พิมพ์หน้านี้ - Come back again. 6/5/58 --จบ--
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: ลิงภูเขา ที่ 28-04-2015 12:22:22
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรื่องสั้น สามหรือสี่ ตอนจบนี่แหละครับ :laugh:
-
“เราให้โอกาสลมตัดสินใจอีกครั้ง ว่าจะเลิกกับเราจริง ๆ ใช่ไหม”
“...”
“เราถามว่าลมจะทิ้งเราไปจริง ๆ ใช่ไหม”
“ขอโทษ”
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินเรื่องที่ว่าเขาแอบมีคนอื่นลับหลัง แต่แค่ไม่คิดว่าจะมีวันที่เขาคิดจะทิ้งผมเพื่อไปคบกับคนอื่นจริง ๆ
“ได้ จากนี้ไประหว่างเราจะไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
ผมโยนคำพูดอ้อนวอนขอร้องมากมายที่คิดจะใช้รั้งเขาเอาไว้ไปจนหมด ไม่มีประโยชน์ที่จะยื้อเอาไว้อีก ในเมื่อเขาไม่เหลือใจจะรักผมแล้ว คน ๆ นั้นคงดีกว่า คงสามารถดูแลเขาได้ดีกว่าผมจริง ๆ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมต้องทำก็มีแค่ต้องยอมรับมัน
“ลาก่อนนะลม”
.
.
.
ผมก้าวผ่านช่วงเวลาเจ็บปวดช่วงนั้นมาแบบมึน ๆ สุดท้ายก็ตกลงคบกับเพื่อนที่คอยดูแลผมมาตลอด เมย์เป็นเพื่อนสนิทของผมมาตั้งแต่มัธยมต้น เพื่อนที่ห่วงใยกันมาตลอด เพิ่งมาห่าง ๆ กันก็ตอนเข้ามหาวิทยาลัย ยิ่งพอมารู้จักกับลม ผมยิ่งห่างจากเมย์มากขึ้นไปอีก
ผมลืมเพื่อนที่แสนดีอย่างเมย์ไป จนกระทั่งวันที่ถูกเขาทิ้ง
“เมย์ว่าเจี๊ยบชักจะอ้วนไปแล้วนะ”
ผมเงยหน้าจากจานข้าวตรงหน้าขึ้นมามองเมย์ ก่อนจะตอบกลับไปแบบไม่มั่นใจนัก “ไม่ขนาดนั้นมั้ง”
“อ้วนสิ ดูไซค์กางเกงตัวเองบ้างไหมว่ามันเพิ่มมากี่เซ็นต์แล้ว” เมย์ว่าแล้วยื่นถุงกางเกงยีนส์ที่เพิ่งซื้อมาให้ผม “ไหนจะแก้มที่มันขยายออกจนจะบังลูกตาแล้วแบบนี้”
ผมโยกตัวหลบเมย์ที่กำลังพยายามจะหยิกแก้มผม “น้ำหนักเพิ่มขึ้นแค่สองสามกิโลเองนะ”
“ยังจะเถียงอีก”
“เปล่าซะหน่อย เฮ้ย !”
เพราะมัวแต่แกล้งกันไปมาเลยทำให้ผมลืมตัวว่าถอยหนีเมย์จนแทบจะตกเก้าอี้แล้ว ดีที่เมย์ยังช่วยดึงแขนเอาไว้ ผมเลยไม่ได้ตกลงไปบนพื้น “เจี๊ยบเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร ๆ ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้”
“ก็คนมันกลัวนี่”
ผมหัวเราะไปกับใบหน้ามุ่ย ๆ ของเมย์ก่อนจะเผลอไปสบตากับคนที่ไม่ได้เจอหน้ามานานเกือบสามเดือน “ลม..”
“ใครเหรอ” เมย์มองตามสายตาผมไปก่อนจะหันมาถาม “เพื่อนเจี๊ยบเหรอ”
“อ่อ..เออ เพื่อนที่มหาลัยน่ะ”
“ไม่เข้าไปทักเหรอ”
“อย่าเลย จริง ๆ ก็ไม่ได้คุยกันนานแล้วอ่ะ”
“อ่อ”
เมื่อเห็นเมย์เลิกสนใจเรื่องนี้แล้ว ผมเลยหันไปตักกับข้าวตักอะไรให้เมย์ก่อนจะรีบกินส่วนของตัวเองบ้าง อยากออกไปจากที่นี่แล้ว ไม่อยากเห็นหน้าคนที่เคยทำให้ผมต้องเสียใจอีกแล้ว
“เดี๋ยวเจี๊ยบไปส่งเมย์ที่หอเลยนะ”
“อ้าว..ไหนบอกว่าจะพาไปกินไอติมก่อนไง”
“ก็เมย์บอกว่าเจี๊ยบอ้วนอ่ะ ยกเลิกไม่ต้องกินเลยดีกว่า”
“โหยเจี๊ยบ” เมย์โอดครวญ “เมย์แค่พูดเล่นเหอะ”
“ไม่รู้แหละ เจี๊ยบถือว่าเมย์พูดจริง” ผมพูดยิ้ม ๆ “ต่อไปจะไม่กินไรตามใจปากแล้ว”
“โอ๋ ๆ เจี๊ยบอ่ะ เมย์ล้อเล่น” ผมหัวเราะเมื่อเมย์ทำท่าทางน่ารัก ๆ ง้อ โดยการยื่นมือออกมาโบกตรงหน้าผมเหมือนกำลังหลอกเด็กตัวเล็ก ๆ “ไม่งอนนะไม่งอน”
“อายบ้างไหม คนมองเต็มร้านแล้ว”
“อายทำไม ไม่มีใครรู้จักเราสักหน่อย”
นั่นสินะ ผมจะต้องกลัวและอายไปทำไม ในเมื่อตอนนี้ไม่มีใครที่ผมรู้จักนั่งอยู่ในร้านนี้ด้วยสักหน่อย
.
.
.
“เจี๊ยบ”
ผมชะงักเท้าตัวเองที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดหอ ก่อนจะหันไปมองคนเรียก “ลม”
“เอ่อ..เราเพิ่งรู้ว่าเจี๊ยบย้ายมาอยู่ที่นี่”
ผมหันไปมองตัวตึกที่ผมมาเช่าอยู่อาศัยได้เกือบ ๆ สามเดือนก่อนจะหันกลับไปมองคนถามด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบใจ “อืม พอดีตอนนั้นห้องมันว่างพอดี ค่ามัดจำก็ไม่ค่อยแพง แถมพี่เจ้าของยังใจดีให้ผ่อนจ่ายได้ด้วย”
นึกถึงตอนนั้นแล้วก็สมเพชตัวเอง ถูกทิ้งไม่พอยังไม่มีที่ซุกหัวนอน แต่ทั้งอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าจะโทษว่าเป็นความผิดของเขา เพราะผมมันใจง่ายเอง ที่พอตกลงเป็นแฟนกับเขาได้ก็รีบหอบผ้าหอบผ่อนย้ายไปอยู่ด้วยเสียอย่างนั้น
“ว่าแต่มานี่ทำไม”
“คือพอดีเราเห็นเจี๊ยบในร้านข้าว เราก็เลยแอบตามมา”
“เพื่อ ?” สาบานเลยว่าน้ำเสียงที่ผมใช้มันไม่ได้มีการประชดประชันเลยแม้แต่นิดเดียว “ลมต้องการอะไรจากเรางั้นเหรอ”
“เจี๊ยบ”
“คือเราไม่เข้าใจนะว่า ทำไมลมไม่ปล่อยให้มันผ่าน ๆ ไป” ผมพูดเบา ๆ เรียบ ๆ “แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก หรือทำมองไม่เห็นไปเลยไม่ได้หรือไง”
“เจี๊ยบ”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะส่งยิ้มไปให้เขา “บอกตรง ๆ ว่าเรายังไม่อยากเห็นหน้าลมเลย”
“...”
