-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
【บทนำ】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2854382#msg2854382)
【บทที่หนึ่ง : หน้าที่ที่แปดเปื้อน...】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2855036#msg2855036)
【บทที่สอง : ทูตตกสวรรค์】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2857530#msg2857530)
【บทที่สาม : คำโกหกที่แสนหวาน】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2860047#msg2860047)
【บทที่สี่ : หนึ่งวันนั้น...ยาวนานแค่ไหน...】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2863748#msg2863748)
【บทที่ห้า : รักนิรันดร์...เฝ้ารอวันหวนคืน】: END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2864741#msg2864741)
【บทพิเศษ๑ : พระบิดา...】 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg3428160#msg3428160)
เรื่องอื่นๆ
【เรื่องสั้น】: แฝด [3P] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40127.msg2546767#msg2546767) : จบแล้ว
【เรื่องสั้น】: อสุรกาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44148.msg2854370#msg2854370) : จบแล้ว
【เรื่องสั้น】: ...แปลกใจ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44188.msg2857647#msg2857647) : จบแล้ว
【เรื่องสั้น】: ...บอกได้คำเดียวว่า"เสียใจ"... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44189.msg2857655#msg2857655) : จบแล้ว
【เรื่องสั้นตอนเดียวจบ】: …ฝากเอาไปคืนเขาที…☺ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47615.msg3111737#msg3111737)
【เรื่องสั้นตอนเดียวจบ】: . . . ผี ห ล อ ก . . . (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47665.msg3115487#msg3115487)
【เรื่องสั้นตอนเดียวจบ】:...แห้ว...!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54619.msg3415105#msg3415105)
MyMinTZ♥129 (https://www.facebook.com/pages/Mymintzluv129/760351587328727)
-
อสุรกาย
บทนำ
. . . . . . . . . . .
“ท่านทูตสวรรค์ ได้โปรดเถิด ได้โปรดคุ้มครองพวกข้าจากอสุรกายนั่นที พวกข้าไม่อาจรับมือกับมันได้อีกต่อไป...หากท่านมีจริง โปรดเถิด...โปรดนำมันออกจากจากภพนี้เสียที ข้าขอวิงวอน...ได้โปรด” เสียงวิงวอนจากภพภูมินั้น ผ่านเข้ามายังโสตประสาทของทูตสวรรค์หนุ่ม เขายืนทอดสายตามองลงไปจากที่แสนไกลที่ตนอยู่
คนพวกนั้นก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่ไม่อาจหาญต่อกรอะไรได้กับอสุรกายพละกำลังมหาศาล ทั้งยังบ้าคลั่งเหลือคณา ครั้นมองเห็นความเจ็บปวดความเศร้าโศกตรงหน้าทูตสวรรค์ทอดถอนใจ เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาว่า
“ข้าจะไปนำมันออกมาจากภพนั้นเสีย” เอเจิลผู้ติดตามของทูตสวรรค์มองแผ่นหลังกว้างเบื้องหน้าอย่างตระหนก แล้วกล่าวว่า
“ข้าไม่คิดว่าสิ่งที่ท่านจะทำนั้นถูกต้อง” ทูตสวรรค์หนุ่มหันมายิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยนเมื่อได้รับฟัง
“ข้าเข้าใจทว่า...คนยังภพภูมินั้นเดือนร้อนเป็นหนักหนา”
“ท่านเข้าใจข้าทราบ ทว่า...ข้าใคร่อยากให้ท่านไตร่ตรอง”
“ข้าครุ่นคิดดีแล้วเอเจิล...เจ้าอย่าได้ห่วงไปเลย”
“ข้าอยากให้ท่านเข้าใจว่าท่านเป็นบุรุษเพศ” เอเจิลกล่าวอย่างกระวนกระวายใจ ขณะมองทูตสวรรค์ของตนที่ยังคงส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้อย่างปลอบใจ
“อย่างไรเสีย...ช้าหรือเร็ว ข้าก็ต้องไปนำมันออกจากภพนั้นอยู่แล้ว เลี่ยงไม่ได้หรอก”
“ทูตสวรรค์อื่นๆ ไม่ใคร่ใส่ใจกับมันเท่าใดเลย แล้วท่านจะต้องเดือดร้อนไปใย” เอเจิลกล่าวพยายามโน้มน้าวให้เขาเลิกล้มความตั้งใจ
“ข้าจึงต้องไปอย่างไรล่ะ”
“แต่ท่าน...” เอเจิลวิงวอน แววตามุ่งมั่นนั้นของทูตสวรรค์ ทำเขาหมดกำลังใจ
ทูตสวรรค์หันมาส่งยิ้มปลอบใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่มือเรียวสวยราวอิสรีจะยืนมาแตะที่บ่าเอเจิลผู้ติดตามเป็นเชิงให้กำลังใจ และบอกว่าตนจะไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง...แต่เอเจิลรู้ดีว่าหากไปแล้ว...ทูตสวรรค์องค์นี้จะไม่มีทางได้กลับมาอีก...
...ไม่มีทาง...
