-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
{ แทนทัพ }
by...chiffon_cake
สารบัญ ขอบคุณ คุณ monetacaffeine นะคะ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2911931#msg2911931)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2912147#msg2912147)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2912587#msg2912587)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2913666#msg2913666)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2914398#msg2914398)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2915658#msg2915658)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2922769#msg2922769)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg2931661#msg2931661)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3091583#msg3091583)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3111703#msg3111703)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3112694#msg3112694)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3207027#msg3207027)ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3234248#msg3234248)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3244018#msg3244018)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3249570#msg3249570)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3250554#msg3250554)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3251748#msg3251748)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3256755#msg3256755)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3260829#msg3260829)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3262675#msg3262675)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3263359#msg3263359)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3264293#msg3264293)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3292721#msg3292721)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3293373#msg3293373)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3298346#msg3298346)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3299566#msg3299566)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3299567#msg3299567)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3302816#msg3302816)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3304170#msg3304170)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3308696#msg3308696)
(http://www.mx7.com/i/108/AI14DS.jpg) (http://www.mx7.com/view2/z0FS8yHuSsxwSg3T)
แทนทัพเริ่มวางขายแล้วนะคะ
สามารถหาซื้อได้ที่เว็บไซต์ของแจ่มใส หรือตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปค่ะ : )
แทนทัพ บทนำ
ผมชื่อทัพไทย...
ใจเย็นครับ ผมไม่ได้เป็นทหารเหล่าไหนทั้งนั้นและก็ไม่ได้มีพ่อเป็นทหารด้วย ที่ต้องชื่อนี้เพราะพ่อของผมท่านค่อนข้างคลั่งเรื่องทหารน่ะครับเพราะงั้นก็เลยมอบชื่อนี้ให้ผม จะว่าไปแล้วผมคิดถึงพ่อชะมัด นี่ก็ผ่านมาสามปีแล้วสินะที่ท่านเสียไป
พ่อผมเป็นนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงของประเทศ เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอด(ผมรู้สึกแย่มากที่ตอนท่านยังอยู่ผมไม่ห้ามท่านสูบบุหรี่) ส่วนแม่ของผมเสียชีวิตไปตอนที่คลอดผม(เออเว้ย...ผมก็เป็นคนที่ชีวิตรันทดเหมือนกันนะนี่) พ่อท่านทิ้งทรัพย์สมบัติมหาศาลเอาไว้ให้ผมเพราะเครือญาติที่ยังอยู่แทบไม่มีเหลือ และที่สำคัญสมบัติเหล่านี้เป็นสมบัติที่เป็นของพ่อล้วนๆไม่ได้เกี่ยวพันกับธุรกิจที่เคยมีแต่อย่างใด นั่นหมายความว่าผมสามารถใช้มันได้ทุกบาททุกสตางค์โดยไม่ต้องรู้สึกว่าติดหนี้สินใคร
ถึงแม้ว่าจะมีชีวิตที่สุขสบาย(เกินมนุษย์มนา) แต่ก็ใช่ว่าผมจะแฮปปี้เสมอไป...ตอนนั้นชีวิตวัยสิบห้าของผมที่เหลือตัวคนเดียวโดยมีคนรอบข้างเป็นแค่บริวารนั้นมันช่างน่าอดสูและเกินกว่าใจจะทนไหว ผมตัดสินใจไปเรียนเมืองนอกจนจบไฮสคูล อยู่ด้วยตัวเองจนแข็งแกร่งกลายเป็นคนเฮฮาปนเกรียน(มิหนำซ้ำยังหล่อจนสาวกรี๊ด...) และตอนนี้ผมตัดสินใจกลับมาที่เมืองไทยอีกครั้ง
ที่ไหนจะเหมือนบ้านตัวเองล่ะครับ แม้ว่าตัวบ้านจริงๆจะไม่มีคนอยู่ในบ้านแล้วก็ตาม...
ตอนนี้ผมเข็นกระเป๋าตัวเองออกมาจากเกท มองซ้ายมองขวาตามหา ‘ลุงเอี่ยม’ พ่อบ้าน พี่เลี้ยง คนสนิทของผมที่ดูแลบ้านให้ตอนที่ผมไม่อยู่ ผมคิดว่าเขานั่นแหละจะเป็นคนมารับผม เพราะผมเปรียบเสมือนลูกหลานของเขาคนหนึ่ง เขาดูแลผมตั้งแต่ผมยังเล็ก เพราะฉะนั้นตอนเข็นกระเป๋าออกมาผมเลยมองหาลุงเอี่ยม ลุงหัวล้านหัวเงามะเมี่ยมเป็นคนแรก
ทว่า...มองยังไงก็ไม่มีแฮะ
ผมถึงขนาดลงทุนขยับแว่นกันแดดลงเพื่อมองหาเลยนะ ไม่มีใครที่มีลักษณะท่าทางเหมือนลุงเอี่ยมเลยสักคน...
หรือสามปีที่ผ่านมาลุงขายบ้านผมทิ้งและหนีไปใช้ชีวิตสุขสบายไปแล้ว!
ไม่นะลุง!
“ทัพไทยป่ะ...”
ผมสะดุ้งเฮือก มีคนเรียกชื่อผมสำเนียงภาษาไทยโคตรชัดเจนในแบบที่ผมไม่คุ้นเพราะปกติได้ยินแต่ฝรั่งมังค่าเรียก ผมค่อยๆหันหลังกลับไปมอง...ไอ้คนที่เรียกผมนั้นผมสามารถเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าคนแปลกหน้า
แม่งสูงจังวะ...
ตัวขาว ผมตั้ง จมูกโด่ง ตาคม จัดว่าเป็นคนไทยที่หน้าตาโคตรดีเลยคนหนึ่ง
รู้สึกเขม่นมันนิดๆ...ยืนกับมันแม่งถูกแย่งซีนโดยที่มันไม่ต้องทำห่าอะไรก็มีคนมอง
“ว๊อท? เอ๊ย มีอะไรเหรอ” ผมค่อยๆถามไป หมอนั่นมองผมด้วยสายตาเบื่อหน่ายสุดชีวิต ท่าทางมันโดนบังคับมาแบบสุดๆ ใครมาบังคับอะไรเมิงมิทราบ...
“ตามมา”
เขาดันตัวผมออกแล้วยื่นมือมาช่วยเข็นกระเป๋า และแม่งเสือกเดินไวมากผมวิ่งตามแทบไม่ทัน ของในกระเป๋ามูลค่าหลายแสน ผมรีบวิ่งมากันไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆ อะไรวะ ลักพาตัวเหรอ เชี่ยไรเนี่ย”
มันมองหน้าผมเหมือนผมเป็นคนโง่
“ไม่ได้ลักพาตัว”
“แล้วมันคืออะไรวะ งงนะเว้ย ปล่อยเลย” ผมกะจะเดินไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านเองเพราะอาจจะปลอดภัยกว่า ไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างไอ้บ้านี่ ผมแย่งรถเข็นในมือมันเต็มที่แม่งก็ไม่ยอมปล่อยรถเข็นออกไปสักที “อธิบายมาโว้ย กูต้องการคำอธิบาย”
“ลุงเอี่ยมไม่ว่าง”
พอได้ยินชื่อลุงเอี่ยม ผมก็ชะงักกึก งั้นก็แสดงว่าไอ้หมอนี่มารับผมแทนลุงเอี่ยมสินะ ให้ตายเถอะ ทำไมลุงเอี่ยมจะไม่ว่างหว่า ในเมื่องานของลุงเอี่ยมคือการดูแลผมและก็ดูแลบ้านผม...ไม่เข้าใจเลยสักนิด...
ท่าทางสามปีที่ผ่านมาจะเกิดอะไรขึ้นมากมายที่นี่...
“กูก็เลยต้องมาแทน”
มิน่าล่ะถึงทำหน้าเหมือนเหม็นขี้ตลอดเวลา...โดนลุงเอี่ยมวานนี่เอง
“ไว้ใจได้ป่ะเนี่ย”
ทายาทหมื่นล้านขอถามหน่อย...โดนมันลักพาตัวไปนี่เงินค่าไถ่หมดเกลี้ยงบัญชีทำไง...
“คิดว่าไงล่ะ” นั่นไง มียียวน หน้าตามันดีครับมันเลยชวนให้ไว้ใจง่าย(นี่ก็ตัดสินคนที่ภายนอก...) ผมยักไหล่แล้วก็กระชับกระเป๋าเป้เดินเคียงข้างมันไป จะว่าไปก็เสี่ยงชิบหาย ไอ้บ้านี่มันคือคนแปลกหน้าชัดๆเลย
ถ้ามันเกิดคึกจับผมเรียกค่าไถ่ ผมจะเอาไงดีวะ...ฆ่ามันแล้วหนีแม่ง โทษฐานที่มันลักพาตัวผม (สรุปใครดีไม่ดีกันแน่?)
“แทนคะ”
เสียงผู้หญิงจากไหนไม่รู้ดังขึ้น ผมหันซ้ายหันขวามองหาต้นตอสักพักก็เจอ...
เช้ดดดดดดดดดดดดด สวยระดับพระกาฬ สวยระดับนางฟ้า...
แต่เสียดายที่เขาไมไ่ด้เรียกผม...เขาเรียกไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมแทน...
“อิง”
เธอมีนามว่าอิง และเธอเป็นคนรู้จักของไอ้...ไอ้อะไรนะ...แบนๆ มันชื่อแบนเหรอ
“ทำไมต้องที่นี่วะ บังเอิญไปป่ะ”
ผมได้ยินมันบ่นแบบนี้ มันกำรถเข็นเสียแน่นเชียว ผมนี่มองด้วยความงง จู่ๆไอ้คนที่ลุงเอี่ยมให้มารับผมก็มาเจอคนรู้จักที่สุวรรณภูมิครับ นั่นแหละสิ่งที่เกิดขึ้น
และท่าทางไอ้แบนมันก็ไม่อยากจะเจออิงคนนี้ด้วย
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์อิง...”
นั่นไง แบนเอ๊ย งานเข้าเมิ๊งงงงง...ผมมองดูไอ้แบนมันทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“จะบอกว่าไม่ว่างอีกใช่มั้ยคะ แล้วทำไมมาถึงที่นี่ได้”
เจ้าหล่อนตวัดสายตามาที่ผม...ขนลุกเลยครับ...น่ากลัวชิบหาย แม้จะสวยหยาดเยิ้มแค่ไหนก็เถอะ
คนสวยจ๋า ตูไม่เกี่ยว เพิ่งรู้จักกับมันได้ไม่ถึงห้านาทีจริงๆสาบาน...
“แล้วนี่ใครคะ กิ๊กแทนเหรอ”
กิ๊กเชี่ยไรล่ะ “ว๊อทดิดยูเซย์?!” ผมร้องออกไปทันที
“เอ่อ...” แล้วแม่งไอ้แบน เอ๊ย ไอ้แทนมันจะเสือกทำเป็นลังเลเพื่อ? ผมรีบส่งสายตาให้มันบอกความจริงอิงไปว่ารู้จักกันได้ห้านาที แต่ทว่า...
“ว่าไงคะ”
“กิ๊กอะไร เขาเป็นแฟนผม”
เหี้ย...
เหี้ย...ส้นตีนแตก
บ้านพ่อมึง...ใครแฟนมึง...อะไรของมึง มโนห่าไรเนี่ย!!!!!!!
“โนๆๆๆ” ผมรีบบอกอิงทันที
“อะไรนะ...”
“เข้าใจหรือยังว่าทำไมผมไม่รับโทรศัพท์คุณ...คุณไม่ใช่แบบที่ผมชอบ”
ไอ้เหี้ยแทนมันบ้าไปแล้ว มันทำผู้หญิงเสียใจจนหน้าซีด(ตกใจดีกว่ามั้ย?)แล้วเดินเลี่ยงหนีมาด้วยการโอบไหล่ผม และที่เด็ดไปกว่านั้น...
…เชี่ยแม่งเอียงคอมาหอมแก้มผมต่อหน้าอิง!
มึง กูรู้จักมึงไม่ถึงห้านาที!!!!!!!!!
ผมแทบจะยกกำปั้นตั๊นหน้าแม่งเข้าให้ แต่ตัวไอ้เชี่ยแทนแม่งใหญ่กว่าผม การที่มันเอื้อมมือมากอดไหล่ผมเอาไว้นั้นทำให้ผมดิ้นไม่หลุด
ต้องการอะไรจากกูวะ
“ปล่อยเลย ปล่อยทั้งกูทั้งรถเข็นกู ไอ้สัด!” ผมเหยียบเท้ามันอย่างแรง(บู๊ทคงจะทำให้มันเจ็บไม่หยอก) ก่อนที่จะเข็นรถเข็นเพื่อหนีมัน หงุดหงิด อารมณ์เสีย รู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงโดนจับก้นในที่สาธารณะ(ดูผมเปรียบ) ก็มันทั้งอายทั้งโกรธน่ะครับ คนมองมาไม่รู้กี่คนต่อกี่คนเสียหายไปถึงโคตรเหง้า...
“แท็กซี่แพงนะ”
ไอ้เชี่ยแทนเสือกเดินตามมาพร้อมๆกับพูดลอยๆ
“มีตังค์จ่าย มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู ไปไกลๆ”
“กูไม่ได้อยากยุ่ง แต่ลุงเอี่ยมฝากมึงไว้กับกู”
“ไม่เป็นไร กูดูแลตัวเองได้ โชคดี บาย ไม่ต้องมาเจอะมาเจอกันอีก” มึงช่วยไปไกลๆจากกูได้แล้ว ไอ้คนแปลกหน้า...เห็นหน้าแล้วแม่งเซ็งไปถึงรอยหอม...แม่งถูเท่าไหร่ก็เหมือนมันจะติดไปตลอดกาล
“ไปกับกูเหอะน่ะ”
“ไม่...”
“ทางเดียวกัน ประหยัดน้ำมัน”
“มึงจีบกูป่ะเนี่ย” ผมหันไปด่าสวน
“เหี้ยอะไร” มันก็สวนผมกลับมาทันทีเหมือนกัน
ผมกับมันเหม็นขี้หน้ากันแบบสุดๆ...
“ไม่ได้จีบก็ไปไกลๆส้นตีนกูเลย”
“เอางี้นะไอ้ทัพ” มันพูด “บ้านกูอยู่ตรงข้ามบ้านมึง ห่างกันแค่ถนนหกเมตร มึงจะไปกับกูหรือไม่ไป”
แม่งเหี้ย...
ไม่ชอบขี้หน้าแม่ง แถมมันยังอยู่ตรงข้ามบ้านผมอีก...ผมจะต้องบังเอิญเจอมันอีกประมาณแปดสิบรอบในชีวิต และนั่นเป็นจำนวนอย่างต่ำด้วย เพราะผมไม่ย้ายบ้านหนีไปไหนแน่ๆ
ซวยสุดติ่ง...จะนั่งแท็กซี่ก็เปลืองพลังงานโลก...ผมกลอกตา ยื่นรถเข็นไปให้มันเข็นแล้วเดินหนี
“แม่ง...” อดบ่นไม่ได้จริงๆ “แดมอิท!”
“ทัพ มึงจะไปไหน” มันร้อง “ทางนี้”
อ้าวเวร...ผิดทาง...
“บอกไว้เลยนะว่ากูไม่ชอบขี้หน้ามึง ไม่ชอบเอามากๆ เพราะงั้นอยู่ใกล้บ้านกูก็ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้เห็นบ่อยนักก็ได้” ผมรีบพูดตอนที่เดินอยู่ข้างๆมัน
“ไม่รู้สิ มึงอาจจะเจอกูอีก”
“เวร...กูฆ่าตัวตายตอนนี้เลย”
“ตลกแดก”
“ทำไมกูต้องเจอมึงอีกด้วยวะ กูไม่อยากเจอ” ผมโวยวายเป็นเด็กๆตามนิสัย
“กูติดหนี้มึง และกูก็ต้องใช้หนี้มึงด้วย”
“มึงยืมตังค์กูตอนไหน”
“ที่มึงต้องมาเป็นแฟนกูต่อหน้าอิง มึงช่วยกู...”
“…”
“ใครมีบุญคุณกับกู กูตอบแทนทุกคน...ตามชื่อของกูอ่ะ”
“มึงชื่อกตัญญูเหรอวะ”
“เหี้ย...” มันด่าผม
“…”
“กูชื่อแทนคุณ”
TBC*
-
รีบมาต่อตอน ต่อไปนะ อยากรู้ทัพไทยจะโดนอะไร :hao7:
-
:o8: :o8: :impress3: น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทัพน่ารักอ่าาาา
แทนก็น่ารัก ชอบชื่อเรื่องมากค่ะ ><
ว่าแต่สองคนนี้บ้านใกล้กันแบบนี้ หึหึ :impress2: :impress2:
-
:o8: อร้างงง เขิน อ่ะ ประมาณว่า "แมนๆแตะบอลคุยกันครัช" อะไรแบบนี้
:L2: เป็นกำลังใจให้นะครัช
-
น้อยๆดีแล้วค่ะสงสารนาง ชีวิตนางดราม่ามาตั้งแต่เด็กแล้ว
-
เปิดชื่อเรื่องมานึกว่าทัพไทยยจะเมะ โถ่ว ชื่อแมนมาก
ที่ไหนได้ หนุ่มแทนคุณมาทีเดียว พอรู้โพสิชั่นเลยยย
-
แบนนนนนนนนนนนน ชอบทัพทายก็บอกกกกกกก เนียนนะเรา
-
น่ารัก รอติดตามนะคะ
แต่แทนคุณนี่กะเนียนหรือว่ายังไงกัน 5555
ทัพก็น่ารัก ไปเรียกชื่อแทนซะ 55555
:mew1: :L2:
-
อ่อยยยยยย เปิดมาโดนใจจจ กรี๊ดกร๊าด มีเรื้องให้หาเรืืองจิกคนเขียนให้อัพอีกล๊าาา ดีใจจุง
-
:mc4: เจิมด้วยคนนะคะ
-
:mew4:
-
มาต่อบ่อยๆน๊าาาาาา :hao7: :hao6: :mew2:
-
มีเค้าเถียงกันตลอดเรื่อง แต่นายเอกจะโดนอะไรน้า :hao6:
-
รีบตามมาอ่าน ๆๆ
-
อุเหม่!!!!! ตามมาจิ้มแทนทัพด้วยคนนนน
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
โอ๊ยยย ชอบบบบบคร่าาาา
ทัพเป็นคนตลก 555
แทนเนียนจีบป่ะเนี่ยยยย
-
ท่าทางจะออกแนว จิกกัดตบจูบ 555
-
มียัดเยียดบุญคุณให้ด้วย555
-
รอตอนต่อไป
-
รออ่านจ้า
-
ฉลองๆ เข้ามาเพราะชื่อคนเขียนดูดเข้ามา :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ตายแล้ว! รีบเม้นท์ จนลืมบวก ลืมเป็ด เม้นท์เดี๋ยวเสร็จกลับไปกดให้
ว่าแต่ชื่อทั้งสองเข้ากั๊นเข้ากัน ดูท่าคงไม่ใช่แค่ชื่อที่เข้ากัน
-
โอ๊ยตลกกกกก มึงชื่อกตัญญูหรอวะ 55555555555555555555
คิดได้ไงอ่ะทัพ โคตรเลย .. อยากอ่านแล้วค่ะ ไม่ค่อยจะเจอแนวเหม็นขี้หน้าเท่าไหร่เลย
ปกติถ้าไม่ชอบกันก็จะออกแนวพ่อแง่แม่งอนเย้วๆแว๊ดๆแบบนี้มากกว่า อันนี้นายเอกดูแม๊นนนแมน ตอนแรกนึกว่าเป็นพระเอกด้วยซ้ำนะคะเนี่ย - ... - ' ..
ตามมาเป็นกำลังใจให้ค่ะ :mc4:
-
:katai4:ลงชื่อติดตามเงียบๆ
-
:-[ :-[ น้องทัพน่ารักอะ :o8:
-
ฮาอะ “มึงชื่อกตัญญูเหรอวะ”
-
เจิมเรื่องใหม่
อย่าดราม่าเยอะเลย
คนอ่านหัวใจจะวาย
-
มาลงชื่อเป็นม่ยกทัพไทยก่อนได้มั๊ยคะ
แค่อ่านตอนแรกก็น่ารักแล้ว :laugh: :laugh:
-
อั้ยยะ เจอหน้าปั้บหอมแก้มปุ้บ อย่างงี้ต้องติดตาม... :laugh: :laugh:
-
มุ้งมิ้งดราม่าน้อย
มุ้งมิ้งดราม่าน้อย
มุ้งมิ้งดราม่าน้อย
...
.
ของชอบเค้าล่ะ
:m3:
-
เปิดตัวทัพมาแบบหล่อๆนะครัช แต่สุดท้าย... 55555 :mew1:
-
เรื่องนี้ก็น่ารัก 555555555
ทัพไทยเป็นคนตลก
-
เย้ๆๆ มีให้ตามอีกเรื่องแล้ว อิอิ
-
ตาม เรื่องนี้ มัน อีกแล้วววว
-
อุ้ย งานนี้มีโดน หุหุ
-
:z13: :hao6:
-
รอออ อ่านตอนแรกก็(ตลก)น้ำตาเล็ดแล้ว
-
อิทัพต้องเกรียนแน่ๆ แค่เปิดเรื่องมาก็ฮาแล้ว
:laugh:
-
เหมือนจะเป็นนิยายตลก
55555555555555
ไม่เอาดราม่านะ
แทนคุณกับทัพพี เอ้ยทัพไทย
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณไทย น่ารักอ่ะ :katai2-1:
-
ชอบบบบบ
แทนคุณเนียนมาจีบปะเนี่ย 5555555555555555555555
-
“มึงชื่อกตัญญูเหรอวะ”
เจอประโยคนี้เข้าไปขำก๊ากเลย :m20:
-
ฮาอ่ะ... ทำไมอ่นแล้วนึกถึง มาโปรด
-
กรี๊ดดดดดดดดด เปิดเรื่องใหม่มา หยั่งเท่ห์อ่ะ ชื่อเท่ห์เฟี้ยวเงาะทั้งคู่เลยค่าาา :hao6: :hao6:
รอติดตามค่าาาาาาาา :katai4:
มาต่อบ่อยๆทั้ง2เรื่องเลยน๊าาาาาาาาา :call:
-
แมนๆ เค้าคุยกัน
ต่อไปก็จีบ ต่อไปก็ได้กัน
ชะนีอดนะคะ
-
อ๊ายยยยย ตอนรับเรื่องใหม่ :mc4: :mc4:
คู่นี้คงแซ่บกันน่าดู ดูแต่ละคนสิ ไม่มีใครยอมใคร 55555555555555
:L2:
-
แทนนนนนนนนนนนนนน
น่ารักจัง
รอรอรอรอ
ติดตามอีกเรื่องค่ะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
มึงชื่อกตัญญูเหรอ<<555555555ทัพคะะ
ทัพตลกจัง ฮือ เราชอบ555
ตามค่ะตาม
-
เรื่องใหม่ กรีดร้องงงงงงงงงงงงง :heaven
-
อ๊ากกกก เอาอีกๆๆๆ >_<
-
พี่เค้กเอาอีกแล้วเหรอ เก็บกดจากการเรียนเลยมาเขียนนิยาย 5555555555
นี่จะตามทวงนิยายทุกเรื่องไปปปปป
นายเอกเกรียนมาก ตอนแรกนึกว่าแทนติดหนี้ลุงเอี่ยม 5555555555555555
-
ไม่ได้การ เห็นชื่อคนแต่งต้องรีบเข้ามาอย่างแรงงงงง
มีน้องชื่อ กตัญญู เหมือนกันเด๊ะเลยเด่ะ
555
บวกและเป็ดเกาะติด
:hao7:
-
พุ่งเข้าใส่เรื่องใหม่ของน้องชิฟฟ่อน
แทนคุณกับทัพไทย แค่ชื่อก็หล่อลาก..........แล้ว
รอติดตามความมุ้งมิ้งนะครับ
-
น่าสนุกอ่ะ รีบมาต่อนะค๊า
-
ตามมาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคน
ปล. ทัพอย่าพึ่งฆ่าตัวตายนะ รอแทนใช้หนี้ก่อนนะ ขอร้องงง 555555555
:o8:
-
ท่าทางนายเอกจะแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซน
-
เอ่อะ โดนแน่ทัพเอ้ยย
-
รอดูว่าแทนจะใช้หนี้ท่าไหน :hao6:
ใครหื่น ? ไม่มี้!!!
-
ติดใจจากเรื่องก่อน
ก็เลยตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วย
แบบว่าพระเอกนายเอกโปร์ไฟร์เริดมากๆ
ชอบแนวนี้นะ
แล้วที่นายเอกโดนตลอดคือโดนพระเอกกินหรือป่าว อิอิ
-
แลดูจะชีวิตจะไม่สงบแล้วสินะคุณทับ ถถถ
-
เปิดเรื่องมา ดูทรงแล้วมพระ-นายน่าจะเป็นแนว เกรียนใส่กันทั้งเรื่อง อิอิ
-
ตามมาอ่านแล้วเงยหน้ามองชื่อคนเขียน ชิฟฟ่อนนนนน :man1: ชอบนิยายชิฟฟ่อนทุกเรื่องเลย
แทนคุณพระเอกชื่อเพราะจัง ไหนดูซิจะแทนคุณกันยังไง 5555
-
ต้อนรับเรื่องใหม่อีกหนึ่งเรื่อง
ต้องสนุกแน่ๆชอบๆๆๆ
-
น่าสนใจมากๆๆ โดยเฉพาะทัพไทย o13
-
เห็นชือคนแต่ง กดเข้ามาทันทีเลย
:mew1: :mew1: :mew1:
เรื่องนี้พระเอกชื่อกตัญญู (ฮา)
-
ทัพน่ารักอะ สงสัยจะแทนคุณกันยาววววว :m20:
รออ่านๆค่ะ
-
รอตอนต่อไปนะค้าบบบบบบบ o13
-
น้องทัพไทยเป็นเคะสินะ ตัวเล็กกว่าและยังโดนแทนคุณบอกว่าเป็นแฟนเพื่อเลี่ยงชะนีน่าเบื่อนั่น
จะรอตอนต่อไป ขอบคุณครับ
-
เจิมๆ เจิมเรื่องใหม่
o13
-
เรื่องใหม่ๆๆๆแค่บทนำก็น่าติดตามละ
+1 รอครับ
-
ทั้งแบน ทั้งกตัญญู
อยู่ตลกคณะไหนหรอลูกทัพ :jul3:
-
เรื่องใหม่มาแว้ววว
โอ้ย ชอบบบบบบบบอ่ะ
ตายแล้วๆๆ อยากอ่านทุกวันเลย
เรื่องโน้นก็รัก. เรื่องนี้ก็อยากอ่าน.
เอาเป็นว่าลงวันละ2เรื่องเลยละกันนะ ท่าน ชฟค. อิอิ
-
แทนทัพ ตอนที่ 1
แทบกรี๊ดเมื่อเห็นบ้านครั้งแรกในรอบสามปี
ไม่กรี๊ดหรอกครับแหม่ผมล้อเล่น...หลังจากที่แยกจากไอ้บ้าแทนคุณที่เข้าบ้านมันไปแล้ว ผมก็เดินเข้ามาในบ้านที่ผมจากไปสามปีซึ่งมันยังเงาวับและสะอาดเอี่ยมอ่อง มีคนเต็มบ้านอีกเช่นเคย และคนเหล่านั้น...ไม่ใช่คนที่มีสายเลือดเดียวกันกับผมสักคน
เอาเป็นว่า...ผมจะถือว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวที่ผมมีแล้วกัน
“คุณหนูทัพ คุณหนูทัพ กรี๊ด หล่อขึ้นเยอะเลยค่ะ”
“พวกเราคิดถึงคุณหนูทัพนะคะ”
“ลุงเอี่ยมขี้บ่นมากเลยค่ะ”
สาวๆพวกนี้อยู่กับบ้านผมมาตั้งแต่ผมยังเด็ก มีกันประมาณแปดถึงสิบคนและก็อยู่รวมกันในเรือนเล็ก และอีกเรือนหนึ่งใกล้ๆกันเป็นเรือนของบริวารเพศชายที่มีทั้งคนสวน คนขับรถ และก็การ์ด
ทุกคนรอคอยให้ผมกลับมา...นายที่เหลือเพียงคนเดียวของบ้าน
“คิดถึงทุกคนๆ” ผมโบกมือไปมาอย่างกับดาราไอดอลเยี่ยมเยียนแฟนคลับ “ลุงเอี่ยมไปไหนครับ ไม่เห็นตั้งแต่ที่สนามบิน ส่งไอ้บ้าบ้านตรงข้ามไปรับผมทำไม...คนขับรถก็อยู่นี่” ผมร้องจ๊ากเมื่อเห็นหน้าคนขับรถที่หน้าซึดแบบสุดๆเมื่อรู้ว่าผมจับได้
“ลุงเอี่ยมไปทำธุระเรื่องทรัพย์สินของคุณหนูค่ะ แต่เรื่องลุงเขาไหว้วานคุณแทนคุณ...” สาวๆเมดทั้งหลายส่งเสียงคิกคักอย่างเคอะเขิน เชี่ยแทนมันคงมาหว่านเสน่ห์ใส่คนที่นี่บ่อยเลยสินะ... “...พวกเราไม่ทราบจริงๆ”
“ช่างมันเถอะ...ผมเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อน ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานตามปกติได้แล้วนะครับ”
“คิดถึงคุณหนูจรืงๆครับ”
“ดีใจที่คุณหนูกลับมาค่ะ น้ำตาจะไหล...”
บ้านตัวเองก็ดีงี้...อยู่เมืองนอกไม่มีอย่างงี้หรอกครับ ผมต้มมาม่าทานเองเป็นสิบเป็นร้อยครั้งได้ แต่ที่นี่เพียงแค่ผมดีดนิ้ว ผมก็สามารถทานกุ้งล็อบสเตอร์จากครัวที่บ้านผมเองโดยเชฟฝืมือระดับห้าดาวภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที...แต่ผมไม่ได้กลับบ้านมาเพื่อหาความสะดวกสบายหรอก
ผมกลับมาเพราะผม...เหงา...น่ะ
บ้านก็ยังคงเป็นบ้านเหมือนเดิม มีรูปพ่อกับแม่เต็มไปหมดทุกหนทุกแห่ง รวมทั้งคุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่า ไม่มีใครยังอยู่กับผมสักคน เรื่องครอบครัวผมเหงาสุดจิตสุดใจ ผมมองรูปพวกท่านในขณะที่ผมเดินผ่านพลางถอนหายใจกับตัวเอง เดินทางมาเหนื่อยผมกะจะนอนยาวไปถึงเช้าวันพรุ่งนี้เลย
หลังจากที่ทิ้งตัวลงบนเตียงตัวเองได้ไม่ถึงชั่วโมง...
“คุณหนูครับ!”
โผล่มาแล้วครับ...ลุงเอี่ยมในตำนาน
“มหาลัย!”
“ใช่ครับคุณหนู หนึ่งในธุรกิจของสุวรรณศักดิ์ศิริกรุ๊ป” ลุงเอี่ยมพูดอย่างภาคภูมิใจ “และเป็นเพียงธุรกิจเดียวของบริษัทที่ยังเหลืออยู่...”
“ไม่รู้แหละครับ...ผมไม่ไปเรียน”
“คุณหนูจะเป็นเจ้าของมหาลัย คุณหนูจะไม่ไปได้ยังไง”
“ลุงเอี่ยมครับ” แหกขี้ตาตื่นเพื่อที่จะมาโดนบังคับให้เรียนมหาลัยเนี่ยนะ...ว็อทเดอะฟ*ค “ผมนอนเฉยๆผมก็มีเงินใช้แล้ว ผมไม่ไปเรียนไม่ไปทำงานหรอก”
“คุณหนู คุณหนูกะจะใช้ทั้งชีวิตของคุณหนูด้วยการจบแค่ไฮสคูลจริงๆเหรอครับ” ลุงเอี่ยมพยายามโน้มน้าว เงาหัวล้านมันวับของลุงทำให้ผมเผลอมองไปทุกที
“มันก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ”
“คุณผู้ชายหวังกับคุณเอาไว้มากนะครับ ท่านบอกว่าแม้จะไม่ได้เห็นวันที่คุณหนูจบป.ตรี แต่ท่านก็หวังให้คุณหนูจบจริงๆ”
นั่นไง...จุดอ่อนของผม...อยู่ตรงที่คุณพ่อนี่แหละ
อ้างเรื่องพ่อ...ลุงเอี่ยมจะชนะผมเสมอ...นี่คือข้อเท็จจริง
“ผมเลือกคณะเองนะ” ผมรีบเปิดหนังสือคู่มือการเรียนหาคณะที่มันชิวที่สุดทันที เออว่ะ คิดไปคิดมาก็คิดว่าโชคดีไม่ต้องเครียดเรื่องสอบเรียนต่อเหมือนเด็กเพิ่งจบมอหกแบบคนอื่นๆ
“ผมเลือกไว้ให้แล้ว”
“ลุง...” ลุงเอี่ยมเพิ่มสกิลการร้ายกาจขึ้นมากจากสามปีก่อน ทั้งๆที่แต่ก่อนน่ะตามใจผมชิบหาย
“เหมาะกับคุณหนูดีครับ เรียนชิวๆ การบ้านน้อย วิเคราะห์นิดหน่อย”
“อืม...นิดหน่อยจริงๆมั้ย”
“บริหารเอกการตลาด”
มันก็ไม่เลว...เรื่องธุรกิจน่ะถูกปลูกฝังใส่หัวผมมาตั้งแต่เด็ก ผมยักไหล่ประมาณว่าเอางั้นก็ได้ ลุงเอี่ยมนี่ช่างรู้ใจ รู้ว่าผมพอจะถนัดอะไรและเรียนอะไรได้
“เพราะผมมีคนที่ผมไว้ใจเรียนอยู่คณะนี้เหมือนกันน่ะครับ”
เงิบตกเก้าอี้...ไม่ได้เลือกเพราะเห็นว่าผมพอจะเรียนได้หรอกเหรอ...ลุงเอี่ยมผู้ไม่ธรรมดา...
“คุณหนูก็เจอเขาแล้วใช่มั้ยครับ แทนคุณ...”
กูจะบ้า...วันนี้ทั้งวันแม่งได้ยินแต่ชื่อเสี่ยวๆของเชี่ยแทน
ทัพไทยไม่เสี่ยวนะครับ...เท่ชิบหายอ่ะบอกเลย
“มัน...เรียนมอบ้านเราเหรอ”
“ครับ...เด็กทุน...เรียนเก่งมาก”
“ผมจะไล่มันออก” เซ็นปราดเดียวมันต้องได้ออกแน่ๆ
“คุณหนูเพิ่งอยู่ปีหนึ่ง...ไม่มีอำนาจหรอกครับ”
“ลุงเอี่ยม...” ถามจริง...นี่ผมเป็นเจ้านายของลุงจริงป่ะเนี่ย ?
“โอ๊ะ นั่นไง มาพอดีเลย แทนคุณ เข้ามานี่สิ”
แค่ได้ยินชื่อไม่พอครับ ต้องได้เห็นหน้ามันด้วย ไอ้แทนคุณที่เปลี่ยนแค่กางเกงแต่ไม่เปลี่ยนเสื้อแบบตอนไปรับผมกำลังเดินเข้ามาทำหน้าบุญไม่รับ
กูก็ไม่ได้อยากเจอมึงเท่าไหร่หรอกสาด...
ผมผู้มีอำนาจเหนือกว่ามันแปดสิบเก้าล้านขุมนั่งมองมันอย่างราชา(ฉากหลังเป็นบ้านหลังใหญ่ประดับทองอร่ามทั้งหลังแม้ว่าผมเองจะใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดไม่ได้ซักมาตั้งแต่อยู่เมืองนอกก็ตาม...) ไอ้เชี่ยแทนกลอกตา ดูเหมือนมันจะอ้วกใส่ท่าทางของผม
ไอ้นี่หนิ...เดี๋ยวบั๊ด...
“ไหว้รุ่นพี่สิครับ คุณหนู”
รุ่นพี่...
ไอ้แทนคุณเป็นรุ่นพี่..
แก่กว่าไม่พอ ยังเสือกจะเป็นรุ่นพี่...ตายดีกว่า...
ที่มหาลัยของบ้านผมซีเรียสเรื่องเคารพรุ่นพี่รุ่นน้องมากครับ(ที่อื่นก็คงจะเป็นกัน แต่ที่นี่หนักมากจริงๆ ไม่ใช่ว่ามึงไม่ไหว้กูกูตบหัวแบะ ไม่ถึงขนาดนั้น แต่ไม่ควรปีนเกลียวรุ่นพี่จนเกินไป เพราะอาจถูกประณามเอาได้) ผมไม่อยากจะเชื่อว่าแทนมันจะแก่กว่าผม เพราะหน้ามันก็ไม่ได้แก่มากเท่าไหร่
“ปีไหน...” ผมกระซิบถามลุงเอี่ยม
“สาม” มันตอบแทนพร้อมๆกับยักคิ้วจึกๆให้ผม “...แต่ไม่ต้องไหว้กูหรอก...ขี้เกียจรับไหว้คนอย่างมึง”
“ไอ้เหี้ยแทน” ผมกะจะลุกไปจัดการตั๊นหน้ามันแล้ว แต่ลุงเอี่ยมห้ามผมไว้ “ลุง มันด่าเจ้านายของลุงนะ ลุงต่อยมันสิครับ!”
“ลุงเอี่ยม เสร็จยังครับ ผมจะไปให้ข้าวหมา”
ดู๊ดูมัน...เห็นหมาสำคัญกว่าเจ้าบ้านอย่างผม...
แม่งกวนตีนตั้งแต่กลางวันยันกลางคืน...ไอ้เชี่ยแทน
“เอ่อ ยังไงก็...อย่างที่เคยบอก ฝากดูคุณหนูด้วย ท่าทางจะก่อเรื่องยุ่ง”
“หา ว่าไงนะลุง”
“ไม่ต้องบอกก็รู้ครับ” ไอ้แทนหัวเราะหึหึ ท่าทางน่าเตะอย่างไม่น่าให้อภัย “...เจอกันพรุ่งนี้ละกัน”
“พรุ่งนี้?” ผมหันไปหาลุงเอี่ยมคนต้นเรื่องทันที
ลุงเอี่ยมยิ้มแฉ่งให้ผม “พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกครับคุณหนู”
กูจะบ้าตาย...
กูกลับไทยมาทำไมเนี่ยยยยยยยยย...
“ไม่ไปครับ ป่วยล่วงหน้า” ผมโวยวาย
“สำออย”
“ไอ้เหี้ยแทน” ผมจะลุกไปต่อยมัน(ครั้งนี้เอาจริงจริงๆด้วย) แต่พอเห็นมันผงกหัวท้าทายกลับมา...แม่ง...ไม่เอาดีกว่าว่ะ...
เพราะคนอย่างผมคงจะหัวแบะก่อนคนอย่างมันเป็นแน่
ผมยังจะต้องเจอไอ้แทนคุณไปอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกัน...
ตกดึก
ชุดนักศึกษาไทสีฟ้าสว่างใหม่เอี่ยมห้อยอยู่ในตู้เสื้อผ้าเรียงกันเป็นตับเจ็ดชุด(เรียนวันธรรมดาห้าวันไม่ใช่เรอะคุณเมด)แค่มองเห็นเงาของมันผมก็น้ำตาจะไหลแล้ว ยังครับ ยังไม่พอ ตรงโต๊ะทำงานบทเรียนการตลาดสำหรับใช้เรียนวางเป็นตั้ง ทั้งหมดใสเอี่ยมอ่องราวกับว่าลุงเอี่ยมเตรียมไว้ให้พร้อมแล้วทุกอย่างก่อนที่ผมจะมาถึงซะอีก อยากหนีออกจากบ้านชิบหาย...นี่ผมใช้ชีวิตคนเดียวเป็นนายตัวเองแล้วจริงดิ?
ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย...แต่ยังไงก็ช่างมันก่อน ขอเสิร์ชข้อมูลมหาลัยที่ผมจะไปเรียนแป๊บ
TUB THAI UNIVERSITY
เก๋ๆครับ...ชื่อมหาลัยถูกตั้งเพราะเป็นชื่อของผม...(หัวเราะถูกใจ) เป็นหนึ่งในธุรกิจของที่บ้านที่ผมสาบานได้ว่าไม่เคยเข้าเว็บมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ป๊าด...อลังการงานสร้างชิบ...ตึกเป็นหินอ่อนและมีหลากหลายตึกมาก บรรยากาศเมืองนอกแบบสุดๆถ้าไม่นับแดดอันแสนร้อนแรงนั่น...ว่าแต่หมดนั่นมันจะตกเป็นของผมหมดจริงๆเหรอวะน่ะ
ผมกดเข้าคณะบริหาร...ทันทีที่กดแม่งก็ต้องเบ้หน้าใส่จอ
ก็พรีเซ็นเตอร์ที่ทำเป็นอ่านหนังสืออยู่นั่นก็คือไอ้แทนคุณไม่ใช่เรอะ!!!
ท่าทางตอนที่ผมเข้าไปเรียนผมจะหล่อที่สุด เพราะหล่อสุดในคณะหาได้แค่นี้...แค่ไอ้แทนคุณ...หึหึ รูปไอ้เชี่ยแทนหมุนและก็หมุนไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดที่รูปๆหนึ่ง...ผมจำผู้หญิงที่ถ่ายคู่กับมันได้...
อิง...
เรียนอยู่ที่เดียวกันซะด้วย และเธอก็ดันเข้าใจว่าผมเป็นแฟนไอ้แทน!
บรรลัยแล้วมั้ยล่ะ!
ช่างมันก่อน เจอหน้าอิง...เอ๊ย พี่อิงที่มหาลัยก็ต้องหลบไว้ก่อน คงไม่เป็นไรหรอก
ผมปิดคอม บิดขี้เกียจเล็กน้อยเตรียมนอน เจ็ทแลคให้ตายเถอะ...และอีกอย่างการที่มีต้องเปิดเรียนพรุ่งนี้ทำให้ผมนอนไม่หลับ...
ครืด ครืด
โทรศัพท์ของผมสั่น...อีเมลเข้าแฮะ คงเป็นเพื่อนจากเมืองนอกส่งมาหาผมแน่ๆ...
ไม่ใช่ว่ะ
เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย ทัพไทย สุวรรณศักดิ์ศิริ
from : unknown
เตรียมตัวห่าไรล่ะ...
แม่ง...ยิ่งทำให้ผมนอนไม่หลับใหญ่เลย
ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน วันแรกที่ผมถึงไทย...ไอ้แทนคุณก็รบกวนผมไปตลอดทุกๆนาทีที่อยู่ที่นี่เลยก็ว่าได้...
รู้สึกตะหงิดๆว่าชีวิตผมจะต้องเข้าไปพัวพันกับมันแบบคาดการณ์ไม่ได้แน่ๆ
TBC*
Talk : ลางสังหรณ์นางแม่นได้อีก 555555555
-
เจอกันแบบเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะทีนี้
-
อยากจะไปเรียนมอนีี้เลยค่ะ
-
ชื่อมอเก๋ๆ นี่ถ้าราเป็นทัพไทยคงนั่งหัวเราะหึหึพร้อมจิบไวน์เก๋ๆตอนเข้าเว็บ 555555555555555555555555555
-
:hao3:มหาลัยนี้ท่าจะสนุก
-
ซิ่วไปเรียนมหาลัยนี้ทันมะ 55555555555
:impress2:
-
ก็ไม่ต้องเลี่ยงซิ
ดีออกนะคนอ่านว่า
สงสัยพระเอกของเราจะป็อบน่าดู
แต่ดูแล้วนายเอกของเราไม่สู้คนหรือป่าวจ๊ะ
-
ท่าจะซัดกันนัวกว่าจะได้กัน 555
-
รอตอนต่อไป o13
-
ทัพไทยมันรั่วได้ใจมาก
ดูเกรียนๆเอ๋อๆไม่ทันคน แอบสงสัยแกเป็นเจ้านายเค้าจริงๆเหรอวะ (เหมือนจะโดนกดขี่เบาๆ) ฮ่าๆๆๆ
แต่รวมๆนางน่ารักนะ อิอิ
เจ้าของมหาลัยจะไปเรียนในสภาพไหนละเนี่ย รอดูกันต่อปายยยยย~
-
โถ่น้องทัพคะ5555
-
งานนี้ไม่มีเหงาแล้วนู๋ทัพ :laugh: :laugh: :laugh:
-
มออยู่แถวไหนจะไปส่องคนหล่อ
-
หนีไม่พ้นแล้วล่ะแบบนี้
55555555
ชอบค่ะชอบๆๆๆๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะะ ยอมรับว่าเข้ามาเพราะแรงดึงดูดจากชื่อเรื่องนะ แต่พอได้อ่านแล้วก็โดนดึงดูดอีกทีจากเคมีของคู่นี้ เหมาะสมมากก 5555
คาแรคเตอร์ฮาแบบมีปนเหมือนทัพไทยนี่ใช่เลยอ่ะ ชอบบ
ติดตามค่า :-[
-
เจอหน้ากันเช้าเย็นๆจนเบื่อแน่ๆ :hao3:
-
ทำไมนายเอกทุกคนของพี่เค้กจะต้องรวยแบบอภิมหารวยมากกกกก
-
เอาละๆ เตรียมตัวโดนรับน้องนะจ๊าาน้องทัพ
-
ทัพไทยนางเป็นคนตลก
-
คุณหนูทัพสุดหล่อ สู้เค้าไม่ได้ก็ใช้ความเกรียนเข้าข่มเลยลูก อย่าไปกลัว o13
-
ทัพนี่แบบ ขี้โวยวายได้อีกไหม 555555555555555555555
ตัวเองนั่นแหละที่จะทำให้ชีวิตตัวเองยุ่ง คึคึคึคึ
อยากไปเรียนมหาลัยทัพไทยจังครัช ตั้งอยู่ไหน
จะรีบไปสมัคร 555555555555555 :z2:
-
:z2: 5555 ปูเสื่อรอแทนทัพ
-
เลี่ยงไม่ได้เลี่ยงไม่ทันละทัพ
5555555555 ต้องเข้าไปเกี่ยวกับพี่แทนแน่ๆ
-
ติดตามค่าา ตื่นเต้นแฮะ :hao7:
-
:mew1:
-
ยังไม่ทันไปเรียน คนอ่านรอความเกรียนค่ะ
-
แทนทัพ ตอนที่ 2
อยากจะตะโกนบอกคนบนโลกใบนี้เหลือเกินว่ากูง่วงงงงงงงงงง...
เพิ่งจะหลับไปตอนตีสี่ ตอนนี้หกโมงเช้า ผมโดนลุงเอี่ยมสะกิดแล้วครับ สาวๆเมดมากันอื้อพร้อมๆกับหัวเราะคิกคักกับทรงผมตอนตื่นนอนของผม
“ลุง ไม่ไปได้มั้ย” ผมโวยวาย “กะทันหันเกิน ไม่พร้อมอ่ะ”
“ทำเพื่อคุณผู้ชายนะครับคุณหนู”
พูดแบบนี้ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ...ให้ตายเถอะ...นี่ผมเป็นเจ้าของเงินหมื่นล้านจริงๆป่ะ...ทำไมทำตามใจตัวเองไม่ได้เลยเนี่ย แต่อยู่นี่มันดีอย่างงี้ครับ สาวๆเมดมาช่วยผมแต่งเนื้อแต่งตัวใหญ่ ส่งแปรงสีฟันมาให้ ส่งโฟมล้างหน้าห้าสิบขั้นตอนมาให้ผมทีละอันๆ(เวอร์ไปนั่นมีแค่สองสามอย่างเอง) แต่ไม่ได้เข้าไปช่วยผมอาบฝักบัวนะครับอย่าเข้าใจผิด ถ้าทำงั้นผมก็ทารกแล้ว...
“ทรงไหนดีคะคุณหนู”
ครีมก็ไม่ต้องทาเองมีคนทาให้ แถมหน้ายังมีคนทาบีบีให้อีกแน่ะ ตอนนี้เหลือแค่เซ็ทผม...ผมที่ง่วงเกินกว่าจะทำอะไรก็ได้แต่พูดงึมงำว่าตามใจ เลือกหยิบนาฬิกาข้อมือจากกล่องที่มีนาฬิกาเรียงกันเป็นตับมากกว่าสิบเรือน และก็เลือกหยิบเครื่องประดับ
ทั้งหมดทั้งมวลนี่คือสิ่งที่ลุงเอี่ยมซื้อระหว่างรอผมกลับมา...เลือกเพลินเลยตูมีตั้งแต่ถูกสุด(หลักหมื่น)ไปจนถึงหลักแพงสุด(หลักล้าน)
นิยายเรื่องนี้ชักจะเวิ่นเว้อเกินจริงไปแล้ว...แต่เชื่อเถอะครับว่ามันคือชีวิตผมจริงๆ
ผมเอาแค่ร่างเมื่อยๆมากินข้าว วิญญาณของผมจริงๆน่ะกำลังหลับอยู่บนเตียงโน่น โต๊ะกินข้าวที่ยาวสุดลูกหูลูกตามีผมทานอยู่คนเดียวโดยมีคนดูผมทานเป็นสิบ
กว่าจะปฏิบัติภารกิจทุกอย่างเสร็จ มันก็เจ็ดโมงกว่าเข้าให้แล้ว ลุงเอี่ยมนั่งอยู๋ข้างหน้าคู่กับคนขับรถของบ้าน ในขณะที่ผมนั่งงีบอยู่ข้างหลัง เป็นการเรียนวันแรกที่แหม่...ตื่นเต้นจนง่วงจริงๆ...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดขึ้นล่ะงานนี้...
“ผมมีเรื่องจะขอคุณหนูครับ”
“งืมมมม” ได้ยินนะ แต่ตอบได้แค่นั้นจริงๆ...
“ที่มหาลัยคุณหนูเป็นได้แค่ ทัพฟ้า แก้วเนตร ไม่ใช่ทัพไทย สุวรรณศักดิ์ศิริ ตกลงมั้ยครับ” แก้วเนตรนามสกุลลุงเอี่ยม...
“ทำไมล่ะ”
“คนได้แตกตื่นกันตายหากรู้ว่าคุณหนูเป็นใคร เกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัย...”
“อืม...” คนที่หวิดการถูกลักพาตัวสี่หนโดนมาตั้งแต่เล็กจนโตเห็นด้วยกับลุงเอี่ยม “ผมคือทัพฟ้า แก้วเนตร” ด้วยความง่วง ผมจะถือซะว่ามันเข้ากับผมละกัน...ปกติผมคงเสียเวลานั่งคิดสารพัดชื่อให้มันเท่เข้ากับผมไปแล้ว
เมื่อรู้แล้วผมก็หลับต่อ(เจริญจริงๆ)...ไม่นานนักรถผมก็จอดกึก
ผมมองหน้าลุงเอี่ยมเป็นเชิงถาม...ดูกลายๆก็รู้ว่านี่คือรั้วของมอทัพไทย แต่ว่าทำไมต้องจอดที่รั้ว ไม่ไปจอดที่ประตูรั้วหรือไม่ก็หน้าคณะผมแทน
เทลมีวาย?
“จะให้โรลส์รอยซ์ขับไปส่งทัพฟ้า แก้วเนตรไม่ได้หรอกน่ะครับ...เด่นตายเลย”
“นี่ผมต้องเดินจากนี่ไปเหรอ!” มันบ่แม่นใกล้ๆเด้อลุง...ขานี่อาจจะลากได้เลย
“ใกล้ที่สุดแล้วครับ เข้ารั้วตรงนั้นเลี้ยวซ้ายก็ถึงคณะของคุณหนูเลย”
จะบ้าตาย...ลุงเอี่ยมนี่หาเรื่องเซอร์ไพรส์ผมได้ตลอด ผมทำหน้าหงิกใส่ลุงเอี่ยม แต่ก็ยกมือไหว้ เปิดประตูลงไปจากรถเพื่อสัมผัสการเป็นชีวิตนักศึกษาวันแรก...
มองซ้ายมองขวาเห็นคนใส่ชุดนักศึกษามอผมเต็ม ไม่มีใครที่ผมรู้จักเลยสักคน ผมกลืนน้ำลายแล้วค่อยๆเดินทำตัวไม่แตกต่างจากชาวบ้านชาวช่อง เดินเข้าประตูรั้วสุดอลังการงานสร้างแล้วก็เลี้ยวขวาเพื่อเข้าคณะบริหาร
ไหนบอกว่าใกล้ ใกล้ที่ว่านี่สองร้อยสามร้อยเมตรเลยมั้ง!
โชคดีที่มอวิวสวย อากาศก็ดี ผมเลยไม่หงุดหงิดเท่าไหร่ คนอื่นๆเขาก็เดินกันได้ ทำไมผมจะเดินไม่ได้ ผมต้องทำตัวไม่ผิดแผกกับชาวบ้านชาวช่องเขาสินะ...
...แต่เมื่อถึงหน้าคณะ ผมต้องผิดแผกต่างไปจากคนอื่นเขาล่ะ...
จู่ๆน้ำสีขุ่นจากชั้นสองก็สาดเทลงมาใส่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้า โดนผมคนเดียวเต็มๆไม่มีใครคนใดคนอื่นที่โดน ผมนิ่ง ชาแข็งไปทั้งหน้าและก็ตัว ทุกคนที่อยู่บริเวณหน้าคณะมองผม
เหี้ยอะไรเนี่ย...
อายแต่เช้าเลยกู...
“เชี่ยทัพ” ไอ้แทนคุณในชุดนักศึกษาโผล่มาจากไหนไม่รู้ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นสภาพผม...มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้างง “...โง่หรือบ้าไปยืนให้คนสาดน้ำใส่”
พ่อมึงสิ! มันคงจะอยากหัวเราะผมแทบแย่สินะ
แปลกแต่จริงที่มันไม่หัวเราะ อีกทั้งมันยังถอดเสื้อนอกลายทหารแนวๆของมันมาคลุมตัวผมแล้วลากไปที่อื่น...ที่อื่นที่ว่าก็ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก ข้างตึกคณะนี่แหละ
และตอนที่ผมอยู่กับมันสองคน ผมจึงมีสิทธิ์ได้ตะโกน
“กูจะไปฆ่ามัน!!!! ไอ้เหี้ยไหนมันสาดน้ำใส่กู กูจะไล่ออก ไล่ออก ไล่ออก!!!”
ผมร้องอย่างเหลืออด ตัวเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า หมดกันที่เมดสาวแต่งให้ซะดิบดี หมดกัน...
“อุบัติเหตุ มึงโง่เอง”
“กูไม่ได้โง่ คนอื่นไม่โดน แต่กูโดน มันจงใจแกล้ง กูจะแก้แค้นแม่ง เอาเจี๊ยวมันมาเจื๋อน!”
“รู้เหรอว่าใครแกล้ง”
“มึงไง” ผมสวนทันที พร้อมกับชี้หน้า “เจอหน้ากันเมื่อวานมึงก็ไม่ชอบกูแล้ว เพราะงั้น...มึงนั่นแหละบงการ”
ป๊าบ...ไอ้แทนตบหัวผมเบาๆ
สาบานดิ๊ว่าเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสองวัน...
“กูไม่เสียเวลาไปแกล้งมึงหรอก กูไปเล่นกับหมาดีกว่า”
“ไอ้เหี้ย”
แทนคุณมองผมอย่างเบื่อหน่ายแกมเหนื่อยหน่ายหัวใจ ดูมันเซ็งที่จะต้องมายุ่งกับผมตั้งแต่เช้า...ใครใช้ให้มึงมาไม่ทราบ...
แต่ถ้าไม่มีมันเดินลากผมออกมาจากตรงนั้น ผมก็คงจะเปียกโชก...และก็นิ่งอยู่อย่างนั้น
เฮอะ ถึงจะอย่างนั้น...ผมก็ไม่ขอบคุณมันหรอก
“ตรงสหกรณ์ตรงนั้นมีชุดพละ ซื้อมาเปลี่ยนแล้วค่อยขึ้นไปเรียน ห้องเลคเชอร์รวมมันหนาว” มันชี้มือไปที่สหกรณ์ของมหาลัยที่อยู่อีกตึก พูดจบก็ตั้งท่าจะเดินหนี
เห้ย... “เดี๋ยว!”
“อะไร หลงรักขี้หน้ากูขึ้นมาแล้วเหรอ”
ใช้อะไรคิดวะ...
“ตลกแดกแล้วครับ...เสื้อมึงอ่ะ?” ผมชูเสื้อของมันที่ผมถือให้มันดู
แทนคุณส่ายหน้า “เวทนามึง...วันนี้ให้มึงใช้เหอะ”
ไม่เห็นจะรู้สึกอยากขอบคุณมันเลยสักนิด...
เป็นคาบแรกของชีวิตการเป็นนักศึกษาที่เหี้ยมาก...
เข้าสายไปครึ่งชั่วโมง อาจารย์เพ่งมองอย่างคาดโทษ และเพื่อนปีหนึ่งที่มีอยู่ร้อยกว่าชีวิตมองดูผมว่าผมคือใครมาจากไหน ท่าทางพวกนี้จะสนิทกันมาแล้วจากกิจกรรมรับน้อง
ผมยังไม่อยากจะสนิทกับใครทั้งนั้น...รู้เลยว่าวันนี้จะไปโวยวายกับลุงเอี่ยมว่าอะไร...แม่งโคตรไม่แฮปปี้...สถานที่เรียนก็ดีครับ...อาจารย์สอนเก่ง...เพื่อนรอบตัวก็ท่าทางเรียนเก่งดูดีสภาพแวดล้อมใช้ได้ แต่เรื่องโดนสาดน้ำใส่เมื่อเช้าแม่งฝังใจกว่าเรื่องไอ้แทนคุณขโมยหอมแก้มผมอีก ผมยังคิดเรื่องนี้ไม่ตกจนกระทั่งหมดคาบอาจารย์สอน
เพื่อนปีหนึ่งทุกคนลุกฮือราวกับว่ามีคนเอาเข็มมาจิ้มตูด...ผมยังไม่ลุก เพราะเอาแต่คิดเรื่องการอับอายจากการถูกสาดน้ำใส่ต่อหน้าประชาชีชาวบริหาร...วันนี้ผมยังไม่มีเพื่อนเลยสักคน แน่นอนว่าผมยังไม่มีอารมณ์สร้างมิตรอะไรในตอนนี้ เพราะผมค่อนข้างจะคิดหนักกับเรื่องโดนแกล้งเมื่อเช้า ยังไม่อยากจะไว้ใจใครทั้งสิ้น
ผมเห็นด้วยกับตัวเองอย่างหนักที่ว่า...แม่งต้องไม่ใช่อุบัติเหตุ
ว่าแต่ปีหนึ่งพวกนี้หนึ่งในนี้จะมีใครเห็นมั้ยวะ...อย่าเห็นเลยนะ...กูยังอยากมีชีวิตที่เท่อยู่ พลีส...
ผมเอาหัวโขกโต๊ะตัวเองอย่างรู้สึกอยากจะหนีหน้าไปให้พ้นๆ โขกเบาๆครับ โขกแรงทำไมล่ะ...มันเจ็บเน้อ...รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นคนสุดท้ายที่อยู่ในห้อง...อืม...ท่าทางผมจะใช้เวลากับการโขกโต๊ะนานไปหน่อย...ไปหาข้าวกินสักหน่อยดีกว่า ผมเดินเนือยๆจากโต๊ะแล้วกำลังจะผลักประตูกระจกออก
แจ็คพ็อตแตกใส่กูอีกแล้วววววววววววว...เหี้ยไหนมันล็อคประตูวะ!!!!!
เวรตะไลไข่เจียวไหม้ แม่มึงเอ้ย...ผมทุบประตูเสียงดังมองซ้ายมองขวาเรียกคนให้คนช่วย จะบ้าตาย เมื่อเช้าก็แล้วตอนนี้ก็อีก ท่าทางผมต้องไปทำบุญเพิ่ม อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนปานนั้นวะ!
ผมรีบกดโทรศัพท์ทันที ชะงักกึกเมื่อไม่รู้ว่าจะโทรออกหาใครดี แต่เชื่อผมเหอะลุงเอี่ยมทำได้ทุกอย่าง ผมจัดการโทรหาลุงเอี่ยมทันที ลุงเอี่ยมแกโวยวายใหญ่จะส่งหน่วยSWATเข้ามาช่วยผมเลยทีเดียว(ล้อเล่น ผมแค่เปรียบเปรย ก็แค่ตำรวจหนึ่งกองพันเอง....เอ่อ...เชี่ยทัพ มึงเลิกเล่นได้แล้ว!)
คนที่มาช่วยผมไม่ใช่หน่วยสวาท ไม่ใช่หนึ่งในตำรวจหนึ่งกองพัน
มันคือไอ้คนบ้าหมา ผู้ชายบ้านอยู่ฝั่งตรงข้ามผม
มันทำหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนที่จะบิดกุญแจที่ไม่รู้แม่งเอามาจากไหนแล้วไขออกมาให้ผมได้ออกไปสูดอากาศอิสระข้างนอกหลังจากถูกขังมากกว่ายี่สิบนาที
“โง่ไม่พอยังซวยอีก” นั่นคืออย่างแรกที่มันพูด มันส่ายหน้าใส่ผมราวกับว่าผมเป็นคนโง่ที่ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น กูไม่ได้ตั้งใจโว้ย!
“พูดได้แค่นี้เหรอวะแม่ง” ผมอารมณ์เสียขั้นสุด... “กูจะกลับบ้านละ กูไม่เรียนแม่งแล้ว”
“ปัญญาอ่อนป่ะวะ เรื่องแค่นี้เอง” ไอ้แทนเอื้อมมือมาช่วยผมถือถุงเสื้อที่เริ่มจะแห้ง(แอบวางผึ่งไว้ที่เก้าอี้ข้างๆ) ผมสะบัดหนี
“ไม่เป็นกูไม่เข้าใจหรอก วันนี้แม่งซวยผิดปกติ”
“แต่กูก็มาช่วยมึงตลอดป่ะ”
“มึงคิดว่าครั้งต่อไปมึงมาช่วยกูทันเหรอ”
“มึงคิดว่าเรื่องซวยของมึงยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ”
ผมกับมันแยกเขี้ยวใส่กันเหมือนร็อดไวเลอร์กับพิทบูล(ตกลงผมบ้าหมาเหมือนไอ้แทนมั้ยเนี่ย...) ในที่สุดสิ่งที่มาห้ามทัพก็คือเสียงลิฟต์เปิด ผมยังอารมณ์เสียเข้าขั้นสุดและไอ้เชี่ยแทนก็ดูเซ็งๆ
ลิฟต์เปิด...
คนที่สบตาผมคือพี่อิง...และนั่นทำให้ผมกับเชี่ยแทนอึ้งมาก
เพราะในความคิดเธอผมกับไอ้แทนเป็นแฟนกัน...
เชี่ยแทนแม่งรีแอคชั่นไวมากผมขอคารวะ มันคว้ามือของผมมาจับหมับพร้อมๆกับดึงให้ออกไปจากลิฟต์ ถุย...เมื่อกี้ยังทำหน้าเซ็งอยู่เลย
ผมพยายามเขย่าให้มันปล่อยมือ แทบจะก้มหน้าลงไปกัดมือมันอยู่แล้ว แต่ไอ้เชี่ยแทนจับมือผมไว้แน่นมากแถมยังประสานด้วย มึงต้องการอะไรจากกูวะถามจริง...
“แทน...” พี่อิงรำพึงอึ้งๆ
“ไงอิง...โทษทีที่ออกมากกลางคัน เดี๋ยวบ่ายนี้ไปช่วยนะ” แทนเอ่ยกับพี่อิง เดี๋ยวนะ นั่นหมายความว่ามันโดดงานกลุ่มมาช่วยผมเหรอ...ผมควรรู้สึกผิดมั้ยเนี่ย “ตอนนี้เราไปทานข้าวก่อนนะ”
ไอ้แทนไม่ปล่อยให้ผู้หญิงเขาพูดเลยครับ...มันดึงมือผมให้เดินไปกับมันจนสุดทาง(สาบานว่ามีคนมองมามากกว่าพี่อิงคนเดียวแน่ๆ...เขามองเพราะผมหล่อรึเปล่าครับ?...อ้าว...ไม่ใช่เหรอ) และพอลับสายตาพี่อิงเท่านั้นแหละ ผมสะบัดมือผมจนหลุดจากมือไอ้แทน
“อะไรที่ทำให้มึงต้องหลอกผู้หญิงเขาขนาดนั้นวะ...” ผมเอ่ยอย่างหงุดหงิด แม่ง เรื่องหงุดหงิดจะมีเยอะไปไหน...
“กูติดหนี้มึงอีกแล้ว”
“กูถามว่าอะไรที่ทำให้มึงต้องหลอกเขา หลบเขา”
“…มึงไม่เข้าใจ” แทนทำหน้าอารมณ์ขุ่น “...เขาร้ายและเขาไม่ยอมปล่อยกูไปสักที”
อืม จากที่ดูๆอยู่ก็พอจะเข้าใจ...
หน้าตาไอ้แทนก็น่าจะทำให้สาวรักสาวหลงได้อยู่...ตัวสูงมากแถมหน้ายังหล่อแบบฝรั่งก็ได้เอเชียก็ดีอีก
อย่าไปบอกมันเชียวว่าผมชมมัน...แค่อยู่ในใจก็พอแล้วมั้งมันคือความจริงนี่...แต่ผมจะไม่มีวันพูดให้มันได้ยินเด็ดขาด
“ในฐานะที่กูติดหนี้มึง...วันนี้มึงซวยอะไรอีกกูจะมาช่วยมึงละกัน” แทนคุณเอ่ยในที่สุด “เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าว”
เออ มึงนี่แม่งก็มีมุมเป็นคนดีกับเขาเหมือนกันนะเนี่ย...(ตั้งนานเพิ่งรู้สึก...เห็นแก่ของฟรี)
“แต่ซวยๆแบบนี้...แม่งไม่ดีเลยว่ะ”
มันรำพึงกับตัวเอง...
แหงล่ะ...ซวยแบบนี้แม่งดีตรงไหน...
ผมคิดในใจอย่างขุ่นมัวก่อนที่จะล้วงกางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์ตัวเอง
เรื่องซวยเรื่องที่สามของวันนี้ครับ...
โทรศัพท์ของผมหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยัวฟาเธอร์ดายยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ผมอยากให้คนเขียนเรื่องนี้เปลี่ยนชื่อนิยายเหลือเกิน...เอาเป็นชื่อนี้เป็นไง!
‘ตัวซวยหน้าหล่อ’
ก็ยังจะมีอารมณ์มาเล่นได้...
แม่ง...หงุดหงิดชิบหาย อะไรมันจะปานนั้นวะ
ผมลืมคิดไป...อันที่จริงผมอาจจะซวยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ได้
ไอ้ข้อความจาก ‘unknown’ นั่น...
TBC*
TALK : เดี๋ยวนะ...เรื่องนี้มีอะไรลึกล้งลึกลับด้วยเหรอ ความเกรียนของทัพยังไม่ถึงขีดสุด ส่วนความหล่อของแทนก็ยังไม่ถึงขีดสุดเช่นกัน(คนเขียนผู้บ้าเมะโคตรสองมาตรฐาน) ติดจะเวอร์วังไปนิดอย่าใส่ใจเลยนะคะ คนเขียนชอบเพ้อชอบฝันแบบสุดๆ #หัวเราะดังมาก ปล.ฝากถึงน้องฟฟฮ นายเอกเจ้รวยทุกเรื่องมันเป็นความบังเอิญ5555555555555555
-
ออกแนวรักแท้ต้องฟันฝ่าอุปสรรคซิหนะ :a1: :a1: :a1:
โอยยย สงสารน้องทัพนะ โดนแบบนี้ยังฮาไดัอีก เกรียนไปไหน แต่เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลมันต้องมีเงื่อนงำ
-
เรื่องนี้ต้องมีเงี่.. เอ้ย เงื่อนงำ สงสารน้องทัพ ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มีอีกชื่อนึง รักนี้ลุงเอี่ยมจัดให้. :mew1:
แทนทัพคู่นี้ฮาพอตัวเลยนะ. ฮาแบบมีเงื่อนงำก็แนวดีนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะน้องเค้ก
-
แป๊บเดียวน้องทัพพาฮาไปสองตอนแล้วหรอเนี่ย
ชอบ ๆ สนุกครับ มีปริศนา???ว่าใครเป็นคนสาดน้ำกับแกล้งล็อคห้องจริงๆหรือน้องทัพมันซวยจริง ๆ กันแน่ว๊าาาา 5555+
จากแฟนหลอกๆ เดี๋ยวได้รักกันจริงแน่จากความซวยและฮา (มาก....)ของน้องทัพเนี่ยแหละ เชื่อสิ ฮิฮิ
พี่อิงดูน่าสงสาร แต่หากแทนคุณบอกว่าร้าย ก็คงไม่ธรรมดาหรอกมั้ง เน๊อะ
ขอบคุณน้องชิฟฟ่อนคร้าบ
-
^
^
เห็นด้วยกับ รักนี้ลุงเอี่ยมจัดให้ คือฮาาาาาา
-
พี่อิงทำรึป่าววววว :hao6:
-
ใครหนออแกล้งทัพ นางน่าสงสารนะ55
-
แทนเป็นผู้อยู่เบื้องหลังความซวยหรือเปล่านะ
-
อิงน่าจะเป็นคนร้าย
-
เบญจเพศป่ะเตง
อะไรจะซวยขนาดนั้น
-
นายเอกของ ชฟค. อภิมหารวยอีกแล้วอ่ะ 555555
พระเอกเราจะรวยไหมน๊าา รอตามๆๆ
-
โถ่คุณหนูทัพของบ่าว
อะไรมันจะซวยขนาดน้านนนน 5555
สงสารแต่ก็อดขำไม่ได้
ใช้ชีวิตที่ต่างประเทศคนเดียวมายังไงเนี่ยลูกกกก
ฝากให้พี่แทนดูแลแหละเนอะ ดี้ดี
หวังว่าพี่อิงจะไม่ร้าย
-
ไม่น่าจะใช่แค่ความซวยแล้วมั้ง
-
ทัพไทยแค่มาเรียนวันแรกก็เจออะไรมากขนาดนี้แล้ว
แล้วใครกันที่ส่งข้อความมา ผู้ไม่หวังดีใช่ไหม
แทนก็มาช่วยทันตลอดเลย :impress2:ค่อยๆฟินกันไป
:mew1: :L2:
-
โถ่น้องทัพ ใครแกล้งทัพละเนี่ย
-
:mew1:
-
เปิดเรียนวันแรก ทัพไทยก็เจอรับน้องซะแล้ว ว่าแต่ใครเป็นคนทำ และพระเอกขี่ม้าขาวที่มาช่วยก็คือพี่แทน โบราณท่านว่าเกลียดอะไร มักจะได้เจอแบบนั้น เกลียดพี่แทนคุณ แต่ก็เจอพี่แทนมาช่วยทุกที 555
-
วันแรกก็ถูกรับน้องซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรมีพี่แทนคุณรูปหล่ออยู่ใกล้ ๆ
-
โอ้ น้องทัพผู้น่าสงสาร
-
:impress2:
-
ทัพซวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
55555555555555555
แทนเป็นพระเอกขี่ม้าขาวตัลล๊อดดดดดดด
โอ๊ยยยยสนุกมากค่ะ มาต่ออีกน๊าาาาาาาาาา :katai4: :katai4: :hao6:
-
นายเอกเกรียนสุดๆ เรื่องนี้น่าติดตาม o13
-
รวยกว่าคินตาก็ทัพไทยเนี่ย 5555555555555555
เกรียนกว่าคูณ 10000 เลยอ่ะ ซวยเพราะความเกรียนตัวเองล้วนๆ จะมีใครคบนางเป็นเพื่อนไหมเนี่ย
-
นายเอกของ ชฟค. รวยอ่ะดีแล้ว ขี้คร้านดราม่าความจน. โฮ๊ะๆๆๆๆ
ทัพ แกซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยซ่อนเงี่.. เอ้ย เงื่อน จริงๆเลยนะ. ฮ่ะๆๆ
ใช้ชีวิตให้มีสติกว่านี้หน่อยลูกกกกกก
อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือนังอิจฉานั่น. ชื่อไรหว่า จำไม่ได้. ถ้าใช่แกต้องโดนอย่างสาสม!!
แทนคุณ ดูแลน้องดีๆหน่อยดิ(วะ)ครับ
-
มาช้า แต่อ่านทัน ทัพไทโดนป่วนแล้ว ไหวไหมเนี่ย :katai2-1: :katai2-1:
-
พอรู้ว่า Chiffon_cake เปิดเรื่องใหม่เลยรีบพุ่งมาเลย(ฮาาาาาา)
ขอบอ่ะ แค่บทนำก็เจ๋งแล้ว
รอติดตามต่อไปนะคะ สู้ๆค่าาา :L2:
ปอลอ(จุด) พี่อิงใช่ไหมที่ทำ
-
:laugh: :laugh: ทัพไทยเอ้ย ซวยไม่พอยังเวิ่นเว่อได้ใจอีกต่างหาก เอาน่าๆๆคงไม่ซวยทั้งวันหรอก(มั้ง)
-
ชะนีเป็นคนทำรึป่าว
-
นี่ล่ะกรรมของคนหล่อ 555
วันแรกก็โดนซะ
บวกและเป็ดขอบคุณ
(ตามอ่านเกือบไม่ทัน พุ่งมาที่หน้า 5 แล้ว ของเค้าดีจิงดีจัง)
:mew1:
-
ใครแกล้งน้องทัพ :katai5:
-
เรื่องนี้ฮาดีเหมือนกันนะ
-
ถึงจะซวยไปนิด(มั้ง) คิดว่าเป็นการกระชับความสัมพันธ์แล้วกัน
-
น่่สนใจจะรอตดตามครับผม
:laugh: :m20: :laugh:
-
ชอบๆๆตลกดี :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ทัพไทยฮาไปไหน
ตลกเกิ้นนนนน
-
สงสารทัพเบาๆ ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อน 55555555
ยัยพี่อิงรึเปล่าเนี่ยยย :z6:
-
อื้อหืออออ
แทนเป็นผชที่ดูรู้ว่าผญคนนี้ร้าย (ส่วนใหญ่จะหน้าโง่วและซื่อบื่อจนผญหลอกสำเร็จ)
อยากรู้จริงว่าใครจะตกหลุกรักใครก่อนนน
(ขอโหวตให้หนูแทนรักหนูทัพก่อนน้าาาา)
ว่าแต่มือถือหายน้ ถ้าคนแฮคได้นี่ซวยเลยนะ เก็บข้อมูล/รูปภาพสำคัญๆไว้เยอะไหมหนูทัพ
-
o13
-
:กอด1: :pig4:
-
ถึงจะซวยซ้ำซวยซ้อน แต่ถ้ามีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยก็น่าปลื้มนะคะน้องทัพ 5555
ป.ล. แอบคิดว่าอิง ไม่ก็คนที่หวังจะเอาสมบัติเป็นผู้อยู่เบื้องหลังค่ะ น้องแกคงไม่เผลอสร้างศัตรูที่ไหนไว้เยอะหรอก...มั้ง
-
อะ อะอี อิงงงงงงงงงงงง :beat: :z6: :beat: :z6: :z6: :beat: :z6: :z6: :z6:
เล่นแม่งเลยทัพพพพพพพ
-
นายเอกรวยทุกคนจริงๆนะคนเขียน555
-
รางวัลหนุ่มซวยแห่งปี
ยกให้น้องทัพเลยจ้า 5555
ฝีมือยัยอิงป่าวนิ
-
ชีวิตน้องทัพไทยรวยได้น่าหมั่นไส้มากข่ะ
สังเกตเคะแต่ละเรื่องพี่เค้กนี่รวยทุกคนเลยนะ ส่วนเมะแต่ละเรื่องธรรมดาไปดิ 5555555
-
ไอ้ข้อความจาก ‘unknown’ นั่น...
จากใครยังไง
อ๊ายยยยยยยยยยยยย
อย่ามาทำอะไรคุณหนูทัพนะ
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
แทนทัพ ตอนที่ 3
หงุดหงิดที่สุดแล้วครับการที่ผมไม่มีแขนที่สามของผมเนี่ย(โทรศัพท์) ให้ตายเถอะ ลุงเอี่ยมเพิ่งถอยให้เมื่อวานสดๆร้อนๆพร้อมเปิดซิมส์4Gให้ด้วยเบอร์เรียงสวยแบบใช้แล้วรวย แต่ตอนนี้...แม่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ตอนที่ผมเรียนคาบแรกผมจำได้ว่ามันยังอยู่ในมือผมเพราะผมเอามาเล่นเกมส์และก็ยังจำได้อีกว่ายัดเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มันจะไปหล่นตอนไหนได้อีกวะ
“ตอนมึงใช้ความคิดนี่ หน้าตาดูไม่ค่อยฉลาดเลยเนอะ”
คนที่ทำให้ผมหลุดออกมาจากความคิดในหัวตัวเองได้คือแทนคุณ มันนั่งอยู่ตรงข้ามผมในร้านอาหารหน้ามอที่คนเยอะอย่างกับอาหารตามสั่งเซลล์ห้าสิบเปอร์เซ็นต์
“ไม่เสือกดิครับ”
ผมด่าสวน ถลึงตาใส่มันสองสามทีก่อนที่จะก้มหน้าลงมาสนใจผัดเผ็ดหมูกรอบที่ผมสั่งไป จำได้ว่าตอนเจ้เจ้าของร้านเอามาเสิร์ฟแม่นางจ้องไอ้คนตรงข้ามผมตาเป็นมันแบบไม่เก็บอาการ ดูก็รู้ว่าปลาบปลื้มไอ้แทนแค่ไหน
กูล่ะจะอ้วก ปากก็เสียแถมยังกวนตีน มีดีตรงไหนเนี่ย
“รีบแดก กูต้องรีบกลับไปทำงานกลุ่ม”
มันพูด
“ก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับมึงนานเท่าไหร่นักหรอก”
“ตกลงมึงเป็นอะไร ช็อคที่วันนี้ซวยซ้ำซวยซ้อนหรือไง”
“เป็นมึงมึงไม่ช็อคเหรอครับ” ผมไม่ได้สุภาพกับมันครับ อย่าคิดแบบนั้น โนเวย์...เสียงผมนี่ประชดสัดๆ
“กูจะถือว่าเป็นคราวซวยของชีวิต” มันยักไหล่
มองโลกในแง่ดีแบบไม่เหมาะกับหนังหน้า ผมเบะปากใส่ไอ้แทนก่อนที่จะคิดในหัวตัวเองอีกรอบ แทนมันยังไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของผมหาย แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่ผมควรบอกมันนี่ มันไม่ใช่ลุงเอี่ยม
“พี่สาวครับ เก็บตังค์”
การเรียกเก็บตังค์ของแทนคุณทำให้ผมต้องสำลักน้ำ ไอ้เชี่ย นี่ยังแดกได้ไม่ถึงครึ่งจาน
“อะไร...กูรีบ” มันพูด เจ้เดินมาพร้อมกับมองหน้าไอ้แทนอยากไปเก็บอาการ แทนจ่ายตังค์ไปแปดสิบบาทแล้วลุกขึ้นยืน ดูเหมือนมันจะรีบจริงๆ “คราวนี้ถ้ามึงซวยอะไรอีก กูไม่รับประกันนะว่ากูจะอยู่แถวนั้นรึเปล่า”
เป็นคำสุดท้ายที่มันพูดกับผม ผมชูกำปั้นใส่มันทำท่าไม่สนใจในสิ่งที่มันพูด แต่เชื่อมั้ยครับ...ผมเก็บเอามันมาคิดจนได้ตอนทานผัดเผ็ดหมูป่าที่เหลือ
มีใครสักคนที่ไว้ใจได้มันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายไม่ใช่เหรอ
ผมกลัวชีวิตผมที่เหลือในคาบบ่ายนี่ชะมัด...ผมจะโดนอะไรอีกมั้ยนะ...
โชคดีแล้วครับ...คาบบ่ายโคตรปกติ และผมก็ได้เพื่อนใหม่ชื่อว่าไอ้เกี๊ยว
แม่งเฟรนด์ลี่ชิบหาย แต่เสือกจะเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่เห็นผมโดนสาดน้ำใส่ นั่นก็ไม่แย่เสมอไปหรอกเพราะมันคือเหตุผลที่ทำให้ไอ้เกี๊ยวมาทักผมก่อน ผมก็คุยๆกับมันไปจนค่อนข้างสนิท มันดูเกรียนๆชิวๆบ้าเกมไม่ต่างอะไรจากผม
ตอนเลิกเรียนผมยืมโทรศัพท์เกี๊ยวโทรหาลุงเอี่ยม
“โทรศัพท์คุณหนูหาย!”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ลุงอุตส่าห์ไปเป็นธุระให้”
“ไม่มีปัญหาหรอกครับแต่ว่าผมจะติดต่อคุณหนูยังไง”
“นัดสถานที่มา...แล้วผมจะไปรอลุงตรงนั้น”
“ได้ครับ...บริเวณรั้วที่จอดส่งคุณหนูน่ะ”
“อ้อ” ผมพอจะนึกออก “โอเค รีบมานะลุง”
ผมส่งโทรศัพท์ส่งคืนเกี๊ยว พร้อมกับบอกแต๊งกิ้ว มันยักคิ้วจึกๆแล้วเดินจากไป(เพื่อนใหม่ที่ไม่มีบทพูดของผม) ผมถอนหายใจแล้วค่อยๆเดินไปยังสถานที่นัดหมาย ไม่มีโทรศัพท์ในยุคนี้แม่งรู้สึกคันคะเยอไปทั้งตัวเลยครับ ราวกับถูกญาติทิ้งและก็ตัดขาดจากโลกภายนอกยังไงยังงั้น...
ผมเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งผมเห็นไอ้เด็กผู้ชายปีหนึ่งเหมือนกันคนหนึ่งมันกำลังถือโทรศัพท์ ตอนแรกผมก็กะจะไม่สนใจอะไรหรอกครับ แต่ว่าเมื่อมองดูดีๆ...
ไอโฟนหกพลัสสีทองติดสติ๊กเกอร์ดาวเรืองแสงเสี่ยวๆที่ผมชอบ
เหมือนของผมทุกระเบียดนิ้วแบบนี้มันโทรศัพท์ผมชัดๆ!
เจอไอ้หัวขโมยแล้ว ผมนี่วิ่งใส่มันเลยครับ! ไอ้หัวขโมยดูจะรู้ตัว แม่งรีบวิ่งแจ้นหนีผมเหมือนกัน สรุปก็คือผมกับมันวิ่งไล่กันเหมือนเพื่อนปีหนึ่งเล่นกัน แต่เปล่าเลย ตำรวจกำลังจะจับโจร!
แม่งวิ่งไวไม่เห็นใจคนไม่ค่อยออกกำลังกายเลย...อย่างน้อยก็ควรจะคืนซิมส์ให้กูดิวะแม่ง!!!! ผมวิ่งเข้ามาในมหาลัยลึกมากจนเลยคณะบริหารมากลายเป็นคณะอะไรไม่รู้เยอะแยะ สาวขาสาวเดินสวนมาแบบเยอะโคตรๆ แต่ไอ้ทัพไม่มีเวลาส่องเพราะต้องวิ่งตามไอ้โจรห้าร้อย ว่าแต่เมื่อกี้ยังเห็นอยู่แล้วตอนนี้ไปไหนล่ะเนี่ย
พอละ...กูไม่ตามละ ผมหายใจหอบ เอามือแตะเข่าตัวเอง เหนื่อยแบบหายใจไม่ทันใกล้ช็อคตายคาที่ และตอนที่ผมกำลังพยายามขวนขวายหาออกซิเจนเข้าจมูกอยู่นั่นเอง
ไอโฟนดาวเสี่ยวของผมก็มาปรากฏตัวอยู่ในคลองสายตา
มันถูกวางบนพื้นและสภาพแม่งถูกรถเหยียบมาชัดๆ ราวกับว่าเอาโทรศัพท์ผมไปวางไว้แล้วเอาสิบล้อมาขับเหยียบน่ะครับ ประมาณนั้นเลย
…ผมว่า...เรื่องซวยที่ประเดประดังเข้ามา...มันไม่ใช่ความบังเอิญแล้วล่ะ...
ผมเก็บซากผลิตภัณฑ์สตีฟจ๊อบส์เข้ากระเป๋า ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆก่อนที่จะมองไปรอบๆ ลืมนึกไปว่าตัวเองเป็นเด็กใหม่ของมอในชื่อตัวเอง...
นี่กูอยู่ที่ไหนบนโลกเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย...
ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยชิบหาย...ผมเกาหัวยิกหันไปรอบทิศไม่รู้ทิศทางที่จะเดิน ตอนนี้ลุงเอี่ยมคงงงว่าผมอยู่ตรงไหนทำไมยังไม่มา ผมต้องรีบหาโทรศัพท์โทรบอกลุงเอี่ยมก่อน
แล้วตู้โทรศัพท์อยู่ไหนวะ...หาไม่เจออีก...โง่อีก
จะยืมโทรศัพท์สาวๆแถวนี้โทรเดี๋ยวเขาก็หาว่าผมไปหลอกเอาเบอร์เขาอีก ผมควรทำไงดีเนี่ย
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนครับเดินหาทางกลับเองแม่งเลย เดินไปอารมณ์เสียไป พรุ่งนี้โคตรไม่อยากมาที่นี่ ผมเดินก้มหน้าก้มตาอย่างหัวเสียเป็นที่สุดจนกระทั่งหัวไปโขกเข้าไปอะไรบางอย่าง
ไม่ใช่ชนคนที่เดินสวนมา แล้วของในมือผมจะตก แลัวมันก้มหน้าก้มตาเก็บ มือผมกับมือมันจะประสาน แล้วจะเกิดการสบตาปิ๊งๆครับ นิยายเรื่องนี้ไม่โรแมนติกและบังเอิญขนาดนั้น
เสาครับ...เสานี่แหละ...เสาแข็งๆเลย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย...หัวกูแตกมั้ยเนี่ย
“เอ๊าช์!”
“เสา มึงเป็นไรมากมั้ยวะ” ไอ้คนที่เห็นเหตุการณ์เดินไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเสา
มึงบ้าไปแล้วเหรอ “แทนคุณ มึงอย่ามากวนตีน!” แม้ว่าจะเหลือเชื่อที่บังเอิญเจอมัน แต่เรื่องที่มันไปถามเสาแทนที่จะถามคนเจ็บนี่มันปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆ
“กูรู้ละ” แทนทำหน้าเหมือนบรรลุโสดาบันอะไรสักอย่าง “มึงโง่”
“มึงต้องตาย!” ผมกะจะวิ่งพุ่งเข้าไปชนมันอย่างแรง แต่เชี่ยแม่งหลบทัน ถ้าเบรกไม่ทันผมคงจะชนเสาอีกต้น
“โตแต่ตัวจริงๆ...แล้วนี่ทำไมไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องฮะ”
“อยากกลับมาก...แต่กูไม่มีโทรศัพท์ หาที่นัดกับลุงเอี่ยมไม่เจอ” ยอมโดนด่าว่าโง่อีกครั้งก็ได้อ่ะ...
“รวยอย่างมึงน่าจะซื้อได้เป็นล้านเครื่อง”
“กูทำหายโว้ย” ในที่สุดผมก็ต้องบอกมันในเรื่องนี้
“หาย? ที่นี่เนี่ยนะ...”
“อืม วิ่งตามจับขโมยจนมาถึงนี่ แต่แม่งก็...”
แปลกแต่จริงที่ไอ้แทนทำหน้าเครียดราวกับว่านี่เป็นเรื่องของตัวเอง
“จู่ๆกูก็มีธุระอีกแล้วสินะ”
เห็นมันบ่นงึมงำ...แล้วมันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มันโทรหาลุงเอี่ยม ผมจะแย่งมันมาคุยแต่มันไม่ให้
“ตามกูมา” มันพูดตอนที่มันวางสาย
“ลุงเอี่ยมมารอแล้วใช่มั้ย” ผมถามอย่างดีใจ
“ใช่...และก็ไปแล้ว”
“ว่าไงนะ”
“มึงต้องกลับบ้านกับกู...ลุงเอี่ยมวานกูอีกแล้ว”
ไอ้แทนทำหน้าเหมือนไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ...โว้ยแม่ง...ชีวิตที่เลือกไม่ได้นี่แม่งเซ็งชิบหาย
ถ้าเป็นทัพฟ้า แก้วเนตรมันจะซวยขนาดนี้ล่ะก็ ผมขอมาเรียนในฐานะอนาคตผู้บริหารมหาลัยดีกว่า จ้างการ์ดมาเป็นสิบ เอาให้แม่งไม่มีใครทำอะไรผมได้เลย ให้ตายสิ
แต่ชีวิตก็คือชีวิตครับ มันเคยง่ายซะที่ไหนล่ะ...
หน้าบ้านผม...
“เออ ขอบใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงทำวันนี้มึงใช้หนี้ให้กูหมดแล้ว” ผมพูดเสียงเซ็ง เห็นบ้านตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนเห็นสวรรค์ชั้นเจ็ด ไอ้แทนทำหน้ารับรู้ไม่ตอบอะไร ผมเปิดประตูลงจากรถ ในขณะที่มันเตรียมเลี้ยวเข้าบ้านมันที่อยู่ตรงข้าม บ้านที่เล็กกว่าบ้านผมหนึ่งในสิบ...แต่สะอาดร่มรื่นน่าอยู่มาก
และที่โผล่หัวไหวๆขึ้นมาจากแนวประตูรั้วนั่น
ไอ้เชี่ยยยยย...น่ารักชิบหาย
หมาพันธุ์ปั๊กวัยไม่ถึงปีกำลังมองรถที่ขับเข้าไปอย่างกระตือรือร้น และนั่นก็ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้แทนคุณมันถึงเป็นห่วงหมามันขนาดนี้ ก็ดูหมามันสิ
ผมเข้าไปเล่นด้วยทันทีด้วยไม่ขออนุญาตเจ้าของหมาและเจ้าของบ้าน รั้วถูกปิดอัตโนมัติ ไอ้แทนที่ลงจากรถยืนงงที่ผมเข้ามาเล่นกับหมามันโดยไม่ขอมันสักคำ
“เชี่ย ชื่อไรวะ”
“ไข่ต้ม”
“ไข่ต้ม?” ใช้ตรรกะอะไรในการตั้งชื่อเนี่ย เอาอย่างทัพไทยแบบพ่อกูนี่ดิ...แต่เอาชื่อทัพไทยไปเป็นชื่อหมา...อืม...ลืมสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปเถอะนะครับ
“เรื่องของกูมั้ยครับ หมาก็หมากู ไข่ต้มมานี่” แทนเรียกหมามัน ซึ่งไอ้หมาแม่งก็จงรักภักดีเหลือเกิน วิ่งไปหานายมันและก็ตะกุยๆตัวไอ้แทนที่นั่งยองๆราวกับว่าอยากจะเล่นด้วยชิบหาย “อยู่บ้านซนมั้ยเนี่ย...ไม่ได้ไปกัดอะไรใช่มั้ย...หืม”
เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้เจ้าของร้านผัดเผ็ดหมูป่าถึงหลง...
เข้าใจแล้วว่าทำไมเดินไปกับมันแล้วสาวเหลียวหลัง...มันหล่อ...และมันก็ดูมีเสน่ห์
แต่ก็น้อยกว่าผมว่ะ...
แทนลุกขึ้นและก็ทำท่าจะเดินเข้าไปในบ้าน ไอ้ไข่ต้มเดินเข้ามาเล่นกับรองเท้าผมและก็วนเวียนอยู่รอบๆเท้าผม
“แปลกแฮะ ปกติเห่าคนแปลกหน้าจะตาย” เจ้าของมันพูดว่างี้...
“อยู่บ้านคนเดียวเหรอ พ่อกับแม่ล่ะ” ผมถามเพราะผมเห็นรถยนต์ของมันคันเดียวกับเวสป้าสีเขียวอ่อนจอดอยู่เท่านั้น
“ไม่เคยมี มีแต่ป้า เสียปีก่อน”
ผมชะงัก ไอ้แทนที่ถอดรองเท้าถุงเท้าอยู่หน้าบ้านพูดเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่ผมเข้าใจทุกอย่างได้โดยไม่ต้องถามอะไรอีก
รู้แล้วว่าทำไมสนิทกับลุงเอี่ยม รู้แล้วว่าทำไมไปบ้านผมตอนที่ผมอยู่เมืองนอกบ่อยจนสาวๆเมดเขาต้องหัวเราะกรี๊ดกร๊าดทุกครั้งที่พูดถึงแทนคุณ...
มันเป็นเด็กกำพร้าเหมือนผมนั่นแหละ...
และมันก็อยู่บ้านหลังนี้คนเดียว(กับไข่ต้ม) ในขณะที่ผมก็อยู่คนเดียว(กับบริวาร)
ไม่กล้าเกรียนใส่ไปประมาณห้าวิ...ผมคุกเข่าลงไปเล่นกับไข่ต้มอย่างเหม่อๆ...
“เป็นเชี่ยไร” แทนร้องถามมา
“ฮะ”
“ไม่ต้องสงสารกูก็ได้”
“กู...” จะบอกว่ากูไม่สงสารมึงหรอกเฟ้ย...ก็ไม่รู้ว่ามันใช่เวลาเล่นรึเปล่าผมก็เลยหาทางเปลี่ยนเรื่อง “ว่างๆก็เอาไข่ต้มไปวิ่งเล่นบ้านกูได้ ที่เยอะมันคงจะสนุก”
“กูเอาไปบ่อยละ ขวัญใจสาวๆเมดบ้านมึงเลยนะ ไข่ต้มอ่ะ”
ผมลูบหัวไข่ต้มอีกนิดหน่อยก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “กูกลับละ”
“อืม ไปให้ไวเลย”
แปลกที่ผมเห็นมันกวนตีนใส่ผมแล้วผมรู้สึกโอเค...ไม่รู้สิ...พอรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวมันมากขึ้นแล้วผมรู้สึกว่าการที่มันกวนตีนบางครั้งก็เหมือนกับการที่ผมเกรียนนั่นแหละ
ผมกับมันปิดบังความรู้สึกที่อยู่ลึกที่สุดเอาไว้...ความรู้สึกที่ไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ
“เดี๋ยว” แทนคุณเรียกผม “กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
ในบ้านไอ้แทน
บ้านมันเรียบง่าย ข้าวของเครื่องใช้เป็นระเบียบและก็สะอาด ดูไม่ออกเลยว่าเป็นบ้านเด็กหนุ่มอยู่คนเดียว ผมสามารถมองเห็นรูปป้าของแทนคุณได้ทุกหนทุกแห่งที่นี่ แต่ไม่มีสักรูปที่เป็นของพ่อกับแม่มัน
ผมจะไม่ถามอะไรทั้งนั้น...
“ทำไม เริ่มหลงรักขี้หน้ากูขึ้นมาแล้วงั้นสิ”
ขอยืมคำพูดของมันมาสวนคืนแป๊บ...
“กวนตีน” แทนด่าผม แล้วมันก็โยนโค้กกระป๋องมาให้ผมรับ “ตั้งใจฟัง”
“อืม ว่าไปดิ”
“เรื่องที่มึงโดนวันนี้...” แค่มันเกริ่นมันก็ทำให้ผมลืมโค้กกระป๋องที่อยู่ในมือแล้วครับ “...กูไม่แน่ใจว่าใช่มั้ย แต่ถ้าใช่...มันก็คงใช่”
“ฮะ?” ผมเชื่อว่าใครหลายคนก็คงงงเหมือนผม “อะไรของมึงวะ แปลไทยเป็นไทยดิ๊”
“จำอิงได้มั้ย”
“อ่าฮะ สวยจะตาย จำไม่ได้ก็โง่”
“เขา...โรคจิตอ่อนๆ”
เอ่อ...ว่าไงนะ...
“ที่กูหลบหน้าเขา หลอกว่ามึงเป็นแฟนกูต่อหน้าเขากูมีเหตุผล” ไอ้แทนขมวดคิ้วอย่างซีเรียส “กูเคยคบกับเขาช่วงเวลาสั้นๆ...และพอเลิกไป หลังจากนั้นเขาก็แกล้งผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้กู”
เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
“เขาชอบวางแผน ชอบทำตัวลึกลับ เป็นพวกบ้าซีรี่ส์แนวสืบสวนสอบสวนเข้าขั้นคลั่ง บางครั้งกูก็จับได้ บางครั้งก็จับไม่ได้ การที่มึงโดนแกล้ง กูว่าอิงอาจจะมีส่วน แต่กูไม่กล้ายืนยัน เพราะบางทีมึงอาจจะซวยหรืออาจจะโง่เองก็ได้”
กำลังจะดีแล้วเว้ย...แต่เหี้ยแม่งดันมาแย่ตอนจบ
“พ่องมึงดิแทน” ผมด่ามัน
“ถ้าเป็นฝีมืออิง กูเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้มึงโดนว่ะ...”
“สาด ไม่มีหลักฐานก็อย่าไปปรักปรำผู้หญิงเลย อีกอย่าง...” ผมยักไหล่ “กูอ่ะผู้ชายแมนๆ โดนแค่นี้สิวๆ แต่อย่าโดนอีกแล้วกัน แม่งโคตรไม่หนุกเลย” วันนี้รู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตผ่านสงครามยังไงยังงั้น ผมซดโค้กขึ้นไปหนึ่งอึก จนกระทั่งผมได้ยินเสียงคนจากข้างนอก
ลุงเอี่ยมมาพร้อมกับอาหารชุดใหญ่โดยมีสาวเมดยกมาเสิร์ฟให้ เรียงแถวกันเข้ามาอย่างเป็นระบบ
“แทนคำขอบคุณที่ช่วยคุณหนูของเรา...”
“โหลุง อย่าลำบากขนาดนี้เลยครับ”
“คุณหนู...ที่บ้านตั้งอาหารไว้รออยู่” ลุงเอี่ยมพูดกับผม ก่อนจะหันมาหาไอ้แทน
ผมพยักหน้าใส่ไอ้แทนเป็นเชิงบอกลา...มันโบกมือไล่ผมให้ออกไปในแบบชิ่วๆ
ผมดีกับมันได้ไม่เกินห้านาทีหรอกครับ...ไอ้เวรนี่แม่งโคตรกวนประสาทชิบหาย...
“ส่วนแทนคุณ...ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเอ็ง...”
TBC*
TALK : ช่วงนี้หัวไปไวกับเรื่องนี้เหลือเกิน แฟนคลับเดือนมหาลัยทั้งหลายอย่าเพิ่งงอนน้าาา...ปล.ชอบน้องไข่ต้มเป็นการส่วนตัว 55555
-
จิ้ม :z13:
-
อิงทำไมมันน่ากลัวจังวะ
-
คุยอัลไลลลกันน้อววว
-
น้องทัพซวยได้อีก :laugh:
-
นี่ก็สงสัยว่าทัพโง่เองหรืออิงเป็นคนทำ :hao6:
-
:นู๋ทัพเริ่มเห็นข้อดีของพี่แทนแล้วชิมิ ใกล้ถึงเวลาจิ้นเล้วฟินนน ของสาวกล่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อุบะชะนีโรคจิต ตามติดชีวิตทัพไทย เพิ่มธุระแก่แทนคุณไปสิเพิ่มเยอะๆ ชอบ 5555โถถถถถ
-
นี่ยัยอิงคิดว่าตัวเองเป็นจอมโจรคิดหรือยังไงยะ มโน
-
โถววววว ชีวิตน้องทัพไทยจะซวยไปไหนคะ :sad4: แล้วแทนคูณจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย :hao4:
-
ซวยเกินนนน
มาต่อไวๆนะคะ กำลังสนุก
-
เกิดเรื่องแล้ววววววววววววว
ตัวร้ายใช่อิงไหมเนี่ย
โรคจิตด้วยอ่ะ
ไม่อยากจะคิดเลย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แทนต้องดูแลน้องให้ดีๆ นะ ส่วนนังอิงยกให้รีดเดอร์จัดการเอง :z6:
-
นั่นไง ยัยอิงแอบจิตจริงๆด้วยย
#ทีมทัพไทย :angry2:
-
อะโด่ นึกว่าจะซวยเพราะมีเคราะห์ เพ่งเล็งยัยอิงไว้ก่อนเลย นางน่าจะคงตามแอบดูอยู่แถวบ้านแน่ๆ
ไข่ต้มน่าร้ากก :katai2-1:
-
เอิ่ม... เล่นกับใครไม่เล่นไปเล่นกับคนโรคจิต
-
งืมๆ รู้สึกว่ามันค้างๆยังไงชอบกล
:hao4:
-
มาถี่ดีจุง แต่อย่าลืมเดือนน้าา :mew1:
-
ยกมือสงสัยชะนีอิงด้วยอีกคน
ทัพนี่อภิมหารวยที่สุดในบรรดานายเอกแล้วสินะ แต่กากสุดเพราะความรวยไม่มีประโยชน์เลย :oo1:
-
อิงแม่งน่ากลัวว่ะ
-
ไอ้เรื่องซวยๆนี่คงไม่ใช่ชะนีบงการนะ :katai1:
-
ถ้าอิงเป็นสาเหตุความซวย แทนคุณต้องรับผิดชอบเต็ม ๆ
รู้ว่าผู้หญิงเป็นโรคจิตเคยรังควานคนอื่นยังกล้าอ้างว่าทัพเป็นแฟน
เหมือนชี้เป้าให้ศัตรูจู่โจมเลยนะนี่
-
:ling1: :ling1: :ling1:
ไม่จริงใช่ไหม่ !!!!
:katai4: :katai4: :katai4:
กำลังเครื่องติด !! ค้างเลย !!!
:ling3: :ling3: :ling3:
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ ผู้แต่ง
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ลุงคะคุยอะไรร จะฝากฝังหนูทัพหรอ :hao3:
ปอลอ ไข่ต้มน่าร้ากกกกกกกกก ขอกอดมั่งๆๆ
-
ถ้าคนที่แกล้งคือ อิง จริง ทัพก็อยู่ในอันตราย เพราะไม่รู้ว่าอิงจะแกล้งอะไรอีกหรือเปล่า
และเรื่องที่ลุงเอี่ยมจะคุยกับแทนมันคืออะไรอยากรู้ :ling1:
-
อย่าเยอะนะอิง เดี๊ยะๆๆๆ :beat:
แทนดูแลเจ้าเกรียนทัพด้วยยย
-
คนสวยเป็นโรคจิต
แทนคุณโดนอ่วมแน่ๆ
อยากเล่นกับไข่ต้มมั่งอ่ะ
-
แทนคุณจะโดนเรียกไปคุยไรน้าาาา อยากอ่านต่อออออออออ
-
ถ้าเป็นฝีมือยัยอิงล่ะก็
ซวยยยยยแน่ทัพ. ยัยนี่น่ากลัวอ่ะ
-
ลุงจะคุยเรื่องไรกับแทน
-
นั่นไง หวยไม่เคยถูก เพราะไม่ได้ซื้อ แต่เดาถูกว่าฝีมือนางร้ายโรคจิต ชื่อไรนะ จำไม่ได้อีกแล้ว ฮ่าๆๆ ก็นางหาได้สำคัญไม่ คร้านจำ
พ่อแม่เสียหมดแล้วทั้งสองฝ่าย คงไม่มีดราม่าครอบครัวมาให้ปวดหัวแน่ (มั้ง)
แล้วลุงเอี่ยม มีไรเคลียร์กับแทนละเนี่ย?
ปล. ผมเป็นแฟนคลับเหล่าเดือนทั้งหลาย.
ยังรออ่านอย่างใจจดจ่ออยู่นะครับบบบ ท่าน ชฟค. คู่หลักเค้ายังไม่ได้กันเลย กร๊ากกกก
เรื่องนี้มาบ่อยก็ดี. แต่ไปเรื่องโน้นด้วยเถอะ พลีสสสส~
-
น่าติดตามๆอยากรู้ว่าทัพไทยจะซวยอะไรอีก!? ฮ่าๆ
-
เริ่มเรื่องได้น่าสนใจ และน่าติดตามดีครับ
นายเอกล้นๆ เวอร์ๆ แบบนี้อ่านแล้วสบายอารมณ์ดี
มาต่อบ่อยๆ นะครับ ส่วนอีกเรื่องก็รออยู่ กำลังสนุกเลย
-
อิง เป็นโรคจิต
คือสำหรับคนอ่านคนนี้ รู้แล้วตลกมากกว่ากลัวนะ
คิดแบบนั้นจริงๆ
สรุปนายเอกเป็นคนซุ่มซ้ามใช่ไหม
-
เรื่องทั้งหมดอิงเป็นคนทำแน่นอน
-
:mew1:
-
สู้ๆค่ะทัพ5555
-
เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น ตัวเอกซวยสุดขั้ว ดีไหม? :z3:
-
เค้าจะได้กันเพราะเธอแหละยัยอิงงงงง
-
มันต้องใช่ยัยอิงชัวๆ
-
สงสารทัพไทย เข้าเรียนวันแรกก็เจอหนักเลย
ถ้าเป็นฝีมืออิงจริงๆต่อไปทัพก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะ
ไม่รู้ว่าจะให้ใครมาทำอะไรทัพอีก จะแกล้งแรงแค่ไหนอีก
สู้ๆนะทัพไทย
ปล.ลุงเอี่ยมจะฝากฝังทัพไว้กับแทนรึเปล่า คึคึ
:mew1: :L2:
-
อิงแม่งน่ากลัวชิบ
โอ่ย พี่แทนไปหลงคงได้ไงเนี่ย
ทัพสู้ๆนะ 555555
-
อยากอ่านต่อ
-
คุยอะไรกันนนน // :katai5:
-
ติดตามเรื่องใหม่ของเค้ก แต่อย่าลืมเดือนเกี๊ยวเดือนนะ
-
แทนทัพ ตอนที่ 4
“คุณเทวนพเหรอ พ่อไอ้ทัพ?”
“ใช่...เขาบอกให้เอาจดหมายนี่มาให้เอ็งตอนที่คุณหนูทัพกลับมาถึงไทยน่ะ”
“…”
“ถึงคุณเขาจะเสียไปแล้ว...แต่ก็ใช่ว่าเอ็งจะทำอะไรไม่ได้เลยนี่นา”
“…”
“อย่างน้อยก็ช่วยดูแลคุณหนูของเรา...เพื่อตอบแทนคุณคุณท่าน”
“ตื่น”
ใครมาปลุกผมฟะ ทำยังมีน้ำเสียงบ้าอำนาจใส่ทายาทหมื่นล้านอย่างผมอีก มีอย่างที่ไหนกัน จับตอนแม่งเลยดีมั้ย
“เชี่ยนี่ นอนแล้วแม่งโคตรทุเรศ”
นั่นไง...ปลุกด้วยนำ้เสียงไม่น่าฟังยังไม่พอเจือกมาด่าซ้ำเติมใบหน้าตอนนอนผมอีก ผมค่อยๆขยี้ตาแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดจ้า
คนที่เซอร์ไพรส์ผมแต่เช้าไม่ใช่ใครอื่น ไอ้แทนคุณ
และที่มาเลียหน้าผมเหมือนผมเป็นขนมหวานนี่คือไอ้ไข่ต้ม หมาของมันนั่นเอง
“มึงมาบุกอะไรถึงนี่!” ผมโวยวาย ใบหน้าแรกที่ผมเห็นเป็นหน้าไอ้แทนคุณไม่ใช่อะไรที่อภิรมย์อย่างยิ่ง “ไข่ต้ม หยุด...หน้ามันไปหมดแล้วเนี่ย” ผมเขี่ยไข่ต้มออกไปอีกฝั่งของเตียง เจ้านายมันกอดอกมองดูหน้าผม ตั้งแต่หัวจรดเท้าของมันใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้ว “มึงมาทำแป๊ะอะไรที่นี่ครับ หลงทางรึเปล่า บ้านมึงอยู่ทางโน้น”
“ถูกทางแล้ว” มันพูด “ลุกขึ้นมาซะ นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้”
“มึงมายุ่งอะไรกับกูเนี่ยเชี่ยแทน” ผมโวยวาย
“ไปอาบน้ำซะ”
“ตอบคำถามมาก่อน มึงมายุ่งอะไรกับกูวะสาด”
“ต่อจากนี้ไป...กูจะตามติดมึงเป็นปลิง”
“ปลิง?”
“อืม”
“คืออะไรวะ”
ไอ้แทนทำหน้าเหมือนกับว่าผมน่ะโง่...แม่ง เกลียดชะมัดเวลาที่ทำแบบนี้ใส่ผม “เอาเป็นว่า...มึงจะไม่คลาดสายตากูก็แล้วกัน”
“ไม่จำเป็นโว้ย ไปห่างๆจากเตียงกูเลย”
ผมลุกขึ้นยืน เผยให้เห็นถึงชุดนอนลายหมีคุมะ ตอนมันเห็นมันมองผมแล้วหลุดขำก๊าก พ่อง
“ไม่ต้องมาหัวเราะ ใครๆก็ต้องมีมุมเป็นเด็ก” เสียเซลฟ์ชิบหาย... ไข่ต้มแม่งก็รู้งานมาเล่นขาผมใหญ่เลย ท่าทางจะโปรดผมมาก
“ตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำ ลงไปกินข้าว”
“นี่หกโมงครึ่งเอง”
“แล้วไง”
“กูเรียนเก้าโมงครึ่ง”
“แต่กูเรียนแปดโมงครึ่ง”
“เรื่องของมึงดิ”
“ไม่ได้ ไปอาบน้ำซะ”
“กูต้องมาใช้ชีวิตแบบตามใจมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“เมื่อกี้...” คำตอบของมัน เป็นอะไรที่เรียกส้นเท้าผมมากจริงๆ “...เร็วๆ กูให้เวลาสิบนาที”
สิบนาทีพ่อง...ไอ้แทนโยนผ้าขนหนูของผมมาให้ผมจนมันคลุมหัว ไม่พูดพร่ำทำเพลงอุ้มไข่ต้มออกไปข้างนอก ตกลงผมต้องอาบน้ำภายในสิบนาทีจริงป่ะ แล้วสาวๆเมดของผมล่ะ...จะเข้ามาช่วยผมมั้ย สิบนาทีนี่คงได้แค่ช่วยล้างหน้ากระมัง
ในที่สุดผมก็ทำเวลาภายในสิบนาทีจนได้ ผมไม่มีเวลาเซ็ทผมมีเวลาแค่หวี ผมเดินหน้าหงิกลงมาจากบันไดเวียนด้วยสีหน้าที่บอกบุญไม่รับขั้นสุด เห็นเชี่ยแทนแม่งนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่บนโต๊ะกินข้าวข้างๆที่นั่งหัวโต๊ะของผม โต๊ะที่ยาวไปจนสุดลูกหูลูกตาน่ะครับ
แทนมันยังไม่ทานอะไรเหมือนมันรอผม เห็นมันก้มหน้าก้มตาเล่นกับหมามันจนเมื่อผมไปถึงมันถึงเงยหน้าขึ้นมา
“ไข่ต้ม มานี่”
ผมแย่งหมามันมาอุ้มแม่งเลย...มันก็เหมือนจะโอเคกับผมนะรีบมาเชียว เจ้าของมันก็ใจดีปล่อยให้มาด้วย นึกว่าจะหวงซะยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ซะอีก
“เจ็ดโมงกว่าแล้ว เร็วๆ เดี๋ยวรถติด”
“ถามจริง มึง...อะไรเนี่ย” ผมร้องโหวกเหวก ไม่เกรงใจใครหน้าไหนที่อยู่ในห้องด้วยทั้งนั้น ดูเหมือนทุกคนจะไม่ประหลาดใจที่เห็นไอ้แทนคุณมานั่งสลอนอยู่ตรงนี้
“อะไรวะ” มันทำหน้าเซ่อ
“มึงควรจะใช้ชีวิตของมึง มายุ่งกับกูทำไมไม่ทราบ”
“ก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก” มันพูด...เขี่ยไข่ดาวในจานของมันไปมาอย่างไม่คุ้นชิน “แต่เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่กูทำได้”
“อะไรอีกล่ะ”
“เอาเป็นว่า...มึงอย่าถามมากได้มั้ย”
“กูก็ต้องถามป่ะ”
ผมยังคงโวยวายอยู่ ไอ้แทนทนไม่ไหวใช้ส้อมจิ้มไข่ดาวที่มันเพิ่งตัดแล้วยัดเข้าปากผมทันที
“ร้อน!” ผมร้องจนไข่ต้มที่อยู่บนตักสะดุ้ง
“แดกเข้าไป ถามไปมึงก็ไม่ได้ฉลาดขึ้นมาหรอก”
“ไอ้สัด” มองซ้ายมองขวาตามหาพ่อบ้านประจำบ้าน “ลุงเอี่ยมไปไหน”
“ไม่รู้” มันยักไหล่ “เอ้านี่” หกพลัสสีทองเครื่องใหม่เอี่ยมถูกส่งมาจากมือของมัน “ลุงเอี่ยมไปซื้อมาให้ แล้วก็เบอร์แรกเป็นเบอร์กู มีอะไรให้โทรหา เข้าใจมั้ย”
ผมเอามาจิ้มๆดูเบอร์แรกเป็นเบอร์แปลกที่ยังไม่ได้เม็ม “กูคิดว่ากูไม่จำเป็นต้องได้โทร”
“เหรอ” น้ำเสียงไอ้แทนประชดชิบหาย “เมื่อวานถ้าไม่มีกูอยู่ทั้งคน ป่านนี้มึงจะเป็นยังไงบ้าง”
จริงของมัน...เมื่อคืนผมเหนื่อยมาก หัวถึงหมอนก็หลับเลยครับ เมื่อวานมันทำให้มีความรู้สึกว่าเหมือนใช้ชีวิตผ่านสงครามยังไงยังงั้น...
“กูไม่ขอบคุณมึงหรอก” ผมยักไหล่อย่างเย่อหยิ่ง
“กูก็ไม่ได้หวัง...”
“โทษทีนะถ้านี่จะไม่หรูเหมือนโรลส์รอยซ์” ไอ้แทนพูดตอนที่มันจอดรถอยู่ข้างคณะเป็นที่เรียบร้อย ผมผู้ที่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมากับมันก็ต้องมากับมันจนได้ แต่อย่างน้อยรถเก๋งธรรมดานี่ก็มีข้อดี คือมันขับมาถึงข้างคณะเลย ไม่เหมือนรถลุงเอี่ยมกับคนขับที่ลีลาเหลือเกินเพื่อความสมจริงกับการสวมบทเป็นทัพฟ้า แก้วเนตร
ผมถอนหายใจยาว รู้สึกเข็ดประหลาดๆกับสถานที่แห่งนี้แต่ก็ยังต้องมาเพราะมันเป็นหน้าที่ ไอ้แทนเดินนำหน้าผมไปเพราะมันมีเรียนแปดโมงครึ่ง ผมเลยชะงักนิ่งอยู่แถวๆรถตรงนั้นจนมันต้องหันมา
“มึงไม่ตามมาล่ะ”
“อ้าว นี่กูต้องตามมึงเหรอ ไม่ล่ะ” ผมส่ายหน้าดิก
มันทำหน้าขมวดคิ้ว ก่อนที่จะเดินตรงรี่มาหาผม ถ้ามันลากได้ มันคงลากไปแล้ว “เดี๋ยวก็กลายเป็นเป้านิ่งให้คนมาเล่นสงกรานต์ใส่อีก ตามมา”
“ให้กูไปไหนล่ะ”
“ไปเรียนกับกูไง”
“หา...”
มันดันตัวผมให้ไปข้างหน้า ไอ้เชี่ยแทนนี่ขี้บังคับจังวะ พอผมจะหันไปหาคำถามใส่มัน มันก็เสือกจะไม่สนใจเอาแต่ดันผมไปข้างหน้าอย่างเดียว เวรเอ๊ย
“เห้ยไอ้แทน มากับใครวะ!”
“ปีหนึ่งนี่หว่า ของเล่นใหม่เหรอ”
ของเล่นพ่อง กูเป็นคน...ผมทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่เพื่อนไอ้แทนที่กระโจนเข้ามาทันทีที่แทนมันโผล่หน้าเข้าไปในห้อง พระเจ้า นี่มันปีสามทั้งดุ้นเลยนี่ รู้สึกหัวหดตดหายทันทีที่ต้องเจอะเข้ากับสายตานับสิบที่มองมา ไอ้แทนมันไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงวะ พาคนแปลกหน้าเข้าห้องแบบนี้
“ไม่ใช่” แทนตอบ “ภาระน่ะ”
ว่าไงนะ...เลวเอ๊ย...ผมจะชูกำปั้นใส่แล้วไปเคาะหัวมัน ทว่าโดนเพื่อนมันสองสามคนเข้ามารุมผมซะก่อน แบบที่ผมนั่งข้างไอ้แทนคุณ และเพื่อนของมันก็เข้ามาหาผมข้างหน้าเลย บางคนนี่นั่งโต๊ะแบบไม่สนใจแทน ผมนี่แทบจะผงะติดพนักเก้าอี้
“ไงเรา ชื่ออะไรอ่ะ หรือจะให้เรียกว่า ‘ภาระของแทนคุณ’ ”
“ทัพฟ้าครับ” ผมตอบเสียงขุ่นมัว “เรียกว่าทัพเฉยๆก็ได้”
“ทัพเหรอ ทำไมมาคนเดียว ไม่มาเป็นกองทัพ?”
“สาดพีทครับ นั่นมุขเหรอมึง” คนนี้เดินมาเคาะหัวทั้งสองคนที่เข้ามาก่อนแล้วพูด “พี่ชื่อเจตน์นะ ไอ้มุขฝืดนี่ชื่อพีท ส่วนไอ้นี่ชื่อต้น”
ผมจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ...อืม...รู้ไว้ก็ดี นอกจากไอ้แทนกับไอ้เกี๊ยวแล้วผมจะรู้จักใครได้อีกในมอนี้แหละ พี่เจตน์ดูเป็นผู้ใหญ่สุดหน้าตาดีสุดคล้ายๆจะเป็นคู่หูของไอ้แทนเพราะว่าน่าจะไปด้วยกันได้ ส่วนอีกสองคนคนหนึ่งขาวมากชื่อพี่พี ท ส่วนอีกคนก็ผมสีทองชื่อพี่ต้น ช่างทำอะไรให้เหมาะกับคาแรคเตอร์ตัวเองจริงๆ
“ถามไรหน่อยสิ” พี่เจตน์ค่อยๆยักคิ้วให้ผม... “ทำไงถึงมัดใจไอ้แทนได้อ่ะ”
“มัดใจ?”
“ใช่ ปกติมันพาใครมาเรียนด้วยที่ไหน” พี่พีทเสริม
“เดี๋ยวนะครับ เข้าใจผิดแล้ว ผมโดนบังคับมา”
“บังคับ?” พี่เจตน์ทวนคำ “อ๋อ มันก็แบบนี้แหละ ปากไม่ตรงกับใจ”
“แต่ถ้าตรงเมื่อไหร่ ทัพจะเป็นคนที่ผู้หญิงทั้งประเทศอิจฉาเลยทีเดียว” พี่ต้นพูดเสริมพี่เจตน์
กูล่ะจะบ้า...เข้าใจผิดอะไรกันไปใหญ่แล้ว
อีกอย่าง...เชี่ยแทนก็ไม่ใช่ชัปปุยส์ป่ะวะ
“ว่าแต่...มึงไม่กลัวอิงหรือไงวะ” คราวนี้พี่เจตน์หันไปหาไอ้แทนที่หลับคาเก้าอี้ไปแล้ว...
“หรือเพราะมันกลัว...มันก็เลยต้องลากน้องทัพให้มาอยู่ข้างๆถึงนี่” พี่พีทพูด
สรุปก็คือเชิญพวกพี่ไปคุยกันเองเลยดีกว่า เพราะพูดมาแม่งก็เหมือนจะฟังกันเองและก็คิดกันเองเป็นตุเป็นตะ ไอ้แทนนี่ก็เหลือเกิน ไม่ยอมพูดห่าอะไรกับเพื่อนเลย ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนที่พี่โหน่งเท่งหม่ำทั้งสามออกไปจากข้างหน้าปล่อยให้ผมเห็นกระดานเรียนและก็...พี่ิอิงที่เพิ่งโดนเข้ามา
เธอเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งในการแกล้งผม...ดีไม่ดีอาจจะเป็นอันดับเดียวด้วย
เกิดมาไม่เคยมีเรื่องกับผู้หญิง ถ้าเป็นจริงๆล่ะก็ผมจะแก้เผ็ดยังไงเธอดีล่ะ ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงอ่ะ
ไอ้สาเหตุที่ทำให้ผมต้องซวยได้ฤกษ์ลืมตาขึ้นมาแล้วเตรียมตัวเรียน ผมก็เลยต้องกระซิบบอกมัน “กูเรียนเก้าโมงครึ่งทำไงเนี่ย”
“อาจารย์พักตอนนั้น เดี๋ยวกูไปส่ง” มันตอบ
“ทำไมมึงต้องทำแบบนี้ด้วยวะ เกาะติดกูแบบเนี้ย”
“ไม่ดีหรือไง”
“กูเบื่อหน้ามึง”
“งั้นมึงก็ต้องทนเบื่อไปอีกนานเลย”
ผมถอนหายใจดังพรืด...เอาหน้าฟุบโต๊ะขณะที่อาจารย์ไอ้แทนเริ่มสอน...ไม่เข้าใจก็ไม่เข้าใจถามไปก็มีแต่คำตอบที่โคตรจะไม่ได้เรื่อง ช่างแม่งดีกว่า
อย่างน้อยตั้งแต่เช้า...ผมก็ยังไม่โดนอะไรประหลาดๆเหมือนเมื่อวาน
09.25 น.
“อาจารย์ให้เวลาพักสิบนาทีค่ะ”
ไอ้แทนมันแม่นยิ่งกว่าตาเห็น แต่ความแม่นของมันจำเป็นต้องมาฉุดแขนผมเบาๆให้ลุกขึ้นนั่งจากที่นั่งด้วยมั้ย ผมยกมือไหว้โหน่งเท่งหม่่ำเรียงตัว เอ๊ย เรียงคนก่อนที่จะเดินตามคนที่ลากผมให้ออกมาจากห้อง
และนั่นก็อยู่ในสายตาพี่อิง...
“ถามจริง ตกลงมึงจะให้พี่อิงเข้าใจคนเดียวว่ามึงเป็นแฟนกู หรือจะให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้นวะ”
“ความคิดคนอื่นห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ” ไอ้แทนเดินนำหน้าโดยไม่ถามผมสักคำว่าเรียนห้องไหน ดูเหมือนมันจะรู้นะ...ทันทีที่มาถึงห้องเรียน สาวๆปีหนึ่งแม่งก็หันมาหามันใหญ่พร้อมๆกับแตกตื่น ตื่นตระหนก วี๊ดว๊าย กระตู้วู้ ว่าพี่แทนอย่างงั้นพี่แทนอย่างงี้
รู้สึกคลื่นไส้...
“เข้าไป...” มันพยักเพยิด ก่อนที่มันจะเดินหนีกลับไปห้อง
เมื่อวานเจอเรื่องซวย วันนี้เจอคนขี้บังคับ ผมล่ะอยากจะบ้า แต่เอาเข้าจริงๆอย่างหลังโชคดีกว่ามาก รู้สึกใช้ชีวิตสบายแบบสุดๆ
“ไงไอ้ทัพ นั่งนี่เลย” ไอ้เกี๊ยวเรียกผมพร้อมๆกับตบที่นั่งข้างๆมันให้ผมนั่ง “พี่แทนคุณคนดังมาส่งมึงได้ไงเนี่ย”
“ช่างแม่งเหอะ”
“ฮั่นแน่ะ” ไอ้เกี๊ยวทำเสียงล้อเลียน “คบกับพี่เขาก็บอก ผู้ชายสมัยนี้คบกันแม่งเรื่องโคตรปกติ”
“คบเหี้ยอะไรล่ะเกี๊ยว มึงนี่หยุดเลยนะ”
“มึงก็หล่อ พี่เค้าก็โคตรหล่อ ไม่มีใครว่าอะไรหรอก”
“สาด หุบปาก”
“หึหึหึ”
เป็นเพื่อนใหม่ที่ผมสนิทไวเพราะมันกวนและผมอยากด่่าอะไรมันก็ด่า ตอนนี้อาจารย์ห้องผมยังไม่มา ผมเลยบอกไอ้เกี๊ยวว่าจะไปห้องน้ำก่อน
ตอนนี้ผมสบายกายสบายใจแล้วครับ...คาดว่าไอ้อันโนนมันคงมาทำอะไรผมไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉี่มันใช้เวลาแค่ไม่ถึงสองนาที และตอนนี้ก็ไม่มีใครตามผมมาเลยสักคน
ผมเข้าไปในห้องน้ำ...มีคนฉี่ในโถฉี่อยู่แล้วผมเลยเข้าไปในห้องน้ำแทน ไม่ชอบให้ใครมาเห็นผมยืนฉี่ เพราะแม่งมีบางคนโรคจิตยื่นหน้ามาดูของผม ผมเข็ดชิบหาย ผมเลยชอบเข้าส้วมถ้ามีคนมาฉี่ที่โถอยู่แล้วอ่ะ
และตอนที่ผมทำธุระเสร็จแล้วนี่เอง
ไอ้เสียงขู่ฟ่อๆนี่มันอะไร...
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คราวนี้ผมยอมโดนด่าว่าเป็นตุ๊ดเลยก็ได้ครับ...ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเหี้ยอะไรก็ช่าง แต่การที่มีงูอยู่ในห้องน้ำ กูไม่ขำแล้วโว้ย...
ผมตกใจชิบหายเพราะงูแม่งเลื้อยอยู่ตรงพื้นห้องน้ำข้างหน้า สิ่งมีชีวิตที่ผมกลัวที่สุดคือสัตว์เลื้อยคลานและแม่งกำลังขู่ฟ่อใส่ผม ผมเกลียดชิบหาย เกลียดและก็กลัวจนฉี่จะราด ผมเปิดประตูโดยใช้เท้าเหยียบชักโครกเพราะอิงูเหี้ยนี่แม่งกูขู่อยู่นั่น โอ้ย กลัวมาก ผมกลัวจริงๆนะ
รู้เลยครับว่ามันเป็นการกลั่นแกล้ง...ผมเปิดประตูไม่ออก
“ช่วยด้วย!!!!!! แม่งเอ๊ย เหี้ย ช่วยด้วยย!!!!!! ช่วยผมด้วย!!!!!!”
ถ้าผมโดนฉกตอนนี้ผมอาจจะตายกลายเป็นศพอยู่ในห้องน้ำนี่โดยไม่มีคนพบเห็นอีกสามวันเจ็ดวัน...
แปลกแต่จริงคนแรกที่ผมนึกถึงคือไอ้แทนคุณ...
ผมน้ำตาหยดหนึ่งติ๋ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกหาคนที่ผมนึกถึงทันที ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไปทั้งหมด เพราะตอนนี้ผมกำลังแย่จริงๆ...
“ฮัลโหล”
“แทน...มึง...ฮึก...ช่วยกูด้วย”
“ทัพ เกิดอะไรขึ้น”
“ห้องน้ำ...ข้างห้องเรียน...มีงู”
“หา...”
“ช่วยกูด้วย กูขอร้อง”
ผมหลบอิงูบ้านี่หลบแบบหลบชิบหายจนแทบจะปีนไปห้องข้างๆ ในที่สุดเสียงตะโกนก็ดังขึ้นมาจากข้างนอกประตูอีกชั้นหนึ่ง คนร้ายมันเหี้ยมาก มันล็อคตรงนั้นด้วย
“ทัพ!” เสียงไอ้แทน มันเคาะประตูดังปังๆๆ
“ช่วยกูด้วย งูบ้านี่จะฉกกูอยู่แล้วอ่ะ” ผมทำหน้าจะร้องไห้หนักกว่าเดิม
“แป๊บหนึ่งนะ”
ไม่นานนัก...เสียงถีบประตูก็ดังขึ้น และอิงูบ้าก็ตกใจแล้วเลื้อยไปทางนั้นแทน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างข้างนอก รู้สึกว่ามีเสียงดังมากจนกระทั่งมีคนมาช่วยผมให้ออกมาจากในห้องน้ำ
ไอ้แทนคุณ...
ผมทรุดจนหมดแรงจนมันต้องรับตัวผมเอาไว้ หน้าผมซีดเป็นไก่ต้ม กลัวแบบกลัวที่สุดในชีวิตแล้ว ไอ้สัตว์เลื้อยคลานเนี่ย...
คนที่มาช่วยผมคือไอ้เกี๊ยว แม่งคองูขึ้นมาเหมือนงูเป็นเพื่อนเล่นมัน ก่อนที่จะลากไอ้งูตัวนั้นออกไปข้างนอก
“ไหวป่ะ” แทนถามผม เอามือของมันปาดเหงื่อให้ผม มันคงตกใจมากพอดูที่เห็นผมอยู่ในสภาพนี้ “กูจะพามึงไปส่งบ้านนะ...”
“อิง...”
“ว่าไงแทน”
“…ทั้งหมดที่ทำกับทัพ ฝีมืออิงใช่มั้ย”
“พูดถึงเรื่องอะไร”
“ไม่ต้องมาทำเป็นหน้าใสซื่อ”
“บางคนเคยเป็นไง มันก็ไม่เปลี่ยนจากที่เคยเป็นหรอก”
“คนนี้ยังไงก็ไม่ได้...ถ้าจะทำให้มาทำที่เราแทน”
“ว่าไงนะ”
“ได้ยินแล้วนี่”
“รักมากหรือไง...ทั้งๆที่เขาไม่ใช่ผู้หญิงเนี่ยนะ”
“เราไม่คิดว่าเธอจะร้ายขนาดนี้นะอิง”
“มันเพราะใครกันล่ะ!”
“คิดว่าทำไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันจะดีขึ้นเหรอ”
“…”
“กับคนนี้...แม้แต่ชีวิต...เราก็ให้ได้”
“…”
“อย่าแตะต้องเขาอีก”
TBC*
TALK : ชอบโมเม้นท์นี้...แอร่ย เรื่องนี้ชะนีร้ายจริงๆค่ะ *เขียนไปเบะปากไป*
ขอโทษคุณหนูทัพด้วยที่ต้องให้มาเจออะไรแบบนั้น ทัพกลัวงูมากนะคะเหมือนคนเขียนแหละ ถ้าเจอสถานการณ์แบบนั้นก็คงช็อคพูดไม่ออกเหมือนกัน แต่ต่างอยู่อย่าง...คนเขียนไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเนี่ยสิ
ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องมีเหตุมีผลของมันนะคะ เมอร์รี่คริสต์มาสค่ะ : )
-
จิ้ม :z13:
-
:katai2-1: ฟินมากๆค่ะกับประโยคสุดท้าย
ประกาศกร้าวในฐานะบอดี้การ์ดส่วนตัว. :-[
เอายัยบ้าอิงไปหลังคาแดงที พลีสสสส
-
แทนคุณนี่คิดไรปะเนี่ย
-
บุญคุณต้องทดแทนหรือคะแทนคุณ
พูดมาแบบนี้ ฟินตายค่ะ แต่ยังไม่ได้รักน้องพัพใช่มั้ย
:beat:
ชะนีอิงจริงๆด้วย
-
พี่แทนน่ารักจัง :impress2:
เขินไปอีกกกกก :o8: :-[
-
สงสารทัพ ชะนีนี่มันร้ายจริงๆ
-
ร้ายมาก เล่นกันถึงตายเลยนะ
งูเป็นสัตว์เลื้อยคลานที่กลัวมาก แค่เห็นไกลๆก็ขนลุกแล้ว
-
พ่อของทัพคงเคยช่วยแทนไว้แน่เลย เลยเขียนจดหมายเหมือนฝากฝัง เหมือนให้คอยดูแลทัพแบบนี้
มันเป็นอะไรที่ฟินมากประโยคสุดท้าย :impress2: จริงๆแอบคิดอะไรอยู่ก่อนแล้วรึเปล่า อันนี้แค่ข้ออ้าง คึคึ
แต่คราวนี้ดูแกล้งแรงมากนะ ทัพไทยสู้ๆนะ ไม่รู้จะเจออะไรอีก แต่ให้เชื่อไว้ว่าแทนจะปกป้องทัพเอง :-[
:mew1: :L2:
-
ยัยอิงงงงงงงงงงงงงงงงง
:fire: :angry2: :z6:
-
เริ่มหนักเข้าแล้วสิ ดีนะช่วยไว้ทัน
สุขสันต์วันคริสมาสต์จ้าาา :mew1:
-
น้องเสียขวัญงี้ แทนต้องคอยปลอบขวัญให้น้องนะ
เอาน้องไปส่งให้ถึงเตียงล่ะ หึหึ :hao6:
ปล. อีกอย่าง...เชี่ยแทนก็ไม่ใช่ชัปปุยส์ป่ะวะ :z1:
-
ให้ได้แม้ชีวิตนี่ไม่ได้หมายความว่ารักนะ พี่แทนเค้าตอบแทนบุญคุณ แต่อนาคตไม่แน่ 5555555555555555555
-
จะรอดูตอนต่อไปว่า
นายเอกจะแก้เผ็ดอิงยังไง
-
พระเอกออกโรงปกป้องนายเอกแล้ว
-
แทนนายเท่ห์มาก :mc4:
-
น้องทัพซวยตลอด ยัยอิงนี่ก็ไม่ไหวอ่ะ
-
จิ้มก่อน
-
ฮึ่มมมม ฝีมือยัยนั่นจริงๆด้วย :fire:
ทัพเอ้ย ให้ลุงเอี่ยม สั่งสไนเปอร์ไปเล็งหัวแมร่งเลย!! 'นังอิง' (จำได้แระ แมร่งร้าย!) :angry2:
รวยขนาดนี้ทัพน่าจะมีบอดี้การ์ด คอยติดตามห่างๆ บ้างก็ดีนะ
ถึงจะมีพี่แทนจะเป็นบอดี้การ์ดพิเศษดูแล(แกมกดขี่)อยู่อย่างดีก็ตามเถอะ
'แทนคุณ' ทำทุกอย่างก็เพราะจะ 'ทดแทนบุญคุณ' เท่านั้นสินะ :mew6:
แล้วเมื่อไรจะได้รักกันละเนี่ย :mew2:
-
ชะนีอิงต้องโดนซักป้าบ :z6:
นี่มันแค่เริ่มต้นใช่มั้ย ชะนีนี่ต้องป่วนอีกนานแน่เลย
-
อิงนี่เข้าขั้นโรคจิตนะ และเล่นแรงกะฆ่าให้ตายหลายรอบ ต้องจับส่งตำรวจแล้วแหล่ะ
-
อิอิงอิชะนีกลายพันธ์ นี่ไม่ได้เล่นแล้ว กะกำจัดเลยใช่ไหม ไม่รู้งูมีพิษหรือเปล่า แต่ก็น่ากลัวมากๆ
แต่เอาเถอะ ท่าทางแทนกับทัพจะก้าวไปข้างหน้าสักนิดแล้วจะแทนคุณหรือไงก็ช่างเถอะ
-
อิง นี่นางร้ายของแท้
เริ่มสงสารน้องทัพ
ความโชคร้ายนี้อีกยาวไกล.....
แทนกะทัพจะรักกันเพราะความโรคจิตของอิงนี่แหละนะ สถานการณ์สร้างพระเอกล่ะครับ
-
โอยน้องทัพ อิงนี่ควรจับนางเข้าโรงพยาบาลมาก บ้าไปแล้ว
-
แทนคุณซิ่วมาเรียนปีหนึ่งใหม่เลยมั้ย เพื่อปกป้องนุ่งทัพเนี่ย
-
ซับซ้อนมาก ว่าแต่พ่อของทัพเขียนอะไรไว้ในจดหมาย
-
ไม่คิดว่าอิงจะขนาดนี้ คิดว่าแกล้งแบบสนุกๆ สาดน้ำ ขโมยของงี้
นี่แบบ งู พ่องงงง จะฆ่าคนเลยใช่ไหมเนี่ย น่ากลัวจริงๆ
อยากรู้ว่าในจดหมายคืออะไร 55555
-
นายเอกอ่อนแอ่เกินไปป่ะ ไม่มีอะไรดีเลยในชีวิตนอกจากเป็นลูกคนรวย ถึงจะเป็นแต่ไม่มีอำนาจตัดสินใจ แค่เป็นลูกคนรวยเฉยๆ ไปเรียนนอกสามปีกลับไม่มีอะไรพัฒนา สมองเหมือนเด็ก5 ขวบ ต้องรอการช่วยเหลือตลอดในชีวิต ไม่มีปัญญา โง่ มีนิสัยเหมือนเด็ก เกรียนแบบไม่สร้างสรร ถ้าไม่รวยบอกได้คำเดียวต้องขายตัวเลี้ยงปากท้องตัวเอง เพราะไม่มีปัญญาเลี้ยงตัวเอง ส่วนมากคนที่พ่อแม่จากไปตั้งแต่เด็กไม่มีใครคนที่จะเป็นแบบนี้หรอก นอกจากกลุ่มเด็กพิเศษจำพวกหนึ่งที่ต้องการความดูแลอย่างใกล้ชิด มันน่าจะมีอะไรที่ทำให้ชีวิตมีอะไรที่ดีขึ้นตั้งนานแร้ว ไม่มีแก่นสาร เหมือนกูอดสูมาก เฮ้อแต่ที่น่าแปลกกูจะมาอ่านให้เสียอารมณ์ทำไม จะเม้นทำไม ไม่ปล่อยมันไปในทางที่ควรจะเป็นก็เพราะรับไม่ได้ ถ้าจะเอาไว้อ่านคลายเครียด แต่มันยิ่งเครียด แบบมัทำใจแบบเฉยๆไม่ได้ มันคัดใจว่ะ บอกตรงๆ ใครจะว่ายังไงก็ชั่ง ผมไม่ถืออ่ะ
-
:really2: :really2: :really2:
-
สงสารน้องทัพจัง จะซวยซ้ำซ้อนไปไหนนะ ยังไงพี่แทนอย่าทิ้งน้องนะครับ ^^
-
พี่อิงนี่แม่งโคตรร้ายเลยอ่ะ แล้วยังงี้น้องทัพเราจะโดนอะไรอีกเนี่ยะยิ่งพี่แทนมาออกรับแบบนี้สงสัยจะโดนหนักกว่าเก่าแน่ๆเลยอ่ะ จะตามดูต่อไปว่าพี่แทนจะปกป้องดูแลน้องทัพของเราได้ดีแค่ไหนนะคะ
-
อิงร้ายแอบ หรือร้ายแอบ :m22: :m22: :m22:
-
นึกว่ากำลังดูหนัง ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะอยู่ซะอีก ใครพาอิงไปหาหมอโรคจิต หรือโรคประสาททีเถอะ อันตรายมากผู้หญิงคนนี้ ถคงขนาดยอมตายได้
-
:mew1:
-
อิงควรไปบำบัดซะนะ :m16:
-
ร้ายเกินไปแล้ว
-
เท่ห์มากเลยทั้งสองคน
-
แทนทัพ ตอนที่ 5
แม่ง หลับแบบหลับชิบหายอะ...
“อันตรายแบบนั้นเลยเหรอ” ผมได้ยินเสียงลุงเอี่ยมดังขึ้นมา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มสบายอยู่ที่ไหนสักแห่งคล้ายๆห้องของผม เออ มันก็น่าจะเป็นห้องของผมแหละ “ยัยผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน”
“ผมผิดเอง มันเป็นความผิดผมทุกอย่าง ผมเอาเขาเข้ามาเกี่ยวเอง”
“แทนคุณ ข้าให้เอ็งดูแลคุณหนูดีๆ ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้”
“ผมขอโทษจริงๆ”
“เอาเถอะ...กลับบ้านไปหาหมาของเอ็งได้แล้วไป”
“ไม่เป็นไรครับ” แทนคุณตอบ “ผมจะดูแลเขา”
“ไม่ต้องอ่ะ กูไหว” ผมพูดสวน เห็นลุงเอี่ยมกับแทนคุณกำลังยืนคุยกันพร้อมกับทำหน้าซีเรียส
“ข้าไปก่อนนะ คุณหนู ผมขอตัว” ลุงเอี่ยมโค้งหัวให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากไป เหลือแต่ผมกับไอ้แทนอยู่ในห้องนอนของผมสองคน
ผมนอนนิ่งๆ ในขณะที่ไอ้แทนก็ยืนมองผมนิ่งๆ ความเงียบเข้ามาปกคลุมในห้อง เหลือเพียงแต่เสียงไอ้ไข่ต้มที่ขยับตัวอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากไอ้แทนเท่าไหร่
“รู้ตัวคนทำแล้วนะ” แทนพูดลอยๆ
“แล้วไง”
“กูขอโทษ กูพามึงเข้ามาเกี่ยว”
“อืม”
“กูนึกว่าเห็นกูเป็นเกย์แล้วเขาจะเลิก”
“ช่างแม่งเหอะ” ผมถอนหายใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง มองดูเวลาที่ติดฝาผนัง ปรากฏเป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ
ผมไม่ได้ไปเรียนคาบบ่าย และท่าทางไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมนี่ก็ไม่ได้ไปเรียนคาบบ่ายเช่นกัน
รู้สึกหมดแรงแต่อีกในแง่มุมหนึ่งผมก็นอนต่อไม่ได้อีกเหมือนกัน ผมลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“จะไปไหนวะ” แทนถามผม
“ฟิตเนส” ผมตอบสั้นๆ
“ฟิตเนส?”
