-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Here's what a friend เพื่อนกันเขาทำแบบนี้หรอ
ตอนที่1
“อ้าวน้องจีมาแต่เช้าเลย น้องกันต์กำลังนั่งรอเลยเดี๋ยวพี่ไปตามให้”ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่อบอวนไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแสนคุ้นเคย พี่เกรวหรือจะเรียกว่าเป็นภรรยาของเจ้าของบ้านก็ได้ แต่ว่ามันดูเป็นคำพูดที่ไม่ชัดเจนเท่าไหร่เพราะถึงแม้คนตรงหน้าจะสวยน่ารักขนาดไหนแต่เขาก็คือผู้ชาย
“ครับ”ผมยิ้มรับนิดๆตามารยาทก่อนจะยืนพิงรถคันหรูที่ได้เป็นของขวัญที่สอบเข้ามหาลัยชื่อดังได้เมื่อปีก่อน รอไม่นานร่างขาวๆเล็กๆก็เดินออกมา ทั้งๆที่ปากอิ่มยังคาบขนมปังไว้
“มาแล้วๆ รอนานป่ะ”พูดเสียงอู้อี้พร้อมยัดขนมปังแผ่นใหญ่เข้าปาก
“กินดีๆ”ผมว่าพร้อมดึงขนมปังที่ยังยัดเข้าปากไม่หมดออกช่วยกินอีกแรงแต่ดูเหมือนการกระทำของผมจะทำให้คนตรงหน้าเข้าใจเจตนาผิด
“ขี้แย่ง”พูดพร้อมย่นจมูกใส่แล้วเปิดประตูขึ้นรถไปอย่างคุยเคย ผมก็ทำได้แค่ส่ายหน้ากับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอย่างอ่อนใจก่อนจะอ้อมไปนั่งประจำที่คนขับอีกฝั่ง
“พี่กันต์หวัดดีฮะ”เสียงใสร้องทักคนมาใหม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ง
“ดีครับน้องที วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม”กันต์หันไปยิ้มทักท้ายก่อนจะเอ่ยแซวเด็กชายวัยมัธยมต้นตัวเล็กที่นั่งยิ้มแป้นพร้อมpspในมือ
“เดี๋ยวไปส่งทีก่อนแล้วไปมอกัน”ผมว่าพร้อมเอื้อมตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับคนข้างๆที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสนใจไอโฟนในมือแทน
“น้องทีกินไหมครับ”กันต์ล้วงเอาห่อขนมปังออกมาจากระเป๋าพร้อมยื่นให้น้องชายของผมที่นั่งอยู่เบาะหลัง เจ้าตัวเล็กส่ายหัวดุกดิกเชิงปฏิเสธ หลังจากนั้นขนมปังก็ถูกบิดออกเป็นชิ้นพอดีคำแล้วจ่อที่ริมฝีปากผม
“กินๆ”เสียงเล็กข้างๆเร่งเร้า ผมอ้าปากงับขนมบังในมือขาวเข้าปากด้วยความรวดเร็ว ตลอดทางไม่ค่อยมีการสนทนาใดๆ ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่สนิทกันแต่เรานั่งรถไปเรียนพร้อมกัน3คนแบบนี้เป็นกิจวัตมาเกือบปีแล้ว
“งั้นทีไปเรียนก่อนนะครับ รักพี่จีที่สุด”น้องชายน่ารักว่าขึ้นเสียงใสก่อนจะยื่นหน้ามาหอมแก้มผมแล้วเปิดประตูลงรถเมื่อถึงที่หมาย ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กๆจนพ้นสายตาก่อนจะออกรถอีกครั้ง หันมาอีกทีคนตัวเล็กข้างๆก็หลับอีกเช่นเคย
“ฮัลโหล”ผมหยิบบลูทธขึ้นใส่เมื่อไอโฟนที่วางไว้หน้ารถส่งเสียง
-ถึงไหนแล้วมึง-ไม่ต้องมองก็รู้ว่าปลายสายคือใครน้ำเสียงเร่งเร้าทำท่าราวกับเจอเรื่องตื่นเต้นตลอดเวลาดังขึ้นพร้อมเสียงรอบข้างที่เจือแจ่ว
“ใกล้แล้ว”ผมกรองเสียงกลับไปอย่างเซ็งๆก่อนจะเลี้ยวรถเข้ามหาลัยแล้วมุ่งตรงไปที่คณะตัวเอง
“กันต์”ผมเขย่าตัวคนขี้เซาเบาๆไม่นานเปลือกตาที่ซ่อนดวงตากลมโตก็ลืมขึ้นอย่างงงๆก่อนจะยึดตัวและพยักหน้ารับเมือสติเริ่มกลับมา
“กินอะไรก่อนไหม”ผมถามพร้อมลงรถและหยิบกระเป๋าหลุยล์แบนๆที่คุณย่าซื้อให้ออกมาจากตัวรถถามคนตัวเล็กอีกฝั่งที่หอบกระเป๋าเป้ใหญ่ออกมา
“อืม อยากกินน้ำปั่น”ผมเดินตามเพื่อนสนิทไปยังโรงอาหารของคณะวิศวะ
“ทางนี้โว้ยๆ”ยังไม่ทันเข้าใต้ตัวอาคารดีก็ได้ยินโหวกเหวกดังขึ้นทำเอาคนทั้งโรงอาหารหันมองทางต้นเสียงเป็นตาเดียวรวมทั้งผมและกันต์ก็ด้วย
“มึงเคยอายไหมเนี่ย”เมื่อเดินมาถึงผมก็ผลักไอ้หัวฟูๆอย่างหมั้นไส้
“ไม่เคย”ตอบชัดถ่อยชัดคำอย่างหมั่นใจแล้วส่งยิ้มหวานมาให้คนข้างๆผมอย่างออกนอกหน้า
“ไอ้สัส น้ำลายหกแล้ว”อดด่าไม่ได้จริงๆกับไอ้พฤติกรรมยั่วโมโหแบบนี้ทุกเช้า
“แหม่ๆทำหวง ที่กันต์ไม่เห็นว่าอะไรเลยเนอะ”ยังจะมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ ชวนให้ผมต้องลงมือลงไม้อีกครั้ง
“แต่เช้าเลยพวกมึง”ไอ้ตุลย์ เพื่อนในกลุ่มอีกคนเดินถือถาดถ้วยขนมหวาน5-6ถ้วยเดินมาวางที่โต๊ะ
“แล้วไอ้ลิ้งกับไอ้เลิฟล่ะ”ผมถามพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยไม่ลืมดึงคนข้างๆลงมานั่งด้วย
“กำลังมา”ไอ้ตุลย์ตอบแล้วแจกถั่วขนมหวานให้ทุกคน
“ว่าแต่มึงเหอะ หวงอะไรหนักหนาว่ะ เอาตามตรงมึงเป็นไรกับกันต์ว่ะ”มันก็ประเด็นเดิมๆที่ใครก็เอาแต่ถามทั้งๆที่ก็หน้าจะรู้คำตอบ
“เพื่อนไง”ผมตอบพร้อมหันมองคนข้างตัวที่ชะงักค้างทันทีที่ผมตอบออกไปก่อนจะลงมือกินขนามหวานต่อ
“เพื่อเหี้ยอะไร หวงอย่างกับเหี้ยหวงไข่”ไอ้วาตบโต๊ะฉากใหญ่อย่างเปิดประเด็นก่อนจะหลอกด่าผมแบบเนียนๆ แต่ก็ไม่เนียนพอเพราะมือผมก็เอื้อมไปตบหัวมันอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว
“อ้าว หรือว่าไม่จริง ไม่เชื่อมึงถามไอ้ตุลย์ เพื่อนกันเขาทำกันแบบนี้หรอ เช้าถึงเย็นถึง เอาใจยิ่งกว่าแม่ขนาดนี้”ไอ้วาก้มลงตักขนมหวานเข้าปากพร้อมพูดไปด้วย
“กูก็เป็นกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ใช่ไหมกันต์”ผมหันไปให้คนที่ถูกพาดพิงข้างๆช่วยยืนยันอีกแรง กันต์เงยหน้าจากถ้วยขนมแล้ว พยักหน้ายืนยัน
“เอ่อ สายแล้วขอบคุณที่เลี้ยงนะ เดี๋ยวเราต้องเอารายงานไปส่งอ่ะ”เช็ดปากแล้วเตรียมตัวหยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขึ้นสะพาย
“เดี๋ยวไปส่ง”ผมว่าพร้อมลุกตาม แต่เสียงใสก็ห้ามเอาไว้ก่อน
“ไม่เป็นไร ใกล้แค่เอง เจอกัน”ว่าจนก็วิ่งดุกๆไปแบบไม่สนใจผม ผมได้แต่มองจนร่างบางๆลับตาไป
“อะไร”พอผมกับมามองที่โต๊ะก็เจอกับกระจกพกอันเท่าสมุดวางอยู่ตรงหน้า
“กระจกไง”ไอ้วาว่ามีแต่ไอ้ตุลย์ที่นั่งขำเงียบๆ
“แล้ว?”ถ้าไอคิวผมมันต่ำเกินกว่าจะไม่รู้จักของตรงหน้าผมคงสอบเข้ามหาลัยไม่ได้หรอก
“ก็ดูหน้ามึงไง มึงเคยเห็นสายตาตัวเองไหมตอนมองกันต์อ่ะ ชักช้าหมาคาบไปแดกกูจะสมน้ำหน้าให้”มันว่าอย่างจริงจังก่อนจะหยิบขนมอีกถ้วยที่เหลือมากินต่อ
“ว่าแต่ น้องเอสอ่ะ คนนั้นเอาไง”ไอ้ตุลย์ที่ทำหน้าที่คืนกระจกเจ้าปัญหาให้สาวๆที่นั่งโต๊ะข้างๆเสร็จ หันมาถาม
“ก็ไม่ไง ก็น่ารักดี”ผมว่าก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนน่ารักที่ถูกกล่าวถึงไลน์มาตั้งแต่เช้าแต่ผมยังไม่ได้ตอบ
“กูหมายถึงสถานะ มึงรู้ป่าว คนเขารู้กันหมดว่ามึงคบกันกับน้องเค้า”ไอ้ตุลย์ที่ขยับถ้วยขนมหวานป่าวๆของไอ้วาออกไปไว้อีกมุมพูด
“ก็จะว่างั้นก็ได้”ก็มันอาจจะจริง การคบกันคือการพูดคุยสนิทสนมไปรับไปส่งเกินกว่าเพื่อนล่ะก็ มันก็คงใช่
“แล้วมึงเอากันต์ไปไว้ไหน”ไอ้วาหยุดกินก่อนจะพูดอย่างกับตัวเองเป็นกันต์
“เอาไว้ข้างๆกูนี่แหละ มึงทำไม”ผมถามอย่างไม่เข้าใจการที่ผมคบกับน้องเอสมันก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องเลิกคบกันต์ซะหน่อย พูดอย่างกับผมคบชู้อย่างนั้นแหละ
“บ้างเวลามึงก็โง่จริงๆนะ”ไอ้ตุลย์ว่าขึ้นมาพร้อมยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“ไอ้เชี่ยวามึงกินของกูอีกแล้ว”แต่ก่อนที่ผมจะได้ถามหาคำอธิบายรอบยิ้มแปลกๆนั้น ไอ้คู่แฝดนรกก็เดินมาถึงโต๊ะ
“ทำไมมึงไม่คิดว่าส่วนที่กูกินเป็นของไอ้เลิฟบ้างว่ะ”ไอ้วาเงยหน้าถามอย่างสงสัย
“เอ่อว่ะ เอาเป็นว่าวันนี้มึงแย่งของไอ้เลิฟแล้วกัน ส่วนอันนี้ของกู”ไม่ทันทักทายเท่าไหร่ก็หย่อนก้นนั่งกินขนมสบายใจทิ้งให้น้องชายฝาแฝดยืนมองพี่ชายอย่างหน่ายๆ
“พี่จี”ร่างเล็กร้องเรียกผมก่อนจะวิ่งเข้ามาหา ใบหน้าเนียขึ้นสีชมพูอ่อนๆเพราะความเหนื่อยอย่างหน้าเอ็นดู
“วิ่งทำไม พี่ไม่ไปไหนหรอก”ผมว่าพร้อมหยิบกระดาษเช็ดปากส่งให้คนตรงหน้า
“แฮะๆๆ ก็กลัวไม่ทันอ่ะ อ่ะ พี่ๆสวัสดีครับ”เสียงเล็กสดใสเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาททุกคนก็ได้แต่ยิ้มๆรับการทักทายยกเว้น
“ทำไมมึงมองน้องเอสอย่างนั้นว่ะ”เป็นไอ้ลิ้งที่ถามขึ้นอย่าสงสัย
“กูอ่ะ ลัทธิจีกันต์โว้ย!”ไอ้วายกแขนกอดอกอย่างภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองพูดส่วนผมก็ได้แต่ยิ้มขำๆกับท่าทางปัญญาอ่อนที่ไม่เข้ากับขนาดตัวมันสักนิด
“ว่าแต่เราเถอะ รีบวิ่งมาจากไหนเนี้ย”ผมหันมาสนใจคนข้างตัวที่ยังคงยืนเก้ๆกังๆ จนผมต้องฉุดแขนให้ลงนั่งข้างๆ
“เพิ่งลงจากรถครับ เห็นพี่จีนั่งอยู่เลยรีบวิ่งมาหา”คนตัวเล็กตอบอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าดึงดูดสายตาให้ใครๆหลายๆคนหยุดมองอย่างเอ็นดู
“ที่หลังไม่ต้องวิ่งนะ เดี๋ยวล้มขึ้นมาจะทำไง”ผมขยี้หัวเล็กๆอย่างหมั่นเขี้ยว คนตัวเล็กมุ่ยหน้าทันทีพร้อมต่อว่าที่ผมทำผมเขาเสียทรง
ชีวิตมหาลัยทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี ปีสองค่อนข้างเข้าที่เข้าทางมากขึ้นอะไรก็อยู่ตัว ผมก็ขึ้นเรียนพอเที่ยงก็ลงมากินข้าวแต่ก็ไม่ลืมเดินไปรับกันต์ที่คณะแพทย์เหมือนทุกวัน
“โห มากี่ครั้งก็แจ่มจริงอะไรจริงคณะแพทย์”ไอ้เลิฟเริ่มออกอาการทันทีที่สาวสวยคณะแพทย์เริ่มทยอยเดินผ่าน
“กูเห็นด้วย กูมาเรียนหมอตอนนี้ทันไหมว่ะ”ไอ้วาที่ทำหน้าที่เป็นลูกคู่เอ่อออห่อหมกตาม
“มึงต้องถามไอคิวที่สมองมึงก่อนแล้วล่ะ”ไอ้ตุลย์ว่าอย่างหมั้นไส้
“เฮ้ย กันต์มาแล้วๆ”ไอ้เลิฟชี้ให้มองทางลิฟของคณะแพทย์ที่มีนักศึกษาเดินออกมาจากตู้แคบๆนั้นนับ10คน
“กูว่างานนี้สนุกแน่น”ไอ้วาพูดขึ้นพร้อมหันมามองผมอย่างนึกอะไรสนุกๆได้
“ไมว่ะ”ไอ้เลิฟหันมามองคู่หูมันอย่าสงสัย
“มึงดูโน้น พี่เฟช เดือนมหาลัยปีก่อน”ผมหันมองตามที่ไอ้ว่าบอกเห็นพูดชายรูปร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อคณะกำลังยืนหัวเราะต่อกระซิบๆข้างๆคนตัวเล็ก แถมยังมีเป้ใบโตที่เมื่อเช้าผมเห็นกันต์สะพาย แต่ตอนนี้กลับอยู่บนบ่าของเดือนมหาลัยรูปหล่อ
“กูว่า อีกเดี๋ยวก็คงมีหมาหัวเน่าอยู่แถวนี้แล้วว่ะ”ไอ้ลิ้งที่เงียบอยู่นานตบบ่าผมก่อนจะพูดอย่างเห็นใจ
ผมพยายามจะเรียกคนที่ผมมารับ แต่มือถือกับสั่นและมีการแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นสุดฮิต
G.U.N:วันนี้ไม่ว่างนะ จะกินข้าวที่คณะ ตอนเย็นเจอกัน
ข้อความสั้นๆถูกส่งมาจากร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงอีกครั้งพร้อมเดินต่อไปกับเดือนมหาลัยลุยก่อนด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
“จะไปไหน”ทันทีที่ผมเตรียมจะเดินเข้าไปหากันต์ไอ้ลิ้งก็เข้ามาจับแขนผมไว้
“หากันต์”ผมแค่รู้สึกว่าไอ้เดือนมหาลัยนั้นมันดูไม่ชอบมาพากล
“ถ้ากันต์คือเพื่อนสำหรับมึง มึงก็คงต้องรู้จักขอบเขตของคนเป็นเพื่อนแล้วล่ะ”ไอ้ลิ้งว่าหน้านิ่ง
เป็นประโยคสั้นๆที่ทำเอาผมพูดไม่ออก
TBC.
ลูกใครหลานใครก็มาดูแลกันเองเน้อ หึหึหึ
น้องจีโตเป็นหนุ่มเเล้ว
ยังไงก็ฝากติดตามรุ่นลูกด้วยเน้อ เนื้อเรื่องไม่มาม่าหรอก(หรอ)
อ่านกันไปๆ
-
พ่อทอส แม่เอฟ ไม่สอนหลอนู๋จี ว่าปากกับใจให้ตรงกันน่ะ :hao3:
:mc4: ขอต้อนรับภาคต่อนะจร้าา
-
:mc3: .. ยินดีต้อนรับน้องจีกับน้องกันต์จ้าา~ แหมๆ ก็รู้หรอกนะคะว่าเป็นลูกชายของพ่อ
ทอสน่ะ แต่ไม่ต้องถอดแบบกันออกมาเป๊ะๆ ขนาดนี้ก็ได้มั้งค้าา o18
-
จีเป็นหนุ่มแล้ว เรื่องนี้มาไวกว่าที่คิดไว้มาก คิดว่าสักเดือน สองเดือน ถึงจะมาให้อ่าน ขอบคุณที่ไม่ทำให้รอนาน ตามอ่านกันไป
-
น้องจีหลานป้าโตเปนหนุ่มแล้วววว
แต่ทำไมกลายมาเปนหนุ่งซึนซะได้ :ling1:
-
ตอนเด็กๆ น้องจีฉล๊าดฉลาด ทำไมโตมาน้องจีคือหง่าวแท้หนอ :z6:
น้องจี ป้าจำได้ว่า พ่อทอสแม่เอฟ เลี้ยงน้องจีอย่างดีเลยนะ ให้กินแต่ของที่มีประโยชน์ ให้กินแต่ของดีๆ ไม่ได้ให้กินหญ้านะลูก หนูไปแอบกินมาหรอ? :hao3:
กรี๊ดดดด อ่านแล้วหน่วง เอาใจช่วยน้องกันต์ ดัดนิสัยคนซึน :z2:
ตายๆๆๆ ยังไม่อยากให้น้องทีรีบมีคู่อ่ะ น้องอยู่ม.ต้นเองงง หนูไม่ยอมมมมมมม :ling1:
อย่ามาม่ามากนะคะ เราสงสารน้องกันต์อ่ะ น้องจีชั่งมัน น้องทีอย่ารีบมีคู่นะ ป้าไม่ยอมๆจริงๆด้วย กรี๊ดดดดด :serius2:
-
:mc4: :katai2-1:
ตามๆๆๆ
-
ยังหรอกค่ะ นี่แค่ของท่านเล่นใช่ป๊ะ
มาม่าจานหลักยังไม่มาสินะ
ของแบบนี้ต้องใช้ตัวเร่งปฏิกิริยาให้ทั้งคู่ค่ะ
-
จะเป็นหนุ่มซึนหรือคะน้องจี
อย่าเอาความดคยชินที่น้องกันต์จะอยู่ข้าง
แล้วคิดว่าเขาจะไม่ไปไหน
ซึนมากๆ เดี๋ยวเชียร์คุณหมอรูปหล่อแทน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องจีตอนเด็กๆน่ารัก ดูออกตัวแรงแต่พอโตหนูนี่มึนดี :เฮ้อ:
เดี๋ยวเหอะๆจะยุให้น้องกันต์ไปชอบอีกคน
ปล.เรื่องนี้ต้องต้มนำรอไม๊เนี่ย :hao7:
-
แงงงงง รู้สึกจะสงสารน้องกันต์ เชียร์ไปหาพี่หมอดีไหมเนี๊ยะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
ถอดพ่อมาเลยนะน้องจี
ระวังงานจะเข้านะ o18
-
ซึนๆ มึนๆ :katai5:
-
:hao7: :hao7:
-
ตามมาจากพ่อทอส แม่เอฟ
น้องจีต้องขี้หึงเหมือนคุณพ่อแน่ๆ :hao7:
-
น้องจีที่ทำนี้ตั้งแต่คือเพื่อนเหรอลูก ให้กลับไปคิดใหม่นะ
อย่านานละ อาจโดนคาบไปก็เป็นได้ :hao3:
-
โอ๊ยชื่อเรื่องมันบอก มาม่าชามโต อืดกันทั้งเรื่องแน่งานนี้ :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่หมอก็ดีนะ :katai2-1:
-
น้องจีมาแล้ววววว
-
มาแว้ววววน้องจีอย่าปากแข็ง รักก็บอกว่ารักเดี๋ยวจะเสียใจทีหลักนะลูก
-
รออ่านต่อจ้า :pig4:
-
ปากไม่เห็นตรงกับใจเลย สงสัยยังไม่รู้ตัว อิอิ
รออ่านตอนต่อไปค้า :z13:
-
ตามมาอ่านคร้าาาา
-
อ๊ากกกก น้องกันน่าร๊ากกกก :ling1:
-
น้องจีตอนโตทำไมเป็นแบบนี้ o22
-
น้องจีไมโตมาเปนงี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยุน้องกันต์มีแฟนเลย
-
เชื้อพ่อมันแรงใช่ไหมลูก โถ //กระโดดถีบขาคู่ใส่อิน้องจี
-
ตอนที่2
คุณเคยรู้สึกไหม รู้สึกสนิทสนมกับใครสักคนมาก มากจนวันหนึ่งคุณเริ่มไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ แต่ถึงคุณจะเริ่มไม่แน่ใจคุณก็ไม่สามารถยืนยันอะไรได้ เส้นแบ่งของความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ดังนั้นมันจึงยากถ้าคุณต้องการการยืนยันในสถานะของความสัมพันธ์
ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เราสนิทกันมาตัวติดกันตั้งแต่เด็กๆเขามักจะค่อยปกป้องผมจากเด็กคนอื่นที่ชอบเข้ามารังแกหรือวอแว ทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าผมยังอยู่ข้างๆเขาใครก็ทำอะไรผมไม่ได้ ความรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขาทำให้ตลอดเกือบ20ปีผมมักจะติดเขาเป็นพิเศษ เขามักจะค่อยห้ามไม่ให้ผมเล่นกับเด็กผู้ชายคนอื่น ตอนเด็กๆผมก็ไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่แต่พอโตมามันก็ทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมาตลอด10ปีคือปกป้องผมตั้งแต่ต้น ไม่ให้เจอเหตุการณ์เลวหลายเหมือนวันนั้น
ดูๆไปมันก็เหมือนแค่เพื่อนสมัยเด็กธรรมดาใช่ไหมครับ ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร ถึงเรา2คนจะสนิทกันมากจนแทบไม่เคยมีใครแทรกเข้ามาได้แต่เราก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งเขาเริ่มเข้ามาตั้งแต่ตอนอนุบาล แต่ก็ห่างๆออกไปจะมาคบกันจริงจังก็ตอนมัธยม เขาคนนี้ทำให้ผมเริ่มคิดว่าสิ่งที่ผมรู้สึกกับเขาที่เป็นเพื่อนเหมือนกันนั้น มันแตกต่างจากที่ผมรู้สึกกับจี แต่มันก็ไม่ชัดเจนพอ
ถึงอย่างนั้นผมก็พอใจในสถานะที่เราเป็นอยู่ ได้ไปไหนมาไหนกับเขา นอนด้วยกันเที่ยวด้วยกัน มันทำให้ผมมีความสุข
แต่ตอนนี้มันกำลังเปลี่ยนไป เพราะ ใครอีกคนที่เข้ามาใหม่
“เฮ้อ~~~~”ผมได้แต่นั่งถอนหายทิ้งเป็นครั้งที่ร้อย เพราะเมื่อเช้าเจอกับสถานการณ์ชวนเจ็บอกมา
“เป็นอะไร โรคหัวใจหรอ”ผมนั่งเอาฝ่ามือนวดหน้าอกอยู่ดีๆก็ต้องสะดุ้งเมื่อเจอเสียงทักจากด้านหลัง
“ป่าว”ผมยึดตัวนั่งตรงก่อนจะมองหญิงสาวแสนสาวดีกรีดาวคณะแพทย์ที่หอมแท็กซ์บุ๊คเล่มใหญ่วางลงบนโต๊ะเสียงดัง
“แล้วนั่งทำหน้าห่าอะไร โอ๊ยแม่งจะร้อนไปไหนเมืองไทย”ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นลวกๆ ขับให้ใบหน้าสวยยิ่งดูดีขึ้นถึงแม้ใบหน้านั้นจะเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“ชู่ เสียงดังไปแล้ว”มันคงไม่หน้ามองเท่าไหร่หรอกมั้งครับถ้าดาวคณะแพทย์พูดจาด้วยภาษาแบบนี้
“ชั่งแม่งดิ แค่ปีเดียวก็เกินพอแล้ววุ่นวาย”พูดอย่างอารมณ์เสียพร้อมมองกราดไปรอบๆห้องที่จ้องมองดูดาวปีที่แล้วอย่างสนอกสนใจ
“ฟางอ่า”ผมก็จนใจจริงๆครับ รับมือยากจริงๆผู้หญิงคนนี้
ฟางเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลาย เธอเป็นสวยมากสวยชนิดที่ว่าเอเจนซี่เข้ามาติดต่อให้เธอเดินแบบ เล่นหนัง หรือพวกงานโฆษณาต่างๆแทบทุกวัน แต่เจ้าตัวก็ไม่แม้จะเหลียวมองเส้นทางนี้สักนิด เราเจอกันตอนที่ผมถูกพวกรุ่นพี่ผู้หญิงในโรงเรียนเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นคนแย่งแฟนพวกเธอ ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ชาย ผมถูกรากเข้าห้องน้ำแบบงงๆหลังจากนั้นก็เจอคำด่าสารพัดจนผมตั้งสติไม่ทัน รู้ตัวอีกทีหน้าผมก็ถูกตบ แล้วฟางก็เข้ามาไม่พูดพำทำเพลงอะไรเดินตบพวกรุ่นพี่3คนด้วยตัวคนเดียว พอรู้ตัวอีกทีผมก็ถูกรากออกมาจากห้องน้ำ
“เอ้า เพื่อนอ่ะหันดูแลซะบ้าง”ผมถูกผลักให้เข้าหาจีที่มายืนรอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“แล้วก็ ขี้เหล่กว่าผู้ชายแล้วมาหาว่าเขาแย่งแฟนตัวเองน่ะ มันดูน่าสมเพชสุดๆ”ฟางหันไปพูดกับรุ่นพี่ที่ยืนกุมหน้าตัวเองชิดอ้างล้างหน้าแล้วเดินออกไปอีกทาง
หลังจากนั้นผมก็พยายามจะขอบคุณแต่ก็โดนด่ากับมาอยู่หลายๆครั้งในที่สุดเราก็เป็นเพื่อนกัน ปกติจีจะไม่ค่อยสุงสิงกับพวกผู้หญิงเท่าไหร่ด้วยความหลังบ้างอย่างแต่กับฟางดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร่นัก
“แล้วสรุปเป็นไร เอาเนื้อๆ”นั่งจ้องผมอย่างจับผิด
“ก็ไม่มีอะไร”ผมตอบก่อนจะเริ่มหยิบสมุดเล็คเชอร์ขึ้นมาเตรียมไว้
“กูบอกว่าเอาเนื้อๆ”พูดอย่างรู้ทันพร้อมทำหน้าข่มขู่
“ก็จะให้พูดยังไงล่ะ”ผมไม่ชินกับสถานการณ์กดดัน ผมจึงเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ไอ้จีมันทำไร”ผมแทบสะดุ้งทันทีที่ฟางพูดออกมาอย่างรู้ทัน
“เฮ้ย!”บ้างครั้งผู้หญิงก็หน้ากลัวจริงๆ
“เรื่องไอ้เด็กแรดเอสอะไรนั้นป่าว”นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมเครียด เมื่อ2เดือนก่อนผมเจอจีกับน้องเอสนั่งกินไอติมกันที่ห้างดัง2ต่อสอง มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าวันนั้นผมได้ข้อความมาขอยกเลิกดูหนังที่ผมรอมาแรมเดือน มันทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ใช่คนสำคัญอีกต่อไป และมันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่มีคนถามถึงสถานะของผมกับจีเพราะเขาตอบว่าผมเป็นแค่เพียงทุกครั้ง บ้างครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าที่เขาตอบออกไปนั้นเขาคิดและรู้สึกอย่างนั้นจริงๆหรือเปล่า ผมอยู่กับเขามาตั้งแต่จำความได้เราสนิทและรู้จักนิสัยกันเกินกว่าจะปล่อยให้เรื่องข่าวลือต่างๆมาทำให้คิดมาก แต่ที่ผมเป็นอยู่ตอนนี่ไม่ใช่เพราะคนอื่นและเป็นเพราะการกระทำจากเขาที่มันเริ่มตอกย้ำผมให้เข้าใจว่าผมเป็นแค่เพื่อน
“ไม่รู้ๆๆๆๆ”ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“โง่จริง”จบการสนทนาแค่นั้นเมื่ออจ.เข้ามาแล้วเราเริ่มเรียนกัน
หลังเลิกเรียน
“มึงจะทำหน้าอย่างนี้อีกนานไหม แรดจริงๆ”อีกครั้งที่ฟางด่าผมเป็นเคยชิน
“ไม่เข้าใจอ่ะ เพื่อนกันเขารับส่งทุกวัน นอนกอดจูบหน้าผากทุกคืนให้ฝันดีหรอ”ผมรู้สึกหงุดหงิดและอึดอัดจนต้องระเบิดอารมณ์ออกมา
“ก็นะ ทั่วไป ความสัมพันธ์ของคนสองคนมันไม่มีเส้นอะไรมาขั้นนี่ว่าทำอะไรได้หรือไม่ได้ คำว่าเพื่อนแต่ละคนมันก็แสดงออกต่างกัน บ้างคนบอกเกลียดกันทุกวัน แต่กับอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ส่วนคนที่บอกรักนักรักหนาก็แอบหักหลังทีเผลอเยอะแยะไป”ผมยืนฟังเงียบๆแล้วคิดตาม นั้นซินะบ้างทีอาการห่วงและหวงตั้งแต่เด็กสำหรับจีก็คงเป็นแค่การหวงเหมือนเด็กหวงของเล่น ก็แค่กลัวจะเสียไป
“เฮ้อ~~~”ผมก็คงทำได้แค่ถอนหายใจ
“มันไม่สำคัญเท่าไหร่หรอกว่าจีมันรู้สึกยังไงกับมึง แต่ที่มันสำคัญกว่าคือมึงรู้สึกยังไงกับมัน มันอาจจะมองมึงเป็นแค่เพื่อน แล้วมึงอ่ะแน่นใจแล้วหรือยัง ว่ามึงอ่ะ ไม่ได้มองมันในสถานะเดียวกัน”
“แล้วจะรู้ได้ไงอ่ะ”ผมไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ฟางพูดเท่าไหร่นัก
“แรดแล้วยังโง่อีก พิสูจน์ซิ ตลอดชีวิตมึงติดอยู่แค่กับมันมึงจะไปรู้อะไร รองปล่อยรองห่างมันบ้างรองเปิดใจคบใครอื่นบ้าง”ฟางผลักหัวผมจนเซแล้วมองมาด้วยสายตาตำนิ
“แต่คบกันมันก็...”
“กูไม่ได้หมายถึงให้มึงหาผัวใหม่ แค่ให้มึงรองคุยกับคนอื่นบ้าน ในสถานะเพื่อนอ่ะ แล้วพิสูจน์ซิว่ามันรู้สึกเหมือนกันกับที่รู้สึกกับไอ้จีหรือเปล่า”ฟางเดินเข้าห้องเรียนในคาบต่อไปโดยมีผมเดินตามเงียบๆ
“แล้วถ้าไม่เหมือนอ่ะ”ผมเดินตามมานั่งหน้าสุดของห้อง
“เดี๋ยวกูมีแผน มึงไปยืนยันความรู้สึกตัวเองก่อนว่ารู้สึกไง แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน แล้วก็เลิกทำหน้าแรดได้แล้ว ถ้าวันหนึ่งคนอื่นมองว่ามึงน่ารักกว่ากูกูจะเลิกคบมึง”ผมกำลังจะยิ้มก็ต้องหุบลงทันทีแล้วนั่งเรียนต่อไปเงียบๆ
“น้องกันต์”เมื่อเลิกเรียนเสร็จฟางก็ต้องไปหาอจ.ที่ห้องคงจะเป็นพวกเรื่องตัวแทนคณะอะไรพวกนี้ผมเดินออกมาเพื่อจะไปหาจีแล้วไปกินข้าวกันเหมือนทุกวัน แต่ก็เจอพี่น้ำ ซึ้งเป็นพี่รหัสของผมเดินเข้ามาพร้อมกระดาษa4บึกใหญ่
“ครับ?”ผมหันมองอย่างงงๆคนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจอดีตเดือนมหาลัยปีก่อน
“เอ้นี่แล็คเช่อ อะนาโตมี่ อ่านออกป่าว”พี่น้ำสิ่งกองกระดาษให้ผมดูแต่เพราะแขนข้างหนึ่งของผมมีกระเป๋าเป้ใบใหญ่ห้อยอยู่เลยจับอ่านได้ไม่ถนัดพี่น้ำเลยช่วยเอาไปถือให้
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณยิ้มๆ
“เปลี่ยนเป็นเลี้ยงข้างกลางวันได้ป่ะ มันออกจะหน้าอายไปหน่อย แต่พี่ลืมเอากระเป๋าตังค์มา”พี่น้ำเกาคออย่างอายๆทำให้ผมหลุดขำทันที กับว่าที่คุณหมอที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ตอนนี้กับมาขอให้รุ่นน้องเลี้ยงข้างกลางวัน
“โอเคครับ กินไรเต็มที่กันต์เลี้ยงไม่อั้น”ผมว่าเราจึงขึ้นลิฟด้วยกัน
“แล้วปกติกินข้าวกับใครอ่ะ”จู่ๆพี่น้ำก็ถามขึ้น
“กับเพื่อนอีกคณะครับ”ผมตอบยิ้มและขยับชิดพี่น้ำเมื่อมีคนทยอยเข้ามาในลิฟ
“แล้วเพื่อนไม่ว่าอะไรหรอ”
“ไม่หรอกครับเดี๋ยวไลน์ไปบอก”ผมก็หยิบมือถือเตรียมส่งข้อความไปหาจีแต่ลิฟก็เปิดออกพอดี จึงเดินออกมาแล้วค่อยพิมพ์ส่งอีกครั้ง
“จะกินให้พุงกลางเลย”พี่น้ำว่าขำๆ
“ไม่กลัวสาวไม่แลก็ไม่ว่ากันครับ”ผมว่าขำๆกับรุ่นพี่คนดี
พี่น้ำเป็นคนดีมากถึงแม้เจ้าตัวจะยุ่งแค่ไหนแต่ก็จะพยายามมาช่วยผมที่เป็นรุ่นน้องทุกครั้ง พี่น้ำเป็นคนขยันมากเขาอาจจะไม่เก่งเหมือนจีที่ไม่ต้องพยายามอะไรมากก็สอบเข้าเป็นอันดับ2ของคณะได้ แต่พี่น้ำขยันและพ่อพี่น้ำก็ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลของคุณปู่ผมด้วยเราจึงมีโอกาสเจอกันก่อนหน้านี้บ้างแล้วเวลาที่ผมไปโรงพยาบาล
ตกเย็นผมเลิกเรียนก่อนก็เลยเดินไปรอจีที่คณะวิศวะ
“กันต์”ผมได้ยินเสียงเรียกมาแต่ไกล จากวา วาคือเพื่อนใหม่ของจีเพราะนิสัยที่ค่อยข้างแปลกๆคล้ายๆเนวพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องทำให้จีค่อนข้างสนใจ วิ่งมาหาผมโดยมีมายเลิฟ ดาลิ้ง ตุลย์และจีเดินตามมา
“หืมห์”ผมหันไปยิ้มทัก
“อย่ายิ้มๆ เดี๋ยวเราหวั่นไหล รู้ไหมสาวกอ่ะไม่สามารถเป็นคนรักของศาสดาได้หรอก”ผมยิ่งงงหนักเข้าไปอีกมีแต่เพื่อนๆของจีที่ยิ้มขำๆตามมา
“มึงนี่มันสุดๆจริงๆ”จีผลักหัววาออกจากหน้าผม
“ไปกินไรก่อนป่ะกันต์”ดาลิ้งชวนอย่างเป็นมิตร
“ก็ได้นะ”ผมตอบรับตามปกติ เราจึงเตรียมตัวลุกและเดินไปที่โรงรถ
“พี่จี”แต่ก็มีอีกเสียงดังตามมา พร้อมกับร่างเล็กที่วิ่งมา
“ครับ”จีเข้าไปรับร่างที่ถลาเข้ามาทันที
“เอ่อ พอดีวันนี้คนขับรถที่บ้านไม่ว่างอ่ะครับกว่าจะมารับก็เย็นโน้นเลย เอสขอไปกับพี่ก่อนได้ป่าว”คนตัวเล็กร้องบอกอย่างเป็นธรรมชาติ พูดจาสนิทสนมจนเหมือนกับน้องทีเวลาพูดกับจีไม่มีผิด แต่มันผิด ผิดตรงที่เขาคนนี้ไม่ใช่น้องชายของแท้ๆของจี
“ได้ครับ ว่าจะไปหาอะไรกินพอดีไปด้วยกันเลย”จีขยี้หัวน้องเอสอย่างเอ็นดู ส่วนผมก็ได้แต่มองดูอย่างเงียบๆด้วยหัวใจที่ปวดร้าว เมื่อก่อนที่ตรงนั้นเป็นของผม จีจะไม่ทำท่าทางเอ็นดูใครนอกจากน้องทีและผม
แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว
TBC.
อย่าเพิ่งว่าน้องจีเลย
เรื่องก็ไม่คร่าม่าหรอกแต่แค่น้องจีมันเคยชินเวลามีน้องกันต์อยู่ใกล้ๆจนไม่คิดอะไร
มันเลยต้องมีเเรงกระตุ่นเหมือนพี่ทอสเเหละๆๆ
ตอนนี้เปิดจองเรื่อง เมื่อผมท้องเเล้วนะที่เวป http://www.nuengdiao.com/product/im-pregnant/?cid=FB
ลายละเอียดสอบถามได้ที่https://www.facebook.com/NuengdiaoHouse
เล่มล่ะ330บาท มีตอนพิเศษ3ตอนที่ไม่ได้ลงในเวป รอบจองจะได้ของแถมเป็นเเก้วมัคพิมพ์รายด้วยน่าา"
-
เย้ๆๆ มาแล้ว สงสารน้องกันต์ :mew4: :hao5:
-
:z3: ไม่ว่าหรอกค่ะ แต่แค่ไม่รักน้องจีแล้ว รักแค่น้องกันต์กับน้องทีพอ จบ!!!
