต่ผมก็เขินมาก ทั้งคุณชายแล้วช่างกล้องนี่แหละคือปัญหาของผม
“กี้ไม่ต้องเกร็งหรอก คิดซะว่าไอ้นัทมันไม่มีตัวตนก็แล้วกัน ...” คุณชายพูดข้างๆผม นัทหัวเราะ
“กี้ไม่ต้องเกร็งดิ อย่างที่คุณชายบอกแค่ไม่ต้องสนใจตัวประกอบอย่างผม ลองนึกว่าในเช้าวันนึงกี้ตื่นมาเจอไอ้ชายข้างๆ เรื่องฟีลลิ่งสายตามันก็จะออกมาเอง ...ไม่ต้องคิดว่ามันคือการถ่ายรูป คิดซะว่ามันเป็นเรื่องของคุณกับไอ้ชายสองคน ฮ่าๆ โอเคนะครับ ผมจะไม่เข้าไปกวนคนสองคนแน่นอน”
นัทพูดสบายๆเป็นกันเอง แล้วยิ้มก่อนจะถอยออกห่างไปหลายก้าวเพื่อเว้นระยะความเป็นส่วนตัวให้ผม ผมหลับตาทำใจสักหลายวินาที อันที่จริงก็น่าจะเตรียมใจมาตั้งแต่เนิ่นๆ ถ้าถ่ายในสตูดิโอมันคงง่ายกว่านี้
“...กี้ ผมอยากรู้จัง ว่าเวลาตื่นนอนตอนเช้าแล้วหันมาเจอผมนอนกอดคุณข้างๆคุณรู้สึกยังไงหรอครับ”คุณชายถามเขานอนตะแคงหันหน้ามาหาผม ราวกับว่าในห้องนี้มีแค่ผมเท่านั้น ผมครุ่นคิดกับคำถามของเขา
รู้สึกหน้าร้อนผ่าวนิดๆ
เมื่อก่อนคงไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย แต่พอมาหลายเดือนที่ผ่านมานี้ ผมค่อนข้างที่จะเข้าใจความรู้สึกของการตื่นเช้ามาเจอคนที่เรารักนอนอยู่ใกล้ๆมันก็รู้สึกดีเหมือนกัน แล้วยิ่งในเวลานี้ผมกำลังมีท้องอยู่ มันง่ายมากที่คุณชายจะเข้ามาในหัวใจหรือสามารถข้ามกำแพงของผมมาได้ ผมเองก็ยอมรับนั่นแหละว่า...ก็รักคุณชายด้วยเหมือนกัน
ผมยังไม่ตอบ แค่มองหน้าคุณชายกลับที่กำลังรอคำตอบของผมอยู่ ผมยิ้มให้เขา
“ก็....รู้สึกอุ่นดีมั้งครับ”ผมตอบแล้วหัวเราะ คุณชายย่นหน้า “แค่อุ่นเองหรอครับ”
ผมหัวเราะหึๆ คุณชายก็ฉลาดนะที่เขาชวนผมคุยแบบนี้ก็เพื่อไม่ให้ผมจดจ่อกับนัทที่กำลังเก็บภาพอยู่ปลายเตียงบ้าง เปลี่ยนที่อย่างเงียบเชียบเหมือนกำลังจดจ่อตั้งใจกับภาพถ่าย กล้องในมือของตัวเอง นัทก็ดีที่ไม่ได้ส่งเสียง บอกนั่นบอกนี่ว่าต้องจัดท่าแบบไหนยังไง คงเพราะเป็นเพื่อนคุณชายด้วยนั่นล่ะ เขาถึงไม่ออกคำสั่ง
คุณชายหัวเราะเบาๆ พยายามคาดคั้นคำตอบเพิ่มทางสายตา
“...ก็อุ่นทั้งกายอุ่นทั้งใจไงครับ ฮุ้ แค่นี้ต้องให้บอกอีก”ผมพูดเสียงข่ม คุณชายยิ้มกว้าง
“ฮ่าๆ ครับๆ ผมก็รู้น่า มองตากี้ก็รู้แล้วว่ากี้รู้สึกยังไงน่ะ...”คุณชายยิ้มหวานมาให้ ผมเบือนหน้าหนีกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ เดี๋ยวคุณชายมันจะได้ใจเข้าไปใหญ่ แต่จังหวะนั้นเอง ราวกับว่าผมหันไปยิ้มให้กับช่างกล้อง
“โอเค! เพอเฟ็คเลยครับ ผมเก็บได้หลายช็อตเลย ภาพสุดท้ายนี่สวยนะ กี้ยิ้มเต็มเฟรมเลย”คำพูดของนัททำให้ผมผุดลุกอย่างระวังเดินไปหานัทเพื่อดูภาพด้วย คุณชายหน้าชื่นตาบานบิดขี้เกียจเดินมายืนข้างๆ
“ไหนๆ มึงนี่เก่งนะไอ้นัท ทำให้กี้เลิกเขินกล้องได้เนี่ย ดูสิยิ้มสวยเชียว”ผมยันศอกใส่เขาแรงๆแล้วเดินหนีออกห่างจากสองคนนั้น นัทส่ายหน้า “ไม่ใช่เว้ย ต้องให้เครดิตมึงเลย ชวนกี้คุยจนผ่อนคลายได้เนี่ย”
จากนั้นก็เตรียมถ่ายมุมอื่นต่อคือหน้าตู้เสื้อผ้า ผมเห็นเสื้อที่เขาเตรียมให้ผมเปลี่ยน เป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเป็นตัวเดียวกับวันที่ใส่ไปบ้านคุณชายครั้งที่สอง ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำแทน นัทก็มองแบบสงสัยอยู่บ้าง แต่ไม่ได้ถามอะไร
“แป๊บนึงนะครับ แสงมันน้อยเกินไป”ว่าแล้วนัทก็เดินไปรูดม่านออกไว้ครึ่งนึง ภาพเซ็ทนี้อยู่ในอาริยบถที่ผมกำลังกลัดกระดุมที่ข้อพับให้คุณชายมัน ผมเขินตัวเองกับคุณชายมากกว่านัทอีก คุณชายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอใจกับความคิดของตัวเอง หลังจากนั้นก็ย้ายทัพไปที่ห้องนั่งเล่นก็นั่งอ่านหนังสือที่โซฟาข้างๆกัน
การถ่ายรูปใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่งกว่าจะได้ภาพออกมาตามที่คุณชายต้องการ ผมเห็นภาพแค่คร่าวๆ ก็ออกมาสวยดูอบอุ่นดี แต่ยังต้องไปปรับแต่ง
“ทำไมถึงถ่ายหลายซีนจังครับ”ผมถามคุณชายขณะที่ขับรถไปที่สตูดิโอของนัทซึ่งอยู่เลยคอนโดของผมไปไม่ไกลนี่เอง ห่างไปหลายซอยอยู่เหมือนกัน
“เก็บเอาไว้ใช้ในงานแต่งของเราไงครับ”คุณชายหันมายิ้ม ผมพยักหน้า แบบนี้ทุกคนก็เห็นรูปหมดเลยสิ อีกอย่างงานแต่ง คุณชายคิดไว้แล้วหรือไงว่าจะจัดวันไหน
“นี่คุณคิดจะจัดงานแต่งจริงๆหรอ...ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบนะ ตอนนี้ผมยัง...”
“ผมรอให้กี้คลอดก่อนน่ะ จากนั้นเราแต่งงานกันนะ จัดพิธีเล็กๆแค่คนในครอบครัวก็ได้”คุณชายรีบพูดเขาเหลือบมองผมหลายครั้งเพราะเห็นผมเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมาคงจะกลัวล่ะสิว่าผมจะวีนใส่น่ะ
“...ก็ดี เอาตามนั้นแหละครับ ผมเองก็อยากแต่งกับคุณแหละ”ผมพูดแล้วเสมองไปข้างทาง ผมได้ยินคุณชายหัวเราะเบาๆ ก็เป็นไปตามแผนที่ผมวางไว้ ตอนนี้ผมก็ได้แหวนของพ่อมาแล้วเรียบร้อยแล้ว หึหึ อยากเห็นหน้าคุณชายตอนถูกเซอร์ไพร์เหลือเกิน คงจะน่าขำพิลึก
“กี้ขำอะไรครับ”นี่ผมเผลอขำออกมาเหรอเนี่ย ผมหันไปยิ้มให้เขาแล้วส่ายหน้า “เปล่าๆ แค่นึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ รีบๆขับไปที่สตูฯเหอะ จะเสร็จไวๆ ผมอยากพักแล้ว”
“ครับ ถ่ายที่สตูฯก็จบแล้วครับ”
-ถ่ายพรีเวดดิ้งเซ็ท 2
เมื่อมาถึงห้องสตูดิโอของนัท นัดก็ให้ผมเลือกว่าจะใช้สตูดิโอ AหรือB สำหรับชุดสากล ส่วนชุดไทยมีสตูดิโอเดียว ผมเลยเลือก A สไตล์วิทเทจ สตูฯนี้จะมีแบ็คกราวเป็นผนังห้องสีฟ้าสดใสริมหน้าต่างแบบวิคตอเรียที่ริมห้องจะมีโต๊ะเก้าอี้ไม้วางเรียงชิดกัน ส่วนของตกแต่งสามารถเพิ่มหรือเปลี่ยนได้
ผมเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัว หยิบชุดมาเปลี่ยน เซทแรกคือชุดสูทกั๊กที่เลือกไว้ ผมถอดเสื้อออก ผมล่ะกลัวว่านัทมันจะสังเกตเห็นท้องของผมเข้าเหลือเกิน ตอนที่ถ่ายที่คอนโดผม เพราะเป็นชุดลำลองสบายๆ สังเกตได้ยากกว่า ถ่ายที่สตูฯนี่เยอะ แต่คุณชายก็หน้าชื่นตาบานไม่มีความกังวลอะไรทั้งสิ้น ไหนจะต้องไปแต่งหน้าเซทผมอีก ขั้นตอนนี้ตอนแรกผมยกเลิกไม่ต้องการ เอาหน้าสดไปเลย แล้วค่อยไปแต่งรูปเอาแต่คุณชายไม่ยอม บอกว่าอยากแต่งหล่อบ้างครั้งเดียวในชีวิตประมาณว่าชุดหรูแพงขนาดนี้ก็ต้องเอาให้เต็มที่ ดูเขาพูดสิ ผมเลยปฏิเสธไม่ลง ผมไม่ชอบกลิ่นรองพื้นเลยสักนิดมันเหม็นแปลกๆ “แกอยากหน้าออกมาเหมือนศพหรอไงไอ้กี้”คำพูดของแม่ตอนที่ผมโทรไปถามความเห็นทำเอา
ผมต้องพิจารณาหนังหน้าของตัวเองใหม่เลยทีเดียว ความมั่นใจที่เคยมีพังทลายเพราะประโยคเดียวของแม่นี่แหละ
ผมก้มมองท้องตัวเองแล้วเตรียมถอดกางเกง
แอ๊ดดด
ผมสะดุ้งเมื่อประตูห้องแต่งตัวเปิดออก ผมรีบคว้าเสื้อมาปิดพุงไว้ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคือใคร
“ผมเองครับ”ยังมีหน้ามายิ้มอีก ทำผมตกใจอีกแล้ว ผมถอนหายใจแล้วโยนเสื้อทิ้ง
“มาเงียบๆอีก มารีบเปลี่ยนชุดเร็ว จะได้เสร็จๆ”ผมบอก คุณชายไม่ตอบแต่เดินมาหาผมตรงหน้า ผมเงยหน้ามองเขางงๆ
“อะไรครับ”
“มา ผมถอดให้”ไม่พูดเปล่า คุณชายเอื้อมมือมาดึงกางเกงผ้านิ่ม เพราะผมท้องเลยไม่ใส่กางเกงยีนส์แล้ว ต้องมาใส่กางเกงผ้ายืดขายาวแทน
“ไม่ต้องก็ได้น่า ผมไม่ได้เป็นง่อยนะ”ผมรีบห้าม เขินมากกว่า ชอบมาทำดีแบบนี้อยู่เรื่อยเลย คุณชายแค่ยิ้ม
“ผมรู้ แต่ผมอยากทำให้นี่”คุณชายพูดแล้วดึงกางเกงลงไปด้านล่างจนหมด ผมเลยไม่แย้งอะไรแค่ก้าวขาจากกางเกง คุณชายก้มไปเก็บมาพับไว้ข้างๆ
“มองอะไร ไม่เคยเห็นหรือไง”ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวไซน์ใหญ่กว่าตัวมาสวมแทน คุณชายหัวเราะ
“โห ดุจัง แค่มองนิดมองหน่อยเอง”คุณชายเอื้อมไปหยิบชุดของตัวเองออกมาจับดู ทำหน้าเหมือนกำลังคิดแผนการร้ายอยู่ ผมรีบเหน็บกระดุม สวมเสื้อกั๊กทับ หยิบกางเกงมาสวมใส่ทุลักทุเลเล็กน้อย
“อย่าลีลาได้ไหม ให้ไวเลย”ผมหันไปบอกเขาที่กำลังถอดเสื้อออก
“กลัดกระดุมให้หน่อยสิครับ”คุณชายจับแขนผมไว้ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้อง ผมมองหน้าเขา “ไม่เอา เป็นง่อยหรอครับ”
“น่านะ ก็อยากมีโมเม้นนี้บ้าง กี้เป็นเมียผมแท้ๆ เอาใจผมหน่อย”
หน็อย ไอ้คำๆนี้จะว่าไปหายไปตั้งนานแล้วนะ เพราะผมไม่ให้เขาพูดอีก แต่วันนี้ชักจะใช้หลายครั้งไปแล้ว
“โธ่ มันเรื่องแค่นี้เอง ถ้าคุณเอาเวลาที่ดื้ออยู่ แต่งตัวเองป่านนี้ก็ใกล้เสร็จแล้ว”ผมพูด คุณชายมองหน้าผมตาไม่กระพริบ “ผมแค่อยากคุณโรแมนติกบ้าง เฮ้อ ผมรู้ว่ากี้ไม่ชอบผม ก็ได้ ผมทำเองก็ได้”คุณชายทำเป็นพูดตัดพ้อน้อยอกน้อยใจ แต่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ ผมกรอกตา
“เออๆ ก็ได้ ทำเป็นแกล้งทำงอน”ผมเดินไปใกล้เข้าแล้วดึงเสื้ออีกด้านมากลัดกระดุมให้ คุณชายมันยิ้มกว้างทันที มองผมด้วยสายตาจักกี้หัวใจผมได้ดีทีเดียวเลย ทำท่าเป็นเด็กๆไปได้
“หึๆ ผมรู้ว่ากี้ต้องยอมให้ผมอยู่แล้ว”
ผมทำหูทวนลมท่าออกอาการว่าเขินคุณชายมันจะได้ใจไปกันใหญ่ พอผมกลัดกระดุมเสร็จ คุณชายก็ตื้อให้ใส่กั๊ก ใส่หูกระต่ายให้อีก แต่เพื่อตัดลูกตื้อของเขาอีกระลอกผมเลยต้องช่วยเขาติดนู้นติดนี่จนเรียบร้อย
“จะว่าไปคุณกับผมนี่เหมาะสมกันดีนะ”คุณชายกระหยิ่มยิ้มดันไหล่ผมให้ไปยืนหน้ากระจกบานใหญ่คู่กัน ผมมองเงาสะท้อนจากกระจกเห็นคุณชายยิ้มสดใสข้างๆ
“หึ ทำเป็นพูดดีไป”ผมหันไปจ้องหน้าเขาแล้วบิดพุงคุณชายอย่างหมั่นไส้แล้วเดินออกจากห้องแต่งตัว คุณชายเดินตามออกมาระยะประชิด ผมเห็นช่างแต่งหน้าสาวสวยทีมงานของนัทนั่งเตรียมเครื่องสำอางอยู่ที่โต๊ะริมสุด
“นั่นไง มานู่นแล้ว”นัทยิ้มกวักมือเรียกคุณชาย
“ไม่ต้องแต่งหน้าหนามากนะครับ คือผมอยากได้แบบบางๆ”ผมก็เป็นผู้ชายนี่นะ จะให้แต่งหน้าเซทผมจัดเต็มเกินไปผมก็ไม่ไหว
“โอเคค่ะ แต่งหน้าหนุ่มๆส่วนมากก็บางเบารองพื้นก็พอค่ะ”เธอพูดยิ้มๆมองผมกับคุณชาย
ผมแค่ทารองพื้นบางเบามากๆเพราะไม่ชอบกลิ่น เซทผมนิดหน่อย ส่วนคุณชายแค่รองพื้นเหมือนกันเพราะบ่นว่าเหม็น แต่จะเสียเวลาตรงที่เขาเซ็ทผมใหม่นี่แหละ ปกติคุณชายจะไว้รองทรงแต่ไม่ได้สั้นเหมือนพวกเด็กๆ ผมของเขาจะยาวหนาหน่อย ปัดหน้าเล็กน้อยทำให้บุคลิกจะออกจะสำราญๆไม่เคร่งขรึมเท่าไหร่ พอมาตอนนี้อยากเปลี่ยนลุคเป็นคุณชายเลยให้ช่างเปลี่ยนทรงเจนเทิลแมนใส่แว็กซ์นิดหน่อยเปิดหน้าผาก ดูให้ความสุขุมหนุ่มลึกขึ้นมาเชียว
แต่งตัวแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยก็เข้าไปที่สตูฯAที่จัดเตรียมไว้ สิ่งที่ผมกังวลก็คือการจัดท่าของผมกับคุณชาย เพราะเขาเสนอว่าจะคิดเอง
“ยืนชิดๆกันหน่อยครับ กี้ขยับใกล้ไอ้ชายอีกนิดนะครับ”นัทยื่นหน้าจากกล้องแล้วขยับมือชี้ให้ผมไปใกล้ๆที่ยืนซ้อนหลังดึงเอวผมมาใกล้ๆ ผมนิ่วหน้ามือมือคุณชายมาเกาะแกะกอดอยู่ที่บริเวณท้องผมเนี่ย
“นี่คุณ อย่ามาจับสิ”ผมดันมือเขาออก
“ไม่เอา จะจับลูกนี่”คุณชายหัวเราะ ผมรู้ว่าเขาแค่อยากแกล้งผมมากกว่าแต่ผมตีหน้าหงุดหงิดก็ไม่ได้
“กี้ ยิ้มหน่อยครับ---ไอ้ชาย มึงไม่ต้องชิดขนาดนั้นก็ได้ ฮ่าๆ เลิกแกล้งได้แล้วไอ้นี่”นัทโผล่มาหัวเราะ คุณชายแค่ขำคิกคักเบาๆเหมือนกลั้นไว้ ผมล่ะอยากเอาช่อดอกไม้ฟาดหน้าคุณชายมันจริงๆ
“ยิ้มหน่อยกี้ ผมไม่แกล้งแล้ว”คุณชายพูดเบาๆใกล้ๆหน้าผม ขยับตัวออกห่างจากผม
เริ่มแรกก็โพสท่าแต่แบบเบสิคๆทั้งนั้น หลังๆชักจะโอบเอวบ้าง นอนตักบ้าง แต่ภาพก็ออกมาดีอยู่ โชคดีที่ผมยิ้มไม่หลอกตาเท่าไหร่ เมื่อเซ็ทแรกเสร็จก็ย้ายไปที่สตูฯข้างๆแทน เพื่อถ่ายชุดไทย สตูฯนี้ไว้ถ่ายชุดไทยโดยเฉพาะ เพราะเครื่องตกแต่งเป็นของโบราณสมัยก่อนทั้งนั้น เซ็ทนี้ถ่ายง่ายหน่อยแค่นั่งๆ ยืนๆข้างกันก็พอ
เมื่อถ่ายเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว นัทเปิดไฟล์รูปในคอมพิวเตอร์จอยักษ์
“อืม....อยากได้โทนไหนวะไอ้ชาย วินเทจหน่อยไหม ช่วงนี้กำลังฮิตเลย—เอ่อ ทุกอย่างดีหมดนะ แต่...”นัทเงยหน้าจากจอคอมฯมามองผมแล้วยิ้มๆ
“อะไร”คุณชายทำหน้าซีเรียส “อย่าว่ากันนะ กี้ดูบวมไปหน่อยนะตรงพุงอ่ะ เข้าใจว่าไอ้ชายมันเลี้ยงดี”ผมยืนนิ่งเหลือบมองคุณชายที่เกาจมูก
“เออๆ ก็อย่าทักสิวะ เดี๋ยวกี้ก็เสียความมั่นใจหมด ปากหมานะมึง แก้ให้ด้วย เดี๋ยวให้โบนัสเพิ่ม”คุณชายทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเดินไปตบไหล่เพื่อน ชะโงกหน้าไปดูรูปที่จอคอมฯบ้าง
“อืม ได้อยู่แล้วน่า ฮ่าๆ โทษทีนะกี้”
“ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้อ้วนจริงๆนั่นแหละ”ผมหัวเราะเก้อๆ ไม่ถือสาอะไรแต่ใจแกว่งไปบ้าง จะมาสังเกตุอะไรนักหนานะ ผมเดินไปดูรูปบ้าง นัทกำลังเปิดไฟล์รูปที่ผมยืนหันหน้าไปหาคุณชาย ทำให้เห็นด้านข้าง ด้วยความที่เป็นชุดสูทกั๊กที่เข้ารูปพอดีตัวไปหน่อย ทำให้ท้องมันตึงๆยิ่งหันข้างก็ยิ่งเห็นชัด แล้วนัทก็ซูมภาพมาใกล้ๆ
“ท้องแปลกๆนะ”นัทพึมพำ คุณชายเหลือบมองผมแล้วตบหัวเพื่อนเบาๆ
“จะซูมทำไม ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ส่งบิลมาด้วยแล้วกันนะเว้ย กูกลับล่ะนะ”
“เออๆไว้จะโทรไปแล้วกัน...โชคดีนะกี้”นัทโบกมือให้ผมแล้วยิ้มแปลกๆมาให้ ผมแค่ยิ้มเจื่อนไปให้แล้วเก็บของออกไปรอที่รถ คุณชายเดินตามมาทำหน้ามุ่ยใส่
“ปากเสียจริงๆไอ้นัท เฮ้อ มันดูท่าทางสงสัยกี้หลายเรื่องเลย”คุณชายถอนหายใจแล้วเข้ามานั่งที่เบาะคนขับ ผมนิ่งคิด นัทมันจะรู้อะไรหรือเปล่านะ สายตาที่มองผมก็แปลกๆชอบกล ไม่รู้ผมคิดมากเกินไปหรือเปล่า ช่างเถอะ
“อืม ไม่หรอกมั้ง ท้องยังไม่โตขนาดนั้นซะหน่อย”ผมบอกแล้วลูบท้อง คุณชายยิ้มมาให้
“นั่นสิ ช่างมันเถอะ ไม่ต้องคิดมาก ไอ้นัทมันก็เพื่อนผมไม่ใช่คนมีพิษสงอะไร”
ผมแค่เงียบ ผมเองก็ไม่ได้เข้าไปเช็คที่เว็บไซต์ของโครงการวิจัยฯนี้เลยสักครั้งว่า มีผู้เยี่ยมชมเว็บไซต์มากแค่ไหน การทำวิจัยเรื่องผู้ชายอุ้มท้องก็พอจะเป็นที่พูดถึงในคนบางกลุ่มเท่านั้น ผมว่าคนส่วนใหญ่รับรู้และตามข่าว แต่ก็แค่วิจารณ์ไปตามกระแสเท่านั้น ประชาชนส่วนใหญ่คงไม่รับรู้เรื่องนี้มากนัก ส่วนมากเกาะอยู่ที่กลุ่มLGBTมากกว่า ผมเคยเข้าไปดูที่เว็บไซต์ของคนกลุ่มนี้ดู ก็มีการแชร์โครงการนี้ในไซต์ของพวกเขา ไม่ได้มีแค่ในไทยแต่ในเว็บไซต์ต่างประเทศก็เอ่ยถึงเรื่องนี้เหมือนๆกัน
ในเมื่อผู้ชายยังจัดงานแต่งกันได้ตามธรรมเนียมแล้วทำไมความคิดแปลกๆที่ว่าผู้ชายจะสามารถท้องได้ก็น่าจะแวบเข้ามาในหัวสมองบ้างเหมือนกัน
แต่ผมก็ไม่อยากเสียอารมณ์เอาเก็บมาคิดให้วุ่นวายนัก แค่เท่าที่เป็นอยู่ผมว่าผมก็มีความสุขได้ ผมนึกถึงคำพูดของคุณชายขึ้นมาในตอนนั้น คำพูดปลอบใจของเขาช่วยผมได้ดีและคอยเตือนสติผมได้พอๆกับคำของคุณทวด
‘คนเรามีทางเลือกในชีวิตของตัวเองนะกี้ แต่ล่ะคนก็เลือกกันไปตามที่ใจต้องการ ในเมื่อเราเลือกที่จะเดินมาทางนี้แล้ว เราก็ไม่เห็นต้องไปสนใจใคร ไปแคร์คนอื่นทำไมล่ะครับแค่เราอยู่บนทางเลือกของเราแล้วมีความสุขก็พอแล้วไม่ใช่หรอ...’
ผมควรต้องขอบคุณคุณชายที่ไม่เคยทิ้งผมไปไหน... ตอนนี้ผมเองก็รู้ซึ้งว่าการมีใครสักคนร่วมชีวิตมันดีแบบนี้นี่เอง ถึงจะเก้อเขินไปบ้าง แต่ผมก็เรียกคุณชายได้เต็มปากว่าเขาเป็น “คนรัก”ของผมได้
(https://www.img.in.th/images/734c8e2435b618d077efa4805464efea.jpg)
-สัปดาห์ที่ 16 (4เดือน)
ระยะครรภ์ผ่านมาได้ 16สัปดาห์ ตอนนี้ก็ผมตั้งท้องได้4เดือนเต็มแล้ว ท้องผมโตยื่นออกมาจนสังเกตุเห็นได้ชัดเจนต่อให้ใส่เสื้อตัวใหญ่ก็เห็นอยู่ดี เมื่อท้องโตแบบนี้ผมต้องเปลี่ยนท่านอนเป็นตะแคงซ้ายแทน มีหมอนนุ่มๆไว้รองท้องเพื่อช่วยรับน้ำหนักท้องและไม่ให้ท้องโย้ลงต่ำมากไป แม่เองก็คอยให้คำปรึกษาคอยช่วยดูผม แนะนำกับคุณชายตลอด
และที่ทำให้ผมตื่นเต้นก็คือผมสามารถรับรู้ถึงการขยับดิ้นของลูกได้แม้จะเล็กน้อย เหมือนโดนปลาตอดตุบๆ มันค่อนข้างให้ความรู้สึกแปลกประหลาดระคนปลื้มใจ อย่างน้อยผมก็รู้สึกถึงลูกได้อย่างชัดเจนมากขึ้น คุณชายจะย้ำเสมอว่าหากลูกดิ้นให้รีบเรียกเขาทันทีเพราะเขาจะคอยมาคุยกับลูกไปด้วย แต่ก็ในระยะนี้แค่ขยับตัวเล็กน้อยเป็นครั้งคราวเท่านั้น
ส่วนอาการแพ้ท้องของผมเริ่มลดลงไปทีล่ะน้อยเหมือนที่แม่ผมบอกไว้ตอนแรกว่าจะแพ้หนักแค่ช่วงสามเดือนแรก ร่างกายของผมเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แม้ผมจะทานวิตามินเสริมตามที่หมอภูมิให้มา แต่ก็มีอาการแน่นท้องกับท้องผูกบ่อยขึ้น จนคุณชายต้องไปซื้อผักผลไม้มาตุนไว้เพิ่มไฟเบอร์ให้ผมซะเต็มตู้เย็น
นับวันคุณชายก็ยิ่งทำให้ผมประทับใจมากขึ้น ระยะนี้ผมเริ่มมีอาการบวมหลังเท้าพวงมาด้วย มีเส้นเลือดขอดให้เห็นบ้างตามขา เพราะต้องรับน้ำหนักท้องอีก คุณชายเลยเป็นห่วงคอยนวดให้ผมบ่อยๆเวลานั่งดูหนังที่โซฟาคุณชายจะนวดขาให้ผม ในทุกๆวันแค่เขาเอาใจใส่ผมแบบนี้ ผมก็รู้ว่าเขาเป็นห่วงและรักผมจริงๆ
“เป็นไงบ้าง สบายไหมกี้”คุณชายถามเงยหน้ามามองผม ตอนนี้เขานั่งด้านล่างนวดบริเวณหัวเข่าไล่จนถึงขาหนีบ
“อื้ม ดีขึ้นเยอะเลย ขอบคุณนะครับ ดูแลผมดีขนาดนี้ ผมคงต้องหารางวัลให้แล้วมั้งครับ”ผมหัวเราะ แล้วส่งยิ้มให้เขา พอผมพูดจบเท่านั้นคุณชายรีบถามทันที “ดีเลยครับ รางวัลอะไรเอ่ย”
“...ไม่บอก ไว้รอคิดทบต้นทบดอกทีเดียวเลยดีกว่า”ผมยิ้มให้เขา แล้วดึงมือเขาไว้แล้วดึงแขนให้คุณชายลุกมานั่งข้างๆกัน
“จริงนะครับ พูดแล้วอย่าคืนคำก็แล้วกัน ไม่งั้นผมโกรธจริงด้วย”คุณชายขมวดคิ้วแกล้งทำดุ ยื่นหน้ามาใกล้ๆผมแล้วจ้องตา
“ผมพูดจริงน่า คำไหนคำนั้น”ผมยิ้มนิดๆ คุณชายหรี่ตามองหน้าผมอย่างจับผิด
“...พูดเองนะ อีกอย่างผมมีพยานนะจะบอกให้ ใช่ไหมเอ่ย ลูกจ๋า”คุณชายเลื่อนมือมาวางที่ท้องของผมแล้วลูบๆ ผมขำหึๆในใจ แต่แล้วชั่วขณะนั้นผมก็รู้สึกเหมือนหนังท้องกระตุกๆ
“นี่คุณ ลูกดิ้นด้วยแหละ คุณรู้สึกไหม”ผมทำเสียงตื่นเต้น เพราะมือคุณชายยังวางอยู่ที่ท้องผมอยู่ เขาทำหน้าตื่นๆแล้วขยับมามองใกล้ๆ
“จริงด้วยครับ ตุบๆเมื่อกี้ ฮ่าๆ ผมว่าลูกต้องรู้แน่ๆเลย”คุณชายยิ้มกว้างแล้วกอดผมหลวมๆไว้
“ผมก็ว่าใช่นะ เราไปเยี่ยมคุณทวดดีไหม ผมว่าท่านคงเหงานะ”ผมโพรงขึ้นมา อยากให้คุณทวด คุณหญิง คุณพ่อความดันขึ้นเล็กๆดูบ้างกับเจ้าตัวน้อยของผม
“อืม นั่นสิครับ ผมอยากให้คุณย่ามาเห็นซะบ้าง ท่านจะได้ใจอ่อนเห็นเหลนดิ้นไง”
-
.