“อืม”
“มึงหายแล้วเหรอ”
“กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“แน่ใจนะ?”
“กูรู้สึก...อยากไประบายอะไรสักอย่าง”
แทนคุณทำหน้าไม่เข้าใจ มันอุ้มไข่ต้มขึ้นมาทำท่าจะไปกับผมด้วย
“มึงไม่ต้องไปเลย”
“ทำไมกูจะไปไม่ได้ล่ะ”
“เชี่ย กูไม่เป็นไรหรอก” ผมรีบร้องบอก
“อย่าหวังเสียให้ยากว่าจะทำลายความตั้งใจกูได้”
ท่าทางพูดอะไรไปแล้วยังไงไอ้เชี่ยแทนมันก็ไม่ฟัง ผมกลอกตาไม่พูดอะไรอีกเป็นสัญญาณว่ามึงอยากไปก็ไปไม่ไปก็ตามใจอะไรประมาณนั้น
แม่ง...ได้ชกได้ต่อยอะไรสักอย่างมันน่าจะเป็นเรื่องดี
ฟิตเนสในห้างแห่งหนึ่ง
ใช้เส้นลุงเอี่ยมสมัครแป๊บเดียวก็ได้เลย ผมเดินดุ่มๆเข้าไปในนั้นพร้อมๆกับเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อม ทุกสิ่งทุกอย่างแม่งก็ปกติดีอยู่ครับ แต่ที่ไม่ปกติเห็นจะเป็นไอ้คนที่ตามผมมาเนี่ย ไม่รู้จะว่างอะไรนักหนา
“มึงไม่มีงานมีการทำหรือไงวะ” ผมพันผ้าสีขาวที่มือเพื่อเตรียมพร้อม ในขณะที่อีกคนก็ใส่ชุดออกกำลังกายเหมือนกัน แต่ไม่ได้พันผ้าอะไรแบบผม
“ก็เนี่ย งานกู” มันพยักเพยิดมาที่ผม
“ลุงเอี่ยมจ้างมึง?”
“กูไม่ได้สักแอะ”
“กูดูแลตัวเองได้ อยู่นี่ใครจะทำอะไรกูได้วะ”
“ก็ไม่แน่หรอก”
“หึ...ยัยอิง” ผมกำหมัดแน่น “เข้าไปต่อยไม่ได้กูก็ขอชกกระสอบทรายแทน”
แทนดูเงิบๆที่เห็นความตั้งใจของผม ผมเดินนำหน้ามันไปยังลานที่เอาไว้สำหรับชกมวย ผมสวมนวมโดยมีไอ้แทนที่เงอะๆงะๆเป็นคนช่วย จากนั้นผมก็...
ถีบกระสอบทรายไม่ยั้ง ทั้งถีบทั้งต่อย แรงมากพอที่กระสอบทรายมันจะขยับไปมาพร้อมกับเสียงตุ้บๆๆ
“หึ...สวยใช่มั้ย ร้ายใช่มั้ย”
ตุ้บ
“อย่าคิดว่าเอาคืนไม่ได้นะว้อย”
ตุ้บ
“อย่างไอ้เหี้ยแทนนี่มีดีตรงไหน”
ตุ้บ
“เดี๋ยว” แทนที่จับกระสอบทรายให้ผมถึงกับหันหน้ามามอง “ว่าไงนะ”
“เปล่า” ผมยักไหล่ เอานวมทั้งสองข้างชนกันแล้วก็พร้อมจะจัดการต่อยกระสอบทรายอีกรอบ “มึงไม่ต้องจับแล้ว ถอยๆๆ”
“เหี้ยนี่” แทนบ่นนิดๆ และก็เดินออกไปดูอยู่ห่างๆ ผมทั้งชก ทั้งต่อย ทั้งเตะ ทั้งถีบจนพอใจ เหงื่อไหลซึมออกมา
หันไปดูข้างๆอีกรอบ ไอ้แทนคุณมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ สงสัยจะกลัวหมัดอันแสนหนักของผม...ผมกระหยิ่มยิ้มย่องจนพอใจกระทั่งมีน้ำขวดหนึ่งมาแตะที่หลังคอและแม่งเย็นเจี๊ยบ
“เชี่ยยยย”
แทนมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวด้วย
“มึงพอใจยัง เหนื่อยยัง”
ดูมันรีบๆยังไงชอบกล
“มึงจะรีบไปไหน”
“ก็มึงดูดิ” มันพยักเพยิดไปที่โซนเล่นกล้ามที่อยู่ไม่ไกล “แม่งส่งสายตาให้กูอยู่นั่น กูขนลุก รีบไปได้แล้วไป” ผมหันไปมองตามสีหน้าตื่นๆของไอ้แทน และแม่งใช่จริงๆด้วย ไม่รู้ว่าพี่ท่านรุกหรือรับก็ไม่รู้ แต่สยองเอามากๆเมื่อมีกล้ามใหญ่ขนาดนั้นแต่ก็ดันส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้
“ฮ่าๆๆ” ผมอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ
“ขำอะไรมึง”
“ช่วงนี้พี่แทนเปลี่ยนสไตล์ไม่ใช่เหรอครับ บางๆทีแมนๆอาจจะคุยกันได้” ผมทำเสียงล้อเลียนมัน
“มึงไปได้แล้ว” เชี่ยแทนหิ้วคอเสื้อผม
“อ้าวเขินๆๆ”
“สัด”
“ฮ่าๆๆ หน้าแดงคอแดงแล้วมึงอ่ะ”
มันไม่พูดอะไรเอาแต่ลากคอผมเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ ผมอดขำไม่ได้จริงๆ รู้จุดอ่อนไอ้แทนคุณอีกหนึ่งอย่างแล้วครับ และตอนที่ผมเข้าไปในห้องล็อคเกอร์นั่นเอง
“เชี่ยแทน"
เสียงเรียกดังขึ้น...ผมหันไปดูเห็นเพื่อนไอ้แทนอยู่กันครบทั้งโหน่งเท่งหม่ำ
“นั่นไง...เดทในฟิตเนสกันเหรอจ๊ะ” ไอ้พี่ต้นหัวทองส่งเสียงแซวทันที
“กูว่าใช่ ดูสิดู มีการโอบรอบคอกันด้วย แทนคุณ มึงจะหวงน้องไปไหนเนี่ย” ไอ้พี่เจตน์พูด
แทนมันปล่อยคอผมทันที...
“หายไปตลอดทั้งบ่ายที่แท้ก็...” คราวนี้เป็นไอ้พี่พีท
“ไม่ยักรู้ว่าพวกมึงสมัครที่นี่ด้วย” ไอ้แทนที่ไม่มีเหงื่อเลยสักหยดเดินเข้าไปหาเพื่อนมัน ในขณะที่ผมกำลังเตรียมที่จะไปอาบน้ำหาชุดเปลี่ยน
“เจตน์ชวนมา มันแม่งว่าง” พี่พีทบอก “กูก็เพิ่งรู้ว่ามึงสมัคร”
“โน่น” ไอ้แทนพยักเพยิดมาทางผม
“ฮั่นแน่ะ เชี่ยแทน...มึงเยอะนะเนี่ย”
“เยอะห่าไรล่ะเจตน์”
“กูไม่เคยเห็นมึงเยอะกับใครขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะ” ผมไม่คิดไม่ฝันว่าไอ้พี่เจตน์ที่อยู่กลุ่มสนทนาไกลๆนั่นจะเดินมาที่ผมและก็พูดกับผมในระยะประชิดแบบนี้ได้ “พวกพี่จะไปกินกันต่อ น้องทัพไปด้วยกันป่ะ”
“มันไม่ไป” มือใหญ่ๆของไอ้แทนมาจากไหนไม่รู้ ปัดหัวพี่เจตน์ออกห่างจากหน้าผม ขอย้ำปัดหัวออกไปเลยครับ
“ไปไหนกันพี่” ผมถามอย่างสนใจ เรื่องหล้งเรื่องเหล้านี่ขอให้ถาม ผมไปหม๊ดดดดด...ประเด็นคือนานๆทีมีคนชวนเพราะไม่ค่อยมีเพื่อนกับเขา
“อาบน้ำเสร็จก็ตามพี่มาเลยครับน้อง”
“แป๊บ”
“เห้ย” ไอ้แทนเอ่ยขัดผม “ใจง่ายไปป่ะ ถ้าไอ้พวกนี้จับมึงไปขายทำไง” ทำน้ำเสียงเหมือนพ่อดุลูกมากไอ้นี่ก็...
“มึงก็จะไปด้วยไม่ใช่เหรอ” ผมถามซื่อๆ
มันพูดไม่ออก ในขณะที่เพื่อนไอ้แทนขำกันชิบหาย ผมไม่พูดอะไรอีกก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมไปอาบน้ำ
ได้ยินเสียงมันกับเพื่อนซุบซิบกันแล้วหัวเราะคิกคักอย่างกับพวกแซวสาว
“เห้ย หามาจากไหนวะ น่ารักว่ะมึง”
“หุบปากไปเลย”
“แหม่ ชมนิดชิมหน่อยไม่ได้เลยนะ”
“มันได้ยินเดี๋ยวมันจะเหลิง”
“ทำไม มึงก็คิดว่าน้องทัพมันน่ารักเหมือนกันเหรอวะ”
“…”
“กูพูดถูกใช่มั้ย”
“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวมันได้ยิน”
“ทำไมกูจะดูเพื่อนกูไม่ออก เนอะพีท เนอะไอ้ต้น”
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยครับถ้าไอ้พี่เจตน์กับเพื่อนอีกสองคนจะชมผม แต่ทำไมพอเป็นไอ้แทนแม่งรู้สึกขนลุกซู่แปลกๆ...สงสัยผมจะฟังผิด เสียงพวกนั้นคล้ายกันจะตายไป
แม่งไม่ยุติธรรม ผมชมมันในใจบ่อยจะตายไป...
แล้วผมจะรู้สึกอยากโวยวายแบบนี้ไปทำไมกันล่ะเนี่ย...
ร้าน XYZ ทองหล่อ
พวกโหน่งเท่งหม่ำคุยด้วยง่ายมากแถมยังสนิทด้วยก็ง่าย พวกนี้หน้าตาดีจริงครับแต่โคตรไม่ถือตัว ทำไมไม่มีแบบนี้อยู่ในปีหนึ่งบ้างวะ คิดแล้วแม่งเซ็ง มีแต่คนกวนประสาทอย่างไอ้เกี๊ยวเนี่ยนะ
“เข้มไปเมื่อกี้กูเห็น” ไอ้แทนแย่งแก้วที่พี่พีทชงให้ผมไปดื่มเฉย และดื่มรวดเดียวหมดด้วย “เอาใหม่”
“ไอ้เชี่ยนี่” ผมด่ามัน “ตั้งแต่มาถึงกูแดกไม่ถึงสองแก้วเพราะมึงคอยแย่งเนี่ย”
“เออ มึงนี่แม่งหวงไม่เข้าเรื่องก็แค่แดก” พี่ต้นโวย ดันกับแกล้มมาให้ผม “เอานี่ไปครับน้องทัพ อาหารหน่อมแน้ม แบบนี้ไอ้แทนมันถึงจะอนุญาตให้กิน”
แทนไม่พูดอะไร แม่งดันอาหารนั่นมาให้ผมนั่นหมายความว่ามันเห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนมันพูดอย่างยิ่ง กูล่ะอยากจะบ้า
“กูแดกได้” ผมแย่งแก้วมาจากมือมัน “เห็นกูเป็นเด็กเหรอ”
“อืม”
คำตอบสั้นๆง่ายๆของมันทำเอาผมฉุน
“ไอ้เชี่ยแทน”
“ปล่อยมันไปเถอะครับน้องทัพ มันหวงน้องมากก็งี้แหละ” ไอ้พี่เจตน์เอ่ยชง
“หวงเหี้ยไร เมื่อไหร่พวกมึงจะหยุดแซว”
“ทำไมวะ มึงกับน้องเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอ”
ผมหันไปอีกทาง ส่วนไอ้แทนก็หันไปอีกทาง...
“แล้วทำไมไปไหนมาไหนด้วยกันวะ”
พี่ทั้งสามดูงงมาก ในที่สุดไอ้แทนก็ไขความกระจ่าง
“บ้านอยู่ตรงข้ามกัน”
“…แค่นั้นไม่น่าจะเกี่ยวป่ะวะห่าแทน”
“กูติดหนี้มัน”
“มันให้ผมแกล้งเป็นแฟนมันต่อหน้าพี่อิง และผมก็โดนอะไรไม่รู้เยอะแยะ” ผมพูดในที่สุด ยกเหล้าขึ้นดื่มด้วยความเซ็ง
พี่ทั้งสามมองหน้ากัน...จากนั้นก็ชนแก้วกันพร้อมกับทำหน้าเอือมๆอย่างรู้ๆกัน
“กูไปเข้่าห้องน้ำ” แทนลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อน “กูฝากด้วย”
ฝากเชี่ยไรวะ ผมหันไปมองมันแต่เห็นมันเดินไปนู่นแล้ว ไม่รู้ล่ะ...ทางสะดวก ผมบอกพี่พีทให้รีบชงให้ผมเข้มๆอย่างรวดเร็วก่อนที่พ่อผม เอ๊ย ไอ้แทนมันจะมา
“น้องทัพ” ไอ้พี่เจตน์พูดขึ้น
“ครับ”
“จะว่าไรป่ะ...ถ้าเพื่อนพี่มันจะจีบน้อง”
ชะงักเลยกู... “จีบ?”
“เยส”
“ใครครับพี่” ผมมองเรียงคนไปเลยตั้งแต่พี่ต้นกับพี่พีท สองคนนี้ทำหน้ากลั้นขำดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่คนที่พี่เจตน์พูดถึง
“ไอ้แทนไง”
“หา” ผมส่ายหน้าพรืด “มันเนี่ยนะจะจีบผม พี่ เกลียดขี้หน้ากันจะตาย”
“คิดไปเองป่าว” พี่เจตน์ทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ไม่ล่ะพี่ ไม่ได้คิดไปเอง” ทำไมรู้สึกคอแห้งๆว่ะ “รู้จักกับมันมาวันสองวันเอง” แต่รู้สึกเหมือนรู้จักมาเป็นสิบปี เกิดห่าอะไรขึ้นมาไม่รู้เยอะแยะ
“รักแรกพบมันก็มีนะน้อง เรื่องนี้ไอ้พี่ต้นถนัด” พี่พีทถองสีข้างพี่ต้นที่ชี้มือเข้าหาตัวเองเป็นเชิงถามว่า กูถนัดเมื่อไหรวะ?
“มีก็มีไปเถอะครับ แต่ไม่น่าจะเกิดกับไอ้แทนแน่ๆ”
“นี่ทัพ พวกพี่เป็นเพื่อนกับมันมา พี่ดูมันออก” พี่เจตน์แม่งจะชงให้ได้เลยใช่ป่ะ “มันบอกว่าที่มันต้องตามติดน้องดูแลน้องก็เพราะพ่อน้องส่งเสียเลี้ยงดูมันมาตั้งแต่เด็ก แต่เชื่อพี่เถอะ...มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”
มิน่า...ตั้งแต่เช้าไอ้แทนแม่งเกาะติดผมตลอดไม่ว่าผมจะโวยวายหรือมันจะรำคาญผมแค่ไหน อาจเป็นเพราะ...ตั้งแต่ลุงเอี่ยมคุยกับมันเมื่อเย็นวันวานก็เป็นได้
ผมยังไม่ปักใจเชื่อว่ามันจะมีอะไรมากกว่านั้น ไม่เชื่อตั้งแต่คำพูดพวกพี่ๆเขาแล้วว่าเชี่ยแทนมันจะจีบผม ฟังแล้วอยากจะหัวเราะ มันมีส่วนไหนล่ะครับที่บอกว่าไอ้แทนมันคิดกับผมแบบนั้น ไม่มี๊ไม่มีเหอะ
“ลองพิสูจน์มั้ย” พี่พีทเสนอ
“เออ กูก็อยากเล่น แกล้งไอ้แทนแม่งสนุกสุดละ”
“ปกตินี่แกล้งมันไม่ได้เลยนะเว้ย ต้องมีน้องทัพมาถึงจะแกล้งมันได้”
“เออ กูว่าต้องเล่นแม่ง”
เห้ยเดี๋ยว โหน่งเท่งหม่ำแม่งคุยไรกันไม่ปรึกษาผมเลย
“เดี๋ยวพี่ จะทำอะไรเนี่ย”
“แกล้งไอ้แทน...ทัพอยากแกล้งมันกับพวกพี่มั้ยล่ะ พวกพี่โดนจากมันบ่อยละ อยากเอาคืนแม่งบ้าง”
เออเว้ย เรื่องแกล้งไอ้แทนทำให้ผมสนใจขึ้นมา หวังว่าจะไม่มีผมเข้าไปเกี่ยวด้วยนะ
สามคนนั้นส่งเสียงซุบซิบกัน ทำงานกันเป็นทีมชิบหาย สักพักพี่เจตน์ก็บอกให้ผมย้ายฝั่งไปนั่งข้างพี่เขา โดยมีพี่ต้นย้ายมานั่งอีกฝั่งแทนที่ผมซึ่งจะกลายเป็นที่นั่งข้างไอ้แทน
“แกล้งเมาเป็นป่ะ” พี่เจตน์ถามผม “เลื้อยมาซบพี่เลย”
ผมนี่แทบสำลักเหล้า “ไม่เอา”
“กูว่าละ” พี่เจตน์ทำท่าครุ่นคิด “แต่อย่าถือพี่นะต่อไปนี้ พี่แค่แกล้งเพื่อนพี่ อีกอย่าง” พี่เจตน์ยิ้มหล่อ “เพื่อนกันไม่แย่งของกันละกัน” ท่าทางพี่แกมีความเชื่อสุดๆก็ไอ้แทนมันจะคิดอะไรกับผม ผมก็เอาเหอะ ว่าไงก็ว่าตามกัน ถ้ามันจะมีทางแก้เผ็ดไอ้แทนด้วย ผมเล่นด้วย
สักพักไอ้แทนก็โผล่มา...ท่าทางไปล้างหน้ามาด้วยผมข้างหน้าเปียกนิดๆแต่ก็เท่ชิบหาย นี่ผมชมมันในใจอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย อย่าเอาไปบอกมันนะครับ
มันขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ผมย้ายฝั่ง ผมทำหน้าไม่รู้เรื่องในขณะที่อีกสามคนนั้นทำตัวปกติชนเหล้ากันอยู่นั่น เอะอะก็ชนเอะอะก็ชน
จะเริ่มแกล้งมันตอนไหนล่ะ...
“พีท กูบอกว่าอย่าเข้มไง” แม่งแทนมองแก้วผมตลอด เป็นอะไรมากมั้ย
“เห้ย เชี่ยแทน น้องเมาไม่เป็นไร เดี๋ยวกูดูแลเอง” พี่เจตน์โอบรอบคอผม พร้อมๆกับบอก “เอ้าชน ฉลองเทอมก่อนพรินซิเพิลออฟมาร์เก็ตติ้งกูไม่ต้องเรียนใหม่”
ผมชนตาม รู้สึกเริ่มกรึ่มนิดๆแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังพอรับรู้อะไรได้อยู่
“เอาไรอีกป่ะ พี่สั่งเพิ่มให้เอามั้ย” ไอ้พี่เจตน์พูดใกล้ผมบอก หน้าพี่เขาจะฝังหน้าผมอยู่แล้ว เพราะผมเริ่มเมาด้วยมั้งผมก็เลยไม่ถือสา อย่างที่ผมบอกพี่พวกนี้สนิทด้วยง่ายแถมคุยสนุก ไม่แน่ผมอาจมีก๊วนก๊งเหล้าเพิ่มขึ้นก็ได้
“ก็ได้นะพี่” ผมตอบ
“เอาอะไรอ่ะ ยำอะไรสักอย่างมั้ย”
“อืม...”
“หมดนี่ก็กลับเหอะ” ไอ้แทนพูดแทรกขึ้นมา “มีเรียนกันไม่ใช่เหรอพรุ่งนี้”
“แป๊บดิ น้องมันยังไม่อยากกลับ” พี่พีทพูดบ้าง “ใช่มั้ยครับทัพ”
“ช่าย” ผมยักคิ้วใส่ไอ้แทน นี่ถ้าไม่มีแอลกอฮอล์ในร่างผมอาจจะไม่กล้าทำขนาดนี้ เพราะดูหน้ามันสิ ตามันแทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว
“เมาแล้วก็กลับ” มันพูดกับผมโดยเฉพาะ
“กูยังไม่เมา” ผมพูด เกาะติดพี่เจตน์แจจนน่าถีบ ไอ้พี่เจตน์ก็หัวเราะหึหึแล้วโอบไหล่ผม จนกระทั่ง...
“ลุก” ไอ้แทนลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับบอกผม
“ไม่ว่ะ”
“กูบอกให้ลุกไง”
“ก็น้องมันยังไม่อยากลุก” ไอ้พี่เจตน์พูดช่วยผม
“เจตน์ มึงจะปล่อยมัน หรือจะให้กูล้มโต๊ะนี่”
เงียบกริบไปทั้งโต๊ะ...พี่เจตน์ยกสองมือขึ้นราวกับผู้ร้ายในหนังฝรั่ง ในขณะที่ผมหน้าหงิกด่ามันเพราะน้ำเมา
“มึงไม่ใช่พ่อกูป่ะวะสาด”
“มานี่เลย ตัวดี” แทนเดินอ้อมมาดึงผมให้ลุกขึ้น ซึ่งง่ายมาก...มันออกแรงนิดเดียวตัวผมก็ปลิว “เมาแล้วอ้อยเชียวนะ”
“เห้ย มึงดูน้องดีๆดิวะ” พวกพี่ๆตะโกนตามหลังมา
“พวกมึงหุบปากไปเลย”
บนรถไอ้แทน
บรรยากาศในรถเงียบมากจนผมจะหลับอยู่แล้ว
“เออมึง” สงสัยเพราะผมเมาแหละมั้ง ผมเลยชวนมันคุยก่อน
“อะไรไอ้อ้อย”
“อ้อยคือไรหว่า ที่ป้อนช้างป่ะ”
“สำหรับมึงอ่ะ...เอาไว้เรียกคนที่อ่อยชาวบ้านตอนเมา”
“อืม ก็น่ากินดีนะ” ผมพูดตอบส่งๆ ไอ้แทนถึงกับถลึงตามองผมที่นั่งอยู่ข้างๆมัน สงสัยอึ้งกับคำตอบที่คาดไม่ถึงของผมมั้ง “พี่พวกนั้นตลกดี โดยเฉพาะพี่เจตน์เว้ย”
“ทำไม” ไอ้แทนเสียงเข้มขึ้น
“แม่งโคตรหล่อ หน้างี้...ใส่กิ๊งจนเป็นกระจก มองใกล้ๆยิ่งใสนะมึง”
ไอ้แทนเงียบ...แต่เหยียบคันเร่งเร็วขึ้น
“ชอบว่างั้น...”
“ชอบดิ คุยสนุก”
ปี๊น!
“ไอ้เหี้ย ชนใครตายป่ะวะ” ผมมองไปข้างหน้าอย่างตื่นตกใจ แต่เปล่าเลยครับ ทางกลับบ้านถนนโคตรโล่ง มึงบีบตาไล่ผีป่ะวะแทน ไม่ขำนะเว้ย... “เขาพูดจาตลกดีว่ะ”
“ยังไง...”
“เขาบอก...มึงจะจีบกู”
“…”
“ตลกใช่มั้ย คนอย่างมึงเนี่ยนะ ฮะๆ”
แอร์บนรถไอ้แทนโคตรเย็น น่าหลับชิบหาย...ผมที่พูดเสร็จรู้สึกหมดแรงจนง่วง
“ก็ไม่แน่หรอก”
เป็นคำพูดของไอ้แทน...ที่ผมไม่ได้ยิน
“ฮัลโหล ไงสาด น้องเขากลับดีป่ะ”
“ไม่ต้องมายุ่งเชี่ยเจตน์”
“ฮ่าๆๆ”
“มึงปล่อยให้น้องมันนัวมึงทำไมฟาย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะทำเหี้ยอะไร”
“เห้ยพีท ต้น ไม่คิดว่าแทนมันจะเป็นหนักขนาดนี้”
“สัด”
“…”
“เจตน์”
“ไร”
“มึงชอบไอ้ทัพเหรอ”
“เปล่านี่”
“เออ งั้นก็ดี”
“ทำไมวะ นี่อย่าบอกนะว่า...”
“อะไร”
“โอเคครับลูกพี่ผมจะไม่พูด เพราะผมกับเพื่อนดูพี่ออกหมดแล้ว”
“ดู...เหี้ยอะไรออก”
“มึงคิดกับน้องมากกว่าแทนบุญคุณกันแน่ๆกูเชื่ออย่างนั้น ไม่วันนี้ก็วันข้างหน้าต้องเข้าขั้นหนักแน่ๆเพื่อน”
“ทำไมวะ”
“แค่น้องมันนั่งข้างกูแค่เนี้ย หน้ามึงนี่เหมือนแบบจะเดินมาต่อยกู”
“ก็มัน...ทำตัวน่าเป็นห่วง”
“มึงอ่ะทั้งห่วงทั้งหวงมันเลยสาด”
“มั่ว”
“ถ้าไม่ยอมรับ กูขอนะ”
“ไม่ได้”
“เห็นมะ ฮ่าๆๆ แล้วน้องอยู่ไหน หลับไปแล้วเหรอ”
“เออ กูดูอยู่เนี่ย”
“เพื่อนครับ บ้านมึงหลังโน้น กลับบ้านได้แล้วไป ทิ้งลูกไข่ต้มของมึงเหรอ”
“มึง...”
“อะไรวะ”
“ตอนแรกแม่งไม่ชอบขี้หน้าว่ะ แต่ว่า...”
“…”
“…มันไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ย ว่ามันน่ารัก”
“นั่นแหละเขาเรียกว่ามีเสน่ห์ พุ่งเข้าใส่เลยมึง ไว้ค่อยแทนบุญคุณกันตอนเป็นแฟนกันก็ได้”
“จะดีเหรอวะ...ลูกคนส่งเสียกูนะ...”
“เขาฝากให้มึงดูแล เขาไม่ได้บอกมึงไม่ให้รักน้องมันนี่”
“อืม...”
“กูตั้งชมรม กองทัพของทัพฟ้า แล้ว เชื่อกู มีพวกกูสามคนเป็นหูเป็นตา ยัยผู้หญิงตัวร้ายทำไรน้องไม่ได้อีกแน่ๆ”
“มีใครบ้าง”
“แน่นอนต้องมีกู ไอ้ต้นและก็ไอ้พีท”
“...กูด้วย”
“เออ คร้าบบบ ลูกพี่คร้าบ ฮ่าๆๆ”
“กูนี่หัวหน้า”
TBC*
TALK : ^_______^
-
อั้ยยะ
มากันเป็นขบวนการ ><
-
:hao3: ชอบน้องเค้าแล้วอะดิ
-
ว้ายยย อยู่ดีๆก็มีองครักษ์รุมล้อม สวยมากทัพทัพ :impress3:
-
พึ่งอ่านตอนสี่จบตอนห้าก็มาและดูท่าว่าพี่แทนจะหวงทัพออกนอกหน้าไปแล้ว
-
โอ้ยยยยยยย โอ้ยยยยยย พี่แทนคนบ้าาาาาาาาาาาาาา งืออออ ท่านหัวหน้าาาา
-
ชอบพวกพี่หม่ำเท่งโหน่งจริงๆ 55555555555
ปล. เก๊าขอสมัครเข้ากองทัพของทัพฟ้าด้วยได้ป้ะะะะ
:laugh:
-
แทนทัพๆๆๆๆ
-
กูนี่หัวหน้า<< แหมพ่อคุณ555555555555
-
ตกลงเอาจริงแล้วชิมิพี่แทน งั้นก็จีบเลย จีบเลย :impress2: มีองค์รักษ์คอยหนุนเพียบไม่ต้องห่วง o13
-
:m20: :m20: :m20: อิพี่แทนแม่งขี้ตู่อ่ะ :hao3:
แทน ผู้มีพระคุณฝากดูแล แปลว่า เค้าฝากให้เราฝังให้มิดเตียง :z1: :mew1:
-
อัยย่ะ น่ารักเนอะ
-
ขบวนการปกป้องเจ้าหญิง(?)อะป่าว :impress2:
-
กองทัพน่ารักโคตร!
เทใจให้พี่แทน 5555
-
พี่แทนน่ารักก
-
ขอเช้ากองทัพด้วยคนจิ
ชดใช้ด้วยความรักดีกว่าเยอะ :katai3:
ได้เรื่องเพราะพี่เจตน์เลยนะเนี่ย
-
ไม่เท่าไหร่เลยนะพี่แทน เป็นหัวหน้าเองเลยย 5555
-
นังชะนีโรคจิต จับนังนี้เข้าศรีธัญญาซะทีเถอะ
-
จะจีบกันเเล้วว เขิน
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก :impress2:
สนุกมาก เอาอีกๆ :laugh:
-
เอาชะนีไปย่างไฟ
เค้าไม่รักแล้วไปทำร้ายคนอื่น? ใช่เรื่อง?
อย่าเพ้อมาก เดี๋ยวศพไม่สวยยย
สงสารทัพ ดีนะที่มีแทน
ถึงแม้ตอนนี้แทนจะทำเพราะบุญคุณ แต่ตอนไปคงทำด้วยใจล้วนๆ อิอิ (ไม่ค่อยอวยเลย :laugh:)
-
ขบวนการปกป้องหนูทัพ
อิพี่แทน ซึนนะ คิคิ
-
เอาที่สบายใจเลยครับท่านหัวหน้า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก พี่แทนน่ารักอ่ะะะะะะะะะะ :-[ :-[ :hao7:
ลงมือจีบน้องมาเป็นของตัวเองให้ได้น๊าาาา ชูป้ายไฟรัวๆๆๆเลยค่าาาาาาาาา :hao7:
น่าติดตามทุกตอนเลยยยยยยยยยยยยยย :katai4: :katai4:
-
แหม่บากแข็งนะแทนจริงๆชอบทัพเข้าแล้วชิมิ๊ล่า :katai2-1:
-
แทนคุณทำตัวเข้าทำนองที่ว่า ยิ่งชอบยิ่งแกล้งยิ่งกวนทีน
ต้องให้เพื่อนช่วยกระตุ้น แถมตั้งตัวเป็นหัวหน้าแก็งค์อีก
-
พี่แทนเป็นจองทัพสินะ หุหุ
-
น่ารักมากไปแล้วนะ
ช่วยกันปกป้องขนาดนี้
ใครกล้าเขามา
โดนแน่
o13 o13 o13 o13 o13
-
ข้าคือหัวหน้า แหม่ ไหนตอนแรกล่ะทำไม่ชอบ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
วรั๊ยยยยยยยยยทำไมถึงน่ารักกันขนาดนี้เล่า กองทัพของทัพ หัวหน้าโดยแทนคุณ กรี๊ดๆๆๆๆๆ เขินตัวแตกหลงสเน่น้องไปซะแล้วววว
-
ค่ะ! ไม่หวงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !
555555555555555555555555 :laugh:
ปล. ขอสมัครเป็นสมาชิกกองทัพด้วยคนค่ะ :hao6:
-
ชอบก็จีบเลย
อย่ารอช้า เชียร์สุดใจไปเลยแทนคุณ
-
หนุกหนาน
-
กองทัพของทัพฟ้าาาาาาาาาาาา :hao7: :o8: โอ๊ยยยย :o8: จะน่ารักกันไปไหนคะ อย่างกะอัศวินปกป้องเจ้าชายยยยยยยยยยยยย
แทนคุณอะ เขินนะ น้องทัพพพพพพพพพ น่ารักนะคะ รักค่ะ :impress2: :-[ :o8:
-
=กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉัน #ทีมพี่แทน ปลื้มปริ่มพระเอกแบบนี้ คือ ไม่ซึนอ่ะ ชอบก็ชอบ ให้อินุ้งทัพมันซึนมันน่ารักไปก็พอเนอะ
สู้ๆๆๆพี่แทนนนนน
-
แงงงงงงงงงงงงงงงง แทนน่ารักกกกก
ทัพก็น่าหยิก5555555 :hao7:
เปิดเรื่องใหม่ติดตามๆๆๆค่ะะะะะ
ปล.รอเรื่องหมอพนาอยู่เหมือนกันนะะะ คริ :hao6:
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนน พี่แทนจีบน้องเลยจีบเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
แทนนน :mew3: :mew3: :mew3: ทัพ :mew2: :mew2: :mew2:
องค์รักษ์ทัพแทน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อัยย๊ะ องครักษ์มาเต็มพิกัดเลย
-
:mew1:
-
คุณเพื่อนน่ารักมากกกก
-
มีชมรมกองทัพแล้ว หัวหน้านำโดยพี่แทนผู้ปากแข็ง
-
ยังหาทางตัดคะแนนจากแทนคุณไม่ได้เลย ชิชิ ตอนนี้ก็ทำคะแนนได้อีกละ
-
ขอสมัครเข้ากองทัพของทัพฟ้าด้วยคนได้มั้ยคะ
น้องทัพน่ารัก พี่แทนก็น่ารัก โอ๊ย เขินนนนนน
-
ตัวหัวหน้ากองทัพนี่ อีกหน่อยก็ได้เลื่อนขั้นเป็น สามีของผู้ถูกดูแลใช่มั้ยจ้ะ :hao3:
-
พี่แทน : กูนี่หัวหน้า
ส่วนคนอ่าน : กูนี่ฮาเลย 55555555555555555555555555
ตลกกกกกกกอ่ะ พี่แท๊นนนนนนนนน จะน่ารักไปไหนเนี่ย!
คือตอนแรกก็แอบกลัวดราม่าเหมือนกันนะคะ อารมณ์ว่าพี่แทนก็ดูแลทัพเพราะจะทดแทนบุญคุณพ่อทัพ
แต่ทัพดันคิดว่าเพราะชอบ พอรู้ความจริงแล้วเงิบ ผิดหวัง เสียใจ ดราม่า หนี แล้วก็มาม่าอืดดดดดดดชามโต
แต่พออ่านตอนนี้จบนี่ยิ้มเลยค่ะ >______< .. คือรักพี่เค้กมากกกกก ขอบพระคุณนะคะที่ไม่ดราม่า 555555
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะะะ ~ ไว้จะรีบสอบรีบกลับมาหาน้า ♡
-
ขอสมัครเข้าขบวนการห้าสี กองกำลังพิทักษ์ทัพฟ้าเรนเจอร์ ด้วยคนเน้อ
ยื่นใบสมัครกับท่านหัวหน้ากององครักษ์แทนคุณ อิอิ
ผมนี่เตรียมอาวุธสงครามเต็มอัตราศึก พร้อมรับมือและโต้กลับยัยอิงจอมโรคจิตเลย
-
จัดเต็มไปเลยพี่!!! ไม่ว่าจะทัพหน้าหรือทัพหลัง(?) แทนคุณก้จั(บ)ดทัพกดได้!!! :oo1:
-
อยากรู้ๆๆๆ หัวหน้าจะทำอะไร
โง่ยยยยย
-
แหม คุณพี่แทนสถาปนาตัวเองเป็นหัวหน้าเลยหรออออออ
ทัพจะมีหนุ่มหล่อๆมาค่อยดูแลนะจ้ะ 55555
-
"กูนี่หัวหน้า" ตายไปเด้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่แทนทำไมถึงน่ารักอย่างนี้ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ทัพนี่ตอนเมาน่ารักดีจัง555555555555ไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าแทนมันชมหนูว่าน่ารักน่ะ สู้เขานะแทนคุณจีบน้องให้ได้
ยัยชะนีผีบ้าโรคจิตนี่จะได้เลิกตามสักที :hao7: :hao7:
-
ขอสมัครเป็นกองทัพของทัพฟ้าด้วยคนครับ
รักแท้ส่วนใหญ่มักเริ่มต้นจากการไม่ชอบขี้หน้ากันทั้งนั้นแหละครับ คือพอเริ่มรักเมื่อไหรนี่ ก็จะรักกันสุดกู่ก้องโลก(social)กันไปเลย
ไงครับพี่แทนคุณ ทนความน่ารักของน้องทัพไม่ไหวอ่ะดิ๊.... นี่แค่2-3วันเองนะ ยังขนาดนี้ นี่ต้องตัวติดกันไปอีกนาน คงได้หลงน้องหัวปักหัวปำแน่นอน
-
อ่านที่เดียวรวดดด
พี่แทนน่ารักมาก ไม่ค่อยจะทัพเลยน่ะจ๊ะพ่อคุ๊ณณณณ
-
กองทัพพิทักษ์น้องทัพกันเลยทีเดียว
-
555555555
มาเป็นขบวนการเลยเนอะ
-
ชอบกองทัพนี้ โดยเฉพาะหัวหน้า
ฮาอ่ะ
รักน้องทัพ ชอบน้องทัพก็จีบเลยๆๆ
-
แทนคุณน่ารักมาก ได้เป็นหัวหน้าชมรมเลย 55555
ออกตัวเองเลยว่าจะเป็นหัวหน้า
หลงเสน่ห์ความน่ารักของทัพไทยแล้วสิ
อย่างที่เพื่อนบอก แทนคุณกันตอนเป็นแฟนกันก็ได้
ตอนนั้นก็ดูแลเอาใจใส่ให้ดี :impress2:
ชอบเพื่อนแทน รับส่งกันได้ดีจริงๆ 5555
:mew1: :L2:
-
มาต่ออีกนะ แทนคุณ สุดหล่อ
-
ลุยเลย จีบเลย
กองทัพทัพฟ้า น่าจะชื่อ แทนทัพแบบชื่อเรื่องเนอะ
รอๆนะค้าบ
-
แทนน่ารักว่ะ :laugh:
-
โง้ยยยยย พี่แทนก๊าวจังเลยยยยย น่าร้ากกกกกกกกกก
-
ยายชะนีโดนแน่ o18
-
อั้ยย่ะ บอดี้การ์ดพิทักษ์เจ้าหญิง
คึคึคึ
-
แหม ๆ พี่แทน
-
ตอนที่ เก้า ตอนที่ เก้า ตอนที่ เก้า
แอร๊ยยยย มาต่อเถอะน๊าาาาา
:กอด1:
-
แหมพี่แทนตั้งตัวเป็นหัวหน้าเลยนะ
-
จีบด่วนเลยแทน
:hao6: :hao6:
-
เขินนนนน กองทัพของทัพฟ้าาาาาาางี้
แทนคุณนี่ตัวพ่อ 555555
-
แทนทัพ ตอนที่ 6
แว้บแรกที่ผมเห็นไอ้ทัพ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวก็คือหน้าตามันตลกดี ท่าทางก็ตลก บุคลิกก็ตลก คือมันเป็นลูกคนรวยที่มองไปแล้วเหมือนจะไม่ใช่แต่ก็ใช่ ชอบคิดว่าตัวเองมีมาดหล่อเท่ แต่เชื่อมั้ยครับว่ามันหลุดมาดโคตรบ่อย พูดง่ายๆก็คือมันเป็นในสิ่งที่ตัวมันเองไม่ได้คาดคิดน่ะ
และผมไม่รู้ไปเผลอมองว่ามันน่ารักตอนไหน...
เจอมันได้ไม่นาน เพิ่งเห็นหน้าค่าตาไม่เท่าไหร่ ยอมรับก็ได้ครับว่ามันเป็นคนหน้าตาดีแต่ไม่ใช่ประเภทหล่อน่ะ
มันหน้าตาดีประเภทคนที่มองไปแล้วรู้สึกดี เวลามันมีความคิดต่อต้านตัวเองในหัวและก็แสดงออกทางหน้าตายิ่งตลก
นั่นแหละที่เรียกว่าน่ารักสำหรับมันมั้ง...
“พ่อไอ้ทัพอุปการะผมเหรอ...ทำไมผมไม่เคยรู้เลย” ผมร้องในวันที่ลุงเอี่ยมเดินเอาจดหมายมาให้ผม จดหมายที่ฝากฝังให้ผมดูแลทัพให้เหมือนทัพเป็นน้องชายคนหนึ่ง เพราะคุณเทวนพบอกว่าตอนนี้ทัพเหลือแค่ผมเท่านั้นที่เป็นครอบครัว จะว่าไปในตอนแรกผมทั้งตกใจผมทั้งอึดอัด แต่ว่า...พอเอาเข้าจริงๆ คนอย่างไอ้ทัพไม่ควรปล่อยให้คาดสายตาจริงๆ
สองวันเต็มๆที่ผมได้อยู่ใกล้ชิดมัน ทำให้ผมรู้ว่าไอ้ทัพมันมีดีมากกว่าหน้าและก็เงินในกระเป๋า
“อย่าทำให้คุณท่านผิดหวังนะเว้ยแทน” ลุงเอี่ยมตบบ่าผม
“มิน่า คุณป้าท่านเกรงใจคุณเทวนพมากตอนที่เขายังอยู่”
“แหงล่ะ คุณเทวนพช่วยป้าเอ็งกับเอ็งมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่”
“ผมเข้าใจแล้ว...” ผมพูดในที่สุด เพราะจำได้ดีว่าได้รับความกรุณามามากมายแค่ไหน แต่ป้าไม่เคยบอกว่าผมได้รับจากใคร “ผมจะดูไอ้ทัพเอง ลุงไม่ต้องห่วงนะ”
“อย่างที่ท่านเขาบอกนั่นแหละ มีแต่เอ็งเท่านั้นแหละมั้งที่เป็นครอบครัวคุณหนูทัพได้ตอนนี้” ลุงเอี่ยมพูดไว้ก่อนจาก
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าทัพรู้สึกยังไง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าการเหลือตัวคนเดียวมันเป็นยังไง เพราะงั้น...ผมก็เลยเข้าใจความรู้สึกมันมากกว่าคนอื่น การที่มันเก็บงำอะไรบางอย่างเอาไว้ในใจผมก็ดูออก เพียงแต่ผมไม่พูดก็เท่านั้น
วันนี้ที่ไปฟิตเนสกับมัน...ผมก็สบายใจดี...รู้สึกดีที่เห็นมันรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่โดนอิงทำอะไรต่อมิอะไรใส่ไม่รู้ตั้งเยอะแยะ...
หลังจากที่ผมวางโทรศัพท์จากไอ้เจตน์ ผมก็เดินออกมาจากบ้านไอ้ทัพและก็เดินเข้าบ้านตัวเองที่ปิดไฟมืด อาบน้ำ และหัวถึงเตียงผมก็หลับทันที ผมมีเรียนสิบโมงครึ่งในวันพรุ่งนี้ ส่วนไอ้ทัพ...มันไม่มีเรียนเช้าแต่มีเรียนบ่าย ผมคิดเพลินๆว่าจะเข้าไปปลุกมันแบบวันนี้ดีมั้ยจนหลับสนิทไป...
รู้สึกตัวอีกทีตอนที่มีคนมากดออดหน้าบ้าน ผมขยี้ตาเดินไปเปิดประตูบ้าน เป็นไอ้เจตน์ที่ทำหน้าเหมือนไม่ค่อยได้นอนและก็อยู่ในชุดเดียวกันกับเมื่อคืน
ดูก็รู้ว่าไม่ได้กลับบ้าน
“เห้ย ขออาบน้ำหน่อย ยืมชุดด้วยนะลูกพี่” มันพูดไปหาวไป ผมพยักหน้าให้มันและมองคนที่อยู่ข้างหลังมัน...ไม่ใช่ไอ้พีทหรือไอ้ต้น แต่เป็นเจ้าของบ้านตรงข้าม เหมือนจะยังอยู่ในชุดนอนและในมือก็อุ้มไข่ต้มลูกชายผมมาด้วย
ผมขยี้ตาสักทีสองที...หน้าตาตอนไอ้ทัพตื่นนี่มันดูมึนๆงงๆดีนะครับ
“น้องทัพ” ไอ้เจตน์ร้องทักก่อน “นั่นบ้านน้องทัพเหรอ!” มันร้องซะเสียงหลง ไอ้ทัพหน้าตื่นมองประตูรั้วบ้านมันและถัดไปจากนั้นก็...นามสกุลบ้านมันแปะติดอยู่หราอย่างไม่เกรงใจความลับของทัพว่า ‘บ้านสุวรรณศักดิ์ศิริ’ “เดี๋ยวนะ ขอคิดแป๊บ นี่มันอะไร”
“นั่นบ้านมัน มันไม่ใช่ทัพฟ้า มันชื่อทัพไทย”
“ถ้างั้นก็อย่าเรียกว่าบ้านเหอะ เรียกว่าวัง” ไอ้เจตน์ยกมือไหว้ทัพที่เดินข้ามฝั่งมา “น้องทัพต้องให้พี่จบนะ...อย่ากั๊กพี่ไว้เรียนปีห้าปีหกอีกเลย...ดูท่าแล้วเสี่ยงมาก”
“พี่เจตน์ ทัพมีอำนาจที่ไหนล่ะครับ” ไอ้ทัพยื่นไข่ต้มมาให้ผม “ดูหมาของมึงยังไงเนี่ย จำบ้านตัวเองสลับหลังกันแล้วมั้ง”
“เมื่อคืนกูพามันมาบ้านแล้วนะ” ผมพูด
“ไม่จริงอ่ะ เมื่อเช้าแม่งยังมาเลียหน้ากูอยู่เลย” ไอ้ทัพปาดแก้มตัวเอง
“สงสัยหมามันจะรู้ว่าใครเป็นพ่อมันแม่มันอ่ะน้องทัพ อย่าถือสาเลย”
ไอ้เชี่ยเจตน์...ผมถลึงตาใส่มันราวกับต้องการด่าทางสายตา มันยักไหล่ไม่สนใจเอาแต่มองไอ้ทัพด้วยสายตาล้อเลียน
“งั้นไอ้แทนก็เป็นแม่ใช่มั้ยครับ”
“พ่อง” ผมด่าทันที “มึงสิแม่”
“เห้ย ได้ไงวะ”
“กูเป็นพ่อมันมาตั้งนานละ ใครๆก็เรียกกูว่าเป็นพ่อมัน”
“เหี้ย กูไม่อยากเป็นแม่นี่” ทัพโวยวาย “มึงสิแม่”
“ไอ้ทัพ...แม่เหี้ยไรตัวใหญ่กว่าพ่อตั้งเกือบสองเท่า”
“สองเท่าพ่อง มโนรึเปล่า...ไม่ถึงยี่สิบเซ็นต์หรอกสาด”
“ใจเย็นครับ ทั้งคู่เลย ใจเย็นๆ” ไอ้เจตน์จับผมกับไอ้ทัพแยกกันขณะที่แยกเขี้ยวใส่กัน “ฟังๆดูเป็นครอบครัวเดียวกันดีนะครับแหม่...”
ผมชะงัก...เพราะผมรู้ว่าไอ้เจตน์มันหมายความไปในทางไหน...แต่คนที่ไม่รู้ก็คือไอ้ทัพ เอาแต่ทำหน้าบึ้งใส่ผมอยู่นั่น
“ไปอาบน้ำไป” ผมพูด...เสียงเหมือนไล่แต่ความจริงแล้วผมหวังดีกับมันต่างหาก
“ถ้ามึงลืมไข่ต้มไว้บ้านกูอีกกูยึดจริงๆด้วย” มันขู่
“เรียนบ่ายโมงครึ่งใช่มั้ย”
“รู้ได้ไง” ทัพทำตาค้างใส่ผม ดูมันไม่เชื่อว่าผมมีตารางเรียนมัน ก็จะไปอยากอะไร หลานรหัสของผมเรียนเสคเดียวกันกับมันทุกตัว...เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จักทีหลังนะครับ
“เดี๋ยวกูมารับ”
“เห้ย” มันส่ายหน้าดิก “ไม่เอา เดี๋ยวให้ที่บ้านไปส่ง”
“ก็ได้” ผมตอบตกลง หันหลังเข้าบ้านในขณะที่ไอ้เจตน์ยังคงกับไอ้ทัพและก็ส่งเสียงหัวเราะเฮฮากันเสียงดังชิบ ผมเลยต้องไปลากไอ้เจตน์ให้กลับเข้ามาในบ้านผม ในขณะที่ผมมองดูไอ้ทัพเข้าไปในบ้านโดยมีคนที่บ้านมันมารอรับเรียงกันเป็นแถวเชียวครับ
“เล่นชอบคนชื่อเดียวกันกับมหาลัยที่เรียนเลยนะเนี่ยมึงอ่ะ” เจตน์ถองสีข้างผม
“เชี่ย โดนไข่ต้ม” ผมด่ามัน
“ถ้ากูไม่ชงให้เนี่ยมึงจะทำอะไรเป็นมั้ยเนี่ยไอ้แทน”
“ของแบบนี้มันอยู่ที่การแสดงออกเว้ย”
“ชาติหน้าละกันนะถึงจะได้ใจน้องเขา ไอ้สาด”
“จะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ เข้าไปอาบสิ”
“เออ ติดรถไปเรียนกับมึงด้วยนะ”
“เออ”
ใช้เวลาผมกับไอ้เจตน์ก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ผมให้อาหารไข่ต้มเสร็จเรียบร้อยก่อนที่จะไปเรียนที่มหาลัยตอนสิบโมงครึ่ง ตอนขับผ่านบ้านไอ้ทัพ ไอ้เจตน์นี่อ้าปากค้างแล้วค้างอีก
“ฐานะบ้านมึง บ้านกู บ้านไอ้ต้น บ้านไอ้พีทรวมกันยังไม่สู้เลยว่ะ” มันพูดอย่างนั้น “เด็ดดอกฟ้้าจริงๆ งานหินหน่อยนะ หล่อที่สุดในกลุ่มก็งี้”
ผมทำหน้าตาเฉยชาใส่มัน...มองซ้ายมองขวาเผื่อมีอะไรผิดปกติรอบๆบ้านไอ้ทัพ...ผมยุ่งกับอิงในเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์ผมก็เซย์กู๊ดบายแล้ว...แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะตามจองล้างจองผลาญผมเป็นระยะเวลาที่ยาวนานขนาดนี้
“ฟังกูพูดมั้ยเนี่ย”
“ฟังทำไมล่ะ” ผมสวนใส่ไอ้เจตน์ มันเบะปากใส่ผม และเราสองคนก็ขับรถไปเรียน
ตอนเรียน...ผมไม่มีสมาธิเลย
ผมเอาแต่เล่นโทรศัพท์ทั้งคาบในห้อง(ผมเป็นเด็กทุนจริงๆนะครับ) แชทหาไอ้น้องแจง หลานรหัสผมที่เป็นเสคเดียวกันกับไอ้ทัพถามน้องมันใหญ่ว่าทัพมาหรือยัง น้องก็ตอบว่ายังตลอด จนแจงมันต้องพิมพ์มาว่า
ซิ่วมาเรียนด้วยกันเลยมั้ยพี่แทน ถ้าจะห่วงทัพขนาดนี้...
พิมพ์ไม่ออกเลยผม...ไม่ลืมที่จะส่ง ‘ส่วย’ ให้น้องแจงเป็นของแลกเปลี่ยน นั่นก็คือภาพถ่ายคู่ระหว่างไอ้เจตน์กับไอ้พีทครับ น้องแกบอกน้องแกชอบมากและ ‘จิ้น’ มาก เขาจิ้นกันทั้งปีหนึ่ง พอดีตอนรับน้องไอ้สองตัวนี้มันมีบทบาทเยอะหน่อยน้องก็เลยรู้จักมันเยอะ และพวกมันอยู่ด้วยกันน้องๆบอกน่ารักดี กลายเป็นโดนจิ้นไปตามระเบียบ
ผมก็นึกสงสัยนะ แค่มันนั่งข้างกันและไอ้เชี่ยเจตน์แกล้งแหย่หูไอ้พีทงี้ ผมถ่ายช็อตนั้นทันพอดีแล้วส่งไปให้ไอ้น้องแจง น้องแม่งกรี๊ดใส่ผมใหญ่ พิมพ์ตอบผมมาไม่เป็นภาษาและก็ลงท้ายด้วยคำว่า ‘ฟิน’ น้องมันปลื้มไอ้คู่นี้ชิบหายอยากให้มีซัมติง
ผมนึกภาพมันสองคนคบกันไม่ออก...แต่ถ้าวันไหนคบกันจริงๆ...ร้านเหล้าแม่งต้องได้ตังค์จากสองคนนี้อีกเป็นกระบุง ชอบกินชอบดื่มชิบหาย
ในระหว่างที่ผมไม่ได้พิมพ์อะไรตอบกลับไป แจงก็พิมพ์ตอบกลับมา ข้อความนั้นทำเอาผมจุกที่อกนิดๆ
แทนทัพนี่ไม่ต้องจิ้นใช่มั้ยคะ 5555555555
ไม่รู้จะตอบอะไร...แต่มันก็ฟังดูเข้ากันดีนะ
เกือบจะเที่ยงเข้าให้แล้วอาจารย์ก็ยังไม่ปล่อย ผมถอนหายใจเอาหน้าฟุบกับโต๊ะ ไอ้ต้นที่นั่งข้างผมเอามือมาสะกิดและก็บอกผมว่า “อิงมองดูโทรศัพท์ตลอดเลยมึง ไม่น่าไว้ใจว่ะ”
จากที่ง่วงๆอยู่ผมนี่หายทันที ทัพโดนเยอะมากมีหรือจะไม่โดนอีก ผมคิดว่าผมจะไม่ติดต่อไปหาไอ้ทัพละ แต่ตอนนี้ดูเหมือนต้องเปลี่ยนความคิด ผมเข้าไปที่ไลน์ทันทีและก็ตามหาชื่อไอ้ทัพ เห็นแล้วครับ ดิสมันเป็นรูปตอนที่มันอยู่อเมริกา คิดว่าหล่อมากสินะใส่แว่นกันแดดถ่ายรูป
TANKHUN : อยู่ไหน
ไม่นานนักไอ้คุณหนูจากอเมริกาก็ตอบ
TUP : บ้าน
มันตอบสั้นๆ ผมขมวดคิ้วครุ่นคิดมองดูหน้าจอมือถือสลับกันอิงที่เหลือบมามองผม...ไอ้ต้นเอามือลูบแขนตัวเองราวกับว่ามันขนลุกซู่
ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าคนอย่างไอ้ทัพไม่ควรปล่อยเอาไว้ให้อยู่คลาดสายตา
มันอยู่ในสายตาผมตลอดสองวัน...ไม่อย่างนั้นล่ะก็ผมจะไปทันตลอดเวลาที่มันลำบากได้ยังไง
TUP : ถามทำไม กูไม่ได้ยุ่งกับหมามึงเลยนะ
ท่าทางมันจะไปจิ๊กไอ้ไข่ต้มไปเล่นด้วยสินะ...ผมไม่โกรธอะไรมันหรอก ถ้าไข่ต้มไม่ชอบมันผมก็อาจจะเปลี่ยนความคิด แต่นี่เล่นหนีไปหากันคงจะถูกอกถูกใจกันมากทีเดียวสินะ
ถึงจะรู้ว่าไอ้ทัพมันจะมีคนมาส่ง แต่เห็นด้วยตาตัวเองมันอุ่นใจกว่าไม่ใช่เหรอ
อาจารย์บอกเลิกคาบพอดีตอนที่ผมกำลังจะบอกเพื่อน
“แดกไหนครับแดกไหน มีเรียนบ่ายต่ออีก กูง่วงชิบหายเลย” ไอ้พีทอ้าปากหาวนอน
“เดี๋ยวกูโทรหา” ผมหยิบกระเป๋าแล้วรีบลุกพรวดพราดออกไปจากห้อง
“ลูกพี่ ไปไหนวะ” พวกมันร้องตามหลังมา
“ไปรับไอ้ทัพ...”
ไม่รู้ว่าจะสวนกันรึเปล่าเพราะถามไปเมื่อประมาณสิบกว่านาทีที่แล้วไอ้ทัพยังอยู่บ้านอยู่เลยครับ ถ้าสวนกันล่ะก็ผมเองก็อดที่จะผิดหวังไม่ได้ ผมอุตส่าห์รีบขับมา(ฝ่าไฟแดงตั้งสองสี่แยก...อย่าบอกตำรวจนะครับ) ทันทีที่มาถึงผมก็กดปี๊นให้เมดสาวมาเปิดประตูให้ผมทันที
โชคดีที่คุยกันจนซี้ พอพวกเธอรู้ว่ารถใครก็เปิดประตูให้ทันทีโดยไม่ไต่ถาม ผมเลื่อนกระจกรถลงแล้วถามพวกเธอ
“ไอ้ทัพมันไปหรือยังครับ”
“คุณหนูยังไม่ไปค่ะ นั่นไง...” เธอชี้มือไปที่ไอ้คนที่ใส่ชุดนิสิตที่เดินออกมาจากข้างในบ้าน พอผมเห็นผมก็เหยียบรถไปจอดเทียบรอรับมันทันที...คนมาส่งมันนี่เยอะจริงๆ อย่างกับหนังมาเฟียฮ่องกง ผมแอบโบกมือทักทายลุงเอี่ยมด้วย
“เห้ย” ไอ้ทัพตกใจ “มาทำเชี่ยไรของมึง”
“มารับมึง...เข้ามา” ผมพยักเพยิดให้มันเข้ามาในรถ
“ไม่เอา คนกำลังจะไปส่ง” มันรีบปฏิเสธ
“ทางเดียวกัน ประหยัดน้ำมัน” ผมใช้มุขเดิมอีกแล้ว คราวนี้ก็ได้ผลอีก ไอ้ทัพยอมขึ้นรถจนได้แม้จะยืนลังเลอยู่นานเหมือนกัน
“ช่วงนี้มึงตามติดกูบ่อยจังเลยนะครับ” ทัพมันคงอดที่จะพูดถึงไม่ได้
“หึ...มึงคงจะเบื่อหน้ากูไปเลยล่ะ”
“ก็เบื่ออยู่” มันเลื่อนกระจกปิด เอามือค้ำคางแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
แม่ง..รู้สึกหมั่นไส้ตะหงิดๆว่ะ...ผมมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ
ไอ้เจตน์ส่งข้อความมาบอกว่ากินข้าวอยู่ที่ห้างหน้ามหาลัยและก็รอผมกับทัพอยู่ พอมีไอ้ทัพแเดกหรูขึ้นมาทันทีเลยสินะ ปกติกินโรงอาหารมหาลัยก็อิ่มละ
“ทานอะไรมาหรือยังวะ”
“ตื่นสายเลยกินตอนสิบโมงครึ่ง”
“ตอนที่แยกกับกูมึงเข้าไปนอนต่อเหรอ”
“เออดิ” มันตอบสั้นๆ “แทนคุณ กูถามจริง”
“อะไรวะ” ผมที่ขับรถอยู่เริ่มเสียสมาธิ
“มึงมาตามติดชีวิตกูเนี่ย เพราะอะไรวะ” ท่าทางมันจะสงสัยเรื่องนี้มาก “ถ้าหากเพราะพ่อกูเคยอุปการะมึงเนี่ย ไม่ต้องก็ได้นะเว้ย กูดูแลตัวเองได้”
“…”
“หรือเพราะพี่อิง จะเพราะอะไรก็เถอะ ไม่ต้องก็ได้ มึงไม่ตะขิดตะขวงในใจเหรอ ต้องมาอยู่กับกูทั้งๆที่มึงก็ไม่ชอบขี้หน้า”
มันคิดว่าผมไม่ชอบขี้หน้ามัน...ไม่ผิดหรอกที่มันจะคิดอย่างนั้น...มันเป็นคนประเภทที่ว่าผมกลัวว่ามันจะรับรู้ถึงความคิดความอ่านของผมมากที่สุด มันมีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกับผม และถ้าหากว่ามันคิดแบบนั้นเพราะว่ามันก็ไม่ชอบขี้หน้าผมเหมือนกัน ผมก็ป่วยการที่จะพูดกับมันต่อแล้วล่ะครับ
“แล้วมึงล่ะ...” ถือโอกาสถามสวนคืนแม่งเลย “...รู้สึกไง กูมาตามมึงแบบนี้”
“แปลกๆอ่ะ” มันตอบ “แต่ก็...” มันเงียบไป ผมนิ่งฟังว่ามันจะพูดว่าอะไรต่อ “...ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีทั้งหมด”
ดีใจนิดๆแฮะกับคำเหล่านั้น
“กูช่วยมึงเอาไว้ตั้งหลายครั้ง”
“บังเอิญมั้ง”
บังเอิญที่ไหนวะจะเยอะปานนั้น ถ้าผมไม่ตามติดมันอยู่ห่างๆอ่ะ...เห้อ
“แล้วนี่จะไปไหนวะ มหาลัยอยู่นี่”
“ห้างดิ ไปเจอเพื่อน”
“กูก็ต้องไปด้วยเหรอ” ทัพเอามือชี้เข้าหาตัวเอง
“อืม” ผมตอบ “เพื่อนกูก็เหมือนเพื่อนมึงอ่ะ”
พอเห็นไอ้ทัพเดินนำหน้าผมไปเท่านั้นแหละ เพื่อนทั้งสามของผมยิ้มออกเลยครับ เจ้าตัวแม่งก็ยิ้ม ไม่รู้ไปถูกคอกันอีท่าไหนแบบแค่ชั่วข้ามคืนก็สนิทกันได้ขนาดนี้ ไอ้ทัพมันยิ้มกับพวกนี้มากกว่าตอนที่อยู่กับผมเสียอีกแน่ะ...
“ผมไปตักสลัดนะ” มันลุกขึ้นยืน ท่าทางจะหิวหรือไม่ก็เห็นอาหารแล้วเกิดความอยาก
“โอเค เอามาเยอะๆเผื่อพวกพี่เลย” ไอ้ต้นพูด
ผมที่นั่งนิ่งๆมองดูเพื่อนแต่ละคนที่มองตามไอ้ทัพและก็พากันพูดถึง
“เจ้าของมหาลัย...น่ารักแบบนี้ อยากเรียนสักปีแปดแล้วค่อยจบ”
“ได้สักครั้งแล้วเราจะรวยขึ้นมามั้ยวะ”
ป๊าบ...ผมตีหัวคู่จิ้นของไอ้เจตน์ทันทีที่มันพูดจบ
“โว้ย กูลืมไป ไอ้แทนมันนั่งหัวโด่อยู่นี่” ไอ้พีทคลำหัวป้อย
“อย่าๆ อย่าไปใส่ใจ ไอ้แทนมันยังทำคะแนนได้ติดลบอยู่ แม่งบอกจะแสดงออกให้น้องเห็น ถุย...เรื่องงี้มันต้องบอกตรงๆ” เจตน์แม่งเมาสเต็กแล้วชัวร์ๆ
“หุบปากไป พูดมันก็ง่ายดิ”
“มีเหตุผล” ต้นยกส้อมขึ้นมาทำท่าเห็นด้วย
“เอางี้ลูกพี่ พวกกูประกบซ้ายขวาหน้า ข้างหลังให้มึงประกบคนเดียวพอ ฮ่าๆๆ” ไอ้เจตน์ขำกับมุขตัวเอง “ให้มึงเป็นตัวเลือกเพียงคนเดียวของน้องเขาเลย คะแนนจะไม่เพิ่มก็กระไรอยู่ถ้าเป็นงั้น หนังหน้าลูกพี่เจิดซะขนาดนี้”
“กูยังไม่...”
“มาแล้ว” ทัพพูดเสียงมาก่อนตัว “มะเขือเทศหมด...เซ็ง”
“ชอบกินมะเขือเทศเหรอ” ผมท้วงขึ้น มองเห็นไอ้เจตน์สบตาเพื่อนอีกสองราวกับว่าพวกมันนัดกันเงียบให้ผมคุยกับไอ้ทัพ
“ช่าย ไม่เห็นผิวกูเหรอ เนียนสุดๆ”
“เหรอ..กูว่ายังไม่เนียนนะ”
“ไอ้แทน มึงเคยเห็นเหรอ”
“ไม่เคย เคยแต่จินตนาการถึง”
เงียบ...
ทั้งโต๊ะมีแต่ความเงียบ...ไอ้พีทมองสบตากับไอ้เจตน์และก็หัวเราะเงียบๆ
“กูขอให้มโนมึงดับ” ทัพเอาส้อมมาจิ้มของในจานมันขึ้นมากิน ท่าทางมันแปลกๆตลกดี เออเว้ย...หรือผมควรจะพูดจาแนวๆนี้กับไอ้ทัพดี แนวกวนประสาทแต่แอบจีบทางอ้อมเนี่ย
นี่ผมกำลังจีบมันอยู่เหรอวะ?
“ทานให้อร่อยเลยนะน้องทัพ ไอ้แทนเลี้ยง” ไอ้พีทได้ฤกษ์พูดขึ้นมาสักที
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวผมจ่ายเอง” มันมองหน้าผมก่อนที่จะพูดคำนั้นออกมา
เออเว้ย...กูมันจน
“ให้มันซื้อข้าวเลี้ยงหมามันไปนั่นแหละครับดีแล้ว”
ประโยคท้ายสุดฟังดูเหมือนประชดชะมัด...แต่ก็เอาเถอะ...เขารวยกว่าผมตั้งพันตั้งหมื่นเท่านี่หว่า
หน้าห้องเรียนปีหนึ่ง
ไอ้ทัพเอามือปิดหน้า ห้องเรียนเป็นห้องกระจกเพื่อนๆปีหนึ่งที่อยู่ข้างในห้องของมันมองผมกับเพื่อนอีกสามคนตาสลอนพร้อมนึกสงสัยว่ามาทำอะไรกันที่นี่ คำตอบก็คือมาส่งไอ้ทัพ ผมมองซ้ายมองขวาแล้ว ไม่น่าจะมีอันตรายอะไร...เห็นมั้ยครับ ไอ้ทัพอยู่กับผมตลอดมันคงไม่โดนอะไรหรอก
เพราะงั้นผมจะตามติดมันต่อไปอย่างงี้นี่แหละ...
“พี่แทน ฮั่นแน่ะ มาจนได้สินะ” ไอ้แจงเปิดประตูพรวดออกมาจากห้องแล้วก็วิ่งเข้ามาหาผม มีการทำตาเล็กตาน้อยใส่ไอ้เจตน์กับไอ้พีทด้วย ไม่รู้ว่าหาโมเม้นท์ไปฟินหรือว่าอะไรรึเปล่า
“ทัพ นี่ชื่อแจง หลานรหัสกู เป็นเพื่อนกันซะ” ผมพูด
“หะ...” ไอ้ทัพดูจะตะลึงไปสักหน่อย
“เห้ยนาย เราชิวๆน่า” แจงเอากำปั้นชนไหล่ทัพ
“ดูให้ดีนะเว้ยแจง”
“รู้แล้ว ดูมาให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“ดูอะไรกันอ่ะ” ไอ้ทัพถามขึ้นมา
ผมไม่ตอบมัน ดันๆตัวมันเข้าไปไว้ในห้อง “แจงไปนั่งข้างมันเลย พี่ขอ”
“ทัพนั่งข้างเกี๊ยวแล้วไม่ใช่เหรอ”
“หึ...” ผมหันหน้าไปหาไอ้เกี๊ยวที่นั่งอยู๋ในห้อง ส่งสายตาให้นิดเดียวมันก็กลัวหัวหดแล้ว ตอนรับน้องที่ทัพมันยังไม่มาถึงผมเล่นมันไว้เยอะครับ ก็มันกวนประสาทผมก่อนนี่หว่า “...นั่งข้างแจงนั่นแหละ”
“สั่งอยู่ได้ พ่อกูก็ไม่ใช่” ผมได้ยินเสียงไอ้ทัพบ่น
ที่ทำทุกอย่างเนี่ยก็เพื่อตัวมันเองทั้งนั้นเลยนะ...
“เรียนเสร็จบ่ายสามครึ่งใช่ป่ะ”
“อืม”
“เดี๋ยวกูมารับ”
“เชี่ยแทน...”
“อะไร”
“เอาจริงเหรอวะ”
“เรื่อง?”
“เรื่องที่มึงจะเกาะติดกูไปอย่างงี้อ่ะ”
ไอ้ทัพมันทำหน้าสงสัยใส่ผม...พวกไอ้เจตน์เอาแต่ยิ้มและก็หัวเราะ ไอ้เจตน์เอามือไปแตะไฮไฟฟ์ไอ้พีทด้วย ไม่รู้ป่านนี้แจงมันฟินถึงไหนต่อไหนแล้ว
“กูก็ไม่เคยทำอะไรเล่นๆนะ” ผมตอบมัน
ทัพมองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่มันก็เข้าไปเรียนในห้องแต่โดยดี
ผมเดินนำหน้าไอ้เจตน์กับเพื่อนเพื่อกลับไปที่ห้องเรียนหลังจากที่ส่งไอ้ทัพเสร็จ...เห็นพวกมันหัวเราะคิกคักไม่รู้ว่ามีความสุขอะไรกัน
“เห้ยแทน มีคนไลน์มาหามึงอ่ะ”
เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเชี่ยพวกนี้แม่งจิ๊กโทรศัพท์ผมไปเล่น มันเอาเครื่องผมไปไลน์หาไอ้ทัพ และไอ้ทัพแม่งก็ตอบกลับมา...
TANKHUN : กูไม่เคยทำอะไรเล่นๆและก็ไม่เคยจีบใครเล่นๆนะ
เหี้ย...ผมหันไปจะไปตีหัวพวกมันเรียงคน...แต่คำตอบของทัพทำให้ผมต้องหยุดมือแล้วอ่านต่อ
TUP : บอกกูทำไม จะจีบกูเหรอ
TUP : *สติ๊กเกอร์ต่อยกันมั้ย*
“พวกมึงนี่” ผมหันไปด่าเพื่อน แม่งหางานให้ผมชัดๆเลย
“ขึ้นอยู่กับมึงแล้วครับว่าจะตอบอะไร”
จะบ้าตาย...ผมเอามือกุมขมับขณะมองดูข้อความเหล่านั้น ป่านนี้มันคงจะขึ้นในโทรศัพท์ทัพแล้วว่าผมอ่าน
เอาไงก็เอาวะ...
ในเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาผมไม่มองคนอื่นเลยนี่นา
TANKHUN : เออ...
TBC*
-
:katai2-1: จีบเลยๆๆๆๆ
-
นั่งอ่านเฉยๆยังฟิน :man1:
ถ้าอยู่ในเหตุการณ์นี่คง :heaven
-
เออออออออออออออออ
:ling1:
พี่แทนนี่ต้องให้เพื่องชงตลอดดดดด เพื่อนก็ชงอร่อยมากกก 5555
-
เออ แล้วแต่ ฮ่าๆๆๆจีบกัน คนอ่านก้ฟินไปอีกเขินนว่อยยย
-
เจตน์+พีทsay: ชอบก็จีบ ชอบก็จีบเลยสิ ชูวับ ชูวับ
น้องทัพ say: ยอมให้จีบ เลยนะ ย้อม ยอม ยอม...?<<ถ้าน้องยอมคนอ่านจะฟินมาก
แต่นะจุดนี้คิดว่าถึงน้องไม่ยอมพี่แทนก็จีบอยู่ดีอะนะ5555
-
จีบกันเลยยยย :impress3:
-
ชอบนิยายที่คุณเค้กแต่งมั่กๆๆ แบบอ่านไปยิ้มไปมีความสุข :mew1: เดินหน้าจีบเต็มที่เลยพี่แทน กะลังจัยล้นหลาม o18
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด(ลั่นบ้าน5555) หนุกมากกเขิลแทนทัพเลย?? :impress2:
-
ขอสมัครเป็นFcพี่เจตน์ค่ะ
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
ตายแล้วๆๆๆๆๆๆ คู่จิ้นคู่นี้เค้าเป็นงานที่สุดอร่ะ แบ๊บว่๊าาาาาา ฟินอร่าาาา (ยืมคำน้องแจงแปป :laugh:)
-
อ่านมุมพี่แทนแล้วทำไมทัพมันน่ารักกก ><
ทัพจะว่าไงล่ะเนี่ยที่พี่แทนจะจีบ อิอิ
-
จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย จีบเลย :hao5: :katai2-1:
-
ฟินค๊าาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
จีบเลยๆๆๆๆๆๆ มาเชียร์แทนจีบทัพ
-
เออ..
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
แมนๆไปเลยครับ
-
เออ สั้นๆคำเดียวอยู่เลย!!!!!
-
เอ้า ชง... ชงเข้าไป.. ชงไปเยอะๆ ชงเข้มไปเลย เหล่าเพื่อนทั้งหลาย ชอบบบบบ. อิอิ
ส่วนนังอิง ออกนิดเดียวความจิตยังออกเต็มๆ น่าขนลุกจริงๆคนแบบนี้
-
เอาเลยแทนคุณ เดินหน้าจีบเลย
-
โอ๊ยๆตอนนี้ฟินเวอร์อ่ะ พี่แทนน้องทัพน่ารักอ่ะ พี่แทนขอจีบแล้วนะเหลือแต่น้องทัพจะตอบรับยังไงเนอะ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
เป็นแฟนกันเร็วๆนะ
-
จีบให้ไวค่ะ
-
รู้สึกเป็นคำว่า เออ... ที่ฟินที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา อรั้ยยยยย :z3:
เขินจุงเลยยยย :hao7: :hao7: ใกล้บ้าละ :ling1:
-
เรื่องใหม่ :mc4:
-
ขอตัวไปอ่านก่อน
-
กรี๊ด ฟินพี่แทนแปป คนอะไรทำไมน่ารักแบบนี้
น้องทัพก็น่าเอ็นดูสุดๆ โอ๊ยๆๆ ฟินๆๆๆๆ
-
แทนชัดเจนดีมาก ลุยเลยๆๆๆ อิอิ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านนนนน
ง้อวววว น้องทัพน่าสงสารจังเลย :mew6: :mew6:
ไปเรียนวันแรกก็เจออะไรเยอะขนาดนั้น แงงง เป็นเราคงเฟลสุด ไม่อยากไปละง่า
แต่น้องก็น่าร้ากกกกมากกก เป็นคุณหนูขนาดนั้น เจอขนาดนั้น แต่ยังมองโลกในแง่ดีอยู่เลย
น่าเอ็นดูที่ซู้ดดดดด พี่แทนไม่เอ็นดูก็ไม่รู้จะว่ายังไงและเน้อ
พี่แทนนี่ก็เหมือนจะโหดนะโผล่มาตอนแรกๆ
ไหงเจอกันแปปเดียว ชอบน้องเข้าล้าา อิอิ
-
ฟินไป 368 ตลบ
-
แทนคุณรุกเยอะเลยๆ
-
งื๊ออออออออออ :-[ :-[ :-[ :-[ จีบแล้ว จีบแล้ว จีบแล้ว!!!!!!! อร๊ายยยยยยยยยย ฟิน :o8: :hao6:
ทัพไทยทำไมหนูน่ารักงี้อะ ไม่รู้ว่าโดนจีบอะ ใสซื่ออออออ
-
อยากรู้จะจีบอิท่าไหน
แล้วจีบติดหรือป่าว
น่าจะติดเพราะเป็นพระเอกนายเอกต้องคู่กันอยู่แล้ว อิอิ
-
มีเพื่อนดีนะเนี่ยพี่แทนคุณ คริคริ
-
:mew1: :mew1:
หุหุหุ นึกถึงอารมณ์ของ ทัพ เลย โอ้ยยย เขิลตาม :katai3: :katai3:
-
อย่างงี้แหละ แทน
จีบเต็มสตีมไปซะ o13
-
น่ารักอีกแล้ว ชอบทัพที่มึนๆ อึนๆ แทนรุกเลยรุกเลย :hao5:
-
อ๊ากกกก ชอบเรื่องนี้ จริงๆก้แฟนคลับบรรดาเดือนมหาลัยด้วย
แต่ไม่เป็นไรๆๆ หัวเเล่นเรื่องไหนก็ค่อเรื่องนั้นเลยค่ะ
แต่เรื่องนี้ดูพระเอกจะชอบนายเอกง่ายมาก แต่ว่าเราชอบอะ หลงเสน่ห์ทัพจริงๆ แต่คาแร็คเตอร์พี่แทนยังออบนึกไม่ออกเห็นเท่าที่เห็น รอติดตามค่ะ ไม่รู้ว่านอกจากกวงติง และหล่อ พี่แทนมีดีอะไรอีกทำไมมีแต่คนชม แล้วก็คณะสามช่า ถึงบอกว่าทัพจะน่าอิจฉา
-
เออออออออออออออออออออออ น่อวววววววววววววว แต่ล่ะประโยคบรรทัดสุดท้ายของพี่แทนนี่มันก๊าวมากกกก :heaven
-
อิพี่แทนนี่ต้องให้เพื่อนชง หลังจากนี้ก็จัดการเองไปเล้ยยยย o13
-
เออ คำเดียวรู้เรื่องเลยยยย :-[
-
เย้ๆๆๆ ลงมือเลยพี่แทน ลุยยยยยยยยยยย
-
เจตน์พีททำดีค่ะทำดี ให้รางวัลเป็นการกินกันเองสักที :laugh:
-
จีบเลยๆ :impress2:
-
5555555555555555555พี่แทนแม่งจริงๆเล้ย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: จีบจีบจีบ ลุ้นลุ้นลุ้น
-
:o8:
-
:m20: 55555555555 เออออออออออออออ ฟินเวอร์ :hao6: พี่แทนจะรุกแล้วววววว 55555555
-
น่ารัก จีบเลยเถอะแทน เพื่อนปูทางให้ขนาดนี้แล้ว
ตัวเองก็มองแต่ทัพคนเดียวมาตลอดหลายวันแล้วด้วย
อย่าให้ความหวังดีของเพื่อนเสียหลาย 55555
ทัพก็น่ารัก ดูมึนๆ ทีนี้แทนจะจีบแล้ว ทัพจะทำยังไง
แต่เจตน์พีทนี่แค่คู่จิ้นใช่ไหม คึคึ
:mew1: :L2:
-
ชอบ ก็จีบ ชอบก็จีบเลยซิ ชูวั้บ ชูวั้บ
พี่แทนสู้ๆ มึนๆอย่างน้องคอยดู นอกจากต้องกันจากชะนีอีกหน่อยต้องกันจากตัวผู้ตัวอื่นแน่นอน
แล้วเจตต์พีทนี่ยังไง ยังไง อิอิ
-
แทน ประกาศตัวแล้ว สู้ๆ
ทัพหน้ารักแบบมึนๆ
-
มีเพื่อนชงให้แบบนี้ สบายเลยนะแทน
:hao7: :hao7:
-
โอ๊ย ฟินไปหม้ายยย 55555
-
แปะไว้ก่อน
-
:hao3:
-
อีพี่แทนตีลูกมึนจีบเลย :m20:
-
ฟินได้อีกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
รุกเต็มที่ :hao7:
เล่นกันเป็นทีม นายเอกเราจะรอดอีกนานไหมเนี่ย :z1:
-
อู้วว จะรุกแล้วสินะ :hao6: :hao6:รอตอนต่อไปนะค่ะ :z13: :z13:
-
พึ่งตามมาอ่านเพราะนักเขียนโดยเฉพาะ พออ่านก็พบว่าจะตามและอ่านทุกเม็ดเพราะสนุกฝุดดด แล้วที่สำคัญคือ มุ้งมิ้งดราม่าน้อย นี่แลค่าาาาาาาาอิอิ
สู้ๆค่านักเขียน ปล.รอเดือนเกี้ยวเดือนด้วย รักน้องโยสุดด ฮ่า (ชอบคู่ป่าโยมากๆ)
-
:กอด1:
-
ฟินกับคำว่า "เออ" สั้น ๆ นี่ล่ะ
ไม่ต้องแอบๆ จีบแล้ว จีบน้องแบบโต้งๆไปเลยครับ
-
ชัดมั้ยครัช คำว่าเออเนี่ย โอ่ย เขินนน
-
แทนทัพนี่ไม่ต้องจิ้นแล้วเนาะ? ก็แทนจะจีบแล้วนี่ ฮ่าๆ
-
จบนะ เออ
พี่แทนจิจีบแล้วนะ อิอิ
-
:o8: :o8: :-[ :-[
-
ฟินนนน :hao7:
-
:-[
-
พี่เเทนน่ารักกกกกกก
น้องทัพก้อ ซึนนน
เหมาะกันมากกกกกก ฟินนน
-
มีเพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง :hao7: พี่แทนไม่กล้าเริ่มด้วยตัวเอง รอพัฒนาการของคุณพี่ค่ะ
-
ตั้ลลักกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: หาคู่ให้พี่เจตต์ด้วยนะค้า ชอบนาง :hao6:
มาต่อไวๆทั้งสองเรื่องเลยนะคะ :katai4:
-
สนุกกกกกกกกกก มากต่อไวๆนะ
-
คิดถึงพี่แทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิ้ว คุณชิพเค้กลงเรื่องใหม่อีกแล้ว :katai2-1:
-
แทนทัพ แทนทัพ แทนทัพ แทนทัพ FC >.<
มาต่อไวๆนะคะ อดใจรอไม่ไหวแล้ว พี่แทนแบบว่า อั่ยย่ะ 'เออ' คำเดียว จบ!! ชัดเจน!! เคลียร์นะคะ น้องทัพ5555
-
:z1:ความรู้สึกเหมือนน้องแจงอ่ะ "ฟิน" 55555
-
อ๊ายยยยย
นั่งฟินนั่งบิดอยู่หน้าคอมจนตัวจะม้วนแล้วค่า :man1:
-
แอร๊ยยย มาต่อไวไวนะคะ
รอฟินอยู่~
:o8:
-
อยากเห็นเขาจีบกันนนนน :ling1:
-
:impress2:
-
ชอบๆ :katai2-1: :katai3:
-
ฟินนนนน :-[ :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
เพื่อนชงกันสุดพลัง 555
-
พี่แทนจีบน้องทัพไวไวนะแอร้ยยยยยย-///////-
-
แทนทัพ ตอนที่ 7
TANKHUN : เออ...
มีอะไรมาเข้าสิงมันหรือเปล่าวะ ผมคิดว่าไอ้แทนมันต้องล้อเล่นไม่คิดจริงจังแน่ๆ การที่ได้นั่งอยู่ข้างๆเพื่อนใหม่ที่เอาแต่จ้องหน้าผมสลับกับจ้องอาจารย์นี่มันอึดอัดพอดูอยู่นะ แต่ไม่รู้ทำไมแค่คำว่าเออสั้นๆของมันทำเอาผมถึงกับเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่
และทำไมผมต้องสติหลุดเพราะคำว่าเออของมันคำเดียวด้วยฟะ!
“นี่...ทัพ” แจงเอ่ยชวนคุย “กิ๊กกับพี่แทนมานานหรือยัง”
หลังจากที่ได้ฟังผมนี่แทบจะพ่นอะไรออกมาจากปากแต่ไม่มีอะไรจะให้พ่น การที่เธอถามผมหลังจากที่ไอ้แทนมันส่งข้อความมามันรู้สึกแปลกๆชะมัด
“บ้า...ไม่ใช่สักหน่อย” ผมตอบเธอไปก่อน
“จริงเหรอ” แจงดูไม่เชื่อ “ที่แน่ๆตั้งแต่รู้จักพี่แทนมาถ้าไม่ใช่เรื่องทัพนะ เฮียแกไม่เคยมาคุยกับเราเยอะแบบนี้หรอก ปกติมีแต่พี่รหัสปีสองมาดูแลเรา”
มันนิสัยไม่ดีไม่ดูแลน้องดูแลนุ่งไงแจง...ไม่ต้องเสียเวลาคิดอะไรให้ยากเลย
“แต่จะว่าไป เคมีของทัพกับพี่แทนนี่ ก็ดูเข้ากันดี๊เข้ากันดี” แจงชวนคุยไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนเลยแม้แต่น้อย เธอมองผมด้วยสายตาเป็นประกายแวววาว ราวกับว่าผมเป็นสมบัติล้ำค่าที่เธอเพิ่งค้นพบ “เหมือนพี่เจตน์กับพี่พีท!”
คราวนี้ผมตกใจยิ่งกว่าเรื่องของผมเองอีก
“สองคนนั้นคบกันเหรอ!” ผมอ้าปากค้าง
“ฮ่าๆ เปล่าหรอก แต่เราก็เชียร์อยู่ พี่เจตน์พี่พีทอยู่ด้วยกันไม่น่ารักเหรอ คนอื่นเขาก็พากันบอกนะว่าสองคนนี้เป็นคู่จิ้นของคณะเลย คู่จิ้นมันต้องมีมูลให้จิ้น ถูกป๊ะล่ะ”
ผมเกาหัว รู้สึกงงงวยชิบหาย ก็เคยเห็นพวกพี่แกนั่งอยู่ด้วยกันนั่งข้างกันแต่ไม่มีเวลาไหนที่แสดงออกมาให้ผมเห็นว่าพวกเขาทั้งสองคนคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อนเลยสักกะติ๊ด
“แต่ว่าสงสัยเราต้องได้เชียร์อีกคู่แล้วล่ะ”
“คู่ไหน...” ผมลองถามหยั่งเชิง
“แทนทัพไง ไม่เห็นต้องถามเลย น่าจะเรียลกว่าเจตน์พีทอีกนะ พี่แทนดูเป็นห่วงทัพจะตายไป ดูจริ๊งจริงชนิดที่ว่าแทบไม่ต้องจิ้น”
ผมกระแอม...รู้สึกโง่ที่ไปถามเธอแบบนั้น แม่งเหมือนวกเข้าตัวแทนที่จะได้รู้เรื่องอื่นมากขึ้น การที่เธอบอกว่าไอ้แทนมันห่วงผมกับคำว่าเออที่มันเพิ่งส่งมาให้แล้วผมยังไม่ตอบ มันช่างเป็นอะไรที่ดูสมเหตุสมผล
ลึกๆในใจแล้วผมค้านว่ามันต้องล้อเล่น และที่ห่วงผมทุกอย่างก็แค่อยู่ในความรับผิดชอบของมันเท่านั้นแหละ
แล้วทำไมผมต้องรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยในใจแปลกๆด้วยล่ะ...
ผมส่ายหัวไล่ความรู้สึกบ้าๆนั่นออกไป แต่ไม่ว่าจะยังไง บทเรียนที่อาจารย์กำลังพร่ำสอนไม่เข้าหัวของผมเลยแม้แต่นิดเดียว
ก่อนบ่ายสามครึ่ง
“ทัพเป็นไรอ่ะ”
“หือ”
“เห็นมองออกไปข้างนอกตลอดเลยนะ”
“บ้า เบื่อๆต่างหากล่ะ”
“ใช่เหรอ ไม่ใช่มองหาไอ้พี่แทนหรอกเหรอ”
“ไม่ใช่!”
ไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ จะให้มองไปทางซ้ายก็เจอหน้าต่างมีต้นไม้สูง มองไปทางขวาตรงประตูหน้าห้องสิมันถึงจะได้เห็นวิวนอกมหาลัยอยู่ไกลๆ ผมว่าแจงเข้าใจผมผิดแล้วล่ะ ผมจะไปมองหาไอ้แทนทำไม
ทำเหมือนรอมันให้มารับหน้าห้องเหมือนที่มันบอกยังไงยังงั้น
“โอเค้ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” แจงดูยิ้มๆ เสียงเธอสูง ดูเธอฟินมากอะไรมาก ผมทำหน้าบูดใส่เธอ สนิทกับเธอเพราะนั่งนินทาแก๊งสามช่ากับไอ้แทนทั้งคาบ เขาว่ากันว่าสายรหัสเดียวกันจะมีอะไรที่เหมือนกันและก็คล้ายๆกัน ผมไม่เถียงเลย แม้ว่าแจงจะเป็นสาววาย(เธอเรียกตัวเองแบบนั้น)แต่เธอก็มีส่วนคล้ายไอ้แทนมาก
กวนตีนไม่แพ้กันเลยบางทีอ่ะ...
บ่ายสามครึ่ง ผมโผล่หน้าออกไปจากห้องปุ๊บ ผมก็เจอะสามช่าทีมปั๊บ มองซ้ายมองขวาไม่เจอลูกพี่ของทีมนี้
“ฮันแน่ะ มองหาไอ้แทนเหรอน้องทัพ”
ไม่ชอบคนรู้ทัน โดยเฉพาะคนรู้ทันแบบที่มีสายตาล้อเลียนแบบพวกไอ้พี่เจตน์ มองหาเฉยๆด้วยความสงสัย ไม่ได้มองหาขนาดนั้นสักหน่อย
“ไม่ต้องห่วง มันส่งพวกพี่มาเป็นการ์ดให้แล้ว” พี่ต้นเอ่ย “แต่ก็ต้องพาตัวไปส่งมันถึงที่คณะ น้องทัพต้องไปกับพวกพี่นะ”
“ทำไมผมต้องไปล่ะครับ” ผมกระชับสายกระเป๋าตัวเองแน่น
“ดูหน้าบูดนะ”
“บูดอะไรครับ เปล่าสักหน่อย!” ทำไมมีแต่คนมาจับผิดผมล่ะ
“ใจเย็นๆเดินไปกับพวกพี่เดี๋ยวก็ได้เจอมันแล้ว”
“ผมไม่ได้อยากเจอมันสักหน่อยพี่พีท”
“ยังไงก็ช่าง รีบไปเหอะครับ ถ้าสายเดี๋ยวพวกพี่จะโดนมันด่าเอา” พี่เจตน์รีบบอกผม ผมทำหน้าเซ็งก่อนที่จะเดินตามไป ไม่เดินไม่ได้เพราะสามช่าแม่งล้อมหน้าล้อมหลังผม กะจะเป็นการ์ดอย่างที่พูดกันจริงๆใช่มั้ย แจงโบกไม้โบกมือลาผม และไอ้เกี๊ยวที่ผมไม่ได้นั่งข้างๆมันแล้วมันก็โบกไม้โบกมือด้วย
แต่แทนที่จะโบกมือลากลายเป็นโบกมือเรียกซะงั้น ผมเลยบอกพวกพี่ๆว่าขอไปคุยกับเพื่อนก่อน
“ว่าไง” ผมถามเพื่อน
“พวกนี้มันจะไปหาไรกินกัน จะไปด้วยกันป่าว” เกี๊ยวพยักเพยิดไปที่แก๊งผู้ชายแห่งการตลาดปีหนึ่งที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ท่าทางพวกมันอยากชวนผมเหมือนกัน ตั้งแต่เข้ามาเรียนก็มีแค่เกี๊ยวกับแจงนี่แหละที่เป็นเพื่อน บางทีนี่อาจจะเป็นการเปิดโอกาสให้ผมมีเพื่อนใหม่ๆบ้างก็เป็นได้
ผมมองไปที่สามช่าอย่างลังเล ทางซ้ายก็รอ ทางขวาก็รอ ผมต้องเลือกทางใดทางหนึ่งสินะ
“เดี๋ยวกูไปด้วย รอแป๊บนึงนะ” ผมบอกไอ้เกี๊ยว ก่อนที่จะวิ่งไปบอกพวกพี่ๆที่มารอ
ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าผมจะโดนโวยวายใส่
“ไม่ได้ครับน้อง พี่ต้องพาน้องไปเจอไอ้แทน ไม่งั้นล่ะก็ พี่หัวขาดแน่ๆ”
“มันก็อยากดูหน้าน้องหลังจากที่มันตอบน้องแบบนั้นในไลน์”
“ไม่ได้นะครับ ไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยน้องทัพก็ควรจะไปบอกไอ้แทนเอง”
พี่ทั้งสามคนโวยวายอย่างกับทั้งหมดเป็นเรื่องใหญ่นักหนา ท่าทางพวกเขาไม่ค่อยจะแคร์สวัสดิภาพของผมหรอกครับ เหมือนเขาแคร์สวัสดิภาพตัวเองมากกว่า ถ้าไม่พาผมไปส่งไอ้แทนล่ะก็พวกพี่แกทำเหมือนอาจมีคนตายได้
ให้ตายเหอะ ถึงแม้ว่าผมจะคุณหนูไปสักนิด ทำอะไรไม่ค่อยเป็นสักหน่อย แต่ก็ใช่ว่าผมดูแลตัวเองไม่เป็นนี่หว่า
อีกอย่างมันก็ไม่มีเรื่องอะไรผิดปกติกับผมมาตั้งสองสามวันแล้ว ผมไปกับเพื่อนแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
“ไม่รู้ล่ะ ผมจะไป โชคดีครับพี่ๆ” ผมโบกหมีลาพวกพี่สามช่าหยอยๆ
“เฮ้ย ไอ้น้องทัพ” พี่เจตน์ทำหน้าตื่น ในขณะที่ผมเดินไปหาพวกไอ้เกี๊ยว และพวกมันก็เริ่มเคลื่อนย้ายพล “อย่างน้อยก็ควรจะบอกไอ้แทนมันด้วยตัวทัพเองนะ พวกพี่ไปบอกพวกพี่คอขาดนะเออ เห็นมันดีกับเพื่อนอย่างงั้นแต่เวลาโกรธอ่ะน่ากลัวจนพวกพี่กลัวหัวหดเลยนะ!”
ผมได้ยินทุกคำ ยิ้มรับกับพี่เจตน์ประมาณว่าจะจัดการคุยกับไอ้แทนให้เพื่อที่พวกพี่เขาจะได้สบายใจ(และหัวยังอยู่กับบ่า)
พอได้อยู่กับเพื่อนมากๆเข้า...ผมก็ลืมไปซะสนิทว่าต้องบอกใคร
“ตกลงจะทำอะไรก่อนแดก...ดูหนังเหรอ” เพื่อนคนหนึ่งพูด มากันประมาณห้าหกคนเห็นจะได้ พอเดินเข้ามาในห้างก็ค่อนข้างเด่นทีเดียวล่ะครับเด็กมอเอกชนก็งี้สะพายกระเป๋าแบรนด์เนมกันยกก๊วนดึงดูดสายตาพวกผู้หญิง ผมนี่แหละคนหนึ่งที่ดึงดูด ไม่อยากจะโม้
“ไอ้สาดทัพ เพื่อนถาม” ไอ้เกี๊ยวช่วยเตือนสติผมไม่ให้มโนไปไกลมากกว่านี้
“อืม ก็ได้นะ แล้วเพื่อนว่าไงบ้างอ่ะ”
“เขาก็รอถามความเห็นมึงอยู่เนี่ย”
“โอเค ก็ได้ แต่ได้ทุกเรื่องนะเว้ย ยกเว้นหนังผีอ่ะ”
ผมบอกไว้ก่อน พวกมันก็เลยตกลงกันและก็เลือกหนัง ผมก็จ่ายตังค์พวกมันไปยืนฟังพวกมันคุยกัน ก็เป็นเรื่องสัพเพเหระของผู้ชายทั่วไปแหละครับ ผมก็เข้ากับพวกนี้ได้นะ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่ว่า...
…ทำไมกูรู้สึกสนิทกับโหน่งเท่งหม่ำแห่งการตลาดปีสามมากกว่าล่ะวะ
พอนึกขึ้นได้...ผมก็พาลจะนึกไปถึงหัวหน้าแก๊งซะฉิบ นั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้บอกไอ้แทนเลยนี่หว่าว่าจะมากับเพื่อน นี่มันผ่านมากี่นาทีแล้วฟะ!
เอาน่า ทำไมผมต้องรายงานมันตลอดด้วยล่ะ พ่อผมมันก็ไม่ใช่
ผมแยกกลุ่มเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน เปิดโทรศัพท์เช็คดูเรื่อยเปื่อยไม่คิดจะโทรบอกไอ้แทนหรอก
28 missed calls
เอาเป็ดดดดดดดดดดดดด...สายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์ลุงเอี่ยม 2 ครั้ง เบอร์ไอ้แทน 26 ครั้ง ไอ้เชี่ย มีใครตายรึเปล่าวะนั่นน่ะ!
ยัง ยังไม่พอ ยังมีข้อความจากแอพลิเคชั่นเขียวๆนามว่าไลน์
TANKHUN : มึงไปไหน
TANKHUN : ทำไมไม่มากับพวกไอ้เจตน์
TANKHUN : ทำไมไม่รับ
TANKHUN : เฮ้ย อย่ามากวนส้นเท้านะเว้ย
TANKHUN : ถ้ามึงไม่ติดต่อกลับมา กูไม่รับประกันชีวิตมึงนะ
มันเป็นข้อความในเวลาห่างกันไม่กี่นาที ผมอ้าปากค้างนึกถึงข้อความสุดท้ายของมันที่มันส่งมา ชีวิตผมจะหาไม่อย่างงั้นใช่มั้ยถ้าผมไม่ติดต่อหาไอ้แทน ผมกัดเล็บ คิดว่าควรเอาไง ถ้าผมติดต่อไปก็หมายความว่าผมยอมเป็นเบี้ยล่างให้มันน่ะซี่ ผมไม่ยอมหรอกนะ
ไม่นานนักหน้าจอผมก็โชว์ชื่อของคนหนึ่งคนที่มันกำลังพยายามติดต่อผมอยู่ ณ ตอนนี้
-ไอ้เหี้ยแทนพ่อไข่ต้ม-
มันโทรมาแล้ว...เฮือก...ต้องรับสายสินะ...หวังว่าหัวผมจะยังอยู่บนบ่า
เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกพี่เจตน์กลัวไอ้บ้านี่นักหนา ไม่รู้ดิ ท่าทางมันน่ากลัวเป็นบ้า แต่ผมไม่แสดงออกไปหรอกนะว่าผมกลัว
“ไง” ทำใจดีสู้เสือไปก่อน
“ไงพ่อง มึงอยู่ไหน” เสียงดังชิบหาย...ไอ้ห่าแทน
“จะรู้ไปทำไมเนี่ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าบ่ายสามครึ่งจะไปรับหน้าห้อง”
“มึงไม่เห็นมา มีแต่เพื่อนมึงมา”
“ก็ส่งเพื่อนไปรับให้มาหากูไง”
“แล้วทำไมมึงมาเองล่ะ” นี่ผมถามไปทำไมครับนี่...
“โปรเจค มึงไม่เข้าใจหรอก”
“เหรอ อืม แค่นี้นะ”
“มึง อยู่ ไหน อย่าให้ต้องถามหลายครั้งนะ”
“ทำไมกูต้องตอบด้วยวะ มึงเป็นพ่อกูเหรอ”
“ใกล้จะได้เป็นละ...จะบอกไม่บอก”
“ถ้ากูไม่บอกล่ะ”
“มึงชัวร์นะว่ามึงจะทำแบบนั้น?”
น้ำเสียงไอ้แทนเย็นมากซะจนผมขนลุกทั้งๆที่อุณหภูมิในห้างแม่งก็ไม่ได้เย็นเพิ่มขึ้น...แม่งเอ๊ย...นี่ผมต้องตอบมันให้ได้สินะ
“พารากอน ชั้นโรงหนัง”
“ดูหนังเหรอ”
“กูมาตัดหญ้าทำสนามฟุตบอลมั้งสัด”
“จองที่นั่งให้ด้วย สี่ที่ ข้างมึง เดี๋ยวจ่ายเงินให้”
“หา”
“อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง”
“เห้ย ไอ้เหี้ยแทน ไอ้แทน”
สายถูกตัดไปแล้ว...มันสั่งผมมาฉอดๆโดยไม่ถามผมสักคำว่าผมโอเคมั้ย ลำบากกูอีกที่จะต้องวิ่งไปบอกเพื่อนที่กำลังจะถึงคิวว่าจองที่นั่งดูนั่งเผื่อคนแก่ปีสามอีกสี่คน กลายเป็นว่าทั้งแถวนั้นแม่งเหมือนเหมาให้เด็กการตลาดมอทัพไทยไปซะฉิบ
“ใครจะมาด้วยวะ พี่แทนเหรอ”
“เหี้ย...นั่งข้างไอ้ทัพเลย จัดให้พี่แกนั่งข้างไอ้ทัพเลย อย่ามานั่งข้างกู”
“ไอ้สาดทัพ พาเหี้ยไรมาดูด้วยเนี่ย หมดหนุกแน่กู”
เพื่อนผมบ่นกันระนาวเมื่อรู้ว่าอีกสี่ที่ปริศนาเป็นของใคร ผมเกาหัวแกรกๆทำหน้าเอ๋อเมื่อตัวเองเป็นศูนย์รวมของเสียงบ่น ความผิดกูมั้ยวะเพื่อน ไอ้เหี้ยหัวโจกนั่นมันประกาศิตเองว่ามันอยากมา กูจะไปว่าอะไรได้ล่ะ
“ตกลงข่าวที่ว่าพี่แทนจีบไอ้ทัพนี่เรื่องจริงใช่ป่ะ”
“ขนาดนี้ละมึงยังจะสงสัยอีกเหรอ”
และพวกมันก็พูดไปกันเองโดยไม่ถามผมสักคำ ไอ้เหี้ยแทน...เพราะมึงเลยนะ เพราะมึงคนเดียวกูถึงเป็นศูนย์รวมน้ำลายของเพื่อนขนาดนี้
เลยเวลาฉายไปประมาณสิบนาที
ผมเห็นสี่หล่อแห่งปีสามเอกการตลาดเดินขึ้นมาจากบันไดเลื่อน พี่พีททำหน้าดีใจมากที่เห็นผม(ได้ข่าวว่าเพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน) คนที่เดินนำหน้ามาก่อนเพื่อนคือไอ้แทน มันทำหน้าเหม็นเบื่อโลกมาก นั่นหมายความว่ามันกำลังหงุดหงิดผมแบบสุดๆ
กูไม่ผิดนะ...
“มีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ” แทนเอ่ยทันทีที่เจอหน้าผม ผมหน้าบึ้งใส่ กูไม่เคลียร์อะไรทั้งนั้นนั่นแหละ
“พี่ๆหวัดดีค๊าบ” เพื่อนผมยกมือไหว้กันใหญ่ “เข้าโรงกันเถอะค๊าบ เลยเวลามาแล้วค๊าบ”
ทุกคนลุกขึ้นและก็เดินแห่ตามกันไปเพื่อที่จะเข้าโรงหนัง ผมก็กะจะเดินไปด้วยแต่ทว่าโดนมือยาวๆของไอ้แทนหิ้วเสื้อเอา
“สาด กูรีบ กูชอบดูหนังตัวอย่าง” ผมร้องบอกมันอย่างโมโหนิดๆ
“แป๊บ กูหิว”
ไม่พูดพร่ำทำเพลง แม่งลากผมไปซื้อป๊อบคอร์นเฉย เพื่อนมึงก็มีมาลากกูไปทำส้นตึกอะไรไม่ทราบ
ได้เสียเวลามายืนรอมัน เสียเวลามาดูหน้าพนักงานสาวพยายามถ่วงเวลาเพื่อที่จะได้มองหน้ามันนานๆอีก ขอให้เจริญๆเถอะ...
กว่าจะได้เข้าไปในโรง ผมก็ต้องช่วยไอ้แทนถือป๊อบคอร์นถังใหญ่กับโค้กอีกหลายแก้ว ดูเหมือนเจตนารมณ์ของมันคือซื้อมาเพื่อเลี้ยงน้องๆด้วยสินะ ปีหนึ่งมันก็ปลาบปลื้มไปสิ ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่ปลื้มด้วย
และแทนที่จะได้นั่งคั่นกลางระหว่างปีหนึ่งกับปีสามกลายเป็นว่าผมได้นั่งตรงกลางระหว่างปีสามกับปีสาม เพราะมาช้าเลยได้นั่งติดขอบ อะไรจะซวยปานนั้น
“ทำหน้าเหี้ยอะไรของมึง ได้ดูหนังสมใจแล้วมึงก็ยิ้มดิ”
ไอ้แทนคุณหาเรื่องผม...ผมยิงฟังขู่มันอย่างนึกเซ็ง จ้วงป๊อบคอร์นฟรีเข้าปากราวกับมันช่วยให้ผมอารมณ์ดีขึ้น
“ป้อนกู”
แทนอ้าปากรอ
“ป้อนเหี้ยไร มือมึงก็มี อย่ากวนตีน”
“มึงคิดว่ามึงไม่มีความผิดใช่มั้ย...ที่หลบหน้ากูไปแบบนั้นน่ะ...”
เอาอีกแล้ว...มันขู่ผมกลายๆอีกแล้ว...ผมไม่ได้กลัวหรอกนะ...เพียงแต่ว่า...แต่ว่า...ผมก็แค่กลัวว่าเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆเท่านั้นแหละ
งับ...
ผมป้อนไอ้แทนจนได้ ดูมันสะใจลึกๆที่เห็นผมยอม พอเคี้ยวตุ้ยๆไปได้สักพักแม่งก็อ้าปากอีก...นี่ผมต้องป้อนมันตลอดเวลาเลยหรือไง
“สาด หยิบเอ็งบ้าง”
“มือมึงเปื้อนแล้วอ่ะ” มันยักไหล่
พ่องตาย...อยากจะกดหัวมันให้จมลงถังป๊อบคอร์นนี่ชะมัดมันจะได้กินอย่างที่มันอยากกินจนสมใจ ผมมองไปที่หนังตัวอย่างด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ก็ไม่ลืมที่จะป้อนป๊อบคอร์นไอ้แทนคุณเป็นระยะๆ
พอเข้าสู่ช่วงหนัง ถังป๊อบคอร์นอันบิ๊กเบิ้มที่ถูกส่งไปจนสุดแถวก็ถูกวนส่งกลับมาที่เดิม ผมรอตั้งรับอย่างเต็มที่(กินแล้วมันอย่างกินอีกอ่ะ) แต่มือใหญ่บ้าๆมือหนึ่งแม่งแย่งผมไปกอดถังป๊อบคอร์นไว้ในมือเฉย
“ไอ้...” ผมกำลังจะด่ามัน ไอ้แทนแม่งก็ยื่นป๊อบคอร์นมาแตะปากผมแล้ว หวังจะป้อนผม ผมก็เลยได้เคี้ยวชิ้นนั้นอย่างทั้งงงทั้งมีอารมณ์ขุ่นประสมปนเปกันไปหมด
“อะไรล่ะ ดูหนังดิ”
กลายเป็นว่ามันป้อนผมแทน จากที่ผมป้อนมันอ่ะนะ หนังเรื่องนี้ดีครับ ฟอร์มยักษ์ด้วยแต่ว่าผมไม่ค่อยมีสมาธิดูเลย เพราะมือใหญ่ๆที่คอยยื่นป๊อบคอร์นมาจ่อปากให้สลับกับยื่นโค้กมาให้ผมดูดอย่างถูกจังหวะมันทำให้ผมไม่มีจิตใจผูกติดกับหนัง บางครั้งมือมันก็โดนรอบปาก โดนคาง โดนแก้ม ผมไม่โทษมันหรอก หน้าผมขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือไอ้แทนคุณอ่ะ
แม่ง...ไม่เห็นจะมีสมาธิดูหนังเลย
ในที่สุดป๊อบคอร์นเจ้าปัญหาก็ถูกส่งไปยังแถวพวกปีหนึ่ง มือไอ้แทนก็เลยยว่างปากผมก็ว่าง
“มีทิชชู่ป่ะ” มันถามผม
ผมก้มลงไปหยิบจากกระเป๋าออกมาเพื่อให้ไอ้แทนเช็ดมือเช็ดนิ้วมัน
“ตอนมึงกินกูไม่เห็นมึงจะเช็ดมือหรือเช็ดอะไรเลย” มันตั้งคำถาม
“ใช้ปากดูดนิ้วไงสาด ทั้งสะอาดทั้งอร่อย”
“เฮ้อ ซกมกเอ๊ย”
มันไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงมือผมมาเช็ดให้จากทิชชู่ในส่วนที่มันยังไม่ได้ใช้ พระเจ้าช่วย...ผมคิดว่ามือผมนี่ใหญ่มากแล้วนะ เจอมือไอ้แทนเข้าไปแม่งเกือบจะใหญ่กว่าผมเป็นสองเท่า
แถมยังอุ่นมากด้วย...
“พอเลย...ไม่ใช่เด็กนะ”
ผมชักมือกลับ...หันไปมองหน้าจอแล้วทำหน้าบึ้ง...ที่จริงพยายามลืมฉากเมื่อกี้ในใจต่างหาก...
ช่างเป็นการดูภาพยนตร์ที่ผมจำตอนจบของเรื่องไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ไปไหนต่อวะ”
“ชาบูเลย ใกล้ๆ”
“พวกพี่ๆไปด้วยกันป่ะ”
“แล้วแต่บัญชาหัวหน้าแก๊งเลย” ไอ้พี่เจตน์แน่นอนที่เป็นคนพูด ตอนนี้ทุกคนหันมามองไอ้แทนเป็นตาเดียวว่ามันจะเอาไงต่อ แล้วมันทำยังไงรู้มั้ยครับ
มันหันมาหาผมน่ะสิ “มึงจะไปไหน”
“อ้าว ทำไมต้องถามกูล่ะ”
“ก็ให้มึงตัดสินใจ”
“เอ่อ...งั้น...” รู้สึกกดดันชิบหายที่โดนทุกคนจ้องมาเป็นทางเดียวกันแบบนี้ “กูยังไม่ค่อยหิวว่ะ...งั้นก็...”
“โอเค แต่พวกกูหิว ชาบูเลยนะ ไปหมดใช่มั้ย พี่ๆครับ ลาล่ะครับ หวัดดีครับ” พวกมันทุกคนดูลุกลี้ลุกลนอย่างน่าประหลาด ยกมือไหว้พี่ปีสามก่อนจะวิ่งแจ้นหายไปแทบทุกคน ท่าทางการอยู่กับพี่พวกนี้จะเป็นอะไรที่พวกมันอึดอัด และปรารถนาที่จะไปเที่ยวเฉพาะกลุ่มพวกมันโดยเร็วที่สุด
พี่พวกนี้เนี่ยนะ...ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน...
“งั้นพวกกูไปก่อนนะเว้ยแทน น้องทัพ ไปละน้า” พี่ต้นเอ่ยลา
“อ้าวพี่ จะไปไหนอ่ะ” ผมถาม
ไอ้พี่ต้นหันมามองหน้าเพื่อนอีกสองคน ก่อนที่จะบอกว่่า “เฮ้ย คอมมึงเสียไปใช่เหรอพีท”
“หา คอมกูเสียเหรอ”
“ใช่ๆ เมื่อวานมึงบอกดูคลิปโป๊จู่ๆแม่งดับ อารมณ์มึงค้างเลยโทรไปบ่นกับไอ้ต้น จริงมั้ย” พี่เจตน์พูด
“เหรอวะ”
“เออดิ...เดี๋ยวพวกพี่พาไอ้พีทเอาคอมไปซ่อมก่อนน้า คอมอยู่รถใช่มะ ไปเอากันเหอะ บายนะครับน้องทัพ เจอกันอีกวันหลังน้า จุ๊บๆๆ”
“บ๊ายบาย จุ๊บๆ”
“จุ๊บๆพ่อง” ไอ้แทนทำท่าจะโบกหัวเพื่อนเรียงคน พี่ที่เหลือทำท่าหลบก่อนที่จะวิ่งหนีกันกระจาย
“ดูไม่ค่อยมีใครอยากอยู่ใกล้มึงเลยเนอะ” ผมตั้งข้อสังเกต หันไปพูดกับไอ้แทนที่ยืนสูงท่วมหัวอย่างสะใจลึกๆ
“เหรอ แต่มึงก็ไม่ขยับตัวไปไหนเลยนี่”
ทำไมผมถึงรู้สึกแพ้ฟะ...ผมทำท่าขยับเพื่อเดินหนีมัน...และแน่นอนครับท่าเดิมเป๊ะๆแม่งดึงคอเสื้อผมซะจนตัวผมเกือบจะปลิว ทำไมผมต้องเกิดมาตัวเล็กกว่ามันด้วย
“อย่ามาเล่นตลก ไม่มีคนแถวนี้ขำให้นะ”
“ไม่ได้ตลก ปล่อยกูเดี๋ยวนี้”
“ปล่อยแล้ว” และมันก็ปล่อยจริงๆ
“แม่ง กวนตีน กวนตีน กวนตีนชิบหาย” ถ้าผมเป็นหมาป่านนี้ผมกัดมันไปแล้ว
“อยากไปไหนก็เดินนำไปสิ”
“ไม่สั่งกูอีกล่ะครับ ชอบสั่งนักไม่ใช่เหรอ”
“ชอบที่ไหน นี่กำลังตามใจมึงอยู่นะ”
เดินหนีแม่งดีกว่า...เถียงกับมันแล้วรู้สึกเหมือนไมเกรนจะขึ้น ผมเดินไปเรื่อยๆผ่านร้านเสื้อผ้าหลากหลายแบรนด์ หันกลับไปมองเห็นไอ้แทนเดินตามอยู่ห่างๆและก็มองหน้าผมอยู่ ท่าทางไม่ได้เหมือนโดนบังคับจิตบังคับใจให้ตามมา
“อะไร” มันขมวดคิ้วใส่ผมเล็กน้อย “อยากทำอะไรก็ทำสิ”
ผมหันไปเดินอีกรอบ เห็นเสื้อถูกใจก็เข้าไปหยิบดู เอามาทาบกับตัว ทาบกับกระจก ทำท่าให้มันเสียเวล่ำเวลามากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพื่อให้ไอ้แทนมันรำคาญ
แต่เปล่าเลย...มันยืนอยู่ห่างๆหยิบเสื้อนั่นเสื้อนี่มาดูแล้วก็วางไม่ได้รำคาญอะไร...
ผมเลยลองเปลี่ยนแผนใหม่ เดินไปซอกนั้น ซอกนี้ ซอกโน้น เดินไปเรื่อยๆให้แม่งทนไม่ไหว
แต่มันเสือกทนไหว...แถมยังเดินตามผมเป็นเงาชนิดที่ว่าห่างไม่เกินสองเมตร พระเจ้า ถ้าเป็นคนอื่นคงเอารองเท้ามาปาหัวผมแล้ว
“แปลกๆนะมึงน่ะ” ผมเอ่ยท้วงมัน ตอนที่กำลังจะรูดบัตรซื้อเสื้อทั้งหมด 5 ตัว...ไอ้ชิบหาย...นี่ผมหยิบมาห้าตัวเลยเหรอ!
“แปลกไรวะ”
“ตามกูขนาดนี้...ไม่เบื่อหรือไง” ถ้าเป็นลุงเอี่ยม ลุงเอี่ยมคงจะไปนั่งหลบมุมดมยาดมอยู่ที่ไหนสักที่ แต่ไอ้แทน ไม่ว่าผมจะขยับตัวไปซ้ายหรือขวา หน้าหรือหลัง มันก็จะอยู่ข้างหลังผมไม่เกินสองเมตรเสมอ
“ก็ไม่นะ” มันยักไหล่ “อยากทำอะไรมึงก็ทำเลย...กูอยู่กับมึงแหละ”
เหมือนไอ้แทนมันจะพูดผ่านๆแต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆกับคำพูดผ่านๆของมันล่ะวะครับ
ผมเซ็นชื่อและก็รับมาสามถุงขนาดใหญ่ ไม่ทันที่จะได้แตะถุงอะไรไอ้แทนมันก็แย่งผมไปถือซะแล้ว และมันก็เดินออกไปรอหน้าร้าน
“แฟนน่ารักดีนะคะ” พนักงานสาวยิ้มหวานให้ผม “เห็นเขามองแต่คุณ ไม่ว่าคุณจะขยับไปไหนน่ะค่ะ”
ผมกระพริบตาปริบๆ ยิ้มแห้งๆให้เธอก่อนจะพูดแก้เก้อด้วยคำว่า “ไม่ใช่แฟนครับ นั่นพ่อ...” พูดเสร็จก็เดินหนีออกมาจากร้าน หลบรอยยิ้มที่หุบฉับของพนักงานคนนั้น
“หมดไปเท่าไหร่...สามหมื่น หรือสี่หมื่น? เยอะชิบหาย” ไอ้แทนที่นั่งกินไอติมอยู่ตรงข้ามผมมองดูถุงที่มันถืออย่างพินิจพิจารณา หลังจากที่ผมเหนื่อยเดินขาเหมือนจะลาก ผมก็เลยเอ่ยปากว่าอยากกินไอติม ไอ้แทนมันก็เลยเลี้ยวเข้าร้านนี้มาแทบจะในทันที
“อย่าพูดเรื่องเงินที่เสียไป กูเสียใจ” ตอนรูดอ่ะไม่ค่อยคิดหรอกครับ แต่พออ๊าฟเตอร์ช็อคหลังจากนั้นเนี่ยสิ...ทำเอาผมชาตัวแข็งไปเลย...
“เอาเถอะ มีตังค์ให้ใช้ก็ใช้ไป” มันจ้วงไอติมเข้าปากพร้อมกระดิกขาไปมา
“มึงสบายใจเรื่องอะไรของมึง” ผมท้วงมัน เพราะท่าทางการกินกับการกระดิกขาของไอ้แทนโดยรวมแล้วมันดูสบายใจเอามากๆ
“กูอารมณ์ดี ยุ่งไรด้วยเนี่ย”
“อ้าวสาด หาว่ากูเสือก”
“ฮ่าๆ”
รอยยิ้มไอ้แทนมันเป็นรอยยิ้มที่หาได้ยาก แต่แม่งยิ้มที...ออร่าความหล่อของมันพุ่งทะยานถึงขีดสุด...
ผมรีบหลบสายตามันตอนที่มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมบ้าง
“เออมึง...”
“อะไร”
ผมกระแอม ก่อนที่จะตัดสินใจลองหยั่งเชิงถามดู “มีคนเอามือถือมึงไปเล่นป่ะวะ”
แทนทำท่าคิด... “ไม่นี่ พูดถึงเรื่องมือถือ ที่กูโทรไปอ่ะทำไมมึงไม่รับวะ กวนตีนเหรอ หรืออยากตาย หรืออะไร แม่งทำกูหงุดหงิดชิบหายรู้มั้ย มึงก็รู้อะไรก็เกิดขึ้นได้กับมึงแล้วทำไมไม่รับสายกูุถ้ารับได้ ไอ้นี่หนิ...กูเป็นห่วงนะ...มึงนี่แม่งไม่คิดเลยเหรอว่า...”
“สาดแทน พอๆๆ ไอ้เหี้ย เทศน์มาเลยเหอะถ้ามึงจะพูดขนาดนี้”
“ทำไมไม่รับสายล่ะวะ”
“ก็อยู่กับเพื่อน ไม่ได้ยินเสียงโว้ย”
“หรือกูต้องซื้อสายห้อยคอให้มึง มึงถึงจะรู้ว่ามีใครโทรมา”
บรรยากาศไม่ได้ซีเรียสตามคำพูดหรอกครับ แม่งเถียงกันไปมาอย่างกับเด็กปัญญาอ่อน ไอ้แทนดูงี่เง่าก็จริง...แต่เท่าที่ผมจับใจความคำพูดของมันทั้งหมด...ที่มันต้องโวยวายขนาดนี้ก็เพราะ...
...มันเป็นห่วงผม...
เถียงกับมันแก้ความร้อนบนใบหน้าไปเท่านั้นแหละ โว๊ะ!
“ตกลงไม่มีใครเล่นมือถือมึงใช่ป่ะ” ผมกวนไอติมจนมันเป็นของเหลวข้นๆ จ้องมองมันเขม็ง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ไม่มองหน้าไอ้แทน
“อยู่ดีๆมาห่วงสวัสดิภาพมือถือกูทำไมเนี่ย”
“ก็...”
ไอ้คำว่าเออของมึงยังไม่หายไปจากหัวกูน่ะสิไอ้สาด...
“อ๋อ...เข้าใจแล้ว” แทนยิ้มมุมปาก มันก็มองไปที่ถ้วยไอติมไม่ได้มองหน้าผมเช่นกัน...
เป็นอีกครั้งที่ผมคิดว่าไม่น่าถามให้มันวกเข้าตัวเองเลยให้ตาย
พารากอนแอร์เสียงั้นเหรอ...คราวนี้หน้าผมแม่งยิ่งร้อนไปมากกว่าเดิม
“คำว่าเออของกูไม่ได้บอกให้มึงรู้เลยเหรอว่ากูเอาจริง”
TBC*
TALK : ขุ่นพ่อไข่ต้มน่ารักนะ เค้าชอบ >///<
จีบกันเข้าไปค่ะจีบกันเข้าปายยยยยยยยยยยย
-
ฉากในโรงหนังมันชวนกรี๊ดดดดด
นี่ชอบน้องทัพที่ดูจะกลัวหัวหดกะพี่แทนเหลือเกิน
เห็นละน่าจับมาเอ็นดู
-
น่ารักอ่ะ น่าร๊ากกกอ๊าาาาาา สรุปว่าทัพก็ชอบแทนด้วยใช่มั้ย หน้าร้อนตลอดๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยย เขินนนนนน น่ารักมากกกก :o8: :-[ :impress2:
เอาอีกๆ จีบกันต่อปายยยยยย :L2: :3123:
-
มึงจีบบบบบแบบชัดเจนหน่อยแทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
น้องมันงง ฮ่าๆๆๆ
-
โอ๊ย น่ารักกันจัง
ขำคู่พี่เจตน์-พีทที่รับมุกกันไม่ทัน
ไม่ใช่แฟนนะ พ่อต่างหาก เอารวบเอาหมดทุกตำแหน่งก็แล้วกันนะ
-
ทำไมทุกคนดูกลัวพี่แทนนนน
-
:hao5: :hao5: :hao5:
มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟิ้ง จนละลาย แอร์ที่บ้านเสียตามๆๆกันไปเลย
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟินตัวแตกตายอยู่หน้าคอมพ์ ฟินเวอร์วังอลังการค่ะ :-[ ผู้ชายแบบนี้ยังมีอีกมั้ยคะ อยากขอใส่กล่องแพ็คกลับบ้านไปนอนฝัน (นั่งเอาหน้าซุกหมอน แอร้ย) :hao3:
-
จีบได้เผด็จการจริงพี่แทนเอ้ยยยย
สงสารไอ่น้องทัพจริงๆ ไม่แคล้วได้สามี(+บิดา)เร็วๆนี้ ฮ่าๆๆ
-
ฟินค่ะ ตอนนี้น้องทัพน่ารักกกก >3<
พี่แทนจีบจริงนะน้องทัพเตรียมรับมือได้เลย หุหุ
ว่าแต่ทำไมมีแต่คนกลัวพี่แทนกันนะ? ?
-
น่ารักค่ะ :-[ :กอด1:
-
แทนเท่ห์อะ อิอิ
-
ยังไม่รู้ตัวอีกหรจอททัพ :katai4: :katai4:
-
ม้วนตัวเขินสิบแปดตลบ
คนเขาเอาจริงนะเอออย่าทำเป็นเล่นนะทัพ
เดี๋ยวจะตกหลุมรักไม่รู้ตัว
-
ชอบก็จีบเลยค่ะ 555555
ลุยเต็มที่เลยพี่แทน
-
ทัพ ปากบอกไม่แต่แอบมองหาตลอด
แทน จีบได้กวนทีนมาก แถมชอบเผด็จการอีก
เวลาเขาอยู่ด้วยกันมุ้งมิ้งดีนะ กัดกันไปเขินกันไป
-
พ่อไข่ต้มน่รัก แม่ไข่ต้มก็น่าเอ็นดู เขินไปสิ เขินนนนนน
-
ชอบๆๆๆๆพ่อไข่ต้ม
-
น้องมันซึน อีพี่ช่วยจีบให้มันชัดๆ หน่อย :m20:
-
พี่แทนโคตรหวงเลยค่ะ5555
-
:heaven. แค่เริ่มจีบก็ฟินแล้ว
แทนทัพไม่ต้องจิ้น ฟินแบบเรียลๆ
ชอบรูปโพรไฟล์น้องเค้กมากๆเลยค่ะ เปลี่ยนกี่รูปก็ชอบทุกรูป. :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดพี่แทน(>_<)
-
:mew1:
-
อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก น่ารักเว่อร์
-
ฟินยิ้มแก้มจะแตกแล้วววววว ><
-
น่ารักจิงๆๆๆ
นายเอกของคนเขียนน่ารักทุกเรื่องเลยยย
-
อุต๊ะ!! พี่แทนเอาจริงแล้ว น้องทัพเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีๆนะ ไม่งั้นได้หลงพี่แทนแน่ๆ แค่นี้พี่แทนก็รุกซะไม่มีอ่ะ คาดว่าอีกไม่นานแน่ๆน้องทัพเสร็จพี่แทนแน่ๆชัวร์ๆ :hao7:
-
โอ้ย ขุ่นพ่อน่ารักไปนะ5555
-
เคลียร์นะทัพ เฮียแกเอาจิงละ หุหุ
-
จัดไปเลยแทน จีบบบบ :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด บ้านแตก อะไรจะน่ารักขนาดนั้น พี่แทนนนนน จัดเลยๆๆๆๆ 555555555
-
แทนน่ารัก 555 :-[
-
พ่อไข่ต้ม น่าร้ากกกกก จีบดุเดือดดี เจ้ชอบบบบ
-
นี้คือสกิลการจีบของพี่แทนใช่ไหม
-
กรี๊ดดดดด กรี๊ดสามสิบแปดตลบ
เขินมากกกกกกกก อมยิ้มจนปวดแก้มแล้วเนี่ย แอร๊ย
-
แทนรุกหนักแล้ว555
-
"ไม่ใช่แฟน นี่พ่อ"
โอ๊ยยยย ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
แทนโคตรน่ารักกกกกก
-
พี่แทนหล่อมากตอนนี้ :-[
-
ทัพคะ?ช่วยรับรู้หน่อยว่าพี่แทนเป็นห่วง...และกำลังจีบอยู่
-
ทัพเตรียมตัวรับ พี่แทนจะรุ ก:z1: :z1:
-
ทัพเขินสิน่ะ เขินสิน่ะ :-[
-
:ling1: :ling1: :ling1 อร๊ายยยยยยยย แทนเอาจริง พี่แทนเอาจริงล่ะน้องทัพพพพพพพพพ :mew3: :-[ :o8: :impress2:
-
อร๊ายยยยยยยย เขินตามน้องทัพเลยค่าาาาาา
พี่แทนรุกโคตรรรรรรร อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตายๆๆๆๆๆ ฟินตัวแตกกกกก เอาอีกค่าาาพี่แทนนนนน
น่ารักอ่ะะะะะะะะะะะะ :hao7: :-[ :katai4:
-
:z13: :z13: :z13:
-
โอ๊ยยยยย น่าเอ็นดู๊
เดินหน้าต่อไปเลยแทน
น้องทัพหน้าจะระเบิดแล้ววววววว
กรี๊ด ฟินน :impress2:
-
เอ่อพี่แทนรุกแล้ว
แล้วแบบนี้ทัพจะตั้งรับทันไหม อิอิ
ชอบฉากตอนดูหนังอะ แบบว่ากรี้ดดด เลยทีเดียว
-
ป๊อปคอร์นต้องหวานมากผลัดกันป้อน :mew3: :mew3: :mew3:
-
พี่แทนน่ารักจังเลยอะ
-
ชอบบบบบบบบ
พี่แทนจีบได้เท่โคตร ^( )^
-
พี่แทนน่ารักง่ะ ชักอิจฉาน้องทัพละ :hao6:
-
:-[ :-[ :-[
รอมานาน ชอบมากเลย เดินหน้าจีบเต็มที่เลยนะพี่แทนคุณ
:L2: :L2:
-
คุณพ่อไข่ต้มน่ารักมว๊ากๆเลย ชอบๆๆๆๆ
เชียร์ให้จีบกันเยอะๆ หวานกันเยอะๆเบย ><
-
มันเป็นอะไรที่น่ารักมากๆ ทัพไม่เข้าใจหรอว่าแทนจะจีบ คึคึ
แทนน่ารัก ทำเอาเขินตามทัพเลย โดยเฉพาะตอนในโรงหนัง :impress2:
แต่ฮาเพื่อนแทนมาก รู้เห็นเป็นใจสุดๆ ชอบมากแก็งสามช่า 55555
เพื่อนทัพแต่ละคนก็ท่าทางจะกลัวแทนน่าดู รีบหนีไปแบบนั้น ฮาา
แทนน่ารักจริงๆ เดินตามทัน คอยมองทัพตลอดเวลา :-[
เขิน อยากรู้แทนจะจีบทัพยังไงต่อ ทัพก็มีท่าทางเขินแทนมากๆด้วย คึคึ
:mew1: :L2:
-
"ไม่ใช่แฟนครับ นั่นพ่อ..."
55555555555555555555555555555555555555555555 :m20:
-
โอ้ย พ่อไข่ต้มน่ารักอ่ะ!
-
โอ้ยเขิลมากค่าา แบบฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้งจิ้นไปไกลล่ะ
-
พี่แทนมางี้
ตายไปเลยครัชชชชชชชช :haun5:
-
ตกลงต้องทดแทนบุญคุณ หรือ เอาจริงกันนี่ :hao6:
-
พี่แทนพอจะรุกขึ้นมาล่ะก็เต็มที่เลยนะะะ
แงงงง น่ารักกกก ชอบๆๆๆ :-[ :-[
ตลกเพื่อนที่หนีไปอย่างว่องไว โถ่ สงสารน้องทัพ
จะเที่ยวกับเพื่อนก็โดนพ่อมาคุม 55555555
-
มารอพี่แทนจีบน้องทัพจ้า :katai4:
-
ดูท่าทางพี่แทนกับกลุ่มคงทำวีรกรรมไว้เยอะแน่ๆ
มีแต่คนกลัว (ยกเว้นอิง ที่เธอดูจิต)
น้องทัพ พี่แทน ><
-
เข้ามารอ....และอ่านซ้ำอีกสักรอบ ปรากฏว่าก็ยังเขินอยู่ดี 555555555555555 พี่แทนเท่สุดใจขาดดิ้น (กอดหมอนดิ้นปัดๆ) :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักคู่นี้ น่ารักสุดๆ :impress3:
-
แหมๆๆๆ พี่แทนรุกน้องทัพซะหนักเลยนะ
น้องทัพก็อ่อนๆให้พี่แทนบ้างก็ได้ เดี๋ยวพี่เขาเปลี่ยนใจ
ไม่รู้ด้วยนะเออ
รักนะแทนทัพ :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก
-
คุณพ่อแทนจีบแม่ทัพของไข่ต้มติดเร็วๆนะ เราอยากดูฉากสวีท :impress2:
-
:)
-
จะมีคนเข้าลัทธิเกลียมัวเพิ่มไหมคะนี่ :hao3:
-
ชอบก็จีบเลยเส่ :hao7:
แทนทัพอิสเรียล :hao3:
-
แหม ขนาดกำลังจะจีบยังฟินขนาดนี้
นี่ถ้าจีบติดแล้วจะไม่ฟินตายกันไปข้างเลยเหรอคะ แทนทัพ :-[
-
แทนทัพ ตอนที่ 8
แค่ได้รับทุนเต็มจำนวนมันไม่พอหรอกครับ
ผมรับจ๊อบพิเศษเป็นที่ปรึกษาด้านการตลาดให้กับบริษัทหลายบริษัทโดยอาจารย์เป็นผู้ติดต่อประสานงานจากบริษัทเหล่านั้นให้ เพราะเงินจากตรงนี้ทำให้ผมที่เหลือตัวคนเดียวพอมีอันจะกินขึ้นมาบ้าง แม้บางครั้งเงินที่ได้จะเกินคำว่าแค่พอมีอันจะกินมากไปนิดนึงก็ตามที
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกำลังนั่งคิดกลไกการตลาดของสินค้าจากบริษัทหนึ่ง มันเป็นเรื่องธรรมดาของผมอยู่แล้วที่ไม่เรียนก็ต้องนั่งทำงาน เรื่องนี้น้อยคนนักที่จะรู้ว่าผมรับจ๊อบเสริมอะไร มีแต่พวกเพื่อนๆผมนี่แหละครับที่รู้น่ะ
ตั้งแต่เช้าจนสาย...ผมก็ยังไม่เห็นคนที่อยู่ในวังฝั่งตรงกันข้ามขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ดูเอื่อยเฉื่อยและก็ไม่เร่งรีบ นั่นหมายความว่านายใหญ่ที่สุดของบ้าน(หรือจะเรียกว่านายน้อยดี)ยังไม่ตื่น ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่า นายน้อยคนดีของบ้านนั้นก็ยังไม่ตื่น
แม้จะอยากไปกวนสักแค่ไหนแต่ก็ต้องชั่งใจนอนคิดงานอยู่บ้านแทน โดยมีลูกชายตัวดีคอยวิ่งเล่นอยู่ไม่ห่าง
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนจะปกติ...แต่วันนี้กลับไม่ปกติเมื่อเจ้าของบ้านฝั่งตรงข้ามนั้นกลับมา
ออด ออด
ประตูหน้าบ้านของผมส่งเสียงดัง ผมลุกขึ้นมาจากโซฟาที่ข้างล่างบ้านแล้วมองผ่านประตูกระจกว่าใครมา
เพื่อนตัวดีของผมนี่เอง มาทั้งสามแสบเลย และสิ่งที่พวกมันหิ้วมาด้วยนั่นก็คือ...อุปกรณ์และก็วัตถุดิบทำอาหาร!
ว่างนักทำไมมึงไม่ไปร้านเหล้าโน่น
“ลูกพี่!” ไอ้เจตน์ร้องเมื่อผมเดินทำหน้าเซ็งๆไปเปิดประตูให้พวกมัน “วันนี้มากินหมูย่างกัน กูทำเอง อร่อยแน่!”
“มึงแน่ใจ?” แม้จะถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่ผมก็เปิดประตูรั้วต้อนรับพวกมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องแน่ใจ เดี๋ยวกูทำเอง เชี่ยเจตน์ทำกูกลัวไฟไหม้บ้านมึง” ไอ้พีทเอ่ยแทรกขึ้นมา
“นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรวะ ถึงจะทำแดกกันเองเนี่ย”
“วันเกิดไอ้ต้น”
ผมตัวแข็ง...วันเกิดเพื่อนแท้ๆทำไมกูลืม
“เชี่ยต้น กูขอโทษ” ผมตบบ่ามันแปะๆ “ขอให้มีความสุขนะเว้ย”
“ใครจะกล้าโกรธมึง ยืมสถานที่แดกหมูก็พอ”
“กินกันแค่นี้มึงพอใจเหรอวะ ปาร์ตี้วันเกิดกับเพื่อนหน้าเดิมๆเนี่ยนะ”
“ก็ไม่เดิมนะ ถ้ามึงชวนน้องทัพมา” ไอ้ต้นมันชี้มือไปที่บ้านทัพ “ไปชวนมาสิ”
“มึงเจ้าของวันเกิด...มึงก็ไปเองดิ”
“สัด...ไม่ต้องมาทำเป็นฟอร์ม” ไอ้เจตน์หัวโจกเงยหน้าขึ้นมาด่า “เอางี้ กูไปกับไอ้ต้นสองคน มึงกับไอ้พีทอยู่นี่ โอเคมั้ย”
“ไม่...กูจะไปกับไอ้ต้น” ผมเดินหนีเมื่อพูดเสร็จ
“ฮ่าๆๆ อยู่กับเพื่อนไม่ต้องฟอร์มเยอะหรอกสาด แล้วนี่มึงจะกลับเข้าไปในบ้านทำไม”
“อุ้มไข่ต้ม”
“…”
“เห็นทัพชอบ”
ต้นดูตื่นตะลึงกับวังบ้านไอ้ทัพมาก
ผมที่เห็นมาตั้งแต่เด็กไม่ได้ตื่นตะลึงมากมายอะไร เคยชินกับความอลังการเวอร์วังของที่นี่เป็นอย่างดี ผมมาจนสนิทกับคนที่นี่ บางครั้งบริวารเหล่านี้ก็พากันโค้งให้ผมทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้สูงส่งอะไรกว่าพวกเขามากมาย
“ใหญ่เหี้ยๆ รวยที่สุดในไทยรึเปล่าวะ”
“ไม่รู้ แต่ปีที่แล้วตระกูลนี้ท็อปทรี” ผมพูดเรื่อยๆ เจอลุงเอี่ยมกำลังรดน้ำในกระถางต้นไม้หน้าบ้านอยู่ผมก็เลยยกมือไหว้ “หวัดดีครับลุงเอี่ยม”
“อ้าว หวัดดี มาหาคุณหนูเหรอ”
“ครับ ยังไม่ตื่นใช่มั้ย”
“ใช่”
ไม่เห็นต้องเสียเวลาเดา...ผมบอกให้ไอ้ต้นรออยู่ข้างล่างซึ่งมันก็เบะปากใส่ผมแล้วทำปากด่าประมาณว่า ห้องทัพมึงขึ้นไปได้ แล้วทำไมกูไปไม่ได้ อะไรเทือกๆนั้น
ไม่รู้ ตอบไม่ได้ กูไม่ให้มึงขึ้นไป เหตุผลมีแค่นั้นเฟ้ย...
ผมเดินผ่านคนในบ้านไอ้ทัพเยอะมากกว่าจะถึงบ้านของนายน้อย(เรียกนายน้อยแม่งเลยละกัน) ผมค่อยๆเปิดประตูห้องไอ้ทัพและก็ปล่อยให้ไข่ต้มวิ่งได้ตามสบายใจเฉิบเหมือนอยู่บ้านผมเอง
เจ้าของห้องกำลังหลับ...และกำลังหลับอยู่ในท่าที่ผมเคยบอกเองว่ามันน่าเกลียด
แต่จริงๆแล้วไม่เลยครับ...
ผมเข้าใจคำว่า ‘อ่อยเหยื่อ’ จริงๆก็คราวนี้ รูปร่างไอ้ทัพผอมสูงก็จริงแต่เอวคอดชิบหาย มันชอบหลับกอดหมอนข้างโดยก่ายขาไปหนึ่งข้างและแม่งเห็นรูปร่างตรงก้นของมันเต็มๆ
มันไม่ใช่คนประเภทหน้าสวยโดดเด่น แต่เห็นแล้วมันจำได้จนติดตาเรียกได้ว่าลืมแทบไม่ลง ไม่งั้นไอ้สามตัวเพื่อนผมมันจะชอบไอ้ทัพทุกคนได้ยังไง เห็นตั้งตัวเป็นแฟนคลับตัวพ่อซะขนาดนั้น
จริงๆเห็นมันหลับสบายก็ไม่อยากจะกวน แต่พอเห็นว่าอีกนิดมันก็จะเที่ยงแล้ว ถ้าไม่ปลุก ไอ้ทัพมันก็จะเสียเวลาในการชีวิตมากเกินไป
“เฮ้” ผมค่อยๆส่งเสียง แน่นอนว่านายน้อยของบ้านไม่ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว “นี่ ตะวันจะงับก้นอยู่แล้ว ทำไมไม่ตื่นอีกวะ...”
แค่เสียงไม่พอต้องเขย่าตัวใช่มั้ย ผมนั่งลงบนเตียงสุดหรูของคนบนเตียง มองดูอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ นี่ถ้าผมแตะตัวเขาผมจะโดนถีบกลับมามั้ยฟะ
เขย่าตัวเฉยๆคงไม่เป็นไรมั้ง
“เห้ย ตื่นๆๆ” ผมเขย่าสองสามครั้ง
“อืมมมม”
“ตื่นดิ”
“ไม่ตื่นนนนน ลุงเอี่ยม วันนี้ผมไม่มีเรียน”
ลุงเอี่ยมอะไรของมัน...