“เรียกว่าโกรธหรืออะไรดีล่ะ” ผมพยายามนึกคำพูดที่มันจะรุนแรงน้อยที่สุด “อย่าเพิ่งมาให้เราเห็นหน้าเลยดีกว่า”
ผมหันหลังให้ เตรียมจะเดินขึ้นหอ “นั่นมันแปลว่าเจี๊ยบยังรักเราอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“เหอะ !” ผมส่งเสียงในลำคอ นึกเกลียดความมั่นใจที่มากเกินความพอดีของเขา
“เพราะอย่างนั้นเราเลยตามมา”
“รักหรือไม่รักแล้วยังไง” ผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา “ในเมื่อเราต่างตัดสินใจแล้วว่าจะจบ”
“ตอนนั้นเราแค่พลาด” ว่าแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ผม “แต่เรารู้แล้วว่าคนที่เรารักมีแค่เจี๊ยบ”
“ไม่ตลกไปหน่อยเหรอ”
“...”
“ลมโตแล้วนะ เรียนปีสุดท้ายแล้วด้วย”
“เจี๊ยบ”
“พลาดหรือไม่พลาด เด็กวินคนนั้นลมก็แอบคบลับหลังเรามาตั้งเกือบปี”
“เจี๊ยบ”
“พอเถอะ จะอะไรก็ช่างเราก็ไม่กลับไปแล้ว”
“ทำไมล่ะ” เขาถามแล้วกระชากตัวผมเข้าหา “เพราะผู้หญิงที่นั่งกินข้าวด้วยกันวันนี้หรือไง”
“ไม่เกี่ยวกับเมย์”
“ชื่อเมย์สินะ คบกันมานานหรือยังล่ะ” น้ำเสียงฟังดูเย้ยหยันสิ้นดี “ยังไงก็คงยังไม่เกินสามเดือน แล้วเขารู้ไหมว่าก่อนหน้านี้เจี๊ยบเคยเป็นเมียเรามาก่อน”
“ไอ้ลม !” ผมผลักตัวเขาออกห่าง ก่อนจะส่งหมัดเน้น ๆ ไปให้ “มึงมันเหี้ย”
“หึ ๆ” แทบจะตามเข้าไปกระทืบเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนั่น “หยาบคายขึ้นนะ”
“เพราะคุยกับคนเลว ๆ อย่างมึงไง”
“แต่เราดันชอบ”
“ไอ้ลม”
“กลับมาดีกันเถอะ ไม่มีใครเหมาะกับเจี๊ยบเท่าเราหรอก”
“กู มี แฟน แล้ว”
“ก็เลิกไปสิ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย !”
แม่เคยบอกเคยสอนผมมาเสมอตั้งแต่เด็กว่าอย่าใช้กำลังตัดสินปัญหา แต่กับวันนี้ กับลมที่ผมไม่เคยเจอคนนี้มันทำให้ผมต้องฝืนคำสอนของแม่
“ต่อยเสียให้พอ ต่อยแล้วกลับมาเป็นของเราซะ”
Ma-NuD_LaW
:ruready
-
บอกเลิกกันง่ายๆแล้วมาขอคืนดี มันง่ายไปไม๊ ขึ้นเลยๆ พ่นไฟๆ :fire: :fire:
-
อ่านมา รู้สึกอย่างถามอย่างหนึ่ง
สรุปเจี๊ยบอ้วนจริงป่ะเนี่ย แล้วลมมาขอคืนดีตอนอ้วนเนี่ย
ชอบของแปลกเรอะ
เอ๊ะ หรือไม่ใช่หว่า :z2: :z2: :z2:
ติดตาม รอๆๆๆๆ
-
โกรธแทนค่ะ :m16:
-
:a5: ห๊ะ จบแล้วเหรอคะ????
-
ชื่อมันก็บอกแล้วว่า "ลม" ลมเพลมพัด ปลิวไปปลิวมา อย่างนี้ต่อให้กลับมาหาอีก ก็มีทางที่จะหลีกออกไปอีกได้ เจี๊ยบอย่าใจอ่อนเป็นอันขาด กระทืบมันให้จมดินเลยค่ะ :z3:
-
กลับมาขอคืนดีดื้อๆแบบนี้เนี่ยนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ผมแง้มผ้าม่านมองคนบ้าที่นั่งนิ่งอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้หน้าหอ แรก ๆ ผมนึกว่าที่เขายังไม่ไปไหนก็เพราะเมาหมัดที่ผมกระหน่ำใส่หน้าไป แต่พอเอาเข้าจริง ๆ จนถึงตอนนี้แล้วเขาก็ยังไม่ขยับตัวไปไหน ผมปิดม่านลงจนสนิทก่อนจะปิดไฟแล้วเดินกลับมาล้มตัวลงนอนที่เตียง หยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความบอกฝันดีเมย์เหมือนที่เคยทำมาทุกคืน เสร็จสรรพก็กดตั้งนาฬิกาปลุกแล้วหลับตาลง
ผมปล่อยให้สมองว่างเปล่า ไม่ได้คิดจะใส่ใจสักนิดว่ามีใครอีกคนต้องนั่งตากยุงอยู่ข้างนอก
“เจี๊ยบ”
ผมมองสำรวจเขาที่มาดักรออยู่หน้าประตูหอตั้งแต่เช้า เสื้อผ้าชุดเดิมของเมื่อวานนี้แน่นอน ยืนยันได้จากคราบเลือดที่ติดอยู่บนปกเสื้อนั่น แสดงว่าเขาคงยังไม่ได้กลับไปเลยตั้งแต่เมื่อคืน “ทำไมไม่กลับห้องตัวเองไป จะมานั่งตากยุงทำไมทั้งคืน”
“เราอยากคุยกับเจี๊ยบ”
ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง”
“...”
“ช่วยเข้าใจอะไรง่าย ๆ หน่อยได้ไหมลม” ผมพูดเสียงอ่อน “หรือถ้าทำไม่เป็น ก็แค่ทำเหมือน ๆ กับที่เราเคยทำตอนลมบอกว่าจะไป”
“...”