น้องทีลูก เข้าใจพี่กันต์เข้าไว้ เข้าใจพี่กันต์เข้าไ้ว!!!! o18
ยืนยันคำเดิน น้องทีเด็กเกินไป!! ยังไม่อยากให้มีคู่ค่ะ!! :ling1:
-
สนุกดี รอตอนต่อไป :)
-
สนุกๆๆ
มาคค่อเร็วๆน้าาา
ติดตามจ้า :o8: :-[
-
โอ้ยสงสารน้องกันของเจ้เป็นที่สุด น้องจีชักจะไม่น่ารักแระนะ :m16:
-
ไปรักกันใกลๆนะ เอสจี :z6: ที่นี่ปล่อยให้น้ำรุกกันต์ ว้าว ดี๊ดี :hao6:
-
น้องจีทำไมไม่น่ารักรักเหมือนตอนเด็กเดี๋ยวยุให้น้องกันต์หาคนใหม่หรอก โด่วววว :z3:
-
รอค่ะ น้องกันต์ iv :mew2: :mew2: :mew2:
-
เราว่ามีความเป็นไปได้สูงเลยค่ะที่พิศาล อัครเสรณี จะเข้ามาประทับร่างของน้องจีไม่วันใดก็วันหนึ่งแน่ๆ เพราะน้องจีคงทนไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าได้เห็นน้องกันต์ไปสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นมากกว่าตัวเองแบบนั้นน่ะ น้องจีเด็กโง่เอ้ยย~ รู้สึกตัวสักทีสิคะ จะทำร้ายจิตใจน้องกันต์ไปถึงไหน :o12:
-
:เฮ้อ:
-
ตอนเล็กๆน่ารักโตมาทำไมมันน่าหมั่นไส้นักนะพี่จี
-
ตอนที่3
พวกเรามายืนอยู่ที่โรงรถมีรถ3คันจอดอยู่คันหนึ่งคือของจี อีกคันเป็นของมายเลิฟกับดาลิ้ง และคันสุดท้ายน่าจะเป็นของตุลย์เพราะผมเคยได้ยินมาว่าตุลย์แพ้เกมจึงต้องรับส่งวาทุกวันจนกว่าจะเรียนจบ
ผมเดินไปที่รถของจีอย่างเคยชิน แต่มีบ้างสิ่งที่มันไม่ชิน เมื่อน้องเอสเปิดประตูข้างคนขับแล้วเอาตัวเข้านั่งทันที ผมได้แต่ยืนค้างอย่างทำอะไรไม่ถูกมองดูที่ของตัวเองที่มีคนอื่นนั่งอยู่ ที่ตรงนั้นพิเศษเพราะแม้แต่น้องทีก็ไม่เคยได้นั่ง แต่ตอนนี้กลับมีใครไม่รู้มานั่งและที่มันเจ็บยิ่งกว่าคือ จีเปิดประตูเข้าไปนั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไอ้ตุลย์ มึงไปนั่งกับกันต์”ผมได้ยินเสียงวาข้างหลัง
“ทำไม”ตุลย์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้ามึงไปนั่งกูจะรถบทลงโทษให้มึงรับกูแค่ปี4เทอม1”ผมได้ยินแค่แว่วๆก่อนที่ตุลย์จะเปิดประตูหลังของรถจี
“เชิญก่อนเลยครับคุณผู้หญิง”ตุลย์ว่าผมยิ้มรับแล้วเดินเข้าไปนั่งในรถคันเดิม ที่ไม่เหมือนเดิม
“อ่ะ นี่ไงกิฟเอส ว่าแล้วหายไปไหน”พอเข้าไปนั่งตุลย์ก็ตามเข้ามาผมก็ได้เห็นคนนั่งหน้าชูกิ๊ฟลวดสีทองที่เด็กสมัยนี้เขาติดเป็นแฟชั่น
“สงสัยคราวที่แล้วแน่เลย”น้องเอสว่าก่อนจะวางกิ๊ฟไว้ที่หน้าคอนโซนรถ มันอยู่ที่นั้น แสดงว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานั่งที่ตรงนั้น
มันคงจะมีก่อนหน้านี้ ก่อนหน้า ที่ผมไม่รู้ว่ากี่ครั้ง
แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อมันไม่ใช่รถผมและผมก็เป็นแค่เพื่อนที่ติดรถมาเรียนด้วยเท่านั้น
“ให้”ตุลย์ส่งลูกอมมาให้ผม ผมมองอย่างไม่เข้าใจแต่กว่าจะรู้ตัวลูกอมสีสดใสก็ถูกป้อนเข้าปากผมโดยที่ตุลย์เป็นคนแกะเปลือกและส่งเข้าปากให้
“ขอบใจ อร่อยอ่ะ”ผมหันไปขอบคุณลูกอมรสเมลอนส่งกลิ่นหอมและช่วยเยียวยาจิตใจให้ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นถึงแม้จะเพียงนิด
“ไอ้วาทำ”ตุลย์ทำหน้าระรื่น
“จริงหรอ เก่งอ่ะ”ผมว่าพร้อมขอเปลือกลูกอมมาดูมันเป็นเพียงกระดาษแก้วสีฟ้าสดใสแต่ด้านในมีขอความเขียนไว้
‘กินแล้วยิ้ม’ผมมองข้อความบนกระดาษอย่างขำๆ
“จะบอกมันให้นะว่ากันต์ทำตามที่มันเขียน แต่ดูของเรานี่”ผมเอี้ยวตัวไปใกล้ตุลย์ขึ้นจนชิดเพราะต้องการอ่านข้อความบนกระดาษลูกอมและหัวเราะลั่นทันที
‘ไม่อร่อยมึงตาย’
“5555พนันว่าตุลย์ต้องไม่กล้าคายทิ้ง”ผมว่าขำๆพร้อมดูกระดาษลูกอมอันอื่นๆที่มีข้อความตลกๆอยู่เต็ม
“ก็จริง”ตุลย์ก็ขยันมามองผมอ่านด้วย แต่จู่ๆรถก็เบรกกะทันหัน
“เป็นไรว่ะจี”ตุลย์เงยหน้าขึ้นถามแขนของเข้าเกี่ยวเอวผมไว้เพราะเมื่อกี้ผมจะหน้าทิ่มผมพยายามจะจับมือแกะออกแต่ ตุลย์ส่งกระดาษลูกอมอีกอันมาให้
‘เย็นๆไว้เดี๋ยวพี่วาจัดการเอง’
ผมอ่านแบบงงๆแต่เห็นตุลย์หยิบตาให้ผมเลยนั่งเฉยๆอย่างทำอะไรไม่ถูก
“นั้นซิครับ เบรกทำไม”น้องเอสถามอย่างสงสัยเช่นกัน
“กูเหยียบผิด”จีตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์แล้วขับต่อ ไม่นานหลังจากนั้นดาลิ้งก็โทรมาถามว่าจอดรถทำไม จีตอบปัดๆแล้วเราก็ขับรถมาถึงห้างใกล้ๆมอ
พอมาถึงวากับพวกดาลิ้งก็มาถึงก่อนแล้วกำลังยืนรออยู่หน้าทางเข้า วาเดินเข้ามาหาตุลย์และพูดคุยกันเงียบๆทันที ผมได้แต่มองน้องเอสเดินกอดแขนจีเข้าไปข้างในก่อนส่วนผมก็ถูกวารากตามเข้าไปที่หลัง
“ไม่ต้องห่วงนะหัวหน้า วาจะช่วยคุณเอง”วาว่าก่อนจะเดินไปหาเลิฟส่วนตุลย์ที่มองตามหลังวาแบบขำก็เดินเข้ามาข้างๆผม
“อยากกอดบ้างไหม”ตุลย์ยืนแขนมาทางผมเพราะเห็นผมมองน้องเอสที่เกี่ยวแขนจีอยู่นาน
“ไม่อ่ะ”ผมยิ้มพร้อมส่ายหัว
“แต่ถ้าไม่กอด ไอ้วาเอาตายแน่”ตุลย์ทำหน้าเครียดทันที ผมก็เลยกอดแขนตุลย์เจ้าตัวก็ทำท่าหายใจซะโล่งอกเพราะวาหันมามองทันที
“ชอบหรอ”ผมอดถามไม่ได้
“อะไร กอดแขนอ่ะหรอ ไม่อ่ะเฉยๆ”ตุลย์ตอบก่อนจะเอามือล่วงกระเป๋า คนเดินผ่านไปมาเริ่มมองมาที่พวกผมบางคนก็มองยิ้มบ้างคนก็ทำหน้าเหย่ๆ
“ป่าวเราหมายถึงวาอ่ะ”ผมว่าพร้อมเงยหน้าขึ้นมองตุลย์เพราะส่วนสูงที่ค่อนข้างต่างกันมาก
“เฮ้ย ป่าว คือ มัน อ่ะ”ตุลย์ลนลานทันทีที่ผมถามถูกจุด
“5555”ผมได้แต่ขำกับท่าทางของตุลย์
“รู้ได้ไง”สุดท้ายตุลย์ก็ยอมแพ้เราเดินเข้ามาที่ร้านปิ้งย่างสไตร์เกาหลีซึ่งผมกับตุลย์เข้ามาคู่สุดท้าย
เรานั่งโต๊ะตัวยาวๆที่มีเตาปิ้งย่าง4เตาวาเข้าไปนั่งฝั่งหนึ่งส่วนอีกฝั่งเป้น้องเอสกับจีผมถูกดันให้เข้าไปนั่งติดกับว่าแล้วตุลย์ก็ตาม
เข้ามา ทำให้มายเลิฟและดาลิ้งนั่งฝั่งจี
“ก็ดูตุลย์มองดี”ผมกระซิบคำตอบที่ข้างไว้ก่อนเข้ามาในร้าน ตุลย์ยิ้มอายๆทันที
“กันต์”ผมสะดุ้งทันทีที่จีเรียกเสียงดังติดโมโห
“หืมห์”ทุกคนบนโต๊ะต่างตกใจที่จีเป็นแบบนี้
“มานั่งนี่”ดาลิ้งหยุดทันทีเพราะกำลังจะเข้าไปนั่ง
“เอ่อ นั่งนี่ก็ได้”ผมว่าอย่างเกรงๆเพราะพนักงานที่ยืนรับออเดอร์ก็เริ่มหน้าเสีย
“มานี่”อีกครั้งที่ย้ำคำเดิม วามองมาที่ผมยิ้มๆตุลย์ลุกออกไปผมเลยกำลังจะลุกออกแต่วาก็ดึงแขนเอาไว้
“ถ้ามึงอยากนั่งกับกันต์ก็ลุกมาเอง กูนับ1-3นะ ไม่งั้นหมดสิทธิ”วาพูดนิ่งๆอารมณ์เปลี่ยนทันที ทุกคนนิ่ง จีที่ทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมลุกออกมาเมื่อวานับถึง2ตุลย์เข้าไปนั่งข้างน้องเอสและดาลิ้งกับมายเลิฟก็เข้าไปนั่งตามจากนั้นวาก็เริ่มสั่งอาหารและทำเหมือนเรื่องทุกอย่างเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น ผมรู้สึกได้จากสายตาของคนอีกฝั่งนั่งเยื้อไปว่าไม่พอใจ
“จะเอาลูกอมอีกหรอ”ตุลย์ถามผมเพราะเห็นผมเอาแต่ก้มหน้า พูดถึงลูกอมผมก็นึกถึงข้อความขำๆทำให้ผมยิ้มทันที
“อ่ะ”และจีก็เข้ามาเกี่ยวเอวผมให้ไปนั่งชิดแล้วออกแรงกอดจนเริ่มเจ็บ
“นั่งดีๆ”น้ำเสียงกดต่ำกระซิบบอกด้วยอารมณ์ขุนมัว และก่อนที่อะไรมันจะแย่ไปกว่านั้นอาหารก็ทยอยมาเสริฟแล้วเราก็นั่งกินกันไปเรื่อยๆ มีการพูดคุยกันบ้างตามภาษา แต่คนที่เงียบที่สุดไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นน้องเอสที่ใบหน้าน่ารักตึงอย่างเห็นได้ชัด ผมจึงเริ่มรู้สึกอึดอัด
“จี ไม่ตักอะไรในน้องเอสหน่อยล่ะ น้องเขาคงไม่กล้ากิน”ผมสะกิดจีที่กำลังนั่งกินอย่างจริงจังให้หยุดกินแล้วสนใจคนที่พามาด้วยบ้าง
“อืมๆ”จีรับคำก่อนจะส่งจานกุ้งสดให้น้องเอส
“กินซิ เดี๋ยวปวดท้อง”จีว่าก่อนจะกลับมาก้มหน้าก้มตากินอีก น้องเอสรับจานกุ้งมามองอย่างอึ้งๆ แต่ก็ยอมเอาขึ้นมาย่างตามที่คนให้บอก
ตลอดเวลาได้ยินแต่เสียงวาและดาลิ้งที่พูดแทบไม่หยุดส่วนคนอื่นๆก็ได้แต่ยิ้มๆขำๆกับสองคนที่แย่งเนื้อวัวกันไม่ยอมหยุด และจบด้วยการที่ตุลย์เป็นคนจ่ายค่าอาหารทั้งหมดเพราะตุลย์ตั้งใจมาเลี้ยงตั้งแต่แรกกินกันเสร็จเราก็เริ่มแยกย้ายกันกลับบ้าน
“บ้านน้องเอสอยู่สุขุมวิท31ใช่ป่ะครับ”วาถามน้องเอสที่เดินกอดแขนจีอีกครั้งมาที่โรงรถ
“ครับ ทำไมหรอ”น้องอสตอบรับพร้อมถามอย่างสงสัย
“พอดีเลยคอนโดไอ้ตุลย์ก็อยู่แถวนั้นเดี๋ยวไปพร้อมพี่เลยมาๆ จะได้ไม่วนไปมา”วาจบวาก็เข้ามาดึงแขนน้องเอสแล้วเปิดประตูรถให้จนน้องเอสต้องเข้าไปนั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่วาจะขามานั่งข้างคนขับส่วนตุลย์ก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะหันมายิ้มให้ผมเชิงกำชับเรื่องที่ผมรู้แล้วเดินขึ้นรถไป
ผมกับจีเราขึ้นรถกลับบ้านกันเหมือนทุกวันแต่ที่ไม่เหมือนนั้นคือผมกับรู้สึกรังเกียจที่นั่งประจำของผมขึ้นมาอย่างบอกไมถูกยิ่งเห็นกิฟลวดสีทองผมก็แย่รู้สึกแย่
“อะไร แค่ไม่ได้นั่งกับไอ้ตุลย์ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นเลยหรือไง”ผมหลุดออกจากวังทันเมื่อเสียงแดกดันดังขึ้น
“ป่าวนี่ เกี่ยวอะไรกับตุลย์”ผมหันไปถามอย่างไม่เข้าใจ แต่ได้กลับมาแค่ใบหน้านิ่งๆ
“หืมห์ทำไมมาบ้านจีอ่ะ”ผมมองดูตัวบ้านขนาดกลางอย่างคุ้นเคยแต่ปกติจีจะไปส่งผมที่บ้านที่อยู่ซอยถัดไปก่อนแต่วันนี้กลับมาบ้านตัวเองก่อน
“วันนี้นอนนี่แหละ เดี๋ยวโทรไปบอกลุงหมอให้”จีว่า ผมพยักหน้าอย่างงงๆก่อนจะหอบข้าวของลงรถตาม
“พี่กันต์”เล็คเชอร์ในมือล่วงทันทีเมื่อร่างเล็กพุ่งเข้าใส่กอดผมจนตัวขาวๆจมไปกับอก
“ครับ”ผมมองน้องทีอย่างเอ็นดู จีทำหน้าที่เก็บของที่ตกให้
“เห็นคนอื่นดีกว่าพี่ชายแล้วหรือไง”จีเอามือเขกหัวน้องทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“พี่กันต์ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย เนอะ”หันมาขอความคิดเห็นจากผมด้วยในหน้าทะเล้น
“ไม่แน่ใจแหะ”ผมหลุดปากตอบไปตามตรง ทำให้บรรยากาศที่ดูจะสดใสเมื่อครู่หยุดชะงักกับท่าทีของผมทันที
“ทำไมพูดแบบนั้น”จีขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
“เอ่อ ป่าวๆก็เป็นเพื่อนกันนี่เนอะ”ผมได้แต่ตอบแล้วหัวเราะแห้งๆแล้วเดินเข้าตัวบ้าน ได้ยินเสียงแววตามหลังมาว่า
“พี่จีทำไรพี่กันต์อีกเนี่ย”น้องทีบ่นใส่พี่ชายแล้ววิ่งมากอดแขนผมเดินตามเข้าบ้าน
TBC.
มันไม่ใช่นิยายดราม่า ย้ำอีกครั้ง ขอโทษที่คอดราม่าต้องผิดหวัง
เรื่องชื่อพี่เฟชกับพี่น้ำคนเดียวกันไหมมันมีที่มาที่ไป ไว้อ่านๆไปก็จะรู้เอง คนเขียนไม่ได้เขียนผิดนะเอ่อ
ปล.เมื่อผมท้องเปิดจองเเล้วราคา330บาท อย่าลืมช่วยกันอุดหนุนนะ
ปล.2 ชอบพี่ตุลย์มากฤกกกก
-
วาจัดอีกค่ะ คราวนี้ขอแบบหนักๆ เอาให้น้องจีกระอักเลือดตายไปเลยก็ดีค่าา ทำซึนนักนะคะ :laugh3: .. อีกอย่างน้องจีก็หึงไม่ดูตาม้าตาเรือ น่ากลัวว่าเอสจะลุกขึ้นมาตบน้องกันต์เหลือเกินค่ะ
-
น้องจีคนน่ารักหายไปไหน :a5:
ทำไมถึงซึนขนาดนี้!!!!
:seng2ped: :serius2:
-
:katai2-1: ปรบมือให้วาค่ะ
ปล. ตุลย์น่ารัก ถถถถถถถ
-
ชอบจ้าาา มาต่อเร็วๆน้า
-
ชอบจัง
ติดตามๆ
ไม่เอาดราม่านะ อิอิ
-
นี่ไม่ดราม่าตรงไหนสงสารกันต์มากมายอะ โมโหน้องจีจริง สงสัยเชื้อพ่อแรงเกิ้นนนน
-
จีแกเริ่มมีความรู้สึกแล้วใช่ไม๊ หึหึ
-
ทำไมนิสัยน้องจีไม่น่ารักเหมือนตอนเด็ก ๆ ฟร่ะ
โตมานี่นิสัยปากแข็งเหมื่อนแม่ แต่เป็นพวกความรู้สึกช้าเหมือนพ่อเป๊ะ ๆ :m16:
-
น้องจีไหงซึนจุงเบย ตอนเด็กน่ารักน่าหยิกหายไปไหนหน่อ
รีบเอาเอสไปเก็บเร็วๆ ทีเถอะ
ชอบหวานๆ
มาม่าเค้ามิโปรดอ่ะ
ตอนนี้ชอบตุลย์ บวกและเป็ดให้ตุลย์รัวๆ
ขอบคุณที่มาต่อและเป็นกำลังใจให้
:mew1:
-
น้องจี โตแล้วลืมคำพูดตัวเองตอนเป็นเด็กไปเลย อย่างว่าล่ะตั้งแต่เด็กจนโตคนเขาก็ลืมๆกันไปเนาะ น้องกันต์ก็จำฝังใจยังคบกับน้องจีจนเข้ามหาลัยทั้งๆที่เรียนกันคนละคณะ เอาอีกผู้แต่งเอาหลายๆคนให้น้องจีหึงเยอะๆ ๕๕๕๕ รออ่านตอนใหม่คับ
-
เวลาเปลี่ยนความคิดเปลี่ยน ใจโลเลเนอะ นี่ขนาดไม่ดราม่านะเออ อ่านไปยังแบบหน่วงๆเลย :ling3:
-
สนุกกกกง้าา~ ขอถามหน่อยคร้าาา ไม่เขียนเรื่อง เฮ้ย! เมิงน่ะ จะร้ายเกินไปแล้วหรอคะ อยากอ่านมากเลยยย เอามาเขียนต่อเถอะน้าาาาาา. ชอบบอ่าาา :ling3:
-
เอาแบบม่าม่ากรุ๊บกริบก็พอเป็นกะไส รุ่นลูก
ค่อยไปจัดหนักรุ่นพ่อแทน อิอิ
จีเนี่ยไม่รู้ใจตัวเองหรือไง มันน่าโมโหนัก น้องกันต์เศร้าเย้ย
ตุลย์วาอยากอ่านคู่นี้ด้วยเลยอ่ะ อิอิ
-
:hao3:
-
อย่างจีต้องมีตัวกระตุ้น ฮ่าๆๆ :hao7:
-
โอ้ยยย มาอ่านช้าไปขออภัยน้า เพิ่งเห็นจิงๆ
แต่หน่วงมาแบบนี้ ชอบจิงๆ ตามต่อ
-
หน่วงจัง
-
อ่านมา 3 ตอน รู้สึกหน่วงทุกตอน ชอบอ่ะ
-
น้องจีเหมือนพี่ทอสตอนวัยรุ่นจริงๆ
-
ถอดพ่อมาหมดเลย
นะน้องจี o22
-
ชอบมากเลยยย โม้เมนต์ตึงๆ
แต่รู้เลยว่าจีแอบหึงแล้วโหดด้วย คึคึ
อยากอ่านต่อเร็วๆ
-
ตอนที่4
“นั่งอ่านอะไร”จีเดินออกมาจากห้องน้ำใบหน้าหล่อก้มลงไกลจนสัมผัสได้ถูกลมหายใจเย็นๆที่รดข้างใบหู
“เอ่อ”จู่ๆก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวทันทีที่ปลายจมูกโด่งก้มลงมาคลอเคลียที่ข้างแก้ม
“หอม”ริมฝีปากอิ่มพึมพำราวกับอยู่ในมนต์สะกดก่อนที่ปลายจมูกโด่งๆจะกดลงมาที่ผิวแก้ม
“อืม”ผมก็ทำแต่แค่รับคำอย่างอายๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จีทำแบบนี้ จีทำแบบนี้มาตลอดนับ10ปี เขามักจะบอกว่าตัวผมหอมได้กลิ่นทีไรก็เหมือนกับกำลังเสพติด กว่ารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกอุ้มมานั่งตักเขาที่ปลายเตียงแล้ว
“เช็ดผมให้หน่อย”น้ำเสียงออดอ้อนมาพร้อมกับสายตาเว้าวอนที่ช้อนขึ้นมองผมลำแขนแกร่งกอดรัดรอบเอวไว้ราวกับผมกำลังจะหนีหาย ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่คล้องอยู่ที่คอของจีขึ้นมาเช็ดผมให้ ไม่ถึงนาทีหัวหนักๆก็เอนมาซบลงที่อกผม จีชอบให้คนเล่นผมเพราะเขาจะหลับแทบจะทันที ผมก็ได้แต่เช็ดผมต่อด้วยท่าทางทุกลักทุเลพอเห็นว่าเริ่มแห้งดีก็ปลุกคนที่นั่งหลับขึ้น
“เสร็จแล้ว”ผมบอกยิ้มๆปัดผมที่ตกลงมาที่หน้าผากขึ้นให้ ดวงตาคมปรือขึ้นอย่างคนขี้เซาทำเอาผมหลุดขำแทบทุกครั้ง
“อืม”ลืมตาขึ้นมามองผมอย่างลำดับเหตุการณ์
“ปล่อยก่อนจะเอาผ้าไปตาก”ผมบอกเพราะแขนทั้งสองข้างยังรัดเข้าที่เอวผมแน่นไม่ยอมปล่อย
“อืม”วงแขนอุ่นคายออกผมเดินเอาผ้าไปตากที่ระเบียงห้องอย่างเคยชิน ก่อนจะกลับมาหาจีที่มองผมตาไม่กระพริบ
“มีอะไรหรอ”ผมเดินเอายางรัดผมมามัดผมหน้าม้าของจีขึ้นให้ ดูเหมือนผมจะเริ่มยาวอีกแล้ว
“ทำไมวันนี้ไม่มากินข้าวกลางวันด้วยกัน”จีเกี่ยวเอวผมที่ยืนอยู่อีกครั้งเมื่อรัดผมให้เสร็จก็กลับมามองหน้าของคนถามอีกครั้ง
“เลี้ยงข้าวพี่รหัสน่ะ เขาอุตส่าห์เอาชีสมาให้”ผมบอกพร้อมชี้ไปที่กองชีสที่ว่างอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของจี
“มากินด้วยกันก็ได้”จีชอบทำปากยื่นเหมือนตอนเด็กทุกครั้งเวลาไม่พอใจ
“เกรงใจไง”ผมว่าขำๆ
“ที่หลังห้ามไปกินกันแค่2คนอีก ไม่ชอบ”จีออกแรงรัดผมแน่นขึ้นอีกจนผมขยับไม่ได้
“อืม”ผมรับคำเสร็จจีก็จับผมนอนลงเตียงพร้อมกับที่เจ้าตัวขึ้นคร่อมผมแทน
“ห้ามเข้าใกล้ไอ้ตุลย์ด้วย”จีตึงข้อมือผมทั้งสองข้างพูดอย่างบังคับ
“ทำไมอ่ะ”ผมถามกลับ ใบหน้าคมก้มลงมากัดที่ซอกคออย่างหมั่นไส้”เจ็บ”ผมนิ่วหน้าใส่แต่คนข้างบนก็ดูเหมือนจะไม่สนใจเท่าไหร่
“ไม่ชอบ ห้ามเข้าใกล้เข้าใจไหม”
“อืม”ผมรับคำได้แค่นั้นเพราะจีก้มลงมาจนปลายจมูกเราชนกัน สายตาคมจ้องมองเข้ามาในดวงตาของผมเหมือนกำลังหายอะไรบ้างอย่างถึงจะอยู่ด้วยกันมาเกือบทั้งชีวิต แต่ผมก็ไม่ชินกับการใกล้ชิดของจีแบบนี้สักที
“จูบนะ”ไม่รอคำตอบก็ก้มลงมาประทับริมฝีปากลงบนกลีบมาผม ริมฝีปากร้อนเริ่มนวดคลึงดูดกลืนกลีบปากผมอย่างหิวกระหายผมพยายามจะผละออกจากจีเพราะมันเริ่มนานกว่าทุกทีจนผมเริ่มหายใจไม่ออก แต่เพราะข้อมูลที่ถูกตึงทั้งสองข้างทำให้ผมขยับตัวไม่ได้ พอจะเริ่มอ้าปากประท้วงลิ้นร้อนก็สอดเข้ามา ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกนี่เป็นครั้งแรกที่จีสอดลิ้นเข้ามา ลิ้นร้อน
พยายามเกี่ยวตวัดกับลิ้นของผมส่วนผมก็ทำได้แค่หนีอย่างไม่เป็นงาน
“หึหึ”ถอนจูบออกก่อนจะจ้องมองผมที่หอบเหนื่อยเหมือนกลั่นแกล้ง
“นอนไปเลย”ผมผลักอกคนข้างบนจนจีเอนไปอีกฝั่ง ส่วนผมก็เดินเข้าห้องน้ำหัวใจเต้นรัวจนอดคิดไม่ได้ว่าจีจะได้ยิน พอเงยหน้ามองตัวเองในประจกก็อายหนักเข้าไปอีก ริมฝีปากของผมแดงและบวมฉึ่ง ทำให้นึกถึงสาเหตุขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
เพื่อนกันต์เขาจูบกันต์ขนาดนี้หรอครับ
บอกผมทีซิครับว่าเพื่อนคุณก็จูบคุณแบบนี้
หลังจากจบศึกผมก็เจ้านอนเห็นจีนอนเล่นมือถือยู่ที่เตียงพอผมขึ้นเตียงเข้าก็เก็บมือถือและปิดไฟ ก่อนจะดึงผมให้มานอนซบอกโดยมีลำแขนกอดผมตลอดทั้งคืน
นับวันผมยิ่งคิดว่าผมคงเป็นเพื่อนกับเขาต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าเขายังทำแบบนี้กับผมทุกวัน
“เฮ้ย”ผมคิดไม่ตกจริงๆว่าคำว่าเพื่อนสำหรับจีคืออะไร เราไม่ใช่เด็กๆจะได้ทำแบบเมื่อคืนได้ แต่ทำไมเขายังทำทั้งๆที่มองผมเป็นแค่เพื่อน เฮ้อ~~~
“เป็นไรอีก นั่งทำหน้าแรดแต่เช้า”ฟางเดินเข้ามาหาผมที่ม้าหินหน้าคณะ รอเรียนรอบเช้า ผมเลยมานั่งอ่านหนังสือใต้ร่มไม้เย็นๆ แต่อ่านมาตั้งนานก็ไม่เข้าหัวสักนิด จะมีแต่เรื่องเมื่อคืนนี้แหละที่เข้ามาไม่หยุดหย่อน
“ป่าว”ผมนอนซบลงกับกองชีสหนาๆอย่างหมดแรง
“เรื่องเมื่อวานอ่ะว่าไงพอรู้อะไรบ้างยัง”ฟางยกแก้วน้ำแดงที่ถือมาขึ้นดูด
“จูบ”ผมก้มหน้าติดชีสแล้วตอบ
“อะไรนะ”
“จูบ เพื่อนกันเขาจูบกันด้วยหรอ”ผมเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ
“มันก็มีนะสมัยนี้”ฟางตอบแบบปัดๆ
“แต่เอาลิ้นเข้ามาด้วยนะ แล้วๆๆนานเป็นาทีเลย”ผมลุกขึ้นมาพูดอย่างล้นลาน ไม่ชอบเลยเวลาที่จีทำอะไรกับผมแล้วคนอื่นชอบมองว่าเพื่อนกันเขาก็ทำกันแบบนี้
“เชี่ย ถึงขั้นแล้วหรอ”ฟางร้องเสียงดังจนคนที่นั่งอยู่ในละแวกเดียวกันหันมามองผมรีบเอามือปิดปากฟางแทบทันที
“อย่าเสียงดังดิ”ผมว่าฟางพยักหน้าผมเลยยอมปล่อยมือ
“ควายมาก ถ้าทำแบบนี้แล้วยังเรียกว่าเพื่อน”ฟางพูดอย่างจริงจัง
“ใช่ไหมล่ะ”ผมเครียดจริงๆ มันอึดอัดเพราะบ้างเวลาเราก็คิดว่าเราสำคัญและสามารถมีสิทธิในตัวเขาเต็มที่ แต่บ้างทีอยู่ๆก็มีกำแพงโผล่ขึ้นมากั้นเราให้ห่างกัน ผมทำตัวไม่ถูกเพราะผมไม่รู้ว่าตอนไหนที่ผมจะสำคัญและเวลาไหนที่ผมหมดความสำคัญ
“ทำไงดีอ่ะ”ผมเงยหน้ามองฟางอย่างขอความช่วยเหลือ
“ก็ไม่ยาก ไปบอกรักมันดิ แค่นั้นแหละ”ฟางตอบแบบเรียบๆแล้วหยิบแป้งพัฟขึ้นมาแต่งหน้า
“ไม่ได้หรอก จีมีแฟนแล้ว ไปพูดแบบนั้นได้ไง”จีคบกับน้องเอสอยู่ถ้าผมไปบอกรักทั้งๆที่รู้อยู่แกใจว่าไม่มีทางสมหวัง เป็นคุณคุณจะทำหรอครับ
“กูมีให้มึง2ทางเลือก”ฟางเก็บแป้งพัฟลงกระเป๋าแล้วหยิบลิปสติกสีแดงสดขึ้นมา”1ตัดใจ”ฟางว่าเสร็จก็ลงมือทาลิปสติกสีแดงสดทับสีพีชอ่อนก่อนหน้าทันที
“และอีกทางอ่ะ”เพราะว่าฟางอาแต่ทาลิปสติกอยู่นาน2นานจนผมเริ่มทนไม่ไหว
“แย่งมันมา”ไม่หน้าเชื่อแค่สีลิปสติกสีเดียวก็เปลี่ยนลุคของหญิงสาววัยรุ่นสวยหวานให้เป็นเป็นผู้หญิงโตเต็มวัยและดูร้ายกาจ
“บ้าหรอ”จะไปแย่งมาได้ไง ผมเป็นเพื่อนกับจีมาตั้งแต่เด็กถ้าผมทำแบบนั้นผมอาจจะโดนเกียดไปตลอดชีวิต แล้ว น้องเอสก็น่าสงสาร ผมทำอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก
“งั้นก็ตัดใจ”พอได้ยินคำนี้ผมก็ยิ่งเจ็บเลยครับ มันเป็นหนทางที่ผมคิดไว้ตั้งแต่แรก ถึงจะคิดว่ามันเป็นทางที่ดีที่สุด แต่ผมกลับไม่อยากจะทำมัน
“เห็นไหมมึงทำไม่ได้หรอกเพราะฉะนั้นก็ทางที่สอง แย่งมันมา เอาล่ะมาเริ่มเลย”ฟางยืนขึ้นเก็บของลงกระเป๋าแล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้นตาม
“ไปไหน”อีกไม่กี่นาทีจะเข้าเรียนแล้ว
“เตรียมตัวไง”ว่าจบก็ลากผมไปที่ลานจอดรถ
“เตรียมอะไร จะเข้าเรียนแล้วนะ”ผมมองไปที่คณะเห็นกลุ่มนักศึกษาปีกำลังเดินขึ้นตึก
“โดด”ว่าจบก็จัดการหยัดผมเข้ารถ บ้างทีผมก็สงสัยนะครับว่าตัวเองขาดพละกำลังของผู้ชายหรือฟางที่มีมันเกินกว่าผู้หญิงปกติ
ฟางพาผมขับรถมาที่ห้างดังใจกลางมือที่ค่อนข้างไกลจากมหาลัยพอสมควร ผมคงกลับไปเรียนไม่ทันแล้วแน่นเลย ผมเดินตามหญิงสาวรูปร่างดีที่เดินเชิดหน้าตามแบบฉบับของสาวมั่นเรียกสายตาให้คนผ่านไปผ่านมาต้องหยุดมอง
ฟางเป็นคนสวยที่ไม่เคยโอ้อวด เธอพอใจในหน้าตาเธอ แต่เธอก็ไม่คิดว่าดีกว่าผู้หญิงคนอื่น เธอจึงแต่งตัวให้ดูดีที่สุดเท่าที่เธอคิด แต่บางคนกลับมองว่าเธอสวยมากอยู่แล้วการที่เธอพยายามแต่หน้าแต่งตัวให้ดูดีขึ้นไปอีกทำให้ใครหลายคนมองว่าเธอ
อยากอวดและขี้โกงซึ่งมันไร้เหตุผล
“น้องฟาง คิดถึงจัง”ฟางเดินเข้ามาในร้านตัดผม ร้านหรูหราตกแต่งด้วยโทนสีดำทองมีกระจกอยู่รอบด้านและมีเกาอี้ตัดผมนับ10ตัว
“ค่ะ เหมือนกัน อ๋อ วันนี้ฟางมีนี่มา”ฟางพูดจบก็หันมาจับผมให้มาอยู่อยู่ข้างหน้าของช่างตัดผมเอ่อ ซึ่งผมไม่แน่นใจเพศเท่าไหร่
“ต๊าย น่ารักเชียว”พี่ช่างตัดผมว่าพร้อมจับผมหมุนไปมาแล้วร้องบอกอย่างชอบใจ แต่ผมงงจนทำอะไรถูก
“ให้เต็มที่เลยเคย อยากได้แบบลุกเช็กซี่ แต่น่ารัก”
“โอเค๊คร่า”แล้วผมก็ถูกลากขึ้นเตียงสระผม มีช่างสามสี่คนเข้ามาพูดคุยเหมือนกำลังวิเคราะห์อะไรบ้างอย่างจากนั้นผมก็ถูกทำเหมือนตุ๊กตานอนตรงนั้นนั่งตรงนี้เปลี่ยนที่นับ10รอบในเวลา6ชั่วโมง ผมหลับแล้วหลับอีกแต่ตื่นขึ้นมาทีไรก็เห็นแค่ผ้าขนหนูสีขาดที่กำลังพันรอบหัวผมอยู่ และในที่สุดมันก็จบ
“นี่ไงน้องฟาง โอเคไหมค่ะ”ผมได้ยินเสียงร้องเรียกฟางเสียงดังจนผมต้องตื่นขึ้นมา ภาพตรงหน้าคือเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลทองที่ถูกตัดให้สั้นและเซ็ทเป็นทรง ผมมองตัวเองในกระจกอย่างงงๆ หันซ้ายหันขวาอยู่นานสองนาน เอาตรงๆผมเพิ่งรู้วันนี้จริงๆว่าผมก็หล่อได้เหมือนกัน
“แจ๋วเลยค่ะ”ฟางว่าจากนั้นเราก็เดินไปซื้อของอีกหลายอย่างมก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่เพราะการถูกลากไปลากมาที่กินเวลาเกือบ8ชั่วโมงมันทำเอาผมหัวหมุนจนผมไม่มีเวลาเรียบเรียงหรือคิดอะไรเท่าไหร่ มารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกฟางทิ้งที่ใต้คณะวิศวะ
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ6โมงเย็นนักศึกษามากมายนั่งอยู่ใต้ตึก พอผมลงจากรถพร้อมถุงกระดาษแบรนดัง เต็มสองมือ ทุกคนก็หันมามองที่ผมอย่างสนใจ ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกพยายามมองหาที่หลบแต่มันก็ไม่มี
“กันต์”ผมสะดุ้งทันทีที่ถูกใครบ้างคนสะกิดจากข้างหลัง
“เลิฟ”ผมรู้สึกโล่งอกเพราะคนที่เข้ามาทักผมนั้นคือเลิฟที่ในมือมีแก้วน้ำอดลมอยู่ในมือทั้งสองข้าง
“ไอ้เลิฟเร็วดิ”และดาลิ่งที่เดินมาตามหลังดันหลังพี่ชายให้เดินไปข้างหน้าแต่พอเห็นผมเลิฟก็ค้างพร้อมกับทำแก้วน้ำในมือตก และน้ำก็กระจายไปทั่วพื้นทั้งผมและมายเลิฟต่างกระโดดหนีตามสัญชาติญาณ แต่ดาลิ่งกลับยืนเฉยๆ
“กันต์”ผมได้ยินเสียงจีที่ดังมากจากด้านหลังจนผมต้องหันไปมอง
“กันต์ ไปทำอะไรมาอ่ะ เมื่อเช้ายังดำอยู่เลย”วาที่เดินตามมาสมทบพร้อมกับตุลย์วิ่งเข้ามาหาผมอย่างตกใจ
“เราดำหรอ”ผมว่าผมก็ไม่ดำนะถึงจะไม่ขาวเท่าน้องทีก็เถอะ
“เปล่าเราหมายถึงสีผมอ่ะ ดูดีมากเลย”วาว่ายิ้มๆ เกาคออย่างทำตัวไม่ถูกและหลบสายตาผมอย่างอายๆ
“ขอบคุณ”ผมว่ายิ้มๆกลับ
“ไปทำอะไรมา”แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่พอใจ
“อ่อพอดีวันนี้ฟางพาไปทำผมใหม่มาอ่ะ ดูดีป่ะ”ผมว่าพร้อมหมุนตัวให้จีดู
“กลับบ้าน”แต่แทนที่จะกล่าวคำชมเชยสักคำแบบที่ใครๆทำจีกับลากผมขึ้นรถ ดูจากแรงที่บีบต้นแขนผมก็พอรู้ว่าจีไม่คิดจะชื่นชมทรงผมใหม่ของผมแน่
TBC.