คุณชายเลยโทรไปบอกแม่ผมว่าจะออกไปหาคุณทวดที่บ้านใหญ่ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ให้เดินทางระวังให้มากหน่อย ผมต้องใส่เสื้อตัวใหญ่และหนาพอที่จะพลางรูปร่างได้บ้าง เดี๋ยวสาวใช้มาเห็นจะตกอกตกใจเอาได้ เมื่อเดินทางมาถึงที่บ้านใหญ่ แน่นอนว่าผมโทรไปบอกคุณหญิงไว้ก่อนแล้ว ท่านทำเสียงตื่นเต้นดีใจแล้วรีบไปรายงานคุณทวดทันที ได้ยินแว่วๆว่าบ่นคิดถึงผมกับคุณชาย
คุณชายพาผมเดินเข้าไปข้างโถงของบ้าน ที่มีคุณทวดนั่งอยู่บนวิลแชร์ มีคุณหญิงนั่งทางฝั่งซ้ายที่กำลังคุยกับคุณทวดอยู่หัวเราะกันใหญ่ ผมแปลกใจที่เห็นคุณย่านั่งอยู่ด้วย ท่านหันมามองผมนิ่งๆด้วยสายตาที่เดาไม่ออก
“สวัสดีครับคุณทวด คุณย่า คุณแม่”ผมยกไหว้ทักทายด้วยรอยยิ้ม คุณชายก็เช่นกัน “คิดถึงคุณย่า คุณทวดจังเลยครับ”เขารีบทำประจบทันทีที่เดินไปเข้าไปถึง คุณหญิงปิดปากหัวเราะอารมณ์ดีเมื่อเห็นท้องของผมได้ชัด
"มาๆ นั่งข้างๆทวดนี่เจ้ากี้ เอ้อ หน้าตาดูสดใสมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลย "คุณทวดยิ้มกว้างก่อนจะยื่นมือมาจับเนื้อตัวผมไปด้วย ผมเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวที่คุณชายเลื่อนมาให้ คุณย่าเหลือบมองผมนิ่งๆ
"แล้วคุณทวดล่ะครับเป็นยังไงบ้าง ทวดข้าวได้เยอะหมดจานไหมครับ"ผมหัวเราะถาม ท่านเคยบ่นให้ฟังว่าเพราะคนร่วมโต๊ะอาหารน้อย มักบ่นว่าทานข้าวไม่อร่อยและทานได้น้อยลง
คุณชายเดินมานั่งข้างๆคุณทวดอีกด้านนึงแล้วกอดแน่น"คิดถึงทวดจัง"
คุณทวดหัวเราะ "พอๆ เดี๋ยวทวดก็แหลกคามือแกหรอก แล้วแกทำตัวดีหรือเปล่า"
"แน่นอนอยู่แล้วสิครับ ผมดูแลกี้ทุกอย่างเลย ใช่ไหมกี้”คุณชายยื่นหน้ามาถามผม คุณทวดยิ้มกว้างแล้วจับมือผมแน่นจนผมรู้สึกถึงเนื้อหนังกระดูกของท่านเลย
“ดีแล้วล่ะ จำคำทวดไว้นะลูกเอ้ย”คุณทวดพูดกับผมเบาๆ คุณหญิงเลยได้โอกาสพูดบ้าง
“นี่กี้ แล้วไปหาหมอมาว่ายังไงบ้างล่ะ 4เดือนแล้วใช่ไหม คงดิ้นได้แล้วล่ะ แม่ว่า”คุณหญิงยิ้มปลื้มใจ
คุณชายเลยหยิบอัลบั้มรูปมาโชว์ทุกคน “นี่ไง หลักฐาน เห็นไหมๆ”คุณชายยื่นไปให้คุณหญิงดู
“น่าเสียดายนะ พ่อกับพี่แกไม่อยู่”คุณหญิงเปิดไปหลายหน้าแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คุณพ่อกับคุณเชนคงอยู่บริษัทเหมือนเคย คุณย่ากระแอมไอเบาๆ
“งั้นฉันขอตัวก่อนล่ะ จะไปดูในครัวซะหน่อยใกล้จะเที่ยงแล้ว”คุณย่าพูด ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป แต่คุณทวดทักไว้ก่อน
“ฮ่าๆ ยังไงแม่ชะเอมก็ไปกำชับในครัวหน่อยล่ะว่าให้ทำอาหารให้เหมาะกับเจ้ากี้มันด้วยนะ กำลังท้องกำลังไส้ เหลนแม่ชะเอมจะได้แข็งแรงๆ”คุณทวดหัวเราะเสียงดัง คุณย่าหันมาทำหน้ายับย่นแล้วเดินออกจากโถงไปในครัว
“ทวดก็ไปแกล้งคุณย่า”คุณชายหัวเราะเบาๆ คุณทวดส่ายหน้า แล้วเลื่อนสายตามามองที่ท้องของผมแล้วพยักหน้า
“เจ้าหนูเอ้ย แข็งแรงๆนะ ถ้าลืมตาดูโลกออกท้องแม่—เอ่อ เรียกอะไรดี เจ้ากี้น่ะ เดี๋ยวทวดมีของขวัญให้ ฮ่าๆ”คุณทวดลูบๆท้องผมเบาๆ ผมได้แต่ยิ้มดีใจ
“แม่ก็ด้วย จะเตรียมของรับขวัญหลานให้เลิศไปเลย อีกไม่นานเกินรอค่ะคุณปู่”
“เฮ้อ ไม่ทันไรจะหลงลูกผมซะแล้ว หึหึ ทวดครับ มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย”คุณชายอ้อน ผมมองเขางงๆ เขาจะให้คุณทวดช่วยเรื่องอะไรกัน
“ว่ามาสิไอ้เจ้านี่ชักทำออเซาะน่าเขกกระบาลจริงๆ”คุณทวดทำท่าจะหยิบไม้เท้าข้างๆมาถือไว้ คุณชายทำหน้ายู่
“เอาน่าๆ ผมอยากให้ทวดช่วยตั้งชื่อจริงให้ลื่อหน่อย”คุณชายหันมายิ้มกับผม ที่แท้ก็เรื่องชื่อนี่เอง ผมก็ดันลืมไปซะได้ คุณหญิงพยักหน้าเห็นด้วย
“ชื่อจริงเหรอ...ได้ลูกสาวมา...ขอเวลาทวดหน่อยแล้วกัน คนแก่ยังคิดไม่ออก”คุณทวดหัวเราะ
“แล้วคุณได้ชื่อเล่นแล้วหรอครับ”ผมถามดู คุณชายพยักหน้าหงึกๆ “นี่ให้ตาชายเป็นคนตั้งหรอ”คุณหญิงถามผมด้วยสีหน้าแปลกๆ เหลือบมองลูกชายด้วยหางตา “ขอชื่อปกติๆนะตาชาย”ผมล่ะขำ ขนาดคนเป็นแม่ยังรู้เลย ผมหัวเราะ คุณชายเกาหัวไปมาเก้อๆ
“โธ่แม่ก็อีกคน ผมคิดไว้แล้วว่าชื่อเล่นลูกเนี่ยจะก.หรือช.ก็ได้”คุณชายเหลือบมองหน้าผม คุรหญิงกอดอกรอฟัง
“ชื่อน้อง......ไก๋.....”คุณชายพูดเสียงดัง ผมชะงักไป ไก๋? ...เนี่ยนะ คุณทวดไอโขลกขึ้นมาทันควัน
“ไก๋ ...ทำไมต้องไก๋ล่ะตาชาย”คุณหญิงคิดเหมือนผมเลย คุณชายแค่ยิ้ม “ก็ชื่อแปลกเหมือนกี้ไง ผมตั้งให้คล้ายกี้ไงไม่ดีเหรอครับ”คุณชายมองผมเหมือนขอความเห็น คุณหญิงหัวเราะเบาๆ
จริงๆชื่อก็ไม่ได้แปลกขนาดนั้น ผมยิ้มให้“ก็น่ารักดีครับ คุณทวด คุณแม่ไม่ขัดอะไรนะครับ”ผมถามท่านทั้งสองคนที่แค่พยักหน้าเบาๆ
“ก็...ตามใจ ถ้าแกสองคนชอบก็พอแล้วล่ะ”คุณหญิงบอก ผมยิ้มกับคุณชาย ชื่อนี้ก็ไม่เลวร้ายซะหน่อย ผมก็เคยได้ยินคนชื่อนี้เหมือนกัน
“ก็เหมาะดีนะ ชื่อไม่ซ้ำไม่โหลดี ...เด็กคงน่ารักน่าชังน่าดูแน่ๆเลยเชียว”คุณทวดหัวเราะก้อง หน้าตาดูสดใสขึ้นเยอะเลย ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะค้างที่นี่สักคืนดีไหม อยู่ให้ท่านได้ชื่นใจสักวันนึงก่อน
“เนอะทวด คิดเหมือนผมเลย ฮ่ะๆ”
“อืมๆ ทวดคิดชื่อออกเลยลูก ทวดเพิ่งนึกขึ้นได้ ถ้าได้ยินชื่อไก๋ก็จะนึกถึงกี้เลย ฮ่ะๆทวดก็อยากให้ชื่อจริงเอ่ยแล้วนึกถึงไอ้ชายมัน...ชื่อ ชนกนันท์ ดีไหม เป็นที่ยินดีของบิดา อยู่ในกลุ่มความหมายความสุขความรื่นรมย์ไง ดีไหมเจ้าสองคนนี้”คุณทวดเอ่ย ผมฟังความหมายของชื่อแล้วก็พอใจมาก ผมว่าคุณชายคงชอบน่าดู
“ชื่อเพราะความหมายก็ดี ขอบคุณมากนะครับทวด”คุณชายทำท่าจะเข้ามากอด แต่คุณชายยกมือปรามซะก่อน “พอๆ แรงแกเบาซะที่ไหน กระดูกคนแก่เปราะหมด”
“ขอบคุณนะครับคุณทวด ผมเองก็ชอบความหมายเหมือนกัน เหมาะสมกับไอ้หนูน้อยแล้วล่ะครับ”ผมยิ้มแล้วมองคุณชาย ถ้าผมได้ยินชื่อลูกก็คงจะนึกถึงคุณชายจริงๆนั่นแหละ
เป็นที่ยินดีของพ่อ แล้วก็เป็นที่ยินดีของผมมากเช่นกัน
...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วจ้า หายไปหลายวันเลย :z2:
ชื่อตอน เราสามคน ก็น่าจะสื่ออะไรได้ดี ด้วยความที่ไม่อยากอ้อยอิ่งในช่วงท้องนานเกินไป
เลยเขียนเป็นทีละเดือนรวบไปเลยดีกว่า กลัวว่าหลายคนจะรำคาญว่าทำไมไม่คลอดสักทีอะไรแบบนี้
(อันที่จริงเราก็ไม่อยากเน้นช่วงท้องมากไป เพราะไม่ใช่ ช-ญ :katai1: )
อีกเรื่องสำคัญ เราเองก็ยังไม่ได้กำหนดไว้เลยว่าเรื่องนี้จะกำหนดตอนจบไว้ถึงตอนที่เท่าไหร่ 20 ตอนดูจะน้อยไปเนอะ 5555 คงอัพไปเรื่อยๆล่ะค่ะ ถ้าไม่ยุ่งเกินไป ช่วงนี้ก็ขึ้นลงๆต่างจังหวัด
แอบนอกเรื่องนิดนุง .พอดีกำลังอยู่ช่วงซัมเมอร์ เปิดเทอมจะขึ้นปีสามแล้ว โอ้เย....เป็นปีที่หนักพอสมควร วิจงวิจัย ต้องคิดหัวข้อวิทยานิพนธ์อีก ก็อาจจะมีหายๆไปนานๆ (คิดว่านะคะ) แต่ไม่อยากทิ้งนานเดี๋ยวคนอ่านจะลืมกันซะก่อนค่ะ พยายามจะตุนสต็อกไว้ อิอิ
เอาเป็นว่า ตอนหน้ายังคงเป็น เราสามคน(2) จะรวบยอดคลอดน้องไก๋เลยแล้วกัน
ชื่อน่ารักเนอะ(รึเปล่า) เคยๆได้ยินคนชื่อนี้เหมือนกัน :sleep2:
สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับการติดตามจ้า
:กอด1: :pig4:
-
:katai1: ชื่อตอนทำเอา ใจหายแว๊บบบ เลย แต่ก็สื่อได้หลายความหมาย เราสามคน พ่อแม่ลูก เราสามคนผัวเมียและอดีตว่าที่เมีย
หวังว่าคุณย่าคงไม่บ้าขนาดจะพรากลูกพรากพ่อเค้าหรอกนะ แก่แล้วอะไรแล้วปลงๆๆซะบ้างสิ :angry2:
ปล.อิตาชายเอ๊ยแม่แกยังกลัวสมองเลยแก 555 :m20: แต่ชื่อจริงน้องไก๋ เพราะมาก
-
:m3: ตอนนี้ฟรุ้งฟริ้งดีจุงเบยยยย
รอหนูกี้คลอดตอนหน้านะคร๊าคนแต่งจ๋าาาา :กอด1:
-
น่ารักขึ้นเยอะเลย
-
:mew1: :mew1:
-
น้องไก๋ อิตาชายนี่คิดชื่อได้.......
เอาเถอะ ถ้าทุกคนโอเคก็ไม่มีปัญหา
รอตอนต่อไปเนาะ
-
:กอด1: :pig4:
-
รอน้องไก๋ คลอด :impress2:
-
รอน้องไก๋คลอด~
-
คุณย่า ใจอ่อนเถอะ นะ เดี๋ยวน้องไก๋ออกมาแล้ว จะหลงรักหนักน๊า
-
น้องไก๋ (หืม?) :laugh: คิดชื่อได้สมกับเป็นคุณชายดีนะคะเนี่ย ^^ ไม่ค่อยซ้ำกับใครจริงๆ ด้วยเน้อ~ รีบๆ ออกมาเจอกันนะคะตัวเล็ก คุณย่าจะได้ยอมเซ็นสัญญาสงบศึกกับคุณป๊าและก็คุณป๋าของหนูเสียทีเนอะ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอการ์ดเชิญด้วยเถิด
-
น่ารักดี อบอุ่นๆ
-
น่าจะเลี้ยงลูกได้
นะทั้ง2คน o13
-
น้อง ไก๋ ลูกแม่กี้กะพ่อชาย อุต๊ะ
-
อีกไม่นานคุณย่าจะใจอ่อนแล้ว
-
รอดูน้องไก๋ จะหน้าเหมือนคุณพ่อหรือคุณป๋ากันน้า :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
ครอบครัวสุขสันต์ :กอด1:
-
ลูกแม่กี้ พ่อชาย ชื่อกะชายไปเล้ยยยยยยยยย (?)
ข้ามความเห็นนี้ไป 55
รอน้องไก๋คลอด ติดกล้อง รอซูม :katai4: :katai4:
-
อยากเห็นตัวเล็กจังเลยยยยย
-
คุณชายเนี่ยทำให้ยิ้มได้ตลอดจริงๆ
รอกี้เซอร์ไพรซ์คุณชายนะ ไม่รู้จะดีใจมากแค่ไหน
-
คุณย่าเมื่อไหร่จะใจอ่อน
-
:L2:
-
ตอนที่14 เราสามคน (2)
-6 เดือน
ผมกลับมาอยู่ที่บ้านอีกครั้งหลังจากที่ไปค้างที่บ้านใหญ่มา ช่วงนี้แม่ลางานออกมาดูแลผม ซึ่งผมก็ค้านเพราะคุณชายก็อยู่ดูแลผมได้ดี แต่แม่อยากอยู่กับผมให้มากขึ้น
“ที่ฉันลาออกมาแบบนี้ ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจไอ้ชายมัน แต่แกต้องเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่นะ... แกเป็นลูกชายฉัน....ฉันเลยเป็นห่วงมากกว่าปกติน่ะ”แม่จับมือผมแน่นๆ ผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกแม่อยู่บ้าง คงเพราะผมเป็นผู้ชายที่สามารถตั้งท้องได้ มันก็เลยดูน่าเป็นห่วงกว่าผู้หญิง ซึ่งผมก็ไม่ได้โกรธที่แม่คิดแบบนี้
“ระวังได้หางานใหม่นะแม่”ผมหัวเราะ เล่นลางานมาบ่อยๆแบบนี้ แม่หัวเราะ
“ก็ดี ฉันก็เหนื่อยแล้ว แกเองก็เป็นหลักเป็นแหล่ง อย่างน้อยก็มีเงินใช้”แม่พูดแล้วเหลือบมองไปที่คุณชายที่กำลังทำน้ำผลไม้ปั่นให้ผมอยู่
“หึๆ จะให้ผมเกาะคุณชายกินหรือไงแม่”
“ก็ดี เอาให้คุ้มไง แกน่ะเสียเปรียบนะรู้ไหม”แม่กอดอกมองผม ก็จริงเหมือนกันนะ อีกหน่อยคงมีคนช่วยใช้เงินมากขึ้นแล้วล่ะ
ตอนนี้ผมต้องอยู่แต่ในบ้านเพราะท้องขยายใหญ่มากขึ้น น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น ผมต้องเปลี่ยนท่าทางการนอนเพราะน้ำหนักท้องนี่ไม่ใช่เล่น ที่สำคัญลูกดิ้นมากจริงๆ เป็นผู้หญิงแท้ๆทำไมทั้งเตะ ทั้งถีบ ทั้งหยุกยิก อยู่ไม่สุขแบบนี้นะ น้องไก๋
“สงสัยน้องไก๋ชอบแดนซ์แน่ๆ ถึงได้ปุ้งปั้งๆขนาดนี้”คุณชายหัวเราะเมื่อเห็นว่าระยะนี้น้องไก๋ดิ้นบ่อย บางทีก็ดิ้นตอนนอนบ้าง ตอนกลางวันบ้าง บางครั้งก็ไม่ดิ้นเลยหมอภูมิว่าคงเพราะนอนหลับ
“ดิ้นบ่อยก็ไม่ไหวนะ”ผมหัวเราะเหอะๆ รู้สึกแปลกๆ เก้อเขินพิกลที่รับรู้สัมผัสจากลูก บางครั้งผมคิดว่าน้องไก๋ต้องได้ยินที่ผมกับคุณชายพูดกันแน่เลย อย่างเวลาที่คุณชายชอบมาคุยกับน้องไก๋ ทักทายตอนตื่นนอน “อรุณสวัสดิ์จ้า น้องไก๋ของป๊า”เท่านั้นแหละ น้องไก๋ก็เต้นระบำเชียว บางทีผมก็เอามือกดๆจิ้มๆตามท้องที่ปูนนูนออกมาช่วงที่น้องไก๋ดิ้น น้องไก๋ก็ดิ้นตอบด้วย
ผมเลยได้ที่ฟังเสียงหัวใจทารกมาอันหนึ่ง สีชมพูจ๋าเชียว คุณชายเป็นคนซื้อมา
“ดูนี่สิกี้ ในหนังสือบอกว่านอกจากจะพูดคุยกับลูกแล้ว เราสามารถร้องเพลงให้ลูกฟังเพื่อผ่อนคลายได้นะ”คุณชายผละหน้าจากหนังสือออกมามองหน้าผม
“อืม เปิดเพลงให้ฟังก็ได้คุณ แน่ใจหรอว่าเสียงคุณจะไม่รบกวนลูกน่ะ ฮ่ะๆ”ผมขำเบาๆ คุณชายทำหน้างอน ขยับมานั่งใกล้ๆผม
“โห อะไรกัน น้องไก๋คงอยากฟังคุณพ่อร้องเพลง ใช่ไหมจ๊ะ”คุณชายยื่นหน้าไปคุยกับท้อง ผมหยิบเครื่องฟังหัวใจมาวางแนบกับท้องแล้วฟังเสียงดู อีกข้างให้คุณชายฟัง ได้ยินแต่เสียงหัวใจที่เต้นตุบๆเป็นจังหวะ
“วันนี้นิ่งสงบดีจัง สงสัยจะนอนอยู่มั้งครับ”ผมพูดแล้วเอื้อมไปหยิบอัลบั้มรูปที่คุณชายทำมาเปิดดู คุณชายหยุดมือที่ลูบอยู่ที่ท้องป่องของผมแล้วหันมามอง
“ถ้าวันไหนที่คุณย่า ยอมรับเรื่องของเรา ผมว่าจะถ่ายรูปครอบครัวของเราไว้ให้พร้อมหน้าพร้อมตา น้องไก๋จะได้เห็นว่าครอบครัวพร้อมที่จะต้อนรับอย่างอบอุ่น ผมว่านี่จะเป็นเกาะป้องกันให้ลูกของเรานะกี้”ผมนั่งฟังเงียบๆ หันไปมองหน้าคุณชายแล้วยิ้มให้
“พูดได้ดีนี่ มาให้รางวัลหน่อย”ผมยิ้มอารมณ์ดี ได้ฟังคำพูดนุ่มๆจากคุณชายแล้วก็ช่วยให้ผมผ่อนคลายกังวลไปได้เยอะ
“ว้าว เซอร์ไพร์”คุณชายทำเสียงตื่นเต้นแบบหลอกๆ นอกจากจะเลิกเหวี่ยงอารมณ์เสียใส่เขาแล้ว ผมควรจะใช้ภาษากายแสดงความรักบ้าง เนื่องจกน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นทำให้ผมขี้เกียจขยับตัวบ่อยๆเลยดึงเขาให้มานั่งชิดๆ สีหน้าท่าทางของเขาทำให้ผมขำในใจ ดูดี๊ด๊าจริงๆ
“มาๆ จุ๊บ”ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มคุณชายฟอดใหญ่ คุณชายหัวเราะชอบใจ ผมแอบเห็นว่าใบหูของเขาแดงเถือก สงสัยจะเขินเลย
“ชื่นใจจัง หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง”คุณชายยิ้มกว้าง ก่อนจะเอียงแก้มอีกข้างนึงมาให้ “อีกข้างนะกี้ จะได้สมดุลๆ”ผมส่ายหน้า ได้ทีก็เอาใหญ่เลยนะ แต่ผมก็ไม่ได้คัดค้านแค่ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาอีกข้าง
“สมดุลแล้วใช่ไหมครับ”ผมยิ้ม คุณชายพยักหน้า
“กี้ปวดเมื่อยตรงไหนอีกหรือเปล่าครับ ผมจะได้นวดให้”คุณชายเอ่ยถามแทบจะเป็นกิจวัตรในของทุกๆวัน แต่ผมก็ไม่เคยนึกรำคาญอะไร ผมก็รู้สึกดีที่เขาคอยเอาใจใส่
“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้เดินมาก”
“ถ้าปวดก็บอกนะครับ ผมจะได้นวดให้”
“ครับ”
.
.
ระยะนี้ผมต้องเข้าศูนย์วิจัยฯบ่อยขึ้นเพราะต้องตรวจอัลตราซาวนด์แบบละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างราบรื่นดีและลูกมีพัฒนาการตามปกติ ซึ่งวันนี้ผมจะได้เห็นลูกบนหน้าจอเป็นครั้งแรกแล้ว ผมตื่นเต้น มือเย็นเชียบตั้งแต่นั่งอยู่ในรถ วันนี้แม่ไม่ได้ไปกับผมด้วย เพราะติดงานสำคัญ เนื่องจากแม่ลางานบ่อยจึงทำให้ครั้งนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม่ทำหน้าเสียดาย
“ไม่เป็นไรนะแม่ เดี๋ยวให้คุณชายถ่ายวีดีโอจากมอนิเตอร์มาให้”ผมบอกปลอบใจแม่ที่อิดออดอยากไปกับผมด้วย
“น่านะคุณแม่ ผมจะถ่ายให้ชัดๆแจ่มๆเลยครับ”คุณชายพูดสำทับ แม่พยักหน้าตบไหล่คุณชายเบาๆ
“เดินทางปลอดภัยนะทั้งสองคน เดี๋ยวแม่เสร็จงานแล้วจะแวะซื้อของกินที่แกสองคนชอบมาฝากแล้วกัน”แม่ยิ้มโบกมือให้ผมกับคุณชาย
เมื่อขับรถออกจากบ้าน ระหว่างทางคุณชายก็เล่าเรื่องที่บ้านใหญ่ให้ฟังว่าพลอยมาหาคุณย่าและคุณทวดอีกแล้ว
“ผมไม่รู้ว่าพลอยคิดอะไรอยู่ เฮ้อ คุณแม่ก็นั่งไม่ติด จะกระโตกกระตากโวยวายก็ไม่ได้อีก”คุณชายถอนหายใจ ผมส่ายหน้า
“พลอยอาจจะเสียชื่อเสียงเสียหน้าเรื่องยกเลิกงานแต่งล่ะมั้ง”
“ไม่รู้ว่าพี่เชนพูดจริงหรือเปล่าว่าเห็นคุณย่า เอาเครื่องเพชรที่เคยจะใช้เป็นเครื่องประดับให้กับพลอยในฐานะว่าที่เจ้าสาวคราวนั้นลงมาให้พลอยดู”
ผมฟังแล้วใจรู้สึกแปลกๆ หวังว่าคุณย่าจะไม่ทำให้เรื่องแย่ลง แต่คิดไปคิดมา คุณทวดก็คงไม่รับพลอยมาเป็นเหลนสะใภ้หรอกมั้งครับ
“...งั้นเหรอครับ”ผมพูดเบาๆแล้วหันไปมองข้างทางแทน คุณชายเอื้อมมือที่ว่างมากุมมือผมเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ...ผมเชื่อว่าท่านเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ทำร้ายลูกหลานกันแบบนี้”
“อืม ผมก็หวังแบบนั้น”
เมื่อถึงศูนย์วิจัยฯ ตั้งแต่ผมอายุครรภ์ผมได้ 5เดือน ผมต้องย้ายตึกตรวจครรภ์ เพื่อความปลอดภัย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความปลอดภัยจากภายนอกเช่นพวกผู้สื่อข่าว หรือผู้ไม่เกี่ยวข้อง และเพื่อความปลอดภัยของผม คุณชายขับรถเข้าไปด้านในของศูนย์วิจัย เข้าไปจอดที่ตึกหลังสุด มีบุรุศพยาบาลรออยู่แล้ว ผมต้องนั่งรถเข็นเข้าไป อันที่จริงผมก็เดินได้ แต่หมอภูมิก็กำชับมาว่าเพื่อความปลอดภัยของผมและลูก ก็เลยปฏิเสธไม่ได้
“แล้วไอ้--หมอภูมิไปไหนแล้วล่ะครับ”คุณชายถามบุรุษพยาบาลที่เข็นวิลแชร์ให้ผม นั่นสิ ปกติหมอภูมิจะมารอรับผมกับคุณชาย
“พอดีว่าคุณหมอมีแขกมาหาน่ะครับ”ชายคนนั้นตอบ ผมขมวดคิ้ว แขกงั้นเหรอ ไม่ใช่คนไข้หรอกเหรอ ผมเหลือบมองคุณชายที่ทำหน้างงๆเหมือนผม
“อ่อ ครับ”คุณชายพึมพำ
หลังจากที่ขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้นห้องตรวจแล้ว บุรุษพยาบาลก็เข็นผมมาหยุดที่หน้าห้องของหมอภูมิ
“รอสักครู่นะครับ”บุรุษพยาบาลหันมาพูดสุภาพๆ แล้วเคาะประตูสองสามครั้ง “มาถึงแล้วครับคุณหมอ”สิ้นเสียงของบุรุษพยาบาล ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก หมอภูมิโผล่หน้าออกมา
“เข้ามาสิ มีเรื่องต้องคุยก่อนอัลตราซาวด์นะครับ”หมอภูมิเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ผมมึนงง บุรุษพยาบาลคนนั้นเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ คุณชายเข็นวิลแชร์ให้ผมเข้าประตูห้องไป...
แต่แขกของหมอภูมิทำให้ผมถึงกับตัวชาวูบ
คุณย่า!
“คุณย่า....”คุณชายเอ่ยตกใจ ก่อจะเข็นวิลแชร์ให้ผมไปยังหน้าโต๊ะทำงานของหมอภูมิ คุณย่าท่านนั่งอยู่โซฟาอีกตัวนึงที่อยู่ชิดริมห้อง ผมเดาสีหน้าอารมณ์ของท่านไม่ออกเลย เพราะอะไรกัน ทำไมคุณย่าถึงมาที่ศูนย์วิจัยฯนี่กันนะ หมอภูมิเดินมานั่งที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง
“ทำไมคุณย่า---”
“ทำไมแปลกใจอะไรห๊ะ ตาชาย”คุณย่าทำเสียงไม่พอใจตัดบทคุณชายที่กำลังพูดอยู่ ผมมองหมอภูมิด้วยความมึนงง
“เอาล่ะครับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังนะครับ...”หมอภูมิพูดยิ้มๆกับผม แล้วหันไปพูดกับคุณชายต่อ “ที่คุณย่ามาวันนี้เพราะต้องการทราบรายละเอียดของโครงการวิจัยของทางสถาบันของเรา... อันที่จริงก็มาถามเรื่องการตั้งครรภ์ของคุณกี้นั่นแหละ.....ดูเหมือนว่าท่านน่าจะเข้าใจในหลายๆส่วนหลายๆด้านแล้ว”สิ้นคำพูดของหมอภูมิ ผมหันไปมองคุณย่าอย่างแปลกใจ ท่านแค่กอดอกทำหน้านิ่งไม่สนสายตาของผมและคุณชาย
“...หมายความว่าคุณย่ายอมรับกี้ ยอมรับลูกของเราแล้วใช่ไหมครับ”คุณชายรีบตรงปรี่ไปกอดคุณย่าเต็มรัก คุณย่าโวยวายตีแขนคุณชายไปหลายเพี๊ยะ
“ตาชาย ปล่อยย่านะ มากอดซะแรง”คุณย่าขมวดคิ้วทำเสียงเข้ม แต่ผมว่าท่านแล้งตีหน้าดุมากกว่า
“...คุณย่าครับเรื่อง--”ผมกำลังจะอ้าปากพูดอธิบายให้ท่านฟัง แต่ท่านก็ยกมือตัดบท
“ช่างเถอะ ฉันก็ไม่อยากมายุ่งเกี่ยวเรื่องแบบนี้นักหรอก.....แต่....ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว....เธอเองก็ท้องป่องซะขนาดนั้น จะให้ฉันใจร้ายไส้ระกำก็เกินไป”คุณย่าถอนหายใจ ไม่ได้มองหน้าผม
“ขอบคุณนะครับ คุณย่าที่เข้าใจผมกับคุณชาย”
“...ช่างเถอะ....แล้วเด็กในท้องแข็งแรงดีนะคะหมอ ...ท้องของผู้ชาย...มัน...”คุณย่าทำหน้าแปลกๆ หมอภูมิยิ้มอย่างสุภาพแล้วอธิบาย
“ไม่มีปัญหาครับ ....การตั้งครรภ์ของคุณกี้ปกติดี ระบบอวัยวะที่ทางศูนย์วิจัยได้ฉีดเข้าไปให้กับคุณกี้นั้น มีผลติดตามได้ครับ ซึ่งการทำงานเหมือนกับครรภ์ของเพศหญิง เด็กที่คลอดออกมาสมบูรณ์ทุกรายครับ เรามีเคสตัวอย่างให้เห็นว่าผู้เข้าโครงการสามารถมีบุตรได้ ....อันที่จริงสำหรับผู้ที่เข้าร่วม นอกจากความสมัครใจแล้วผู้ตั้งครรภ์จะต้องมีร่างกายที่สามารถรองรับเซลล์เนื้อเยื่อของทางศูนย์วิจัยได้...เด็กที่เกิดออกมาไม่ผิดปกติหรือแตกต่างจากเด็กที่เกิดจากเพศหญิงนะครับ...”
หมอภูมิสรุปคร่าวๆ คุณย่าถอนหายใจนั่งตัวตรง
“...ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี”
“เอาล่ะครับ คุณกี้คงตื่นเต้น ฮ่าๆ ต่อไปจะตรวจอัลตราซาวด์ คุณย่าอยู่ดูด้วยก็ได้นะครับ...”
“ใช่ครับ คุณย่าจะได้เห็นเหลนตัวน้อยๆไง”คุณย่าทำหน้าเหมือนจะปฏิเสธแต่แล้วก็เหลือบตามามองผมนิ่งๆ “ก็ได้....”
การตรวจอัลตราซาวด์ครั้งนี้ ผมตื่นเต้นกว่าทุกๆครั้ง ผมอยากเห็นน้องไก๋ ว่าตอนนี้ตัวเล็กแค่ไหนกันนะ ผมเข้าไปเปลี่ยนชุด จากนั้นก็ไปนอนที่เตียง ขั้นตอนต่อมาก็เหมือนทุกครั้งพยาบาลและหมอภูมิก็ติดตั้งเครื่องไม้เครื่องมือ สักพักจอมอนิเตอร์ที่ปลายเตียงก็ติดภาพ แต่ยังไม่เห็นอะไรนอกจากจอดำๆ คุณชายเดินมาจับมือผมไว้
“อีกไม่นานก็จะเห็นน้องไก๋แล้วนะป๋า”ผมหัวเราะเบาๆกับคำพูดของคุณชาย
“เห่อจังนะ ตื่นเต้นกว่าผมอีก”ผมพูดเบาๆ คุณย่ายืนมองอยู่ข้างๆ ผมเลยส่งยิ้มไปให้ คุณย่าแค่กระตุกยิ้มให้นิดนึง แค่มุมปากเท่านั้น แต่ผมก็พอใจแล้ว ท่านยอมมาถึงศูนย์วิจัยขนาดนี้แสดงว่าทำใจได้แล้ว
“...รอสักครู่นะครับ อีกเดี๋ยวก็จะเห็นน้องแล้ว”หมอภูมิพูดเสียงนุ่ม คุณชายเลยทำหน้าที่ช่วยแกะกระดุมเสื้อออก ผมมองท้องของตัวเอง รู้สึกเหมือนมีฟองอากาศอยู่ด้านใน รู้สึกตุบๆเบาๆ สงสัยน้องไก๋จะดุกดิกอีกแล้ว คุณย่าเดินมาใกล้ มองท้องของผมนิ่งๆ ผมเลยเก้อเขินเล็กน้อย
“6เดือนแล้วเหรอ”
“ครับ 6เดือนแล้ว น้องไก๋ดิ้นบ่อยมากเลยครับ”ผมยิ้มให้ท่าน ผมเห็นว่าสายตาของท่านดูอ่อนโยนลงมากกว่าแต่ก่อน ท่านขยับมือเหมือนอยากจะจับท้องของผมแต่ไม่กล้า “จับได้นะครับ...”ผมบอก คุณย่าแค่กลับมากอดอกเหมือนเดิม
“ไม่ล่ะ”
คุณชายหัวเราะเบาๆอยู่ข้างๆแล้วกระซิบ “ทำฟอร์มไปแบบนั้นล่ะ”
“เริ่มแล้วนะครับ”หมอภูมิบอก แล้วหยิบเครื่องอัลตราซาวด์ที่เชื่อมสายต่อกับตัวเครื่องมาแนบกับท้องของผม หาตำแหน่งไม่นานนัก ในจอก็ปรากฏภาพมืดๆ ผมพยายามเพ่งมองว่าอะไรเป็นอะไร หมอภูมิเริ่มอธิบายว่าตรงไหนเป็นส่วนใบหน้า ลำตัว คุณชายหยิบโทรศัพท์มาถ่ายวีดีโอที่จอมอนิเตอร์ไว้
“....ตอนนี้น้องยาวประมาณ 29-31 เซนติเมตร...กระดูกเริ่มแข็งแรงแล้ว คุณกี้ไม่ต้องเครียดนะครับถ้าหากน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอีก ...โอะ เดี๋ยวนะ...สงสัยน้องคงอยากทักทายคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่า ฮ่าๆ”หมอภูมิใช้เลเซอร์ส่องไปบริเวณศีรษะของน้องไก๋ ผมเห็นว่าน้องไก๋กำลังขยับตัวยกแขนเล็กน้อยมาจับศีรษะตัวเองแล้วขยับไปมา ผมเองก็รับรู้ได้จากแรงกระตุกจากหน้าท้องจนมีรอยนูนๆตามบริเวณที่น้องไก๋ดิ้น ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“สงสัยดีใจที่คุณย่ามาแน่ๆเลย”คุณชายหัวเราะแล้วพูดกับน้องไก๋ ผมคิดว่าน้องไก๋ต้องรับรู้และจดจำน้ำเสียงของพ่อแม่ได้แน่ๆเลย ผมเลยกดเบาๆบริเวณที่น้องไก๋ดิ้น
“....ตอนนี้ก็เห็นอวัยวะเพศชัดเจนแล้วนะครับ คงเป็นเพศหญิงชัวร์ๆแล้ว น้องไก๋ท่าจะอารมณ์ดี เห็นไหมยิ้มด้วย”หมอภูมิยังไม่ปล่อยมือที่แนบเครื่องกลมๆสูงๆอยู่บนท้องของผม มืออีกข้างไปกดอะไรสักอย่างบนแป้นด้านล่างจอ หมอภูมิซูมเข้ามาให้ชัดขึ้น
ผมก็เห็นได้ชัดว่าน้องไก๋กำลังยิ้มบางๆ แต่ยังหลับตาอยู่ ตอนนี้เปลี่ยนไปดูดนิ้วแทนแล้ว
“...เด็กน่ารักนะ ท่าทางอารมณ์ดีแน่ๆ”คุณย่าพูดเบาๆ กอดอกมองจอมอนิเตอร์อย่างจดจ่อ
เสร็จสิ้นการอัลตราซาวด์แล้ว หมอภูมิก็ให้วิตามินกับแคลเซียมมาเพิ่ม ช่วงนี้ก็แนะนำให้ผมดูแลตัวเองมากๆ เพราะร่างกายจะเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าแต่ก่อน โดยเฉพาะเรื่องน้ำหนักตัว.........
...ผมเครียดนิดหน่อย
“ไม่เอาน่ากี้ ต่อให้กี้อ้วน ผมก็รักนะครับ”คุณชายพูดปลอบผม ขณะที่อยู่ในรถ แน่นอนว่าคุณย่านั่งอยู่เบาะหลังกำลังดูเอกสารที่ได้มาจากหมอภูมิ คงจะดูภาพอัลตราซาวด์ที่ได้มา ท่านเงยหน้ามามองผม
“เรื่องน้ำหนักตัวน่ะ ก็ไม่ต้องกังวลหรอก ดูแลควบคุมอาหารดีๆ ทานเฉพาะที่ไปดูแลลูกในท้อง ตามโภชนาการที่ให้มาน่ะ อย่าไปกินไอ้พวกไขมันเยอะ ถึงจะหิวทานเยอะก็จริงแต่ต้องเลือกให้ถูก จากที่จะเอาไปบำรุงลูกจะกลายเป็นสะสมไขมันแทน ตาชายก็ดูแลเรื่องอาหารดีๆล่ะ”คุณย่าเอ่ยขึ้น
“ครับผม ดูแลอย่างดีที่สุดครับ หึๆ เป็นไงบ้างครับ เห็นหน้าเหลนครั้งแรก”
“....ถามมากน่าตาชาย ขับรถไปเลยไป---อ้อ ส่วนเรื่องแม่พลอยนั่น ฉันก็ไม่คิดจะสนับสนุนอะไร ก็เห็นว่าเอาข้าวเอาของมาฝากจะปฏิเสธมันเสียมารยาท”ผมหันไปมองคุณย่าที่เบาะหลัง ถ้าตาไม่ฟาดเห็นท่านยิ้มให้ผมด้วย....