“ตอนนั้นเราเคยพูด หรือทำอะไรเพื่อรั้งลมเอาไว้ไหม”
“ก็เพราะเจี๊ยบไม่เคยทำไง เรื่องของเรามันเลยผิดพลาดแบบนี้”
“จะบอกว่าผิดที่เราไม่พยายามรั้งลมเอาไว้หรือไง” ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมเราต้องทำอะไรน่าสมเพชแบบนั้น”
“เจี๊ยบ !” เขาขึ้นเสียงใส่ “เจี๊ยบจะบอกว่าเรากำลังทำเรื่องน่าสมเพชอยู่หรือไง”
“...”
“การพยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้ความรักกลับคืนมา มันเป็นเรื่องน่าสมเพชอย่างนั้นเหรอ”
“เหอะ !”
“เจี๊ยบรู้จักคำว่าความรักจริง ๆ หรือเปล่า”
“ลมต่างหากที่ไม่รู้จักคำว่ารัก !” ผมตะคอกเขา “เรามีแฟนแล้ว เข้าใจคำว่ามีแฟนแล้วไหม”
“...”
“และการที่เราจะคบกับใครสักคนเป็นแฟน นั่นก็แปลว่าเราต้องรักเขา”
“...”
“ลมเข้าใจที่เราพูดไหม”
“...”
“อย่ามายุ่งกับเราอีก” ผมเดินออกมาหลังจากพูดจบ ก่อนจะรีบวิ่งไปมหาวิทยาลัยเมื่อรู้ตัวว่าเริ่มสายแล้ว
“เราไม่ยอมแพ้หรอก” ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเขา “อย่าคิดว่าเราจะยอมแพ้ง่าย ๆ”
.
.
.
แล้วลมก็ทำอย่างที่พูดจริง ๆ นั่นคือการที่ผมจะต้องเห็นเขาในแทบจะทุกที่ ๆ ไป ทั้งที่คณะของเราก็ไม่ได้ใกล้กันเลยสักนิด ผมไม่หลบแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจ อยากจะทำอะไรก็ทำ ตราบเท่าที่มันยังไม่สร้างปัญหาให้กับผม ผมก็จะไม่ว่าอะไร
“เมย์ว่ามีคนเดินตามเรามานะ”
ผมหันไปมองเมื่อเมย์พูด “คงไม่หรอก”
“แต่เมย์รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ นะ” ว่าแล้วหันกลับไปมองอีกครั้ง “แล้วถ้าจำไม่ผิด เหมือนจะเป็นเพื่อนเจี๊ยบไม่ใช่เหรอ”
“ช่างเขาเถอะเมย์”
“เมย์ว่าเจี๊ยบไม่คุยกับเขาก่อนดีกว่าไหม ไม่งั้นเขาคงตามเราไปแบบนี้ไม่หยุดแน่”
“ช่างมันสิ”
“แต่เมย์ไม่สบายใจ แถมเริ่มจะกลัวแล้วด้วย”
ผมถอนหายออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะตอบกลับเมย์ไป “งั้นเมย์รออยู่นี่แปบหนึ่งนะ เดี๋ยวเจี๊ยบมา”
.
.
ผมเดินกลับไปทางเดิม ตรงเข้าไปลากแขนเขาให้เดินตามมาที่ห้องน้ำ ก่อนจะเอ่ยปากว่า “จะตามเรามาทำไม รู้ไหมว่านายทำให้เมย์กลัว”
“...”
“ลม !” ผมเสียงดัง เมื่อเห็นเขาทำท่าไม่ใส่ใจ
“ก็เคยบอกแล้วว่าจะไม่ยอมแพ้”
“เลยเที่ยวเดินตามเราต้อย ๆ ทำตัวแบบคนโรคจิตอย่างนี้น่ะเหรอ“
“...”
“อย่ามายุ่งกับเรา” ผมจ้องหน้าเขา “ไปให้ห่าง ๆ เรากับแฟนเรา”
“เจี๊ยบ”
“เราจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะลม อย่ามายุ่งกับเราอีก หน้าก็อย่ามาให้เห็น”
“...”
“ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าเราไม่เตือน”
“ทำไม เจี๊ยบจะทำอะไรเรางั้นเหรอ” พูดแล้วส่งยิ้มเหยาะ ๆ มาให้ “จะเตะจะต่อยเราก็ทำมาเลย เราไม่สู้เจี๊ยบหรอก”
“...”
“แต่อย่าหวังว่าเราจะไป”
“เรามีวิธีของเราลม” ว่าแล้วจ้องตาเขา “ถ้าลมยังไม่ยอมเลิก เราเอาจริงแน่”
พูดจบผมก็รีบเดินออกมาหาเมย์ ก่อนจะพากลับไปส่งที่หอทันทีเมื่อเห็นท่าทางของแล้ว เมย์ดูกลัว ดูไม่สบายใจที่จะเดินเล่นอีกแล้ว
.
.
.
“อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนสิเจี๊ยบ”
“อืม”
ผมนั่งเล่นในห้องเมย์อยู่จนเกือบเย็น ก่อนจะพาเมย์ไปกินข้าวที่ร้านแถวหอนั่นก่อนจะพากลับมาส่งอีกครั้ง สุดท้ายก็ตัดสินใจค้างที่ห้องเมย์เลย เมื่อเริ่มขี้เกียจจะนั่งรถกลับแล้ว
“ขี้เกียจแบบนี้ไงถึงได้อ้วน”
“ว่าเราอ้วนอีกแล้วนะเมย์”
“ฮะ ๆๆ” เมย์หัวเราะคิกคัก ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูมาให้ “ไปอาบน้ำได้แล้ว ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวเมย์จะเตรียมให้”
“เราขอเลยดีกว่า ไม่อยากออกมาแต่งตัวต่อหน้าเมย์”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย” มันว่าแล้วส่งยิ้มล้อ ๆ “เมื่อก่อนก็ค้างด้วยกันบ่อย ๆ”
“...”
“หรือว่าเจี๊ยบอายพุงกลม ๆ นี่” ว่าแล้วจิ้ม ๆ มาที่ท้องผม
“เดี๋ยวจะฟิตหุ่นมาอวดคอยดู” ผมพูดอย่างมั่นใจ
“จะรอดูนะ หลังเมย์กลับจากฝึกงานคงจะได้เห็นใช่ไหม”
เมย์กำลังจะไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด เพราะสาขาที่เมย์เรียนค่อนข้างจะหาที่ฝึกงานยาก อีกอย่างเมย์เองก็อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านด้วย เลยเลือกที่ฝึกในจังหวัดที่เป็นบ้านเกิดของตัวเอง
“เมย์ไม่อยู่ อย่าให้รู้นะว่าแอบไปเจ้าชู้ที่ไหน”
“ไม่ใช่นิสัยเจี๊ยบเหอะ”
ผมสามารถบอกเมย์ได้อย่างมั่นใจเลยว่า ผมไม่มีวันนอกใจเมย์แน่นอน ยิ่งกับสิ่งที่ผมคิดเอาไว้ว่าจะต้องไปทำในวันพรุ่งนี้ยิ่งทำให้มันมั่นใจว่าจะไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้เมย์ต้องไม่สบายใจอีก
“เดี๋ยวเจี๊ยบไปอาบน้ำแล้ว เมย์นอนไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอ”
“อืม”
“ฝันดีนะครับ” ผมก้มลงไปหอมเบา ๆ ที่หน้าผากเมย์ ก่อนจะจัดแจงห่มผ้าให้ แล้วแยกตัวเข้ามาอาบน้ำ ในหัวก็คิด ๆ เรื่องที่จะต้องทำในวันรุ่งขึ้น และเรื่องที่ว่านั่นก็คือ การตามหาเด็กที่ชื่อว่า วิน อะไรนั่น
เด็กวินที่ลมเคยแอบคบไว้ลับหลังผม
Ma-NuD_LaW
:pig4:
-
วินกับลมทำไมทำงี้ นิสัยไม่ดีชิ เมย์คบกับเจี๊ยบนานๆเลยะ :m31:
-
น่าอ่านๆๆๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ลมนิสัยแย่มากกกกกก :katai4:
-
ลมแบบ เอิ่ม....