ติดสอบซัมเมอร์อ่ะ
น้องจีไม่น่ารักเลยเฮ้อ
ส่วนนิยายเรื่องอื่นที่แต่งๆค้างไว้บอกเลบอารมณ์ไม่มีความคิดไม่มามาเมื่อไหร่จะเอาลงเน้ออย่าด่าเราเลย
-
อย่ามาหวงก้างนะคะน้องจี~ ได้ข่าวว่าเป็นแค่เพื่อนไม่ใช่เหรอเราน่ะ หวายย~ :m14: .. น้องกันต์เขามีกองหนุนดีจ้า อยากรู้จริงๆ เลยเชียวว่าน้องจีจะซึนไปได้อีกแค่ไหนกันน้าา~
-
อุ้ยยย ไม่ด่าาา อยู่แลววว. อารมมาแต่งเสดละเอามาลงน้าา รอได้. มันสนุกเลยถามถึงจ้าาาาาา. มาต่อเรื่องนี้แทนนก็ได้. กิกื
-
น้องกันต์น่ารักกกกกกกกก
อยากอ่านคุณพ่อกับพี่เกรวบ้างงงงงงงง
-
พึ่งตามมาอ่าน ชอบน้องกันต์มาก น่ารักจัง
ส่วนจีก็นะ ไม่รู้ใจตัวเองเลยหรือไง
:z6:
-
หวงก้างนะเราอะ
-
หึงกะบอกไปตรง ๆ เลยน้องจี
อย่ามั่วแต่ช้าอยู่ล่ะเดี๋ยวคู่แข่งจะเพียบเอานะ
-
รู้ใจตัวเองได้แล้วนะน้องจี ชักช้าโดนใครแย่งน้องกันต์ไปจะรู้สึก :hao3:
-
:laugh:
-
มาต่อเร็วๆน่ะ อยากให้กันต์ ทำให้จีมันหึงมากๆ ให้ฟิวขาดไปเลย 5555555555 อยากรู้มันจะทำยังงัยถ้ามีคนมาจีบกันต์
-
รอๆๆๆๆน้องกันต์
เอาให้ป๊อบๆไปเลย อิอิ
-
น่าเห็นใจน้องกันต์ เอาคนมาจีบน้องกันต์มากๆนะ ให้น้องจีอกระเบิดไปเลย ๕๕๕๕๕ น้องจีทำไมไม่รู้ตัว รู้ใจตัวเองอีกนะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
เพื่อนกันนะจี ท่องเอาไว้ว่าเพื่อน เพื่อน อย่าทำเกินหน้าที่เพื่อนนะจี เพื่อเค้าไม่ทำแบบนี้นะจี
-
น้องกันต์สู้ๆ ชอบเคะแบบนี้ :katai2-1:
-
น้องจีน่าตีจริงๆเลยทำกับกันต์ขนาดนี้แล้วยังเป็นแค่เพื่อน :z6:
-
:hao7:ชอบกันต์ จัง น้องจี นู๋จะสำนึกช้าเหมือนคุณพ่อหราค่ะ ไม่ไหวน่ะลูก อยากอ่านของน้องที มั้งง่าเเอาน้องทีมาเสริฟที กรีสสสสสสส ฟินแปบ
-
ขอคนมาจีบน้องกันต์เยอะๆๆ ให้จีอกแตกไปเลยยยยย
-
หน่วงเบาๆ เอาใจช่วยนะเด็กๆ รุ้ตัวกันไวไว อยากอ่านบทหวานๆๆ อิอิ
-
:z6: :z6: :z6:
กันต์สู้ๆ ถถถถถถ
-
หวงชัดๆๆๆอยากเก็บไว้ดุคนเดียว หลานจีเนี่ยโตมาทำไมความรู้สึกช้าเนี่ยยยยยยย
รอจร้าาาาาา
-
หวงก็บอกตรงๆเหอะ ทำมึนอยู่นั่นล่ะ ระวังโดนแย่งน้าาาสา :hao7:
-
มัวแต่ช้าโดนคนอื่นแย่งไปจะหัวเราะไม่ออกเอานะจี ชิ ทำไมโตมาำตัวน่าหมันไส้จริงๆ น้องทีน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
จีไม่น่ารักเลย
-
ขอบคุณ :)
-
เพื่อนกันเขาไม่จูบกัน ไม่กัดคอกันด้วยนะจีเผื่อไม่รู้
หยั่มมาาาหวงก้างโนะ เป็นแค่เพื่อนค่ะะะะ :katai3:
-
น้องกันต์น่าร้ากกก น้องฟางด้วย
-
จีหวงก็บอกอ่ะดิ ก็กัตน์น่ารักกกกขนาดเน้! :ling1:
-
ตอนที่5
หลังจากรากผมขึ้นรถ จีก็ไม่พูดไม่จา ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ ผมเอาถุงเสื้อผ้าที่หอบโยนไปไว้เบาะหลัง สักพักมือถือก็สั่นพอดูก็เป็นฟางที่ไลน์มา
ฟาง:เป็นไงบ้าง
G.U.N:จีโกรธใหญ่เลย
ฟาง:ดีมาก
G.U.N:ดีตรงไหน?
ฟาง:เถอะน่า
แค่นี้แล้วผมก็ส่งสติ๊กเกอร์ร้องไห้ไป ฟางก็ไม่ได้ตอบอะไรมา
“จี จะไปไหน”ผมถามเพราะไม่รู้จะพูดอะไร แต่จีกลับเงียบและไม่ยอมตอบ ผมก็เลยได้แต่นั่งหน้างอจนมาถึงบ้านของจี เห็นแม่
ของจีออกมายืนดู
“มานี่”ผมกำลังจะเปิดประตูด้านหลังเพื่อจะเอาถุงเสื้อผ้าออกมา แต่จีก็มาดึงแขนผมให้เดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยว”ไม่ฟังที่ผมพูดสักนิดจีตั้งใจรากผมอย่างเดียว
“น้องจีปล่อย”แม่ของจีที่เห็นผมทำน้าตาไม่สู้ดีนักเลยสั่งให้ลูกชายปล่อยมืออกจากแขนของผม
“แม่ จีรีบ”จีตอบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักพยายามจะเดินเข้าบ้านแต่แม่เอฟก็เข้ามาขวางไว้
“แม่บอกให้ปล่อย”แม่เอฟกดเสียงต่ำ จีมองผมอย่างไม่พอใจแล้วก็ปล่อยมือออกจากแขนผม ความรู้สึกชาแล่นขึ้นมาทันทีที่เลือดมีเส้นทางไหลเวียน
จีเดินขึ้นห้องอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โมโหขนาดนั้นก็แค่สีผม ถึงฟางจะบอกให้ปล่อยไปก็เถอะ แต่ผมกับจีเราสนิทกันมากแทบจะไม่เคยทะเลาะอะไรกันจริงจังเลยพอเป็นแบบนี้ผมก็อดกลัวไม่ได้ เลยคิดจะเดินตามขึ้นไปง้อแต่แม่ของจีก็ห้ามไว้ก่อน
“บ้างทีน้องกันต์ก็ตามใจเขามากเกินไป ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ”คนเป็นแม่พูดอย่างรู้สถานการณ์ตั้งแต่เล็กจนโตลูกชายของเขามักจะเอาแต่ใจอย่างไร้เหตุผลไม่รู้ทำไมสอนเท่าไหร่ ก็เหมือนนิสัยไม่ดีพวกนี้จะไม่ดีขึ้นเลย แต่สาเหตุหลักๆก็คงเป็นเพราะเด็กชายน่ารักตรงหน้านี่แหละที่ไม่เคยจะโกรธลูกชายของเขาที่มักจะพานใส่บ่อยๆเลยแถมยังเป็นคนต้องไปง้อแทบจะทุกครั้งตั้งแต่เล็กจนโตป่านนี้
“ครับ”ผมรับคำ แต่ก็อดมองขึ้นไปที่ชั้นสองไม่ได้ยิ่งได้ยินเสียงบานประตูปิดเต็มแรงจนเกิดเสียงดังก็ยิ่งกังวน
“มาช่วยครูทำอาหารเย็นไหม”แม่ของจีหันมาถามผม ผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปช่วยทำอาหารเย็นแบบทุกครั้ง แม่ของจีเป็นผู้ชายที่ทำอาหารอร่อยมาก อร่อยพอๆกับแม่เกรวของผมเลย แถมยังใจดีและก็สวยด้วย เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพอของจีถึงได้หวงแม่ของจีขนาดนี้ ครั้งหนึ่งเคยเกิดเรื่องเมื่อแม่ของจีไปงานเลี้ยงกับพ่อของจีแล้วดูเหมือนจะมีประธานบริษัทคู่แข่งเข้ามาจีบแม่ของจี จนพ่อของจีต้องต่อยผู้ชายคนนั้นกลางงานทำเอาเป็นข่าวใหญ่โตลงหนังสือพิมพ์หนังสือบันเทิงอยู่เป็นอาทิตย์
“แล้วนี้ทียังไม่กลับหรอครับ”ผมถามเพราะนี่ก็หกโมงเย็นแล้วแต่ยังไม่เห็นน้องทีเลย
“น้องทีไปซื้อของกับเพื่อนที่สยาม เดี๋ยวจะกลับมาพร้อมพ่อเขาเลย”แม่ของจีว่าพร้อมเปิดหม้อชิมแกง
ถึงจะบอกว่ามาช่วยก็เถอะแต่ผมก็ทำได้แค่คอยหยิบโน้นส่งนี้ให้แม่ของจีเท่านั้นเรื่องทำอาหารหรือปรุงผมก็ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเลยครับ ทำไม่เป็นพอทำอาหารเกือบเสร็จน้องทีก็กลับมาพร้อมอาทอส เข้ามาทักทายผมแล้วก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ แม่เอฟก็เข้าไปช่วยดูแลอาทอส ผมเลยเหลี่ยงเดินขึ้นมาหาจี พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นจีหลับอยู่บนเตียงคิ้วเข้มยังคงขมวดเหมือนกับลังไม่พอใจกับความฝันจนไม่อดไม่ได่ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป
พอถ่ายจนสมใจแล้วผมก็ปลุกจีเพราะมันหัวค่ำนอนนานกว่านี้อาจจะปวดหัวได้
“จี จีตื่นเหอะ กินข้าว”ผมว่าพร้อมเขย่าตัวคนบนเตียงเบาๆ
“อืม”จีตอบรับในลำคอแต่ตาก็ยังไม่ลืม ผมจึงปลุกต่อแต่ก็ได้กลับมาแบบเดิมๆหลายครั้งจนต้องใช้ไม้ตาย
ผมก้มลงไปประทับริมฝีปากบนกลีบปากอิ่มเหมือนที่เคยทำมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ พอจะผละออกมือของคนนอนหลับก็ยกขึ้นมากดท้ายทอยผมไว้ไม่ให้ผละออก ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะเริ่มจูบตอบ ถึงจะไม่ได้เอาลิ้มเข้าไปเหมือนครั้งที่แล้วแต่การถูกดูดริมฝีปากแรงๆก็ทำเอาผมขาอ่อนเอนตัวลงทับกับเจ้าชายนิทราบนเตียงอย่างหมดแรง
“หน้าแดง”พอตื่นเต็มตาก็เริ่มพูดจาที่ทำให้ผมอยากมุดที่นอนหนี
“ปล่อยก่อน”ผมว่าเพราะจีกอดเอวผมไว้แน่น จนเกิดเป็นภาพที่ชวนเข้าใจผิด เดี๋ยวน้องทีเปิดประตูเข้ามาเห็นจะทำไง
“พี่จี แม่เรียก...”ยังไม่ทันได้คิดจบน้องทีก็เปิดประตูพรวดเข้ามา ผมรีบผละออกจาอกจีแล้วลุกขึ้นนั่งพร้อมเซหน้าไปทางอื่นอย่างอายๆ
“ทำไม่เคาะประตูหืมห์”จีลุกขึ้นเดินไปหาน้องชายพร้อมบีบจมูกเล็กๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“แหม่ๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่ากับลังเข้าได้เข้าเข้มกันขนาดนี้ ขอโทษคราฟฟฟ”น้องทีตอบหน้าทะเล้นก่อนจะโดนพี่ชายดุเรื่องคำพูดสองแง่สองง่ามว่าไปหัดมาจากไหน กว่าจะลงมากินข้าวกันได้ก็เกือบทุ่ม
หลังจากกินข้าวเสร็จพ่อของผมก็โทรตาม ถึงจีจะขอให้ผมนอนนี่อีกวันแต่แม่ของจีกลับไม่ยอม
“เป็นอะไรกับลูกชายเขาล่ะเรา ถึงจะมากักตัวลูกเขาไว้แบบนี้”พอเจอแม่พูดแบบนี้จีก็ทำอะไรไม่ได้เลยจำยอมขับรถมาส่งผมที่บ้าน
“ทำไมถึงไปทำสีผม”ผมลืมรื่องนี้ไปซะสนิทเลย
“ก็เปล่าแค่อยากลองทำ เห็นคนอื่นทำแล้ว แล้วดูดีไง”ผมหันไปตอบอย่างเกร็งๆเพราะกลัวจีจะโกรธอีกครั้ง
“แล้วทำไมถึงยากดูดี”จียังคงถามหน้านิ่ง
“ใครๆก็อยากดูดีในสายตา..”กำลังจะหลุดปากพูดออกไปก็ต้องเงียบลงทันทีเพราะจีหันมามองตาขวาง
“ใคร อยากดูดีให้ใครมอง”จอดรถเข้าข้างรั้วบ้านของผมทันทีอย่างไม่พอใจ
“ก็ทุกคนแหละ ไม่มีใครอยากหน้าเกลียดหรอก”ผมว่าอย่างเริ่มนอยย์ๆ อุตส่าห์นั่งหลังขดหลังครั้งทำผมแทบทั้งวัน นอกจากไม่ได้รับคำชมแล้วยังมาถูกดุใส่อีก
“เมื่อก่อนก็ไม่เห็นหน้าเกลียดตรงไหน”จีว่าแค่นั้นแล้วขับรถเข้าบ้านผมต่อ
“อ่ะ”กระดาษเอสี่สีขาวถูกวางตรงหน้าผมด้วยฝีมือฟาง
“อะไร”ผมหยิบมาอ่านมันเป็นเหมือนช่องให้ลงรายชื่ออะไรบ้างอย่างพร้อมคณะและรหัสนักศึกษา
“ค่าย”ค่ายหรอเทอมแรกเนี่ยนะช่วงนี้หน้าฝนทำไมถึงมีค่าย
“ค่ายอะไร”มันเป็นแค่กระดาษให้ลงรายชื่อไม่มีอะไรเขียนอธิบายเลยสักนิด
“วิศวะจะไปรับน้องทีระยอง เขาเลยขอเด็กคณะแพทย์ไปช่วยเรื่องหน่วยพยาบาล”ฟางอธิบายอย่างอารมณ์ดีซึ่งนั้นทำให้ผมเริ่มไม่ไว้วางใจ
“มีแบบนี้ด้วยหรอ”ปกติผมว่าแค่จัดเด็กวิศวะสักกลุ่มขึ้นมาเป็นหน่วยพยาบาลก็ไม่น่าจะมีปัญหาแล้วทำไมต้องรับอาสาจากเด็ก
คณะแพทย์ให้มันยุ่งยากกว่าเดิม
“มันเป็นกฎของมหาลัย”ฟางว่าพร้อมหยิบปากกามากดแล้วส่งให้ผม
“อืมๆ”ผมตอบตกลงพร้อมเซ็นชื่อลงไป พอเสร็จฟางเขียนชื่อตัวเองลงไปด้วยแล้วรีบวิ่งด้วยท่าทางร่าเริงจนผิดปกติ
“กันต์”ผมหันไปมองตามเสียงเรียกเห็นวาวิ่งมาหาด้วยความเร็วและมีพวกเพื่อนๆเดินตามแต่ที่ผมสะดุดตาที่สุดคงเป็นคู่ที่เดินรั้งท้าย
จีกับน้องเอส
รอยยิ้มที่ผมคิดจะทักทายหุบลงทันที ไม่รู้ทำไม ก็แค่เดินข้างกันแต่ผมก็รู้สึกไม่ชอบใจแล้ว
“ว่าไง”ผมพยายามฝืนยิ้มทักวาที่เข้ามานั่งติดกับผม
“ได้ข่าวเรื่องค่ายป่าว”
“อืมเพิ่งเซ็นชื่อไป”ผมตอบทุกคนเริ่มทยอยลงมานั่ง รวมทั้งน้องเอสและจีที่นั่งลงฝั่งตรงข้าว ตั้งแต่เดินมาจนตอนนี้จียังไม่ทักผมสักคำ เมื่อเช้าก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยพอมาถึงมหาลัยผมก็ต้องรีบเข้าเลปแต่เช้า
“แจ๋วเลย แบบนี้ค่อยหน้าไปหน่อย”วาว่าจบตุลย์ก็ผลักหัววาอย่างหมั่นไส้จนวาเลยต้องโวยวายกลับสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคนที่นั่งรอบโต๊ะยกเว้นสองคนตรงหน้าที่นั่งคุยกันอยู่แค่ในโลกส่วนตัว
“น้องกันต์”ผมหันไปทางคณะแพทย์ตามเสียงเรียกเห็นพี่น้ำหอบหนังสือจนเต็มอ้อมแขน
“สวัสดีครับพี่น้ำ”ผมเอ่ยทัก
“ดีครับ เห็นไอ้อาร์ทมันบอกกันต์ตามหาพี่”พี่น้ำมองไปรอบๆโต๊ะอย่างสนใจทุกคนยิ้มทัก
“อ่อ ใช่นี่ครับ ครั้งที่แล้วรู้สึกพี่จะลืมไว้ที่บ้านพ่อให้เอามาให้ครับ”ผมหยิบกระเป๋าดินสอสีน้ำตาลเข็มจากในกระเป๋าเป้ส่งให้พี่น้ำ
“อ่อ นึกว่าหายไปไหนทิ้งไว้บ้านคุณอาเอง ขอบคุณนะ”พี่น้ำรับไปยิ้มๆ
“เอ่อ ทำไมกันต์ถึงเรียกพี่เฟชว่าพี่น้ำอ่ะ”วาที่นั่งจ้องพี่น้ำอยู่นานถามขึ้นอย่างสงสัย
“อ่อ พอดีพ่อชอบเรียกแม่พี่ด้วยชื่อจริงอ่ะ เลยให้น้องกันต์เรียกด้วย”
“อุยยยยยยยยย”ทั้งโต๊ะร้องขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน ผมได้แต่มองอย่างขำกับมุขของพี่น้ำ แต่ดูเหมือนจะมีคนบ้างคนที่ไม่ไม่ชอบใจ
ปัง!
จีเอาสมุดเล่มเล็กในมือฟาดลงกับโต๊ะเสียงดังจนทั้งโต๊ะต้องเงียบและหันมามองเป็นตาเดียว ก่อนที่จีจะลุกออกไปและน้องเอสก็รีบวิ่งตามไป
“พี่ทำอะไรผิดป่าว”น้ำว่าขึ้นอย่างงงๆ
“พี่ไม่ผิดหรอกครับ มันผิดที่เพื่อนผมมันโง่เอง”ดาลิ้งว่าขึ้นขำๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางคณะตัวเองและคนอื่นๆก็ลุกตาม
จริงๆพี่น้ำชื่อจจริงน้ำเย็น อาณรอลชื่อเล่นชื่อ เฟช แต่ทุกคนที่บ้านพี่น้ำชอบเรียกชื่อจริง ส่วนผมก็รู้จักพี่น้ำมาตั้งแต่เด็กๆผมเลยติดเรียกพี่น้ำด้วยชื่อจริงไปด้วย
“งั้นพี่ไปก่อนนะมีเลปแล้วเย็นนี้กลับพร้อมพี่ไหมเห็นคุณอาโทรมาบอกให้พี่ไปกินข้าวเย็นที่บ้าน”พี่น้ำถามยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวกันต์กลับกับเพื่อนเดี๋ยวเจอกันที่บ้าน”ถึงไม่รู้ว่าวันนี้ผมยังจะมีที่นั่งเหมือนเดิมหรือเปล่า
พี่น้ำพยักหน้าตกลงก่อนจะกล่าวลาเพื่อนๆของจีแล้วเดินไปเรียนต่อ
TBC.
ช่วงนี้ยุ่งมากตอนหน้ารอหน่อยนะ
:z3:น้องจีทำไมหนูเป็นเด็กแบบนี้ลูกหืมห์
-
ตามนั้น หาแฟนประชดเลยน้องกันต์ :beat:
-
ถ้าน้องกันต์ไม่อยู่จีจะรู้สึก อยากจับจีมาเขกกะโลกสักพันครั้งเลย ไม่ได้ดังใจเลย ฮ่าๆๆๆ
แม่เอฟพ่อทอสมีฉากนิดเดียวเองอ่ะ แอบอยากอ่านตอนที่น้องกันเล่า ว่าพ่อทอสหึงโหดดด ต่อยคู่แข่งเลย
รออ่านคู่คุณหมอ ด้วย
-
หึงออกหน้ายังไม่รู้ตัวอีกเรอะ จี :ruready
-
ขอตีหัวน้องจีหน่อยยย :katai1:
-
น้องจีหึงเขาแบบไม่รู้ตัว หาอะไรมากินเพื่อจะเพิ่มความฉลาดหน่อยนะลูก :z3: :z3:
-
น้องกันต์เปิดใจรับคนใหม่ๆ เข้ามาในชีวิตบ้างดีไหมคะ? อย่าไปจมปลักกับคนอย่างน้องจีอีกเลยค่ะ หนูมีค่ามากกว่าการเป็นของตายให้น้องจีมาปู้ยี่ปู้ยำในเวลาที่เขาต้องการน้า~ :sad4:
อยากเห็นคนกระอักเลือดตาย เพราะเสียของรักไปในวันที่กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้วจังเลยค่ะ o18 ..
-
ขอบคุณ :)
-
ขัดใจกับน้องจีมากอะ
-
โอ้วววว น้องจี ทำไมเป็นคนแบบนี้ล่ะ จะเก็บกันต์ไว้ทำไมไม่ทำวิธีที่ถูกต้อง ทำแบบนี้น้องกันต์ก็เข้าใจผิดไปนะสิ
-
:laugh:
-
เอานิสัยพ่อมาสินะ 55555
-
น้องจีกินปลาเยอะๆน่ะลูกกกกกกก
น้องกันต์น่ารักกกกกกกก
-
หึงขนาดนี้ไปขอ
เค้าเลยไป :mew2:
-
ชอบบบ :hao5:
-
หนุกอ่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
รออ่านมากก ไม่ไหวจะเคลียกับจีเลย
กันต์ต้องอย่าใจอ่อนนะ ต้องหักใจให้ได้
รีบๆมาต่อนะคะ
-
เรื่องนี้สนุกโดนใจเรามาก จนเราต้องไปหาอ่านแม่เอฟ ซึ่งก็น่ารักอบอุ่นจริงๆค่ะ
เรื่องนี้แบบ ชอบๆๆๆๆๆๆ :z13: :katai2-1:
-
หึงออกนอกหน้ามาก กิ๊วๆ :m1:
-
แหมจีมาหวงอย่างนี้ มีสิทธิอะไรคะ เป็นแค่ 'เพื่อน' อย่าเยอะ
#หมั่นไส้
-
จีนี่ ซึนจริงจริ๊งงงงง
น้องกันสู้ๆค่ะ อย่าไปยอม :hao7: :hao7:
-
:katai1:คนแต่งค่ะเอาตอนน้องที มาลบความหมั่นไส้น้องจีหน่อย ไม่ไหวกับน้องจีแล้ว เจ้ไม่ไหวจะเครียร์
:katai2-1: เพื่อนน้องจีที่เจอตอนสมัครอนุบาล ที่ลูกครึ่งแต่พูดอีสานไปไหนเสียหระ คนนั่นใช่พี....ของน้องทีป่าว
-
รอๆๆๆ
-
ติดใจเรื่องนี้
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ อยากอ่านแล้ว :เฮ้อ:
-
น้องจี หายยยยยบ. คนแต่ง สงสัยเตรียมตัวรับน้อง
-
มารอ เมื่อไหร่ จีกันต์ จะมา :katai5:
-
ตอนที่6
วันนี้อจ.ปล่อยช้าเป็นพิเศษผมจึงรีบวิ่งมาที่คณะวิศวะเพราะเลยเวลาที่ผมมักจะมาหาจีแล้ว ตลอดทางเดินนักศึกษาต่างจ้องมองผมด้วยความสนใจอาจจะเพราะข้าวของที่ผมหอบพะรุงพะรังจนดูไม่เหมือนนักศึกษา ผมก็ทำได้แค่พยายามวิ่งเพื่อให้ไปถึงที่ที่นักจีไว้
แต่อีกแค่ไม่กี่ก้าวข้างหน้า ขาผมกับต้องหยุดนิ่ง เพราะภาพรถยนต์คันหรูสีคุ้นตาได้ขับออกไป โดยมีผู้โดยสารคนใหม่ที่นั่งอยู่เคียงข้างเจ้าของรถ
ผมรู้สึกคอแห้งขึ้นมาพร้อมอาการแสบจมูกและรอบดวงตาที่เริ่มร้อนพราวบงบอกถึงอาการที่แสดงถึงความเสียใจที่จะมาในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ผมทรุดตัวลงนั่งที่ม้านั่งอย่างเหนื่อยอ่อน หยิบมือถือขึ้นมาเพราะมีการแจ้งเตือนจากแอพพิแคชั่นสุดฮิต
Numyen:น้องที อยู่ไหน กลับพร้อมพี่ไหม
ผมจึงตอบคำถามออกไปแบบที่สวนทางกับเมื่อกลางวัน ไม่กี่นาทีต่อมารถหรูก็มาจอดอยู่หน้าคณะพร้อมพี่น้ำเย็นที่รีบลงมาช่วยผมหอบหิ้วข้าวของขึ้นรถ ชวนให้นึกถึงอีกคนที่มักจะทำแบบนี้ให้ตลอดทุกเย็นแตกต่างก็แค่มันเป็นอดีต
“ตาแดงๆเป็นไรป่าว”พอขึ้นรถมาปุ๊บพี่น้ำก็ถามอาการตามภาษาว่าที่คุณหมอทันที
“นั่งอยู่หน้าแอร์พอดีครับ ลมเลยเขาตา แดงมากเลยหรอ”ผมพยายามตอบให้ปกติที่สุดถึงแม้ตอนนี้ในใจจะเต็มไปด้วยคำถามและความเสียใจอยู่เต็มอก
ผมรู้ครับว่าตัวเองเป็นแค่เพื่อน จีจะเลือกแฟนตัวเองมาก่อนผมบ้างมันก็เรื่องธรรมดา แต่สำหรับผมคนที่เคยเป็นที่หนึ่งเสมอพอมาเจอแบบนี้ไม่ให้ผมรู้สึกได้ยังไง
ตลอดทางผมเอาแต่คิดทบทวนเรื่องของผมและจี ที่ผมอดทดและพยายามอยู่แบบนี้มันจะดีหรอ เพราะดูเหมือนยิ่งผมพยายามมากเท่าไหร่เหมือนมันจะยิ่งแย่กว่าเดิม
หรือบ้างทีผมควรจะหยุด
“น้องกันต์ถึงแล้วครับ”มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่น้ำลงมาเปิดประตูให้
“อ่อ ครับ ขอบคุณครับ”ผมรีบเดินลงมาพร้อมหันไปหยิบกระเป๋า แต่มาดูอีกทีของทั้งหมดของผมก็อยู่บนตัวพี่น้ำหมดแล้วผมจึงกล่าวขอบคุณ
“อ้าวน้ำมาพร้อมน้องหรอ”คุณพ่อที่เพิ่งเดินออกมาจากในครัวเห็นผมกับพี่น้ำเดินเข้ามาพร้อมกันต์จึงร้องทักอย่างแปลกใจ
“สวัสดีครับคุณอา ครับพอดีเลิกเรียนพร้อมกันเลยรับน้องมาด้วยเลย”พี่น้ำว่ายิ้มๆก่อนจะเดินเอาข้าวของของผมไปว่างไว้ที่โซฟาตัวยาว
“แล้วโทรบอกน้องจีหรือยังว่าหนูกลับมากับพี่น้ำ”คุณพ่อเดิมเข้ามาจูบหน้าผากผมอย่างทุกครั้งพร้อมถามถึงคนที่ควรมาส่งทุกวันอย่างสงสัย
“เขาไม่สนใจหนูหรอก”ผมตอบกับอย่างโกรธ จากอารมณ์เสียใจมันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นโกรธ ถึงผมจะเป็นแค่เพื่อน แต่เพื่อนก็มีหัวใจไม่ใช่หรอครับ
“มีอะไรกันหรือเปล่า”คุณพ่อลูบหัวผมไปมาเหมือนจะให้อารมณ์เย็นลง แต่สำหรับเรื่องนี้มันไม่ได้ผล
“เปล่าครับ”ผมตอบปัดๆแล้วขอตัวไปอาบน้ำเพื่อรอลงมาทานข้าวกับครอบครัวพี่น้ำ
ในเมื่อการที่ผมสนใจ ใส่ใจ ขนาดนี้เขายังไม่เห็นความสำคัญ ผมก็จะเลิกทำมันแล้ว!
จีTalk
วันนี้คณะผมเลิกเร็วผมจึงมารอจีอยู่ที่ใต้คณะตัวเอง ถึงแม้จะไม่พอใจเรื่องไอ้พี่รหัสหน้าม่อนั้น แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรกันต์หรอก นั่งรอยู่สักพักจนเลยเวลาที่ปกติกันต์เลิกเรียนผมเลยตั้งใจจะขับรถไปรอที่หน้าคณะแพทย์
“พี่จีๆ”ผมที่กำลังจะเข้าไปนั่งในรถต้องออกมายืนข้างนอกทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกคุ้นหู
“ครับว่าไง”น้องเอสวิ่งมาหาผมหน้าตาตื่นจนอดไม่ได้ที่จะถามถึงสาเหตุ
“คือ เอสต้องรีบกลับบ้านครับ แอลงจี้ หมา หมาเอสโดนรถชน พี่จีไปส่งหน่อยได้ไหมครับ พอดีคนขับรถไปส่งคุณแม่ที่สนามบินไม่มีใครอยู่บ้านเลย นะครับ นะครับเอสขอร้อง”น้ำตาใสๆไหลลงมาจากใบหน้าเล็กจนผมอดสงสารไม่ได้ จากที่นี่ไป บ้านน้องเอสใช้เวลาราวๆครึ่งชั่วโมง กลับมารับกันต์คงทัน
“ได้ครับ”ผมตอบตกลงและพาน้องไปส่งที่บ้าน แต่พอกลับมาถึงบ้าน แม่บ้านดันบอกว่าคนที่ขับรถชนพาไปโรงพยาบาลแล้วผมจึงต้องวนรถกลับอีกทางเพื่อไปส่งน้องเอสที่โรงพยาบาล พอไปถึงน้องเอสก็เอาแต่ร้องไห้จนผมไปไหนไม่ได้ กว่าจะปีกตัวกลับมามหาลัยได้เวลาก็เลยมาจน6โมงเย็น รอบรั้วมหาลัยนักศึกษาเริ่มบางตาหลายคนเปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นชุดกีฬาเพื่อทำกิจกรรมผ่อนคลาย
ผมพยายามโทรหากันต์ตลอดทางแต่กันต์ไม่ยอมรับสาย จนสุดท้ายผมจึงตัดสินใจโทรเขาบ้าน ถึงรู้ว่ากันต์ถึงบ้านแล้วแต่ที่ทำให้ผมเดือดดานยิ่งกว่าคือเสียงร้องเรียกของเพื่อนตัวเล็กที่กำลังร้องเรียกชื่อไอ้พี่รหัสหน้าม่อ
แล้วมันไปทำไรที่บ้านของกันต์?
รู้ตัวอีกทีผมก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของกันต์ทันที พอมาถึงผมก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปในตัวบ้านทันที เดินตามเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานมาที่ห้องทานข้าว
“อ้าวน้องจี ทานอะไรมาหรือยัง มาทานข้าวด้วยกันซิ เดี๋ยวพี่ไปจัดที่เพิ่ม”พี่เกรวที่นั่งอยู่ในตำแหน่งหน้าประตูร้องทักก่อนที่ทุกคนบนโต๊ะจะหันมามองอย่างแปลกใจ ยกเว้นก็แต่คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งแทบจะเป็นหุ่นขี้ผึ้ง
“คือ”ผมกำลังจะตอบออกไปว่าไม่เป็นไรเพราะต้องกลับไปทานข้าวที่บ้าน แต่จู่ๆเสียงคุ้นหูก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างผิดปกติ
“ไม่ต้องหรอกครับ เขาคงกินมาแล้ว พี่เกรวนั่งทานต่อเถอะครับ”ผมค้างทันทีเมื่อน้ำเสียงเล็กพูดโดยไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ
ทุกคนบนโต๊ะอาหารจึงทำได้แค่มองผมกับกันต์สลับกันไปมาอย่างสงสัย สุดท้ายก็ไม่มีใครถามอะไรออกมา
”งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ แค่จะมาดูมากันต์กลับถึงบ้านแล้วหรือยัง”จนผมต้องยอมถอยก่อนเพราะน้ำเสียงและอาการของเพื่อนตัวเล็กนั้นบงบอกว่ากำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัดและตอนนี้ก็มีแขกมาที่บ้านมันคงจะไม่เหมาะถ้าผมจะลากเขามาเคลียร์ตอนนี้
“อ่อ ครับ ขับรถดีๆนะ”พี่เกรวลุกขึ้นเดิมมาหาเพื่อจะมาส่งผมใบหน้าอ่อนเยาว์ยิ้มอย่างพยายามขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ลาอีกครั้งแล้วขับรถกลับบ้าน
“เป็นอะไรหืมห์ลูกชาย หน้าบูดมาเชียว”พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นครอบครัวตัวเองกำลังนั่งรอทานข้าวเย็นกันที่โต๊ะอาหาร
“เปล่าครับ”ผมทรุดตัวลงนั่งเกาอี้ประจำตัวอย่างเซ็งๆ ไม่บ่อยนักหรอกที่กันต์จะโกรธผม แต่ถ้าได้โกรธก็คงยากที่จะง้อ
“น้องทีว่า เรื่องพี่กันต์แหงทำหน้าแบบนี้”น้องชายตัวน้อยชูมือขึ้นอย่างอยากออกความคิดเห็นจนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยดึงแก้ม
ป่องๆทั้งสองข้างอย่างกลั่นแกล้ง
“รู้ดี”อดแขวะไม่ได้กับน้องชายตัวแสบ
“อึ๋ย น้องทีเจ็บ พ่อครับ พี่จีแกล้งน้องที”พอหลุดจากผมได้ก็เอนตัวไปซบตักพ่อที่นั่งมองพวกผมสองคนนิ่งๆ
“น้องทีไม่เล่นลูก กินข้าวก่อน”แม่ปรามก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะโผล่หน้าขึ้นมาย่นจมูกใส่ผมอย่างงอนๆ
“ว่าแต่ไปทำยังไงให้น้องกันต์โกรธหืมห์”แม่ตักผัดผักกับกุ้งใส่จานให้ผมก่อนจะเอ่ยถาม
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่ปล่อยให้กันต์กลับบ้านเอง”
“หา!พี่จีปล่อยให้พี่กันต์กลับบ้านเองหรอ นี่อย่าบอกนะว่าเพราะคนในเฟสนั้นอ่ะ”น้องทีร้องขึ้นมาเสียงดังอย่างตกใจ
“น้องที กลืนข้าวก่อน”จนพ่อผมอดไม่ได้ที่จะหันมาดุลูกชายคนเล็ก
“ในเฟสทำไม”ผมอดสงสัยไม่ได้จริงๆ
“นี่ไงๆนี่ไง ขอบคุณนะครับที่เห็นเรื่องเล็กของผมสำคัญ”น้องทีหยิบมือถือตัวเองมาอ่านข้อความให้ฟังจนผมอดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาดูบ้าง
มันเป็นภาพด้านข้างของผมที่กำลังขับรถด้วยใบหน้ากังวล ที่น้องเอสแท็คมาให้ ภาพนั้นมีคนกดไลท์นับพันในเวลาแค่2ชั่วโมง
ไม่รู้ว่ากันต์จะเห็นภาพนี้หรือเปล่า แต่มันไม่สำคัญหรอกในเมื่อเขาโกรธผมไปแล้วนี่ ที่สำคัญกว่าคือ ทำยังไงผมถึงจะง้อกันต์ได้
“ไหนแม่ดูซิ”แม่ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือของน้องทีมาดู
“พี่จีนิสัยไม่ดีอ่ะ”น้องชายตัวเล็กต่อว่าเสียงดังอย่างโกรธเคืองแทนพี่ชายสุดที่รักของตัวเอง
“น้องที”จนคุณพ่อต้องหันมาดุ
“แล้วเด็กคนนี้เป็นใครล่ะ”คุณแม่ถามขึ้นอย่างสนใจ
“ก็แค่คนที่คุยๆกัน”ผมตอบปัดๆก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงตามเดิมแล้วกินข้าวต่อ
“คุย? คุยในฐานะไหน”แม่ยังคงถามต่อแต่ผมเลือกที่จะเงียบเพราะไม่มีคำตอบให้
“จะทำอะไรก็ให้มันชัดเจน เดี๋ยวจะมาเสียใจที่หลัง”พ่อผมพูดบอกนิ่งๆก่อนที่ทุกคนจะหันกลับไปกินข้าวกันต่อ
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงพูดอะไรกำกวมเรื่องพวกนี้กันจัง ผมรู้เหมือนเหมือนผมกำลังถูกตำนิจากเรื่องนี้ทั้งๆที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เรื่องของกันต์กับเอสมันเป็นคนละเรื่องกันแต่ทำไมทุกคนถึงชอบพยายามทำให้มันเป็นเรื่องเดียวกันจริงๆ
ก่อนนอนผมพยายามโทรหากันต์อีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือการตัดสายทิ้งจนผมแทบจะทนไม่ไหว
“งี่เง่า”จนอดไม่ได้ที่จะขึ้นสเตตัสระบายอารมณ์ใส่หน้าไทม์ไลท์ของกันต์ และได้ผล เพราะไม่กี่นาทีต่อมาเจ้าของเฟสก็มาตอบโต้กลับ
“แล้วไง “ รู้สึกคิ้วกระตุกกับคำพูดกวนโมโหของคนตัวเล็กกว่า แต่อย่างน้อยๆก็ดีใจที่เขายอมพูดด้วยถึงแม้จะเป็นข้อความสั้นๆ
“รักมาก”ผมกดตอบข้อความกลับไป แค่คิดถึงใบหน้าใสที่อ่านข้อความอย่างเขินอายก็พาเอาอดยิ้มขำไม่ได้ ก่อนจะโพสอีกขอความพร้อมถ่ายตุ๊กตาหมีหน้าเศร้าในห้องตัวโปรดของกันต์ลงไป
“ขอโทษนะ”
TBC.
น้องกันต์จะไม่ทน :katai1:
หายไปนานกราบขอภัยยุ่งจริงอะไรจริง เฮ้อ ชีวิต
ตอนหน้าจะพยายามาลงตามปกตินะเอ่อ
ส่วนน้องจียังคงโง่ต่อไป หลังจากนี้เดี๋ยวจะเริ่มกินโอเมก้า3แล้วล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ฉลาดแล้ว
ปล. อย่าเพิ่งลืมคู่พ่อทอสกับแม่เอฟนะ ยังเปิดจองอยู่ เหลือเวลาอีกแค่1เดือนเท่านั้น
-
เออ ทิ้งๆ มันไปเลยน้องกันต์
ของแบบนี้มันต้องเลือกเฟ้ย ไม่ใช่ไหลไปไหลมา
-
:katai1: :katai1: คิดถึง แอนด์ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ขอยาว ๆ นะคะ พลีสสสสสสสส น้องจีคะ งัว มากค่ะลูก ไปกินหญ้ามาตอนไหนคะ ตอนเด็ก ก็เห็นพ่อกะแม่เลี้ยงหนูอย่างดีนะคะลูก ซึนไปนะโตมาอ่ะ
-
ถ้าเสียไปแล้วจะรู้สึก :a14:
-
กันย์อย่าไปใจอ่อนนะหนู
ถ้าจะอ่อนก็อ่อนไปแค่ฐานะเพื่อนก็พอ
ถ้าพี่น้ำไม่มารับ หรือถ้ากันย์ต้องกลับเอง
หรือถ้ากันย์ตัดสินใจที่จะรอล่ะ กี่ชั่วโมงที่ต้องรอ
ถ้าจีจะเลือกไปกับแฟน ข้อความบอกกันย์นิดนึงซิ
-
ไอ้พี่จีคนใช้ไม่ได้
สงสารน้องกันต์
-
จีทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยนะ สงสารน้องกันต์
-
จีโดนซะบ้างจะได้รู้ตัว สงสารกันต์ ตามใจจีตลอด สอนให้ลาบจำเลยน้องกันต์
-
น้องกันต์อย่ายอมใจอ่อนให้น้องจีง่ายๆ กับแค่ตุ๊กตาหน้าหมาหงอยตัวเดียวเชียวนะคะ เพราะถึงยังไงเราก็ไม่ใช่ที่หนึ่งของเขาเหมือนเดิมอยู่ดีนั่นล่ะ :katai1:
-
ห้ามใจอ่อน เอาให้เข็ดไปเลยกันต์ :m16:
-
น้องจีคนโง่ :beat:
น้องกันต์หนูไปหาคนอื่นเลยลูก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
น้องจีกลายเป็นคนโง่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยยยยยย
สงสารน้องกันต์อ่ะ
-
กันต์สู้ๆๆๆๆ o13
-
โธ่ จีถ้าจะบื้อขนาดนี้ไปกินหญ้าแทนข้าวเถอะะะะะะ :m31:
เอสนายแ--มากเลยอ่ะ มารยากี่เล่มล่ะเนี่ย :m16:
-
:katai2-1: ดีใจกลับมาต่อแล้ว // อยากต่อยจีมากอ่ะ แต่ตอนหลังดีขึ้นมาหน่อยคุยเฟสอ่ะ
-
:katai1:
เอิ่มมมมม ... เอาทิชชู่ มารอเช็ดน้ำตาให้ น้องจี !