“ข้าจะไปนำมันออกจากภพนั้น หลังจากนั้นเจ้าก็ไปหาทูตสวรรค์ตนใหม่เสีย...” กล่าวจบทูตสวรรค์หนุ่มก็สลายหายไปจากที่ที่เคยยืนอยู่ เอเจิลมองอย่างสิ้นหวัง ทดท้อ จะให้เขาไปหานายที่น้ำใจประเสริฐ มีเมตตาแบบทูตสวรรค์ตนนี้ได้จากที่ไหนกันล่ะ ทูตสวรรค์ที่คิดถึงแต่คนอื่นเสมอน่ะ...ไม่มีอีกแล้ว
เอเจิลทอดสายตามองธาตุอากาศอันว่างเปล่าเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะรำพันออกมาเบาๆ
“ท่านทูตสวรรค์...ข้าไม่อยากจะให้ท่านต้องแปดเปื้อนเพราะอสุรกายตนนั้น...ไม่อยากเลยจริงๆ ท่านก็ทราบดีนี่...ทูตสวรรค์ที่แปดเปื้อนไม่อาจกลับมายังโลกเบื้องบนได้อีก เมื่อกลับไม่ได้ ผลเป็นเช่นไรท่านก็รู้ ข้าไม่อยากให้ท่านทำเช่นนี้เลย...ไม่เลยจริงๆ”
-
ติดตามมมม
-
โห่ ขู่ด้วยว่าไม่สมหวัง
จนติดตามดีมั๊ยเนี่ย อืมมมม
ขอดูก่อนละกัน ถ้าไม่ค่อยดีแล้วหายไป อย่าว่าเค้านะ เค้าชอบจบแบบมีความสุข
-
บทนำน่าสนใจมากค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: น่าติดตามม
-
โห่ ขู่ด้วยว่าไม่สมหวัง
จนติดตามดีมั๊ยเนี่ย อืมมมม
ขอดูก่อนละกัน ถ้าไม่ค่อยดีแล้วหายไป อย่าว่าเค้านะ เค้าชอบจบแบบมีความสุข
ไม่เป็นไรค่ะ แค่เค้ามาอ่านนี่ก็ดีใจมากๆ แล้วค่ะ :mew1:
ติดตามมมม
บทนำน่าสนใจมากค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: น่าติดตามม
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ทีแรกนึกว่าจะไม่มีคนหลงเข้ามากันนะคะเนี่ย ดีใจๆ
:pig4:
-
[1]
หน้าที่ที่แปดเปื้อน...
“อ้ากกกก ท่านแม่มันจะจับข้าแล้ว ไม่!” เด็กหนุ่มวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตโดยมีมืออุ่นของมารดาคอยประคับประคองพาไปด้วยกัน ทั้งสองพยายามก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว แม้หนทางเบื้องหน้าจะเต็มไปด้วยก้อนกรวด ขวากหนามที่ทิ่มแทงให้ต้องเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม แต่ทั้งคู่หาได้ใส่ใจไม่ หวังแค่เพียงให้ตนหลบพ้นจากสิ่งอันตรายที่ไล่กวดอยู่
เบื้องหลังของเขานั้นเป็นอสุรกายร่างกายสูงใหญ่ มันสูงราวๆ สองเมตร ดวงตาแดงก่ำราวโลหิตนั้นมองมาอย่างมุ่งร้าย ตามลำตัวมันมีเกล็ดสีออกเขียวอมดำปกคลุมอยู่ บนหัวมีเขายาวดำสนิทหนึ่งคู่ดูน่ากลัว ผมของมันระยาวจรดพื้น มันมีขาคล้ายมนุษย์ปกติทว่า...หางดำมะเมื่อมอมเขียวนั้นทำให้มันเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่า…ใช่ มันมีหางเป็นงู
เด็กหนุ่มล้มลงเมื่อเจ้าอสุรกายตวัดปลายหางพันข้อเท้าของเขาไว้อย่างแน่นหนา แล้วกรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทาอย่างน่าสงสาร
“ไม่...อย่าทำลูกข้า” ผู้เป็นแม่ที่โดนมันสะบัดตบ ไล่ให้ออกจากอาณาเขต อ้อนวอนขอร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นท่าทางหิวกระหายนั้นของเจ้าอสุรกาย...ใจของนางแทบจะแตกเป็นสลาย เมื่อเจ้าอสุรกายเอาลิ้นสองแฉกของมันตวัดเลียใบหน้าที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตานั้น เมือกเหนียวๆ ไหลเยิ้มออกมาตามที่ลิ้นสองแฉกลากผ่าน
เด็กหนุ่มร่ำไห้ออกมาปานใจจะขาด สุดท้ายเขาก็ได้รับรู้แล้วว่า อย่างไรเสียเขาก็คงไม่รอดจากมัน ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยเมือกเหนียวนั้นหลับตาลงอย่างยอมจำนน สะอื้นจนตัวโยน
ทว่าก่อนที่เจ้าอสุรกายจะทันได้ทำอะไรก็มีมืออบอุ่นคู่หนึ่งยื่นมาสัมผัสกับใบหน้าน่ากลัวของมัน เขายิ้มให้มันอย่างอ่อนโยน...ไม่รู้ว่าหางที่รัดรึงเด็กหนุ่มหายไปตั้งแต่เมื่อใด แต่เด็กหนุ่มที่กำลังตกเป็นเหยื่อในขณะนั้นก็รอดแล้ว
“ลูกออกมา ออกมาหาแม่” มารดาของเด็กหนุ่มร้องเรียกเสียงดังแล้วนางก็วิ่งเข้ามาพยุงลูกชายของตน นางไม่อาจรู้ได้ว่าบุรุษรูปงามราวรูปสลักที่ยืนต่อกรอยู่กับเจ้าอสุรกายนั้นเป็นใครมาจากไหนและเขามาเมื่อใด
ใจจริงนางอยากจะพาลูกหนีไปเสียเดี๋ยวนั้นทว่า...ก็ไม่อาจทิ้งผู้มีพระคุณที่ช่วยบุตรชายตนโดยไม่รับรู้อะไรไม่ได้
“ท่าน...ท่านหนีไปเถิด มันอันตราย...อสุรกายนรกนั่นมันจะสมสู่กับท่านจนท่านตาย” นางตะโกนบอกเขาเสียงดัง
เจ้าอสุรกายละสายตาจากใบหน้ารูปสลักไปยังเด็กหนุ่มที่คลานหนีมันสุดชีวิต นัยน์ตาแดงก่ำลุกโชนไปด้วยไฟแห่งโทสะ ทว่าเมื่อมันเห็นบุรุษเบื้องหน้าไม่หนีไป มันจึงดึงความสนใจกลับมายังเขาแทน
ทูตสวรรค์ส่งยิ้มอ่อนโยนให้มารดาเด็กหนุ่มก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “ท่านไปเถิด ข้าไม่เป็นไรหรอก อย่าห่วงไปเลย”
“แต่...” นางทำท่าทางลังเล
“ไปเร็วเข้าก่อนที่ข้าจะต้านมันไม่ไหว” นางลังเลเพียงครู่ก่อนจะพาลูกชายจากไปอย่างรวดเร็ว
“ต่อแต่นี้ไปพวกเจ้าไม่ต้องกลัวว่ามันจะไปทำร้ายใครได้อีกแล้ว...ข้าให้สัญญา” ทูตสวรรค์กระซิบเสียงแผ่ว ฝากไปตามสายลม แม้จะไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงนั้นก็ตาม...