“กูไม่ใช่ลุงเอี่ยม”
ผมเห็นพอดีตอนที่ไอ้ทัพลืมตาเบิกโพลง มองมาที่ผมด้วยอย่างตื่นตกใจ และทันทีที่เห็นผม แม่งดึงหมอนอิงสีทองของมันแถวนั้นมาปิดหน้า
“เชี่ยยย มาบุกห้องกูอีกแล้วเหรอ”
“ไม่บุกแล้วมึงจะตื่นตอนไหน ตีห้าของวันพรุ่งนี้ดีมั้ย”
“ไป...ไปไกลๆเลย”
“จะตื่นยังล่ะ”
“ตื่นแล้ว...จะไปล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำแล้ว”
“ทำไม...สภาพตอนนี้แย่มากว่างั้น” ผมลองท้วงดู เพราะเห็นขยับไปอีกฝั่งและก็เอาหมอนมาปิดหน้าปิดตาใหญ่ ราวกับไม่อยากให้ผมเห็นหน้าเขาในตอนนี้
“แล้วมีอะไรทำไมต้องมาปลุก”
“วันเกิดไอ้ต้น...ไปกินเลี้ยงกัน”
“ที่ไหน...”
“บ้านกู”
“เออ เดี๋ยวกูลงไป”
“มึงจะไม่เอาหมอนออกจากหน้าใช่่ป่ะ”
“เออ!”
“ฮ่าๆ” ผมอดขำไม่ได้จริงๆ เพราะดวงตาเล็กๆที่โผล่ขึ้นมาเหนือหมอนนั่นทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา ตอนที่ทัพยังไม่ตื่นผมก็เห็นหน้าเขาเต็มๆแล้วนะ นี่จะกลัวอะไรขนาดนั้นวะ
ระหว่างที่รอให้นายน้อยของบ้านเขาจัดการกับตัวเอง ผมก็ลงมาหาไอ้ต้นที่ยังคงตื่นตะลึงกับสภาพบ้านของทัพ แน่นอนว่าเพื่อนผมโดนเมดสาวมองกันตาเป็นมันด้วยความที่มันบ่งบอกสไตล์เคป๊อบจ๋า(ผมทองมาเชียว)สาวๆเขาก็เลยกรี๊ดกร๊าดเป็นพิเศษ
ไม่นานนัก...บ้านทั้งบ้านก็เปลี่ยนไปเมื่อไอ้ทัพเดินลงมาจากบันไดบ้านด้วยใบหน้ายุ่งๆ ทุกคนต่างรอรับใช้นายของบ้านด้วยแววตาใจจดใจจ่อ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เพราะเอาแต่ไหว้ไอ้ต้นและก็บอกแฮปปี้เบิร์ทเดย์
“ตื่นซะเที่ยงเลยนะน้องทัพ”
“แหะ เมื่อคืนเล่นเกมดึกน่ะครับ” มันไม่ลืมที่จะอุ้มตัวโปรดของมันลงมาด้วย “ไม่ทิ้งไว้ให้กูเลี้ยงด้วยเลยล่ะ”
ผมยักไหล่ ในขณะที่ไอ้ต้นมองผมด้วยสายตาล้อเลียนสุดชีวิต
“เมื่อกี้ไอ้เจตน์โทรมา หมูมีแล้ว ผักมีแล้ว แต่ยังไม่มี...”
“อะไรวะ” ผมถามไอ้ต้น
“เครื่องดื่ม” มันพูด “รบกวนมึงไปซื้อกับกูหน่อยได้มั้ยครับหัวหน้า”
“เอาดิ” ผมตกลง แต่ทว่า...ไอ้ทัพกลับกระหืดกระหอบพูดแทรกขึ้นมา
“เดี๋ยวผมไปกับไอ้แทนเองครับ”
ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่าทัพมันครึ้มอกครึ้มใจอะไรถึงอยากจะไปกับผม แน่นอนว่าเรื่องนี้มันที่ยินดีมากสำหรับไอ้ต้น เพราะมันเอาแต่ล้อเลียนผมอยู่อย่างนั้น
นี่กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยเว้ย...น้องมันอยากไปกับกูเอง...
“เอางั้นก็ได้” ไอ้ต้นแย่งไข่ต้มมาจากมือทัพ ก่อนที่จะพูดกับผมว่า “พากลับมาวันเกิดเพื่อนด้วยนะมึง ไม่ใช่ลากไปโรงแรม”
“ไอ้สัด” ผมยกมือขวาขึ้นเตรียมแบคแฮนด์ใส่เพื่อนที่เดินหนีไปหน้าบ้านแล้ว
ผมกับไอ้ทัพมองหน้ากัน ไอ้ทัพหาวหวอดๆใส่หน้าผม
“อยากเดทกับกูหรือไง” ผมถามลอยๆ...
“ถ้าพี่ต้นไปด้วยจะซื้อของขวัญให้พี่เขาได้ยังไงล่ะ”
ไอ้ทัพที่เพิ่งรู้จักกับไอ้ต้นได้ไม่กี่วันดียังมีแก่จิตแก่ใจจะซื้อของให้ ผมที่คบกับมันมานานหลายปียังไม่คิดจะซื้อให้มันเลย แต่ถึงงั้นก็เถอะ ทัพช่วยเตือนสติผม นับว่าแผนการณ์ของมันฉลาดหลักแหลม
และมันก็เป็นผลดีต่อผมด้วย...
ห้างที่ใกล้บ้านที่สุด
ผมเดินเคียงข้างมากับไอ้แทน ให้ตายเถอะ นี่ขนาดผมอยู่อยู่ชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ที่ยังไงก็ดูหล่อกว่าเสื้อยืดและก็ขาสั้นอยู่บ้านอย่างไอ้แทนแน่ๆ แต่ทำไมคนที่ดึงดูดสายตาสตรีเพศต้องเป็นไอ้แทนด้วยวะ...
“แล้วจะซื้ออะไร” ไอ้แทนถามขึ้น เมื่อผมมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะซื้ออะไรให้พี่ต้น
“พี่เขาบ่นอยากได้อะไรมั้ยวะ”
“ไอ้ต้นน่ะเหรอ...” แทนรำพึง ก่อนที่จะเดินเลี้ยวเข้าไปที่ร้านหนังสือ หยิบ FHM ขึ้นมา “...อะไรประมาณนี้มั้ง”
พูดจบมันก็เดินไปจ่ายเงินเฉย
“เฮ้ย มึงจะซื้อไอ้นี่ให้พี่ต้นเหรอ”
“เออดิ”
“กวนตีน” ผมอดพ่นคำบ่นออกมาไม่ได้ ไอ้สิ่งที่ผมพูดถึงของขวัญพี่ต้นนี่ผมคิดไปถึง ปากกา เสื้อผ้า กระเป๋า บลาๆๆ แต่มันจะดูแปลกๆไปป่ะวะถ้าผู้ชายจะซื้อของแบบนี้ให้ผู้ชาย “แล้วกูจะซื้ออะไรดีล่ะเนี่ย”
“ก็แล้วแต่มึงสิ ของฟรีไอ้ต้นชอบหมดแหละ”
“มึงช่วยกูดีๆหน่อยได้มั้ยวะ”
“อืม...อ้อนกูสิ”
ผมมองหน้าไอ้แทน...หน้าตามันเฉยชาแต่แสดงอาการกวนตีนออกมาที่สุดในโลก ใครจะไปอ้อนมึง ของมีเป็นล้านกูซื้ออะไรก็ได้เว้ย...
แต่เมื่อเดินจนขาจะลากแล้วยังนึกอะไรไม่ออก ผมก็เลยจนปัญญา ต้องขอความช่วยเหลือจากไอ้แทนที่เดินตามผมและถือถุงจากร้านหนังสือไม่บ่นว่าเหนื่อยหรือเสียเวลาไปเปล่าๆปี้ๆเลยสักคำ
“แทน...”
“…” ราวกับมันรู้ว่าผมจะพูดอะไร แม่งตีหน้านิ่งยักคิ้วจึกๆใส่ผมเฉย อยากเอามือไปตีคิ้วหนาๆนั่นจริงๆ
“ไอ้เชี่ยแทน”
“…” มันหันหนี
แม่งเอ๊ย ก็ได้วะ... “พี่แทน...ช่วยทัพหน่อยสิ”
คราวนี้มันถึงกับทำหน้าตื่นตะลึงสุดขีด ในขณะที่ผมมองหน้ามันอย่างมั่นอกมั่นใจราวกับผมถือไพ่ที่เหนือกว่า
เรื่องเอาแต่ใจหรืออ้อนใครนี่กูถนัดนักแล...ตอนเด็กๆทำกับพ่อบ่อย ขอร้อยได้ล้านตลอดอ่ะ
“ไอ้...ไอ้ต้นชอบฟังเพลง” แทนชี้มือของมันไปที่ไอสตูดิโอ “ซื้อหูฟังดิ”
มันกระแอม ไหนขณะที่ผมหายใจเสียงดังใส่มัน เดินมาตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งมาบอกกู ไอ้บ้าเอ๊ย...
แต่ผมมั่นใจว่าผมไอ้แทนสูญเสียความมั่นใจแบบนี้เป็นครั้งแรก เห็นทีผมจะหาจุดอ่อนของมันเจอแล้วล่ะ
ว่าแต่...จะจัดการมันแต่ละทีผมต้องใช้ลูกอ้อนอ่อนหวานขนาดนั้นเลยเหรอ
หลังจากที่ได้ของขวัญของผมเรียบร้อย ผมกับไอ้แทนก็เดินลงไปที่ซุปเปอร์ชั้นล่างเพื่อซื้อเครื่องดื่ม ไอ้แทนเป็นคนเข็นรถเข็น ดูก็รู้ว่าต้องมาซื้ออะไรระดับเป็นลังๆแน่แท้เลยทีเดียว
“มึงแดกไร” แทนถามเมื่ออยู่ในโซนเครื่องดื่ม
“อะไรก็ได้ กูแข็ง” หมายถึงคอนะครับ
“หึ” เหมือนมันจะขำนิดๆ “น้ำส้มมั้ย เหมาะกับมึงดี”
ผมทำหน้าเฉยไร้อารมณ์ใส่มัน “กูจะหยิบขนมมานะ”
“เห้ย รอไปด้วยกันดิ”
“มึงเลือกๆไปเหอะ เดี๋ยวกูมา”
ผมเดินจากแทนคุณที่กำลังเลือกเครื่องดื่มอยู่ ขนมที่ผมจะซื้อก็เป็นพวกกับแกล้มทั่วไปนี่แหละ ผมเดินเลือกไปเรื่อยๆนึกเอาเองว่าสามช่าจะชอบอะไร จนกระทั่งผมเจอะเข้าอย่างจังกับผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดสำหรับผมในขณะนี้
พี่อิง
โซนนี้ไม่มีใครนอกจากผมกับเธอ เธอเลือกขนมอยู่ห่างออกไปไม่มากและก็เหมือนจะไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้
“คิดว่าทำงั้นจะได้ผล?”
จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมานั่นทำให้ผมสะดุ้งมองซ้ายมองขวา อ้าว พูดกับกูนี่หว่า
“กะจะใช้เส้นไล่ฉันออกงั้นสิ”
เจ๊เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรวะ ผมอ้าปากจะบอกว่าผมไม่เข้าใจ แต่แล้ว...มันกลับมีอะไรบางอย่างที่ผมอยากจะพูดมากกว่า
“ที่่ผ่านมาถ้าเป็นฝีมือพี่ ไม่เป็นไรนะ...ผมให้อภัย”
แค่อย่ามาทำตูอีกก็พอ...
“ไม่รู้สิ” พี่อิงหันมาหาผม “แกล้งเธอก็สนุกดี”
ยัยโรคจิต...ผมมองเธออย่างแหยงๆ ก่อนที่จะหยิบขนมแถวนั้นสองสามถุงใหญ่แล้วรีบเดินเลี่ยงเธอ
“เฮ้” ผมหันมามองอีกครั้งเพราะเสียงแรก จากนั้นก็...
ปัง...
รถเข็นชนเข้ากับตัวผมอย่างจังและส่วนที่เจ็บที่สุดเห็นจะเป็นหน้าขาอ่อน แม่งเอ๊ย...
พี่อิงยักไหล่ หยิบแว่นกันแดดออกมาใส่ ทิ้งรถเข็นทั้งหมดและเดินหนีไป ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี จะด่าก็รู้สึกผิดเพราะนั่นก็ผู้หญิง จะเดินไปถีบให้ล้มยิ่งทำไม่ได้ใหญ่แม้ใจจะอยากทำมากก็ตามที
ผมเดินซี๊ดปากกระโผลกกระเผลกไปหาไอ้แทน สภาพเหมือนจะสำออยต่อหน้ามันมากแต่ก็ไม่ใช่ในเมื่อผมเจ็บจริง ถ้าทางตรงต้นขาของผมจะเขียวปั๊ดสไตล์ขามีแผลช้ำๆ เอาเป็นว่าจะสถานาอิง(คำว่าพี่หายไปในบัดดล)เป็นยัยตัวร้ายตลอดเวลาที่ผมเจอเธอละกัน
“ไหนล่ะขนม” ไอ้แทนที่มองมาที่ผมถาม ก่อนที่มันจะขมวดคิ้ว “เป็นอะไร”
“เปล่า” ผมตอบทันที ไอ้แทนเหมือนจะไม่เชื่อ แม่งเดินเข้ามาหิ้วแขนผมและก็ส่องดูขาของผมทันทีว่ามีอะไรผิดปกติมั้ย มันจะเห็นได้ยังไงในเมื่อผมใส่กางเกงยีนส์ขายาว “ไอ้สาด เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก กูเดินไปเตะชั้นวางของมา”
“ไอ้ซุ่มซ่าม” แขนหนึ่งหิ้วแขนผมส่วนอีกแขนกำลังเข็นรถเข็นให้ไปข้างหน้า “ไม่มีอะไรแน่นะ”
“เห้ย ปล่อยกู ไม่ได้เป็นไรขนาดนั้น” ผมรีบประท้วง เพราะตอนนี้สายตาคนนอกกำลังมองมาที่ผมกับไอ้แทนราวกับว่าคู่รักข้าวใหม่ปลามันไม่มีิผิด ไอ้แทนใช้ข้อได้เปรียบที่มันตัวสูงกว่าโอบผมไว้ซะแน่น มันแข็งแรงมากจนผมขยับตัวดีไม่ได้(หนักขนาดนั้นเลยแหละครับ) มิน่าพี่สามคนนั้นถึงได้กลัวมันจนหัวหด กล้ามแขนนี่คงจะเป็นมัดๆเลยสินะ
“อย่าดิ้นนักสิ” มันบ่นออกมา เพราะมันควบคุมทั้งรถเข็นทั้งผมแทบจะไม่ได้ “งั้น...”
มันดันตัวผมเข้าไป ผมต้องใช้สองมือดันรถเข็นและเชี่ยแม่งก็โอบรอบตัวผมใช้สองมือดันรถเข็นไปด้วยกันนั่นหมายความว่าผมกำลังอยู่ในอ้อมแขนของมันอย่างดิ้นไม่หลุด ซ้ายก็เจอแขนมันขวาก็เจอแขนมัน
เงยหน้าขึ้นมามองเห็นเหนียง(ที่ไม่ค่อยมี)ของมันเต็มๆ...ไอ้ชิบหาย
ถ้าผมตัวโตกว่านี้ก็คงนี้ นี่เสียเปรียบมันทั้งขึ้นทั้งล่อง
“จะให้กูมุดหนีมั้ย” ผมพยายามพูดหว่านล้อมมัน เงยหน้าขึ้นไปจมูกก็เฉียดคางมันอยู่ไม่น้อย “ปล่อยกูไปเถอะ”
“ไม่ จนกว่ามึงจะบอกกู” มันพูดหน้าตาย “เกิดอะไรขึ้น”
โอเค กูยอมแพ้... “เจอพี่อิงมา”
“อิง?”
“เออ จะมีอิงสักกี่คนล่ะ”
“เค้าทำอะไรมึง” แทนมีสีหน้าซีเรียสขึ้นมา รถเข็นหยุดชะงัก ผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หน้าซีเรียสของแทนทำให้บรรยากาศดูอึมครึมมากขึ้นทันที
“ให้ตาย กูไม่อยากดูเหมือนพวกขี้แย้โดนเรื่องแย่ๆมาแล้วมาฟ้องมึงนะ”
“ทัพ...กูถามว่าเค้าทำอะไรมึง”
ผมเกาหัวอย่างเครียดๆก่อนที่จะบอกไอ้แทนในสิ่งที่มันอยากรู้ “เขาดันรถเข็นมาชนอ่ะ”
ไอ้แทนเลิกคิ้ว ถอนหายใจ และก็กลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย แม้จะไม่ได้แสดงออกอะไรมาก แต่มือของมันกำแน่นราวกับว่าโกรธมากแต่ระบายออกมาไม่ได้
น่ากลัว...มันน่ากลัวแบบมีสัญชาตญาณดิบที่รอการปลดปล่อย
“มึง...เรื่องแค่นี้เอง”
“ก่อนหน้านี้ก็เคยทำมามากกว่านี้แล้วนี่”
“กูก็ยังไม่ตายป่าววะ” แม้จะโกรธชิบหายแต่จะให้ผมทำไงได้ล่ะ...ผมคิดว่าลุงเอี่ยมคงแอบไปสืบเรื่องพี่ิอิงอย่างลับๆและคงอยากจะส่งตัวเธอไปเรียนที่อื่น แต่อย่างที่เธอบอก...เส้นเธอก็ใหญ่พอๆกันกับเส้นผม
“ทัพ...”
แทนเรียกผม...ผมเงยหน้าขึ้นมามองมัน เมื่อตะกี้มัวแต่นึกถึงรอยช้ำเขียวที่ต้นขาอยู่
“หืม...”
“กูจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับมึงอีก”
“ไอ้แทน แค่รถเข็นชนเอง”
“ได้ยินที่พูดใช่มั้ย”
“กูดูแลตัวเองได้น่า”
“นี่คือได้แล้วงั้นสิใช่ไหม เดินไปซื้อขนมแล้วยังมีคนเอารถเข็นมาชน”
“ก็กูไม่ระวังเอง”
ผมพยายามพูดให้ไอ้แทนรู้สึกดีขึ้น แม่งเป็นบ้ากล่าวโทษตัวเองอยู่นั่นทั้งๆที่มันก็เป็นความผิดของผมเอง ผมรีบบอกมันให้มันรีบเพราะพี่สามคนนั้นรออยู่ เรื่องพี่อิงก็เลยไม่หลุดออกมาจากปากของผมกับมันอีก
ผมไม่คิดมากเท่าไหร่หรอก...แต่ไอ้คนที่คิดมากคือคนที่ยืนสูงท่วมหูผมตอนนี้ต่างหาก จากที่เคยเหมือนจะอารมณ์ดีนิดๆ จนป่านนี้แม่งก็ยังไม่ยิ้มหรือพูดอะไรออกมาเลยสักคำ
บ้านไอ้แทน
โคตรเซอร์ไพรส์...จู่ๆคนก็เต็มบ้านไอ้แทนจนมันต้องอ้าปากค้าง ฝีมือพี่พีทกับพี่เจตน์ล่ะมั้งที่ชวนเพื่อนปีสามมาร่วมปาร์ตี้ด้วยโดยไม่ขอเจ้าของบ้าน การที่ต้องจัดการคนสิบยี่สิบคนไม่ให้รุ่มร่ามในตัวบ้านมากจนเกินไปทำให้ไอ้แทนไม่มีเวลามาซีเรียสเรื่องของพี่อิงอีก
โชคดีที่นางไม่มา...
“ไอ้ทัพ เป็นไรป่ะ” แจง เพื่อนปีหนึ่งของผมก็โดนชวนมาเหมือนกัน เป็นโชคดีของผมที่มีเพื่อนคุยแล้ว ผมพาตัวเองเข้ามาในบ้านและก็นั่งจุมปุกข้างไอ้แจง มันดูออกทันทีว่าผมไม่ปกติ “ใครแกล้ง อิพี่อิงรึเปล่า”
พระเจ้า...เซนส์ไวมาก
“รู้ได้ไง”
“โอ๊ย ทำไมจะไม่รู้กิตติศัพท์มัน อิบ้า โรคจิตนั่นแม่งไล่จัดการทุกคนที่มายุ่งกับพี่แทน เพราะพ่อมันเส้นใหญ่ในกรมตำรวจและแม่มันก็เส้นใหญ่ในวงการแพทย์ มันก็เลยไม่ได้ไปรับการรักษาสักทีไง คิดแล้วก็อยากตบ”
แจงแรงมากจนผมอึ้ง...เธอใส่มาเป็นชุดราวกับว่าเกลียดยัยพี่อิงมากจากก้นบึ้งภายในจิตใจ
“แกเคยโดนเหรอ” ผมถามมัน
“เกือบอ่ะ ไหวตัวทัน แกล้งมันคืนด้วย สมน้ำหน้า”
“แกล้งคืนได้ด้วย” ผมถึงกับเหวอแดก
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไม่ใช่แม่ฉันสักหน่อย” แจงยักไหล่ “มิน่า พี่แทนถึงกำชับนักกำชับหนาเรื่องนาย เอาเป็นว่าคราวนี้จะไม่อยู่เฉยละ จะคอยเป็นหูเป็นตาให้ ถ้าใครมาทำอะไรแกนะ...ฉันนี่แหละจะเอาคืนให้เอง”
แม่งโคตรจ๊าบ...ผมมองเธอด้วยสายตาทึ่งๆ มียัยแจงเหมือนมีเพื่อนผู้ชายถึกๆสองคนคอยคุ้มกัน ท่าทางเก่งซ่าก๋ากั่น ถึงได้ปะฉะดะกับยัยอิงได้
กูมีโล่แล้ว...
คิดอย่างขำๆก่อนที่จะยกน้ำแดงขึ้นมาจิบ...เห็นพี่ปี่สามเดินไปเดินมาในบ้านไอ้แทนแล้วคิดว่านั่งเฉยๆน่าจะดีกว่า ไอ้แจงก็เอาแต่นั่งเฉยเหมือนกัน มันบอกว่าแค่ดูพี่เจตน์กับพี่พีทย่างหมูด้วยกันอยู่ข้างนอกมันก็แฮปปี้แล้ว ชีวิตมันจะดีไปไหน
ว่าแต่...แทนมันหายหัวไปไหนตั้งนานสองนานวะ บ้านมันแท้ๆผมกลับไม่เห็นเงาของมันเลยแม้แต่น้อย
“น้องๆ มีคนฝากน้ำมาให้” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเอาน้ำมาให้ผม น้ำสีสวยเหมือนค็อกเทลเบาๆ
“ใครครับ...”
“ทางนู้นแน่ะ มีคนชอบเรานะ เพื่อนพี่ก็ชอบเราหลายคนเลย”
พูดเสร็จเธอก็เดินไป โดยที่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนฝากน้ำนั่นมาให้
“โห ไอ้ทัพ...ไอ้ฮอตเอ๊ย” แจงร้องเสียงดัง “เพื่อนพี่คนนั้นที่ว่าต้องมีพี่แทนรวมอยู่ด้วยแน่ๆ สเปกปีสามเหรอ”
“บ้าเหรอ” ผมตัดบท “แล้วมันหายไปไหน”
“ใคร”
“ไอ้แทน”
“ฮั่นแน่ะ...อยากเจอก็บอก ไม่ต้องทำเป็นเขิน” ไอ้แจงหัวเราะคิกๆ “ไม่รู้ดิอยู่ข้างนอกก็ไม่มี อยู่ข้างในก็ไม่มี ไปทำธุระมั้ง”
แม่ง เป็นเจ้าบ้านแท้ๆไม่ยอมอยู่ดูแลบ้านตัวเอง ผมคิดอย่างนึกเซ็งก่อนที่จะกระดกแก้วน้ำที่พี่สาวคนนั้นเอามาให้ แอลกอฮอล์หวานๆผ่านลงคอของผม อืม อร่อยดีนะ...
พอพี่พวกนั้นเห็นว่าผมอร่อย...แม่งก็พากันผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเสิร์ฟ จนคนที่ฝากคนอื่นมาให้ผมตอนนี้กล้าเอามาให้ผมเองแล้ว ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไรนะ?
สักพัก...ไอ้คนที่ผมสงสัยว่าหายไปไหนก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่เย็นชาแบบสุดๆ ใบหน้าแบบนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งด้วย แต่ตอนนี้มันกำลังจะเข้ามายุ่งกับผม
“มานี่” มันมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็พูดจาเป็นเชิงออกคำสั่ง พยักหน้าครั้งสองครั้งทักทายไอ้แจง
“ไปไหน” ผมถามแทน
“มาเถอะน่า”
ไอ้แจงเอาศอกมาสะกิดผมสองสามทีให้ผมทำตามที่แทนมันว่า ผมเอาแต่ส่ายหน้า มันจ้องผมเขม็ง
“แจง”
“จ๋าพี่”
“ไอ้ทัพมันดื่มไปกี่แก้วแล้ว”
ทำไมถึงรู้ฟะ...นี่ผมยังไม่มึนเลยนะ ไม่เลย แค่ง่วงๆ
“เอ่อ ก็เยอะอยู่ค่ะ”
“ทำไมไม่ห้ามเพื่อนล่ะ”
“โหยพี่แทน ห้ามเพื่อนพี่เถอะ...มาเสิร์ฟเอาเสิร์ฟเอาอ่ะ” แจงพูด ไอ้แทนหันไปหรี่ตามองเพื่อนต้นเหตุที่ว่า กลุ่มนั้นสะดุ้งกันเฮือกก่อนที่หนึ่งในกลุ่มนั้นเดินมาหาผมอีกรอบพร้อมกับแก้วใบใหม่พร้อมของเหลวสีสวยพร้อมเสิร์ฟ
ผมทำหน้าทะเล้น...ไอ้แทนปัดมือผมออกไปเบาๆแล้วคว้าแก้วนั้นไปวางไว้ที่ไกลๆผม
“สัดแทน” ผมร้องด่า “เมิงบ้าไปเลี้ยววววว” พระเจ้า...ทำไมผมถึงทำเสียงวิบัติได้ถึงขนาดนั้น
“ไอ้แทน น้องมันกำลังอร่อยอยู่ อย่าไปห้ามน้องเลย”
“เชี่ยอาร์ม มึงจะหลอกน้องให้มันเมาแล้วหลอกเอามันที่บ้านกูใช่มั้ย”
“สัดแทน ระดับกูจะไปคิดชั่วอะไรได้ถึงขนาดนั้น”
“แต่ได้ก็ดี?”
“แหงสิ...มึงไม่คิดว่าน้องทัพฟ้าเขาน่ารักเหรอวะ”
เกิดความเงียบขึ้นในบัดดล...แจงทำตัวลีบอยู่ข้างๆผมราวกับว่ามันเกร็งกับบรรยากาศมาคุนี่ ผมไม่เห็นจะเกร็งเลยนะ ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่
“ลุกขึ้น”
แม้แต่เสียงที่น่ากลัวชิบหายจากปากไอ้แทนผมก็ยังไม่คิดว่ามันน่ากลัวเลย
“ไม่ลุกเว้ย”
“ทัพ ไม่ลุกกูจะปล้ำ”
“…”
“ตรงนี้ก็ได้ กูไม่อายอยู่แล้ว”
ปล้ำ...ปล้ำเลยเหรอวะ...ตรงนี้เนี่ยนะ...คนอยู่เต็มบ้านเลยนะ
จังหวะที่ผมทำอะไรไม่ถูก ไอ้แทนแม่งคว้ามือผมแล้วลากผมให้ลุกขึ้น ผมนี่หัวแทบทิ่ม ดูไอ้คนลากมันจะโมโหนิดๆผมเองก็โมโหเหมือนกันนะ หัวกูจะทิ่มพื้นอยู่ละไอ้สาด ยิ่งวิงๆเวียนๆอยู่
และที่ๆมันพาผมเดินฝ่าประชาชนที่เข้าร่วมงานปาร์ตี้งานเกิดพี่ต้นนั่นคือ...ชั้นบนบ้าน...ห้องนอนของมันเอง
ที่ๆส่วนตัวสุดๆ ไม่มีใครกล้าขึ้นมาเลยแม้แต่คนเดียว
[มีต่อนะคะ]
-
ทัพเมาทีไรผมรู้สึกโมโหทุกที
ตัวมันแดงระเรื่อลามไปจนถึงหน้า...ในสายตาคนอื่นผมไม่รู้ว่าเขาจะคิดกันยังไงแต่ในสายตาของผมรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครหน้าไหนมามอง มาเข้าใกล้ มาทำอะไรทัพทั้งนั้น แม้ว่านิสัยมันจะขี้โวยวายเอาแต่ใจทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่พอมันเมานิสัยเหล่านั้นอาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด
มันน่าจับไปทำอย่างอื่นน่ะสิไม่ว่า
ไอ้คนเมาที่ไม่รู้ตัวว่าเมาแม่งเดินเล่นไปทั่วห้องผมแล้วก็จับนั่นจับนี่ มันเดินเซนิดๆแต่ก็ไม่ถึงกับขนาดล้มลงไปกองกับพื้น ผมต้องจับมันมานั่งบนเตียง ไม่ให้มันขยับตัวไปไหน ก่อนที่ผมจะพูดอะไรกับมันตรงๆ
“กูควรทำไง...ปล่อยให้มึงนอน...หรือว่าควรทายาให้มึงก่อน”
ผมต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่าทัพ(ซึ่งผมก็เป็นอยู่แล้ว)ผมถึงจะจัดการให้มันอยู่ในการควบคุมของผมได้ คนอย่างทัพต้องเจอไม้นี้ ไม้ที่เผด็จการนิดๆไม่อย่างงั้นล่ะก็ต่อต้านได้ต่อต้านดีเสียยิ่งกว่าม็อบที่มาชุมนุมกัน
อีกอย่าง...ใครจะไปบอกตรงๆว่าหายไปซื้อยามาทาให้ ผมไม่ค่อยมีแผลที่บ้านก็เลยไม่มีอุปกรณ์ทำแผล และร้านแถวหมู่บ้านก็เสือกปิดกันหมดไม่รู้ว่ามาฉลองวันเกิดไอ้ต้นกันหมดรึเปล่าผมก็ไม่เข้าใจ ต้องถ่อไปไกลถึงเขตอื่นกว่าจะได้มา
ไอ้ตัวปัญหาผู้ไม่รู้ตัวว่าทำผมเหนื่อยหน่ายใจกำลังดิ้นไปดิ้นมาบนเตียง โอเค ภาพนั้นทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ โชคดีที่มันไม่รับไม่รู้ว่ามีผมจ้องมองอยู่
“อ๊ะ”
มันส่งเสียงนิดๆตอนที่มันขยับขา...ตรงที่มันเจ็บ
“งั้นต้องทายาก่อน...” ผมคิดเองเออเอง “ถอดกางเกงออกได้มั้ย”
แม้จะดูน่าเกลียดไปสักนิด แต่แผลมันก็อยู่ที่หน้าขา ผมจะทายาให้มันได้ไงในเมื่อมันใส่ยีนส์หนาแบบนั้น
“ถอดออก แป๊บเดียว ทาเสร็จเดี๋ยวใส่ให้ใหม่”
ไอ้คนเมามันจะรู้เรื่องมั้ยล่ะวะนั่นน่ะ...แต่ท่าทางเหมือนมันรู้เรื่องครับ มันเริ่มปลดเข็มขัดของมันออกแล้ว ผมหันหน้าหนีทันที...
…แม่ง...ยั่วยวนสัญชาตญาณดิบในตัวกูเหลือเกิน ท่าก็ให้ หุ่นก็ใช่ ใจก็ชอบ ผมกัดมือตัวเองระงับสิ่งเหล่านี้เอาไว้
แค่ทายา แค่ทายา แค่ทายา
เสร็จปุ๊บแล้วก็ปล่อยให้มันนอนจนสร่าง...กักตัวไว้ไม่ให้ไปหวานใส่ใครหรืออ้อนใครโดยที่มันไม่รู้ตัว
ก็ผม...หวงมันอ่ะ
“มึงไม่ถอดช่วยกูล่ะ สั่งกูอยู่ได้ เดี๋ยวเหนี่ยวเลย”
มันเมาแล้วเป็นแน่แท้...ตัวจริงของมันคงจะยกป้ายไฟขึ้นมาประท้วงด้วยซ้ำว่ากูไม่ถอด กูจะถอดเพื่อ?!
แต่ครั้งนี้ยอมง่ายๆ เออวะ ก็ดี จะได้เสร็จภารกิจ(ทายาไวๆ)
เอาวะ หลับหูหลับตาถอดให้แม่งละกัน ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะหันหน้ากลับมา และภาพนั้นทำเอาผมต้องเบือนสายตาไปทางอื่น พร้อมๆกับกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคออย่างพยายามระงับสติ
ยีนส์ที่ถอดออกมาอย่างไม่สุด เผยให้เห็นถึงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มส่วนไอ้ทัพน้อยเอาไว้อยู่ และเสื้อยืดมันก็เผยเปิดเห็นพุงขาวๆของไอ้ทัพที่แบนราบและก็มีเอวคอดกิ่วอย่างประหลาดแบบที่ผมไม่เคยเห็นจากผู้ชายคนไหน
ผมนี่แทบจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง ก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรที่ไอ้ทัพอาจจะเกลียดผมไปตลอดชีวิต
ทนไว้แทน(น้อย)เอ๊ย...ทนไว้...แป๊บเดียว
นี่ถ้ามันไม่เจ็บผมก็ไม่ยอมลำบากถึงขนาดนี้หรอก ผมค่อยๆนั่งลงบนเตียง ถอดกางเกงยีนส์ออกให้มันช้าๆโดยที่มันเองก็ให้ความร่วมมือ(พระเจ้า...มีการยกตัวขึ้นทั้งตัวไปตามแรงด้วย...แทน(น้อย)จะบ้า)
ในที่สุดผมก็ถอดยีนส์ราคาแพงหูฉี่ของไอ้ทัพเสร็จ พอมันเริ่มสบายตัวและไม่รู้ตัวว่าผมกำลังแอบจ้องมองเรือนร่างมันก็พลิกตัวไปมา...และจากนั้นก็...ซี๊ดปากด้วยความเจ็บ
หน้าขาอ่อนของมันมีรอยเขียวใหญ่จ้ำเบ้อเร่อ และมีอีกรอยที่หน้าขาอีกข้าง ไม่เจ็บยังไงให้ไหว ยัยอิ่งนั่นคงจะชนโครมอย่างเร็วแรงและไม่ปราณี...
ผมค่อยๆจับร่างอ่อนปวกเปียกของทัพให้หงายท้องขึ้นมา มันก็ทำตามที่ผมจัดการแต่โดยดี ดวงตาของมันหลับสนิท แต่ผมคิดว่าเขายังไม่ได้หลับดีอะไรหรอก ที่แน่ๆทัพไม่น่าจะมีสติพอที่จะรู้ว่าผมกำลังจะทายาให้
กำลังจะทำคะแนนสักหน่อย คนให้คะแนนแม่งเสือกเมาไม่รู้เรื่อง
เอาเถอะ...ผมค่อยๆหยิบยาขึ้นมาจากถุงยา มองไปที่ขาขาวที่มีแผลเป็นสีเขียวจ้ำก่อนที่จะค่อยๆบรรจงลูบอย่างแผ่วเบาไม่ให้ทัพสะดุ้งสะเทือนและเจ็บเพิ่มมากไปจากเดิม
แต่อย่าคิดเลยครับว่าใจผมจะอยู่เฉย...มันทั้งเต้นแรงมันทั้งพยายามสั่งให้ผมปู้ยี่ปู้ยำร่างขาวปวกเปียกข้างหน้านี่อย่างไวที่สุดเท่าที่จะไวได้...ผมพยายามหายใจแรงเพื่อระงับความต้องการที่ทัพไม่ต้องการออกไปให้ผม...พยายามสุดๆ...พยายามเอามากๆ
“ซี๊ด...”
เพราะบางครั้งผมก็สัมผัสแผลเขาแรงเกินไป...และการที่เขาร้องออกมาแบบนั้น...ผมนี่แทบจะเป็นบ้า
ถ้าปล้ำเขา...แล้วผมรับผิดชอบเขาทั้งชีวิต...ผมจะปล้ำเขาได้มั้ยครับ
“แทน...”
เสียงเรียกที่หลุดออกมาจากปากของทัพทำให้ผมต้องมองหน้าเขา...
“หืม?”
งงชิบ...ท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่...เรียกทั้งๆที่หลับตาเนี่ยนะ
“แทน...”
“ว่าไงครับ?”
หรือเขาจะบอกรักผม? (ไอ้สัดแทนมึงใจเย็น เมิงจะรีบไปไหน...) เขาอยากพูดอะไรกับผมอ่ะ ผมไม่เข้าใจ...
“…มึงกวนตีน”
โอเค จบข่าว ไม่มีแววซึ้งหรือโรแมนติกเหี้ยไรทั้งนั้น มีแต่แววด่าล้วนๆ ผมพ่นลมดังพรืด นึกขำขันกับตัวเองในใจ อย่างน้อยก็อยู่ในจิตใต้สำนึกเขาล่ะวะ...
“…แม่งออกไปจากหัวกูสักที”
ทัพพูดอีก...อะไรวะที่เขาอยากให้ออกไปจากในหัวของเขา...ผมรึเปล่า
ผมเหรอ...
“ถ้ากูไม่อยากออกล่ะ...” ผมที่ทายาให้มันเสร็จ ถามมันเสียงแผ่วเบา...ตอนนี้ไอ้ทัพอยู่ในกำมือผมทุกอย่าง...เพราะงั้นหลอกถามอะไรมันไปมันก็คงไม่รู้หรอก
จะว่าไปตอนนี้มันก็ดีนะ...ตอนที่ไม่โวยวายเนี่ย...แม่งโคตรน่ารัก
ถึงแม้มันจะไม่ค่อยมีสติก็เถอะ
“มึงต้องออกสิ...ประตูอยู่ตรงนั้น”
โอเค ไอ้เชี่ยแทนเอ๊ย จะเอาอะไรกับคนเมา...ผมยิ้มให้ทัพที่กำลังจะหลับในไม่ช้า เขาขยับตัวและหลังจากนั้นเขาก็ซี๊ดปากอีกรอบ
“เป็นไร...” ผมถาม
“เจ็บอ่ะ”
“ตรงไหน” ผมพยายามหาส่วนที่เขาว่าเจ็บ
“นี่”
มันไม่ใช่รอยจ้ำเขียวสองรอยที่ผมเพิ่งทายาไป ผมรีบพลิกขาของทัพหาใหญ่เผื่อมีแผลที่ไหนอีก(ยิ่งพลิกก็ยิ่งเห็นหลายสัดหลายส่วน...ไอ้แทนน้อยอีกไม่นานมันอาจจะออกมาผงาดง้ำค้ำโลก...มันคงทนได้อีกไม่นาน...)
“ไหน”
“นี่”
ทัพชี้ไปที่ส่วนข้างหว่างขาของเขาที่อยู่สูงกว่าแผลไปนิด...อีกนิดก็จะถึงทัพน้อยแล้ว
ผมเอามือกุมขมับ...
“เจ็บ...”
คำว่าเจ็บที่ออกมาจากปากแทนทำให้ผมอยู่เฉยไม่ได้...
“งั้นเดี๋ยวทายาให้นะ...”
แล้วอย่าบ่นเจ็บอีกแล้วกัน...เพราะผมว่าคำนั้นพร้อมกับเสียงแผ่วๆของทัพนั่นมันเหมือนจะปลุกความเป็นเสือในตัวผมทีละนิดๆ
“ไม่เอา”
แน่ะ...คนเจ็บ(บวกกับเมา)บอกไม่เอา มีการบิดตัวหนีอีก
“เห้ย ทายาไง จะได้หายเจ็บ”
“เป่าก็พอ”
“หา” ผมนี่ร้องเสียงหลง
“เป่า...เป่าลมอ่ะ”
เช้ดดดดดดดดดด...เป่าเนี่ยนะ...ตรงนั้นเนี่ยนะ
“เอาจริงเหรอ” ผมมองหน้าทัพอย่างเหวอๆ
ทัพพยักหน้าหงึกๆ... “เป่าสิ เจ็บนะ”
พระเจ้า...ผมทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง
“เป่าๆๆๆ ฟู่ววววววว”
“โอเค เป่าก็เป่า...”
“เร็วเลย”
เป็นคนบอกให้ทำเองนะเว้ย...แล้วอย่ามาโวยวายทีหลังละกัน
ผมค่อยๆจับตัวทัพให้เลิกขยับขา...โดยจับที่ขาไว้ทั้งสองข้างและ...โน้มหน้าลงไป ให้ตาย ผมต้องกัดฟันทนแค่ไหนนะถึงจะทำแบบนี้ได้...
“เป่าเลย เป่าเลย เป่าเลย...”
แทนที่ผมจะฟิน...ผมกลับรู้สึกไม่ค่อยฟินเท่าไหร่เพราะต้องระงับความต้องการของตัวเองเอาไว้ให้ถึงที่สุดของที่สุด
ผมเป่าลมเบาๆในส่วนที่ทัพบอกว่าเจ็บ...คนถูกเป่าทำหน้าเคลิ้มเชียว...
“พอยัง”
พอเถอะครับ...ผมจะรีบไปเข้าห้องน้ำ...
“เป่าๆๆ”
ยังไม่พออีก...ผมเป่าลมเบาๆอีก...จนกระทั่งผมเองนี่แหละที่อดใจไม่ไหว
ก้มลงไปจุมฟิตฝากรอยจูบไว้ตรงหว่างขาของทัพโดยที่เจ้าตัวไม่อนุญาต
ทัพไม่บ่นเจ็บ...อีกทั้งยังทำหน้าเคลิ้มกว่าเดิมพร้อมทั้งบิดตัวไปอีกทาง
ผมคงทนไหวได้เท่านี้แหละ...
“ไม่เป่าแล้วนะครับ...”
ผมรีบบอก ก่อนที่จะหายตัวไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ส่วนคนที่ทำให้ผมเป็นบ้าเป็นบอห้ามจิตห้ามใจตัวเองอยู่นานสองนาน กลับหลับตา...และก็หลับไปเสียอย่างนั้น
ผมจะถือซะว่าผมตีตราจองเขาไว้แล้วก็แล้วกัน...
TBC*
Talk : พิมพ์อะไรลงไปเนี่ย...พี่แทนน้องทัพ เฮือกกกกกกก :pighaun:
-
โอยเมายั่วขนาดนี้ฆ่าแทนน้อยได้เลยนะเนี่ยน้องทัพ. :-[.
ยิ่งกว่าฟินอะ เป่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ายยยย ทัพแกอ่อยอ่ะ อ่อยแบบไม่รู้ตัว55
-
เย้ย เขินชิบหายวายป่วง เขินมากกกก
-
กรี๊สสสส เขินเว่อออออ น่ารักมากเลยยย
แต่อิพี่อิงก้น่ากลัวเกินอ่ะะ รีบๆจัดการเตอะะะ
-
55555 ปลอบก็แล้ว ห้ามก็แล้ว พี่แทนน่าฉงฉารรร :hao5: เอาน่าๆๆได้จอง น้องทัพ ก็พอริ้วโน๊ะ :mew3: :mew3: :mew3:
-
น้องทัพเมาแล้วยั่วนะคะ อ้อนด้วย
แทนไม่อยากทายาแล้วอยากทำอย่างอื่นมากกว่า
-
น้องทัพขา ถ้ายังไม่เห็นว่าอิงอันตรายและไม่ระวังตัวเองงี้ มีอีกสิบพี่แทนก็ช่วยไรไม่ได้นะ
เมาละยั่วชิบเป๋งงงง พี่แทนนนน ทนเหรอออ
-
ฟินไปปปป ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :hao7: :hao7:
ทัพน่ารักไปนะ ที่ว่าให้เป่านี้ เป่าแบบ blow... รึเปล่า เอิ่มม เม้นติดเรทไป
ยังไงคู่นี้ก็น่ารัก คบกันเร็วๆ ให้ไข่ต้มเป็นสายทองคล้องใจไปซะ อิอิ
-
กรีดร้องงงงงงง ทัพน่ารักอ่า :-[ แอบสงสารพี่แทนเล็กๆ555 แต่นังพี่อิงนี่น่าตบละ ร้ายไปป่ะ :z6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตีตราจองไว้แล้วนะ555
-
โอ้ยยยยยย ชอบมาก สมกับที่รอคอย อ๋ายยยยยย
-
โอ๊ยยยยย :-[ :-[
-
พี่แทนนนนนนนนนน ทำอัลไลลลลลลลลลล ลงไป๊ อร๊ายยยยยยยยย :hao6: :hao7: :katai4:
พี่แทนฟินลื้มมมมมมมมมมมมมมม อร๊ายยยยยยยยยยยย
เมาแล้วโคตรอ้อน โคตรน่ารักกกกกก
-
เมาแล้วสงบขึ้นนะคะ น่ารักน่าจับเป่าจังเลยยยยยยย
ส่วนนังมารนั่น :beat:
-
ตีตรา!? เถ้าแก่ แค่นี้กระจอกน่าพี่แทนนน รอเป็นเจ้าของเลยดีก่า ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่เราพิมพ์ฉันไปไม่ได้ อุ๊ปส์
-
โอ้ยๆๆฟินจิกหมอน~ถ้าทัพจะเมาแล้วอ่อยขนาดนี้!!
-
อ๊ายยยยยยยยยย ทำอะไรกันน่ะสองคนนี้ :-[ :-[
-
ชอบอ่ะ เค้าดูแลกันดีจังค่ะ :o8:
-
ทัพน่ารัก พี่แทนฟินลืมมม 555555555555555555555
-
ยั่วมากๆๆๆ :haun4: :haun4:
-
ตาย ตาย น้องทัพยั่ว
-
อดทนไว้นะพี่แทน 5555555555555
-
พี่แทนต่อไปต้องห้ามน้องกินเหล้าซะแล้วล่ะ ถ้าจะเมาแล้วยั่วซะขนาดนี้
-
โอ๊ยยยยย พี่แทนเป่าตรงไหนเนี่ยยย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: ฟิน ทัพอ่อยสุดๆอะ :hao6: :hao6:
-
:-[ :hao3: :กอด1:
-
พี่แทนเกือบไม่ไหวแน่ะ น้องทัพเซะกุซี่มากๆ :hao5:
เชียร์ให้ลวนลามน้องอยู่นะ แต่พี่แทนพระเอกเกื๊น ไม่ทำหรอก แค่ตีตราก็หนักพอแล้วมั๊ง
-
ทัพเมาแล้วยั่วมากกกกกก :hao6:
-
น้องทัพจะฆ่าพี่แทน :jul1: :jul1: เหรอ
-
ขนาดไม่ได้คิดอะไรกับแทนนะเนี่ย
ทัพหนูอ่อยมากกกกกกกกกกกกกก
แทนอดเปรี้ยวไว้กินหวาน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แทนทัพ :o8: :-[
-
แทนขี่หวง ทัพก็แอบยั่วไม่รู้ตัว
แทนจะทนได้สักกี่น้ำ :z1:
แต่เรื่องอิงนี่ต้องทำให้เด็ดขาด
หาทางจัดการนาง :z6:
:mew1: :L2:
-
น้องทัพเมาแล้วยั่วมาก ๆ ค่า :hao7:
-
ให้แทนเป่าจนเคลิมหลับเลยนะทัพพพพพพพพ :o8:
-
น้องทัพทำแบบนี้อ่อยใช่มั้ย??? :z1:
-
ตีตราจองขนาดนี้.....ยกขันหมากมาขอเลยดีกว่า~
-
แหม่นึกว่าจะได้อ่านฉากกิ๊บกิ้วเสียอีก เกลียดอีพี่อิงจังขัดจังหวะความฟินในเรื่อง เป็นหลุมดำของเรื่องจริงๆ
ปล.ไม่มีกัดเล็บเครียดแล้วหรอเป็นกัดแขนหื่นแทน :z1:
-
:mew1:
-
กีสสสส ฟินแป้บ เขามีใจให้กันและกัน น้องทัพยั่วมาก เดี๋ยวเจอๆ พี่แทนปล้ำดีไหมคะ
เกลียดนังอิงทำน้องเขียวปึ้ด แล้วทำไมทัพต้องยอมคะนี่
ถ้าแทนจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดไม่ได้ คนอ่านจะปลดจากการเป็นพระเอกนะคะ 5555
พระเอกเราเก่งไปอีก เรียนยังไม่จบก็มีจ็อบเสริมมากมาก น่าเอามาช่วยดูแลกิจการท็อปทรีของประเทศมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ว๊ายๆๆๆๆ ฉากนี้แอบสงสารพี่แทน(น้อย)นะ 555555 ทัพนี่เมาแล้วอ่อยนะเรา
-
เป็นไงละพี่แทน เจอน้องทัพเวอร์ชั่นอ้อนกับเวอร์ชั่นยั่วเข้าไป ถึงกับตะบะแตกกันเลยทีเดียว 555
ส่วนชะนีอิงนี่รังควานไม่เลิกไม่ลานะคะ เดี๋ยวส่งองค์รักพิทักษ์ทัพฟ้าไปจัดการ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชอบความเวอร์ของนายเอกจัง ตามติดติดตามครับ
-
ตายๆจิเป็นลม ดีมากค่ะพี่แทน อดทนไว้ก่อนเนอะ
มัดจำไว้แล้ว....นี่นา <3<3<3
-
เมาแล้วอ้อนแบบนี้สงสารพี่แทนจริงๆ
น้องทัพน่ารักกก
-
โอยยยย แทนน้อยแย่แล้ว :jul1:
-
:hao6: ฟู่ๆ :impress2:
-
กร๊าก คือนี่ทั้งสารทั้งขำ มันคืออะไร 555 รักพี่แทนจัง ไม่เจอเลยผช แบบนี้ ทัพ รักแทนเร็ว ๆ นะ จะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกเลยนะ
-
:-[ :o8: :-[
เอาหมอนปิดหน้า ตาอ่านไปเรื่อยๆๆ โอ้ยย เลือดสูบฉีด
น่ารัก น้องทัพ แทนต่อไปต้องระวังมากกว่า นี้ล่ะแทน อิง มัน บ้า ไปแล้ว
:a5: :a5:
-
ต้องขอบใจชะนีอิงสำหรับฉากนี้นะเนี่ย :z1:
-
เมาแล้วยั่วววววว
สติแตกเลยพ่อพระเอก
-
-///////-
อ่านแระเขินกว่าแบบจัดหนักอีก
-
ทีพแอบอ่ิอยน่า
รับผิดชอบแทน(น้อย)เลย
เขิน
-
แทนน่าจะจัดการไปเลย :hao6:
-
:-[ :-[ :-[
-
อิพี่แทนน่าสงสารอ่ะเจอแมวยั่วเข้าไป
-
น้องทัพยั่วมากกกกก
พี่แทนก็พระเอกมากค่า
-
ตามทันซะที จะยั่วไปไหนคะ แอร้ยยยย :hao6:
-
ยั่วขนาดนะน้องทัพ ย่าให้อิพี่องแทนจับกดจริงๆ
-
สงสาร5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อิพี่แทน เอาโล่ไปเลยยยยย
หล่อ สุภาพบุรุษฝุด ๆ
-
:hao3: เมาแล้วยั่ว แทน(เกือบ)จะไม่ทน
-
สงสารแทน(น้อย)จังเลย อิอิอิอิอื
-
ฟินแทนทัพจุง >///<
ส่วนยัยอิงคนนี้ ต้องใช้บริษัทกำจัดปลวกที่ไหนมากำจัดหล่อนดีเนี่ย หล่อนถึงจะสูญๆพันธุ์ไปซ่ะ!!!
-
ฟินที่สุดในสามโลก เขินนนน นั่งบิด ฮ่าๆๆ :hao7:
ปอลอ(จุด)โล่ของน้องทัพเริ่ดมาก ทีมแจงค่ะ (ฮา)
-
ทัพให้เป่า ไม่ได้ให้ดูดนะพี่แทน :o8:
-
เกลียดยัยอิงสุดๆ เลยอ่า
-
ชอบพี่แทนนนนนนนน :hao7: :hao6:
-
สุภาพบุรุษสุด....เลยนะพี่แทนยกนิ้วๆ o13
น้องทัพจริงๆขี้อ่อยนะ คิคิ
-
จะเดินไปถีบให้ล้มยิ่งทำไม่ได้ใหญ่แม้ใจจะอยากทำมากก็ตามที
น้องทัพทำไม่ได้เดี๋ยวพี่จัดให้เอง5 5 55 5
ตอนสุดท้ายทำอะไรกันนนนนนนนนนน
น้องมันอ่อยยพี่เขาเลยจัดการตีตราจองเลย
โอ๊ยยย ยย นี่คือเขินนน
-
ฟินอ่าาา. ชอบตอนทัพอ้อนนน. แทนหล่อน่ารัก เปิดตัวไปเลยว่าจีบอยู่ เพื่อนจะได้ไม่ยุ่ง :ling1:
-
อิงโรคจิตอ่ะ แต่นะมีแม่เป็นหมอ ทำไมไม่รักษาล่ะ
ปล่อยมาระรานคนอื่นอยู่ได้ :z6:
-
:-[ :-[ :-[
พี่แทน น้องทัพ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก คิดถึงมากมาย
อยากอ่านต่อไวไวจังเลยครับ รอจะไม่ไหวแล้ว
:hao5:
-
ยั่วไปอี๊กกกกกกกกกกก
-
ไรท์หายไปหลายวันแลาวคิดถึง แทนทัพ แล้ววววว
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกก อ่านแล้วจิกหมอนตาม รอตอนต่อไป
-
เมาแล้วอ้อยสุดๆ
-
เข้ามารอค่ะ วันนี้ไหมน้อ :katai2-1:
-
โฮกกกกกกก น้องทัพโมเอ้สุดดดดดด
แทนทนได้ไง
:m25:
-
โคตรเกรียน 55 กลับมาอ่านบทนำใหม่อีกรอบเพื่อความสมูท เจอคำว่ากตัญญูของทัพเข้าไปแบบ :laugh: แล้วแทนแบบเรียกไอ้ทัพๆ โคตรแมนอ่ะ 555
ตอนที่ทัพบรรยายลักษณะลุงเอี่ยมนี่มาเลยค่ะ ทั้งภาพทั้งหน้าทั้งเสียงทั้งรอยยิ้ม 55 อ่านแล้วขำอ่ะ อยู่ๆก็ตลก
คือทัพโดนแกล้ง? ใคร? คนจากข้อความนั้นหรือเปล่า? ตอนแรกนึกว่าแทนส่งมาแซว ไม่ใช่หรอ?
ทำไมเรื่องนี้ออกแนวลึกลับ? แต่แบบจะเครียดก็ไม่ได้นึกถึงตัวละครแล้วตลก ? เกี่ยวไหม
เอ่อ แต่ชื่อพี่อิงนี่หลอนจังนะคะ มาแค่ชื่การกระทำยังไม่ชัดเจนนี่ก็กลัวละ
โอ้ยน่ารักอ่า พี่โหน่งเท่งหม่ำคือมือชงคร่าาาาา ปรบ* :katai2-1: :katai2-1: โอเคขอสมัครอยู่กองทัพทัพไทยด้วยคนนะคะ
ตอนแรกนึกว่าเกี๊ยวน้องพี่แทนไม่ใช่ กลายเป็นแจง อยากแปลงร่างเป็นนางเลย มีคนให้จิ้นให้ฟินนี่คือดีจริงๆนะคะ T^T
ชอบจริงๆนะคะ เรียกไอ้ทัพๆเนี่ย ไม่รู้คิดว่าแมนดี 55
คือ? ทัพยั่วไปอ่า โอ๊ย สงสารพี่แทน(น้อย) :haun4: :haun4: ตายเลือดจะหมดเหมือนกัน
ชอบหมาปั๊กเหมือนกันค่ะน่ารักก ><
ว่าแต่มอตั้งอยู่ตรงไหนหรอคะ? จะสมัครไปส่องสองหนุ่ม หุหุ :z2: เอ๊ะส่องพี่โหน่งเท่งหม่ำด้วย
-
ก่อนอื่นพี่แทนก็ต้องทำความเข้าใจก่อน.. น้องทัพไม่ได้ยั่วนะ น้องมันเมา
พี่แทนนั่นล่ะคิดไปเอง คิดไปซะไกลลลลลล = =' แต่น้องมันเมาแล้วอ้อน ๆ ดีอ่ะ น่ารักกกก
อยากอัดคลิปไว้ให้เจ้าตัวดูตอนตื่นนอน คงว๊ากกกลั่นบ้านน กร๊ากกกกกก
ได้ย้อนอ่านตั้งแต่ตอนแรก ๆ รู้สึกสงสารนายเอกเรื่องนี้มากถึงมากที่สุด
รู้สึกจะเป็นศูนย์รวมความซวยทุกสิ่งอย่างไว้ตั้งแต่ตอนเปิดตัวแรก ๆ =_=' (เหล่หางตามองคนแต่ง #โดนถีบบบบ)
ทัพ..เป็นตัวละครที่ตลก ๆ น่ารักมากกก นิสัยง้องแง๊งงอแง เหมือนแมวตัวใหญ่ ๆ
ยิ่งตอนเจองูในห้องน้ำ แล้วร้องให้พี่แทนมาช่วย ยิ่งโค่ดดดตะระน่ารัก
แล้วตอนอ้อนขอให้ช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้ต้น ยิ่งแบบน่ารักมากกก
แทบจะมัดน้องใส่พานถวายให้พี่แทนเอากลับไปบ้านเลย 5555
แทน.. เป็นตัวละครที่ดูเป็นผู้ชายธรรมดา บทแบบพระเอกทั่ว ๆ ไป ซึน ๆ ปากแข็ง ๆ เดินหล่อ ๆ ไปวัน ๆ ?
แต่มีออร่ามาเฟียจับแบบเข้มข้น ให้ความรู้สึกแบบเด็กข้าใครอย่าแตะ พระเอกแบบนี้น่ารักดี ชอบบบ
ถึงจะดูขี้เก๊กไปซะหน่อย แต่น่ารักอ่ะ ชอบบบบมากกกก
ยิ่งตอนพยายามทายาให้น้องตอนเมานี่ฮาแตกมากกก คือ หื่นก็หื่นนะ แต่แบบก็น้องอ่ะ น้องมันไม่มีสติ
อยากทำอะไร ? แต่ทำไม่ได้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกันให้วุ่น อ่านแล้วแบบ ฮากลิ้งงงง
ส่วนเพื่อน ๆ ที่เหลือก็น่ารักมาก ดูรู้เห็นเป็นใจแบบสุด ๆ แบบเด็กลูกพี่ข้าใครอย่าแตะ > <'
แอบแว่บอู้งานมาคอมเม้น อ่านเรื่องนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ไม่ได้นับ สนุกมากกกค่าาาา
>///< อ่านสลับกับเรื่องหมอป่า พระเอกสองคนนี้ซึนทั้งคู่ แต่สายโหดเหมือนกัน
ส่วนนายเอกของสองเรื่องนี้ น้องโย ดูเจ้าเล่ห์กว่า ในขณะนี่น้องทัพดูเอะอะโวยวาย ที่เหมือนกันคือ ออร่าความน่ารักกระจัดกระจายมากทั้งคู่ แถมเจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะรู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์ ..
-
มาฝากไว้ว่าจะมาอ่านนะคะ
อิอิ
พึ่งอ่านตอนแรก
ติดตามนะคะ
-
ตายและน้องทัพ ทำกับแทนได้ไง555 :hao6:
-
กรี๊ดดดดดด
ต่อด่วนค่ะะะ
-
น่าสงสารพระเอกของเรา ต้องพึ่งนางทั้งห้า :m20:
หนูทัพ ก็ทำไปได้ เป่า เป่า เป่า ....... :L2:
-
หายไปไหนนนนนนนนน เป่าหวานๆแล้วก็หายเอยนายแทนนนนนน
รออยู่น๊าาาาาาา
-
ตามด้วยคนนนน
-
แอร้ยยย ตีตราจอง :hao6:
-
หนูทัพอ้อยซะจนพี่แทนแทบทนไม่ไหว :z1:
รอติดตามอยู่ค่ะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :call: :call: :call:
-
ทิ้งเรื่องนี้แล้วเย๋อ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เป่าฟู่วที สตง สติไปหมดละจ้า
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ฟินมากเลยยยยยยยเขินคะะะ>< :mew1: :m25: :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยย น่ารักกกก :hao7:
-
:mew1: o13 ตามๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฮืออออออออออออออออ
-
นานแล้วน้า :katai5:
-
น่ารักอ้ะ แทนทัพ แทนทัพ
ชะนีอิงน่ากลัว
-
คิดถึงแทน
-
ดาแมจรุนแรงมาก สตงสติไปหมดและ :haun4:
อ่านไปหูก็แดงไป จิกหมอนขาด :katai1:
อันตรายมาก ไม่ควรอ่านในที่สาธารณะจริงๆ
-
กรี้ดดดดดดดดดด
แปะไว้ก่อน
จะมาอ่านนะที่รักกก
:katai3:
-
พี่แทนเมื่อไรจะมาคะ. รออยู่นะ
-
รอตอนต่อไปอยู่น่อ อย่าลืมเรื่องนี้น๊า สงสัยถ้าอัพต่ออาจจะได้กลับไปอ่านใหม่แต่ต้น (ขนาดนั้นเชียว) สู้ๆค่ะ
-
แงงงงงง ตอนล่าสุดน่ารักแบบเขินตายไปเลยยยย
น่ารักมากๆๆๆๆๆ ตัวบิดไปหมดแล้ว
ทำไมทัพช่างยั่วขนาดนี้ งื้ออออ น้องน่ารักน่าเอ็นดูอ่ะะ
มาต่อน้าๆๆๆ รออยู่น้า คิดถึงพี่แทนน้องทัพ :hao5: :hao5:
-
:z3: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
ดันงิ
-
เมื่อไหร่พี่แทนกับน้องทัพจะมาต่อออออ
-
หายไปนานจังเลย
คิดถึงแทน ทัพไทย
-
มาต่อเวยๆๆ น้ำกำลังเดิน 5555555555
-
อย่าลืมเรื่องนี้น้าาา :hao5:
-
มารอค่ะ
รอร๊อรอ :call:
-
กรีดร้องงงง เขินค่า :-[ :-[
-
รออออออออ อยู่นะ "
-
อัพหน่อยสิคะะะะะ คิดถึงพี่แทนคนหล่อกับน้องทัพคนน่ารัก T O T
-
แทนไท. เราคิดถึงเธอ
-
ทัพยั่วแทนเหรอ :hao6:
-
สนุกก ชอบบบ
:hao7: แทนก๊าวใจมากกกกก นุ้งทัพน่ารักน่าโอ๋
ปล.จะต่อไหมคะ ไม่หายไปใช่มั๊ย :hao5:
รอออออรังแกนุ้งทัพ
-
แทนน่ารัก
-
หลงรักไปอีก โอ้ยยยยยย
แทนทัพคู่นี้ก็เรียล ขอเป็นแฟนคลับกับน้องแจงอีกคน 5555555
จะมีโมเม้นเจตน์พีทมั้ยล่ะเนี่ยยย
ยัยอิงโรคจิตมาทำร้ายนู๋ทัพได้ไงนิสัยยยยยยย
อัพอีกนะคะรออยุ่ :mew1:
-
:call: มาบอกอีกครั้งว่ายังรอ
กลัวหายไปนานแล้วจะต่อไม่ติดจังเลย
-
2 เดือนกว่าละนะ T______T
-
คิดว่า พี่ ชฟค คงรอให้เรื่องเดือนเกี้ยวเดือน จบก่อนแน่เลย ถึงจะอัพเรื่องนี้ต่อ แต่ยังไงก็รอนะคะ คิดถึง แทนไท ทัพฟ้า :hao5: :hao5:
-
:z10: :z10: แวะมาดันกระทู้ 55
-
พี่แทนคิดถึง<3<3<3<3
-
อยากอ่านต่อแล้ว :serius2:
-
รอร้อรอรอ
-
คิดถึงทั้งแทนทั้งทัพเลยยย ฮื่อ
-
มาต่อนะะะะะ
:hao5:
-
:jul1: ฟินนนน
-
:call:
:mew2:
-
จะครึ่งปีแล้ว เมื่อไรจะมาต่อนะ รออ่านอยู่นะ
-
เข้ามาดันเบาๆ กับเรื่องนี้ :z2:
-
พี่แทน...คิดถึง เมื่อไรจะมาสักทีนะ
-
อย่าอัพเรื่องอื่นเพลินจนลืมเรื่องนี้น้าาาา :กอด1:
-
อิอิอิ ชอบแบบเน้ :-[
น้องทัพยั่วเบาๆ
พี่แทนหื่นหลบใน
หุหุหุ
-
หล่นไปหน้า5แล้ว :hao5:
-
แทนทัพ ตอนที่ 9
แม่ง มึนหัวชิบหาย
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเหรอครับ แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องของไอ้แทนล่ะ
และทำไมท่านอนแม่งก็หวิวชิบหายขนาดนี้ด้วย ผมรีบตะปบเอาผ้าห่มมาคลุมขาตัวเองเอาไว้ จนเกือบลืมไปว่าตัวเองมีรอยฟกช้ำดำเขียวอยู่ แต่ไม่เป็นไร แค่นี้จิ๊บ ๆ สิ่งที่รบกวนข้างในจิตใจของผมมีอยู่เรื่องเดียวในตอนนี้นั่นคือ ทำไมผมมาอยู่ห้องไอ้แทนได้
แถมยังหลับจนนี่ก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว
ไข่ต้มเหมือนจะรู้เป็นนัย ๆ ว่าผมตื่นแล้ว เห็นพุ่งเข้ามา ตะครุบหน้าของผมเลย(ข่วนโดนหน้าเสียโฉมหมดทำไงวะ) ผมจับตัวมันออกและก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง
“ไอ้เชี่ยยยย”
ร่างสูง ๆ ของไอ้แทนกำลังจ้องมองมาที่ผมอยู่ มันนั่งบนโซฟา ทำท่าเหมือนมีหมาเพิ่งวิ่งออกไปจากตักของมัน
“มึงทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยวะ” ผมตะโกน นึกว่าเห็นผีหล่อนะครับตอนแรกอ่ะ
“เห็นมึงนอนโคตรจะอร่อยกูจะกวนมึงได้ไง”
ผมนึกไปถึงบ็อกเซอร์ของผมที่ถลกไปจนถึงไหนต่อไหน มันเห็นอะไรผมบ้างวะน่ะ
“มึงเห็นอะไรบ้างวะ” ผมค่อย ๆ ร้องถามลองเชิง
“เห็นมึงไง หลับอยู่” มันทำหน้าเหมือนผมถามเรื่องโง่ ๆ
“แล้ว...เห็นอะไรมากกว่านั้นป่ะ”
“ทำไม มึงแอบเกาไข่เหรอ”
“ไอ้เหี้ยยย” ผมโยนหมอนไปใส่มัน
“เมื่อคืนอ่ะ” แทนค่อย ๆ เลียบ ๆ เคียง ๆ พูด “มึงจำอะไรได้ป่าววะ”
“หา”
“มึงจำอะไรได้หรือเปล่า”
ผมลองนึก ๆ ดู จำได้แค่ว่าไอ้แทนมันบังคับให้ผมขึ้นมานอนบนนี้ และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“ไม่ได้” ผมตอบทันที “มีอะไรกินมั้ยวะ หิวอ่ะ” ผมลูบท้องให้มันดู ไอ้แทนส่ายหน้าเบา ๆ โยนผ้าขนหนูใส่หน้าผม(ขอย้ำ โยนใส่หน้า) ก่อนที่จะเดินไปที่ประตู
“เดี๋ยวทำให้กิน มึงอาบน้ำอาบท่าก่อนละกัน”
ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าแทนมันผิดหวังหน่อย ๆ ที่ผมจำไม่ได้ แต่เรื่องอะไรกันล่ะที่มันอยากให้ผมจำได้ขนาดนั้น ทำไมผมนึกไม่ออกสักที
แต่ที่แน่ ๆ คือผมหิวมากเลยครับ หิวข้าวมาก ๆ แสดงว่าเมื่อคืนผมคงกินแต่น้ำ ไม่ได้กินอะไรอย่างอื่นเลยใช่ไหมนี่
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็ค่อย ๆ เดินลงมาที่ชั้นล่างในเสื้อผ้าของไอ้แทน ตัวแม่งโคตรใหญ่ ดีนะที่ไม่ได้หลวมโคร่งน่าเกลียดสักเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ผมคงมีความคิดที่จะไปออกกำลังกายเพิ่มกล้ามเนื้อสักหน่อย
จะว่าไป...ไอ้แทนนี่แม่งก็กล้ามใหญ่ใช้ได้เหมือนกันนะ
“มึงนิ่งทำไม”
ผมได้ยินเสียงมันพูด อ้าวเวร นี่ผมกำลังยืนนิ่ง ๆ มองดูมันอยู่ที่ประตูห้องครัวมันงั้นสิ ข้าวสวยกับไข่เจียวกลิ่นหอมฉุยลอยเข้าจมูกผม ในขณะที่ไอ้ไข่ต้มหมาน้อยขยับตัวผ่านเท้าผมไป
ระหว่างที่ผมเดินไปนั่งที่ครัว รอบบ้านไอ้แทนสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก ไม่เหมือนกับว่าเคยมีปาร์ตี้อะไรมาก่อนเลยครับ
เว้นอยูุ่อย่างเดียว...คือเศษซากร่างของพวกพี่ ๆ เพื่อนไอ้แทนที่นอนกองระเนระนาดกันอยู่ไม่ห่างจากทีวี
เมื่อคืนผมนอนสบายคนเดียวเลยเหรอ...
“จะกินได้ยัง” พ่อผม...ไม่สิ ไอ้เชี่ยแทนส่งเสียงถาม
“กินช้า ไข่เจียวมึงก็ไม่ได้อร่อยขึ้นมาหรอก”
“ไม่อร่อยใช่มั้ย งั้นไม่ต้องแดกละ”
“เห้ย” ผมรีบพูด กลัวว่ามันจะเอาไปเททิ้ง จริง ๆ แล้วอร่อยหรือไม่อร่อยผมกินหมดแหละ ก็ตอนนี้ผมหิวมากนี่หว่า “กิน ๆๆๆ ดิ มึงนี่ ขี้น้อยใจเหรอวะ”
“น้อยใจเหี้ยไร มึงเรื่องเยอะต่างหาก” มันเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่ง จากนั้นก็ตักข้าวให้ผม ขยับจานมาอยู่ตรงหน้าผม รินน้ำให้ด้วย
อะไรจะขนาดนั้นวะ...
“มึงคิดไรกับกูป่ะเนี่ย” ผมถามลอย ๆ “แบบนี้กูหวาดระแวง”
แทนทำหน้าเฉยชา “แดก ๆ เข้าไปเหอะ”
มันเดินหนี...อะไรของมันวะ ท่าทางมันดูหงุดหงิดแต่เช้า(ไม่สิ สายแล้ว) ผมทำหน้าไม่เข้าใจเท่าไหร่ก่อนที่จะเริ่มลงมือทานข้าว นึกสงสัยว่าทำไมแทนมันไม่ทานกับผมด้วย
“มึงกินไรยัง”
“กินแล้ว” มันตอบ เอาแต่เดินไปเดินมาทำนั่นทำนี่อย่างกับพ่อบ้าน
“ตื่นเช้าเหรอวะ”
มันนิ่ง ก่อนจะพูด... “กูไม่ได้นอนเลย”
“ทำเชี่ยไรอยู่”
“ดูคนเมา”
ผมมองไปที่พวกที่นอนอยู่ประกอบคำตอบของแทน “อ้อ พวกพี่ ๆ คงซ่าส์น่าดูเลยสินะตอนเมา”
ไอ้แทนจิ๊ปากใส่ผม ไม่พูดอะไรต่อแล้วก็ทำงานบ้าน ผมเริ่มเกรงอกเกรงใจขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อคืนก็นอนบ้านมันอย่างกับนอนบ้านตัวเอง ตอนนี้ผมยังกินข้าวบ้านมันไข่บ้านมันอย่างกับบ้านตัวเองอีก ไม่ได้ อย่างน้อยผมก็น่าจะได้ช่วยอะไรสักอย่่างหนึ่ง เมื่อคืนผมคงไม่ได้ช่วยเก็บจานเจินอะไรแน่ ๆ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมช่วยมันเก็บบ้านก่อนดีกว่า
แต่ให้ผมทานอาหารมื้อนี้ให้เสร็จก่อน
“อะไรหอม ๆ วะ” พี่เจตน์ยกหัวทุย ๆ ของตัวเองขึ้นมา สภาพยับเยินเหลือเกิน “หิวว่ะ เชี่ยพีท ลุก ออกไปจากขากู”
“ลุกกันได้แล้วเหรอ” แทนทำเสียงวางอำนาจใส่เพื่อน ๆ “แม่งทำบ้านกูเละมากเมื่อคืน ไม่มีใครมาช่วยกูเก็บอีก”
“กูขอโทษเว้ย” พี่เจตน์ยกมือไหว้ประหลก ๆ “ใครนั่งอยู่นั่นวะ น้องทัพเมียมึงเหรอ”
แทนหันมาหาผมก่อนพูด “เมียเหี้ยไร”
“เอ้า เมื่อคืนก็เสร็จกันเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ”
พรวดดดดด...อะไรที่แดกเข้าไปผมอยากจะคายออกมาให้หมด เสร็จอะไร เสร็จเชี่ยไร
หรือที่มันคอยเอาแต่ถามว่าผมจำอะไรได้รึเปล่ามันคือเรื่องนี้?!
“ก็ไอ้พีทมันบอก เห็นพวกมึงหายขึ้นไปกันสองคนจนเช้า ก็นึกว่าได้เสียกัน”
“ช่าย บรรยากาศมันให้มากด้วย”
“งืืม ๆ”
ท่าทางจะเมาหนักจนเห็นอะไรมั่วไปหมด ผมกลืนน้ำลาย ทำเป็นไม่ได้ยินและก็ก้มหน้าก้มตา...ลองขยับตูดดูนิดหน่อย...ไม่ได้เจ็บอะไรนี่หว่า เพราะฉะนั้นที่พวกพี่ขี้เมาพูดนี่มั่วชัวร์ ๆ ไม่น่าจะมีทางเกิดขึ้นกับผม
ผมเพิ่งรู้ว่าจากที่หิว ๆ อยู่แถมยังกินมูมมามเอามาก ๆ ตอนนี้กลายเป็นนั่งจ๋อยเขี่ยข้าวไปมา รู้สึกเก้อ ๆ เขิน ๆ ยังไงไม่รู้ครับ เพิ่งรู้ความจริงนี่แหละว่าตอนที่ผมเมาไอ้แทนเป็นคนลากผมขึ้นไป
อืม...หลังจากนั้นก็...
เห้ย...
เป่า
“เป่าๆๆๆ ฟู่ววววววว”
“โอเค เป่าก็เป่า...”
“เร็วเลย”
เดี๋ยวนะ...เสียงพวกนี้มันทำไมเข้ามาในหัวผม...แถมยังมีฉากพวกนี้เข้ามาเรื่อย ๆ ราวกับปืนกล
“เป่าเลย เป่าเลย เป่าเลย...”
“พอยัง”
“เป่าๆๆ”
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมอ่อนแรงมาก ไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่นัก รู้แค่ว่าหน้าหล่อ ๆ ของแทนอยู่ไม่ห่างจากผม จาก...ขาผม
งั้นคำพูดทั้งหมดที่ว่านั่นคือคำที่ออกมาจากปากผมกับแทนเหรอ
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย
อาย อายมาก อายชิบหาย หมดกัน ความเป็นลูกผู้ชายของผม ทำอะไรได้โคตรน่าอับอายขายขี้หน้าเอามาก ๆ ยิ่งคนที่ทำใส่ดันเป็นคนอย่างไอ้แทนด้วย ผมนี่ยิ่งอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีไปเสีย
“อ้าว น้องทัพ ไปไหนอ่ะ”
“กลับบ้านครับ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้มั่วก่อนที่จะรีบเดินจ้ำอ้าวหนีไป
“เป็นไรป่าววะ” แทนที่ยืนอยู่ไกล ๆ ส่งเสียงมาถาม ผมยิ่งรีบก้มหน้างุดเพื่อหลบมัน
กว่าจะกล้าสู้หน้า คงอีกสักสองสามวัน...
…หรือไม่ก็ไม่กล้าสู้หน้าอีกเลย
ผมอ่อยมันขนาดนั้นเข้าไปได้ยังไง
“ทัพ” ไอ้แทนมันดันเป็นคนตื๊อ ไม่ยอมปล่อยผมไปเฉย ๆ ซะงั้น “มึงเป็นไรวะ”
“…”
“เป็นไรเนี่ย”
“กู...”
“…”
“ปวดขี้ว้อย!!!!”
มันปล่อยมือผมทันที
ถ้าไม่บอกว่าปวดขี้คงได้คุยกันอีกยาว...
ผมกลัวจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่กลัวว่ามันจะจำได้หรอก เพราะมันจำได้อยู่แล้ว
ผมกลัวมันเห็นหน้าผมแดง ๆ ต่างหาก ไม่รู้ดิ...ผมรู้แค่ว่าแม่งอายมาก อยากหนีไปจากมันเอามาก ๆ
ค่อยเจอกันตอนที่กูไม่คิดถึงเรื่องนี้ก็แล้วกัน
“คุณหนู”
“…”
“คุณหนู แทนคุณมาหาข้างล่างแน่ะครับ”
ผมเอาหมอนมาปิดหน้าตัวเอง ยังไม่ทันจะผ่านพ้นวันนี้ดี ผมก็ได้ยินชื่อแทนคุณอีกแล้ว
“ผมไม่อยู่ครับ” ผมร้องบอกลุงเอี่ยม “อย่าให้มันขึ้นมานะครับ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ทัพ มึงอย่าทำเป็นเด็ก เปิดประตู”
ไม่ทันได้ห้ามมันหรอกครับ แม่งขึ้นมาแล้ว อะไรของมึงเชี่ยแทน มึงเป็นผีตามติด ๆ ตามมาติด ๆ อะไรพวกนั้นเหรอ แม่ง ปล่อยกูไว้สักสองสามชั่วโมงไม่ได้หรือไง
“มีอะไร” ผมร้องบอกผ่านประตู
“ท้องเสียเหรอ”
“สาด ไม่ได้ท้องเสีย มีอะไรรึเปล่า”
“ก็จะถามดู อยากออกไปข้างนอกมั้ย พวกกูมีทำรายงานอ่ะ”
…คำว่าออกไปข้างนอกแม่งกระตุ้นผมมาก(ไม่ได้สนใจคำว่าทำรายงาน) คืองี้ครับ คุณ ๆ ก็รู้ว่าผมไม่ค่อยมีเพื่อน(เกาะติดไอ้แทนมาหลายวันแล้ว) และการที่ผมอยู่แต่ในห้องมาตลอดหลายชั่วโมงแม่งทำผมเซ็งเอามาก ๆ แม้นั่นจะเป็นการหลบไอ้แทนก็เถอะ
“มึงไลน์มาถามก็ได้ป่ะวะ” ระหว่างที่คิดอยู่ว่าจะเอาไง ผมเลยพูดแบบนี้กลับไป
“ไลน์แล้ว มึงไม่ตอบ”
ไหน ขอดูหลักฐานหน่อย...ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห้ย...ทักมาจริง ๆ ด้วย แถมไม่ใช่แค่มันที่ทักมา เป็นกลุ่มเพื่อนมันอีกสามคนที่กระหน่ำมาไม่ยั้ง ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงเลยวะ
เดี๋ยว...แล้วผมโดนลากเข้าไปอยู่ในกลุ่ม ‘พิทักษ์ทัฟฟ้า’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครเอาโทรศัพท์ผมไปเล่น
“ตกลงเอาไง เร็ว ๆ”
“ถ้ารีบกูไม่ไปก็ได้”
“...ไม่ได้รีบ”
ตกลงมึงรีบหรือไม่รีบวะแม่ง
“จะไปใช่มั้ย เร็ว ๆ มีคนรออยู่”
ตกลงผมต้องไปใช่มั้ยเนี่ย เอาไงก็เอากันวะ เห็นคนอื่นไลน์มาหาผมซะขนาดนี้เขาก็คงต้องรอผมกันแล้วแหละ ผมหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนิดหน่อยก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง เจอพวกปีสามกำลังนั่งรออยู่และก็ทำท่าเหมือนบ้านผมเป็นพิพิธภัณฑ์ส่องนั่นส่องนี่กันใหญ่
“จะไปไหนกันเหรอครับ” ผมถาม
พี่พีทที่ตัวเล็กสุดหันมายิ้มตาหยีให้ผมก่อนจะตอบ “จตุจักร...”
จตุจักร วันเสาร์ เวลาบ่ายสี่โมงกว่า ๆ
บอกได้เลยว่า...ร้อน...ร้อนเหี้ยยยย ๆ มาทำรายงานอะไรกันที่นี่วะครับ ไม่เข้าใจ ผมเดินเหงื่อตกตามคนอื่น ๆ ไปในขณะที่คนอื่น ๆ ก็ดูเริงร่ากันดี บางคนอาจจะสงสัยว่าสี่โมงเย็นแล้วทำไมยังร้อนอยู่...ผมขอให้คุณลองคิดดูอีกทีว่าบ้านเรานั้นคือประเทศอะไรนะครับ
ร้อนมาก ร้อนมาย กูมาทำไม มาเพื่ออะไร...แม้แต่ฝรั่งสวย ๆ ยังไม่ช่วยให้ผมรู้สึกเย็นขึ้นเลย
“มาทำงานอะไรเนี่ย” ผมหันไปหาแทน ผู้ที่ผมกล้าที่จะโวยวายใส่มากที่สุด จริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่าผมกล้าสู้หน้ามันแล้วนะครับ เปล่า ผมยังก้ม ๆ งุด ๆ คุยกับมันอยู่เลย
“มีนัดสัมภาษณ์เจ้าของธุรกิจที่นี่น่ะ เขาดันเลื่อนวันนัดเป็นวันนี้แทนที่จะเป็นพรุ่งนี้...”
“อ่าฮะ”
“ร้อนใช่มั้ย” แทนที่เดินตามหลังเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผม ผมเริ่มรู้สึกถึงความหวังที่ว่ามันจะพาผมไปหาที่เย็น ๆ ก่อนที่จะไปลุยงาน แต่ทว่า... “อดทนต่อไปละกัน”
เอออออ ก็ได้เว้ย มันทนได้ ผมก็ต้องทนให้ได้ เมื่อเดินหลงตรอกซอกซอยอยู่นานหลายที ในที่สุดก็เจอตัวเจ้าของธุรกิจที่พี่ ๆ เขาตามหา เป็นธุรกิจขายเทียนหอมครับ อยู่ในห้องแอร์ด้วย เย็นมากด้วย ทัพน้ำตาจะไหล...
ทุกคนเหมือนมาทำงานกันจริง ๆ ในขณะที่หอบหิ้วภาระขี้ร้อนมาอีกหนึ่งซึ่งก็คือผมเอง ผมพยายามยิ้มและก็ทำท่าเนียนว่าเป็นสมาชิกในกลุ่มร่วมไปกับเขา ขืนไปทำท่าร้อนตับแตกใส่มีหวังป้าเจ้าของร้านอาจไล่ตะเพิดและให้ไปสัมภาษณ์คนอื่น
“ร้อนมั้ยลูก เอ้า ส่งน้ำให้น้องหน่อย” ป้าส่งน้ำมาให้ไอ้แทน และพยักเพยิดให้มันส่งมาให้ผม “ท่าทางน้องจะไม่ไหวนะ”
“รู้ได้ไงครับว่ามันเป็นน้อง” หลังจากที่เอาน้ำยัดปากผมแล้ว มันก็พูดกับป้าเสียสนิทสนม “หน้ามันแก่กว่าไอ้พีทอีก”
พ่องตาย... “เชี่ย” ผมแอบบ่นใกล้ ๆ มัน
“น่ารักดีนะ ป้าก็มีลูกชายอย่างนี้แหละ ตัวแบบนี้ หน้าตาคล้าย ๆ แบบนี้เลย”
“จริงเหรอครับ แสดงว่าลูกป้าก็หล่อมากอ่ะดิ”
ป้าเขาเหมือนพูดอะไรไม่ออกไปนิดหน่อย ผมแอบยิ้มกับมุขของตัวเองที่มีพี่สามคนหัวเราะให้ ยกเว้น...ไอ้แทน
แม่งเตรียมโบกหัวผมอย่างเดียวเลย ไอ้บ้านี่ก็...
กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปห้าโมงกว่า ถือเป็นการเลือกซื้อของช้อปปิ้งไปในตัวของคนอื่น ๆ ท่าทางจะสนุกสนานเอามาก ๆ นึกไม่ออกเลยว่าเมื่อคืนเมากันอยู่ ทุกคนกระเซ้าเร่งเร้าให้พี่ต้นเลี้ยงของกินอีก ซึ่งพี่เขาก็เหมือนจะต้องทำตามคำบอกโดยไม่ปริปากบ่น จะว่าไปก็เป็นกลุ่มที่เท่ดีเหมือนกันนะครับ...
“เชี่ยแทน”
ตอนที่กำลังนั่งสุมหัวกินน้ำแข็งไสกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนเรียกไอ้แทน ทุกคนหันไปดูหน้าคนเรียก ผมรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุ้นตามากเหลือเกิน
“เชี่ยกาย” ทุกคนเรียกคนมาใหม่ว่าอย่างนี้
“ไง หนักมากมั้ยเมื่อคืน”
“ไม่หนักว่ะ” แต่นอนเลยใช่มั้ยพี่เจตน์
“กูแม่งฮา เชี่ยพีทลงไปอ้วกสองสามรอบ รอบสามแม่งอ้วกออกนอกชักโครก กูกับเชี่ยแทนต้องช่วยกันเก็บแบบชิบหายอ่ะ ฮ่า ๆๆ”
เข้าใจแล้วว่าทำไมหน้าคุ้น ๆ พี่ปีสามอีกคนที่มาปาร์ตี้วันเกิดพี่ต้นเมื่อคืนนั่นเอง... พี่เขาหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ และพี่เขาก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามผมตามคำเชิญของเพื่อน ท่าทางจะสนิทกับคนในกลุ่มนี้ดีทีเดียว
น่าจะเป็นเพราะเหล้านี่แหละผมว่านะ
“ขอบคุณอ่ะที่ช่วยเชี่ยแทนมันเก็บ ไม่งั้นล่ะก็พวกกูคงโดนไม่ให้เข้าบ้านมันอีกยาวเลย”
“หึ” ไอ้แทนเอาแต่ส่งเสียงในลำคอลูกเดียว
“วันนี้จะไปเตะบอลว่ะ” พี่กายหันไปหาทุกคน “ไปกันหน่อยซิ ทีมแม่งคนขาด”
“ว่าไงวะแทน” พี่ต้นหันมาหาไอ้หัวหน้า
“อยากเตะพอดี” มันพูดแค่นี้ “ขาดกี่คนวะ สี่คน?”
“ไม่ ขาดห้า เพื่อนกูเอ็นฉีก เตะไม่ได้อีกเป็นเดือนเลย” สายตาพี่กายตวัดมาทางผม “ไอ้น้องทัพ เอ็งก็ไปเตะด้วยสิ”
น่าสนใจ...เห็นผมทำอะไรไม่ค่อยเป็นก็ไม่ได้นั่งเอ๋อไปวัน ๆ นะครับ ผมก็ออกกำลังกายอยู่นะ
“ได้เหรอครับ”
“ได้ดิวะ” ท่าทางพี่กายจะขำผม “ยังไม่ได้แนะนำตัวใช่มั้ย พี่ชื่อกาย เจอเราอยู่เมื่อคืนแต่ไม่ได้เข้าไปทัก”
“อ๋อ ผมจำได้ ผมเห็นพี่ ยืนอยู่กับผู้หญิงสวยๆ”
ทันทีที่ผมพูดจบ ทั้งโต๊ะก็ฮาครืน
“เสือไม่ทิ้งลาย...”
“เนอะสัดพีท…แม้กระทั่งวันเกิดกูเชี่ยกายแม่งก็ไม่เว้น”
“ไม่รู้เว้ยเชี่ยต้น เขามาขอเบอร์กูเอง”
ผมจำได้แค่นั้นจริง ๆ ครับ เพราะมัวแต่รับค็อกเทลจากพี่ปีสามเลยไม่ทันได้สังเกตอะไรอย่างอื่นมากมายเท่าไหร่ เมื่อคืนคนเยอะมากจริง ๆ
“ตกลงไปนะ” พี่กายเปลี่ยนเรื่องแล้วหันมาพูดกับผม “เห้ยพวกมึง พามาด้วยนะเว้ย”
“อะไรของมึงนี่ น้องก็น้องพวกกูป่ะวะ” พี่เจตน์พูดทีเล่นทีจริง
“ก็เห็นหวงกันใหญ่ นั่งก็นั่งตรงกลาง โดนรุมล้อมซะขนาดนั้น”
“เวอร์” คำพูดของไอ้แทนเองครับ
“สามทุ่มที่เดิมนะเว้ย”
“เออ ๆ”
พี่กายเดินจากไป...ผมกำลังคิดถึงรองเท้าที่มีอยู่ที่บ้านอยู่ว่ามีรองเท้าเตะบอลรึเปล่า ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังนินทาพี่กายลับหลัง
“เอาแล้วไงไอ้แทน”
“ผุดมาอีกหนึ่ง...”
“…มันไม่เคยเข้าหาใครก่อนนะเว้ย”
คนข้าง ๆ คนกำประป๋องโค้กแน่น ไอ้แทนก็คือไอ้แทนอยู่ดีแหละครับ แม่งไม่รู้ว่าไปโกรธใครมา โกรธอยู่เสมอและหงุดหงิดตลอดไป
สงสัยอากาศร้อน...
“ไม่มีอะไรหรอก”
นั่นคือเสียงของแทน พี่ทั้งสามมองหน้ากันและก็ยักไหล่พลางคุยสัพเพเหระไปเรื่อย(โดยเฉพาะเรื่องขาอ่อนของสาวโต๊ะข้าง ๆ)
“อยากกินนี่ว่ะ” ผมพูด เห็นไอติมกระทิข้างทางแล้วเกิดรู้สึกอยากทานขึ้นมา เลยถามคนอื่น ๆ ว่าจะเอารึเปล่า ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เอา จึงมีผมเดินออกไปซื้อคนเดียว อ้อ ไม่ครับ แทนคุณตามออกมาด้วย สงสัยอยากกินเหมือนกัน
“มึงเตะบอลเป็นด้วยเหรอ” แทนเอ่ยกับผม
“ก็พอไหว ชอบนะ มันได้ออกแรง ทำไมวะ คิดว่ากูเตะไม่เป็นหรือไง”
“ไม่ใช่” มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “เตี้ยขนาดนี้ิจะไปวิ่งทันใครเขาไหว”
อ้าวไอ้นี่หนิ...
“มึงคอยดูละกัน คืนนี้แหละ กูจะเป็นดาวซัลโวเอง!”
“ไม่ต้องไปหรอก กลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนหมากูไป”
“ได้ไงวะ ก็บอกพี่เขาไปแล้วนี่”
“ไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับคำพูดไอ้กายขนาดนั้น”
“ไม่เอา กูจะเตะบอล”
“ทัพ...”
“ไม่งั้นมึงก็สร้างสนามฟุตบอลแถวบ้านให้กูเซ่”
...เงียบกริบ...ไอ้แทนมองไปทางอื่น ในขณะที่ผมหน้าบึ้งใส่มัน ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหน้ายินดีเหมือนเห็นไอติม...
แทนมันไม่ได้โชว์ข้อความในไลน์ที่พี่กายเพิ่งส่งมาหามันให้ผมดู...
น้องทัพนี่โสดใช่มั้ยวะ?
แถมมันยังไม่ได้โชว์คำตอบที่มันพิมพ์ส่งไปให้พี่เขาด้วยว่า...
เสือก
TBC*
Talk : แรงหน่อยนะคะ ผู้ชายคุยกัน
จริง ๆ แล้วแทน หล่อ และก็แมนมากนะ ^_^
หายไปนานชาติเศษ คัมแบ็คแล้วนะคะ
-
คัมแบ็คแล้ว. o13. ซารังเฮโย. :L1:
แมตนี้อาจจะมีการเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันหน่อยนะ. แมนๆไง. ว่าแต่น้องทัพหายดีแล้วเหรอคิดจะลงสนามน่ะ.
คราวนี้ถ้าเจ็บตัวอีกอาจจะไม่ใช่แค่เป่าแล้วนะ. อิอิ
ปล. แอดไลน์ด้วยคน. อยากเข้ากลุ่ม 'พิทักษ์ทัพฟ้า' จังเลยค่ะ :impress2:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
นึกว่าตาฝาดซะอีกกกกกกกกกก~
-
:z10: :katai5:
วิ่งเข้ามาเม้นก่อนน เดี๋ยวอ่านค่า
-
แทนขี้หวง :katai2-1:
-
โอ๊ยๆๆ หายไปนานมากเลยดีใจที่มาต่อนะคะ ตอนนี้นี่พี่แทนมีคู่แข่งซะแล้วๆๆๆๆ พี่แทนบอกน้องเลยว่าจีบอ่ะ หรือไม่ก็รุกน้องให้มากกว่านี้
-
งือออ ดีใจในที่สุดก็มา :hao5:
ตอนไหนจะหวานกัน รอมิไหวเเล้วววว จุ้บๆ :hao7:
-
มาแล้ว :mc4:
เอาแล้วๆ มีคนมาชอบทัพอีกหนึ่ง เหนื่อยแน่เลยแทนงานนี้
แต่ที่ตอบไปชัดเจนดีนะ หวงชัดเจนดี แต่กายจะรู้รึเปล่า ฮาาาาา
:mew1: :L2:
-
:mew1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยย
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาต่อแล้วว ดีจายยย แทนหวงได้น่ารักดี อิอิ น้องทัพก็ยังคงมึนเหมือนเดิมม
-
เวคคัมแบค ดีใจจริงๆ
-
:mew1: :mew1:
-
มาแว้ววววว หายไปนานมากก. คิดถึงทัพกะแทน
-
ตอนเห็นชื่อเรื่องคือคุ้นมากค่ะ เหมือนเคยอ่าน...
แต่ลืมหมดแล้ว ถึงกับต้องอ่านใหม่เลยค่ะ ฮือ
-
กริ๊ด!!!!!!พี่แทนมา...
ต้องอ่านย้อนหลังเลยจำไม่ได้แล้ว... ดีใจที่มา
-
กรี๊ดกลับมาแล้ววววววว
-
โง้ยยยยย พี่แทนหวงไว้ก่อนเลยน้าาาา
-
มาต่อแล้วววดีใจมาก :o12:
นี่ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ด้วยลืมหมดละ :laugh:
-
คัมแบ็คแล้ววววว :mc4:
กรีดร้องใส่หูผู้ชายทุกคนที่คิดจะแอ้มน้องทัพ :hao7:
ทัพนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
คัมแบ้คซะที เย้ๆๆๆ5555 ดีใจที่มาต่อนะคะ เรื่องนี้ตรงใจมากเลย คือชอลให้พระเอกหึงนายเอกเยอะๆอะ สนุกดี555555(แลดูโรคจิตแฮะเรา) ทัพเสน่ห์แรงจริง เป็นราชินีเคะแหงมเลย หึหึห แทนทำใจไว้นะ หล่อรวยน่ารักเสน่ห์แรง ใครๆก็ชอบ เจ๊ยังชอบเลย กร้ากกกก
ขอบคุณค่า
-
:hao7:
-
กลับมาแล้ว~ คิดถึงแทน-ทัพ
-
คุณพระ นึกว่าตาฝาดไป ดีใจมากที่พี่เค้กกลับมาอัพต่อแล้ว
อยากอ่านตอนต่อไปเลยอ่ะ ฮืออ :hao5: พี่แทนนี่หวงน้องชัดเจนมาก ส่วนน้องทัพก็ยังซึนเหมือนเดิม555
-
มาแล้วววววววว เย้ ๆ
-
เย้ มาต่อแล้ววววว
ทัพเสน่ห์แรงจริง
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
มาแล้ววววววววววว คิดถึงงงงงงงงงงงงง
-
มาต่อแล้ว โฮววววววววววววววววว
หวงสินะะะะ คริ ถึงกับต้องย้อนไปอ่านตอนเก่าเพราะจำเรื่องไม่ได้แล้ว แง
มาต่อไวๆนะคะะะ
-
ตายแล้วววว น้องทัพ หนูจะซื่อกะเรื่องนี้ไม่ได้นะลูก โดนยายอิงทำร้ายไม่เอาเรื่องยังไม่พอถ้าจะมาโดนผู้ชายก้อร่อก่อติกแบบไม่ถือสา เจ้ปวดใจแทนพี่แทน ท่าจะเสือด้วย หนูจะตามเขาทันมั้ยยย แทนก็ไหนๆจะจีบเขาแล้วก็ออกตัวแรงไปเลย บอกไปซิว่าเด็กใคร หุหุ
เรื่องนี้มาต่ออะนึกว่าตาฝาดดดด โฮวววว
-
คัมแบ็คแล้ว
ฮืออออ ดีใจมากกก :hao5:
คู่แข่งมาอีกหนึ่งละนะพี่แทน
จะทำอะไรก็รีบหน่อย :m12:
-
อ่าวๆผู้ท้าชิงมาละจ้าาา
ดีใจที่กลับมาอัพนะคะ
55555
จะรออ่านต่อไปน้าาา
-
ดีใจมากกกกกกกกก กลับมาต่อแล้วววววอย่าหายไปอีกน๊าาาาา
-
แทนออกอาการทันทีเลย มีคู่แข่งแล้ว
-
ตกใจมากก แทนทัพกลับมาแล้ว
ขยี้ตาสองรอบ
แทนคู่แข่งมาเรื่อยๆเลยเนอะ อิอิ
สู้ต่อไป
-
แทนทัพคัมแบ็คแล้ววววว :katai2-1: :katai2-1:
:z13: :z13: :katai4: :katai4:
-
เสือกจริงค่ะ 5555 หูย ว่าที่เจ้าของเค้าหวงค่า คอยพิทักษ์แง่งๆๆๆ อยู่ข้างเนี่ย เดี๋ยวๆ พระเอกนะไม่ใช่...
แทนน่ารักดีแต่ปากแข็งชะมัด เอาหงุดหงิดเข้าว่าอย่างเดียว ส่วนน้องทัพ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~~~ มาเป็นเพลง
น้องซึนมากกกกกก รีบค่ะแทน รีบบบบ #ทีมแทน
ขอบคุณค่ะ
-
หวงอ่ะดิแทน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ดีใจค่ะ อ่านเรื่องนั้นจบก็ได้มาฟินต่อกับคู่นี้ต่อ :L2:
-
ศัตรูหัวใจมาอีกแล้วพี่แทน
งานนี้ต้องรุกทัพหน่อยหล่ะ หุหุ
-
ศึกชิงทัพ 555+
ชอบพี่แทนที่หวงน้องอ่ะ น่ารัก
ตอบกลับกายว่า เสือก แมนมากๆ 5555+
ชอบๆ
-
กลัวมาตลอดว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ
ดีใจที่กลับมานะคะ
-
ดีใจที่จะได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง ขอบคุณคร้าบบบบ
-
พี่แทนรีบๆ รุกเถอะ ไหนคู่แข่งจะเพิ่มเรื่อยๆ ศัตรูก็ยังมีอีก :katai1:
-
กันซีนสุดยอดเลยนะแทน
-
น้องแทนออกตัวแรงตลอดนะคะ
คู่แข่งผุดขึ้นมาอีกหนึ่ง
น้องทัพฮอตขนาดนี้ อยากเป็นกลุ่มผู้พิทักษ์ทัพฟ้ามั่งจังค่ะ :mew1:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกกกกก
น้องทัพน่ารักกกกกก
รอตอนต่อไป น้องทัพจะเป็นดาวซัลโวจริงหรือไม่ 5555555
-
พี่แทนแกชัดเจนกับคนอื่นดีนะ
-
ช่างไม่รุ้อะไรบ้างเลยยย.....
แทนมันทั้งหึงทั้งกัน ผช ออกจากทัพตั้งหลายคนล่ะนะ สเน่ห์แรงจริงๆคนนี้
ส่วนเรืีองการแสดงออกว่า จีบ แทนต้องรุกๆหน่อยน๊าาา
+1+เป็ดให้ค่ะ ตามมาจากหมอป่า น้องโยค่ะ
-
ยัง ยัง ยังไม่รีบอีกพี่แทนนนนนน
จะรอให้น้องโดนคาบไปกรึ๊บก่อนรึไง :ling1:
-
น้องทัพสเน่ห์เเรงงงงงงง. :hao7: :hao7:
-
แทนจัดเลย อย่าให้ใครมาแยกของเราไปได้
เอ๊ะ...ถามทัพยังว่าจะเป็นของแทนไหม อิอิ
-
แทนขี้หวง ทัพก็เสน่ห์เหลือล้น รุกหนักๆไปเลย ภาวนาให้เขาได้กันโดยเร็ววัน :impress2: :impress2:
-
กลับมาแล้ว น้องทัพ พี่แทน :z2:
+1 ให้กับความเกรียนของน้องทัพ :L2:
ปล. นายกายนี่เข้ามาพัวพัน จะโดนอะไรจากพี่แทน น้า ....
-
เป็นพ่อทูนหัวไง ฮิ๊วววววววววว -/////- ประคบประหงมขนาดนั้น
หาข้าวให้กิน พาไปนอน เหลือแต่กด เอ๊ยย .. นอนกอด แค่น้านเอ๊งงงงง!!
คู่แข่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ พี่แทนของน้องทัพ จะรับมือยังไง :hao7:
-
ตั๊ลล๊ากกกกก น่ารักตลอดแหละคู่นี้ เอายัยอิงไปไกลๆเลยนะ โรคจิต
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปจ้า
:katai5: :katai5:
-
โอยยยยยแทงคุณ เอ้ยแทนคุณน่ารักง๊าาาาาาา
น้องทัพนี่เอ๋อจริงจริ๊งงง
รอตอนต่อไปนะค้าา :hao3: :hao3:
-
แทนหึงงง :hao7: :hao7:
-
กรีดร้อง มาต่อแล้ว คิดถึงแทนทัพ
-
ตอนที่ 10
เตะบอลครั้งแรกในรอบหลายเดือน
ผมนี่ฟิตมากมายืนรอไอ้แทนตั้งแต่หัวค่ำ กระโดดเหยง ๆ ไปมาราวกับว่าต้องการวอร์มร่างกายสำหรับเตะบอลในคืนนี้ บอกตามตรงครับ ผมชอบเตะบอล แต่ก็ใช่ว่าผมจะเตะเก่ง เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ สมัยนี้สาว ๆ เขาชอบเชียร์บอลกัน เพราะฉะนั้นเตะบอลเป็นทำท่าเอาไว้ก่อนน่าจะเป็นเรื่องดี
ว่าแต่ทำไมผมต้องมายืนรอไอ้แทนหน้าสลอนแบบนี้น่ะเหรอ ก็เพราะก่อนแยกกันที่จตุจักรมันเป็นคนบอกผมเองว่า “เดี๋ยวจะไปรับ” แบบที่ไม่รอฟังคำตอบของผมเลย เพราะงั้นผมก็เลยต้องมายืนรอมัน ในชุดพร้อมเตะเต็มที่
“ช่วงนี้คุณหนูสนิทกับแทนคุณมากเลยใช่ครับ” ลุงเอี่ยมที่ยืนอยู่ไม่ไกลถามผม
“ไม๊ ไม่ได้สนิท” เสียงของผมสูงขึ้นอย่างคุมไม่อยู่ “สนิทอะไรล่ะครับ ผมชอบเพื่อนในกลุ่มเขามากกว่า คุยง่ายดี”
“นึกว่าคุณหนูจะสนิทกับเพื่อนรุ่นเดียวกันมากกว่าซะอีก”
“ก็เพราะใครล่ะครับ ที่ทำให้ผมต้องอยู่กับไอ้แทนตั้งแต่เช้ามืดยันดึกดื่นแบบนี้” ผมจ้องเขม็งไปที่ลุงเอี่ยม “ก็เพราะลุงนั่นแหละ”
ลุงทำหน้าเหลอหรา “ลุงเปล่านะครับ ลุงก็แค่...อยากให้อยู่ด้วยกันเอาไว้ อย่างน้อยทางนั้นก็เป็นคนที่คุณท่านไว้เนื้อเชื่อใจที่สุด”
“…ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมลอบถาม
“ครับ”
“ไอ้แทนนั่นอ่ะนะ”
“ครับ...มรดกที่ยกให้คุณหนูก็ยังมีของคุณแทนคุณด้วย” ลุงเอี่ยมเอามือมาปิดปากตัวเอง ทำท่าเหมือนพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป
“จริงเหรอครับ” ผมตกใจหนักกว่าเดิม “พ่อ พ่อเนี่ยนะ”
“ก็...ใช่ครับ คุณท่านไว้ใจแทนคุณมาก”
ผมหน้าหงิกไปเลย...ฟังแล้วรู้สึกหมั่นไส้ พ่อที่เสียไปแล้วยังสามารถอวยแทนคุณให้ผมรู้สึกหมั่นไส้เลย(มึงคิดมากไปเองรึเปล่า) แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ทำตัวเหมือนละครไทยที่ว่าจะต้องอิจฉาคนที่มีส่วนกับมรดกคนอื่น ๆ เพราะยังไงซะผมก็เป็นเจ้าของเกือบทั้งหมดอยู่ดี
แค่นี้ก็ไม่น่าจะใช้หมดในชาตินี้แล้วครับ...
คุยเล่นกับลุงเอี่ยมได้สักพักรถของแทนคุณก็ขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ตอนแรกผมเตรียมเซย์ว็อทซัพกับพี่ ๆ เต็มที่(คิดว่าต้องไปด้วยกันแน่ ๆ) แต่ดันมีหน้าหล่อ ๆ อย่างไอ้แทนโผล่มาแค่คนเดียวตอนลงจากรถมา แถมยังทำหน้าเย็นชายังไงชอบกลตอนที่มาถือกระเป๋าใส่รองเท้าเตะบอลให้ผม
มึงไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ
แม้ว่ามันจะหล่อมากในชุดฟุตบอลทีมบุรีรัมย์ยูไนเต็ด(ของแท้ซะด้วย)แบบเรียบง่าย แต่ถึงอย่างนั้นการที่มันทำหน้าบึ้งก็ไม่เข้ากับบรรยากาศการเตะบอลชิว ๆ อย่างที่ควรจะเป็น
“เอ่อ ลุง ผมไปนะ” ผมค่อยๆ หันไปบอกลุงเอี่ยม
“ครับผม เดี๋ยวจะบอกยามคอยดูว่าคุณหนูว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”
“นอนไปเลยนะครับ ไม่ต้องรอ”
“แทนคุณ ระวังคุณหนูเป็นลมเป็นแล้งนะ”
คำพูดของลุงทำเอาผมหันขวับ ท่าทางลุงเอี่ยมพูดนั้นจริงจังมากไม่ได้เล่น อะไรฟะ...คิดว่าผมคุณหนูสมชื่อขนาดนั้นเลยหรือยังไง น่าโมโหจริง ๆ
แต่มีคนที่กำลังโมโหหนักกว่าผม...นั่นก็คือแทนคุณ
ผมที่ขึ้นรถไปกับมันมองมันอย่างหวาด ๆ นิดหน่อยว่ามันเป็นอะไรของมัน แต่ถึงอย่างงั้น ความเงียบคือการที่มันแสดงออกอย่างยิ่งว่าผมไม่ควรไปยียวนกวนอารมณ์
มึงมีอารมณ์จะเตะบอลมั้ยเนี่ย...
บนรถ
นอกจากแอร์จะเย็นมากกว่าปกติแล้ว คนข้างๆ ผมยังเงียบผิดปกติอีกต่างหาก แทนที่มันจะหลั่นล้าเหมือนผม แต่ทำไมมันเงียบแถมยังหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะครับ เป็นห่าอะไรของมันเนี่ย
“มึง...”
“อะไร” มันสวนกลับมาจนผมสะดุ้ง มึงไม่เว้นช่วงจังหวะเวลาหน่อยเหรอวะ
“มึงอ่ะ อะไร” ผมถาม “เป็นอะไรรึเปล่า แม่งนั่งหน้าบึ้งเหมือนมีคนจะมาแย่งเมียมึงอ่ะ”
แทนชักสีหน้าแล้วมองมาที่ผมเหมือนผมเป็นคนที่จะมาแย่งเมียมันจริงๆ ขนหัวลุกพูดเลยครับ มึงมันน่ากลัวเหมือนที่พี่ๆ เขารู้สึกกันเลยเว้ย
“กูจะเตือนอะไรมึงบางอย่าง” แทนเอ่ยเสียงราบเรียบ
“อะไรวะ”
“ไอ้เชี่ยกาย”
“อ๋อ พี่กาย ทำไมเหรอ”
“ทำไมเรียกมันดีจังเลย”
“ดีอะไรวะ ก็เขาแก่กว่ากูอ่ะ”
“แล้วกูล่ะ” แทนคุณหันขวับมา “กูไม่แก่กว่ามึงหรือไง”
ตัวใหญ่ใจน้อยหรือไงวะเนี่ย ผมหลุดยิ้มขำออกมานิดหน่อย แทนคุณดูหัวเสียหนักมากกว่าเดิม ตอนแรกก็ดูน่ากลัวอยู่หรอก แต่หลังๆ แม่งเหมือนเด็กโดนขัดใจน่ะครับ
“เป็นอะไรเนี่ยยย” ผมลากเสียงแล้วมองมันอย่างตลกขบขัน
“เป็นอะไรล่ะ กูไม่ได้เป็นไร”
“แน่ใจเหรอ”
“เชี่ย หันไปทางนู้นเลย” มันรีบขยับหนีตอนที่ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้ “มึงจะยื่นหน้าเข้ามาทำไมเนี่ย”
“ก็ดูมึงไง”
“ดูกูทำเหี้ยอะไร”
“มึงน้อยใจกูอ่ะ”
“เชี่ยย เอาหน้าออกไป” นานๆ ทีจะเจอคนเก่งอย่างแทนคุณรู้สึกจนตรอก ผมยื่นหน้าจนแทบจะไปขับรถแทนมันอยู่แล้ว “กูขับรถอยู่นะ”
ในเมื่อผมไม่ยอมเลิกเล่นสักที ไอ้แทนมันก็เลยจะเล่นกับผมมั้ง เห็นมันจอดข้างทางแบบกะทันหัน และมันก็หันมาสบตากับผมแทบจะในทันที
เกือบจูบกันแล้ว ดีนะที่ผมเขยิบหน้าออกห่างก่อน
“เห้ยยย” เป็นผมที่เริ่มตกอกตกใจแทนมัน
“มา ถ้าจะเล่นสบตากันล่ะก็ก็มาเล่นกัน กูขับไปจ้องตาไปเหมือนพี่พอล วอล์คเกอร์ไม่เป็นหรอกนะ” แทนคุณบอกอย่างจริงจัง “มาสิ มาจ้องตากัน”
“ไม่ล่ะ” ผมเขยิบหนีแล้วหันไปทางอื่น
“อ้าว ไม่เล่นแล้วเหรอ”
“ไม่เล่นแล้วเว้ย”
สรุปก็คือ...คนจนตรอกที่ผมเคยพูดแม่งกลับทำให้ผมจนตรอกเสียเอง จู่ๆ แม่งก็พลิกมาชนะผมเฉยเลย ไอ้บ้าแทนหัวเราะหึหึในลำคอ เอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ สองสามหนแล้วขับรถ แม่ง เห็นกูเป็นไข่ต้มหรือไงวะ
เมื่อกี้ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยครับ...หน้าตาของไอ้แทนตอนอยู่ใกล้ๆ มันพาลให้ผมนึกไปถึงเมื่อคืนก่อนที่ผมเมา และมันก็...เป่าอะไรที่ขาผมอ่ะ
แม่งเอ๊ย...ไม่น่าไปแกล้งมันก่อนเลยว่ะ ทำไมต้องรู้สึกร้อนๆ ที่แก้มด้วยวะ ผมเอามือขัดแก้มให้มันหายรู้สึกร้อน จนไอ้แทนมันมองผมเหมือนผมเป็นโรคผิดปกติบางอย่าง
บรรยากาศบนรถดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มองไปที่ไอ้แทนทีไรแม่งก็ชอบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมทุกครั้ง ถ้าไม่มีเหตุการณ์ในคืนนั้นล่ะก็ผมคงโคตรกล้าที่จะสบตากับมัน แต่นี่ไม่ว่าจะยังไงผมก็แพ้มันอยู่ดี
ฝากไว้ก่อนเหอะมึง...
สนามฟุตบอล
แม่เจ้า ผมนึกว่าจะเตะกันเล่นๆ ขำๆ แต่ทำไมแต่ละทีมที่พากันมาถึงได้อลังการงานสร้างอย่างกับฟุตบอลทีมชาติจังเลยล่ะครับ บางคนนี่กล้ามเป็นมัดๆ ทั้งกล้ามแขนกล้ามขา ผมลองมองดูสภาพตัวเองแล้วผมรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า กล้ามแขนมองไม่เห็น แถมขาก็เล็กจิ๊ดเดียวไม่มีกล้ามห่าไรเลยมีแต่ขน...ให้ตายเถอะ
ไอ้แทนเอาแต่มองผมที่ตื่นสนามแล้วมันก็หัวเราะหึหึ คอยดูเหอะ ผมจะยิงเข้าประตูให้ได้ก่อนมัน(แม้ว่าผมกับมันจะอยู่ทีมเดียวกัน) พี่ๆ ทั้งสามคนมาถึงกันเรียบร้อยแล้ว
“เชี่ย กูน่าจะหิ้วกิ๊กมาด้วย รู้สึกน้อยหน้า” พี่ต้นบ่นอุบเมื่อทีมตรงข้ามพาสาวขาวสวยหมวยเอ็กซ์มานั่งขอบสนาม
“นั่นดิ” พี่พีทตัวเล็กพูด
สักพักพี่เขาก็โดนพี่เจตน์โบกหัว “มึงมีกิ๊กอะไรกับเขาด้วยเหรอเตี้ย”
“อ้าวไอ้นี่ กูอยู่ในกลุ่มปีสามที่หล่อที่สุดในมหาลัยทัพไทยทำไมกูจะไม่มีล่ะวะ”
พี่เจตน์เริ่มขำไม่ออก “พูดจริงเหรอวะ ทำไมกูไม่รู้ล่ะ”
“พูดจริงดิ ไม่เชื่อถามไอ้ต้นดู”
พี่ต้นรีบส่ายหน้า “ไม่เกี่ยวกับกู”
“อ้าวไอ้นี่ มึงก็ช่วยโกหกกับกูหน่อยไม่ได้เหรอวะ” พี่พีทโวยวาย “น้องทัพจ้องอยู่นะเว้ย ทำยังไงก็ได้ให้กูมีภาพลักษณ์ที่เท่ๆ หน่อย”
“ไม่ทันแล้วล่ะ” พี่เจตน์กอดคอพี่พีท “ตัวแค่นี้อย่ามาหัดโกหกกูนะ”
โห...นี่ถ้าผมเป็นไอ้แจงคงต้องดิ้นพล่าน คู่จิ้นของมันนี่คงจะเรียลมากเลยในความคิดของมัน ดูสิครับมีกอดคงกอดคอถามไถ่ถึงสุขภาพของกิ๊กแต่ละคนด้วย(?) จะว่าไปแล้วถ่ายรูปส่งไปให้มันดูดีมั้ยเนี่ย มันยิ่งบ่นๆ กับผมอยู่ว่าคู่เจพี(เจตน์พีท)ของมันมีโมเม้นท์บ้างหรือเปล่า ถ้ามีก็ส่งมาบอกมันหน่อย
“เฮ้” พี่กายสุดหล่อปรากฏตัวขึ้น เขาหันไปทักทายทุกคน “อ้าวน้องทัพ มาจริงๆ ด้วยแฮะ”
“ผมไม่พลาดหรอกครับ” ผมพูดยิ้มๆ
“หนักหน่อยนะ ฝั่งนั้นเขามีทีมฟุตบอลมหาลัยมาเล่นด้วย”
…หน้าซีดเผือดคือคำตอบ “ศึกระหว่างมหาลัยเหรอพี่”
“ฮ่าๆๆ เปล่าหรอก ถ้าแพ้ก็เสียหน้าอ่ะ” แบบนั้นมันต่างจากศึกระหว่างมหาลัยตรงไหนวะ ฟังแล้วขึ้นเลยวุ้ย ยิ่งทีมผมมีแต่คนที่มาจากมหาลัยภายใต้ชื่อของผมล้วนๆ ผมที่(อนาคต)เป็นเจ้าของจะมาทำเสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด
มองไปที่โหน่ง เท่ง หม่ำ ซึ่งกำลังวอร์มกันอยู่ อืม...หน่วยก้านใช้ได้ พี่เจตน์ตัวสูงมากคงจะวิ่งไว พี่ต้นผมทองคงจะช่วยให้ศัตรูสับสน และพี่พีทตัวเล็กคงจะมีทักษะความว่องไวที่สูงมาก
หันไปมองที่แทนคุณกับพี่กาย สองคนนี้ตัวสูงมากพอที่จะหันไปเล่นบาสแทนที่จะมาเตะบอล ผมไม่รู้ว่าสองคนนี้เก่งมากมายแค่ไหน แต่การที่เดินหนีไปคุยกันสองคนเครียดๆ นั่นอาจจะเก่งมากพอดูเลยล่ะครับเพราะคงจะวางแผนการเตะบอลกันอยู่
แล้วผมล่ะ...มีทักษะอะไรกับเขาบ้างเนี่ย...
“มึงเอาจริงเหรอ” ผมได้ยินเสียงแทนถามพี่กาย
“…ถ้าน้องเขาเล่นด้วย ก็คงเอาจริงว่ะ”
ไอ้ชิบหาย...
เหนื่อยสัดๆ ผมหอบแฮ่กตั้งแต่ห้านาทีแรกที่เตะ เหงื่อไหลท่วมเป็นน้ำตกสร้อยสวรรค์ที่จังหวัดอุบลราชธานี(?) นี่มันแข่งกันเล่นๆ จริงๆ ใช่มั้ยครับ ทำไมทุกคนต้องวิ่งจริง แย่งลูกบอลกันอย่างจริงจังมากๆ จนผมนึกว่าลูกบอลเป็นสาวสวยที่ไหน เห็นแล้วกลุ้ม ผมจะกลายเป็นตัวถ่วงของทีมมั้ย ในเมื่อตอนลงมาผมเพิ่งได้แตะบอลไม่ถึงสองครั้ง
ผมเอามือจับเข่าและก็หอบ มีคนมาแตะไหล่ผม ตอนแรกผมคิดว่าเป็นแทนคุณ ที่ไหนได้เป็นพี่กาย พี่เขาถามเสียงอ่อนโยนว่า “ไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวไปนั่งพักข้างสนามก่อน เดี๋ยวพวกพี่เตะกันห้าคน”
ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ แบบนั้นก็ไม่แมนห่าไรเลยอ่ะดิ “ไม่เป็นไรครับ แฮ่ก...ผมไหว”
“แน่นะ” พี่กายถามผมด้วยรอยยิ้ม
“แน่มั้งครับพี่”
“ฮ่าๆๆ สู้ๆ ไอ้น้อง”
มันไม่ใช่การให้กำลังใจโว้ยพี่ มันคือการกดดัน ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งและก็วิ่งต่อ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่บอลวิ่งมาหาผมพอดี
ผมโยนขี้ไปให้ไอ้แทนที่ว่างอยู่ และหลังจากนั้นแม่งก็ยิ่งอย่างไวไปที่หน้าประตูของฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็...ยิงจนประตูพรุน มันยิงไปแรงมากจนคนทั้งสนามถึงกับอึ้งกันไปเป็นแถบๆ
ที่แท้ไอ้แทนก็เป็นตัวเทพนี่หว่า...
พอมันยิงเข้ามันก็เดินไปไฮไฟฟ์กับพี่เจตน์หลังจากนั้นก็ทำเหมือนตัวเองไม่ได้ยิงเข้าอะไร แม่งเท่สัดๆ ผมมองมันจนอ้าปากค้างไปเลย
“มาใหม่เหรอ ชื่อไรอ่ะเรา” ทีมตรงข้ามที่ตัวใหญ่ๆ หน่อยเดินมาทักผม
“เอ่อ ชื่อทัพครับ”
“แมลงทับ?”
“กองทัพน่ะพี่” มึงจะกวนตีนกูใช่ไหม...
“เตะเสร็จไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพวกพี่ป่าว”
จู่ๆ ก็มาชวนเลย บ้าป่ะวะ “เอ่อ ผมคงต้องถาม...”
“ถามใคร คนไหนแฟนเอ็ง” พี่เขาพยักเพยิดไปที่ทีมผมทุกคน
“แฟนอะไรล่ะพี่”
“ก็ไม่รู้ ดูท่าทางก็พอจะเดาออกว่าน้อง’เป็น’ แต่ก็ไม่รู้ว่า’เป็น’กับใคร”
“พี่ ผมไม่ได้เป็น” ผมเริ่มฉุนขึ้นมา
“แน่ใจเหรอ พี่ว่าพี่มองคนไม่ผิดนะ”
“เพราะพี่เป็นเองล่ะมั้ง พี่ถึงชอบมองคนอื่นเป็นแบบพี่ไปหมด”
“ก็เพราะพี่เป็นไง พี่ถึงสนใจเอ็ง”
แม่งปวดขมอง...ผมอ้าปากค้างมองไปที่ไอ้ตัวใหญ่ที่วิ่งหนีไปแบบยิ้มๆ มันตั้งใจมาหลอกล่อศัตรูให้วุ่นวายในจิตใจจะได้ไม่มีสมาธิกับการเตะบอลใช่หรือไม่ ผมนี่เครียดเลย ทำไมต้องมองผมว่าผมเป็นแบบมันด้วยวะ...
ผมมองไปที่ไอ้แทนที่เพิ่งมองมา มันส่งสายตาถามผมประมาณว่ามีอะไรรึเปล่า ผมยักไหล่เบาๆ
การแข่งขันเป็นไปอย่างดุเดือดและเกมดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ทีมฝั่งตรงข้ามได้ประตูนำไปสาม ในขณะที่ผมเพิ่งได้ประตูจากแทนคุณเพียงแค่ประตูเดียว
“ถ้าเอ็งแพ้...ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่นะ” ไอ้ตัวใหญ่วิ่งมาหาผมพร้อมกับกระซิบ ผมขยับหน้าหนีแสดงออกถึงความรังเกียจ จริงๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น แต่มันพูดจาดูถูกผมก่อน
“ถ้าผมชนะล่ะ...”
“ต้องการอะไรล่ะ”
“พี่ใส่แต่กางเกงในกลับบ้านละกัน”
ผมยักคิ้วจึกๆ ส่งไปให้มันอย่างท้าทาย มันยิ้มที่มุมปากอย่างมั่นอกมั่นใจก่อนที่จะตอบ “งั้นน้อง...ก็ต้องใส่แต่กางเกงในไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่นะ”
พ่องตาย...ผมกำหมัดแน่น รู้สึกโกรธจนอยากต่อยหน้า นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อีกต่อไป
ในที่สุดก็หมดเวลาครึ่งแรก ผมเดินหน้าเครียดมานั่งพักที่ริมสนาม พี่กายส่งน้ำเปล่ากับผ้าขนหนูมาให้ ผมก้มหน้าน้อยๆ ขอบใจพี่เขา ขณะที่เครียดอยู่ว่าจะเอาชนะทีมตรงข้ามยังไง
สมาชิกในทีมที่เหลือไม่รู้ว่าผมไปพนันอะไรมา ก็เลยทำตัวตามสบายเหมือนมาออกกำลังกาย ในขณะที่ผมนั้นเครียดอยู่คนเดียว มันเป็นเพราะผมเองนั่นแหละที่บังเอิญไปโกรธกับคำพูดของคนที่ไม่ควรจะแคร์เข้า ผลสุดท้ายก็มานั่งเครียดอยู่อย่างนี้ไง
“เป็นอะไรหรือเปล่า” พี่กายถามผม “มีอะไรบอกพี่ได้นะ”
ผมมองไปหาพี่กายอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ “...เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ”
จริงๆ แล้วพี่เขาก็หน้าตาดีแถมยังดูไว้ใจได้ แต่ไม่รู้ทำไมเรื่องแบบนี้ผมถึงไม่อยากเล่าให้เขาฟังสักเท่าไหร่ ผมกลุ้มใจจนต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยไม่รู้ตัวว่าแทนคุณก็ตามผมมาเข้าห้องน้ำเช่นกัน
“มีอะไร” ผมอึ้งทันทีที่จู่ๆ มันถามคำถามนี้ราวกับมันรู้ว่าผมมีอะไรในใจ
“หา”
“กูถามว่ามีอะไร มีปัญหาอะไรกับไอ้เชี่ยควายเผือกนั่นหรือเปล่า”
มันตั้งฉายาให้ไอ้ตัวใหญ่อย่างเสร็จสรรพ “รู้ได้ไงวะ...”
“ระหว่างแข่งมันก็พูดถึงแต่มึงกับเพื่อนมัน และตอนนั้นกูก็เห็นมันเดินไปคุยกับมึงอีก ตกลงมันต้องการอะไร ท่าทางมันไม่น่าไว้ใจ” แทนหน้าบึ้งตึง
แทนไม่เหมือนพี่กายก็ตรงนี้ ผมรู้สึกว่าผมสามารถเล่าอะไรให้มันฟังได้ทุกอย่างแม้ว่าตอนแรกผมจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่นักก็ตาม แต่ตอนนี้...เป็นมันคนเดียวที่ผมรู้สึกว่าผมจะพึ่งพิงได้ ในเวลาที่ผมหาเรื่องใส่ตัวเองแบบนี้
“กูจะขออะไรมึงบางอย่าง” ผมค่อยๆ พูดออกมา เงยหน้าขึ้นสบตากับแทนที่มองลงมาอย่างงุนงง
“ขอเหรอ...”
“ไม่ว่าจะยังไง ครึ่งหลังนี้...ช่วยให้เราชนะได้มั้ยวะ”
แทนเลิกคิ้วมองผม...
“มันเป็นการแข่งขำๆ มึงจะจริงจังอะไรขนาดนั้น”
“เถอะนะ ขอร้องล่ะ”
“โห คุณหนูทัพจนตรอกถึงขนาดมาขอร้องคนอย่างแทนคุณ?”
“ไม่ขำนะเว้ย”
แทนคุณมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป “ซีเรียสขนาดนั้นเลย”
“เออดิ” ผมทำหน้าเครียดจัด...
แทนถอนหายใจออกมาช้าๆ ก่อนที่จะยิ้มเบาๆ ที่มุมปากให้ผมและก็เอามือใหญ่มาลูบหัว
ผมที่ก้มหน้าทำตาโตขึ้นมาทันที...ไม่รู้เป็นเพราะมือมันใหญ่หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ทำไมผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ถ้ามึงไม่ขอ กูคงจะเล่นชิวๆ ทั้งเกม”
“…”
“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวจะชนะให้ดู”
ผมเงยหน้ามองแทนที่ให้คำมั่นสัญญากับผม “พูดจริงนะ”
“จริงสิ เห็นมึงเครียดแบบนี้แล้วมันแปลกๆ ว่ะ”
ดวงตาที่ผมจ้องมองมันคงเป็นประกายน่าดู มึงนี่มันฮีโร่สำหรับกูจริงๆ ไอ้แทน...
“ถ้าชนะ...มึงต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะ”
ไอ้เขี้ยวเอ๊ย...ผมหุบยิ้มลงแต่ก็นะอะไรที่แทนมันขอ อย่างน้อยมันก็ต้องดีกว่าใส่แต่กางเกงในไปกินก๋วยเตี๋ยวกับคนแปลกหน้าละกัน
ผลออกมาเป็น 12 ต่อ 3
ชนะแบบขาดลอยจนทีมตรงข้ามได้แต่ยืนงง ประตูส่วนใหญ่ถูกยิงโดยไอ้แทนล้วนๆ(มีพี่กายกับพี่เจตน์คนละประตูสองประตู) การเล่นแตกต่างจากครึ่งแรกเอามากๆ จนผมที่อยู่ในทีมเองก็พลอยคึกและไม่เป็นตัวถ่วงของทีมเหมือนก่อน
รู้สึกดีชิบหาย...
“เชี่ย มึงถอดกางเกงทำไมวะ อุบาทว์!!!!” ผมได้ยินเสียงฝั่งตรงข้ามโวยใหญ่เมื่อไอ้ตัวใหญ่ที่พนันกับผมถอดกางเกงบอลออก “ทำเชี่ยอะไรเนี่ย!!”
“อย่ามายุ่งกับกู!!!” หมอนั่นโวยวายใหญ่ ผมมองหน้าเขาด้วยแววตาเฉยชาก่อนที่จะเก็บของกลับบ้าน
แทนเดินเข้ามาหาผม “นี่อย่าบอกนะว่าแพ้แล้วต้องถอดกางเกงใน?”
“ก็ประมาณนั้นอ่ะ” ผมตอบมัน
“งั้นก็ไม่น่าพาทีมชนะเลยเนอะ...น่าจะให้แพ้...แล้วดูมึงถอดกางเกง”
“ไอ้บ้า” ผมด่ามัน “มึงพาทีมชนะแล้ว อยากได้อะไรล่ะ”
“เดี๋ยวจะบอกบนรถ”
“ทัพ” พี่กายเดินเข้ามาหาผม “เล่นเก่งขึ้นนะครึ่งหลังอ่ะ คราวหน้าจองตัวได้ป่ะเนี่ย”
“ก่อนที่มึงจะจองตัวน้องทัพนะ มึงไปขอพ่อน้องมันก่อนโน่น” พี่เจตน์เอ่ย
“ใครวะ”
“ไอ้แทนไง ฮ่าๆๆ”
“หึ กูก็ไม่สงสัยหรอก” พี่กายพูดและก็ยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะเอื้อมมือมากอดคอผมและก็กระซิบ “พี่จิ๊กเบอร์น้องทัพมาจากโทรศัพท์ไอ้แทนได้แล้ว เดี๋ยวพี่โทรไปหานะครับ”
ผมมองพี่เขาอย่างงุนงง ก่อนที่พี่เขาจะโบกมือลาและก็เดินไปที่รถของตัวเอง...
“มันเอาจริงแฮะ” พี่เจตน์กระซิบกับพี่พีท
“นั่นดิ เอาไงทีนี้ ต้องปรึกษาท่านหัวหน้าแล้ว” พี่พีทเอ่ยอย่างจริงจัง
“บางครั้งมันก็ต้องขึ้นกับตัวของหัวหน้าเองด้วยนะ”
“อืม...นั่นสินะ”
ผมโบกลาพวกพี่ๆ ทั้งหลายก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถของแทน ตอนนั้นกำลังเห็นแทนคุยแชทโทรศัพท์อยู่ พอผมขึ้นรถมันก็มองมาที่ผม และก็โยนโทรศัพท์ทิ้งไปที่เบาะหลัง
“เหนื่อยป่ะ” มันถามผม
“ก็...นิดหน่อย...แต่คืนนี้คงหลับสบายมากแน่ๆ” ผมพูด บิดขี้เกียจนิดหน่อย “ว่าแต่...มีอะไรจะขอกูล่ะ”
“คืนนี้...มานอนเป็นเพื่อนหน่อย”
“เห้ย เชี่ยไร ไม่เอา!!!”
“อะไรของมึง”
“ไม่นอน ไม่เอา บ้าเหรอ” ฉากตัดไปที่ภาพคืนที่ผมขอให้มันเป่าให้ ผมส่ายหน้าดิก ส่ายหน้าอย่างรุนแรงจนหัวจะหลุด
“ขอให้นอนเป็นเพื่อน กูไม่ทำอะไรมึงหรอก มีแต่มึงอ่ะ ที่จะมาทำอะไรกู”
“ตลกแล้ว กูจะไปทำอะไรมึงล่ะ กูไม่ได้คิดพิศวาสอะไรมึงสักนิดเลยนะ”
“ดี งั้นมานอนเป็นเพื่อน อย่าเรื่องมาก”
ผมเริ่มคิดหนัก...อันที่จริงมันอาจจะหมายความว่านอนเฉยๆ ก็ได้ แต่ผมนี่สิคิดไปไกลถึงแม่น้ำปิงวังยมน่านเลยครับว่าการนอนเฉยๆ ของมัน อาจจะมีอะไรมากกว่าการนอนเฉยๆ ก็ได้
“กูนอนคนเดียวทุกคืน...กูก็เหงาเป็นนะ”
แทนรำพึงเสียงเบาออกมา ทำให้ผมต้องหันกลับไปมองที่มันอีกรอบ...จะว่าไป ถ้าไม่นับบริวารทั้งหลายเหล่านี้(?)ของผม ผมก็คงไม่แตกต่างอะไรจากแทนเหมือนกัน
“อืม งั้นขอไปอาบน้ำที่บ้านก่อน”
[ มีต่อนะคะ ]
-
01.00 น.
ปกติเวลาก่อนนอนผมไม่ได้อาบน้ำพิถีพิถันอะไรขนาดนี้ อาจเป็นเพราะวันนี้ผมไปออกกำลังกายมาจนเหงื่อเปียกชุ่มไปหมด ผมก็เลยพิถีพิถันมั้ง...
…จริงๆ นะครับ
ลุงเอี่ยมที่ใส่ชุดนอนเดินมาส่งผม แกเดินไปหาวไปจนผมหัวเราะขำ ไม่ว่าอะไรที่ผมจะไปนอนบ้านไอ้แทน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างบางครั้งก็ตามแต่ใจของผม หรือไม่ก็ลุงเอี่ยมเห็นว่าไอ้แทนมันไว้ใจได้แหละมั้ง ก็เลยปล่อยคุณหนูของเขาอย่างผมให้ไปนอนบ้านมันอย่างว่าง่าย
แทนในชุดนอนเดินลงมาเปิดประตูรั้วให้ ผมกลืนน้ำลายตอนมองดูแทนในชุดสบายเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเหมือนกัน แม่งหล่อจนผมรู้สึกอยากกลับไปเซ็ทผมแทนที่จะหวีให้มันลงมาปรกหน้าจนหมดแบบนี้
เบื่อพวกหล่อทุกเวลา หล่อทุกโอกาส หล่อทุกกาลเทศะอย่างแทนคุณ
“ฝันดีนะครับลุงเอี่ยม” ผมเดินเข้าไปปุ๊บ มันก็ปิดประตูรั้วปั๊บ ลุงเอี่ยมโบกมือหยอยๆ แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป ตอนนี้มีผมกับมันยืนอยู่หน้าบ้านของแทนสองคน
“มานอนแล้ว” ผมพูดง่ายๆ “เพราะงั้นก็ไปนอนได้แล้ว”
“ง่วงแล้วเหรอ” แทนเดินนำผมไป
จริงๆ มันก็ควรจะง่วงแหละ แต่ไม่รู้ทำไมมาสะกดจิตใจผมให้ตื่น 100% ขนาดนี้ ผมก็งงตัวเองเหมือนกัน
“อืม ง่วงแล้ว” โกหกไปอย่างเนียนๆ เดินเข้าไปในบ้านของแทน มองมันปิดประตูหน้าบ้าน ปิดประตูกรงเหล็กหลายชั้นด้วยสายตานิ่งๆ
“งั้นก็ไปนอน”
“ไข่ต้มอยู่ไหน”
“นอนแล้ว อยู่ในครัวอ่ะ จะไปหาป่ะ”
“ไม่เป็นไร”
แม่งเงียบโคตรๆ แต่ทำไมโคตรตื่นเต้น...ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดินตามแทนคุณขึ้นไปบนบ้าน
“มึงจะให้กูนอนไหน”
“นอนห้องกูไง”
“ห้องมึงเลยเหรอ” ผมทำตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่ไง หรือมึงจะนอนห้องป้าที่เสียไปแล้วของกู”
มึงจะพูดทำไมวะ...บรรยากาศยิ่งวังเวงๆ อยู่ด้วย ผมกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนที่จะเดินไปยังห้องมันที่ผมมานอนเมื่อคืนก่อนตอนที่ผมเมา
ห้องดูสะอาดมากขึ้นกว่าตอนที่ผมออกไป อาจเป็นเพราะแทนคุณมันมาเก็บนั่นแหละ เตียงเป็นขนาดใหญ่ก็จริงแต่ก็ไม่ถึงกับคิงไซส์
ผมเหลือบมองไปที่ตัวไอ้แทน ไอ้ผมน่ะนอนได้สบายมากไม่เป็นไร แต่ตัวใหญ่ๆ อย่างมันจะสบายหรือ ถ้าเปรียบเทียบขนาดตัวของผมกับมันกับไซส์เตียงผมว่ามันจะแน่นขนัดไปหน่อยนะ
“แล้วมึง...นอนไหนวะ” ผมถามเบาๆ
“ก็นอนข้างมึงไง ไม่งั้นจะเรียกว่านอนเป็นเพื่อนเหรอ” แทนทิ้งตัวลงไปนอนก่อน “นอนสิ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก”
“ถ้ามึงทำกูจะฆ่ามึง” ผมขู่ไว้ก่อน ทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆ มันบ้าง อืม...สบายกว่าที่คิด แอร์ก็เย็นด้วย ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักหน่อย
“หึ มึงจะฆ่ากูยังไง”
“บีบคอมั้ง หรือไม่ก็เอาหมอนมาปิดหน้าไม่ให้มึงมีอากาศหายใจ”
“ดูหนังมากไปหรือเปล่า” แทนโยนผ้าห่มมาหาผม และก็จัดหมอนข้างให้มาคั่นกลางระหว่างผมกับมัน ทันที่ที่ทำอย่างนั้น ผมเกือบจะตกเตียงเลยทีเดียว เพราะเตียงมันเล็กมาก
“เอาออกไปก็ได้มั้ง” ผมโยนหมอนข้างทิ้งเอง จากนั้นก็หลับตาลง “นอนแล้วนะ ปิดไฟด้วย”
“ครับผม” แทนรับคำ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
…
…
ผ่านไปห้านาที แม่งก็ยังนอนไม่หลับ
จะหลับได้ไงล่ะครับ ไอ้แทนคนหล่อนอนอยู่ข้างๆ ไม่คุ้นทั้งคนที่นอนด้วย ไม่คุ้นทั้งสถานที่ ผมจะหลับได้ยังไงล่ะ
ผมพลิกตัวไปมาหลายรอบ ทั้งหันหน้าหาไอ้แทน หันหนีจากไอ้แทน ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้ตัวเองหลับ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่หลับสักที
“นอนสิ...เดี๋ยวคุณป้ามาหาคุณหนูทัพนะ”
พอไอ้แทนพูดเท่านั้นแหละ ผมก็มีความคิดฟุ้งซ่านเป็นร้อยๆ เข้ามาในหัว โดยเฉพาะเรื่องของคุณป้า บรรยากาศสุดจะวังเวง รวมไปถึง...ห้องของคุณป้าที่อยู่ตรงข้าม
ไอ้เชี่ยแทน!
“พอที” ผมลุกพรวดขึ้นมา “นอนไม่หลับแล้ว!”
แทนมันก็ยังไม่ได้นอนเหมือนกัน “เป็นอะไรเนี่ย”
“นอนไม่หลับอ่ะ”
“ทำไม” มันทำหน้างัวเงียนิดหน่อย “กลัวคุณป้าสายบัวเหรอ ป้าเขาออกจะเอ็นดูมึง ไม่ต้องกลัวหรอก” แขนใหญ่ๆ ของมันมาพาดอกผมและก็ดันให้ผมลงไปนอนเหมือนเดิม
“จริงเหรอ จำไม่ค่อยได้เลย”
“ตอนนั้นมึงเด็กมาก ตอนมึงเรียนประถม มัธยม มึงไม่ค่อยมีเวลาสุงสิงกับคนข้างบ้านเท่าไหร่หรอก ชีวิตคุณหนูหมื่นล้านคงจะยุ่งน่าดู”
“เหรอวะ” ผมถามเพื่อสร้างความแน่ใจ “ป้าสายบัวไม่ทำอะไรกูแน่นะ”
“ไม่ทำหรอกน่า” แทนเอื้อมมือมาปิดตาผมช้าๆ “หลับซะ ไหนบอกว่าง่วงไง”
“ก็ตอนนี้ไม่ง่วงแล้วอ่ะ”
“จะให้กูเล่านิทานกล่อมมั้ยล่ะ หรือว่าร้องเพลงกล่อมดี”
“เชี่ย เห็นกูเป็นเด็กเหรอ”
“ก็เด็กกว่ากูสองสามปีอ่ะนะ”
“มึงนอนไปเลย” ผมเอาหมอนอิงมาฟาดหน้าแทนคุณ “พูดมากจริง”
“อืมมมม...” มันทำเสียงยานคางเพื่อรับคำ “มึงก็ต้องนอนนะ”
“รู้แล้ว”
เสียงเงียบไปเพราะผมกับมันต่างก็ตัดสินใจนอน เอาเข้าจริงๆ เวลาผ่านไปมีแต่แทนเท่านั้นแหละที่จะหลับ ผมถอนหายใจยาว พลิกตัวไปมาหลายท่าจนในที่สุดผมก็สำเหนียกตัวเองได้ว่าไม่มีทางที่ผมจะหลับลงอย่างง่ายๆ ในคืนนี้
ผมฉวยโอกาสแอบมองแทนคุณตอนที่หลับอยู่...หน้าของมันหล่อเหมือนรูปปั้น ขาวไม่พอจมูกยังโด่งเป็นสันแถมริมฝีปากก็สวยได้รูป หล่อชนิดที่ว่าดาราหลายคนต้องยอมสยบ ทำไมมันถึงไม่เป็นดารานะ อาจจะรุ่งกว่าเป็นนักการตลาดก็ได้นะเออ ผมควรจะบอกมันตอนที่มันตื่นดีกว่า
แบบนั้นก็ถือว่าผมอวยมันน่ะสิ...ไม่ล่ะ...ไม่เอาดีกว่า
ผมจ้องหน้ามันอยู่นาน ก่อนที่จะรำพึงออกมาเบาๆ ว่า
“มึงหายเหงาหรือยัง”
มันคงไม่ตอบผมหรอกครับ มันคงหลับไปแล้ว...ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาลงเพราะสมควรแก่เวลาที่ผมจะนอนสักที
มีมือใหญ่เอื้อมมือมาแตะมือผมเบาๆ
“มานอนเป็นเพื่อนทุกคืนได้มั้ยล่ะ”
ไอ้สัด...นึกว่านอนแล้ว...
