-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**********************************************
แจ้งข่าวรวมเล่มนะคะ
เรื่อง ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉
หน้าปก
(http://www.mx7.com/i/aaf/UNEOo7.jpg)
(http://www.mx7.com/i/996/E39KxV.jpg)
(http://www.mx7.com/i/578/FcIneN.jpg)
รายละเอียด
จำนวนหน้า - 400+
ตอนพิเศษ - ในเว็บ 3 ตอน
ไม่มีในเว็บ 2 ตอน
ราคา - 440 บาท
ระยะเวลา - กลางเดือนพ.ค.59เป็นต้นไป
ของแถมเฉพาะรอบพรี - โปรสการ์ด
ตีพิมพ์กับสนพ.เพื่อนใจ สามารถเข้าไปติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ทางเพจของสนพ.นะคะ>>สนพ.เพื่อนใจ (https://www.facebook.com/book.puenjai/?fref=ts)
ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่า^^
✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉
เริ่มเขียน✎
เคยคิดไหมว่าทำไมเราถึงต้องทำอะไรที่มันซ้ำๆเดิมๆแบบนี้ด้วย
มนุษย์เราถูกจำกัดไว้ในกรอบของเวลา
ไม่ว่าเราจะพยายามมากแค่ไหนสุดท้ายเราก็ไม่อาจหนีพ้นไปได้
เวลาที่หมุนเปลี่ยนไปเรื่อยๆใน24ชม.พอครบแล้วก็เริ่มหมุนใหม่อีกไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดก็เหมือนกับชีวิตของเขาที่หมุนอยู่เป็นวัฏจักรที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตื่นนอน อาบน้ำ กินอาหารเช้า ออกไปทำงาน กินอาหารกลางวัน ทำงานต่อ กลับบ้าน กินอาหารเย็น อาบน้ำ และนอน เป็นแบบนี้อยู่ทุกๆวัน
และวันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่เขาจะกลับบ้านแล้วไปกินข้าวเย็นที่ซื้อมาจากตลาดเหมือนเช่นทุกๆวัน สองขาเรียวก้าวมาหยุดอยู่ที่หน้ากล่องใส่จดหมายหน้าบ้านพร้อมทั้งเปิดดูมันเหมือนเช่นเดิม
วันนี้อาจจะมีบิลค่าน้ำค่าไฟ หรืออาจเป็นบิลค่าโทรศัพท์ หรืออาจเป็นเพียงแค่โบชัวร์ของห้างอะไรสักอย่างก็เป็นได้
แกร็ก!
“....??”
ทันทีที่เปิดกล่องใส่จดหมายผมก็พบกับบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
‘จดหมายหนึ่งฉบับ’
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
สวัสดีค่ะ
นี่เป็นเรื่องแรกที่เอามาลงที่นี่นะค่ะ
เป็นนักเขียนหน้าใหม่ผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตัวละครไม่มีอยู่จริงค่ะ
หวังว่าจะถูกใจเพื่อนๆกันนะค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
สารบัญค่ะ
ขอขอบคุณคุณMouse2Uที่ทำสารบัญให้นะคะ
ฉบับที่ 1 จดหมายที่ได้รับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2959305#msg2959305)
ฉบับที่ 2 จดหมายที่ถูกส่งคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2961256#msg2961256)
ฉบับที่ 3 อยากรู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2963085#msg2963085)
ฉบับพิเศษ valentine's day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2963943#msg2963943)
ฉบับที่ 4 ยินดีที่ได้รู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2967252#msg2967252)
ฉบับที่ 5 ของที่แนบมา (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2968975#msg2968975)
ฉบับที่ 5 ของที่แนบมา (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2971660#msg2971660)
ฉบับที่ 6 การรอคอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2971660#msg2971660)
ฉบับที่ 7 สวนทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2972900#msg2972900)
ฉบับที่ 8 เผชิญหน้าอย่างไม่คาดฝัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2974813#msg2974813)
ฉบับที่ 9 เจอตัวจริง (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2976421#msg2976421)
ฉบับที่ 9 เจอตัวจริง (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2977379#msg2977379)
ฉบับที่ 10 ลูกหมาน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2980347#msg2980347)
ฉบับที่ 11 ตื่นสาย! ลืมของ! แต่มีความสุข!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2984524#msg2984524)
ฉบับที่ 12 คำขอร้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2988642#msg2988642)
ฉบับที่ 13 หวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2992864#msg2992864)
ฉบับที่ 14 เดทแรก? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2995983#msg2995983)
ฉบับที่ 15 สิ่งที่อัดอั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2999049#msg2999049)
ฉบับที่ 16 เมา? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3003057#msg3003057)
ฉบับที่ 17 คำสารภาพของทั้งคู่ (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3005751#msg3005751)
ฉบับที่ 18 คำสารภาพของทั้งคู่ (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3009531#msg3009531)
ฉบับที่ 19 ให้พี่...ช่วยไหม? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3018983#msg3018983)
ฉบับพิเศษ วันสงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3024356#msg3024356)
ฉบับที่ 20 ครั้งแรกที่ทำแบบนี้? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3032296#msg3032296)
ฉบับที่ 21 ลางร้าย (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3037439#msg3037439)
ฉบับที่ 22 ลางร้าย (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3040536#msg3040536)
ฉบับที่ 23 วันสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg 3046431#msg3046431)
ฉบับที่ 24 สัมผัสที่น่าจดจำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3056678#msg3056678)
ฉบับที่ 25 เมื่อไกลกัน (นัท) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3062040#msg3062040)
ฉบับที่ 26 โหยหา (เทม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3068778#msg3068778)
ฉบับที่ 27 อ้อมกอดที่แสนคิดถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3074937#msg3074937)
ฉบับที่ 28 เดทของจริง (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3077562#msg3077562)
ฉบับที่ 29 เดทของจริง (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3082177#msg3082177)
ฉบับที่ 30 จดหมายฉบับสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3088865#msg3088865)
เรื่องที่แต่ง
✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉(จบแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.0)
◣ ♡ ◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣ ♡ ◥(กำลังแต่งอยู่) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47133.0)
✥ Jurassic Heart ✥ดวงใจ กลายพันธุ์รัก(กำลังแต่งอยู่) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47401.new#new)
[/size]
-
✉ จดหมายฉบับที่1 ✉ จดหมายที่ได้รับ
ผมมองจดหมายภายในกล่องจดหมายอย่างไม่เข้าใจนัก...ผมมั่นใจว่าผมไม่มีคนรู้จักที่จะส่งจดหมายมาคุยกับผมแน่ๆ
พ่อแม่เหรอ?
พวกท่านเสียไปตั้งแต่ผมอายุ20แล้วล่ะ
พี่น้อง?
ผมเป็นลูกโทนน่ะ
ญาติ?
ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะมีธุระอะไรกับผมหรอกนะ
ในเมื่อคิดแล้วว่าไม่น่าจะเป็นคนรู้จักของผมส่งมาก็คงมีเหลือความจริงอยู่แค่ไม่กี่อย่าง
“....”
ผมมองซองจดหมายนั่นอย่างลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาแล้วพลิกดูชื่อคนส่ง
‘นาย ธีราทร ภูมิทักษา
225/8 ม.6 ต.xx ถนนxxx
เขตxxx กรุงเทพฯ 10200’
“....?”
ใคร...?
ชื่อไม่คุ้น นามสกุลยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย
ผมเลยเลื่อนสายตามาทางชื่อที่อยู่ผู้รับดู
‘นางสาว สวรรยา ภูมิทักษา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
และก็เป็นอย่างที่คิด...
ส่งผิด!!!
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจเบาๆแล้วมองดูซองจดหมายในมืออีกครั้ง
ที่อยู่ของผู้รับบนซองนั่นเป็นของผมจริงๆนั่นแหละแต่อย่างที่บอกไปว่าผมเป็นลูกคนเดียวและตอนนี้ก็อยู่บ้านคนเดียวด้วยจะไปมีนางสาวอะไรนั่นมาอยู่ได้ไงล่ะ
แปลว่าไม่ใช่เพราะส่งผิด
แต่เขียนที่อยู่ผิดสินะ
ให้ตายเถอะแค่ที่อยู่ง่ายๆจะจำให้ถูกหน่อยไม่ได้รึไงกัน
“....”ผมส่ายหัวเบาๆแล้วมองจดหมายในมืออย่างครุ่นคิดเท่าที่เห็นสองคนนี่ท่าจะเป็นพี่น้องกันนะนามสกุลเหมือนกันนี่
เอาไงดีล่ะปล่อยไว้ดีไหม...เป็นพี่น้องกันถ้าไม่ได้จดหมายเดี๋ยวคงโทรไปถามเองละมั้ง
แต่ถ้าโทรไปถามได้ก็แปลว่าคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้ไม่เห็นต้องส่งจดหมายเลย
แปลว่าอาจไม่รู้เบอร์โทร? เปลี่ยนเบอร์ใหม่?
แปลว่าจดหมายสำคัญ?!
“เฮ่อ...ไว้พรุ่งนี้จะส่งคืนให้ละกันนะนายธีราทร”ผมพึมพำกับตัวเองแล้วเดินเข้าไปโดยที่ไม่ลืมเอาซองจดหมายนั้นใส่ลงในกระเป๋าไว้
หลังจากนั้นกิจวัตรเดิมๆก็กลับมาอีกครั้ง
กินอาหารเย็น
อาบน้ำ
ดูโทรทัศน์
แล้วก็นอนหลับบนเตียงนุ่มไปในที่สุด
........................................................................
................................................
.........................
...........
...
.
เช้าวันต่อมาผมก็ทำกิจวัตรตามปกติกินอาหารเช้าและออกไปทำงาน...ผมทำอยู่อยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งโดยมีหน้าที่เป็นผู้ตรวจสอบบัญชี
รายได้ค่อนข้างดีถึงดีมากแต่มันก็แลกมาด้วยความปวดหัวที่ใหญ่ยิ่ง...พาราแทบจะช่วยอะไรไม่ได้เลยตอนที่ตรวจดูงบจากคนทำบัญชีแล้วเลขมันดันไม่ตรงกันเลยสักคนแต่ก็ดันทำให้มันเป็นงบดุลได้ทั้งหมด...ขอคาราวะเลย
หลังจากนั่งตรวจสอบบัญชีได้ครึ่งนึงผมก็ลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายให้สบายตัวหน่อยนั่งติดต่อกันมา4ชั่วโมงแล้ว...เมื่อหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว
“...ไม่ค่อยหิวแฮะ”เมื่อวางมือลงบนท้องแล้วหลับตาลงก็ไม่รู้สึกอะไร...ไม่หิว...ไม่รู้สึกปวดท้องเลยด้วย...
‘งั้นก็ไม่ต้องกินข้าวกลางวันละกัน’
เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็นั่งลงแล้วเริ่มทำงานต่อทันที
ผมอาจจะยังไม่ได้บอกแต่ผมมีห้องทำงานส่วนตัวเพราะงั้นต่อให้ผมยืนบิดขี้เกียจแล้วหาวต่อก็ไม่มีใครมาว่าผมหรอกนะแต่กว่าที่ผมจะมาได้ถึงขนาดนี้ก็ใช้เวลาไปหลายปีอยู่...ไม่ว่าจะอยู่บริษัทไหนต่างก็มีการแข็งขันกันทั้งนั้นผมใช้เวลา6ปีจนมาอยู่จุดนี้...ไม่รู้หรอกนะว่ามันใช้เวลามากหรือน้อยเพราะผมไม่ได้ให้ความสนใจกับเวลา
อย่างที่บอกไปเวลามันเดินอยู่ตลอดแล้วมันก็หมุนเวียนอยู่เป็นวงกลมแบบนี้...ดังนั้นผมไม่เห็นว่ามีความจำเป็นอะไรที่ต้องรีบร้อน
ผมชอบความมั่นคงที่แน่นอน....การที่เราเร่งรีบที่จะทำอะไรสักอย่าง...แค่ได้ชื่อว่าเร่งรีบแล้วมันก็ไม่มีความแน่นอนแล้วล่ะ...ไม่มีใครรีบแล้วทำสิ่งนั้นออกมาดีได้หรอก
ทุกสิ่งทุกอย่างมันจึงจำเป็นต้องใช้เวลา
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรตาม
ผมนั่งตรวจแล้วแก้ข้อผิดพลาดของบัญชีไปบางส่วน...เมื่อผมมองดูนาฬิกาอีกครั้งก็เป็นเวลา5โมงกว่าแล้ว...เลยเวลาเลิกงานมาแล้วสินะ
ที่บริษัทให้พนักงานเลิกงานตอน5โมงเย็นมีบางหน่วยที่มีให้อยูโอที...แต่สำหรับคนทำบัญชีคงจะรู้ๆกันอยู่พอได้เริ่มทำแล้วมันก็จะหยุดไม่ได้เวลาจะผ่านไปเร็วจนเราเองยังต้องตกใจแต่การที่เป็นแบบนั้นมันก็ทำให้สมองค่อนข้างล้าเลยทีเดียว
“....”ผมมองงานสลับกับเอกสารบนโต๊ะ...ตอนนี้ผมแก้ไปได้กว่าครึ่งแล้วกว่าจะถึงกำหนดส่งก็อีกนานอยู่...วันนี้พอแค่นี้ละกัน
ใช้เวลาไม่นานในการจัดเอกสารต่างๆให้เรียบร้อยพร้อมทั้งปิดคอมพิวเตอร์ให้เรียบร้อย...เอกสารบางส่วนที่ต้องนำกลับไปอ่านที่บ้านถูกแยกไว้อย่างชัดเจนก่อนจะนำใส่กระเป๋า
“....ซองจดหมาย?”ผมมองซองจดหมายในกระเป๋าอย่างงงๆก่อนที่ความทรงจำจะค่อยๆฝุดขึ้นมาอย่างช้าๆแต่ชัดเจนเลยทีเดียว....
นี่ผมต้องแวะไปรษณีย์ก่อนกลับใช่ไหมเนี่ยะ?
อย่างน้อยก็ดีที่ระหว่างทางกลับบ้านผมมีไปรษณีย์อยู่พอดีเลยไม่จำเป็นต้องเดินไปไกล
อ่านไม่ผิดหรอกครับ...ผมเดินไปทำงาน...จากบ้านถึงบริษัทมันไม่ได้ไกลมากนักที่จริงผมก็มีรถนะแต่การที่ต้องมาแย่งที่จอดรถกันในตอนเช้าเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุดเพราะงั้นการเดินมาก็เป็นสิ่งเหมาะสมมากที่สุด
ผมเดินคิดเรื่อยเปื่อยมาจนถึงที่ทำการไปรษณีย์
“....??”ผมขมวดคิ้วมองรั้วทางเข้าที่เขียนว่า close พร้อมทั้งมีโซ่ขวางไว้ไม่ให้เข้าไป
“...????”อะไร...ทำไมล่ะ
“พ่อหนุ่มมาทำไรป่านนี่ล่ะจ๊ะ...ไปรษณีย์เขาปิดไปนานแล้วนะ”คุณป้าคนนึงที่ถือถุงกับข้าวมาเต็มมือเดินมาหาผมพร้อมกับถามด้วยความสงสัย
ผมต่างห่ากล่ะที่กำลังสงสัยน่ะ
เดี๋ยวนะ...เมื่อกี๊คุณป้าพูดว่า...
“..ปิดนานแล้วเหรอครับ”ผมถามคุณป้าตรงหน้า
“จ๊ะ...พ่อหนุ่มไม่รู้เหรอเขาปิดตั้งแต่4โมงกว่าแล้วล่ะจ้า”คำตอบของคุณป้าทำเอาผมเกือบล้มทั้งยืน...ปิดตั้งแต่4โมงกว่า
จะปิดเร็วไปไหม!?
ไม่เห็นใจคนที่ทำงานถึง5โมงบ้างเลยรึไง!!
“อ่า...ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรจ้า”คุณป้าบอกลาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป
แต่ผมนี่สิที่ยิ้มไม่ออก
ก็จริงที่ผมไม่เคยมาไปรษณีย์เลยไม่รู้ว่าปิดกี่โมง
แต่การที่เดินผ่านอยู่ทุกวันแต่ไม่เคยสงสัยเลยนี่สิ...
“เฮ่อ...ถือว่าไม่มีบุญล่ะกันนะนายธีราทร”ผมพึมพำแล้วมองซองจดหมายพร้อมกับใส่มันลงไปในกระเป๋าอีกครั้งนึงก่อนจะเดินตรงไปซื้ออาหารเย็นที่ตลาด
แล้วกิจวัตรเดิมของผมก็กลับมาอีกครั้งกินข้าว อาบน้ำ และนอน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือตอนนี้ผมกำลังคิดถึงซองจดหมายที่ส่งผิดนั่น...ถ้ามันเป็นจดหมายสำคัญขึ้นมาจะทำไงล่ะ
ผมไม่อยากจะเป็นคนที่ปล่อยสิ่งที่สามารถช่วยได้ให้ผ่านเลยไปซะด้วยสิ
ไปรษณีย์เองก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่
แถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันเสาร์...ใช่...วันหยุดนั่นแหละ
“เฮ่อ...นี่ผมถอนหายใจมากี่รอบแล้วเนี่ยะ...”ผมยกแขนข้างนึงก่ายหน้าผากแล้วคิดอย่างหนัก
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้อีกจะไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะนายธีราทร”ผมพึมพำก่อนจะหลับไปในที่สุด
...........................................
........................
..........
...
.
เช้าวันเสาร์ผมตื่นตามเวลาไปทำงานปกตินั่นแหละ....ไปรษณีย์ก็ถือเป็นบริษัทบริษัทหนึ่งเหมือนกันและบริษัทเปิดตอน8โมงนั่นหมายความว่าไปรษณีย์ต้องเปิดตอน8โมง
ความคิดผมคือจัดการส่งซองจดหมายนั่นกลับไปหาเจ้าของซะแล้วเขาจะได้มานั่งอ่านงานต่อสักที...เมื่อคิดเรื่อยเปื่อยไม่นานผมก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้าน
ตอนนี้เวลา7โมง50กว่าจะเดินไปถึงคงจะเปิดพอดี...ไปหาข้าวเช้าแถวตลาดเลยล่ะกัน
เมื่อคิดได้แบบนี้ผมก็มองในกระเป๋าอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าจดหมายอยู่ในนั้นแล้ว....ก่อนจะเดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปยังที่ทำการไปรษณีย์
เมื่อผมมาถึงที่หน้ารั้วเดิม...ผมก็รู้สึกถึงบ้างอย่างที่เหมือนเดินไม่ผิดไปจากเมื่อวาน
เดจาวู...?
“....??”ผมมองรั้วที่มีโซ่คั่นไว้พร้อมกับป้ายตรงกลางที่เขียนว่า close อย่างงงๆ
ผมยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา...8โมง5นาที
ทำไมยังไม่เปิดอีกล่ะ??
“อ้าวพ่อหนุ่มคนเมื่อวานนี่นา...อรุณสวัสดิ์จ้าตื่นแต่เช้าเชียวนะ”ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ได้เจอกับคุณป้าคนเมื่อวานอีกครั้ง...สองมือของเธอเต็มไปด้วยถุงกับข้าวแปลว่าพึ่งกลับมาจากตลาดแน่ๆเลย
“อรุณสวัสดิ์ครับ...ผมว่าจะมาส่งไปรษณีย์น่ะครับ...แต่...”ผมทักทายแล้วมองไปยังรั้วที่ถูกปิด
“อ้าว...นี่หนูไม่รู้เหรอว่าวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ทำการไปรษณีย์เปิด9โมงน่ะจ้า”สิ้นเสียงคุณป้าผมก็แทบล้มทั้งยืน
ให้ตายเถอะ...มีบริษัทเข้าทำงานตอน9โมงด้วยเหรอเนี่ยะ
ถึงจะทำงานเสาร์อาทิตย์ก็เถอะ
สบายกันจริงๆนะ
“เอ่อ...ผมไม่รู้น่ะครับ...งั้นเดี๋ยวผมไปทานข้าวก่อนค่อยกลับมาใหม่ละกันครับ...ขอบคุณนะครับ”
“จ้า...”
หลังจากที่ลากับคุณป้าผมก็เดินตรงไปหาอะไรกินที่ตลาดผมเลือกกินก๋วยเตี๋ยวและพยายามกินให้นานที่สุดเพื่อยืดเวลาให้ถึง9โมง...
และเมื่อได้เวลา9โมงตรงผมก็ลุกออกจากร้านแล้วตรงไปยังไปรษณีย์ทันที...แล้วก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยเขาเอาโซ่ออกแล้ว...ผมเดินตรงเข้าไปข้างในก่อนจะผลักประตูเข้าไป
จากที่ผมมองดูรอบๆก็เห็นเพียงพนักงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้น...แปลว่ายังมากันไม่ครบสินะ...เข้างานก็ช้าแล้วยังจะมาสายอีก
ผมส่ายหัวหน่อยๆแล้วเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ที่มีพนักงานยืนอยู่
“ผมอยากส่งจดหมายคืนไปที่ผู้ส่งนี่ครับ”ผมบอกพนักงานพร้อมกับยื่นซองจดหมายไปให้
พนักงานสาวที่อายุไม่น่าเกิน30รับซองจดหมายนั่นไปดูแล้วหันหลังไปหยิบอะไรบางอย่างที่สีน้ำตาลๆ...ซองใส่เอกสาร?
“เอ่อ...ต้องขอรบกวนให้คุณเขียนที่อยู่ผูส่งแล้วผู้รับบนนี้ด้วยนะค่ะเพราะจดหมายที่คุณนำมาอาจทำให้คนส่งไปรษณีย์ของเรางงได้ค่ะ”พนักงานสาวบอกผมพร้อมกับยื่นซองใส่เอกสารสีน้ำตาลและจดหมายซองเดิมมาให้
“...ครับ”ผมรับมาแบบจำใจก่อนจะเดินไปที่โต๊ะสำหรับเขียน...ผมใช้เวลาไม่นานในการเขียนชื่อที่อยู่ผู้ส่งใหม่แล้วนำจดหมายใส่เข้าไปในซองเอกสาร...ผมเตรียมเดินไปที่เคาท์เตอร์นั่นอีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักเหมือนเห็นกระดาษสีขาวแผ่นสีเหลี่ยมเหมือนเป็นกระดาษโน้ตวางอยู่
“...”ผมลังเลอยู่สักพักก่อนจะหยิบกระดาษสีขาวนั้นขึ้นมาพร้อมกับเขียนข้อความบางอย่างลงไปแล้วใส่มันเข้าไปในซองเอกสารเพิ่มอีกอัน
“นี่ครับ”ผมยิ่นซองให้พนักเช็ก
“จะให้จัดส่งแบบไหนดีค่ะ”พนักงานถามหลังจากที่เช็กที่อยู่ด้านหน้าเรียบร้อบ
“...ครับ?”แบบไหน?...อะไร?
มันมีหลายแบบเหรอ????
“จะจัดส่งเป็นแบบธรรมดา...ลงทะเบียนหรือด่วนพิเศษดีค่ะ?”พนักงานเขาคีย์อะไรในคอมพิวเตอร์ก็ไม่รู้พร้อมกับถามต่อโดยไม่มองหน้าผมสักนิด
“...ห๊ะ?...ด่วนพิเศษ??”อะไรเนี่ยะ...เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ?
มีอะไรบ้างนะ...ผมฟังไม่ทัน!!
“การจัดส่งแบบด่วนพิเศษนะค่ะ...ทั้งหมด32บาทค่ะ”เธอสรุปเอาเองเฉยเลย...แถมยังเอาจดหมายผมไปชั่งน้ำหนักด้วย...เห้ยๆ...นี่ผมยังงงๆอยู่เลยนะ
“....???”ผมควักเงินจ่ายเธอไปแบบงงๆ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ...จดหมายจะส่งถึงมือผู้รับภายใน1-2วันนะค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
ผมเดินออกมาจากไปรษณีย์ด้วยอาการงงๆ
นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย!!!
..................................................................................
มาลงตอนที่1แล้วค่ะ
หวังว่าจะถูกใจกันนะค่ะ
ภาษาการบรรยายยังไม่ค่อยเข้าขั้นแต่จะพยายามให้ดีกว่านี้ค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
น่าสนใจจัง o13
-
มาติดตามจร้า
-
:mew3: จดหมายปริศนา. อยากรู้เนื้อหาข้างในเนอะ
-
ติดตามคะะะะ น่าสนใจๆ :katai5:
-
ชอบเรื่องแบบนี้จัง ติดตามจ้ามาต่อไวๆน้า :mew1:
-
✉ จดหมายฉบับที่2 ✉ จดหมายที่ถูกส่งคืน
“ข้าวผัดกุ้งได้แล้วนะ...35บาทจ้า”เสียงของคุณป้าแม่ค้าดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งโครงหน้าเรียวยาวสมส่วนดูคมเข้มและนัยตาสีเขียวอมน้ำตาล...ผิวออกแทนนิดๆตามสไตล์ลูกครึ่งลุกขึ้นมาจากที่นั่งแล้วตรงไปยังแม่ค้าคนนั้นพร้อมยื่นเงินไปให้แบบพอดีแล้วรับถุงนั้นมาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนสายตาของบรรดาชายหญิงที่มองตามกันให้ควัก
ชายหนุ่มเดินมาเรื่อยๆไม่นานนักก็ถึงคอนโดสูงเกือบ30ชั้นที่อาศัยอยู่เพียงลำพังเมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่จบมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
ตึ๋ง~
เสียงลิฟท์ดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงที่หมายแล้ว...ร่างสูงก็ก้าวออกมาจากลิฟท์แล้วเดินตรงไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว
กริ๊ก!
ผมไขกุญแจเข้าไปแล้วล๊อคกลอนทันทีจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องผ่านห้องรับแขกทางด้านด้านไปจนไปถึงห้องครัวขนาดเล็ก...ผมทำอาหารไม่เป็นนอกจากต้มมาม่าเพราะงั้นไม่จำเป็นที่ต้องมีห้องครัวขนาดใหญ่เลยสักนิด
หลังจากกินข้าวเย็นเรียบร้อยผมก็มานั่งลงที่โซฟาด้านหน้าพร้อมกับเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ
“น้องโอ๊คจะเป็นไงบ้างนะ”ผมมองขึ้นไปบนเพดานแล้วนึกถึงหน้าน้องสาววัย12ที่อยู่กับแม่ที่ชลบุรี
ใช่แล้วผมเป็นคนชลบุรีแต่มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯพอจบก็เลยหางานทำที่นี่ซะเลยเพราะมีเพื่อนฝูงอยู่แถวนี้เยอะพอสมควร
และเขาคิดว่าการที่ต้องอยู่ห่างคงไม่มีปัญหาอะไรเพียงแค่กลับไปเยี่ยมบ้านบ้างก็ทำให้ผมได้กำลังใจจากแม่และน้องสาวมามากทีเดียว
เมื่อก่อนผมก็กลับบ้านเดือนละครั้งสองครั้งอย่างสม่ำเสมอตามเวลาที่ว่างแต่พอเริ่มทำงานก็ไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านครั้งล่าสุดที่กลับบ้านก็ผ่านมาสามเดือนกว่าแล้ว...
ผมคิดถึงน้องสาว
ผมคิดถึงแม่
แต่จะติดต่อไปหาก็ไม่ได้แล้วเพราะเมื่อสองอาทิตย์ก่อนตอนที่ผมไปเที่ยวผับกับเพื่อน...ดิน...หนึ่งในเพื่อนของผมมันดันเมาซะเละแถมเพื่อนคนอื่นดันทิ้งมันไว้กับเขาซะงั้นก็เลยต้องแบกกันกลับแต่เพื่อนดินดันสะดุ้งขึ้นมาแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ผมออกมาแล้วขว้างไปกลางถนนสุดแรงเกิด...เสียงของโทรศัพท์ที่ถูกเหยียบดังติดกันจนผมแถบจะตบหัวเพื่อนรักที่เมาอยู่ข้างๆนี่ซะทีแต่คิดอีกทีไว้รอตื่นค่อยจัดการทีเดียวคงง่ายกว่าเลยตัดสินใจพามันไปส่งก่อนจะกลับคอนโดตัวเอง
หลังจากนั้นล่ะที่นึกได้ว่าข้างในโทรศัพท์มีเบอร์บ้านกับเบอร์แม่ผมอยู่...ผมแทบจะออกไปจัดการไอ้เพื่อนรักในทันทีแต่ก็ต้องตัดใจเพราะมันดึกมากแล้ว...วันต่อมาที่เจอกันผมก็แทบจะไล่เตะมันเลยทีเดียว...ถึงสุดท้าสมันจะรับผิดชอบโดยการซื้อโทรศัพท์กับซิมให้ก็เถอะแต่เข้าไหมว่า...
ผมจำเบอร์ที่บ้านไม่ได้!!!
แต่เหมือนว่าจะยังโชคดีเพราะแม่ส่งพวกเสื้อผ้าที่บ้านมาให้ผมเพิ่มก็เลยนึกขึ้นได้ว่าส่งจดหายไปหาก็ละกัน...ถึงมันจะดูโบราณไปหน่อยแต่ก็เป็นวิธีที่ใช้ได้เลยทีเดียว
ผมรีบเขียนจดหมายบอกแม่ทันทีว่าสบายดีไม่ต้องห่วงและผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วพร้อมทั้งถามสารทุกข์สุขดิบของแม่และน้องสาวสุดที่รักด้วย
วันต่อมาผมก็ตรงไปที่ทำการไปรษณีย์ทันทีแต่ช่วงบ่ายนี่คนเยอะสุดๆทุกอย่างมันช่างเร่งรีบและแออัดจนผมแทบจำไม่ได้ว่าเขียนทะเบียนบ้านไปถูกรึป่าว
แต่ผมมั่นใจนะว่าถูกน่ะ
“ป่านนี้คงได้รับจดหมายแล้วมั้ง...”ผมพึมพัมแล้วลุกขึ้นปิดทีวีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนด้านในแล้วล้มลงบนเตียงอย่างเพลียๆ...ในไม่ช้าสติผมก็ดับไป
......................................
........................
...........
...
.
เช้าวันต่อมาผมก็ตื่นมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงานตามปกติ...วันหยุดช่างผ่านไปเร็วเสมอเผลอแป๊บๆนี่ก็วันจันทร์อีกแล้ว
วันนี้ผมแต่งกายด้วยเสื้อเชิตสีฟ้าและกางเกงขายาวสีน้ำเงินก่อนออกจากบ้านและไม่ลืมที่จะรีบกินนมกับขนมปังที่อยู่ในตู้เพื่อลองท้อง...
ผมขับมอเตอร์ไซค์มาจนถึงบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งผมทำหน้าที่เป็นหนึ่งในโปรแกรมเมอร์ของบริษัท...และแน่นอนว่าผมจบวิศวะคอมมาด้วยเกรดที่ค่อนข้างสูงเลยมีบริษัทหลายแห่งมาชักชวนให้ผมไปอยู่ด้วย
แต่เพราะบริษัทเป็นของรุ่นพี่ที่รู้จักกันแถมยังใกล้คอนโดผม...สวัสดิการก็ดีเลยทำให้ผมตกลงทำงานที่นี่แถบจะทันที
ผมสวัสดีพนักงานบ้างหัวหน้าบ้างหรือใครๆก็ตามที่ผมเดินผ่านผมก็จะทักทายหมด
ผมน่ะเป็นคนที่เป็นมิตรกับทุกๆคนนะแต่ที่ผมไม่ชอบเลยก็คือมามองผมด้วยสายตาแบบว่าจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัวนั่นน่ะ...บอกตรงๆเลยนะว่าแบบนั้นผมไม่ไหว
ผมขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้น4ซึ่งเป็นที่ทำงาน...เมื่อเดินตรงไปยังห้องใหญ่ที่มีประตูเป็นกระจกที่มองเห็นข้างในได้...และถ้าผลักประตูเข้าไปก็เจอกับคอมพิวเตอร์กว่า10เครื่องที่หันหน้าชนกันและมีบ้างอันที่มีคนนั่งอยู่แล้ว
“ไงมาเช้านี่พีช”ผมทักหนึ่งในเพื่อนที่พากันแห่มาทำงานที่นี่ก่อนจะนั่งลงที่คอมพิวเตอร์ประจำตัว
“แกก็มาเช้านะไอ้เทม”พีชหันมาทักผมโดยที่มือยังไม่หยุดกดคีย์บอร์ด
“มีงานเหรอ?”ผมถามแล้วชะโงกหน้าไปดูที่หน้าจอของพีช
โปรแกรมสำหรับเขียนโปรแกรมถูกเปิดขึ้นพร้อมกับโค้ดพิเศษต่างๆที่พีชสร้างขึ้นมาเองโดยเฉพาะ
“ใช่...เค้าให้สร้างระบบเครือข่ายในการเชื่อมโยงของหน่วยงานทั้งหมดในบริษัทน่ะ”พีชตอบโดยที่สายตายังไม่ล่ะจากคอมพิวเตอร์
“หืม~...งั้นเดี๋ยวแกสร้างโครงสร้างระบบแล้วส่งต่อมาให้ฉันเลยเดี๋ยวจะจัดการต่อให้”ผมบอกพีชแล้วเริ่มเปิดคอม
“ได้”
หลังจากเลิกงานแล้วผมก็ตรงกลับคอนโดทันที...ถ้าถามว่างานเสร็จไหมถ้าใครเป็บโปรแกรมเมอร์ก็คงรู้นะ
ใครมันจะสร้างโครงสร้างระบบเครือข่ายเสร็จในวันเดียวได้บ้างเล่า...ไม่มีหรอกอย่างน้อยๆน่ะอาทิตย์นึงนู้นถึงแม้จะไม่ได้ทำคนเดียวก็เถอะ
เพราะงั้นวันนี้ทั้งวันผมเลยนั่งเล่นเกมส์อย่างเดียวไงล่ะ...สบายเลยแต่ถ้าเสร็จการสร้างโครงสร้างระบบแล้วส่งมาให้ผมนะ...อย่าหวังว่าตอนนั้นผมจะได้นอนเลย
ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่เดิมใต้คอนโดก่อนจะเดินขึ้นไปบนคอนโด...ผมอยู่ชั้นที่14เมื่อถึงหน้าห้องผม ก็ต้องมองซองสีน้ำตาลที่แลบออกมาจากที่ใส่จดหมายห้องของตน
“...?”ผมมองซองนั้นอย่างงงๆใครส่งมานะ
“อ่า~...คุณแม่กับน้องโอ๊คแน่ๆเลย”ผมหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลแล้วรีบเดินเข้าห้องก่อนจะเร่งฝีเท้าก่อนจะนั่งลงบนโซฟาที่ห้องรับแขก
“จะเขียนมาว่ายังไงน้าา~”ผมแกะซองเอกสารสีน้ำตาลก่อนจะเปิดดูสิ่งที่อยู่ข้างใน
“...ซองจดหมาย?”ข้างในซองมีซองอีกที...หรือว่าน้องโอ๊คแกล้งอะไรผมอีกล่ะ ผมหยิบซองจดหมายด้านในออกมาแล้วมองอย่างงงๆ
ผมมองไปยังชื่อที่อยู่ผู้ส่ง
‘นาย ธีราทร ภูมิทักษา
1403 คอนโดxxx ต.xx ถนนxxx
เขตxxx กรุงเทพฯ 10200’
“...ห๊ะ?”ผมมองชื่อตนเองที่เขียนอยู่บนชื่อที่อยู่ผู้ส่ง...ผมเลยลองมองชื่อที่อยู่ผู้รับบ้าง
‘นางสาว สวรรยา ภูมิทักษา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
“....??”นี่มันชื่อน้องสาวเขานี่...จะว่าไปนี่มันจดหมายที่ผมส่งไปหาแม่และน้องสาวนี่นา
ทำไมถึงส่งกลับมาให้ล่ะ...ผมมองดูซองจดหมายอย่างงงๆก่อนจะวางลงบนโต๊ะข้างหน้า...แล้วผมก็หันกลับมาดูภายในซองเอกสารสีน้ำตาลอีกครั้งนึงเผื่อว่าจะมีอะไรอยู่...
ไม่แน่ว่าน้องสาวผมอาจจะแกล้งโดยการใส่จดหมายที่ผมเขียนกลับมาพร้อมกับจดหมายอีกฉบับก็เป็นได้
“...หือ~...กระดาษอะไรเนี่ย?”
พอมองเข้าไปภายในก็เจอกับกระดาษโน๊ตสีขาวแผ่นหนึ่ง...ผมหยิบมันขึ้นมาอย่างครุ่นคิดแล้วมองดูกระดาษโม๊ตสีขาวแผ่นเดิมอย่างสงสัย
“ไม่เห็นมีอะไรเลย...อ๊ะ!”ผมพึมพำหลังจากมองแผ่นกระดาษโน๊ตที่ว่างเปล่าก่อนจะลองพลิกดูอีกด้านนึงแล้วก็ต้องชักงักเมื่อเห็นข้อความบางอย่างบนกระดาษ
‘คุณเขียนที่อยู่ผู้รับผิด’
ข้อความสั้นๆที่เขียนด้วยลายมือที่สวยงามทำให้หัวใจผมกระตุกขึ้นอย่างไม่ขาดคิดและเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนที่ยอมลงทุนส่งจดหมายที่ส่งผิดไปกลับมาให้อยู่อีก
สังคมในปัจจุบันมักจะมีแต่คนที่เห็นแก่ตัวอยู่เสมอ...ถ้าไม่รู้จักก็ไม่อยากยุ่งให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นกับตัวเอง
ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนแบบนั้น...ผมไม่ค่อยชอบอะไรที่มันวุ่นวายแต่ที่บอกว่าผมเป็นมิตรจริงนะ...ผมทักทายทุกคนแต่อย่างที่บอกว่าผมไม่ค่อยชอบเป็นฝ่ายไปสนิทกับคนอื่นก่อน...อาจเพราะสีตาสีเขียวอมน้ำตาลของผมที่ทำให้ถูกล้อตั้งแต่เด็กก็ได้เลยทำให้ผมไม่ค่อยจะไว้ใจใคร
เมื่อก่อนที่ผมเด็กๆอาจจะเพราะว่าสีตาแปลกและเค้าโครงหน้าของผมที่ค่อนข้างดีทำให้ผมเกือบถูกผู้หญิงคนนึงปล้ำ...หลายๆคนคงคิดว่าไม่เห็นเป็นไรแต่สำหรับผมมันกลายเป็นความหลังที่ไม่มีวันลืมหลังจากนั้นผมก็พยายามหลีกเลี่ยงไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายที่มักจะส่งสายตาที่สื่อความหมายไปในทางอยากจะสานต่อกับผมเสมอ
ดังนั้นผมพึ่งเคยเจอคนแบบนี้เป็นครั้งแรก...ผมพลิกซองเอกสารเพื่อดูชื่อที่อยู่ผู้ส่งด้วยรอยยิ้มที่ฝุดขึ้นมาโดยที่ผมไม่รู้สึกตัว
‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
“ ...วรนัตร รัตรนเทวา”ผมอ่านชื่อนั้นแล้วพึมพำเบาๆ
‘อยากรู้จัก’
ความคิดนึงของเขาฝุดขึ้นมาทำเอาต้องรีบสบัดหัวแทบจะทันที...ผมที่ไม่ค่อยชอบไปวุ่นวายกับใครกลับรู้สึกอยากรู้จักคนที่ส่งจดหมายนี่ขึ้นมา
“...ไม่เข้าใจตัวเองเลยแหะ”
ผมวางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะพร้อมกับซองจดหมายที่ตนเองส่งไปไม่ถึงแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนพร้องกับกระดาษโน๊ตสีขาวแผ่นสี่เหลี่ยมที่มีข้อความสั้นๆเขียนอยู่...ผมนำกระดาษแผ่นไปเก็บไว้ในลิ้นชักภายในห้องก่อนจะออกไปกินข้าวเย็นและอาบน้ำเข้านอนในที่สุดแต่สุดท้ายในหัวผมกลับคิดถึงคนที่ชื่อ วรนัตร รัตรนเทวา อยู่ตลอดจนกระทั่งหลับไป
.................................................
...............................
.............
....
..
.
พอวันรุ่งขึ้นผมก็ได้ตัดสินใจที่จะส่งจดหมายไปขอบคุณ คุณ วรนัตร พร้อมกับจดหมายที่จะส่งไปให้แม่และน้องสาว...และแน่นอนว่าผมเขียนที่อยู่ใหม่เรียบร้อยแล้วครั้งก่อนผมเขียนเลขที่บ้านหายไปตัวนึงแต่ครั้งนี้ผมทบทวนอยู่หลายรอบจนแน่ใจ
ส่วนจดหมายที่จะส่งให้คุณ วรนัตร นั้นผมก็ได้ใช้เวลาตลอดช่วงเช้าในที่ทำงานในการเขียนจดหมายฉบับนึงขึ้นมาจนสำเร็จแม้จะถูกเพื่อนพีชบ่นว่าเลิกขยี้หัวและส่งเสียงน่ารำคาญสักทีก็เถอะ
ก็จะให้ทำไงได้ล่ะก็ผมนึกไม่ออกนี่นาว่าจะเขียนอะไรดีน่ะ...สุดท้ายก็ได้แค่นี้แหละ
ผมออกไปส่งจดหมายตอนช่วงบ่ายแบบไม่ต่องลางานเพราะที่ทำการไปรษณีย์อยู่ข้างๆบริษัทผมนี่เอง
ใช้เวลาไม่นานในการส่งจดหมายทั้งสองฉบับเป็นแบบลงทะเบียนและด่วนพิเศษ...จะว่าไปคุณ วรนัตร ก็ส่งจดหมายคืนมาให้ผมแบบด่วนพิเศษเหมือนกันนี่นา..แปลว่าเขาอาจรู้ว่าเป็นจดหมายสำคัญรึป่าวนะ...แต่เท่าที่ดูซองจดหมายก็ไม่ได้มีล่องลอยว่าถูกเปิดเลย
“เป็นคนดีจริงๆนะคุณ วรนัตร รัตรนเทวา”ผมพึมพำหลังจากออกมาจากที่ทำการไปรษณีย์โดยที่ภายในหัวคิดถึงแต่ชื่อของคนที่ยอมลงทุนส่งจดหมายมาคืนตนเองเท่านั้น
ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน
ทั้งๆที่ไม่เคยได้เจอหรือสนิทกัน
แต่ทำไมผมถึงเผลอยิ้มขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงคุณนะ
คุณ วรนัตร รัตรนเทวา
.............................................................................
มาอัพตอนที่2แล้วค่ะ
ดีใจมากๆที่มีคนมาคอมเม้นท์นะค่ะ
ขอบคุณที่สนใจเรื่องนี้ค่ะ
เราจะพยายามแต่งให้ดีขึ้นๆไปอีก
มีคำผิดอะไรบอกได้นะค่ะ :mew1:
ขอคุณคุณ กุ้งเชอรี่ และ sirin_chadada มากนะค่ะ
ทำการแก้ไขแล้วค่ะ11/2/57 21.25น.
-
:really2: น่าสนใจ
-
ชอบๆ :katai2-1: :mew1:
-
:pig2:เรื่องนี้มันน่ารักจริงเชียว
แต่ละตอนก็ยาวจุใจด้วย
ชอบมากค่ะ มาต่อไวไวนะคะ
-
เรื่องน่ารักจัง ตามติดนะคะ
มีสะกิดใจนิดนึง
เขาวางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะพร้อมกับซองจดหมายที่ผมส่งไปไม่ถึง
ตรงนี้สรรพนามน่าจะเป็น ผม หรือเปล่าคะ??
-
:katai2-1: :hao3:
-
ชอบเรื่องนี้ ตามอ่านนะจ้ะ
บรรยายเข้าใจง่ายมากเลย o13
-
มีแววว่าจะเป็นเรื่องที่น่ารัก...ละมุนละไม
แต่ยังมีคำผิด/พิมพ์ตก/ใช้สรรพนามสับสนอยู่บ้างนะจ๊ะ
เข้าไหมว่า น่าจะเป็น เข้าใจไหมว่า
"คุณเขียนที่อยู่ผู้ส่งผิด" น่าจะเป็น ผู้รับ มากกว่ารึเปล่า
(แล้วก็น่าจะมีที่อื่นอีกอ่ะนะ กลับมาหาแล้วไม่เจอ แต่ตอนอ่านจำได้ว่ามีอีก)
แล้วก็ธีราทรแทนตัวเองว่า 'ผม' หรือว่า 'เขา' กันแน่จ๊ะ (อันนี้เจอหลายจุดมากเลย) ส่วนตัวแล้วชอบให้แทนตัวว่า 'ผม' นะ
เพราะว่าธีราทรพูดถึงตัวเอง(เป็นสรรพนามบุรุษที่หนึ่ง)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
o13 พระเอกน่ารักเชียว
-
เขาจะเริ่มรู้จักกันแล้ว อมยิ้มอ่านเลย
-
✉ จดหมายฉบับที่ 3✉อยากรู้จัก
“ผมให้เวลาคุณอีก2อาทิตย์หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะครับ”วรนัตรบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย
ตอนนี้ผมกำลังพูดอยู่กับนาย อาชาญ นิติยวัล หรือชาญ ชายหนุ่มที่เป็นหนึ่งในนักบัญชีในบริษัทแห่งนี้...เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวันก่อนที่ตรวจสอบบัญชีพร้อมกับเขียนแก้ไขข้อผิดพลาดแล้วผมก็จะต้องส่งคืนให้ผู้ทำบัญชีนั้นๆได้แก้และนายชาญก็เป็นคนสุดท้ายที่ผมเรียกมาพบ...การที่เรียกเข้ามาคุยทีละคนทำให้ผมรู้สึกว่าสามารถใช้เวลาในการพูดคุยกับพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าเรียกมารวมกันแล้วพูดเป็นภาพรวมถึงแม้การทำแบบนี้จะเสียเวลามากกว่าก็เถอะ
แต่ผลที่ออกมาผมว่ามันค่อนข้างคุ้มค่ามากเลยล่ะ
“เข้าใจแล้วครับหัวหน้า...ว่าแต่ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วไปทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ?”เสียงออกแนวขี้เล่นและรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเขาคงจะทำให้ผู้หญิงตอบตกลงได้ในทันทีแต่มันใช้ไม่ได้สำหรับผม
“คุณพูดแบบนี้ทุกครั้งไม่เบื่อรึไง?”ผมถามชายไปตรงๆ...ทุกครั้งที่ผมเรียกเขาเข้ามาสุดท้ายก็มักจะจบลงด้วยคำเชิญชวนทานข้าวด้วยทุกครั้งไป
“แหม...ก็เผื่อครั้งนี้จะได้ไปกินข้าวด้วยกันไงครับ”เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ามองโลกในแง่ดีหรืออะไรดีนะ
ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าจะมาสนใจอะไรผมนัก...แค่ดูสายตาที่มองมาก็รู้แล้วว่าชาญมองผมในแง่ไหนแล้วต้องการจะสารสัมพันธ์ต่อไปแต่ตัวผมเองไม่ได้คิดกับชาญในแง่นั้นเลยสักนิดเดียว
“คงต้องขอโทษด้วยที่ผมคงต้องปฏิเสธคุณอีกครั้ง”ผมบอกคนตรงหน้าไปตรงๆแล้วเริ่มหยิบเอกสารอย่างอื่นขึ้นมาอ่าน
“โธ่...คุณนัทวันๆเอาแต่นั่งหน้าคอมเดี๋ยวก็เครียดลงกระเพาะหรอกครับออกไปทานข้าวกับผมบ้างเถอะ”อีกฝ่ายก็คะยั้นคะยอจนเกือบเรียกว่าน่ารำคาญ...คิดดูหน้าผู้ชายสูงใหญ่รูปร่างสมส่วนอาจจะดูบึกบึนไปนิดกำลังบีบเสียงเป็นโทนสูงๆเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนขอขนม...คุณคิดว่ามันเป็นภาพเสียงที่น่าชมไหมล่ะ?
“ผมยังมีงานต้องทำอยู่...ต้องขอโทษด้วย”ผมบอกตัดการสนทนาจนสุดท้ายเขาก็ต้องเดินคอตกออกจากห้องผมไป...นี่ผมควรจะรู้สึกผิดไหมเนี่ย?
ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าอะไรในตัวผมที่มันดึงดูดคุณชาญนัก...ผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาดวงตาสีน้ำตาลเข้มตามแบบฉบับชายไทยผมดำซอยสั้นระลงมาจนถึงต้นคอบางคนอาจจะมองว่ามันยาวไปสักหน่อยแต่สำหรับผมมันกำลังดีเลยล่ะ...ผมค่อนข้างสูง(179ซม.)ทีเดียวเลยล่ะรูปร่างก็ธรรมดาแบบสามัญชนทั่วไปไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอมแต่ผมไม่มีกล้ามเนื้อซิกแพคสวยๆเหมือนผู้ชายหลายๆคนหรอกนะ...มีเวลาไปทำที่ไหนล่ะ
ก็อย่างที่ว่าไป...สรุปแล้วผมมีอะไรน่าสนใจล่ะ?
ก็เท่าที่ผมดูตัวเองมันก็เหมือนผู้ชายธรรมดาๆที่หาได้ตามข้างเซเว่นไม่ใช่?
ผมสะบัดหัวเพื่อเลิกคิดเรื่องไร้สาระแล้วลงมือทำงานที่ค้างไว้ต่อจนถึงเวลาเลิกงานผมก็ค่อยๆจัดเอกสารให้เรียบร้อยเหมือนเช่นทุกวันก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
ระหว่างทางผมก็เหลือบไปมองที่ทำการไปรษณีย์ทำให้ผมนึกถึงจดหมายที่ผมส่งกลับไปหาเจ้าของเมื่อหลายวันก่อน...ป่านนี้คงจะถึงมือแล้วล่ะมั้ง
“...หวังว่าจะไม่ส่งผิดอีกล่ะ”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะเดินต่อไปตลาดเพื่อหาซื้ออาหารเย็นและอาหารเช้าไว้...ความจริงผมชอบที่จะทำอาหารนะแต่อย่างที่บอกว่างานบัญชีมันทำให้ไม่ค่อยมีเวลามากนักถ้าจะทำได้จริงๆก็เป็นตอนวันหยุดละมั้ง
หลังจากที่เลือกซื้ออาหารที่ตลาดเสร็จผมก็เดินตรงกลับมาที่บ้าน...และแน่นอนว่าการเปิดกล่องรับจดหมายดูมันเป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันแม้ว่าส่วนมามันจะว่างเปล่าก็ตามทีเถอะ
แกร็ก!
“...หือ?”ผมมองซองจดหมายสีขาวที่อยู่ข้างในอย่างงงๆ...ปกติถ้าเป็นพวกบิลค่าน้ำค่าไฟหรือค่าโทรศัพท์ค่าเน็ตหรือจะค่าอะไรต่างๆก็เถอะส่วนมากมักจะมาในรูปของซองจดหมายที่มันค่อนข้างจะยาวๆหน่อย...แต่นี่เป็นซองสั้นๆคล้ายซองจดหมายที่เมื่อหลายวันก่อนส่งมาผิด
ผมหยิบซองจดหมายนั้นขึ้นมาแล้วดูชื่อที่อยู่ผู้ส่งเป็นอันดับแรก
‘นาย ธีราทร ภูมิทักษา
1403 คอนโดxxx ต.xx ถนนxxx
เขตxxx กรุงเทพฯ 10200’
“...อีกแล้วเหรอ?”ผมพึมพำแล้วส่ายหัวเบาๆ
นาย ธีราทร ภูมิทักษา จะเป็นใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่คนที่ส่งจดหมายผิดมาที่บ้านของผมเมื่อหลายวันก่อน...อุตส่าส่งกลับไปให้แล้วยังจะส่งผิดอีกเหรอ?
“เฮ่อ...”
“ห๊ะ!?”ผมถอนหายใจก่อนจะสะดุ้งเมื่อมองเห็นชื่อที่อยู่ผู้รับบนซองจดหมาย
‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
นาย วรนัตร รัตรนเทวา ชื่อของผมนั่นเอง...
“...??”ผมขมวดคิ้วแล้วจ้องจดหมายในมืออย่างไม่เข้าใจ
ถ้าส่งผิดก็ไม่น่าจะเป็นชื่อผมสิ...จำได้ว่าเขียนถึงผู้หญิงนี่นา...
ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นครับนี่???
ผมจ้องซองจดหมายอยู่นานก่อนจะตัดสินใจนำซองจดหมายนั้นเข้ามาในบ้านด้วย...เมื่อวางจดหมายไว้บนโต๊ะแล้วผมก็เดินไปกินข้าวที่ห้องครัวก่อนจะไปอาบน้ำต่อ...หลังจากนั้นผมก็เดินมานั่งเปิดโทรทัศน์ดูที่โซฟาหน้าบ้าน
“#$%^*()+)^%#$%&)(_!#$^*”
เสียงของรายการทีวีไม่ได้เข้าหูผมเลยสักนิด....ตอนนี้สิ่งที่ดึงดูดความสนใจผมอยู่คือซองจดหมายสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าผมต่างหาก
ในเมื่อชื่อผู้รับคือชื่อของผม...ก็แปลว่าผมมีสิทธิ์ที่จะเปิดอ่านใช่ไหม?
“....??”ผมปล่อยเวลาให้ไหลไปเรื่อยๆโดยที่สายตาก็ยังคงจ้องซองจดหมายซองเดิมอยู่อย่างไม่อาจละสายตาไปได้...แต่เมื่อผ่านไปสักพักเหมือนว่าความอยากรู้อยากเห็นจะมีมากกว่าที่คิดจนทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิบแล้วแกะซองจดหมายนั่นออกโดยไม่รู้ตัว...รู้ตัวอีกทีสายตาผมก็เริ่มกวาดไปตามตัวอักษรบนกระดาษซะแล้ว...
‘ สวัสดีครับก่อนอื่นต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับที่ส่งจดหมายมาคืนผมพอดีเกิดเหตุบางอย่างทำให้โทรศัพท์ผมเสียไปแถมยังจำเบอร์ที่บ้านไม่ได้เลยต้องเขียนจดหมายไปหาถ้าไม่ได้คุณช่วยส่งกลับมาผมคงแย่แน่ๆเลยครับ...ผมพึ่งจะเคยเขียนจดหมายแบบนี้ครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าจะเขียนได้ดีไหมแต่ผมอยากขอบคุณคุณจริงๆและผมหวังว่าจะได้มีโอกาสได้รู้จักคุณนะครับ
ธีราทร ’
เนื้อหาในจดหมายมีเพียงแค่นั้นแต่ผมกลับใช้เวลาอ่านมันอยู่เป็นชั่วโมง...ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...ความรู้สึกในตอนที่ได้อ่านจดหมายนี่ภายในใจมันกระตุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแถมเมื่ออ่านจบดันพึ่งรู้ตัวว่าเขาดันยิ้มอยู่ซะงั้น
ถ้าจะให้เปรียบความรู้สึกเมื่ออ่านจดหมายจบ?
นั่นสินะ...
‘จริงใจ’
รู้สึกถึงความจริงใจที่ผ่านมาทางจดหมาย...เสียเงินค่าส่งจดหมายตั้งเยอะแต่ดันเขียนมาแค่นี้ดูจะสิ้นเปลืองพอดูเลยนะ...ที่บอกว่าเขียนครั้งแรกท่าจะจริงนะ
ก็จริงอยู่ที่อักษรบนจดหมายถูกเขียนขึ้นด้วยปากกาแต่ผมก็เห็นนะรอยดินสอที่ร่างไว้และลบไม่หมดแล้วดูท่าว่าจะแก้อยู่หลายรอบซะด้วยสิ
“...อยากรู้จัก”ผมพึมพำถึงข้อความในจดหมายอีกครั้งขณะที่ล้มตัวลงบนเตียงโดยที่ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้คนที่ไม่ค่อยยิ้มแบบผมค่อยๆมีรอยยิ้มขึ้นมาเพียงแค่ได้อ่านจดหมายหนึ่งฉบับเท่านั้น...ตอนนี้ก็เลยเวลานอนปกติของผมไปนานแล้ว...เป็นเพราะจดหมายฉบับนี้แหละที่ทำให้ผมนอนพลิกไปพลิกมาไม่ได้หลับสนิทสักทีเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ข้อความในจดหมายพวกนั้นหลุดออกไปจากหัวผมสักที
ผมจะเขียนตอบดีไหม?
นี่ผมว่างถึงขนาดนั้นเลยรึไงล่ะ!
งานก็มีตั้งเยอะที่ต้องทำ!
แต่ถ้าไม่ตอบกลับมันก็รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้สิ
แค่เขียนตอบไปสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง?
แล้วถ้าโดนหลอกล่ะ...เขาอาจจะมาหลอกอะไรผมก็ได้นี่นา
แต่ความรู้สึกผมบอกว่าเขาไว้ใจได้...
ไม่สิถ้า....
แต่...
ไม่ไม่ไม่....
ความจริงมันก็....
“โอ๊ยยย!!...อะไรกันนักกันหนาเนี่ยนายธีราทร!!..”
“ก็ได้ๆแค่ตอบก็พอใช่ไหม!!...ตอบก็ได้เพราะงั้นเลิกมากวนใจซะทีผมจะได้นอน!!!!”
คำตะโกนสุดท้ายของผมก่อนจะพลิกตัวกอดตุ๊กตาแล้วเอาหน้าซุกหมอนข้างนอนในทันที
........................
โป๊ก!
“โอ๊ย!...เจ็บ”ธีราทรสะดุ้งขึ้นในทันที่มีแรกบางอย่างกระทบลงบนศีรษะเขา
เมื่อหันไปมองก็พบกับสายตาคมคู่นึงจ้องผมนิ่งโดยที่ในมือมีนิตยสารเล่มหนึ่งอยู่...ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่กระทบบนศีรษะของผมเมื่อก่อนหน้านี้คืออะไร
“ถึงจะไม่มีงานใช่ว่าจะให้แกมานั่งเหม่อได้นะไอ้เทม”เสียงเข้มจากสายตาคมที่จ้องผมดูดังขึ้นพร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อย
คนตรงหน้าผมคือหัวหน้าของผมเอง...ไม่สิต้องพูดว่าหัวหน้าของทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องทำงานนี้ต่างหาก เขาคือผู้เชี่ยวชาญพิเศษของระบบคอมพิวเตอร์และซอฟแวร์ของบริษัทนี้คุณ สิริพงค์ มารนยพีร์หรือพี่ไม้ของทุกๆคนนั่นเอง...เขานี่แหละที่เป็นคนชวนผมให้มาทำงานที่นี่แถมยังเป็นรุ่นพี่จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันอีกเห็นหน้าคมๆนิ่งๆดูดุๆแบบนี้แต่นิสัยกลับตรงข้ามกับหน้าตาอย่าสิ้นเชิง...พี่ไม้น่ะทั้งพูดมาก เอ้ย! เฮฮาเป็นมิตรกับพี่ๆน้องๆทุกคนและที่สำคัญยังเป็นเพลย์บอยตัวพ่อนะครับใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มแบบนี้น่ะสเป็กผู้หญิงเลยล่ะ....อย่าได้ถูกลักษณะภายนอกหลอกเอาได้นะครับ
“ขอโทษครับพี่พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”ผมยกมือขอโทษแล้วหันไปทางพี่เขาก่อนจะบอกด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด
“ใช่เรื่องเดียวกับที่วันก่อนมานั่งเขียนจดหมายในนี้ใช่ไหม?”
เฮือก!!
“...ไง๋คิดงั้นอ่าพี่”ผมรีบเบนหน้าหันไปทางอื่นทันที
จะทำพิรุธเพื่ออะไรไอ้เทม?
ทำไมถึงรู้ได้ล่ะเนี่ยว่าผมกำลังคิดถึงเจ้าของกระดาษโน้ตใบเล็กที่วันก่อนตัวเขาพึ่งส่งจดหมายไปหาน่ะ...ยิ่งคิดยิ่งเครียดที่เขียนไปมันดีแล้วแน่ใช่ไหม?
“หึ....แค่นี้ไม่รู้ก็ไม่ใช่พี่ไหมแล้ว...เขียนจดหมายหาสาวล่ะสิ...วิธีโบราณไปหน่อยนะ”พี่ไม้ตอบผมแล้วยกคิ้วให้ผมข้างนึง
ไม่ใช่สาว...แต่เป็นหนุ่มต่างหากล่ะครับ
ยิ่งคิดถึงวันก่อนที่ผมนั่งเขียนจดหมายในห้องทำงาน...ผมยังจำได้ว่าทั้งลบทั้งแก้จนกระดาษพรุนหมดล่ะ...คิดจนหัวแทบแตกก็ได้แค่ข้อความไม่กี่บรรทัดนั่นแหละ
น่าอายจริงๆ...ทำเหมือนคนพึ่งหัดรักไปได้
“...??”
รักเหรอ...?
ไม่ๆๆๆๆๆ...แกจะบ้าเหรอไอ้เทมแค่เขาส่งจดหมายมาคืนเนี่ยนะ
ไม่ใช่ๆผมแค่เปรียบเทียบเฉยๆ...
ผมไม่เคยเขียนจดหมายไง
ช่างมันเถอะ!!!
“จะสะบัดจนหัวหลุดเลยใช่ไหม?”เสียงของพี่ไม้ดังขึ้นอีกครั้ง
ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย....นึกว่าเดินไปแล้วซะอีก
“แฮะๆ...”ผมหันไปยิ้มให้พี่เขาก่อนจะหันหน้ามาที่คอมพิวเตอร์อีกครั้ง
“มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ...สู้ๆ”พี่ไม้บอกพร้อมกับแตะไหล่ผมเบาๆก่อนจะเดินจากไป
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจแล้วเริ่มเล่นเกมส์อีกครั้ง
อ้าว...ก็พี่ไม้บอกแล้วไงว่าไม่มีงานจะให้มานั่งทำงานเหรอครับ
พอได้เริ่มเล่นเกมส์ความคิดผมก็จดจ่ออยู่แต่กับมันจนลืมนึกถึงคุณวรนัตรไปชั่วขณะนึง...แต่หลังจากที่ปิดคอมพิวเตอร์ตอนได้เวลาเลิกงานความกังวลผมก็เริ่มฝุดขึ้นมาอีกครั้ง
ผมส่งจดหมายไปเมื่อวันอังคารที่แล้ว...ถ้าส่งแบบEMSน่าจะใช้เวลาวันสองวันถึงจะส่งถึงเพราะงั้นคุณวรนัตรน่าจะได้รับจดหมายวันพุธไม่ก็วันพฤหัสเพราะกรุงเทพฯกับชลบุรีก็อยู่แค่นี้เอง
แปลว่าถ้าจดหมายถึงวันพฤหัสแล้วส่งวันศุกร์?...จดหมายก็น่าจะส่งมาให้ผมวันเสาร์ไม่ก็วันอาทิตย์สิแต่ความจริงวันนี้มันวันอังคารเข้าไปแล้วยังไม่เห็นมีจดหมายตอบกลับเลย...หรือว่าเขาไม่อยากรู้ผมกันนะ?...หรือจะเขียนอะไรไม่ถูกใจเขารึเปล่า?
“โอ้ยยย...เครียด!!!!”ผมตะโกนแล้วขยี้หัวตัวเอง
ทำไงดีๆๆๆๆ
ตึ๋ง!
เสียงของลิฟท์ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออกที่ชั้น14...ผมเดินออกมาโดยที่ในหัวก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำไงดี...รึว่าผมควรจะเขียนไปใหม่ดีไหม?
ไม่สิ...แบบนั้จะทำให้เขารำคาญเปล่าๆ
“อืม....”ผมยืนคิดอยู่หน้าห้องตัวเองก่อนจะล้วงหยิบกุญแจในกางเกงออกมา
กึก!
“....??”ผมชะงักทันทีที่มองไปยังกล่องรับจดหมายที่หน้าของของตัวเองด้วยความตกใจ
เมื่อเช้านี้มันยังว่างเปล่าอยู่เลยแต่ตอนนี้กลับมีซองจดหมายใส่อยู่
“....”ผมรีบหยิบมันขึ้นมาดูโดยที่มือผมยังสั่นไม่หยุด....ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมากจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมาข้างนอกด้วยซ้ำ...หวังว่าที่ผมคิดจะเป็นจริงนะ
“....เยสสส!!!!”ผมร้องออกมาดังแล้วชูมือขึ้นอย่างไม่อายใคร...ตอนนี้ใครผ่านมาคงจะเห็นผมเหมือนคนบ้านแน่ๆเลยยืนตะโกนอยู่คนเดียวพร้อมรอยยิ้มกว้างจนสุดแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเพียงแค่เห็นชื่อที่อยู่ของผู้ส่งบนจดหมายเท่านั้น
‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
ผมรีบไขประตูเข้าไปในบ้านแล้วล๊อคอย่างรวดเร็วพร้อมกับสองเท้าที่เดินเร็วจนเรียกได้ว่าเกือบวิ่งไปจนถึงห้องรับแขก
ตุบ!
ผมทิ้งตัวลงกับโซฟาแล้วยกซองจดหมายขึ้นมาดูอีกทีด้วยรอยยิ้มกว้าง
เขาตอบจดหมายผมแล้ว
“อ่า...ดีใจจนจะบ้าอยู่แล้ว”ผมพึมพำโดยที่สายตายังคงจ้องซองจดหมายอยู่อย่างไม่วางตา
ผมแกะซองออกอย่างบรรจังและพยายามที่จะไม่ให้มือสั่น...
“หยุดสั่นสักทีสิ...”ผมบอกกับตัวเองเมื่อหยิบกระดาษข้างในออกมาก่อนที่สายตาผมจะเริ่มไล่อ่านทุกตัวอักษรที่เขียนอยู่บนกระดาษด้วยรอยยิ้ม
‘ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก....ผมแค่ทำเพราะอยากทำเท่านั้นคราวหน้าคุณควรตรวจสอบที่อยู่ให้ดีๆก่อนส่งนะเพราะครั้งต่อไปคุณอาจไม่ได้จดหมายคืนก็ได้....ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน
วรนัตร ’
ข้อความที่ปรากฏบนกระดาษมันอาจจะสั้นเพียงแค่สองสามบรรทัดเท่านั้นแต่มันก็สร้างรอยยิ้มให้ผมได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพียงแค่ได้อ่านประโยคสุดท้ายบนกระดาษ...
‘ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน’
“...คุณทำผมยิ้มจนปวดแก้มแล้วนะ”ผมพึมพำในขณะที่สายตายังจ้องไปที่ประโยคสุดท้ายอยู่
วันนี้เป็นวันที่ผมนอนไม่หลับทั้งๆที่คิดว่าจะหลับฝันดีแท้ๆแต่ก็ทำไม่ได้...หัวใจผมแม้แต่ตอนนี้มันยังคงเต้นแรงอยู่เลยไม่ว่าจะพลิกไปทางไหนก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้...ผมจะหลับลงได้ยังไงล่ะถ้าในหัวผมมันคิดถึงแต่ชื่อวรนัตรแบบนี้น่ะ
“...ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยครับ...คุณวรนัตรต้องรับผิดชอบนะครับ”ผมพึมพำอยู่บนเตียงโดยเอาหน้าซุกหมอนแล้วในไม่ช้าเขาก็หลับไปโดยพึมพำประโยคสุดท้ายพร้อมรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จกเช่นกับครับ”
...............................................................................
สวัสดีค่ะมาลงตอนที่3แล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะค่ะ
ดีใจมากๆ
ถ้ามีคำผิดพลาดอะไรตรงไหนบอกได้เลยนะค่ะ
เรื่องนี้เป็นแนวคอมมอร์ดี้หวานๆไม่ค่อยมีดราม่า
จะแต่งให้หวานจนมดขึ้นเลย
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะค่ะ
nicedog
-
ขอหวานอีกค่าาาาาา เรื่องอื่นดราม่าจนตับเราจะพังอยุ่แล้ว ขอเรื่องหวานๆมาปลอบใจบ้างนะคะ :hao3:
**
คนตรงหน้าผมคือหัวของผมเอง << หัวหน้า
จะทำพิรุจเพื่ออะไรไอ้เทม? << พิรุธ
เมื่อเช้านี้มันยังว่าเปล่าอยู่เลยแต่ตอนนี้กลับมีซองจดหมายใส่อยู่ << ตก ง.งู ไปตัวนึงค่ะ
ฮัดช่าาาาาาา อ่านไปจะอมยิ้มตาม TBC!!!!
-
:-[ เขินน อยากเขียนจดหมายจังเลย แต่ส่งทีไรไม่เคยถึงมือผู้รับ555
-
เรื่องมันน่ารักเกินไปแล้ววววววว
-
✉ จดหมายฉบับพิเศษ✉valentine's day
เนื้อหาในตอนนี้เป็นหลังจากตอนที่ทั้งคู่ได้พบเจอและรักกันแล้วนะค่ะ
อาจจะมีภาพเสียงหรือเนื้อหาที่ต้องใช้วิจารณญาณในการรับชม
บุคคลที่มีอายุน้อยกว่า18ปีควรหันมองซ้ายขวาให้ดีก่อนอ่านนะค่ะ :mew1:
..............................................................................................
เช้าวันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศสดใสเหมาะที่จะรดน้ำต้นไม้จริงๆเลย....นายวรนัตรคิดพร้อมกับเดินออกมาภายในสวนแล้วเริ่มเปิดน้ำเพื่อรดต้นไม้ที่อยู่ภายในสวนหย่อมขนาดเล็ก...
หลังจากผ่านเรื่องราวมากมาย ทั้งทุกข์ ทั้งสุข ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งจากลา ตอนนี้ผมกับเทมก็ได้มาอยู่ด้วยกันแล้วครับ...คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเทมเขาอยู่ไหน?
ป่านนี้คงยังนอนไม่ตื่นอยู่บนห้องนอนผมนั่นแหละ!
ความจริงผมชอบให้นอนแยกห้องกันมากกว่า...แถมในบ้านผมก็มีห้องว่างเหลืออยู่อีกห้องที่พอจะให้เทมอยู่ได้อย่างสบายๆแต่เด็กนั่นดันบอกว่า...
‘ผมอยากนอนกับพี่นัทนี่นา’
ทั้งคำพูดทั้งน้ำเสียงและดวงตานั่นส่งความออดอ้อนมาให้มากซะจนผมไม่กล้าปฏิเสธ...ยังไงผมก็แพ้ทางลูกอ้อนนั่นอยู่ดีไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม
หมับ!
“อ๊ะ...!”ผมสะดุ้งทันทีที่วงแขนแกร่งของเทมกอดรัดเอวผมจากทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆใช้ปลายจมูกซุกไซร้แถวๆต้นคอผมจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ
ยังไงผมก็ไม่ชินซะทีแหะ...เล่นชอบโผล่มาทางด้านหลังแล้วลวนลามกันตลอด
“พี่นัท....ทำไมไม่ปลุกผมละครับ....รู้ไหมพอตื่นมาแล้วไมเจอพี่ผมรู้สึกแย่แค่ไหน?”น้ำเสียงอ้อนๆกระซิบข้างๆหูพร้อมๆกับอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“...บ้าเหรอ...ใครจะไปนอนตื่นสายแบบนายกัน!”ผมเงยหน้าขึ้นไปบอกตามตรง
ก็ตอนนี้ปาเข้าไปจะ11โมงแล้วถ้าจะให้นอนต่ออีกผมก็คงไม่เหลือเวลาไปทำอย่างอื่นกันพอดี...ทั้งรดน้ำต้นไม้...ทำกับข้าว...ไหนจะต้องซักผ้าตากผ้าอีกล่ะ..ใช่ๆลืมกวาดบ้านถูบ้านไปได้ยังไงเนี่ยะ...งานผมเยอะขนาดนี้ยังจะให้ตื่นสายเหรอ?
“หื้ม~...ผมบอกว่าห้ามพูดสุภาพแบบนี้กับไง...แบบนี้ต้องลงโทษ!”เทมเอ่ยด้วยน้พเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์นั่น
ห๊ะ...ลงโทษ?!
“มะ...ไม่...อุ๊บ!....อืมม~...”ผมยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไรริมฝีปากของคนข้างหลังก็ประกบลงมาอย่างนิ่มนวล...ลิ้นร้อนค่อยๆไซร้ไปตามริมฝีปากผมเริ่มจากริมฝีปากบนเรื่อยๆก่อนจะกอดย้ำลงมาหนักๆและผละออก...ก่อนจะเริ่มกดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง...เทมค่อยๆเลียเบาๆก่อนจะดูดที่ปากล่างผมเบาๆก่อนจะผละออก
“..อื้อ~...แฮ่ก...”ผมถึงกับเซไปพิ่งกับอกแกร่งของคนด้านหลังที่ประคองผมไว้อย่างไม่รู้ตัว...นี่ขนาดยังไม่ได้ใช้ลิ้นนะเนี่ยะ
“...แฮ่ก...”ผมหอบหายใจอย่างหนักโดยพิงหัวกับไหล่ของเทม
ไม่ว่าจะจูบสักกี่ครั้งผมก็ยังไม่ชินสักทีสิน่า!
ความรู้สึกเมื่อถูกสัมผัสมันร้อนรุ่มมันขวยเขินและตื่นเต้นมากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้...
ผมเงยหน้ามองเทมที่กำลังจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มที่ร้ายกาจอยู่...
ผมสัมผัสได้เลยว่าหมาน้อยของผมกำลังจะกลายเป็นหมาป่าแล้ว!!!
“อื้ม~...เทม...หยุด...!”ผมบอกเบาๆแล้วพยายามดิ้นให้หยุดจากอ้อมแขนที่โอบรัดผมไว้แน่พร้อมกับลิ้นร้อนๆที่ไล่เลียตั้งแต่คอผมลงไปจนถึงช่วงหัวไหล่
วันนี้ผมใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนคอกว้างเพราะอากาศค่อนข้างร้อยเลยทำให้เทมสามารถรุกไร้ผมได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม
“อื้ม~...พี่นัท...ผมไม่ไหวแล้ว...ผมขอได้ไหมครับ?”คนด้านหลังเอ่ยถามเสียงกระเส่าอย่างอดกลั้นอารมณ์โดยที่มือข้างนึงของเขาเริ่มสอดเข้ามาภายในเสื้อผม
มือของเขาค่อยลูบๆวนตรงหนาท้องขาวของผม
จนอามารณ์ผมเริ่มเตลิดไปไกล
ความรู้สึกบางอย่างๆค่อยๆก่อตัวขึ้นภายในตัวผมอย่างช้าๆ
“...อื้อ~...ไม่....อ๊ะ~...เทม...หยุด...”ผมบอกเทมโดยที่พยายามควบคุมสติที่ตอนนี้เริ่มไม่อยู่กับตัวให้ได้...แม้ว่าเสียงที่ส่งออกไปจะมีแต่เสียงครางมากกว่าก็เถอะ
ฝ่ามือร้อนๆอีกข้างของเทมก็ค่อยเคลื่อนขึ้นมาจนถึงหน้าอกผม...เขาให้ฝ่ามือลูบเบาๆโดยที่มีอีกข้างก็อย่างลูหน้าท้องผมอยู่แบบนั้น
“อื้อ~...เทม..”ผมร้องครางออกมาอย่างลืมตัว
ผมรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของตัวเองที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
“...เทม!!”ผมสะดุ้งตัวทันทีที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังตื่นตัวอยู่แถวๆสะโพกผม
คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่ามันคืออะไร?!!!
“...พี่นัท...ให้ผม...ผมจะไม่ไหวแล้ว...พี่เองก็เริ่มรู้สึกแล้วนี่”เทมกระซิบเสียงกระเส่าแล้วขบเบาที่ใบหูผมแล้วเริ่มพรมจูบหนักตามแนวคอขาวของผม
มือทั้งสองข้างของเทมยังคงทำหน้าที่ปลุกอารมณ์ผมได้อย่างดีจนผมตัวสั่นแล้วสะบัดหน้าไปมาเพื่อระบายความรู้สึกแปลกๆที่เริ่มปะทุขึ้นมาเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่
“อื้อ~...เทม...อ่า~...วันก่อน...อ๊ะ~...พึ่งทำ...”ผมพูดออกไปอย่าติดๆขัดๆพร้อมกับใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงขึ้น
ไม่คิดเลยว่าต้องมาพูดเรื่องหน้าอายแบบนี้!!
“พักมา..3วันแล้วนะครับ...พี่ไม่รู้ตัวเหรอว่าทำตัวน่ารักขนาดไหน...ผมอดใจมาได้3วันถือว่าสุดยอดแล้วนะครับ...นะครับ...ให้ผมนะครับพี่นัท”ผมกระซิบบอกผมโดยที่มือข้างที่ลูบหน้าท้องผมอยู่ค่อยสอดมือเข้าไปภายในกางเกงผม
“อ๊ะ~...เทม...อื้ม~...อย่า...อึก!....”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อฝ่ามือร้อนลูบแก่นกายผมผ่านกางเกงชั้นในภายในกาเกงผม
บ้าเอ้ย...!!
เขาเนี่ยะแหละที่บ้าที่ดันเกิดอารมณ์ขึ้นมาง่ายๆแบบนี้!!!!
“ทะ...เทม...อื้อ~...ทำไม...อ๊ะ~...หยุดก่อน...”ผมบอกเทมพร้อมกับพยายามใช้มือของตัวเองหยุดการลูบของเทมที่กางเกงผม
“พี่นัท...ผมให้เวลาแค่5วิเท่านั้นะครับ”เทมยอมหยุดทั้งมือและริมฝีปากที่กำลังกระตุ้นอารมณ์ผมอยู่ตามคำขอ
ทำให้ผมค่อยหายใจได้ทั่วหน่อย
“ทำไมต้อง....ล่ะ?”ผมถามเบาๆแล้วก้มหน้าลงด้วยความอับอาย
ทำไมต้องมาถามคำถามน่าอายแบบนี้ด้วยเนี่ยะ?
แต่ผมอยากรู้นี่นา
ทำกันมาต้องหลายครั้ง...
ฉ่า!
หน้าอายชะมัดเลย!
ผมเขินจนจะบ้าอยู่แล้วนะ!!
ได้เด็กบ้าเอ้ย!!!
“หื้ม...พี่พูดอะไรผมไม่เหนได้ยินเลย...งั้นผมทำต่อดีกว่า...”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“พี่ถามว่าทำไมต้องขอก่อนทุกครั้งที่จะทำด้วยล่ะ!!!?”ผมหลับตาปี๋แล้วตะโกนขึ้นทันทีที่มือของอีกฝ่ายเริ่มขยับอีกครั้ง
หน้าอายจริงๆเลย
หน้าผมตอนนี้ต้องแดงจนเรียกได้ได้สุกแล้วก็คงจะไม่ผิดซะทีเดียว
“...พี่นัท”เทมเรียกแล้วจับไหล่ผมหมุนไปหาเขา...
“....??”ตอนนี้ผมกำลังยืนมองหน้าเทมอย่างงงๆ
“ผมรักพี่นัทนะ”เทมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วสบตาผมนิ่ง
“...”
ฉ่า!
คำสารภาพรักที่ถูกส่งมาจะให้ผมทำนังไงล่ะถ้าไม่ให้หน้าแดง...ตอนนี้หน้าผมก็แดงอยู่แล้วยังจะมาทำให้แดงเพิ่มอีกทำไม?
“..ระ...รู้แล้วน่า!”ผมบอกเทมไปด้วยใบหน้าแดงๆนี่แหละ
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาบอกผมแต่ไม่ว่าจะได้ยินสักกี่ครั้งผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจและใจเต้น...เพราะทุกครั้งที่เขาบอกรักผมน้ำเสียงที่แสดงถึงความมั่นใจที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงทำให้ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้ยิน
“เพราะรัก...ผมจึงอยากให้เกียรติพี่...ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่คอยแต่จะบังคับพี่เพื่อหาความสุขให้ตัวเองแม้ว่าผมจะอยากทำมากแค่ไหนก็ตาม...ถ้าพี่ไม่ยอมผมก็จะไม่ทำ...เพราะผมรักพี่...ไม่ใช่แค่ต้องการร่างกายแต่ผมต้องการหัวใจของพี่ด้วย”
“....!!”
ตู้มมม!!!
ถ้าหน้าผมระเบิดได้คงระเบิดไปหลายรอบแล้วล่ะ!
เล่นมาพูดแบบนี้แล้วผมจะไปต่อยังไงได้ล่ะ?
นี่ผมควรจะทำยังไงดี!!
สายตาที่มุ่งมั่นในคำพูดของตนเองที่ผมเห็นและผมมั่นใจว่าเขาต้องทำตามที่พูดแน่ๆ...
เทมรักผม!
ผมรู้ดี!!
แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะคิดแบบนี้ทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน!!
เขาให้เกียรติและทำให้ผมมีความสุขมาก
มากจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้!
ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นก่อนจะตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำมาก่อน...ผมมองหน้าเทมแล้วใช้แขนโอบคอคนตรงหน้าลงมา
“....พี่...อุ๊บ!..”ผมไม่ยอมให้เทมได้พูดอะไรทั้งสิ้น
ผมจัดการปิดปากเขาด้วยปากผม...ผมพยายามส่งลิ้นเข้าไปภายในปากของเทมอย่างเงอะๆงะๆเพราะความไม่มีประสบาการณ์...เทมตอบรับผมโดยการเผยอปากออกเล็กน้อยให้ลิ้นผมเข้าไปได้งายขึ้น...สัมผัสแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยได้รู้
การเป็นฝ่ายเริ่มมันเป็นแบบนี้นี่เอง
ลิ้นของผมกับเทมเกี่ยวพันกันจนได้ยินเสียงเฉอะแฉะที่ทำให้ผมถึงกับหน้าขึ้นสีอีกครั้ง...ความรุ่มร้อนที่หายไปเริ่มกับมาอีกครั้งแถมยังรู้สึกมากกว่าเดิมอีก
เราเบียดริมฝีบางเข้าหากันอยู่นานจนผมเริ่มจะหายใจไปทันเลยต้องตัดสินใจค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างช้าท่ามกลางสายตาเสียดายของเทมที่จ้องมาโดยมีรอยยิ้มที่มุมปาก
“..แฮ่ก...เฮ่อ...”ผมถอยออกมาเล็กน้อยเพื่อพักหายใจ
ให้ตายสิเหนื่อยสุดๆเลย
หมับ!
“พี่นัท...ผมดีใจจัง”ยังไม่ทันที่จะได้พักเต็มที่ตัวผมก็ถูกรวบไปไว้ในอ้อมกอดของเทมอีกครั้งนึงพร้องกับเสียงกระซิบข้างๆหูที่ทำเองผมถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ซุกหน้าอยู่กับไหล่ของเทมแบบนั้น
“พี่นัท...ผมขอได้ไหมครับ”คำถามเดิมถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มๆปนออดอ้อน
“...อืม...แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ”ผมตอบเทมไปเบาๆโดยที่ยังซุกหน้าอยู่แบบนั้น
บอกแล้วว่าผมแพ้น้ำเสียงอ้อนๆแบบนั้น!!!
“ได้เลยครับ!...ไปห้องนอนเรากันนะ!”
หมับ!
“หว๋า~...เทม...เดี๋ยวก่อน!”
สิ้นคำอนุญาตเทมก็อุ้มผมขึ้นบ่าแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ฟังเสียงผมเลยสักนิด...
ให้ตายสิ...นี่ผมคิดผิดรึเปล่าที่ยอมแบบนี้น่ะ
ตุบ!
ร่างผมถูกวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนโดยที่มมีร่างของเทมคร่อมอยู่...พวกเรามองหน้ากันสักพักก่อนที่เทมจะขยับตัวเข้ามาเพื่อจูบผม
มันเป็นจูบที่ร้อนแรงมากจนผมคิดว่าอาจจะละลายไปเลยล่ะ...ลิ้นของเทมที่ช่ำชองคอยนำผมที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร
มือสองข้างของเขาค่อยๆเลิกเสื้อผมขึ้นก่อนจะถอดจูบผม...แล้วค่อยๆโปรยจูบไปตามแก้มหน้าผากและเปลือกตาผมอย่างช้าๆโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อผมมันหลุดออกไปตอนไหน
“ผมรักพี่”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะใช้ลิ้นลากยาวจากปลายคางผ่านคอขาวและลงมาที่ยอดอกสีชมพูของผม
“อื้อ~...อ่า~...”ผมครางออกมาเมื่อลิ้นร้อนครอบครองยอดอกของตัวเองปลายลิ้นที่ตวัดรัวๆตรงส่วนปลายทำให้ผมสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊ะ~...เทม...อื้อ~...อ่า~”ผมทำได้แค่ส่งเสียงครางแล้วใช้มือขย้ำที่ผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนของเทมอย่างลืมตัว....มือข้างนึงของเทมสัมผัสและครึงยอดอกของผมอีกข้างการกระทำแบบนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมมากขึ้นไปอีก
“อื้ม~...อ่า~...เทม...”
“...อ่า~..พี่นัท...พี่เซ็กซี่ชะมัด!...ผมขอเอาจริงล่ะนะ!”ผมผละออกจากยอดอกผม...ใบหน้าที่ต้องมายังผมพร้อมกับลิ้นของเทมที่เลียลิ้มฝีปากของตัวเองช้าๆเขามองมาที่ผมด้วยท่าทางที่หื่นกระหาย..เหมือนหมาป่าที่กำลังจะล่าเหยื่อ
แล้วเหยื่อแบบผมจะหนีได้ไหมเล่า!!!
“อึก!...เทม...”ผมทำได้แค่เรียกชื่อคนตรงหน้าเท่านั้น...เทมยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะขยับลงไปแถวๆกางเกงผม...มือของเทมค่อยถอดกางเกงผมออกก่อนจะครึงมือวนไปวนมาบนกางเกงชั้นในผม
“อ๊ะ!...เทม...อย่า...”ผมครางออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อลิ้นร้อนค่อยๆสัมผัสแก่นกายผมผ่านกางเกงชั้นในอย่างไม่กลัวสกปรกเลยสักนิด
“...อื้อ~...อ่า~...อึก...!”ผมพยายามกลั้นเสี้ยงที่ผมเริ่มควบคุมมันไม่ได้เพราะอารมณ์ที่เริ่มกระเจิงเพราะสัมผัสวาวหวามที่ได้รับ
มันทั้งเสียวและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน
“..อ่า~...พี่นัท...อย่ากลั้นเสียงสิครับ...ให้ผมได้ยินเสียงเพราะของพี่หน่อย...”เทมบอกผมด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาก่อนจะถอดปราการด่านสุดท้ายออก
แก่นกายที่ถูกปลุกเร้าด้วยความช่ำชองผงาดขึ้นมาอย่างหน้าอายจนผมต้องพลิกไปข้างเพื่อจะหันหนีสายตาของเทมที่จ้องแก่นกายผมอย่างไม่วางตาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ที่สุด
หมับ!
“อ๊ะ!...เทม!!”ผมร้องขึ้นทันทีที่เทมจับข้อเท้าข้างนึงผมแลเวจับให้ขาผมกางออกอีกครั้งแก่นกายที่ถูกกระตุ้นตรงเด่นอยู่ต่อหน้าเทมอีกครั้ง
“อย่าหนีสิครับ...ผมดีใจที่พี่รู้สึกได้ขนาดนี้นะครับ”เทมบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะก้มลงไปใช้ปากคอบครองแก่นกายผมไปทั้งลำ
“อ๊า~....เทม...ไม่...อื้อ~...อย่าทำ...อ๊ะ~...อืม~...เทม...อื้อ~...”ผมร้องครางลั่นพร้อมกับใช้มือสองข้างขยุ่มเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของเทมอย่างคุมอารมณ์ไม่ไหว
ความเสียวซ่านที่รู้สึกมันเริ่มมากขึ้น...มากขึ้นจนผมต้องสะบัดหน้าไปมาด้วยแรงอารมณ์พร้อมกับเสียงครางที่ดังไม่ขาดสาย
“อ๊ะ~...เทม...จะ...อื้อ~...ไม่ไหว....อ๊ะ...เทม...อื้อ~...”
“อ่า~...ปล่อยเลยพี่นัท...ให้ผมเห็นตอนพี่เสร็จหน่อย”
สิ้นเสียงเทมเขาก็ก้มลงไปใช้ปากให้ผมอีกครั้งเสียงดูดที่ดังขึ้นทำให้ผมอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว
“อื้อ~...อ่า~...เทม...พี่จะ...อ๊ะ~...อึก...”ผมรู้ตัวว่าผมใกล้จะเสร็จแล้ว...ความรู้สึกเสียวที่เพิ่มขึ้นจนใกล้จะถึงจุดที่ทนไม่ไหว
ผมสะบัดหน้าแรงๆหน้าต่อหลายครั้งเพื่ออระบายความรู้สึกนี้
“ซี๊ดด~...อืม~...เทม...พี่...อืม~...จะ...อึก...!”
“อ๊าาาาา~~!!”
ผมกระตุกตัวอย่างแรงเมื่อความรู้สึกทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมาภายในปากของเทม...ผมปรือตามองเทมที่กลืนน้ำขอเขาลงไปจนหมด...การกระทำแบบนั้นยิ่งทำให้หน้าผมแดงเข้าไปใหญ่
เขากินมันเข้าไปอีกแล้ว!
ผมไม่เข้าใจว่ามันอร่อยตรงไหนถึงได้กลืนได้กลืนดีแบบนี้
“แฮ่ก!...แฮ่ก...!”ผมนอนราบหอบหายใจอยู่บนเตียงโดยที่สัมผัสได้ถึงเสียงของหัวใจที่เต้นถี่รัวของตัวเองได้อย่างชัดเจน...
เหงื่อผมออกเยอะมากจนผมอยากจะลุกไปอาบน้ำมันซะเดี๋ยวนี้แต่ดูเหมือนว่าคงตรงหน้าจะไม่ยอมง่ายๆแน่นอน
ผมมองเทมที่เริ่มปลดเสื้อผ้าและกางเกงของตนเองออกก่อนที่ผิวสีแทนสวยสะอาดตาและแผงอกล่ำๆจะปรากฎต่อหน้าผมตามด้วยน้องชายของเทม...ที่มองกี่ทีก็คงเรียกว่าน้องไม่ได้แน่ๆ...ก็เล่นใหญ่ซะขนาดนั้นนี่นา
เอื๊อก!
ผมกลืนน้ำลายเมื่อแก่นกายสีแทมของเทมผงาดขึ้นด้วยความใหญ่ที่คาดว่าคงจะไม่ใหญ่ไปกว่านี้แล้วล่ะ
ที่ผมกลืนน้ำลายไม่ใช่เพราะอยากได้หรอกนะ!...กลัวต่างหากเล่า!!
“อย่าจ้องแบบนั้นสิพี่นัท...เดี๋ยวผมจะไม่ไหวเอานะ”เทมบอกผมพร้อมรอยิ้มก่อนจะขยับเข้ามาประกบปากผมอีกครั้ง
“อื้ม~...”ผมครางในลำคอเบาพร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มสูงขึ้นอีกครั้ง...ลิ้นของผมกับเทมตวัดเกี่ยวพันกันจนแทบจะไม่หลือช่องว่างใดๆ
“แฮ่ก...แฮ่ก..”ผมหอบหายใจทันทีที่เทมผละออกจาริมฝีปากผม
“เริ่มเลยนะครับ...พี่นัท”สิ้นเสียงขออนุญาต?...เทมก็จับผมพลิกตัวให้นอนคว่ำก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจลที่วางอยู่บนหัวเตียง
“อ๊ะ~...อื้อ~....อึก!...เจ็บ...!”ผมบอกเทมเบาๆเมื่อนิ้วของเทมแทรกเข้ามาในตัวผมพร้อมๆกับเจลหล่อลื่นที่เคลือบปลลายนิ้วเอาไว้
แต่ยังไงผมก็เจ็บอยู่ดีแหละ
“อื้ม~...ผ่อนคลายหน่อยสิครับ...พี่รัดนิ้วผมแน่นเลย...แบบนี้ผมจะขยับยังไงล่ะ”เทมบอกผมด้วเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์อย่างเต็มที่
“อื้อ~..ก็ผ่อน...อื้อ~..อยู่นี้ไง...อ่า... ~”ผมพยายามผ่อนคลายแล้วนะแต่มันไม่ง่ายเลยสักนิด
เทมให้ผมผ่อนคลายสักพักก่อนจะค่อยๆขยับนิ้วช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ~...อ่า~...เทม..อ๊ะ~..อื้อ... !”ผมครางเสียงกระเส่าเมื่อเทมเพิ่มนิ้วจาก1เป็นและ3ตามลำดับแล้วขยับเร็วขึ้นๆพร้อมกับควงเป็นวงกลม
“อื้อ~...อ่า~...อย่า...!”ผมเริ่มท้วงเมื่อความเจ็บเปลี่ยนเป็นความกระสั่นได้ในเวลาไม่นาน...นิ้วเรียวค่อยๆครูดไปตามผนังนุ่มภายในตัวก่อนจะกดลง
“อ๊าาาา~...ตรงนั้น...อื้อ...!”ผมครางลั่นเมื่อเทมสัมผัสโดยบางจุดในตัวผมที่ทำให้รู้สึกดีสุดๆเลย...ผมต้องกัดหมอนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่มากขึ้น
“พะ...พี่นัท...อืม!...อย่ารัดแบบนั้น...ผมดึงนิ้วออกไม่ได้...อ่า!...รัดแน่นชะมัด!!”
“อ๊ะ!...เทม...อื้อออ~...เจ็บ...!”ผมร้องลั่นเมื่อเทมดึงสามนิ้วที่อยู่ภายในตัวผมออกแล้วสอดแก่นกายใหญ่ของตนเข้ามาทีเดียวจนมิดด้าม
“...อึก!...เจ็บ!”ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างสุดทน...ความเจ็บแปล๊บที่สัมผัสได้มันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ
“อึก!...ผมขอโทษพี่นัท...แต่ผมไม่ไหวแล้ว...ขอโทษ...อย่าโกรธผมเลย...ขอโทษนะครับ”เทมขยับตัวมาคร่อมผมก่อนจะจูบที่ขมับพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“...”ผมหันไปมองหน้าเทมที่ตอนนี้ได้กลับร่างจากหมาป่าเป็นหมาหงอยไปแล้ว
จะมาหง๋อยอะไรตอนนี้ล่ะ!!
ผมมองใบหน้าที่สำนึกผิดของเทมโดยที่ใจที่แข็งเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ
มาขอโทษทั้งๆที่ยังคาแก่นกายใหญ่นั่นไว้ในตัวตัวเนี่ยะ!
ผมควรจะหายโกรธหรือโกรธเพิ่มดีล่ะ!!
“....”เทมยังคงใช้สายตาอ้อนๆส่งมาทางผมให้ยกโทษให้อีกครั้ง
ให้ตายเถอะ..สายตาแบบนั้นอีกแล้ว
“เฮ่อ!...ช่างเถอะ...พี่ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอกแค่เจ็บเฉยๆ”ผมถอนหายใจแล้วตอบเทมไปตามตรง
“ขอโทษครับ...ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?”เทมกระซิบถามผมแล้วจูบเบาๆที่ขมับอีกครั้ง
“...ไม่แล้ว”
“ผม...ขยับได้ไหมครับ?”เทมถามผมอีกครั้ง
“...”ผมหันไปมองหน้าเทมแล้วสบตากับเทมอีกครั้ง...นี่ผมต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ?
“..จะขยับ...ก็ขยับสิ”สุดท้ายผมก็หลบสายตาออดอ้อนนั่นก่อนจะกลั้นใจตอบกลับไป
“ขอบคุณครับพี่นัท”
พับ! พับ! พับ!
“อึก!...อ๊ะ~...บะ...เบาหน่อย...อื้อ~...”เสียงกระทบกันของเนื้อดังขึ้นอย่างน่าอายทำเผมร้อนไปทั้งตัวแถมยังใส่แรงแบบไม่ยั้งอีกต่างห่าก
“อ่า!...พี่นัท...สุดยอด...อื้ม~...รัดผมแน่นเลย...”เทมกระซิบบอกผมด้วยความพอใจก่อนจะกระแทกเข้ามาซ้ำๆและเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ!...อ๊า~...เทม...อื้อ~...เร็วปะ...อื้ม..!”
“เร็วอีกเหรอครับ?”เทมถามผมเล่นๆด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
“...บ้า!...อ๊ะ~...เร็วไปต่างห่ากเล่า....อื้อ~...อ๊า... ~”
เทมไม่สนใจคำพูดผมสักนิดมีแต่กระแทกเข้ามาเน้นๆ...เขาถอนแก่นกายออกจนเกือบหลุดก่อนจะกระแทรกเข้ามาใหม่อย่างแรงจนสุด
“อ๊ะ!...อ๊าาาา~...ตรง...อื้อ... ~”ผมครางเสียงสั่นเมื่อแก่นกายที่อยู่ภายในไปโดนจุดที่ทำให้ผมเสียวสุดๆจนแทบจะขาดใจ
“อ่า!!...ตรงนี้ใช่ไหม?...อื้อ!...พี่นัท...ผมกำลังจะคลั่งพี่แล้วจริงๆ...อ่ะ... ~”เทมกระแทกเข้ามาถี่ๆตรงจุดกระสั่นของผมซ้ำๆจนผมสะบัดหัวและบิดเร้าตัวเองด้วยความเสียวซ่านที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ!...เทม...!!”ผมรู้สึกโล่งๆเมื่อเทมถอนแก่นกายออกไปพร้อมกับจับตัวผมพลิกให้นอนหงาย
“ท่านี้ดีกว่า”เทมบอกผมแล้วแยกขาผมออกก่อนจะดันแก่นกายที่พองตัวเข้าในตัวผมอีกครั้ง
“อื้อ~...เทม...”ครั้งนี้มันไม่ได้เจ็บเหมือนครั้งแรกที่เข้ามาแล้ว
อาจจะเพราะผมชินแล้วก็ได้มั้ง
“อึก!...ผมชอบจัง...เวลาที่พี่ทำหน้าแบบนี้...ผมมีความสุขที่สุดเลยที่ได้อยู่ในตัวพี่...พี่ล่ะ...มีความสุขไหม?”เทมถามผมโดยที่ยังขยับแก่นกายเข้าออกไม่ยั้ง
“อ๊ะ~...เทม~...เทม!..อื้อ... ~”ผมสะบัดหัวไปมาด้วยความเสียวก่อนที่เทมจะจับหน้าผมไว้พร้อมกับประทับจูบที่ร้อนแรงลงมา
“พี่นัท...ตอบผมหน่อยสิครับ...อืม~...พี่มีความสุขไหม?”เมื่อเทมจูบผมเสร็จก็สบตากับผมพร้อมกับเอ่ยคำถามอีกครั้ง
ผมเม้มริมฝีปากแน่นก็จะกลั้นใจตอบไป...
“มีสิ!...มีมากด้วยเพราะงั้น...เร็วๆ...อ๊าา... ~”พอผมพูดจบเทมกระกระแทกเข้ามาเร็วขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“อ่า!...อื้อ~...เทม...ซี๊ดด... ~”ผมซีดปากด้วยความเสียวจากการที่ถูกปากของเทมคอบครองยอดอกผมอีกครั้งนึง
มืออีกข้างของเขาก็กำลังเล่นกับอกผมอีกข้าง...ตอนนี้อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้วไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น...มีแต่ความสุขที่กำลังจะทะลักออกมา
“อ๊ะ!...เทม...พี่จะ...อื้อ~...เทม!”ผมครางเรียกเทมเมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะเสร็จอีกครั้งนึงแล้ว
“อ่า!...อีกนิดครับพี่...พร้อมกันนะ...ซี๊ดด~...ผมเสียวจัง...!”เทมผละออกมาจากอกผมแล้วเริ่มกระแทกเข้ามาเร็วขึ้นๆ...ผมรู้สึกว่าภายในผมตอดรัดตัวตนของทมแน่นกว่าเดิมจนเทมซี๊ดปากด้วยความเสียว
มือข้างนึงของเทมยังคงเล่นกับหน้าอีกผมอยู่ส่วนอีกข้างก็กำรอบแก่นกายผมก่อนจะขยับเป็นจังหวะสอดประสานกับแรงกระแทกทางด้านหลัง
“อ๊ะ!....ไม่ไหว...อื้อ~...เทม...!”ผมบิดตัวด้วยความเสียวซ่านที่มีมากเกินไปจนจะทนไม่ไหวยิ่งถูกสัมผัสทั้งด้านหน้าด้านหลังแบบนี้สติผมยิ่งกระเจิงไปใหญ่
“อ่า~...จะเสร็จแล้ว...อื้ม!...อีกนิด....อดทนอีกนิดครับ...อื้ม~...รัดแน่นสุดๆเลย...อ่า...!”
เทมขยับกระแทกถี่รัวเร็วขึ้นๆ...ขาของผมถูกยกขึ้นเพิ่มให้การสอดใส่เข้ามาได้ลึกกว่าเดิมก่อนเทมจะเร่งความเร็วจนช่องท่างผมกระตุกติดๆกับเป็นสัญญาณว่าผมไม่ไหวแล้ว
“อ๊าาาาา~...!!”
“ซี๊ดดดด~...สุดยอด!!”
ผมปลดปล่อยออกมาเต็มมือหนาของเทมเลอะไปถึงหน้าท้องของเขาส่วนเทมก็ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางของผมพร้อมๆกัน
“อ๊ะ...”ผมครางเล็กน้อยเมื่อเทมค่อยๆถอนแก่นกายออกช้าๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วคว้าตัวผมมากอดไว้แน่
ผมรู้สึกได้ถึงน้ำของเทมที่ไหลออกมาจากช่องทางผมได้อย่างชัดเจนเลย
น่าอายซะมัด!
“....”ตอนนี้ผมไม่มีแรกแม้แต่จะพูดหรือขยับตัวด้วยซ้ำ
เหนื่อยสุดๆเลย
“พี่นัท...”เทมเรียกผมพร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าผาก
“อื้อ~...”ผทครางตอบแล้วเริ่มซุกตัวเข้าอกแกร่งของเทม
ตอนทำกิจกรรมเมื่อกี๊ก็ร้อนอยู่หรอกแต่พอเสร็จแล้วความหนาวของแอร์ที่ถูกเปิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก็ปะทะเข้าร่างทันที
ไม่ไหวแล้ว...
ตาผมจะปิดแล้ว
“ผมรักพี่นัทนะครับ...สุขสันวันวาเลนไทน์ครับที่รักของผม”เทมจูบที่หน้าผากผมอีกครั้งก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นแล้วซุกหน้าลงที่ผมสีดำของผม
ผมปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพึมพำบางอย่างแล้วหลับไปภายใต้อ้อมกอดของคนที่ผมรักที่สุด
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์เช่นกัน...พี่รักเทมนะ”
................................................................................................
จบไปแล้วค่ะกับตอนพิเศษฉลองเทศกาลพิเศษ
ความจริงพึ่งรู้ว่าวันนี้วันวาเลนไทน์555+
เลยมานั่งแต่งเล่นๆดู
ฉากเรทครั้งแรกในชีวิต
ขอย้ำว่าครั้งแรกจริงๆค่ะอาจมีข้อผิดพลาดทางอารมณ์ยังไงก็แนะนำได้นะค่ะ
เราพยายามแต่งให้ดีที่สุด
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะค่ะ
สำหรับคำผิดเราจะทยอยแก้ให้ค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะค่ะ
nicedog
-
:ruready. ฉากเรียกเลือดครั้งแรกเหรอจ๊ะคนเขียน. ยังมีคำผิดอยู่บ้างนะคะแต่ถือว่าดีระดับหนึ่งแล้ว
คู่นี้สื่อสารทางคำพูดเยอะดีนะ. หวานๆ ต้องเขียนมาลงบ่อยๆจ้าแล้วจะเก่งเทพ. :hao6:
นี่จะเป็นวาเลนไทน์แรกของทั้งคู่รึเปล่านะ. รอลุ้นต่อไปให้เขาได้เจอกันก่อนละกัน
-
ขอทิชชู่ที กรี๊ดดดดด :pighaun: :haun4:
-
เร่าร้อนอะไรเยี่ยงนี้
เลือดหมดตัวแล้วววววว
เทมหื่นเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
-
อ้ากกกก ดีใจสุดๆ พี่นัทเป็นเคะ เยสสสสสสสสสสสส
-
น่ารักอ่า
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.ยังมีที่พิมพ์ผิดกับพิมพ์ตกหล่นอยู่บ้างนะ
-
เรื่องนี้น่าติดตาม อยากรู้ว่าทั้งสองคนจะเห็นความจริงใจและตัวตนของอีกฝ่ายผ่านตัวอักษรเป็นแบบไหน
อ่านแล้วก็นึกถึงตอนนี้ที่ยังเขียนจดหมายคุยกับเพื่อนๆ เลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
ปล. ตอนพิเศษร้อนแรงมากอ่ะ
-
:jul1: ร้อนแรงมั่กๆซับเลือดกันแทบมิทันกันทีเดียว
-
เข้ามาให้กำลังใจจ่ะ
ไอหมาน้อยนี่หื่นเหลือเกินนะ :hao6:
-
น่ารักดีอะ
-
✉ จดหมายฉบับที่ 4✉ ยินดีที่ได้รู้จัก
หลายวันต่อมาของนายวรนัตรยังคงเหมือมเดิม...ไม่สิอาจจะมีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมก็ได้...ถึงผมจะทำหน้านิ่งๆพร้อมกับพิมพ์บัญชีลงในคอมพิวเตอร์แต่ภายในใจนั้นกับกระสับกระส่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เมื่อวันก่อนที่ผมได้ตัดสินใจว่าจะตอบจดหมายนั่นกลับ...ผมก็ต้องมานั่งคิดนั่งเขียนอยู่เกือบทั้งวันจนไม่เป็นอันทำงาน...ทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีความสำคัญถึงขนาดนั้นแท้ๆ
ใช่....ไม่น่าจะสำคัญถึงขนาดต้องลองเขียนด้วยดินสอก่อนตั้งหลายแผ่นก่อนจะนำมาดูอีกครั้งว่าแผ่นไหนเขียนได้ดีที่สุดก็ทำเอาหมดไปค่อนวันแล้วแถมยังต้องมานั่งคัดลายมือลงบนจดหมายทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลยสักนิดเดียว
คงมีต้นไม้หลายต้นในวันนั้นที่ต้องร้องไห้เพราะผมใช้มันไปอย่างไร้ค่าเพียงแค่ไม่อยากให้มีรอยลบบนกระดาษเพราะมันจะดูเหมือนว่าตัวเองนั้นตั้งใจและทุ่มเทกับมันแค่ไหน...แค่เขียนผิดตัวเดียวผมก็ต้องมานั่งเขียนใหม่ตั้งแต่ต้น
เท่านั้นยังไม่พอ...ไอ้ข้อความเหมือนจะสั่งสอนที่ผมเขียนไปนั่นคืออะไร?!
ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจเลยนะที่จะเขียนไปแบบนั้นแต่มันไม่รู้ว่าจะเขียนยังไงนี่นา...นั่นเป็นข้อความที่ได้ถูกคัดเลือกมาจากข้อความต่างๆที่ผมเขียนไว้แล้ว
อยากจะรู้ว่าเขียนอะไรบ้างเหรอ?
เอ่อ...ไม่ดีมั้ง
ก็ได้ๆ...งั้นแค่สองสามแผ่นพอนะ
‘ สวัสดีครับ...ความจริงไม่ต้องขอบคุณผมก็ได้นะครับเพราะผมเต็มใจที่จะทำแบบนี้เอง....ยังไงก็ขอบคุณที่อุตส่าเขียนจดหมายมาขอบคุณนะครับ...’
‘ ดีใจที่คุณได้รับจดหมายคืนแล้วนะครับ...ผมเองก็คิดว่าเป็นจดหมายสำคัญแปลว่าผมตัดสินใจถูกที่ส่งคืนไป...ขอบคุณที่ตอบกลับมาให้รู้นะครับ’
‘ คงคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจส่งจดหมายคืนคุณ...หวังว่าคุณคงไม่ส่งผผิดอีกนะครับ...ที่คุณบอกว่าอยากรู้จักผมงั้นผมคงต้องบอกว่ายินดีที่ได้รู้จักใช่ไหม?’
ประมาณนี้แหละ...มันค่อนข้างน่าอายมากถึงมากที่สุดที่วันๆไม่ยอมทำงานเอาแต่นั่งเขียนจดหมายแถมแต่ละแผ่นมันช่าง....เอาเป็นว่ามันผ่านไปแล้วละกัน
ผมได้ไปส่งจดหมายในวันเสาร์เพราะวันอื่นผมเลิกงาน5โมง...และตอนที่ไปรษณีย์ผมก็ต้องเจอกับคำถามเดิมที่ยังงงไม่หาย...
ครั้งนี้ผมได้ยินว่าส่งแบบลงทะเบียนอะไรนี่แหละเลยลองแบบนี้ดู...เท่าที่จำได้ครั้งที่แล้วผมไม่ได้ส่งแบบนี้ใช่ไหม?...แถมครั้งนี้ยังถูกกว่าอีก
สรุปแล้วมันต่างกันยังไงผมก็ไม่รู้หรอก...เอาเป็นว่าส่งไปได้เรียบร้อยล่ะกัน
“...คงต้องรอสินะ”ผมพึมพำขึ้นหลังจากพิมพ์บัญชีลงคอมพิวเตอร์เสร็จแล้วบัญชีนึง
...รอ??
แล้วผมจะไปรอทำไมล่ะ...ทำอย่างกับว่า...
ผมรอจดหมายจากเขาน่ะสิ...!!!
คุณใส่อะไรมากับจดหมายใช่ไหมเนี่ย...คุณธีราทร ภูมิทักษา!!!
ทำไมเผลอทีไรเป็นต้องนึกถึงชื่อนี้ทุกทีนะ!
ผมปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะเดินกลับบ้านเหมือนปกติ...วันนี้ผมกะจะทำกับข้าวกินเองที่บ้านเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์พอดีพรุ่งนี้ผมจะได้มีเวลาพัก...
หลังจากแวะซื้อของที่ตลาดเสร็จก็เดินตรงกับบ้าน....หลายวันมานี้เกิดอะไรแปลกๆขึ้นกับผมโดยไม่รู้ตัว...พอมารู้อีกทีก็ไม่รู้จะแก้นิสัยนี้ยังไงแล้ว
‘สั่น…’
ใช่...มือผมจะสั่นทุกครั้งที่เปิดดูกล่องรับจดหมายหน้าบ้านแม้ว่ามันจะว่างเปล่าก็ตามทีเถอะ...วันนี้ก็เช่นกัน...เมื่อหยุดอยู่หน้ากล่องรับจดหมายใจผมก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุแถมมือยังสั่นสุดๆด้วย
แกร็ก!
“....!”ผมมองของข้างในด้วยความรู้สึกปนเปกันไปหมดจนผมเองก็ไม่เข้าใจแต่ที่รู้ๆคือความรู้สึกนึงที่เด่นชัดขึ้นมาจนผมไม่รอช้าที่จะหยิบซองจดหมายนั้นแล้วรีบเดินเข้าบ้านในทันที
‘ดีใจที่เขาตอบกลับ’
ผมนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วหันไปวางกระเป๋าไว้ข้างๆก่อนจะหันกลับมามองจดหมายซองสีฟ้าในมือ....ลงทุนไปซื้อซองสีฟ้ามาเลยเหรอ?
ผมยิ้มนิดๆกับความคิดของตัวเองก่อนจะสะบัดหัวไปมา
ชักบ้าไปใหญ่ล่ะ!
เขาอาจจะมีอยู่แล้วก็ได้ใครจะไปรู้
อย่าคิดเองเออเองสินัท!
ผมบอกตัวเองแล้วเริ่มลงมือแกะจดหมายในมือ ในไม่ช้ากระดาษที่อยู่ภายในก็ปรากฏต่อหน้าผม...
‘สีฟ้า’
หมายถึงกระดาษข้างในน่ะนะ...ครั้งที่แล้วยังเป็นแค่กระดาษรายงานสีขาวธรรมดาๆอยู่เลยแต่มันก็เรียกรอยยิ้มผมได้ล่ะนะ...ผมสัมผัสถึงความใส่ใจผ่านมาทางจดหมาย
ก่อนที่จะฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ผมควรเริ่มอ่านสักที...
‘ สวัสดีครับคุณวรนัตรผมดีใจมากที่คุณตอบจดหมายผมกลับมา...ก่อนอื่นคงต้องบอกว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ’ ผมอยากแนะนำตัวเองให้คุณรู้จักก่อนนะครับ ผมชื่อ ธีราทร ภูมิทักษา เรียกผมว่าเทมก็ได้...ตอนนี้ผมอายุ23ครับทำงานเป็นโปรแกมเมอร์อยู่ที่บริษัทxxxครับ...ผมหวังว่าคุณจะตอบจดหมายของผมอีกนะครับ
ธีราทร ’
หลังจากที่ผมได้อ่านจดหมายฉบับนี้ผมก็ได้เริ่มติดต่อกับนาย ธีราทร ภูมิทักษาหรือเทมนั่นแหละ...ผมไม่ใช่พวกชอบเขียนจดหมายอะไรนักแต่ผมกลับต้องมานักตอบจดหมายที่ส่งมาให้อย่างสม่ำเสมอตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาแต่ผมก็ส่งกลับไปแค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้นอย่างที่บอกไปว่าผมเลิกงานเย็นแล้วผมก็ไม่อยากเดินออกมาส่งตอนกลางวันด้วย...แต่ความจริงก็คือผมไม่รู้จะเขียนอะไรมากมายนัก
แต่ดูเหมือนน้องเทม(?)จะเป็นคนที่ค่อนข้างพูดมากเลยล่ะ
ก็ดูจดหมายแต่ละฉบับบที่ส่งมาให้สิ...
‘ สัวสดีครับคุณนัท(ผมขอเรียกแบบนี้ได้ไหมครับ)...หรือผมควรเรียกว่าพี่นัท...ไม่คิดว่าคุณจะอายุมากกว่าผมขนาดนี้นะแต่ไม่มีปัญหาไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ผมก็ยังอยากที่จะทำความรู้จักกับคุณอยู่ดี...คุณเขียนมาว่าทำงานเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีสุดยอดเลยนะครับผมก็เคยคิดที่จะเรียนบัญชีเหมือนกันแต่พอได้ลองไปเปิดบ้านของคณะบัญชีที่ม.xxxนะผมก็รู้สึกได้ว่าผมมาอยู่ที่ดาวอื่นรึเปล่า....ไม่ว่าพวกพี่เขาจะพูดหรือให้ลองทำบัญชีดูผมรู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่างเลยล่ะ555+สุดท้ายผมก็มาเรียนโปรแกรมเมอร์เนี่ยแหละ...ดีใจจังที่ได้คุยกับคุณ
ธีราทร ’
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรระเบิดบนผิวแก้มผมเมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบ...อย่าได้ถามเลยว่าทำไมตอนนี้ขอให้หัวใจผมเต้นเบาลงหน่อยเถอะ...ความจริงก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะอายุน้อยกว่าขนาดนี้หรอกนะหรือความจริงอาจเป็นผมเองที่อายุมากไปตัวอักษรแต่ละตัวอักษรที่เขาเขียนมันทำให้ผมยิ้มแทบทุกครั้งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
ทั้งๆที่ไม่เคยได้เจอกัน
เรียกว่าคนรู้จักจะได้ไหมนะ...เอาเป็นว่าคนรู้จักทางจดหมายละกัน
หลังจากนั้นผมก็เขียนจดหมายตอบเขาไปแต่ผมไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดีก็เลยได้แค่ข้อความสั้นๆเพียงไม่กี่บรรทัดเท่านั้นแต่ผมก็พยายามแล้วนะแล้วความพยายามที่สุดของผมคือประโยคสุดท้ายนั่นแหละหวังว่าเขาจะเข้าใจมันนะ...จะมีใครเห็นไหมเนี่ยว่าเหมือนมีควันออกจากหน้าผมตอนที่เขียนประโยคนั่นน่ะ!
ไม่นานผมก็ได้รับจดหมายตอบกลับมาอีกเช่นเคย...พอผมลองไปค้นหาพวกการส่งไปรษณีย์ดูผมก็ได้รู้อะไรต่างๆเพิ่มมากมายอย่างเช่นการส่งแบบด่วนพิเศษหรือEMSถึงจะแพงหน่อยแต่จะเร็วมากเหมือนกับที่เทมส่งแบบEMSมาให้ผมทุกครั้ง
ในเมื่อเขาส่งแบบนี้มาให้ผมก็ควรจะส่งไปแบบเดียวกันถึงจะเท่าเทียมสินะ?
‘ สวัสดีครับพี่นัท...ผมตัดสินใจว่าจะเรียกคุณว่าพี่ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป...มันดูเหมือนว่าเราสนิทกันมากขึ้นเลยพอผมเรียกพี่แบบนี้...ที่พี่เขียนว่าดีใจเหมือนกันผมขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าหมายถึงดีใจที่ได้คุยกับผมเหมือนกันน่ะ...พี่ไม่รู้หรอกว่าผมดีใจแค่ไหนที่เห็นประโยคสุดท้ายนั่น...พอได้คุยกับพี่ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะประสาทที่นั่งยิ้มไปเวลาที่เขียนจดหมายตอบพี่น่ะ...พี่รู้ไหมว่าที่ทำงานผมหาว่าผมกำลังติดสาวอยู่...ความจริงผมกำลังติดพี่อยู่ต่างหาก(ล้อเล่นครับ55+)...วันนี้ผมมีประชุมด้วยล่ะอยากบอกว่าผมไม่ได้ฟังเลย...ไม่ได้ขี้เกียจนะพี่แต่พูดกันแต่เรื่องเดิมๆตลอดมันก็น่าเบื่อน่ะครับ...อีกไม่นานก็จะวันตรุษจีนแล้วพี่มีแต๊ะเอียให้ผมไหมครับ?...ล้อเล่นนะพี่ผมไม่ได้อยากให้เงินหรอกครับ...ไว้ผมจะเขียนไปหาอีกนะพี่นัท
ธีราทร ’
ฉ่า!
โปรดอย่าถามว่าเกิดอะไรขึ้น...ตอนนี้หน้าผมคงร้อนจนสามารถทอดปลาได้แล้วล่ะไม่เห็นต้องเขียนมาถามอีกครั้งเลยนี่ใครมันจะไปกล้าตอบเล่า
จดหมายนี่ทำให้ผมได้รู้ว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่นั่งยิ้มไปเขียนไป...เทมก็เป็นเหมือนกัน
นั่นสินะ...อีกไม่นานก็จะถึงวันตรุษจีนแล้วนี่นา
ใกล้ได้เวลาไปหาซื้อของเตรียมไหว้แล้วสิ...การที่ผมอยู่คนเดียวทำให้เวาลาทำอาหารอะไรก็จะจัดเป็นอย่างละนิดละหน่อยเพราะผมอยู่คนเดียวแล้วอาหารพวกนั้นก็อยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่ด้วย
แต๊ะเอียเหรอ?
จะว่าไปผมยังไม่เคยให้ใครเลยนี่นา...ก็ไม่มีเด็กรู้จักที่ไหนนี่นา
เด็กเหรอ...กับเทมนี่จะเรียกว่าเด็กคงไม่ได้แล้วมั้ง?
ไม่อยากได้เงิน...งั้นหาอย่างอื่นให้ก็ละกัน
“...ค่อยไปปหาวันเสาร์ละกัน”ผมพึมพำก่อนจะนอนหลับไปพร้อมรอยยิ้ม
และอีกไม่กี่วันต่อมาผมก็ต้องประหลาดใจที่มีจดหมายจากเทมส่งมาอีกฉบับทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ตอบจดหมายเขาเลย...พอผมเปิดอ่านดูก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
‘ สวัสดีครับพี่นัท...พี่คงสงสัยใช่ไหมว่าทำไมพี่ยังไม่ทันส่งตอบผมกลับมาผมก็ส่งจดหมายมาให้พี่อีกแล้ว...ความจริงคือมันมีเรื่องที่ผมพึ่งรู้และผมต้องบอกพี่ให้ได้อยู่น่ะ...คือตั้งแต่วันที่9-15กุมภาพันธ์นี้ผมต้องไปเที่ยวกับพี่ไม้ที่เป็นหัวหน้าผมครับ...ไปกันทั้งแผนกเลยครับผมเลยคิดว่าผมคงไม่ได้ตอบจดหมายที่พี่ส่งมาให้แน่ๆก็เลยส่งมาอีกฉบับเผื่อพี่จะคิดถึงผม(ว่าไปนั่น)...ไว้ผมกลับมาแล้วจะเล่าให้ฟังจะครับว่าผมไปทำอะไรมาบ้าง...ผมรู้สึกเหงานิดหน่อยแฮะที่จะไม่ได้อ่านจดหมายที่พี่ส่งมา...อาทิตย์นึงเลยนะครับนานจริงๆเลย...ผมล่ะไม่อยากไปเลยแต่ถูกบังคับว่าต้องไปเลยปฏิเสธไม่ได้...หวังว่าพอผมกลับมาจะได้อ่านจดหมายตอบของพี่นะครับ
ธีราทร ’
“ใครจะไปคิดถึงกันเล่า...”ผมพึมพำระหว่างที่อ่านจดหมายถ้ามีใครผ่านมาคงจะเห็นได้ชัดเลยล่ะว่าแก้มตนเองแดงแค่ไหน
“ได้อ่านอยู่แล้วล่ะ....แถมยังได้ของอย่างอื่นด้วยนะ”ผมบอกกับจดหมายแล้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเตรียมตัวไปหาซื้อของให้เทมที่ห้างวันนี้
................................................
“กลับก่อนนะครับพี่ๆเพื่อนๆ”ธีราทรบอกกับทุกคนในห้องก่อนจะเดินออกมา
“เฮ้ยๆ...เดี๋ยวสิเทมวันนี้ไม่ไปดื่มด้วยกันเหรอไอ้วิวมันเป็นคนเลี้ยงเลยนะ”พีชรีบตะโกนแล้ววิ่งมารั้งผมไว้และทำหน้าประมาณว่า
งานนี้ห้ามพลาด!!
แต่หน้าเสียดายที่ผมคงต้องพลาดซะแล้ว
“วันนี้ไม่ได้จริงๆไว้วันอื่นเถอะ...วันนี้รีบจริงๆขอตัวก่อนนะ”ผมบอกพร้อมกับดึงแขนให้หลุดออกจากการจับกุมนั่นแล้วรีบวิ่งออกจากบริษัทอย่างรวดเร็ว
วันนี้ไม่ได้จริงๆ
ก็วันนี้น่าจะเป็นวันที่จดหมายน่าจะมาถึงผมนี่นา
ความจริงควรจะมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่กลับไม่มีแปลว่าเขาคงจะส่งแบบลงทะเบียนไม่ใช่EMSเหมือนที่ผมส่งให้...เพราะงั้นยังไงๆวันนี้ผมต้องได้จดหมาย
ผมอุตส่าแนะนำตัวพร้อมอายุไปแล้วนะแปลว่าอย่างน้อยเขาก็ต้องบอกชื่ออายุให้ผมรู้แน่ๆ
ว่าแต่เขาจะชื่อเล่นว่าอะไรนะ
อยากรู้จัง
ผมรีบออกจากลิฟท์แล้ววิ่งไปดูกล่องรับจดหมายที่หน้าห้องทันทีเมื่อเห็นซองจดหมายสีเขียวอ่อนอยู่ภายในก็ทำเอาผมยิ้มซะจนแก้มแทบปริ
ครั้งก่อนผมลงทุนไปซื้อซองจดหมายกับกระดาษใหม่เลยนะ...จะได้ดูดีขึ้นไงแต่ไม่คิดว่าเขาก็จะทำแบบเดียวกันกับผม
แปลว่าเขาก็ใส่ใจผมเหมือนที่ผมใส่ใจเขาใช่ไหม?
“...หรือเขาอาจมีอยู่แล้วก็ได้”พอนึกขึ้นได้ก็ทำเอาหุบยิ้มโดยอัตโนมัติ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม...ทั้งๆที่ปกติผมไม่ค่อยชอบเรียกร้องความสนใจใครแต่กลับเขาผมกลับอยากอ้อนซะอย่างนั้น...ท่าจะบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมกลับเข้าไปในห้องแล้วเปิดอ่านข้อความในจดหมายนั้นอย่างไม่รีรอ...