“...ครับ...แล้ว เอ่อ พลอยได้ถามถึงเรื่องคุณชายกับผมไหมครับคุณย่า”
“เฮ้อ ฉันก็ว่าที่มาหาที่บ้านเพราะอยากจะเจอเธอสองคนด้วยนั่นแหละ ก็เคยถามถึงตาชายเหมือนกันว่าหายเงียบไปเลย ไม่แวะเข้าบริษัท แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรหรอกนะ แค่บอกว่าพักผ่อน....ระวังไว้ก็ดีนะ ผู้หญิง น่ะก็เสียหน้าไม่ใช่น้อย ใครๆก็รักศักศรีดิ์ของตัวเอง.... เรื่องนี้ถ้าฉันช่วยได้ก็จะช่วยเต็มที่แล้วกัน”คุณย่าบอก คุณชายร้องดีใจเหมือนเด็ก
“คุณย่าผู้แสนใจดีกลับมาแล้ว ดีใจจัง ว่างๆผมกับกี้จะแวะไปหา คุณย่าก็อย่าลืมทำขนมอร่อยๆให้ผมกับกี้ทานบ้างนะครับ”คุณชายทำเสียงออเซาะ คุณย่าแค่ไหวไหล่กอดอก
“ท่าจะมาก็บอกล่ะ”
ผมยิ้มกับคำตอบของท่าน จริงๆแล้วท่านก็เป็นคนใจดีเหมือนกันนะ ติดที่ว่าชอบจะทำหน้านิ่งๆไปหน่อย
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมีความสุข อัลบั้มรูปที่คุณชายทำก็เพิ่มมาอีกหน้าหนึ่งสำหรับสัปดาห์ที่24ของผมกับน้องไก๋
- (8เดือน)
ตอนนี้ผมเปรียบเสมือนเพนกวิน อุ้ยอ้ายมากขึ้น เพราะท้องโตมากแล้ว หลังจากที่คุณย่าทำใจได้แล้ว ท่านเองก็แวะมาหาผมกับคุณชายบ่อยๆ คุณทวดก็ฝากความคิดถึงมาหา โทรมาหาผมบ่อยๆอาทิตย์ล่ะสองครั้ง น้องไก๋คงซนน่าดู แดนซ์กระจายอีกแล้ว บางครั้งก็เตะแรงไปหน่อยผมเจ็บขึ้นมานิดนึง
ถ้าเลือกได้ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นผมใสภาพแบบนี้เลย แม้กระทั่งคุณชายก็เถอะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมไม่อยากทำร้ายน้ำใจของเขาน่ะ
อีกอย่างคุณชายแทบไม่ให้ผมหยิบจับอะไรเลยสักนิด ผมก็บ่นๆ ว่าผมแค่ท้องเอง แค่เดินระยะสั้นๆไม่ทำให้ผมแบกรับน้ำหนักจนไม่ไหวหรอกครับ
ระยะนี้หมอนัดตรวจสองครั้งต่อสัปดาห์เพื่อดูอาการแทรกซ้อนอย่างอื่น ผมก็ระทึกใจนะครับ เดือนหน้าก็จะคลอดแล้ว ผมไม่อยากเสิร์ชอินเตอร์เน็ตดูเพราะมันก็เจอแต่ของผู้หญิง เรื่องอาการเจ็บท้องเตือน หมอภูมิอธิบายว่า ผมจะต้องปวดท้องมากกว่าปกติหลายเท่าเพราะผมไม่มีทางให้ออกแบบธรรมชาติ ก็เป็นผลพวงลูกก็กลับหัวแล้ว เข้าใจอารมณ์ว่าใกล้จะเคลื่อนตัว(ออกจากปากมดลูกเทียม)เตรียมคลอด เลยทำให้ปวด แต่ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาผมแค่ปวดจี๊ดๆไม่กี่นาทีก็หาย แต่คงไม่ใช่เจ็บเตือนเพราะน่าจะประมาณทุกๆ 5นาที
วันนี้คุณชายไปรับรูปPre wedding ที่สตูฯของนัท ผมเลยว่างจัด นั่งทาโลชั่นบำรุงผิวที่บริเวณหน้าท้อง หมอภูมิแนะนำมาให้ เพราะท้องจะได้ไม่ลายมากเกินไป คิดแล้วก็เซ็งๆนิดหน่อย ผมกังวลเรื่องรูปร่างหลายครั้งต่อวัน โทรไปปรึกษาหมอภูมิ เขาก็หัวเราะ บอกว่าเป็นเรื่องปกติที่ระยะนี้ ผมจะเริ่มคิดมากเรื่องรูปร่าง
“....แกไม่มีอาการท้องแข็งใช่ไหม”แม่ที่เดินมาจากในครัวถาม ผมส่ายหน้า
“เปล่าแม่ ปกติดี”
“ก็ดีแล้ว ถ้าแกเป็นก็รีบบอกแม่นะ จะได้ไปหาหมอ เดี๋ยวแม่ออกไปดูผักที่หลังบ้านก่อนนะ เดี๋ยวมา”แม่ยิ้มบอก แล้วหยิบตะกร้าที่ปุ๋ยกับเมล็ดพืชเดินออกไปยังประตูเล็กๆทางห้องครัว เพื่อไปดูแปรงผักเล็กๆที่ปลูกผักสวนครัวไว้ใช้เอง ผมนั่งฟังเพลงสบายๆเพื่อผ่อนคลายตัวเอง
สักพักผมได้ยินเสียงรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน ผมหันไปมองที่รั้ว รถเก๋งสีแดงจอดอยู่ก่อนที่เครื่องจะดับ
....รถคุ้นๆนะ....
จากนั้นร่างบางเพรียวในเดรสสีน้ำเงินกับส้นสูงแหลมปี๊ดก็ก้าวลงจากรถ ผมแอบมองจากในบ้าน โชคดีมากที่ม่านไม่ได้รูดเปิดจนหมดไม่อย่างนั้น ผู้มาเยือนคงจะเห็นว่าผมนั่งท้องโย้อยู่
พลอย.......!!
-
“กี้ กี้คะ รู้นะว่าคุณอยู่ในบ้านน่ะ ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย”เสียงเรียกจากหน้ารั้วดังขึ้น ผมสะดุ้งรีบลุกขึ้นยืนทันที “แม่...”ผมเรียกแม่ไม่ดังมากนักเดี๋ยวพลอยจะได้ยิน
ผมลนลานมาก เสียงออดยังคงดังไม่หยุด จากนั้นเสียงแกร๊กเหมือนประตูรั้วเปิดออก
“พลอยเข้าไปหาแล้วนะ”
!!
ให้ตาย ซวยชิบ
“ทำยังไงดีเนี่ย...”ผมรีบเดินให้เร็วเท่าที่จะทำได้ เข้าไปหลบในห้องน้ำชั้นล่าง เจอแม่พอดีที่ทำหน้าตาตกใจ
“รีบๆไปซ่อนเร็วเข้า”แม่ทำบอกเสียงตื่นๆ ผมเงอะงะเข้าห้องน้ำ ล็อคประตูอยู่ในนั้น เหงื่อไหลออกมา ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ออกแรงมาก ผมปิดฝาชักโครกแล้วค่อยๆนั่งลง อาการปวดแปล๊บประดังเข้ามาที่ท้องน้อย
โอ้ย....เป็นอะไรเนี่ย
ผมเงี่ยหูฟังเสียงพลอยกับแม่
“สวัสดีค่ะ คุณแม่ หนูมาหากี้น่ะค่ะ เมื้อกี้เหมือนเห็นแวบๆเข้าห้องน้ำไป...ใช่ไหมคะ”
“....จะคุยอะไรกันล่ะจ๊ะ พลอย กี้ไม่อยู่หรอก ออกไปข้างนอก”
“อย่าโกหกสิคะ หนูเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ที่โซฟาอยู่แหม็บๆ”พลอยเถียง
“ไม่รู้ล่ะจ๊ะ แล้วนี่ เธอเข้ามาได้ยังไง ไม่มีใครเปิดประตูให้เลยนะจ๊ะ แบบนี้จะโดนข้อหาบุกรุกเอาได้”
“...พอดีว่าหนูมีเรื่องด่วนมากๆ อยากคุยกับกี้....”
“....เอาไว้วันหลัง---”
“มีเรื่องอะไรปิดบังหรอคะ ทำตัวลับล่อๆ ไปหาที่คอนโดก็ไม่มีใครอยู่สักคน ....คุณชายก็หายเงียบไปจากบริษัท....คงจะหนีมากกมีความสุขกันบนความทุกข์ของคนอื่น...”พลอยเหมือนอัดอั้นตันใจ พูดออกมาอย่างใส่อารมณ์ ฟังแล้วดูก้าวร้าวดีจัง
“...นี่พลอย อย่าพูดจาแบบนี้กับฉันนะ แล้วก็อย่ามาใส่ร้ายลูกฉันด้วย แล้วที่มาโวยวายอยู่เนี่ยคิดว่าเธอจะเรียกร้องอะไรกันจ๊ะ”แม่ยังคงประนีประนอมอยู่มาก ฟังจากน้ำเสียงที่ไม่ห้วนเท่าไหร่
ผมได้ยินแว่วๆเหมือนมีเสียงรถอีกคันมาจอด .....สงสัยเป็นคุณชายแน่ๆ
“คุณชายคะ...”
“อ้าว พลอย ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”น้ำเสียงของคุณชายดูงุนงง
“...ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ ทำให้พลอยอับอายขายหน้าจากการยกเลิกงานแต่ง แล้วยังจะหนีมาอยู่กับผู้ชายอีก แบบนี้จะให้พลอยอยู่ได้ยังไง ทุเรศจริงๆ”เสียงพลอยอาละวาด
“คุณกลับไปเถอะ ผมไม่มีอะไรจะคุยด้วยแล้ว เรื่องนี้ผมก็ชี้แจ้งกับครอบครัวคุณไปหมดแล้ว ผมทำทุกอย่างที่จะสามารถเยียวยาความรู้สึกของฝ่ายคุณแล้วนะพลอย”
“เยียวยาบ้าอะไร คุณควรจะทำตัวให้เหมาะสม แล้วนี่อะไร ทำไมคุณต้องมาคบกับกี้ด้วยล่ะคะ เห็นพลอยเป็นตัวตลกปล่อยให้คนเข้านินทากันให้ว่อนเมือง พลอยยอมไม่ได้หรอกค่ะ”
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง”คุณชายพูดเสียงไม่พอใจ เท่าที่ผ่านมาผมไม่เคยได้ยินเขาใช้น้ำเสียงแบบนี้เท่าไหร่ น้ำเสียงเหมือนเบื่อหน่าย รำคาญแบบเต็มทน
“ไปแถลงข่าวสิคะ ทำให้เรื่องมันเคลียร์ รู้ไหมว่าพลอยต้องเจอแรงกดดันจากสื่อมากมาย ที่เข้ามาถามเรื่องสาเหตุที่ยกเลิกงานแต่ง”
“....จะแถลงข่าวเพื่ออะไรกันล่ะ”แม่ผมเป็นคนถาม
“...ก็ไปยืนยันเรื่องที่คุณไม่ได้เป็นเกย์ แล้วก็ไม่ได้มาคบกับผู้ชายไงล่ะคะ”
ผมลุกขึ้นยืนแต่ดันสะดุดกางเกงขาก๊วยตัวเองเข้าจนล้มลง ดีที่ผมใช้มือกับเข่าอีกข้างยันไว้ก่อน แต่ก็รับรู้ถึงแรงสะเทือนได้
กึก
“โอ้ย”ผมนิ่วหน้า เอามือกุมท้องไว้ แย่แน่ๆถ้าผมไม่ระวังแบบนี้
“กี้! เป็นอะไรครับ กี้!!”เสียงคุณชายดังใกล้ๆแล้วทุบประตูห้องน้ำจนแทบพัง
“....เปล่าครับ....แค่ล้มนิดหน่อย”ผมบอกแผ่ว ยังคงอยู่ในท่าเดิมก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นช้าๆ
“กี้ครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า แล้วล---”
“กี้ ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ”เสียงพลอยยังคงดังอยู่
“พอเถอะพลอย ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น คุณกลับออกไปซะ”คุณชายพูดเสียงห้วน
“คุณชาย...”
“กลับไปเถอะพลอย ไม่งั้นฉันจะแจ้งความหนูนะ”แม่พูดเสียงจริงจัง
“...ก็ได้ค่ะ...คอยดูเถอะ พลอยไม่ชอบเสียหน้า เสียชื่ออยู่ฝ่ายเดียวหรอก”พลอยพูดก่อนจะเดินตึงๆกลับออกไป ผมยังคงไม่ออกจนกว่าจะได้ยินเสียงรถของพลอยกลับไป
“ออกมาเถอะ พลอยไปแล้ว”ผมหมุนลูกบิดออกเปิดประตู ออกมา ค่อยๆเดิน เอามือยันหลังไว้ รู้สึกปวดเกร็งๆที่ท้องน้อย
“ไอ้กี้ แก ล้มหรอ ไหนมาดูสิ”แม่รีบเข้ามาดูผม จับเนื้อตัวและจับบริเวณท้อง ผมส่ายหน้า
“โอเคนะกี้”
“อืมแค่เจ็บแปลบๆเอง ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง”ผมบอก แล้วค่อยๆเดินไปนั่งที่โซฟาต่อ ไม่ทันไรอาการปวดที่ท้องน้อยก็กลับมาอีก กว่าจะคลายตัว เจ็บแปลบๆ เกร็งๆ เสียวๆ แม่สีหน้าไม่ดี
“แกท้องแข็งหรอ”แม่ถามเสียงเครียดแล้วเลิกชายเสื้อดู “....อืมถ้าเป็นอีกแล้วนานเกิน 20 นาทีบอกแม่นะ จะได้ไปหาหมอดีกว่า”ผมพยักหน้า คุณชายก็นิ่งเงียบไป
“...คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ...ผมอยากพากี้ไปหาหมอซะเดี๋ยวนี้เลย โทรถามไอ้ภูมิก็ได้”คุณชายพูด ผมส่ายหน้า เท่าที่อ่านจากคู่มือมา อาการท้องแข็งก็มีเป็นปกติ บางครั้งเกิดจากลูกโก่งตัว
“รออีกสัก20นาทีตามที่แม่บอก ถ้าไม่ดีขึ้นคงต้องไปหาหมอแล้วล่ะครับ”ผมยิ้มบอก เอื้อมไปจับมือคุณชายเพราะเขาดูกังวลมาก
ผมจับเวลา ซึ่งเป็นไปตามที่ผมกลัวอาการปวดเกร็งนานเกิน20นาที คุณชายเลยพาผมไปที่ศูนย์วิจัย แม่ก็ตามไปด้วย ผมโทรหาหมอภูมิแล้วเล่าอาการให้ฟัง หมอภูมิเองก็ไม่แน่ใจว่าท้องแข็งเพราะเด็กโก่งตัวหรือว่าจะคลอดก่อนกำหนด ผมเลยเครียดมากกว่าเดิมอีก
พอไปถึงที่ศูนย์วิจัย เข้าห้องตรวจหมอภูมิก็มาตรวจเอามือคลำๆบริเวณท้อง ปรากฏว่าท้องคลายตัวพอดี ผมเลยเล่าอาการไปอีกครั้ง ในที่สุดหมอภูมิเลยส่งไปทำ NST ผลปรากฏว่า (มดลูกเทียม) มีการบีบตัวทุก 6 นาที ผมเลยต้องนอนที่ศูนย์วิจัย เจาะน้ำเกลือและให้ยาระงับคลอดทันทีเพราะอายุครรภ์แค่ 34 สัปดาห์ (8เดือนเศษๆ)
ตอนนี้ผมนอนอยู่ในห้องรอคลอด “ปอดน้องยังไม่แข็งแรงยังให้คลอดไม่ได้ครับ ต้องระงับการคลอดด่วน” หมอภูมิโดยฉีดยาเข็มแรกเข้าเส้นทางสายน้ำเกลือ เมื่อยาออกฤทธิ์ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลม คลื่นไส้ อัตราหัวใจเต้น 120 ครั้งต่อนาที เลยต้องให้ยาทางสายน้ำเกลือต่อโดยต้องฉีดยากระตุ้นปอดเด็กเผื่อฉุกเฉินด้วย ยากระตุ้นปอดนี้ต้องฉีดทั้งหมด 4 เข็ม ห่างกันเข็มละ 12 ชั่วโมง อย่างน้อยผมต้องนอนที่ศูนย์วิจัยอย่างต่ำประมาณ 3 วัน
“อาการบีบตัวขนาดนี้เหมือนใกล้คลอดเลยนะ ถ้ากี้มาไม่ทันหรือทิ้งไว้แบบนั้นจะไม่สามารถระงับคลอดได้ทัน”
หมอภูมิบอกเสียงนุ่มยิ้มให้ผมหลังจากที่ฉีดยาให้ผมจนครบแล้ว แม่กับคุณชายก็เดินมาหา
“...ผมกลัวแทบแย่เลย ดีแล้วที่คุณกับน้องไก๋ปลอดภัย”คุณชายเข้ามากุมมือผมแน่น สีหน้าดูซีดเซียว
“เดี๋ยวแม่โทรไปบอกบ้านนู้นก่อนนะ”แม่ลูบๆหัวผมแล้วออกไปโทรศัพท์
“ผมโอเคแล้วน่า ไม่ต้องกังวลหรอก อยู่ใกล้หมอแบบนี้”ผมบอกคุณชาย แต่ในใจก็นึกกลัวเหมือนกัน ถ้าผมมาไม่ทันคงแย่
ในระหว่างนอนศูนย์วิจัยผมต้องได้รับการตรวจท้องเป็นระยะๆ แล้วค่อยปรับยาลดลงเรื่อยๆ จากที่ให้ยาทางน้ำเกลือ ก็เปลี่ยนเป็นยาฉีด จากนั้นก็ยากิน
เมื่ออาการผมกลับมาเป็นปกติผมก็ได้กลับมาอยู่บ้าน คราวนี้คุณชายประกบติดผมทุกฝีเก้าเลยทีเดียว คุณย่าก็แวะมาหาบ่อยขึ้น ท่านท่าทางตกใจอยู่เหมือนกันตอนที่ได้ยินเรื่อง
จากประสบการณ์คราวนี้ผมยังอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าหากผมไม่ไปหาหมอวันนั้น ผมคงคลอดก่อนกำหนดไปแล้ว และลูกก็คงต้องมากระตุ้นปอดข้างนอกซึ่งเสี่ยงที่ลูกจะไม่ปลอดภัยและร่างกายไม่แข็งแรง
- (9 เดือน)
เมื่อเข้าสู่ระยะครรภ์ได้ 38สัปดาห์เศษๆ หรือ9เดือนกว่าๆแล้ว ผมเจ็บหน่วงท้องบ่อยๆทุก10นาที จนผมกังวล นอนไม่หลับและหวาดกลัว มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่ผู้ชายอย่างผมต้องมาเจอ คุณชายก็เตรียมเสื้อผ้าเครื่องใช้ที่จำเป็นต่อผมและน้องไก๋เวลาต้องไปนอนที่ศูนย์วิจัย
“แม่ ผมกลัวอะ”ผมบอกแม่ขณะที่นอนพิงอยู่บนเตียงมีหมอนรองหลังไว้ แม่ที่กำลังพับผ้าแห้งให้ผมอยู่ คุณชายเพิ่งลงไปตากผ้าที่อบแห้งไว้ ที่จริงแม่ใช้ให้คุณชายไปทำงานบ้านงานเรือนเองต่างหาก
“....เอาน่า...มาขั้นนี้แล้ว แกจะกลัวอะไรหืม”แม่ลุกเดินมานั่งใกล้ๆ
“ก็...หลายอย่าง....กลัวเจ็บ กลัวลูกไม่แข็งแรง...”มันหลายความรู้สึกปนเปกันไป แต่ผมกลัวมากกว่า น่าหวาดเสียว ผมเคยเห็นวีดีโอที่ผ่าคลอดแล้วก็....ดูไม่ทันจบเพราะเสียวแทน
“...แม่เข้าใจ แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ ถ้าแกได้เห็นหน้าลูก เชื่อเถอะว่าแกต้องลืมความกลัวความเจ็บไปเลย...”แม่กอดผมเบาๆ ผมถอนหายใจ พยายามทำใจให้สบาย
“ครับ แล้วแม่จะไปกับผมไหม ตอนที่รอคลอดน่ะ”
“...ไปสิ แต่แม่คงไม่เข้าไปหรอก ให้ไอ้ชายมันเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนแก แม่ว่าตอนนั้นแกคงไม่นึกถึงแม่หรอก ใครๆเขาก็นึกถึงสามีตัวเอง”แม่หัวเราะเบาๆ ผมได้ฟังแล้วก็หน้าร้อนผ่าว
“โห แม่อ่ะ”ผมทำเสียงขัดใจ ชอบย้ำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย
“เอ้า ก็พูดความจริงนี่ ฮ่ะๆ ขำวันละนิดจิตแจ่มใสนะ พักผ่อนฟังเพลงไป แม่ไม่กวนล่ะ”แม่ยิ้มแล้วลุกเดินออกจากห้องไป ผมเลยเปิดเพลงฟัง ผมหยิบกล่องแหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาออกมาดู อีกไม่นานเกินรอสินะ ที่ผมจะต้องรวบรวมความกล้าขอคุณชายแต่งงานซะที
ผมได้ยินเสียงคุณชายฮัมเพลงอารมณ์ดีใกล้เข้ามาเลยรีบเก็บแหวนไว้ลิ้นชักตามเดิม คุณชายวางตะกร้าเปล่าๆลงข้างประตูแล้วเดินมานอนข้างๆผม
“ตื่นเต้นแทนคุณเลยกี้ อีกไม่กี่สัปดาห์น้องไก๋ก็จะคลอดแล้ว เตรียมตัวเป็นมามี๊ เอ้ย ปะป๋าได้เลย”คุณชายนอนมองผม
“อืม ดูคุณระรื่นจังนะ อยากให้คุณลองมาท้องดูบ้าง คงดีเหมือนกัน”ผมหัวเราะบอก คุณชายทำหน้าเหรอรา
“จะบ้าหรอกี้ ไม่เอาหรอก มันไม่เหมาะกับผมหรอกนะ”
“หึๆ แล้วนี่ทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ ...เลยมาให้กำลังใจกี้ไง มาผมบีบขาให้ เมื่อยไหมกี้”คุณชายเปลี่ยนเรื่องคุยลุกขึ้นมานั่ง จับขาผมยกไปวางบนตักเบาๆแล้วค่อยๆนวดไปตามหัวเข่า ปลีน่อง
“อืม...ค่อยยังชั่วหน่อย คุณนวดเก่งดีนะ”ผมบอกไปตามที่คิด คุณชายยิ้มมุมปากมาให้
“....เพราะกี้ผมเลยนวดเก่งไงครับ อกจากนวดแล้วผมก็นาบเก่งนะ... บางที---”
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ”ผมรีบตัดบทแล้วฟาดหมอนใส่คุณชายก่อนที่เขาจะพูดจบ ผมรู้ว่าไอ้คุณชายจะพูดอะไร คงจะเป็นเรื่องทะลึ่งๆหาเรื่องปล้ำผมล่ะมั้ง แต่ก็นั่นแหละมาคิดทบทวนดูแล้ว ผมกับคุณชายมีอะไรกันแทบนับครั้งได้เลย 3-4 ครั้งเอง...........
....น้อยไปสินะ....
ระยะเวลาที่อยู่กับคุณชายมาประมาณปีเศษๆ ผมแทบไม่รู้สึกพิศวาสหรือมีอารมณ์เปลี่ยวร้อนแรงต้องการทางเพศมากอะไรแบบนั้น ตอนนี้มั่นใจว่าผมรักคุณชาย แต่ดูเหมือนว่าผมชอบความสัมผัสที่ไม่เน้นเรื่องเซ็กส์เป็นปัจจัยหลัก ถึงแม้ว่ามันจะมีส่วนสำคัญต่อชีวิตคู่
“...โธ่ พูดเล่นครับ กี้ไม่ชอบผมก็ไม่ทำหรอก”คุณชายยิ้มแล้วบีบนวดขาผมต่อไป “...ไม่แน่นะกี้ หลังคลอดน้องไก๋อาจทำให้เราสองคนพลุ่งพรานร้อนแรงมากขึ้นได้นะครับ”
“ฮ่าๆ ตลกแล้วคุณพอเลย เลิกพูดๆ”ผมขำ รีบหยุดสต็อปเรื่องที่คุยกันไว้จะดีกว่า
.
.
หลังจากที่ได้เวลานอน ผมก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะอาการปวดหน่วงท้องเหลือบไปมองนาฬิกาก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว
“โอ้ย...”ผมครางเจ็บ ก่อนจะปลุกคุณชายให้ตื่น ไม่นานคุณชายก็สะลึมสะลือลืตาตื่น เห็นผมนั่งอยู่เขาก็กระเด้งตัวเหมือนอัตโนมัติ
“ปวดท้องเหรอ เดี๋ยวผมไปตามคุณแม่นะครับ”คุณชายรีบผุดลุกออกจากห้องไปหาแม่ ผมงอตัวเพราะความปวดทุกๆ 10 นาที
หลังจากที่แม่เข้ามาดูอาการ ยังคงไม่ใช่เจ็บท้องใกล้คลอด แต่ก็เตรียมตัวไว้ ผมเดินลงไปด้านล่างเผื่อฉุกเฉิน แม่ก็ไม่แน่ใจเพราะอาการของผมจะแตกต่างจากผู้หญิงที่ต้องมีน้ำเดินอะไรเทือกนั้น คุณชายโทรไปหาหมอภูมิ
“มันบอกว่า ถ้าปวดถี่ๆทุกๆ 5นาที ก็ให้ไปที่ศูนย์เลย”คุณชายบอกหลังจากที่ได้คำตอบจากหมอภูมิ ผมนิ่วหน้า เพราะท้องเกร็ง ความปวดหน่วงๆที่ร้าวไปยังสันหลัง ผมต้องทนไปจนกระทั่งตีสองความปวดดังกล่าวก็ถี่ขึ้นประมาณ5นาทีตามที่หมอภูมิบอก แม่ไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ ส่วนคุณชายพาผมไปที่รถ ผมเหงื่อแตกพลั่ก ความปวดยังคงกระหน่ำจนแทบไม่อยากเดิน
.
.
เมื่อถึงศูนย์วิจัย ก็มีเตียงผู้ป่วยสแตนบายด์รอไว้ก่อนแล้ว ผมต้องนอนรอคลอดอีกประมาณ 2 ชั่วโมงเพื่อให้ร่างกาย (ถุงตั้งครรภ์) พร้อมก่อน หมอภูมิติดตั้งจอคอมพิวเตอร์ที่ข้างๆเตียง ปรากฏภาพผลการติดตามครรภ์ของผม ของทางศูนย์วิจัย
ผมนอนเจ็บท้องเหมือนคนไปออกกำลังกาย sit up หน้าท้องแบบหักโหมจนกล้ามเนื้อหน้าท้อง ระบมบีบรัดแล้วคลาย เป็นช่วงๆแล้วค่อยๆคลาย หายไปเป็นนาทีๆ แล้วก็กลับมาบีบใหม่
จนกระทั่งทางทีมแพทย์เช็คแล้วว่าได้เวลาคลอดแล้ว ผมเจ็บท้องมากรู้สึกตรงท้องโดนบีบแล้วคลาย บีบแล้วคลาย พอเวลามันปวดรุนแรงขึ้น มันจะบีบค้างเอาไว้ ดีที่แม่บอกให้ผมฝึกหายใจเข้าออกเวลาเจ็บท้องจะได้ไม่ปวดมากจนทนไม่ไหว
จากนั้นหมอภูมิก็พาผมไปยังห้องผ่าตัด หลังจากที่ทำการบล็อกหลัง(ฉีดยาชาไปรอบๆบริเวณไขสันหลัง)เรียบร้อยแล้ว ผมก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป ร่างกายท่อนล่างขยับไม่ได้ ผมเหลือบไปมองคุณชายที่ใส่ชุดป้องกันเชื้อโรคไว้แล้วยืนอยู่ข้างๆผม เขาส่งยิ้มบีบมือไว้
จากนั้นก็ฟอกน้ำยาที่หน้าท้อง โดยคุณหมอสูติเริ่มผ่าตัด
.
.
ผ่านไปไม่นาน ผมรู้สึกตัวทุกอย่างเพียงแค่ไม่รู้สึกเจ็บ หมอกดท้องผมเหมือนพยายามคว้านหาลูกในท้องแล้วเริ่มเอาหัวเจ้าตัวเล็กโผล่ขึ้นมาเป็นลำดับแรก จากนั้นก็ใช้อุปกรณ์ที่มีลักษณะเป็นโลหะขนาดใหญ่คล้ายช้อนช้อนตัวลูกออกมา ลูกส่งเสียงร้องนิดเดียวเอง แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน จากนั้นพยาบาลก็พาลูกไปทำความสะอาดตัว แล้วพาลูกมาให้ผมดู ผมเห็นเด็กน้อยตัวแดงๆเปื้อนมอมไปด้วยน้ำคร่ำหลับตาส่งเสียงร้อง เรือนผมสีดำบางๆ ผมมองแวบแรกผมรู้ว่าหน้าตาได้มาทางผม อาจจะยกเว้นจมูกระหว่างนั้นน้ำตามันก็ทะลักออกมาเองเหมือนกับสมองมันสั่งการว่านี่แหละผลงานอันน่าทึ่งของผม
“อยากหอมแก้มลูกไหมคะ”พยาบาลถาม ผมยิ้มแล้วพยายามยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มเล็กๆนั้นเบาๆอย่างไม่รังเกียจ
“ลูกของเราออกมาแล้วนะ”คุณชายพูดกับผมด้วยเสียงเครือๆ ผมแค่ยิ้มเพลียๆ จากนั้นคุณชายก็ต้องออกนอกห้องผ่าตัด ลูกก็ไปอยู่ในตู้ปรับอุณหภูมิว่าตัวเหลืองไหม ส่วนผมนางพยาบาลให้ดมยาสลบและปล่อยให้เจ้าหน้าที่เย็บแผล จากนั้นก็นอนพักฟื้น
.
.
ไม่รู้ว่าผมนอนพักฟื้นไปนานแค่ไหน แต่พอผมลืมตาขึ้นมา หลังจากปรับสายตาแล้วผมก็เริ่มรับรู้ถึงอาการเจ็บแผลผ่าตัดบริเวณท้อง
“กี้...”ผมได้ยินเสียงคุณชายมาจากข้างๆ มืออุ่นของเขาเข้ามากุมมือผมไว้
“....แล้ว...น้องไก๋ล่ะ...”ผมถามหาลูกทันที คุณชายยิ้ม
“...ไม่ต้องห่วงนะ น้องไก๋น้ำหนักน้อยไปหน่อย เลยต้องอยู่ในตู้อบ(NICU – ห้องอภิบาลทารกแรกเกิด) ...”คุณชายพูดปลอบๆ ผมกระพริบตาพยายามทบทวนความคิด ปกติถ้าเด็กไม่มีปัญหาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในตู้อบหรอก...
“....น้องไก๋ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”ผมถาม น้ำตาคลอหน่อยๆ พยายามลุกแต่เจ็บแผลผ่าตัดเลยต้องล้มตัวนอนลงต่อ ผมเห็นว่าแม่เดินเข้ามาหา
“น้องแค่ตัวเหลือง ก็เป็นปกติของเด็กแรกเกิดและรอให้ปรับอุณหภูมิร่างกายก่อน แกไม่ต้องคิดมากนะ นอนพักเถอะ เดี๋ยวพยาบาลต้องมาเช็คแผลอะไรอีกนะ กี้”แม่พูดเบาๆ ผมมองหน้าคุณชายที่ดูเซียวๆ
“...ก็ได้....”
“ไม่ต้องกังวลนะกี้ ผมไปดูลูกมาตลอดแหละครับ หมอก็บอกว่าให้นอนอีกสามสี่วันก็ออกมาได้...”คุณชายยิ้มลูบหัวผมเบาๆเหมือนปลอบประโลม ผมถอนหายใจรู้สึกเพลียและเจ็บแผลมากด้วยเลยนอนหลับตา
“...คุณชายครับ...”ผมเรียกแผ่วๆ
“ว่าไงครับกี้”คุณชายถามใกล้ๆ ผมยังรับรู้ความอบอุ่นที่ฝ่ามือ
แต่ผมเจ็บแผลมาก หลังเย็บแผลไปแล้วตอนนั้นผมหลับๆตื่นๆไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่ ยังไม่เจ็บเท่านี้เลย
“...ช่วยอยู่ใกล้ๆผมจนกว่าผมจะตื่นขึ้นมาได้ไหม...”ผมบอก มองหน้าคุณชาย ผมนิ่วหน้า ไม่รู้ว่าจะหลับลงหรือเปล่า
“ครับ ถ้ากี้ตื่นมาผมก็จะอยู่ตรงนี้แหละครับ”คุณชายยิ้ม จากนั้นพยาบาลก็มาวัดความดันและอุณหภูมิของร่างกายทุกชั่วโมงและให้ยาผ่านสายน้ำเกลือ จนผมเผลอหลับไปด้วยฤทธิ์ยา....
แต่ห้วงสติสุดท้าย ผมยังคงจำภาพลูกน้อยของผมได้ดี กับคุณชายที่อยู่ข้างผมตลอด แค่นี้ก็พอให้ผมไม่ทนต่อความเจ็บของแผลผ่าตัดได้....
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาอัพแล้วค่ะ ในที่สุดก็คลอดน้องไก๋ออกมาแล้ว เย้ๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกคนเลยค่ะ :กอด1:
:katai4:
-
:กอด1:
-
:mew1: :mew1:
-
โอ้ย ลุ้นมากๆกลัวแต่ว่าจะเกิดปัญหาอุปสรรคอะไรหรือเปล่า ดีใจที่ผ่านไปด้วยดี
-
:katai1: ยัยพลอยไม่ยอมรามือง่ายๆสินะ
-
ลุ้นน่าดูตอนพลอยโผล่มา :hao7: นึกว่าความจะแตกเสียแล้ว
-
ในที่สุดน้องไก๋ก็มา คงจะเป็นที่รักของทุกคนแน่ๆ
-
น้องไก๋ แข็งแรงไวๆนะลูกนะ
แล้วนังพลอยนี่ ยังไม่ยอมจบสินะ!!!!