-
เมื่อไหร่จีจะหายโง่
-
เอาอีกกกก
-
น้องกันต์โกรธนาน ๆ เลยลูกเอาให้อีกฝ่ายมันรู้ใจตัวเองสักที
ไม่ใช่มาทำร้ายกันแบบนี้ ไม่ยกโทษให้น้องจี ชิชิชิ :a14: :a14: :a14:
-
หนูจีฉลาดไวไวๆๆน่ะลูกก่อนที่หนูกันต์จะสลัดทิ้งเอา
ฮ่าๆๆๆๆ
-
ต้องซื้อนมที่มีแอลฟ่าแลคตาบูมินให้กินทั้งกลางวันและกลางคืนให้กินรึป่าวจี
ขอบคุณ :)
-
คุณแม่เริ่ม คิดง่าตอนหนูเป็นเด็กน้อย ทำไมคุณแม่คนนี้รักหลง แต่คอนโตคุณแม่(ยก)คนนี้ อยากเอานู๋ยัดทรายร้อนๆๆให้รู้สึกตัว
-
ตอนที่7
จีtalk
โชคร้ายจริง ที่วันนี้ดันเป็นวันเสาร์ ผมจึงไม่มีข้ออ้างที่จะไปหากันต์ที่บ้านอย่างไม่ให้ผิดสังเกต ปกติถ้าเป็นวันหยุดกันต์จะมาหาผมที่บ้านเอง แต่วันนี้ผ่านมาเกือบครึ่งวันก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนร่างเล็ก
หลังจากเมื่อวานที่ผมโพสรูปหมีหน้าป่วยและข้อความขอโทษ ผมก็ได้รับเรทติ่งถล่มถลายจากคนในโซเชียว แต่ต่อให้คนนับพันจะฮืออาหรือยอมใจอ่อนให้ผม แต่มันจะสำคัญอะไรในเมื่อคนที่ผมต้องการให้เขายกโทษให้กับเงียบหาย ทุก5นาทีผมจะส่งสติ๊กเกอร์ขอโทษไปให้ในไลน์ จนมันคงจะแจ้งเตือนหลายร้อยแล้วแต่ผมกับได้กลับมาแค่ ข้อความที่ขึ้นแสดงว่าอ่านแล้วกลับมาแค่นั้น
“เฮ้ย”ได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำยังไง วันนี้ทั้งพ่อแม่และน้องที ไปเที่ยวกัน ที่จริงผมก็ควรจะไปด้วยแต่ก็กลัวคนแสนงอลจะมาแล้วไม่เจอเลยตั้งใจนั่งรอ แต่ดูเหมือนความพยายามของผมจะล้มเหลว
แต่จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงชื่อสายโทรเข้าของเพื่อนตัวดีที่เมื่อคืนเข้ามาสมน้ำหน้าผมนับ10ข้อความ
“ว่า”กรอบเสียงลงไปอย่างเซ็ง
-ยังไม่ตายใช่ไหม ไอ้จี-ยังไม่ทันไรก็เริ่มตอกย้ำผมให้ดูหน้าสมเพชกว่าเดิม
“แค่นี้นะ”ผมกะจะวางใส่ไอ้วาทันที แต่ก็ทันได้ยินเสียงมันตะโกนเสียงดังว่าเดี๋ยวๆจนผมต้องจับมือถือมาแนบหูอีกครั้ง
-แค่นี่ทำเป็นงอลเป็นตุ๊ดไปได้ ไอ้ห่า พวกกูจะชวนมึงมาสังสรรค์ ไม่มาไง-
“ไม่อ่ะ กูไม่ว่าง”ผมตอบไป วันนี้ไม่มีอารมณ์สังสรรค์หรอกครับ ขนาดน้องเอสชวนไปดูหนังผมยังไม่ไปเลย จะไปให้พวกมันซ้ำเติมทำไม
-อย่ามาตอแหล โอ๊ย ไอ้เชี่ยตุลย์ กูรู้มึงว่าง มาเลยก่อนที่กูจะไปใส่ไฟมึงให้กันต์โกรธมึงยิ่งกว่าเดิม-มีผู้ชายที่ไหนเขาด่าคนอื่นมาตอแหลบ้าง ได้ยินแต่เสียงไอ้ตุลย์ที่ตีปากไอ้วาเบาๆดังลอดออกมา
“เรื่องของมึง”ใส่ไปยังไงผลออกมาก็เหมือนเดิมคืนกันย์ก็ต้องโกรธผมเหมือนตอนนี้อยู่ดี
-เอ่อน่า หลายหัวดีกว่าหัวเดียวนะโว้ย กันต์ไม่คุยกับมึง แต่คุยกับกูเดี๋ยวกูช่วยคิดเหตุผลเรียกคะแนนความสงสารให้ ถึงมันจะโคตรหายากก็เหอะ-ถ้าผมยังตอบว่าไม่ไปมันก็คงไม่เลิกยกเหตุผลร้อยแปดมาอ้างแน่ดูท่ายังไง กันต์ก็คงไม่มีทางมาหาผมอยู่แล้ว ผมเลยตอบตกลงและแต่งตัวไปคอนโดไอ้ตุลย์ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่มันอ้อนขอพ่อมันให้ซื้อให้เพราะอยากเดินทางไปเรียนสะดวก ซึ่งถ้าจะให้ผมตามตรงก็ไม่ได้ใกล้มหาลัยเท่าไหร่ออกจะรถติดด้วยซ้ำ ที่จริงมันก็แค่อยากเอาไว้กกไอ้วาแค่นั้นแหละ
ยังไม่ทันที่ผมจะออกจากบ้านมันก็โทรมาอีกครั้งว่าให้แวะซื้อกับแก้มมาด้วย ผมเลยต้องแวะซื้ออีก ไม่รู้ว่าที่เรียกออกมาเพื่อนจะช่วยผมหรือใช้ผมกันแน่
“กว่าจะมานะมึง”พอเข้ามาในห้องไอ้วาก็ปรี่เข้ามาหาถุงของกินทันที
“ไอ้ห่า อยู่ๆเสือกอยากแดกหูฉลามน้ำแดงที่เยาวราช มึงดูดิกว่ากูจะวนรถไปซื้อมาหมดไปเป็นชั่วโมง”ผมตอบอยากอารมณ์เสียเพราะมันใช้ไอ้ตุลย์ให้โทรมาบอกผมให้ไปซื้อหูฉลามน้ำแดงที่เยาวราช ไอ้ตุลย์ก็ไม่เคยจะขัดใจมันสักครั้งโทรมาย้ำหนักย้ำหนาว่าต้องซื้อจนผมทนความรำคราญไม่ไหว เลยต้องวนรถไปซื้อ แต่ถ้าผมซื้อมาอย่างเดียวเดี๋ยวก็บ่นออกผมเลยกวาดตั้งแต่หูฉลาม เป็ดย่าง รังนก ยันเกาลัด และยังอีกสารพัดที่ไอ้เพื่อนตัวดีมันต้องบ่นแน่ถ้าไม่ซื้อมา ใช่เวลาร่วมสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงคอนโดได้
“เพราะมึงนั้นแหละ ร้องกินอะไรไม่เข้าเรื่อง”ไอ้ตุลย์เดินออกมาจากฝั่งครัวก่อนจะผลักหัวไอ้วาอย่างหมั่นไส้ แต่ก็รีบเข้ามารับถุงในมือไอ้วาไปจัดใส่จานผมมองไปรอบๆก็เห็นเพียงบลูแค่ขวดเดียวตั้งอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าทีวีและโซดาสามสี่ขวด ไม่เห็นไอ้เลิฟกับไอ้ลิ้งเลย
“ไอ้เลิฟกับไอ้ลิ้งล่ะ”ผมเดินมาทิ้งตัวลงที่พื้นหน้าโซฟาก่อนจะลงมือชงเหล้ากินเองแก้เหนื่อย
“มันไม่ว่างเห็นว่าต้องไปดูรถที่เพิ่งเข้ามาส่ง”ไอ้วาเดินถือจานเป็ดออกมาวางที่โต๊ะก่อนจะทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม จนอดมองไม่ได้ มันอยู่ในชุดของไอ้ตุลย์แทบทั้งตัว ตั้งแต่เสื้อยันกางกางบ๊อกเซอร์ขาสั้น ที่ทำให้ผมเห็นรอยแดงๆเป็นจุดที่ต้นขาด้านในหลายจุด
“ยุ่งคอนโดไอ้ตุลย์คงเยอะน่าดู”ผมมองและยิ้มล้อมันอย่างจงใจจนไอ้ไอ้วาต้องรีบดึงขากางเกงลงมาปิด
“ใช่ๆ ซื้อต้องหลายล้านแม้เสือกมียุ่ง”เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้ตุลย์เดินถืออาหารที่เหลือกออกมา
“ช่วยไม่ได้ มึงเสือกนอนไม่ระวังเอง”ไอ้ตุลย์นั่งลงอีกด้านข้างๆมันก่อนจะหันไปทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ จนผมอดเลียนไม่ได้
“พอๆ ตกลงเรียกกูมาดูมึงจีบกันหรอก กูจะได้กลับ”ผมยกแก้มขึ้นกระดกจนหมดอีกครั้ง
“จีบพ่องมึงดิ”ไอ้ว่าว่าขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะลงแทะขาเป็ดย่างด้วยความโมโห
“เข้าเรื่องเลยไอ้ว่า กูไม่ได้วางเหมือนมึงนะ”ปล่อยไว้ ปัญหาของผมคงไม่มีทางคืบหน้าแน่ ต้องรีบดึงมันกลับมาเข้าเรื่อง
“โอเค แต่ก่อนหน้านั้นมึงต้องตัดสินใจก่อน”ไอ้วาวางขาเปิดที่มันแทะจนเกือบหมดลงจานไอ้ตุลย์ก่อนจะเปลี่ยนโหมดอย่างจริงจัง
“ตัดสินใจเรื่องอะไร”ผมชงเหล้าอีกแก้วก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เรื่องของกันต์ มึงแน่นใจนะว่ามึงรู้สึกกับกันต์แค่เพื่อน”มือที่กำจะคีบน้ำแข็งของผมชะงักค้างทันที คำถามนี้ผมมักจะได้ยินจากปากคนรอบค้างมันเป็นคำถามที่ไม่หน้าจะตอบยากอะไร แต่การตอบตามจริงออกไปนั้นตังหากที่ยากสำหรับผม
มันก็จริงที่การกระทำของผมไม่เหมือนทั่วไปเขาทำกัน แต่ผมกับกันต์เราไม่ใช่แค่เพื่อนทั่วไป เราโตมาด้วยกันตัวติดกันยิ่งกว่าผมกับพ่อแม่อีก ถ้าจะถามว่าผมรู้สึกกับกันต์ยังไง ผมบอกได้แค่ว่ากันต์คือทุกอย่าง ไม่ใช่แค่เพื่อนแต่คือเพื่อนสนิท คือครอบครัว คือน้องชาย คือทุกอย่างที่คนๆนึงจะเป็นได้ ดังนั้นความรู้สึกที่ผมมีให้นั้นมักมากกว่าจะมาหาคำจำกัดความ
“เฮ้อ กูไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้ว่ากูจะพูดออกมายังไง พวกกูโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ตัวติดกันยิ่งกว่าฝาแฝด แทบจะทั้งชีวิตที่พวกกูอยู่ด้วยกัน มึงจะให้กูรู้สึกยังไงว่ะ ถ้าเรื่องรักอะไรนั้น มันมากกว่านั้นไปเยอะแล้ว แล้วกูต้องอธิบายยังไง”
“.....”ทั้งไอ้วาและไอ้ตุลย์มองผมตาค้าง
“ไงต่อ”ผมชงเหล้าเสร็จก็ยกขึ้นกระดกอีกครั้ง
“มึงก็เดินไปบอกกันต์ดิว่ามึงรู้สึกแบบนี้อ่ะ”ไอ้วาขยับมานั่งใก้ลผมพร้อมบอกด้วยความกระตือรือร้น
“กูพูดเป็นล้านครั้งแล้ว มึงก็เห็นในเฟส กูพูดอย่างนี้แทบจะนับครั้งไม่ได้”ถ้าไอ้เรื่องบอกว่ารักเนี่ยผมพูดแทบตลอด
“แล้วทำไมกันต์ไม่เข้าใจมึงว่ะ”ไอ้วาขยับกับไปนั่งที่เดิมอย่างครุ่นคิด โดยมีไอ้ตุลย์นั่งแกะเนื้อเป็ดวางบนจานมันจนพูนอย่างขำๆ
“เพราะคำว่ารักของมึงมันแปลได้หลายความหมายไง”เป็นไอ้ตุลย์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ยังไง”กลายเป็นไอ้วาที่สนใจจนต้องรีบถามทันที
“รักมากของมึง รักแบบไหน รักแบบครอบครัว รักแบบคนรัก หรือรักแบบเพื่อน”ไอ้ตุลย์ถอนหายใจก่อนจะพูดอธิบาย
“มันต่างกันยังไง”ไอ้วาขมวดคิ้วถามอย่างคิดหนัก
“มันก็เหมือนกันแหละ รักก็คือรัก”สำหรับผมไม่ว่ากันต์จะเป็นอะไรมีสถานะไหน ผมก็รัก
“มันไม่เหมือนหรอก”ไอ้ตุลย์ว่ายิ้มๆพร้อมส่งจานเนื้อเป็ดย่างไปใกล้ไอ้วา
“ตรงไหน”ผมถามอย่างเริ่มคิดหนัก
“ตรงที่ใจมึงรู้สึกไง มึงกล้าพูดได้เต็มปากหรือเปล่า ว่ามึงรักกันต์เหมือนที่รักครอบครัวทุกอย่าง มึงหวงกันต์ด้วยความรู้สึกเดียวกันที่หวงน้องทีไหม มึงรู้สึกดีกับกันต์เหมือนที่มึงรู้สึกดีเวลาอยู่กับพวกกูไหม มึงรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า ถ้าใช่ สำหรับกันต์ มึงก็คงให้ได้แค่ เพื่อนสนิทที่เหมือนครอบครัว แต่ถ้าไม่ สำหรับมึงกันต์ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วล่ะ”
“สำหรับกูความรู้สึกมันก็คล้ายๆกันนั้นแหละ”ผมพูดขึ้นอย่างปวดหัว ทำไมคนเราจะต้องจำแนกความรู้สึกกันมากมายขนาดนี้ แค่รักมันยังไม่พออีกหรอ
“คล้าย กับ เหมือน ไม่ใช่ความหมายเดียวกัน คล้ายคือความรู้ที่ใกล้เคียง แต่ไม่เหมือน ส่วนความว่าเหมือนมันคือสิ่งที่เป็นแบบเดียวกัน มึงนั่งคิดดีๆว่าอันไหน”
“โอ๊ย อะไรของพวกมึงเนี่ย เหมือนๆคล้ายๆอยู่ได้งงกว่าเดิมแล้วเนี่ย”ไอ้วาว่าขึ้นอย่างอารมณ์เสียแล้วหันไปไปเปิดการ์ตุนดู ยกเลิกการสนใจเรื่องของผมทันที
“หึหึ”ไอ้ตุลย์ก็ทำได้แค่แขลนเสียงหัวเราะในคอด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“กูไม่เข้าใจเหมือนกันว่ะ”ผมบอกมันก่อนจะหยิบแก้วเหล้ามาชงให้มัน
“ง่ายๆเลย มึงรู้ไหมกันต์ตกลงเป็นแฟนกับพี่เฟสแล้ว”ไอ้ตุลย์ว่าขึ้นเรียบๆก่อนจะหยิบมือถือมาเพื่อกดอะไรบ้างอย่าง
“มึงว่าไงนะ!”ผมวางแก้วเหล้าในมือลงโต๊ะกระจกเสียงดัง จนไอ้วาสะดุ้งก่อนจะหันมามองผมกับไอ้ตุลย์อย่างตกใจ
TBC.
น้องจี :katai5:
น้องวาน่ารักพี่บอกเลย55555
ปล.ขออนุญาติขายของอีกครั้ง http://www.nuengdiao.com/product/im-pregnant/ เรื่องของพ่อทอสกับเเม่เอฟยังเปิดจองอยู่เน้อ อยากรู้ที่มาว่าทำไมน้องจีถึงโตมาเป็นเด็กแบบนี้อย่าลืมไปหาอ่านแล้วอุดหนุนกันด้วยนะ กราบ :pig4:
-
น้องจีแกยังไม่กินปลาเพิ่มความฉลาดหรือไง สมน้ำหน้า น้องกันต์หนีไปมีแฟนเลย
-
ดีมากน้องกันต์ อย่ามามัวเสียเวลาอยูแบบนี้เลยคนเราต้องเดินไปข้างหนเา อย่าย่ำเท้าอยู่ที่เดิม
-
จั๊ดง่าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
น้องจีนะโง่ไปถึงไหนแว๊ :mew5: :mew5: :mew5:
-
สมน้ำหน้าน้องจีเหลือเกินนะคะ~ :m19:
-
ไม่น่าเชื่อว่าขนาดนี้แล้วจียังจะไม่เข้าใจตัวเอง
งงกับจีซะมากกว่าอีก
กอดได้ จูบด้วย แต่ไม่ได้รักแบบแฟน
มันมีด้วยเหรอ คนที่อยากจูบกับเพื่อนตัวเอง
ลองจูบกับลิ้งมั้ย
-
สมน้ำหน้าจี สะใจ ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาแล้วไงน้องจี หึหึ น้องกันต์ ไปมีแฟนแล้วคราวนี้สนุกขึ้นแล้วสิ ขนาดน้องกันต์ไม่พูดด้วยแทนที่จะไปง้อกลับนั่งอยู่บ้าน เพื่อนชวนไปกินเหล้าก็ไปกับเขา แทนที่จะใคร่ครวญ พิจารณาตัวเองว่ารู้สึกยังไงกับน้องกันต์ ขนาดเพื่อนชี้แนะให้แล้วยังไม่คิดให้ละเอียดเลย มันก็สมควรละนะ
-
ทำไมจีบื้อแบบนี้นะ แสดงออกขนาดนั้นยังไม่รู้ตัวอีกกกกกก. :เฮ้อ:
-
ไงล่ะ มัวแต่ไม่รู้ๆๆๆ งั้นก็ไม่รู้ต่อไป
-
มาบ่อยๆนะ กำลังมันเลยทีเดียว
-
แล้วจีมีเอสเป็นแฟนทำไมเหรอ
-
เหนื่อยค่ะ พี่ลุ้นน้องจี
จนเหนื่อยแล้วนะคะ :z3:
-
ขอบคุณ :)
-
จีสมองช้าเรืีองความรักได้เชื้อพ่อมาเต็มๆ
-
ค้างงงงง
-
ไม่รู้ว่าเป็นแผนของตุลย์หรือเปล่าที่อยากให้จีรู้ใจตัวเอง
หรือบางทีกันต์อาจจะลองคบกับพี่น้ำ(พี่เฟส) เพราะไม่อยากคิดเรื่องของจีอีก?
โอ๊ยมาลงให้ลุ้นแล้วจากไปปปปปปปปปปปปปป
กลับมาลงด้วยน้าจะแดดิ้นตายแล้ววววววววววววว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ทำไมจีมันความรุ้สึกช้าอะไรขนาดนี้
ไวไวเลย
-
สมน้ำหน้าจี มัวแต่ชักช้า
-
ตามอ่านทันแล้ว
น้องกันต์น่ารัก จีรีบๆง้อน้องเลย :ling1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ตามทันแล้ว รอตอนต่อไปครับบ
-
สะจายไว้ยๆๆๆๆ น้องจีลูกรักของแม่ นู๋เดินช้าไปก้าวหนึ่งจ๊ะ ตอนนี้แม่สมน้ำหน้านู๋ก่อนสำหรับการที่นู๋ความคิดช้า ตอนข้างหน้า แม่จะเอาใจช่วยเอาตอนน้องทีมาเสริฟทีคนแต่ง
-
:serius2:
เห้ยย จริงดิ ??
-
คืดถึงน้องกันต์
-
โอ่ะโอ่วว!! เงิบไปจิ
-
โอย ไอ้คุณน้องจี ไอ้ซื่อบื้อ บ้าบอจริงจริ้งงงงงง
น้องกันย์ ทิ้งแม่งเลยค่ะเอาให้เจ็บสาสมซมซานกลับมาอ้อนวอน
เป็นนายเอกต้องคุมอยู่ ต้องเหนือกว่าค่ะ ดีแล้วที่ไม่ใจอ่อนง่ายๆ ตอนจีส่งข้อความมาง้อ
แค่นั้นมันไม่พอย่ะ ไอ้บ้า ไปเคลียตัวเองเดี๋ยวนี้นะ
:katai4:
-
ตามทันแล้วววว
จีถามหน่อยเหอะทุกวันนี้กินหญ้าแทนข้าวหรอออออ
-
ตอนที่8
“กูไม่เข้าใจเหมือนกันว่ะ”ผมบอกมันก่อนจะหยิบแก้วเหล้ามาชงให้มัน
“ง่ายๆเลย มึงรู้ไหมกันต์ตกลงเป็นแฟนกับพี่เฟสแล้ว”ไอ้ตุลย์ว่าขึ้นเรียบๆก่อนจะหยิบมือถือมาเพื่อกดอะไรบ้างอย่าง
“มึงว่าไงนะ!”ผมวางแก้วเหล้าในมือลงโต๊ะกระจกเสียงดัง จนไอ้วาสะดุ้งก่อนจะหันมามองผมกับไอ้ตุลย์อย่างตกใจ
“รู้สึกยังไง”ไอ้ตุลย์วางมือถือลงตรงพื้นตามเดิม ไม่มีท่าทีว่าจะเอาอะไรให้ผมดูเหมือนเมื่อกี้เลย
“อะไร มึงเล่นเหี้ยอะไรเนี่ย”พอเริ่มตั้งสติได้ผมก็เริ่มรู้สึกว่าที่มันพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องไม่จริงไม่
“มึงไง รู้ตัวไหม พอกูพูดจบหน้ามึงเหมือนจะไปฆ่าพี่เฟชเลยไอ้ห่า เพื่อนกันเขาไม่หวงกันขนาดนี้หรอกมึงรู้ป่ะ”ไอ้ตุลย์ส่ายหัวอย่างขบขนแต่ผมไม่ขำไปกับมันด้วยหรอก
“...”ผมได้แต่มองหน้ามันกลับอย่างเคืองๆ เอาเข้าจริงเมื่อกี้ผมตกใจแทบแย่ หัวใจเหมือนถูกบีบแรงจนระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“ถ้ารักเขามึงก็อย่าทำเป็นซึน คนบ้างคนพยายามแทบตายเพื่อให้อีกคนมารัก แต่อีกคนกลับไม่ต้องพยายามอะไรเลยก็ถูกรัก มึงแน่นใจหรือเปล่าว่ามึงเป็นแบบหลัง แต่ถึงมึงจะเป็นแบบที่ไม่ต้องพยายามอะไรก็เขาก็รักมึง แล้วมึงแน่นใจหรอว่าเขาจะรักมึงตลอดไป คนที่พยายามวิ่งตามมาตลอดไม่ได้หมายความว่าจะวิ่งตามได้ตลอดไป ถ้าวันไหนเขาหยุดแล้วหันไปวิ่งในเส้นทางใหม่ มึงจะรู้ว่าการหันหลังมาแล้วไม่เจอใครมันรู้สึกยังไง และถ้าถึงตอนนั้น มึงอาจจะต้องวิ่งไปตามเขากลับมาแล้วมึงจะรู้ว่าคนที่ได้แต่วิ่งตามอยู่ข้างหลังมันทรมานแค่ไหน”บรรยากาศทั้งห้องอยู่ในความเงียบมีแค่เพียงเสียงเพลงเบาๆที่ดังคลอ ผมหันมองไอ้ตุลย์ที่ยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแก้วในขนาดที่ไอ้วาลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องนอนไป
บ้างทีผมกับไอ้วาอาจจะเหมือนคน คนที่ไม่เคยสนใจสิ่งรอบข้าง มองแต่ข้างหน้าและเอาแต่หาของแปลกใหม่ โดยลืมไปว่าที่ทุกวันนี้เราสบายใจและมีความสุขจนสามารถมองหาคนใหม่ๆได้ เพราะคนข้างหลังเรา ผมยอมรับว่าผมแทบไม่รู้ว่าจริงๆแล้วกันต์คิดกับผมยังไง กันต์ดูแลและค่อยเอาใจใส่ ในขนาดที่ตัวผมนั้นทำเพียงแค่เอาแต่ใจ
ตั้งแต่ตอนเด็กๆทุกคนมักพยายามเข้าหากันต์เพราะกันต์น่ารักและนิสัยดี แต่ผมก็มักจะกันทุกคนออกห่างจากกันต์อยู่เสมอโดยไม่เคยถามความสมัครใจของกันต์เลยสักครั้ง ในขนาดที่ผมมีคนอื่นเข้ามาในชีวิตมากขึ้น แต่กันต์กับมีเพียงแค่ผม
แต่ถึงผมจะคิดได้แบบนั้น แต่ผมก็ยังอยากให้กันต์มีค่ผม แค่ผมคนเดียวก็พอ
“ถ้ามึงอยากได้กันต์จริงๆกูก็มีแผน ลองดูไหม”ไอ้ตุลย์ยิ้มร้ายๆก่อนจะอธิบายสิ่งที่ผมต้องทำถ้าผมยังอยากให้กันต์มีแค่ผมคนเดียวแบบนี้ตลอดไป
กันต์Talk
“มึงจะนั่งถอนหายใจอีกนานไหม”น้ำเสียงเหวี่ยงๆมาพร้อมหมอนอิงใบโตที่พุ่งเข้าหน้าผมเต็มจนทำให้มือถือที่อยู่ในมือร่วงลงพื้นพรม
“เจ็บนะ”ผมก้มลงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วบ่นใส่ฟางที่นั่งอยู่โซฟาข้างๆ
“เรียกกูมาให้มานั่งดูมึงถอนหายใจหรือไง”ฟางว่าอย่างไม่สบอารมณ์ ผมโทรเรียกฟางมาเพราะต้องการที่ปรึกษาตั้งแต่เมื่อคืนที่จียอมขอโทษและบอกรักใจผมก็อ่อนยวบแทบจะวิ่งไปหาจีที่บ้านเหมือนทุกอาทิตย์ แต่พอเห็นรูปที่น้องเอสแท็กไปหาจีก็ทำเอาใจผมถูกเบรกไว้กะทันหัน ถึงจะอุ่นใจขึ้นมาเมื่อผมได้รูปไอ้ง้อที่จีแท็กให้ ไอ้ง้อเป็นหมีที่ผมเคยซื้อไปง้อจีตั้งแต่เด็กๆ เวลาเราทะเลาะกันเราก็มักจะใช้มันในแผนการง้อต่างๆจนเป็นเหมือนตัวเชื่อมระหว่างผมกับจี
“ก็จีเงียบไปเลยอ่ะ”ผมว่าพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาดูไลน์ ตั้งแต่เช้าที่มันดังไม่หยุดแต่พอตกบ่ายก็กลับเงียบหายไปเลยซะอย่างนั้น
“มึงก็ถามมันซิ”ฟางนอนเหยียดขายาวเอาเท้าชี้มาทางผม
“จะถามไปก่อนได้ไงเหล่า”ผมเป็นคนงอนแต่จะให้ส่งข้อความไปถามจีว่าไม่ง้อต่อหรอ จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ
“อีนี่ แล้วมึงจะเอาไง พอจะให้ทำใจคิดกับมันแค่เพื่อนก็จะร้องไห้พอบอกให้แย่งก็มัวแต่อาย แล้วมึงจะเอาไง คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกนิยายเกย์หรือไง ยุคนี้ถ้าไม่แรดมึงอยู่ไม่ได้หรอก”ฟางยกเท้าชี้มาที่หน้าผมอย่างโมโห
“ก็จะแย่งยังไงล่ะ ก็เห็นอยู่ว่าจีมีน้องเอสอยู่”ช่วงท้ายประโยคผมบ่นกับตัวเองแต่ฟางก็ได้ยินเลยลุกขึ้นนั่งแล้วปาหมอนมาทางผมอีกใบ
“ไปเอากระดาษมากับปากกามา”ฟางสั่ง ผมลุกขึ้นไปหยิบที่ห้องทำงานของคุณพ่อมาให้อย่างงงๆ
“มานี่”ฟางย้ายตัวเองลงมานั่งที่พื้นพรมและสั่นให้ผมนั่งลงข้างๆ
“ทำอะไรอ่ะ”ผมถามเมื่อฟางเรียมเขียนอะไรบ้างอย่างลงกระดาษ
“แผนอ่อย”ฟางว่าก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเสิร์จหาอะไรบ้างอย่าง
“อ่อยทำไมอ่ะ”ฟางสวยขนาดนี้แค่กระดิกนิ้วก็มีคนวิ่งตามเป็นผวนแล้ว
“อ้าวก็มึงไม่อยากแย่งไอ้จีมาก็ต้องทำให้มันเดินมาหามึงเองดิ”แผนที่ว่ามันผมหรอกหรอครับที่ต้องอ่อย
“เราเนี่ยนะ”ผมชี้มาที่ตัวเองอย่างผมมีอะไรให้ไปอ่อยครับ
“อ้าว จะให้กูไปอ่อยหรือไง อย่างกูอ่ะแค่กระดิกนิ้วตีนผู้ชายก็ตามมาเป็นโขยงแล้ว”พูดพร้อมกับก้มหน้าลงเขียน ผมได้แต่มองฟางอึงๆไม่รู้ว่าไปเอาความหมั่นใจมาจากไหนเยอะแยะขนาดนี้ถึงจะจริงก็เหอะ
“เราทำไม่ได้หรอก”ผมว่าพร้อมส่ายหัวปฏิเสธ
“กูจะสอนอยู่นี่ไง วันนี้ทั้งวันมึงจะต้องอ่อยเป็นไม่ว่ายังไงให้กูลงมือขนาดนี้แล้วมึงต้องได้ไอ้จีมาไม่เกิน1เดือน”
..............................................................
“เอาชุดนี้จริงๆหรอ”ผมได้แต่มองตัวเองในกระจกอย่างเขินๆจากเมื่อวานที่ผมถึงฟางติววิชาอ่อยมาเกือบครึ่งคืนจนฟางต้องนอนที่บ้านพอเช้าวันต่อมาฟางก็บอกว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกและก็โทรตามจีกับเพื่อนของจีให้มาเที่ยวด้วย รวมไปถึงพี่น้ำด้วยไม่รู้คิดอะไรอยู่ หลังจากได้รับคำยืนยันจากทุกคนแล้วฟางก็จับผมมาแต่งตัวเหมือนเป็นตุ๊กตาให้ฟางเล่น จนผมต้องอยู่ในชุดนี้
เสื้อสีชมพูวินเทจกับกางเกงขาสั้นสีดำ เรื่องเสื้อเชิตเข้ารูปสีชมพูผมไม่มีปัญหาหรอกครับแต่กางเกงสีดำขาสั้นที่เอาจริงๆมันสั้นจนเหนือเข่าขึ้นมาเกือบฝ่ามือนี่ซิที่เป็นปัญหา พอแต่งออกมาแล้วมันดูตุ๊ดๆยังไงไม่รู้
“เอ่อดิ มึงคิดว่าแบรน์นี้ราคาเท่าไหร่กูหมดไปหลายหมื่นจะซื้อมาวางไว้ที่ตู้เฉยๆหรือไง และอย่าลืมที่สอนไป อ่อยให้ไม่ดูแรดเข้าใจ๊”มันค่อนข้างจะสวนทางกันมากๆกับสิ่งที่ฟางต้องการ
“ว้าวคุณหนูแต่งตัวน่ารักจังค่ะ”ป้านงค์เป็นป้าแม่บ้านประจำบ้านทักผมทันทีที่ผมลงมาทานอาหารเช้า
“ดูไม่ตุ๊ดใช่ไหมครับ”ผมถามพร้อมดึงชายเสื้อเชิตตัวยาวๆให้ลงมาจนปลายชายเสื้อเลยกางเกงลงมา แต่เพราะส่วนเว้าเป็นคลื่นด้านข้างตัวเสื้อเลยทำให้เห็นว่าผมใส่กางเกงข้างในไว้เหมือนกันดูๆไปมันก็เป็นแทรนแต่งตัวของเด็กวัยรุ่นใต้หวั่นแหละครับเพราะแบนร์ก็เป็นของฝั่งนั้นด้วย
“อุยไม่หรอกค่ะ น่ารักออก ขาคุณหนูส๊วยสวยผู้หญิงยังอายเลยค่ะ”ยิ่งป้านงค์ชมผมยิ่งอายได้แต่ยิ้มแหยๆส่งให้
หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็มานั่งรอที่ม้านั่งหน้าบ้านในใจก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าแผนอ่อยจะได้ผลไหมเพราะถ้ามันไม่ได้ผลปุบผมจะกายเป็นคนน่ารังเกียจทันทีเลย
“ยิ้มหน่อยๆ”ฟางสะกิดผมที่นั่งหน้าเครียดๆ
“อืม”เสียงรถที่แล่นเข้ามาพอดีทำให้ผมลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเป้ใบโต
“สวัสดีค่ะพี่เฟช”ฟางยกมือไหว้ก่อนที่ผมจะยกมือไหว้ตาม
“นึกยังไงชวนพี่ไปเที่ยวหึม”พี่เฟชถามฟางที่ยิ้มยิ้มอยู่ข้างๆผม
“ถามฟางมองหน้าฟางด้วยซิค่ะ”ฟางว่าแซวจนผมต้องเงยหน้ามามองว่าพี่น้ำมองอะไร แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอสายตาที่จ้องมองมาที่ผมอย่างล้อๆ
“แต่งตัวน่ารักนะเรา”พี่น้ำว่าแซวผมก็ได้แต่ก้มหน้าอาย
หลังจากนั้นรถของพวกจีก็มา
“กันต์”ผมได้ยินเสียงวาดังขึ้นแต่ไกลทันทีที่รถจอดวาก็วิ่งตรงมาหาผมแต่จู่ๆก็เบรกตัวกะทันหัน
“เป็นไรอ่ะ”พอเห็นวาเงียบแล้วมองมาที่ผมน่าแดงๆผมก็เริ่มร้อนรนจนต้องถามออกไป
“น่ารักดีอ่ะ”วาพูดพร้อมเกาหูตัวเองแก้เขินจนตุลย์ที่เดินตามมาอดผลักหัววาอย่างหมั้นไส้ไม่ได้ก่อนที่ใครอีกคนที่ผมรอจะเดินลงรถตามมา
วันนี้จีอยู่ใยชุดกางเกงยีนธรรมดากับเสื้อยืดสีขาวสกรีนลายตรงชายเสื้อ ดูดีทุกครั้งไม่ว่าจะใส่อะไร
“มาครบแล้วเนอะงั้นไปเหอะเดี๋ยวเล่นไม่ครบ”ฟางว่าก่อนจะเดินนำไปที่รถ
“จะนั่งไงดี รถ4คัน”ฟางหยุดเดินแล้วทำท่าคิดจริงๆเราไม่หน้าเอารถไปมาขนาดนี้หรอก แค่ไปสวนสนุกใกล้ๆเองแต่เพราะทุกคน
มีรถเกือบหมดรถเลยค่อนข้างเยอะ วามากับตุลย์ ดาลิ้งมากับมายเลิฟ จีมาคนเดียวเหมือนพี่น้ำ
“งั้นมึงไปนั่งกับไอ้จีแล้วกันเดี๋ยวฟางนั่งกับพี่เฟชเอง”ฟางหันไปยิ้มกว้างให้พี่เฟช ส่วนผมก็ได้แต่ลอบมองจีที่ตั้งแต่มายังไม่เอ่ยปากทักใครสักคน
“แต่..”ยังไม่ทันที่ผมจะได้ท้วงอะไรทุกคนก็เดินขึ้นรถกันหมดจนผมต้องเดินมาที่รถของจีด้วยใจตุ่มๆต่อมๆ
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย แค่ไม่ได้นั่งกับมันต้องทำหน้าเหมือนอยากตายเลยหรือไง”พอขึ้นมานั่งประจำที่คุ้นเคยผมก็เริ่มพุ่งซานทันที พอนึกเรื่องเมื่อวันก่อนที่จีทิ้งผมไว้ที่มหาลัยแล้วไปกับน้องเอสก็ทำเอาผมเศร้าแล้ว
“อะไรล่ะ”ผมหันไปเหวี่ยงอย่างฉุนๆตัวเองเป็นคนผิดแท้ๆยังจะมาว่าแดกดันอีก
“แล้วอะไรล่ะ”จีก็หันมาแขวะบ้าง
“....”ผมเลยหันไปมองหน้าจีอย่างเคืองๆ แต่จีก็ทำเป็นไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป แผนอ่อยอะไรนั้นยังไม่ทันเริ่มก็แทบจะล่มก่อนแล้ว
“หิว”ในขนาดที่ผมกำลังคิดฟุ่งซานอยู่นั้นจู่ๆจีก็พูดขึ้นมา ผมเงยหน้ามอง”หิวๆๆ”พูดขึ้นมาติดๆกันอย่างเอาแต่ใจเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิดจนผมต้องหยิบกล่องแซนวิสในกระเป๋าเป้ออกมา ที่จริงก็ทำมาให้จีนั้นแหละเพราะความเคยชินด้วยจีเป็นคนกินเยอะถึงจะกินข้าวเช้ามาแล้วก็ยังหิวอยู่ดีจนทำให้ต้องไปนั่งกินอะไรตอนเช้าที่มหาลัยแทบทุกวัน จนผมต้องทำแซนวิสทุกวันเพื่อกินระหว่างขับรถไปเรียนแทบทุกวันจนติดเป็นนิสัย ถ้าวันไหนผมจะไม่ทำไปก็จะไลน์บอกจีก่อนตลอดจะได้เพื่อเวลาไปกินที่มหาลัย
“อ่ะ”ผมยื่นกล่องแซนวิสไปข้างหน้าให้จีหยิบกินแต่เจ้าตัวกลับหันกลับมาหรี่ตามองเหมือนตำนิผม
“ขับรถอยู่”ถึงจะฉุนที่ผมต้องมานั่งเอาใจทั้งๆที่ผมยังโกรธเรื่องเมื่อวันก่อนอยู่ แต่ก็ยังต้องป้อนแซนวิสจีอยู่ดี
“อ๊ะ”พอยื่นป้อนก็ดันมากัดนิ้วผมอีกแถมยังมองมาอย่าล้อๆอีก”กัดทำไม”ผมถามอย่างไม่พอใจ
“อยากกัด”ตอบหน้าตาแล้วขับรถต่อไม่สนใจอาการไม่พอใจของผมเลยสักนิด
กวนประสาทที่สุด!
TBC.