เจ้าอสุรกายเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านมันจึงยกร่างนั้นขึ้นพาดบ่าเลื้อยออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
==============///
จริงๆ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสั้นค่ะ คงมีไม่กี่ตอนจบ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
-
ติดตามจ้า อย่าจบแบบใจร้ายกับท่านทูตสวรรค์มากน้าา :mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
จะรอฉากต่อไปนะค่ะ :hao6:
-
ตอนนี้ยังซอฟๆ อ่านได้ แต่อย่าโหดร้ายมากนะ
อุก จริงๆเราก็ชอบพวกmonsterพี่งูนะ แต่ไงก็จะติดตามเลื่อนๆครับ
-
รอๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านฉากต่อไปมากกกกกกกก
-
โอย เป็นไงต่อน้าาา นี่เตรียมทิชชู่ไว้ข้างกายเตรียมพร้อมเลยนะเนี่ย :sad4:
-
[2]
ทูตตกสวรรค์
เจ้าอสุรกายพาทูตสวรรค์เข้ามายังถ้ำกลางป่าลึก ตาแดงก่ำนั้นสอดส่ายไปทั่ว ก่อนมันจะหยุดเคลื่อนไหว แล้วโยนร่างบนบ่าลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ ที่ขึ้นอยู่ภายในนั้น
ทูตสวรรค์ทอดกายนอนนิ่งอยู่บนพื้นหญ้ามันไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย แล้วเขาก็ไม่ได้คิดหนีแม้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้ก็ตาม
เขารู้ดีว่าเจ้าอสุรกายตัวนี้มันคืออีรอส อสุรกายที่ทุกๆ ร้อยปีจะถือกำเนิดขึ้นมาครั้งหนึ่ง ซึ่งมันมักจะสมสู่กับชายหนุ่มไม่เลือกหน้าเพื่อปลดปล่อยความใคร่ คนที่มันสมสู่ด้วยบางคนไม่จบชีวิตลงด้วยน้ำมือตนเอง ก็จบชีวิตจากการที่ร่างกายทนรับแรงบอบช้ำจากการถูกรุกรานไม่ไหว หากแม้บางรายไม่ตายก็สติวิปลาตไป
เจ้าอสุรกายมองร่างที่ทอดกายนอนลงบนพื้นหญ้านุ่มอย่างแปลกใจที่คนคนนี้ไม่ดิ้นรน หลีกหนี ทุรนทุรายที่จะไปเหมือนหลายๆ คนที่มันเอาตัวมา และมันคาดว่าคงอีกไม่นานหรอกที่คนคนนี้จะต่อต้านและหนีหายไปดั่งเช่นที่ผ่านมา
เจ้าอสุรกายทิ้งกายใหญ่โตของมันลงนอนกับคนเบื้องล่าง มองใบหน้างดงามราวสวรรค์บรรจงสรรค์สร้างอย่างหลงใหล มันไม่เคยเห็นผู้ใดงดงามเช่นนี้มาก่อน มือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บแหลมคมปกคลุมด้วยเกล็ดยื่นไปสัมผัสใบหน้าเนียนนุ่มราวกับเจอของที่ถูกใจ พลันลิ้นสองแฉกนั้นก็แลบเลีย ใบหน้าผุดผาดอย่างหิวกระหาย กระนั้นเมื่อมันเห็นว่าของเหลวจากมันไปบั่นทอนความงดงามเบื้องหน้าให้หมองลง มันจึงหยุดเลียแล้วเช็ดเมือกเหนียวนั้นออกให้อย่างแผ่วเบา
เจ้าอสุรกายมองใบหน้าที่คล้ายจะฉายแววอ่อนโยนนั้นอย่างประหลาดใจ...ไม่เคยมีผู้ใด มีปฏิกิริยาเช่นนี้มาก่อน...
มือของมันฉีกทึ้งอาภรณ์ขาวพิสุทธิ์อย่างไม่ใยดี เผยให้เห็นร่างสมส่วนงามสง่าที่ถูกปิดซ่อนไว้ เจ้าอสุรกายไล้มือสัมผัสไปทุกสัดส่วน
ช่างเป็นเรือนร่างที่ชวนให้ลุ่มหลงและฝากความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเสียจริงๆ...มันไม่รู้หรอกว่าควรทำอย่างไรอีกฝ่ายจึงจะไม่เจ็บ มันรู้แต่เพียงว่าต้องทำเช่นไรเมื่อความต้องการของมันปะทุจนถึงขีดสุดเท่านั้น
เจ้าอสุรกายเคลื่อนกายใส่ร่างงามสง่าทันทีโดยไม่รีรอ รู้สึกได้ถึงอาการเกร็งของคนเบื้องล่าง และหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาไม่มีแม้เสียงกรีดร้องดั่งเช่นคนอื่นๆ มีเพียงหน้าตากับหยดน้ำใสๆ คลอหน่วยตาเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่ากำลังเผชิญกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสอยู่
มันมองว่าสีหน้าเช่นนั้นช่างเชิญชวนให้มันฝังกายแรงๆ ใส่ร่างขาวผ่องเบื้องหน้า ร่างที่เล็กกว่าไหวคลอนไปตามแรงของมันที่โถมลงมา หางของมันก็พันรัดร่างบอบบางนั้นไว้
ริมฝีปากบางกัดแน่นคล้ายสกัดกั้นเสียงร้องไม่ให้ดังออกมา แม้หน้าตาจะดูเจ็บปวดมากสักเพียงใดทว่านัยน์ตาคู่นั้นกลับไม่มีแววหวาดกลัว หรือรังเกียจเลย แต่มันเป็นแววตาแบบที่...อสุรกายอย่างมันไม่เคยได้รับ และไม่เคยเข้าใจ...
.
.
.