รอตอนต่อไปปปปป
-
คราวนี้ก็มาแก้ปัญหา
ตรงยัยพลอยต่อ
-
คุณย่ายอมใจอ่อนแล้ว~ :heaven ตอนที่พลอยมาทำเอาระแวงเลยค่ะ น่ากลัวว่าถ้าพลอยรู้ว่ากี้ท้องขึ้นมา กี้กับน้องไก๋จะเป็นอันตราย.. รอตอนต่อไปนะคะ อยากเห็นคุณชายกับกี้ช่วยกันเลี้ยงน้องไก๋ไวๆ เสียแล้วสิค้าา ^^
-
ค่อยโล่งอกไปทีกี้คลอดแล้ว
จะได้รับมือกับยัยพลอยสะดวกๆหน่อย
-
ดีจัง คลอดปลอดภัยแล้ว
-
น่ารัก
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
คลดแล้วดีจัง
-
เย้ๆๆๆ น้องไก๋คลอดแล้ว
-
ดีใจกับทุกคนด้วย ที่น้องออกมาแล้ว
-
เดี๋ยวพลอยอะไรนั่นต้องมาก่อเรื่องอีกแน่ๆ
-
เด็กน้อยแข็งแรงๆนะ
คุณแม่ป้ายแดงด้วยล่ะ :)
-
สวัสดีน้องไก๋ :)
ขอบคุณ :)
-
ลูก หลาน เหลน โหลน ออกมาแล้ว ลูกสาวของชาย- กี้ คราวนี้คงดีใจกันใหญ่ละ มีหลานสาวคนแรกให้กับครอบครัวด้วยจะวุ่นวายบ้างมั้ย ๕๕๕ คุณย่า คุณยายคงดีใจได้หลาน ตอนใหม่มาเร็วๆนะ รอ รอ รอ
-
น้องไก๋คลอดแล้ว แข็งแรงๆนะลูก :กอด1:
-
เอ๊ะ ยัยพลอยนี่ยังไง
:mc4: จุดพลุรับขวัญหลาน 5555
-
อยากหน้าแหก แตกยับเยินกว่าเดิมหรอพลอยยยย ระวังเถอะ อย่าคิดว่าตัวเองแน่กว่าคนอื่น!!!!
-
ยินดีต้อนรับน้องไก๋ค่ะ
มาแล้ว แล้วก็พร้อมหน้าพร้อมตากัน 3 คน พ่อ แม่ ลูกนะคะ
ติดตามต่อไป น้องไก๋สู้ ๆ
-
น้องไก๋คลอดแล้ว รอตอนต่อไป~
-
รอให้กำลังใจครับ. ลุ้นๆๆ
-
คุณยายคุณย่าต้องร่วมมือกันกำจัดวัชพืชร้าย ๆ ออกไปโดยเร็ว....
-
อยากทราบว่าไรท์เตอทำไม่ให้ลูกกี้กับคุณชายเป็นผู้หญิงหรอครับ ไม่ใช่ไม่ดีแค่อยากทราบแนวคิดของไรท์เตอร์ครับ
-
ไม่ใช่ว่าต่อไปเวลานางมาระรานกี้แล้วเห็นกี้อยู่กับลูก นางคงไม่ทึกทักเอาเองว่าไปเอาเด็กมาเลี้ยงเพื่อจับคุณชายหรอกนะเออ 55555555555555 #ชะนีอาจคิดนั้นก็เป็นได้ #อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปริก้า :hao7:
-
:mc4:
-
ยินดีตีอนรับสมาชิกครอบครัวตัวน้อยจ้า :mew1:
-
อยากอ่านแล้ว~~~
-
คลอดแล้ววววว ขอให้น้องไก๋ปลอดภัยน๊าาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ชอบคุณชายมากอ่ะ น่ารัก ฝุดๆเลย
มาต่อไวๆนะค่ะ คิดถึง คนเขียน 5555+
-
ตอนที่ 15 น้องไก๋กับป๊า&ป๋า
… … ... ... ... ... ...
ช่วงเวลาสำหรับการพักรักษาตัวของผมผ่านไปเป็น 1 สัปดาห์ เป็น 2 เดือน จนกระทั่งแผลเริ่มหายดี ระหว่างนั้นผมก็ออกจากศูนย์วิจัยได้แล้ว ส่วนน้องไก๋หลังจากที่ต้องเข้า NICU ประมาณ 4 วัน ร่างกายก็แข็งแรงดี คุณชายต้องไปทำเรื่องแจ้งเกิดที่เขตหลังจากที่ได้รับหนังสือรับรองการเกิด ก่อนจะทำเรื่องย้ายชื่อน้องไก๋เข้ามาในทะเบียนบ้านจนเสร็จสิ้น (เรื่องเอกสารสำหรับในการเตรียมยื่นเรื่องนั้นใช้ของคุณชายในส่วนของชื่อ บิดา-มารดา ทางศูนย์วิจัยได้ประสานงานกับทางสำนักงานเขตไว้แล้ว)
ผมกลับเข้ามาอยู่ที่บ้านใหญ่เพื่อความปลอดภัยของผมกับน้องไก๋ เรื่องของพลอยนั้นผมก็ยังคงติดตามผลอยู่ ส่วนไอ้ต้อย ผมก็ติดต่ออยู่ตลอด เพียงแต่ว่าไม่ได้นัดเจอกัน หลังจากผ่าคลอดแล้ว ผมก็ออกกำลังอย่างว่ายน้ำ กับวิ่ง เพื่อควบคุมน้ำหนักด้วย ถึงคุณชายจะบอกว่าอ้วนแค่ไหนก็รัก แต่ผมคงทำใจไม่ได้แน่ๆ ยิ่งมาฟังหมอภูมิอภิบายให้ผมฟังว่าผลข้างเคียงจากการผ่าคลอดนั้นน้ำหนักจะลดลงยาก.... เฮ้อ เอาเถอะ ถ้าแลกกับน้องไก๋มาผมก็ว่าคุ้ม...
ในเมื่อน้องไก๋มีอายุครบ 2 เดือน ตามความตั้งใจของผมที่วางแผนมาหลายเดือนคือขอคุณชายแต่งงาน คิดไปก็เขินนะ แต่ผมอยากตอบแทนน้ำอดน้ำทนของคุณชายบ้าง จะได้มีกำลังใจเลี้ยงลูก ทำงานบ้านด้วย
แอะๆ แอ้...
เสียงน้องไก๋ตื่นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดได้ ผมลุกไปดูน้องไก๋ในเปลเด็ก เด็กน้อยผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้มรูปหน้าคล้ายแม่ผมเลย แต่ริมฝีปาก ดวงตา คิ้วได้ผมมาหมด ยกเว้นจมูกกับสีผิวที่ได้มาจากคุณชาย ผมก็ไม่ใช่คนขาวผ่องอะไรมากมาย แต่คุณชายชอบยอว่าผมขาวขึ้นตั้งแต่คลอดน้องไก๋ เกี่ยวกันตรงไหน เฮอะ
“ไงครับ น้องไก๋ มามะ เดี๋ยวป๋าพาไปหม่ำๆนม”ผมยิ้มแก้มปริโน้มตัวลงไปโอบอุ้มเด็กทารกเพศหญิงขึ้นมา ตัวเล็กนุ่มนิ่มกวัดแกว่งแขนสั้นและสองขาเหยียดตรงได้แล้วส่งเสียงร้อง คุณชายโผล่หน้ามาจากลานหลังบ้าน
“เดี๋ยวผมชงนมให้ลุกเองกี้พาลูกไปนั่งเล่นเถอะ”คุณชายพูด แล้วเดินไปชงนมผงให้ ถึงจะไม่ใช่น้ำนมจากเต้าก็เถอะ แต่ทางศูนย์วิจัยฯก็การันตรีเรื่องคุณค่าสารอาหาร ภูมิต้านทานของนมผงชนิดนี้ อีกทั้งการตรวจสุขภาพของน้องไก๋ใน3เดือนแรกทุกๆสัปดาห์อีกด้วย ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่ก็ผมก็เกี่ยง ผมอุ้มน้องไก๋ไปนั่งที่เบาะนวม ในห้องรับแขกด้านล่าง คุณชายเคลียร์พื้นที่จากที่มีโซฟา โต๊ะกลม ถูกนำไปเก็บไว้ลานหลังบ้าน เปลี่ยนเป็นเบาะนวมรองนั่งครึ่งห้องแทน เอาไว้เลี้ยงน้องไก๋ สะดวกปลอดภัยกว่าด้วย
แอะ แอ้ๆๆๆ
“โอ๋ๆ รอแปบนึงสิครับ กินมือป๋าแทนไหมลูก”ผมแกล้งแหย่นิ้วก้อยไปในปากน้องไก๋ที่อมนิ้วผมแล้วดูดๆ คงคิดว่าเป็นจุกนมล่ะมั้ง คุณชายหันมามองแล้วยิ้มก่อนจะรีบถือขวดนมส่งให้น้องไก๋ที่อ้าปากน้อยๆรับไปดูด
“กินใหญ่เลย จะว่าไปลูกกินจุเหมือนกันนะกี้”คุณชายขยับมานั่งข้างๆผมแล้วมองดูน้องไก๋ที่นอนดูดนมจากขวดในอ้อมแขนของผม
“ฮ่าๆ จะอ้วนสมบูรณ์ตามป๋ามันหรือไง”ผมพูดขำๆ ต้องฝึกพูดได้บ่อยๆจะได้ชิน คุณชายส่งเสียงในลำคอ
“ดีสิ คงน่ารักเหมือนกี้”ไม่วายจะหาเรื่องกอดผมอีก ที่จริงผมก็ไม่เชิงว่าอ้วนหรอก แค่มีน้ำมีเนื้อมากกว่าแต่ก่อน พุงไม่ออก แต่ดันมาออกที่แก้มซะงั้น
“พอเลยคุณ ลูกกินนมอยู่ เดี๋ยวเหอะๆ”ผมขยับถอย เขาแค่ยิ้มอารมณ์ดีมาให้แทน ก่อนจะยื่นมือไปจับฝาเท้าชมพูเรื่อๆขึ้นสีเลือดของน้องไก๋
“เหมือนในเพลงเลยกี้ ที่ว่าตีนเท่าฝาหอย อืม ดูสิ เล็กนิดเดียวเอง”คุณชายว่าแล้วเอามือไปทาบกับอุ้งเท้าน้องไก๋ ผมอมยิ้มมองเขาที่ดูจะมีความสุขดี
“เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่เลยเนอะ”คุณชายหันมามองหน้าผมทันที
“เข้าใจอารมณ์เป็นแม่ขึ้นเยอะเลยใช่ไหมกี้”ผมหุบยิ้มแล้วแกล้งบิดหูเขาแรงๆ จนร้องจ๊ากโอเว่อร์เกินเหตุ “บอกแล้วไงว่าอย่าพูดแบบนี้ หือออ”
“ครับๆ ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย ดูสิเนี่ย ต้องแดงแน่ๆเลย”คุณชายทำหน้างอแล้วลูบใบหูตัวเองป้อยๆ ผมหัวเราะในใจ สมน้ำหน้า น้องก็ดูดนมไปเกือบค่อนๆขวดเลยทีเดียว
อะแฮะ อื้อ แอะๆ
เท่าที่สังเกตมาน้องไก๋เป็นเด็กอารมณ์ดี ถ้าได้กินนมจนอิ่มก็เงียบเสียงแล้ว ไม่ร้องโยเย ที่สำคัญยังชอบเสียงกรุ้งกริ๊งของกระดิ่งเด็กเล่นที่คุณชายเอามาเล่นกับน้องไก๋ ถ้าได้ยินล่ะก็ จะยิ้มแป้นเห็นเหงือกเลยเชียว
หลังจากกินนมจนอิ่มแล้วผมก็ปล่อยให้น้องไก๋นอนเล่นอยู่ที่เบาะ คุณชายก็เอากระดิ่งกลมๆมาแกว่งเล่นกับน้องไก๋
กรุ๋งกริ๋งๆๆๆๆ
“จ๊ะเอ๋ มาเล่นกันป๊ามา”คุณชายเขย่าของเล่นในมือ น้องไก๋ก็หัวเราะเอ๊าะแอ๊ะ พยายามถีบขายื่นมือมาจับของเล่นในมือคุณชาย เขายื่นให้น้องไก๋จับบ้างแกล้งยกหนีบ้าง แต่ดูเหมือนน้องก็ชอบอกชอบใจเวลาที่คุณชายยกกระดิ่งหนี เจ้าตัวจะพยายามคว้ามาจับจนได้ ผมเก็บขวดนมไปวางที่โต๊ะ แล้วเลื่อนเปลเด็กมาใกล้ๆหน้าต่างริมผนัง
“อย่าหม่ำๆมือป๊าสิน้องไก๋”คุณชายทำเสียงเข้มเสียงอ่อน เพราะน้องไก๋เลือกที่จะจับนิ้วมือคุณชายแล้วยัดเข้าปาก “อะแฮะๆ” ถ้าพูดได้หัวเราะได้ชัดเจนกว่านี้น้องไก๋คงทำไปแล้ว ผมจับน้องไก๋นั่ง ปล่อยให้น้องไก๋ได้ทรงตัวโงนเงน คุณชายเลยได้โอกาสยื่นหน้าไปทำหน้าตลกๆใส่ ที่น่าตลกกว่าคือน้องไก๋สะดุ้งหันมาจ้องก่อนจะทำสีหน้าเลียนแบบคุณชายบ้าง
“ฮ่าๆ เห็นไหมกี้ ลูกอารมณ์ดีขี้เล่นเหมือนใครน้า”คุณชายหันมายิ้มแย้มกับผม
“หึๆ ชักกังวลแล้วสิเนี่ย”ผมแกล้งพูด แล้วหันไปสนใจลูกแทน “มาให้ป๋าเปลี่ยนผ้าอ้อมก่อน” ผมหยิบเอาเบาะยางมาวางรอง เพราะน้องไก๋ชอบเวลานอนเปลี่ยนผ้าอ้อมให้แล้วจะถีบขาให้ตัวเองเลื่อนขึ้นไปจนสุดเบาะ แถมยังร้องแอ้ๆให้ผมดึงกลับมาด้วย น่ารักจริงๆ
“ผมก็ลืมบอกไป คุณทวดอยากเล่นกับน้องไก๋ เดี๋ยวค่อยพาน้องไก๋ไปนั่งเล่นที่สวนแล้วกันเนอะ”คุณชายมองดูน้องไก๋ที่ถีบขาไปมาอยู่บนเบาะ ผมพยักหน้าให้ตกลงตามนั้น
“ผมว่าจะซื้อหมอนสีสวยๆให้น้องไก๋เพิ่ม..จะได้เอาไว้ถีบเล่นน่ะ”ผมหันไปบอกคุณชายที่เตรียมไปหยิบรถเข็นมาแล้ว
“ก็ดีนะ ลูกจะได้อารมณ์ดี หัวเราะบ่อยๆ”ปกติเวลานอนเปล น้องไก๋จะชอบคุยกับตัวเองบ้าง มองหัวเราะใส่ปลาตะเพียน(คุณย่าทำให้แหนะ) ที่แกว่งอยู่เหนือหัว เล่นน้ำลายบ้าง ถีบขาไปมา แรกๆก็ไม่ได้คิดว่าจะอารมณ์ดีขนาดนี้ แค่เห็นพัดลมเพดานก็พานจะหัวเราะ
หลังจากที่จับเปลี่ยนผ้าอ้อมจนเสร็จเรียบร้อย คุณชายก็พาน้องไก๋ไปนั่งรถเข็น พาเดินเล่นไปตามสวน ผมไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดหน้า(เผื่อน้ำลายย้อยใส่คุณทวดขึ้นมาอีก)กับตะกร้าใส่น้ำกับนมมาด้วย
“ว่างๆเราไปเดินห้างด้วยกันสามคนดีไหม...หรือว่ากี้ยังกังวลอยู่”คุณชายหันมาคุยด้วย ผมนิ่งคิด หลายครั้งที่คุณชายชวนไปเดินเล่นที่ห้างฯแต่ผมมักปฏิเสธ เพราะกลัวเจอพลอยหรือพวกนักข่าวสายพี่บิ๊กแล้วจะเป็นเรื่อง คุณย่าก็บ่นๆใส่ผมเรื่องนี้เหมือนกัน
“...ไม่แล้วล่ะครับ...ไปห้างฯก็ดีนะ จะได้พาน้องไก๋ไปเปิดหูเปิดตา ผมก็ไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในรั้วบ้าน”ผมยิ้มบอก คุณชายมีสีหน้าดีขึ้นกกว่าตอนที่ถามผม ผมไม่อยากสนใจคนอื่นมาก เห็นคุณชายเงียบๆแล้วก็เห็นใจเขา
“โอเค เดี๋ยวผมอุ้มลูกเองถ้ากี้เมื่อย”คุณชายยิ้มให้เอื้อมมืออีกข้างมาจับมือผมแทน “ตามนั้นครับ”
เดินพาน้องไก๋ผ่านสวนเย็นๆรมรื่น ที่ศาลาเห็นคุณหญิงนั่งคุยอยู่กับคุณย่า คุณทวดนั่งจิบชาอยู่ที่โต๊ะนอกศาลานั่งชมปลาในบ่ออย่างสงบ
“พาน้องไก๋มาแล้วครับทุกคน จำคนแก่ๆได้ไหมเอ่ย”คุณชายหยุดรถเข็นแล้วยื่นหน้าไปคุยกับน้องไก๋ที่จ้องตาแป๋วไปที่คุณทวดที คุณหญิง คุณย่าที คุณทวดหันมายิ้มกว้างทันที
“ว่าไงเอ่ย ยัยหนู”คุณทวดส่งเสียงทักบ้าง น้องไก๋ที่ยังไม่สามารถจดจำน้ำเสียงของคนอื่นได้นอกจากผมกับคุณชาย ได้แค่มองนิ่งๆ ผมเลยเข้าไปอุ้มน้องไก๋ออกมา
“น้องไก๋ครับ นี่คุณทวดไง ...ไปนั่งเล่นกับคุณทวดนะครับ”ผมพูดกับน้องไก๋แบบชัดถ้อยคำ น้องไก๋ยิ้มมองตามปากผมไปด้วย แล้วส่งเสียงแอ๊ะๆเป็นอันว่าตกลงล่ะมั้งครับ ผมอุ้มน้องไก๋ไปวางที่ตักคุณทวดเบาๆ คุณทวดก้มมองน้องไก๋อย่างทนุถนอม คุณหญิงรีบปรี่ลงมาหาน้องไก๋
“จ๊ะเอ๋ไงเรา จำทวดไม่ได้หรือไงหืม”คุณทวดหัวเราะแบบไม่ถือสา น้องไก๋ยังคงนิ่งก่อนจะขยับมือยื่นไปข้างหน้าไปจับแก้มคุณทวดแล้วคุยอ้อแอ้ใส่ คุณชายทำเป็นปลื้มอย่างมาก “ลูกเราต้องประจบคุณทวดได้แน่นอน หึๆ สมบัติไหลมาทางน้องไก๋ชัวร์ป้าบ”คุณชายหันมากระซิบผมแบบตลกๆ ผมคิดว่าเขาพูดขำๆ
“อืม นี่แค่รับขวัญก็ได้โฉนดที่ดินมาแล้วใบนึง”ผมพูดเบาๆ ของขวับรับขวัญน้องไก๋ที่คุณทวดให้คือที่ดินผืนนึง ทำเลดีด้วย ที่สำคัญทำเรื่องโอนเป็นชื่อน้องไก๋เรียบร้อยแล้ว ท่านบอกว่าเอาไว้ให้น้องไก๋อยู่ในอนาคต ส่วนคุณหญิงให้เพชรมาหนึ่งชุด เธอบอกว่าไว้สำหรับใส่ออกงานตอนโตเป็นสาว ผมก็เห็นว่าสวยดี ไม่ได้เป็นเพชรเม็ดเท่าหัวนิ้วมือ แต่เอาไปเจียระไนเป็นชิ้นเล็กๆทำเป็นเครื่องประดับครบใส่ สามารถใส่ออกงานได้จริงแบบไม่เว่อร์เกินไป ส่วนคุณพ่อให้สร้อยพระมาองค์หนึ่งเป็นของตกทอดจากรุ่นคุณปู่ ส่วนพี่เชนยังไม่ได้ให้ บอกไว้รอน้องไก๋โตเป็นสาวแล้วจะซื้อให้ภายหลัง คุณชายแอบมาบอกว่าเป็นรถ
รวยยิ่งกว่าผมอีกนะลูก ฮ่าๆ
“กี้ไม่ต้องห่วงนะเรื่องญาติโกโหติกาจะนินทา แย่งชิงสมบัติกัน บ้านเราน่ะแบ่งกันไปคนละส่วนแล้ว ที่ดินที่คุณทวดให้มาคงเป็นที่ส่วนตัวของท่านเอง...”คุณชายพูด ผมเองก็แอบหวั่นๆเพราะเรื่องน้องไก๋ ยังไม่ได้แพร่งพลายออกไป คาดว่าคงต้องประชุมกันอีกครั้งสำหรับการเปิดตัวทายาท
ผมมองดูคุณทวดเล่นกับน้องไก๋แล้วยิ้มบางๆ ส่วนคุณย่าแค่ยืนมองห่างๆแต่มีรอยยิ้ม ส่วนคุณหญิงนั้นด้วยความที่เป็นคนเสียงดัง น้องไก๋จะตกใจเสมอเวลาที่คุณหญิงมาเล่นด้วยแล้วร้องโยเย เรื่องนี้กลายเป็นหัวข้อโจ๊กขำๆให้คุณเชนพูดล้อไปหลายวัน
“มามะ มาให้ย่าอุ้มหน่อยสิจ๊ะ มาๆ”คุณหญิงพยายามอุ้มน้องไก๋บ้าง แต่น้องไก๋ดันส่ายหน้าดิกๆหันเข้าไปซุกคุณทวดแทน
“เอ้าๆ แม่พิมพ์ ดูสิ หลานเรามันกลัวน่ะ”คุณทวดหัวเราะเสียงดังชอบใจ คุณหญิงเลยหน้างอหันมาค้อนใส่ผมซะอย่างนั้น
“นี่กี้ เธอพูดอะไรให้น้องไก๋ฟังหรือเปล่าเนี่ย ทำท่าอย่างกับว่าฉันเป็นยักษ์มารซะงั้นแหละ”
“โอ๋ๆ คุณแม่ ตอนนี้น้องไก๋ไม่ชินให้คนอื่นอุ้มหรอก”คุณชายทำหน้าออดอ้อนเข้าไปเกาะแกะแม่ตัวเอง คุณทวดคงเมื่อยแล้วส่งสัณญาณให้ผมไปอุ้มได้ แต่คุณย่าขออุ้มแทน ปรากฏว่าน้องไก๋ยอมให้อุ้มง่ายๆเสียด้วย คุณหญิงยิ่งหน้างอกว่าเดิม
“ตายล่ะ ดูสิ คุณแม่ยังอุ้มได้เฉยเลย ตาเชนก็อุ้มได้ ทีกับฉันนะร้องซะลั่นเชียว”คุณหญิงกอดอก คุณย่าแอบหัวเราะ
“สงสัย น้องไก๋จะแก้เผ็ดแทนกี้ล่ะมั้ง เนอะ”คุณชายหันมาพยักเพยิดกับผม คุณหญิงหันขวับมาจ้องผมแทน เลยยิ้มเจื่อนๆไปให้ อันนี้ก็ไม่รู้ด้วยสิครับ
สักพักน้องไก๋ก็ดิ้นดุกดิก มองหาผมแล้ว คุณย่าเลยอุ้มน้องไก๋คืนผม
“ติดแม่ซะด้วย”คุณย่าพูด ผมยิ้มแห้งๆรับน้องไก๋ที่ทำเสียงอ้อแอ้ๆหายงอแงทันทีที่ผมอุ้ม
ผมเคยบอกคนในบ้านไปแล้วว่าไม่ให้เรียกผมว่าแม่ ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องไม่ดีที่ผมไม่สบายใจ แต่สำหรับผมมันยังแปลกใหม่อยู่ ถึงผมจะเป็นคนอุ้มท้องน้องไก๋มาก็จริง แต่ผมก็เป็นผู้ชายอยู่ ถ้าใครมาได้ยินมันจะกระทบมาถึงลูกผมด้วย เดี๋ยวก็มีปัญหาตามมาอีก ผมค่อนข้างห่วงเรื่องนี้มาก ผมเลยมักแทนตัวเองว่า ‘ป๋า’เพื่อให้น้องไก๋จดจำได้แทนที่จะเป็นแม่ คุณชายเองก็เข้าใจผม ผมไม่รู้ว่าคนอื่นๆในบ้านคิดอย่างไงแต่พวกท่านก็โอเค
ยกเว้นคุณย่า ท่านมาบ่นกับผมว่าแล้วถ้าโตขึ้นมาน้องไก๋เรียกผมว่าป๋าจนชิน ในสายตาคนอื่นรอบๆตัวน้องไก๋ จะไม่แคลงใจเรื่องการที่น้องไก๋เรียกป๋ากับป๊า แทนที่จะเป็นม๊ากับป๊า น้องไก๋จะไม่เจอกับคำถามว่ามาม๊าไปไหน ...ในเรื่องนี้ถ้าน้องไก๋โตขึ้น ผมจะอธิบายให้น้องไก๋ฟัง จนเดี๋ยวนี้คุณชายยังคงทำอัลบั้มรูปอยู่ ผมว่าดีมากๆ ที่จะให้น้องไก๋ได้เห็นด้วย.....เรื่องนี้เป็นปัญหาของผมกับคุณชาย ที่ต้องอธิบายให้น้องไก๋เข้าใจและยอมรับ...........แต่ตอนนี้ผมสนใจความสุขตรงหน้ามากกว่ายังไม่ได้คบคิดเรื่องเหล่านี้จริงจังนัก
น้องไก๋มองหน้าผมแล้วยิ้มกว้าง
“ไงครับ อยากเล่นต่อไหมเอ่ย”น้องไก๋แค่ทำเสียงกรี๊ดกราดๆตามประสาถีบขาไปมาอยู่บนแขนผม คุณชายเดินมาหา
“...คงซนน่าดูเลยยัยหนูคนนี้ อารมณ์ดีอีกด้วยแหนะ ดีๆเลย ผู้หญิงอารมณ์ดีนี่มีเสน่ห์นะ”คุณทวดหัวเราะไปด้วย แววตาสดใสชัดเจนเวลามองน้องไก๋
“หน้าได้กี้แบบนี้ หนุ่มติดตรึมแน่ๆ ชักห่วงๆแล้วสิ”คุณชายพูดขำๆ เล่นทำเอาฮากันหมดเลย ผมยิ้มกว้างแต่ในใจหนักอึ้ง ที่แท้ผมก็กลัวลึกๆในใจ.......
… … ... ... ... ... ...
เมื่อครบกำหนดการตรวจสุขภาพของน้องไก๋ตอนนี้ก็2 เดือนกว่าๆอีกสัปดาห์เดียว น้องไก๋ก็จะอายุ 3 เดือนแล้ว วันนี้คุณชายพาผมไปที่ศูนย์วิจัยตามปกติ น้องไก๋ได้รับวัคซีน ตรวจโรคแทรกซ้อน เจาะเลือดด้วย ทำเอาแผดเสียงลั่นห้องตรวจซะพยาบาลวุ่นกันไปหมด ขนาดผมเข้าไปปลอบแล้วยังร้องงอแงอยู่หลายนาทีกว่าจะเงียบเสียงได้ ตอนนี้ผมไม่ได้ตรวจกับหมอภูมิแล้วครับ เพราะในส่วนนี้จะเป็นอีกแผนกนึงแทน
“เดี๋ยวผมไปจ่ายค่ายาก่อนนะกี้”คุณชายยิ้มกับผมแล้วก้มลูบหัวลูกเบาๆในรถเข็นก่อนจะเดินไปที่ช่องชำระเงิน ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้รอเวลา วันนี้น้องไก๋อุตส่าห์แต่งตัวซะสวยน่ารักเชียว เสื้อคลุมสีแดงใส่หมวกคลุมศีรษะเล็กๆสีแดงอีกเช่นกัน คราบน้ำตาเปรอะเลย ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าในตะกร้าเปิดขวดน้ำมาเทใส่ผ้านิดหน่อยให้พอเปียกแล้วซับหน้าให้น้องไก๋แล้วพูดไปด้วย
“หายเจ็บยังครับ ไหนมาดูสิลูก”ผมเช็ดแก้มน้องไก๋จนสะอาดแล้วทำทีเข้าไปเป่าแผลที่ข้อพับตรงแขนเบาๆ น้องไก๋ส่งเสียงแอ๊ะๆตอบรับ มีรอยยิ้มส่งมาให้ สงสัยหายเจ็บแล้ว
“น้องน่ารักจังครับ”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองชายหนุ่มในชุดกราวด์สีขาวที่ยืมมองน้องไก๋ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ผมมองเขางงๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเมื่อจำได้ว่าเขาคือหมอคนก่อนๆที่เคยสอบประวัติไข้ของน้องไก๋เมื่อสัปดาห์ก่อน
“อ้าว คุณหมอดนัยนั่นเอง”ผมเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม คุณหมอล้วงมือในกระเป๋าเสื้อกราวด์พลางมองไปรอบๆ
“ครับ แล้วแฟนคุณล่ะครับ ไปไหนแล้ว”หมอดนัยถามขณะที่คุกเข่านั่งลงตรงหน้ารถเข็นน้องไก๋
“อ๋อ ไปชำระเงินอยู่น่ะครับ นี่น้องไก๋ครับ”ผมบอก คราวที่แล้วน้องไก๋อยู่กับคุณชาย ผมแค่มายื่นเอกสารให้หมอดนัยเท่านั้นเอง
“งั้นเหรอครับ....ไงครับ คนสวย วันนี้ร้องลั่นจนผมที่ตรวจสองห้องัดไปยังได้ยินเลย ฮ่าๆ”น้องไก๋ทำท่าเบะปากอีกรอบ จนหมอดนัยรีบปรามเสียงอ่อน
“อย่าร้องนะครับ โอ๋ๆ นี่น้านัยเอง น้องไก๋คนเก่งไม่ขี้แยนะครับ..... น้องท่าทางสมบูรณ์ดีนะครับ คงมีความสุขกันทั้งครอบครัว”หมอดนัยลุกขึ้นยืนแล้วเดินมานั่งข้างๆผมแทน ผมได้แต่ยิ้มรับ
“...เอ่อ แล้วหมอ....”
“อ๋อ ผมว่างอยู่น่ะครับ ไม่มีคิวตรวจ เห็นคุณกี้กับลูกนั่งอยู่ตรงนี้เลยแวะมาทักทาย”หมอดนัยยิ้มสุภาพมาให้ผม
“ว่าแต่หมอทำงานที่ศูนย์วิจัยนานแล้วหรือครับ”ผมหาเรื่องคุยไปแบบนั้น เพราะไม่อยากเงียบ
“ก็สักสี่ห้าปีแล้ว รู้ไหม เห็นโครงการนี้เงียบๆ แต่ผู้สมัครเข้าโครงการนะมีเยอะขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก คุณกี้โชคดีที่สามารถมีลูกได้ หลายคนหลายคู่ผิดหวังที่ร่างกายไม่แข็งแรงพอที่จะตั้งครรภ์”หมอดนัยพูดท่าทางสบายๆเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“เอ่อ แล้วหมอไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะ...เอ่อ แปลก หรือว่า...”ก่อนที่ผมจะทันได้พูดจบ หมอดนัยก็พูดแทรก
“...ตอนแรกก็ตกใจอยู่เหมือนกันว่ามีโครงการแบบนี้อยู่จริงหรอ แต่พอได้เข้ามาเห็นการทำงานแล้ว ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า ไม่น่าเชื่อเลย ผู้ชายสามารถท้องได้ด้วย จากนั้นก็กลายเป็นว่าผมชินแล้วก็ยอมรับได้มากกว่า ผมเองก็อยู่ในแวดวงวิทยาศาสตร์การแพทย์มามากพอสมควร มันก็ไม่เห็นแปลกที่จะพัฒนาข้ามกรอบกฎเกณฑ์ทางเพศออกไปได้....ตอนนี้ผมว่าคุณต้องมีความสุขแฮปปี้ที่มีสิ่งมหัสจรรย์เกิดขึ้นกับคุณนะครับ ผมว่า”หมอดนัยยิ้มให้ผม
“ฮ่าๆ นั่นสิครับ ไม่รู้ผมจะกังวลไปทำไม”
“ใช่ครับ คุณยิ้มแล้วโอเคกว่าเยอะ เห็นแก้มชัดเจนเลย เหมือนลูกสาวคุณน่ะ แก้มยุ้ยเหมือนกัน”ผมแทบหุบยิ้ม เออ โดนชมว่าแก้มยุ้ยนี่ผมไม่ดีใจหรอกนะ ผมเหลือบมองน้องไก๋ที่อมมือตัวเองอยู่ ผมขยับรถเข็นมาใกล้ๆตัวมากขึ้น
“แบบนี้ผมก็อ้วนจ้ำม้ำน่ะสิ”
“...ไม่นี่ครับ ก็ออกจะดูดี”ผมหันไปมองหมอดนัยอีกรอบ เขายิ้มให้ผม ระหว่างนั้นคุณชายก็เดินดุ่มๆมาหาผมทันที
“กลับเถอะครับ หมดธุระแล้ว”คุณชายพูดห้วนๆไปหน่อย ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปบอกลาหมอดนัย
“ขอตัวก่อนนะครับ”ผมยิ้มให้ หมอดนัยลุกขึ้นยืนบ้าง “ครับ กลับบ้านดีๆนะครับ...”หมอดนัยส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไปทันที ผมมองหน้าคุณชายที่ย่นคิ้วมองไล่หลังหมอดนัยอย่างไม่พอใจ
“ป่ะครับ กลับกันเถอะ”ผมบอกแล้วดึงมือคุณชายเบาๆ เขาหันมาจ้องหน้าผมแล้วย่นหน้า
“ไปคุยกับไอ้หมอนั่นทำไมกัน”คุณชายบ่นพึมพำๆอยู่ข้าง ขณะที่จูงรถเข็นน้องไก๋ไปข้างหน้า ผมเหลือบมองคุณชายขำๆ
“ก็หมอมาคุยด้วย ถ้าไม่คุยก็เสียมารยาทแย่เลย”
“ผมว่านะ เขาสนใจกี้มากกว่า คิดดูสิ ผมเดินมาอยู่ข้างๆคุณแท้ๆ ไม่มองหน้าทักทายผมสักคำ เหอะ มัวแต่มองเมียคนอื่นอยู่ เฮ้อ แย่ๆ”คุณชายพูดอยู่คนเดียว ผมกรอกตาไปมา
“ไม่รู้สินะ ...พอแล้วไม่คุยเรื่องคนอื่นดีกว่า”ผมหันไปพูดกับเขา คุณชายตาวาวทันที ก่อนจะยิ้มพอใจมาให้ผม
“ครับผม คุยเรื่องของเราก็พอ”คุณชายดึงมือผมไปจับข้างนึง ผมเดินไปจนถึงรถ น้องไก๋ก็หน้ายับย่นเหมือนจะแผดเสียงอีกรอบ
“เป็นอะไรครับ คนสวย”คุณชายยื่นหน้าไปถามขณะที่เปิดกระโปรงหลังรถ น้องไก๋ส่งเสียงฮึฮะก่อนจะร้องงอแงออกมา ไม่ให้คุณชายอุ้มอีก ผมเลยยกตัวน้องไก๋มาอุ้มก็ดิ้นๆอีก
“เฮ้อ เป็นอะไรเนี่ย สงสัยหิวมั้ง หรือว่าร้อน”ผมรีบพาน้องไก๋เข้าไปนั่งในรถ ส่วนคุณชายก็เก็บรถเข็นเข้าท้ายรถแล้วรีบเดินมานั่งในรถ ผมหยิบขวดนมให้น้องไก๋ แต่ก็ไม่เอา ถีบขาร้องโยเยอีกแล้ว ถ้าไม่หิวก็คงขัดใจอะไรสักอย่าง
“เอาไงดีครับกี้ น้องไก๋งอแงอีกแล้ว”คุณชายทำหน้ายุ่ง ขณะที่สตาร์ทรถ ผมจับตัวน้องไก๋นั่งบนตักจนได้แล้วถอดเสื้อคลุมกับหมวกออก แต่ก็ยังโวยวายอยู่ดี เฮ้อ มีลูกก็เหนื่อยแบบนี้แหละ โชคดีมากที่ผ่านเดือนแรกมาได้ด้วยดี เดือนแรกๆผมกับคุณชายแทบไม่ได้นอนเพราะน้องไก๋ไม่ยอมนอน ร้องไห้แทบทั้งคืน ถึงคุณหญิงกับแม่ผมจะช่วยกล่อมแต่ก็เอาไม่อยู่ โทรมกันไปเลยทั้งป๊าทั้งป๋า มาเดือนที่สองก็ดีขึ้นมาหน่อยเพราะนอนได้นานขึ้นกว่าเดิมและเป็นเวลามากขึ้น
“เอาไงดี ยังไม่ได้ซื้อหมอนเล่นให้น้องไก๋กับผ้าอ้อมเพิ่มเลยนะคุณ”ผมบอกเขา คุณชายเหลือบมองน้องไก๋ที่ถีบขาโย่งตัวไปมาอยู่บนตักผม ร้องไห้แบบไม่มีเสียงแต่น้ำตาไหลเป็นเม็ดเลย
“แวะห้างฯก่อนก็ได้ พาไปเปิดหูเปิดตาคงไม่กล้าร้องหรอกมั้ง”คุณชายบอก ผมเห็นด้วย เพราะห้างสรรพสินค้าแปลกใหม่กับเด็กสองเดือน มีอะไรมากายให้มองให้สนใจ น้องไก๋คงเลิกงอแงได้
.