สิ่งที่น้องจีได้จากพ่อทอสมาไม่ใช่เเค่ความซึน แต่เรื่องเจ้าเล่ห์เนี่ยได้มาคูณ2น่ะเอ่อ
เห็นคนด่าน้องใจแล้วคนเขียนทำใจไม่ลงพอกลับไปลองอ่าน I'm pregnant สงสารน้องมาก5555
ปล.เมื่อวานมีงานด่วนจึงไม่ได้มาลงตามสัญญากราบขออภัย
-
ชอบสาวฟางเหลือค่าา มีคิดแผนการอ่อยให้น้องกันต์ด้วยเน้อ นี่ถ้าไม่ติดว่าตุลย์เป็นของวา~ >\\\\< ก็อยากจะยุให้คู่กับฟางอยู่หรอกนะคะเนี่ย เจ้าเล่ห์พอกันเลย.. :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
น้องจีแกเริ่มกินปลาแล้วใช่ไหม :hao3:
น้องกันต์อย่าไปใจอ่อนกับจีมากนะ
-
จีนี่เอาแน่กับกันต์ แล้วใช่มั้ย อย่าลืมไปเคลียร์กับนังน้องเอสนะ
กันต์อ่อยตามที่ฟางบอกเลยนะ
ปล.ชอบผู้หญิงนิสัยแบบฟางนะมั่นดีมากก
-
สั้นนนนนนน ปายยยยย
:ling1:
-
หวังว่าจีจะหายบื้อซะทีนะ :hao4:
-
น้องกันต์ลูกสะใภ้ ของเจ้ ลูกต้องทำตามเพื่อนสาวแนะนำ นี้คือคำสั่
ง
-
:hao4: :hao4:
-
กันได้ฟางเทรนการอ่อย
แล้วจีล่ะตุลให้ทำไร
รอดูผล อิอิ
-
อยากจะเห็นแผนอ่อยของฟางแล้วสิว่าจะมาเจอแผนเผด็จศึกของตุลย์แล้วจะเป็นไง 5555
-
สนุกขึ้น แต่สั้นไปหน่อย รอต่อนะค่ะ ชอบน้องกันที่สุดงอนแล้วน่ารักขึ้น :katai2-1:
-
แง้สั้นมากกกกกก
คิดถึงน้องกันต์
-
ได้เข้ามาอ่านสักที ตอนนี้. #ทีมน้องกันต์
โกรธน้องจีก่อนอื่นเลย ถ้าไม่รู้ใจตัวเองก็ไม่ต้องมาทำแบบนี้
เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันซะขนาดนี้ แค่แตะปากยังไม่มีเหอะ >////<
-
ตอนที่9
ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเราก็มาถึงสวนสนุก พอมาถึงทุกคนก็ถือบัตรเครื่องเล่นต่างๆรอแล้ว
“ใส่ไว้แดดร้อน”พอลงรถมา จีก็เอาหมวกแก๊ปใส่ให้ผม
“ไม่เอาไม่ชอบ”ผมบอกแบบเหวี่ยงและพยายามจะถอดออกแต่ก็โดนจีกดหมวกไว้ด้วยความสูงที่ต่างกันมากทำให้ผมทำอะไรไม่ได้ ไว้จีเผลอค่อยถอดออกก็ได้!
ถึงฟางจะบอกให้เริ่มแผนอ่อยชั้นแรกเลยก็เถอะแต่พอเห็นหน้าแล้วผมก็อดโกรธเรื่องที่จีทิ้งผมไว้ที่มหาลัยไม่ได้
“หยุดๆ”ในขนาดที่พวกเรากำลังจะเดินเข้าไปยังตัวสวนสนุกฟางก็ตะโกนบอกให้หยุด เสียงดังมากจนคนที่มาเที่ยวคนอื่นๆต่างพากันหยุดด้วย
“ขอโทษครับๆ”ทุกคนช่วยกันหันไปขอโทษนักท่องเที่ยวรอบๆแทนฟางที่เสียงดัง โดยที่คนต้นเหตุยืนมองคนอื่นๆตาขวาง
“ก่อนเข้าเห็นตั๋วไหม”ฟางหยิบตั๋วของตัวเองขึ้นมาทุกคนพยักหน้าตอบรับ
“ในนี้มีเครื่องเล่นอยู่22ชนิด ใครเล่นได้น้อยที่สุดจะต้องโดนลงโทษ และใครที่เล่นได้มากสุดจะมีสิทธิสั่งอะไรคนแพ้ก็ได้2อย่าง โอเค๊”ฟางอธิบายกติกาการมาเที่ยวครั้งนี้ให้ทุกคนฟัง พอฟังจบทุกคนมองหน้ากันอย่างวาดระแวง
“ถ้าชนะจะสั่งได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม และคนแพ้ห้ามปฏิเสธ”ฟางย้ำอีกครั้ง ผมได้แต่มองทุกคนที่กำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไง
“คุณฟางคราฟ แล้วถ้าฟางแพ้พวกเราสั่งให้ทำอะไรก็ได้ใช่ไหมครับ”วายกมือขึ้นถามอย่างกะตึอลือล้น
“หึหึหึ คิดว่าเอาชนะได้ก็ลองดู”ฟางยิ้มร้ายตอบ
“ถ้าผมชนะวาต้องจูจุ๊ฟที่ปากด้วยนะ”วาว่ายิ้มๆ
“ไอ้เชี่ย”โดนตุลย์ตบหัวทันทีอย่างหมั่นไส้
“ตกลง”ฟางตอบยิ้มๆแล้วพวกเราก็เดินเข้าด้านในเครื่องอันแรกที่เล็งไว้คือไวกิ้ง
”กร๊ดดดดดดดด อ๊ากกกกกกกกกก”แค่ได้ยินเสียงขาผมก็สั่นแล้วครับ
พวกเราทั้งหมดเกินมารอต่อคิว ไม่นานทุกคนบนเรือไวกิ้งก็เดินลงมาด้วยสภาพโซเซ ยิ่งตอกย้ำความหน้ากลัวของเครื่องเล่นมหาภัยนี้ได้อย่างดี
“กันต์นั่งกับพี่ไหมค่ะ”พี่น้ำเดินเข้ามาหาผมพร้อมยื่นมือมาช่วยผมให้ขึ้นไปบนเรือ
“เอ่อ คือ”ในใจผมตอนนี้ไม่ได้สนใจคำพูดหวานๆที่พี่น้ำส่งมาเลยสักนิด ผมยื่นมือไปจับพร้อมขึ้นไปนั่งแถวแรกด้านในฝั่งขวาของตัวเรืองซึ่งตรงนี้จะเป็นแถวที่อยู่กลางเรือที่สุดและคงหวาดเสียวน้อยที่สุด
“นั่งตรงไหนไม่เสียวว่ะ”ผมได้ยินเสียงวาถามตุลย์เสียงสั่นๆ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังหมั่นอกหมั่นใจว่าจะชนะอยู่เลย
“ปลายๆเลย ไม่เสียวเชื่อกู กูเล่นมาแล้ว”ตุลย์วาขำๆก่อนออกแรงลากวาให้ไปนั่งที่ปลายแถวโดยฝั่งตรงขาวผมโดยมีจีและฟางตามขึ้นไป ส่วนดาลิ้งกับมายเลิฟเลือกนั่งท้ายสุดเหมือนกันแต่เป็นฝั่งเดียวกับผม
นอกจากจะหวาดเสียวกับเครื่องเล่นที่กำลังจะเดินเครื่องในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้ว ยังต้องมาเสียวสันหลังกับสายตาของจีที่นั่งอยู่ข้างหน้าอีก คนสมควรไม่พอใจต้องเป็นผมไม่ใช่หรอ
“ถอดหมวกก่อนนะเดี๋ยวปลิว”พี่น้ำถอดหมวกที่จีใส่ให้ออกแล้วเอาไปถือไว้ให้ ผมได้แต่ยิ้มขอบคุณพร้อมกับเกาะแขนพี่น้ำแน่นทันทีที่เรือเริ่มขยับ
เครื่องเล่นค่อยๆแกว่งไปมาช้าๆ ทุกคนบนเรื่องยังคนหัวเราะชอบใจ แต่สักพักมันก็เริ่มแกว่งสูงขึ้นเรียกเสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นระยะๆ ผมมองเห็นวาที่ท้ายสุดของตัวเรือร้องอย่างเอาเป็นเอาตายเกาะตุลย์แน่น ต่างจากจีที่นั่งหน้านิ่งจ้องมาที่ผมเขม็งอย่างไม่ลดละ และเมื่อถึงช่วงที่เหวี่ยงไปจนสุดตัวผมนี้แถบฟุงลงมาข้างร่างโชคดีที่เข้าเซฟตี้ไว้อย่างดี เสียงร้องดังไปทั่วบริเวณผมหลับตาแน่นไม่กล้ามอง เกาะพี่น้ำแน่นเพราะสัมผัสได้ถึงแรงเหวี่ยงไปมา เสียงผู้คนด่านล่างหัวเราะชอบใจในขนาดที่คนด้านบนแบบผมน้ำตาซึมเพราะความกลัว หัวใจเต้นแรงจนนักเรียนแพทย์อย่างผมอดกลัวหัวใจวายไม่ได้
และในที่สุดก็จบ
เมื่อขาแตะพื้นผมก็แทบล้มทั้งยืนโชคดีที่พี่น้ำเข้ามาช่วยประคอง
“555ใส่ไว้นะคะ แดดร้อน”พี่น้ำเอาหมวกที่ช่วยผมถือใส่ให้ แต่เวลานี้ผมแทบไม่มีอารมณ์ใส่ใจ แค่อยากจะไปจากที่ตรงนี้ให้ไวที่สุด สาบานเลยว่าจะไม่มาเล่นอีกเป็นครั้งที่สอง
“55555ไอ้เชี่ยง พวกกูสองคนแม่งขำไอ้วาจนปวดท้องอ่ะมึง กรี๊ดอยากกับตุ๊ด”
“ไอ้เชี่ยตุลย์ไหนมึงบอกว่าท้ายๆไม่เสียวไง ไอ้สัดกูแทบอ้วก”วาด่ากลับหน้าเพลียๆ
“เอ้าๆ เร็ว นี่แค่อันแรกเอง ไปอันต่อไปเลยดิกว่า”ฟางว่าอย่างแจ่มใส จะว่าไปมีแต่ฟางเท่านั้นแหละที่ร้องชอบใจอยู่คนเดียวบนไวกิ้ง
ทุกคนเดินตามฟางไปอย่างแจ่มใสจะมีก็แค่ผมกับวาเนี่ยแหละที่สถาพแทบไม่ไหวตั้งแต่เครื่องเล่นอันแรก เห็นแววแพ้มาตั้งแต่ไกลๆ
“อ๊ะ”ขวดน้ำเปล่าเย็นๆถูกส่งมาตรงหน้าผม พอเงยหน้ามองผู้หวังดีก็เห็นจีกำลังยื่นขวดน้ำมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณ”ผมไม่มีอารมณ์งอนอะไรเลยครับตอนนี้แค่เพลียสุดๆ รับมาจิบ ก่อนจะส่งคืนให้จี และเดินตามทุกคนไป
เครื่องเล่นชินต่อมาที่พวกเราก็คือ เฮอริเคน ผมหันหลังเดินหนีเลยครับแต่ก็โดนจีลากกลับมา
“ ไม่เล่นนะๆ ไม่เล่นอันนี้”ผมกลัวจริงๆครับบอกเลยใครจะว่าผมเด็กผมปัญญาอ่อนอะไรก็ช่างผมไม่อยากเล่นมันจริงๆ
“555 เถอะน่าไม่น่ากลัวอย่างที่คิดหรอก”จีหัวเราะชอบใจทันทีที่เห็นผมกลัวขนาดนี้
“น้องกันต์ไหวไหมค่ะ “พี่น้ำเดินกลับมาก่อนจะหยิบกระดาษเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้
“ไม่ไหวๆ”ผมส่ายหัวรัวๆ
“เดี๋ยวแพ้นะคะ”พี่น้ำว่ายิ้ม ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงจีปาขวดน้ำลงถังยะก่อนจะเดินไปที่เครื่องแบบไม่สนใจผมอีก
“ไม่เอานะๆ ยอมแพ้ก็ได้”ผมว่าพร้อมทรุดตัวลงนั่งย่องๆที่พื้นทันที ตอนนี้ทุกคนขึ้นไปสแตนร์บายกันหมดแล้วเหลือก็แต่ผมกับพี่น้ำที่ยังอยู่ด้านล่าง
“โอเคๆ”พี่น้ำเดินไปบอกพวกฟางว่าผมไม่ไหว
“งั้นเดี๋ยวเราไปเล่นอย่างอื่นล่วงหน้าไหม จะได้ไม่เสียเวลา”พี่น้ำเอ่ยชวนผมได้แต่หันไปมองจีที่ขึ้นไปนั่งเตรียมตัวเล่นบนเฮอริเคนจ้องมองมาที่ผมอย่างโกรธๆ แต่ผมก็เลือกที่จะเดินตามพี่น้ำไปโซนอื่น
เครื่องเล่นส่วนใหญ่ของที่นี่มีแต่อันหวาดเสียว ผมเลยส่ายหัวแทบทุกอย่างที่พี่น้ำพาไป
“เฟชๆ”ผมและพี่น้ำหันไปตามเสียงของกลุ่มผู้หญิงที่ตะโกนเรียกชื่อพี่น้ำอยู่ไกลๆ
“เดี๋ยวพี่มานะ”พี่น้ำว่าก่อนจะวิ่งยอะๆไปทางกลุ่มผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักของพี่น้ำ ผมเลยได้แต่มองหาของค่าเวลา จนมาเจอร้านไอติมก็เลยต่อแถวรอซื้อ
ระหว่างรอก็คิดถึงแผนเมื่อคืนที่ฟางบอก
“มึงจะตอนอ่อยมัน”ฟางว่าอย่างแข็งขัน
“ยังไง”ผมถามกลับงงๆ
“ขั้นแรก ก็ต้องอ่อนหวานเอาอกเอาใจ และก็ทำตัวง็องๆแง๊งๆเข้าไว้ “
“.....”ผมนี่งงหนักกว่าเดิมอีก
“อ้อนไง อ้อนๆๆๆ ไอ้จีมันเป็นพวกแพ้อะไรน่ารักๆมึงกูรู้ เพราะฉะนั้นมึงต้องทำตัวอ้อนเข้าไว้ ทำตัวแอ๊บแบ๋วไว้เดี๋ยวมันก็ทนไม่ได้เองแหละ”
นี่เกือบจะเที่ยงอยู่แล้วผมยังไม่ได้เริ่มทำตามแผนที่วางไว้กับฟางเลยสักนิด ก็จีเอาแต่โมโหใส่จะให้ผมเข้าไปอ้อนยังไง อีกอย่างแค่ผมเห็นหน้าผมก็อดโมโหไม่ได้จริงๆ
“ขอเป็นสตอร์เบอรี่กับช็อคโกแล็ตอย่างล่ะหนึ่งครับ”พอถึงคิวผมจีที่โผล่มาจากทางไหนก็ไม่รู้สั่งตัดหน้าเฉยเลย
“เอา ปากยื่นจนเหมือนหมูอยู่แล้ว”ไอศกรีมรถสตอร์เบอรี่รสโปรด ส่งมาตรงหน้าผม
“ไม่ มีเงินซื้อเองได้”ผมพยายามผลักจีให้หลบพ้นทางแต่จีก็ยังยืนตัวแข็งไม่ยอมขยับ จนคนข้างหลังเริ่มมองพวกผมอย่างไม่พอใจ สุดท้ายผมก็รับมาอย่างเคืองๆ
“หึหึ”จีหัวเราะอย่างในคอพร้อมมองมาที่ผมอย่างคนชนะ ผมหมั้นไส้เลยต้องเดินหนีไปหาที่นั่งตรงน้ำตกจำลอง ถึงจะโกรธอยู่ก็เถอะ แต่เพราะอากาศร้อนๆตอนเที่ยงๆทำเอาผมไม่อยากเดินไปไหนไกล
“ยังไม่หายโกรธอีกหรือไง”จีเดินมาดักหน้าผมพร้อมกับถามไปกินไอศกรีมในมือตัวเองไป
“ไม่ได้โกรธ”ผมว่ก่อนจะเอี้ยวตัวเดินหนีไปอีกทาง แต่จีก็ยังวิ่งมาดัก
“ไม่โกรธแล้วทำไมปากยื่น”ไม่พูดเปล่ายื่นมามาดึงปากผมจนเริ่มเจ็บ
“เจ็บนะ”ผมโวยวาย และไม่ทันตั้งตัวจีก็
จุ๊บ
“หายยัง”ยิ้มทะเล้น มองผมที่ได้แต่ยืนตาค้าง
จุ๊บๆๆๆๆ
ก้มหน้ามาจุ๊บปากผมรัวๆอีกหลายที จนหน้าผมเริ่มร้อนและมันก็ไม่ใช้เพราะแดดแน่นอน
“หายยัง”
“ทำอะไร ..คนมองกันหมดแล้ว”ผมได้แต่ตีไปที่อกของจีอย่างอายๆ
“หึหึหึ”จีดึงผมเข้ามากอดเพื่อบังไม่ให้คนอื่นมองผม แต่ผมว่าทำแบบนี้คนไม่ยิ่งมองกันใหญ่หรอครับ
เจอการง้อแบบนี้เข้าไปผมยังต้องโกรธอีกอยู่ไหมครับ
TBC.
'
งดดราม่า
พิเศษ ขายของ
น้องจี: วันที่20กรกฎานี้จะปิกจอง นิยาย "เมื่อผมท้อง"แล้วนะครับ ถ้าใครอยากได้แก้วลายครอบครัวเราอย่าลืมไปอุดหนุนในรอบจองนะครับ ถ้า เลยรอบจองไปแล้ว จะไม่ได้แก้วนะครับ(ขายของหาเงินซื้อขนมให้น้องที)
น้องที: น้องทีรักพี่จีที่สุดเล๊ยยยยยยย(วิ่งไปกอดเต็มเเรง)
คุณตา: เลี้ยงหลานกูให้ลำบากขนาดนี้มันอยู่ไหน(ถือปืนลูกซองวิ่งเข้ามา)
น้องจี: พ่อทอสพาแม่ไปดูหิมะบนภูเขาไฟฟูจิฮะ
น้องที: คุณตาน้องทีหิวหนม(วิ่งไปกอดขาช้อนตาอ้อดอ้อน ซ่อนช็อกโกแล็ตบาร์ไว้กับพี่จีแล้ว)
คุณตา: ไป!
น้องที :ไปซื้อหนมหรอฮะ(ยิ้มหวานดีใจ)
คุณตา: ไปฆ่าไอ้ลูกเขยก่อน!
น้องที :อย่านะฮะ น้องทีไม่หิ๊วเเล้ววววววววว(วิ่งตามออกไป)
น้องจี: พ่อฮะ แผนสำเร็จอย่าลืมซื้อนมรสกล้วยที่เกาหลีมาให้น้องด้วยนะครับ(อันนี้หาค่านมให้น้องที)
พ่อทอส: ซื้อให้ทั้งคอนเทนเนอร์เลย(ยิ้มพอใจ พร้อมขยับสะโพก)
แม่เอฟ: อ่ะ อ๊า คุณ คุยกับใคร
น้องจี: (รีบวางสายอย่างไว)กันนนนนนนนนนนนต์
จบ.
-
สั้นดีแท้เหลา
-
เอาอีก :ling1:
-
อะไรจะหายงอนได้ไวขนาดนี้คับน้องกันต์ ๕๕๕ แค่โดนจุบปากรัวๆเองนะ ฮ่าๆ น่าจะบอกจีไปเลยนะว่าไม่พอใจเรื่องอะไร รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆ
-
แงๆๆ ตอนนี้สั้น :ling1:
อย่าพึ่งหายงอลจีนะน้องกันต์
รอตอนต่อไปค่าา
-
ต่อให้น้องกันต์โกรธแค่ไหนก็ยังแพ้ทางให้น้องจีอยู่วันยันค่ำเลยเน้ออ.. :laugh:
-
o13
งอน อีกๆ
-
จีระวังช้าหมดอดกินนะจ้ะ
-
น้องกันต์งอนอีกๆๆๆ
-
^^
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้ายมากพ่อทอส o18
-
:haun4: :haun4: พ่อทอสแย่งซีนลูกเฉยเลย
-
อืมมมม เพื่อนเขาง้อกันแบบนี้เหรอ
ตัวเองน่ะคลีนหรือยังจ๊ะจี
-
:impress2:
-
งอนต่ออีกนิด..เผื่อได้.. :กอด1: เพิ่มอีกหน่อย
-
ตอนเด็กๆ น้องจีน่ารักจะตาย
ทำไมโตมาซึนงี้อ่ะ
-
ตอนที่10
“หายโกรธหรือยัง”จีถามทั้งๆที่ยังกอดผมอยู่ ตอนนี้คนเริ่มไม่สนใจพวกผมแล้วอาจจะเพราะการแต่งตัวบวกกับผมใส่หมวกอยู่ก็เลย หลายคนอาจจะคิดว่าผมเป็นผู้หญิง เลยไม่ค่อยเป็นจุดสนใจเท่าใจเท่าไหร่นัก
อย่าหาว่าผมใจง่ายเลยนะครับเจอคนที่ชอบง้อด้วยจูบแบบเมื่อกี้เป็นคุณยังทนโกรธไหวหรอ
“อืม”ผมตอบในคอเพราะไอศกรีมกำลังเริ่มละลายผมจึงผละออกจากจีและหาที่นั่งกินดีๆเพราะกลัวเสื้อจะเปื้อน
“อืม นี่คือหายหรือไม่หาย”จีเดินลงมานั่งข้างๆ
“แล้วมีเหตุผลอะไรให้หายล่ะ”บ้างครั้งการทำอะไรผิด นอกจากคำขอโทษแล้วบ้างทีเราก็ต้องการคำอธิบายด้วย
“วันนั้นก็รออยู่คณะแหละแต่เห็นมาช้าเลยว่าจะเดินไปตาม แต่น้องเอสเขามาขอให้ไปส่งที่บ้านหน่อยเพราะหมาโดนรถชน”จีอธิบายไปกินไปทำอย่างมันตัวเองไม่ทุกข์ร้อนเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าไหร่
“ก็เลยไปส่งเพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่เกินครึ่งชั่วโมง แต่พอเอาเข้าจริงมันก็มีเรื่อง จนช้า”
“แล้วทำไมไม่โทรบอก”จะไปไหนมาไหนมันก็หน้าจะโทรบอกก่อนไม่ใช่หรือไงครับ
“แบตหมด”พูดจบก็ยัดโคนไอศกรีมชิ้นเล็กเข้าปาก
“นี่สำนึกจริงหรือเปล่าเนี่ย”ผมมองอย่างเซ็งๆ ปกติการขอโทษใครสักคนมันจะต้องตีหน้าๆเศร้าเพื่อสำนึกผิดไม่ใช่หรอครับ
“สำนึก”พูดพร้อมกับมองหน้าผมแล้วทำหน้าจริงจัง
“อืมๆ”ผมก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจแล้วลงมือกินไอศกรีมต่อ ในเมื่อสถานะของผมเป็นได้แค่เพื่อนผมก็คงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ
หลังจากที่ทำความเข้าใจพวกเราก็พากันไปเล่นเครื่องเล่นเบาๆต่างๆได้แค่สองสามอย่างก็ถูกโทรตามให้ไปกินข้าวกลางวันกับพวกฟาง
พอมาถึงฟางก็ลากผมไปเข้าห้องน้ำและถามเรื่องแผนการอ่อย แต่ผมก็ได้แต่สายหัว เวลาซ้อมกับการทำจริงมันคนละเรื่องเลยนะครับ ของแบบนี้คงจะมีแต่เด็กผู้หญิงนั้นแหละมั้งที่ถนัด
หลังจากที่เรากินข้างกลางวันเสร็จก็กลับมาเล่นเกมกันต่อ ผมถูกฟางลากไปเล่นเครื่องเล่นหลายอย่างที่ฟางยังไม่ได้เล่น ถึงจะแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่ผมก็เหนื่อยมากๆเลยครับ ผิดกับฟางที่เดินไปโน้นมานี่ไม่หยุดเจ้าตัวกรี๊ดกร๊าดตลอดทั้งวันผิดกับเวลาที่อยู่ที่มหาลัย
ส่วนจีจู่ๆก็มุ่งมั่นไปเล่นเครื่องเล่นกับเพื่อนๆชองเขา และพี่น้ำหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เห็นฟางโทรหา แต่พี่น้ำบอกว่าเจอเพื่อนสมันมัธยมเลยขอเล่นอยู่กับเพื่อนก่อน แต่ก็ไม่ลืมขอโทษผมที่ พี่น้ำปล่อยให้นั่งรอ ไม่ว่าจะใครผมก็มักจะถูกทิ้งเสมอ
“ขอโทษนะครับช่วยถ่ายรูปให้เราหน่อยได้ไหมครับ”ผมนั่งพักรอฟางอยู่ที่ม้านั่งเล็กๆอยู่นั้นก็มีกลุ่มวันรุ่นผู้ชายที่ดูๆแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมเดินมายื่นกล้องให้ แต่กล้องค่อนข้างเป็นกล่องที่ใช้งานยากผมเลยต้องให้เขาสอนอยู่สักพัก
แต่ในขณะที่ผมกำลังตั้งอกตั้งใจฟังเขาสอนอยู่นั้นจู่ๆผมก็ได้ยินเสียงโวยวายพอหันมาก็เห็นพวกจีกำลังยืนล้อมอยู่ ในมือจีมีคอเสื้อของคนที่ทำหน้าที่สอนผมใช้งานกล้องเมื่อกี้อยู่ พวกเพื่อนเขาต่างทำสีหน้าไม่ชอบใจ
“ปล่อยนะโวย”ผู้ชายคนนั้นผลักจีออกจนจีปล่อยมือจากคอเสื้อเขา นักท่องเที่ยวคนอื่นๆเริ่มหันมามุงอย่างสนอกสนใจ
“จีอย่าๆ “ผมรีบเข้าไปดันจีให้ออกจากห่างจากผู้ชายคนนั้นก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้น
“มึงทำอะไรห๊ะ!”จีตะโกนถามอย่างเดือดดาน จนผมต้องรีบดึงจีให้เดินหนีไปอีกทาง แต่ผมกลับลืมคืนกล้องจึงเดินกลับไปคืนให้กับผู้ชายคนนั้นและก้มหัวขอโทษเขาและเพื่อนๆ
“จะทำอะไร”เมื่อลากจีมาได้ไกลพอสมควรผมก็เริ่มเปิดฉากทำไม๊ทำไมวันๆผมถึงมีแต่เรื่อง
“ก็มันจะจับก้นกันต์”จีว่าอย่างหัวเสีย
“ห๊ะ!”ตกใจซิครับ ผมว่าเขาก็แค่สอนผมใช้กล้องเฉยๆ และท่าทีของเขาก็ไม่ได้เหมือนโรคจิตอะไรด้วย
“กูลบรูปแล้ว”ตุลย์เดินกลับมาพร้อมกับวาและดาลิ้งกับมายเลิฟก็กำลังตามมา
“พวกกูแจ้งเจ้าหน้าที่แล้ว”ดาลิ้งว่าขึ้นและทุกคนก็กำลังจ้องมองมาที่ผมเหมือนผมกำลังทำอะไรผิด
“เอ่อ คือ”สรุปแล้วผมคงผิดจริงๆใช่ไหมครับ ในขนาดที่ผมกำลังลนลานทำตัวไม่ถูกจู่ๆจีก็ถอดเสื้อคาดิเกนที่ใส่อยู่ออกแล้วเอา
ไปใส่ให้ผม
“เพราะแต่งตัวแบบนี้ไง พวกมันถึงชอบ”ผมก็รีบรับมาใส่เลยครับ เวลานี้คงไม่เหมาะถ้าผมจะไปมีปากมีเสียง
สรุปผมโดนหลอกให้ไปถ่ายรูปให้เขา และในขนาดที่ผมกำลังสนใจกับกล้องอยู่นั้นผู้ชายคนที่สอนผมก็กำลังจะจับก้นผมโดยมีเพื่อนเขาอีกคนแอบสุ่มถ่ายภาพอยู่ ดูๆไปมันก็ไม่ได้ทำในเชิงวิตถารอะไรหรอกครับ แต่ทำเพราะเล่นสนุกกันมากกว่า เพราะถ้าได้รูปมาเขาก็จะเอาไปโพสในเฟสบุ๊คเพื่อความสนุกของพวกเขา แต่มันเสียมารยาทมากกับคนที่โดนกระทำหลังจากเกิดเรื่องทุกคนก็หมดสนุก เลยพากันกลับบ้านโดยคนที่มีคะแนนสูงสุดในการเล่นเครื่องเล่นครั้งนี้คือฟางอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เพราะเกิดเรื่องฟางเลยบอกว่าค่อยทำโทษคนที่แพ้ที่หลังซึ่งคนแพ้ก็ไม่ใช่ใคร นอกจากผม
ผมถูกจีลากขึ้นรถมาอีกตามเคย จีอารมณ์เสียมาเพราะตั้งแต่ยื่นเสื้อให้ก็ไม่พูดอะไรกับผมอีกเลย สุดท้ายผมก็มาอยู่ที่บ้านของจีตามเคย พอมาถึงจีก็มุ่งเดินขึ้นชั้นสองอย่างไม่พอใจ ส่วนผมก็แวะทักทายพ่อแม่จีก่อนแล้วก็เลยเดินตามจีขึ้นไป
สถานณ์การตอนนี้กับเมื่อเช้ามันต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
พอผมเข้ามาในห้องจีก็กำลังอาบน้ำอยู่ผมถอดเสื้อคาดิเกนออกแล้วนำไปพาดไว้กับโซฟาข้างๆชั้นอ่านหนังสือ แล้วเดินมานั่งรอจีที่เตียงอย่างเงียบๆพอนั่งได้สักพักก็เกิดง่วงขึ้นมาและผมก็เผลอหลับในที่สุดมารู้ตัวอีกทีก็ตอนหัวค่ำแล้ว ผมยังนอนอยู่ที่เตียงโดยมีจีซ้อนหลังกอดผมเอาไว้อยู่ ตอนนี้ฟ้ามืดและไฟในห้องก็ไม่ได้เปิดผมเลยเห็นแค่โครงหน้ารางๆ ผมพยายามผลิกตัวหันกลับมาอย่างระวังที่สุด เพราะกลัวจะรบกวนการนอนของจี
“โกรธอะไรนักหนาไอ้ขี้เซา”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะยื่นมือไปบีบจมูกโด่งๆอย่างหมั่นไส้
“......”ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำให้ผมได้ใจขึ้นไปอีก
จุ๊บ
“หายโกรธเดี๋ยวนี้”ผมว่ายิ้มๆเลียนแบบวิธีง้อของจีมาเมื่อตอนกลางวัน
จุ๊บ
“อื้ม....”เพราะได้ใจเกินไปผมเลยก้มลงไปจูบจีอีกครั้งที่ริมฝีปาก แต่จู่ๆคนที่ควรจะหลับกับล็อคตัวผมไว้แน่นแล้วจูบกลับอย่างเร้าร้อน ครั้งที่สองที่ลิ้นของจีเขามาในปาก ความรู้สึกประหลาดตีวนอยู่ในช่องท้อง สมองขาวโผลน และเรี่ยวแรงที่มีก็หายไปหมด
ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แต่ผมเริ่มหายใจไม่ทันเมื่อจีเพิ่มการดูดริมฝีปากจนมากขึ้น
“พะ..พอ”ผมดันหน้าจีออกเพื่อขออาการหายใจ
“หึหึหึ”ถึงแม้จะอยู่ในความมืดแต่ผมก็ได้รู้เลยว่าตอนนี้จีกำลังทำหน้าตาแบบไหน
“ปล่อยเลย”ผมพยายามจะลุกขึ้นหนี เพราะถ้าผมยังอยู่ในสภาพแบบนี้ก็คงหนีไม่พ้นโดนแกล้งอีกแน่นอน
“ยังไม่หายโกรธเลย”เสียงแหบๆของคนเพิ่งตื่นนอน ตอนนี้กับดูเซ็กซี่อย่างหน้าประหลาด
“ใครสนล่ะ”พูดจบผมก็ดันตัวออก และลุกไปอาบน้ำทันที
“อ้าวน้องกันต์มาทานข้าวมา”ผมอาบน้ำเสร็จก็ลงมาทานข้าวเย็นกับครอบครัวที่ของจีที่ตอนนี้ทุกคนนั่งะพร้อมหน้าพร้อมตารอกันอยู่แล้ว
“ขอโทษที่ให้รอครับ”ผมว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆจีที่มีที่ว่างอยู่
“ไม่เป็นไรครับ นึกว่าอาทิตย์นี้จะไม่เจอน้องกันต์แล้ว”แม่ของจีทักขึ้นพร้อมเอื้อมมือตักข่าวใส่จานให้ผม
“ครับ เอ่อ พอดียุ่งๆนิดหน่อย”ผมว่ายิ้มๆพร้อมหันไปมองจีที่ทำหน้านิ่งเหมือนพ่อของเขาไม่มีผิด
“ทีก็นึกว่าพี่กันต์จะโกรธพี่ชายจี จนไม่อยากคบต่อซะอีก หึหึหึ”น้องทีว่าขำๆพร้อมมองหน้าล้อเรียนพี่ชายตัวเอง
“เดี๋ยวจะโดน”จีว่าไม่จริงจังนักก่อนจะตักต้มยำกุ้งใส่จานข้าวให้ผม แล้วทุกคนก็ลงมือทานขาวกัน ครอบครัวจีอบอุ่นเสมอ ไม่มาผมจะมากี่ครั้งผมก็อดอิจฉาไม่ได้
หลังจากวันนั้นแผนกานอ่อยก็ไม่คืบหน้า ไม่ใช่เพราะผมไม่ทำตามที่ฟางบอก แต่พอทำทุกอย่างมันดูปกติเกิน ผมเดินไปไหนมาไหนกับจีเหมือนเดิม ป้อนข้าวจีบ้างป้อนน้ำบ้าง เดินจับมือกันบ้างทุกอย่างมันดูปกติ มันเหมือนๆกับที่ผมเคยทำผ่านๆมาเมื่อก่อน แตกต่างก็ตรงที่ จีตอบรับมันดีมากจนดีเกินไป ถ้าผมจับมือจีก่อนจีจะเปลี่ยนเป็นโอบไหล่ผมเดิน ถ้าผมป้อนข้าวจีก็จะป้อนกลับ ทีนี้ก็กราบเป็นผมเองที่รู้สึกหลงจีเข้าไปใหญ่ จีพูดจาน่ารักบ้างครั้งก็เรียกผมว่าที่รักเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆเขา แต่ถึงแบบนั้นผมก็ยังเห็นน้องเอสแวะมาหาจีอยู่เป็นประจำที่ดีขึ้นหน่อยก็คงมีแต่จีไม่เคยพาน้องเอสขึ้นรถด้วยอีกเลย ยอมรับว่าผมพอใจ แต่มันก็เหมือนไม่สุด บ้างครั้งผมก็คิดว่าจีรักผมมากกว่าเพื่อนแต่พอเห็นน้องเอสผมก็คิดขึ้นได้ทุกครั้งว่าผมคงคิดเข้าข้างตัวเอง
“เป็นอะไร ทำหน้ามุ่ย”ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงแหบๆของคนที่นอนหนุนตักผมมานับชั่วโมง
“เปล่า”ผมว่าพร้อมก้มลงหยิบใบไม้ที่ปลิวมาติดผมของจีออก
“ไม่มีอะไรแล้วทำไมทำหน้าแบบนี้”จีว่าพร้อมชี้มาที่จมูกผมแล้วกดลงให้มันแบนๆ ผมสะบัดหน้าหนีแล้วทำท่าจะงับนิ้วจี แต่จีก็แกล้งเอาออกแล้วกดลงมาใหม่เล่นกันซ้ำๆจนผมเริ่มอารมณ์ดี
เมื่อกี้น้องเอสเดินมา เขามองมาที่ผมด้วยสายตาเหมือนเจ็บปวด แล้วเดินหนีไป ยอมรับเลยว่าผมรู้สึกแย่ แย่ที่เหมือนเป็นต้นเหตุทำให้จีสนใจเขาน้อยลง แต่สุดท้ายผมก็แค่คนเห็นแกตัวที่เลือกความสุขของตัวเองมาก่อน
“หวงมากรู้ไหม”จีรวบมือของผมขึ้นมาจูบซับเบาๆ ผมหน้าขึ้นสีทันที
“ทำอะไร”ผมรีบชักมืออกเพราะตอนนี้เราอยู่บนสเตนเชียร์ที่มหาลัย จีมานอนรอพวกวาที่กำลังแตะบอลอยู่
“หึหึหึ”หัวเราะก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มองไปที่สนามบอลเหมือนไม่ได้ทำอะไรหน้าอายลงไป
ผมเกียดที่จีทำแบบนี้ จีทำเหมือนผมสำคัญ แต่สุดท้ายมันก็จบด้วยการล้อเล่นเหมือนเด็กๆ และมีแต่ผมที่คงไปเองเหมือนเด็กโง่ๆมาตลอด บ้างครั้งผมเหนื่อยและอยากหยุดเพราะทุกอย่างมันไม่ชัดเจน แต่ทุกครั้งจีก็มักกลับมาทำให้มีความหวังตลอด
ผมเหนื่อย เหนื่อยจริงๆ แต่ผมกลับฝืนที่จะหวังแบบนี้ต่อไป
บ้างทีผมควรเริมทำอะไรให้มันชัดเจน
“จี”ผมเรียก
“หืมห์”จีหันมายิ้มปกติ
“กันต์ชอบจี”
TBC.
วันนี้มาลงช้าเพราะมัวไปเพิ่มตอนพิเศษ เรื่องพ่อทอสกับเเม่เอฟอยู่
อีก เมื่อผมท้อง 2วัน จะปิดจองเเล้ว ขอบคุณทุกคนที่ช่วยอุดหนุน รอรับแก้วมักกันได้เลย
ส่วนใครสนใจยังมีเวลาอีก2วันที่จะได้แก้วมักรายครอบครัวสุขสันต์ไปพร้อมหนังสือด้วย
ปล.ไม่มีไรพูดแล้ว
-
คิดเร็วทำเร็วจริง 5555555
พึ่งคิดว่าต้องทำไรก็บอกว่าชอบซะแล้ว
อีหรอบนี้จีจะว่าไง คิดว่าชอบแบบไหนกันนะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ><
-
น้องกันต์ต้องระบุด้วยนะคะว่าชอบแบบไหน ไม่อย่างนั้นตาทึ่มอย่างน้องจีคงไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะ :laugh:
-
เป็นใครก็เหนื่อยเหมือนน้องกันต์ จริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
น้องกันต์บอกชอบไปแล้ว จีจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
-
รอคำตอบของจีเช่นกัน แต่น้องกันต้องรับคำตอบให้ได้ และควรปฏิบัตติตนให้เหมาะสมกับฐานะของคำตอบที่ที่จะได้
-
บอกไปเลย !