มันนานเท่าใดแล้วที่เขาต้องไหวกายไปตามแรงชักนำของเจ้าอสุรกาย ทูตสวรรค์รู้สึกอ่อนล้าไปทั้งกาย ความเจ็บปวดที่ได้รับมาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ มันทำให้เขาชาชิน ตรงส่วนนั้นที่ฉีกขาดเริ่มไม่มีความรู้สึกใดๆ ทูตสวรรค์มองร่างที่เคลื่อนกายใส่ตนอย่างหิวกระหายด้วยแววตาที่อ่อนโยน สงสาร เขาไม่ได้นึกรังเกียจที่มันทำกับตนเองเช่นนี้...เพียงแต่อยากเข้าใจว่าอะไรทำให้มันกลายจากสิ่งมีชีวิตที่แสนประเสริฐให้เป็นอสูรร้ายเช่นนี้ได้...
กว่าความใคร่ของเจ้าอสุรกายจะจางไป เวลาได้ล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันมองร่างที่รองรับอารมณ์ของมันอย่างไม่หวั่นเกรงด้วยความรู้สึกที่หลากหลายก่อนจะยันร่างกายที่ใหญ่โตของมันขึ้นและช้อนร่างนั้นเข้าสู่อ้อมแขน พาไปยังลำธารที่อยู่ใกล้กับถ้ำของมันล้างรอยและคราบสิ่งสกปรกของมันที่เกาะติดอยู่ที่ร่างนั้นเป็นการทำความสะอาดให้ ก่อนจะพากลับไปไว้ยังที่เดิมก่อนมันจะเดินออกจากถ้ำไป
“ทูตสวรรค์มิคาเอล เจ้าทำผิดกฎสวรรค์” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นรอบๆ ปลุกทูตสวรรค์หนุ่มให้ตื่นจากการหลับใหล
“เจ้าทำให้ตนเองแปดเปื้อน เจ้าไม่มีสิทธิ์กลับขึ้นมายังโลกเบื้องบนได้อีก” เสียงนั้นยังคงเต็มไปด้วยอำนาจเรืองรอง มิคาเอลพยายามยันกายลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก
“ขอรับพระบิดา” เสียงแหบแห้งระโหยโรยแรงตอบกลับไป
“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าหากกลับสู่โลกเบื้องบนไม่ได้เจ้าจะเป็นเช่นไร” เสียงนั้นถามอย่างเสียมิได้
“ข้าทราบ พระบิดา”
“เจ้าก็รู้ เหตุใดจึงไม่ให้ผู้ติดตามของเจ้ามาแทนเล่า”
“ชีวิตใคร ใครก็รักมิใช่หรือท่าน ท่านเองก็ยังรักตัวของท่านเองเลย แล้วใครกันเล่าจะยอมมาแปดเปื้อนแทนข้า” มิคาเอลบอก
“เช่นนั้น...เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่รักชีวิตของตนกระนั้นหรือ”
“เปล่าเลยพระบิดา... หากข้าไม่ทำแล้วผู้ใดเล่าจะทำ ข้ามิอาจเพิกเฉยต่อคำขอของผู้คนได้หรอก”
“เอเจิลผู้ติดตามเจ้า ข้าว่ามันคงยอมด้วยความเต็มใจ หากเจ้าเพียงบอกจุดประสงค์ของเจ้าไป” มิคาเอลถอดถอนใจ
“ข้าทราบว่าหากแม้นข้าเอ่ยปาก เอเจิลจะต้องทำตามด้วยความเต็มใจ ทว่าเขาก็มีเอเจิลตัวน้อยๆ ที่ต้องดูแล ข้าไม่อาจพรากเขามาจากครอบครัวของเขาได้หรอก อีกอย่าง...ตัวข้าเองก็อยู่มานานเกินไปแล้วพระบิดา ข้าไม่เป็นไร...” มิคาเอลกล่าว
“แล้วข้าเล่าไม่อยู่นานกว่าเจ้าหรือไร” สิ้นเสียงนั้นมิคาเอลก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“นั่นสินะ”
“เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้เลย” เสียงนั้นกล่าว
“มันเป็นลิขิตพระบิดา”
“ใครกันลิขิตเจ้า”
“ข้าเองอย่างไรเล่า ลิขิตตนเอง”
“เจ้าคือผู้จะครองสวรรค์ต่อจากข้าทำไมจึงทำเช่นนี้ ไม่มีใครเหมาะสมไปมากกว่าเจ้าอีกแล้ว”
“ข้าว่าข้าเกรงจะไม่เหมาะสมกระมัง หากผู้ครองสวรรค์ต้องเพิกเฉยต่อคำขอของคนทุกภพ เพราะข้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้”
“ที่เจ้าทำอยู่นี้ประชดข้าหรือไร”
“เปล่าเลยพระบิดา...ข้ามิบังอาจเช่นนั้น ข้าเพียงแต่อยากให้ท่านลองตอบรับคำขอของคนแต่ละภพดูบ้าง ลองไปสัมผัสกับพวกเขาด้วยตัวท่านเอง มิใช่ให้ใครก็ได้ไปทำแทน... ข้าไม่ได้อยากให้ท่านบันดาลให้พวกเขาเสียทุกอย่างไป แต่ข้าอยากให้ท่านแนะนำพวกเขาบ้างว่าปัญหาบางประการควรแก้ไขเช่นไร ข้าคิดว่าข้ามีความสุขเวลาที่ข้าได้รับคำขอบคุณ แม้พวกเขาจะไม่อาจรู้ว่าข้าเป็นใครก็ตาม” มิคาเอลยิ้มอ่อนโยนมองขึ้นไปยังฟากฟ้าอันห่างไกล...