.
.
เมื่อวนหาที่จอดรถได้แล้ว น้องไก๋ก็เกาะผมแน่นไม่ปล่อย ไม่ยอมนั่งรถเข็นอีก ก็เลยต้องอุ้มไปเดินชี้นู่นนั่นให้น้องไก๋ฟัง พอได้ยินเสียงเพลงในห้างฯตามร้านเข้า ก็ยิ้มออก กรี๊ดกร๊าดขึ้นมาทันที คุณชายหันมามองหน้าผมงงๆแล้วหัวเราะ
“ผีเข้าผีออกนะลูกเรา”ผมส่ายหน้าแล้วเดินไปใกล้ๆคุณชาย น้องไก๋ก็ตื่นเต้นมากร้องอ้อแอ้ๆทำตาใสจ้องคนที่เดินผ่านๆไปมาบ้าง หรือไม่ก็หุ่นโชว์ของร้านเสื้อผ้าเด็ก ไม่ยอมให้ผมพาเดินไปไหน มัวแต่ร้องๆมองหุ่นแล้วหัวเราะ
“โธ่ ลูก หน้าหุ่นเหมือนหน้าแม่หนูหรือไง”คุณชายหันมาทำเสียงขุ่นใส่น้องไก๋ที่ดื้อไม่ยอมให้พาไปไหน น้องไก๋ดันหัวเราะซะอย่างนั้น แล้วยอมให้ผมพาไปที่ร้านอื่นแทน ก็เลี่ยงๆไอ้หุ่นอะไรพวกนี้หน่อย
“แวะไปซื้อของเล่นให้น้องไก๋ก่อน”ผมบอกแล้วสะกิดคุณชาย ให้ตามมา ผมเดินไปตรงโซนของเล่นเด็กอ่อน ผมหยิบเปียโนของเล่นลายสดใสมีตัวการ์ตูนน่ารักมาอันหนึ่งขนาดกลางๆมีแค่สี่ห้าปุ่มห่างๆ เอาไว้ติดตรงปรายเปลให้น้องไก๋ถีบเตะน่าจะดี ผมหยิบใส่รถเข็น
แอ๊ะ ๆ แอ้
“อยากได้ไอ้นี้หรอลูก...ที่บ้านเราก็มีแล้วนะ”คุณชายพูดจ้องหน้าน้องไก๋ไปด้วย ก่อนจะชี้ไปที่กล่องของเล่นชุดตัวต่อกล่องใหญ่
“เอาอีกแบบนึงก็ได้คนละลายกัน”ผมชี้ไปที่กล่องตัวต่อที่มีช่องสี่เหลี่ยมบ้าง สามเหลี่ยมบ้าง ไว้สำหรับฝึกพัฒนาการเด็กได้ดีเลย คุณชายเลยต้องหยิบมาใส่รถเข็น “ตามใจป๋าล่ะกัน หึๆ”คุณชายหันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
จากนั้นก็เดินไปเลือกซื้อเสื้อผ้าเด็กอ่อนลายน่ารักๆให้น้องไก๋ซะหน่อย พอน้องไก๋เจอเข้ากับคาดผมติดลูกไม้สีขาวกับดอกไม้เล็กๆสองอันก็ชอบใจใหญ่ไม่ยอมถอดด้วย
“โอเคๆไม่แย่งแล้ว”ผมเลยต้องปล่อยไป เห็นคุณชายตั้งอกตั้งใจเลือกชุดกระโปรงสีโอรสให้น้องไก๋อยู่นานเชียว
“เลือกได้ยังครับเนี่ย”ผมเดินมาหยุดข้างๆ น้องไก๋ก็ยื่นมือไปจับๆเสื้อผ้าไปทั่ว คุณชายทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดชนกัน
“ชุดน่ารักดี เลือกไม่ถูกเลย”
“เอาไปให้ลูก ไม่ใช่ให้ตัวเองใส่ซะหน่อย คิดนานเชียว”ผมหัวเราะเบาๆ คุณชายเงยหน้ามองทำหน้าตีมึนใส่ผมอีก ก่อนจะคว้ามาสองตัวยกให้ผมดู
“ชุดมันน่ารักจะตาย ผมก็เลือกไม่ถูก เดี๋ยวไม่ถูกใจลูกสาวก็งอแงอีก เอาตัวไหนครับ น้องไก๋”จากที่สนใจมองผู้หญิงวัยรุ่นคนนึงที่กำลังเลือกเสื้อผ้าเด็กอยู่ด้านหลัง สายตาเหลือบมองคุณชายแทน ก่อนจะยิ้มกว้างไม่ได้สนใจเสื้อผ้าเลย
“เอาไปหมดนั่นแหละ น้องไก๋ก็ใส่หมดนั่นแหละครับ คุณพ่อ”ผมแกล้งพูดแล้วหัวเราะ คุณชายยิ้มมุมปากมาให้แล้วเลือกเสื้อกางเกงลายการ์ตูนน่ารักๆมาอีกสามสี่ไม้แล้วไปจ่ายเงิน รวบกับคาดผมด้วย ทำเอาเจ้าของร้านหัวเราะคิกคักเลยทีเดียว
“นั่นหลานหรอคะ น้องน่ารักมากเลยค่ะ”ผู้หญิงเจ้าของร้านหันมาถามผม คุณชายที่เปิดกระเป๋าจ่ายเงินหันมามองหน้าผมทันที ผมแค่ยิ้มมองตาคุณชายก่อนจะหันไปตอบคนถาม
“อ๋อ นี่ลูกผมเองครับ”ผมยิ้มกว้าง
“ถึงว่าค่ะ หน้าได้คุณพ่อมาเลยนะคะ จ้ำม่ำดีจัง”เจ้าของร้านหัวเราะกับผมแล้วรับเงินจากคุณชายก่อนจะถอนเงินมาให้ คุณชายหน้าบานมีความสุข ผมเปลี่ยนให้คุณชายอุ้มน้องไก๋แทน แล้วมาถือของแทน ผมว่าจะแวะไปรับสร้อยคอซะหน่อย กะว่าจะเอาไปเซอร์ไพร์ขอแต่งงานด้วยเลย แต่คุณชายตามติดแบบนี้ปลีกตัวไม่ได้เลย
“เอ่อ คุณชาย ผมขอไปเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ คุณไปนั่งรอตรงศูนย์อาหารก่อนก็ได้ ของเยอะ”ผมบอก คุณชายทำหน้าแปลกๆ
“เดี๋ยวผมไปรอหน้าห้องน้ำก็ได้กี้”คุณชายพูด ก่อนจะหันไปหอมแก้มน้องไก๋ไปด้วย
“ของเยอะน่า ไปรอผมนั่นแหละ”ผมทำเสียงเข้มนิดหน่อย คุณชายเลยมองผมครู่นึงก่อนจะพยักหน้ายอมจำนน
“เดี๋ยวผมเอาน้องไก๋ไปด้วย เผื่อลูกปวดฉี่ มา”ผมเข้าไปอุ้มน้องไก๋ คุณชายมองเงียบๆแล้วถือข้าวของไปรอที่ศูนย์อาหารทันที สงสัยจะโกรธ ผมเลยรีบเดินไปอีกโซนหนึ่งทันที ผมเดินตรงไปจนถึงร้านแล้วเข้ารับของที่สั่งไว้ ใช้เวลาหลายนาทีเหมือนกันกว่าจะเดินไปหาคุณชายที่ศูนย์อาหารได้ เห็นเขาทำหน้างอไม่รับแขก พอเห็นผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ชัดเจน
“กลับบ้านเลยไหม อยากได้อะไรอีกหรือเปล่าครับ”คุณชายถาม ผมส่ายหน้า เพราะน้องไก๋ท่าทางจะง่วงแล้ว ผมเลยช่วยคุณชายถือถุงเสื้อผ้าแทนส่วนเขาก็ถือถุงของเล่นใบใหญ่ ระหว่างทางกลับบ้านก็ไม่ได้คุยอะไรมาก น้องไก๋เคลิ้มหลับไปบนตักผมเลย คุณชายแอบมองผมบ่อยๆด้วย หึๆ สงสัยล่ะสิ คืนนี้เดี๋ยวได้รู้กัน
-
.
.
.
21:30
สองชั่วโมงหลังจากที่อาบน้ำให้น้องไก๋ ดื่มนมจนอิ่มแล้วพาไปนอน เห็นนอนมองปลาตะเพียนจนผล็อยหลับไปจนได้ ผมยืนมองลูกจนเพลิน คุณชายอาบน้ำเสร็จเดินออกมาแต่งตัวยังคงมองผมอยู่ สายตาเต็มไปด้วยความคืบแคลง เปียโนของเล่นคงต้องติดวันพรุ่งนี้แทน
“จะนอนแล้วหรอครับ”ผมหันไปถามคุณชายที่กำลังคลานอยู่บนเตียงแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ผม เดี๋ยวนี้เวลาโกรธหรืองอนอะไร ถ้าผมเป็นฝ่ายผิดเขาจะไม่ยอมคุยกับผม จนกว่าผมนี่แหละจะไปง้อเขาเอง ซึ่งก็ไม่ใช่นิสัยผมเท่าไหร่ก็ตาม แต่ส่วนมากก็ไม่บ่อยสองสามครั้งเอง
“อืม”ตอบสั้นๆมา ผมได้แต่ยิ้ม ได้แกล้งเขาแล้วก็สนุกดี ผมเข้าไปอาบน้ำบ้าง ในหัวกำลังใคร่ครวญอย่างหนักเรื่องที่ผมกำลังจะทำอยู่... ผมมีสร้อยเงินมีจี้ตัวอักษรK เป็นชื่อผมก็ได้น้องไก๋ก็ดี สร้อยเส้นนี้สำหรับของขวัญที่ผมจะให้เขาเอง ส่วนแหวนนั้น คุณชายก็ใส่อยู่แล้วแต่เป็นแหวนคู่กับของวงที่ผมใส่อยู่ ผมอยากให้เขาใส่แหวนที่ผมตั้งใจมอบให้และสวมให้เขาเองกับมือมากกว่า
อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ผมเห็นว่าเขายังนอนท่าเดิม ผมเดินไปเปิดไฟที่หัวเตียงเป็นปกติเพราะเวลานอนเปิดโคมไฟไว้ ปิดเฉพาะไฟกลางห้องอย่างเดียว
ผมเดินไปหยิบสร้อยในลิ้นชักกับแหวนกำไว้ในมือแล้วเดินไปนอนบนเตียง แอบวางสร้อยกับแหวนไว้ใต้หมอน ผมคิดว่าเขายังไม่หลับ
“นี่คุณ...”ผมลองเรียก แต่เขาไม่ตอบอะไร ผมเบ้ปาก เล่นตัวจริงๆ
“คุณชายครับ นอนแล้วหรอ”ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ ชะโงกหน้าไปมองเขา เห็นว่าหลับพริ้มเชียว แกล้งชัวร์ๆ ผมหัวเราะในใจ ล้มตัวนอนหันไปกอดคุณชายสอดแขนไปกอดเอวเขาไว้แล้วซุกหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างๆ
“...กี้”คุณชายสะดุ้งเชียวก่อนจะหันมามองผมเหมือนอึ้งๆ ปกติผมก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้
“อ้าว นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก”ผมเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้ม แสงไฟนวลสว่างพอจะให้เห็นว่าคุณชายทำหน้าแปลกใจแค่ไหน ผมเห็นว่าเขาแอบยิ้มนะ
“...เกือบหลับ...นี่คุณกินยาผิดสินะ”คุณชายเลื่อนมาจับมือผมไว้ ผมหัวเราะ
“ทีทำดีด้วยก็หาว่ากินยาผิดอีก ผมมีอะไรจะบอกครับ....ความลับที่ผมปิดคุณไว้น่ะ ไม่อยากรู้หรือไง”ผมแกล้งพูดเสียงแข็งๆ รู้สึกได้ว่าคุณชายจะเกร็งขึ้นมาทันที คิ้วขมวดกันแน่น เขาผลักผมออกแล้วหันนอนตะแคงหน้ามาทางผม ก่อนจะมองหน้าผมนิ่งๆด้วยสายตาประหลาดๆ
“...หมายความว่ายังไงครับ...”น้ำเสียงดูแห้งไปนะ คุณชายหน้าบึ้งทันที
ผมรวบรวมความกล้า สูดหายใจลึกๆ
“...คือว่า...”ผมแกล้งอึกอัก
“อะไรครับ?...”คิ้วของคุณชายแทบจะผูกโบว์กันได้แล้ว ผมคิดว่าเขาคงคิดเป็นตุเป็นตะหาว่าผมคบชู้หรือเปล่านะ ไว้ค่อยถามแล้วกัน
“...อยู่กับคุณมาตั้งนาน...เราอยู่ด้วยกันมาปีกว่าๆ ไม่เบื่อกันบ้างหรือไง”ผมถามเขาเสียงจริงจัง คุณชายทำหน้ากังวลขึ้นมา
“ไม่นี่ครับ ผมยังยืนยันคำเดิม ว่าผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคุณ”คุณชายตอบ ทำเอาผมยิ้มในใจ
“หรอ...แล้วถ้าหากว่าผมไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับคุณล่ะ...”ผมกลั้นใจถามต่อ คุณชายเงียบ สีหน้าเรียบเฉย สายตาดูสับสนกังวลหนักกว่าเดิมอีก
“...กี้ พูดอะไรน่ะ หมายความว่าไง”เขาผุดลุกขึ้นมาทันที จนผมแอบตกใจ ผมถอนหายใจลุกขึ้นนั่งบ้าง ผมมองหน้าเขาที่มองผมอยู่
“...เปล่า...แค่สงสัยคุณจะอยู่กับผมได้นานๆหรือเปล่า คือผมก็คิดนะ ว่าผมจะอยู่กับคุณได้นานแค่ไหน อีกหนึ่งปี สามปี่ หรืออีกสิบปี จนน้องไก๋โตเป็นสาวเลยงั้นหรอ...เฮ้อ ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ ...คุณว่าไง อีกกี่ปีล่ะที่คุณจะทนอยู่กับผมน่ะ”พอผมพูดจบ คุณชายมีสีหน้าตกใจก่อนจะกลายเป็นความโศก เขาดูเหมือนคนหมดแรงไปโดยปริยาย ไหล่หอลงเล็กน้อย...ทำเอาผมรู้สึกผิดไปด้วยเลย ขอโทษนะคุณ ผมแค่ลองใจคุณเฉยๆ อยากจะรู้คำตอบของเขาเหมือนกัน
“....ผมไม่เคยทนกับคุณนะกี้...ผมอยากอยู่กับคุณ ใช้เวลากับคุณในทุกๆวัน ในพรุ่งนี้ หรือวันข้างหน้าด้วย ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงคิดแบบนี้ ...คุณเป็นอะไรหรอ...”
“...จริงหรอ”ผมถามนิ่งๆไม่ได้มองหน้าคุณชาย ผมเลื่อนมือไปหยิบแหวนใต้หมอนช้าๆ คุณชายก้มหน้าลงต่ำๆ ผมคว้าแหวนมากำไว้ ในใจเต้นตึกตัก
“กี้...ผมรักคุณนะ ไม่รู้ว่าผมบอกคุณไปกี่ครั้ง ทุกครั้งผมก็หมายความตามนั้นเสมอด้วย...กี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย--”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่รีบตัดบทเขาทันที
“ผมรู้แล้ว...ทำไมพูดมากจัง...”ผมยิ้มออกมาให้เขา แต่คุณชายไม่ยิ้มตอบ เขาดูซีเรียสมากเกินไป
“...ทำไมคุ--”
“ฟังผมนะ...ที่ผมถามคุณไป มันคือสิ่งที่ผมเคยคิด อืม จำไม่ได้ว่าตอนไหน คงจะช่วงแรกๆที่เราอยู่ด้วยกันล่ะมั้งครับ ตอนนั้นผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ......แต่ตอนนี้มันต่างกันออกไปมาก...คุณก็น่าจะรู้ได้นะ ผมไม่ใช่พวกที่พูดหรือแสดงออกเก่งๆแบบคุณ”
“คุณจะพูดอะไรกันแน่”
“...เอาล่ะ ผมคิดมานานหลายเดือนแล้วว่า.....”
“...”คุณชายนิ่งฟัง
“เรามาแต่งงานกันไหมคุณชาย...คือ...จะพูดยังไงดี ที่ชะอำที่คุณขอผมแต่งงานน่ะ ...ตอนนั้นผมก็ไม่ได้สวมแหวนกลับให้คุณด้วย ผมเลยไม่อยากคุณพลาดช็อตนั้น...”ผมพูดแล้วจับแหวนทองคำขาวออกมา ผมเงยหน้ามองคุณชายอีกครั้ง เขาดูประหลาดใจ หน้าซีดด้วย เหมือนเขายังงงๆอยู่
“นี่คุณ....ขอผมแต่งงานหรอ...”น้ำเสียงของคุณชายบ่งบอกความเหลือเชื่อชัดเจน ใบหน้าเขามีรอยยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ
“อื้ม ...แต่งงานกับผมนะ...”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ มือเย็นเชียบ ผมเอื้อมไปจับมือซ้ายของคุณชาย ท่าทางตอนจับมือดูเงอะงะนิดหน่อย เพราะมัวแต่จดจ่อมองนิ้วนางข้างซ้ายนานไปหน่อย
“...เป็นผู้ชายคนเดียวของผมนะ คุณชาย...”ผมกลั้นใจพูดประโยคนี้ออกมา น่าอายจริงๆ แต่ผมก็ได้พูดออกไปแล้วเหมือนโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้เติมเต็มความรู้สึกที่ขาดไปจนเต็ม
“และตลอดไปด้วยนะ”คุณชายพูดเสริม ผมรีบสวมแหวนลงที่นิ้วนางของเขาได้สำเร็จ คุณชายยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา ขณะนั้นผมก็เอื้อมไปควานหาสร้อยที่ใต้หมอนมากำไว้ คุณชายไม่ทันได้สังเกตุเพราะมัวแต่ตื้นตันดีใจ
“คุณมันน่าทึ่งนะ...ผมไม่คิดว่ากี้จะทำแบบนี้ ...จริงๆนะ”คุณชายยังคงยิ้มพูดไม่ค่อยออก ตาแดงๆด้วย ว้า ขี้แยอีกต่างหาก ผมเลยเข้าไปกอดเขาแน่นๆ จังหวะที่เข้าไปกอดผมก็รีบเอาสร้อยไปคล้องใส่รอบคอของคุณชายทันที ด้วยความที่กอดกันอยู่เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรแปลกใหม่ที่ลำคอ ผมพยายามติดตะขออยู่นาน เลยได้กอดคุณชายนานหน่อย
“ผมรักคุณนะ จำเอาไว้ ผมพูดครั้งเดียว”ผมพูดข้างๆหูของคุณชาย แล้วเลื่อนหน้ามาจ้องตาคุณชายที่ดูมีความสุขแทบระเบิดออกมา เขายิ้มกว้างดึงผมไปจูจุ๊บเบาๆแค่นั้น
“ครับ จำไว้ลงกลางใจเลยกี้...”ผมถอยออกมานั่งตรงหน้าเขา แล้วเอื้อมไปจับจี้เพชรที่ห้อยอยู่เหนืออก คุณชายทำหน้างงๆก่อนจะก้มมองลงมา ผมปล่อยมือให้เขาเห็นจี้ที่ใส่อยู่
“นี่คุณซื้อมาหรอ....”
“ครับ สดๆร้อนเพิ่งได้มาเมื่อตอนบ่ายๆนี่เอง”ผมหัวเราะให้เขา คุณชายทำหน้าเหมือนเข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่างดีแล้ว
“โธ่กี้...แกล้งผมหรอคุณ...แย่จัง..รู้ไหมผมคิดมากตอนที่คุณถามผมออกมาแบบนั้น...นึกว่าคุณจะทิ้งผมซะแล้ว”
“ตลกแล้วคุณ อยู่มาขนาดนี้แล้วจะหนีไปไหนได้ครับ”ผมเอื้อมไปกุมมือเขาไว้ทั้งสองข้าง คุณชายทำหน้าเขินอาย ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน
“...กี้ทำเนียนนี่ครับ ร้ายจริงๆ เดี๋ยวก็......”คุณชายทำหน้าคิดอะไรออก ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมทำสายตาแวววาว
“อะไรคุณ มองทำไม”
“...ฮันนีมูนกันคืนนี้เลยไหมกี้”คุณชายถามหน้าระรื่น ผมมองหน้าเขายิ้มๆแล้วส่ายหน้า
“คิดไม่ซื่ออีกแล้ว ผมมีลูกแล้วนะคุณ...อีกอย่างเนี่ย ไม่อายลูกหรอคุณ น้องไก๋เป็นผู้หญิงนะ”ผมแกล้งพูดขำๆ คุณชายหัวเราะก่อนจะเข้ามากอดผมแล้วเอนตัวล้มลงเตียง
“อายทำไมครับ ลูกหลับลึกจะตายนะกี้”ว่าแล้วก็หอมแก้มผมซะเลย
“คุณนี่มันน่าไม่อายไม่เดิมเลยนะ”ผมบ่นเบาๆ
...ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นขนาดนี้แล้ว ผมจะขัดขืนไปทำไม ฮ่าๆ อีกอย่างสงสารคุณชายเขาน่ะ ห่างหายไปนานเลยทีเดียว...เอาเป็นว่าผมจะให้ความร่วมมือกับคุณชายด้วยแล้วกัน หึๆ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@T B C@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาแล้วค่ะ อิอิ หายไปหลายวัน
ตอนนี้ก็เป็นเรื่องของครอบครัวสุขสันต์ เราสามคน ป๋ากับป๊าและน้องไก๋ อาจจะดูขัดๆกับคำว่าป๊ะป๋าหน่อยก็เถอะ
แต่ตามเจตนาคือไม่อยากใช้แม่เท่าไหร่ มันตะหงิดๆยังไม่รู้ ยังไงก็ติดตามตอนหน้ากันค่ะ จะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า
อยากทราบว่าไรท์เตอทำไม่ให้ลูกกี้กับคุณชายเป็นผู้หญิงหรอครับ ไม่ใช่ไม่ดีแค่อยากทราบแนวคิดของไรท์เตอร์ครับ
ในตอนแรกเคยคิดเหมือนกันค่ะว่าจะให้ลูกของกี้กับคุณชายเป็นเด็กผู้ชาย
แต่พอคิดอีกที สำหรับกี้(ความคิดของกี้ในเรื่อง) ไม่ต้องการให้ลูกเป็นเด็กผู้ชาย เพราะหากว่าลูกของกี้กลายเป็นแบบเดียวกันหมายถึงชอบผู้ชายขึ้นมา กี้ก็ไม่อยากให้ลูกต้องมาเจอสภาพข้อจำกัดทางสังคมหรือเพศสภาพ
ถ้าหากเป็นเด็กผู้หญิง การดำเนินชีวิตน่าจะง่ายกว่า เข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนได้ดีกว่าผู้ชาย ซึ่งการเกิดของน้องไก๋นั้นก็เป็นเรื่องที่ไม่ปรกติสำหรับคนในสังคม (เกิดจากผู้ชาย) แต่สามารถยอมรับได้ในทางวิทยาศาสตร์
จริงๆคาแรกเตอร์ของกี้จะค่อนข้างเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว เรื่องของลูกที่เกิดตามมา จึงเป็นเรื่องที่ต้องคิดหนัก
ส่วนตัวผู้เขียนนั้นสังเกตว่าครอบครัวฝั่งคุณชายส่วนมากมีทายาทเป็นเพศชาย ตั้งแต่คุณทวด (ยกเว้นคุณย่า) การได้ลูกสาวมาคงเป็นที่ยอมรับได้ง่ายของคนในบ้าน เด็กผู้หญิงน่าจะถูกโอ๋จากบรรดาญาติๆได้มากแน่ๆ ฮ่าๆ
ติชมถามไถ่กันมาได้นะคะ
ขอบคุณทุกคนเลยจ้า :กอด1:
-
:impress2:
-
โอ้ยยย เอ็นดูหนูเหงือกแดง กรี๊ดกร๊าดสนุกเลยลูก :katai2-1:
-
สนุกมากคับ ต่อไปคุณชายก็ต้องทำลูกเพิ่มอีกสักคน สองคน พ่อชายเลี้ยงไหวสบายๆอยู่แล้ว ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
อยากรู้ว่าพอมีน้องไก๋แล้วมดลูกที่ทำไว้ของกี้ มันจะยังอยู่ไหม หรือช้ำ เสียหายไหม คุณชายอยากได้ลูกอีกแน่ๆ ฟันธง :hao6:
-
:L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจกับคุณชายด้วยนะคะ
รู้สึกเหมือนคุณชายเป็นฝ่ายเดียวที่ให้ความรัก วันนี้ได้ความรักกลับคืนมาแล้ว
รอตอนต่อไปเนาะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องไก๋น่ารัก ชอบสุดๆเลย
กี้กับคุณชาย ในที่สุดก็แต่งกันซะที
ดีใจด้วยนะ
-
:mew1: :mew1:
-
:mew1:
-
น้องไก๋น่าเอ็นดูเชียวค่าาา ท่าทางจะอารมณ์ดีเหมือนกับคุณป๊านะคะเนี่ย >< กี้ก็ไม่ต้องคิดมากไปหรอกเนอะ เพราะผู้หญิงอารมณ์ดีเขาว่ามีเสน่ห์นะค้าาา :-[ ..