“ไม่เอา กลัวป้าสายบัว”
“มึงควรจะกลัวกูมากกว่า”
“งั้นไม่มา...”
“ต้องทำยังไงละ มึงถึงจะมา...”
“…”
“ถ้ามึงไม่มา กูไปนอนบ้านมึงแทนก็ได้”
“ไอ้บ้า เกิดติดกูอะไรขึ้นมาเนี่ย...” ผมรู้สึกขัดๆ เขินๆ ไอ้แทนคุณตอนง่วงนี่รู้สึกว่าจะพูดอะไรที่อยากพูดนะครับ มีอะไรก็พ่นออกมาหมดเลย คล้ายกับคนละเมอ
“กูอยู่ข้างๆ มึงไม่อุ่นใจเหรอวะ”
“ไม่ กูร้อน”
“ต้องทำยังไงอ่ะ มึงถึงจะมานอนกับกูทุกคืน”
“แค่มึงนอน”
“ไม่ตอบหน่อยเหรอ”
“…”
“หรือว่าต้องเตะบอลชนะอีก”
“…”
“รู้มั้ยว่าเหนื่อยมาก” มันเอ่ย “แต่มึงขอทั้งที ทำหน้าอย่างกับแมวใส่กู เหอะ แค่นั้นก็ต้องทำให้แล้ว”
ผมรู้สึกดีนะที่มันพูดแบบนั้น อดยิ้มไม่ได้เลย...ท่าทางไอ้แทนตอนง่วงนอนนี่เป็นอะไรที่คล้ายกับผมตอนเมา ผมเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มให้ห่มตัวมันอย่างแน่นหนามากขึ้น ก่อนที่จะเอ่ยกับมันเบาๆ
“ถ้ามึงขอ...กูก็จะมา”
TBC*
Talk : ค่อนข้างเนิบนิดหน่อยนะคะ...ยังไงแทนก็ไม่น่าจะหนีทัพพ้น ไม่งั้นจะเป็นแทนทัพได้ไง 555
ทุกคอมเม้นท์สำคัญกับกำลังใจมากเลยนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: เย้ในที่สุดก็มาอัพ
ขอบคุณค่ะ แวะไปรอจูเหี่ยด้วยดีกว่า
-
ก็ขอให้มาทุกวันไง
อิอิ
:hao7:
-
เย่ๆแทนทัพมาแล้ววววววววว
ชอบแทนมาอะ ขอแทนได้มั้ยยย /โดนทัพกระทืบ
ตอนนี้หวานมากอะค่ะ เขินบ้านจะพัง :hao5: :hao5:
-
ต่อๆ รอลุ้นต่อไป ดีใจที่แทนทัพมา
:ling1:
-
ก้าวหน้าไปอีกนิด
-
ไม่มีอะไรมาก แค่มันอิ่มใจ รักพี่แทน
"แล้วต้องทำยังไง...มึงถึงจะมา" จะบอกว่าข้าน้อยฟินค่ะ ใจละลายอยากเป็นน้องทัพมากๆ555
มาต่ออีกนะ พี่แทนคงโรแมนติกกว่านี้ได้อีกอ่ะ #ฟินมาก #แทนทัพ ฉันรักเธอ
-
มุ้งมิ้งมากค่าาา
-
แทนนายแน่มาก แค่ทัพขอร้องให้ชนะ นายเล่นยิงประตูเป็นว่าเล่น แทนเริ่มตีเนียนให้ทัพมานอนด้วย ต่อไปจะมีขั้นกว่าหรือเปล่า
คุณพ่อทัพมียกมรดกให้แทนด้วย สงสัยต้องมีเงื่อนไขว่า ดูแลทัพไปตลอดชีวิตแน่เลย
เจอประโยคสุดท้ายเข้าไป คนอ่านฟินกระจาย
-
หวานกำลังดี
-
:-[ ถ้ามึงขอกูก็มา เราคิดไปไกลนะ
-
สถานะความสัมพันธ์ไม่ระุแต่คนอื่นมากแทรกไม่ได้แล้วววว คึๆ
-
ก้ขอให้มานะ ทั้งแทนทั้งทัพ อิอิ
-
โอยยยยยยย ขอให้มาทุกวันเลยนะคะ ฮ่าาาา
-
อร๊ายยย. ฟินเวอร์
-
ฮื้อออออ ก้าวหน้าไปอีกขั้น สนิทกันมากขึ้น ใกล้ชิดกันมากขึ้น ฟินมากขึ้นนนนน
ทัพเสน่ห์แรงจริงๆ แต่ซื่อเหลือเกิน รู้ตัวเรื่องพี่กายเร็วๆนะเดี๋ยวพี่แทนได้ออกงิ้ว 555
-
หวานมากกกกกก แค่ทัพขอแทนก็พร้อมจะทำตาม
-
พี่แทนเขาก็กำลังขอแยู่นะน้องทัพ
แสดงว่าตกลงสินะ
-
แค่บอกมาเดี๋ยวจัดให้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ย น่ารักมากคู่นี้
ถ้าขอ...ก็จะมา ชอบอ่ะ รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
-
เมื่อไหร่ แทนจะ ทับทัพ ล่ะ อิอิ นอนข้างๆอย่างเดียวไม่หนุกนะ
-
:-[ แฟนคลับ แทนทัพ
อยากอ่านคู่เจตกับพีทด้วยอ่ะ :hao7:
-
จากช่วงแรกๆ แมนๆ เตะบอลกัน
ทำไปได้ไง 12:3 พลังแห่งรักสูงมาก
ช่วงหลังน้องแทนทำเขินหมอนขาดเลยค่ะ :impress2:
-
อะโฮ้ยยยย คำพูดสุดท้ายทำเอาเราฟิน แค่นี้ก็ฟินฟิ้นฟินสุดๆ
ว่าแต่ อยากไปเตะบอลด้วยจัง จะได้เห็นของดี ถอดกุงเกงกลางสนามเลยนะ หุหุ
-
เย้ อัพแล้วววววว
ตอนนี้น่ารักมากกกช่วงท้ายๆ ฮืออ
น้องทัพนี่เสน่ห์แรงน่าดู
แทนรีบทำคะแนนเร็วเข้า
-
แบบนี้เรียกอ่อยนะะทัพ "ถ้าขอก็จะมา" :-[
-
ทัพบอกถ้าพี่แทนขอก็จะมา พี่แทนขอทุกวันเลยนะจะได้นอนด้วยกันทุกวัน
-
พี่ไม่ขอน้องก็มา :o8: :o8: :o8:
-
น้องอ่อยขนาดนี้้แล้ว พี่แทนจัดไปอย่าให้เสียนะคะ
-
แทนนนนน แกอ่อยอีกกก อ่อยเยอะ ๆ
-
แค่ทัพขอพี่แทนก็ทำให้ทุกอย่างอยู่แล้~ ฟินเจตน์-พีทเบาๆ >///<
-
มานอนเป็นเพื่อนกันน่ะ ดีแล้ว
นอนด้วยกันทุกคืนเลย ยิ่งดีนะ 5555
-
:m3: ถึงกับโยนหมอนข้างออกเองด้วยนะน้องทัพ ระวังพี่แทนคิดว่าเป็นหมอนตอนดึกล่ะ
-
งู้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่แทนนนนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5:
-
ท่าทางกายจะเป็นผู้จุดชนวนระหว่างแทนทัพซะละมั้งฮะเนี่ย
ไม่งั้นพี่แทนไม่ออกตัวเสียที 555+
-
เป็นเงาตามตัวขนาดนี้
อีกหน่อยคงจะสิงทัพแล้วซิน่ะ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: มาล้าววววววว ดีใจ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: น้องทัพ อ่อยเยอะๆเลยลูก
-
ตอนที่ 11
ผมลืมตาตื่นขึ้นในเช้าตรู่วันต่อมา อาจจะไม่เรียกว่าเช้าตรู่เท่าไหร่ เพราะมันปาเข้าไปเจ็ดโมงกว่าแล้ว ดีนะที่วันนี้มีเรียนบ่าย แล้วแทนล่ะ มันเรียนกี่โมงวะ ผมหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังหลับอยู่
โว้ย หลับก็ยังหล่อ ลืมตาก็ยังหล่อ เบื่อพวกหล่อทุกกาลเทศะ
“แทน เช้าแล้ว” ผมเขย่าตัวมัน
“อืมมม”
“เช้าแล้วโว้ย”
“อืมมม แล้วงาย”
“ไม่มีเรียนเหรอ”
ฉับพลันทันที เครื่องจักรที่ชื่อว่าแทนคุณก็เริ่มทำงานเหมือนแบตตารี่เต็ม ผมเห็นมันลืมตาและมันก็ลุกขึ้นนั่งราวกับมีสปริงติดที่อยู่ที่หลังของมัน
“แบบนี้คือมีเรียนใช่ไหม”
“ใช่ เก้าโมงด้วย” มันรีบกุลีกุจอลุกขึ้นจัดการกับตัวเองทันที “ขอโทษนะ แต่ถ้าคุณหนูหิวข้าวเช้าล่ะก็ เชิญเสด็จไปที่วังก่อน กูไม่มีเวลาทำให้อ่ะ”
“ไม่เป็นไร”
แทนกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ หัวมันยุ่งไปหมด ตลกดีครับ ตอนแรกผมก็คิดว่ามันจะเข้าไปอาบน้ำแหละ แต่จู่ๆ มันก็หันมาซะงั้น
“งอนป่ะเนี่ย” มันมองผมอย่างจับผิด
“งอนอะไร บ้าเหรอ” กูก็แค่นั่งปรับสภาพตัวเองให้หายมึนหลังจากที่ตื่นต่างหาก
“แน่ใจนะ”
“เออดิ พูดเหมือนกูเป็นผู้หญิงไปได้”
“หน้าก็เหมือนอยู่นะ”
ฮ่วย...แบบนี้มันหาเรื่องกันแต่เช้าชัดๆ
“ไป อาบ น้ำ โว้ย”
“หึ อย่าเพิ่งงอนนะ เดี๋ยวตอนบ่ายมารับ”
แทนพูด ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความไวแสง ทำไมจู่ๆ ผมกับมันก็พูดจาดีต่อกันขึ้นมาล่ะเนี่ย(แถมยังดูสนิทสนมมากขึ้นด้วย) อาจเป็นเพราะคืนแห่งการนอนเป็นเพื่อนนี่แหละมั้งครับ
ผมเดินลงมาชั้นล่างมาอุ้มไข่ต้มเดินเล่นไปทั่วบ้าน ยังไม่มีความคิดที่จะกลับไปที่บ้านตัวเองเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าคนที่บ้านส่วนใหญ่จะตื่นกันแล้วเพื่อรอผมก็ตาม ผมก็เอาแต่ขลุกอยู่ที่บ้านไอ้แทน
มองซ้ายมองขวา บ้านแทนเล็กน่ารักดีครับ เดินสองสามก้าวไปก็จะกลายเป็นอีกห้องแล้ว ไม่เหมือนบ้านผม กว่าจะถึงห้องนั้นห้องนี่ เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย
บางทีมีบ้านเล็กๆ ก็ดีเหมือนกัน...
ผมจะทุบแล้วสร้างใหม่!
ผมล้อเล่นน่ะ...บ้านตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ ขืนทำแบบนั้นคงโดนสาปแช่งตายห่า ผมหัวเราะหึหึกับความคิดของตัวเอง เล่นหน้าย่นๆ ของไข่ต้มไปเรื่อย จนกระทั่งผมได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกจากห้องข้างบน
มันจะมีเวลาทานอาหารเช้ามั้ยล่ะนั่น ยังไงก็ดูไม่มีเวลาโคตรๆ ผมวางไข่ต้มลง ไปดูห้องครัวว่าพอจะมีอะไรให้แทนมันทานได้หรือเปล่า ตอนเปิดตู้เย็นออกผมถึงกับอึ้ง นี่บ้านคนหรือท็อปส์ซุปเปอร์มาร์เก็ตวะ ทำไมดูมีครบไปหมดเสียทุกอย่าง หมดอายุหรือยังวะเนี่ย
ผมหยิบนั่นหยิบนี่ออกมาจากตู้เย็น กำลังจะทำแซนวิชทูน่าอย่างง่ายให้แทนคุณ โชคดีที่ตอนอยู่นอกผมตื่นสายบ่อย(?)ผมก็เลยสามารถทำอาหารอย่างง่ายๆ ในเวลาอันสั้นได้ ไม่ต้องเน้นความสวยงามเท่าไหร่ แดกได้ก็พอ
ตอนที่จะทำเสร็จแทนมันก็ยังไม่ลงมา ผมเข้าใจครับ ไอ้หล่อทุกกาลเทศะมันก็คงอยากจะหล่อตอนที่มันไปเรียนสินะ คงจะทาครีมเซ็ทผมอยู่แน่ๆ ถึงยังไม่ยอมลงมาเสียที
“ทำไรวะ!”
“เห้ยยย!” ผมร้องเสียงหลง “เห็นมีดมั้ย เห็นมีดป่าว ถอยออกไป”
เชี่ยอะไรจู่ๆ ก็มาเกาะไหล่ผม ไอ้นี่!
มันเกือบจะกอดแล้วมั้ง ถ้าผมไม่ถือมีดขึ้นมาขู่มันก่อน
“เล่นมีดเลยเหรอ เอาลงไปเลย ยังไม่อยากตาย” แทนตกใจ ปัดๆ มือผมออกไปจากตรงหน้าอย่างเบาๆ
“ก็โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงนี่หว่า” ไม่ทำให้แม่งกินซะเลยดีมั้ย “อ้าวนี่แซนวิช” ผมยื่นจานแซนวิชไปให้มัน ในขณะที่มันทำตาโต
“คุณหนูทัพทำให้กระผมหรือขอรับ ไม่อยากจะเชื่อ” น้ำเสียงมันบ่งบอกว่ามันไม่อยากจะเชื่อจริงๆ
“จะทานมั้ยครับ”
“ทานดิ แบบนี้ยอมไปสายเลยเนี่ย”
เหอะ...ผมมองตามหลังสูงๆ ในชุดนักศึกษามอผม(แบบไม่ถูกระเบียบด้วยเพราะไม่มีเนคไท เดี๋ยวแม่งเซ็นไล่ออกเสียนี่...) เวลาแต่งตัวไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ทำไมหล่อเฟี้ยวขนาดนั้นล่ะวะ ทั้งๆ ที่ผมก็เซ็ทนิดเดียว น้ำหอมก็ฉีดมานิดหน่อย
ช่วงนี้ผมเป็นอะไรรึเปล่า มองไอ้แทนหล่อเป็นพิเศษ สงสัยผมไม่ค่อยได้นอนบ้านตัวเองล่ะมั้งครับ เลยทำให้มองอะไรผิดไป...
“กลับแล้วนะ” ผมบอกแทนที่กำลังทานอาหารเช้าที่ผมทำให้อยู่
“กลับแล้วเหรอ เดี๋ยวไปส่ง” แทนพูด ทำท่าจะลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องๆ รีบทานรีบไปได้แล้ว”
“แน่ใจเหรอ เดี๋ยวรถจะชนเอานะ”
“มึงกวนตีนป่ะเนี่ย หน้าบ้านมึงกับกูห่างกันไม่ถึงสิบเมตร”
“หึหึ เดี๋ยวตอนบ่ายมารับ”
“อย่าสายนะมึง”
…ผมชะงัก
กูพูดอะไรออกไป สรุปก็คือผมตกลงให้มันมารับแล้ว จริงๆ ผมก็ขัดมันไม่ค่อยได้หรอกครับ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมยืนยันจากคำพูดแถมยังตอกย้ำแรงๆ ให้มันรีบมา
เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ยย...กลับบ้าน กลับบ้าน กลับบ้านด่วน!
“ครับ จะมาไวๆ”
ยังมีการทิ้งท้ายมากวนตีนผมอีกแน่ะ...ผมรีบเดินออกจากบ้านมันทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่ในชุดนอน ไม่อายการ์ดหน้าบ้านที่อยู่ในชุดสูทเลยสักกะติ๊ด
จริงๆ แล้ว...การที่สนิทกับแทนคุณขึ้นไปอีกระยะ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรเลยสักนิดเลยครับ...
เวลาเกือบสิบเอ็ดโมง
“โอ้โห คุณหนูแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอครับ” ลุงเอี่ยมทักเมื่อผมนั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนโซฟาทอง “มีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอครับ”
“ก็...ไม่มีอะไรทำอ่ะลุงเอี่ยม”
“ก็นอนสิครับ”
“…”
“ปกติเวลานี้คุณหนูยังไม่ตื่นเลยนะครับ”
เป็นการแซะที่หน้าตาใสซื่อสุดๆ ผมพ่นลมออกมาจนทำให้ลุงเอี่ยมไม่พูดอะไรอีก
“ท่าทางเหมือนรอใครบางคน...รอแทนคุณรึเปล่าครับ”
“เปล่า!!!” พูดอะไรอย่างนั้นกัน ใครจะไปรอคนที่จะมาเกือบบ่ายละครับลุงเอี่ยม ไม่ได้รอสักหน่อย
ลุงเอี่ยมเลิกคิ้ว “เหรอครับ”
“จริงๆ ครับ” ผมทำท่าหันไปเล่นโทรศัพท์ “ผมไม่มีอะไรให้ลุงเอี่ยมช่วยครับ ลุงเอี่ยมไปเล่นตรงนู้นนะครับ...” ผมชี้มือไปที่อื่น
ท่าทางพ่อบ้านของผมดูงงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำตามคำสั่งเป็นอย่างดี เขาเดินห่างออกไป รวมไปถึงสั่งให้ทุกคนในบ้านให้อยู่ห่างๆ ผมด้วย
ก็บอกแล้วว่าไม่ได้รอ...ว่าแต่เมื่อไหร่จะเที่ยงกว่าล่ะ ตอนนั้นแทนคุณมันน่าจะมาแล้วนี่...
เชอะ เล่นเกมส์ก็ได้
ตอนที่ผมเล่นเกมส์อย่างเมามัน มีคนทักมาหาผมในไลน์ เป็นคนที่แอดมาใหม่
พี่กายนั่นเอง
Guy : ฮัลโหล ทำไรอยู่ไอ้น้อง?
ผมจิ้มจึกๆ ตอบข้อความพี่เขาไป
Tup : นอนเล่นครับ
Guy : ยังอยู่บนเตียง?
Tup : เปล่าพี่ อยู่ข้างล่างบ้าน
ตอบเสร็จผมก็เล่นเกมส์ต่อ แต่พี่เขาก็ยังทักมาอีก จริงๆ ก็ไม่ได้รำคาญอะไรนะครับ ติดจะเฉยๆ มากกว่า
Guy : จริงเหรอ อิจฉาจัง ไม่มีเรียนใช่ป่ะ
Tup : มีตอนบ่ายครับ
Guy : ให้ไปรับป่ะ
เว้ย...บทจะมีคนมารับก็มีมากกว่าหนึ่ง ผมรีบส่ายหน้าทันทีจนลืมไปว่าพี่เขาไม่เห็นผมสักหน่อย
Tup : ไม่เป็นไรครับ
ผมตอบ ก่อนจะพาลนึกไปถึงชั้นเรียนของพี่กาย ชั้นเรียนนั้นต้องมีไอ้แทนกับสามหนุ่มโหน่งเท่งหม่ำเป็นแน่แท้เพราะเรียนคณะเดียวกันเอกเดียวกัน เพราะฉะนั้นก็เลยคิดว่าจะถามอะไรสักหน่อย
Tup : เรียนหนักมั้ยครับพี่
Guy : ไม่อ่ะ น่าเบื่อมากกว่า อาจารย์พูดมาก
ผมหัวเราะเบาๆ พี่เจตน์กับพี่พีทคงแย่งกันสลบ พี่ต้นคงเล่นโทรศัพท์ ส่วนไอ้แทนก็คงนั่งเท่ๆ ฟังบ้างไม่ฟังบ้างแต่เชื่อเถอะว่าคำพูดของอาจารย์คงเข้าหูมันทุกคำ
Guy : ว่างป่ะ คุยกับพี่แก้เบื่อหน่อยสิ
คุยอะไรล่ะ...ผมเกาหัวแกรกๆ ขณะที่จะเปลี่ยนหน้าจอไปเป็นเกมส์ แต่พี่แกก็ยังทักมาอยู่ดี ท้ายที่สุดผมก็เลยต้องคุยกับพี่แกไปตามระเบียบ พี่เขาถามอะไรมาผมก็ตอบ บางครั้งก็พูดเสริมให้ดูมีมารยาทบ้างจะได้ไม่ห้วนจนเกินไป
ว่าแต่...ทำไมบางคนไม่ยอมทักผมมาสักทีล่ะ
วันก่อนๆ ยังทักมาอยู่เลย แต่นี่อะไร ทำไมเงียบ...
เอาน่า มันอาจจะเรียน นี่กำลังส่งเสริมให้มันไม่ตั้งใจเรียนทางอ้อมอยู่นะ ทัพไทย ช่วยตั้งสตินิดนึง...
จนในที่สุด...
Tankhun : กำลังจะออกจากมหาลัย
Tankhun : นี่รีบที่สุดแล้วนะ
ผมยิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งจนแม่บ้านแถวนั้นสะดุ้งโหยงเพราะจู่ๆ ผมก็ลุกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“คุณหนูทัพจะทานอาหารเที่ยงมั้ยคะ”
“ไม่ครับ เดี๋ยวแทนมารับแล้ว...”
กิดิ๊ง กิดิ๊ง กิดิ๊ง กิดิ๊ง
เสียงไลน์ดังไม่หยุดไม่หย่อน แทนที่ขับรถอยู่หันมามองดูโทรศัพท์ที่ดังทะลุกระเป๋าของผม
“เพื่อนส่งเกมส์มาหรือยังไง”
ผมล้วงไปหยิบมันขึ้นมาแล้วก็เช็คดู
“พี่กายอ่ะ”
แทนหันขวับมาที่ผมทันที “ไอ้กาย?”
“ใช่”
“ไปรู้จักมักจี่อะไรกันตอนไหน”
ผมต้องช่วยจูนสติอะไรให้มันหรือเปล่า “เตะบอล...เมื่อวานไง”
“แล้วมันเอาเบอร์มึงไปได้ยังไง มึงให้เหรอ”
“กูเปล่า” แม่งซักยิ่งกว่าเครื่องซักผ้าอีก อะไรของมันน่ะครับ “พี่เขาบอกจิ๊กมาจากเครื่องมึงอ่ะ”
“แม่งชั่ว” แทนบ่นอุบ
“มึงไม่ชอบขี้หน้าพี่เขาเหรอวะ” ผมลองเผือกเล่นๆ
“ไม่ได้ไม่ชอบ เหม็นขี้หน้า”
มันต่างจากไม่ชอบตรงไหนวะ...แทนเงียบไป และผมก็ได้โอกาสตอบพี่เขาพอดี พี่เขาถามว่าเที่ยงนี้จะทานอะไร พี่เขาจะได้ทานตาม เออ ตลกดี
“ทำไมต้องยิ้มด้วยวะ กายมันเป็นคนตลกเหรอ”
“อะไรของมึงเนี่ย มองกูทำไม ขับรถไปดิ”
“ทำไมต้องยิ้ม”
“พี่เขาบอกจะกินข้าวเที่ยงเหมือนกูอ่ะ ตลกป่ะ”
“ตลกตรงไหน” แทนหน้าหงิก จากนั้นก็เหยียบซะมิดจนหลังผมติดเบาะ
“เฮ้ยยย ยังรักชีวิตอยู่ ยังไม่อยากไปเฝ้ายมบาลลลลล” ผมโอดครวญ “กูไม่ได้รีบ เข้าคลาสเลทได้ ใจเย็นครับพี่”
“ข้าวเที่ยงของมึงอยู่ไกลต้องรีบไป”
“ที่ไหนวะ”
“ตอบมันไป...อาหารเที่ยงมึงคือคีช แรททาทุย และก็ตบท้ายด้วยซูเฟล”
…
เกิดคำถามขึ้นเต็มหัวของผม อาหารที่แม่งว่าคืออาหารประเทศไหนผมยังไม่รู้เลย
“ร้านอยู่ไกล เร็วๆ รีบบอกมันไป”
ผมเกาหัวแกรกๆ และก็ตอบพี่กายไปตามที่พี่ท่านบอกมา พี่กายบ่นนิดนึงว่ากินตามยาก ผมเลยหัวเราะ 555 กลับไป
ตลอดทางไปร้านอาหารไอ้แทนเอาแต่ยิ้มเบาๆ แถมยังบอกให้ผมถ่ายรูปไปอวดพี่กายด้วยนะว่ากินจริงๆ ไม่ได้โม้
แทนมันมีมุมเด็กๆ แบบนี้ด้วยเหรอครับ
“นังทัพพพพพพพ” แจงกระโดดกอดคอผม ทันทีที่ไอ้แทนมาส่งผมถึงหน้าห้อง
“น้อยๆ หน่อย” ไอ้แทนสะกิดหลังเพื่อนผม
“เหมือนไม่ได้เจอมันนานอ่ะพี่ ส่งต่อมันเสร็จก็กลับไปได้แล้ว” แจงไล่พี่รหัสมัน
“จะเอามั้ยเนี่ย ของฝาก”
“ของฝาก!” แจงทำตาโตหันซ้ายหันขวารอบตัวไอ้แทนใหญ่ว่าถุงของฝากของมันอยู่ไหน เป็นผู้หญิงที่จริงใจดีนะครับ “ไหนอ่ะ ไม่เห็นมี”
“เหอะ” แทนโยนถุงขนมที่ผมกับมันไปซื้อด้วยกันก่อนเข้ามอให้ ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะซื้อไปฝากพี่โหน่งเท่งหม่ำ ที่ไหนได้ซื้อมาฝากน้องนี่เอง
ขนมจากร้านดีนแอนด์เดลูก้า...ใครเป็นน้องมันนี่โชคดีจริงๆ
ว่าแต่...พี่รหัสผมเป็นใครเหรอครับเนี่ย...เห็นคนอื่นได้ของกินแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาเลย
“อย่าลืมที่บอกนะ” แทนคุณลูบหัวผมสองสามทีอย่างแรง ก่อนที่จะเดินหนีไป
“รู้แล้ว” แจงรับคำ มองดูถุงขนมในมืออย่างตื่นตาตื่นใจ
“มันบอกอะไรแกวะ” ผมถามเพื่อน
“ก็จะอะไรซะอีก ก็เรื่องดูแลแกนั่นแหละ” แจงรีบพูด “เข้าไปในห้องเถอะ มีอะไรจะเม้าท์ด้วย”
ผมเม้าท์กับแจงตั้งแต่คลาสเริ่มยันคลาสจบ เรื่องที่แจงเม้าท์มีอยู่สองประเด็นใหญ่ๆ คือ 1. เรื่องงูที่ถูกปล่อยในห้องน้ำเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน มันสงสัยว่าเป็นฝีมือของเกี๊ยว บอกให้ผมอยู่ห่างๆ จากเพื่อนคนนี้เอาไว้ ตอนแรกมันก็ไม่คิดสงสัยอะไร แต่พอประติดประต่อเรื่องดีๆ อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ๊อิง เพราะสองคนนั้นเป็นน้องรหัสกัน
อื้อหือ...ถึงกับอึ้ง นี่มันเชอร์ล็อคโฮล์มเวอร์ชั่นผู้หญิงชัดๆ
เรื่องที่ 2 เต็มไปด้วยสาระล้วนๆ เรื่อง ‘JP’
“จริงดิ พี่เจตน์ถามเรื่องกิ๊กพี่พีทเหรอ กรี๊ดดดด มันต้องเป็นการหึงอย่างหนึ่งแน่ๆเลย แกกกก ไปฟังมาอีกนะ ชอบอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดด”
“เบาๆ หน่อย อาจารย์มองแล้ว”
“อยากสิงร่างแกอ่ะ ผู้ของแกก็หล่อ เพื่อนผู้ของแกก็น่าจิ้น”
“ผู้?”
“ผู้ชายนั่นแหละ”
“ผู้ของฉันเชี่ยอะไรวะ”
“พี่แทนไม่ใช่ผู้ชายหรอกเหรอ”
“ก็ใช่ แต่แบบนั้นฉันก็เป็นตัวเมียดิ”
“กับพี่แทนแกมีสิทธิ์เป็นตัวผู้ด้วยเหรอ”
แม่ง...งอนมันดีกว่า...ตลอดเวลาที่เหลือผมไม่คุยอะไรกับแจงอีก จนมันต้องเอาขนมที่แทนซื้อมามาง้อผม ผมก็แกล้งงอนไปอย่างนั้นนั่นแหละ คุยกับมันแล้วสบายใจดีนะครับ กวนตีนไม่ได้ต่างอะไรจากพี่รหัสมันเลย
“เออ แกพอจะรู้มั้ยว่าใครเป็นพี่รหัสฉันวะ”
“แกรหัสอะไรล่ะ”
ผมส่งรหัสไปให้มันดู(แปะอยู่หน้าหนังสือแถมยังพิมพ์เรียบร้อยพร้อมชื่อทัพฟ้า แก้วเนตรอย่างกับเด็กอนุบาล....ฝีมือลุงเอี่ยมครับ) มันมองแป๊บหนึ่งก่อนจะคิด
“พี่กายนี่”
“หือ”
“พี่กาย พี่รหัสแก 094 เด๊ะๆ เลย”
ผมได้ยินดังนั้นก็เงียบไป...พี่กายอาจจะยังไม่รู้ไม่เป็นไร แต่ถ้าใครบางคนรู้ ผมไม่รู้ว่ามันจะทำนิสัยเด็กๆ แบบที่ทำไปเมื่อตอนเที่ยงหรือเปล่า...
คงไม่อะไรหรอกมั้ง...
ตอนเย็น
ไอ้แทนไม่ได้บอกอะไรกับผมว่าจะมาหาหรือเปล่าเพราะเขามีประชุมเอกการตลาดกัน พี่ปีสามเรียกน้องปีหนึ่งไปพบ(แล้วปีสองไปไหนวะ?) เกี่ยวกับเรื่องกฎระเบียบการวางตัวอะไรประมาณนี้น่ะครับ ได้ยินจากปากแจง มีเพื่อนผู้หญิงใส่กระโปรงสั้นไม่ถึงคืบ(สั้นกว่าพวกปีสามอีก) ก็เลยเรียกประชุมกันทั้งเอก
เหมือนขัดใจกันเองระหว่างพี่ผู้หญิงปีสามคนนั้นกับเพื่อนผู้หญิงปีหนึ่งคนนั้น พวกผมได้แต่เงียบและก็มองดูเขาทะเลาะกันสั่งสองกันอย่างเดียว ผมกับแจงกระซิบกระซาบคุยกันเรื่องมีสาระอีกแล้วครับ
“แกดูสิ เคมีเข้ากั๊นเข้ากัน พี่เจตน์สูงขาวหน้าฝรั่ง พี่พีทขาวหมวยเอเชี้ยเอเชีย” ผมฟังเรื่องนี้มาทั้งวันแล้วจริงๆ ครับ จะจิ้นตามมันแล้วเนี่ย ให้ตายเหอะ “ดูดิแกๆๆ กรี๊ดดด จับคอกันด้วยอ่ะ”
ในสายตาของผมคือโคตรปกติ...ผู้ชายคุยกันเฉยๆ มั้ง แต่อย่าไปขัดมันครับ เดี๋ยวแม่งจะแพ่นกบาลเอา
เขาดราม่ากันแต่พวกเราดันไม่ดราม่าไปกับเขา...มีคนมาเคาะหัวผม ตอนแรกผมคิดว่าเป็นรุ่นพี่ที่อยากสั่งสอนให้ฟังที่เขาคุยกัน แต่เปล่า...เป็นพี่กายนั่นเอง
“รหัส 094 เหรอ” พี่กายพูดยิ้ม ๆ “โทษทีนะ อาทิตย์ที่แล้วพี่ไม่อยู่ ไปเนเธอร์แลนด์มา เลยไม่ได้ดูแลเลย”
พี่รหัสน้องรหัสคู่นี้เพิ่งจะรู้จักกันนี่เอง
“เซอร์ไพรส์นะเนี่ย” พี่กายเอาแต่ยิ้ม...ทำเอาไอ้แจงที่นั่งข้างๆ ผมถึงกับเคลิ้ม ไม่นานนักพี่กายก็เดินเลี่ยงไป แจงเอามือมาสะกิดผมใหญ่เลย
“ชอบแกแน่ๆ” มันฟันธงฉับ “แบบนี้พี่แทนจะว่าไง”
“ว่าอะไรล่ะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเว้ย”
“เหรอ ไม่เกี่ยวบ้าไรวะ ไปรับไปส่งตั้งแต่เช้ายันเย็น” แจงเบ้ปากใส่ผม “สำหรับแกน่ะฉันไม่รู้ แต่ที่รู้สำหรับฉันคือพี่แทนน่ะชัดมาก พี่เขาชอบแก”
ผมกลืนน้ำลาย...
รู้สึกหัวใจวูบไหวแปลกๆ
“มั่วแล้ว”
“หึ พี่กายก็ชอบแก...ตายแล้ว นี่มันศึกชิงนายเห็นๆ สนุกแน่ล่ะงานนี้” แจงเอาแต่พูดเพื่อความบันเทิงไปเรื่อย
“คุยไรกัน”
“แทนทัพและก็พี่กายค่ะ” แจงหันไปหาคนถามแล้วสะดุ้งสุดตัว “พี่แทน...แหะ”
“นินทาจนคนที่อยู่พระรามเก้ายังได้ยิน” ไอ้แทนเอ่ยเสียงเย็น ก่อนที่จะหันมาหาผม “กลับกัน”
“กลับ?”
“ใช่”
คนเขายังดราม่ากันอยู่ทั้งหอประชุม แล้วนี่จะให้เดินออกไปเฉยเลยใช้ได้ที่ไหนกัน
“ออกทางประตูหลัง ไม่มีใครเห็นหรอก” แทนดึงมือผมเบาๆ ผมมองไอ้แจงอย่างขอความเห็น มันยักไหล่คล้ายกับจะบอกว่าพี่รหัสมันก็งี้ ผมก็เลยต้องตามมันออกไปอย่างไม่มีสิทธิ์ตัดสินอกตัดสินใจ
จริงๆ แล้วก็ดีเหมือนกัน
ประชุมเรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองนี่มันน่าเบื่อจริงๆ ครับ
“รหัส 094” แทนรำพึง “หึ”
“อะไรเหรอ”
“อยากไปไหน จะพาไปทุกที่” แทนพูด
“ไม่ได้อยากไปไหน” ผมยังคงมองมันด้วยความงงงัน ตอนนี้ผมกับมันกำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ
“แทน”
เสียงผู้หญิงเรียกไอ้แทน เป็นเสียงแรกที่ผมได้ยินตั้งแต่เจอแทนจนถึงวันนี้ผมก็ยังได้ยิน เสียงของเจ๊อิง
“คุยกันหน่อยได้มั้ย”
แทนมองหน้าผมกับเจ๊อิงสลับกัน
“คือว่า...ไม่สะดวกมั้ง”
“เรื่องซีเรียสนะ” พี่อิงทำหน้าตาน่าสงสาร “พยายามจะคุยที่ห้องเรียนแล้ว แทนไม่ยอมคุยกับอิงเลย”
“ก็อิงทำอะไรไว้บ้างล่ะ”
“มาคุยเรื่องนี้เถอะนะ มาคุยกัน”
แทนมองหน้าผม...ผมไม่รู้จะพูดอะไรจึงก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว
“คุยตรงนี้ได้มั้ยล่ะ” แทนเอ่ยเสียงเข้ม
“แม่พาอิงไปหาหมอมั้ยแล้ว...ที่ผ่านมา...อิงขอโทษนะ อิงจริงจังมากเกินไป”
มันน่าเชื่อหรือเปล่าวะ...ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็อย่ามายุ่งกับผมอีกแล้วกัน ผมขอร้องล่ะ
จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งคุกเข่าต่อหน้าผม ผมสะดุ้งสุดตัว ขยับถอยหลังไปสามก้าว พี่อิงคุกเข่าต่อหน้าผม นี่มันอะไรกัน
“น้องทัพ พี่ขอโทษ”
เวร เวร เวร...ผมทำหน้าไม่ถูกเลย ผมมองไปที่ไอ้แทน แทนเองก็ดูจะตกใจเหมือนกัน ผมรีบพาตัวพี่อิงให้ลุกขึ้นยืนตามเดิม
“ไม่เป็นไรครับพี่...” ผมละล่ำละลักพูด “...อย่าทำอีกก็พอ”
ผมไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร อีกอย่างฝั่งตรงข้ามก็เป็นผู้หญิง ผมก็เลยทำอะไรไม่ถูกเท่าไหร่ พี่เขาขอโทษแล้ว บางทีเรื่องนี้มันก็ควรจะจบได้แล้ว ที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ติดใจถือสาเอาความอะไรเธอนี่ครับ
“ขอบคุณนะ” เธอร้องไห้ ตอนนั้นผมไม่กล้าจะสบตาเธอเลยแม้แต่น้อย คนที่เดินผ่านไปผ่านมาคงจะหาว่าผมกับแทนรังแกผู้หญิง เจ๊อิงปาดน้ำตาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันไปหาแทน
ใบหน้าของเธอน่ารัก ถ้าตัดเรื่องจิตๆ ที่เธอเคยทำล่ะก็...ผมก็เข้าใจนะครับว่าทำไมตอนแรกไอ้แทนมันถึงคบกับเธอ เธอดูสวยหวานแถมยังแสนดี ผมคิดว่าปัญหาทางจิตหากถูกแก้ไขก็ไม่ผิดอะไรที่จะให้โอกาสเธอได้แก้ตัวอีกครั้งหนึ่ง
“เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้แหละ...” เธอเอ่ย “...อิงจะทำตัวดีขึ้นมั้ย ต่อไปอิงจะทำให้แทนเห็นเอง”
พูดจบเธอก็เดินหนีไป...ทิ้งให้แทนถอนหายใจตามหลัง มันเดินมาหาผมแล้วมาจับไหล่ผม พลางถามว่าผมเป็นไรหรือเปล่า
“ไม่เป็นไร ตกใจน้ำตาผู้หญิงเฉยๆ” ผมพูดตามตรง
“อืม...ไปกันได้แล้ว” แทนจับไหล่ผมให้เดินนำหน้า
“เหมือนเจ๊แกจะมาขอมึงคืนดีเลย”
“…”
“มึงจะว่าไง”
แทนไม่พูดอะไร เปิดประตูรถให้ผม จากนั้นก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ
“กูจะว่าอะไรได้ล่ะ”
“…”
“ก็กูมีมึงแล้วนี่หว่า”
TBC*
-
น่ารักอ่า.
มีกันและกันแล้วใช่ไหม. อร้าย. คืนนี้นอนเป็นเพื่อนอีกนะทัพนะ
ขอบคุณค่ะมาไวจริงๆวันนี้. :katai2-1:
-
น้องทัพเป็นคุณชายที่น่ารักมากก บอกเลย แบ๊วๆซื่อๆ ดูไม่ทันโลก เห็นแล้วอยากเล่นด้วย
-
แทนทัพน่ารัก ต่อไปก็ขอให้ทัพมานอนด้วยทุกวันเลยนะจะได้ไม่เหงา :-[
:pig4: :L2:
-
:-[ ก็กูมีมึงแล้วนี่หว่า จะเขินมั๊ยนะ
-
ทำดีมากทัพ :o8:
-
อุ๊บ! ประโยคสุดท้ายนี่กรี๊ดลั่นบ้านเลยยย
แหมๆ เจอเข้าไปอย่างนี้หนูทัพของเราจะทำยังไง
-
อร๊ายย. พี่แทนอะ ทัพเขิน อิอิ
-
เอร๊ยยยยยย! :hao7:
-
อ๊ายยยยยยยยย จะกรี๊ดให้วัวตายควายล้มเลยนะ
ก็กูมีมึงแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
เอาอิพี่กายไปเททททททททททททท
-
แทนคนชัดเจน o13
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ประโยคสุดท้ายของแทนเด็ดมาก
o13
-
แทนชัดเจนแบบนี้ เมื่อไรทัพจะรู้ตัว
แต่เจ้อิงจะกลับตัวได้จริงๆไหม ต้องรอดูต่อไป
:pig4: :L2:
-
แทน นายชัดเจนมากกก
รุ้ตัวและยอมรับได้แล้วนะทัพไทย ว่าโดนจีบอยุ่อ่ะ อิอิ
+1+เป็ดจ้า
-
นายทัพควรรู้ตัวได้แล้วว่าพี่แทนนะชอบแกรรรรรร 55555555555
พี่แทนชัดเจนขนาดนี้แล้วนะเฟ้ย
-
หยอดน้องใหญ่เลยน้าา
-
คิคิคิ เมื่อไหร่เค้าจะคบกันอ่ะตัว เราลุ้นตามจนใส้บิดละ 5555 :z1:
-
แทนทัพ น่าร๊ากกกก
-
อัยย่ะ โดนใจ
-
หลงคะ หลง
เเทนต้องรุกเข้าไป บุกเขาไป ประชิดเมืองเเล้วตีให้เเตกเลยนะ
มาเร็วมากกก กอดคะกอดดดดดดดดดดดดดด
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หยอดตลอดเวลาเบยยย
-
ประโยคสุดท้ายๆๆๆๆๆๆ :z3: น้องทัพคะ ขนาดนี้ถ้าไม่หวั่นไหวช่วยยกน้องแทนให้เจ้ดูแลนะคะ 5555555 โอ๊ย ขยันหยอดกันเข้าไป อีกสิบพี่กายก็ไม่ได้แอ้มหรอก สองคนนี้เขาไม่รุกหนักแต่ซึมลึกสม่ำเสมอ กร๊าซซซ
-
มาทีละนิดจิตแจ่มใส
:really2:
-
ขอฝากถึงคุณหนูทัพนะ อย่าไปให้ความหวังไอ้พี่กายมันมากนักล่ะ สงสารคนใกล้ตัวบ้าง แล้วก็หัดเชื่อคำของแจงไว้หน่อยก็ดีนะ
สายวายเค้าสายตาเฉียบคม
:m12:
-
เขินแรง พี่แทนรุกหนักๆเลย :o8: :-[ o13
อยากได้ตอนต่อไปแล้ว :hao5: :sad4: :z3:
-
แทนคุณ ชัดเจนมากกกก แอร๊ยยยยยยยยย
-
ประโยคท้าย ทำเองกรี๊ดเลยค่าาาาาาา
อร๊ายยยยยยยย น่ารักนะเราเนี้ยะะะะ
-
อื้อหือ ประโยคสุดท้ายพี่แทน
เอาใจไปปปปปปป
-
คืนนี้นอนด้วยกันอีกไหมเนี่ยยยย TT
-
:o8: :-[ :impress2:
-
อะ อะ บอกกันโต้งๆแบบนี้เลยเหรอ
-
:mew1:
-
มาต่ออีก!!!!!!! น่ารักอ่ะพี่แทน<3
-
ทัพแทน อิอิ
-
เดี๋ยวๆ ประโยคสุดท้ายนี่ยังไงน้าาา :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดด
"ก็กูมีมึงแล้วนี่หว่า" :hao6:
ณ จุดนี้.... พี่แทนควรรุกฆาตเถอะค่ะ
จะได้ไม่เป็นภาระของสาวก แทนทัพ คิกๆ
-
ฮิ๊วววววววววววว ประโยคสุดท้ายนี่ ตายเรียบนะคะนะ
>/////< วี๊ดดดดด... ลูกผู้ชายตัวจริงงง กล้าทำ? กล้ารับ?
แต่ศึกชิงนายครั้งนี้ พี่แทนจะว่ายังไงค๊าาาาาา..
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แทนจ๋าาาาาาาาาาาาาาาา
-
ประโยคสุดท้ายคืออะไร....มัดมือชกเหรออิพี่แทน หุหุ
งานนี้ทัพเงิบ ก๊ากกก
-
ชัดเจนแล้ววว
-
ก็แทนมีน้องทัพแล้วนี่ไง จะมีสายตาไปมองใครคนไหนได้อีก อ๊ายยยยยยยยย เขินอ่ะ น่ารักที่สุด
แต่ว่างานนี้แทนคงต้องออกแรงเยอะเลย กายดันเป็นพี่รหัสของน้องทัพซะนี่ จะกีดกันไหวไหมหนอ เอาใจช่วยพี่แทนให้สมหวังละกัน :o8: :o8: :impress2:
-
อุ..... :-[
น้องทัพจะว่าซื่อหรือบื้อดีล่ะ แต่แบบ พี่แทนนนนนนน ชัดเจนได้โล่มากอะ
ปล. ไม่เชื่อเจ๊อิงเลยอะ ไม่เชื่อเลยซักนิด เจ๊น่ากลัวมาก น่ากลัวเกินไปละ หมั่นไส้... :z6:
-
ง้อววววววววววววววววววว น่ารักเกินไปแล้ว
-
:o8:
:-[
:impress2:
น่าร๊าก ก ก ก ก
รอตอนต่อไปอยู่น้า
-
กรี๊ดดดดดดด ก็กูมีมึงแล้วนี่หว่า ให้เต็มสิบเลยค่ะพี่แทน
-
ผู้ชายแบบแทนคุณหาได้ที่ไหนนนนนนนนนนนรนนน
/เขวี้ยงหัวใจใส่
น้องอยากด้ายยยยยย น้องจะเอาาา
ทัพไม่เอาเราขอออออออ ประโยคสุดท้ายเอาใจไปเลย
แทนดูชัดเจนมาก ก็แอบอยากให้ทัพเริ่มชัดเจนกว่านี้หน่อย แสดงให้เขาเห็นหน่อยย
ส่วนอิง...คือนาง อะไร?? นางต้องการอะไร?
อาจเป็นละครตบตา..เป็นมานานแล้วหาหมอแป๊บเดียวมันไม่ได้ทำให้หายได้หรอกนะ...
กลับตัวกลับใจคงยาก...
ส่วนแจง....เอาเลยย ชอบแจง น่ารัก
jp ก็ยังคงโบกป้ายไฟเชียร์....
-
น้องแทนชัดเจนมากแบบใครเห็นใครก็รู้ :impress2:
แต่น้องทัพก็ยังคงความใส่ซื่อในเรื่องรักๆใคร่ๆ อยู่เหมือนเดิม
ชอบที่น้องทัพพูดกับลุงเอี่ยมอ่ะค่ะ
"ลุงเอี่ยมไปเล่นทางนู้นนะครับ" 555 น่ารักดีค่ะ
-
ทำไมลุงเอี่ยมถึงไม่ให้การ์ดตามดูแลทัพแบบลับๆล่ะ ถึงจะมีพี่แทนดูแลอยู่แล้วแต่ก็อยู่คนละชั้นปี เรียนก็ไม่เหมือนกัน :pig4:
-
:hao7: :hao7:
-
แทนคุณณณณณณ พูดอะไรออกป่ายยยยยย กรี๊ดดดด !! :-[ :-[ :-[ :-[
-
เราว่าอิงเสแสร้งอะ เหมือนมาหลอกให้ตายใจก่อน วางแผนทำร้ายทัพไว้แล้ว เชื่อแจงเถิดอย่าไปคบเป็นเพื่อนกับไอ้เกี๊ยวเลย
-
โห ทัพนี่ดูไม่ออกเลยเหรอ หืมๆๆ พี่แทนเขาออกจะชัดเจนแบบนี้ พี่กายก็รุกจั๊งงง สักวันคงมีต่อยกันน่ะ
คืนนี้อย่าลืมไปนอนด้วยกันอีกนะ คนอ่านชอบ
ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยตาย ฟินมากๆๆๆ เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้ของคุณชิฟฟ่อน อิเจ๊อิงนี่ให้ความรู้สึกเดียวกับเจ๊พริ๊ง จาก เดือนเกี้ยวเดือนเลยอ่ะ สยองแปลกๆ เหอๆ แต่ช่างมันไปๆ คู่พระนายเราโคดมุ้งมิ้งเลยยยย น่ารักมากมายยย แหมมม พี่แทนเขามีแค่น้องทัพล่ะจ๊ะ ช่วงหลังๆนี่หยอดเอาหยอดเอาน้ออออ จะให้ฟินไปถึงไหน :z3: :กอด1:
-
โง้ยยยย พี่แทนน่ารักโคตรๆเลยอ่ะ ฟินแบบสุดๆเลย
หยอดทัพตลอดแบบนี้เดี๋ยวทัพก็ละลายลงไปกองกับพื้นหรอก
มาต่ออีกไวๆนะ รออ่านอยู่น้า ><
-
:katai1: ป๊าดๆๆๆ ถ้าพี่แทนจะพูดแบบนี้ น้องทัพจิว่ายังไงคะะะ
-
หยอดน้องตลอด โอ้ยยย น่ารัก
ว่าแต่ เจพี นี่มีแววนะ คู่รองไหมเธอ
ให้แจงได้สมหวัง 555555555
-
ชอบแทนนนนน ชัดเจนมาก!! 555
-
ประโยคฆ่าคนอ่านชัดๆ
โฮกกกก
น่ารัก ทำไมแทนพูดได้น่ารักแบบนี้
น้องทัพยังอยู่ดีช่ไหมมมมม
-
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ และจะติดตามต่อไปนะครับ
-
คุณน้องทัพหยั่มมาทำเป็นแอ๊บไม่รู้เรื่องนะ แทนเขาพร้อมทับแล้วนะ รู้ยัง 5555555555
ระวังทัพจะโดนทับไม่รู้ตัว
เดี๋ยวๆ เจพีนี่ ชั้นว่ามีซัมติงแล้วล่ะ เจนสัมผัสได้!!
-
กรี๊ดกับประโนคสุดทั้ย แทนทัพเท่านั้น :-[
-
แทน..ชัดเจน แล้วทัพล่ะ ว่างายยยยย
อีพี่กายไปหาที่อื่นไป นี่น้องรหัสนะจ๊ะ มีผู้ของตัวเองแล้วด้วย 5555+
-
โอ๊ยยย ฟินนนนนนกระจาย แทนทัพ><
นังเจ๊อิงแกยังไม่น่าไว้ใจย่ะ ชิชิ
-
รออยู่นะคะ แทนทัพ :L2:
-
อั๊ยยะ!!! 1-0 แทนนำแล้วค่ะ
ทัพต้องสวนกลับบ้างนะ อย่ายอมๆ
-
เอาแล้วววววววววววววววววววววว !!! :impress2:
รออ่านนะคะ
-
แทนกำลังบอกรักทัพทางอ้อมชิมิ ยัยอิงจะมีแผนอะไรมาป่วนอีกป่าวนิ
พี่กายเป็นพี่รหัสแบบนี้ แทนคงต้องทำตัวติดกับทัพแน่ หรือไม่ก็ประกาศไปเลยว่าทัพแฟนข้าใครห้ามแตะ
-
เอากายไปเก็บด่วนนน :ling1: :ling1:
-
แอร๊ยยยย ชอบเรื่องนี้อ่ะ
และที่สำคัญ
มัน
ค้าง
มาก!!!
มาต่อไวๆนะค้าาาา :hao5: :hao5:
-
:z13:
-
คิดถึง :)))) :mew1:
-
มารอแทนกับทัพครับ
-
คิดถุง
-
:-[ :-[ ขอมารอด้วยคนนะครับ นั่งอ่านรวดเดียวจบเลย เย้ๆ o13 o13
-
แปะสารบัญเพิ่มให้จ้า ขอรบกวนนำไปแปะเพิ่มด้วยน้า :mew1:
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3091583#msg3091583)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3111703#msg3111703)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3112694#msg3112694)
ปล ไม่ไว้ใจยัยพี่อิงนี่เลยอะ เกี๊ยวอีกคน
-
คิดถึง2ท ได้โปรดด หยุดทรมานกันทีเถอะค่ะ พลีสสสสสส่ง2ท ลงเล้า พลีสสส :heaven
-
:ling1: คิดถึงจังค่ะ
-
รออ่านอยู่นะคะะะหายไปนานเลย
-
แทนทัพ ตอนที่ 12
คิดว่าผมนอนหลับป่ะ
ผมนอนไม่หลับ ให้ตายยังไงก็ไม่หลับ ในหัวของผมมีแต่ใบหน้าของไอ้แทนที่มันปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นแถมยังพูดกับผมอย่างจริงจังอีกว่ามีแค่ผม ผมไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าไปเองหรือเปล่าที่เอาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้มาคิด แต่เชื่อเถอะครับถ้าหากคุณเจอคำพูดแบบนั้น สายตาแบบนั้นมาจากคนอย่างไอ้แทนล่ะก็...คุณก็จะมีอาการไม่แตกต่างอะไรจากผมในตอนนี้นั่นแหละ
ก็กูมีมึงแล้วนี่หว่า...
มีที่ว่าคือมียังไงวะ มีไว้ดูเล่น มีไว้กวนใจ มีไว้แก้เหงา
หรือว่ามีไว้...ในหัวใจ...
ผมคิดไปได้ยังไงวะเนี่ย มีไว้ในหัวใจเนี่ยนะ ถุยยยย...นี่ผมแอบหวังอะไรจากคนอย่างมันอยู่รึเปล่าเนี่ย
“โว้ยยยย”
ผมทึ้งหัวตัวเองและก็ดีดดิ้นไปมาอยู่บนเตียงของตัวเอง หลังจากที่แทนมาส่งอยู่บ้านผมก็ไม่โผล่หัวออกไปจากห้องเลยแม้แต่น้อย ที่บ้านคงจะงงกันใหญ่ว่าผมเป็นอะไร ลุงเอี่ยมมาเคาะประตูห้องผมหลายต่อหลายครั้งแต่ผมก็ไม่ยอมเปิด เอาแต่บอกว่าผมโอเค ผมไม่เป็นไร
คิดว่าลุงเอี่ยมจะอยู่เฉย ๆ เหรอครับ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ทัพ เป็นไรวะ ไม่สบายเหรอ”
นอกจากลุงเอี่ยมจะไม่อยู่เฉย ๆ แล้ว ลุงเอี่ยมยังชวนคนอย่างไอ้แทนมาเพื่อที่จะไม่อยู่เฉย ๆ แบบแก ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียง มองดูประตูที่มีไอ้แทนอยู่เบื้องหลังราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ชั่วร้าย
“ทัพ ได้ยินกูมั้ยเนี่ย” เสียงเคาะประตูยังคงดังระงมต่อไป
“กูสบายดี ไม่เป็นไรว่ะ” ผมพูดเสียงดังตอบกลับไป
“สบายดียังไง ลุงเอี่ยมบอกมาถึงก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง”
“กู...กู...” ขอพื้นที่ส่วนตัวหน่อยได้มั้ยล่ะ...โธ่ “กู...”
“ตกลงมึงโอเครึเปล่า ไหนเปิดประตูดิ๊”
“เชี่ย” ผมร้อง “กูโอเค ไม่ต้องเข้ามาก็ได้”
“อะไรของมึงวะ มึงเป็นสิวหัวช้างกะทันหันหรือยังไง ตอนกลางวันยังไม่เห็นมีเลย เป็นอะไรเนี่ย”
เอาเป็นว่าพื้นที่ส่วนตัวที่ผมต้องการแทนคุณมันคงจะไม่ให้ผมง่าย ๆ ซะแล้วล่ะครับ บางทีแม่งก็เอาแต่ใจเหมือนกันนะ
“ก็จู่ ๆ มันขึ้นมาอ่ะ” ขอยืมเหตุผลมาใช้หน่อยก็แล้วกัน กูคิดไม่ออก
“ก็แค่สิวป่ะวะ เปิดประตู”
“เห้ย กูไม่เป็นไร”
“เปิด ไม่เปิดกูพัง”
“เชี่ยยยย”
“ประตูบ้านมึงบานละเท่าไหร่วะ จ่ายค่าซ่อมด้วยก็แล้วกันนะ”
“เห้ย มึงจะพังจริงดิ”
แค่ไม่เปิดประตูให้แค่นี้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่วะ ผมรีบกุลีกุจอไปเปิดประตูให้ไอ้แทนอย่างรวดเร็ว แทนคุณยิ้มกริ่มอยู่หลังประตู ข้างหลังนั่นเป็นลุงเอี่ยมกับสาว ๆ เมดหลายคนที่มองมาที่ผมอย่างเป็นกังวล
ผมไม่ได้เป็นอะไรเลย แค่คิดฟุ้งซ่านเฉย ๆ ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยฟะ
“เดี๋ยวผมรับช่วงต่อเองครับ” แทนเขยิบเข้ามาในห้องผม ลุงเอี่ยมพยักหน้า มองผมอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังกลับไป
แทนคุณปิดประตูตามหลัง ผมมองมันที่เดินเข้ามาในห้องของผมอย่างเหนื่อยใจ
ตอนเย็นที่มันมาส่งบ้านก็หนีหน้ายากแล้ว นี่มันดันเสนอหน้าเข้ามาอยู่ในห้อง กูจะบ้าตาย...
แทนนั่งลงบนเตียงเหมือนห้องนี้เป็นห้องมัน ท่าทางมันอารมณ์ดีมากอย่างเห็นได้ชัด ผมทำหน้าไม่สบอารมณ์นั่งลงข้าง ๆ มันที่เตียง แต่นั่งห่างออกไปประมาณครึ่งเมตรเห็นจะได้
แทนหันมาหาผม “ไหนสิว”
“เอ่อ...”
“ไหนวะ” แทนเขยิบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อมองให้ชัดขึ้น ผมรีบขยับหนี รู้สึกหน้าร้อน ๆ ยังไงก็ไม่รู้ “หน้าโคตรใส...สิวอยู่ตรงไหนไม่ทราบ”
“กูทาเมคอัพช่วยปกปิด” ผมโกหก รู้สึกว่าตัวเองเริ่มไร้สาระไปเรื่อยแล้ว
“งั้นเหรอ มาเมคอ้งเมคอัพอะไรก่อนนอนวะ”
“เรื่องของกูน่า...”
“เป็นไรวะ ทำไมไม่มองหน้ากูเลยเนี่ย”
แทนคุณตั้งข้อสังเกต ทันทีที่พูดจบก็เริ่มขยับหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจใบหน้าของผม ผมที่หน้าร้อน ๆ อยู่แล้วยิ่งร้อนมากขึ้นกว่าเดิมและขยับใบหน้าออกไปให้ห่างมากกว่าเก่า
“เป็นอะไรเหรอ”
ยังจะเซ้าซี้อีก...
“อะไรว้า” แทนทำหน้าสงสัยใส่ผม ส่วนผมก็เอาแต่หลบหน้ามันอยู่แบบนั้น
เก่งไม่สมกับชื่อ(กอง)ทัพเลยว่ะผมอ่ะ...
“มึงมานี่มีธุระอะไรวะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ก็มาดูมึงไง ลุงเอี่ยมบอกว่ามึงแปลก ๆ ซึ่งพอกูมาดู มึงก็แปลกจริง ๆ ด้วย”
“…”
“ดีนะที่ลุงเอี่ยมโทรมา ไม่งั้นก็...”
“ก็อะไรวะ”
“กูก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาหามึงดี”
“…”
“ไหนบอกจะนอนกับกูทุกคืนไง” แทนพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องของลมฟ้าอากาศ
“เดี๋ยว ๆ กูไปสัญญากับมึงตอนไหน”
“อ้าวเหรอ สงสัยกูคงคิดไปเอง” มันเกาหัวแกรก ๆ “ตกลงมึงจะให้กูนอนด้วยหรือมึงจะไปนอนห้องกู”
“เดี๋ยวนะ”
“ฮ่า ๆๆ ไม่เป็นไรแล้วใช่ป่ะ”
“จริง ๆ แล้วกูก็ไม่ได้เป็นอะไร”
“ดี งั้นกลับละ” แทนคุณลุกขึ้น “พรุ่งนี้ดูเหมือนปีสามจะมีเรื่องประกาศ ยังไงก็มาประชุมด้วยล่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะ ไม่เข้าได้ป่ะ” ผมโวยวายอย่างคนไม่ชอบกิจกรรม
“ไม่ได้”
เกลียดที่ต้องมารู้จักปีสามอย่างไอ้แทนคุณ
“ฝันดีนะ” มันเอื้อมมือมายีหัวผมอย่างแรง ขอย้ำ อย่างแรง แรงจนผมของผมยุ่งไปหมด ผมสะบัดหัวหนีพร้อมกับทำหน้ามุ่ย “ถ้าเหงาล่ะก็...บ้านกูอยู่ฝั่งตรงข้าม”
“ไปได้แล้วไป”
“ฮ่า ๆๆ ครับผม”
ผมถอนหายใจตามหลังสูง ๆ ของไอ้แทนที่เดินออกไป รู้สึกอุ่นใจและสบายขึ้นมากกว่าเดิมนิดหน่อย นึกว่าผมจะไม่กล้าสู้หน้ามันเพราะคำพูดของมันคำนั้นแล้วซะอีก จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้กลัวที่จะสู้หน้าขนาดนั้นสักหน่อย...
ว่าแต่...มันจะนอนคนเดียวได้มั้ย...
มันไม่ได้มีคนนอนด้วยเต็มบ้านอย่างผม มันอยู่กับหมา ส่วนผมอยู่กับคนไม่รู้กี่คนต่อกี่คน (แม้จะนอนคนละชั้น) ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเป็นห่วงมันขึ้นมา แทนที่ผมจะห่วงตัวเองมากกว่า
คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง มันนอนคนเดียวมากี่ปีแล้ว...
ส่งไลน์ไปหามันหน่อยดีกว่า
TUP : นอนแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ
ไม่นานนักก็ขึ้นว่ามีคนอ่านแล้วและคน ๆ นั้นก็ตอบกลับมาอย่างว่องไว
TANKHUN : กวนตีนละครับ นอนแล้วจะส่งไลน์ได้ไง
ผมหัวเราะ เออว่ะ จริงของมัน
TANKHUN : เป็นห่วงก็มานอนด้วยสิ
TUP : ไปละ ฝันดีนะ
TANKHUN : ลืมบอกพรุ่งนี้มีไปคุยงานแต่เช้ามึงไปเรียนเองนะ
TUP : อื้ม โชคดีละกัน
เช้าวันต่อมา
ผมคลายเนคไทออกเล็กน้อยเพื่อความสบายตัวของตัวเอง พลางคิดในใจว่าต้องไปขึ้นรถที่ลุงเอี่ยมเตรียมไว้ให้ที่หน้าบ้านแล้ว
แต่ทว่า...
“ไงน้องทัพ” รอยยิ้มสว่างจ้าถูกส่งมาจากปากของบรุษรูปงามคนหนึ่ง...บุรุษคนนั้นมีนามว่าพี่กาย ข้างหลังพี่กายเป็นรถสปอร์ตคันหรูที่ผมแอบคิดอยู่ในใจว่าสักวันจะไปถอย
รู้สึกงงเลยกู... “ครับ หมะ...มาได้ไงอ่ะ”
“ก็ขับรถเข้าประตูมา” พี่กายหัวเราะนิดหน่อย
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“มารับทัพไปเรียนไง”
รถที่ลุงเอี่ยมเตรียมไว้ให้จอดอยู่ข้าง ๆ รถพี่กายเลยครับ ผมเกาหัวแกรก ๆ พลางคิดไปถึงสิ่งที่พี่กายทุ่มทุนสร้าง ตอนนี้เวลาเจ็ดโมงเช้าเด๊ะ ๆ ไอ้พี่กายขับรถมารอรับถึงหน้าบ้าน นี่พี่เขาต้องตื่นกี่โมงวะเนี่ย
“ตกใจครับ วันหลังโทรมาบอกก็ได้นะ” ผมยังคงงงอยู่
“ไปกันเถอะ” พูดจบก็ยิ้มและก็เปิดประตูรอผมเข้าไปนั่ง ผมคงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแล้ว ณ จุดนี้ จึงพยักหน้าเบา ๆ ส่งให้ลุงเอี่ยมไป
สรุปวันนี้ผมไม่ได้มีไอ้แทนเป็นสารถี แต่กลับเป็นพี่กายที่มาเป็นสารถีแทนไอ้แทน หลายคนอาจจะมองว่าผมโชคดี แต่ทำไมเรื่องนี้ผมรู้สึกแหม่ง ๆ
“นั่งเกร็งไปป่ะ พี่ขับเร็วเหรอ”
“เปล่าพี่”
“ทำตัวตามสบายกับพี่ได้ ไม่ต้องสุภาพมาก”
“เอ่อ ครับ”
“ไม่ต้องครับสิ ชิล ๆ”
“ครับ เอ๊ย ได้พี่” ผมปรับตัวได้ไวดีจริง
“ดีมากไอ้น้อง” พี่กายเอื้อมมือมาแตะบ่าผมเบา ๆ
“ทำไมถึงมารับผม พี่ว่างเหรอ”
“อ้าว ก็อยากมารับ เมื่อคืนไม่อยากตอบไลน์พี่ดีนัก” พี่กายทำเสียงเหมือนน้อยใจ
“ตอนนั้นนอนแล้วมั้งพี่” ผมแทบจะยกมือไหว้พี่แกเลยทีเดียว จู่ ๆ ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้ทำผิดอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
“ไม่เป็นไร รู้แค่ว่ายังไม่มีใครมารับไปมอก็ดีใจมากแล้ว”
ผมกลืนน้ำลายเบา ๆ ในใจรู้สึกเกรงใจพี่กายเหมือนกันที่ต้องมารับทั้ง ๆ ที่ผมกับพี่เขาก็ไม่ค่อยจะสนิทกันมากมายสักเท่าไหร่ ที่พี่เขาทำแบบนี้หมายความว่าพี่เขากำลังจะจีบผมเหรอ
เป็นอย่างนั้นใช่ไหมครับ...
ผมเสมองออกไปนอกหน้าต่างพลางทำหน้าหนักใจเล็กน้อย คนจะมาจีบในบางครั้งเราก็ต้องดีใจที่มีคนมารักมาชอบ แต่ในกรณีพี่กายผมกลับหวาดหวั่นในใจอย่างน่าประหลาด กลัวเรื่องวุ่นวายมันจะมาตามติดชีวิตผมเหมือนวิญญาณเจ้ากรรมนายเวร
ใบหน้าดุ ๆ ของไอ้แทนลอยเข้ามาในหัวผม...
ผมสะบัดใบหน้ามันออกไป...หลัง ๆ มานี่ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ดูมีอิทธิพลกับผมมากมายเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่ตัวมันก็ไม่ได้อยู่กับผมสักหน่อย
ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของพี่กาย ใบหน้าหล่อเหลาออร่าจับตามประสาลูกคนรวยกำลังขับรถอย่างอารมณ์ดี
คงไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นหรอกมั้ง
อย่างน้อยก็ภายในตอนนี้...
ตึกคณะ
“เชี่ยทัพ!” ป๊าบ! แจงกระโดดเข้ามากอดคอผมอย่างสนิทสนม เชื่อเขาเลยว่าผมมีเพื่อนสนิทในคณะเป็นผู้หญิง แถมยังเป็นสาววายอีกด้วยนะครับ
“มีอะไร” ผมถามมัน
“เมื่อกี้ใครมาส่ง ไม่ใช่รถพี่แทนนี่”
ตาไวชะมัด... “ก็ไม่ใช่ไอ้แทนไง”
“เห้ย” แจงทำหน้าตกใจเหมือนผมเป็นผี “แล้วพี่แทนเขาปล่อยให้แกมากับคนอื่นได้ยังไง” ป๊าบ! มันตีที่หลังผม “แล้วแกก็แรดมากับเขาได้ยังไง!”
“บ้าเหรอวะ” ผมร้องเสียงหลง “มันปฏิเสธไม่ได้ว้อย จู่ ๆ เขาก็เอารถมาจอดหน้าบ้าน จะให้ทำไงวะ”
“ให้ตายเถอะ” แจงบ่นอุบ “ก็อย่าไปทำให้เค้าย่ามใจให้มากนักว่าแกจะยอมเขา ไม่ปฏิเสธเขาตลอด แกก็ต้องทำให้เห็นบ้างนะ ว่าแกน่ะไม่ได้มีใจให้เขาเลย ไม่ใช่จู่ ๆ ก็มากับเขาแบบนี้...”
“เดี๋ยว แล้วรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีใจให้พี่กาย...”
“อ้าว นี่ไม่ใช่กำลังจะคบกับพี่แทนหรอกเหรอ”
“ยัง!” ผมร้องปฏิเสธเสียงดังจนคนเดินผ่านไปผ่านมาถึงกับหันมามอง
“จะปากแข็งไปทำไมว้า...ถามแค่นี้ยังหน้าขึ้นสีขนาดนี้ มีอะไรให้แกจะต้องฏิเสธพี่แทนเหรอ พี่เขาน่ะคือที่สุดของที่สุดแห่งมอทัพไทยแล้วนะเว้ย”
“ก็แค่บ้านอยู่ไกลกันน่า”
“อืม แล้วถ้าพี่แทนเขามีคนมาจีบล่ะ แกจะว่าไง”
ผมชะงักกึก สบตาเพื่อนเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปทางอื่น “...ก็ไม่ว่าไง”
“ไม่หึงไม่หวง?”
“งั้นมั้ง”
“ดี” แจงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “มีคนอยากได้ไลน์พี่รหัสฉันเยอะมากเว้ย เพราะงั้นฉันจะเริ่มทำการแจกไลน์พี่แทน ณ บัดนี้”
ผมเอามือไปห้ามมันตอนที่มันทำท่าจะกด “เดี๋ยว ๆๆ แทนมันไม่ชอบความวุ่นวาย”
“ไม่อยากให้เขามีใครมาจีบก็บอกเหอะน่า”
ผมจิ๊ปาก เดินหนีเพื่อนอย่างหัวเสียโดยที่มีเสียงมันหัวเราะตามหลัง ไม่นานนักประธานเอกก็เดินมาหาผมกับแจงสองคน
“คาบแรกอาจารย์ไม่อยู่ รุ่นพี่ขอเจอ ดูเหมือนมีเรื่องจะคุยด้วย อย่าลืมไปนะ”
ผมกับแจงมองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าให้ประธานเอก เรื่องรุ่นพี่จะคุยก็คงหนีไปพ้นเรื่องระเบียบ บลา ๆๆ ตามเคยนั่นแหละ ผมกับแจงก็เลยไม่ได้ซีเรียสอะไรมาก ชวนกันไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร
ในระหว่างที่นั่งกินอยู่ ผมเห็นเจ๊อิงเดินผ่านหน้าผมไป ผมกลืนน้ำลายพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย ส่วนเธอก็ยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ ยัยแจงสะกิดผมใหญ่ พลางถามว่าไปญาติดีกับเจ๊โรคจิตนี่ตั้งแต่ตอนไหน
“ใจเย็น ๆ อย่าไปอคติให้มากดิ”
“มันสั่งคนมาปล่อยงูใส่แกเลยนะ มันเป็นบ้า”
“เอาน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
คงจะไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะมั้ง ผมหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม หลังจากนั้นยัยแจงก็ดึงแขนผมไปเข้าร่วมประชุมกับรุ่นพี่
ในระหว่ารอการประชุม
แจงเม้าท์มอยให้ผมฟังอีกแล้ว ผู้หญิงบ้าอะไรพูดเก่งเป็นบ้า แต่ก็น่าฟังดีนะครับ มันเป็นคนตลกที่ตลกแบบไม่ห่วงสวยแม้ว่าหน้าตามันจะน่ารักในระดับหนึ่งก็ตาม ผมฟังมันบ้าง ไม่ฟังมันบ้าง คอยมองไปที่ประตูห้องเรียนที่เขานัดมาประชุมบ่อย ๆ ราวกับต้องการจะดูว่ามีพี่ปีสูง ( ปีสามปีสี่ ) คนไหนมาแล้วบ้าง
“มองหาใครคะ มองหาหนุ่มตรงข้างบ้าน หรือว่ามองหาหนุ่มที่มาส่งเมื่อเช้า” แจงถามแบบแซว ๆ
ผมชูกำปั้นใส่มัน “ไม่ได้มองหาใคร ประตูเปิดก็เป็นเรื่องปกติป่ะวะที่จะต้องมอง”
“เถียงข้าง ๆ คู ๆ ว่ะ” แจงจิ๊ปาก “เอ๊ะ! นั่น พี่แทน!!!!”
คอผมหมุนไปไวกว่าสติของผมซะอีก เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักผมก็เพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้นี่เองว่าเชี่ยแจงมันหลอกผม
อีกไม่นานความสนิทของผมกับมันคงมีมากขึ้นซะจนต้องใช้ภาษาพ่อขุนกันแบบไม่สนใจเพศกันแล้ว
“นี่อ่ะนะที่บอกว่าไม่ได้รอ ตอแหล”
“ไม่ได้รอโว้ย”
“ปากแข็ง”
“ไม่ได้รอจริง ๆ”
“คุยไรกันอยู่” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นพวกเราสองคนเลยหยุดเถียงกัน ผมกับเพื่อนเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นพี่กายกำลังยืนยิ้มอยู่ ในมือถือขวดโหลบรรจุสลากหลาย ๆ อัน
“เปล่าครับ” ผมตอบสั้น ๆ
“มีอะไรเหรอคะพี่” แจงทำหน้าตาอยากรู้
“มัวแต่คุยกันก็เลยไม่ได้ฟังเลยอ่ะดิว่าเขาให้ทำอะไร” พี่กายส่ายหน้าเบา ๆ “จับสลากนี่คนละอัน”
“จับทำไมเหรอพี่”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“จับรางวัลรึเปล่าคะ ทีวี ไอไฟน ตู้เย็น มอเตอร์ไซค์ รถยนต์...ใช่ป่ะ!” จินตนาการของไอ้แจงไปไวมาก “พวกพี่ ๆ จะใจดีเกินไปแล้วนะ!!!!”
“บ้าเหรอ” พี่กายหัวเราะ “จับเลย เร็ว ๆ เข้า”
ผมกับแจงจับคนละอันอย่างงง ๆ
“เปิดสิ” พี่กายสั่งผม ทำหน้าลุ้นนิดหน่อย
“มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอพี่”
“ก็...ยิ่งใหญ่นะ” พี่กายยิ้มกว้าง แจงที่อยู่ข้าง ๆ มองจนตาเคลิ้ม
ผมกางสลากสีขาวออกมา ข้างในเขียนสั้น ๆ ว่า ‘สีชมพู’ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่กาย พี่กายที่ชะโงกหน้าลงมาเห็นคำที่อยู่ในสลากก็ทำหน้ายิ้มแฉ่งเหมือนดีใจอะไรบางอย่าง
“สีชมพู? เดี๋ยวนะคะ พวกพี่จะจัดกีฬาสีกันเหรอ” แจงทำหน้างงใส่ ผมก็ทำหน้าแบบมัน พี่กายหัวเราะ ไม่พูดอะไรต่อ ขยับตัวไปให้ปีหนึ่งจับฉลากกันต่อไป
“ดีนะ อยู่สีเดียวกันกับกูอ่ะ” ผมพูดออกมา พูดจนลืมไปว่าไม่ได้ใช้คำสุภาพกับไอ้แจงแล้ว ผมเงยหน้ามองเพื่อนเพศตรงข้ามอย่างตระหนก นึกว่ามันจะทำหน้าตกใจ
…แต่เปล่าเลย ดูเหมือนมันจะชอบใจด้วยซ้ำ “เออ ดีเหมือนกัน จริง ๆ กูดีใจมาก ไม่ค่อยมีใครที่สนิทกับกูเท่ามึงอ่ะ ขนาดมึงมาทีหลังนะ พวกผู้หญิงแม่งชอบนินทากู หมั่นไส้กูเพราะพี่รหัสกูทั้งหล่อและก็ดี” มันใส่เต็มจนผมอึ้ง แต่ก็หัวเราะออกมา
“ใครจะไปทนมึงได้วะ”
“มึงไง”
“ไม่มีใครให้ทนไง”
“หุบปากไปเลย”
“น้องปีหนึ่ง จับสลากครบกันแล้วใช่มั้ยคะ” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งถือไมค์และก็พูด ทุกคนเริ่มเบาเสียงลง “อาจจะงงว่าจับไปทำไม แต่พี่ขอถามก่อน ไหนใครอยู่สีเหลือง”
พรึ่บ...มีคนยกมือประมาณเจ็ดแปดคน
“ใครอยู่สีแดง” มีคนยกมืออีก...
“ใครอยู่สีน้ำเงิน”
“และ...ใครอยู่สีชมพู”
ไม่อยากจะยกมือเลยให้ตายเถอะ สีชมพูเนี่ยนะ? ผมจำใจต้องยกและก็พบว่าคนที่ผมรู้จักในสีชมพู มีแจง และก็ไอ้เกี๊ยว
ไอ้เกี๊ยวคนที่มาคุยกับผมวันแรก และแจงก็บอกว่ามันเป็นคนปล่อยงูใส่ผม....
“รู้ไหมว่าพี่ให้จับทำไมคะ”
“ไม่รู้ครับ/ค่ะ”
พวกพี่ ๆ มองหน้ากันอย่างมีเลศนัย และหลังจากนั้นเธอคนนั้นก็ประกาศเสียงดัง
“พวกเรากำลังจะไปทะเล!!!!!!”
“เฮ้!!!!!!!!!”
เดี๋ยว เสียงเฮ้ดีใจไม่ใช่เสียงปีหนึ่งนะครับ เสียงปีอื่นทั้งหมดเลย ผมกับเพื่อนในเอกมองหน้ากันอย่างงงๆ จู่ ๆ จะให้กูไปทะเลเนี่ยนะ คืออะไรวะ?
มอทัพไทยจำเป็นต้องเวอร์วังอลังการขนาดนี้เหรอครับ
ไม่ไปไม่ได้เหรอ จะหน้าฝนอยู่แล้วอ่ะ...
“ไปทำไมครับ” ไอ้เจ๋ง เพื่อนตัวอ้วนคนหนึ่งถามรุ่นพี่
“ไปทำกิจกรรมสานสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องไงคะ”
“ไม่ไปได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้ครับ!” เสียงดังมาจากพี่กาย ไอ้อ้วนถึงกับตัวหด เมื่อตะกี้พี่กายทำหน้าโหดมาก...
ผมกระพริบตาปริบ ๆ เรื่องนี้ต้องถึงหูเจ้าของมหาลัยมั้ย...ซึ่งเป็นใคร...ผมไง
“น้องปีหนึ่งทุกคนพี่อยากให้ไปจริง ๆ นะ ค่าใช้จ่ายเป็นเงินที่พวกพี่จัดกิจกรรมเก็บหอมรอมริบกันมา ทุกคนไม่ต้องเสียตังค์สักบาทเลย”
เพื่อนเริ่มมองหน้ากัน ไอ้เจ้าของมหาลัยที่รอเด็กปีหนึ่งที่ไม่อยากทำกิจกรรมไปฟ้องก็คงจะไม่จำเป็นอีกต่อไป
ส่วนตัวของผมแล้วยังไงก็ได้ ไปเที่ยวบ้างก็ดี ได้ข่าวมาว่าลงเครื่องปุ๊บผมก็ต้องมาเรียนมหาลัยทันที รู้สึกสงสารตัวเองอยู่นะครับ
“อ่ะ ๆๆ เอาล่ะ” พี่ผู้หญิงแจกยิ้มไปทั่ว “เพื่อความสนุกสนานและกระตุ้นให้น้องอยากไปทำกิจกรรมกับพวกพี่มากขึ้น พี่ขอแนะนำหัวหน้าสีที่พวกพี่คัดเองกับมือ”
พี่ตุ๊ดคนหนึ่งเริ่มโบกไม้โบกมือ พร้อมกับถือไอแพดชูและก็เดินไปมาทำท่าเหมือนกับเดินแบบประกวดเดอะเฟสไทยแลนด์
“หัวหน้าสีคนแรกค่ะ พี่คนนี้อยู่สีเหลืองนะคะ พี่อ๊อฟ!”
ภาพเซลฟี่เต็มใบหน้าปรากฏอยู่บนหน้าจอไอแพด เป็นภาพผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่วันนี้ก็มาด้วย พี่เขาโบกมือ ในขณะที่ผู้หญิงเริ่มกรี๊ด ไอ้แจงตีขาผมอย่างตื่นเต้น
“หัวหน้าสีคนที่สองค่ะ...”
…
“น้องคะ...น้อง ๆ...”
…
“น้องมองอะไรกันอยู่คะ”
ตอนที่พี่เขาจะประกาศต่อ ไอ้แทนเพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี ในมือซ้ายถือคอมพิวเตอร์ ส่วนอีกมือกำลังคลายเนกไทบนชุดนักศึกษาที่ชายเสื้อหลุดลุ่ย
มันสะกดทุกสายตาของคนทั้งห้องเรียน
“ให้ตายเถอะ เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้เลยนะ” พี่ผู้หญิงพูดออกไมค์เลยทีเดียว เหมือนแทนจะไม่ได้ยิน มันเดินเข้าไปสมทบกับพี่เจตน์ พี่พีท และก็พี่ต้นที่นั่งเล่นกันไม่สนใจที่คนอื่นเขากำลังคุยอะไรกันอยู่
“เอางี้...พี่แทนก็เป็นหัวหน้าสีเหมือนกันนะ”
เสียงฮือฮาดังระงม ทุกคนเริ่มลุ้นว่าไอ้แทนจะได้เป็นหัวหน้าสีไหน เจ้าตัวทำหน้างง เหมือนอยากถามเพื่อนรุ่นเดียวกันว่า...กูไปตกลงกับพวกมึงตอนไหน
ผมก้มหน้ามองดูสลากตัวเอง...สีชมพู...ไอ้แทนเนี่ยนะจะเป็นหัวหน้าสีชมพู
“ลุ้นเหรอออออ” แจงทำหน้าล้อเลียนผม
“ลุ้นเชี่ยไรล่ะ”
“งั้นพี่ประกาศเลยละกัน พี่แทนคุณ หัวหน้าสีแดง!!!!!” จู่ ๆ พี่ผู้หญิงก็ประกาศและพี่ตุ๊ดก็โบกไอแพดไปมาเป็นรูปหน้าไอ้แทนที่ถ่ายเซลฟี่
“กรี๊ดดดดดดดดด”
ผมไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดเลย กำลังมองรูปไอ้แทนอยู่
แม่งโคตรหล่อ...
…แต่มันไม่ได้อยู่สีชมพูนี่
แทนมองมาที่ผม และก็ทำปากถามผมว่าผมอยู่สีอะไร ผมส่ายหน้าบอกว่ากูไม่บอกมึงหรอกเว้ยยยย
ไม่ได้อยู่สีเดียวกันกับมึงแค่นั้นเอง...
“หัวหน้าสีน้ำเงิน พี่เจตน์!!!!!!”
“เชี่ยยยย ไม่เอา ๆๆ” พี่เจตน์เดินเข้ามาโวยวายทันที “กูจะอยู่กับหัวหน้ากูอ่ะ”
“หัวหน้าไรวะ” พี่ผู้หญิงพูดออกไมค์ “แก๊งเอฟโฟร์พวกมึงอ่ะแยก ๆ กันมั่งเหอะ อีกอย่างนะมึงติดอันดับท็อปไฟว์หนุ่มหล่อแห่งคณะบริหารธุรกิจมึงไม่มีสิทธิ์เถียงค่ะ”
“เชี่ยยยยยย อันดับนั่นใครจัด”
“กูเอง เอาล่ะค่ะ สีสุดท้ายค่ะ สีชมพู ไหนยกมือดูซิ ใครอยู่สีชมพูบ้าง”
ผมยกมือนิดหน่อย ไอ้แทนมองมาและก็ส่ายหน้า
“หัวหน้าสีชมพู หนุ่มหล่อที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ พี่กาย!!!”
จากที่ไอ้แทนส่ายหน้าอยู่ มันเริ่มเปลี่ยนมาทำหน้าบึ้งตึงทันที จากนั้นมันก็เดินดุ่ม ๆ ไปหาพี่ผู้หญิงที่กำลังครอบครองไมค์อยู่
“กูอยากเปลี่ยนสี” ผมอ่านปากมันว่าอย่างนี้
“ไม่ได้ หล่อสุดอย่างมึงไปอยู่สีเท่ห์ ๆ เถอะค่ะ กูเลือกให้อย่างดีแล้วนะ”
“กูอยากอยู่สีชมพู”
“ไม่ได้ค่ะแทน เสียใจ”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” พี่กายทำหน้ายิ้ม เดินเข้าไปเกาะไหล่ไอ้แทนคุณ จากนั้นสายตาของแทนคุณก็เริ่มมองพี่กายเปลี่ยนไป
“เอาแล้วไง...” ไอ้แจงรำพึงเบา ๆ “ศึกชิงนายทัพ”
แทนเดินมาหาผม
“มึงจะเลือกใครคะ ระหว่างฝ่ายชมพู เก่งกายา ปะทะฝ่ายแดง แทนคุณ” แจงพูดติดตลก พูดจบไอ้แทนก็เดินมาถึงผมพอดี
ผมไม่ทันจะได้พูดอะไร แทนก็พูดขึ้นมาก่อน
“เมื่อเช้ากายไปรับมึงเหรอ?”
แจงเห็นแทนเริ่มโหด มันจึงค่อย ๆ ขยับตัวหนี เหลือผมนั่งอยู่แถวนั้นคนเดียว คนอื่นเริ่มออกไปนอกห้องกันหมดเพื่อไปรับกำหนดการที่เป็นแผ่นกระดาษ
“อืม” ทำไมผมรู้สึกตัวหดเล็กลง เหมือนกำลังเป็นน้องที่โดนพี่ดุ เป็นลูกที่โดนพ่อดุ...
เป็นภรรยาที่โดนสามีดุ
อันสุดท้ายจริง ๆ ผมก็ไม่อยากจะคิดหรอก แต่มันเหมือนอย่างนั้นจริง ๆ นะ
“มากับมันทำไมวะ”
“ก็เขาขับรถไปจอดหน้าบ้าน”
“อยากมากับมันเหรอ เห็นมันหล่อนิดหน่อยก็เลยไปด้วย งั้นสิ”
“หมายความว่าไงวะ” ผมเริ่มฉุนเฉียวขึ้นมา “มึงพูดงี้มาด่ากูแรดเลยดีกว่า” มันยังเห็นผมเป็นผู้ชายอยู่มั้ย พูดแบบนี้ผมแม่งเสียใจจริง ๆ ว่ะ
ผมจ้องหน้าแทนเขม็ง รอคำขอโทษจากมัน...หรือไม่ก็คำว่าอะไรก็ได้ที่มันจะไม่ด่าผมแรงกว่านี้
ผมทำผิดอะไรขนาดนั้น ผมอยากจะรู้จริง ๆ
“ก็คงจะอย่างนั้น...”
แทนพูดด้วยถ้อยคำที่แรงยิ่งกว่าด่าผมตรง ๆ ซะอีก
แม่งดีกันไม่ถึงสามสี่วันหรอกให้ตายเถอะ
“มึงนี่แม่ง...” ผมหมดคำจะพูดจริง ๆ ผมมองอีกฝ่ายอย่างโมโหก่อนที่จะสะพายกระเป๋าแล้วก็เดินหนี โมโหจริง ๆ โมโหชิบหาย
แค่คำพูดไม่กี่คำของมันสามารถสะกิดใจผมได้มากมายขนาดนี้
“ทัพเป็นไร” พี่กายเดินเข้ามาเคียงข้างพร้อมเดินออกไปนอกห้องด้วย
“ไม่เป็นไรพี่”
“จริงป่าว พี่เห็นเราทะเลาะกับแทนเมื่อกี้ อะไรวะ มีเรื่องอะไรเหรอ”
“ไม่มีไรครับ ขอตัวนะ”
“ถ้าเพราะพี่ พี่ขอโทษว่ะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“คนที่ชอบเหมือนกันและทัพเองก็ยังไม่ได้เลือก ก็น่าจะมีสิทธิ์พอ ๆ กันไม่ใช่เหรอ”
ผมชะงักกึก หันหน้าไปมองคนที่เพิ่งพูดประโยคสักครู่ พี่กายกำลังมองมาที่ผมอย่างจริงจังและก็แน่วแน่
“ลองพิจารณาพี่ดูนะ พี่อาจจะมาทีหลังไอ้แทน บ้านก็อยู่ไกลกว่า แต่พี่ยินดีที่จะขับรถไปรับทัพมาเรียนทุกวันนะ”
ผมหลุบตามองต่ำ ไอ้เรื่องไปรับไม่ไปรับนี่มันเรื่องใหญ่สำหรับผมขนาดนั้นเลยหรือไง...
ต่อจากนี้ผมจะนั่งรถแค่กับลุงเอี่ยม...จะได้จบ ๆ
“ขอตัวนะครับ”
ผมพูดกับพี่กายและก็เดินหนีไปสมทบกับแจงที่รออยู่ ในหัวกำลังคิดอะไรมากมายอยู่เต็มไปหมด...
แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่เจ็บเท่าคำที่ไอ้แทนมันบอกผมอยู่ดี...
เดี๋ยวแม่งแรดจริงซะเลย
To be continued
-
:mew1: :pig4:
-
:hao5: มาแล้ววว
แทนหึงหน้ามืดไปนะลูก. ทำร้ายจิตใจน้องได้ไงเนี้ยง้อด่วนๆๆ
-
สนับสนุนให้ทัพแรด 5555555555
อยากให้แทนหึงเย้ออออๆ แอร๊ยย -,.-
-
แทนคุณณณณณณณณณ
แกพูดกับทัพอย่างนี้ได้ยังไงงงงง :beat:
ไปง้อเดี๋ยวนี้เลยยยยยย
-
คิดถึงๆ รออยู่จ้า รอดูทัพเอาไงต่อ มาว่าให้เคืองกันแบบนี้
-
ในที่สุดก็ได้อ่านต่อสักที ดีใจ :sad4: :sad4:
พี่แทนโคตรขี้หึง ขอให้น้องงอนนานๆ อิพี่แทนง้อยาวแน่ๆ555555
อัพต่ออีกตอนได้ไหมกำลังสนุกเลย :hao5:
-
:z3: เอาอีกๆ โอ้ยยย อย่าเพิ่งแรดเลยค่ะ :katai1: อีพี่กายยยหลีกไป :z6:
-
รอนานมากเลยพี่เค้ก นึกว่าต้องรอไปอีกนานซักแล้ว555555555555555555555555
น้องทัพแรดเลยลูก อิพี่แทนมันปากไม่ดี จัดไปเลย
-
ขอพีีแทนอีกได้ไหม!!!!!!!!!!!!!!
คิดถึงมากเลย #แทนทัพ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยมาต่อแล้วววววววว :heaven :heaven
รู้สึกว่าไม่พอ รู้สึกว่าต้องการอีกกกกกกกกกกก :z3: :z3:
-
แทนว่าน้องทัพแรงไปนะ :hao5:
-
ทัพแรดเลยลูกป้ารออยู่
พี่แทนพูดงี้น่าตบปากจริงๆ
-
ได้อ่านสักที
-
มาต่อเร็วๆ
-
พี่แทนไปง้อน้องทัพด่วนนนนนนน :katai5:
-
แทนหึงแรง ด่าซะทัพของขึ้นแล้ว
-
ขอตัวย้ายไป#ทีมทัพ ละ พี่แทนทำไมพูดแบบเน้ :z3:
-
:mew1:
-
แทนใจเย็นนะ อย่าเพิ่งประชดกันแบบน้านนนนน :katai1: :z6:
ตอนหน้าขอมาต่อเร็วๆๆน๊าาาา กราบบบบ
-
ชอบพี่แทนหึงโหดนะ แต่ปากเสียอย่างนี้ไม่ชอบละ น้องทัพเสียใจนะ :z6:
-
ถ้าทับแรดจริงแทนจะช็อค :hao3:
-
ได้อ่านต่อแล้วน้ำตาจะไหลลลลล
พี่แทนใจเย็นนะ หึงหน้ามืดขนาดนี้ สงสารน้อง ฮืออออ
-
สมน้ำหน้าเเทนละทีนี้ หม่นไส้
-
งอนยาวไปเลยทัพ แรดเลยก็ดีนะลูก
อิพี่แทนนี่ปากหางานให้ตัวเองจริงๆ สมน้ำหน้า
-
แทนแม่งปากหมา!!!
-
ทะเลาะกันจนได้ เห้อ
แอบสงสารพี่กายล่วงหน้า เหมือนทัพคงไม่ได้มองพี่กายอยุ่ในสายตาเลย
อยากอ่านตอนต่อไป มาไวๆนะ
-
พี่แทนทำไมพูดกับน้องแบบนั้นล่าาาาาาาา หึงก็บอกว่าหึงจิ่ น้องแก้มแดงมันน่าดูมากกว่าน้องหน้าบึ้งนะ เชื่อเค้านะ ปล.ทัพมันน่ารักขึ้นทุกตอนเลยวุ้ย ตอนแรกๆเฉยๆมากอ่ะ ตอนนี้แบบอั้ยยยยย เยิฟๆ
-
พี่แทนว่าน้องทัพแรงไปนะคะ
-
อ๋าววว อิพี่แทนไหงเป็นงี้ล่าวววว คะแนนนำมาดีๆ น้องมันแรดมาจริงๆอิพี่นะที่จะลงแดง งุ้ยยยยไปหาวิธีทำคะแนนมาเลยนะ
-
กลับมาแล้ว~ พี่แทนออกอาการ(หึง)มาก~
-
พึ่งเข้ามาอ่านชอบมากค่าาา
เอฟซีน้องทัพพพ :ling1: :ling1:
-
แทนหึงขึ้นหน้าแล้ว ทัพจะรู้ตัวไหมนิ ว่าแต่จะแรดให้ดู นี่พูดประชดหรือทำจริง ทัพน่าจะบอกพี่กายไปเลยนะว่าตัวเองชอบพี่กายแบบไหนกันแน่
-
:hao3:hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารน้องทัพ T ______ T ... แทนหึงหน้ามืดมากอ่ะ โอยยย สติค่ะลูก!
แค่น้องเค้าเริ่มหวั่นไหวแต่มาทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเลยนี่ไม่โอเคนะ
ขอให้น้องทัพใจแข็งหนักๆไปเลยค่ะ เอาให้คนปากเสียรู้สำนึกซะบ้างงง :fire:
-
อยากกระโดดตบปากแทนเลย ไปว่าน้องอย่างนั้นได้อย่างไร นิสัย หึงก็ทำอะไรให้มันชัดเจนไปซิ มาทำลายความรู้สึกของน้องทัพทำไม
-
เอ้าาา ตีกันเฉ้ยยย
-
อิพี่แทนนนน พูดจาน่าบีบคอจริงๆ :angry2:
คำผิดจ้า
"ก็แค่บ้านอยู่ไกลกันน่า” >> น่าจะ "ใกล้" รึเปล่าจ๊ะ?
-
พี่แทนปากเสียนะ
-
อยากตบปากพี่แทนจัง :m31: ระวังน้องทัพจะเเรดขึ้นมาจริงๆล่ะ ชิ!
-
มาจนได้ เยยยยย้ :mc4:
-
อย่าทำประชดน่าทัพพพพพ
ทำไมดวงทัพสมพงศ์กับอิพี่กายจ๊างงงงง
เซ็งๆๆภ
-
ง่าาาาาา
พี่แทนไมทำงี้เนี่ยยย
:hao7:
สนุกมากค่ะ อยากอ่านต่อแล้วว
-
แทนแกปากเสียมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดด มาแล้ววววววว
-
หมั่นไส้อิพี่กายยยย อย่ามายุ่งกับทัพจะได้มั้ยยย :z6:
ทัพหนูอย่าประชดทำตัวแรดเลยเลยนะ อย่าให้อารมณ์โกรธมาอยู่เหนือเหตุผล
หวังว่าทัพจะไม่ประชดอะไรอย่างนี้นะ
คือไม่ชอบคนที่ชอบประชดน่ะ มันไร้สาระแถมดูงี่เง่า.. :mew5:
แทนก็รีบง้อน้องมันหน่อย อย่าให้อารมณ์หึงมันบังตา
ถ้าน้องมันประชดขึ้นมาแล้วจะยุ่ง แถมเป็นการให้ความหวังอิพี่กายมันอีก
-
เพิ่งมาอ่านคับ
ชอบคับ แต่ไม่ค่อยชอบนิสัยแทนคุณคับ เอาแต่ใจไปคับ
พูดไม่คิดชีวิตเปลี่ยนนะคับนุ้งแทนนน
-
ต้องตามอ่านซะแล้ว ไม่พลาด ๆ
-
:ling1: แรดเลยค่ะ รอดูทัพแรดแล้วดูสิจะมีใครอกแตกไหม.
-
น้องทัพ อย่าเพิ่งแรด 55555555
ตบปากเดี๋ยวนี้เลยนะแทนคุณ
-
แทนคุณว่าน้องทัพได้ยังไงงงงงงงงงง
เดี๋ยวแม่ตบปากแตก :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ไปง้อน้องเดี๋ยวนี้เลยยยยยยยย
-
แรดดดดเลยทัพ ชิ แทนหึงเกิน พูดจาทำร้ายจิตใจทัพ เชียร์ทันแรดดดให้แทนอกแตกตาย เชอะๆ #เอาอีกกกกกก
-
ทัพผิดนะ..ที่ไม่ปฏิเสธ ถึงแม้ว่าจะน่าลำบากใจ แต่ทัพไม่ชัดเจนอะ
สาธุขอให้มีคนเข้ามาหาแทนบ้างละกัน
-
ควายยังรุ้ว่ากายมาจีบ ทัพทำหน่อมแน้ม สมควรโดนด่า
-
หวงเค้าก็บอกเค้าไปตรง ๆ อย่ามาซึน
T_T* แล้วไปว่าน้องแรดได้ไง เกิดน้อยใจประชดขึ้นมาแล้วจะทำยัง
ปากเสียจริง ๆ #ตบตีตบตี
-
โฮ้ย พี่แทนใจเย็น ไปส่าน้องทัพแรดก็เกินไป๊ ขี้หึงแท้เชียว
พี่กายดูไม่น่าวางใจแปลกๆ คิดเอง แฮ่
ขอยคุณค่ะ
-
หืออออ
ไหนๆก็โดนว่าแรด แล้วก็แรดให้สมใจอิพี่แทนไปเลย เอิ้กๆๆ
หมั่นไส้มาก
-
จะหึงก็ไม่น่าพูดแบบนั้นนี่หน่า ใจร้าย
-
แทนทัพ ตอนที่ 13
ให้ตายสิ
หงุดหงิดระดับแปดสิบ เรื่องมันเกิดขึ้นในตอนเช้าแต่จนถึงตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาเย็นผมก็ยังหงุดหงิด ทำไมไอ้แทนมันต้องปากเสีย ปากหมา ปากมอม ปากแย่อะไรขนาดนั้นด้วย เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่ามันด่าเจ็บที่สุดในชีวิตผม และมันก็ทำเอาผมโกรธและก็หงุดหงิดกับมันมาก ๆ เลยด้วย
“ทัพ ตัวนี้สวยป่ะวะ”
ด้วยความหงุดหงิดเกินกว่าที่จะหาย ผมจึงมาช็อปปิ้งเป็นเพื่อนแจงแก้เซ็งที่ห้างดังก่อนที่จะบอกให้ลุงเอี่ยมมารับ การช็อปปิ้งเป็นเพื่อนผู้หญิงนั้นผมทำอยู่บ่อย ๆ สมัยตอนอยู่เมืองนอก
แม่งน่าเบื่อพอ ๆ กันถึงแม้ว่าอยู่ไทย...
ตอนที่ไอ้แทนมันพาผมไปช็อปปิ้งโดยที่มันไม่ได้สนใจอะไรในเสื้อผ้าเหล่านั้น ตอนนี้ผมเพิ่งรู้แจ้งเห็นจริงว่ามันรู้สึกยังไง
ว่าแต่จะไปนึกถึงไอ้ปากหมานั่นทำไม
“กูถามว่า...สวยมั้ย” แจงมันขยับเดรสสีชมพูแปร๋นตรงหน้าผม เห็นสีแล้วเวียนหัว
“เออ...สวย” ผมตอบส่ง ๆ
“เชี่ยนี่” แจงร้องอย่างไม่แคร์หน้าตาสุดที่จะกุลสตรีของมัน “ไหนบอกเซ็งไง นี่แหละจะทำให้มึงหายเซ็ง”
“ช่วยมึงเลือกเสื้อผ้าเนี่ยนะ?”
“เออดิ มีแต่ของสวย ๆ งาม ๆ ไม่ชอบหรือไง”
โว๊ะ...มันใช่สไตล์ผมที่ไหนกันล่ะ
“ถามจริง มึงเป็นอะไรเนี่ย หงุดหงิดตั้งแต่เช้ายันบ่าย” แจงมองผมอย่างพินิจพิจารณา “หรือจะพูดให้ถูกก็คือ...หงุดหงิดหลังจากเจอพี่แทน”
แทงใจดังจึ้ก...ผมนิ่วหน้าทันทีที่มีคนรู้ทัน
“กูคือสาววายผู้หยั่งรู้ โฮะๆๆๆ” แจงหัวเราะอย่างร้ายกาจ “เล่ามา...โกรธอะไรกัน”
“…”
“กูเดาเองดีกว่า เพราะกูคือสาววายผู้หยั่งรู้” แจงทำหน้านิ่วคิ้วขมวด จ้องมองผมอย่างสำรวจ “กูขอเดาว่าพี่แทนหงุดหงิดใส่มึง เพราะเมื่อเช้ามึงมามหาลัยกับพี่กาย”
ให้ตาย...ถ้ามันแทงหวยผมคิดว่าคงได้เงินสักหกล้าน...ทำไมตรงเผงแบบนี้วะ
“เห้ย พี่รหัสกูชัดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เมื่อเห็นผมไม่ตอบอะไร ไอ้แจงก็พอจะเดาออกว่าใช่อย่างที่มันคิด มันทำหน้าทึ่งเล็กน้อย “เกิดมากูก็เพิ่งเคยเห็นเฮียแทนเขาหึงนี่แหละ...แม่งเป็นบุญตา”
“เลิกพูดถึงมันเหอะ” ผมพยายามหยุดประเด็น
“พี่เขาด่าว่าไง”
“ยังไม่จบอีกเหรอวะ”
“เหอะน่า...บอกกูมาเหอะ”
“ก็...มันก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก กูบอกว่าคิดว่ากูแรดหรือไง มันก็ตอบว่าคงจะเป็นแบบนั้น” คราวนี้ผมถึงกับระบายอารมณ์ไปเลย “เชี่ย กูแค่ไปคนอื่นที่ไม่ใช่มันแค่นั้นทำไมต้องว่ากูขนาดนั้นด้วย และกูก็เกลียดชิบหายเลยไอ้คำว่าแรดเนี่ย มันเหมาะกับผู้ชายแมน ๆ อย่างกูเหรอวะ”
แจงทำหน้าไร้อารมณ์ใส่ผม... “มึงเป็นคนพูดเองมั้ง”
“ไม่รู้ล่ะ” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ “ที่แน่ ๆ กูหงุดหงิดมาก เลิกพูดถึงมันได้แล้ว!”
“มึงหงุดหงิดมากเลยใป่ะ”
“เออดิ!!!!”
“อยากแก้แค้นพี่รหัสสุดหล่อของกูมั้ย”
ผมชะงัก...ข้อเสนอช่างน่าสนใจอย่างยิ่ง “ยังไง...”
“ประชดประชันไง” แจงวางเสื้อลง และก็หันมามองหน้าผม “คนอย่างพี่แทนน่ะต้องเติมไฟสุมเข้าไปเยอะ ๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่รู้สึกอะไรมากมายนักหรอก ถ้าอยากให้พี่เขาหึงมากกว่านี้ล่ะก็...ก็ต้องจัดไปตามที่พี่เขาคิดไปเอง”
โห...เชี่ยแจง แม่งเทพว่ะ
ว่าแต่...ผมอยากให้มันหึงผมมากกว่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมก็แค่อยากที่จะประชดประชันกับคำด่าของมันแค่นั้นเองนะ รู้สึกว่าแจงแม่งผิดประเด็น แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ
“แล้ว...มึงจะทำยังไง”
“ก็ต้องหาคนมาให้มึงควงไง เดี๋ยวกูถ่ายรูปไปเยาะเย้ยพี่แทนเอง” มันเอ่ยปากอย่างมาดมั่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาราวกับต้องการขอให้ใครสักคนมาช่วย
“ขอเพื่อนมึงที่เป็นผู้หญิงสวย ๆ ละกัน”
หน้าแข้งผมถูกเตะโดยไอ้แจง “มึงขี่หลังเสือแล้วมึงลงจากหลังเสือไม่ได้หรอก” สุภาษิตคำพังเพยเชี่ยไรของมันวะ “มึงชอบผู้ชายแล้ว มึงคิดว่าตัวมึงจะยังเหมาะกับผู้หญิงอยู่เหรอวะ”
ไอ้บ้าเอ๊ย...ผมเดินไปเดินมาระหว่างที่ไอ้แจงหาคนมาติ๊ต่างว่าเป็นกิ๊กผม
“กูว่าคนนี้เหมาะสุด”
“อะไร”
“เอาคู่กรณีไปเลย...พี่กาย”
“เชี่ยยยยยยยยย” ผมร้อง “ไม่เอา”
“กลัวพี่แทนเขาหึงเหรอ กูว่าจุดนี้มึงไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ เขาหึงไปแล้ว” แจงหัวเราะคิกขณะเลื่อนมือหาเบอร์พี่กายอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องถึงขั้นนั้นก็ได้” ผมพยายามแย่งโทรศัพท์มาจากมัน
“มึงห่วงความรู้สึกพี่แทนใช่มะ ฮ่า ๆ กูไม่โทรหาพี่กายหรอกน่า...”
“แล้วมึงจะโทรหาใครล่ะ”
แจงมันเลือกไม่ได้สักที ผมกับมันจึงไปหาร้านไอศกรีมนั่ง ในระหว่างที่มันกำลังเลื่อนหาเหยื่อไปเรื่อย
เฮ้อ...จะปั่นหัวใครบางคนนี่มันรู้สึกลำบากใจขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้ตอนแรกผมก็เออออห่อหมกกับแผนของไอ้แจงอยู่หรอก แต่พอมันพูดถึงพี่กายและก็นึกภาพว่าพี่กายมาเที่ยวเล่นกับผม ในขณะที่ไอ้แจงนำข่าวนี้ไปบอกไอ้แทน ผมก็รู้สึกปวดแปลบแล้ว...
ผมคงห่วงความรู้สึกของไอ้คนใจร้ายคนนั้นสินะ
โธ่เอ๊ย...ขนาดกูหงุดหงิดมึงกูยังไม่กล้าทำร้ายมึงเลย...
“เดี๋ยวกูมา...” แจงขอตัว “...ปวดฉี่ว่ะ”
ผมพยักหน้า...ระหว่่างที่นั่งคนเดียวก็เลื่อนเวลามารับของลุงเอี่ยมออกไปด้วยการไลน์ไปบอกแก...
“ขอโทษนะครับ” เสียงหล่อ ๆ ดังขึ้นที่หัวโต๊ะของผม “นั่งด้วยได้มั้ยครับ”
ผมพยักหน้า...มองซ้ายมองขวาที่ในร้านก็เต็มจริง ๆ นั่นแหละ ผมเห็นที่มันว่างและผมกับแจงก็ไม่ได้ติดขัดอะไรผมก็เลยพยักหน้า
มันหล่อมาก หน้าตาของมันเหมือนตี๋พิมพ์นิยมที่เห็นได้ทั่วไป สูงยาวเข่าดีและก็ขาวมากด้วย ผมเห็นมันหล่อเกินหน้าเกินตาผม ผมก็เลยเลิกที่จะสนใจมัน
“เพื่อนไม่อยู่แล้วเหรอครับ”
“หือ?” ยังชวนผมคุยไม่เลิกอีกเหรอ “ไปเข้าห้องน้ำครับ”
“งั้นก็ดีเลย” มันยิ้มกว้างโปรยเสน่ห์ “พอดีเห็นตั้งแต่ตอนที่อยู่หน้าพารากอนแล้ว...อยากรู้จักน่ะครับ”
ว่าไงนะ...ผมที่เล่นโทรศัพท์อยู่ตกใจถึงกับขนาดที่ทำโทรศัพท์หล่นลงบนโต๊ะ
“อะไรนะ...เพื่อนแจงหรือเปล่านี่” หรือว่านี่เป็นเพื่อนไอ้แจงที่มาติ๊ต่างว่าเป็นกิ๊กผม
“แจง...แจงไหนครับ”
ไม่ใช่ซะด้วย...ผมเกาหัวแกรกอย่างเก้อ ๆ นี่ไม่ใช่แบบที่กูคิดไว้
“ตกลงให้รู้จักหรือเปล่า” มันลดความสุภาพน้อยลงเพราะอยากตีสนิท
“เอ่อ...มั้ง”
“เรียนมอดังด้วยนี่” มันดูเนคไทผม “ค่าเทอมแพงชิบหายเลยด้วย ใช่ป่ะ”
มึงเล่นตลกผิดคนแล้วมั้งครับ...กูนี่เจ้าของมอ “ก็คงงั้นแหละ แต่เด็กมหาลัยนี้ส่วนใหญ่ก็มีปัญญาจ่าย” ผมตอกกลับ
“ใช่ย่อยนะเรา” ตี๋พิมพ์นิยมยิ้มมุมปาก “ท่าทางเราจะมองคนไม่ผิด"
“คือว่า...”
“มีแฟนหรือยังล่ะ”
ผมกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อเจอมันถามตรง ๆ เข้าไป
“ตอบมาเลย...ถ้ามีแล้วจะลุกหนีและก็จะไม่ยุ่ง”
ทำไมผมไม่กล้าตอบคำถามนี้วะ...จริง ๆ แล้วผมก็ยังโสด แต่ก็ไม่สามารถพูดคำนั้นออกไปได้อย่างไม่เต็มปาก
กูเป็นบ้าอะไรของกูเนี่ย...
“มีแล้ว”
เสียงทุ้มคุ้นหูตอบขึ้นมาแทนผม
ไอ้เชี่ยแทน!
มาได้ไงวะ...ข้างหลังของมันคือแจงที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยใส่ผม
ที่แท้มันก็เรียกไอ้แทนมา...ก็ว่าอยู่คู่ที่มันเชียร์มีหรือที่มันจะทำให้แตกคอ แจงทำหน้าขอโทษขอโพยผมเล็กน้อย แต่ท้ายที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้แคร์ผมมากมายเท่าไหร่
เพื่อนเวร...
ตี๋พิมพ์นิยมอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มแฉ่งออกมา ยอมพ่ายแพ้ต่อไอ้แทนแต่โดยดี ไม่สร้างปัญหาต่อและก็เดินหนีไป
“เชี่ยแจง” ผมทำเสียงต่ำด่ามัน
“คุยกันดี ๆ อย่าทะเลาะกันเลย” แจงค่อย ๆ พูด “ไปนะ ไปช็อปปิ้งแป๊บ...”
“เดี๋ยว” แทนล้วงกระเป๋าสตางค์ของมันออกมาแล้วก็ควักเงินสองพันให้ไอ้แจง “เอาไปซื้อชุดไปทะเล”
แจงเอาเงินมาหอมอย่างน่าหมั่นไส้พร้อม ๆ กับโบกมือบ๊ายบายผมกับแทน ผมลุกขึ้นดื้อ ๆ เตรียมเดินหนีไปเหมือนกัน
มือไอ้แทนฉุดแขนผมให้นั่งลงที่เดิม
ผมทำหน้าบึ้ง...ในขณะที่อีกฝ่ายเย็นชามากมายเหลือเกิน
“ไม่ได้จะทำอะไร”
“กูจะไปตรงนู้น”
“กูไม่ให้ไป” แทนพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“เชี่ยแทน”
“จะทะเลาะกันตรงนี้เลยมั้ยล่ะ เสียงดัง ๆ ไปเลย ไม่ต้องอายอะไรทั้งนั้น คนก็เยอะด้วย”
มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม ผมถูกมือใหญ่ ๆ ของมันจับแขนเอาไว้อย่างแนบแน่นไม่ยอมให้ผมลุกไปไหน
“แทน...”
“อะไร”
“ปล่อยกู”
“ปล่อยกูให้มึงไปหาผู้ชายอื่นอีกน่ะเหรอ...กูไม่ปล่อย”
ผมทำน้ำเสียงไม่พอใจ “มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ ใช่มั้ย”
แทนไม่ตอบอะไร ทำเป็นตักไอติมเข้าปากแต่ท่าทางเหล่านั้นเต็มไปด้วยอารมณ์โมโห ส่วนผมน่ะเหรอ นอกจากจะมีความหงุดหงิดแล้วยังเต็มไปด้วยอารมณ์ผิดหวัง..
มันแม่งคิดได้ไงว่าผมเป็นคนแบบนั้น
หลังจากที่ทานไอติมเสร็จแทนก็ปล่อยมือผม ( ถ้าจูงมือกันเดินกลางพารากอนมันก็คงจะดูเป็นอะไรที่อะเมซิ่งไทยแลนด์มาก ) แทนเดินคุมเชิงผมอยู่ห่าง ๆ ในขณะที่ผมนั้นพยายามจะเดินหนีครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่ว่าจะยังไงไอ้แทนก็เดินตามทันทุกที
“มึงจะมาตามคนที่บ้าผู้ชายอย่างกูทำไม” ด้วยความที่อดรนทนไม่ไหว ผมจึงถามมันไปแบบไม่ค่อยคิดเท่าไหร่
“มึงเดินอ้อมไปนั่นไปนี่ทำไม” มันเปลี่ยนประเด็น
“ก็เดินหนีคนอย่างมึงไง”
“ไม่อยากซื้อของไปทะเลเหรอ”
“ไม่อยากซื้อ”
“เค้าปล่อยให้เล่นน้ำนานนะมึง มีแล้วเหรอ กางเกงว่ายน้ำอ่ะ”
แทนมันคงเป็นผู้ชายที่เปลี่ยนประเด็นได้อย่างหน้าด้านที่สุดในโลก แม้น้ำเสียงจะยังฟังดูเชือดเฉือน แต่สิ่งที่มันพูดกลับกลายเป็นอะไรที่ตรงกันข้าม
“มีว่ายน้ำด้วยเหรอ” ...เอ่อ...กูก็เป็นไปกับมันแล้วในที่สุด
“เออดิ กิจกรรมหลัก ๆ ก็คงพักผ่อนนั่นแหละ ไอ้กีฬาสี ๆๆ อะไรนั่นคงไม่มากอะไรหรอก”
“แม่ง...แบบนี้ต้องช้อป”
ทำไมผมเปลี่ยนไปได้ไวแบบนี้เนี่ย...เพิ่งนึกได้น่ะครับว่ากางเกงว่ายน้ำที่หิ้วกลับมาจากนอกด้วยเน่าจนเมดเอาไปเขวี้ยงทิ้งแล้ว...เห็นทีจะต้องซื้อใหม่
และทุกอย่างก็วนไปอยู่ในรูปแบบเดิมเหมือนที่เคยเป็น ผมช็อปปิ้ง แทนเดินตามและก็ช่วยถือของให้
แม้ว่าเราจะพูดอะไรกันได้ไม่มาก ไม่ได้ยิ้มให้กัน ทำหน้าเฉยใส่กันเสียส่วนใหญ่ แต่เวลาที่ผ่านไปก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก แทนแย่งทุกอย่างในมือผมไปถือ และไม่บ่นสักคำไม่ว่าผมจะวนเข้าออกช็อปไหนไม่รู้กี่รอบต่อกี่่รอบ
ช็อปสุดท้ายที่ผมแวะคือแบรนด์เสื้อยืดสวยยี่ห้อหนึ่ง...ได้ข่าวว่าตัวเองอยู่สีชมพู หาเสื้อยืดสีชมพูไว้ใส่ก็ดีเหมือนกัน
ผมลังเลระหว่างสีชมพูอ่อนกับสีชมพูเข้ม ( มันเรียกว่าสีชมพูอะไรไม่รู้ผมรู้แค่นั้น ) ตัวซ้ายก็ดีตัวขวาก็โิดน เอาไงดี...หน้าอย่างผมนี่เหมาะกับสีไหนมากกว่ากัน
“ตัวซ้าย”
ไอ้แทนที่ทำเป็นดูเสื้อตัวอื่นอยู่ไกล ๆ ส่งเสียงแว่ว ๆ มาแบบนี้
“ใครถาม” แน่นอนว่าผมไม่มีวันยอมมันง่าย ๆ ผมกับมันยังไม่ได้ดีกันนะครับ
“มุ้งมิ้งเหมาะกับมึงดี”
มันพูดถึงขนาดนั้นใจผมก็ลอยไปอยู่ที่ตัวซ้ายแปดสิบกว่าเปอร์เซ็นต์แล้ว เป็นสีชมพูอ่อนที่ผมใส่แล้วคงดูตลก...แต่ไอ้แทนบอกว่าคงดูมุ้งมิ้ง...
ด้วยการที่ผมมีฟอร์มสูงเท่าฟ้า ผมจึงไม่ยอมมันง่าย ๆ
“เอาตัวนี้ครับ” ผมวางตัวขวาลงไปที่เคาเตอร์ แทนคุณจิ๊ปาก ก่อนที่จะเดินหนีออกจากร้านไปอย่างขัดใจ
ลับสายตาของมัน...ผมเอาเสื้อยืดสีชมพูอ่อนไปคิดเงินด้วย
“ใครใส่เนี่ย” แคชเชียร์ถามอย่างเป็นกันเอง
“ผมครับ”
“ไม่ซื้อให้แฟนด้วยล่ะ” แคชเชียร์พยักเพยิดไปที่ไอ้หล่อที่ยืนรอข้างนอก “คงจะตลกดีที่เห็นคนหล่อขนาดนั้นใส่เสื้อยืดสีชมพู ฮ่า ๆๆ”
ไอเดียพี่แม่งโคตรบรรเจิด...
แทนที่ผมจะได้เสื้อมาสองตัว ผมกลับได้เสื้อมาทั้งหมดสามตัว (ตัวที่สามเป็นของไอ้แทน สีชมพูมุ้งมิ้งที่มันเชียร์ให้ผมซื้อ) เมื่อซื้อของเสร็จหมดแล้วก็ได้เวลากลับบ้านสักที
ผมกัดเล็บอย่างลังเล บรรยากาศบนรถเต็มไปด้วยความเงียบ ( เพราะผมกับมันไม่ยอมดีกันสักที ) ผมมีของที่จะให้ไอ้แทนอยู่ในมือและตอนนี้ผมก็กำลังลังเลว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี
“เป็นอะไร” อีกฝ่ายถาม
“ไม่ได้เป็นไร”
“แน่นะ”
“อืม”
“กูถามไรหน่อยได้มั้ย” แทนโพล่งขึ้นมา ในระหว่างที่มันขับรถอยู่
“อืม...”
“ถ้ากูกับมึงยังไม่ดีกัน...คืนนี้มึงจะนอนหลับดีมั้ย”
ผมเงียบไป สิ่งที่มันถามแน่นอนว่าผมรู้คำตอบดี
เพราะใครกันล่ะวะ ไม่ฟังห่าเหวอะไรเลย...
“เพราะใครล่ะ”
“ให้ตอบ ไม่ได้ให้ถาม”
“กูไม่ตอบ”
“ทัพ...” แทนเรียกผมเสียงเข้ม เหมือนมันกำลังดุผมอยู่
“นอนหลับดี! หลับฝันดี! สบายใจ!” ผมตอบออกไป
แทนคุณเหลือบหันมามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ และเมื่อเห็นใบหน้าที่หงุดหงิดของผมมันก็หันหน้าหนีไป
“อืม” มันส่งเสียง “กูกำลังคิดว่า...กูหงุดหงิดง่ายไป”
“…”
“อยากพูดเหมือนมึง...พูดว่า...เพราะใครล่ะ ที่กูต้องหงุดหงิดง่ายแบบนี้”
“…”
“เห็นหน้ามึงเป็นแบบนี้ มึงนี่ทำผู้ชายตีกันเพื่อแย่งมึงได้เลยนะ”
ตกลงมันดีหรือไม่ดีวะ...ผมเสมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้จะตอบว่ายังไงกับคำพูดเหล่านั้น รถเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านผม (แน่นอนว่าเข้ามาในรั้วแล้วด้วย) ลุงเอี่ยมเปิดประตูให้ผม ในขณะที่ไอ้แทนกำลังจะลงไปขนถุงช็อปปิ้งของผมที่หลังรถ
“กูขนเอง!” ผมอาสา รีบวิ่งเร็วจี๋ไปเอาถุงของตัวเอง โดยแกล้งลืมเสื้อที่ผมซื้อมาเผื่อแทนเอาไว้ถุงหนึ่ง ไม่รอให้มันเดินมาเห็น ผมปิดกระโปรงหลังรถทันที “ไปครับลุงเอี่ยม”
ผมดันหลังพ่อบ้านให้รีบกลับเข้าไปในบ้าน โดยไม่หันกลับมามองไอ้แทนอีก...
…เฮ้อ ผมนี่ทำอะไรเหมือนเด็กสาววัยแรกแย้มชะมัด...
ตกกลางคืน
ผมนอนไม่หลับ...ทั้ง ๆ ที่บอกไอ้แทนไปว่าจะนอนหลับฝันดีอย่างแน่นอน แต่ท้ายที่สุดผมก็หลับไม่ลง...ในใจนึกพะวงไปหมด ทั้งเรื่องที่ผมโกรธกันกับแทนและก็เรื่องถุงเสื้อที่อยู่หลังรถของแทน
มันไม่สงสัยอะไรหน่อยเหรอวะ
อย่างน้อยก็ควรจะทักมาว่าผมลืมของเอาไว้นี่ แต่ทำไมมันเงียบ ทำไมมันไม่มีการทักอะไรทางไลน์มาเลยแม้แต่นิดเดียว
บ่อยครั้งที่ผมจะลุกขึ้นไปส่องดูบ้านไอ้แทนทางหน้าต่าง ยังมีดวงไฟเปิดเพียงดวงเดียวซึ่งก็คือห้องนอนของมัน
มันยังไม่นอน
…แล้วมันทำอะไรอยู่
ผมที่อยู่ในชุดนอนลายสนู้ปปี้เดินไปเดินมาในห้องเพื่อคลายความกังวลใจของตัวเอง บอกเลยครับว่ามันไม่ช่วยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว พาลแต่จะทำให้ผมตาสว่างขึ้นมากกว่าเดิมอีก
นึกแล้วก็นึกไปถึงคำพูดของแจง...อย่าทะเลาะกันเลย...ทะเลาะกันไม่เห็นจะดีตรงไหน
ผิดที่ผมกับแทนมีทิฐิสูงเท่าภูเขาเลากา...ผมเชื่อว่าผมไม่ผิด...ในขณะที่ไอ้แทนคุณมันก็คิดว่ามันคิดถูก
พอกันทั้งสองคน...
ก้อนหินลอยมาโดนหน้าต่างผมหนึ่งก้อน ผมหันขวับไปมอง ทันตอนที่เห็นก้อนที่สองลอยมากระทบพอดี
เชี่ยไหนมาทำร้ายหน้าต่างบ้านกู!!!
ผมรีบวิ่งไปเปิดหน้าต่างดู ไอ้แทนคุณในชุดเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีดำสนิท ใบหน้าของมันอยู่ใต้หมวกฮู้ดและโผล่ออกมาให้เห็นเพียงเสี้ยว
ผมถึงกับอึ้งไปเลย มือที่ไอ้แทนกำลังจะขว้างหินก้อนที่สามมาชะงักค้าง ก่อนที่จะโยนหินก้อนนั้นทิ้งไป...
“ทำอะไรของมึงเนี่ย”
“โรมิโอกับจูเลียตไง...”
“อะไรนะ”
“กูคือโรมิโอที่ยืนมองมึงที่คือจูเลียตอยู่ริมหน้าต่าง”
มันเมาหรือเปล่าวะ... “ถ้ากูจำไม่ผิด จูเลียตนี่เขายืนอยู่บนระเบียงไม่ใช่เหรอ”
ไอ้หล่อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ไม่รู้ล่ะ แต่กูคือโรมิโอ”
“แล้วมึงมีอะไรไม่ทราบครับโรมิโอ ไม่ต้องโยนก้อนหินมาก็ได้ แค่โผล่หน้ามาคนที่บ้านกูก็แทบจะปูพรมแดงให้มึงเดินเข้ามาแล้ว”
“แอบมามันก็เท่ห์ดี อีกอย่างกุไม่อยากพิธีรีตองให้มันมาก”
ผมก้มลงไปมองคนที่อยู่ข้างล่าง...แค่เห็นหน้ามันผมก็เบาใจที่หนักลงไปได้ตั้งกึ่งหนึ่ง
“แค่จะมาดูว่า...มึงหลับฝันดีอย่างที่มึงพูดหรือเปล่า”
“…”
“แต่ดูเหมือนมึงจะยังไม่ได้นอนเลยนะ”
“กูทำการบ้าน” ผมโกหก
“ปีหนึ่งไม่มีการบ้าน เพราะถ้ามีแจงมันเอามาถามแล้ว”
เกลียดมันจังวะไอ้เพื่อนคนนี้...
“กูมาเพื่อที่จะขอโทษมึง”
แทนเงยหน้าขึ้นมา ผมที่อยู่เหนือกว่ากระพริบตาปริบ ๆ ส่งกลับไป
“กูไม่อยากให้เราสองคนเป็นแบบนี้อีกแล้วว่ะ แม่ง...ไม่มีความสุขเลย”
ผมกลืนน้ำลาย...ได้แต่มองดูไอ้แทนพูดอยู่เบื้องล่างด้วยสีหน้าอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“กูขอโทษ กูใจร้อนเอง...”
ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินไป
“หายโกรธกูนะครับ”
ผมยังคงเงียบอยู่...จริง ๆ แค่ผมก็เลิกโกรธมันตั้งแต่ที่เห็นมันอยู่ข้างล่างบ้านผมแล้ว...
“ว่าไง” แทนเปิดฮู้ดออก เผยหน้าหล่อ ๆ ของมัน
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมอ้าปากค้าง แทนคุณย้อมผมทอง!!!!!!!!!!
ไม่ใช่ทองแจ่มสว่างมาตั้งแต่ไกลแบบพี่ต้น แต่เป็นสีบรอนด์ทองแบบนุ่มละมุนน่ามอง เหมาะกับคนอย่างมัน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ...แค่อยากเปลี่ยนลุคอ่ะ”
“…”
“แจงบอกอาจช่วยทำให้มึงหายโกรธไวขึ้น”
ที่มันหายไปเนี่ยหายไปย้อมสีผมเองหรือยังไง...
แล้วไอ้ย้อมผมเนี่ยมันเกี่ยวตรงไหนกับการที่ผมโกรธหรือไม่โกรธ แจงแม่งมั่วจริง ๆ
“ตกลงหายโกรธหรือยัง”
“ก็...”
“ว่าไง” แทนตบคอเบา ๆ เหมือนยุงมากัดมันตรงนั้น
“หายแล้วๆ” เมื่อเห็นว่ามียุงผมจึงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
“แน่นะ”
“อืม” ผมรีบตอบ “กูไม่ได้อยากไปกับเขา แต่จู่ ๆ พี่เขาก็มารอหน้าบ้าน หน้าประตูบ้านเลยด้วยซ้ำ จะให้กูทำไง...”
“ถ้ามันไม่หล่อมากแบบนั้น ไม่รวยมากแบบนั้นกูอาจจะใจร้อนน้อยลง” แทนพูดอย่างสลดไปเล็กน้อย “กูขอโทษ...”
“กูเคยสนเรื่องความหล่อความรวยหรือไงวะ”
มีแค่มันกับหมาผมยังสนใจเลย...
เห้ย...ผมกำลังคิดอะไรอยู่...
“มึงหายโกรธก็ดีแล้ว” แทนคุณรูดซิบเสื้อกันหนาวลง เผยให้เห็นเสื้อยืดสีชมพูมุ้งมิ้งที่ผมแอบซื้อมาให้และก็แอบวางทิ้งไว้หลังรถ
ผมอ้าปากค้าง
“ขอบใจนะ” แทนขยิบตาให้ “แต่กูคงใส่ให้มึงเห็นคนเดียวอ่ะ บ้าบอชิบหาย กูกับสีนี้เนี่ยนะ” มันบ่นอุบไม่เป็นภาษา
“ก็มึงบอกสีนี้สวย”
“มันเหมาะกับมึง ไม่ได้เหมาะกับกู...”
ทำไมผมถึงรู้สึกเขินไปได้กับคำพูดแค่นี้ของมันนะ
“กลับไปได้แล้วไป” ผมไล่มันแก้เขิน
“ทัพ...”
“หือ”
“กูทำถึงขนาดนี้ก็ยังน้อยไป” แทนพูดเสียงดังขึ้นอย่างหนักแน่น “กูอ้อมค้อมมานานแล้ว...หลังจากนี้กูจะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป”
“…”
“กูชอบมึง”
“…”
“กูชอบมึงมาก”
“...”
“กูจะเริ่มจีบมึงให้ติดเดี๋ยวนี้ล่ะไอ้คุณหนูข้างบ้าน”
TBC*
มันยากมากสำหรับการมาต่อเรื่องที่ไม่ค่อยจะมีปมอะไรเลย...
ขอบคุณที่ยังรอคอยนะคะ
-
จิ้มจึกๆ
-
:katai2-1: แบบนั้นล่ะค่ะโรมิโอเสื้อชมพูผมบลอนด์
ขอบคุณน้องเค้กค่ะ. ขอความมุ้งมิ้งจงอยู่กับแทนทัพ
-
:pig4: :pig4:
-
:hao7: ว๊ายยยย ตายแล้ววววว ตกลงก่อนหน้านี้ เค้ายังไม่ได้จีบกันหลอ อะไรยังไงคร๊าาาา
อิชร๊านจะเป็นเบาหวานตั้งแต่ยังไม่ได้จีบเลยด้วยซ้ำ ถ้าจีบกันอิชร๊าน ไม่เน่าในหลอคร๊าาาา หวานกันทะลักจอแบบนี้ :hao7:
-
แทนนนนนนนนนนน เท่มากกกข่าาาาา สู้ๆละกันโนะะ :กอด1: :pig4:
-
ไม่ต้องมีปมหรอก อยากเห็นคนเต๊าะกันเป็นแฟนกัน
-
:impress2:
-
พีคสุดตรงประโยคสุดท้าย
ไอ้คุณหนูข้างบ้าน ผมนี่ฟินเลออออ :impress2:
-
เฮ้ยยย เป็นอะไรที่หวานส้มอมยิ้มมากกกกกก
น่าร๊ากกกกทั้งคู่เลย ทั้งพี่แทนทั้งคุณหนูข้างบ้าน เคลิ้มมมมมม
เค้าจะเป็นแฟนกันแล้ว เตรียมเรียกสินสอดพี่แทน จากแม่ยกน้องทัพ
-
ชูป้ายไฟพี่แทน เดินหน้ารุกเลยค่าาา หมั่นหน้าไอ่พี่กายจะแย่แล้ว 5555
-
เ ข า คื น ดี กั น แ ล้ ว :)
โอ้ย!!!!!!!ยิ่งอ่านยิ่งชอบยิ่งรักพี่แทน
รอมานานมาก อ่านแล้วยิ้มตลอด
เขินพี่แทนชะมัด อารมย์ดีแล้วเรา อิอิ
#แทนทัพ น่ารักจริงๆนะ
-
มาต่ออีกเร็วๆน๊าาาาาา :call:
น่ารักมากกกกก
ประกาศจีบตรงๆแล้วววววว :z2:
จัดหนักจัดเต็มเล้ยยยยยยย
-
ช่วยมาอัพบ่อยๆหน่อยได้มั้ย................
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ
จีบคุณหนูข้างบ้านให้ติดหล่ะคุณพี่แทนไท
-
กรี๊ดดดด เขาจะจีบกันละค่ะ ตอนนี้น่ารักมาก ตอนไปเดินซื้อของด้วยกัน
แล้วก็ตอนแทนมาง้อทัพ ทำผมทองต้องหล่อมากแน่ๆ เสื้อคู่สีชมพู น่ารักอ่ะ
ทัพจ๋า รักเขาแล้วเนี่ย คิดถึงแต่เรื่องเขา ส่วนแทน ขนาดเพิ่งจีบก็ออกตัวแรงขี้หึงโคตรๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ต้ายยย เริ่ด
-
กรี๊ดดดดดดดด
-
โรมิโอ โอ้ โรมิโอ พี่แทนนนนน ลงทุนมากอ่ะ พี่เท่มากกกก ลงทุนสุดๆ เลยอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โรมิโอของบ่าวววว :-[
#เดี๋ยวๆ
-
อีพี่แทนนนนนน ทำถูกแล้ววววว
ประกาศจีบอย่างโจ่งแจ้ง เรื่องนี้ไม่ต้องมีปมดีแล้วแหละค่ะเน้นฟินๆเราชอบบบบ
ทัพเตรียมตัวรับการจีบจากแทนได้เลย โฮะๆ
-
เอาละ พี่แทนสู้ๆๆๆๆ
-
มีใจให้กันขนาดนี้ ก็ไม่ต้องจีบกันแล้ว เป็นแฟนกันเลยเถอะ :กอด1:
-
น่ารักมาก กึ๊ซซซซซซซซซซซซซ
-
กว่าแทนจะพูดดดดออกมาาา 555 ลุ้นจนลืมว่า คู่นี้คือคู่เอก
-
พี่แทน....บุก! 555
-
:mew1: :mew1:
-
กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอบมึง :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
โอ๊ยยยยยย แทนเท่อ้ะ
-
อื้อหือ โดนใจมากๆ พี่แทนทำดีเดี๋ยวให้น้องทัพให้รางวัล
ไม่ชอบพี่แทนอย่างเดียว ปากร้าย เดี๋ยวได้ทะเลาะกันอีกหรอก
-
เฮียแทนคะแนนเต็มมาตั้งแต่ยังไม่คิดว่าจะเริ่มจีบ
ระวังให้คะแนนไม่ทันนะนุงทัพ
สายซึน แต่เราชอบ :katai2-1:
-
เอาละเว้ยยยย
จะจีบกันแล้วน้่าา
แทนสู้ๆ ทัพเตรียมตัวไว้เลยนยย
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง
-
คุณหนูข้างบ้านอึ้งไปเลย เจอประโยคพิฆาตของแทนเข้าไป สงสัยไปทะเลเที่ยวนี้คงหวานน่าดู ถ้าไม่มีอิพี่กายมาทำป่วนนะ
-
น่ารักกกกกกกมาลุ้นสิว่าแทนจะจีบยังไง
-
อิพี่กายเป็นตัวเร่งที่ดีมาก ต้องขอบคุณมัน เขินเบาๆ
-
เย้ยยยยยย โรมิโอจะจีบแล้วหรอออออ o13
-
ขอจัดความมุ้งมิ้งแบบเต็มสตรีมค่ะ ไม่ต้องมีปมเยอะแบบนี้ล่ะเจ้ชอบบ #ชูป้ายไฟแทนทัพรัวๆ
แต่อยากตบปากอิพี่แทนมั้กๆ ว่าน้องมาได้ น่าปล่อยให้นางโดนงอนนานๆ 55
-
“หายโกรธกูนะครับ”
โอ่ยยยยย... ละลายยยยยสิครัชชชชช น่ารักอ๊าาาา >////< พี่แทนคนแมนนนน
กล้าทำกล้ารับ ขอโทษเค้าก่อนแบบนี้ จับน้องทัพใส่พานถวายเลยยยย
จากนี้ไปจะรุกกกแล้วใช่ม๊ายยยยยย !!!!
น้องทัพคงอยากบอกว่า ไม่ต้องจีบ ก็ติดแล้ววววววววว T///_////T #โดนน้องถีบฐานพูดเรื่องจริง
เป็นวิธีง้อที่มุ๊งมิ๊งมากกก ผมทอง เสื้อชมพู 5555 นึกภาพตามมมมม
ไปทะเลแบบนี้ นุ่งกุงเกงขาสั้น ถอดเสื้อเล่นน้ำ =.,= เฮือกกกกก..
ขุ่นพี่ต้องคุมเข้มมมมมมมมแน่ ๆ !!!!
อย่าให้หลุดรอดสายตานะคะนะ ไม่งั้นอาจจะโดนใครฉกน้องไปก้ออออออออได้.....
-
กรีดร้องงงง เค้าจะจีบกันอย่างจริงจังแล้ววว
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2:
-
ชอบตอนนี้จัง แอบอมยิ้มไปกับแทนด้วยเลย
แอบลุ้นคู่ JP ด้วยตามยายแจงนะเนี่ย 555 :hao7: :hao7:
-
ฮิ้ววววววว เขาจีบกันนน
-
อร๊ายยยยยย. น่ารักอ่ะ
ง้อกันน่ารักสุดๆ
-
อ๊ากกก น่ารักมากก
มุ้งมิ้งที่สุด กรี๊ดๆๆๆ :m3:
-
สนุกกกกก
คือปล่อยให้หยอดไปแบบนี้แหละสนุกดี เอิ้กๆๆๆ
มีปมเราก็จะช่วยแก้
แต่ตอนนี้ไม่มีก็ลั้นล้ากันไปค่าาาาา
-
กรี๊ดดดต อิจฉา หวานมุ้งมิ้งงงงมาก
-
ง่าาา น่ารักที่สุดเลยค่ะ จีบเลยๆๆๆ คุณหนูข้างบ้านยอมให้จีบซะดีๆ
-
ไม่มีปมก้อเอามาม่ามาเสริฟ
คุณหนูขายดีมีแต่หนุ่มๆมาจีบ
-
สนุกมากเลย ชอบแทนทัพมากๆๆๆ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ดีๆรู้จักอ่อนข้อให้เมีย ง้อเมียก่อน จีบเมียแบบตรงๆ ทีนี้เมียรักเมียหลงแน่นอนพี่แทน
-
แทนทัพ ตอนที่ 14
“กูชอบมึง”
“…”
“กูชอบมึงมาก”
“...”
“กูจะเริ่มจีบมึงให้ติดเดี๋ยวนี้ล่ะไอ้คุณหนูข้างบ้าน”
ผมสาบานว่าผมไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ทันทีที่คุณหนูที่อยู่เบื้องบนเขาได้ยินเสียงของผม เขาก็เลื่อนหน้าต่างมาปิดทันทีจนกระจกสั่นสะเทือน ทันเหลือบเห็นใบหน้าที่มีแก้มแดงเป็นปื้นแวบเดียว แวบเดียวเท่านั้นจริงๆ
ความมั่นใจของผมดิ่งลงเหว...ผมพูดอะไรผิดป่าวหว่า...ทำไมคนที่ผมเพิ่งสารภาพรักไปถึงทำท่าทางห่างเหินใส่ผมแบบนี้ ไม่พูดอะไรแถมยังปิดหน้าต่างใส่ผมอีก
หรือผมใส่เสื้อสีชมพูไม่ขึ้น?