‘ สวัสดีครับเทม ผมชื่อ วรนัตร รัตรนเทวา...เรียกว่านัทก็ได้...ผมอายุ30แล้วตอนนี้ทำงานเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีอยู่ที่บริษัทxux...ผมพูดไม่ค่อยเก่งเลยไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรลงไปดีแต่ผมก็ดีใจที่คุณตอบกลับมาเช่นกัน
วรนัตร ’
ข้อความสั้นๆที่ทำเอาผมถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
“เขาดีใจที่เราตอบกลับโว้ยยยยย!!!”ผมตะโกนออกมาดังๆแล้ววิ่งรอบห้องไปพร้อมกัน
ตอนนี้ผมไม่อายหรอก
ไม่อายสักนิด!
ก็ตอนนี้ผมอยากจะหาอะไรมาระบายไม่งั้นผมคงได้สลบไปพร้อมรอยยิ้มแน่ๆเลย
คุณนัทหรือจะเรียกว่าพี่นัทดีล่ะ
ถึงเขาจะอายุมากกว่าผมแต่ผมก็ไม่สนหรอก...อยากรู้จักมากกว่านี้จัง
แต่เท่าที่เห็นเขาคงจะพูดไม่เก่งจริงๆนั่นแหละ...หรืออาจจะแค่เขียนไม่เก่งก็ได้
ก็ดูสิ...จดหมายผมเขียนไปตั้งเยอะตอบกลับมาไม่เคยเกิน4บรรทัด
‘ สวีสดีครับเทม...จะเรียกแบบไหนก็แล้วแต่เลยผมไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนักแต่ก็ไม่คิดว่าคุณจะอายุน้อยขนาดนั้นเหมือนกัน...การทำบัญชีมันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก...มันอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณถนัดก็ได้เหมือนกับที่คุณสามารถสร้างโปรแกรมใหม่ๆได้แต่ผมทำไม่เป็นเลย...ดีใจเหมือนกัน
วรนัตร ’
...แต่ผมก็ดีใจนะที่ผมได้จดหมายจากเขา
เขามักจะเขียนข้อความสั้นๆแต่ผมว่ามันค่อยๆยาวขึ้นทีละนิดๆนะแปลว่าเขาพยายามที่จะเขียนมันเพื่อผมใช่ไหม?
พอคิดได้แบบนั้นก็ยิ่งทำให้ผมหน้าบานขึ้นอย่างช่วยไม่ได้และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่ค่อนข้างใส่ใจคนอื่นอยู่พอสมควรไม่ใช่คนขี้ประจบและก็ไม่ได้เป็นพวกชอบอวดเก่ง
ผมชมเขาไปและเขาก็ตอบกลับมาอย่างถ่อมตัวแถมยังดูเหมือนจะชมผมด้วยสิ
แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นน่ะ
‘ดีใจเหมือนกัน’
“อ่า...คุณหมายถึงดีใจที่ได้คุยกับผมใช่ไหมครับพี่นัท”ผมแหงนหน้ามองเพดานห้องแล้วพึมพำออกมาเบาๆด้วยรอยยิ้ม
ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ใช่ไหม?
ตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนนี้จะเรียกเขาว่าพี่นัทจะได้เป็นการเพิ่มความสัมพันธ์ที่ดีด้วย
วันรุ่งขึ้นผมก็เขียนจดหมายและออกไปส่งช่วงพักกลางวันเหมือนเดิม...พวกพี่ๆเพื่อนๆก็แซวผมกันใหญ่เลยประมาณว่านั่งเขียนจดหมายนี่มันต้องยิ้มไปด้วยเหรอ?
อันนี้ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันแหละ
ความจริงผมก็ไม่รู้จะเขียนอะไรเหมือนกันเลยพูดถึงเทศกาลที่ใกล้เข้ามาอย่างตรุษจีนไหนๆก็ไหนๆเลยลองขอแต๊ะเอียดูซะเลย...แต่ผมไม่ได้อยากได้จริงๆหรอก
ถ้าเลือกได้ก็อยากให้มาเจอกันมากกว่า...แต่ผมเองก็รู้ว่ามันยังเร็วเกินไป
พวกเราพึ่งเริ่มทำความรู้จักกันไม่นานเอาจริงๆก็ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ
ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้กันนะ...พี่นัท
และแล้ววันต่อมาก็ทำเอาผมเครียดไปเลย....ทางบริษัทมีโปรแกรมให้แต่ละแผนกไปพักค้างคืนเพื่อพักผ่อนครั้งนี้ก็ถึงตาของแผนกผม
เอาตรงๆนะไม่ได้อยากไปเลย
ผมอยากอยู่รอรับจดหมายจากพี่นัทมากกว่านี่!
แถมไปตั้งอาทิตย์...ผมขาดใจตายแน่ๆเลย
ผมพยายามบอกที่แผนกว่าไม่ไปมีธุระที่สำคัญมาก ส่งผลให้พี่ไม้ออกโรงมาบังคับ(อ้อนวอน)ให้ผมไปด้วยตัวเอง
สุดท้ายผมก็ต้องไปอย่างขัดไม่ได้หลังจากเลิกงานผมก็เลยต้องมานั่งเขียนจดหมายถึงพี่นัทอีกฉบับนึงเพื่อบอกให้เขารู้จะได้ไม่คิดว่าผมจะตัดการติดต่ออะไรเขาเลย
ถ้าเป็นไปได้อยากให้พี่นัทส่งจดหมายมาให้ผมทุกวันจัง
คงจะมีความสุขน่าดู
ตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ไปเที่ยวผมอยากจะให้ถึงวันกลับเร็วๆ...ผมเหงา...ผมเบื่อ...ผมอารมณ์ไม่ดี...ไม่รู้สิ...ขนาดตัวผมเองยังไม่รู้เลย
แต่ที่รู้แน่ๆคือผมคิดถึงพี่นัท
คิดถึงจนจะบ้าอยู่แล้ว!!
แล้วพี่นัทล่ะจะคิดแบบเดียวกันไหม?
..................................................................................................
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะค่ะ
ทุกคำติชมเราจะเอาไปแก้ไขค่ะ
พี่นัทกับเทมอีกไม่นานคงจะได้เจอกันแล้ว? :-[
ยังไงก็สุขสันต์วันตรุษจีนล่วงหน้านะค่ะ
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้
จู้หนี่ซุ่นลี่และจู้หนินปู้ปู้เกาเซิง
กันถ้วนหน้านะค่ะ
ไว้พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
หมาเทมนางเป็นเอามากนะ :laugh:
ชอบๆ :hao7:
-
:-[ เขินตลอด
-
ฮื้ออออออ น่ารักมากมายก่ายกอง! ละมุนละไมสุดๆ เป็นอะไรที่พาฟันดีนะคะ ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลยก็แค่เขียนจดหมายคุยกัน
ไม่ได้เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ เเต่เพียงเพราะเราใส่ใจ ให้ความสำคัญและมีความสุขที่ได้ทำ แค่นั้นก็ทำให้มีค่ามีความหมายขึ้นมาทันที
จริงๆยังไม่อยากให้สองคนนี้เจอกันเร็ววๆหรอก ติดต่อกันผ่านจดหมายไปสักระยะเถอะ เชื่อได้เลยว่าฟินสุดๆ ฮ่ะๆ
-
น่ารักมากค่ะ
มันดูคลาสสิค โรแมนติคมากกกก
อัพไวไวนะคะ ติดตามค่าาาา
-
อยากมีโมเมนท์นี้บ้างงงงงงงงงงงง
ส่งจดหมายกระดาษมันฟีลลิ่งดีกว่าส่งอีเมลอีก :ling3:
-
:o8: ต้องขอบคุณไปรษณีย์ไทยสื่อรักเลยนะเนี่ย โรแมนติกแบบคลาสสิคนี่มันชุ่มชื่นหัวใจเนอะ
ข้อความในจดหมายที่ยาวๆ การรอเวลาให้มันส่งถีงมือคนรับนี่แหละเป็นสเน่ห์ที่โปรแกรมแชทหรืออีเมลล์ไม่มี
ซินเหนียนฟาไฉนะจ๊ะคนเขียน :L2:
-
น่ารักมากอ่ะ
อินี่อ่านไปยิ้มไปแก้มจิแตก :o8: :-[
-
โรแมนติคจังเลยอ่ะ อ่านแล้วเขิน :m3:
ถ้าเราแกล้งเขียนที่อยู่ผิดไปบ้าง จะมีใครใจดีส่งกลับมาให้เราเหมือนพี่นัทไหมน้อ ว่าไปนั่น 555
เรื่องอย่างนี้ ไม่ใช่จะเจอกันได้ทุกคน เค้าเรียก พรหมลิขิตบันดาลชักพา เนอะ
ชีวิตพี่นัทจะไม่รู้สึกน่าเบื่อวนเวียนซ้ำ ๆ อีกต่อไป เมื่อมีน้องเทมเข้ามาในชีวิตนะจ้ะ
หวานมากกก :o8:
-
เป็นเอามากนะ เทม 5555
-
✉ จดหมายฉบับที่ 5✉ ของที่แนบมา ครึ่งแรก
ในที่สุดวันที่ธีราทรรอคอยก็ได้มาถึง...วันนี้คือวันสุดท้ายของการมาเที่ยวและตอนนี้รถบัสก็กำลังเคลื่อนที่เข้าสู่กรุงเทพฯหลังจากที่นั่งชมวิวอยู่เกือบ4ชั่วโมง
ตอนนี้ในหัวมีเพียงว่าพี่นัทจะส่งจดหมายมาให้รึยัง?
ไม่สิๆ...ยังไงก็ต้องส่งมาแล้วแน่ๆ
ที่สำคัญคือเขียนอะไรมาต่างหาก!
ยิ่งเราอยากให้เวลามันผ่านไปเร็วเท่าไหร่ก็เหมือนว่าเวลามันจะเดินช้าลงเรื่อยๆ...ทั้งๆที่เวลามันเดินเร็วเท่าเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือใจของผมเองล่ะมั้ง...
ตอนนี้มันคงไปอยู่ที่กล่องรับจดหมายหน้าห้องแล้ว
ใช้เวลากว่า40นาทีกว่าผมจะได้มาหยุดอยู่หน้าห้องด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งขึ้นบันได...ช่วงเย็นๆแบบนี้คนมักจะใช้ลิฟท์เยอะแถมวันนี้มีลิฟท์ตัวนึงดันเสียซะอีก
ผมไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียวก็เลยตัดสินใจวิ่งขึ้นบันได14ชั้น
“แฮ่ก...แฮ่ก...”ผมหอบหายใจแล้วเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายในกล่องรับจดหมาย
“...ฮือ??”ผมมองสิ่งที่อยู่ในนั้นด้วยความรู้สึกหลายอย่างปนกันไปหมดแต่ที่แน่คือ...
‘ผิดหวัง’
ใช่...ผมหวังว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นซองจดหมายสีเขียวอ่อนเหมือนอย่างทุกทีแต่นี่กลับเป็นกล่องพัสดุขนาดไม่ใหญ่มากใส่ไว้อยู่...คนที่จะส่งของพวกนี้มาให้คงจะเป็นแม่ไม่ก็น้องโอ๊คนั่นแหละ
“เฮ่อ...ทำไมพี่ยังไม่ตอบจดหมายผมอีกละครับ”ผมพึมพำแล้วมองกล่องรับจดหมายด้วยสายตาที่ว่างเปล่า...เมื่อเหม่ออยู่สักพักก็ตัดสินใจหยิบพัสดุนั่นแล้วเดินเข้ามาในห้อง
ผมวางกล่องนั่นไว้บนโต๊ะก่อนจะเอาผ้าเข้าซักแล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำหลังจากที่เหนื่อยมานาน....ในไม่ช้าผมก็อาบน้ำเสร็จสองขาก้าวมาหยุดอยู่หน้าโซฟาก่อนจะล้มตัวนอนลงบนนั้น...
ผมใช้มือข้างนึงเอื้อมไปหยิบกล่องที่ทางครอบครัวส่งมาให้ขึ้นมาดูอีกครั้ง
“อ๊ะ...?”และผมก็สังเกตเห็นชื่อที่อยู่ผู้ส่งตรงมุมบนขวานั่น
“ไม่จริงน่า...”ผมมองชื่อนั่นอีกครั้งด้วยหัวใจที่เริ่มกระตุกแรงขึ้นเรื่อยๆ...ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มเมื่อครู่กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’
“พี่นัท!!!”ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้วตะโกนดังลั่นห้องอย่างไม่กลัวคนข้างห้องจะมาบ่นเลยสักนิด
“ทำไมล่ะ...ก็ปกติเป็นจดหมาย...นี่มันๆๆๆๆๆ...”ผมแทบพูดไม่รู้เรื่องแล้ว...ตอนนี้ตัวเขาเอาแต่พึมพำอะไรก็ไม่รู้ที่หาสาระไม่ได้พร้อมกับจ้องมองกล่องพัสดุด้วยสายตาระยิบระยับ
พี่นัทไม่เคยส่งของมาให้เลยนี่นา....ความจริงเขาเองก็ไม่เคยส่งของให้เหมือนกัน
ไม่คิดเลยว่าพี่นัทจะส่งของมาให้ผมแบบนี้!
“จริงสิ!”ผมนึกบางอย่างออกก่อนจะวางกล่องพัสดุลงบนโต๊ะที่เดิมแล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนไม่นานผมก็กลับออกมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ
แชะ!
เสียงกล้องถ่ายรูปตังขึ้นอย่างต่อเนื่องสามสี่ครั้งก่อนจะเงียบลงหลังจากที่ได้ถ่ายกล่องพัสดุครบทุกด้านแล้ว
ใครเห็นคงต้องบอกว่าผมบ้าแน่ๆเลย...ผมไม่เถียงหรอกนะเพราะผมว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้ามากขึ้นทุกทีแล้วล่ะ...และคงบ้ามากกว่านี้แน่ถ้าพี่นัทยังชอบทำให้ใจผมเต้นแรงพร้อมกับยิ้มหน้าบานแบบนี้น่ะ
ผมใช้เวลาสักพักในการแกะกล่องพัสดุออก...เมื่อเปิดออกผมก็พบกับกล่องที่มีขนาดเล็กลงมาหน่อยที่มีกระดาษห่อของขวัญสีเขียวอ่อนเรียบๆแต่ดูดีมาก
“อ๊ะ...จดหมาย?”เมื่อผมหยิบกล่องของขัญ...ผมเรียกแบบนี้ได้ใช่ไหมก็พี่เขาให้ผมมันก็ต้องเป็นกล่องของขวัญสิ...พอผมหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาข้างใต้ก็มีซองจดหมายสีเขียวอ่อนที่แสนคุ้นตาปรากฏอยู่
แชะ!
ผมไม่รอช้าที่จะหยิบทั้งกล่องของขวัญและซองจดหมายมาจัดวางลงบนโต๊ะแล้วเริ่มถ่ายรูปอีกครั้ง...พอถ่ายจนพอใจแล้วผมก็ทิ้งตัวลงโซฟาอีกครั้งโดยที่ในมือมีของทั้งสองอย่างอยู่
“ดูอันไหนก่อนดีนะ...”เสียงของผมดังขึ้นพร้อมๆกับสายตาที่มองของทั้งสองสลับกันอย่างเลือกไม่ถูก
“เอาเป็นจดหมายก่อนละกัน”ผมบอกตัวเองและแกะซองจดหมายสีเขียวอ่อนนั่นออกแล้วเริ่มอ่านข้อความภายใน
‘ สวัสดีเทม...คงตกใจใช่ไหมว่าผมส่งอะไรไปให้คุณ...เห็นบอกว่าไม่อยากได้แต๊ะเอียก็เลยหาอย่างอื่นให้แทน....ถึงผมไม่ใช่คนที่เลือกของเก่งสักเท่าไหร่แต่ผมก็หวังว่าคุณจะชอบมันนะ...ไม่ได้คิดถึงหรอกนะแต่ถ้ารีบตอบกลับผมจะดีใจมากเลย
วรนัตร ’
ฉ่า!
ผมรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองระเบิดเลยเมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบ...
‘น่ารัก!!’
ใช่...พี่นัทน่ารักมากๆเลย
ทั้งๆที่ผมไม่เคยเจอเขา...แต่เพียงแค่ได้คุยกันผ่านทางจดหมายก็ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน อบอุ่น...และตอนนี้ก็น่ารัก
ผมนึกภาพที่พี่เขาหน้าแดงตอนเขียนข้อความสุดท้ายนั่นได้เลย...มันก็คงเหมือนหน้าผมตอนนี้นั่นแหละ...ข้อความสั้นๆที่มีอัตราการทำลายสูงสุดๆ...ผมอ่านแล้วอาจน๊อคไปได้เลยนะเนี่ยะ!
“ทำไมถึงทำตัวน่ารักแบบนี้ล่ะครับ”ผมยิ้มพร้อมกับพึมพำถึงเจ้าของจดหมายเบาๆ
ผมนอนลงบนโซฟาโดยเอาจดหมายวางไว้บนหน้าอกแล้วเริ่มแกะกล่องของขวัญสีเขียวอ่อนที่แนบมากับจดหมายอย่างเบามือ
จะมีอะไรอยู่ข้างในนะ
“...ช๊อกโกแล๊ต”ผมพูดสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเมื่อแกะกระดาษห่อออก...ช๊อกโกแล๊ตที่ดูจะราคาแพงจำนวน6ชิ้นแต่ละชิ้นก็มีลักษณะที่แตกต่างกันไปทั้งหมดนั่นถูกบรรจุอยู่ภายในกล่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีใสที่มีกระดาษรองพื้นเป็นสีครีม...มันช่างเป็นความสวยงามที่ลงตัวจนผมเผลอมองค้างไปหลายนาทีเลยล่ะ
พี่เขาพูดว่าหวังว่าจะถูกใจ....
แต่ผมจะบอกเลยว่ามันยิ่งกว่าถูกใจอีก!!
“จะว่าไปเดือนนี้มัน...วันวาเลนไทน์”ผมนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะจ้องกล่องช๊อกโกแล๊ตนั่นด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น...ไม่สิเรียกว่ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“คงไม่ได้เป็นช๊อกโกแล๊ตสารภาพรักใช่ไหมครับ?...”ผมถามกับเจ้าของกล่องช๊อกโกแล๊ตเบาๆ
ถึงแม้จะไม่มีเสียงตอบแต่มันก็ทำให้หัวผมเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้...เพียงแค่นึกว่าพี่เขามาสารภาพตนเองแบบนั้น...แต่ถ้ามันเป็นความจิง...
“ใครจะกล้าปฎิเสธลงล่ะครับ”ผมพึมพำพร้อมกับหลับตาลงพยายามนึกภาพของพี่นัท...ถึงสุดท้ายจะนึกไม่ออกก็ตามทีเถอะ...ผมไม่สนใจว่าพี่เขาจะเป็นคนแบบไหนลักษณะท่าทางจะเป็นยังไงแต่ที่ผมรู้คือผมเริ่มรู้สึกชอบพี่เขาซะแล้วสิ
“แบบนี้ใครจะกล้ากินละ”ผมพูดขึ้นเบาแล้วลืมตาขึ้นมาช๊อกโกแล๊ตกล่องเดิมด้วยรอยยิ้มที่หุบไม่ลงสักที
เล่นทำให้ผมมีความสุขซะขนาดนี้...แล้วผมจะหลับลงได้ไงล่ะ!
หลังจากที่ผมจ้องกล่องช๊อกโกแล๊ตจนพอใจแล้วก็นำกล่องนั้นไปเข้าตู้เย็นแล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนโดยที่ไม่ลืมนำเอาซองจดหมายสีเขียวอ่อนนั่นไปเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียง
ใช่แล้ว...ผมมีลิ้นชักเอาไว้สำหรับเก็บจดหมายที่พี่นัทส่งมา...อยู่ข้างๆเตียงเลยล่ะ
ผมปิดไฟในห้องก่อนจะล้มตัวนอน...ก่อนที่จะหลับผมก็ได้ตัดสินใจบางอย่างได้
“ผมจะทำให้พี่เขินกว่าผมเป็นสิบเท่า!!!”
....................................................
สวัสดีค่ะ
ดีใจมากๆเลยที่มีคนมาคอมเม้นท์ให้เยอะขนาดนี้
ปลื้มสุดเลย
เราเลยรีบแต่งมาลงเลยค่ะ
ไว้ครึ่งหลังจะตามมาเร็วๆนี้นะค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะ
มีคำผิดตรงไหนบอกได้นะจะรีบแก้เลย
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:katai2-1: ร้ายนักนะ คนอ่านนี่แหละเขินที่สุด
ขอบคุณค่ะ
-
โคตรโรแมนติกมากๆ
ลุ้นไปกับตัวละครที่ต้องรอจดหมาย รอเปิด รออ่าน รอเขียน
เป็นความรู้สึกเก่าๆที่ไม่ได้เจอนานมามากแล้ว
ตอนพิเศษวาเลนไทน์ เทมนี่ขนาดกำลังจับพี่นัทกดอยู่ก็ยังช่างพูดเลยนะ
-
โหย จากจดหมาย กลายเป็นพัสดุแล้วววว ช็อคโกแลตเสียด้วย พี่นัทอ่ะ เขิน ๆ :o8:
ชอบที่เทมส์ถ่ายรูปทั้งกล่องพัสดุ ทั้งกล่องของขวัญ ทั้งจดหมายเก็บไว้อ่ะ น่ารักกุ๊กกิ๊กดี
อ่านแล้วรู้สึกเทมส์ตอนนี้ เหมือนตอนที่เราคลั่งไคล้นักร้องเกาหลีเลยอ่ะ
ส่วนเทมส์ก็คลั่งไคล้พี่นัท จนกู่ไม่กลับแล้ว คิดไปถึงตอนพี่นัทมาสารภาพรักนู้น 555
ไม่ได้นะเทมส์ เราต่างหากต้องเป็นฝ่ายบอกรักพี่นัทก่อนสิ นะ ๆ
เทมส์จะส่งอะไร ให้พี่นัทเขินกว่าเป็นสิบเท่า ติดตามจ้า ฮุฮุ :impress2:
-
พี่นัทก็ไม่เบา
-
ตายล่ะ เป็นการอ่านที่ทำให้ฟินเวอร์จริงๆเรื่องนี้
ชอบทั้งสองคนเลย เป็นเพราะพรหมลิขิตจริงๆสำหรับคู่นี้
ถ้าเทมไม่ส่งจดหมายผิด ก็คงไม่ได้มาเจอกับนัด
>< ชอบจริงๆ มาต่อเร็วๆน๊า จะรอจ๊า
-
✉ จดหมายฉบับที่ 5✉ ของที่แนบมา ครึ่งหลัง
ทำไม!!
ทำไม!!
ทำไม!!!
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำพูดนี้อยู่เต็มไปหมด
ไหนบอกว่าจะกลับมาวันอาทิตย์ที่15ไง
วันนี้วันเสาร์ที่21แล้วยังไม่เห็นจดหมายที่ตอบกลับมาเลยสักฉบับ...หรือผมส่งข้อความนั่นไปเลยทำให้เทมไม่อยากคุยกับผมต่อแล้ว?
หรือเพราะผมส่งของไปให้โดยที่ไม่บอกก่อน?
ว่าแล้วเชียวว่าไม่ควรเขียนข้อความบ้าๆนั่นไป...พอเขียนแล้วลองอ่านอีกรอบก็รู้สึกเหมือนหน้าแทบไหม้...พอจะแก้ก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดีเลยตัดสินใจส่งไปทั้งๆแบบนั้น
ส่วนของที่ส่งไปให้นั่น...
ช๊อกโกแล๊ตนั่นแหละ...อยากบอกว่าผมทำเองเลยนะ
ตอนแรกที่ไปเดินดูของก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร...แต่พอเห็นว่าใกล้วาเลนไทน์แล้วเลยตัดสินใจที่จะซื้อช๊อกโกแล๊ตให้...แต่...แต่...และแต่!!!!
ผมไม่ได้ให้เพื่อจะบอกรักหรืออะไรทั้งนั้นนะ!
เพียงแค่ให้ตามเทศกาลเท่านั้นไม่มีอะไรแอบแฝงสักนิด!!
เมื่อตัดสินใจได้ผมก็เริ่มเดินดูตามร้านค้าที่นำมาขายแต่ก็ไม่มีร้านไหนที่น่าสนใจเลยสักร้าน...จนสุดท้ายเลยตัดสินใจที่จะทำให้เองเลยล่ะกัน...อย่างที่บอกว่าผมชอบทำอาหารแต่ที่บอกไม่หมดคือผมชอบทำขนมมากกว่าเพราะงั้นเรื่องแค่นี้ง่ายมากๆ
หลังจากนั้นผมก็จัดการทำช๊อกโกแล๊ตแล้วส่งไปให้อย่างที่รู้นั่นแหละ
แต่พอได้ไปแล้วดันไม่ตอบอะไรกลับมาเกือบอาทิตย์นี่สิแปลก
หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น?
อุบัติเหตุ?
รถชน?
เข้าโรงพยาบาล?
“โอ้ย!!...ทำไมผมต้องมานึกถึงคุณแบบนี้ด้วยเนี่ยะ!!!”ผมตะโกนขึ้นขณะที่สองมือกำลังขยี้หัวตัวเองอยู่
ตอนนี้ผมกำลังออกมาเดินดูสวนหย่อมที่อยู่หลังบ้านของตัวเองอยู่...ทั้งๆที่น่าจะดูดซับบรรยากาศรอบๆตัวเพื่อให้อารมณ์ดีขึ้นแท้ๆแต่ตอนนี้ภายในหัวผมกับมีแค่เรื่องของคุณธีราทรหรือหรือนายเทมนั่นอยู่เต็มหัวไปหมด
นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี่ยะ...ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าความรู้สึกอึดอัดที่อยู่ภายในใจนี่มันคืออะไร!!!!
เพียงแค่ไม่ได้รับจดหมายจากเทมทำให้ผมเป็นหนักถึงขนาดนี้เลยเหรอ?!
แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าอาการหนัก?!!
กิ๊งก่อง!
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นทำให้ผมหยุดคิดเรื่องไร้สาระในหัวแล้วเดินไปที่หน้าบ้านอย่างงงๆ
“ใครมากันนะ...”ผมพึมพำแล้วเดินตรงไปที่ประตูรั้วซึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่พร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงในมีช่อใหญ่...
ใช่...ใหญ่มาก!
ไม่ใช่แค่10หรือ20ดอกแล้ว
“สวัสดีครับคุณวรนัตร รัตรนเทวาใช่ไหมครับ”ชายตรงหน้าถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ใคร...??
ผมมองชายตรงหน้าอย่างสงสัยและไม่วางใจ
“ครับ...คุณเป็นใครครับ?”ผมถามออกไปตรงๆ
“ผมเป็นคนส่งดอกไม้น่ะครับวันก่อนมีคนโทรมาให้จัดดอกไม้มาส่งให้คุณครับ...ช่วยเซ็นต์รับด้วยครับ”เขาตอบคำถามผมก่อนจะพยายามยืนเอกสารบางอย่างมาให้ผมเซ็นต์
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...
มีคนส่งดอกไม้มาให้ผม?
ใครล่ะ???
“ผมขอถามได้ไหมครับว่าใครส่งมา”ผมถามคงตรงหน้าแล้วหยิบเอกสารในมือเขาขึ้นมาอ่าน...ดูท่าคงจะลำบากพอดูดอกไม้ก็ไม่ใช่ช่อเล็กๆแล้วยังต้องถือเอกสารมาให้เซ็นต์อีก
“เขาบอกว่าให้อ่านในการ์ดที่แนบไว้ก็จะรู้เองครับ...เชิญครับ”คนส่งดอกไม้ตอบผมก่อนจะยืนช่อดอกกุหลาบแดงขนาดใหญ่มาให้ผมหลังจากที่รับเอกสารที่ผมเซ็นต์ไปเรียบร้อยแล้ว
อ่านแล้วก็จะรู้เองเหรอ?
ใครแกล้งผมกันเนี่ยะ!!
“ยังมีจดหมายอีกฉบับด้วยครับ...เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้ครับพอดีถือแค่2อย่างก็ไม่ไหวแล้วน่ะครับ”เมื่อบอกเสร็จเขาก็เดินกลับไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่ข้างๆรั้วบ้านผม
แต่ในหัวผมตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้วตั้งแต่ที่คำว่า ‘จดหมาย’ หลุดออกมาจากปากเขา
ถ้าพูดถึงจดหมายก็หมายความว่า....
หัวใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อนึกถึงใครคนนึงขึ้นมา
ผมรีบมองหาการ์ดที่ว่านั่นทันที...ผมมองไปตามดอกกุหลาบหลายสิบดอกที่เรียงรายอย่างสวยงามจนสะดุดที่การ์ดสีฟ้าใบนึงที่อยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบสีแดงนับสิบ
ผมใช้ความพยายามอย่างมากในการอุ้มช่อกุหลาบแดงขนาดใหญ่ด้วยแขนข้างเดียวส่วนอีกข้างก็หยิบการ์ดสีฟ้าใบเล็กๆนั่นออกมาเปิดอ่าน
‘ ตอนนี้หน้าพี่หรือดอกกุหลาบที่จะแดงกว่ากันนะ?
เทม ’
ฉ่า!
“อะ...อะ..อะ...ไอ้เด็กบ้า!!!”ผมตะโกนขึ้นทันทีที่อ่านจบ...แข่งขาผมแทบจะอ่อนยวบจนเกือบจะล้มลงไปกองที่พื้นอยู่รอมร่อพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างชัดเจนไม่ต่างกับดอกกุหลาบแดงที่อยู่ในอ้อมแขนเลยสักนิด
เด็กบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ้ย...ผมควรจะว่าเขาว่ายังไงดี!
แล้วก็หยุดยิ้มได้แล้วสิตัวผม!!!
มันน่าอายนะ!
“มาแล้วครับๆ...นี่ครับจดหมาย...อ้าว...ไม่สบายเหรอครับหน้าแดงมากเลยนะครับ”คนส่งดอกไม้เมื่อครู่กลับมาพร้อมยื่นซองจดหมายมาให้ผม
ถ้ายื่นให้เฉยๆคงไม่เป็นไรหรอกแต่เล่นมาถามแบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ
“อ่อ...ไม่เป็นครับ...ขอบคุณมาก”ผมรับซองจดหมายแล้วขอบคุณคนตรงหน้า
“ครับผม...ไว้ครั้งหน้าเชิญใช้บริการนะครับ”
และแล้วคนส่งอกไม้ก็จากไปพร้อมรอยยิ้มการค้า...ผมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับกุหลาบช่อใหญ่การ์ดใบเล็กและซองจดหมายสีฟ้าที่คุ้นเคย
หลังจากที่หาแจกันใส่ดอกไม้อยู่นานผมก็ได้ทำการนับและนำดอกกุหลาบ29ดอกมาจัดไว้ในแจกันได้สำเร็จในที่สุด...ผมยกแจกันนั่นไปตั้งไว้ในห้องรับแขกด้านหน้าบนเคาท์เตอร์ที่ติดกับหน้าต่างก่อนจะมานั่งพักเหนื่อยบนโซฟากลางห้อง
บนโต๊ะตรงหน้าผมมีการ์ดใบเล็กและจดหมายซองสีฟ้าวางอยู่
แค่นึกถึงข้อความสั้นๆบนการ์ดนั่นผมก็...
ฉ่า!
อ่า...ไหม้แล้ว...หน้าผมไหม้หมดแล้ว
จะว่าไปคิดยังไงถึงได้ส่งกุหลาบมาให้เขาล่ะเนี่ยะ!!!
ผมหยิบซองจดหมายออกมาแล้วแกะอ่านข้อความที่อยู่ภายในอย่างไม่รอช้า
‘ ตอนนี้พี่คงได้รับดอกกุหลาบ29ดอกที่ผมส่งไปให้แล้วใช่ไหมครับ...ความจริงผมอยากจะส่งให้ตั้งแต่วันจันทร์แล้วแต่ผมคิดว่าพี่คงต้องไปทำงานไม่อยู่รับดอกไม้ผมแน่ๆก็เลยเลือกที่จะส่งให้ในวันเสาร์แทนดีกว่า...ผมดีใจมากที่พี่ส่งช๊อกโกแล๊ตมาให้ผม...นั่นใช่ช็อกโกแล๊ตสารภาพรักไหมครับ?555+(ว่าไปนั่น)...มันเป็นช๊อกโกแล๊ตที่สวยที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลยบอกตรงๆว่าผมไม่กล้ากินมันน่ะอยากจะเก็บเอาไว้ตลอดไปเลย...ผมลองหาดูตามห้างและร้านค้าต่างๆนะแต่ผมก็ไม่เคยเห็นที่เป็นรูปแบบนี้เลย...พี่ซื้อมาจากไหนเหรอครับ?...คงจะแพงมากแน่ๆเลย...ผมดีใจสุดๆจนไม่รู้จะเขียนออกมายังไงแล้วพี่รู้ไหมว่าวันที่ผมกลับมาถึงคอนโดแล้วไม่เห็นจดหมายพี่ส่งมาผมนี่ถึงกับช็อคไปเลยนะใครจะรู้ล่ะว่าพี่จะส่งของขวัญมาให้ผมแบบนี้...ผมมีความสุขจริงๆนะ...อยากจะตอบพี่เร็วกว่านี้แต่ก็อยากเชอร์ไพรซ์มากกว่า...ผมรู้ว่าพี่ก็รอจดหมายผมเหมือนกับที่ผมรอจดหมายพี่
ปล.ต้นเดือนหน้าผมจะกลับบ้านเราออกมาเจอกันได้ไหมครับ?
ธีราทร ’
ผมคลียิ้มออกมาตลอดการอ่านข้อความในจดหมายนั้นเหมือนเคย...เทมเองก็เหมือนผมสินะ
ผมรอจดหมายเขาเหมือนที่เขารอจดหมายผม
เหมือนกันเลย
ความรู้สึกนี้...คงเป็นรู้สึกตื้นตันละมั้ง
พึ่งเคยเป็นแบบนี้ครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา...ดีใจเหมือนเด็กๆเพียงแค่อีกฝ่ายก็เป็นเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่เขาเองรู้สึกแบบนี้
“...เจอเหรอ?”มองมองข้อความบนกระดาษอีกครั้งแล้วพึมพำเบาๆ
‘อยากเจอ’
แต่ก็...
‘กลัว’
กลัวว่าพอเขาเห็นว่าความจริงแล้วผมเป็นยังไง...เขาจะเลิกคุยกับผม?
ก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันเขาคงจะมาขอเจอ...
ไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวเรา
แต่ผมเองก็อยากลองเจอกับเขาสักครั้งนึง
แค่ครั้งเดียว...
และต่อจากนั้นมันจะเป็นยังไง...
ก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตละกันนะ
.......................................................................................
มาต่อแล้วค่ะ
หวังว่าจะถูกใจทุกๆคนกันนะค่ะ
มาลุ้นกันว่าจะได้เจอกันรึเปล่า?
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะค่ะ
ไว้เจอกันตอนต่อไปนะค่ะ
nicedog
-
เจอเลยค่ะ กรี๊ดดดดดดด อยากรู้ว่าทั้งสองคนเจอหน้ากันแล้วจะก้มมองรองเท้าหรือยังไง??
:katai4:
-
:o8: คนอ่านก็จะหน้าไหม้แล้วเหมือนกัน
-
เขิน คู่นี้เค้าน่าร้ากกก
-
ถึงขนาดนี้แล้วก็เจอกันเถอะ!!!
-
เจอเลย เจอเลย
-
อ๊ายยยยยยยย
ยังไม่อยากให้เจอกันเลยอ่าาาาาา
ยังอยากฟินผ่านจดหมายแบบนี้ไปก่อนนนนนน
มัน-น่า-รัก-มากกกกกกก เลยค่ะ>< :-[ :o8: :-[ :o8:
-
เขินแทนเลยอ่ะ อมยิ้มตลอดดดด
วาเลนไทน์ชัดๆๆๆ อิอิ
เจอกันเลย ลุ้นๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกก จะฟินอะไรขนาดนี้ อยากมีบ้าง บอกตรงๆเราอ่านแล้วอยู่ๆมันก็ค่อยๆยิ้ม จนตอนนี้หุบยิ้มไม่ลงจริงๆค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย คนเขียนเก่งมากเลย ที่บรรยายแล้วทำให้คนอ่าน(อารมณ์แบบว่านั่งอ่านจดหมายอยู่ข้างๆอ่ะ)เขินจนหมอนจะขาดแล้ว 555 จะติดตามค่ะ
ปล.หวังว่าจะทำเป็นหนังสือแล้วขายนะคะ (ยังไม่ทันจบเรื่องเลย 555)
-
✉ จดหมายฉบับที่ 6✉การรอคอย
“...พี่นัท”
โป๊ก!!
“ตื่นได้แล้วเพื่อนเทม”
“โอ้ย...อะไร...เกิดอะไรขึ้น!!”ผมสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บแปร๊บที่ศีรษะจนต้องเอามือไปลูบๆดูว่ามันนูนไหม
“ได้เวลาปิดตึกแล้ว...ถ้ายังหลับต่อแกอาจต้องอยู่ในห้องนี้ทั้งคืนนะ”เสียงของเพื่อนพีชดังขึ้นแล้วยกกระเป้สะพายขึ้นบ่า
“หา!!...ปิดตึก!...นี่มันสองทุ่มทำไมไม่ปลุกผมละครับเพื่อนพีช!”พอได้ยินสิ่งที่พูดผมก็หันไปมองนาฬิกาที่อยู่บนผนังในห้อง...แค่เห็นเท่านั้นแหละแทบกรี๊ดออกมาทีเดียว
สองทุ่มแล้ว
ให้ตายเถะ!!
“อ้าว...คนอุตส่าห์ปลุกยังมาบ่นอีกน่าจะทิ้งไว้เฝ้าตึกซะเลยดีไหม?”พีชพูดขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก
“เฮ้ยๆ...ขอโทษๆ...รอด้วยพีช”ผมรีบเก็บของแล้ววิ่งตามเพื่อนรัก(?)ไปทันที
กว่าพีชจะหายโกรธผมก็ต้องเสียเงินไปมากมายเพราะมันดันบอกว่าอยากกินโออิชิ บุฟเฟ่
นี่คิดว่าเขารวยนักรึไงเนี่ยะ!!
ตอนนี้ยิ่งไม่ค่อยมีเงิน....ก็ก่อนหน้านี้เล่นสั่งดอกกุหลาบแดงไปตั้ง29ดอกนิ...ราคาอย่างแพงแต่พอคิดถึงหน้าคนรับแล้วผมกลับคิดว่ามันถูกสุดๆเลย
พี่นัทจะดีใจไหมนะ?
จะชอบรึเปล่า?
แล้วจะตอบตกลงไหม?
ผมอยากเจอพี่เขา...ผมไม่รู้ว่าพี่เขาจะคิดยังไงแต่ผมอยากเจอมากจริงๆ
และไม่ว่าเขาจะหน้าตาเป็นยังไงผมก็ยังคงชอบเขาอยู่ดี
ใช้เวลาไม่นานในการขึ้นมาถึงห้องที่ชั้น14...สิ่งแรกที่ผมทำคือเปิดดูกล่องรับจดหมายด้านหน้าด้วยความเคยชิน...เมื่อก่อนผมไม่ได้เปิดดูทุกวันหรอกนะ...ก็ตั้งแต่ที่ผมรู้จักพี่นัทนั่นแหละที่ผมทำอะไรแบบนี้...เหมือนรอคอยอยู่ทุกวัน
ถ้าพี่เขามาอยู่ข้างห้องผมนะ...ผมจะเคาะห้องเช้าเย็นเลย
“...ครั้งนี้ตอบเร็วนะครับ”ผมพึมพำด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นซองจดหมายสีเขียวอ่อนวางอยู่...เขาส่งดอกไม้และจดหมายไปให้ในวันเสาร์ไม่คิดว่าวันจันทร์ก็จะได้รับจนหมายตอบซะแล้ว
พี่เขาอาจจะว่างส่งแค่เสาร์อาทิตย์ก็ได้แฮะ
ผมนึกเล่นๆแล้วรีบหยิบซองจดหมายก่อนจะเดินเข้าห้องไป
วันนี้ผมใช้เวลาทำใจเล็กน้อยก่อนจะเปิดจดหมายอ่าน...ความกังวลเล็กๆเริ่มผุดขึ้นมาในความคิดผมอย่างไม่อาจห้ามได้
พี่เขาอาจจะไม่ตกลงก็ได้
“...รู้สึกแย่จังแหะ”ผมพึมพำในขณะที่ในมือถือกระดาษที่ถูกพับไว้ในซองจดหมายสีเขียวอ่อนขึ้นมา...เมื่อลังเลอยู่สักพักผมก็ตัดสินใจเปิดอ่านข้อความภายในด้วยใจที่ลุ้นระทึกยิ่งกว่าดูเกรดอีก
‘ เทม...คุณกำลังทำให้ผมอยากอัดใครสักคน...ผมเป็นผู้ชายนะจะมาส่งดอกกุหลาบให้ได้ไงผมไม่ดีใจที่ได้มันเหมือนพวกผู้หญิงหรอกนะ...ห้ามส่งดอกไม้มาอีกรู้ไหม?...ส่วนเรื่องช็อกโกแล๊ต ผมทำเองแหละคุณก็กินๆไปเถอะถ้าชอบเดี๋ยวผมส่งไปให้ใหม่ก็ได้...ทำไปให้กินไม่ใช่ให้ดูนะ
ปล.ผมว่างแค่เสาร์อาทิตย์จะให้ไปเจอที่ไหนก็บอกละกัน
วรนัตร ’
“สำเร็จแล้ว!!!...วู้!...เย้!...เยส!...พี่เขายอมเจอเราแล้วววว!!!”ผมตกโกนขึ้นก่อนจะวิ่งวนรอบๆห้องด้วยร้อยยิ้มที่แก้มแทบปริ
“มีความสุขโว้ยยยย!!!”
“อ๊ากกกกกกก!!!”
“พี่นัททททท!!!...ขอบคุณครับ!!”
เมื่อระบายอารมณ์ที่ทั้งตื่นเต้นและดีใจเสร็จผมก็นั่งลงที่โซฟาตัวเดิมแล้วอ่านเนื้อหาในจดหมายซ้ำอีกครั้งหนึ่ง...ถึงผมจะไม่เคยเห็นหน้าพี่เขาแต่ผมนึกออกเลยว่าเขาต้องเขียนจดหมายฉบับนี้ด้วยใบหน้าที่แดงจัดแน่ๆ...ข้อความแรกๆที่เหมือนจะไม่พอใจแต่ผมมองว่ามันเป็นการกลบเกลื่อนอารมณ์เขินมากกว่านะ
“...จริงสิ”ผมว่าจดหมายลงเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
เขาเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบกล่องช็อกโกแล๊ตที่วางอยู่ออกมาเปิดออก...
“ผมจะกินละนะครับ”ผมมองภาพโดยรวมของมันครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบชิ้นหนึ่งออกมาเข้าปาก
สิ่งแรกที่ผมสัมผัสได้คือรสหวานปนขมของช็อกโกแล๊ตแท้ที่นุ่มละมุนลิ้น....พอกัดเข้าไปก็เจอกับความหวานอมเปรี้ยวของรสส้มที่เข้ากันกับรสชาติหวานอมขมของช็อกโกแล๊ต ข้างนอกได้เป็นอย่างดี...มันช่างเป็นรสชาติที่แสนลงตัวอะไรขนาดนี้นะ
“พี่ทำเก่งเกินไปแล้ว”ผมพึมพำเบาก่อนจะหยิบอีกชิ้นเข้าปาก
“อื้ม...รสนม”ผมอุทานออกมาเมื่อรสชาติของช็อกโกแล๊ตสีขาวชิ้นที่สองถูกส่งเข้าปาก...ไวท์ช็อกโกแล๊ตกับนมที่สอดไส้อยู่ข้างในช่างเข้ากันได้ดีจริงความหวานมันที่อบอวนอยู่ในปากมันช่าง...อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกจริงๆ
“แบบนี้ผมจะให้ส่งมาทุกอาทิตย์เลยครับ...”
ผมเก็บอีกสี่ชิ้นเข้าไปแช่ไว้ในตู้เย็นตามเดิมก่อนจะเดินมาหยิบจดหมายบนโต๊ะแล้วเดินเข้าห้องไป...หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนและเอามือข้างหนึ่งก่ายหน้าผาก
“พี่กำลังทำให้ผมหลงนะ”ไม่ว่าจะทำอะไรผมก็เอาแต่นึกถึงพี่เขาอยู่ทุกครั้งไป...อยากรู้จังว่าพี่เขาจะเป็นแบบเดียวกับผมไหม?
“ไว้เจอกันนะครับพี่นัท”
...........................................................
เวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านไปจนถึงวันพุธ...ผมมองซองจดหมายสีเดิมๆที่ได้รับมาตลอดด้วยจิตใจที่ไม่เหมือนเดิม...พอผมส่งจดหมายฉบับนั้นไปก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรจะเขียนไปแบบนั้นเลยจริงๆ
ผมทำร้ายน้ำใจเทมเขามากเกินไปไหมนะ?
เขาจะโกรธผมไหมที่บอกว่าไม่ดีใจที่ได้รับมันทั้งที่ความจริงแล้วตัวผมยังคงเก็บดอกกุหลาบนั่นไว้อย่างดี
“ทำไมคุณถึงมีอิทธิพลกับผมมากขนาดนี้นะ”ผมบ่นตัวเองแล้วก้าวเท้าเดินเข้าบ้านไปโดยที่ไม่ลืมหยิบซองจดหมายสีฟ้าอ่อนนั่นเหมือนเคย
ผมใช้เวลาในการกินอาหารเย็นและอาบน้ำอยู่นานพอสมควร...ปกติผมจะเปิดอ่านจดหมายที่โซฟาหน้าบ้านแต่วันนี้ผมกลับขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับจดหมายซองเดิมในมือ
ยอมรับเลยว่าการอ่านจดหมายในครั้งนี้ตื่นเต้นกว่าปกติมากนัก
มีหลายอย่างที่ผมกังวล...บางทีเขาอาจจะโกรธผม?
เขาอาจจะบอกว่าไม่อยากเจอผมแล้ว?
หรือบางทีเขาอาจจะเกลียดผมไปแล้ว?
“...น่าจะเขียนไปว่าดีใจที่ได้รับดอกกุหลาบมากกว่าเขียนไปแบบนั้น”ผมพึมพำเรื่อยเปื่อยโดยที่มือยังคงค่อยๆแกะซองจดหมายสีฟ้าอ่อนอย่างเบามือ
ความจริงผมมีที่เก็บจดหมายที่เทมส่งมาให้ผมด้วย...ก็ที่ลิ้นชักข้างๆเตียงนั่นแหละ...เวลาที่เครียดเรื่องงานมากๆเข้าผมก็จะหยิบมันออกมาอ่าน...เพียงแค่นั้นผมก็รู้สึกความเครียดนั่นหายไป...เหมือนว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว...
แต่เทมเขาคอยอยู่ข้างๆผม
“ฮะฮะ...ถึงขั้นเพ้อแล้วเหรอเนี่ยะ”ผมหัวเราะในความคิดของตัวเองก่อนจะกางกระดาษแผ่นบางออกแล้วเริ่มอ่านเนื้อหาภายใจด้วยความตื่นเต้น
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดสิน่า!
เกิดมาจนอายุขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไรอยู่อีกล่ะ!!
‘ สวัสดีครับพี่นัท...พี่ไม่ต้องเขินหรอกผมดูออกนะ...ผมว่าพี่ต้องดีใจมากแน่ๆอยากจะอัดผมก็ได้นะนั่นก็หมายความว่าเราต้องมาเจอกันก่อนพี่ถึงจะอัดผมได้ถ้าแลกกับการได้เจอพี่แค่โดนอัดถือว่าสบายมาก...จริงสิผมได้กินช็อกโกแล๊ตของพี่แล้วนะ...มันอร่อยมากจนเขียนบรรยายสักสามหน้าก็ยังไม่หมดถึงผมจะกินไปแค่สองอันก็เถอะผมชอบชิ้นที่มีรสส้มอยู่ข้างในเวลากัดไปโดนนะโอ้โห้อร่อยเหาะเลยครับ...ผมอยากให้พี่ส่งมาให้ทุกอาทิตย์จังเลยครับ...พี่ตกลงที่จะมาเจอผมแล้วนะ...เอาเป็นวันอาทิตย์ที่8เดือนหน้าละกันครับที่ร้าน BANAFF’E ตอนบ่ายโมงที่โต๊ะด้านในสุดของร้านติดฝั่งที่ติดกระจกนะครับ...ผมเคยไปกินครั้งหนึ่งแล้วค่อนข้างถูกใจแถมยังอยู่แถวๆบ้านผมด้วยแปลว่าคงอยู่ใกล้ๆบ้านพี่เหมือนกันเพราะบ้านเลขที่ผมอยู่ถัดไปไม่กี่ตัวเอง
ปล.ตื่นเต้นจังพอถึงวันนั้นผมคงนอนไม่หลับแน่ๆเลย
ธีราทร ’
“ผมต่างหากล่ะที่จะนอนไม่หลับ”ผมพึมพำออกมาเบาๆ...ตอนนี้ในหัวผมรู้สึกโล่งไปหมดเลยเหมือนกับว่าความกังวลเมื่อกี้หายวับไปไหนก็ไม่รู้
เขาไม่ได้โกรธผม!!!
แต่เขารู้ได้ไงว่าผมเขินนะ!!
เขารู้ได้ยังว่าผมดีใจมากที่ได้รับดอกไม้จากเขา!!
ดีใจจังที่เขาชอบช็อกโกแล๊ตที่ผมส่งไปให้...แต่ถ้าให้ส่งไปทุกอาทิตย์ก็ฝันไปเถอะคิดว่ามันทำง่ายๆหรือราคามันถูกๆรึไงล่ะแต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายิ้มจนแก้มแทบปริเมื่อเขาชมรสชาติที่ผมปรุงเองกับมือ
มันคงเป็นความสุขเล็กๆของคนทำอาหารสินะ
“...BANAFF’E”ผมพึมพำชื่อร้านก่อนจะค่อยๆคิดว่าเคยเห็นที่ไหนนะ
ไม่ใช่ทางไปบริษัทแต่ก็ไม่ไกลจากบ้านมากนัก
“อ้อ...แถวๆร้านขายเบเกอรี่แน่ๆเลย”สุดท้ายผมกูนึกที่ตั้งร้านออก...อยู่ไม่ไกลจริงๆนั่นแหละเดินจากบ้านผมไปประมาณ15นาทีก็ถึงแล้ว
“อ่า...ให้ตายสิ”อยู่ๆผมก็นึกถึงตอนที่เจอกับเทมขึ้นมา....
ให้ตายเถอะขนาดยังไม่ได้เจอกันก็ทำผมเขินขนาดนี้แล้วถ้าเจอหน้ากันผมจะกล้ามองหน้าเขาไหมเนี่ยะ
ผมหลับไปพร้อมกับความตื่นเต้นของอาทิตย์ที่ยังมาไม่ถึง
.............................................................
.......................................
...................
.....
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเร็วเหมือนโกหก...วันนี้คือวันอาทิตย์ที่8..ใช่...วันที่ผมมีนัดกับเทมนั่นแหละและตอนนี้ผมกำลังเครียดซึ่งอาจเรียกว่ามากกว่าเรื่องงานอีก...ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าหลังจาพึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆตอนนี้ผมเลยมีแค่ผ้าขนหนูพันรอบเอวเท่านั้น
ผมกวาดสายตามองเสื้อที่แขวนอยู่ตั้งแต่ขวาสุดไปยังซ้ายสุดแล้วมองกลับมาทางขวาสุดอีกทีเป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่สัก15นาทีได้แล้ว
แต่ไม่ต้องห่วงว่าผมจะไปสาย...นาฬิกาตอนนี้บอกเวลา8โมงตรงและแน่นอนว่านาฬิกาไม่ได้ตายด้วย
ไม่รู้ทำไมถึงนอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน...กว่าจะได้นอนจริงก็เกือบตี3ได้ล่ะแต่แทนที่จะนอนยาวถึง9โมง10โมง...ไม่รู้อะไรมาดลใจให้สะดุ้งตื่นตอน7โมงแถมพอจะหลับต่อก็ดันไม่ง่วงซะแล้ว
ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลยแบบนี้
แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะผมจะได้มีเวลาในการเลือกชุดและทำอะไรอีกอย่าง...โดยเฉพาะการเลือกชุดนี่แหละที่ทำเอาผมคิดหนักอยู่ตอนนี้
“...เสื้อเชิ้ตแขนยาว...ไม่สิแขนสั้นดีกว่าแขนยาวมันเป็นทางการเกินไป...สีล่ะ...ให้ดูสดใสหน่อยดีไหม...สีเหลืองอ่อน....ไม่สิๆมันจะดูไม่สุภาพเกินไปรึเปล่า...สีน้ำเงิน...อืม...ออกจะดูมืดๆไปหน่อยแฮะไม่ดีๆ...งั้นสีขาวล่ะ...ไม่ๆ...”
ความคิดในหัวตอนนี้ตีกันยุ่งไปหมดแล้ว...จะให้ทำไงล่ะก็มันเลือกไม่ได้นี่...มาเลือกให้หน่อยได้ไหมล่ะ?
มีใครพอจะช่วยผมได้บ้าง???!!!
ผมใช้เวลาร่วมชั่วโมงในการเลือกเสื้อและอีกกว่า30นาทีในการเลือกกางเกง
“นี่มันเหมือนผู้หญิงที่เลือกเสื้อผ้าตอนออกไปเดทเลยแฮะ”ผมพึมพำระหว่างที่ใส่เข็มขัด...ตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนและกางเกงสีเทากับเข็มขัดหนังสีดำเส้นหนึ่ง...ก่อนออกจากห้องผมหวีผมที่ยุ่งให้เรียบกว่าเดิมนิดหน่อยก่อนจะออกไปหาอาหารเช้ากินพร้อมกับดูทีวีไปด้วย
เหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลานัด...ผมมองดูทีวีสักพักก่อนที่สติผมค่อยๆดับไป
............................................
.......................
.......
.
เฮือก!!
“....??”ผมสะดุ้งขึ้นแล้วหันไปมองนาฬิกาทันที
“เที่ยงห้าสิบห้า!!!”ผมตะโกนขึ้นแล้วรีบวิ่งไปใส่รองเท้าก่อนออกจากบ้านในทันที
ให้ตายเถอะจะมาเผลอหลับอะไรตอนนี้แถมยังตื่นมาซะสายโด่อีก!!
“แฮ่ก....แฮ่ก...”เสียงหอบหายใจของผมดังขึ้นในเวลาไม่นานเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาออกกำลังกายร่างกายเลยค่อนข้างเหนื่อยง่ายแค่วิ่งนิดหน่อยหอบซะแล้ว
แต่ผมก็ไม่ยอมหยุดวิ่ง
“...ชิ”ผมมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเร่งฝีเท้ามาขึ้น
บ่ายโมงแล้ว...ตอนนี้เขากำลังจะไปนัดสำคัญสาย!!
หวังว่าเทมจะยังรอผมอยู่นะ
ผมใช้เวลาไม่เกิน15นาทีในการวิ่งมาจนถึงร้าน BANAFF’E...แม้จะเหนื่อยหอบขนาดไหนผมก็ไม่สนรู้แค่ว่าผมสายแล้ว
มีต่ออีกนะค่ะ
-
ต่อค่ะ
กริ๋งๆ
เสียงกริ่งดังขึ้นเมื่อผมผลักประตูเข้าไป...ผมจัดแจงตัวเองให้อยู่ในสภาพดีขึ้นหน่อยก่อนจะเดินไปยังโต๊ะสุดท้ายริมหน้าต่างที่ผมหวังว่าจะมีใครคนหนึ่งนั่งรออยู่
แต่ผมก็ต้องผิดหวังเพราะโต๊ะนั้นมันว่างเปล่า
“อาจจะมาสายเหมือนกัน...”ผมพึมพำแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านใน
“สวัสดีค่ะ...นี่เมนูค่ะ”พนังงานสาวในร้านทักทายด้วยรอยยิ้มและยื่นเมนูมาให้ผม...ใช้เวลาไม่นานผมก็ปิดเมนูลงแล้วหันไปทางพนังงานสาวที่ยืนคอยอยู่
“ขอชาเขียวลาเต้ปั่นไม่หวานกับบราวนี่1ชิ้นครับ”
“รับเป็นชาเขียวลาเต้ปั่นไม่หวานกับบราวนี่1ชิ้นนะค่ะ...รอสักครู่ค่ะ”
พอสั่งเสร็จผมก็หันออกไปดูบรรยากาศภายนอก...ตรงส่วนที่ผมนั่งอยู่สามารถมองเห็นสวนหย่อมขนาดกลางที่มีน้ำตกขนาดเล็กประดับอยู่ได้อย่างชัดเจน...เวลาได้ล่วงเลยไปเรื่อยๆจนน้ำชาเขียวที่นำมาเสิร์ฟเหลือแค่ก้นแก้วเท่านั้น...ไม่ต้องพูดถึงบราวนี่เลยมันลงท้องผมไปนานแล้วล่ะ
“...บ่าย3”ผมพึมพำเวลาที่มองจากนาฬิกาข้อมือตัวเอง
เขาคงไม่มาแล้วใช่ไหม?
ไหนว่าอยากเจอผมไงแล้วนี่ทำไมถึงไม่มาล่ะ?
หรือว่าบางทีอาจจะมาแล้วแต่พอเห็นว่าผมเป็นยังไงก็เลยกลับไปแล้วรึเปล่านะ?
ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ...
ถ้าผมบอกว่าไม่อยากเจอมันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสินะ...ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ยังสามารถคุยกับเขาผ่านทางจดหมายต่อไปได้
แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว
“...”ผมเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
“ที่คุณลูกค้าสั่งคือชาเขียวลาเต้ปั่นไม่หวานกับบราวนี่1ชิ้นนะค่ะทั้งหมด95บาทค่ะ”
ผมยื่นแบงค์ร้อยไปให้พนังงานสาวคนเดิมก่อนจะรับเงินทอนแล้วเตรียมก้าวออกจากร้าน
“คุณวรนัตร รัตรนเทวายังอยู่ไหมครับ!!”เสียงเรียกชื่อผมทำเอาตัวเองชะงักแล้วหันไปมองต้นเสียงอย่างงงๆ
ชายที่น่าจะเป็นเจ้าของที่นี่เพราะเขาใส่ชุดสไตล์เดียวกับพนักงานหญิงเลย...มือของเขาถือโทรศัพท์มือถืออยู่แล้วมองไปรอบๆร้านด้วยความเร่งรีบ
“คุณวรนัตร รัตรนเทวายังอยู่ไหมครับ!!!”เสียงเขาถามขึ้นอีกครั้ง
“ผมเองครับ”ผมตัดสินใจเดินตรงไปหาเขา...เมื่อเขาหันมาเห็นผมก็ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ
“เขายังอยู่ครับ...ครับๆ...ได้ครับ...เอ่อ...มีคนต้องการพูดกับคุณครับ”เขาคุยอะไรในโทรศัพท์สักพักก่อนจะส่งโทรศัพท์มาให้ผม
ผมรับโทรศัพท์นั้นมาแบบงงๆก่อนจะเอาแนบหู
“ครับ...วรนัตรพูดครับ”ผมบอกกับปลายสาย
ว่าแต่ใครกันนะที่โทรมาหาผม...ทำไมไม่โทรเข้าโทรศัพท์เขาล่ะมาโทรเข้าที่ร้านทำไมกัน
“พี่นัท!!!”
เฮือก!
ผมสะดุ้งจนแทบทำโทรศัพท์หลุดมือ....
ผมไม่รู้ว่าแน่ใจได้ยังไงแต่หัวใจผมเริ่มจะเต้นเร็วขึ้นๆอย่างห้ามไม่ได้
ผมไม่เคยได้ยินเสียงเขา
แต่ผมรู้ว่าคนที่อยู่ปลายสายนั่นคือใคร
อะไรที่ทำให้แน่ใจ?
ผมอาจบอกได้แค่หัวใจมันบอกแบบนั้
“เทม...”ผมเรียกชื่อคนปลายสายเบาๆอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นใครแต่ผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเชื่อตัวเองได้มากขนาดไหน
แต่ผมอยากให้เป็นเขา
อยากให้เป็นเทม!!
“ครับ...ผมเองนาย ธีราทร ภูมิทักษา...เทมเองครับ...”เสียงออกแนวทุ้มๆที่ดูแล้วออกจะติดขี้เล่นสักหน่อยดังขึ้นมาทำให้หัวใจที่เต้นรัวอยู่แล้วเต้นแรงขึ้นอีก
ความไม่แน่ใจก่อนหน้านี้มันหายไปหมดเหลือเพียงแค่รอยยิ้มบางๆที่เริ่มผุดขึ้นมาบนหน้าผมเท่านั้น
“....”ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว...เขาโทรมาแปลว่าเขายังอยากรู้จักผมอยู่แปลว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“พี่นัทผมขอโทษจริงๆ...คือน้องสาวผมถูกรถชนเมื่อตอนบ่ายก่อนที่ผมจะออกไปหาพี่พอดีผมเลยต้องรีบพาน้องสาวไปโรงพยาบาลแม่ผมตอนนี้ก็ไปวัดกับเพื่อนอยู่กว่าเรื่องจะเรียบร้อยมันก็เลยเวลามาขนาดนี้แล้ว...ผมคิดว่าพี่คงไม่ได้รอผมแล้วคงจะเกลียดผมที่ผิดสัญญาแบบนี้แต่พี่ยังรออยู่...ขอบคุณครับ...ขอบคุณจริงๆแล้วก็ขอโทษจริงๆครับที่ไม่รักษาสัญญาแบบนี้”เทมร่ายยาวบอกและอธิบายทุกอย่างโดยที่ผมไม่ได้ถามเลยสักนิด
ผมรู้สึกได้ว่าเสียงเขาสั่นๆแปลว่าอาจเพราะเรื่องน้องสาวหรืออาจจะเป็นเรื่องของผมก็ได้...ไม่แน่ว่าอาจจะทั้งคู่ก็เป็นได้
ผมไม่เคยคิดจะเกลียดเขาเลย....ไม่เคยเลยสักนิด
“ไม่เป็นไร...น้องสาวอาการเป็นไงบ้าง?”
“ปลอดภัยแล้วครับแค่ขาหักครับ...พี่ครับอย่าเกลียดผมนะ...อย่าตัดการติดต่อผมด้วยนะ...ผม...ผม....คือ...”ดูเหมือนว่าเขาจะเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกซะแล้วล่ะ
ผมยิ้มออกมานิดๆกับเสียงที่ติดๆขัดๆของเขาก่อนจะตอบกลับไป
“...พี่ไม่เกลียดเราหรอก...จะไม่ตัดการติดต่อด้วย”
“จริงๆนะ...เอ่อ...ผมอยากเจอ...อยากเจอพี่มากจริงๆ...โธ่เว้ยทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยเนี่ยะ!!”ปลายสายสถบออกมาอย่างหัวเสีย
“พี่รู้ไม่ต้องย้ำมากหรอก”ผมตอบกลับไปเบาๆ
“วันนี้ผมควรจะได้เห็นหน้าพี่...ได้พูดคุย...ได้สนิทกันมากขึ้นแท้ๆ...”เทมบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมากกว่าเดิม
“ไม่ได้เจอแต่ก็ยังได้คุยนี่...ไว้นัดเจอกันอีกก็ได้”ผมบอกเทมไปตรง
ใช่...อย่างน้อยๆวันนี้ก็มีความคืบหน้า
ผมได้ยินเสียงเขา
และผมตัดสินใจแล้ว...
ถ้าครั้งนี้เจอไม่ได้
ก็นัดใหม่ก็สิ้นเรื่อง
“...พี่นัท...จริงๆนะ...ผมยังนัดเจอพี่ได้อีกใช่ไหม?”แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าปลายสายดีใจแค่ไหน
เหมือนกับเด็กๆเลยแฮะ
“ใช่...ตอนนี้คุณควรไปอยู่ข้างๆน้องสาวเถอะ...พวกเรายังมีเวลาอีกมากที่จะทำความรู้จักกัน”เป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่พูดกับเทมเลยนะ
ปลื้มจริงๆ
“ครับ...ผมคิดถึงพี่นะ”เขาบอกผมก่อนจะตัดสายไป
ผมลดโทรศัพท์ลงแล้วยื่นไปให้ชายที่ยืนรออยู่
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”เขายิ้มให้ผมก็รับโทรศัพท์คืนไป
“เดี๋ยวครับ”ผมเรียกเขาอีกครั้งเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“ครับ?”
“ผมขอเบอร์คนที่โทรมาเมื่อสักครู่ได้ไหมครับ?”
วันนี้ผมกลับบ้านไปด้วยหัวใจที่พองโตอย่างที่ไม่เคยเป็น...ความคืบหน้าเล็กๆแต่มันทำให้ผมรู้หลายๆสิ่งหลายๆอย่าง
เทมอยากเจอผมมาก
เหมือนที่ผมอยากเจอเทมมากเช่นกัน
.......................................................................
สวัสดีค่ะ
มาลงต่อแล้วค่ะ
ทั้งคู่ยังมิได้เจอะเจอกันเลยค่ะ :hao5:
ให้มีอุปสรรคก่อนเจอกันหน่อยเนอะ
รู้เบอร์แล้ว...แต่พี่นัทจะไม่ได้ติดต่อกับเทมผ่านทางโทรศัพท์นะค่ะ
เราวางเรื่องให้การรู้เบอร์ของเทมในวันนี้มีผลในอนาคตอันไกลค่า
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะค่ะ
เรากะจะเริ่มตอบเม้นท์ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปค่ะ
ถึง mukmaoY : ขอบคุณที่เป็นคอมเม้นท์แรกนะค่ะแถมยังคอยติดตามและคอมเม้นท์อยู่ตลอดด้วย ดีใจที่อ่านแล้วเขินตามไปนะค่ะแปลวว่าอารมณ์ที่เราต้องการจะสื่อส่งไปถึงสินะค่ะ555+ เขียนมาว่า 'ถึงขนาดนี้แล้วก็เจอกันเถอะ!!!' ยังไม่ได้เจอค่ะ...รออีกหน่อยนะค่ะ ไม่นานเกินรอค่ะ คอยติดตามต่อไปด้วยนะ
ถึง kun : คอมเม้นท์ที่สองของเราขอบคุณมากๆค่ะ มีคอมเม้นท์ที่บอว่า 'เทมหื่นเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ' อยากตอบว่าเทมไม่ได้หื่นค่ะแค่พี่นัทน่ารักจนทนไม่ไหว555+ และ 'เขินแทนเลยอ่ะ อมยิ้มตลอดดดด ' เป็นคำชมอันสูงสุดของคนแต่งเลยจ้า ขอบคุณที่คอมเม้นท์ให้บ่อยๆนะค่ะ คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
ถึง ❣☾月亮☽❣ : ขอบคุณที่มาเม้นท์ให้อย่างสม่ำเสมอนะค่ะ(มาเม้นท์เร็วมากจนบางทีเราก็ตกใจ...แบบว่าพึ่งลงมาเม้นท์แล้วหรอ?) ดีใจมากๆค่ะ ที่เขียนมาว่า 'ต้องเขียนมาลงบ่อยๆจ้าแล้วจะเก่งเทพ' แค่เขียนncแรกก็เขินสุดแล้วค่ะ และที่ว่า 'โรแมนติกแบบคลาสสิคนี่มันชุ่มชื่นหัวใจเนอะ' คำพูดดูหรูจังค่ะ...ดีใจสุดๆเลย ขอบคุณที่คอยติดตามเสมอนะค่ะ
ถึง pajajahaha : คอมเม้นท์ที่4ขอบคุณที่ติดตามและสนใจเรื่องนี้นะค่ะ เขียนมาว่า 'เจอเลย เจอเลย' ขอโทษที่ทำให้ผผิดหวังนะค่ะแต่อีกไม่นานแล้วค่ะ คอยติดตามด้วยนะค่ะ
ถึง patchamai28 : คอมเม้นท์คนที่5 ดีใจที่ชอบแนวนี้นะค่ะเราเองก็ชอบแนวนี้เหมือนนี้...ดราม่าเยอะๆมันหน่วงหัวใจ เขียนมาว่า 'อินี่อ่านไปยิ้มไปแก้มจิแตก' ดีใจที่ทำให้ยิ้มได้นะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
ถึง Fellina : ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์คนที่6นะค่ะ เขียนมาว่า 'เรื่องนี้มันน่ารักจริงเชียว แต่ละตอนก็ยาวจุใจด้วย' ดีใจที่ชอบนะค่ะ จะพยายามแต่งให้ยาวๆค่ะ ดีใจที่บอกว่าเรื่องนี้ดูคลาสสิก พึ่งเคยมีคนชมด้วยคำหรูๆ คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ถึง BlueCherries : คนที่7ที่คอมเม้นท์ในเรื่องนี้ขอบคุณมากค่ะ แถมยังช่วยเราแก้คำผิดหลายๆที่ให้ด้วย เขียนมาว่า 'เรื่องอื่นดราม่าจนตับเราจะพังอยุ่แล้ว ขอเรื่องหวานๆมาปลอบใจบ้างนะคะ' เรื่องนี้หวานแน่ค่ะ...อาจมีเศร้านิดๆแต่นิดเดียวจริงๆค่ะ ขอบคุณที่คอมเม้นท์ให้ตลอดนะค่ะแถมบางครั้งคอมเม้นท์เร็วมากเลยดีใจสุดๆค่ะ คอยติดตามต่อด้วยนะค่ะ
ถึง lollita : ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ(คนที่8ที่เม้นท์เลขสวยค่ะ555+) คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ถึง นอนกินแรง : เลข9เป็นเลขมงคล(นอกเรื่องละ) ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ เขียนมาว่า 'บรรยายเข้าใจง่ายมากเลย' ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ถึง sirin_chadada : คอมเม้นท์คนที่10ขอบคุณค่ะแถมยังช่วยบอกสิ่งที่เขียนผิดให้ด้วย(ที่เขียนผิดไปมันช่างน่าอายเขียนผู้รับเป็นผู้ส่งได้ยังไง!)ขอบคุณมากนะค่ะ คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ถึง HanATarO : ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ คอมเม้นท์คนที่11 เขียนมาว่า 'เป็นเอามากนะ เทม 5555' คิดเหมือนกันเลยค่ะ...ตอนแรกที่แต่งไม่คิดว่าจะเป็นเอามากขนาดนี้พอกลับมาอ่านก็อดขำไม่ได้เลย คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ถึง Melonlove : ขอบคุณสำหรับคนคอมเม้นท์ที่12นะค่ะ เขียนมาว่า 'ร้อนแรงมั่กๆซับเลือดกันแทบมิทันกันทีเดียว' ดีใจที่แต่งได้ดีค่ะ...ครั้งหน้าจะพยามแต่งให้ดีกว่านี้นะค่ะ ช่วยติดตามด้วยนะค่ะ
ถึง cher7343 : คนคอมเม้นท์ที่13 ขอบคุณมากนะ เขียนมาว่า 'ไอหมาน้อยนี่หื่นเหลือเกินนะ' ไม่ได้หื่นค่ะแค่อดใจไม่ไหวเท่านั้นเอง ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ถึง takara : คอมเม้นคนที่14ของเรื่องนี้ขอบคุณค่ะ เขียนมาว่า 'น่ารักดีอะ' ดีใจที่ชอบนะค่ะ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะ
ถึง Pumpkin : ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ที่15นะค่ะ เขียนมาว่า 'ฮื้ออออออ น่ารักมากมายก่ายกอง! ละมุนละไมสุดๆ เป็นอะไรที่พาฟันดีนะคะฯ' ข้อความที่เหลือขอละไว้นะค่ะ ดีใจที่ชื่นชอบขนาดนี้จะพยายามแต่งให้น่ารักขึ้นไปอีกนะ คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ถึง PURE LOVE : ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ที่16มากๆค่ะ ชอบประโยคที่ว่า 'ชีวิตพี่นัทจะไม่รู้สึกน่าเบื่อวนเวียนซ้ำ ๆ อีกต่อไป เมื่อมีน้องเทมเข้ามาในชีวิตนะจ้ะ' เราเห็นด้วยเลยค่ะ....ชีวิตที่อยู่คนเดียวมานานจะไม่หงาอีกต่อไป ขอบคุณที่ติดตามค่ะ และ ' เราต่างหากต้องเป็นฝ่ายบอกรักพี่นัทก่อนสิ นะ ๆ' เรื่องนี้คงต้องรอติดตามต่อไปค่ะ
ถึง Freja : คอมเม้นท์คนที่17ขอบคุณมากนะค่ะ เขียนมาว่า 'โคตรโรแมนติกมากๆ ลุ้นไปกับตัวละครที่ต้องรอจดหมาย รอเปิด รออ่าน รอเขียน' ดีใจที่ชอบนะค่ะ เราเองก็ชอบช่วงเวลาในการรอแบบนี้เหมือนกัน ช่วยติดตามต่อด้วยนะค่ะ
ถึง 111223 : คอมเม้นท์คนที่18ขอบคุณค่ะ เขียนมาว่า 'ตายล่ะ เป็นการอ่านที่ทำให้ฟินเวอร์จริงๆเรื่องนี้ ชอบทั้งสองคนเลย เป็นเพราะพรหมลิขิตจริงๆสำหรับคู่นี้' ดีใจที่ชื่นชอบกันขนาดนี้ค่ะ รู้สึกภูมิในที่ทำให้คนอ่านฟินได้ ขอบคุณที่คอยติดตามนะค่ะ
ถึง Zelsy : ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์คนที่19นะค่ะ เขียนมาว่า 'เขิน คู่นี้เค้าน่าร้ากกก' ขอบคุณนะค่ะดีใจที่ชอบค่ะ คอยติดตามด้วยนะค่ะ
ถึง hotoil : คนคอมเม้นท์สุดท้ายคนที่20(เลขสวย) เขียนมาว่า 'จะฟินอะไรขนาดนี้ อยากมีบ้าง บอกตรงๆเราอ่านแล้วอยู่ๆมันก็ค่อยๆยิ้ม จนตอนนี้หุบยิ้มไม่ลงจริงๆค่ะ' การทำให้คนอ่านยิ้มออกถือเป็นคำชมสูงสุดของนักเขียนเลยค่ะ...คอยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ ที่บอกว่า 'หวังว่าจะทำเป็นหนังสือแล้วขายนะคะ ' พูดจริงเหรอค่ะ?อยากบอกว่าดีใจสุดๆแต่เราไม่ได้คิดไว้ค่ะให้เป็นเรื่องของอนาคตละกันเนอะ
จบแล้วค่ะสำหรับการตอบคอมเม้นท์ อยากบอกว่ามีความสุขและกำลังใจทุกครั้งที่ได้คอมเม้นท์ของทุกๆคน
เราจะพยายามแต่งให้ดีขึ้นๆ
มีคำผิดที่ไหนบอกได้เลยค่ะจะแก้ไขโดยเร็วค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามเสมอมานะค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:katai2-1: ได้เบอร์มาแล้ว ฉุกละหุกนิดหน่อยแต่แบบนี้แหละดี. ไม่ได้ดีตรงที่น้องสาวขาหักนะ เจอเร็วไปมันไม่ตื่นเต้นอะ 55555
ต่อไปก็จะได้ประหยัดกระดาษด้วยการแชทไลน์ใช่ไหมเอ่ย. :o8:
-
เจอที่นึงค่ะ
เขาจะโกรธผมไหมที่บอกว่าไม่ดีใจที่ได้รับมันทั้งที่ความจริงแล้วตัวผมยังคงเก็บดอกกุหลาบนั่นไหวอย่างดี
ปอลอ นึกว่าทั้งสองคนจะเจอกันแล้ว งี้ถ้าพี่นัทไม่ได้เอาเบอร์โทรคุยแล้วจะเอาไปทำไรหว่า??
พี่นัทน่ารักกกกกกก :) ครั้งหน้าอย่าลืมทำชอคกี้ส่งไปอีกนะคะ (ส่งมาหาคนอ่านบ้าง อยากกิน หิววววว)
:กอด1: กอดๆจขกท.ค่ะ
-
อุปสรรคไม่เคยขวางกั้นความรัก :-[
ยังไงรักก็ชนะเสมอ
-
เสียดายแทน... ยังดีนะที่นัทยังอยู่ ไม่งั้นอาจจะโดนงอนก็ได้ 555 ... ระยะจากความไกลเป็นความใกล้(อะไรของมัน?) หัวใจสองดวงเริ่มใกล้กันเพราะด้ายแดง(หรือความสะเพร่าของนายเทม?)แท้ๆเลย... โอ้ววว แต่ก็โทษใครไม่ได้ เพราะอะไรจะเกิดในอนาคตไม่มีใครรู้....แต่ก็เสียดายยยยยย บู๊ๆ -33- 555
-
หวานละมุนละไม ชอบอ่ะ ไม่รู้ว่าพี่นัทหรือน้องเทมที่อาการหนักกว่ากัน อิอิ
-
หวานละมุนละไม ชอบอ่ะ ไม่รู้ว่าพี่นัทหรือน้องเทมที่อาการหนักกว่ากัน อิอิ
-
หวานละมุนละไม ชอบอ่ะ ไม่รู้ว่าพี่นัทหรือน้องเทมที่อาการหนักกว่ากัน อิอิ
-
โอ๊ยยยยย ยิ้มตามจนแก้มบานหมดแล้วววว!
มารับผิดชอบโดยการอัพบ่อยๆนะคะ ชอบคู่นี้อ่ะ น่าร๊ากกกกก! :oni2: :oni2: :oni2:
สุดท้ายก็ยังไม่เจอกัน กริมว่าดีแล้วค่ะ ลุ้นนานๆลุ้นยาวๆ ความสนุกจะต่อได้อีกเยอะ สู้ๆนะคะ
เขินแทนสองคนนี้จริงๆ =//=
-
เมื่อไหร่จะได้เจอกันอ๊าาาาา :ling1:
-
อ๊ากกกก เขามีเบอร์กันแล้ว แต่ไม่ให้คุยกันผ่านโซเชียลดีแล้ว เพราะเขียนหากันแบบนี้มันโรแมนติกมากเลย. :-[
-
ไม่ได้เจอกันอ่ะ แต่มีเบอร์ เซอร์ไพร์เลยพี่นัท ฮ่าๆๆๆๆ
-
มาลงบ่อยๆนะคะ
บอกเลยว่าหลงรักเรื่องนี้^^
-
เทมทำให้เราอยากกินช็อกโกแลตฝีมือพี่นัท น่าจะอร่อยนะ
-
อ้ากกกก
รอฉากที่นางจะได้เจอกันน
-
ลุ้นไปด้วยเลยอะ อยากให้เจอกันเร็ว สงสารตอนที่พี่นัทรอนี่ดิ
-
ไม่เป็นไรนะ เทม ถึงจะไม่ได้เจอกันตอนนี้แต่คราวหน้าต้องได้เจอกันแน่
คิดภาพตอนที่ เทม กินช็อคโกแลตออกเลยเพราะเราก็เป็นเวลาได้กินช็อกโกแลตอร่อยๆ เหมือนกัน 555
-
✉ จดหมายฉบับที่ 7✉สวนทาง
'ควรไปขอโทษพี่เขาสินะ'
ผมคิดขณะที่นั่งเฝ้าน้องโอ๊คที่เก้าอี้ข้างเตียงในโรงพยาบาล...เมื่อนึกย้อนไปผมก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้...ตอนนั้นที่ผมกำลังจะออกจากบ้านเพื่อมาพบพี่นัทผมก็ต้องตกใจเพราะน้องสาวที่พึ่งกลับมาบ้านโดนรถชนไปต่อหน้าต่อตา...ตอนนั้นผมถึงกับทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง
รู้ตัวอีกทีน้องโอ๊คที่นอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลก็ถูกเข็นออกมาพร้อมกับหมอที่บอกว่าน้องปลอดภัยแล้ว...พอผมได้สติสิ่งแรกที่ดูคือนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง...บ่ายสามโมงแล้ว...ผมรีบโทรไปที่ร้านนั้นทันทีทั้งๆที่แทบไม่มีความหวัง...จะมีใครนั่งรออยู่ตลอดสองชั่วโมงกันล่ะ
แต่พี่นัทก็รอผม...เสียงของพี่เขาไม่ได้ทุ้มเหมือนพี่ไม้และก็ไม่ได้อ่อนหวานเหมือนน้องโอ๊คแต่มันช่างดูมีเสน่ห์มากอย่างบอกไม่ถูก
เพียงแค่ได้ยินเสียงพี่เขาผมก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ปรากฏขึ้นในหัวใจอย่างช้าๆ...ทุกคำที่พี่เขาบอกผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก...พี่เขาไม่ได้โกรธเกลียดผม...และคำพูดที่บอกว่า...
‘พวกเรายังมีเวลาอีกมากที่จะทำความรู้จักกัน’
ประโยคนี้ทำให้ผมถึงกับยิ้มออกก็จริงอย่างที่ว่า...ผมกับพี่เขายังมีเวลาอีกมาจริงๆ
แต่ยังไงผมก็ควรจะไปขอโทษเขาอีกครั้ง
แกร็ก!
"เทม...น้องเป็นไงบ้างลูก!"แม่ผมเปิดประตูเข้ามาแล้วเข้ามาดูอาการของน้องที่หลับอยู่บนเตียง
"ไม่เป็นไรแล้วครับ...แค่ขาหักกับมีแผลถลอกเท่านั้นเอง...พรุ่งนี้หมอก็ให้กลับบ้านได้แล้วครับ"ผมบอกแม่ไปตามที่หมอบอก
"งั้นเหรอจ๊ะ...ค่อยยังชั่วหน่อยตอนที่ลูกโทรมาแม่ตกใจแทบแย่"แม่พูดขึ้นด้วยท่าทางโล่งอก
หลังจากนั้นผมกับแม่ก็ค้างที่โรงพยาบาลคืนหนึ่ง...วันต่อมาน้องผมก็ฟื้นและพากลับบ้านได้ในที่สุด
เมื่อกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วผมก็ขอแม่ออกไปข้างนอกหน่อย...
"จะไปไหนล่ะลูกรถออกตอน11โมงนะ"แม่ผมตะโกนบอกมาจากในครัว
"ไปแถวๆนี้แหละครับ"ผมตอบก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
เดินมาเรื่อยๆผมก็คอยมองเลขที่บ้านที่อยู่ทางซ้ายและขวาสลับกันไป...คงพอจะเดากันได้แล้วใช่ไหมว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
ผมกำลังหาบ้านพี่นัทอยู่นั่นเอง...เลขที่บ้านห่างกันไม่เยอะแปลว่าไม่น่าจะไกลกันมาก...เพราะทั้งหมู่บ้าน...ตำบลหรือแม้แต่ถนนก็เหมือนบ้านผมหมด...
"263/56..."ผมพึมพำเลขที่บ้านแล้วเดินหาต่อไปอย่างไปลดละ...ก่อนจะไปสะดุดตากับบ้านเดี่ยวชั้นเดียวหลังหนึ่งที่มีรั้วเป็นไม้และมีกล่องรับจดหมายอยู่ด้านหน้า...ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปดูบ้านเลขที่ทันทีและก็เป็นอย่างที่หวังไว้
"263/56...บ้านรัตรนเทวา"ผมอ่านสิ่งที่ติดอยู่บนรั้วไม้ช้าๆด้วยความตื่นเต้น
ใช่บ้านของพี่นัทจริงๆด้วย!
"...."ผมเริ่มมองสำรวจภายในอย่างตื่นเต้น...บ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่มีสวนขนาดย่อมและต้นไม้อยู่เต็มแนวรั้วแปลว่าต้องชอบต้นไม้มากแน่ๆ
กิ๋งก่อง~
ผมลองกดกิ่งเรียกดู....พอรอสักพักก็ยังไม่มีคนออกมาเปิด
"วันนี้วันจันทร์นี่นา..."ผมนึกขึ้นได้ก่อนจะขยี้หัวตัวเองแรง...ตอนนี้ก็ปาไปเกือบ10โมงแล้วคงจะออกไปทำงานแน่ๆเลย
"อยากเจอจังเลย...เอาไงดีนะ"ผมพึมพำเบาๆแล้วเริ่มคิดหาวิธี...
ผมมองไปรอบๆอย่างขุ่นคิดก่อนจะสะดุดตาเข้ากับกล่องรับจดหมายข้างๆที่ผมยืนอยู่
"เอาแบบนี้ละกัน"ผมรีบมองนาฬิกาทันที...ตอนนี้9โมง50...
ยังทันน่า!!!
ผมวิ่งกลับไปทางเดิมที่เดินมาแล้วมองหาร้านขายเครื่องเขียนที่เหมือนจะเคยเห็นอยู่แถวๆนี้
"อยู่ไหนเนี่ยะ..."ผมบ่นออกมาแล้วเริ่มวิ่งเร็วขึ้นหันซ้ายทีขวาทีเพื่อมาหาร้านเครื่องเขียน
"เจอล่ะ...!"
ผมวิ่งไปอีกฝากหนึ่งแล้วเข้าไปในร้านขายเครื่องเขียนอย่างรวดเร็ว...ในไม่ช้าผมก็ได้ของที่ต้องการเมื่อจ่ายเงินเสร็จผมก็รีบวิ่งกลับไปบ้านพี่นัทด้วยความเร็วที่สามารถเร็วได้...แม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ผมก็ต้องกัดฟันวิ่งต่อไป
"...แฮ่ก...แฮ่ก...."ผมใช้เวลาสักพักก่อนจะมาหยุดหอบอยู่หน้าบ้านของพี่นัท
ผมมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้งก่อนจะรีบหยิบกระดาษกับปากกาออกมาแล้วลงมือเขียนข้อความบางอย่างลงไปภายในนั้น....ในไม่ช้าผมก็เขียนเสร็จจนได้...ครั้งนี้ไม่มีเวลาคิดนานว่าจะเขียนอะไรลงไปเพราะงั้นสิ่งที่เขียนอยู่ภายในคือผมคิดอะไรก็เขียนลงไปเลย...ผมหวังว่าพี่นัทจะเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อออกไปนะ...แม้ว่าลายมือผมมันจะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เนื่องด้วยข้อจำกัดในเรื่องของเวลาก็ตามที
ผมรีบพับกระดาษใส่ในซองจดหมายแล้วเขียนข้างหน้าซองนิดหน่อยก่อนจะใส่มันเข้าไปในตู้รับจดหมายหน้าบ้านของพี่นัท
"หว๋า~...สายแล้ว"ผมรีบวิ่งกลับบ้านในทันที...ก่อนจะไปผมหันกลับมามองบ้านพี่นัทอีกครั้งหนึ่งและพึมพำบางอย่างด้วยรอยยิ้มก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านไป
"ไว้เจอกันนะครับ....พี่นัท"
................................................
วรนัตรกำลังเซ็งอย่างหนักเนื่องจากความสะเพร่าของตน...เพราะเหตุการณ์เมื่อวานแน่ๆที่ส่งผลให้ผมลืมเอาเอกสารสำคัญไปบริษัทแบบนี้....ตอนนี้ผมก็เลยต้องเดินกลับบ้านในช่วงพักกลางวัน
ใช้เวลาประมาณ15นาทีในการเดินมาซึ่งก็เป็นปกติ...ถ้าเป็นปกติเขาคงต้องเปิดกล่องรับจดหมายที่หน้าบ้านแล้ว...แต่เท่าที่คิดดูเทมน่าจะยังอยู่ที่ชลบุรีไม่ก็พึ่งจะกลับไปเพราะงั้นคงไม่มีทางที่จะมีจดหมายของเขาใส่อยู่แน่นอน
ทั้งๆที่รู้แบบนั้น
แต่..
แกร็ก!
มือของเขามันขยับไปก่อนที่สมองจะสั่งการด้วยซ้ำ
"...ฮืม?"ทั้งๆที่ผมไม่ได้ขาดหวังว่าจะมีอะไรอยู่ภายใน...แต่มันกลับมี...
จดหมายซองสีฟ้าวางไว้อยู่
"...ทำไมล่ะ?"ผมพึมพำอย่างไม่เข้าใจ..ก็อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าเทมไม่มีทางส่งจดหมายมาให้ผมได้อย่างแน่นอน...ยกเว้นเขาจะส่งมาก่อนกลับชลบุรี
แต่...ผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้
งั้นก็แปลว่า....
จดหมายของคนอื่น?
ส่งผิด?
ผมหยิบจดหมายขึ้นมาที่พลิกดูหน้าที่มีให้เขียนชื่อที่อยู่
' เทมถึงพี่นัท '
"...หือ?"ผมมองตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือที่ดูหวัดๆอยู่บนซองอย่างสงสัย...โดยปกติทางไปรษณีย์เขาต้องให้เราเขียนทั้งชื่อที่อยู่ผู้รับและผู้ส่งนี่นา....แต่ทำไมจดหมายนี่ถึงมีแค่ข้อความสั้นๆไม่กี่ตัวอักษรได้ล่ะ
ผมมองไปยังหัวของจดหมายแล้วก็รู้ได้ในทีสุด...มุมซองไม่มีแสตมป์...แปลว่าไม่ได้ถูกส่งผ่านทางไปรษณีย์
"...เขามาที่นี่?!"ผมพึมพำด้วยความตกใจ...หัวใจที่เต้นอย่างปกติจนถึงเมื่อกี้ค่อยๆเต้นแรงขึ้นๆอย่างไม่รู้ตัว
ถ้าเพียงผมกลับมาเร็วกว่านี้สักหน่อยก็คงได้เจอกันใช่ไหม?
"บ้าเอ้ย!..."ผมสถบออกมาอย่างเหลืออด
ผมกำจดหมายในมือแน่นขึ้นก่อนจะค่อยๆคลายออกช้าๆเมื่อใจเย็นลงแล้ว
วรนัตรเดินเข้าไปหยิบเอกสารที่ลืมไว้ในบ้านออกมาพร้อมกับเดินกลับไปที่บริษัทโดยที่ไม่ลืมติดจดหมายซองสีฟ้าที่พึ่งได้มานั้นไปด้วย
หลังจากนั้นไม่เขาผมก็มานั่งอยู่ภายในห้องทำงานส่วนตัวที่บริษัทก่อนจะเปิดจดหมายที่ได้มานั้นออกดู...สายตาของเขาค่อยๆไล่ไปตามตัวอักษรแต่ละตัวอย่างช้าเพื่อซึมซับความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจอกว่าครั้งไหนๆ...ตัวอักษรที่ดูเบี้ยวๆไม่สวยงามเหมือนอย่างเคยทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายต้องรีบเขียนมันมากแค่ไหน
' พี่นัทครับ....อาจเป็นการเสียมารยาทที่ผมมาหาพี่ถึงที่บ้านนี้...ผมอยากจะขอโทษพี่ตรงๆอีกสักครั้งที่ผิดสัญญาและทำให้พี่ต้องรอถึงหลายชั่วโมงแต่แทนที่พี่จะโกรธพี่กลับเข้าใจและบอกว่าไม่เป็นไร...คำพูดของพี่ที่บอกว่า ‘เรายังมีเวลาอีกมาที่จะได้พบกัน’ ทำให้ผมดีใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็น...พี่เป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงขนาดนี้...ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ผมดีใจที่ความรู้สึกนั้นได้เกิดขึ้นกับพี่...ครั้งหน้าผมจะไม่ผิดสัญญาแน่นอนครับ
ปล.บ้านพี่น่าอยู่จัง..หวังว่าจะมีสักครั้งที่ผมจะได้มีโอกาสเข้าไปนะครับ
ทีราธร '
"...."ผมอธิบายความรู้สึกเมื่อได้อ่านไม่ถูกแต่ที่รู้ๆคือผมสัมผัสถึงความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านมาได้
และสิ่งที่ผมจะบอกเขาก็คงเหมือนกับที่เขาบอกผม
"ดีใจที่เป็นคุณเหมือนกัน..."ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตามที
ผมหวังว่าจะมีสักวันที่เราจะได้พบกันโดยที่ไม่มีเหตุการณ์ใดมาขว้างนะ...เทม
.................................
มาอัพต่อแล้วค่ะ
ตอนนี้ค่อนข้างสั้นเลยแต่งได้ค่อนข้างเร็ว
แต่เนื้อหามีไม่เยอะ
สปอยตอนหน้า
'ทั้งสองคนจะได้เจอกันแล้วค่ะ!!!' :katai2-1:
ไว้สอบบัญชีเสร็จวันพุธจะมาลงให้นะค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะค่ะ :mew1:
บอกตรงๆเลยว่าเป็นคนที่ชอบอ่านคอมเม้นท์มากๆทำให้ได้กำลังใจในการไปแต่งต่อเยอะเลยค่ะ
ไว้พบกันใหม่ตอนหน้านะค่ะ
nicedog
-
:mew1: ดีใจอะ เขาจะได้เจอกันแล้ว
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ จะเขียนจดหมายคุยกันทั้งเรื่องก็กะไรอยู่ สงสารเทมกับนัทที่อยากเจอกัน
ขอบคุณค่ะ
:z2:
-
กรี๊ดดดดดดด
จองตั๋ววันพุธมานั่งรอเลยค่ะ
ดีใจมั่กกกก
-
ใจเต้นแทนพี่นัทเลยอะ
-
แจ้งความจับสตอล์คเกอร์ดีไหมน้า... :o8:
-
ขุ่นแม่ค่ะ เค้าจะเจอกันแล้วค่ะ กรี๊ดดดดดด :hao7: :impress2:
-
เขิน เขินมากเลยค่ะคุณเอ๊ย คือเรียกได้ว่ายังไม่มีอะไรคืบหน้ามากนัก แต่ทำเอาเขินจริงๆ
เผลอๆการติดต่อผ่านทางจดหมายมันเป็นอะไรที่โรแมนติกดีกว่าการเจอตัวเป็นๆซะอีกนะคะ
ช่วงเวลาที่เรารอคอย ถึงแม้จะกระวนกระวายแค่ไหน แต่มันก็มีความสุขเสมอที่นึกถึงตลอดช่วงเวลาที่รอคอย
เห็นว่าตอนหน้าจะเจอกันแล้ว นี่ลุ้นนะเนี่ยว่าจะมีอุปสรรคอะไรไหม แล้วจะเป็นยังไง แอบตื่นเต้นแทนตัวละครนิดๆนะเนี่ย ฮ่ะๆ
-
คือ แค่คุยกันทางข้อความก็ทำให้เราฟินได้ขนาดนี้แล้ว ถ้าเค้าเจอกันจะมุ้งมิ้งขนาดไหนน้อ
-
อ๊ากกกกกก จะเจอกันแล้ว ..โบราณเขาว่า "เนื้อคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน" >///<
และอีกอย่าง ไม่ตัวเขา แค่เห็นหลังคาบ้าน(ชายคาบ้าน?)ก็ดีใจแล้ว?? 555
-
คิดอยู่เหมือนกันนะ ตั้งแต่ที่เทมเขียนที่อยู่มาผิดครั้งแรก
แสดงว่าบ้านเทมกับบ้านพี่นัท ก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่
เทมน่าจะมาหาพี่นัทที่บ้านซะเลย แล้วเทมก็มาจริง ๆ ด้วยอ่ะ 555
แหม เสียดายไม่ได้จ้ะเอ๋เซอร์ไพรส์พี่นัทเลย
แต่ทิ้งจดหมายไว้ ก็ทำให้พี่นัทเซอร์ไพรส์อยู่ดีอ่ะนะ
ตอนหน้าเจอกันแล้ววว เย้ ตื่นเต้น ๆ :m3:
-
จะเจอกันแล้วววววววว~~~
:katai1:
คนเขียนอย่าหลอกเรานะ นั่งรอวันพุธ
:katai3: :katai3:
-
เรื่องน่ารักมากกก อ่านแล้วยิ้มตามตลอด ตอนเศร้าก็อย่าเศร้านักสงสารหัวใจบอบบางของคนอ่านด้วย :L2:
-
เย้ๆๆๆๆ ใกล้แล้วว มุนต้องมุ้งมิ้งมากกกกกก
-
✉ จดหมายฉบับที่ 8✉เผชิญหน้าอย่างไม่คาดฝัน
ถึงจะเคยบอกเอาไว้ว่าอยากเจอกับเทมโดยที่ไม่มีเหตุการณ์ใดมาขวางกั้นก็เถอะ...
ใครจะรู้ล่ะว่าพระเจ้าท่านจะใจดีทำคำขอของผู้ชายตาดำๆคนนี้เป็นจริง...แถมยังเป็นสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้อีก
หลังจากที่เทมมาที่บ้านผมก็ผ่านไปจะครบสัปดาห์แล้ว...เมื่อวันเสาร์ผมพึ่งส่งจดหมายไปหาเขาเพื่อบอกเหตุการณ์บางอย่างที่น่าตกใจให้ฟังแต่ดูเหมือนว่า...
มันจะไม่ทันการณ์ซะแล้ว!!
ย้อนกลับไปเมื่อวันศุกร์ก่อนที่ผมจะส่งจดหมายไปหาเทม...วันนั้นท่านประธานได้เรียกผมขึ้นไปพบโดยตรง...ตอนแรกนึกว่าตัวเองทำบัญชีอะไรพลาดไปซะอีก...แต่ความจริงคือ...
‘ผมอยากให้คุณย้ายไปที่บริษัทxxxสักสองเดือนได้ไหม?’ ท่านประธานถามคำถามโดยที่น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าผมมีสิทธิปฏิเสธได้เลย
แต่เรื่องนั้นผมไม่สนหรอก...ที่สนคือชื่อบริษัทที่ผมต้องย้ายไปต่างหาก
บริษัทxxx
ถ้าจำไม่ผิดคิดว่ามันเป็นชื่อเดียวกับบริษัทที่เทมทำงานอยู่นะ
‘ครับ...ผมขอทราบลายละเอียดได้ไหมครับ’
‘ผมเป็นเพื่อนสนิทกับประธานของบริษัทxxxน่ะ...พอดีวันก่อนเขาได้ขอความช่วยเหลืออย่างเป็นส่วนตัวมาที่ผม...เห็นว่าผู้ตรวจสอบบัญชีของแผนกคอมพิวเตอร์มั้ง...ที่เกิดอุบัติเหตุจนไม่สามารถทำงานได้สักระยะหนึ่งและเขาก็ไม่ต้องการที่จะรับสมัครใหม่เพราะอีกไม่กี่เดือนคนเดิมก็กลับมาทำงานได้แล้ว...เขาเลยมาขอยืมตัวผู้ตรวจสอบบัญชีเก่งๆของผมสักคน...ผมก็เลยตัดสินใจเลือกคุณครับ...คุณวรนัตร’ ประโยคอธิบายแสนยาวได้จบลงแต่มีคำถามหนึ่งที่คาใจอยู่
ผมควรเรียกเหตุการณ์นี้ว่าโลกกลม?
ไม่คิดมาก่อนเลยว่าระดับประธานบริษัทของผมและเทมจะรู้จักแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วย!?
ความจริงมันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายถ้าจะรับงานนี้...ยังไงผมก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว
สะดวกกว่าหลายๆคน
‘แล้วที่พักล่ะครับ...ผมต้องหาเองไหม?’
ถ้าต้องหาเองคงจะต้องใช้เวลาสักหน่อย
‘เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง...เห็นว่าจองคอนโดYYYไว้ให้แล้ว...คุณแค่จัดการพวกกระเป๋าเสื้อผ้าเตรียมไว้ก็พอ’
‘ผมต้องไปเมื่อไหร่ครับ?’
‘อีกสองอาทิตย์...คุณจะรับงานนี้ใช่ไหม?’ท่านประธานตอบแล้วถามย้ำผมอีกรอบหนึ่ง
‘ครับ’
เท่านั้นและครับการสนทนาเมื่อวันศุกร์เพราะงั้นวันเสาร์ผมเลยเขียนจดหมายไปบอกเทมแล้ว...ทั้งที่ทุกอย่างควรจะราบลื่น...
แต่!!
กลางดึกวันอาทิตย์ดันมีโทรศัพท์จากท่านประธานโทรเข้ามาโดยตรงตอนที่ผมหลับไปแล้ว...ตัวผมไม่ได้นอนเร็วหรืออะไรหรอกนะ...แต่ท่านประธานโทรมาตอนตี4!!
บ้า...บ้าไปแล้วแน่ๆ
แถมโทรมาบอกประโยคสั้นๆที่ไม่ง่ายในการทำมันเลยสักนิดเดียว
‘ผมต้องการให้คุณเข้าทำงานในวันพรุ่งนี้ที่บริษัทxxx’
ก่อนจะวางหูไปโดยไม่สนใจคำตอบผมเลยสักนิดเดียว...
ให้เริ่มทำงานพรุ่งนี้..เข้างานตอน8โมง...เวลาในการเดินทางไปถึงบริษัทก็ประมาณ2-3ชั่วโมง...ตอนนี้ผมยังไม่ได้จัดกระเป๋าด้วย...
ก็แปลว่า....
“งานเข้า!!”ผมเด้งขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจก่อนจะรีบไปรื้อกระเป๋าเดินทางที่ไม่ได้มานานก็มาทันที....ผมรีบควานหาเสื้อผ้าที่จำเป็นจัดใส่กระเป๋าโดยด่วน...
สองเดือนนี่ต้องเอาไปกี่ชุดล่ะ?
“ยัดได้แค่ไหนก็แค่นั้นละกัน”ผมพึมพำระหว่างที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
วรนัตรใช้เวลากว่าชั่วโมงในการจัดกระเป๋าลากสองใบใหญ่ๆก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ...อาจจะเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ผมแทบจะวิ่งผ่านน้ำเลยล่ะ
กว่าที่ผมจะได้ออกจากบ้านก็ปาไปเกือบ6โมงแล้ว...ดีนะที่ผมขับรถไปเอง...ส่วนเรื่องที่ทางเมื่อวันก่อนที่คุยกันท่านประธานได้ให้แผนที่มาเรียบร้อยแล้ว...ผมขับรถออกไปโดยที่เช็คของซ้ำอีกครั้งว่าลืมอะไรไหม
ผมขับรถมาถึงบริษัทตอนเกือบ8โมง...ผมขับรถวนหาที่จอดก่อนจะเดินเข้าไปภายในบริษัท
“สวัสดีครับ...ผมมาจากบริษัทxuxครับไม่ทราบว่าผมต้องขึ้นไปที่ชั้นไหนครับ?”ผมเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ด้านหน้าก่อนจะถามพนักงานสาวที่ประจำที่อยู่
“อ้อ...ใช่คุณวรนัตรใช่ไหมค่ะ?”
“ใช่ครับ”ผมตอบกลับพนักงานสาวคนนั้น
“เชิญไปที่ชั้น9เลยค่ะ...ท่านประธานรออยู่แล้วค่ะ”พนักงานสาวบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะผายมือไปทางลิฟต์ที่อยู่ด้านข้าง
“ขอบคุณครับ”ผมบอกพนังงานสาวก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้น9...พอดูตัวเลขในลิฟต์ก็รู้เลยว่าตึกที่นี่มีทั้งหมด10ชั้น
ตึ๋ง!
เสียงลิฟต์บ่งบอกว่ามาถึงที่หมายแล้วทำให้ผมเดินออกไปก่อนจะนึกอย่างสงสัยไม่ได้
ทำไมไม่มีใครขึ้นลิฟต์มาพร้อมเขาเลยนะ
ปกติช่วงเวลาเข้างานเป็นเวลาที่คนใช้ลิฟต์มากที่สุด
“...แปลกดีแฮะ”ผมพึมพำก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องกระจกเพียงห้องเดียวที่อยู่บนชั้นนี้
พอมองไปซ้ายขวาก็ได้พอกับห้องกว้างขวางที่มีคนทำงานอยู่ประมาณ4-5คน...และก็มีห้องอีกห้องหนึ่งอยู่ถัดไปอีก...
คงเป็นห้องท่านประธานล่ะนะ
ผมเดินไปหาพนักงานสาวที่นั่งอยู่หน้าห้องนั้นแล้วเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับ....ผมวรนัตรครับเห็นว่าท่านประธานเรียกผมมานะครับ”ผมบอกพนักงานสาวด้วยรอยยิ้ม
“...ค่ะ...เชิญเข้าไปได้เลยค่ะ”พนักงานสาวเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะหน้าแดงเล็กน้อยแล้วบอกผมด้วยเสียงสั่นนิดๆ
ผมขอบคุณเธอก่อนจะเข้าไปภายในห้อง...บรรยากาศต่างกันลิบลับเลย...ภายในนี้บรรยากาศค่อนข้างหนักอึ้ง...เรียกว่าค่อนข้างเครียดทีเดียว...ห้องหรูที่ถูกตกแต่งในโทนสีน้ำตาลอ่อนสลับขาวทำให้ดูดีและน่าอยู่...ผมเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะเพียงตัวเดียวในห้องนั้น
เก้าอี้หันไปทางฝั่งกระจกทำให้ไม่เห็นหน้าของท่านประธานที่อยู่ตรงหน้า
“คุณสินะวรนัตร...คนที่กายบอกว่าเก่งนักเก่งหนาน่ะ”เสียงเข้มตรงหน้าดังขึ้นพร้อมกับเก้าอี้ที่หันมาอย่างช้าๆ...ชายตรงหน้าผมเป็นหนุ่มอายุประมาณเลข4แล้วล่ะ...แต่ด้วยใบหน้าคมเข้มสายตาที่น่ากลัวนั่นดูทำให้อายุลดลงไปมากโขเลย
ส่วนคนที่ชื่อกายคงไม่ต้องถามนะว่าใคร...
ยังไงก็คงไม่พ้นท่านประธานของบริษัทผมนั่นแหละ
ที่ว่าเก่งนี่...หมายถึงผมเหรอ?
ท่านประธานไปพูดอะไรให้คนคนนี้ฟังล่ะเนี่ยะ!!
“อ่อ...ครับ”
“คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงเรียกคุณมาที่นี่?”
ไม่รู้ครับ...
อยากจะบอกแบบนี้ซะเหลือเกินแต่ถ้าทำจริงก็เตรียมเก็บศพผมได้เลย
“พูดคุยเกี่ยวกับงานที่ผมต้องทำที่นี่ตลอดสองเดือนต่อไปนี้ครับ”ผมตอบเท่าที่ผมพอจะคิดได้
“ก็มีส่วนแต่ไม่ใช่ทั้งหมด....ที่กายบอกคุณไปคือทำและตรวจสอบบัญชีของแผนกคอมพิวเตอร์เท่านั้นใช่ไหม?”
“ครับ”
“แต่คุณต้องตรวจสอบบัญชีทั้งหมดทุกแผนกภายในบริษัทนี้!!”
“...!!”
พูดเป็นเล่น!!
ใครจะไปทำได้กัน!!
คิดว่าทั้งบริษัทมีทั้งหมดกี่แผนกกัน!!
“...อ่อ..แล้วผู้ช่วย...”
“ไม่มี...ตอนนี้ผมไม่ไว้ใจผู้ตรวจสอบบัญชีคนไหนในบริษัททั้งนั้น...คนที่ผมไว้ใจได้ตอนนี้ก็อยู่ที่โรงพยาบาล...เพราะงั้นผมถึงให้คุณมาไง”คำอธิบายยาวๆของเขาทำให้ผมร้องอ๋อเบาๆในคอ
อยากจะบอกว่าเขาไว้ใจคนตรวจบัญชีในบริษัทไม่ได้อย่างนั้นสินะ
“ผมเข้าใจแล้วครับ...แต่ผมคงต้องใช้เวลามากหน่อยนะครับในการตรวจบัญชีทั้งหมด”ผมบอกท่านประธานไปตามตรง
“ผมให้เวลาคุณมากกว่าปกติอีก15วัน”เขาพูดขึ้นทันที
“เข้าใจแล้วครับ”
“ห้องของคุณจะอยู่ข้างๆกับแผนกคอมพิวเตอร์...ดังนั้นไม่ต้องห่วงว่าจะมีเสียงรบกวนอะไร...ผมให้คุณอยู่ห้องส่วนตัว”
“ได้ครับ”
“พอลงไปชั้น4แล้วให้ไปหาคนที่ชื่อสิริพงค์...เขาจะพาคุณไปที่ห้องเอง...เขาเป็นหนึ่งในคนที่ผมไว้ใจมีอะไรก็ไปถามจากเขาหรือไม่ก็ขึ้นมาหาผมได้”ท่านประธานอธิบายต่อ
“ครับ...ขอตัวก่อนนะครับ”
ผมบอกลาก่อนจะเดินออกจากห้องมา...ไม่คิดเลยว่าต้องมาทำงานที่มีความสำคัญขนาดนี้...ถ้าพลาดขึ้นมาคนที่จะซวยเป็นเขาเองแน่ๆ
ผมกดลิฟต์ลงมาที่ชั้น4พร้อมกับความกังวลที่เพิ่มสูงขึ้น...ในหัวผมตอนนี้คิดแต่เรื่องของ
‘เทม’
เขาทำงานอยู่แผนกคอมพิวเตอร์...นั่นหมายถึงผมต้องเจอเทมใช่ไหม?
เทมจะคิดว่าผมไม่บอกเขาก่อนรึป่าว?
ผมบอกแล้วนะเพียงแต่ว่าผมถูกเร่งให้มาอย่างกะทันหันเท่านั้น...จดหมายที่ผมส่งไปคงจะถึงวันนี้ไม่ก็พรุ่งนี้สินะ
หวังว่าวันนี้ผมจะหลบหน้าเขาได้นะ...
นึกแล้วก็ตลกแฮะ...ไม่เคยเจอหน้ากัน
แล้วจะหลบหน้าได้ไง?
หน้าตาเทมเป็นยังไงผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
หวังว่าพระเจ้าจะไม่เล่นตลกกับผมละกัน
ตึ๋ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้น...ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ชั้น4แล้ว...เท่าที่หันไปมองรอบๆชั้นนี้ค่อนข้างกว้างมาก...มีห้องที่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างเห็นได้ชัด...เท่าที่ดูคงมีทางเดินแค่ตรงหน้าลิฟต์เท่านั้นล่ะมั้ง....ผนังที่ถูกทาเป็นโทนสีน้ำตาลอ่อนที่อ่อนมากๆจนเกือบจะเหลืองทำให้ดูค่อนข้างสบายตา...ส่วนตรงทางเดินก็มีต้นไม้วางประดับไว้ประปลายดูผ่อนคลายดี
แต่ผมควรไปหาคุณสิริพงค์ที่ไหนดีล่ะ?
“....”ผมยืนคิดนิ่งๆอยู่หน้าลิฟต์
แปะ!
“...!!”สัมผัสของอะไรบางอย่างที่มาแตะที่ไหล่ทำให้ผมรีบหันกลับไปมองดูด้วยความระแวงทันที...ตรงหน้าผมมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่อายุคงจะ20ปลายๆได้ยืนมองผมพร้อมรอยยิ้ม...เขาค่อนข้างสูงน่าจะสูงกว่าผมสัก6-7ชม.ได้...ผิวสีแทนและมาดนิ่งๆที่ดูไม่ค่อยหน้าไว้ใจสักเท่าไหร่สำหรับผม
“คุณคือคุณวรนัตรใช่ไหมครับ”คนตรงหน้าถามผมด้วยท่าทีที่สุภาพ
“ครับ...แล้วคุณ?”ผมคลายท่าทาทีระมัดระวังตัวลงก่อนจะถามกลับไป
“ผมชื่อสิริพงค์ครับ...ท่านประธานพึ่งติดต่อผมว่าให้มาพาคุณไปที่ห้องทำงานนะครับ”เขาอธิบายด้วยท่าทางสบายๆ
“ครับ...วรนัตรครับเรียกว่านัทก็ได้ครับ”ผมแนะนำตัว
“ผมชื่อสิริพงค์เรียกว่าพี่ไม้ก็ได้ครับเพราะดูท่าผมคงจะอายุมากกว่าคุณ”คนตรงหน้าบอกผมก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าผม
“ไม่มีปัญหาครับ....ขอทราบได้ไหมว่าคุณอายุเท่าไหร่แล้ว”ผมถามคนตรงหน้าไปตรงๆ...พูดตามตรงนะผมคิดว่าผมอายุมากกว่าคนตรงหน้าแน่ๆนะ
“ปีนี้ก็28แล้วล่ะครับ”คนตรงหน้าพูดนิ่งๆ
ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบอกบางอย่างกับคนตรงหน้าไป
“...งั้นคุณคงต้องเรียกผมว่าพี่แทนแล้วล่ะเพราะปีนี้ผมอายุ30แล้ว”
“...???”ดูจากท่าทางเขาคงจะไม่ค่อยเชื่อละมั้ง...แถมยังมองผมแบบอึ้งๆอีกด้วย
มีคนเคยบอกว่าผมหน้าค่อนข้างเด็กอยู่เหมือนกันนะ...ผมว่ามันเป็นหนึ่งในข้อดีเลยล่ะ...ใครจะอยากดูแก่ละจริงไหมครับ?
“เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยครับพี่นัท...หน้าพี่เด็กจังเลยนะครับ”ไม้...?...ผมเรียกแบบนี้ดีไหม?...หรือจะเป็นคุณสิริพงค์ดีกว่า...คุณสิริพงค์ละกัน...เขารีบเอ่ยขอโทษผมทันที
“ไม่เป็นไรครับ”
ยังไงผมก็ไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้ว...แถมไม่ค่อยถือเรื่องพวกนี้ด้วย
“ก่อนจะพาไปห้องทำงานผมจะพาไปที่แผนกคอมพิวเตอร์ก่อนนะครับ...อยู่ๆข้างๆกันมีเรื่องอะไรก็เรียกคนในนั้นมาช่วยได้เลยครับไม่ต้องเกรงใจเพราะยังไงส่วนมากก็นั่งเล่นเกมส์ไม่ก็เขียนจดหมายไม่มีงานอะไรมากมายหรอกครับ”คุณสิริพงค์บอกพร้อมกับพาผมเดินไปเรื่อยๆตามทางเดิน
เขียนจดหมาย...?
ที่คุณสิริพงค์บอกจะหมายถึงเทมรึเปล่านะ?
ยิ่งเดินมานานเท่าไหร่ความกังวลผมก็เริ่มผุดขึ้นมาเรื่อยๆ...
จะทำยังไงดี!!
ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย...
โธ่เว้ย!
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ...หน้าซีดๆนะครับไปห้องพยาบาลไหมครับ”คุณสิริพงค์ถามผมด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ...”ผมตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งๆก่อนที่พวกเราจะเดินต่อไป
แต่พอมาคิดดูอีกที...
ทำไมไม่ไปห้องพยาบาลซะล่ะจะได้ไม่ต้องไปแผนกคอมพิวเตอร์!!
บ้าจริงเชียว!!
“เอ่อ....”
“ถึงแล้วครับ”ผมที่กำลังจะบอกว่าขอไปห้องพยาบาลต้องชะงักทันทีที่คุณสิริพงค์พูดขึ้นแล้วใช้มือจับลูกบิดประตูห้องหนึ่งไว้ก่อนจะค่อยๆเปิดมันออก...
ไม่นะ!
ผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลย!
ครื่นนนน
“สวัสดีพี่น้องชาวแผนกคอมพิวเตอร์ที่รัก...วันนี้มีคนจะมาแนะนำให้รู้จักด้วย...ทำตัวให้เรียบร้อยล่ะ”
ไม่นะ...ผมอยากเป็นลม
ผมเดินมายืนอยู่ข้างๆคุณสิริพงค์ก่อนจะค่อยทำใจมองไปรอบๆห้องนี้...ห้องขนาดไม่ใหญ่มากมีคอมพิวเตอร์วางหันหลังชนกันอยู่แนวละประมาณ6-7เรื่องได้...ผนังห้องเป็นโทนสีขาวทำให้ดูสะอาดสะอ้าน...สายตาผมค่อยๆไล่ไปตามเก้าอี้ที่ตอนนี้มีคนสิบกว่าชีวิตนั่งอยู่แล้วถอยเก้าอี้ออกมาเพื่อมองหน้าหัวหน้าแผนกหรือคุณสิริพงค์นั่นแหละ
เฮือก!
“...!!”อยู่ๆสายตาผมก็ไปสะดุดอยู่ที่ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ทางขวามือของแถว...เขาจ้องมองมาที่ผมด้วยท่าทางอึ้งๆดวงตาเบิกกว้างจนเพื่อนข้างหลังต้องเอามือมาปิดตาเขาไว้แล้วก้มหัวขอโทษผมเบาๆ
อยากจะบอกเลยว่าผมไม่สนใจหรอกที่ผมสนใจตอนนี้คือ....
ตึก ตัก ตึก ตัก
หัวใจผมมันเริ่มเต้นแรงขึ้นเมื่อได้สบตากับชายคนนั้น...เท่าที่สังเกตคงจะเป็นเด็กที่พึงจบใหม่แน่ๆเลย...ผิวสีแทนดวงตาสีเขียวอมน้ำตาลและผมสีน้ำตาลอ่อนซอยสั้นที่ดูก็รู้ว่าต้องมีเชื้อต่างชาติแน่ๆ
ทำไมหัวใจผมมันถึงเต้นแรงตอนสบตากับเขาได้ล่ะ
เหมือนกับตอนที่ผม....
อ่านจดหมายที่เทมเขียนมาเลย
....!!!!....
เทมเหรอ...????
หรือว่าคนคนนี้จะเป็นเทม!!!
ผมมองชายตรงหน้าด้วยความคิดที่สับสนไปหมด
ไม่จริง...นี่ผมกล้าใช้เซนต์ตัวเองตัดสินว่าใครเป็นใครเมื่อไหร่กันเนี่ยะ
“...เฮ้ย!...เอามือออกเดี๋ยวนี้นะไอ้พีช!”เสียงของคนที่ผมจ้องอยู่ดังขึ้นพร้อมกับพยามเอามือของเพื่อนออกจากตาของตัวเอง
เสียงของเขาทำให้ผมที่กำลังคิดอยู่มองไปแบบไม่เชื่อสายตา
‘พี่นัท!!’
เสียงเดียวกับตอนที่ได้ยินในโทรศัพท์เลย
ไม่จริงน่า...
“พวกแกน่ะพอได้แล้วอย่าทำเสียมารยาทสิ!!”คุณสิริพงค์ตะโกนขึ้นทำเอาสองคนที่วุ่นวายกันอยู่รีบกลับสู่ความสงบทันที
คนที่ผมคิดว่าเป็นเทมก็หันกลับมาจ้องผมเหมือนเดิม
แววตาเขาเป็นประกายขึ้นมากกว่าตอนแรกที่เห็น...มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้สิ...เหมือนกับไม่น่าไว้ใจแถมยังส่งยิ้มนิดๆมาให้ผมอีกด้วย
“เอาล่ะ...นี่คือคุณวรนัตร รัตรนเทวา เขาจะมาเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีแทนพี่อรนงตร์ที่อยู่โรงพยาบาลนะถ้าพี่เขาต้องการคนช่วยก็ห้ามอิดออดนะเข้าใจไหม”
“ครับ!!”เสียงตอบรับดังฉะฉานยิ่งกว่าตอนเกณฑ์ทหารซะอีกแหะ
“...สวัสดีครับ...ผมวรนัตร รัตรนเทวา เรียกว่านัทก็ได้ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ”ผมเอ่ยทักทายพอเป็นพิธีด้วยรอยยิ้ม....สายตาผมยังคงจับจ้องอยู่ที่ชายคนนั้นเช่นเดียวกับที่เขายังจ้องผมไม่วางตา
“ไอ้เทมแกจะจ้องพี่เขาให้ท้องเลยรึไง!”
เฮือก!
เสียงของคุณสิริพงค์ทำให้ผมกับเขาละสายตาออกจากกันชั่วขณะ
ว่าแต่เมื่อกี้คุณสิริพงค์เขาว่ายังไงนะ!!
เทมเหรอ?
“ขอโทษด้วยครับหมอนั่นพึ่งจะมาทำงานน่ะครับไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร...ชื่อธีราทรเรียกมันว่าไอ้เทมก็ได้ครับ”คุณสิริพงค์หันมาแนะนำเขากับผม
“....”
สายตาผมประสานกับเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
ฉ่า!
ผมหันหน้าหลบเทมทันที...ตอนนี้หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆ
ให้ตายเถอะ!
รู้สึกว่าพระเจ้าจะเล่นตลกกับผมมากไปแล้วนะครับ!!
คนตรงหน้านี่คือเทมจริงๆใช่ไหม???!!
........................................................................
มาอัพต่อแล้วค่ะ
วันนี้รู้สึกเหนื่อยมากๆการสอบบัญชีมันช่างทำให้หัวสมองเราอ่อนล้ามากจริงๆ
เลยแต่งได้เท่านี้แหละค่ะ :hao5:
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะค่ะ
ชอบเวลาอ่านคอมเม้นท์มากเลย
มีคนเขียนว่าอ่านแล้วเขิน...อยากบอกเราอ่านคอมเม้นท์ของเพื่อนๆก็เขินเหมือนกันค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าเร็วๆนี้
แล้วทุกท่านจะได้เจอกับหมาน้อยเทมค่ะ555+
nicedog
.................................................................
แถมพิเศษ
คุณ mukmaoY เม้นท์มาว่า 'แจ้งความจับสตอล์คเกอร์ดีไหมน้า... :o8:'
เอ้าเทมมาตอบหน่อยๆ
เทม : ฮ๊ะ?...สตอล์คเกอร์? หมายถึงใครกันครับ?
nicedog : นายไง
เทม : ผมเหรอ?!!! อ่อ...ผมดูเหมือนพวกโรคจิตเหรอครับพี่สาว?
อย่าแจ้งจับผมเลยเนอะ...เดี๋ยวพี่นัทจะขาดคนดูแลนะครับ!
จบจ้า
ไว้มีคอมเม้นท์โดนๆจะให้เทมไม่ก็พี่นัทมาตอบนะค่ะ
หรือถ้ามีคำถามอะไรอยากถามทั้งคู่ก็ถามได้เลยค่ะจะให้พวกเขามาตอบในตอนท้ายของแต่ละตอนที่ลงค่ะ
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ!! :mew1:
-
:o8: เขินตัวบิด
พี่นัทคงต้องเกร็งน่าดูเลย แค่เขาสบตากันแม่ยกก็ลุกขึ้นเต้นแล้วนะเนี่ย :z2:
ขอบคุณที่มาอัพเรื่อยๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
กว่าจะเลื่อนอ่านแต่ละบรรทัดนี่ลุ้มมาก
โอ๊ยอ่านไปเขินไป ยิ้มแก้มจะแตก :-[
คนแต่งสู้ๆค่า มาต่อไวๆน้าเค้าจะรอ :katai5:
-
อ่านแล้วเขินแทนพี่นัทเลย หน้าอ่อนมากนะเนี่ย ขนาดพี่ไม้ยังไม่เชือ!!