“นั่นเพราะข้าไม่อาจทราบได้ว่าควรจะแก้ไขปัญหาเช่นไร ครั้นจะปล่อยไว้คงได้ลุกลามยิ่งขึ้น แล้วข้ามิได้คิดว่าสิ่งที่ข้าทำมันจะเปล่าประโยชน์เลยพระบิดา ไม่เลยจริงๆ”
“เจ้ามันดื้อด้าน”
“ฮะๆ” มิคาเอลหัวเราะแผ่วเบา ก่อนจะบอก“ข้าจะนำเขาไปที่สวนพฤกษาของข้า แล้วเขาจะออกมาไม่ได้อีก”
“เพราะเหตุนี้หรือ เจ้าจึงต้องทำเช่นนี้ ข้าคิดว่านั่นไม่คุ้มค่ากันเลย”
“หากข้าคิดว่ามันไม่สูญเปล่าหรอกท่าน สิ่งที่ข้าได้ทำอยู่นี้...บางครั้งข้าก็คิดว่าอีรอสน่าสงสาร..." มิคาเอลกล่าวกับตนเองเพียงแผ่วเบา
“ข้าก็แค่อยากทราบว่าเหตุใดจึงทำให้สิ่งประเสริฐเช่นทูตสวรรค์องค์นั้นกลายมาอีรอสดั่งเช่นทุกวันนี้ได้ ข้าว่ามันคงจะดีกว่าหากรู้แล้วหาวิธีป้องกันไม่ให้มันก่อกำเนิดอสุรกายเช่นนี้ขึ้นมาอีก”
“ข้าเสียดายเจ้าจริงๆ มิคาเอลบุตรแห่งข้า” เสียงทรงอำนาจนั้นกล่าว
“...”
“แต่ในเมื่อเจ้าทำผิดกฎ เจ้าแปดเปื้อนแล้ว ก็มิอาจหวนคืนสู่โลกเบื้องบนได้อีก ต่อแต่นี้ไปทูตสวรรค์มิคาเอลมิอาจโผปีกบินขึ้นสู่ท้องฟ้าได้อีกตลอดกาล...ทุกสรรพสิ่งจงสดับรับฟังและเป็นพยาน จากนี้ไปเขามิใช่ทูตสวรรค์อีก แล้วเมื่อสิ้นแรงลง ดวงจิตจะสลายหายไปตลอดกาล...” สิ้นเสียงทรงอำนาจนั้น เสียงฟ้าก็คำรามดังสนั่นหวั่นไหว พายุฝนโหมกระหน่ำหอบพัดทุกสรรพสิ่ง สัตว์ป่ากู่ก้องร้องกันคล้ายสลดใจ สายฟ้าสีทองปัดผ่านฟากฟ้าเทาหม่น ทุกอย่างสว่างวาบขึ้นราวกับสิ่งมหัศจรรย์ ก่อนปรากฏการณ์ราวกับเหนือธรรมชาตินั้นจะสลายหายไปคล้ายกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน...
===========//
วิชาโทสอบทุกวันเลยอ้ะ รู้สึกเลยว่าวิชาเอกไม่เคยจะทุ่มเทเท่านี้มาก่อน
เขียนไปเขียนมาชักเบลอๆ ค่ะ
ปล.เห็นบางคนบอกถึงกับเตรียมทิชชู่เลยทีเดียว มายว่ามันคงไม่เศร้าขนาดนั้นหรอกมั้งค่ะ
เอาแค่ผ้าเช็ดหน้าก็พอเนอะ 555
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเขียนให้มันจบไปในตอนเดียวค่ะ แต่มันทำไม่ได้อ่าาาา ฮรือออ
-
กดlike ชอบตอนนี้
แต่แอบเศร้าตอนท้าย
พี่งูก็ดูใจดีนะ แต่ติดที่ไม่เคยเจอคนที่ยอมรับตัวเองได้
....รอตอนต่อนะครับ กระซิกๆ (วอมเรียกน้ำตา)
รอเรื่อง แฝด ด้วยครับ
-
งือออ อ มิคาเอลลล อีรอสจะหล่อแน่ๆ เลย นางเหมือนมีปมที่ทำให้เป็นอสูรกายแบบนี้
-
ขอ อิมเมจ มิคาเอล อีรอส
จัดมาด่วนๆอย่าให้เสีย
อย่าดราม่าเลยเรื่องนี้
-
อีรอสนี่คือคิวปิดใช่มั้ยค่ะ สิ่งที่อีรอสเจออาจเป็นความเกลียดชัง รักที่ไม่สมหวังของมนุษย์ บลาๆๆ เดาไปมั่วค่ะ 5555 มาต่อเต็วๆ นะค่ะ
-
ติดตาม ชอบมากกกกก
-
อยากรู้จังว่าอะไรที่เป็นปมของอีรอส
แล้วท่านทูตจะเปลี่ยนมันได้ไหมนะ คู่กันเถอะเราเชียร์ :mc4:
ปล.อยากให้จบแฮปปี้น้าา :mew2:
-
ชอบแนวนี้ แฟนตาซี :katai2-1:
มาลงชื่อติดตามค่า
-
มาแปะรูปให้ตามคำขอค่ะ
#ความจริงทีแรกมายไม่ได้มีอิมเมจหรอกค่ะ เพราะคิดว่าหากเอาอิมเมจเข้ามาใส่
มันจะเป็นการจำกัดจินตนาการของคนอ่าน สมมติว่าเราจินตนาการว่าคนนี้โคตรหล่อเลย คนนี้น่ากลัวนะ
แต่พอดูอิมเมจที่คนเขียนเอามาใส่แล้วมันไม่ตรงใจ มันคงรู้สึกผิดหวังเล็กๆ เพราะมายก็เคยเป็นอิอิ
แต่เห็นขอมาเลยจัดให้ค่ะ ถึงจะไม่ตรงสเป็คสักเท่าไหร่ แต่ที่หามานี้ก็ตรงใจที่สุดแล้วค่ะ
:o8:
(http://image.ohozaa.com/i/e6c/nexHQ9.jpg)
อันนี้เป็นอีรอส ร่างอสุรกายค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/ee9/21P24e.jpg)
ทูตสวรรค์มิคาเอลค่ะ มิคาเอลของเราออกจะแมนนน
(http://image.ohozaa.com/i/292/tf6Nfk.jpg)
อีรอสตอนปกติ อิอิ รู้สึกว่าจะดูน่ากลัวกว่าภาคอสุรกายยังไงไม่รู้เนอะ
แต่ชอบอันนี้อ่ะ เลยเอามาค่ะ
หรือใครเจอที่คิดว่าตรงใจกว่านี้ก็เอามาแชร์กันได้นะคะ
ปล.อสุรกายจะอัพพรุ่งนี้นะคะ วันนี้งานเยอะจริงๆ ค่ะ T T ขออภัย เอารูปมาใส่ก็ไปแล้วค่ะ เจอกันพรุงนี้น้าา
ส่วนเรื่องแฝดจะลงวันเสาร์นะคะ แล้วเดี๋ยวจะได้รู้กันว่าใครควรเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องดี (หรือจะไม่มี? 55)
-
อืมๆ แต่นายเอกเราจิ้นแบบ แบ๋วๆ
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มๆๆๆ รูปสวยมากค่ะ อีรอสตอนปกตินี่หล่อโคตรอ่ะ :hao6: :hao6:
-
อีรอสหล่อมากก
-
มาต่อเถอะนะ ดันๆ
-
อีรอสร่างปกติหล่อโฮก :hao6:
มารอล่ะน้าา :music:
-
3
คำโกหกที่แสนหวาน...