ผมจิ๊ปาก เกาหัวและก็มองหน้าต่างที่ปิดสนิทอย่างงงงัน ทัพไม่มีความเห็นเรื่องนี้กับผมสักนิดสักหน่อยเลยเหรอ จะให้ผมชะงักค้างเติ่งอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงไฟอันน้อยนิดและก็ยุงเนี่ยนะ
ผมยืนมองหน้าต่างอยู่นานสักพักโทรศัพท์ผมก็สั่น เป็นข้อความจากไลน์ที่ทัพส่งมา
Tup : มึงไม่กลับเหรอ
Tup : ยุงกัดนะเว้ย
ผมจะกลับได้ไงล่ะครับ...โดนกิริยาตอบกลับใส่แบบนี้ผมจะไปไหนได้ยังไง
Tankhun : จะกลับได้ไง
Tankhun : มึง...ไม่ชอบที่กูชอบมึงเหรอวะ
หลังจากพิมพ์คำถามนี้ส่งไปผมถึงกับสูญเสียความมั่นใจหนักยิ่งกว่าเดิม หมดกันฟอร์มที่สะสมมาตั้งแต่เกิด หมดไปทั้งสิ้นทั้งปวงเมื่อเจอกับคนอย่างทัพไทย
มันอ่านแต่มันไม่ตอบ!
ผมเดินไปเดินมาอยู่นานกว่ามันจะตอบกลับมา
Tup : ขอเวลากูอึ้งแป๊บ
ผมมองข้อความนั้นอย่างพินิจพิจารณา ก็ยังดีวะ...มันไม่ได้เป็นแง่ลบไปเลยนี่หว่า
Tup : คนอย่างมึงเนี่ยนะ...ชอบกู
คนอ่านอย่างผมหัวเราะออกมานิดหน่อย
Tankhun : เออ คนอย่างกูนี่แหละ
Tankhun : ถ้าแค่ชอบยังหึงมึงขนาดนี้
Tankhun : ตอนกูรัก...มึงคงโดนโซ่ล่ามไว้อยู่บ้านแล้วล่ะ
ผมหันหลังก้าวเดินกลับไปยังประตูรั้ว โดยมั่นใจแน่ ๆ ว่ามีสายตาบางคนมองตามอยู่เบื้องหลังหน้าต่างที่มืดสนิทนั่น
Tankhun : ฝันดีนะครับ
“หัวหน้าสีแดง”
“…”
“เชี่ย ไอ้เชี่ยแทน มึงเป็นหัวหน้าสีแดงไม่ใช่เหรอ ได้ยินกูมั้ยเนี่ย!” เจน ประธานเอกปีสามร้องลั่น ผมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปหามันอย่างเนือย ๆ
“อะไร”
“สีมึงมีน้ำสามแพ็คกับขนมสามถุงใหญ่ และก็ข้าวกล่องหนึ่งถุงใหญ่นะ ห้ามเอาไปเกินนะ”
“อืม”
“มึงเข้าใจในสิ่งที่กูพูดป่ะ”
“กูเข้าใจน่า”
“ตั้งใจเหมือนหัวหน้าสีชมพูหน่อยดิวะ” เพื่อน ๆ หัวเราะกันใหญ่เมื่อเอาผมไปเปรียบเทียบกับกาย กายหัวเราะหึหึ ในขณะที่ผมทำหน้าเฉยๆ พวกมันเริ่มรู้กันนิดๆ แล้วว่ากายมันชอบไอ้น้องปีหนึ่งที่ดูรวย ๆ และก็ตัวติดกับผม
ไอ้น้องที่ชื่อว่าทัพ
และมันก็เดากันไปต่างๆ นานาว่าผมกับกายแข่งกันจีบอยู่...ซึ่งพวกมันก็เดาถูกอ่ะนะ แต่ผมไม่พูดเฉยๆ
คนอยู่บ้านตรงข้ามก็ต้องได้เปรียบดิวะ
อยู่บ้านตรงข้ามไม่พอ อีกทั้งยังเหมือนเป็นคนที่อยู่ในครอบครัวอีก
“มันมีอะไรบ้างนะ...น้ำกี่แพ็ค ข้าวกล่องกี่ถุง กูลืม” ไอ้เจตน์ หัวหน้าสีน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างผมก็เหม่อพอกันกับผม
“ช่างแม่ง เหลือเท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละ”
“โห” ไอ้พีทร้อง “แค่ไม่ได้อยู่สีเดียวกับน้องทัพมึงถึงขนาดโยนความรับผิดชอบเลยเหรอหัวหน้า”
“ก็กูเซ็งอ่ะ” ผมบ่นอุบ “มึงไม่มาเป็นกูมึงคงไม่เข้าใจ”
หางตาผมเหลือบเห็นไอ้หัวหน้าสีชมพูที่ตั้งใจทำงานผิดปกติ ตามนิสัยจริง ๆ ของไอ้กายมันก็เหมือนๆ ผมนี่แหละครับ กิจกรรมก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง แต่นี่มันผิดนิสัยจริงๆ ของมันมากเพราะมันตั้งใจโคตรๆ
ตั้งใจจนผมหมั่นไส้...
ไอ้กายเหมืิอนจะสัมผัสได้หน่อย ๆ ว่าผมเขม่นมันอยู่ มันส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย ผมส่งเสียง “เฮอะ” ออกมาอย่างไม่ปิดบัง
เจตน์ พีท และต้นมองผมและก็หัวเราะนิดหน่อย หลังจากนั้นมันก็หันไปสนใจงานที่เพื่อนๆ เริ่มแจกแจงให้แต่ละคนอย่างมีแบบมีแผน ผมที่มีศักดิ์เป็นหัวหน้าสีแดง มีไอ้ต้นเป็นรองหัวหน้า งานนี้ผมสั่งอย่างเดียวก็ยังได้ แค่เสียงบ่นอุบของไอ้ต้นลับหลังแค่นี้ผมพอทนได้
ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผมสารภาพไปว่าผมคิดอะไรกับทัพ ผมยังไม่เห็นหน้าทัพเลยตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ ตอนไปรอรับที่หน้าบ้าน ลุงเอี่ยมก็บอกว่าคุณหนูทัพออกมามหาวิทยาลัยแต่เช้าแล้ว ถามแจงแจงก็บอกว่าอยู่กับแจง ท่าทางปกติดีไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเป็นพิเศษ
ผมเอง...ที่แอบเขินเหมือนกัน แม้ว่าจะอยู่ตึกคณะเดียวกันแต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาแบบซึ่ง ๆ หน้าเท่าไหร่ ( แล้วไปรับที่หน้าบ้านเพื่อ? ) จึงสรุปได้ว่าวันนี้ทั้งวันผมยังไม่ได้เจอทัพเลย
หรือนั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเอาแต่เหม่อไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัวนะ
ในเมื่อตัวผมตามหาสติให้ตัวเองไม่ได้ ผมจึงเดินไปยังกลุ่มเพื่อนผู้หญิงสองสามคนที่กำลังลงมือเขียนป้ายชื่อให้น้องอยู่ แทนที่สายตาของผมจะดูว่าป้ายสีแดงของตัวเองเป็นยังไงบ้าง ผมกลับตวัดไปที่ป้ายชื่อของสีชมพู
N’ทัพฟ้า
จะว่าไปก็เป็นอะไรที่มุ้งมิ้งเหมาะกับมันดีเหมือนกันนะครับ ผมมองป้ายนั้นก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดู
“อะไรล่ะแทน วางลงเลยนะ กำลังเช็คยอดแล้ว” เพื่อนที่ดูแลเรื่องป้ายชื่อเอ่ยขึ้น
แค่จับก็ไม่ได้หรือไง...ผมวางป้ายชื่อของทัพลงที่เดิม
“สีชมพูเสร็จแล้วใช่มั้ย” ไอ้เชี่ยกายที่เดินมาจากไหนไม่รู้เดินมาหยิบตั้งป้ายชื่อของสีชมพูไปอย่างหน้าตาเฉยและก็ตัดหน้าผม “ให้แจกตอนไหน วันนี้หรือพรุ่งนี้”
“ตอนก่อนขึ้นรถดิ จะรีบไปไหนเนี่ย”
กายหันมามองผม ยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเลี่ยงไป...
แค่อยู่สีเดียวกันใช่ว่ามึงจะชนะนะเว้ย...
เอ๊ะ...เดี๋ยว...ผมทันเห็นแว้บๆ...
อิงก็อยู่สีชมพูเหรอ...
ทำไมทำท่าเหมือนเป็นรองประธานสีเลยวะ...อิงเดินเข้ามาหากายพร้อมๆ กับช่วยกันเช็คของและก็ช่วยกันทำงาน
แม้ว่าอิงจะบอกแล้วว่าอิงไม่ยอมกลับไปเป็นคนแบบนั้นแน่ๆ แต่ทำไมผมถึงเป็นห่วงแบบนี้ล่ะครับ
คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง...
สรุปตั้งแต่เช้าจรดเย็น ผมไม่ได้เจอทัพเลย
ตอนแรกว่าจะไม่ไปเจอแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมกำลังตามหาเขา ผมทักไปถามแจงแล้วว่าทัพไปไหน แจงก็ตอบว่าหายหน้าไปตั้งแต่เลิกเรียนแล้วไม่รู้ไปไหน ผมจึงได้แต่ขับรถกลับมาบ้านตัวเอง มองดูบ้านตรงข้ามว่าเขามีการเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่
มันห่วงจนต้องทักไปหาเป็นครั้งแรกของวัน
Tankhun : อยู่ไหน?
ทัพไม่ตอบผมเลย
Tankhun : อยู่บ้านป่ะ
เงียบกริบยิ่งกว่าเป่าสาก...
ผมเดินไปเดินมาในบ้านของตัวเองอยู่นาน เดินไปล้างรถ เดินไปอาบน้ำให้ไข่ต้ม เดินไปรดน้ำต้นไม้ ทำอยู่หลายอย่างและทำอยู่นานมากก็ไม่มีการตอบรับใดๆ จากคนที่ชื่อทัพเลยแม้แต่นิดเดียว
ฮ่วย...นอกจากจะเป็นห่วงแล้วผมก็เริ่มจะหงุดหงิดด้วย
โทรไปหาเลยดีกว่า! (หรืออันที่จริงผมควรโทรไปตั้งนานแล้ววะ) ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด เสียงสัญญาณดังอยู่สักพักก็มีคนกดรับสาย
“ครับ”
“ทัพ...อยู่ไหน”
“อ๋อ ตอนนี้ทัพไปเข้าห้องน้ำครับ” ปลายสายเหมือนกำลังตะโกนแข่งกับเสียงดัง คล้ายๆ อยู่ที่ห้องคาราโอเกะอะไรสักอย่าง
“แล้วนี่ใครพูดครับ”
“เกี๊ยวครับ เพื่อนของทัพ”
“อ๋อ อืม บอกให้โทรกลับหาพี่แทนด้วยนะ”
“พี่...อะไรนะครับ...”
“แทน”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...เสียงที่ปลายสายดังอย่างสม่ำเสมอ แปลว่ามันตัดสายหรือวางหูไปแล้ว
ผมกดโทรออกหาแจง จำได้ว่าไอ้เกี๊ยวนี่มันคุ้นๆ
“ฮัลโหลค่ะพี่รหัสสุดหล่อ”
“แจง...เชี่ยเกี๊ยวนี่มันใคร” ผมยิงคำถามออกไปทันที
“อ๋อ เด็กปีหนึ่งไงพี่แทน คนที่แจงสงสัยว่ามันเป็นคนปล่อยงูใส่ทัพอ่ะ”
ผมชะงักทันที... “จริงเหรอ”
“แจงแค่สงสัยเฉยๆ แต่แจงก็ปักใจเชื่อไปแล้วล่ะ”
“เห้ย”
“ทำไมเหรอพี่แทน”
“ตอนนี้ทัพอยู่กับมันอ่ะดิ”
“จริงอ่ะ!” แจงร้องเสียงดัง “อ๋อ ที่ไปร้องคาราโอเกะกันใช่มั้ย พี่แทนไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อนผู้ชายครึ่งเอกไปกันหมดเลย ไม่มีอะไรหรอกพี่แทน”
“อืม...วันนี้พี่ยังไม่ได้คุยอะไรกับทัพเลย”
“โอ้ย...เหมือนมันเป็นบ้าอ่ะวันนี้” แจงเล่าให้ฟัง “อยู่ดีๆ ก็ยิ้ม อยู่ดีๆ ก็เอามือมาปิดหน้า ทำเหมือนแจงตอนสมัยป๊อบปี้เลิฟไม่มีผิด”
ผมนึกภาพตามแล้วถึงกับหัวเราะ “ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ขนาดนั้นเลยแหละ” แจงทำเสียงถึงพริกถึงขิง “แค่พูดชื่อพี่ขึ้นมานะ หน้ามันก็แดงแล้ว”
ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยครับ...แต่มันคิดไปแล้วอ่ะ...ผมควรทำไงดี
“ตกลงกับไอ้เกี๊ยวนี่ไม่มีอะไรน่าห่วงใช่ป่ะ”
“ใช่ หรือจะให้น้องรหัสตามไปคุมให้คะ ถึงจะยอมปล่อยทัพมันบ้าง”
“ได้ยินแค่นี้ก็เบาใจ”
“ตกลงจะจีบจริงๆ จังๆ แล้วใช่ป่ะ”
ผมกลืนน้ำลายนิดหน่อย “เออ!”
“เหอะ...กั๊กเอาไว้ตั้งนาน”
“อะไรนะ”
“แค่นี้แหละจ้าพี่รหัส บาย จุ๊บๆ”
เหมือนแจงมันจะรู้ตัวว่าจะโดนผมด่ามันก็เลยรีบวางสาย แม้ว่าจะยังไม่เบาใจเท่าไหร่ แต่ถ้าผมไปเกรี้ยวกราดใส่ทัพผมก็กลัวว่าจะเป็นแบบนั้นอีก
ไม่รู้สิครับ...ผมคิดกับทัพหลายอย่าง ทัพเหมือนน้องผม ทัพเหมือนคนในครอบครัวผม และทัพก็เหมือนกับ...คนที่ผมหลงรัก
เพราะฉะนั้นมันจึงไม่แปลกใช่มั้ยครับที่ผมจะรักและก็หวงแหนคนที่คล้ายกับว่าเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่โลกใบนี้เหลือไว้ให้กับผม...
…ผมไม่อยากสูญเสียเขาไป
ผมหาเหตุผลให้ตัวเองมาอยู่แถวหน้าบ้านของผมอยู่หลายประการจนในที่สุดคนที่ผมรอคอยก็นั่งแท็กซี่กลับมายังบ้านของตัวเอง ทันทีที่เขาลงจากรถเขาก็เหลียวมองมายังบ้านของผมทันที ผมหลบทัพที่เสาต้นหนึ่งเพื่อไม่ให้ทัพเห็นว่าผมรออยู่
ท่าทางเขาก็ดูปกติ เหมือนเด็กมหาลัยเพิ่งไปเที่ยวกับเพื่อนมาและก็กลับบ้านเย็นนิดหน่อย...
บอกฝันดีสักหน่อยดีมั้ยนะ...
“โฮ่ง!”
ไข่ต้มมันตัดสินใจไวกว่าผม มันเห่าเรียกให้ทัพหันมาก่อนที่ผมจะอ้าปากร้องเรียกอะไรทัพเสียอีก
รู้สึกตื่นเต้นเลยว่ะ...
“หืมมม?” ทัพส่งเสียงตอบรับก่อนที่จะเดินสะพายกระเป๋าข้างเดียวแล้วก็มายังหน้าประตูรั้วบ้านผม “ทำไมมาอยู่คนเดียวล่ะ เจ้านายไปไหน”
“โฮ่ง!” แอบเห็นหมาผมมันหันหน้ามาหาผมและก็เห่า...ไอ้หมาทรยศ
“ไม่อยู่เหรอ” ขอบคุณพระเจ้าที่ทัพซื่อบื้อ ผมจะได้มีเตรียมตัวเตรียมใจ “อุตส่าห์ซื้อของกินมาฝาก”
คำพูดของเขาทำให้ผมสนอกสนใจขึ้นมาทันที...ผมค่อยๆ เขยิบออกมาจากหลังเสา มองดูทัพที่ตกใจนิดหน่อยที่เจอผม
นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกของเราหลังจากที่ผมสารภาพรักไป...
“อ้าว...อยู่ตรงนี้เหรอ”
“อื้ม” ผมตอบรับ “ซื้ออะไรมาฝากเหรอ”
“นี่ไง” ขนมไทยเจ้าอร่อยถูกส่งต่อผ่านประตูรั้วจากทัพมาสู่ผม
ผมส่งยิ้ม...พลางนึกในใจว่าเมื่อคืนใครบอกใครจะจีบใครกันแน่ “ขอบคุณนะ”
“อื้ม” ทัพดูเขินๆ นิดหน่อย “ไปนะ”
“เดี๋ยว” ผมรีบรั้งเขาเอาไว้ “ไม่เจอกันทั้งวันเลย”
ทัพขยับกระเป๋าไปมา จริงๆ แล้วเขาขยับทั้งตัวเลยมากกว่า “แล้ว...ทำไมเหรอ”
“คิดถึง”
สิ้นเสียงคำพูดผม...ผมเชื่อว่าถ้าทัพบิดได้ทัพคงจะบิดไปแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าชาตินี้ผมจะได้เห็นภาพนี้ ภาพที่ทัพเขินผมจนบิดเนี่ยนะ
รู้งี้กูจีบไปตั้งนานแล้ว...
“ไปละ” ทัพรีบพูด
“เดี๋ยว” ผมเปิดประตูรั้วบ้าน “เดี๋ยวเดินไปส่ง”
“ห่างกันแค่นี้เองนะ”
“อยากไปส่ง”
“อะไรของมึงเนี่ย”
“เถอะน่า” ผมคะยั้นคะยอ เดินตามหลังทัพไปถึงหน้าบ้านของเขาไม่ถึงสิบก้าวก็ถึง “กลับดีๆ นะครับ”
“แค่นี้ก็เอาเนอะ” ทัพเอ่ยขำๆ
“แค่ไหนก็เอาทั้งนั้นแหละ”
ทัพไม่ยอมหันหน้ามาให้ผมเห็น เขาเอาแต่ตั้งใจเปิดประตูบ้านทั้งๆ ที่มีเปิดประตูให้อยู่แล้ว
“เออ แล้วพรุ่งนี้ต้องไปกี่โมงนะ”
“ตีห้าครึ่ง” ผมพูด “ล้อหมุนหกโมงน่ะ”
“อืม...”
“มีอะไรจะบอก...”
“หือ”
ผมกลืนน้ำลาย...แม้ว่าทัพจะไม่ค่อยมองหน้าผมเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้ผมประหม่าและก็เคอะเขินที่จะพูดออกไปมากเลยทีเดียว
“ถึงกูจะอยู่สีแดง...แต่ใจกูอยู่สีชมพูนะ”
TBC*
Talk : เขาจะไปทะเลกันแล้วค่ะ ^^ มาสั้นดีกว่าไม่มานะคะยูวววว
-
มาอัพแบบเงียบๆ :z13:
ย่องไปอ่านแบบเงียบๆเหมือนกัน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี้ด ทัพมีหยอดกลับเว้ยเห้ย
พี่แทนไปส่งถึงบ้านด้วยอะ. น่ารักจัง
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
555555555 หยอดกันตรงๆขนาดนี้ ลากพี่แทนกลับบ้านไปกกเลยดีกว่านะทัพ อั๊ยยยย
-
พอเริ่มเดินหน้าจีบนี่พี่แทนก็เสี่ยวแดกเลยนะ :laugh:
-
ครึๆ น่ารักอ่า :katai2-1:
-
:z3: กรี๊ดคอจะพัง
พี่แทนทำคะแนนรัวๆเลยค่ะ เพราะไปทะเลนี่อาจจะโดนตีเสมอ :hao3:
-
น่ารัก เขินกันไปเขินกันมา :-[
เดินหน้าเต็มที่นะแทน
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฟินเค้าจีบกันนนนนนนน
ไปทะเลครั้งนี้หวังว่า เค้าจะรักกันนะ เจ้อิงห้ามยุ่งด้วย
รอตอนต่อไปจ้า
-
อยากอ่านฝั่งทัพบ้างงงงงงงง > //////////// <
เอาจริงๆคู่นี้เหมือนต่างคนจะต่างรักกันนานแล้วป่ะคะ แค่ไม่รู้ตัวเฉยๆ 5555555555
ส่วนพี่กายพี่อิงนี่ก้างชิ้นโตเลย เราไม่ไว้ใจพี่อิงเลยอ่ะ ดูนางไม่น่าเลิกบ้าได้ง่ายๆ จะต้องมีอะไรมากกว่านั้นแหง :katai1:
พี่หัวหน้าสีแดงช่วยดูแลน้องสีชมพูด้วยนะคะ ~
จะรอติดตามตอนต่อไปค่า :L2:
-
จะหวานไปไหนจ้าาาา
-
อ๊อยยยยย อ่านแล้วโลกทั้งใบเป็นสีชมพู~
เขินตัวบิดเกลียวเป็นโปเต้เลยย 55555
:-[
-
หยอดกันวันละนิดจิตแจ่มใส :-[
-
ฮิ้วววว เสี่ยวว่ะพี่แทน 5555555555555555
-
ตอนแรกนึกว่าตาฝาด. 5555
-
ฟินตัวแตก ป๊อปปี้เลิฟว่ะค่ะ คนหนึ่งก็ไม่กล้าสู้หน้า อีกคนนั่งยิ้มทั้งวัน ฟินๆๆ
พี่กายจะคึกไปละคะ กูดี๊ด๊าสุด 555 ส่สนพี่แทนนั้นถอดจิตไปแล้ว คิดถีงแต่ทัพ
ชอบตอนเดินไปส่ง แหม่ ไมไม่ไปนอนด้วยอ่า
ขอบคุณค่า
-
:-[ บิดแล้วตอนนี้
-
มีซื้อขนมมาฝากกันด้วยเว้ยเฮ้ย :hao7: :hao7: :hao7:
แบบนี้ ต้องมีจูบรางวัล :hao3: :hao3:
คุ้มค่ากับการรอคอยมากเลย แต่ก็แอบหวั่นๆว่าอิเจ๊นางมารอิง จะไม่ยอมวางมือง่ายๆ แบบนี้ต้องให้องครักษ์แจง ช่วยจัดการ :laugh: :laugh:
-
เขินแทน >///<
-
พี่แทนตอนจีบช่าง ... o18
-
หยอดแบบนี้ทุกวัน น้องทัพจะไปไหนด๊ายยยยยย
อร้ายยยยยยย โคตรน่ารักเลยอ่ะะะะะะ
-
แอบโผล่มาแบบเงียบๆ แต่เราก็ตามมาหล่ะ
คึกๆๆน่ารักอ่ะ
แอบหวั่นๆกะพี่กาย เจ้อิง อ่อ เกี๊ยวอีกคนมันต้องมีอะไรแน่ๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๊ายยยยยย มดขึ้น ชอบจังเลยมุ้งมิ้งๆ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
เขินตัวบิดแล้ววววว
น่ารักเกิ๊นนนน~
-
พี่แทนเสี่ยวว่ะ 555
-
อิพี่แทนอาการหนักแล้ว หลงน้องเอามากๆเลย ย้อนไปตอนที่1 ไอขี้เก็กนั่นมันครายยยยยย 55555 :katai5:
-
บทจะจีบก็ยิงซะกองเชียร์ตายเรียบเลยนะพี่คะะะะ :-[
-
เขิลแทนทัพ :-[
-
:-[ :-[ :-[ :L1: “ถึงกูจะอยู่สีแดง...แต่ใจกูอยู่สีชมพูนะ” :L1: :-[ :-[ :-[
-
กรีดร้องกับพี่แทนนนน อร๊ายยยย เค้าจีบกันมุ้งมิ้งแท้ๆๆๆ
-
ขออีก!!!!!!!!!!!!
เขินพี่แทนมากเลยอ่ะ อยากให้ทัพฟ้ามาอยู่สีแดง
-
เขินนนน~ >///<
-
ฮิ้วววววว ตบมุกให้พี่แทนหน่อยยยย
แหมๆๆ ใจอยู่ไหนนะ ขออีกที ฮิ้ววววววว
เดินหน้าจีบเต็มกำลังไปเลยเฮียแทน
เค้าเชียร์
-
บิดตามทัพไปแล้วววววววว
-
ฮ่วยยยยยย เขินแทนทัพ
หมั๋นอิพี่กายนิดๆอะ มันเย้ยๆ ตีนกระตุกยิ๊กๆ ไม่เห็นว่าหล่อ นี่สอยร่วงแทนแทนคุณไปแล้ว ชริ!!!
-
ฮิ้วววววววววววววววว แล้วคนที่อยู่สีชมพูจะตอบว่ายังไงน๊อออออ #โลกสีชมพูฟรุ้งฟริ้งมาก :-[
-
โอ้ย ตายๆๆๆ
อิพี่แทนเสี่ยวสุดๆ 5555
-
อู้ยยยยยยโดนดาเมจเเรงเขินนนนนนนน :katai1:
-
พี่แทนแม่งเลี่ยนอ่ะ
-
อิงอยู่สีเดียวกับทัพ จะมีปัญหาไหมนะ คุณแทนตั้งแต่ประกาศตัวว่าจะจีบทัพนี่ออกอาการเสี่ยวแตกมาก 555
-
อื้อหือ หัวหน้าสีปันใจซะเอง
-
แทนคุณ จะหวานไปไหน เขินเเรงมากกกกกกกกกกกกกก :o8: :o8:
-
:ling1: :ling1: ฟินนนนนนนน
-
:ling1: ฟินนนน
-
แทนคุณนี่เคยรับจ๊อบเป็นพระเอกลิเกรึป่าว หยอดได้หยอดดี หยอดจนน้องทัพบิดตัวได้คงบิดเป็นเลขแปดไปแล้ว เขินแทน :m3:
-
น่ารักอีกแล้วครับท่าน ละมุนจุง เฮียแทนอย่าถอยนะ เหยียบคันเร่งจมทีนเลยยิ่งดีค่ะ ฟู่ๆ
-
ชิฟฟ่อนทำอย่างนี้คนอ่านก็ตายสิคะ อ๊าก กริ๊ดดดด แทนทัพ แทนทัพ แทนทัพพพพพ
-
:-[ :-[ :กอด1:
-
พี่แทนเสี่ยวมากอ่ะ 555
-
สู้ต่อไปนะคะพี่แทน
น้องทัพเขาก็มีใจนะคะ
แค่อย่าประมาทก็พอ :z1:
-
พี่แทนแกเสี่ยวมากอ่ะ น้องทัพก็เขินจนตัวแตกละ
-
:pig4: :-[
-
ชอบที่บอกว่า รู้งี้กูจีบไปตั้งนานแล้ว -////- ก็คุณพี่มัวแต่ลีลา
ระวังหัวหน้าสีชมพู เค้าเอาไปกินนะคะนะ
แต่ไปทะเลครั้งนี้จะไม่มีอะไรใช่มั๊ย T_T' ฝั่งโน้นอยู่ครบทีมเลยนะ
ถ้ามีอะไร..จะตามไปคุ้มกันทันมั๊ยยยยยยย
-
พี่แทนนนนนนนนน
-
น่ารักไปอี้กกกกกกกกกกกก
:hao7: :hao7: :hao7:
-
แทนทัพ ตอนที่ 15
เคยมีความรักแบบที่เรารู้ตัวมั้ยครับ
ที่ผมต้องเอ่ยแบบนั้นก็เพราะว่ามีหลายคนเหลือเกินที่มีความรักแต่เขาไม่รู้ตัว ผมมีความรักแบบไม่รู้ตัวมาก่อน เพราะฉะนั้นผมค่อนข้างรู้ดีว่ามันต่างกันยังไง
ผมว่ามันต่างนะ
ทั้ง ๆ ที่คนที่ทำให้ผมรู้ตัวและไม่รู้ตัวจะเป็นคนเดียวกันก็เหอะ
“เหยดเข้...ปกติไอ้แทนมันขยันแบบนี้เหรอวะ” ทันทีที่เพื่อนผมมันเห็นหัวผมโผล่หัวมาช่วยงานตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ มันก็พากันแซวผมตั้งแต่ที่เจอกันเลย
ไอ้เจตน์หัวหน้าทีมสีน้ำเงินมีผ้าพันคอสามเหลี่ยมมัดอยู่ที่คอมันอย่างกับลูกเสือสำรอง...งั้นแสดงว่าผมเป็นหัวหน้าผมก็มีผ้าสีนี้มามัดไว้ที่คออ่ะดิ
ร้อนตายห่า...
“กูเป็นคนขยัน” ผมรับผ้าสีแดงของผมมามัดคอ เดินไปรอบๆ ทำท่าเหมือนทำงานทั้งๆ ที่จริงไม่ได้ทำอะไรเลย
“พวกกูกำลังวางแผนให้มึงได้อยู่สองต่อสองกับน้องทัพอยู่” ไอ้เจตน์กระซิบ มองไปที่ไอ้กายที่เพิ่งมาอย่างหวาดระแวง “กูว่ามันกะกวาดคะแนนเรียบแน่ๆ ทริปนี้ หัวหน้าอย่าได้กลัว”
“กูไม่เคยกลัวอยู่แล้ว” สายตาของผมนอกจากจะมองไอ้กายแล้วยังหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆ มันอีกด้วยซึ่งก็คืออิง “มึงคิดว่าหลังๆ อิงดีขึ้นหรือแย่ลงวะ”
“ดีขึ้นดิ...เขาไม่มาตามตอแยมึงแล้วไม่ใช่เหรอ” ไอ้พีทพูดบ้าง
“ใช่ กูก็ว่าดีขึ้น” ต้นเอ่ยเสริม “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวพวกกูช่วยดูอยู่ห่างๆ ให้ จะว่าไป...ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับน้องทัพเลยแฮะ คิดถึงจัง”
“พูดอะไรทำไมมึงไม่เกรงใจตีนหัวหน้ามึง” เจตน์ท้วง
“กูไม่เกรงใจอยู่แล้ว กูคิดถึงจริงๆ”
“เจตน์ แทน ตามหาตัวตั้งนาน” ประธานเอกเดินมาหา “สีน้ำเงินขึ้นรถคันเดียวกันกับสีชมพูนะ ส่วนสีแดงไปอยู่กับสีเหลือง”
“ไม่เอา!” ผมร้อง ไอ้เจตน์ก็ร้องเหมือนกัน เหมือนมันอยากอยู่กับพวกผมมากกว่าที่จะไปอยู่กับพวกไอ้กายที่อยู่สีชมพู
“อะไร จำนวนมันลงตัวพอดีแล้ว”
“ช่างมัน เอาสีชมพูมาอยู่กับแดง”
“ทำไมไอ้นี่มันเอาแต่ใจตัวเอง” ประธานเอกแลดูไม่สนใจผม “อย่าคิดว่าหล่อสุดแล้วจะชนะสุดนะ โน เรื่องนี้เขาจัดวางกันมาไว้หมดแล้ว” เธอมองผมแล้วยิ้มกริ่ม “ถ้ามึงอยากนั่งกับน้องทัพ มึงก็ต้องให้น้องเขามานั่งตักมึงที่คันของมึง”
“ถ้าน้องมันยอมอ่ะนะ” ผมยักไหล่...เหอะ...อย่างกับมันจะยอมมานั่ง
“กูเชื่อว่าไม่ยอม” อีกฝ่ายยักไหล่ตอบผม “เอาเป็นว่าตามนี้ก็แล้วกัน”
มีลางดีตั้งแต่เริ่มต้น (ประชด) แค่ขึ้นรถก็ไม่ได้ขึ้นรถคันเดียวกันแล้ว โมเม้นท์บนรถน่ะมันสร้างได้เยอะแยะจะตาย...ทำไมฟ้าดินไม่เห็นใจคนอย่างผมบ้างนะ
“มึง...” เจตน์สะกิดเมื่อคน ๆ หนึ่งเดินเข้ามา บอกเลยว่าเขาออร่ามากๆ ทั้งรถที่มาส่งรวมถึงตัวของเขาเองด้วย คุณหนูทัพนั่นเอง...
ไหนบอกจะปิดบังฐานะ แต่ทำไมวันนี้ให้ลุงเอี่ยมมาเทียบท่าจอดถึงนี่ สงสัยฟ้ายังไม่สว่างมั้งครับ ทัพคงกลัวที่จะเดินมืดๆ คนเดียว
ผมยิ้มเล็กน้อยทันทีที่เห็น กำลังจะเดินเข้าไปช่วยถือของ (ไม่รู้ว่าคุณหนูเขาจะถืออะไรมาตั้งเยอะแยะ) แต่ผมไม่ทันประธานสีของทัพที่ไปถึงก่อน...
บอกแล้วใช่ไหมว่ามันประกาศศึกกับผมชัดๆ
นอกจากไอ้กายมันจะไปช่วยทัพขนกระเป๋าแล้วมันยังชวนทัพคุยอีกด้วย
เหมือนมีเพลิงอะไรบางอย่างกำลังปะทุในใจผม...นี่ขนาดแค่เริ่มต้นของวันนี้เองนะ แล้ววันนี้ทั้งวันใจผมจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
เอาวะ...เป็นพระเอกทั้งทีก็ต้องใช้ความหน้าด้านเข้าสู้...ผมเดินเข้าไปหาทัพ ตอนนั้นเป็นตอนที่ไอ้กายกำลังไปหาน้ำหาท่าให้ทัพพอดี (เอาใจเกินไปแล้วนะมึง)
“ไง”
ทัพสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเป็นผม “ไง...”
“หลับดีป่าว เมื่อคืนไม่ได้ทักไปเลย”
“ก็...ดีอ่ะ”
“อืม ใครมาส่ง” ถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่เรียกว่าชวนคุยครับ
“ลุงเอี่ยม”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะสวมมาดเป็นพี่ชายขี้หวง “มีอะไรบอกได้เลยนะเข้าใจมั้ย ไม่ต้องไปสนใจหัวหน้าสีมึง...หัวหน้ามึงกาก”
“ไม่เห็นกากเลย ดูสิ ช่วยถือของตั้งเยอะ”
ถ้าจะเถียงแทนไอ้กายเอามีดมาแทงคอผมเลยดีกว่า... “กูกำลังจะมาช่วยมึงแล้วเหอะ แต่มันแม่งมาก่อน” ผมบ่นเหมือนเด็กอย่างได้หน้า ไอ้ทัพได้ทีหัวเราะใหญ่ รู้สึกเสียเปรียบยังไงก็ไม่รู้ครับ...
แต่ก็นะ...ผมยอม
“มีเรื่องหนึ่งอ่ะ...” ทัพพูดเสียงอู้อี้ “ลืมหยิบที่ชาร์จแบตมา พาวเวอร์แบงค์ก็ไม่ได้เอามา”
มีเรื่องได้ทำคะแนนแล้วกู “ไม่มีพาวเวอร์แบงค์ แต่มีที่ชาร์จแบต เดี๋ยวเอาไปให้ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณนะ” ทัพบอก เมื่อได้ยินพวกสีชมพูเรียกให้ไปรวมตัวมันก็ทำหน้าเหมือนกับต้องการบอกลาผมและก็เดินไป
เจตน์ พีทและก็ต้นเดินมาตบบ่าผม... “คอตกเลยนะมึง” เจตน์พูดติดตลก
“ทำไมดูยากกว่าตอนที่กูไม่ได้จีบอีกวะ” ผมอดบ่นไม่ได้ พวกมันหัวเราะเสียงดัง ก่อนที่แต่ละคนจะย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง
หัวหน้าสีแดงยังคงสนใจสมาชิกสีชมพูตัวน้อยๆ(?)อย่างต่อเนื่อง
แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เท่าไหร่ก็เหอะ...
ระหว่างเดินทาง
ผมเริ่มลืมความรู้สึกที่ว่าอยากนั่งรถกับทัพมากแค่ไหน เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังเอนจอยอยู่กับการแจกน้ำแจกขนมน้องๆ สีแดงและก็สีเหลือง พยายามเอาเรื่องการแข่งขันใส่หัวน้องๆ ให้ได้มากที่สุดเพื่อความสนุกสนาน เพราะตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะเป็นการแข่งขันของแต่ละสีทุกอย่างเลยครับ
ที่จริงพี่ๆ ก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องการแข่งขันเท่าไหร่หรอก เพียงแต่อยากให้น้องมันสนุกก็เท่านั้นเอง ผมกับไอ้อ๊อฟ (ประธานสีเหลือง) แกล้งเถียงกันไปกันมา สร้างความสนุกสนานระหว่างเดินทางเป็นอย่างมาก ไอ้ต้นกับไอ้พีทก็ทำหน้าที่เป็นลูกน้องประธานสีที่ดี คอยตบมุกรับผมตลอด
จนกระทั่ง...
“รถคันหน้าเป็นอะไรวะ” ไอ้อ๊อฟเอ่ยเมื่อเห็นคันหน้าที่เป็นคันของสีชมพูกับสีน้ำเงินจอดข้างทาง
“ไม่รู้ว่ะ พี่ครับ จอดตามเลยครับ”
เพราะขับตามกันมาตลอดก็เลยต้องจอดตามกันเมื่ออีกคันเกิดจอดขึ้นมา ผมเดินลงมาจากรถบัสกับไอ้อ๊อฟในขณะที่บอกให้คนอื่นๆ รออยู่บนรถ
“มีอะไรวะ” ผมถามประธานเอก ถามไอ้เจตน์ และก็ถามไอ้กาย
“รถยางแตก” ประธานเอกตอบเซ็งๆ
“ว่าไงนะ” ไอ้อ๊อฟร้องเสียงหลง “มาแตกอะไรตอนนี้วะเนี่ย” อ๊อฟมองซ้ายมองขวา เห็นแต่ทุ่งหญ้าที่มีแต่แสงแดดเปรี้ยงๆ ไม่ค่อยมีร่มเงาเลยสักนิด แถมแถวนี้ยังไม่ค่อยมีรถผ่านอีกด้วย
“คนขับบอกว่าต้องรอรถมาเปลี่ยน อาจจะสักชั่วโมงสองชั่วโมง” ประธานเอกทำหน้าเครียด “ข้างหน้าพอจะมีหมู่บ้านอยู่บ้าง มีน้ำมีท่ามีที่ร่มๆ ให้น้อง จะให้น้องไปหรือว่าให้น้องรออยู่บนรถ”
เป็นหน้าที่ของพวกประธานสีแต่ละคนจริงๆ ครับว่าจะเอายังไง ถ้าจะรอก็เสียเวลาแต่ถ้าจะให้น้องเดินก็กลัวน้องจะร้อน
“กูลงความเห็นว่าเดิน” ผมตอบออกไป “ให้น้องมันลำบากด้วยกันอาจจะรักกันมากขึ้น”
“กูเห็นด้วย” เจตน์พูด อ๊อฟก็ทำหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน
“อืม งั้นเดี๋ยวบอกให้รถขับตามไปเมื่อรถมาก็แล้วกัน เฮ้ออออ ไม่น่าเลือกบริษัทนี้เลย” ประธานเอกบ่นอุบก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนรถคันแรก
หลังจากที่ไปชี้แจงกับน้องๆ เสร็จแล้วก็มีเสียงบ่นดังเซ็งแซ่ตามประสาเด็กมหาลัยเอกชนที่ไม่ชอบความลำบาก (ใครมันจะชอบแดดร้อนๆ ล่ะครับ) ผมมองว่่าให้อยู่บนรถเฉยๆ คงน่าเบื่อตายห่า ให้เดินไปพักหมู่บ้านข้างหน้ายังจะดีกว่า แม้น้องๆ จะบ่นไปบ้าง (พี่ก็บ่น) แต่ยังไงก็ต้องทำในเมื่อมติมันออกมาเป็นแบบนี้
เด็กที่มาจากนอกอย่างทัพหยีตาทันทีเมื่อโดนแสงแดด ผมค่อยๆ เดินควบคุมน้องๆ ในขณะที่ให้น้องๆ เดินเป็นแถวกันไป (รู้สึกเหมือนปีหนึ่งเป็นเด็กอนุบาลยังไงยังงั้น)
ผ้าสามเหลี่ยมที่เป็นสัญลักษณ์ประจำสีมีประโยชน์ก็ตอนนี้ น้องบางคนเอามาโพกหัวก็มี
“ใครไม่ไหวบอกนะครับ” ผมพูดใส่โทรโข่ง “เดี๋ยวให้พี่ต้นไปดูแล”
“อยากให้พี่แทนมาดูแลมากกว่า...ทำไงดี” น้องผู้หญิงที่แก่นแก้วหน่อยพูดติดตลก ทุกคนหัวเราะตามคำพูดของเธอ
“ค่าตัวพี่แพงนะครับ”
“พร้อมจ่ายเลยค่ะ”
“พูดแบบนี้พี่น้อยใจแย่เลย” ไอ้ต้นที่ถือกล่องปฐมพยาบาลทำหน้าน้อยใจ
“อย่าน้อยใจไปเลยค่ะพี่ต้น แค่พี่แทนฮอตกว่าพี่ต้นก็เท่านั้นเอง”
“ขนาดพี่ฮอตนะ ยังไม่มีคนสนใจพี่เลย” ผมแกล้งพูดใส่โทรโข่ง น้องๆ พากันหันมาหาผมเป็นตาเดียว รวมถึงคนที่มีผ้าสีชมพูมัดที่คอข้างหน้าด้วย
ทัพหันกลับไปอย่างรวดเร็ว...
ผมยิ้ม...ได้แกล้งคนบางคนที่มันสนุกดีจริงๆ
“มีคนไม่สนใจพี่แทนด้วยเหรอ หล่อก็หล่อ เก่งก็เก่ง ได้ข่าวว่าเป็นนักการตลาดตัวท็อปตั้งแต่ปีสองเลยไม่ใช่เหรอคะ”
“นั่นน่ะสิ พี่ดีขนาดนี้ทำไมเขาไม่สนใจพี่นะ”
“มันเล่นตัวอยู่ค่ะ!!!” เสียงแหลมๆ ของแจงเอ่ยขึ้น แอบเห็นทัพเอามือมาตะครุบปากของแจงเอาไว้ ทุกคนเริ่มส่งเสียงหัวเราะครืน
“เล่นตัวมากไม่ดีนะครับ ใช่มั้ย” ผมแกล้งถามน้องๆ คนอื่นๆ
“ช่ายยยยยยยย” พวกที่สนับสนุนออกเสียงเห็นด้วย “แต่ถ้าทัพมันไม่สนพี่แทน พี่แทนหันมาสนใจหนูก็ได้นะคะ หนูรอเสมอ!!!”
ผมไม่รู้ว่าเรื่องของทัพกับผมมันกระจายไปได้ยังไง แต่น้องๆ บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ก็ได้ ผมไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แค่ผมเห็นทัพมันอายๆ ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ
เหมือนจะทำคะแนนได้ไม่นานไอ้กายก็มาขัดจังหวะ มันส่งน้ำเปล่าเย็นเฉียบให้ทัพ...
มันดูแลแค่คนดียวไม่ได้นะ มันต้องดูแลให้ทั่วถึงดิวะ!
เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแดดร้อนๆ จนกระทั่งผมเริ่มสังเกตได้ว่ามีน้องสีชมพูคนหนึ่งเดินเซไปมา
“เชี่ย” ผมสบถออกโทรโข่ง “กาย มีน้องข้างหลังเป็นลม”
เพราะพวกเราคุยกันเอาไว้ว่าประธานแต่ละสีก็ดูแลสมาชิกสีใครสีมัน ผมก็เลยร้องเรียกกายให้มาดูน้องคนนั้น น้องล้มเซไปทับน้องอีกคนที่พยุงไว้ได้ทัน
นี่กูทำเวรทำกรรมอะไรให้น้องหรือเปล่าวะเนี่ย
ผมเห็นกายกับทีมสีของมันรีบเร่งรุดมาดูรวมทั้งอิงด้วย ทุกคนเริ่มปฐมพยบาลกันเต็มที่ท่ามกลางแดดจัดๆ
“พาน้องขึ้นรถเลย” ประธานเอกสั่ง มีพี่บางคนขับรถส่วนตัวมาก็เลยสะดวก “ขึ้นรถมา แทน ฝากดูน้องสีชมพูด้วยนะ!”
เหตุการณ์ผ่านไปไวมาก ไม่นานนักน้องที่เป็นลมก็ถูกพาขึ้นรถ บางคนที่ไม่ไหวก็ขึ้นรถไปกันก่อนด้วย ผมเริ่มรู้สึกผิดตะหงิดๆ ที่ออกความเห็นให้น้องมาลำบาก
หน้าผมเจื่อนไปเล็กน้อยหลังจากที่รถที่พาน้องๆ ที่ไม่สบายผ่านหน้าไป...
“กูทำผิดหรือเปล่าวะ” ผมเดินไปกระซิบเจตน์ที่เดินอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
“ไม่หรอกมึง...น้องไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”
“น้องคนไหนไม่ไหวรีบบอกพี่มาเลยนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“พี่ขอโทษที่ทำให้น้องๆ ต้องร้อนนะครับ”
มีมือหนึ่งมาสะกิดข้างหลังผม...เป็นมือของทัพที่ผมคิดว่าเดินไปไกลมากแล้ว แต่เขากลับมาอยู่ข้างหลังผมซะงั้น
“ก่อนจะห่วงคนอื่นมึงห่วงตัวเองด้วย ดูเหงื่อดิ” ทัพส่งทิชชูมาให้ ผมถึงกับอึ้งไปเลย พอเห็นว่าผมไม่สะดวกที่จะเช็ดเอง ทัพก็ยื่นไม้ยื่นมือมาเช็ดให้ ท่าทางเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้
เสียงแซวดังระงมไปหมดทำให้บรรยากาศดีขึ้นอย่างน่าประหลาด...
“กูไปดีกว่า” ทัพทำท่าจะเดินหายออกห่างไปจากผมอีก ผมดึงผ้าสามเหลี่ยมสีชมพูที่พันคอของเขาเอาไว้ ทำให้เขาหงายหลังเล็กน้อย
“ไปไหนล่ะ” ผมทำเสียงดุ “อยู่นี่แหละ”
“ไม่เอา”
“ถ้าเป็นลมเป็นแล้งไปจะเป็นไง” ผมก้มหน้าลงไปกระซิบ “กูแบกมึงเดินไม่ไหวหรอกนะ”
ทัพกระทุ้งสีข้างผม “กูไม่เป็นลมหรอก”
“เหรอ” ผมหัวเราะ “แต่หน้ามึงนี่โคตรซีดเลยนะ”
“จริงอ่ะ” ทัพจับหน้าตัวเอง “กูว่ากูไหวนะ...”
จริงๆ แล้วหน้าของทัพไม่ได้ซีดหรอกครับ แต่ดูเหมือนจะโดนแดดมากแล้วแดงเป็นมะเขือเทศเลยต่างหาก ผมไม่มีร่มให้ ไม่มีเสื้อคลุมให้ ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยถอดผ้าสีแดงของตัวเองไปให้ทัพแทน
“เอาไปบังหน้าซะ” ผมบอกได้แค่นี้ “หน้าดำไม่รู้ด้วยนะเออ”
ใช้คำว่าหน้าดำแล้วได้ผลชะงัด ทัพรับไปทันทีโดยไม่ได้มีคำถามอะไรมากมาย
“แต่ผ้าของกูก็มี...”
“น้องข้างหน้ารีบเดินหน่อยครับ อยากโดนแดดนานๆ เหรอ!!!” ผมไม่สนใจทัพที่ร้องตามหลัง รีบเดินหนีเขาไปเพราะกลัวเขาจะปฏิเสธน้ำใจผม ผมกลายเป็นหัวหน้าสีแดงที่ไม่มีสัญลักษณ์สีแดงอะไรเลย
…ผมทำอย่างกับตัวเองเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มไปได้
แต่ก็รู้สึกดีนะครับ...
ในหมู่บ้าน
หมู่บ้านที่นี่เป็นเหมือนหมู่บ้านข้างทางทั่วไปของประเทศไทยครับ โชคดีหน่อยที่มีศาลาที่พอจะพักทานอาหารกลางวันกันได้ ปีหนึ่งกำลังนั่งกินกันอยู่ พวกปีอื่นๆ ก็เหมือนกัน
“เอาล่ะค่ะ เกมส์แรกที่พวกเราจะทำการเล่นที่หมู่บ้านนี้คือ...” เพิ่งกินข้าวกันได้ไม่กี่คำ ยัยประธานเอกก็หางานมาให้พวกผมอีกแล้ว “...เกมส์ซ่อนหา!!!” หลายคนดูอึ้งไปเล็กน้อย ยกเว้นพวกพี่ที่รู้กันอยู่แล้ว กติกาก็คือให้แต่ละสีส่งตัวแทนสี่คนไปเป็นตัวหา นอกนั้นเป็นตัวแอบ (เล่นเฉพาะน้องๆ ปีหนึ่ง) ห้ามออกนอกเขตหมู่บ้าน ห้ามไปหลบตามป่าเขาลำเนาไพร ให้หลบเฉพาะตามบ้านแต่ละหลังเท่านั้น (ได้รับการอนุญาตจากลุงป้าน้าอาที่นี่เป็นที่เรียบร้อย ท่าทางเขาก็อยากจะลุ้นด้วย)
เด็กๆ เริ่มนึกสนุก รีบกินข้าวและก็รีบประชุมกันทันทีว่าแต่ละสีควรจะให้ใครไปเป็นตัวหาและก็ตัวแอบ...
ผมแอบเห็นทัพนั่งฟังเพื่อนอย่างเดียวในขณะที่คนอื่นๆ วางแผนกันอย่างออกรส ผู้ชนะก็คือคนที่ซ่อนได้นานที่สุดคนสุดท้ายและสีนั้นก็จะกลายเป็นผู้ชนะไป ท่าทางแต่ละคนอยากที่จะลิ้มรสชัยชนะแรก...
ผมกับพวกผู้ชายคุยกันเรื่องวางกำลังกันเผื่อนอกมันออกนอกเส้นทาง หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมกับเพื่อนก็แยกกันไปเฝ้าตามจุดตามมุมทันที
ไม่นานนักเกมส์ก็เริ่ม พวกตัวหานับหนึ่งถึงร้อย ในขณะที่พวกตัวแอบเริ่มแตกกันออกมาซ่อนอย่างกับผึ้งแตกรัง...
ทัพเป็นตัวแอบ...ผมเห็นหลังเขาไหวๆ ไม่นานเท่าไหร่เขาก็หายไปจากสายตาของผม ตรงนั้นมีไอ้พีทยืนอยู่ ดูดีๆ นะมึง...
เกมส์ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง แต่ละสีแต่ละทีมเริ่มหาเจอและก็หายไปทีละสองสามคน จนในที่สุดเหลือไม่กี่คนที่จะต้องตามหา
หนึ่งในนั้นเป็นทัพ...
“ทัพไปซ่อนที่ไหนวะ” ตรอกซอกซอยในหมู่บ้านมีอยู่เยอะผมก็เลยชักจะเป็นห่วง เดินมาฟาไอ้พีทที่ส่ายหน้าดิกว่ามันไม่เห็น “อ้าว แล้วไปไหนอ่ะ”
พวกตัวหาพยายามหาทัพกับอีกสองสามคนให้พบ แม้จะรู้ว่าเกมส์มันยังไม่จบแต่ผมก็เริ่มเครียดไปก่อนหน้านี้แล้ว ระหว่างทางที่มาลุงเอี่ยมกำชับนักกำชับหนาเรื่องความปลอดภัยของทัพ อยากจะบอกลุงเหลือเกินว่าไม่ต้องกำชับผมก็จะดูแลเป็นอย่างดีอยู่แล้ว
…ทว่าตอนนี้เขาคลาดสายตาของผม
ผมไม่สนใจว่าจะยังอยู่ในเกมส์หรือเปล่า การที่ได้เห็นทัพตอนนี้คือการที่เบาใจขั้นสูงสุด...ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาตามบ้านทีละหลัง หลังอาคารเล็กต่างๆ แม้แต่ในโอ่งผมก็เปิดหาทัพ
กูเริ่มเครียดแล้วนะเนี่ย...
“เชี่ยกาย” ไอ้กายที่เดินไปมาอยู่รอบศาลาไม่รู้ว่าทัพยังโดนคนอื่นหาไม่เจอ “ทัพไปซ่อนที่ไหน”
“มึงใจเย็นสิ เกมส์ยังไม่จบเลย”
ผมหันไปมองดูคนอื่นๆ ที่โดนหาเจอหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ทัพคนเดียว
“แสดงว่าสีชมพูอาจจะชนะก็เพราะทัพ”
กายยิ้มแฉ่ง ในขณะที่ผมนั้นเริ่มไม่อยากที่จะยิ้มอะไรทั้งนั้น ผมทำหน้าหงุดหงิดและก็เดินตามหาทัพไปทั่ว...
“กูว่าแปลกๆ แล้วว่ะ” เจตน์หัวหน้าสีน้ำเงินวิ่งมาหาผม “นานไปแล้วมั้ง น้องคนหาแม่งก็เริ่มเหนื่อยแล้ว”
“มึงไปดูเด็กคนอื่นไป กูตามหาเอง เชี่ยต้น ช่วยกูหน่อย”
ผมกับเพื่อนรีบวิ่งตามหา ตอนนี้ผมเริ่มใจคอไม่ดีอย่างหนัก มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์กดโทรออกหาทัพ...ไม่นานนักเขาก็กดรับ
“ฮัลโหล!” ทัพแผดเสียงใส่โทรศัพท์ “แทน กูติดอยู่เนี่ย!”
นั่นไง...ผมกะแล้ว ทัพไม่น่าซีเรียสกับเกมส์ขนาดนั้น ถ้าไม่มีใครหาเขาเจอนานเกินไป ป่านนี้เขาก็น่าจะโผล่ออกมาแล้ว!
“อยู่ไหน!”
“จำได้ว่าเป็นกระท่อมหลังน้อยๆ”
“ให้ข้อมูลอีกนิดหนึ่งได้มั้ยทัพ”
“เอ่อ...มีต้นไทรใหญ่ๆ”
“…”
“มาช่วยหน่อยได้มั้ย ออกไม่ได้ เหมือนมีคนเอาอะไรมาบังประตูไว้”
“รู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ทัพที่โดนแกล้งในยุคแรกๆ กำลังจะกลับมาอีกครั้งแล้วเหรอ เรื่องนั้นช่างมันก่อน ผมต้องรีบช่วยน้องออกมาให้เร็วที่สุด
รู้ใช่มั้ยครับว่าลึกๆ ในใจแล้วผมสงสัยใคร...
รองประธานสีชมพูนั่นไง
ในที่สุดผมก็หาเจอ ผมกับต้นช่วยกันเข็นเอารถเข็นขนาดใหญ่ให้ออกไปจากประตู ทัพที่เหงื่อเต็มตัวเดินออกมา ท่าทางไม่ค่อยไหวเท่าไหร่
“นี่กูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วเหรอ” ทัพอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้จริงๆ ผมรีบเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้ “ขอบใจนะแทน”
“มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ผมโล่งอกจริงๆ
มีฝีเท้าสองสามคู่วิ่งตามหลังมา หนึ่งในนั้นเป็นอิง...
“เจอแล้วใช่มั้ย” ประธานเอกพูดเสียงหอบ “ดีแล้ว รีบไปกันเลย”
“ไม่” ผมตวาด “จะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีการสืบสวนว่าใครเป็นคนทำ”
“แทน” ทัพห้ามผม แต่ผมไม่สนใจ ผมตวัดสายตาไปมองอิงอย่างโมโห
“อีกแล้วเหรอ นิสัยแบบนี้เมื่อไหร่จะหยุด”
“ทำไมมาปรักปรำกันแบบนี้ล่ะแทน” อิงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “อิงไม่ได้ทำ ทุกคนก็เห็นว่าตลอดเกมส์อิงอยู่ที่ศาลา”
ผมหันไปหาประธานเอกและคนอื่นๆ ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก จริงจังและก็เห็นด้วยอย่างที่อิงพูด...
ผมกำหมัดแน่น พ่นลมอย่างอารมณ์เสียและก็ดึงแขนทัพให้ห่างไปจากตรงนี้
“ต่อจากนี้ทัพต้องตัวติดอยู่กับกู ไม่ว่าจะอยู่สีเหี้ยอะไรก็ช่าง!”
ผมประกาศเสียงดังกร้าว...ไม่สนใจว่าใครจะมองผมว่าผมเอาแต่ใจหรืออะไรทั้งนั้น ผมไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
ทัพมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ เล็กน้อย เขาไม่รู้จะพูดอะไรระหว่างที่ผมลากแขนเขาเดินออกมาเรื่อยๆ
“ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มึงอยู่ห่างกูแล้วเกิดเรื่องทุกที”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรได้ยังไง!” ผมร้อง ทัพถึงกับทำหน้าตกใจไปเลย “มึงคิดว่าพวกเรามีกันกี่คน ถ้าไม่นับลุงเอี่ยม...”
ทัพทำหน้าสลดลง...
“เรามีกันแค่นี้นะ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะครอบครัวหรือจะอะไรก็ช่าง แต่เรามีกันแค่นี้”
“…”
“กูต้องห่วงมึง กูต้องดูแลมึง...กูไม่อยากเสียมึงไป”
ทัพพูดไม่ออก แขนของเขาสั่น ผมจึงจับแขนของเขาแน่นมากยิ่งขึ้น...
“กูจะปกป้องมึงเอง”
TBC*
ช่วงครึ่งหลังของเรื่องแล้วนะคะ
-
ขอบคุณค่ะน้องเค้ก
-
พี่แทนเอาใจหนูไปเลยค่ะ ชอบมากกก โอปป้าซาราเฮขั้นสุดดด
-
กรี้ดดด แทนคุณหล่อมากค่ะ
ใครมันแกล้งทัพอีกเนี่ย!! :katai4:
-
ตอนนี้พึ่แทนหล่อเลยจ้าาา รอวันที่ทั้งคู่เป็นฝั่งเป็นฝานะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
เท่สุดๆๆค่ะพีแทนนนนน
-
ใครอีกนะ
ทำเพื่ออะไร
อิจฉาหรอ
สงสารจัง
คนในเงามืด
-
พี่แทนขา พี่หล่อมากค่ะ
-
แมน มั้ก มั้ก :o8:
-
พี่แทนเท่มากค่าาา o13
ว่าแต่ใครมันเป็นคนทำ! :m31:
-
ง่อววว~พี่แทนเท่มั่กมาก!!
-
เท่ห์มากพี่แทน
-
ศัตรูคนใหม่เหรอ
-
:katai1: ใครอีกอ่ะที่ขังทัพไว้เนี่ย เวรกรรมอะไรของนู๋อีกเนี่ย เจอแต่คนชังจริงๆ :sad4:
-
เค้าจะปกป้องน้องทัพด้วย ฮือออ พี่แทนพูดซึ้งมาก น้ำตาจะไหลเลยค่ะ
-
อิงเค้ามีกำลังเสริมหรือเปล่า :hao4:
-
กรี้ดร้องงงงงงงงง
โอปป้าแทน แมนมั้กกกกก เอาใจนี่ไปเลย 10 10 10
นุ้งแจงก็ทำดี ชงให้พี่รหัส น่าร๊ากฝุดๆๆ
อิเกี๊ยว (คนที่แจงสงสัยว่าปล่อยงูใส่ทัพ) มาไหม นี่สงสัยนาง เอ๊ะ หรือว่า นี่เป็นแผนอิพี่กาย หวังทำคะแนนจากนุ้งทัพ แบบเป็นฮีโร่มาช่วย คือฮีดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไหร่ แบบคนที่ชอบหายตัวไปทั้งคน จะว่ามันเป็นเกมส์ซะทีเดียวก็ไม่น่าจะกระหายชัยชนะซะขนาดนั้น ไม่ใช่ เดอะเฟส ซะหน่อย 555555
-
เราก็ไม่เชื่อนะว่าอิงจะหยุด
-
:serius2: :serius2: :z3: :z3: จัดการไปเลย
-
ถึงคิวำระเอกออกโรงแล้วสินะ
-
พี่แทนเท่มากกกกก :กอด1:
ว่าแต่ ใครทำอีกล่ะเนี่ยยย :katai1:
-
:hao3:
-
ฮือ...ใครวะทำทัพน้อยได้ลงคอ เฮียต้องเฝ้าน้องดีๆนะเฮีย เป็นห่วงเลยเนี่ย
-
พี่แทนคนเท่
-
พี่แทนหล่อเลย 55555555555555
ทัพเขินแรง เขินแทนทัพด้วย บ้าจริง ><
สรุปใครเอาไปกั้นทัพไว้ ฮึ่มม
-
-/////- พระเอกตัวจริงเสียงจริง
แต่ใครทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ -*-
ตัวติดกันตลอด คืนนี้ก็นอนเฝ้าด้วยใช่มั๊ย ฮิ๊ววววววว ~
-
โอยยย ตอนสุดท้ายนี่น้ำตาซึมเบาๆ เข้าใจอารมณ์พี่แทนเลย ก็เหลือกันเท่านี้นี่นะ :o12: ยัยเจ๊อิงนี่ถึงไม่ได้เป็นคนทำแต้ก็ยังบงการได้สินะ (คิดไปนู่น :a5:)
-
อย่าให้รู้ว่าใครแกล้งทัพนะ จะรีบฟ้องพี่แทนให้จัดการขั้นเด็ดขาดเลย :katai1:
-
กรดร้องงงงงงงงง พี่เเทนคนเท่งื้ออออออ
-
เท่ห์มากค่ะพี่แทน :katai2-1:
เหลือกันอยู่แค่สามคน (นับลุงเอี่ยม)
ปกป้องน้องทัพให้ได้นะคะ
-
ใครแกล้งทัพ
-
จริงงงง ทัพห่างแทนทีไรเรื่องเข้าตลอด แทนเก็บไว้กับตัวเองอ่ะแหล่ะโดยเฉพาะตอนนอนเอาแบบสิงน้องเลยได้ยิ่งดีนะ :impress2:
-
ใครมันแกล้งทัพนะ แต่กลับเป็นผลดีต่อแทนที่จะได้ใกล้ชิดทัพ ตัวการน่าสงสัยอันดับหนึ่งสำหรับเราคือ เจ้อิง เกี๊ยว และพี่กาย
นี่ขนาดยังไม่ถึงที่พัก เข้าค่ายให้เรียบร้อย ก็เกิดเรื่องตั้งแต่เกมส์แรกแล้ว นึกไม่ออกว่าถ้าแบตมือถือน้องทัพหมด จะมีใครมาช่วยทัพได้
-
อย่างเท่ห์เลยแทย
ไม่ใช่อิงแล้วใครอ่ะ
อย่ามาแกล้งน้องทัพนะ
-
แทนจ้า พ่อพระเอกคนแมนนนนนนนนนนนนนน :hao7:
-
อห. พี่แทนคนแมน ดีงามมาก 555555 เอาตรงๆเกือบลืมละว่าตอนแรกๆแทนเป็นยังไง เปลี่ยนไปมากกก ชอบบบบ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หรือจะมีคนร้ายมากกว่ายัยอิงหรือเปล่าเอ่ย
แต่ถ้าเป็นฝีมือของนางจริง แบบนี้คงต้องขอให้แจงออกตัวจัดการให้แล้วมั้ง อิๆ :hao7:
-
พี่แทนนนนน หล่อมากค่าาาา
-
แทนเท่มากกก
-
แทนทัพ ตอนที่ 16
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินทางกันต่อ...
แทนเอานั่งหน้าบึ้งตลอดทาง ผมถูกย้ายมานั่งรถคันของสีแดงและก็สีเหลืองแบบที่ไม่มีใครกล้าโวยวายใส่แม้กระทั่งประธานสีอย่างพี่กาย นอกจากจะนั่งหน้าบึ้งแล้วแทนยังจับมือผมเอาไว้แน่นอีกต่างหาก เขายกโทรโข่งให้พี่ต้นทำหน้าที่แทนตลอดบ่ายและก่อนที่เราจะถึงทะเลที่เป็นเป้าหมาย
เขาไม่ยอมยิ้มอีกเลยนับจากที่เราออกจากหมู่บ้านกันมา
“แทน...เป็นอะไร” ผมเขย่ามือเบาๆ ทำให้แทนหันหน้ามามองผม “ไม่เป็นไรแล้ว เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว ไม่หล่อเลยว่ะ”
ผมพยายามพูดถึงจุดที่คิดว่ามันจะแคร์มากที่สุด แต่เปล่าเลยครับ มันไม่ได้แคร์อะไรเรื่องหน้าตาหล่อที่แสนจะบูดบึ้งของมันตอนนี้เลย
บอกเลยว่า...กูล่ะปวดหัว...ตอนนี้รู้สึกเหมือนว่าแทนมันกลับไปเป็นเด็กที่เอาแต่ใจและไม่ยอมฟังอะไรง่ายๆ
ผมแค่อยากเห็นมันอารมณ์ดีขึ้นก็เท่านั้นเองนะ
“แล้วต้องทำยังไงอ่ะ มึงถึงจะอารมณ์ดีขึ้น”
มันเงียบ...ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเขย่ามือให้มันปล่อยมือ มันไม่ยอมปล่อย ผมก็เลยต้องใช้มืออีกข้างหยิบขนมขึ้นมาจากกระเป๋าเป้อย่างทุลักทุเล
“กินขนมป่ะ” ผมพูด “มันฝรั่ง...”
“ไม่...มันเป็นแฟต”
แฟตที่ว่านี่ใช่อะไรที่เกี่ยวกับความอ้วนหรือเปล่าวะ “งั้นจะกินอะไรล่ะ สาหร่ายทอด เอามั้ย”
“มันทอด...”
“นี่ไม่มีอะไรในกระเป๋าแล้วนะ เยลลี่มั้ยล่ะ”
แทนท่าทางชั่งใจ ในที่สุดมันก็พยักหน้าเบาๆ ให้ผม ผมแอบยิ้มขณะที่หยิบเยลลี่ขึ้นมาและก็จับยัดใส่ปากมัน
ขนมหวานอาจจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นก็ได้นะ...
“จริงๆ แล้วกูก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองหงุดหงิดนานขนาดนั้นหรอกเพียงแต่ว่า...” แทนตวัดสายตาหันมามองผม “...กูแค่สงสัย ถ้าไม่ใช่อิงแล้วใครจะทำ”
“ชาวบ้านอาจจะเข้าใจผิด เอารถเข็นมาเก็บไว้ที่เดิมก็ได้นะมึง” ผมพยายามมองโลกในแง่ดี “อีกอย่างกูก็เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วยแล้ว...”
“นี่ แล้วถ้าไม่ใช่ชาวบ้านล่ะ...”
“พอเถอะ บอกแล้วว่าไม่เป็นไรไง”
“จะไม่เป็นไรได้ยังไง!” แทนเริ่มเสียงดังอีกแล้ว เสียงดังจนพี่ต้นที่ถือโทรโข่งอยู่หันมาเลยทีเดียว ทั้งรถเงียบกริบ...รอฟังเสียงไอ้แทนร้องต่อ แต่แทนเหมือนจะรู้ตัวก็เลยไม่พูดอะไรอีก
โอยยย...ผมจะอธิบายให้เขาฟังยังไงดี จริงๆ แล้วผมก็ซีเรียสแหละว่าใครมันเป็นคนทำ แต่ถ้าผมซีเรียสไปอีกคนการไปทะเลคราวนี้มันจะสนุกอะไรล่ะ
“ดูเหมือนตอนนี้พี่แทนของพวกน้องๆ จะอารมณ์บ่จอยมากเลยใช่มั้ยครับ” พี่ต้นยื่นไมค์ของโทรโข่งมาใส่ปากของไอ้แทนที่เงียบกริบ “ทำไงดีล่ะครับเนี่ย พี่แทนไม่ออกมาพูดแบบนี้ น้องๆ ผู้หญิงก็เซ็งแย่อ่ะดิ”
“ทัพ แกไปทำอะไรพี่เค้า!!!”
“ใช่ นึกว่าจะได้ยินเสียงหล่อๆ ของพี่แทนตลอดทางซะอีก!”
เสียงโวยวายตามหลังมาจากพวกที่นั่งอยู่ข้างหลังรถ ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงหรือตอบอะไรออกไปเลยทั้งสิ้น ทุกคนที่พูดคือพวกที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าแทนไปกินรังแตนที่ไหนมา
“จีบทัพช่วยสิ...จะพูดตลอดทางเลย”
กูอึ้งแป๊บ...แทนมันพูดใส่โทรโข่งเสียงเฉยหน้าตาเฉยเป็นอย่างมาก เสียงกรี๊ดดังระงมจนเหมือนรถจะยางแตกไปอีกรอบ...ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน ได้แต่ซุกมือข้างที่ว่างของตัวเองเงียบๆ
“โอเค!!!!”
“แทนต้องคู่กับทัพอยู่แล้วววว!!!”
“ทัพมึงรออะไรอยู่ เป็นกูป่านนี้กูถอดเสื้อรอพี่แทนในห้องแล้ว!!!”
สาบานดิ๊ว่าผู้หญิงเป็นคนพูด...หลังจากนั้นแทนก็อารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันปล่อยมือผมและก็ไปยืนทำหน้าที่พูดคุยกับน้องๆ ต่อคู่กับพี่อ๊อฟหัวหน้าสีเหลือง ที่ข้างๆ ผมที่ว่างแทนไม่ยอมให้ใครมานั่งแถมยังไม่ยอมยืนห่างไปจากตรงนี้อีกต่างหาก ไม่รู้จะทำถึงขนาดนั้นทำไม...
ผมมองใบหน้าของแทนที่มองมาที่ผมเป็นระยะๆ อดรู้สึกอิ่มเอมปลอดภัยในใจไม่ได้ ตั้งแต่กลับไทยมายอมรับว่าชีวิตไปพัวพันกับอะไรที่ซวยๆ เยอะมาก (จนผมคิดว่าทั้งชีวิตก็ไม่น่าซวยขนาดนี้) แม้จะเป็นเรื่องแย่ ที่ผมกลับได้ใครคนหนึ่งมาอยู่ข้างๆ ผม ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะคนที่พ่ออุปการะ คนข้างบ้าน รุ่นพี่ หรืออะไรก็ตาม...
ผมอบอุ่น อิ่มเอม และก็ปลอดภัยจริงๆ นะครับ...
ผมรู้สึกอย่างนั้นจนทำให้ผมคิดว่าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นผมก็ไม่กลัวอีกแล้วล่ะ
ในที่สุดก็ถึงรีสอร์ทริมทะเล
เวลาเกือบบ่ายสามโมงพอดิบพอดี ผมคืนผ้าสีแดงให้แทน และกำลังจะไปรวมตัวกับพวกสีชมพูของตัวเองเพราะแจงคนรอแย่แล้ว แต่คิดว่าผมจะได้ไปเหรอครับ
ไอ้แทนดึงผ้าพันคอสีชมพูของผมจนผมตัวปลิว
“จะไปไหน...”
“สีชมพูไง...”
“ไม่ต้อง” แทนดึงผ้าสีชมพูของผมออก (โยนทิ้งหน้าตาเฉยด้วย) หลังจากนั้นก็ใช้ผ้าสีแดงของมันมัดคอของผมแทน
โอ้มายก้อด...ไม่เคยเห็นใครที่ทั้งดื้อทั้งไม่แคร์โลกขนาดนี้มาก่อน
“แทน” ผมร้องเสียงหลง “ได้ด้วยเหรอ”
“เมียประธานสีแเดง ก็สีแดงนั่นแหละ”
คำพูดของมันทำเอาผมหน้าแดงตามสีผ้าที่ผูกคอ “เชี่ยยย...เมียเหี้ยไรล่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ” แทนไม่สนใจ หันไปสนใจโทรโข่งและก็พูด “อ้าวน้องๆ สีแดงครับ ส่งเสียงต้อนรับสมาชิกสีแดงคนใหม่ ทัพฟ้า!!!”
“ฮิ้่ววววววววววววววววววววววววววววว”
“มีสตีลแบบรายการเดอะวอยซ์ด้วยเหรอคะพี่แทน”
“ใช่แล้ว ทีมพี่ทั้งสตีลทั้งสตรองเลยแหละ” แทนเอื้อมมือมาโอบบ่าผมให้ไปใกล้ชิดเขาต่อหน้าธารกำนัลคณะบริหารเอกการตลาด “มีทัพอยู่พี่ไม่แพ้ใครแน่”
“ตอนไม่มีทัพกะจะแพ้ใช่มั้ยพี่แทน”
“โหยยยย ไอ้พี่แทนคนสองมาตรฐาน”
“เอาล่ะครับ เลิกแหกปาก” บอกแล้วไงครับ ว่าแทนมันไม่สนใจใครหรือสนใจโลกอะไรทั้งสิ้น “ห้องพักจะเป็นห้องพักรวม เนื่องจากแต่ละสีมีชายห้าหญิงห้า ผู้หญิงพักด้วยกัน ผู้ชายอย่าเสือกที่จะไปพักกับเขา เข้าใจหรือเปล่า...พี่ต้นจะให้กุญแจห้อง ในห้องจะมีที่นอนอย่างละห้าพอดี”
“แล้วทัพนอนไหนครับพี่แทน” เพื่อนปีหนึ่งในเอกคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม
“ไม่ได้นอนกับมึงก็แล้วกัน” แทนพูดออกโทรโข่ง “ไปได้แล้วไป เจอกันที่ลานรวมสี่โมงเย็น โอเคนะครับ!”
“ครับ/ค่ะ”
หลังจากสั่งให้สีแดงแยกกันเอาข้าวของไปเก็บ แทนก็ส่งโทรโข่งไปหาพี่ต้นและก็หันมาหาผม
ผมกระพริบตาปริบๆ ใส่ “กูนอนไหนทีนี้”
“นอนกับกูนี่ไง” แทนเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“เห้ย”
“อย่ามาทำเป็นตกใจเหมือนไม่เคยหน่อยเลยน่า”
“ไอ้เคยมันก็เคยอยู่หรอก” ผมรีบพูด “แต่มันจะไม่ดูแปลกๆ ไปหน่อยเหรอ รุ่นน้องนอนกับรุ่นพี่เนี่ยนะ”
“ไม่ต้องแคร์ใครที่ไหนหรอก”
“เผื่อคนอื่น...”
“นี่ เลิกสนใจคนอื่นสักที” แทนตัดบท “อย่างมึงน่ะทิ้งให้อยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว ใครไม่เข้าใจก็ช่างแม่มัน โอเคมั้ย”
แทนกำลังแสดงออกให้ผมเห็นว่าสิ่งที่เขาสนใจมีเพียงแต่ผม แค่ผมจริงๆ ผมรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยที่ต้องไปเก็บกระเป๋าในห้องของรุ่นพี่สีแดง (นอนกันประมาณสี่ห้าคนเหมือนน้องเด๊ะๆ) แต่แทนมันไม่สนใจอะไรเลย...
…แล้วแต่มันก็แล้วกัน ผมควรจะอุ่นใจใช่มั้ยครับที่มีแทนคอยดูแลอยู่ไม่ห่างแบบนี้
“ไปทะเลกัน” หลังจากที่เก็บกระเป๋าเสร็จแทนก็ลากผมออกไปเดินริมทะเลที่มีคนอื่นๆ ออกไปถ่ายรูปกันเพียบ “เดี๋ยวถ่ายรูปให้” แทนหยิบกล้องขึ้นมา
“เห้ย ไม่เป็นไร”
“นานๆ ทีได้หยิบออกมาใช้” แทนพูดอย่างมีความตั้งใจแน่วแน่ “เชิญเลยครับคุณหนู เดี๋ยวกระผมถ่ายรูปให้คุณหนูเอง”
“คือ...”
“ไปเลย...ไปใกล้ๆ ทะเล”
มันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น หยิบกล้องสไตล์เรโทรของมันขึ้นมากดชัตเตอร์เสียงดังแชะๆ ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้โพสต์ท่าอะไรด้วยซ้ำ
มันกดเสร็จมันก็กดกล้องดูผลงานของมัน... “แหล่ม” พูดอยู่คนเดียวโดยไม่ให้ผมได้ยินด้วย “ขอถ่ายอีกสักร้อยรูปได้ป่ะครับ”
“ไม่เอาแล้ว”
“อะไร...ผู้หญิงหลายคนเขาก็อยากให้แฟนถ่ายรูปให้ทั้งนั้น”
“กูมีผู้หญิงหรือไงเล่า” ผมร้องตอบ
“หึหึ”
“แล้วกูเป็นแฟนมึงเมื่อไหร่ด้วย”
“เมียประธานสีแดง...อย่าพูดมากได้ป่ะ” แทนยกกล้องขึ้นมาถ่ายผมต่อ “ชูนิ้วโป้งหน่อย ยิ้มหน่อยดิ ยิ้มมากกว่านี้!!!”
“เชี่ยทัพ” แจงกระโดดมาจากไหนไม่รู้มากอดคอผม
“โอ้ย” ผมร้อง “แจง! ตัวมึงหนัก!”
“มึงหายไปเลยนะ หายไปอยู่กับพี่แทนมาใช่มั้ย”
แทนวางกล้องลง เห็นผมคุยกับแจงท่าทางสนิทสนม...ไม่นานนักมันก็เดินย่ำๆ มาหาพร้อมๆ กับหิ้วผมไปยืนหลบอยู่ด้านหลัง แจงถึงกับอ้าปากค้างไปเลย “โหย คุณพี่ ไปกินยาเพิ่มเลเวลความหวงมาแต่ไหนเนี่ย เกินหน้าเกินตาไปแล้ว นี่เพื่อนมันนะ!”
“ต่อจากนี้ไปห้ามแตะมันอีกแล้วนะแจง”
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“มันเป็นของพี่”
แจงอ้าปากค้าง ในขณะที่ผมหน้าแดงก่ำ “อะไรเล่า ทำไมโมเมเองอยู่เรื่อย”
“ถ้ามึงไม่ชอบกูล่ะก็...มึงไม่ยอมนั่งนิ่งๆ ให้กูจับมือมาตลอดทางหรอกทัพ” แทนพูด เอากล้องขึ้นมาและก็กดถ่ายรูปผมตอนนี้
ฟ๊าคคคคคคคคคค...
“เลิกถ่าย!” ผมร้อง วิ่งหนีไปทางอื่น
“หน้ามึงตอนนี้ตลกดี อยากเก็บไว้ดู” แม่งก็เสือกที่จะวิ่งตามผม...
“แจง ช่วยกูด้วย!!!”
“สาด พี่รหัสกูน่ากลัวจะตาย กูไปนะ มีอะไรมาหาละกัน” แจงมันเป็นแม่ยกแทนทัพอยู่แล้วมันคงไม่สนใจหรอกครับว่าผมจะเป็นตายร้ายดียังไง แค่ผมได้อยู่กับแทนมันก็ฟินแล้ว...
กูขอให้คู่เจตน์พีทของมึงไม่ได้ชอบกัน!!!!
ผมวิ่งไม่ค่อยดูทางเท่าไหร่ จนกระทั่งผมชนเข้าอย่างจังกับผู้หญิงคนหนึ่ง...
กลิ่นน้ำหอมลอยเข้าจมูกผมทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มไปชั่วขณะ ผมช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นยืน เธอสูงพอๆ กับผม ทำผมเป็นสีทองสว่างกว่าสีผมไอ้แทนตอนนี้ และใบหน้าของเธอก็ช่างสวยเกินกว่าที่ผมจะอธิบายออกมาได้
กูมาชนคนสวยแบบนี้ได้ยังไง...
“ขอโทษครับ!” ผมก้มหน้าขอโทษขอโพย แทนที่ตามมาทีหลังตามเหมือนตอนที่ผมอยู่กับแจงเด๊ะ จับตัวผมให้ออกห่างจากคนอื่น
เธอคนนั้นไม่ได้สนใจผม...แต่มองด้วยสายตาเย็นชาไปที่แทน
“จูน”
แทนรำพึงเสียงเบา ท่าทางของเขาตกอกตกใจเป็นอย่างมาก ดูช็อคยิ่งกว่าตอนที่ผมหายไปซะอีก
“บังเอิญจังเลยนะแทน”
เธอเป็นใครเหรอ...
คำถามเต็มหัวของผมไปหมด หลังจากที่แทนเดินตามหลังผู้หญิงคนนั้นไปยังที่พักข้างๆ ที่หรูหรากว่าที่พักพวกเราประมาณสามสิบเท่า ผมมองตามและเดินพวกเขาไปอย่างงงๆ หลังจากที่เจอหน้ากัน ผู้หญิงคนนั้นก็ชวนแทนไปคุยด้วยที่ที่พักของตนเอง
ที่สำคัญไปกว่านั้นคือแทนไม่ปฏิเสธอะไรด้วย
“ไม่เจอกันนาน...ก็เลยมีของเล่นใหม่แล้วงั้นสิ” จูนหย่อนก้นลงนั่งที่นั่งริมสระหรูหรา มีเครื่องดื่มพร้อมเสิร์ฟเสร็จสรรพ
“ของเล่นอะไร” น้ำเสียงของแทนเฉยเมยที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน
“นี่ไง” จูนหันมามองผมแล้วยิ้มนิดๆ
“ไม่ใช่ของเล่น” แทนเถียง
“เหอะ...คราวนี้ไปหิ้วมาจากที่ไหนล่ะ คลับสวรรค์ชั้นฟ้าที่ไหนถึงได้มีเทวดาน้อยๆ น่ารักแบบนี้”
“อย่าพูดเรื่องนี้ได้มั้ยจูน”
ผมที่นั่งอยู่ยิ่งฟังก็ยิ่งงง...
“ฉันจะบอกอะไรให้นะหนุ่มน้อย” จูนนั่งไขว่ห้างอย่างมีจริตและจับจ้องมองผม “เธอคิดว่ารู้จักคนอย่างแทนดีแล้วอย่างนั้นเหรอ”
ผมไม่ได้พูดอะไร จูนหัวเราะออกมาเบาๆ และก็พูดต่อ... “คนเราไม่ได้มีแต่ด้านสว่างเสมอไป...บางครั้งก็มีด้านมืดเหมือนกัน แทนเองก็มี แต่เขาดันมีด้านสว่างมากเกินไปหน่อย”
“จูน เธอต้องการจะพูดอะไร” แทนคว้ามือผม เตรียมลุกขึ้นเดินหนี
“ก่อนหน้าที่จะเจอเธอ รู้มั้ยว่าแทนเขาผ่านใครต่อใครไม่รู้มาตั้งกี่คน”
“…จูน”
“เขาชอบเที่ยวพวกคลับที่มีเด็กนั่งดริ๊งค์เป็นหนุ่มน้อยด้วยนะ...”
“จูน ฉันบอกว่า...”
“อะไรอีกนะ...เด็กขายน้ำ”
“จูน!!!!” แทนทำท่าเหมือนจะล้มโต๊ะนั้น เขาลุกขึ้นยืนและมีใบหน้าโกรธจัด “อย่าพูดอะไรที่เธอคิดว่าใช่ต่อหน้าคนๆ นี้ เธอแค่ไม่รู้ความจริง”
“ฉันคิดว่าเป็นความจริงนะ” จูนยังคงพูดไม่เลิก... “มีแฟนเป็นผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนก็ยังมีกิ๊กเป็นเด็กผู้ชาย ยัยอิงนั่นถึงกับเป็นประสาทไปเลยล่ะสิใช่มั้ยเมื่อรู้ความจริง”
“หุบปากได้แล้ว...”
“แฟนเก่าเธอทุกคนเป็นบ้าก็เพราะเธอ...แทน”
“ทัพ ไปเหอะ” แทนดึงผมให้ลุกขึ้นยืน ผมรีบสาวเท้าก้าวตามแทนไปแบบงงงันกับเรื่องที่เกิดขึ้น
แม้จะได้ยินได้ฟัง...แต่ผมก็ยังงงอยู่ดีว่านี่มันเรื่องอะไร
สิ่งที่ผู้หญิงที่ชื่อจูนพูด...มันเป็นเรื่องจริงเหรอ
แม้ว่าแทนจะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดีหากเขามีรสนิยมที่จะชอบเที่ยวที่อะไรแบบนั้นทั้งๆ ที่มีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว
“ทัพ...สิ่งที่จูนพูด อย่าไปใส่ใจ” แทนก้าวเท้าออกไปเรื่อยๆ และก็พูดกับผมด้วยน้ำเสียงขึงขัง
“…”
“อย่าไปใส่ใจ...ได้ยินใช่มั้ยทัพ...”
“…”
แทนชะงัก...หยุดเดินและก็หันมามองหน้าผม... “บอกกูมาทีว่ามึงไม่ได้สนใจอะไรในสิ่งที่จูนพูด...”
“จริงเหรอ” ผมถามออกมาในที่สุด
“อะไรจริง?”
“เรื่องที่พี่ผู้หญิงคนนั้นเขาบอก...”
แทนอ้าปากเหมือนจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก...ให้ตายเถอะ ทำไมผมรู้สึกสับสนแบบนี้นะ...
“ก็จริงน่ะสิ” เจ๊อิงที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินมา เธอกอดอกและก็หันมาตอบในสิ่งที่ผมสงสัย “นอกจากทำให้ฉันเจ็บแล้ว แทนยังทำให้แฟนเก่าหลายๆ คนต้องเจ็บปวดก็เพราะเรื่องนี้...”
“…”
“บางคนเครียดถึงขนาดต้องกินยานอนหลับเกินขนาด”
“ให้ตายเหอะ!!!!” แทนหงุดหงิดถึงขีดสุด “วันเหี้ยอะไรของกู...และทำไมต้องมาชุมนุมอะไรกันวันนี้ด้วย”
“ยอมรับความจริงแล้วล่ะสิใช่มั้ย” เจ๊อิงไม่ยอมแพ้ เธอเดินเข้าไปหาแทนและก็ประจันหน้ากับเขา “แทนน่าจะใส่ใจความรู้สึกของผู้หญิงพวกนั้นนะ เพราะแทนเป็นคนหล่อ มีเสน่ห์ ใครได้คบก็รักมากหลงมาก แต่ก็ดันมีรสนิยมแปลกๆ ด้วยอีก ชอบมีกิ๊กเป็นผู้ชาย ผู้หญิงที่รักแทนมากๆ คนไหนรับได้ก็บ้าแล้ว...”
“เอาเลย ถ้ารู้ดีนักก็พูดออกมาเลย!” แทนร้อง “ทัพ...ก็แล้วแต่มึงนะว่ามึงจะเชื่อหรือเปล่า สิ่งที่กูแคร์ตอนนี้มีเพียงแค่มึง แค่มึงคนเดียว...ถ้ามึงพร้อมที่จะฟังคำพูดจากปากของกู มึงก็มาหากู”
แทนเดินจากไปอย่างหงุดหงิดและก็อารมณ์เสียเป็นที่สุด ในขณะที่อารมณ์ของผมนั้นตรงข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิง ผมทั้งงุนงงและก็สับสน ยอมรับว่าผมรู้จักแทนน้อยไป
สิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับแทนคนนี้คือมีแฟนเก่าที่ชื่ออิงแค่นั้น นอกนั้นผ่านใครหรือคบใครอะไรยังไงมาบ้างผมไม่รู้เลย...
ทำไมผมรู้สึกปวดแปลบๆ อย่างงี้วะ...
ถ้ารู้ว่าแทนมันซื่อสัตย์กับคนที่มันกำลังคบ...ผมอาจจะไม่ได้รู้สึกแบบนี้ก็ได้...
เจ๊อิงยิ้มแสยะให้ผม เธอเดินสะบัดตูดจากไป อารมณ์ของผมดิ่งลงทันทีโดยที่ตัวผมเองก็ควบคุมไม่ได้ว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนั้น
อย่างน้อยผมก็ควรฟังจากปากของแทนใช่มั้ยครับ...
TBC*
หยอดอุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ให้ 55555 #อะไร
-
โอ๊ะโอวว. นั่นพีีแทนจริงๆสินะ
ถ้ามันเป็นเรื่องจริงก็ถือว่าจบไม่สวยสักคนเลยยนะแทน
-
กรี๊ดดดดดดดดดอัพได้แบบติดไฮสปีดมากค่ะคุณพี่ :mew1:
แอบหนีงานมาตอบให้เลย คนเขียนสู้ๆ แทนทัพสู้ :laugh:
-
ตามพี่แทนไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!!
อย่าเชื่อเพราะคนอื่นพูด อย่าคิดไปเอง
รู้ใช่ไหมทัพไท (อินจัด)
-
:a5:
-
:o :o :o :sad5: :o :o :o
-
เดี๋ยวววววววววววววววววนะ
ทำไมตัดเข้าโหมดดราม่า ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
"วันอะไรของโอปป้าาาาาา"
หวังว่านุ้งทัพจะฟังพี่แทนบ้างนะ อย่าหูเบาเหมือนนางเอกละครยุค 70 นะ ฮืออออออออออ
-
ไรอ่ะ
-
อ้าย มาเร็วได้ใจ!!! ชีวิตช่างมีสีสันต์ หุหุ พี่แทนเขาต้องมีด้านมืดบ้างละน่า ขอแค่ไม่จิตอย่างอีเจ๊อิงพอ :serius2:
-
โอ๊ะ พึ่งเดินหน้าได้ 3 ก้าว ดั๊นนนนจะได้ถอยหลังกลับมาเริ่มจุดสตาร์ท อย่าให้คนอื่นมาตัดสินให้เรานะทัพถามกันให้รู้ไปเลยดีกว่า
-
หือ ค้างมาก ค้างสุดๆ
:katai4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไอ้หยา เขินเลยสิงานนี้
ว่าแต่ ใครกันนะที่ทำ เลวมากกกก
-
พี่แทนขาาาาาาาา พี่หล่อมากกกกก อ๊างงง
-
โหยยยยย ค้างมากจริงๆ
มาต่อวันนี้เลยได้ม้ายยยยยยย
-
อยากรู้ความจริงงงงงงงง
-
อะไรนักหนาาาาาาาา แทนก็ดูร้อนๆรนๆนะ ใจนิ่งๆหน่อยดิ
-
น้องทัพจ๋า ลองฟังพี่แทนเขาพูดดูก่อนดีมั้ย อย่าพึ่งคิดอะไรไปไหลเลยเผื่อมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ลองเลียบเคียงถาม 3 สหายดูก็ได้มั้งเป็นเพื่อนกันนี่น่าจะรู้อะไรบ้าง
-
o22 แทนเป็นยังไงกันแน่ไปฟังจากปากแทนกานนนน
-
ดูท่าพี่แทนจะร้ายใช่ย่อย
ทัพไปฟังความจริงกับพี่แทนเถอะ
แอบคิดว่าเจ๊จูนรึป่าวที่ขังทัพไง
-
วันซวยของพี่แทนแท้ๆ ทำบุญหน่อยมั้ยพี่ :hao7:
-
อิงกับจูน หล่อนสองคนร่วมมือกันใส่ร้ายพี่แทนใช่มั้ย :m16:
-
พี่แทนอธิบายสิ อย่าเดินหนี
แค่นี้ทัพก็สับสนไปหมดแล้ว
ความไว้ใจที่สั่งสมมาจะหมดไปนะ
อย่าทิ้งทัพสิ ไหนว่าจะไม่ให้ห่างตัวไง
รอปรับความเข้าใจกันนะ
-
อย่าเพิ่งฟังความข้างเดียวนะทัพ
ไปค่ะ ไปหาแทนโลดดดดดดด :katai1:
ยัยจูนกับยัยอิงต้องนัดกันมาแน่ๆ :angry2: :z6:
-
แล้วเดินตามเค้าไปทำไม งง โดนของเหรอ
-
ตามไปฟังจากปากพี่แทนดีกว่าน้าน้องทัพพพพ
-
ใช่ ต้องฟังจากปากแทน แล้วเอาคำต่างๆมาคิดเอา ว่าใช่หรือเปล่า
อย่าด่วนตัดสิน จากลมปากของคนอื่น
ต้องฟังจากคนใกล้ตัวเราด้วย สู้ๆ ครับ
-
เพลงมา..
"สรุปว่าฉันนั้นดูไม่ดี ทั้งที่เธอไม่ดู พอท้าให้เธอได้ดู เธอก็ดันรู้ดี ว่าฉันเป็นอย่างไร จากน้ำลาย ของใครต่อใคร"
สู้ๆ นะคะพี่แทน :m15:
-
แว๊กกกก อุปสรรคมาแล้ว รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง ไปฟังเลยทัพเราอยากรู้ :ling1: :ling1:
-
ทัพต้องฟังแทนนะ อย่าไปเชื่อคนอื่นมากกว่าสิ
-
งง ตามทัพ 5555. รอตอนต่อไปค้างงงง
-
เกิดอะไรขึ้น!? ทัพอย่าหวั่นไหวนะ
-
แทนทัพ ตอนที่ 17
เหตุผลที่ผมรอให้น้องมาคุยกับผมเอง เพราะผมคิดว่าถ้าผมเล่าความจริงไปให้น้องฟัง ทุกอย่างมันก็จะดูแย่ไปหมด
ผมเคยสับสนในตัวเองอยู่ช่วงหนึ่ง เป็นช่วงที่ผมกำลังค้นหาตัวเองอย่างแท้จริงว่าผมชอบเพศไหนกันแน่ แฟนเก่าทุกคนของผมเป็นผู้หญิงกันหมด แม้ว่าคำตอบในสิ่งที่ผมสงสัยในตัวเองจะปรากฎเด่นชัด แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่แบบนั้น...
…หลายครั้งนักที่ผมรู้สึกว่าพวกผู้หญิงนั้นสุดแสนที่จะงี่เง่า ขี้หึง คิดไปเอง และก็เอาแต่ใจแบบสุดๆ ชนิดที่ผมคิดว่าผมปวดหัวมากมายเหลือเกินกับความคิดที่แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เปลี่ยนของพวกเธอ ผมคบมาหลายคน ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด จนมาถึงสองคนสุดท้ายที่นับว่าทำให้ผมเกือบสุดจะทน
จูนกับอิง
คุณคงจะรู้จักอิงกันไปแล้ว (สาเหตุที่ผมทนเธอไม่ค่อยไหวให้ไปอ่านตอนเก่าๆ ดูความซวยของทัพนะครับ) ส่วนจูน...เธอคือคบที่ผมคบมาก่อนหน้าอิง นับว่าคบกันเธออยู่นานมากทีเดียวเท่าที่จำได้ วันนี้ที่ผมเจอเธอและเดินตามเธอไปยังที่พัก ก็เพราะอยากจะไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบของคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ใครเล่าจะไปรู้ว่าเธอจะไปเล่าอดีตในช่วงที่ผมสับสนให้ทัพฟัง
ผมไปเที่ยวคลับของชายล้วน...เป็นเรื่องจริง
ผมไปเที่ยวระหว่างที่คบกับแฟน...เป็นเรื่องจริง
ผมนอกใจแฟนไปมีกิ๊กเป็นเด็กผู้ชาย...ไม่ใช่เรื่องจริง
ผมเคยซื้อบริการของเด็กขายน้ำ...ไม่ใช่เรื่องจริง
ผมขอบอกสั้นๆ ว่าผมแค่ไปเที่ยว ยอมรับว่ามันเรื่องที่สบายใจอย่างหนึ่งของผมที่ไปในที่ๆ ผู้ชายด้วยกันอยู่ด้วยกันเต็มไปหมด อย่างน้อยก็สบายใจกว่าตอนที่ง้องอนเหล่าบรรดาแฟนทั้งหลายของผมก็แล้วกัน
แต่ที่จริง...ผมเพิ่งเริ่มหัดไปตอนขึ้นมหาลัยนี่เอง ตอนที่คบกับจูนและก็อิง
เรื่องนี้เพื่อนอีกสามคนของผมก็รู้ด้วย บางคนมันก็ไปเพราะไม่มีอะไรทำ บางคนมันก็ไปเพราะเห็นหัวหน้ามันไปมันก็เลยไป ทุกคนไม่ได้มีท่าทีรังเกียจรังงอนอะไรคลับ ผับ หรือสถานบันเทิงที่เต็มไปด้วยผู้ชาย ผมกับเพื่อนเที่ยวกันอย่างไว้ตัว ไม่มั่ว ไม่สุงสิงกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่บางครั้งก็เข้ามาหาเพราะหวังอยู่เรื่องเดียวเท่านั้นนั่นก็คือเรื่องบนเตียง พวกผมไม่ใช่คนประเภทนั้น
ผมพยายามอธิบายเรื่องนี้ให้จูนกับอิงฟังตอนที่คบกับผม พวกเธอรู้ว่าผมไปเที่ยวและก็ไม่ชอบทุกครั้ง หาว่าผมมีกิ๊กบ้างล่ะ ซื้อบริการเด็กขายน้ำบ้างล่ะ จนผมอดรนทนไม่ไหวนี่แหละ
ตอนที่ไปรับทัพที่สนามบิน ผมก็เลยใช้เหตุผลที่น่าจะทำให้แฟนผมหนีไปจากผมให้เร็วที่สุด...
บอกเธอไปว่าทัพไม่ใช่กิ๊ก แต่เป็นแฟน
ขนาดบอกแล้วก็ยังจะตามมารังควาน ตามมาเล่นงาน...เพราะฉะนั้นการที่ผมพูดและอธิบายจนปากเปียกปากแฉะว่าผมไปเที่ยวเฉยๆ ไม่มีอะไรเลยมันเป็นสิ่งที่ยืนยันแน่นอนอยู่แล้วว่าจูนกับอิงไม่ฟัง
สองคนนี้มีอะไรคล้ายๆ กัน...
“แม่ง” ผมอดเซ็งไม่ได้จริงๆ การที่เจอสองคนนี้มารวมพลังกันและไปไซโคเรื่องผมใส่หูทัพพร้อมกันบอกเลยว่าผมนั้นยังไม่มีสติพร้อมที่จะรับมือ ผมได้แต่ระบายมันลงไปกับพื้นทราย ไม่สนใจว่ากิจกรรมเขาจะเริ่มนัดรวมตัวกันแล้วที่ลานหน้าที่พัก
ใจหนึ่งก็อยากจะไปอธิบายให้ทัพเข้าใจ แต่ก็อย่างที่บอกแหละครับ ผมอยากรอให้เขามาถามก่อน รอให้เขาไปคิดในหัวเขาเองก่อนว่าเขาอยากจะรู้เรื่องราวในอดีตของผมจริงๆ มั้ยหรืออยากฟังเรื่องราวจากคนอื่นมากกว่า
เพราะเรื่องของเขาตัวของผมเองผมไม่ได้สงสัยอะไรอีกแล้ว
เรื่องที่ผมเคยสับสนว่าตัวเองชอบผู้ชายหรือเปล่า...
ทัพคือคำตอบของผม...
“เชี่ยประธานมึงไม่มาดูสีตัวเองหน่อยเรอะ” ต้นที่ดูดน้ำอัดลมอยู่เดินมาเรียก “กูอุตส่าห์ปล่อยให้มึงทำสีผมเหมือนกับกูแล้วนะ รับผิดชอบหน่อย”
…เกี่ยวกันตรงไหนวะ “ทัพมาหรือยัง”
“มาแล้ว...” ต้นเอ่ย พอต้นพูดจบผมก็เดินไปยังที่ๆ เขารวมตัวกัน เห็นทัพยืนงงอยู่ว่าตัวเองควรจะต่อแถวสีชมพูหรือสีแดงดี ผมก็เลยดึงเขามานั่งแถวสีแดง
เอาแต่ใจที่สุดในเอกก็คือผมนี่แหละ...
ไม่มีใครกล้าขัดใจอะไร นอกจากสายตาของไอ้กายที่คอยมองมาอยู่เรื่อยๆ ผมไม่สนใจใครทั้งนั้น แม้แต่ทัพที่มองมาที่ผมด้วยสายตางุนงงและสับสน
บอกว่าอยู่สีแดงก็อยู่สีแดงดิ!
เหมือนทัพจะจ๋อยไปเลยและทำหน้าตาเคร่งเครียดอยู่กับตัวเอง ตัวผมเองก็เครียดอยู่เหมือนกัน ถ้าหากทัพเกิดจะเชื่อสองคนนั้นขึ้นมาจริงๆล่ะ...แล้วผมจะทำยังไง นี่ผมยังเริ่มจีบเขาได้ไม่เท่าไหร่เองนะ
อยากจะดึงมือและก็พาหนีไปที่ไหนสักที่เพื่อปรับความเข้าใจเสียจริงๆ ถ้าไม่ติดกิจกรรมสานสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องบ้าๆ นี้อยู่...
ผมทำหน้าหงิกไม่สนใจโลกอยู่รอบๆ บริเวณนั้น ประธานเอกมันก็เจื้อยแจ้วของมันไปว่าจะแข่งขันเก็บคะแนนเพื่อจัดลำดับการเข้าไปทานอาหารเย็น (ดันมีพื้นที่จำกัดซะงั้น) คนที่เข้าไปทีหลังกุ้งหอยปูปลาอาจจะเหลือให้กินน้อย น้องๆ ต้องสู้หน่อย ระหว่างที่ประธานมันพูดผมก็หันไปดูหน้าของทัพไปด้วย ทัพดูไม่สนใจลำดับที่การกินสักเท่าไหร่ ดูเหมือนเขาจะยังใจลอยอยู่
ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะผมนะ...
“ให้ทำเชี่ยไรวะ” ผมขี้เกียจฟังยัยประธานพูด ผมเลยหันมาหาต้นกับพีทที่อยู่สีแดงเหมือนกัน (เชี่ยเจตน์โชคร้ายได้ไปอยู่สีน้ำเงินคนเดียว)
“ให้รุ่นพี่ไปกระซิบบอกเลขแปดหลักที่เขากำหนดมาให้ใส่หูน้องคนที่อยู่ท้ายแถว แล้วให้คนที่อยู่หัวแถวเป็นคนออกไปตอบ สีไหนเร็วสุดและก็ถูกคือชนะ” พีทอธิบายสั้นๆ ง่ายๆ
“กูบอกเอง” ผมพูด มองไปที่ทัพอย่างแน่วแน่ ต้นส่งโจทย์มาให้ บอกตามตรงผมไม่ได้มองโจทย์เลย ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นเลยครับ
“พร้อมล่ะนะพี่ๆ หนึ่ง สอง สาม ปี๊ดดดดด”
ทันทีที่ยัยประธานเป่านกหวีด ผมก็เดินไปนั่งยองๆ ที่ข้างหลังทัพ ทัพไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใครมานั่ง ทันทีที่รู้ว่าเป็นผม เขาสะดุ้งใหญ่เลยครับ
“กินข้าวเสร็จ...ริมทะเลแถวๆ โขดหินใหญ่”
ทัพนิ่งตัวแข็งไปแล้ว...เขากระพริบตาปริบๆ แต่ผมเชื่อว่าเขารับรู้แล้ว
น้องหันมาหาผมอย่างตื่นๆ ผมมองไปที่ทีมสีอื่น มันกระซิบไปหาคนที่สองที่สามกันแล้ว เวรละ แล้วทีมกูล่ะ!
ผมลืมจำตัวเลขมาบอกน้อง ชิบหายแล้วมั้ยล่ะมึง!
ทัพแก้สถานการณ์ได้ดีมากครับ น้องไม่สนใจผมอีกต่อไป แล้วก็หันไปกระซิบมั่วๆ กับเพื่อนแทน #เจริญแล้วสีกู
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่่าสีแดงของผมจะได้กินข้าวเป็นสีที่เท่าไหร่...
พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน
ผมนั่งเขี่ยทรายเล่นรอทัพเดินมาหา ตอนนี้น้องๆ ปีหนึ่งกำลังทะยอยเข้าไปกินอาหารทะเลที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ มีเซอร์ไพรส์จากยัยประธานนั่นก็คือปล่อยให้มากินพร้อมกันนี่แหละ แค่แข่งกันเอาสนุกเฉยๆ
ผมมารออยู่นานมากกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว จากท้องฟ้าสีสว่างตอนนี้สีเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ นาฬิกาข้อมือบ่งบอกเวลาว่าใกล้จะหกโมงเย็นเต็มที
ไม่นานนักคนที่ผมรอก็เดินมา ตรงนี้มีผมกับทัพอยู่กันแค่สองคน ทัพทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ดูเขาห่อเหี่ยวยังไงชอบกล
“คือว่า...”
“จริงหรือเปล่าวะ” นั่นไง...ยังไม่ทันที่ผมจะเริ่มพูดอะไรทัพก็เอ่ยสวนผมมาแล้ว
“หือ”
“เรื่องนั้น เรื่องที่คนที่ชื่อจูนเล่ากับเจ๊อิงเล่า”
ผมมองไปที่ทะเลก่อนที่จะค่อยๆ พูด “จริงกึ่งหนึ่ง”
ทัพมองมาที่ผมอย่างสงสัยที่สุด “ยังไง”
“สั้นๆ ง่ายๆ เลยนะ เคยเที่ยวจริง แต่ไม่เคยนอนกับผู้ชายสักคน ชัดเจนมั้ย”
อีกฝ่ายกระพริบตาใส่ผม “ฮะ”
“ก็ประมาณนั้นแหละ” ผมอธิบายให้คุณเข้าใจได้ แต่ผมไม่สามารถอธิบายเป็นฉากๆ ให้คนตรงหน้าได้ฟังทั้งหมดได้จริงๆ ครับ ผมกลัวเขามองผมในแง่ลบน่ะ
แม้ว่าผมจะไม่เคยทำอะไรเสียหาย แต่คนที่ ‘มัก’ จะไปเที่ยวสถานที่แบบนั้น ทัพก็คงจะมองผมในแง่ลบไปแล้วล่ะมั้งครับ
เฮ้อ...เห็นน้องมันทำหน้าสงสัยแล้วผมจะไม่อธิบายขยายความให้ฟังได้ยังไง
“เคยสับสนอยู่เหมือนกัน ว่าชอบผู้ชายหรือชอบผู้หญิง ก็เลยไปลองเที่ยวสถานที่แบบนั้น ลองดูว่าคนที่ชอบผู้ชายเหมือนกันเขาเป็นยังไง...ลองไปดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร และก็อีกอย่าง...กูบอกแล้วใช่มั้ยว่ากูไปเที่ยวเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกับใครทั้งสิ้นแม้ว่าจะมีเข้ามาอ่อยอยู่บ้าง”
ทัพเริ่มเขี่ยทรายไปแล้วก็ฟังผมไป... “อืม”
“เข้าใจอยู่ใช่มั้ย”
“ก็...” ทัพพูดขมุบขมิบอยู่กับตัวเองจนผมฟังไม่รู้เรื่อง
“อะไรนะ”
“เรื่องนอนน่ะไม่อะไรหรอก” อีกฝ่ายดูเก้อเขินมากที่จะพูดถึงเรื่องนี้ “แต่เรื่องนอกใจคนที่กำลังคบอยู่น่ะสำคัญมากกว่า”
“ก็คือไม่ได้นอนไง...ไม่เคยนอน แค่ไปเที่ยว ไปเที่ยว ไปเที่ยว” ผมขยับหน้ามาพูดใส่หูทัพ
“เห้ย”
“จะให้พิสูจน์มั้ยล่ะ ว่ายังไม่เคยทำอะไรกับผู้ชาย”
“บ้าน่า...”
“หมายถึงรุกด้วยนะครับ พี่ไม่เคยคิดอยากจะรับ”
“ออกไปไกลๆ เลย” ทัพดันหน้าผมออกไป แลดูเขาสบายใจมากขึ้น “คนอย่างมึงมีช่วงสับสนด้วยเหรอ”
“จนมาเจอมึงนี่แหละ...หายสับสนเลย” ผมพูดความจริง ทัพหันมามองหน้าผม แล้วเขาก็ได้ค้นพบว่าการที่เขาหันมามองหน้าผมนั้นผิดมหันต์ เพราะผมกำลังมองเขาด้วยสายตาที่หวานซึ้งอยู่
ผมห่วงเขาขนาดนี้
ผมหวงเขาขนาดนี้
และผมยังหึงเขาขนาดนี้...
บางทีอาจจะไม่ใช่แค่ชอบผู้ชายได้แล้วล่ะมั้ง
นี่อาจจะรักผู้ชายได้เลยด้วยซ้ำ
คุณเทวนพผู้มีพระคุณของผม จะยอมให้ผมดูแลลูกชายของท่านมั้ยครับ?
“มองอะไรวะ” ทัพพยายามมองไปทางอื่น
“กูดีใจนะที่มึงเก็บเรื่องกูที่จริงกึ่งหนึ่งไปคิดขนาดนี้”
“ทำไม”
“รีบๆ ดูกูและก็ตัดสินใจได้แล้วนะ...”
“อะไรเล่า มึงรีบเหรอ”
“ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้กูก็ไม่ได้รีบอะไรหรอก”
“…”
“มึงชอบกูแล้วล่ะ แต่มึงแค่ยังไม่พูดเท่านั้น”
“ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน!” ทัพผลักผม พลางลุกขึ้นยืนและก็เตรียมวิ่งหนี
“ยังจะเล่นเป็นเด็กๆ อีก” แม้ว่าผมจะพูดไปแบบนั้น แต่ผมก็เตรียมที่จะลุกไปวิ่งไล่เขา
ทัพอาจจะยังไม่มั่นใจในตัวผม...แต่อย่างน้อยวันนี้ผมก็เคลียร์ไปได้เรื่องหนึ่ง เรื่องที่ใหญ่มากเหลือเกินสำหรับผู้หญิงสองคน แต่ก็เป็นเรื่องไม่เท่าไหร่สำหรับผู้ชายหนึ่งคน
ผมเลือกทัพ ผมเลือกผู้ชาย และผมคิดว่าผมนั้นได้เลือกสิ่งที่เหมาะกับตัวเองได้อย่างถูกต้องมากแล้ว...
ผมรอแค่ให้เขาเลือกผม
{ ตอนพิเศษจากแจง }
โอ้มายก๊อด...คุณผู้ชมขา...ดิฉันแอบเห็นคู่รักคู่หนึ่งสวีทกันที่ริมทะเลตอนพระอาทิตย์กำลังจะตก!
เป็นคู่ที่ดิฉันค่อนข้างที่จะเชียร์มากคู่หนึ่งเลยล่ะค่ะว่าเมื่อไหร่จะลงเอยกัน ตอนนี้เหลือแค่อินัง...ขอโทษค่ะ...เหลือแค่ทัพเท่านั้นแหละว่าจะตกลงปลงใจกับพี่เขาเมื่อไหร่ นี่ก็ลุ้นมากมายเหลือเกิน เพราะว่าจริงๆ แล้วน่ะใจของทัพมันไปหาพี่แทนตั้งนานแล้ว แต่มันคิดว่ามันสวยค่ะ...มันเล่นตัว...มันไม่ยอมตกลงคบกับพี่เขาง่ายๆ
ค่ะ...ยอมรับว่ามันสวย...ไม่ใช่หน้าตาของมันนะคะ...ดิฉันเปรียบเปรยเฉยๆ การกระทำของมันน่ะค่ะดูสวยมากมายเหลือเกิน ผู้ชายหล่อมากมาหลงรักตั้งสองคน แถมยังเลือกได้อีกต่างหากว่าจะไปอะไรที่ไหนกับใคร
แล้วคู่ที่ดิฉันเชียร์จริงๆ ล่ะคะ เมื่อไหร่จะได้กัน!!!!!!
“เชี่ยเจตน์!” ทันทีที่คิดในใจ เคะน้อยสุดน่ารักของดิฉันก็มาส่งเสียงให้ดิฉันได้ยิน ฉันเลิกสนใจคู่รักปากแข็งริมทะเลและก็หันมาสนใจคู่รักน่าลุ้นของดิฉันที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล คนพูดคือพี่พีท คนนี้จัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง แม้จะไม่ได้โดดเด่นอะไรเท่าพี่เจตน์และก็พี่แทนก็ตาม
“ว่า...” พี่เจตน์คนเท่รับคำด้วยท่าทางที่เท่สุดๆ
“เป๊บซี่กูล่ะ”
“กูแดกไปแล้ว”
“ว่าไงนะ”
“กูแดกไปแล้วครับผม” แค่พูดไม่พอ พ่อเจ้าประคุณยังยกกระป๋องเปล่าๆ มาให้ ‘เพื่อนรัก’ ดูด้วยค่ะ
แน่นอนค่ะว่าเหตุการณ์มันต้องไม่จบแค่นั้น เพราะถ้าจบแค่นั้นดิฉันไม่มีวันจับมาจิ้นให้ตัวเองฟินเล่นแน่ๆ มันต้องมีสตอรี่
“แม่ง” พี่พีทร้องบ่น ก่อนที่จะหันหน้าหนีไปอย่างเซ็งๆ
“เห้ยพีท กูขอโทษ” พี่เจตน์ตามมาง้ออย่างเร็วรี่ “ก็เห็นวางอยู่กูก็เลยคิดว่าไม่มีเจ้าของ”
“ไม่มีเจ้าของเหี้ยอะไร ตอนไปเซเว่นมึงก็เห็นว่ากูหยิบเป๊บซี่กระป๋องนี้มา” พี่พีทยังบ่นไปเรื่อย “ถ้าไปซื้อกับร้านของรีสอร์ทนี้ก็แพงหูฉี่...”
“กูขอโทษได้มั้ยล่ะ”
“ไม่”
“จะให้กูทำยังไงล่ะครับ”
“ไปซื้อมาให้ใหม่สิ”
“เห้ย” พี่เจตน์ร้อง “ราคาอัพตั้งกระป๋องละห้าสิบ”
“ก็มึงอยากแดกของกูไปทำไมล่ะ”
“โอ๊ยยยย ก็ได้ๆ ซื้อให้ก็ได้” พี่เจตน์เดินนำพี่พีทไปหวังที่จะไปร้านค้าของรีสอร์ท เขาหันมาหาพี่พีทที่ยืนนิ่ง “ไม่ไปด้วยกันล่ะ”
“ไปทำไมล่ะ มึงก็ซื้อมาให้ดิ”
“อ้าว ไหงงั้น ไปๆ ไปด้วยกัน”
“ไม่โว้ย ขี้เกียจเดิน อยู่ตั้งไกล”
“มาเหอะ”
“ไม่”
“เชี่ยพีท” พี่เจตน์ก้าวฉับๆ มาคว้าตัวเล็กๆ ของพี่พีทให้ไปด้วยกัน “จะซื้อให้สี่สิบกระป๋องเลย”
“โม้ฉิบ”
“ฮ่าๆๆ”
“…”
“หายโกรธแล้วใช่มั้ย” พี่เจตน์ไม่ลืมที่จะหันไปถามอีกฝ่าย
ทั้งคู่เดินกันไปไกลแล้ว...แต่ดิฉันก็คงยังต้องเก็บอาการไว้อยู่
โอ้ยยย ตายแล้วววววว อีแม่อยากจะหาอะไรหาหมอนมาจิกๆๆๆๆๆ สักแปดสิบครั้งเพราะความฟินจริงๆ ฟังผิวเผินบทสนทนาของคู่ ‘เจพี’ อาจจะฟังดูไม่มีอะไรนะคะ แต่สำหรับสาววายสายแม่ยกอย่างดิฉันแล้วล่ะก็...มันฟินอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ ค่ะ
“เชี่ยแจง เป็นอะไรเนี่ย” ทัพที่มาจากไหนไม่รู้ตามมาสมทบกับดิฉัน ข้างหลังนั่นเป็นพี่แทนที่เหงื่อออกเล็กน้อยเพราะวิ่งไล่ทัพมา บอกเลยว่าเซ็กซี่สุดๆ
“เหมือนคนขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด”
“ก็ขึ้นน่ะสิพี่แทน เมื่อกี้โมเม้นท์เจตน์พีทเข้าเต็มๆ สองตาของแจงเลย!”
“โมเม้นท์อะไรล่ะ” พี่แทนถาม
“เขาชวนกันไปซื้อน้ำ”
“…” สีหน้าพี่แทน
“…” สีหน้าไอ้ทัพ
เขาทั้งสองคนไม่เข้าใจสาววายสายแม่ยกอย่างดิฉันเลยจริงๆ
“แล้วมันยังไงเหรอ” ทัพดูจะไม่เข้าอกเข้าใจอะไรเลย
“ช่างหัวมึงละ” ดิฉันดันหน้านายเอกของเรื่องนี้ออกไปอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะหันไปคุยกับพระเอกของเรื่อง “ถามจริง...พี่แทน พี่แทนอยู่กับสองคนนั้นพี่แทนไม่คิดมั่งเหรอว่าสองคนนั้นเขาอาจจะมีซัมธิงกัน”
“…มันมีอะไรให้คิดอย่างนั้นเหรอ”
“โอ๊ย พี่แทน ไม่คิดเลยเหรอคะ แจงว่ามีนะ แจงว่ามี!”
พี่แทนยิ้มมุมปากให้ดิฉัน...ก่อนที่พูดอะไรเป็นนัยๆ ให้สาววายผู้หยั่งรู้อย่างฉันต้องไปตามสืบ!
“ไม่ลองไปถามไอ้เจตน์ดูล่ะ...”
[ จบตอนพิเศษจากแจง]
TBC*
รู้สึกว่าตอนนี้เขียนจิกกัดเพศตัวเองไปเยอะเหมือนกัน
เอามาจากตัวเองล้วนๆ เลยค่ะ เอาแต่ใจ คิดไปเอง งอแง บลาบลาบลา 555
จนคุณแฟนแทบจะทนไม่ไหวเลยบางที
อยากจะบอกนะคะว่านี่คือความเห็นของคุณแทนคุณเฉยๆ คุณเขาเจอแต่ชะนีแนวๆ จิตๆ
เขาเลยสุดจะทนเท่านั้นเองค่ะ #ช่วยไม่ได้อยากเกิดมาหล่อเองนะ
-
มาต่อแล้วววววววววว ฟิตจังอัพทุกวันเลยยยย ร้ากกกก :mew1: :mew1:
ขอบคุณคร้าบบบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ เป็นปลื้ม
แม่ยกเข้าใจนะโอ๋ๆน้องทัพพยายามเข้าใจนิดนึงเนอะ
น้องแจงรายงานได้ดีค่ะ อิอิ
ขอบคุณค่ะที่มาอัพว่องไว
-
ขอฉากหวานเพิ่มมมมมม :hao3: :hao3:
-
พี่เจตน์!!!!! ยังไงดีล่ะ
แจงคะท่านหัวหน้าสีแดงบอกขนาดนี้ โมเม้นงอนกันแบบนี้รีบค่ะ รีบไปสืบมาด่วนเลย!!!!
-
อย่างนี้แหละผู้ชายกับผู้ชายเค้าคุยกันเข้าใจกันง่าย ชะนีช่างเสี้ยมสองตัวเลยเสี้ยมไม่ขึ้น :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
โอเค เคลียร์
-
ตัวละครโผล่มาอีก 1 ดูท่านางจูนคนนี้ จะร้ายลึกกว่าอิงอีกนะ หวังว่า 2 นาง คงไม่คิดร่วมมือกันแกล้งทัพหรอกนะ
ไม่งั้นมีดราม่ายาวแน่ :hao3:
-
แทน-ทัพน่ารักกกกก
เจตน์-พีทก็น่ารักกกก
นุ้งแจงก็น่ารักกก
แต่ชิฟฟ่อนน่ารักสุดดดด มาอัพบ่อยน้าๆๆๆ จุบุ
-
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันนนนน
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ทีมเจพีรัวๆค่า 55555555555 มันเป็นโมเม้นที่น่ารักมากกกกกกกกก :-[ :-[
พวกผู้ชายและเพื่อนมักเกิ้ลมักไม่เข้าใจเรา T _____ T ..
ส่วนคู่แทนทัพก็น่ารักเหมือนเคยค่ะ แอบอยากอ่านความรู้สึกฝั่งน้องทัพบ้างว่าเจอแบบนี้ไปจะเซบ้างไหมยังไง
เพราะช็อตแรกเราก็ผิดหวังขึ้นมาเลยอ่ะถ้าหากว่าเป็นเรื่องจริง
แต่ดูจากสภาพตอนนี้น้องทัพไม่ต้องกลัวพี่แทนจะไปนอกใจระหว่างคบค่ะลูก ห่วงเรื่องเค้าจะรักจนกินหนูเข้าไปดีกว่าไหม (ฮา)
พี่แทนดูหวงห่วงน้องสุดๆไปเลยนะ >_____< ~ น่ารักมากเลยค่า
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ช่วงนี้มาถี่มากเลย ดีใจจจจจ :กอด1:
-
ต๊ายยยยตายยยเขินมากมายยย :pighaun: :pighaun:
-
มาอีกตอน!เคลียร์กันรวดเร็วดี
-
ดีจังเข้าใจกันแล้ว
เฮ้ย เจพีคือดีงามนะเนี่ย
-
เล่นตอบแบบนี้สาววายก็นอนไม่หลับล่ะสิ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านแปปเดียว (แปปจริงๆนะ ._.)
แทนทัพพัฒนาความสัมพันธ์ไปขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย?
โอ๊ยฟิน เขินจุง อยากสิงแจงจริงๆเลย
-
เคลียร์แล้วสำหรับเรื่องนี้ หวังว่านังจูนกับนังอิงจะไม่รวมหัวกันทำอะไรแย่ๆอีกนะ
-
ทัพรีบๆตกลงปลงใจกับแทนสักทีเถิด :call:
ถ้าเราเป็นแจงเราก็คงจิ้นเจตต์พีทเหมือนกันนั่นแหละ เราว่าเราอาการคล้ายๆแจง 555555
-
กรี๊ดดดดดดด
-
เย่ อัพอย่างรวดเร็ว ขอบคุณนะคะ
รอลุ้นทัพอย่างต่อเนื่องว่าเมื่อไหร่จะตกลง อิอิ
-
:L2:
-
มันแค่อดีตป้ะว้าาาาา
ทัพ !!! ตามไปเดี๋ยวเน้เลยยย
-
แจงไปสืบมาด่วนๆเลยค่ะ
-
โล่งอกไป น่าจับยัยอิงกะจูนมาตบๆๆๆๆ
แล้วโยนลงทะเลซะ ชิ
-
เบื่อชะนีละค่ะ โยนบทอิงกับจูนทิ้งได้มั้ยคะ 555. แจงเก็บไว้ค่ะ ตัวแทนสาววาย
-
แจงสืบด่วนๆๆๆ หึหึ ทัพน้อยปากแข็ง เป็นนางเอกต้องเล่นตัวค่ะ พี่แทนทนไปก่อนแล้วกันนะ :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: เข้าใจกันแล้ววววว
-
เคลียร์พี่แทนแล้ววว
ช่วงสับสนของพี่ช่างดาร์กนิดๆนะเนั่ย
ทัพแค่กลัวโดนนอกใจนี่เอง กิ้วๆๆ
พี่เจตน์อะไรยังไง แจงตามแซ่บด่วนๆ
-
:pig4:
-
น่ารักมากเลยค้าาาาาา ฟินจิกหมอนเลย รอวันที่น้องทัพจะเลิกเล่นตัวนะคะ :m1: :m1: :m1:
-
แล้วไปนะ นึกว่ามั่วผู้ชายจริงๆ 55555555555555555555555
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก เป็นการง้อที่น่ารักที่สุด ยิ่งอ่านยิ่งเขิน 55555555555
แต่ให้หนักใจแทนนายแทน น้องทัพเราเสน่ห์แรงเหลือเกิน ปล่อยแป๊บเดียวมีหนุ่มมาจีบซะแล้ว ต้องเฝ้าดีๆหล่ะ
-
เขินนนนนนนนนน รีบๆเป็นแฟนกันนน :heaven
-
:กอด1:
:L2:
-
อยากอ่านแล้วววววว
-
โอ้ยยยยยอยากอ่านเจตต์พีทด้วยอะ
-
17 ตอนรวดเลย 555+
น้องทัพ...เมื่อไหร่กันนะที่พี่แทนจะไม่ต้องรอ ~ ~ ~
-
น่ารัก แทนทัพเขาจีบกันได้น่ารักมากๆฟินทะลุเพดาน :-[
ดีที่ทัพเข้าใจ และฟังความจริงจากแทน ไม่เชื่อยัยผู้หญิงงี่เง่าสองคนนั้น
อยากอ่านคู่เจพีบ้างแล้ว แทนเล่ามาให้ฟังบ้างเลยว่าเพื่อนตัวเองนี่ยังไง
อย่าปล่อยให้สาววายอย่างแจงและเราต้องจิ้นเอง คึคึ
:pig4: :L2:
-
เคลียร์กันเรียบร้อย เย้ๆ!
-
แทนทัพ ตอนที่ 18
ทำไมแทนพูดแบบนั้น...
พี่เจตน์กับพี่พีทมีซัมธิงอะไรกัน! ต่อมเจือกผมเริ่มทำงาน ไม่ต้องพูดถึงต่อมเจือกของไอ้แจงหรอกครับ เพราะมันมียิ่งกว่าต่อมเจือกซึ่งนั่นก็คือ...
ต่อมจิ้น
“มึง!!!!” เพื่อนผมดึงแขนผมอย่างตื่นเต้น “เรื่องนี้กูต้องสืบ”
“เห้ย” ผมโดนมันดึงแขนไปข้างหน้าก็เลยตกใจเล็กน้อย มองไปข้างหลังเห็นแทนยืนมองดูอยู่
“จะพากันไปไหน”
“ไปสืบไงพี่แทน ยืมตัวทัพแป๊บได้มั้ย” แจงร้องตอบ
“ดูแลดีๆ นะ”
“รู้แล้วล่ะน่า”
“ดูที่ว่านี่คือดูอย่างจริงจัง ไม่ให้คลาดสายตานะ”
แจงมองกลับไปที่พี่รหัสมันอย่างเหลืออด ผมเองก็มองไปเหมือนกัน รู้สึกเขินกับความจริงจังของมันแบบนี้ยังไงไม่รู้ครับ ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน แทนก็ดูจะจริงจังกับอะไรไปซะหมด
จะว่าไปวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับผมเยอะดีนะ...
ผมเดินตามแจงไปอย่างขำๆ ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นแลดูตั้งมั่นและแน่วแน่เป็นอย่างยิ่ง มันบอกว่าถ้ามันไม่รู้เรื่องวันนี้มันนอนไม่หลับแน่ๆ เฮ้อ...สาววายเขาจริงจังกันแบบนี้ทุกคนป่ะครับกับคู่ที่เขาจิ้นเนี่ย
แจงกับผมซุ่มแอบดูพี่เจตน์กับพี่พีทที่ไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านอยู่ห่างๆ แจงมันดูอย่างจริงจังและก็ตั้งใจมาก ในขณะที่ผมนั้นตบยุงที่บินเข้ามากัดผมเล่นๆ
ตอนนั้นนั่นเองที่ผมเห็นพี่จูนกับพี่อิงเดินอยู่อีกมุมหนึ่ง
หัวใจของผมกระตุกวูบ...ไม่รู้เพราะเหตุใดผมถึงรู้สึกแบบนี้ อาจเป็นเพราะผมกลัวสองคนนี้จะผนึกพลังทำอะไรผมล่ะมั้งครับ ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ผมก็กลัวผมจะโกรธจนลมหูออก แต่ผมจะทำยังไงได้นอกจากโกรธล่ะครับ เธอสองคนเป็นผู้หญิงนะ...
…และคนที่โกรธมากกว่าเห็นจะเป็น...ไอ้แทน
เขาคงรู้จักกันมาก่อนมั้ง คงไม่ได้ประชุมหารือเรื่องทำร้ายผมหรอก
ว่าแต่แฟนเก่ากับแฟนเก่าเนี่ยนะ มันไม่แปลกๆ ไปหน่อยเหรอ
โว้ย...ทำไมไอ้แทนต้องเคยคบกับผู้หญิงแปลกๆ แบบนี้ด้วยวะ! ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองซวยชิบหายที่ต้องมา...เอ่อ...ต้องมารู้สึก...รู้สึกดีๆ กับคนอย่างไอ้แทน
“เป็นไรวะ” แจงที่จู่ๆ หันมาสนใจผมเอ่ยถาม สงสัยเห็นผมทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกล่ะมั้งครับ
“คิดมากเรื่องพี่รหัสมึงเนี่ย”
“เป็นอะไร พี่แทนเจ้าชู้เหรอ”
“ไม่ใช่” ผมตอบสวนไป “เรื่องแฟนเก่าพี่มึง...”
“โอ้ย” แจงทำหน้าเห็นใจ ก่อนที่จะหันไปสนใจคู่ ‘เจพี’ “อยากได้พี่แทนก็ต้องทนค่ะ...เชื่อมั้ย กูก็คิดๆ อยู่นะ ว่าทำยังไงสองคนนี้ถึงจะหยุดตามรังควานพี่แทนสักที”
“คนที่ชื่อจูนก็ด้วยเหรอ” ผมนึกว่ามีแต่เจ๊อิงซะอีก
“โอ้ย...พี่แทนเปลี่ยนเบอร์หนีตั้งหลายครั้ง จากที่ได้ยินมาอ่ะนะ”
“แม่ง โหดว่ะ...”
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก” แจงปลอบผมอย่างเข้าใจ
“กูไม่ได้กลัวนะ” ผมพยายามพูดว่าผมไม่ได้อ่อนแออะไรขนาดนั้น ผมแค่ไม่รู้จะจัดการยังไงกับความซวยที่ผมได้รับก็เท่านั้นเอง
“มึงมีใจพี่แทนอยู่...แค่นี้มึงก็ชนะแล้ว”
“…”
“กูเป็นกำลังใจให้คู่มึงนะ”
ผมถอนหายใจยาวๆ...นึกไปถึงใบหน้าของไอ้แทนที่หล่อเหลาสมกับที่สาวๆ เขารักเขาหลง
...เมื่อไหร่เรื่องแบบนี้มันจะผ่านจะพ้นไปสักที...
เวลาสองทุ่มสี่สิบห้า
เพราะผมเป็นสมาชิกของสีที่มายังไงก็ไม่รู้ ทำให้ห้องพักสำหรับผู้ชายปีหนึ่งสีแดงเต็ม ผมจึงต้องระหกระเหินมานอนกับห้องรุ่นพี่สีแดง ที่เจือกจะมีสี่คนพอดี พอผมมานอนด้วยมันก็เลยกลายเป็นห้าคนพอดีเป๊ะ
อะไรๆ ทำไมลงตัวขนาดนั้น...
“น้องทัพต้องไปเลี้ยงน้ำไอ้โก๋มันนะ” พี่ต้นพูดขณะที่เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าตัวเอง “ไอ้แทนไล่ให้มันไปเป็นสตาฟฟ์สีอื่น”
คนที่ไล่คนอื่นออกจากสีทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เดินผิวปากออกมาจากห้องน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวคือห่มผ้าเช็ดตัวที่ท่อนล่างผืนเดียว น้ำเกาะตามท่อนบนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ครีมอาบน้ำที่เขาใช้ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว แสดงออกว่าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ด้วยความสบายอกสบายใจ
ตอนกลางวันมึงยังเครียดอยู่เลยไอ้แทน...
“ผมนอนไหนดีครับพี่ต้น” ผมยืนเก้ๆ กังๆ พยายามไม่โฟกัสไปที่ไอ้กล้ามล่อนจ้อนนั่น...อยากถามมันเหลือเกินว่าทำไมไม่ไปเป็นนายแบบซะ น่าจะรุ่งกว่าเป็นนักการตลาดนะ
อย่างกับหลุดออกมาจากจีคิวอาร์แมกกาซีน...
ไม่มีใครตอบผม ทุกคนรอให้ไอ้แทนผู้เอาแต่ใจตัวเอง (มากในช่วงนี้) เป็นผู้ตอบ
“นี่ไง” แทนชี้มือไปที่ที่นอนติดผนังห้อง เยส ผมกำลังเล็งที่ตรงนั้นไว้พอดี
“ข้างๆ พี่ต้นใช่ป่ะ” ผมกระโดดลงไปบนที่นอนที่เป็นฟูกนิ่มๆ
“เหอะ” แทนส่งเสียงอย่างน่าหมั่นไส้
“ไม่ใช่ครับน้องทัพ พี่แค่มานั่งตรงที่นอนไอ้แทนเฉยๆ” พี่ต้นบอกยิ้มๆ เพราะว่าพี่ต้นนั่งอยู่ตรงที่ไอ้แทนบอกว่าเป็นที่นอนผม ผมก็เลยเข้าใจผิดไง...
ไม่เคยนอนกับมันนอกบ้านมาก่อน
แต่ก็ดี...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง จะเขินอะไรเล่า คนก็อยู่กันเยอะแยะเต็มห้องไปหมด
“อาบน้ำ เตรียมเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” แทนก้าวเท้ามาใกล้ๆ ที่นอนผม ตาผมดันไปโฟกัสที่สะดือของมันพอดี เห็นหมดทุกสิ่งอย่างที่ทำให้ผมสามารถหวั่นไหวได้
กูขอออกซิเจน...มึงจะฮอตไปไหนวะ
คุณที่กำลังอ่านอยู่อาจจะมองว่าผมเป็นบ้าไปแล้วเหรอ แต่อยากให้มาดูหุ่นกับหนังหน้าภายใต้เส้นผมที่มีน้ำหยดติ๋งๆ ของไอ้แทนตอนนี้จริงๆ ครับ แล้วคุณจะมีอาการไม่ต่างอะไรจากผมเลย
“อ๋อ เอ้อ ได้ๆ โอเค” ผมกลืนน้ำลาย เปิดกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำ
“อาบเสร็จแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเลย”
“อะไร” ผมเถียง “ชุดเปียกตายห่าพอดี เอามาเปลี่ยนข้างนอกเหมือนมึงนี่แหละ”
“ใช่ ไม่ต้องอายหรอกเนอะน้องทัพ” พี่อีกคนในสีแดงที่ผมจำชื่อไม่ได้ส่งยิ้มมาให้
“พ่องตาย” แทนหันไปด่าพี่คนนั้น ก่อนที่จะหันมาหาผม “กูพูดคำไหนก็ต้องคำนั้นสิ”
“มึงเป็นพ่อกูเหรอเนี่ย”
“เป็นผัว”
เสียงแอร์ดังมาก...เพราะเงียบทั้งห้อง
“พ่องมึง!” ผมร้อง โยนของจากในกระเป๋าไปโดนตัวของแทน
“เห้ย” ช็อควงการไปเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนทำหน้าอึ้งกันไปหมด
“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่นะ”
“เดี๋ยวก็ใช่” แทนดูไม่สนใจคนอื่นเอามากๆ เริ่มหยิบเสื้อผ้ามาสวม
“มึงมั่นใจจังเลย!”
“ถ้าไม่ใช่กู กูก็ไม่ให้มึงได้กับใครทั้งนั้นแหละทัพ”
หลากหลายความรู้สึกเกิดขึ้นกับผมตอนนี้ หน้าแดง มือไม้่สั่น รู้สึกอับอายเวลาเห็นพี่ๆ ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ ไอ้แทนนี่ก็เหลือเกิน พูดอะไรออกมาไม่ได้เห็นใจอะไรผมเลย
“เชี่ยแทนแม่งคนจริงว่ะ กูยอม” พี่พีทปรบมือดังลั่น
“น้องทัพไม่ตอบตกลงๆ มันไปเลยล่ะ” พี่ต้นหัวเราะ
ผมก้มหน้าก้มตา...
…ก็แค่อยากให้เรื่องราวซวยๆ ของผมมันผ่านมันพ้นไปก่อน...
เพราะผมมีเซนส์แปลกๆ หลังจากที่เจอสองสาวสุดสยองเขาเดินด้วยกันเมื่อเย็น...มันจะต้องเกิดเรื่องกับผมแน่ๆ
ขึ้นอยู่กับว่าผมจะระวังตัวและยอมให้มันเกิดขึ้นมั้ย
“ไป อาบ น้ำ” แทนเอาผ้าเช็ดตัวมาตีหัวผมเบาๆ “ถ้าจะตอบตกลงไม่ต้องตอบตอนนี้หรอก รออยู่กันสองต่อสองก่อน”
“ไม่เอา พวกกูอยากรู้ด้วย”
“พ่องสิพีท” แทนหันไปด่า “ไปได้แล้วทัพ มันจะดึก”
“อื้มๆ” ผมสะบัดหัวไล่ความคิดออกไป เดินไปเข้าห้องน้ำท่ามกลางเสียงล้อเลียนของพวกพี่ๆ
ผมอาบน้ำเสร็จสามทุ่มครึ่ง...ระหว่างที่ผมอาบน้ำอยู่รุ่นพี่ข้างนอกคุยกันเสียงดังมาก ส่วนใหญ่ก็มีแต่สาระทั้งนั้น คืนนี้บอลคู่ไหนแข่ง ทำไมมึงไม่เอาไพ่มา และก็มีกินเหล้าที่ห้องสีไอ้เจตน์
ผมเดินออกไปสภาพเหมือนไอ้แทนเด๊ะๆ เพราะชุดนอนผมผมทำมันหล่นลงพื้น แน่นอนว่ามันเปียกอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องเสียเวล่ำเวลา ผมบอกแทนแล้วใช่มั้ยครับว่ามันจะเปียก และมันก็เปียกจริงๆ
“เห้ย” แทนร้องเสียงหลงเมื่อผมโผล่หน้าออกไป ทุกคนในห้องหันมามองผมด้วยความอยากรู้ “อะไรวะเนี่ย!” แทนดันหลังของผมกลับไปในห้องน้ำ
“เชี่ย ไอ้แทน บังกูหาห่าไรเล่าาาาา”
“หุ่นน้องน่ารักดีว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“หัวนมน้องเขาสีชมพู!!!!!”
ผมคิดว่าพวกพี่เขาคงจะเวอร์เพื่อแกล้งไอ้แทน ซึ่งก็ได้ผล ดูเหมือนมันจะพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ผมออกไปเปลี่ยนชุดข้างนอก
“บอกทำไมไม่ฟัง” น้ำเสียงพ่อดุลูกของแทนกลับมาอีกแล้ว
“เสื้อเปียก” ผมชูหลักฐานให้ดู
“เดี๋ยวไปเอาชุดใหม่มาให้”
“ไม่เป็นไร” ผมจะหลบแทนแล้วเดินออกไปเปลี่ยนชุด มันจะอะไรนักหนา ผู้ชายด้วยกันทั้งหมดแท้ๆ
…แต่คนอย่างไอ้แทนมันจะยอมง่ายๆ เหรอครับ
“ไม่คือไม่ไงล่ะ” แทนคว้าตัวผมไว้ ทีนี้มันคว้าเอวของผมไปชิดกับตัวมันในห้องน้ำ หลังของผมแนบชิดติดไปกับมัน ใบหน้าของมันก้มลงมาซบที่ไหล่ของผมอย่างรวดเร็ว
มึงมาไม้นี้แล้วกูจะทำอะไรได้เล่า...
ผมกับแทนอยู่ในห้องน้ำ ข้างนอกส่งเสียงเชียร์ดังมากขึ้น ผมมองดูหุ่นตัวเองที่แทนโอบกอดอยู่ผ่านกระจก...ทำไมหน้าผมแดงแบบนี้วะเนี่ย
ผมไม่กล้าสบตาแทนในกระจกเลย
แม่งเจ้าชู้จนผมประหวั่นพรั่นพรึงไปหมด!!!!!
“อะไรเล่า ไปเอาชุดมาสิ”
แทนเอื้อมมือจะไปปิดประตูห้องน้ำ แต่ผมไม่ยอมง่ายๆ
“ถ้าออกไปแล้วเราสองคนจะไม่มีเวลาส่วนตัวเลยนะ”
ผมกลืนน้ำลาย... “นั่นแหละที่กูต้องการ”
“จริงๆ น่ะเหรอ” จมูกของแทนขยับเข้ามาฝังที่ต้นคอผมเสียงดังฟอด แทนฉวยจังหวะนั้นด้วยการปิดประตูไม่ให้ใครเดินมาเห็น
มันกล้าทำได้ยังไง คนอยู่ตั้งเยอะตั้งแยะ!
“เชี่ย” ผมหลับตาปี๋ เพราะการที่ผมลืมตาผมจะเห็นตัวเองโดนไอ้แทนเกี่ยวไปหมดทั้งตัว สภาพผมล่อแหลมมาก ในขณะที่ไอ้แทนนั้นสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น
“คราวหลังจะเชื่อฟังมั้ย” แทนกระซิบข้างหูผม
“อะไร”
“จะเชื่อฟังหรือเปล่า”
ให้ตายเถอะ...ทำไมต้องทำเสียงเบาแบบนั้นด้วยนะ “เชื่อไง ก็เชื่อแล้วเนี่ย เอาเสื้อเข้ามาเปลี่ยนในนี้ แต่มันเปียกอ่ะ” ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นประเด็นไปซะได้...