-
อุ้ต้ะ!! บอกละหราา
-
เชียร์น้องกันต์
-
:z10:
-
:katai5:
โอยย
-
บอกชอบเเล้ว :hao5:
-
เพิ่งได้อ่านรุ่นลูก นึกสงสัยน้องจีที่ฉลาดน่ารักมันไปไหนหมดว่ะ เหลือแต่อะไรที่แบบว่า งี่เง้าอะ ความชัดเจนไม่มีเลยดูเห็นแก่ตัวน่ะ สงสารกันต์ จะเอายังไงก็ให้ชัดเจนไปเลยอย่าจับปลาสองมือ เดี๋ยวมันจะชวดหมด
** ตั้งแต่อ่านมาคำผิดเยอะมากๆค่ะ
-
ขัดใจน้องจีมาก
-
:เฮ้อ:ลูกชายแม่เริ่มฉลาดแล้ว
-
เค้าบอกชอบกัน แต่ผลจะเป็นยังไงต่อนะ รอลุ้นๆ
-
บอกชอบแล้วววววว
น้องกันต์สู้ๆ น้องจีทำตัวให้ชัดเจนหน่อยนะ
รอค่ะะะ
-
น้องจีซึนมากเลยคะ ชอบทำให้น้องกันต์เศร้า เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ๆ
-
สงสารน้องกันต์ จีมัวแต่ซึนระวังเถอะ !! มาต่อไวไวน๊าาาาา
-
:ling3:มาต่อไวไวนะๆๆๆๆๆไรท์ อยากอ่านแล้วววว กำลังสนุกเลย อร๊ายยยยย ฟิน อึน ซึน ครบรสจ้างานนี้ :katai4:
-
ตอนที่11
“กันต์ชอบจี”
ผมพูดออกไปเสียวแผ่วเบา
พูดออกไป
ผมพูดอกกไปหรอ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
กะ..ก็แค่คิดเฉยๆแล้วไหงพูดออกไปซะล่ะ ทำไงดีทำไงดีๆ
ผมหันไปมองหน้าจีที่ตอนนี้นิ่งสนิท
“เอ่อ คือ....”ผมควรทำไงดี
ผมไม่รู้จะทำไงเลยวิ่งหนีออกมาเลย
“เดี๋ยวกันต์ กันต์!”ผมได้ยินเสียงจีเรียกตามมาด้านหลังแต่ตอนนี้ผมไม่สามารถหันไปมองได้แล้ว สองขาของผมเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมวิ่ง วิ่งเร็วที่สุดในชีวิต โบกแท็กซี่แล้วตรงกลับบ้าน ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหนด้วยซ้ำ
“อ้าวคุณหนู กลับมาเร็วจังค่ะ”ผมไม่ได้สนใจคำทักทายของป้าแม่บ้านผมวิ่งตรงขึ้นห้องนอนและล็อคห้องทันที พอเข้ามาในเขตของตัวเองขาผมก็หมดแรง ผมทรุดตัวลงนั่งหน้าประตูอย่างอ่อนแรง เหนื่อย นั้นคือความรู้สึกที่ผมควารจะมี แต่ตอนนี้ผมกับโล่งอกแบบแปลกๆแน่นอนความกลัวมันก็มีอยู่ด้วย แต่อย่างน้อยๆมันก็รู้สึกดีกว่าเมื่อก่อนขึ้นมานิดหนึ่ง
จีTalk
“สวัสดีค่ะคุณหนูจี มาหาคุณหนูหรอค่ะ”
“ครับ”ผมมาตามหากันต์ที่บ้านด้วยอารมณ์ดีสุดๆ ยิ่งพอนึกถึงหน้าเล็กกับริมฝีปากอิ่มที่บอกว่าชอบผม มันทำเอาผมหยุดยิ้มไม่ได้จริงๆ
“เห็นรีบร้อนวิ่งขึ้นไปข้างบนจนตอนนี้ยังไม่เห็นลงมาเลยค่ะ ให้ป้าไปเรียกให้ไหม”ป้าแม่บ้านเดินมาบอกเล่าอาการของกระต่ายตื่นตูม
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจัดการเอง”ผมว่ายิ้มๆและขอตัวเดินขึ้นมาจับกระต่ายขี้กลัว
“ล็อคด้วย”ถ้าจะกลัวจริงๆ ผมเลยรองเคาะประตูดู
“กันต์ไม่หิวครับป้า”เสียงกระต่ายตัวน้อยตะโกนออกมาจากอีกฝากของประตู ทำให้ผมอดขำไม่ได้จริงๆ แต่ก็ยังลงมือเคาะต่อไปเรื่อย ผมเคาะประตูอยู่แบบนันเป็นนาที
“ป้ากันต์ไม่....”ในที่สุดก็ติดกับ กันต์เปิดประตูออกมาก่อนจะปิดทันทีที่เห็นว่าคนที่เคาะประตูอยู่นั้นไม่ใช่ป้าแม่บ้านแต่เป็นผม แต่ผมไวกว่าดันประตูไว้ก่อนจะรีบแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนที่คุยเคย
“ทำอะไร”พอผมเข้ามาได้เจ้าตัวก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที โชคดีที่ผมตัวยาวกว่าเลยคว้าเอวเล็กไว้ได้ทัน กันต์ดิ้นไปมาไม่ยอมหยุด
“ปล่อยนะ ปล่อยๆๆๆๆ ปล่อยดิ”ตัวก็แค่นี้ ดิ้นยังไงผมก็ไม่สะเทือนหรอกครับ พอปล่อยให้ดิ้นอยู่สักพักเพื่อนตัวเล็กของผมก็หมดแรง
“เหนื่อยแล้วหรอ”ผมถามยิ้มๆ ยิ่งทำให้กันต์ไม่พอใจใหญ่ถึงจะเหนื่อยแต่มือก็ยังไม่เลิกดันผมออกอยู่ดี
“อย่ามายุ่ง”ทำหน้าไม่พอใจกลบเกลื่อน
“ไม่ยุ่งได้ไงก็เมื่อกี้กันต์เพิ่งบอกชะ...”ผมเข้าประเด็กแต่ก็ถูกมือเล็กเข้ามาปิดปากไว้ก่อนพูดจบ
“ห้ามพูดๆๆๆ!!!”ทำไมกระต่ายเชื่องๆอยู่ๆก็ลุกขึ้นมาดื้อแพ่งขนาดนี้ ผมใช้อีกมือที่ว่างอยู่รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่ปิดปากผม
ไว้ออกก่อนจะจับไว้ไม่ให้กระดุกกระดิกได้อีก
“ทำไมถึงพูดไม่ได้ก็มันเป็นเรื่องจริง”ผมเข้าไปกระซิบข้างหู มองดูคนตัวเล็กว่าจะทำยังไง แก้มใสๆเริ่มขึ้นสีแดงปลั่งลามมาจนถึงใบหูน่ารักจนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบปากเล็กๆที่เม้มเข้าหากันอย่างคิดหนัก
“ทะ ทำอะไร”หน้าที่แดงอยู่ก่อนแล้วยิงแดงหนักขึ้นกว่าเดิม
“จูบ”ผมตอบหน้าตายค่อยมองคนในอ้อมกอดว่าจทำยังไงต่อ
“....”
“ชอบมานานหรือยัง”ผมปล่อยเอวเล็กออกเมื่อเริ่มคิดอะไรสนุกๆได้
“ไม่..”จ้องหน้าผมอย่างตกตะลึง
“ไม่อะไร”ผมกอดอกตีสีหน้านิ่งใส่ เจ้าตัวยิ่งเม้มปากเข้าหากันใหญ่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาเพราะแรมใจเสีย
“....”
“เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วรู้หรือเปล่า”ผมถาม กันต์เงยหน้าขึ้นมามองผมดวงตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยหน่วงน้ำตากัดปากแน่นเริ่มจนมันแดง
“....”
“ทำไมถึงทำแบบนี้”ผมตีหน้านิ่งพูดต่อไป
“...” กันต์ก้มหน้าลงก่อนที่ผมจะเห็นหยุดน้ำตาล่วงลงพื้นไม้ หรือผมเล่นแรงไป
“ทำไมถึงเพิ่งมาบอกเอาป่านนี้หืมห์”ผมคว้าเอวเล็กเอามากอดก่อนจะกระซิบข้างหูพร้อมกับจูบซับลงไปอย่างเอ็ดดู
กันต์เงยหน้ามามองผม ก่อนที่มือเล็กๆจะตีเข้าที่อกผมไม่ยั้งถึงแรงจะไม่ได้มากแต่ผมโดนเยอะขนาดนี้ ก็เริ่มรู้สึกเจ็บเหมือนกัน
“5555”ผมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ยิ่งเห็นใบหน้ากลมๆงอจนหน้าแทบพับเข้าหากันมันยิ่งทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมากขึ้นกว่าเดิม
“หัวเราะหรอ นี่แนะๆ สนุกหรือไง”ยิ่งผมหัวเราะกันต์ก็ยิ่งตีกว่าพวกเราจะหยุดกันได้ก็ทำเอาแขนผมระบมไปหมด
“ไม่ได้สนุก แต่มีความสุข”ผมว่าก่อนจะดึงกันต์เข้ามากอดทั้งตัวโดยที่กันต์ก็กอดผมตอบ
ผมอยู่กินข้าวเย็นกับกันต์จนทุ่มกว่าๆ เราแทบไม่ได้คุยกันเพราะกันต์เอาแต่เขินผมอยู่ตลอดเวลาเมื่อก่อนผมก็ว่าเยอะแล้วแต่ตอนนี้กับมากกว่าเดิมซะอีก
“กลับแล้วนะ”กันต์เดินมาส่งผมที่รถ
“อืม กลับดีๆนะ”กันย์บอกผมแต่ยังยืนเฉยอยู่ที่เดิม ไม่รู้หน้าทีหรือไง
“จะกลับแล้ว”ผมเริ่มไม่สบอารมณ์เมื่อกันต์ยังยืนมองผมตาแป๋ว ไม่รู้ไม่ชี้
“อืม ก็ กลับดีๆนะ”กันต์ทำหน้างงๆที่ผมเริ่มทำน้ำเสียงไม่พอใจ
“มานี่”ผมกวักมือเรียกกันต์ให้เดินเข้ามาใกล้ แล้วจับจูบ
“ทำอะไร”กันต์เอาหลังมือเช็ดปากอย่างอายๆ
“จูบลาไง ที่หลังหัดรู้หน้าที่บ้างนะ”ผมว่าจบก็ก้มลงหอมแก้มใสอีกครั้งก่อน จะขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี
“น้องจี กลับซะค่ำเลย”เข้ามาก็เจอแม่ที่เพิ่งล้างจานเสร็จ
“ก็กินข้าวเป็นเพื่อนกันต์ที่บ้านครับ” ผมเข้าไปกอดเอวแม่ ผมไม่เคยสงสัยว่าทำไมแม่ผมต้องเป็นผู้ชายเพราะเรื่องนั้นมันไม่จำเป็น เพราะแม่ก็คือแม่คือคนที่ผมรักที่สุดและท่านก็รักผมเช่นกันแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“อะ แฮม” ผมได้ยินเสียงไอขัดจังหวะของผมที่เดินลงมาก่อนจะจ้องมองมาที่ผมนิ่งๆเป็นอันรู้จันว่าผมควรต้องปล่อยเดี๋ยวนี้ พ่อขี้หวงผมรู้ เพราะผมก็เป็น
“ดูอารมณ์ดี”พ่อที่ตีเนียนเดินเข้ามากอดเอวแม่ด้านหลังมองผมอย่างรู้ทัน
“นิดหน่อยครับ”ผมตอบยิ้มๆก่อนจะขอตัวเดินขึ้นมาอาบน้ำ
หลังอาบน้ำเสร็จผมก็โทรไปหากันต์เหมือนทุกวัน ก็แค่คำถามทั่วๆไป พรุ่งนี้เรียนกี่โมง เลิกเรียนจะไปไหน ตามปกติที่เรามักคุยกัน แต่กันต์ยังดูเขินผมอยู่พูดน้อยกว่าเดิม
หลังจากคุยกับกันต์เสร็จผมก็โทรไปบอกเล่าเรื่องวันนี้ไอ้พวกไอ้ตุลย์ฟังถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยฟังท่าไหร่เพราะได้ยินเสียงครางจากเพื่อนอีกคนดังมาแว่วๆ
ผมไม่ตกใจกับเรื่องของพวกมันเพราะผมรู้มาตั้งนานแล้ว แต่ที่ผมตกใจคือเรื่องที่กันต์บอกชอบผมตั้งหาก แน่นอนผมรู้ว่ากันต์เริ่มเปลี่ยนไปมาสักระยะ แต่มันน้อยมากจนเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยน การที่กันต์ยอมพูดบอกชอบผมออกมาก่อนมันทำให้ผมตกใจ และนี่เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่ผมรู้สึกว่าใจผมเต้นแรงขนาดนี้
หึหึหึ อย่างน้อยแผลของไอ้ตุลย์ก็ไม่เลวทีเดียว
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่บอกชอบกันต์ก่อนนั้นก็เพราะว่า ผมไม่แน่ใจและกลัว กลัวว่ากันต์จะยิ้มใสๆใส่เหมือนเมื่อ4ปีที่แล้วตอนงานวันวาเลนไทน์ ผมเคยบอกว่าชอบกันต์ แต่ตอนนั้นกันต์กลับยิ้มแล้วบอกผมว่าชอบเหมือนผมกัน แต่เพราะ กันต์บอกว่าเราผมเป็นเพื่อนที่กันต์ชอบที่สุด
หลังจากนั้นผมก็เริ่มเปลี่ยนมุมมองผมคิดว่าความรู้สึกผมกับกันต์คงเหมือนกัน ชอบกันแบบเพื่อน นั้นแหละคือสิ่งที่ผมควรรู้สึก ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รู้สึกเหมือนที่ตัวเองคิดเลยก็ตาม
บ้างครั้งความใกล้ชิดก็ทำให้เรามักคิดไปเองนั้นทำให้ผมเริ่มตัดใจและมองกันต์แค่สถานะที่ผมควรจะเป็น
แต่ตอนนี้ ผมคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองและคิดไปเองคนเดียวอีกแล้วใช่ไหมครับ
ผมจบกิจกรรมในคืนนี้ด้วยการเปลี่ยน รีเรชั่นชิพ ในเฟสบุ๊คว่า
‘มีแฟนแล้ว’
TBC.
-
:-[ :-[ อิตาน้องจีจอมเจ้าเล่ห์ ชอบจุ๊ฟน้องกันต์ เดี๋ยวปากกับแก้มก็ช้ำหมดหรอก // เอาน้องกันต์ไปซ่อน 555 :hao7: :hao7:
-
น้องจีเล่นเปลี่ยนสถานะแบบนี้ขอน้อวกันต์เป็นแฟนแล้วเหรอ
เดี๋ยวน้องกันต์มโนว่าจีมีแฟนล่ะยุ่งเลยนะ
-
น้องจีเปิดตัวขนาดนี้นี่เคลียร์กับแฟนเด็กของตัวเองเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ? :ruready เพราะเดี๋ยวงานจะเข้าน้องกันต์เสียเปล่าๆ นะค้าา..
-
ต้องให้น้องกันต์พูดก่อนด้วย น้องจีนี่จริงๆ เลยน๊าาา
-
แล้วไม่ขอเค้าเป็นแฟนล่ะ :a6:
-
น้องจีไม่ขอน้องกันต์เป็นแฟนล่ะจ๊ะ
-
ดีใจด้วยนะน้องจีที่ "มีแฟนแล้ว" :laugh: :laugh:
-
กันต์ยอมเป็นแฟนนายแล้วเหรอจี
ขอบคุณ :)
-
เย้ๆๆๆ เปนแฟนกันแล้ววววว
-
ออกตัวแรง
-
เพิ่งรู้ว่ามีเรื่องของจีกับน้องกันต์ ตามๆๆๆ :hao7:
-
ที่แท้ก็รู้ตัวตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว 555555
จีต้องเข้าใจน้องกันต์อะนะว่าเขายังเด็กในตอนนนั้นไม่ได่แก่แดดแก่ลมเหมือนตัวเอง อิออน
แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็เปลี่ยนความสัมพันธ์กันแล้วเน้ออออ >////<
ล :ling1:
-
เค้าใจตรงกันแล้ววววว :hao7:
-
มีแฟนแล้วแต่ยังไม่ขอน้องกันต์เป็นแฟนเลยยยย
-
ชอบเขามาตั้ง 4 ปีแล้ว เพิ่งจะสมหวังสักที
-
:impress2:
-
มันเป็นแผนหรือนี้
-
อิน รี เร ชั่น ชิฟ วิธ ซัม วัน เขินเลย :-[
-
อิจฉาคนมีแฟนแล้ว
-
:hao4:
-
ตอนที่12
ตุลย์Talk
ฟู่~~~~~
ผมปล่อยควันสีเทาให้ลอยออกจากปากด้วยความเครียด บุหรี่ ไม่ใช่ของที่ผมชอบนัก แต่เวลานี้มันเหมาะที่สุดที่ผมจะต้องหันไปเพิ่งมัน เพราะเมื่อสองชั่วโมงก่อนผมเพิ่ง ขืนใจ เพื่อนสนิท
4ชั่วโมงก่อนหน้านี้
เสียงอึกกะทึกครึกโครมดังไปทั่วบริเวณด้วยจังหวะที่ทำให้ร่างกายของคุณไม่สามารถจะหยุดยืนอยู่เฉยๆได้ เสียงกรีดร้องอย่างสุขใจของเหล่านักท่องราตรีดังขึ้นประสานไม่ขาด
กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นแอลกอฮอร์ปะปนจนชวนให้มึนเมาทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ดื่มเป็นอีกหนึ่งเสน่ห์ของสถานที่เล็กๆแห่งนี้
ภายใต้ความวุ่นวายที่แสนสนุกสนานนั้นกลับมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่อายุเพิ่งย่างเข้าเลย2นั่งหลบมุมอยู่ชั้นสองของผับแห่งนี้ รอบกายเต็มไปด้วยเศษซากขวดเบียร์ที่ว่างอยู่เต็มโต๊ะกระจกเล็กๆจนแทบไม่มีที่ว่าง
วันนี้ตัวเขานั้นอกหัก
อกหักจากการแอบรักหญิงสาวคนหนึ่ง
เพียงแค่นึกขึ้นได้ ความปวดก็แล่นแป๊บเข้าสู่ขั้วหัวใจ มันน่าโมโหที่เขาดื่มไปมากขนาดนี้ แต่กลับยังมีสติครบถ้วน
“เฮ ไอ้วา ไม่เจอนานเลยนี่หว่า หายหน้าหายตาเลยนะมึง”ชายหนุ่มอายุใกล้เคียงท่าทางดีเดินตรงเขามาหา
“นิดหน่อยว่ะ”เขาเงยหน้าขึ้นมองแล้วตอบรับแบบเรียบๆ
“ท่าทางคงเครียด”คนมาที่หลังว่าขึ้นอย่างรู้ทันเมื่อเห็นขวดเบียร์เปล่านับ10ที่วางอยู่จนเต็มพื้นที่
“หึ”ได้แต่หัวเราะกับความหน้าสมเพศของตัวเอง
“อ่ะ ของใหม่ แค่กรัมเดียวรับรองหายเครียด และที่สำคัญปลอดภัย”เมื่อเห็นลูกค้าเก่ามีปัญหา หน้าที่คนขายอย่างเขามีหรอจะปล่อยให้ลูกค้าเล็ดลอดไปได้
“ไม่ว่ะ กูเลิกแล้ว”เขามองซองพลาสติดสีใสที่ภายในบรรจุด้วยผงสีขาวแค่เพียงไม่กี่มิลิกรัม
“เอาน่า สินค้าทดลอง ถือว่าคืนกำไรให้ “เขาว่าก่อนจะยกมือสั่งเบียร์อีก2ขวดกับพนักงาน
เพียงไม่นานเครื่องดื่มใหม่ก็ยกมาเสริฟ์
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจของตรงหน้าสักนิด ถึงเขาจะต้องทนทุกข์กลับความเจ็บทางใจ แต่เขาจะไม่ทำให้ร่างกายต้องทุกข์ทรมานอีกเป็นครั้งที่สองแน่
“อ่ะงั้นนี่คงได้ใช่ป่ะ”ผู้มาเยือนรับขวดเบียร์2ขวดมาก่อนที่จะยื่นให้เจ้าของโต๊ะหนึ่งขวดเพื่อแสดงไมตรี และเดินถืออีกขวดจากไป
“ไอ้พัคมึงลืม..”เพิ่งเลือบมาเห็น ซองสีใสยังวางอยู่ที่โต๊ะ มารู้ตัวอีกทีคนมีน้ำใจก็เดินหายลับตาไปซะแล้ว
ค่อยไปทิ้งข้างนอกแล้วกัน
เขานั่งดื่มต่ออีกสองสามขวดก่อนจะตัดสินใจกลับไปนอนพักผ่อน เพื่อรับวันใหม่ และหัวใจใหม่ของเขาที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของมันอีก
แต่ยังไม่ทันจะได้เก้าลงบันไดจากชั้นสองความวุ่นวายก็เริ่มขึ้น เมื่อตำรวจนับร้อยนายบุกเข้าตรวจผับแห่งนี้ แค่เห็นเขาก็ถึงกับตัวชา เพราะเขารู้ตัวดีว่ามีของบ้างอย่างอยู่ในกระเป๋าเสื้อเขาเบียดเสียดผู้คนที่พยายามหลบหนี้วุ่นวายไปที่ทางออกลับที่มีแต่
ลูกค้าvipเท่านั้นที่รู้
และในที่สุดเข้าก็มาถึงลานจอดรถได้สำเร็จ
เขาลวงมือเข้าไปหยิบซองต้นเหตุออกมา พิจารณา ว่าเพื่อของเพียงแค่นี้ที่เกือบทำลายชีวิตคนนับไม่ท้วน แค่เศษขยะพวกนี้ที่ทำให้อนาคตเขาแทบดับ ก่อนจะตัดสินใจโยนไปให้ใกล้แต่แล้วกลับมีมือใครบ้างคนมาคว้าข้อมือเขาไว้ก่อนที่จะทันได้ลงมือทำ
“ไอ้ตุลย์”
“นี่อะไร”น้ำเสียงเย็นเชียบถูกเป่งออกมาจากผู้มาใหม่พร้อมๆกับแรงบีบที่ข้อมือจนคนถูกกระทำถึงขนาดดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจาก
การกระทำที่รุนแรงเกินเหตุ
“เจ็บ ไอ้เชี่ย กูเจ็บ ปล่อย”
“กูถามว่านี่อะไร!”เสียงทุ่มตะคอกออกมาอย่างเหลืออด
“ไอ้เชี่ยตุลย์กูเจ็บ”เอาปล่อยซองสีใสเกๆให้ล่วงลงพื้นอย่างหมดแรง เพราะแรงบีบนั้นมากจนเขาแทบทนไม่ไหว
“มึงอย่างลองดีใช่ไหม”น้ำเสียงร้ายกล่าวอย่างก้าวร้าว
“มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด”เขาเริ่มกลัว เขายังจำได้ดีเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเขาเมื่อ1ปีก่อน
“ไม่ใช่ ไม่ใช่อะไร ทำไมมึงถึงเหี้ยได้ขนาดนี้ห๊ะ มึงจะทำให้ป้าวาดเจ็บอีกสักกี่ครั้งมึงถึงจะพอใจ”น้ำเสียงแข็งกล่าวขึ้นมาอย่างสุดจะทน เหตุที่เขามาที่นี่ก็เพราะมารดาของเพื่อนสนิทโทรมาอ้อนวอนให้ตามหาเพราะเป็นห่วง แต่เมื่อมาถึงทางเข้าข้างหน้ากับถูกปิดเขาจึงวนรถมาด้านหลังแล้วเดินแอบเข้ามาทางลานจอดรถก็เจอเข้ากับเพื่อนตัวดีกำลังยืนยิ้มกับซองสีใสที่มีผงสีขาวบรรจุไป ไม่ต้องคิดอะไรมากเขาก็พุ่งมาจัดการ ไอ้คนที่ไม่เคยสำนึกทันที
“เอ่อ กูเหี้ย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง อย่าเสือก”ความโกรธผลักดันอารมณ์ของเขาให้พุ่งขึ้นเช่นเดียวกัน และก็ทำให้เขาเผลอพูดจาประชดประชันไปเหมือนที่เคยๆทำ
แต่ที่ไม่เหมือนก็คงจะเป็นคนตรงหน้าที่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์เหมือนที่ผ่านๆมา
“กูเสือกงั้นซิ ไหนๆกูก็เสือกขนาดนี้แล้วให้กูเสือกให้สุดเลยแล้วกัน”
ตุลย์Talk
ผมจัดการอุ้มไอ้วาขึ้นพาดบ่าแล้วเดินมาที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ด้านหลัง โดยที่มันดิ้นขัดขืนอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจสิ่งที่มันกำลังร้องขอ
“ไอ้เหี้ย”ผมโยนมันเข้าไปในเบาะหลังรถอย่างไม่เบาแรงก่อนจะเข้ามานั่งแล้วล็อคประตูทันทีเพราะมันกำลังทำท่าจะเปิดประตูอีกฝั่งหนีผม
ผมเหยียบสุดฝีเท้าเพียงไม่นานก็พามันมาถึงคอนโดผม
“ลงมา”ผมเปิดประตูก่อนจะสั่งให้มันลงมา แต่มันไวกว่าคว้าประตูอีกฝั่งเปิดออกแล้ววิ่งหนีผมทันที ผมวิ่งไล่มันจนถึงหน้าประตู
ลิฟต์และก่อนที่มันจะปิดประตูหนีผมได้ผมก็เอามือเข้าไปขว้างทำให้ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง
“หึหึ วิ่งมาเองแบบนี้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องเปือกแรงอุ้ม“ผมได้แต่มองไอ้วาที่หนีไปพิงกำแพงลิฟต์พยายามออกทางจากผมที่สุด
เพียงไม่กี่วินาทีลิฟต์ก็ขึ้นมายังชั้นที่ผมมีห้องอยู่
“ออกมา”ผมคว้าข้อมือรากมันออกมาออกมายังลิฟต์โดยมีมันขืนตัวเองไว้สุดๆ แต่ด้วยขนาดตัวและพละกำลังที่ผมมีมากกว่าเห็นๆแรงขืนตัวของมันเลยไม่มีผล
โชคดีที่ห้องของผมอยู่ห่างจากลิฟต์เพียงไม่กี่ก้าว เพราะมันกำลังตะโกนให้คนอื่นช่วย ก่อนที่มันจะร้องจนมีคนออกมาผมก็จัดการดันมันเข้าห้องและล็อคทัน
ไอ้วาพยายามวิ่งไปทางห้องนอนผมแล้วพยายามจะล็อคประตูแต่ผมไวกว่าเข้าไปดันประตูไว้ก่อนจะอุ้มมันโยนลงบนเตียงเต็มแรง
“ไอเชี่ย”มันงอตัวด้วยความจุดทันที น้ำตาใสๆเต็มหน่วงตา แต่นั้นไม่ได้ทำให้อารมณ์ของผมเย็นลงเลยสักนิด ไม่มีครั้งไหนไหนที่ผมจะโกรธมันเท่าครั้งนี้ โกรธที่มันทำร้ายความเชื่อใจของผู้หญิงที่รักมันที่สุดโกรธที่คำสัญญาที่มันเคยให้ไว้กับผมเป้นเพียงแค่ลมปาก โกรธที่มันเห็นผมเป็นแค่คนอื่น และโกรธที่ผมดันรักมัน
“แค่นี่ยังน้อยไป อย่าเพิ่งตายคามือกูก่อนแล้วกัน”ผมขึ้นไปคร่อมตัวผมทันที ก่อนจะลงมือฉีกเสื้อนักศึกษาออกจนกระดุมหลุดทั้งแผง
“มึงจะทำอะไร อย่านะโว้ยไอ้ตุลย์ อย่า!!”มันพยายามผลักผมออก แต่เพราะอะไรหลายๆอย่างเลยทำให้มันไม่มีแรงมากพอที่จะทำให้ผมกระเด็นออกจากตัวมันได้
“โอ๊ย!!”ผมก้มลงไปกัดที่ซอกคอมันอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดด้วยความโกรธ
“กูเกียดมึง!”ผมเปลี่ยงจากการกัดเป็นการดูดแรงๆไปที่รอยเลือดที่เริ่มซึม เพราะทำแบบนี้มันเลยยิ่งเจ็บ
“กูรักมึงงั้นซิ”ผมตอกกลับไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามันที่ตอนนี้นิ่งสนิทเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ปล่อย”น้ำเสียงสั่นๆมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มและหยดลงพื้นที่นอน
“ไม่กูบอกแล้วไง ว่ากูจะเสือกให้ถึงที่สุด”
ผมขาดสติผมยอมรับ ผมลงมือขืนใจมันอย่างรุนแรง แม้กระทั่งตอนที่ผมสอดของตัวเองเข้าไปโดยไม่มีการเบิกทางอะไรทั้งสิ้น เลือดสีสดผสมเข้ากับน้ำสีขาวขุนของผมหยดลงที่เตียงนอน จนเกิดคราบน้ำกลัว
ผมไม่สนใจคำอ้อนวอนและสาปแช่ที่คนข้างล่างด่ามาไม่หยุดปาก
“กูเกียด มึงโอ๊ย...ไอ้เหี้ย”ผมกระแทกตัวลงไปสุดแรงทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าเกียดหลุดออกจากปากมัน
“เรื่องของมึง”ผมทำไม่สนใจ และกระแทกตัวลงไปอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าผมเสียไปกี่ครั้ง แต่ที่รู้คือคนข้างล่างไม่เสร็จเลยสักครั้งเพราะความเจ็บ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันสลบไปแล้วผมถึงหยุด
TBC
มันผิดเรื่องหรือเปล่า
อาทิตย์สอบมิดเทอม :z3:
-
:hao4: เข้าใจผิดจนกลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้
-
อุ้ป
-
รอออออๆๆ คู่นี้น่าจะแซ่บบบบบบ
-
เง้ออออ :ling1: :ling2:
-
:L2:
-
o18
-
:mew1:
-
คู่นี้ท่าจะมัน :ling1:
รอตอนต่อไปค่า
-
แทนที่ตุลย์จะถามวาว่าความจริงคืออะไรเสียก่อนหรือก็ไม่ :fire:
-
ตอนที่13
ผมนั่งอยู่ที่บันไดหินอ่อนทางเข้าบ้าน ในมือมีกล่องแซนวิชทูน่าของโปรดของใครบ้างคน
“ไม่หนาวหรอครับน้องกันต์”พี่เกรวที่เพิ่งกลับมาจากการเข้าเวรเดินเข้ามาหาผมอย่างห่วงใย
“ไม่ฮะ พี่เกรวไปพักเถอะครับ”ผมส่ายหัวก่อนจะยิ้มบางๆให้พี่เกรว พี่เกรวพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ผมควรทำหน้ายังไงถ้าเจอจี ต้องทักทายแบบไหน แล้วต้องพูดยัง เมื่อวานผมบอกความรู้สึกของผมไปจนหมดแล้วดูเหมือนจีก็ตอบรับมันเช่นกัน สถานะของเราไม่เหมือนเดิม นั้นทำให้ผมกังวนทั้งๆที่เมื่อก่อนผมต้องการจะยืนอยู่ข้างจีในสถานะที่เป็นตอนนี้ แต่ผมกับกังวนซะเอง มีคนเคยบอกไว้ ว่ามิตรภาพมักจบลงด้วยความรัก แต่ความรักไม่มีทางจบลงด้วยคำว่ามิตรภาพ ผมเชื่อแบบนั้น หากคนเราเคยรักกันมากมันคงจบลงด้วยการเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันไม่ได้หรอก
“นั่งเม่ออะไร”สียงน้ำเสียงนุ่มของเพื่อนสนิทวัยเด็กดังอยู่ข้างหู จนผมอดตกใจไม่ได้
“มาตอนไหน”ผมถามออกไปพร้อมก้มหน้าหลบสายตาสดใสของอีกคนที่จ้องมองมาที่ผมอย่างสื่อความหมาย แค่กลับไปมองตาจีผมยังทำไม่ได้เลย
“ก็มาจนเห็นว่าใครบางคนนั่งทำหน้าประหลาดอยู่นานสองนาน”จีว่าก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเป้ผมขึ้นถือให้
“ใครทำไม่มีเหอะ”ผมตอบอายๆก่อนจะลุกขึ้นเดินตามจีไปที่รถ
“เชิญครับ”ประตู้ข้างคนขับถูกเปิดออกอ้าด้วยฝีมือเจ้าของรถคันหรู
“ขอบ..คุณ”ผมเข้าไปนั่งอย่างรู้สึกขัดเขิน ได้แต่ก้มมองกล่องแซนวิชในมือพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“หิว”เมื่อขับรถออกมาจากตัวบ้านไม่เท่าไหร่คนที่รับหน้าที่ขับก็บ่นขึ้นมาลอยๆพร้อมจองมาที่ผมอย่างสื่อความหมาย
“อืม”ผมเปิดฝ่ากล่องก่อนจะยืนไปตรงหน้าของจี
“ไม่ป้อนหรอ”น้ำเสียงออดอ้อนน่าประหลาดจนผมอดเงยหน้ามองอีกคนไม่ได้
“...”ผมเงยเพราะยังคงไม่เชื่อหูตัวเอง มองจนจีหน้าแดง
“อะไรเล่า”จีเบนสายตากลับมองที่ถนนอีกครั้งใบหูขาวๆเปลี่ยนเป็นแดงเพราะความอาย มันทำให้ผมยิ้มออกไม่ใช่เพราะไม่เคยเห็นจีอ้อน แต่เพราะมันทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่ตื่นเต้นกับสถานะใหม่ของพวกเรา
“อ่ะ”ผมหยิบแซนวิสทูหน้าจ่อที่ปากคนที่ตั้งอกตั้งใจขับรถหน้าแดง
“...”จีอ้าปากงับขนมปังเข้าปาก ก่อนจะพยายามเบี่ยงหน้าไปอีกทางเมื่อซ่อนรอยยิ้มอารมณ์ดี
มันก็ไม่แย่อย่างที่คิด
การเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟนเนี่ย
เรามาถึงมหาลัยกันตอน8:20เพราะรถติดมาก จีเลยขับรถมาส่งผมที่หน้าคณะแพทย์ไม่ใช่หน้าคณะวิศวะอย่างทุกที
“เดี๋ยวกลางวันมารับนะ”จีบอกก่อนที่ผมจะก้าวขาลงรถ
“อืม”ผมตอบรับพร้อมเปิดประตูแต่จีก็เอื้อมมาดึงปิดไว้เหมือนเดิมอีกครั้ง ผมหันมามองเจ้าของรถอย่างไม่เข้าใจการกระทำ แต่พอหันมา ปลายจมูกผมก็เฉียดเข้าที่ใบหน้าหล่อทันที
“นึกว่าจะลืมหน้าที่ซะอีก”จียิ้มขำก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมอย่างรวดเร็วแล้วกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม
“ไอ้บ้า”ผมว่าแค่นั้นแล้วก็รีบวิ่งลงจากรถทันที
ตลอดทั้งวันผมโดนฟางแซวไม่หยุดปากเรื่องสถานะของจีในฟสบุ๊คเมื่อคืน แซวจนเพื่อนๆในคลาสต่างเข้ามาถามอย่างสนใจ ว่าสถานะของอดีตเดือนมหาลัยหมายถึงใคร
“ใครอ่ะ หรือว่าน้องปีหนึ่งที่เคยเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ”
“เอ่อ...”ผมไม่รู้จะตอบออกไปยังไง
“ไม่ใช่หรอกแก พักหลังมาเห็นไม่ได้ไปไหนมาไหนกันแล้วนะ คงจะเป็น...”แล้วพวกเธอกันหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียว
“หนุ่มน้อยน่ารักเพื่อนสนิทดาวคณะแพทย์คนนี้มากกว่า”ว่าจบพวกเธอก็หัวเราะชอบใจกันยกใหญ่ทำเอาทั้งคลาสหันมามองอย่างสนใจ
“ไม่ใช่แบบนั้น ...คือ..”ยังไม่ทันที่ผมจะได้แก้ต่างอะไรให้ตัวเอง ดันมีตัวหลักของการสนทนาเดินถือดอกกุหลาบสี่ห้าดอกเข้ามา ทำเอาอจ.ที่กำลังอธิบายข้อสงสัยให้แกนักศึกษาบ้างคนหลังเลิกคลาสถึงกับเงินหน้ามองลอดแว่นอย่างสนใจ
“ไปยัง”จีเดินเข้ามาหาผม โดยไม่สนใจสายตานับร้อยคู่ที่กำลังมองมาที่อดีตเดือนมหาลัยอย่างสนอกสนใจ
“อืม”ผมรีบเก็บของเข้ากระเป๋าทันที
“นี่ๆจีดอกไม้สวยอ่ะ เอามาให้ใครหรอ”เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มที่กำลังล้อมรับผมถามขึ้น จีมองดอกไม้ในมือ
“ให้แฟน”ดอกไม้ในมือถูกยื่นมาตรงหน้าผมที่กำลังเก็บชีทลงกระเป๋า
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”แล้วเสียงร้องด้วยความเขินอายของสาวๆทั้งห้องก็ดังขึ้น
“รับซิๆๆๆๆ”ฟางสะกิดหลังผมให้หยุดเขินแล้วยื่นมือไปรับดอกกุหลายสีชมพูหนึ่งกำมาถือไว้
“ขอบใจ..”ผมได้แต่ตอบออกไปเสียงเบาๆ สาวหลายคนถึงกับหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายทั้งรูปทั้งวีดีโอ
“ขอตัวพาแฟนไปกินข้าวนะครับ”จีแจกยิ้มก่อนจะคว้ามือผมให้เดินฝ่าเสียงกรีดร้องด้วยความสมใจของสาวๆคณะแพทย์ทั้งหลาย
“ซื้อมาจากไหนหรอ”จีพาผมขับรถออกมากินข้าวที่หน้าม.ที่ต้องขับรถออกมาเพราะว่าหากต้องเดินออกมาเวลาพักแค่1ชั่วโมงคงไม่พอเพราะคณะแพทย์แทบจะอยู่
หลังสุดของเขตมหาลัยถ้าให้กะระยะคงไม่ต่ำกว่ากิโลครึ่งแน่ กว่าจะเดินไปกลับถึงคงหมดเวลาพักพอดี
“เห็นลูกแม่ค้าเดินขายใต้คณะ เลยเหมามา เสียดาย”จีว่าก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดู
“อืม ถ้าไม่คนซื้อมันต้องโดนทิ้งแน่เลย”ผมตอบถึงจะเป็นดอกไม้ที่จีไม่ได้วางแผนจะซื้อให้ก็เถอะ แต่แค่เอามาให้ผมก็ดีใจแล้ว
“ไม่ใช่ “จีวางเมนูลงแล้วหันมาจ้องหน้าผม
“อะไร”ยังไงผมก็ยังไม่ชินอยู่ดี
“เสียดายที่มีแค่5ดอก ถ้ามีเยอะกว่านี้คนรับอาจจะเขินนานกว่านี้”พูดเสร็จก็หันไปเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์ทันที ส่วนผมหรอครับจะทำอะไรได้นอกจากก้มหน้ามองเมนูด้วยใบหน้าที่ร้อนฉ่า
“ไอ้บ้า”
กว่าผมเขินเสร็จอาหารก็ถูกยกมาเสริฟพอดี
“วันนี้ไม่เห็นวาตามมาด้วยเลย”ผกติถ้าจีมาหาผมผมนี่ต้องเห็นวาก่อนจีแล้ว แต่สันนี้จีกับมาคนเดียวได้
“เห็นไอ้ตุลย์บอกไม่สบายเลยไม่มาเรียน”
“หรอ เป็นไรมากไหมอ่ะ ตอนเย็นไปเยี่ยมกันเถอะ”ผมว่าเพราะเริ่มเป็นห่วง
“ไม่ต้องหรอก มันมีหมอดีคอยฉีดยาให้แล้ว”จีว่าพร้อมกับตักต้มยำกุ้งมาให้ผม
“หมอที่ไหนหรอ”
“หมอตุลย์”จีว่ายิ้มๆและก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรต่ออีก จีก็เปลี่ยนเรื่องซะก่อน
“วันนี้เดี๋ยวแวะไปรับทีที่เรียนพิเศษก่อนนะแล้วค่อยไปหาอะไรกิน วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน”จีว่าพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาแล้วเรียกพนังงานมาจ่ายเงิน
“ไปไหนหรอ”ไม่บ่อยหนักที่ทั้งพ่อและแม่ของจีจะไปไหนโดยที่ไม่มีจีกับน้องทีไปด้วย
“ฮันนีมูลรอบที่43”จีว่าขำๆ ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะกลับเข้าไปเรียนรอบบ่ายต่อ
แต่ระหว่างทางที่จีกำลังจะขึ้นรถ น้องเอสก็วิ่งเข้ามาหาจี พร้อมกอดแน่น ผมที่นั่งรอในรถเห็น เห็นว่าน้องเอสร้องไห้โดยมีจีที่ยืนนิ่งมองมาที่รถอย่างหนักใจ
ก่อนจะประคองน้องเอสเดินไปอีกทาง
TBC.
กลับมาแล้ววววววววว
ขอโทษที่หายไปนานตารางชีวิตมันบัดสบจริงๆTT
-
จะหวานก็หวานไม่สุด ยังมีมารมาผจญ คราวนี้จะมาแสร้งอะไรอีกล่ะคะ คุณน้องเอส
-
ตกลง จีจะเอา ยังไง เลิกกับเอส หรือยัง
-
มีหวังใจอ่อนเพราะน้ำตาแน่ๆ เลยนะคะจีน่ะ :เฮ้อ: ..
-
หึ กันต์หนอกันต์ :เฮ้อ:
จียังไม่บอกเลิกเอสสินะ :hao4:
-
อีกแล้ว ?
:เฮ้อ:
-
ไปไหนล่ะจี แฟนอยู่ในรถ
-
:serius2: ทำแบบนี้หมายความว่าไง
-
ฟินไม่สุดอ่า ทำไมต้องมีมารมาผจญด้วยยยย
-
น้องเอส คือ ร่ะ ???
:a5:
-
อะไรคือน้องเอส ค้างคามากค่ะ :ling1:
-
เอาน้องเอสไปเก็บบบบบบบบบบ
-
จะเอาไงเนี่ย จะไม่ยกให้ละนะ
-
:z2:คุงแม่คนนี้เชื่อใจในตัวน้องจี ลูก แต่ถ้าลูกไม่ทำอย่างที่แม่คิดคุงแม่ด่าแหลก :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
อ๊ากกกกกก สนุกเฟอร์ อ่านรวดเดียว ค้างง่ะมาต่อเร็วๆน้าาาา
-
เอสนี่...อะไรยังไง
-
น้องจีตัดน้องเอสให้ขาดนะถ้าไม่ขาดระวังคนที่จะขาดคือน้องกันต์
เพราะยังไงกันต์คงต้องเป็นคนถอยออกมาเองตามนิสัยขี้ใจอ่อนนั้นแหละ :mew6:
-
ค้างมากกกกกกก!!! เอสเนี้ยอะไร...ยังไม่คิดเลิกเกาะแกะกะจีสักที จีเนี้ยกะไร..ทำอะไรไม่นึกถึงใจกันต์มั้ง .. จะรออ่าน. คนเรามีของมีค่าในมือมักไม่สนใจแต่กลับสนใจสิ่งไร้ค่าเสมอ.. รอดูดิถ้าของมีค่าหล่นหรือทำให้เองจะเป็นไง.