งานนี้หนูเทมจะรุกแค่ไหนคะ?? ติดตามตอนต่อปายยยย
-
อร๋ายยยยยย เขาเจอกันแล้วอะ งานนี้ไม่ต้องเขียนจดหมายหาแล้ว เอ๊ะ หรือจะเขียนเป็นโน๊ตแทน
-
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ~
เปลี่ยนจากจดหมายเป็นโน้ตแล้วมั้ง ใกล้กันขนาดนี้
-
:m1: เค้าเจอกันแล้ว แหมๆๆๆๆ คู่แท้นี่เจอกันครั้งแรกก็รู้เลยน่ะว่าใครเป็นใคร :hao7:
-
ได้เจอกันโดยไม่ได้ตั้งตัวเลย
นัทคงจะเขินมากอ่ะ :hao3:
-
ลุ้นตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้าย อ๊ากกก เขิน o9 o9 o9
ต่อไปจะเป็นยังไงล่ะเนี่ยคู่นี้
รอค่ะ
-
ฟินค่ะ บอกได้คำเดียวว่าฟิน จิกหมอนก็แล้วกัดหมอนก็แล้ว(เว่อร์ 555)
ในที่สุดก็เจอกัน ลุ้นสุดๆใจเต้นตาม 555
มีเขินกันด้วย อร๊ายยย >///<
-
ยิ้มไม่หุบเลย กำลังกินข้าวอยู่ คนคงมองว่ายัยนี่เป็นอะไร5555
-
ตายแล้ว!! แบบนี้ยิ่งกว่าโลกกลมอ่ะ
อยากเห็น พี่นัท เขินแก้มแดงจังเลย
-
ใจมันพองๆคับอก ยิ้้มไม่หุบเลยตอนนี้
-
เขาจีบกันมุ้งมิ้งนะ ผช สมัยนี้
เขินแทนอ่ะ
น่าร๊ากกกกกกก
มาทำความฟินต่อเร้วววววววว
-
โอ้ย เขินนนนนนน :-[
-
พี่นัท น้องเทม น่ารัก :mew1:
-
:-[ กร๊าซซซซซซซซซซซซ เขินค่าคู๊ณณณณณณณณณณณณณณ มาต่อเลย เร็วเลย 555+ คนอ่าจจะขาดใจ เขินแทนเลย >/////////<
-
เทม เจอพี่นัทถึงกะมองค้าง งี้พี่นัทกะเขิลแย่อ่าจิ แอร๊ยยยอิชั้นฟินนน :-[ :-[
-
:กอด1: รักคนเขียนจังง รักเทมรักพี่นัท อ๊ายย =//= อยากอ่านต่อแล้วว ฮื่ออออ :ling3:
-
น่ารักกกกกกก
-
คิดฉากล่วงหน้าเองเสร็จสรรพแล้ววว ประมาณ...
เทมแอบเข้าห้องทำงานของพี่นัทแล้วกอดจูบลูบไล้ อ๊ากกกก :-[
เค้าเขิลลล เค้าไม่ไหวแล้ววว //ดิ้นตายคาโน๊ตบุ๊ค :z13:
เทมมม รีบเข้าไปก(อ)ดพี่นัทเร็วเข้าาา :hao6:
-
:-[ :o8: :impress2: เขินอ่ะเขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
วันนี้ไม่มาหรอ
งื้อออ.
เค้ารอตัวอยู่นะ
-
อ่านแล้วเขินตาม
-
คิดถึงพี่นัทกับน้องเทม
-
✉ จดหมายฉบับที่ 9✉เจอตัวจริง
ย้อนกลับเมื่อ15นาทีก่อนที่คุณวรนัตรจะเข้ามา
หลังจากที่ผมกลับไปที่ชลบุรีจนถึงตอนนี้ผมก็ยังคุยกับพี่นัทอยู่เรื่อยๆ...ผ่านมาสักอาทิตย์หนึ่งแล้วมั้ง...ความจริงผมอยากจะกลับชลบุรีทุกอาทิตย์เลยแต่ก็กลัวว่าจะเป็นการเร่งรัดพี่นัทมากเกินไป...
ผมก็เลยต้องปล่อยให้เวลาผ่านไปสักพักก่อน
วันนี้เป็นวันจันทร์...วันแรกของสัปดาห์ใหม่ที่ผมไม่ค่อยอยากจะมาสักเท่าไหร่
ก็ผมยังไม่ได้จดหมายจากพี่นัทเลยนี่นา
ทั้งที่ควรจะได้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแท้ๆ
ไปรษณีย์มัวทำอะไรอยู่เนี่ยะ!!
ยังไงวันนี้ผมก็ต้องได้...ไม่งั้นผมจะไปหาถึงที่ทำการเลย
ครื่นนน
“สวัสดีครับ”ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับทักทายเพื่อนๆพี่ๆเหมือนปกติทุกๆวัน แต่วันนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติแฮะ
เพราะภายในห้องที่ปกติไม่ค่อยจะมีเสียงคุยกันดังเท่าไหร่แต่วันนี้กับดังใช้ได้ทีเดียว...ตัวเขาไม่รอช้าที่เดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยปากถาม
“มีอะไรเหรอพีช?”
“ได้ยินข่าวที่พี่อรเข้าโรงพยาบาลรึเปล่า?”เสียงของเพื่อนสนิทหันมามองหน้าผมแล้วพูดขึ้น
พี่อร...?
“ใช่คนที่ทำหน้าที่ตรวจบัญชีรึปล่า?”ผมถามขึ้น...พี่อรที่ทำหน้าที่เดียวกับพี่นัทเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีเหมือนกัน
“ใช่ๆ”
“แล้วทำไมอยู่โรงพยาบาลล่ะ...อุบัติเหตุเหรอ?”ผมนั่งลงพร้องกับหันไปถามพีชอย่างสนใจ
“เรื่องนั้น...”
“เห็นลือกันว่าเป็นแผนของใครสักคนน่ะ”
ก่อนที่พีชจะพูดพี่กรที่นั่งทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เอ่ยขึ้นมาก่อนพร้อมจะเดินมาหาพวกผมที่ฝั่งนี้ด้วย
แผนการ...?
“ใครกันล่ะ?”ผมถามพี่กรออกไป
“เรื่องนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน...เท่าที่ฟังมาดูท่าจะเป็นคนภายในนี่แหละ...อรที่ท่านประธานไว้ใจก็มาเข้าโรงพยาบาลแบบนี้คงจะไม่อยู่เฉยแน่”พี่กรพูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด
คนภายในงั้นเหรอ...?
หวังว่ามันจะไม่ร้ายแรงนะ
“จริงสิ...เห็นว่าจะมีผู้ตรวจสอบบัญชีมาใหม่ใช่ไหมกร?”เสียงของพี่บัฟดังขึ้นจากเก้าอี้ข้างๆผม...พี่เขาละมืออกจากงานที่ทำก่อนจะมาเข้าร่วมวงสนทนาด้วย
ผู้ตรวจบัญชีคนใหม่เหรอ?
ถ้าเป็นพี่นัทก็ดีสิ
ฮะฮะฮะ...คิดอะไรบ้าๆนะเรา
มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ
โอกาสที่เรียกได้ว่าเป็น0%เลยนะ...แถมพี่นัทเขาก็มีที่ทำงานอยู่แล้วด้วย
“ใช่...เห็นว่ายืมตัวมาจากบริษัทไหนสักที่แหละ...รู้สึกจะชื่อ...อืม...อะไรนะ...วรนัตร...ละมั้ง”
“ห๊ะ!!”สิ้นเสียงพี่กรผมก็ลุกขึ้นพรวดทันที
เมื่อกี้พี่กรว่าชื่ออะไรนะ!!!
“พี่บอกว่าชื่ออะไรนะ!!”ผมเดินเข้าไปหาพี่เขาใกล้แล้วถามย้ำอีกรอบหนึ่ง
“เอ่อ...วรนัตรไง...จะเข้ามาใกล้อะไรนักฟร้ะไอ้เทม!!”พี่กรตอบแล้วลุกหนีผมไปอีกทาง
ไม่จริงน่า!!
ไม่มีทางเป็นไปได้!!!
ไม่...ไม่...!!
“...นะ...นามสกุลล่ะพี่”ผมเดินตามพี่กรไปแล้วถามต่อ
คนชื่อเหมือนมีตั้งมากมาย...
อาจจะเป็นคนละคนกันก็ได้
“ห๊ะ!...แล้วกูจะรู้ไหมเล่า!...พอๆเดี๋ยวก็ได้เจอแล้วเห็นหัวหน้าบอกจะพามาแนะนำนี่”พี่ก็บอกผมพร้อมกับเดินไปนั่งที่ทำงานตัวเอง
“มีอะไรวะเทม”พีชถามเมื่อผมกลับมานั่งที่เก้าอี้แล้ว
“...ไม่รู้วะ...ตอนนี้ไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ”ผมตอบพีชแล้วเริ่มเปิดคอมตัวเอง
ในหัวผมตอนนี้มีแต่ชื่อวรนัตรอยู่เต็มไปหมด
ผมหวังว่าจะเป็นพี่เขาแม้ว่าโอกาสมันจะเป็น0ก็ตาม
อยากเจอ
อยากเจอมากจริงๆ
นี่ผมท่าจะเป็นเอามากแล้วใช่ไหม?
รู้สึกชอบแม้กลับคนที่ไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นหน้าแบบนี้น่ะ
ผมสะบัดหัวตัวเองสองสามครั้งก่อนจะจัดการงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จสักที...ถ้าทำงานนี้เสร็จผมจะลาพักร้อนสักอาทิตย์หนึ่งระหว่างนั้นแหละผมต้องเจอพี่นัทให้ได้...ถึงจะต้องนอนเฝ้าหน้าบ้านพี่เขาก็ตาม
ครื่นนนน
“สวัสดีพี่น้องชาวแผนกคอมพิวเตอร์ที่รัก...วันนี้มีคนจะมาแนะนำให้รู้จักด้วย...ทำตัวให้เรียบร้อยล่ะ”
“...!!”ผมเลือนเก้าอีกที่นั่งออกไปแล้วหันไปทางต้นเสียงทันที
ผมไม่ได้หวังนะ...แต่ในใจลึกมันก็ยังคงคาดหวังว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน
เมื่อมองไปทางประตูสิ่งที่ผมเห็นคือ...
พี่ไม้!!
พี่เขายืนบังอ่ะ
“...อ๊ะ!!”ผมอุทานขึ้นเบาที่เห็นคนที่เดินออกมาจากประตูแล้วยืนอยู่ข้างๆพี่ไม้ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
ตึก ตัก ตึก ตัก
ผมยกมือขึ้นจับที่อกข้างซ้ายเบาๆ...หัวใจผมมันกำลังเต้นแรงเมื่อเห็นคนตรงหน้าชายหนุ่มที่ดูคงจะอายุ20กว่าๆสูงประมาณ180ได้มั้ง...เตี้ยกว่าผมหน่อยหนึ่ง...ผมสดำสนิทที่ซอยระต้นคอยิ่งทำให้ดูดีขึ้นไปอีกแถมผิวขาวๆริมฝีปากอมชมพูนั่นอีก...น่าสัมผัส...น่าสัมผัสไปหมดเลย...หัวใจผมมันเต้นแรงเหมือนกับจะหลุดออกมาถ้าผมไม่จับมันไว้...ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครนอกจาก...
พี่นัท!
บ้าน่า...
เป็นไปไม่ได้!!
ผมจ้องพี่เขาเขม็งเลย....พี่เขามองไล่ดูรอบๆห้องก่อนจะมองดูพวกพี่ๆที่อยู่อีกฝั่ง...ไล่มาเรื่อยๆจนถึงผม
เฮือก!
ผมรู้สึกว่าพี่เขาสะดุ้งนิดนึงเมื่อมองมาที่ผม...เราสบตากันอยู่นาน...นานพอที่ผมจะแน่ใจว่าคนตรงหน้านั้นคือใคร
พี่นัท!
ใช่พี่นัทจริงๆ...ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมคิดแบบนั้น...มันเป็นความรู้สึกล้วนๆผมคาดการณ์ไปเองทั้งนั้น...ทั้งๆที่ปฏิเสธว่าเป็นไปไม่ได้แต่หัวใจผมมันบอกว่านี่แหละ
คนคนนี้แหละ
พรึ่บ!
“...!!!”ผมสะดุ้งทันทีที่อยู่ๆก็มีคนมาปิดตาผมจากด้านหลัง...ไม่ต้องถามเลยว่าใครไอ้เพื่อนพีชแน่ๆ...ผมพยายามแกะมือของพีชออกเพื่อจะมองพี่เขาต่อ
ทั้งๆที่สบตากันอยู่แล้วแท้ๆ
“...เฮ้ย!...เอามือออกเดี๋ยวนี้นะไอ้พีช!”ผมตะโกนบอกพีชด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัวหน่อยๆแล้ว...ผมอยากมองคนตรงหน้าให้นานกว่านี้
“พวกแกน่ะพอได้แล้วอย่าทำเสียมารยาทสิ!”เสียงของพี่ไม้ดังขึ้นทำให้พีชปล่อยมือผมแล้วกลับไปนั่งอย่างสงบเสงี่ยมทันที
ให้ตายเถอะ
ผมหันกลับไปมองพี่เขาอีกครั้งหนึ่งด้วยสายตาที่เป็นประกาย...ใช่
คนคนนี้คือพี่นัทไม่ผิดแน่นอน
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...พรหมลิขิต...โชคชะตา...พระเจ้า...จะอะไรก็ตามตอนนี้ขอแค่คนตรงหน้าคือพี่นัทของผม...เย็นนี้จะซื้อน้ำแดงขวดใหญ่3ขวดไปเซ่นเลย!!
“เอาล่ะ...นี่คือคุณวรนัตร รัตรนเทวา เขาจะมาเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีแทนพี่อรนงตร์ที่อยู่โรงพยาบาลนะถ้าพี่เขาต้องการคนช่วยก็ห้ามอิดออดนะเข้าใจไหม”สิ้นเสียงแนะนำจากพี่ไม้ผมก็แทบจะอดทนไม่ให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปกอดพี่นัทไม่ไหว
“ครับ!!”เสียงตอบรับดังฉะฉานของคนทั้งแผนกดังขึ้น
ผมเสียงดังสุดนะพี่นัท
ว่าแต่พี่นัทเขาจะรู้ไหมว่าผมคือเทม....คนที่เขียนจดหมายถึงพี่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาน่ะ
พี่เขาจะรู้เหมือนที่ผมรู้ใช่ไหม?
“...สวัสดีครับ...ผมวรนัตร รัตรนเทวา เรียกว่านัทก็ได้ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ”เสียงของพี่นัทผมยังคงจำได้ดีไม่ได้ทุ้มมากเป็นเสียงที่มีเสน่ห์แล้วน่าฟังที่สุดที่ผมเคยเจอมา...
รอยยิ้มที่เผยออกมาพอเป็นพิธีนั่นช่างน่าดู
ผมกับพี่นัทยังคงจ้องตากันตลอด...มันทำให้ผมเริ่มใจว่าพี่เขารู้ว่าผมคือใคร
ยิ่งเป็นแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
“ไอ้เทมแกจะจ้องพี่เขาให้ท้องเลยรึไง!”เสียงของพี่ไม้ทำเอาผมถึงกับสะดุ้งแล้วเบนสายตาไปทางอื่นแทบจะทันที
“ขอโทษด้วยครับหมอนั่นพึ่งจะมาทำงานนะครับไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร...ชื่อธีราทรเรียกมันว่าไอ้เทมก็ได้ครับ”พี่ไม้แนะนำผมให้พี่นัทรู้จัก
พวกเราสบตากับอีกครั้งก่อนที่พี่นัทจะหลบสายตาผมแล้วหันไปทางอื่น...แต่ผมเห็นหน้าแก้มพี่นัทที่ขึ้นสีแดงชัดเจนแบบนั้น
น่ารักชะมัด!!
พี่เขาเขินผม!
โธ่เว้ย...ผมอยากเข้าไปหาแล้วฟัดแก้มพี่เขาสักทีสองทีจริงๆ...ให้ตาเถอะนี่พี่เขาอายุ30จริงๆใช่ไหม?
ทำไมถึงน่ารักแบบนี้ล่ะ!!!
.......................................................................................
ตอนต่อไปมาแล้วค่ะ
พึ่งกลับมาจากสอบวิชาชีวะค่ะ :hao5:
ความจริงเรากะจะอัพในวันพรุ่งนี้เพราะตอนนี้เรายังแต่งไม่จบค่ะ
แต่พอเข้ามาอ่านคอมเม้นท์ที่เขียนว่าอยากให้มาต่อเร็วๆเราเลยไม่อยากเว้นช่วงนาน
ก็เลยมาอัพครึ่งนึงก่อน...แต่ถึงจะบอกว่าครึ่งแต่จริงตอนนี้ก็ประมาณ60%ของเนื้อหาในตอนนี้แล้ว
แล้วจรีบมาอัพครึ่งหลังให้เร็วที่สุดนะค่ะ
ตอนนี้อยากบอกว่าดีใจมากกกกกก
คนมาคอมเม้นท์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยเห็นเลย :pig4:
ขอบคุณเหล่าขาประจำที่มักจะแข่งกันเป็นเม้นท์แรกเสมอ(ไม่ได้แข่งสักหน่อย!!) : ❣☾月亮☽❣ BlueCherries mukmaoY
hotoil cher7343 kun Fellina Zelsy takara HanATarO pajajahaha patchamai28 Pumpkin PURE LOVE
ขอบคุณสำหรับผู้คอมเม้นท์คนใหม่ๆทุกท่านดีใจที่ชื่นชอบนิยายของเรานะค่ะ : love:seungri ♠DekDoy♠ Grimmy PharS
darling Minnie~Moo double9JH B52 hoshinokoe yamapong Melonlove Jokersrty1 LAFIA eye-lifestyle
kdds
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะค่ะตอนนี้นั่งยิ้มหน้าบานอยู่หน้าคอมค่ะ :-[
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเลยค่ะ
ไว้เจอกันตอนครึ่งหลังค่ะ
nicedog
แถมๆ
คุณ LAFIA คอมเม้นท์มาว่า 'เทมมม รีบเข้าไปก(อ)ดพี่นัทเร็วเข้าาา :hao6:'
ให้เทมมาตอบเลยค่ะ
เทม : ห๊ะ!?...ก(อ)ดเหรอ??!!
มะ...ไม่ไหวมั้งครรับพี่สาว...
จบแค่นี้ล่ะค่ะ555+
:mew1:
-
มันน่ารักจริงๆน่ะ ตกหลุมรักเลย
-
:o8: เทมแกหื่นออกนอกหน้า
หลงเสียง หลงทุกอย่างที่เป็นพี่นัทสินะแกร๊
ฟินไปด้วยเลยค่ะ :กอด1:
-
ฟินลืมตายสิงานนี้
-
บางทีก็สงสัยนะว่ามีเซนส์แบบไหนกันเนี่ย รู้ได้ไงว่านั่นเป็นคนที่เรากำลังเต๊าะอยู่ รู้ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเนี่ยนะ?
เดาถูกก่อนจะแนะนำตัวซะอีก แค่เห็นหน้าก็สัมผัสได้ ขอเซนส์แบบนี้ไว้ทำข้อสอบได้ไหม(ไม่ใช่แล้ว อารมณ์ค้างจากการสอบ 555)
ฝั่งเทมน่ะไม่เท่าไร เพราะรู้ชื่อจริงของคนที่จะย้ายมา แต่นัทนี่สิ เห็นหน้าเทมแล้วคิดว่าคนนี้แน่ๆเลย แปลกจริงๆ
สงสัยจริงๆนะว่าชีวิตจริงจะมีจริงเหรอ แบบว่า เนี่ยคนนี้แน่ๆคนนั้นในใจเราเนี่ย แลดูโรแมนติกเนาะ
แต่ด้วยธีมเรื่องมันก็ชวนพาฝันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยตะขิดตะขวงใจเท่าไร
-
ได้เจอกันแล้ววววว :mew1: :mew1:
-
น้องเทม จ๊ะเก็บอาการนิดนึง
ให้ พี่นัท เค้าตั้งตัวแป๊ปแล้วเดี๋ยวค่อยกระโดดเข้าใส่นะจ้า 5555
-
รออ่านนะคะ :)
-
เขินแทนพี่นัทอะ
-
โอ๊ยตายยยยยยยยยยยยย ชอบโมเม้นแบบนี้จริงๆ มันฟิ๊นฟิน เขิ๊นเขินนนนนนนนนนนนนนนนน :katai2-1: อธิบายเป็นตัวอักษรไม่ถูก อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารัก :sad4:
-
อ้ากกกกกกกก แค่ 60% ของตอนนี้ยังฟินขนาดนี้!!! ได้อ่านฝั่งเทมนี่มันดีจริงๆ
แต่ถึงขนาดพี่อรเข้าโรงบาลแสดงว่าเบื้องหลังน่าจะใหญ่อยู่นะ เทมต้องเป็นบอดี้การ์ดเลยนะคะเนี่ย
-
โอ๊ยยยยอินี่อ่านในโทรศัพท์แล้วนั่งยิ้มเขินตัวบิดจนเพื่อนจะหาว่าบ้า :hao7: :man1:
เทมนี่แบบอาการหนัก :m20: :jul3:
-
โอ๊ยยย เขินแทน :m25:
เก็บอาการเดี๋ยวไก่ตื่นนะจ้ะเทมมมม
อยากอ่านฉากสวีทง่ะ ตั้งตารอ >///<
-
เทมอย่างรั่ว
-
เทมอย่าพึ่ง คนเยอะ ใว้อยู่สองต่อสองแล้วค่อยจับกด เย้ยผิดๆ ค่อยกอด :กอด1: :กอด1:
-
มันต้องอย่างนั้นนน กระโจนเข้าไปเลยลูกเทม! :hao6:
เฟียไม่ได้หื่นนะ :-[
อ่านเรื่องนี้ต้องอ่านคนเดียว นั่งบิดนั่งจิกเดี๋ยวคนอื่นเห็นจะหาว่าบ้า 55555
สู้ๆนะคะคนเขียน รอได้และติดตามอยู่เสมอเบยย :กอด1:
-
เจอหน้ากันแล้ว เทมจะจีบพี่นัทยังงัยต่อน๊า~~~~~
-
เขินง่าาาาา :-[
พี่นัทน่ารักน่ารุกมากกกก :hao6:
-
:hao7:
เทมแสดงออกเกินไปป่าวววว?
:hao6:
-
:impress2: เขินแทน
-
ห้องพี่นัทต้องหัวกระไดไม่แห้งแน่ๆ น้องเทมบุก :impress3:
-
อะไรจะใจตรงกันขนาดนี้ >///< แต่งงานกันเถอะค่ะ 555
บางทีก็แอบหวานโดยที่ไม่รู้ตัว?? (เราเป็นคนเดียวรึป่าวเนี่ย 555)
รอต่อไปค่ะ ลุ้นๆ
-
พี่นัทกับน้องเทมเจอกันแล้วววววววววววว มีเขินใส่กันด้วย น่ารักกันเกินไปแล้วน่ะ อิอิ
สงสัยพี่นัทต้องเป็นที่สนใจในออฟฟิศแน่ๆๆๆ พี่นัทออกจะหน้าเด็กนิ อิอิ
เทม อย่าลืมน้ำแดง 3 ขวดน่ะ คิกๆๆๆๆ
-
✉ จดหมายฉบับที่ 9✉เจอตัวจริง ครึ่งหลัง
“พวกแกทำงานต่อได้แล้ว...พี่นัทตามผมมาเลยครับจะพาไปที่ห้องทำงานนะครับ”พี่ไม้หันมาส่งพวกเราก่อนจะหันไปพูดกับพี่นัทด้วยโทนน้ำเสียงที่แตกต่างอย่างชัดเจน
เดี๋ยวนะ!
เมื่อกี้พี่ไม้เรียกพี่นัทว่าอะไรนะ?
ผมไม่ยอมนะพี่นัทให้คนอื่นมาเรียกแบบนั้นได้ยังไง!!
ต้องให้ผมเรียกคนเดียวสิ!
“....”ผมพยายามมองพี่นัทแต่ดูเหมือนว่าพี่เขาจะหลบหน้าผมอยู่
ผมมองพี่ไม้พาพี่นัทเดินออกไป...ผมไม่รู้ว่าทำไมผมรู้สึกแบบนี้
แต่ตอนนี้ผมกำลังโมโหพี่นัท
ไม่สิ...
มันยังไม่ถึงขั้นว่าโมโห...
คงเรียกว่างอนละมั้ง
ให้ตายเถอะอารมณ์เหมือนผู้หญิงชะมัด
“โธ่โว้ย...!!”ผมถอนหายใจเบาแล้วหันกลับมาที่หน้าคอม
“เป็นอะไรวะเทม”พีชหันมาถามผมด้วยความเป็นห่วง
“...ไม่รู้วะ...รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยเลย”ผมตอบพีชไปตามตรงแล้วเริ่มลงมือทำงานต่อ...ปล่อยให้เพื่อนผมยังงงต่อไป
“หา...อะไรของแกเนี่ยะ?”
ผมเริ่มทำงานโดยที่ความรู้สึกไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่
ใจผมตอนนี้มันลอยไปอยู่ห้องข้างๆแล้ว...
จะทำไงดี...ผมอยากเจอพี่นัทสุดๆไปเลย
แต่ถ้าลุกไปมันคงจะผิดสังเกตแน่ๆ
โอ้ยยยย...!!
“ไอ้บัฟแกไปชงกาแฟให้คุณนัทเขาหน่อยไป...มาวันแรกคงไม่รู้หรอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน”เสียงของพี่กรดังขึ้น
“เฮ้ย...ทำไมเป็นกูเล่า...แกไปเองดิ”เสียงพี่บัฟดังขึ้นทันทีที่พี่กรพูดจบ
“...!!”
ใช่แล้ว!
แบบนี้ก็ได้นี่นา!!!
“ผม!!...เดี๋ยวผมชงกาแฟไปให้เองครับ!!...ให้ผมทำเถอะครับ!!!!”ผมลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนขึ้นจนคนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว
อ่า...นี่ผมออกตัวแรงไปไหมนะ?
“....จะไปก็ไปดิ...ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย”พี่กรตอบผมด้วยเสียงที่ยังมีความสงสัยอยู่
แต่ผมไม่สนอะไรแล้ว...สิ้นคำอนุญาตผมก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานในทันที...
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งใจชงกาแฟ...ปกติผมกินก็ใส่ไปมั่วๆบางทีอร่อยบางทีก็ชวนแหวะแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนปกติก็คนที่ต้องดื่มมันคือพี่นัท
แค่คิดหัวใจผมก็พองตัวออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...รวมทั้งรอยยิ้มบนใบหน้านี้ด้วย
ผมมีความสุข
มีความสุขมากจนถ้ามันเป็นแค่ฝันผมคงจะเสียความรู้สึกอย่างมาก
ในไม่ช้าผมก็ถือถ้วยกาแฟพร้อมกับคุกกี้นิดหน่อยเดินมาที่ห้องเดี่ยวที่ติดกับแผนกผมด้วยความรูสึกที่ตื่นเต้นนิดๆ
“...สู้สิไอ้เทม”ผมบอกตัวเองก่อนจะ....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูอย่างมีมารยาท
“...เชิญครับ”เสียงของพี่นัทดังขึ้นจากภายใน
ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย...ทำไมกันกันแค่ได้ยินเสียงพี่เขาใจผมมันก็กระตุกขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ...ผมผลักประตูเข้าไปภายในก่อนจะมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะตรงกลางห้อง...ห้องนี้เป็นโทนสีฟ้าอ่อนที่ดูสบายตา...ห้องไม่กว้างนักแต่ก็ไม่แคบจนอึดอัดมีคอมวางอยู่หน้าพี่นัทหนึ่งเครื่องและถัดไปข้างขวาก็เป็นห้องน้ำในตัว...ส่วนข้างซ้ายคือมุมสำหรับอ่านหนังสือ....มีโซฟาตัวยาวกับโต๊ะญี่ปุ่นวางอยู่ข้างๆกับชั้นหนังสือ
ผมเดินเข้าไปใกล้พี่นัทที่ดูจะไม่สนใจคนที่เดินเข้ามาเลยสักนิดเอาแต่ก้มอ่านเอกสารอยู่นั่นแหละ...ถ้วยถูกวางไว้ข้างพี่นัทในส่วนที่สายตาของพี่เขาสามารถมองเห็นได้
“ขอบคุณมาก”พี่นัทบอกแต่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาเหมือนเดิม
แบบนี้ผมไม่ชอบเลย
สนใจผมหน่อยสิครับ
“...พี่นัท”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆ
เฮือก!
พี่นัทสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม...ตาของพี่นัทเบิกกว้างขึ้นคงจะตกใจสินะที่ผมมากอยู่ที่นี่...ผมยิ้มให้พี่นัทก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
โคร่ม!!
เพร้ง!!
“โอ๊ยย...!!”
“พี่นัท!!!”
เหตุการณ์ตรงหน้าผมเกิดขึ้นเร็วมาก...พี่นัทดูจะตกใจมากเกินไปหน่อยก่อนจะเผลอบัดแก้วกาแฟและคุกกี้ที่ผมวางให้ตกลงไปบนพื้นก่อนจะร้องขึ้นเมื่อกาแฟร้อนๆกระเด็นใส่มือขาวๆของพี่นัท
ผมวิ่งเข้าไปหาพี่นัทแทบจะทันที
“พี่นัท...ผมขอดูมือหน่อยครับ”ผมถือวิสาสะจับมือข้างหนึ่งของพี่นัทขึ้นมาก่อนจะสำรวจใกล้ๆ...เหมือนจะพองนิดหน่อยด้วยสิ
“คุณธีราทรช่วยขยับออกไปด้วยครับ”น้ำเสียงนิ่งๆของพี่นัทดังขึ้น...ทำเอาผมถึงกับชะงักแล้วเงยหน้ามองพี่นัทอย่างไม่เข้าใจ
พี่เขาเรียกผมว่า...
‘คุณธีราทร’
ทำไมล่ะ...
แค่นั้นยังไม่เท่าไหร่แต่ความหมายของสิ่งที่เขาพูด...
นี่พี่นัท...ไล่ผมเหรอ?!!!
...
มาต่อแล้วค่ะ
ตอนนี้ค่อนข้างสั้นต้องขออภัยจริงๆค่ะแต่งได้เท่านี้แหละค่ะ :hao5:
อยากบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีดราม่ามีแต่ความหวาน
และจะหวานขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไปค่ะ :-[
ตอนหน้าเราจะได้เจอกับหมาน้อยขี้อ้อนกันค่ะ
ไว้สอบเสร็จจะมาลงตอนต่อไปนะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะค่ะ
รู้สึกว่าช่วงหลังๆมานี่คอมเม้นท์จะเยอะขึ้นมากแบบก้าวกระโดด...แบบว่าดีใจอย่างสุดซึ้งเลยค่ะ :sad4:
จะพยายามมาลงตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ :katai4:
nicedog
-
โอ๊ะโอ เทมพยาบาลพี่เคัาก่อนเร็ว.
พี่นัทงานยุ่งนาแถมยังต้องการบอดี้การ์ดด้วย
เรื่องอื่นไว้ค่อยเคลียร์กันที่คอนโดนะ. คาดว่าที่เดียวกัน
หุหุหุ รอหมาน้อยเทมอยู่นะคะ. :mew1:
ขอให้ข้อสอบง่ายจ้ะ
-
เร็วๆนะะะะะ
-
ตามอ่านอย่างไวว่องงงงงง
-
เขินล่ะซิ
-
ระวังเทมงอนน๊าาา เขินบ่อยๆจัดหนักเลยเทม!!
ตั้งใจสอบนะคะ สู้วๆๆๆ
แล้วรีบมาอัพนะ รอๆๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
พี่นัทเขินหรอออ
-
พี่นัทอย่ามาซึน :hao3:
-
พี่นัทเขิลลลขั้น MAX!! 555++
มือไม้มันขวางทางจริงน้อออ
ขอหวานๆแบบจิกหมอนฟินเลยค่ะ ขอร้องงงงงงงงง :hao7:
-
อ้ออ๋อยยยย ไอ้หมาหงอยแล้ว :ling3:
-
พี่นัทเขินอะดิ๊ อิอิ
-
ขอเดาเลยว่าเทมต้องเหมือนหมาหงอยแน่ ฮ่าๆๆ
นึกออกเลย ไม่ใช่อะไรนะ นึกถึงตอนเวลาหมามาตะกายๆจะเล่นกับเรา แต่เราดุมัน มันก็จะหงอยๆ
นั่นแหละ แบบนั้นเลยคุณเอ๊ย
-
เทมนี่ออกตัวแรงพี่นัทเรียกเทมแบบนั้นเพราะเขินแน่เลย :laugh: :-[
ง่าา ตอนนี้มาสั้นจู๊ดแต่ไม่เป็นไรเค้าจะรอตอนต่อไป :katai5:
-
แอ๊!!!!!!...... :o8:
-
:pig4: :pig4:
-
ถึงกับอึ้งไปเลยสินะ เทม
พี่นัท เค้าแค่เขินน่ะ อย่าคิดมาก 555
-
โอ๋ๆๆๆแตช้าแต่ เทมอย่าพึ่งนอยยพี่นัทน๊า เข้ามางี้พี่นัทกะตกใจแย่จิ พี่นัทไม่ได้ตั้งใจไล่น๊าแค่ตั้งตัวไม่ทัน อย่างอลพี่นัทน๊าาา :hao5: :hao5:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
นี่คืออาการเขินของพี่นัทใช่ไหม
เทมน้อยใจไปแล้ว
-
พี่นัททททท ทำไมเขินแรงขนาดนั้นล่ะคะ เจ็บตัวเลยมั้ยนั่น
แถมยังพูดจาห่างเหินอีก น้องหมาตัวโตหางลู่หูตกแล้วนะคะ
น่าจ๋งจ๋านจังเลยน้า~ ฮิฮิ
-
ชอบหวานๆๆๆ อิอิ ไม่มีดราม่า เยี่ยมสุดๆๆๆๆ
พี่นัทตกใจอะไรน่ะ มือพ่องเลย ลุ้นต่อๆๆๆ
สอบเสร็จไวไวน่ะๆๆๆขอให้ผ่าน จะได้มาต่อไวไว คริๆๆๆ
-
โชคชะตา ฟ้าลิขิตของแท้
-
คนแก่เขินน่ะตัวเอง ต้องเข้าใจ อิอิ
-
โอยยยย น่ารักกก เขินตัวแตก 5555555
-
เข้ามารอน้องเทมกับพี่นัท คิคิ :katai2-1:
-
✉ จดหมายฉบับที่ 10✉ลูกหมาน้อย
“คุณธีราทรช่วยขยับออกไปด้วยครับ”ผมบอกกับเทมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
เหตุการณ์ในตอนนี้คือเทมที่เอากาแฟเข้ามาให้ผมแต่ผมไม่รู้ว่าเป็นเทม...พอเงยหน้าขึ้นไปมองผมก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร...น้ำเสียงที่เขาเรียกชื่อผมทำให้ใจผมมันกระตุกอย่างห้ามไม่ได้แต่ผมก็ต้องกลั้นใจทำหน้านิ่งไว้ก่อนหน้านี้ผมก็เสียฟอร์มหน้าแดงไปต่อหน้าเขาแล้วตอนนี้จะให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อผมเผลอปัดแก้วกาแฟตกแตก...เทมเองรีบเข้ามาหาพร้อมกับดึงมือผมไปสำรวจทันที
การกระทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นแล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อมองเศษแก้วที่อยู่ที่พื้นข้างๆกับเท้าของเทม
ผมรู้ว่าเขาคงจะรีบเข้ามาหาผมจนลืมดูเศษแก้วที่ตกอยู่ข้างๆ...ผมก็เลยบอกให้เขาขยับออกไปไม่งั้นเขาได้เหยียบเศษแก้วแน่ๆ...แล้วที่เรียกชื่อจริงเพราะว่าอยู่ในที่ทำงานเราก็ควรจะให้เกรียติกันใช่ไหมล่ะ?...แต่ดูท่าคนตรงหน้าผมจะคิดไปอีกทางดูจากสายตายที่เงยขึ้นมาสบภายในแววตานั้นมีแต่ความไม่เข้าใจ...ผิดหวัง...เสียใจสับสนไปหมด
นี่เขาตีความประโยคผมไปแบบไหนกันเนี่ยะ!!
“...พี่นัท...เกลียดผมแล้วเหรอครับ?”เทมถามเสียงอ่อยแววตาของเขาสั่นระริกจนผมอดที่จะสงสารไม่ได้
แต่ผมไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้เขาคิดไปแบบนั้น
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?”ผมถามเทมกลับไป
เขาจ้องผมสักพักก่อนจะตอบกลับมาด้วยท่าทางที่อ่อนแรง
“...พี่นัทไล่ผม...พี่นัทไม่เรียกผมว่าเทมเหมือนเดิม...พี่นัทเมินผม...ไม่สนใจผม”เสียงของเทมดังขึ้นพร้อมกับมือผมที่ถูกเทมบีบแน่ขึ้นเรื่อยๆ
“...???”ผมมองเทมอย่างงงๆ
ผมไปทำแบบนั้นเมื่อไหร่ล่ะ?
แต่ที่นึกออกคงเป็นท่าทางที่ผมแสดงออกมาสินะ
“เฮ่อ...พี่ไม่เคยเกลียดเรา”ผมถอดหายใจพร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้พูด
“...พี่นัท”คนตรงหน้ามองผมด้วยแววตาที่ดูมีชีวิชีวาขึ้นมานิดนึง
ก่อนหน้านี้เหมือนสุนัขหูตกหางตกตอนนี้หูเริ่มตั้งแล้วล่ะ
“ที่พี่พูดว่าขยับไปเพราะว่าที่เท้าเทมมีเศษแก้วอยู่เดี๋ยวจะโดนบาดเอา”ผมพูดโดยพยายามไม่ให้น้ำเสียงฟังดูนิ่งเกินไปแล้วก็ไม่แสดงออกว่าเป็นห่วงมากเกินไปด้วย
“จริงเหรอครับ!”เทมมองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ
เปลี่ยนอารมณ์เร็วไปแล้วเด็กคนนี้
“...ก็ลองก้มดูที่เท้าสิ”
พอผมพูดจบคนตรงหน้าก็ก้มลงดูสิ่งที่อยู่ใกล้ๆเท้าของตนทันที...ในไม่ช้าเขาก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มกว้างที่เหมือนเด็กๆจนทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้
เทมขยับตัวให้มาอยู่อีกฝั่งที่ไม่มีเศษแก้วโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือซะที...ผมเลยกระตุกมือตัวเองกลับเบาๆเพื่อให้เขารู้ตัว
“...ครับ?”
ยังมาทำหน้างงอีก
“มือน่ะ...ปล่อยได้แล้ว”ผมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแล้วมองไปที่มือของตนที่ถูกกุมไว้เบาๆ
แค่อยู่ใกล้แบบนี้ผมก็ใจเต้นจะตายอยู่แล้ว
ยังจะมาสัมผัสกันแบบนี้อีก
ฆ่าผมซะเถอะแบบนี้...
ก่อนที่หน้าผมมันจะระเบิดออกมาอีกรอบ
ความรู้สึกนี้มันต่างจากจากตอนที่อ่านจดหมายของเทมอย่างสิ้นเชิง...ถึงจะเขินแต่ไม่เคยเขินมาขนาดนี้....หัวใจที่เคยเต้นแรงทุกครั้งที่อ่านข้อความที่ถูกส่งมาตอนนี้มันกลับเต้นถี่รัวจนผมกลัวว่ามันจะทะลุออกมาจากอกจริงๆเลย
“...อ่า...ขอโทษครับ...ผมเพลินไปหน่อย”เทมตอบผมเบาๆก่อนจะค่อยๆคลายมือที่กุมผมไว้ช้าๆ
เดี๋ยวนะ!!
เมื่อกี้เทมพูดว่า ‘ เพลิน’ งั้นเหรอ?
หมายถึงจับมือผมเพลิน?
“....”โธ่โว้ย...อยากจะอัดคนตรงหน้าสักเปรี้ยงที่ชอบมาทำให้หน้าเขาร้อนซะจริงๆ
ไม่ได้ๆ
ผมพยายามควบคุมสติไม่ให้หน้าแดง
จะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นไม่ได้
แถมผมกับเทมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก
ผมไม่ควรจะเขินเขาเลย
“....”ผมเบนสายตามาอีกทางก่อนจะเอามือที่ถูกปล่อยมากอดอกไว้
“....”
เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อ
ความเงียบที่เหมือนจะอึดอัดแต่มันแฝงไปด้วยความอบอุ่นที่บอกไม่ถูก
ผมนั่งกอดอกปล่อยให้ความเงียบค่อยๆผ่านเลยไปอย่างช้าๆไม่รีบร้อน...สัมผัสถึงทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว...ลมหายใจของตัวเองและของเทม
ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเทมด้วยซ้ำว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่...แต่ไม่ได้ยินเสียงลุกขึ้นหรือขยับตัวแปลว่ายังอยู่ที่เดิมอยู่
“...ผมทำให้พี่รำคาญรึเปล่าครับ?”เสียงหงอยๆของเทมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ...แม้เขาจะพูดเบาๆแต่ผมก็ยังคงได้ยินอย่างชัดเจน
“...??”ผมหันไปมองเทมด้วยความสงสัย
อะไรที่ทำให้เขาคิดแบบนั้นกันนะ
เทมนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นท่าเดิมดวงตาของเขาจ้องมาที่ผมด้วยแววตาที่สั่นระริก แรงดึงดูดของมันมากมายซะจนผมไม่กล้าแม้แต่จะหลบสายตาของคนตรงหน้าเลย
ผมสบตากับเทมอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจ...
พรึ่บ!
วางมือลงบนหัวเทมแล้วลูบเบาๆ...ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ซอยจนสั้นตามสไตล์ของเขาช่างนิ่มเหมือนขนแมวเลยจริงๆ
“...ถ้ารำคาญ...คงไม่ตอบจดหมายเทมหรอก”ผมบอกออกไปตามตรงโดยที่สายตาผมยังประสานกับเขาอยู่เหมือนเดิม
“...พี่นัท”เสียงอ่อยๆของเขาทำให้ใจผมมันกระตุกขึ้นอีกครั้งสายตาอ้อนๆนั่นอีก...คนตรงหน้าช่างมีพลังในการทำลายผมสูงซะเหลือเกิน
ถ้าไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคงไม่มีใครกล้าปฏิเสธแน่ๆ
อ่า...อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลย
แม้แต่ผมเองก็คงไม่รอดเหมือนกัน
“อย่าคิดมากสิเทม”ผมบอกเขาอีกครั้งแล้วเริ่มเปลี่ยนจากลูบเป็นขยี้หัวเทมแทน
“โอ้ย...ผมเจ็บนะ”เทมร้องขึ้นแต่ก็ไม่ยอมขยับตัวออกห่างแถมยังขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆอีก...ท่าทางเหมือนลูกหมาเลย...น่ารักซะจริงนะ
“เด็กน้อยเอ้ย”ผมบอกพร้อมกับขยี้หัวเทมแรงๆอีกครั้งก่อนจะผลักออก
“...พอแล้วเหรอครับ”คนตรงหน้าเงยหน้ามองผมแล้วพูดเสียงอ่อย
อึก!
เล่นมาอ้อนแบบนี้ผมก็ตายสนิทสิครับ!!
“อืม”
ทำเอาผมไม่กล้าสบตาเขาตอนนี้เลย
“งั้นผมไปหยิบของมาทำความสะอาดก่อนนะครับ”เทมลุกขึ้นแล้วบอกผมด้วยรอยยิ้ม...ดูท่าคงจะเลิกคิดมากแล้วสินะ
ค่อยยังชั่วหน่อย
ผมก็เป็นคนแบบนี้แหละ...ท่าทางของผมมันมักจะดูนิ่งๆทั้งที่จริงๆแล้วผมค่อนข้างแสดงออกไม่ค่อยเก่ง...ผมเองก็อยากจะแสดงออกให้มากกว่านี้แต่จะให้ทำไงล่ะ?
ก็ผมแก้อะไรไม่ได้นี่...ขนาดคำพูดที่พูดออกไปแต่ละคำยังสั้นขนาดนั้น
ไม่รู้ว่าเทมเขาจะผิดหวังกับผมรึเปล่าที่เป็นแบบนี้
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่นานเทมก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับไม้กวดและที่ตักผง
“เดี๋ยวพี่ทำเอง”ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเทม
ในเมื่อคนที่ทำตกคือผมคนที่ต้องเก็บก็ควรจะเป็นผมเหมือนกันแต่พอมือผมจะจับไม้กวาดที่เทมถืออยู่เขากลับชักมันออกแล้วเดินไปทำความสะอาดเศษแก้วที่ตกอยู่เอง
“ผมทำเองครับ...มาทำงานวันแรกพี่คงจะเหนื่อย...พักก่อนเถอะครับ”เทมบอกโดยไม่หันมามองผมเลยสักนิด
ผมมองคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวก่อนจะพึมพำเบาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาติดกับชั้นวางหนังสือ
“ใจดีจังนะ”
เทมใช้เวลาไปกับการทำความสะอาดไม่นานเท่าไหร่...เขาเดินออกไปแล้วกลับเข้ามาอีกครั้งโดยที่ในมือถือถ้วยกาแฟอยู่...ตอนนี้ผมเปลี่ยนมานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิมแล้ว
“ขอบคุณ”ผมเอ่ยเบาๆแล้วยกแก้วกาแฟนั้นขึ้นมาจิบเบาๆ
อึก!
“...!!”ผมต้องกลั้นใจกลืนกาแฟลงคอไปอย่างอยากลำบากเพราะรสชาติมันช่าง...
มั่วซั่วสิ้นดี!!
หวานเจี๊ยบมันแผล่บ!!
“...!!”และผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบเข้ากับสายตาของเทมที่จ้องมาราวกับจะขอคำชมอะไรสักอย่างอยู่
รสชาติแบบนี้จะให้ชมมันก็คง...
แต่ก็ไม่อยากทำให้เทมเสียน้ำใจนี่นา
ผมเม้มริมฝีบางแน่นและใช้หัวอย่างหนักก่อนจะ...
“รสชาติใช้ได้นะ...”
ผมเค้นประโยคที่คาดว่าจะไม่ทำลายน้ำใจของคนตรงหน้าออกไป
“จริงเหรอครับ!”ทั้งน้ำเสียงและใบหน้าของเขาที่แสดงออกมาแค่ดูก็รู้ว่าดีใจขนาดไหน...ถ้ามีหางคงจะส่ายพับๆๆแล้วสิ
“จริงสิ!...งั้นผมจะชงมาให้พี่นัททุกวันเลยนะ”เทมบอกผมด้วยท่าทางที่มีความสุขมากจนผมไม่กล้าขัด
“...ขอบใจมาก”
เอาเถอะแค่กาแฟเอง
“พี่นัทพักที่ไหนเหรอครับ...คงไม่ได้จะขับรถไปกลับใช่ไหม?”เทมถามผม
“อืม...เห็นว่ามีที่พักให้แต่ไม่รู้ที่ไหนเหมือนกัน”ผมตอบพรางจิบกาแฟแก้วเดิมด้วยท่าทางนิ่งแต่ภายในแทบร้องไห้
“ให้ผมรอไปส่งไหมครับ?”เทมถามด้วยอารมณ์ที่ดีเป็นพิเศษ
“ไม่ล่ะ...พี่เอารถมา”ผมบอกไปตามตรง
“งั้นเหรอครับ...อ่อ...ผมขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ?”คนตรงหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลเล็กๆ...แปลว่าที่จะถามเป็นคำถามที่ตอบยาก?
“ได้สิ”
ผมตอบกลับแทบจะทันที...ผมไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอยู่แล้วนี่
“...ทำไมพี่ไม่บอกผมว่าจะมาทำงานที่นี่เหรอครับ?”เทมถามผมก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนจะรอฟังสิ่งที่ผมพูด
กลับไปเป็นหมาหง่อยอีกแล้วสินะ
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังหรอกนะแต่มันกะทันหันน่ะ...ความจริงพี่เขียนจดหมายบอกเรื่องนี้แล้วนะส่งไปวันเสาร์ช่วงเย็นๆ...แปลว่ายังไม่ถึงจริงๆด้วยสินะ...”
พอผมอธิบายเสร็จเทมก็เงยหน้าขึ้นมามองผมโดยส่งสายตามาประมาณว่า
‘จริงเหรอครับ’
“....”ผมเลยต้องพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง
ใบหน้าเรียบเฉยของเทมกลายเป็นคนยิ้มหน้าบานแต่ยังไงก็ยังคงดูดีอยู่ล่ะนะ
“งั้นกว่าจะได้เจอพี่นัทอีกก็คงเป็นพรุ่งนี้สินะครับ”เทมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“...นั่นสิ”ผมยิ้มบางๆแล้วตอบกลับไป
การสนทนาของผมกับเทมมีต่ออีกไม่กี่ประโยคก่อนที่คุณสิริพงค์หรือคุณไม้จะผลักประตูเข้ามาแล้วไล่เทมให้ไปทำงานต่อ...ก่อนที่เขาจะไปก็หันมามองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์...เขาโบกมือบ๊ายบายผมก่อนจะออกไป
ผมได้แต่ยิ้มบางๆกับท่าทางแบบนั้น...ชายหนุ่มที่อายุ20กลางๆผิวสีแทนแถมยังสูงร้อยแปดสิบขึ้นมายืนยิ้มโบกมือหย๋อยๆมันก็น่ามองไปอีกแบบแฮะ
“ขอโทษแทนลูกน้องผมด้วยครับ...เดี๋ยวผมจะไปสั่งสอนให้เอง”คุณสิริพงค์พูดกับผมเมื่อเทมออกไปแล้ว
“ไม่ต้องหรอกครับ...เขาไม่ได้ทำผิดอะไร”
“งั้นก็ได้ครับ...จริงสิที่ผมมานี่เพื่อจะเอานี่มาให้ครับ”คุณสิริพงค์บอกพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นเล็กที่คงจะมีอะไรเขียนอยู่มาให้
“...ที่พักผมใช่ไหมครับ”ผมเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายในก่อนจะหันไปถามคนตรงหน้า
“ใช่แล้วครับ...ถ้ามีอะไรมาถามผมได้นะครับ...ตอนนี้ก็จะได้เวลาเลิกงานแล้ว...เจอกันพรุ่งนี้ครับพี่นัท”คุณสิริพงค์บอกผมก่อนจะขอตัวกลับไปทำงาน
ผมนั่งทำงานจนนาฬิกาบอกเวลา5โมงหน่อยๆ...ต้องมารับผิดชอบหน้าที่แบบนี้ไม่ค่อยชอบเลยแฮะ...ภาระหนักสุดๆไปเลย...ถ้าผมพลาดขึ้นมาท่านประธานได้ซวยไปด้วยแน่เลย
เพราะงั้นผมต้องรอบคอบไว้ก่อน
หลังจากจัดการนำเอกสารเข้าในกระเป๋าและบางส่วนวางไว้ในลิ้นชักในห้องนี้ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมล็อคประตูห้องไว้ด้วย...ผมใช้เวลาในการมาถึงที่พักแห่งใหม่กว่า1ชั่วโมง...ทั้งรถติดทั้งหลงทาง
แต่พอเห็นที่พัก...ไม่สิคอนโดที่พักของผมแล้วก็อดขอบคุณไม่ได้ที่ให้ที่พักดีขนาดนี้...ผมลากกระเป๋าเข้ามาก่อนจะเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ใช้เวลาม่านในการพูดคุยก่อนจะมีพนักงานมาช่วยผมขนของขึ้นไป
เซอร์วิสดีขนาดนี้เดี๋ยวจะทิปหนักๆเลย
“อยู่ชั้นไหนครับ?”พนักงานขนกระเป๋าถามผม...ตอนนี้ผมอยู่บทลิฟต์แล้วล่ะ
“ชั้น14ครับ”ผมตอบพนักงาน....เขาพยักหน้าก่อนจะกดเลขเพื่อตรงไปยังชั้นที่14
ตึ๋ง!
เสียงลิฟท์บ่งบอกว่าพวกเรามาถึงที่หมายแล้ว...ผมเดินนำมาพรางดูเลขห้อง
“...1404...1404...”ผมพึมพำเลขห้องก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง1404 โดยที่ไม่ทันได้มองกล่องรับจดหมายที่ห้องข้างๆว่ามีซองจดหมายสีเขียวอ่อนที่แสนคุ้นตาอยู่ภายใน
“วางไว้ได้เลยครับ...ขอบคุณมาก”ผมบอกพนักงานที่ช่วยถือกระเป๋ามาให้
ผมใช้เวลาไม่นานในการนำกระเป๋าเข้าห้อง...วันนี้ผมขอยังไม่จัดอะไรทั้งนั้นนะ
เหนื่อยสุดๆเลย
ภายในห้องหน้าอยู่ไม่แพ้ภายนอกเลยทีเดียวสีผนังโทนน้ำตาลอ่อนมีทั้งห้องนั่งเล่นห้องครัวและห้องนอน...ครบวงจรจริงๆ
ผมตัดสินใจจัดกระเป๋านิดหน่อยก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแล้วพอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มสติผมก็หายไปทันที
แต่ก็ที่ผมจะหลับสนิท...ภาพของเทมในวันนี้ก็ผุดขึ้นมา
รอยยิ้มเล็กๆแสดงออกมาก่อนจะบอกถ้อยคำที่เจ้าของชื่อไม่มีทางได้ยิน
“...ฝันดีนะหมาน้อย”
…………………………………………………………………………………
สวัสดีค่ะ
พึ่งสอบวิชาที่4เสร็จไปค่ะเหลืออีก2วิชาแนะ
ความจริงกะจะมาอัพตั้งแต่เมื่อวานสักครึ่งนึงแต่คิดไปคิดมารู้สึกว่าครั้งที่แล้วก็ลงแค่ครึ่งเดียว
ครั้งนี้เลยลงทั้งตอนเลยละกัน
ครั้งต่อไปที่มาต่ออาจจะช้าหน่อยนะค่ะ
มีสอบติดกันทั้งพฤหัสกับศุกร์เลยอาจจะมาลงตอนต่อไปวันเสาร์ :mew2:
ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะค่ะ
ตั้งแต่อาทิตย์หน้าคงมาอัพได้อาทิตย์ละ2ตอนนะคะพอดีเปิดเทมอ2แล้วมีเรีบยตั้งแต่เช้าถึง5โมง
ทำให้มีเวลาแต่งน้อยลงค่ะ :hao5:
เรามีตัวเลือกที่อยากจะถามเพื่อนๆน่ะค่ะ
1.อัพอาทิตย์ละ2ครั้งแบบเต็มตอน
2.อัพอาทิตย์ละ4ครั้งแบ่งเป็นทีละครึ่งตอน
3.อัพตามใจคนแต่งบางทีอาจมาเต็มตอนหรือครึ่งตอน
เราลงเรื่องนี้ทั้งหมด3เว็บแต่เราจะเอาเว็บนี้เป็นตัวตั้งในการอัพนะค่ะ
จะมาอัพทุกอาทิตย์แน่นอนสัญญาค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะค่ะ
ดีใจมากๆเลยค่ะ
แล้วเจอกันในตอนต่อไปนะค่ะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
อยู่ห้องข้างกันซะด้วย~
นี่ถ้าเทมรู้ คงได้ไปทำงานด้วยกันแน่เลย :mew1:
-
:mew1: กริ๊บกริ้ววว รอวันเขาย้ายเข้าห้องเดียวกัน อ่า ข้ามช็อตไกลไปไหม
อยากเห็นหมาน้อยกระดิกหางอีก ลูบหัวหมาน้อยเทมอีกนะๆ ชอบๆ :กอด1: รอค่ะ
ขอตอบข้อ 1 ค่ะ
1.อัพอาทิตย์ละ2ครั้งแบบเต็มตอน
-
เทมขี้อ้อนจริงๆ :-[ :-[
อยากให้อัพทุกวันเลยอ่า 555
คนแต่งไม่ค่อยว่างงั้นเอาเป็น อาทิตย์ละ 2 ครั้ง แบบเต็มตอนก็ได้จ้า
จะรอนะคะ :mew1:
-
บังเอิญหรือพรหมลิขิต
-
ไม่ต้องเลี้ยงหมากันเลยทีนี้ ได้มาตัวเบ้อเร่อ
ชอบแบบเต็มๆตอนค่า :mew1:
-
สงสัยจะได้ลูกหมาห้องข้างๆมาเลี้ยง
มาตัวโตๆ ขี้น้อยสุดๆ ชีวิตพี่นัทคงวุ่นวายขึ้นอีกเยอะ
-
กด1 ค่ะ
แต่ยังไงก็เอาตามสะดวกของผู้แต่งนะคะ
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ :really2:
-
ไอ้หมาน้อยขี้อ้อน น่ารักอ่าา
เรื่องสอบสู้ๆนะค่ะ
ส่วนเรื่องการเข้ามาอัพแล้วแต่ที่สะดวกเลยค่าแต่ถ้ามาบ่อยๆจะดีมาก คิคิ
รอตอนต่อไปค่า :katai2-1:
-
อาทิตย์ละ2ครั้งแบบเต็มตอนค่ะ
:mew1:
-
แบบนี้เค้าเรียกว่าบังเอิญได้หรือเปล่าน้า อยู่ห้องข้างกันซะด้วย
ดูท่าแล้ว พี่นัท จะได้หมาน้อยข้างห้องมาเลี้ยงแน่ๆ เลย
ปล. กด1 ขอแบบเต็มตอนจ้า
ปล.2 คนเขียนสู้ๆ กับการสอบน้า ^^
-
อิอิ อยู่คอนโดเดียวกันด้วย
-
ง่อววววววววว~
:man1: :man1:
-
เอา ข้อ แรก ละกันนนน
สู้ๆกับการสอบนะจ๊ะะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ.เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย. :-[
อ่านแล้วติดเลยค่ะ.รอตอนต่อไปนะคะ
-
นี่มันลูกหมาตัวโต๊โต
-
ตามใจคนแต่งเลยค่า อัพมาให้อ่านก็ขอบคุณมากแล้ว
อ่านเทมบทนี้แล้วนึกถึงโกลเด้นฯเลย
-
เพิ่งได้มาอ่าน น่ารักมุมิมุงมิงมาก การติดต่อทางจดหมายมันก็มีเสน่ห์ทำให้เราลุ้นดีเนอะ
พี่นัทปากแข็งแต่ใจดี แสดงออกไม่เก่ง ส่วนน้องเทมนี่ก็พูดที่คิดหมดเลย เจ้าเล่ห์ ขี้อ้อนด้วย เหมาะกันมาก
เวลาทำเป็นหมาหงอยนี่น่ารักมาก พักอยู่ใกล้กันอีก ฟินล่ะเทมเอ๊ย
ขอบคุณค่ะ
-
"หมาน้อย"
#ละลายเลยค่ะ
-
อยู่ห้องขางๆๆใช่มะ อิอิ
ตามใจเลยจร้า
-
:hao5: หมาน้อย ฮื้ออ damage รุนแรงมาก ตอนอ่านนี่จินตนาการถึงน้องหมามาเงยหน้ามองออดอ้อน คือแพ้ทาง แพ้ทางน้องหมามากกก ไม่หมายถวามว่าเทมเป้นหมานะ 555 แต่เปรียบเปรยถึงความน่ารักน่าเอ็นดูน่ะ 555
เรื่องการอัพ สำหรับเรา เราสนใจแค่ว่าคนเขียนอัพเต็มตอนค่ะ ส่วนเรื่องความถี่เราตามคนเขียนอยู่แล้ว ทุกคนมีภาระในชีวิตทั้งนั้น เอาตามที่สะดวกดีกว่า ไม่อยากไปกะเกณฑ์ว่าจะต้องมากี่ตอนในสัปดาห์
ปล.สอบอยู่แล้วมาอัพให้ด้วย ใจดีจริง d>.<b วิชาที่เหลือสู้ๆนะคะ อ่านตรงเก็งตรง เอลอยมา สาธุ 555
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากค่าาา
หมาน้อย 5555555
-
เรื่อนี้น่ารักมาก ชอบอ่ะ
-
หมาน้อยน่ารักน่าหยิกมากกกก ขี้อ้อนจังเลย พี่นัทใจอ่อนตลอดแน่ ๆ
-
✉ จดหมายฉบับที่ 11✉ตื่นสาย! ลืมของ! แต่มีความสุข!!
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากๆเลยครับ
ผมนายธีราทรหรือเทมเองครับ...หลังจากที่ผมได้คุยกับพี่นัทจนเกือบเต็มอิ่ม...ความจริงผมไม่ได้รู้สึกงอนหรือโกรธอะไรพี่เขาหรอกนะ...ผมแค่อยากแกล้งเท่านั้นเองหลังจากที่ผมรู้ว่าพี่นัทเป็นห่วงผมไม่ได้ไล่ผม
ทำให้ผมมีความสุขมากๆจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เลยล่ะ...ถึงพี่นัทจะพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงนิ่งๆแต่ผมคิดว่าภายในพี่เขาต้องเป็นคนที่ทั้งอ่อนโยน...ใจดีและเอาใจใส่คนอื่นแน่นอน
เพียงแค่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้นเอง
น่าเสียดายที่พี่ไม้เข้ามาขัดผมซะก่อนไม่งั้นผมคงได้อยู่กับพี่นัทนานกว่านี้แล้วล่ะ
วันนี้พอเลิกงานทั้งๆที่ตั้งใจจะรอพี่นัทจะได้รู้ที่อยู่สักหน่อยแต่กลับโดนเพื่อนพีชลากให้ไปกินข้าวด้วยกันซะงั้น...ผมทั้งขัดขืนทั้งบอกเหตุผลแต่ก็ไม่ได้รับการอนุมัติจากไอ้พีช...ถึงขนาดนี้คงไม่ต้องสุภาพกันแล้วมั้ง
สุดท้ายผมก็ต้องมากินข้าวเย็นเป็นเพื่อนพีชกว่าจะได้กลับห้องก็ปาไป6โมงกว่าแล้ว
"...อยากเจอพี่นัทจัง"ผมพึมพำในขณะที่เดินมาถึงหน้าห้องของตัวเอง
"จริงสิ...พี่นัทบอกว่าส่งจดหมายมาให้นี่นา"ผมพึมพำแล้วเปิดดูกล่องรับจดหมาย
"....."ผมยิ้มออกมาเมื่อเห็นซองจดหมายสีเขียวอ่อนอยู่ภายใน...ผมหยิบมันก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
ผมตัดสินใจที่จะอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนค่อยเปิดจอดหมายของพี่นัทอ่าน....ถ้าพี่นัทอยู่ห้องข้างๆก็ดีสิ...ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไปหาทุกวันซื้อข้าวเช้าไปให้
ตอนกลางวันก็ออกไปกินด้วยกันส่วนตอนเย็นก็กลับมาทำอะไรง่ายๆกินกันสองคน
"...อ่า...คิดอะไรบ้าๆห๊ะไอ้เทม!!"ผมเอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆทีนึงก่อนจะปิดน้ำจากฝักบัวแล้วพันผ้าเช็ดตัวที่เอวเดินออกมาข้างนอก...ผมใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงโดยที่ไม่ลืมหยิบจดหมายที่พี่นัทส่งมาให้
ผมแกะซองอย่างช้าก่อนจะหยิบกระดาษภายในออกมาแล้วไล่สายตาอ่านข้อความในจดหมาย
'สวัสดีเทม...วันนี้พี่มีเรื่องน่าตกใจมาบอกด้วย...เทมเคยบอกว่าทำงานอยู่ที่บริษัทxxxใช่ไหม?...พี่ถูกย้ายงานให้ไปทำที่นั่น2เดือนน่ะ...เราคงจะได้เจอกันที่นั่นสินะ...รู้สึกตื่นเต้นจัง
วรนัตร '
ข้อความที่เขียนก็มีแค่นั้น...
"ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะพี่แล้วนะ...จะทำให้ผมหลงไปถึงขนาดไหนกัน..."ผมหลับตาแล้วยกมือก่ายหน้าผากเบาๆ
ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ภายในนี้ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะปะทุออกมา...ผมไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้ชาย...แถมยังมีอายุมากกว่าตัวเองอีกต่างหาก
ผมแน่ใจในความรู้สึกตัวเองตั้งแต่ที่เห็นหน้าพี่นัทครั้งแรกแล้ว
ผมไม่เคยใจเต้นแรงขนาดนี้กับใคร
ผมไม่เคยโหยหาใครมากเท่านี้
ผมไม่เคยคิดถึงใครจนจะเป็นบ้าแบบนี้
และผมไม่เคยอยากสัมผัสใครแบบนี้มาก่อน
พี่นัทเป็นครั้งแรกของหลายๆความรู้สึกที่เกิดขึ้น
และยังเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้
แค่ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงหัวใจมันโหวงๆ...ไม่อยากแม้กระทั้งขยับร่างกาย
ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้ว...
ไม่สิต้องบอกว่ารู้ตั้งแต่ตอนที่ได้รับโน้ตใบเล็กนั่นแล้ว...
ผมชอบพี่นัท
ผมหลงพี่นัท
และผม...รักพี่นัท
ผมหลับไปพร้อมกับความคิดมากมายในหัว...แต่ถึงจะมีหลายเรื่องให้คิดแต่ก็มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในความคิดผม
'พี่นัท'
................................................
...............................
..............
....
.
เช้าวันต่อมาผมตื่นสายนิดหน่อยเลยต้องรีบทั้งอาบน้ำและรีดผ้า...ปกติผมจะรีดผ้าตอนกลางคืนแต่เมื่อวานในหัวมีแต่เรื่องพี่นัทเต็มไปหมดเลยทำให้ลืมไปซะสนิท
ตอนนี้ผมเลยต้องมายืนรีดผ้าทั้งๆที่ตอนนี้7โมงจะครึ่งแล้ว
ตอนแรกผมวางแผนไว้แล้วนะว่าจะไปถึงที่บริษัทเช้าๆเพื่อเตรียมกาแฟให้พี่นัท...พอพี่นัทมาถึงผมจะได้เป็นคนแรกที่ได้เจอ ได้ทักและได้พูดคุย
เนื่องจากวันนี้ผมไม่มีงานอะไรเร่งด่วนผมกะจะไปอยู่ที่ห้องพี่เขาทั้งวันเลย
แต่พอมาคิดอีกทีพี่เขาก็ต้องทำงานถ้าผมอยู่ด้วยคงจะรบกวนสมาธิพี่เขาเปล่าๆ....จะให้ทำไงล่ะก็อยากอยู่ข้างๆให้นานที่สุดนี่นา
ก่อนจะได้เจอก็เฝ้าคอยแต่จดหมายของพี่นัทจนจะเป็นบ้าพอเจอแล้วก็ดันจะทำตัวเป็นโรคจิตอีก...หรือเป็นสโตกเกอร์ดีล่ะ?
“...พี่นัท”ผมพึมพำชื่อพี่เขาในขณะที่เริ่มสวมเสื้ออุ่นๆที่พึ่งรีดเสร็จใหม่ๆด้วยความเร็วก่อนจะตามด้วยกางเกงขายาว...
ตอนนี้ผมต้องสะบัดเรื่องพี่นัททิ้งไปก่อนไม่งั้นผมได้สายแน่ๆถ้าเอาแต่เหม่อคิดมโนไปเรื่อยแบบนี้น่ะเพราะยังไงตอนนี้ผมก็คงไม่สารถทำตามแผนที่วางไว้ได้แล้วล่ะ...พี่นัทคงจะถึงที่บริษัทแล้วแน่ๆเลย...เท่าที่สังเกตพี่เขาดูจะเป็นคนที่มีความรับผิดชอบค่อนข้างสูง
“โธ่เว้ย!...ลืมกระเป๋าเงิน!!”ผมบ่นออกตอนที่กำลังจะเปิดประตูห้องแต่ดันนึกได้ว่าลืมกระเป๋าเงินไว้ที่ห้องนอน...ผมรีบวิ่งเข้าไปเอาแล้วสำรวจตัวเองอีกรอบว่าไม่ลืมอะไรแล้วก่อนจะรีบออกจากห้องไปแล้วตรงไปเข้าลิฟท์
ตึ๋ง!
ทันทีที่เสียงลิฟท์ดังขึ้นผมก็แทบจะวิ่งออกมาก่อนจะตรงไปยังที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ผม...ที่จอดมอเตอร์ไซค์ที่คอนโดผมจะอยู่ชั้นล่างสุดโดยแบ่งเป็นสัดส่วนแยกทั้งรถยนต์ มอเตอร์ไซค์หรือแม้แต่จักรยาน
ผมรีบวิ่งข้ามทางออกของที่จอดรถแล้วตรงไปยังมอเตอร์ไซค์ตัวเอง...พอจะหยิบกุญแจที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็...
“หายไปไหน!!!”ผมตะโกนขึ้นอย่างร้อนรนแล้วควักดูทีละกระเป๋า....จนแล้วจดรอดก็หาไม่เจอสักที...ผมใช้เวลานึกอยู่สักพักนึง...
“โธ่เว้ย!...อยู่บนห้อง!!”ผมบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องอีกครั้ง...ผมหันไปมองทางซ้ายก็เห็นรถเก๋งคันสีเงินกำลังขับมาผมเลยยืนรอให้ไปก่อน
แต่...
“....??”ผมมองรถเก๋งคันสีเงินอย่างงงๆ...แทนที่จะขับออกไปดันมาหยุดอยู่ข้างหน้าผมซะงั้น...ผมมองไม่เห็นคนในรถด้วยเพราะติดฟิล์มสีดำไว้
ไม่นานนักความสงสัยผมก็หายไปแต่แทนที่ด้วยความตะลึงหลังจากที่กระจกรถฝั่งคนขับหรือข้างที่ผมยืนอยู่นั่นแหละเลื่อนลงมาจนเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างใน
“พี่นัท!!”ผมอุทานอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
นี่ผมฝันอยู่เหรอ?
ทำไมพี่นัทมาอยู่นี่ล่ะ?
มารับผม...?
คิดได้เนอะไอ้เทม...พี่เขาจะรู้ว่าแกอยู่นี่ได้ไงเล่า!!!
“อย่ามัวแต่ทำหน้างง...รีบขึ้นมาสิจะสายแล้วนะ”พี่นัทที่นั่งอยู่ในรถส่งเสียงเรียกสติผมกลับมาด้วยสายตาตำหนินิดๆผมเลยได้แต่พยักหน้าแล้ววิ่งอ้อมไปขึ้นอีกข้างของรถ...หลังจากที่ผมขึ้นมาพี่นัทก็ขับรถออกไปทันทีระหว่างทางมีแต่ความเงียบและผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรก่อนดี
ตอนนี้ความเครียดจากการเร่งรีบเมื่อสักครู่นี้ได้อันตทารหายไปตั้งแต่ได้เห็นหน้าพี่นัทแล้ว...อารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อกี๊มันกลายเป็นความดีใจและปราบปลื้มที่ได้มาทำงานพร้อมกับพี่นัทแบบนี้...พอมาคิดดูอย่างมีสติอีกทีเหตุผลเดียวที่พี่นัทมาถึงก็ที่นี่ก็คงจะเป็น...
“พี่พักที่นี่เหรอครับ?”ผมถามออกไปตามความคิด
ก็มันไม่น่าจะมีเหตุผลอื่นแล้วนี่นา
“..ใช่...ไม่คิดว่าคุณก็จะพักที่นี่ด้วยนะ”พี่นัทตอบผมโดยที่สายตายังมองไปที่ถนนอยู่
‘คุณ’
พี่นัทเรียกผมว่าคุณเหรอ?
“พี่นัท....อย่าพูดสุภาพแบบนั้นกับผมได้ไหม?...ฟังดูห่างเหินยังไงไม่รู้”ผมบอกพี่นัทด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ...ผมไม่ชอบให้มาพูดสุภาพแบบนี้เลย
มันไม่ใช่
มันไม่ใช่จริงๆ
“...ที่บริษัทถ้าพี่พูดแบบนี้มันจะดีกว่านะ”พี่นัทให้ตุผล
“ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บริษัทสักหน่อย”ผมตอบกลับไปทันที
“....”แล้วพี่นัทก็นึ่งไม่ตอบอะไรผมกลับมา
“ถ้างั้นพี่ต้องเรียกผมว่าเทมและแทนตัวเองว่าพี่ตอนเราอยู่กันสองคนได้ไหมครับ?”ผมหันไปทางพี่นัทแล้วขยับหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆจนได้กลิ่นหอมๆของแป้งเด็กที่ลอยมาจากแก้มขาวๆนั่น
น่าฟัดชะมัด!
เอี๊ยดด!!
“เฮ้ย...!!”ผมอุทานทันทีที่พี่นัทเยียบเบรกมิดจนหัวผมเกือบทิ่มดีนะที่ไม่มีรถตามมาน่ะ
“..ทะ...ทำบ้าอะไรของคุณน่ะ!!!”พี่นัทหันมาตะโกนใส่ผมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำรามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง...เป็นภาพที่น่ารักซะจริงๆ
พี่นัทไม่ได้เป็นผู้ชายที่สวยเหมือนพวกที่ตัวเล็กตาโตๆแบ๊วๆพวกนั้นแต่ด้วยโครงหน้าที่ดูมีเสน่ห์จมูกโด่งนิดหน่อยดวงตาสีน้ำตาลเรียวๆ...มันอาจเรียกไม่ได้ว่าน่ารักในมุมของใครหลายๆคนแต่สำหรับพี่นัทเขาน่ารัก
น่ารักมากจนผมไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
ถ้าถามว่าน่ารักตรงไหนก็คงตอบได้แค่ว่าน่ารักไปหมดทุกที...ดวงหน้าที่น้ำตาลเข้มตามแบบฉบับคนไทยที่เบิกกว้างขึ้นเล็กในตอนนี้ ริมฝีปากสวยได้ได้รูปที่กำลังพึมพำคำด่าอะไรสักอย่างและแก้มแดงๆที่เหมือนลูกมะเขือเทศช่างน่ากิน เอ้ย น่าฟัดจริงๆ
“ทำอะไรเหรอครับ?”ผมถามด้วยรอยยิ้ม
“ก็เล่นขยับมาใกล้ขนาดนั้นนี่นา”พี่นัทตอบผมโดยที่ใบหน้ายังเป็นสีแดงอยู่
“ก็ผมกลัวพี่นัทไม่ได้ยินนี่นา”ผมตอบไปทันที
“...อยู่กันแค่นี้จะไม่ได้ยินไงยังไงล่ะ”พี่นัทเขาพึมพำแล้วเริ่มขับรถต่ออีกครั้ง
น่ารักจริงๆด้วย
“....”ผมนั่งเงียบๆแล้วเอนตัวพึงเบาะก่อนจะเอียงข้างนิดเพื่อมองใบหน้าของพี่นัทอย่างละเอียด...ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้
ผมไม่สนว่าจะไปสายหรืออะไรแต่ผมอยากอยู่แบบนี้....ได้ใช้เวลาร่วมกับพี่นัทมากขึ้น
แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว
“...จะจ้องพี่อีกนานไหมเทม?”เสียงของพี่นัทดังขึ้นมาขัดความคิดผม...พี่เขาไม่ได้มองมาทางนี้แต่น้ำเสียงที่พูดกับคิ้วที่ขมวดนั่นคงจะรู้แล้วสิว่าผมจ้องอยู่
ก็นะ...ผมเล่นจ้องไม่วางตาเลยนี่
“...อยากจ้องตลอดไปเลย”ผมหยอดพี่เขาไปสักหน่อย
“.....บ้า!”
“...!!!”ผมเบิกตาขึ้นนิดๆกับท่าทางและคำพูดของพี่นัท
‘บ้า!’
‘บ้า!’
‘บ้า!’
ด่าผมแล้วหน้าแดงด้วยน้ำเสียงแบบนั้น...
ใครมันจะไปโกรธลงครับพี่!!!
ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในตัวผมกำลังถูกปลุกขึ้นมา
อ่า....ถ้าผมไม่หยุดความคิดตัวเองไว้ผมต้องคว้าตัวพี่เขามาจูบลงโทษสักทีสองทีแน่ๆเลย
อดทนไว้ไอ้เทม!!
ผมพยายามทำสมาธิ...ในไม่ช้าผมก็กลับมาเป็นปกติ
แอบเห็นนว่าพี่นัทเหล่มองผมอยู่น่ะ
น่ารักจริง
ผมน่ะนั่งยิ้มแป้นเลยครับตอนนี้
“พี่ครับ...ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”ผมตัดสินใจพูดอะไรออกมาเพื่อทำลสยความเงียบและเป็นการเก็บข้อมูลไปด้วยในตัว
“...อืม”
“พี่พักอยู่ชั้นไหนครับ?”ผมถามทันทีที่ได้รับการอนุญาต
“..14”
ตึก ตัก ตึก ตัก
คำตอบของพี่นัททำให้หัวใจที่เริ่มสงบกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง
พี่นัทพักชั้นเดียวกับผม!!!!
อยากจะตะโกนให้ดังลั่นรถถ้าไม่ติดที่ว่าคนข้างๆเป็นพี่นัทล่ะก็นะ
“...เอ่อ...แล้วห้องเลยอะไรเหรอครับ?....ถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะครับ”ผมเอ่ยถามออกไป
ความจริงผมอยากรู้นะแต่ก็เข้าใจ...ถึงจะติดต่อกันทางจดหมายแต่พึ่งมาเจอกันแค่วันเดียวจะให้มาบอกเรื่องส่วนตัวพวกนี้มันก็คงไม่ใช่ง่ายๆ
“...04”
“อะไรนะครับ!”ผมถามอีกครั้งเพราะเสียงที่พี่นัทตอบมามันเบามากจริงๆ
“1404!!...ดังพอไหมเทม?!!”
ชัดเลยครับ!
1404
1404!
ห้องผม1403
1404กับ1403
1403กับ1404
ก็ข้างๆกันนี้!!!!
“จริงเหรอครับ!!”ผมหันไปถามพี่นัทด้วยเสียงอันดันกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
มันเป็นพรมลิขิต!
สวรรค์ชักพา!
โชคชะตาบันดาลให้!
จะอะไรก็ช่างผมขอขอบคุณครับบบ!!!
ผมมีความสุขที่สุดเลยโว้ยยยยย!!!
“ใช่...ทำไม?...มีอะไรกับห้องพี่เหรอ?”พี่เขาถามผมด้วยความสงสัย
“ผมเองก็อยู่ชั้นนั้นเหมือนกัน...จริงสิขากลับพี่ต้องให้ผมกลับด้วยนะผมไม่ได้เอารถมา”ผมบอกพี่เขาอ้อมๆแล้วเปลี่ยนเรื่องสะเลย
อยากอุบไว้ก่อน...เดี๋ยวค่อยบอกทีหลัง
“ได้สิ...แต่ตอนเย็นพี่ของแวะซุปเปอร์ก่อนถึงคอนโดหน่อยนะ”
“ไม่มีปัญหาครับ”...ถ้าได้อยู่กับพี่นานขึ้นจะไปไหนผมก็ไม่หวั่น
อ่า....วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีอะไรแบบนี้นะ
ดีจังเลยที่ผมตื่นสาย!
ดีจังเลยที่ลืมกุญแจรถ!!
ดีที่สุดที่ได้เจอพี่นัท!!!
................................................................................
มาอัพต่อแล้วค่ะ
ขอโทษมาช้านะค่ะพอดีออกไปทำธุระกับครอบครัวมาค่ะ :hao5:
จากนี้เราจะมาอัพอาทิตย์ละ2ครั้งแบบเต็มตอนนะค่ะ
ดูจากคอมเม้นท์ส่วนมากอยากให้มาลงแบบเต็มตอนเราก็จะเอาตามนี้นะค่ะ
ส่วนวันที่มาอัพคงจะเป็นวันพุธไม่ก็วันพฤหัสกับวันเสาร์ไม่ก็วันอาทิตย์ค่ะ :mew1:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์เลยนะค่ะ
ตอนหน้าจะเจอกับความเขินของพี่นัทและคำขอร้องของเทม :mew3:
ช่วยติดตามกันด้วยนะค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พรหมลิขิตจริงๆนั้่นล่ะ :-[
-
โอ้ยเท็นกะรู้นะว่ารักหลงพี่นัทมากแต่ขอร้องเก็บอาการหน่อยคนอ่านมันอิจฉา นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าจนคนข้างๆไม่กล้าเข้าใกล้ละ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เทมเป็นเช้าที่วุ่นวายจัง แต่เทมคงดีใจมว๊าก
เพราะได้ขึ้นรถไปทำงานกับพี่นัท ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยเทม(บานได้อีก)
-
เทมอย่าเพ้อมากได้มะ อิจฉา!!!
-
:katai2-1: เทมใจเย็น. ต้องอดทนไว้. พี่นัทขี้เขินนี่นา พี่เขาเสียสมาธิแย่
ใจจริงแกอยากจะลงไปกลิ้งกับพื้นแล้วสินะ เอาไว้ค่อยเนียนเข้าไปในห้องข้างๆแล้วค่อยกลิ้งแล้วกัน
เขินแทนทั้งคู่จริง :ling1:
ขอบคุณค่ะ
-
พร่ำเพ้อไปกับเทนด้วย
-
เทมนี่อาการหนัก. 5555
-
พรหมลิขิตบันดาลชักพา
ดลให้มาพบกันทันใด~
-
:impress2:
-
น่ารักอ่าาา
เทมเหมือนลูกหมาน้อยตัวโต 55555555
-
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ม้ายยย ฉันคิดว่าเป็นอย่างน้านนนน :hao7:
-
บ้า! เทมอย่าเพ้อพี่นัทของเค้านะ #ผิดๆ
ชอบบๆ รอต่อจ้า :myeye: :myeye: :myeye:
-
ทุกอย่างดูจะเป็นใจให้ไปหมด
-
:beat:
อิจฉาเทมว้อยยย อะไรๆก็เป็นใจให้เหลือเกิ๊นนนน พ่อคุณ
-
สวรรค์บันดาลแล้วน้องเทม :mew1:
-
อะไรจะโชคดีปานนั้น ชักจะหมั่นไส้แล้ว ระริกระรี้เหลือเกินนะน้องเทม
ในจินตนาการ เทมนี่เหมือนน้องหมาที่กำลังระริกระรี้ ป้วนเปี้ยนรอบตัวเจ้านายอะ
สายตาเป็นประกาย วิ่งไปวิ่งมาด้วยความดีใจ กระดิกหางด้วยความยินดี
โอ้ยยยยยย หมาน้อย! แบบนี้มันหมาน้อยชัดๆ จะยังไงก็ได้ แค่ได้อยู่กับเจ้านาย(พี่นัท)ของเขาก็พอใจ
-
พรมลิขิตชัดๆๆๆๆ รอตอนหน้าอย่างลุ้น เทมจะขออะไรอิอิ
-
เด็กคนนี้มันร้าย ค่อนไปทางคลั่งรักละเทม นี่ถ้าพี่เขาอนุญาตคงลากเข้าห้องไปปล้ำ 555
แต่พี่นัทเขาก็น่ารักจริงจัง ขี้เขินด้วยโคตรน่าเอ็นดูเลย จับมาฟัดรัวๆ เลยเทม
อย่างเทมนี่จะขี้หึงไหมนะ ท่าทางจะไม่ธรรมดา
ตอนเย็นซื้อของเข้าบัานด้วยกัน ก็ฟินไปอี๊ก
ขอบคุณค่ะ
-
โชคดีอะไรอย่างนี้น๊า อิอิ
-
รู้ห้องแล้วแบบนี้จะไม่ไปสิงที่ห้อง พี่นัท ตลอดหรอจ้า น้องเทม
-
มาแล้วๆๆ
:hao7:
หมาน้อยขี้มโน55555
-
เหวยยย เพิ่งตามมาอ่านจนทันค่ะ
รู้สึกเนื้อเรื่องละมุนละไมมาก :o8:
จีบกันผ่านจดหมายแบบน่ารักมากอะ
เฝ้านั่งรอจดหมายกัน พอไม่ได้ก็กังวลไปหมด หูยยยย น่ารักอะ
บทจะเจอก็เจอซะ คือเทมอ้อนเก่งมากนะ รู้สึกได้
แล้วแบบนี้พี่นัทจะไปไหนรอดดด
-
พึ่งมาอ่านคร้า ฝากเนื้อฝากตัวด้วยยยย
อ่าน้รื่องนี้แร้วฟินจิงๆอ่ะ
จีบกันได้ใสใส มุ้งมิ้งมากๆเรยอ่ะ
อานแระฟิน อิน อยากได้บ้างงงง 5555
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อจร้าาา ^^
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด
เขินจนตัวม้วน วรั๊ย!
ชอบแบบเน้ ชอบการโต้ตอบทางจดหมาย ขัดใจนิดหน่อยที่เขาเจอกันเร็ว
เราโรคจิตชอบให้เขารักกันยากๆ โฮะๆๆๆ :laugh:
แต่เจอกันก็ดี ชอบเวลาเขิน เวลาอ้อน คริคริ
ปล. ความเป็นจริงตู้จดหมายในคอนโดมักจะอยู่เป็นห้องกล่องที่ชั้นล้อบบี้นะ เราไม่เคยเห็นที่มาส่งตามห้อง
-
✉ จดหมายฉบับที่ 12✉ คำขอร้อง
หลังจากที่ผมได้ขับรถมาจนถึงที่บริษัทและเดินเข้ามาในบริษัทด้วยท่าทางนิ่งๆใครทักมาผมก็ทักตอบใครไม่ทักก็ไม่เป็นปัญหาอะไรแต่จะมีใครสังเกตไหมว่าความเร็วในการเดินมาค่อนข้างมากกว่าปกติที่ผมเดิน?.....พอผมหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ภายในห้องทำงานเท่านั้นแหละ....
ฉ่า!
“....”ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว...หน้าผมร้อนมากแบบที่ว่าไม่จำเป็นต้องไปส่งกระจกก็รู้ทันทีว่าหน้าผมมันแดงแค่ไหน?
อยากรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น?
อย่าเลย...ถือว่ามันผ่านแล้วผ่านเลยลืมๆมันไปเถอะ!!
เทมไปไหน...ไม่ขึ้นมาพร้อมกัน?
ใครมันจะขึ้นมากับไอ้เด็กฉวยโอกาสนั่นกันเล่า!!!
ก็ได้ๆ...ถ้าอยากรู้นักก็ขอย้อนกลับไปตอนที่ผมขับรถเข้ามาจอดที่จอดรถด้านล่างของบริษัท...
“พี่นัท...”เสียงอ้อนๆขอเทมดังขึ้นจากเบาะนั่งข้างๆผม
วันนี้ตอนที่ผมกำลังจะออกจากคอนโดผมก็ดันเจอเทมยืนโวยวายอะไรสักอย่างอยู่ตรงที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด....พอมองดูนาฬิกาก็เป็นเวลา7โมง40เข้าไปแล้ว...ผมก็เลยตัดสินใจไปจอดรถตรงหน้าเทมพร้อมกับให้เขาขึ้นมาด้วย
แต่ถ้าผมรู้ว่าการที่ให้เทมขึ้นมานั้นจะทำให้ผมเป็นบ้าได้ขนาดนี้ละก็....เชิญขี่จักรยานไปให้ถึงบริษัทเองเถอะ!
มีอย่างที่ไหนยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆตรงแถวๆแก้มผมทำเอาเกือบเผลอเอาหัวโหม่งแล้วไหมเล่า!!...แถมยังมีหน้ามาหยอดมุกหวานๆที่ใช้จีบหญิงให้ผมอีก
แต่ผมก็ดันบ้าที่ดันหน้าแดงใจเต้นไปกับทุกการกระทำที่คนข้างๆเป็นคนเริ่ม!!!
ตอนนี้ก็เหมือนกันเสียงอ้อนๆนั่นทำให้ผมไม่ไว้ใจอย่างบอกไม่ถูก
เอาตรงๆนะแค่เห็นสายตาอ้อนๆเป็นประกายวิ๋งๆของเขาผมก็แทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว...แถมนี่ยังมาทั้งท่าทางและน้ำเสียง
แต่ดีหน่อยที่ผมกำลังเลี้ยวรถเข้าจอดอยู่เลยทำให้ไม่สามารถหันไปมองสายตาอ้อนๆนั่นได้
“....”ผมเลือกที่จะเงียบแล้วดับเครื่องยนต์
“พี่นัททท~...”เสียงเรียกผมดังขึ้นมาอีกครั้งแถมยังยาวกว่าเดิมอีก
“....”ผมหันไปมองหน้าเทมแต่ยังไม่พูดอะไร
“พี่ครับ...พูดกับผมหน่อยสิ”เสียงอ้อนๆดังมาอย่างต่อเนื่องจนผมอยากจะรีบๆอออกไปจากรถแล้วเดินหนีมันซะเดี๋ยวนี้เลย
“...แล้วมีอะไรล่ะ?”ผมเอ่ยออกไปแล้วสบตากับเทมนิ่ง
“ผม...อยากขออะไรพี่สักอย่าง...ได้ไหมครับ?”เทมบอกผมด้วยแววตาจัง
ขอเหรอ...?
อะไรล่ะ....?
หรือว่าผมเผลอไปทำท่าทางแปลกๆอะไรใส่เทมรึเปล่า?
พอผมอยู่กับเทมทีไรมันเหมือนไม่ใช่ตัวผมเอง...ไม่สิมันก็เป็นตัวผมแหละแต่เป็นแบบที่ไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็นมาก่อน
มันอาจจะเป็นท่าทางที่ดูไม่ดี...เทมเลยอยากจะให้ผมเลิกทำ?
“...ได้สิ”ผมบอกเทมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเช่นกัน
ถ้าผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรที่ไม่ดีลงไปมันจะทำให้ผมปรับปรุงตนเองได้ง่ายขึ้น
“...ช่วย....ได้ไหม...?”เทมหลบตาผมแล้วพูดบางอย่างออกมาด้วยเสียงอันเบา
“อะไรนะ?...พี่ไม่ได้ยินเลย”ผมถามเทมอีกรอบ
“...ช่วยทำตัวให้น่ารักน้อยลงหน่อยได้ไหมครับ?!!”เทมหันหน้ามาทางผมแล้วหลับตาปี๋ตะโกนขึ้นสุดเสียงจนผมคิดว่าคงได้ยินไปถึงนอกรถแน่ๆเลย
“....!!!”
ฉ่า!
เมื่อกี๊....เทมบอกว่า....อะไรนะ?
ทำไมหน้าผมมันร้อนๆล่ะ
อ่า...ผมปิดแอร์แล้วนี่นา
ไม่ใช่สิ!!
“จะ...จะ...จะบ้าเหรอ!...คะ...ใครน่ารักกัน!!!”ผมตะโกนใส่เทมทั้งๆที่หน้าร้อนแทบไหม้นั่นแหละ
เกิดมาก็พึ่งเคยมีผู้ชายบอกว่าน่ารักนี่แหละ!
ผมเนี่ยะนะ!!
บ้า...ไอ้เด็กบ้า!!!
มาล้อเล่นอะไรกับผู้ใหญ่เนี่ยะ!!!
“อ่า...ทำตัวน่ารักอีกแล้ว...แบบนี้ผมก็แย่สิครับ”เทมบอกผมแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่เขยิบไปติดกับกระจกด้านของตัวเองโดยที่มีร่างสูงของเทมกำลังขยับมาคร่อมผมไว้อยู่...ใบหน้าเทมขยับเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆพร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ออกเขา
“....”ผมหลับตาปี๋แล้วหันหน้าไปด้านข้างทำให้เทมได้มีโอกาสเอาริมฝีปากมากระซิบข้อความบ้างอย่างกับผมได้ง่ายขึ้น
“...อย่าทำให้ผมคลั่งสิครับ....เดี๋ยวพี่จะแย่เอานะ”เสียงกระซิบเบาๆข้างหูทำให้ผมสะดุ้งขึ้นนิดๆ...อยากบอกว่าผมแทบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเทมพูดอะไร
ตอนนี้ผมได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองเท่านั้น
มันดังมากจนกลัวว่าคนข้างๆจะได้ยินไปด้วย
“...ผมไม่ทำอะไรหรอกครับ...อย่าหนีหน้าผมแบบนี้สิครับ”เสียงทุมบอกเบาๆ...ทำให้ผมกลั้นใจที่จะลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆหับไปสบตากับเทมที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“...”ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“พี่นัท...พี่น่ะน่ารักมากนะครับ”เทมที่สบตาผมพูดขึ้นอีกครั้ง
“...”ผมสัมผัสได้เลยว่าตอนนี้หน้าผมเริ่มมีควันขึ้นแล้วล่ะ
จะเน้นอะไรมากนักเล่า!!
“ถ้าผมขอสักหน่อย...พี่จะโกรธผมไหมครับ?”เทมถามผมหน้าซื่อๆที่เต็มไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม
แต่ถึงเทมจะทำหน้าอย่างนั้นผมก็ไม่หลงกลหรอกนะ
จะขออะไรก็ไม่รู้...แถมยังดูไม่น่าไว้วางใจสุดๆอีกด้วย
“...จะขออะไรล่ะ?”ผมพยายามรวบรวมสติแล้วเอ่ยถามออกไป
“ฮึ...ก็แค่....”เทมเอ่ยเบาๆก่อนจะขับหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆจนผมต้องหลับตาปี๋
ฟอดดด!!!
“...!!”สัมผัสหนักที่จรดลงที่แก้มของผมทำให้ผมสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นทันที...เทมที่เคยอยู่ใกล้ๆผมตอนนี้กลับไปนั่งเป็นปกติตรงที่นั่งของตัวพร้อมกับมองผมด้วยรอยยิ้ม
เมื่อกี้
เมื่อกี้
เมื่อกี้มัน...!!!
เทมหอมแก้มผม!!!!
“....อะ...!!!”ผมเบิกตากว้างขึ้นแล้วจ้องเขม็งไปทางเทม
มีคำด่ามากมายที่ผมอยากจะพูดออกไปพร้อมกับชกหน้าเด็กนี่ซักหมดสองหมัดแต่มันดันพูดไม่ออกเลยสักคำ
“หึ้ย!....ไอ้เด็กฉวยโอกาส!!!”ผมตะโกนขึ้นพร้อมกับปาสิ่งที่อยู่ในมือผมออกไปโดยไม่สนว่าจะโดนอีกฝ่ายไหมหลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งออกมาจากรถทันที
หลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ...ผมมานั่งเขินจนเป็นบ้าอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง...ตอนนี้ผมอยากจะหากระสอบทรายมาสักอันจะได้อัด! อัด!! อัด!!และอัด!!ให้หายเขินไปเลย...แต่ที่ไม่เข้าใจเลยก็คือผมเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ดันทั้งเขินทั้งหน้าแดงแถมยังใจเต้นรัวกับผู้ชายด้วยกันแบบนี้
หรือว่าผม...
จะเข้าสู่วัยทอง!!
ใช่ๆ...เพราะแบบนั้นอารมณ์มันเลยพุ่งพล่าน
ใช่แล้ว...มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
ผมนั่งเอาหน้าซุกมือตัวเองอยู่สักพักจนเริ่มรู้สึกดีขึ้น...สติผมค่อยๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง...ทำให้รู้ตัวทันทีว่าทำอะไรลงไปบ้าง?...
ผมขว้างกุญแจรถใส่เทม!!
ให้ตายสิ!!
เป็นการกระทำที่บ้าบอที่สุดในชีวิตเลย!!
มันเหมือนกับผู้หญิงที่พอไม่ได้ดั่งใจก็อาระวาดปาข้าวของแบบนั้นน่ะ!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู้ทำให้ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านชั่วขณะหนึ่ง
“เข้ามาครับ”ผมส่งเสียงบอกแล้วเริ่มมองหากระเป๋าใส่เอกสาร...แต่พอคิดดูอีกทีผมลืมเอาลงมาจากรถนี่นา
เฮ้อ...แล้วผมจะกล้าไปเจอหน้าเทมได้ยังไงล่ะ?
เล่นทำตัวแบบนั้นออกไป...ถึงฝ่ายนั้นจะผิดก็จริงแต่เทมก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายอะไรผมก็มีแต่หัวใจนี่แหละที่เต้นแรงเอาๆ
ถ้าเจอกันผมคงต้องขอโทษสินะ
“พี่นัท...”เสียงเรียกเบาๆทำให้ผมละสายตาจากสิ่งที่กำลังทำแล้วหันไปมองต้นเสียงทันที
เทม!!!
คนตรงหน้าผมคือเทมหรือนายธีราทรนั่นแหละ...เขาเดินเข้ามาหาผมโดยที่มีข้างหนึ่งถือถ้วยกาแฟและอีกข้างก็คือกระเป๋าใส่เอกสารของผมที่ลืมไว้ในรถ
เขาอุตส่าห์หยิบมาให้ผมเลยเหรอ?
แล้วดูที่ผมทำกับเขาสิ
บ้าเอ้ย...นายมันบ้าจริงไอ้นัท!!
“...เทม...พี่...”
“เดี๋ยวครับ....ขอผมพูดก่อนเถอะครับ...ก่อนที่พี่จะว่าอะไรผมขอให้ผมได้บอกอะไรพี่ก่อนเถอะ”เทมพูดขัดผมแล้ววางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะผมก่อนจะจับเก้าอีกผมหันไปอีกด้านที่เทมนั่งคุกเข่ารออยู่
“...??”ผมมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เดี๋ยวนะ...
รู้สึกว่าความจริงมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
“พี่นัท...ผมขอโทษที่ทำแบบนั้นกับพี่บนรถ...ผมไม่ได้ตั้ง..ไม่ใช่สิ...ผมตั้งใจ...โอ้ย!...ไม่ใช่...จะว่าไงดีล่ะเนี่ยะ!...ที่ผมหอมแก้มพี่มันเป็นความตั้งใจของผมเพราะว่าพี่น่ารักมากแต่ผมก็ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของพี่ก่อน...พี่คงจะรู้สึกรังเกียจ...ขยะแขยงที่โดยผู้ชายด้วยกันทำอะไรแบบนี้...ผมขอโทษต่อไปผมจะอดทนให้ได้เพราะ...เพราะงั้นอย่าโกรธผมเลยนะครับ”สิ้นเสียงของเทมที่พูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่แสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจนทำเอาผมไปต่อไม่ถูกเลย
นี่เขามาขอโทษผม!
ทั้งๆที่ผมควรจะเป็นฝ่ายขอโทษเขาเนี่ยะนะ!!
และที่บอกว่ารังเกียจ ขยะแขยงอะไรนั่นอีก
อะไรที่ทำให้เขาคิดไปแบบนั้นกัน!
“...เทม”ผมเรียกคนตรงหน้าที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าลงมองพื้นแต่ยังแผ่รังสีความกังวลออกมาไม่หยุด
“....ครับ?”เทมนิ่งไปสักพักก่อนจะยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
“...ฟังพี่นะ...”ผมใช้สองมือของตัวเองก้มลงไปสัมผัสกับใบหน้าของเทมก่อนจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองบ้าง
“....เทมไม่จำเป็นต้องขอโทษ...พี่ต่างหากล่ะที่ควรจะขอโทษ...”
“ไม่ๆ...ผมต่างหาก...”เทมพูดขัดผมพร้อมกับส่ายหน้าไม่หยุด...เขายกมือสองข้างของตัวเองขึ้นแล้วกุมมือผมที่สัมผัสอยู่ที่ใบหน้าเขา
“อย่าพึ่งพูด...ฟังพี่ก่อน”ผมไม่ยอมให้เขามาขัดผมอีกแน่นอน
แบบนี้มันก็เหมือนผมผิดมากขึ้นน่ะสิ
“....”เทมยอมเงียบแต่มือยังคงกุมมือผมไว้แน่นนกว่าเดิม...เรียกได้ว่าตอนนี้เทมกำลังซุกหน้าอยู่กับมือผมนั่นแหละ
พอเห็นแบบนี้แล้วเหมือนหน้าผมเริ่มร้อนๆขึ้นแล้วสิ
“พี่ขอโทษที่ปากุญแจใส่นะ...เจ็บมากไหม?”ผมเอ่ยเบาๆ
“...”เทมไม่ตอบแต่สะบัดหัวสองสามทีแล้วเงยหน้ามาผมต่อ
“...พี่ไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยะอะไรทั้งนั้น...พี่อาจจะแสดงท่าทางที่ดูเหมือนเป็นแบบนั้นออกไป...แต่ความจริงแล้ว...”พอพูดมาได้สักพักผมก็หยุดเพราะเริ่มคิดคำพูดต่อไปไม่ออก
ผมไม่เคยมาพูอะไรยาวๆแบบนี้มาก่อนเลย
“...”เทมยังคงนั่งมองผมนิ่งโดยไม่พูดอะไร...เหมือนเขากำลังรอฟังที่ผมจะพูดอยู่
“...พี่ก็แค่ตื่นเต้นมาก...ก็มัน...เป็นครั้งแรกที่มีคนมาชมว่าน่ารัก...แล้วก็มะ...มา...หอมแก้มแบบนี้”ผมอธิบายพร้อมกับหันหน้าหลบตาสายตาที่จ้องมองผมอยู่
เขินซะมัด
ทำไมนับวันผมยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกทีแล้วนะ
จะมาเขินอะไรกับเรื่องแค่นี้ล่ะ!
“จริงนะ...พี่ไม่ได้รังเกียจผมจริงๆนะ”เทมถามผมเพื่อย้ำความแน่ใจ
“....”ผมไม่ได้ตอบและไม่ได้หันไปมองทำเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเทมยังไงแล้ว
หมับ!
“...อ๊ะ...!”ผมอุทานขึ้นที่อยู่ๆก็มีสัมผัสบางอย่างเกิดขึ้นเหมือนกับถูกดึงเข้าไปกอดเลย
กอดเหรอ?
ผมหันไปมองข้างๆ...สิ่งที่ผมเห็นก็มีเพียงแค่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกับหูของเทมที่ขึ้นสีนิดหน่อยเท่านั้น
“ค่อยยังชั่วหน่อย...ผมนึกว่าจะโดนเกลียดซะแล้วสิ”เทมกระซิบโดยที่ใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่ไหล่ผม
“...”นี่ผมควรจะกอดตอบเขาดีไหมนะ
หรือควรจะอยู่เฉยๆแบบนี้ดี
“พี่นัท...”เสียงเรียกเบาๆข้างหูผมทำให้ร่างกายผมมันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างตื่นตัวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“...อะ....อะไร?”ผมถามเสี่ยงสั่น
เล่นมาเรียกชื่อแบบนี้ผมก็แย่สิ
“ผม...หอมแก้มพี่อีกได้ไหม?”ประโยคขอร้องที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนไม่ใช่แค่หน้าแต่ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนทั้งตัวแล้ว
เรียกว่าตัวผมกำลังจะสุก
“...จะถามทำไมล่ะ?...”ผมกระซิบตอบกลับไปเบาๆ
“ก็ผมอยากขอก่อน...ถ้าไม่ได้ผมก็คงต้องแอบทำเหมือนในรถเมื่อกี้”เทมพูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์
ถ้าจะเผด็จการขนาดนี้จะถามทำไมล่ะ!
“...ไม่ให้”ผมบอกออกไปตามตรง
ถ้าผมถูกหอมแก้มอีกครั้งผมได้เป็นลมแน่ๆ
“พี่นัท...อย่าทรมานผมเลยนะครับ...ขออีกครั้งนะครับแล้วผมจะไปทำงานแล้ว”เทมกระชับอ้อมกอดให้แน่ขึ้นแล้วกระซิบเสียงอ้อนอีกครั้ง
เสียงอ้อนๆแบบนั้น....
ผมแพ้ทางจริงๆนั่นแหละ
“...ครั้งเดียวนะ”ผมบอกเบาๆแต่ผมมันใจว่าเทมต้องได้ยินแน่นอน
“ครับ...ดีใจที่สุดเลยครับ”เทมคลายอ้อมกอดแล้วหันมาจ้องตากับผมด้วยรอยยิ้ม...ทั้งๆที่อยากหลบสายตาแต่ผมก็หนีสายตาของเทมไม่พ้นจริงๆ
เทมค่อยๆขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น...ผมหลับตาลงอย่างเขินอายแต่ปล่อยให้เทมทำตามใจ..ในไม่ช้าผมก็สัมผัสได้ถูกลบหายใจอุ่นๆข้างแก้มก็จะสัมผัสของริมฝีปากที่ประทับลงมาอย่างอ่อนโยน...เทมค้างไว้สักพักก่อนจะถอยออกมาพร้อมๆกับผมที่ลืมตาขึ้น
เราจ้องตากันอีกสักพักก่อนที่เทมจะยิ้มออกมาให้ผม
“ผมดีใจที่พี่ไม่รังเกียจ...ไว้ตอนเย็นผมจะมาหาที่นี่นะ...ความจริงอยากอยู่กับพี่ทั้งวันเลยแต่มีงานเข้ามาซะได้...พี่นัท...ขอบคุณครับ”
เทมบอกกับผมก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานผมไปปล่อยให้ผมนั่งอยู่ภายในเพียงลำพังโดยมีเสียงเต้นรัวของหัวใจเป็นเพื่อนทำงานจนกระทั่งเย็น
ความอบอุ่นที่ได้รับ
มันไม่ใช่แค่จากฝ่ามือที่สัมผัสหรือริมฝีปากที่ประทับแต่มันยังอบอุ่นไปหนึ่งข้างในหัวใจของผม...หัวใจที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรผมมาก่อนจนได้เจอกับเด็กคนหนึ่ง....
เทม
...............................................................................................
สวัสดีค่ะ
เมื่อฤดูการสอบผ่านไปการเรียนที่เข้มก็เข้ามาแทน
คะแนนบ้างวิชาช่างไม่น่าอวดเลยละคะ :mew6:
เมื่อคะแนนไม่ดีเลยมานั่งแต่งนิยายคลายเครียด(555+)
ตอนนี้หวานพอไหมค่ะ?
ถ้ายังไม่พอตอนหน้าจะเพิ่มให้หวานกว่านี้อีกค่ะ :mew1:
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ที่คอยเป็นกำลังใจและติชมนะค่ะ
ขอตอบคอมเม้นท์ของคุณ alternative นะค่ะ
เขียนมาว่า 'ปล. ความเป็นจริงตู้จดหมายในคอนโดมักจะอยู่เป็นห้องกล่องที่ชั้นล้อบบี้นะ เราไม่เคยเห็นที่มาส่งตามห้อง '
รู้สึกเหมือนตัวเองศึกษามาได้ไม่ดีพอเลยค่ะ...เรานึกว่าจะมีคนเอามาส่งไว้ที่ห้องให้เราเองซะอีก...ไว้เราจะลองปรับแก้ดูนะค่ะแต่คงต้องใช้เวลาหน่อยเราอยากให้เหมือนเป็นความจริงที่สุดถึงเนื้อเรื่องจะออกแนวเฝ้อฝันบางก็ตามที...ขอบคุณที่บอกข้อมูลดีๆให้ฟังนะค่ะ :hao5:
มีคอมเม้นเขียนมาถามเหมือนกันว่า 'ทำไมพี่นัทถึงไม่รู้ว่าอยู่ที่คอนโดเดียวกับเทมทั้งที่ได้รับจดหมายมาตั้งหลายครั้ง' เรารู้สึกถึงความไม่ละเอียดอ่อนของตัวเองเลยล่ะคะ...ถ้าปรับแก้แล้วจะนำมาลงใหม่นะค่ะตอนนี้ก็อ่านไปตามนี้ก่อนนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะค่ะ
ยินดีรับทุกคำติชมนะคะจะเอาไปปรับปรุงให้นิยายเรื่องนี้ให้ดีขึ้นค่ะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
หอมแก้มยังเขินขนาดนี้~~~~~!!!! ^//^
คนอ่านอย่างเรานี่ ฟิน เรยอ่ะ 555
พี่นัทนี่ไม่รอดมือน้องเทมจิงๆ แหล่ะ
รอแค่รู้ตัวว่า 'รัก' อิอิอิ (ไม่เกี่ยวกะวัยทองนะบอกเรย 5555)
-
:heaven. :impress2: ฟินอะไรอย่างนี้
ขอก่อนหอม ขอก่อนจูบ ขอก่อน :z1: คนอนุญาตมันจะพูดยังไงล่ะ. เขินแทนพี่นัทจริงๆเลย
ขอบคุณค่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะทั้งเรื่องเรียนและนิยาย
-
ความรักเริ่มสุกงอมแล้วน้าา~ เขินนน...จุง :-[
-
เขินเลยอะ อิอิ หวานซะ
-
ทั้งสองหนุ่มทำไมน่ารักน่าหยิกขนาดนี้ เทมนับวันยิ่งเหมือนหมาตัวใหญ่ๆอ้อนเจ้าของเข้าไปทุกวัน ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
หน้าจะไหม้หมดแล้ว
-
คนอ่านนี่ละลายแทนพี่นัทไปแล้ว :hao6:
มันน่ารักกุ๊กกิ๊กหวานแหว๋วมากเลย :-[
รอตอนตอนไปค่า คนเขียนสู้ๆนะค่ะ^^
-
ม่ายยยยยพอค่าาาาา ขอหวานๆอีกกกกกกก เอาแบบคาราเมลข้นๆเลยน่ะค่ะ หวานเจี๊ยบบบบบบบ
:ling1:
ชอบพี่นัทตอนเขินอาย มันน่ารักมากจริงๆนะ เริ่มเข้าใจความรู้สึกของเทมแล้วล่ะ :katai4:
-
เทมรุกเร็วมาก พี่นัทเขินหน้าแดงหมดแล้ว
:-[ :-[
-
ว้ายยยย
หอมแก้มกันแล้ววว
พูดถึงก็พัฒนาไวนะเนี่ยยย
-
:impress2:
-
555วัยทอง
-
โอ้ยฟินแก้มแตกกก :-[
-
เค้าหอมแก้มกันแล้ว เค้าหอมแก้มกันแล้วววว :-[
ฟินแก้มแตก เขินแทนนัทเลย
ตอนหน้าขอเลื่อนขั้นเป็นจูบนะ คึคึ :z1:
ปล.นัทอย่าทำตัวน่ารักให้มากนักเดี๋ยวจะโดนจับกดนะเออ :oo1:
-
ฉากหอมแก้มยังฟินได้ขนาด
อยากจะไปติดกล้องวงจรปิดในห้องทำงานพี่นัท
-
เทมทำให้พี่นัทเขินหน้าแดงไปหมดแล้ว คนอ่านอินตามเลยอ่ะ ตาร้อนเย้ยอิอิ
-
จะลอยละค่ะ ฟินมากกกก ฟินมากเว่อร์ พี่นัททำไมน่ารัก ทำไมเขิน ทำไมใจดี
น้องเทมทำไมกล้าทำ ทำไมทำถูกแล้ว ทำไมเจ้าเล่ห์นิดๆ น่าระกมากกกกค่ะ
ขนาดนี้แล้วเป็นแฟนกันเห้อจะรอไรอีก เด็กเค้าหลงพี่นัทมากนะคะ พี่นัทก็ไม่ต่าง
#ทีมเทมนัท
ขอบคุณค่ะ
-
น้องเทมขอแบบนี้ พี่นี่แทบอนุญาตให้หอมทั้งตัวเลยครับ
นัทก็เหมือนจะยับยั้งใจ มาดนิ่ง แต่ก็อ่อยเด็กทุกทีสิน่า :m12:
ปล. อีกครั้งหลังจากกลับไปอ่านอีกรอบ
ที่อยู่ของอพาร์ทเมนท์หรือคอนโดในกรุงเทพ จะต้องเป็นแบบนี้นะคะ
ชื่อผู้รับ
หมายเลขห้อง (xxxx) หรือเลขที่บ้าน (xxx/xx)
ชื่ออาคาร ซอย (ถ้ามี) ถนน (ถ้ามี)
แขวง..... เขต.....
กทม รหัสไปรษณีย์
ปล. 2 อย่าเพิ่งรำคาญกันเน้อ
-
เขินนนนนนนนนน เทมเอาเปรียบพี่นัทขนาดน้านนน
เดี๋ยวพี่นัทเขินจนน็อคจะทำยังไงจ้าาาาาาา ฮิฮิ
-
เทมรุกมากกกกกกกกกกกก
ตายแล้ว พี่นัทไม่รอดแน่ๆ
-
ณ ตอนนี้ ณ เวลา เขินนนนนนนนน แทนพี่นัทจังเลย :o8: :o8: :o8:
-
แบบว่า ฟิน ค่ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่นัทจะน่ารักเกินไปมั้ยเนี่ย :กอด1:
-
✉ จดหมายฉบับที่ 13✉ หวง
ในตอนเย็นนาฬิกาบอกเวลา5โมงซึ่งเป็นเวลาเลิกงานพอดี...
“อืม...”ผมเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อยเพื่อยืดกล้ามเนื้อที่ตึงๆอยู่เพราะนั่งตรวจเอกสารบัญชีของแผนกต่างๆมาทั้งวันโดยที่ไม่ได้ขยับไปไหนเลยสักนิด
ตอนกลางวันผมก็ไม่ได้ลุกไปกินที่ไหนเพราะไม่ค่อยหิวแถมเวลาการตรวจบัญชีของเดือนนี้ก็เหลือน้อยเต็มทีแล้วแต่ผมพึ่งเริ่มลงบัญชีเอง...แบบนี้จะทันไหมละเนี่ยะ!
ผู้ช่วยก็ไม่มี!
แย่สุดๆเลย
“....”ผมมองไปทางประตูที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะถูกเปิดออก...
แปลว่าเทมยังทำงานไม่เสร็จสินะ
ผมค่อยๆทยอยเก็บเอกสารจัดเข้าที่อย่างเป็นระเบียบก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายพร้อมกับตัดสินใจที่จะเดินไปหาเทมที่แผนกคอมพิวเตอร์ที่อยู่ข้างๆ
เมื่อตัดสินใจได้แล้วผมก็เช็คของทุกอย่างอีกทีว่าลืมอะไรไหม?
จะว่าไปเทมยังไม่ได้คืนกุญแจรถให้ผมเลยนี่นา
สองขาเรียวก้าวออกจากห้องทำงานส่วนตัวตรงไปยังห้องแผนกข้างๆ...พอหยุดอยู่หน้าประตูในหัวผมก็เกิดคำถามนึงขึ้นมา
ผมต้องเคาะประตูก่อนเข้าไปไหมนะ?
ก็จริงที่ปกติก่อนจะมีใครเข้ามาผมจะเคาะประตูทุกครั้ง...แต่นั่นคือผมอยู่คนเดียวในห้อง...แต่ว่าครั้งนี้อยู่กันเกือบสิบคนนั่นแปลว่าถ้าผมเคาะประตูผมอาจทำให้ทั้งห้องเสียสมาธิในการทำงานรึเปล่านะ?
ความคิดในหัวผมเริ่มตีกันไม่หยุด
ครื่นนนน~
“...อ๊ะ!...อ้าว...พี่นัท”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงของคุณสิริพงค์เดินออกมาจากห้อง...ดีนะที่เขาเห็นผมไม่งั้นต้องชนกันแน่ๆเลย
“สวัสดีครับ”ผมเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท
“ไม่เห็นต้องสุภาพแบบนั้นเลยพี่นัท...แล้วมีอะไรที่นี่เหรอ?...มาหาคนช่วยงานใช่ไหม?”คุณสิริพงค์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่นที่ดูไม่เข้ากับหน้าตานิ่งๆนั่นเลย
“เปล่าครับ...ผมแค่...”
“พี่นัท!!”
หมับ!
ผมยังเอ่ยไม่ทันจบประโยคเสียงของเทมก็ดังขึ้นพร้อมกับก้าวออกมาหาผมอย่างเร็วก่อนจะดึงผมให้ออกห่างจากคุณสิริพงค์
“...??”ผมหันไปมองเทมอย่างงงๆ
ทำไมต้องมาดึงผมออกไปแบบนั้นล่ะ?
“เฮ้ยๆไอ้เทม...แกจะทำอะไรพี่นัทเขานะ”คุณสิริพงค์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆโดยที่สายตาจ้องอยู่ที่มือของเทมที่จับข้อมือผมอยู่
“เปล่าพี่...ผมแค่รีบไปหน่อยเท่านั้น”เทมคลายมือผมออกแล้วหันไปตอบคุณสิริพงค์
“ทำอย่างกับจะกลับด้วยกันงั้นแหละ”คุณสิริพงค์พูดด้วยน้ำเสียงล้อๆ
“ก็...ตามนั้นแหละครับ...เนอะพี่นัท”เทมตอบคุณสิริพงค์ยิ้มๆแล้วหันมาขอความเห็นผมอีกคนหนึ่ง
“กลับทางเดียวกันเหรอครับพี่นัท?”คุณสิริพงค์หันมาถามผมอีกคนคนหนึ่ง
“อ่อ...ใช่ครับ”ผมตอบไปตามตรง
ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบรรยากาศมาคุๆนะ
“พี่นัทก็บอกไปสิว่าเราอยู่ด้วยกันน่ะ”เสียงของเทมดังขึ้นมา...คุณสิริพงค์ละสายตาจากผมแล้วไปจ้องเทมแทนแล้ว
“หมายความว่าไงไอ้เทม?”
“ก็หมายความอย่างที่ว่าแหละ...แล้วช่วยเลิกเรียกพี่นัทว่าพี่นัทด้วย!”เทมบอกคุณสิริพงค์เสียงแข็ง...ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้
ว่าแต่จะแพ้ชนะกันเรื่องอะไรล่ะ?
“ทำไมล่ะ...พี่นัทเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...ใช่ไหมครับ?”คุณสิริพงค์พูดหน้าตายิ้มๆแล้วหันมาถามผมเสียงหวาน
“....”ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าให้เท่านั้น
พอผมผมพยักหน้าเท่านั้นแหละเทมหันมาจ้องผมเขม็งเลย...สายตาดูโกรธๆด้วย
นี่ผมทำอะไรผิดกัน?
“...ผมเรียกพี่นัทว่าพี่นัทได้คนเดียว!...ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อพี่นัทแบบนี้...ผมหวง!!”สิ้นเสียงตอนกลับของเทมเขาก็คว้ามือผมแล้วลากออกไปจากตรงนั้นทันที
“....”ผมหันไปมองคุณสิริพงค์แล้วก้มหัวเป็นเชิงขอโทษแล้วขอตัวกลับก่อน
“....”คุณสิริพงค์พยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะโบกมือให้ผม
หลังจากนั้นผมก็ปล่อยให้เทมลากผมไปตามใจชอบ...เทมพาผมลงลิฟท์มาตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟท์เขาไม่ได้พูดอะไรเลยอาจเพราะมีคนอยู่เยอะด้วยก็ได้มั้งแต่ถึงเขาจะทำหน้าโกรธผมยังไงแต่เทมก็ยังคงจับมือผมอยู่แน่น....และยังแน่นขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย
ผมไม่เข้าใจว่าเทมโกรธอะไรผม
หรือเพราะว่าผมไปยืนรอเทมหน้าห้องนะ
จริงสิ...เห็นเทมบอกว่าวันนี้มีงานนี่นา...รึว่าผมเข้าไปขัดเวลาทำงานของเขา...เทมที่ยังทำงานไม่เสร็จก็เลยต้องหยุดงานที่ทำอยู่เพื่อจะกลับบ้านกับผม...แบบนี้ใช่ไหมนะ?
แปลว่าผมเป็นฝ่ายผิดสินะ
เทมกึ่งลากกึ่งเดินพาผมมาจนเกือบถึงรถเก๋งคันสีเงินของผม
ไม่ได้การล่ะ...ผมต้องขอโทษเทมก่อน
พรึ่บ!
“...เทม”ผมออกแรงบีบมือที่เทมกุมไว้เป็นเชิงเรียกก่อนจะยื้อโดยการหยุดเดินอยู่กับที่แล้วส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าเบาๆ
“....”เทมชะงักเมื่อผมเรียกก่อนจะหยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันหน้ามาผม
ถ้าเขาไม่หันมาผมก็เดินไปตรงหน้าเขาเองก็ได้
ผมไม่รอช้าที่จะดึงมือผมให้หลุดออกจากการกุมของเทมแล้วเดินไปด้านหน้าของเทม...มือสองข้างของผมสัมผัสเบาๆที่แก้มของเทมก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเทมที่กำลังก้มหน้ามองพื้นดินอยู่ให้มาสบตากับผมตรงๆ
ทันทีที่สายตาของเทมสบกับสายตาของผม...ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้มันไม่ใช่ความโกรธเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว...มันแฝงไปด้วยความกังวลและความสบสนปะปนกันไปหมด
ริมฝีปากเทมก็เม้มเข้าหากันแน่นเหมือนไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้
ถึงเขาจะไม่อยากรู้แต่ยังไงผมก็ต้องบอก
ผมไม่อยากให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้
“เทม...พี่ขอโทษนะ”ผมสบตากับเทมแล้วเอ่ยประโยคที่แสดงถึงความรู้สึกของผมออกไป
“...ทำไม...พี่ต้องขอโทษด้วยล่ะ”เทมจ้องผมด้วยแววตาที่ตกใจมากแถมยังถามผมเสี่ยงสั่นๆด้วย
“พี่ทำเทมโกรธใช่ไหมล่ะ?...พี่ก็ต้องขอโทษสิ”ผมบอกไปตามตรง
“พี่รู้เหรอว่าผมโกรธเรื่องอะไร”เสียงถามผมเสียงเบาพร้อมกับจ้องผมอย่างไม่ลดล่ะ
ดูเหมือนว่าเขาจะอยากรู้มากจริงๆแฮะ
“ก็ที่พี่ไปรอเทมหน้าห้องทำให้เทมต้องหยุดงานที่ยัง...”
“ไม่ใช่!!...ผมไม่ได้โกรธพี่เรื่องนั้นเลยสักนิด!”เสียงเทมตะโกนดังขึ้นแทรกประโยคที่ผมยังพูดไม่จบ
ผมมองเทมอย่างไม่เข้าใจ
“...”ถ้าไม่ได้โกรธเรื่องนั้นแล้วเขาโกรธเรื่องอะไรล่ะ?
“ผม...ความจริงไม่ได้โกรธหรอก...ก็แค่ไม่ชอบใจที่พี่ไม้เรียกชื่อพี่เท่านั้นเอง”เทมหลบตาแล้วบอกออกมาเบาๆ
“...ห๊ะ?”
“ผมไม่อยากให้ใครเรียกพี่ว่าพี่นัทนอกจากผม...ผมขอแค่นี้ได้ไหมครับ?”เทมหันหน้ามาหาผมอีกครั้งโดยส่งสายตาวิงวอนมาให้
เหตุผลที่เขาโกรธ...
แค่เพราะคุณสิริพงค์เรียกผมว่าพี่นัทเนี่ยะนะ!
อุ๊บ!
หมับ!
“ฮะฮะฮะ...หมาน้อยเอ้ย!”นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายที่ที่ผมหัวเราะออกมาขนาดนี้...ผมเอื้อมมือลูบหัวเทมพร้อมกับโยกเบาๆ
ตอนนี้ผมขำจนน้ำตาจะไหลแล้ว
“พะ...พี่นัท...นี่ไม่ใช่เรื่องน่าขำนะครับ!!”เทมเอ่ยเสียงดังทันทีที่ตั้งสติได้
“หื้ม?...น่าขำสิ...เรื่องแค่นี้เอง”
“สำหรับผมมันไม่ได้เป็นเรื่องเล็กน้อยนะ!”เทมบอกผมเสียงแข็ง
“เทม...ถึงคนอื่นะเรียกพี่ว่าพี่นัทเหมือนที่เทมเรียกแต่คนเดียวที่พี่แทนตัวเองแบบนี้และเรียกชื่อด้วยความสนิทมีแค่เทมคนเดียวนะ”ผมพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปลี่ยนจากลูบหัวมาเป็นสัมผัสบริเวณแก้มด้านขวาของเทมแทน
“....!!”เทมเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจจากการกระทำไม่ก็คำพูดของผมนั่นแหละ
ผิวของเทมเป็นสีแทนแต่ตอนนี้ผมแอบเห็นน่าว่าแก้มของเขาทั้งสองข้างนะขึ้นสีแดงชัดเลยล่ะ...ใครบอกว่าคนผิวสีแทนเวลาหน้าแดงจะมองไม่เห็นผมขอค้าน...ไม่เชื่อก็มาดูหน้าเทมตอนนี้สิครับ
อ่า...ความรู้สึกนี้เรียกว่าพอใจสินะ
ปกติผมมักจะถูกเทมทำให้เขินบ้างหน้าแดงบ้างแต่เขากลับไม่เคยหน้าแดงแบบผมบ้างเลย...มีครั้งนี้นี่แหละที่ผมทำสำเร็จ
เทมหน้าแดงแล้ว
“...กลับกันเถอะเทม”ผมบอกเทมโดยที่พยายามกลั้นยิ้มไว้
เทมบอกว่าผมน่ารัก
แต่ผมอยากจะบอกนะว่า...เทมเองก็น่ารักไม่แพ้ผมหรอกนะ
หมาน้อยเอ้ย!!
ผมเดินตรงมายังรถแล้วล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงตามปกติก่อนจะนึกได้ว่ากุญแจรถยังอยู่กับเทมนี่นา...ผมหันกลับไปหาเทม
“เทม..ขอ...”
พรึ่บ!
ตุบ!
“...!!!”