“ทำไมไม่ระวังล่ะ”
มึงไม่กินหูกูเลยล่ะครับ ผมเอียงคอหลบปากไอ้แทน... “กูซุ่มซ่ามไง หยิบผ้าเช็ดตัวครั้งเดียวเสื้อผ้าก็หล่นแล้ว”
“…”
“ออกไปได้แล้ว ไปเอาชุดมาให้เปลี่ยนหน่อย”
“พูดดีๆ สิ” แทนเงยหน้ามองหน้าผมผ่านกระจกแล้วก็ยิ้มมุมปาก
“ไม่อ่ะ ยุ่งจังเลยวะ จะไปเปลี่ยนข้างนอกแล้วงั้น” ผมตัดบท ขยับตัวเพื่อที่จะเดินออกไปจากห้องน้ำ เรื่องจะได้จบๆ ไป
แทนมันคว้าตัวผมเอาไว้แน่นให้กลับมาแนบชิดติดอกมันเหมือนเดิม
โอ้ย กูจะบ้า...
“กูไม่ให้ใครเห็นมึงในสภาพนี้ทั้งนั้น”
“มันจะเป็นไรวะ ก็ผู้ชายปกติ” ...ที่ไม่ค่อยมีกล้ามเท่าไหร่...เมืองนอกชีสมันเยอะเว้ย
“ไม่ปกติ”
“ยังไง”
“มึง...” แทนหลุบสายตาลงต่ำเพื่อมองสำรวจร่างผมผ่านกระจก สายตากรุ้มกริ่มของมันทำเอาผมอยากเอามือตีปากตัวเองที่ถามมันออกไปแบบนั้น “มึง...เซ็กซี่”
ผมอ้าปากค้าง...
“เดี๋ยวกูมา” แทนเหมือนเปลี่ยนความคิดอย่างรวดเร็ว มันออกไปข้างนอกโดยให้ผมรออยู่ข้างในห้องน้ำ เสียงแซวของเพื่อนแทนดังตามมา ในขณะที่หัวผมนั้นรู้สึกมึนแปลกๆ
ผมกับมันไม่น่าจะอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่อะไรแบบนี้...
ถ้ามันทำ...ผมยอมให้มันทำแน่ๆ ผมรู้สึกได้...
ผมจะมีมาตรการป้องกันเรื่องนี้ยังไงดี เมื่อตะกี้แค่มันขยับมากระซิบข้างหูผม ผมก็กลืนน้ำลายแล้ว...
“เอ้านี่” แทนส่งเสื้อมาให้ ไม่ยอมเข้ามาในห้องน้ำอีก
“ขอบใจ” ผมรับมา
“รีบๆ ใส่”
“อื้อ”
แทนตวัดสายตาลงมามองตัวผม...ก่อนที่จะทำหน้าตัดใจแล้วปิดประตูห้องน้ำ...
ไม่ใช่แค่มึงหรอก
…กูเองก็ต้องตัดใจ
คนอยู่กันตั้งเยอะเรายังจะมารู้สึกอะไรกันแบบนี้ได้!
ให้ตาย มีอะไรที่อเมซิ่งกว่านี้มั้ย...
ผมพลิกตัวไปมา...ขณะที่รุ่นพี่หลายคนขยับสับเปลี่ยนกันเข้าออกห้องนี้กันจ้าละหวั่น ไฟสว่างจ้าเพราะรุ่นพี่ยังไม่นอน มัวแต่เล่น ดูโทรทัศน์ และก็คุยกันเรื่องโน่นนี่นั่น
ผมง่วงนะ...
ไอ้แทนที่อยู่ที่นอนข้างๆ มองดูผม ผมกับมันอยู่ห่างกันแค่เอื้อมมือถึง
“ไปเล่นห้องไอ้เจตน์กันมั้ย” แทนเอ่ยเสียงดัง “น้องจะนอนว่ะ”
“เห้ย ไม่ต้องครับๆ ตามสบายเลย” ไอ้แทนมึงก็นะ...กูจะเห็นประโยชน์ส่วนตนมากกว่าส่วนรวมได้ยังไงล่ะ โว๊ะ
“กูมีที่ปิดตา” พี่พีทเดินมา หยิบที่ปิดตาสีน้ำเงินส่งมาให้ผม “เอาไปใช้เลย พี่พกมาหลายอัน”
“ใช้ได้เหรอครับ ขอบคุณครับ!” มันต้องช่วยได้มากแน่ๆ ผมหยิบที่ปิดตามาปิดตาอย่างเร็ว และก็ขยับหัวลงหมอน เตรียมตัวนอนอย่างเต็มที่
แม้เสียงจะยังดังอยู่บ้าง แต่ความสว่างไม่มีแล้ว เห็นแบบนี้แล้วน่าจะหลับได้อย่างง่ายๆ
ผมได้ยินเสียงคนขยับมานั่งใกล้ๆ ห้องของแทนมีคนมาสมทบใหม่ (และดูเหมือนจะเปิดบ่อนขนาดย่อมกันที่นี่) คนที่ขยับเข้ามาใกล้คือแทนใช่มั้ยครับ เมื่อกี้มันคือคนที่อยู่ใกล้ผมมากที่สุด
มือของมันเอื้อมมาจับหัวของผม ให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ กับขาของมัน...ให้หน้าผากของผมแนบชิดติดขาของมัน โดยที่มันไม่ปล่อยมือจากหัวของผม
ใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ...
ทำไมผมรู้สึกอบอุ่น...
“อย่าเสียงดังนะ” แทนบอกทุกคนในห้อง “น้องจะนอน”
ยิ่งได้ยินมันบอกทุกคนแบบนั้นผมยิ่งรู้สึกอบอุ่นหนักขึ้นไปอีก แทนไม่สนใจว่าใครหน้าไหนจะแซวจะล้อ มันยังคงคอยห้ามปรามเสียงพี่ๆ ที่ดังขึ้นให้เบาลงเพราะผมนอนอยู่...
ผมเกรงใจจริงๆ...แต่ผมรู้สึกว่า...ไอ้แทนมันเท่มาก...มากเสียจนผมอยากฟังอยากสัมผัสกับความเท่นี้นานๆ ผมก็เลยไม่ได้บอกให้พวกพี่ๆ เขาตามสบาย...
มันไม่ยอมปล่อยมือจากหัวของผม...แถมยังลูบหัวผมเบาๆ ระหว่างที่ผมนอนด้วย
มันแสดงออกชัดชิบเป๋ง...
ผมก็ไม่อยากให้มันแสดงออกฝ่ายเดียวหรอกนะ
ผมจับมือมันที่จับหัวผมอยู่ลงมาแนบข้างแก้ม แล้วผมก็นอนซบลงไป โดยที่ไม่รู้ไม่เห็นว่าหน้าตาของมันจะเป็นยังไง จะตกใจมากขนาดไหน...
มันถึงกับนิ่งไปเลย...
“พวกมึง!” จู่ๆ แทนก็ร้องเสียงดังจนผมตกใจ “กลับห้องให้หมด กูจะนอนแล้ว!”
“ไม่เอาโว้ย” ผมได้ยินเสียงพี่เจตน์ “เหล้าไม่หมดไม่กลับ” นี่พี่เขาขนมากินห้องนี้จริงๆ เหรอ
“ห้องนี้มีรุ่นน้องนะ ปล่อยให้น้องนอน”
“รุ่นเมียน่ะสิ ไอ้สัด หลงเมียจนลืมความลำบากของเพื่อน” พี่เจตน์ด่ากลับ สร้างเสียงหัวเราะให้กับคนในห้องเป็นอย่างดี
“เชี่ยพีท มึงง่วงยัง” แทนถามพี่พีท
“…”
“พีท ไอ้พีท!”
“มันหลับไปแล้วว่ะ” เสียงพี่ต้นตอบขึ้นมา ผมมองไม่เห็นผมจึงคิดว่าพี่พีทอาจจะหลับบนที่นอนที่ไหนสักที่
“งั้นกลับ” พี่เจตน์เอ่ยออกมา
“โอ๊ยยยย ไอ้สัด ว่าแต่เพื่อน มึงก็ใช่ย่อย” ทุกคนแซวพี่เจตน์ประมาณนี้
“เห้ย ชู่วๆๆๆ อย่าเสียงดังดิ...”
“ทำไมวะ เสียงดังไปเลย พีทมันจะได้ตื่นมารับรู้ความรู้สึกของมึง”
“เชี่ยยยยยย กลับให้หมด กลับห้องให้หมด ไม่แดกไรแล้ว นอนๆๆๆ!”
“ฮ่าๆๆ สัดเจตน์ก็ชัดอยู่นะ ทำไมพีทมันไม่รู้ห่าอะไรเลยวะ”
“ไปนอนกันโว้ย!!!!”
เสียงตึงตังหลากหลายเสียงดังขึ้นจนในที่สุดเสียงสวรรค์ของผมก็มาถึงนั่นก็คือเสียงเงียบ ไม่สิ...เสียงที่คุยกันน้อยลง ไฟที่สว่างจ้าถูกปิด ความมืดมิดเข้าปกคลุม
ผมได้ยินเสียงแทนขยับตัวลงนอน...ที่แน่ๆ มือมันยังอยู่ใต้แก้มผมอยู่เลย
ตอนมันไม่เห็นหน้าผมและผมไม่เห็นหน้ามัน ผมบอกได้เลยว่าผมกล้ามาก...กล้ามากจริงๆ
“หึ” แทนส่งเสียงเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของผมให้มากขึ้น...และไม่ลืมที่จะจุมพิตที่หน้าผากของผมอย่างเนิ่นนานและก็ตาตรึง...
ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมกล้ามากในตอนนี้...
อาจจะเป็นเพราะความมืด อาจจะเป็นเพราะความอบอุ่นที่แทนมีให้ และก็อาจจะเป็นเพราะอะไรหลายๆ อย่างที่ค่อนข้างเป็นใจให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันรู้สึกหวานไปหมดขนาดนี้
ผมขยับใบหน้าให้สูงขึ้น...บรรจงจูบลงไปที่ริมฝีปากของแทนที่ดูเหมือนจะรอๆ อยู่เหมือนกัน
...แทนขยับตัวให้ใกล้ชิดผมราวกับไม่ต้องให้คนอื่นเห็นว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ในความมืด...
ผมไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่ในห้องที่เหลือจะเห็นมั้ย...
ผมไม่รู้ว่ามีใครแอบมองดูพวกเราอยู่หรือเปล่า...
แต่ที่แน่ๆ ผมอยากหยุดเวลานี้เอาไว้ฉิบเป๋งเลยครับ...
ผมกับแทนจูบกันอย่างเนิ่นนาน ทั้งดูดดื่มและก็วาบหวามไปในคราวเดียวกัน เราทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าคืนนี้อาจจะลงเอยแค่จูบ แต่เชื่อเถอะว่ามันเป็นอะไรที่พิเศษอย่างยิ่งสำหรับผม...
สำหรับผมคำพูดไม่ต้องก็ได้...เพราะการกระทำของผมบางอย่างมันก็ชัดเจนมากมายเหลือเกินสำหรับแทน
และแทนมันก็ไม่ได้โง่ด้วย...
แทนขบเม้มริมฝีปากของผมเบาๆ ราวกับต้องการล้อเล่น ผมตีตัวมันเบาๆ เพราะมันเจ็บนิดๆ
“พอแล้ว” ผมกระซิบ
“ไม่เอา” แทนก็กระซิบเช่นกัน
“พอเถอะ”
“ไม่”
ปากแทนเข้ามาประกบปากผมอีกครั้งหนึ่ง
“พออออ” ผมพูด
“คิก” แทนหัวเราะอย่างขบขัน
ผมแข็งขืน แต่แทนดึงดัน เป็นเช่นนี้อยู่หลายรอบ จนในที่สุดหลังจากที่ผมบอกแทนว่าผมง่วง แทนก็เลยยอมปล่อยผมแต่โดยดี...
“ฝัน ดี นะ” แทนกระซิบ
“เหมือน กัน” ผมก็กระซิบเช่นเดียวกัน...
“รู้มั้ย”
“…”
“ตอนนี้มีความสุขมากๆ เลย”
“เหมือนกัน” ผมจะตอบอะไรได้อีกเล่า...
“อย่าไปไหนนะ”
“ฮะ” เราสองคนต่างก็กระซิบกันในเงามืด ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อแทนพูดคำนั้น
“บอกว่า...อย่าไปไหน”
“…”
“เพราะไม่อยากอยู่โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว เข้าใจมั้ย”
ผมยิ้ม “อืม”
“…”
“มีแทน ก็ต้องมีทัพไง”
ผมคิดว่าผมกับมันคงไม่ต้องพูดอะไรกันมากแล้วล่ะ...ถ้าต่างฝ่ายต่างก็ชัดเจนซะขนาดนี้...
เวลาผ่านไปเนิ่นนานในที่สุดผมก็รำคาญที่ปิดตา (อาจจะใช้ได้ผลกับหลายคน แต่สำหรับผมผมนอนไม่หลับเอาเสียเลย...หรือว่าเป็นเพราะแทน) ผมจึงถอดมันออก แทนหลับไปแล้วเพราะหายใจอย่างสม่ำเสมอ...ผมลุกขึ้นมา และก็มองไปรอบๆ ห้อง
...แม่งไม่มีใครอยู่เลย!
แล้วผมกับมันทำตัวลีบติดกำแพง กระซิบกันเบาๆ คุยกันไปเพื่ออะไร ไม่เข้าใจเลย!!!!
ผมหันไปหาแทนที่หลับอยู่ ในความมืดมิดไม่ได้ปิดบังความหล่อลากของมันเลยแม้แต่น้อย
เจ้าเล่ห์นักนะ...
แต่ผมก็ชอบนะ
เอ๊ะ...หรือว่าผมอาจจะรัก?
TBC*
ทัพน้อยของเราธรรมดาที่ไหน
ปากแข็งค่ะ แต่การกระทำนั้นอ่อนยวบยาบ
ตอนนี้หวานมากกกกกกกก หวานจริงๆ
ถ้าคนอ่านชอบเดี๋ยวจัดให้อีกนะคะ ><
-
:impress2: ก็รักไง
ลงไปดิ้นน... เขาจูบกันแล้ว
กล้ามาก. กรี้ด
ขอหวานอย่างยาวนานค่ะ. ขอบคุณ
:L1:
-
ฮ่อลลลลลลลลลลลล น่ารักมากกกกกกกกก กไก่ล้านตัวๆๆๆ
เจอคำผิดนิดนึง
ผมกับแทนอยู่ในห้องน้ำ ข้างนอกส่งเสียงเชียร์ดังมากขึ้น ผมมองดูหุ่นตัวเองที่ทัพโอบกอดอยู่ผ่านกระจก...ทำไมหน้าผมแดงแบบนี้วะเนี่ย
น่าจะเป็นที่"แทน"โอบกอดอยู่นะคะ
-
จิกทึ้งหมอนแทบจะขาดเลยค่าาา ชัดเจนขนาดนี้แล้วเป็นแฟนกันไปเลยค่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
แต่นังสองชะนีนั่นคิดจะทำไรทัพ ทัพอย่าไปยอมน้าาาาา
-
น่ารักกกกกก หวานอ๊าาาา วรั้ยยยยยยย :hao3:
เจตน์ก็ฮาาาาาาา
-
:pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ้าย แกรรรรร อีแจงงงง ไม่ต้องจิ้นแล้ววว ของเขานี่คู้จริง อร้ายยย ทั้งแทนทัพ ทั้งเจพีนี้ไม่ต้องมโนอีกต่อไปปปป เขาจูบๆกันแล้วอ่ะแกร๊ :katai1: :katai1: :hao6: :z3:
-
เอาอีกเอาอีก จัดมาเลยค่ะ ขอแบบจัดหนักจัดเต็มไปเลย วู้วววว :katai2-1: :hao6:
-
เป็นแฟนกันๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่าร้ากกกกก คู่นี่หวานกันมาก ฮือ~
ปล. แทนอยู่สีแดงป่ะ? ทำไมตอนนี้เหมือนอยู่สีชมพู รึเรางง รึยังไง?????
-
หวานมากค่ะ คนอ่านชอบมาก ขออย่างนี้เยอะๆ
-
คบกันไปเล๊ยยยยยยยยยยยยยย มาขนาดนี้แล้ว
หวานเวอร์ เขินแรง ><
ทัพไม่ยอมเอาผ้าปิดตาออกเอง 5555 กระซิบตั้งนาน
เขินพี่แทนจังเลย หว่ายยย
-
ทัพจัดการเอง o13
-
ฮืออออ น่ารักมากกก
เขินเลยยย แทนชัดเจนสุดๆๆๆๆ
จริงๆทั้งคู่เลยอ่ะ นี่ถ้าอยู่บ้านคงได้กันละ 555555555555
-
แทนทัพหวานมากกก ขอแบบนี้อีกเยอะๆเลยค่ะ
ปล.ชะนีสองตัวมีแผนอะไรรึป่าวนิ
-
ชัดเจนมากกกก :katai2-1: o13
-
ผ้าปิดตาเป็นไอเทมเสริมความกล้าหรอคะลูก /ซื้อไปให้ใช้10แพ็คเลยละกัน
-
:pig4:
-
รถน้ำตาลคว่ำ ว๊านนนนน หวานนนน
-
:mew1:
-
มืดๆนี่น้องกล้าเนอะ 5555 ตอนนี้ก็เหมือนเป็นแฟนกันแล้ววแหละ แค่ยังไม่ตอบรับอย่างเป็นทางการ
ปล. เจตน์พีท...เมื่อไรจะเปิดตัว อิอิ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
#ทัพต้องมานอนกับสีแดงสิ แทนอยู่สีแดงน้าา ไม่ใช่สีชมพู หรือโลกมันกลายเป็นสีชมพู :impress2: :impress2:
-
อ๊ายยย กรี๊ดแรง
นี่มันอะไรกัน เขินแก้มแตกแล้วเนี่ยยยย
แทนทัพพพพพพพ เขินเว้ยยยยย
พี่เจตน์อะไรยังไง
มาทิ้งบอมบ์ไว้อีกแล้วววว
-
รักมากกกกกกชอบมากเลย
ขออีก!!!!!!!
-
หวานซะ ไม่เกรงใจคนอื่น
-
กรี๊ดดดดดดดด :mc4: :mc4: ขอชัดๆภาพแบบ HD พร้อมเลยได้ม๊ายยย อะไรๆก็เป็นใจไปโหม๊ดดดด
-
ไหนๆก็ตื่นมาแล้วไม่เจอใครในห้อง น้องทัพก็จัดการลักหลับพี่แทนเลยสิ :hao7: :hao7:
-
อย่าไปไหนนะ..
อย่าไปปป นอลลล
-
:-[ :impress2: :impress2:
-
ตามอ่านจนทันหลงรักทั้งแทนทั้งทัพเลยน่ารักกมากกกกกกกกกก :-[
-
น่าร๊ากกกกกก
ว่าแต่พี่แทนมันเป็นหัวหน้าสีแดงนิน่า
แล้วพี่แทนมันก็เอาแต่ใจเปลี่ยนสีให้ทัพไปแล้วเรียบร้อย
ตอนที่ 18 น้องChiffon_cake ลงสีพี่แทนผิดไหมเอ่ย
-
หวานอ่าาา...เอาอีกกกกกกกกกกก~
-
กริ้ดดดดด น่ารักเวอร์ ฉากจูบนี้น่ารักมาก ๆ :z1:
-
เอาอี้กกกกกกกกกกกก :katai1: :hao7:
"เพราะผมเป็นสมาชิกของสีที่มายังไงก็ไม่รู้ ทำให้ห้องพักสำหรับผู้ชายปีหนึ่งสีชมพูเต็ม ผมจึงต้องระหกระเหินมานอนกับห้องรุ่นพี่สีชมพู ที่เจือกจะมีสี่คนพอดี"
น่าจะเป็น สีแดง ป่ะจ๊ะ
-
เด๋วนะๆพี่พีทนอนไหน หรือใครปลุกพี่พีทไปนอนห้องอื่น อิอิ
-
ฮอลลลลลลล เบาหวานจะขึ้นตา หวานกันมาก หวังว่าเรื่องร้ายๆที่จะเกิดขึ้นจะจบไปเร็วๆนะ แฟนเก่าของพี่แทนน่ากลัวจริงๆ
-
ง่อววววว เขินเลยสิงานนี้
-
อมยิ้มแก้มแตก ถ้าแทนกับทัพจะทำให้เราฟินขนาดนี้ :-[
-
-///- ชอบตอนที่เอาตัวกันไม่ให้ออกจากห้องน้ำ
มันก๊าวมากกกกกก มือไวไม่ใช่เล่น ๆ แทบจะกินหูน้องอยู่แล้ว
นอกจากเอาแต่ใจ แล้วยังขี้หวงงงงงงงงด้วยยย
ฉากตอนนอนที่เอามือลูบหัว ละมุนนนมากกกก
แต่น้องก็ไม่ธรรมดา เอามือพี่มาแนบแก้มมมมม >///< โอ๊ยยยยยย.. อยากจิกรี๊ดดดดด
สองสาวนั่น คงไม่รวมหัวกันทำอะไรหรอกใช่มั๊ย Y_Y* ไม่ค่อยไว้ใจ
ชอบคู่เจตน์พีท อีกคนแสดงออก(ลับหลัง)ชัดเจน ขนาดนี้ อีกคนน่าจะรู้ตัวได้แล้วมั๊ยยยยย
ลุ้นนนนนนนนนนนนนมากกก
-
น่ารักอะงื้อออออ
-
หวานจริงไรจริง แต่ว่านะเจตน์-พีทนี่เรียลใช่ไหม!?? จะได้เตรียมฟิน
-
โอยเขิลลลลลล
-
หวานอ่ะ
-
ยกมือออกเสียง ชอบฮะ ^_^
-
:กอด1: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านพี่แทนอีกค่ะ
อิอิ
-
ตายยย 555 ช็อตนี้เขิลตายมากกกก โอ๊ยชอบ คู่เจพีก็ด้วย เชียร์ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดด เค้าจูบกันแล้ววววววววว ฟินตัวแตกเลยอ่ะ หวานมากกกกกตอนนี้
-
:hao3: :hao3: :hao3:
เซ้นแจนดีจริงๆ มีให้ฟินอีกคู่แล้วสินะ JP อะครึ อะครึ
-
แทนทัพ ตอนที่ 19
อ่า...ผมจะทำหน้ายังไงเวลาเจอมันดี...
ผมตื่นเช้าที่สุด พยายามที่จะไม่ปลุกแทนที่หลับปุ๋ยให้ตื่นขึ้นมา แทนหลับอย่างจริงจังมาก และตอนนี้ไม่ทำตัวลีบติดกำแพงแล้ว (ก็แน่นอนที่ออกจะเยอะแยะแต่นอนสองคน) ผมค่อยๆ อาบน้ำให้เสียงเบาที่สุด แต่งตัวให้เบาที่สุด และก็ขยับตัวให้น้อยที่สุด
แต่ก็...
…ไม่วายทำมันตื่นอยู่ดี
“อืออออ” หัวหน้าสีแดงขยับตัวไปมาก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ
อยากถ่ายรูปเอาไว้ดูโคตรๆ ผมหยิบกล้องของแทนมากดถ่ายรูปมันตอนนี้เอาไว้เสียงดัง แชะ แชะ แชะ
“เห้ยยย ไรเล่า” แทนโวยวายอย่างไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ “กี่โมงแล้วเนี่ย”
“ตีห้าครึ่ง”
“ตื่นมาทำต้มไก่กินเหรอ นอนต่อสิ” มันเอื้อมแขนมาขยับให้ดึงผมลงไปนอนต่อ
“ไม่เอา ตื่นแล้ว”
“แต่กูยังไม่อยากตื่น นอนต่อเถอะ”
“กูตื่นแล้ว”
“กูยังไม่อยากตื่นไง”
“แทน” ผมทำเสียงเข้มขึ้นให้มันปล่อยมือผม “กูนอนต่อไม่ได้แล้ว ไม่ง่วงอีกแล้ว”
แทนหน้าหงิก เอามือขยี้ตาตัวเอง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน “ตามใจละกัน” ดูเหมือนมันจะง่วงมากกว่าที่จะทำอะไรก็เลยนอนหลับต่ออย่างสะลึมสะลือ ผมแอบยิ้มนิดหน่อย วางกล้องลงและก็คิดว่าจะไปสูดอากาศริมทะเลในยามเช้า
ว่าแต่...ถ้าแอบไปข้างนอกแบบนี้ไอ้แทนจะด่าผมมั้ยนะ
เห้ย...ผมก็ดูแลตัวเองได้นะ
จะคิดมากทำไมกัน ทำไมต้องทำตัวเหมือนสู้ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ด้วย ผมพ่นลมใส่ตัวเอง เปิดประตูเบาๆ และก็เดินออกไปข้างนอกโดยไม่คิดมากอะไรอีก
อากาศยามเช้าริมทะเลนั้นดีมาก...พระอาทิตย์ก็กำลังจะขึ้นทำให้ทุกอย่างดูสวยไปหมด ผมเดินเตะทรายเอาเท้าเปล่าแตะน้ำทะเลไปเรื่อย จนกระทั่งมีมือๆ หนึ่งกระชากให้ผมหันหลังกลับไปหา
“พี่กาย” ผมร้องเสียงดัง ถอนหายใจอย่างโล่งอก
พี่กายฉีกยิ้ม “ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วย”
“พี่มาเงียบๆ ไง”
“ฮ่าๆๆ” พี่กายหัวเราะ “ทำไมตื่นเช้าจัง”
“นอนไม่ค่อยหลับครับ” ผมตอบไปอย่างสุภาพ
“แต่หน้าตาก็ยังดูสดใสไม่เปลี่ยนเลยนะ” อีกฝ่ายทอดมองไปที่ทะเล เขาถอนหายใจยาวจนดูเหมือนเขากำลังมีเรื่องทุกข์ในใจ
“พี่กาย เป็นไรหรือเปล่าพี่”
คนถูกถามหันมามองหน้าผม ก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีอะไร”
“มีอะไรเล่าให้ผมฟังก็ได้นะพี่”
“เล่าได้จริงเหรอ”
“จริงสิ ผมเป็นน้องรหัสพี่นะ”
พี่กายยิ้มอย่างสลดใจ “นั่นสิ เกือบจะลืมไปแล้ว” ทำไมผมต้องรู้สึกผิดตะหงิดๆ ด้วยล่ะครับเนี่ย “อยู่สีแดงเป็นไงบ้าง”
นั่นไง...ที่ผมกำลังรู้สึกผิดน่ะมันถูกแล้ว ผมถูกสตีลไปอยู่ทีมสีอื่นอย่างกับรายการเดอะวอยซ์ แม้ว่ามันจะเป็นการแข่งกีฬาสีธรรมดาๆ ก็ตามที
“ก็...ดีมั้งครับ”
“ไม่คิดถึงสีชมพูบ้างเหรอ” พี่กายทำสีหน้าอ้อนวอนผม
ผมกลืนน้ำลาย...รู้ว่าที่พี่กายถามอยู่มันมีความหมายโดยนัยมากแค่ไหน ดูได้จากคำพูด สีหน้า และก็แววตา
“พี่กาย...”
“ว่าไง...”
“ผมนึกว่าที่ผ่านมา...พี่จีบผมเล่นๆ ซะอีก” ผมพูดจากใจจริง เพราะภายนอกพี่กายดูเป็นคนที่เจ้าชู้ประตูดินเป็นอย่างมาก เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์ร้ายเหลือล้น นั่นแหละคือสิ่งที่นิยามในการตัวของพี่กาย
พี่กายหัวเราะอย่างขมขื่น “คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ...”
“การที่พี่ไปรอรับเราหน้าบ้าน...ส่งสาส์นท้าทายเพื่อนที่รู้จักกันมานานอย่างแทน...เรายังคิดว่าพี่ยังไม่จริงจังกับเราอีกเหรอ”
ผมพูดไม่ออก ได้แต่มองไปทางอื่นเพื่อทำลายความอึดอัด
“นั่นสินะ พี่คงดูจริงจังน้อยไป จนทำให้พี่แพ้คนอย่างไอ้แทน”
“…”
“ทัพให้โอกาสพี่อีกหนได้มั้ยล่ะ”
ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยพี่กายก็ถามคำถามนั้นออกมาแล้ว “คือว่า...” เมื่อคืนผมแสดงความรู้สึกที่มีต่อแทนคุณไปแล้วนะครับ...
“เถอะนะ” มือใหญ่ของอีกฝ่ายยื่นมือมาคว้ามือผม ผมตกใจจนทำตัวไม่ถูก มีไม่กี่หนในชีวิตหรอกครับที่จะมีคนเพศเดียวยื่นมามาจับและก็ทำตาเว้าวอนผมขนาดนี้ “แค่บอกพี่ว่าว่าจะให้โอกาสพี่...และพี่จะไม่มีวันยอมแพ้ พี่สัญญา”
“พี่กาย คือผมคิดว่า...”
ปึก!
ลูกวอลเลย์บอลจากไหนไม่รู้ลอยมาโดนหัวพี่กายเต็มๆ ทำให้พี่เขาต้องปล่อยมือออกมาไปจากมือผม ผมหันไปมองดูว่าเป็นฝีมือใคร ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยากเลยครับ
แทนคุณตื่นแล้ว...
เขาขนาบข้างด้วยพี่ต้นที่มองมาทางผมกับพี่กายอย่างงงๆ
“เชี่ยแทน” พี่กายโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาย่างสามขุมไปหาแทน และผมรู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ผมรีบคว้าตัวพี่กายไว้ก่อน ในขณะที่พี่ต้นคว้าตัวแทนเอาไว้ “มึงจะเอายังไง! ว่ามา!”
“ตัดสินกันตรงนี้เลยเป็นไง!”
“ไม่น่าใช้วิธีหมาๆ แบบนั้นเลยนะ!” ตัวพี่กายหนักมาก ผมเกือบจะรั้งตัวพี่แกเอาไว้ไม่ไหวแล้ว
“หมาๆ แล้วไงวะ ถึงจะหมา ก็หมาหวงเมีย ชัดมั้ย” พี่ต้นเองก็เกือบปล่อยแทนให้มาฉะกับพี่กายเหมือนกัน
“ปีหนึ่งอยู่เยอะนะโว้ย สงบสติอารมณ์หน่อย” พี่ต้นพยายามเตือนสติ”
“กูไม่สน ปล่อยกู เชี่ยต้น”
“ใช่ ปล่อยพี่เหอะ พี่ไม่ชอบวิธีหมาลอบกัดแบบเด็กๆ แบบนั้น!”
จะมีเรื่องกันตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลยหรือไง...กว่าจะสงบกันได้ ต้องใช้แรงของรุ่นพี่หลายคนมาช่วยแยกเลยครับ ผมถึงกับปาดเหงื่อเลยทีเดียว
คนที่เหมือนจะรู้เรื่องเริ่มมองมาหาผมด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับว่าผมเป็นตัวต้นเหตุของการเกือบจะวิวาทครั้งนี้
ก็คงจะเป็นอย่างนั้น...
…แต่ใครมันจะอยากให้เหตุการณ์มันเลวร้ายขึ้นวะ ไม่มีหรอก!
“กูยังรอสะสางกับมึงอยู่นะ” พี่กายชี้หน้าแทนอย่างโมโหไม่หาย
“กูพร้อมเสมอ” อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลดราวาศอกแม้แต่น้อย
พี่ต้นที่อยู่ใกล้ๆ ผมมองหน้าผมอย่างเห็นอกเห็นใจ “เสน่ห์แรงจังเลยนะ”
“ผมเปล่า” ผมพยายามเถียง
“เทพบุตรแห่งเอกการตลาดจะตีกันเพราะน้องเลยนะ”
“ผมไม่เห็นจะภูมิใจเลย”
ใช่...ผมไม่เห็นจะภูมิใจกับมันเลยสักนิด...
ตลอดเวลาทั้งวันสองคนนั้นทำให้การแข่งขันดุเดือดกว่าที่คิด
ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าแทนกับพี่กายจริงจังกันเกินไป ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมใคร ไม่ยอมให้สีตัวเองแพ้ ไม่ว่าจะเป็นกีฬาประเภทฟุตบอล วอลเลย์บอล ถ้ามีน้องคนไหนไม่ไหวพวกเขาก็อาสาไปลงแทนโดยไม่สนสักนิดว่าจะให้ปีหนึ่งเล่นหรือปีไหนๆ เล่น หลายคนก็เลยพากันสังเกตว่าสองคนนี้ไปโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน
“น้ำครับ” พี่กายยื่นขวดน้ำเย็นเฉียบมาให้ผมหลังจากที่ผมแข่งวิ่งกระสอบเสร็จ
“ขะ...”
ยังไม่ทันที่ผมจะขอบคุณอะไร ไอ้แทนก็ยื่นมาให้ผมอีกขวด พร้อมกับพูดในสิ่งที่ผมลำบากใจมากมายเหลือเกิน “เลือกดีๆ นะว่าจะกินขวดไหน”
โว้ย...อะไรจะขนาดนั้นวะ
ผมเริ่มอดรนทนไมไหว ทั้งวี่ทั้งวันแทนจะแข่งกับพี่กายมาเทคแคร์ผมพอๆ กับแข่งกีฬาเพื่อเอาชนะ เรื่องที่คนรู้กันในวงน้อยๆ ตอนนี้ขยายวงกว้างราวกับไฟลามทุ่งว่าผมเป็นศูนย์กลางศึกชิงนายของเทพบุตรแห่งเอกการตลาดทั้งสอง หลายคนก็เอามาแซวจนผมทำหน้าไม่ถูก ทุกคนคิดว่าเป็นเรื่องขำๆ แต่ไม่เลยครับ...ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สมควรจะอยู่
ผมไม่สามารถคุยกับพี่กายตรงๆ ได้ เพราะฉะนั้นเมื่อสบโอกาสที่ทุกคนหันไปสนใจกีฬาที่กำลังแข่งยังขับเคี่ยวกัน ผมก็เลยได้ลากแทนออกมาคุยกันลับๆ สองคนโดยไม่มีคนเห็น
เหมือนแทนจะรู้ว่าผมกำลังจะพูดอะไร มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อีกทั้งยังทำเหมือนเรื่องที่ตัวเองทำเป็นสิ่งที่ไม่ผิด
ผมกอดอกจ้องหน้าแทนเขม็ง
“ทำไมจ้องงั้นอ่ะ” แทนทำเสียงอุทธรณ์ “สิ่งที่กูทำไม่ได้ผิดเลยนะ”
“มันเยอะเกินไป เมื่อเช้าด้วย ตั้งใจเตะมาโดนหัวพี่กายแบบนั้นมันดูไม่ค่อยดีอ่ะ” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง เคยโดนบอลอัดหัวเข้าอย่างจังผมก็เลยพอจะเข้าใจความรู้สึกของพี่กายดีว่าทั้งเจ็บทั้งช็อคขนาดไหน
“มันดูไม่ดี หรือว่าไม่ชอบที่ถูกขัดจังหวะเวลาสวีท”
“สวีทอะไร”
“ก็เห็นจับมือกันหวานฉ่ำ”
“เขาจับมือกูเองโว้ย”
“แล้วยอมให้เขาจับทำไม”
“ก็จู่ๆ เขาก็ดึงไปจับ”
“ชอบใช่มั้ย”
ผมเริ่มโกรธขึ้นมาทีละนิด “ว่ายังไงนะ”
แทนเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะพูดในสิ่งที่เคยทำผิดกับผมมาก่อน “ขอโทษ...โว้ย! ก็คนมันหึง จะให้บอกกี่ครั้ง!”
“ไม่มีอะไรโว้ย ไม่มีอะไรจริงๆ”
“ไม่รู้ล่ะ รู้ว่าไม่มีแต่มันก็หึง”
“…”
“เคยชอบใครสักคนมากๆ มั้ยล่ะ”
“…”
“ถ้าเคยจะเป็นเหมือนกูตอนนี้นี่แหละ”
ผมอ้าปากจะเถียง แต่เมื่อเห็นแววตาสุดแสนจะแน่วแน่ของอีกฝ่ายก็ทำเอาผมพูดไม่ออกเหมือนกัน
“แล้ว...แล้วจะให้ทำยังไง” ผมถามเสียงสั่น
“อยู่ให้ห่างจากไอ้กาย”
“ก็ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ๆ อยู่แล้ว”
“ห่างอยู่แล้วก็ห่างออกไปอีก แค่นั้น”
“อืม” ผมรับคำ “รู้แล้ว”
แทนมองหน้าผมอย่างอึ้งๆ นิดๆ “เชื่อฟังด้วยเหรอ”
ผมจิ๊ปาก “ก็ต้องเชื่อดิ ใครมันจะอยากให้มึงไม่สบายใจล่ะ”
“…”
“เรื่องเมื่อคืนไม่ได้มีความหมายกับมึงเลยหรือไง กูไม่ได้ทำอย่างนั้นกับทุกคนหรอกนะโว้ย”
แทนกระพริบตาปริบๆ ส่งให้ผม ก่อนที่จะดึงตัวผมเข้าไปกอดอย่างรวดเร็วและก็แนบแน่นมากด้วยราวกับต้องการแกล้ง
“หึ ถูกใจกูจริงๆ” มันกดหัวผมให้แนบชิดติดกับอกมันที่มีหัวใจกำลังเต้นรัวแรงอยู่ “งั้น...กูจะเชื่อใจมึง”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แต่ว่า...กูไม่เชื่อใจตัวเอง...กูไม่รู้ว่ากูจะหึงน้อยลงหรือเปล่า”
“…”
“ขอโทษด้วยนะที่เป็นแบบนี้ ทั้งชีวิตกูเหลือมึงแค่คนเดียวจะให้กูทำยังไง”
แทนฝังศีรษะตัวเองไว้บนไหล่ของผม...ผมใจเต้นแรงมากกับคำพูดนั้นของแทน
มันจริงมากๆ เลยทีเดียวที่ชีวิตของพวกเราต่างก็ไม่เหลือใคร...
…นอกจากกันและกัน
ผมอาจจะมีบริวารมากมายคอยตามรุมล้อมทำให้คลายความเหงาในใจได้บ้าง แต่แทนนั้นอยู่อย่างโดดเดี่ยวมากหลังจากที่คุณยายของแทนเสียไป มีเพียงแค่หมาปั๊กตัวหนึ่งกับบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งก็เท่านั้น
ผมพอจะเข้าใจว่าทำไมแทนถึงหึงหวงแรงขนาดนี้...
…ผมกำลังพยายามจะปรับตัวเข้าหาเขาทีละนิด...ทีละนิด...ใช่มั้ยครับ
“อือ” ผมตบหลังของแทนเบาๆ ราวกับให้แทนรู้ว่าผมพูดจริงๆ “เรื่องพี่กาย...ขอเวลาหน่อยละกัน”
“เวลาอะไรเหรอ”
“เวลาที่จะบอกปฏิเสธเขาไง”
แทนนิ่งไปนิดหน่อย ก่อนที่จะกอดผมแน่นขึ้น
“เข้าใจแล้ว...”
“…”
“จะไม่ทำตัวเด็กอีกแล้วล่ะ”
ให้มันจริงอย่างที่พูดเหอะ!
เวลาเย็นย่ำ
หลังจากที่แข่งดุเดือดกันมาตลอดทั้งวันรุ่นพี่ก็ปล่อยให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัย ผมใช้เวลาอยู่กับแจงบริเวณที่โรงแรมจัดไว้ให้สำหรับนั่งเล่น จิบน้ำชาเบาๆ ตลอดเวลาผมนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ในขณะที่แจงนั้นดูคร่ำเคร่งเอามากๆ กับคู่เจพีของเธอ
“ทำไมพี่แทนต้องพูดแบบนั้นด้วยวะ”
“…”
“มึงคิดว่าไงไอ้ทัพ”
ผมสะดุ้ง “หา”
“ทำไมพี่แทนมาทิ้งระเบิดไว้ให้กู แล้วปล่อยให้มันระเบิดใส่กูแบบนี้วะ นี่กูตายฟรีทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ความจริงเลยเนี่ย”
“อะไรของมึงวะ...” มันมโนไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย
“พี่แทนต้องรู้แน่ๆ ว่าเจพีมีความลับ”
“เหรอ”
“ใครจะไปกล้าถามพี่เจตน์พี่พีทตรงๆ ล่ะ” มันเครียดยิ่งกว่าการเรียนอีกครับ “อุ้ยนั่น...คู่กรณีของมึงมา...”
สิ้นเสียงของแจงทำให้ผมต้องหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ เป็นพี่จูนคนสวยนั่นเอง เธอดูสวยเด่นสง่าเหมาะกับแบรนด์หรูทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอ ผมมองตามจนพี่เขาเลือกที่จะนั่งอยู่โต๊ะตรงกันข้ามกับโต๊ะผม
เหมือนผมประจันหน้ากับเธอ...
พี่จูนมองผมเหมือนจะท้าทายเล็กๆ ก่อนที่จะเริ่มสั่งเมนูกับบริกร
“กูว่ามองอย่างนั้นมึงเข้าไปตบเลยดีกว่าว่ะ” แจงลงความเห็น “ไปตบเลย กูไม่บอกใครหรอก”
“บ้าเหรอ”
“ก็ดูมันมอง เป็นกูนะ กูจิกหัวฟาดโต๊ะเป็นสิบๆ รอบไปแล้ว”
“โหดจังวะ”
“กูเป็นคนดิบ”
“เดี๋ยวกูมาได้มั้ย”
แจงมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ “มึงจะทำอะไร...”
ผมมองไปที่พี่จูน ก่อนที่จะยิ้มกับแจง “แค่คุยอะไรกับเขานิดหน่อย”
แจงอ้าปากค้างเหมือนผมกลายเป็นคนอื่นที่มันไม่รู้จัก ผมเดินเข้าไปนั่งตรงกันข้ามกับพี่จูนอย่างมาดมั่น เธอมองผม ผมมองเธอ เราสองคนเงียบกันอยู่นานกว่าที่ใครจะพูดอะไรออกมา
“มีอะไรมิทราบ” อีกฝ่ายถามผมขึ้นมาก่อน
“พี่สวยดีนะครับ” ผมชมจากใจจริง
แต่เธอคงมองว่าผมสตรอว์เบอร์รี่ล่ะมั้ง... “ฉันถามว่ามีอะไร”
ผมใช้สายตามองเข้าไปตรงกลางนัยน์ตาสดใสของอีกฝ่าย “ผมรู้ว่าพี่จูนกับพี่อิงกำลังวางแผนอะไรกันอยู่”
“วางแผนอะไร” เธอเนียนมากจริงๆ จนผมดูไม่ออกว่าเธอกำลังจะปฏิเสธหรือกำลังเล่นแง่กับผม
“กลั่นแกล้งผมไง”
พี่จูนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยาม “สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า...แกไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันขนาดที่จะต้องมาวางแผนบ้าๆ บอๆ”
“งั้นเหรอครับ” ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าผมจะยียวนได้ขนาดนี้ “ก็ขอให้มันจริงที่พูดนะครับ การที่ ‘แฟนเก่า’... “ผมเน้นย้ำคำนี้มากๆ จนเธอเริ่มคิ้วกระตุก “...จะมาคุยอะไรกับ ‘แฟนเก่า’ อย่างลึกๆ ลับๆ ผมว่ามันเป็นอะไรที่แปลกอยู่นะ หรือพี่ว่าไม่แปลก”
อีกฝ่ายพูดไม่ออกไปแล้ว...แต่สายตาของเธอไม่ทวีความเกลียดชังรุนแรงน้อยลงไปเลย
“แต่ผมขอได้มั้ยครับ...เลิกเล่นอะไรเด็กๆ แบบนี้เถอะ พี่ไม่คิดว่ามัน’ ละคร ‘มากไปหน่อยเหรอ ถึงผมกับแทนจะกำลังคบกันอยู่จริงๆ อย่างน้อยพี่ก็ควรจะยอมรับ ไม่ใช่ว่ากำลังจะเล่นอะไรเด็กๆ ที่ถ้าพี่เป็นผู้ชายล่ะก็...ผมจะเรียกว่ามันไม่แมนเอาเสียเลย
“คนที่เขาหมดใจไปแล้ว...ก็คือหมดใจไปแล้วครับ ทำไมพี่กับพี่อิงไม่รู้จักยอมรับสักที”
เพล้ง!
พี่จูนโกรธจนปัดแก้วน้ำลงพื้นทำให้เสียงแตกดังลั่นร้าน
ผมพยายามสบตากับเธอ...พยายามพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเนื้อแท้จริงๆ ของผมมันไม่ใช่คนที่อ่อนแออะไรอย่างนั้น
ที่ผ่านมาผมก็แค่ไม่อยากจะโต้ตอบเพราะเห็นว่าคนที่ทำผมมันเป็นผู้หญิง
แต่คราวนี้มันก็ถึงเวลาแล้วที่ผมจะโต้ตอบบ้าง...
…กับผู้หญิงแบบนี้ผมคิดว่าต้องแรงใส่แบบนี้ล่ะครับ ถึงจะเอาอยู่...
“ถึงจะไม่ได้วางแผนอะไรกันเอาไว้ ก็ช่วยเอาสิ่งที่ผมพูดไปถึงหูเจ๊...เอ๊ย พี่อิงด้วยนะครับ ผมขอตัว”
ผมเลื่อนเก้าอี้ เดินออกมาจากโต๊ะอย่างไม่แยแส...นี่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ที่แน่ๆ ไอ้แทนมันทำให้ผมมีพลังที่จะทำสิ่งเหล่านี้
“ยังไงก็ยืนยันที่จะเชื่อใจคนอย่างแทนจริงๆ ใช่มั้ย...”
เสียงของพี่จูนตามหลังผมมา...
...ผมตอบโดยไม่หันไปมองเธอ
“ใช่...ทั้งหัวใจเลย”
TBC*
ทัพไม่ได้มาเล่นๆ ทัพมาเพื่อให้ได้อยู่กับแทน (?)
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อีกไม่ถึง 10 ตอนก็จะจบแล้วนะคะ
-
:pig4:
-
ทัพเจ๋ง o13
สงสารความอยากรู้ของแจง 555
-
ลุ้นจนตัวโก่งเลย
-
Strong มากทัพ
-
น้องทัพคะ สตรอง ไว้ค่ะ สตรองงงงง :katai4:
-
ทัพเขาคนจริง...แต่พี่แทนคนจริงกว่า ฮ่าาาาาาาาา~
-
เยี่ยมมากจ่ะทัพ o13
-
มันต้องอย่างนี้สิทัพ!!!!!!
อย่าไปกลัวววววววว
-
น้องทัพคนดิบ ชอบๆ -..-
-
น้องทัพไม่ได้มาเล่นๆนะครับ#ทีมเเทนทัพ
-
:katai2-1: รอแบบนี้อยู่พอดี
-
:pig4: :pig4:
-
ตั้งแต่อ่านมา เพิ่งค้นพบวันนี้ว่าทัพแมนมาก ขอโทษที่เห็นทัพปกป้องตัวเองไม่ค่อยได้มาตลอด โดนสองดอกเลย ทั้งศัตรูหัวใจพี่แทน ทั้งแฟนเก่าพี่แทน เคลียร์โคตรชัด อ๊ากก ปลื้มใจจจจ
-
หวังว่ากายคงจะไม่ร่วมมือกับนังชะนีสองตัวนั่นก็พอ
-
สตรอง สตรอง สตรองงง!! ค่ะทัพ ส่วนแจง เครียดต่อไปค่ะ 555
-
ทัพสู้ค่ะ :katai1:
-
อ้ายยยยยยยยย
-
ทัพนี่สุดยอดมาก strongได้ใจเลย ><
-
:mew2:
-
เอฟซีพี่ทัพพพพพ ชอบเคะแบบนี้จังเลยยย แอร๊ยยย >///< *ชูป้ายไฟ*
-
ทัพสู้ๆ~
-
งานนี้ทัพได้ใจไปเต็มๆเลย
-
แบบนี้สิ แรงมา ต้องแรงกลับ เอาให้อึ้งไปเลย จะได้รู้ ว่าทัพไม่ใช่นางเอกละครหลังข่าว :hao7: :hao7:
-
และแล้วทัพก็เลือกทีมพี่ลูกเกด สตรองสุดๆลูก
สะใจ
-
น้องทัพสุดยอดมากค้าาาาาาา o13
-
o13. ต้องงี้และ ทัพ สตรองค่ะ
-
ทัพจัดไป
อย่าให้เสีย :katai3:
-
ตอนนี้ทัพสุดยอดมากๆ พี่แทนคนขี้หวง o13
-
พี่แทนนนนนนนนน
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
นางมาแร๊งงง จัดให้เด็ดขาดไปเลยค่ะทัพพพ #ทีมทัพไท :really2:
-
แอบเป็นห่วงทัพเบาๆ ที่ต้องสู้กับพวกจิตไม่ปกติ
ยังไงก็สู้ๆ เว้ยยยย o13 o13 o13
-
คนจริงใจต้องนิ่งแบบเน้ โฮ่ๆๆๆๆๆ
น้องทัพคนจริงของพี่แทนนนน
-
รักแทนหลงทัพ :L2:
-
น่ารักกกกกกก. เขินตัวจะแตกตายแล้วววววววว พี่แทนคุณของน้องงงงงงงงง :impress2:
ตอนจะปากแข็งก็แบบน่าตีพอตอนจะจีบก็แบบเลียนน้ำเน่าจะตายแล้วววววววววว
ยังคงตราตึงที่แอบจูบกันนนนนน โอ๊ยยยยยถวายตัวเถอะขอร้องงงงง :katai5:
ไม่อยากจิทน อย่าดราม่าเลยนะตะสงสารน้องรักพี่แทนคุณมากมายยยยย :mew1:
ชะนีพวกนี้นี้ยังไงโอ๊ยยยยน่าปวดหัวแจงที่รักจัดการเลยยยยยย :z6:
จีพีจิ้นแบบเป็นทางการมากกกกก ตายยๆอยากเป็นแจงอ่าาอิจเธอแรงๆๆ :hao7:
-
แทนทัพ ตอนที่ 20
อาจเพราะผมไปขู่ไว้หรือเปล่า...จึงทำให้ตลอดเวลาที่ผมอยู่ในค่ายที่เหลือไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับผมอีก
โห่...รู้งี้กูไปด่าตั้งนานแล้ว
แทนทำตัวดีขึ้นหลังจากที่เราคุยปรับความเข้าใจกัน (เมื่อคืนนอนกันครบจึงไม่มีโมเม้นท์ใดๆ เกิดขึ้นนอกจากหลับเป็นตายกันลูกเดียว) พวกเราก็เดินทางกลับกันอย่างราบรื่น ไม่มีรถยางแตก ไม่มีใครมากักขังอะไรผมทั้งนั้น ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี
ยกเว้น...การที่ผมกำลังจะเข้าสู่ฤดูแห่งการสอบเช่นนี้
ทันทีที่กำลังย้ายของออกจากกระเป๋าที่บ้าน แจงมันก็โทรมาถามก่อนเลยว่าผมทำการบ้านอาจารย์สุภาเสร็จหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบไปอย่างมั่นใจเลยว่า...
…กูลืม!!!!!!
ความเหี้ยจึงบังเกิด แทนที่จะได้พักจากการเดินทางผมกลับต้องมาเปิดโน้ตบุ๊คเตรียมทำการบ้านส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ งานที่ว่าคือออกแบบแพ็คเกจจิ้งของขนมคุกกี้โดยให้ออกแบบยังไงก็ได้เพื่อที่จะให้ลูกค้าหยิบมันขึ้นมาและก็ซื้อมัน
ฟังเหมือนง่ายๆ...ทำแบบลวกๆ ส่งไปก็น่าจะโอเค แต่ขอบอกเลยว่าไม่โอเค! เจ๊สุภาเขาเป็นสายโหดสุดหวงเกรดที่เรียกได้ว่าแจกเอฟกันระนาว จนผมอยากจะประท้วงมหาลัยของผมเองเลยด้วยซ้ำว่ารับอาจารย์โหดๆ แบบนี้มาเข้าสอนทำไม
แต่ก็นะ...มันคือความท้าทายอย่างหนึ่งในชีวิตของผม
ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดและก็มานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องของตัวเอง พลางคิดในใจว่าตอนกลับมาผมก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าบ้านผมมันใหญ่เกินไป...
…ถ้าบ้านผมหลังเล็กๆ เหมือนไอ้แทนก็คงจะไม่รู้สึกโหวงๆ ในใจเช่นนี้ ผมรู้สึกโหวงจริงๆ นะครับ ถึงคนจะอยู่เยอะ แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คำว่าครอบครัวสำหรับผมอยู่ดี
ผมส่ายหัวตัดประเด็นเรื่องนี้ออกไป พยายามเอาใจมาจดจ่ออยู่กับการบ้านตรงหน้าที่จะต้องทำส่งพรุ่งนี้
“ทำอะไรอยู่”
แทนที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เอาหน้ามาใกล้โดยมีคางของเขามาซบที่ไหล่ของผม
“กูตกใจ!” ผมพูดออกมาพลางเรียกขวัญตัวเองกลับคืน
“การบ้านเหรอ” ไอ้แทนมันช่างเดินเหินไปมาในห้องผมเหมือนเป็นบ้านของมันเอง
“ใช่ ยากมาก”
“อาจารย์สุภา?”
“รู้ได้ไง”
แทนหัวเราะหึหึอย่างเจ้าเล่ห์...ดึงหมาไข่ต้มมากอดแนบอก “โชคดีนะ”
“เห้ยยยยยยยยย” ผมร้องเสียงหลง “แปลว่าจะไม่ช่วยหรือไง”
“อ้าว นี่ต้องการให้ช่วยหรอกเหรอ” แทนทำหน้ายียวน “ไม่เห็นขอเลยสักคำ”
ผมแสดงสีหน้าอย่างไม่มั่นใจ...การขอร้องไอ้แทนเป็นเรื่องอะไรที่เสียศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก...
…แต่ก็น้อยลงแต่ก่อน
“ช่วยหน่อยนะ” ผมพูดง่ายๆ
“โหย ง่ายอย่างนั้นไม่ช่วยหรอก”
“นี่จะให้กูเต้นเปลื้องผ้าโชว์เลยมั้ยถึงจะช่วย”
“เอาดิ!!!!”
“บ้านมึงน่ะสิ”
“ฮ่าๆๆๆ” แทนวางหมาลง และก็เดินเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง คราวนี้กางแขนทั้งสองข้างไปรอบตัวผมเหมือนโอบผมกลายๆ และก็ก้มหน้าก้มตาดูงานของผม... ให้ตายเถอะ แบบนี้มันเรียกว่าตั้งใจจะอ่อยกันชัดๆ!
“อาจารย์สุภาเขาชอบแนวดีเทลเป็นตัวอักษรนะ ปีกูเห็นคนทำเน้นตัวอักษรทีไร แกแจกเอทุกที”
ผมถึงกับหูผึ่งขึ้นมา... “จริงดิ”
แทนหันมาหาผม ตอนนั้นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าหน้ามันกับหน้าผมอยู่ห่างกันไม่เท่าไหร่เอง...
จุ๊บ
“จริงสิครับ”
“ไอ้เหี้ยนี่!!!!”
“หึ” แทนทำหน้าไม่สนใจคำโวยวายของผม มันจุ๊บผมก่อนที่จะตอบผม คิดดูดิ ไม่ให้ผมตั้งตัวเลยไอ้บ้าเอ๊ย...
หน้าผมคงแดงเถือกไปหมดแล้ว ผมกระแอม ทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น
ผมยังไม่ชินจริงๆ นะครับเออ
แทนยิ้มขี้เล่นระหว่างที่เลือกฟอนต์ให้ผม พอเลือกเสร็จแทนก็ปล่อยให้ผมทำงาน เอาหมาขึ้นไปเล่นบนเตียงของผมโดยไม่ขออนุญาตผมสักคำ
…ผมแอบลอบมองมันระหว่างที่ผมทำการบ้าน
จะว่าไป...มันนานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมมีแทนอยู่เคียงข้างตั้งแต่ตอนที่ผมแอ๊บเป็นแฟนมันที่สนามบิน
สองเดือนกว่า...
เหมือนจะไม่นานมากเท่าไหร่นัก แต่ไม่รู้อะไรถึงดลใจให้ผมรู้สึกอะไรกับมันมากมายขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะผมมีมันแค่คนเดียวล่ะมั้งครับ มันดูแลผมดีมาก ในขณะที่ตัวผมเองก็ชอบให้มันดูแลเหมือนกัน
ผมกับมันมีแค่กันและกัน...อย่างที่ผมเคยคิดเอาไว้จริงๆ
“เรื่องไอ้กาย...คุยกับมันหรือยัง”
จู่ๆ แทนก็เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ผมก็เลยอึ้งนิดหน่อย “ยังไม่ได้คุยเลย”
ผมกะเตรียมรับน้ำโหของไอ้แทนไว้แล้วล่ะ แต่ทว่าผิดคาด มันไม่ได้โมโหอะไรเลย แต่เงียบซะงั้น
“ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้...”
“…”
“แน่ใจแล้วนะว่าจะเลือกกูเนี่ย”
ผมจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้ “เหมือนกูโดนบังคับกลายๆ อ่ะ พ่อกูก็บอกให้มึงอยู่กับกู บ้านมึงก็อยู่ใกล้กู ยังไงก็ต้องมึงอยู่แล้วป่ะวะ”
“เห้ย ไม่เกี่ยวดิ เอาความรู้สึกมึงอ่ะ”
“ยังจะถามอีกเหรอ” ผมเลิกสนใจมัน แล้วหันมาสนใจคอม
“เหอะน่า...กูชอบฟัง”
แทนคงไม่เคยโดนผมพูดตรงๆ ให้ฟังสินะ กูเลยชอบฟังอะไรอ้อมๆ แบบนี้
“ก็เลือกมึงไง...ให้ตายเถอะ ทำไมต้องให้พูดบ่อยๆ ด้วย”
“ฮ่าๆๆ” อีกฝ่ายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เออ อาทิตย์หน้าจะยุ่งนิดหน่อยนะ พอดีไปรับโปรเจคใหญ่กับรุ่นพี่ที่บริษัทหนึ่งมา...รายได้จ๊อบนี้กินไปได้ทั้งปีเลยอ่ะ”
“เหรอ” ทำไมมันดูเป็นการเป็นงานตั้งแต่เรียนยังไม่จบวะเนี่ย
“ไปเรียนเองได้นะ”
“ไม่ใช่เด็กแล้ว...”
“จะไปกับไอ้กายก็ได้นะ ถ้าอยากไป”
“เหรอ...ให้ไปเหรอ”
“ไม่ให้ไปหรอก พูดไปงั้นแหละ” แทนลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินมายีหัวผม “ไปนะเด็กน้อย ฝันดี”
“เด็กน้อยบ้าไรล่ะ”
“ก็เด็กน้อยไงล่ะ” มันยังไม่เลิกยีหัวผมเลย...
“พอแล้ว!!!”
แทนหัวเราะชอบอกชอบใจ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องของผม ไม่ลืมที่จะโบกมือลาผมนิดหน่อยด้วย...
ผมยิ้มให้กับตัวเอง...พลางคิดในใจเล่นๆ ว่าดีแล้วล่ะ...
ที่เราไม่มีใคร...แต่เรายังมีกันและกัน...
เจ๊สุภาน่ะเหรอจะแจกเอง่ายๆ
งานผมโดยติมาพอสมควร เรื่องการเลือกใช้ถ้อยคำในแพ็คเกจจิ้ง ถ้าจะบรรยายสัดส่วนส่วนประกอบของคุกกี้ขนาดนี้เอาฉลากมาแปะไม่ดีกว่าเหรอ ผมก็เลยโดนสั่งให้ไปทำแก้ ส่วนของแจงที่เรียบง่ายแต่แฝงความหมายโดยนัยนั้นผ่านฉลุยไม่ต้องแก้อะไร...
อิจฉามันจังเลย!
ตอนเจ๊สุภาแกติผมยอมรับเหมือนกันว่าเจ๊แกพูดแรง ผมอดเฟลไม่ได้เลยครับ วันนี้ก็เลยกะจะลากแจงออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่แจงมันไม่ว่าง ผมก็เลยนั่งแกร่วอยู่ม้านั่งแถวๆ คณะขณะคิดว่าเย็นนี้จะทำอะไรดี
ผมนึกถึงแทนก่อนอันดับแรก
จะว่าไปช่วงนี้ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนสิ่งที่ผมนึกถึงเป็นสิ่งแรกก็คือแทน มันจะไปด้วยมั้ย มันจะยอมให้ผมไปมั้ย มันจะโอเคมั้ยกับสถานที่ที่ผมไป ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นะครับ ตอนนี้แทนเปรียบเสมือนผู้ปกครองของผมคนหนึ่งไปแล้ว ผมต้องคอยบอกตลอดว่าผมอยู่ไหน
แทนเองก็บอกผมเช่นเดียวกัน
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าสถานะของเราสองคนนั้นเป็นแบบไหนหรือยังไง แต่ที่แน่ๆ มันเป็นอะไรที่ผมกับแทนรู้กันดีอยู่แก่ใจ ไม่ต้องเป็นทางการ ไม่ต้องพิธีรีตอง ไม่ต้องประกาศให้คนรับรู้ว่าเป็นอะไรกัน
แบบนี้ก็สบายใจดีไปอีกแบบ
“น้องทัพ” พี่กายปรากฏตัวขึ้นมา ดูเหมือนพี่เขาจะเพิ่งเรียนเสร็จ เขาอยู่ในชุดนักศึกษาหลุดๆ ลุ่ยๆ ที่ดูเข้ากับเขา
“หวัดดีครับพี่”
“มานั่งทำอะไรคนเดียวเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ” ผมบอกจากใจ
“ไม่มีอะไรทำเหรอ” พี่กายออกจะตลกผมนิดหน่อย
“ครับ”
อีกฝ่ายทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม ผมเริ่มเขยิบหนีเพื่อรักษาระยะห่าง เขาดูเหมือนจะสังเกตท่าทีของผมได้ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา
“ถ้าไม่มีอะไรทำ พี่นั่งเป็นเพื่อนได้มั้ยครับ”
ผมพยักหน้าช้าๆ
“เรียนเป็นยังไงบ้าง”
“เฮ้อ อย่าพูดถึงเลย” ผมถอนหายใจยาวเหยียด
“ได้ข่าวว่าตกงานเจ๊สุภานี่”
“รู้ได้ไง” ผมอึ้งกับสายข่าวของพี่กายมาก
“ฮ่าๆๆ ส่วนใหญ่เขาตกกัน มีน้อยมากี่ผ่าน”
“แล้วงานออกแบบแพ็คเกจจิ้งพี่กายผ่านป่ะตอนปีหนึ่ง”
พี่กายยิ้ม “ผ่านสิ”
“โอ๊ยยยยย” ผมร้องลั่น ถ้าจะพูดแบบนี้ไม่ควรพูดว่าทุกคนส่วนใหญ่ไม่ผ่านตั้งแต่แรกดีกว่าป่ะ “เฟลนะเนี่ย”
“อย่าคิดมากเลยน่า”
“โดนด่ามาตั้งเยอะ หาว่าก๊อปแบรนด์นั้นแบรนด์นี้”
“เจ๊แกก็เป็นคนแบบนี้”
“หาว่าผมใช้สมองน้อยไปหน่อยด้วย”
“ฮ่าๆๆ ใครไม่โดนอาจารย์ป้าด่่าคนนั้นไม่เจริญหรอกนะ” พี่กายยังคงยิ้มอยู่ “เอางี้...ได้พี่พาไปเที่ยวให้หายเครียด เอามั้ยครับ”
ผมชะงักกึก
“เห้ย...อะไรกัน ตามประสาพี่ประสาน้องน่า อย่าอึดอัดเลย”
พี่กายใช้ข้อศอกสะกิดสีข้างผมอย่างเป็นกันเอง
“พี่เลี้ยงทุกอย่างเลยนะ”
“…”
“อยากกินอะไรบอกมาได้เลย”
“…”
“จะให้ซื้อของให้ทุกอย่างด้วยก็ได้”
“ไม่ต้องก็ได้ครับพี่” ผมรีบยกมือห้ามก่อนที่พี่เขาจะให้อะไรผมไปมากกว่านี้ “ไปก็ได้ครับ”
“แจ๋ว!!!” พี่กายกระโดดลุกขึ้นยืน เขย่ากุญแจรถในมืออย่างรวดเร็ว “ไปกันเถอะ อยากไปไหน บอกพี่มาเลย”
“เอ่อ ครับๆๆ”
ผมยังไม่รู้หรอกว่าพี่กายจะพาไปไหน แต่ที่แน่ๆ ก็คือวันนี้ผมเซ็งและมีอารมณ์ดิ่งมากมายจริงๆ (อาจารย์ป้าสุภาท่านเป็นคนที่พูดตรงมากๆ) การได้ออกไปที่ไหนสักที่กับใครสักคนหนึ่ง (ที่ว่างไปกับผม) มันก็น่าจะดีกับผมไปอีกแบบหนึ่ง
ห้างสรรพสินค้า
จิ้วๆๆ เสียงผมยิงปืนฆ่าเอเลี่ยนที่ตู้เกมส์ดังกระหึ่มไปทั่ว พี่กายยืนมองผมอย่างทึ่งๆ ในขณะที่ผมนั้นฆ่าเอเลี่ยนในเกมส์อย่างดุดันราวกับต้องการระบายอารมณ์ ผมเดินมาที่ตู้นี้เป็นตู้ที่ห้าแล้ว ยังไม่เบื่อการเล่นเกมส์เลยครับ
สนุกดี ทำให้ผมหายเครียดไปสักพักหนึ่ง
ผมไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนแอบมองผม ใครบางคนที่เอาเงินไปแลกเหรียญ Token มาให้ผมเป็นกำเพื่อที่จะให้ผมได้เล่นเกมส์
พี่กายนิสัยดี...แต่เสียดาย...ผมให้ใจใครบางคนไปแล้วและผมไม่สามารถให้ใจใครได้อีก
“เหนื่อยหรือยังเนี่ย” พี่กายถามขึ้นมา
ผมที่ถือปืนจำลองอยู่ส่ายหน้ารัวๆ “ไม่เหนื่อยอ่ะ”
“เมื่อกี้ทัพน่ากลัวมากเลยนะ พี่ยืนอยู่ใกล้ๆ ยังแทบจะวิ่งหนีไปไกลๆ”
“โหยพี่ ก็แค่ฆ่าเอเลี่ยนในเกมส์น่า”
“จะเล่นอีกเหรอ”
“เบื่อแล้ว...เดี๋ยวไปทำอย่างอื่นดีกว่า”
“ทำอะไรล่ะ”
ผมมองหน้าพี่กายก่อนที่จะชี้มือไปที่ๆ นักศึกษาหลากหลายสถาบันกำลังเดินเข้าเดินออกกัน เป็นสิ่งที่ฮอตฮิตมากในยามเย็นหลังจากที่เรียนกันอย่างเครียดๆ มา นั่นก็คือ...
คาราโอเกะ!
พี่กายเลี้ยงผมอีกแล้ว...ซื้อชั่วโมงคาราโอเกะไปชั่วโมงหนึ่งแถมยังบอกพนักงานว่าเอาห้องที่ใหญ่ที่สุดและเป็นส่วนตัวที่สุด ผมพยายามจะบอกว่าเอาห้องเล็กๆ ก็ได้ แต่คุณชายข้างๆ กลับไม่ยอมผม กลัวผมจะอายห้องอื่นหรือไม่สะดวกสบายมากพอ...
…ยอมใจพี่แกเลย
ตอนที่พี่กายกำลังเลือกเพลงอยู่ในห้อง ผมเริ่มรู้สึกกับพี่เขาตะหงิดๆ นี่ผมกำลังทำในสิ่งที่เรียกว่าให้ความหวังพี่กายอยู่หรือเปล่าครับ
ในเมื่อเพลงในห้องคาราโอเกะยังไม่ขึ้น และทั้งห้องยังตกอยู่ในความเงียบ ผมก็เลยได้พูดออกไป
“พี่กาย...”
“ว่าไง” พี่กายหันมาหาผมด้วยรอยยิ้ม
กะว่าจะพูด...แต่กูจะพูดยังไงออกไปดีวะ... “คือผม...ผมมาเที่ยวกับพี่ พี่ไม่...”
“ใจเย็นๆ น่า บอกแล้วไง ว่าเที่ยวแบบพี่น้องกัน”
“…”
“พี่ขอแค่นี้แหละทัพ ได้มั้ยครับ”
พี่กายเป็นคนที่ฉลาดเอามากๆ แค่มองตากับท่าทางผมก็รู้แล้ว
“ไม่ต้องคิดมาก ร้องเพลงให้พี่ฟังได้มั้ย” พี่กายส่งสมุดรวมเพลงมาให้ผมเลือก
ผมยังคงนิ่งอยู่...
“เห้ย บอกแล้วไงว่าไม่ต้องคิดมาก”
เอาวะ...ไม่คิดก็ไม่คิด ผมรับสมุดรวมเพลงมาเตรียมตัวร้องเพลงปลดปล่อยความเครียดออกมาให้ได้มากที่สุด
ความจริงที่ผมรู้ในวันนี้ก็คือ...พี่กายเป็นคนร้องเพลงเพราะมากกกกกก
ร้องเพลงแบบนี้สามารถไปประกวดเดอะสตาร์เอเอฟเดอะวอยซ์ได้หมดทุกรายการเลยนะครับเนี่ย ผมอึ้งมากๆ จนหลังๆ ผมปล่อยให้พี่กายร้องอยู่คนเดียว ในขณะที่ผมนั้นทำหน้าที่เป็นคนฟัง
ระหว่างนั้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค...มี 2 Missed Call จากแทน และข้อความทางไลน์ไม่กี่ประโยค
Tankhun : อยู่ไหน
ผมมองไปที่พี่กาย...ผมค่อนข้างแน่ใจว่าแทนต้องระเบิดลงแน่ๆ ถ้ารู้ว่าผมมากับใคร ตอนนี้เขากำลังทำงานโปรเจคใหญ่อยู่กับรุ่นพี่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ถ้าเขารู้เข้าล่ะก็...
…มีอันต้องหนีงานออกมาตามล่าผมแน่
ผมมองดูหน้าจอสนทนาของแทนอย่างเคร่งเครียด ผมไม่อยากโกหกแต่ตอนนี้ผมอยากให้แทนเขา Concentrate กับเรื่องงานมากกว่า
ไว้ค่อยอธิบายทีหลังก็ได้
Tup : อยู่กับแจง ร้องคาราโอเกะอยู่
อย่างน้อยผมก็ไม่ได้โกหกทุกเรื่องจริงมั้ยครับ
ไม่สบายใจว่ะ ผมไม่เคยต้องโกหกแทนแบบนี้ แต่อีกไม่นานผมก็คงต้องแยกกับพี่กาย คงไม่มีอะไรตามมาทีหลังหรอกมั้ง
หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ...
พี่กายมาส่งผมที่หน้าบ้าน
ผมบอกขอบคุณพี่กาย พี่กายทำหน้าเศร้านิดหน่อย ก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายเอาไว้ “มะรืนนี้วันเกิดพี่ มางานวันเกิดพี่ได้มั้ย”
“จริงเหรอครับ” ผมอ้าปากค้าง “ได้เลยพี่กาย ให้แจงไปด้วยได้ป่าว”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“โอเค แล้วเจอกันนะครับ”
พี่กายยิ้ม...ผมเปิดประตูเตรียมลงจากรถ ทว่ามือใหญ่ๆ ของอีกฝ่ายกลับรั้งข้อมือผมเอาไว้ ราวกับต้องการพูดอะไรบางอย่างกับผม
ผมมองหน้าพี่กาย แต่เขาดูอ้ำอึ้งเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาได้
“มีอะไรหรือเปล่าพี่”
พี่กายส่ายหน้าและก็ปล่อยมือผม
“ขับรถดีๆ นะครับ” แม้ผมจะงงนิดหน่อย แต่ผมก็เดินลงจากรถและก็โบกมือบ๊ายบาย
เมื่อรถพี่กายขับไปไกลแล้ว แทนที่ผมจะเดินไปที่บ้านตัวเอง ผมกลับเดินมาหยุดที่หน้าบ้านของแทน ซึ่งเงียบฉี่ราวกับไม่มีผู้อยู่อาศัย
ยังไม่กลับมาเหรอ?
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์ แทนยังไม่อ่านและก็ยังไม่ตอบข้อความของผมด้วยซ้ำ
ถ้าโทรไปจะกวนหรือเปล่าหว่า...ผมรู้ว่าแทนตั้งใจกับโปรเจคนี้เอามากๆ
“ทำอะไร” จู่ๆ แทนก็มาปรากฎตัวขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกตกใจเอามากๆ
“เห้ย โผล่มาอย่างกับผีเลย”
“ไปร้องคาราโอเกะมาสนุกป่าว”
ผมกระพริบตา มองหน้าแทนราวกับต้องการรู้ความหมายของน้ำเสียงที่แทนกำลังสื่อ...
…ถ้าเขาอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว แสดงว่า...
…เขาก็เห็นน่ะสิว่าพี่กายมาส่งผม...
“จู่ๆ แจงก็เปลี่ยนเพศเฉยเลยวันนี้”
“…”
“แจงสูงขึ้น หล่อขึ้นด้วย”
“แทน” ผมพยายามอธิบาย “คือเรื่องมันเป็น...”
“ไม่เป็นไร” แทนเอื้อมมือมาจับมือผม “กูเชื่อใจมึง”
แทนลากมือผมเข้าไปในบ้านของมัน ท่าทางของแทนดูเหน็ดเหนื่อยมาก และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมกังวล
บอกผมว่าเชื่อใจผม แต่ท่าทางมันไม่ตรงกับคำนั้นเลย
“แทน”
“ว่าไง”
“เป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“โกหก”
“แค่เหนื่อยจากงานน่ะ ลูกค้าเรื่องมาก”
ผมมองดูแทนเดินเข้าไปในบ้านและก็เปิดไฟทั่วบ้าน
“กูมีเรื่องจะอธิบายนะ” ผมพูดให้บรรยากาศอึมครึมนี้ดีขึ้น
“เหนื่อย...อาบน้ำแล้วขึ้นไปนอนกันเหอะ”
หือ แทนเดินโซซัดโซเซมาซบหน้าลงกับไหล่ของผม
“เหนื่อยจริงๆ นะ”
ท่าทางเขาเป็นอย่างที่เขาพูด ผมทำอะไรไม่ได้มากนอกจากตบไหล่เบาๆ อย่างให้กำลังใจเขา
“กูเริ่มชอบไหล่มึงแล้วล่ะ” แทนพูดเสียงอู้อี้
ไม่บอกผมก็รู้ หลังๆ นี่มันเอาแต่ซบตรงนี้ เอาหน้ามาไว้ตรงไหล่ผมตลอดเลย
ผมรู้สึกดีนะครับ...ที่ผมมีที่พักเหนื่อยให้มัน
“เหนื่อยมากเลยเหรอ”
“ใช่ จะตายแล้ว...ขับรถทั้งวัน โดนลูกค้าเรื่องมากใส่อีก”
“ไม่เป็นไรนะ พักเถอะ...”
“อืม”
“…”
“วันนี้จูบอีกได้ป่าววะ”
“…”
“แบบที่ห้องพักสีแดงที่รีสอร์ทคืนนั้น”
แทนกอดผมแน่นขึ้น ผมยิ้มเบาๆ ลับหลังเขาพลางกอดตอบ จากนั้นก็กระซิบที่ข้างหู
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
TฺBC*
แอร๊ย ทัพนี่มันทำตัวสวยเลือกได้จริงจริ๊งงงงงงงงง
-
เริ่มเบื่อน้องทัพแล้วอะ มันจะบอกยากอะไรขนาดนั้น
ถึงจะไม่คิดอะไร แต่ไปกับเค้าแบบนั้นยังไงก็เหมือนให้ความหวัง
ทำแบบนี้มีแต่ทำให้แทนเสียใจไปเรื่อยๆ พี่กายก็เหมือนกัน
ถึงปากแทนจะบอกไม่คิดอะไรไม่เป็นไร แต่ในใจก็คงคิดอยู่แล้วป้ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ตัดฉึบอย่างนี้ได้งายยยยยยย :katai1:
-
โกหกแบบนี้ไม่ดีเลยน่ะทัพ :z6:
-
แทนรู้แทนเห็น
ทัพไม่น่าจะโกหกนะ
-
ก็บอก ๆ ไปซะที เกรงใจคนอื่นแล้วคนที่อยู่เคียงข้างล่ะ
หรือว่าต้องเจอคนมาทำแบบนี้กับตัวเองก่อนถึงจะคิดได้
-
พี่แทนอ้อนอยู่ใช่ไหมเนี่ย
โอ๊ย....น่ารักมากกกก
รักแทนทัพ :)
-
ทัพเอ๊ย ชัดเจนสักทีสิค่ะ เลิกเกรงใจแล้วก็ปฏิเสธพี่กายแบบหนักแน่นไปเลย
-
:mew1:
-
:ling1: :ling1:
-
พี่กายตัดใจจากทัพจริงรึเปล่าเถอะ ไม่ใช่วางแผนทำอะไรทัพในวันเกิดตัวเองนะ
-
ประโยคสุดท้ายนี่ไม่ค่อยอ่อยเลยนะ
-
น้องทัพค่ะ ชัดเจนค่ะต้องชัดเจนเข้าไว้ บอกออกไปเลยค่ะกับพี่กายเราต้องชัดเจน ไม่บอกก็เหมือนให้ความหวังกับเค้า ถึงเค้าจะบอกว่าเที่ยวแบบพี่น้องแต่เชื่อเถอะ ในเมื่อเราไม่พูด ไม่บอกเค้าก็ต้องนึกว่ายังมีความหวังอยู่แน่ๆ ค่ะ
-
เริ่ดดดค่ะทัพ
-
พี่แทนอ่อยแล้วล่ะ
-
ไม่น่าจะโกหกน้าน้องทัพ - -;;;
-
น้องทัพจัดให้ได้มากกว่าจูบซะอีก จะเอาป่าวจ๊ะ พี่แทน :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตัดชับมากค่ะ :katai4:
รอตอนต่อไปจ้าาาาา
-
ทัพบอกพี่แทนตรงๆไปเลยยย ถึงพี่มันจะไม่พอใจแต่ว่าน่าจะโอเคกว่านะถ้าพูดความจริงอ่ะ สู้ๆนะะะะ
-
น้องทัพต้องโดนงอนหนักๆสักที ตี!!!! :a5:
-
อยากตีทัพสักที ฮืออออ แต่เวลาเราเหนื่อยๆ เฟลๆเราก็ไม่ค่อยคิดไรเหมือนทัพเลย ใครลากไปไหนก็ไป ใจง่าย แง
แทนเห็นมั้ยหรือเหนื่อยอย่างอื่นจริงๆ
อย่าดราม่านะ ฮ่อลลลลลล
-
พี่กายเป็นคนดีที่มาทีหลัง :hao5: แทนดูเหนื่อยมากเลยนะ
ทัพจะทำอะไรก็คิดถึงแต่คนอื่น คิดถึงความสุขของตัวเองบ้าง
-
น้องทัพคะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ทัพทำบุญด้วยไรทำไมสวยเลือกได้แบบนี้เนี่ย ><
คือฟิน คือเขิน คือดีงาม คืออยากอ่านต่อ มาต่ออีกเร็วๆน้า
-
จูบกันขนาดนี้คบกันเลยเถอะค่ะ หู๊ยยยยย พอๆๆเรื่องนี้ เอาไข่ต้มเป็นพระเอกแล้วหานางเอกใหม่ดีกว่า 5555 รอต่อค้าาาา :katai1:
-
น้องทัพสวยเลือกได้สุดๆ
แทนเข้าใจแต่อาจจะแอบน้อยใจน้าาา
เคลียร์ด่วนเลยน้องทัพ
-
พี่แทนนนนนนนนน :katai2-1:
-
น้องทัพ เจ้ไม่โอเคนะ เห็นแทนไม่ว่าแล้วเลยทำแบบนี้เหรอ :mew5:
คิดว่าโกหกกันแล้วดีก็ทำไป
คนบริสุทธิ์ใจเค้าไม่ต้องปิดบังอะไรปะ จากไม่คิดอะไรจะมาคิดเพราะทำงี้แหละ
-
นึกว่าจะทะเลาะกันใหญ่โต
-
ชอบตอนนี้นะ คือยังไงดีล่ะ บางครั้งการกระทำที่สื่อมันก็ชัดเจนในตัวมันเอง คิดว่าแทนทำถูกแล้วที่ไว้ใจทัพและไม่อาละวาดที่เห็นกายมาส่งทัพในตอนนี้ เพราะต้องมองว่าให้ทัพมีโลกของตัวเองบ้าง ยอมให้คบกับคนอื่นๆด้วย ถึงแม้จะเป็นคนที่เคยบอกชอบทัพเองก็ตามเพราะในครั้งนี้มันก็คือการเที่ยวแบบพี่น้องเหมือนพี่กายพูดไว้ และคิดว่าตอนนั้นที่ทัพตัดสินใจไปกับพี่กายด้วยเพราะเครียดและอารมณ์ไม่ดีหากตอนนั้นอยู่กับแทนอาจจะทำให้ทะเลาะกัน หรืออึดอัดเพราะทัพก็รู้ว่าพี่แทนกำลังยุ่งและหนักกับงานที่ได้รับ เอาจริงๆคือการยอมรับซึ่งกันและไว้ใจซึ่งกันและกัน น่ะแหล่ะ o13
-
อ่าน2ตอนรวดน่ารักกกกกกที่สุด..แต่ทัพมีอะไรก็บอกแทนไปตรงๆดีกว่า
ส่วนเรื่องกายอย่าปล่อยให้คาราคาซังเดี๋ยววันข้างหน้าไม่รู้จะดราม่าอะไรรีบๆบอกให้ชัด
พี่แทนขี้หึงนะ
-
อย่าโกหกอีกนะทัพ มันไม่ดีนะลูก
-
ตัดจบได้ทำร้ายมากกก งือออ :katai1: นึกว่าจะได้เห็นคนจูบกัน
-
แค่จูบเองเหรอ?? แอร๊ยยย~
-
แทนทัพ ตอนที่ 21
“น้องทัพน่ะเชื่อใจได้แน่เหรอ”
อยู่ดีๆ อิงก็มาเปิดบทสนทนากับผมด้วยหัวข้อนี้ หลังจากที่ผมไม่ได้คุยกับเธอนานแล้ว ตอนนั้นผมสามารถตอบได้ทันทีว่าผมเชื่อใจทัพ ผมเชื่อใจทัพเสมอแม้กระทั่งตอนที่เขายังไม่ตอบตกลงรับรักผม ผมแค่กลัวใจตัวเองที่จะไปหึงเขาอย่างหนักมากกว่า แต่ทว่าตอนนี้ผมกลับรู้สึกไม่แน่ใจในสิ่งที่อิิงพูด
อิงตอกย้ำความไม่แน่ใจของผมด้วยการส่งรูปแอบถ่ายของทัพในวันนี้มาให้ผม ทัพที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างๆ ผม ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่ามีคนแอบไปเจอในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
เขาไม่ได้เดินไปกับแจงอย่างที่เขาบอกผม
ที่หน้าจอโทรศัพท์ของผมตอนนี้มีหลากหลายภาพด้วยกัน โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นภาพของผู้ชายสองคนที่ถูกแอบถ่ายในวันนี้
มีภาพของทัพกำลังเล่นเกมส์ที่ตู้เกมส์อย่างสนุกสนาน
มีภาพของทัพกำลังส่งยิ้มให้กายเมื่อตัวเองคีบตุ๊กตาได้
มีภาพของทัพกำลังเต้นอย่างสนุกสนานในห้องมืดๆ ของคาราโอเกะแห่งหนึ่ง
มีภาพของทัพกำลังเดินนำโดยมีกายช่วยถือถุงช้อปปิ้งให้
ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากทัพไม่ได้ดูมีความสุขขนาดนั้น
อิงต้องพยายามจุดไฟอะไรบางอย่างในตัวผม ไฟที่ผมพยายามเอาน้ำสาดใส่เพื่อที่จะไม่ให้มันลุกขึ้นมา ทว่า...น้ำที่ว่านั้นสาดไฟดวงน้อยให้ดับอย่างยากยิ่ง ผมอดที่จะรู้สึกเจ็บปวดและคิดมากไม่ได้ แต่ผมพยายามไม่แสดงให้ทัพเห็น เพราะผมกับทัพเคยทะเลาะกันเรื่องนี้มาแล้ว
ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหัวเตียง นอนตะแคงข้างจ้องใบหน้าของทัพที่กำลังหลับปุ๋ย คุณหนูบ้านตรงข้ามที่ผมเคยเห็นเพียงแว้บๆ ในวัยเด็ก ตอนนี้โตขึ้นมาเป็นหนุ่มและมีใบหน้างดงามที่ใครหลายคนอยากจะเป็นเจ้าของ
ผมอยากครอบครองใบหน้านี้แต่เพียงผู้เดียว
ผมมีนิสัยที่ว่าหากสิ่งใดจะเป็นของผมแล้วต้องเป็นตลอดไป
…แต่ของสิ่งนี้ช่างเปราะบางยิ่งนัก มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ ผมต้องคิดถึงใจของเขาก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรลงไป การโกรธกันเรื่องที่ผมหวงทัพครั้งนั้น (ที่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนลุคของตัวเองเพื่อตามง้อ) ทำให้ผมเข็ดขยาด ไม่กล้าที่จะทำอะไรแบบนั้นอีก
ไม่ใช่แต่เขาหรอกนะที่เปราะบาง ผมต่างหากที่เปราะบางยิ่งกว่า
ปมในวัยเด็กที่ขาดความอบอุ่นทำให้ความรักครั้งนี้ของผมนั้นไม่ราบรื่นอย่างที่ผมคิด ผมหวงแต่พยายามไม่หวง ผมคิดมากแต่บอกเขาว่าไม่เป็นไร เพียงเพราะผมกลัวที่จะเสียเขาไป...
…ครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวของผม
จู่ๆ ทัพก็ลืมตาขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกตกใจเล็กๆ นัยน์ตาสุกใสกระทบกับแสงไฟอย่างค่ำคืนทำให้ดวงตาของอีกฝ่ายเป็นประกายอย่างน่าเหลือเชื่อ
“ทำไมยังไม่นอน ไหนว่าเหนื่อย”
“โด๊ปกาแฟไปเยอะน่ะ” ผมพูดไปเรื่อยๆ ทัพเองก็เชื่อผม เขาเขยิบตัวมาใกล้และก็ซบใบหน้าเข้ากับอกของผม
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีงานอีกไม่ใช่เหรอ”
ที่มันหลับไม่ลงมันเพราะใครกันล่ะวะ...ผมยิ้มเบาๆ ขณะมองดูทัพงัวเงียและก็กำลังจะหลับลงไปอีกรอบ
ปัญหานี้มันต้องมีทางแก้ดิวะ...ผมรู้สึกว่าผมหวงและหึงเขาได้ไม่สุดเพราะอะไรบางอย่าง
“มึงยังไม่ได้ขอเขาเป็นแฟนไงสัด”
ข้อความของไอ้ต้นลอยขึ้นมาในระหว่างที่คุยไลน์ปรึกษามันก่อนนอน แม่งจริงของมัน...
ถ้าทัพเป็นแฟนผม(อย่างเป็นทางการ) ทุกอย่างจะง่ายขึ้นใช่มั้ยครับ หากผมหึงหรือหวง ทัพก็คงจะไม่โกรธอะไรอีกเพราะผมมีสิทธิ์เต็มๆ
วันไหนคือฤกษ์งามยามดีในการทำให้เรื่องนี้เป็นทางการดีนะ?
มะรืนนี้เป็นไง...
“สรุปนะพี่ว่าแคมเปนจ์เรื่องชายชายน่าจะโอ ช่วงนี้กำลังบูมด้วย แทนคิดว่าไง”
“…”
“แทน”
“…”
“ไอ้น้องแทน!”
ผมสะดุ้งเฮือก ปากกาที่ผมควงอยู่เกือบหลุดออกมาจากมือเพราะผมมัวแต่ใจลอยและไม่ได้สนใจทีมโปรเจคที่กำลังคุยงานกันอยู่
พี่พริก หัวหน้าทีมมาร์เก็ตติ้งของบริษัทนี้กำลังมองมาที่ผมด้วยแววตาเคืองอยู่ไม่น้อย
“โฟกัสหน่อยสิ”
“ขอโทษครับพี่พริก” ผมพูดจากใจ
“มีความเห็นยังไงเรื่องที่จะให้พรีเซนเตอร์สินค้าเป็นผู้ชายสองคน”
สินค้าที่ว่าก็คือช็อคโกแลตหรูหราไฮโซที่กำลังจะเปิดตัวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ตอนแรกเห็นว่าจะใช้คู่จิ้นช่องพระรามสี่สิบห้ามาช่วยเป็นพรีเซนเตอร์ให้ แต่งบโปรโมทไม่พอที่จะจ้างคู่นั้นมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ พี่พริกก็เลยลงความเห็นว่าควรจะเป็นผู้ชายสองคน
“จะดีเหรอครับ” ผมค่อยๆ พูดอย่างระมัดระวัง “ผมคิดว่าเมืองไทยยังไม่เปิดกว้างเรื่องนี้นะ” แม้ว่าตัวเองก็รักผู้ชายเหมือนกัน แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน
“อืม...มันก็จริง แต่สาวกเรื่องอะไรแบบนี้ก็มีอยู่เยอะแล้วนะ”
“เรื่องอะไรแบบไหนครับ”
“ก็แบบ...ชายรักชายไง...” พี่พริกอธิบาย “ไม่รู้สิ เปิดตัวแบบนี้ไปก็น่าจะโอเค เอาเป็นว่าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นตัวเลือกก็แล้วกัน”
“ครับ/ค่ะ” ทีมงานที่อยู่ในห้องประชุมของบริษัทนี้ทุกคนส่งเสียงพร้อมกัน
“แทน เรื่องสโลแกนสินค้าน่ะถึงไหนแล้ว”
ฉิบหาย...เมื่อวานผมบอกพี่เขาไปว่าผมจะไปคิดมาให้ แต่เมื่อคืนผมมัวแต่คิดมากเรื่องของทัพก็เลยลืมไปเลย
ผมพยายามคิดอะไรก็ได้ในหัวตอนนั้น อะไรก็ได้ที่จะบอกพี่พริกว่าผมน่ะไปทำการบ้านมานะ ไม่ใช่เอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้เรื่องงานเสียหาย
เจ๊พริกเน้นเรื่องความรัก ผมก็เลยนึกถึงคำว่า LOVE ว่าแต่จะ LOVE อะไรดีล่ะ
“All we need is love” เป็นการด้นสดที่แย่มากจริงๆ
“ไม่เอา มันเกร่อแล้ว” พี่พริกปฏิเสธทันที
“เลิฟ เลิฟ เอ่อ...เลิฟอะไรดีวะ”
พี่พริกขมวดคิ้วและก็กอดอกจ้องมองผม แม่เจ้าผมกดดันอย่างมาก ผมไม่น่าลืมคิดสโลแกนมาจริงๆ
สายตาของผมมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกสูงของบริษัท เห็นสายรุ้งสีสวยพาดยาวมาพอดี ทำให้อะไรบางอย่างลอยเข้ามาในหัวผม
เอาก็เอาวะ
“Love wins ครับ”
ทุกคนนิ่ง...จ้องมองมาที่ผมเหมือนผมพูดอะไรผิดไป
“คุณพริก ดิฉันเห็นด้วยค่ะ” หนึ่งในทีมงานยกมือขึ้นและก็พูดอย่างมาดมั่น “ถ้าใช้เลิฟวินส์เป็นสโลแกน เรื่องให้ผู้ชายกับผู้ชายเป็นพรีเซนเตอร์นั้นคือโอเคเลย เข้ากันดีค่ะ!!!”
“หรือไม่ก็...” ผมค่อยๆ พูด “ให้มีหลากหลายคู่มาร่วมเป็นพรีเซนเตอร์ด้วย ไม่จำเป็นต้องชายรักชาย เอาหญิงรักหญิงด้วยก็ได้ ยิ่งดีใหญ่เลยครับ”
“เจ๋ง!!!!” เจ๊พริกดีดนิ้วอย่างถูกอกถูกใจ “เอาตามนี้ ทุกคนจดลงไปและเริ่มหัวข้อประชุมใหม่ ควรให้ใครมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้”
ทุกคนรีบกุลีกุจอหาอะไรมาจดตามที่เจ๊พริกสั่ง ผมแอบถอนหายใจโล่งอก เปิดหน้าสมุดโน้ตหน้าต่อไปเพื่อเตรียมจดรายละเอียด...
…ไม่วายเรื่องของทัพก็ลอยเข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง
วันนี้จะชวนยังไงดี
แล้วพรุ่งนี้จะต้องเตรียมอะไรบ้างนะ
“แทน...ลองไปหาดูผู้ชายสองคนที่น่าจะเป็นพรีเซนเตอร์ที่ดีได้ คนหนึ่งก็สูงๆ ขาวๆ ส่วนอีกคนก็ตัวเล็กกว่าหน่อยแล้วกัน รู้ใช่มั้ยว่าพี่ชอบคนหน้าตาดีมากๆ และก็อยู่ในวัยมหาลัย”
“เอ่อ ครับ” กูจะไปหามาจากไหนไม่ทราบ
“เอ๊ะ...แทนก็โอเคนะ”
“ไม่ใช่ทางของผมหรอกครับ” ผมรีบปฏิเสธไป มีคนติดต่อเรื่องงานแบบนี้เข้ามาบ้างครับ พวกที่เกี่ยวกับวงการบันเทิงเนี่ย แต่บอกเลยว่าไม่ใช่ทางของผมเอาเสียเลย
“งั้นก็ช่วยหามาให้พี่ด้วยนะ ขอหล่อๆ ปังๆ”
“ถ้าหล่อแล้วมันไม่ยอมมาถ่ายอะไรที่จิ้นๆ แบบนี้ล่ะครับ”
“หาดีๆ ก็แล้วกัน”
ผมมีการบ้านอีกแล้วสิเนี่ย...คืนนี้ผมต้องไปสิงตามเพจคิ้วท์บอยทั้งหลายสินะว่าใครหน้าตาดีพอที่จะเป็นพรีเซนเตอร์ช็อคโกแลต แถมยังต้องหามาสองคน ใครก็ได้ที่ดูเคมีเข้ากันๆ
“แทน มึงเห็นยัง” เพื่อนร่วมชั้นที่มาร่วมทำโปรเจคเหมือนกันกับผมยื่นโทรศัพท์ให้ดู “น้องทัพของมึง...กับไอ้กาย”
พูดถึงเพจคิ้วท์บอย เพจคิ้วท์บอยก็มา ตอนนี้เพจ TTU CUTE BOY (ทัพไทยยูนิเวอร์ซินี้คิ้วท์บอย) กำลังโพสต์ภาพที่ผมเพิ่งได้จากอิงเมื่อคืน เป็นภาพแอบถ่ายทัพกับกายที่ดูน่าจิ้นแบบสุดๆ ชนิดที่ว่ามีคนเม้นท์คำว่า ‘ฟิน’ เป็นสิบๆ คน
ผมชาไปทั้งตัวเลยทีเดียว
“อะไรเหรอ” เจ๊พริกยื่นหน้ามาดูด้วย “เห้ยยย ที่เราต้องการน่ะ แบบนี้ แบบนี้เลย!!!!” แล้วทำไมเจ๊ต้องมาต้องการอะไรที่ผมไม่ต้องการด้วยล่ะครับ “แทนรู้จักป่าว เป็นแฟนกันป่ะเนี่ย ติดต่อคู่นี้ให้พี่ด้วยนะ”
นอกจากตัวชาแล้วผมยังรู้สึกเหมือนขวานมาจามตรงกลางหัว
“พี่...ผมว่าไม่เหมาะนะ” เพื่อนผมที่เป็นตัวต้นเหตุหยิบโทรศัพท์คืนและก็เดินหนีเป็นที่เรียบร้อย
“ไม่เหมาะอะไรล่ะ แบบนี้แหละที่พี่ต้องการจริงๆ อยู่มหาลัยของแทนด้วยไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยก็ชวนมาแคสต์ก่อนก็ได้”
“คือผม...”
“ถ้าไม่โอเคกับคู่นี้ ก็ไปหาคู่อื่นมาละกัน”
“ครับๆๆ”
ทันทีที่พี่พริกเดินไป ผมก็กดโทรศัพท์ตัวเองเข้าไปที่เพจ TTU CUTE BOY ไม่รู้จะเข้าไปดูสิ่งที่ตัวเองปวดใจอีกทำไม...
เรื่องนี้อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ทัพโทรมาหาผมก็ได้ สายเรียกเข้าดังอยู่อย่างนั้น แต่แปลกที่ผมไม่พร้อมที่จะกดรับสายเอาเสียเลย...
ขอหนีไปช้อปปิ้งย้อมใจ...
“ลากกูมาทำไมเนี่ย กูง่วงนอนฉิบหายเลยมึงรู้มั้ย” ไอ้เจตน์ยังคงบ่นไม่หยุดเมื่อผมโทรบอกให้มันมาซื้อของเป็นเพื่อน “แล้วไม่ชวนไอ้ต้นกับไอ้พีทมาด้วยล่ะ”
“กลัวมันกำลังนอนเหมือนมึง” วันนี้พวกผมไม่มีเรียนครับ
“สัดดดด แล้วกูล่ะ กูก็กำลังนอนเหมือนกันนะโว้ยยยย” เจตน์ร้องโอดครวญ “แล้วทำไมไม่ชวนน้องทัพ”
ผมนิ่งไม่ตอบ แต่เริ่มเดินไปข้างหน้า อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยเมื่อในหัวกำลังคิดว่าจะเซอร์ไพรส์ทัพยังไงดี
เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงหลายคนเวลาช้อปปิ้งถึงแก้เครีียดได้...มันเป็นแบบนี้นี่เอง
“เห้ย มาซื้อของให้น้องเหรอ” เจตน์เริ่มกระตือรือร้นมากขึ้น “วันเกิดหรือไง”
“ไม่ใช่”
“มึงจะขอน้องเขาคบ!!!!!”
เวลามันฉลาดมันก็ฉลาดจริงๆ สินะ “อืม”
“ดีใจด้วยๆๆๆๆ” ไอ้เจตน์เขย่าคอผม “กูว่าแหวนเพชรสักสิบแปดกะรัตก็น่าจะเอาอยู่”
“บ้าเหรอวะ” คนอย่างทัพไม่น่าชอบแหวนเพชรนะ
“แล้วมึงจะให้อะไรอ่ะ”
“แหวน”
เจตน์ทำหน้าไร้อารมณ์ใส่ผม
“แหวนที่ไม่ใช่แหวนเพชรอ่ะมึง กูว่าไม่เหมาะกับเขานะ”
“กูรู้จักร้านดีๆ ร้านหนึ่ง ไปกันเหอะ” ไอ้เจตน์ทำตัวเป็นการเป็นงาน ลากผมไปหาร้านเครื่องประดับทันที “เอาแบบไหนดี ถึงจะเหมาะกับข้อนิ้วของคุณหนูทัพนะ”
ดูมันจะตื่นเต้นมากกว่าผมอีกนะเนี่ย
สิ่งที่ผมคิดไว้ไม่มีอะไรมากหรอกครับ หาที่เงียบๆ แต่งสถานที่สวยๆ (แน่นอนว่าจะไม่ใช่โพสต์อิทแปะเต็มผนังแน่ๆ ผมว่ามันเปลืองน่ะครับ) ของตกแต่งผมกับเจตน์พากันไปหาพวกลูกโป่งสีนวลๆ และก็ลูกโป่งตัวอักษรมา (ไม่ลืมซื้อที่ปั๊มลมเข้าลูกโป่ง) ของตกแต่งได้มาไม่ยากและผมก็ซื้อเป็นจำนวนมากด้วย (ขี้เกียจมาซื้ออีก)
ได้ของตกแต่งแล้ว...ทีนี้ก็เหลือของแทนใจ
เจตน์พาไปดูร้านที่มันบอก มันเป็นร้านสั่งทำแหวนที่ใช้เวลาไม่นานก็ได้ (เสร็จพรุ่งนี้สายๆ) ผมเลือกแบบและก็จ่าค่ามัดจำเรียบร้อย (ไม่ลืมที่จะสั่งเผื่อของตัวเอง)
ฮู่ คิดจะขอคุณหนูคบเนี่ยก็หมดไปเยอะเหมือนกันนะครับเนี่ย
“เหลืออะไรทีนี้” ผมมองของพะรุงพะรังที่ถูกจับยัดเข้าไปบนรถผม
“สถานที่ไงแสด” เจตน์เตือน
“ยากตรงไหน” ผมไม่ต้องคิดอะไรมาก “บ้านกูไง”
“โห อเมซิ่ง ขอคบเสร็จจับปล้ำเลยงี้”
“เห้ย ไม่กล้าหรอก”
“กูรู้มึงกล้า มึงแอบด๊วบๆ กับน้องเขามาแล้วนี่”
“อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย” ผมพยายามตัดบทมัน “กูจะโทรนัดน้องแล้วนะ และก็จะโทรมาบอกว่าอย่ามาบ้านกูคืนนี้ด้วย”
“อืม...”
“ตื่นเต้นว่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ท่าทางน้องมันชอบมึงอยู่แล้ว เพียงแต่เขาไม่พูดเท่านั้นเอง ดูเหมือนน้องจะเป็นคนที่ชอบแสดงออกมากกว่าพูดนะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยแบบสุดๆ “จริงว่ะ” ยังไม่ตอบตกลงอะไรผมก็จูบกับผมซะแล้ว
“ไปกัน” เจตน์ตบไหล่ผมเบาๆ “เดี๋ยวคืนนี้กูช่วยมึงเป่าลูกโป่งทั้งคืนเลย”
“ไม่เป็นไร...” ผมส่งยิ้มเบาๆ ให้มัน “เดี๋ยวกูทำเอง”
ผมว่างจากการหาพรีเซนเตอร์ก็มาเป่าลูกโป่ง เบื่อเป่าลูกโป่งก็มาหาพรีเซนเตอร์ ตอนนี้ผมกำลังสนใจคนคู่หนึ่งที่กำลังบูมเอามากๆ ในตอนนี้ คนจาก XXU CUTE BOY อะไรนั่นน่ะ
หมอป่า กับ วาโย
อยู่ที่มอของพวกเขารู้สึกว่าสองคนนี้จะปังยิ่งกว่าปืนใหญ่ เพจคิ้วท์บอยของมอนี้อัพรูปคนใดคนหนึ่งเป็นอันต้องหมื่นกว่าไลค์ทุกครั้งไป และพอผมไปอ่านดูคอมเม้นท์ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะกิ๊กๆ กันอยู่ด้วย
เห้ย แบบนี้ก็เข้าทางช็อคโกแลตของลูกค้าน่ะสิ! ผมทิ้งลูกโป่งไปก่อนที่จะมาสนใจเรื่องของสองคนนี้อย่างจริงจัง
ไม่รู้ว่าคบกันมั้ยหรือว่ากิ๊กกันอยู่จริงหรือเปล่า แต่เคมีสองคนนี้ดูเข้ากันมากๆ แม้ว่าคนที่ชื่อวาโยจะดูชะลูดไปหน่อย แต่ก็ดี! หล่อคู่แบบนี้ผมว่าต้องออกมาดีแน่ๆ ว่าแต่ผมจะติดต่อพวกเขายังไง...
ทำไมผมโง่แบบนี้ เฟสบุ๊คสองคนนี้ทางแอดมินเพจก็แท็คให้ดูอย่างทนโท่ ผมเข้าไปดูของคนที่ชื่อป่าก่อน อัพเดทล่าสุดเมื่อสามเดือนที่แล้ว (ทั้งหล่อทั้งเข้่าถึงยากอีก) ส่วนของวาโยอัพเดทล่าสุดเมื่อสองนาทีที่แล้ว
เช้ดเป็ด!!!! รูปที่วาโยอัพเป็นรูปที่ถ่ายเฟรนช์ฟรายลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของแม็คโดนัลด์ แถมสาขายังอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมด้วย ดีล่ะ ผมจะไปพูดกับวาโยด้วยตัวของผมเอง อย่างน้อยได้วาโยมาคนก็น่าจะอุ่นใจได้แล้ว
ผมรีบหยิบแฟ้มที่เกี่ยวกับงานนี้ไปด้วยทันที ทิ้งลูกโป่งที่จัดการเอาลมเข้าไปจนมันพองประมาณห้าสิบกว่าลูกกระจายเต็มบ้านเต็มหมด แอบภาคภูมิใจกับมันไม่ได้ ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ผมก็เอาแต่เป่าลมใส่ลูกโป่งไม่หยุด
ตอนนี้เรื่องส่วนตัวเอาไว้ทีหลัง เรื่องงานมาก่อนก็แล้วกัน
ไม่นานนักก็มาถึงแม็คโดนัลด์ สาขานี้ค่อนข้างใหญ่ เปิด 24 ชั่วโมงแถมเป็นแบบ Drive Thru
แค่ผมลงมาจากรถ ผมก็เห็นวาโยแล้ว
และที่เด็ดไปกว่านั้นคือคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามคือหมอป่า!!! ท่าทางสองคนนี้จะกิ๊กกันจริงๆ เหมือนที่ใครหลายคนว่า เพราะมาด้วยกันสองต่อสอง ไม่มีใครคนอื่นเลย
ไอ้สองคนนี้มันไม่เหมือนคนครับ เหมือนเทวดาเดินดินมากกว่า และยิ่งมาอยู่ด้วยกัน ออร่ายิ่งกระจายแผ่ไพศาลไปทั่วซะจนคนอยู่ใกล้รู้สึกดรอปลงไปชั่วขณะ
ผมไม่ค่อยเกรงวาโยเท่าไหร่ แต่คนที่ผมเกรงเห็นจะเป็นหมอป่า หน้าแม่งไม่ค่อยยิ้ม มองภายนอกก็ดูหยิ่งๆ เออ...กูรู้มึงหล่อ
ผมเดินเข้าไปหาสองคนนั้นอย่างมาดมั่น ทว่า...ตอนที่ผมกำลังจะเอ่ยปากทัก หมอป่ามันเดินหนีไปไหนไม่รู้ เหมือนจะไปเข้าห้องน้ำ
เหลือวาโยคนเดียวที่อยู่ที่โต๊ะ...
โอเค กูเกริ่นกับวาโยก่อนก็แล้วกัน
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มทักวาโยอย่างเป็นมิตร อีกฝ่ายเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองผม...
…ไอ้คำว่าเดือนนี่มันก็คือเดือนจริงๆ นะ ดวงตาวิบวับเป็นประกายเชียว น่ารักว่ะ
หน้าไอ้ทัพลอยมาจนผมต้องดึงสติตัวเองให้กลับมาสู่งาน
“ครับ?”
“ผมมีเรื่องจะคุยเรื่องเกี่ยวกับงานโฆษณาสินค้า” ทำไมกูฟังดูเหมือนพวกขายตรงไปซะฉิบ “ผมสนใจคุณกับ...เอ่อ ผมสนใจติดต่อคุณให้มาแคสต์งานมากเลยครับ”
แน่นอนว่าคนอย่างวาโยไม่มีทางหลงระเริงเกี่ยวกับชื่อเสียงเงินทองที่คนมาหยิบยื่นให้ง่ายๆ แน่(แม้จะยังไม่ได้) วาโยมองมาที่ผมอย่างฉงน ก่อนที่จะดูท่าทางของผมราวกับประเมินว่าผมไว้ใจได้หรือเปล่า
…เจ๊พริกไม่ควรให้การบ้านผมในเรื่องนี้...
ไม่ชอบมาง้อคนแบบนี้เลย ให้ตาย
“นี่นามบัตรผมครับ” ผมเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้มาแล้ว “ตอนนี้เรียนอยู่ปีสาม มอทัพไทย...”
“โห” ทัพอ้าปากค้างเติ่ง “มอที่ค่าเทอมแพงหูฉี่นั่นน่ะเหรอครับ”
แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่มหาลัยของผมมีชื่อเสียงด้านนี้มากจริงๆ
“พอดีผมรับจ๊อบเป็นนักการตลาด รับเป็นบางโปรเจค และโปรเจคนี้ต้องการผู้ชายวัยมหาลัยที่หน้าตาดี เพราะงั้น...”
“ไม่นั่งลงก่อนล่ะครับ” อีกฝ่ายเชิญชวนผมให้นั่งลงอย่างมีมารยาท ผมยิ้มดีใจก่อนที่จะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับวาโย แทนที่หมอป่าที่หายไปฉี่ “โฆษณาอะไรเหรอครับ”
“ช็อคโกแลตครับ กำลังจะออกใหม่”
“ผมคิดว่าผมไม่เหมาะหรอก” วาโยพูดอย่างถ่อมตัว แต่ทว่ากระตือรือร้น “มีคนที่เหมาะกว่าผม เดี๋ยวสักพักเขาจะเดินมา...” ผมรู้เลยว่าวาโยหมายถึงใคร นี่เขากำลังจะดันหมอป่าให้ผมใช่มั้ยเนี่ย
“จริงๆ แล้ว...ผมอยากได้คุณทั้งคู่เลย...”
“มึงเป็นใครวะ!”
มีคนกระชากเสื้อผมให้ยืนขึ้นแถมยังมองหน้าหาเรื่อง หมอป่านี่เอง...ผมไม่รู้ว่าเขาจะขี้หงุดหงิดกับคนแปลกหน้าขนาดนี้
หรือเฉพาะกับคนแปลกหน้าที่มายุ่งกับคนของเขา
“พี่ป่า” วาโยกระโดดลุกขึ้นมา รีบวิ่งเข้ามาห้ามป่าไม่ให้ทำอะไรผม “ไม่มีอะไร จะทำแบบนี้สิ”
“ไม่มีอะไรได้ยังไง เมื่อกี้ได้ยินคำว่า ‘อยากได้’” หมอป่าทำหน้าโหดใส่ผม “มึงมายุ่งกับเมียกูทำไม เมียมึงไม่มีหรือไงวะ!!!!”
พ่อง...ถ้ามึงจะชัดเจนขนาดนี้กูขอยกมึงเป็นไอดอลของกูเลย
“ไอ้พี่ป่า! เสียงดังไปแล้วนะโว้ย” วาโยเขย่าแขนแฟนตัวเองไม่หยุด (ก็คงจะเป็นแฟนแล้วล่ะถ้าจะประกาศขนาดนี้)
“ก็ดูหน้ามัน ไว้ใจได้ซะที่ไหน”
“ว่าไงนะ” อย่าคิดว่ากูโมโหไม่เป็นนะโว้ย
“พอได้แล้ว เขามาชวนเราสองคนไปแคสต์งาน!”
สิ้นเสียงวาโย หมอป่าหยุดชะงัก ก่อนที่จะปล่อยคอเสื้อผม แต่มันก็ดูไม่ไว้ใจอะไรผมอยู่ดี “ไอ้นี่น่ะเหรอ มันไม่เหมือนโมเดลลิ่งอะไรเลยนะ” คงจะผ่านเรื่องนี้มาอย่างโชกโชนล่ะสิ วีถีคนหน้าตาดี (เกินมนุษย์มนา)
“เขาเป็นนักการตลาดน่ะ”
“โยเชื่อคนง่ายเกินไปหรือเปล่า”
“หน้าตาเขาไม่น่าไว้ใจหรอกเหรอ”
“แบบนี้ใครหน้าตาดีโยก็เชื่อมันหมดงั้นสิ!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”
มึงจะเถียงกันอีกนานไหม...
…ไม่ใช่อะไร กูอิจฉา...คู่กูยังไม่หวานกัน(ทางอ้อม)ขนาดนี้
น้ำตาจะไหล...เมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้เร็วๆ วะ...
“ยังไงก็ไม่เชื่อ” ป่ามันเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ จริงๆ
“ขอโทษครับ มีอะไรกันเหรอครับ” แขกไม่รับเชิญคนที่สามมาถึง...คนนี้ทำผมอึ้งเสียยิ่งกว่าหมอป่ามากระชากคอเสื้อผมซะอีก
ทัพ...
“มีอะไรกันเหรอแทน” ท่าทางจะมองดูอยู่นาน และเมื่อรู้ว่าเป็นผมจึงเดินเข้ามา
โอ้ย...นางฟ้ามาโปรด
ผมหันไปหาป่าอย่างโกรธเคืองนิดหน่อย ก่อนจะพูดสั้นๆ ง่ายๆ ว่า
“คนนี้ไง...เมียกู”
ป่ามองดูทัพแวบหนึ่ง และก็ไม่พูดอะไรต่อ ลากวาโยลงไปนั่งที่เดิม หยิบเฟรนช์ฟรายมากินเฉย ระหว่างนั้นก็บ่นวาโยไปด้วยว่าเชื่อใจคนแปลกหน้ามากเกินไปมันไม่ดี
“เดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่นะครับวาโย ขอเวลาสักครู่...” ผมบอกโย
“มึงบอกแต่เมียกูหรือไง ไม่บอกกูด้วยล่ะ”
อยากจะด่าว่า...พ่องตาย...เสียเหลือเกิน แต่ก็ได้แต่กดเอาไว้ให้มันลึกสุดใจ
“บอกเมียมึงก็ถือว่าบอกมึง”
“มีอะไรเหรอ แล้วไปยุ่งกับคนหน้าตาดีสองคนนั้นทำไมวะ”
“งานน่ะ”
“ชัวร์นะ ไม่ใช่ไปสุงสิง เพราะคนตัวผอมๆ หน้าตาดีหรอกนะ” ทัพหมายถึงโยใช่มั้ยเนี่ย
“ไม่ใช่ๆๆ” ผมรีบพูด “งานจริงๆ ถ้าไม่ใช่งานไม่ยุ่งหรอก เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง”
“…”
“ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่”
“มากินเฟรนช์ฟรายลดราคาน่ะสิ” ทัพบอก “กะจะซื้อไปฝาก”
“ไม่เป็นไร ที่บ้านรกมาก ไม่ไปน่ะดีแล้ว”
“เหรอ”
ผมมองหน้าทัพที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น
พรุ่งนี้แล้วสินะทุกอย่างของเราสองคนจะเป็นทางการเสียที
ผมจะได้คบกับทัพ ได้หึงทัพ หวงทัพ อย่างที่ผมมีสิทธิ์เกินร้อยที่จะทำเสียที...
“พรุ่งนี้ บ้านกู สี่ทุ่มนะ”
“หา” ทัพอ้าปากค้าง
“มาบ้านกู ตอนสี่ทุ่ม”
“มีอะไรเหรอ”
ผมไม่ได้เตรียมตัวสำหรับคำถามนี้เอาไว้ด้วย... “คือ...อยากให้ชิม...อาหารสูตรใหม่”
“อาหารสูตรใหม่?”
“ใช่”
“ชิมดึกจังวะ”
“ก็ว่างตอนนั้นน่ะ”
ทัพดูไม่ค่อยแน่ใจจนผมเริ่มหวั่นในใจ แต่ในที่สุดทัพก็ตอบตกลงผม
“ตกลง” ทัพเอ่ย “แต่อาจจะอยู่ได้ไม่นานนะ มีงานวันเกิด...”
“แค่นี้ก็พอใจละ” ผมหยิกแก้มทัพ “สัญญาแล้วนะ เดี๋ยวไปทำงานก่อน”
“โอเค” ทัพมองตามผมที่เดินห่างออกไป “อย่าไปยุ่งกับสองคนนั้นมากนะ โดยเฉพาะไอ้คนผอมๆ ที่ตัวเล็กกว่าอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ” ผมลองถามหยั่งเชิงเขา ท่าทางของผมไม่น่าจะเหมาะกับไอ้หมอป่าหรือยังไง
แม่งดุเหมือนเป็นพันธุ์เดียวกันแบบนั้นคงไม่น่าจะอะไรกันได้หรอก
“มันหน้าตาดี”
“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะ “เชื่อใจกู เหมือนที่กูเชื่อใจมึงสิ”
ทัพพยักหน้า ผมส่งยิ้มให้ก่อนที่จะเดินจากไป
ลับหลังทัพผมหุบยิ้มลงเล็กน้อย และผมก็บอกกับใจตัวเอง อย่างน้อยพรุ่งนี้ก็จะทำให้ผมสามารถเชื่อใจทัพได้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์
เพราะการลังเลนิดหน่อยของทัพเมื่อตะกี้นั่น...ทำเอาผมหวั่นใจไม่น้อยเลยทีเดียว
TBC*
Surprise ด้วย Special Guests เล็กน้อยนะคะ ><
-
:katai2-1: พี่ป่าน้องโย. กรี้ด
เอาล่ะสิ. ชิมอะไร แต่เดาว่าน่าจะอร่อย
ขอบคุณค่ะ. รอนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
ยอมใจแรง โอ้ยยย พี่ป่าหวงเมียขนาดหนัก ถถถถถ ส่วนคู่แทนทัพ.. ขออย่าให้มีดราม่าหนักเลยนะคะ TAT
-
พี่ป่าโหดไปไหม!!!!!!!!!!
พี่แทนใช่ว่าจะมาจีบวาโยสักหน่อยนะ อิอิ
ทัพ เราหวังว่าคงไม่ไปงานวันเกิดกายหรอกนะ
ขอให้พี่แทนทำสำเร็จ จะได้เป็นแฟนกันสักที รักกันๆ
-
หมอป่าคนขี้หวง ^^ คู่แทนทัพจะเป็นเหมือนคู่หน้านี่แน่ๆ :hao7:
-
อ้ายยย คิดถึงหมอป่าวาโย กลับไปอ่านเดือนเกี้ยวเดือนแปป :hao7: อีเจ๊อิงนี่ไปคู่กับเจ๊พจิ้งเลยไป ชอบเหลือเกินความร้าวฉานเนี้ย คบๆกันได้สักทีนะตอนหน้า คุณชิฟฟ่อนสู้ๆ :กอด1:
-
เฮ้ออออ จริง ๆ ทัพต้องเจอบทเรียนซะบ้างนะ
-
กรี๊ดดดด หมอป่ากะน้องวาโย
-
ขอให้ทัพตอบตกลงกับแทนนะ ไม่ดราม่านะ5555555
คิดถึงพี่ป่าน้องโยยยยยยย :impress2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
หมอป่ากับวาโย :impress2:
คิดถึงทั้งคู่มากๆ
-
หมอป่าเปี๋ยนไป๋ หรือจริงๆ ตัวจริงคือแบบนี้!! 555 เราว่าขอเป็นแฟน ไม่เห็นต้องรอเลย ชวดทำไง ขอเลย เอาฤกษ์สะดวกดี เข้าว่า ดีที่สุดนะ อิอิ
-
ทัพ ปิดอะไรแทน อยู่น่ะ
-
อือหืออออ สเปเชี่ยลจริงด้วยยยยย เง้ออออ ชอบบบบบ :hao6:
-
:o8:โอ๊ย
-
พี่ป่าน้องโย คิดถึงจังงงง
-
อร้ายยยยยยยยยยยยย น้องโยกับหมอพนาก็มาาาาาาา :-[
-
แทนอย่าคิดมากกกน่าทัพรักเดียวใจเดียว :hao6:
-
พี่ป่าน้องโยย กรี๊ดดดสิบแปดตลบ
ตอนหน้าถ้าไม่มีเคราะห์พวกนางจะได้กันชิมิ
-
งานวันเกิด? มีกระตุกหลังฟินงานหึงไปหนึ่ง รอๆๆ น่ารักมากจ้ะ
-
เหมือนว่ามันเราจะได้กินมาม่าเลยอ่ะ วันเกิดกาย-แทนขอทัพเป็นแฟน แล้วจะได้เป็นแฟนกันมั้ย :hao4:
-
อ้ากกกก พี่ป่ากะวาโย
งื้อออออ คิดถึงมากๆๆๆๆ
ดูท่าจิมีเรื่องเปล่านะ อย่าให้มีเรื่องเล้ยยยย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ลุ้นแทน
-
มาถึ่มากเลยยยย ชอบๆ พน.ของแทนมันจะผ่านไปด้วยดีใช่มั้ยล่ะ
ภาวนา~~
-
เซอร์ไพรส์~~~~
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:katai5:
-
พี่ป่าคนหวงเมีย~
-
งานวันเกิดใคร แทนไม่ฟังก่อนอ่า!!!
-
ดราม่า มาแน่ๆใช่มั้ย อิๆ มันก็ต้องมีบ้าง ถึงจะดูสนุก จัดมาเลย พร้อมแล้ว :katai2-1:
-
สุดๆ แอบลุ้นจนตัวโก่งเลย
-
ตอนต่อไปคงไม่ดราม่านะคะ ขออย่าดราม่าเลย กำลังจะไปได้ดีแล้ว งืออออออ
-
รอพรุ่งนี้ด้วยคน :mew1: :mew1: :mew1:
-
โว๊ะ อาไร๊ พี่แทน ทัพออกจะชัดเจนว่าหึงวาโยกับตัวเอง วุ้ยยยย แล้วนี่สติค่ะพี่แทนสติกลับเข้าร่างหน่อยเซ่ พี่ประกาศบอกพี่ป่ากับน้องโยว่า >>>คนนี้เมีย<<< ทัพเค้ายังไม่ว่าหรือโวยวาย แสดงถึงใจก็อยู่กับตัวเองชัดๆ :katai1:
-
พนากับวาโยวววววว อั๊ยยย เค้าชอบแขกรับเชิญ เอ่อีกๆๆๆ 555555 หมอป่าแม่มหึงแรงจนแทนอิจฉา พรุ่งนี้สู้เค้านะ แต่มีกลิ่นมาม่า จัดมาเลย เราพร้อมแล้ว!(เหรอ)
กอดแทนแน่นๆ โอ๋ล่วงหน้าเลยได้มั้ย มีลางว่าจะต้องมีคนเสียใจ
-
คิดถึงงงงงง พนาและวาโย
แต่พอดูหมอป่าและวาโยจากมุมมองคนนอกอย่างทัพแล้วรู้สึกแปลกๆ
แบบ ไม่ชินเลอ กลายเป็นทั้งคู่ดูเซเลป เข้าถึงยากไรงี้555555555555
จริงๆ เรื่องนี้ แทนทัพ เราก็ไม่ควรจะอวยคู่อื่นมากเกินไปสินะ555555
การปฏิเสธพี่กายมันอาจจะลำบากใจ แต่เราว่ามันไม่ได้ยากขนาดที่จะต้องยื้อเวลาขนาดนั้นนะ
กลายเป็นดูให้ความหวังพี่กายไปเลย แต่ไม่โลเลนะ แค่ปฏิเสธคนไม่เป็นจนน่าหงุดหงิดอ่ะ
เป็นเพื่อนนี่จะด่าให้5555555 มีลางสังหรณ์ว่าตอนหน้าแทนจะเสียจุยยยย ไม่เอานะ อย่าทำร้ายกันเลยยยยย TT
-
แทนทัพ ตอนที่ 22
21.45 น. วันต่อมา
ผมยอมรับว่าผมตื่นเต้นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ในชีวิต ตอนนี้ในบ้านผมเต็มไปด้วยลูกโป่งที่ลอยติดเพดานกับลูกโป่งที่กระจายบนพื้น (ดันไปแซะพวกที่ชอบใช้โพสต์อิท นี่ก็ไม่น่าจะต่างอะไรจากโพสต์อิทนะ...) ทุกอย่างดูสวยงามเมื่อเพิ่มเติมด้วยริบบิ้นสีขาวที่เป็นอุตส่าห์นั่งทำมันด้วยตัวเองเกือบทั้งคืน
อ้อ...วาโยกับ (ไอ้) หมอป่าปฏิเสธที่จะรับงานนี้นะครับ แน่นอนว่าคนปฏิเสธและ (บังคับ) ให้วาโยปฏิเสธด้วยคงจะเป็นหมอป่านั่นแหละ มันปฏิเสธทุกจ๊อบเกี่ยวกับงานวงการบันเทิงที่ติดต่อมัน (ได้ยินวาโยว่าอย่างนี้) และยิ่งปฏิเสธหนักเข้าไปอีกเมื่อมีคนมาติดต่องานคู่กับโย (ซึ่งก็คือกูเองนี่แหละที่ซวย...) แม้จะเสียดายแต่เราไม่ควรที่จะบังคับใครให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำใช่มั้ยล่ะครับ
คราวนี้ก็ต้องหาใหม่อีกสิ...
เรื่องนั้นช่างมันก่อน ผมไปเอาแหวนมาแล้วนะครับเมื่อตอนสายๆ ของวันนี้ (ไปรอห้างเปิดกันเลยทีเดียว...เอ๊ะ...นี่ผมกำลังตื่นเต้นมากเลยใช่มั้ย) แหวนออกมาสวยมากจนผมอ้าปากค้างใส่พี่พนักงานผู้หญิง อึ้งจนลืมราคาที่ตัวเองจ่ายไปเลยล่ะครับ (สองวงรวมกันห้าหลัก) หลังจากชื่นชมกับแหวนแล้ว ผมก็จัดการเก็บใส่กล่องกำมะหยี่อย่างดีเพื่อเตรียมตัวขอทัพคบอย่างเป็นทางการ
และนั่นก็คือในอีกชั่วไม่กี่อึดใจ
ผมแวะไปที่วัดเพื่อไหว้ขอคุณเทวนพด้วยนะครับ (ตอนที่รอห้างเปิดนั่นแหละ) บอกท่านว่าผมจะดูแลลูกชายของท่านเหมือนที่ท่านได้ฝากฝังผมเอาไว้...
...ตลอดไป
21.54 น.
Jet : เชี่ยยยย ลูกพี่กูเป็นคนหวานขนาดนี้เลยเหรอ
Pete : กูไม่เชื่อในสิ่งที่กูเห็น...
Ton : โชคดีนะโว้ยมึง
นี่คือฟีดแบคที่ผมได้รับหลังจากที่ส่งรูปสิ่งที่ผมทำให้ทัพไปให้พวกมันดูทางไลน์ ผมยิ้มแต่ยิ้มได้ไม่นานก็หุบ
Tankhun : จะสี่ทุ่มแล้ว
Tankhun : ยังไม่เห็นเงาเลย
Ton : โทรไปตามหรือยังวะ
Pete : นั่นสิ
Tankhun : ไม่รู้ว่ะ ไม่อยากเร่ง
Jet : ใจเย็นๆ นะโว้ย
22.05 น.
ผมว่าแปลกๆ แล้วนะครับ ผมลองทักไปหาทัพดูว่าอยู่ไหน ตอนนี้ยังไม่ได้คำตอบอะไรจากทัพเลยแม้แต่นิดเดียว ปกติแล้วทัพไม่ใช่คนเลทอะไรมากมาย ผมควรใจเย็นและก็รอต่อไปใช่มั้ย
ผมเตะลูกโป่งไปมาอย่างเบาๆ แก้เซ็ง ขณะที่คอยส่องดูโทรศัพท์อยู่เรื่อยๆ อัพเดทตลอดมาทัพมาแล้วหรือยังให้เพื่อนมันรู้ จนกระทั่ง...
Jet : มึง...
Tankhun : อะไรวะ
Jet : *รูป*
ผมเพ่งมองดูรูปนั้น มันเป็นรูปเหมือนงานปาร์ตี้แห่งหนึ่งที่ดูหรูหราไฮโซ
ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าในรูปนั้นไม่มีทัพอยู่...
Pete : งานอะไรวะ
Pete : น้องมันไปไหนเนี่ย
Ton : งานวันเกิดไอ้กาย
Ton : เพื่อนเราไปกันหลายคน
ผมช็อคไปแล้ว...
เท้าของผมเผลอเหยียบลูกโป่งลูกหนึ่งจนแตกเสียงดัง แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว นาฬิกายังคงเดินไปเรื่อยๆ ในขณะที่ใจของผมเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น
สาเหตุที่เขาลังเลที่จะตอบตกลงนัดกับผมสินะ
เขามีนัดอยู่แล้วนี่เอง
ผมมองลูกโป่งทั้งหมดที่ผมจัดการเป่าลมใส่มันทั้งลมจากปากตัวเองและก็ที่ปั๊มลม แม้ว่ามันจะยังกลมๆ และดูสวยงามวางกระจัดกระจายกันอย่างมีศิลปะ แต่ตอนนี้เหมือนเละตุ๊มเป๊ะ แตกกระจายไม่มีชิ้นดีในสายตาผม
ภาพของทัพในงานปาร์ตี้วันเกิดไอ้กายถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ได้มาจากไอ้เจตน์อีกต่อไป แต่มาจากอิง ผู้ที่ไปร่วมงานวันนี้เหมือนกัน
Ing : อิงบอกแล้วใช่มั้ย
Ing: น้องทัพน่ะเชื่อใจได้แน่เหรอ
ความเชื่อใจของผมที่มีต่อทัพ...เหลือศูนย์
เรื่องของทัพกับผมในวันนี้...ไม่มีคำถามก็รู้คำตอบแล้ว
ผมขว้างโทรศัพท์ทิ้งอย่างระบายอารมณ์ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไล่เหยียบลูกโป่งไปหลายลูกราวกับคนบ้า
ภาพทัพที่อยู่คู่กับกาย ใบหน้าที่สุดแสนจะลังเลของทัพ กับคำพูดที่ไม่เคยออกมาจากปากทัพตรงๆ สักทีว่าคิดยังไงกับผม
ผมสับสนไปหมด อารมณ์ของผมตอนนี้เหมือนมองโลกในแง่ลบ แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แต่ตอนนี้ผมคิดเป็นเรื่องเป็นราวได้หมดแล้วว่าคนอย่างทัพอาจจะไม่ได้คิดเหมือนกันกับผม
เขารวย เขาเลือกได้อยู่แล้วนี่
แล้วผมล่ะ...ถ้าไม่ใช่เขา...นอกจากเพื่อนแล้วผมจะมีใครได้อีก
วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ ผมเจ็บมากจริงๆ ครับ
“ซิ่งเลยได้มั้ยครับลุง นี่สายมากแล้ว”
“ซิ่งได้เต็มที่แค่นี้แหละครับคุณหนู”
“…”
“รีบออกจากงานมาแบบนั้น เจ้าของวันเกิดไม่ว่าใช่มั้ยครับ”
ผมไม่สนอะไรแล้วล่ะ...ผมรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เดินเข้างานแล้ว ทำไมเจ๊อิงต้องมาวนๆ เวียนๆ อยู่รอบตัวผมแถมยังคอยยัดเยียดให้ผมอยู่ใกล้ชิดพี่กายด้วย ผมปลีกตัวออกมาไม่ได้เลย
ตอนแรกผมกะจะไปหาแทนก่อนอยู่แล้วล่ะครับ แต่เจ้าของงานดันบอกว่างานเริ่มตั้งแต่หัวค่ำ ผมก็เลยคิดว่าจะไปงานวันเกิดพี่กายก่อน แล้วค่อยมาชิมอาหารสูตรใหม่ของแทนที่บ้านของเขา ผมรีบสุดชีวิตแล้วจริงๆ นะครับ แต่ก็สายมากอยู่ดี
ผมไม่เคยกังวลอะไรขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่เช้าหัวใจของผมวูบไหวตลอดเวลาราวกับว่าวันนี้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ตอนพ่อเสียผมก็รู้สึกแบบนี้ จริงๆ นะครับ มันไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นใช่ไหม ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
“วันนี้แทนคุณเดินมาส่องบ้านของเราบ่อยมากเลยครับ”
“จริงเหรอครับลุงเอี่ยม” ผมพูดอย่างอึ้งๆ “ผมไม่เห็นจะรู้เลย”
“ก็ตอนนั้นคุณหนูอยู่มหาลัยนี่ครับ แทนมันไม่รู้เหรอว่าคุณหนูไปเรียน”
“แหะๆ คงจำวันผิดมั้งครับ”
“วันนี้เจ้านั่นดูตื่นเต้นแปลกๆ เห็นนั่งทำอะไรไม่รู้ทั้งวี่ทั้งวันเลย”
“อะไรเหรอครับ”
“อาจจะเกี่ยวกับการที่นัดคุณหนูในคืนนี้มั้งครับ”
23.39 น.
บ้านของแทนมืดสนิท เหมือนวันก่อนที่พี่กายมาส่งผมที่หน้าบ้าน ผมบอกให้ลุงเอี่ยมกลับบ้านไปก่อน ในขณะที่ตัวผมเองเกาะประตูรั้วหน้าบ้านของแทน
โดนงอนแน่เลย...
หัวใจของผมวูบไปตกอยู่ที่ตาตุ่ม กังวลที่สุดในชีวิตเท่าที่ตอนนี้ผมจะกังวลได้ ความรู้สึกผิดที่มากล้นของผมทำให้มือที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกเข้าเบอร์แทนสั่นไปหมด
ปิดเครื่อง...
นี่มันต้องร้ายแรงกว่าทุกครั้งแน่ๆ
“แทน” ผมร้องตะโกนเรียก “กูอยู่หน้าบ้านมึงแล้วนะ”
…เงียบ
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากคนที่ผมเรียก
ในบ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่เลย
“แทน...”
ประตูรั้วเลื่อนเปิดได้...ผมเลื่อนประตูรั้วให้เปิดออกและก็ก้าวเข้าไปในบ้าน ไข่ต้มวิ่งเหยาะๆ เข้ามาคลอเคลียเท้าของผมทันที แต่ผมต้องลืมมันไปก่อน
ผมก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน รู้สึกว่าตัวเองกำลังเห็นเงาแปลกๆ ของบางสิ่งบางอย่างที่คนอย่างแทนมันไม่น่าทำ
ผมเปิดไฟให้ห้องสว่าง...และสิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมอึ้งจนเอามือมาปิดปากที่ค้าง
ลูกโป่งหลายร้อยลูกวางกระจายเกลื่อนเต็มทั่วบ้านไปหมด ตรงกลางมีลูกโป่งที่เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษชื่อของผมอย่างชัดเจน และข้างหน้าชื่อของผมนั้นเป็นลูกโป่งรูปหัวใจสีแดง
เศษลูกโป่งที่ถูกเหยียบแตกทำเอาน้ำตาผมร่วง...แทนต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่าผมไปงานวันเกิดพี่กายมาก่อนที่จะมางานวันเกิดของเขา เขาถึงได้ระบายอารมณ์กับสิ่งที่เขาทำเอาไว้ขนาดนี้
ที่พื้นนอกจากมีเศษลูกโป่งแล้ว ยังมีกระดาษเล็กๆ สีขาวหลายอันที่น่าจะหลุดออกมาจากข้างในลูกโป่งที่ถูกเหยียบทิ้งเละไม่มีชิ้นดี
กระดาษทุกอันมีประโยคที่เขียนเป็นประโยคเดียวกันทั้งหมด
เป็น แฟน กัน นะ
คราวนี้น้ำตาของผมหลั่งออกมาเป็นสาย ไม่รู้ว่าซึ้งหรือว่ารู้สึกผิดกันแน่ ให้ตาย ผมไม่น่าทำกันแทนแบบนี้ แทนจะเสียใจขนาดไหนนะ
“แทน มึงอยู่ไหนวะ” ผมร้องออกมาทั้งน้ำตา ยิ่งมองไปเห็นโทรศัพท์ของแทนที่อยู่มุมห้องน้ำตาผมก็ยิ่งร่วง เขาทิ้งโทรศัพท์ไว้ แล้วผมจะติดต่อกับเขาได้ยังไง
หน้าจอเป็นแอพลิเคชั่นไลน์ที่เปิดค้างเอาไว้ ผมเห็นทุกอย่างที่แทนเพิ่งเห็น รูปของผมที่ถูกคนแอบถ่ายในงานวันเกิดพี่กายเต็มไปหมด รวมถึงตอนที่ผมไปเดินเที่ยวกับพี่กาย ทุกรูปถูกคัดสรรมาอย่างดีว่าผมกำลังมีความสุขมากๆ กับพี่กาย
…ซึ่งนั่นไม่ใช่เลยนะ
ตอนนี้แทนอยู่ไหนเหรอครับ...ผมอยากเจอเขาจริงๆ เขาเข้าใจผิดไปถึงไหนแล้ว ผมอยากอธิบายให้เขาฟัง
“แทน...ได้โปรด”
“…”
“กูตกลง ได้ยินมั้ยว่ากูตกลง!”
สมน้ำหน้าตัวเอง...ตอนมีโอกาสให้พูดตรงๆ ทำไมมึงไม่พูดตรงๆ วะทัพ!
ผมใช้โทรศัพท์แทนพิมพ์ไปหาเพื่อนๆ ของเขา
Tankhun : พี่ๆ ครับ ผมทัพนะครับ
Tankhun : เห็นแทนมั้ยครับ
Pete : น้องทัพ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ
Ton : ยังไงวะเนี่ย
Tankhun : ผมอยู่บ้านแทนครับ ผมเห็นทุกอย่างแล้ว แต่ผมไม่เห็นแทน
Jet : เห้ย มันไม่ได้อยู่กับพวกพี่นะ
Tankhun : โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไปด้วยครับ รถก็จอดอยู่
Tankhun : ทำไงดี ผมกังวลมากเลย
Tankhun : มันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดนะ
Jet : ทัพใจเย็นๆ นะ
Pete : เชี่ยแทนแม่งหนีไปอาร์ตที่ไหนวะ
Ton : ไม่มีโทรศัพท์แล้วจะติดต่อยังไง
Jet : พวกมึงว่ามันจะไปไหน
Jet : น้องทัพแน่ใจแล้วนะว่าหาทั่วบ้านแล้ว
สิ้นข้อความของพี่เจตน์ผมจึงเดินหาไปทั่วบ้าน ผมเปิดไฟทั้งหลังแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแทน
ความเครียดของผมเริ่มพุ่งขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างควบคุมไม่อยู่
Pete : กูว่าแปลกๆ แล้วว่ะ
Pete : ถ้ามันมีเรื่องเครียด...มันก็จะมาหาเราตลอดป่ะวะ
Jet : โว้ยยยยยยยยย
Jet : แล้วมันไปทำเหี้ยอะไรอยู่ไหนตอนนี้!
“เจอตัวแล้ว”
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิง...
จูน
เธอมาพร้อมลูกน้องอีกสองสามคนที่ตัวใหญ่กว่าผมเกือบเท่าตัว
ได้ยินมาว่าเธอเป็นยิ่งกว่าเจ๊อิงสองสามคนรวมกันซะอีก...
“คิดเหรอว่ากูจะให้พวกมึงได้เสพสุขกันง่ายๆ”
สรรพนามแบบนี้ไม่เหมาะกับใบหน้าสวยหวานของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอาแทนไปไว้ที่ไหน” ผมถาม
จูนเอาแต่จ้องหน้าผมด้วยสายตาเฉยชา “รู้ได้ไงว่ากูเอาไป”
“ก็เธอมันบ้าละคร”
“เดาถูก...”
ผมพยายามจะพุ่งเข้าใส่เธอ แต่ถูกลูกน้องของเธอจับตัวผมเอาไว้
“จะพยายามให้มันไม่ดูเหมือนละครมากนักก็ได้ จะบอกทุกอย่างเลยละกันว่าจะทำอะไรมึง” จูนหลบออกไปให้อยู่ห่างจากตัวผม “กูจะให้ยาสลบ แล้วมึงก็จะสลบ”
ผมกำหมัดแน่น พยายามให้หลุดออกจากเกาะกุมที่แสนแน่นหนา
ผมคิดถึงแทนอย่างสุดขั้วหัวใจจริงๆ แต่ถ้าผมไม่ยอมยัยคนนี้ดีๆ ล่ะก็...ผมอาจจะไม่มีทางรู้เลยว่าแทนอยู่ไหน
“อยากเจอแทนมากนักใช่ไหม”
“เธอทำอะไรเขาวะ โรคจิตเอ๊ย”
“ถามเขาหรือยังว่าเขาอยากเจอมึงหรือเปล่า...”
ผมกัดฟัน...เริ่มใจสั่นกับสิ่งที่ได้ยิน...ใช่...แทนเจอเรื่องแบบนี้แล้วแทนยังอยากที่จะเจอผมอีกหรือเปล่า
“ทำให้มันสลบซะ”
“ครับ”
สิ้นเสียงคำสั่งของจูน ผ้าอะไรไม่รู้ก็มาปิดปากผม...
แสงไฟสว่างดวงสุดท้ายของผม ณ ตอนนั้นคือไฟที่อยู่เหนือห้องนอนของแทน
ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง...
TBC*
มีชะนีโผล่...