มีอาการทางจิตเล็กๆป่ะคะ?
-
ตอกกลับให้หน้าหงายไปเลยค่า น้องเจี๊ยบจัดหนัก :hao7:
-
เมย์คือผู้หญิงใช่มั้ย
และเราคือสาววายใช่มั้ย
ทำไมอยากใหเจี๊ยบคู่กับเมย์ฟ่ะ!?!
แล้วเจี๊ยบจะคู่กับใครอ่ะ
วินเหรอ หรือลม หรือ...
ไม่รู้อ่ะ ฉันจิบ้าาา :z3: :z3: :z3: :z3:
-
“ที่ทำแบบนี้ เพราะต้องการจะเยาะเย้ยที่พี่ลมเขาเลือกพี่ไม่ได้เลือกผมใช่ไหม” เด็กนี่โวยวายออกมาทันทีที่ผมบอกว่าลมกลับมาวุ่นวายกับผม “ผมยอมรับว่าผมผิดที่ไปยุ่งกับเขา”
“วิน”
“แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าพี่ลมคบกับพี่อยู่” มันยังพยายามอธิบาย “พอรู้ผมก็จะเลิก แต่เป็นพี่ลมแองที่เลือกจะคบกับผมต่อ”
“เดี๋ยววิน ฟังก่อน..”
“ผมไม่ได้บอกให้เขาเลิกกับพี่เพื่อมาคบกับผมนะ กระทั่งวันที่เขารู้ตัวแล้วว่ารักพี่มากกว่า ผมก็ยังไม่รั้งเขาเอาไว้เลย” สีหน้ามันดูเศร้าลง “ผมยอมเลิกเพราะอยากให้พี่ลมมีความสุข แล้วพี่ยังจะต้องการอะไรจากผมอีก”
“...”
“หรือจะมาเอาคืนที่ตอนนั้นผมทำให้พี่ต้องเสียใจ ตอนนี้เลยอยากให้ผมเจ็บบ้าง”
“พอสักที” ผมพูดเสียงดัง “พี่ไม่ได้จะมาต่อว่าหรือเอาคืนอะไรเราทั้งนั้นแหละ”
“...”
“พี่แค่ต้องการให้วินมาเอามันกลับไป”
“ทะ..ทำไม ทั้งที่ผมกับพี่ลมทำกับพี่ไว้ตั้งขนาดนั้น”
“พี่ไม่เคยโทษวินนะ” ผมบอกแล้วสบตาน้องมันเพื่อยืนยันความจริงใจ “ถึงจะโกรธลมบ้าง แต่พี่ก็ไม่เคยคิดอยากแก้แค้นหรือเอาคืนอะไร”
“...”
“แค่อยากให้เราต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองไป”
“...”
“แต่ลมกลับมาทำแบบนี้”
“พี่ลมบอกว่าเขารักพี่” พูดแล้วก้มหน้าลง “กับผมมันก็แค่ความหลง”
“แล้วยังไง มันมีสิทธิจะใช้เหตุผลนี้เพื่อกลับเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตพี่ได้อีกเหรอ”
“ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง พี่ช่วยให้อภัยพี่เขาสักครั้งไม่เหรอ” มันยังพยายามหาเหตุผลมาหักล้างความคิดของผม “ถ้าพี่ยังรักพี่ลม..”
“แต่พี่มีแฟนใหม่แล้ววิน” วินเงียบไปหลังจากผมพูดประโยคนั้นจบ “เพราะงั้นพี่จะเป็นฝ่ายถามวินเองว่า วินรักลมไหม”
“ผม..ผม”
“ถ้าวินรักมัน ก็ช่วยเอามันกลับไป อย่าให้มาวุ่นวายกับพี่และแฟนพี่อีก”
“...”
“วินช่วยพี่ได้ไหม”
.
.
.
เหมือนวินจะสามารถให้ได้ในสิ่งที่ผมขอ เมื่อวันต่อ ๆ มาหลังจากนั้นลมก็ไม่ได้โผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีก ชีวิตผมกลับเข้ามาสู่ความปกติอีกครั้ง มีเวลาไปดูแลเมย์ตลอดช่วงหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่เมย์จะต้องไปฝึกงาน
“ดูหนังเสร็จเราไปกินไอติมกันไหม”
“ได้สิ” ผมตอบเมย์ยิ้ม ๆ
“อยากให้เจี๊ยบตามใจเมย์ทุกเรื่องแบบนี้ไปตลอดเลย”
“แล้วทุกทีเจี๊ยบไม่ตามใจเมย์หรือไงหืม”
“ก็ตามใจ แต่ก็ต้องขัดไปก่อนซะทุกเรื่อง”
“ขนาดนั้นเชียว”
“ใช่น่ะสิ เจี๊ยบน่ะซีเรียสกับทุกเรื่องมากเกินไป”
“หึ ๆ” ผมหัวเราะไปกับสีหน้าของเมย์ “ต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นเลย”
“กลัวเจี๊ยบไม่เกรงใจ” เมย์ว่าแล้วหัวเราะร่วน “ยิ่งจะห่างกันแบบนี้ ยิ่งต้องเข้มใส่ไว้ก่อน”
“เจี๊ยบไม่นอกใจเมย์หรอก”
“เมย์รู้”
ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเมย์มันเริ่มต้นมาจากความเป็นเพื่อน เพื่อนที่ค่อนข้างจะรู้และเข้าใจกันดี เมื่อตกลงคบกันเราจึงมีความเชื่อใจให้กันมาก
“แล้วเมย์จะโทรหาเจี๊ยบทุกวันเลย”
“ไม่ต้องหรอก”
“...”
“เพราะเดี๋ยวเจี๊ยบจะเป็นฝ่ายโทรหาเมย์เอง”
“ขอบคุณนะ”
วันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งเมย์ขึ้นรถก่อนจะรีบนั่งรถมาเรียนที่มหาวิทยาลัย เมย์ต้องฝึกงานที่นู้นสามเดือน พอ ๆ กับผมที่ต้องไปฝึกงานเหมือนกัน และนั่นก็ทำให้ผมต้องรู้สึกลำบากใจขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อสถานที่ ๆ ผมต้องไปฝึกงานนั้น ดันเป็นที่เดียวกับลม
เพราะตอนนั้นเรายังรักกัน เราเลยเลือกที่จะไปทำที่เดียวกัน แต่ตอนนี้..