เจ้าอสุรกายเดินเข้ามาในถ้ำพร้อมกับหัวสัตว์ที่ยังคงคาอยู่ในมือ มันมองร่างที่นอนทอดกายคล้ายหมดเรี่ยวแรง ก่อนจะเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ร่างนั้น มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาปัดปอยผมที่ระดวงหน้านั้นอย่างแผ่วเบา
สัมผัสสากระคายบนใบหน้า ปลุกให้มิคาเอลตื่นจากการหลับใหล เขาผุดกายลุกขึ้นโดยพลัน มองเห็นเจ้าอสุรกายที่เอื้อมมือมาระใบหน้า ก่อนมันจะเคลื่อนกายออกอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
มิคาเอลยิ้มให้กับท่าทางอย่างนั้น...ความจริงแล้วอีรอสก็ดูจะไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน...
“เจ้าจะไปไหนหรือ” เสียงทุ้มที่ติดจะแหบเอ่ยถาม มันมองหน้าเขาก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามาใกล้กว่าเดิม พร้อมกับหัวสัตว์ที่อยู่ในมือ แล้วจึงโยนของที่มันนำติดตัวมาด้วยนั้นลงตรงหน้าเขา
มิคาเอลยิ้มให้มัน ถามว่า “เจ้าเอามาทำไมหรือ” มันเอียงคอฟังก่อนจะทรุดลงนั่ง หางที่เลื่อยไปเรื่อยมาก็ขดอยู่กับที่ จากนั้นก็หยิบหัวสัตว์ส่งให้เขาดีๆ อีกครั้ง
“เจ้าจะให้เรากินมันอย่างนั้นหรือ” เจ้าอสุรกายพยักหน้า มิคาเอลยิ้มก่อนจะบอก “ขอบใจ...แต่ข้าไม่นิยมเบียดเบียนชีวิตของผู้ใดหรอก”
เมื่อได้ฟังเจ้าอสุรกายมองอย่างไม่เข้าใจ มันยังคงแปลกใจที่คนตรงหน้านี้ไม่หนีมันไปไหน เหมือนคนที่ผ่านๆ มา ทั้งยังมอบรอยยิ้มแปลกประหลาดในความคิด ที่มันไม่เคยพบเห็นให้อีก พลันก็ยื่นมือไปสัมผัสที่ริมฝีปากนั้นเพียงแผ่วเบา คล้ายจะยืนยันว่ารอยยิ้มนั้นเป็นของจริง นั่นทำให้มิคาเอลหัวเราะกับปฏิกิริยาของมัน
“ข้าชื่อมิคาเอล แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร” มิคาเอลถาม เจ้าอสุรกายมองคนตรงหน้านิ่งงัน ดวงตาของมันแปรเปลี่ยนไปแล้ว จากบ้าคลั่งเป็นสับสน แล้วก็อ่อนลง ไม่บ้าคลั่งเหมือนก่อนหน้านี้
“เจ้าไม่มีชื่องั้นหรือ...ถ้าเช่นนั้นข้าเรียกเจ้าว่าอีรอสได้หรือไม่” เจ้าอสุรกายมองใบหน้านั้นอย่างเงียบงัน มันยังคงไม่พูดอะไรกับเขา หากแต่มีปฏิกิริยาตอบรับ...
.
.
.
เป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้วที่มิคาเอลอาศัยอยู่กับเจ้าอีรอสในถ้ำของมัน มันยังคงออกไปหาอาหารให้ตัวมันเองกับเขาเสมอ แต่ที่เปลี่ยนไปคือมันมักจะนำผักผลไม้มาวางไว้ให้เขาแทนหัวสัตว์ดั่งเช่นที่มันเคยนำมา ทว่าเขาก็ไม่อาจแตะต้องของเหล่านั้นได้ แม้มิอาจกลับสู่สถานะเดิมแล้วก็ตาม...เพราะทูตสวรรค์นั้นเมื่ออยู่โลกเบื้องบนก็ไม่ต้องการสิ่งใด ไม่มีความหิวกระหาย ใดๆ ทั้งสิ้น...ทว่าเมื่อสิ้นสุดการเป็นทูตสวรรค์ก็เหมือนกับเป็นการจบชีวิตของตนเองลง ร่างนี้ไม่สามารถจะอยู่ได้อีกเมื่อไร้ซึ่งพลังที่หล่อเลี้ยงกายเนื้อและจิตวิญญาณ ที่ทำได้ก็แค่รอวันเวลาเท่านั้นที่พลังซึ่งไหลเวียนในกายจะหมดลง...แล้วเขาต้องสลายหายไป
มิคาเอลคำนวณเวลาแล้วก็พบว่าเขาคงอยู่ได้อีกไม่นานนัก...ก่อนที่พลังชีวิตจะหมดลง เห็นจะต้องพาอีรอสไปอยู่ในที่ของเขาให้ได้
“อีรอส เจ้าจะไปกับข้าได้หรือไม่ ไปอยู่ในที่ของข้า...ไปอยู่...ด้วยกันตลอดไป” ...คำสุดท้ายนั้นน้ำเสียงกลับแผ่วเบาลง มันแผ่วเหลือเกิน เขาไม่อยากพูดมันออกมาเลย...เพราะรู้ดีว่า...คำว่าอยู่ด้วยกันตลอดไปนั้น มันไม่มีทางเป็นจริงได้...ไม่มีทาง ไม่มีเลย...