ยิ้มไปกับคุณชายด้วยเลยจ้าาา ^________^ ได้ฟังกี้บอกรักสมใจแล้วเน้ออ.. รอชมงานแต่งงานนะคะ ^^
-
น้องไก๋มาแล้วน่ารัก อารมณ์ดีเหมือนพ่อเชียว
แต่อย่าเอามาเยอะนะลูก 55555
:laugh:
-
มีลูกสาวพ่อหวงตาย
ยิ่งมีพ่อ 2 คนเลยหวง
ยกกำลัง2เลย :katai2-1:
-
ขอบคุณ :)
-
หวานมากกกกกก
คุณชายใจหายแล้วใจหายอีก 555555
-
น้องไก๋น่ารักกกก~ ครอบครัวสุขสันต์^^
-
น้องน่ารักมากจ้า
-
:o8:
-
น่ารักอะเนอะ
-
:mew1:
-
คนเขียนหายครับ ประกาศตามหากันหน่อย แจ้งความได้ไหมเนึ้ย หายไปเกิน 24. ชั่วโมงแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
แวะมาส่งข่าวค่ะทุกคน
ตอนนี้เราเปิดเรียนเเล้วค่ะ อะไรๆยังไม่ลงตัว กิจกรรม+งานยังไม่เคลียร์ คงจพต้องรอให้ผ่านช่วงเดือนนี้ไปก่อนค่ะ
แต่ก็กำลังปั่นตอนที่ 16 ไปพลางๆก่อน
ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมเรื่องนี้กันนะคะ
:กอด1: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
ยังรออ่านเสมอ
-
รอน้องไก๋ค่าา :mew1:
-
รอจ้า.. :กอด1:
-
:katai5:
-
สู้ๆค่ะ รอเหมือนเดิม :3123:
-
ตอนที่ 16 “พี่เลี้ยงเด็ก”
ช่วงเวลาที่ยากลำบากได้ผ่านพ้นไป นั่นก็คือการเลี้ยงน้องไก๋ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อในช่วงเดือนที่3และ4 น้องไก๋เริ่มนอนหลับได้เป็นเวลามากขึ้น ไม่งอแงเท่าไหร่ แต่ที่ยากสำหรับผมกับคุณชายก็คือ การต้องประกาศเรื่องน้องไก๋ให้บรรดาญาติสนิทมิตรสหายให้ได้รับรู้ทั่วกันว่า คุณชายมีทายาทแล้ว และคำถามที่ต้องตอบต่อมาก็คือ ใครคือผู้ให้กำเนิดน้องไก๋
หลังจากที่ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลใหญ่อย่างครอบครัวนี้ได้เกือบครึ่งปีนับตั้งแต่ช่วงที่อุ้มท้องมา ทุกอย่างไม่ได้ราบรื่น ถึงแม้ทุกคนจะยอมรับผมในฐานะผู้ให้กำเนิดน้องไก๋และเป็นคนรักของคุณชาย แต่การที่จะให้เปิดเผยตัวตนของผมเป็นเรื่องยาก เพราะผมเองก็ต้องระวังเรื่องของพลอยที่ยังแก้ไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรดี เหมือนระเบิดเวลา
ผมกับคุณชายเข้าไปปรึกษาคุณทวด เพราะจากนี้ไปคุณชายต้องกลับเข้าไปคุมบริษัทหลังจากที่ห่างหายไปนานแล้ว คุณพ่อเองก็เคยพูดกับคุณชายเรื่องนี้ และบริษัทมีแพลนจะทำโปรเจคใหญ่กับลุงอรรถ
“เอาล่ะ ถึงเวลาที่เราต้องมาพูดเรื่องนี้จริงๆจังๆกันเสียที หนูไก๋ก็ห้าเดือนแล้ว อีกไม่กี่สัปดาห์หลานแม่ชะเอมจะกลับมาเยี่ยมบ้านแล้ว จะจัดการเรื่องหนูไก๋ยังไงกัน ได้คิดกันหรือยังล่ะ”คุณทวดเอ่ยเสียงแหบแห้ง นั่งอยู่บนวิลแชร์อยู่ในห้องนั่งเล่นติดกับสวน เปิดประตูกระจกให้เห็นสวนสบายตา คุณทวดมองหน้าผมกับคุณชายสลับไปมา
“เรื่องกี้กับน้องไก๋เองก็ไม่ใช่ปัญหา แต่เรื่องสำคัญคือผมยังคิดไม่ออกว่าจะบอกทุกคนว่าใครคือผู้ให้กำเนิดน้องไก๋...มันคงมีปัญหาแน่ๆถ้าผมบอกความจริง”คุณชายพูดเสียงเครียดก่อนจะมองหน้าผมไปด้วย เขาเองก็กังวลว่าผมจะคิดมากและเสียความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ว่าผมคลอดน้องไก๋ แต่อันที่จริงแล้วผมยอมรับได้และเข้าใจปัญหาพวกนี้
คุณทวดหลับตาก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำมาดื่มช้าๆ
“อืม ใช่ ความจริงเป็นเรื่องเข้าใจยากมากๆสำหรับกรณีนี้ ทวดเองก็ไม่อยากให้เราเจอปัญหาให้ทุกข์ใจ....แต่ทวดพยายามจะช่วยนะ ไม่ต้องห่วง เพราะตอนนี้ข่าวก็ลือออกไปแล้วว่าเจ้าชายน่ะมีลูกแล้ว”
“...คือผมพอจะหาทางออกเรื่องนี้ได้นะครับ... แต่ไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะเห็นด้วยหรือเปล่า”ผมรวบรวมความกล้าพูดออกมา
“กี้คิดออกแล้วหรอ”คุณชายรีบถามทันที
“ว่ามาสิลูก”
“เพื่อตัดปัญหาว่าใครคือแม่ของลูก ผมคิดว่าควรต้องโกหกกันบ้าง เรื่องแม่ของน้องไก๋ คุณควรบอกทุกคนว่าเธอเสียชีวิตไปแล้วในระหว่างที่คลอดน้องไก๋...อาจจะอ้างชื่อของเพื่อนสนิทคุณ ส่วนฐานะของผม ผมรู้ว่ามันค่อนข้างจะส่งผลด้านลบต่อภาพลักษณ์ของบริษัท เอาเป็นว่าผมมาอยู่ที่นี่ในฐานะพี่เลี้ยงน้องไก๋ ก็ไม่น่ามีปัญหานะครับ”ผมพูดจบ คุณชายก็จ้องหน้าผมอย่างไม่เห็นด้วย ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไม่เอาหรอก แบบนี้ เหมือนไม่ให้เกียรติกี้เลย น้องไก๋เป็นลูกคุณนะ”
“มันก็ใช่ แต่ตอนนี้มันประกาศไปแบบนั้นไม่ได้นี่ครับ หรือคุณมีวิธีที่ดีกว่านี้กัน”ผมบอกอย่างใจเย็น คุณทวดพยักหน้าฟังอย่างใจเย็น
“แต่ว่า---”
“เอาล่ะๆ ทวดเองก็เห็นตรงกันกับกี้นะ แบบนี้มันน่าเชื่อถือกว่า”
“คุณทวดครับ”คุณชายอวดครวญ
“ถ้างั้นเรามีทางไหนจะเสนออีกล่ะ”
“...ผมแค่รู้สึกไม่ดี ที่ต้องปกปิด ซ่อนกี้ไว้ในฐานะแบบนั้น”
“...เฮ้อ...ชาย บางครั้งคนเราก็ต้องอดทนและละทิ้งบางสิ่งเพื่อหนทางที่ดีกว่านะ ไม่ใช่ว่าให้กี้เขาเป็นพี่เลี้ยงน้องไก๋ไปตลอดชีวิต แค่ช่วงสั้นๆที่ญาติเรามาอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้น บ้านเราคงจะวุ่นวายลุกเป็นไฟถ้าหากบอกความจริงว่ากี้คือคนรักของแก แกคิดว่าญาติๆที่หิวกระหายในสมบัติจะยอมอย่างนั้นหรือ เขาคงเอาจุดอ่อนนี้ของแกมาเล่นงานแกแน่นอน”
“...คุณทวดพูดถูกนะครับคุณชาย ไม่ใช่ว่าผมอยากทำแบบนี้ แต่เพื่อครอบครัวของเราไง อีกอย่างไม่ใช่ว่าเราจะไม่เจอกันเสียหน่อย”คุณทวดเอื้อมมือมาแตะมือผมเบาๆแล้วยิ้มอ่อนโยนมาให้เหมือนปลอบใจ
“...ผมเข้าใจครับ เฮ้อ วุ่นวายจัง แล้วทำไมอยู่ๆหลานคุณย่าจะกลับมาเยี่ยมล่ะครับ ปกติก็แทบไม่ได้ติดต่อกับคุณย่าเลย”คุณชายทำหน้าสงสัย
“อืม เพราะคงอยากมาหาทวดล่ะมั้ง แล้วก็มาดูหน้าหนูไก๋นั่นแหละ”คุณทวดตอบ
“...เฮ้อ คงต้องยอมรับแนวทางของกี้ไปก่อน คงทำอะไรมากไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ”
หลังจากที่ไปเข้าไปคุยกับคุณทวดแล้ว ผมก็กลับไปดูน้องไก๋ที่นอนหลับอยู่ในเปล มีคุณย่านั่งดูแลอยู่
“ไปคุยกับทวดมาว่ายังไงบ้าง มีทางออกแล้วใช่ไหม”
“ครับ...”ผมตอบ จากนั้นคุณชายก็เป็นฝ่ายเล่ารายละเอียดให้ฟัง คุณย่าทำหน้าคิดอยู่นานก่อนจะหันไปมองน้องไก๋ที่นอนหลับปุ๋ยอยู่
“....คิดว่าจะหลอกหลานฉันได้หรอไง หน้าน้องไก๋ออกมาพิมพ์เดียวกับกี้มันซะขนาดนี้ บอกว่าเป็นลูกของกี้มันน่าเชื่อกว่า
อีก”
“อ่าว แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับเนี่ย”คุณชายทำหน้าย่น
“อืม...ก็แค่บอกไปสิว่า น้องไก๋เป็นหลานของกี้ ส่วนใครคือแม่ของเด็กก็บอกไปว่าเป็นพี่น้องของเธอไง หรือเธอเป็นลูกคนเดียว”คุณย่าหันมาพูดกับผม
“ครับ ลูกคนเดียว แต่ว่าผมมีลูกพี่ลูกน้องอยู่คนนึง แต่ก็นานๆจะติดต่อหรือมาหากันน่ะครับ”ผมบอก เธอชื่อพี่แนน ตอนนี้ได้ข่าวว่ากำลังเรียนต่อโทอยู่ที่ต่างประเทศ ที่สำคัญอายุมากกว่าคุณชายสองสามปีด้วย
“งั้นก็ดีเลยสิ แบบนี้มันน่าเชื่อถือกว่านะ ...เรื่องนี้ย่าจะช่วยเอง ถ้าหากพวกนั้นถามมากย่าจะช่วยตอบ เราไม่จำเป็นต้องไปเปิดเผยข้อมูลของแม่หนูไก๋มากนัก เพราะยิ่งมีข้อมูลมากก็ง่ายต่อการขุดคุ้ยนะ... ถึงจะทำให้เธอสองคนลำบากใจ แต่ก็อดทนกันหน่อย แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้นเอง”คุณย่าส่งยิ้มบางๆมาให้ ก่อนจะขอตัวกลับไปดูงานที่ครัวต่อ
“ผมขอโทษนะกี้ เป็นเพราะครอบครัวของผมที่ทำให้คุณต้องลำบากขนาดนี้”คุณชายทำหน้าซึมๆ
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมเข้าใจดี อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องของเรา ครอบครัวเราเอง เพราะฉะนั้นเราก็ต้องช่วยกันแก้ปัญหาสิครับ”ผมยิ้มตอบก่อนจะจับมือคุณชายทั้งสองข้างไว้ ผมสัมผัสโดนแหวนแต่งงานของเรา ทำให้ผมได้สติหลายๆครั้งว่า เราต้องเข้มแข็งก่อน เพื่อที่จะปกป้องน้องไก๋ได้
“ขอบคุณนะครับกี้ มาหอมทีสิครับ”คุณชายยิ้มออกก่อนจะพองแก้มเหมือนเป็นวัยรุ่นอะไรแบบนั้น
“ฝันไปเหอะ พอๆ ไปเตรียมข้าวให้น้องก็เลยไป”ผมเปลี่ยนเรื่องก่อนจะดันตัวเขาให้ออกห่าง
“โธ่ ทำห่วงไปได้นะ ว่าแต่ ทำอะไรให้ลูกกินดีล่ะ”
“อืม ลูกฟันขึ้นสองซี่แล้ว ลองหาของอ่อนๆพอเคี้ยวได้ให้น้องกินดูสิครับ แก้คันเหงือกไง อย่างฟักทองต้ม”ผมบอกเท่าที่นึกได้ กว่าน้องไก๋จะหายงอแงตอนเข้ากลางเดือนที่3 เริ่มมีอาการเหงือกแดงเพราะฟันเริ่มขึ้น ร้องไห้ขี้แยบ่อยมาก แต่หลังจากนั้นมาก็ดีขึ้นหน่อย อาจจะมีบ่นงึมๆงำๆน้ำลายไหลย้อยบ้างตามประสา ตอนนี้ได้5เดือนนิดๆ ก็เริ่มคว้าของใกล้ตัวเข้าปาก ยิ่งของเล่นต้องหาซื้อที่ไม่เป็นอันตรายต่อเด็ก
ผมคิดไม่ผิดจริงๆน้องไก๋เป็นเด็กอารมณ์ดี หัวเราะง่าย ยิ้มง่าย เข้าได้กับทุกคน ยกเว้นคนแปลกหน้าที่เจอครั้งแรก แต่ถ้าเป็นคนในบ้านที่เคยแวะมาหาก็จะยอมให้อุ้มแต่ต้องทนต่อเสียงกรี๊ดกร๊าด กับการดึงเส้นผม ยกเว้นผมที่ไม่เคยโดนทึ้งเส้นผม สงสัยไม่อยากให้ปะป๋าเจ็บ ขนาดคุณชายยังเคยโดนดึงผมหลายครั้ง
“อ๋อๆ ไว้ผมจะเสิร์ชเน็ตดูล่ะกัน แล้วกี้ล่ะอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”คุณชายมองหน้าผมยิ้มๆสายตาอบอุ่น
“คุณพูดแหมือนทำเป็นทุกเมนู ถ้าไม่พึ่งยูทูปถามจริงเหอะ ชาตินี้ผมจะได้กินข้าวฝีมือคุณไหม”ผมพูดขำๆ ก่อนจะหยุดเปลเมื่อเห็นว่าน้องไก๋ขยับตัวแล้ว คุณชายยื่นหน้าไปดูน้องไก๋
“โธ่กี้ ผมทำได้น่า ผมว่าจะลองทำสเต็กแบบที่กี้ชอบไง รอกินได้เลย”คุณชายหยิบไอแพดติดมือเข้าครัวไปด้วย ผมยิ้มตาม หน้าที่ของคุณชายคือการเข้าครัว ส่วนผมดูแลน้องไก๋ ยกเว้นตอนอาบน้ำคุณชายจะเข้าช่วยผมทุกครั้ง ซึ่งน้องไก๋ชอบมาก
น้องไก่ตื่นแล้ว แต่ไม่งอแง นอนยิ้มหวานมองโมบายที่ห้อยอยู่บนเปล ท่าประจำคือดูดนิ้วเล่นอยู่อย่างนั้น
“หิวข้าวยังครับ”ผมยื่นหน้าไปหาน้องไก๋ ที่ขยับคอมองตามผม ก่อนจะส่งยิ้มเห็นฟันสองซี่ล่างมาให้ เริ่มเล่นน้ำลายเป่าปากส่งเสียงในลำคอมาให้
“มามะ”ผมอุ้มน้องไก๋ออกมาจากเปล มานั่งบนตักผม พยายามพูดคุยกับน้องไก๋มากๆ จะได้จดจำคำศัพท์ได้บ้าง ช่วงนี้ผมไม่ได้พาน้องไก๋ไปที่ศูนย์วิจัยบ่อยๆถ้ามีปัญหาผมจะติดต่อไปหาหมอภูมิแทน ส่วนใหญ่ไม่ได้มีเรื่องผิดปกติอะไรกับน้องไก๋
“แปบนึงนะ เดี๋ยวป๊าจะมาป้อนข้าวให้ เดี๋ยวจะหม่ำๆข้าวด้วยกันครับ”ผมพูดกับน้องไก๋ที่มองไปยังเคาเตอร์ครัวที่มีคุณชายสาละวนอยู่ที่หม้อข้าวต้ม น้องไก๋ส่งเสียงอ้อแอ้ในลำคอตอบกลับมา
“ผมว่ามื้อนี้เรากินข้าวผัดกระเพราก็พอเนอะ สเต็กมันยากไป รอให้ถึงเวลาไปฮันนีมูนก็แล้วกัน ผมจะทำดินเนอร์หรูๆให้กี้ทานเลย”คุณชายยิ้มหัวเราะแหะๆมาให้
ตืด ตืด ตืด
ผมหันไปมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่น ก่อนจะเห็นว่าเบอร์ที่ปรากฏอยู่นั้นคือเบอร์แปลก
"สวัสดีครับ"ผมกดรับสาย พลางสงสัยว่าเป็นใคร
“นี่พลอยเอง”ทันทีที่รู้ว่าคู่สนทนาเป็นใคร ผมก็ใจหวิวไปชั่วขณะ ความรู้สึกไม่ดีเข้ามาแทรกทันที ผมเหลือบมองคุณชายที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย
“...มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“มีแน่อยู่แล้ว”พลอยตอบกลับมาเสียงนิ่งๆ ผมถอนหายใจ น้องไก๋พยายามเอื้อมมือมาแย่งโทรศัพท์จากผมให้ได้ ส่งเสียงอ๊อแอ๊ะขัดใจ
“งั้นก็ว่ามาสิครับ”ผมบอก
“มาเจอกันหน่อยได้ไหม...”พลอยตอบกลับมาทำเอาผมอยากหัวเราะดังๆ ใครจะโง่ออกไปหาพลอยกัน
“พลอยมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม ถ้ามันสำคัญมาก ผมก็จะออกไป”ผมตอบไปแบบนั้น แน่นอนว่าไม่มีทางไปพบพลอยเด็ดขาด
“แน่นอนสิว่าสำคัญ...กี้ก็เห็นว่าพลอยเป็นยังไง อับอายมากแค่ไหน”พลอยตอบกลับอย่างไม่พอใจ ผมก็เข้าใจพลอยในส่วนที่ต้องบากหน้าในสังคมหลังจากที่คุณชายยกเลิกงานแต่งงาน
“มันผ่านมานานแล้วนะพลอย”ผมพูดอย่างใจเย็น ผมไม่เข้าใจว่าพลอยจะมาเรียกร้องอะไรอีก
“ใช่ เพราะมันผ่านมานาน แต่พลอยยังคงอยู่กับสิ่งที่กี้กับคุณชายกระทำไว้อยู่ทุกวัน”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ผมเชื่อว่าทางฝ่ายคุณชายได้คุยกับฝ่ายผู้ใหญ่ของพลอยแล้วนะครับ ผมอยากให้มันจบลงด้วยดี”
“...มันไม่มีทางดีได้ เพราะต้นเหตุคือกี้ไง..คุณชายต้องยกเลิกงานแต่งเพราะไปคบกับกี้ไม่ใช่หรอ...ตอนแรกพลอยไม่คิดสงสัยตอนที่คุณชายเจอกี้แล้วพูดจาแปลกๆ แต่แล้วพลอยก็เริ่มเอะใจกับท่าทีที่แปลกไปของคุณชาย ...จนมารู้ว่ากี้กับคุณชายแอบชอบกันมานานแล้ว”ผมขมวดคิ้ว แอบชอบ...บ้าหรือไง
“ผมไม่รู้ว่าพลอยไปเอาข่าวมั่วๆแบบนี้มาจากไหน ผมกับคุณชายเราไม่เคยคบกันหรือแอบชอบกันมาก่อน ผมก็รู้จักกับคุณชายในวันนั้นน่ะแหละ ...”ผมเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะก็มีส่วนเข้าไปข้องเกี่ยวด้วยเช่นกัน
“...ก็พูดไม่เต็มปากใช่ไหมล่ะว่าไม่ผิด...ยังไงก็เถอะ กี้กับคุณชายระวังตัวไว้ให้ดี พลอยจะขุดเรื่องเก่าๆของกี้กับคุณชายมาแฉให้หมด คุณชายเองก็กำลังจะกลับเข้าบริษัทไม่ใช่เหรอไง...ได้ข่าวว่าโปรเจ็คใหญ่ซะด้วย ถ้ามีข่าวด้านลบมาก็สามารถกระทบกับการทำงานได้เหมือนกันไม่ใช่หรอ...พวกนักลงทุนนักธุรกิจน่ะ จะต้องเลือกแหล่งลงทุนที่มีปัจจัยเสี่ยงน้อยที่สุดอยู่แล้ว ระวังไว้เถอะ ....ขอให้มีความสุขตอลดไปล่ะกี้”ไม่ทันที่ผมจะอ้าปากตอบ น้องไก๋ก็แย่งโทรศัพท์ของผมไปได้ ส่งเสียงอือๆดังๆแล้วกำโทรศัพท์ผมแกว่งไปมา
“กับข้าวมาแล้ววว หม่ำๆกัน”คุณชายยกถาดอาหารมาที่โต๊ะกลมตัวเตี้ยที่อยู่ติดผนัง ก่อนจะมองน้องไก๋ที่ทำท่าทางแบบนั้น
“เอามาให้ป๋านี่”ผมคว้าแขนน้องไก๋เบาๆแล้วหยิบโทรศัพท์มาดู ปรากฏว่าพลอยวางสายไปแล้วหรือไม่ก็มือน้องไก๋แตะไปโดน ทำดีมากน้องไก๋ ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่โซฟาก่อนจะอุ้มลูกไปนั่งข้างๆกับคุณชายที่กำลังเป่าข้าวต้มอยู่
“ใครโทรมาครับ”
“อ๋อ เพื่อนครับ ไม่มีอะไรหรอก มันแค่โทรมาบ่นๆกับผมน่ะ”ผมไม่อยากให้คุณชายกังวลใจมากกว่า เพราะเขาเองก็มีเรื่องให้ต้องคิด ผมส่งน้องไก๋ไปให้คุณชายบนตัก
“ลูกจะเบื่อข้าวต้มหรือยังครับเนี่ย เราไปซื้ออาหารเสริมมาดีไหม”
“อืม นานๆทีก็สลับกันก็ได้นะครับ แต่น้องก็ไม่เคยกินอาหารเสริมกลัวว่าจะท้องเสีย”ผมบอก ขณะที่มองคุณชายป้อนข้าวน้องไก๋อยู่
“งั้นเหรอครับ ...อืม อาจจะสลับอาทิตย์ละวันก็ได้มั้งครับ คอยระวังๆดูอาการลูกเอา”
“แล้วคุณได้คุยกับคุณพ่อเรื่องงานหรือยังครับ”ผมลองถามดู คุณชายเงยหน้ามองผม
"ก็คุยคร่าวๆ แค่อยากให้ผมกลับเข้าไปดูบริษัทบ้าง เดี๋ยวพนักงานจะลืมหน้าผมเอา ฮ่ะๆ"คุณชายหัวเราะ ในขณะที่น้องไก๋หัวเราะอ้อแอ้ตามไปด้วย
"งั้นก็ไปเถอะครับ ตอนนี้น้องไก๋เองก็ไม่งอแงเท่าไหร่แล้ว เดี๋ยวผมเลี้ยงลูกเองครับ"
"ผมไม่อยากให้กี้เหนื่อยคนเดียวแล้วก็เลี้ยงน้องไก๋คนเดียว ผมคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว เรื่องนี้ไม่ยากเลยครับ ผมจะให้กี้เป็นเลขาฯส่วนตัวให้ผม ทำงานกับผมนี่แหละครับ สะดวกด้วยเอาน้องไก๋มาเลี้ยงที่บริษัทก็ได้ครับ พนักงานของผมเฟรนลี่กันทุกคน”คุณชายยิ้มกว้าง ผมยื่นผ้าเช็ดปากไปเช็ดคราบข้าวต้มที่เลอะตามคางน้องไก๋ออกไปด้วย
"มันจะดูไม่ดีหรือเปล่าครับ...."
"...ผมไม่สนใจสายตา คำพูดของคนอื่นหรอกครับ งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า ให้กี้เข้าบริษัทในฐานะพี่เลี้ยงน้องไก๋แล้วก็คนสนิทของผม...โอเคไหมครับ”คุณชายดูผ่อนคลายขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว
"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ แต่คุณจะบอกคนที่บริษัทเลยหรอครับว่าคุณมีลูก"พวกพนักงานคงมีตกใจกันบ้างล่ะครับ คุณชายหัวเราะอารมณ์ดีมองน้องไก๋บนตัก
“คงต้องเป็นแบบนั้น ผมเองก็มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว”
"...ผมล่ะห่วงอนาคตของน้องไก๋จริงๆ”ผมถอนหายใจมองน้องไก๋ที่ดูสดใสน่ารัก ที่กำลังเคี้ยวฟักทองต้มอยู่
"...ครับ เราจะช่วยกันดูแลลูกให้ดีที่สุดครับ อย่างที่ผมเคยบอก แค่มีครอบครัวของเราเข้าใจและสามารถมอบความอบอุ่น ให้แก่ลูกของเราก็พอแล้วครับ ครอบครัวไม่ต้องสมบูรณ์พร้อมไปด้วยพ่อแม่ แต่แค่ให้ลูกรู้จักความรัก และเข้าใจความรักของเราได้ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ผมเชื่อว่าเมื่อน้องไก๋โตขึ้นจะต้องเข้าใจเรื่องของเราได้แน่นอนครับ"คุณชายยิ้มใจดี การมีน้องไก๋เข้ามาในชีวิตของผมและคุณชาย ดูเหมือนว่าจะทำให้คุณชายจะเข้าใจอะไรๆลึกซึ้งมากขึ้น
"ขอบคุณนะครับ กลายเป็นว่า คุณต้องมาปลอบใจผมอยู่เรื่อยเลย"ผมหัวเราะ
"แหม ให้ผมทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวบ้างไงครับ”
"เอาเถอะ ไม่อยากขัดใจครับ"ผมยิ้ม
เมื่อทานมื้อเย็นจนอิ่มกันทั้งสามคน ผมพาน้องไก๋ไปอาบน้ำที่ชั้นบนตามปกติ แต่คราวนี้คุณชายนึกอุตริอยากอาบน้ำพร้อมกับสามคน
“ทำไมมาแปลกล่ะวันนี้”ผมถาม ขณะที่ปล่อยให้น้องไก๋นั่งเล่นในกะละมังใบใหญ่ เพราะรอให้น้ำเต็มอ่างจากุซซี่มาตรฐานปกติ คุณชายแกว่งมือลงในน้ำที่มีฟองสบู่สีหน้าแช่มชื่น
“ผมอ่านเจอในนิตยสารแล้วอยากลองทำดูบ้าง เราไม่เคยอาบน้ำพร้อมกับลูกเลยนะ”
“ตามใจ”ผมไม่อยากเถียง ปกติเวลาอาบน้ำให้น้องไก๋ คุณชายชอบแกล้งผม ราดน้ำใส่ผมจนเปียกด้วยกันทั้งคู่ มันก็คล้ายๆว่าอาบด้วยกันนั่นแหละ แค่ไม่ได้ลงอ่างเท่านั้น นึกครึ้มอะไรก็ไม่รู้
“โอเคครับ พาน้องไก๋เข้ามาได้เลย”คุณชายบอกแล้วถอดเสื้อผ้าออกแล้วหยิบเป็ด ปลา ของเล่นไปลอยในน้ำด้วย ผมกรอกตาทำท่าเหมือนคู่หนุ่มสาวไปได้ ผมว่าเขาต้องได้ไอเดียร์มาจากคู่หนุ่มสาวแน่ๆเลย ผมอุ้มน้องไก๋ส่งให้คุณชาย จริงๆก็ต้องระวังเรื่องฟองสบู่จะเข้าตาน้องไก๋ด้วย แต่ผมเพิ่งสังเกตว่าคุณชายใช้สบู่อาบน้ำของน้องไก๋ผสมลงไป ถึงว่าฟองถึงน้อยกว่าปกติ เชื่อเขาเลย
“คุณคิดเรื่องนี้นานหรือยังเนี่ย”ผมหัวเราะแล้วเข้าไปนั่งในอ่างมุมตรงข้ามกับคุณชาย ประมาณว่าหันหน้าเข้าหาน้องไก๋ทั้งคู่ คุณชายส่งยิ้ม สังเกตว่าเขาหน้าแดงนิดๆ คิดจะทำอะไรบ้าๆหรือเปล่านะ
“เพิ่งคิดเมื่อวานนี้เอง น่ารักดีออก ไว้วันหลังเราค่อยมาอาบด้วนกันสองต่อสองเนอะ”คุณชายที่อุ้มน้องไก๋ไว้ที่แขนขวา อีกแขนนึงแอบมาจับขาผมใต้น้ำซะได้ ผมหยิกมือเขาแรงๆ
“โห แกล้งเฉยๆ ทำผมเจ็บอีกแล้ว”คุณชายยิ้มกว้าง แล้วหันมาเล่นกับน้องไก๋ที่พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนคุณชาย
“ส่งลูกมานี่ ผมจะอาบน้ำให้น้อง”ผมบอกแล้วเอื้อมไปรับน้องไก๋ที่เอนตัวมาหาผม
“มาๆ ผมช่วย ไหนแชมพูนะ”คุณชายทำเป็นควานหาขวดแชมพูในตะกร้าข้างๆอ่าง
“จะเอาทำไม สบู่เหลวก็มีแล้ว คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”ผมมองคุณชายอย่างสงสัย เพราะเขาดูตื่นๆลนๆแปลกกว่าปกติ
“เปล่านี่ มองผมในแง่ร้ายอีก”คุณชายส่ายหน้าแล้วขยับมาใกล้มากขึ้น
“เหอะ ไว้ใจได้ที่ไหน”ผมบ่นพึมพำก่อนจะอาบน้ำให้น้องไก๋ไปเรื่อย “หนูไม่ฉี่ใส่ป๊ากับป๋าในอ่างนี้นะลูก เออแต่ก็ดีกว่าอึนะ”ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย แต่แค่ฉี่คงไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องล้างตัวใหม่อยู่ดี
“ผมว่าต้องฉี่แล้วแน่ๆ ผมรู้สึกว่าน้ำตรงผมมันอุ่นๆกว่าปกติ”คุณชายว่า แล้วย่นหน้ากับน้องไก๋ “หนูฉี่ใส่ป๊า”ผมยิ้มเมื่อได้ยินน้องไก๋หัวเราะชอบใจ ผมนึกภาพถ้าหากน้องไก๋โตขึ้นคงเข้ากันได้ดีกับคุณชายแน่นอน
“พอแล้วดีกว่า เดี๋ยวลูกเป็นหวัด”ผมบอกแล้วลุกจากอ่าง อุ้มน้องไก๋ออกมาข้างนอก คุณชายเอนตัวพิงขอบอ่างมองผมล้างตัวให้น้องไก๋
“กี้ว่า เราน่าจะหาวันไปฮันนีมูนกันไหม ก่อนไปทำงานที่บริษัท”
“อืม ก็ดีนะครับ แต่ยังไม่ทันได้แต่งเลย จะฮันนีมูนแล้วหรอไง”ผมถามยิ้มๆ ตั้งแต่ที่ผมขอคุณชายแต่งงานไปในคืนนั้น ผมกับเขาก็ไม่เคยหยิบยกเรื่องพิธีแต่งงานของเราเลย
“คุณอยากแต่งไหมล่ะครับ ผมจะได้ไปขอแม่ยายให้เร็วที่สุดเลย”
“ก็ตามใจสิครับ ผมก็ไม่ห้ามหรอก”ผมมองหน้าคุณชายที่ขึ้นสีแดงตามใบหน้าและลำคอ ผมอยากมีความสุขร่วมกันสามคนให้มากๆ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้หาความสุขใส่ตัว
“พูดจริงนะครับ ผมจะได้บอกทุกคนในบ้าน”
“จริงสิครับ แค่เป็นพิธีเล็กๆ สำหรับครอบครัวเราก็พอ ผมไม่อยากให้มันเอิกเกริกมาก”ผมบอก ระหว่างนั้นก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้น้องไก๋ก่อนจะปะแป้งให้หอมฟุ้ง น้องไก๋ยิ้มหวานเมื่อเนื้อตัวสะอาดสบายยกแขนให้ผมอุ้ม ผมพันผ้าเช็ดตัวไว้ก่อนจะพาน้องไก๋ไปนั่งในเปล หยิบของเล่นกรุ๋งกริ๋งหลายสีวางในเปลให้
-
ผมกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างตัว คุณชายนอนแช่น้ำเหมือนคิดอะไรเพ้อฝันอยู่ ดูจากสายตาที่มองมาทางผมก็พอสัมผัสได้
“รีบๆขึ้นมาสิครับ จะแช่ให้ตัวเปื่อยหรือไงกัน”ผมเรียกขณะที่ถูสบู่เหลวให้ทั่วตัว เรื่องอายเพราะแก้ผ้ามันจางหายไปนานแล้วเพราะความชินล่ะมั้ง มาขนาดนี้แล้วผมหมดยางอายไปนานแล้วล่ะครับ
“หึๆ ดีใจนะที่กี้อยากจัดงานแต่ง งั้นผมรีบไปหาคุณทวดเลยดีไหม ไปบอกข่าวดีไง”คุณชายกระตือรือร้นลุกพรวดพลาดจากอ่างแล้วเดินมาใกล้ๆผม ก่อนจะเข้ามากอดผมแน่นเชียว
“อะไรเนี่ย”ผมย่นหน้า เพราะมันจักกะจี้แปลกๆ
“ก็ดีใจไง ผมจะรีบไปบอกที่บ้านใหญ่ คุณเองก็โทรหาคุณแม่ด้วยนะ เอ๊ะ ไม่สิ ผมต่างหากต้องเป็นฝ่ายโทรไปหา”คุณชายทำเสียงตื่นเต้นเกินเหตุ ก่อนจะรีบเปิดผักบัวล้างตัวเสร็จเร็วกว่าผมอีก จากนั้นก็วิ่งจู๊ดออกจากห้องน้ำไปใส่เสื้อผ้า นี่ถ้าแก้ผ้าไปได้คงวิ่งออกไปตั้งนานแล้ว
ผมออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กลิ่นแป้งน้องไก๋หอมฟุ้ง ผมมองน้องไก๋ที่นอนคว่ำหน้า เพราะพลิกตัวได้เองแล้ว กำลังส่งเสียงอืออออยู่กับตุ๊กตาหมีพูห์ พอเห็นผมก็พยายามพลิกตัวหมุนไปมาในเปล ทำปากหง่ำๆเหมือนคันเหงือกอีกแล้ว เบะหน้าเหมือนจะแผดเสียงร้องไห้ออกมาให้ได้ ผมเลยต้องหยิบยางกัดตัวเป็นห่วงกลมๆเหมือนดอกไม้ให้น้องไก๋มากัดเล่นแทน
ผมโทรศัพท์ไปหาแม่ รอสายไม่นานมาก
“โทรมาหาอย่างกับว่านัดกันไว้งั้นแหละ ไอ้ชายเพิ่งวางสายไปเมื่อกี้นี้เอง”แม่หัวเราะมา
“อ้าว จริงดิ งั้นก็รู้แล้วนะเรื่องงานแต่งน่ะ”ผมถาม รู้สึกขัดเขินขึ้นมานิดหน่อยเมื่อต้องพูดกับแม่แบบนี้
“เออสิ นี่นะทำเสียงตื่นเต้น อย่างกับว่าจะมาสู่ขอแกพรุ่งนี้เลยงั้นแหละ”
“ถ้าวันพรุ่งนี้จริงๆล่ะแม่”
“โอ้ย ก็ตามสบาย ถึงขั้นนี้แล้วจะต้องรออะไร มีลูกชายยังจะได้ลูกเขยมาอีก แหมะ ดีจริงๆ สินสอดคงอลังการงานสร้างน่าดู”
“ไม่ต้องเรียกเยอะหรอก อายเขา”
“ต้องเอาให้คุ้มสิไอ้กี้ แล้วจะจัดงานวันไหน ใครเป็นคนหาฤกษ์หรือว่าตามใจฉัน อยากจะแต่งวันไหนก็แต่งหรือไง”
“ยังไม่รู้เลย ผมยังไม่ได้คุยกับคุณชายเลยแม่ แค่บอกให้รับรู้เท่านั้นก่อนไง”
“อือๆ แล้วนี่แกจะช่วยไอ้ต้อยมางานไหม”
“โห ผมไม่ทันได้คิดเลย...แต่มันก็เพื่อนสนิทผม ไม่เชิญมากก็น่าเกลียด”
“ตามใจแก แต่มันเป็นเพื่อนที่ดีไม่ใช่หรือไง”
“อื้อ ผมคงโทรไปบอกมันแล้วกันแม่ งั้นแค่นี้นะ คิดถึงนะ จุ๊บๆ”
“จ๊ะ พ่อคุณ”จากนั้นแม่ก็วางสายไป ผมเดินมานั่งที่เตียงแล้วนึกถึงไอ้ต้อย พักนี้ผมไม่ได้ไปเจอมันเลย มันคงสงสัยที่ผมหายหัวไปนาน แต่มันไม่เคยก้าวก่ายอย่างเช่นมาเซอร์ไพร์ผมที่บ้านคุณชาย ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าผมอยู่ที่นี่
ผมได้ยินเสียงคุณชายเดินเข้ามาในบ้าน จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงวิ่งตึงตังเข้ามาในห้อง
“เย้ ทุกคนอนุญาตให้จัดงานที่บ้านได้ครับ”คุณชายเข้ามากอดผมแน่น
“ก็ดีเลยสิ ไม่ต้องวุ่นวายดี”ผมบอก ขณะที่ดันตัวออกห่างจากคุณชาย
“เราจะจัดงานวันไหนดีกี้ จะหาฤกษ์ดีๆ หรือว่า วันไหนก็ได้ดีล่ะครับ”
“อืม สำหรับผมนะ วันไหนก็ได้ ผมไม่ถือเรื่องฤกษ์ยามหรอก มันขึ้นอยู่กับว่าเราพอใจวันไหนต่างหาก”
“พูดแบบนี้ วันพรุ่งนี้เลยดีไหมล่ะครับ”คุณชายหัวเราะดีใจ
“บ้าหรอคุณ ไม่ทันได้เตรียมตัวเลย”
“อืม...แปบนะครับ”คุณชายหยิบโทรศัพท์มาเช็คดูปฏิทิน
“ผมว่า เอาวันครบรอบที่คุณรู้ว่าท้องดีไหม...อืม...อีกสองอาทิตย์หน้าเป็นไงครับ”คุณชายเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มองผมด้วยสายตาสุกใส ไม่ยักรู้ว่าคุณชายมาร์กวันแบบนั้นไว้ด้วย เหลือเชื่อจริงๆ เขาใส่ใจทุกรายละเอียดจริงๆ
“คุณบันทึกไว้ด้วยหรอ... ตกลงครับ เอาวันนั้นก็ได้”ผมยิ้ม ความรู้สึกของผมที่มีให้คุณชาย ในช่วงปีนั้นช่างต่างกันกับเวลานี้ราวฟ้ากับเหวจริงๆ
“แน่นอนสิ เรื่องของกี้ผมจดจำทุกอย่างแหละครับ”คุณชายดึงมือผมไปกุม
“อืม อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันแต่งงานไหมครับ”ผมถามดู เผื่อมีอะไรอื่นอีกที่เขาอยากได้เป็นพิเศษ
“กี้จะให้ผมหรอ... ผมไม่ขออะไรหรอก ผมเต็มใจยินดีรับของขวัญจากกี้ทุกอย่างอยู่แล้วล่ะครับ”
“งั้นรอให้ผมคิดออกแล้วกันว่าอยากให้อะไรคุณ”ผมบอกยิ้มๆ คุณชายทำหน้าเหมือนกำลังขบคิดอะไรอยู่
“แล้วถ้าผมให้ของขวัญกี้ กี้จะยอมรับทุกอย่างไหมครับ”
“ได้สิครับ ถ้าคุณให้ผมจริงๆน่ะ”ใครจะปฏิเสธของขวัญกัน ผมมองคุณชายที่อมยิ้มเหมือนมีเลศนัยเปิดเผย ผมชะงักงันทำหน้าใคร่ครวญ คงไม่ใช่อะไรแปลกๆหรอกนะ
“พูดแล้วนะครับ”คุณชายหัวเราะก่อนจะดึงมือผมไปจุ๊บ ผมรีบดึงกลับมา ทำไมชอบทำอะไรเลี่ยนๆเน่าๆตลอดไม่เปลี่ยยนเลยนะ
“ครับ คำไหนคำนั้น”ผมบอก แล้วขยับตัวไปจัดเตียง ตบๆหมอนแรงแก้เก้อ ผมมองไปที่เปลน้องไก๋ซึ่งเคลิ้มหลับไปแล้ว มือยังกำยางกัดไว้อยู่ คุณชายเดินเข้าไปหาน้องไก๋ก่อนจะลูบๆแก้มเด็กน้อยคนนั้นอย่างรักใคร ก่อนจะค่อยๆแกะมือออกจากยางกัดอันนั้น
“เมื่อไหร่ลูกจะพูดได้นะกี้ ผมอยากเล่าเรื่องตลกให้ลูกฟังจะได้อารมณ์ดี”
“ยังหรอก นี่ยังไม่ได้ขวบเลยนะ เราพูดอะไรไปน้องก็ก็เข้าใจนั่นแหละครับ แค่พูดตอบโต้มาไม่ได้เท่านั้นเอง รอสักอีกสามสี่เดือน ก็คงพอพูดได้เป็นคำๆนะ”ผมบอก ก่อนจะเอนตัวลงนอน คุณชายมองน้องไก๋นอนหลับแล้วยิ้ม
“งั้นผมปิดไฟแล้วนะ”คุณชายบอกผมก่อนจะเดินไปไฟในห้อง ผมเปิดโคมไฟไว้ตามเดิม ถ้าน้องไก๋โตกว่านี้คงไม่ต้องเปิดไฟไว้อีกต่อไปแล้ว คุณชายเดินมานอนที่เตียง
“กี้ครับ ไม่ต้องกังวลสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต รู้แค่ว่าวันนี้เรามีกันสามคน มีป๊า มีป๋า มีลูกก็พอแล้วครับ เรื่องของคนอื่นบางทีเราไม่ต้องเก็บมาจำใส่ใจให้รกสมอง เขาก็แค่คนนอกเท่านั้น”คุณชายหันหน้ามาพูดกับผม
“ครับ ผมเข้าใจดีครับ”ผมส่งยิ้มให้คุณชาย เดาได้เลยว่าเขาคงรู้ว่าพลอยโทรมาป่วน คุณชายยิ้มกลับมาให้ผม
“คงจะดีกว่านี้ ถ้าถึงวันแต่งงานเร็วๆ”
“เว่อร์นะคุณ ยังไงก็ได้แต่งแน่อยู่แล้วล่ะครับ”
ผมหลับตาลงทันที กลัวว่าคุณชายจะพูดอะไรที่เน่ากว่านี้ คุณชายหัวเราะเบาๆ
“กู๊ดไนท์ครับ ที่รัก”ผมเบ้ปากให้เขา ว่าแล้วเชียวต้องพูดจาแบบนี้ กลายเป็นสีสันในชีวิตของผมไปแล้วจริงๆ เพราะผมอกหักเมื่อสามสี่ปีก่อนแท้ๆ ถึงได้มีโอกาสมาเจอกับคุณชายได้ เรื่องไม่คาดคิดมักเกิดขึ้นกับผมบ่อยๆด้วยสิ ผมเองก็ไม่คิดว่าชาตินี้จะต้องแต่งเข้าบ้านผู้ชาย ไม่สิ อยู่ก่อนแต่งเลยด้วยซ้ำ แบบนี้เรียกว่าพรหมลิขิตได้ไหม หรือว่าเป็นแค่โชคชะตา
…………………………………………….TBC……………………………………….