.
.
.
“หวัดดีเจี๊ยบ”
“หวัดดีเอก” ผมทักทายกลับไป ก่อนจะเหลือบมองคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ เอก
“นี่เจี๊ยบมาคนเดียวเลยจริง ๆ เหรอ กล้าหาญมากเลยนะ”
“อ๋ออืม พอดีหมดเวลายื่นที่ฝึกงานแล้ว เราเลยเปลี่ยนไปที่อื่นไม่ทัน”
นึกถึงตอนนั้นแล้ว ผมก็ช่างกล้าที่จะมาฝึกที่นี่คนเดียวทั้งที่เพื่อน ๆ ในคณะเลือกฝึกที่อื่นหมด นั่นเพียงเพราะผมอยากจะอยู่ใกล้ ๆ ลม และเพราะคิดว่ามีแค่ลมเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวก็พอแล้ว คิดไปแบบนั้นโดยไม่รู้เลยว่าบางทีเราอาจจะเลิกกันอย่างวันนี้
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะอยู่กันคนละแผนก แต่มากินข้าวพร้อมเรากับลมก็ได้นะ”
“ขอบคุณนะเอก”
ผมส่งยิ้มไปให้เอกอีกทีเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะขอตัวแยยกมารายงานตัวที่แผนกของตัวเอง วันแรก ๆ ของการทำงานผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ดีมากเสียจนผมนึกไม่ออกเลยว่าอีกไม่กี่วันถัดมาจะมีเรื่องให้ผมต้องรู้สึกแย่มากจนถึงที่สุด เมื่อลมที่ผมคิดว่าน่าจะเข้าใจเรื่องทุกอย่างจากวินแล้ว กลับมาทำร้ายผมในคืนเลี้ยงสังสรรค์เพื่อต้อนรับเด็กฝึกงาน
ลมขืนใจผม ทำร้ายผมในเวลาที่ผมไม่ได้มีสติ
.
.
.
“จะคิดอะไรมากกมาย ใช่ว่าเราไม่เคยนอนด้วยกันมาก่อนนะเจี๊ยบ”
“แต่นั่นมันก่อนหน้าที่เราจะเป็นแค่คนรู้จักกันแบบนี้ !”
“...”
“เราเลิกกันแล้วนะลม” ผมโวยวายใช้กำปั้นทุบไปตามตัวเขาหลายครั้ง “เข้าใจคำว่าเลิกไหม”
“เจี๊ยบ”
“เลิกที่แปลว่าลมไม่มีสิทธิจะมาแตะต้องตัวเราอีก”
“เจี๊ยบ !”
“อย่ามาตะคอกเรา”
“ขอโทษ” เขาพูดแล้วดึงมือผมไปกุมเอาไว้ “เราแค่ไม่ชอบให้เจี๊ยบพูดว่าเราเป็นคนอื่น”
“...”
“เรารักเจี๊ยบนะ”
“แต่เรารักเมย์” ผมตอบกลับแทบจะทันที “เรารักแฟนเรา”
“เจี๊ยบ”
“ลืมเรื่องนี้ซะ” ผมหันไปสบตาเขา “ลืมไปเสียว่ามันเคยเกิดขึ้น”
“ไม่ !”
“ลม !”
“อย่าคิดจะไล่ เพราะเราไม่มีวันไปแน่”
“...”
“แล้วก็ไปเลิกกับผู้หญิงคนนั้นซะ”
“...”
“อย่าให้เราต้องเป็นคนไปจัดการเอง”
Ma-NuD_LaW
-
เจี๊ยบเด็ดขาดมาก รับมง ปรบมือ o13
-
งาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ง่อวววววววว
เรื่องนี้ท่าทางจะจบไม่ค่อยสวยนะ(มโนไว้ก่อน)
แฟนสาวอกหัก แฟนเก่าขอคืนดี
เฮอะๆๆๆ
-
ลมเพลมพัด มาจากไหนช่วยกลับไปทางนั้น งานนี้ไม่ว่าเจี๊ยบจะลงเอยกับเมย์หรือไม่ ก็ไม่อยากให้นายสมหวังหรอกนะ ก็เห็นอยู่ว่าเจี๊ยบเขาไม่อยากเล่นด้วย
เจี๊ยบจะถือคติว่า เลิกแล้วก็แล้วกันไป แต่คงไม่มีวันกลับมาหากันอีก
หรือจะ...คนเราก็ต้องเคยทำผิดพลาดกันมาทั้งนั้น ถ้าให้อภัยได้ก็ให้อภัย และคนก็ต้องการโอกาสแก้ตัว?
รอดูต่อว่าจะเป็นอย่างไรต่อไปค่ะ :mew1:
-
เห้ยแบบ ไม่โอเคกับลมอ่ะ นอกใจ ก่อน มีการขืนใจอีก โคตรไม่ให้เกียติกันเลย
-
ผมไม่ได้ใส่ใจคำขู่ ไม่นึกกลัวเลยด้วยซ้ำ ผมอยู่ฝึกงานไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดสนใจว่าลมจะมาป้วนเปี้ยนทำอะไรอยู่ใกล้ตัวผม หรือจะคิดหาทางเอาเรื่องุนี้ไปบอกเมย์ยังไง เพราะผมเชื่อว่าเมย์จะรอฟังคำอธิบายของผมมากกว่าจะฟังคำพูดของคนแปลกหน้าอย่างลม
“ไปกินข้าวกันเจี๊ยบ”
ผมพยักหน้าให้เอกเป็นเชิงว่ารับรู้ก่อนจะรีบเก็บข้าวของลงลิ้นชัก เสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาหาเอกและลม “ทำไมวันนี้มาเร็ว”
“ไม่ค่อยมีงานอะไรแล้วน่ะ” เป็นเอกที่หันมาตอบผม “ไอ้ลมมันก็บ่น ๆ ว่ากลัวเจี๊ยบรอนาน”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเอกไป ทำแค่เหลือบตามองลมนิดหนึ่งก่อนจะหันมามองพื้นทางเดินตรงหน้า ลมยังไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึง และคิดว่าคงจะไม่พูดอะไรเลยเหมือนทุก ๆ วัน เพราะผมเองก็ยังไม่เคยคุยกับเขาเหมือนกัน
“มีอะไรกันหรือเปล่า” เอกพูดขึ้นมาหลังจากเห็นพวกเราเงียบไปนาน “เป็นแบบนี้กันจะเกือบอาทิตย์แล้วนะ”
“...”
“เลิกกันแล้วต้องเกลียดกันด้วยเหรอ”
“ก็เปล่า” // “ถามมันสิว่าเกลียดอะไรกู”
เราพูดออกมาพร้อมกัน แต่ให้ความหมายที่ต่างกันมาก และผมไม่ชอบใจเลยที่ลมพูดอย่างนั้น ทำไมลมต้องพยายามทำให้เอกรับรู้ว่าผมกับเขากำลังมีเรื่องกันอยู่
“เอาจริง ๆ นะ” เอกว่าแล้วมองหน้าผมสลับกับลม “ตอนเป็นแฟนกันพวกนายดูน่ารักดี”
“...”