ผมยังไม่ทันจะพูดจบเทมก็ขยับตัวเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยไปจนหลังผมติดกับประตูรถ...เทมยกสองแขนขึ้นปิดทางหนีทั้งซ้ายขวาของผม...ผมเงยหน้ามองเทมอย่างงงๆว่าจะทำอะไร
แบบนี้ก็เหมือนว่าผมกำลังอยู่ในอ้อมกอดเทมเลยน่ะสิ
น่าอายซะมัด
ถ้าผมเป็นฝ่ายกอดเองจะไม่บ่นเลย เอ้ย! บ้าเหรอ!
“...เทม”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆ
เทมก้มหน้าลงมามองผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับเหมือนเด็กที่กำลังสนุกกับการเล่นของเล่นอย่างนั้นแหละ
“พี่นัท...”เทมก้มลงมากระซิบเบาๆที่หูทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“...พี่กำลังทำให้ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ”เทมกระซิบเบาๆพร้อมกับค่อยเลื่อนริมฝีปากมาสัมผัสที่หูผมก่อนจะเลื่อนขึ้นไปแถวขมับ...ลมหายใจร้อนๆของเขาที่ผมสัมผัสได้มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...
เหมือนมีมวลบางอย่างเกิดแถวๆท้องน้อยของผม
เทมย้ำจูบเบาๆที่ขมับผมสองสามครั้งก่อนจะต่อยไล่ปลายจมูกลงมาจนถึงแก้มผมแล้วประทับริมฝีปากลงอีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
“...อื้อ~.....พอแล้ว...”ผมบอกเสียงกระเส่า...ตอนนี้หน้าผมร้อนมากในหัวก็เริ่มหมุนๆแข่งขาเริ่มจะไม่มีแรงแล้ว
หัวใจผมเต้นที่รัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
มันเต้นเร็วมากกว่าเมื่อเช้าที่ถูกหอมแก้มอีก
“..พี่นัท...อีกนิด...จุ๊บ!...ผมขออีกนิด...จุ๊บ!”ผมกระซิบบอกพร้อมกับเปลี่ยนไปสัมผัสแก้มผมอีกข้าง...เสียงจุ๊บเบาๆที่ผมได้ยินยิ่งทำให้อุณหภูมิบนใบหน้าผมเพิ่มสูงขึ้นอีก
ไม่นะ...เหมือนจะเป็นลมเลย
“ทะ...เทม...พอ...พอเถอะ”ผมกลั้นใจบอกอีกครั้งพร้อมกับดันหน้าอกเทมเบาๆ
ถ้ามากกว่านี้ผมได้หมดสติจริงๆแน่
“...ครั้งสุดท้ายนะครับ...”เทมกระซิบข้างหูผมด้วยเสียงออดอ้อนและทรงเสน่ห์ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงผมหายใจอุ่นๆและริมฝีปากที่ประทับลงมาที่แก้มอีกครั้งหนึ่ง
เทมค้างสัมผัสนั้นไว้สักพักก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกห่างผมนิดหน่อย...
“....”ผมเม้มปากเงยหน้าขึ้นมองหน้าเทมที่กำลังยิ้มจนแก้มแทบปริมาทางผม
ถึงผมจะจ้องเขากลับด้วยสายตาดุก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวผมเลยสักนิด
“เดี๋ยวผมขับให้เองครับ...พี่นัทไปนั่งสบายๆเถอะครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนว่าเทมจะมีความสุขมากเลยนะ...ถึงผมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ
“...”ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งที่ข้างๆคนขับ
ในไม่ช้ารถเก๋งสีเงินก็เคลื่อนตัวออกจากบริษัท...ตลอกเวลาที่นั่งอยู่บนรถไม่มีเสียงพูดคุยของเราทั้งคู่...แต่บรรยากาศมันไม่ได้อึดอัดอะไรเลยสักนิด
จะมีก็แค่เสียงของหัวใจผมที่ดังขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ตื่นเต้นหรือเขินอะไร
มันเงียบจนผมได้ยินแม้กระทั้งเสียงหัวใจของคนขับรถที่ประสานเป็นจังหวะเดียวกัน...แค่นั้นมันก็เพียงพอให้ผมยิ้มออกแล้ว
ไม่ใช่แค่ผมสินะที่ใจเต้นแรงนะ
เทมเลี้ยวรถมายังซุปเปอร์ก่อนถึงคอนโด...
“...”ผมหันไปมองเทมอย่างงงๆ
นี่เขาจำได้ด้วยเหรอว่าผมจะแวะที่นี่
“มีอะไรเหรอครับที่นัท”เทมหันมาถามผมเมื่อจอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“...เปล่า...แค่ไม่คิดว่าจะจำได้ว่าพี่จะแวะมาที่นี่”ผมหลบสายตาแล้วพึมพำเบาๆออกไปแต่ผมมั่นใจว่าคนข้างๆต้องได้ยินแน่ๆ
“ผมจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ได้หมดแหละครับ”เทมบอกด้วยใบหน้ายิ้มๆก่อนจะลงจากรถไป
พวกเราเดินเข้ามา...ผมหยิบรถเข็นแล้วเดินตรงไปยังที่ขายของสดโดยที่มีเทมเดินตามมาติดๆ...ผมเลือกเนื้อเนื้อไก่แล้ววางลงบนตะกร้าก่อนจะหันไปเลือกพวกผักต่างๆบ้าง...ผมสังเกตเห็นนะว่าเทมมองผมอย่างตะลึง
คงไม่คิดว่าผมจะแม่บ้านขนาดนี้ละมั้ง
“พี่นัทเลือกของเก่งจังเลย”เทมเข็นรถเข็นตามผมมาแล้วพูดขึ้น
“...พี่ชอบทำอาหารนี่”ผมเหล่มองเทมนิดหน่อยก่อนจะหันไปเลือกหัวหอมต่อ
“แบบนี้ใครได้ไปเป็นภรรยาคงจะมีความสุขสุดๆเลย”เทมพึมพำแล้วมองผมด้วยรอยยิ้ม
“พี่เป็นผู้ชายนะเทม...ต้องมีภรรยาสิ”ผมหลบตาแล้วพึมพำให้เขาได้ยินเบาๆ
“ฮะฮะฮะ...”เสียงหัวเราะเบาๆทำให้ผมเลิกสนใจเทมแล้วหันมาเลือกผักอย่างอื่นแทน
หลังจากที่ผมได้ทั้งเนื้อ ผัก และไข่มาครบแล้วผมก็ตัดสินใจจ่ายเงินสักทีก่อนมันจะดึกมากไปกว่านี้...ดูเหมือนว่าตอนนี้เกือบจะ6โมงแล้วล่ะ
“เทมจะซื้ออะไรไหม?”ผมหันไปถามคนที่ทำหน้าที่เข็นรถให้ผม
“ไม่ครับ”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะเดินไปจ่ายเงินแล้วเอาของที่ซื้อไปเก็บไว้ที่หลังรถ...ในไม่ช้ารถก็เคลื่อนตัวออกจากซุปเปอร์แล้วตรงกลับไปยังคอนโด
ตึ๋ง!
เสียงลิฟท์ดังขึ้น...ทั้งผมและเทมเดินออกมาจากลิฟท์ตอนนี้พวกเราขึ้นมาถึงชั้นที่14แล้ว...ผมเดินมาจนถึงห้อง1404ซึ่งเป็นห้องของผมเอง
ผมกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในลิฟท์แล้วแต่ผมไม่มั่นใจว่าควรจะทำมันดีไหมแต่ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะทำ
“เทม”ผมหันหลังกับไปเรียกคนที่ถือถุงตามผมมา
“ครับ?”
“อ่อ...เทมบอกว่าอยู่ชั้นเดียวกันนี่ห้องไหนเหรอ?”ผมถามเทมออกไป...ถ้าอยู่ไกลผมจะได้ล้มเลิกความคิดนี้ซะ
“ก็...”เทมส่งเสียงออกมาแล้วเลื่อนสายตาไปยังห้องๆหนึ่ง...ผมเองก็มองตาไปเช่นกันสายตาผมที่เลื่อนตามเทมมาหยุดอยู่ที่ห้องข้างๆผม
1403
“ห๊ะ...?”
อย่าบอกนะว่า...
“ผมอยู่ห้องข้างพี่นี่แหละ...พรมลิขิตเลยเนอะพี่ว่าไหม?”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความสุขมากจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
อ่า...ถ้าอยู่ใกล้ขนาดนี้คงไม่มีปัญหาละมั้ง
“เทม”ผมเรียกอีกครั้ง
“ครับ?”
“ต่อจากนี้มีธุระอะไรไหม?”ผมลองถามดู
“ไม่มีครับ”เทมตอบกลับมาอย่างเร็วแล้วมองผมด้วยความสงสัย
“อ่อ...ถ้าว่าง...มาทานข้าวเย็น...ที่ห้องพี่ไหม?”ผมกลั้นใจเอ่ยปากชวนไปในที่สุด
เทมอุตส่าห์ช่วยผมเข็ดรถทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ซื้ออะไรเลยสักอย่าง...เขายอมเสียเวลาเกือบชั่วโมงเพียงแค่รอผมซื้อของเพราะงั้นผมคิดว่าควรจะตอบแทนอะไรเขาบ้าง...ซึ่งสิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ก็คงมีแค่การทำอาหารเท่านั้น
“ได้เหรอครับ?...จะรบกวนพี่รึเปล่า?”เทมถามผมเสียงใส...แววตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“ได้สิ...พี่เป็นคนชวนนี่นา”ผมบอกเทมพร้อมกับไขกุญแจเข้าไปในห้อง
“เข้ามาสิ”ผมหันไปเรียกเทมที่ยืนอยู่หน้าประตูแต่ไม่ยอมเข้ามาสักที
“...ขอรบกวนด้วยนะครับ”เทมเอ่ยเบาๆและก้าวเข้ามาภายในห้อง
“เทมรออยู่ที่ห้องรับแขกนะ...ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่เรียก”ผมบอกเทมแล้วยกถุงไปวางไว้ในครัว
“ให้ผมช่วยไหมครับ?”เทมที่ถือถุงอีกอันมาวางก่อนจะหันมาถามผม
“เทมทำอาหารเป็นไหมล่ะ?”
“...”เทมไม่ตอบแต่ส่ายหัวดิ๊กๆ
ผมยิ้มน้อยๆกับท่าทางแบบนั้น...ทำไม่เป็นแต่ก็ยังอยากจะช่วยงั้นสินะ
“ให้พี่ทำเองเถอะ...ไม่นานก็เสร็จแล้ว...อ่อ...ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ....เทมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้อีกสักพักค่อยมาห้องพี่”ผมบอกเทมไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดทำงานเป็นเสื้อแขนสั้นคอกว้างสีเขียวอ่อนกับกางเกงสีน้ำตาลที่สั้นเลยเข่ามาประมาณคืบหนึ่ง
พอผมออกมาก็ไม่เห็นเทมแล้วแปลว่าคงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแน่ๆเลย...ผมจัดเตรียมวัตถุดิบต่างๆให้พร้อมก่อนจะค่อยๆลงมือทำทีละอย่าง...วันนี้ผมทำพวกของง่ายเพราะเลยเวลาอาหารเย็นมามากแล้ว
ที่ผมทำก็มีผัดกระเพรา...ต้มจืดไข่น้ำใส่วุ้นเส้นและผัดผักรวมมิตร...ในเวลาไม่นานอาหารทั้งสามจานก็เสร็จออกมาน่ากินพร้อมๆกับข้าวที่หุงสุกแล้ว...ผมใช้เวลาไม่นานในการนำอาหารมาวางรอไว้บนโต๊ะ
กิ๋งก่อง!
เสียงกิ่งห้องผมดังขึ้น...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนกด
“กำลังจะไปตามเลย”ผมเปิดประตูพร้อมกับบอกด้วยท่าทางสบายๆ...ตอนนี้เทมอยู่ในเสื้อคอวีสีน้ำตาลกับกางเกงขาสามส่วนสีดำ...คนหล่อใส่อะไรก็หล่อสินะ
“....”เทมไม่พูดอะไรแต่มองหน้าผมอึ้งๆ
“....”ผมเลยเงียบและก้มมองตัวเองบ้างและก็รู้ว่าอะไรที่ทำให้เทมอึ้ง
คงจะเป็นผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนลายดอกไม้ที่ผมใส่อยู่แน่ๆเลย...มัวแต่จัดโต๊ะเลยลืมถอดออกเลย...น่าอายจริงๆ
“...โทษทีพอดีพี่รีบไปหน่อย...เข้ามาสิ”ผมบอกเทมแล้วเดินนำเข้ามาในห้องพร้อมๆกับถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วนำไปเก็บไว้ในห้องครัวตามเดิม
“ผมช่วยตักข้าวนะครับ”เทมเดินเข้ามาในครัวแล้วเดินไปหยิบจานมาสองใบ
“ขอบคุณนะ...งั้นพี่ไปเตรียมน้ำก่อน”ผมบอกเทมแล้วเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำออกมา
อาหารมื้อนี้ผ่านไปด้วยความสบายใจเพราะดูท่าเทมจะชอบอาหารที่ผมทำจนต้องของเติมข้าวชามที่2ซึ่งผมเองก็เกือบจะยิ้มหน้าบานแล้ว
ผมไม่ค่อยได้ทำอาหารให้ใครทานเพราะงั้นจริงไม่ค่อยมีใครมาชมผมว่าทำอาหารอร่อยมากเหมือนที่เทมทำ...แค่เขากินไปยิ้มไปแบบนี้ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ
การทานอาหารผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่กลับมีความสุขมากจนผมไม่อยากให้เวลาเดินเร็วเลย...แต่ก็อย่างว่ายิ่งเราอยากให้มันเดินช้าเท่าไหร่มันก็จะยิ่งเดินเร็วเท่านั้น...ผ่านไปแป๊บๆ
ตอนนี้ผมก็มายืนส่งเทมที่หน้าห้องของตัวเองซะแล้ว
“อาหารอร่อยมากๆเลยครับพี่นัท”เทมบอกผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ดีใจที่ชอบนะ...ครั้งนี้รีบไปหน่อยเลยไม่ได้ทำของหวานไว้..คราวหน้าพี่จะแก้ตัวใหม่นะ”ผมบอกเทมพร้อมยิ้มนิดๆ
“ผมมาได้อีกเหรอครับ!?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
“แน่นอนสิ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะเทม”
“พี่นัท...พรุ่งนี้ผมไปทำงานพร้อมพี่ได้ไหม?...แบบว่า...ไปรถพี่เหมือนเมื่อเช้านะครับ”เทมถามพร้อมกับสบตาผมเพื่อจะรอคำตอบ
ผมอมยิ้มกับท่าทางแบบนั้นไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ววันนี้
รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย
“ได้สิ...เสร็จแล้วเรียกพี่ละกัน...แต่ถ้าสายพี่ไม่รอนะ”ผมเอ่ยยิ้มๆแล้วหันหลังเดินเข้าห้องไปแต่ผมก็ได้ยินคำพูดที่ลอดผ่านประตูมาอย่างชัดเจน
“ครับ...ฝันดีนะครับพี่นัท”
“ฝันดีนะเทม”
...
มาอัพตอนต่อไปแล้วค่ะ
วันนี้มาช้านิดหน่อยเพราะมัวแต่ทำขนมอยู่คะ
หวังว่าตอนนี้จะถูกใจเพื่อนๆกันนะ...เทมเริ่มหึงหวงพี่นัทแล้ว
ตอนต่อไปมาดูว่าเทมจะสานต่อยังในวันหยุดที่ไม่ได้นั่งรถไปด้วยกัน
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่คอยติดตามนะค่ะ
ส่วนเรื่องเนื้อหาจะค่อยๆถยอยปรับแก้ถ้าเสร็จเมื่อไหร่จะเอามาลงให้คะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:-[
ดูท่าคืนนี้น้องเทมจะฝันดีนะเนี่ย ฮุฮุ
:pig4:
-
พี่นัทของน้องเทมทำอะไรก็ดูดีดูน่ารักไปหมดนั่นล่ะ ใช่ไหมเอ่ย~ :-[
-
คราวนี้ก็แฝงตัวเข้าไปอยู่ชิดติดจอพี่นัทได้เนียน ๆ แล้วสินะ
-
พี่นัทอย่าทำให้เทมมันหลงมากไปกว่านี้เลย
แค่นี้เทมก็แทบคลั่ง
-
น่ารักมากกก
อ่านแล้วรู้สึกดี :mew1:
-
:impress2:
-
ตอนนี้ยังแค่นั่งรถไปด้วยกัน อีกไม่นานคงได้อยู่ห้องเดียวกัน
ก็ลูกหมามันขี้อ้อน
-
เทมเอ้ยขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนยังหวงขนาดนี้ถ้าเป็นแฟนจะขนาดไหนเนี่ย :m20:
พี่นัทน่ารักมากกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่า
-
แอบฉวยโอกาสนะเจ้าหมาน้อย(?) :o8:
-
พี่นัทน่ารักกกก
-
:impress2: แหมพี่นัทก็ ของหวานก็คือ...ภายใต้ผ้ากันเปื้อนสีฟัาไงคะ
แอบระแวงกล้องวงจรปิดลานจอดรถอ่า ระวังหน่อยค่ะ เข้ารถก่อนค่อยจุ๊บนะเจ้าหมาเทม :katai3:
-
หู้ยยย หมาน้อยเทม หวงออกหน้าออกตามากอ่ะ อย่างนี้มันยิ่งหน้าแกล้งรู้หรือเปล่า 555
พี่นัท น่ารักมากเลย เทมเอาแต่ใจแค่ไหนก็ไม่โกรธ คิดว่าตัวเองผิดซะงั้น โถ
นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟน ยังโดนหอม โดนจุ้บแก้มไปตั้งหลายที
เป็นแฟนกันเมื่อไหร่ เทมคงยิ่งเพิ่มความหื่นเป็นร้อยเท่าแน่เลย อิอิ :o8:
น่ารักจังเลย ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
:o8: :o8:
-
ฟินไปเลยจ้า
-
แน่ใจว่านั่นคือหอมแก้ม???
เราคนอ่านยังเขินหน้าแทบไหม้ แสดงว่านัทใจแข็งแกร่งมากที่ไม่เป็นลม 555
ไป-กลับด้วยกัน ซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน ทำกับข้าวกินด้วยกัน.....
น่าอิจฉามากกกกกกกกกกก
-
อร๋ายยยยย น่ารักอะ พี่นัทน่ารักที่สุดเลยอะ
-
น้องเทมขี้หวงมาก แต่น่ารักดี นี่ขนาดพี่ไม้แค่ทักนะ ถ้าคนมาจีบไม่ต่อยเขาเลยเหรอ ชอบอ่ะพระเอกขี้หึง
พี่นัทก็น่ารัก ขอโทษน้อง โดนหอมไปหลายทีเลย ดูจะชินๆ กันแล้วเรอะ เป็นแฟนกันเลยไหมอิอิ
น่ารัก แม่บ้านแม่เรือนน่าเอามาเป็นเมียแบบสุดๆอ่ะ น่าอยู่ห้องเดียวกันชะมัดเลย 555
ขอบคุณค่ะ
-
มีหวงด้วยอ่ะหมาน้อยยยย หอม จุ๊บ ไม่หยุดเลย ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักที่สุดดดด รอตอนวันหยุด อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดด ฟินอ่ะ!!! >\\\\<
ตอนนี้นี่มีครบเรยอ่ะ ทั้งหึง ทั้งจูบ ดินเนอร์
ไม่ไหวแระ ขอหมอนนนน 555
-
พี่นัทผู้ใสซื่อ โถ่วววว ไม่รู้เรื่องเลยว่าเทมหวง
รู้สึกว่าเทมนี่รุกเอารุกเอาเลยแฮะ
แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้วม้ายยยย
-
(http://image.ohozaa.com/i/e9a/FJXlU5.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/ye9xgFXBeqhBcS5Z)
✉ จดหมายฉบับที่ 14✉ เดทแรก?
หลังจากที่พี่นัทบอกฝันดีผม...ผมก็ยิ้มหน้าบ้านก่อนจะวิ่งเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วมองหาห้องที่คาดว่าจะเก็บเสียงได้ดีที่สุด
‘ห้องนอน’
เมื่อผมคิดได้ผมก็ปรี่เข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูให้สนิทก่อนจะ...
“อ๊ากกกกกก!!!”ผมตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความอัดอั้นที่มี
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!”ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้าแล้วจริงๆแม้แต่ตอนนี้ปากผมมันยังหยุดยิ้มไม่ได้เลย
แค่นึกถึงพี่พี่นัทผมก็...
“อ๊ากกกกกก!!!...น่ารักๆๆๆๆ.....พี่นัทน่ารักเกินไปแล้ว!!”ผมกระโดดลงบนเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังจะพุ่งขึ้นสูงเรื่อยโดยไม่มีท่าทีที่จะดับลงง่ายๆ
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สดในชีวิตตั้งแต่ผมเกิดมา!
ผมขอประกาศไว้ ณ ที่นี้เลย!!!
มันจะมีวันไหนที่จะดีไปมากกว่านี้อีกล่ะ!
วันนี้ผมได้เจอพี่นัทในตอนเช้า
วันนี้ผมได้นั่งรถพี่นัทไปทำงาน
วันนี้ผมได้ขยับเข้าไปใกล้ๆแก้มขาวกลิ่นหอมๆนั่น
วันนี้ผมได้เห็นพี่นัทเขินหน้าแดง
แถมผมยังได้กระซิบข้างๆหูพี่นัทเป็นครั้งแรกด้วย
เท่านั้นยังไม่พอท่าทางน่ารักๆอย่างการเม้มปากนั่นช่างยั่วอารมณ์ผมดีเหลือเกินแต่ผมก็ต้องข่มใจไว้...แต่ยังไงก็ขอสักหน่อยก่อนจะทนไม่ไหวก็เลยฟัดแก้มเนียนๆนั่นไปสักทีแต่ไม่คิดว่าอาการเขินของพี่นัทจะถึงขนาดขว้างกุญแจรถใส่ผม
แต่ไม่โดนหรอกนะ...ผมรู้ว่าพี่นัทจงใจขว้างไม่ให้โดน(555+)
หลังจากนั้นผมก็ไปง้อพี่นัทถึงห้องทำงานก่อนจะได้ฟัดแก้มขาวๆนั่นอีกรอบ
สุขใจสุดๆเลยขอบอก!!
ผมว่านับวันผมยิ่งจะกลายเป็นโรคจิตแฮะ
ตอนเลิกงานผมก็ต้องรู้สึกหึง...
ใช่ผมยอมรับเลยว่าไม่ใช่แค่โกรธแต่ผมหึงด้วยอารมณ์ปนแปกันไปหมดจนผมไม่เข้าใจเอาง่ายๆก็คือผมหวงพี่นัท!!
แค่เห็นพี่นัทยืนคุยอยู่กับพี่ไม้ผมก็แทบบ้าแล้วแต่ดูพี่นัทเหมือนจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าทำให้ผมเป็นบ้าได้ขนาดไหน!
มันน่าจับมาลงโทษซะให้เข็ดจริงๆ
แต่อารมณ์ทุกอย่างของผมก็หายไปเพียงเพราะสัมผัสเบาๆที่ใบหน้าพร้อมกับประโยคที่เหมือนกับมีลูกศรรูปหัวใจมาปักอกเข้าอย่างจัง!!
‘เทม...ถึงคนอื่นจะเรียกพี่ว่าพี่นัทเหมือนที่เทมเรียกแต่คนเดียวที่พี่แทนตัวเองแบบนี้และเรียกชื่อด้วยความสนิทมีแค่เทมคนเดียวนะ’
ถือเป็นประโยคที่ทำให้ผมน๊อคไปเลยล่ะ...ทั้งรอยยิ้มทั้งเสียงหัวเราะที่ผมไม่เคยเห็นใครทำแล้วสดใสเท่าพี่นัทมาก่อน
แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่ารักบังตา
ผมเลยอดไม่ได้ที่จะจูบขมับพี่เขาซ้ำๆก่อนจะเลื่อนลงมาถึงแก้มเนียนนุ่มนั่นอย่างหลงใหล...ผมอยากจะอยู่แบบนั้นตลอดไปสัมผัสที่ได้รับมันทำให้สันชาติญาณผมถูกปลุกขึ้นมาได้ง่ายๆ
ใช่...ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายคนไหนก็ต้องมีกันทั้งนั้นแหละ
อารมณ์ทางเพศน่ะ!
“อ่า~...ยิ้มก็ดูดีทำกับข้าวก็อร่อย...แบบนี้ผมก็หลงแย่สิครับ”ผมนนั่งกุมหน้าผากของตัวเองอยู่บนเตียงโดยที่ในใจตอนนี้ลอยไปอยู่ห้องข้างๆแล้ว
แถมเสื้อผ้าที่พี่นัทใส่ออกมาต้อนรับผมก็เหมือนกับภรรยาที่ออกมาต้อนรับสามียังไงยังนั้นเลยนี่ถ้ามีประโยคคำถามอีกสักหน่อยนะ
ผมจะไม่ทนพูดตรงๆเลย
ประโยคคำถามอะไรงั้นเหรอ?
ก็แบบ...
‘จะกินข้าวก่อนหรืออาบน้ำก่อนดีล่ะเทม...หรือว่าจะ...กินพี่?’
“อ๊ากกกกก!!....คิดบ้าอะไรของแกเนี่ยะไอ้เทม!!!”ผมตะโกนลั่นแล้วเริ่มทึ้งหัวตัวเองเมื่อนึกถึงเสียงพี่นัทพูดประโยนนั้น
ให้ตายเถอะ...ถ้าเป็นจริงผมก็ไม่สนมันหรอกนะพวกข้าวเย็นหรืออาบน้ำน่ะ
“ห๊ะ!...ไอ้บ้าเทม...นี่แกเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ!!”บอกด่าตัวเองเมื่อสายตาของตัวเองเลื่อนมาหยุดอยู่ที่เป้ากางเกงของตนที่ตอนนี้สิ่งที่อยู่ภายในเริ่มขยายตัวขึ้นจนผมรู้สึกอึดอัดมากอย่างบอกไม่ถูก
จะว่าไปตั้งแต่ตอนที่ผมติดต่อกับพี่นัทผมก็แทบจะไม่ได้ไปเที่ยวหญิงหรือแม้แต่ช่วยตัวเองเลยนี่นา...จะรู้สึกขึ้นมาก็คงไม่แปลกอะไรใช่ไหม?
ผมค่อยๆปลดซิปกางเกงผมลง...น้องชายที่อัดอั้นอยู่ภายในผงาดขึ้นมาอย่างหน้าอาย...แค่นึกถึงพี่นัทก็เป็นได้ซะขนาดนี้แล้วเหรอ
“...อื้ออ~...”ผมค่อยใช้มือตัวเองรูดแก่นก่อนเบาๆก่อนจะค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ่า!...พี่นัท...อึ้ก!...อื้อออ~...”ผมขยับมือตัวเองเรื่อยๆโดยที่ในหัวคิดถึงแก้มขาวที่เนียนนุ่มนั่น...ต้นคอขาวเนียนกับหัวไหล่สุดเซ็กซี่ที่เผยออกมาจากเสื้อคอกว้างที่พี่นัทใส่ให้เห็นวันนี้...แถมยังกางเกงขาสั้นที่เผยต้นขาขาวที่น่าสัมผัสเป็นที่สุดจนผมต้องกลืนน้ำลายไปหลายรอบ
อยากจะถามเหลือเกินว่าพี่เขาไม่ได้จงใจยั่วผมใช่ไหม?
“อื้ม!...อ่า!...พี่นัท...พี่นัท...อื้ออ!...”ผมขยับมือตัววเองเร็วขึ้นๆโดยที่ในหัวมีแต่หน้าพี่นัททั้งตอนหน้าแดง...เม้มริมฝีปากบางนั่น
และก็...
‘เทม’
“อึก!...อ่าาา~...ซี๊ดดด~...พี่นัท!!!..”ผมกระตุกตัวแล้วรูดเร็วๆสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือของตัวเอง
นี่ผมเสร็จได้เพียงแค่นึกถึงพี่นัทตอนเรียกชื่อ?!!
“โอ้ย!!...แล้วครั้งต่อไปที่พี่นัทเรียกจะทำยังไงฟระเนี่ยะ!!!”ผมตะโกนออกมาอย่าเหลืออด
พี่นัทยั่วยวนเกินไป!
น่าสัมผัสเกินไป!
นี่ผมจะอดกลั้นได้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน!!
แต่ยังไงผมก็ไม่อยากจะบังคับหรือขืนใจพี่นัท
ถ้าพี่นัทไม่ได้เต็มใจผมก็จะไม่ทำ
การที่มีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวมันเป็นเรื่องที่ผมไม่ชอบมากที่สุด
“โธ่เว้ย....!!”ผมสถบออกมาก่อนจะลุกไปอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลียถึงผมจะรู้สึกแย่ที่ตัวเองมาทำอะไรแบบนี้ข้างห้องพี่นัทแต่ยังไงวันนี้ผมก็มีความสุขมากที่สุด
นี่ผมอาจจะใช้โชคของทั้งชีวิตหมดไปแล้วรึเปล่านะ
สติผมค่อยๆหลับไปพร้อมๆกับคำพึมพำที่ส่งไปถึงห้องข้างๆ
“ฝันดีครับพี่นัท”
.......................................................
.....................................
................
....
.
วันต่อมาผมก็ได้ไปทำงานพร้อมกับพี่นัท...ได้กลับบ้านพร้อมกับพี่นัทเป็นแบบนี้มาจนถึงวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดของทางบริษัทผมเลยอดไปทำงานพร้อมกับพี่นัทเลย
ถ้าผมได้ไปทำงานพร้อมพี่นัทจะให้ผมทำงานทุกวันก็ยังได้
แต่ละวันผ่านไปอย่างมีความสุข...ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านพี่อีกเลยก็เถอะ
พี่นัทไม่ชวนแล้วผมจะกล้าขอได้ยังไงล่ะ...แค่พี่เขาไปส่งแถมยังรับกลับด้วยก็เกรงใจพี่เขาจะแย่แล้ว
รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดแรกตั้งแต่พี่นัทย้ายมาทำงานนี่นา
“พาไปเที่ยวดีกว่า...”ผมพึมพำแล้วเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“เดทกับพี่นัท~...หื้ม~..ฮือ~...เดทแรกับพี่นัท~...อ่า~...”ผมยืนร้องเพลงพลางเลือกชุดที่คาดว่าจะแต่งออกมาแล้วหล่อที่สุดในตู้
ผมเป็นพวกที่ไม่ค่อยสนใจแฟชั่น...พวกเสื้อผ้านอกจากชุดทำงานแล้วก็มีแค่พวกเสื้อคอวีหรือคอปกเท่านั้นแหละกางเกงก็ขายาวไม่ก็สามส่วน
วันนี้ผมเลือกที่จะใส่เสื้อคอปกสีน้ำเงินกับกางเกงขาสามส่วนสีดำ...พอหมุนดูตัวเองในกระจกจนพอใจแล้วผมก็หันไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลา11โมงแล้ว
ก่อนเดินออกจากห้องผมก็ไม่ลืมที่จะสำรวจว่าลืมของอะไหมจะได้ไม่เสียหน้าต่อหน้าพี่นัท...เมื่อเช็กว่าทุกอย่างพร้อมแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องแล้วหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องข้างๆหมายเลข1404ซึ่งก็คือห้องของพี่นัทนั่นเอง
“สู้สิเทม!!...แค่ชวนไปเที่ยวเท่านั้นเอง”ผมบอกกับตัวเองก่อนจะ...
กิ๋งก่อง!
กดกริ่งหน้าห้องของพี่นัทด้วยใจเต้นรัว
อยู่ๆความมั่นใจที่มีก็เริ่มลดลงจนถูกแทนที่ด้วยความกังวล
แอ๊ดดด~
“อ้าว!...นึกว่าใคร...เทมเองเหรอ?”เสียงของพี่นัทดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกกว้าง
“...”ผมเบิกตาอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
พี่นัท...ที่อยู่ในชุดที่ดูยังไงก็เรียกได้ว่าชุดนอน?...เสื้อกล้ามสีขาวย้วยๆที่แค่ก้มก็มองเห็นยอดอกเม็ดสีชมพูสวยกับผิวขาวเรียบเนียนราวกับไม่เคยได้แตะต้องแดด
เอื้อก!
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างอย่าลำบากเมื่อเลื่อนสายตาลงไปที่กางเกงบ๊อกเซอร์แสนสั้นลายทางหลากสีสัน...ขึ้นชื่อว่าบ๊อกเซอร์คงไม่มีขายาวหรอก
กางเกงขาสั้น(มาก)ที่เผยขาเรียวยาวให้ปรากฏต่อสายตาผมจนอดไม่ได้ที่จะจ้องต้นขาพี่เขาที่กำลังยั่วยวนผมอยู่
กางเกงขาสั้นนี่ใส่เหมือนไม่ได้ใส่...เหมือนใส่กางเกงในมากกว่า
เรียกได้ว่าก็สั้นพอๆกันนั่นแหละ
แต่แบบนี้ก็อาหารตาของผมเลยล่ะ
“เทม?...มีอะไรรึเปล่า?”พี่นัทถามผมที่เอาแต่จ้องต้นขาเรียวขาวหน้าสัมผัสของตัวเองอยู่
“อ่อ...สวัสดีครับ...ผมมารบกวนพี่รึเปล่า?”ผมผละสายตาออกจาต้นขาที่แสนเย้ายวนแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาพี่เขาที่มองมาทางผมอย่างงงๆ
“หื้อ...ก็...นิดหน่อย....แล้วมีอะไรล่ะเทม?”พี่นัทลังเลก่อนจะตอบผมแต่คำตอบของพี่เขาทำเอาผมใจแป้วไปเลย
พี่นัทเขาไม่ว่าง
“เหรอครับ...งั้นก็ไม่เป็นไรครับ...ขอโทษที่รบกวน”ผมบอกพี่นัทด้วยน้ำเสี้ยงเศร้าๆก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับห้อง
หมับ!
“ดะ...เดี๋ยวสิ...ตกลงมีอะไรเหรอเทม?...บอกพี่มาก่อนสิ”สัมผัสของแขนที่ถูกรั้งกับเสียงของพี่นัททำให้ผมหันกับไปหาพี่เขาอีกครั้ง
พี่นัทมองผมด้วยสายตาที่เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
นี่ผมทำให้พี่เขาเป็นห่วงอีกแล้วเหรอ?
“ไม่มีอะไรหรอกครับ...ผมแค่จะมาชวนพี่นัทไปเที่ยวเท่านั้นเห็นว่าพี่พึ่งมาแถวนี้ครั้งแรก”ผมอธิบายด้วยท่าทางเศร้าๆ
สงสัยวันนี้คงต้องอยู่คนเดียวทั้งวันแล้วล่ะสิ
แต่ก็ยังดีที่ได้เห็นหน้าพี่นัทแบบนี้
“เอ่อ...พี่ต้องขอโทษด้วย...พอดีมีบัญชีที่ยังทำไม่เสร็จอยู่อีกหลายตัว”พี่นัทอธิบายให้ผมฟัง...น้ำเสียงของพี่เขาฟังดูเหมือนกำลังเสียใจเลย
“ไม่เป็นไรครับ...ผมเข้าใจ...งั้นผมขอกลับก่อนนะครับ”ผมเอ่ยลาพี่นัทแล้วหมุนตัวเพื่อจะกลับห้องของตัวเองจริงๆสักที
หมับ!
“...??”แรงดึงที่แขนทำให้ผมต้องหันกลับไปมองหน้าพี่นัทอย่างงงๆอีกครั้ง
“.......ไหม?”พี่นัทก้มหน้าลงแล้วพึทพำอะไรบางอย่างออกมาซึ่งผมไม่ได้ยิน
“อะไรนะครับ?”ผมถามย้ำอีกครั้งนึง
“จะ...จะเข้ามาในห้องพี่ก่อนไหม?”พี่นัทเงยหน้าขึ้นแล้วพูดเสียงดังฟังชัดด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างหน้าสัมผัส
พี่นัททำตัวน่ารักแบบนี้อีกแล้ว
หื้อ...?
เมื่อกี๊พี่นัทถามว่าไงนะ
“จะ...จะเข้ามาในห้องพี่ก่อนไหม?”
“จะ...จะเข้ามาในห้องพี่ก่อนไหม?”
พี่นัทชวนผมเข้าห้อง!!!!
ผมรีบหันไปมองพี่นัทอย่างไม่เชื่อสายตา
หัวใจผมตอนนี้กำลังเต้นเร็วขึ้นด้วยความดีใจและตื่นเต้น
“....”พี่นัทเม้มปากแน่นแล้วจ้องผมอย่างแน่วแน่
“ไม่รบกวนพี่เหรอครับ?”ผมถามออกไปตามตรง
ถึงแม้จะอยากตกลงขนาดไหนแต่ผมก็ไม่อยากจะรบกวนเวลาทำงานของพี่เขาหรอก
ผมรู้ว่าการทำบัญชีต้องใช้สมาธิมากเพราะงั้นไม่ควรที่ผมจะไปรบกวนพี่เขาในตอนนี้
“....ไม่เลย”พี่นัทตอบแล้วส่ายหัวดิ๊กๆอย่างน่ารักจนผมเผลอยิ้มตามกับท่าทางแบบนั้น...ท่าทางเหมือนเด็กๆ…น่ารัก
ในเมื่อพี่เปิดทางให้ขนาดนี้ผมก็ขอทำตามใจบ้างนะครับ...
พี่นัท!!
“งั้นก็ขอรบกวนด้วยนะครับ”ผมบอกพี่นัทด้วยรอยยิ้ม
พี่เขาพยักหน้าสองสามทีก่อนจะเปิดประตูออกกว้างให้ผมเดินเข้าไปภายใน...ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิมกับวันก่อนที่ผมมายกเว้นห้องรับแขกที่ปกติจะมีทีวี โซฟา2-3ตัวกับโต๊ะญี่ปุ่นแต่ตอนนี้กลับมาโน๊ตบุ๊คที่ถูกเสียบสายต่อเข้ากับปลั๊กไฟวางเปิดหน้าเด็กท๊อปอยู่แถมรอบๆก็เต็มไปด้วยเอกสารมากมายและยังมีสมุดกับปากที่ถูกวางไว้ข้างๆด้วย
แปลว่ากำลังนั่งทำงานอยู่สินะ
“อ่ะ...นี่น้ำเลม่อนโซดาพี่พึ่งทำเมื่อเช้าลองชิมดูสิ”พี่นัทเดินมาทางผมพร้อมกับแก้วน้ำที่ภายในเป็นสีเหลืองอ่อนดูซ่าๆและมีชิ้นเลม่อนหั่นประดับไว้ที่ข้างแก้ว
“ขอคุณครับ...พี่ครับ...ผมไม่รบกวนแน่ใช่ไหมครับ?”ผมรับแก้วน้ำเลม่อนโซดามาแล้วถามพี่เขาอีกครั้งหนึ่
“ไม่เลย...แต่ถ้าเทมเบื่ออยากจะกลับห้องพี่ก็ไม่ว่าหรอกนะ”พี่นัทบอกผมยิ้มๆ
“ไม่ใช่นะครับ...ผมแค่คิดว่าจะเป็นการรบกวน...ผมอยากอยู่กับพี่นะ...ถึงกลับไปห้องผมก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี”ผมส่ายหน้าแล้วอธิบายให้พี่นัทเข้าใจ
พี่นัทต้องเข้าใจผิดว่าผมไม่อยากอยู่กับพี่เขาแน่ๆเลย
ผมอยากอยู่กับพี่เขาจะตายไป
อยากอยู่นานๆเลยด้วย
“งั้นก็เลิกถามได้แล้ว....นั่งที่โซฟาสิจะไปหาหนังสือที่ตู้อ่านเล่นก็ได้นะ...พี่ขอทำงานอีกสักพักแล้วจะไปทำอะไรให้กิน”พี่นัทบอกผมแล้วชี้ไปทางชั้นหนังสือที่อยู่ข้างๆทีวีก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างล่างโซฟาท่ามกลางเอกสารมากมายและโน๊ตบุ๊ค
“....”ผมนั่งลงพร้อมกับยกแก้วเลม่อนโซดาขึ้นมาดูด...สัมผัสของความเปรี้ยวของเลม่อเข้ากับความซ่าของโซดาได้เป็นอย่างดี...เป็นเครื่องดื่มที่ทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาจริงๆ
ทำอะไรก็อร่อยไปหมดเลยแฮะ
ผมยิ้มกับความคิดของตัวเองแล้วมองหน้าด้านข้างของพี่นัทตอนทำงาน...ดูเหมือนพี่เขาจะเข้าโหมดทำงานเต็มตัวแล้วล่ะ...
ผมมองท่าทางเวลาทำงานของพี่นัทไปอย่างลืมเวลา...พี่เขาช่างมีเสน่ห์อย่างล้นเหลือจริงๆทุกท่าทางทุกกริยามันช่างน่าดึงดูดอยู่เสมอแม้แต่ตอนนี้สีหน้าจริงจังเวลาทำงานคิ้วที่ขมวดน้อยๆช่างดูน่ารักแววตาที่จดจ่อกับเอกสารและริมฝีปากที่พึมพำตามข้อความนั้นเบาๆ
น่าดูไปหมด...พี่นัทดูจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมีอิทธิพลกับผมมากแค่ไหนแถมยังไม่ระวังตัวเลยด้วย...มีอย่างที่ไหนที่ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นที่พอนั่งลงแล้วก้มลงหน่อยๆก็เห็นไปถึงไหนต่อไหนแถมกางเกงที่สั้นอยู่แล้วพอนั่งลงก็หดสั้นขึ้นไปอีกจนเห็นขอบกางเกงในสีขาวโผล่ออกมา
ที่มันนรกสำหรับผมชัดๆ
“...อดทนไว้ๆ”ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ผมส่ายหน้าแรงๆสองสามทีแล้วลุกขึ้นไปหาหนังสือที่น่าสนใจก่อนจะหยิบมานั่งอ่านที่โซฟาตัวเดิม
บรรยากาศเงียบๆที่ชวนให้อบอุ่นหัวใจค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆโดยที่ทั้งคู่ๆค่อยมีสายใยที่ผูกกันแน่นขึ้นเรื่อยๆ
ผมเงยหน้ามองดูนาฬิกาข้อมือตัวเองก่อนจะพบว่าเวลาผ่านไปกว่า4ชั่วโมงแล้วที่ผมยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องพี่นัทตอนนี้บ่าย3กว่าแล้ว
“...”ผมหันไปมองพี่นัทที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างลืมเวลา...ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
ตอนนี้ผมมีความสุข...มีมากจนบางทีก็รู้สึกกลัว
ถ้ามันเป็นแค่ความฝันแล้วผมต้องตื่นขึ้นมาในโลกของความเป็นจริงโดยที่ไม่มีพี่นัท...ถึงตอนนั้นผมคงจะรู้สึกแย่มากแน่ๆ
ผมปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปเรื่อยๆโดยที่ผมใช้เวลาทั้งหมดไปกับการนั่งมองพี่นัทราวกับจะจดจำทุกรายละเอียดของคนตรงหน้า
“อื้ม...เกือบเสร็จแล้ว...อ๊ะ...5โมงกว่า!!”พี่นัทยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนเงยขึ้นไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนังบนทีวีแล้วอุทานออกมาอย่างตกใจ
“เทม?!”พี่เขาหันมามองผมที่นั่งมองอยู่อย่างสงสัย
“ครับ?”ผมตอบรับพี่เขาด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ...นี่มันเลยเวลากินข้าวกลางวันไปแล้วนะถ้าเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะทำไง!!”พี่นัทยืนขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับคำบ่นแววตาของพี่นัทแสดงความห่วงใยผมออกมาอย่างชัดเจนจนผมรู้สึกดีมาก
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ!!”พี่นัทพูดต่อ...ผมเลยจำเป็นต้องหุบยิ้มทันที
“ถ้าผมเป็นโรคกระเพาะตอนนี้ก็ดีสิครับ”ผมเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ทำไมล่ะ?”
“ผมจะได้เห็นท่าทางของพี่นัทที่เป็นห่วงผมแบบนี้ไง”ผมบอกแล้วเงยหน้าจ้องเข้าไปในดวงตาของพี่นัทที่สั่นระริก
“...บ้า!...ใครจะห่วงกัน!...เดี๋ยวพี่ไปทำข้าวให้รอก่อนนะ”พี่นัทบอกผมแล้วเดินเข้าห้องครัวไปอย่างรีบร้อน...แต่ถึงจะรีบยังไงก็ไม่รอดสายตาผมไปได้หรอก
ใบหน้าแดงๆนั่น
ผมเห็นชัดเลยล่ะครับ
“หึ...ท่าทางแกจะหลงหัวปักหัวปำเลยล่ะไอ้เทม”ผมพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้มกว้าง
ท่าทางตอนเขินแบบนั้นเป็นข้อพิสูจได้เลยว่าพี่นัทเองก็ต้องรู้สึกหวั่นไหวกับผมบ้างแหละ...ปกติพี่นัทจะเป็นคนที่วางตัวดีนิ่งๆและใช้เหตุผลเสมอทุกๆครั้งที่ต้องทำงานร่วมกับผู้อื่น
ผมดีใจที่เป็นคนเดียวที่เห็นท่าทางแบบนี้ของเขา
มื้อกลางวันควบเย็นของผมกับพี่นัทเป็นอาหารง่ายที่มีคุณค่าทางจิตใจอย่างมาก...มีทั้งกะหล่ำปลีผัดน้ำปลา...ต้มข่าไก่แล้วก็ปลาทอด
เป็นอีกมื้อที่ผมยิ้มไปกินไปเพราะมีพี่นัทนั่งกินอยู่ข้างแบบนี้...หลังจากที่ผมช่วยเก็บล้างเสร็จพี่นัทก็เดินออกมาส่งผมที่ประตูหน้าห้อง
“เจอกันวันจัทร์นะเทม”พี่นัทบอกลาผม
“พรุ่งนี้ผมมาหาไม่ได้เหรอครับ?”ผมถามพี่นัทด้วยน้พเสียงอ้อนๆ
“...”พี่นัทเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกลับไปเป็นปกติแล้วเม้มริมฝีปากแน่น
ผมละกลัวปากจะแตกจริงๆถ้าเม้มมากๆแบบนี้
เวลาผมหยอดคำหวานพี่นัทมักจะแสดงท่าทางน่ารักๆแบบนี้เสมอมันเลยอดไม่ได้ที่จะแกล้ง...ก็อยากทำตัวน่ารักทำไมล่ะ
“ว่าไงครับพี่นัท?”ผมแกล้งถามย้ำอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
“อืม...”พี่นัทตอบผมเสียงเบาแล้วก้มหน้าลง
“ 'อืม'...อะไรครับ?”ขอแหย่อีกหน่อยเถอะแล้วผมจะเลิกแล้วจริงๆ
“พรุ่งนี้ผมจะทำคุ๊กกี๊อยากมาก็มา!...เด็กบ้าเอ้ย!!”
ปัง!
พี่นัทตะโกนใส่ผมด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดก่อนจะปิดประตูห้องใส่ผมดังปัง!
“ฮะฮะฮะ...”ผมหัวเราะกับท่าทางน่ารักๆของพี่นัทก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเองไปในที่สุด...
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมยิ้มออกแม้จะไม่ได้ออกไปเที่ยวไหน
แค่ได้อยู่กับพี่ผมก็มีความสุขแล้ว
“อ่า...พี่ให้ผมกินยาเสน่ห์รึเปล่าครับ?....ทำไมในหัวผมถึงมีแต่เรื่องของพี่ล่ะ”
...............................................................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วนะ
อ่านตอนนี้จบแล้วเป็นยังไงกันบ้างเอ่ย?
ตอนนี้เป็นแค่เดทแบบอ่อนๆค่ะ
ใกล้ถึงตอนที่ทั้งคู่จะได้เป็นแฟนกันแล้วล่ะ
รอติดตามด้วยนะค่ะ
มีคนถามมาว่าเรื่องนี้จะมีคู่รองไหม?
ต้องขอบอกว่าไม่มีค่ะ...แค่คู่เดียวเราก็แต่ยากแล้วยังเป็นมือใหม่อยู่ด้วย
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจที่คอนติดตามเรื่องนี้นะคะ
ตอนหน้าพบกับ 'พี่นัทร้องไห้' จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นรอติดตามด้วยนะคะ
เรื่องนนี้กะจะแต่งไม่เกิน30ตอน+ตอนพิเศษอีกนิดหน่อยคะ
คิดว่าถ้าให้ยืดมากไปมันจะดูไม่ค่อยสนุกแล้วเลยกะไว้แค่30ตอนพอ
เร็วๆนี้เราจะเปิดนิยายเรื่องใหม่ช่วยติดตามด้วยนะคะ
การเปิดเรื่องใหม่จะไม่กระทบเวลาการอัพนิยายเรื่องนี้แน่นอนคะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
ืืnicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
มาครึ่งเรื่องละ ชอบคู่นี้นะคะ น่ารักมากๆเลยทั้งสองคน (อ่านทุกตอนแล้วอมยิ้มหน้าบาน)
:heaven
ขอบคุณนะค้าคุณ nicedog
-
พี่นัท น่ารักที่สุดในสามโลกกก :m3:
อย่างนี่สิ หมาน้อยเทมถึงยิ่งรัก ยิ่งหลง พี่นัทขึ้นทุกวัน ๆ
เทมนี่ก็หื่นจริง ๆ แหม่ ถ้าเสียงลอดไปให้พี่นัทได้ยินนี่แย่เลยนะ อิอิ
อารมณ์เทมเหมือนสาวน้อยแรกรุ่น เพิ่งมีรักครั้งแรกเลยนะเนี่ย
ว่าแต่ อะไรจะทำให้พี่นัทเสียน้ำตา อย่าบอกนะว่านิสัยเด็กน้อยของเทมส์
ทำร้ายจิตใจพี่นัทโดยไม่รู้ตัว อย่างนั้น คนอ่านไม่ยอมนะยะนายเทมส์ :m16:
-
เทมอาการหนักแล้ว พี่นัทรีบเป็นแฟนด่วน
-
:o8: คือมุ้งมิ้ง คือดีงาม ถ้าชุดอยู่บ้านของพี่นัทจะยั่วเทมจนตบะเจียนแตกขนาดนี้ก็เดทบวกปาร์ตี้ชุดนอนกันที่ห้องพี่นัทกันเลยเถอะ ประหยัดเงินดีด้วย
หมาเทมหื่นมาก :hao6:
นี่ขนาดยังไม่ขอเป็นแฟนนะ สามสิบตอน+ตอนพิเศษนิดหน่อยก็กำลังสวยค่ะ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อสม่ำเสมอ :กอด1:
-
อาการหนักแล้วเนี่ยเทม
-
เทม แกมันหื่นนน :m20:
-
นังเทมคือเป็นเอามากก
แอร๊ยยย พี่นัทจิร้องไห้ :hao7:
-
อิเทมอิโรคจิต :m20:
โอ๊ยยเราชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านแล้วมีความสุข
ดีจังที่ไม่มีคู่รองจะได้อ่านคู่หลักแบบเต็มๆ
รอตอนต่อไปค่า :katai5:
-
เทมช่างหยอด พี่นัทก็ขยันเขินน้องเสียจริง :laugh: ปฏิกิริยาน่ารักแบบนี้น้องถึงได้แกล้งไม่เลิกไงคะพี่นัท :-[
-
หมั่นไปหาทุกวันเลยเทม
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดบ้าๆบอๆ ไปพร้อมเทมเรย
พี่นัทน่ารักจิงๆอ่ะ ไม่ไหวแระ อ่านแระอยากจะจิกหมอน
แต่เทมนางก้อแบหื่นนะเนี่ย อิอิ -.,-
-
เทมหื่น ~~
:z1: :z1:
-
ตอนนี้พูดได้คำเดียวว่า
นั่ลล้ากกกกกกก :impress2:
-
เทม อาการหนักนะ หาหมอมั้ย 555+
-
ไม่คิดว่าหมาน้อยจะหื่นขนาดนี้ 555
กลัวเทมจะสติแตกกระโจนเข้าหานัท ซึ่งมันออกจะดูน่ากลัวไปนิด
-
แอบหื่นนะนายยยยยเทมมมมม
แบบนี้ไม่อยากจะคิดว่าNC ครั้งแรกจะเป็นยังไง ฮิๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปเนอะ
-
พี่นัทน่ารักที่สุดเลยอ่ะ โดยเฉพาะเวลาอาย ที่จริงก็ทุกตอน พี่นัทใจดีมาก
ส่วนเทมเข้าขั้นหลง เพ้อ รักกกกก เต็มๆ เลย ทำอะไรก็น่ารักก็ดูดีไปหมด 5555
เด็กขี้อ้อนเอ๊ย อ้อนแล้วก็ได้ซะด้วยเพราะเจอคนใจดี
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นเดทที่อบอุ่นน่ารักๆๆๆๆ แต่เทมหื่นอ่ะ อิอิ
ทำไมพี่นัทร้องไห้ ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
โอยยยอ่านไปยิ้มไปแก้มจะแตกแทนพี่นัทแล้วค่ะ วร้ายยยยยยยยยยย :-[
-
✉ จดหมายฉบับที่ 15✉สิ่งที่อัดอั้น
หลังจากวันเสาร์ที่เทมมาชวนผมไปเที่ยวแต่ผมไปไม่ได้เพราะมีงานบัญชีที่ต้องจัดการเลยชวนเทมให้มานั่งเล่นที่ห้องผมก่อน...ปกติแล้วเวลาอยู่บ้านผมก็ชอบใส่อะไรแบบนี้พวกเสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์ผมว่ามันใส่สบายดีนะแต่ถ้าออกมาเดินในสวนหรือออกไปตลาดผมก็ใส่พวกเสื้อเชิตปกติแหละ
ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าตัวเองควรจะไปหาหมอสักที
อ่า...ผมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจระยะเริ่มต้น?
ผมรู้สึกว่าตัวเองจะใจเต้นแรงเหมือนกับว่าจะหลุดออกมาจากอก...มันรู้สึกอึดอัดจนบรรยายออกมาไม่ถูกแต่ที่ว่าอึดอัดนี่ไม่ใช่ว่ารู้สึกแย่หรืออะไรนะ
ทุกๆครั้งที่อยู่ใกล้เทมมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ
เพียงแค่เขาหยอดนิดหยอดหน่อยผมก็ดันเขินหน้าแดงอย่างที่ไม่เคยเป็น...ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยถูกใครหยอดแบบนี้นะ...ยังจำชาญได้ไหมครับ?...เขาก็เป็นคนนึงที่ชอบมาหยอดผมแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยสักนิดตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกเฉยๆมากกว่า
ผมเลยไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร?
ความรู้สึกร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นเมื่อถูกเทมสัมผัส..มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าผมไม่ได้เป็นโรคอะไร
ก็คงมีแค่อย่างเดียว
ผมเริ่มหลงรักเทม
“บ้า...บ้า....บ้า...เป็นไปไม่ได้!!!”ผมขยี้หัวตัวเองอย่างแรงแล้วเริ่มเดินวนรอบห้อง
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ในช่วงดึกเทมพึ่งกลับไปหลังจากที่มาเคาะห้องผมตั้งแต่8โมงเช้า...ผมกับเขาก็ไม่ได้ทำอะไรกันมากหรอก
หลักๆคือผมทำคุกกี้เนยสดโดยที่มีเทมคอยช่วยยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆก่อนที่พวกเราจะย้ายมาดูหนังที่โซฟาพร้อมกับคุ๊กกี้อบเสร็จใหม่ๆกับนมสดคาราเมลที่ผมเป็นคนทำ...พวกเราใช้เวลาไปแบบเรื่อยเปื่อยดูเรื่องนี้จบก็ดูอีกเรื่องแทนจนเวลาผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมง
ผมทำข้าวกลางวันและข้าวเย็นให้เทมเป็นเมนูง่ายๆที่หาทานได้ตามร้านปกติแต่เขาก็ยังชมว่าอร่อยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำเอาผมถึงกับต้องเก็บสีหน้าที่ดีใจมากเอาไว้
ก็มันมีความสุขจริงๆนี่เวลาที่เทมบอกว่าอร่อย
หัวใจผมมันเหมือนพองขึ้นๆจนอยากจะยิ้มออกมาให้แก้มปริแต่ก็กลัวเทมจะบอกว่าผมบ้าซะก่อน
ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งทบทวนตัวเองให้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองไม่ปกติเวลาอยู่ต่อหน้าเทมเลยสักนิด
ในเมื่อผมไม่มีพ่อแม่ให้ปรึกษา
ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง
เพราะงั้นเลยมีทางเลือกเดียว
นั่นคือ...
ถามอากู๊ว!
หรือgoogleนั่นแหละ!!!
“...ใจเต้นแรง...เขินอายหน้าแดง...หัวใจพองโต...กังวลเรื่องของอีกฝ่าย...มีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ๆ...รู้สึกอึดอัดแต่ไม่ได้รู้สึกแย่...ไม่เป็นตัวของตัวเอง...หมดแล้วมั้ง...”ผมคีย์ข้อมูลที่พึมพำออกมาใส่กูลเกิ้ลก่อนจะกดค้นหา
“ห๊ะ....”ผมปรากฏของเว็บไซด์ต่างๆที่โผล่ขึ้นมามีแต่พวก...
เมื่อเราหลงรักใครสักคนจะมีอาการ?
ความรักที่เริ่มผลิบาน
หรือแม้แต่...
รักต้องห้าม
หัวใจตัวเองบอกได้มากกว่าที่คิด
“อะไรเนี่ยะ?...”ผมบ่นแล้วกวาดสายตาดูไปเรื่อยๆ
จากที่ดูๆแล้วผลปรุบออกมาได้แค่แนวเดียว
“ผมชอบเทม?”ผมพึมพำพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น
เป็นไปไม่ได้!!
ผมไม่เคยมีความรัก...ดังนั้นผมไม่รู้หรอกว่ารักมันเป็นยังไง?!
อย่าว่าแต่คนรักแค่จะมีคนที่สนใจผมยังไม่มีเลย!
แล้วนี่อะไร?!
ผมติดต่อกับเทมทางจดหมายจนได้มาเจอกันที่บริษัท
เรื่องธรรมดาๆ
มีตรงไหนที่น่าหลงรักล่ะ!!
แต่ความจริงผมก็น่าจะรู้ตัวได้แล้วล่ะ
ผมไม่ได้พึ่งจะมาคิดสงสัยเอาวันนี้หรอก
แต่ด้วยหลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันทำให้ผมเลือกที่จะมองข้ามความเป็นจริงที่เกิดขึ้นภายในหัวใจของตัวเองตั้งแต่ได้เริ่มติดต่อกับเทมทางจดหมาย
ทุกๆอย่างมันเริ่มที่จดหมายเพียงฉบับเดียวที่ส่งผิดจนเริ่มมาเป็นผมในทุกวันนี้
ผมมีความสุขที่ได้เขียนจดหมายโต้ตอบกับเทม
ผมดีใจที่ได้ย้ายมาที่ทำงานเดียวกับเทม
ผมดีใจที่ได้เห็นหน้าเทม
ผมดีใจที่ได้อยู่ห้องข้างๆเทม
ผมดีใจที่เทมชมอาหารของผมว่าอร่อย
ผมดีใจเวลาที่เทมทำท่าทางหมาหง๋อยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ผมดีใจที่เทมยิ้มให้ผม
ผมดีใจทุกๆครั้งที่เทมอยู่ใกล้ๆ
“...เราควรเลิกโกหกหัวใจตัวเองสักทีใช่ไหม?”ผมพึมพำกับตัวเองเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะนอนหลับไปบนเตียงนุ่มโดยที่มีตุ๊กตากอดอยู่ข้างๆ
............................................................
.......................................
.................
.....
.
วันนี้เป็นวันจันทร์...เป็นวันเริ่มต้นอาทิตย์ที่สี่หรือหนึ่งเดือนที่ผมย้ายมาทำงานที่นี่...และเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมต้องไปบริษัทพร้อมกับเทมอีกเช่นเคย
ผมมักจะเปิดประตูออกมาแล้วเจอกับเทมที่ยืนพิงผนังข้างๆห้องอยู่ก่อนจะมองมาที่ผมพร้อมกับส่งรอยยิ้มและคำพูดพูดอรุณสวัสดิ์จนตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปแล้ว
“พี่นัททำงานเสร็จรึยังครับ?”เทมถามขึ้นทำลายความเงียบ
ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปที่บริษัทอยู่...ความจริงแล้วบอกว่าจะขับให้แต่ผมปฏิเสธ...เอาตรงๆนะถ้าผมไปนั่งที่ข้างๆคนขับผมคงเอาแต่มองหน้าเทมแน่ๆเพราะงั้นผมยอมที่จะมาขับดีกว่าที่จะทำแบบนั้น…
มันน่าอายจะตาย
“อืม...เหลือปิดบัญชีของเดือนนี้อีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว”ผมบอกเทมไปตามตรงก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในบริษัท
“พี่คงจะเหนื่อยมากแน่ๆเลย...”เทมพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงผม
พรึ่บ!
“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งเมื่อมือของเทมสัมผัสเข้าที่แก้มซ้ายของผมดีนะที่ผมไม่เผลอกดแตรหรือเหยีบแบรกน่ะไม่งั้นได้เกิดเรื่องแน่
“...ทำอะไรน่ะเทม?!”ผมถามเทมโดยพยามไม่ให้เสียงสั่นแล้วเลี้ยวเข้าที่จอดรถทันที...ตอนนี้ผมเริ่มจะไม่มีสามธิขับรถแล้วสิ
ทันทีที่ผมจอดเสร็จผมก็หันไปมองเทมที่ยังไม่ตอบคำถามผมมีแต่ลูบแก้มซ้ายผมเล่นอยู่นั่นแหละ..แถมยังมองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนแบบนั้นอีก
ฉ่า!
แบบนี้ส่งผมไปสวรรค์เถอะ!
“ทะ..เทม”บ้าจริง...ทำไมเสียงผมต้องสั่นแบบนี้ด้วยเนี่ยะ
“พี่นัทหน้าซีดมากเลยรู้ไหมครับ?...เพราะทำงานหนักไปแน่ๆเลย...”เทมบอกผมด้วยสายตาและน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากจนหน้าผมไหม้จนไม่รู้จะไหม้ยังไงแล้ว
“...”ผมทำได้แค่เงียบแล้วปล่อยให้เทมลูบแก้มผมจนพอใจ
“ผมเป็นห่วงนะ”ประโยคน๊อคเอาท์พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงนั่น
ถ้าเป็นมวยตอนนี้ผมคง K.O ไปแล้วล่ะ
ทำไมช่างเป็นผู้ชายที่ทำให้ผมรู้สึกได้มากขนาดนี้นะ
ผมรักเทม
รักมาก
รักจนไม่รู้ว่าจะเก็บความรู้สึกนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน?
เทมอาจจะแค่เป็นห่วงผมในฐานะเพื่อนคนนึงแต่ดูผมสิกลับคิดกับเขาเกินเลยแบบนี้
ทำไมผมเป็นคนที่แย่แบบนี้นะ!
ที่ผมหน้าซีดส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะงานที่หนักขึ้นก็จริงแต่อีกส่วนก็เป็นเพราะเรื่องของคนตรงหน้านี่แหละ...การคิดเรื่องของเขาทำให้ผมนอนไม่หลับเลยจริงๆ
ผมควรจะปฏิเสธความรู้สึกนี้ก่อนที่จะรู้ตัว
ผมไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด
อายุมากกว่า
แถมยังเป็นผู้ชายอีกด้วย
มีผู้ชายที่ไหนจะอยากเป็นแฟนกับผู้ชายด้วยกันบ้าง?
ผมกล้าบอกเลยว่า...
ไม่มีหรอก!!
“..พี่ไม่เป็นไรหรอก...ชินแล้วล่ะ”ผมหลบตาเทมแล้วพูดออกไป
ผมควรจะหยุดความรู้สึกนี้สักที
ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้
พรึ่บ!
“...”ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมืออีกข้างของนัทสัมผัสกับแก้มอีกข้างของผม
“ห้ามชินนะ...ถ้าพี่ไม่ไหวก็ให้บอกผม...ผมจะช่วยเท่าที่ช่วยได้...ถึงผมจะไม่เก่งบัญชีแต่ถ้าพวกแยกเอกสารผมทำได้...แค่พี่สอนผมเท่านั้น...อย่าฝืนตัวเองเลยนะครับ...พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”เขาแหงนหน้าผมให้ไปสบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงจังของเขา
“....”ผมเม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้ตัวแล้วมองหน้าเทมด้วยแววตาสั่นระริก
‘พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ’
คำพูดนี้มันเหมือนกับสะกิดความรู้สึกบางอย่างที่หลับใหลอยู่ขึ้นมา
ความรู้สึกที่ผมไม่มีมานานแล้วตั้งแต่วันที่พ่อแม่ผมเสียไป
“พี่นัท...ร้องออกมา...ผมอยู่ตรงนี้”เทมบอกผมเบาๆก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างปราดน้ำตาที่ผมไม่รู้ว่ามันลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ออกไป
นี่ผม...
ร้องไห้!!??
พลัก!
“....”ผมปัดมือเทมที่สัมผัสผมออกก่อนจะใช้มือตัวเองลูบบริเวณดวงตาที่ตอนนี้มีความรู้สึกเปียกชื้นอยู่อย่างตกใจ
น้ำตา!
นี่ผมร้องไห้จริงๆเหรอ?
ตั้งแต่วันที่พ่อแม่ผมเสียไปในวันนั้นผมก็ไม่เคยร้องไห้อีก...เพราะถึงร้องก็ไม่มีใครคอยปลอบผมเหมือนเคยอีกแล้ว
ไม่มีอีกแล้วความอบอุ่นเวลาถูกลูบหัว...
คำปลอบโยนที่บอกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว
เมื่อผมรู้ว่าร้องไปก็ไม่มีคำพูดปลอบโยนไม่มีสัมผัสที่อบอุ่น...ผมก็เลิกร้องไห้และเก็บความรู้สึกอัดอั้นที่มีมาตลอด10ปีที่ผมอยู่เพียงลำไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนสนิทหรือคนที่ไว้ใจเลยสักคนเดียว
ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ
“...พี่นัท”
“....”ผมเงยหน้ามองเทมที่จ้องมาทางผมด้วยสายตากังวล
‘เทม’
ตัวตนของเขายิ่งใหญ่เกินไปสำหรับผม
เพียงแค่เขาเอ่ยคำบางคำมันกลับสะกิดใจผมอย่างที่คนอื่นทำไม่ได้
‘เขาอันตราย’
อันตรายมาก...
ต่อหัวใจและตัวของผมเอง
“...พะ...พี่...ไปทำงาน...ก่อนนะ...”ผมบอกด้วยเสียงสั่นก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วเปิดประตูรถก่อนจะวิ่งออกไปโดยที่ไม่หยิบกระเป๋าเอกสารหรือแม้แต่เอากุญออกจากรถ
ตอนนี้ผมต้องการอยู่คนเดียว
ที่เงียบๆสักที่ที่ไม่มีใครนอกจากผม
จนกว่าผมจะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง
ที่ไหนก็ได้
ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเทม
ผมไม่พร้อมจริงๆ
หมับ!
“พี่นัท!!!”เสียงตะโกนเรียกกับแรงดึงที่ข้อมือทำให้ผมเซไปข้างหลังจนหลังผมกระทบกับอะไรบางอย่างอุ่นๆและเสียงหัวใจเต้นกับเสียงหอบที่ดังไม่แพ้กันมาจากคนด้านหลัง
ตอนนี้ผมถูกเทมโอบไว้ทั้งตัว...แม้ผมจะพยายามดิ้นแต่เทมก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย...เขากึ่งลากกึ่งดึงพาผมมาจนถึงสวนข้างหลังบริษัทที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...บริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน
เทมปล่อยผมติดผนังกำแพงก่อนที่จะใช้แขนสองข้างกั้นผมไม่ให้หนีได้...ตอนนี้ผมกำลังหันหลังให้เทมเหมือนเดิมเลยไม่รู้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน
แต่ผมรู้ตัวว่าสิ่งที่ผมกำลังทำมันงี่เง่ามากแค่ไหน
“พี่นัท...อย่าหนีสิ...อย่าหนีผมเลยนะ”เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับสัมผัสของอ้อมกอดที่รัดผมแน่นจากด้านหลัง
“...อึก!...”ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากเทมยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลลงมามากขึ้นกว่าเดิม...ผมพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นเสียงของตัวเองไม่ให้คนข้างหลังได้ยิน
ผมไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าใคร
ถ้าเทมทำแบบนี้กับผม...สักวันนึงผมรู้ตัวเลยว่าจะขาดเขาไม่ได้
“อย่ากลั้นเสียงสิครับ...ร้องออกมา...พี่เม้มปากจนเลือดซิปแล้วนะครับ”น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยพร้อมกับหันผมให้มาเผชิญหน้ากับเขา
“...ฮึก!...”เทมมองผมด้วยแววตาที่อ่อนโยน
“ผมขอโทษนะครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มแต่รอยยิ้มที่เห็นนั้นมันช่างเศร้าเหลือเกิน
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเทมต้องมาขอโทษผมด้วย
เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
“...ฮึก!...ไม่...เทม...ไม่...ฮึก!...ผิด...”ผมส่ายหัวแรงๆพร้อมกับเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะต้องกลั้นเสียงร้องไห้ไปด้วย
“ผิดสิ...ผมผิดที่ทำให้พี่ร้องไห้...ผมรู้ว่าพี่มีเรื่องที่คิดมากอยู่มันแสดงออกมาทางสีหน้าตั้งแต่ตอนที่เจอพี่เมื่อเช้าแล้ว...ผมรู้ว่ามันอาจเป็นเรื่องส่วนตัวแต่ผมก็อดที่จะเป็นห่วงพี่ไม่ได้...แต่เพราะสิ่งที่ผมพูดทำให้พี่ต้องเสียน้ำตา...ผมขอโทษจริงๆ...ที่เป็นที่พึ่งให้พี่ไม่ได้”น้ำเสียงและแววตาเศร้าๆที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงถูกส่งผ่านมาพร้อมกับคำพูดทำให้ผมรู้สึกถึงกำแพงที่ถูกกั้นไว้พังทลายลง
หมับ!
“ฮืออ~...เทมมม...ฮึก!...ฮือออ~”ผมโผลเข้าใส่เทมเต็มแรงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
ความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด10ปีถูกปลดปล่อยออกมาผสมปนเปกันไปหมดจนผมรู้สึกมึนหัวอย่างมากมาย...แต่ในขณะที่ร้องไห้ผมสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นรวมถึงสัมผัสที่อ่อนโยนที่ลูบศีรษะผมอย่างอ่อนโยนและ...
“ไม่เป็นไร...ผมอยู่ตรงนี้...อยู่กับพี่”
คำปลอบโยนที่ผมไม่คิดว่าในชีวิตจะได้รับอีกแล้ว
ผมรักเขา
ผมรักเทม
ผมรักมากจริงๆ...ผมไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกนี้ได้อีกแล้วจริงๆ
...
สวัสดีวันอาทิตย์คะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วนะคะ
ถูกใจกันไหม?
ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดนึงนะคะต้องขอโทษด้วย
แกติตอนนึงเราจะแต่4-11หน้าA4เพราะงั้นความยาวของแต่ละตอนจะเอาแน่เอานอนไม่ได้คะ
แต่จะพยายามแต่งให้ยาวเท่าๆกันแม้ว่ามันจะยากก็ตามที
จากที่วางเนื้อหาไว้อีกไม่กี่ตอนทั้งคู่ก็จะเป็นแฟนกันแล้วคะ
ช่วยรอลุ้นไปพร้อมๆกับทั้งคู่ด้วยนะ
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
ชอบเวลาอ่านคอมเม้นท์ที่สุดเลยคะแค่ได้รู้ว่ามีคนชอบอ่านเรื่องนี้ก็ปลื้มสุดๆแล้วคะ
จะพยายามแต่งให้ดีกว่านี้ไปเรื่อยๆนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
โถพี่นัท :mew4: อย่าคิดหนีหัวใจตัวเองเชียวล่ะ ไม่งั้นเราจะร้องไห้ให้ดู! กระซิกๆ
-
พี่นัทคิดมากกว่าที่คิดไว้นะ อาจจะเป็นด้วยหลายๆอย่าง ทำให้พี่นัทต้องเข้มแข็ง
ตอนนี้พี่นัทรู้ตัวแล้วว่ารักเทม เทมก็รักพี่นัทเหมือนกัน รอเทมสารภาพรักพี่นัท
-
แหม่ พี่นัทนี่คิดมากเนอะ
อยู่ดีๆดราม่า ตกใจเลย 55555
-
คนแก่ก็คิดมากงี้แหละน้า
เทมดูแลดีๆนะ
-
:กอด1: โอ๋ๆพี่นัท. ชอบคิดมากนะเรา
รักกันแต่มัวไม่กล้าบอกมันน่าเศร้านะ. แล้วนี่จะมีกะจิตกะใจไปทำงานต่อกันไหมเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
พี่นัทกลายเป็นเด็กน้อยทันที
-
พี่นัทคิดมากจริงๆโอ๋ๆ พี่นัทไม่ร้องน่ะ :กอด1:
-
ตอนนี้รอแค่น้องเทมพูดออกมาก็ โป๊ะ! ลงตัวแล้ว
พี่นัทดูไม่ออกเหรอว่าเด็กจะกลืนพี่ลงท้องแล้ว เขารักมากนะคะ
ถ้าเป็นแฟนกันเทมคงฟินมาก คือฟินมากทั้งคู่อ่ะ คนอ่านก็ฟินด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
รอแค่เทมพูด ก็ โป๊ะเชะ :hao7:
-
เทมสร้างความมั่นใจให้พี่นัทหน่อยยยย
คิดมากไปไหนต่อไหนแร้วเนี่ย
บอกรักไปเรยยยยยย
-
หวา สงสารพี่นัทจัง อยู่คงเดียวมานาน :hao5:
คงจะอัดอั้นมากๆ อย่าคิดอะไรแล้วเก็บไว้เองนะคะ
สู้ๆ รอตอนต่อไปนะะะะ
-
น่ารักอ่าาาาา :hao6:
-
รอวันที่เขาจะได้เป็นแฟนกัน :katai2-1:
-
คือมุ้งมิ้ง คือดีงาม พี่นัทน่ารักน่าหยอกที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8:
-
โอ้ยยยย เกลียดเรื่องนี้แล้ววว ทำเราเขิน ยิ้มแก้มแตก เรื่องแรกจริงๆเหรอเนี่ย. คนเขียนจ่ายค่าเย็บแกัมกับค่ารักษาโรคหัวใจเต้นเร็วผิดปกติให้เราด้วย. ข่นบร้าาาาา. :ling1:
ปอลอลิง. ระวังเรื่องคำที่พิมตกนิดนึงน้า เห็นมีเยอะเหมือนกัน
#เรื่องห้องงงนิดหน่อยปกติห้องคอนโดแบบนี้มันไม่ใช่สลับเลขกันเหรอ?
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน พออ่านแล้วบินไปฟินแลนด์แทบทุกตอนเลยให้ตายสิ
น่ารักมากๆ เขิน ยิ้มแก้มแตก พี่นัทน้องเทม
-
✉ จดหมายฉบับที่ 16✉เมา?
“...เทม...ปล่อยพี่ได้แล้ว”ผมพูดเสียงเบาในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของเทม
หลังจากที่ผมปล่อยโฮออกมาอย่างหมดสภาพ...บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะมาก...แบบว่าปลอดโปร่งโล่งสบาย...เหมือนสิ่งที่อัดอั้นอยู่ถูกปล่อยออกมาทั้งหมดในทีเดียว
“โอเคแล้วเหรอครับ”เทมกระซิบถามผมเบาๆโดยที่ยังไม่หยุดมือที่ลูบเรือนผมสีดำของผมอยู่อย่างเพลิดเพลิน
“อืม...ขอบคุณมาก”เมื่ออ้อมกอดถูกคลายผมก็เอ่ยขอบคุณคนตรงหน้า
ตอนนี้ผมรู้สึกอายมากๆ...ไม่ได้ร้องมา10ปีแต่พอร้องแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กอย่างงั้นแหละ...
บ้าเอ้ย!!!
ผมล่ะอยากย้อนเวลากลับไปซะจริงๆ
“ผมจะไม่ถามว่าพี่เป็นอะไรเพราะตอนนี้พี่ดูโล่งขึ้นมาก...แต่ผมอยากบอกพี่ว่าผมพร้อมเสมอที่จะคอยอยู่ข้างๆคอยโอบกอดและคอยปลอบพี่แบบนี้”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มที่กลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้ว
“....”ผมยิ้มกับท่าทางนั้นนิดๆก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
ในเมื่อเทมทำกับผมได้...ทำไมผมจะทำเทมคืนไม่ได้ล่ะ
ถึงแม้สิ่งที่ผมกำลังทำมันจะทำให้หัวใจผมเต้นถี่รัวเลยก็ตามที
“เทม...”ผมมองหน้าแล้วเรียกเบาๆ
“ครับ?”
“หลับตาหน่อยได้ไหม?”
“ครับ?”ดูเหมือนเทมจะงงๆแต่ก็ยอมหลับตาตามที่ผมบอกโดยดี
“...”ผมอมยิ้มกับท่าทางของเทมที่หลับตาปี๋เหมือนเด็กๆ
น่ารักจริงๆ
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเทมก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้ปลายจมูกของตนสัมผัสกับแก้มของคนตรงหน้า...ผมคาสัมผัสนั่นสักพักก่อนจะขยับตัวออกมาพร้อมกับมองหน้าเทมที่ตอนนี้เบิกตาอ้าปากกว้างแล้วมองมากทางผมอย่างตกใจ
“...พะ..พี่...พี่...ทำ...”เสียงติดๆขัดๆของเทมดูน่ารักมากสำหรับผม
“ขอบคุณที่ให้ยืมไหล่กับอ้อมกอดอุ่นๆนะ...กลับไปทำงานกันเถอะ”ผมบอกเทมพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้เทมเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้ง
“..พะ...พี่นัท....อ่อ...”ผมไม่รอฟังเสียงของเทมแต่เดินล่วงหน้ามาก่อนโดยที่มีเทมวิ่งตามมาติดๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่แถวบ้านผมเรียกกันว่า...
ยิ้มหน้าบาน
“เจอกันตอนเย็นนะครับพี่นัท”เทมบอกลาผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป...เขาเดินมาส่งผมที่ห้องพร้อมกับไปชงกาแฟมาให้แล้วขอตัวกลับไปทำงาน
“...”ผมมองกาแฟที่วางไว้ด้วยใจที่ลุ้นระทึก
“วันนี้จะรสชาติแบบไหนนะ...”ผมพึมพำแล้วยกแก้วกาแฟมาจิบเบาๆ
เทมชงกาแฟได้แบบ...แปลกมาก
อาจจะดูว่าผมใช้คำไม่เหมาะสมแต่...
พอผมกินกาแฟที่เทมชงมาให้ทุกวันผมถึงได้รู้
ตลอดระยะเวลาที่ทำงานอยู่ผมไม่เคยกินกาแฟรสชาติซ้ำกันมาก่อน...บางวันหวานเจี๊ยบมันแผล๊บ...บางวันขมปรื้อหวานจ๋อย...และบางวันเค็มปี๊ดมันแผล๊บ
ซึ่งผมไม่รู้ว่าในที่ชงกาแฟทำไมถึงมีเกลืออยู่ด้วย?
“อื้ม~....อร่อยแฮะ”ผมมองกาแฟในแก้วแล้วเอ่ยปากชมเป็นครั้งแรก
วันนี้กาแฟรสชาติกลมกล่อมมาก
อร่อยที่สุดที่เคยกินมาเลย
“หวังว่าพรุ่งนี้จะรสแบบนี้นะเทม”ผมพึมพำก่อนจะเริ่มทำงานที่ค้างไว้ต่อ
ในที่สุดผมก็ทำบัญชีของเดือนนี้เสร็จจนได้เหลือเพียงแค่สรุปนิดหน่อยเท่านั้น...วันพรุ่งนี้คงเอาไปให้ท่านประธานดูได้แล้ว...จากที่ผมดูๆผมรู้ว่ามีหลายจุดในบัญชีที่ดูผิดปกติแม้ว่ามันจะถูกทำขึ้นมาอย่างแนบเนียนทีเดียวเลยก็เถอะแต่เพราะประสบการณ์ของผมทำให้รู้ว่าจำนวนเงินของบางรายการมันดูจะมากจนผิดปกติ...จะให้สรุปง่ายๆก็...
‘มีคนยักยอกเงินบริษัท’
เอกสารทั้งหมดผมได้วงกลมจำนวนเงินที่ผิดปกติไว้พรุ่งนี้ค่อยนำไปให้ท่านประธานดูพร้อมกัน...พอมานึกๆดูแล้วการที่ผู้ตรวจสอบบัญชีคนก่อนเข้าโรงพยาบาลอาจจะมีเหตุมาจากการรู้เรื่องพวกนี้มากเกินไปหรือเพราะทางฝ่ายที่ยักยอกรู้ว่าเป็นคนสนิทของท่านประธาน
แปลว่าการที่ผมมาแทนแบบนี้ก็ยิ่งทำให้สะดุดตาเลยน่ะสิ
“หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นนะ”ผมพึมพำก่อนจะค่อยจัดเอกสารให้เป็นระเบียบ
ผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องพวกนี้ภายในบริษัทเท่าไหร่...ผมเชื่อว่าไม่ใช่แค่บริษัทนี้หรอกที่มีการยักยอก...น่าจะมีทุกบริษัทนั่นแหละ
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจคนพวกนี้เอาซะเลย
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจพรางส่ายหน้าเบาๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...?”เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างสงสัย
ใครกัน...?
หรือจะเป็นเทม?
“...”ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่ตอนนี้บอกเวลาบ่าย4โมงกว่าแล้ว
ยังไม่เลิกงานเลยนี่นา
“เข้ามาได้ครับ”ผมส่งเสียงบอกคนที่อยู่หน้าประตู
“สวัสดีครับพี่นัท”เสียงทักทายของคุณสิริพงค์ทำให้ใจที่พองขึ้นเมื่อกี๊แฟบลงไปทันตาเห็น...แล้วผมก็ต้องกลับมานึกนะว่าทำไมผมถึงคิดว่าคนที่มาเคาะประตูเป็นเทมด้วย
นี่ผมรักเขามากจนเพ้อได้ขนาดนี้แล้ว?
“สวัสดีครับคุณสิริพงค์”ผมเอ่ยทักทายด้วยสีหน้าปกติ
คุณสิริพงค์เดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...ดูกี่ทีหน้าตากับนิสัยของเขาก็ไปคนละทางกันจริงๆแฮะ
“อ้าวพี่นัท...ทำไมถึงเรียกผมสุภาพแบบนั้นล่ะ...เรียกผมว่าไม้เถอะครับ”คุณสิริพงค์เดินมาหาผมที่โต๊ะแล้วพูดขึ้น
“ผมชินที่เรียกแบบนี้มากกว่าครับ”ผมบอกออกไปตามตรง
“แล้วทีไอ้เทมล่ะครับ...เห็นพี่เรียกด้วยชื่อเฉยๆนี่...เรียกผมไม่ได้แต่เรียกเทมได้เหรอครับ”คุณสิริพงค์ถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัย
“...”ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย...
เขารู้ได้ไงว่าผมเรียกเทมว่ายังไง?
ผมว่าผมระมัดระวังตัวแล้วนะ
“หรือว่าพี่กับเทมรู้จักกันมาก่อนเหรอครับ?”คุณสิริพงค์ไม่รอให้ผมตอบแต่ถามคำถามขึ้นอีก
ผมควรจะตอบเขาไปยังไงดีนะ
ถ้าตอบไปตามตรงคงไม่ทำให้เทมเสียหายอะไรใช่ไหม?
“ผมรู้จักเขาก่อนมาทำงานที่นี่สักพักแล้วล่ะ”ผมตอบออกไปโดยประมวลคำพูดว่ามันค่อนข้างดีเลยทีเดียว
“อ๋อ...เพราะงั้นเลยเรียกชื่อเฉยๆแบบนี้...ผมเข้าใจแล้ว...ที่ผมมาวันนี้ก็ว่าจะมาชวนพี่นัทไปดื่มน่ะครับ”คุณสิริพงค์พึมพำแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
ดื่ม?
หมายถึงไปดื่มเหล้าอ่ะนะ?
อ่า...ผมไม่ค่อยชอบอะไรที่บั่นทอนสุขภาพแบบนี้ซะด้วยสิ
“ต้องขอโทษด้วยที่ผมคงต้องขอปฏิเสธ”ผมบอกปฏิเสธด้วยคำพูดเรียบๆ
“โธ่พี่นัท...ไปเถอะ...พวกที่แผนกผมไปกันทุกคนเลยนะครับ”คำพูดของคุณสิริพงค์ทำให้ผมนึกถึงเทมขึ้นมา
ถ้าบอกว่าทุกคนแปลว่าเทมไปด้วย?
“อ่อ...”
“ไปนะครับ...พี่รู้ไหมว่าไอ้เทมน่ะมันคออ่อนมากนะถ้าพี่ไม่ไปเฝ้าไว้อาจถูกผู้หญิงหิ้วไปก็ได้นะครับ”คำพูดของคุณสิริพงค์ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองคิ้วกระตุกยังไงไม่รู้สิ
ผู้หญิง?
แถมยังหิ้วไป?
ใครจะยอมเล่า!!!
ผมไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับเทมทั้งนั้นแหละถ้าเขาไม่เต็มใจ!
“...งั้นผมไปก็ได้”ผมบอกคุณสิริพงค์เบาๆ
ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมรู้สึกหวงเทมอย่างบอกไม่ถูก
แค่นึกว่ารอยยิ้มที่ยิ้มให้ผมต้องไปยิ้มให้คนอื่นผมก็รู้สึกร้อนในอกอย่างบอกไม่ถูก
ผมไม่อยากให้เขาไปยิ้มให้ใคร
ไม่อยากให้อ้อนคนอื่นเหมือนกับที่อ้อนผม
ไม่อยากให้ส่งสายตาหง๋อยๆนั่นให้ใครเห็น
ผมไม่อยากเห็นภาพพวกนั้น!!
แค่คิดในใจผมมันก็ร้อนรุ่มแล้ว
ทั้งๆที่ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหวงเทมเลยสักนิดแต่ผมก็ห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้จริงๆ...อย่างที่เคยบอก...เทมมีอิทธิพลกับผมมากเกินไป
“โอเค...พี่ตกลงแล้วนะ...เดี๋ยวเลิกงานแล้วค่อยขับรถตามพวกผมไปละกัน...ไว้เจอกันตอนเลิกงานครับพี่นัท”คุณสิริพงค์บอกผมด้วยใบหน้ายิ้มๆเหมือนกับว่าเขาวางแผนอะไรไว้แล้วทำสำเร็จงั้นแหละ
“...”ผมมองตามหลังคุณสิริพงค์ไปอย่างงงๆก่อนจะกลับมามีสมาธิกับการจัดเอกสารอีกครั้งนึง...ใช้เวลาไปสักพักจนจัดเสร็จก็ได้เวลาเลิกงานพอดีผมเลยเริ่มถยอยเก็บของใส่กระเป๋า
ปัง!
“พี่นัท!!!”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเทมที่วิ่งปรี่เข้ามาหาผมที่โต๊ะ..ผมมองท่าทางของเทมอย่างไม่เข้าใจ
เทมจะรีบอะไรนักนะ?
“มีอะไรเทม?...ทำไมถึงรีบร้อนแบบนี้ล่ะ?”ผมมองหน้าเทมที่หอบแฮ่กอยู่หน้าโต๊ะผมอย่างหมดสภาพ
“พะ...พี่นัทจะไปดื่มกับพวกพี่ไม้เหรอครับ!”เทมหอบสักพักก่อนจะถามผมด้วยแววตาจริงจัง...แค่ไปดื่มมันต้องจริงจังขนาดนั้นเลย?
“ใช่”ผมตอบกลับเทมไปตามตรง
ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเทมเป็นอะไรดูเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีประมาณว่าหงุดหงิดอยู่มั้ง
หือ?...หงุดหงิด
หรือว่าเพราะผมบอกว่าจะไปดื่มด้วยรึเปล่านะ?
เทมอาจจะอยากไปดื่มกับเพื่อนสนิทพี่แผนกแบบส่วนตัวแต่พอผมไปด้วยเลยไม่พอใจ?
จะว่าไปพวกที่อยู่ในแผนกคอมพิวเตอร์ก็อายุ20กว่าๆทั้งนั้นที่ดูอายุมากหน่อยก็มีแค่คุณสิริพงค์แต่ท่าทางที่แสดงออกกับรอยยิ้มทำให้ลดอายุลงได้โข
เป็นไปได้ว่าเทมอาจจะอยากดื่มอย่างสนุกสนานท่ามกลางวัยรุ่น...แต่พอผมที่อายุปาไป30แล้วไปด้วยมันจะทำให้งานดูกร่อยลง?
ผมไม่อยากให้เทมถูกผู้หญิงหิ้วไปอย่างที่คุณสิริพงค์บอกแต่บางทีเทมอาจจะอยากไปปลดปล่อยบ้างเพราะยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย
ทำไมพอคิดแล้วหัวใจผมมันถึงรู้สึกหน่วงๆโหวงๆแบบนี้ล่ะ
ทั้งที่ตั้งใจว่าถ้าเทมเต็มใจก็จะปล่อยไปแท้ๆ
“ถ้าเทมไม่อยากให้พี่ไป...พี่ไปส่งแล้วกลับเลยก็ได้นะ...แล้วถ้าจะกลับค่อยโทรบอกพี่เดี๋ยวพี่จะไปรับ”ผมมองหน้าเทมแล้วบอกออกไป
ถ้าเทมต้องการผมคงไม่ขัดเขาหรอก
“ไม่ใช่นะ!!...ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้พี่ไปด้วยแต่ก็ใช่นั่นแหละ...โอ้ย!...พี่กำลังทำให้ผมเป็นบ้านะรู้ตัวไหม?!”เทมขยี้หัวตัวเองแล้วเดินมาทางผมพร้อมกับหมุนเก้าอี้ผมให้ไปเผชิญหน้ากับเทมโดยตรง
“ผมอยากไปกับพี่...แต่ไม่ใช่ที่แบบนั้น...ผมเป็นห่วงพี่นะ...ที่นั่นมีแต่พวกคนเมาเต็มไปหมดถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ผมคง...”ผมพยายามอธิบายให้ผมเข้าใจ
อ่า...ผมว่าผมเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ
นี่ผมเป็นพวกชอบคิดไปเองสินะ
“...เทม...พี่น่ะอายุปาเข้าไป30แล้วนะไม่มีใครมายุ่งกับคนแก่ๆแบบพี่หรอก...แถมพี่ก็ดูแลตัวเองได้ไม่ใช่ว่าพึ่งเคยไปสักหน่อย”ผมบอกโดยพยายามกลั้นยิ้มไว้
เทมเหมือนเป็นพ่อที่จับได้ว่าลูกสาวหนีออกไปเที่ยวกลางคืนเลย
น่าขำสุดๆ...แววตาจริงจังที่แสดงถึงความเป็นห่วงนั่น...
ผมล่ะชอบจริงๆ
“พี่ไม่ได้ดูแก่สักนิด!!”เทมสวนขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ
“...พูดแบบนี้กำลังชมพี่ว่าหน้าเด็กใช่ไหม?”ผมถามเล่นๆ
“...”เทมไม่ตอบผมแต่เบนหน้าไปทางอื่นแทน
เลี่ยงเก่งจริงๆแต่เอาเถอะ...
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ...แต่พี่ไม่ได้ไปคนเดียวสักหน่อย”ผมบอกพร้อมกับสบตาเทม
“พวกพี่ไม้ดูแลพี่ไม่ได้หรอก...พอเมาก็เล่นไปเรื่อยแล้ว”เทมทำหน้างอแล้วบอกผม...ตอนทำจมูกย่นๆนั่นน่าดึงเล่นซะจริงๆ
“พี่ไม่ได้หมายถึงพวกเขาสักหน่อย”ผมบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“...??”เทมทำหน้างงมองผม
“พี่พูดถึงเทมต่างหาก...จะดูแลเวลาพี่เมาใช่ไหมล่ะ?”ผมเอ่ยประโยคที่แสนหน้าอายออกไป
ตอนนี้จะหาว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้ที่ใช้ความเป็นห่วงของเทมแบบนี้...ถ้าเขาดูแลผมแปลว่าเทมจะไม่ได้ไปมองหาหญิงคนไหนให้ผมรู้สึกแย่
ดังนั้นผมขอเป็นคนเห็นแก่ตัวสักหน่อยได้ไหมนะ?
อึก!
“...”ผมได้ยินเสียงเทมกลืนน้ำลายก่อนจะเบนหน้าหลบสายตาผมอีกครั้งแต่ก็ไม่รอดหรอกผมเห็นนะว่าเทมหน้าแดงอยู่น่ะ
นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ทำให้เทมหน้าแดงได้นั่นทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆเลย...มันเหมือนกับว่าผมกับเทมรู้สึกคล้ายๆกันเมื่อเขาหยอดผมก็หน้าแดงและเมื่อผมหยอดเขาก็หน้าแดง
ถ้าผมเผลอคิดเข้าข้างตัวเองสักนิด...
จะผิดไหมนะ...?
“ไม่ตอบพี่หน่อยเหรอเทม?”ผมแกล้งเอ่ยถามอีกครั้ง
“...ครับ...ผมจะดูแลพี่อย่างดีเลยครับ!”เทมหันหน้ามาสบตาผมพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมสะดุ้งตามไปด้วย
จริงจังไปมั้ง
“งั้นก็ไปกับเถอะ...ได้เวลาแล้วนี่”ผมบอกเทมแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินนำออกมาจากห้องไปโดยที่มีเทมวิ่งตามมาจนมาเดินข้างๆผม
เมื่อออกมาหน้าห้องก็เห็นคุณสิริพงค์และแผนกคอมพิวเตอร์ที่รวมตัวกับอยู่หน้าห้องแผนกใช้เวลาไม่นานในการแบ่งรถนั่งกันไปเพราะถ้าเอารถไปเยอะไม่มีที่จอดแน่ๆ...รถผมนอกจากเทมเลยมีพีชที่เป็นเพื่อนสนิทเทมกับคุณกรที่เป็นรุ่นพี่มานั่งรถผมท่ามกลางความไม่พอใจของเทมที่แสดงออกจนเห็นชัด
ผมรู้ว่าเทมเป็นห่วงผมมากแต่ผมก็มั่นใจว่าจะดูแลตัวเองได้นะ
คุณสิริพงค์พอเห็นเทมทำท่าทางแบบนั้นก็เลยลากตัวไปกระซิบอะไรก็ไม่รู้ก่อนที่เทมจะเดินกลับมาอย่างจำยอมท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจเหมือนจะลดลงไปบ้างแล้ว...อยากรู้จังว่าคุณสิริพงค์คุยอะไรกับเทม?
ตลอดการเดินทางพีชกับคุณกรก็คุยกันอย่างออกรสชาติโดยที่มีเทมและผมผสมโรงเข้าไปแจมเป็นพักๆ...ที่ผมไม่เรียกชื่อจริงของพีชกับคุณกรก็เพราะว่าผมไม่รู้...ผมเห็นเทมเรียกผมเลยเรียกตามเท่านั้นเอง...จากบริษัทไปถึงผับBenZZe(ชื่อผับมั่วๆ)ใช้เวลาประมาณ30นาทีกว่าๆเพราะรถค่อนข้างติดมากถึงมากที่สุด
ผมวนหาที่จอดรถอยู่สองรอบจนในที่สุดก็ได้ที่จอด...เท่าที่ผมดูคนมาที่นี่เยอะสุดๆทั้งๆที่ตอนนี้ยังไม่6โมงเย็นเลยแต่ที่จอดรถกลับเต็มเกือบหมดแล้ว...อาจเป็นเพราะบรรยากาศสบายที่ผมสัมผัสได้เมื่อเดินเข้าไปก็ได้ที่ทำให้ที่นี่เป็นที่นิยม...สถานที่ก็กว้างไม่คับแคบมีโต๊ะตั้งเป็นสัดส่วนมีทั้งส่วนตัวและไม่ส่วนตัว...บนเวทีก็มีการแสดงด้วยอย่างที่ผมเห็นตอนนี้ก็คือร้องเพลงเป็นเพลงฟังสบายๆ
“ทางนี้ครับพี่นัท”เทมบอกผมก่อนจะจับแขนผมดึงไปที่มุมๆหนึ่งที่มีคุณสิริพงค์และคนในแผนกคนอื่นๆนั่งอยู่ก่อนแล้ว
มุมที่พวกเขาจองค่อนข้างเป็นส่วนตัวและเป็นโต๊ะใหญ่ที่นั่งได้10กว่าคนโดยไม่ค่อยเบียดสักเท่าไหร่..ผมนั่งอยู่ด้านนอกสุดของโซฟาโดยที่มีเทมนั่งอยู่ๆข้างๆส่วนคุณสิริพงค์ก็อยู่ด้านในตรงกลางเลยล่ะ
“สั่งอะไรตามสบายเลยนะ!!!”เสียงคุณสิริพงค์ตะโกนขึ้น
“พี่เลี้ยงใช่ไหมครับ?”เสียงลูกน้องคนนึงถาม
“ฮะฮะฮะ...หารกัน!!”
“โห่!!!!”
สิ้นคำตอบของคุณสิริพงค์ก็ตามมาด้วยเสียงโห่นับสิบที่นั่งอยู่รอบๆ
บรรยากาศสบายๆแต่ครื้นเครงค่อยๆเกิดขึ้นทีละนิดๆพร้อมกับอาหารและเครื่องดื่มที่สั่งถูกนำมาวางจนเต็มโต๊ะไปหมดมีทั้งพวกข้าวเกรียบ ถั่ว ไส้กรอก ทอดมัน ต้มยำ พิซซ่า หรือแม้แต่...
“ใครสั่งไอติมมาฟระ...ของหวานไว้กินตอนท้ายดิ”เสียงคนหนึ่งในแผนกดังขึ้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาอย่างมีความสุข
เป็นภาพที่มองแล้วทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้
“พี่นัทกินแบบไหนดีครับเดี๋ยวผมให้ไอ้เทมทำให้!!”เสียงตะโกนของคุณสิริพงค์ดังขึ้นแล้วชูแก้วเครื่องดื่มสีเหลืองอ่อนขึ้นมา
“ผสมโซดา...แค่2ฝาก็พอนะ”ผมหันไปกระซิบบอกเทม
“ครับ”เทมพยักหน้าแล้วเริ่มลงมือชงให้ผม
ผมรับแก้วมาแล้วยกขึ้นจิบก่อนจะเริ่มลงมือหยิบของอื่นๆมากินแกล้ม
“พี่ไม่ต้องรีบกินนะครับ...แก้วเดียวก็พอแล้ว”เทมเอาหน้ามาเกยไหล่ผมแล้วกระซิบเบาๆ
“พี่ไม่ได้เมาง่ายแบบนั้นหรอกเทม”ผมเอียงคอไปตอบตามตรง
“เฮ้ยๆไอ้เทมแกจะไปซบคุณนัทเขาทำไมวะ!!!”เสียงของคุณกรดังขึ้นทำให้เทมรีบยกหัวขึ้นทันที
“แค่ถามอะไรนิดหน่อยเองพี่”เทมตอบหน้าตาเฉยแล้วยกแก้วขึ้นมาจิบ
ตอนนี้ทั้งโต๊ะหันนมามองผมกับเทมเป็นตาเดียวแล้ว
“....”ผทแกล้งทำเป็นเมินสายตาอยากรู้อยากเห็นแล้วจิบเครื่องดื่มในแก้วต่อ
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ทำให้หลายคนที่สติดีเริ่มไปซะแล้ว...บางคนถึงกับออกมาเต้นด้วยท่าทางน่าเกลียดๆตามที่อีกคนท้าก่อนที่จะได้รับเสียงหัวเราะกันถ้วนหน้า
“คุณน้าททท~”เสียงยานๆดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสที่เบาะตรงที่วางมือข้างๆผมยุบลงพร้อมกับขวดเหล้าที่ถูกเทลงมาใส่แก้วผมเพียวๆ
“เฮ้ยพี่สินมากไปแล้ว!!...พี่นัทดื่มไม่ไหวหรอก!!”เทมที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับทำท่าจะยกแก้วผมไปแต่คุณสินคว้าแก้วไว้ก่อนแล้วชูมันขึ้นตรงหน้าผม
“ดื่มหน่อยน้าคร้าบบคุณน้าทท~...ถือเป็นจากต้อนรับจากพวกผม”เสียงตอนแรกที่ยานๆกลับมาเป็นปกติได้อย่างหน้าอัศจรรย์แถมยังทำหน้าจริงจังด้วย
“ดื่มเลยๆๆ!!”เสียงเชียร์ดังมาจากรอบๆจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
“...”ผมหยิบแก้วในมือคุณสินมาด้วยท่าทางลังเล
ผมไม่ได้ดื่มมานานแล้วด้วยสิ
จะเมาไหมเนี่ยะ...เพียวๆทั้งแก้ว
“พี่นัทไม่ต้องดื่มหรอกครับเดี๋ยวผม...อุ๊บ!...อื้อออ~...อี้อัด...”เทมพยายามช่วยผมแต่โดนเพื่อนพีชที่นั่งอยู่ข้างๆคว้าตัวไว้แล้วปิดปากแน่น
“ดื่มเลยๆๆ”
“ดื่มเลยๆๆ”
เสียงเชียร์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำเอาผมต้องจำใจค่อยๆยกแก้วหล้าเพียวๆขึ้นดื่มอย่างช้าๆ
“หมดแก้ว!!!”
“หมดแก้ว!!!”
เสียงเชียร์ดังลั่นยิ่งกว่าแข่งบอลอีกแฮะ...พอดื่มไปได้ครึ่งแก้วหัวผมก็เริ่มมึนๆแต่เพราะเสียงเชียร์ผมเลยต้องจำใจกระดกแก้วอีกครั้งแล้วจำใจกลืนสิ่งที่อยู่ภายในจนหมดรวดเดียว
“อ่า!...”ผมถอนหายใจก่อนจะวางแก้วลงกับโต๊ะ
“เฮๆๆๆ”
“คุณนัทสุดยอด!!”
“พี่นัทเจ๋งไปเลย!!”
“อี้อัด...อือ!...อื้อ!...”ผมรู้เลยว่าเสียงไหนเป็นของเทม
นี่ยังถูกปิดปากอยู่อีกเหรอ?
แต่ตอนนี้ผมแทบจะไม่มีสติอะไรแล้ว
หัวก็มึนๆไปหมด
“เยี่ยมเลยคุณนัท!...งั้นต่อไปเรามาสัมภาษณ์คุณนัทกันดีกว่า!!”เสียงของคุณสินดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮดังลั่น
ห๊ะ...?
สัมภาษณ์ใครนะ...?
ผมเหรอ...?
ตอนนี้เนี่ยะนะ...?
จะบ้าเหรอครับ!!
.........................................................
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาต่อดึกไปนิดนึง
ยังมีคนรออยู่ไหมเอ่ย?
ตอนนี้อาจดูเอื่อยๆไม่มีอะไร...อยากบอกว่าจุดเปลี่ยนความสัมพันธ์อยู่ที่ตอนหน้าแล้วค่ะ
ตอนต่อไปเราจะพบกับความน่ารักของพี่นัทและว่าเอ๋อ มึนของเทม
มาลุ้นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ช่วยติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
มีคนคอยติดตามแบบนี้ทำให้มีแรงใจในการแต่งมากขึ้นเลยคะ
มีเรื่องอยากถามหน่อยคะ มีคอมเม้นท์บอกมาว่าหมายเลขห้องน่าจะสลับกัน...หมายถึงว่า ถ้าห้องทางขวาหมายเลข104 ห้องทางซ้ายก็จะเป็นหมายเลข105 แล้วกลับไปทางขวาหมายเลข106แบบนี้ใช่ไหมคะ?
ถ้ามีใครรู้ช่วยบอกด้วยนะคะจะได้ไปปรับแก้คะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
ตายแล้ว พี่นัทจะโดนล้วงความลับหรอเนี่ย 5555
ปล. เขินพี่นัทมาก คนอะไร ช่างอ่อยช่างยั่วเหลือเกินนนน
-
อุอุ โนคอมเมนท์เรื่องหมายเลขห้องค่ะ (โครตโง่วเรื่องทุกอย่างที่เป็นชีวิตประจำวัน)
สงสัยว่าเทมจะรู้นะว่าพี่นัทจะโดนมอมเหล้า แต่ว่าทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกหนออออออ?
หวังว่าพี่นัทจะคุมสติได้จนถึงห้องนะคะ :mew2:
-
อุ้ยย...~
พี่นัทเมาแบบนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นน้าา :hao6:
-
โถ คนดูแลตัวเองได้ของน้องเทมเมาซะแล้ว สิริพงศ์นี่มีแผนไรไหม เกี่ยวกับเทมหรือเกี่ยวกับบริษัท ดูแปลกๆ
พี่นัทอย่าอ้อนค่ะเพราะจะทำให้น้องเทมฟินมว้ากกกกก หอมแก้มบ้างล่ะ อ้อนให้น้องดูแลบ้างล่ะ
น่ารักไม่ทนๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
หยอดกันไปเขินกันมาเนอะคู่นี้ รอดูตอนหน้าพี่นัทจะโดนอะไร
-
กรี๊ดดดด จุดเปลี่ยน
ได้กันแน่เลยอ้ะะะ 555555
-
โดนมอมแบบนี้
จะเหลือเรอะ :hao6:
-
ต้อนรับกันอบอุ่นจริงๆ พี่นัทจะโดนล้วงความลับอะไรบ้างน้อออ 5555
.
.
.
สำหรับเรื่องคอนโดนะคะ ส่วนตัวตอบเลยว่าไม่รู้ 555555 //โดนเตะ
ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกมั้ยที่บอกคอนโดเป็นแบบเลขสลับกัน หมายถึงสลับแบบห้องตรงข้ามใช่มั้ยคะ
แต่หอพักที่เราอยู่เป็นแบบพอออกจากลิฟท์แล้วห้องจะแบ่งเป็นปีกซ้ายกับปีกขวา
เลขจะเริ่มที่ห้องริมสุดของปีกขวาไล่เข้ามาหาลิฟท์ไปจนสุดปีกซ้าย
แล้วก็กลับไปนับที่ห้องฝั่งตรงข้ามไล่เลขจากปีกขวาไปปีกซ้ายอีกทีน่ะค่ะ
(ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี พอเข้าใจมั้ยเนี่ย แหะๆ)
ก็คิดว่าคงจะมีหลายๆแบบแหละค่ะ
-
555555 พี่นัทโดนทั้งหลอกทั้งล่อนะเนี่ย
โดนซักจนสะอาดแน่ ชัวร์~~~!!! กิกิ
แต่คนยักยอกเงินบ.นี่ใครน๊า ทายไม่ออกเบย -_-??
-
วางแผนมาล้วงความลับพี่นัทกันใช่ไหม
ช่วยกันมอมเหล้าพี่นัท เทมก็ช่วยไม่ได้
-
เราระแวงกลัวคนมาทำร้ายนัทอ่ะ :ling3:
-
โอ๊ะ พี่นัทโดนมอมซะแล้วววววว
แบบนี้เทมต้องดูแลดีๆน้าาา
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao7: จุดเปลี่ยน.? ไปในทางที่ดีขึ้นสินะคะ. หึหึ
พี่นัทเมาแล้วอย่าพูดเรื่องงานนะคะ. เทมดูแลให้ดีด้วยนะถ้าแกทำไม่ได้ล่ะก็ ฮึ่ม.
เรื่องคอนโดไม่รู้แหะไม่เคยเข้าไปสักครั้ง
:pig4:
-
พี่นัทโดนมอม :hao6:
เค้าใกล้จะเป็นแฟนกันแล้วใช่ไม๊ :impress2:
-
เนี่ยสลับห้องตามที่เราเข้าใจอ่ะ หรือเราเข้าใจอะไรผิดไป?
[attachment deleted by admin]
-
รอลุ้นพี่นัทคนมึน 555
เทมจะทำอย่างไร?
พี่นัทจะน่ารักจนอานุภาพทำลายลายล้างร้ายแรงแค่ไหน?
แค่คิดก็ฟินแล้ววววว :m4:
ปล. เลขห้องมีทั้งแบบเรียงและสลับค่ะ
-
เทม หน้าบานเป็นจานเชิงเลยนะ 555
พี่นัท เมาแบบนี้ก็แย่สิเข้าทาง เทม เลย หึหึ
ปล. พี่ไม้ มีแผนอะไรหรือเปล่านะ
-
พี่นัทน่ารักเกินไปแล้ว อ้อนได้อ้อนดี
-
✉ จดหมายฉบับที่ 17✉คำสารภาพของทั้งคู่
“ออยอะเอี่ยะ!!...”ผมพยายามดิ้นใด้หลุดจากการจับกุมของเพื่อนพีช...ตอนนี้ผมเป็นห่วงพี่นัทมากกว่าถูกบังคับให้ดื่มเพียวๆตั้งขนาดนั้น
ไม่เมาก็ต้องมึนแน่ๆ
ให้ตายเถอะผมไม่น่าพาพี่เขามาเลยจริงๆสิ
น่าจะพากลับบ้านไปตั้งแต่แรก...ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าพวกพี่ๆที่นี่น่ะต้องทำการต้อนรับพี่นัทแน่นๆ...ความจริงการต้อนรับก็ไม่เป็นอันตรายอะไรหรอกแค่มอมเหล้าแล้วถามคำถามหน้าอายๆเท่านั้นเอง
แต่ถ้าพากลับความลับผมรั่วถึงหูพี่นัทแน่ๆ
ความลับอะไรน่ะเหรอ?
ก็ที่ผมรักพี่เขาไง!!
ผมไม่เข้าใจว่าผมแสดงออกมาขนาดนั้นเลยเหรอพี่ไม้ถึงได้ดูออกแล้วลากผมไปโดยกระซิบเพียงประโยคเดียวก็ทำเอาผมไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
‘ถ้าคิดจะพาพี่นนัทกลับเตรียมตัวรอได้เลยพรุ่งนี้พี่จะไปบอกว่าแกหลงรักเขาให้พี่นัทรู้’
แล้วแบบนี้ใครมันจะกล้ากลับฟระ!!!
ผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะสารภาพทั้งๆที่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมากขนาดนี้แล้วแท้ๆแต่จะให้ทำไงล่ะ...ก็ผมกลัวนี่นา
เกิดมาก็พึ่งจะเคยกลัวคำปฏิเสธนี่แหละ
ถ้าพี่นัทบอกว่า ‘ไม่’ ใจผมคงสลายแน่ๆแล้วพี่นัทก็คงจะไม่ยอมเข้าใกล้ผมอีก
อาจจะเกลียดขี้หน้าผมไปเลยก็ได้
แบบนั้นผมไม่เอาหรอก...ผมก็เลยต้องยอมอยู่นี่ไง!
แต่เข้าใจไหมว่าผมหวงแค่หน้าพี่นัทแดงเพราะแอลกอฮอล์ผมก็แถบอยากจะฉุดพี่เขากลับห้องแล้ว...ผมหวงพี่นัทสุดๆเลยบอกตรงๆ...ผมไม่อยากให้ใครเห็นพี่นัทตอนหน้าแดงทั้งนั้นแล้วนี่อะไร?...ดื่มเพียวๆ
ให้ตายเถอะ
จากหน้าที่ขึ้นสีนิดๆตอนนี้แดงก่ำจนผมสังเกตนะว่ามีหลายคนที่มองพี่นัทของผมแล้วแอบกลืนน้ำลายน่ะ...
อย่างหวังจะได้แตะแม้แต่ปลายเส้นผมของพี่นัทเลย!
ปึก!
“โอ๊ย!....ไอ้เทม!!”เสียงพีชร้องลั่นแล้วยกเท้าตัวเองที่ผมเหยียบขึ้นมาดู
ช่วยไม่ได้นี่ก็ไม่ยอมปล่อยผมเอง
“พี่สินหยุดเถอะผมขอล่ะ”ผมดึงพี่นัทมาก่อนจะบอกพี่สิน...ศีรษะของพี่นัทเอียงตามมาอย่างง่ายดายจนผมต้องหันไปมองหน้าพี่นัท
“...”สิ่งที่ผมเห็นทำเอาอารมณ์ผมขึ้นในทันที...สภาพของพี่นัทที่ตาปรือมองผมด้วยสายตาหวานฉ่ำผิวก็เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีชมพูทั้งตัวแล้วแถมหน้ายังแดงแจ๋
บอกได้คำเดียวว่า...
ยั่ว!
ของเติม สุดๆ ตามไปด้วยละกัน
“โหย~...แกจะหวงอะไรนักวะไอ้เทม”พี่สินถามผมขำแล้วยกแก้วขึ้นดื่มต่อ
เออ หวง!
หวงมากด้วยขอบอกเลย!!!
“...”ผมจ้องพี่สินเขม็งเลย
“ไอ้เทม!!!...ไม่ต้องห่วงไปในแผนกนี้ไม่ใครที่ไม่รู้หรอกว่าแกหลงรักพี่นัทอยู่น่ะ!!!!”เสียงตะโกนของพี่ไม้ดังขึ้นทำเอาผมหันไปมองพี่เขาเขม็งอีกคน
“พี่ว่าไงนะ!!!”ผมถามอีกครั้งทันที
“ฮะฮะฮะ...ดูหน้าไอ้เทมดิโครตฮาเลย...ไอ้กรแกบอกไปดิว่าเมื่อกี่พี่ว่าไร?”พี่ไม้หัวเราะจนท้องแข็งก่อนจะหันไปบอกพี่กร
“หึ...เขารู้กันหมดทั้งแผนกแล้วว่าแกหลงรักคุณนัทอยู่!!!”สิ้นเสียงพี่กรผมก็...
ฉ่า!!
“ทะ...ทำไม...”หน้าผมตอนนี้ต้องแดงสุดๆแน่เลย
ทำไมทุกคนถึงรู้ล่ะ!
ผมทำตัวมีพิรุธงั้นเหรอ?!!
ไม่นะความลับของผม...ผมคิดว่ามันเป็นความลับทั้งๆที่คนทั้งแผนกรู้เนี่ยนะ!!
“โหย!...แกไม่ค่อยแสดงออกเลยนะไอ้เทม!...วิ่งไปชงกาแฟให้เขาหน้าบานแบบนั้นทุกวันน่ะ!!”พี่บัฟตอบสมทบ
“เหม่อเรียกชื่อพี่เขาอยู่ทุกวัน!”เพื่อนพีชเสริมต่ออีก
“พอพี่เขามารับก็กระดิกหางดิ๊กๆวิ่งไปหา!”
“หน้าบานทุกครั้งที่คุณนัทเรียกชื่อ!”
“อ๊ะๆ...อย่าคิดว่าไม่เห็นนะที่กอดกันแล้วลากไปหลังบริษัทนะ!”
ตู้มมม!!
หน้าผมระเบิดไปเรียบร้อยแล้วครับ
ตอนนี้เสียงแซวผมดังระงมเลย
“ระ...รู้แล้วเลิกล้อสักทีสิ!...ผมรักพี่นัทแล้วไงเล่า!!!”ผมตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด
แค่นี้ก็อายจะแย่แล้ว
“ก็กำลังจะช่วยอยู่นี่ไง”พี่สินบอกผม
“ห๊ะ...?”ผมหันไปทำหน้างงใส่พี่เขา
ช่วย...?
ช่วยผมเหรอ?
ยังไง?
“โธ่เอ๋ย~...เด็กน้อยหัดรักจำไว้นะว่าเวลาคนเมามักจะเผยตัวตนจริงๆของตัวเองออกมารวมทั้งความรู้สึกด้วย”พี่ไม้ยกแก้วขึ้นดื่มแล้วอธิบายให้ผมฟัง
ว่าแต่ที่พูดมาน่ะ
มันเกี่ยวกันยังไงล่ะ?
“โง่จริงน้องเรา...พอคุณนัทเมาเราก็จะแอบถามไงว่ารู้สึกยังไงกับแก”พี่กรพูดต่อ
“...”ผมถึงกับนิ่งเลยครับ
มีวิธีแบบนี้ด้วย?
ผมหันมามองพี่นัทที่ยังปรือตามองผมด้วยสายตาหวานเชื่อมอยู่
“เอาล่ะ...ถ้ารู้แล้วก็ให้คุณนัทนั่งดีๆซะเดี๋ยวพี่จัดให้เองน้องชาย”พี่สินบอกผมก่อนจะช่วยขยับพี่นัทให้นั่งพิงโซฟาในท่าที่สบายๆ
“คุณนัทครับ...ได้ยินผมไหมครับ?”พี่สินถามพี่นัทพร้อมกับยื่นมือไปโบกตรงหน้าพี่นัท
“...ครับ”พี่นัทตอบเสียงเมาๆ
“คุณนัทชอบคนแบบไหนเหรอครับ?...บอกหน่อยได้ไหม?”คำถามของพี่สินทำให้ผมหูผึ่งทันที
ถ้าพี่นัทยอมบอกผมจะได้ปรับปรุงตัวให้เป็นแบบที่พี่เขาชอบ
“...”ผมหันไปจ้องหน้าพี่นัทเขม็งเพื่อจะได้ไม่พลาดแม้แต่คำเดียว
“พี่ไม้ดูไอ้เทมดิตลกซะมัดเลย...เป็นเอามากนะ”พี่กรหันไปคุยกับพี่ไม้แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจหรอกใครจะคุยกับใครก็ช่าง
“...อืม~...น่ารัก...”พี่นัทเอียงหัวไปมาเหมือนกำลังคิดก่อนจะตอบออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ
น่ารักเหรอ...?
นั่นมันผู้หญิงแล้วมั้ง
จะว่าไปพี่นัทก็ไม่มีท่าทางว่าจะชอบผู้ชายเลยนี่นา
จะชอบผู้หญิงก็คงไม่แปลกสินะ
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกโหวงๆในอกด้วยนะ
“โธ่คุณนัท...น่ารักมีตั้งเยอะแยะอย่างอื่นละครับ”พี่สินถามต่ออีก
“...ขี้อ้อน...อบอุ่น...อ่อนโยน...ยิ้มสวย...แล้วก็....”พี่นัทพูดรัวๆโดยที่ผมจดจำไว้ทุกคำพูด
ขี้อ้อน...ผมก็อ้อนได้นะจะอ้อนทุกวันเลยด้วย
อบอุ่น...ผมว่าตัวผมก็อุ่นอยู่นะ?
อ่อนโยน...ผมมีให้พี่นัทเต็มเลยล่ะครับ
ยิ้มสวย...ผมน่ายิ้มหล่อมากกว่ายิ้มสวยนะ
จะว่าไปพี่นัทพูดค้างไว้นี่นา
“แล้วก็อะไรครับ?”ผมถามออกไปด้วยความสนใจ
ผมว่าข้อนี้ต้องเป็นข้อสำคัญแน่ๆ...ถ้าผมทำข้อนี้ได้ผมมั่นใจว่าผมต้องมีโอกาสเพิ่มขึ้นแน่นอน
หมับ!
พี่นัทหันมาทางผมก่อนจะใช้สองมือโอบคอผมไว้ก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้ๆ...ปลายจมูกของพี่นัทสัมผัสกับปลายจมูกผมเบาๆก่อนจะเขี่ยไปเขี่ยมา...
อึก!
ถ้าจะให้ท่ากันแบบนี้เดี๋ยวจะเจ็บตัวนะครับพี่นัท
พี่นัทยิ้มก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมถึงกับยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่อายใคร
“...แล้วก็...รักผมมากๆ...มากกว่าใคร...”
“ผมรักพี่ที่สุดเลยล่ะ!”ผมบอกับพี่นัทด้วยรอยยิ้ม
ถ้าแข่งเรื่องความรักที่ผมมีให้พี่นัทผมเชื่อว่าไม่มีใครชนะผมได้หรอก...รับรองได้เลย!
“ฮิ้ววว~!....ไอ้เทมสารภาพรักแล้ววว~”เสียงของพี่หลายๆคนดังขึ้นพร้อมกันทำเอาผมหน้าร้อนเลยทีเดียว
“แต่หน้าเสียดายที่พี่นัทคงไม่ได้ยิน”พี่ไม้บอกผมแล้วยิ้มแหย่ผม
นั่นสิ...ถึงจะบอกพี่เขาตอนนี้...
พี่เขาก็คงไม่รู้ตัวอยู่ดี
“...พี่นัท”ผมเรียกพี่นัทด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ใจเย็นก่อนน้องรัก...นี่ยังแค่เริ่มต้นเท่านั้น”พี่สินพูดแล้วพยายามดึงพี่นัทให้ออกมานั่งตามเดิม
“คุณนัทครับ...ตอนนี้มีคนที่ชอบรึยังครับ?”สิ่งที่พี่สินถามพี่นัททำให้ผมหันควับไปหาพี่สินทันที
“พี่สิน!”ผมเรียกอย่างโกรธๆ
“แกไม่อยากรู้รึไงล่ะ?...ไม่แน่นะเขาอาจจะมีคู่มั่นอยู่แล้วก็ได้”คำพูดของพี่สินทำให้ผมถึงกับสะอึก
นั่นสินะ
ผมมัวแต่คิดถึงตัวเองอยู่ฝ่ายเดียวว่ารักพี่นัทแต่ก็ไม่แน่ว่าพี่นัทจะมีคนที่ดูใจกันอยู่แล้วก็ได้
แค่คิดแบบนั้นก็ทำเอาใจผมฝ่อไปเลย
ไม่นะ...ผมยังไม่อยากจะตัดใจตอนนี้
“...”พี่นัทส่ายหัวไปมาทำเอาใจผมเริ่มพองโตอีกครั้ง
“...แต่ถ้ารัก...มีแล้ว”ประโยคต่อไปทำเอาผมถึงกับยิ้มค้างเลย...
พี่นัทบอกว่าอะไรนะ?
ไม่มีคนที่ชอบ
แต่มีคนที่รักแล้ว!!
............................................................
สวัสดีค่ะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วค่ะ
ต้องขอโทษที่มาแค่ครึ่งเดียวนะทั้งที่สัญญาว่าจะมาเต็มๆตอนแท้ๆ :hao5:
พอดีพรุ่งนี้เราจะเข้ากรุงเทพฯไปงานหนังสือค่า...มีใครไปบ้างไหม?