:mc4:
ได้โอกาสมาอัพเสียที คิดถึงกันไหมเอ่ย ฮ่าๆ :katai2-1:
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะคะ คงเป็นงานแต่งของสองหนุ่มพวงด้วยน้องไก๋เป็นของขวัญ
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณทุกคนค่ะ
:กอด1: :pig4:
-
:pig4:
-
:katai1: ยัยพลอยเนี่ย จะจองเวรจองกรรมอะไรกันนักนะ :z6:
ส่วนเรื่องครอบครัวคุณชายเนี่ย คิดว่าหมดปัญหาแล้วสะอีก ดันมาญาติหน้าเงินโผล่มาอีก เห้อออ :katai1:
-
ดีใจที่มาแล้ว
-
สงสัยน้องไก๋จะรำคาญเสียงของพลอยนะคะถึงได้ดึงโทรศัพท์จากมือกี้มากดวางสายเองเลย :laugh:
-
พลอยโผล่เข้ามาพร้อมบรรดาญาติเลยหวานได้ไม่สุด คนอ่านมัวแต่ระแวง
-
ไม่เห็นด้วยกับกี้ที่ปิดคุณชายนะเรื่องคำขู่ของพลอย ลูกเต้าก็มีด้วยกันแล้ว ที่สำคัญที่สุดมีอะไรก็ต้องคุยกันปรึษากันเพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับคนทั้งหมด คุณพ่อคุณแม่คุณย่าด้วยค่ะ
-
:pig4: พลอยนี่ตามป่วนไม่มีหยุดจริง ๆ
-
น้องไก๋เลี้ยงง่ายนะเนี่ย น่ารักน่าชังเชียว
งานแต่งจะเป็นไงน้อ รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
ยัยพลอยนี่ช่างไม่มีสติเอาซะเลย
ขนาดเค้าปฏิเสธขนานั้นแล้วก็ยัง
ไม่ยอมหยุดนะยัยนี่
-
คิดถึงมากๆๆ กว่าจะอัพต่อได้ ยังนึกว่าทิ้งคนอ่านอีกเรื่องซะแล้ว
-
:ling1:
-
เจ๊พลอยต้องโดนให้หนักพูดเลยยย
คุณชายก็ยังอารมณ์ดีไม่เสื่อมคลาย 555555
-
เย้ กลับมาแล้วกลิ่นดราม่ามาแต่ไกลเลย :hao5:
-
จะอะไรนักหนายัยพลอย
เขาไม่รักยังจะวุ่นวายอยู่
อีก
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
-
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งจังเลยค่ะ :-[ นี่คุณชายอายุมากกว่ากี้จริงๆหรือเนี่ย ดูเหมือนเด็กๆ เลย :laugh:
-
หายไปตั้งนานนึกว่าพลอยจะได้ผัวใหม่แล้ว นี่ยังไม่หายคันสิน้าาาา เอาพลังน้องไก๋เข้าสู้
-
ขอบคุณ :)
-
เป็น mpreg ที่สมจริงที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย
ไม่ได้หมายถึงแค่ในแง่วิทยาศาสตร์นะ
แต่ชื่นชมที่เรื่องนี้ได้พูดถึงช่วงตั้งครรภ์ที่สะท้อนถึงอารมณ์ของผู้ชายที่ตั้งท้องรวมถึงปฏิกิริยาและความสัมพันธ์กับคนที่เกี่ยวข้องได้สมเหตุผล
ตรงนี้เรื่องอื่นมักจะเขียนข้ามไปเลย อาจจะเพราะเขียนยากหรือไม่รู้จะเขียนยังไงให้สนุก
แต่เรื่องนี้ทำได้ดีจริงๆ ครับ เห็นได้ชัดว่าคนแต่งมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
ขอปรบมือให้ดังๆ
-
o13
-
จะกลัวทำไมคะ มาขนาดนี้แล้ว ประกาศออกไปให้เคลียร์ ความสุขของครอบครัวสำคัญที่สุด ส่วรยัยพลอย คุณชายประกาศออกสื่อไปเลยค่ะ เราว่าคนจะชื่มชมเข้างข้างมากกว่า
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ :katai1: :katai1: :katai1:
เมื่อไรจะมาาาาาาาาาาาาา
-
พลอยนี่กัดไม่ปล่อยเลยเว๊ย
-
ในที่สุดก็ตามอ่านถึงตอนปัจจุบัน
ไม่นึกว่าเจ๊พลอยจะยังตามรังควาญไม่เลิก
นี่ก็ปีกว่าแล้ว เป็นบ้าเหรอคะ?
หาว่ากี้แย่งคุณชาย แต่ทีตัวเองบอกเลิกกี้แล้วระริกระรี้มาหาคุณชายนี่ไม่ผิดเลยนะ //มองบน
คือรำคาญเจ๊พลอยสุดอะไรสุด ฝากคุณย่าสั่งเก็บที ไม่ไหวจะเคลียร์ ทำตัวไม่มีสมองไปได้
-
น้องไก๋น่ารัก ถูกใจเจ๊จริงๆ
ยัยพลอยเก๊ ยังไม่เลิกรังควานอีกน่ะ
-
รองานแต่งนะคะ
น้องไก๋ น่าร้ากกก
นังพลอยไม่ยอมจบนะคะเรื่องก็จบไปนานล้ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
แวะมาส่งข่าวค่า
:katai5:
หายไปนานมากๆๆเชียวแหละ (ยังจะกล้าโผล่มาอีก)
เกือบลืมว่าเคยแต่งนิยายไว้ซะเเล้ว ตอนนี้กำลังปั่นตอนต่อไป
ยิ่งใกล้เรียนจบยิ่งไม่ค่อยมีเวลา กะว่าจะอัพอีกสัก 5-6ตอนก็จะจบเรื่อง อาจจะเพิ่มเติมตอนพิเศษไปบ้าง
รอหน่อยนะคะอีกสองสามวันจะอัพค่ะ
ชี้เเจงสักเล็กน้อย ที่อยากปิดเรื่องเร็วๆเพราะด้วยตัวเนื้อหาของเรื่องไม่มีอะไรให้เล่นมากนัก
กลัวว่าจะเบื่อ เพราะคาแรกเตอร์ของตัวละครค่อนข้างจืดชืดไปนิดนึง
ก็เลยอยากจบเรื่องไวๆ ไม่อยากอัพค้างๆคาๆไว้แบบนี้ด้วยเพราะรีไรท์ครั้งนี้ต้องจบเรื่องค่ะ :hao7:
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอ ยังเข้ามาเม้นอยู่
:pig4:
-
ตอนที่ 17 “วันของเรา”
...หนึ่งอาทิตย์ก่อนกำหนดงานแต่ง
กำหนดการแต่งงานของผมกับคุณชายออกมาชัดเจนแล้ว นั่นก็คืออาทิตย์หน้า ที่เร่งรัดก็เพราะอีกสองอาทิตย์ถัดไปพวกบรรดาญาติๆของคุณชายจะกลับมาเยี่ยมคุณทวดและประชุมครอบครัวกัน และที่สำคัญก็คือ ผมได้รับปากและให้สัญญากับคุณชายไว้แล้วนี่ ไม่อยากดึงเวลาออกไปให้ช้าไปกว่านี้ เดี๋ยวอะไรมันไม่แน่นอน
“กี้จะเอายังไงเรื่องเพื่อนหรอครับ”คุณชายที่กำลังนั่งเปิดเมนูของหวานที่จะเอาไว้สำหรับงานแต่ง ถึงแม้จะจัดงานเล็กๆแต่เรื่องของหวานมันขาดไม่ได้ ทั้งต้องเลือกเมนูที่คุณทวด คุณย่าสามารถทานได้ ส่วนผมก็วุ่นวายกับการหาชุดน่ารักๆให้น้องไก๋เพราะคำสั่งของคุณหญิง ท่านบอก “อยากเห็นนางฟ้าตัวน้อยๆจังเลย”
ผมว่าชุดเด็กวัย 4 เดือนก็มีให้เลือกไม่มาก ผมไม่อยากให้น้องไก๋อึดอัดเดี๋ยวจะงอแงเอาได้ ซึ่งน้องไก๋กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในเปลเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน
“อืม...ผมคิดไว้แล้วล่ะว่าจะชวนมันมางานด้วย มันเป็นเพื่อนสนิทผม คงดูไม่ดีถ้าผมจะปิดบัง...แค่เรื่องท้องได้นี่ก็แย่แล้ว...”ผมบอก คุณชายพยักหน้าเข้าใจ
“ช่วงนี้อะไรๆยังไม่ลงตัวเท่าไหร่ ทำอะไรก็ต้องระวัง ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย เฮ้อ”คุณชายทำหน้าเง้างอนเหมือนว่าน่ารักนักหนา
“เราทำให้ดีที่สุดก็พอแล้วล่ะครับ”ผมยิ้ม
“วันแต่งของเรา กี้อยากให้มีอะไรอยากได้เป็นพิเศษไหมครับ”
“ไม่ล่ะครับ คุณล่ะ”
“ผมไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะครับ ได้จัดงานแต่งผมก็ดีใจแล้วล่ะครับ”
“แล้วคุณเลือกขนมหวานได้แล้วหรือยังครับ ผมได้ชุดน้องไก๋แล้วนะครับ”ผมบอกแล้วยื่นแบบไปให้คุณชายดู เป็นชุดกางเกงสีชมพู ประดับคลุมด้วยลูกไม้ตรงบริเวณเสื้อกับขอบกางเกงด้านบน กับคาดผมดอกไม้ดอกใหญ่ฟรุ้งฟริ้งสีชมพู
“น่ารักสมวัยดีแล้วครับ เลือกของลูกแล้ว ชุดของเราจะใส่แบบไหนดี”
“สูทก็ได้นะครับ ชุดจากวันถ่ายพรีฯก็มี”
“นั่นสิครับ เห็นไหมกี้ ถ่ายพรีเวดดิ้งปุ๊บ สุดท้ายเราก็ได้แต่งงานกัน”คุณชายหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี
“แล้วเรื่องบริษัท คุณจะเริ่มเข้าออฟฟิศวันไหนหรอครับ”ผมเปลี่ยนเรื่อง หลังจากที่เข้าไปคุยกับคุณทวดคราวก่อน ผมก็ไม่มีโอกาสถามคุณชายเลย
“อืม หลังงานแต่งสักสองสามค่อยเข้าไปประชุมผู้ถือหุ้นกับอาอรรถ กี้ไปเป็นเลขาบันทึกการประชุมให้หน่อยสิครับ”คุณชายเอ่ยปากชวนอย่างมีความหวัง ยื่นหน้ามามองจ้องผมซะใกล้
“แล้วเลขาประจำของคุณล่ะครับ”ผมถาม เลยนึกถึงเลขาฯสาวคนนั้นเมื่อต้นๆปี คราวที่ไปหาคุณชายที่บริษัทครั้งแรก หน้าตาเธอไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ไม่รู้ว่าทำงานกับคุณชายมันได้ยังไง
“เธอลาออกไปหลายเดือนแล้วครับ คงไปหาบริษัทใหม่ เพราะผมไม่ได้เข้าออฟฟิศมานาน ให้กี้เป็นเลขาให้ผมน่ะดีแล้ว จะได้เอาน้องไก๋มาเลี้ยงที่ออฟฟิศ ...ได้ยินว่าที่บริษัทซุบซิบเรื่องผมมีลูกกันมาหลายอาทิตย์แล้ว”
“...ผมเองก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ แต่ทำแบบนี้คนอื่นๆไม่จับตามองหรอไง”
“ก็ดีสิครับ จับตามองได้ก็ทำไป พวกเค้าจะได้หายข้องใจ อย่างมากก็เป็นขี้ปากไปอย่างต่ำก็สักอาทิตย์นึง...ส่วนเรื่องพลอย พี่เชนมันหาทางจัดการให้ อย่างน้อยๆมันก็มีคนคอยจับตาท่าทีของฝ่ายนั้นอยู่ ผมรู้ว่ามันน่าอึดอัดที่จะบอกคนอื่นว่าเป็นแค่พี่เลี้ยงน้องไก๋...”
“ผมเข้าใจน่า ไม่ได้คิดอะไรมากเสียหน่อยนี่ ทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันเรื่องพลอย ไม่รู้ว่าถ้าพลอยรู้ว่าคุณมีลูกแล้ว เธอจะมีท่าทียังไง แล้วยิ่งบอกว่าเป็นพี่สาวของผม มันอาจจะทะแม่งๆที่ผมเข้ามาอยู่กับคุณ”ผมพูด และลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย หวังว่าพลอยจะไม่ทำตัวเป็นเด็กๆเรียกร้องนู่นนี่นั่นให้มากความ
“...เรื่องนั้นผมไม่อยากสนใจแล้ว ผมเองก็มีความอดทนจำกัด ผมจะไม่สนใจพลอยอีกต่อให้เธอจะมาป่าวประกาศว่าเราเป็นอะไรกันก็เถอะ เธออยากเข้าใจแบบไหนก็ช่าง เราไม่ต้องแคร์คนนอกขนาดนั้นเลยนะกี้...”
“ก็ผมเป็นห่วงครอบครัวเราไงครับ”
“มันก็ดีนะครับ แต่ต้องคิดบ้างว่ามันทำลายความสุขของเราหรือเปล่า...อย่างเรื่องที่พลอยโทรมาระรานคุณเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“คุณรู้ด้วยเหรอ”
“อื้อ ผมตรวจดูจากโทรศัพท์ของกี้ เป็นอีกเบอร์หนึ่งของพลอย”
“แหม ไม่โชว์ชื่อแต่จำได้ด้วยแฮะ”ผมแกล้งเหน็บ คุณชายทำหน้าเหรอหรา
“เปล่านะครับ ผมแค่จำได้ว่าเมื่อก่อนพลอยเคยใช้เบอร์นี้โทรหาผมบ่อยๆ”
“อือฮึ ...แล้วจะให้ผมปล่อยวางได้ยังไงกันครับ ผมเป็นคนคิดมาก”
“ก็ลองเชื่อใจผมดูสิว่าผมสามารถจัดการเรื่องพลอยได้”คุณชายมองหน้าผมสีหน้าจริงจัง ผมเงียบและใช้ความคิด ผมเองก็ไม่อยากทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ระหว่างเรา ลึกๆแล้วผมไม่ชอบให้พลอยมาวุ่นวานกับครอบครัวของผมเลยจริงๆ
“เฮ้อ.... ในเมื่อคุณยืนยันชัดเจนแบบนี้ผมจะไม่เอาเก็บมาคิดให้หนักสมองอีกก็แล้วกัน”
“ดีมากครับ ว่าง่ายๆแบบนี้น่ารักเชียว”คุณชายยิ้มแล้วยื่นมือมาดึงแก้มผมแล้วดึงๆ
“คิดว่าวัยไหนแล้วครับ”ผมหัวเราะแล้วปัดมือคุณชายออก
“กี้ดูนี่สิ เอาขนมถ้วย อันนี้ผมกับกี้ชอบ ส่วนพวกวัยชราต้องขนมหม้อแกงเผือก แล้วก็ขนมมงคล9อย่าง”คุณชายชี้ไปที่รูปถาดขนมที่วางเรียงกันสวยงามในถาดใบตอง ขนมมงคล9อย่าง เป็นขนมไทยที่รู้จักกันดีอย่าง ทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน ฝอยทอง เสน่ห์จันทร์ ขนมชั้น ขนมทองเอก จ่ามงกุฎ แล้วก็ถ้วยฟู ที่สั่งทำเยอะหลายเมนูเพราะต้องจัดใส่กล่องนำไปให้ญาติๆคนอื่นหรือเพื่อนมิตรสหายที่ไม่ได้มาร่วมงาน ส่วนใหญ่ครอบครัวของคุณชายจะนิยมทานขนมไทยๆมากกว่าส่วนพวกเบเกอรี่ยกเว้นนานๆทีจะทำทานกันเองหรือออกไปทานข้างนอกบ้าน
“น่ากินดีนะครับเนี่ย น้องไก๋คงกินได้อยู่”ผมพึมพำ ขณะที่คุณชายเลือกขนมหวานได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ระหว่างนั้นคุณเชนก็เดินเข้ามาหาผมกับคุณชาย
“กำลังเตรียมงานกันล่ะสิ ขอขัดจังหวะหน่อยก็แล้วกันนะไอ้ชาย”คุณเชนยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน ส่งยิ้มหล่อๆทักทายมาให้ผมก่อนจะนั่งเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่ง
“ข่าวดี หรือร้ายล่ะครับเนี่ย”คุณชายเบ้หน้าถามพี่ชาย
“น้องไก๋หลับปุ๋ยเลยนะ”คุณเชนไม่สนใจคุณแค่ยื่นหน้าไปมองน้องไก๋ที่นอนหลับอยู่ในเปลเด็ก
“มีอะไรว่ามาน่า”
“มีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ... เรื่องพลอย”
“เกิดอะไรขึ้นครับ”ผมถาม คุณเชนถอนหายใจ
“ผมตามเรื่องของพลอยเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเธอจะรู้แล้วว่าไอ้ชายมีลูก...แต่ไม่ต้องกังวลไป...ข่าวดีก็คือ พวกสื่อไม่ได้โจมตีในทางลบ เพราะเท่าที่ผมทราบดูเหมือนพวกสื่อให้ความสนใจเรื่องน้องไก๋ แต่เป็นไปในทิศทางที่ดี”คุณเชนยิ้ม
“งั้นก็เบาใจไปได้เปราะนึง”
“ผมคิดว่าเราควรจะเดินเกมส์ก่อน ...เราควรแถลงข่าวเรื่องน้องไก๋ไปพร้อมๆกับงานเปิดตัวโปรเจ็คใหม่ของบริษัทไปเลย ...จะได้ตัดทางของพลอยไปซะ...แค่นี้ก็น่าจะจบเรื่องได้”คุณเชนอธิบายอย่างมีเหตุผล ซึ่งผมเองก็คล้อยตาม คุณชายทำหน้าคิดพิจารณาไม่นานนักก็ตบมือเปราะแปะ
“ผมว่าเข้าท่าดีนะ...ผมจะได้ถือโอกาสเปิดตัวกี้ไปเลย พลอยจะได้ไม่ต้องคอยมาขู่นั่นขู่นี่ให้น่ารำคาญ”
“...ก็ดีนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเองก็มีเพื่อนๆทำงานอยู่ในสายนี้ คงกดดันให้มันเขียนข่าวออกมาดีๆได้”
“ยังไงก็ขอบคุณคุณเชนมากนะครับ”ผมยิ้มขอบคุณอีกฝ่าย
“ผมช่วยเท่าที่ช่วยได้แหละครับ อีกอย่างผมก็เห็นแก่น้องไก๋... ออกจะน่ารักแบบนี้ ไม่อยากให้เจอข่าวแย่ๆ”คุณเชนยิ้มมองน้องไก๋ที่นอนอยู่ในเปล
ระหว่างนั้นคุณเชนก็คุยเรื่องบริษัทกับคุณชายไปเรื่อยๆ ผมเลยออกไปนั่งเล่นที่สวน โทรหาแม่เพื่อคุยเรื่องงานแต่ง
“ยังไม่รู้ว่าจัดงานแบบไหนดี จะแต่งทั้งทีก็ขอแบบดีๆให้จำไปจนวันตายเลยดีกว่า”ผมพูดกับแม่ในสาย
“แหม แกก็ ...ความสวยงาม เว่อวังอลังการไม่สำคัญขนาดนั้นหรอก อยู่ที่ว่าในงานแต่งเราพูดอะไรต่างหาก แกเข้าใจไหม เวลาเรานึกถึงงานแต่ง เราก็จะถึงนึกคำพูด คำสัญญาของกันและกันต่างหาก นั่นแหละแม่อยากให้แกใส่ใจกับเรื่องนี้...มันแสดงความรักได้ชัดเจน”แม่บอกเสียงสั่น เหมือนปลื้มใจกับการแต่งงานในครั้งนี้
“ได้คำแนะนำดีๆจากแม่อีกแล้ว รักแม่จัง”
“อย่ามายอน่า งานแต่งมันก็มีแค่คนในครอบครัว อยากพูดอะไรก็พูดตามที่ใจอยากพูด นั่นมันวันของแกกับไอ้ชายมัน ใครหน้าไหนมายุ่งไม่ได้หรอก จริงไหม”
“อือ นั่นสิ... แล้วแม่จะเรียกสินสอดเท่าไหร่”ผมแกล้งถามไปแบบนั้น
“แน่นอน ฉันเรียกเยอะแน่ๆย่ะ”
“ฮ่าๆ ตามใจแม่เลย”ผมหัวเราะ
อันที่จริงเรื่องสินสอด แม่ผมเองก็ได้เข้าไปคุยกับทางผู้ใหญ่บ้านนี้ไว้แล้ว ผมไม่รู้จำนวนว่าเท่าไหร่ มีเพชรมีพลอยกี่กระรัต แต่ดูจากความเขี้ยวของแม่ผมแล้ว ถ้าต่ำกว่าเกณฑ์ของแม่คงไม่ยอมแน่ๆ ไม่ใช่ว่าแม่เห็นแก่เงิน แต่ ผมเองก็ผ่านเรื่องมาตั้งเยอะ ก็ต้องให้คุ้มค่ากันหน่อย
...
และเรื่องสำคัญคือผมต้องไปจัดการเรื่องไอ้ต้อย ไม่รู้จะบอกอย่างไงให้มันไม่ช็อก มันอาจจะรูสึกแปลกๆถ้าผมเอาการ์ดงานแต่งไปให้มันที่บ้าน แต่ความจริงก็คือความจริง ผมไปหาไอ้ต้อยที่บ้านเพื่อความสะดวก ก่อนหน้านั้นผมโทรไปบอกมันแล้วว่ามีเรื่องสำคัญมากอยากคุยด้วย มันก็เข้าใจ
“ไง มาเร็วดีนี่หว่า”ไอ้ต้อยเดินมาเปิดรั้วบ้านให้ผม มันสำรวจมองผมอย่างประหลาดใจ
“มีอะไรวะ”ผมงง มันมองผมเหมือนไม่เคยพบเคยเจอ
“ไม่ได้เจอสองสามเดือน ทำไมมึงดูดีขึ้นวะ...”ไอ้ต้อยหัวเราะส่ายหน้า ผมเงียบ ระหว่างนั้นมันก็บ่นเรื่องงานบ้าง เรื่องจุกจิกที่มันพบเจอ ผมก็ตั้งใจฟังเงียบๆ
“เออว่าแต่เรื่องสำคัญของมึงคืออะไรวะ”
“...มึงคงทำใจมาแล้ว...กูไม่อยากให้มึงก็ใจมาก...”
“เออน่า ตราบใดที่มึงไม่ท้องกูว่าไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้กูตกใจได้แล้วว่ะ”ไอ้ต้อยพูด ทำเอาผมพูดไม่ออก
“กูกับคุณชายตัดสินใจแล้วว่าเราจะแต่งงานกัน...”ผมพูดกับไอ้ต้อยที่ยิ้มค้าง ก่อนจะทำหน้าเหลือเชื่อ “เฮ้ย จริงหรอวะ โคตรเซอร์ไพร์”
“หึหึ แหงล่ะ...กูจะจัดแบบเงียบๆน่ะ เลยอยากชวนมึงไปด้วย...”ผมหาคำพูดก่อนยื่นการ์ดเชิญไปให้
“แน่นอนสิ วันสำคัญของมึงทั้งที กูดีใจนะ ที่ชวนกูไป...”ไอ้ต้อยยิ้มกว้าง ยื่นมือมาตบๆบ่าผมอย่างให้กำลังใจ
“อือ แต่งให้หล่อๆล่ะ”
“เออ แล้วจัดธีมอะไรวะ จะได้ใส่ถูก”
“อืม ก็จะเน้นดอกกุหลาบเยอะๆน่ะ สูทก็ได้นะ ขอไทด์สีแดงนะ”ผมบอกมัน เรื่องธีมงานผมเป็นคนคิด เพราะคุณชายดูแลเรื่องของหวาน อาหารคาว เลยไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับผม ผมเองก็มีไอเดีย แต่งบคงสูงมาก เพราะกุหลาบแดงสวยๆก็ไม่ใช่ถูกๆเลย แต่งานแต่งทั้งที ก็ต้องทุ่มเต็มที่
“แหม หวานจริงนะ กูชักอิจฉา”
“กูไม่ต้องการซองนะเว้ย หาของขวัญไปให้หลา--”ผมสะดุดกึก เพราะเกือบพลั้งปากพูดเรื่องน้องไก๋ออกไป ไอ้ต้อยทำหน้าสงสัย
“มึงว่าไงนะเมื่อกี้...หาของขวัญให้ใครนะ”
“อ๋อ...คือ หาของขวัญให้กูดีกว่า”ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ใจจริงผมอยากบอกมันเรื่องน้องไก๋ แต่ผมเองก็ยังไม่พร้อม
“ทำท่าเหมือนมีพิรุธ มีอะไรก็บอกกันมาดิ..”มันบ่นอุบ
“เอาน่า อย่าลืมล่ะ งานแต่งกู”ผมเตือนมันอีกรอบ ก่อนจะขอตัวไปทำธุระ ไอ้ต้อยมันไม่ได้ถามอะไรมาก ผมแวะไปร้านจัดดอกไม้ที่จองตัวไว้เพื่อคุยรายละเอียดในการจัดงาน เพื่อความเป็นส่วนตัว ทางผู้ใหญ่ได้เลือกห้องโถงเป็นสถานที่จัดงาน จากตอนแรกที่คิดว่าจะใช้ที่บริเวณสวนหน้าบ้าน แต่มันจะเอิกเกริกเกินไป
งานนี้ได้แม่ผมมาช่วยเสริมไอเดียอีกที รับรองคุณชายปลื้มยิ้มได้ทั้งวัน ส่วนเรื่องรูปถ่ายนั้นใช้ของ Pre-wedding ที่ถ่ายกันไป รูปก็ออกมาสวยตามที่คาดการณ์ไว้ คุณชายเป็นคนเลือกรูปที่จะตั้งไว้ในห้องโถง ที่สำคัญอักรูปใส่กรอบซะใหญ่โต เรื่องโอเวอร์นี่ยกนิ้วให้เขาเลย
...
@ วันแต่งงาน
เริ่มเข้าวันใหม่ เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ก็นับว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของเราแล้ว ผมกับคุณชายมีกำหนดแต่งตัวในตอนตีห้า เช้ามากๆ เพราะคุณพ่อคุณแม่ก็คะยั้นคะยอให้เตรียมตัวเช้าๆดีที่สุด คุณชายไม่ได้ถามว่าผมจัดงานเป็นอย่างไงบ้างเพราะคงรู้ดีว่าไปเซอร์ไพร์ในงาน ตอนนี้ห้องโถงก็ปิดเงียบ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไปเมียงมองอยู่บ่อยครั้ง
“อีกไม่กี่ชั่วโมงเองกี้ ตื่นเต้นเนอะ”คุณชายเอ่ยน้ำเสียงสดใสระคนตื่นเต้น เขานอนอยู่ข้างๆผม ตรงกลางมีน้องไก๋ที่หลับสนิทไปก่อนหน้านั้นแล้ว
“นั่นสิ หวังว่างานจะออกมาดี”ผมพูด
“แน่นอนสิครับ งานของเราทั้งที”คุณชายส่งยิ้มมาให้
“นอนไม่หลับเลยแฮะ”ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะมองหน้าคุณชายที่จองผมอยู่นาน
“มีหวังพรุ่งนี้ ตาเป็นหมีแพนด้าทั้งคู่เลยสิเนี่ย”
“ก็ถ้ามันนอนไม่หลับจริงๆจะให้ทำยังไงดี... ”ผมมุ่ยหน้า มันไม่ง่วงเลย เพราะวันพรุ่งนี้มันเป็นวันสำคัญมากสำหรับเรา คุณชายขยับตัว ก่อนจะอุ้มน้องไก๋อย่างระมัดระวังเพื่อกลับไปนอนในเปลข้างเตียงฝั่งผม ลูกน้อยขยับตัวไปมากอดจะนอนขดตามเดิมพร้อมเสียงหายใจฟี่ๆ
“คนลูกหลับไปแล้ว เหลือคน—ป๋า...เดี๋ยวผมร้องเพลงกล่อม”คุณชายพูดก่อนจะเดินกลับมานอนที่เตียงตามเดิม ผมย่นคิ้ว
“คุณเนี่ยนะ จะทำผมหลับไม่ลงมากกว่า”ผมหัวเราะ
“โธ่กี้...ผมอยากให้เราหลับไปพร้อมๆกัน”คุณชายเตรียมวอร์มเสียง ผมเลยต้องตั้งใจฟัง เสียงคุณชายก็งั้นๆพอฟังได้ แต่มันไม่ได้ช่วยให้เคลิ้มหลับเลย
“...งั้นเปลี่ยนเพลง...เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อนเอ๋ย ค่ำแล้วจะนอนที่ตรงไหน จะนอนไหนก็นอนได้...”
“ผมไม่ใช่ลูกนะ จะมาร้องเพลงกล่อมทำไมเนี่ย”ผมผลักคุณชายออกไปไกลๆ นอนเองหลับง่ายกว่าอีก
คุณชายหัวเราะกวนประสาทมาให้ “ฟังเพลงกันดีกว่า เดี๋ยวก็หลับเชื่อผม”คุณชายจับไหล่ผม ก่อนจะหยิบเอา เครื่อง mp3 มากดเล่น เสียบหูฟังไว้แล้วยื่นมาให้ฟังคนละข้าง
“กู๊ดไนท์ครับ”คุณชายยื่นหน้ามากระซิบก่อนจะเข้ามานอนเบียดบนหมอนใบเดียวกัน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพลงกชวนให้หลับได้ ความหมายก็ดี เพลง เขียนถึงคนบนฟ้า แต่เศร้าไปหน่อย แต่เพลงก็เหมาะกับวัยคุณชายดี
“ฝันดีครับ...”ผมเอ่ยบอกคุณชายบ้าง
.........................................................................