“กระทั่งเลิกกันแล้วเราก็ยังอยากเห็นพวกนายกลับมาคืนดีกัน”
“อย่าพูดเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้เลยเอก”
“เจี๊ยบ”
ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับเอกตรง ๆ “เราอึดอัดนะ”
“...”
“ลมเป็นคนทิ้งเราไป ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเราจะรู้สึกยังไง”
“...”
“ตอนนั้นไม่เห็นมีใครพยายามช่วยเราเลย”
“...”
“แล้วมาตอนนี้ ตอนที่ลมอยากคืนดีกับเรา” ผมว่าแล้วถอนหายใจออกมาอีกรอบ “ทำไมมีแต่คนกดดันเราให้ต้องกลับไปคืนดีกับลม”
“เจี๊ยบ”
“เราไม่ได้จะว่าอะไรเอกหรอกนะ”
“...”
“ไม่คิดจะว่าอะไรเพื่อน ๆ ของพวกนายด้วย”
“...”
“เราแค่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย”
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกหลังจากนั้นจนกระทั่งทานข้าวเสร็จ เอกมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจไม่น้อย ในขณะที่ลมเองก็ดูหงอย ๆ ลงไป คำพูดของผมมันคงจะจี้ใจพวกเขาไม่ใช่น้อย แต่ผมก็คิดว่าดีแล้วที่ได้พูดออกไป
เผื่อว่าลมจะสำนึกได้บ้าง ว่าไม่ควรมายุ่งวุ่นวายอะไรกับผมอีก
.
.
.
“แล้วเจี๊ยบล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เรื่อย ๆ อ่ะ” ผมคุยโทรศัพท์กับเมย์ไป มือก็พิมพ์งานไป “นี่ก็ขนงานมาทำ เหมือนจะทำไม่ค่อยทัน”
“ถูกรับน้องล่ะสิ” เมย์เอ่ยแซวมาตามสาย “ไปทำอะไรให้พวกพี่เขาหมั่นไส้หรือเปล่า”
“คิดว่าไม่นะ แต่ก็รู้สึกเหมือนโดนแกล้งอยู่จริง ๆ”
“ระวังเอาไว้ พลังริษยาของผู้หญิงมันรุนแรงนะ”
“คราวซวยของเจี๊ยบสินะที่มาฝึกงานในแผนกที่มีแต่ผู้หญิง”
เมย์หัวเราะออกมาก่อนจะเอ่ยปลอบผม “เอาน่า อีกสองเดือนเอง สู้ ๆ”
“เมย์ก็เหมือนกันนะ”
“งั้นแค่นี้ก่อน ฝันดีนะเจี๊ยบ”
วางสายแล้ว แต่ผมก็ยังต้องพิมพ์งานต่อ พอดึกเข้าก็เริ่มหิวจนต้องเดินออกมาหาอะไรกินข้างนอก ตั้งใจว่าจะไปร้านสะดวกซื้อแถวหอนั่นแหละ แต่พอเดินลงบันไดมาก็ดันเจอเข้ากับคนคุ้นตา ลมนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมใต้ต้นไม้ นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ แต่ก็ไม่ได้ดูเหมือนว่ากำลังหลับ
ผมเดินลงไปหาเขา ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “มานั่งทำอะไรตรงนี้”
“...”
“ลม”
“คิดถึง”
“...”
“แต่ก็ไม่กล้ารบกวน”
บอกตามตรงว่าผมเองก็เดาตามอารมณ์ของเขาไม่ทัน กับไอ้ท่าทีที่ดูแข็งกร้าวและกริยาที่ดูรุนแรงของเขาที่เคยแสดงออกมาใส่ผมก่อนหน้านี้มันหายไปไหน แล้วตอนนี้มันกลับกลายมาเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง
“ลม”
“นอกจากเรื่องนี้ ลมเคยทำผิดอะไรกับเจี๊ยบไหม”
“...”
“ทำไมถึงอภัยให้กันไม่ได้”
ผมจนด้วยคำพูด มึนไปกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนไม่รู้จะแก้ไขยังไง ลมไม่ยอมฟังที่ผมพูดเลย ไม่คิดจะยอมเลยสักนิด และท่าทีที่ดูน่าสงสารของเขาตอนนี้ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกผิดกับเมย์
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมลม”
“...”
“ช่วยเข้าใจเราหน่อยได้ไหม”
“ก็แล้วทำไมเจี๊ยบถึงไม่เข้าใจเราบ้าง”
สุดท้ายคืนนั้นผมก็ต้องยอมให้ลมมาค้างที่ห้อง ให้ลมนอนข้าง ๆ กอดผมไปทั้งที่น้ำตาไหลอยู่แบบนั้น น้อยครั้งที่ผมจะได้เห็นลมร้องไห้อย่างนี้ จริง ๆ ผมก็เพิ่งได้เห็นมันเป็นครั้งที่สองนับตั้งแต่รู้จักกันมา
แน่นอนว่าครั้งแรกที่ผมได้เห็นลมร้องไห้ นั่นคือตอนที่ผมตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา
“เรารักเจี๊ยบนะ"
"..."
"ยกโทษให้เราได้ไหม"
"อย่าพยายามอีกเลยลม"
"เจี๊ยบ" เขาร้องเรียก รัดแขนที่กอดผมให้แน่นขึ้น "ขอร้องล่ะ จะให้รอนานแค่ไหนก็ได้"
"ผ่านคืนนี้ไป เราจะกลายเป็นแค่คนรู้จักกัน"
"ไม่ เจี๊ยบ"
"พอสักทีลม" ผมขยับตัวออกห่าง
"ไม่"
"หยุดนะลม คิดจะทำอะไร" ผมร้องห้ามเมื่อลมลุกขึ้นมาคร่อมตัวผม "หยุด"
"เราจะทำให้เจี๊ยบทิ้งเราไปไม่ได้"
ผมดิ้นหนี พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออกไป "ปล่อย"
"ไม่"
"งั้นก็เอาไป"
"..."
"ทุกสิ่งที่ลมอยากได้ เชิญเอาไปเสียให้พอ"
"..."
"แล้วอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากเราอีก" ผมกัดฟันพูดขณะจ้องหน้าเขา "แม้แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมี เราก็จะไม่ลืมไปให้หมด"
Ma-NuD_LaW
จัดหน้าใหม่จ๊ะ :-[
-
อยากให้คุณลิงฯ มาต่อทุกวันเลยทีเดียว แม้เรื่องนี้ไม่หวือหวา แต่มันก็เรื่อยๆ และลึกๆ ในทางด้านอารมณ์ของตัวละคร อยากจะรู้ว่าจริงๆ แล้วเจี๊ยบหมดรักลมไปจริงแล้วหรือ อยากรู้ว่าลมจะได้เจี๊ยบกลับคืนมาไหม
อ่านตอนนี้แล้วดิฉันกลับรู้สึกสงสารลมนะคะ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่อยากให้เขากลับมา แต่คนเราก็ทำผิดได้ เง้อ...