ทำให้ไม่สามารถลงในวันพรุ่งนี้ได้แถมยังเขียนไม่จบตอนอีกด้วย555+
ตอนแรกกะจะรอแต่งให้จบก่อนแต่ก็อาจเป็นสักวันจันทร์หรืออังคารเราเห็นว่านานไปเลยมาอัพครึ่งตอนก่อนค่า
ไว้จะมาต่อในอีก2-3วันนะคะ
หลังจากนี้เราจะทำการรีไรท์เรื่องใหม่จะมีการแก้คำผิดและเนื้อเรื่องบางส่วนให้ตรงกับความเป็นจริงมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้มากขนาดที่ต้องกลับไปอ่านใหม่นะ
พวกคำผิดต่างๆจะพยายามแก้ให้ได้มากที่สุดค่ะ
ทุกข้อแนะนำและคำติชมจะนำไปทำตามคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องหวานๆไม่เน้นแนวเครียด...คนแต่งเขียนดราม่าไม่เก่งและไม่ชอบกินมาม่าเพราะงั้นขอให้สบายใจว่าไม่มีการหักหลังกันแบบเจ็บปวดแน่นอนค่ะ...อ่านสบายๆยิ้มๆตามกันไปนะค่ะ
ปล.2พี่นัทยังไม่เสร็จเร็วๆนี้หรอกค่ะ...ถึงเทมจะหื่นแต่ก็เป็นคนหื่นที่เป็นสุภาพบุรุษนะคะเพราะงั้นรอก่อนนะคะ :hao3:
ไว้เจอกันใหม่ค่ะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
เทม หยุด! อย่าเพิ่งคิดไปไกลลล... อยากรู้อะไรให้ถามตอนพี่นัทสติสัมปชัญญะครบถ้วนนะจ๊ะ โอเคนะ :a11:
-
โอ้ววว. พี่นัทน่ารักแถมยั่วมาก
เย็นไว้เทม. เอาไว้เทมค่อยสารภาพอีกทีตอนมีสตินะ
รอจ้า. :pig4:
-
อ้ายยยย พี่นัทน่าร้ากกกกก
หนูเทมใจเย็นๆเนอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าคำตอบของพี่นัทเป็นน้องเทมละก้อออออออ... เอาใจช่วยน้องเทมนะจ้ะ :กอด1:
-
ค้าง !!! :ling1: :katai4:
อย่าเพิ่งช็อกไปนะเทม :hao3:
-
ใจเย็นๆน่ะเทม หลอกถามแล้วต้องเอาให้ครอบคลุมน่ะ เอาให้รู้ไปเลยว่ารักใคร
-
อยากเอา พี่นัท กลับบ้านอ่ะ
เทม อย่าเพิ่งน้อยใจไปน้า 5555
-
ต้องตอนไม่เมาจะได้รู้ก้นไปเลย
-
ก็รักแกนั้นแหละ 55555555555
-
เทมใจเย็นนะลูก :z2:
รีบมาต่อน้า เค้าจะรอ คิคิ
-
โอ๊ย น่าร้ากกก
-
กรี๊ดดดดด รู้สึกเปนเทมเรย
ค้าง!!!!!! >๐<
-
พี่นัทรีบดลับมาตอบเทมนะ เทมลุ้นใจจะขาดแล้ว
-
น่ารักกันทั้งแผนกเลยวุ้ย พ่อสื่อกันสุดฤทธิ์ ขำเทม ทุกคนรู้ได้ไง 5555 ชัดเจนซะขนาดนี้ พี่นัทเองก็เก็บความลับไม่เก่งอ่ะ
พี่นัทคะอย่ามาปรือตาใส่ เดี๋ยวเด็กก็จับลากเข้าห้องหรอกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:ling1: พี่นัททำตัวได้น่า...มากกกก
-
โธ่ คุณคนเขียนตัดฉับได้น่าตีเลยจริงๆเชียว :a5:
-
พี่นัทน่ารักเกินไปแล้ว
-
ตะ....ตัดดดดดด กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสส
-
✉ จดหมายฉบับที่ 17✉คำสารภาพของทั้งคู่ ครึ่งหลัง
“พะ...พี่นัท”ผมเรียกพี่นัทด้วยเสียงติดๆขัดๆ
ผมไม่อยากจะยอมรับมันเลยจริงๆ
นี่ผมต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้สารภาพเลยเหรอ!
ผมยังไม่พร้อมที่จะปล่อยพี่ไปในตอนนี้...ไม่สิ...ไม่ว่าจะตอนไหนผมก็ไม่พร้อมทั้งนั้นแหละ
ผมอยากครอบครองพี่ไว้คนเดียว
“ว้าว~....ไอ้เทมอกหักซะแล้วแฮะ”พี่สินพูดด้วยท่าทางขำแต่ตอนนี้ผมขำไม่ออกหรอกนะ
“....”ผมมองหน้าพี่นัทโดยที่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เสียใจ...เศร้า...โกรธ...โมโห...อารมณ์หลากหลายมันรวมกันจนผมเริ่มปวดหัวแล้วแต่ความรู้สึกที่มันชัดเจนจนผมไม่อาจปฏิเสธมันได้...แม้จะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรก็ตาม...
‘อิจฉา!’
ใช่...ผมรู้สึกอิจฉาคนที่พี่นัทรัก!
ผมอยากเป็นคนคนนั้น!!
ผมรู้ว่าตัวเองรักพี่นัทมากกว่าใครและผมก็พร้อมที่จะสู้กับใครก็ตามที่จะมาแย่งพี่นัทไปจากผม...แต่ไม่ใช่แบบนี้...พี่นัทเอ่ยปากเองว่า ‘รัก’
หมายความว่าไม่ใช่ความรู้สึกเล่นๆ
ผมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้ลงสนามด้วยซ้ำ!!
“..พี่นัท...บอกผมหน่อยได้ไหมว่าคนที่พี่นัทรักเป็นใคร?”ผมกลั้นใจถามออกไป
ก็รู้ตัวว่าผมเริ่มจะพาลแล้ว....ถึงพี่นัทจะบอกมาผมก็คงไม่รู้จักอยู่ดีแหละแต่ผมก็ยังอยากจะรู้เพื่อที่จะได้ทำใจให้ได้แม้ว่ามันจะยากมากก็ตามที
“...อื้ม~...”พี่นัทครางในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นแล้วชี้มาที่ผม
“...???”
ชี้มาที่ผม?
ทำไม????
“พี่นัท....ทำอะไรน่ะครับ?...พี่ตอบไม่ตรงคำถามนะ...ผมถามว่าคนที่พี่นัทรักเป็นใคร?”ผมบอกแล้วถามพี่นัทซ้ำอีกรอบหนึ่ง
“...อื้มมม~...”พี่นัทพยักหน้าแรงๆโดยที่มือยังชี้มาที่ผมอยู่
“...??”พี่นัทเล่นอะไรของพี่เนี่ย!
ตอนนี้ผมซีเรียสอยู่นะครับ!!
“ฮะฮะฮะ...ไอ้เทมแม่งฮาว่ะ!!”เสียงหัวเราะของพี่ไม้ดังขึ้นอีกครั้ง
“น่าขำตรงไหนเนี่ยะพี่ไม้!...ผมซีเรียสนะเนี่ย!!”ผมหันควับตะโกนใส่พี่แกทันที
“โหย~...ไอ้น้องนี่แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอเนี่ย!”พี่กรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเลียนผม
“รู้อะไรล่ะครับ?!”ผมถามพี่กรทันที
“โง่ว่ะไอ้เทม!”เพื่อนพีชด่าผมซะงั้น
“จบโปรแกรมเมอร์มาได้ไงว่ะ!”พี่บัฟส่ายหัวแล้วยกแก้วขึ้นจิบต่อ
“ใช้สมองหน่อยไอ้น้อง!”
“รักมันบังตารึไง!”
“ความรู้สึกช้าชะมัด!”
เสียงตะโกนด่าผมดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไม่พวกพี่ๆถึงได้ว่าผมกันขนาดนี้แถมยังมองผมยิ้มๆอีกด้วย
“....??”ใครก็ได้ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมทีเถอะ
“ไอ้สิน!!”พี่ไม้ตะโกนเรียกพี่สินก่อนจะพยักหน้าให้ทีนึง
“ครับพี่!”พี่สินรับคำแล้วหันไปมองพี่นัทที่นั่งทำตาปรือพร้อมชี้นิ้วมาที่ผม
ตกลงว่าพวกพี่จะทำอะไรกันครับนี่?!!
“คุณนัทครับ...ช่วยบอกชื่อคนที่คุณชอบไม่สิ...คนที่คุณนัทรักหน่อยสิครับ!!!?”พี่สินใช้มือข้างนึงแตะไหล่พี่นัทแล้วพูดเสียงดัง
“...??”ผมมองอย่างงงๆ
แล้วที่ผมถามกับที่พี่สินถามมันต่างกันตรงไหนล่ะ?
เหมือนกันเด๊ะๆ
“...เทม...”
“ครับ?”ผมขานรับเสียงเรียกที่พี่นัทพึมพำแล้วลดมือที่ชี้หน้าผมลง
“...”พี่นัทเอียงคอเล็กน้องแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาปรือๆที่บอกได้คำเดียว่า
‘ยั่ว!’
แต่ตอนนี้ผมต้องตั้งสติไว้
“พี่นัทเรียกผมทำไมครับ?...หิวน้ำ?....หรืออยากเข้าห้องน้ำครับ?”ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้แล้วถามพี่นัท...ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะดูแลตอนที่พี่นัทเมา
เพราะงั้นวางใจได้เลยนะครับ
เพียงแค่พี่พูดมาคำเดียวเดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างให้เอง
“....”พี่นัทจ้องหน้าผมด้วยสายตางงๆ
ผมก็งงด้วยคนสิครับ...เรียกผมแล้วนั่งนิ่งนี่หมายว่าว่าไงกันครับพี่!
“”โอ้ย!...ไอ้โง่เทม!...นี่แกจะโง่ไปถึงไหนวะ!!”พี่สินตะโกนด่าผมเสียงดังลั่น
“ผมโง่ตรงไหนเนี่ยพี่!”ผมถามกลับทันที
ทำไมใครๆต้องมองผมด้วยสายตาเอียมระอาแบบนั้นด้วยเล่า!
“ก็ที่คุณนัทเขาบอกน่ะ....ก็แกไม่ใช่รึไง?!”พี่สินกุมขมับตัวเองแล้วพูดขึ้น
“ครับ...ก็พี่เขาเรียกผม?”ผมตอบกลับไปแบบงงๆ
นี่เรากำลังใช้คนละภาษากันเหรอครับ?
โป๊ก!!
“โอ้ย!!...”ผมกุมหัวตัวเองก่อนจะก้มลงไปมองส้มทั้งลูกที่ถูกปามาใส่ผม...ที่ทำกับผมแบบนี้มีไม่กี่คนหรอกครับ
พี่ไม้แน่ๆ
“ผมเจ็บนะพี่!!”ผมหันไปมองค้อนพี่ไม้แล้วใช้มือลูบบริเวณที่ถูกปาใส่
เจ็บชะมัด!
“เออ!...เอาให้สติมันกลับมาเลย!...พูดขนาดนี้แล้วแกยังจะโง่อยู่อีกเหรอวะไอ้เทม!!!”พี่ไม้จ้องผมเขม็งพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ผมไม่เข้าใจ
“นี่มันเรื่องอะไรครับพี่?!...ทำไมทุกคนต้องทำหน้าเอือมผมแบบนั้นด้วยเล่า!!!”ผมหันไปมองรอบๆแล้วตะโกนขึ้นสุดเสียง...สายตารอบๆที่มองมามันดูเหมือนผมเป็นคนโง่เลย
“มันควรเอือมไหมเล่า!!...คนที่พี่นัทรักน่ะคือแกไงเล่า!!!”พี่ไม้เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด
“ห๊ะ!!!”ผมจ้องหน้าพี่ไม้อย่างงงๆ
พี่ไม้ว่าไงนะ!
คนที่พี่นัทรักคือผม!
ผม!
ผม...?!!
“ผมเหรอ!!!!”ผมตะโกนขึ้นแล้วชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆ
“....”ไม่มีคำตอบแต่ได้เห็นคนทั้งแผนกพยักหน้าให้ผมอย่างพร้อมเพียง
“...มะ..มะ...ไม่จริง...พี่นัทพูดตอนไหนกัน?!!!”ผมถามออกไปโดยที่หัวใจผมเริ่มเต้นถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ
“พี่เขาบอกไปตั้งแต่ตอนที่แกถามแล้ว!!!”พี่ไม้ตะโกนบอกผมอย่างเอือมๆ
“หา!!!....”ตั้งแต่ที่ผมถาม?
ก็ตอนนั้นพี่นัทไม่ได้ตอบผมนี่นา...มีแต่ชี้มาที่ผม?!!
“ชี้มาที่ผมเหรอ?!!!!!”ผมตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“เออ!...ถึงได้บอกไงว่าแกมันโง่!!!”พี่กรพูดเสียงดังก่อนจะปาถั่วที่อยู่ในจานใส่ผม...แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
พี่นัทรักผม!!!
แปลว่าที่เรียกเทมเมื่อกี๊ความจริงไม่ได้เรียกผมแต่...
ฉ่า!
“พี่นัท...พี่..พี่...พี่ชอบ...ไม่สิ...พี่รักผมใช่ไหมครับ?!!”ผมจับไหล่พี่นัททั้งสองข้างก่อนจะเขย่าให้พี่นัทลืมตาขึ้นแล้วถามคำถามอีกครั้ง
หัวใจผมมันเต้นรัวมากจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอกผมจริงๆ
“...ครับ...พี่รักเทม”เสียงของพี่นัทดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ผมเคยเห็นมาก่อน
ตู้มมม!!
ลาก่อนครับ
เจอกันภพหน้า
ถ้าจะทำกันขนาดนี้มาฆ่าผมให้ตายซะเถอะ...รอยยิ้มของพี่นัททำเอาผมที่มึนๆหัวอยู่ตาสว่างแถมหัวโล่งแบบว่า...ปลอดโปร่งโล่งสมอง
หมับ!
“พี่นัท...พี่นัท...ผมรักพี่นะ...รักมากจริงๆ”ผมคว้าตัวพี่นัทมากอดไว้แน่ก่อนจะกระซิบบบอกเบาๆที่ข้างหูพี่นัท
ผมไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เขาจะใจตรงกับผมจริงๆ
ทั้งๆที่เกือบจะหมดหวังไปแล้ว
แต่คำพูดของพี่นัทมันทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับมาพองโตขึ้นอีกครั้ง
ผมมีความสุขมาก
มีความสุขจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ออก
“เฮ้ยๆ...ถ้าจะสวีทกันก็กลับไปห้องไป๋!”เสียงพี่ไม้ดังขึ้นทำให้ผมผละออกจากพี่นัทแล้วหันไปมองหน้าพี่ไม้
“ผมกลับได้เลยเหรอ?”ผมถามตรงๆ...ก็ปกติที่มาดื่มทั้งแผนกพี่ไม้จะไม่ยอมให้กลับจนกว่าเหล้าจะหมดบางทีกว่าจะหมดก็ปาไปเกือบตี1แล้ว
“เออๆ...ไปเถอะ...แล้วมาบอกข่าวดีด้วยล่ะ”พี่ไม้โบกมือเป็นเชิงไล่ผม
“ขอบคุณมากครับ”ผมหับไปบอกพี่ไม้ด้วยรอยยิ้ม
“ผมกลับก่อนนะพี่...ไปก่อนนะเว้ยพีช”ผมหันไปลาพี่ๆทุกคนก่อนจะหันมาบอกเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“...”พีชพยักหน้าให้ก่อนจะยกแก้วดื่มต่อ
ดูท่าจะเมาแล้วล่ะ...เวลาพีชเมาจะชอบอยู่นิ่งๆแบบนี้แหละ
ผมผยุงพี่เขาออกมาจากร้านเดินไปถึงที่รถก่อนจะจัดที่นั่งให้พี่นัทนั่งสบายที่สุด...ตอนนี้พี่เขาหลับไม่รู้เรื่องเลยล่ะ
หน้าตอนหลับของพี่น่ารักจริงๆ
“พี่นัท...ผมขอฉวยโอกาสสักหน่อยจะได้ไหมครับ?”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะก้มลงไปใช้ปลายจมูกสัมผัสกับแก้วนุ่มที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างอดใจไม่ไหว
ผมใช้ปลายจมูกไล่ไปเรื่อยๆตั้งแต่แก้มขึ้นไปที่ขมับก่อนจะไปที่หน้าผากและลงมาที่แก้มอีกข้างนึงของพี่นัทก่อนจะผละออกช้าๆอย่างเสียดาย
“...อึก!”ผมมองริมฝีบางบางสีชมพูสดของพี่นัทด้วยใจที่เต้นรัว
ผมไม่เคยมีความคิดที่ผู้ชายเมาแล้วจะดูเย้ายวนขนาดนี้มาก่อน...พี่นัทเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเกิดอารมณ์ได้ง่ายๆเพียงแค่จ้องมอง...เพียงแค่พี่นัทเรียกชื่อผม...ผมก็แทบจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว...มันไม่ใช่แค่ชอบ...ไม่ใช่แค่รัก...ไม่ใช่แค่หลง...
แต่ผมกำลังจะคลั่ง!
คลั่งในแบบที่ว่าผมมีอารมณ์กับพี่นัท
ผมอยากสัมผัสพี่เขาไปหมดทุกส่วน
อยากครอบครองไปหมดทุกที่
“พี่นัท...ผมควรจะหยุดความรู้สึกนี้ยังไงดี?”ผมพึมพำโดยที่สายตายังคงจ้องไปที่ริมฝีปากสีชมพูที่น่าสัมผัสนั่นอยู่อย่างไม่วางตา
ผมเลื่อนหน้าลงมาใกล้พี่นัทจนตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของพี่นัท...ผมใช้ปลายจมูกตัวเองเขี่ยปลายจมูกของพี่นัทเล่นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความสุข
“ผมจะไม่ทำมากกว่านี้หรอกครับ...ถ้าทำตอนนี้ก็เหมือนผมได้เพียงแค่ร่างกายของพี่...”ผมขยับใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูพี่นัทเบาๆ
“ผมน่ะ....อยากได้ทั้งร่างกาย...และหัวใจทั้งดวงของพี่”ผมกระซิบต่อแล้วจูบเบาๆที่ขมับพี่นัทก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับก่อนจะสตาทเครื่องยนต์
ก่อนออกรถผมพึมพำบางอย่างด้วยรอยยิ้มก่อนจะจูบเอาที่แก้มและหน้าผากของพี่นัทที่หลับสนิทอยู่ที่เบาะข้างๆ
“เมื่อพี่ตื่นผมจะทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนสักที!”
...
สวัสดีค่ะ
มาอัพต่อแล้วนะคะ
อ่านแล้วเป็นไงกันบ้างเอ่ย?
เห็นถึงความมึนของเทมไหม?
ตอนหน้าจะเป็นอย่างไร? เทมจะขอพี่นัทเป็นแฟนไหม? แล้วคำตอบของพี่นัทจะเป็นอย่างไหร่?
คอยติดตาในตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ช่วงนี้เยอะมากเพราะใกล้สอบปลายภาคแล้วบางทีอาจมาอย่างละครึ่งๆเพื่อไม่ให้หายไปนานจนเกินไปแต่จะพยายามมาแบบเต็มๆคอนนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
โถ ช่างน่าสงสารน้องเทม ซื่อบื่อได้โล่ ถ้าไม่มีพวกพี่ในแผนกป่านนี้คงยังกินแห้วอยู่เลยม้างงงงงงงงงงง :mew4:
ปูลู คุณ nicedog สู้ๆนะค้าาาา
(พี่นัทพอตื่นแล้วถ้านึกวีรกรรมตัวเองออกนี่สงสัยหน้าแดงทั้งวันแหง อิอิ)
-
ของแบบจัดหนักๆนะคะ 55555
-
พี่นัทจะจำได้มั้ย
-
:pig4: :pig4:
-
สารภาพแล้ววววว เสียดายพี่นัทเมาเนาะ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
นี่ถ้าไม่ตัวช่วย ดทมคงไม่รอดอะไรจะ__ขนาดนั้น
-
:katai5: เหล้าทำให้เทมสมองฝ่อชั่วคราว ฮ่าๆๆ
จัดไปให้ชัดเจนเลยนะน้องเทม พี่นัทเค้าอุตส่าห์ชิงบอกก่อน :mew1:
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
-
เทมนี่บทจะซื่อ(บื้อ) ก็ซื่อจริงๆ
พี่นัทตื่นมาจะจำได้ไม๊เนี่ย
คนเขียนสู้ๆน้า รอตอนต่อไปค่า
-
ลุ้นกับเทมจนเหนื่อยเลยค่าา…~ :o8:
-
เทมเอ้ยยย มึนจริงๆ พี่นัทก้บอกตั้งหลายรอบแล้วน้าาา :mew1:
-
เทมแม่งเอ๋อว่ะ :really2:
-
คือเทมกังวลจนสติแตก เพื่อนต้องช่วยด่าโง่กันทั้งวงกว่าจะรู้ 555
รอพี่นัทตื่นดิ๊ คนเมาจะจำไรได้บ้างเปล่า
ขอบคุณค่ะ
-
โอย น่าร๊ากกกกกกกก :-[
-
กรี๊ดดดดดด ของเปนแฟนเรยเทมมม
แต่ไม่รู้ว่าพี่นัทจะจำอะไรได้รึปาวนะ 555555
-
เทมหนูมึนได้อีกนะเนี่ย
-
กว่าจะรู้เรื่องว่า พี่นัท เค้าชอบตัวเอง เล่นเอาอยากเอาขันมาปาใส่ เทม เลย มึนจริงๆ 5555
หน้าบาน ไปแล้วมั้งเนี่ย เจ้าหมาน้อยเทม
-
อ่านไปยิ้มป่าว
เขินไป
ชอบจริงๆ
-
✉ จดหมายฉบับที่ 18✉เป็นแฟนกันนะ
“...อืม~...”ผมครางในลำคอเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ...สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีครีมกับแสงสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างมา
ห้องผม?
“....”ผมค่อยๆขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงสีฟ้าอ่อน
“...สีฟ้า?”เตียงห้องผมมันสีเขียวอ่อนนี่นา
แล้วผมมานอนอยู่ห้องใครล่ะ!?
“....!!”ผมรีบดึงผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ออกก่อนจะดูเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ตอนนี้....เสื้อยืดคอกลมสีครีมกับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลเข้ม...
ไม่ใช่เสื่อผ้าผมนิ?!!
งานเข้าแล้วไอ้นัท!!
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเนี่ย??!!!
จำได้ว่าไปดื่มกับที่แผนกคอมพิวเตอร์แล้วโดนให้ดื่มเพียวๆไปซะแก้วใหญ่หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย
ผมหันไปมองรอบๆห้องที่ตัวเองอยู่...ทั้งที่ตั้งของเตียง...ขนาดของห้องหรือแม้แต่ประตูทางเข้าก็เหมือนห้องของผมทั้งหมดที่ต่างกันก็มีเพียงเฟอร์นิเจอร์และพวกของตกแต่งห้องเท่านั้น...
จากที่ผมลองคิดดูแล้วความเป็นไปได้มีแค่ทางเดียวคือ...
ห้องนี้เป็นห้องของเทม!!
ฉ่า!
พอคิดแบบนั้นแล้วผมก็หน้าร้อนขึ้นมาซะดื้อๆ...จะว่าไปก็สัมผัสบรรยากาศอบอุ่นได้ที่ห้องนี้...บรรยากาศที่เหมือนกับเทม...แถมพอเริ่มตั้งสติได้ผมก็ได้ถึงกลิ่นสัมผัสที่คุ้นเคย...จะว่าไงดีจะพูดก็กระดากปากหน่อยแฮะ
‘กลิ่นของเทม’
ใช่ผมได้กลิ่นของเทมอยู่เต็มไปหมดเลย
ยิ่งสัมผัสได้ใบหน้าผมมันก็ยิ่งร้อนขึ้นๆ
ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ?
เทมพาผมมา?
ทำไมล่ะ?
นี่ผมคงไม่ได้ทำอะไรหรอกใช่ไหม?
อย่างเมาแล้วอาละวาทหรือก่อเรื่องอะไรแบบนั้นน่ะ?
จะว่าไปเสื้อผ้าผมถูกเปลี่ยน
หรือว่าผมอ้วกใส่เทม?
นั่นสิ...มีความเป็นไปได้สูงด้วย
ไม่งั้นเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าผมทำไม?
นี่แปลว่าผมอ้วกรดตัวเองด้วย?
บ้าเอ้ย!!
น่าขายหน้าสุดๆ!!
แถมยังต้องให้เขามาดูแลเราอีก!!
ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ยนายวรนัตร!!
หมับ!
“...อืม...พี่นัท...ตื่นแล้วเหรอครับ?”
“....!!?”เสียงของเทมแล้วสัมผัสของมือที่โอบรัดเอวผมทำให้ผมหันควับไปทันที
คนที่นอนกอดเอวผมอยู่ข้างๆคงไม่ต้องบอกนะว่าเป็นใคร?
ก็จะเป็นใครได้เล่าถ้าไม่ใช่เจ้าของห้อง นายธีราทร น่ะ!
แถมยังมาปรือตามองผมด้วยสายตางงๆด้วย...จะว่าไปแล้วทำไมผมไม่รู้ตัวเลยล่ะว่าเทมนอนอยู่ข้างๆแบบนี้
ไม่สิ...ตอนนี้ผมต้องขอโทษเทมก่อน
“...อ่อ...เทม...พี่ขอโทษนะ”ผมบอกเทมที่นอนกอดเอวผมอยู่เบาๆ
“...หืม...พี่นัทขอโทษผมเรื่องอะไรครับ?”เทมลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วถามผมด้วยความสงสัย
“ก็ที่พี่...อ้วกใส่เทม”ผมสารภาพไปแม้ว่าผมจะจำอะไรไม่ได้...แต่จากที่คาดการณ์ไว้มันน่าจะเป็นแบบนั้น
“อ้วก?...พี่พูดเรื่องอะไรกัน?”เทมถามผมกลับด้วยใบหน้าที่งงงวยกว่าเดิม
“...พี่...ไม่ได้อ้วกใส่เทม?”ผมทวนอีกครั้ง
หรือผมจะคิดเองเออเองอีกแล้ว
“ไม่นี่ครับ....ไม่เลยสักนิด”เทมย้ำด้วยคำพูกพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอีกที่เป็นการยืนยัน
“อ้าว...แล้วทำไม...”ผมพึมพำแล้วก้มมองเสื่อผ้าที่ถูกเปลี่ยน
“ผมเห็นพี่นอนไม่สบายตัวก็เลยเปลี่ยนให้เองครับ”เทมอธิบายผมด้วยรอยยิ้ม
งั้นเหรอ...
อย่างน้อยๆผมก็ไม่ได้ทำอะไรขายหน้าสินะ
ค่อยยังชั่วหน่อย
“แต่ผมมีเรื่องต้องเคลียร์กับพี่อยู่นะครับ”เทมพูดต่อด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
เรื่องเคลียร์?
แปลว่าผมไปทำอะไรไว้จริงๆใช่ไหม!?
“พี่ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้เดือดร้อน”ผมมองหน้าเทมแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด
“พี่นัท...ผมว่าเราคุยกันคนละเรื่องแล้วล่ะ”เทมส่ายหัวเบาๆก่อนจะขยับมาใกล้ผม
“พี่นัทจำเรื่องเมื่อวานได้แค่ไหนเหรอครับ?”เทมถามก่อนจะเลื่อนมือมาปัดผมที่ยุ่งเหยิงข้างหน้าผมไปข้างๆ
“จำได้ถึงแค่ดื่มแก้วที่คุณสินให้จนหมด...แค่นี้เอง”ผมบอกเทมไปตามตรง
“เฮ่อ~....ว่าแล้วเชียว”เทมพึมพำแล้วยกมือขึ้นเสยผมด้วยท่าทางผิดหวังนิดๆ
ด้วยท่าทางแบบนั้นผมคิดได้แค่ว่าตัวเองต้องไปทำอะไรเทมไว้ในตอนที่ผมจำอะไรไม่ได้แน่ๆเลย...แล้วผมทำอะไรลงไปกันล่ะ?
“..เทม...พี่...”ผมควรจะขอโทษเทมยังไงดีนะ...ในใจตอนนี้มันสับสนไปหมดเลย
“พี่นัท...ผมขอถามอะไรพี่สักอย่างได้ไหม?”เทมถามผมด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก
“ได้สิ”ไม่ว่าเทมจะถามอะไรผมก็จะตอบ
“พี่ต้องสัญญานะว่าจะไม่โกหกผม”เทมย้ำผมอีกครั้งด้วยแววตาที่จริงจังกว่าเดิม
“อืม...พี่สัญญา”ผมตกลงเทม...ยังไงผมก็ไม่คิดจะโกหกอะไรเทมอยู่แล้ว
ทำไมเขาถึงคิดว่าผมจะโกหกกันนะ?
“พี่นัท...มีคนที่รักแล้วรึยังครับ?”
ฉ่า!
หน้าผมไหม้แล้ว...มาถามคำถามอะไรแบบนี้ตอนเช้ากัน!
ว่าแต่ทำไมเทมถึงอยากรู้ล่ะ?
หรือว่าผมแสดงอาการอะไรออกไปงั้นเหรอ?!!
“อ่อ...พี่...”ทำไงดีเนี่ย!!
ผมยังไม่อยากให้เขารู้นี่นา
“พี่สัญญาแล้วนะว่าจะไม่โกหก”สิ้นเสียงเทมผมก็อยากจะกรีดร้องดังๆซะจริงๆ...เหมือนกับเทมเขาวางแผนเอาไว้แล้วอย่างั้นแหละ
อึก!
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็มีแต่ต้องยอมรับความจริงที่จะเกิดขึ้นเท่านั้นสินะ
“อืม”ผมตอบเสียงอ่อยพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อปิดบังใบหน้าที่ร้อนเป็นไฟ
“ …‘อืม’คืออะไรครับ?”เทมถามเหมือนจะแกล้งผมงั้นแหละ
“พี่มี...คนที่รักแล้ว”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป...มันเป็นเรื่องยากจริงๆโดยเฉพาะคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือเทม
คนที่ผมรักที่สุด
“...คนที่พี่นัทรัก...คือผมใช่ไหม?”
“ใช่~...ห๊ะ!!...เมื่อกี๊เทมว่าไงนะ??!!!”ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองเทมทันที...เมื่อกี๊...
เมื่อกี๊เทมถามว่า...
‘...คนที่พี่นัทรัก...คือผมใช่ไหม?’!!!!
ฉ่า!
“..ทะ..ทำไม?...อ่อ...ไม่...คือ...”ผมพูดไม่เป็นคำก่อนจะค่อยๆขยับถอยหลังเพื่อหาทางหนีจากสถานการณ์ตรงหน้า
หมับ!
ตุบ!
“อย่าหนีสิครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์หลังจากที่จับแขนผมที่พยายามหนีก่อนจะผลักผมลงตรงกลางเตียงโดยที่เทมเคลื่อนตัวมาทับผมไว้ทันที
ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตเลยครับ...เกิดมาก็พึ่งจะเคยถูกคร่อมบนเตียงนี่ล่ะ...อย่าว่าแต่ผู้ชายเลยผู้หญิงผมก็ยังไม่เคยเลย
ตึก ตัก ตึก ตัก
แถมเสียงหัวใจผมมันก็ดันเต้นเสียงดังซะเหลือเกิน...หวังว่าเทมจะไม่ได้ยินนะ
“เสียงหัวใจพี่เต้นแรงจังนะครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มหัวลงมาสัมผัสกับหน้าอกข้างซ้ายของผม
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
เทมกำลังฟังเสียงหัวใจผมอยู่
ยิ่งคิดหัวใจผมก็ยิ่งต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ
น่าอาย!
น่าอายจริงๆ
แบบนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย!!
ไม่ไหว...แบบนี้ผมไม่ไหวจริงๆ
“ทะ...เทม...พอเถอะ...อย่าแกล้งพี่แบบนี้”ผมพึมพำแล้วใช้มือสองข้างดันหัวของเทมออกไป
“...อืม...ขออีกนิดนะครับพี่นัท...ผมชอบจัง...เสียงหัวใจของพี่...เต้นแรงแบบนี้เพราะผมใช่ไหม?”เทมไม่ยอมลุกไปแถมยังใช้มือกอดผมไว้หลวมๆอีก
ให้ตายสิ!
ตอนนี้มันใช่เวลามาหยอดคำหวานไหม?!
มันน่าชกสักหมัดจริงๆ
แล้วไอ้คำถามนั่น...ผมต้องตอบใช่ไหม?
“พี่นัท...ตอบผมหน่อย”ดูเหมือนว่าผมจะมีทางเลือกแค่ทางเดียวสินะ
“อืม”ผมตอบเสียงแผ่วพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเอง
ตอนนี้หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆเลย
ผมไม่อยากให้เทมเห็นผมในสภาพที่หน้าอายแบบนี้
“ฮืม~... ‘อืม’อะไรครับ....พูดให้ผมได้ยินหน่อยสิครับ”เทมบอกผมแล้วเริ่มใช้ปลายจมูกไล่ไปตามอกด้านซ้ายของผมจนผมรู้สึกสยิวๆแปลกๆ
“อื้อ~...หยุดเทม...”ผมบอกเทมแล้วใช้มือพยายามดันหัวเทมออกอีกครั้ง
ให้ตายเถอะ...ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างไร้เรี่ยวแรงแบบนี้นะ
แค่จะผลักเทมออกไปผมยังทำไม่ได้เลย
“ตอบผมก่อนสิครับ”เทมบอกอีกครั้งก่อนจะรัดเอวผมแน่นขึ้นๆแล้วใช้หัวถูไถกับอกด้านซ้ายของผมเบาๆ...การกระทำของเขาทำให้ในหัวผมปั่นป่วนไปหมด
สติผมแทบหายเลยล่ะ
ทำไมถึงอ้อนผมแบบนี้นะ!
“อื้อ...พี่...พี่ใจ...เต้นแรงเพราะ...เทม”ผมพึมพำเบาๆโดยที่ใบหน้าร้อนฉ่า
ใครก็ได้มาช่วยผมที
ผมกำลังจะเขินตายแล้ว
ฟอดดด~
“ผมก็เหมือนกัน”เทมขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะจรดปลายจมูกที่แก้มขวาผมอย่างรวดเร็วก่อนจะบอกผมด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขมาก
“...อะไร?”ผมถามเทมอย่างสงสัย
อะไรเหมือนกัน?
“พี่นัท...ลองสัมผัสตรงนี้สิครับ”ผมยิ้มพร้อมกับคว้ามือข้างนึงของผมไปแล้ววางลงตรงอกด้านซ้ายของเขา
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
“....”ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจที่สัทผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวไม่แพ้ผมเลยสักนิด
ทำไม...เทมถึงใจเต้นแรงแบบนี้ล่ะ?
“พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามที่สองของผมชัดๆเลยนะครับ”เทมพูดขึ้นก่อนจะก้มลงมาใช้ปลายจมูกตัวเองเขี่ยปลายจมูกผมเล่นเบาๆ
“....”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะกลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัว
มีใครเคยเขินตายกันบ้างไหมครับ!!
ตอนนี้ผมกำลังจะตายเพราะความเขินนี่แหละ!
“พี่นัท...คนที่พี่รัก...คือผมใช่ไหมครับ?”เทมเลิกเขี่ยจมูกผมเล่นแล้วเปลี่ยนมาใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสใบหน้าผมพร้อมกับสายตาของเขาที่จับจ้องมาจนผมทำอะไรไม่ถูก
สายตาที่แน่วแน่และต้องการคำตอบของเขาทำให้ผมต้องเม้มริมฝีปากแน่นกว่าเดิมอย่างครุ่นคิด...ผมควรจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดี
ผมควรจะบอกความจริงดีไหม?
แต่ถ้าผมบอกสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาผมจะทำใจได้งั้นเหรอ?
ถ้าเทมปฏิเสธผมล่ะ?
แต่ถ้าไม่บอกผมคงต้องอัดอั้นมันอยู่แบบนี้ซึ่งผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน
ไม่ว่าเลือกทางไหนผมก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาสินะ
“...ใช่...พี่รักเทม”ผมหลับตาปี๋แล้วบอกคนตรงหน้าไปเบาๆ...แต่ด้วยความที่ทั้งห้องตอนนี้มีแต่ความเงียบมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เทมจะไม่ได้ยินเสียงผม
“...ในที่สุดผมก็ได้ฟังจากปากพี่อีกครั้งจนได้”เทมพึมพำเบาๆพร้อมๆกับผมที่ค่อยๆลืมตามองคนตรงหน้าช้าๆ
“...”
ตอนนี้ผมกำลังประมวลสิ่งที่เทมพูดอยู่
ที่บอกว่าได้ฟังอีกครั้งแปลว่า...
เมื่อคืนผมบอกรักเทม!
พระเจ้า!!!
นี่ผมทำอะไรลงไปกัน??!!!
การดื่มเหล้าเพียวๆแค่แก้วเดียวทำให้ผมถึงกับสารภาพรักเทมเลยเหรอ?!
ต่อไปนี้อย่าหวังว่าผมจะแตะมันอีกเลยไอ้พวกของมึนเมาเนี่ย!
ผมปฎิณาณกับตัวเองในใจ
“ความจริงเมื่อคืนผมก็บอกพี่นัทไปแล้วแต่พี่นัทคงจะจำไม่ได้...เพราะงั้นผมจะบอกพี่อีกครั้งละกันนะ”เทมบอกแล้วก้มลงมาแถวหูผม
“...”ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้วตอนนี้
“ผม....รักพี่นะ...รักพี่นัท...รักมาก...มากจนไม่รู้ว่าจะบรรยายมันออกมายังไงแล้ว”เทมกระซิบเบาๆแต่สิ่งที่เขาพูดผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจนและจดจำมันไว้ทั้งหมดอย่างไม่ตกหล่นด้วยหัวใจที่พองโตและเต้นถี่เร็วจนผมคิดว่ามันคงจะเต้นเร็วไปไม่ได้มากกว่านี้แล้วล่ะ
เทม...
รักผม?
เขารักผม?
ผมเนี่ยนะ!!
ไม่จริง...ทำไมล่ะ?!!
ผมไม่ได้เตรียมใจที่จะถูกรักกลับเลยสักนิดแล้วผมควรจะทำอะไรต่อไปดีล่ะ?
“....เทม...มะ...ไม่ได้โกหกพี่ใช่ไหม?”ผมถามให้แน่ใจอีกครั้งนึง
เมื่อกี๊ผมอาจจะหูฝาดก็ได้
มันไม่ใช่เรื่องที่จะเชื่อกันได้ง่ายๆหรอกนนะ
“พี่นัท...ที่ผมพูดทุกคำคือความจริง...ผมรักพี่...ผมรักพี่นัท...รักรักรัก...ผมจะบอกจนกว่าพี่จะมั่นใจว่าผมรักพี่มากแค่ไหน...ผมรักพี่นัท”เทมขยับหน้ามาสบตาผมก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้หน้าผมขึ้นสีอย่างชัดเจน
ทั้งน้ำเสียง แววตา และคำพูด...ทุกอย่างมันสื่อออกมาว่าเทมพูดจริง
เขารักผมจริงๆ
ฉ่า!
หน้าผมร้อนแล้วร้อนอีก...วันนี้หน้าผมมันร้อนไปกี่ร้อยองค์ศาแล้วนะ
ผมไม่เคยคิดว่าผมกับเทมจะใจตรงกัน
แต่พอเป็นแบบนี้แล้วผม...
มีความสุขจัง
มีความสุขสุดๆเลย
“...เทม”ผมสบสายตาเทมก่อนจะเรียกเบาๆ
“ครับ?”
“...พี่ไม่ใช่คนดีอะไร”ผมเอ่ยออกไป
“พี่ดีที่สุดสำหรับผม”เทมตอบกลับทันที
“...พี่แสดงออกไม่ค่อยเก่ง”
“ผมรู้อยู่แล้วล่ะ”
“...พี่ต้องใช้เวลาในการทำงานมาก”
“งั้นผมจะนั่งอยู่ข้างๆพี่เวลาทำงาน”
“...พี่แก่มากแล้วนะ”
“ไม่เลยสักนิด”
ผมกับเทมถามตอบๆกันสักพัก...ผมพยายามที่จะบอกข้อเสียของตัวเองให้เทมได้รู้...แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยใส่ใจมันสักเท่าไหร่
“เป็นพี่...จะดีจริงๆเหรอ...คนที่เทมรักน่ะ?”ผมถามคำถามสุดท้ายออกไป
เทมยังมีเวลาอีกมากที่จะหาหรือเลือกคนที่รัก...ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร
แค่หน้าตาของเขาก็มากพอที่จะมีตัวเลือกดีๆเข้ามามากมายแล้วล่ะ
เพราะงั้น...เขาไม่จำเป็นที่ต้องเลือกผมก็ได้
ขอแค่ผมได้รักเทม...
อยู่แบบนี้ก็พอแล้ว
“ผมเลือกไม่ได้หรอกว่าจะรักใคร...เพราะผมไม่เลือก...หัวใจผมต่างหากที่เลือกพี่”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาที่ปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
“...อื้อ~...”ผมครางในลำคอเมื่อลิ้นร้อนค่อยๆไล่ตามริมฝีปากผมช้าๆก่อนจะทั้งเม้มและดูดอย่างอ่อนโยนแต่ภายในความอ่อนโยนนั้นกลับเต็มไปด้วยความรุ่มร้อนที่อัดแน่นอยู่จนผมสัมผัสได้
ผมปล่อยให้เทมค่อยๆสัมผัสริมฝีปากผมไปเรื่อยๆอย่างไม่ขัดขืนและถึงจะขัดขืนกคงไม่รอดอยู่ดี...ในเมื่อรู้ตัวว่าไม่รอดผมก็ไม่จำเป็นต้องขัดขืนอะไร
“...อ่า~...อุ๊บ!...อืม~...”พอเทมถอนริมฝีปากออกผมก็รีบหายใจโกยอากาศเข้าปอดทันทีแต่เทมให้เวลาผมแค่แป๊บเดียวเท่านั้นก่อนจะประกบปากผมต่อแถมครั้งนี้ยังสอดลิ้นร้อนเข้ามาในปากผมอีกด้วย
“...อึก!...อื้อออ~...อืมม~...”ผมสะดุ้งก่อนครางในลำคอเมื่อลิ้นของเทมสัมผัสเข้ากับปลายลิ้นของผม...มันเหมือนมีไฟฟ้ามาซ๊อตอย่างนั้นเลยล่ะ
รู้สึกแย่?
ไม่ใช่!!!
ดีจนผมแทบจะละลายไปให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะ!!!
สัมผัสที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะทำให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้...ผมเคยจูบกับผู้หญิงนะแต่มันไม่เหมือนเวลาที่จูบกับเทมตอนนี้สักนิด...บอกได้เลยว่าเทียบไม่ติด!
“อื้ออ~...อื้ม~...อึก!...”ลิ้นของเทมรุกเข้ามาเรื่อยๆทั้งสัมผัสลิ้นผม..เกี่ยวพันกันครั้งแล้วครั้งเล่า...แถมยังดูดลิ้นผมด้วย...เสียงดูดที่ดังออกมาทำให้ผมหน้าร้อนฉ่าขึ้นอีก
ไม่คิดเลยว่าจะอายขนาดนี้!!
อากาศในปอดเริ่มน้อยลงเรื่อยๆจนผมเริ่มจะมึนหัว
“อื้อ~...อื้ออ~...อึก!...”ผมพยายามทุบที่อกเทมเป็นสัณญาณว่าผมไม่ไหวแล้วและดูเหมือนเทมจะรู้...เขาจูบผมเน้นๆอีกสองครั้งก่อนจะค่อยๆผละออก...ผมรู้เลยว่าเขาจำใจถอนปากออกมาขนาดไหนก็เล่นทำหน้าเสียดายซะขนาดนั้น
ไอ้เด็กลามกเอ้ย!!!
“..แฮ่ก...แฮ่ก...”ผมนอนหอบอยู่บนเตียงสีฟ้าอ่อนของเทมโดยที่ตัวเจ้าของห้องยังมองหน้าผมอยู่นั่นแหละ
“...พี่นัท...พี่รู้ตัวไหมว่ากำลังยั่วผมอยู่น่ะ?”เทมบอกผมพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย
“อะ...ไอ้เด็กลามก!!!”
ปัก!
ผมตะโกนด่าพร้อมกับหยิบหมอนปาใส่หน้าเทมเต็มแรง
ยั่วบ้ายั่วบออะไรเล่า!!
จะบ้าเหรอ!
ผมเนี่ยนะยั่ว!!
ไปตรวจสายตาเถอะ!!!
“ฮะฮะฮะ...ยอมรับก็ได้ว่าลามกก็พี่ยั่วจริงๆนี่”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขก่อนจะวางหมอนที่ผมปาไปไว้ข้างๆเตียง
“ไม่ได้ยั่ว!”ผมตอบกลับเสียงแข็ง
“หึ...ท่าทางแบบนี้น่ะนะ...พี่รู้ไหมว่าผมเกือบอดใจไม่ไหวแล้ว...แค่ได้จูบพี่อารมณ์ผมมันก็เตลิดจนผมต้องรีบไปลากมันกลับมาก่อนจะเผลอปล้ำพี่เข้าจริงๆน่ะ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“...ลามก!”ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆตอนนี้
เทมกล้าพูดประโยคหน้าอายพวกนั้นออกมาได้ยังไงกันนะ
“แค่กับพี่นัทเท่านั้นแหละ”เทมตอบกับทันที
“...บ้า!”ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสาวน้อยเลย
ให้ตายเถอะน่าอายชะมัดเลย!!
“ผมยังไม่ทำอะไรพี่หรอก...ตอนนี้น่ะนะ”เทมบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนผมอยากจะปาหมอนใส่อีกสักครั้งจริงๆ
“ตอนนี้ผมต้องทำทุกอย่างให้ชัดเจนก่อน”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อะไรล่ะ?”
หมับ!
“พี่นัท...เป็นแฟนผมนะ!!!”เทมจับมือผมทั้งสองข้างก่อนจะตะโกนขึ้นเสียงดังจนตัวผมสะดุ้งขึ้นนิดๆด้วยความตกใจ
“...!!!”
นี่เขา...ขอผม...
เป็นแฟน??!!!
“อะ..อ่อ...”ผมถึงกับติดอ่างเลยครับ
ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะ
ผมยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะ
“พี่นัท...พวกกเราก็รู้สึกเหมือนกันแล้ว...เพราะงั้นอย่างปฏิเสธผมเลยนะ...เป็นแฟนผมเถอะ...นะครับ”น้ำเสียงจริงจังหายไปกลายเป็นน้ำเสียงอ้อนๆแทน
อ่า...น้ำเสียงกับแววตาอ้อนๆแบบนี้ล่ะ
ผมแพ้ทางสุดๆเลย
ผมดีใจมากนะที่เทมขอผมเป็นแฟน...แต่ว่ามันจะดีแน่เหรอ?
คำถามที่ผมถามตัวเองมันเหมือนกับว่าผมไม่เชื่อใจเทมทั้งๆที่เทมแสดงความจริงใจและแน่วแน่ออกมามากขนาดนั้นแล้วแท้ๆ
นี่ผมยังกังวลอะไรอยู่อีก!?
เรื่องของอนาคตให้มันเป็นเรื่องของอนาคตละกัน!
“...เทม”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจ
“...”เทมมองผมอย่างต้องการคำตอบ
“อื้ม!...เป็นแฟนกันนะ”ผมบอกออกไปด้วยใบหน้าที่ยังแดงไม่หาย
“อ่า~...เยสสส!!!....พี่นัทยอมเป็นแฟนผมแล้ว!!!!”เทมตะโกนก่อนจะชูแขนสองข้างขึ้นฟ้าด้วยท่าทางที่ดีใจมาก...เทมยิ้มอย่างมีความสุขจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย
“พี่นัท...ผมขอจูบอีกทีได้ไหมครับ?”เทมขยับมานั่งตรงหน้าผมเหมือนเดินก่อนจะส่งสายตาอ้อนๆมาให้
“อ่อ...ปฏิเสธได้ไหม?”ผมลองถามเทมกลับดู
“ได้ครับ...แต่ผมคงจะเสียใจมากๆ...แล้วก็คงไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ”เทมทำปากแบะก่อนจะพึมพำอย่างไม่ต็มใจ
“ฮะฮะฮะ...หมาน้อยเอ้ย!”ผมหัวเราะกับท่าทางของเทมก่อนจะลูบเส้นผมสีน้ำตาลของเทมอย่างเบามือ
“พี่นัทใจดี...อย่าปฏิเสธผมเลยนะ...ผมอยากสัมผัสพี่มากๆเลย”เทมบอกผมเสียงอ้อน
ผมละกลัวจริงว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่าจูบ
“แค่จูบอย่างเดียวนะ...อย่างอื่นห้ามเด็ดขาดเลยนะ”ผมย้ำกับเทม
“ครับ”เทมตอบแทจะทันที
“อุ๊บ!...อื้อออ~..”
เทมไม่รอช้าที่จะประกบริมฝีปากผมอีกครั้ง...ลิ้นร้อนควานหาความหวานในโพรงปากผมอย่างร้อนแรงตามใจชอบแต่ความรู้สึกเร่าร้อนที่แผ่ออกมาทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...ผมพยายามจูบตอบเทมแม้จะทำได้ไม่ดีนักแต่ดูเหมือนเทมจะพอใจเพราะเขาชะงักนิดนึงก่อนจะจูบผมรุนแรงมากขึ้น
รุนแรงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน
“อ่า~...แฮ่ก...”จากการจูบที่ยาวนานในที่สุดเทมก็ปล่อยผมเป็นอิสระสักที
“อุ๊บ!...อืม~...เดี๋ยว!...ไหนบอกว่าทีเดียวไง...อื้อ~....”ผมพยายามหลบริมฝีปากร้อนที่กำลังจะเข้ามาในปากผมก่อนจะเอ่ยถามไป
“อ่า~...ผมบอกว่าขอจูบอีกทีแต่ไม่ได้บอกว่ากี่ครั้งนี่ครับ...ขอผมอีกหน่อยไม่งั้นผมแย่แน่ๆ...อืม~...”ทันทีที่เทมพูดจบก็ประจบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
อย่าหวังว่าคราวหน้าผมจะยอมง่ายๆแบบนี้นะ!!!
ไอ้เด็กฉวยโอกาสเอ้ย!!!
...
สวัสดีค่ะ
ตอนนี้อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างคะ?
หวานพอไหม?
เราอยากจะแต่งฉากการขอเป็นแฟนให้ได้อารมณ์แบบหว๊านหวานจนสุดท้ายก็ได้ออกมาแบบนี้แหละคะ
แต่สิ่งที่เราไม่ได้คาดการณ์ไว้คือ...เทมที่หื่นขึ้นทุกวันๆจนคนแต่งยังต้องมานั่งนึกว่าทำไมถึงได้เป็นหนักขนาดนั้นนะ?...โดยปกติเราค่อนข้างชอบเมะที่อ้อนหน่อยๆเพราะดูน่ารักดีแต่พอเป็นแบบนี้เหมือนจะหื่นมากกว่าน่ารัก555+
ทำให้รู้สึกลำบากใจเล็กๆในการแต่งncแรกของทั้งคู่...แต่ยังไม่ใช่ตอนหน้านะคะ
มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบคืออาทิตย์หน้าเราจะมาอัพแค่ตอนเดียวคะพอดีมีงานสุมเข้ามามากมายเลยต้องทยอยจัดการแต่หลังจากนั้นจะมาอัพตามปกติอาทิตย์จะ2ครั้งเหมือนเดิมคะ
ตอนหน้ามาดูกันว่าหลังจากที่ทั้งคู่เป็นแฟนกันแล้วสิ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิมจะเป็นอะไร...ช่วยติดตามกันในตอนต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจที่มีให้เสมอนะคะ
รักคนอ่านทุกคนคะ
ไว้เจอกันในตอนต่อไปนะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
กรี้ดดดดด
หวาน ฟิน
แต่ขออีกเยอะๆ
ชอบๆๆๆๆๆ
+1 ให้ด้วยใจสิเหน่หา
-
:mc4: กรีดร้องวิ่งรอบกระทู้ด้วยความดีใจ คบกันแล้วสินะ. แฮ่กๆ
พี่นัทขาเร็วไปที่ไหนคะ. เทมจะอกแตกตายแล้วนั่นน่ะ. ไอ้ที่ว่าจะต้องไปร้องไห้ในห้องน้ำน่ะไม่มีทางแต่ถ้าทำอย่างอื่นในห้องน้ำน่ะไม่แน่. ก็พี่นัทห้ามนี่นา. อิอิ
คำว่าองศาเขียนแบบนี้จ้ะ
ขอบคุณค่ะ. ฟินมาก
-
nicedog แจกหมอนไหม?
เราเผลอกัดมุมขาดไปแล้ว....
เป็นแฟนกันแล้วววววววว อร๊ายยยยยย
ขอจูบอีก แต่ไม่ได้บอกว่ากี่ที >> เทมจอมเจ้าเล่ห์เอ๊ย ฮ่าๆๆๆ
-
เทมขี้อ้อนนน…~ :-[ น่ารักขนาดนี้พี่นัทก็ยอมติดกับเทมล่ะเนอะ โอ้ยยๆๆๆ มดคลานออกมากัดแล้วนะคะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว ไอ้เด็กหื่นจะทนได้กี่น้ำกันละทีนี้
-
:o8: :o8:
จากหมาน้อยขี้อ้อน กลายเป็นหมาหื่นไปแล้ววววว 5555
-
เทมอ่ะขี้อ้อนเหมือนหมา เพียงแต่เรื่องที่อ้อนดันเป็นเรื่องหื่นๆ ก้ากๆๆ
-
ชอบเทมที่เปนแบบนี้ค่ะ อย่าให้เด็กมันใสๆนักเลย :p
-
ก้อแหม พี่นัทน่ารักขนาดนี้
จะให้เทมอดใจไหวได้ยังไงเนี่ยยยยยย ><
คนอ่านฟินนนนน
-
กรี๊ดดดดดดด เขาเป็นแฟนกันแล้ว
พี่นัทน่ารักอีกแล้ว
-
เทมนางหื่นจริงๆ
5555555
หวานๆนี่แหละเค้าชอบบ :hao6:
-
อ่านแล้ว.......อยากให้เลยเถิดมากๆเลยค่ะ....
-
เทม พี่นัทปากช้ำหมดแล้ววว อิอิ :hao3:
-
มาแบบนี้ก็ฟินนะสิค้าาาา เขินจังเลยอ่ะ
เจ้าหมาน้อยเทม นี้ขี้อ้อนจริงๆ เลยอ้อนมากจนจะกลายเป็นหื่นไปแล้ว 555
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้วววววววว :o8: :-[
-
ไม่ได้แวะมาพักเดียว...
เขา-เป็น-แฟน-กัน-แล้ว!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
รออ่านนะคะ><
-
เป็นแฟนกันแล้ว เย้ๆๆ พี่นัทน่ารัก แพ้ทางเด็ก เขินตลอดดดดด ยั่วตลอดดดด 5555 เทมว่าไงว่าตามกันค่ะ
ฟินเลยสิน้องเทม แหมๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว เทมจูบไม่ไยุด อิอิ
-
ทำไมรู้สึกขำ 555 คือแทนที่จะฟิน หรือเขิน แต่เราอ่านแล้วขำ ขำจริงจัง ขำแรงด้วยเอ้า!
-
เทมขี้อ้อนจริงๆเลย น่ารักจริง
-
ตอนนี้หวานกันเชียวนะ
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววว
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
อ่าา ฟินจังง เขินนน
-
✉ จดหมายฉบับที่ 19✉ให้พี่...ช่วยไหม?
หลังจากวันที่เทมขอผมเป็นแฟนก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้ว...วันนี้เป็นวันศุกร์ที่ผมต้องทำงานหนักมากกว่าปกติ...เมื่อวันก่อนผมได้ขึ้นไปพบท่านประธานพร้อมทั้งบอกบัญชีที่มีบางอย่างผิดปกติ...พอท่านประธานรู้เรื่องก็ยังคงทำหน้านิ่งๆเหมือนจะรู้อยู่ก่อนแล้ว
ซึ่งผมก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด...ผมคิดว่าท่านประธานกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆแต่ทางที่ดีผมไม่ควรจะไปยุ่งมากกว่านี้ดีกว่า...เอาตรงๆนะ...
ท่านประธานน่ากลัวชะมัด
คำสั่งสุดท้ายก่อนที่ผมจะออกจาห้องของท่านประธานก็คือ...
‘แก้ไขบัญชีทุกอันให้ถูกต้องด้วย...ผมรู้ว่าคุณทำได้’
ทำได้บ้าอะไรละครับ!!!
ผมแทบอยากจะตะโกนใส่หน้าท่านประธานซะจริงๆ
ตอนนี้หน้าที่ผมคือการตรวจสอบบัญชีที่แต่ละแผนก สรุปแล้วมาตรวจทานอีกรอบก่อนจะทำบัญชีโดยเอาข้อมูลการเงินของแต่ละแผนกมาสรุปลงในบัญชีเดียวกันเพื่อให้ท่านประธานดูได้ง่ายขึ้น
แต่ถ้าผมต้องมานั่งแก้บญชีของแต่ละแผนกให้ถูกต้องแปลว่าผมต้องรู้ข้อมูลการเงินของแต่ละแผนกก่อนจะนำมาทำเป็นบัญชีและการที่จะทำแต่ละบัญชีมันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ
เหมือนกับผมคนเดียวต้องทำงานแทนนักบัญชีทุกคนในบริษัทอย่างงั้นแหละ
ตอนนี้ผมก็เลยต้องมานั่งอ่านข้อมูลก่อนจะแก้บัญชีของแต่ละแผนกด้วยตัวเองเพราะผมคงให้คนที่ท่านประธานไม่ไว้ใจกลับไปแก้ให้ไม่ได้
“...บ่ายโมงเหรอ”ผมพึมพำหลังจากเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือ
เหลืออีก4ชั่วโมง...อย่างน้อยก็ขอแก้ข้อมูลให้ถูกต้องก่อนละกัน
ผมมองเอกสารกับบัญชีที่ถูกส่งมาให้สลับกันไปมาก่อนจะวงกลมสิ่งที่ผิดแล้วใช้ดินสอแก้ให้เป็นไปตามจำนวนที่ถูกต้อง...ผมนั่งทำไปเรื่อยๆจนในที่สุดการแก้ไขบัญชีของแผนกบุคคลเสร็จจนได้
“เฮ่อ...เหนื่อยซะมัด”ผมพึมพำก่อนจะยืดแขนขาเพื่อคลายอาการเมื่อยจากการนั่งท่าเดิมไม่ขยับไปไหนเลยตั้งแต่เช้า
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งตอนนี้เป็นเวลาเกือบ5โมงแล้ว
ใกล้ได้เวลาเลิกงานแล้วสินะ
แปลว่าเดี๋ยวเทมคงจะมาหาผมแล้วล่ะ
อ่า..พอพูดถึงเทมหลังจากที่เทมของผมเป็นแฟนในวันนั้นทุกอย่างมันค่อนข้างจะเหมือนเดิม...ผมมาทำงานและกลับพร้อมกับเทมเหมือนเดิม
เขามักจะอ้อนและหยอดคำหวานหน่อยๆใส่ผมเหมือนปกติ
และบางวันผมก็จะชวนเทมมากินข้าวที่ห้องผม
แต่ที่ไม่ปกติก็คือไอ้การชอบตอดเล็กตอดน้อย...แบบว่าเวลาผมเผลอๆอย่างตอนทำอาหารอยู่เทมก็ชอบเข้ามาข้างหลังแล้วก็กอดผมแน่นก่อนจะหอมแก้มผมซ้ายขวา...ทำให้ผมเขินจนเกือบจะใช้ทัพพีฟาดเข้าให้แล้วไหมล่ะแถมกว่าจะปล่อยผมก็เล่นผมซะหน้าไหม้เกรียม...
หอมอยู่นั่นแหละแก้มผมน่ะ
มันมีอะไรดีนักนะอยากรู้จริงๆ
ใช่ๆ...อีกอย่างคือจูบ...หลังจากที่ผมโดนกระหน่ำจูบในวันที่ถูกขอเป็นแฟนนั่นผมก็ไม่ยอมให้เทมจูบอีกเลย...ก็มันทั้งเขินทั้งอายแถมยังรู้สึกแปลกๆเหมือนวูบๆที่ท้องน้อยแล้วอารมณ์มันเหมือนจะเตลิดแบบฉุดไม่อยู่ถ้าผมยังยอมให้เทมจูบต่อไปแบบนั้น...แต่ด้วยลูกอ้อนของเทมที่ผมแพ้ทางซะเหลือเกินจนในที่สุดผมก็ยอมอ่อนให้จนได้...
ตอนแรกผมยอมให้เทมจูบแค่อาทิตย์ละครั้งแต่เทมส่ายหัวดิ๊กแล้วบอกว่า
‘เดี๋ยวพี่นัทก็จะกลับไปทำงานที่เดิมแล้ว...แบบนี้ผมก็ได้จูบพี่อีกแค่ไม่กี่ครั้งน่ะสิ...พี่จะใจร้ายกับผมได้ลงคอเลยเหรอครับ’
ตามนั้นล่ะ...ลูกอ้อนมาแบบจัดเต็มทั้งทางสายตาท่าทางและน้ำเสียง...จนสุดท้ายก็ต้องยอมให้กับไอ้หมาน้อยลามกนั่น...
จูบวันละ1ครั้ง
คือสัญญาที่ผมไม่อยากจะรักษาเลยสักนิด
ก็วันละครั้งน่ะ...ใครว่าแค่จูบ ปล่อยแล้วจบ
ไอ้เด็กลามกนั่นเล่นทุกอย่างทั้งจูบ ดูด เม้ม สัมผัสปากผมในทุกๆที่แล้วก็จูบนานแบบว่าผมแทบจะขาดใจตายในทุกครั้งที่ถูกจูบเลย
แม้ว่ามันจะรู้สึกดี
อ่า...ยอมรับก็ได้ว่าดีมาก
แต่การที่มันดีเกินไปทำให้ผมเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้อย่างง่ายๆ
วันแรกๆที่โดนจูบน่ะไม่เท่าไหร่หรอก
และประมาณวันที่4...เทมได้งัดประสบการณ์ที่แสนช่ำชองมาใส่ผมซะจนผมต้องกลับไปช่วยตัวเองในห้อง...และที่น่าอายคือผมคิดถึงเทมตอนที่ผมเสร็จ
น่าอาย
น่าอายสุดแบบที่ผมไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!!
หรือว่าผมจะติดเชื้อลามกจากเทมมากันนะ
ให้ตายเถอะ!
คงไม่ต้องถามใช่ไหมว่าวันต่อๆมาเป็นยังไง?
ผมไม่ใช่พวกที่มีอารมณ์ทางเพศสูงนักเพราะผมชอบที่จะนั่งอ่านหนังสือหรือไม่ก็ทำอาหารมากกว่าและเพราะผมทำงานบัญชีเวลาที่จะคิดเรื่องพวกนี้มันเลยไม่ค่อยจะมี
แต่พอถูกเทมจูบอย่างเร่าร้อนที่มีชั้นเชิงสูงกว่ามากๆเท่านั้นแหละ
ผมแทบอยากจะกลายเป็นไอน้ำไปซะจริงๆ
ทำไมถึงได้ช่ำชองขนาดนี้นะ?
แต่ก็อย่างว่าเทมเองก็หน้าตาดีการที่จะมีผู้หญิงเข้าหามันเป็นเรื่องปกติ
แต่ไอ้ทั้งตอดเล็กตอดน้อยหรือจูบน่ะมันยังไม่เท่ากับอีกเรื่องที่ผมต้องเจอ
เรื่องอะไรน่ะเหรอ?
ก็...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดด
“พี่นัท...วันนี้ไปนอนห้องผมนะครับ”เทมเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้ามาโดยที่ผมยังไม่ได้เชิญแต่มันก็เป็นปกติแล้วล่ะ…ผมเป็นคนบอกเองว่าให้เปิดเข้ามาได้เลย
“อีกแล้วเหรอ...เมื่อวานก็พึ่งจะไป”ผมมองหน้าเทมอย่างเอือมๆ
ใช่แล้วครับ
เรื่องที่ว่าก็คือ...
เทมให้ผมไปนอนด้วย
คำมันอาจจะดูแปลกๆไปสักหน่อยแต่ความจริงคือก็แค่ย้ายไปพักด้วยกันแล้วก็นอนห้องเดียวกันเท่านั้นเอง...ความจริงการอยู่กับเทมมันก็ไม่ได้แย่นะ
ผมคิดว่ามันค่อนข้างมีความสุขด้วยซ้ำ...การที่อยู่ห้องเดียวทำให้ผมมีเวลาให้เทมมากขึ้นแม้ว่าผมจะต้องขนงานมาทำแต่เทมก็ไม่เคยบ่นบางครั้งก็มาช่วยผมแยกเอกสารหรือไม่ก็จะคอยนั่งอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้
ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยเป็น
ผมอยู่คนเดียวมาจนชินชาพอได้มีเทมมาคอยดูแลคอยอ้อนยิ้มให้เวลาที่ผมมีปัญหา...ทำให้ผมรู้ได้เลยว่าผมรักเทมมากจริงๆ
แต่...การมีความสุขที่มากเกินไปทำให้ผมกลัว
ถ้าผมกลับไปทำงานที่เดิมแล้วต้องอยู่คนเดียวแบบเดิม...ผมจะทำยังไงง?
ผมจะอยู่ได้ใช่ไหม?
“นะครับพี่นัท...อยู่ด้วยกันเถอะ...ผมอยากอยู่กับพี่นัทให้นานที่สุดนี่นา”เทมเดินมาหาผมที่โต๊ะก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนตามแบบฉบับ
ผมชอบเวลาที่เทมอ้อนผมแบบนี้
มันรู้สึกเหมือนผมได้เป็นคนสำคัญของเทม
“เฮ่อ...ให้แค่วันนี้วันเดียวนะ”ผมถอนหายใจก่อนจะบอกเทมด้วยท่าทางยอมแพ้
“ครับ”เทมยิ้มรับหน้าบานก่อนจะมาช่วยผมเก็บของด้วยท่าทางที่ร่าเริงสุดๆ
ตอนขากลับเทมเป็นคนขับโดยที่ผมนั่งอยู่ข้างๆ...ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดและพวกเราก็หยุดอยู่หน้าห้องหมายเลข1403หรือห้องของเทมนั่นเอง
เทมเดินนำผมเข้ามาในห้องโดยที่มีผมเดิมตามเข้ามา....ห้องของเทมก็คล้ายๆกับห้องของผมที่มีห้องรับแขกที่มีโซฟาชุดอยู่ตรงหน้าโทรทัศน์จอใหญ่ถัดไปด้านหลังก็เป็นห้องครัวแต่ห้องครัวของเทมต่างจากห้องผมคนละขั้วเลยล่ะ
ห้องผมจะมีอุปกรณ์สำหรับทำอาหารอยู่มากมายแต่ในครัวของเทมกลับมีแค่ถ้วยจานชาม...ช้อนส้อมและมีดด้ามเล็กๆเท่านั้นเอง
เท่าที่ผมสังเกตเทมไม่เคยทำอาหารกินเองเลยสักครั้งแปลว่าคงทำอาหารไม่เป็นแน่ๆแต่เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาเพราะผมทำอาหารเก่งแถมยังชอบทำด้วย...ผมไม่ปล่อยให้เทมอดแน่นอน
“เทม...วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?”ผมตะโกนถามเทมก่อนจะเปิดตู้เย็นดูของสดที่อยู่ภายใน....ของสดพวกนนี้ผมเป็นคนซื้อมาใส่ไว้เมื่อวันก่อนเองแล้วผมยังซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นในครัวเล็กๆน้อยๆมาเตรียมไว้ในครัวห้องเทมด้วย
ไม่งั้นจะทำอะไรทีผมก็ต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างห้องตัวเองกับเทมซึ่งมันเปลืองเวลามากผมก็เลยตัดปัญหาโดยการซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นมาเตรียมไว้นี่แหละ
หมับ!
“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งจากแรงโอบรัดจากแขนของเทม...ทำเอาผมเกือบทำไข่ตกแนะ
“...อะไรก็ได้เหรอครับ?”เทมยืนหน้าเข้ามาแถวๆต้นคอผมก่อนจะกดจูบลงเบา
เห็นไหมล่ะตอดได้ตอดดีจริงๆ
มีโอกาสหน่อยเป็นแทะเล็มตลอดเลย
“อืม...อยากกินอะไรล่ะ?...อื้อ~...ห้ามให้เป็นรอยนะ”ผมหันไปมองตาขวางทันทีที่แรงจูบที่ต้นคอเริ่มเปลี่ยนเป็นเม้มเบาที่ต้นคอผม
ผมไม่อยากให้มีรอยเกิดขึ้นโดยเฉพาะที่เห็นชัดๆอย่างคอแบบนี้
ไม่ใช่ว่าผมอายหรืออยากจะปิดบังใครเรื่องที่คบกับเทมอยู่หรอกนะ
ผมกลัวว่าเทมจะเสียหายน่ะสิ
การที่ถูกมองว่ามาชอบผู้ชายแบบนี้สำหรับผมไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรและผมก็ไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาของคนรอบข้างมากด้วยแต่ในทางตรงข้าม...เทมพึ่งจะจบมหาลัยและพึ่งเข้าทำงานไม่นานการที่มีข่าวเสียๆหายๆอย่างการมาคบผู้ชายแบบผมมันอาจทำให้เทมถูกมองในแง่ไม่ดีได้ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
“พี่นัท”
“อะไรล่ะ?”ผมถามเมื่ออยู่ๆเทมเรียกชื่อผมพร้อมกับอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้น
“ผมบอกว่า..อยากกินพี่นัท”เทมกระซิบเสียงเบาก่อนจะหอมแก้มผมเน้นๆจนเกิดเสียงดัง ฟอดด
ฉ่า!
“...ไอ้เด็กลามกนี่!!”สิ้นเสียงเทมผมก็แทบจะปาไข่ใส่หัวเลยล่ะ
กินพี่นัทบ้าอะไรเล่า!
ใครจะยอมให้กินกัน!!
“ยิ่งพี่หน้าแดงแบบนี้ผมยิ่งอยากกินนะ”เทมกระซิบเบาๆก่อนที่จะจูบเบาๆที่ขมับผมก่อนจะคลายอ้อมกอดออก
“ไปกินนมไป๊!!”ผมรีบหันไปหาพร้อมตะโกนขึ้นด้วยความเขิน
“ถ้านมพี่น่ะ...ผมจะกินไม่ให้เหลือเลย”เทมตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“....”ทำเอาผมถึงกับไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลย...ถ้าพูดแล้วถูกหยอดกลับแบบนี้ผมได้เขินตายแน่ๆ
ผมไม่เข้าใจว่าเทมกล้าพูดออกมาได้ยังไง
แค่คิดผมก็อายแทนแล้ว
หลังจากจบการหยอดนิดๆหน่อยๆของเทมพวกเราก็ได้กินข้าวกับต้มยำไก่ ผัดผักกุ้งและหมูอบโดยที่มีเทมคอยให้กำลังใจอยู่ตลอดการทำอาหารมื้อนี้..ความจริงเทมก็แค่ยืนอยู่เฉยแล้วส่งรอยยิ้มาให้ผมเท่านั้นแหละ
คงมีคนคิดใช่ไหมว่าทำไมผมถึงไม่ให้เทมช่วยเตรียมของอะไรพวกนี้...ผมเคยให้แทมหั่นผักกาดขาวแต่สิ่งที่ได้มาคือผักกาดขาวเส้นยาวๆที่ถูกหั่นแบบนั้นทั้งหัว...หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยให้เทมเตรียมของอีกเลย
หลังจากผ่านมื้ออาหารไปผมก็นั่งทำงานสักพักโดยที่ให้เทมเข้าไปอาบน้ำก่อน...พูดถึงอาบน้ำก็ทำให้ผมนึกเหตุการณ์เมื่อวานออก
อย่างที่บอกไปเมื่อวานผมนอนที่ห้องเทมและเมื่อคืนผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะอยากเข้าห้องน้ำแต่พอมองดูข้างๆกลับไม่พบเทมนอนอยู่แถมเวลาก็บอกเวลาตี3เข้าไปแล้ว
ผมเลยคิดว่าเทมอาจจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน...ผมเลยลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำที่ผมเริ่มเห็นแสงไฟที่ถูกเปิดไว้
แต่พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆผมกลับได้ยินเสียงบางอย่างที่ทำให้ผมตัวแข็งทื่อและหายปวดเข้าห้องน้ำไปเลยทีเดียว
เสียงอะไรน่ะเหรอ?
ก็เสียงเทมไง?
ถ้าจะถามว่าประโยคแบบไหน?
หึ...ก็แค่...
‘อืม!...พี่นัท....อื้อ!...พี่...ซี๊ดด~...’
‘ผมรักพี่..อื้อ!...อึก!....อ๊าาาา~’
ใช่...มันคงไม่มีอะไรหรอกถ้าเป็นการช่วยตัวเองธรรมดาๆเพราะยังไงเทมก็ยังถือว่าเป็นวัยรุ่น...เขาย่อมมีความต้องการที่มากเป็นปกติอยู่แล้ว
แต่ที่ไม่ปกติก็คือชื่อผมมันหลุดไปตอนที่เทมช่วยตัวเองได้ยังไง!!
แต่ผมหันกลับมามองตัวเองที่เคยช่วยตัวเองโดยคิดถึงเทมไปด้วยก็ทำให้อดหน้าแดงไม่ได้...เทมเองก็เหมือนกับผมที่คิดถึงอีกฝ่ายเวลาช่วยตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว
แต่บอกตามตรงผมรู้สึกดีนะ
เทมไม่เคยบังคับให้ผมมีอะไรกับเขาเลยสักครั้ง
ไม่เคยแม้แต่ให้ผมช่วย
ทั้งๆที่ผมก็เป็นแฟนเขา...ถ้าจะให้ผมช่วย...
อ่า~...เอาตามตรงผมก็คงไม่กล้าทำให้หรอก
ก็ผมทำไม่เป็นนี่นา
แต่ถ้าแค่มือ...
ผมว่าผมยอมที่จะทำให้เทมนะ
เพราะผมไม่เคยรังเกียจเขาเลยสักนิด
แต่เพราะเขาไม่บอกให้ผมช่วย...เพราะงั้นผมก็ทำเป็นไม่รู้ต่อไปละกัน
ถึงผมจะรู้ว่าเทมกำลังอดกลั้นอยู่มากก็ตามทีเถอะ
การทำงานของผมผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ในหัวมีแต่เรื่องของเทมอยู่เต็มไปหมด...ผมค่อนข้างสับสนว่าควรจะทำยังไงดีถ้าเทมเกิดมีอารมณ์ขึ้นมาแบบเมื่อวานอีก
ตอนที่ผมคบกับผู้หญิงผมไม่เคยมาคิดอะไรมากเพราะผู้หญิงที่ผมเคยคบค่อนข้างจะเชี่ยวเรื่องพวกนี้...เธอจัดการทุกอย่างเองโดยที่ผมเพียงแค่อยู่เฉยๆเท่านั้นเพราะงั้นผมถึงได้มานั่งคิดอยู่นี่ไงว่าการที่คบกันแล้วผมควรจะทำให้เทมบ้างดีไหม?
หรือว่าผมควรจะรอให้เทมมาขอผมก่อนดี?
มันจะดูเหมือนผมเล่นตัวเกินไปไหม?
ผมรักเทมมาก....มากจนผมคิดว่าผมยอมถ้าคนคนนั้นคือเทม
แต่ท้ายที่สุดแล้วผมก็กลัวเจ็บอยู่นั่นแหละ
เห็นมีคนเคยพูดว่าครั้งแรกเจ็บเจียนตาย
แค่คิดผมก็ไม่ไหวแล้ว
แกร็ก!
“ผมอาบน้ำเสร็จแล้วครับพี่นัท”เทมเปิดประตูห้องนอนออกมาบอกผม
ตอนนี้เทมอยู่ในชุดนอนเสื้อยืดคอกว้างสีเทากับกางเกงบ๊อกเซอร์สีน้ำเงิน...ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เปียกลู่ลงเกือบติดกับศีรษะยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่มากขึ้นไปอีก
อ่า...เทมหล่อสุดๆเลย
“งั้นพี่ไปอาบต่อเลยล่ะกัน”ผมบอกเทมก่อนจะเก็บเอกสารที่อ่านค้างไว้อย่างรีบๆ
“เดี๋ยวผมเก็บให้ครับ....พี่นัทไปอาบน้ำเถอะ”เทมเดินเข้ามาก่อนจะหยิบเอกสารจากมือผมไป
“แต่...”
“ถ้าแต่อีกผมจะจูบ...อย่าลืมสิว่าวันนี้ผมยังไม่ได้จูบพี่เลย”เทมเอ่ยกับผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“...ถ้าเอกสารพี่หายเทมตายแน่”ผมบอกเทมเสียงแข็งแล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอนโดยที่ได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาติดๆ
ผมใช้เวลาอาบน้ำตอนเย็นค่อนข้างนานกว่าผู้ชายปกติสักหน่อยเพราะผมชอบที่จะยืนให้สายน้ำค่อยๆไหลผ่านตัวผมไปอย่างช้าๆ...มันเหมือนเป็นการผ่อนคลายของผมก็ได้มั้ง
พอผมออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเทมนอนรออยู่ที่เตียงแล้ว
สองขาเรียวของวรนัตรรีบก้าวไปข้างเตียงก่อนจะมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มแล้วหันไปหาเทมที่มองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยรอยยิ้ม
“นอนกันเถอะ”ผมบอกเทมเบา
“วันนี้ผมยังไม่ได้จูบเลยนะครับ”เทมทักท้วงก่อนจะขยับตัวมาคร่อมผมไว้
“...ไม่จูบสักวันไม่ได้เหรอ?”ผมพลิกตัวนอนหงายแล้วถามเทมออกไปตามตรงด้วยเสียงอ่อยๆ
“ได้...แต่ผมคงจะขาดใจแน่ๆ...ผมรู้ตัวว่าได้คืบจะเอาศอกแต่พอคิดว่าอีกไม่กี่อาทิตย์พี่ก็จะกลับไปที่ชลแล้วผมก็รู้สึกอยากจะครอบครองพี่ไว้ให้ได้มากที่สุด...เพื่อที่พี่จะได้ไม่ลืมผมเวลาที่เราต้องไกลกัน”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงเศร้าๆกับแววตาที่สั่นระริกจนผมอดไม่ได้ที่จะสงสาร
ไม่ใช่แค่ผมที่ที่คิดถึงเวลาที่ต้องจากกันสินะ
ไม่มีรู้ว่าความรักที่ห่างกันมันจะยังไปได้สวยอยู่ไหม?
จึงไม่แปลกเลยที่เทมจะอยากเก็บทุกช่วงเวลาให้มีแต่ความทรงจำที่มีค่า
“พี่ไม่มีวันลืมเทมหรอก...”ผมเอื้อมมือไปคล้องคอเทมก่อนจะดึงลงมาช้าๆปากของพวกเราประกบกันก่อนจะเปลี่ยนจากจูบธรรมดาเป็นจูบที่แสนเร่าร้อนจนทำให้อุณหภูมิในร่างกายเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ
“อืมมม~...อื้ออ~...อึก!...”ผมครางออกมาเพราะความรู้สึกที่ดีเกินไป...เมื่อถูกเทมสัมผัสร่างกายผมมันเหมือนจะละลายกลายเป็นไอน้ำ
สติแทบจะหายไม่หลงเหลือ
ที่สัมผัสได้มีแค่ความสุขที่ล้นทะลักออกมา ทุกครั้งที่ลิ้นของเทมเข้ามาเกี่ยวพันและสัมผัสลิ้นของผมแบบเน้นๆก่อนจะเคล้าคลึงและดูดเม้มจนผมรู้สึกแปลกๆ
“อึก!...”ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ว่ามีส่วนร้อนของเทมค่อยๆขยายขึ้นจนโดนกับต้นขาของผม...ความร้อนที่แผ่ออกมาทำให้ผมถึงกับหน้าขึ้นสี
เทมมีอารมณ์เพราะจูบผม!!??
“อ่า~...แฮ่กๆ...”ในที่สุดเทมก็ยอมละออกมาริมฝีปากผม...ทำเอาผมถึงกับต้องรีบโกยอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะขาดใจไปซะก่อน
“อ่า!...พี่นัท...พี่สุดยอดเลย...ผมขอโทษที่เกิดอารมณ์แบบนี้...น่าอายชะมัดเลย...เดี๋ยวผมมานะพี่นอนไปก่อนได้เลย”เทมบอกก่อนจะค่อยๆขยับออกจากตัวผม
หมับ!
“....”ผมดึงแขนเทมไว้ก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่นโดยที่ความคิดในหัวเริ่มตีกันไปหมด
อาจจะเพราะความเบลอจากที่ถูกจูบเมื่อกี๊
หรืออาจจะเพราะบรรยากาศพาไป
ไม่ก็อาจเป็นเพราะความรู้สึกลึกๆของผมเอง
ที่ทำให้เอ่ยคำพูดที่แสนน่าอายนั่นออกไป...
“ให้พี่...ช่วยไหม?”
..............................................................
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วนะรอกันนานไหมคะ?
ตอนนี้อาจทำให้คนอ่านทุกท่านค้างไปสักหน่อย
ช่วยลุ้นไปกับตอนหน้าด้วยนะคะว่าเทมจะทำยังไงเมื่อพี่นัทพูดถึงขนาดนี้ เทมของเราจะอดใจไหวไหม?
ตอนหน้าเรายังไม่ลงตอนที่20นะคะ(อย่าพึ่งมองเราแบบนี้เน้ออ)...เราจะมาลงตอนพิเศษวันสงกรานต์แทนคะเพราะงั้นอาจทำให้ทุกท่านค้างยาวไปยันอาทิตย์หน้า(ขอโทษด้วยคะ) :hao5:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจที่ทำให้เรามีแรงฮึดที่จะเขียนต่อ...บอกตรงๆว่าเราไม่เคยแต่งเรื่องไหนจบเลย(อ้าว)...แต่เรื่องนี้เราจะพยายามมอย่างเต็มที่คะ
ไว้เจอกันใหม่วันสงกรานต์นะคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
ห๊ะ
:z3:
ถึงจะดีใจที่ตอนหน้าเป็นสงกรานต์ แต่ว่า........
อยากอ่านตอน 20 มากกว่าอ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ปอลิง (สงกรานต์ถ้าจะกรุณาขอ nc ด้วยนะคะ คึคึ)
-
:-[ พี่นัทผู้เอื้ออารีย์ ช่วยน้องเทมมันหน่อยนะ เพราะพี่คนเดียวแท้ๆ
ไอ้ผักกาดขาวเส้นนี่มันอะไร :laugh:
ตอนแกช่วยตัวเองแกพูดมากจริงๆเลยหมาเทม พูดเยอะไปนะ เน้นลงมือทำดีกว่า ฮ่า
-
จะอดทนรอไปพร้อมๆกับเทมคะ 55555
-
อร๊าย~ พี่นัทช่างใจบุญสุนทานจริงๆ เลยนะคะ แบบนี้เทมจะปฏิเสธก็กระไรอยู่ใช่ม๊าา… :hao6:
-
:ling1:
-
เทม เราจะอดทนรอวันที่ได้ครอบครองพี่นัทเป็นเพื่อนนายเอง :laugh: :m20:
คนเขียนสู้ๆ :katai2-1:
-
อ๊ากกกกกก :m11: เขินโว้ยยยยยยย
-
กรึ้ดดดดดดด
ค้างงงงงงงง
ให้ช่วยเถอะน่ะ
-
:hao3:
-
เทมอย่าเล่นตัว ของอย่างนี้ผู้ใหญ่เขาจะช่วยต้องรับไว้ :z1:
-
แบบนี้ เจ้าหมานัอยเทม คงกระดิกหางไม่หยุดเลยสินะ
5555
-
รอจ้าาาาา :hao6:
-
ช่วยสิครับ จะรออะไร?
-
กรี๊ดดดดดดด มาตัดตอนกันด้วยประโยคนี้!!!
'เทม ให้พี่ช่วยไหม' คุณพระ >\\\\\\\<
-
เห็นภาพเทมหูตั้ง หางกระดิกลอยมาเลย.....
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
✉ จดหมายฉบับพิเศษ✉วันสงกรานต์
“เทม...เทม...”วรนัตรเรียกเทมที่นอนอยู่บนเตียงผมพร้อมกับเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ
วันนี้วันที่14เมษายน...เรียกได้ว่าวันขึ้นปีใหม่ไทยหรือวันสงกรานต์นั่นแหละ...วันพิเศษทั้งทีต้องทำอะไรที่มันพิเศษๆหน่อยสิ...ถ้าจะให้ยกตัวอย่างสิ่งที่พิเศษๆก็...
‘ทำบุญ’
ชายหนุ่มกะว่าจะชวนเทมไปทำบุญในวันขึ้นปีใหม่ไทยนี้...แต่มันก็เป็นความคิดที่พึ่งนึกได้ตอนที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตี4เพราะอ้อมกอดของเทมที่รัดแน่นเกินไปจนรู้สึกอึดอัด...
ทำให้ผมตัดสินใจลงมาที่ห้องครัวเพื่อเตรียมของสำหรับทำบุญใส่บาตรในวันนี้....ปกติในช่วงเช้าก็มักจะมีพระมาเดินบิณฑบาตทุกวันอยู่แล้วแต่ผมไม่ค่อยมีเวลาได้ไปทำสักเท่าไหร่...ก็ถือว่าวันนี้เป็นวันดีเหมาะแก่การทำบุญละกันนะ
พอจัดการเตรียมของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็ขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้งนึง
“....ฟรี้~....”เสียงกรนของเทมดังออกมาเบาๆทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
ตอนนี้เทมนอนแผ่หราอยู่กลางเตียงโดยที่ปากอ้ากว้างจนน่าหัวเราะแถมเสื้อคือกลมที่ใส่นอนก็ถกขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องสีแทนแสนเซ็กซี่จนทำให้ผมเผลอมองอย่างลืมตัว
“เทม!...เทม!....ตื่นได้แล้วนะ!”ผมพูดเสียงดังขึ้นอีกพร้อมกับนั่งลงกับเตียงแล้วเขย่าเทมแรงขึ้นๆ
“อื้ออ~...ฟี้...”เทมปัดมือผมทิ้งพร้อมกับพลิกไปอีกทางนึง
“เป็นเด็กรึไงเนี่ย?”วรนัตรพึมพำอย่างขำๆ
“เทม!....เทมตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!”ผมขยับเข้าไปใกล้เทมมากขึ้นแล้วเปลี่ยนจากเขย่าตัวเป็นตบเบาๆที่หัวไหล่ของเทม
“อื้ออ~...”เทมครางในรำคอด้วยความรำคาญ
ผมเองก็เริ่มรำคาญแล้วเหมือนกัน
ทำไมปลุกอยากปลุกเย็นแบบนี้นะ!
“เทม...ถ้าไม่ตื่นวันนี้ไม่ต้องจูบ!!”ผมบอกเสียงแข็ง
พรึ่บ!
“ไม่เอานะพี่นัท!!!”เทมสะดุ้งตัวพร้อมกับลุกพรวดขึ้นจากที่นอนให้ทันที....เสียงตะโกนของเทมดังขึ้นแต่น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความงัวเงียจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางแบบนั้น
“ตื่นได้สักทีนะ”ผมพูดขึ้นเบาๆ
“พี่นัทอ่า....ทำไมชอบแกล้งผมจังเลย...ผมตื่นแล้วนะวันนี้ต้องให้จูบด้วย”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงอ้อนๆเหมือนแบบทุกครั้ง
“ครับๆ...ตอนนี้ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว”ผมบอกเทมเบาๆพร้อมกับลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบผ้าขนหนูเตรียมไว้ให้เทม
“อาบน้ำ?...เราจะไปไหนเหรอครับ?....แล้วนี่....เฮ้ย!!ตี5”เทมถามอย่างงงๆก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ตรงผนังห้องแล้วก็ต้องตกใจเมื่อนาฬิกาบอกเวลาตี5กว่า
“ไม่ได้ไปไหนหรอก...แค่จะให้ลงไปตักบาตรน่ะ”ผมบอกกับเทมก่อนจะยื่นผ้าขนหนูไปให้
“งั้นเหรอ?...อ้อ...วันนี้วันสงกรานต์นี่นา...พี่นัทอาบน้ำรึยังครับ?”เทมพึมพำก่อนจะหันมาถามผม
“อาบแล้วล่ะ...เดี๋ยวพี่รออยู่ข้างล่างนะ”ผมบอกกับเทมก่อนจะเดินออกจากห้องไป
กว่าเทมจะออกมาผมก็จัดของเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว...พวกเราใช้เวลาไม่นานในการใส่บาตรพระก่อนที่ผมจะบอกให้พวกเราไปหาแม่เทมกันที่บ้าน
ตอนแรกเทมก็งงๆว่าจะไปทำไม....แต่สุดท้ายเทมก็ยอมไปจนได้
พวกเรามาถึงบ้านเทมประมาณ7โมงกว่า...คุณแม่(ท่านให้ผมเรียกแบบนี้)เมื่อท่านเห็นพวกผมก็รีบเดินมาทักทายด้วยใบหน้าที่ดีใจมาก
“จะมาทำไมไม่บอกแม่ก่อนละลูกคนนี้นี่...เข้ามาเลยจ้าหนูนัท”คุณแม่เอ่ยประโยคแรกกับเทมด้วยน้ำเสียงแข็งๆก็จะเปลี่ยนมาเป็นเสียงอ่อนหวานแล้วจูงมือผมเดินเข้าไปภายในบ้าน
ภายในบ้านยังเหมือนเดิมกับที่ผมมาครั้งที่แล้ว...บรรยากาศอบอุ่นกับครอบครัวที่แสนอบอุ่นของเทม
“อ้าว...พี่นัท”เสียงของน้องโอ๊คดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงวิ่งตรงมาหาผม
“สวัสดีครับ”ผมเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ...ดีจังเลยที่พี่นัทมาหา วันนี้สอนหนูทำขนมอีกได้ไหมค่ะ?”น้องโอ๊คทักทายผมก่อนจะถามเสียงใสด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับ
ครั้งที่แล้วที่ผมมาก็ได้สอนวิธีทำคัพเค้กให้น้องโอ๊คไป....และดูท่าน้องโอ๊คจะติดใจผมมากซะด้วย
“ได้สิ...วันนี้ทำอะไรดีนะ?...พาย?....มูสช๊อคโกแลต?...หรือเอาเป็นเค้กกล้วยหอมดีล่ะ?”ผมถามน้องโอ๊คก่อนจะลูบผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธออย่างเบามือ
“โหย~...เลือกอยากจังเลย....แม่คะเอาอะไรดี?”น้องโอ๊คพึมพำพร้อมกับทำหน้าเครียดพอคิดไม่ออกสักพักก็วิ่งไปถามแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อืม~...เค้กกล้วยหอมดีไหม?...แม่พึ่งซื้อกล้วยหอมมาเมื่อวานเอง”คุณแม่บอกน้องโอ๊คด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ...เอาเค้กกล้วยหอมค่ะพี่นัท”น้องโอ๊ควิ้งมาหาผมพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ได้เลยครับ”
“เอ่อ...คงยังไม่ลืมผมกันใช่ไหมครับ?”เทมเอ่ยเบาๆก่อนจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมที่ยืนอยู่กับคุณแม่
“อ้าว...เทมมาด้วยเหรอลูก?”คุณแม่หันไปถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“แม่อ่า~”เทมเริ่มงอนแล้วล่ะครับ
“ฮะฮะฮะ”เสียงหัวเราะของผมคุณแม่และน้องโอ๊คดังขึ้นมีเพียงแค่เทมที่ยังทำหน้ามุ่ยอยู่ตรงกลาง
ก่อนสอนน้องโอ๊คทำขนมผมได้เข้าไปกราบคุณแม่พร้อมๆกับเทมและน้องโอ๊คทำให้คุณแม่ถึงกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มด้วยความดีใจ
ตลอดทั้งวันที่ผมอยู่ที่นี่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอยู่เสมอ
ครอบครัวของเทมที่ตอนนี้เหมือนกับเป็นครอบครัวของผมด้วย
ผมล่ะมีความสุขสุดๆเลย
พวกเราขอลากลับหลังจากกินอาหารเย็นร่วมกันเสร็จเรียบร้อย....ตลอดทางเทมก็เอาแต่บอกว่าผมไม่ยอมสนใจบ้างล่ะ....ผมรักน้องโอ๊คมากกว่านั่นอีก
ผมโดนเทมงอนอย่างสุดๆเลยล่ะครับ
“เทม...”ผมเอ่ยเรียกเทมเบาๆขณะที่ผมพึ่งออกมาจากห้องน้ำ
ตอนนี้เวลาล่วงเลยไปกว่า3ชั่วโมงหลังจากที่กลับมาจากบ้านของคุณแม่แต่เทมก็ยังงอนผมไม่หายสักที....
ผมพึ่งเคยถูกเทมงอนหนักๆก็วันนี้แหละ
ผมไม่เคยง้อเทมซะด้วยสิ
“เทม...”ผมลองเรียกเทมที่นอนหันหลังให้ผมอยู่บนเตียงอีกครั้งนึง
“....”แต่เทมก็ยังไม่ยอมตอบผม
“....”ผมควรจะทำยังไงดี??
ทำยังไงเทมถึงจะหายงอน?
หรือความจริงเทมโกรธอะไรผมรึเปล่านะ?
มันอาจจะไม่ใช่แค่สิ่งที่เทมบอกก็ได้
ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างให้เทมหายโกรธ...อย่างแรกที่ต้องทำก็คงไม่พ้นคำขอโทษแต่แค่ขอโทษอย่างเดียวมันก็ดูไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไหร่
มีอะไรที่ผมพอจะทำให้เทมพอใจบ้างไหมนะ?
อ๊ะ...จะว่าไมก็มีอยู่อย่างนึงที่เทมชอบนี่นา
“...”ผมเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้ตัวเองจะกล้าทำเลยด้วยซ้ำ
หมับ!
พรึ่บ!
ตุบ!
“...พะ...พี่นัท!”เทมที่ไม่ยอมปริปากพูดอะไรจนถึงเมื่อกี๊กลับเบิกตากว้างขึ้นแล้วเรียกผมเสียงหลง...เขาคงตกใจที่ผมทำอะไรแบบนี้
ความจริงผมพึ่งเคยทำไม่กี่ครั้ง...
ไอ้การขึ้นคร่อมผู้ชายเนี่ย!!
ผมคว้าหมับเข้าที่แขนเทมก่อนจะดันเทมให้นอนหงายก่อนที่ผมจะขึ้นไปนั่งทับตรงช่วงเอวของเทม...ถ้าจะว่ากันตรงๆก็ทับน้องชายเทมอยู่นั่นแหละ
“...เทม...พี่ขอโทษที่ทำให้โกรธนะ...หายโกรธพี่นะ”ผมพูดโดยโน้มตัวไปข้างหน้ามือทั้งสองข้างของผมวางทับอยู่ตรงหน้าท้องและหน้าอกของเทม
มือข้างที่สัมผัสหน้าอกอยู่ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจของเทมที่เต้นถี่รัวได้อย่างชัดเจน
“อึก!...ถ้าผมหายโกรธ...แล้วพี่จะทำอะไรต่อละครับ?”เทมกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ก่อนจะใช้สายตาโลมเลียผมไปทั้งตัว....เวลาถูกสายตาหื่นๆแบบนี้จ้องแล้วมันรู้สึกอายสุดๆเลยแฮะ
แต่ตอนนี้ผมต้องข่มความอายเอาไว้...สิ่งเดียวที่ผมต้องทำตอนนี้คือให้เทมหายโกรธผม
ผมไม่ชอบเลยเวลาที่เทมเป็นแบบนี้...สายตาเย็นชาที่มองผมมันทำให้ผมเจ็บมากจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้แล้วยังท่าทางเฉยเมยต่อผมอีก...ผมไม่ต้องการที่จะเห็นมัน
“ก็ไม่ทำอะไรมาก...ก็คงแค่...”ผมพูดเบาๆพร้อมกับจ้องมองเทมแล้วพยายามทำสายตาออดอ้อนให้ได้มากที่สุด...
เกิดมาผมก็พึ่งจะเคยอ้อนใครก็ครั้งนี้แหละครับ
“...ช่วยเทมปลดปล่อย”ผมพูกประโยคต่อมาพร้อมกับขยับสะโพกตัวเองให้ถูไถไปกับแก่นกายใต้กางเกงบ๊อกเซอร์ของเทมช้าๆ
“...อึก!....พี่นัท....พูดจริงใช่ไหมครับ?”เทมพยายามข่มอารมณ์ก่อนจะถามผมต่อ
“พี่เคยโกหกเทมเหรอ?”ผมไม่ตอบคำถามแต่ถามเทมกลับไปแทน
“...งั้นผมหายโกรธแล้ว...อ่า!...พี่นัท”เทมบอกผมด้วยเสียงแหบพร่าก่อนจะให้มือทั้งสองข้างจับสะโพกที่ขยับช้าๆของผมให้ขยับเร็วขึ้นอีก
“อึก!...เทม...ปล่อยมือ...เดี๋ยวพี่ทำให้”ผมพยายามข่มอารมณ์ตัวเองที่กำลังจะพุ่งขึ้นสูงก่อนจะดึงมือเทมที่อยู่ตรงสะโพกผมออกไป
“...พี่นัท...พี่จะทรมานผมรึไง?”เทมบอกผมเบาๆก่อนจะจ้องมาด้วยสายตาที่หื่นกระหาย
หมาน้อยของผมกลายเป็นหมาป่าซะแล้ว
“...ไม่หรอก...พี่แค่อยากเป็นคนทำเอง”ผมบอกเทมก่อนจะเลื่อนตัวถอยหลังจนตัวเองอยู่ตรงหว่างขาเทมพร้อมๆกับถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ของเทมติดมือมาด้วย
ใต้กางเกงบ๊อกเซอร์ที่ไม่มีอะไรปกปิดทำให้แก่นกายของเทมตั้งเด่ขึ้นมาต่อหน้าผม...มองกี่ทีก็ยังใหญ่แฮะ....ผมไม่คิดว่ามันจะเข้ามาอยู่ในตัวผมได้เลยสักนิด...
แม้ว่าความจริงมันจะเคยเข้ามาหลายครั้งแล้วก็ตาม
“...เริ่มเลยนะเทม”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเทมก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะก้มลงไปใช้ปากครอบครองแก่นกายที่เริ่มตื่นตัวของเทม
“อึก!...อ่าาา~...พี่....อื้ออ~...พี่นัท...อึก!....พี่ไม่ต้องทำ...อื้อ!...ขนาดนี้...อ่า!...”เทมส่งเสียงครางสลับกับเอ่ยประโยคที่ไม่ค่อยปะติดปะต่อสักเท่าไหร่ออกมา
ผมพอจะจับใจความได้นะ...แต่ผมไม่สนใจหรอก
“...”ผมไม่ตอบอะไร...ไม่สิ...ต้องบอกว่าตอบไม่ได้มากกว่า
ผมค่อยๆขยับปากขึ้นลงช้าๆโดยที่ให้ลิ้นสัมผัสกับแก่นกายที่เริ่มขยายเต็มที่เบาเบา...ที่ผมทำเป็นไม่ใช่ว่าเคยทำมาก่อนหรืออะไรหรอกนะ
ผมแค่เลียนแบบที่เทมมักจะทำให้ผมต่างหาก
“อ่า!...ซี๊ดดด~...พี่นัท...อื้ออ~...อ่า!...ผมเสียว...อื้ออ~”เทมครางออกมาอย่าต่อเนื่อง...เสียงของเทมดูพอใจกับสิ่งที่ผมทำอย่างมาก...
พอเห็นแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อออ~...พี่....ช้า...ซี๊ดดด~...อึก!...”เสียงของเทมครางออกมาลั่นห้องเมื่อผมใช้ลิ้นวนตรงส่วนหัวของแก่นกายที่ตื่นตัวเต็มที่ของเทม
สัมผัสแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยลองมันทำให้ร่างกายผมร้อนขึ้นเรื่อยๆยิ่งได้สัมผัสทั้งร่างกายและเสียงของเทมที่ครางอย่างพอใจมันทำให้ผมเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา
“อึก!...อ่า!...แฮ่ก!...”ผมเงยหน้าขึ้นมาพักหายใจด้วยความอ่อนแรง...ไม่คิดว่าทำแค่นี้จะเหนื่อยมากใช่เล่น...แต่ผมก็ไม่ยอมให้เทมคอยหรอก
มือข้างนึงของผมเริ่มกุมแก่นกายของเทมก่อนจะค่อนรูดขึ้นลงช้าๆแล้วเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่อง...
“ซี๊ดด~...พี่นัท...อื้อ!...เยี่ยมเลย...อ่า!”เทมบอกด้วยเสียงหอบๆที่เต็มไปด้วยความเซ็กซี่
“...เทม....แบบไหนดีกว่า?”ผมถามอย่างอายๆโดยที่มือยังไม่ยอมหยุดขยับ
“อื้ออ~...อะไรครับ?...อึก!...ซี๊ดดด~...”เหมือเทมจะไม่ได้ฟังผมเลยสินะ
“พี่ถามว่าแบบไหนดีกว่า?”ผมหยุดมือที่ขยับก่อนจะถามขึ้นอีกรอบ
“ ‘แบบไหน?’อะไรครับ?”เทมถามผมอย่างงงๆ
ผมว่าเทมต้องกำลังล้อผมเล่นแน่ๆ...ไม่มีทางที่เทมจะไม่รู้ความหมายในสิ่งที่ผมบอกแน่นอน...ไม่งั้นก็คงกะแกล้งให้ผมอายเล่นแน่นๆ
“...”ผมเม้มปากแน่นโดยที่จ้องเขม็งไปทางเทม
“ว่าไงครับพี่นัท...ถ้าไม่บอกผมก็ไม่รู้นะครับ?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังสนุกที่เห็นผมเขินงั้นแหละ
เดี๋ยวปัดไล่ให้ไปช่วยตัวเองในห้องน้ำซะเลยนิ!!!
“...เทมก็รู้อยู่แล้วนิ”ผมบอกออกไปตามตรง
“ผมอยากได้ยินจากปากพี่นี่นา...ผมยังโกรธอยู่นะที่พี่ไม่สนใจผมเอาแต่อยู่กับแม่กับน้องโอ๊คน่ะ”เทมบอกผมเคืองๆ
เล่นแบบนี้ผมก็ไปต่อไม่ถูกน่ะสิ
“ถะ...ถ้าบอก...จะหายโกรธจริงๆใช่ไหม?”ผมถามออกไป
“ครับ...จะหายโกรธเป็นปลิดทิ้งเลย”เทมบอกผมเสียงใสพร้อมรอยยิ้ม
“....ระหว่างมือกับปากเทมชอบให้พี่ทำแบบไหนมากกว่ากันเหรอ?”ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆและใบหน้าที่แดงเถือก
“ชอบทั้งหมดเลย...ถ้าพี่นัททำให้จะอะไรผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ”เทมตอบผมกลับทันทีด้วยรอยยิ้ม
“....อื้ม”
“แต่ตอนนี้ผมอยากให้พี่ใช้ปากให้...ได้ไหมครับ?”เทมถามผมด้วยเสียงออดอ้อน
“...ได้สิ”ผมยิ้มบางๆก่อนจะตอบกลับไป
“ซี๊ดด~...พี่นัท...อื้อ!....แบบนั้น...อื้มมม~...”เทมครางเสียงสั่นเมื่อผมก้มลงไปใช้ปากให้อีกครั้งนึง
ยิ่งเทมครางด้วยน้ำเสียงที่พอใจมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ผมได้ใจขยับปากเร็วขึ้นตามไปด้วย...ที่ไหนที่ผมสัมผัสแล้วเทมรู้สึกดีผมก็ย้ำตรงนั้นหลายๆรอบ
“อ่า!...พี่นัท....ซี๊ดด~...ปากพี่...นุ่มชะมัด...อึก!...เร็วกว่านี้...อ่า!...ได้ไหม?...อื้มม~...”เทมครางในลำคอก่อนจะบอกด้วยประโยคที่ไม่ประติดปะต่อแต่ผมก็เข้าใจนะ
ให้เร็วกว่านี้ใช่ไหม?
“อ่า!...ซี๊ดดด~...แบบนั้น...อ่า!...สุดยอด...อื้ออ~...ผมจะ...อึก!....”เทมที่นอนอยู่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับขย้ำผมสีดำซอยสั้นของผมไว้แน่น
แรงสั่นจากมือที่ส่งผ่านมาทำให้ผมรู้ว่าเทมรู้สึกดีกับสิ่งที่ผมทำให้แค่ไหน
ผมบอกว่าครั้งนี้ผมจะทำให้เอง...เทมเลยอดทนไม่เข้ามายุ่งแล้วปล่อยให้ผมทำตามใจเพราะงั้นผมจะไม่ทำให้เทมผิดหวังแน่นอน
“ซี๊ดดด~...พี่....อึก!....พี่นัท...อื้อออ~...ผมจะ...อึก!...จะ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ใกล้จะข่มอารมณ์ไม่อยู่แล้ว
ผมรู้ว่าเทมกำลังเสร็จ....ทำให้ผมขยับปากเร็วขึ้นๆ
ความร้อนของแก่นกายที่พองตัวภายในปากผมมันเต้นตุบตุบเหมือนมีชีวิตเลยล่ะ...ผมดีใจที่ทำให้เทมรู้สึกได้ขนาดนี้นะ
“อ๊ะ!...พี่นัท...อ่า!...ซี๊ดด~...อื้ออออ~”เทมกดหัวผมลงไปก่อนที่จะกระทุงแก่นกายสวนขึ้นมาแล้วปลดปล่อยน้ำออกมาภายในปากผม
“อื้อ...อ่า!...พี่นัท...พี่มันสุดยอด”เทมปรือตามองผมอย่างหลงใหล
แต่ตอนนี้ผมกำลังมีปัญหาสำคัญอยู่...ผมผละออกมาจากแก่นกายของเทมแล้วก็จริงแต่น้ำของเทมน่ะยังอยู่ในปากผม
นี่ผมควรจะทำยังไง?
กลืนลงไป?
หรือว่า
คายทิ้ง?
ถ้าคายทิ้งมันจะดูเหมือนผมรังเกียจเทมรึเปล่านะ?
งั้นผมต้องกลืนถึงจะถูก?
“....อึก!...อึก!....อ่า!...แฮ่ก~...”ผมตัดสินใจกลืนน้ำของเทมลงไปแม้ว่ามันจะเยอะจนกลืนครั้งเดียวไม่หมดก็เถอะ...
รสชาติคาวๆ...แปลกๆด้วย
ไม่เห็นอร่อยเหมือนที่เทมเคยบอกเลยนี่
“...พะ...พี่นัท...”เทมเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่ตกใจตาของเขาเบิกกว้างเหมือนกำลังอึ้งในสิ่งที่เห็น
“...??”ผมมองเทมอย่างงงๆว่าผมทำอะไรให้น่าตกใจงั้นเหรอ?
“พะ...พี่กลืน...กลืนมันลงไป”เทมพูดอย่างติดๆขัดๆ
ผมว่าตัวเองเข้าใจล่ะว่าทำไมเทมถึงได้ทำหน้าอึ้งๆแบบนั้น
“...เทมยังกลืนของพี่ได้แล้วทำไมพี่จะกลืนของเทมบ้างไม่ได้ล่ะ?”ผมตอบกลับไปยิ้มๆ
ตอนนี้ผมมีความสุขที่ทำให้เทมรู้สึกดีได้ขนาดนี้
“...พี่นัท...พี่จะน่ารักไปไหนเนี่ย!...แค่นี้ผมก็หลงพี่จะแย่อยู่แล้วจะทำให้ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยเหรอครับ?!”เทมบอกผมก่อนจะดึงผมลงไปนอนกอดบนเตียง
“...อื้ม!...หลงนานๆนะ”ผมซุกตัวอยู่ที่อกเทมพร้อมกับพึมพำเบาๆ
หมับ!
พรึ่บ!
“อ๊ะ!...เทม”ผมสะดุ้งเมื่ออยู่เทมก็พลิกตัวแล้วขึ้นคร่อมผม
“เล่นยัวกันขนาดนี้...คืนนี้พี่คงไม่อยากนอนแล้วใช่ไหมครับ?”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เจ้าเล่ห์
“อ่อ...เทม...ไม่...อุ๊บ!...อื้อออ~”ผมยังไม่ทันพูดจบเทมก็ประกบปากลงมาซะแล้ว....จูบอันร้อนแรงที่ผมได้รับทำให้สติที่มีอยู่น้อยนิดค่อยๆหายไปอย่างช้า
ตัวผมทำได้เพียงรับสัมผัสอันรุ่มร้อนที่เทมส่งมาอยู่ตลอดทั้งคืนจนผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองโดนไปกี่รอบกันแน่
ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิว่ามันคุ้มไหมที่ผมเอาตัวมาแลกให้เทมหายโกรธผมเนี่ย!!
ยังไงก็สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ!!!
....................................................
สวัสดีค่ะ
ตอนพิเศษต้อนรับ สงกรานต์...จะเรียกว่าncคงไม่ได้เนอะ555+...คนเขียนแต่งncไม่เก่งเลยพยายาม ยืดไปก่อนแต่งได้สุดๆแค่นี้ละกันเอาไปพอหอมปากหอมคอเนอะ
ตอนนี้เทมอาจจะดูเอาแต่ใจไปนิดแต่ที่เทมทำก็เพราะรักพี่นัทมากจนเรียกได้ว่าแทบคลั่งเลยล่ะ...คิดไม่ออกเลยว่าถ้ามีคนมาแย่งพี่นัทเทมจะเป็นยังไง555+...ตอนแรกที่วางคาแร็กเตอร์ไว้ไม่ได้ให้คลั่งพี่นัทขนาดนี้นะ...เขียนไปเขียนมาออกมางี้ได้ไงก็ไม่รู้แต่เราว่าน่ารักดีเลยปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไปคะ
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะนักอ่านทุกคน :mew1:
ตอนหน้าจะเป็นยังไงคอยติดตามกันด้วยนะช่วยลุ้นไปกับเทมหน่อยว่าจะได้กินพี่นัทสมใจไหม
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจที่คอยคอมเม้นท์มาให้เสมอนะคะ...อยากตอบเม้นท์นะแต่ไม่รู้จะตอบอะไร ดีแต่ดีใจมากที่มีคนคอยติดตามเรื่องนี้ขอบคุณจริงๆคะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะ คะ...ไม่สัญญาว่าจะมาเมื่อไหร่เพราะมีการบ้านเข้ามาคะ(ขอระบายนิดนึง...ใน ห้องไม่มีการสั่งการบ้านแต่พอถึงวันหยุดกลับส่งมาบอกทางไลน์ว่ามีการบ้านให้ ช่วงสงกรานต์...อยากพักสบายๆต้องมานั่งปั่นงานส่งเศร้าสุดๆเลย :hao5:)
nicedog
แกไขครั้งที่1 15/04/58
(ขอบคุณ คุณBlueCherriesและคุณalternative ที่ช่วยบอกคำผิดนะคะ)
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
การบ้านมักจะมาตอนที่เรากำลังอารมณ์ดี
;p
เจอคำผิดนิดหน่อยค่ะ
ผมพูกประโยค..พูด
แหบพล่า ....แหบพร่า
ถอดกลางเกง ...กางเกง
ประติดประต่อ .... ปะติดปะต่อ
999
อยากจะบอกว่า เรื่องนี้เป็นในหนึ่งในเรื่องที่เราอ่านแล้วอายตัวม้วนมาก เขินเทม :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:กอด1: :pig4:
-
พี่นัทน่ารักจังเลยค่ะ ทั้งแคร์แล้วก็เป็นห่วงความรู้สึกของเทมม๊ากมาก.. คุ้มเหลือเกินค่ะพี่นัทสำหรับการลงทุนง้อเทมในครั้งนี้ ^^
-
พี่นัทน่ารักจนเด็กโงหัวไม่ขึ้น บทจะยั่วขึ้นมาก็ร้ายนะคะ
เทมเด็กน้อยที่ไม่ชอบถูกทิ้ง ถูกแย่งความสนใจ
ขอบคุณค่ะ
-
สงกรานต์นี่ร้อนรุ่มเนอะ
*ส่งการบ้านคำผิดจ้า*
ตักบาตร > ใส่บาตร
ช๊อคโกแล๊ต > ช๊อคโกแลต
คัฟเค้ก > คัพเค้ก มาจาก cup cake เลยต้องใช้ "พ" สะกดค่ะ
หน้ามุย > หน้ามุ่ย
-
ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยเทม
-
มาคลั่งพี่นัทด้วยคนนนน. อิอิ
-
พี่นัททำบุญด้วยอะไรนะ
คนเขียนสู้ๆน้า
-
ที่บ้านเทมคงดีใจมากที่ได้พี่นัทเป็นสะใภ้
พ่อศรีเรือนจริงๆ. งานบ้านไม่เคยขาดแถมยังขยันเอาใจเทมขนาดนี้.
ขย่มเลยพี่ เทมหลงแทบแย่แล้วนั่นน่ะ
:hao6:
คนเขียนสู้ๆนะคะ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์เหมือนกันค่ะะะะะ
รอตอนต่อไปน้าาา
-
คุ้มสิคะพี่นัท~~~~!!!!
ตอนนี้คนอ่านคือ คุ้มมากกกกก ^.,^
-
พี่นัทน่ารักอ่ะ ง้อเทมแบบนี้เข้าทางเลยดิ5555
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า
-
คุ้มอ่ะ
ฟิน!!
-
พี่นัท นี่ช่างเอาใจจริงๆ เลย
-
นั่ลล๊าคคคคคคค :katai2-1:
-
:hao7: รอค่าาาา
-
พี่นัทอ่ะ ทำคนอ่านหลงพี่นัทอีกคนแล้ว :impress2:
-
:pig4:
-
คิดถึงจัง :katai5: :katai4:
-
สงกรานวันเสียตัวค่า 55555555
-
พลาดได้ไงเนี่ยเรื่องนี่ โนดราม่าฝุดๆ น่าร๊ากกก พระเอกเหมือนมีหางกระดิกอยู่ตลอดเวลาเลย555555555
-
✉ จดหมายฉบับที่ 20✉ครั้งแรกที่ทำแบบนี้?
“ให้พี่...ช่วยไหม?”
“พะ...พี่นัท..”ธีราทรเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อพี่นัทพูดประโยคด้านบนขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงๆและเสียงหอบหายใจแผ่วๆจากการที่ถูกจูบอย่างดุเดือดเมื่อครู่นี้
ตอนนี้ในหัวผมมันกำลังขาวโพลนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นมีแค่ประโยคที่พี่นัทพูดเท่านั้น...
‘ให้พี่...ช่วยไหม?’
‘ให้พี่...ช่วยไหม?’
‘ให้พี่...ช่วยไหม?’
ช่วยอะไรครับพี่?!!!
ตอนนี้หัวใจผมกำลังเต้นถี่รัวมากขึ้น อารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงจากการที่จูบพี่นัทกลับเพิ่มมากขึ้นเพียงแค่ได้ยินประโยคสั้นๆของพี่เขาเท่านั้น...ตอนนี้ผมบอกเลยว่าน้องชายผมมันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
ตลอดอาทิตย์กว่าที่ผมคบกับพี่นัท...ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าผมช่วยตัวเองเกือบทุกวัน..ใครจะบอกว่าผมลามกมักมากหรืออะไรก็ช่างเถอะ
ผมยอมรับก็ได้ว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ใครใช้ให้พี่นัททำตัวน่ารักขนาดนั้นกันเล่า!!!
แค่ผมหยอดคำหวานหน่อยก็หน้าขึ้นสีจนผมอดไม่ได้ที่จะสัมผัสแก้มแดงๆนั่นสักทีสองที...ความจริงผมก็อยากจะฟัดแก้มขาวๆของพี่นัทตลอดเวลานั่นแหละแต่ก็ต้องพยายามช่างใจไว้เดี๋ยวจะถูกหาว่าหื่น!
แถมพี่นัทน่ะใจดีกับผมสุดๆแค่ผมอ้อนหน่อยก็ยอมผมไปหมดแล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักผมหลงพี่ได้ยังไงล่ะครับ?
โดยเฉพาะเรื่องจูบ...ผมรู้ว่าตัวเองมักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้เวลาที่จูบกับพี่นัทแบบนั้นก็เลยตักตวงมากไปสักหน่อยพี่นัทเลยไม่ยอมให้ผมจูบอีก...ผมก็เลยออดอ้อนจนในที่สุดพี่นัทก็ยอมให้ผมจูบแต่แค่อาทิตย์ละครั้ง
บอกตรงๆเลยนะครับ...อาทิตย์ละครั้งมันจะไปพออะไร!!
เดี๋ยวพี่นัทก็จะกลับไปทำงานที่เดิมแล้ว
ถ้าถึงตอนนั้นผมจะทำยังไงล่ะ?
ตอนนี้มีอะไรให้ผมตักตวงได้ผมก็พร้อมที่จะทำ!
จะหาว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้
ก็ผมกลัวนี่นา
ถ้าพี่นัทกลับไปพี่นัทอาจจะเจอคนที่ถูกใจมากกว่าผมก็ได้...แล้วถ้าเป็นแบบนั้นผมจะทำยังล่ะ?
ผมไม่ยอมหรอกนะ!!
ผมรัก...รักพี่นัทมาก
มากจนผมไม่คิดว่าจะสามารถรักใครได้มากขนาดนี้
ผมอยากครอบครองพี่นัท
อยากให้พี่นัทเป็นของผม
เป็นของผมคนเดียว
แต่ผมรู้ว่ามันเร็วไป...ผมกับพี่นัทพึ่งคบกันไม่นานผมไม่ควรจะทำเรื่องแบบนั้นแม้ว่าผมจะต้องการมันมากมายขนาดไหนก็ตาม
ผมอยากให้เกียรติพี่นัท...พี่ไม่ใช่ที่ระบายความใคร่แต่เป็นคนที่ผมรัก
เพราะงั้นผมเลยเลือกที่จะช่วยตัวเองมากกว่าจะให้พี่นัทช่วย
แล้วตอนนี้มันอะไร?!
พี่นัทกำลังจะยั่วผมใช่ไหม?!!
ตั้งแต่ที่ออกมาจากห้องน้ำแล้ว..พอพี่นัทมานอนที่ห้องผมทำให้ผมรู้สไตล์การแต่งตัวของพี่เขา...โดยเฉพาะชุดนอน...เสื้อกล้ามสีอ่อนๆกับกางเกงบ๊อกเซอร์สั้นๆสีสดใสเป็นสิ่งที่พี่นัทชอบใส่มาก...โดยที่ไม่รู้เลยว่าเป็นทดสอบความอดทนผมากขนาดไหนที่จะไม่ให้วิ่งเข้าไปหาพี่แล้วกระชากลงบนเตียงก่อนจะถอด ถอด ถอด ถอดมันให้หมดนั่นแหละ...ผิวขาวๆที่เห็นอยู่เกือบทุกวันทำให้ผมเผลอกลืนน้ำลายไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
บางวันผมถึงกับต้องตื่นมาช่วยตัวเองตอนตี3เพราะเห็นขาขาวๆที่พาดกับหมอนข้างรวมทั้งเสื้อกล้ามตัวบางที่ถูกถกขึ้นจนเห็นหน้าท้องแบนราบที่น่าสัมผัสที่สุด
ผมเคยคิดว่าตัวเองไม่ใช่พวกชอบเซ็กนะ
ตอนที่เรียนอยู่ผมก็มีบ้างแต่ก็ไม่ใช่ว่าขาดไม่ได้...ผมจะทำเฉพาะตอนเครียดๆหรือมีคนที่ถูกใจแต่ถ้าไม่ได้ทำก็ไม่เป็นไร...
แต่นี่อะไร?
แค่เห็นหน้าที่ขึ้นสีของพี่นัทน้องชายผมมันก็ร้อนผ่าวจนผมแทบเด้งตัวออกห่างพี่เขาเพราะกลัวว่าพี่เขาจะรู้ว่าผมเป็นเอามากขนาดนี้
แต่วันนี้ผมกลับจูบพี่นัทเพลินไปหน่อยจนไม่ได้สังเกตว่าน้อยชายตัวเองตื่นตัวขึ้นมาจนพี่นัทถึงกับสะดุ้ง
ผมอยากจะเอาหน้ามุดดินจริงๆเลยให้ตายสิ!
ทำไมผมหื่นแบบนี้เนี่ย!!
เพราะพี่นัทคนเดียวเลย!
ทำให้ผมเป็นแบบนี้น่ะ!
แล้วนี่อะไร!!
รั้งแขนผมไว้พร้อมกับถามว่า...
‘ให้พี่...ช่วยไหม?’
ถ้าผมบอกว่าให้พี่ช่วยพี่จะทำยังไงล่ะครับ!!
อย่ามาทำให้ความอดทนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของผมกระเด็นหายไปเลยนะครับ!
ไม่งั้นพี่คงไม่ได้มีโอกาสปฏิเสธอีกแล้ว!
“...ปล่อยผมก่อนพี่นัท...ผมจะไม่ไหวแล้ว”ผมบอกพี่นัทก่อนจะพยายามดึงแขนที่ถูกพี่นัทจับอยู่ให้ปล่อยตนออกไปก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว
อย่างที่บอก...
ผมไม่อยากให้พี่นัทเป็นแค่ที่ระบายความใคร่
พี่เป็นทุกๆอย่างของผม
ผมรักพี่นัท...
“...เทม...พี่...ให้พี่ช่วยเถอะ”พี่นัทพยายามรั้งแขนผมกลับไปแล้วมองมาด้วยแววตาสั่นระริกที่แฝงไปด้วยความจริงจัง
“พี่นัท...พี่กำลังทำให้ผมทนไม่ไหวนะ”ผมกลั้นใจตอบพี่เขาไป...ผมรู้ตัวเลยว่าตอนนี้น้องชายที่หลับอยู่มันตื่นเกือบจะเต็มตาแล้ว
“...งะ...งั้นก็ไม่ต้องทน”พี่นัทเม้มปากแน่นก่อนจะพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
ทั้งสีหน้า…
ท่าทาง…
ตอนนี้ทุกอย่างของพี่มันช่างยั่วยวนผมเหลือเกิน
“...ผมไม่อยากให้พี่เป็นแค่ที่ระบายความใคร่”ผมบอกออกไปแล้วพยายามจะลุกจากเตียงอีกครั้ง
“ไม่ไม่...พี่รู้ว่าเทมไม่ได้คิดแบบนั้น...พะ...พี่เองก็...ฮึ้ย!...เด็กบ้าเอ้ย!!”
ผลัก!
ตุบ!
“...พะ...พี่นัท...”ผมเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกตะลึงเมื่อพี่นัทออกแรงผลักจนผมล้มลงนอนแนบไปกับเตียงโดยที่มีพี่นัทขึ้นคร่อมผมอยู่
พระเจ้า!
นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?!
“...พี่อยากช่วย...ให้พี่ช่วย...นะครับ”พี่นัทบอกผมอีกครั้งโดยที่มือนิ่มของพี่นัทค่อยๆวางลงเป้ากางเกงผมช้าๆ
อึก!
“...พี่....ผม...”ผมถึงกลับพูดอะไรไม่ออกความต้องการของผมมันกำลังบดบังความรู้สึกนึกคิด...ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ผมแย่แน่ๆ
มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าซ๊อตเมื่อมือนิ่มๆของพี่นัทวางลงมา...น้องชายผมที่ตื่นตัวอยู่แล้วกลับแข็งขึ้นอย่างน่าอาย...ผมสัมผัสถึงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นของตัวเองได้เลยล่ะ
ผมจะไม่ไหวแล้ว
“...พี่รักเทมนะ”คำพูดเบาๆถูกเอ่ยขึ้นก่อนพี่นัทจะดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ผมลงช้าๆ
หมับ!
“พี่นัท...ถ้าพี่เริ่ม...ผมจะไม่ยอมให้พี่หยุดนะ”ผมเอื้อมมือไปจบมือของพี่นัทที่เลื่อนขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ผมลงจนเกือบจะเห็นน้องชายผมอยู่แล้ว
“...พี่จะไม่หยุด...จนกว่าเทมจะเสร็จ”พี่นัทบอกผมเบาๆพร้อมรอยยิ้ม
อ่า...นี่ผมกำลังจะบ้าแล้วจริงๆ
ทำไมพี่ถึงยั่วผมได้ขนาดนี้นะ!!