เข้าสู่เช้ามืด เวลา 05:00 ผมถูกปลุกจากคุณหญิงและแม่ โห มากันพร้อมหน้าพร้อมตา ที่สำคัญทั้งสองคนดูเหมือนจะโบ๊ะหน้ารองพื้นไปก่อนเสียอีก ผมกับคุณชายช่วยกันอาบน้ำให้น้องไก๋ เด็กน้อยงอแงสักพักเพราะคงง่วง แต่ถึงยังไงก็ต้องตื่นเพราะ ในบ้านคงเสียงดัง ทั้งเสียงคุณหญิง แม่ผม ไหนจะเสียงวุ่นวายจากครัวใหญ่
แม่เป็นคนแต่งตัว แต่งหน้าให้ผมเอง วันสำคัญทั้งทีไม่ต้องจ้างคนอื่นให้เปลือง ผมกับคุณชายเลือกสูทสีสุภาพเข้ารูป เพราะมีผู้ใหญ่มากันเยอะ ผมเองก็ไม่เคยได้เจอได้ยินชื่อ คงต้องเหนื่อยยิ้มเหนื่อยทักทายคนอื่นหน่อย
“ไหนมาดูสิ ลูกชั้น เป็นฝั่งเป็นฝาซะแล้ว น้ำตาจะไหล”แม่ดึงแขนผมมาสำรวจ ก่อนมองชุดที่ผมใส่ด้วยสายตาเปรี่ยมไปด้วยความปิติชัดเจน ผมขำกับท่าทีของแม่
“อย่าพูดแบบนี้สิแม่”ผมหัวเราะเบาๆ
“แล้วไอ้ต้อยมันจะมาหรือเปล่า”แม่ถาม
“มาสิแม่ งานผมทั้งที”ผมบอก ขณะที่นั่งให้แม่เซ็ทผมให้ แค่จัดทรงนิดหน่อยก็เพียงพอแล้ว ส่วนน้องไก๋ นอนหลับไปอีกรอบระหว่างรอแต่งตัว เป็นนางฟ้าตัวน้อยๆของผม
“ดีที่มันไม่ได้คิดอะไร”
“เห็นอย่างนี้มันก็เป็นคนดีนะแม่”
ระหว่างที่คุยแม่เหลือบมองไปยังห้องน้ำ เพราะคุณชายหายเข้าไปนานสองนาน
“นี่ พ่อคุณ จะแต่งหล่อไปถึงไหนกันยะ หืม ออกมาได้แล้ว”แม่เรียกคุณชายดังลั่นก่อนจะผละออกจากผมไปเคาะประตู
“ขอเวลาหน่อยสิครับคุณแม่”คุณชายโผล่หน้าออกมา ก่อนจะส่งยิ้มให้ผมหน้าระรื่น
“เป็นไงบ้างครับ ผมหล่อหรือยัง”คุณชายเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเข้ามานั่งข้างๆผม
“ก็เหมือนเดิม”
“จริงเหรอ กี้โกหกมันไม่ดีนะ”คุณชายหัวเราะก่อนจะส่องกระจก จัดเนคไทให้ตัวเองให้เนี้ยบ แม่มองคุณชายด้วยสายตาหมั่นไส้ก่อนจะหยิบสเปรย์มาพ่นใส่ผมคุณชายให้เข้าที่เข้าทาง
“หลงตัวเองจริงๆ เชื่อแม่แกมันแรงซะจนน่าตบ”แม่ส่ายหน้าไปมา ผมลุกไปดูน้องไก๋ที่ตื่นนอนแล้ว ส่งเสียงเรียกไปตามประสา
“วันนี้เป็นวันดี น้องไก๋อย่าดื้อนะ”ผมพูดเบาๆกับลูกก่อนจะอุ้มมาชงนมให้ดื่มเป็นมื้อเช้า ชุดของน้องไก๋วางอยู่ที่เก้าอี้ คุณหญิงเดินเข้ามาในห้อง เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“จ๊ะเอ๋ หลานย่า”คุณหญิงเดินมาหาน้องไก๋แล้วจับแก้มเบาๆ
“ในงานเป็นไงบ้างหรอครับ”
“เรียบร้อยดี ของหวานก็จัดลงโต๊ะแล้ว ส่วนเรื่องฉากด้านหลังก็เรียบร้อย กุหลาบยังสดอยู่เลย”คุณหญิงว่าก่อนจะหยิบชุดกระโปรงน้องไก๋มาดูด้วยสีหน้าพอใจ
“ก็ดีเลยครับ....แล้วเรื่องญาติคุณชาย”
“เรื่องนั้นไม่ห่วงหรอก ฉันก็คุยกับพวกนั้นไว้แล้ว เธอแค่ทักทายนอบน้อย ยิ้มบ่อยๆก็พอ พวกนั้นก็คนในครอบครัวเนี่ยแหละ แค่อยู่คนละบ้าน...ถึงจะไม่น่าคบเท่าไหร่ก็เถอะ”คุณหญิงยิ้มให้ผม ก่อนจะลุกไปคุยกับคุณชาย
น้องไก๋นั่งกินนมจากขวดเงียบๆสายตาจับจ้องไปที่คนนั้นทีคนนี้ที ท่าทางงงๆ
จากนั้นก็มาแต่งตัวให้น้องไก๋ ท่าทางร่าเริงดี กว่าจะแต่งตัวเสร็จครบทุกคนก็ล่วงเลยเวลามาหลายชั่วโมง จนท้องฟ้าสว่างแจ้งพอดี อากาศก็ไม่ร้อนมากนัก เสียงดนตรีบรรเลงเบาๆดังมาจากห้องโถงใหญ่
(https://www.img.in.th/images/a9dab879e3618e1fafc088e7fb658b3e.jpg)
.
.
ภายในห้องโถงถูกจัดแบ่งเป็นสองโซน เว้นทางเดินตรงกลางไว้ เก้าอี้ถูกจัดด้วยจีบผ้าสีนวลอ่อนๆสบายตา ฉากด้านหน้ามีซุ้มโค้งประดับด้วยดอกไม้สีหวานตัดกับกุหลาบช่อใหญ่เป็นรูปหัวใจ
ผมกับคุณชายยืนตอนรับแขกที่หน้าห้องโถงเกือบชั่วโมง ส่วนมากจะชวนคุยเสียมากกว่า ส่วนมากญาติคุณชายจะเป็นคุณหญิงคุณนายทั้งนั้น ส่วนญาติฝ่ายคุณหญิงก็มาไม่เยอะเท่าไหร่ ผมยิ้มจนเหงือกแห้ง ส่วนน้องไก๋ก็เวียนมาอยู่ตรงผมบ้าง อยู่กับคุณพ่อบ้าง ส่วนมากจะถามว่าคุณชายมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็อย่างที่ได้เตรียมคำตอบไปแล้ว ตอนนี้เรื่องผมกับคุณชายไม่ได้ปิดบังอะไรคนในบ้าน ยกเว้นเรื่องคนที่ให้กำเนิดน้องไก๋ บอกไปแค่ว่าเป็นลูกของพี่สาวของผมเอง ถึงจะดูแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ซักไซ้ เพราะคุณย่าจะคอยอยู่ด้วยอย่างที่รับปากไว้
“เหนื่อยแฮะ ตอบเรื่องเดิมๆ”คุณชายหันมาบ่นกับผม
“เอาน่า เดี๋ยวก็จบงานแล้ว”ผมยิ้มบอก
ระหว่างนั้นเหมือนมีความวุ่นวานเกิดขึ้น เสียงฝีเท้ากับเสียงพูดคุยเสียงดัง พร้อมด้วยแสงแฟลชจากกล้องหลายตัว ผมงงและตกใจ
“นี่มันอะไรกันครับ”คุณพ่อเดินออกมาจากห้องโถง ผู้ใหญ่ในงานก็ดูงงงวย สับสน
“ตกลงเรื่องที่ยกเลิกงานแต่งกับคุณพลอยเพราะแบบนี้เหรอเปล่าคะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นมา คาดว่าเป็นนักข่าว
“เข้าใจผิดแล้วครับ เรื่องการแต่งงานก่อนหน้านั้น เป็นความผิดพลาด เราเคลียร์กับทางฝ่ายนั้นเรียบร้อยแล้ว”
“ตกลงคุณชายเป็นเกย์”
“แล้วทำไมถึงมีข่าวออกมาล่ะคะว่า ---”
เสียงนักข่าวสายบันเทิงบาง ธุรกิจบ้างถามกันจนฟังไม่รู้เรื่อง
“โอเคครับๆ พวกคุณกำลังบุกรุกบ้านของผมอยู่...ใครอนุญาตให้พวกคุณเข้ามากัน”
“เมื่อกี้คุณพลอยมาที่นี่ เธอบอกว่านักข่าวเข้ามาได้”
“ผมเป็นเจ้าของที่นี่ เพราะฉะนั้นอย่ามาล้ำเส้นผมนะ อีกอย่างวันนี้เป็นงานมงคล ผมไม่อยากเสียฤกษ์”คุณพ่อพูดเสียงเฉียบขาด พวกนั้นก็หน้าเสียกันไป คุณเชนเข้ามาเคลียร์สถานการณ์ บรรดาญาติๆก็พากันกลับเข้าไปในห้องโถง
“แม่นั่นทำเรื่องอีกจนได้”แม่เข้ามาพูดกับผม
“พาน้องไก๋เข้าไปด้านในก่อนเถอะครับ”ผมส่งน้องไก๋ให้แม่ คุณเชน คุณชายกับผมมาปรึกษากัน
“ทำไมยามถึงปล่อยให้พลอยเข้ามาได้”คุณพ่อไม่พอใจเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าทางคุณทวดจะรู้เรื่องแล้วหรือยัง แต่ไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ
“นั่นสิ ... แต่ผมไม่เห็นพลอยนะครับ คงกลับไปแล้ว... ผมว่าในเมื่อมีนักข่าวมาแล้ว เราก็ถือโอกาสอธิบายความจริงไปเลย รวมถึงเรื่องโปรเจคที่บริษัท ถือเป็นการโปรโมทไปด้วยเลยไงครับ ผมว่าไม่มีใครเอาข่าวไปเขียนแบบเสียๆหายแน่นอน เพราะงานของเราก็มีแต่ญาติผู้ใหญ่ที่ยอมรับ”คุณเชนพูดกับคุณพ่อ ท่านรับฟังแล้วพยักหน้า
“เราสองคนว่ายังไงล่ะ”
“ครับ ผมเห็นด้วยนะครับ ไม่น่าจะเสียหายอะไร”ผมบอก คุณชายพนักหน้าเงียบๆ “ครับพ่อ... แบบนี้ง่ายกว่า ไปไล่พวกนั้นกลับเดี๋ยวก็ไส่สีตีไข่มั่วไปหมด”คุณชายส่ายหน้า
...
ไม่นานนักผมกับคุณชายก็กลับมาที่บริเวณหน้าห้องโถง แขกญาติผู้ใหญ่เข้าไปกันจนหมดแล้ว คุณพ่อจะคอยอยู่ด้วย ส่วนคุณเชนก็ตามนักข่าวมา แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นน่าจะมีเพื่อนๆของคุณเชนที่มาสบทบ
“ผมจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น...เรื่องระหว่างผมกับคุณกี้เอง ....”คุณชายเป็นฝ่ายพูด ส่วนมากนักข่าวที่ไม่ค่อยรักษาหน้าเจ้าภาพ มักจะยิงคำถามที่ไม่ให้เกียรติเท่าไหร่ แต่ก็จะโดนกลบด้วยนักข่าวจากคุณเชนที่ถามคำถามที่ดีกว่า ทำให้บรรยากาศในการสัมภาษณ์ค่อนข้างเป็นไปในทิศทางที่ดี
“แล้วหนูน้อยคนเมื่อกี้ ตกลงเป็นลูกใครคะระหว่างคุณกี้กับคุณชาย”
“ลูกของผมเองครับ....”
แม้คำตอบอาจจะไม่กระจ่างนัก การใช้ชื่อพี่สาวญาติห่างๆมาปิดบังก็พอจะช่วยไขข้อสงสัยได้บ้าง แม้ว่ามันจะแปลกๆที่คุณชายมาแต่งงานกับผมได้
“แล้ว ตอนนี้ภรรยาคุณชายตอนนี้อยู่ไหนคะ”
“เธอเสียชีวิตไปแล้ว อีกอย่าง...ตอนนั้นเรายังไม่ได้แต่งงานกัน”
และอีกหลายคำถามที่ตามมา คุณพ่อคงไม่อยากเสียเวลาตรงนี้มากนัก “ผมอยากให้พวกคุณมองที่ปัจจุบันมากกว่า เรื่องอดีตก็ควรปล่อยผ่านมันไป ตอนนี้ครอบครัวผมก็มีความสุขดี... เราโอเคและรับได้กับการให้กี้เข้ามาในบ้านหลังนี้ เพราะฉะนั้น อย่าไปเชื่อข่าวลือข่าวลวง มันทำให้วงศ์ตระกูลผมเสียชื่อ”คุณพ่อพูดปิดท้าย ดูเหมือนว่านักข่าวจะเข้าใจมากขึ้นและขออยู่เก็บบรรยากาศในงานแต่ง
….
-
จากที่ตั้งใจจะมีแต่คนในครอบครัวกลายเป็นว่ามีนักข่าวมาร่วมด้วย หลังจากที่ให้สัมภาษณ์ไป บรรยากาศในงานกร่อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด คุณทวดดูไม่ยิ้มแย้ม ท่านคงได้ยินเรื่องแล้ว
“คุณทวดครับ ไม่ต้องกังวลนะครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี”คุณชายเข้าไปคุยกับท่าน คุณทวดมองผม
“เฮ้อ แย่เลยนะ อุตส่าห์ยิ้มได้อย่างไม่มีอะไรให้กังวลแล้วสินะ เราน่ะ”
“ไม่หรอกครับ... ถึงยังไงวันนี้ก็เป็นวันดี”ผมยิ้มให้ท่าน
พิธีแต่งงานของผมกับคุณชายไม่ได้มากพิธีรีตอง ส่วนไอ้ต้อยเพื่อนผม วันนี้แต่งหล่อคอยอยู่เป็นเพื่อนผมตอนเริ่มพิธี ผมประหม่ามากเพราะคนเยอะกว่าที่คิดไว้ มีวงดรตรีมาบรรเลงไพเราะ เป็นเปียโนกับไวโอลิน พิธีกรก็ทำหน้าที่บอกเล่าประวัติ การเจอกันครั้งแรกจนกระทั่งมาจนวันนี้
เก้าอี้ด้านหน้าจะเป็นแม่ คุณหญิง คุณพ่อ คุณทวดคุณเชนและคุณย่า จากนั้นก็เป็นบรรดาญาติๆ กับนักข่าวที่รู้มารยาท
พิธีแต่งงานคล้ายแบบสากล แต่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่มันทำให้ผมเหมือนเป็นเจ้าสาวเข้าไปทุกที ต้องเดินเข้าไปฝ่ายชาย คุณชายอุ้มน้องไก๋ไว้ ผมต้องโค้งคำนับให้อีกฝ่าย อันที่จริงก็เคารพซึ่งกันและกัน และจากนั้นก็กล่าวคำมั่นสัญญา...
หน้าที่นี้เป็นของผม เพราะผมมีสิ่งที่อยากจะบอกแก่คุณชาย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
ผมพูดกับคุณชาย
“...ครับ....มันอาจจะดูน้ำเน่าในสิ่งที่ผมจะพูดออกไป ....งานแต่งของเรา ผมเลือกใช้ดอกกุหลาบสีแดง ไม่ใช่เพราะต้องการให้มีสีสันอย่างที่ผมบอกคุณไป... ที่จริงแล้วกุหลาบแดงในงานแต่งของเรามีทั้งหมด 10,000 ดอก... คุณอาจจะเคยได้ยินเรื่องความหายของมันมาแล้ว...ผมเองก็ได้ยินบ่อยๆ...แต่ในวันนี้ผม เข้าใจความหมายของมันทั้งหมดอย่างแท้จริง...”ผมสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมสติ คุณชายแค่รับฟังนิ่งๆ แต่ผมรู้ดีใจมากแค่ไหน ผมประหม่ามาก ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ยืนอยู่ท่ามกลางสายตาของคนร่วมงานกว่า 50คน ผมก็ว่ามันเยอะแล้ว สายตาของคนเหล่านั้นจ้องมาที่ผมกับคุณชาย
ผมไม่รู้ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรที่ได้ฟังสิ่งที่ผมพูด ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้ผมเห็นและรับรู้ สนใจแค่คุณชาย กับน้องไก๋ในอ้อกอกของเขา น้องไก๋ส่งยิ้มมีความสุขมาให้ผม คงสงสัยว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ น้องไก๋เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ
ผมหันไปมองกุหลาบแดงที่ประดับเป็นช่อใหญ่รูปหัวใจทางด้านหลัง แน่นอนว่าทั้งหมด 10,000 ดอก
“ผมจะเลือกพูดในสิ่งที่ผมศรัทธา... เริ่มต้นจากหนึ่ง...คุณเป็นหนึ่งเดียวของผมเท่านั้น”ผมมองหน้าคุณชายไปด้วยเพื่อให้เห็นว่าผมจริงใจ “...เก้า…อยู่ด้วยกันให้ยืนยาวและมั่นคง หนึ่งร้อย…เราจะถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรด้วยกัน เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า...แทนความจริงใจทั้งหมดที่ฉันมีให้เธอจากนี้และตลอดไป
และสุดท้ายนี้ทั้งหมดหนึ่งหมื่นดอก... ผมจะรักคุณเป็นหมื่น-หมื่นปี ……..”ผมยิ้มออกมาด้วยความสุขที่สุด ทุกคนปรบมือส่งเสียงยินดีกับผมและคุณชาย
คุณชายแค่ยิ้มกว้าง แต่ดูท่าแล้วเหมือนตัวจะระเบิดออกด้วยความปิติ เขาเดินมากอดผมพร้อมๆน้องไก๋ด้วย
“ผมขอพูดสั้นๆ...จากที่ผมศรัทธา... สาม...ผมรักคุณครับ แล้วก็จะรักคุณเป็นหมื่นๆปี”
คุณเชนเดินมารับน้องไก๋ออกจากคุณชาย ผมกับคุณชายเดินไปหาคุณพ่อคุณแม่ รวมถึงแม่ผมด้วย แล้วก็ขอขมาท่าน พวกท่านให้พรดีๆแก่ผม ถัดไปก็คุณทวดกับคุณย่า ท่านดูมีความสุขยิ้มตลอดงาน
“ไม่คิดว่าทวดจะได้เห็นวันนี้...ทวดดีใจที่ทั้งสองคนมีความสุข ถึงแม้ว่าเราจะแตกต่าง แต่นั่นไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าสิ่งที่เราเป็นมันดีพอสำหรับคนในครอบครัว...ทวดไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก็ขอให้ลูกๆทั้งสองมีความสุข”
“ครับคุณทวด ขอบคุณคุณนะครับ”คุณชายกุมมือคุณทวดเบาๆ ผมยิ้มให้ท่าน ก่อนจะเข้าไปกอดเบาๆท่านเป็นคนดีมาก
ส่วนคุณย่าดูจะปลื้มอกปลื้มใจแค่จับมือผมกับคุณชายเท่านั้น จากนั้นก็ถ่ายรูปรวมครอบครัวไว้เป็นที่เรียบร้อย นักข่าวออกไปจากงานแล้ว เพราะคุณเชนไปคุยให้ บรรยากาศงานเต็มไปด้วยระอองแห่งความสุข สดใส เสียงพูดคุยหัวเราะ ช่วงนี้ก็ได้เวลาทานอาหาร ผมนั่งโต๊ะเดียวกับไอ้ต้อย
“ลูกคุณชายน่ารักดีว่ะ...แต่หน้าค่อนไปทางมึง...กูสงสัยเรื่องพี่แนนว่ะ ตกลงมันยังไงกันแน่”มันทำหน้าข้องใจและดูสงสัยมาก ผมไม่คิดว่าจะปิดบังมันได้
“เอาไว้กูจะอธิบายให้ฟังหลังจบงานนะ”ผมบอกมันไป
“ก็ได้...แต่กูยินดีกับมึงด้วยนะ”ไอ้ต้อยส่งยิ้มมาให้ก่อนจะจับมือผมแน่นๆ
“เออ กูโคตรอายเลยว่ะตอนพูด”
“พูดออกมาขนาดนั้นก็เจ๋งแล้ว ใครกล้าพูดกูล่ะนับถือใจ”มันว่าแล้วหัวเราะ
คุณชายอุ้มน้องไก๋มาหาผม เด็กน้อยน่ารักดูจะหมดสนุกกับงานแล้วเพราะต้องถูกอุ้มจากคนแปลกหน้า “มานี่มา โอ๋ๆ”น้องไก๋เตรียมเบะปาก แต่ก็หยุดทันทีเมื่อมานั่งบนตักผม โดยมีสายตาของไอ้ต้อยมองอยู่ตลอด ถึงเวลาที่ผมคงต้องบอกความจริงมันเสียที
ส่วนเรื่องส่งตัวผมเนี่ย คงละไว้ เพราะผมกับคุณชายต้องการจัดงานของเรา และอยากให้ครอบครัวยอมรับ ซึ่งพวกญาติๆแม้บางคนจะไม่เห็นด้วยแต่ก็มายินดีกับคุณชายกันทั้งนั้น จะนินทาลับหลังหรือเปล่าเขาก็ไม่ได้สนใจ
ส่วนเรื่องน่าเสียอารมณ์เมื่อเช้า ผมก็ไม่ได้เอาเก็บมาคิดเพราะในตอนนี้งานออกมาดีตามที่ผมหวังไว้ คุณหญิงท่านบ่นว่าน่าจะมีพิธีรดน้ำสังข์ แต่ผมว่าละไว้บ้างก็น่าจะดีกว่า ส่วนเรื่องสินสอดทองมั่น ก็เห็นว่าคุณพ่อกับคุณหญิงยกตั้งไว้ที่เรือนเล็กของผมกับคุณชาย
“ท่าทางจะเยอะนะครับ”ผมพูดกับคุณชายหลังจากที่แม่ผมเข้าไปคุยเรื่องสินสอด
“อือ แน่นอนสิครับ คุณพ่อคุณแม่ผมไม่งกนะครับ”
“หึหึ ก็ถ้างก ก็อดเลี้ยงหลานน่ะสิ”ผมบอก
ไอ้ต้อยก็มาวนเวียนๆใกล้ๆผมอยู่บ่อยๆ ผมเลยปรึกษาคุณชายก่อนว่าจะบอกความจริงกับมัน
“ตามใจกี้ ผมคิดว่ายังไงก็ปิดไม่ได้นาน”
“ครับ มันเองก็เคยเห็นพี่แนน มันคงงงๆ”
“งั้นผมไปดูคุณทวดก่อนดีกว่า”คุณชายปลีกตัวออกไปก่อน ผมเลยเดินตามหาไอ้ต้อย เห็นมันเล่นอยู่กับน้องไก๋ มีแม่ผมดูอยู่ข้างๆ ผมเรียกมันมาก่อนจะผมพาไปที่เรือนเล็ก
“ทำไมต้องพามาคุยไกลขนาดนี้”มันทำหน้าสงสัย
“เออน่า”ผมบอกแล้วหยิบเอกสารของทางศูนย์วิจัยออกมา พร้อมกับอัลบั้มรูปที่คุณชายทำไว้ มันมองงงๆก่อนจะรับมา ผมเห็นสีหน้าของมันเปลี่ยนไป ไอ้ต้อยมองหน้าผมนิ่ง มันตกใจ ปะปนกับความงุนงง เหลือเชื่อ
“...เข้าใจแล้วหรือยัง”ผมเอ่ยไปช้าๆ เหมือนมันจะตกใจมากเพราะมันเงียบเหมือนพูดไม่ออก
“....นี่มันบ้าอะไรวะ....”มันส่ายหน้าแล้วเปิดเอกสารไปเรื่อยๆ สีหน้าก็ยิ่งเปลี่ยนมันมองหน้าผมหลายครั้ง
“ก็อย่างที่เห็นน้องไก๋เป็นลูกกูเอง”ผมบอกย้ำความจริง ไอ้ต้อยเม้มปากแล้วเปิดอัลบั้มรูปแทน ระหว่างนั้นมีแต่ความเงียบ
“.....นี่มันเหลือเชื่อ เป็นไปไม่ได้”ผมปล่อยให้มันทำความเข้าใจเอง ไม่อยากไปกดดัน
“...ถึงว่าน้องไก๋หน้าเหมือนมึง ...แต่กูก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้”มันถอนหายใจ
“กูรู้มึงตกใจ แต่ช่วยปิดเรื่องนี้ให้กูด้วย”ผมบอกมัน
“ได้สิ กูเป็นเพื่อนมึง กูแค่ตกใจ... แต่ถึงยังไงน้องไก๋น่ารักมากเลยว่ะ...แล้วไอ้ที่มึงหายๆไปนี่คือเพราะท้องโตใช่ไหม”
“เออสิ”
“ไม่น่าเชื่อ”
“มึงเลิกพูดคำนี้เถอะ”ผมหัวเราะท่าทีของไอ้ต้อย มันส่ายหน้าก่อนจะยื่นเอกสารคืนให้ผม
“กูพยายามทำใจก็แล้วกัน...น้องไก๋ก็น่ารักดี”มันว่า
โชคดีที่ไอ้ต้อยมันเข้าใจ แต่ในเรื่องของโครงการผู้ชายท้องได้ มันไม่ได้พูดถึงมากนักอาจเพราะยังไม่ทำใจไม่ค่อยได้ มันเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา ส่วนเรื่องพลอย ผมว่าเธอคงหมดทางที่จะกอบโกยชื่อเสียงของเธอแล้วล่ะ เพราะสิ่งที่เธอทำในงานวันนี้ สร้างความไม่พอใจให้กับคุณทวดมาก ท่านถึงกับออกปากว่าไม่อยากคบค้าสมาคมกับบ้านนั้นอีก ผมกับคุณชายเลยปล่อยให้เรื่องนี้ให้ผู้ใหญ่ท่านจัดการจะดีกว่า
“ผมคิดไม่ถึงว่ากี้จะพูดแบบนี้”คุณชายกับผมได้โอกาสอยู่ด้วยกันในสวน ข้างๆบ่อน้ำพุ ผมยิ้ม
“นั่นสิ แต่ก็พูดไปแล้ว”
“ผมดีใจนะ ที่กี้เปิดใจให้ผมมากขึ้น จนสามารถรักผมได้จริงๆ ผมล่ะไม่รู้จะพูดยังไง...ขอบคุณนะครับ”คุณชายยิ้มเหมือนเขิน พลอยทำให้ผมเขินตามไปด้วย
“เรามีเวลาอยู่ด้วยกันตั้งเยอะ ผมก็มองเห็นความดีของคุณปะปนกับความเป็นเด็กของคุณ”ผมพูด คุณชายย่นหน้า
“ว่าแต่คุณเคยพูดว่ามีของขวัญจะให้ผม....คิดออกหรือยัง”คุณชายทำหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
“ยังไม่รู้เลยครับ ต้องรอดูไปก่อน”ผมบอก คุณชายทำหน้าเสียดาย
“โอเค ยังไงซะ คุณก็ไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว...”คุณชายยิ้มกริ่ม ผมแค่
“นั่นน่ะสิครับ”ผมยิ้มให้คุณชายเช่นกัน
ผมสามารถก้าวผ่านความกลัวของตัวเองได้ จากที่เคยกังวลมาตลอดกับเรื่องของคนอื่นคิดยังไง พูดยังไงเกี่ยวกับผมหรือคุณชาย ตอนนี้ผมไม่สนใจมันแล้ว แค่ได้ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆกับคนที่ผมรักก็พอแล้วล่ะ
(https://www.img.in.th/images/e35f014868e5bcaad2acfd2eef9310bf.jpg)
@@@@@@@@@@@@@@@@TBC@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วววววว
กว่าจะมาได้หายไปหลายเดือนเลยค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็คงจะปิดเรื่องแล้วล่ะค่ะ
เพราะถ้าทุกอย่างลงตัวแล้ว ก็ไม่รู้จะเพิ่มเติมอะไรลงไปอีก
ขอบคุณสำหรับคนที่ยังติดตามและรอนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
[/b]
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:3123: ดีใจมาต่อแล้ว~~~ ยินดีด้วยกับคู่แต่งง่านใหม่ :L2:
-
ได้อ่านต่อแล้ว ดีๆ ชอบๆคับ
-
ในที่สุดก็ได้แต่งงาน หวังว่าพลอยคงจะหยุดก่อกวนจริงๆ ซักที
-
แต่งกันซะที ยินดีด้วยนะ
-
แต่งงานกันแล้ว~
-
:mew4:
-
ยินดีด้วยนะคะทั้งสองคน :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
มาต่อแล้วววววว
:pig4: :pig4:
-
ต่อไปก็ถึงเวลาสวีทแล้ว
-
โอ๊ย ขอให้ทั้งคู่รักและผ่านเรื่องราวนี้ไปด้วยกัน
-
แวะมาส่งข่าวค่ะ
เราจะย้ายเรื่องเชิงชายไปใว้ห้องจบน่าจะดีกว่า
เพราะพล็อตโดยรวมจบลงแล้ว ที่เหลือจะลงเป็นตอนพิเศษเอานะคะ
ขอขอบคุณสำหรับผู้อ่านทุกๆท่านที่คอยติดตามกันมานะคะ
ที่รีบปิดเรื่องเพราะไม่ค่อยมีเวลาเขียนต่อ ตอนนี้กำลังเรียนแบบเข้มข้น ใกล้จบแล้วค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากมายเลย ชอบมากๆ //ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ นะครับ รออ่านตอนพิเศษนะครับ ^^
-
แต่งงานแล้ว....
มีลูกแล้ว.....
แต่ยังมีชะนีคอยกวน
ช่างมันเถอะ
เพราะเขารักกัน
ขแบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: :L2:
-
เข้ามาอีกทีจบซะแล้ว
รอตอนพิเศษค่ะ
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆ
-
หาเรื่องให้ตัวเองจริงๆนะพลอย
งานแต่งหวานมากกก
-
o13 :L3: o13
-
น่ารักม่ก มีตอนพิเศษไหมค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
อยากได้ตอนพิเศษเลยยยย
-
ค้าง!!!
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วจ้า
มาต่อเร็วๆน้า
ช่วยสงเคราะห์คนอ่านตาดำๆหน่อยนะจ๊ะ
-
ถึงจะยังไม่ค่อยเคลียร์เรื่องพลอยกับเรื่องครอบครัวในหลาย ๆ อย่าง แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเคค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^_^
-
สงสารพลอยนะ เสียดายแค่เจ้าตัวก็ทำเกินไปไม่เหมาะสม
น้องไก่ก็เป็นตัวน้อยคนแรกของตระกูล สงสัยจะมีแต่คน
แย่งเลี้ยง แอบเสียดายพล็อตที่ไม่เคลียร์อย่างเรื่อง
พี่บิ๊กและเพื่อนพี แต่โดยรวมก็โอเคนะ
-
น่ารักดี :L1:
-
อ้าว ตกลงจบแล้วเหรอคะ? เห็นตอนสุดท้ายยังลงเป็น TBC (to be continue) อยู่เลย
-
น่ารักดีจุงเบย คริๆ
-
น่ารักดี :L2:
-
:mew3:
ดูเป็นความรักที่เรียบง่ายดีนะคะ ชอบๆ
คิดว่าเรื่องนี้จะเน้นเรื่องการเข้าใจกันของคู่รักและคนในครอบครัวมากกว่า
ปล.อยากเห็นตอนพิเศษว่าจะเป็นคุณป๋าหรือคุณป๊ากันแน่นะที่จะหวงน้องไก๋ที่โตเป็นสาวแล้วมากกว่ากัน(?) อิอิ
-
จบแล้วเหรอ :m28: ขอบคุณค่ะ
-
o13
-
ชอบอะไรแบบนี้555
ขอบคุณนะ
-
ตกลงว่าจบหรือยังคะงงๆ :t3:
-
ค้างมากก จบแล้วเหรอคะ ฮืออออ
-
สนุกมากๆเลยคับ ^.^
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ จะรออ่านน้า :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :mc4: :mc4:
-
ชอบกี้น่ารัก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก หวานมากเลยค่ัะ
-
ชายกี้น่ารักมากเลยยยย
ชอบ อบอุ่นมาก น่ารัก ลงตัว
แต่งงตอนสุดท้ายขึ้น มีตอนต่อ แต่ตัดจบ
ถ้ามีโอกาสยังรออ่านต่อนะคะ ตอนพิเศษก็ได้
ขอบคุณคนเขียนค่าา
-
ว้าา อ่านจบแบบไม่รู้ตัวเลย :mew4:
คุณชายช่างเป็นสามีที่ดีมากๆอ่ะ :-[
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
ชายน่ารักมากเลย กี้โชคดีมาก สามีดี ลูกก็น่ารัก
-
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุก น่ารักและอบอุ่นมากๆๆค่ะ :-[
-
สวัสดีค่าาาาทุกคน
ไม่รู้ว่าจะลืมนิยายเรื่องนี้กันไปหรือยังเนอะ ช่วงที่ผ่านมาคนเขียน
มีงานรัดตัว ตอนนี้เลยเคลียร์ๆแล้วจ้ะ
เลยแวะมาส่งข่าวเผื่อว่ายังมีคนติดตามอยู่
เพราะว่าเนื้อเรื่องยังไม่จบดี ประเด็นเรื่องพลอยตอนนี้ก็มีเวลามากขึ้นค่ะเลยว่าจะมาอัพต่อให้จบ :hao7:
น่าจะประมาณเดือนหน้านะคะ
ขอบคุณค่ะ :katai4:
-
:pig4:
-
หวานละมุนละไม :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:yeb: :yeb: :impress:
-
หวัดดีค่าทุกคน คนแต่งเอง วันนี้มาแจ้งข่าวว่าจะมีการทำรวมเล่ม และจะมีปรับเนื้อหาให้ดีกว่านี้(เขียนเป็นเรื่องแรก ก็จะแปร่งๆหน่อยT.T) จะมีตอนพิเศษเพิ่ม หากใครสนใจก็รอติดตามข่าวสารได้ที่เพจนะคะ --->>https://goo.gl/NZhHgp
:กอด1:
-
นิยายน่ารัก อ่านเพลินดีค่ะ
-
ชอบค่ะเป็นอีกเรื่องที่นายเอกท้องได้แล้วไม่ม่า ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากค่ะ
-
สนุกดีค่ะ น่ารักดี
เป็นความรักแบบเรียบง่ายที่ไม่ค่อยจะได้เจอในนิยายวายเท่าไหร่
ปกติมีแต่พระเอกโคตรหื่น
ฉะนั้น เรื่องนี้เลยพิเศษ
ไม่ใช่ไม่ชอบพระเอกหื่น
แต่แบบนี้แลดูอบอุ่นดีค่ะ
ให้บรรยากาศของความเป็นครอบครัวได้ดีมาก
ชอบตรงที่ทั้งชายทั้งกี้ต่างก็พยายามปรับจูนตัวเองเข้าหาอีกฝ่ายทีละน้อย
ชอบพัฒนาการของชายที่ค่อยๆมีวุฒิภาวะของความเป็นผู้นำครอบครัว เป็นที่พึ่งให้กี้ได้ทีละน้อยด้วยค่ะ
ชอบตอนที่กี้บรรยายความรู้สึกตอนท้องในแต่ละช่วงอายุครรภ์
อ่านแล้วอบอุ่นมากๆเลยค่ะ
ปกติแล้วเรื่องที่ฟิลกู้ด หรือเรื่องที่ไม่ค่อยมีมาม่า
เราจะอ่านได้ไม่ค่อยจบเรื่องเท่าไหร่
แม้จะสนุกก็ตาม
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่อ่านจนจบแบบที่ไม่รู้สึกว่าต้องพยายามอ่านให้จบเลยค่ะ
-
จบยังไงอ่ะงง :m28:
-
หาตอนจบไม่เจอ แต่แต่งงานแล้วเรียบร้อยเรื่องคลี้คลายจะมโนเอาเองว่าแฮปปี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้วเนอะ
-
ตามมาจากรีวิวค่ะ ฟีลกู้ดดีนะ
-
อ่าว...จบแล้วหรอ อ่านเพลินเลย :pig4:
-
สนุก...อ่านเพลิน... จบไม่รู้ตัวเลย...
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: อยากอ่านตอนพิเศษ ค้างงงง
-
อบอุ่นมากๆ เราเห็นด้วยกับเรฟบนๆว่าพระเอกเรื่องนี้อ่อนโยนไม่หื่นดี ปรกตินิยายวายพระเอกจะเอาดุมากเหลือเกิน อดอยากอะไรขนาดนั้น55555 พอได้มาอ่านเรื่องที่สดใส เดินเรื่องไปแบบค่อยๆรักกันเบาๆมันก็อิ่มอร่อยอยู่นะคะ จริงๆอยากอ่านน้องไก๋ตอนโตมากเพราะนิยายเรื่องนี้เน้นครอบครัว เราเลยอยากเห็นเจ้าตัวน้อยป่วนบ้างน่ะ555
สุดท้ายขอบคุณมากจริงๆ ชอบมากค่ะ ><