ช่วงโค้งสุดท้ายและก็ท้ายสุด ใกล้จบแล้วนะคะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ยัยชะนีโรคจิตเอ๊ยยย
-
จูนอิงร้ายกาจอะ ทัพแทนอย่าเป็นอะไรน้า
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :z6: :z6: :z6: :z6: :z3: :z3: :z3: :z3: :m31: :m31: :m31: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เป็นชะนีที่น่ากลัวอ่ะ อีบ้าาาาาาา :serius2:
-
กินมาม่ากันอีกสักตอน :เฮ้อ:
-
ถ้าบอกว่าตอนนี้ น่ามคาญ มากกะทัพและยัยชะนีจูนอิง จะโดนด่าไหม คือ อ่านแล้วแบบหงุดหงิ๊ด หงุดหงิด อยากเข้าไปเบิ้ดกะโหลกเรียกสติสัก สองแปด
นี่ว่าการโดนจับไปคราวนี้ คงมีการเปิดเผยข้อมูลที่แท้จริงของนุ้งทัพแหงๆ ไม่แน่ คู่รักสองที อาจได้เป็นพรีเซนเตอร์ love wins ชัวร์ อิอิ
ปูเสื่อ รอดูจุดจบชะนีผีสองตัวจ้าาา
-
ชะนีบ้าละคร
-
รอ รอ รอ รอ เราจะรออย่างไม่หลับไม่นอน !!!!!
-
เมื่อไหร่มาม่าจะหมดชามคะ ขอมีตอนพิเศษเป็นอีกรูปแบบนึงได้ไหมคะ แบบทัพไม่ไปวันเกิดกาย แล้วมาบ้านพี่แทนเอาแบบดีๆหวานๆ อยากอ่าน :hao5: :katai5: :sad4: ชะนีจูนอิง (คล้ายๆจูออน55) ดูละครช่องไหนคะทำไมอินขนาดนี้
-
จริงๆทัพนี่สมควรละนะ เป็นนายเอกที่น่ารำคาญมากอะ เฮ้อออ หวังว่าพี่แทนจะไปช่วยกลับมาทันนะ
-
สงสารแทนอะ...
แต่ผู้หญิงพวกนี้มันร้ายจริงๆ :m31:
-
ว่าแล้น งานวันเกิด เหตุเกิดด้วยเลย :เฮ้อ:
....มาต่อพรุ่งนี้ได้มั้ยจ้ะ อยากอ่านแล้วๆๆๆ pleaseee
-
:katai1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: มาต่อด่วนเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กาย จูน อิง คงร่วมมือกันสินะ
ทัพเป็นนายเอกที่น่ารำคาญจริง ๆ แหละ มัวแต่อ้ำอึ้ง ๆ
ต้องรอให้มันเกิดอะไรที่ย่ำแย่ลงไปก่อนถึงจะคิดได้สินะ
-
กริ๊ดดด ค้างม๊ากกก ตอนแรกแบบเจ็บแทน'แทน' มากกก ตอนหลังคือนางจูนนี่ท่าจะบ้า
-
เอ้าอินี่ !!!!!!!!!!!! โอยยยยยย
อยากตบนางงงงง
-
ถ้ามันมีมาม่าชามใหญ่รออยู่อีก...เราซดให้หมดตอนนี้เลยได้เปล่า
-
:z3: :z3: ไม่เอามาม่าน้ำข้นนะ ฮืออออออ
-
คือจะบอกว่า ออกแนวสมน้ำหน้าทัพน่ะ :katai2-1:
ถ้าเราเป็นแทนนะ ก็คงหลบหน้าไปสักพักเหมือนกัน ไปงานวันเกิดกายน่าจะโทรบอกกันสักหน่อย สมควรโดนโปะยารุมโทรม :hao3:
-
ถ้าเราเป็นทัพเราจะบอกไอ้ลูกน้องสองคนนั้นว่า "อินี่มันจ้างพวกมึงเท่าไหร่ กูให้มากกว่าสิบเท่า" 5555555555555
แค่รู้สึกว่าความรวยเว่อวังอลังการของทัพไทยในช่วงแรกนั้นไม่ได้ถูกกล่าวถึงเท่าไหร่ในตอนท้ายๆ เหมือนเกริ่นไว้แล้วก็ทิ้งไป พูดง่ายๆก็รวยซะเปล่าแต่ดูไม่มีประโยชน์เลยอ่ะ เลยรู้สึกตะหงิดๆ นิดหน่อย โดยรวมแล้วยังไม่ค่อยเห็นถึงความเป็นผู้ชายที่มาดแมนของทัพสักเท่าไหร่เลยอ่ะ ตอนอยู่เมืองนอกก็ติ๋มๆ งี้อ๋อ? 5555555555 นางบอร์นทูบี้เคะมาก
-
สงสารแทนมากๆเลย :mew2:
-
ชิบหาย พี่แทนโดนลักพาตัวไปกระทำชำเราแล้วรึเปล่า :a5: ส่วนน้องทัพก็จะโดนจับทำเครื่องต้มยำเพิ่มรสจัดให้มาม่า :sad4:
ไม่สงสารทัพนะ ถึงจะดูถูกจัดฉาก แต่ก็เต็มใจไปกะเขาไม่ใช่เหรอ ได้พี่ชาย(แถมรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่อยากเป็นพี่) แต่ทำให้แทนต้องเจ็บตั้งกี่รอบ ทำไมถึงคิดว่าไม่เป็นไรนะทัพ นิสัยแบบนี้อนาคตก็คงทำให้แทนเจ็บอยู่ดี พูดเหมือนโกรธทัพ จริงๆเราแค่กำลังสงสารแทนน่ะ
อกหักก็ไม่เป็นไรนะพี่แทน เดี๋ยวหาใหม่ให้มั้ย 5555
-
เง้ออออ มาต่อไวๆนะ คาใจฝุดๆ เง้อออออ สงสารแทนนนนน
-
หนักกว่าเดิม เขาสมน้ำหน้าทัพมากกว่าโดนข่มขืนไปเลยก้อได้นะ ชิ
-
บางทีการจัดฉากก็เลวร้ายมากสำหรับคนที่ต้องเห็นด้วยตาถึงจะเชื่อนะ... :m15: :m15:
-
อะไรกันเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!
พี่แทนอย่าเป็นอะไรไปนะ เป็นห่วงจังเลย
ทัพก็ด้วย...มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
ยัยชะนีโรคจิต ถ้าทัพกับแทนเป็นอะไรไปนะ ชั้นจะให้แจงไปตบแกให้สาสม!!!!!!!!
พี่แทน.... T^T
-
รำคาญทั้งทัพทั้งจูนอ่ะ ไม่รู้พี่แทนหายไปไหน จะมาช่วยน้องทันรึป่าว
-
เหยยยยยยยยยยยยยย
อีชะนีเลวววววววว
อย่านะโว้ยยยยยยยย
-
นังชะนีจูน :m31: :m31: :beat: :beat:
-
มาม่าชามโตเลยอ่ะ หวังว่าแทนกับทัพจะไม่เป็นอะไรนะ
-
เราว่าพี่แทนอารมณ์ร้อนเกิน ถ้าเชื่อใจ น่าจะรอถามก่อนจะเชื่อตามรูป
แต่ขออย่าน้องทัพเป็นอะไรรรร ใจบ่ดี :katai1:
นังจูน หล่อนจะเอาอะไรนักหนาาาาา
-
ทัพน่าจะชัดเจนแล้วก็หนักแน่นกว่านี้นะ หลังจากนี้หวังว่าทัพจะเข้าใจมากขึ้นว่าควรให้ความสำคัญกับใครมากกว่า
แต่ทัพก็น่าสงสารที่โดนจัดฉากให้ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นตามที่ผู้หญิงสองคนนั้นต้องการให้แทนเห็น
ขอให้แทนไปอินดี้ที่อื่น แล้วก็ไปช่วยทัพทันด้วย หวังว่าจะไม่โดนจับไปทั้งสองนะ T^T
-
นังมารร้ายยยยยย!!!!!!
โอยยยย อยากฟาดเรียกคนเลยเว้ย!
รอต่อนะคะ ฮือ
-
:sad4: :sad4:
-
อ่าววว ... เบื่อพวกอินังสิ้นคิดแบบนี้ที่สุด :beat: :beat:
-
คู่นี้ยังดูไม่เหมาะจะเป็นแฟนกันเลย เพราะแทนยังดูเป็นคนอารมณ์ร้อนเกินไป ไม่ฟัง ไม่ถามอะไรทั้งนั้น คิดเอง เออเองไปก่อน
ส่วนทัพก็ดูใจอ่อน ขี้เกรงใจ เพราะจริงๆ ควรจะบอกพี่กายให้แน่ชัดไปเลยว่า ตัวเองไม่คิดอะไรเกินเลยมากไปกว่าพี่คนหนึ่งเท่านั้น
เราว่างานนี้นอกจากยัยจูนและอิงแล้ว เราว่านายกายนั้นก็ต้องมีส่วนรู้เห็นเป็นใจด้วยแหละ เพราะมันดูประจวบเหมาะกันเกินไปหมด
ถ้าหมดงานกินมาม่าชามโตแล้ว งานโฆษณา ช-ช ไม่ต้องไปหาอื่นไกลก็แทน-ทัพ หรือไม่ก็เจตน์-พีทก็ดีนะ เอาแบบ 1 แถม 1 ไปเลย รับรองเจ้พริกฟินเวอร์แน่ๆ
-
ทัพก็นะถ้าจะไปก็บอกแทนหน่อยดีไหมแทนก็ไม่ฟังความเลยคิดเองเออเอง
เจอนังจูนทำเรื่องอีกคราวนี้ดราม่ามาแน่ :z3:
-
:)
-
ทัพแม่งงงง ไปงานวันเกิดกายทำไมฟะ แล้วทำไมไม่รีบกลับ?
หาเรื่องแล้วมั้ย? หงุดหงิดทัพ สงสารแทน เกลียดชะนี โอ๊ย!!
มาอัพต่อเร็วๆเลยน้า จะขว้างคอมทิ้งอยู่แล้วเนี่ย//ล้มโต๊ะ
-
ขัดใจด้วย เศร้าด้วยย อิง&จูน >>> :z6: :z6:
-
ทำไมอิ2ตัวนี้โรคจิตได้ขนาดนี้เนี่ย
-
Oh my god!! เราไม่อยากกินมาม่าาาาาา
-
เราพึ่งเริ่มอ่าน :a5: อ่านจนจบแล้วดันมาค้างตอนกำลังเกิดดราม่าซะงั้น
ไปต่อไม่ถูกเลย ฮืออออออออออออออออออ ไม่ม่านะไม่ม่า :sad4:
-
ค้างสุดมาต่อเร็วๆนะค๊าาาา
-
เกลียดแรงชะนี 2 ตัวนี้ ทำตัวงี่เง่า...อยากได้ผ. จนตัวสั่น
-
สาวๆของแทนคุณนี่มีปกติธรรมดากะเค้าบ้างมั้ยเนี่ย พวกเธอๆดูละครหลังข่าวกันเยอะเกินไปแล้วนะ พ่อแม่ไม่ว่ามั่งเรอะ!!!?!!?!
-
รอแทนอยู่ครับ
-
เห็นโพสต์ในเฟสนึกว่ามาอัพแล้ว แงงงงง รออยู่น้าาา :hao5:
-
สงสารแทนมากกกกกกกก :katai4: :sad4:
ร้องไห้เป็นสายเลยยยยยยย งื้ออออออ แทนนอย่าเป็นไรนะ
รู้นะทัพไม่อยากให้แทน/ม่สบายใจแต่แบบนี้รู้ที่หลังโคตเจ็บปวดเลยยย
งอลทัพมากกก แต่ตอนนี้ทุกคนนมาช่วยยทัพแทนก่อนนนน :katai1:
-
ว้าก
-
ทัพก็สมควรละ บางทีก็โตละนะ ควรจะรู้อะไรบ้าง ดูซื่อๆ ดีๆ เกินไป.......อุ๊ย อินจัด นิยายเรื่องนี้อ่านทีไรของขึ้นทุกทีกับนายเอก แหะๆ คนเขัยนเขียนได้ดีมากก
-
่สวัสดีปีใหม่ค่ะ เห็นในเฟสคุณเค้กบอกว่าจบแล้วอ่ะ มาอัพเป็นของขวัญวันปีใหม่ให้แฟนๆแทนทัพได้ชื่ีนใจรับปี 16 กันได้ป่ะค่ะ อ้อนๆๆๆ ^^
-
เกลียดพี่นีทั้งหลาย!!!!
มันต้องเป็นแผนการชั่วร้ายยยย
กรี๊ดดดดดด
-
จะมีใครมาช่วยไหม :katai1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอมมมมมมมมมมมมมมมม
จงมาาาาาาาาาา :katai1: :katai1: :katai1:
อยากตบนีสองนางนั้น แล้วปล่อยคืนสู่สวนสัตว์เขาเขียวววววว :katai3:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อย่าทำแบบนี้สิ!!!!!! :katai1:
ค้างอ่ะค้างงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
รออย่างทรมานนน :hao7: ใกล้บ้า555
-
รออยู่น้าาาาาาา
-
รอแทนทัพอยู่น่ะครับ
-
เข้ามารอแทนทัพจ้า ^^
-
เย้ยยยยยยย
เพิ่งอ่านจบเมื้อกี้แบบว่าค้างมาก
รอๆๆๆๆ มาเร็วๆสิค๊า (โดนคนเขียนตบ ข้อหาเร่ง)
-
อัพๆๆๆๆ อย่าเก็บไว้จิพี่เค้กกกกก
-
จะไม่มาจริงๆหรอออ โอ้ยยยยยยยยยยย รอจ้ารอ :hao5:
-
มารอเหมือนเดิมครับน้องทัพ
-
ตามอ่านทันแล้วววว แรกๆก็สนุกนะหลังๆเริ่มรำคาญทัพนิดๆเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ทำไมไม่ตรงๆกันไปเลยอะ อย่างเรื่องกายเนี่ยปฏิเสธไปสิ แล้วก็ไม่ควรจะโกหกแทนด้วยเรื่องไปกับกายอะทำแบบนั้นความเชื่อใจมันจะยิ่งถูกบั่นทอน แล้วมาตอนนี้แทนเข้ามจผิดแล้วแถมยังถูกจับตัวไปอีก มาม่าชามต่อไปใหญ่รึป่าวจะได้เตรียมใจ
-
:)
-
น้องทัพ หายไปนานจังเลย :katai5: :katai5:
-
:hao5: รออยู่นะ :hao5:
-
ท้องอืดดดด มาม่าเต็มท้องเลย
แทนเป็นไงบ้างเนี่ย
อิสองเจ้นี่ดูละครมากไปจริงๆ
ทัพเอ๊ย จะสายไปป่ะเนี่ยยย
ท้องอืดหมดแล้ว อยากได้อะไรหวานๆเลี่ยนๆมาแก้
-
หายไปนานจังเลย ยังรออยู่น้า~
-
คนแต่งหายไป ค้างสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีบมาต่อเร็วๆน๊าาา
-
แวะมาทวงอ่ะ :hao4:
คิดถึงน้องทัพ :hao5:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
งื้อออออ พึ่งอ่านครั้งแรก อ่านรวดเดียวจบ
บอกเลยว่าค้างงงงงง
มาม่าชามโต งื้อออ
รีบมาต่อนะคะ
อยากรู้ตอนต่อไปแล้ววว
พี่แทนหายไปไหน อะไรยังไง ชะนีสองตัวนี่น่ารำคาณจุงงงงงง
-
ตกลง ทัพกับแทน โดนจับตัวไปนานจัง ไม่มาสักที
-
ทำม่าย ทำมาย. ยังไม่มา
:katai1:
-
ทำสารบัญต่อให้จากของคุณ monetacaffeine นะ
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3249570#msg3249570)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3250554#msg3250554)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3251748#msg3251748)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3256755#msg3256755)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3260829#msg3260829)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3262675#msg3262675)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3263359#msg3263359)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3264293#msg3264293)
-
ป่านนี้....... น้องทัพจะเป็นอย่างไรรรรร
โดนจับไปนานแล้ว ยังไม่เห็นข่าวคราว
แทนไปช่วยทันมั้ย จะหายโกรธทัพหรือยัง
ฮือออออออออออออ คิดถึงอ่ะ คิดถึงมากๆ
:sad4: :hao5: :sad4: :hao5:
-
คิดถึงพี่แทน
-
ค้างจังอ่ะ มาต่อเถอะน้าาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
โปรดทราบ คิดถึงมาก :mew2:
-
ตอนที่ 23
บัดซบ
ผมแค่เดินออกไปซื้อเบียร์ที่เซเว่น แต่มีแก๊งเหี้ยไหนไม่รู้มาจับผมขึ้นรถตู้และก็ลากผมมายังสถานที่ห่างไกลที่ผมไม่อาจรับรู้ได้ว่ามันคือที่ไหน ตอนนี้ผมถูกมัดมือ มัดขา ปิดปาก และก็ปิดตา แผ่นหลังของผมสัมผัสได้ถึงเตียงนอนอันหนานุ่ม
จมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นทะเลจางๆ...หูสัมผัสได้ถึงเสียงคลื่นซัดสาด
มันเป็นโจรลักพาตัวประเภทไหนวะ
น้ำหอมราคาแพงของผู้หญิงลอยเข้าจมูกผม ผมได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาหา ทุกอย่างดูคุ้นไปหมดจนในที่สุดผมก็ถูกเธอคนนั้นเอาผ้าปิดตาออกให้
จูน...
เหอะ กะแล้วเชียว งานใหญ่ขนาดนี้ต้องเป็นจูนแน่ๆ
ห้องที่ผมอยู่เหมือนห้องในโรงแรมสุดหรูที่มองเห็นทะเลชัดเจน ในห้องมีจูน แฟนเก่าของผม และมุมห้องมีคนของจูนที่ผมแอบเห็นปืนแว้บๆ ที่กางเกงของเขา
ช่างเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์เสียจริงๆ
“ทำไมทำสายตาแบบนั้นใส่จูนล่ะคะ”
ผมจะตอบได้ยังไงล่ะ...ในเมื่อผมถูกปิดปากอยู่ จูนไม่ยอมเอาเทปกาวที่ปิดปากออกให้ผม เธอนั่งลงช้าๆ บนเตียงข้างๆ ตรงที่ผมนอนอยู่ และเธอก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม
“ของแบบนี้ไม่น่าปล่อยให้หลุดมือเลยอ่ะ”
ผมอยากฆ่าตัวเองให้ตายสักร้อยรอบพันรอบ ทำไมตอนนั้นต้องไปยุ่งกับผู้หญิงโรคจิตแบบนี้ด้วยนะ อิงก็ด้วยคนหนึ่ง ผมอยากจะบ้าตาย ตอนที่เข้ามาหาผม (พวกเธอจีบผมก่อน) ทำไมถึงไม่แสดงท่าทีจิตๆ เหมือนอย่างที่ทำในตอนนี้ล่ะ
เดี๋ยวนะ...ผมนึกขึ้นได้ระหว่างที่จูนกำลังลูบเนื้อลูบตัวผมตามอำเภอใจ...เธอจับผมมาคนเดียวหรือเปล่า...จับทัพมาด้วยมั้ย
ผมขัดขืนสัมผัสของเธอทันที พยายามถอยให้ห่างอย่างน่าสมเพช
จูนชักสีหน้า เธอเริ่มหงุดหงิดกับท่าทางของผม
“เปลี่ยนไปเยอะนะ”
เปลี่ยนไปนานแล้วเหอะ!
“เรื่องทัพ...บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไว้ใจ”
ผมใช้สายตาทิ่มแทงมองเธอ จนเธอเริ่มทนเดาเองไม่ไหวว่าผมต้องการพูดว่าอะไร มือของเธอเลื่อนมาดึงเทปกาวที่ปิดปากผมเอาไว้ให้อย่างแผ่วเบา
“ทัพอยู่ไหน” ผมถามทันทีที่ปากตัวเองเป็นอิสระ
“ยังจะถามถึงมันอีก มันทำแทนให้เจ็บถึงขนาดนี้”
“ทัพ...อยู่...ไหน”
ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ความปลอดภัยของแทนสำคัญที่สุด จูนมองผมอย่างหมดความอดทน ก่อนที่จะหันไปที่ประตูที่มีอิงเดินเข้ามา
ให้ตาย...รวมหัวกันเป็นคู่ดูโอ้หรือยังไง
อิงสบตาผมอย่างเย็นชา ก่อนที่จะหันไปหาจูน
“เรียบร้อยแล้ว”
จูนยิ้ม ก่อนที่จะพูดว่า “อยากรู้ใช่มั้ยว่าทัพอยู่ไหน”
เธอเขย่ารีโมทให้ผมดู หลังจากนั้นก็เปิดจอทีวี
สิ่งที่ผมเห็นคือสิ่งที่ทำเอาผมแทบบ้า ทัพนอนหลับและก็เปลือยอยู่บนเตียงแห่งหนึ่งโดยมีผ้าขนหนูปิดส่วนลับเอาไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างดูสวยงามราวกับเป็นส่วนหนึ่งของหนังอย่างว่า ทัพนอนหลับอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และผมก็ไม่รู้ชะตากรรมของทัพด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“ต้องการอะไร”
“ความสะใจ” อิงเอ่ยแทรกขึ้นมา
“แก้แค้น”
“ทำไมไม่ลงที่เรา ทำไมไปลงที่คนที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยวะ!”
“เกี่ยวสิ ถ้าไม่มีคนอย่างมัน แทนกับอิงก็คงจะ...” อิงร้องเถียงออกมาอย่างเหลืออด
“เลิกบ้าสักที! ไม่มีทัพเข้ามาในชีวิต เราก็ทนอิงไม่ได้ จูนก็เหมือนกัน ทำไมต้องตามติดเราขนาดนั้น ตอนที่เราคบกับพวกเธอเราก็ไม่ได้ทำดีจนขนาดที่ว่าพวกเธอขาดเราไม่ได้นะ!”
ผมทำผู้หญิงสองคนหน้าแดงด้วยความโกรธจัดได้เลยทีเดียว...
“มีสติได้แล้ว พวกเธอทั้งสวยทั้งรวย หาใหม่ได้อีกเป็นสิบๆ คน ทำไมต้องมาจมอยู่กับเรา ทำไมไม่ใช้ชีวิตต่อไป”
“ไม่มีใครเหมือนแทนนี่นา”
“ไม่มีใครหล่อเหมือนแทน”
กูจะบ้า...ผมมองไปที่จอทีวีที่ทัพยังคงนอนอยู่...เพื่อเขาแล้วผมทำได้ทุกอย่าง แต่ผมจะทำให้เขาปลอดภัยได้ยังไงถ้าผมยังถูกมัดแขนมัดขาแบบนี้
เอาวะ...จิตมาก็ต้องจิตกลับ
“เธอไม่ต้องไปทำกับทัพ มาทำกับเรา” ผมขยับตัวนอนแผ่ตรงกลาง เกิดมาไม่เคยทำอะไรที่หน้าอับอายแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
“หวะ ว่าไงนะ” จูนสุดมั่นยังเสียศูนย์ได้เมื่อเห็นผมแกล้งอ่อย
“มาทำกับเราไง จะสลับหรือพร้อมกันก็ได้นะ แล้วแต่ เราให้หมดเลย เพียงแค่ปล่อยทัพไป”
“…”
“กี่รอบก็ได้เอ้า”
จูนกับอิงดูมึนงงและสับสน แต่ท้ายที่สุดแล้วทำไมผมจะไม่รู้ว่าลึกๆ ในใจของพวกเธอคือต้องการผม ไม่ใช่ต้องการที่จะทำร้ายทัพ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ...
จูนเริ่มคืบคลานเข้ามาหา...ในขณะที่อิงก็เริ่มค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาผมเหมือนกัน
ทรีซั่มงั้นสิ...
จิตแบบพวกเธอจะทำอะไรก็ไม่น่าคิดหน้าคิดหลังอะไรแล้วล่ะผมว่า
“คืองี้นะ” ผมใช้สายตาที่คิดว่าตัวเองเซ็กซี่ที่สุดในชีิวิต “จะทำได้ไง...ถ้าหากยังโดนมัดแขนมัดขาเอาไว้แบบนี้...”
นี่ล่ะ...แผนของผม
ผมจะไปทำกับคนอื่นได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อผมมีคนในหัวใจแล้ว!
ได้ผลชะงัด ผู้หญิงสองคนช่วยกันแก้พันธนาการที่มัดผมเอาไว้ออกอย่างรวดเร็ว ในขณะที่จูนกำลังจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องของเธอออกไปรอนอกห้องนั่นเอง
ผมผลักพวกเธอสองคนออกไปอย่างง่ายดาย เดินเข้าไปหยิบปืนที่ลูกน้องของจูนเป็นเจ้าของ
…เอามาจ่อหัวของผมเอง
(คำเตือน : เป็นเพียงการกระทำหนึ่งของตัวละครในนิยาย ห้ามลอกเลียนแบบโดยเด็ดขาด)
จูนช็อคอ้าปากค้าง ในขณะที่อิงนั้นเหมือนกำลังโดนผีหลอก
“ปล่อยทัพซะ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ไม่งั้นยิง”
“แทน” จูนโอดครวญ หันไปหาลูกน้องของเธอ “ไปแย่งมาสิ”
“ถอยไป!” ผมร้องลั่น
“ไม่เอานะแทน ไม่เอา” อิงมือสั่นปากสั่นไปหมด
ในที่สุดผมก็รู้จุดอ่อนที่แท้จริงของพวกเธอ...
…ตัวผมเองนี่แหละครับ
“บอกว่าให้ปล่อยทัพไง”
“ไม่เห็นต้องทำเพื่อเด็กนั่นขนาดนี้เลย”
“พวกเธอไม่ยอมปล่อยเราไปใช้ชีวิตของเราสักทีนี่หว่า”
“…”
“ตายไปซะได้ก็ดี จริงมั้ยล่ะ”
“ไม่ดี ฮืออออ” จูนน้ำตาไหลพราก เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยทีเดียวเมื่อผมกำลังขู่เธอด้วยวิธีนี้ “แทน จูนขอโทษ แทนอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย”
ผมเปลี่ยนจากเอาปืนจ่อหัวตัวเองมาจ่อที่หัวใจของผมแทน อิงถึงกับกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว
“จะปล่อยหรือไม่ปล่อยล่ะ”
“ปล่อยแล้ว ปล่อยๆๆ” จูนหันไปสั่งลูกน้องให้ไปปล่อยตัวทัพ...เดินไปแป๊บเดียวก็ถึงแสดงว่าทัพก็อยู่ในที่พักหลังนี้ตอนนี้
“จะยังเอาปืนจ่อแบบนี้จนกว่าจะเห็นทัพไปถึงบ้านอย่างปลอดภัย”
“แทน ไม่เอานะ ไม่เล่น ไม่เห็นสนุกเลย”
“ก็เธอพาเล่นกัน ก็ต้องเล่นตามสิ” ผมพูดไปเรื่อยๆ มองดูทัพในจอที่โดนลูกน้องของจูนพาตัวให้ลุกขึ้นมาและก็ใส่เสื้อผ้า
ไอ้บ้าเอ๊ย...ขนาดกูยังไม่เคยเห็นเลย
ผมเห็นจูนกับอิงพากันสะอึกสะอื้นในระหว่างที่ผมกำลังขู่พวกเธอด้วยวิธีนี้ เสียงของรถยนต์คันหนึ่งกำลังขับออกไป...
“ขอโทรศัพท์ด้วย”
ผมยื่นมือไปขอโทรศัพท์ อิงส่งมาให้ทันที ผมจัดการโทรออกหาลุงเอี่ยม บอกลุงเอี่ยมว่าถ้าทัพไปถึงบ้าน ช่วยกรุณายิงเป็นมิสคอลเข้ามาเบอร์นี้หน่อย
สองสาวแฟนเก่าของผมดูใจหายใจคว่ำมาก ในแต่ละครั้งที่ผมขยับปืน ผมนั่งรออย่างอดทนอยู่ในห้อง ในขณะที่อีกสองคนที่เหลือเหมือนหมดสภาพไร้ซึ่งเรี่ยวแรงกันไปแล้ว
“สนุกมั้ย...” ผมค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นมา “...การที่ต้องตามรังควานเรา กลั่นแกล้งเรา หรือใครก็ตามที่มายุ่งกับเรา”
“มันไม่สนุกหรอกแทน” จูนตอบ “แต่จูนอิจฉา เข้าใจมั้ย...ตอนที่เราคบกันมันดีมากๆ มากจนจูนไม่กล้ามีใครใหม่”
“เหมือนกัน” อิงพยักหน้าหงึกๆ
“ไม่กล้าก็ลองสิ” ผมพูดออกมาตรงๆ “ถ้าไม่ลองคบจะรู้ได้ไงว่าดีกว่าหรือไม่ดีกว่า ถูกมั้ย”
สองสาวเถียงไม่ออก ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งสอนเด็ก...
“เราขอพูดอะไรบางอย่างได้มั้ย...”
“…เราหวังดีกับพวกเธอนะ พวกเธอยังสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ ชีวิตที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแพงๆ อาหารดีๆ ไม่จำเป็นต้องมาจมปลักอยู่กับการวางแผนหรือทำอะไรเราหรอก”
“…รู้ใช่มั้ยว่าถ้าพวกเธอไม่หยุดผลสุดท้ายจะเป็นยังไง”
ผมเอาปืนขึ้นมาจ่อหัวให้พวกเธอดู ตอนนี้พวกเธอน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เมกอัพที่ดวงตาเปรอะไปหมดอย่างไม่น่าดูและหมดสภาพที่สุด พวกเธอยกมือห้ามปรามผมกันยกใหญ่ ผมลดปืนลง และนั่นก็ทำให้พวกเธออุ่นใจ
“เราอาจจะทนไม่ไหว เราอาจจะยิงตัวเองตาย เพราะเราคิดว่าไม่ว่าเราจะใช้ชีวิตยังไง ทำอะไรอยู่ที่ไหนเมื่อไหร่ ก็ต้องมีพวกเธอคอยตามติดเราอยู่เสมอ ซึ่งเราขอบอกตรงๆ เลยนะ เราไม่มีความสุขเลยว่ะ”
จูนกำกระโปรงของเธอแน่นจนเป็นรอยยับยู่ยี่ ในขณะที่อิงนั้นเอาแต่ก้มหน้า
“ขอโทษ...” เสียงเล็กๆ ของจูนละล่ำละลักออกมาอย่างยากลำบาก
“ขอร้องได้มั้ย...ปล่อยเราไป...และก็ไปโรงพยาบาลซะ ทั้งคู่เลย”
“แต่ว่า...”
“การไปโรงพยาบาลทางจิตไม่ได้แปลว่าเราเป็นบ้านะ ไม่เห็นมีอะไรต้องอาย”
อิงที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดกลับเงียบและก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
จำได้มั้ยครับว่าที่บ้านของเธอมีคนเป็นจิตแพทย์
อิงกับจูนมองหน้ากัน พวกเธอสบตากันและก็ถอนหายใจใส่กันยาวเหยียด
โทรศัพท์ที่อิงส่งมาให้ผมสั่น...เป็นเบอร์ของลุงเอี่ยม...ทัพถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว อย่างนี้ผมถึงโล่งใจหน่อย
“แทน” อิงค่อยๆ เอ่ยขึ้นมา “แทนแน่ใจแล้วเหรอ ว่าแทนจะเลือกทางนี้”
“ทางไหน?”
“ทาง เอ่อ...ชอบผู้ชายไง”
“ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนสักหน่อย ก็ชอบแค่ทัพอ่ะ แค่อยู่กับผู้ชายแล้วมันสบายใจกว่า”
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรน่า”
“…”
“เราเลือกของเราแล้ว”
...แม้ว่าตอนนี้ผมจะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจอะไรกับทัพเลยก็ตาม
ผมยังคงน้อยใจเรื่องที่ทัพเลือกที่จะไปงานวันเกิดของไอ้กายก่อนที่จะมาหาผม...
รอยยิ้มที่ส่งให้ไอ้กายพวกนั้นอีก...
เอาเป็นว่ามีเรื่องต้องเคลียร์กันก็แล้วกัน
จูนเดินเข้ามาหาผม คว้าปืนที่วางอยู่ใกล้ตัวผมออกไป...
“แทนแน่ใจนะ...ว่าแทนจะมีความสุข”
ผมยิ้มแห้งๆ “ไม่แน่ใจหรอก แต่เราจะยอมรับมัน”
จูนถอนหายใจยาวเหยียด อิงเองก็เช่นกัน...
“ไม่มีใครเหมือนแทนจริงๆ นะ” พวกเธอยังไม่ยอมในเรื่องนี้
“ยังไง? หมายถึงหน้าตาหรืออะไร”
“ก็ส่วนหนึ่ง...”
“ให้ตาย นี่ยังไม่เห็นคนหล่อของจริงใช่มั้ย” ทำไมต้องคิดว่าผมหล่อที่สุดในจักรวาลด้วยวะ มันไม่จริงสักหน่อย
ผมเข้าเพจ XXU CUTE BOY ส่งรูปหมอป่าให้เธอสองคนดูสลับกัน
“นี่ไง”
กดเลื่อนมาอีกรูป เป็นรูปใครไม่รู้ หล่อดีเหมือนกัน ชื่อโฟร์ทอะไรนี่แหละ
“คนนี้ก็หล่อ”
ผมเลื่อนไปอีก คราวนี้เป็นอีกคนที่หล่อดีเหมือนกัน หน้าไทยๆ หน่อย เห็นแว้บๆ ว่าชื่อมิ่ง
สองสาวดูตื่นตาตื่นใจดีนะครับ...อยากให้พวกเธอคิดได้ว่าควรออกไปสัมผัสโลกกว้างๆ ใบนี้ดูบ้าง...ผู้ชายยังมีอยู่เยอะนะ
“หล่อจัง” จูนรำพึง
“แต่ไอ้หมอป่านี่อย่าไปยุ่งนะ มีแฟนแล้ว” ผมพูดไปเรื่อย ถ้ารู้ว่าหมอป่ามีแฟนเป็นผู้ชายอีก กลัวสาวๆ ที่เพิ่งคิดได้จะยิ่งเตลิดไปกันใหญ่
“จะเอาปืนไปเก็บแล้วนะ” จูนยกปืนขึ้นมา “แทนห้ามไปหยิบมาทำร้ายตัวเองอีกนะ”
สาบานต่อหน้าพระเลยว่าผมไม่เคยคิดจะยิงตัวเอง
ผมแค่ใช้ขู่สาวๆ สองคนนี้เท่านั้น
ผมคือจุดอ่อนของพวกเธอ และผมก็ใช้มันได้อย่างถูกจุดดีซะด้วย...ดูสิ...พวกเธอไม่กล้าแหยมกับผมเลย
(คำเตือนอีกครั้ง : ห้ามเอาไปทำตามโดยเด็ดขาด)
“มีอะไรจะบอกด้วยแหละแทน” จูนยิ้มเบาๆ ให้ผม เมื่อตะกี้เธอเพิ่งไปคุยกับลูกน้องของเธอมา “ปืนปลอมน่ะ...”
ผมช็อค...
“ว่าไงนะ”
“ปืนปลอมจริงๆ”
“แล้วทำไมต้องทำเหมือนเราจะเจ็บ เราจะตายด้วย?”
“ก็ไอ้ลูกน้องมันเพิ่งบอกเมื่อตะกี้อ่ะ” จูนเกาหัว อิงเองก็ทำท่าเหมือนอยากจะบ้า พวกเธอปล่อยไก่ออกมาตัวเบ้อเริ่ม ทำให้ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วพวกเธอห่วงสวัสดิภาพของผมขนาดไหน
…ก็ไม่ได้จิตจนถึงที่สุดนี่หว่า...
…ยังคุยกันได้...
…และก็ยัง...ดีกันได้...
“เอางี้...จะอยู่เที่ยวด้วยหนึ่งวัน” ผมพูดออกมาในที่สุด สาวๆ สองคนถึงกับหลุดกรี๊ดออกมา “แต่...ไม่มีทรีซั่ม ไม่อะไรทั้งนั้น ทริปเพื่อลาจาก ตกลงมั้ย”
“ได้” สองสาวประสานเสียงพร้อมกัน
“สัญญานะว่าจะไปหาหมอ”
“สัญญา”
“สัญญานะว่าจะเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่เหมือนคนปกติ”
“อืม/จะพยายาม”
มนตร์เสน่ห์ที่ผมเคยหลงใหลช่วงขณะหนึ่งลอยมาอีกครั้ง...
ผมคิดเสมอว่าคนที่ผมคบด้วยต้องมีข้อดีไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง แม้สองคนนี้จะมีน้อย แต่ก็ยังมีนะครับ...
…หวังว่าทริปสั้นๆ ครั้งนี้จะทำให้ผมกับพวกเธอลาจากกันจริงๆ
…และพวกเธอจะได้ไปหาหมอและก็ใช้ชีวิตจริงๆ ของตัวเองสักที...
ส่วนเรื่องของผมกับทัพนั้น...
…ผมยังไม่รู้เลยว่าตกลงเรานั้นจะเป็นยังไงกันต่อไป
TBC*
-
:L2: หาหมอเถอะจ้ะ และเพจคิ้วบอยช่วยพวกเธอได้แล้วก็จะพบเล้าในที่สุด
แหมแทนก็ช่างเดิมพันนะ คงรู้จักดีจริงๆแหละถึงได้กล้า
ขอบคุณน้องเค้กจ้าที่ไม่ทิ้งเรื่องนี้
-
หมดเรื่องหมดราวสักที หวังว่าแทนคงให้โอกาสทัพอธิบาย
ขอบคุณค่า
-
ออกมาแนวนี้ ค่อยยังชั่วหน่อย โล่งอกไปที อ่านแรกๆ นึกว่าแทนจะโดนรุมซะแล้ว แอบใจหายเลย :katai2-1:
-
5555 สองสาวน่ารักถึงจิตไม่หน่อยเหอะ
-
:pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออ ค่อยหายห่วงหน่อยนึกว่าจะมีอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้นแล้ว ดีจริงที่ไม่มีอะไร
-
ดีกันเฉย
ก็ดีแล้วละ กลับไปเคลียกับศรีภรรยาด่วย
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ค่อยยังชั่วหน่อย
ขิให้สนุกส่งท้ายการจากลาของสองสาวด้วย
หวังว่าทัพคงเข้าใจในสิ่งที่แทนทำด้วยนะ
-
ดีจังที่สองสาวยังพอมีสติบ้าง
เรื่องเลยไม่ใหญ่โตอะไร
ลองมียิงมีเรื่องสิ งานเข้าแน่ๆ
เคลียร์เรื่องสองสาวแล้ว
แทนอย่าลืมไปเคลียร์ทัพนะ
-
มาสั้นๆแต่โล่งงง แม่สองสาวนี่ยังไม่จิตถึงที่สุด แต่ก็น่ากลัวอ่าาา อย่าไปยุ่งกับพี่หมอป่านะ แก๊งหมอเถื่อนเค้าเถื่อนจริงนะเออ... 5555
-
สั้น!!!! แตาโล่งหมดไปอีกหนึ่งปัญหาแล้ว
-
:เฮ้อ: โล่งอก นึกว่าเรื่องจะเลวร้ายมากกว่านี้ซะอีก
-
ดีแล้วที่คิดได้ ไม่ได้เป็นแฟนเเต่ก็เป็นเพื่อนกันได้นะครับ ขอบคุณที่มาต่อครับ :pig4: :pig4:
-
แค่ไปอธิบายน้องทัพคงพร้อมเข้าใจ
ปล.ไอ้รูปแต่ละคนที่เอาให้สองสาวดูนี่ก็มีเมียกันหมดแล้วนะ ผู้ชายอีก สงสารสองนาง 5555
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
หมอป่า มิ่ง โฟล์ท :hao3: ดารารับเชิญ ที่บับ :hao3: ถ้า 2 นางรู้ว่ามีเมียกันหมดแล้ว และ เป็น ผู้ชาย นางจะ เป็น ยาง งายยยยย :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :katai2-1:
-
ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนะสองสาวเนี่ย ขอให้เจอคนใหม่ไวๆ อย่าไปฟังที่แทนแนะนำเลย มีเมียหมดละ 55555555
แต่แทนกับทัพยังไม่เคลียร์กันเลยยยย :katai1:
ปล.แอบขำที่แทนบอกยังไม่เคยเห็นทัพโป๊เลย ส่วนลูกน้องได้เห็นเนี่ย ก็ดีกันไวๆเนอะ จะได้เห็นเนอะ ฮิๆ :hao3:
-
ที่แทนแนะนำนั้น ล้วนมีชายหนุ่มจับจองแล้วทั้งสิ้นนะจ๊าาา
จูนและอิงคงต้องหาใหม่
แต่ก่อนอื่นพบแพทย์เน้ออออออ
แทนเคลียร์กับทัพหน่อยนะ
ฟังน้องทัพอธิบายหน่อยย
หรือถามสองสาวก็ได้ว่ารูปนี้ยังไง
-
ที่พี่แทนแนะนำให้สองสาวนั่นล้วนแต่มีเมียเป็นผู้ชายทั้งนั้นเลยนะ :laugh:
-
เคลียร์แฟนเก่าได้ซะทีนะพี่แทน
-
แอบหมั่นไส้แทน 5555
-
ดูเหมือนแทนจะเป็นจิตแพทย์ประจำตัวสองสาวไปแล้วนะ :m4:
หมดเรื่องเหล่าชะนีสักที เรื่องทัพก็ลุยหน้าได้แล้วววว โกโก
-
สองสาวร้ายแบบโก๊ะๆ 55555555555
พอเจอแบบนี้คงโกรธไม่ลงแต่ไปหาหมอเหอะ
-
ขอัญเชิญสองสาวจิตสู่เล้าค่ะ o22
-
ทัพ รวยมากมายทำไมไม่จ้างบอดี้การ์ดมาดูแล
มาดูแลแบบไม่เปิดเผยตัวก้อได้ อีลุงเอี่ยมก้อปล่อยปะละเลยความปลอดภัยของคุณหนู
อ่านแล้วสงสัยว่ารวยจริงหรือ??ลุงเอี่ยมเป็นพ่อบ้านที่ควรถูกปลดออกก่อนเลย...ไม่ทำหน้าที่ของพ่อบ้านสักเท่าไรเลย
ผลักภาระทุกอย่างให้แทน..แล้วมันใช่เรื่องไหม??แทนต้องไปเรียนเหมือนกัน ถึงแม้ทัพจะปลอมตัว แต่ความปลอดภัยของทัพต้องมาก่อน
ขัดใจตรงนี้จริงๆ เพราะอ่านๆไปนึกว่าทัพเป็นลูกชายยายแม้นขายกล้วยทอดซะอีก..เฮ้ยยย
-
อ่าวววววว :freeze:
-
มาต่อไงๆนะคะ :sad4:
-
งงกะสองนางมากพบแพทย์เถอะถ้าจะขนาดนี้
-
ตอนที่ 24
ตอนรู้สึกตัวผมก็มาอยู่ที่บ้านซะแล้ว
“แทน”
นั่นคือคำแรกที่ออกมาจากปากของผม ผมตัดสินใจลุกขึ้นมาทันทีโดยไม่สนใจอะไรในสิ่งรอบข้างทั้งนั้น มีมือมีหนึ่งมาจับตัวผมเอาไว้
ไอ้แจง
“มึงมาได้ยังไงวะ” ผมพูด “ปล่อยกูเลย กูจะไปหาแทน”
“เดี๋ยวดิ” แจงร้องห้าม “สภาพร่างกายมึงไหวแล้วเหรอวะ”
“กูไหว” ผมสะบัดมือมันออก “แทนอยู่ไหน อยู่บ้านหรือเปล่า”
แจงถอนหายใจยาวๆ “ไม่ว่ะ”
ผมรู้สึกใจแป้ว ผมยังไม่ได้เจอแทนเลยนับตั้งแต่ตอนที่ผมถูกใครไม่รู้มาปิดหน้าปิดตาผมไว้ เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าผมได้รับอันตรายแบบนั้น แล้วแทนล่ะ? แทนจะได้รับอันตรายอะไรแบบผมหรือเปล่า
“เขาไม่เป็นไรใช่มั้ยวะ!”
“มึงนี่ยิงคำถามเก่งจังเลยนะ”
“เชี่ยแจง กูจริงจัง” ผมพยายามทำให้มันรู้สึกตามไปกับผม
“พี่แทนเขาไม่เป็นไรหรอก!” แจงเสียงดังตามผม “แต่ตอนนี้เขาบอกกูว่าเขายังไม่อยากเจอมึง เขาบอกกูแค่นั้น”
“หะ...ว่าไงนะ” ให้ตายเถอะ ทำไมผมรู้สึกเจ็บชะมัด ผมรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
ที่ผมทำไปน่ะ...มันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ
“มึงใจเย็น” แจงค่อยๆ ปลอบผม “ยังไม่อยากเจอ แปลว่าอาจจะอยากเจอในไม่ช้า เขาเป็นห่วงมึงเขาถึงโทรบอกให้กูมาดูมึงแทนเขาเนี่ย”
“เขาโกรธกูมากเลยใช่มั้ย”
“มึงมันไม่ชัดเจนแต่แรกเอง”
“กูว่ากูชัดนะ” ผมเอาสองมือมากุมขมับอย่างวิตกกังวล “...แต่คงส่งไปไม่ถึงแทนว่ะ”
“แปลว่ามึงยังชัดไม่พอไงคะ”
“…”
“มึงจะรอให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลายก่อนหรือไงถึงจะบอกรักพี่รหัสกู กูรู้มึงคงคิดในใจแน่ๆ ว่ายังไงซะพี่รหัสกูก็หนีมึงไม่พ้น แต่เชื่อกูนะทัพ มึงทำในสิ่งที่ใจมึงบอกจะดีกว่า แล้วเวลาจะทำนะ ทำให้แม่งชัดๆ ไปเลย”
“…”
“บางทีพี่แทนก็ซื่อบื้อไง ยิ่งเจอเหตุการณ์ที่มึงเลือกพี่กายแทนที่จะเลือกเขา พี่แทนก็ยิ่งคิดหนักไปกันใหญ่”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่... “เฮ้อ กูผิดเอง กูนี่แหละผิดเอง” ผมพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย “ว่าแต่เขาไม่เป็นไรจริงๆ ใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ก็ยังหล่อดีเหมือนเดิม”
“กูควรทำไงดีวะแจง”
“อ้าวไอ้นี่...ง้อสิวะ...คนอย่างพี่แทนน่ะง้อไม่ยากหรอกเว้ย แก้ผ้าให้พี่มันดู เดี๋ยวพี่มันก็ใจอ่อน กูรู้ กูอ่านมาเยอะ เมะเคะพวกเนี้ย”
“อะไรนะ” ผมทำหน้างง
“ช่างมึงเถอะ” แจงตัดบท “เอาเป็นว่านับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป มึงต้องตามหาพี่แทน ตามง้อเขา ทำเชี่ยอะไรก็ได้ที่มึงกับพี่แทนจะได้เป็นแฟนกัน”
“…”
“เพราะกูเหนื่อยที่จะลุ้นแล้ว!”
“ทำยังไงล่ะ”
แจงเอานิ้วเล็กๆ ของมันจิ้มอกผม “ถามใจมึงดู...และมึงก็ทำตามใจของมึง แค่นั้นแหละค่ะ”
ผมมองใบหน้าที่มีความมั่นอกมั่นใจของแจง แม้ว่าผมจะไม่ค่อยมีความมั่นใจสักเท่าไหร่
แทนทำเพื่อผมมามากมายเท่าไหร่แล้ว
แค่นี้ทำไมผมจะทำเพื่อแทนบ้างไม่ได้
ผมจะง้อเขาเอง...
แทนคุณไม่ได้มหาลัย
แม้ว่าร่างกายจะอ่อนเพลียอยู่มาก ผมก็ยังฝืนสังขารมาที่มหาวิทยาลัยตัวเองในวันต่อมา ผมเดินไปหาพวกพี่ปีสามสลับกับเดินไปเรียนกับพวกปีหนึ่ง ไม่มีแม้แต่เงาของแทน
“โห น้องทัพขยันจัง มาหาพวกพี่เหรอ” พี่ต้นพูดติดตลก เมื่อเห็นผมเป็นครั้งที่ห้าของวัน
“แทน...”
“ยังไม่มาครับ” พี่เจตน์ตอบในสิ่งที่ผมกำลังจะถาม ผมทำหน้าตาละห้อย นี่มันก็เลิกเรียนแล้วด้วย ทำไมไม่ยอมมาเรียนนะ
“ไม่ได้ข่าวอะไรบ้างเลยเหรอครับ”
พี่เจตน์ พี่ต้น และก็พี่พีททุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้าให้ผม ในจังหวะนั้นเองที่ผมเห็นเจ๊อิงเดินผ่านผม เธอไม่ได้มองหน้าอะไรผม ทำตัวเหมือนผมเป็นอากาศธาตุสำหรับเธอ
ผมกำลังจะก้าวไปถามเจ๊เขาให้รู้เรื่องว่าที่แทนหายไปน่ะเกี่ยวกับเจ๊เขาหรือเปล่า แต่พี่เจตน์กลับดึงผมเอาไว้
“ไม่เกี่ยวกับอิงแล้วล่ะ” พี่เจตน์กระซิบ “อิงกับจูนน่ะ...น่าจะจบแล้ว”
แม้จะพูดออกมาแบบนั้น แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี
“แล้วผมควรจะไปหาเขาที่ไหนดีล่ะครับ บ้านเขาก็ไม่กลับ โทรศัพท์ก็ไม่ยอมเปิดเครื่องสักที ไลน์ก็ไม่ยอมอ่านด้วย”
ผมพูดอย่างจนตรอก พี่ทั้งสามมองหน้าผมอย่างสงสาร แต่พี่เขาก็ช่วยเหลืออะไรผมไม่ได้เลย
“น้องทัพต้องพยายามมากกว่านี้แล้วล่ะ” พี่พีทช่วยให้กำลังใจ “ไอ้แทนมันก็งี้ เวลาโกรธน่ะหายไม่ค่อยง่ายเท่าไหร่หรอก”
รู้สึกอยากจะบ้าตายขึ้นมาจริงๆ
“เอางี้ เดี๋ยวพี่ให้ที่อยู่บริษัทลูกค้าของมันที่มันไปฝึกงานอยู่ตอนนี้ โอเคมั้ย”
ผมหูผึ่งขึ้นมาทันทีกับข้อเสนอของพี่เจตน์
“แต่ให้สัญญากับพี่มาก่อน”
“สัญญาว่า...”
“จะรักและก็อยู่กับไอ้แทนตลอดไป”
“สบายอยู่แล้ว ไหนอ่ะ” ผมยื่นมือมาขอที่อยู่กับพี่เจตน์ พี่ทั้งสามดูอึ้งและก็ตลกขบขันกันมาก
“ไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยเหรอครับน้องทัพ”
“ผมไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วครับ”
พวกเขามองผมอย่างเอ็นดู และแล้วพี่เจตน์ก็ส่งที่อยู่บริษัทหนึ่งมาให้ผมทางไลน์ บริษัทผลิตช็อคโกแลตที่ผมคุ้นหู
ถ้าไม่มาเรียน อย่างน้อยก็ต้องไปทำงานล่ะวะ
เอาล่ะ...ยังไงวันนี้ผมก็ต้องเจอแทนให้ได้!
ตึกสูงแห่งหนึ่ง
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก แม้จะจำได้ว่าสมัยเด็กๆ ผมจะเข้าออกตึกแบบนี้บ่อยมากก็ตาม แต่การที่ไม่ได้สัมผัสมันมาอย่างเนิ่นนานหลายปีก็ทำเอาเข่าอ่อนเหมือนกัน ตึกที่แทนกำลังทำงานให้อยู่นั้นสูงซะจนผมมองแล้วยังปวดคอ จะว่าไปแทนก็มีความสามารถเหมือนกันนะ ถึงได้มาอยู่ในทีมการตลาดของบริษัทนี้ถึงแม้ว่าจะยังฝึกๆ อยู่ก็ตามทีเถอะ
ผมไม่รอช้า...ก้าวฉับๆ เข้าไปในตึกแห่งนี้เพื่อทำการตามหาบริษัทช็อคโกแลตที่แทนทำอยู่ทันที ด้วยหวังอย่างแน่วแน่ในใจว่าแทนจะต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ
“น้องคะ น้อง...”
“ครับ” ผมหันไปหาพี่ประชาสัมพันธ์ที่วิ่งมาเรียก
“ต้องแลกบัตรประชาชนก่อนนะคะ”
เออว่ะ ทำงานกันจริงจังดี ผมหยิบบัตรประชาชนของผมส่งให้เจ๊ประชาสัมพันธ์ เธอมองนามสกุลของผมและก็ทำตาโต
“คุณทัพไทย ไม่ทราบว่ามาหาฝ่ายบริหารคนไหนหรือเปล่าคะ”
ผมส่ายหน้าพรืด พร้อมกับโบกมือให้รัวๆ
“เปล่าครับเปล่า”
“ขอโทษที่ไม่ได้ทำการต้อนรับเป็นอย่างดีค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร” บารมีคุณเทวนพที่อยู่บนสวรรค์นี้ช่วยได้มากจริงๆ “ผมแค่ต้องการอยากรู้ฝ่ายการตลาดของบริษัทนี้น่ะครับ ผมมาหารุ่นพี่น่ะ” ผมแถไปเรื่อย เจ๊แกพยักหน้าอย่างขึงขังก่อนที่จะบอกผมเสียงจริงจังว่าฝ่ายการตลาดอยู่ชั้นไหน
ในที่สุดผมก็หาเจอ หลังจากที่เดินผ่านหนุ่มสาวออฟฟิศกันหลายคน ทุกคนมองผมอย่างสนอกสนใจ อาจจะนึกว่าผมเป็นเด็กฝึกงานก็ได้ ผมเดินผ่านตรอกซอกซอยโต๊ะสำนักงานที่มากมายและในที่สุดผมก็เห็นเงาของแทนอยู่ห้องประชุมแห่งหนึ่งที่เป็นกระจกรอบด้าน สามารถมองเห็นการประชุมข้างในได้
แทนกำลังพรีเซนต์อะไรบางอย่าง
ไม่รู้เพราะอะไรทำไมน้ำตาถึงมาปริ่มอยู่ขอบตาผมก็ไม่รู้แม้จะน้อยนิดก็ตาม แทนคือคนที่ผมทำผิดกับเขามามากและไม่ยอมบอกความรู้สึกจริงๆ ของผมออกไปสักที
แทนของผมคนนั้น...ดูเก่งมากๆ เลยครับ
เขาอธิบายอย่างแคล่วคล่องเรื่องพรีเซนเตอร์ที่พวกเขากำลังจะคัดเลือก (ผมยังจำไอ้คู่สวรรค์ฟ้าประทานที่ผมบังเอิญไปเจออยู่แม็คโดนัลด์ได้อยู่เลย) ดูเหมือนจะมีหลายคนมากๆ ที่เข้าตาแทน เข้าตาพี่ๆ ในที่ประชุม นอกจากจะพรีเซนต์พรีเซนเตอร์แล้ว แทนยังพรีเซนต์บรรจุภัณฑ์แบบพิเศษที่จะจำหน่ายในช่วงเทศกาลคริสต์มาสเดือนหน้านี้ด้วย
สุดยอด...
ผมเผลอเกาะขอบผนังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคนทั้งห้องประชุมก็หันมามองไอ้ตุ๊กแกเกาะกำแพงอย่างผมซะแล้ว ผมกลืนน้ำลาย จะอายมันก็อายอยู่หรอก แต่แค่แทนเห็นผม ผมก็ดีใจมากแล้ว
แทนทำหน้าเย็นชาใส่ผมทันที ในขณะที่คนอื่นกลับมองผมอย่างสนอกสนใจ
“รุ่นน้องน้องแทนเหรอ เข้ามาสิ” เจ๊คนที่น่าจะเป็นหัวหน้าเปิดประตูเชิญผมเข้าไป
“ไม่ใช่รุ่นน้องครับพี่พริก” เสียงแทนพูดขึ้นมาทำเอาผมชาไปทั้งหน้า
“อ้าว...แล้วเขาเป็นใครล่ะ”
แทนไม่ตอบอะไร เจ๊พริกก็ไม่กล้าที่จะเปิดประตูให้ผมเพราะกลัวความลับของบริษัทจะรั่วไหล ผมยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้างหน้าประตูอยู่นานมาก จนในที่สุดผมก็รวบรวมความกล้าเปิดประตูเข้าไปในห้องอีกครั้ง
ด้านได้อายอดเว้ย!
“สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กฝึกงานคนใหม่ของทีมนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ!”
ทุกคนนิ่งและเงียบฉี่...ผมได้ยินแม้กระทั่งเสียงแอร์ในห้องนี้เลยทีเดียว
แทนทำปากกาที่เขียนไวท์บอร์ดตก ในขณะที่คนที่มาจากมอทัพไทยหลายคนกำลังมองหน้ากันอย่างงงๆ
ไม่มีใครอนุมัติ ผมนี่แหละจะอนุมัติตัวผมเอง
“เรื่องนี้คือยังไง” เจ๊พริกหันไปถามรุ่นพี่ของแทนอีกทีหนึ่ง คนที่ช่วยแนะนำแทนให้เข้ามาฝึกงานในทีมนี้
พี่คนนั้นมองหน้าไอ้แทน ก่อนที่สลับมามองหน้าผม
“คงใช่...มั้งครับ”
“เหรอ แล้วทำไมมาช้านัก เขาเริ่มงานกันไปเท่าไหร่แล้ว” เจ๊หัวหน้าสวดผมทันที ผมได้แต่ทำหน้าจ๋อยอยู่ตรงนั้น “ไปซื้อกาแฟข้างล่างให้หน่อย ท่าทางคนที่นี่จะประชุมกันอีกยาว”
“ครับ”
“อเมริกาโน่สี่ ม็อคค่าสอง คาราเมลมัคคิอาโต้หนึ่ง และก็อย่าลืมสั่งให้ตัวเองด้วยล่ะ” เจ๊พริกพูดจบ บัตรเครดิตและก็บัตรสะสมแต้มร้านกาแฟก็ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ดีนะที่ผมคว้าทันไม่งั้นฮาแย่
กูทำอะไรลงไป...อยู่เฉยๆ ดีๆ ไม่ชอบ จู่ๆ ก็ได้มาเป็นลูกกระจ๊อกเขา
แต่เพราะแทน ผมจึงรับคำอย่างมุ่งมั่น “ได้ครับผม ผมจะรีบมา”
“อืม...ไปได้”
ผมวิ่งฉิวออกไปด้านนอก ไม่ทันได้เห็นว่าแทนทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่เขาก็พูดกับผมไม่ทัน
การถือกาแฟแปดแก้วเป็นอะไรที่นรกแตกเอามากๆ
ดีนะที่เขามีถุงมาให้ ถึงแม้ว่าจะมีถุงแต่ผมก็ยังค่อนข้างทุลักทุเลอยู่ดี ผมพยายามถือถุงกาแฟให้มั่นขณะที่รอลิฟต์ขึ้นไปถึงยังชั้นของฝ่ายการตลาด
“อุ๊ย...” จู่ๆ ผู้หญิงจากแผนกไหนไม่รู้เธอเบียดและก็มาสะดุดใกล้ๆ ผม ชนเข้ากับแขนที่ถือถุงกาแฟได้ไม่ดีเท่าที่ควร
ปุ!
กาแฟสี่แก้วหล่นลงพื้น กระจัดกระจาย เปียก และเละเทะอย่างไม่มีชิ้นดีไปทั่วลิฟต์
ว้อทเดอะฟัX
“ฉิบหาย”
ผมบ่นออกมา ลิฟต์เปิดที่ชั้นของฝ่ายการตลาดพอดี เจ๊คนนั้นรีบวิ่งหนีทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงชั้นตัวเอง ในขณะที่ผมนั้นมองกาแฟที่หมดสภาพด้วยแววตาละห้อย
แทนอยู่ข้างนอกลิฟต์พอดี
เขามองเห็นสภาพกาแฟและก็มองเห็นสภาพผม เขาไม่พูดอะไร เดินเข้ามาในลิฟต์ พร้อมๆ กับกดลิฟต์ลงไปชั้นหนึ่ง
“จะไปไหน” ผมถามทันที
“ไปซื้อกาแฟใหม่” แทนตอบเสียงเข้ม
“คือ...”
“ทีมนี้บ้ากาแฟ ไม่มีกาแฟจะทำงานกันไม่ได้”
“เหรอ...” ผมมองกาแฟบนพื้นลิฟต์อย่างเสียดาย กูยืนรอบาริสต้าชงตั้งนาน T_T
แทนเงียบ ผมเองก็เงียบด้วยเช่นกัน (ยืนไว้อาลัยกาแฟหกอยู่) จู่ๆ แทนก็แย่งทุกสิ่งทุกอย่างในมือของผมไปถือให้ แถมยังทำหน้าเฉยๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกต่างหาก
ผมมองหน้าแทนอย่างสำนึกผิด สำนึกผิดทุกอย่างที่ผมเคยทำกับเขา ดีไม่ดีเรื่องที่ผมถูกจับตัวไปและถูกปล่อยมาก็อาจจะมีเขาอยู่เบื้องหลัง เขาที่ทำเพื่อผมมาโดยตลอด
“ขอโทษ” ผมพูดเสียงอ่อยออกมาในที่สุด
“เรื่องอะไร...กาแฟนี่หรือไง”
“ทุกเรื่อง”
แทนไม่พูดอะไร ดูเหมือนจะยังไม่หายโกรธ ผมทำหน้าสลดอยู่ข้างๆ เขา ในขณะนั้นนั่นเองลิฟต์เปิดอยู่ที่ชั้นห้า มีคนที่เพิ่งประชุมเสร็จและกำลังจะลงไปชั้นหนึ่งกัน คนเหล่านั้นมีจำนวนมากมายมหาศาล พวกเขาเบียดกันเข้ามา ทำให้ผมกับแทนต้องเบียดกันอย่างช่วยไม่ได้
ข้างหน้าผมไม่เห็นอะไรเลยนอกจากคอเสื้อและก็คอขาวๆ ที่โผล่พ้นคอเสื้อ กลิ่นแทนหอมมาก หอมกว่ากาแฟทั้งหมดที่เขากำลังถืออยู่ซะอีก
“ให้ช่วยถือมั้ย” ผมกระซิบ
ลิฟต์สั่นอีกครั้ง ผมได้ขยับเข้าใกล้ชิดแทนไปอีก
โว้ย! ทำไมกูต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยวะ...
“ไม่เป็นไร” แทนตอบ ไม่ยอมทำเสียงดีๆ กับผมเลย
“มึงไม่...แต่กูตกลงนะ”
ผมเอาแต่มองกระดุมของแทนขณะที่พูดประโยคนั้น
“ตกลง...อะไร?”
ไม่อยากเชื่อว่าจะได้มาพูดเรื่องนี้ในลิฟต์ ลิฟต์ที่มีคนยั้วเยี้ยและเบียดเสียดกันแบบสุดๆ...
“เรื่องบนกระดาษที่มึงเขียนในลูกโป่ง”
ผมสัมผัสได้ว่าแทนตัวแข็งไปเลย...เขาคงไม่รู้หรอกมั้งว่าผมเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ...เพราะฉะนั้นเขาก็เลยยังโกรธผมแบบนี้อยู่ไง
และผมก็จะไม่ให้อะไรมันช้าไปกว่านี้อีกแล้ว...
เป็น แฟน กัน นะ
“ทัพตกลงนะครับพี่แทน”
TBC*
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:-[ คบกันเถอะๆๆ
-
แทนค่ะ น้องก้มาง้อแล้วอะเนาะะ
ตกลงแล้ว
อย่าเสียเวลาค่ะ
นี่รอNC :haun4:
หืมมม 5555
-
ทัพตกลงเป็นแฟนพี่แทนแล้วนะ แล้วพี่แทนล่ะจะว่ายังไง
-
yes yes yssssssss~~~
-
พี่แทนว่าไงล่ะ!? ตอบ!!
-
เอาล่ะเซ่ จะเก็กได้อึกนานแค่ไหน น้องงัอซะขนาดนี้
ปล.คืนนี้ถ้ามาอีกตอนคงจะดีเนอะ....
-
เป็นแฟนกันซะที ขอร้องงงง โอ้ยยย
-
หายโกรธได้แล้วพี่แทน น้องทัพยอมเป็นแฟนแล้วนะ
-
น้องมาง้อแล้วไม่ต้องลีลา
คนอ่านอยากอ่านฉากเสียเลือดแล้ว
-
อร๊ายยยย ฟินๆๆๆ ว่าแต่อีเจ๊ที่ใช้น้องทัพ วอนโดนไล่ออกซะละ :m16: :m16: :m16:
-
:-[
-
พี่แทนว่าไงคะ *ยื่นไมค์*
-
อิพี่แทนเล่นตัวชัวร์ 55555
-
ดิชั้นคิดว่าเดี๋ยวอีพี่แทนเล่นตัวชัวววววว :laugh: :jul3:
-
ถามหรือยังว่าพี่แทนเปลี่ยนใจหรือยัง 5555
-
รีบๆ ตกลงกันนะ :hao7:
-
พี่แทนว่าไงคะ ตอบน้องทัพเร็ว
-
ฮิ้วววว :heaven
-
กริ๊ดดดดดดๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะคอมเม้นอะไรนอกจากกริ๊ดค่ะ :m25:
-
แทนใหัอภัยน้องเถอะ น้องผิดไปแล้ววววววว
-
โอ๊ย!!!!!!!!!เขินมากกกกกกกกกก
ทัพเอ้ยแกดีแกทำถูกแล้ววววววง้อเข้าไปค่ะ ดูสิแทนมันจะทนได้สักเท่าไร อิอิ แทนมันทำเป็นเข้มไปงั้นแหละ จริงๆมันดีใจมากต่างหากที่ทัพปลอดภัยและมาง้อแบบนี้
พี่แทนคะ เขินน้องมันสินะคะ 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เล่นตัวอีกหน่อยค่ะพี่แทน หมั่นไส้เด็ก 5555
-
ให้แทนเล่นตัวอีกนิดนึงได้ไหม อยากดูเด็กมันง้อออออออ :katai2-1:
-
พี่แทนคะ น้องทัพมาง้อแล้ว ดีกันๆนะ :impress2:
-
พี่แทนเก็กขรึมใส่น้องเปล่าคะพี่ o18
-
จับปล้ำเลย555
-
กรี๊ดดดดดดดดดด แทนไม่ต้องเล่นตัวแล้วค่ะ
เอ๊ะ หรือจะเล่นอีกหน่อยดี รอให้ทัพมันแก้ผ้ายั่วแบบที่แจงบอกก่อน :hao3:
#ทีมรอเอ็นซี 55555555
มาเร็วทันใจ กระโดดจุ๊บคนเขียน 1 ที :mew1:
-
อีพี่แทนต้องเอาคืนแน่ๆ เล่นตัวมากระวังน๊าาา อิอิ
-
:hao7: :mew1: :hao7:
-
คือถ้าจะหักหน้าน้องขนาดนี้ ก็ต้องเห็นถึงความพยายามของทัพมั่งนะแทนเอ้ย
แต่ๆๆๆๆ ไว้อาลัยให้ชะนีตนที่ชนแล้วกาแฟหก..........คำว่าขอโทษไม่มีเลยเร๊อะ :mew5:
-
ซ้ายบิดบิดบิด ขวาบิดบิดบิด กันเลยทีเดียววว...เขินนนนนนนนนน~
-
ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ :hao3:
งานนี้จะมีจูบกันในลิฟต์หรือเปล่าน้อ :hao7:
-
ว่าไงคะพี่แทน น้องมาอ่อยถึงขนาดนี้แล้ว รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวเลยค่ะ เป็นเราจะไม่ทน!!
-
พึ่งเข้ามาอ่าน และก็รู้สึกว่ามาอ่านในตอนที่มันค้างสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำสารบัญต่อให้นะ
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3249570#msg3249570)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3250554#msg3250554)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3251748#msg3251748)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3256755#msg3256755)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3260829#msg3260829)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3262675#msg3262675)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3263359#msg3263359)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3264293#msg3264293)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3292721#msg3292721)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3293373#msg3293373)
-
:ling1: :hao7: แอร๊ยยยย. ทัพรุกสักทีเย่าปล่อยให้แทนงอนนานนะ
-
คิดถึงพี่แทน:)
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะพี่แทน อิทัพมันเหลาะแหละเลือกอิพี่กายก่อน :z6:
พี่แทนต้องดัดนิสัยทัพนะ นายเอกใจอ่อนกับคนอื่นง่ายๆแบบทัพต้องเจ็บมั่ง #ทีมพี่แทนคนเก่ง^^
-
เอาล่ะเว้ยยยย แทนมันจะใจแข็งได้มั้ยย
-
รักกันไว้เถิดนะดีแล้ว
อ่านตอนนี้จบแอบกรี้ดเบาๆ :o8:
ใจอ่อนตอนนี้ลุ้นกับทัพอะ สงสารทัพ แต่ก็เหมือนทัพไม่ค่อยสำนึกผิดอะไรเลย 55555 ในความรู้สึกเรา
เรายังเจ็บแทนแทนอยู่เลย เหมือนเรื่องยังไม่เคลีย ยังไม่เข้าใจกัน
(ก็บอกในลิฟต์นี่นะ)เหมือนอยากให้แทนยอมคืนดีแค่นั้นพอ ไม่เคลียร์ๆ
เข้าใจแทนอะ TAT
จะน้อยใจก็ไม่แปลกหรอก ตอนหน้าทัพขอโทษจริงๆจังกว่านี้ก็ดีนะคะ 5555555
:pig4:
-
ทัพตกลงนะครับพี่แทน
กรี๊ดดดดดด เขินหนักมากกกกกกกก
มาง้อขนาดนี้แล้วพี่แทนว่าไงฮับบบ
-
พี่แทนก็เลิกงอนได้ล้าวววว
-
:mew3: :mew3:
-
แทนจะตอบอย่างไงน๊าาา....555
-
ดีที่สองสาวนั่นพูดง่าย ไม่มีใครเป็นอะไร
ที่เหลือทัพก็รีบง้อแทนนะ คืนความสุขให้แทนด้วย คึคึ
:pig4: :L2:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ น่ารัก อ่านสบายลื่นไหลดีค่ะ
แทนคุณน่ารักกก นางหล่อ นางชัดเจน
ส่วนน้องทัพก็น่ารักแหละ แต่แอบหมันไส้นางสวยเลือกได้
และยังมาทำพี่แทนเสียใจอีกกก 5555555 แต่ก็เอ็นดูนะจ๊ะ 555555
เจ็บปวดไปกับพี่แทนเลยอ่ะตอนจะขอเป็นแฟน
น้องก็กำลังง้อเนอะ สู้ๆนะทัพพพ พี่แทนขี้ใจอ่อนกับน้องแน่ๆอ่ะ
ส่วนทางพี่กาย ก็สงสารอะ เทคแคร์ดี ดูอบอุ่น ขอให้พี่กายมีคู่นะคะ 555555
แก๊งพี่แทนก็น่ารัก นี่ก็ขอเป็นสาวก เจพี ด้วยคนค่ะ 5555555
รีบหน่อยนะเจตน์นะ เดี๋ยวจะโดนคนอื่นตัดหน้าเน้อออ
สองสาวอิงจูน ดีนะที่จบดีในที่สุด (และหวังว่าจะไม่ระรานอีกนะ)
ยังรู้สึกว่าเออพวกนางก็มีความน่ารักอ่ะ เป็นห่วงแทนไรงี้
แต่แค่รักแทนแบบไม่ลืมหูลืมตา ดีที่ยังคิดได้ ปัญหาจะได้ไม่คาราคาซัง
รอติดตามต่อจ้าาา
-
กรีดร้องงงง แกอย่าเล่นตัวระอิพี่แทน
น้องมาง้อแล้วอ่ะ โอ้ยยย ฟินกระจุยกระจาย
-
พี่แทนนนนนเอาไงงงง เด็กมันโง่ไปชั่วขณะเท่านั้นน๊าาาาาาาา
อิงจูนยังคงน่ากลัว
-
งืออออเรียกพี่แทนด้วยน่ารักกกกกก
-
สนุกมากเลยค่ะ แต่ว่าสั้นไปมั๊ย ขอสัก 80 ตอนได้มั๊ยย อยากได้โมเม้นต์มุ้งมิ้ง หึงโหดดด เย๊อะๆๆๆ #ทัพแทน ฮิ้วววว "ทัพตกลงนะครับพี่แทน" จะเอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :hao7: :ling2:
-
แทนอย่าเพิ่งใจอ่อนนะให้น้องง้ออีกนิด หุหุ
-
อุกิ๊สสสสสสสส!!!!
น้องมันมาง้อแล้วววววว
แถมเรียกพี่แทนซะด้วยยยย >//[~~]//< ป๊าดดดดโถ๊ะ !!~
อิพี่ยังจะใจแข็งอยู่ม๊ายยยยย
อิพี่เก๊กไปงั้นล่ะ น่าจะเข่าอ่อน เอ๊ยยย..ใจอ่อนตั้งแต่เห็นน้องมาง้อแล้ว
แต่เล่นตัวไง เพิ่มค่าตัว? เดี๋ยวนะ ??
:-[
-
บักแทนอย่าเล่นตัว รีบตกลงแล้วตักตวงกำไรจากน้องให้ไว(?) ความพยายามที่ลงทุนไปสัมฤทธิ์ผลแล้ว รีบกอบโกยกำไรเร้ววววววว
-
อร๊ายยยยย. เขินแทนอ่ะ
แทนคุณเล่นตีวอีกหน่อยให้น้องง้อนึ๊ดดดนึง 555
-
ตอนที่ 25
“อ้าว มาซื้ออีกแล้วเหรอครับ”
“แหะๆ เผลอทำหกน่ะครับ”
“ว้า เสียดายจังเลย”
พนักงานร้านกาแฟที่นี่อัธยาศัยดีจังเลยนะครับ หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น(ในลิฟต์ที่มีคนอยู่มากมายและอาจจะแอบฟังเราอยู่ก็เป็นได้) คุณชายแทนก็ถึงกับอึ้งและก็เงียบไปเลย ณ ปัจจุบันเขาก็ยังคงอึ้งอยูู่ ไม่ยอมพูดอะไรออกมา และก็ยืนอยู่มุมของร้านโดยมีถุงกาแฟที่ยังมีชีวิตอยู่อยู่ในมือของเขา(ไม่ยอมเอาขึ้นไปให้พี่ในทีมบางคนก่อนอีกด้วย)
“ก็เลยได้มารอนานเลย เหนื่อยแย่เลยสิครับ”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ” ผมพูดอย่างอารมณ์ดี ไม่ใช่อารมณ์ดีที่มีพนักงานหล่อมาชวนคุยนะครับ(ผมไม่ใช่คนแบบนั้น) แต่เรื่องของแทนต่างหากที่ทำให้ผมอารมณ์ดีน่ะ
“ไม่ค่อยเห็นมาที่นี่เลย”
“เป็นพนักงานฝึกงานครับ”
“เหรอครับ งั้นก็เป็นรุ่นน้องผมไม่เท่าไหร่เองน่ะสิ”
เดี่ยวมึง...มึงเยอะเกินไปละ
“ตั้งใจชงกาแฟได้มั้ยครับ...พอดีรีบ”
เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของผม ผมกลืนน้ำลาย นี่แหละครับความน่ากลัวของแทน มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลย แค่หน้านิ่งๆ เสียงเข้มๆ ก็ทำให้คนรอบข้างขนลุกซู่ได้แล้ว
ดูเหมือนบาริสต้าคนนี้จะสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของแทน เขารีบทำกาแฟที่ผมสั่งอย่างรวดเร็วและในที่สุดกาแฟที่เพิ่งตายไปก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ผมถือถุงนั้นไม่นาน แทนก็ดึงข้อมือผมให้รีบเดินไปขึ้นลิฟต์ทันที
“รีบเหรอ” ผมถาม
“รีบสิ รู้มั้ยว่าเราออกมานานเท่าไหร่แล้ว”
เวรกรรม ผมเชื่อว่าไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง(รวมที่ผมออกมาซื้อรอบแรกด้วย) ผมมองท่าทางของแทนอย่างหวาดๆ ในเมื่อแทนรีบขนาดนี้นั่นหมายความว่า...
…เจ๊พริกต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ
และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ถึงผมจะมาร่วมทีมวันแรก แต่เจ๊พริกแกก็สวดและด่าผมอย่างไม่ไว้หน้า มัวแต่ไปเถลไถลที่ไหน ทำไมไม่รีบมา บลา บลา และก็บลา แทนไม่ได้มองหน้าผมอย่างเห็นใจเลย (ทำไมเจ๊ไม่ด่ามันด้วยอ่ะ?) มันเอาแต่ดื่มกาแฟที่ควรจะเป็นของมันนานแล้ว
ให้ตาย...เพราะมันแท้ๆ ถึงทำให้ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้
แต่เพราะเห็นรอยยิ้มเล็กๆ เบื้องหลังแก้วกาแฟแล้วทำให้ผมอดที่จะยอมเจอสิ่งนี้ไม่ได้จริงๆ
สะใจนักใช่มั้ย...
…แต่อย่างน้อยมึงก็ยังยิ้มนะ
แม้ว่าผมจะถูกด่าและต่อว่า แต่อย่างน้อยผมก็ยังยิ้มออกมาได้อยู่
“เหนื่อยโว้ยยยยย” นี่แค่วันแรกและก็แค่ในเวลาเย็นเท่านั้นเองนะ ผมดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในห้องตัวเองด้วยอาการที่เหนื่อย(หรือเป็นบ้าก็ไม่รู้) บอกตามตรงตอนอยู่เมืองนอกยังไม่เคยปวดประสาทขนาดนี้ อาจเป็นเพราะเจ๊พริกเป็นคนที่พูดแรงและก็ตรงด้วย การได้เจอคนพูดแรงและตรงใส่ทำให้ผมรู้เลยว่าผมแพ้คนพวกนี้(เจ๊สุภาด้วยคนหนึ่ง)
ผมไม่ได้กลับกับแทน รายนั้นต้องไปส่งพี่ในทีม ผมกลับกับลุงเอี่ยม(ตามเคย) หลังจากที่นอนระบายความเหนื่อยกับเตียงเป็นที่เรียบร้อย ผมขยับร่างกายตัวเองไปยังหน้าต่างเพื่อมองไปที่บ้านของแทน
ไฟเปิดสว่างไสว...เจ้าของบ้านกลับมาแล้ว
อยากไปหาว่ะ...ณ จุดนี้ ผมไม่กลัวเรื่องสงวนท่าทีอะไรใดๆ ทั้งสิ้นอีกแล้ว เมื่อคิดได้ผมก็รีบเข้าไปในห้องน้ำและก็อาบน้ำอย่างรวดเร็ว
ไม่ถึงสิบนาทีผมก็เสร็จ ผมใส่ชุดนอนโดยมีเสื้อกันหนาวมาคลุมอีกทีหนึ่ง เดินไปยังหน้าบ้านโดยที่ผมตัวเองก็ยังไม่ค่อยจะแห้ง
ทั่วทั้งบ้านของแทนยังคงเปิดไฟอยู่ เพราะฉะนั้นแทนยังไม่นอนแน่ๆ
ผมค่อยๆ เปิดประตูช้าๆ ทำท่าลับๆ ล่อๆ ราวกับต้องการเซอร์ไพรส์เจ้าของบ้าน ไข่ต้มที่เห็นผมแล้วเดินเข้ามาคลอเคลียผมไม่ห่าง มันให้ความร่วมมือดีมาก ไม่ยอมส่งเสียงอะไรออกมาเลยสักคำ
ผมก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน ตรงห้องนั่งเล่นคือส่วนที่เคยเป็นที่อยู่ของลูกโป่งที่ถูกแทนเป่ามากมายมหาศาล แต่ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว
แทนไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น...
ห้องครัวก็ไม่มี ห้องทำงานก็ไม่มี เอาเป็นว่าทั่วทั้งชั้นหนึ่งก็ยังไม่มีเงาของแทนเลย
หายอีกแล้วเหรอ...
ผมรีบเดินขึ้นไปบนชั้นสอง เข้าไปในห้องนอนของแทนที่ไฟเปิดสว่าง เหลือเพียงแค่ห้องน้ำเท่านั้นแหละที่แทนควรจะอยู่
ผมเดินไปที่หน้าห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แทนออกมาพอดี
ตัวผมล้มหงายหลังทันที...ในขณะที่แทนที่กำลังเช็ดผมอยู่ยืนมองผมด้วยสายตามึนงง
“ทำอะไรน่ะ” แทนถามอย่างฉงน
ผมทั้งอายทั้งเจ็บก้น ลุกขึ้นมาทำท่าเหมือนไม่เป็นอะไร ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเป็นมากกกกกกกก...
ซวยจริงๆ เลย
แทนจะช่วยดึงผมให้ลุกขึ้นยืน แต่ผมบอกเขาว่าไม่เป็นไร ยังไม่ทันจะลุก ผมก็ล้มลงไปอีกรอบ
“เหอะ” แทนยืนมือมาอีกครั้ง ผมจำใจต้องจับมือของแทนเพื่อให้ตัวเองยืนและก็ทรงตัวได้
กลิ่นของแทนหอมกว่าผมในตอนนี้เสียอีก ผมปล่อยมือเขา เขาเดินเช็ดผมเปียกๆ ของตัวเองไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่มุมห้อง
ถึงแม้ว่าผมจะฝ่ายมาหาเขาเอง แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นอย่างแรง เพราะอะไรกันวะ เพราะผมอยู่กับแทนสองต่อสอง หรือว่าหุ่นที่ไม่รู้เอาเวลาที่ไหนไปดูแลของแทน
มันขาวก็ที่ผมคิดไว้อีกนะ...
ผมจำได้ว่าเคยเห็นตอนไปออกค่ายกับเอกการตลาด แต่เมื่อมาเห็นจะจะเต็มลูกกะตาแบบที่ไม่ต้องกลัวสายตาคนอื่นแบบนี้ บอกตามตรงแค่ผมเห็นผมก็รู้สึกใจเต้นรัวไปหมด
ตั้งสติไว้...วางสายตาลงก่อน
“มาทำอะไรเหรอ” แทนที่สนใจแต่การแต่งตัวของตัวเองเอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
ฉิบหายละ...
นั่นดิ กูมาทำไมวะ
“กูแค่จะมาดู...หมา” ผมแถเสียงอ่อย
“หมา? ไข่ต้มไม่ขึ้นมาบนบ้านหรอกนะ ถ้าไม่มีใครอุ้มขึ้นมา”
เออ กูรู้แล้วเนี่ย...ทำไมต้องย้ำเรื่องการแถผิดแถพลาดของกูด้วย
ผมที่กำลังตีอกชกหัวตัวเอง รู้สึกได้ว่ามีใครมายืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แทนใส่เสื้อแล้ว แต่ผมของแทนยังเปียกอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าของแทน เขาจ้องมองผมเขม็งด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“ไหนลองเปลี่ยนหน่อยซิ” แทนเอ่ย
“เปลี่ยน?”
“เปลี่ยนเป็นคนที่ปากตรงกับใจ” แทนพูดต่อไป “ไม่ต้องนานก็ได้ สักสิบห้านาทีพอ”
ผมกระพริบตาปริบๆ แทนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ดึงตัวผมให้นั่งลงข้างๆ เขากำลังจะเล่นอะไรกับผมวะเนี่ย
“มาที่นี่ทำไมเหรอ” แทนยิงคำถามแรกมา เห้ย ถ้าถามมาแบบนี้แปลว่าผมต้องตอบความจริงและตอบออกไปตรงๆ ใช่มั้ย
ในเมื่อหมดทางเลือก ผมจึงต้องจำใจบอกความจริงออกไป
“มาหามึงอ่ะ” ตอนนีผมรู้สึกแพ้ทุกทางจริงๆ ครับ
“เพราะอะไรเหรอ”
“อยากมา”
ถ้าผมเงยหน้าขึ้นผมอาจจะทันมองเห็นรอยยิ้มเล็กน้อยของแทนที่หุบลงอย่างรวดเร็ว
“ทำไมถึงอยากมาล่ะ”
“เห้ย นี่จะถามไปสอบ SAT หรือไงเล่า”
“…”
“ก็อยากมาไง อยากมาก็คืออยากมา มันต้องมีเหตุผลอะไรมากกว่านี้อีกเหรอ”
ผมไม่กล้าสบตาของแทนเลย เอาแต่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น จู่ๆ ผ้าเช็ดผมของแทนก็ลอยมาอยู่บนตักของผม
“เช็ดให้หน่อย”
ได้ทีแล้วก็เอาใหญ่เลยนะคุณชาย...ผมผู้ไม่มีสิทธิ์บ่นหรือโต้แย้งใดๆ หยิบผ้าขึ้นมา นั่งคุกเข่าบนเตียงและยืดตัวให้สูงพอๆ กับศีรษะของแทน ผมเห็นเงาของตัวเองกับแทนในกระจกพอดี
ผมรีบหันหน้าหนีเงานั้น...แม่งดูสวีทเกินจนผมเขินเอง แทนมันก็เอาแต่มองผมทางกระจกอีกด้วยนะ
“ไอ้กายว่ายังไง”
“หือ”
“ไอ้กายน่ะ”
“จะว่าอะไรล่ะ” ผมเช็ดไปด้วยตอบไปด้วย
“ไม่มีอะไรกับมันแน่เหรอ”
“ไม่เคยมี วันนั้นแค่เลือกผิดงาน ผิดเวลา”
“…”
“ขอโทษได้มั้ยล่ะ”
แค้นฝังหุ่นจริงๆ ยังไม่ยอมหายโกรธเรื่องนี้จริงๆ ด้วยครับ
“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร เคลียร์กับมันแล้วเหรอ”
“ก็เกือบเคลียร์อ่ะ แต่ก็เคลียร์แล้ว”
“ยังไงกันแน่”
“เห้ย ที่พูดในลิฟต์พูดจริงนะเว้ย ไม่ได้พูดเล่น จำซะมั่ง” ผมเขย่าหัวแทนอย่างรุนแรงด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย” แทนร้อง จับมือของผมเอาไว้
ผมมองหน้าแทนผ่านเงาในกระจก แม้แทนจะดูเคืองนิดๆ ที่ผมแกล้งเขย่าหัวเขา แต่ก็ดูเหมือนไม่ได้จริงจังอะไรมากมาย แถมยังไม่ยอมปล่อยมือผมอีกนะ
“หมดสิบห้านาทียังวะ” ผมแกล้งถาม
แทนทำหน้าฉงน หลังจากนั้นก็ถูกผมโอบกอดเขาด้วยแขนทั้งสองข้างจากทางด้านหลัง
อีกฝ่ายดูจะช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
“นอกจากปากจะตรงกับใจแล้ว ขอแถมการกระทำที่ตรงกับใจด้วยก็แล้วกัน”
ฟอด
ผมก้มหน้าลงไปหอมแก้มคนในอ้อมกอดที่ตัวแข็งไปแล้ว ฮ่าๆๆ ใบหน้าของแทนช็อคมากจนผมขำ
“เชื่อกูหรือยังวะ”
“…”
“หา พี่แทน เชื่อทัพหรือยัง”
ใจแข็งเป็นหินเลยวุ้ย...แม้จะทำหน้าเขินอายเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ยอมที่จะหลุดยิ้มออกมาให้ผมเห็น
เขาทำให้ผมรู้ว่าคนอย่างเขาเวลาให้ใจใครไปแล้วเขาให้หมด และเวลาโกรธเรื่องอะไรที่ทำให้เขาเจ็บปวดเขาก็สุดแสนที่จะโกรธจริงจังและก็นานเหมือนกัน
แต่ผมก็ไม่ท้อที่จะง้อหรอกนะ...
ในขณะที่ผมจมกับความคิดตัวเอง แทนก็พลิกตัวกลับมาหาผม พร้อมๆ กับดึงผมเข้าไปประทับรอยจูบ
ผมไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย...แทนเหมือนจะจูบไม่นานมั้ง...เขาดึงตัวผมออก...แต่แล้วก็ดึงเข้าไปจูบใหม่
เป็นเช่นนั้นอยู่หลายครั้ง จนผมรู้สึกเหมือนผมปากช้ำ
“พอแล้ว” ผมปราม แข็งขืนตัวเองเมื่อแทนจะดึงเข้าไปอีกครั้ง “ยอมขนาดนี้แล้ว หายโกรธทัพได้แล้วมั้ง”
แทนยิ้มอ่อน (เข้าใจคำว่ายิ้มอ่อนอยู่ใช่มั้ยครับ คือยิ้มนิดๆ น่ะ) ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัดว่า...
“ไม่ว่ะ”
“อ้าววววววววววว” ผมร้องเสียงลากยาวด้วยความงงงัน
แทนดูสนุกสนานกับการแกล้งผมมาก...เขาเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ของผมที่ยื่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อกันหนาว
เขามองหน้าผมนิดๆ “แน่ใจนะว่าตกลงแล้ว?”
“เรื่องอะไรเหรอ”
อีกฝ่ายเอื้อมมือมาจะเคาะหัวผม ผมหัวเราะเบาๆ
“เออ ตกลงครับ”
แทนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะกดโทรศัพท์ของผมเข้าแอพพลิเคชั่นเฟสบุ๊คของผมอย่างรวดเร็ว ท่าทางจะสุขอกสุขใจกับการกระทำของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
“ทำอะไรวะน่ะ”
“ไม่บอก”
“อะไร”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า”
แทนไม่ยอมให้ผมเห็นว่าแทนทำอะไรกับเฟซบุ๊กผม...
ทำไมต้องหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขแบบนั้นด้วยวะ?
ผมพยายามจะแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืน แต่แทนไม่ยอม ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลย ให้เขาได้ทำอะไรตามใจของเขาเอง เพราะตอนนี้ผมก็ยังอยู่ในสถานะที่กำลังง้อเขาอยู่
เห็นเขามีความสุขอย่างนั้น มีหรือที่คนอย่างผมจะกล้าขัด
เอาไว้ค่อยดูทีหลังแล้วกันว่าทำอะไร...
ผมอยู่เล่นกับแทนต่ออีกนิดหน่อย แทนก็ออกมาส่งผมที่หน้าบ้านของตัวเองเพราะเขาเหนื่อยมากแล้ว ผมโบกมือลาแทน ไม่ลืมที่จะขอโทรศัพท์ของตัวเองคืนด้วย
ผมเดินเข้าไปในบ้าน หันมามองข้างหลัง แทนก็ยังยืนมองผมอยู่ ผมเดินไปอีก หันกลับมามองอีกครั้ง แทนก็ยังคงมองผมอยู่
มองผมพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ตามแบบฉบับของเขา...
ทันทีที่มาถึงห้องนอนผมก็มาเปิดเฟสบุ๊คตัวเองทันทีว่าแทนทำอะไรลงไป
โห...นี่ผมโดนสองอย่างเลยครับ
สถานะ : มีแฟนแล้ว รักมาก ไม่นอกใจด้วย
กับสถานะใหม่ของตัวเองที่เปลี่ยนมาแทนที่ Single
In the relationship
แสบนักนะ...ผมยิ้ม และคิดว่าผมจะทำทุกทางไม่ให้ตัวเองโดนถล่มคนเดียว โดยการขึ้นสถานะอีกอันเอาใจคุณชายแทน
สถานะ : <3<3<3 TANKHUN
TBC*
อีกสามตอนจบแล้วนะคะ ^^
-
อ่อยแรง ง้อแรงงงง :hao7:
-
ง้อแรง หวานแรง เขิลลลลแรงงงง พี่แทนโคตรๆแห่งความทำให้เขินนนน
-
เขินอย่างแรงงงงงงงงงง
อะไรเนี่ยน้องทัพ รักสุดๆๆ พี่แทนคุณ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เขินนนนนนนนนนน
ตีอก ชกหัวตุ๊กตา ยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว
ประทับใจในการง้อนี้ :impress2:
แต่จะดีกว่านี้ถ้าแก้ผ้าง้อ #อ้าวลั่น 555555555
-
:katai2-1: เออะ พอเป็นแฟนกันอีกสามตอนจบ
งั้นสามตอนที่เหลือขอหวานๆน้ำตาลมดขึ้นเลยนะคะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว :-[
ทัพน่ารัก มีเอาใจแทนด้วย
แทนก็แกล้งงอนน่ารักจริงๆ
:pig4: :L2:
-
น่ารัก น่าฟัด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยิ้มเป็นคนบ้าเลยทีนี้
-
:-[
-
น่าร๊ากกกกกกก ง้อยังไม่สุดเลยนะ ต้องง้อแบบสุดๆ ดิ :hao7:
-
หวานอย่างแรงเลยค่ะ ง้ออีกนิดก็คงจะใจอ่อนแล้วมั้งค่ะน้องทัพ
-
:กอด1:
-
*สะกิดทัพ* :m12: ขี้อ่อยขึ้นนะเรา
บทที่สองคนนี้ทำเขินก็เล่นเอาเราเขินซะหน้าไหม้เลย
ทัพไปง้อถึงที่บ้าน แทนไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะพูดยังไงล่ะ
แถมได้สถานะกลับมาด้วย ถถถถ ร้ายกาจ
-
ต่อไปคงจะมีแต่เรื่องราวดีๆ หวานๆ ไปจนตอนจบใช่มะ :hao6:
-
ขอการกระททที่ตรงกะใจมาเยอะๆเลยนะ
-
อ้อยยยยยยยยยยยยยย มากกกกกกกกกค่ะ
ทัพโหมดนี้ ทำลายล้างมากกกกกกก
ชั้นอยากเป็นแทนคุณ
น้องทัพน่ารักมากกกกกกก อะไรคือการงุ๊งงิ๊งเกินเหตุ :ling1:
-
:-[ :-[ :-[ เขินมากมายยยยย
-
ขึ้นสถานะมาขนาดนี้ นี่อยากอ่านตอนต่อไปเลย อยากรู้ว่าใครจะมาแซวในเฟสบ้าง
-
ชัดเจนทั้งสองฝ่าย :katai2-1:
-
ชัดเจน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทัพมาโหมดนี้พี่แทนใจแข็งแค่ไหนก็ทนไม่ไหวหร๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อีกสามตอนก็หวานให้มันสุดๆไปเลยเนาะะะ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
ตอนนี้ฟินละ.
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
น่ารักเวอร์ ชอบ ๆ น้องทัพเอาใจพี่แทนบ่อย ๆ นะ อิอิ :hao6:
-
ทัพ เริ่ดมากคร่ะ !!!
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้ออ ต้องให้เป็นเรื่องก่อนสิน่าถึงจะปากตรงกับใจสักทีเนี่ยทัพ อีกสามตอนจะจบแล้วงันขอฉากหวานๆของคู่นี้หน่อยน้า
-
:pig4: :pig4:
-
อ้ายยยยยย :-[
-
งุ้ยยยยย ง้อกันน่ารักกก
เอ็นดูทัพในตอนนี้อะ 555555
เปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้วเนอะ ยินดีด้วยกับทั้งคู่เลยยย
โอ๋ๆนะพี่กาย มาหาเค้ามา 55555
รอพบความกุ๊กกิ๊กมุ้งมิ้งของแทนทัพค่าาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
ความเปิดตัวแรงของทั้งคู่นี้ :-[
-
ว้าวววววววววว
-
เดี๋ยวเจ๊พริกรู้ว่าน้องทัพเป็นใครเจ๊จะเงิบ :laugh:
-
ทัพง้อขนาดนี้พี่แทนไม่หายโกรธยังไงไหว :-[
-
รู้สึกเวลาผ่านไปเร็ว เผลอแปปๆก็จะจบซะเเล้ว ถึงแม้เรื่องนี้คนเขียนจะดองบ้างบางครั้งก็ตาม 5555 คงคิดถึงแทนทัพน่าดูเลยค่ะ
-
เขินแก้มแตกกกกก
น้องทัพทำดีมากกก ง้อได้ใจเค้าสุดๆ
อย่างงี้สิ แทนถึงจะหายงอน
แถมคบเป็นแฟนด้วยยยย
น่ารักจังเลยคู่นี้
หวังว่าอิพี่กายจะหลบไปนะ
-
ตอนที่ 26 [ Rewrite ]
“เป็นอะไรวะ ยิ้มมาแต่ไกลเชียว” ทันทีที่แจงเห็นหน้าผมแจงก็เอ่ยปากแซวขึ้นมาทันที “แล้วสเตตัสเมื่อคืนน่ะ คืออะไรวะ แม่ง พอจะชัดก็โคตรชัดเลยนะ ไม่ใช่ป่านนี้พี่แทนยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งแล้วหรือไง”
“ถามมากจริง” ผมเอ่ยปากท้วงเพื่อน แต่ก็ใช่ว่าเพื่อนมันจะรู้สึกรู้สาอะไรในสิ่งที่ผมพูดสักเท่าไหร่
“ทีนี้คู่มึงก็ชัดเจนแล้วสินะ...แล้วคู่เจพีกูล่ะ จะชัดเจนบ้างมั้ย” แจงทำหน้ามีความหวัง
“พี่เขาเดินมานู่นแล้ว ไปถามพี่เขาเองสิ”
ผมสะกิดให้เพื่อนมันดูคนที่มันกำลังเอ่ยถึง พี่เจตน์ พี่พีทและก็พี่ต้นมามหาวิทยาลัยกันครบ ยกเว้นอยู่คนหนึ่งนั่นก็คือแทน ที่ยังคงต้องทำงานอยู่ที่บริษัทนั้นต่อไป
ผมจะไปหาเขาทันทีที่ผมเรียนเช้าเสร็จ
แน่นอนว่าการที่ผมจะไปหาเขาเขาย่อมไม่รู้ เพราะผมจะไปหาเขาแบบเซอร์ไพรส์ ไม่รู้ว่าที่ผมหายหัวไปเนี่ยหัวหน้างานของแทนที่ชื่อว่าเจ๊พริกจะว่าอะไรผมหรือเปล่า (เพราะดันไปหลอกเขาว่าเป็นเด็กฝึกงานเอาไว้แบบนั้น) เอาเป็นว่าผมจะโผล่หัวไปอีกทีตอนบ่ายก็แล้วกัน
พี่ทั้งสามคนเอ่ยทักผมก่อนที่จะเดินผ่านไป แจงมองตามอย่างเพ้อฝัน ในขณะที่ผมนั้นกระตุกแขนของเธอให้รีบขึ้นไปเรียนไวๆ
“ทัพ”
ผมได้ยินเสียงคนเรียกผมจึงหันกลับไปดู ผมมองเห็นพี่กายกำลังวิ่งมาหาผม แจงเดินห่างออกไปจากข้างๆ ของผมโดยอัตโนมัติ
ผมกลืนน้ำลาย บุคคลท่านนี้ที่มีนามว่ากายทำเอาผมกับแทนต้องเข้าใจผิดกันอย่างยิ่งใหญ่มากเลยทีเดียว ผมก็เลยรู้สึกหวาดๆ หน่อยเมื่อเจอหน้าพี่เขาอีกครั้ง
“ครับ” ผมรับคำ
“พี่เอาขนมมาฝาก” พี่กายส่งถุงขนมราคาแพงมาให้ผม ผมมองมันอย่างลำบากใจ
“คือว่าผม...” จะบอกว่ายังไงดีวะ ลดน้ำหนักอยู่ดีมั้ยเนี่ย
“ขอบคุณนะคะ” ไอ้แจงที่เห็นผมอ้ำอึ้งอยู่นานเอื้อมมือไปรับขนมมาจากมือของพี่กายแทนที่ผมจะเป็นคนรับเอง
“เอ่อ...”
“ผมไปเรียนก่อนนะครับ”
ผมรีบขอตัว โดยรีบดึงมือของเพื่อนให้รีบขึ้นบันไดไปให้เร็วที่สุด
“มึงนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเขาก็ไปบอกเขา ทำไมไม่ยอมบอกเขาไปดีๆ ล่ะว่ามึงคบกับพี่แทนแล้วฮะ”
“กูขึ้นสเตตัสในเฟซบุ๊กแล้วนะ” ผมเถียงข้างๆ คูๆ
“คนบางคนเขาก็ไม่ค่อยเล่นเฟซบุ๊กกันหรอกนะ” แจงคุ้ยขนมในถุง ผมคงคิดว่ามันคงคิดเอาเองแล้วล่ะว่าขนมถุงนี้กลายเป็นของมันไปแล้ว “กูว่าบอกพี่เขาตามความจริงไปเหอะ ช่วงนี้พี่แทนยิ่งเพิ่งจะหายโกรธมึง อย่าทำให้เขาต้องคิดอะไรมากอีกเลย”
“...”
“พี่รหัสกูเขารักมึงมากนะ มึงรู้มั้ย”
ผมมองมันอย่างชั่งใจ ผมเป็นคนพูดตรงๆ ไม่เก่ง ยิ่งเป็นการทำร้ายจิตใจคนอื่นด้วยแล้วผมยิ่งรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่แจงพูดมันก็ถูกของมัน หากผมไม่ยอมพูดกับพี่กายตรงๆ นอกจากพี่กายจะยังวนเวียนอยู่รอบตัวของผมแล้ว แทนก็คงจะยังคิดว่าผมไม่เคยชัดเจนกับพี่กายในเรื่องนี้
ผมหันหลังกลับไปหาพี่กาย
“พี่กาย”
“ครับ” พี่กายทำหน้าดีใจที่เห็นผมเดินเข้ามาหาอีกครั้งหนึ่ง
ผมมองดูนาฬิกาที่ใกล้เวลาเข้าเรียนเต็มทีแล้ว ยังไงผมก็พูดกับพี่เขาตอนนี้ไม่ทันอย่างแน่นอน
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ตอนเที่ยงเดี๋ยวเจอกันนะครับ”
“อ๋อ ได้สิ”
ผมยิ้มแห้งๆ ส่งให้พี่กาย หันหลังกลับไปสมทบกับแจงที่รออยู่ ไม่ว่าผมจะทำร้ายจิตใจคนๆ นี้มากมายแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจคนที่ผมรักและก็รักผมอย่างแทนอยู่ดี
ถ้าเขาจะเจ็บปวด อย่างน้อยก็ให้เจ็บครั้งเดียวจบไปเลย ไม่ใช่ปล่อยไว้ให้นานมากไปกว่านี้
ผมคิดถูกใช่มั้ยครับ...
ตอนใกล้เรียนเสร็จสติผมไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ ตลอดทั้งคาบเรียนที่แสนยาวนาน(เลคเชอร์สามชั่วโมงกว่าๆ) ผมเอาแต่คิดหาคำพูดที่มันเหมาะเจาะและก็ตรงประเด็นที่สุดเพื่อที่เขาจะไม่ได้มายุ่งเกี่ยวอะไรกับผมอีก
ยากจังเลยแฮะ
“ไหวมั้ยเนี่ย” แจงถามขึ้นมา เมื่อผมทำท่าเครียดเสียเต็มประดา
“ต้องไหวอยู่แล้ว”
“เออ พูดๆ ไป พี่เขาไม่ใช่คนโง่อะไร พี่เขาคงจะเข้าใจ”
ทันทีที่อาจารย์ปล่อยตอนหมดคาบ ทุกคนในห้องก็พากันลุกขึ้นยืน ผมเก็บของยัดเข้าใส่ไว้ในกระเป๋า มองดูชีทอันว่างเปล่าของตัวเองแล้วรู้สึกสะเทือนใจ ทำไมกูไม่ยอมเป็นคนที่ตั้งใจเรียน
เงยหน้าขึ้นมาอีกทีผมเห็นช่อดอกไม้เต็มหน้าของผมไปหมด
กูอึ้งแป๊บ...
ผมลุ้นฉิบหายว่าให้บุคคลที่อยู่หลังดอกไม้เป็นแทน ไม่ใช่พี่กาย เพราะถ้าเป็นพี่กายล่ะก็เรื่องคงยาวไปอีกและผมก็ปวดหัวที่จะแก้
ช่อดอกไม้เลื่อนลงมาช้าๆ กลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น ผมเกร็งไปทั้งตัวตอนที่เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของช่อดอกไม้ด้วยความลุ้นสุดตัวยิ่งกว่าลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่ง
แทนคุณ
ผมอ้าปากค้างและก็มองตาค้างไปที่แทนคุณ ดีใจที่ได้รับมากกว่าเดิมประมาณสิบสี่เท่าเห็นจะได้
คนที่ถือดอกไม้มาลดมือลง ทำท่าเซ็งๆ ที่ผมไม่ยอมรับไปสักที
“เอาไปได้แล้วมั้ง ถือนานๆ แล้วอาย”
แจงถองสีข้างผมอย่างแซวๆ “หน้ามึงแดงฉิบหาย”
ผมรับดอกไม้มา แล้วเอามันมาปิดหน้าตัวเอง คนในห้องส่งเสียงแซวกันทั่ว นี่มันแกรนด์โอเพนนิ่งเสียยิ่งกว่าตั้งสเตตัสในเฟซบุ๊กว่าคบกันแล้วเสียอีก
“ไม่ชอบเหรอ” แทนเอ่ย
“มันไม่ได้ไม่ชอบหรอกพี่แทน มันรักเลย” แจงตอบแทน
“แล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วยอ่ะ”
“ไม่ได้ทำงานเหรอ” ผมโผล่มาแต่ตา ให้ดอกไม้ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่เอาไว้
“ตอนบ่ายก็จะกลับไปแล้วเนี่ย พี่พริกถามด้วยนะว่าเด็กฝึกงานคนใหม่ไปไหน”
“กูต้องกลับไปทำงานเหรอ”
“ก็แล้วแต่” แทนทำสีหน้าไม่ปกติ
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่ใช่แล้วแต่กูแล้วล่ะแบบนี้”
“ยังไง”
“ก็มึงกะมารับกูอยู่แล้วใช่มั้ย”
“ก็ฉลาดนี่”
เอาดอกไม้ฟาดหน้าแฟนหมาดๆ ของผมซะเลยดีมั้ยเนี่ย หมั่นไส้ว่ะ
“อ้าว แล้วใครจะกินข้าวกับกูล่ะทีนี้” แจงโวย เมื่อผมลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะตามแทนออกไปข้างนอก
“เสียใจนะแจง บอกแล้ว ทัพเป็นของพี่”
“โอ๊ยยยย เอาไปเหอะ รำคาญมันแล้วเหมือนกัน เอาไปเลยพี่ เอาไปเลยยยยย” แจงส่งเสียงประชดประชันได้อย่างน่าเตะจริงๆ
แทนยื่นมือมาราวกับต้องการช่วยถือของในมือผม ผมส่งดอกไม้ให้ มันไม่ยอมรับไป แต่มันรับของอย่างอื่นเช่นกระเป๋ากับพวกหนังสือ
“ให้แล้วก็ต้องถือดิ”
“รู้แล้ว รู้แล้ว”
“นี่หลบเจ๊พริกออกไปสั่งมาให้เลยนะ”
“ทำอย่างกับกูเป็นผู้หญิงไปได้”
“แล้วชอบมั้ยล่ะ”
ผมไม่อยากให้แทนได้ใจจนเกินไป ผมก็เลยพูดสั้นๆ ง่ายๆ ว่า “ก็...โอ”
“เชอะ”
แทนหัวเราะใส่ผมหลังจากนั้นก็ดันหลังผมให้เดินไปข้างหน้าแล้วเขาเดินตามหลัง
โทรศัพท์ของผมสั่นตอนที่ผมเดินออกมาจากห้องไม่เท่าไหร่ เป็นข้อความจากไลน์ของไอ้แจงที่มันส่งมา เป็นคำไม่กี่คำที่ทำเอาผมตกใจไปครู่ใหญ่เหมือนกัน
แล้วที่มึงนัดไว้กับพี่กายล่ะ?
ผมมองหน้าของแทนที่หมายมั่นปั้นมือแล้วมั้งว่าจะกินข้าวเที่ยงกับผม ถ้าบอกว่านัดพี่กายเอาไว้เรื่องราวคงจะใหญ่โตและผมก็ต้องง้อมันใหม่อีกรอบ เอาเป็นว่าผมคงต้องปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน
ร้านอาหารแถวออฟฟิศที่แทนทำงาน
“ตกลงคู่สวรรค์ฟ้าประทานนั่นยอมมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ป่ะ” ผมถามแทนเพื่อชวนเขาคุย ยังจำคู่ที่หน้าตาดีทั้งคู่ที่ผมกับแทนเจอที่แมคโดนัลด์ได้มั้ยครับ...อยากจะรู้จริงๆ ว่าจะได้งานนี้หรือเปล่า
“ไม่อ่ะ ไอ้เชี่ยพนามันไม่ยอม”
“เรียกเขาดีๆ หน่อยดิ”
“ทำไมต้องเรียกดีๆ ด้วย เพราะมันหน้าตาดีเหรอ” เสียงดังขึ้นเลย กูทำอะไรผิดเนี่ย TT
“ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”
“ก็ตอนโทรไปถามอีกครั้ง โดนมันด่ากลับมาน่ะสิ”
“อ๋อ” ผมพยักหน้ารับรู้ “ตอนที่โทรไปไม่ได้โทรเข้าเบอร์คนที่ชื่อพนา แต่โทรเข้าเบอร์วาโยแทนใช่มั้ย”
“ประมาณนั้นแหละ”
“เข้าใจหรือยังว่าทำไมถึงโดนด่า”
แทนทำท่าคิดไปนิดหน่อย ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ “เข้าใจก็ได้”
“หึ” ผมหัวเราะเบาๆ
“แต่วันหลังไม่ต้องปกป้องมันอีกนะ”
“ปกป้องอะไร”
“ที่บอกให้กูเรียกมันดีๆ”
“อ้าว ไม่ได้ปกป้อง แต่เป็นมารยาททางสังคมมั้ย”
“ไม่รู้ล่ะ ไม่ชอบ” คุณชายแทนตัดบทพร้อมๆ กับยัดซูชิเข้าปากและก็เคี้ยวอย่างรุนแรงเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
ที่แท้แฟนผมก็เป็นคนแบบนี้นั่นเองใช่มั้ยครับ...มีทั้งตอนเป็นผู้เป็นผู้ใหญ่และก็ตอนที่เป็นเด็ก
โทรศัพท์ของผมสั่นเป็นข้อความจากไลน์ที่ถูกส่งเข้ามา คนที่ทักมาเป็นพี่กาย และเขาก็บอกมาว่าเขากำลังรออยู่ ผมรีบพิมพ์บอกเขาไปว่าตอนนี้ไม่สะดวกที่จะคุยแล้ว พี่กายส่งสติ๊กเกอร์ตัดพ้อมาหลายอัน แต่ท้ายที่สุดพี่เขาก็เข้าใจและก็บอกว่าเอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า
“คุยกับใคร”
“หา”
“ทำไมดูซีเรียสจัง”
ผมนิ่งคิดนิดหน่อย ก่อนที่จะยกโทรศัพท์ไปให้แทนดูเพื่อกันเรื่องดราม่าที่อาจจะตามมาทั้งหมด “เอาไปดูเลยครับพ่อ”
แทนหัวเราะถูกใจ รับโทรศัพท์มาจากผม เมื่อเห็นว่าผมคุยกับใครเขาก็หน้านิ่วคิ้วขมวด
“จะคุยอะไรกับมัน”
“เรื่องจริงจัง”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องกูกับมึง”
แทนจ้องหน้าผม เขาดูตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผมนั้นจริงจังมากยิ่งขึ้น เขาไม่ได้ว่าอะไรก่อนที่จะส่งโทรศัพท์คืนมาให้ผม เราสองคนทานข้าวกันต่อท่ามกลางความเงียบ จนกระทั่งแทนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
“ไปคุยด้วยได้มั้ย เอากูไปด้วย”
“หา” ผมร้องอย่างตกใจ
“กูก็มีเรื่องจะพูดกับมันเหมือนกัน”
“เอาจริงเหรอ”
“จริงสิ...แม่งจะได้เลิกยุ่งกับมึงสักที”
“...”
“มันไม่ได้เล่นเฟซบุ๊กหรือไงวะ ไม่เห็นสเตตัสมึงเมื่อคืนหรือไง เชี่ยนี่ก็...” แทนบ่นไปเรื่อยในขณะที่ผมเริ่มอมยิ้มหลังจากที่ได้ยิน
“ตอนเห็นสเตตัสนั้นรู้สึกยังไงเหรอ”
“สเตตัสอะไร้” ท้ายประโยคของแทนเสียงสูง แสดงความไม่น่าเชื่อถือประมาณสิบเลเวล
“เหรอ ไม่เห็นจริงเหรอ”
“ไม่เห็นโว้ย”
“ว้า อุตส่าห์ขึ้นให้ดู” ผมแกล้งทำเสียงผิดหวัง
“ก็ได้ๆ เห็นแล้วก็ได้ ยอมรับแล้ว”
แทนยกมือยอมแพ้ ในขณะที่ผมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี เราสองคนคุยกันไปเรื่อยๆ จนได้เวลาทำงานของแทน ซึ่งผมก็ต้องตามไปทำเหมือนกัน
เจ๊พริกเลิกคิ้วสูงทันทีที่เจอหน้าผม
“หายไปไหนมาเมื่อเช้า ตกลงมาฝึกงานหรือมาตามสามี”
เอื้อออออออออออ...พูดอย่างนี้เหมือนผมโดนแทงยังไงชอบกล ผมหันไปมองหน้าแทนอย่างขอความช่วยเหลือ แทนเอาแต่หัวเราะ ท่าทางสนุกที่เห็นผมโดนด่า
“คือผม...”
“ลงไปซื้อกาแฟ ไม่ต้องขึ้นมาชั้นนี้ แต่ไปชั้นสิบนะ เขากำลังจะถ่ายรูปกัน”
“คร้าบบบ” ผมรับคำเสียงยาวๆ วันนี้คิดในใจอย่างมุ่งมั่นว่าจะไม่ยอมทำหกอีกแน่ๆ
“ผมไปช่วยเขาได้มั้ย” แทนอาสา
“อะไร เธอเป็นสามีของเขาหรือไง” เจ๊พริกถามอย่างไม่ใส่ใจแกมประชดประชัน
“ครับ”
ทันทีที่แทนรับคำก็อึ้งกันหมดทั่วทั้งห้อง บางคนหลุดขำ บางคนทำหน้าทำตาเสียดายแทนอย่างออกนอกหน้า
“อะไรนะ”
“จริงๆ เขาไม่ได้มาฝึกงานหรอกครับ เขามาอย่างหลังที่พี่พูดเมื่อกี้”
“...”
“มาตามสามี”
“เชี่ยแทน” ผมร้องให้มันหยุด แทนกระพริบตาใส่ผม ส่วนผมนั้นถลึงตาใส่มัน
“นะครับ ผมไปช่วยมันนะ”
“ได้ ไปเหอะๆ”
เจ๊พริกไล่เหมือนรำคาญเต็มทน แทนเดินเข้ามาหาผม เกาะไหล่ผมและก็ดันตัวให้ผมเดินออกไปนอกห้อง
ผมทำหน้าบูดเป็นตูด เมื่อตะกี้ไม่รู้ว่ามันช่วยหรือมันแกล้ง
“พูดตรงไปนะ เขาจะมองหน้ากูยังไงเนี่ย”
“ไม่เห็นต้องแคร์เลย ถ้าไม่พูดอย่างนั้นพี่พริกไม่ยอมให้กูมาช่วยมึงหอบกาแฟหลายแก้วแน่ๆ”
ลิฟต์เปิดทันทีตอนที่ผมกับแทนไปถึง...แทนเอามือลูบหัวผมพอดีเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ใครสักคนในลิฟต์กำลังมองมาพอดี เป็นผู้ชายสองคนที่หน้าตาดีทั้งคู่
“พรีเซนเตอร์” แทนกระซิบข้างหูผม ก่อนที่จะหันไปพูดกับสองคนนั้นพลางกดลิฟต์ค้างไว้ “สวัสดีครับ ผมแทนคุณอยู่ในทีมการตลาด พวกคุณต้องขึ้นไปเตรียมตัวที่ชั้นสิบนะครับ ไม่ใช่ชั้นนี้...”
หนึ่งในนั้นพยักหน้า ส่วนอีกคนหนึ่งจ้องหน้าผมเขม็ง
“คุณครับ...” แทนเรียกอีกครั้ง
“ครับ” คนที่จ้องหน้าผมรับคำ ก่อนที่จะกดลิฟต์ให้ปิด ผมกับแทนก็เลยรอลิฟต์ตัวใหม่ที่จะพาลงไปชั้นล่าง
แทนเอามือถองสีข้างผมเบาๆ ท่าทางหมั่นไส้
“ช่วงนี้ฟีโรโมนต่อเพศเดียวกันทำไมมันสูงจังวะ...”
“สองคนนั้นหน้าตาคุ้นจัง”
“คู่จิ้นเน็ตไอดอลแหละ ไม่รู้ชอบกันมั้ยแต่ที่แน่ๆ มีแฟนคลับจำนวนหนึ่งเหมือนกัน”
“...”
“สนใจหรือไง”
“โธ่” ผมร้อง “ทำไมขี้หึงแบบนี้วะ”
“นี่แค่ระดับเบานะทัพ ยิ่งคบไปนานๆ อาจจะได้เจอหนักกว่านี้”
“...”
“จะทนไหวมั้ย” แทนเกาหัว...การขี้หึงน่าจะเป็นอะไรที่ฝังรากลึกลงไปในจิตวิญญาณของแทนไปซะแล้ว ผมถอนหายใจก่อนที่จะตบบ่าของแทนเบาๆ
“ไม่ทน แต่จะทำให้ไว้ใจ”
TBC*
พอมารีไรท์ใหม่แล้วทำให้รู้สึกแย่มากๆ เลยที่เขียนอะไรแบบนั้นออกไปตอนแรก
มันแย่มากๆ เลยค่ะ T___T คนเขียนขอโทษจริงๆ น้าาาาาา
เพราะตอนแรกรวบรัดไป จำนวนตอนอาจจะมีเพิ่มขึ้นนะคะ
-
ตอนที่ 27 [Rewrite]
ผมกลายเป็นเบ๊ของกองถ่ายภาพนิ่งโฆษณาสินค้าของบริษัทนี้ไปแล้ว
เรื่องราวมันสืบเนื่องมาจากผมมาง้อแทน และผมก็ไปโกหกเขาว่าผมเป็นเด็กฝึกงาน บาปกรรมที่ผมโกหกและทำผิดกับแทนได้ตามสนองผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากคุณหนูที่อยู่บ้านมีคนทำอะไรให้ตั้งมากตั้งมาย ตอนนี้กลายเป็นเบ๊ที่ทีมงานจะสั่งให้ผมไปทำอะไรก็ได้
ปรับไฟ แบกกล้อง แบกเลนส์ เสิร์ฟน้ำ เสิร์ฟกาแฟ กวาดพื้น พัดให้พรีเซนเตอร์ ผมทำหมดเลย
ตอนแรกแทนมันก็ดูนึกสนุกกับการที่เห็นผมลำบาก แต่หลังๆ มันชักจะสงสารผมแล้วล่ะมั้ง หลายครั้งที่มันต้องผละออกมาจากทีมงานเพราะมันต้องมาช่วยผมจนเจ๊พริกถลึงตาใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมก็เลยต้องบอกมันว่าผมโอเค ผมไม่เป็นไร ผมทนไหว ตอนนี้มันคงไม่มีอารมณ์จะแกล้งผมแล้วมั้งครับ ดูมันจะสงสารผมมากกว่า
“น้องๆ”
“...”
“น้อง”
เรียกกูหรือเปล่าวะ ผมหันไปตามเสียงเรียก เจ้าของเสียงก็คือ น็อต เน็ตไอดอลสุดฮอตที่มาเป็นพรีเซนเตอร์ให้นี่แหละ เขาเป็นคนเดียวกันกับคนที่จ้องผมในลิฟต์
“ครับ” ผมเอียงหน้าเข้าไปถาม
“พัดให้ใครน่ะ พี่อยู่ทางนี้”
ผมมองพัดในมือตัวเอง อ้าวกรรม ผมไปพัดให้ผีสางนางไม้ที่ไหนไม่รู้เพราะทางนั้นแม่งไม่มีคนอยู่เลย ผมยิ้มขอโทษคุณน็อต ก่อนที่จะพัดให้เขาอย่างแรงๆ ราวกับต้องการขอโทษ
“น้องชื่ออะไรเหรอ”
“ครับ?”
“น้องน่ะชื่ออะไร” เขาถามทั้งๆ ที่เขากำลังถูกแต่งหน้าอยู่
“ทัพ...ครับ” ผมตอบอย่างไม่แน่ใจว่าควรตอบดีหรือเปล่า
“หน้าตาน้องนี่ไม่น่าเป็นเบ๊กองถ่ายเลยนะ”
“ผมควรเป็นนายแบบใช่มั้ยพี่”
“ฮ่าๆๆ ถูก”
คุณน็อตส่งเสียงหัวเราะลั่น ลั่นจนแทนหันมามอง เพิ่งคุยกันไปหยกๆ เรื่องแทนเป็นคนขี้หึง และผมจะทำให้เขาไว้ใจ ผมควรระมัดระวังตัวกว่านี้ใช่มั้ยครับ
“น้อง”
ใครอีกคนเรียกผม เป็นเน็ตไอดอลคู่จิ้นของคุณน็อตนั่นก็คือคุณปาล์ม คนๆ นี้จะตัวเล็กกว่าคุณน็อต ผมรีบวิ่งไปหาคุณปาล์มที่น่าจะทำให้แทนหึงได้น้อยกว่าคุณน็อต
“ครับพี่”
“พี่หิวน้ำ”
“ได้ครับ เอาน้ำอะไรดีครับ”
“น้ำเปล่าละกัน”
ผมรีบกุลีกุจอไปหาน้ำหาท่าให้ แม้จะเหนื่อยแต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วผมคิดว่าควรทำให้ดีที่สุด ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปถึงจุดที่เป็นน้ำดื่ม ผมก็รู้สึกว่าใครบางคนได้จับคอเสื้อผมเอาไว้จนทำให้ผมเดินไปไหนไม่ได้
แทนคุณเจ้าเดิม
“อะไรเหรอ” ผมถาม น้ำเปล่าหนึ่งแก้วถูกส่งมาใส่มือผมอย่างรวดเร็ว ผมอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงงัน
“เอาไปให้เขาสิ แล้วมาหากูด้วยนะ”
ผมรีบจัดการตามที่แทนบอก แล้วก็เดินมาหาแทนที่ยืนทำหน้าซีเรียส
“อะไร”
“กลับบ้านได้แล้ว” แทนส่งกระเป๋าของผมมาให้ ไม่รู้ว่ามันไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“จะบ้าเหรอ” ผมร้อง “เดี๋ยวก็โดนเจ๊พริกกินหัวเอาหรอก”
“เขาเป็นเจ้านายกู เขาไม่ใช่เจ้านายมึง ไม่เป็นไรหรอกน่า” แทนดึงมือผมให้ออกมาจากสตูดิโอ
“ไม่ได้ เริ่มแล้วก็ต้องทำให้จบ”
“ทัพ ไม่เห็นต้องจริงจังอะไรขนาดนั้นเลย”
“มึงพูดเองไม่ใช่เหรอว่ากูเป็นอะไรกับมึง ถ้าเขาเห็นกูหนีไปกลางงานดื้อๆ แบบนี้เขาก็คงได้พูดกันไปทั่วพอดีว่าแฟนมึงเป็นใครไม่มีความอดทน”
“กูพูดว่ากูเป็นสามีมึง มึงต้องเป็นเมีย...” มันใช่เวลาที่จะเถียงเรื่องนี้มั้ยฟะ...
“เอาเถอะ ไม่เป็นไร กูทนไหว ไม่ต้องห่วงนะ”
แทนมองไปที่ด้านหลังที่เป็นห้องสตูดิโอถ่ายภาพอย่างเกรงๆ “กูมีอะไรจะพูดกับมึงตรงๆ”
“หือ...”
“ถึงกูจะเป็นคนขี้หึง แต่เรื่องบางอย่างกูว่ากูเซนส์ไวว่ะ”
“...”
“ไอ้เหี้นน็อตอะไรนั่นมันต้องสนใจมึงแน่ๆ”
“ไม่หรอก” ผมรีบปฏิเสธ “กูไม่ได้เสน่ห์แรงอะไรขนาดนั้น”
“ไม่งั้นปาล์มเขาจะหึงรึเปล่า ดูสิ” แทนพูดอย่างจริงจัง “อยู่ให้ห่างจากพวกนั้นดีกว่า มาเป็นเบ๊กูแทนนี่” แทนคว้าไหล่ของผมและก็พาเดินเข้าไปในสตูดิโอตามเดิม ผมไม่มีแม้แต่โอกาสจะโต้แย้งอะไร ผมเอากระเป๋าไปวางที่เดิม และหลังจากนั้นต้องอยู่ติดกับแทน ไม่ได้โดนเรียกใช้งานแบบเอวารี่ติงจิงกะเบลอีกต่อไป
แอบรู้สึกดีอยู่ลึกๆ แฮะ ทำแบบนี้นี่มันอบอุ่นในหัวใจนะบอกตรงๆ การที่จะต้องมาอยู่ข้างๆ แทนแบบที่เขาเรียกว่าผมเป็นเบ๊ของเขา ไม่เห็นจะตรงกับคำว่าเบ๊ตรงไหน เพราะเขาให้ผมอยู่เฉยๆ ยืนฟังเขาคุยเรื่องการจัดลำดับภาพในการถ่ายอะไรนี่แหละ
ตอนทำงานแทนจริงจังมากแม้ว่าผมจะอยู่ข้างๆ เขาแทบไม่เหลือเค้าของคนที่เอาแต่ใจเหมือนเด็ก มีหมาพันธุ์ปั๊กชื่อไข่ต้ม หรือว่าขี้หึงขึ้นสมอง จะว่าไปตอนแทนตั้งใจทำงานนี่ก็เท่ชะมัด นี่ผมโชคดีใช่มั้ยเนี่ยที่ได้คนอย่างมันเป็นแฟน
ถ้ามีแฟนขยันทำงานแบบนี้อนาคตของผมสวยงามแน่ๆ #ยิ้มดีใจ
“มาทำอะไรตรงนี้” เจ๊พริกแผดเสียงใส่ผมหลังจากที่รู้แล้วว่าผมยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้มีการมีงานทำ “โน่น ไปข้างหน้าฉากโน่น เผื่อนายแบบเขาต้องการอะไร”
“มีทีมงานอยู่แล้วครับพี่พริก ไม่เป็นไรมั้ง” นอกจากแทนพูดนุ่มๆ แล้ว มันยังส่งยิ้มให้หัวหน้าของมันอีกต่างหาก เจ๊พริกถึงกับถือปากกาสั่นเลยทีเดียว
“คราวหลังถ้าจะง้อกันอย่ามาใช้ที่ทำงานฉันเป็นสื่อกลางแบบนี้ ดีนะที่ทำตัวดี ไม่งั้นวุ่นวายแน่ๆ”
ผมยกมือไหว้งามๆ ในขณะที่แทนก็เอาแต่ยิ้มขอโทษ เจ๊พริกสะบัดหัวใส่ผมกับแทนก่อนที่จะไปคุยงานต่อ
“น้องทัพ” พี่ช่างแต่งหน้าเดินเข้ามาคุยกับผม
“ครับ”
“นายน็อตอะไรนั่นน่ะสิ บอกอยากให้น้องไปซับหน้าให้แทนที่จะเป็นพี่” พี่ช่างแต่งหน้าส่งอุปกรณ์มาให้ผม
“ผมว่า...”
“ท่าทางมันเจ้าชู้ไม่เบา ระวังเมียมันกัดเอาละกันนะน้อง” พี่เขาพยักพเยิดไปทางคุณปาล์ม
“เขาเป็นแฟนกันเหรอพี่”
“ผัวเมียเลยแหละ” พี่ช่างแต่งหน้าพูดอย่างใส่อารมณ์ ผมเริ่มหวาดกลัวสายตาของคุณปาล์มแล้วล่ะครับ เขามองผมเหมือนจะจิกๆ ยังไงชอบกล อุปกรณ์ซับผิวหน้าอยู่ในมือของผม และพี่ช่างแต่งหน้าก็เดินจากไปแล้ว นั่นหมายความว่าผมต้องรับหน้าที่ไปโดยปริยาย ถึงแม้ว่าจะไม่สมัครใจก็ตาม
แทนคุณไม่ได้สังเกตผมอีกต่อไปแล้ว เพราะมัวแต่ถกและก็เถียงกันเรื่องลำดับภาพ ผมที่ไม่ค่อยอยากทำหน้านี้ซับหน้าเท่าไหร่ค่อยๆ เขยิบให้ออกห่างไปจากตัวเขา จากนั้นก็แสตนด์บายรอไอ้คุณน็อตจอมเรื่องมากที่รีเควสต์ให้คนอย่างผมมาเป็นซับหน้าให้
เรื่องมากนักนะเอ็ง...
ถ้าไม่กลัวงานของแทนล่มล่ะก็...ป่านนี้ผมคงชูนิ้วกลางใส่หน้าไปแล้ว มันเรื่องมากตั้งแต่ก้าวเข้าสู่สตูดิโอยันเวลานี้เลยครับ เขาระอากันทั้งห้อง ที่ผมทนๆ อยู่เนี่ยเพราะแทนทั้งนั้น รวมถึงเรื่องที่ต้องคุยกับมันตามมารยาทนั่นก็ด้วย
ความหมั่นไส้เริ่มพุ่งขี้นไปเรื่อยๆ เมื่อแม่งส่งสายตาเจ้าชู้มาใส่ผม อีกทั้งยังส่งสายตาวิ้งๆ มาให้ผมอีก
ผมกลอกตาตอบมัน
“เอาล่ะ เราจะเริ่มถ่ายเซ็ทแรกแล้วนะครับ น้องน็อตกับน้องปาล์ม มายืนข้างกันได้แล้ว”
ผู้กำกับสั่งเสียงดัง ทุกคนในห้องเงียบหมดและก็หันไปมองฉากกับคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉาก ทีมงานหลายคนออกไปจากฉากหมดยกเว้นนายแบบสองคน
“มานี่”
ผมนึกว่าผมอยู่รอดสายตาแทนไปซะแล้ว แต่เปล่าเลย พ่อเจ้าประคุณมาดึงตัวผมไปยืนข้างๆ
แชะ แชะ แชะ เสียงชัตเตอร์ดังไปเรื่อยๆ ขณะที่สองคนนั้นโพสต์ท่าไปเรื่อยๆ เช่นกัน ผมได้ยินทั้งสองคุยกันเบาๆ และก็ทำปากขมุบขมิบเหมือนจะด่ากันไปด้วยยังไงยังงั้น
รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ
“เดี๋ยวๆ น้องสองคนเป็นอะไรกันหรือเปล่า” ผู้กำกับถาม
“เปล่าครับ” ทั้งคู่หันมาตอบพร้อมกัน
“ถ้างั้นก็อย่าเพิ่งคุยกันเนอะ ทำงานก่อนนะครับ”
“ครับๆ ขอโทษครับ”
การถ่ายภาพไม่มีอะไรมาก ทั้งคู่ต้องแสดงความรักต่อกันและก็ถือช็อคโกแลตไปด้วย เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมๆ กับการที่ได้ถ่ายได้หลายโพสต์จนกระทั่งผู้กำกับสั่งให้เข้าไปซับหน้านายแบบ
ผมเดินเข้าไปอย่างเงอะๆ งะๆ เพราะไม่รู้ตัวว่าเป็นคิวของหน้าที่ผม แทนเอื้อมมือคว้าตัวผมเอาไว้ไม่ทัน
มีคนซับหน้าคุณปาล์มแล้ว...แต่ไม่มีใครซับหน้าของน็อต
งานนี้ต้องกูสินะ...
ผมหยิบทิชชูซับหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กับเช็ดหน้าของน็อตอย่างลวกๆ มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะที่มองผมเหมือนจะกลืนกินผมไปทั้งตัว
มึงเจ้าชู้เกินไปแล้วมั้ง...แฟนมึงก็อยู่ข้างๆ นี่
“เสร็จงานนี้ว่างหรือเปล่า”
ผมไม่ตอบ...
“ถามอยู่นะ ได้ยินมั้ย”
กูไม่ได้ยินโว้ย...ผมรีบเช็ดและก็รีบเดินหนี จนกระทั่งไอ้น็อตมันเอาเท้าของมันมาขัดขาของผมเอาไว้ให้ผมอยู่ต่อ พ่องตาย ตัวกูเกือบล้มคะมำ
“ถามทำไมไม่ตอบล่ะ”
“พ่อง ไอ้เชี่ยน็อต!” เสียงของคุณปาล์มดังมาจากด้านหลัง ทุกคนหันมามองคุณปาล์มกันหมดเลย “มึงทำเกินไปแล้วนะ!”
“อะไร กูทำอะไร”
“มึงแม่งม่อเด็กอีกแล้ว”
“ม่ออะไร ไม่ได้ม่อ ไม่เชื่อถามเด็กมันดิ”
เวร...นอกจากมึงจะเจ้าชู้แล้วมึงยังไหลเป็นปลาไหลเลยนะ ฟายเอ๊ย
“กูรู้ กูเห็นทุกอย่างอ่ะ เห็นใครขาวๆ หน่อยแม่งก็อยากได้หมด มึงมันสันดาน!” คุณปาล์มหน้าแดงก่ำ เหมือนจะทนเรื่องนี้มานานแต่มาระเบิดเอาก็วันนี้...
...ทำไมต้องวันนี้ด้วยวะ วันนี้ที่ต้องทำงานกันเนี่ย
“มึงใจเย็นๆ เสียงดังทำไม”
“ไม่รู้ กูจะพูด! เมื่อวานก็อีกคน เมื่อคืนก็อีกคน มึงมันเหี้ยมากจริงๆ”
“อะไร ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ ทำไมต้องเสียงดัง อายเขามั้ย”
“กูไม่อาย! กูไม่ทำงานกับมึงแล้ว กูเลิก!”
เชี่ยอะไรวะ!!!!!!!!!! ทุกคนในสตูดิโอถึงกับอึ้งแดก ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“พอกันที กูไม่ทนแล้วสัดน็อต”
“เห้ยยย อย่างน้อยก็ควรจะทำงานนี้ให้เสร็จก่อนดิวะ เงินนะโว้ยเงิน”
ความเชี่ยนี้...ไม่มีใครเกินไอ้เหี้ยน็อต
“พี่ ถ้ามีค่าเสียหายอะไรเดี๋ยวผมจ่ายให้ทีหลัง เอาเฉพาะส่วนของผมนะ ส่วนของมัน ผมไม่เกี่ยว!” คุณปาล์มหันไปหาผู้กำกับและก็เจ๊พริก
“สาดดดดดดดดดดด” น็อตร้องตาม
คุณปาล์มเดินตึงตังออกจากสตูดิโอไป ทำเอาทีมงานอึ้งกันไปเป็นแถบๆ ทั้งฉากที่เซ็ท เสื้อผ้าหน้าผมที่มีทีมงานมากันครบ เป็นอันโมฆะจบเห่เพราะความหน้าม่อของไอ้น็อตและก็การระเบิดของเรื่องที่เก็บกดมานานของคุณปาล์ม
งงเลยกู...ผมยังคงยืนถือทิชชูอยู่ใกล้ฉาก ข้างๆ ไอ้เหี้ยน็อตที่หงุดหงิดอารมณ์เสีย
มันยังมีหน้าหันมาหาผม และก็บอกกับผู้กำกับว่า...
“เอาน้องคนนี้มาแทนปาล์มก็ได้ครับ ผมเชื่อว่ายังไงก็ต้องขายดีแน่ๆ มีผม และก็มีน้อง”
ทุกคนเงียบกริบกันหมดหลังจากคำพูดของไอ้เหี้ยน็อต แทนเดินเข้ามาใกล้ผมจึงก้าวไปหลบหลังของแทน
โลกมันไม่ได้หมุนตามมึงคนเดียวนะไอ้เหี้ยน็อต...
“นี่แฟนกู กูไม่ LOVE WINS กับมึงหรอกนะ” ผมพูดอย่างหวาดๆ ตามคอนเซปต์ของการถ่ายโฆษณาครั้งนี้ แทนคุณหันมามองหน้าผมที่อยู่ข้างหลังทันที ท่าทางเขาอึ้งอยู่เหมือนกัน
“อะไรนะ ไอ้หน้าจืดนี่น่ะเหรอแฟนน้อง”
จืดเหี้ยไร มึงเคยชิมหรือไง...
“ออกไปได้แล้ว...ทีมงานเขาไม่ต้องการคุณอีกต่อไปแล้ว” แทนพูดแทนทีมงานทั้งหมด
“เรื่องอะไร พวกคุณจ้างผมมาแล้วนะ ผมไม่...”
“ออกไปครับ ก่อนที่จะทำให้งานของพวกผมพังไปมากกว่านี้” ผู้กำกับพูดใส่โทรโข่ง ไอ้น็อตคงรู้สึกเหมือนโดนตอกหน้าอย่างรุนแรง มึงควรละอายแก่ใจตั้งแต่ส่งสายตาให้กูแล้วมั้ย ทำไมต้องทำให้เรื่องวุ่นวายเพราะความหน้าม่อของมึงด้วย
ก่อนที่มันจะออกไปมันยังมีหน้ามามองหน้าผมอีก ผมเอาแต่หลบหลังแทน ไม่อยากมองหน้าคนอย่างมัน
“มันไปแล้ว” แทนหันหน้ากลับมาหาผม พร้อมกับก้มหน้าลงมาและก็จับหน้าของผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ไม่ได้ไปอ่อยมันใช่มั้ยครับคุณหนูทัพ”
“เปล่า!” ผมรีบพูด
“หึ...”
“...”
“ก็อยากน่ารักเองนี่หว่า”
ผมคงหน้าแดงก่ำแน่ๆ
“อยากบอกว่าพี่ไว้ใจนะ...แต่พี่คงไม่หึงน้อยลงหรอก”
ผมกระพริบตาจ้องหน้าไอ้แทน...ไม่ว่าจะยังไงมึงก็เป็นคนแบบนี้ใช่มั้ย...