“...รบกวน...ด้วยนะครับ”ผมเอ่ยอย่างยอมแพ้...ผมแพ้ต่อความต้องการในส่วนลึกของตัวเอง...ยอมแพ้ต่อสายตาและคำพูดของพี่นัทที่ถ่ายถอดมา...และยอมแพ้ต่อหัวใจของตัวเอง
“อึก!...”ผมสะดุ้งเมื่อกางเกงถูกถอดลงจนแก่นกายของผมผงาดขึ้นมาอย่างหน้าอายต่อหน้าพี่นัท
“....อึก!”ผมได้ยินเสียงพี่นัทกลืนน้ำลายก่อนจะมองที่น้องชายผมด้วยอาการตกใจ
อย่ามองมากสิครับ
เดี๋ยวพี่จะแย่นะ
ผมบอกพี่นัทในใจ...ตอนนี้ผมต้องการที่จะรู้ว่าพี่นัทจะทำยังไงต่อไป
แค่คิดผมก็รู้สึกว่าน้องชายผมมันผองตัวขึ้นอีกหน่อยแล้ว...ผมว่าตัวเองเริ่มโรคจิตนิดๆแล้วล่ะนะ
“...อึก!...อื้อ~....พี่นัท...”ผมครางเบาๆเมื่อพี่นัทเริ่มใช้มือกุมแก่นกายผมก่อนจะค่อยรูดขึ้นลงช้าๆ...มือนุ่มๆของพี่นัทกำลังสัมผัสผมอยู่
“...อื้ม~....อื้อ~...”ความเร็วของการขยับค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิดๆจนผมอดไม่ได้ที่ครางต่ำในลำคอออกมาด้วยความรู้สึกเสียวซ่านอย่างที่เทียบกับมือตัวเองไม่ได้เลยสักนิด
“...อึก!...พี่...”ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่นัทที่เม้มปากแน่นก่อนจะขยับมือเพิ่มความเร็วขึ้นอีก....ความรู้สึกที่ปะทุขึ้นทำให้ผมหอบหายใจแรงขึ้นๆสลับกับครางในลำคอออกมาด้วยความสุขที่แทบจะล้นทะลัก
ไม่คิดว่าการที่พี่นัททำให้จะทำให้ผมรู้สึกดีขนาดนี้
“พี่...ผมจะ....อื้อ~...”ผมครางออกมานิดหน่อยเมื่อพี่นัทเร่งความเร็วขึ้นอีก...ตอนนี้ในหัวผมมันขาวโพลนไปหมด...ใจผมอยากจะมองหน้าพี่นัทแต่ตอนนี้ตาผมกลับหลับสนิทคอยรับแต่สัมผัสที่พี่นัทมอบให้ด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว
ผมไม่เคยรู้สึกกับใครมากขนาดนี้มาก่อน
“...พี่...อื้ม~...ซี๊ดด~...เร็วอีกนิด....ได้ไหมครับ?”ผมลืมตาขึ้นมาแล้วเอ่ยปากบอกพี่นัทเมื่อผมรู้ตัวว่าใกล้จะถึงฝั่งฝันแล้ว
“อืม...”พี่นัทพยักหน้าก่อนจะขยับมือเร็วขึ้นๆ
สัมผัสที่สุดยอดที่ได้รับจากพี่นัททำให้สติผมเตลิดไปหมด
“...ซี๊ดด~...พี่นัท....อึก!....อ่าาาา~”ผมกระตุกตัวปลดปล่อยออกมาเต็มมือพี่นัทก่อนจะนอนแผ่กับเตียงด้วยความสุขที่ล้นทะลักออกมาอยากควบคุมไม่ได้
“...เฮ่อ...พี่นัท....พี่มัน...สุดๆไปเลย”ผมค่อนยันตัวขึ้นแล้วบอกกับพี่นัทที่มองหน้าผมอย่างทำตัวไม่ถูก
“อ่อ...พี่...ทำไม่ดีรึเปล่า?”พี่นัทมองหน้าผมแล้วถามเสียงอ่อย
“...ทำไมคิดแบบนั้นละครับ?”ผมขยับนั่งดีแล้วถามพี่นัทกลับ
อะไรที่ทำให้พี่นัทคิดแบบนั้นนะทั้งๆที่ผมออกจะมีความสุขมากขนาดนี้แท้ๆ
“ก็....มันเป็นครั้งแรก...อ่อ...ที่ทำแบบนี้”พี่นัทตอบผมเบาๆแล้วหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบสายตาที่ผมจ้องไป
“...ครั้งแรก?”ผมพึมพำขึ้น
หมายความว่าพี่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน?
ผมเป็นคนแรก!
“อืม...”พี่นัทพยักหน้าตอบผมเบาๆ
“กับผู้หญิงก็ไม่เคย?”ผมถามอีกครั้ง
“...ไม่เคยทำให้แบบนี้”พี่นัทพยักหน้าแล้วตอบผม
เยสสส!!!!
ผมอยากจะตะโกนออกมาดังๆซะจริงๆ
ผมเป็นคนแรกที่พี่นัททำให้!!!!
หมับ!
ตุบ!
“พี่นัท...พี่น่ะทำให้ผมมีความสุขสุดๆเลย...มีมากอย่างที่ไม่เคยเป็น..”ผมโผลเข้ากอดพี่นัทจนเราทั้งคู่ล้มลงบนเตียงอีกข้างนึง....ผมกระซิบข้างๆหูพี่นัทเบาก่อนจะจูบไปทั่วใบหน้าของพี่นัทที่ตอนนี้แดงก่ำเหมือนมะเขือเทศสุก
น่ากินจริงๆ
“ผมรักพี่นะ”ผมสบตากับพี่นัทก่อนจะเอ่ยเบาๆด้วยรอยยิ้ม
“...อึก!...เทม...ลุกก่อน”พี่นัทสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับบอกผมด้วยความตกใจ
“...??”ผมมอองพี่นัทอย่างงๆว่าพี่เขาตกใจทำไม
ผมค่อยๆเลื่อนสายตาจากหน้าพี่นัทลงมาเรื่อยๆจนในที่สุดผมก็รู้ว่าทำไมที่นัทถึงอยากให้ผมลุกออกไป...เป้ากางเกงบ๊อกเซอร์ของพี่นัทตุงขึ้นนิดๆ
สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมยิ้มออกมาพร้อมกับใจที่เต้นรัว
พี่นัทรู้สึก?
รู้สึกหลังจากที่ช่วยผม?...แปลว่าพี่เขาเกิดอารมณ์เพราะผมใช่ไหม?
แค่คิดผมก็ยิ้มแก้มแทบปริแล้ว
“พี่จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนกันครับ?”ผมเอ่ยถามอย่างไม่ต้องการคำตอบก่อนจะค่อยๆใช้มือตัวเองลูบครึงแก่นกายที่อยู่ภายใต้กางเกงบ๊อกเซอร์ของพี่นัทอย่างเบามือ
“อึก!...อื้อ~...เทม...ไม่...ปล่อย...อ๊ะ~...”นัทส่ายหัวไปมาก่อนจะบอกผมเสียงสั่น
“พี่ช่วยผมแล้ว...ให้ผมช่วยพี่นะ”ผมบอกพี่นัทที่ครางไม่หยุดเมื่อผมค่อยๆดึงบ๊อกเซอร์พี่นัทลงแล้วใช้มือกุมแก่นกายสีสวยของพี่นัทแล้วเริ่มขยับเบาๆ
“อื้อ~...เทม...อย่า...อื้อ~...”พี่นัทบอกผมแล้วพยายามเอื้อมมือมาหยุดมือผมที่กำลังขยับแก่นกายของพี่เขาอยู่
“...อึก!...พี่กำลังทำให้ผมมีอารมณ์อีกแล้วนะ”ผมพึมพำเบาๆแล้วเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความหื่นกระหาย...ยิ่งเห็นพี่นัทครางกระเส่าอยู่ใต้ร่างผมแบบนี้มันยิ่งทำให้อารมณ์ผมเตลิดไปหมด...ผมไม่รับรู้ความรู้สึกผิดชอบอะไรอีกแล้วในตอนนี้
ที่ผมต้องการมีเพียงอยากเห็นสีหน้าของพี่นัทมากกว่านี้
อยากได้ยินเสียงครางเพราะๆของพี่นัทอีก
“อื้ม~...อ๊ะ!...บ้า!...อ๊า~...อย่า...อืมม~....เร็ว...อึก!”พี่นัทครางไม่เป็นภาษาเมื่อผมขยับมือเร็วขึ้นๆจนร่างกายพี่นัทบิดเร้าๆตามมือผมที่ขยับ
“อ่า!...หน้าพี่ตอนนี้สุดยอดเลย....พี่เซ็กซี่ชะมัด”ผมบอกพี่นัทก่อนจะรูดตรงส่วนหัวแรงขึ้นอีกนิดโดยที่มืออีกข้างของผมกำลังใช้มือช่วยตัวเองอยู่
แค่เห็นท่อนล่างขาวๆของพี่นัทน้องชายผมมันก็ตั้งขึ้นมาอีกรอบแล้ว
“อ๊ะ!...อื้ม~...เทม...อื้ออ~...”
เสียงครางหวานๆของพี่นัทยิ่งทำให้อารมณ์ผมพุ่งสูงขึ้นไปอีก...ผมขยับตัวโดยให้แก่นกายของผมกับพี่นัทสัมผัสก่อนจะค่อยๆขยับมือรูดแก่นกายของผมและของพี่นัทพร้อมกัน
“ซี๊ดด~...พี่นัท....อืม~...”ความร้อนที่ถ่ายถอดมาทำเอาผมถึงกับซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน
“...เทม...อื้อ~...พี่...พี่...อ๊ะ!...”มือของพี่นัทปัดป่ายไปทั่วด้วยความเสียวซ่านที่ผมเป็นคนสร้างมันยิ่งทำให้ผมได้ใจ....ผมเลยขยับมือเร็วๆขึ้นจนพี่นัทครางดังลั่นห้อง
“อื้อออ~....เทม...อ๊ะ!...อื้ม~...จะ...ไม่...อื้ออ~...”เสียงหวานกับใบของพี่นัทที่ขึ้นสีจัดทำให้ผมรู้ว่าพี่นัทคงจะใกล้แล้ว...
“อือ~...อีกนิดนะครับ...อ่า!...พร้อมกัน”ผมก้มลงไปกระซิบข้างๆหูพี่นัทก่อนจะจูบตั้งแต่ปลายคางลงมาถึงต้นคอขาวของพี่นัทโดยที่มือของผมก็ยังคงทำหน้าที่อย่างดี
“อื้อ~...เทม...อ๊ะ!...”
“พี่...อื้ม!....พี่นัท...อ่า!”
“อ๊ะ!...อ๊าาาาาา~”
“อื้มมม~”
ตัวผมกับพี่นัทกระตุกเบาๆก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน
“....พี่นัท”ผมเรียกพี่นัทที่นอนหอบแฮ่กๆก่อนที่ดวงตาทั้งสองข้างของพี่นัทจะปิดลงอย่างช้าๆ
พี่นัทหลับไปแล้ว
ผมมองนั่งมองหน้าพี่นัทสักพักก่อนจะจัดการเช็ดคราบน้ำของทั้งผมและของพี่นัทออกแล้วใส่กางเกงให้พี่นัทใหม่...
ผมล้มตัวลงนอนก่อนจะรวบตัวพี่นัทที่นอนอยู่ข้างๆเข้ามาในอ้อมกอดแล้วลูบไปตามโครงหน้าพี่นัทที่หลับตาสนิทอย่างหน้าหลงใหล
“ผมรักพี่...รักมาก...รักมากจริงๆนะครับ”ผมกระซิบเบาๆก่อนจะนอนหลับไปด้วยความสุขที่มีมากจนจะทะลักออกมา
ตั้งแต่ที่มีพี่นัท....ผมรู้สึกว่าตัวเองได้ค้นพบสิ่งที่ขาดหายไปมานานของตัวเอง
...........................................
“อื้อ~...”วรนัตรค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆเมื่อแสงแดดได้ส่องลอดเข้ามาภายในห้องนอน
เมื่อตื่นเต็มตาผมก็ค่อยลุกตัวขึ้นนั่งแล้วหันไปมองข้างกายที่ปกติจะมีเทมนอนอยู่ด้วยแถมยังชอบมากอดผมตอนนอนอีก
“อ๊ะ!...”ผมเบิกตากว้างเมื่อความทรงจำเมื่อคืนถูกปลุกขึ้นมาหลังจากที่สมองตื่นเต็มที่แล้ว
เมื่อคืนผม...
‘...พี่อยากช่วย...ให้พี่ช่วย...นะครับ’
‘...พี่จะไม่หยุด...จนกว่าเทมจะเสร็จ’
ฉ่า!
“...บ้าเอ้ย!”ผมเอามือสองข้างปิดใบหน้าที่ร้อนมากของตัวเอง
นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!
ทำไมถึงพูดประโยคหน้าอายแบบนั้นไปกัน!
ไม่สิ...
ผมรู้สึกว่ามันบังมีต่ออีก...
‘อื้อ~...เทม...อย่า...อื้อ~...’
‘อื้อออ~....เทม...อ๊ะ!...อื้ม~...จะ...ไม่...อื้ออ~...’
‘อือ!...อีกนิดนะครับ...อ่า~...พร้อมกัน’
‘อ๊ะ!...อ๊าาาาาา~’
‘อื้มมม~’
ตู้มม!!!
“...”ผมรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองกำลังระเบิด
นี่ผมไม่ได้แค่ช่วยเทม...แต่ผมกับเขา...เราทำ...ทำ...
โอ๊ยยย...บ้าเอ้ย!!
ทั้งอายทั้งเขินทั้งโมโห...ตอนนี้อารมณ์ผมมันปนกันไปหมดแล้ว!
แกร็ก!
“ตื่นแล้วเหรอครับ?”เทมเปิดประตูเข้ามาแล้วถามผมด้วยรอยยิ้ม
“....อืม”ผมตอบเทมกลับไปเบาๆก่อนจะหันหน้าหนี
ตอนนี้ผมโครตเขินเลยบอกตรงๆ
ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเทมด้วยซ้ำ
ตุบ!
หมับ!
ผมได้ยินเสียงของเทมขึ้นมาบนเตียงก่อนที่ตัวผมจะถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดของคนที่อยู่ด้านหลัง...
“ผมขอโทษนะครับ”เทมกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด
ว่าแต่...เทมทำผิดอะไรล่ะ?
“เทม...ทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะ?”ผมถามเทมก่อนจะเอาหน้าซุกลงตรงไหล่เทม...ตอนเช้าๆอากาศค่อนข้างเย็นแถมยังเปิดแอร์อยู่อีกผมเลยขอความอบอุ่นสักหน่อยละกัน
“ก็ผมเอาแต่ใจตัวเอง...บังคับพี่...แถมยังมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวอีก...ขอโทษนะครับ”เทมกระซิบเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นๆ
ผมยิ้มบางๆกับคำตอบของเทม...
เขามักจะกังวลในสิ่งที่คล้ายๆกับผม
เมื่อคืนผมเองก็กังวลเพราะผมรู้สึกดีมากเวลาที่เทมสัมผัสจนลืมไปว่าเทมจะรู้สึกดีไปด้วยกันรึเปล่า?
“เทม...เทมไม่ได้มีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ...พี่เองก็มีความสุข...มีมากด้วย”ผมกอดตอบเทมก่อนจะกระซิบเบาๆให้เทมฟัง
“...จริงเหรอครับ?....พี่ไม่ได้พูดถนอมน้ำใจผมใช่ไหม?”เทมถามย้ำผมอีกครั้ง
“พี่จะทำแบบนั้นทำไมล่ะ?...พี่มีความสุจริงๆนะ”ผมเอื้อมมือขึ้นไปลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเทมอย่างเบามือแล้วพูดย้ำอีกครั้ง
“ผมรักพี่...รักที่สุดเลย”เทมกระซิบบอกผมพร้อมกับดันตัวผมให้นอนราบลงกับเตียง
“เทม?..”
“ขอผมจูบอรุณสวัสดิ์หน่อยนะครับ”สิ้นเสียงเทมผมก็ไม่มีโอกาสได้ตอบกลับอีกแล้วก็เล่นประกบปากลงมาซะขนานนี้นี่นา
ให้พี่พักสักหน่อยไม่ได้รึไงนะ!
อย่าลืมสิว่าพี่30แล้วน่ะ!
........................................................................
สวัสดียามค่ำคะ
ในที่สุดก็ได้มาอัพ
ดีใจมากที่มีคนรออยู่คะ
ผิดหวังกันไหมที่พี่นัทหลับไปก่อน...เราพยายามแต่งให้ได้อารมณ์มากที่สุดแล้วแต่ได้แค่นี้แหละคะ
เป็นยังไงบ้างคะ?
ตอนนี้ก็ได้มาถึงตอนที่20แล้วเหลืออีกแค่10ตอนก็จะจบแล้วรู้สึกว่าแป๊บๆเอง
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทุกคนให้มานะคะ
ตอนต่อไปจะมาในอีกไม่ช้าคะแต่ถ้ามีงานเข้ามาอาจนานสักหน่อยแต่ไม่เกิน1อาทิตย์แน่นอนคะ
ไว้เจอกันตอนต่อไปนะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
อร๊ายย~ ทั้งสองคนทำอะไรกันอ่ะคะ .. :-[ เขินจังเลย
-
ไม่ผิดหวังนะ เราว่ามันเป็นพัฒนาการของทั้งคู่ ค่อยเป็นค่อยไปนี่ละมีเสน่ห์มว้ากกกก ชอบเรื่องนี้ค่ะ
ปล.หลงรักหนุ่มน้อยวัย30จัง อิอิ
-
เห็นใจคนสามสิบหน่อยเทม 5555
-
เทมนี่กระเหี้ยนกระหือรือมากค่ะ
อ่านแล้วสงสารเทม5555
-
สิบตอน!!!
งั้นขอตอนพิเศษเพิ่มอีกซักห้าตอนนะคะ อิอิ
-
พัฒนาไปอีกขั้น :hao6: :hao6:
อีกไม่นานเกินรอ พี่นัทใจอ่อนแน่
-
สงสารพี่นัท กร๊ากกกกก
-
:hao6: หมาเทมขี้หื่น. น่ารักจริงๆเลย พี่นัทด้วย. เราชอบนะที่เจ้าเทมไม่กลายร่างเป็นจิ้งจอกตอนที่ได้สัมผัสพี่นัทน้อย
ตอนนี้ก็ช่วยๆกันนะคนรักกันนี่นา. :-[
ดูเหมือนเจ้าเทมจะกลัวความห่างไกลขึ้นมาแล้ว แหม คราวนี้เปลี่ยนมาแชทไลน์ เฟสไทม์กันแทนจดหมายก็ได้
ว่าแต่พี่นัทเถอะ เรื่องงานดูจะสาหัสอยู่นะ ทำงานสองบริษัทมันจะไหวเหรอ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
คิคิคิคิ. :z1:
-
สมใจนายเทมไปหน่อยละ
ร้ายกาจจจจจ!! รอตอนต่อไปเนอะ
-
พี่นัทน่ารักน่าปล้ำแบบสุดๆ ไปเลย เทมจะไม่ทนนนนน แต่เทมให้เกียรติพี่มาก น่ารัก
มีแฟนเด็กต้องแข็งแรงค่ะพี่นัท สู้ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อะไรมันจะหวานแหววขนาดเน้~~~~!!!
ทั้งพี่นัท แระ เทม นี่ทำคนอ่านจะเป็นเบาหวานอ่ะ ชอบมากกกกกก
ปล. คนอ่านค่ะ แต่งได้อารมณ์มากๆเรย ฉากนั้นอ่ะ แม้ยังไม่ถึงที่สุด เราก้อไม่รู้สึกหงุดหงิดนะ -////- LIKE!
-
เทมสมใจแกแล้วสิน่ะ :impress2:
อ๊ากกก พี่นัทน่ารัก
-
อย่าๆ ทำหน้าเป็นจานเชิงแบบนั้นนะ เจ้าหมาเทม
พี่นัท น่ารักอ่ะ
-
แหมน้องเทมแล้วตอนแรกมาทำอิดออด :z1:
-
✉ จดหมายฉบับที่ 21✉ลางร้าย(1)
ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกว่ามีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นและเป็นเหตุการณ์ร้ายๆซะด้วยสิ...ถ้าให้ผมคาดเดาก็คงมีไม่กี่อย่างที่คิดได้หรอก
เรื่องมันเริ่มจากเมื่อวานนี้ที่ผมแยกกันมาทำงานกับเทม
ความจริงเทมก็อยากมาพร้อมกับผมแต่เขาต้องจำใจนั่งมอตอร์ไซค์ตัวเองมาทำงานโดยพูดขึ้นด้วยท่าทางเศร้าๆว่า...
‘ถ้าจอดทิ้งไว้นานๆเดี๋ยวเครื่องจะมีปัญหาน่ะครับ’
ตอนที่มาทำงานเทมก็ขับมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างๆรถผม..บางที่ก็ขับไปอยู่ข้างหลังจนทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้กับการแสดงออกของเทมที่อยากอยู่ข้างๆผมมากขนาดนี้
แล้วพอผมถามว่าทำไมไม่ไปขับอยู่ข้างหน้ารถผมล่ะ?
คำตอบของเทมคืออะไรรู้ไหม?
‘ถ้าอยู่ข้างหน้าผมก็มองไม่เห็นพี่นัทสิครับ’
คำตอบง่ายๆที่ทำให้หน้าผมแดงอย่างน่าอาย
หยอดได้หยอดดีจริงๆ...ความจริงเทมไม่เห็นจำเป็นต้องมาหยอดอะไรผมเลยก็ตอนนี้ผมเป็นแฟนเขาแล้วนี่นา...การหยอดน่ะมันไว้ใช้ตอนที่จีบกันไม่ใช่?
อ๊ะ...หมายความว่าตลอดเวลาที่เทมหยอดผมแปลว่าผมโดนจีบอยู่งั้นเหรอ?
ทำไมถึงพึ่งมารู้ตัวล่ะเนี่ย!!
หลังจากที่ขึ้นมาทำงานตามปกติเหมือนทุกวันๆ...แต่วันนี้พอเลิกงานผมต้องเดินกลับไปที่รถคนเดียวเพราะที่จอดมอเตอร์ไซค์อยู่คนละทางกันแต่เทมบอกให้ผมรอก่อนเดี๋ยวจะขี่รถมาหา
“...อะไรเนี่ย?”ผมอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง
รถของผมตอนนี้ถูกปล่อยลมที่ล้อออกจนแฟบทั้งสี่ล้อ...ผมเดินดูรอบๆรถว่ามีอะไรอีกไหมแล้วก็ต้องสะดุดกับกระดาษที่ถูกพับวางไว้ที่ท้ายรถ
“....?”ผมหยิบกระดาษขึ้นมาก่อนจะเปิดดูข้อความภายใน
‘ถ้าไม่อยากตายก็กลับบริษัทเก่าไปซะ!...ถ้ายังปากมากไปบอกกับประธานแกจะได้โดนดี’
ประโยคที่แฝงความอาฆาตข่มขู่ชัดเจนจนผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมองรอบๆทั้งที่รู้ว่าคนทำคงจะไม่อยู่ใกล้ๆแล้วแน่ๆ
“...ท่านประธาน”ผมพึมพำเบาๆก่อนที่จะใช้ความคิด
ผมว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวข้องกับการยักยอกเงินแน่ๆ
ให้ตายสิ...เรื่องมันชักใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
พรึ่บ!
“...นี่มันอะไรกันครับพี่นัท!!”เทมแย่งกระดาษที่ผมถืออยู่ไปแล้วก้มลงอ่าน...เมื่ออ่านจบเขาก็มองมาที่ผมเขม็งพร้อมกับคำถามที่ต้องการคำตอบ
“พี่ก็ไม่รู้”ผมบอกออกไป
ผมคิดว่าผมไม่ควรที่จะบอกเทม...ถ้าเทมรู้เขาต้องเป็นห่วงผมมากแน่ๆและอีกอย่างผมไม่อยากให้เขามาพอยติดร่างแหเพราะงานของผมไปด้วยอีกคน...แค่ผมเป็นอันตรายคนเดียวก็พอแล้ว...
ผมไม่ต้องการเอาเทมมาเกี่ยวข้องด้วย
“ผมจะไปจัดการมัน!!”เทมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะก่อนจะเดินออกไป
หมับ!
“หยุดเลยเทม...เทมจะไปจัดการใครล่ะ?”ผมรั้งเทมเอาไว้...ดูท่าเทมในตอนนี้จะอารมณ์เสียสุดๆแล้วสิ
“ไม่รู้...แต่ผมไม่ยอดปล่อยไปเฉยๆแน่..ไม่ว่าจะเป็นใครผมจะไม่ยอมให้มาแตะต้องพี่!!”เทมหันมามองผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่
“ขอบคุณนะเทม...พี่ว่าตอนนี้เรากลับกันเถอะ...ดีจังนะที่เทมตัดสินใจเอามอเตอร์ไซค์มาด้วยน่ะ”ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อลดความโมโหของอีกฝ่ายลง
“อ่า...นั่นสิ...โชคดีจริง”เทมตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลงมมาหน่อย
หลังจากนั้นผมก็โทรไปที่ศูนย์ให้คนมาลากรถผมไปซ่อมแล้วซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เทมกลับคอนโด...แต่ระหว่างทางผมก็เกิดสงสัยขึ้นมา
ทางนี้มันไม่ใช่ทางกลับคอนโดนี่นา?
“เทม...จะไปไหนเหรอ?”ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูเทมแล้วพูดเสียงดัง...เพราะแรงลมที่ปะทะหน้าผมทำให้ผมรู้เลยว่าผมต้องพูดเสียงดังหน่อยไม่งั้นเทมไม่ได้ยินแน่ๆ
“ผมจะพาพี่ไปนั่งรถเที่ยว...เปลี่นบรรยากาศครับ”เทมตะโกนกลับมา
ผมรู้ว่าเทมเป็นห่วงผมในเรื่องที่เกิดขึ้น
หมับ!
“ขอบคุณนะ”ผมกอดเข้าที่เอวของเทมก่อนจะกระซิบเบาๆผ่านสายลมและหวังว่าเทมจะได้ยินคำที่ผมบอกนะ
เราใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการขับรถเล่นก่อนจะกลับมาที่คอนโด...ผมที่กำลังจะเข้าห้องตัวเองก็ต้องชะงักเมื่อโดนเทมดึงแขนไว้
“...มีอะไรเหรอเทม?”ผมหันไปถามอย่างงงๆ
“พี่มานอนกับผมได้ไหม?...ผมรู้สึกใจไม่ดีเลยถ้าพี่อยู่ห่างผมแบบนี้”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
“แค่ห้องข้างๆเนี่ยนะ”ผมพูดติดตลก
“ครับ...ถ้าผมไม่ได้สัมผัสพี่ไว้ผมก็ไม่หายกังวลหรอก”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมเทม...เทมเข้ามาช่วยผมถือเสื้อผ้าที่จะใส่พรุ่งนี้ไปไว้ที่ห้องเทม...ส่วนพวกชุดนอนหรืออุปกรณ์อื่นๆในห้องเทมผมมีอยู่แล้วล่ะ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาค้างที่ห้องเทมนี่นา
เรื่องของเมื่อวานก็มีเท่านี้...แต่พอมาวันนี้น่ะสิ
หลังจากที่ผมซ้อนมอเตอร์ไซค์เทมมาทำงานเพราะรถผมยังซ่อมไม่เสร็จ...แถมวันนี้ลิฟท์ที่บริษัทดันเสียผมกับเทมเลยต้องจำใจขึ้นบันไดแทน
ตุบ!
“อ๊ะ!...เดี๋ยวเทม”ผมเรียกเทมเมื่อผมทำกระเป๋าเงินตกไปตรงกลางของราวบันได
ดีนะที่อยู่ชั้น1...
“ครับ”
ผมเดินลงมาพร้อมกับก้มเก็บกระเป๋าเงินของตัวเองที่ตกลงบพื้น...พร้อมกับสัมผัสบางอย่างที่รู้สึกเหมือนมีเงาอะไรสักอย่างอยู่บนศีรษะ
“...”พอผมเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับกระถางต้นไม้ที่กำลังตกลงมาใส่ผม
ร่างกายผมแข็งจนไม่มีแรงที่จะขยับเขยื่อนเลยสักนิดเดียว
“พี่นัท!!!”
หมับ!
ตุบ!
เพร้งง!!
“โอ๊ย!...พี่นัทเจ็บตรงไหนไหมครับ?”เทมถามผมด้วยความตกใจก่อนจะจับไหล่ผมแล้วมองดูว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก...ขาผมที่ไม่ยอมขยับได้แต่ภาวนาในใจก็ได้ยินเสียงเทมตะโกนเรียกชื่อพร้อมกับดึงผมให้ออกห่างจากกระถางต้นไม้ที่ตกลงมา
“เทม...พี่ไม่เป็นไร...คนที่เป็นน่ะ...เทมต่างหาก”ผมบอกเทมแล้วยกมือขึ้นสัมผัสบริเวณขมับข้างขวาของเทมที่มีเลือดสีแดงสดไหลลงมาเล็กน้อย
เทมเป็นห่วงผมมากว่าตัวเขาเอง
ผมรู้สึกดีแต่อีกแง่ผมก็รู้สึกเป็นห่วงมากๆเหมือนกัน
“เลือดเหรอครับ...”เทมพึมพำก่อนจะใช้มือสัมผัสตรงที่ผมกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดลือดออกให้เทมอยู่
“เจ็บมากไหม?...ไปห้องพยาบาล...ไม่สิ...ไปโรงพยายาลดีกว่า”ผมพูดขึ้นก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงเทม
“ไม่ครับพี่...ผมไม่เป็นไรไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิด”เทมเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นโดยมีผมพยุงอยู่
ตอนนี้เริ่มมีพนักงานหลายคนมามุงแล้วด้วย...มีทั้งคนที่เข้ามาถามเหตุการณ์ทั้งเข้ามาช่วยพยุงเทม...ตอนแรกเทมไม่ยอมที่จะไปทำแผลที่โรงพยาบาลผมเลยบอกว่าถ้าไม่ไปโรงพยาบาลอย่างน้องก็ต้องไปทำแผลที่ห้องพยาบาล
เทมถูกพยุงไปจนถึงห้องพยาบาลก่อนจะโดยคุณหมอสุดสวยเป็นคำทำแผลให้...ผมคอยยืนดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ..ดูท่าเทมจะไม่ค่อยชอบห้องพยาบาลสักเท่าไหร่นะ...
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เล่นทำหน้าเหมือนโดนบังคับมาเลยยังไงล่ะ...ปากแบะๆตาขว้างๆเหมือนเด็กๆไม่มีผิดเลย
หลังจากที่ทำแผลเสร็จผมก็ไปส่งเทมที่แผนกก่อนจะเข้าไปทำงานในห้องของตัวเอง...และผมก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับกระดาษที่ถูกพับไว้วางอยู่บนโต๊ะของผม
“...??”ผมหยิบกระดาษนั่นขึ้นมาอย่างหวาดระแวง
ผมว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะเปิดกระดาษแผ่นนั้นดู
‘ถ้ายังกล้าทำบัญชีต่อสิ่งที่จะโดนต่อไปไม่ใช่แค่กระถางต้นไม้แน่...ผู้ชายที่อยู่ข้างๆแกระวังจะตายไม่รู้ตัวนะ’
“...”ผมอ่านจบผมถึงกับกำกระดาษในมือแน่นโดยที่ไม่กลัวว่ามันจะยับเลยสักนิด
สิ่งที่อยู่ในหัวผมตอนนี้คือ...
‘เทมจะเป็นอันตราย’
และคนที่ทำให้เทมเป็นอันตรายก็คือผมเอง
ถ้าเทมยังอยู่ข้างๆผมแบบนี้
จะไม่ปลอดภัย
ยังดีที่คนที่อยู่เบื้องหลังไม่รู้ว่าผมคบอยู่กับเทม
ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสิ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...”เสียงเคาะประตูทำให้ผมรีบยัดกระดาษนั่นลงลิ้นชักก่อนจะปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติตามเดิม...เพราะถ้าคนที่เข้ามาเป็นเทมเขาจะได้ไม่เป็นห่วงผมมากไปกว่านี้
“เชิญครับ”
ครื่นนน~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของบุคคลที่ไม่คาดฝันว่าจะลงมาหาผมถึงที่นี่ได้...เขามาที่นี่ทำไมกัน?
“ท่านประธาน”ผมเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาท่าน
“ผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว...คุณปลอดภัยใช่ไหม?”ท่านประธายเอ่ยถามผม
“ครับ...มีคนมาช่วยผมไว้”
ถ้าไม่ได้เทมช่วยป่านนี้ผมคงได้ไปนอนโรงพยายาบาลแล้ว
“ตอนนี้ผมเริ่มได้หลักฐานสำคัญมาแล้ว...ช่วงนี้ผมอยากให้คุณระวังให้มากๆหน่อย...อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเรียบร้อยแล้ว”ท่านประธานบอกกับผมก่อนจะเดินออกจากห้องผมไปโดยไม่ฟังคำพูดใดๆของผมเลย
“...อีกไม่นานเหรอ?”ผมพึมพำประโยคที่ท่านประธานบอกไว้
ยังไงตอนนี้สิ่งที่ผมควรทำคือจัดการทำบัญชีให้เสร็จ
ส่วนเรื่องของเทม...ผมคิดเอาไว้แล้วล่ะ
แม้ว่ามันจะเป็นการทำร้ายจิตใจของตัวเองไปสักหน่อยก็ตาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ปัง!
“พี่นัทกลับบ้านกันเถอะครับ”เทมเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเดินเข้ามาหาผมที่หน้าโต๊ะทำงาน
“...เทม...”ผมเอ่ยเรียกเทมด้วยใบหน้านิ่งๆ
“ครับ?”
ผมตัดสินใจแล้วว่าจะทำแบบนี้...ถึงแม้มันจะเจ็บปวดแต่ถ้ามันทำให้เทมปลอดภัยได้...ผมยอมที่จะทำมันอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
“ต่อไปนี้ไม่ต้องมารับส่งพี่แล้วนะ...แล้วเวลาที่อยู่ในบริษัทถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องมาหาไม่ต้องมาทักทายด้วย”ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆออกไปในแนวเฉยชา
“พะ...พี่นัท...” ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเทมสั่นระริกจนผมอดไม่ได้ที่จะใจอ่อน
แต่ผมต้องกลั้นใจไว้
ที่ผมทำเพื่อเทม
เพื่อเทมเท่านั้น!!
ผมจะเป็นอันตรายยังไงก็ช่าง...ขอแค่เทมปลอดภัย...
ก็เพียงพอแล้ว
“ขอตัวครับคุณธีราทร”ผมถือกระเป๋าก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องให้เร็วที่สุด
“พี่นัททท!!!”ผมได้ยินเสียงตะโกนและเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมา
ผมจะไม่หันกลับไปเพราะถ้าผมหันไปมองท่าทางเศร้าๆของเทมแบบนั้นผมทนไม่ได้แน่ๆ...
ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนจะขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่หน้าบริษัทโดยที่ไม่สนใจเสียงตะโกนที่ดังตามาติดๆ
ในใจผมตอนนี้มันร้อนผ่าวและดวงตาเหมือนน้ำตาจะไหลเลย
ผมเข้าห้องพร้อมกับล๊อกประตูก่อนจะทิ้งตัวลงโดยที่พิงกับประตูห้องตัวเองอยู่
“ฮึก!...เทม....ฮืออ~...”ผมปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว
แค่ผมเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและเสียใจนั่นหัวใจผมมันก็เหมือนจะแตกสลายซะให้ได้...แต่ผมไม่สามารถถอยหลังได้แล้ว
ผมไม่รู้ว่าในบริษัทมีพวกของคนที่จ้องเล่นงานผมอยู่กี่คนดังนั้นเป็นการดีที่ผมจะทำเป็นตัดขาดกับเทมให้คนทั้งบริษัทเห็น...แม้ว่าการกระทำของผมมันจะทำร้ายทั้งผมและเทมก็ตาม
ตึก! ตึก! ตึก!
ปัง! ปัง!
เสียงพี่เท้าดังขึ้นติดๆกันฟังดูก็รู้ว่าคือการวิ่ง....เสียงนั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะได้ยินที่ทุบประตูดังตามาติด
ไม่ต้องไปเปิดผมก็รู้ว่าใครคือคนที่อยู่ข้างหน้าประตูนี่
“พี่นัท!!!”เสียงตะโกนเรียกผมดังลั่น
“ฮึก!....”ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มลงไปเรื่อยๆ
แค่ได้ยินเสียงเทมผมก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น
สิ่งที่ผมทำกับเทม...ผมรู้ว่ามันไม่สมควรแต่จะให้ผมทำยังไง
ผมไม่รู้ว่าในห้องทำงานผมมีที่ดักฟังไหม?
หรือบางทีแม้แต่ที่คอนโดนี้ก็อาจจะถูกจับตามองอยู่ก็ได้
ผมไม่อยากเอาเทมเข้ามาเสี่ยงเพราะผม
“พี่นัท...ผมรู้ว่าพี่อยู่หน้าประตู...พี่ร้องไห้ใช่ไหม?”เทมตะโกนถามผมพร้อมกับทุบประตูเสียงดังอีกสองสามที
“....”ผมเม้มริมฝีปากแน่นพยายามไม่ให้เสียงของตัวเองหลุดรอดออกมา
ผมไม่ใช่คนขี้แยแต่พอเป็นเรื่องของอีกฝ่ายผมกลับร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ
เทมเป็นคนแรก....และเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้
“พี่นัท...อย่าร้องไห้เลยนะ...ผมขอโทษ...พี่จะให้ผมขอโทษอีกกี่ครั้งก็ได้จะให้ผมทำอะไรก็ได้...แต่อย่าทำแบบนี้กับผมเลย...หัวใจผมมันรู้สึกเจ็บมากที่พี่ทำท่าทางเย็นชาแบบนั้นใส่...ผมเจ็บจริงๆนะ...เจ็บมากๆเลยด้วย...ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้พี่รู้สึกแย่ขนาดนี้แต่ผมพร้อมที่จะขอโทษ...ผมจะปรับปรุงตัว...”เสียงที่เทมเอ่ยออกมามันเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและสำนึกผิด....น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการขอร้องให้ผมยกโทษให้
“...ฮึก!...เทมไม่ผิด....ไม่ผิดสักนิด...”ผมหันควับไปทางประตูก่อนจะเอ่ยขึ้นโดยที่พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นจากการร้องไห้
แม้จะเป็นเพียงการพึมพำเบาๆ
แต่ผมรู้ว่าเทมต้องได้ยิน
“ผิดสิ...ถ้าผมไม่ผิดพี่จะหนีหน้าผมแบบนี้ทำไม?”เทมบอกด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
ผมรู้สึกได้ถึงแรงที่พิงกับประตูห้องผม...เสียงที่เมื่อกี๊อยู่ด้านบนค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาจนอยู่ในระนาบเดียวกับผม...
เทมนั่งอยู่หน้าประตูห้องผม
“...ถ้าเทม...ฮึก!...อยู่ข้างๆพี่...เทมจะ...ฮึก!...เป็นอันตราย...”ผมกลั้นใจบอกความจริงออกไปโดยที่พยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย
“พี่นัท...ผมพร้อมที่จะเป็นอันตรายถ้ามันทำให้ผมได้อยู่ข้างๆพี่...ได้โปรดเถอะ...ให้ผมอยู่ข้างพี่นะ...แค่ไม่ได้เห็นหน้าพี่แค่แป๊บเดียวผมก็คิดถึงจะตายแล้ว...อย่าทำกับผมแบบนี้เลย...ผมขอร้อง”สิ้นเสียงเทมผมก็ลุกขึ้นก่อนจะปลดล๊อกประตูอย่างรวดเร็ว...ตอนนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว...ตอนแรกผมคิดว่าถ้าผมยอมที่จะเจ็บแล้วทำให้เทมปลอดภัยผมก็จะทำ...
แต่ถ้าการที่ผมทำแล้วทำให้เทมเจ็บปวดมากขนาดนี้ผมก็ไม่เอา
ผมไม่อยากทำให้เทมต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว
แกร็ก!
หมับ!
“เทม!!”ผมเปิดประตูแล้วโผลเข้ากอดเทมแน่น
“พี่นัท...พี่นัท...พี่นัทของผม”เทมตอบรับอ้อมกอดผมโดยทันที...ร่างของผมกับเทมกอดกันแน่อยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“ฮึก!...เทม...ฮืออ~....พี่...พี่...ฮึก!...พี่ขอโทษ”ผมซุกตัวกับอกเทมแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครทั้งสิ้น
“ไม่เป็นไรครับ...แค่สุดท้ายพี่กลับมาหาผมก็พอ...ขอบคุณครับ...ผมรักพี่นัทนะ”เทมบอกผมพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่ขึ้นๆ
ความอบอุ่นที่ได้รับมันทำให้ความอัดอั้นทุกอย่างถูกปล่อยออกมา
ผมไม่เคยชนะเทมเลยจริงๆ
ไม่เคยเลยสักครั้ง
ผมจะผ่านเหตุการณ์นี้ไปพร้อมกับเทม
ผมจะเป็นฝ่ายปกป้องเทมเอง
และจะไม่ใช้วิธีแบบนี้แล้วด้วย
“พี่ก็รักเทม”
........................................................................................
สวัสดีคะ
ตอนนี้อาจดราม่าเล็กน้อยคนเขียนแต่งดราม่าได้แค่นี้แหละคะ
ต่อจากนี้จะถึงฉากสำคัญเพราะเนื้อเรื่องใกล้จบเต็มทีก็อยากให้มีฉากตื่นเต้นๆบ้างเผื่อคนอ่านเบื่อที่หมาเทมเอาแต่อ้อนทั้งวัน(555+)
ตอนต่อไปจะเป็นยังไง จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมหรือว่าพี่นัทจะปกป้องเทมได้รึเปล่า?
รอติดตามในตอนต่อไปนะคะ
ไม่นานเกินรอแน่นอน
ขอขอบคุณทุกๆกำลังที่มีให้นะคะ
อยากจะตอบทุกๆคอมเม้นท์เลยแต่ไม่รู้จะตอบอะไรดี
ทุกๆคำชมที่ได้รับมาเราดีใจมากๆเลยคะถือว่าเป็นขุมพลังในการแต่งตอนต่อไปเลยล่ะ
ไว้พบกันใหม่อาทิตย์หน้านะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
โอ๊ยยยย เจ็บแทนทั้งคู่เลย
ขอให้เรื่องร้ายๆเข้ามาแล้วถูกแก้ไข
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ขอให้พี่นัทกับเทมปลอดภัยด้วยนะค้าา..
แล้วคนที่ประสงค์ร้ายก็จงแพ้ภัยตัวเองด้วยเทอญ ส๊าาาา..ธุ :call:
-
ทำไมเป็นงานที่เสี่ยงตายขนาดนี้. :katai1:
ตอนนี้แค่ขอให้ท่านประธานจ้างบอดี้การ์ดให้พี่นัทกับเทมได้ไหมอะ. อีกไม่นานคืออะไรคนระแวงอยู่ทุกวันนะ
แล้วอีกอย่างตอนไปกลับออฟฟิสก็ดูไม่ปลอดภัยอีกแล้วแม้กระทั่งที่คอนโดก็เถอะ
ความรักของทั้งคู่นี่ออกแนวเทิดทูนทนุถนอมกันและกันเนอะ อุ่นไปถึงหัวใจเลยค่ะ
-
หมาเทมเจ็บตัวซะแล้ว
ทำไมประธานถึงไม่ส่งคนมาติดตามกันนะ ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่ามีคนปองร้าย
ใจจืดใจดำชะมัดเลย นี่ถ้าพี่นัทเป็นอะไรขึ้นมาอีคุณประธานจะรับผิดชอบด้วยการเอาเงินฟาดหัวแค่นั้นหรือเปล่า?
บัดซรบ!!!
-
มันช่างเจ็บปวดจริง
ใครมันเป็นคนที่ทำร้าย พี่นัทกับเทม มันจะต้องหมอบแน่
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แงง สงสารพี่นัทง่า แล้วก็น้องหมาน้อยของเราด้วย เราไม่เคยเบื่อเลยนะที่เทมอ้อน ติดจะชอบมากกกด้วยซ้ำ555555 ตอนต่อไปอย่ามีดราม่าน้าา สาธุๆ
-
ใครเป็นคิดทำร้ายพี่นัทกับเทมน่ะ :z6:
น่าสงสารทั้ง2เลยสู้ไปด้วยกันนะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
เจอแบบนี้เครียดเลยนะ
-
อยากรู้ ใครคือผู้ประสงค์ร้ายยย :katai4: :katai4:
ถ้าเทมไม่ช่วยไว้ นัทคงโดนแน่ๆเลย :hao4:
-
ตื่นเต้นอ่ะ จะเกิดไรขึ้นหนอ
สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
จะเกิดอะไรขึ้ยนนนน :ling3:
-
คนตรวจบัญชีคนเก่าก็โดนจนเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว
ทำไมท่านประธานไม่หาทางปกป้องคนของตัวเองบ้าง
-
ใครทำกันเนี่ย!!!
ทั้งขู่ ทั้งทำร้าย เกือบทำให้คนเข้าแยกกันอีก!!!
พวกนี้มัยวอนหาเรื่องซะแร้ว :m31:
พี่นัทคร้าาา ดีแล้วที่ไม่แยกกัน สองคนมันดีกว่าคนเดียวน๊า
แถมเทมก้ออึด(?) จะตาย ใช่ไหมเทม..*0*
-
:pig4:
-
คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตายนะพี่นัท เป็นห่วงพี่นัทจัง
สองคนนี้รักกันมาก แยกกันไม่ได้แล้วอ่ะ คนน้องก็อ้อนคนพี่ก็โอ๋ โอ๊ย น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
ต้องอย่างสิบอกกล่าวกันบ้างให้รู้
-
:ling1:
วนอ่านรอบที่ 5
จะลงแดง รอตอนต่อไปปปปปปป
-
✉ จดหมายฉบับที่ 22✉ลางร้าย(2)
“...ฮึก!..”เสียงพี่นัทสะอื้นยังคงดังขึ้นเป็นระยะ แต่ตอนนี้ก็ถือว่าสงบลงไปเยอะแล้วล่ะ
ก่อนหน้านี้พี่นัทร้องไห้หนักมาก...ฟูมฟายอย่างหน้าสงสาร
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่นัทถึงทำกับผมแบบนี้?
แค่ผมเห็นสายตายเฉยชาของพี่นัทที่มองมาที่ผมเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน...หัวใจผมมันเหมือนถูกมีดกรีด...มันเจ็บปวดจนผมเกือบทนไม่ได้
อีกทั้งน้ำเสียงนิ่งๆที่เอ่ยประโยคที่ทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก
บอกตรงๆเลยขาผมแข็งจนขยับเขยื้อนไม่ได้ไปหลายวินาทีเลย...ผมไม่เคยคิดว่าท่าทางและน้ำเสียงนิ่งเย็นชาจะทำให้ผมรู้สึกแย่ได้ขนาดนี้
ถ้าเป็นคนอื่นผมคงรู้สึกเฉยๆ
แต่พอเป็นเสียงของพี่นัท...บอกตรงๆผมไม่อยากได้ยิน
“พี่นัท...เข้าห้องกันนะครับ”ผมกระชิบพร้อมกระชับอ้อมกอดก่อนจะจูบลงที่ผมสีดำสนิทซอยสั้นของพี่นัทเบาๆ
“..อืม”พี่นัทพึมพำเบาแต่ยังซุกตัวอยู่ที่อกผมมือทั้งสองข้างของพี่นัทก็กำเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกับว่าพี่เขากลัวผมจะหายไปไหนงั้นแหละ
แทนที่ผมจะรำคาญผมกลับรู้สึกดีมากๆแถมยังอยากให้พี่นัทอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย...ปกติผมชอบเป็นฝ่ายอ้อนพี่นัทเพราะการที่ได้เห็นหน้าแดงๆของพี่เขาทำให้ผมมีความสุขสุดๆแต่พอพี่เขามาเป็นฝ่ายอ้อนผมแบบนี้...บอกเลย...
ฟินสุดๆครับ!!
“ห้องผมนะครับ”ผมบอกพี่นัทเบาๆก่อนจะจูบลงที่แถวๆขมับของพี่นัทอีกครั้งนึง
“...”พี่นัทไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าโดยที่ยังซุกอยู่กับอกผมอยู่
มีความสุขจริงๆเฟ้ยยย!!!!
ผมอยากจะตะโกนให้โลกรู้จังเลย!
ความกังวลและความเครียดก่อนหน้านี้มันหายไปหมดแล้วครับ....เรียกได้ว่าถูกแทนที่ด้วยความสุขเลยล่ะครับ
ผมค่อยๆพยุงพี่นัทเข้าไปในห้องผมโดยให้พี่นัทนั่งลงที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น...ผมเองก็เดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหานมอุ่นๆมาให้พี่นัท...การดื่มของอุ่นๆจะช่วยให้ผมคลายได้เยอะเลย...ผมคิดว่างั้นนะ
“...พี่นัท?”ผมเดินถือแก้วนมอุ่นมาจนถึงโซฟาแล้วก็ต้องเรียกคนตรงหน้าอย่างสงสัย...
ตอนนี้พี่นัทนั่งอยู่บนโซฟาโดยที่ชันเข่าขึ้นทั้งสองข้างและซุกหน้าลงกับเข่าของตัวเอง...
เหมือนอะไรสักอย่างที่กำลังขดเป็นก้อนกลมๆ...น่ารักจริงๆ
ไม่ว่าพี่นัทจะทำท่าทางยังไงก็น่ารักไปหมดสำหรับผม
จะเรียกว่ารักบังตาผมก็ไม่ว่าหรอก...ถ้าการที่เป็นแบบนั้นแล้วทำให้ผมเป็นคนเดียวที่ได้เห็นท่าทางพวกนี้...ผมก็ยอม
ผมไม่มีทางยอมให้คนอื่นเห็นท่าทางน่ารักๆแบบนี้ของพี่นัทแน่นอน!!
“พี่นัทครับ”ผมนั่งลงข้างๆพี่นัทแล้วเรียกเบาๆอีกครั้ง
“...อย่าพึ่งมองพี่....ขอให้พี่อยู่คนเดียวสักพักได้ไหม?”พี่นัทบอกเสียงอู้อี้แต่ผมก็พอจะจับใจความได้อยู่
“ทำไมล่ะครับ?...เราเข้าใจกันแล้วนี่...หรือว่าพี่ยังมีเรื่องที่โกรธผมอยู่เหรอครับ?”ผมถามพี่นัทด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
บางทีการที่ผมอยากอยู่ข้างๆพี่นัทตลอดเวลาอาจทำให้พี่นัทรู้สึกรำคาญรึเปล่านะ?
หรือว่าเพราะผมชวนให้มานอนที่ห้องตัวเอง?
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่นัทตกลงมานอนห้องผมหลังจากวันนั้นผมก็อ้อนให้พี่นัทมานอนห้องด้วยตลอด...แม้ว่าพี่นัทจะบอกว่าแค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ....แต่พอวันต่อมาผมอ้อนพี่นัทอีก...พี่เขาก็ยอมผมทุกที
การที่ผมทำแบบนั้นมันอาจจะทำให้พี่นัทรู้สึกรำคาญ...พี่เขาอาจจะต้องการความเป็นส่วนตัวบ้างก็ได้
ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่เต็มอกแต่ผมก็แกล้งที่จะมองผ่านมันไปแล้วตักตวงเอาความสุขเข้าตัวเองให้ได้มากที่สุดโดยไม่นึกถึงจิตใจของพี่นัทเลย
จะให้ผมทำยังไงล่ะ?...เวลาที่เหลืออยู่มันมีไม่มากนัก...เดี๋ยวพี่นัทก็จะกลับไปแล้ว
การที่ผมจะเห็นแก่ตัวรั้งพี่นัทให้อยู่ข้างผมให้นานที่สุดนี่ผมผิดรึเปล่านะ?
“....พี่ไม่ได้โกรธเทม...แค่พี่...”พี่นัทส่ายหัวโดยที่ยังซุกหน้าอยู่กับเข่าตัวเองอยู่
“แค่อะไรครับ?”ผมถามต่อทันที
“...พี่แค่...อายน่ะ”พี่นัทพึมพำเสียงเบา....แต่ผมขยับเข้าไปใกล้ๆพี่นัททำให้ได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายอย่างชัดเลยล่ะ
“อาย?...เรื่องอะไรครับ?”ผมถามด้วยความอยากรู้
“ก็...พี่พึ่งร้องไห้เสร็จ...หน้าตาพี่ต้องดูไม่ได้...แน่ๆ...เพราะงั้นพี่...ขออยู่คนเดียว...สักพักนะ”
หมับ!
สิ้นคำพูดพี่นัทผมก็คว้าแขนพี่นัทออกมาแล้วดึงจนพี่นัทเซล้มมาปะทะเข้ากับหน้าอกของผมดังตุบ....ผมกอดพี่นัทแน่ก่อนจะจูบเบาๆที่ผมสีดำสนิทของพี่นัทหลายๆรอบ
“ทำไมถึงชอบทำตัวน่ารักแบบนี้ล่ะครับ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังก่อนจะใช้มือสอง
ข้างของตัวเองเลื่อนหน้าพี่นัทขึ้นมาให้สายตาของเราสองคนสบกัน
ตาของพี่นัททั้งบวมและแดงจากการที่ร้องไห้หนักมาก...ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่น...แววตาที่สบผมด้วยแววตาที่สั่นระริกโดยที่ยังมีน้ำตาคลออยู่
อ่า...ผมต้องตั้งสติก่อนที่ผมจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
ขนาดหลังร้องไห้พี่นัทยังน่ารักได้ขนาดนี้
ผมล่ะไม่อยากอดใจเลยจริงๆ
“...เทม....อย่ามอง”พี่นัทรีบผลักผมออกแล้วเอามือปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง
ผมมองใบหูแดงๆของพี่นัทด้วยความรู้สึกอยากเข้าไปฟัดสุดๆ...ทำไมถึงทำตัวน่ารักแบบนี้
พี่นัท...พี่อยากให้ผมบ้าตายเพราะพี่ใช่ไหม?!!!
ทำยังไงผมถึงจะควบคุมสติตัวเองได้เนี่ย?!!!
ไปบวชเลยดีไหม?!!!!!
“พี่นัท...พี่มันน่ารักสุดๆไปเลย...ไม่ว่าจะตอนไหน....แม้แต่ตอนนี้พี่ก็ยังน่ารัก...แถมน่าฟัดสุดๆด้วย”ผมพึมพำประโยคสุดท้ายเบาๆแต่ดูเหมือนพี่นัทจะได้ยินนะ
“...บ้า!”พี่นัทลดมือลงแล้วพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำพร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง
หมับ!
ตุบ!
“...วันนี้ยังไม่ได้จูบพี่เลยนี่นา”ผมผลักพี่นัทลงไปที่โซฟาอีกฝั่งหนึ่งก่อนจะขึ้นคร่อมพี่นัทไว้ไม่ให้หนีไปไหน
ผมล่ะชอบจริงๆ...เวลาที่พี่นัทอยู่ใต้ร่างผมแบบนี้
พี่เขาช่างเย้ายวน น่าหลงใหลและน่าสัมผัสไปซะทุกที่...ผมละอยากจะสัมผัสพี่เขาจนทนไม่ไหวแต่ผมต้องอดทน...ผมไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อนถึงผมจะรู้ว่าต้องทำยังไงแต่เท่าที่รู้มาฝ่ายรับมักจะเจ็บเสมอโดยเฉพาะครั้งแรกผมไม่อยากให้พี่ต้องเจ็บ
เพราะงั้นผมต้องไปศึกษาให้ดีซะก่อน
“...ไว้ก่อนไม่ได้เหรอ?”พี่นัทเม้มปากเหมือนกำลังคิดหนักก่อนจะพึมพำเบาๆโดยไม่ยอมสบตาผมที่กำลังมองใบหน้าแดงๆที่แสนเย้ายวนนั่นอยู่
“ผมอยากจูบพี่ตอนนี้นี่นา...นะครับ...นะพี่นัท”ผมเริ่มออดอ้อนพี่นัท...ผมรู้ว่าพี่นัทแพ้ลูกอ้อนผมถ้าผมอ้อนพี่นัทต้องยอมแน่ๆ
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเอาแต่ใจเลยแฮะ
“...ก็ได้”พี่นัทบอกเบาๆก่อนจะหันหน้ามาสายตาของเราสบกันนิ่ง
“ขอบคุณครับ”ผมบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มลงไปจูบที่หน้าผากขาวของพี่นัทแล้วไล่มาเรื่อยๆตั้งแต่ขมับ แก้ม คาง แก้มอีกข้างนึง...และจูบเบาๆที่จมูกของพี่เขา
“อื้อ~...อุ๊บ!...อึก~...”พี่นัทครางเล็กน้อยเมื่อผมจมูที่จมูกก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากบางสีชมพูของคนตรงหน้า
“อืม~....อึก!....อื้ออ~...”เครียงครางในลำคอของพี่นัทดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง...มันยิ่งทำให้อารมณ์ผมมันยิ่งเตลิดไปไกล...ลิ้นร้อนๆของผมค่อยๆเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเล็กของพี่นัทที่กำลังสั่นระริกอยู่ภายในอย่างอ่อนโยน...ผมสัมผัสไปทุกส่วนภายในปากของพี่เขาเก็บเอาความหวานและความรู้สึกสุขที่ล้นปรี่ออกมาอย่างไม่มีวันหมด
“อึก!....อื้ออออ~....”พี่นัทครางรับสัมผัสที่ผมมอบให้ด้วยใบหน้าที่แดงจัด...แถมยังหลับตาอีกต่างหาก...ลิ้นเล็กๆของพี่นัทพยายามจูบตอบผมอย่างไม่เป็นภาษายิ่งทำให้อารมณ์ผมพุ่งทะยานสูงขึ้นไปอีก
นี่พี่นัทกำลังยั่วผมอยู่ชัดๆ
คนที่จูบไม่เป็นแต่พยายามที่จะจูบตอบ
มันเป็นอะไรที่ให้ความสึกดีสุดๆโดยเฉพาะที่คนคนนั้นคือพี่นัท!!!
“อื้มมม~...อึก!....อื้อออ~...”เสียงครางยาวของพี่นัทเริ่มเป็นสัณญาณว่าพี่เขาเริ่มไม่ไหวแล้ว
ผมเพิ่มแรงสัมผัสให้รุนแรงขึ้นอีกนิดนึง....ตอนนี้ผมยังไม่อยากพอ...อยากจูบมากกว่านี้...อยากสัมผัสมากกว่านี้อีก...
ทุกครั้งที่ได้จูบกับพี่นัทมันเหมือนตัวเองลอยอยู่บนเมฆ...ร่างกายเบาหวิวและปิดรับสัมผัสทั้งหมดเหลือเพียงแค่เสียงครางเพราะๆและลิ้นของเราทั้งคู่ที่เกี่ยวพันกันด้วยความสุขสมอย่างไม่มีอะไรมาแทนได้
“อึก!...อื้ออออ~...แฮ่ก!...”
ผมจูบหนักๆอีกครั้งก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาด้วยความเสียดายความหวานที่ผมสัมผัสได้จนไม่อยากจะละออกมาซะจริงๆ
“แฮ่ก...แฮ่ก”เสียงหอบและใบหน้าที่ขึ้นสีจัด...ดวงตาที่ปรือขึ้นแล้วมองมาของพี่นัททำให้ผมเริ่มรู้สึกปวดที่แก่นกายของตัวเอง...
ทั้งตัวของพี่นัท...
ช่างยั่วยวนผมได้ดีจริงๆ
“...พี่นี่ยั่วเก่งชะมัดเลยนะครับ”ผมพึมพำด้วยรอยยิ้มก่อนจะเสียริมฝีปากของตัวเองด้วยความกระหายที่ต้องการคนใต้ร่างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่เคยพอ
พอได้แล้วก็ยิ่งอยากได้อีก
เหมือนยาเสพติดที่พอได้ลิ้มลองแล้วก็เลิกยากซะเหลือเกิน
“...พี่เปล่ายั่วนะ!”พี่นัทพูดขึ้นแทบจะทันทีแถมยังทำตาขวางอีกแนะ
ผมไม่กลัวหรอกนะทำหน้าตาแบบนั้นน่ะ
“ครับๆ...เดี๋ยวผมไปอุ่นนมให้อีกรอบละกัน...มันเย็นหมดแล้วล่ะ”ผมลุกออกมาจากตัวพี่นัทก่อนจะเดินถือแก้วเข้าไปในห้องครัวก่อนจะอุ่นนมให้พี่นัทอีกครั้ง
หลังจากนั้นผมกับพี่นัทก็นั่งดูโทรทัศน์กันสักพักก่อนที่พี่นัทจะเอางานออกมาทำโดยมีผมช่วยเรียงเอกสาร...ผ่านไปสักสามชั่วโมงนาฬิกาตอนนี้บอกเวลา4ทุ่มกว่าๆแล้ว...ผมเลยบอกให้พี่นัทไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวผมจะเป็นคนเก็บเอกสารที่วางอยู่นี่ให้เอง
ประมาณ5ทุ่มหน่อยๆผมกับพี่นัทก็ขึ้นมาอยู่ด้วยกันบนเตียงแล้ว...ผมมองพี่นัทที่ล้มตัวลงนอนก่อนจะปิดไฟแล้วนอนลงบนเตียงบ้าง...ผมขยับตัวเข้าไปใกล้กับพี่นัทก่อนจะกอดพี่นัทจากทางด้านหลังเบาๆ...พี่นัทไม่ขัดขืนผมมีแต่ขยับตัวเล็กน้อยให้แขนผมสอดเข้าไปใต้ศีรษะของพี่เขาได้สะดวกขึ้น
“...เทม?”
“ครับ?”ผมขานตอนเสียงเรียกของพี่นัท
“...จะไม่ถามพี่เหรอว่ามีเรื่องอะไร?”พี่นัทถามผมเบาๆ
“ผมอยากให้พี่บอกผมเองมากกว่า”ผมบอกออกไปตามตรง
ถ้าคำถามผมมันจะทำให้พี่ร้องไห้แบบเมื่อตอนเย็นผมก็ไม่ต้องการที่จะรู้
ขอแค่พี่นัทยังยิ้มให้และอยู่ข้างๆผมแบบนี้ก็พอ
“...พี่จะบอกทุกอย่างที่พี่รู้...”พี่นัทพูดขึ้นก่อนจะอธิบายเรื่องราวต่างที่เกิดขึ้นว่าเพราะพี่นัทรู้เรื่องการยักยอกเงินทำให้พี่ต้องตกอยู่ในอันตรายรวมทั้งข้อความข่มขู่ผมที่ทำให้พี่นัทตัดสินใจที่จะทำเฉยชาต่อผม...ตลอดการเล่าของพี่นัทเขาตัวสั่นนิดๆพร้อมกับกุมมือผมที่กอดพี่เขาอยู่แน่น..ผมเองก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิมเหมือนกัน
“ผมอยากบอกพี่ว่าผมอยู่ตรงนี้...”ผมกระซิบเบาๆเมื่อพี่นัทเล่าจบ
“...อยู่กับพี่...และผมจะปกป้องพี่เอง”ผมบอกต่อพร้อมกับจูบเบาๆที่ขมับพี่เขาก่อนที่พวกเราจะหลับตาลงและปล่อยให้สติให้ลอยไปในอ้อมกอดของกันและกัน
....................................................
...............................
...........
...
.
วันต่อมาผมก็ได้มาทำงานกับพี่นัทตามปกติ...รถของพี่นัทยังคงซ่อมไม่เสร็จก็เลยต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์ผมมาทำงานพร้อมกัน
ผมละสุขจริงๆเลย
ผมชอบเวลาที่มือของพี่นัทโอบเอวผมไว้หลวมๆ...บางทีก็จะเกาะที่ชายเสื้อผม
เวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่นัทแบบนี้ผมละอยากให้บริษัทอยู่ไกลว่านี้จังเลย...พี่นัทจะได้กอดผมไว้แบบนี้นานๆ..และบางครั้งผมก็ชอบเร่งคันเร่งเร็วให้พี่นัทกอดผมแน่นจนโดนพี่นัทบ่นบ่อยๆแต่ผมยอม...ถ้าแลกกับการที่พี่นัทกอดแบบนี้ แค่โดนบ่นสบายมากๆ
การทำงานในวันนี้ผ่านไปได้อย่างไม่มีอะไรน่าห่วง...ผมเองก็คอยระวังตัวเสมอแต่ผมเป็นห่วงพี่นัทมากกว่าก็เลยขอพี่ไม้ว่าขอไปทำงานที่ห้องพี่นัทแทนได้ไหม?
ผมเลยถูกคนทั้งแผนกล้อก่อนจะหอบงานมาทำในห้องของพี่หน้าด้วยหน้าๆแดง
พวกพี่ๆนี่ชอบล้อผมกันซะจริงๆเลย
พี่นัทและผมทำงานกับเงียบๆไม่มีเสียงพูดคุยอะไรมากนัก...อาจเพราะงานที่ใกล้ถึงกำหนดส่งแล้วก็ได้เลยทำให้พวกเราต้องมีสมาธิกันมากขึ้นกว่าเดิม
เมื่อได้เวลาเลิกงานผมกับพี่นัทก็เก็บเอกสารและปิดคอมให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากบริษัทมา...ผมขี่รถเฉี่ยๆเพื่อจะได้อยู่กับพี่นัทนานๆ...ตอนขามาผมทำแบบนี้ไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะสายกันทั้งคู่แต่ถ้าเป็นขากลับที่ไม่ได้เร่งรีบอะไรก็เข้าทางผมเลย
“...เทม...เดี๋ยวจอดตรงเซแว่นข้างหน้าหน่อยนะ...พี่จะไปซื้อของหน่อย”พี่นัทขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆก่อนจะบอกผมเสียงดัง
“ครับผม”
ผมชะลอรถก่อนจะจอดตรงหน้าเซเว่น...พี่นัทลงจากรถแล้วยื่นหมวกกันน๊อคให้ผมถือไว้
“ให้ผมไปด้วยไหมครับ?”ผมถามพี่นัท
“ไม่ต้องหรอก...แค่ไปซื้อไข่เองเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”พี่นัทบอกก่อนจะเดินเข้าไปในเซเว่น
ผมมองพี่นัทที่เดินไปเลือกไข่ที่วางอยู่บนชั้นวางสินค้าและหยิบมาคิดเงินที่แคชเชียร์ก่อนจะเดินออกมาหาผมที่รอด้านหน้าร้าน
“....!!”พอมองไปรอบผมก็ต้องชะงักเมื่อเหลือไปเห็นรถเก๋งคันนึงที่จอดอยู่ไม่ไกลที่มีชายคนนึงเล็งวัตถุสีดำหรือปืนนั่นแหละมาทางพี่นัท
“พี่นัท!!!”ผมเรียกพี่นัทดังลั่นก่อนจะรีบวิ่งไปทางพี่นัทด้วยความเร็วสูงสุดที่ผมสามารถจะวิ่งได้
หมับ!
ปัง!!!
“ซี๊ดดด~...”ผมครางด้วยความเจ็บแถวๆท้อง
แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมสนมีเพียงพี่นัทเท่านั้น
ผมหวังว่าพี่นัทจะไม่เป็นไร
ผมจะปกป้องพี่เอง
ในหัวผมมีแต่เรื่องพี่นัทเต็มไปหมดก่อนที่สติผมจะค่อยๆหายไป
“เทม!!!”
...........................................................................
สวัสดีคะ
อ่อ..ตอนนี้อาจจะทำให้คนอ่านทุกคนค้างไปนิดหน่อยนะคะ(หรืออาจไม่นิด)
นี่เราไม่ได้ตั้งใจจะดราม่านะคะแค่อยากให้มีฉากตื่นเต้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง :hao5:
ครั้งนี้มาอัพเร็วเพราะครูเลิกก่อนเวลาทำให้มีเวลานั่งแต่งและดันแต่งได้อย่างไหลลื่นซะอีกเลยมาลงต่อเลยคะ
คิดว่าคงไม่มีพวกดราม่าแล้วล่ะคะ(มั้ง)โดยส่วนตัวไม่ชอบอ่านแนวดราม่าอยู่แล้วแต่ก็อยากลองแต่ดูและนี่คือสุดความสามารถแล้วไม่รู้ว่าจะเรียกว่าดราม่าได้ไหม555+
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะไม่คิดว่าจะแต่งมาได้ไกลถึง22ตอนแบบนี้
บอกตามตรงว่าปลื้มมากและหวังว่าจะสามารถแต่งต่อจนจบได้(อ้าว) :-[
ขอขอบคุณทุกๆกำลังและทุกๆคอมเม้นท์นะคะ
ไว้เจอกันในตอนหน้านะคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:pig4:
-
:z3: :z3: :z3:
โอยยย ใจจะขาด บัญชีที่โดนยักยอกไปมันมีค่าถึงขนาดที่ต้องฆ่าคนเลยเหรอ?
:mew2: พี่นัททำงานจะเสร็จหรือยังคะ? รีบๆทำแล้วส่งให้อีตาท่านประธานเลยค่ะ โยนๆให้ไปจัดการเองเลย
-
:z3: เจ้าเทม!!!
ห้ามเป็นอะไรนะเทม :กอด1: เอาใจช่วยคนเขียนค่ะ รอตอนต่อไปนะ
-
ค้างงงง :z3:
รีบมาต่อน้า สู้ๆๆฃ
-
กำลังหวานอยู่เชียว
-
กรี้ดดดดดด
เทม ปลอดภัยน่ะ
-
เทมมมม..อดทนไว้น้าา :กอด1: ท่องไว้นะคะว่า 'ยังมีพี่นัทรอเทมอยู่ๆๆๆ' ว่าแต่..คุณท่านประธานไม่ส่งคนมาคอยคุ้มกันพี่นัทเลยเหรอคะเนี่ย??
-
กำลังฟินเลย โดนกระชากอารมณ์ซะงั้น
อย่าเป็นอะไรนะ เทม
-
ง่ะ เทม หื่นตลอด 55555 จะคลี่คลายก่อนนัท กลับไหมเนี่ยยยย
-
เทมอย่าเป็นอะไรนะ
-
เทมมมมมม อย่าเปนไรนะคะพระเอก!! ><
ส่วนอิคนร้ายนี่ใครนะ อยากเหนหน้าจิงๆ
ต้องถึงขนาดยิงกันทิ้งเลยหรอ
แระอิประธาน นี่หายหัวไปอยู่หนายยย ไม่คิดจะช่วยเลยรึไง -_-^^^^
-
ขอบคุณนะคนเขียน
เราเข้าใจคนเขียนนะ ไม่ชอบดราม่าเหมือนกัน
เอาพอกรุบกริบเบาๆก็พอละ555
-
อะไรกันนนนน ตอนแรกยังหวานกันอยู่เลย แหงะ
-
งานเข้าอย่างแรง :ling3:
-
เทมมมมมมม :katai1:
-
ท่านประธานน่าจะส่งคนมาดูบ้างนะคะเนี่ย
รอตอนต่อไปเนาะะะะ
-
เมื่อไหร่จะจับคนร้ายได้เนี่ยยย :katai4: :katai4:
เทมโดนยิงด้วยยย :hao4: :hao4:
-
น่ารักจุงกะเบยยยยยยยยย
-
แว๊ก น้องเทมถูกยิง เครียดๆๆๆ
-
✉ จดหมายฉบับที่ 23✉วันสุดท้าย
“เทม...เทม...”ผมเรียกเทมเสียงดังลั่นอย่างไม่อายใคร...ตอนนี้เทมกำลังนอนอยู่บนเตียงผ้าใบของที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“กรุณารอข้างนอกด้วยค่ะ”เสียงของพยาบาลคนนึงดังขึ้นแล้วพาเทมที่นอนนิ่งเข้าไปในห้องไอซียูต่อหน้าต่อตาผม
“...เทม”ผมทิ้งตัวลงที่เก้าอี้หน้าห้องไอซียูก่อนจะยกมือปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาจนบดบังภาพเบื้องหน้า
เหตุการณ์ต่างๆมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนผมเองก็แทบจะจับใจความอะไรไม่ได้...ตอนนั้นที่ผมเดินออกมาจากเซเว่นเทมตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาแล้วกอดผมแน่นในจังหวะเดียวกันกับที่ผมได้ยินเสียงปืนดังขึ้น...เสียงซี๊ดปากของเทมดังขึ้นหลังจากที่ร่างของพวกเราร่วงกระทบพื้นทั้งคู่
เทมสลบไปต่อหน้าต่อตาผมทิ้งไว้เพียวเลือดสีแดงที่ไหลรินออกมาจนเลอะเสื้อของพวกเราทั้งคู่...ผมยอมรับว่าตอนนั้นทั้งร่างกายผมสั่นไม่หยุดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามาถึงที่โรงพยาบาลนี้ได้ยังไง...ในหัวผมมีแต่เรื่องของเทมเต็มไปหมด
“...ฮึก!...”ผมเม้มปากตัวเองแน่นพยายามไม่ให้เสียงสะอื้นผมหลุดออกมา
ผมกลัว...
ความทรงจำแย่ๆของผมผลุดขึ้นมาอีกครั้ง
พ่อแม่ผมท่านเสียไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์...ตอนนั้นผมก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย...พ่อกับแม่นั่งอยู่ข้างหน้าส่วนผมนั่งอยู่ข้างหลังพวกเรากำลังจะไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อกินข้าวกันทั้งครอบครัว...ครอบครัวผมไม่ค่อยมีเวลาตรงกันมากนักเพราะคุณพ่อเป็นทนายส่วนแม่ก็เป็นแพทย์หญิงดังนั้นการที่มีเวลาตรงกันมันทำให้ผมมีความสุขมากๆแต่ก็เกิดเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้น...ผมจำได้ไม่หมดรู้เพียงว่าสัมผัสได้ถึงแรกกระแทกหนักๆจนผมแทบไม่มีสติๆสิ่งที่เห็นมีเพียงเลือดสีแดงที่ไหลออกมาจากร่างของพ่อและแม่ก่อนที่สติผมจะดับไป
ถ้าผมเสียเทมไปเหมือนกับที่เสียพ่อแม่ล่ะ!
ผมจะทำยังไงดี!
นี่ผมควรจะทำยังไงดี!!
“ฮึก!....เทม...”ผมพึมพำชื่อเทมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ผมขอให้เขาไม่เป็นอะไร
พระเจ้า
ผมขอร้อง...
อย่าได้พรากเอาคนสำคัญของผมไปอีกเลย!!
ผมไม่เหลือใครแล้ว!
ตอนนี้ผมมีแค่เทมเท่านั้น!!
แถมการที่เขาต้องมาบาดเจ็บแบบนี้มันเป็นเพราะผม...ถ้าผมใจแข็งพอแล้วไม่ให้เขาเข้ามายุ่งก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...ผมมันบ้า!!
คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง!!
โดยไม่สนความปลอดภัยของเทมเลยสักนิด
พรึ่บ!
“คุณวรนัตร”เสียงของชายหนุ่มคนนึงดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสบริเวณหัวไหล่ของผม
“...ท่านประธาน”ผมเงยหน้าพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าผมเป็นใคร
“ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เรื่องบานปลายขนาดนี้...ผมขอโทษจริงๆ”ท่านประธานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดก่อนจะก้มหัวลงเป็นการขอโทษผม
“ไม่ใช่ความผิด...ของท่านประธานหรอกครับ”ผมตอบกลับท่านประธานไปโดยที่ตาผมตอนนี้จ้องมองไฟสีแดงที่ขึ้นอยู่หน้าห้องไอซียูที่เทมเข้าไป
“ตอนนี้ผมรู้ตัวการที่ทำแล้ว...ทั้งหลักฐานจากการยักยอกที่คุณทำให้รวมทั้งการลอบฆ่าเมื่อสักครู่ด้วย”ท่านประธานอธิบายให้ผมฟังด้วยใบหน้านิ่งๆแล้วนั่งลงข้างๆผม
“ท่านจะแจ้งตำรวจเหรอครับ?”ผมเอ่ยถามออกไป
“หึ...แค่นั้นมันไม่สาแก่ใจผมหรอก”ท่านประธานพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังสนุกอยู่
“งั้นจะทำยังไงละครับ?”ผมถามอีกครั้งนึง
“พวกมันต้องการบริษัทนี้มาก...ถ้ามันต้องการผมก็จะยกให้...อีกไม่นานเรื่องก็จะจบแล้ว...ตอนนี้หน้าที่ของคุณจบแล้วเหลือเวลาอีก1อาทิตย์...ผมอนุญาตให้คุณลาได้...คอยดูแลคนรักของคุณให้ดีเถอะ”ท่านประธานเอ่ยประโยคยาวๆก่อนจะลุกขึ้นยืน
“อ่อ...ผมกับเขา...ไม่...แถมตอนนี้เขายัง...”
“...หมอที่ทำการผ่าตัดเป็นเพื่อนสนิทผมเอง...ฝีมือเขาดีมาก...อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว”ท่านประธานเอ่ยก่อนจะเดินออกไปโดยปล่อยผมทิ้งไว้คนเดียวพร้อมกับความคิดผมที่กำลังคิดตามคำพูดที่ท่านประธานทิ้งเอาไว้
หมอที่ทำการผ่าตัดเทม...
เป็นเพื่อนของท่านประธาน
แถมยังฝีมือดี
“...เทม”ผมพึมพำพร้อมกับไฟที่เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูตามมาด้วยเตียงที่เข็นร่างของเทมออกมา
“เทม!!...”ผมไม่รอช้า...ผมรีบตรงไปยังเทมที่ยังนอนนิ่งอยู่ทันที
หัวใจที่ถูกบีบด้วยความกลัวค่อยๆคลายตัวลงเมื่อรู้ว่าเทมปลอดภัยแล้ว
“เขาปลอดภัยแล้วล่ะ...กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญแต่ตอนตื่นมาคงจะปวดแผลน่าดูเลย...พักสักอาทิตย์นึงก็กลับบ้านได้แล้วล่ะนะ”ชายที่สวมชุดหมอเต็มยศอธิบายให้ผมฟัง
“ครับ...ขอบคุณมากๆครับ”ผมก้มหัวขอบคุณคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรๆ...ถ้าจะขอบคุณไปบอกกับไอ้เชนเถอะ...รู้ไหมว่าหมอนั่นเรียกผมที่กำลังพักร้อนให้กลับมารับเครสนี้เลยนะ...บ้าชะมัด”คุณหมอบอกผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปโดยที่ผมยังไม่ได้ตอบอะไร
ผมเดินมาเรื่อยๆจนเห็นร่างของเทมที่หลับสนิทอยู่ถูกเข็นไปไว้ในห้องพิเศษก่อนจะขอบคุณเหล่าพยาบาลที่ช่วยเหลือ
“กว่าคนไข้จะฟื้นคงจะเป็นวันพรุ่งนี้นะค่ะ...ยังไงคุณมาทำแผลก่อนดีไหมค่ะ?”พยาบาลสาวคนนึงพูดถึงด้วยรอยยิ้ม
“ทำแผล?”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงงงๆ
“แขนซ้ายคุณที่เลือดไหลนะค่ะ...น่าจะเป็นแผลใหญ่ด้วยดิฉันขอดูหน่อยค่ะว่าต้องเย็บไหม?”พยาบาลคนเดิมเอ่ยแล้วเดินมาถกเสื้อแขนยาวของผมขึ้น
“โอ๊ย...”ผมสะดุ้งทันทีที่เสื้อครูดเข้ากับแผล
ผมมองที่แขนซ้ายของตัวเองที่มีรอยแผลยาวประมา2-3นิ้วแถมดูท่าจะต้องเย็บด้วยสิ
ทั้งๆที่เมื่อกี๊ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว...ทำไมตอนนี้ถึงเจ็บขนาดนี้นะ
หลังจากนั้นผมก็กลับมาที่คอนโดเพื่อเอาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเวลาเฝ้าเทมตลอดทั้งอาทิตย์รวมทั้งของจำเป็นอื่นๆอีกด้วย...ผมนอนค้างที่คอนโดคืนนึงก่อนที่ตอนเช้าจะรีบตรงมาที่โรงพยาบาล
การนอนในห้องกว้างๆเพียงลำพังมันช่างเหงาเหลือเกิน
ทั้งๆที่ผมน่าจะชินกับการนอนคนเดียวแล้วแท้ๆ
แต่ทำไมผมถึงคิดถึงเทมอยู่ตลอดเวลานะ...ตอนที่ผมนอนผมก็ไปนอนที่ห้องของเทม...
กลิ่นของเขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหน่อยนึงก่อนจะหลับไปพร้อมๆกับกอดหมอนข้างที่เทมใช้เป็นประจำ
ถ้าอยากรู้ว่าทำไมผมถึงเข้ามานอนในห้องเทมได้ละก็...เป็นเหตุผลง่ายๆเพราะผมกับเทมแลกกุญแจห้องสำรองของกันและกันไว้ไงล่ะ
แกร็ก!
“...”ผมเปิดประตูเข้ามาภายในห้องพิเศษเงียบๆก่อนจะมองเทมที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้เหมือนเมื่อวาน
ผมจัดเก็บของให้เรียบร้อยก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเทมที่นอนนิ่งอยู่
“เทม...รีบๆตื่นนะ...พี่รออยู่”ผมบอกเบาๆก่อนจะสัมผัสแก้มสีแทนของเทมอย่างเบามือ
“...พะ...พี่นัท”
“เทม”ผมเรียกคนที่พึมพำชื่อผมก่อนที่เปลือกตาของเขาจะขยับสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ
“เทม....เทม...อ่า...หมอๆ...เดี๋ยวพี่มานะ...”ผมพูดเสียงสั่นตอนนี้ผมแทบไม่รับรู้อะไรแล้วแค่เทมลืมตาขึ้นมาแล้วเรียกชื่อผมหัวใจของผมมันก็พองขึ้นแถมยังเต้นถี่รัว
หัวใจผมมันเต็มไปด้วยความรู้สึกตื้นตันและดีใจปนเปกันไปหมด
ขอบคุณพระเจ้า!
ที่ยังไม่พรากเทมไปจากผม!!
ขอบคุณจริงๆ
คุณหมอเข้ามาตรวจดูการของเทมก่อนจะบอกให้พักสัก1สัปดาห์ก่อนค่อยกลับไปรักษาตัวที่บ้านแต่ถ้าร่างกายฟื้นตัวเร็วก็อาจได้กลับก่อนก็เป็นได้
“เทม...ปวดมากไหม?”ผมถามเทมหลังจากที่หมอออกไปแล้ว
“นิดหน่อยครับ...พี่นัทไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแถมคิ้วยังขมวดอีกด้วย
“อืม...ไม่เจ็บเท่าเทมหรอก”ผมนั่งลงข้างๆแล้วตอบคำถาม
“เฮ่อ...ค่อยยังชั่ว”เทมถอนหายใจก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างให้ผมเห็น
“พี่ดีใจที่เทมไม่เป็นไร”ผมบอกเทมก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเขาเบาๆ
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมจะอยู่กับพี่ไปนานๆ”ผมพึมพำพร้อมกับหลับตาเอียงหน้ามารับสัมผัสที่ผมมอบให้มากขึ้น
“ขอบคุณนะ...ที่ยังอยู่กับพี่”ผมบอกเบาๆด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าเทมตอนนี้ซีดเล็กน้อยจนผมอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล
จะว่าไป...เมื่อวานนี้เทมยังไม่...
“เทม”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆพร้อมกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างในหัว
“ครับพี่นะ...อุ๊บ!”ผมประกบปากลงที่ริมฝีปากของเทมก่อนจะใช้ลิ้นของตัวเข้าไปพัวพันภายในปากของเทม...สัมผัสของแรกที่ผมเป็นคนเริ่มจูบ
มันเป็นแบบนี้นี่เอง
“อื้อ~....”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อเทมที่นิ่งไปตอนนี้กลับรุกผมคืนลิ้นร้อนของเทมเปลี่ยนมาอยู่ภายในโพรงปากผมแทน..สัมผัสของลิ้นที่เกี่ยวพันกันลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกหวิวๆที่ท้องน้อยของตัวเอง
“อื้มมม~....อื้ออ~...อึก!...”ผมสะท้านไปทั้งตัวเมื่อเทมเริ่มดูดปลายลิ้นผมเบาๆก่อนจะเริ่มหนักหน่อวงขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มขาดอากาศหายใจ
“อื้ออออ~...อึก!...”ผมพยายามประท้วงเมื่อผมเริ่มรู้สึกมึนหัวและหายใจไม่ออก
“อ่าาา~...แฮ่ก...”ทันทีที่เทมผละออกผมก็รีบโกยอากาศเข้าปอดในทันที
นึกว่าจะขาดใจตายซะแล้วสิ!!
“อ่าา~...พี่อย่ายั่วผมแบบนี้สิ...เดี๋ยวผมก็อดใจไม่ไหวหรอก”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงกระสันแล้วจ้องมาที่ผมเหมือนหมาป่าที่กำลังจะออกล่าเหยื่อ
“..พี่ไม่ได้...ยั่วสักหน่อย”ผมบอกเทมเบาๆแล้วหันหน้าไปอีกทาง
หน้าของผมตอนนี้ต้องกำลังแดงมากแน่ๆเลย
เขินมากเกินไปแล้วตัวเรา
“ยั่วสิ!..เล่นมาจูบผมก่อนแบบนี้ถ้าแผลไม่เจ็บพี่โดนผมปล้ำไปแล้ว”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาจนผมต้องหันกลับไปจ้องเทมเขม็งด้วยความอายปนเขิน
พูดมาได้ไง...ปล้ำบ้าอะไรเล่า!!!
“...พี่ไม่ยอมง่ายๆหรอก”ผมบอกเบาๆ
“ครับ...อย่ายอมง่ายๆเลยเดี๋ยวพี่จะช้ำแย่ถ้ายอมผมง่ายๆ”เทมพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแล้วจ้องผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“...บ้าเหรอ!”ผมว่าอย่างอายๆ
ช้ำบ้าอะไรเล่า...ผมเป็นผู้ชายนะไม่ใช้ผู้หญิงที่จะช้ำง่ายๆ
เอ๊ะ...รู้สึกว่าที่ผมพูดมันจะไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะ
หลังจากวันนั้นผมก็คอยดูแลเทมตลอดเวลา...เรียกว่าดูแลตลอด24ชั่วโมงเลยล่ะกัน...หมาน้อยเทมวันแรกๆก็ยังไม่เท่าไหร่เพราะยังเจ็บแผลอยู่แต่ประมาณวันที่3ก็เริ่มออกลาย...คำออดอ้อน...ออเซาะมาแบบจัดเต็มจนผมเผลอยิ้มกว้างไปไม่รู้กี่ครั้งแถมยังมีการหยอดคำหวานๆที่ทำเอาผมเขินจนหน้าแดงอยู่เกือบทุกวัน
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผมได้อยู่เทมมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
วันนี้เป็นวันที่หมออนุญาตให้เทมกลับไปพักที่บ้านได้
และก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะอยู่ที่กรุงเทพฯด้วย
ใช่แล้ว...
วันพรุ่งนี้ผมต้องกลับไปทำงานที่เดิมแล้ว
ยิ่งคิดในหัวผมก็ยิ่งสบสนไปหมด
แต่มีความคิดนึงที่ผมคิดมาตั้งแต่วันที่คอยดูแลเทมที่โรงพยาบาลแล้ว...แต่ความคิดนั่นก็ทำให้ผมหนักใจมาจนถึงตอนนี้
ผมไม่รู้ว่ามันจะดีจริงรึเปล่า?
ยังไงก็ตามผมเหลือเวลาคิดเรื่องนี้อีกไม่มากแล้ว
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็ตอนนี้ผมมาถึงห้องของเทมแล้วไงล่ะแถมตอนนี้ก็เป็นเวลา2ทุ่มนิดๆแล้วด้วย
เอาไงดี! เอาไงดี!
นี่ผมควรจะทำยังไงดี?
ถ้าผมทำแบบนั้นเทมจะมองว่าผมง่ายรึเปล่า?
ตอนนี้ผมเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องครัวของเทมด้วยความสับสน
หมับ!
“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งเมื่อถูกเทมกอดจากด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ทำอะไรอยู่ครับพี่นัท?”เทมถามผมก่อนจะจูบเบาๆบริเวณต้นคอผม
“อื้อ~...แค่คิด..อะไรนิดหน่อย”ผมตอนเทมไปตามตรง
ความจริงคิดหนักเลยล่ะ?
สิ่งผมจะทำมันเหมาะสมแน่รึเปล่า?
หรือถ้าเทมไม่ต้องการล่ะ?
แบบนั้นผมก็หน้าแตกน่ะสิ!!
เอาไงดีล่ะนายวรนัตร....คิดมาเกือบอาทิตย์แล้วนะให้ตายสิ!!
จะมาสับสนอะไรในช่วงสุดท้ายเล่า!
เวลาก็จะไม่มีอยู่แล้ว!!!
“คิดอะไรครับ?...พี่เอาเวลาที่เหลือน้อยเต็มทีของเราไปคิดอะไรอยู่ครับ?...ฮื้มมม~...”ผมกระซิบเบาๆก่อนจะเลื่อนมาจูบที่แก้มและไล่ขึ้นไปจนถึงขมับ
จูบได้จูบดีจริงๆเลย
อ่า...ผมควรจะตัดสินใจสักทีใช่ไหม?
“...เทม”ผมกลั้นใจแล้วเรียกคนที่กอดอยู่เบาๆ
“ครับผม”เทมตอบรับทันทีด้วยน้ำเสียงใสๆเหมือนเด็กๆ
“อ่อ...คือ...พรุ่งนี้พี่ก็จะไม่อยู่แล้วนะ”ผมบอกเทมเบาๆ
“...ผมรู้...พี่นัทคงไม่ได้จะขอเลิกผมใช่ไหม?...ผมไม่มีวันยอมหรอกนะ!!!”เทมพูดเสียงเข้มก่อนจะหันผมมาสบตากับเทมที่จ้องตรงมาเขม็ง...ถ้าผมขอเลิกจริงๆผมคงได้โดนอะไรสักอย่างที่เกินคาดเดาแน่ๆเลย
แต่ผมไม่ได้อยากจะเลิกกับเขานี่นา
ไม่มีวันซะล่ะ!!
ผมจะเลิกทำไม?
ในเมื่อผมเวลาที่ได้อยู่กับเทมผมมีความสุขขนาดนี้
“พี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน...พี่ไม่ได้จะเลิกกับเทมหรอกนะ”ผมบอกพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสที่แก้มซ้ายขวาของเทมพร้อมๆกัน
“...งั้น...อะไรล่ะครับ?”เทมถามผมต่อ
“อ่อ...พี่ไม่รู้ว่าสมควรพูดรึเปล่า?”ผมลองหยั่งเชิงดู
“อะไรล่ะครับ?”เทมถามด้วยความสงสัย
“...มันอยากจะไม่ค่อยเหมาะสม”ผมยังพูดต่อไป
“ห๊ะ?”
“...เทมอาจมองว่าพี่ง่าย”
“หื้อ?”
“...และอาจจะรังเกียจพี่”
“หา?”
ตอนนี้เทมมองผมด้วยความสงสัยปนสับสน...เขาอุทานออกมาแค่3ห.เท่านั้น(ห๊ะ หือ หา)...
มันใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย!!!
“แต่ว่า...พี่คิดว่า...อ่อ...”ผมพูดติดๆขัดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัดอย่างห้ามไม่ได้
“เดี๋ยวครับ!...ตกลงพี่ต้องการจะพูดอะไรกันแน่?...ทำไมผมต้องคิดว่าพี่ง่ายด้วย?...และไอ้รังเกียจพี่อีก....พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่จะตายแล้วทำไมผมต้องรังเกียจพี่ด้วยล่ะ?!!”เทมพูดแทรกผมอย่างเหลืออด
“อ่อ...เทม...”ผมพยายามจะพูดอีกครั้ง
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องอีกผมจะจับปล้ำจริงๆด้วย!”เทมบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“อืม...ปล้ำเลย”ผมกลั้นใจพูดออกไปด้วยใบหน้าที่แดงจัดจนตัวเองยังสัมผัสได้
“ห๊ะ?...พะ...พี่นัท....เมื่อกี๊พูดอะไร..นะครับ?”เทมถามผมอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีจนผมสังเกตได้
ประโยคหน้าอายละชอบให้พูดซะจริงๆนะ
ไอ้หมาน้อย!!!
“...มาทำกันไหม?”
...
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วคะ...ตอนนี้นั่งแต่อยู่ตั้งแต่วันเสาร์ลบไปลบมาจนได้ออกมาเป็นแบบนี้แหละคะ
อาจจะทำให้คนอ่านค้างไปนิด(นิดเหรอ?)
เราบอกได้แค่ว่าตอนหน้า...เทมจะได้ครอบครองพี่นัทสมใจอยากแล้วคะ!! :mew1:
ซึ่งฉากncเป็นฉากที่เราพึ่งเคยแต่งแค่ตอนพิเศษวันวาเลนไทน์เป็นครั้งแรกและตอนหน้าจะเป็นครั้งที่2ที่แต่งเป็นจัดเต็มรู้สึกอายๆเขินๆยังไงไม่รู้
จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดนะ
แต่กว่าจะมาลงตอนต่อไปอาจนานสักหน่อยเพราะอาทิตย์หน้ามีสอบแล้วคะ...สอบยาวติดกัน2อาทิตย์(อยากกินหนังสือแทนอาหารจริงๆ)เพราะงั้นกว่าจะมาอัพคงจะนานหน่อยคะ...ตอนแรกกะจะมาทีละครึ่งตอนแต่คิดไปคิดมาคงทำให้ค้างกว่าเดิมเพราะงั้นเลยจะเอามาลงทีเดียวเลยคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะที่ทำให้เราสามารถแต่งตอนต่อๆไปได้
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
อ้อกก ค้างอย่างรุนแรง งอแงเลยทีนี้~
-
:ling1:
จะรอนะคะ ฮือออออออออ
ดีใจที่เรื่องจบลงได้ซักที (นึกว่าพี่นัทจะจากไปโดยไม่บอกเทมซะอีก)
โอ้ยๆๆ ชอบพี่นัทมากกกกกกก คนอะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้ อยากแย่งพี่นัทจากเทมจริงๆ :laugh:
เทมจะให้ไหมคะ? o18
-
อั้ยยย ทำไรกันอ่า 5555
-
หมาเทมของพี่นัท หางกระดิกเลยดิ
เทมคงรีบคลุกวงในแน่นอน รอมานาน
-
สงสัยเราต้องเตรียมหุงข้าวแดงไว้ให้พี่นัทเสียแล้วสิคะเนี่ย หุหุ ก็ลูกสาวจะออกเรือนทั้งทีนี่ค้า~ :laugh3:
-
พี่นัทน่ารักตรง "ปล้ำเลย"
-
น่ารักมากเลยย เป็นกำลังใจให้นะ
-
มาเขินล่วงหน้าก่อนเลย
-
ตะโกนดังๆว่าปล้ำเลยด้วยคน. แหมนี่ไม่เรียกว่าปล้ำแล้ว. จะเริ่มก่อนก็ไม่กล้าล่ะสิพี่นัท. เทมคงหื่นจนลืมแผล. 55555
พอฟื้นขึ้นมาได้แล้วลืมทุกสิ่งรอบตัวเลยนะ. โลกนี้เป็นสีชมพู ว่าแต่กลับไปทำงานที่เก่าก็อาจจะได้เจอกันแค่ช่วงวันหยุดน่ะสินะ
Facetime เอาก็แล้วกันเนอะ :-[. นั่งรอตอนต่อไปค่ะ
-
นัทจะอมตะแล้วได้กินเด็ก 555555
จะรอจ้าา
-
ใครกันเน้อออ
-
รอตอนต่อไป
บอกเลยว่า ค้าง มาก
-
:pig4:
-
กรี๊ดดด พี่นัทของเค้าใกล้จะออกเรือนแล้ว :man1:
คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจใหั o13
-
หูตั้งหางกระดิกเลยนะ เจ้าหมาน้อยเทม
พี่นัท จะโดนกินซะแล้ว 555
ปล. คนเขียน สู้ๆ นะค้า !!!!
-
วรั้ยยยยย จะแซ่บกันแล้วววว :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดด พี่นั๊ท พี่นัทพูดอะไรออกม๊า!!
ทำเราฟินนนนนนน กรี๊ดลั่นบ้านแร้วเนี่ย
เทม! จัดไปอย่าช้า ให้ไวๆๆ
แอบค้าง มาเร็วๆน๊าาาา
-
พี่น้าททททท พูดไรออกป๊ายยยยยย แอร๊ยยยยยเขินแทน :-[
-
จะโดนหมาน้อยปล้ำแย้ววว ระวังหน่อยนะพี่นัท เทมยิ่งขี้หวงพี่อยู่ด้วย ถ้าได้กันไม่อยากจะนึกสภาพหมาน้อยขี้หึงเลย55555555555 น่ารักมากค่ะ ติดตามจ้าา
-
นี่พี่ต้องเตรียมตั้งกล้องสินะคะะะะ
ว้ายๆๆๆๆๆๆ เลือดสำรองอยู่หนายยยยยย
-
อย่ามัวแต่อึ้งดิเทม จัดการเล้ยยย อิอิ
:hao3: :hao3:
-
รอค่ะ. :call:
-
✉ จดหมายฉบับที่ 24✉สัมผัสที่น่าจดจำ
‘...มาทำกันไหม?’
‘...มาทำกันไหม?’
‘...มาทำกันไหม?’
สมองของผม นายธีราทรหรือเทมตอนนี้กำลังประมวลผลอย่างหนักชนิดที่ว่าถ้าเป็นซีพียูเครื่องคงระเบิดไปแล้ว...คำพูดของพี่นัทที่พูดเมื่อกี๊คืออะไร?
ทำอะไรครับพี่?!!!
แถมยังพูดด้วยใบหน้าแดงๆถึงจะก้มมองพื้นก็ตามแต่ผมก็เห็นนะว่าไม่ใช่แค่หน้าแต่ลามไปทั้งตัวทั้งหูทั้งแขน...ชมพูจัดทั้งตัวจนผมเผลอกลืนน้ำลายไปไม่รู้ตั้งกี่อึก
“...อ่อ...พี่หมายถึงทำอาหารเหรอครับ?”ผมถามดู....คำว่า ‘ทำ’ ของพี่นัทไม่มีทางที่จะมีความหมายเดียวกับที่ไอ้ลามกอย่างผมพูดแน่ๆ
ดังนั้นผมต้องใจเย็นเอาไว้
ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่กับพี่นัทตาม
ความจริงผมคิดเอาไว้แล้วถ้าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ผมจับพี่นัทปล้ำแน่...อ๊ะ อ๊ะ...อย่าพึ่งปาอะไรใส่ผมครับ...ก็ตลอดเวลาที่พี่นัทดูแลผมน่ะมันยิ่งทำให้ผมทั้งรักทั้งหลงพี่นัทจนถอนตัวไม่ได้...ความรู้สึกของผมมีแต่เพิ่มขึ้นๆในทุกๆวัน
แล้วยิ่งวันสุดท้ายด้วย
ผมอยากจะสร้างความทรงจำที่พี่นัทไม่มีวันลืมผม....อยากให้พี่นัทรู้ว่าเขาเป็นของผม...ของผมคนเดียวเท่านั้น!!
ดังนั้นผมผิดตรงไหนล่ะที่อยากครอบครองพี่นัท?
“...เทม...พี่รู้ว่าเทมเข้าใจความหมายของพี่”พี่นัทจ้องผมด้วยแววตาที่แน่วแน่เหมือนคนที่ได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว
“...อึก!...”ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก
ความหมายเหรอ?
ถ้าไม่ทำอาหารงั้นก็ทำขนมละมั้ง?
แต่ผมรู้ดีว่าไม่ใช่...
“...พี่นัท...พูดจริงเหรอครับ?”ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“...”พี่นัทไม่ตอบมีเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
“ผม...ไม่ได้มีสติมากพอที่จะให้พี่ปฏิเสธผมกลางคันนะ”ผมบอกพี่นัทไปตามตรงด้วยใจที่เริ่มเต้นถี่รัวอย่างควบคุมไม่ได้...นี่ผมกำลังจะ...
ได้ครอบครองพี่นัทอย่าที่ผมหวังมาตลอดงั้นเหรอ?!!!
“...อืม...ถึงจะรังเกียจยังไงก็ห้ามหยุดนะ”พี่นัทเอ่ยด้วยแววตาเศร้าๆที่ทำให้ผมถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงงงวย
รังเกียจ?
ผมเนี่ยนะ?!!
“ผมจะทำให้พี่รู้ว่าผมรักพี่มากแค่ไหน?...คำว่ารังเกียจพี่ลืมมันไปเลย...ไม่มีวันที่ผมจะนึกหรือแม้แต่จะพูดคำนั้นออกมาต่อหน้าพี่หรอก!!”ผมบอกพี่นัทออกไปตามตรงด้วยน้ำเสียงที่แฝงโมโหนิดๆ
“เทม...ขอบคุณ”พี่นัทบอกผมด้วยรอยยิ้มกว้างที่นานๆทีผมจะได้เห็น
ท่าทางแบบนั้นทำให้สติที่เคยควบคุมได้ขาดผึ่ง
“ทะ...อุ๊บ!...อืมม~...”ผมประกบจูบพี่นัทอย่างดุเดือด...ควานหารสสัมผัสที่แสนหวานของคนตรงหน้าเหมือนคนที่ขาดสติ
“อึก!...อื้ออ~...อือ~...”พี่นัทครางในลำคอก่อนจะเอื้อมมือกำปกเสื้อผมแน่น
อารมณ์ที่เตลิดไปแล้วดูเหมือนว่ามันคงไม่สามารถกลับมาได้ง่ายๆแน่นอน
ลิ้นร้อนของผมเข้าไปในปากของพี่นัทโดยไม่ขออนุญาตเหมือนทุกครั้งก่อนจะเกี่ยวพันลิ้นผมกับลิ้นเล็กๆของพี่นัท...ยิ่งพี่นัทตอบสนองผมกลับมาด้วยท่าทางเขินๆและปลายลิ้นที่สั่นระริกนั่นยิ่งทำให้ผมดูดเม้มริมฝีปากของคนตรงหน้ามากขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“อื้ออ~...อื้ม~...อึก!....อื้อ~”เสียงครางในลำคอดังอย่างต่อเนื่อง...มันช่างกระตุ้นอารมณ์ผมดีจริงๆเลย...ทำไมพี่นัทช่างยั่วยวนผมได้ขนาดนี้นะ
แค่นี้ผมก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
อย่าทำให้ผมหลงพี่ไปมากกว่านี้เลย
“อึก!...อื้มมม~...อื้ออ~...”พี่นัททุบไหล่ผมเบาๆเป็นการย้ำเตือนว่าพี่เขาเริ่มขาดอากาศหายใจแล้ว...ผมเพิ่มแรงสัมผัสมากขึ้นอีกนิดตามอารมณ์ที่กลั้นไม่อยู่ของตัวเองก่อนจะผละออกจากริมฝีปากแสนหวานอันยั่วยวนของพี่นัทด้วยความเสียดาย
“อ่า...แฮ่ก...แฮ่ก....”พี่นัทเซไปพิงกับเคาน์เตอร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆตู้เย็นก่อนจะใช้แขนทั้งสองข้างพยุงตัวเองไว้ไม่ให้ล้มโดยที่พี่เขายังหันหน้ามาทางผมอยู่...แถมยังจ้องโกรธๆอีกด้วย
“...โกรธเหรอครับ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงอ้อนๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้พี่นัทแล้วค่อยๆใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆที่แก้มแดงๆของพี่นัท
“...ใครให้เล่นแบบนี้เล่า!...นึกว่าจะขาดใจตายแล้วซะอีก!”พี่นัทพึมพำด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
“ไม่ตายหรอกครับ....แต่ถ้าสลบผมจะเป็นคนผายปอดเอง”ผมบอกด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“บ้า!”คำด่าที่น่ารักหลุดออกมาจากปากพี่นัท
ผมละชอบท่าทางเวลาเขินของพี่นัทที่สุดเลย
“ผม...ทำต่อเลยได้ไหมครับ?”ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วกระซิบข้างๆหูของพี่นัทเบาๆ
“...ที่เตียงได้ไหม?”พี่นัทพยักหน้าแล้วเอ่ยถามผม
อ่า...พี่นัทของผมน่ารักสุดยอดเลย
“ได้สิครับ”ผมบอกด้วยรอยยิ้มก่อนที่ผมจะ...
หมับ!
“อ๊ะ!...เทม...ปล่อยพี่...”พี่นัทสะดุ้งเอาแขนโอบคอผมอย่างอัตโนมัติเมื่อผมอุ้มพี่นัทด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว...
หนักไหม?
ก็มากกว่าผู้หญิง...แต่ไม่ได้เหลือบากกว่าแรงของผมหรอก
“อย่าดิ้นสิครับ...เดี๋ยวตกนะ”ผมกระซิบบอกพี่นัทก่อนจะก้มลงหอมแก้มเนียนๆที่ขึ้นสีจนน่าสัมผัสของคนในอ้อมแขนไปสองสามที
สองเท้าของผมเร่งมาจนถึงห้องนอน
ตุบ!
ผมวางพี่นัทลงอย่างเบามือก่อนจะขึ้นคร่อมพี่เขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
เสียงหัวใจสองดวงดังขึ้นถี่รัวจนไม่รู้ว่าเสียงไหนเป็นของใคร...
ตอนนี้ผมกำลังจะสำลักความสุข
อีกไม่กี่อึดใจผมจะได้ครอบครองพี่นัท
พี่นัทของผม!!
“พี่นัท...ผมจะทำให้คืนแรกของเราดีที่สุด”ผมบอกพร้อมรอยยิ้มก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปาสีชมพูที่น่าสัมผัสของพี่นัท
“..อืม~...มามีความสุขด้วยกันนะ”พี่นัทตอบผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะโอบคอผมไปประจบจูบ
“อือ!...อื้ม~...อ่า~...”พวกเราจูบกันสักพักก่อนที่ผมจะผละออกมาเพื่อให้พี่นัทได้พักหายใจ...แต่ระหว่างรอผมก็ไม่อยู่เฉยหรอกนะ...ผมค่อยๆเริ่มจูบตั้งแต่หน้าผากลงมาที่จมูกเลื่อนลงมาถึงปลายคางแล้วขยับไปที่คอขาวเนียนที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูเพราะอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้น
“อ๊ะ!...เทม...อื้อ~...”ผมใช้ลิ้นลากยาวลงมาตลอดแนวลำคอก่อนจะเม้มเบาๆบริเวณต้นคอของพี่นัท
“พี่นัท...ผมทำรอยได้ไหมครับ?”ผมเองหน้าขึ้นไปถามพี่นัทที่ตอนนี้นอนปรือตาจ้องมองผมดูด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย
“...อย่าเยอะมากนะ”
สิ้นคำอนุญาติผมก็ก้มลงไปดูดเม้มตามต้นคอขาวจนเกิดรอยแดงจางๆไล่มาเรื่อยๆจนถึงหัวไหล่โดยที่มือผมก็ทำการปลดเสื้อเชิตของพี่นัทออกจนผมเห็นผิวขาวๆภายใต้เสื้อผ้าอย่างหลงใหล
“อื้อ!...อย่ามอง...พี่อาย...”พี่นัทพึมพำก่อนจะพยายามเอามือปิดร่างกายของตัวเองแต่มีเหรอที่ผมจะยอมให้พี่นัททำแบบนั้น
หมับ!
“ให้ผมเห็นเถอะครับ...พี่นัทสวยมาก...ยิ่งอยู่บนเตียง...พี่สวยสุดๆเลย”ผมรวบมือทั้งสองข้างของพี่นัทขึ้นเหนือหัวด้วยมือข้างเดียวก่อนจะก้มลงไปชิมยอดอกเม็ดสวยสีชมพูที่อยู่ตรงหน้า
“อ๊ะ!..เทม...อื้อ~...อ่า!...”เสียงพี่นัทครางกระเส่ายิ่งทำให้ลิ้นร้อนๆของผมขบเม้มยอดอกพี่เขาแรงขึ้นโดยที่มืออีกข้างของผมก็กำลังเล่นกับยอดอกสีชมพูของพี่นัทอยู่อย่างเมามัน
“อื้อ~...อ๊ะ!...อ๊า~...อื้มมม~...”พี่นัทครางยาวเมื่อผมลากลิ้นลงมาถึงหน้าท้องขาวเนียนของพี่เขา...เสียงครางของพี่นัททำให้แก่นกายผมตื่นขึ้นมาจนคับกางเกงไปหมด
แต่ผมต้องอดทนไว้...ถ้าผมเข้าไปตอนนี้พี่นัทแย่แน่ๆ
ครั้งแรกของพวกเรา...
มันต้องดีที่สุด!!
“อ่า!....พี่นัท...พี่เซ็กซี่ชะมัดเลย”ผมละออกจากผิวขาวเนียนบริเวณหน้าท้องของพี่นั่นก่อนจะมองใบหน้าของพี่นัทที่ตอนนี้ปรือตามองผมด้วยร่างกายที่สั่นนิดๆเหมือนกับลูกกวาง
“..บ้า!...พี่ไม่ใช้ผู้หญิง..”พี่นัทบอกผมด้วยสีหน้าอายๆ
จุ๊บ!
“ผมรู้อยู่แล้ว...พี่สุดยอดกว่าผู้หญิงตั้งเยอะ”ผมจูบเบาๆที่แก้มของพี่นัทก่อนจะบอกด้วยรอยยิ้ม
“...อื้อ~...ลามก..อ๊ะ!...อย่ากัด...อื้ม~...”พี่นัทพึมพำสลับครางเมื่อผมเริ่มดูดเม้มหัวไหล่อีกข้างพร้อมกับทำรอยไว้จนทั่วไปหมด...ผิวขาวๆของพี่นัทมันช่างน่าทำให้เป็นรอยเหลือเกิน
ผมอยากจะสร้างรอยไว้ในทุกๆที่...บอกให้ทุกคนที่เจอพี่นัทได้รู้ว่าพี่เขาเป็นของผมดังนั้นห้ามใครก็ตามมายุ่งเด็ดขาด
“...พี่นัท...จุ๊บ...อืม~...พี่นัท...จุ๊บ...ทำไมพี่ยั่วผมขนาดนี้นะ...”ผมพรมจูบไปตามหน้าอกพี่นัทก่อนจะเลื่อนมาถึงกางเกงทำงานขายาวที่พี่นัทชอบใส่อยู่เป็นประจำ
“ทะ...เทม”พี่นัทเรียกผมด้วยเสียงสั่นๆ
“ผมต่อนะครับ”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่นัทพร้อมถามคำถาม
“...อืม..”พี่นัทตอบรับเสียงเบาแต่ยังไงก็ถือว่าพี่นัทอนุญาตแล้ว...ผมถอดกางเกงพี่นัทออกอย่างรวดเร็วก่อนจะ...
“อื้อ!...อ๊ะ!...เทม...อ๊า~...ไม่...”พี่นัทครางเสียงดังพร้อมกับพยายามผลักหัวผมที่กำลังอมแก่นกายที่ตื่นตัวของพี่นัทไว้ในปากของตัวเอง
ผมค่อยๆขยับปากเพิ่มความเร็วขึ้น...ถามว่ารังเกียจไหม?
ไม่เลยสักนิด!!
แม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกที่ผมใช้ปากให้ใครก็ตามที
แต่สำหรับพี่นัท...ผมรู้สึกดีเสมอที่สามารถทำให้พี่นัทหน้าแดงจัดและครางด้วยเสียงเปี่ยมสุขเมื่อถูกผมสัมผัสแบบนี้...ท่าทางของพี่นัทที่ครางลั่นแล้วสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่านยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากจะเข้าไปในตัวพี่นัทซะเดี๋ยวนี้
อยากให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของพี่นัทมากกว่านี้อีก!
“อ๊า!...เทม...อืม~...ปล่อย...อ๊ะ!....มัน...อื้อออ~...”พี่นัทครางไม่เป็นภาษาเมื่อผมใช้ปลายลิ้นเลียตั้งแต่ส่วนโคนจนถึงปลายอย่างเชื่องช้า...ใบหน้าที่เชิดขึ้นด้วยความเสียวซ่านยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“อื้ออออ~...อ๊ะ!...เทม....อื้ม~...อ่า!...เทม...อึก!...”เสียงของพี่นัทที่ครางกระสั่นแล้วเรียกชื่อผมยิ่งทำให้ผมเร่งความเร็วในการขยับปากของตนเองมากขึ้น
“ซี๊ดด~...เทม...พี่จะ...อื้อ!...อ่า~...”เสียงครางหวานของพี่นัทยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากมือที่ผลักผมตอนนี้กลับขย้ำเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของผมแน่นแล้วซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน
ผมรู้ว่าพี่นัทใกล้จะปลดปล่อยแล้ว
ดังนั้นผมเลยเร่งความเร็วขึ้นอีกนิด
“อ๊ะ!...อ๊ะ~...เทม....ไม่...อื้อ~...ออกมา...อ๊ะ!...พี่จะ...อื้ออ~...”เสียงพี่นัทครางแล้วพยายามผลักหัวผมออกครั้ง...แก่นกายพี่นัทกำลังกระตุกเบาๆภายปากผมเป็นสัณญาณว่าพี่นัทใกล้เสร็จแล้ว
แต่ผมจะไม่ยอมถอนปากออกหรอกนะ
บอกแล้วไงว่าครั้งแรกของพวกเรามันต้องดีที่สุดน่ะ
“อ๊ะ!...เทม...พี่ไม่...อึก!...ไหว...อ๊ะ~..อ๊าาาาาาา~”พี่นัทครางยาวก่อนจะเกร็งตัวกระตุกเล็กน้อยแล้วปลดปล่อยออกมาภายในปากผม
“...อื้มม~...อึก!...อ่า~”ผมกลืนน้ำที่พี่นัทปล่อยออกมาจนหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพี่นัทที่จ้องผมด้วยความตกใจ
“ทะ...เทม..”
“ครับ?”
“เทม...กลืนมัน?”พี่นัทถามด้วยเสียงสั่นๆพร้อมกับเบิกตากว้าง
“อ้อ...ก็ของพี่นัทนี่...ครั้งที่แล้วไม่ได้ชิมด้วย”ผมบอกออกไปตามตรง
“จะบ้าเหรอ...มันสกปรก”พี่นัทบอกผมอีกครั้ง
“ไม่นิ...ก็ของพี่นัทนี่นา”ผมยิ้มแล้วตอบกลับไป
ฉ่า!
ผมรู้สึกว่าได้ยินเสียงหน้าพี่นัทไหม้นะ
น่ารักจริงๆ
“งั้นต่อไป...ตาผมปลดปล่อยบ้างนะครับ”ผมเอ่ยรอยยิ้มก่อนจะเริ่มถอดเสื้อและปลดกางเกงของตัวเองออกจาร่างกายผมเปลือยเปล่าเช่นเดียวกับพี่นัท
“...เทม”พี่นัทเรียกชื่อผมเบาๆโดยที่สายตาของพี่เขามองมาที่น้องชายผมที่ตื่นตัวจนเกือบสุดด้วยสีหน้าหวาดๆแถมเสียงที่เปล่งออกมายังสั่นๆอีกด้วย
เห็นแล้วผมก็อดสงสารไม่ได้
แถมของผมมันก็ไม่ใช่เล็กด้วย
“...ให้ผมหยุดไหมครับ?”ผมกลั้นใจถามคำถามที่ผมไม่อยากจะพูดมากที่สุดออกไป
ถึงจะเคยบอกว่าผมจะไม่ยอมหยุดแต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน
พี่นัทที่มองมาด้วยท่าทางแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนผมกำลังเอาเปรียบพี่นัทงั้นแหละ
“...ไม่...ทำต่อนะ”พี่นัทส่ายหน้าพร้อมกับพึมพำด้วยสีหน้าที่แดงจัด
“ขอบคุณครับ...”ผมยิ้มให้พี่นัทก่อนจะประกบปากจูบพี่นัทอีกครั้ง
“อื้อ!...อื้มม~...”ครั้งนี้พี่นัทเปิดปากรับผมเข้าไปภายในอย่างง่ายดายโดยที่ผมไม่ต้องทำอะไรมามากเหมือนที่ผ่านมา...ดูท่าพี่นัทจะเป็นคนที่เรียนรู้เร็วน่าดูนะเนี่ย
แบบนี้ผมก็แย่สิ!!
“...อึก!...อื้อ~...”เสียงครางของพี่นัทดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อลิ้นของผมสัมผัสกับลิ้นของพี่นัทก่อนที่พี่เขาจะปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามที่ผมชักนำ
“อื้มมม~...อื้ออ~..”ผมเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นจนเกือบจะสุด...สัมผัสที่ผมได้รับมันเหมือนยาเสพติดชะมัด
พอได้แล้วอยากได้อีก
อยากสัมผัสริมฝีปากนิ่มๆของพี่นัทแบบนี้ตลอดไป
“...อื้ออ~...อ่า!...เทม...อื้อ~...พอก่อน...อื้อ!...”พี่นัทหันหน้าหนีผมพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงหอบๆที่แสนเซ็กซี่...ผมละออกจากริมฝีปากของพี่นัทแล้วเปลี่ยนไปจูบตามแก้มเนียนไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงต้นคอและหัวไหล่ขาว...
“อ๊ะ!...อื้อ~...เทม...อ๊ะ~...”
ทุกทีที่ผมสัมผัสผมจะทิ้งรอยจางๆไว้จนทั่วจนร่างกายของพี่นัทตอนนี้มีแต่รอยที่ผมสร้างขึ้นอยู่เต็มไปหมด....
ยิ่งเห็นยิ่งได้อารมณ์สุดๆ
ไม่ไหวแล้ว
ผมอยากจะเข้าไปในตัวพี่สุดๆไปเลย
“พี่นัท...อ่า~...หันหลังหน่อยครับ”ผมบอกพี่นัทก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโลชั่นที่วางอยู่ภายใน...ผมว่ามันใช้แทนกันได้นะ
ยังไงตอนนี้ผมก็คงไม่วิ่งลงไปซื้อใหม่หรอก!!
“...”พี่นัทไม่ตอบอะไรเพียงแค่ทำตามที่ผมบอกโดยหันหน้าเข้ากับหัวเตียง...
“อ๊ะ!...เทม...”พี่นัทสะดุ้งเมื่อผมใช้มือสัมผัสสะโพกพี่นัทก่อนจะดึงเข้าหาตัวเอง...ผมขยับสะโพกพี่นัทให้ตั้งขึ้นโดยชันเข่าอยู่บนเตียงโดยที่หน้าพี่นัทตอนนี้ก้มงุดๆอยู่ที่หมอนใบโต
“...ผมเริ่มนะครับ”ผมบอกเบาๆก่อนจะค่อยๆจับแก้มก้นของพี่นัทที่แสนจะนิ่มให้แยกออกจากกันเบาๆจนเห็นช่องทางสีชมพูสวยที่ปิดสนิทอยู่ตรงหน้า
“ซี๊ดด~...อ่า!...แค่ผมเห็นผมก็แทบเสร็จแล้ว...พี่จะยั่วผมไปถึงไหนครับ”ผมถามพี่นัทอย่างไม่จริงจังก่อนจะบีบโลชั่นที่ช่องทางของพี่นัทและที่ปลายนิ้วของตัวเอง
“อ๊ะ!...เจ็บ!...เทม...อื้อ!...เจ็บ!”พี่นัทร้องลั่นเมื่อผมใส่นิ้วแรกเข้าไปในช่องทางที่รัดแน่นนั่น
“อ่า!...พี่นัท...อย่ารัดแบบนั้น...ผ่อนคลายหน่อยครับ”ผมบอกพี่นัทโดยพยายามข่มกลั้นอารมณ์...แค่ผมคิดว่าจะได้เข้าไปในช่องทางที่บีบรัดแน่นขนาดนี้ก็ทำเอาผมเกือบจะเสร็จรอมร่อเลย...น่าอายชะมัด
“อื้อ~...ทำไม่...อึก!...เป็น...เจ็บ!...เทม...อึก...พี่เจ็บ!...”พี่นัทบอกผมด้วยเสียงสั่นๆที่เหมือนจะร้องไห้
“พี่นัท...ใจเย็นๆ...อย่ากลั้นหายใจครับ”ผมบอกพี่นัทก่อนจะให้อีกมือนึงกุมแก่นกายที่เริ่มตื่นตัวอีกครั้งนึงของพี่นัทแล้วเริ่มขยับเบาๆ
“อ๊ะ!...อื้ม~...เทม...อื้อ~...อึก!...เทม....”พี่นัทครางแล้วก้มหน้าลงกับหมอนใบใหญ่เหงื่อตามร่างกายค่อยๆพุดขึ้นมาตามความร้อนของอารมณ์และร่างกายที่พุ่งทยานขึ้นเรื่อยๆ
“...ซี๊ดด~...แบบนั้นแหละพี่นัท...เยี่ยมเลย...อ่า!...”ผมค่อยๆขยับนิ้วเมื่อพี่นัทเริ่มผ่อนคลายก่อนจะค่อยๆเพิ่มนิ้วอีกนิ้วนึงแล้วขยับเข้าออกเร็วขึ้น
“อ๊ะ!...อื้อออ~...อ่า!...เทม....อืออ~...”พี่นัทครางไม่เป็นภาษาร่างกายก็สั่นระริกอย่างหน้าแกล้งเมื่อผมสอดนิ้วที่สามเข้าไปภายในช่องทางที่เริ่มผ่อนคลายก่อนจะค่อยๆขยับช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้น
“อื้ออ~...เทม....อ๊ะ!...อ๊ะ!...อ๊าาา~...ตรงนั้น...อื้ออ~...”พี่นัทครางแล้วส่ายหน้ารัวๆด้วยความเสียวซ่านเมื่อนิ้วผมครูดเข้ากับจุดกระสั่นที่ทำให้พี่นัทถึงกับแข้งขาอ่อนแรงจนผมต้องกระชับสะโพกของพี่นัทให้ตั้งขึ้นไว้
“อื้อ!...อ๊ะ!...อ่า~...อย่า...มัน...อ๊ะ~...”ผมแกล้งพี่นัทโดยใช้นิ้วกดเข้าจุดที่พี่นัทถึงกลับครางลั่นด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน
ท่าทางของพี่นัทที่เม้มปากแน่นครางในลำคอด้วยความเสียวซ่าน...ใบหน้าเชิดขึ้นหน่อยๆมันช่างเย้ายวนจนผมไม่อยากจะรออีกต่อไปแล้ว
“อ๊ะ!...เทม...พี่...อ๊ะ!...อื้อ~...พี่จะ...อื้อ~...”พี่นัทบอกพร้อมกับเสียงครางหวานแต่ผมพอจะจับคำพูดได้นะ
“พี่จะเสร็จแล้วเหรอครับ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงที่กำลังสนุก
บอกตามตรงตอนนี้ผมรู้สึกสนุกสุดๆเลยล่ะ
ทั้งน้ำเสียง…
สีหน้า...ท่าทาง...ผมอยากเห็นมากกว่านี้อีก!!