:mew1:
-
สงสารลมอ่ะแต่ก็สงสารเจี๊ยบด้วย
ไม่เข้าใจลมว่าตัวเองเป็นคนนอกใจแท้ๆ ตอนทำไม่คิดให้ดี ตอนคิดได้มาเสียใจแต่ก็สงสารอ่ะ
เป็นซีนอารมณ์ที่เข้าใจยากและน่าอึดอัดจริงๆ
-
เป็นเรื่องที่พูดยาก แต่ก็อยากจะเม้นท์ ฮ่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เราสงสารลมน่ะ แต่เราก็เข้าใจเจี๊ยบ
แค่อยากรู้เหตุผลตอนนั้นของลม ว่าทำไมตอนนั้นถึงนอกใจ? ไม่รัก เบื่อ เหงา
-
ลมหายออกไปจากชีวิตผมนับตั้งแต่ฝึกงานเสร็จ ผมไม่เคยเจอลมอีกเลย ไม่ว่าจะในหรือนอกรั้วมหาวิทยาลัย ขนาดวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาของเรา ผมยังไม่ได้เห็นหน้าของเขาเลยสักนิดเดียว เหมือนเขาตั้งใจจะออกไปจากชีวิตผม เหมือนอย่างที่ผมขอเอาไว้จริง ๆ
“เรียนจบจนทำงานมาตั้งปีแล้ว ยังไม่ยอมกลับมาช่วยงานที่บ้านอีก” ผมนั่งฟังเมย์ล้อเลียนเสียงแม่ตัวเองเรื่องที่ถูกต่อว่ามา
“เจี๊ยบคิดดูสิ เมย์อยากลองหาประสบการณ์ อยากลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองแท้ ๆ”
“แม่เขาก็เป็นห่วงเมย์นั่นแหละ” ผมพูดยิ้ม ๆ “ลูกสาวทั้งคนนี่นา”
“จะห่วงอะไร อีกหน่อยเมย์ก็ต้องแต่งงานแล้วย้ายออกเหมือนกันอยู่ดี”
“...”
“จริงสิ” เมย์ทำท่าเหมือนพึ่งนึกอะไรออก “เจี๊ยบก็รีบ ๆ มาขอเมย์แต่งงานสิ”
“เมย์อยากแต่งแล้วเหรอ”
“บ้า” เมย์พูดแล้วยิ้มเขิน “เมย์ยังไม่พร้อมหรอก”
“หึ ๆ”
“อีกอย่าง..”
“...”
“เมย์ยังไม่รู้เลยว่าเจี๊ยบรักเมย์หรือเปล่า”
ผมนิ่งไปกับคำพูดของเมย์ ก่อนจะสำนึกได้ว่าตั้งแต่คบกันมา ผมยังไม่เคยบอกเมย์เลยสักครั้งว่ารัก “เรา..”
“เมย์แค่พูดเล่นหรอกน่าเจี๊ยบ” พูดแล้วส่งยิ้มน่ารัก ๆ มาให้ “เคยบอกแล้วไงว่า แค่เราเข้าใจกันก็พอแล้ว”
“...”
“แค่ทุกวันนี้ที่เจี๊ยบดูแลกัน เมย์ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว”
“เมย์ต่างหากที่ดูแลเจี๊ยบ” ว่าแล้วยื่นมือไปกุมมือเมย์เอาไว้ “ช่วยเจี๊ยบในวันที่ไม่มีใคร”
“...”
“ถ้าไม่มีเมย์ ตอนนั้นเจี๊ยบคงทำอะไรบ้า ๆ ไปหลายอย่างแน่ ๆ”
“เพราะอย่างนั้นเราถึงขาดกันไม่ได้ใช่ไหม”
ผมยิ้มให้เมย์ ในขณะที่เมย์เองก็ยิ้มให้กับผม “ว่าแต่จะไม่ให้เจี๊ยบไปขอจริงเหรอ”
“เลิกแซวเมย์เถอะน่า”
ผมหัวเราะไปกับท่าทางเขินอายของเมย์ ก่อนจะรีบพากลับไปส่งที่หอ ตอนแรกเมย์ยืนยันว่าจะกลับเอง เพราะไม่อยากให้ผมต้องขับรถไปส่งเมย์แล้วต้องนั่งรถเมล์กลับมาหอ สุดท้ายกลายเป็นว่าผมโดนเมย์บ่นไปตลอดทางเรื่องไม่ยอมซื้อรถ และไม่ยอมเอารถของเมย์มาใช้
ผมไม่ชอบขับรถเองเวลารถติด และเพราะเป็นอย่างนั้นผมเลยไม่คิดอยากจะซื้อรถ คิดแล้วก็พาลให้นึกถึงคนที่เคยสัญญาว่าจะยอมเป็นคนขับรถให้ผมเองไปตลอดชีวิต
“คิดถึง”
แต่จะคิดถึงมากแค่ไหน มันก็ทำได้แค่คิดถึงอยู่ดี
.
.
.
“เมย์คงจะต้านแรงกดดันของแม่ไม่ไหว ต้องยอมกลับไปช่วยงานที่บ้านแล้วจริง ๆ นั่นแหละ” เมย์บ่นกับผมผ่านทางโทรศัพท์ในคืนหนึ่ง “เจี๊ยบย้ายไปทำงานที่นู้นกับเมย์ดีไหม”
“ทำไมล่ะ”
“เมย์กลัวเจี๊ยบเหงา”
“...”
“นะเจี๊ยบ” เมย์ส่งเสียงอ้อน “เมย์ไม่อยากทิ้งเจี๊ยบไว้ที่นี่คนเดียว”
“ที่ดื้อกับแม่ ไม่ยอมกลับไปทำงานที่บ้านตั้งแต่แรกก็เพราะเหตุผลนี้ใช่ไหม”
“...”
“ไม่ต้องห่วงเราหรอกเมย์ เราอยู๋ได้จริง ๆ นะ”
“แต่..”
“ทำตามที่เราบอกเถอะ” ผมรีบตัดบทก่อนที่เมย์จะพูดต่อ “เราอยู๋คนเดียวได้จริง ๆ”
“งั้นก็ตามใจเจี๊ยบแล้วกัน”
“...”
“แต่มีปัญหาอะไรต้องรีบบอกเมย์นะ”
“อืม”
“ฝันดีนะ”
“ฝันดีครับ”
เมย์วางสายไปนานแล้ว แต่ผมยังนั่งจมกับความคิดของตัวเองไม่จบ นี่ผมทำตัวให้เมย์ต้องคอยเป็นห่วงอย่างนี้มานานแค่ไหนกันแล้ว ตั้งแต่เราเริ่มคบกันหรือตั้งแต่ครั้งที่รู้จักกัน แล้วทำไมผู้ชายอย่างผมถึงได้ทำตัวให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเมย์ต้องมาคอยเป็นห่วงอย่างนี้ด้วย
พอลองมาคิด ๆ ดูแล้ว การที่ผมยังเห็นแก่ตัวยึดเมย์เอาไว้กับตัวเองแบบนี้ มันช่างดูเห็นแก่ตัวสิ้นดี
.