คน
ค้างๆๆๆมากมาย เปิดดูเรื่องวันละ4รอบละบอกให้ มาต่อเน้อคนเขียนคนอ่านตั้งหน้าตั้งตารออ่านอยู่ เอาใจช่วย :katai4:
-
ตอนที่14
ผมนั่งนิ่งๆอยู่ในรถเหมือนเดิม แค่นั่งนิ่งๆ ยอมรับเลยว่าผมกังวนกับภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ ผ่านไปเกือบ10นาที สิ่งที่ผมได้กลับมามีเพียงแค่ข้อความสั้นๆว่า ‘รอแปปนะ’ อ่านข้อความในมือถือหลาย10รอบ ในหัวก็คิดไปต่างๆนานๆว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมต้องรอแล้วผมต้องรอถึงเมื่อไหร่
“กันต์”ผมหันไปตามเสียงเรียกอย่างแปลกใจ ประตูที่นั่งฝั่งผมถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แววแรกที่ผมได้ยินคนเรียกชื่อผม ผมหวังให้เป็นคนที่ผมกำลังนั่งรอกลับมา แล้วอธิบายเรื่องราวให้ผมฟัง ยิ้มและบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่ต้องกังวนแล้วลูบหัวผมอย่างหยอกล้อ แต่นั้นมันก็แค่ความฝัน
“อืม ว่าไงดาลิ้ง”ผมหันไปยิ้มก็จะเอ่ยทัก ดาลิ้งที่ยืนอยู่ข้างรถ
“จีให้มารับ ไปเถอะเดี๋ยวจะได้เวลาเรียนแล้ว”คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหนักใจเมื่อผมยังคงนั่งนิ่งอยู่บนรถ”เชื่อใจมัน”ดาลิ้งพูดอีกครั้งก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าผม ผมมองมือนั้นอย่างไร้ความรู้สึกแต่ก็ยอมยื่นไปจับแล้วพาตัวเองลงจากรถหรูคันคุ้นเคย แล้วเดินไปที่รถอีกคัน
ผมไม่รู้เลยว่ารถมาจอดที่หน้าคณะตอนไหน ในหัวผมคิดแต่เรื่องของจีกับน้องเอส พวกเขาไปไหน ทำอะไร ทำไมถึงต้องโทรตามให้ดาลิ้งมารับผมแทน และทำไมผมถึงอยู่รอไม่ได้
“ไหวไหม”ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเงียบๆ
ตลอดทั้งช่วงบ่ายผมเรียนไม่รู้เรื่อง เอาแต่จ้องมองที่โทรศัพท์ของตัวเองที่นิ่งสนิทมาตั้งแต่ตอนนั้น ผมเคยคิดว่าถ้าผมได้มายืนอยู่ข้างจีในถานะใหม่ ที่สามารถบอกความรู้สึกและแสดงออกได้อย่างเต็มที่ผมคงมีความสุขที่ไม่ต้องทำได้แค่หลบๆซ่อนและเอาแต่เก็บความรู้สึกไว้คนเดียว ผมเพิ่งมารู้เดี๋ยวนี้เอง ว่าไม่ว่าผมจะอยู่ในสถานะไหนผมก็ยังต้องทนเก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้คนเดียวเหมือนเดิม ที่แตกต่างก็คงมีแค่ทรมานกว่าเดิม
“กรี๊ดดด อย่างหล่ออ่ะแก”เสียงนิสิตหญิงกลุ่มหนึ่งร้องเสียงดังขึ้นมาทำเอาอาจารย์หน้าชั้นถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ”อาจารย์ศิลา สอนวิชาสมองและระบบประสาทเบื้องต้น แกเป็นอาจารย์ตัวเล็กๆสวมใส่เสื้อกราวและแว่นหนาตลอดเวลา แกค่อนข้างกลัวคน แต่ถึงแบบนั้นก็ยังคงรับหน้าสอนนักศึกษาแพทย์นับพันชีวิตตลอดทุกปีเพราะแกเคยบอกว่าอย่างน้องๆ ก็ดีกว่าต้องไปสอนคณะวิศวะ
“ถือกุหลาบมาเต็มเลยอ่ะ”ยิ่งเสียงนักศึกษาในคลาสดังขึ้นมาเท่าไหร่ อาจารย์ศิลาก็ยิ่งยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ขออนุญาตครับ”ไม่นานสาเหตุที่ทำให้เกิดความวุ่นวายก็เดินเข้ามาในห้องบรรยายใหญ่ที่มีนักศึกษาหลายร้อยชีวิตนั่งอยู่จนเต็ม
“คือ..ว..ว่า”อาจารย์ศิลาจ้องมองอดีตเดือนวิศวะที่สวมใส่เสื้อช็อปสีเท่าอย่างลำบากใจ
แต่ดูเหมือนอดีตเดือนวิศวะจะไม่สนใจ กลับหอบเอาช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่เดินขึ้นมาบนสแตนที่ไล่ระดับขึ้นไป หลังจากที่ผมทราบจุดหมายของจีแล้ว ผมเลยได้แร่นั่งก้มหน้ก้มตาจดอะไรก็ตามที่ผมนึกขึ้นได้ลงในสมุดจนกระทั่ง
“กรี๊ดดดดดด”เสียงกรี๊ดของนักศึกษาแทบทั้งคลาสก็ดังขึ้นเมื่อดอกไม้ช่อโตวางเมะอยู่ที่หน้าสมุดของผมจนผมต้องหยุดเขียนอย่างเรียงไม่ได้
“ขอโทษ”ผมไม่ได้หันไปมองว่าจีทำหน้าแบบไหนตอนพูดออกมา ใจผมเต้นแรงมือก็สั่นจนแทบทำอะไรไม่ถูก
“กันต์ตอบอะไรไปมั้งดิ”เพื่อนอีกคนที่เรียนอยู่ด้วยกันบ่อยๆสะกิดผมที่เองแต่นั่งก้มหน้าก้มตามองดอกไม้
“ออกไปก่อน.... จะเรียน”ผมได้แต่ตอบเสียงเบาแต่ก็ยังไม่เงยหน้ามองจี
“หายโกรธก่อนจะไป”น้ำเสียงยียวนพูดขึ้นอย่างไม่ยอม
“......อืม หายแล้ว”ผมแทบอยากจะมุดหน้าหนีลงไปในดิน เพราะพอตอบเสร็จเสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มจนห้องข้างๆต่างพากันมายืนมุง
“จีขยี้หัวผมสองสามครั้งก็จะยอมเดินออกไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณอาจารย์ศิลาที่ยืนหน้สซีดอยู่หน้าชัด
กว่าเหตุการณ์จะสงบและเริ่มเรียนได้ใหม่อีกครั้งก็นับ10นาทีหลังจากที่จีเดินกลับไป หลายคนต่างเข้ามาถามไถสาเหตุที่จีต้องมาง้อผมกลางคลาสขนาดเพราะอะไร ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าไม่ตอบแล้วแกล้งทำเป็นตั้งใจเรียนทั้งที่สมองของผมไม่รับรู้ยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ซะอีก
“ไอ้บ้า”ผมได้แต่นั่งยิ้มอย่างหุบไม่อยู่เมื่อมองเห็นกุหลาบสีชมพูนับร้อยดอกที่อัดแน่นอยู่ในช่อหระดาษสีสวย
.........................
หลังจากตอนนั้นผมกับจีก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมทำทุกอย่างเหมือนเรื่องก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นข่าวเรื่องที่อดีตเดือนคณะวิศวะปีที่แล้วมาง้อนักเรียนแพทย์ปี2กลางคลาสดังอยู่แค่ไม่ถึงวันก็ถูกกลบด้วยข่าวของอดีเดือนมหาลัยที่ปี3ที่กลับมาเรียนอีกครั้งหลังจากบินไปถ่ายแบบไกลถึงฝรั่งเศส ชีวิตผมเลยกลับมาสงบสุขอีกครั้ง
แต่มีอีกเรื่องที่ผมยังแคลงใจ
จีไม่เล่าอะไรเรื่องที่หายไปกับน้องเอสให้ฟังเลย
“แต่งตัวน่ารักเชียววันนี้น้องจีจะพาไปไหนหืมห์”พี่เกรวที่ก้มหน้าทำอาหารเช้าในครัวหันมาถามผมที่เดินเข้าไปดูหม้อเกี๊ยวกุ้งอยู่ใกล้ๆ
“ดูหนังครับ”ผมได้แต่ตอบเขินๆก่อนจะช่วยพี่เกรวใส่ผักชีลงไปในหม้อ
“เดทหรอ”พี่เกรวว่างมือที่กำลังหันหมูลงพร้อมหันมาถามผมอย่างล้อๆ
“มะ..ไม่ใช่นะครับ ก็แค่ไปเที่ยวกันธรรมดา”ผมรับเปลี่ยนไปค้นหม้อเกี๊ยวกุ้ง
“เละหมดแล้ว”พี่เกรวว่าขำๆที่เห็นผมค้นหม้อเกี๊ยวไม่หยุด
“อ๊ะ ขอโทษครับ”ผมรีบหยุดค้นแล้วก้มหน้าขอโทษอย่างอายๆ พี่เกรวมองหน้าผมยิ้มๆก่อนจะหันไปทำอาหารเช้าต่อ
หนังจากทานเมื่อเช้าได้ไม่นานจีก็มารับผม วันนี้พวกเรามาดูหนังฮีโร่เรื่องหนึ่งที่ผมและจีต่างชื่นชอบและรอดูกันมานับปี
“เลือกที่นั่งได้ที่จอได้เลยค่ะ”พนักงานหญิงส่งยิ้มหวานมาทางเราสองคนแต่กลับส่งสายตาไปให้คนที่ยืนซ้อนหลังผมคนเดียว
“เก้าอี้สวีทไหม”จีชี้ที่แถวหน้าสุดของจอ ผมรีบเงยหน้ามองพนักงานขายตั๋วทันที เลยทุบยิ้มแทบจะทันทีที่ผมเงยหน้ามอง
“เอาหลังสุดดีกว่าดูใกล้ปวดคอ”ผมว่าพร้อมจอ
“โซฟาคู่2ที่นั่ง 480บาทค่ะ”พนักงานหญิงบอกราคาจียื่นเงินหนึ่งพันบาทไปตรงหน้าให้เธอ
“หึหึ เลือกได้ดีนี่”ยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างอารมณ์ดีผิดจากผมที่ต้องรับบัตรกับเงินทอนมาอย่างอายๆ
หลังจากได้ตั๋วเรียบร้อยเราก็ไปซื้อป๊อบคอนร์กับน้ำ ปกติเวลามาดูหนังไม่ค่อยได้ซื้อหรอกครับ เพราะยังไงตอนดูก็คงไม่ได้กินเท่าไหร่แต่ที่วันนี้ซื้อเพราะอยากได้แก้วน้ำลายหนังที่ชอบ พอได้ของที่ต้องการเราก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้นโรงหนัง แต่พอจียื่นตั๋วให้พนักงานชายที่ท่าทางดูดีเสร็จเขาก็ทำหน้าแหย่ๆใส่
“เขาเป็นไหรอ่ะ”ผมหันไปถามจีที่ยืนเท้าแขนกับบันไดเลื่อนซ้อนหลังผมอยู่
“ไม่รู้”จีจับหัวผมหมุนไปให้หันไปทางด้านหน้าเหมือนเดิมเมื่อผมพยายามจะชะโงกหน้าดูคนฉีกตั๋วที่อยู่ด้านล่าง
ตลอดการดูหนังเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เพราะเป็นหนังที่ผมกับจีชอบมากเลยตั้งใจดูกันมากกว่า
“หนาวเนอะ”ตอนเข้ามาแรกผมยังรู้สึกร้อนๆอยู่เลยพอหนังเล่นไปได้ครึ่งเรื่องก็เริ่มรู้สึกหนาวมากจนผมต้องห่อไหล่
“หายยัง”ตอนที่ผมพูดบอกหนาวก็แค่พูดไปตามความรู้สึกปกติ ไม่คิดว่าจู่ๆจีจะจับตัวผมมานั่งระหว่างขาแล้วใช้แขนกอดเอวผมไว้ทั้งสองข้าง
“จี..”จู่ๆใจก็เต็นแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น และยิ่งกว่านั้นก็ตรงที่ผู้หญิงสองคนที่นั่งเก้าอี้คู่ถัดไปกลับมองมาที่พวกเรายิ้มๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอายเข้าไปอีก
“ดูหนังไป”จีเอาคางมาเกยไว้บนหัวผมพร้อมสั่ง ผมเลยต้องนั่งดูหนังในท่านั้นจนจบ
“สนุกเนอะ อยากดูภาคต่อไปเร็วๆ”ผมว่าพร้อมเดินออกมาจากโรง
“อีก2ปี”จีว่าเพราะกำหนดการที่เช็คในอินเตอร์เน็ตบอกว่าอีก2ปีถึงจะมีภาคต่อ
“อืม”ถ้า2ปีเรายังได้ดูหนังด้วยกันเหมือนวันนี้ก็คงดี
“เดี๋ยวครั้งหน้าก็มาดูด้วยกันจีว่ายิ้มๆก่อนจะเดินจูงมือผมไปหาอะไรกินรอบบ่าย
เสียงแจ้งเตือนในมือถือดังขึ้นมีขอความจากแอพพิเคชั่นเฟสบุ๊คแจ้งเตือนมาว่า จีระวัฒ ทิรานนต์ ได้แท็กรูปภาพที่มีคุณ
ผมจึงกดเข้าไปดู ก็เห็นรูปตั๋วหนังสองใบ พร้อมข้อความสั้น จะกี่ปีก็จะมาดูด้วยกัน ทำเอาผมยิ้มไม่หุบส่วนจีที่เห็นว่าผมเห็นรูปภาพที่แท็กแล้วก็เขินผลักหัวผมเบาๆก่อนจะเซหน้าไปยิ้มอีกทาง
โดยลืมไปว่า อีกฝั่งเป็นร้านขายกระจก
TBC.
-
น้องจี ลูกชายสุดหล่อของแม่หนูน่ารักลูกตอนนี้แม่ให้10คะแนนเต็ม เอสคงทำใจได้เนอะไปจีบคนนี้(ของอดีเดือนมหาลัยที่ปี3ที่กลับมาเรียนอีกครั้งหลังจากบินไปถ่ายแบบไกลถึงฝรั่งเศส)สิเอสไม่จะได้ไม่แย่งจี หรือคนนี้จะเปงส่วนหนึ่งเรื่องคู่น้องทีป่าวไม่น่าน้องทียังเด็ก :ling1:
-
หวานนนน จีน่ารักกก แต่เรื่องเอสนี่ยังไม่เคลียร์นะ
ตอนจบคืออะไร เหมือนจะค้าง :hao4:
-
น้องกันต์ไม่ได้ถามถึงก็ใช่ว่าจะลืมไปแล้วนะคะจี พร้อมเมื่อไรก็บอกน้องเสียด้วยล่ะ
-
:L2:
ดอกไม้ช่อโตสำหรับน้องกันต์
ง้อกันไม่ได้เกรงใจอาจารย์เล้ยยยยยยยยยยยยย
อิอิ
-
55555 ตลกอาจารย์ของน้องกันต์
-
หัวจะโขกกระจกแตกไหมเนี่ย
-
น้องจีได้นิสัยพ่อมาเต็มๆ อ่ะ
-
ขัดใจนิดๆ
-
:katai5:
-
ไม่อธิบายเรื่องน้องเอสก็อาจจะทำให้ความคลางแคลงใจมันงอกเงยได้นะจี
เรื่องเดือนปีสามที่เพิ่งกลับมานั้นกลัวแต่ว่าจะมาตามจีบน้องกันต์สิไม่ว่า ของดีไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนอื่นที่เห็นค่านะจี
จะชนกระจกหรือว่าจะเห็นอะไรในกระจก? น้องเอสกับจี? อย่าพลาดนะจี
-
ตอนที่15
“กินอะไรดีอ่ะ”หลังจากดูหนังเสร็จเราก็เดินมันยังชั้นใต้ดินของตัวห้างเพื่อหาอะไรกิน เพราะตอนนี้ก็บ่ายโมงหว่าเข้าไปแล้ว
“อยากกินอะไรล่ะ อาหารญี่ปุ่น หรืออาหารเกาหลี”จีจูงมือผมมายืนอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังและตรงข้ามกันก็มีร้านอาหารเกาหลีเปิดใหม่ตั้งอยู่
“เกาหลีป่ะ เบื่ออาหารญี่ปุ่นแล้ว”ผมว่าก่อนจะมองไปที่ร้านอาหารเกาหลีที่มีพนักงานตอนรับชายหญิงสวมใส่ชุดประจำชาติยืนยิ้มมาที่เราอย่างเชื้อเชิญ
“อืม”เมื่อตกลงได้เราก็เดินเข้าไปยังร้านอาหารเกาหลีฝั่งตรงข้ามทันที ด้านในถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอไม้ให้ความรู้สึกเหมือนประเทศเกาหลีมาก มีกลิ่นเหมือนเคื่องเทศอ่อนลอยอบอวลไปทั่วร้านทำให้เกิดความหิวอย่างหน้าประหลาดใจ
“กินไรอ่ะ”เนื่องจากผมไม่เคยได้ทานอาหารเกาหลีทำให้ผมได้แต่ไล่สายตายไปตามเมนูอย่างอยากลำบาก
“กินอันนี้ไหมอร่อยดี”จีชี้มาที่รูปข้าวที่มีพักมากมายวางเรียงรายกันอยู่ด้านบนด้วยสัสันสดใสน่ากิน
“อืม”
“ขอบิบิมบับ2ครับ แล้วก็ต๊อกโบกิด้วย1ที่”จีหันไปสั่งอาหารกับพนักงานชายที่รอรับออร์เดอร์อยู่
“ผมยาวแล้ว ไปตัดบ้าง”ผมที่กำลังนั่งอ่านเมนูอาหารไปเรื่องอย่างสนใจต้องเงยหน้าขึ้นมองคนฝั่งตรงข้ามที่จู่ก็ทักขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“หรอ อืมแต่ไว้แบบนี้ก็ดีอ่ะ หมัดได้ด้วย”ผมบอกพร้อมทำท่ารอบผมที่ตอนนี้ยาวระต้นคอให้จีดู
“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ”พอดีกับที่พนักงานยกถาดอาหารมาเสริฟ
เมื่ออาหารมาเราก็ลงมือกินกันทันที นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ทานอาหารเกาหลีรู้สึกรสชาติจะแตกต่างกว่าที่คิดเยอะแค่ก็อร่อยดี เรานั่งกินไปคุยกันไปได้สักพักมือถือจีก็ดัง
“ฮัลโหล พี่อยู่ที่เอสพานาท อืม อืม ได้ อืม”แล้วก็วางไป
“ใครโทรมาหรอ”สีหน้าจีดูเครียดๆขึ้นมาทันทีที่วางสายเสร็จ
“ที บอกให้ไปรับที่สยาม เพราะออกมาเที่ยวกับเพื่อน”ว่าอย่างขุ่นๆ ก่อนจะก้มกินต่อ
“แล้วทำไมต้องทำหน้าไม่ชอบด้วย น้องทีก็ไปเที่ยวกับเพื่อนออกบ่อย”ผมถามอย่างงงๆ ก่อนหน้านี้น้องทีก็ไปเที่ยวกับเพื่อนออกจะบ่อยแต่ไม่เคยเห็นจีทำหน้าไม่พอใจแบบนี้มาก่อนเลย
“ถ้าแค่เพื่อนก็ดี”จีว่าลอยๆก่อนจะสั่งบิบิมบับอีก1ถ้วย
เห็นจีนิ่งๆแบบนี้แต่จีเป็นหวงน้องมากกกก เรียกได้ว่าตอนเด็กๆแทบไม่ให้คาดสายตา ไปไหนมาไหนก็คอยไปรับไปส่งตลอด มีแค่ช่วงที่เริ่มเข้ามหาลัยที่ห่างๆออกไปบ้างนิดหน่อย แต่ก็แค่นิดหน่อย ผมยังจำได้ มีครั้งหนึ่งที่โรงเรียนเราจัดงานสารสัมพันธ์กับโรงเรียนในเครือแล้วมีคนมาจีบน้องทีที่ตอนนั้นรับหน้าที่เป็นประชาสัมพันธ์ หลังจากจบงานจีก็แอบไปดักตีผู้ชายคนนั้นจนต้องเข้าโรงพยาบาล ผมจำได้เลยว่าแม่ของจีโมโหมากจนแทบจะไล่จีออกจากบ้าน แต่ดูเหมือนว่าจีจะไม่ค่อยสำนึกสักเท่าไหร่ เพราะหลังจากนั้นเวลาที่มีงานอะไรที่โรงเรียนก็มักจะมีคนเข้าใจผิดว่าน้องทีเป็นเด็กผู้หญิงและเข้ามาจีบแทบทุกครั้ง และจีก็ลงมือจัดการเองแทบทุกงาน จนที่โรงเรียนรู้กิติมาศักดิ์ของพี่ชายทีอย่างดี
“พี่จี”ในขนาดที่ผมกับลังคิดอะไรเพลินๆจู่ๆก็ได้ยินเสียงเล็กร้องเรียกคนตรงหน้าและเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาร่างเล็กก็ถลาเข้ามานั้งฝั่งตรงข้ามอย่าถือวิสาสะ
“เอส”จีดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆน้องเอสที่ในมือมีถูกรองเท้าแบรนด์ดังในมือถลาเข้ามากอดแขน
“เมื่อวานเอสโทรไปพี่ก็ไม่รับ นี่ครับ รองเท้าที่เรามาดูกันเมื่อครั้งก่อน เอสสั่งไซด์พี่จีไปเมื่อวานเขาเพิ่งโทรมาบอก”รองเท้าคู่สวยถูกหยิบออกมาจากกล่องใบใหญ่เพื่อให้จีได้ดู
“เอส ปล่อย”จีดูร้อนรนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนถึงปากจะบอกให้คนตัวเล็กกว่าข้างกายปล่อยแขนที่เจ้าตัวกอดแนบชิด แต่สายตากับมองมาที่ผมด้วยความร้อนใจ
“อ๊ะ สวัสดีครับดีพี่กันต์ พอดีเอสไม่เห็นว่ามีคนอื่นมาด้วย”ท้ายประโยคเน้นเสียงจนหน้าเกียดแต่ดูเหมือนคนพูดจะไม่สนใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปสักนิด
“......”ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ สงบใจ โดยมีจีที่เริ่มหน้าเสียมองมาที่ผมไม่ละสายตา
“เอส ปล่อยก่อน”จีพยายามดึงแขนที่เกาะแน่นหนึบออกจากตัว แต่อีกคนดูยิ่งจะกอดรัดหนักกว่าเดิม
“ทำไมครับ ก็พี่จีผิดสัญญานิไหนบอกจะมาดูรองเท้ากับเอส”ใบหน้าน่ารักน่าชังงอง่ำอย่างหน้าเอ็นดู ใช่มันคงจะหน้าเอ็นดูกว่านี้ถ้าเราเป็นคนที่ไม่รู้จักกันและไม่ได้อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้
“ขอโทษครับ พอดีผู้ชายคนนี้เข้ามาก่อกวน ไม่ทราบว่าทางร้านปล่อยให้เข้ามาได้ยังไงครับ”ผมกวักมือเรียกพนักงานที่ยืนดูเหตุการณ์อย่างสนใจให้เข้ามาหา
“เอ่อ คือ ทางเราคิดว่าเขาคือเพื่อนของคุณ”พนักงานตอบอย่างหาทางออกไม่ได้
“เขาไม่ใช่เพื่อนครับช่วยกรุณา เอาเขาออกจากแฟนผมด้วย” ผมไม่ใช่นางฟ้า ไม่ใช่เทวดาแสนดี ผมเรียนรู้เรื่องนี้มาจากพี่เกรว การนิ่งเฉยกับคนที่คิดจะแย่งสิ่งที่เป็นของเราไป ไม่ได้ทำให้เราดูเป็นคนดีหรือเป็นนางเอก ในชีวิตจริงไม่มีใครมาสงสารเรา เมื่อก่อนผมอาจจะนิ่งและยอมมาตลอดเพราะนั้นจีเป็นคนเลือก และตอนนี้จีเลือกผมดังนั้นผมไม่จำเป็นต้องทำตัวแสนดียินยอมให้ใครต่อใครเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเราได้
แค่ครั้งที่แล้วที่เขาเข้ามาดึงจีออกไปตอนเราไปกินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารข้างมอนั้นก็เกินพอ ผมถือว่าผมให้โอกาสเขาได้เคลียร์กันแล้ว
“กันต์”จีเรียกชื่อผมอย่างนึกไม่ถึง เมื่อก่อนผมจะทำตัวแบบนี้ถ้าผมหมั่นใจว่าสิ่งที่ผมทำนั้นถูกและผมไม่ได้ผิด แต่คงนึกไม่ถึงว่าผมจะกล้าพูดขึ้นมากลางร้านแบบนี้
“ถ้าไม่ไป ผมไปเอง ค่าอาหารครับ”ผมหยิบเงินแบงค์พันวางไว้ที่โต๊ะและลุกขึ้นสะพายเป้อย่างใจเย็น ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเดินออกไปเหมือนคนร้าย
“ไปซะก็ได้ พวกชอบแย่งของคนอื่น!”เดินออกมาได้ไม่กี่เก้าก็ได้ยินเสียงคนน่ารังเกียจพูดขึ้นอย่างร้ายกาจ
“....”ผมไม่จำเป็นต้องตอบโต้หรือแก้ต่างอะไรทั้งนั้น เพราะนั้นควรจะเป็นหน้าที่ของอีกคนที่ยังสะลัดแขนออกจากแฟนเก่าไม่ได้ตังหาก
ผมเดินออกมา ก่อนจะเดินไปซื้อของที่ตั้งใจมาซื้ออย่างใจเย็น ใช่ผมควรใจเย็น เพราะผมเชื่อ เชื่อว่าจีจะต้องเดินมาตามผมถ้าเขายังเลือกผม
“ถ้าไม่จบไม่ต้องตามมา”ผมส่งข้อความสั้นๆไปหาจีก่อนจะกลับมาเดินเลือกหนังสือต่อ
เมื่อซื้อหนังสือที่ต้องการได้แล้วผมก็พาตัวเองมานั่งอ่านที่ร้านกาแฟชื่อดังเพื่อรอ
รอให้ทุกอย่างจบ
เพียงแค่ไม่นานหลังจากได้เครื่องดื่ม จีก็เดินมาหาผมที่นั่งอยู่ริมกระจก
“โกรธหรอ”
“เปล่า”ผมตอบตามจริง ผมไม่ได้โกรธ แต่บ้างครั้งเราก็ต้องการอะไรที่มันชัดเจน ผมไม่พูดหรอกว่าเพราะผมมาที่หลัง จีเลยมีคนอื่นมาก่อน เพราะผมไม่ได้มาที่หลัง เวลาหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้ามันเพียงพอที่ผมจะไว้หน้าน้องเอสแล้ว ผมถือว่าผมให้เวลาเขาปรับตัวมากพอแล้ว
“แล้วทำไมเดินหนี”จีนั่งเท้าคางกับโต๊ะก่อนจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางผม
“แล้วถ้านั่งอยู่ต่อจะได้อะไร นั่งเพื่อ?”ผมหยิบหนังสือในถุงขึ้นมาอ่าน ไม่ถึงนาทีมือถือผมก็สั่นและมีการแจ้งเตือนจากแอพพิเคชั่นสีน้ำเงิน
“รู้สึกดีที่แฟนหึง”ตามด้วยภาพของผมที่กำลังนั่งหน้าตึงอ่านหนังสืออยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมองจีอย่างเคืองๆ แต่จีกับยิ้มเฉ่ง ทำท่าเหมือนดีใจมากมายจริงๆ
ผมไม่ชอบรอยยิ้มจีเวลาแบบนี้เลย
เพราะ มันโกรธไม่ลงจริงๆ
หลังจากที่นั่งจนบ่าย3เราก็ขับรถมารับน้องทีที่สยาม แต่เพราะรถค่อนข้างติดกว่าจะไปถึงก็สี่โมงเย็นแล้ว
“ช้า!”แค่เปิดประตูน้องทีก็บ่นหน้างอ ไม่บ่อยหนักหรอกที่น้องทีจะบ่นแบบนี้ คงเจอเรื่องไม่พอใจอะไรอีก
“ไม่น่ารักเลยเห็นไหมพี่กันต์มาด้วย”จีเอี้ยวตัวไปดุน้องทีที่วันนี้แต่งตัวน่ารักเป็นพิเศษในมือมีถูกกระดาษเล็กสีสันสวยงามที่เจ้าตัวแทบจะโยนลงพื้นรถ
“ขอโทษครับ พี่กันต์สวัสดีครับ”น้องทีหน้างอกว่าเดิมแต่ก็ยอมหันมาขอโทษและยกมือไหว้ผม
“เป็นไรครับ ใครทำให้อารมณ์ไม่ดี”ผมหันไปถามอย่างขำๆเพราะปากเล็กนั้นยื่นแสดงออกว่าไม่พอใจอย่างหนัง
“ก็พี่.. ก็เพื่อนทีอ่ะ ไม่ยอมมาตามนัด ทีนั่งรอตั้งแต่บ่ายโมงจนบ่ายสามก็ไม่ยอมมา”ว่าจบก็ปาถุงกระดาษสีสวยที่ถือว่าลงพื้นพรม
“ที”จีว่าเตือนเพราะเห็นน้องทีทำท่าทางไม่น่ารัก
“ทีปวดหัวทีจะนอน”ว่าจบก็ล้มตัวลงนอนแล้วเอาเสื้อแจ๊กเก็ตแขนยามขึ้นปิดหน้า
ผมได้แต่มองหน้าจีแบบงงๆจีส่ายหน้าไปแล้วขับรถกลับบ้านกัน
TBC.
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หวังว่าเรื่องเอสคงจบเรียบร้อยนะ
แล้วน้องที หนูกำลังมีซัมติงกับใครอยู่ใช่ไหมลูก
-
คนหนึ่งตื๊อ ส่วนอีกคนก็ไม่ชัดเจน ปวดหัวแทนน้องกันต์เลยค่ะ :serius2:
-
น้องทีกำลังอินเลิฟแน่ๆเลยยยย จีคงต้องโหดอีกแน่ๆ
เอาเอสออกไปที :serius2:
-
กันต์ต้องเชิดไว้ ทำดีมาก ปรปมือรัวๆ
-
ไม่นะไม่ น้องทีของเจ๊!!!!!! เจ๊ไม่ย๊อมมมมม
อย่ารีบเลยลูกหนูยังเด็กนะ เจ๊ทำใจไม่ได๊
:ling1: :o12:
-
ขอบคุณ :)
-
เอส คือ ........ :hao4:
น้องที มีความรัก ?
-
น้องทีลูก นู๋น้อยใครทำอารมณ์เสีย เอามาเล่าให้เจ้ฟังสิ
-
ใครทำน้องทีของป้า?
เคลียร์เสร็จแล้วหรือจี? ว่าแต่เอสมันเคลียร์ด้วยหรือเปล่าล่ะ? ไม่งั้นก็เข้าอิหรอบเดิม
-
น้องทีงอนเพื่อนหรืองอนแฟนกันน้าาา :katai2-1:
-
คือ ยังไงอะ จี ตกลงตะเป็นแฟนกะคัย อะ กัน หรือ เอส เพราะไอ้จีทำตัวน่าลำคานมาก ตัดไม่ขาดสักที เอสก็ยอมอยู่ร่ำไป เหมือนเนื้อเรื่องมันวนอยู่กับที่ พอกันงอนจีตามง้อ อยู่แบบนี้เราจำได้ว่า 3 รอบแล้วมั้ง กันไม่คิดจะเด็ดขาะบ้างหรอ
-
ให้มีคนมาจีบกันต์บ้างเถอะ
รุ่นพี่อดีตเดือนมหาลัยนั่นก็ได้
เรื่องเอสไม่จบไม่สิ้นกันสักที
:m16:
-
หวายยยยยยยยๆๆๆๆๆๆ น้องทีก็มีแฟนแล้วหรอ 555555
น้องกันต์น่ารัก ทำดีมากค่ะ เรานายเอกยุกต์ใหม่อย่าให้ตัวร้ายมามีผลต่อความสัมพันธ์ของเรากับแฟน
-
:hao6: :m1:
-
มาต่อสักที คิดถึง :katai1:
-
:mew5: :mew5: :mew5:
หายไปนานแล้วน้าาาาา
เมื่อไรจามาาาาาาาาาาาาาาาาา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
จีน่าจะจบกับเอสให้เรียบร้อยก่อนนะ ฮึ่มมมม
-
หายไปเลย สอบเสร็จยังน้อ รอๆๆๆนานๆๆ ก่อจะรอ
-
:ling1: เกลียดนังเอสสสสสสส :beat: :beat: :beat: น้องทีนั่งรอแฟนหรอลูกกกก อิอิ :mew2:
รออยู่น๊าาาา เราก็ยังสอบไม่เสร็จเหมือนกัน แต่คิดถึง จุ้บๆ :mew1:
-
:z13:
-
:mew2: :hao5:
-
โกรธอ้ะ ไหนทีแรกบอกไม่ดราม่า
นี้ต้มมาม่าได้ห้าถ้วยเลยน่ะ งือออ
รู้สึกไม่โอเคกับเอสและจีมากที่ทำแบบนี้
เป็นเรานี้อาละวาดไปแล้วววว คาราวะพี่กัณเลยย
น้องนุ่งทีไหนบอกมากับเพื่อน.....