ใช่ว่าเขาอยากจะโกหก ทว่านี่เป็นสิ่งที่มิคาเอลต้องทำ...ไม่มีสิ่งใดยืนยันได้ว่าหากขาดเขาไปแล้วอีรอสจะไม่ออกไปอาละวาดฉุดใครมาอีก...แม้ต้องปดแต่เขาก็ต้องทำอย่างมิอาจเลี่ยง...ขอโทษนะอีรอส...ข้าขอโทษที่ไม่อาจอยู่ด้วยกันกับเจ้าได้ ขอโทษที่...ไม่อาจทำได้ดั่งคำที่พูดไป
.
.
.
อีรอสอุ้มร่างที่บางกว่า เดินเข้ามายังป่าส่วนลึกที่มันไม่เคยคิดย่างกรายเข้ามา เนื่องด้วยไอบริสุทธิ์ที่ลอยวนโดยรอบ เหมือนเป็นเขตหวงห้ามของใครบางคนที่มันไม่ควร...แม้จะย่างกรายเข้าไปใกล้
“เจ้าเหนื่อยหรือไม่” ร่างบางเบาที่อยู่ในอ้อมแขนของมันเงยหน้าขึ้นมาถาม ฝ่ามือที่แต่เดิมเคยนุ่มนวล กลับแห้งกร้านเอื้อมมาแตะใบหน้ามันแผ่วเบาๆ มันชอบสัมผัสของคนๆ นี้ แม้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด
มันชอบเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวลของเขา ชอบรอยยิ้มที่ส่งมา ชอบความเมตตาที่มีให้...ชอบที่เขาไม่หนีไปไหน ชอบที่คอยเป็นห่วงเป็นใย สุดท้าย...ชอบ...ที่เขาบอกว่าจะอยู่ด้วยกันกับมัน ...ตลอดไป...
…ตลอดไป... มันชอบคำๆ นี้
เจ้าอสุรกายไม่ทันได้สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปรบางอย่างในดวงตาของมิคาเอลเลย...
“เจ้าไม่เหนื่อยเหรอ ให้ข้าลงเดินเองไหม” มันมองใบหน้าราวรูปสลักที่ซีดเซียวนั้นก่อนจะส่ายหัว
“ข้าเดินเองไหวนะอีรอส” ทว่ามันหาได้ฟังคำพูดของมิคาเอลไม่ สายตาของมันกลับไปหยุดอยู่กับดอกไม่สีสวยดอกหนึ่ง กลีบของมันดูนุ่มนวลทุกอย่างดูพิสุทธิ์สดใส คล้ายกับคนในอ้อมกอดของมัน
เล็บที่แหลมคมนั้นยื่นไปปลิดดอกงามออกจากก้าน ก่อนจะย้ายมาทัดไว้ยังใบหูของคนในอ้อมแขน
“ทำอะไรน่ะอีรอส เจ้าไม่ควรเด็ดมันมานะ” มันไม่เข้าใจคำว่าไม่ควรของเขา เพราะรู้แค่เพียงว่าสิ่งนั้นเหมาะกับคนในอ้อมแขนมันเพียงเท่านั้นก็พอ...
.
.
.
เมื่อมาถึงทางเข้าป่าพฤกษามิคาเอลจึงบอกให้เจ้าอสุรกายปล่อยตนลงมา ก่อนจะหลับตาลง “ข้าผู้เป็นเจ้าผู้ครอบครองสถานที่แห่งนี้ มิคาเอลขอกลับคืนสู่ถิ่นที่เคยพำนักพร้อมสหายของข้า โปรดเปิดทางให้ข้าได้เข้าไปพร้อมกับเขาด้วย” ก่อนจะหันไปมองอีรอสที่ยืนอยู่ข้างกาย ป่าพฤกษาของเขานั้น ผู้ที่จะเข้ามาได้ต้องได้รับความยินยอมจากเขาก่อน ต้องมีความสัมพันธ์กับเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และสุดท้าย...ผู้ที่ประสงค์จะเข้ามาต้องเต็มใจจะเข้าไปด้วย ป่าจึงจะเปิดทางให้...นี่เป็นสิ่งที่มิคาเอลต้องทำให้อีรอสยอมมากับเขา อยากไปกับเขาด้วยความเต็มใจ...แม้จะรู้สึกผิดกับการกระทำเพียงใดก็ตาม
สิ้นเสียงของมิคาเอล ประกายระยิบระยับก็พลันสาดใส่ทั้งสองราวกับอาบไปด้วยแสงจันทร์ ทุกอย่างมืดลงก่อนที่หิ่งห้อยนับร้อยนับพันตัวจะออกมาโชว์ความงดงามให้อีรอส อสุรกายผู้ไม่เคยพบเห็นความงดงามของธรรมชาติให้ได้ยล สักพักความมืดก็จางหายไป ความสว่างกลับคืนมาเช่นเดิม พร้อมกับเสียงกู่ร้องของสรรพชีวิตที่ดำรงอยู่ภายในป่านั้นกู่ก้องอย่างยินดีก่อนจะเงียบลง แล้วปรากฏเพียงทางเดินที่ทอดยาวให้เดินเข้าไป สองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่โน้มกายลงคล้ายคำนับให้
มิคาเอลหันมองเจ้าอสุรกายข้างๆ ก่อนจะบอก “ไปกันเถอะอีรอส...ไปอยู่ด้วยกัน...ไปกับข้าแล้วอยู่ด้วยกันตลอดไป...” ที่ซึ่งเจ้า...ไม่อาจจะออกมาได้อีก...
น้ำตาที่ไม่เคยไหลรินของอดีตทูตสวรรค์ผู้เข้มแข็ง สง่างามกลับรินไหลลงมาอย่างสุดจะกลั้น
...ข้า....
ไม่ได้อยากจะหลอกเจ้าเลย ให้อภัยข้าเถิดอีรอส...