.
.
“เลิกกันเถอะเมย์” ผมเลือกจะบอกคำ ๆ นี้กับเมย์ บอกในวันที่เมย์ต้องย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน “ขอบคุณที่คอยดูแลกันมาตลอดนะ”
“เมย์ก็ต้องขอบคุณเจี๊ยบนะ” เมย์เองก็ไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจอะไรเมื่อผมบอกแบบนั้น นั่นก็คงเพราะเราต่างก็รู้และเข้าใจกันดี “เมย์สัญญาจะเป็นเพื่อนที่ดีของเจี๊ยบเสมอ”
“เจี๊ยบก็เหมือนกัน”
ผมยืนรอจะส่งเมย์ขึ้นรถ แต่ก่อนที่จะได้ก้าวขาขึ้นรถเมย์ก็หันกลับมาบอกอะไรบางอย่างกับผม “ไหน ๆ เราก็เลิกกันแล้ว”
“...”
“เมย์กับผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ศัตรูกันอีกต่อไป”
“อะไร ?”
“เจี๊ยบไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอ ว่ามีคนคอยตามดูเจี๊ยบมาตลอดเลย”
“ใคร ?” ผมถามแล้วหันซ้ายขวามองหาคนที่เมย์พูดถึง
“คนที่อาจทำให้เจี๊ยบกลับมายิ้มได้สวยเหมือนเมื่อก่อนล่ะมั้ง”
“...”
“อภัยให้กับความผิดเพียงครั้งเดียวของเขาเถอะ”
“เมย์รู้..ตั้งแต่เมื่อไร”
“ไม่มีเรื่องอะไรของเจี๊ยบที่เมย์ไม่รู้หรอก” รอยยิ้มของเมย์ยังดูสดใสเหมือนเคย “แค่ก่อนหน้านี้เมย์ยังหลอกตัวเองอยู่ก็แค่นั้น”
“เมย์”
“อย่ามาทำหน้าเศร้าใส่เมย์นะ” เมย์ว่าเสียงดุ “แค่มีความสุขให้มาก ๆ ก็พอ”
“อืม”
“แล้วตกลงจะคืนดีกับเขาไหม”
“...”
“เอาเถอะ” ผมโบกมือเหมือนบอกว่าไม่เป็นไร “ยังไงเรื่องนี้ลมก็เป็นเรื่องส่วนตัว”
“...”
“แค่เจอกันคราวหน้า ลมอย่าเผลอทำหน้าเหงา ๆ ให้เมย์เห็นก็พอ”
“อืม”
“ดูแลตัวเองนะ”
“เมย์ก็เหมือนกัน”
พอส่งเมย์เสร็จ ทันทีที่ผมหันหลังกลับมาก็เจอเข้ากับเขา เรายืนจ้องตากันนิ่งอยู่แบบนั้น จนกระทั่งลมเป็นฝ่ายเดินก้าวเข้ามาผมก่อน ผมส่งยิ้มไปให้เขา มองสำรวจเขาไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า
ลมยังคงเป็นลม..ลมที่ดูผอมลงไปจากที่เคยเห็นนิดหน่อย
“ไง” ดูเป็นคำทักทายที่ดูสิ้นคิดเอามาก ๆ แต่ผมก็ทำได้แค่นี้จริง ๆ
“เมย์บอกให้เรามา” ลมบอกกับผม “แต่เราไม่คิดว่าจะเจอเจี๊ยบ”
“...”
“ขอโทษที่โผล่มา..”
“ก็ไหนเมย์บอกว่าลมแอบตามดูเราตลอดไง” ผมพูดสวนไปทั้งที่ลมยังพูดไม่จบ “แล้วเพิ่งจะมาบอกขอโทษเอาตอนนี้งั้นเหรอ”
“ขอโทษ”
“งี่เง่าเอ๊ย !”
ผมเดินหงุดหงิดผ่านตัวลมไป อารมณ์เสียซะจนอยากจะต่อยหน้าเขาสักครั้ง ถ้าไม่ติดที่ว่าผมกำลังถูกลมกอดรัดจากทางด้านหลังแบบนี้ ผมคงต้องหันกลับไปส่งหมัดหนัก ๆ ไปให้เขาแล้ว “ขอโทษ”
“...”
“แต่ขอกอดแบบนี้อีกสักพักได้ไหม”
“ไม่ได้ !”
“เจี๊ยบ”
ผมกลั้นเสียงสะอื้น ขณะพยายามห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด “ถ้าไม่ปล่อย”
“...”
“จากนี้ต่อไปก็ห้ามมากอดอีก”
“มะ..หมายความว่าไง”
“...”
“เจี๊ยบ”
“...”
“อย่าเงียบสิ เจี๊ยบ..บอกเราหน่อย”
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวก ๆ ก่อนจะตะโกนใส่หน้าไอ้คนเข้าใจยาก “ก็หมายความว่า”
“...”
“เรายกโทษให้”
“เจี๊ยบ”
“แต่ต้องเริ่มใหม่” ว่าแล้วผลักเขาให้ออกห่าง “ตั้งแต่ศูนย์”
Ma-NuD_LaW
จบ :heaven
เป็นเรื่องสั้นที่อัพช้ามากมาย :z3:
ขอโทษนะครับ :sad4:
ต่อไปจะยุ่ง ยุ่ง ยุ่ง มากกว่านี้ :เฮ้อ:
คิดถึงเค้าบ้างนะ :monkeysad:
-
อุย...นานปีที่รอคอย ก็พอจะทดแทนกับความผิดที่ลมพลาดพลั้งกระทำมันลงไปล่ะนะ เอาเป็นว่าถ้าจะเริ่มต้นกันใหม่ก็ต้องใช้สมองกับความรักให้ดีๆ อย่าปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความอยากหรือความหลงนะคะ คราวนี้ไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ
ขอบคุณคุณลิงฯ ค่า
-
จบแบบนี้ก็โอเคน่ะ ลองให้โอกาสได้เริ่มใหม่ เริ่มเรียนรู้กันใหม่
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้ค่ะ :pig4:
-
จบได้แหวกกว่าที่คิดอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบแซดเอนดิ้ง
สุดท้ายก็คู่กัน
-
อืม ซึ้ง ๆ เศร้า ๆ แต่จบได้ดีครับ
-
:mew4:
-
:pig4:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพราะรักจึงอภัย
ขอบคุณคุณลิงภูเขาสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
นึกว่าจะไม่ยอมกลับมาคบซะแล้ว
-
แอบลุ้นเหมือนกันว่าน่าจะจบแบบนี้ และก็ใช่ด้วย(แอบดีใจที่เดาถูก 5555)
สั้นแต่ให้หลากอารมณ์ดีแท้ ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ :pig4:
-
นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกซะแล้ว ดูเจี๊ยบเป็นคนใจแข็งดีมาก แต่ก็สาสมแล้วที่ลมทำไว้ คงเข็ดอีกเลยนะสิ กว่าจะได้โอกาสมา ดูแลให้ดี สนุก ชอบ