ปล. มาต่อได้แล้วนะคะ คิดถึงงง -3-
-
:z13:
-
หายไปนาน เลยน้องจี
-
นานไปมั้ย...น้องกันน้องจี
#อยากรู้คู่น้องทีด้วยนะ
-
:call:หายไปนานเลยน่า คนแต่ง
-
บางทีก็หมั่นไส้จี
-
คนแต่งไม่มาต่อแล้วแน่ ครบปีแล้วอ่ะ เสียใจตั้งใจอ่าน ตั้งใจรอ
-
ตอนที่16
ช่วงนี้จีค่อนข้างอารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องแฟนของน้องที ที่เป็นรุ่นพี่คณะของจีนั้นเอง กลายเป็นว่า ปกติจีจะเข้าไปจัดการทุกคนที่เข้าใกล้น้องกันต์แต่ตอนนี้กลับทำไม่ได้เท่าที่เคยเพราะเป็นรุ่นพี่ปี4 ที่จีแทบจะแตะต้องตรงไหนไม่ได้เลย
“โถ่ เว้ย!”พอขึ้นรถหลังจากเข้าไปคุยกับแฟนน้องที จีก็หัวเสียทันที
“จี”ผมที่นั่งรออยู่ตลอดก็ทำได้แค่เอื้อมมือไปแตะที่แขนจีเบาๆ เป็นการปลอบให้ใจเย็นๆ
“...”จีถอนหายใจแรงๆย่างพยายามระงับอารมณ์แล้วออกรถเพื่อไปรับน้องที
ช่วงนี้จียื่นคำขาดไม่ให้น้องทีกลับบ้านเอง เพราะเมื่อ3วันก่อนหลังจากวันนั้นที่น้องทีทำท่าทางอารมณ์ไม่ดีตกกลางคืนน้องทีก็แอบออกจากบ้านเพื่อไปหารุ่นพี่คนนั้น ถึงแม้จะแค่ยืนคุยกันหน้าบ้านแต่เพราะจีเห็นว่ารุ่นพี่คนนั้นดึงน้องทีไปกอดเลยทำให้จีโกรธมาก เรียกได้ว่าจู่ๆก็เข้าไปดึงน้องทีออกมาและต่อยรุ่นพี่คนนั้น เรื่องราวก็เลยบานปลายเมื่อน้องทีที่แทบไม่เคยทะเลอะกับจีและเชื่อฟังมาโดยตลอด ก็โกรธจียกใหญ่ที่ไม่ฟังน้องทีเลย จนตอนนี้ทั้งบ้านก็แทบจะเข้าหน้าน้องทีไม่ติด
“....”จีจอดรถหน้าโรงเรียนเพื่อรอน้องที ไม่นานน้องทีก็มา เปิดประตูขึ้นรถหน้าบึ้งตึงแต่ก็ไม่ลืมสวัสดีผม
“พี่กันต์สวัสดีครับ”ผมเอี่ยวตัวไปยิ้มให้ จากนั้นจีก็ออกรถแล้วตลอดการเดินทางก็ไม่มีเสียงพูดคุยกันเลย
พอมาถึงบ้านน้องทีก็ลงรถแล้วรีบเดินเข้าบ้านไม่สนใจจีที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่
“คุณครูสวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้แม่ของจี ท่านรับไหว้และยิ้มแย้ม ใบหน้าอ่อนเยาวร์ดูหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“สวัสดีครับ ทานของว่างไหมครูเพิ่มอบเค้กเสร็จ”ถึงแบบนั้นท่านก็ยังคงยิ้มแย้ม
“ครับ เดี๋ยวกันต์ไปช่วย”ผมเดินตามแม่ของจีเข้าไปในครัว
“เฮอ”ท่านถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองผม ส่วนผมก็ยิ้มอ่อนให้
“คุยกันหรือยังครับ”ผมถาม เพราะเรื่องแบบนี้ต้องคุยกันเท่านั้น โชคดีที่ตอนนี้พ่อของจีไปดูงานต่างประเทศเลยยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น
“ครูก็อยากคุยครับ แต่ครูคนเดียวคงไม่ไหวเลยต้องรอพี่ทอสกลับมาจากอังกฤษก่อน”ท่านว่าอย่างนักใจ
“แล้วได้เล่าเรื่องคร่าวๆให้ฟังก่อนไหมครับ”แม่ของจีส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ถ้าครูบอก พี่ทอสคงรีบกลับบ้าน ครูยังปวดหัวอยู่เลย ครูเห็นใจน้องที แต่ครูก็คิดว่าสิ่งที่น้องทีทำมันไม่ถูกต้อง เพราะน้องทียังเด็ก ส่วนรุ่นพี่คงนั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไร
ไม่รู้ต้องพูดยังไงดี ถึงจะให้น้องทีกลับมาเป็นเหมือนเดิม”ท่านพูดด้วยสีหน้าแสนเคร้า
“กันต์ ถ้าไม่รบกวนเกินไปช่วยพูดกับน้องทีให้ครูหน่อยได้ไหม เรื่องแบบนี้ถึงน้าพูดไปน้องทีเองก็คงไม่ฟัง”ท่านจับแขนผมเป็นเชิงขอร้อง
“เดี๋ยวกันต์จะลองดูครับ แต่กันต์คงทำอะไรได้ไม่มาก”ผมบอก ท่านพยักหน้ารับฟัง
ก๊อกๆๆๆ
“น้องที ของว่างครับ”ผมถือถอดใส่เค้งองุ่นที่น้องทีชอบพร้อมกับน้ำองุ่นคั้นใหม่ขึ้นมาชั้นสอง
“ขอบคุณครับ”น้องทีบอกขอบคุณพร้อมรับถาดของว่างไปถือเอง
“พี่ขอเข้าไปคุยได้ไหม”ผมพยายามหาทางพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องที
“ครับ..”น้องทีตอบตกลง เมื่อเข้าห้องไปผมก็จัดการล็อคประตู เพราะไม่อยากให้ใครเข้ามารบกวนในระหว่างคุยกัน
น้องทีเป็นเด็กดี ถึงจะดื้อไปบ้างแต่เพราะโตมากับครอบครัวที่สมบูรณ์ทำให้น้องทีกลายเป็นเด็กที่มีจิตใจดี ใบหน้าเศร้า มองมองถาดเค้กองุ่นที่คุณแม่เป็นคนอบให้ ทำให้ผมรู้ว่าน้องจีเองก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ตัวเองก่อไม่น้อย
“ก่อนอื่น มีอะไรอยากคุยกับพี่ไหม?”เพราะทั้งแม่และพี่ชายต่างพากันโกรธน้องทีเองก็คงไม่มีใครให้ระบาย
“ทีรู้สึกผิดครับ แต่ทีก็โกรธที่ไม่มีใครฟังทีเลย”น้องทีก้มหน้ามองจานเค้กบนตก น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนกำลังจะร้อมไห้
“เพราะทั้งครูเอฟและจีรักน้องทีมากไงครับ พวกเขาเลยกลัว กลัวว่าคนอื่นจะเข้ามาทำร้ายน้องที”
“แต่พี่ซัมไม่ได้จะทำร้ายที”น้องที่รีบเงยหน้าขึ้นมาบอก ดวงตากลมโตสีเดียวกับจีมีน้ำตาคลออยู่เต็มจนแทบจนล้นออกมา
“พี่ขออกความเห็นในถานะคนดูน้องทีโตมาตลอด น้องทีเป็นเด็กดีและจิตใจดี นั้นอาจทำให้น้องทีมองทุกคนว่าดีหมด คนเรานะ มีทั้งดีและไม่ดี บ้างคนที่เราไว้ใจมากๆรู้จักกันมาหลายปีก็หักหลัง ทำเราเจ็บปวดได้เสมอ ถึงแม้บ้างครั้งเขาจะไม่รู้ตัวว่าทำร้ายเรา แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ผิด และไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่เป็นไร ถ้าพี่ซันเป็นคนดีและชอบน้องกันต์จากใจจริง เขาก็ควรทำอะไรให้มันถูกต้อง น้องทียังเด็กยังต้องอยู่ในความดูแลของครอบครัว พี่คิดว่าถ้าเขาชอบน้องทีจากใจเขาต้องเข้าใจและพยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้น”
“แต่พี่ซัมช่วยทีไว้ พี่ซัมใจดี”น้องที่ร้องไห้พยามหาเหตุผลมาโต้แย้ง ไม่ใช่กับคำพูดผมแต่เหมือนกำลังย้ำกับตัวเอง
“พี่เข้าใจ และพี่ก็เชื่อว่าทุกคนจะเข้าใจถ้าเราคุยกัน ทุกคนแค่เป็นห่วง ไม่ได้พยายามกีดกันน้องทีออกจากพี่ซันเพราะเขาหวงเลยอาจจะแสดงอาการใจร้ายไปหน่อย แต่พี่คิดว่าถ้าน้องทีไปอธิบายเรื่องต่างๆทั้งแม่และจีต้องเข้าใจแน่”
“ครับ”น้องที่รับปากอย่าเศร้าๆ
“น้องที เอฟลูกยังไม่กลับจากโรงเรียนหรอ”ผมได้ยินเสียงคุณอาทอสที่คงจะเพิ่งกลับมาร้องเรียนน้องทีจากข้างล่าง
“ไปครับ คุณพ่อมาแล้ว จะได้อธิบายให้ทุกคนเข้าใจพร้อมกัน”ผมบอกพร้อมปาดน้ำตาบนใบหน้าขาวใสออกให้ น้องทีทำท่าลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินตามผมออกมาเป็นจังหวะเดียวกันที่จีเปิดประตูห้องออกมา พอสองคนพี่น้องเห็นหน้ากันต่างคนก็ต่างหันหน้าหนี ผมพาน้องทีลงมาข้างล่างพ่อของน้องทีรีบเข้ามากอดน้องทีทันทีเหมือนที่เคยทำประจำ
ผมบีบมือน้องจีเป็นเชิงให้กำลังใจแล้วปล่อยให้ครอบครัวได้คุยกัน ส่วนผมก็ออกมาเดินเล่นข้างนอก ดอกไม้เยอะแยะแข่งกันส่งกลิ่นหอม รมเย็นๆตอนเย็นเหมือนเป็นมนต์สะกดให้ขาผมเดินไปที่แปลยวนใต้ต้นไม้ใหญ่ เอนตัวลงไม่นาน สติผมก็หายไปทัน
ตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว ผมคงหลับไปนาน บนตัวมีผ้าห่มขนนุ่มห่มให้อยู่
“ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวป่าว”จีเดินถือแก้วน้ำชามะลิแก้วใหญ่เดินมาพอดี
“ไม่อ่ะ เป็นไงคุยกันโอเคไหม”เห็นสีหน้าของจีดีขึ้นมากกว่าตอนเย็น ผมก็สบายใจ
“อืม”แก้วชามะลิเย็นๆถูกยื่นให้ผม ผมรับมาดื่ม แต่ก็ยังไม่ยอมลุกจากเปล พอขึ้นปีสองของคณะแพทย์ชีวิตผมก็ยุ้งจากหน้ามือเป็นหนังหลังทอเลย ตอนเรียนติดต่อกัน5-6ชั่วโมงต่อคาบ รายงานก็เยอะจนไม่รู้ว่าจะเริ่มทำชิ้นไหนก่อน แถมยังมีเข้าเลปอีก ช่วงที่ผมอยู่มหาลัยก็แทบไม่ได้เจอจีเลย จะเจอก็แค่ตอนเย็นที่จีมารอรับแค่นั้น
“หิวยัง วันนนี้แม่สั่งอาหารมาจากโรงแรม หาคนช่วยกิน”จีลงมานั่งเปลกับผม แขนก็เกี้ยวเอวผมให้เอนตัวไปผิงอก
“ยินดี แต่ยังมึนๆอ่ะ เพิ่งตื่น”ผมสายหัวไปมาไล่ความง่วงงุน
ผมนั่งเล่นกับจีไม่นาน น้องทีก็เดินมาตามเพราะอาหารมาส่งแล้ว ผมกับเลยเข้าบ้านไปทานอาหารเย็นกับทุกคน สีหน้าของน้องทีเองก็ดีขึ้นมาแถมยังหัวเราะออกมาเมื่ออาทอสเล่าเรื่องคุณยายอยู่อังกฤษให้ฟัง
“ซัมเมอร์นี้เราไปหาคุณยายกันนะ”คุณครูเอฟบอกกับทุกคน จะว่าไป ไม่เคยเจอคุณปู่คุณยายของจีเลยจะมีก็แต่คุณตากับคุณยายเท่านั้น
“งั้นชวนคุณยายกับคุณตาไปด้วยนะครับ ทีจะพาคุณยายไปเซลฟี่”น้องทีว่ายิ้มๆ
“หนูไปชวนซิลูก”สองแม่ลูกคุยกันสนุกสนาน โดยมีจีกับอาทอสมองดูยิ้มๆตลอด
“พี่กันต์ไปด้วยกันนะครับ”น้องทีหันมาชวนผมอีกคน
“เอ่อ ปีใหม่พี่ต้องไปหาคุณปู่กับคุณย่าที่เอฟริกา คงไปไม่ได้หรอก”ผมตอบ ตอนนี้คุณปู่กับคุณย่าท่านเกษียณตัวเองไปซื้อบ้านที่เอฟริกา เพราะท่านชอบบรรยากาศที่นั้น อีกอย่างท่านเองก็เคยไปเป็นแพทย์อาสากับทางUNตอนที่ผมยังเด็กๆก็เลยติดใจแทบจะไม่กลับเมืองไทยเลย
ผมเคยไปที่นั้น ผู้คนดูน่าสงสารก็จริงแต่ส่วนใหญ่ทุกคนก็เป็นมิตรและมีความสุข ผมเองก็คิดไว้เหมือนกันว่าถ้าเรียนจบผมก็จออกไปเป็นแพทย์อาสาที่นั้นเหมือนกัน
“เสียดดาย”น้องทีบ่นไม่นานทุกคนก็เปลี่ยนเรื่องคุย
เมื่อทานข้าวเสร็จจีก็ขับรถออกมาส่งผมที่บ้าน คุณพ่อก็ยืนรออยู่ จีลงไปสวัสดีก่อนและขอตัวกลับเลยเพราะค่อนข้างดึกมากแล้ว
“กับข้าวบ้านเราคงไม่อร่อยแล้วมั้งลูกชายเลยหนีไปกินบ้านคนอื่น”คุณพ่อพูดออกมาอย่างงอลๆ จนผมต้องรีบเข้าไปกอด
“คนอื่นที่ไหนนั้นบ้านครูเอฟนะครับ”ผมบอก
“เหอะ”แต่เหมือนคุณพ่อผมก็ยังแกล้งงอนต่อไป จนต้องเดือดร้านพี่เกรวต้องเข้ามาช่วยง้ออีกคน
TBC.
-
ตอนที่17
กรี๊ดดดดดดดดดด
ผมอยู่ในห้องปฏิบัติการชีววิทยาตั้งแต่เมื่อ3ชัวโมงก่อน วันนี้เรามีเลปวิเคราะห์เลือด หลายคนในคลาสไปกินข้าวกลางวันแต่หลายคนยังคงก้มหน้าก้มตาส่องกล้องจุลทรรศน์ พร้อมกับมองจอคอมพิเตอร์ไปด้วย
“มึงๆๆ ผัวมา”ฟางที่ตอนนี้แทบจะหมดคาบดาวมหาลัย ผมเภายุ้งเยิ้งสติก็แทบจะเลือนลางสะกิดผมให้หันไปประตูหลังห้องเลป
“จี”จีเดินมาพร้อมกับตุลย์
“เอาข้าวมาให้”จีเดินเอาอาหารกล่องร้านดังข้างๆมหาลัยมาหลายกล่อง
“แต้งกิ้ววว”แต่เป็นฟางรีบวิ่งออมโต๊ะมาแย่งถูกข้าวจากมือจีไป
“ขอบใจนะ”ผมได้แต่ยิ้มแห้งงๆให้จี จีนั่งลงข้างๆตาก็มองไปทั่วห้อง ตอนนี้สาวๆในห้องผมต่างพากันถ่ายรูปบ้างยืนเมาท์กันบ้าง ขนาดรุ่นพี่ปีอื่นยังมายืนมองหน้าประตู เพราะจีเป็นถึงเดือนมหาลัยและค่อนข้างป๊อบมากในคณะแพทย์ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะจีมาที่คณะแพทย์บ่อยๆ เลยมันจะมีแต่คนถามหาจีกับผม
“ตาแดงหมดแล้วพักมั้ง”จีถอดแว่นผมออกก่อนจะหันไปทางอื่น คงเพราะมีแต่คนจ้องจีเลยค่อนข้างเขิน
“อร่อย”ฟางลงมือกินเหมือนหิวมากมาย ทั้งๆที่มีหนุ่มๆซื้อของมาฝากแทบจะเต็มโต๊ะแต่เจ้าตัวก็ยังไม่แตะ
“กินได้แล้วแล้วฟางแย่งหมดหรอก”จีจับหัวผมให้หันไปทางกล่องอาหารที่ฟางแกะเต็มโต๊ะ
“อ๊ายยยยยย”พอจีจับหัวผม สาวๆก็พากันกรี๊ดขึ้นมาอีกรอบ
“เลยทำให้ผมเขินไปด้วย”
“พอๆๆ เห็นไหมมันตัวแดงยิ้งกว่ากิ้มจิในกล่องแล้ว แซ่วอารายกานนนค๊า”ผมไม่แน่ใจว่าฟางพยายามช่วยหรือซ้ำกันแน่
แต่ก็ได้ผลทุกคนหัวเราะกันยกใหญ่แล้วก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง หลายคนเลิกสนใจจีกับผมแล้วหันไปสนใจตุลย์ที่เอาแต่กลุ้มหน้าก้มตากดมือถืออย่างเคร่งเครียด
“ตุลย์เป็นไรไปป่าวจี ทำไมดูเครียดๆ”ผมเปิดกล่องข้าวยำเกาหลีออกและเริ่มกินบ้างตอนนี้ฟางกินหมด1กล่องแล้ว
“หรอ ไม่รู้ดิ คงโทรหาไอ้วามั้ง”จีมองไปทางเพื่อนตัวเองแล้วบอกเหมือนไม่ค่อนสนใจ จะว่าไปตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เจอวาเลย เจอแต่ลิ้งกับเลิฟ ตุลย์เองวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ผมเจอ
“กินได้แล้ว ไม่ต้องไปสนใจมันหลอก”จีดุอีกครั้ง
“จีกินยัง”ลืมถามไปเลย
“กินกับไอ้ตุลย์มาแล้ว”จีมอง พร้อมหยิบสมุดจดผลเลปของผมขึ้นมาดู อย่างไม่มีอะไรทำ ผมกินหมดก็อิ่มแต่ยังเหลือคิมบับกับซุปสาหร่ายอีกผมเลยให้ฟางช่วยกิน
“กินนมด้วย”นมรสเมล่อน ที่เหมือนจะหายเย็น ถูกเจาะใส่หลอดมาให้
“อิ่มอ่ะ”ผมบอก จีเพราะอิ่มจริงๆ ร้านนี้นอกจากอร่อยแล้วยังให้เยอะอีก ผมยังงงว่าฟางกินหมดได้ไง เอาจริงๆฟางตัวบางกว่าผมอีก
“กินหน่อยเดี๋ยวที่เหลือกินให้”จีบอกผมเลยจำต้องดูด แต่กินได้ไม่ถึงครึ่งก็ส่งให้จี
“โอ๊ย โคตรอิ่ม วันหลังซื้อยำสาหร่ายมาด้วยดิจี”ฟางเก็บกล่องเปล่าใส่ถุงเดิมไปทิ้ง
“เปลือง”จี ว่าทำเอาฟางเบะปากใส
“ผัวมึงขี้งกมาก ควรจะไปหาคนที่สปอร์ตกว่านี้นะ เพื่อนขอ”ฟางทำท่าจีบปากจีบคอพูดยั่วจี
“เดี๋ยวจะโดน”จีเอาสมุดผมฟาดไปที่หัวฟางไม่แรงนัก แต่ฟางก็ร้องออดควรยกใหญ่แล้วเอาขยะไปทิ้ง
“ที่ได้ดาวมหาลัยมาที่ซื้อใช่ไหม ใครช่างกล้าโหวต”จีแนบแบบไม่ยอมแพ้
“เดี๋ยวเหอะ”ผมเลยตีแขนจีเบาๆ
จากนั้นจีก็ขอตัวไปเรียนแล้วบอกว่าเดี๋ยวตอนเย็นจะมารับ ช่วงบ่ายผมก็ยังต้องนั่งวิเคราะห์ผลเลือดกันต่อ จนแทบจะหมดแรง ปวดตามา
“กันต์ มีคนฝากมาให้แกอ่ะ เห็นรุ่นน้องเอามาให้”เพื่อนคนหนึ่งในคลาสยืนกระดาษที่ถูกจบหลายชั้นมาให้
“ไหนๆ ผัวมึงส่งอะไรมาอีก เพิ่งจะห่างกันช่วงบ่ายอะไรจะหวานเวอร์ขนาดนั้น”ฟางแย่งกระดาษในมือผมไป
“ฟาง เอามา”ผมพยายามแย่ง แต่ก็แอบเขินเหมือนกันที่ฟางพูด แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน
“โม ใครฟางนี่มา”แต่พอฟางเปิดออกอ่าน ฟางก็ดูโกรธจัดมากตะโกนขึ้นมาจนทุกคนในห้องหันมามองพวกผมเป็นตาเดียว ผมเลยรีบดึงมาดู แต่พอผมอ่าน ผมก็รู้สึก
ชาไปทั้งตัว
ตัวอักษรสีแดงสดจากปากกาเมจิ เขียนอักษรตัวใหญ่เต็มกระดาษเอสาม
<อีแรด อีร่าน อีพวกชอบแย่งผัวชาวบ้าน>
ฟางรีบดึงกระดาษจากมือผมไปแล้วขย้ำทิ้งทันที ทุกคนเห็นข้อความต่างพากันพูดคุยในห้องกันยกใหญ่ เสียงซุบซิบดังระงม ถึงแม้ทุกคนจะพยามพาหาที่มา แต่ยิ่งผมได้ยินผมยิ่งรู้สึกแย่
“เราไม่รู้อ่ะมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาแล้วบอกให้เอาให้กันต์อ่ะ”แตงโมตอบ
“แกจำหน้าได้ไหม”ฟางยังคงเดือด
“ไม่อ่ะ นางวิ่งมาแล้วรีบยัดใส่มือเรา ก็ไม่รู้อ่ะ กันต์แกไปทำอะไรให้โกรธป่าว นึกดิ”โมหันมาถามผม
“โมเธอพูดแบบนี้ได้ไง”ฟางผลักไหล่โมเบาๆ
“ฟาง”ผมรีบเข้าไปห้าม
“อะไรว่ะ นี่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยนะ ถ้าไม่เคยทำ แล้วใครเขาจะมาด่าล่ะ”แตงโมเองก็เหมือนจะยิ่งโมโห ผมไม่รู้ว่าที่แตงโมพูดมาตั้งใจหรือเปล่า แต่มันทำให้ผมรู้สึกแย่จริงๆ ผมไม่เคยไปทำอะไรใคร ผมมักจะอยู่ในเงาของฟาง และจี แทบไม่มีใครสนใจผม
“เอ้าๆๆ เสียงดังอะไรกันนักศึกษา ว่างคุยกันก็เอาผลเลปมาส่ง”อาจารย์สอนชีววิทยาเดินเข้ามาเพราะกำลังจะหมดเวลาทำเลป
ทุกคนรีบแยกย้ายกันไปคนล่ะทิศคนล่ะทาง ผมเองก็รีบก้มหน้าก้มตาเก็บสมุดจดเตรียมไปส่ง
“มึง โอเคป่าว เดี๋ยวกูหาทางจัดการเอง ต้องเป็นอีเด็กเอสแน่เลย”ฟางจักไหล่ผมเหมือนพยายามปลอบ
“อย่าเลยเขาอาจจะส่งให้คนผิดก็ได้”ผมเอาสมุดของตัวเองฝากเพื่อนในกลุ่มไปส่ง
“ส่งผิดห่าอะไร อย่างนี้มันจงใจชัดๆ เดี๋ยวกูสืบเอง”ฟางพูดจบก็ลากผมออกจากห้องเตรียมลงมาข้างล่าง
“ฟางๆๆ เดี๋ยว ฟาง ฟางอย่าบอกจีเรื่องนี้นะ”ผมรีบดึงฟางผม
“จะไม่บอกได้ไง นี่จะต้องเป็นฝีมืออีเด็กเอสนั่นแน่นอน ต้องรีบจัดการตั้งแต่ต้น ปล่อยไว้จะยิ่งเลยเถิด เดี๋ยวมันจะได้ใจ”ฟางยิ่งดูโกรธมากกว่าเดิม
“อย่าเลย แค่เรื่องน้องทีจีก็เครียดแย่แล้ว เราเฉยๆไว้เดี๋ยวมันก็เงียบเอง ขอเหอะ”พี่พยายามอ้อนวอนฟาง เรื่องของน้องทีกำลังจะดีขึ้น ถ้าจีรู้เรื่องนี้ เรื่องมันคงไปกันใคร
“เออๆ กูไม่บอกมันก็ได้ แต่กูจะหาตัวอีคนส่งและจับมันให้ได้คามือเลยคอยดู”ฟางพูดจบก็รีบเดินลงไป
ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างหนักใจ เพราะผมไม่คิดว่าน้องเอสจะเป็นคนทำ ถึงเขาอยากจะทำ แต่คนอย่างน้องเอสที่กล้าเดินมากอดจีกลางร้านอาหารที่ไปเดทกับจีวันนั้น คงไม่ทำอะไรลับหลังแบบนี้หรอก แต่ยิ่งคิดผมก็ยิ่งสังหรณ์ใจไม่ดี
<<<<วันต่อมา>>>>
“กันตพักต์ มาพบอาจารย์ที่ห้องพักครูด้วย”ระหว่างที่ผม รอเรียนช่วงบ่าย อ.คีตรา อ.สอนวิชาชีววิทยาเมื่อวานก็เดินมาเรียกให้ผมตามไป
“มีเรื่องอะไรป่าวมึง”ฟางที่กินบ๊อกกี้พร้อมกับอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมาถาม ผมได้แต่ส่ายหน้าตอบแล้วลุกตามอ.ไปที่ห้องพักอาจารย์
“ขออนุญาตครับ”ผมเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป
“เชิญ”อ.นั่งเปิดคอมพิวเตอร์เช็คอะไรบ้างอย่าง
“อาจารย์ มีอะไรหรือเปล่าครับ”ผมนั่งลงแล้วถาม อาจารย์
“เธอเป็นคนเดียวที่ยังไม่ส่งสมุดทำเลปเมื่อวาน” อาจารย์มองลอดแว่นทรงกลมมาที่ผม
“แต่ผมส่งไปแล้วนะครับ”ผมตกใจมากและรีบบอกอาจารย์
TBC.
ให้ทายว่าใครเขียนว่าน้องกันต์
-
ตอนที่18
“เธอฝากใครส่ง?”อาจารย์ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ส้มครับ ฝากไปกับส้มพร้อมคนอื่น”ผมบอก ในหัวก็คิดแต่หาเหตุผลว่าทำไมสมุดเลปผมหายไป ผมจำได้ว่าฝากส้มส่ง เพราะเราทำเลปกลุ่มเดียวกันคนอื่นๆในกลุ่มก็ฝากส้มส่ง ทำไมมีแค่ผมที่หาย
“ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกเธอทำกันยังไงถึงหาย แต่เห็นว่าตลอดมาเธอเป็นเด็กตั้งใจเรียนดีไม่น่าจะเหลวไหล ฉันจะให้เธอทำมาส่งใหม่ แต่เธอต้องทำเลปใหม่ เพราะคงจะให้เธอลอกเพื่อนๆในกลุ่มส่งไม่ได้ มันคนจะหน้าเกลียดเกิน”อาจารย์บอกอย่างใจเย็น
“ครับ”ผมได้แต่ก้มหน้ารับ เพราะปกติอาจารย์ไม่เคยให้ใครส่งงานช้าและไม่เคยถามเหตุผล อาจารย์จะใส่เอฟรอเลย แค่นี้ก็เท่ากับอาจารย์ปราณีมากแล้ว
“สัปดาห์หน้าเอามาส่ง แล้วมาส่งให้เองกับมือ แต่ครูคงต้องหักคะแนนเธอ ไม่งั้นคนอื่นจะมาว่าครูลำเอียง ถ้ายังอยากจะได้ aวิชานี้ เธอต้องหาหลักฐานมาว่าเพราะอะไรงานเธอถึงหาย เข้าใจนะ เธอจะมาตอบว่าส่งไปแล้วแต่ไม่รู้หายได้ไงไม่ได้ เพราะเวลากรรมการถาม ฉันคงตอบแบบเธอไม่ได้เหมือนกัน ได้ข่าวว่าช่วงนี้มีปัญหา พยายามโพแทคตัวเอง เข้าใจนะ”อาจารย์เตือนอย่างหวังดี
“ขอบคุณครับ”ผมยกมือไหว้แล้วขอตัวออกมา เดินกลับมาห้องเรียน
“ไงมึง อาจารย์เรียกไปทำไม หรือว่าได้คะแนนดีเลยเรียกไปชมอีก”ผมเดินกลับมานั่งที่ตัวเอง
“จริงดิกันต์ อิจฉาอยากเกิดมาเก่งแบบแกมั้ง”ส้มขึ้นพร้อมทำท่าทางอ่อนแรง
“สมุดหาย”ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธสิ่งที่เพื่อนๆคิด
“เห้ยได้ไง เมื่อวานส่งไปแล้วนี่ ให้ไหมส้ม แกไปทำหายที่ไหนป่าวตอนไปส่ง”ฟางทำหน้าตกใจ รีบหันไปถามส้ม
“ฮึๆๆๆ ชั้นเอาไปส่งแล้วนะแก ของกันต์อยู่เล่มแรกสุดเลยจะหายได้ไง”ส้มรีบส่ายหัวปฏิเสธข้อกล่าวหาของฟาง
“มีไรกันครับ
“พี่น้ำ”
“พี่เฟรช สวัสดีครับ”ทุกคนยกมือไหว้พี่น้ำพร้อมกัน พี่น้ำพยักหน้ายิ้มๆรับไหว้
“คุยอะไรกันหน้าเครียดเชียว”พี่น้ำหันมองทุกคนในกลุ่ม
“สมุดเลปของกันต์หายค่ะ ไม่รู้ใครแกล้งหรือเปล่า”ส้มรีบตอบ
“เลปไหน”พี่น้ำเลิกคิ้วทำอย่างสงสัย
“เลือดครับ”ผมตอบเสียงอ่อนเพราะยังเครียดๆอยู่ ไม่รู้ว่าจะเอาเวลาไหนไปทำใหม่ คงต้องเป็นวันเสาร์ไม่รู้จะขอเปิดห้องเลปได้ไหม
“แล้ว อ.ว่าไงครับ”พี่น้ำถามต่อ
“อ.ให้เวลาทำใหม่ครับ แต่แกก็บอกว่าคงให้เต็มไม่ได้”คุณพ่ออุตส่าห์ช่วยติวให้ก่อนเริ่มเรียน คิดว่าจะพยายามให้ได้ Aอยู่แล้ว
“แย่เลย แต่ยังดีที่อ.ให้เวลาทำใหม่นะ”พี่น้ำเอามือลูบหัวผมเบาๆเป็นเชิงปลอบ
“แล้วพี่มีเรียนคลาสนี้หรอค่ะ หรือว่ามาหาใคร”ฟางถามอย่าเจ้าเล่ห์
“รู้ดีนะเราน่ะ”พี่น้ำผลักหัวฟางเบาๆอย่างเอ็ดดู”พี่มาเอาหนังสือจาก อ.น่ะ ไปที่ห้องไม่เห็นเลยคิดว่ามาสอนแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่ไปเดินหา อ.ก่อนพี่ต้องรีบใช้ อย่าคิดมาล่ะมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ ไปล่ะ”พี่น้ำยิ้มให้กำลังใจ
“บ๊าบบายๆๆ”ทุกคนโบกมือลา
“กันต์ แต้เราส่งให้จริงๆนะ”ส้มหันมาเขย่าแขนยืนยัน
“รู้แล้ว มันคงจะหายตอนอ.เอาไปตรวจก็ได้มั้งชั่งเหอะ ทำใหม่ก็ได้”ผมบอกยิ้มๆ ไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกผิด
“ให้กูมาช่วยป่าว”ฟางถาม
“ไม่เป็นไร พอจำผลได้หลายตัวอย่างอยู่ ทำใหม่ไม่กี่เรื่องหลอก”ผมเกรงใจ รู้ว่าฟางอยากจะช่วยแต่วันหยุดทั้งทีก็ควรได้พักผ่อน
“เออๆ มีไรก็บอก”
ตกเย็น จีมารอรับผมใต้คณะเหมือนทุกวัน ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่ถูกคนเขียนข้อความไม่ดีใส่ให้จีฟังเพราะไม่อยากให้จีคิดมากเพราะวันต่อมาทุกคนก็ลืมเรื่องทุกอย่างหมดเอง ผมกำลังเดินลงมา แต่เห็นกลุ่มนักศึกษาแพทย์หญิงกลุ่มใหญ่ยืนล้อมจีอยู่ เลยแอบดูอยู่หนังเสา เห็นแตงโมกับเพื่อนยืนคุยกันโดยมีจียืนอยู่แทบจะเรียกได้ว่ากลางวงอย่างสนุกสนาน แต่ก็พาลให้กลัวว่าทุกคนจะเล่าเรื่องข้อความนั้นให้จีฟัง
“กันต์”จีที่เห็นผมตะโกนเรียก และรีบขอตัวออกมาจากกลุ่มพวกเพื่อนผู้หญิง
“หืมห์?”ผมเดินไปหาด้วยแต่จีก็เดินมาแทบจะถึงตัวผมก่อนแล้ว
“เป็นไร หน้าดูซีดๆ ไม่สบายหรอ”จีเอามือทาบบนหน้าผากผมเพื่อวัดไข้
“เปล่า แค่เหนื่อยๆอ่ะ หิวด้วย”ผมส่ายหัวตอบยิ้มๆ ไม่อยากทำให้จีเป็นห่วงมาก
“งั้นไปหาอะไรกันก่อนเดี๋ยวไปส่ง วันนี้แม่ไปทำงานกับพ่อที่โรงแรมคงจะกลับดึก”จีจูงมือผมเดินไปที่รถ หลายคนที่เดินผ่านมาพากันมอง ส่วนคนที่รู้จักก็พากันผิวปากแซวบ้างตามประสา
“น้องทีล่ะ”จีเปิดประตูให้ผมเข้าไปก่อนจะปิดประตูแล้วรีบเดินอ้อมเข้ามานั่งฝั่งคนขับ
“พ่อส่งรถไปรับแล้ว”จีบตอบและเริ่มออกรถ
“มานานเราก็มาถึงห้างดังแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากบ่านพวกเราเท่าไหร่นัก เลยเลือกกินบาร์บีกอนกันเพราะเบื่ออาหารเกาหลีกันแล้ว
“เมื่อกี้คุยอะไรกันกับพวกแตงโมที่คณะอ่ะ”ระหว่างนั่งรอพนักงานเอาของมาเสริฟผมก็ชวนจีคุย
“แตงโมไหน?”จีเลิกคิ้วถามงงๆ
“ก็พวกผู้หญิงที่คณะแพทย์เมื่อกี้ไง”ผมบอก อาหารที่สั่งเริ่มทยอยมาส่ง
“อ่อ เขาเข้ามาคุยเล่นอ่ะ ถามโน้นนี่เยอะไปหมดจำไม่ได้แล้ว”จีตอบแบบไม่สนใจ และเริ่มยาเนื้อบนเตา ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วเริ่มลงมือทานกัน
กินๆกันอยู่ แอพในมือถือก็แจ้งเตือนผมเลยหยิบขึ้นมาดู พอเปิดดูก็ตกใจจนเผลอทำตะเกียบหล่นลงโต๊ะ
“มีอะไร”จีเงยหน้ามาถามอย่างสงสัย สักพักมือถือจีก็ดัง จีหยิบขึ้นมาเปิดดู
“ใครทำ!!!”จีสถบเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง
“จี”ผมรู้สึกขอบตาร้อนพราวใครทำ ทำไมต้องทำขนาดนี้
ในเฟสบุ๊คของ มหาลัยมีรูปที่ถูกทำขึ้น2รูปให้อยู่ในรูปเดียวกัน ด้านบนเป็นรูปเมื่อกลางวันเป็นรูปที่พี่น้ำลูบหัวผมและผมก็เงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้
ส่วนอีกรูปเป็นรูปผมกับจีที่ถ่ายจากออกร้านปิ้งย่างที่ผมกำลังป้อนเนื้อย่างให้จีที่นั่งอยู่อีกฝั่ง แคปชั่นกลางภาพเขียนอังษรตัวสีแดงตัวใหญ่ทับว่า >>>อีแรด<<< และยังมีแคปชั่นด้านบนที่เขียนไว้ว่า >>>มาเรียนหรือมาหาผัว สับร่างกันแทบไมทัน<<<
รูปถูกลงเพียงไม่ถึง5นาทีก็มีคนกดไลท์หลายร้อย ผมได้แต่ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลเพราะความกลับและความอาย พรุ่งนี้ผมจะไปเรียนยังไง
“รีบลบออกซิว่ะ หรือจะให้กูไปแจ้งตำรวจ”จีโทรหาใครสักคนพร้อมรีบบอลให้เขาลบโพสออกให้
“กันต์กลับเหอะ”ไม่รู้ว่าจีเช็คบิลตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่จีเข้าดึงแขนผมออกจากที่นั่งแล้วรีบเอาเสื้อช็อปมาคุมให้แล้วรีบพาเดินออกจากร้าน
ตลอดทางจี พยายามโทรหาเพื่อนๆหลายคนให้จัดการเรื่องคนโพสต์ให้ แต่ผมก็เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้เพราะกลัวพ่อกับพี่เกรวจะเห็นของพวกนี้
เอาแต่คิดว่า ใครกันที่เกลียดผมขนาดนี้
TBC"
กราบบบบบบบบบบบ ขอโทษ อย่างนอบน้อม
ตั้งใจจะลงตั้งแต่ช่วง2อาทิตย์ก่อนเเล้วแต่โน๊ตบุคเเจ๋งงับ เพื่องได้เครื่องมา
เรื่องนี้แต่จะ2ปีเเล้วยังไม่จบสักทีขอโทษทุกคนที่ตามอ่าน ปีนี้ยุ่งจริงๆๆ
มีทั้งเรียน ทั้งโปรเจ็ค ทั้งงานวิจัย เยอะจนแทบไม่มีเวลานอน ชวงปีใหม่หยุดยาวจะพยายามนั่งปั้นเรื่องนี้ให้จบ
คิดไว้นะ แต่ไม่รู้จะได้เปล่าเนื้อเรื่องยังไม่ค่อยคืบเลย
ไหนจะเรื่องพี่หมอกับน้องเกรวด้วย จะพยายามนะ
กราบบบบบบบบบบ
-
มาแล้ววววววว นึกว่าตาฝาดด
เย้ๆๆๆ สงสารน้องกันต์ ใครแกล้งน้อง
จีช่วยปกป้องน้องด้วยนะ
-
คำผิดเยอะมาก กลับมาแก้หน่อยนะ :mew1: :mew1:
-
คำผิดเยอะมากเลยค่ะ แล้วก็บางพาร์ทที่เป็นพาร์ทของจี ก็แทนตัวว่ากันต์ พาร์ทของกันต์ก็แทนตัวว่าจี
ผิดเยอะมากเลยค่ะ อ่านแล้วงงมาก แต่เนื้อเรื่องสนุกนะคะ น่าติดตาม ตอนหน้าไม่ต้องรีบลงนะคะ ตรวจเชคก่อนลงก็ได้ ช้าแต่ชัวร์ จะเป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะคะ
-
ห่างหายไปนานมากข้ามปีเลย แต่ก็ดีใจได้อ่านตอนใหม่แถมยังกลับไปอ่านตอนที่1ใหม่ไม่งั่นอ่านไม่ประติดประต่อแน่ๆ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:mew1:
-
บางครั้งการเป็นคนดีก็ไม่ช่วยอะไรนะคับน้องกันต์
-
:fire:
-
นึกว่าจะไม่มาต่อแล้วววววฮือสงสารน้องกันต์
คนเขียนไม่ต้องรีบนะคะค่อยๆเขียนแล้วเช็คก่อนลงก็ได้ค่ะตอนใหม่นี่คำผิดเยอะจนอ่านงงๆเลย
สู้ๆค่ะเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยยย
คิดถึงน้องจี กับ น้องกันต์ !!!!
ขอบคุณไรต์ที่มาต่อนะคะ
เขาเป็นแฟนกันแล้วววววววว. :ling1:
ถ้าให้เดาอาจจะไม่ใช่เอฟที่ทำ
แต่คนทำน่าจะเป็นแฟนน้ำ แฟนเก่าน้ำ หรือคนที่ชอบน้ำอยู่
น่าจะคนในคณะแพทย์อะ จริงๆ นะ คิดงั้น
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
คิดถึงน้องจี น้องกันต์
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ น่าติดตามมากค่ะ
-
แก้คำผิดตอนที่ 17 ค่ะ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกเธอทำกันยังไงถึงหาย แต่เห็นว่าตลอดมาเธอเป็นเด็กตั้งใจเรียนดีไม่น่าจะเหลวไหล ฉันจะให้เธอทำมาส่งใหม่ แต่เธอต้องทำเลป =แล็บใหม่ เพราะคงจะให้เธอลอกเพื่อนๆในกลุ่มส่งไม่ได้ มันคนจะ##หน้าเกลียด=น่าเกลียด เกิน”อาจารย์บอกอย่างใจเย็น
“รู้ดีนะเราน่ะ”พี่น้ำผลักหัวฟางเบาๆอย่างเอ็ดดู = เอ็นดู”พี่มาเอาหนังสือจาก อ.น่ะ ไปที่ห้องไม่เห็นเลยคิดว่ามาสอนแล้ว
“บ๊าบบาย = บ๊ายบาย ๆ ”ทุกคนโบกมือลา
“กันต์ แต้ = แต่เราส่งให้จริงๆนะ”ส้มหันมาเขย่าแขนยืนยัน
“รู้แล้ว มันคงจะหายตอนอ.เอาไปตรวจก็ได้มั้งชั่งเหอะ ช่างเถอะ ทำใหม่ก็ได้”ผมบอกยิ้มๆ ไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร พอจำผลได้หลายตัวอย่างอยู่ ทำใหม่ไม่กี่เรื่องหลอก = หรอก”ผมเกรงใจ รู้ว่าฟางอยากจะช่วยแต่วันหยุดทั้งทีก็ควรได้พักผ่อน
“กลุ่มใหญ่ยืนล้อมจีอยู่ เลยแอบดูอยู่ หนังเสา =หลังเสา เห็นแตงโมกับเพื่อนยืนคุยกันโดยมีจียืนอยู่แทบจะเรียกได้ว่ากลางวงอย่างสนุกสนาน แต่ก็พาลให้กลัวว่าทุกคนจะเล่าเรื่องข้อความนั้นให้จีฟัง
“เมื่อกี้คุยอะไรกันกับพวกแตงโมที่คณะอ่ะ”ระหว่างนั่งรอพนักงานเอาของมาเสริฟ=เสิร์ฟผมก็ชวนจีคุย
“อ่อ เขาเข้ามาคุยเล่นอ่ะ ถามโน้นนี่เยอะไปหมดจำไม่ได้แล้ว”จีตอบแบบไม่สนใจ และเริ่มยา =ย่างเนื้อบนเตา ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วเริ่มลงมือทานกัน
“ใครทำ!!!”จีสถบ= สบถเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง
“จี”ผมรู้สึกขอบตาร้อนพราว =ผ่าวใครทำ ทำไมต้องทำขนาดนี้
>>มาเรียนหรือมาหาผัว สับร่าง รางกันแทบไมทัน<<<
รูปถูกลงเพียงไม่ถึง5นาทีก็มีคนกดไลท์หลายร้อย ผมได้แต่ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลเพราะ#####ความกลับ?####และความอาย พรุ่งนี้ผมจะไปเรียนยังไง
“รีบลบออกซิว่ะ หรือจะให้กูไปแจ้งตำรวจ”จีโทรหาใครสักคนพร้อมรีบบอล = บอกให้เขาลบโพส=โพสต์ออกให้
-
เนื้อเรื่องสนุกค่ะ แต่คำผิดเยอะมาก
-
ต้องเป็นคนที่แอบชอบน้ำแน่เลย แล้วก็ต้องอยู่คณะแพทย์ด้วย
-
พึ่งเริ่มอ่าน
สนุกมากค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
:pig4:
-
มาต่อเร็วๆน้าาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอตอนต่อไปอยู่จ้า :call:
-
รอจ้ารอ :call: :call: :call:
-
คุ้นๆว่าเคยอ่าน ^^
-
หายไปนานจัง
-
มาต่อ นร้า รออยู่
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:katai1: :katai1:
-
นายเอกทั้งโง่ทั้งอ่อนแอแบบนี่ ง่ายต่อการปั่นประสาทสุดๆ แถมพระเอกยังนิสัยโคตรไม่แมน ตัดสินใจอะไรไม่เคยเด็ดขาดแบบนี้ เลิกๆกันไปแล้วให้พระเอกคบเอสเถอะ เหมาะกันดี ส่วนนายเอกก็อยู่เหงาๆต่อไป เรื่องง่ายๆแค่ปกป้องสิทธิ์ของตัวเองยังทำไม่ได้เลย
-
อ่านแล้วอยากพ่นไฟ
-
คิดถึงคุณเต่าตุ่นนนนน
เป็นไงบ้างค้า สบายดีไหม
ยังมีคนทางนี้รออยู่เสมอนะคะ
มีเวลาอย่าลืมแวะมาทักทายกันบ้างนะคะ~~
-
ถึงจะสองปีกว่าแล้ว แต่อยากให้กลับมาต่อนะคะ
-
จะนานเกินไป :mew4: :heaven
-
ตอนที่12
ตุลย์Talk
partของตุลย์แน่หรือ ตุลย์ต้องเป็นคนเล่าสิ คนอื่นที่ถูกกล่าวถึงต้องเป็นบุรุษที่2หรือ3 แต่ที่อ่านดู วาก็เล่า เพื่อนวาก็เล่า มันมั่วไปหมด
-
ชอบมากเลย จะมาต่อไหมคะ