“อ๊ะ!...เทม...อื้อ~...เทม...”ยิ่งพี่นัทครางชื่อผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเร่งมือที่กุมแก่นกายที่ตื่นตัวของพี่นัทเร็วมากขึ้นเท่านั้นโดยที่นิ้วที่อยู่ภายในช่องทางที่รัดแน่นนั่นก็ยังคงขยับเข้าออกอย่างต่อเนื่อง
“อ่า!...พี่นัท...พี่นัท...”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าแล้วขยับมือเร็วขึ้นๆ
“อ๊ะ!...อ๊ะ~...เทม...พี่...อื้อ!...อ๊ะ!...อื้ออออ~”พี่นัทครางเสียงกระเส่าก่อนจะกระตุกตัวเบาๆแล้วปลดปล่อยทุกอย่างออกมาเต็มมือผม
“แฮ่ก...แฮ่ก...เทม...”หน้าพี่นัทตอนนี้ซุกอยู่กับหมอนด้วยความเหนื่อยหลังจากที่พึ่งได้ปลดปล่อยครั้งที่สองไป
“ผมจะเข้าแล้วนะครับ”ผมบอกเบาๆก่อนจะดึงนิ้วที่อยู่ภายในออกมาแล้วจับแก่นกายตัวเองจ่อที่ช่องทางสีชมพูดที่กำลังขมิบรัวอยู่
“อ๊ะ!...เทม...เจ็บ...อึก!...พี่เจ็บ!!...”พี่นัทสะดุ้งพร้อมกับเกร็งช่องทางแน่นจนผมเข้าต่อแทบไม่ได้
“ซี๊ดด!...พี่นัท...อ่า~....ผ่อนคลายหน่อยครับ...ผมเข้าไม่ได้...อืม~...”ผมบอกพี่นัทก่อนจะซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่านจากการบีบรัดของช่องทางด้านหลัง
“อึก!...เทม...อ๊ะ!...เจ็บ!...อื้อ~...พี่เจ็บ!”พี่นัทหันหน้ามองผมแล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“พี่นัท...ถ้าผมเข้าตอนนี้พี่เจ็บแน่ๆ...ผมไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมเอาออกก่อนดีกว่า”ผมบอกพี่นัทก่อนจะค่อยๆเอาแก่นกายที่พึ่งเข้าได้นิดเดียวออกมา
ความจริงผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก
แต่ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของพี่นัทแบบนี้
เสียงที่ครางว่าเจ็บผมก็ไม่อยากได้ยิน
โดยเฉพาะเป็นผมที่เป็นคนที่ทำให้พี่เจ็บด้วย
ผมไม่ชอบ
“อ๊ะ!!...พี่นัท...อย่ารัดแบบนั้น...อ่า~...ผมออกไม่...ได้”ผมบอกด้วยน้ำเสียงติดขัดเมื่อแก่นกายที่ผมกำลังจะเอาออกถูกช่องทางของพี่นัทขมิบรัดแน่นจะขยับไม่ได้
“อึก!...ไม่...อย่าเอาออก...เข้ามา...พี่ไม่เป็นไร..อึก!...เข้ามานะ...”พี่นัทหันมาพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนจนผมต้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“...ผมไม่อยากให้พี่เจ็บ”ผมบอกไปตามตรง
“แต่พี่...อยากเป็นของเทม...ทำให้พี่เป็นของเทมได้ไหม?”พี่นัทสบตากับผมด้วยแววตาที่สั่นระริกพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ผม...
สวบ!!
“อ๊าาา~...อึก!...”พี่นัทร้องลั่นเมื่อผมแทรกแก่นกายที่คาไว้เข้าไปจนสุดทีเดียวมิดลำ
“ซี๊ดด~...รัดแน่นสุดๆ...”ผมพึมพำด้วยความพอใจ
ขนาดแช่เอาไว้เฉยๆยังรัดซะขนาดนี้ถ้าขยับผมคงได้เสร็จจริงๆแน่
“อ่า!...เทม...”
“พี่นัท....เจ็บมากไหมครับ?”ผมขยับร่างกายให้ตัวเองขึ้นคร่อมพี่นัทก่อนจะกระซิบถามเบาๆที่ข้างหูของพี่เขา
“อึก!...นิดหน่อย...”พี่นัทกลั้นใจตอบผมทั้งๆที่น้ำตายังไหลออกมาจาดวงตาคู่สวยของพี่นัทไม่ขาดสาย
ผมรู้ว่ามันไม่ใช่แค่นิดหน่อยหรอก...แต่พี่นัทไม่อยากให้ผมเป็นห่วงถึงได้ตอบมาแบบนี้
“ผมรู้ว่าพี่โกหก...แต่ก็ขอบคุณครับ”ผมบออกพร้อมกับจูบเบาๆที่ขมับพี่นัท
“อึก!...เทม...จะแช่...อีกนานไหม?”พี่นัทหันมาถามก่อนจะหันมามองผมนิ่งๆ
“ก็ผมกลัวพี่เจ็บ”ผมตอบด้วยน้ำเสียงขี้เล่นพร้อมรอยยิ้ม
“...ไม่เจ็บแล้ว”พี่นัทบอกผมเบาๆจนเหมือนเป็นคำพึมพำ
“ถือว่าอนุญาตแล้วนะครับ...ฟอดด~”ผมบอกเสียงใสแล้วก้มลงไปหอมแก้วเนียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออีกครั้งก่อนจะค่อยๆขยับเบาๆ
สวบ! สวบ! สวบ!
“อ๊ะ!...อ๊ะ!...อื้อ~...อ๊ะ!....เทม...อ่า!...เทม...อ๊ะ~...”พี่นัทครางดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมค่อยๆใส่แรงที่ขยับมากขึ้นๆจนพี่นัทตัวโยกคลอนไปตามแรงกระแทกของผม
“อื้อ~...อ๊ะ!...เทม...อื้ม~...อ๊ะ!...อื้อออออ~”พี่นัทครางยาวเมื่อผมจะสะโพกพี่นัทแน่ก่อนจะกระแทกเข้าไปเร็วๆซ้ำๆจนครูดเข้ากับจุดกระสันของพี่เขา
“อ่า!...พี่นัท...ซี๊ดด~...อย่ารัดแน่น...อึก!...ผมยังไม่อยากเสร็จ...”ผมบอกไปตามตรงก่อนจะใส่แรงเพิ่มเข้าไป...ผมถอดแก่นกายออกมาจนเกือบหลุดก่อนจะกระแทกเข้าไปเร็วจนพี่นัทครางไม่เป็นภาษา
“อ๊ะ!...เทม...อื้ออ~....อ๊ะ!...แรงไป...อ๊ะ!...เบา...อื้อออ~...อ่า!...”ยิ่งผมได้ยินเสียงพี่นัทครางด้วยน้ำเสียงเปี่ยมสุขแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ผมสวนกระแทกเข้าไปเร็วกว่าเดิมจนร่างของพี่นัทบิดเร้าๆอย่างยั่วยวน
ผมไม่เคยมีเซ็กที่มีความสุขขนาดนี้มาก่อน
มันเหมือนได้ถูกเติมเต็มจนล้น
ช่องทางที่บีบรัดตัวตนของผมแน่นอย่างกับตอบรับสัมผัสที่ผมมอบให้ด้วยความเต็มใจมันยิ่งทำให้รู้สึกดีแบบสุดๆ
“อื้มม~...อ๊ะ!...อื้อออ~...อ๊ะ!...อ่า!...เทม...อื้ออ~...”
ผมอยู่ในตัวพี่นัท....ตอนนี้พี่นัทเป็นของผม
เป็นของผมเท่านั้น!
เป็นของผมคนเดียว!!
-
ต่อค่ะ
“อ่า!...พี่นัท....อื้อ~...พี่นัทของผม...ซี๊ดด~...”ผมหลับตาลงพร้อมกับกระแทกเข้าไปซ้ำๆ...ผมจดจำทุกจุดที่ทำให้พี่นัทรู้สึกดีได้
“อ๊ะ!...เทม...อื้อ~...อย่า...เลีย...อื้อ~...”พี่นัทสะดุ้งนิดๆเมื่อผมลากลิ้นยาวตามแผ่นหลังเนียนของพี่เขาด้วยความหลงใหล
ผมทั้งดูดเม้มจนเกิดรอยจางๆไปทั่วแผ่นหลังโดยที่ท่อนร่างผมก็ยังคงขยับไม่หยุด...ยิ่งพี่นัทครางมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งกระแทกเข้าไปถี่เร็วมากเท่านั้น
“อ๊ะ!...เทม...พี่...อ๊ะ!...พี่จะ...อื้ออ~...”ช่องทางของพี่นัทกระตุกถี่ๆพร้อมกับเสียงครางหวานเป็นสัณญาณว่าพี่นัทใกล้จะเสร็จอีกครั้งแล้ว
“เดี๋ยวครับพี่นัท...อ่า!...รอผมก่อน”ผมบอกพี่นัทเบาๆก่อนจะถอนแก่นกายออกมาที่เดียวจนหลุดออกจากช่องทางสีชมพูที่น่าหลงใหล
หมับ!
พรึ่บ!
“อ๊ะ!....เทม”พี่นัทสะดุ้งอีกครั้งเมื่อผมพลิกตัวพี่นัทให้หันหน้ากลับมาทางผมอีกครั้งก่อนที่ผมจะใช้มือนึงยกขาพี่นัทให้สูงขึ้นจนเห็นช่องทางสีชมพูสวยแล้ว...
สวบ!
“อื้อออ~...”พี่นัทครางยาวเมื่อผมสอดกายเข้ามาทีเดียวจนสุด
“ซี๊ดดด~...ทำไมรัดแน่นแบบนี้ละครับ...อ่า!...”ผมบอกพี่นัทเบาๆก่อนจะค่อยๆขยับแก่นกายเข้าออกจากช้าๆจนแปลเปลี่ยนเป็นความเร็วที่ทำให้พี่นัทสบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊ะ!...อื้ออ~...อื้มมม~...เทม...อ๊ะ!...อื้อ!...”
ทั้งเสียงและสีหน้าของพี่นัทในตอนนี้ยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์เพิ่มขึ้นอีก...พอเปลี่ยนมาทำท่านี้แล้วผมรู้สึกดีชะมัด....แค่ได้เห็นใบหน้าแดงๆที่ขึ้นสีจัดสะบัดไปมาด้วยแรงอารมมณ์ที่ผมเป็นคนสร้างมันก็ทำให้ผมอดใจไว้ไม่ไหวที่จะกระแทกแรงขึ้นๆ
“อ๊ะ!...เทม...อื้มม~...เร็วปะ...อื้อ!...”พี่นัทครางไม่เป็นภาษาเมื่อผมเพิ่มแรงการสอดใส่ให้เร็วมากขึ้นจนร่างกายของพี่นัทสั่นด้วยแรกกระแทกของผม
“อ่า~...พี่นัท....พี่เป็นของผม...อื้อ!...ของผมเท่านั้น...”ผมใช้มือนึงสัมผัสกับแก้มที่ขึ้นสีของพี่นัทแล้วลูบเบาๆ
“อ๊ะ!...อื้อ~...เทม...อื้อออ~...พี่เป็น...อ๊ะ!...ของเทม...อึก!”เสียงที่เปร่งออกมาจากปากพี่นัทพร้อมกับใบหน้าของที่นัทที่ถูกับมือที่ผมสัมผัสเมื่อกี๊เบาๆ
จะยั่วผมไปถึงไหนครับพี่?!!
“ถ้ายังไม่เลิกยั่ว...พรุ่งนี้พี่ไม่ได้กลับแน่น...อึก!...ซี๊ดด~...พี่นัท...”ผมบอกพี่นัทพร้อมกับก้มลงไปเลียยอดยกสีชมพูที่แข็งเป็นไตทั้งสองข้างสลับกันไป
“อื้อออ~...เทม...ไม่ไหว....อ๊ะ!...พี่จะ...อื้อ~...อึก!...”พี่นัทสบัดหน้าแรงๆก่อนจะครางออกมาด้วยอารมณ์ที่ใกล้จะปลดปล่อยแล้ว
“อ่า!...อีกนิดพี่นัท....ผมจะเสร็จแล้ว...ซี๊ดด~...”ผมกระแทกเข้าออกถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆ
อารมณ์ในกายกำลังจะปะทุออกมาในอีกไม่นาน....ร่างกายของพี่นัทมันช่างสุดยอดจนผมไม่อาจหาคำอะไรมาบรรยายได้เลยจริงๆ
“อ๊ะ!...อ๊ะ!...เทม...อื้อ!...”
“ซี๊ดด~...พี่นัท...อื้ม!...”
“อ๊ะ!...อ๊าาาาาา~”
“อื้ออ~...ซี๊ดดดด~”
ร่างของพวกเรากระตุกขึ้นพร้อมกับที่พี่นัทปลดปล่อยออกมาเลอะทั้งหน้าท้องผมและหน้าท้องของตัวเอง....ส่วนผมก็ก็ได้ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางของพี่นัท...น้ำผมมันออกมาเยอะมากจนพอผมถอนแก่นกายออกมาก็เห็นน้ำของตัวเองไหลออกมาจนเปอะสะโพกพี่นัทไปหมด
“อึก!...”ผมกลืนน้ำลายกับภาพตรงหน้า
ผมละอยากจะทำอีกรอบซะจริงๆ
ให้ตาย...คนอะไรทำไมถึงยั่วยวนผมได้ขนาดนี้นะ!!
“...เทม”พี่นัทเรียกผมเบาๆ
“ครับ”ผมหันไปหาพี่นัทที่ปรือตามมองผมก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่นเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“...อ่อ...ดีไหม?”พี่นัทพึมพำแล้วสบตากับผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
ดี...?
“อะไรดีครับ?”ผมถามพี่นัทกลับไปตามตรง
“อ่อ...ก็...ที่ทำกับพี่...ดีไหม?”พี่นัทหลบสายตากับผมก่อนจะพึมพำด้วยใบหน้าที่แดงจัด
หมับ!
“ดีที่สุดเลยครับ”ผมคว้าตัวพี่นัทมากอดแน่นแล้วกระซิบๆที่หูเบาๆ
“แล้วพี่ละ...ดีไหม?”ผมถามพี่นัทกลับบ้าง
“...ดีสิ...ดีมากเลย”พี่นัทตอบผมก่อนจะพลิกตัวมาซุกกับอกผม
ผมกอดพี่นัทแน่นโดยที่ในหัวมีแต่ความคิดที่อยากให้เวลาเดินช้าลงอีกหน่อย
อย่าพึ่งพรากเอาความสุขของผมไปเลย
ขอเวลาอีกหน่อยเถอะ
ผมยังไม่พร้อมที่จะให้พี่จากผมไปในตอนนี้
ได้โปรดเถอะ
.......................................................................................
สวัสดีคะ
หายหน้าหายตาไปสักพัก(ประมาณอาทิตย์นึงได้)พึ่งสอบวิชาแรกเสร็จค่ะ :hao5:
ตอนแรกกะจะรอสอบเสร็จแล้วค่อยอัพแต่ก็เห็นใจคนรอคะรู้ว่ามันค้างมาก
สำหรับตอนนี้ใช้เวลาแต่งนานมากคะยอมรับตรงๆเลย...กว่าจะแต่งได้แต่ละบรรทัดมันช่างยากลำบากจริงๆค่ะอารมณ์ก็ช่างบิ้วได้ยากเหลือเกินแถมเรายังอยากเขียนในด้านของเทมที่มีอารมณ์หื่นกับพี่นัทอยู่มากเลยยิ่งทวีความอยากของการเขียนมากขึ้นไปอีก
อ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างช่วยคอมเม้นท์บอกได้เลยนะคะจะค่อยๆปรับไปเรื่อยๆ
ncครั้งที่2...แต่งเองเขินเองสุดๆต้องหาเวลาที่อยู่คนเดียวแต่งไม่งั้นแต่งไม่ออกจริงๆ
หวังว่าจะถูกใจทุกคนนะคะ
เจอกันครั้งหน้าคงจะเป็นหลังสอบเสร็จ...สักเสาร์หน้าจะมาลงให้นะคะ
เจอฉากสวีทแล้วต่อไปคงเป็นฉากแยกจาก...ไม่ค่อยชอบแต่งแต่ถ้าไม่แต่งก็ไม่ได้อีก(อ้าว)
ยังไงก็ช่วยติดตามความรักของน้องเทมและพี่นัทต่อไปด้วยนะคะว่าจะจบลงอย่างไรเหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ว(จากที่วางแผนไว้)
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและทุกๆคอมเม้นท์ที่ทำให้เราแต่งเรื่องนี้มาได้ไกลขนาดนี้นะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ :mew1: :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
เอ่ออออ เขินมากกกกกกก :m25:
-
:pighaun: ดีไหม? ดีสุดยอดเลยค่ะพี่นัทน้องเทม
ขอบคุณที่มาต่อจ้ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดในที่สุดพี่นัทก็เสร็จหมาเทม :pighaun:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ถิดถึงเรื่องนี้มากเลย
ขอบคุณที่เเต่งมาให้อ่านนะ
-
:z1: พี่นัทโดนเทมกินตับไปแล้วด้วยความเต็มใจสุดๆ
-
ฉากนี้มาแล้ววววว ขอเวลาไปเพิ่มเลือดก่อน อิอิ
ต้องจากกันแล้วหรอ
-
ฮืออออออ ตอนหน้าต้องแยกกันแล้ว เทมหมาหงอยแน่นอน
ส่วน nc...
ขออีกได้ไหมอ่ะคะ?? หนูช้อบบบบบบบบบบบบ
-
พี่นัทน่ารักเน้ออ~ มีการกังวลว่าเทมจะรังเกียจตัวเองด้วยแบบนั้นน่ะ ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกินนะค้าา~ เพราะขนาดแค่ในความคิดเทมยังเทิดทูนพี่นัทสุดใจเลยนี่นา เรื่องรังเกียจอะไรนั่นน่ะ พี่นัทหายห่วงไปได้เลยล่ะค่าา :-[ ..
-
เขิน~~~
-
โอยยยยย เป็นลมมมม :hao6:
-
ดีใจด้วยนะ เจ้าหมาน้อยเทม งานนี้คงฟินไปยันโลกหน้าแน่ๆ 555
-
พี่นัทขี้อาย แต่ก็ชอบทำให้ตัวเองอายเอง
-
สงสารหมาน้อยจัง พึ่งจะมีความรักกับเขาแท้ๆ ฮืออออออ คนเขียนบอกไม่ชอบแต่งตอนจาก คนอ่านก็ไม่อยากให้ทั้งคู่ห่างกันเหมือนกันนน ตอนทั้งคู่อยู่ใกล้กันดูมีความสุขมากกกจนไม่อยากให้แยกจากกัน น้ำหวานอยู่หนายยยมาเติมเชื้อเพลิงด่วนจ้า
-
:pighaun: :pighaun: ฟิน!! เลือดหมดตัวไปแร้ววว
อย่าเครียดเรยเทม คนเรารักกันอุปสรรคทุกอย่างก้อจะผ่านไปได้น๊า ><
-
วี้ดดดดดดดด :m25:
-
:jul1: :pighaun:
-
พี่นัทคะ พี่ทำหนูหื่น :m25:
-
✉ จดหมายฉบับที่ 25✉เมื่อไกลกัน(นัท)
“...เทม”ผมพึมพำชื่อของคนรักด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยจนตัวยังรู้สึกได้
คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมกลับมานอนที่บ้านเพียงลำพัง
วันนี้ผมออกจากกรุงเทพฯเกือบเที่ยง...ที่ช้าเพราะต้องพักให้หายเจ็บสะโพกสักพักและบอกให้เทมไปทำงานที่บริษัทสักทีไม่ใช่จะโดดงานมาส่งผมแบบนั้น....
ผมคิดว่าถ้าให้เทมมาส่งที่บ้านแล้วตอนจากกันผมต้องร้องไห้แน่ๆเลย
เพียงแค่เห็นสายตาเศร้าๆที่มองตามผมมาจนสุดสายตาผมก็แทบจะจอดรถแล้ววิ่งเข้าไปกอดเทมซะเดี๋ยวนั้น...แต่ผมทำไม่ได้...ผมไม่ต้องการให้เทมทิ้งงานเพื่อที่จะมาอยู่กับผม
เราทุกคนล้วนมีหน้าที่ที่ต้องทำ
แม้ว่าการทำหน้าที่นั้นมันอาจทำให้ผมและเขาต้องไกลกันก็ตามที
เทมยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่ที่นั่น
แล้วจะให้ผมเห็นแก่ตัวบอกให้เขาลาออกมาอยู่กับผมงั้นเหรอ?
ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนั้น!!
ถึงแม้ตอนนี้ในใจผมมันจะโหยหาสัมผัสจากเทมอย่างมากมายก็ตามที
“...เทม...”ผมพึมพำอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวนอนหงายบนเตียงกว้างภายในห้องนอนของตัวเอง....ตลอดเวลาตั้งแต่ผมกลับมาถึงบ้านผมก็เรียกว่าไม่เป็นอันทำอะไรเลยสักอย่างเดียวที่ผมทำมีเพียงคิดถึงน้ำเสียง ท่าทางและแววตาอ้อนๆของเทมที่ผมมักจะเห็นอยู่ทุกวันจนเรียกว่าเป็นหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมแล้วก็ได้
คนเรามักกลัวความเปลี่ยนแปลง
ผมเองก็กลัวเช่นกัน
เมื่อเราทำสิ่งๆหนึ่งทำติดต่อกันทุกๆวัน...เพียงไม่กี่วันมันก็จะกลายเป็นความเคยชินจนบางทีเราก็ไม่สามารถขาดมันได้แต่พอสิ่งๆนั้นมันหายไป...สิ่งที่หายตามาคืออะไรรู้ไหม?
หัวใจของเราไงล่ะ
สิ่งที่เคยมีในทุกๆวัน...วันนี้กลับไม่มีอีกแล้ว
ความรู้สึกโหวงๆที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ...
สายตาที่เห่มอมองออกไปอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด...แค่หวังว่าจะเจอสิ่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง
เหมือนกับผมในตอนนี้ที่เหม่อมองเพดานปล่อยให้เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีอย่างไร้ค่า...แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่าไม่ควรทำแบบนี้...มันก็หยุดไม่ได้
ผมคิดถึงเทม
แค่ไม่ได้เจอกันยังไม่ถึง12ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำแต่ผมกลับคิดถึงเขา...
คิดถึงมากๆ
ผมอยากสัมผัสเขา
อยากโอบกอด
อยากเห็นรอยยิ้มและคำพูดที่ออดอ้อนผมเหมือนในทุกๆวันตลอดระยะเวลาเกือบ2เดือนที่ผ่านมา...ผมอยากย้อนกลับไปวันเวลาในตอนนั้น
ตอนที่ผมยังมีเทมอยู่ข้างๆ
ไม่ใช่ตอนนี้...
ที่เหลือผมเพียงลำพัง
“..เทม...”
ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมเอ่ยชื่อของเขา...
ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเทมก็ไม่มีทางจะได้ยินแต่จะให้ผมทำยังไง...
ผมไม่รู้ว่าควรจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ยังไง
ช่วงเวลาที่ไม่มีเทม
“...ฮึก!...เทม...”ผมยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากตัวเองก่อนน้ำตาที่ผมกลั้นไหวจะค่อยๆไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
ผมคิดถึงเทม
คิดถึงมากจนไม่รู้ว่าจะสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขาอีกนานแค่ไหน
จะหาว่าผมเว่อร์ก็ได้นะ
เมื่อก่อนผมไม่ใช่คนแบบนี้
ผมไม่ใช่พวกที่ร้องไห้ง่ายๆเพียงเพราะความเหงา...เพราะผมเหงาจนชินชาไปกับมันแล้วแต่เทมกลับเปลี่ยนผม...ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
มันทำให้ชีวิตเดิมๆที่แสนธรรมดาของผมมีสีสันขึ้นมาก...มากจนผมสามารถสัมผสได้ถึงคำว่า...
ความสุข
ทั้งที่เป็นวันธรรมดาเหมือนๆกันแต่พอมีเทมเข้ามามันกลับแตกต่าง...เทมเข้ามาให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่เพียงลำพัง...ผมยังมีเขาอยู่…
อยู่ข้างๆผม
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
“...ฮึก!...เทม...เทม...”ผมหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายและเสียงพึมพำที่เอาแต่เรียกชื่อของคนที่ผมคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
แต่ละวันมันช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก...ผมยังคงไปทำตามที่บริษัทตามเดิม...ชีวิตแบบเดิมๆของผมเริ่มกับมาอีกครั้งนึง
ทำงาน
กินข้าว
นอน
การกระทำเดิมๆเหมือนก่อนจะได้รู้จักเทม
มีเพียงไม่กี่อย่างที่คอยย้ำเตือนว่าผมเคยมีความสุขมากขนาดไหนเมื่อได้อยู่กับเทม....อย่างแรกเป็นสิ่งที่รู้ๆกันอยู่...
แกร็ก!
“....”ผมเปิดกล่องรับจดหมายที่อยู่หน้าบ้านตามปกติเหมือนที่เคยทำ
ซองจดหมายฟ้าอ่อนที่มักจะอยู่ภายในทุกครั้งที่ผมเปิดกล่องรับจดหมายดู... เทมเขาส่งจดหมายมาให้ผมทุกวันจนผมไม่รู้ว่าเขาทำงานรึเปล่าถึงได้เอาเวลามาเขียนจดหมายส่งให้ผมแบบนี้...
แต่ผมดีใจมากนะที่เทมยังคงคิดถึงผมมากขนาดนี้
ผมเองก็ส่งจดหมายตอบเทมในทุกๆวันเหมือนกัน...ถึงผมจะต้องออกจากบริษัทในช่วงพักเพื่อเดินมาส่งจดหมายก็ตามทีเถอะ...
หลังจากที่ผมกินข้าวเย็นและอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะคว้าซองจดหมายสีฟ้าอ่อนอันบนสุดขึ้นมา...ตอนนี้โต๊ะเล็กๆข้างเตียงผมมีแต่ซองจดหมายทั้งใหม่และเก่าวางอยู่เต็มไปหมด
ตั้งแต่ที่ผมกลับมาที่นี่ผมก็มีกิจวัตรใหม่ที่ต้องทำเป็นประจำทุกวัน....นั่นคือการนั่งอ่านจดหมายที่เทมเขียนมาให้....ในทุกๆวันผมจะอ่านตั้งแต่จดหมายฉบับแรกที่เทมส่งมาให้ไล่ไปเรื่อยๆจนถึงฉบับที่ส่งล่าสุด
“...”ผมมองซองจดหมายสีฟ้าอ่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดีใจแต่แฝงไปด้วยความเศร้าเหมือนเช่ทุกครั้ง...วันนี้ผมว่าจะอ่านจดหมายฉบับใหม่ก่อนแล้วค่อยกลับไปอ่านจดหมายที่เหลืออีกครั้งนึง
‘สวัสดีครับพี่นัท....พี่คงจะไม่รำคาญใช่ไหมที่ผมส่งจดหมายมาให้พี่ทุกวันแบบนี้...ผมน่ะไม่ว่าจะทำอะไรมันก็มักจะมีภาพของพี่ซ้อนขึ้นมาเสมอเลยเหมือนกับว่าพี่คอยอยู่ข้างๆผมงั้นแหละ...มันทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจที่จะทำงานมากขึ้น...ผมคิดถึงพี่ชะมัดเลยรู้ไหมครับ?...พี่นัทเองก็คิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดใช่ไหมครับ?...ที่ห้องนอนผมตอนนี้มันกว้างเหลือเกินอยากจะกอดพี่นัทนอนเหมือนเมื่อก่อนจัง...รักนะครับ
ธีราทร’
“....คิดถึงสิ...คิดถึงมากๆด้วย...”ผมตอบคำถามที่เทมถามมาในจดหมายเบาๆโดยพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
การที่จากกันทั้งที่ยังรัก...
มันเจ็บปวดและทรมานขนาดนี้เลยเหรอ?
และผมจะทนกับมันไปได้อีกนานแค่ไหนกัน?
“....”ผมนั่งเหม่อมองข้อความในจดหมายอีกสักพักก่อนจะเปลี่ยนไปหยิบจดหมายที่ผมได้จากเทมในวันอื่นๆขึ้นมาอ่านซ้ำอีกครั้งนึง...
โดยที่ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก
‘พี่นัท...พี่รู้ไหมว่าเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยทั้งๆที่คืนก่อนผมยังได้นอนกอดพี่นัทอยู่เลยแท้ๆครั้งนี้มันเหมือนกับเตียงมันกว้าขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย...อยากจะกอดพี่นัทจัง...ผมคิดถึงพี่ที่สุดเลย...พี่ทำอะไรผมรึเปล่านะทำไมผมถึงได้หยุดคิดเรื่องของพี่ไม่ได้เลยล่ะ...จดหมายถึงพี่ผมตั้งใจว่าจะเขียนแล้วส่งให้ทุกวันเลยพี่จะได้ไม่ลืมว่าผมเป็นแฟนของพี่...พี่เป็นของผมแล้วนะห้ามไปมีคนอื่นล่ะ
ธีราทร’
“...พี่เป็นของเทม...ฮึก!...จะไปมีใครได้อีกล่ะ...ในเมื่อหัวใจพี่มันเป็นของเทมแล้ว...”ผมพึมพำด้วยรอยยิ้มเศร้าก่อนจะหลับตาลงช้าๆและปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่คิดจะเช็ดมันเลยสักนิด
‘พี่นัท...พี่นัท...พี่นัท....พี่รู้ไหมว่าผมเรียกชื่อพี่ไปกี่ครั้งต่อวัน...ผมอยากจะตะโกนเรียกจนกว่าพี่จะได้ยิน...อยากจะกระชากพี่มากอดไว้แน่นๆ...อยากจะสัมผัสพี่ในทุกๆที่...ผมเหมือนตัวเองกำลังจะบ้าเมื่อไม่มีพี่อยู่ข้างๆแต่ละวันมันผ่านไปแบบจืดชืดไม่มีสีสันเหมือนตอนที่พี่อยู่ด้วย...พี่คือความสุขของผม...ผมรักพี่นะ...รักพี่มากจริงๆ
ธีราทร’
“...เทม....เทม...เทม....เทม...”ผมเองก็เหมือนกับเทม...ไม่รู้ว่าแต่ละวันผมเรียกชื่อเขาไปมากแค่ไหน...มันอาจมากพอๆกับจำนวนครั้งของหัวใจที่เต้นอยู่ตอนนี้ก็ได้
“...เทมก็คือความสุขของพี่เหมือนกัน...”ผมหลับตาลงไปพร้อมกับความเหงาที่เข้ามาแทรกภายในหัวใจมากขึ้นเรื่อยๆ
และอีกอย่างที่คอยย้ำเตือนว่าผมมีความสุขมากแค่ไหนก็คือ...
รอยตามร่างกายที่เทมได้ทำเอาไว้...ผมบอกเทมว่าอย่าทำเยอะ
แต่เท่าที่ผมสำรวจมันไม่ได้เรียกว่าเยอะแต่เรียกว่า...
เยอะมาก!!
แทบว่าผมมีรอยอยู่เกือบทั้งตัวเลย...ถึงผมจะกลบกลื่นไปได้โดยที่ใส่เสื้อแขนยาวก็เถอะแต่พอมองกี่ครั้งหน้ามันก็แดงขึ้นมาทุกที
แม้ว่ารอยมันจะจางไปมากแล้วก็ตามแต่มันก็คอยย้ำเตือนว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว...ผมยังมีเทมอยู่ข้างๆเสมอ...ไม่ว่าเมื่อไหร่...
ผมก็เป็นของเทม
วันต่อมาผมก็ได้รับจดหมายจากเทมอีกเช่นเคย
การได้อ่านจดหมายที่เทมส่งมามันเหมือนกับผมได้มีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่....ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด...ผมอยู่คนเดียวมานานมากแล้ว
ตอนนี้ผมมีเพียงแค่เทมเท่านั้น
‘พี่นัท...ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่ไหวแล้ว...ไม่รู้ว่ากี่วันที่ผมกับพี่ไม่ได้เจอกันผมรู้ว่ามันคงยังไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำแต่ผมกลับคิดถึงพี่จนแทบบ้า...ผมอยากเจอพี่...อยากคุยกับพี่...อยากหอมแก้ม....อยากจูบ...อยากทำทุกอย่างให้รู้ว่าพี่อยู่ข้างผมไม่ไปไหน...ผมรู้ตัวว่าความอดทนต่ำแค่ไหนพึ่งผ่านไปไม่กี่วันแท้ๆแต่ผมดันอยากจะขับรถไปหาพี่ซะเดี๋ยวนี้เลย...แต่ถ้าผมทำจริงๆพี่คงจะโกรธผมแน่ๆ...อย่างน้อย...ผมก็อยากได้ยินเสียงพี่บ้าง....ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เป็นยังไง...พี่อาจจะกำลังร้องไห้โดยที่ผมไม่รู้...ผมอยากเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆคอยปลอบพี่...ผมตัดสินใจแล้ววันเสาร์นี้ผมจะไปหาพี่ที่บ้าน....รอผมนะครับ
ธีราทร’
“...คุยเหรอ?”
ตอนนี้หัวผมแทบจะไม่ได้อ่านข้อความในจดหมายด้วยซ้ำ...ในหัวผมตอนนี้มีแต่ความคิดอะไรบางอย่างพุดขึ้นมา
บางสิ่งบางอย่างที่ผมลืมไปแล้ว
จะลืมก็คงไม่แปลกเพราะมันผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้วนี่นา
“เดี๋ยวครับ”
“ครับ?”
“ผมขอเบอร์คนที่โทรมาเมื่อสักครู่ได้ไหมครับ?”
“เบอร์เทม!!”ผมสะดุ้งตัวก่อนจะลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์ตแบทอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์แล้วเริ่มกดเข้าไปเลื่อนดูรายชื่อที่ผมเมมไว้
“.....ไม่ใช่....ไม่ใช่....อ๊ะ!...นี่ไง”ผมยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ
ทำไมถึงไม่คิดให้มันเร็วว่านี้ห๊ะ!!! วรนัตร!!
ไม่งั้นก็ได้ยินเสียงเทมไปตั้งนานแล้ว
จะว่าไปเทมเองก็ไม่เห็นถามเบอร์โทรศัพท์ผมเลยนี่นา
แปลว่าเราทั้งคู่นึกวิธีง่ายๆนี่ไม่ออกกันทั้งคู่สินะ
ตึก ตัก ตึก ตัก
“...จะโทรดีไหมนะ?”ผมถามตัวเองอย่างลังเลใจอยู่ไม่น้อย
แค่ได้อ่านข้อความในจดหมายมันไม่พอสำหรับผม...เทมบอกว่าเขาจะมาหาผมในวันหยุดนี้แต่ผมน่ะอยากไปหาเขาที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย...ไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว
อยากเห็นหน้า!
อยากได้ยินเสียง!!
และอยากสัมผัส!!!
“...เป็นไงเป็นกันสิ”ผมพึมพำก่อนจะกดโทรออกแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูตัวเอง
ตรู๊ดดดดดดดด~
ตรู๊ดดดดดดดด ~
ตรู๊ดดดดดดดด~
ปิ๊บ!
(......ครับ?)
เทมรับสายผมแล้ว!!!!
..............................................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพเร็วกว่าที่กะไว้เยอะเลยคะ...พอดีวันนี้อยากคลายเครียดจากการอ่านสือเลยมานั่งแต่งตอนนี้เล่นๆแล้วปรากฎว่าดันแต่งจบเร็วกว่าตอนอื่นซะงั้น(หรือเราเป็นพวกเครียดแล้วมาระบายกับตัวละคร555+)
ตอนนี้อาจจะดูดราม่าไปนิดหน่อยเราพยายามแต่งให้เศร้าที่สุดแต่ก็ได้แค่นี้แหละค่า
สำหรับตอนนี้เป็นเฉลยของตอนต้นๆที่มีคนสงสัยว่าถ้าไม่คุยกันทางโทรศัพท์จะเอาเบอร์มาทำอะไร?...เราวางให้ทั้งคู่เบลอๆแบบว่าไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อกันไว้เพื่อเพิ่มความตื่นเต้นค่ะ
คาดการณ์ว่าไม่เกินปลายเดือนหน้าเรื่องนี้คงจะจบบริบูรณ์แล้วนะคะ :hao5:
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้เสมอนะคะ :mew1:
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:ling1:
ขอตอนพิเศษซักห้าตอนค่ะ ฮือออออออออ คิดถึงพี่นัทกับน้องเทมไปอีกนานเลย (ชอบคู่นี้อ้ะ)
เมื่อไหร่เทมจะย้ายมาอยู่กะพี่นัทเหรอคะ อีกนานม้ายยยยยยยยยย
(อ่านจดหมายแล้วก็เศร้าด้วยคน อินจัด)
**
เรื่องเบอร์มือถือเราเฉยๆนะ ขนาดเราเซฟเบอร์ใครเกบไว้ยังจำไม่ได้เลย ;p
จะมาเช็คอีกทีตอนล้างเครื่องนั้นล่ะ อ้าว กุเซฟเบอร์อินี่ไว้ด้วยเหรอ :hao4:
-
:mew6: เหงาจับจิตแทนทั้งคู่เลยค่ะ. โอ๋ๆๆๆนะพี่นัท
มัวเขียนจดหมายกันอยู่นั่นล่ะเนาะเป็นอันกินอันนอนบ้างไหมน่ะ
เฟสไทม์โลด. ว่าแต่เจ้าเทมนี่น่าตีก้นจริงเชียวไม่ยอมขอเบอร์พี่นัทเหรอ. นั่นเมียทั้งคนนะ. :mew1: ขอบคุณค่ะจะติดตามจนจบเลย
-
จดหมายเศร้ามาก :z3:
-
แหมมมม่ ขออนุญาตหมั่นไส้ 5555555555 :hao7:
-
ก็ว่าจถามอยู่ว่าไม่มีโทรศัพท์กันเหรอหรืออยากใช้วิธีคลาสิกกัน
-
ขำเลย55 อยู่ด้วยกันตั้งเดือนเเต่ไม่ได้ขอเบอร์กันไว้ ก็นะ เค้าตัวติดกันตลอด
-
:hao5: กว่าจะนึกได้นะ 555
-
ก็ตัวติดกันจนลืมว่าโทรศัพท์ กลับก็เขียนจม. อีก
-
เอิ่มมมมมม ดูเหมือนทั้ง2คนจะลืมไปว่ายุคนี้ ทันยุคดิจิตอลแร้วน๊าาาาาา
อย่าว่าแต่เสียงเรย วีดีโอคอลก้อยังได้ 555
อ่านแร้วก้อสงสาร ปน สงสัยตงิดๆๆ ^0^
รอให้สองคนได้เจอกัน ♡♡
-
เอิ่มมันก็เศร้านะ แต่ก็คิดแต่แรกแล้วว่าทำไมไม่โทรคุยกันฟะ
กระจ่างละดันลืมการสื่อสารแบบนี้ไปซะได้นะเจ้าเทม
-
เป็นความเหงาที่ดูเปิ่นๆ และดูน่ารักอยู่ในทีเชียวค่ะ ดูสินั่น~ เป็นเพราะว่าใช้วิธีการติดต่อกันทางจดหมายมาตั้งแต่ต้น ทั้งสองคนเลยลืมเรื่องเครื่องมือสื่อสารที่ง่ายในการติดต่อกันยิ่งกว่าอย่าง 'โทรศัพท์' ไปเสียอย่างนั้น :laugh: อีกอย่างวิธีการเขียนจดหมายให้กันแบบนี้ยังสามารถเก็บไว้เป็นความทรงจำที่จับต้องได้ และสัมผัสถึงคำว่ารักได้ในทุกๆ ตัวอักษรที่บรรจงเขียนมามากกว่า โทรศัพท์จึงไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่ทำให้ทั้งสองคนนึกถึงในเวลานี้ได้เลยใช่ไหมล่ะค้าา ^^
-
อ่านจดหมายแล้วมันเศร้าจัง
อยากให้ เทม มาหา พี่นัท ไวไว
-
นี่ถ้าเหาะได้ เทมคงเหาะมาแล้ว ฮาาาา..
-
ซึ้งงง อยากให้ทั้งคู่เจอกันเร็วๆค่ะ
-
จดหมายฉบับที่ 26✉โหยหา(เทม)
“....พี่นัท...พี่นัท...”ผมเหม่อเรียกชื่อของพี่นัทออกมาระหว่างที่เดินกลับเข้ามาในห้องตัวเองหลังจากเลิกงานแล้ว
คืนแรกที่ไม่มีพี่นัทมันเหมือนกับห้องผมที่เคยอบอวนไปด้วยความสุขเมื่อมีพี่นัทคอยทำหน้าแดง น่ารักอยู่ข้างๆผมเสมอแต่ตอนนี้มันกลับเงียบเหงาจนผมรู้สึกว่าห้องของตัวเองมันมืดลงได้ขนาดนี้เลยเหรอ
ห้องนอนที่ผมนอนเป็นประจำมันกลับไม่เหมือนเดิม
ทั้งๆที่ผมเคยนอนคนเดียวมาไม่รู้กี่ปีต่อกีปีแต่พอมีพี่นัทมานอนด้วยแค่ไม่กี่คืนมันกลับทำให้ผมไม่สามารถกลับไปนอนคนเดียวได้อีกแล้ว...
เตียง6ฟุตธรรมดาที่เคยอบอุ่นทุกครั้งที่ได้นอนกอดพี่นัทมันกลับหนาวเย็นจนผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้ความอบอุ่นนั้นกลับคืนมาอีกครั้งนึง
ผมรู้ว่าพี่นัทคงจะไม่พอใจแน่นๆถ้าผมคิดจะลาออกแล้วกลับไปอยู่ที่ชลบุรี...ดังนั้นผมเลยต้องอดทนอยู่แบบนี้
แต่ทุกครั้งที่มองของภายในห้องผมก็รู้สึกคิดถึงพี่นัททุกที
ห้องครัวที่พี่นัทเคยใช้อยู่เป็นประจำ....พี่เขามักจะถามผมวันนี้จะกินอะไรเป็นพิเศษไหม?...ด้วยใบหน้าที่มีความสุขทุกครั้งที่เข้าครัว...ตอนนี้ในห้องครัวผมเลยมีอุปกรณ์สำหรับทำครัวอยู่เกือบครบทุกอย่าง....แต่ตอนนี้...
คนที่จะใช้พวกมันกลับไม่อยู่ซะแล้ว
โซฟาตัวเดิมที่ผมมักจะนั่งดูโทรทัศน์กับพี่นัทเวลาว่างๆไม่ก็นั่งมองพี่นัทเวลาหอบงานมาทำจากที่บริษัท...มันเหมือนเป็นความสุขเล็กๆที่ได้เพียงแค่นั่งมองอยู่ข้างๆผมก็มีความสุขมากๆแล้ว
ตลอดเวลาที่ผมคบกับพี่นัท....พวกเราไม่ได้ออกไปเดทเหมือนกับที่คู่รักคู่อื่นๆทำแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีอะไรเพราะเพียงแค่พี่เขายังอยู่ข้างๆผมไม่ว่าอยู่ที่ไหนมันก็เป็นเดทสำหรับผมทั้งนั้น
ตุบ!
“...พี่นัท”ผมล้มตัวลงบนเตียงเมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว...ไม่ว่าผมจะทำอะไรพี่นัทก็มักจะเข้ามาอยู่ในความคิดผมอยู่เสมอ
ผมหลับไปโดยที่ในหัวมีแต่ภาพของพี่นัทที่เคยนอนอยู่ข้างๆจนเผลอหลับไปด้วยความรู้สึกเหงาที่ไม่เคยมีมาก่อน
วันแต่ละวันกว่าจะผ่านมันไปได้ช่างลำบากมากเหลือเกิน...
ไม่มีแล้วคำพูดอรุณสวัสดิ์ที่ผมาเคยได้รับ...
ไม่มีแล้วการเดินทางไปบริษัทพร้อมๆกับพี่นัท...
ไม่มีแล้วใบหน้าแดงๆตอนที่ผมหยอดคำหวาน...
ไม่มีแล้วอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่ผมมักจะซุกอยู่ที่ไหล่ของพี่นัท...
ไม่มีแล้วจูบแสนหวานที่ผมได้สัมผัสมันอยู่ในทุกๆวัน
ตอนนี้ผมไม่มีอะไรเลย....แค่ไม่มีพี่นัท...
มันเหมือนกับความสุขของผมมันหายไป
ตั้งแต่วันที่พี่นัทกลับไปชลบุรีผมก็เขียนจดหมายส่งไปให้ทุกวันแม้ว่าจะถูกคนในห้องแซวมากขนาดไหนก็ตาม...รวมทั้งค่าส่งจดหมายที่ต้องจ่ายทุกวันแต่ผมไม่สนเรื่องเล็กน้อยหรอกผมอยากจะให้พี่นัทรู้ว่าผมรู้สึกยังไงแล้วอยากรู้ด้วยว่าพี่นัทรู้สึกแบบเดียวกันไหม?
และแล้วไม่กี่วันต่อมาผมก็ได้รับจดหมายจากพี่นัท...ความรู้สึกเหมือนมีน้ำรดลงในหัวใจที่แห้งผากของผมอย่างช้าๆ
ความสุขที่หายไปมันเริ่มกลับมาอีกครั้งเพียงแค่พี่นัทตอบจดหมายผม...ข้อความที่ดูจะยาวขึ้นนิดหน่อยทำให้ผมยิ้มออกมาตลอดการอ่านแต่ยิ่งยิ้มมากเท่าไหร่ก็รู้สึกว่ามันไม่พอ
แค่ได้อ่านมันไม่พอ...
‘เทม...ดีใจที่เขียนจดหมายมาหาที่นะ...พี่เองก็รู้สึกไม่ต่างจากเทมหรอก...เทมทำอะไรพี่กันนะทำไมพี่ถึงได้คิดถึงแต่เรื่องของเทมแบบนี้...คิดถึงเทมมากๆเหมือนกัน...จะให้พี่ไปมีใครได้ล่ะในเมื่อพี่...เป็นของเทมคนเดียวนี่นา...รักเหมือนกัน
วรนัตร’
ทุกตัวอักษรที่พี่นัทเขียนผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดมาได้อย่างชัดเจน...ความกังวลของผมที่กลัวว่าพี่นัทจะไปมีคนอื่นมันหายไปเมื่อพี่นัทย้ำถึงตัวตนของพี่เขากับผม
“พี่เป็นของผม...ของผมคนเดียว”
ในวันต่อๆมาผมก็ต้องดีใจเมื่อได้รับจดหมายจากพี่เขาทุกวันเหมือนกับที่ผมส่งไปให้พี่เขาทุกวัน...ผมคิดได้ไหมนะว่าพี่นัทเขาก็คิดถึงผมมากเหมือนกับที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
อยากกอด
อยากจูบ
อยากสัมผัส
อยากทำทุกอย่างเพื่อยืนยันว่าพี่เขายังอยู่ข้างๆผม
จดหมายหลายต่อหลายฉบับที่ถูกส่งมาผมจะวางไว้ที่ข้างๆเตียงนอนเพื่อจะได้อ่านทวนทุกฉบับก่อนนอน...พอทำแบบนี้แล้วมันเหมือนกับมีพี่นัทคอยอยู่ข้างๆ
คอยให้กำลังใจบอกว่าผมทำได้
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมนอนลงบนเตียงก่อนจะหยิบซองจดหมายมาค่อยๆเปิดอ่านอีกครั้งนึง...แม้ว่าจะรู้สึกเหงาแต่อย่างน้อยผมก็ยังมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับมัน
‘เทม...เทม...เทม...เทม...พี่เองก็เหมือนกันไม่รู้ว่นกี่ครั้งที่เผลอเรียกชื่อเทมออกมาแบบนั้น...พี่อยากเจอเทมนะแต่ถ้าการที่พี่ทำแบบนั้นแล้วทำให้เทมเสียงานพี่ก็ไม่เอาด้วยหรอก...พี่คิดถึง...ทุกสัมผัสของเทมนะ...รัก...รัก...พี่ก็รักเทมมากเหมือนกัน
วรนัตร’
จดหมายฉบับนี้ทำเอาผมอยากจะขับรถไปที่ชลบุรีซะเดี๋ยวนั้นเลย...
พี่คิดถึง...ทุกสัมผัสของเทมนะ
ประโยคนี้ถ้าพี่มาพูดกับผมตรงๆบอกได้เลยว่าพี่ไม่มีทางรอดผมแน่ๆ...
ยิ่งได้รู้จักมากขึ้นเท่าไหร่ผมก็เหมือนจะยิ่งตกลงไปในหลุมที่พี่เขาขุดเอาไว้...บางคนบอกว่าเมื่อเรารู้จักกันไปนานๆบางทีความรู้อาจเปลี่ยนไปแต่กลับผมยิ่งนานวันมันมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...ยิ่งรักมากขึ้นในทุกๆวันและจะรักมากขึ้นเรื่อยๆด้วย
“...แค่นี้ผมก็หลงพี่จะตายอยู่แล้วนะ”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่สับสนเต็มไปหมด...อยากเจอ
อยากสัมผัส
ผมจะทนไปได้อีกนานแค่ไหน
นี่มันยังไม่ถึงอาทิตย์เลย
ความอดทนผมมันจะสั้นขนาดนั้นเลยเหรอ?
‘เทม...พี่ไม่เคยรำคาญเทมหรอกนะ...ดีใจที่เทมส่งจดหมายมาหาพี่ทุกวันแบบนี้มันทำให้พี่มีความสุขมากและรู้ว่าพี่ไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแต่ถ้าเทมงานยุ่งๆก็ไม่ต้องส่งมาทุกวันก็ได้นะพี่ไม่เป็นไรหรอก...เทมรักษาสุขภาพด้วยนะ...ถึงจะเหงาแต่พี่ไม่เป็นไร...รักเทมนะ
วรนัตร’
“...รักพี่เหมือนกัน”ผมพึมพำเมื่ออ่านจดหมายที่พึ่งได้รับเมื่อวานจบ
จดหมายฉบับนี้ทำให้ผมตัดสินใจว่าเสาร์อาทิตย์นี้ผมจะไปหาพี่นัทที่ชลบุรี...ไม่ว่าพี่นัทจะห้ามหรือไม่ยอมยังไงผมก็ไม่สนมันแล้ว
ผมคิดถึงจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!!
ผมไม่เคยคิดถึงใครได้ขนาดนี้!!
ผมไม่รู้ว่าพี่นัททำหน้ายังไงตอนที่เขียนจดหมายฉบับนี้แต่เท่าที่ผมอ่านผมสัมผัสได้ว่าพี่นัทเหงามากขนาดไหน...แต่ถึงจะเหงาพี่เขาก็ไม่เคยบอกให้ผมทิ้งงานไปหาเลยสักครั้ง
พี่เขามักจะนึกถึงผมก่อนตัวเองเสมอ
มันเป็นนิสัยนึงที่ผมเป็นค่อยข้างเป็นห่วง...พี่เขามักจะเก็บความรู้สึกเก่งถ้าผมไม่เข้าไปถามตรงๆหรืออ้อนๆหน่อยผมก็ไม่มีทางที่จะรู้เลย
ถ้าผมได้เจอพี่เขา...
ผมจะดึงพี่นัทเข้ามากอดแล้วก็ฟัดๆๆๆๆๆๆ
จะฟัดจนกว่าจะหายคิดถึง...ตลอด2วันที่อยู่กับพี่เขาผมจะไม่ให้พี่นัทออกไปไหนเลยจะกอดทั้งวันทั้งคืนจะตามติดจนกว่าพี่เขาจะเอ่ยปากไล่ผมเลย
“เมื่อไหร่จะถึงวันเสาร์เนี่ย!!...”ผมพึมพำโดยที่อยากให้เวลามันเดินเร็วขึ้นอีกหน่อย
“...ไม่สิ!...ไปวันศุกร์ก็ได้นี่นา!!”ผมบอกกับตัวเองที่พึ่งนึกความคิดดีๆขึ้นมา
จริงด้วย!...ถ้าเลิกงานแล้วไปหาพี่นัทเลยผมก็จะมีเวลาอยู่กับพี่นัทมากขึ้นอีก
เยี่ยมเลยธีราทร...ความคิดเยี่ยมจริงๆ
“วันศุกร์...พรุ่งนี้นี่นา!!”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อรู้ตัว
เกือบอาทิตย์ที่ผมเหม่อจนแทบไม่รู้วันเวลา...พอคิดว่าพรุ่งนี้ก็จะได้เจอพี่นัทแล้ว...
ตึก ตัก ตึก ตัก
“...อ่า!...รู้แล้วน่า...พรุ่งนี้เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว”ผมจับหัวใจข้างซ้ายของตัวเองเบาๆก่อนจะพึมพำด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขที่ผุดขึ้นมาครั้งแรกตั้งแต่ที่พี่นัทกลับไป
“จริงด้วย...เก็บเสื้อผ้าๆ...”ผมเด้งตัวลุกจากเตียงก่อนจะเดินไปหากระเป๋าเป้เพื่อเก็บเสื้อผ้าที่จะไปค้างบ้านพี่นัท....ถ้าผมจัดกระเป๋าไปเลยพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลากลับมาที่ห้อง
แปลว่าจะได้เจอกับพี่นัทเร็วขึ้นแถมได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นอีกด้วย
ผมรีบเดินไปหาเป้แล้วเดินกลับมาที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะเริ่มหยิบชุดนอนกับเสื้อผ้าอีก2ชุดพับลงในกระเป๋าเป้อย่างเป็นระเบียบ
“...อย่างอื่นคงไม่ต้องมั้ง”ผมพึมพำอย่างใช้ความคิด
ที่เหลือค่อยไปยืมพี่นัทเอาละกัน
ครื่นนนน ~
ครื่นนนนน ~
“...หื้อ?”ผมหันไปมองต้นเสียงอย่างงงๆ
เสียงสั่นเมื่อกี๊...
“...อยู่ไหนเนี่ย?”ผมเดินหาโทรศัพท์ที่อยู่ไหนก็ไม่รู้ได้ยินแต่เสียงสั่นเท่านั้นเอง
ครื่นนนน~
ครื่นนนนน ~
“อ๊ะ!...อยู่นี่เอง”ผมพึมพำเมื่อเจอโทรศัพท์ตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่ม
089-xxxxxxx
“....ใครน่ะ?”ผมมองเบอร์ที่โทรเข้ามางงๆ
เบอร์ไม่คุ้นเลยด้วย
หรือว่าจะมีเพื่อนผมคนไหนเปลี่ยนเบอร์กันนะ?
ปิ๊บ!
“...ครับ?”ผมตัดสินใจกดรับสายในที่สุด
(.......)
“.......”ปลายสายเงียบไม่ยอมพูดอะไรขึ้นมาทำเอาผมรู้สึกอารมณ์เสียนิดๆ
โทรมาแล้วไม่พูดหมายความว่ายังไง?
“ถ้าไม่พูดผมวางนะครับ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
(...ดะ...เดี๋ยว...เทม...คือ...)
“....!!!”ผมสะดุ้งทันทีที่เสียงปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆแถมยังติดขัดอีกด้วยแต่มันจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ
เสียงที่ผมได้ยินนี่มัน....
ตึก ตัก ตึก ตัก
ไม่จริงน่า
พี่เขาจะรู้เบอร์ผมได้ยังไง???...
ผมไม่เคยให้เบอร์พี่เขาไปเลยนี่นา!!!
(...เอ่อ...เทม...พี่เองนะ...ยังอยู่ไหม?)พี่นัทพูดขึ้นอีกครั้ง
“...พี่นัท...ทำไมละ?...พี่...พี่...พี่มีเบอร์ผม?...มีได้ยังไง?...แล้วทำไมๆ...”ตอนนี้เป็นผมเองที่พูดติดขัดจนอยากจะตบหัวตัวเองสักทีจริงๆ
(..พี่มีมานานแล้วล่ะ...ตั้งแต่ตอนที่เรานัดเจอกันครั้งที่แล้ว...)พี่นัทพูดขึ้นผมก็นึกออกทันทีเลยล่ะ...วันนั้นผมโทรเข้าไปเบอร์ร้านแปลว่าพี่นัทต้องขอเบอร์ผมไว้ซินะ
“งั้นทำถึงพึ่งโทรมาละครับ”ผมถามด้วยน้ำเสียงงอนๆ
บอกตรงๆเลยผมลืมไปเลยว่าสามารถคุยกับพี่นัททางโทรศัพท์ได้
ให้ตายเถอะ...ถ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้ผมก็คงโทรไปหาพี่เขาเช้า กลางวัน เย็นเลยล่ะ...แถมก่อนนอนผมจะโทรไปกล่อมพี่นัทจนกว่าจะนอนเลย
โอ๊ยย...แค่คิดก็สุขสุดๆ
(ขอโทษนะเทม...พี่เองก็พึ่งนึกได้เหมือนกัน)
“ครับ...ผมเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน...จริงสิพรุ่งนี้ผมจะไปหาพี่นะครับ”ผมบอกพี่นัทด้วยน้ำเสียงดีใจที่พรุ่งนี้จะได้ไปเจอพี่เขาแล้ว
(พรุ่งนี้?...วันศุกร์นี่นา?...ไม่ทำงานเหรอเทม?)พี่นัทถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ...ถ้าผมโดดงานไปคงโดนพี่โกรธแน่ๆเลย
“โหย~...ผมไปตอนเลิกงานครับพี่”ผมบอไปทันที
(เลิกงาน...มันดึกแล้วนะเทม...เดินทางตอนกลางคืนมันอันตรายนะ)พี่นัทบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนหัวใจผมมันพองโตขึ้นมา
แค่ได้ยินเสียงพี่ผมก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาแล้วล่ะครับ
“ไม่ต้องห่วงครับ...ผมจะระมัดระวังให้มากๆเพราะงั้นพี่นัทต้องรอผมด้วยนะครับไม่เกินทุ่มสิบห้าผมไปถึงหน้าบ้านพี่แน่นอนครับ”ผมบอกพี่นัท
(งั้นก็ตามใจ...พี่จะรอนะ)
“ผมคิดถึงพี่จัง”ผมบอกออกไป
(...พี่เองก็คิดถึงเทม)พี่นัทตอบกลับมาทันที
“...พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะครับ”
(...นั่นสิ...วันนี้ก็ไปนอนเถอะ...ฝันดีนะเทม)
“ครับ...ฝันถึงผมนะพี่นัท”ผมแกล้งหยอดไปสักหน่อย
(บ้า!)
ติ๊ด!
“ฮะฮะฮะ...”ผมนอนแผ่ลงบนเตียงด้วยเสียงหัวเราะที่มีความสุขในรอบอาทิตย์
พี่นัทยังน่ารักอยู่เสมอ...ไม่สิ...น่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยล่ะ
“อ่า~...ต้องเมมเบอร์พี่นัทไว้ก่อน”ผมมพึมพำก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจัดการเมมเบอร์พี่นัทไว้ก่อนจะหลับไปพร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่โชว์เบอร์ที่โทรมาล่าสุดว่า...
‘พี่นัทสุดที่รัก’
........................................................................................
สวัสดีคะ
มาต่อหลังสอบเสร็จค่า
ตอนนี้เราลังเลอยู่สักพักใหญ่ๆเลยว่าจะแต่งยังไงดีนะตอนแรกเรากะจะให้โผล่มาตอนที่เทมรับโทรศัพท์เลยแต่คิดไปคิดมาอยากแต่ให้เทมที่เป็นพวกอารมณ์ดีและมีความสุขเสมอมีช่วงอารมณ์ที่หดหู่แบบนี้บ้างเลยตัดสินใจแต่งออกมาเป็นแบบนี้แหละคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้างเอ่ย?...มีตรงไหนติชมกันได้นะ
ตอนหน้าพี่นัทและเทมจะได้เจอกันแล้ว...มารอลุ้นกันว่าจะเป็นยังไงต่อไป :mew1:
อยากมีสปอยแบบนี่เรื่องอื่นทำบ้างแต่ยังไม่ได้แต่เลยไม่รู้จะสปอยยังไงดี
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจมีให้นะคะ
ชอบอ่านคอมเม้นท์ยาวๆมากเลยไม่รู้เป็นอะไร...นั่งอ่านวนไปวนมาตั้งหลายรอบ
ขอบคุณจริงๆนะคะ :bye2:
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าไม่นานเกินรอแน่นอนคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
หู๊ยยยย
อิเทมจากหมาหงอยใกล้ตายพอรับทอสับนี่หางกระดิกเชียวนะคะ หมั่นไส้ฮิมมมม
อยากเห็นตอนเทมเจอหน้าพี่นัทแล้วฟัดๆๆๆๆๆๆๆๆจริงเชียว ฟิน~
มิสยูวนะคะ ดวฟๆ ส่วนสปอยล์เราไม่มีก็ได้ค่ะ สบมยห. ขอแค่มาต่อยาวๆก็พอแล้ววว
(แอบใจหาย เรื่องนี้จะจบแล้วอ่ะ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
-
สัมผัสได้ว่าจากเจ้าเทมหน้าหมาเหงาเป็นเทมน้อยสะบัดหางดุ้กดิ้กเชียว. นี่จะนอนหลับไหมน่ะแก
ขอบคุณค่ะ. บรรยายจนอยากฟัดพี่นัทให้หนำใจบ้าง
มีคำผิด ที่นัดเจอกันคราวก่อน. เขียนผิดเป็นนัท
-
พี่นัทก็น่าฟัดจริงจริ๊ง
-
เหมือนต้นไม้ได้รับน้ำเลย
-
ชุ่มฉ่ำจ้าา.. :heaven ชื่นใจแทนทั้งสองคนเลยค่ะ ใกล้จะได้เจอกันแล้วน้าา~ ><
-
แหม จากหูตูบหางตกนี่เปลี่ยนเป็นส่ายหางดิ๊กๆ เลยนะเทม ส่วนพี่นัทก็ยังน่ารักน่าฟัดมากๆๆๆเลยค่ะ
-
พอรู้ว่าเป็นพี่นัท เทมระริกระรี้เชียว
เหมือนหมาได้เจอเจ้าของ
-
พอรู้ว่าเป็นพี่นัท เทมหูโผล่หางโผล่เลยจ้า อิอิ น่าร้ากกกกก :-[
-
มุ้งมิ้งงงงงงงงง :-[
-
เจอกันๆ
เยเย่
-
จะเจอกันแล้วๆๆๆๆ >\\\\<
รอต่อหน้าอย่างใจจดใจจ่อ~~~~!!!!
-
จะได้เจอกันแล้ว จะอยู่ใกล้ๆกันแล้ว ความสุขจะกลับมาอีกครั้งแล้ว เย้ๆๆๆ รอตอนที่ทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปน้าาาาาาาา อยากอ่านมาก คงหวานมากๆน่าดูอิอิ
-
จะได้เจอกันแล้วววว :-[ :-[
-
เทมทำตัวเหมือนหมาน้อยที่พอไม่เจอเจ้าของก็หงอยเชียวพอแค่ได้ยินเสียงนี่ระริกระรี่เชียว :m20:
ถ้าเจอกันแล้วพี่นัทต้องโดนหมาเทมจับฟัดหนักๆแน่เลย คิคิ
รอตอนต่อไป สู้ๆคะ
-
จะเจอกันเเล้ววววว
-
หลังจากที่หูลู่หางตกที่ต้องอยู่ห่างกับ พี่นัท
แต่พอ พี่นัท โทรมาหากลายเป็นหูตั้งหางกระดิกแทนเชียวนะ เจ้าหมาน้อยเทม
555
-
✉ จดหมายฉบับที่ 27✉อ้อมกอดที่แสนคิดถึง
“...ทำไมยังไม่ถึงอีกนะ”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล
ตอนนี้ผมกำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าบ้านของตัวเอง...วันนี้เป็นวันศุกร์...
อ่า~...วันศุกร์ที่เทมบอกจะมาหาผมนั่นแหละ...
วันนี้ทั้งวันผมตื่นเต้นจนแทบจะไม่เป็นอันทำงานเลย...แค่คิดว่าจะได้เห็นหน้าของเทมผมก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก....อยากให้เวลาเดินเร็วกว่านี้อีกหน่อย
จนในที่สุดผมก็เลิกงาน...บอกตามตรงว่าผมแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเดินกลับมาถึงบ้านได้ยังไงรู้ตัวอีกทีตัวเองก็อยู่ในชุดสบายๆเสื้อคอกว้างสีอ่อนกับกางเกงสีน้ำตาลขาสามส่วน...แถมยังมายืนอยู่หน้าบ้านอีกด้วย
แต่สิ่งที่ทำให้ผมกังวลคือตอนนี้เวลาทุมครึ่งแล้วแต่ยังไม่เห็นวี่แววของเทมเลยสักนิด...ไหนบอกว่าไม่เกินทุ่มสิบห้าไงแล้วทำไมถึงยังมาไม่ถึงอีก
“...หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นนะ”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงที่กังวลจนผมสัมผัสได้ว่าเสียงของตัวเองสั่นหน่อยๆด้วย
ผมไม่น่ายอมให้เทมมาหาผมวันนี้เลยจริงๆ...
รู้ทั้งรู้ว่าการขับรถตอนกลางคืนมันอันตรายขนาดไหนแต่เพราะผมเองก็อยากเจอเทมมากก็เลยปล่อยเลยตามเลยแบบนี้...
ตอนนี้ผมได้แค่หวังว่าเทมจะไม่เป็นไร
บางทีเขาอาจจะติดประชุมเลยทำให้มาช้า
หรืออาจจะลืมกระเป้าไว้ที่คอนโดเลยต้องวนรถกลับไปเอา
มันไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างอุบัติเหตุแน่นอน
ผมภาวนาให้เป็นแบบนั้นนะ
“...เทม...เทม...”ผมพึมพำชื่อเทมเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้พร้อมกับสายตาของตัวเองที่มองไปยังตามทางถนนที่มืดสนืทมีเพียงแสงไฟข้างทางเท่านั้น
ความกังวลของมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนอยากจะขับรถออกไปรับเทมด้วยตัวเองซะเดี๋ยวนี้เลย...แต่พอคิดว่าระหว่างที่ผมออกไปเทมอาจจะมาถึงบ้านผมก็ได้
เอาไงดีล่ะ?
ผมควรจะรอหรือออกไปตามเทมดี?
“...หือ?”ผมมองไปยังถนนที่มืดสลัวที่ตอนนี้มีแสงสีเหลืองส่องเข้ามา
มอเตอร์ไซค์
ตึก ตัก ตึก ตัก
“...เทม?”ผมพึมพำชื่อของคนตรงหน้าที่ตอนนี้ขับรถมาจอดตรงหน้าผมก่อนจะค่อยๆถอดหมวกกันน๊อคออกจนได้เห็นหน้าของเทมครั้งแรกในรอบอาทิตย์
“พี่นัท...คือผม...”
หมับ!
“...เทม!!”เหมือนเทมจะพูดอะไรสักอย่างแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น....ผมวิ่งเข้าไปกอดเทมที่ยังไม่ได้ลงจากมอเตอร์ไซค์ด้วยความรู้สึกคิดถึง
คิดถึงมากๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหัวใจตัวเองมันพองโตขึ้นเหมือนความสุขมันจะค่อยๆเอ่อล้นขึ้นมา...ความเครียดและกังวลเมื่อกี๊มันหายไปในพริบตาที่ได้เห็นเทม...
ได้เห็นเทมอยู่ตรงหน้าผมแบบนี้
“พี่นัท...คิดถึง...คิดถึงที่สุดเลย”เทมกอดตอบผมพร้อมกับกระซิบๆเบาที่หูของผม
น้ำเสียงของเทมที่เมื่อวานได้ยินผ่านโทรศัพท์แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับเสียงที่ผมได้ยินออกมาจากปากของเขาในตอนนี้
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหา
อ้อมกอดที่รัดผมแน่นขึ้นๆแทนที่ผมจะอึดอัดแต่ผมกลับรู้สึกดี...
ผมอยากให้เทมกอดผมอยู่แบบนี้
“...พี่ก็คิดถึงเทม”ผมกระซิบบอกเบาๆ...โดยที่หน้าผมยังซุกอยู่ที่ไหล่ของเทม
พวกเรากอดกันสักพักก่อนที่ผมจะผละออกมาแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความอาย...ทั้งๆที่ไม่ได้เศร้าสักหน่อยทำไมน้ำตาถึงได้ไหลกันนะ
“พี่นัท...ผมดีใจที่พี่คิดถึงผมขนาดนี้นะ”เทมลงมาจากรถแล้วใช้มือเกลี่ยน้ำตาที่ไหลลงมาให้ผมอย่างเบามือโดยที่บนใบหน้าของเทมมีรอยยิ้มที่ผมไม่เห็นมาเกือบอาทิตย์
“...อื้อ~...อย่ามอง”ผมรีบหันหลังหนีเทมทันที
ผมไม่อยากให้เทมเห็นผมในตอนนี้เลย
น่าอายชะมัด...
หมับ!
“...พี่นัท...ผมมาทั้งทียังจะหนีผมอีกเหรอครับ?”น้ำเสียงออดอ้อนที่ไม่ได้ยินมาตั้งนานแถมยังมากอดผมจากด้านหลังอีก...ทำเอาผมเม้มปากเน้นโดยพยายามไม่ให้ใจสั่นมากไปกว่านี้
ให้ตายเถอะ
รู้สึกว่าน้ำเสียงจะดูออดอ้อนมากกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย!
แบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ!
“...พี่...ไม่ได้หนีสักหน่อย”ผมพูดโดยพยายามไม่ให้เสียงสั่นแต่มันทำได้ง่ายๆที่ไหนล่ะ
ให้สิ...แล้วหัวใจผมน่ะถ้าจะเต้นแรงขนาดนี้
ไม่ทะลุออกมานอกอกซะเลยล่ะ!!
“ครับๆ...ไม่ได้หนีก็ไม่ได้หนี..เดี๋ยวผมไปหยิบกระเป๋าแป๊บนึงนะครับ”เทมบอกผมเสียงใสก่อนจะคลายอ้อมกอดที่กอดผมอยู่แล้วเดินกลับไปหยิบเป้ที่แขนอยู่หน้ารถ
“เอามาแค่นี้เองเหรอ?”ผมถามอย่าสงสัยเมื่อมองเป้ที่เทมสะพายอยู่...เท่าที่ดูจากขนาดมันคงจะใส่เสื้อผ้าได้ไม่กี่ตัวเท่านั้น
“ครับ...ที่เหลือผมจะมายืมพี่ก่อน”เทมบอกผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ยิ้มมากไปแล้วมั้ง”ผมพูดขึ้นเบาๆแต่ก็ดังพอที่เทมจะได้ยิน
ก็ตั้งแต่มาถึงผมก็เห็นเทมเอาแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ...แถมเป็นยิ้มกว้างแบบหน้าบานอีกด้วย...ยิ่งเห็นแบบนั้นแล้วใจผมมันสั่นนะ
เห็นใจคนแก่บ้าง...เดี๋ยวผมก็ได้ไปหาหมอหรอก
“ก็ผมมีความสุขนี่”เทมบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริงแถมยังเดินเข้ามาประชิดตัวผมด้วย
“อยากหอมแก้มพี่นัทจัง”น้ำเสียงขี้เล่นปนออดอ้อนทำให้ผมต้องชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าบ้านแล้วหันไปมองเทมที่เข้ามาใกล้ผมแบบระยะประชิดเลย
หอมแก้มเรอะ?
ฉ่า!
“...บ้า!...ใครจะให้เล่า!!”ผมหันไปตะโกนใส่ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านตัวเองอย่างรวดเร็ว
ตึก ตัก ตึก ตัก
แล้วหัวใจผมมันจะเต้นอะไรนักล่ะครับ!
รู้แล้วน่าว่าเขินน่ะ...ไม่ต้องย้ำมากก็ได้!!
ตุบ!
“...”ผมนั่งลงบนโซฟาตรงห้องรับแขกด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ
ทำไมถึงใจเต้นแรงขนาดนี้นะ
แค่ไม่เจอกันไม่กี่วัน...ทำไมผมรู้สึกเขินไปหมดเลยล่ะ
หมับ!
“..อ๊ะ!”ผมสะดุ้งเบาๆเมื่อเทมกอดผมจากข้างหลัง
“พี่นัท...อย่าเขินมากสิครับเดี๋ยวผมทนไม่ไหวนะ”เทมกระซิบข้างๆหูผมก่อนจะจูบเบาๆที่ขมับแล้วไล่มาเรื่อยๆจนถึงแก้มของผมที่ตอนนี้คงจะขึ้นสีแดงจัดเลย
“...ใครเขินกัน”ผมพึมพำเบาๆแล้วพยายามหันหน้าไปอีกข้างนึงถึงจะรู้ว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้นก็ตามทีเถอะ
“ฮะฮะฮะ...พี่นัทของผมน่ารักที่สุดเลย”เทมหัวเราะเบาก่อนจะ...
ฟอดดด~
“...”ผมถึงกับเขินจนพูดไม่ออกเลยครับ
เทมหอมแก้มผมแรงๆอีกครั้งก่อนจะคลายอ้อมกอดที่กอดผมอยู่แล้วเดินมานั่งข้างๆผม
“...อ่อ...กินข้าวเย็นมารึยัง?”ผมหันไปถามเพื่อทำลายความเงียบและเพื่อกลบเสียงหัวใจของผมเองด้วย
“ยังเลยครับ....พี่นัทพอจะทำอะไรให้ผมกินได้ไหมล่ะ?”เทมหันมาถามผมด้วยรอยยิ้มทันที
“แล้วเทมอยากกินอะไรล่ะ?”ผมถามออกไป
“...พี่นัท”เทมตอบกลับมาแทบจะทันที
ทำไมผมรู้สึกว่าบทสนทนามาคุ้นๆล่ะ
ฉ่า!
“...”ผมคงไม่ถามกลับไปหรอกนะว่าเรียกพี่ทำไม
ไม้เดิมใช้ไม่ได้ผลหรอกนะเทม!
อ่า...ผมว่ามันก็ได้ผลอยู่นะ
“...อยากกินพี่นัทจัง”
พอผมไม่ถามกลับก็เล่นพูดต่อเฉยเลยเหรอ!!!
“...ลามก!”ผมคิดไม่ออกแล้วล่ะว่าจะตอบอะไรกลับไปดี
ทำไมเทมถึงกล้าพูดอะไรที่น่าอายได้แบบนี้กันนะ!
“แค่กับพี่แหละครับ...ไม่กินพี่นัทก็ได้แต่ตอนนี้ผมขออะไรก็ได้เอาด่วนๆเลยครับผมหิวสุดๆเลย”เทมเปลี่ยนเรื่องคุยทำเอาหัวใจที่เต้นแรงของผมสงบลงมาบ้าง
“งั้นรอแป๊บนึงนะ”ผมบอกเทมพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องครัวที่อยู่ไม่ไกล
เท่าที่ผมมองของที่มีในตู้เย็นคงจะทำอะไรได้ไม่มากนัก...ผมเลยตัดสินใจทำข้าวห่อไข่กับต้นยำไก่...ถึงมันจะดูไม่ค่อยเข้ากันแต่ด้วยวัตถุดิบที่มีในตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แหละครับ
ผมใช้เวลาทำอาหารสักพักก่อนจะเรียกเทมเข้ามากินในห้องครัว...ในห้องครัวผมมีโต๊ะสำหรับกินอาหารตั้งไว้แม้ว่าจะไม่ใหญ่มากก็เถอะ...ปกติผมมักจะนั่งกินอยู่คนเดียวเลยซื้อโต๊ะเล็กๆกับเก้าอี้3ตัววางไว้เท่านั้น
“ว้าว~...น่าอร่อยสุดๆเลยครับพี่นัท”เทมชมผมด้วยสีหน้าที่ชื่นชมอาหารที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“หวังว่าจะถูกปากนะ”ผมยิ้มกับท่าทางของเทมที่รีบนั่งลงพร้อมกับลงมือทานอย่างรวดเร็ว
ผมมีความสุขทุกครั้งที่เทมกินอาหารที่ผมทำด้วยรอยยิ้มแบบนี้...
แม้จะเหนื่อยเวลาทำแต่พอได้เห็นแววตาท่าทางที่เทมแสดงออกมาตอนที่กินมัน...
บอกได้เลยว่าผมหายเหนื่อย
หลังจากที่เทมกินอาหารฝีมือผมเรียบร้อยแล้วผมก็นำเทมไปที่ห้องรับแขกที่อยู่ข้างๆห้องนอนผม
“เทมนอนห้องนี้นะ”ผมบอกพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้าไปให้เทมเห็นภายในห้อง...เมื่อวานพอผมรู้ว่าเทมจะมาวันนี้ก็เลยต้องทำความสะอาดห้องกันสักหน่อย
“...ไม่ใช่ห้องพี่นัทเหรอครับ?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่ร่าเริงเหมือนปกติ
“อื้ม...ห้องพี่อยู่ข้างๆมีอะไรก็เรียกได้ตลอดนะ”
“ผมไม่อยากนอนห้องนี้”เทมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆแล้วสบตากับผมพร้อมส่งสายตาวิ๋งๆมาให้จนผมจะหลับตาซะจริงๆ
นี่เทมไม่พอใจห้องที่ผมเตรียมไว้เหรอ?
“อ่อ...เทมไม่พอใจห้องนี้ตรงไหนเหรอ?”ผมถามเทมกลับไป...ถ้าขาดเหลืออะไรผมอาจจะหามาให้ได้ถ้ามันไม่ใช่ของแปลกๆอะไรละก็นะ
“........พี่นัท”เทมก้มหน้าลงก่อนจะพึมพำอะไรสักอย่างที่ผมฟังทันแค่ตรงชื่อผมเท่านั้นเอง
“อะไรนะเทม?”ผมถามอีกครั้งแล้วพยายามตั้งใจฟังสิ่งที่เทมพูดออกมา
“ในห้องไม่มีพี่นัท!!!”เทมตะโกนขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมด้วยแววตาที่แน่วแน่
“....”
ฉ่า!!
บ้า!..บ้า!...บ้า!!
นี่ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกตอนนี้ดีนะ
ผมอยากจะชกคนตรงหน้าสักทีสองจริงๆเลย...ทำไมถึงชอบทำให้ผมเขินนักนะ
โรคจิตรึไง!!
พูดออกมาได้นะว่า...
ในห้องไม่มีพี่นัท!!!
ฉ่า!
แล้วผมจะเขินอีกรอบทำไมเล่า!
โอ้ย...เครียด!!
“พี่นัท...ผมนอนห้องพี่ไม่ได้เหรอครับ?”
มาแล้วๆ...น้ำเสียงออดอ้อนเต็มอัตรานั่น!
สายตาวิ๋งๆที่ส่งมาประมาณว่า
‘นะ นะ นะ นะคร้าบบบ~’
ท่าทางเหมือนหมาตัวน้อยๆที่กำลังอ้อนขอนอนด้วยมันทำให้ผม...
“...คะ...แค่วันนี้นะ”
ปฎิเสธไม่ออก
บอกแล้วว่าผมแพ้ทางเทม...แพ้ไปหมดซะทุกอย่าง
“เยสสสส!!!...งั้นไปห้องพี่นัทกันเถอะครับ”เทมกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเหมือนปกติก่อนจะเดินนำผมไปจับประตูลูกบิดห้องข้างๆซึ่งก็คือห้องผมนั่นแหละ
หื้อ...??
ห้องผมเหรอ!!
เฮ้ยยยย!!!
“เดี๋ยวก่อนเทม!!!”ผมรีบวิ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างประตูห้องกับเทมในทันทีที่นึกขึ้นได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากให้เทมเห็นอยู่ในห้องผม
จะอะไรล่ะ...
ก็ซองจดหมายนับสิบที่เทมส่งมาให้ไง!
ตอนนี้จดหมายทุกฉบับมันวางอยู่เกลื่อนบนเตียงในห้องนอนผมเนี่ยแหละ!!
ถ้าผมให้เทมเข้าไปเห็นพวกมันในตอนนี้ผมคงอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไหวไหนแล้ว...เพราะงั้นผมต้องรีบเข้าไปเก็บซองจดหมายพวกนั้นให้เรียบร้อยก่อน!
“พี่นัท...มีอะไรเหรอครับ?”เทมถามผมอย่างสงสัย
“อ่อ...เปล่าๆ...คือ...เทมไปอาบน้ำที่ห้องข้างๆก่อนไหม?”ผมถามเบี่ยงประเด็นตอนนี้ผมต้องทำยังไงก็ได้ให้เทมไปอยู่ตรงอื่นสักพัก...ผมจะได้มีเวลาไปจัดการซองจดหมายในห้องนอน
“อาบห้องพี่ก็ได้นี่ครับ?”เทมตอบผมอย่างงงๆ
“อ่อ...พี่จะเข้าไปอาบพอดีน่ะ”ผมตอบกลับไป
“...งั้นผมนั่งรอพี่อาบก็ได้เดี๋ยวพี่อาบเสร็จผมค่อยอาบต่อ”เทมทำท่านึกแป๊บนึงก่อนจะยิ้มพร้อมตอบผมมา
ถ้าให้รอผมอยู่ในห้องความก็แตกกันพอดีสิ!
เอาไงดีๆ
“...อ่อ...คือ...”ผมพยายามคิดหาคำพูดอะไรก็ได้...สักอย่างที่ผมพอจะนึกออกแต่ผมก็นึกไม่ออกเลยสักนิดเดียว
“...พี่นัท...พี่ทำตัวน่าสงสัยนะครับ”เทมมองผมนิ่งก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นกอดอก
เอาแล้วไง...
ดันทำตัวมีพิรุธซะได้!
“...พะ...พูดอะไรน่ะเทม”ผมพยายามกลบเกลื่อนอย่างเต็มที่
“หื้ม~...พี่ซ่อนอะไรไว้ในห้องใช่ไหมครับ?”เทมมองผมด้วยสายตาจับผิดผมแล้วเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ
“...มะ...ไม่มีสักหน่อย”ผมกลืนน้ำลายตัวเองก่อนจะกลั้นใจตอบกลับไป
“แล้วคงจะเป็นของที่ไม่อยากให้ผมเห็นด้วย”เทมหรี่ตามองผมแล้วพูดขึ้น
อึก!
“....”ถึงกับพูดไม่ออกเลยครับทุกๆท่าน
ซวยแล้วไง!!
“พี่คงไม่ได้...”เทมพูดค้างไว้โดยที่ยังจ้องผมเขม็งด้วยแววตาที่จับผิด
“....”ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกสอบสวนอยู่เลย
ทำไมถึงกดดันกันขนาดนี้นะ
“ซ่อนชู้ไว้ใช่ไหมครับ!!!”เทมตะโกนเสียงดังพร้อมกับชี้มาประตูห้องผม
“....ห๊ะ?!!”
ตอนนี้ผมกำลังอึ้งอยู่ครับ
เทมเขาใช้อะไรคิดเนี่ยะถึงหาว่าผมเอาชู้มาไว้ในห้อง!
ในเมื่อผมรู้ว่าเทมจะมาวันนี้แล้วผมจะพาชู้มาวันนี้เพื่อ?!!
แต่ประเด็นสำคัญคือผมไม่ชู้ครับ!!
“ใช่แน่ๆ...พี่ทำท่าทางน่าสงสัยมาก....พี่ให้ผมนอนที่ห้องรับแขกแถมยังไม่ยอมให้เข้าไปในห้องพี่อีก...มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้แล้ว...”เทมอธิบายความคิดของตัวเองออกมาจนหมด
“...หา?”มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ยืนงงอยู่
ทำไมเทมถึงได้คิดอะไรได้เป็นนิยายขนาดนี้ล่ะ!!
ฟึบ!
“...เอ่อ”ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่โดยเทมใช้แขนสองข้างกันผมไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้แถมยังจ้องผมด้วยแววตาโกรธๆอีก
นี่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ!
“พี่นัท...พี่เป็นของผม!....ของผมคนเดียว!!...ผมไม่มีทางยกพี่ให้ใครทั้งนั้น!!!”เทมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก
ผมไม่เคยเห็นเทมจริงจังขนาดนี้มาก่อน
แต่เดี๋ยวก่อน!
ผมว่าเรื่องมันชักเลยเถิดไปไกลแล้วนะ!
“...เทม...คือ...มันไม่ใช่อย่างที่เทมคิดนะ...”ผมพยายามอธิบายให้เทมฟัง
“ไม่ใช่ยังไงครับ...ในเมื่อพี่พามันมาอยู่ในห้องพี่เนี่ย!”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด
มันที่ว่าเนี่ย...?
คือใครมิทราบครับน้อง!!
“เทมกำลังเข้าใจผิดนะ”ผมเอ่ยออกไปทันที
“ผมเข้าใจผิดตรงไหนครับ...ถ้าพี่อธิบายไม่เคลียร์...ผมปล้ำพี่หน้าห้องให้มันได้ยินแน่”เทมบอกผมเสียงแข็ง...
ผมอยากจะถามเหลือเกินว่า ‘มัน’ ที่ว่านี่...มันคือใครครับ!??
“อื้ออ~...เทม...เดี๋ยว...”ผมครางออกมาเพราะเทมค่อยๆก้มลงมาจูบที่ขมับผมแล้วจูบๆไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงต้นคอก่อนจะดูดเม้มเบาๆ
“...ถ้าไม่รีบอธิบายพี่อาจจะไม่ได้พูดแล้วนะครับ”เทมบอกผมเบาก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มตามแผงอกผมที่โผล่ออกมาจากเสื้อคอกว้างโดยที่มือทั้งสองข้างที่เมื่อกี๊กั้นผมไม่ให้หนีตอนนี้มันกลับมาอยู่ที่สะโพกของผมแถมยังมีการมาบีบก้นผมด้วย
“อื้อ!...เทม...พี่...พี่ไม่ได้มีใครนะ...อื้ออ~...”ผมบอกเทมพร้อมกับครางเสียงสั่นเมื่อมือข้างนึงค่อยๆถกเสื้อผมขึ้นเรื่อยๆ
“งั้นทำไมไม่ให้ผมเข้าไปละครับ?”เทมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแล้วถามขึ้น
“...ก็...พี่อายนี่นา”ผมบอกเทมไปตามตรงแล้วหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบสายตาที่ถูกเทมจ้องมา
“อาย?...อายอะไรครับ?”เทมถามผมด้วยใบหน้างงๆ
“...กะ...ก็...บนเตียงพี่ตอนนี้...มีจดหมายของเทมวางอยู่เต็มไปหมดเลย...น่ะสิ”ผมกลั้นใจบอกความจริงกับเทมไป...แม้ว่ามันจะทำให้ผมอายจนอยากจะแทรกแผ่นดีหนีซะจริงๆก็เถอะ
“หื้อ?...จดหมายของผมเหรอ?”
“....”ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าให้...ตอนนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเทมตรงๆด้วยซ้ำ
“...ขอผมเข้าไปดูได้ไหมครับ?”ผมขอผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมากจนผมเผลอพยักหน้าให้อย่างไม่รู้ตัว
ผมเดินออกมาอยู่ข้างๆเทมโดยที่เทมมองไปที่ประตูห้องผมก่อนจะ...
แกร็ก!
ประตูห้องผมถูกเปิดออกพร้อมกับเทมที่เดินเข้าไปภายในอย่างช้าๆ...ผมเห็นเทมหันซ้ายขวาสำรวจห้องผมก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่เตียงผมที่ตอนนี้เต็มไปด้วยจดหมายของเทม
“...”ผมมองแผ่นหลังเทมด้วยความกังวล...การที่ผมทำอะไรแบบนี้มันจะดูไม่ดีรึเปล่านะ?
ก็ผมคิดถึงเทมนี่นา
สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือการอ่านจดหมายที่เทมส่งให้ทุกวันๆเท่านั้น
หมับ!
“พี่นัท...ผมขอโทษ”เทมหันมาหาผมพร้อมกับดึงผมเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างรวดเร็ว...ถ้อยคำที่เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดทำเอาผมยิ้มออกมา
“อืม...ไม่เป็นไร”ผมกอดตอบเทมก่อนจะพึมพำเบาๆ
“ผมนี่มันขี้หึงเป็นบ้าเลย!!...ขอโทษนะครับ”ผมกอดผมแน่นก่อนจะจูบเบาๆที่ผมซอยสั้นสีดำของผม
“ไม่เป็นไร...พี่เองก็ขอโทษที่ทำให้เทมไม่เชื่อใจแบบนี้”ผมบอกเทมกลับไปบ้าง
“พี่นัท...ผมรักพี่...รักพี่ที่สุดเลย”เทมกระซิบบอกผมเบาๆ
ตุบ!
“อ๊ะ!...เทม!”ผมตกใจเมื่อถูกเทมดันจนล้มลงบนเตียงของตัวเองที่มีจดหมายของเทมวางอยู่ข้างๆ
“...ผม...ขอจูบพี่ได้ไหมครับ?”เทมตามลงมาคร่อมผมไว้พร้อมกับเอ่ยขอด้วยแววตาที่สั่นระริกอย่างน่ารัก
“...แค่จูบนะ...อย่างอื่นห้ามเด็ดขาด”ผมบอกกับเทมไปตามตรง
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากทำกับเทมหรอกนะ
แต่ไม่ใช่วันนี้...ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลยย
“ขอบคุณครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะประกบจูบลงมาอย่างร้อนแรง...ผมเองก็เงยหน้าขึ้นรับสัมผัสที่เทมส่งมาให้ด้วยความเจ็บใจ
“อื้อออ~...อึก!....อื้อ!...”ผมครางออกมาเมื่อลิ้นร้อนของเทมเข้ามาสัมผัสกับลิ้นผม....ความโหยหาที่ผมมีต่อเทมมันทำให้ผมใช้มือโอบคอเทมก่อนจะค่อยจูบตอบเทมอย่างไม่เป็นประสา
“...อื้อออ~...อื้มม~...อ่า!...เดี๋ยว...”ผมร้องห้ามเมื่อเทมที่พึ่งถอดริมฝีปากออกให้ผมพักกลับก้มลงมาอีกครั้งโดยที่ผมยังหอบอยู่เลย
“...พี่นัท....ขออีกนะครับ...แค่นี้ยังไม่พอหรอก”เทมบอกผมพร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเบาๆเหมือยหมาป่าที่กำลังหื่นกระหายที่จะล่าเหยื่องั้นแหละ
“..อ๊ะ!...อื้มมม~....อึก!....อื้อ~...”เทมไม่รอให้ผมเอ่ยอะไรออกไปทั้งนั้น...เขาประกบปากลงมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว...ลิ้นร้อนๆของเทมทำเอาร่างกายผมถึงกลับร้อนรุ่มขึ้นมา
ทุกสัมผัสที่เทมทำมันทำให้ผมรู้สึกสุขสมจนแทบกระอัก
ลิ้นของพวกเราสัมผัสกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร...ความสุขสมที่ค่อยๆแผ่ออกมาทำให้ผมไม่อยากจะให้เวลามันเดินหน้าเลยจริงๆ
“อื้อออ~....อื้มมม~...”สัมผัสที่เปียกชื้นของน้ำลายที่ผสมกันจนไม่รู้วาของใครเป็นของใคร...
รสสัมผัสที่ทำให้ผมมัวเมาจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ใบหน้าของเทมที่ขึ้นสีและสายตาที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์
ความโหยหาที่ผมสัมผัสได้จากเขา....มันเหมือนกับผมที่รู้สึกโหยหาเขาเช่นกัน
“อื้อออ~...อึก!...อ่า~...เทม...”เป็นอีกครั้งที่เทมปล่อยให้ผมได้พักหายใจ
“อ่า!...พี่นัท...พี่มันสุดยอด...ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่พอจริงๆ...”เทมบอกผมเสียงกระเส่าก่อนจะก้มลงมาจูบผมอย่างดูดดื่มอีกครั้งนึง
“อึก!...อื้ออออ~...”
ผมจำไม่ได้ว่าผมถูกเทมจูบไปกี่ครั้ง...รู้เพียงว่ากว่าที่เทมจะยอมให้ผมได้นอนมันก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงแล้ว
ผมละอยากจะบอกเทมจริงๆ...
ช่วยถนอมผมหน่อยเถอะ!
นี่ผม30แล้วนะครับ!!!
....................................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพต่อแล้วนะ
ตอนนี้รู้สึกว่าเทมนี่เด็กขี้หึงชัดๆเลยหาให้เปรียบเป็นสายพันธุ์ของสุนัขก็น่าจะเป็นลาบราดอนะ555+...สำหรับเรื่องนี้เราคาดว่าจะไม่มีncแล้วล่ะคะเพราะแต่งไม่ออกแล้วเราก็คิดว่าการฉากนั้นไม่ได้สำคัญอะไรมากมายนัก
แต่อาจมีในตอนพิเศษแล้วแต่คนแต่ง ณ อารมณ์ในตอนนั้นะคะ
นับถอยหลังอีก3ตอนเรื่องนี้ก็จะปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์แล้วนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและคอมเม้นท์ที่มีให้เสมอมานะคะโดยเฉพาะขาประจำที่มาเป็นให้ทุกตอนมีความสุขมากๆคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้ารอลุ้นกันว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ของทั้งคู่คะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
3 ตอนT T
นั่งชะเง้อรอตอนพิเศษแล้วก็เรื่องต่อไปของคุณ nicedog นะคะ
:mew1: :mew1:
-
เวลาที่เห็นพระเอกขี้หึงขี้หวง เป็นอะไรที่ชอบมากเลยยยยย55555 สรุปแล้ว 'มัน' ไม่มีตัวตนนะจ๊ะน้องเทม พี่นัทเค้าเป็นผู้ใหญ่ค่า จริงใจและจริงจังไม่นอกลู่นอกทางแน่นอน (แต่ไม่รวมที่เสน่ห์แรงไม่รู้ตัวนะ) อิอิ
-
เป็นหมาขี้อ้อน แล้วยังขี้หึงอีกนะเทม :o8:
-
พี่นัทน่ารักจังค่าา ดูสินั่น~ เดินวนไปวนมาหน้าบ้านเพื่อรอเทมเลยเชียวน้า >\\< .. ตื่นเต้นมากเลยเหรอคะพี่นัท กิ้วๆ เราเข้าใจค่ะ และจะไม่ล้อพี่นัทด้วยนะคะ คนขี้ใจลอย~ แอร๊ย ><
-
กว่าจะได้เจอกันก็ต้องเต็มที่หน่อยสิ
-
แหมเด็กน้อยหึงโหดจริงๆ
-
อ้ากกกก จะจบเเล้วหรอเนี่ T______________T
-
สกิลหื่นและช่างมโของเทมนี่มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเนอะ. :katai2-1:
แอบตกใจที่มอไซเทมมีตะกร้าหน้ารถ. ฮ่าๆๆ. พี่นัทคิดถึงน้องอยากกอดน้องเทมเหมือนกันก็อย่าอิดออดเลยจ้า.
ทำไปเตรียมใจไปก็ได้
รอตอนพิเศษเลยค่ะ. :impress2: ขอบคุณ
-
น่ารักจริงนะ พี่นัท
ดีใจด้วยที่ได้เจอกันแล้ว หวานกันจนมดขึ้นเต็มไปหมดเลย
-
✉ จดหมายฉบับที่ 28✉เดทของจริง(1)
วันนี้เป็นวันที่ทีราทรตื่นเช้ามาแล้วมีความสุขที่สุดในรอบอาทิตย์
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็ตอนนี้ผมมีพี่นัทอยู่ในอ้อมกอดยังไงล่ะ!!
“...พี่นัท”ผมเรียกชื่อพี่นัทเบาๆพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งเกลี่ยผมที่ปิดหน้าของพี่นัทเบาๆ
พี่นัทนอนหันหน้ามาทางผมโดยที่ซุกตัวอยู่กับอกผม...ตอนแรกที่ผมตื่นขึ้นมาผมแทบจะร้องออกมาดังๆดีนะที่ปิดปากตัวเองทัน
ภาพที่พี่นัทนอนซุกอยู่กับตัวเองแถมมือข้างนึงของพี่นัทยังกำเสื้อผมไว้แน่นอีก...มันเหมือนกับว่าพี่นัทไม่อยากให้ผมหายไปไหนใช่ไหม?
“...”ผมนอนมองพี่นัทอย่างเพลิดเพลินโดยที่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างช้าๆ....ผมล่ะอยากจะหยุดเวลาไว้ตอนที่มีพี่นัทอยู่ในอ้อมกอดซะจริงๆ
ใบหน้าขาวเนียนอมชมพูที่หลับตาพริ้มทำเอาผมถึงกับกลืนน้ำลายไปหลายต่อหลายอึก...ผมต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้
ผมรู้สึกว่าตัวเองหื่นขึ้นมากอย่างที่ไม่เคยเป็น
แถมยังควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้อีก...อย่างเมื่อวานก็ทีนึงแล้ว...
พอมาตอนนี้ผมก็คิดนะ..
คิดว่าตัวคิดแบบนั้นไปได้ยังไง!
ผมคิดว่าพี่นัทจะมีชู้ได้ยังไงกัน!!
แค่พี่นัททำท่าทางมีพิรุธหน่อยผมก็ถึงกลับหน้ามืดตามัวจะปล้ำพี่นัทหน้าห้อง...ให้ตายเถอะผมล่ะอยากจะตบหน้าตัวเองให้หายบ้าซะจริงๆ!!
แถมพอรู้ความจริงแล้วผมแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะคว้าตัวพี่นัทมาไว้ในอ้อมกอดผมพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษด้วยความสำนึกผิด
แต่สิ่งที่เข้ามาแทรกระหว่างความรู้สึกผิดคือความตื้นตันและดีใจมาก....ผมไม่คิดว่าพี่นัทจะเป็นเหมือนที่ผมเป็น
พี่เขาอ่านจดหมายที่ผมส่งให้...แถมเท่าที่ดูกกระดาษและซองแล้วท่าทางจะอ่านหลายรอบด้วย...แบบนี้ผมพอจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าพี่นัทคิดถึงผมมากเหมือนกับที่ผมคิดถึงพี่เขาน่ะ
ท่าทางน่ารักๆที่ผมไม่ได้เห็นมาเกือบอาทิตย์มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะสัมผัสพี่นัท...ทั้งแก้มแดงที่ขึ้นสีทุกครั้งที่ผมหยอดคำหวาน
ทุกสัมผัสที่ผมมอบให้พี่นัทกลับรับมันไว้อย่างไม่ต่อต้านแถมยังตอบสนองกลับมาด้วยท่าทีที่ไม่เป็นงานนั่น...มันยิ่งทำให้สติผมเตลิดไปไกล
จนรู้สึกตัวอีกทีผมก็จูบพี่นัทไปไม่รู้กี่รอบแล้ว...ความหวานที่ได้รับจนถึงตอนนี้ผมก็ยังสัมผัสถึงมันได้...
อยากจูบพี่นัทอีกจังเลย
“...อื้อ~...”พี่นัทครางในลำคออย่างรำคาญเมื่อร่างกายผมไปเร็วกว่าความนึกคิด...พอรู้ตัวอีกทีริมฝีปากผมก็สัมผัสเบาๆกับริมฝีปากสีชมพูของพี่นัทซะแล้ว
ผมกดริมฝีปากเน้นย้ำเบาๆสองสามครั้งก่อนจะผละออกแล้วหันไปหอมแก้มขาวๆของพี่นัทต่อ...ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ผมมีความสุขขนาดไหน
“...พี่นัท...จุ๊บ...พี่นัท..จุ๊บ...จุ๊บ...”ผมจูบไปทุกๆที่บนใบหน้าของพี่นัทที่หลับตาพริ้มอยู่...รอยยิ้มที่หายไปในรอบอาทิตย์กลับปรากฏขึ้นมาง่ายๆเพียงแค่มีคนตรงหน้าอยู่ข้างๆเท่านั้น
“...อื้ออ~....อ๊ะ!...เทม...อื้อ!...ทำอะไรน่ะ?”ระหว่างที่ผมกำลังหอมแก้มพี่นัทเสียงครางเบาๆพร้อมกับสัมผัสของมือพี่นัทที่พยายามดันหน้าผมออกไป
พี่นัทตื่นซะแล้ว!
อ่า...เสียดายจัง!
ยังไม่อิ่มเลย!
“จุ๊บ...อรุณสวัสดิ์ครับพี่นัท”ผมจูบที่ริมฝีปากพี่นัทเบาๆก่อนจะผละออกแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“.....”พี่นัททำหน้างงๆเหมือนคนที่ยังตื่นไม่เต็มที่ก่อนจะเบิกตาขึ้นพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีอย่างน่าสัมผัสเป็นที่สุด...อดใจไว้นะเทม
นายทำได้ๆ
“พี่จะไม่บอกอรุณสวัสดิ์ผมหน่อยเหรอครับ?”ผมถามพี่นัทด้วยน้ำเสียงอ้อนๆพร้อมรอยยิ้มก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่นัทจนจมูกของเราสัมผัสกันเบาๆ
“...อะ...อรุณสวัสดิ์...เทม”พี่นัทบอกผมด้วยน้ำเสียงติดขัดแถมพี่เขายังหลบตาผมด้วยใบหน้าที่แดงอยู่แล้วกลับแดงขึ้นไปอีก
ฟอดดด~
“อย่าทำตัวน่ารักมากสิครับ”ผมหอมแก้มพี่นัทไปฟอดใหญ่ก่อนจะกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์...ถ้าพี่นัทยังทำตัวน่ารักกว่านี้...
วันนี้คงไม่ได้ลุกจากเตียงแน่ๆ
“...ไม่ได้ทำสักหน่อย”พี่นัทตอบผมเสียงอ่อยโดยที่ยังหลบสายตาผมอยู่
ครับๆ...ไม่ได้น่ารักเลยครับ...
ใบหน้าขาวเนียนที่ขึ้นสีจนหน้าสัมผัส
สายตาที่สั่นระริกอย่างน่าแกล้งนั่น
ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่นแบบนั้น
ไม่น่ารักเลยสักนิดครับพี่!!!
“...เทม”
“ครับ?”ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงของพี่นัทปลุกผมที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“อ่อ...วันนี้...อยากทำอะไรเป็นพิเศษไหม?”พี่นัทหันหน้ามาสบตาผมแล้วเอ่ยเสียงเบาๆด้วยใบหน้าที่ยังแดงไม่หาย
“อืม...ไม่นะครับ...แค่ได้อยู่กับพี่ก็พอแล้วล่ะ”ผมตอบกลับไปตามความจริง
จะไปที่ไหนก็ได้หรือจะอยู่บ้านพี่นัทแบบนี้ก็ได้...
ขอแค่ได้อยู่ข้างๆพี่นัทก็พอ
“งั้น....ไป.................กันไหม?”พี่นัทบอกผมด้วยเสียงอันเบาจนผมได้ยินแค่นิดหน่อยเท่านั้น...ไม่รู้เลยว่าพี่นัทต้องการจะบอกอะไรกันแน่
“อะไรนะครับ?”ผมถามพี่นัทอีกครั้งนึง
“....ไปเดทกันไหม?”พี่นัทเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นก่อนจะกลั้นใจตอบผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นจนผมสัมผัสได้...แก้มขาวๆที่ตอนนี้ขึ้นสีด้วยความเขินของพี่นัท
ประโยคที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของพี่นัท
ปกติพี่เขาไม่ค่อยจะแสดงออกอะไรมากนัก...
แต่ตอนนี้พี่เขากลับมาชวนผมเดท!!!
“...”ถ้าผมจะย้อนเวลากลับไปแล้วกดอัดเสียงไว้จะทันไหมครับ?
ผมจะฟังเช้า กลางวัน เย็นเลย....แถมจะตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าด้วยอ่ะ
ผมอยากจะประกาศให้โลกรู้จริงๆเลย...
พี่นัทชวนผมเดทครับบ!!!!
“อ่อ...ถ้าเทมไม่อยากก็ไม่...”
“ไปครับ!...ผมอยากไปสุดๆเลย!!....ไปไหนดีครับพี่นัท!”ผมรีบพูดแทรกพี่นัทขึ้นทันที...
พี่นัทเล่นบอกผมด้วยสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัดทำเอาหัวใจผมเจ็บแปร๊บเลยครับ
“เทมอยากไปไหนล่ะ?”พี่นัทถามผมกลีบ
“...แล้วแต่พี่นัทดีกว่าครับ”ผมนึกแป๊บนึงก่อนจะตอบกลับไป
ถ้าได้ไปเดทกับพี่นัทจะเป็นที่ไหนก็ได้ทั้งแหละ
“...งั้นไปเซนทรัลกันก่อนไหม?...ไปกินข้าวกลางวันกันก่อนแล้วค่อยไปบางแสนกันดีไหม?”พี่นัทคิดนึดนึงก่อนจะพูดขึ้นเพื่อขอความเห็นจากผม
“ก็ดีนะครับ...ถ้าไปบางแสนไปเล่นน้ำกันไหมครับ?”ผมถามอย่างนึกสนุก
ไหนๆก็ไปทะเลทั้งที...ถ้าไม่ได้เล่นน้ำก็เหมือนไม่ได้ไปน่ะสิ
“...จะดีเหรอ?...พี่แก่แล้วนะ”พี่นัทมองมาที่ผมพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ
“พี่นัท...พี่ไม่แก่สักนิด...หน้าพี่เด็กขนาดนี้อาจมีคนมองว่าเป็นเด็กมหาลัยก็ได้นะ”ผมบอกพี่นัทพร้อมกับใช้มือข้างนึงสัมผัสที่แก้มของพี่นัทเบาๆอย่างอ่อนโยน
“...บ้าเหรอ!...ไม่ได้หน้าเด็กขนาดนั้นสักหน่อย”พี่นัทตอบผมด้วยใบหน้าเขินๆ
“งั้นก็ไปเล่นน้ำกันดีกว่า...พี่นัทมีเสื้อผ้าให้ผมยืมใส่เล่นน้ำไหมครับ?”ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะหันไปถามพี่นัทที่ลุกขึ้นตามมาติดๆ
“ก็มีอยู่นะ...เดี๋ยวพี่เตรียมไว้ให้...เทมไปอาบน้ำก่อนเถอะ”พี่นัทลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
ผมเองก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ...หลังจากที่ผมและพี่นัทเตรียมของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยพวกเราก็ได้ออกเดินทางกันโดยที่ยังไม่ได้กินข้าวเช้า...
ไว้ค่อยไปกินที่เซนทรัลควบมื้อกลางวันเลยล่ะกัน
พวกเราใช้รถยนต์ของพี่นัทในการเดินทางครั้งนี้...ให้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่เซนทรัล...ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้วทำให้ที่จอดรถค่อนข้างหายากแต่พี่นัทก็หาที่จอดได้ในที่สุด
ถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่เป็นคนขับ?
ก็พี่นัทเขาบอกว่าอยากขับเองนี่นาแล้วผมจะกล้าขัดได้ยังไงล่ะครับ?
แถมการที่ได้มองพี่นัทแบบนี้มันก็ฟินสุดๆเลยครับแม้ว่าพี่นัทจะหันมาจ้องผมเขม็งเป็นบางครั้งก็ตามที...แต่จะให้ทำยังได้ล่ะก็ผมอยากมองพี่นัทให้นานที่สุดนี่นา
“กินอะไรดีเทม?”พี่นัทหันมาถามผมเป็นพวกเราขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น3แล้ว
ร้านอาหารหลากหลายร้านเรียงรายกันเต็มไปหมด...ผมไม่ได้มานานแล้วรู้สึกว่ามีร้านเปิดใหม่ขึ้นเยอะเลยล่ะ...
ผมมองร้านซ้ายขวาด้วยความสนใจ....ตอนที่ผมมาครั้งล่าสุดรู้สึกว่าจะหลายปีแล้วล่ะ
“...พี่นัทอยากกินอะไรล่ะครับ?”ผมถามพี่นัทกลับ
“อะไรก็ได้”พี่นัทตอบผมนิ่งๆแล้วเดินนำไป
“อะไรก็ได้มันไม่มีในนี้นะครับ”ผมเดินเร่งความเร็วตามพี่นัทไปแล้วบอกเบาๆด้วยรอยยิ้ม
“พี่ถามเทมก่อนนะ”พี่นัทหยุดแล้วหันมาสบตากับผมนิ่ง
“งั้นก็...อะไรก็ได้”ผมตอบเลียนแบบพี่นัททำให้พี่นัทคิ้วกระตุกเลยล่ะ
น่ารักชะมัดเลย!!
“รู้สึกว่า...อะไรก็ได้มันไม่มีในนี้นะครับ”พี่นัทตอบกลับมาด้วยคำพูดที่ก๊อปผมมาแบบเหมือนแด๊ะๆด้วยรอยยิ้มที่นานๆทีผมจะได้เห็น
“ฮะฮะฮะ...ครับๆ...งั้นพี่ชอบกินแนวไหนล่ะครับ?”ผมขำเล็กน้อยกับท่าทางของพี่นัทก่อนจะถามออกไป
“...น้ำๆ”พี่นัทคิดก่อนจะตอบผมกลับมา
“น้ำๆเหรอ...พี่นัทหิวมากไหมครับ?”ผมถามอีกพร้อมกับหันไปมองร้านที่อยู่รอบๆ
“ผลัดกันคนละคำถามสิเทม...เทมหิวมากไหมล่ะ?”พี่นัทไม่ตอบแถมยังถามผมกลับอีก
รู้สึกว่าวันนี้พี่นัทขี้เล่นขึ้นนะครับ
“...หิวมากสิครับ...หิวมากจนสามารถกินพี่นัทได้ทั้งตัวเลย”ผมตอบกลับไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพี่นัท
ไหนๆก็ไหนๆ...ขอหยอดสักหน่อยเถอะ
“...บ้า!...ไม่ถามแล้วก็ได้...ไปกินซาบูชิละกัน”พี่นัทตอบผมด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านซาบูชิ
“ฮะฮะ....พี่นี่น่ารักสุดเลย”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะรีบเดินตามพี่นัทให้ทัน
โชคยังที่พวกเราไม่ต้องรอคิวพอเดินมาที่ร้านก็ได้เข้าไปทันที...
“เอาน้ำซุปอะไรดีครับ?”พนักงานคนนึงเดินเข้ามาทางพี่นัทแล้วถามอย่างมีมารยาท
แต่สำหรับผมมองว่ามันกำลังจะจีบพี่นัท!!
จะหาว่าผมคิดมากก็ช่างแค่ผมมองสายตาเป็นประกายวิ๋งๆที่มองพี่นัทผมก็รู้แล้ว...มันเหมือนกับที่ผมมองพี่นัทไม่มีผิดเลยน่ะสิ...
ให้ตายสิ...
ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกหึงพี่นัทอยู่!!
แล้วพี่นัทรู้ไหมว่าผมกำลังหึงอยู่น่ะ?
“เอาน้ำข้นครับ....เทมล่ะเอาซุปอะไร?”พี่นัทตอบแล้วหันมาถามบ้าง
หมับ!
“เอาเหมือนพี่นัทเลยครับ...เดี๋ยวไปตักน้ำให้พี่จะเอาน้ำอะไรดีครับ?”ผมกอดพี่นัทจากด้านหลังแล้วส่งสายตาหวานๆไปให้ไปเขา
เอาสิ....ถ้าผมทำขนาดนี้แล้วยังกล้ามาจีบพี่นัทอีกก็มาเลย
แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน!!
“...อ่อ...เทม...ปล่อยพี่ก่อน”พี่นัทบอกผมเบาๆแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากผม
“ทำไมล่ะครับ...พี่เกลียดผมเหรอ?...ทั้งที่เมื่อเช้าพี่เป็นฝ่ายซุกเข้าหาผมเองแท้ๆ”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพนักงานชายนั่น
“อ่อ...ซุปน้ำข้นสองนะครับ”พนักงานชายทวนก่อนจะเดินออกไปทันที
ก็ยังดีที่ยังความรู้สึกเร็ว...ไม่งั้นผมได้เปลี่ยนร้านแน่ๆ
“เทม...ทำอะไรน่ะ?”พี่นัทเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ผมหึงนี่นา”ผมกระซิบตอบพี่นัทเบาๆ
“...หะ...หึงอะไรเล่า!”พี่นัทถามผมด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงละเรื่อ
“พี่รู้ไหมว่าพนักงานคนนั้นจะจีบพี่น่ะ?”ผมคลายอ้อมกอดแล้วถามพี่นัทตรงๆ
“ห๊ะ?...คิดมากไปแล้วเทม”
“ผมรู้ละกัน...ผมขี้หึงมากนะถ้ามีใครมาเกาะแกะพี่อีกละก็ผมจะจูบโชว์ซะเลย”ผมบอกพี่นัทด้วยน้ำเสียงที่เอาจริงจนพี่นัทพี่นัทถึงกลับจ้องผมกลับอย่างหวาดๆ
“...อย่าแม้แต่จะคิดเชียว”พี่นัทบอกผมด้วยน้ำเสียงที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้สั่น
น่าแกล้งสุดๆเลยครับ
แต่ถ้าแกล้งมากๆผมได้โดนพี่นัทโกรธแน่ๆเลย
“ถ้าไม่มีใครมายุ่งกับพี่ผมก็ไม่ทำหรอก....หน้าแดงๆของพี่น่ะผมเห็นได้คนเดียว”ผมเดินเข้าไปกระซิบประโยคสุดท้ายกับพี่นัทเบาๆก่อนจะเดินไปตักน้ำให้พี่นัททั้งๆที่ยังไม่ได้ถามเลยว่าพี่นัทจะเอาอะไร
ถ้าผมยังยืนอยู่ตรงนั้นต่อผมได้อดใจไม่ไหวจริงๆแน่
ใบหน้าแดงๆ...ริมฝีปากที่เม้มแน่น...สายตาสั่นระริกที่มองมากที่ผม...พร้อมกับคำพูดเดิมๆที่ผมมักจะมองว่าน่ารักเสมอ
‘บ้า!’
..............................................................
สวัสดีคะ
ตอนนี้มาอัพเร็วหน่อยเพราะปิดเทมอแล้วเลยมีเวลาแต่งมากขึ้น
เรารู้สึกชอบพระเอกแบบนี้จัง...แบบว่าขี้อ้อนน่ารัก
เหลืออีกเพียงสองตอนเรื่องนี้ก็จะจบแล้วนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและทุกๆคอมเม้นท์คะ
ตอนหน้าเป็นเดทภาคต่อนะคะ...ช่วยติดตามกันด้วยนะ
ไว้เจอกันตอนหน้าคะ
จริงสิ...เราเปิดนิยายเรื่องใหม่แล้วนะคะใครสนใจตามเข้าไปอ่านได้เลยคะ
◣ ♡ ◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣ ♡ ◥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47133.new#new)
ฝากนิยายเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมกอดทุกท่านด้วยนะคะ
ขอบคุณคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:L1: หมาน้อยเทมไม่หื่นก็หวง.
ขี้อ้อนด้วยนะเรา แต่อ้อนได้ไม่แบ๊วเท่าพี่นัทหรอก. รายนั้นชนะเลิศอะ. เดทหวานมากๆค่ะรอครึ่งหลังนะ
:pig4:
-
เดทๆๆๆๆๆๆๆ
อยากเห็นพี่นัทเล่นน้ำทะเลอ่ะค่าาาาาาาาา :D
งานนี้เทมได้เป็นหมาหวงก้าง 24ชม.แน่เลย :laugh:
-
จ้าเทม ^^ เราเชื่อแล้วค่ะว่าเทมขี้หึงมากๆ เลยน่ะ ไม่อย่างนั้นเมื่อตอนที่แล้วเทมก็คงไม่หน้ามืดถึงกับขนาดหึงกระดาษจดหมายที่อยู่ในห้องของพี่นัทได้เป็นฟืนเป็นไฟแบบนั้นหรอกเนอะ :laugh:
-
ออกเดตกันแล้ว
เทม ขี้หึงเกินไปนะบางที หึงไปหึงมาจะเป็นหื่นเอาซะทุกตอนเลย 555
-
เทม น่าร้ากกกกกกกก :-[
-
หยอดกันไปเขินกันมา
-
พี่นัทน่ารักไม่รู้ตัว
-
พี่นัทน่ารักมากกกกกกกกกกก
หมาเทมก็ขี้หึงจริงๆ
-
ห๊าา จะจบแล้วเหรอ แงงง พึ่งมาเจอกัน มีความสุขกันเอง ตอนพิเศษเยอะๆน้าาาา
พระเอกช่างขี้อ้อนขี้หึงจริงๆ พี่ทก็เสน่ห์แรง น่าเอ็นดูทั้งคู่เลย5555
ปล. เรื่องใหม่น่ารักอย่างนี้ไหมค้าา สปอยนิดนึง5555
-
น่ารัก มุ้งมิ้ง จนน่าอิจฉาตาร้อนเป็นที่ซู้ดดด >\\\\<
หมั่นไส้เทมด้วยอ่ะ หึงตลอดเวลา 5555
-
พี่นัทน่ารักจริงๆนั่นละ เลยโดนเทมแกล้งให้เขินอยู่เรื่อย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเขิน ขอบคุณคะ
-
✉ จดหมายฉบับที่ 29✉เดทของจริง(2)
หลังที่ผมผ่านมื้ออาหารมาด้วยความเขินอาย...
เขินอายยังไงน่ะเหรอ?
ก็ลองไปถามไอ้หมาเทมนั่นเองสิ!!
ตั้งแต่เข้าร้านมาแล้ว...เล่นมากอดแถมยังหยอดคำหวานอีก...แถมระหว่างกินก็ยังหยอดไม่มีที่สุดเล่นเอาผมทั้งเขินทั้งอายจนหน้าจะชาหมดแล้ว...
หน้าผมนี่แดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว!!
ถ้าจะถามว่าเทมหยอดผมแบบไหนน่ะเหรอ?
จะยกตัวอย่างให้ฟังละกัน...
‘พี่นัทน้ำซุปพี่หอมจังเลย’
‘หือ?...เทมเองก็สั่งน้ำซุบเดียวพี่นี่’
‘น้ำซุปผมไม่เหมือนพี่หรอก’
‘ทำไมล่ะ?’
‘ก็กลิ่นของน้ำซุปของพี่ที่ลอยมามันมีกลิ่นพี่นัทด้วยนี่นา’
‘...กะ...กินไปเงียบๆเลย!’
ผมแทบบอกไม่ได้เลยว่าหน้าตัวเองกับน้ำซุปในหม้ออย่างไหนจะร้อนกว่ากัน
ทั้งที่ผมคิดว่าเทมจะหยุด...
แต่ไม่ใช่เลย!
‘พี่นัท...ผมขอกินน้ำแก้วพี่หน่อยได้ไหมครับ?’
‘...ทำไมล่ะแก้วเทมก็ยังไม่หมดนี่?...แถมแก้วพี่ก็ชาเขียวเหมือนเทมนะ’
‘ไม่เหมือนหรอกครับ’
‘...??’
‘ไม่มีน้ำอะไรอร่อยเท่าน้ำของพี่นัทหรอกครับ’
‘...อะ...ไอ้เด็กลามก!!’
ผมแทบจะขว้างแก้วใส่เทมซะเดี๋ยวนั้นเลยถ้าไปติดที่ว่ามีคนอยู่เยอะละก็นะ...
เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้!
แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมหัวใจผมต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วยเล่า!!
หลังจากนั้นผมก็ได้กินแบบสบายๆสักพักก่อนที่เทมจะพูดขึ้นอีกในขณะที่ผมหยิบจานเนื้อสไลด์มาวางไว้ข้างๆตัวเอง
‘เนื้อสีแดงน่ากินมากเลยนะครับ’
‘เทมจะเอาก่อนไหมล่ะ?...เดี๋ยวพี่รอจนใหม่ก็ได้’
‘...แต่ไม่น่ากินเท่าพี่นัทหรอกครับ’
‘...อะ...อ่า...โรคจิต!’
ผมแทบจะคิดคำด่าไม่ออกเลยล่ะ!!
ให้ตายเถอะคิดมาได้ไงเนี่ยคำหยอดๆพวกนั้นน่ะ!
แถมยังพูดด้วยใบหน้ากรุ๋มกริ่มแบบนั้นอีก!
ให้ผมตายแบบปกติเถอะครับ...ถ้าคนตายเพราะความเขินนี่มันไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะนะครับ
ผมล่ะอยากจะลุกออกไปจ่ายเงินซะเดี๋ยวนั้นเลย...แต่ก็ต้องนั่งทดหน้าแดงเพราะความเขินอายไปจนเทมอิ่มนั่นแหละ
หลังจากที่กินข้าวเช้าควบกลางวันเรียบร้อยผมก็ขับรถต่อไปยังชายหาดบางแสน...ได้ยินมาว่าเขาพึ่งทำการปรับปรุงชายหาดซึ่งตอนนี้น้ำใสมากกว่าเดิมเยอะเลย
“ว้าว~...ตกใจเลยนะเนี่ยไม่ได้มาไม่กี่ปีเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ?”เทมมองไปที่ทะเลแล้วอุทานขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ทั้งผมและเทมตอนนี้เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้ว...พวกเรายืนอยู่บนหาดทรายสีน้ำตาลอ่อนโดยที่ตรงหน้าคือทะเลบางแสน...น้ำทะเลที่มองไกลๆจะเห็นเป็นสีฟ้าแต่พอมองใกล้ๆแล้วมันกลับเป็นสีใสๆ
“พี่นัท...มาทางนี้ๆ”เทมเรียกผมพร้อมกับกวักมือให้เข้าไปหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เทมอยู่ในชุดของผม...เสื้อคอกลมสีเหลืองอ่อนกับกางเกงที่ใส่สำหรับเล่นน้ำทะเลสีเขียวเข้ม...ไม่ว่าเทมจะใส่อะไรก็ดูดีไปหมดเลยแฮะ
ผมอยู่ในเสื้อคอกลมสีฟ้าอ่อน...ตอนแรกผมจะใส่เสื้อคอกว้างแต่เทมบอกว่าห้ามเด็ดขาด...แถมยังมองผมด้วยสายตางอนๆด้วย
ผมเลยต้องจำใจเปลี่ยนเสื้อ...กางเกงสีชมพูลายดอกที่เทมเลือกให้ทำให้ผมไม่อยากจะเดินออกไปไหนเลยจริงๆ
“...มีอะไรเหรอเทม?”ผมเดินไปหาเทมที่ยืนอยู่ทะเลที่ลึกประมาณครึ่งเข่าผมได้
“ไม่มีอะไรหรอกครับ...ก็แค่...”เทมพูดเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะ
หมับ!
“อ๊ะ!...เทม!!”ผมร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเทมเดินลุยน้ำเข้ามาหาพร้อมกับอุ้มผมขึ้นด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว...ท่านี้มันน่าอายสุดๆเลย
“เทม!...ปล่อยพี่นะ!!”ผมบอกเทมทันที
“ไม่ครับ...ไปเล่นน้ำลึกๆกันดีกว่าเนอะ”เทมเมินกำพูดผมพร้อมกับอุ้มผมเดินลงไปในทะเลลึกขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้น้ำทะเลอยู่ในระดับเดียวกับอกเทมแล้ว
“เทม...มันลึกแล้วนะ”ผมบอกเทมเมื่อเขายังไม่หยุดเดิน
“พี่นัทไม่ชอบลึกๆเหรอครับ?”เทมถามผมกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงมาช้าๆ...ปลายจมูกของพวกเราสัมผัสกับเบาๆ
ฉ่า!
ผมล่ะอยากจะดำลงไปในทะเลยจริงๆเลย
แล้วไอ้ประโยคสองแง่สองง่ามนั่นอีกล่ะ!!
“...”ผมเม้มปากแน่นไม่ตอบคำถามเทมปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจ...เทมให้ปลายจมูกตัวเองสัมผัสกับปลายจมูกผมอยู่สักพักก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหอมแก้มผมเบาๆ
“ผม...อยากจูบพี่จัง”เทมกระซิบบอกผมเบาๆด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์
“...มะ...ไม่ได้นะ...เดี๋ยวมีคนเห็น”ผมบอกเทมด้วยน้ำเสียงติดขัดอย่างเห็นได้ชัด
จะมาอยากอะไรตอนนี้ล่ะ!
ไม่ใช่อยู่บ้านนะที่ผมจะยอมง่ายๆน่ะ
“ผมพาพี่มาไกลขนาดนี้คงไม่มีใครสนใจหรอกครับ”เทมกระซิบบอกผมพร้อมกับจูบหน้าผากผมอย่างอ่อนโยน
ผมชอบเวลาที่เทมจูบหน้าผากที่สุดเลย
มันอบอุ่นและอ่อนโยน
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ...ที่บ้านไม่ได้เหรอ?”ผมต่อรองกับเทม
ถ้าจะให้จูบตรงนี้ผมไม่อยากคิดเลยว่าตัวเองจะอายขนาดไหน...ขนาดจูบกันที่บ้านผมก็อายจะแย่แล้ว...ถ้ามาจูบที่นี่มันก็เหมือนกับการจูบโชว์คนอื่นน่ะสิ
“ไม่ได้จริงๆเหรอครับ?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ...
มันมาแล้ว...
ถ้าอ้อนแบบนี้ผมจะทำยังไงได้ล่ะ
แต่ครั้งนี้ผมต้องใจแข็ง
“...ไม่ได้”ผมหลบสายตาออดอ้อนที่ส่งมาพร้อมกับตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ
“โธ่พี่นัท...นะครับ...ให้ผมจูบพี่หน่อยนะครับ”น้ำเสียงออดอ้อนของเทมดังขึ้นอีกครั้งจนผมต้องเม้มปากแน่นอย่างคิดหนัก...