แชะ แชะ แชะ
เสียงชัตเตอร์มาจากมือช่างภาพที่ยืนรออยู่หน้าฉาก ผมกับแทนเลิกจับเนื้อจับตัวกันและก็หันไปมองที่มาของชัตเตอร์
“ไม่มีอะไร ฟีลมันได้ ภาพมันสวย” พี่ช่างภาพยักไหล่แบบไอด๊นแคร์
ผมยิ้มแห้งๆ แทนเองก็เกาหัวเบาๆ ก่อนที่พวกเราจะออกมาจากฉาก
“เดี๋ยว” ผมกับแทนชะงัก เสียงที่พูดคือเสียงของเจ๊พริก เธอกวักมือเรียกผู้กำกับไปดูภาพที่ได้จากกล้องเมื่อสักครู่ผ่านจอขนาดใหญ่ “...นี่มันดีมากๆ เลยนะ”
“ไหน” ผู้กำกับรีบกุลีกุจอไปดู
ไม่นานนักทีมงานทุกคนในห้องนั้นก็ไปดูรูปของผมกับแทน เหมือนคนที่ไปดูลิงในสวนสัตว์ เหมือนแฟนคลับที่ไปดูดาราไอดอล ทุกคนรุมดูกันใหญ่พร้อมๆ กับวิจารณ์ไปต่างๆ นานาว่านี่มันดี นี่มันโอ นี่มันอะเมซิ่ง
เห้ย ไม่เอาเวลาไปหาพรีเซนเตอร์ใหม่หรือยังไง ทำไมเอาแต่มองรูปผมกับแทนอยู่ได้
“แทน...” เจ๊พริกกอดอก ยืดตัวขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าแทนเขม็ง
“ครับ”
“แทนเองก็หล่อ”
“เอ่อ...ครับ” แทนคิ้วขมวด สงสัยคงคิดในใจว่าเจ๊เพิ่งรู้เหรอ ไรงี้แน่ๆ
“ทัพเองก็หน้าตาดี” อ้าว...ผมอยากหล่อมั่งอ่ะ! “ไม่สนใจเป็นพรีเซนเตอร์ช็อคโกแลตตัวนี้หน่อยเหรอ”
“หา” ผมกับแทนร้องพร้อมกันทันที
“น่านะ ไอ้สองคนนั้นยังไงซะพวกพี่ก็ไม่มีทางไปตามง้ออยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่งต้องรีบถ่ายส่งไปให้ผู้บริหารดู ถ้าไม่เสร็จวันนี้ก็คงจะไม่ทันการ แทนเองก็รู้ว่าเจ้านายพี่นั้นทั้งโหดทั้งดุ ถ้าพี่ไม่มีส่ง พี่คงตายแน่ๆ” สาวมั่นอย่างเจ๊พริกทำท่าน้ำตาจะไหลออกมาเสียให้ได้ เธอทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมกับแทนพูดต่อไม่ถูก ใจอ่อนยวบยาบ อยากจะช่วยเหลือ เพราะยังไงก็เป็นทีมงานทีมนี้อยู่แล้ว
“เอาไงดี...” แทนหันมาถามความเห็นของผม
“แล้วแต่” ผมตอบแทนแม้จะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“อย่าเรื่องมากน่า” เจ๊พริกจับผมทั้งสองคนโยนให้ช่างแต่งหน้า “ให้เวลาสิบห้านาทีต้องพร้อม ไม่ต้องแต่งคิ้วให้แทนคุณนะ เข้มอยู่แล้ว ตกลงมั้ย”
“ค่ะเจ๊” พี่ช่างแต่งหน้ารีบรับช่วงต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้พวกผมพูดเลยสักคำ
ผมที่ยังถือทิชชูอยู่ในที่สุดก็ได้ ‘LOVE WINS’ กับคู่ที่แท้จริงของผมสักที
แม้จะรู้สึกประหลาดๆ ที่จะต้องถูกจับแต่งตัวในชุดสูทสีสันสดใสปานสวนดอกไม้ของสโนไวท์ แต่ผมก็รู้สึกดีนะครับที่ได้ถ่ายรูปกับแทน ที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องซะหล่อจนตอนที่ผมเห็นครั้งแรกผมก็อึ้งไปเหมือนกัน
ผมสีทองของแทนถูกจับเซ็ทตั้งแบบเท่ๆ และก็แต่งหน้าจากหน้าที่คมอยู่แล้ว กลายเป็นคมกริบเหมือนบาดตาคนมองได้ ในขณะที่ผมไม่ได้เซ็ทผมแต่ถูกหวีให้ปรกลงมาที่หน้าผากแทน พร้อมกับถูกทาแก้มสีชมพูจนผมรู้สึกแปลกๆ กับใบหน้าของตัวเองไปเลย
“อย่าเกร็งเลย...” แทนพูดระหว่างที่เราถ่ายรูปพร้อมถือช็อคโกแลตไป “...ให้ถือซะว่าเป็นรูปพรีเวดดิ้ง”
“พรีเวดดิ้งอะไร คบกันได้กี่วัน ขอถาม”
“อ้าว นี่ไม่คิดจะอยู่กันไปจนกฎหมายที่ไทยใช้ LOVE WINS ได้หรือยังไง” แทนทำหน้าบูด
แชะ
“แทน นี่มันช็อคโกแลตเลิฟๆ นะ ไม่ใช่ช็อคโกแลตลิงๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้น”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เมื่อผมได้ยินเสียงผู้กำกับทักแบบนั้นก็ทำเอาผมหลุดหัวเราะเสียงดัง
“พี่ ลิงอะไรเล่า”
“เอ็งไง หน้าอย่างกับลิง ยิ้มเดี๋ยวนี้นะ”
“เขาบอกว่าเขาจะไม่ยอมแต่งงานกับผมอ่ะพี่ ผมก็ต้องหน้าบูดดิ”
“แทนนนนนน” ผมตีแทนเสียงดังจนมันทำหน้าเหยเก
“นี่อย่าบอกนะว่ากำลังจะเถียงกันเหมือนไอ้คู่นั้น”
“พวกผมเปล่า” ผมกับแทนส่ายหน้าดิกเพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้มันเพิ่มขึ้นอีก
“ดี” ผู้กำกับพูด “งั้นทัพก็ตกลงแต่งกับมันไปเลยจะได้จบๆ พวกเราจะได้ทำงานกันเสร็จสักที”
เดี๋ยว...นั่นมันเรียกว่าขอแต่งงานเหรอ...
“คือ...” ผมอ้าปากเหมือนมีเรื่องจะพูด
“เอาบาทหลวงเข้าฉากด้วยมั้ย” เจ๊พริกทำท่าใช้ความคิด “คอสตูมมีสูทสีขาวพอดี น่าจะเข้ากัน”
“เดี๋ยวครับ!” ผมปราม ก่อนที่มันจะมากไปกว่านี้
“อะไรยะ ฉันจ้างแล้วฉันให้ทำอะไรก็ต้องทำสิ” หลังจากที่รู้ว่าผมแกล้งมาฝึกงานเจ๊พริกก็เหมือนจะหมั่นไส้ผมอยู่หน่อยๆ
“แล้วแต่ครับงั้น” ผมยอมแพ้
“ยอมรับว่าพรีเวดดิ้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” แทนพูดเบาๆ ให้ผมได้ยินคนเดียว
“ดี มึงพูดเองแล้วนะ”
“พูดอะไร”
“ถ้ามึงคิดจะแต่งงานกับกูแล้วล่ะก็...มึงไม่สิทธิ์ไปหาคนอื่นอีกแล้วล่ะ กูไม่หาแล้วเหมือนกัน กูขี้เกียจ!”
“เดี๋ยวๆๆ”
“ตามนั้น”
“พูดทีพูดให้มันชัดๆ ตรงประเด็นสิ ไม่ใช่อะไรแบบนั้น เหมือนจำใจต้องเอากูเลย”
“ก็เหมือนจะได้จำใจ”
“เห้ย”
“เอ็งสองคนจะเถียงกันอีกนานไหม!!!”
“ขอโทษครับ”
นั่นคือรูปคู่ที่ผมกับแทนถ่ายอย่างจริงจังกันเป็นครั้งแรก ผมไม่รู้ว่าในเวลาต่อมามันจะถูกแปะไว้ตามทางเดิน ตามเสาไฟฟ้า ทำไวนิลตามร้านค้า แปะไว้สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน สถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส รวมถึงบนรถไฟฟ้าบีทีเอสด้วย!
ตอนขึ้นรถไฟฟ้าในเวลาต่อมาผมเห็นหน้าตัวเองใหญ่กว่าปกติสี่เท่าทำเอาผมตกใจมากมายเลยทีเดียว
“พี่ป่าจ้องอะไรอ่ะ...” เสียงคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้องโฆษณาที่แปะอยู่ตามทางเดินของรถไฟฟ้าใต้ดินดังขึ้น
“จ้องนี่อ่ะดิ สองคนนี้คุ้นๆ นะว่ามั้ย”
“ไหน” อีกฝ่ายหันไปจ้องอย่างจริงจังตาม “อ้าว นั่นคนที่เคยมาทาบทามเราสองคนนี่”
“พี่สงสัย”
“อะไรเหรอ”
“ในเมื่อมันจะถ่ายเองอยู่แล้ว แล้วมันจะมาหาเราสองคนทำไมวะ...”
พวกเขาทั้งสองคนมองหน้ากัน ยักไหล่ให้กัน และก็เดินผ่านป้ายโฆษณาอันนั้นไป...
TBC*
Talk : ตลกพนาวาโย 555
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วนะคะ : )
-
:o12: โอ๊ยยย ขอร้องแปป แบบแม้ไม่หน่วงแต่แบบน้องทัพของชั้น
-
ช๊อคมากกก ทุกอย่างรวดเร็วมาก ตกใจ คือไม่คิดวว่าจะมีดราม่าหรือ เหตการณ์ไม่คาดฝันอะไรแล้ว
อุบัติเหตุนี่รับได้แต่ ขาหายไปนี่ ตกใจมาก ทรุดตามพี่แทน นี่แหละนะชีวิต เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อไหร่
ดีใจที่พี่แทนมั่นคงสุดๆ คือตั้งแต่ต้นนางมั่นคง จนคนอ่านก็วางใจแน่นอนว่าต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรนะทัพ :impress3:
ขอบคุณมากๆค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องน่ารักๆที่เราติดตามตลอด ถึงจะมีจุดที่งงๆ อย่างตอนที่อิงกลับใจอย่างรวดเร็วพอเห็นคนหล่อก็เหอะ 55555
แต่ชอบมากๆนะคะ ขอบคุณมาก มารอตอนพิเศษน้า 55555
:pig4: :pig4: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กระทันหันเกินไป
-
แอบตกใจที่ทัพต้องเสียขาไป
แต่สุดทัายก็แฮปปี้
-
:katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
ตกใจมากที่ทัพเสียขาไป
แต่สุดท้ายแฮปปี้ก็โอเค :mew1:
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
แอบตกใจอย่างแรงเรื่องทัพ แต่คือโชคดีที่ผ่านมาด้วยดี
-
:mew1: :mew1:
-
บอกตรงๆนะคะ ขออภัยล่วงหน้า
เรื่องนี้เราไม่ค่อยประทับใจค่ะ ถึงจะจบสมหวังก็เถอะ
-
:pig4: จบเร็วไปหน่อยอ่ะ
-
:sad4: :sad4:
-
เฮ้ย!!!!!!!ทำไมอ่ะ คือมันดีมาตลอดอ่านแล้วมีความรู้สึกร่วมนะ แต่2ตอนสุดท้ายเหมือนมันรวบรัดตัดตอนยังไงชอบกล 5555 (อินจัดกับพี่แทน)
ขอบคุณมากนะคะ :)
-
โฮ้ววว ตกใจเลยตอนที่เสียขา แต่สุดท้ายมันก็ผ่านไป :pig4:
-
ช็อคมากกกกกกกค่ะ ที่รู้ว่าน้องทัพเสียขาแต่ก็ดีใจที่พี่แทนคอยอยู่เคียงข้างน้องไม่ไปไหน
-
เอ้าาาาา
เดี๋ยวนะะะะะ
จบแล้ว ยังไม่มีเวลาช็อคเลย o22 :a5:
แต่ก็ดีแล้วที่แทนกับทัพได้อยู่ด้วยกัน :กอด1:
-
:hao5:
:pig4:
-
ถึงบางอย่างจะไม่ครบสมบูรณ์ แต่ความรักที่มีให้กัน ก็มีมากมายจนทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์ ได้เช่นกันค่ะ :mew4:
-
จบแล้ว...นำ้ตาปริ่ม ความรักช่างยิ่งใหญ่~
-
ถึงเราจะไม่ชอบทัพเท่าไรเพราะทัพไม่ชัดเจน แต่จบแบบนี้เราอึนๆเลยอะ สงสารทัพมากมาย ถึงจะจบแฮปปี้แต่ก็หน่วงๆ พี่แทนกับทัพแทบจะหวานกันน้อยมากๆๆๆๆ พอจะเข้าใจจะหวานกันก็มีเรื่อง เฮ้อว่าจะไม่อิน555 สงสารพี่แทน สงสารทัพ แต่ไงก็ขอบคุณคนเขียนนะคะทีเขียนเรื่องนี้ ทำให้เรามีความสุข รอเรื่องต่อไปนะคะ :3123: :L2:
-
คือตกใจที่มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก่อนจบอ่ะค่ะ มันเหมือนจะแฮปปี้แต่ก็แฮปปี้ไม่สุด แบบ เห้ยยังไม่ทันจะหวานกันเลย เมื่อตอนที่แล้วอ่านแล้วยังเขินตัวบิดมีความสุขอยู่เลย นั่งอ่าน2ตอนสุดท้ายนี้ด้วยความช็อค พร้อมกับความคิดที่ว่า อ้าวจบแล้วเหรอ? ที่อ่านตอนแรกคิดว่าทัพต้องแกล้งเซอร์ไพรส์แทนแน่ๆ อ่านๆไปก็คิดว่า สงสัยแทนฝันมั้ง พออ่านไปถึงจบบริบูรณ์แล้วถึงรู้ว่า มันคือความจริงว่ะ แง้ :serius2: เข้าใจที่จะสื่อนะ ว่าแทนจะอยู่เคียงข้างทัพเสมอไม่ว่าทัพจะเป็นอะไร แต่มันก็ใจหายอยู่ดี มันเร็วเกินไป ตั้งตัวไม่ทัน :hao5:
แต่ก็ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาให้เราได้รู้จัก แทน ทัพ นะคะ
ปล.ยังไงถ้ามีตอนพิเศษหวานๆช่วงเป็นแฟนกัน3วันก่อนเกิดอุบัติเหตุก็จะขอบคุณมากๆค่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
จบเร็วจังเลย ทัพเข้มแข็งมาก :katai2-1:
รอตอนพิเศษนะคะ :pig4: :3123:
-
น่าเสียดายเอามากๆ ที่ตอนจบลงเอยแบบนี้ :hao5:
2 ตอนท้ายๆ รู้สึกได้ว่ารวบรัดตัดให้จบเกินไปจริงๆนั่นล่ะ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของผู้แต่งนะ
ส่วนตัวค่อนข้างชอบเรื่องนี้มากทีเดียว ขอตอนพิเศษด้วยนะ อิๆๆ :hao3:
-
ขอบคุณนะคะ
สนุกค่ะ
แอบตกใจตอนจบแต่ก็ดีค่ะ
แทนทัพอยู่ด้วยกันคือดีงามแล้วค่ะ TT^TT
-
ตกใจมากกกก
มันรวดเร็ว กระชับ ฉับไวมากกกก
จบแบบเอ้ย เบาๆว่าจบแล้วเรอะ
แต่ก็แฮปปี้นะ ถึงทัพจะเจ็บตัวไปบ้าง
แต่ก็มีพี่แทนคอยรักคอยอยู่ข้างๆตลอด
-
คือจบแบบช็อกมาก
คืออะไรรรรรรรรรร
ไม่นะทำไมเป็นแบบนี้
พี่แทน
สงสารทัพ
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัว พร้อม ๆ กับปาหมอนใส่หน้า
เอื้อกกก
-
ตกใจหง่ะ .... แบบมันรวดเร็วมาก
ปรับอารมณ์ไม่ทัน แบบมันปุบปับอ่ะ ฮืออออ
ตอนจบดูรวบรัดจริงๆเหมือนทีคนเขียนว่า
แบบยังมีเรื่องคาใจ พวกรายละเอียดต่างๆ คือเหมือนอยู่กับรายละเอียดรอบๆตัวแทนทัพมาด้วย
เช่น บ้านทัพ แก๊งเพื่อน ไรงี้อ่ะค่ะ เลยอยากจะรู้ว่าเป็นไง
คือก็รู้ว่าทุกคนคงแฮปปี้ อยู่เคียงข้างแทนทัพ แต่อยากอ่านถึงซักนิดไรงี้ 555555
แต่ก็เข้าใจนะคะว่าคนเขียนอยากจะให้โฟกัสแทนทัพ ว่าไม่ว่าเกิดไรขึ้นก็จะอยู่ด้วยกัน
ยังไงก็ ยินดีกับแทนทัพเนอะ ผ่านพ้นอุปสรรค รักยืนยาว
มั่นใจว่าสองคนนี้คงจะอยู่เคียงข้างกันจนสุดท้ายแน่ๆ
ส่วนเจตน์พีท ก็ยังคงอยากรู้เรื่องคู่นี้อยู่ 5555555 เชียร์เจพีค่าา
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
-
น้ำตาไหลพราก ฮือ สงสารทัพ ซาบซึ้งในความรักของทั้งคู่ เสียดายนิยายดีๆ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ นี่ติดตามมาแต่แรก ใจหายเหมือนกันถ้าไม่เห็นนิยายเรื่องนี้อัพ ขอตอนพิเศษให้เค้าด้วยนะนะนะน 5555
ปล. เรื่องต่อไปอิน้องจูเนียร์ เรารออยู่นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วววว
-
อ่านซ้ำอีกรอบ เผื่อมีมาอัพว่าฝันไป ToT
เคารพผู้แต่งจ้า เนื้อเรื่องน่ารัก สนุกมาก (อึนตอนเดียว ตอนจบด้วย) ยังไงก็ติดตามทุกเรื่องเน้อ สู้ๆ
-
มาไม่ทันตอนจบภาคพิสดารค่ะ แอบเสียดายความหน่วง
-
ขอออกความเห็นนะคะ
เราว่าจบแบบนี้สำหรับผู้อ่านมันทำใจได้ยากมากเลย
อยู่ๆก็มาเสียขาแบบไม่ได้ปูเรืีองว่าจะดราม่าเลย เสียขานี่เรื่องใหญ่มากนะ ถ้าสมมติว่าพิการตั้งแต่ต้นเรื่องหรือกลางยังทำใจได้มากกว่าอีก เพราะรู้ว่าหลังจากนั้นเขาใช้ชีวิตยังไง คนรอบข้างปฏิบัติกับเขายังไง ไหนจะกิจการของพ่อที่ต้องสานต่ออีก จบแบบนี้มันรวบรัดมากเลยค่ะ สงสารตัวละครจนคิดว่าคงไม่กลับมาอ่านซ้ำอีกในวันที่นึกถึงเพราะทำใจไม่ได้แล้วมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเลยค่ะ
ปล.ไม่เคยพิมพ์ยาวขนาดนี้เลย แต่อัดอั้นตันใจมากค่ะ อินมาก :o12:
-
ขออนุญาติ ช๊อค นะคะ เราอ่านตอนจบทัน ก่อน คุณ ชฟค จะทำการแก้ไข คือ จบได้ยากเกินจะทำใจมากค่ะ เพราะ เนื้อเรื่องไม่ได้ปูทางที่จะมาดราม่าขนาดนั้น แต่ก็ยอมรับการตัดสินใจของผู้เขียน
-
อร๊ายยยยย รอลุ้นว่าจะจบแบบใหม่หรือยังไง :hao7:
แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณผู้แต่งมากๆ ที่เอาใจใส่กับคนอ่านเช่นพวกเรา ถึงขนาดที่ต้องแก้ไขใหม่ให้ อันนี้ชื่นชมมากๆ :mew1:
เรื่องนี้จบ แต่ยังไงก็อย่าลืมไปหา จู๋เหี่ย บ้างนะ รออยู่ อิๆๆ :impress2:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
แวะมาส่งสารบัญตอนที่ 15-ตอนล่าสุดนะคะ ทักแชทเฟสไปแล้วคนเขียนไม่เห็นอ่า ; - ;
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3249570#msg3249570)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3250554#msg3250554)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3251748#msg3251748)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3256755#msg3256755)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3260829#msg3260829)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3262675#msg3262675)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3263359#msg3263359)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3264293#msg3264293)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3292721#msg3292721)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3293373#msg3293373)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44878.msg3298346#msg3298346)
:L2:
-
มาไม่ทันอ่ะ
รอตอนจบหลังแก้ไขนะ เอาแบบฟินๆไม่sad movieได้ไหมอ่ะ
:call: :call: :call: :call:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทันได้อ่านตอนจบ แบบอืม ยังไงล่ะ มันตกใจไม่คิดว่าจะมีเหตุอะไรถึงจะต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น สองคนยังไม่ทันจะแฮปปี้กันสักเท่าไหร่ก็มีเหตุให้ตัองวิบากกันยาว ขอบคุณค่ะที่แก้ไข รู้ว่าคนแต่งคงเหนื่อยแต่จบแบบแนวใสใส ตรึงใจประชาชีนักอ่านดีกว่าเนอะ สู้ๆค่ะ
-
ดึใจที่กลับมาเขียนใหม่นะคะ อ่านแล้วมันใช่อะ ทัพยังไม่ชัดเจนเหมือนเดิม ตรบหัวทิ่ม555 ส่วนพี่แทนคนแมนยังน่ารักและเท่สุดๆรักนาง^^ #ใครbiasไม่มี๊อิอิ :really2:
-
เห็น เสียขา คือไรอ่า
แต่ถ้าจบแบบนี้ก็รับไม่ไหวอ่ะ
ตั้งแต่ต้นเรื่อง แทนทัพ ไม่ค่อยมีตอนหวานๆกันเลย
หมอป่ากับวาโย ยังมีเยอะกว่าอีกอะ
แล้ว เสียขา คือไร
รวบรัด ตัดตอนจบ
อ่านเพราะคิดว่า จะเป็นนิยายที่ไม่มีดราม่า เหมือนเรื่องก่อนๆ
แต่จบแบบนี้...
ถึงจะแฮปปี้ แต่มันก็นะ..
-
พี่กายมาหาเค้าได้นะ เดี๋ยวช่วยปลอบ อิอิ
-
แฮปปี้กับตอนใหม่มากกกก
นี่สิ มันคือเส้นเรื่องของนิยายใสๆ
ตอนก่อนรีไรท์เราอ่าน แล้วแบบชอคมากกกก
สติไม่มี จิตตกมาก พูดเลย 555555555
ขอบคุณมากนะ ทึ่รีไรท์ใหม่ เราว่ามันโอเคกว่า
ไม่รวบรัด ตัดตอน ปมที่ผูกไว้จะได้เคลียร์ด้วย ทั้งเรื่องพี่กาย พรีเซนเตอร์โฆษณา และฉากหวานๆ 555
-
มันต้องอย่างนี้ดิ โมเม้นนี้มันต้องมี อบอุ่นๆๆ
ขอบคุณมากนะ
-
พี่แทนขี้หึงมากๆ
-
สุดยอดคะ อืมมมได้สมใจ หนุกหนานค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณที่รีไรนะคะ ชอบมากกก
-
เค้าทันก่อนรีไรท์นะ เป็นอะไรที่แบบ อึ่กกกกก
ฟีลแบบล่องลอยไปกะลูกโป่งสีหวาน
แล้วอยู่ดีๆนกก็บินผ่านมาก ลูกโป่งแตก ตก เราตายยยยยย
อึ้งงงงงงงง แต่ตอนนี้รีไรท์ใหม่แล้ว ดีใจ เราว่ามันน่าจะหวานๆละมุนๆ
เพราะทั้งเรื่องมันก็ปูมาแบบนี้
สู้ๆค่ะ
-
ก่อนและหลังรีไรท์ ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยค่ะ เราชอบตอนรีไรท์แล้วนะคะมันหวานละมุนมากๆ เลยค่ะ พี่แทนกับน้องทัพน่ารักมากเลย
-
Rewrite#26 มาละ ฟินฟิน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เราเป็นอีกคนที่ทันอ่านก่อนรีไรท์อ่านของเก่าคือแฮปปี้แต่ไม่สุดจริงๆ
รู้สึกขอบคุณจริงๆค่ะที่รีไรท์ใหม่ :pig4:
-
คนเขียนอย่าคิดมากเลยค่ะ อันเก่าเราอ่านทัน ถึงจะจบแบบผิดคาดไปหน่อย เราผิดหวังเล็กๆแต่เราก็เคารพสิ่งที่เขียนมาเพราะมันคือการจบแบบที่คนเขียนตั้งใจที่จะให้เป็นแบบนั้น เราเข้าใจ ส่วนอันที่รีไรท์มาใหม่เราก็โอเคค่ะ
-
ให้กำลังใจ ชฟค.นะคะ เคารพการตัดสินใจของผู้เขียนเสมอค่ะ ถ้าเขียนแล้วตัวเองไม่สบายใจก็rewrite ได้ แต่ไม่อยากให้กดดันว่าต้อง rewrite จากcomment คนอ่านอะไรแบบนั้นอ่ะนะ
โดยส่วนตัวอ่าน version เก่า 2 ตอนสุดท้ายไม่ทัน เลยอาจจะไม่รู้ว่าที่เขาพูดกันว่า มายังไง เซอร์ไพรส์ ปุบปับ มันคืออะไร เอาเป็นว่า ขอเป็นผู้ตาม รออ่านงานและเป็นกำลังใจให้ ชฟค. ต่อไปละกันค่ะ สู้ๆนะคะ อุปสรรคมีไว้เพื่อวัดกำลังใจและสร้างสติให้เกิดแก้ไข เป็นกำลังใจให้ค่าาา #Fighto chiffon cake o13
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2: รอตอนจบของแทนทัพต่อไปค่ะ :mew1:
-
อยากอ่านก่อนรีด้วยนิ แหะๆ
ดีแล้วทัพ พูดกับอิพี่กายให้เคลียร์เลย ปัญหาจะได้จบ พี่กายจะได้หันมารักคนอ่านซะที เย้ยยยย อิอิ
-
เราว่าตอนเก่าก็ดีนะไม่ได้แย่อะไร อย่าคิดมากเลยค่ะ สู้ๆ
-
ตอนที่ 27 รีใหม่ได้น่ารักมากกกกเลยค่ะ พี่แทนกับน้องทัพได้ถ่ายโฆษณาด้วยกันน่ารักมากกกกก
-
ดีงาม สยามสแควร์วันมากกกก สำหรับตอนนี้
ณ จุดๆนี้ ติ่งปลื้มปริ่มน้ำตาลขึ้นจนเริ่มจะเบาหวานแล้ว มีถ่ายพรีเวดด้ง เวดดิ้ง แถมออกสื่อ แกรนด์โอเพนนิ่งด้วยยย // เจ้ตายตาหลับล่ะ 55555555
ปล. หมอป่า วาโย โผล่มาแย่งซีนด้วย น่าร๊ากๆๆ
ปล2.เกลียดเนตไอเด้าแบบนี้มากกก คาราไมล์ทั้งโรงงานก็เอาไม่อยู่ 555555555
-
ขอบคุณที่รีไรนะคะ ชอบมากกก
-
ขอบคุณค่ะ
-
5555 ตอนที่ 27Version rewrite ชอบอ่ะ ฮาแขกรับเชิญพิเศษ พนาวาโย มา 3บรรทัดก็ยังปัง :jul3:
ดีใจ ฟอร์มชฟค.แบบที่ชอบกลับมาแล้ว อะไรผ่านแล้วผ่านไปเนอะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้น้าาา รออ่านจนจบและจะติดตามเรื่องต่อๆไปเลยยย :L1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
อั้ยย่ะ พรีเวดดิ้งด้วยจ้าาาาา
ปล.พี่ป่าอิจฉาสินะ :laugh:
-
ฟิน_ฟิน_ อ่านกันต่อไป
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:ruready :ruready :ruready
-
น่าติดตามมากจ้ะ สนุกๆ แทนแสดงความเจ้าของมั๊กมาก รอตอนต่อไปน้า สู้ๆ
-
:pig4:
รีไรท์แล้วเลิฟๆมากขึ้นมากๆๆๆเลยค่ะ ท้อปฟอร์มเหมือนเดิม น่าร้ากกกกก
ตอนนั้นคุณชิฟฟ่อนอาจจะ มึนเมาไปหน่อยไม่เป็นไรน้า 555555 :กอด1:
น่ารักสุดๆ ทัพแทน ทัพแทน เฮ้
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แหม ถ่ายพรีเวดดิ้ง!?
-
ทำไมเราหาตอน 27 ไม่เจอ งง ๆๆๆๆๆ ช่วยเค้าด้วย
-
งานนี้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวสินะ ถ่ายรูปครั้งเดียวคุ้มซะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะที่รีไร
มันเป็นอะไรที่ฟิน ที่ปลื้ม และเข้าถึงใจเค้าได้มากกกกกกกกก
แทนทัพ น่ารักที่สุด
หมอพนากับน้องโยก็ฮ่าดีน่ะ
ขอบคุณที่เขียนอีกรอบค่ะ ประทับใจๆ
-
แทนขี้หึงจริงๆขี้หวงด้วย แต่ชอบตอนที่แทนจับหน้าทัพแล้วถามอะดูมุ้งมิ้งดีไม่แปลกที่พี่ช่างกล้องจะลั่นชัตเตอร์ จะจบแล้วก็ขอหวานๆเยอะๆน้า ปอลิง พี่ป่ากับวาโยงงเลย ฮ่าๆ
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ไม่ทันอ่านตอนดราม่า แต่คิดว่าเนื้อเรื่องต่อเนื่องลื่นไหลไปในทางของมันแล้ว ไม่ต้องรีบจบหรอกค่ะ
ถึงจะรอนานก็รอได้ สู้ๆ
-
คู่นี้น่ารักมากกกกกก..ดีที่ไม่ทันอ่านตอนดราม่าเพราะตอนนี้น่ารักมากทั้ง2คน
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
อ่านเวอร์ชั่นเก่าไม่ทัน
แต่เอาเป็นว่าให้กำลังใจเทอน้ะคนเขียนน
-
ตอนที่ 28 [พาร์ทของกาย]
ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตโดยมีนิยามคำว่า เพลย์บอย เป็นบรรทัดฐานล้วนๆ
ใครที่รู้จักผมก็บอกปากต่อปากกันไปต่างๆ นานาว่าผมมันเป็นคนยังไง ได้แล้วทิ้ง ไม่พอใจก็หาใหม่ ควงมากกว่าสองเป็นอย่างต่ำ คบซ้อนอยู่เป็นนิจ เอาเป็นว่าใครๆ ต่างก็มองว่าผมเป็นคนเจ้าชู้มากก็แล้วกัน ซึ่งเรื่องนั้นผมก็ไม่เถียง ผู้ชายที่ไหนมันจะไม่เจ้าชู้ มีแต่เจ้าชู้มากกับเจ้าชู้น้อยทั้งนั้นแหละ
หน้าตาของผมบ่งบอกถึงการเป็นคนชอบบริหารเสน่ห์อย่างชัดเจน นัยน์ตาแพรวพราว รอยยิ้มหว่านเสน่ห์บาดใจสาว อีกทั้งยังมีฐานะที่บ้านไว้คอยเกื้อหนุนจุนเจือให้ผมเป็นเพลย์บอยแบบที่เรียกว่าเกรดเอและก็เลเวลเก้าสิบเก้า ผมก็เลยใช้ชีวิตแบบสุดขั้วมาโดยตลอด ใช้หน้าตาและฐานะให้เป็นประโยชน์ในการหาความสุขให้ตัวเองโดยเฉพาะ
ตอนแรกที่ผมเจอทัพ ผมก็มองแค่ว่าน้องมันน่ารักเท่านั้นแหละ ผมก็แค่ลองคุย ลองแย้บดู ใครจะไปรู้ว่าไอ้การที่ผมเทียวรับเทียวขื่อเขาแบบนี้จะทำให้ผมตกหลุมน้องเขาแบบเต็มๆ ชนิดที่ว่าไม่เคยมีใครสามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้
เหตุผลน่ะเหรอ...ผมไม่รู้หรอก จะว่าไปทัพมันก็เหมือนลูกคนรวยทั่วไปที่ไม่ได้หน้าตาดีเด่นและก็เลิศเลอเกินไป อาจจะขาวและไร้รอยแผลเป็นมากไปหน่อย แต่โดยรวมแล้วก็ไม่ได้ถือว่างามล้ำชนิดที่ว่าจะทำเอาผมติดอยู่ในบ่วงของน้องเขาได้
เพราะฉะนั้นผมไม่รู้เหตุผลจริงๆ ของผมหรอกนะว่าทำไมผมถึงชอบน้องมันขนาดนี้
ชอบจนไม่สนใจสเตตัสในเฟซบุ๊กที่น้องเขาขึ้นหราว่า
<3 <3 <3 TANKHUN
ตอนเห็นนี่ผมนี่แทบจะใจสลาย นอกจากจะสลายแล้วเหมือนมีคนมาเหยียบส่วนที่สลายนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เออเว้ย เพลย์บอยอย่างกูเจอบทเรียนเข้าให้แล้ว ทำคนอื่นเจ็บเอาไว้เยอะ เจอที่เดียวนี่ถึงกับเสียศูนย์และก็เสือกจะไม่ยอมรับความจริง
หลายครั้งที่ผมคิดเอาตัวผมไปเปรียบเทียบกับแทน ผมดีน้อยกว่ามันตรงไหน หน้าตาผมคิดว่าผมสู้ได้แน่ๆ ชาติตระกูลเหรอ แน่นอนว่าผมนั้นต้องดีกว่า แล้วทำไมน้องทัพไม่เลือกผมล่ะ เพราะผมมาทีหลังไอ้แทนใช่มั้ย แค่ผมไปต่างประเทศไม่กี่อาทิตย์แค่นี้ถึงกับแพ้ไอ้แทนอย่างราบคาบเลยเหรอ
“เฮ้ออออออออ” ผมถอนหายใจยาว ถ้าจะให้เทียบก็คือยาวแบบจากทองหล่อไปรังสิต กูเจ็บ กูปวด กูรวดร้าว กูรู้สึกเหมือนร่างไร้วิญญาณ ไม่มีกะจิตกะใจแม้กระทั่งจะทำห่าอะไรเลย ตอนที่น้องทัพบอกว่าขอเลื่อนนัดไปคุยวันอื่น รู้มั้ยครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ผมโดดเรียน(เยาวชนอย่าเอาเยี่ยงอย่าง)ไปยืนรอน้องอยู่แถวๆ ตึกเรียนของน้องนานตั้งเกือบชั่วโมง ตอนน้องเรียนเสร็จผมกลับเห็นน้องถือช่อดอกไม้ที่ดูแต๋วสิ้นดีบวกกับยืนอยู่ข้างๆ ไอ้แทนด้วยใบหน้าระรื่น หลังจากนั้นก็ถูกเลื่อนนัดออกไปโดยที่ผมรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเพราะสาเหตุใด
คนแพ้นี่มันแพ้จริงๆ ว่ะ มันไม่มีโอกาสที่จะพลิกเกมส์กลับมาชนะได้เลย ไม่มีทดเวลาบาดเจ็บ ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตีตื้นทำคะแนน
“ไง”
เสียงทักทายดังขึ้น ผมที่กำลังนั่งอยู่ที่บาร์เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ มันเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดใน โลกใบนี้ ณ ตอนนี้
สัดแทน
“มาทำเหี้ยอะไร” ผมด่าอย่างหงุดหงิด หยิบขวดเบียร์ขึ้นดื่มเพื่อต้องการระงับอารมณ์
“บังเอิญมา” แทนนั่งลงข้างๆ ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ชวน “ปิดจ๊อบ ก็เลยจะมาฉลอง”
ข้างหลังผมเห็นแก๊งมันมาครบ ไอ้เจตน์ ไอ้พีท และก็ไอ้ต้น น้องทัพไม่ได้มาด้วย... สามคนนั้นปล่อยให้ผมกับแทนนั่งกันอยู่ที่บาร์ ในขณะที่พวกมันหาที่นั่งที่มันมีเก้าอี้หลายตัว
“ไปนั่งกับเพื่อนมึงไป”
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
ผมรู้ทันทีว่ามันหมายถึงเรื่องอะไร แม่ง กูกำลังนั่งเฮิร์ทเรื่องมึงกับน้องอยู่เนี่ย มึงไปไกลๆ ส้นกูก่อนได้เปล่าวะ
“กูไม่มีอะไรจะคุย”
“แมนๆ หน่อย”
ฟวย...ผมชักสีหน้าทันทีที่แทนพูดแบบนั้น
“จะไปคุยข้างนอก หรือจะคุยตรงนี้”
แทนมันตั้งใจจะมาคุยให้รู้เรื่องให้ได้เลยใช่มั้ย ผมมองหน้ามันด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในที่สุดผมก็ยอมลุกไปคุยกับมันดีๆ ที่ข้างนอกร้าน
มันพาผมมายังสนามบาสเก่าๆ ที่อยู่ระหว่างตึกรามบ้านช่อง บรรยากาศแม่งเหมือนชวนให้มีเรื่องชกต่อยกันยังไงชอบกล และเครื่องในผมก็เริ่มจะร้อนขึ้นมาเสียแล้วสิ
ตั้งแต่เล็กจนโต น้อยครั้งมากที่ผมจะผิดหวัง พ่อกับแม่เลี้ยงผมมาชนิดที่ว่าตามใจสุดชีวิต เพราะผมเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียว ขนาดตอนผมป่วยตอนสองขวบ ผมมีทั้งคุณย่า คุณยาย และก็คุณแม่ที่พากันรุมประคบประหงมผม ชีวิตผมแม่งดีมาโดยตลอด จนกระทั่งมาอกหักเรื่องน้องทัพนี่แหละ
สาเหตุก็เป็นเพราะไอ้แทนนี่...คนที่ไม่รู้ว่าแม่งดีกว่าผมตรงไหน
ผมไม่รู้ ผมหงุดหงิด แอลกอฮอล์เหมือนจะทำให้ผมกลายเป็นขี้แพ้ชวนตีเสียเหลือเกิน
“กูกับทัพคบกันแล้ว”
“อืม”
“กูขอบอกไว้ ณ ตรงนี้ว่ามึงห้ามยุ่งกับทัพอีก”
“อืม”
“แบบที่เอาขนมมาให้วันนั้น”
“...” น้องรหัสมันเป็นคนคาบข่าวไปบอกสินะ
“เรื่องคุยไลน์ด้วย”
“...”
“มึงต้องเลิกทำแบบนั้น ไม่อย่างนั้นล่ะก็...กูจะเอาเรื่องมึง”
อารมณ์ของแทนไม่ได้ฉุนเฉียวหรือเกรี้ยวกราดแต่อย่างใด มันทั้งนิ่งและก็สงบเยือกเย็นมาก เหมือนมาเตือนดีๆ และก็ไม่อยากมีเรื่อง ผมกับมันรู้จักกันในมหาลัย ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้บาดหมาง ออกจะเข้ากันได้ดีด้วยซ้ำไป
“มึงได้ยินในสิ่งที่กูพูดมั้ย”
ผมกำหมัดแน่น ความพ่ายแพ้ต่อมันในครั้งนี้ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก ทั้งเสียใจ เสียหน้า เสียศักดิ์ศรี เสียไปหมดทั้งๆ ที่ไม่ควรจริงจังกับมันเลยสักนิด
ก็แค่น้องไม่ได้รัก...ทำไมกูถึงรู้สึกเสียอะไรมากมายขนาดนี้วะ
ตอนนั้นความคิดความอ่านของผมมีไม่ถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ อาจจะเหลือแค่สามสิบเสียด้วยซ้ำ สายตาที่ผมมองแทนนั้นเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยมองมันเป็นเพื่อนร่วมมหาลัย กลายมาเป็นมองมันเป็นกระสอบทรายและก็ศัตรูตัวฉกาจเบอร์หนึ่ง
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่มีเรื่องกับมัน
น้องทัพก็ไม่ได้ อีกทั้งยังเจ็บตัวเปล่าๆ ปลี้ๆ อีก...
พลั่ก!
หมัดแรกถูกส่งออกไปจากผม ถูกใบหน้าทางด้านซ้ายเต็มๆ ของแทน แน่นอนว่าจากที่มันสงบเยือกเย็นตอนนี้กลับกลายเป็นว่ามันเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว เป็นผมผมก็โมโห จู่ๆ ก็โดนชก ลูกผู้ชายบางครั้งมันไม่ยอมให้ใครมาต่อยหน้ามันฟรีๆ หรอกนะครับ
พลั่ก! พลั่ก!
แทนสวนคืนมาอีกหมัด และก็ตามมาอีกหมัด ผมเริ่มยืนไม่อยู่ ทั้งเจ็บทั้งมึนหัว ตอนนี้ผมกลายเป็นเป้านิ่งให้ไอ้แทนมันเตะต่อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะตอนที่ผมตั้งท่าจะสวนมันไป แม่งก็รู้ทันผมและก็จัดการผมได้ทันเสียก่อน
มันเจ็บนะ...แต่เจ็บน้อยกว่าที่ใจเยอะ
“เชี่ยยย” เสียงร้องลั่นของเพื่อนไอ้แทนดังขึ้น น่าจะเป็นเสียงของพีท “พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน หยุดๆๆ”
“ปล่อยพวกแม่งเหอะ” เจตน์โดนพีทจับตัวเอาไว้ “ให้มันเคลียร์กัน”
เจตน์ พีท และก็ต้นตามมาดูพวกผมและก็ยืนดูกันนิ่งๆ ผมกับแทนซัดกันนัวอีกหลายรอบจนผมทำให้แทนมันปากแตกได้ ในขณะที่แทนสามารถทำให้ผมเลือดกำเดาไหลได้
“มึงเข้าใจได้แล้วมั้ง กูไม่อยากจะต่อยมึงอีกแล้วนะ” แทนกำหมัดชะงักค้างไว้กลางอากาศ ทำท่าเหมือนไม่อยากต่อยผมอีกต่อไป
ผมหัวเราะเบาๆ อย่างน่าสมเพช “กูให้มึงต่อย เพราะกูไปยุ่งกับแฟนมึงไง”
“...”
“หลังจากวันนี้...กูจะไม่ยุ่งกับน้องเขาอีกแล้วล่ะเพื่อน”
ผมพูดออกมาแบบนั้นทำให้แทนไม่สามารถต่อยผมได้อีกต่อไป...มันถอนหายใจ และก็ลากผมไปพิงกับเสาที่มีแป้นบาสแทน
“พวกมึง...” แทนร้องเรียกเพื่อนของมัน “...ไปเซเว่นดิ๊ พวกกูอยากทำแผล”
เพื่อนมันทั้งสามคนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ยอมเชื่อฟังไอ้แทนแต่โดยดีโดยออกไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลให้ที่เซเว่น
ผมกับแทนนั่งพิงกันอยู่คนละฝั่งของเสา ต่างฝ่ายต่างเหนื่อยหอบ ไม่มีใครพูดอะไรออกไปโดยง่าย
“มึงชอบทัพตรงไหนวะ” ผมเอ่ยปากถามแทนแม้ว่าปากของผมจะขยับได้ยากก็ตาม
“ทุกตรง” แทนแม่งไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิดเดียว “มึงก็น่าจะรู้ ลองไปอยู่ใกล้ๆ มันดูดิ มันตลกมากนะ”
มันคงหมายถึงตอนทัพแสดงสีหน้าล่ะมั้ง เสน่ห์ของทัพอยู่ตรงนี้แหละครับ แม้จะไม่ค่อยแสดงออกทางคำพูด แต่สีหน้าของน้องนั้นชัดเจนมาก บางครั้งก็ชัดเจนจนผมรู้เลยว่าน้องแม่งไม่มีใจให้ผมเลยแม้แต่นิดเดียว
มันตลกจริงๆ นั่นแหละ
“กูขอโทษ” ผมพูดตรงๆ “ที่ผ่านมา...สำหรับทุกอย่าง”
“ผู้ชายชอบคนเดียวกัน มันจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้ามึงไม่สร้างปัญหาขึ้นมาอีก”
“ไม่ก็คือไม่ไง กูบอกแล้ว”
“...”
“มึงมีดีกว่ากูตรงไหนวะ”
“กูว่ากูหล่อกว่านะ”
คำพูดของมันทำเอาผมหัวเราะหึ
“จริงๆ กูได้เป็นพรีเซนเตอร์ช็อคโกแลตด้วย”
“จริงเหรอ” ผมถามอย่างสนใจ “เออ หน้าอย่างมึงก็ไม่แปลกหรอก”
ถ้าผมรู้เบื้องหลังว่ามันถูกเลือกเพราะเน็ตไอดอลชิ่งกลางงานล่ะก็ผมคงไม่พูดอย่างนั้นออกไปแน่
“ตอนนี้ทัพทำอะไรอยู่วะ” ผมถาม
“นอนมั้ง...”
“มึงก็...ดูแลน้องมันดีๆ นะ”
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก”
“พวกกูมาแล้วว” ต้นพูดเสียงดังพร้อมกับหอบถุงยาที่มีอย่างหลากหลายมาด้วย เพื่อนไอ้แทนสามคนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าผมกับแทน ก่อนที่จะเริ่มช่วยกันทำแผลให้ผมกับมันสองคน ระหว่างที่ทำ พวกมันก็เอาแต่บ่นๆๆ ว่าต่อยกันทำซากประตูตีแมวอะไร ถ้าจะลงท้ายด้วยกันนั่งข้างกันและลำบากคนอื่นทำแผลให้ขนาดนี้ ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร แต่ใช้ความรุนแรงคุยกันมันก็คุยกันง่ายดี ไม่ต้องเปลืองคำพูดด้วย #วิถีลูกผู้ชาย
“เสร็จนี่ไปแดกแมคเหอะ กูหิวว่ะ” ไอ้พีทพูด พลางลูบท้องน้อยๆ ของมัน
“ไรวะ กูเห็นมึงเพิ่งเดินเข้าร้านเหล้าเมื่อกี้” ผมถาม
“กูกะมาซัดกับแกล้ม ยังไม่ได้แดกอะไรตั้งแต่เย็นเนี่ย”
“งั้นไปแมค” เจตน์เอ่ยสรุป ช่วยผมกับแทนให้ลุกขึ้นยืน และพวกเราก็มุ่งหน้าไปที่ร้านแมคโดนัลด์ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้...
ผมกับพวกไอ้แทนคุยกันและก็หัวร่อต่อกระซิก เรื่องผมกับแทนต่อยกันคงจะโดนล้อกันยันลูกเราบวชแหง ก็เอาเถอะ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องโจ๊กไป เพื่อนดีๆ อย่างไอ้แทนเป็นอะไรที่ไม่สมควรจะเสียไป ให้มันจบแบบนี้นั่นแหละดีแล้ว
ผมเสียความรัก...แต่ผมไม่สูญเสียเพื่อนนะครับ
“ทัพ” แทนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกฟากของถนน น้องทัพจริงๆ ด้วย ทัพดูตกใจเมื่อเห็นสภาพของผมกับแทน “ใครโทรเรียกเมียกูมา”
“มัน”
“มัน
“มึงนั่นแหละ”
เพื่อนสามคนของแทนชี้หน้ากันไปมาราวกับต้องการโยนความผิด
“โอเค กูยอมรับก็ได้ กูกลัวพวกมึงจะต่อยกันทั้งคืน มันจะเกินกำลังมากไปไง ก็เลยเรียกทัพมา เผื่อจะช่วยได้” ไอ้เจตน์พูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ
ขนาดผมไม่ได้เป็นคนที่ทัพเลือกผมยังกลัวความผิดเลย...ดูจากสายตาของน้องเขาแล้วดูเหมือนว่าจะมีเรื่องตำหนิทั้งผมกับแทน น้องทำท่าจะเดินข้ามถนนมาหาอย่างรวดเร็ว...
...แต่น้องไม่ดูรถ
มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนร้องเสียงหลงว่าให้ทัพระวัง
“น้องทัพ ระวัง!!!”
“มอเตอร์ไซค์!!!!”
ผมหลับตาปี์เพราะคิดว่ามีอุบัติเหตุแน่ๆ และผมก็รับไม่ได้หากจะเห็นน้องทัพเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตา
เอ๊ะ...ไม่มีเสียงชนปะทะแฮะ มีแต่เสียงบีบแตรดังยาวจนน่าหนวกหู
ผมลืมตา...จากนั้นผมก็เห็นความจริง
ไอ้แทนแม่งวิ่งไปดีงน้องให้หลบไปอยู่อีกถนนของฝั่งหนึ่ง ปลอดภัยทั้งคู่ แต่ก็ล้มหัวคะมำน่าจะมีถลอกนิดหน่อย
“เชี่ยยยย ไม่เป็นไรใช่มั้ย” ไอ้ต้นร้องถามอย่างตกอกตกใจ เมื่อเห็นสองคนนั้นขยับ ทุกคนก็พากันโล่งอก
“เป็นไรหรือเปล่า” แทนที่เจ็บทั้งตัวอยู่แล้วกลับถามน้องทัพที่เจ็บน้อยกว่าด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่เป็นไร มึงล่ะ เป็นไรหรือเปล่า...”
ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนมีผมกับไอ้แทนและก็น้องทัพเพียงสามคนบนโลก ผมที่ยืนจ้องมองสองคนนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
น้องทัพกำลังจะมีอันตราย แต่ผมกลับยืนเฉยๆ
ในขณะที่ไอ้แทนนั้นกลับเลือกเสี่ยงชีวิตโดยไม่ต้องคิด รีบวิ่งไปหาน้องอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยเหลือโดยไม่เสียเวลาไตร่ตรองอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว มันอาจจะถูกชนแทน มันอาจจะเจ็บจากการถูกเฉี่ยว แต่มันก็เลือกที่จะวิ่งไปช่วยน้องแทบจะในทันที
ผมรู้แล้วล่ะว่าผมแพ้มันเพราะอะไร...
...ไอ้แทนควรจะอยู่กับน้องทัพ...ควรจะดูแลน้องทัพ...ควรจะอยู่เคียงข้างน้องทัพ...
ไม่ใช่คนอย่างผม ที่ถึงแม้จะชอบน้องมากแค่ไหน แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับไอ้แทน ที่มองน้องสำคัญกว่ามันเสมอ
กูยอมแพ้มึงจริงๆ ว่ะ
กูยอมแพ้แบบลูกผู้ชาย...
“ทำไมต้องต่อยกันด้วยวะ มีเหตุผลอะไร แย่งทัพเหรอ ทัพไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นนะ” น้องมันพูดกับแทนครับ ไม่ได้พูดกับผม ทัพกำลังช่วยทำแผลที่ได้มาเพิ่มของไอ้แทนอยู่ในร้านแมคโดนัลด์ ท่ามกลางฝูงแร้งที่สวาปามเฟรนช์ฟรายกับเบอร์เกอร์โดยไม่คำนึงถึงแคลอรี มีแค่ผมคนเดียวที่นั่งนิ่งๆ ยอมรับในทุกสิ่งและก็ปลงกับทุกอย่าง
“โอย เบาๆ สิ” สาดแทนนี่ก็นะ...ตอนเพื่อนทำแผลให้นี่ไม่ได้ทำเสียงงุ้งงิ้งๆ แบบนั้นหรอก
“เคลียร์กันดีๆ สิ อย่าเคลียร์กันด้วยกำลัง แทนกับพี่กายเป็นนักศึกษามอทัพไทยนะ ถ้าคนอื่นรู้เขาจะว่ายังไง”
“...”
“ได้ยินที่พูดมั้ยเนี่ย”
“ครับๆๆ” แทนรับคำอย่างจำใจ เพื่อนมันพากันนินทาว่าแทนมันเริ่มแสดงอาการของการเป็น ‘มนุษย์ผัวกลัวเมีย’ มากขึ้นไปเรื่อยๆ ในทุกขณะ ยิ่งคบกับทัพ ก็ยิ่งเริ่มกลัวทัพมากขึ้นเท่านั้น
“หิวหรือเปล่า” ทัพถามแทน
“หิว...” มึงทำเสียงอ้อนทำไม ไอ้เชี่ยนี่...
“เอาไป” ทัพหยิบเฟรนช์ฟรายเข้าปากของแทน
ผมยอมรับคู่นี้แล้วนะครับ แต่อยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุยังไงชอบกล นอกจากเป็นอากาศธาตุแล้ว ยังเป็นอากาศธาตุที่รู้สึกโหวงเหวงในใจมากมายอีกด้วย
กูสมควรจะกลับได้แล้ว...
ผมเอ่ยปากลาทุกคนที่อยู่ในนั้นและน้องทัพก็ด้วย...ทุกคนโบกมือลาผมและก็เข้าใจกันดีว่าผมกลับเร็วทำไม ไม่มีใครรั้งผมเอาไว้ แต่ก็บอกว่าเจอกันวันพรุ่งนี้เหมือนเพื่อนที่เรียนด้วยกันทั่วๆ ไป โดยเฉพาะไอ้แทน
ผมสิ่งยิ้มให้น้องทัพเป็นครั้งสุดท้าย ยิ้มนี้คือยิ้มที่มีความหมายว่าผมชอบน้อง และยิ้มต่อไปที่ผมจะยิ้มให้น้องในวันที่ผมเจอน้องวันอื่น นั่นก็คือยิ้มที่หมายความว่าน้องเป็นแฟนของเพื่อนร่วมชั้นปีและเป็นเด็กที่หน้าตาดีคนหนึ่ง ก็แค่นั้น...
คนแพ้ ขอตัวกลับไปดูแลตัวเองก่อนนะครับ...
ใครคนหนึ่งที่เอาแต่ก้มหน้าชนผมเข้าอย่างจังจนเขาล้มลงไปกับพื้น ผมช่วยเขาให้ลุกขึ้นมา หลังจากนั้นผมก็ได้แต่อึ้ง...
...หน้าตาแม่งโคตรน่ารักเลย
...ขายครีมหรือเปล่าวะเนี่ย
“ขอโทษครับ”
เขามองสบตาผมเล็กน้อยก่อนที่จะเดินจากไป อ๋อ ผมจำได้แล้วล่ะ ว่าเขาชื่ออะไร
เน็ตไอดอลที่ชื่อปาล์ม...
ใครบางคนสมควรได้รับโอกาสเริ่มใหม่กับใครอีกคน หลังจากที่ค้นพบว่าความรักที่เพิ่งจะประสบพบเจอนั้น...มันไม่ใช่
และมันเป็นความรักที่ไม่สมควรจะใช่
TBC*
กายจะได้คู่กับปาล์มหรือเปล่า...ขึ้นอยู่กับโชคชะตาฟ้าลิขิตแล้วนะคะ ><
มีคอมเมนท์มาเยอะเลย ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันนะคะ มีแรงสู้ต่อไปเลยค่า
-
ถึงจะยังลืมเรื่องตอนเก่าไม่ได้หมด แต่ตอนนี้ใหม่นี่ก็ทำให้ใจชื้นขึ้นมาเยอะเลยยยย
ยังคงยืนยัน
*อยากเห็นเขาได้กันค่ะ* 5555555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบแบบนี้มากกว่าาา ขอให้กายได้กับปาล์ม
-
:-[ ต้องแบบนี้เซ่ หาคู่ให้กายเสร็จ อย่าลืม JP นะ :hao7: :hao7:
อยากอ่านโมเม้นต์ JP มั่ง อิๆๆ :hao6:
-
ราเชียร์ให้เขียนยาวๆกว่านี้นะ ไม่ต้องรีบจบ5555
นี่เป็นเพื่อนรักแจงเอฟซีเจพี ขอโมเม้นท์บ้างไรบ้าง แบบ แก้งค์หมอเลยยย อาจจะเขียนยาวเ่ทาหมอก็ตามอยู่นะ
มันอ่านได้เรื่อยๆช้อบชอบบบบบ
:hao5: :hao7: :hao6:
-
:hao7: อร๊าย ปาล์มกาย น่าสนมากกก
ปล.น้องทัพพพพ คือเห็นรถแล้วเสียงไส้อีกแล้ว :mew2: คราวหน้าคราวหลัง มองรถมั่งสิลูกกก
-
กายปาล์ม
-
ใช่ๆๆๆๆ ลุ้นให้ต่อยาวววววววว JP ก้อน่าสน รึก กายปาล์มดีนะ คริๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ยิ่งใกล้จบ ยิ่งฟินอ่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
o13. พี่กายสู้ๆ
-
มันต้องอย่างนี้สิ :katai2-1:
กายกับปาล์ม :-[
-
อ่านพาทย์พี่กายแล้วก็สงสารคุณพี่ท่าน แต่คนที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่แหละค่ะ แต่อีกไม่นานคนที่ใช่สำหรับพี่กายคงจะมาแน่ๆ สู้ๆ นะคะ
-
*กอดปลอบกายนะ* โอ๋
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หน้าตาแม่งโคตรน่ารักเลย ขายครีมหรือเปล่าวะเนี่ย? #ฮาตรงนี้ 5555 :jul3:
ขอบอก ชฟค.ว่า ชอบversion นี้ที่สุดเลย มันหวาน มันน่ารัก มันละมุน :-[ ขอบคุณนะที่กลับมาเขียนนิยายดีๆให้เราได้อ่านอีก รัก ชฟค.นะจ๊ะ :กอด1:
-
กายจะคู่กะปาล์มรึเปล่า
ไม่น่าสนใจเท่า แทนเป็ยมนุษย์ผัวผู้กลัวเมียจ้าาา อิอิ
-
คาดว่าพี่กายจะมีคนมาดามอกซะแล้ว
-
กาย ปาล์ม เอาคู่นี้ๆ :hao6:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยพี่กายหล่อเลยตอนนี้
อย่าพึ่งจบก็ได้ค่า ขอยาวๆ 5555555555555
-
ไม่ได้อ่านตอนเก่า มาอ่านตอนนี้เลย สนุกมาก
อยากอ่านตอนหวานๆ ของแทนทัพ กับคู่อื่นด้วยอ่ะ
รอจ้าาา :-[
-
รอแทนทัพเค้าหวานกันมากกว่านี้
ส่วนกายพ่อคนดียอมแพ้แบบแมนๆ
-
จะฮาก็ตรงขายครีมหรือเปล่วว่ะเนี่ยนี่แหละ 555555+
ชอบแบบนี้อ่ะ รอแทนทัพหวานใส่กัน :mew1: :pig4:
-
อิแทนนนนนทำดีเล่นตัวเยอะๆๆเห็นม่ะทัพก็ยอมมมกิกิกิน่ารักกกแทนเด็กน้อยยยยย
เค้าอ้อนเค้าขี้งอยขี้หึงสุดๆๆอ่ะแต่น่ารักกกกกกก ชอบบอ่ะเขินแทน :-[ :impress2:
กายปาล์มก็ดีน๊าาาาาาา ต้องดีแน่ๆๆ อิน๊อตน่าตบสุด :z6:
-
แทนทัพก็น่ารักอยู่แล้ว แต่นี่สิน่าสนใจ
กายปาล์ม กายปาล์ม กายปาล์ม :z2:
คนเจ็บมาเจอกัน น่าจะดีกับใจนะ :กอด1:
-
แมนๆเค้าเคลียร์กัน...ดีนะอิพี่กายมันเข้าใจอะไรง่ายๆไม่เวิ่นเว้อ
ยังไงก็คจได้คนปลอบใจเร็วนั้นะแอบเชียร์น้องปาล์ม
-
จัดให้กายสักคนนั่นแหละ
ปาล์มนี่แหละโชคชะตาขี้หมาแห้ง
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แมนๆคุยกันอาจมีแผลกายบ้างแต่ใจนี่โล่งเลยสินะ
เอาละต่อไปก็ขอให้พี่กายเจอคนของตัวเองสักทีแล้วก็มาเล่าให้ฟังด้วยนะรอยู่ แฮ่ๆๆๆ
-
น่ารักจัง สองคนนี้ 5555 พยายามลืมเนื้อเรื่องเก่าก่อนหน้านี้ แต่ถึงจะเเบบไหน ก็น่ารักทั้งคู่ น่าอิจฉาจัง รักกันนานๆนะ
ปล. อร๊ากกกกกก ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ งือออออ
-
ดีกับใจ :mew1: :mew1: :mew1: o13 o13 o13
-
กลัวใจกับอุบัติเหตุเรื่องนี้จริงๆ ส่วนกายก็เสียใจด้วยนะ
-
ตอนที่ 29
ผมคบกับแทนมาทั้งหมด 45 วันแล้ว และตอนนี้ผมกับมันก็งอนกันอยู่ งอนกันอยู่บนเครื่องบินเหนือน่านฟ้าประเทศอะไรก็ไม่รู้ เพราะผมกับมันกำลังจะไปเที่ยวเกาหลี และเรื่องเที่ยวเกาหลีมันเป็นหนึ่งในเรื่องที่เรางอนกันด้วยครับ
มันเริ่มมาจากตรงไหนนะ...มันต้องเริ่มมาจากเมื่อสองสามวันก่อนแน่ๆ
เรื่องที่ 1 เรื่องที่ผมไม่ยอมแทนบนเตียง!
แค่จั่วหัวเรื่องผมก็อยากจะข้ามไปแบบไม่พูดถึงมันเพราะผมทั้งงงและก็เขินมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แทนบอกว่าในเมื่อเราสองคนใจตรงกันขนาดนี้แล้ว ทำไมเราไปบั่มบั๊มกันให้รู้แล้วรู้รอดไปสักที ผมก็ลีลาอยู่นานเหมือนกัน เพราะผมกลัวโน่นกลัวนี่กลัวนั่นไปหมด อีกอย่างถ้าให้มันง่ายๆ เดี๋ยวมันก็เบื่อผมตายห่าพอดี ผมคิดแบบนั้นผมก็เลยปฏิเสธมันมาโดยตลอด จนกระทั่งคืนนั้น คืนที่ผมกับแทนนอนอยู่บ้านของแทน และแทนก็เริ่มจู่โจมเข้าหาผมด้วยการจูบผมก่อน หลังจากนั้นมันก็ เอ่อ...ลูบไล้เนื้อของผม เบียดร่างของมันให้เข้ามาใกล้ผม ทำทุกอย่างที่จะปลุกอารมณ์ของผม
ก็แน่ล่ะว่าผมน่ะมีอารมณ์ร่วมกับมัน แต่อย่างที่ผมบอกไปนั่นล่ะ ถ้าให้มันได้ง่ายๆ มันก็เบื่อผมตาย ทั้งๆที่รู้ว่าอีกไม่นานยังไงผมก็เสร็จมันแต่ผมก็ขอต่อเวลาและก็ยืดชีวิตที่มีประตูหลังอันแสนบริสุทธิ์ออกไปให้มากกว่าเดิมนิดหน่อย ก็นึกว่าแทนมันจะทนได้เหมือนทุกครั้งหลังจากที่ผมขัดมัน แต่เปล่าเลย...ครั้งนี้แทนแม่งจริงจัง
“หมายความว่าไง...”
“อะไร”
“ไม่ไว้ใจกันเหรอ คิดว่ากูทำให้มึงมีความสุขไม่ได้งั้นเหรอ” ผมบอกแล้วมันจริงจัง มันทำหน้าคิดมากรวมทั้งโมโหโกรธา สงสัยความอดทนคงจะสิ้นสุดลงก็วันนี้
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นเป็นอะไร ทำไมต้องปฏิเสธทุกครั้ง”
ผมจะบอกมันว่าไงดีล่ะ...มึงไม่เคยได้ยินหรือไงว่าครั้งแรกมันมักจะเจ็บมากน่ะหาาาา...มึงไม่ได้เป็นคนถูกกระทำนี่ กูก็กลัวเป็นธรรมดาสิ
หรือมึงจะให้กูกระทำล่ะฟะ
“เดี๋ยวลงไปนอนข้างล่างนะ”
นั่นไง...พ่อเจ้าประคุณงอนผม ผมคว้าตัวมันเอาไว้ไม่ทัน อีกอย่างจะไปดึงตัวมันขึ้นมาใหม่พร้อมๆ กับพลีกายถวายตัวให้ก็คงจะทำไม่ได้เพราะมันงอนผมไปแล้ว
ผมเพิ่งรู้ ณ ตอนนั้นนั่นเองว่าผมทำกับมันเกินไป เพราะหลายครั้งที่มันพยายามที่จะทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น และก็หลายครั้งเช่นกันที่ผมเป็นคนหยุดยั้งมันเอาไว้
และนี่ก็แค่เรื่องแรกนะครับ
เรื่องที่ 2 เรื่องที่ผมไปสอบไฟนอลก่อนโดยที่ไม่ให้มันไปส่ง
“ก็บอกโทรมา...ก็จะตื่นไปรับ ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย” แทนบ่นอุบตอนมารับผม ก็วันต่อมาหลังจากที่งอนกันเรื่องบนเตียงนั่นแหละครับ ผมมีสอบวิชาสุดท้ายพอดี (เพราะงั้นนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่คืนก่อนสอบผมไม่ยอมมัน) ตอนผมลงมาจากบ้านของมันในเวลาที่ผมสายแล้ว ผมก็เห็นแทนมันนอนหลับอย่างไม่สบาย ใครจะไปกล้าขัดอารมณ์นอนของมันล่ะ ผมก็เลยให้ลุงเอี่ยมมาส่ง หลังจากนั้นก็กลายเป็นเรื่อง
“ก็ต้องเกรงใจสิ เห็นทำจ๊อบใหม่ติดกันตั้งหลายวัน” ผมพยายามอธิบาย
“กูดูเป็นแฟนที่บกพร่องต่อหน้าที่ไปเลย”
“ก็แค่ไม่ได้ไปส่ง ไม่เป็นไรหรอก ไม่ดราม่า”
“กูดราม่า...”
ว้อท? ความลับของแทนคือมันมีช่วงเมนส์มาเมนส์ไม่มาแบบผู้หญิงหรือเปล่าทำไมเข้าใจยากอย่างนี้
ผมไม่กล้าพูดอะไรต่อเพราะแทนเอาแต่หน้าบึ้ง ได้แต่นั่งนิ่งเงียบมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทางกลับบ้าน แทนเองก็เหมือนกัน
เรื่องที่ 3 เรื่องที่แทนเซอร์ไพรส์โดยไม่บอกผมก่อน
“อะไรนะ!” ผมร้องเสียงหลง หลังจากที่ผมบอกกับแทนไปว่าจะพาแจงไปเที่ยวทะเลสักวันสองวัน แทนก็มาบอกผมว่าผมกับแทนจะได้ไปเกาหลีในอีกสองวันพอดี “ทำไมกะทันหัน ทำไมไม่บอก”
“ก็กะจะเซอร์ไพรส์ไง ทำไมต้องดูหงุดหงิดด้วยล่ะ อุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อตั๋วให้นะ”
“ก็มันกะทันหันเกินนี่”
“แจงต้องเข้าใจอยู่แล้วล่ะน่า”
“รู้มั้ยว่าที่เกาหลีตอนนี้อุณหภูมิเท่าไหร่ ได้ศึกษามาก่อนหรือเปล่า”
“รู้ ก็แค่ติดลบ”
“กูไม่ชอบอากาศติดลบ เรื่องนี้มึงรู้มั้ยเนี่ย”
“ไม่รู้ เพิ่งรู้นี่แหละ”
“แทน เรื่องแบบนี้ต้องถามนะ มันเรื่องใหญ่”
“ตกลงไม่ชอบหรือไงที่ซื้อตั๋วให้จองโรงแรมให้ ถ้างั้นก็ยกเลิกไปเลย ไม่ต้องไปแล้ว”
“เดี๋ยว ทำไมต้องเสียงดัง”
“ใครล่ะที่เสียงดังก่อน”
“พอแล้วนะ ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”
“อีกสองวันจะบินแล้ว จะไปไม่ไปก็มาบอกด้วยก็แล้วกัน!” แทนร้องใส่ตามหลังผมที่เดินกลับบ้านของตัวเอง
เหตุการณ์ใหญ่ๆ สามเหตุการณ์นั้นคือเรื่องราวที่ผ่านมาในตลอดทั้งสามวัน นี่ยังไม่รวมเหตุการณ์ยิบย่อยที่ผมกับแทนทะเลาะกันอีกนะ ทั้งเรื่องเลือกร้านอาหาร (แทนอยากกินซูชิ แต่ผมอยากกินหมูกระทะ) เรื่องเลือกหนัง (แทนอยากดูหนังโหดเลือดสาด แต่ผมอยากดูหนังรักอินดี้) และก็เรื่องจิปาถะอีกมากมายก่ายกองจนผมเล่าให้ฟังไม่หมด เอาเป็นว่าตลอดช่วงสองสามวันที่ผ่านมาแทบจะเรียกได้ว่าเป็น ‘วันชง’ ของผมกับแทนเลยทีเดียว
ทำไมพวกเราทะเลาะกันหนักจังวะ...เพราะอะไรกัน
ผมมองใบหน้าของคนที่หลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ ตอนนี้ผมกำลังอยู่บนเครื่องเพื่อมุ่งสู่เกาหลีใต้ตามที่แทนคุณได้จองตั๋วเครื่องเอาไว้ (ได้ข่าวว่าแอบขอพาสปอร์ตของผมจากลุงเอี่ยมไปใช้ในการจองตั๋วด้วย) ผมยอมรับว่าผมดีใจที่แทนเซอร์ไพรส์ด้วยการใช้เงินที่เขาเก็บหอมรอมริบมาจ่ายให้ผม แต่ว่าก็อย่างที่ผมบอก มันกะทันหันเกินไป และอีกอย่างอากาศติดลบมันเลวร้ายเอามากๆ มันจะไปเที่ยวสนุกอะไร
เฮ้อ...คุณชายแทนนี่มันคุณชายแทนจริงๆ ผมจะว่าอะไรได้ นอกจากลากกระเป๋าไปรอมันที่หน้าบ้านและก็มาที่สนามบินพร้อมกัน บอกยกเลิกแจงเรื่องการไปทะเล โชคดีที่แจงไม่ว่า มันขอแค่รูปฟินๆ ของผมกับแทนจากต่างประเทศก็พอ (และก็เครื่องสำอางอีกนิดหน่อย)
อากาศเย็นยะเยือกขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมรู้สึกได้ ผมลุกขึ้นไปหยิบเสื้อโค้ทของแทนกับผมออกมา (แม่งใหญ่แบบกินเนื้อที่มาก) เสื้อตัวหนึ่งผมใส่เอง ส่วนอีกตัวผมเอาไปห่มให้แทนที่กำลังหลับ...หลังจากนั้นผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกปวดชิ้งฉ่อง
“แก...ผู้โดยสารล้อหล่อ”
“ไหน คนไหน”
“ที่มาด้วยกันสองคนนั่นไง”
แอร์โฮสเตสสองคนคุยกันไม่ใกล้ไม่ไกลจากผม...ผมเริ่มรู้สึกตงิดๆ ว่ามันจะต้องเกี่ยวกับผมหรือไม่ก็แทน
“นั่นไง...ที่กำลังหลับอยู่” แอร์สองคนโผล่หน้าออกไปส่องดูและก็กรี๊ดกร๊าดกันสองคน “เจอดารามาก็เยอะนะ แต่พอเจอคนหล่อที่ไม่ใช่ดารานี่มันกระชุ่มกระชวยดีจริงๆ”
“เอาน้ำไปเสิร์ฟเขาหน่อยมั้ย แจกเบอร์ไปด้วยเลย”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวจะทำสายการบินเสียหายนะยะ”
“ฉันหยอกเล่นน่า แต่ก็อยากทำจริงเนอะ น้องเขาดูเหมือนเพิ่งจบใหม่ๆ เลยอ่ะ”
“เหมือนเพิ่งสุกใหม่ๆ น่าอร่อยอ่ะ”
“ผู้ชายนะยะ ไม่ใช่มะละกอ”
ถ้าผมไม่ได้ต่อคิวลุงคนหนึ่งเพื่อรอเข้าห้องน้ำอยู่ล่ะก็...บทสนทนาพวกนี้ผมเลิกฟังไปนานแล้วล่ะ แต่ก็สนุกดีเหมือนกันนะครับเมื่อได้ยินว่าสาวๆ เขาพูดถึงแทนว่ายังไง ตลอดสี่สิบกว่าวันที่ผ่านมาเราสองคนแทบไม่เคยอยู่ห่างกันเลย และมันเหมือนนานมากแล้วด้วยที่แทนฮอตในหมู่สาวๆ ก็หลังจากที่พวกเราเปิดตัวกันอย่างโจ๋งครึ่มที่มหาลัย(ไม่ใช่ในแง่18+) สาวๆ ก็นิยมแทนคุณน้อยลง...หันไปนิยมพวกพี่ต้นพี่เจตน์และก็พี่กายแทน
“อุ๊ย พ่อมะละกอของเธอตื่นแล้ว”
“ไหนๆ”
“ไปค่ะ ไปเสิร์ฟน้ำ”
ผมยื่นคอออกไปดูพฤติกรรมของทั้งแอร์และก็แทน แอร์สาวถือถาดน้ำไปเสิร์ฟจริงๆ ด้วย ในขณะที่แทนนั้นส่งยิ้มรับด้วยท่าทางสะลึมสะลือและก็มึนๆ
นี่มึงอ่อยเขาเหรอ!!! (จริงๆ แล้วแทนไม่ได้อ่อย)
แอร์สาวชวนแทนคุยนิดหน่อยสองสามประโยค แทนเองก็ตอบสั้นๆ ง่ายๆ (ไม่รู้เหมือนกันว่าคุยอะไรกัน) แทนมองซ้ายมองขวาหาผม และเมื่อเจอผมจ้องมองอยู่เขาก็ทำหน้าโล่งอก
กูคงไม่โดดออกนอกหน้าต่างเครื่องบินหนีมึงไปตอนนี้หรอก...
จริงๆ แล้วผมก็ไม่คิดว่าแทนจะอะไรกับแอร์สาวคนนั้นหรอกนะครับ แต่มันก็อดหึงไม่ได้ ยิ่งเมื่อเห็นแอร์สาวกลับมาหาเพื่อนพร้อมกับทั้งกรี๊ดกร๊าดด้วยความฟิน ผมก็ยิ่งรู้สึกดิ่งลงไปใหญ่ เราเพิ่งทะเลาะกันมา และมันพูดจาดีๆกับแอร์ มากกว่าที่จะพูดจาดีๆ กับผมซะอีก
ว่าแต่...ทำไมห้องน้ำไม่เปิดสักที
นี่ลุงขี้อยู่เหรอ!!!! ทำไมไม่เสร็จสักที!!!!!
ในที่สุดผมก็ได้กลับมานั่งที่ เพิ่งเห็นเหมือนกันว่าแทนขอน้ำมาไว้ให้ หรือนี่จะเป็นสิ่งที่แทนพูดกับแอร์คนนั้น
อีกฝ่ายมองตามผม “ไปฉี่หรือไปขี้ นานโคตรๆ”
ลุงเว้ยที่ขี้ ไม่ใช่กู “ฉี่...”
“ได้หลับบ้างป่ะ”
ผมส่ายหน้า “ไม่อ่ะ”
“ทำไมไม่หลับล่ะ”
“ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่”
“แสดงว่าเมื่อคืนหลับดีเลยล่ะสิ”
“...”
“กูเนี่ยสิ...นอนไม่หลับเลย”
ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของแทนที่ก้มหน้าก้มตาสนใจของในกระเป๋าของมันที่ไม่รู้หยิบขึ้นมาคุ้ยหาของตอนไหน
“ทำไมถึงนอนไม่หลับล่ะ” ผมถาม
“จะให้พูดตรงนี้เลยเหรอ”
ผมมองซ้ายมองขวา ที่นั่งชั้นธุรกิจติดกันนี่ก็ถือส่วนตัวมากพออยู่นะ
“ใครจะได้ยินอะไรล่ะ พูดมาเถอะ”
แทนถอนหายใจก่อนที่จะหันมามองหน้าผม “กูกลัวมึงไม่รักกูอ่ะ”
ผมอ้าปากค้างไปเลยหลังจากที่ได้ยินมันพูดอย่างนั้น
“ช่วงนี้มึงกับกูทะเลาะกันบ่อยมาก กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร”
“...”
“กูไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย”
ใครจะอยากให้เป็นแบบนั้นกันล่ะ...ผมถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่สบายใจของแทน พร้อมกับทั้งกำลังจะเอ่ยปากว่าเราจะไม่ทะเลาะกันอีก แต่แล้วแอร์สาวที่ชื่นชอบ ‘พ่อมะละกอ’ อย่างแทนก็มาปรากฎตัวขึ้นมาอีกรอบ
“อภินันทนาการพิเศษค่ะ”
ขนมสองสามชิ้นถูกส่งต่อมาจากมือของแอร์สาว จากที่แทนทำหน้ากังวลเรื่องผมกลับทำหน้าเปื้อนยิ้มส่งไปให้แอร์สาวคนนั้น
ใจผมกระตุกวูบ...
“ขนมมั้ย” แทนส่งขนมฟรีมาให้ผม
“ดูแอร์เขาจะถูกใจมึงมากเลย”
“ไม่หรอก เขาก็แค่ทำตามหน้าที่แหละ”
“มึงส่งสายตาให้เขาด้วย”
“ไม่ส่งจะได้ขนมมาให้มึงกินเหรอ”
ผมอ้าปากจะพูด แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าพูดไปอาจจะทำให้เรื่องราวมันแย่ลงกว่าเดิม ก็เลยไม่พูดดีกว่า เราสองคนกลับเข้ามาสู่ลูปเดิมๆ นั่นก็คือแค่อีกฝ่ายพูดออกมาก็อาจเป็นชนวนทำให้ทะเลาะกันได้แล้ว
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ...
สิ่งแรกที่ได้สัมผัสหลังจากที่เท้าแตะแผ่นดินที่นี่ก็คือ...หนาวเหี้ยๆ
ผมสั่นทันทีที่ถูกลมตีเข้าหน้า ผมกับแทนจ้างแท็กซี่มาส่งที่โรงแรม(ราคาแท็กซี่แพงสุดจะบรรยาย) เพราะพวกเราคลาดกับรถที่ทางโรงแรมส่งมารับ แทนไม่ยอมให้ผมออกเงินสักวอน เขาจ่ายค่าแท็กซี่ที่สามารถกินข้าวที่นี่ได้หลายมื้อไปให้คนขับ ก่อนที่จะช่วยผมยกกระเป๋าเพื่อลากเข้าสู่โรงแรม
ผมมองโรงแรมที่สูงเสียดฟ้า...แทนหมดไปเท่าไหร่กับทริปนี้นะ...
“เท่าไหร่” ผมตัดสินใจถาม โรงแรมในย่านนี้ไม่น่าจะถูกๆ แน่
“ไปพักเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”
“กูไม่อยากให้มึงเอาเงินที่หามาได้อย่างยากลำบากมาละลายแบบนี้เลย”
“ก็กูอยากให้มึงสบาย”
ถึงผมจะรวยขนาดไหนแต่ผมก็อยู่ที่ไหนก็ได้นะถ้ามีมันอยู่ด้วย พนักงานมาช่วยพวกเราลากกระเป๋า หลังจากนั้นพวกเราก็เข้าไปเช็คอิน
ผมมองความหรูหรารอบตัวอย่างคุ้นเคยแต่ไม่สบายใจ ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเงินของแทนมีคุณค่ามากเกินกว่าที่จะเสียไป ผมนอนโฮสเทลราคาถูกได้ นั่งเครื่องบินชั้นประหยัดก็ได้ แต่แทนไม่ยอม เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่เราถกเถียงกันก่อนที่จะมาที่นี่
โชคดีที่ห้องที่แทนจองไว้ไม่ใช่ห้องสูทอะไร ผมกับแทนขึ้นมาบนห้องที่แทนจองไว้ เป็นห้องที่มีเตียงเดี่ยวคิงไซส์และก็กว้างขวาง เราสองคนนั่งอยู่กันคนละฝั่งของเตียงหลังจากที่เคลียร์กับพนักงานเรียบร้อย
บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ และความอบอุ่นจากฮีทเตอร์
ผมถอดเสื้อโค้ทออกช้าๆ ให้เหลือแต่เสื้อกันหนาวด้านใน แทนเองก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน แล้วเราก็ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบงำอีกครั้ง
ผมว่าผมทนให้เป็นแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ...เป็นแฟนกัน มีอะไรต้องคุยกันสิ ผมจะไม่ยอมให้เรากลายเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อบๆ หรอกนะ
“แทน”
“หือ...” เหมือนอีกฝ่ายเองก็รอคอยให้ผมพูดอะไรบางอย่างออกมา
“เราลองพูดอะไรกันตรงๆ แบบไม่โกหกกันหน่อยดีมั้ย สักสิบห้านาทีพอ”
คุ้นมั้ยครับ...แทนเองก็ใช้วิธีนี้กับคนปากแข็งอย่างผม และก็ได้ผลชะงัดจนผมเป็นแฟนกับเขามาได้เดือนกว่าๆ นี่ไง
และครั้งนี้ก็ต้องได้ผลเหมือนกัน แม้จะไม่ใช่ในกรณีเดียวกันก็ตาม
“พูดเรื่องอะไรล่ะ” แทนหันมาถามผม
“ทำไมพวกเรากลายเป็นแบบนี้” ผมโผล่งออกมา เหมือนเก็บกดมันเอาไว้ตลอดหลายวันน้ำตาผมก็เลยเอ่อล้นที่ขอบตาเหมือนจะไหล แต่ก็ไม่ไหลออกมา “เรารักกันน้อยลงเหรอ”
“...”
“พี่แทนรักทัพน้อยลงหรือเปล่า”
“ไม่” แทนตอบ “พี่แทนยังเหมือนเดิม”
“แล้วทำไมถึงทะเลาะกันได้กระทั่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ทัพไม่เข้าใจพี่”
“เรื่องไหน”
“หลายๆ เรื่อง”
“เช่นเรื่องอะไร...”
“...”
“อย่าบอกนะว่าเรื่องมีอะไรกัน”
แทนทำหน้าอึ้งไปเล็กน้อย พร้อมกับดึงมือผมมาจับ “เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”
“แต่ทุกอย่างมันแย่ลงไปหมดหลังจากที่พี่แทนโดนทัพปฏิเสธเรื่องนั้นนะ” ผมพูด “หรือว่าไม่จริง”
“...”
“เบื่อทัพแล้วใช่มั้ยล่ะ ขี้เกียจรอแล้วล่ะสิ”
“ไม่ใช่สักหน่อย” คราวนี้แทนดึงผมเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น “พี่ผิดเอง พี่เองก็ผิด”
“ยังไง” ผมถามทั้งๆ ที่หน้าของผมซุกอยู่กับอกของเขา
“พี่คิดไปเอง เรื่องของเรา” แทนค่อยๆ พูดช้าๆ “เพราะทัพไม่ยอม พี่ก็เลยคิดไปเองว่าทัพไม่อยากมีความสุขร่วมกับพี่ ไม่อยากให้พี่ให้ความสุขทัพ พี่ก็เลยคิดไปเองว่าทัพอาจจะรักพี่น้อยลง แล้วพี่ก็เลยหงุดหงิดง่ายไปหน่อย”
“...”
“พี่ทำเราเสียใจมากเลยใช่มั้ย” แทนหอมเข้าที่ขมับของผมยาวๆ หนึ่งฟอด
“มาก” ผมตอบ น้ำตาผมไหลแล้วมั้ง แต่ก็มีเสื้อของแทนคอยซับน้ำตาให้ “บางครั้งมันมากเกินไปจนทัพคิดว่าแค่ทัพหายใจทัพก็ผิดแล้ว”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” แทนซุกใบหน้าของเขาเข้ากับที่ไหล่ผม ดึงผมไปกอดให้แน่นขึ้นและก็ขยับไปมาทั้งๆ ที่กอดผมอยู่เหมือนพวกเราเป็นตุ๊กตาล้มลุก
“เห็นมั้ย ทุกเรื่องมันเริ่มมาจากเรื่องบนเตียง”
“ก็...”
“เถียงไม่ออกใช่มั้ยล่ะ”
แทนพ่นลม ดึงผมให้ออกห่างจากตัวเขาและก็ก้มหน้าลงมาสบตา
“ก็ดูทัพสิ มีสารพัดเหตุผลที่ปฏิเสธพี่ บางครั้งก็จริง บางครั้งก็ไม่จริง พูดตรงๆ นะ” แทนทำหน้ามุ่ย “พี่น้อยใจว่ะ”
“ไอ้กาม”
“อ้าว” แทนร้อง “ก็เคยบอกตั้งนานแล้วมั้ยว่าตัวเองน่ะเซ็กซี่...นี่ทนมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่านานแค่ไหนแล้ว ไม่ทนแล้ว”
“เดี๋ยว...แปลว่าที่ยอมจ่ายทั้งทริปนี้ก็เพราะมีจุดประสงค์งั้นเหรอ”
แทนไม่ยอมสบตาผม “ก็...ถ้าทัพจะให้รางวัลสักหน่อยก็ไม่ปฏิเสธ...” เหมือนเขากำลังเขินผมอยู่ยังไงยังงั้น ที่เขายอมลงทุนทั้งหมดทั้งมวลนี่เพราะต้องการรางวัลจากผมเป็นเรื่องนั้นจริงๆ เหรอเนี่ย
“ก็แค่คิดว่า...ถ้าเปลี่ยนบรรยากาศ...ทัพอาจจะเปลี่ยนใจ”
“...”
“ได้ผลมั้ย...” แทนถามอย่างลุ้นๆ
ผมกระพริบตาเบาๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลง “เดี๋ยว...นี่เราจะ...เอ่อ...ในคืนแรกทันทีที่มาถึงเลยเนี่ยนะ”
“จริงๆ เราทำที่ไหนคืนไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
ไอ้พี่แทน...แม่งคนกาม
“มันแก้หนาวได้นะ...”
“...”
“มันอบอุ่นด้วย”
“...”
“ลองได้”
พูดมาซะขนาดนี้กูยอมแล้วก็ได้ ไม่รู้จะลีลาไปทำไมให้มากเหมือนกัน (จริงๆ ก็คือความอดทนมาถึงขีดจำกัดเหมือนกัน) ผมตกลงในใจแล้วครับ แต่แทนยังไม่รู้...
“ว่าไง”
“ก็เอาสิ”
“หา...”
“ตอนนี้เลย”
“เห้ยยยยย”
“แต่แบบ...อย่ารุนแรง” ผมพูดอย่างอายๆ เอาเข้าจริงๆ ผมนับถือตัวเองมากนะที่กล้าพูดอะไรแบบนั้นออกไป
แทนนั่งนิ่งๆ จ้องเข้ามานัยน์ตาของผม ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาของอีกฝ่ายด้วยความกล้าๆ กลัวๆ
ตอนที่มันมองมา เหมือนมีอะไรมากมายที่อยากส่งผ่านมาทางนัยน์ตาคู่นั้น ความรัก ความรู้สึกที่มีทั้งหมด...
...มันมากมาย เกินกว่าที่ผมจะอธิบายออกไปได้หมด
มือของแทนเอื้อมมาจับใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา ค่อยๆ ดึงผมเข้าไปหาเขาช้าๆ ราวกับไม่ต้องการเร่งรีบอะไร
ผมกลืนน้ำลาย มีทั้งความกล้าและไม่กล้าประสมปนเปกันไป และนั่นก็ทำให้ผมเกิดความเกร็งขึ้นมา...
...แต่แทนจะสอนผม
ริมฝีปากบางเฉียบนั้นเข้ามาสัมผัสที่ริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา อ่อนหวาน เนิ่นนาน และตาตรึง อีกฝ่ายมีริมฝีปากที่อุ่น แต่มีมือที่เย็นเฉียบ มันเป็นความแตกต่างที่เข้ากันดีในแบบของแทนคุณ
ผมเอนเอียงตามแรงของเขาโดยง่าย แทนส่งผ่านความรู้สึกของเขาผ่านทางริมฝีปากที่เราสัมผัสกัน เมื่อเนิ่นนานมากขึ้น เราสองคนก็มีความปรารถนาต่อกันมากขึ้น ร่างของเราเบียดชิดเข้าหากันทุกขณะตามจังหวะของริมฝีปากของเรา
จนผมถูกแทนกดวางตัวของผมลงไปบนเตียง...
“เด้งดีจัง” แทนพูดเบาๆ เมื่อเห็นว่าสปริงของเตียงนั้นดีมาก
ผมกลืนน้ำลายอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ความอับอายมากระจุกรวมกันอยู่ที่พวงแก้มจนตอนนี้ใบหน้าอาจจะดูเหมือนมะเขือเทศสุก
ผมกำลังจะกลายเป็นของแทน แทนกำลังจะกลายเป็นของผม
สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นทำเอาผมหยุดใจเต้นแรงไม่ได้
“ไม่ต้องกลัวนะ” แทนกระซิบลงที่ข้างหูของผม ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับใบหูของผมอย่างอ้อยอิ่งเสียจนผมขนลุกซู่ “พี่จะไม่รุนแรง”
สิ้นสุดคำพูดของเขาใบหน้าอันหล่อเหลาก็ก้มลงมาซุกไซร้ตามใบหน้าและลำคอของผม ผมรู้สึกเกร็งไปหมดทั้งตัว ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยโดนแทนทำกับผมแบบนี้ เพียงแต่ว่าครั้งนี้ท้ายที่สุดมันคือการลงเอยในแบบที่มันควรจะเป็นมาตั้งแต่เนิ่นนานมาแล้ว
ผมตัวสั่นไปหมดกับสัมผัสที่น่าขนลุกของแทน เขาชำนาญ เขาเชี่ยวชาญ เขารู้หมดทุกจุดว่าตรงไหนควรเน้น ตรงไหนควรขบ หรือตรงไหนควรเม้ม
เขาทำเหมือนผมเป็นไอศกรีมที่กำลังละลาย ต่อหน้าไฟที่กำลังลุกโชติช่วงอย่างเขา
“อย่าเกร็งสิ”
“อือออ” ผมทำได้แค่ส่งเสียงตอบ
“ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรให้กลัว”
“สัญญาแล้วใช่มั้ย”
“ครับ?”
“สัญญาแล้วว่าจะไม่รุนแรง...”
แทนจูบริมฝีปากของผมอย่างย้ำๆ และรุนแรง “พี่สัญญา...” ผมกำเสื้อผ้าของเขาเอาไว้แน่น เพราะแรงจูบนั้น “ถ้าพี่ผิดสัญญา...”
“...”
“พี่อนุญาตให้ทัพรุนแรงกับพี่ได้เลย”
ผมจิกเสื้อผ้าของเขาตรงส่วนไหล่กว้างจนยับยู่ยี่ เขาอาจจะยังไม่รุนแรงกับผม แต่ผมก็ขอรุนแรงกับเขาไปก่อนก็แล้วกัน
มัน...แปลกไปหมด
มันเป็นความรู้สึกเหมือนผมกำลังล่องลอยอยู่ในสวรรค์ชั้นอะไรสักอย่าง
และแทนก็เป็นเทวดาที่อยู่บนนั้น
เทวดาที่นำพาผมไปพบกับความสุข...
แทนคุณทำตามสัญญา
แทนคุณสอนในประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ผมควรจะได้รับ
แทนคุณมอบความสุขในแบบที่เขากับผมมีร่วมกันได้
ผมไม่เคยนึกเคยฝันว่ามันจะสวยงามมากมายขนาดนี้
ถ้าไม่นับไอ้ความรู้สึกจุกๆ เสียดๆ ที่บังเกิดขึ้นแถวๆ สะโพกของผม
และผมขอตั้งฉายาใหม่ให้แทนคุณ...
...แทนคุณ ครั้งเดียว ไม่เคยพอ
TBC*
ตอนหน้าตอนจบแล้วค่ะ
ไม่เคยถนัด NC เลย ไม่เคยเลยจริงๆ ค่ะ T_T
ปล.หากถามว่าทำไมต้องเกาหลีใต้ คนเขียนขออภัยด้วยนะคะถ้าต้องเจอประเทศนี้ในผลงานคนเขียนซ้ำๆ
ประเทศที่คนเขียนเคยไปมีแค่ลาว (อยู่ติดบ้านคนเขียนเลย) กัมพูชา และก็เกาหลีใต้เท่านั้นเอ๊งงงงงงงง
-
พี่แทนเปย์เพื่อหวังผลนี่เอง น้องทัพให้ฉายาพี่แทนซะแหมติดใจหล่ะสิ :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยยยย ฉายาเอาซะอยากส่องเชียว
ตอนหน้าจบแว้วว ลุ้นนนนน~
-
:L2: :katai2-1:
-
พี่แทนได้ฉายาใหม่แล้ว :laugh:
-
ไปได้กันไกลมาก~ฟินข้ามทะเลเลยยย
-
พี่แทนโคดจะลงทุนเลยค่ะ :laugh:
-
ก็ถือว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มสุดๆ แล้วที่เลือกไปตอนอากาศหนาวติดลบนี่เพราะว่าทัพไม่ชอบก็จะพาทัพเที่ยวแค่ในห้องใช่ไหมแทน...แผนสูงสุดๆ
-
พี่แทนค่ะ เป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามากค่ะทริปนี้ แถมยังมีของแถมคือฉายา แทนคุณครั้งเดียว ไม่เคยพอ ซะด้วยสิ
-
พี่แทนลงทุนขนาดนี้เลยยยยยยย :z1:
-
ลงทุนขนาดนึ้
ทัพไม่ยอมไม่ได้แล้ว
โรมานท์มากๆ
พี่แทน กับทัพ แทนตัวเองแบบนึ้แล้วน่ารักมากเลยอ่ะ
ขอบคุณค่ะ ฟินๆๆ
-
:-[
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ...รู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังงายยย ตามๆต่อเนื่องค่ะ #ทีมแทนคุณ
-
ในที่สุดดดดดด เข้าในกันซะที เรื่องทุกอย่างมันมีปมมาจากเรื่องบนเตียงนะ #ทีมแทนคุณ ทัพต้องเข้าใจและสมยอม โอเค้!!!
-
ไอ้พี่แทนแม่งร้าย
-
ครั้งเดียวไม่เคยยยพออออออ โอ๊ยยยยยชอบบบ
งอแงเป็นเด็กเลยยยยยย หื่นปิดไม่มิด
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยย :ling1: :katai4:
-
แทนทัพก็มาแล้ว กายปาล์มก็กำลังจะมา ต่อไปก็ขอเจพีเถอะนะๆ
-
ฉายาพี่แทนนี่ช่าง 55555555555
ลงทุนมากๆ ป๋าสุดๆไปเลยพี่แทน
-
ง่ะ ทะ ทะ แทนนนนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7:
-
อุต๊ะ มาเสียตัวกันไกลเกิ๊นนน อิอิ
-
แทนคุณ ครั้งเดียว ไม่เคยพอ #ลั่น 5555555555555555555 :laugh: :laugh:
-
หวานละมุนนนนน ><
-
พี่แทนนนนนนนนน
-
เคลียร์กันลงตัว555
-
แทนลงทุน และ ได้ทุนคืนนนน 5555
-
เขาได้กันแล้ววววววว :katai1:
-
ว่าละว่าทริปนี้ต้องหวังผลล 5555
จะจบแล้วสิน้าาา ฮืออ
-
:z1: :z1:
-
:mew3: :mew3: :mew3:
และแล้ว...น้องทัพก้อยอมพี่แทน หุ หุ.
-
สมใจเลยหล่ะสิอิพี่แทน อิอิ
-
:mew1:
-
มันต้องงี้ 5555555555555 :hao6:
-
ฮาอะ
-
ตอนที่ 30 [บทส่งท้าย]
ผมคิดว่าไม่มีใครทรมานเท่าผมอีกแล้วผมโลกใบนี้ แม้เมื่อคืนผมจะบอกว่าผมมีความสุขมากก็ตามทีเถอะ
อากาศก็หนาวสัดๆ ในขณะที่สะโพกของผมก็เจ็บสุดๆ เหมือนกัน นี่มันนรกชัดๆ ไอ้แทนนะไอ้แทน ผมเจ็บแต่มันกลับทำหน้าระรื่นและมีความสุขมาก ถึงแม้ว่าตั้งแต่ลงมาจากห้องพักยันตอนไปกินข้าวเช้าไอ้แทนมันจะเดินประคองผมตลอดก็ตาม แต่บอกตรงๆ แม่งไม่ยุติธรรม!
“ไหวมั้ยเนี่ย” แทนถามยิ้มๆ ตอนที่พวกเราทานอาหารกันเสร็จและก็เตรียมไปเที่ยวกันในวันแรก
“ไม่ไหว จะกลับบ้าน” ผมพูด
“ทนหน่อยนะครับคุณหนู อีกสี่ห้าวันเอง”
“กูอยากกลับบ้าน” ผมพูดไปสั่นไป สะโพกก็เจ็บไป
“เอาน่า มาถึงที่นี่แล้วก็ต้องเที่ยวสิ”
“หนาว”
“บ่นเป็นคุณป้าเลย”
“มึงไม่ลองมาเป็นกูดูบ้างล่ะ” ถ้อยคำหวานๆ ที่พูดคุยกันนั้นละลายหายไปหมดทันทีที่ดวงตะวันขึ้นที่ขอบฟ้า...ผมยอมรับว่าผมทำตัวไม่น่ารัก แต่อาการเจ็บกับอากาศสุดที่จะหนาวที่มันชวนหงุดหงิดจริงๆ ครับ ยิ่งเห็นไอ้แทนที่ทำหน้าสดชื่นมากเป็นพิเศษ ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม
ก็ดีใจแหละครับที่มันมีความสุข แต่ก็อิจฉามันตรงที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรเหมือนผม
ผมจะอุทธรณ์เรื่องนี้ไปจนกว่าจะหายเจ็บ...
“เราจะเที่ยวที่ไหนก่อนดี” แทนยิ้มหนังสือไกด์บุ๊กขึ้นมา ดูเหมือนแทนจะทำการบ้านเรื่องนี้มานานพอสมควร(ไม่รู้ไปแอบทำตอนไหนด้วย) “คุณหนูอยากไปเที่ยวในที่สไตล์แบบไหนครับ เกาหลีใต้เขาดังหลายอย่างนะ อาหาร วัง ช้อปปิ้ง หรือว่าดาราไอดอล”
“ขอนอนพักในโรงแรมได้มั้ย”
“ไม่ได้” แทนพูด จับมือของผมผ่านถุงมืออันหนาเตอะที่พวกเราใส่กัน “ลุยโลด เดี๋ยวพี่แทนนำทางให้เอง”
“เราจะไปไหนกันเนี่ย”
“วัง วัง วัง”
“โอ้ย ต้องเดินเยอะแน่ๆ”
“ไม่ไหวเหรอ”
“ใช่สิ”
“งั้นถ้าไม่ไหวก็บอก เดี๋ยวจะอุ้ม”
ผมยอมแพ้เลย...ถึงแม้ว่าแทนมันจะระริกระรี้และดูแฮปปี้จนผมหมั่นไส้ แต่เมื่อเห็นมันมีความสุขขนาดนั้นผมเองก็พลอยยิ้มตาม ผมเดินตามมันไปอย่างเชื่องช้า ประเทศนี้เขาต้องใช้การเดินเป็นหลักใช่มั้ยนี่ เมื่อไหร่จะถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน!
เป็นบ้านเมืองที่หนาวจัดมากจริงๆ ผมเดินไปสั่นไปต้องกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นเพื่อความอบอุ่นตลอดเวลา ในขณะที่แทนนั้นแม้จะมองมาที่ผมอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็สนุกสนานกับการชมบ้านชมเมืองเขา และก็ถ่ายรูปตามทางตลอดเวลา
มันกระปรี้กระเปร่าแต่ผมยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่เลย หลายครั้งที่ผมแอบมันนั่งลงข้างทางเวลาที่มันกำลังถ่ายภาพสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ พอมันเลิกถ่ายผมก็ยืนขึ้น ทำเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมากมาย
อยากบอกจริงๆ ว่ากูอยากกลับไปนอนเสียเหลือเกิน...
“โอ๊ะนั่น บ้านตรงเนินนั่น สวยจัง”
แทนร้องอย่างตื่นเต้น ก่อนจะรีบขึ้นไปที่เนินและก็ไปถ่ายรูป พอเห็นความสูงของเนินแล้ว ผมก็ยอมแพ้ นั่งลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อ ไม่ยอมขึ้นไปตามมันโดยที่ไม่ได้บอกอะไรมัน
อา...ได้นั่งนี่มันสุขกายสุขใจดีจริงๆ ผมยิ้มให้กับตัวเอง จนกระทั่งผมเห็นคุณป้าคนหนึ่งถือของพะรุงพะรังเดินผ่านมา
ความเป็นสุภาพบุรุษในใจของผมถึงกับกระหายที่อยากจะแสดงตัวตน ผมลุกขึ้นยืน อาสาช่วยอาจุมม่า
“May I help you?”
“!@#$#$#%%#%$@#@#!”
คำพูดที่ป้าตอบกลับมาทำให้ผมถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก แต่เห็นป้าพยักหน้า แสดงว่าผมช่วยได้ ผมก็เลยช่วยป้าหิ้วของเป็นถุงใหญ่สองสามถุงที่ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แต่พะรุงพะรังเสียมากกว่า
ระหว่างที่ช่วยป้า ป้าชวนผมคุยเยอะมาก และผมก็ฟังไม่รู้เรื่องมากด้วย เอาแต่ยิ้มแหยๆ ส่งให้ป้า พลางนึกสงสัยในใจว่าป้าจะไปไหน ทำไมยิ่งเดินมันก็ยิ่งไกลจากเนินที่แทนมันขึ้นไปถ่ายรูปมากๆ เลย
ในที่สุดก็มาถึงที่หมายของป้า ผมโค้งให้ป้า ป้าตบแขนผมเบาๆ เหมือนอยากขอบใจก่อนที่เราสองคนจะแยกกันไป
ผมรีบกลับมายังเนินที่เดิมที่แทนน่าจะอยู่ ปรากฎว่าผมไม่เจอแทนแล้ว...
ผมหันซ้ายหันขวา เดินขึ้นไปบนเนินที่แทนน่าจะอยู่ ไม่เจอแฮะ หาในซอกตรอกไหนก็หาไม่เจอ
ฉิบหายละกู...หนังสือไกด์ติดตัวก็ไม่มี โทรศัพท์ก็มีแต่ไม่มีพ็อคเก็ตไวไฟ จะโทรหาก็ไม่ได้ จะถามคนแถวนี้ก็งูๆ ปลาๆ เรื่องภาษา ผมเริ่มกังวลแล้วนะเนี่ย ไอ้แทนมันจะหนีไปไหนได้ถ้าไม่ได้กลับมาตรงนี้
ผมนั่งลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อที่เดิมอย่างเป็นกังวล มองดูโทรศัพท์ก่อนที่จะเริ่มค้นหาไวไฟฟรี ได้ยินกิตติศัพท์มาเหมือนกันว่าประเทศนี้ไวไฟฟรีเขามีเยอะ แต่ผมดันโชคดีที่ ณ จุดนี้มันไม่มี...
นี่ผมกับแทนหลงกันอยู่ต่างแดนจริงๆ เหรอครับเนี่ย...
กูจะร้องไห้ หนาวก็หนาว แถมคนที่ผ่านไปมากูก็พูดกับเขาไม่รู้เรื่องอีก แบบนี้ผมแย่แน่ๆ เอ๊ะ หรือว่าผมจะกลับโรงแรมก่อนดี แต่ถ้าผมกลับโรงแรม แล้วแทนมันมาหาผมที่นี่อีกล่ะ...
กูควรทำยังไงดีเนี่ย
เอาเป็นว่าผมนั่งอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน คอยขึ้นไปดูตามเนินที่แทนหายไปบ้าง แต่ไม่ว่าจะขึ้นไปดูกี่รอบต่อกี่รอบผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแทน เดี๋ยวนะ ไอ้แทน นี่มึงมัวแต่สนใจการถ่ายรูปจนไม่รู้เลยหรือไงว่าเจอกูครั้งสุดท้ายที่ไหน
ผมนั่งอยู่ที่เดิมมาเกือบจะสองชั่วโมงแล้วนะ...แทนก็ยังไม่มา
วัยรุ่นสองคนคุยกันอยู่ข้างๆ เป็นวัยรุ่นผู้ชายที่แต่งตัวเหมือนศิลปินไอดอลประเทศเขานั่นแหละ ผมมองดูพวกมันสองคน พลางคิดในใจว่าเออ หน้าตามันดีนะ แต่ทำไมดูไม่ค่อยเกาหลีเลยวะ
“แม่ง...กูขี้เกียจซ้อม”
“เอาน่า บ่นไปก็เท่านั้น ยังไงก็ต้องไปซ้อม”
หือออ...หูของผมผึ่งทันทีที่ได้ยินพวกมันพูดกันเป็นภาษาไทย
คนไทยนี่หว่า!
“น้อง” ผมเรียกทันที แม้จะยังไม่รู้ว่าเรียกพวกมันสองคนทำไมเหมือนกัน
“เห้ยพี่ พี่เป็นคนไทยเหรอ” หนึ่งในนั้นหันมาพูด ดูเหมือนมันจะอยู่ประเทศนี้มานาน สำนงสำเนียงภาษาบ้านตัวเองนี่ไปหมดแล้ว
“ใช่”
“หวัดดีพี่” มันสองคนเอ่ยทัก “มีอะไรหรือเปล่าครับนี่”
“พี่หลงทางกับเพื่อน ไม่รู้จะทำยังไงว่ะ” ผมพูดอย่างจนตรอก
“หลงที่ไหนครับ”
“ที่นี่”
“แล้วเพื่อนพี่ไม่รู้เหรอว่าเจอพี่ครั้งสุดท้ายที่นี่ เพื่อนพี่โง่ป่าวเนี่ย”
จริงของมัน กูเห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์ ทำไมมันไม่ยอมมาตามหาผมตรงนี้ก็ไม่รู้...
“ตลกดีเนอะ เมื่อกี้ก็มีคนค่อยมาคุยกับพวกผม เป็นคนไทยด้วย บอกว่าเขาหลงกันกับเพื่อน พวกผมสองคนก็เลยพาเขาไปตามหาเพื่อน ไม่เจอเลยครับ...”
“เดี๋ยว ไอ้เล้ง มึงไม่คิดสักหน่อยเลยเหรอวะว่าพวกพี่เขาอาจจะตามหากันอยู่...”
“เออว่ะ”
ผมเริ่มเกาหัวของผมด้วยความงุนงงกับไอ้สองคนนี้แล้ว
“พี่คิดว่าใช่เพื่อนพี่มั้ย” ไอ้เล้งหันมาพูด
“หน้าตาเขาเป็นยังไงล่ะ”
“สูงๆ หล่อๆ หล่อมากเลยแหละ”
“ผมสีทองหรือเปล่า” ผมถามย้ำ
“ครับ”
“งั้นก็ใช่!” ผมรีบลุกอย่างตื่นเต้น “เจอเขาอยู่ไหน พาพี่ไปหาเขาได้ป่าว”
มันสองคนมองหน้ากันเหมือนจะลำบากใจอยู่ไม่น้อย พวกมันเอาแต่ประชุมกันและก็ทำปากขมุบขมิบว่าจะดีเหรอ เดี๋ยวก็โดนด่า อะไรเทือกๆ นี้
“เอาวะพี่ จะโดนด่าผมก็ยอม”
“คนไทยด้วยกัน ต้องช่วยเหลือกัน”
“ตามผมมานี่เลย”
ไอ้เล้งกับเพื่อนมันนี่ใจดีจัง...ผมยิ้มก่อนที่จะเดินตามหลังมันทั้งสองคนไป โดยคิดไว้ใจพวกมันร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มๆ ไม่รู้สิครับ หน้าตามันดูไม่เหมือนมิจฉาชีพอ่ะ
“ซอยนี้ป่าววะ”
“กูว่าไม่ใช่”
“ถ้ามาที่เดิมแล้วพี่เขาไม่อยู่แล้วล่ะ...”
เวลานี้มันยังประชุมกันให้ผมเห็นอยู่เลยครับ ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วเนี่ยว่าตามพวกมันสองคนมามันจะทำให้ผมเจอแทนมั้ย ผมเริ่มหวั่นใจแล้ว
“ทัพ”
ขอบคุณพระเจ้า ผมจำเสียงเรียกนี้ได้ ไม่ใช่ใครอื่นแน่ๆ ไอ้แทน ไอ้แทนแน่นอน
“แทน”
ผมคงทำหน้าออกไปได้แบบทุเรศที่สุดแน่ๆ ทั้งดีใจที่ได้เจอและก็ทั้งอยากจะร้องไห้เหมือนเด็กที่พลัดหลงกับผู้ปกครอง
ฮือ เกาหลีนะมึง ไม่ใช่เซ็นทรัลเวิร์ลทำไมมึงถึงทิ้งกูได้ลง T______T
“หายไปไหนมา” แทนรีบกอดผมทันที ผมเองก็กอดตอบมันเหมือนกัน เหมือนผมกับมันห่างกันมานานมากแล้ว ทั้งๆ ที่มันเป็นเวลาไม่กี่ชั่วโมง
“เหยดดดดด โรแมนติก” ไอ้เล้งกับเพื่อนของมันส่งเสียงอย่างตื่นเต้น “พวกพี่เป็นแฟนกันเหรอ”
“ผัวเมีย” แทนหันไปตอบ ทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมปล่อยผม
“โอ้ ชัดฉิบ”
“ขอบใจพวกมึงมากนะ พาเมียกูมาส่ง เมียกูยิ่งเจ็บๆ อยู่ด้วย” แทนจับตัวผมมาสำรวจ
“เจ็บอะไรพี่ ผมก็เห็นเมียพี่ปกติดี” ไอ้เล้งพูด เพื่อนมันตีแขนมันให้มันหยุดพูด ก่อนที่มันจะพยักหน้ารับรู้ว่าที่ผมเจ็บน่ะ ผมเจ็บอะไร
ไอ้พวกบ้าเอ๊ย...กูเสียหน้าหมด...
“พวกมึงจะเดบิวต์เมื่อไหร่” แทนชวนคุย “กูจะได้อุดหนุน”
สองคนนั้นส่งเสียงโวยวาย “อีกนาน!”
“ตั้งใจล่ะ เป็นตัวแทนประเทศไทยน่ะ เข้าใจมั้ย”
“ครับ...พี่กับเมียก็จับมือกันไว้ดีๆ ละกัน เดี๋ยวหลงอีก” ไอ้เล้งพูดเจื้อยแจ้ว “เมียพี่น่ารักแบบนี้ ผมสงสัยว่าพี่คลาดสายตาได้ยังไง”
“พวกมึงไปไกลๆ เลย” แทนทำท่าจะไล่เตะ
“ไปแล้วครับ ไปแล้ว แต่เดี๋ยว...พี่สัญญาแล้วนะว่าจะอุดหนุนพวกผม”
“เออ”
“ทุกอัลบั้มนะพี่”
“กูรู้แล้ว”
“โฟโต้บุ๊คด้วย”
“ไอ้เชี่ย ให้กูเป็นติ่งพวกมึงเลยมั้ย”
“ก็ดีครับ! แต่พี่ไม่ต้องก็ได้ ผมอยากให้เมียพี่มาเป็นติ่งมากกว่า น่ารักกกก”
“มึงจะไปได้หรือยัง!”
“ครับพี่ หวัดดีครับ หวัดดีครับ” สองคนนั้นไหว้ผมกับแทนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ระหว่างที่วิ่งพวกมันก็วิ่งไล่เตะกันไปด้วย สดใสดีนะครับ
ผมมองแทนอย่างโล่งใจ แทนเองก็มองผมเหมือนกัน...
“รู้สึกเหมือนทำเมียกับลูกหายยังไงก็ไม่รู้ เกือบแย่แน่ะ” แทนทำท่าเจ็บปวดในหัวใจ
“มึงมันสนใจแต่ถ่ายรูปไง...”
“ขอโทษได้มั้ยล่ะ” แทนเอื้อมมือมาจับมือผม และเราสองคนก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน
“ว่าแต่...เดบิวต์คืออะไร ออกอัลบั้มเหรอ”
“ประมาณนั้นน่ะ”
“แปลว่าไอ้เด็กสองคนนั่นมันกำลังจะเป็นดารา” ผมทำตาโต
“ก็ใช่ ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย มันยังไม่ได้เป็นกันสักหน่อย”
“เห้ยยย ดาราเลยนะ ดาราๆ” ผมเกิดอาการบ้าดาราขึ้นมาชั่วขณะ “ไม่ไปขอลายเซ็นน้องๆ มันเก็บไว้หน่อยล่ะ”
“นี่” แทนเริ่มอารมณ์เสีย “อย่าไปสนใจให้มากเลย รอซื้อของพวกมันตามคำสัญญาก็พอแล้ว”
“คนที่ชื่อเล้งน่ะ หน้าตาดีนะ ต้องดังมากแน่ๆ”
“...”
“เพื่อนมันก็ดี”
“นี่ แก่แล้วก็เจียมมั่ง ผัวยืนอยู่นี่”
โป๊ก แทนเอื้อมมือมาเคาะหัวผม...ผมลูบหัวตัวเองเบาๆ และก็เดินไปกับแทน...
“สัญญากูจะไม่ปล่อยให้มึงคลาดสายตาอีกแล้ว”
“...”
“จริงจัง ไม่พูดเล่น บอกแล้วแม่งโคตรใจหาย เหมือนทำเมียกับลูกหล่นทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ จริงๆ นะ” แทนทำหน้าเจ็บปวด
“อืม ก็ไม่หายแล้วนี่ไง สบายใจได้แล้ว...”
“...”
“ช่วยมองกูตลอดไปด้วยนะ อย่าให้คลาดสายตา ไม่งั้นกูหายจริงๆ ด้วย”
โป๊ก...แทนเคาะหัวผมอีกรอบ ไอ้นี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ เคาะแม่งอยู่นั่น เห็นหัวกูเป็นอะไรเนี่ย
“กูไม่ให้มึงหาย”
“...”
“มึงหาย กูก็จะหายด้วย”
“...”
“เราจะล่องหนไปด้วยกัน”
ผีบ้าจริงๆ ผมพ่นลมและก็หัวเราะในคำพูดของแทน...
หลังจากวันนั้นและในเวลาต่อๆ มา แทนทำตามสัญญาที่พูดจริงๆ
เขามองแต่ผม ไม่ยอมให้ผมคลาดสายตา และก็ซื่อสัตย์กับผมแต่เพียงผู้เดียว...
ผมคิดว่าผมโชคดี แต่แทนบอกเสมอว่าเขาน่ะโชคดีมากกว่าที่ได้เจอผม
****************
“เดี่ยวนะ...” แทนพูดขึ้นมาในวันหนึ่งในอีกหลายปีต่อมา “ดูที่เด็กสองคนนี้มันเขียนไว้ในอัลบั้มมันสิ เป็นภาษาไทยด้วย”
ยังจำเด็กฝึกหัดที่ผมกับแทนหลงกันและพวกมันช่วยเราสองคนหากันจนเจอได้มั้ยครับ ตอนนี้เดบิวต์แล้ว แถมพวกมันยังไม่ลืมเราสองคนด้วย
“มันเขียนว่าไง...”
“ถึงคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่ผมกับเล้งเจอด้วยความบังเอิญ...หวังว่าพวกพี่จะรักกันตลอดไป...และไม่ยอมปล่อยมือกันอีก...พวกพี่รักกันมาก คนหนึ่งก็ตามหาด้วยความร้อนใจ ส่วนอีกคนหนึ่งก็รอคอยอย่างมีความหวัง พวกพี่คือแรงบันดาลใจให้ผมกับเล้งได้แต่งเพลง และเชื่อว่าความรักที่ไม่มีคำจำกัดความใดๆ นั้นสวยงาม...หวังว่าจะอุดหนุนอัลบั้มของเราตามคำสัญญา...ปล.พี่ภรรยาของพี่สามี ผมรู้ว่าพี่ยังน่ารักเหมือนเดิม มาเป็นแฟนคลับของผมเถอะ นะๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะลั่น
“แม่งจีบเมียกูลงอัลบั้ม”
“...”
“แล้วจะยังทำหน้าฟินอีก ผัวก็นั่งอยู่นี่”
“เด็กมันน่ารัก”
“ทัพ...”
“...”
“กูปล้ำนะ”
“เห้ยยยยย”
“มาเลย เมียจ๋า”
“ไอ้แทน ไอ้เชี่ยแทนนนน!!!!”
แทนทัพ
จบบริบูรณ์
Talk : จบแล้วนะคะ ขอบคุณมากเลยที่ตามอ่านมาถึงตรงนี้ได้
เรื่องนี้ผ่านอะไรมามาก ทั้งเรื่องคนเขียนตัน เรื่องที่คนเขียนเขียนจบอย่างไม่ค่อยแฮปปี้และก็รวบรัด
ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยที่ให้คำติชม ให้ข้อเสนอแนะต่างๆ เข้ามามาก
ให้คนเขียนได้มีโอกาสแก้ไขจุดนี้ เรื่องนี้ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ (พิมพ์คำว่าขอบคุณอีกร้อยครั้งคงยังไม่พอ)
และก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ผิดหวังในตอนแรก เป็นบทเรียนสำคัญเลยและคนเขียนจะจำใส่ใจอย่างดีเลยค่ะ
สำหรับเรื่องรวมเล่มนะคะ จะออกกับทางสำนักพิมพ์ everY ช่วงปลายเดือนมีนาคมนะคะ
ตอนพิเศษที่มีอยู่ในเล่มจะเป็นตอนของ แทนทัพ 1 ตอน และก็มินิสตอรี่ของเจตน์พีทอีกประมาณ 7 ตอนนะคะ
ไว้มีโอกาสคนเขียนจะแวบมาเติมตอนพิเศษให้คู่แทนทัพให้อ่านและก็ได้ฟินกันนะคะ
(เป็นตอนที่เพิ่มเองและไม่ได้พิมพ์ลงในเล่มที่เพิ่งกล่าวไป)
ขอบคุณมากเลยนะคะ
-
:L1: ตลกอะ มีการเขียนลงปกอัลบั้มได้อีก
ขอบคุณนะคะคุณเค้ก
-
จบได้น่ารักมากค่ะ น้องทัพของเราคงได้เป็นติ่งเกาหลีคู่นี้แน่ๆ เลยเราว่า
-
รออุตหนุนนะคะ
-
ขอบคุณคนเขียนที่ส่งพี่แทนน้องทัพมาทำให้เรามีความสุข แม้บางตอนเราจะหมั่นไส้น้องทัพไปบ้างแต่สุดท้ายทัพก็รักแทนจริงๆ เป็นเรื่องที่สนุกครบรส และแทนหล่อมากปากร้ายซึ่งตรงสเป็คเราเลย อิอิ ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณคนเขียนที่ส่งพี่แทนน้องทัพมาทำให้เรามีความสุข แม้บางตอนเราจะหมั่นไส้น้องทัพไปบ้างแต่สุดท้ายทัพก็รักแทนจริงๆ เป็นเรื่องที่สนุกครบรส และแทนหล่อมากปากร้ายซึ่งตรงสเป็คเราเลย อิอิ ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้วเหรออ ... น่ารักมากกกก :pig4: จะมีตอนพิเศษไหมน้าาาา :mew1:
-
ตอนจบรอบนี้น่ารักค่ะ จบได้ฮามุ้งมิ้งอ่า :hao7:
-
น่าักมากเลย
จบแล้วๆ
แต่ความรักของทัพแทนคงดำเนินต่อไป
จับมือกันไว้แน่นๆนะ
ขิบคุณทึ่รีไรท์ ขอบคุณที่ทำให้จบประทับใจขนาดนี้ค่ะ
ขอบคุฯงณมากๆเหมือนกันนะคะ
-
น่ารักกกก
ไปอุดหนุนเด็กแปบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:L1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณค่ะ^^
-
จบน่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ไม่ทิ้งคอนเซปต์หื่นเลยนะแทน
หลังจากได้ทัพนี่เอะอะอะไรก็เมียๆๆ #หลงเมียชัดๆ 555555
ขอบคุณ ชฟค สำหรับนิยายน่ารักใสๆ เดี๋ยวจะรออุดหนุนนิยายนะ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
#แทนทัพ น่ารักมากกก
-
ขอบคุณเช่นกันที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน ^_^
-
จบได้น่ารักมากเลยฮะ แค่แอบรู้สึกคู่หูไอดอลแย่งซีนเบาๆ น้องๆน่ารักอ่ะ จะมีเรื่องของน้องๆไอดอลไหมฮะ
-
ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่าน :pig4:
-
โหยย เป็นเรานี่โคตรฟินเลยนะถ้าไอดอลเขียนถึงในอัลบั้มแบบนี้ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะถุงแม้จะมีอุปสรรคกันไปบ้างก็เถอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฟิน..ฟิน แล้วอย่าลืมตอนพิเศษน้าาาา.
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่ทำให้รักของทั้งคู่เบ่งบานอย่างงดงาม
ฮ่าาาาา ดีกับจายยยยย
ขอบคุณคนแต่งเหมือนกันนะที่รับฟังความคิดของคนอ่านเสมอ
จูบ
-
ชอบนิยายของคุณชิฟฟ่อนเค้กทุกเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเช่นกันนะคะ :)
-
น่ารักกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แทนทัพจะเป็นติ่งค่ะ :laugh:
รอตอนพิเศษ
-
วันนี้เครียดงาน มาเจอเรื่องนี้ ฟินๆ อารมณ์ดี จ้า
น่ารักมากๆ
-
อ๊ากกกก!!! ขอแบบแทนสักคนได้ไหม ไม่ไหวจะเคลียร์ ขี้หวงมากกกก!!! :z3:
-
ตามมาตั้งแต่เหนือคิน จนถึงแทนทัพ รักษาความสนุกไว้ได้ยาวนานจริงๆ
ขอบคุณสำหรับแทนทัพค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก
-
ใจหายนิดๆแหะ ติดตามมานาน
แต่ดีใจด้วยที่ผ่านอุปสรรคมาจนได้รักกัน มันน่าอิจฉาที่สุด
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะจบแล้วแอบใจหาย TT
ขอแบบพี่แทนสักคนนนนนนนนนนน
-
:pig4:
-
นิยายน่ารัก เข้ามาไม่ทันช่วงก่อนรีไรท์เลยไม่รู้ว่าเป็นยังไง
แต่มีหลายจุด ที่มันดูไม่สมเหตุสมผล เห็นมีบางคอมเม้นต์
เขียนแล้ว แต่ก็ขอเขียนอีกทีแล้วกันนะ
1. ทัพดูเหมือนจะเคยชินกับการทำตัวเป็นคุณหนู แต่ชีวิต
อยู่เมืองนอก ไม่น่าจะทำได้ หรือถ้าทำ ลุงเอี่ยมก็น่าจะไป
ด้วย แต่นี่ไม่ ก็เลยออกงงๆ
2. ลุงเอี่ยมบอกให้ทัพ เป็นทัพฟ้าเพื่อปิดบัง แต่ไหงใครๆ
ก็ดูรู้ว่าทัพฟ้าคือทัพไทยกันทั้งงั้น ทั้งอิง กาย และเพื่อนๆ
คนอื่นๆ
3. บทบาทเกี๊ยวที่ถูกกล่าวหา ว่าช่วยอิง แต่กลับไม่มีการ
เปิดเผยอย่างแท้จริง หรือการแก้ข้อกล่าวหา
4. ตอนที่ทัพหายไป ไม่อยากเชื่อว่าลุงเอี่ยมจะไม่ออกโรง
คร่าวๆ ก็ประมาณนี้ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
สนุกๆ นะ
-
โอ้ยยยยย น่ารักอ่ะ ขอแบบแทนซักคนได้มั้ย คึคึ :impress2: :impress2: :impress2:
ไม่ต่อ กายปาล์ม เจตต์พีท หรอ :hao3: :hao3: :hao3:
-
รวดเดียวจบสนุกสนาน. อยากอ่านเจตต์พีท :mew1:
-
อ่านไป13ตอนละ กะว่าจะเม้นทีเดียวตอนจบแต่ทนไม่ไหว
ตอนนี้เขาสารภาพแล้วว่าชอบน้องทัพ
คุณโรมิโอน่ารักโฮกกก :o8:
หล่ออยู่แล้วยิ่งเปลี่ยนสีผมเป็นบลอนด์ทอง จะหล่อขึ้นอีกขนาดไหน
คึคึ
ไปอ่านต่อละ....
-
เราเรียกนิยายเรื่องนี้ว่า เกรียน มัน ฮา สนุกดีค่ะ ไม่ดราม่า เบาสมอง
นายเอกนางรั่วๆ เกรียนๆ พระเอก หล่อ เกรียน
แต่อยากรู่คู่ เจต พีท อะ
-
น่ารักกกกกกกกกกแทนของเค้าาาาา หื่นสุดๆๆๆไม่เปลื่ยนแปลง :hao6:
มีตอนพิเศษเยอะๆๆน๊าาาา ของร้องขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆให้อ่านนะคะ
:mew1: :mew1: :bye2:
-
เห็นชื่อคนแต่งก็รีบพุ่งเข้ามาอ่านเลย
สนุกมากเบย ชอบเวลาแทนทัพคุยกัน
ทั้งกวนและเกรียน ไม่มีใครแพ้ใครเลย ขำแรง
ยังไม่อยากให้จบเลยง่ะ 30 ตอนรู้สึกยังไม่จุใจเลยง่ะ TT_TT
:กอด1:
-
แทนทัพน่ารัก :mew1:
-
:pig4:
-
จบแบบนี้สิใช่เลย
ขอบคุณนะคะ แล้วจะรอเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
"พี่ภรรยาของพี่สามี" ชอบอ่ะ! 555+
-
น่ารักดีค่ะ ใสๆ // ไม่รู้เรน่าอ่านข้ามไปหรือเปล่า ตกลงได้เฉลยเรื่องเกี๊ยวไหมคะ? (เรื่องงูในห้องน้ำ)
-
โฮกกกกกกกกกกกกก ไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ติดตามมาตลอด ชอบผลงานของคนเเต่งมากเลย ฮืออออ เศร้าใจ
ต่อไปคงคิดถึงน้องทัพ พี่แทนมากแน่ๆ
ยังไม่ชินกับการที่นิยายที่ติดตามอยู่ต้องจบไปเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ยังไงเราก็จะคอยติดตามอ่านผลงานของ พี่ชฟค. นะคะ สู้ๆค่ะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
o13 o13 o13
อ่านแล้วกฟิน
-
เหยยยยย
ชอบมากค่าาา
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
น่ารักกก :))
-
ชอบๆ น่ารักดีค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษด้วยจัง
พี่ภรรยาเป็นติ่งเลยน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
จบแล้วววว
-
ชอบมากกกเรื่องนี้ :katai2-1: ปลื้มใจจรอตอนพิเศษนะคะ
-
ตอนแรกๆชอบมากติดตามตลอด พอมา 24 กว่าตอนนี่เริ่มเบื่อนางเอก -.- ไม่รู้ดิเบื่อมาก คือ ถ้าการรักษาน้ำใจใครซักคคนแล้วทำให้ที่เราแคร์และรักเจ็บปวดน่ะ...มันควรจะทำจริงๆเหรอ -.- เลยไม่ได้อ่านต่อ ข้ามมาอ่านตอนจบซะเลย // เป็นนิยายที่แต่งดี
THANK YOU. ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้ ชอบในความรักแบบใสๆของทั้งคู่ น่ารักดี มาไม่ทันตอนจบแบบแรกด้วย แต่จบแบบนี้เราโอเคมากๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ :L1:
-
จะรออุดหนุนผลงานนะคะ o13
ขอบคุณมากเลยค่า :z2: :bye2:
-
น่ารักอ่ะ อยากกอดแน่นๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกค่ะ
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
เดี๊ยวๆๆ เจพี หายไปไหน :katai1: :katai1:
-
เนื้อเรื่องสนุกมาก แต่เหมือนขมวดจบเร็วไปหน่อย อะไรยังไม่เคลียร์หลายๆอย่าง ขอตอนพิเศษเพิ่มเถอะ และสิ่งที่ชอบอีกอย่างคือชอบสำนวนการเขียน เขียนได้ดีมาก ดำเนินเรื่องได้ดี ลำดับเรื่องราวได้ดี อ่านแล้วเพลินดีไม่มีสะดุด มุกไหลลื่น จริงๆก็ชอบมาตั้งแต่เดือนเกี่ยวเดือนแล้วหละ เดี๋ยวยังไงจะตามไปอ่านเรื่องของกายกับปาล์มต่อนะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ o13
-
อยากอ่านคู่เจตน์พีทจัง :mew1:
-
มาอีกที อ้าวจบแล้ว o22
-
ตามอ่านจนจบ แทนเวิ่นมากนะครับถ้ามองตามจริง 555
น่ารักดีครับ ชอบเรื่องนี่
แต่....
เจตน์พีทอะครับ
ผมอินคู่นี้อะ
:katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
แทนขี้หึงจริ๊งงงงงงง ทั้งหึงทั้งหื่นทั้งหวงเลยน้าาาาาาา :mew4: :mew4:
-
ไปถอยมาจากงานสัปดาห์หนังสือสดๆร้อนๆ และก้ออ่านแบบรวดเร็วจบ สนุกมากค่า เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ^^
-
สนุกจังงงงง :mew3:
-
ไม่อยากให้จบเลย :ling1: พอมันจบ แล้วมันรู้สึกโหวงๆยังไงไม่รู้
ไล่อ่านรวมเดียว นั่งเค้าท์ดาวน์ พออ่านไปหลายๆตอนก็ยิ่งไม่อยากให้ตอนที่เหลืออยู่มันน้อยลง
ไม่ชอบแบบนี้เลย T_____T แทนทัพจะเป็นตำนานสำหรับเราตลอดไป
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านรวดเดียวหลังจากเห็นเรื่องนี้โฉบไปมาหลายรอบ
เข้ามาตามเพราะเห็นเป็นชฟค. นะ อิอิ
สนุกมากก น่ารักมากๆ >_<
มาลงเอยที่เกาหลีได้ไงก็ไม่รู้ 55555
ขอบคุณมากเลยนะคะ เดี๋ยวจะตามไปอุดหนุนรูปเล่ม อยากอ่านเจตน์พีท 5555 :hao7:
อยากอ่านคู่กายปาล์มด้วยย ลืมไปรึยังเนี่ยย :hao5:
ปล. รอนิราศโชซอนกะสิงสองอยู่นะคะ สู้ๆ ค่ะ :กอด1: :pig4:
-
:pig4:
-
น้องทัพพพพ
-
ขอบคณนะคะ น่ารักมากเลย
อยากอ่านตอนพิเศษด้วยนะคะ ถ้ามี 55
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่อยากให้จบเลย TT____TT
-
อยากอ่านตอนพีทเจต ได้กันมั่งแล้วอะ ถ้าจะฟินน่าดูเลย อิอิ
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลย
-
:pig4: :pig4: อ่านจนจบฟินไปกับพี่แทนน้องทัพ พี่แทนขี้หวงเว่อวังมากกก
-
น้องทัพน่ารักอ่ะ พี่แทนก็ขี้หึงเหลือเกิน 5555
ขอบคุณนะคะ จะรออ่านตอนพิเศษนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ แทนทัพน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วรั้ยยยยยยยย เขิน :o8: :-[ เรื่องนี้สนุกและน่ารักทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องแฟน โมเม้นน่ารักๆที่อยากมีอยากได้อยากเกิดขึ้นในชีวิตจริงของตัวเอง 555555555 เขินพี่แทนคุณและพี่ทัพไทย วรั้ยยยยยยยยยยย เด็กสองคนนั้นที่ว่านี่อยากให้เป็นน้องของแทนทัพจัง อิอิ :impress2: พี่แทนขยันปั๊มลูก :oo1: ให้เต็มวังเลยนะ55555 บ้านใหญ่ๆจะได้ว่าง สุดท้ายท้ายสุดเราจะไม่ลืมเรื่องนี้ รักนะ จุ๊บๆ 5555555 ความทรงจำของเด็กชายเจส...แทนทัพ.... :กอด1:
-
จบแล้วววว น่ารักดีค่ะ
มีหมอป่ากับวาโยมาเป็นตัวประกอบด้วย อิอิ :man1:
-
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ะคะ
เดี๋ยวไปส่องอ่านเรื่องอื่นต่อ หมอป่ากับวาโยก็น่าสนุก
-
55555
ท่านหัวหน้าจะเอาจริงละ เหลือน้องทัพนี่ละ ยังไม่รู้ตัว อิอิ
-
หูยยยยย กำลังฟินได้ที่
-
ฮิ้ววววววว เขินเเทนน้องทัพ 555
-
น่ารักมากอ่ะ รักพี่แทนสุดๆเลย จิงจังและมั่นคงมากกกกกก.ทัพก็น่ารักมากนะ ชอบบบบบ
-
ขอบคุณมากๆนะครับ สนุกมากๆเลยคับ ^.^
-
สนุกมากจ้า
-
เรื่องน่ารักมากค่ะ :mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
นึกว่าไม่มีอะไร
แต่อ่านไปเรื่อยๆก็จนจบเลยซะงั้น
สนุกมากๆๆๆ มุ้งมิ้ง น่ารักๆ
เป็นความรู้สึกของแทนทัพล้วนๆ
ขอบคุณที่แต่งมาลงจนจบนะคะ
-
ปักหมุดไว้อ่านอีกเรื่องจ้า :o8:
-
ไล่ออกก ทัพไล่ชะนีอิงออกเล้ย เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกะพี่กองทัพไทยของเรา :katai1:
-
แท๊น แกปากเสียนะยะหึงแล้วปากร้ายแบบนี้ระวังว่าที่เมียจะแรดประชดเข้าจริงๆ :ling2:
-
กรี๊ดแรงงง นุงทัพมันต้องอย่างนี้สิคะลูกสาว ไม่ว่าลกนี้จะมีกี่สีแต่หัวใจลูกสาวต้องเป็นสีแดงเท่านั้นค่ะลูก :impress2: :hao7:
-
เอาสิทัพน่ารักมาตลอดแต่พออ่านตอนที่ทัพโกหกแทนไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไรแต่โกหกก็คือโกหกป่ะวะ เริ่มไม่น่ารักแล้วนะทัพ เรื่องกายอีกไม่รู้จะปากหนักไรนักหนา มัวแต่แคร์คนอื่นจนหลงลืมคนข้างๆตัวป่ะทัพ :katai1:
-
ชอบงานเขียนคุณชิฟฟ่อนมาก
-
เรื่องน่ารักมาก :mew1: :-[ :o8:
-
รักแทนคุณ ^^ ฟินไป :hao4:
-
ตอนนี้กลายเป็นติ่งคนเขียนแล้ว ฮา สนุกกก o13
-
แทนทัพน่ารักกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย พี่แทนน้องทัพน่าร้ากกกกกก
ตลกกกกกกกก ตอนจบยังตลกกก ชอบมากกกก
-
เนื้อเรื่องน่ารักมาก ให้บรรยากาศดีสุดๆ ชอบพระเอกแบบแทนคุณชะมัดดูเป็นผู้ชายที่ปากตรงกับใจดี
ประทับใจอีกเรื่องหนึ่ง
ขอบคุณคนเขียน
:3 แทนทัพ
-
:mew5:
เพิ่งเข้ามาอ่าน ถึงตอนที่ 4
เนื้อเรื่องน่าติดตาม
แต่ก็ชวนหงุดหงิดมาก..โดนขนาดนี้แล้ว น่าจะแจ้งความให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
เหมือนแก้ปัญหาไม่ถูกจุด..
-
:katai2-1: ฮือออออออออออดีงามมากกกก
รักเรื่องนี้อีกเรื่องนึงเลย มีม่าพอให้น่ารัก
พี่แทนน้องทัพฟินมากเข้ากันดี๊ดี
อยากอ่านตอนพิเศษ พลีสสสสสส
-
ขอบคุณค่า
-
มาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ สนุกทุกครั้งเลย
-
น่ารักสุดๆ ดีต่อใจมากๆ เลยครับ
ขอบคุณนักเขียนด้วยนะครับ สำหรับเรื่องราวของ แทนทัพ
-
โอ๊ยยยย น่ารักกกกก :katai2-1:
ชอบอ่ะ ชอบม๊ากกกกก น่ารักมากกก
แทนแม่งโคตรเป็นพระเอกในฝันเลย ขี้หวง ขี้ห่วง ฮือออออออ
และยิ่งตอนจบ แอบกลัวเมีย แล้วยิ่งแบบ จิกหมอนนน ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ ให้ตายสิ่ ฮือออออ
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ บอกเลยว่าเสียดาย 55555 ชอบค่ะ สนุกมาก ชอบพี่แทนจังงงง น้องทัพด้วย ฮื่อออ นั้ลล้ากกกก รอตอนพิเศษค่ะ ไม่ว่าจะเจพี หรือแทนทัพ อิอิ :hao7: :-[
-
:-[ :-[ :o8: :o8:
-
พระเอกแต่ละคนของชิฟฟ่อนเค้กไม่ธรรมดาเลยนะ
พี่แทนนน สุดยอดจริงๆ
-
ขอบคุณค่ะ
เรืองนี้ไม่ค่อยมีปม อาจทำให้คนเขียนตันๆไปบ้าง
แต่สำหรับคนอ่านอย่างเราชอบมากเลย สบายใจที่จะอ่าน 555
ขอบคุณอีกทีค่ะ ^^
-
เรื่องนี้น่ารักกก
คนแต่งก็น่ารักกกก
ขอบคุณมากนะคะชอบมากๆเลย
-
555555 น่ารักที่สุดอ่าาาา
แทนทัพน่ารักกก แต่ว่ากว่าจะจบเรื่องราวร้ายๆไปได้นี่นะ ใจไม่ค่อยจะดีเลยค่าาา
แอบอยากอ่านคู่ที่แจงจิ้นเลยค่าา สาววายเช่นกันอิอิ
ปล.ชอบ2แสบตอนจบมาก จีบเมียพี่แทนออกสื่ออออ 555
-
แงเรื่องนี้น่ารัก
ขอบคุณที่แต่งมานะคะ
-
ค้นพบว่าสองนางนี้ย้าผู้ชายหล่อค่ะ ไม่ได้รักพี่แทน 555
-
ปักก
-
ฟินมากน่ารักใสใส
ชอบตรงที่ประโยคสุดท้ายของทุกบท
จะเป็น quote ที่ดูเลี่ยนๆแต่น่ารัก อ่านแล้วเขินตลอด
จะไล่อ่านทุกผลอ่านเด้อ <3 :o8:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆ :mew1:
-
น่ารักดีค่ะ อ่านได้เรื่อย ๆ แฟนเก่าแทนแต่ละคนนี่จิตมากจริง ๆ สงสารทัพเลย
-
น่ารักมากเลยอะ ชอบมากกกกกกกกกก
-
แทน กับ ทัพ น่ารักก แอบมีดราม่านิดๆ
สงสารพี่กายเหมือนกันนะ ขอให้ได้เจอ
กับปล์ามอีกก็แล้วกัน
-
มาอ่านอีกรอบ ^^
-
ฟิน ฟิน ฟิน คนแก่ชอบ :hao3: :hao3:
-
คนหนึ่งก็ตามหาด้วยความร้อนใจ ส่วนอีกคนหนึ่งก็รอคอยอย่างมีความหวัง
//
ชอบคำนี้มาก ๆ ๆ ๆ. ...
กินข้าวอยู่ถึงกับขอน้ำปลา ข้าวมันหวานไป~~ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
สนุกมากกก ขอบคุณค่า
:mew1:
-
น่ารัก..มีแอบติ่งด้วย :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่แทนขี้หวงเนอะ แต่น้องทัพน่ารักขนาดนั้น ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา อ่านแล้วอารมณ์ดี๊ดี
-
555555 ความทัพคือความน่ารัก คิคิ
ความแทนคือความอืมมมม รวมๆแล้วคือความหื่นดีกว่านะ
พี่หมอป่ากัยวาโยมีซีนด้วยยย คิดถึงงง
คู่JPนี่แบบว่า พีทนี่ซึนใช่มั้ยคะลูกกก
แอบมีความอยากสนิทกับแจง สงสัยจะมีความฟินนนน
-
สนุกมาก ๆ ครับ แทน-ทัพ
ขอบคุณครับ
-
เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่อ่าน และหลงอยู่ในโลกนิยายวาย นับแต่นั้นมา
-
สนุกก :กอด1:
-
เราจะติดตามทุกเรื่องของคุณเลย
-
นางชะนี ไปไกลๆเลย ยิ่งเป็นแบบนี้เขายิ่งไม่เอาเธอ จัมพ์!!!!!
-
เขาตั้งชมรมกันด้วย พี่แทนหวงน้อง~~~ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกเขินอะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งแล้วว คิดถึงง :o8: :-[
-
เล่นเอามโนไปชาิตกว่า แทนคุณแซบมาก อยากได้ แบบนี้
-
ทัพคิดน้อยไปอ่ะ แล้วตอนที่ดูรูปตัวเองไปไหนมาไหนกับกายแล้วบอกมันไม่ใช่อย่างนั้นมันอย่างไหนอ่ะ ก็ตัวเองไปกับเค้าจริง ๆ สงสารแทน คนแบบนี้อย่าเอามาเป็นแฟนเลยขี้เหงาเกิรเดี๋ยวใครมาชวนก็ไปกับเค้าอีก
-
สนุกมาก
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
เป็นเรื่อง ที่นำพา ให้มาพบกับ ThaiBoysLove
-
มาอ่านอีกรอบ
-
นิยายเรื่องนี้ชักจะเวิ่นเว้อเกินจริงไปแล้ว...
ชั่ย บุคลิกของตัวละครก็ล้นๆเวอร์ๆแนวเพ้อเจ้อ เหมือนอ่านการ์ตูนที่มีตัวตลกบ๊องๆ ต่างจากเรื่องที่ผ่านมามาก เราชอบแบบที่ผ่านมามากกว่า เรื่องนี้มันดูเหมือนอ่านนิยายตลกที่บางทีก็ไม่ตลกตามด้วย
-
“ลุงเอี่ยมมารอแล้วใช่มั้ย” ผมถามอย่างดีใจ
“ใช่...และก็ไปแล้ว”
เจ้านายหายไปกลับไม่ตาม ตบหน้าไล่ออกไปเถอะคนแบบนี้
-
“จริงๆ แล้วกูก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองหงุดหงิดนานขนาดนั้นหรอกเพียงแต่ว่า...” แทนตวัดสายตาหันมามองผม “...กูแค่สงสัย ถ้าไม่ใช่อิงแล้วใครจะทำ”
“ชาวบ้านอาจจะเข้าใจผิด เอารถเข็นมาเก็บไว้ที่เดิมก็ได้นะมึง” ผมพยายามมองโลกในแง่ดี “อีกอย่างกูก็เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วยแล้ว...”
แค่พูดให้แทนรู้ว่าตัวเองก็ระวังและหุบปากฟังเฉยๆรับความหวังดีของเขา มันจะตายมั้ยทัพ
-
โคตรน่ารักเลยครับ คูนี้ อิอิ
-
เห็นคอมเม้น ขาหาย มันคือไรอ่อ อ่านไม่เห็นเจอเลย
:hao4:
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้อ่าน แต่น่าจะมีสัก 5 ปีผ่านไปทัพ ได้เป็นผู้อำนวยการหรือ เจ้าของ โรงเรียนโดยสมบูรณ์แบบอะไรเทือกนี้
-
มาอ่านอีกรอบและอีกรอบ
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
:oo1:อ่านรวดเดียวจนจบ สนุกมากครับ
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)