ทำไมถึงได้อ้อนเก่งแบบนี้นะ
“....แค่แป๊บเดียวนะ...แค่ครั้งเดียวด้วย”สุดท้ายผมก็ต้องใจอ่อนกับท่าทางอ้อนๆของเทมจนได้
“...ก็ได้ครับ”เทมตกลงด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
เทมปล่อยผมให้ยืนในทะเลที่ค่อนข้างลึกแต่ยังดีที่ขาผมยังยืนถึง
“...ทะ...อุ๊บ!...อึก!...อื้อออ~...”พอผมเงยหน้าขึ้นไปจะเรียกเทมเขาก็ประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็วแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัวทำให้ลิ้นร้อนของเทมเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นของผมได้อย่างง่ายดายกว่าครั้งไหนๆ
“อึก!...อื้อออ~...อื้มม~...”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อเทมจูบอย่าร้อนแรงขึ้นจนผมแทบจะละลายไปซะเดี๋ยวนี้เลย...แค่แดดจากชายหาดก็ร้อนพอแล้ว
แต่เทมยังจะทำให้มันร้อนขึ้นด้วยจูบของเขา
“อื้อออ~...อึก!...”
ลิ้นของพวกเราเกี่ยวพันกันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ....ผมปล่อยให้เทมตักตวงจากผมเท่าที่เขาต้องการเพราะเท่าที่ดูเทมคงจะหยุดไม่อยู่แล้วล่ะ
“อึก!...อื้อออ~...อ่า!...แฮ่ก!...”ในที่สุดเทมก็ผละปากออกมาทำให้ผมเซล้มลงไปปะทะกับตัวของเทมที่รอรับอยู่ข้างหน้า...
การจูบกลางทะเทแถมยังกลางแดดร้อนๆแบบนี้มันทำให้ผมอยากเป็นลมสุดๆ
“พี่นัท...ไม่เป็นไรนะครับ?”เทมก้มลงมาถามผมด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“...อืม...แค่เหมือนจะหน้ามืดนิดหน่อยน่ะ”ผมบอกเทมไปตามตรง
“งั้นเราขึ้นกันเถอะครับ”
หมับ!
“...เทม”ผมเรียกเทมเบาๆเมื่อร่างผมถูกเทมอุ้มขึ้น....ตอนนี้ผมรู้สึกมึนๆหัวด้วยเหมือนสติกำลังจะหายไปงั้นแหละ....
ผมรู้ตัวว่าตาตัวเองค่อยๆปิดลงพร้อมกับเสียงเทมที่ตะโกนเรียกชื่อผมอยู่ข้างๆ
“พี่นัท!...พี่นัท!!!”
............................................
........................
..........
...
.
“...อื้อ~...”ผมค่อยๆกระพิบตาก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ
สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานห้องนอนของตัวเอง
ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
จำได้ว่าผมอยู่กับเทมที่บางแสนนี่นา...
แล้วทำไม?
แกร็ก!
“....”เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองเทมที่เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าหงอยๆ
“...พี่นัทฟื้นแล้วเหรอครับ!!!”เทมพูดขึ้นอย่างตกใจก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าที่ดีใจมาก
“พี่ปวดหัวไหม?...หรือว่าหิวน้ำ?..ไม่สิ....ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าแล้ว...หิวข้าวไหมครับ?...หรือจะเข้าห้องน้ำ?”เทมเข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและร้อนรนอย่างชัดเจน
อ่า...เหมือนจะนึกออกแล้ว...
รู้สึกว่าผมจะเป็นลมไปสินะ...เลยทำให้เทมเป็นห่วงมากขนาดนี้
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”ผมบอกเทมเบาๆพร้อมกับลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของเทมอย่างเบามือ
“พี่นัท....พี่รู้ไหมว่าผมตกใจขนาดไหนที่อยู่พี่ก็สลบไปน่ะ...หัวใจผมมันเจ็บแปร๊บเลยนึกว่าพี่จะทิ้งผมไปแล้วซะอีก...ผมขอโทษถ้าผมไม่บังคับพี่แบบนั้นพี่ก็คงไม่เป็นแบบนี้...ผมอยากจะชกตัวเองหลายทีจริงๆ....ขอโทษ...ขอโทษนะครับ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดพร้อมๆกับจับมือผมที่สัมผัสกับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเขาไว้แน่น
แววตาที่มองมาเหมือนจะขอให้ผมยกโทษให้มันทำให้ผมส่ายหัวเบาๆก่อนจะยิ้มออกมา
“เทมไม่จำเป็นต้องขอโทษ...พี่ไม่เป็นไรสักหน่อยแค่โดนแดดนานๆแล้วมันมึนๆเท่านั้นเอง”ผมบอกเทมไปตามตรง...เทมไม่จำเป็นต้องมาขอโทษผมเลยสักนิดเดียว
เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะผมอ่อนแอเองต่างหาก
ผมไม่ค่อยได้ออกไปตากแดดตากลมเท่าไหร่พอออกไปทีก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ
“...พี่นัท...ยังไงผมก็อยากขอโทษที่ดูแลพี่ไม่ดี”เทมก้มหน้าแล้วบอกผมเบาๆ
“งั้นพี่ก็ขอรับคำขอโทษนั้นไว้แล้วขอบคุณมากที่ช่วยดูแลพี่...เทมดูแลพี่ดีมากแล้ว...นี่พาพี่ไปโรงพยาบาลมาใช่ไหม?”ผมถามขึ้นเมื่อได้กินเหมือนโรงพยาบาลติดเสื้อที่ใส่อยู่
“ครับ...หมอบอกว่าพี่เป็นลมแดดแค่ให้น้ำเกลือแล้วก็รอพี่ฟื้นเท่านั้น...พอให้น้ำเกลือเสร็จผมก็เลยขอให้พาพี่กลับมาบ้านน่ะครับ”เทมอธิบายให้ผมฟังด้วยท่าทางเซื่องๆ
“ว่าแล้วเชียว...ขอบคุณมากนะ”ผมบอกเทมเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับ...ว่าแต่พี่หิวไหม?...ผมซื้อข้าวต้มไว้ให้พี่ด้วยนะ”
“อืม...หิวมากเลยล่ะ”ผมตอบกลับแทบจะทันที
“เดี๋ยวผมไปเอามาให้นะครับ”เทมบอกผมก่อนจะลุกออกจากห้องไป
หลังจากนั้นผมก็กินข้าวต้มที่เทมซื้อมาจนหมด...ผมเลยกะจะไปอาบน้ำแต่เทมบอกว่าวันนี้แค่เช็ดตัวก็พอ...
ดูเหมือนเทมจะห่วงผมมากๆ...ตลอดทั้งคืนผมแทบไม่ได้ลุกจากเตียงเลยนอกจากไปเข้าห้องน้ำนอกจากนั้นผมต้องการอะไรเทมก็ลุกไปหามาให้ผมตลอด
ถึงแม้ผมจะบอกว่าอยากกินนมอุ่นๆตอนตี3ก็ตามที
วันอาทิตย์เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่กับเทม...
พวกเราไม่ได้ออกไปเที่ยวไหน...เพียงแค่นั่งดูหนังกันที่ห้องรับแขกของผมเท่านั้น...ตลอดทั้งวันเทมเรียกได้ว่าตามติดผมแจ...ผมไปไหนเทมไปด้วย
ขนาดผมเข้ามาทำอาหารเทมยังเข้ามาดูเลย...เวลาเดียวที่เทมปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวคือเข้าห้องน้ำ...แต่ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยสักนิดตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นเทมเดินตามผมต่อยๆแล้วยิ้มทุกครั้งที่ผมเรียกชื่อ
เหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่แสนน่ารักของผม
เวลาที่เรามีความสุขมันมักจะผ่านไปเร็วอย่างเหลือเชื่อ...
“ผมไม่อยากกลับเลย”เทมบอกผมเสียงอ่อยเมื่อถึงเวลาที่เทมต้องกลับแล้ว
ตอนนี้ผมออกมายืนส่งเทมที่หน้าบ้าน...ผมเองก็ไม่อยากให้เทมกลับเหมือนกันแต่ว่าเทมมีงานที่ต้องทำอยู่ที่นั่น...ผมเองก็มีงานของผม...
พวกเราต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำกันทั้งนั้น
ผมเลยได้แต่จำใจมายืนส่งเทมอยู่แบบนี้ไง
“ถ้าไปรีบไปเดี๋ยวจะไม่ทันนะ”ผมบอกกับเทมตรงๆ
ตอนนี้เป็นเวลาตี5ครึ่งของเช้าวันจันทร์...ความจริงเทมต้องกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เพราะเทมที่เอาแต่อ้อนผมว่าขออยู่อีกแป๊บจนถึงตีห้าครึ่งนี่แหละ
“โหย...พี่นัท...ก็ผมคิดถึงพี่นี่นา”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“โทรมาก็ได้นี่เทม...พี่จะคอยนะ”ผมบอกเทมด้วยรอยยิ้ม
“...ก็ได้...พี่ต้องรับโทรศัพท์ผมด้วยนะ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ยอมแพ้
“แน่นอน”
“...ผม...รักพี่นัทมากนะ...จุ๊บ!”เทมบอกเบาๆก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาบนปาผมอย่างรวดเร็วก่อนจะขี่มอเตอร์ไซต์ออกไปทันที
“...เด็กฉวยโอกาสเอ้ย!!”
............................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพต่อแล้วนะคะ
ตอนหน้าเรื่อง✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉ก็จะจบตัวลงอย่างสมบูรณ์แล้วนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ
ไว้เจอกันในตอนสุดท้ายคะ
ปล.อยากรู้ว่าถ้าจบแล้วเราแค่เขียนตรงหัวเรื่องว่า'จบแล้วคะย้ายได้เลย'ทางเว็ปก็จะย้ายให้อัตโนมัติใช่ไหมคะหรือต้องไปติดต่อที่ไหน?...ถ้ามีใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะคะ
ปล.2 มีคนอยากรู้แนวเรื่องของเรื่องใหม่ที่ลงไว้ จะบอกแบบคร่าวๆละกันนะคะเรื่องใหม่ที่แต่งค่อนข้างแตกต่างจากเรื่องนี้พอสมควรเราแต่งให้พระเอกค่อนข้างเจ้าเล่ห์แต่มีอารมณ์อ่อนไหวและทำอาหารเก่งอาจมีขี้อ้อนบ้าง ส่วนนายเอกเป็นกรรมการในบริษัทเลยต้องวางตัวให้ดูน่าเชื่อถือและน่าเคารพแต่ความจริงแล้วเป็นคนอ่อนไหวและใจดี ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ◣ ♡ ◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣ ♡ ◥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47133.0)
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
ถ้าจะย้าย แก้แค่หัวกระทู้ค่ะ ทางแอดมินจะย้ายให้เราเอง
*****
เทมน่ารักมากกกกกกก มากๆจริงนะ ขี้อ้อนด้วย พันธุ์อะไรคะเนี่ย จะไปหามาเลี้ยงบ้าง xD
อยากอ่านตอนพิเศษเยอะมากกกกกจริงๆ ถ้าคุณ nicedog จะกรุณา เราอยากอ่านตอนที่เทมตัดสินใจย้ายกลับมาที่ชลฯอ่ะค่ะ แล้วก็ย้ายเข้าบ้านพี่นัท :mew1:
-
เทมเจ้าเด็กขี้อ้อนทำพี่นัทหน้ามืดกลางทะเลเลยนะค้า~ o18 หรืออีกนัยหนึ่ง คงอาจเป็นเพราะว่าพี่นัทไม่ได้เคี้ยว 'หญ้าอ่อน' เติมพลังก่อนออกทะเลก็ได้ล่ะมั้งคะเนี่ย :haun5:
-
ถึงกับเป็นลมเลยหรือ
-
เทมขี้อ้อนจริงๆ
ถ้ตอนหน้าก็จบแล้วหรอ ยังไงก็ขอตอนพิเศษด้วยน้า :man1:
-
สวีทจริงๆ เทมช่างหยอดนะ พึ่นัทก็เขินจนตัวแดงไปหมดแล้ว
-
จะจบแล้วเหรอ ยังอยากอ่านเรื่อยๆจังเลยค่ะ ตอนพิเศษต้องจัดเต็มน้าา 555555 ทั้งคู่จะอยู่ห่างไกลกันอย่างนี้ตลอดหรือจะมีอะไรทำให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน จะติดตามจ้าา
เดี๋ยวจะตามไปเรื่องใหม่นะคะ ติดใจความน่ารักของนักเขียนกับเทมนัทอ่าา อิอิ ขอบคุณค่ะ
-
แงงงงจะจบแล้ว
-
หึยยยย จะจบเเล้ว T0T เเต่ยังดีมีเรื่องใหม่มาให้ตามต่อเลย
-
:L2: คนเขียนสู้ๆค่ะ ขอตอนพิเศษสักห้าตอนหลังย้ายมาอยู่ด้วยกันนะคะ ฮี่ๆ
จูบในทะเล สุดยอดจนเป็นลมไปเลยจ้า หมาเทมขี้อ้อนมากเลย
-
จะจบแล้วเหรอ ยังไงก็ขอตอนพิเศษบ้างนะคร้า
-
จะจบแร้วหรอออออ T^T ยังอ่านไม่สะใจเรยอ่ะ
ขอตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆ น๊าาาา~~~~~ >< 555
ตามไปอ่านเรื่องต่อไปด้วย ฟิ้ว~~~!!
-
น่ารักจัง หมาตัวโต้โตเดินตามทั้งวันเลย
ตอนหน้าจบแล้วเหรอออ เร็วจัง
จะมีครอบครัวของเทมออกมาบ้างไหมน้อ
รอตอนต่อไปเนอะ
-
ตอนหน้าก็จะจบแล้วหรอ ฮือๆๆ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
เจ้าหมานัอยเทม อย่าหงอยไปเลยนะ
-
:-[ :impress2:
-
หวานชื่นละมุมละไม 5555
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
✉ จดหมายฉบับสุดท้าย✉
ผมว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเทมแน่ๆเลย
ดูเหมือนว่าเขาจะมีพิรุธอยู่นะผมว่า...
ปกติเทมจะโทรมาหาตั้งแต่เช้าก่อนที่ผมจะออกไปทำงาน แล้วก็จะโทรมาตอนที่พักกลางวัน...ส่วนตอนเย็นเทมจะโทรมาประมาณสามสี่ทุ่มและเนื้อหาที่คุยกันส่วนมากก็จะถามว่าผมทำงานเป็นยังไงบ้าง?...กินอะไรเป็นข้าวเย็น?...
โดยที่ตอนสุดท้ายเทมมักจะบอกผมด้วยน้ำเสียงหง๋อยๆว่า...
‘ผมอยากไปหาพี่นัทจัง’
ประมาณนั้นแหละ
แต่ที่ผมบอกว่าเทมมีพิรุธน่ะเหรอ?
ขอย้อนกลับไปบทสนทนาของเมื่อคืนละกันนะ
(พี่นัทวันนี้ทำงานเป็นไงบ้างครับ?)
เสียงของเทมที่ผมได้ยินมันดูร่าเริงจนผิดปกติ...
ก็จริงที่เทมมักจะทำเสียงร่าเริงขี้เล่นอยู่เสมอแต่ผมว่าครั้งนี้มันดูจะมากเกินปกติไปหน่อย
“ก็ปกติแหละ...ใกล้จะสิ้นเดือนแล้วพี่คงต้องรีบลงบัญชีหน่อยน่ะ...ว่าแต่...มีเรื่องอะไรดีๆเหรอเทม?”ผมตอบกลับพร้อมกับแอบถามไปด้วย
(...ทำไมพี่นัทคิดแบบนั้นล่ะครับ?)เทมเงียบไปแป๊บนึงก่อนจะตอบผมกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ก็เล่นพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขนาดนั้นนี่นา”ผมบอกไปตามตรง
(...ไม่มีอะไรหรอกครับพี่นัท...ว่าแต่พี่ยังไม่ได้ตอบจดหมายผมใช่ไหมครับ?...วันนี้ผมไม่เห็นได้จดหมายจากพี่เลย)เทมเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย...มันยิ่งเพิ่มความสงสัยของผมมากไปอีก
“พอดีช่วงบ่ายพี่มีประชุมเลยต้องเตรียมเอกสารนิดหน่อยพอเลิกก็ปาไปจะ5โมงแล้วนะ...ขอโทษด้วยนะเทม”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
ไม่คิดว่าจะมีการประชุมกะทันหันแบบนั้น
(ไม่เป็นไรครับผมแค่เสียใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง)เทมตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ขอโทษนะพรุ่งนี้พี่จะไปส่งให้เลย”
(อ่อ...คือเรื่องนั้น...ผมจะโทรมาบอกพี่พอดีเลยล่ะ...)
“...??”ผมตั้งใจฟังสิ่งที่เทมกำลังจะพูดออกมา
(...พี่นัท...พี่ไม่ต้องส่งจดหมายมาหาผมแล้วนะครับ)เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“...”
ผมถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เทมพูด
หมายความว่ายังไง?
ไม่ให้ส่งจดหมายไปหาแล้ว?
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ในอกจนพูดอะไรไม่ออกเลยสักนิดเดียว...ในหัวผมตอนนี้มีเพียงคำว่า...
ทำไม ทำไมล่ะ?
(พี่นัทครับ...คือผมไม่ได้จะตัดการติดต่อกับพี่นะครับ...ผมแค่เห็นว่าช่วงนี้งานพี่ค่อนข้างหนักผมเลยอยากให้พี่ได้พักเยอะๆแถมผมก็มีเบอร์พี่อยู่แล้วด้วย...ผมจะโทรหาพี่เช้ากลางวันเย็นเลย...พี่อย่าคิดมากนะครับ)เทมรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบแทบจะทันทีที่ผมนิ่งไป
คำอธิบายพอจะทำให้ผมใจชื้นขึ้นบ้างแต่ก็ยังไม่ทั้งหมด
ผมว่ามันน่าจะมีอะไรที่มากกว่านั้น...อะไรที่เทมไม่ยอมบอกผม
“...อืม”
(พี่นัททท~...พี่อย่างอนผมนะ...พี่นัทททท~)เทมเรียกชื่นผมยานๆด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็กเล็กๆเลย
“...ฮิ”ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อคิดภาพเทมตอนทำเสียงแบบนั้น
(พี่นัทหัวเราะแล้ว....ผมอยากบอกพี่นะว่าผมน่ะรักพี่มาก...รักมากๆนะครับ)
“...ถ้ารักคงไม่มีเรื่องปิดบังกันหรองมั้ง”ผมบอกไปตามตรง
(โหยพี่นัท...ผมไม่ได้ปิดปังอะไรจริงๆนะ)เทมย้ำอีกครั้ง
“พี่ไม่เชื่อ”
(พี่นัทอ่า...เฮ่อ!....ก็ได้ๆพรุ่งนี้...พรุ่งนี้พี่ก็รู้แล้วล่ะครับ)เทมถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆแบบไม่เต็มใจ
“พรุ่งนี้ทำไม?”ผมถามต่ออีก
รู้แค่นี้ก็เหมือนไม่รู้อะไรเลยนั่นแหละ
(พี่ครับ...ไว้พรุ่งนี้ก็รู้เองล่ะครับผมไม่บอกแล้ว...ฝันดีนะครับพี่นัทของผม)
ติ๊ด!
“...อ่ะ!...”เทมวางสายทันทีที่พูดจบโดยปล่อยให้ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างงงๆ
สรุปแล้วผมรู้เรื่องอะไรเพิ่มขึ้นมาบ้างเนี่ย!!!??
นั่นคือบทสนทนาทั้งหมดคือเมื่อคืน...
แม้ว่าผมจะนั่งคิด นอนคิด อาบน้ำคิด ผมก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเทมต้องการจะบอกอะไรกับผมกันแน่...
เทมบอกว่าผมจะรู้พรุ่งนี้
พรุ่งนี้มันกลายมาเป็นวันนี้แล้วล่ะ...ตอนนี้ผมยังไม่เห็นรู้อะไรเพิ่มเลยสักนิดเดียว!
“เฮ่อ~...”ผมถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่บริษัทของตัวเองเหมือนปกติทุกวัน...
ในหัวผมตอนนี้คิดแต่เรื่องของเทมอยู่เต็มไปหมด...
น้ำเสียงร่าเริงที่ผิดปกตินั่นอาจหมายความว่าเขาเจอเรื่องอะไรดีๆมา…
หรือว่าเทมจะเจอคนอื่นที่ถูกใจแล้ว!!!
“...ไม่จริงน่า!”ผมชะงักก่อนจะพึมพำด้วยความกังวล
จะว่าไปก็บอกไม่ให้ผมส่งจดหมายไปหาแล้วด้วย
หรือว่าจะพากันมาอยู่ที่ห้องแล้ว!!
เพราะงั้นเลยห้ามผมส่งจดหมายไป!!!
หมายความว่าที่บอกว่าผมจะรู้วันนี้คือ...
เทมจะบอกเลิกผม!!!
“บ้า!....คิดอะไรบ้าๆน่า”ผมบอกตัวเองก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆด้วยความกังวลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าเทมมาขอเลิกผมจริงๆ...ผมควรจะทำยังไงดีล่ะ
ผมจะกล้าพอที่จะปล่อยให้เขาไปรึเปล่า?
แล้วผมล่ะ....ต้องกลับมาอยู่เพียงลำพังอีกงั้นเหรอ?
ไม่เอานะ!!
“....บ้าเอ้ย!”ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้อ่อนแอมากขนาดนี้นะ
ผมเดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับความคิดในหัวที่ตีกันจนวุ่นไปหมด
“...หื้อ?”ผมมองรอบๆภายในบริษัทอย่างสงสัย...ปกติบริษัทก็มีคนไม่น้อยนะแต่นี่ดูจะเยอะกว่าปกติรึเปล่านะ?
แถมยังได้ยินเสียงของพนักงานจับกลุ่มคุยกันเสียงดังจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใครแล้ว...ผมก็ได้แต่ฟังบทสนทนาพวกนั้นแบบผ่านๆหู
‘นี่ๆ...รู้รึเปล่าที่เขาลื้อกันน่ะ...’
‘รู้สิๆ...มันจริงงั้นเหรอ?...นึกว่าเป็นแค่ข่าวโคมลอยซะอีก’
‘นั่นสิ...ใครจะคิดล่ะว่าจะเร็วขนาดนี้’
“...”ผมเดินผ่านกลุ่มพนักงานพร้อมกับขมวดคิ้วได้ด้วย
ข่าวลืออะไร?
ข่าวโคมลอยเรื่อง?
แล้วอะไรที่ไม่คิดว่าเร็วขนาดนี้?
‘...ตึกข้างๆเหรอ?’
‘เฮ้ย!...ข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย!’
‘พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ?’
‘แบบนี้บริษัทเราจะเป็นยังไงล่ะ?’
‘เห็นว่าพึ่งสร้างหอพักเสร็จด้วย’
“...??”ผมพยายามฟังบทสนทนาต่างๆให้มากที่สุดแล้วทำความเข้าใจพร้อมกับหาจุดเชื่อมโยงของพวกมัน...แต่ผมไม่ยักกะเจอเลยสักนิด
ผมคิดตั้งแต่ขึ้นลิฟต์จนตอนนี้เข้ามานั่งในห้องทำงานส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้สักที...มีใครพอจะบอกผมได้บ้างไหม?...
สรุปว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...เชิญครับ”ผมกล่าวออกไปพร้อมกับหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าของตัวเองแล้วจัดวางไว้ที่โต๊ะข้างหน้าตัวเอง
“คุณนัท...สวัสดีครับ”เสียงของชาญหรือนาย อาชาญ นิติยวัล หนึ่งในพนักงานบัญชีของบริษัทเดินเข้ามาหาพร้อมกับทักทายด้วยรอยยิ้มเหมือนปกติทุกวัน
อ่า...ใช่...ชาญเขาเข้ามาทักทายผมแบบนี้ทุกเช้าแหละไม่รู้ว่าทำไมถึงสนใจผมนัก...ตั้งแต่ผมกลับมาจากกรุงเทพฯดูเหมือนจะเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆด้วย
ที่ว่ารุกหนักก็ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงนักเพียงแค่เข้ามากินข้าวกับผมในช่วงกลางวันแถมบางวันก็ชวนผมไปกินข้าวด้วยกันข้างนอกซึ่งผมปฎิเสธแน่นอนอยู่แล้ว
ชาญเลยมักจะเข้ามากินข้าวกลางวันในห้องกับผมพร้อมกับเรื่องเล่าใหม่ๆ...ความจริงมันก็เพลินๆดีนะ...แถมท่าทางของชาญก็คล้ายๆกับเทมด้วยมันเลยทำให้ผมเปิดใจกับเขามากกว่าเดิมได้ไม่ยากนัก
แต่ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้เทมรู้หรอกนะ
เพราะผมพอจะรู้ว่าเทมค่อนข้างจะขี้หึงอยู่ถ้าผมบอกไปเทมต้องหาเรื่องมาหาผมที่บริษัทแน่ๆเลยแถมคงจะได้หาเรื่องอะไรกับชาญชัวๆ
“สวัสดีชาญ...มีธุระอะไรล่ะ?”ผมถามชาญไปตรงๆแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตรงหน้า
“ถ้าผมไม่มีธุระก็มาไม่ได้เหรอครับ?”ชาญถามด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานผม
“คุณมีงานที่ยังไม่ได้ส่งผมนะครับ”ผมบอกออกไปด้วยท่าทางนิ่งๆ
“โหยคุณนัท...เดี๋ยววันนี้ผมเอามาให้เลยครับไม่เกินเที่ยงแน่นอน”
“ขอบคุณครับ”ผมบอกเบาๆก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารที่อยู่ในมือต่อ
“คุณนัทครับ...กลางวันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกับผมนะครับ?”ชาญบอกผมด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ขอปฎิเสธครับ”ผมตอบกลับเหมือนกับทุกครั้ง
แม้ว่าชาญจะถามผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อนมากขนาดไหนมันก็ยังเทียบไม่ได้กับน้ำเสียงที่ผมได้ยินออกมาจากปากเทมเลยสักนิด
“คุณนัทจะไม่ให้โอกาสผมสักนิดเลยเหรอครับ?”ชาญถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมมีแฟนอยู่แล้วนะครับ”ผมตัดสินใจวางเอกสารในมือลงแล้วบอกความจริงกับชาญไป...ผมไม่เคยบอกเขาว่าผมมีแฟนแต่ดูท่าการบอกให้รู้จะทำให้เขาตัดใจได้ง่ายกว่าใช่ไหม?
“...ผมไม่เชื่อหรอก...คุณนัทหลอกผมแน่ๆไม่อยากให้ผมมายุ่งกับคุณถึงขนาดต้องโกหกเลยเหรอครับ?”ชาญนิ่งไปสักก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“ผมไม่จำเป็นต้องโกหกอะไร...เพราะมันเป็นความจริง”ผมมองหน้าชาญพร้อมกับบอกออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“...ใครกันครับ?...อยู่ในบริษัทนี้ใช่ไหม?”ชาญถามผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดหน่อย
“ไม่...เขาไม่ได้อยู่ที่นี่”ผมบอกออกไปตามตรง
“เขาเหรอ?...แปลว่าคุณนัทคบกับผู้ชาย?”ชาญมองผมอย่างอึ้งๆพร้อมกับพยายามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดอย่างชัดเจน
“ครับ...เขาเป็นผู้ชาย”
“ตอนไหนครับ...คุณนัทคบกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?”ชาญถามผมต่อทันที
“ตอนนี้ก็เกือบจะ2เดือนแล้วล่ะครับ”
“แปลว่าตั้งแต่ตอนที่คุณนัทย้ายไปที่กรุงเทพฯ...ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ?....ทั้งๆที่ผมมาก่อนตั้งนาน....ผมจีบคุณนัทมาเป็นปีแล้วแท้ๆทำไมคุณถึงเลือกมันล่ะ?”ชาญตะโกนถามผมด้วยแววตาที่สั่นระริก....ดูท่าชาญจะชอบผมมากว่าที่คิดแหะ
“เพราะผมรักเขา”ผมตอบคำถามของชาญในทันที
“....ทำไมถึงไม่ใช่ผม?”ชาญอึ้งไปสักพักก่อนจะถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“เพราะคุณไม่ใช่เทม”ผมสบตากับชาญนิ่งก่อนจะพูดออกไป
เพราะชาญไม่ใช่เทม...
ผมเลยไม่ได้รักชาญ
“....เทม...ชื่อของผู้ชายที่คุณนัทคบด้วยเหรอครับ?”ชาญถามต่อด้วยแววตาเศร้าๆ
“ใช่...ผมขอโทษที่ตอบรับความรู้สึกของคุณไม่ได้”ผมบอกชาญตามที่ผมรู้สึก
ชาญไม่ได้ผิดที่มาชอบผม...เพียงแต่ผมไม่อาจตอบรับความรู้สึกของชาญได้เท่านั้นเอง
“...ครับ...ผมจะพยายามตัดใจ...คุณนัทผมขออะไรสักอย่างได้ไหม?”ชาญถามผมเบาๆ
“ลองบอกมาสิ”
“...ขอกอดคุณสักครั้งได้ไหม?....ครั้งเดียวแล้วมันจะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน”ชาญบอกผมเบาๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“...เอาสิ”ผมตกลงพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปหาชาญ
แค่กอด...
ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย
“...ขอบคุณครับ”ชาญยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับเดินเข้ามากอดผมช้าๆ
“....”ผมไม่ได้กอดตอบแต่แค่ใช่มือตัวเองเตะที่หลังของชาญเบาๆ
“หวังว่าผมคงมีโอกาสได้เจอผู้ชายที่คุณรักนะ”ชาญกระซิบเบาๆให้ผมได้ยิน
“...ครับ”
ครื่นนน~
“พี่นัท~...เฮ้ย!....แกทำอะไรพี่นัทน่ะ!!!”
หมับ!
ตุบ!
เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมแทบตามไม่ทัน
เท่าที่เห็นคือระหว่างที่ผมปล่อยให้ชาญกอดอยู่ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงที่แสนคุ้นเคยก่อนที่ร่างกายผมจะถูกดึงให้ออกห่างจากชาญและแทนที่ด้วยอ้อมกอดอุ่นๆที่แสนคิดถึง
“...เทม??”ผมเรียกคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
ทำไมเทมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!
“พี่นัท!...ถ้าพี่บอกว่าไม่มีอะไรผมคงเชื่อไม่ลงหรอกนะ!”ผมบอกผมพร้อมกับจ้องมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“อ่อ...คือพี่อธิบายได้นะ”ผมรีบบอกทันที...สิ่งที่เทมเห็นมันไม่ใช่อย่างที่เข้าใจนะ
ผมไม่รู้ว่าเทมเข้าใจไปในทางไหน?
แต่เท่าที่ดูคงไม่ใช่ทางที่ดีนักหรอก
“ฮะฮะฮะ...นี่เหรอเทมที่คุณนัทพูดถึงน่ะ”ชาญหัวเราะเบาๆก่อนจะถามผมพร้อมกับมองหน้าเทมไปด้วย
“นายเป็นใคร?”เทมถามชาญด้วยน้ำเสียงที่หาเรื่องสุดๆ
“อู้ย~...น่ากลัวชะมัด...ผมเป็นแค่พนังงานบัญชีธรรมดาๆเท่านั้นเอง...ผมไปก่อนนะครับคุยกันดีๆล่ะคุณนัท”ชาญตอบเทมด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันมาบอกผมพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินออกจากห้องไป
ผลัก!
ตุบ!
“...เทม...”ผมเอ่ยเบาๆเมื่อหลังของผมตอนนี้ติดกับกำแพงโดยมีแขนทั้งสองข้างของเทมกั้นไว้ไม่ให้ผมหนีออกไปไหนได้
“ผมต้องการคำอธิบายเดี๋ยวนี้....ไม่งั้นพี่ถูกผมปล้ำที่นี่แน่ๆ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงโกรธๆก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ขะ...เข้าใจแล้วๆ...พี่แค่ให้ชาญกอด...อุ๊บ!...อื้อออ~...”ผมยังอธิบายไม่เสร็จเทมก็จัดการประกบจูบปากผมอย่างร้อนแรง...ลิ้นร้อนของเทมเข้ามาในโพรงปากผมได้อย่างง่ายดายก่อนลิ้นนั้นจะเกี่ยวกับกับลิ้นผมจนผมแทบจะขาดอากาศหายใจ
“อื้มมม~....อึก!....อื้อออ~...”สัมผัสอันร้อนแรงที่เทมมอบให้ทำให้ผมแข่งขาอ่อนดีนะที่เทมเข้ามาพยุงผมไว้โดยที่ยังไม่ยอมละออกมาจากปากผม
“อึก!...อื้ออออ~...อื้อ!....”ผมสัมผัสได้ถึงความโกรธเกี้ยวผ่านมาทางจูบที่ได้รับอย่างชัดเจน...จูบครั้งนี้เหมือนกับเป็นการลงโทษของเทม
ลิ้นร้อนของเทมยังคงควานหาความหวานภายในโพรงปากผมอย่างต่อเนื่องจนผมแทบจะหมดสติเพราะความร้อนแรงและเกรี้ยวกราดที่ได้รับ
“อื้อ!.....อึก!....อื้อออ~”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อเทมไม่ยอมปล่อยให้ผมหายใจสักที
ตอนนี้ผมใกล้จะหมดสติแล้ว
“อื้มม~...อึก!...อ่า!...แฮ่ก!...”ในที่สุดเทมก็ยอมปล่อยให้ผมหายใจสักที
ผมแทบจะลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ได้เทมเข้ามาพยุง...ไม่สิ...เรียกว่าเข้ามากอดผมแน่นเลยล่ะ
“พี่เป็นของผม...ห้ามให้ใครกอดทั้งนั้น”เทมกระซิบเบาๆก่อนจะจูบที่แก้มทั้งสองข้างของผมอีกครั้งนึงก่อนที่พวกเราจะสบตากันอีกครั้งโดยที่ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดเทม
“...เทม...ฟังพี่ก่อนสิ”ผมบอกเบาๆพร้อมกับจ้องตาสีเขียวอมน้ำตาลของเทมด้วยสายตาเคืองๆ
ยังฟังไม่ทันจบก็เล่นเข้ามาจูบกันแบบนี้มันน่าโกรธไหมล่ะ?
“...ก็พี่ให้มันกอดทำไมล่ะ?”เทมเริ่มมองผมด้วยสายตางอนๆแล้วบอกพร้อมกับทำปากแบะๆ...ภาพของชายหนุ่มสูงกว่า180มายืนส่งสายตาอ้อนๆพร้อมทำปากแบะๆมันน่าดูงั้นเหรอ?
“ฮะฮะฮะ...”ผมขำออกมาเมื่อมองท่าทางของเทมเมื่อครู่
ไม่น่ารักสักนิด...น่าขำสุดๆเลย
“พี่นัท...ผมไม่ขำนะ!”เทมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธๆจนผมต้องรีบหยุดหัวเราะทันที
แปะ!
“ฟังพี่นะเทม”ผมใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสกับแก้มของเทมจนเกิดเสียงดังแปะ
“....”เทมไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ผมเบาๆ
“ชาญเขามาจีบพี่...”
“ว่าไงนะ!!!”ผมพึ่งได้เริ่มพูดยังไม่ถึงประโยคเทมก็ดันตะโกนแทรกซะแล้ว
จะฟังให้จบก่อนไม่ได้รึไง?
“เทม...ถ้าไม่ฟังพี่จะไม่อธิบายแล้วนะ”ผมบอกเทมด้วยน้ำเสียงแข็งๆจนเทมมุ่ยหน้า
“...ขอโทษครับ”เทมบอกผมเสียงเบา
“ชาญเขามาจีบแต่พี่บอกปฎิเสธอย่างชัดเจนไปแล้ว...พี่บอกว่าพี่มีคนที่คบด้วยและก็รักมากด้วย...เพราะงั้นเขาเลยจะยอมตัดใจและขอกอดพี่แค่นั้นเอง”ผมอธิบายให้เทมฟังตามความจริงทั้งหมด
“...ไม่เห็นต้องกอดเลยนี่”เทมบ่นอุบอิบแถมยังทำปากจู๋อีก
รู้สึกว่าอายุลดลงรึเปล่านะเทม?
หรือเทมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นเด็กอายุสัก5ขวบ?
“แค่นิดเดียวเองน่า...ว่าแต่เทมเถอะมานี่ได้ยังไง?...อย่าบอกนะว่าโดดงานมาน่ะ!”ผมถามเสียงแช็งอีกครั้งนึงแล้วจ้องเทมอย่างต้องการคำตอบ
“เปล่านะครับ...พี่ถามผมเมื่อวานว่ามีเรื่องอะไรดีๆใช่ไหม?”
“ใช่...แต่เทมไม่บอกพี่แถมยังไม่ยอมให้พี่ส่งจดหมายไปหาอีก”ผมบอกต่ออีก
“อ่า...ครับๆพี่อย่าพึ่งงอนผมสิ...ความจริงคือผมย้ายมาทำงานที่นี่แล้วครับ”เทมบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเรียกว่ายิ้มจนเห็นฟันหมดทุกซี่เลยน่าจะเหมาะกว่า
“ห๊ะ?...ย้ายมา!!!...ได้ยังไง?!!”ผมถามต่อด้วยความตกใจ
เรื่องมันเป็นไงมาไงกันแน่เนี่ย!
ผมงงไปหมดแล้วนะ!!
“ไม่ใช่แค่ผมที่ย้ายมาหรอกนะครับ”ผมบอกผมต่อ
“หมายความว่าไง?”
“ย้ายมาเกือบทั้งบริษัทแหละครับ”
“หา!!!?...”ยิ่งฟังผมยิ่งงง
ย้ายมาเกือบทั้งบริษัทงั้นเหรอ!!?
“ท่านประธานปล่อยให้คนที่ยักยอกเงินขึ้นเป็นประธานแทนโดยที่ได้วางแผนให้บริษัทล้มละลายไว้ล่วงหน้าแล้ว...เมื่อวานท่านประธานได้บอกกับพนักงานที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องว่าให้ย้ายมาทำงานที่นี่เพราะได้จัดการคุยกับประธานของที่นี่ไว้เรียบร้อยแล้วหรือถ้าอยากไปทำงานที่อื่นก็ไม่มีปัญหา...ตอนแรกผมกะจะบอกพี่ตั้งแต่เมื่อคืนแต่ผมอยากเซอร์ไพรส์พี่มากกว่าที่ผมไม่ให้พี่ส่งจดหมายมาแล้วเพราะผมคงไม่ได้อยู่รับไว้ค่อยมาอ่านที่นี่เลยดีกว่า...พี่นัทครับ...ตอนนี้พวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ”เทมอธิบายทุกอย่างให้ผมฟังพร้อมรอยยิ้ม
“....”ผมเม้มปากแน่นโดยพยายามข่มอารมณ์เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด
ทำไมผมถึงไม่นึกเอะใจให้มันเร็วกว่านี้นะ
ทั้งสิ่งที่ท่านประธานเคยบอก...
“พวกมันต้องการบริษัทนี้มาก...ถ้ามันต้องการผมก็จะยกให้...อีกไม่นานเรื่องก็จะจบแล้ว...”
คำพูดของพนักงานในบริษัทในตอนเช้าด้วย...
‘นี่ๆ...รู้รึเปล่าที่เขาลื้อกันน่ะ...’
‘รู้สิๆ...มันจริงงั้นเหรอ?...นึกว่าเป็นแค่ข่าวโคมลอยซะอีก’
‘นั่นสิ...ใครจะคิดล่ะว่าจะเร็วขนาดนี้’
‘...ตึกข้างๆเหรอ?’
‘เฮ้ย!...ข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย!!’
‘พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ?’
‘แบบนี้บริษัทเราจะเป็นยังไงล่ะ?’
‘เห็นว่าพึ่งสร้างหอพักเสร็จด้วย’
ทำไมผมถึงคิดไม่ออกกันนะ
“พี่นัท...ผมไปอยู่กับพี่ได้ไหม?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม
“...หา?”ผมมองเทมอย่างอึ้งๆ
ผมรู้สึกว่าอารมณ์มันจะเปลี่ยนเร็วไปหน่อยไหม?
เมื่อกี๊ผมกำลังโทษตัวเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรแล้วจู่ๆเทมก็มาตัดอารมณ์ซึ้งๆของผมเฉยเลยเนี่ยนะ...แถมยังบอกว่าอะไรนะ?
มาอยู่กับผมได้ไหม?
“ผมไปอยู่บ้านพี่ได้ไหมครับ?”เทมถามผมอีกครั้งนึง
“อ่า...แล้วที่พักที่เตรียมไว้ล่ะ?”ผมถามเทมด้วยความสงสัย
“เขาไม่ให้คนที่อยู่ในพื้นที่แบบผมอยู่หรอกครับ”เทมอธิบาย
“...งั้นที่บ้านเทมล่ะ?”ผมถามต่ออีก
“มันไม่เหมือนกันครับ”เทมส่ายหัวเบาๆแล้วบอกผม
“ไม่เหมือนยังไง?”ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็บ้านผมไม่มีพี่นัทไงครับ”เทมขยับเข้ามาพร้อมกับกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“บ้า!”ผมผลักเทมออกแล้วบอกด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัด
“บ้ารักพี่นัทนั่นแหละ”
“...ไม่ให้อยู่”ผมบอกเสียงติดขัด
หมับ!
“ไม่ได้จริงๆเหรอครับ?...ผมเลี้ยงง่ายนะกินได้ทุกอย่างที่พี่นัททำ...นอนได้ทุกที่ที่พี่นัทอยู่...ทำงานได้ทุกอย่างที่พี่อยากให้ทำ....และก็รักพี่นัทมากกว่าใครทั้งนั้นเลยด้วย”ผมคว้าตัวผมเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
น้ำเสียงอ้อนๆแบบนั้นอีกแล้ว
ผมล่ะไม่เคยชนะเทมได้เลยจริงๆ
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เพราะ...
“...พี่ก็รักเทมมากกว่าใครทั้งนั้นเหมือนกัน”
............................................จบบริบูรณ์...........................................
(มีส่งท้ายต่ออีกนิดคะ)
-
✉ จดหมายส่งท้าย✉
“เทม...นี่มันหมายความว่ายังไง!?”ผมหันไปจ้องหน้าเทมเขม็งเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกวางอยู่ข้างในประตูรั้วบ้านผม
อะไรน่ะเหรอ?
ก็กระเป๋าเสื้อผ้าของเทมน่ะสิ!!!
แถมไม่ใช่แค่เป้ใบเล็กเหมือนครั้งที่แล้วที่มาด้วยนะ
เป็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ๆ3ใบอยู่วางอยู่ภายในรั้วบ้านผม
“ก็...ผมเอามาไว้ก่อนไงครับจะได้ไม่ต้องไปๆมาๆ”เทมบอกผมเสียงอ่อย
“พี่พึ่งจะตกลงให้เทมมาอยู่ด้วยเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เองนะ....แล้วทำไมกระเป๋ามันถึงได้มาอยู่ก่อนที่พี่จะตกลงอีกล่ะ”ผมถามเข้าประเด็นสำคัญที่อยากรู้ที่สุด
แบบนี้มันก็เหมือนว่าเทมวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วน่ะสิ...
แปลว่าผมเดินไปตามแผนที่เทมต้องการงั้นเหรอ?
“พี่นัทอ่า...ผมรู้ว่าพี่นัทของผมใจดีไม่ยอมปล่อยให้ผมนอนข้างถนนแน่นอน”เทมพูดเสียงออดอ้อนแล้ววิ่งเข้ากอดเอวผมไว้หลวมๆ
“ให้กลับไปนอนบ้านดีไหมเนี่ย?”ผมพึมพำเบาๆแล้วมองหน้าคนที่กำลังกอดเอวออดอ้อนผมอยู่
“ไม่ได้นะพี่นัทผมบอกแม่กับน้องไว้แล้วว่าจะไปนอนบ้านแฟน”
“ว่าไงนะ!!?”ผมรับหันควับไปทันทีที่เทมพูดจบ
ที่ว่าบอกที่บ้านไปแล้วหมายความว่า...
“ที่บ้านผมรู้แล้วว่าผมคบกับพี่นัท”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้ม
“จะ...จะบ้าเหรอเทม!!?...ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะ!!?”ผมถามทันที
ความจริงผมความจะไปบอกที่บ้านของเทมด้วยตัวเองก่อนแท้ๆ
แบบนี้ที่บ้านเทมจะมองว่าผมเป็นคนยังไงล่ะ?
“ผมบอกแม่ก่อนที่จะขอพี่คบอีกนะ...พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอก...แต่ตอนนี้ผมอยาก...กินพี่นัทจังเลย”เทมพูดประโยคสดท้ายก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาหื่นๆ
“อะ...ไอ้เด็กละ...ลามก!”ผมควรจะด่าเทมว่ายังไงดีเนี่ย!
“ผมไม่ได้ทำมานานแล้วนะครับ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
น้ำเสียงอ้อนๆมันมาอีกแล้ว
แล้วแบบนี้ผมจะหนีพ้นหมาน้อยที่กลายเป็นหมาหื่นได้ไหมเนี่ย?
ไม่ต้องถามใครก็พอจะรู้คำตอบรู้แล้วล่ะ
“...ห้องนอนนะ”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะบอกเทมออกไป
“ครับพี่นัท!!”
วันที่แสนเบื่อหน่าย...
กิจวัตรประจำวันที่เหมือนเดิมในทุกวัน...
ตอนนี้ทุกๆวันของผมมันไม่น่าเบื่ออีกแล้ว...ทุกๆวันที่มีแต่สีสันเพียงเพราะมีเทมเข้ามาอยู่ในชีวิตธรรมดาๆของผม
ความสุขที่ผมไม่เคยได้รับ
ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัส
ตอนนี้ผมมีทุกอย่าง...
ผมดีใจที่ตัดสินใจส่งจดหมายฉบับหนึ่งที่ส่งผิดกลับคืนให้เจ้าของ
และผมดีใจที่สุดเมื่อเจ้าของจดหมายฉบับนั้นคือเทม
นาย ธีราทร ภูมิทักษา
...
สวัสดีคะ
ในที่สุดเรื่อง✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉ก็จบบริบูณร์ลงอย่างสมบูรณ์แล้วนะคะ
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่แต่งนิยายสักเรื่องจบด้วย...รู้สึกดีใจและเป็นปลื้มมากคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังที่มีให้นะคะ
บางท่านก็มาคอมเม้นท์ให้ทุกตอนเลยตั้งแต่เริ่มแต่งจนถึงตอนจบนี้...ขอบคุณจริงๆนะ
สำหรับตอนพิเศษมีแน่นอนคะแต่ไม่รู้ว่าจะลงเมื่อไหร่(คงอีกสักพักคะ)
ใครที่สนใจผลงานของเราก็ตามต่อไปยังเรื่อง ◣ ♡ ◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣ ♡ ◥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47133.0)ได้นะคะ
สุดท้ายนี้หวังว่าเรื่องของพี่นัทและน้องเทมจะทำให้ทุกคนมีความสุขและเพลิดเพลินจนอ่านได้จบเรื่องนะคะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:hao5: ขอบคุณมากค่ะ
นิยายน่ารักๆจบไปอีกเรื่อง
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ
-
ปลื้มปริ่มสุดๆ หวานจนนาทีสุดท้ายเลย
-
ท่านประธานคิดแผนการตลบหลังได้เจ็บแสบมากเลยค่าา ^^ แต่ดีที่สุดก็ตรงที่ย้ายพนักงานที่ไม่เกี่ยวข้องมาไว้ในบริษัททางนี้นี่ล่ะค่ะ ดี๊ดีจริงเชียว~ :heaven พี่นัทกับเทมจะได้ไม่ต้องห่างกันอีกเน้ออ~ แต่พอเป็นแบบนี้แล้วก็อดคิดถึง 'จดหมาย' ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่างไม่ได้เหมือนกันนะคะเนี่ย สงสัยถ้าว่างๆ คงต้องให้เทมกับพี่นัทส่งจดหมายคุยกัน เพื่อรำลึกความหลังบ้างแล้วน้าา ส่วนที่อยู่ก็บ้านหลังปัจจุบันนั่นล่ะค่าา :laugh:
ขอบคุณนะค้าา.. o1
ขออนุญาตทำสารบัญมาฝากนะคะ..^^
ฉบับที่ 1 จดหมายที่ได้รับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2959305#msg2959305)
ฉบับที่ 2 จดหมายที่ถูกส่งคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2961256#msg2961256)
ฉบับที่ 3 อยากรู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2963085#msg2963085)
ฉบับพิเศษ valentine's day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2963943#msg2963943)
ฉบับที่ 4 ยินดีที่ได้รู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2967252#msg2967252)
ฉบับที่ 5 ของที่แนบมา (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2968975#msg2968975)
ฉบับที่ 6 ของที่แนบมา (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2971660#msg2971660)
ฉบับที่ 7 สวนทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2972900#msg2972900)
ฉบับที่ 8 เผชิญหน้าอย่างไม่คาดฝัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2974813#msg2974813)
ฉบับที่ 9 เจอตัวจริง (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2976421#msg2976421)
ฉบับที่ 9 เจอตัวจริง (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2977379#msg2977379)
ฉบับที่ 10 ลูกหมาน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2980347#msg2980347)
ฉบับที่ 11 ตื่นสาย! ลืมของ! แต่มีความสุข!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2984524#msg2984524)
ฉบับที่ 12 คำขอร้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2988642#msg2988642)
ฉบับที่ 13 หวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2992864#msg2992864)
ฉบับที่ 14 เดทแรก? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2995983#msg2995983)
ฉบับที่ 15 สิ่งที่อัดอั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg2999049#msg2999049)
ฉบับที่ 16 เมา? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3003057#msg3003057)
ฉบับที่ 17 คำสารภาพของทั้งคู่ (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3005751#msg3005751)
ฉบับที่ 18 คำสารภาพของทั้งคู่ (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3009531#msg3009531)
ฉบับที่ 19 ให้พี่...ช่วยไหม? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3018983#msg3018983)
ฉบับพิเศษ วันสงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3024356#msg3024356)
ฉบับที่ 20 ครั้งแรกที่ทำแบบนี้? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3032296#msg3032296)
ฉบับที่ 21 ลางร้าย (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3037439#msg3037439)
ฉบับที่ 22 ลางร้าย (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3040536#msg3040536)
ฉบับที่ 23 วันสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg 3046431#msg3046431)
ฉบับที่ 24 สัมผัสที่น่าจดจำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3056678#msg3056678)
ฉบับที่ 25 เมื่อไกลกัน (นัท) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3062040#msg3062040)
ฉบับที่ 26 โหยหา (เทม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3068778#msg3068778)
ฉบับที่ 27 อ้อมกอดที่แสนคิดถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3074937#msg3074937)
ฉบับที่ 28 เดทของจริง (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3077562#msg3077562)
ฉบับที่ 29 เดทของจริง (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3082177#msg3082177)
ฉบับที่ 30 จดหมายฉบับสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.msg3088865#msg3088865)
-
แหม่ มีความสุขเนอะได้อยู่ด้วยกันแล้วนี้
-
:impress3:
ใจหายที่เรื่องนี้จบ ชอบพี่นัทกะหมาเทมมากๆค่ะ ฮือออออออ :z3:
ในที่สุดก็ได้รู้ละว่าหมาเทมมันย้ายมาได้ยังไง :katai5:
รอตอนพิเศษ TvT
(รอเรื่องนุ้นอยู่ด้วยนะคะ อิอิ)
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้มากๆๆๆเลยค่ะคุณ nicedog เราชอบเรื่องมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงนะ
(น้ำตาแทบไหล ฮืออออออออ)
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจด้วยนะเทมที่ได้มาอยู่กับพี่นัท
ลูกหมาขี้อ้อนจริงๆ
ปล.ขอบคุณสำหรับนิยายที่ได้แต่งมาให้อ่านนะจ๊ะ
:pig4: :L2:
-
เขาเรียกว่าเนื้อคู่ :katai2-1:
-
น่ารักที่สุด ดีใจย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว ยกบริษัทกันมาเลยทีเดียว
-
อิจฉามาก ... ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของ น้องเทม - พี่นัท นะครับ ^^
-
จบซะแล้วววว เทมนี่น่าตีจริงเชียว
ได้อยู่ด้วยกัน ชีิวิตไม่เงียบเหงาละ
รอตอนพิเศษน้าาาา
-
สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ หมาเทม พี่นัท
ชอบเรื่องนี้เพราะเป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกสบายใจไม่ต้องกลัวมาม่าเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :pig4: :กอด1:
-
ไม่อนากให้จบเลยยย น่ารักทั้งคู่ :o8:
-
เย้!!! ได้ย้ายมาอยุ่ด้วยกันสักทีๆแบบนี้ หมาเทมฟินตายชัก 5555555
แต่ว่าพอจบแร้วแบบนี้ ก้อทั้งฟิน ทั้งเสียใจ นิยายดีๆจบไปอีกเรื่องแร้วอ่าาาาาาาาา ><
ปล. ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ~~~~!!!
-
ได้มาอยู่ใกล้กันสักที อย่างนี้สิลูกหมาของพี่นัทจะได้ไม่ต้องเสียใจอีก (รวมถึงพี่นัทด้วย อิอิ)
รักตัวละครทั้งสองคนนี้ และเรื่องนี้ด้วย รอตอนพิเศษนะคะ
-
งู้ยยยยย จบแล้วง่ะ หมาเทมนี่เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ไอ้ความเป็นลูกหมาเนี่ย อ่านทีไรยิ้มตลอด
-
จบแบ้ววว ตามอ่านมาตลอดเบยยยย อิๆ
จบแบบ เรียกความหื่นเลยทีิดียว 555
-
น่าร้ากกกกกก
อ่านเเล้วหายเครียดอะ 5555
ขอบคุณนะ ที่เเต่งมาให้อ่าน ^^
-
ชอบบบบบบบ :hao5:
ขอตอนพิเศษเลยค่า
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านไปเขินไป หมาน้อยของพี่นัท
-
:katai2-1: หวานเจี๊ยบบบบบจนหยดสุดท้ายจีงจี้งงงงงงงง
-
เรื่องดีดี จบซะแล้ว
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
จบซะแล้วอ่ะ ดีใจที่ทั้งสองคนได้มาอยู่ร่วมกันซะที
จากนี้ก็จะมีแต่ความสุข
ขอบคุณ คนเขียน มากนะค้าสำหรับนิยายน่ารักๆ เรื่องนี้
ถ้ารวมเล่มเมื่อไรอย่าลืมแจ้งข่าวนะค่ะ
รอตอนพิเศษใส่ไข่ด้วยค่ะ ^^
-
จบแล้วววววววววว
-
ตอนนี้เราพึ่งอ่านถึง ฉบับที่ 7 อยู่ อ่านเสร็จ แล้วคิดถึงเพลงนี้เลย
Blue Shade - อยากเจอ (Reason of loneliness) :-[
จะติดตามไปเรื่อย ๆ นะคะ
:bye2: :bye2:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยคะ น่ารัก หวานกันสุดๆ น้องเทมขี้อ้อนพี่นัทก็ขี้ใจอ่อนมากๆ คู่นี้เค้าสมกันจริงๆนะ คนนึงชอบแกล้งให้อายอีกคนก็ขี้อายได้น่ารักน่าฟัดจริงๆ รอตอนพิเศษอยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะค่ะ ^^
-
:pig4:
-
:pig4: o13
-
ฮึ่ยยย เราเพิ่งเปิดมาเจออออ เรื่องนี้น่ารักมากกกก เจอมาม่าไปหลายเรื่อง คือแบบเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำไปได้เยอะเลย ปกติไม่ชอบเรื่องดราม่าอยู่แล้ว อ่านหมาเทมพี่นัทแล้วนอนบิดบ้าบออยู่คนเดียว พูดแล้วเขินน เพื่อนยังหันมาถามเลยว่าเป็นไรมากป่ะ 5555 :o
คือโอเคเลยยย เรื่องน่ารักๆแบบนี้ เดี๋ยวว่างๆ จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ :m1: :mc1:
-
พึ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านค่ะ
จะบอกว่า สนุกมากเลยยยยยยย
ชอบนิยายแบบนี้ หวานๆ ไม่ดราม่ามาก
พี่นัทน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
-
โอ้ยยยยย :heaven
น่ารักกกกกกกกกก
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมากค่ะ
:-[
น่ารักที่สุด ใครชอบไม่ดราม่า โลกสดใส ห้ามพลาดดด
ติดนิดนึง เวลาพิมบางประโยคค่ะ รวมเป็นบรรทัดเดียวเลยก็ได้
รือถ้าจะทำเพื่อให้ได้ฟิลก็อาจจะเคาะแค่ 2 ครั้งพอ เค้าห่างๆมันต้องเลื่อนสกอลบาร์บ่อยค่ะ
เวลาพิมแบบ
เคาะเยอะๆ
แบบนี้อ่ะค่ะ
มันเสียอรรถรส
เล็กน้อย
ถึงปานกลาง
แต่โดยรวม ภาษาดีค่ะ
จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
:3123:
-
✉ จดหมายฉบับพิเศษ✉พบแม่แฟน
“...เมื่อกี๊ว่าไงนะเทม!!?”ชายหนุ่มนามวรนัตรเอ่ยปากถามแฟนหนุ่มของตนอีกทีเผื่อว่าหูผมจะฝาดไป
วันนี้คือวันเสาร์เป็นวันครบรอบที่เทมมาอยู่บ้านผมได้สามอาทิตย์แล้ว...ตลอดเวลาที่ผมได้อยู่กับเทมกล้าบอกเลยว่ามันยิ่งกว่ามีความสุขอีก
ในแต่ละวันผ่านไปอย่างมีสีสัน...มีหยอกล้อ มีหยอดคำหวาน มีงอนง้อกันเป็นประจำแต่เรื่องพวกนั้นทำให้ผมหัวเราะในทุกๆวัน...น้ำเสียงอ้อนๆและท่าทางน่ารักๆของเทมทำให้ผมคิดว่าตัวเองกำลังเลี้ยงสุนัขตัวโตอยู่
พอได้อยู่ด้วยกันมาตลอดสามอาทิตย์แบบนี้ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองขาดเทมไม่ได้...ขาดเทมไม่ได้จริงๆ
ผมได้เตรียมการไว้แล้วว่าสักวันนึงจะไปพบครอบครัวของเทมสักครั้งเพื่อบอกว่าผมรู้สึกกับเทมมากแค่ไหนและก็จะขออนุญาติให้ผมคบกับเทมอย่างเป็นทางการ...ผมจะบอกครอบครัวของเทมว่าผมต้องการเขามากแค่ไหน
ทั้งๆที่ผมวางแผนไว้แล้ว...
เพียงแค่รอเวลาและหาของอะไรไปให้พวกท่านสักหน่อย!!
แต่นี่อะไร!!
สิ่งที่เทมพูดน่ะ....
บอกทีว่าผมหูฝาดไปเองใช่ไหม?!!
“ผมบอกพี่ว่า...วันนี้ผมนัดแม่กับน้องสาวไว้แล้วว่าจะพาแฟนไปหา...รีบเตรียมตัวเถอะครับเหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงแล้ว”เทมบอกผมชัดๆอีกครั้งนึง
“...”ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ
เทมนัทครอบครัวไว้!!
แค่นั้นยังไม่พอ...ยังมีเวลาให้ผมเตรียมตัวไม่ถึงชั่วโมงอีก!!
ไม่บอกผมพรุ่งนี้ซะเลยล่ะ!!!
“พี่นัท...เป็นอะไรไปครับ?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ทำไมพึ่งมาบอกพี่ล่ะ?...เทมคงไม่ได้พึ่งนัดหรอกใช่ไหม?”ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
“พี่นัททท~อย่าโกรธผมเลยนะ...ผมแค่ลืมบอกพี่เอง....ก็อยู่กับพี่ทีไรผมก็มักจะไม่สนใจอย่างอื่นพี่ก็รู้นี่...อย่าโกรธผมนะครับ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแล้วเข้ามากอดผมไว้หลวมๆพร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าผากของผม
ผมล่ะแพ้น้ำเสียงแบบนี้จริงๆเลย
ใครมียาแก้อาการแพ้ลูกอ้อนเทมขายบ้างไหม?
ผมจะขอเหมาหมดเลย!!
“ไม่ต้องมาทำเสียงออดอ้อนเลยนะเทม...ครั้งนี้พี่ไม่ยกโทษให้ง่ายๆหรอกนะ”ผมบอกกับเทมเสียงแข็ง
ครั้งนี้ไม่อ่อนให้ง่ายๆเหมือนครั้งก่อนๆแน่ถึงแม้ในใจผมมันจะอ่อนยวบตั้งแต่ได้ยินเสียงอ้อนๆของเทมแล้วก็ตามที
“พี่นัททท~...อย่าทำแบบนี้เลยครับ...ผมขอโทษจริงๆให้ผมทำอะไรก็ได้อ่ะ...ขอแค่พี่หายโกรธผมก็พอ...นะครับ...นะครับบบ~...นะคร้าบบบบ~”เสียงออดอ้อนมาแบบจัดเต็มจนใจผมแทบจะละลายอยู่แล้ว....แถมท่าทางอ้อนๆที่เข้ามากอดเอวผมหลวมๆนั่นอีก
ให้ตายเถอะทำไมผมไม่ชินสักทีนะ...
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนแบบนี้สักหน่อย
“อะไรก็ได้เหรอ?”ผมจ้องเทมนิ่งๆแล้วทวนสิ่งที่เทมพูดอีกครั้ง
“ครับ...อะไรก็ได้”เทมพยักหน้าแล้วบอกผมด้วยความมั่นใจ
“งั้นโทรไปบอกเลื่อนเวลาอีกสัก2ชั่วโมงได้ไหม?”ผมพูดขึ้นพร้อมกับสบตากับเทมนิ่ง
“....2ชั่วโมงเหรอครับ?....ก็ไม่มีปัญหานะครับแล้วพี่จะทำอะไรงั้นเหรอ?”เทมถามพร้อมกับมองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ก็แค่จะทำขนมไปฝากสักหน่อยน่ะ”ผมบอกออกไปตามตรงก่อนจะดึงมือเทมที่กอดผมอยู่ให้ออกไป
“ทำขนมเหรอครับ?....ให้ผมช่วยไหมพี่นัท?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นมาแถมแววตายังมีประกายของความสนุกอยู่เต็มเปี่ยมด้วย
“แน่ใจว่าช่วยทำ?...ไม่ได้ช่วยให้ช้าขึ้นหรอกนะ?”ผมบอกเทมออกไปตามตรง...ก็นะเวลาเทมมาเข้าครัวกับผมทีไรเหมือนเกิดสงครามขนาดย่อมเลยล่ะ
ทุกๆครั้งผมต้องมานั่งเก็บล้างผลงานฝีมือเทมที่ดูยังไงก็ไม่ใช่อาหารแน่นอนและด้วยวันนี้ผมต้องแข่งกับเวลาที่มีอย่างจำกัด...คิดว่าผมควรเสี่ยงให้เทมเข้ามาช่วยผมในครัวอยู่ดีไหม?
“พี่นัทอ่า...ก็ได้ๆงั้นคราวหน้าพี่ต้องสอนผมทำด้วยนะ”เทมเอ่ยออกมาอย่างจำยอมแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับเปิดทีวีดู
หลังจากนั้นผมก็ได้เข้าครัวและเริ่มคิดว่าจะทำขนมอะไรดี...ครอบครัวเทมมีแค่แม่กับน้องสาวส่วนพ่อ...ท่านเสียไปนานแล้วเพราะงั้นในบ้านเลยมีแต่ผู้หญิง
“...ทำชิฟฟ่อนเค้กใบเตยกับคุกกี้เนยละกัน”ผมพึมพำออกมาก่อนจะเริ่มเตรียมอุปกรณ์และวัตถุดิบที่ใช้การทำทั้งหมด...ผมเริ่มต้นทำชิฟฟ่อนเค้กใบเตยก่อนแล้วค่อยทำคุ๊กกี้เนยที่หลังใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าผมก็ทำทั้ง2อย่างเสร็จเรียบร้อย
หมับ!
“กลิ่นหอมจังเลยครับพี่นัท”เทมเข้ามากอดผมจากทางด้านหลังแล้วพูดขึ้นข้างหู
“ลองชิมดูไหมล่ะ?”ผมเงยหน้าขึ้นไปถามเทมด้วยรอยยิ้ม
ถ้าถามว่าทำไมผมไม่ตกใจที่เทมเข้ามากอดผมจากด้านหลังแล้วละก็...
บอกได้แค่ว่าชินแล้ว
ก็เล่นโดนกอดแบบนี้มาตลอดมันก็คงต้องชินเป็นธรรมดาละนะ
“ป้อนผมหน่อยสิครับ...ตอนนี้มือผมไม่ว่าง”เทมบอกผมก่อนจะซุกหน้าลงที่แถวๆต้นคอผมพร้อมกับจูบเบาๆ
“อื้อ~...อย่าเทม...มือก็ไม่ได้ทำอะไรนิหยิบเองเลยนะ”ผมบอกเทมพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“มือไม่ว่างครับ...กำลังกอดแฟนอยู่”เทมบอกผมก่อนจะหัวเราเบาๆด้วยความสนุกที่ได้แกล้งผม
“...ทำไมชอบแกล้ง?”ผมถามด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ก็พี่ชอบทำตัวน่ารัก”เทมตอบกลับทันทีพร้อมกับหอมแก้มผมเบาๆสองสามทีก่อนจะคลายอ้อมกอดที่กอดผมไว้
“ผมปล่อยพี่แล้วนะ...ป้อนผมหน่อยสิครับ”เทมพูดขึ้นก่อนจะอ้าปากหลับตาพริ้มอย่างหน้าหมันไส้...
เดี๋ยวก็เอากระดาษให้กินซะเลยนิ!
“เฮ่อ!...”ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะตัดสินใจหยิบคุกกี้เนยแล้วใส่เข้าไปในปากเทมที่อ้ารอรับอยู่
“อื้มม~...อร่อยจังเลยครับ”เทมเคี้ยวสักพักก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทางที่มีความสุข
ผมชอบเวลาที่ได้ทำอะไรให้เทมกินแบบนี้เพราะท่าทางเวลาที่เทมกินและน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเขาชอบฝีมือผมแค่ไหนมันทำให้ผมหัวใจพองโตอย่างมีความสุข
“ดีแล้วที่ถูกปาก...อ๊ะ!...พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยเหลือเวลาอีกเท่าไหร่แล้วเทม?”ผมรีบถามเทมพร้อมกับจัดคุกกี้เนยใส่กล่องด้วยความเร็ว
“เหลืออีกครึ่งชั่วโมงครับ”เทมตอบผมด้วยท่าทางสบายๆ
แต่ผมเนี่ยสบายๆไม่ได้เลย!!
“เทมเอาขนมไปใส่ไว้ในรถก่อนนะเดี๋ยวพี่จะรีบตามไป!”ผมหันไปบอกเทมพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำบนห้องด้วยความเร็ว
ผมแทบไม่มีเวลาให้เลือกชุดเพราะเวลานัดที่กระชั้นชิดเข้ามาก็เลยได้แค่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนสั้นกับกางเกงขายาวสีน้ำเงินเข้มแค่นั้น
“รีบไปเลยเทม”ผมขึ้นมานั่งที่นั่งข้างคนขับพร้อมกับบอกเทมที่สต๊าทเครื่องรออยู่ก่อนแล้ว
“ครับผม”
ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีผมก็ได้มาถึงบ้านของเทม...บ้านเดี่ยวสองชั้นที่มีพื้นที่พอๆกับบ้านของผมตัวบ้านถูกทาด้วยสีขาวดูสะอาดตาแถมยังมีปลูกต้นไม้ใหญ่ไว้ข้างๆบ้านอีกทำให้บ้านดูร่มรื่นน่าอยู่มากขึ้น
พอมาถึงบ้านของเทมความกังวลผมมันก็ค่อยๆผุดขึ้นมาอย่างช้าๆ...
แม่เทมเขาจะชอบผมไหม?
ถึงจะบอกว่าอนุญาตให้คบกันแต่จะมีแม่คนไหนล่ะที่อยากให้ลูกชายคนเดียวของบ้านเป็นเกย์...หรือความจริงแม่เทมอาจจะยอมๆเทมไปก่อนแล้วค่อยหาทางคุยกับผมอีกทีนึง
นี่ผมคิดมากไปใช่ไหม?
แปะ!
“พี่นัท...ใจเย็นๆครับแม่ผมน่ะใจดีมากนะครับ...ไม่เป็นไรหรอก”มือของเทมสัมผัสที่ไหล่ผมเบาๆก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน...รอยยิ้มที่ได้รับทำให้ผมคลายความกังวลลงมาได้บ้าง...
“อืม...ขอบคุณนะ”
เทมพาผมเดินเข้ามาภายในบ้านที่ถูกตัดแต่งอย่างเป็นสัดส่วนให้ความรู้สึกหรูหรานิดๆแต่ไม่ได้ดูมากมายอะไร
“สวัสดีครับคุณแม่”เทมทักทายผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้วยรอยยิ้มก่อนจะเข้าไปกอดเอวไหวหลวมๆ
คนคนนี้...คือคุณแม่ของเทม?
คนตรงหน้าผมคือหญิงสาวที่อายุประมาณเลข4หรือ5ผิวสีขาวผมสีดำมีแซมขาวบ้างตามอายุที่เพิ่มขึ้นแต่ท่าทางที่ผมเห็นทำให้รู้ได้เลยว่าท่านเป็นคนที่อบอุ่นและใจดีมากๆ
“สะ...สวัสดีครับ...ผมนายวรนัตร รัตรนเทวา ...เรียกว่านัทก็ได้ครับ...ต้องขอโทษที่ต้องเลื่อนเวลานัดจริงๆนะครับ”ผมแนะนำตัวเองด้วยท่าทางเกร็งๆจนตัวเองรู้สึกได้
ให้สิ...ตื่นเต้นสุดๆไปเลย
“แหมๆ...ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้จ้า...มานั่งข้างๆแม่มา”คุณแม่?บอกผมพร้อมรอยยิ้มพร้อมกับกวักมือเรียกผมเข้าไปนั่งข้างๆ
ผมนั่งลงข้างๆคุณแม่?ด้วยท่าทางที่ยังเกร็งไม่หาย
“อ่อ...ผมทำขนมมาฝากคุณ...แม่กับน้องโอ๊คน่ะครับ...หวังว่าจะถูกปากนะครับ”ผมยืนถุงขนมที่เตรียมไว้ให้คุณแม่ที่รับไปด้วยรอยยิ้ม
“ว้าว...ทำขนมเป็นด้วยเหรอจ๊ะ?...นึกว่าผู้ชายสมัยนี้จะเหมือนลูกชายคนนี้หมดแล้วซะอีก...ลูกคนนี้น่ะอย่าว่าแต่ทำขนมเลยแค่ล้างจานได้สะอาดก็น่าภูมิใจแล้วล่ะ”คุณแม่พูดขึ้นด้วยท่าทางที่ปราบปลื้มแล้วลูบหัวลูกชายตัวเองเบาๆด้วยสีหน้าที่มีความสุข
“แม่อ่ะ...อย่าเผาผมต่อหน้าพี่เขาสิ”เทมบอกแม่ของตัวเองด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ทำไมล่ะ...ให้พี่เขารู้ก่อนน่ะดีแล้วถ้าเกิดแกไปทำจานที่บ้านพี่เขาแตกขึ้นมาแม่ไม่รับผิดชอบนะ”คุณแม่เทมมบอกลูกชายตัวเองเบาๆ
“แม่อ่า~”เทมดูเหมือนว่าเป็นลูกหมาขี้อ้อนเลยแฮะ
แต่ผมอยากจะบอกเหลือเกิน...ที่คุณแม่พูดน่ะ....ไม่ทันแล้วล่ะครับ
จานบ้านผมแตกไปหลายใบแล้วล่ะครับ
“ว่าแต่หนูนัทเถอะ...คิดดีแล้วใช่ไหมที่มาคบกับเทมน่ะ...ลูกคนนี้น่ะไม่เป็นอะไรสักอย่างเลยนะ”คุณแม่เทมหันมาคุยกัยผมบ้าง
“ครับ...เรื่องนั้นผมรู้ดีแต่ผมก็ยังต้องการที่จะคบกับเทมอยู่ดีครับ”ผมตอบกลับไปตามตรง
“งั้นเหรอจ๊ะ...ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะมีเรื่องอะไรมาฟ้องแม่ได้เลยนะเดี๋ยวแม่จะจัดการเทมให้”คุณ
แม่บอกผมด้วยรอยยิ้ม...เหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูก...รอยยิ้มของคุณแม่ทำให้ผมยิ้มออกมาบางๆ
“ครับ”
“แม่...แล้วน้องโอ๊คล่ะ?”เทมถามคุณแม่พร้อมกับลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ
“วันนี้มีนัดไปทำการบ้านที่ห้องสมุดน่ะ...อีกนานกว่าจะกลับ”
“ว้า...น่าสียดายจัง...พี่นัทอยู่อีกสักพักไหมครับ?”เทมหันมาถามผมบ้าง
“ตามใจเทมเลย...พี่ไม่ได้รีบไปไหนอยู่เล้ว”ผมบอกไปตามตรง
“งั้นอยู่ทานข้าวเย็นด้วยนะดีกว่าเนอะ...หนูนัททำอาหารเป็นไหม?”คุณแม่เสนอความเห็นแล้วหันมาถามผมด้วยรอยยิ้ม
“เป็นครับ”ผมตอบกลับทันที
“งั้นมาช่วยแม่ทำอาหารดีกว่าเนอะ”คุณแม่บอกพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา
“ได้เลยครับ”ผมลุกขึ้นตามคุณแม่ไป
“อ้าว...แล้วผมล่ะครับ...แม่...พี่นัท”เทมเดินตามมาพร้อมกับถามคุณแม่กับผมด้วยน้ำเสียงเหงาๆ...เหมือนกับหมาถูกทิ้งเลยล่ะ
“จะทำอะไรก็ไปทำเถอะอย่าเข้ามายุ่งในครัวก็พอ”คุณแม่หันไปสั่งเทมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“แม่~....พี่นัทของผมนะแม่จะมาแย่งไปแบบนี้ไม่ได้นะ”เทมพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่ยอมแพ้แถมยังมีการส่งสายตาออดอ้อนมาหาผมด้วยด้วยแนะ
“ไม่รู้ล่ะ...ตอนนี้นัทเป็นของแม่เพราะงั้นห้ามลูกเข้าใกล้จนกว่าอาหารจะเสร็จ”คุณแม่ยื่นคำขาดจนทำให้เทมหน้ามู่ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาด้วยอาการหง๋อยๆ
“คุณแม่สุดยอดเลยครับ”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ชื่นชม
ผมพึ่งเคยเจอคนที่ไม่อ่อนข้อเมื่อเห็นสายตาอ้อนๆของเทมก็วันนี้แหละ
“ตามใจมากๆเดี๋ยวจะเหลิงเอานะจ๊ะหนูนัท...มา!...ไปทำอาหารกันดีกว่า...แม่ละถูกใจหนูนัทสุดๆเลยรู้ไหม?”คุณแม่หันมาบอกผมด้วยท่าทางดีใจก่อนจะเดินนำเข้าไปในครัว
“ขอบคุณมากครับ...คุณแม่”
พอจัดการอาหารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยน้องสาวของเทมก็กลับมาถึงบ้านพอดีเทมเลยเรียกน้องสาวของตนให้เข้ามายืนตรงหน้าผมพร้อมแนะนำตัว
“นี่น้องสาวของผมชื่อ...”
“หนูชื่อสวรรยา...เรียกว่าน้องโอ๊คก็ได้คะ...พี่เป็นแฟนของพี่เทมเหรอคะ?”เด็กสาวตรงหน้าพูดแทรงพี่ชายตนพรางมองมาที่ผมด้วยความสงสัย
วรนัตรไม่รู้ว่าควรบอกความจริงไปดีไหมเพราะเธอยังเด็กอยู่มากจึงไม่สมควรที่จะได้รู้เรื่องแบบนี้ถึงจะไม่แน่ใจแต่ก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริงไปดีกว่า
“ครับ...พี่ชื่อวรนัตร...เรียกว่าพี่นัทก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องโอ๊ค”ผมเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ว้าว...พี่นัทยิ้มแล้วหล่อสุดๆไปเลยมาเป็นแฟนหนูไหมคะ?”เสียงใสที่เอ่ยถามทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา
“ไม่ได้นะ...พี่นัทเป็นแฟนพี่”เทมรีบหันไปบอกน้องเสียงแข็งทันที
“อะไรๆ...เป็นแฟนพี่แล้วไงถ้าดูแลพี่นัทไม่ดีหนูแย่งมานะ”
“ว่าไงนะน้องตัวแสบนี่”
“ฮะฮะฮะ”ผมหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นพี่น้องทะเลาะกันเพื่อแย่งผม
ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ความกังวลมันหายไปแทนที่ด้วยความอบอุ่นที่ได้รับจากครอบครัวนี้...ผมรู้เลยว่าเทมเติบโตมาท่ามกลางความรักมากขนาดไหน
ผมดีใจที่คุณแม่ยอมรับให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวและผมสัญญาเลยว่าจะดูแลและรักเทมให้มากเท่าที่จะมากได้
...
สวัสดีคะ
มาอัพตอนพิเศษหลังจากที่หายไปนานคะ
ตอนนี้อาจไม่หวานเท่าไหร่
ไม่ได้แต่งเรื่องนี้มาสักพักรู้สึกเริ่มงงกับตัวละคร(55+)
หลายคนที่ตามอ่านอาจไม่รู้ว่าเรามีเพจแล้วนะ
สามารถเข้าไปตามอ่านเรื่องอื่นๆของเราได้นะคะ>>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog)
ขอบคุณที่คอยติดตามมาจนจบนะคะ
สำหรับคำแนะนำเรื่องการเว้นบรรทัดจะทยอยแก้ให้นะคะ
ขอบคุณมากคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
'น้องโอ๊ค' คือคู่แข่งคนสำคัญที่เทมจะคลาดสายตาไม่ได้เด็ดขาดเสียแล้วล่ะค่ะ :laugh: ใจหายใจคว่ำเลยใช่ไหมคะเทม >< ช่วยไม่ได้นี่เน้อออ..ที่พี่นัทดันเสน่ห์แรง~ ขนาดคุณแม่ยังหลงรักเข้าอย่างจังเลย >\\\< งื้ออออ คิดถึงทั้งสองคนขั้นสุดเลยค่าา :กอด1:
-
:katai2-1: น่ารักมากๆเลยอ่าพี่นัท
รับขวัญสะใภ้อย่างเป็นทางการแล้ว. อิ่มอกอิ่มใจแทนเจ้าหมาเทม. 555
-
พี่นัทน่ารักกกกก คึคึ
-
:ling1:
แง้ ตอนพิเศษมันไม่พอ อยากได้อีกกกกก (เป็นคนอ่านที่ละโมบเหลือเกิน)
:heaven
แต่เทมนี่กอดรัดฟัดเหวี่ยงพี่นัททั้งวันแน่เลย อยากเห็นแบบสวีทหวานจ๋อยอ่ะค้าาาาาา o13
-
น้องโอ้คจ้ะ เป็นสาววายมีความสุขกว่าจ่ะ เชื่อพี่
-
คู่แข่งคือคนใกล้ตัวนี่เอง
-
:pig4:
-
น่ารักมากเลยอ่ะ
-
พี่นัทน่ารักที่สุดในโลกก
-
ขอบคุณค่ะ ฟินมากๆ :3123:
-
อ่านแล้วเขินมากๆเลย นิยายดีงามมาก แสดงให้เห็นถึงความงดงามในจิตใจ...
-
แฮปปี้เอ็นด์ เป็นเรื่องทั่น่ารักมากค่าาาาา :-[ :-[ ขอบคุณที่แต่งนืยายดีๆน่ารักๆให้อ่านนะค้าาาา :call:
-
:katai2-1: :katai2-1: อ่านจบซักที เรื่องนี้สนุกดีนะไม่มาม้า อ่านได้เรื่อยๆ
-
น่ารัก ละมุนละไม มากกกก เรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
✉ จดหมายฉบับพิเศษ✉ พี่นัทของผม
ผมนายธีราทร หรือเทมเองครับ....ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเห็นแก่ตัวขึ้นเรื่อยๆแถมยังเอาแต่ใจตัวเองแบบสุดๆ
ถ้าจะให้พูดคือผมกำลังนั่งทบทวนตัวเองอยู่
ความจริงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาคิดแบบนี้หรอกนะ...ผมเคยคิดแบบนี้หลายต่อหลายครั้งแต่พอออกไปเจอพี่นัททีไรความสำนึกผิดที่ผมมีมันดันปลิวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม...
ทุกท่าทางที่พี่นัทแสดงออกมา...รอยยิ้มที่ปกติไม่ค่อยได้เห็นแต่ช่วงนี้ผมกลับเห็นมันบ่อยขึ้นมาก...ให้ความรู้สึกเหมือนตกหลุมรักซ้ำซ้อน
อาจจะฟังดูงงไปสักหน่อยแต่ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
เคยไหมที่ตกหลุมรักใครสักคนแล้วพอคนคนนั้นยิ้มให้มันเหมือนกับมีลูกศรมาปักอกให้ความรู้สึกเหมือนเราตกหลุมรักคนคนนี้ซ้ำซากไม่มีวันจบสิ้น...
ผมเป็นแบบนั้นเลยครับ!!
ทุกครั้งที่พี่นัทยิ้มให้ผมแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะไม่เข้าไปฟัดแก้มเนียนที่ขึ้นสีอย่างน่ารัก...ริมฝีปากอมชมูที่ดูน่าสัมผัสเป็นที่สุด
พี่นัททำให้ผมขาดสติอย่างไม่รู้ตัว
พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็เผลอปล้ำพี่นัทไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว
ผมรู้สึกว่าตัวเองเอาเปรียบพี่นัทมากเกินไป...
พี่นัทไม่เคยบอกห้ามไม่ให้ผมทำทั้งๆที่บางครั้งพอผมทำเสร็จพี่นัทก็จะฝืนลุกขึ้นมานั่งทำงานต่ออย่างยากลำบาก...ภาพแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกสำนึกผิดและโทษตัวเองที่ทำแบบนั้นกับพี่นัทลงไป
ผมกำลังใช้ความรักที่พี่นัทมีให้ผมมาเป็นเครื่องมือในการสนองความใคร่ให้ตัวเองโดยไม่สนใจจิตใจของพี่นัทเลยสักนิดเดียว
แล้วยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงสิ้นปีพี่นัทเลยต้องทำบัญชีมากกว่าปกติ...เห็นว่ามีหลายงบที่ยังไม่ได้ปิดเพราะตัวเลขของแต่จะแผนกที่ส่งมายังไม่เรียบร้อย
“...ครั้งนี่นายต้องทำได้”ผมบอกกับตัวเองด้วยความแน่วแน่
ถ้าผมยังขืนมักมากอยู่แบบนี้พี่นัทต้องแย่เพราะผมแน่ๆ
เพราะงั้นจนกว่าพี่นัทจะปิดบัญชีทุกอย่างเสร็จผมจะไม่แตะต้องตัวพี่นัท
อ่อ...ขอแค่จูบกับหอมแก้มเท่านั้นก็พอ
เมื่อผมตัดสินใจได้แบบนั้นวันต่อมาผมก็เริ่มปรับตัวใหม่...
ผมจูบอรุณสวัสดิ์พี่เขาปกติแต่ผมจูบแค่แป๊บเดียวเพราะรู้ตัวว่าถ้ามากกว่านี้ผมได้เผลอปล้ำพี่เขาแน่ๆผมเลยผละออกมาพร้อมกับบอกว่าขอตัวไปอาบน้ำก่อน
ตอนที่พี่นัททำอาหารปกติผมก็มักจะเข้าไปกอดพี่เขาจากทางด้านหลังแต่ครั้งนี้ผมต้องมานั่งข่มอารมณ์ตัวเอง...ผมนึกภาพของตัวเองดันพี่นัทติดเคาน์เตอร์ในห้องครัวแล้วประกบปากจูบอย่างดูดดื่มออกเลย
ผมต้องใจเย็นๆเอาไว้
ตลอดเวลาเกือบ2อาทิตย์ที่ผมข่มใจไม่แตะต้องพี่นัทมันช่างทรมานเหลือเกิน...แล้วยิ่งไม่ได้ทำแม้แต่จูบมันยิ่งทำให้ผมเหมือนกำลังจะคลั่ง...คล้ายกับหงุดหงิดงุ่นง่าน
วันแรกที่จูบพี่นัทตามปกติมันก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกแต่พอประมาณวันที่3ผมรู้สึกว่าเวลาที่จูบพี่นัทผมเหมือนกำลังจะขาดสติคิดเพียงแต่อยากจะสัมผัสผิวขาวๆใบหน้าแดงของพี่นัท
ผมก็เลยต้องรีบผละออกมาจากพี่นัทก่อนจะเข้ามาตบหน้าตัวเองเพื่อเตือนสติในห้องน้ำ...หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้แม้แต่หอมแก้มหรือจูบพี่นัทอีกเลย
แต่พี่นัทเองก็คงรู้สึกผิดสังเกตไม่น้อยเหมือนกัน...มีหลายครั้งที่พี่นัทมาถามผมเสียงอ่อยว่าเป็นอะไรรึเปล่า...ผมเองก็ทำได้เพียงตอบกลับไปว่าไม่มีอะไรหรอกครับ
ยิ่งอยู่ใกล้ผมยิ่งอยากสัมผัส...
ยิ่งได้สัมผัสผมยิ่งอยากครอบครอง...
มันเหมือนเป็นวัฏจักรที่ไม่มีที่สิ้นสุดเลยจริงๆ
ไม่ใช่ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่นัทมักจะมองผมด้วยสายตาเศร้าๆเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่แต่จะให้ผมบอกออกไปยังไงล่ะครับ?
‘ผมกำลังอดทนไม่ปล้ำพี่อยู่น่ะครับ!!’
งั้นเหรอ?
ยิ่งใกล้สิ้นปีมากเท่าไหร่ร่างกายผมมันก็เหมือนจะยิ่งอัดอั้นมากขึ้นเท่านั้น...แค่มือตัวเองน่ะมันยังไม่พอหรอกนะ!
จะหาว่าผมหื่นหรือมักมากก็ช่าง!
การที่ผมทนมาได้เกือบ2อาทิตย์นี่ถือว่าสุดยอดมากแล้วนะ!!
“เหลืออีก3วัน”ผมพึมพำเบาๆอยู่หน้าประตูบ้านของพี่นัท
อีก3วันกว่าจะถึงวันหยุดหรือวันสิ้นปีนั่นแหละ
ผมจะทนได้ถึงวันนั้นไหมนะ?!!
วันนี้ผมไม่ได้กลับบ้านพร้อมพี่นัทเพราะที่แผนกผมมีประชุมช่วงเย็น...ผมเลยส่งข้อความบอกให้พี่นัทกลับมาก่อนได้เลย
ก็ดีแล้วล่ะ...ถ้าผมกลับพร้อมพี่นัทผมคงต้องใช้สติในการข่มใจตัวเองอย่างมากไม่ให้เผลอเข้าไปกอดฟัดร่างขาวๆของพี่เขา
แกร็ก!
“พะ...พี่นัท!!??”ผมเรียกพี่นัทพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นสภาพของพี่นัทในตอนนี้…
อะไรกัน!!
นี่ผมกำลังเฟ้อ?
หรือกำลังฝันกลางวันอยู่?
ไม่....ไม่มีทางที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมจะเป็นความจริง!!
อึก!
“....”ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบากพร้อมๆกับไล่สายตามองพี่นัทที่ตอนนี้ใส่เชื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวตัวบางยืนอยู่หน้าประตูที่ผมพึ่งเปิดเข้ามา
ถ้าถามว่ามันผิดปกติตรงไหน?
ก็ตรงที่ท่อนล่างมันไม่ได้ใส่อะไรเลยน่ะสิ!!
เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางที่คลุมยาวลงมาถึงต้นขาขาวของพี่นัท...ไอ้ปลายเสื้อที่สั้นจนปิดได้แค่ส่วนนั้นของพี่นัททำให้ผมไม่อาจละสายตาออกมาได้
ต้นขาวขาวๆที่โผล่ออกมาอย่างน่าสัมผัส...แถมท่าทางอายๆของพี่นัทที่พยายามดึงชายเสื้อลงมาประหนึ่งว่ามันจะยืดได้มากกว่านั้นช่างน่าหลงใหล
ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น...ดวงตาสวยที่จ้องมาที่ผมด้วยแววตาที่สั่นระริกจนผมเผลอเลียริมฝีปากของตัวเองไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว
นี่ผมกำลังอยู่บนสวรรค์งั้นเหรอ?
เพราะผมไม่ได้ทำกับพี่นัทนานเกินไปใช่ไหมเลยทำให้ผมเห็นภาพลวงตาแบบนี้ได้น่ะ
ตาย...ตาย
แบบนี้ผมได้ตายแน่ๆ
ละเมอเพ้อเจอร์อะไรของแกเนี่ยไอ้เทม!!!
พี่เขาจะมาใส่เสื้อสุดเซ็กซี่แบบนี้ให้แกดูได้ยังไงกันเล่า!!!!
ถึงผมจะอยากให้พี่นัทแต่งแบบนี้เวลาที่มีอะไรกันบ้างแต่ผมรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรเพราะมันเหมือนผมชอบเสื้อผ้ามากกว่าพี่นัททั้งๆที่สุดท้ายก็ต้องถอดหมดอยู่ดีก็เถอะ
“...เอ่อ...จะจ้องพี่อีกนานไหม?”เสียงของพี่นัทดังขึ้นอย่างอายๆ
“....”ทำไมภาพลวงตาถึงพูดได้ล่ะ?
หรือว่ามัน...
ไม่จริงน่า!!
“...เทม...อย่าจ้องแบบนั้น....พี่อายนะ”เสียงของพี่นัทดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีจัดจนน่าสัมผัสที่สุด
อย่าบอกนะว่าที่อยู่ตรงหน้าผม...
คือพี่นัทตัวจริงงั้นเหรอ?!!!
“...พะ...พี่นัท?....พี่นัท?...ทำไมๆ”ผมแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกไป...สายตาผมมันยังจ้องไปที่พี่นัทเหมือนกับจะจดจำทุกท่วงท่าที่เกิดขึ้นตรงหน้าโดยไม่ให้พลาดแม้แต่วินาทีเดียว
“...ก็...จริงสิ!....เดี๋ยวนะ”พี่นัทพูดกระตุกกระตักก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเปิดแล้วมองดูภายในนั้น
“....??”ผมมองพี่นัทอย่างงงๆ
ไม่สิ...ตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝันที่ตัวเองมโนขึ้นมาล้วนๆ
“....เทม...จะกินข้าวหรืออาบน้ำก่อนดีล่ะ...หรือว่าจะ...กินพี่?”พี่นัทถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอายๆใบหน้าขาวที่แดงระเรื่อแบบนั้นบอกได้เลยว่าพี่นัทกำลังเขินมากแค่ไหน
แล้วไอ้คำถามนั่นมันอะไรกัน?!!!
‘....เทม...จะกินข้าวหรืออาบน้ำก่อนดีล่ะ...หรือว่าจะ...กินพี่?’
‘...จะกินข้าวหรืออาบน้ำก่อนดีล่ะ...หรือว่าจะ...กินพี่?’
‘หรือว่าจะ...กินพี่?’
‘กินพี่?!!!!’
นี่พี่กำลังทดสอบความอดทนผมอยู่ใช่ไหมครับ?!
ผมบอกเลยว่าถ้าเจอขนาดนี้แล้วยังอดทนได้...
ก็ไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ!!!
หมับ!
“พี่นัท...ความอดทนผมมันไม่ได้มีมากนักหรอกนะ”ผมคว้าตัวพี่นัทมากอดไว้แน่นก่อนจะซุกหน้าลงจูบที่คอขาวของพี่นัทเบาๆ
กลิ่นอันหอมหวานที่ไม่ได้สัมผัสมากเกือบ2อาทิตย์กำลังทำให้ผมขาดสติ
“...อื้อ~...งั้น...ก็ไม่ต้องอดทน”พี่นัทตอบเสียงอู้อี้ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกอดคอผมไว้หลวมๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมด้วยแววตาที่หวานเชื่อม
อึก!
พี่นัทตอนนี้ช่างยั่วยวนผมเหลือเกิน
“...ผมไม่อยากทำตอนนี้ครับ”ผมกลั้นใจแล้วบอกออกไปด้วยความเสียดายอย่างสุดซึ้ง
ผมจะทำสิ่งที่ตัวเองอดทนมาเกือบ2อาทิตย์นั่นศูนย์เปล่าเพียงเพราะพี่นัทไม่ได้...พี่นัทยังมีงานที่ต้องทำอีกมากจะมาเสียเวลากับเรื่องลามกๆเพราะผมแบบนี้ไม่ได้
ผมต้องอดทน...
อดทนไว้สิเทม!!!
หรือความจริงผมควรจะหนีไปบวชดีไหมนะ?!!
“....เทม...เบื่อพี่แล้วเหรอ?”พี่นัทถามผมด้วยเสียงสั่นๆพร้อมกับแววตาที่สั่นระริกที่มีน้ำตาคลออยู่
สิ่งที่ผมเห็นและได้ยินทำให้ใจผมกระตุกอย่างแรง
ผมทำให้พี่นัทร้องไห้?!!!
แถมยังถามผมว่าเบื่อพี่เขาเหรอ?!!!
พี่นัทใช้อะไรมาคิดครับเนี่ย!!!
“พี่นัท...หมายความว่ายังไง?...ทำไมพี่ถึงบอกว่าผมเบื่อพี่แล้วล่ะ?”ผมดึงแขนพี่นัทที่พยายามจะผละออกจากอ้อมกอดผมไว้แน่น
พี่นัทกำลังเข้าใจอะไรผมผิดแน่ๆ
“...ก็เทม...ไม่เหมือนเดิม...ฮึก!...ไม่กอดพี่เวลานอน...ไม่จูบอรุณสวัสดิ์...ฮึก!...ไม่เข้ามากอด...ไม่เข้ามาอ้อน...และก็...ไม่อยากทำกับพี่...ฮึก!...”พี่นัทบอกเสียงสั่นๆพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย
ไม่นะ...นี่ผมทำให้พี่นัทร้องไห้ขนาดนี้
ทำให้พี่คิดมากขนาดไหนกัน!!!
มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดเลยสักนิดเดียว!
“พี่นัท...ฟังผมนะ”ผมบอกพี่นัทด้วยความสึกที่ปวดภายในอก....น้ำตาของพี่นัทที่ผมเป็นคนทำให้มันไหลลงมา
นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!!!
“.....ฮึก!...ไม่ฟัง...ฮึก!....ไม่เลิก...พี่จะไม่ยอมเลิกกับเทม...ฮึก!...ไม่มีทาง...ฮืออ~”พี่นัทส่ายหน้าแรงๆพร้อมกับพยายามสะบัดมือผมที่ดึงไว้ให้หลุดออก
เลิกเหรอ?
ใครจะไปเลิกกันเล่า!!!
หมับ!
“พี่นัท....ฟังผม...ไม่เลิก...ผมจะไม่เลิกกับพี่ไม่มีวันนั้นหรอก...ฟังผมก่อนนะครับ...นะ”ผมดึงพี่นัทเข้ามากอดแน่นก่อนจะกระซิบข้างๆหูพี่นัทเบาๆโดยที่มือข้างนึงก็ลูบผมสีดำสนิทของพี่เบาๆเป็นการปลอบโยน
“...ฮึก!...จริงนะ...จะไม่เลิกกันจริงๆนะ...”พี่นัทถามผมเสียงอู้อี้เพราะซุกอยู่ที่ไหล่ผม...แรงของมือที่กำเสื้อผมเอาไว้แน่นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะสบตากับพี่นัทก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากขาวนั่น
“ไม่เลิกครับ....ผมรักพี่นัทจะตาย...ผมไม่ยอมให้เลิกหรอก”ผมพูดย้ำอีกครั้งนึง
“...งั้นทำไมเทมถึง...เปลี่ยนไป?”พี่นัทสบตาผมด้วยแววตาที่สั่นระริกก่อนจะถามขึ้น
“เฮ่อ...ผมคงต้องบอกความจริงแล้วสิ...พี่นัท...ผมคิดว่าตัวเองกำลังเอาเปรียบพี่เกินไปเหมือนว่าผมใช้ความรักที่พี่มีให้เป็นเครื่องมือเพื่อระบายความใคร่ของตัวเอง...ทั้งๆที่พี่มีงานที่ต้องทำมากมายแต่ก็ยังตามใจเด็กเอาแต่ใจอย่างผม...พี่ไม่เคยห้ามไม่ให้ผมทำ ผมเลยได้ใจเอาแต่ตักตวงจากพี่อยู่ฝ่ายเดียว...”ผมค่อยๆอธิบายให้พี่นัทฟังออกไปตามตรง
“....”พี่นัทไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองมาที่ผมและฟังสิ่งที่ผมต่อเงียบๆเท่านั้น
“ผมเลยตัดสินใจว่าจะไม่แตะต้องพี่จนกว่าพี่จะปิดบัญชีทุกตัวเสร็จ...ผมไม่อยากเห็นพี่ฝืนลุกขึ้นมาทำงานหลังจากที่พึ่งมีอะไรกับผมเสร็จ...ผมไม่เคยเลิกรักพี่...ตลอดเกือบ2อาทิตย์ผมอยากสัมผัสพี่ในทุกวันๆอยากโอบกอด...อยากจูบ...แต่ถ้าผมทำไปสุดท้ายมันก็ต้องจบลงที่เตียงแน่ๆเพราะพี่นัทน่ารัก...น่าสัมผัสไปหมดจนผมไม่อาจอดใจได้จริงๆ”ผมอธิบายทุกอย่างที่คิดออกไปจนหมดพร้อมกับใช้มือข้างนึงเกลี่ยน้ำตาให้พี่นัทอย่างเบามือ
“...เด็กบ้า!!”พี่นัทเม้มปากเน้นก่อนจะตะโกนใส่ผมก่อนจะปัดมือผมทิ้ง
“...??”ผมมองการกระทำของพี่เขาอย่างงงๆ
“ทำไมไม่ถามพี่ล่ะว่าคิดยังไง!!?...เอาแต่คิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวรู้ไหมว่าพี่รู้สึกแย่ขนาดไหนตอนที่ถูกเทมเมินไม่แตะต้องไม่สัมผัส!!...พี่คิดมากจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว!!!...ถ้าเทมคิดว่าตัวเองเอาเปรียบพี่งั้นพี่เองก็คงไม่ต่างกัน!...เพราะพี่เองก็อยากให้เทมสัมผัสอยากให้กอดอยากให้จูบถ้าเป็นแบบนั้นคือพี่เอาแต่ใจตัวเองใช่ไหม?!!!”พี่นัทตะโกนออกมาอย่างเหลืออด...เหมือนกับสิ่งที่พี่นัทอัดอั้นอยู่ถูกระบายออกมาจนหมด
“...พี่นัท”ผมมองพี่นัทที่หอบแฮ่กๆจากการตะโกนใส่ผมด้วยหัวใจที่เต้นถี่ขึ้น
พี่นัทก็เหมือนกับผม...
อยากให้ผมสัมผัส!
เหมือนที่ผมอยากสัมผัสพี่นัท!
“คราวหน้าถ้ายังคิดมากแบบนี้อีกก็ไม่ต้องมานอนห้องพี่แล้ว!!...ไปนอนห้องรับแขกเลย!!!”พี่นัทบอกผมอีกครั้งด้วยแววตาโกรธแต่สิ่งที่พี่นัทพูดผมกลับไม่ได้รู้สึกแย่เลยสักนิด
“ฮะฮะฮะ”ผมหัวเราะออกมาอย่างไม่อายพี่นัทสักนิด
ตอนนี้เหมือนความอัดอั้นของพวกเราถูกระบายออกมาจนหมด
ความโล่งใจที่เกิดขึ้นในตอนนี้ผมรู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ...พี่นัทคิดในสิ่งที่เหมือนๆกับสิ่งที่ผมคิดอยู่เสมอ
ทั้งๆที่ผมควรจะรู้ดีแท้ๆ...
แต่ผมกลับคิดมาก...คิดเองเออเองจนทำให้พี่นัทต้องมาพลอยคิดมาไปด้วยแบบนี้...ผมนี่มันบ้าเกินเยียวยาจนอยากหัวเราะตัวเองซะจริงๆ
“...มันไม่ใช่เรื่องตลกนะเทม!”พี่นัทจ้องผมเขม็ง
“ครับ...ไม่ตลกเลยสักนิดที่ผมทำให้พี่ต้องมาคิดมากไปด้วยแบบนี้...ขอโทษนะครับ...ยกโทษให้ผมนะ”ผมเอ่ยขอโทษกับพี่นัทด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด
“...ห้ามทำแบบนี้อีกนะ”พี่นัทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ครับ...จะไม่มีเป็นครั้งที่2แน่นอน”ผมตอบรับด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ไม่แพ้กัน
แค่ครั้งเดียวมันก็เกินพอแล้วล่ะ
“...งั้นก็ยกโทษให้”
หมับ!
“ขอบคุณครับ...ขอบคุณจริงๆ...ผมรักพี่นัทนะครับ”ผมคว้าตัวพี่นัทเข้ามากอดก่อนจะกระซิบเบาๆก่อนจะกดจูบลงไปทั่วใบหน้าขาวที่ขึ้นสีด้วยความเขินอายของพี่นัท
“...อื้ออ~...เทม...”
“...เมื่อกี๊ผมยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนี่นา...”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะสบตากับพี่นัทด้วยรอยยิ้ม
“...ตะ...ตอบอะไร?”ดูเหมือนพี่นัทเองก็จะรู้ตัวแล้วสิ
“...ผมจะกินพี่”ผมบอกเสียงดังฟังชัดพร้อมกับอุ้มพี่นัทในท่าอุ้มเจ้าหญิงก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนในทันที...ผมไม่ได้ยินหรอกนะเสียงที่บอกว่าให้ปล่อยน่ะ
ผมปล่อยแน่!!
แต่ที่เตียงนะ!!!
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
ตุบ!
“...เทม...อ่อ...”พี่นัทตอนนี้เหมือนลูกแมวที่กำลังสั่นอย่างน่ารัก...น่าจะจนผมอยากจะขย้ำไปทั้งตัวเลยจริงๆ
“ให้ผม...กินพี่นะครับ?”ผมขึ้นคร่อมที่นัทก่อนจะถามเบาๆ
“...คะ...ครั้งเดียวนะ”พี่นัทพูดเบาๆก่อนจะหลบตาผม
แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ
“ครับ”
ครั้งเดียวก็ครั้งเดียว...แต่ถ้าได้ทำแค่ครั้งเดียวอย่าหวังว่าผมจะยอมเสร็จง่ายๆเลยนะครับ
“...อ๊ะ!...เทม...อุ๊บ!....อื้อออ~...”ผมจูบเบาๆที่ต้นคอก่อนจะเลื่อนขึ้นไปประกบริมฝีปากบางของพี่นัทอย่างโหยหา...ผมมอบสัมผัสที่ร้อนแรงให้พี่นัทอย่างไม่ทันตั้งตัว
ตอนนี้ผมอ่อนโยนไม่ได้จริงๆ
“อึก!...อื้อออ~...”เสียงครางในลำคอของพี่นัทดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อผมใช้ลิ้นตัวเองสัมผัสกับลิ้นของพี่นัทอย่างช่ำชอง
ความโหยหาที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำให้ผมหน้ามืดตามัวไปหมด....ตอนนี้ผมทำได้เพียงตักตวงความหวานจากคนตรงหน้าให้มากที่สุด
ยิ่งได้ยินเสียงครางที่เต็มไปด้วยความพอใจแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมกดริมฝีปากเข้าไปแนบชิดกันอีกลิ้นของพวกเราพัวกันกันจนเกิดเสียง...สัมผัสของพี่นัทที่ผมโหยมามาเกือบ2อาทิตย์
“...อึก!....อ่า!...แฮ่ก~...”ผมจูบเน้นย้ำสองสามครั้งก่อนจะยอมผละปากออกมาให้พี่นัทได้หายใจ
ใบหน้าขาวที่ขึ้นสีจนแดงระเรื่ออย่างน่าสัมผัส...ดวงตาปรือที่มองผมอย่างหลงใหล...ริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อยอย่างเชิญชวน...น้ำเสียงหอบหวานที่แสนเซ็กซี่
ผมอยากจะเข้าไปในตัวพี่นัทซะเดี๋ยวนี้เลย!!
แล้วไอ้เสื้อเชิ้ตขาวบางๆที่แสนยั่วนี่อีกล่ะ!!!
“อื้อ!...เทม...อ๊ะ!...”พี่นัทครางขึ้นเมื่อผมลากลิ้นยาวลงมาตั้งแต่ปลายคางจนถึงลำคอสวยของพี่นัท....ผมดูดเม้มเบาๆเพื่อทิ้งรอยไว้ตั้งคอไปจนถึงหัวไหล่
กลิ่นของพี่นัท...ช่างยั่วยวนผมอะไรจะขนาดนี้!
เสื้อเชิ้ตขาวบางที่ค่อยๆถูกผมปลดกระดุมออกทีละเม็ดมันอย่างเป็นภาพที่เซ็กซี่อะไรขนาดนี้นะ
“..อ่า!...พี่นัท...ตอบผมหน่อยใครสอนให้ทำแบบนี้ครับ?”ผมผละออกจากหัวไหล่ขาวของพี่นัทก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถามพี่นัทที่ปรือตามองผมอยู่
“...”พี่นัทไม่ตอบผมแต่เม้มปากเน่นก่อนจะหันหน้าไปอีกทางนึง
เล่นแบบนี้ใช่ไหมครับ?
ได้เลย!!
“อ๊ะ!...เทม...อื้ออ~...หยุด...อ่า!...”พี่นัทครางลั่นเมื่อผมเลื่อนลงไปที่ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางก่อนจะถกมันถึงจนเห็นแก่นกายของพี่นัทที่เริ่มตื่นตัวขึ้น
ผมไม่รอช้ารีบก้มลงไปใช้ปากของตัวเองครอบครองแก่นกายของพี่นัทเข้าไปในครั้งเดียวก่อนจะรูดขึ้นรูดลงช้าๆแล้วค่อยเพิ่มความเร็วขึ้นทีละนิดจนพี่นัทครางลั่นด้วยความสุขสมที่ผมมอบให้
“อื้ออ~...เทม...อ๊ะ!....อ่า!...เทม...”เสียงครางสลับกับเรียกชื่อผมมันทำให้ผมเร่งความเร็วขึ้นมากไปอีก
เสียงครางของพี่นัทที่ผมหลงใหล
ยิ่งได้ยินมากเท่าไหร่ก็เหมือนจะไม่พอ...อยากได้ยิน
อยากให้พี่นัทครางชื่อผมแบบนี้ไปตลอดเลย
ผมสัมผัสได้ถึงมือของพี่นัทที่ขย้ำเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของตัวเองพร้อมๆกับเสียงครางหวานที่กระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีเหลือเกิน พี่นัทสะบัดหัวไปมาแรงๆด้วยความเสียวซ่านที่ผมเป็นคนมอบให้...สีหน้าของพี่นัทในตอนนี้บอกได้แค่ว่า...
ยั่วสุดๆ!!
“อ่า!...เทม...อื้ออ~...พี่...อึก!...”ผมเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆแก่นกายของพี่นัทที่กระตุกเบาๆเป็นสัญญาณว่าใกล้จะเสร็จทำให้ผมรีบผละออกมาในทันที
“...แฮ่ก!...เทม...ทำไม?...”พี่นัทถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“...พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ”ผมถามด้วยรอยยิ้มก่อนจะขยับตัวไปคร่อมพี่นัทไว้เหมือนเดิม
อย่าหวังว่าผมจะให้พี่เสร็จถ้าพี่ยังไม่ยอมบอกว่าไปเอาวิธียั่วแบบนี้มาจากไหน?
หวังว่าคงจะไม่ได้ให้ใครสอนใช่ไหม?!!!
“อึก!...เทม...พี่...ไม่บอก....ได้ไหม?”พี่นัทถามผมกลับเสียงอ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่กำลังค้างอยู่...ทั้งๆที่มีอารมณ์มากขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมผมง่ายๆสินะ
“ถ้าพี่ไม่บอก....ผมก็ไม่ให้พี่เสร็จหรอกนะ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
ไหนๆผมก็อดทนมาตั้งนาน...ตอนนี้ก็ขอเห็นสีหน้าของพี่นัทนานๆหน่อยเถอะ
จะบอกว่าผมเลวก็ได้นะ...ผมไม่ปฏิเสธหรอก
ก็พี่นัทอยากยั่วผมก่อนทำไมล่ะ!!
“....อึก!..เทม...อย่าแกล้งพี่...”พี่นัทบอกผมเสียงสั่นแววตาสั่นระริกอย่างหน้าแกล้ง
ทุกอย่างของพี่นัทมันช่างกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีเหลือเกิน
“พี่นัทก็บอกมาสิครับ?...ที่ไม่บอกคงไม่ใช่ว่าไปให้ใครสอนมาใช่ไหม?...หรือว่าไปลองทำแบบนี้กับใครมาแล้ว?”ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแข็งขึ้นเรื่อยๆ
แค่คิดว่าพี่นัทไปทำแบบนี้กับใครผมก็แทบจะสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ได้...อยากจะเข้าไปต่อย ต่อยและต่อยมันให้ตายคาที่เลย!!
“...มะ...ไม่ใช่นะ!...พี่แค่...อ่อ...ไปหาดูในเน็ตน่ะ”พี่นัทส่ายหัวปฏิเสธทันทีก่อนจะตอบผมเสียงอ่อย
“...ดูในเน็ต?...ดูอะไรครับ?”ผมถามต่อด้วยความอยากรู้
“...เทม...พอเถอะ...อย่าถามได้ไหม?”พี่นัทบอกผมเสียงอ่อนแล้วส่งคำขอร้องมาทางสายตา
“ก็ผมอยากรู้นี่นา”ผมพูดด้วยเสียงออดอ้อน
“...ก็แค่...ดูคลิปที่มีคนบอกว่า...ผู้ชายส่วนมากชอบนั้นแล้วก็เลย...ลองมาทำตามดู...เผื่อเทมจะชอบ”พี่นัทพูดออกมาจนหมดโดยที่หลับตาปี๋ไม่สบาตาผมเลยสักนิด
ท่าทางน่ารักๆของพี่นัทแบบนี้...
ผมล่ะชอบที่สุดเลย
แถมยังลงทุนไปศึกษาคลิปซะด้วย!
“...ชอบมากเลยครับ...แค่เป็นพี่นัทผมก็ชอบไปหมดแล้วล่ะ”ผมบอกพี่นัทเบาๆก่อนจะใช้มือตัวเองกุมแก่นกายที่กำลังจะปลดปล่อยของพี่นัทอีกครั้งนึงแล้วขยับเบาๆ
“อ๊ะ!...เทม...อื้ออ~...”พี่นัทครางเสียงสั่นเมื่อผมขยับมือเร็วขึ้นเรื่อยๆความจริงก็อยากจะใช้ปากอยู่ให้อยู่หรอกแต่อยากเห็นสีหน้าของพี่นัทชัดๆนี่นา
“...อ่า!...เทม...”พี่นัทครางเรียกชื่อผมออกมาด่อนที่จะสะบัดหน้าไปมาด้วยอารมณ์ที่กำลังจะปะทุออกมาในอีกไม่ช้า
“...พี่นัท....อย่ายั่วมากนัก...ผมจะทนไม่ไหวแล้ว”ผมบอกพี่นัทก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆอย่างควบคุมอารมณ์สติตัวเอง
“อ่า!...อื้ออ~...พี่ไม่....อึก.!..ได้ยั่ว...อื้มม~... พี่จะ...อ๊ะ!...”เสียงครางสลับกับคำพูดของพี่นัทมันช่างดูงดงามเหลือเกิน
ทำตัวน่ารักแบบนี้ผมคงต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้วสิ!
“อ๊า!...เทมไม่ไหว...อ๊ะ!...อื้ออ~...เทม...”เสียงครวญครางของพี่นัทที่ดังขึ้นพร้อมๆกับการขยับมือของผม
ผมรู้ว่าพี่นัทจะเสร็จแล้ว...ก็เลยเร่งมือขยับแก่นกายของพี่นัทให้เร็วขึ้นอีก
“...เทม...อ๊าาาาา~”พี่นัทร้องครางสุดเสียงก่อนจะกระตุกตัวเล็กน้อยแล้วปลดปล่อยออกมาเต็มมือของผม
สีหน้าของพี่นัทตอนเสร็จทำให้อารมณ์ผมขาดพึ่งในทันที
หมับ!
พรึ่บ!
“อ๊ะ!...เทม”พี่นัทสะดุ้งเมื่อผมจับตัวพี่นัทให้คว่ำหน้าลงแล้วกระชับสะโพกของพี่นัทให้ตั้งขึ้น...นิ้วผมที่เต็มไปด้วยน้ำของพี่นัทที่พึ่งปลดปล่อย
ผมไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียวแล้วตอนนี้!!
“อ๊ะ!...อื้ออ~...เทม....เจ็บ!...อ่า!”พี่นันร้องออกมาเมื่อผมสอดนิ้วแรกเข้าไปในช่องทางที่บีบรัดของพี่เขา
“อ่า...พี่นัท...แน่นจัง”ผมครางในลำคออย่างอดไม่ได้เมื่อรับรู้สึกความบีบรัดจากช่องทางของพี่นัท...ผมค่อยๆขยับนิ้วก่อนจะเพิ่มความเร็วเข้าไปเรื่อยๆ
พี่นัทครางพร้อมกับซุกหน้าลงกับหมอนเมื่อผมเพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสองและตามตามลำดับ...ความเร็วของนิ้วที่อยู่ภายในก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ของผม
“ชี๊ดด~...พี่นัท....รัดแน่นสุดๆเลย”ผมบอกพี่นัทเบาๆก่อนจะเริ่มขยับนิ้วต่อ
“...อ๊ะ!...เทม...อึก!...พอ...อื้อ!...พอแล้ว...”พี่นัทครางเสียงสั่นพร้อมกับพูดอะไรสักอย่างกับผม
“พออะไรครับ?”ผมหยุดนิ้วที่ขยับก่อนจะถามอย่างสงสัย
พอนี่หมายถึงว่าไม่ใช่ผมทำต่อแล้ว?
ทำไมล่ะ?
หรือว่าผมจะทำไม่ดี?!!
“อึก!...ไม่เอานิ้วแล้ว...อึก!...เข้ามา...เอาของเทม...เข้ามา...อ๊าาาา~”ผมไม่รอให้พี่นัทพูดมากไปกว่านี้…แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว
ผมถอนนิ้วที่อยู่ภายในออกมาก่อนจะปลดกางเกงตัวเองพร้อมกับลูบแก่นกายที่ตื่นตัวของตัวเองเบาๆก่อนจะ...
สวบ!
“อ๊า!...”พี่นัทสะดุ้งตัวเมื่อผมสอดแก่นกายเข้าไปทีเดียวจดมิดลำ
“ซี๊ดดด~....พี่นัท....รัดผมแน่นสุดๆเลย”ผมซี๊ดปากด้วยความเสียวเมื่อข้างในของพี่นัทตอดรัดผมจนแทบขยับไม่ได้
“อื้ออ~...เทม...อึก!...เทม...ขยับ...ขยับนะ...”พี่นัทหันหน้ามามองผมพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินมันออกมาจากปากพี่นัท
“....พี่นัท...ถ้ายังไม่เลิกยั่วพรุ่งนี้เตรียมลางานได้เลยครับ!”ผมบอกพี่นัทเบาๆก่อนจะค่อยๆเริ่มขยับตัวช้าๆ
พี่นัทครางไม่เป็นภาษาเมื่อผมกระแทรกเข้าไปถี่เร็วขึ้น...ใบหน้าขาวของพี่นัทสะบัดไปตามแรงอารมณ์และแรงกระแทกของผม
สัมผัสที่ผมต้องการมาตลอด....ผมอดกลั้นที่จะไม่ทำมัน
แต่พอมาได้ทำแล้ว...
สุดยอด!!
ร่างกายของพี่นัทสุดยอดที่สุดเลย!
“อ่า!...ซี๊ดด~...พี่นัท...อื้อ!...พี่มันยั่ว...อย่ารัดแน่นแบบนั้น...อ่า!...”ผมจับสะโพกพี่นัทไว้แน่นก่อนจะขยับเข้าออกด้วยความเร็ว
ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าเป็นอาการติดเซ็กรึเปล่า?
เพราะผมไม่ได้อยากมีเซ็กตลอดเวลา
แต่ผมอยากมีเซ็กแค่กับพี่นัท
แค่พี่นัทคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นมากถึงขนาดนี้!
“อ๊ะ!...เทม...อย่า”พี่นัทร้องห้ามเมื่อผมจูบไปตามแผ่นหลังที่กลายเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างน่าหลงใหล...
ผมอยากครอบครองพี่นัทไว้คนเดียว
เป็นของผมคนเดียว
“พี่นัท...ผมจะเสร็จ...อ่า!...พี่ล่ะ?”ผมกระซิบถามพี่นัทเบาๆโดยไม่ผ่อนแรงที่สะโพกเลยสักนิด
“อื้ออ~...อ่า!...จะเสร็จ...”พี่นัทตัวผมเสียงสั่นแล้วซุกหน้าลงกับหัวไหล่ผมพร้อมกับจูบเบาๆที่ต้นคอผม
“อ่า!...พี่นัท...อีกนิด”ผมบอกพี่นัทก่อนจะกระแทกสวนเข้าไปแรงขึ้นเรื่อยๆ
“...อ๊าาาาา~”
“ซี๊ดดด~...พี่จะรัดแน่นไปไหนเนี่ย!!”พวกเราต่างปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน
มีความสุขที่สุดเลย!!
การได้ทำกับพี่นัทเหมือนกับผมได้รับการเติมเต็ม
“แฮ่ก!...แฮ่ก!...”พี่นัทหอบหายใจอย่าหมดแรงอยู่บนตัวผม
“พี่นัท....แฮ่ก!....พี่นัท”ผมเรียกพี่นัทเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง
หมับ!
“พี่นัท...ผมรักพี่...รักที่สุดเลย....พี่เป็นของผม...ของผมคนเดียว”ผมดึงพี่นัทเข้ามาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะกระซิบให้พี่นัทฟัง
“อื้อ...พี่ก็รักเทมมาก...รักมากที่สุดเลย...พี่เป็นของเทมนะ”พี่นัทบอกเสียงอู้อี้ขณะที่ซุกอยู่ที่อกผม
ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุด...ความสุขที่ไม่อาจหาอะไรมาทดแทนได้
เพียงแค่มีพี่นัทอยู่ข้างๆเท่านั้น
ความสุขของผมคือพี่นัท
พี่นัทเป็นของผม
พี่นัทของผม!!
...............................................................................
สวัสดีค่ะ
เนื่องในวันวาเลนไทน์เลยกลับมาอัพเรื่องนี้สักหน่อย
ถ้าเทียบกับเรื่องอื่นภาษา การใช้คำอาจด้อยกว่ามากเพราะเป็นเรื่องแรกที่แต่งจบ555+
สำหรับตอนพิเศษนี้เขียนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว
อาจมีคำผิดมาก(อ่านทวนแล้วน้า)ต้องขออภัยด้วย
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่ติดตามความรักของพี่นัทและเทมมาตลอดนะคะ
นี่คงเป็นตอนพิเศษสุดท้ายแล้วค่ะ^^
happy valentine's day
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:ling2:
โฮฮฮ ตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้วเหรอคะ แอบเศร้า ><
คิดถึงคู่นี้มากๆเลย :กอด1:
ปอลอ วันนี้วันอาติ๊ดแล้ววว อิอิ
-
:katai2-1:คิดถึงคู่นี้มากมาย. ขอบคุณนะคะ. :L1:
-
อยู่กับเทมคงเหนื่อยมากแน่555
-
อิอิ หวานจัง
-
น่ารักจังงงง
อ่านไปยิ้มไป
:mew1: :mew1:
-
:pighaun: :pighaun:
-
ภาษาน่ารักออกค่ะ ตอนนี้ทำเราแทบคลั่งง อ่านไปบิดตัวไปอย่างรุนแรง ฮรืออออว มันเขินมากกกกกก
พี่นัททท พี่นัททำอย่างนี้น้องจะไม่ทนนค่ะ ยั่วมากๆ ชอบ nc เรื่องนี้ด้วยแหละค่ะ 5555 เราว่ามันเป็นเอนซีีที่ทำเราเขินมากก :hao5:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมัน ฟิน สุด ชอบทุกเรื่องของคนเขียนเลยค่า :mew1:
-
:pig4:
-
เราดีใจมากอ่ะที่คนแต่งใส่ใจคนอ่านและกลับมาลงตอนพิเศษให้ได้อ่านให้ได้หายคิดถึงตัวละคร
อย่าจบแล้วจบเลยนะคับอิอิแวะมาลงอีนะคับรอตอนพิเศษเรื่อยๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากเลยค่ะะ เขินทั้งเรื่องเลย อิอิ
-
:pig4:
-
น่ารัก........ :mew1:
-
น่ารักกก :pig4: :L2: :กอด1:
-
เทมเหมือนหมาตัวโตๆที่ขี้อ้อนมากๆเลยอ่ะ น่ารักกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[
-
กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรีดร้อง
หนูอยากได้รวมเล่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จดหมาย...ขลังดี
ตอนพิเศษแรกไม่น่าอยู่ตรงนั้นเลย เหมือนเปิดโป๊ะ!
ขอบคุณครับ :L2:
-
:impress2: เรื่องนี้น่ารักมาก ตอนพิเศษก็ฟินสุดๆ
-
จะบอกนี้เข้ามาอ่านเป็นรอบที่6แล้ว คือชอบมาก ชอบทุกอย่าง ชอบภาษา อ่านแล้วอ่านอีก อีกเรื่องก็เรื่องพี่คุณเรื่องนั้นเราก็ชอบมาก ไม่รู้ว่าถ้าอยากได้หนังสือตอนนี้ยังทันไหม :o12: :jul3:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก
ชอบ เบาๆหวานๆ
-
ถึงนักเขียนน้า :impress2: เราเม้นเรื่องรี้เป็นเรื่อกแรกเลย เนื้อเรื่องเรื่อยๆ และหวานขึ้นเรื่อยๆ เราชอบนะ ถึงจะไม่มีปมดราม่ามากมาย แต่มันก็คล้ายๆชีวิตจริง ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ ติดตามค้าาา o13 o13 o13 o13
-
แต่ละตอนทำเอาจะมุดลงโต๊ะแทบทุกตอนเลย :-[ :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ย ฟินนนนนนน ยอมใจอีโรติกเรื่องนี้เลย 18++ นาจา 55555
ปกติจะเห็นเขียนแนวใสๆหน่อยๆ มีติดเรทนิสๆ แต่เรื่องนี้ติดเรทมาเต็ม สนุกมากๆเลยค่ะ น่ารักทั้งพี่นัทน่ารักทั้งน้องเทม
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สวัสดีค่ะตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะชอบคู่ราชากับข้าวเจ้าน่ารักมากๆเลยค่ะส่วนหมาน้อยเทมกับพี่นัทคนน่ารักเราก็ชอบค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆอ่านแล้วมีความสุขแบบนี้นะคะแล้วจะติดตามผลงานของคุณต่อไปแน่นอนค่ะ :mew1:
-
โอ๊ย น่ารักมากเรื่องนี้ ชอบสุดๆ
:L2: :L2:
-
เป็นเรื่องที่ไม่ยืดเยื้อดีนะ ชอบอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
ลงชื่อไว้ก่อน
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ :o8:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากๆเลยคะ :o8:
-
:katai2-1: ชอบมากๆเลยค่ะ เป็นคู่ที่น่ารัก เครียดๆอ่านเเล้วมีความสุข ติดตามมา2เรื่องเเล้วนะค่ะก็ยังสนุกเหมือนเดิม ติดตามต่อไปนะค่ะ สู้ๆค่ะไรท์
-
น่ารักทั้งคู่เลยครัย ชอบแบบเทม แต่คงปวดหัวน่าดู 555