อีรอสที่ไม่ได้สังเกตสิ่งใดนอกจากตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าอุ้มร่างที่เล็กกว่านั้นเข้าสู่อ้อมแขนอีกรอบ
มิคาเอลซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของตนเข้ากับซอกคอที่เต็มไปด้วยเกล็ดนั้นราวกับต้องการซ่อนสิ่งที่กำลังรินไหลออกมา ด้วยไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็น
ข้าขอโทษจริงๆ อีรอส ที่จริงแล้วที่ข้าอยากจะพูด มันไม่ใช่เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่มันเป็นข้าจะขอโทษเจ้าตลอดไป...ขอโทษ...นะ ที่ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้...
====================//
เหลืออีกสองตอนก็จบแล้วค่ะ
-
อึก จะ จะ จะ จบแบบดราม่า ชะมะ
ประมาณว่า มิคาเอลสลยหายไป แล้วเหลือแต่อีรอสอะ
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:ling3:
-
งือออ ทำไมมันเศร้าาาา :hao5:
-
อ่านๆไปแล้วรู้สึกว่าอีรอสนี่เหมือนเด็กจัง ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่
น่าสงสารทั้งมิคาเอลทั้งอีรอสเลยอ่ะ (สงสารอีรอสมากกว่าหน่อย)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.เค้าอยากอ่านตอนจบแบบ happy ending อ่ะ วิ๊งค์ๆ :mew2:
-
อ่านตอนนี้ไปใจก็ตุ้มๆต่อมๆไปพออ่านจบนี่น้ำตาคลอเลยอ่ะ :monkeysad:
สงสารอีรอสสงสารมิคาเอล :m15: อีรอสช่างไร้เดียงสานัก
จบแฮปปี้เถอะน้าา นะๆ :impress: :dont2:
-
ไม่เอาๆๆ อยู่ในโรงแก้วด้วยกันตลอดไปได้ป่ะ
อะไรก็ไดัให้จบแฮปปี้
-
ถ้าจบแบบนี้ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ มาม่ากินเบื่อแล้วง่า T____T
-
อย่าจบเศร้ามากนะค่ะ ถ้าชาตินี้ไม่ได้คู่กันก็อยู่ด้วยกันชาติหน้าก็ได้
ปล.สงสารอีรอสจัง
-
สงสารทั้ง 2 คนเลย ฮือออ TOT ขอให้อีรอสกลับไปเป็นเทพที่สามารถให้พลังชีวิตมิคาเอลได้มั้ยยย แง่มๆ แล้วมาต่อตอนต่อไปนะค่ะ ^_^
-
[4]
หนึ่งวันนั้น...ยาวนานแค่ไหน...
“อีรอสเจ้าดูนี่นะ” มิคาเอลสะกิดเรียกเจ้าอสุรกายที่เดินไปเดินมา สำรวจตรงนั้น ตรงนี้คล้ายเด็กน้อยเพิ่งได้รู้จักโลกกว้าง
มันมองตามเสียงเรียกของมิคาเอล ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เขาราวกับถูกแรงดึงดูดมหาศาล แล้วสิ่งนั้นเองที่ดึงสายตาของมันไป...
ดอกไม้เวทมนตร์ที่มิคาเอลเสกมันขึ้นมา...รีดเค้นจากพลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่...
แว่วได้ยินเสียงลอยมาตามลมว่า ‘มิคาเอลท่านไม่ควรทำเช่นนี้...พลังของท่านจากที่ข้าสัมผัสได้เพียงบางเบา...บัดนี้ ข้าแทบจับสัมผัสอะไรในตัวท่านไม่ได้เลย...’ โรโดร่าดอกน้อยเอ่ยออกมาเสียงเศร้า
‘ใช่...ท่านอย่าทำเช่นนี้อีกเลย...พวกข้าของร้อง’ เจ้าทิวลิปดอกตูมเสริม
‘ท่านทำเช่นนี้ ท่านไม่รักพวกข้าแล้วหรือไร เหตุใดจึงทำเช่นนี้เล่า’ ไลซิแอนทัสขาวบริสุทธิ์ตัดพ้อ ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงร้องห้ามของดอกไม้นานาพันธุ์
ได้ฟังเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยนั้นมิคาเอลก็ฉีกยิ้มอ่อนโยน ‘ขอบใจนะพวกเจ้าที่เป็นห่วงข้า...แต่อย่าได้เศร้าใจไปเลย ถึงข้าไม่อยู่แล้ว แต่พวกเจ้าก็ยังมีเขานะ...ได้โปรดอย่าทอดทิ้งเขา...ช่วยดูแลเขาแทนข้าได้ไหม...’ มิคาเอลวิงวอน หากเจ้าดอกไม้พวกนี้ยังเล็กนัก มันมีแต่เพียงความขุ่นเคืองมอบให้กับอีรอสเท่านั้น
เจ้าอสุรกายมองดอกไม้สีประหลาดในมือของมิคาเอลด้วยความชื่นชม ก่อนหน้านั้นมันยังคงเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์ ก่อนจะค่อยๆ เติบโตขึ้นไปทีละขั้น...มันค่อยๆ หยัดรากลงสู่ดิน แล้วแตกก้านขึ้นมา ดอกนั้นยังคงตูมอยู่ แล้วโดยพลันกลีบน้อยใหญ่ก็ค่อยๆ บานออกช้าๆ จนในที่สุดมันก็งดงาม ล้ำค่า...
“เจ้าว่าสิ่งนี้งดงามหรือไม่” ใบหน้าซีดเซียวเอ่ยถาม แม้เสียงของมิคาเอลจะแหบแห้ง จนแทบไม่ได้ยินอะไรออกมาแล้วก็ตาม...หากมันยังคงตรึงอยู่ในใจของเจ้าอสุรกาย...อีรอสได้ยินเสียงอ่อนโยนนั้นแม้จะแผ่วเบาสักเพียงใดก็ตาม... ก่อนจะพยักหน้าออกไป
“งั้นเหรอ...มันงดงามใช่ไหม” ดวงหน้างดงามทว่าซีดเซียวนั้นยังคงพยายามฝืนร่างกายคงพลังนั้นเอาไว้ เอ่ยถามมันด้วยดวงตาที่ยังคงสุกใสอยู่
“เจ้ากุหลาบดอกนี้มันก็เปรียบเสมือนมนุษย์นะอีรอส...ความงามและคุณค่าของมันจะยังคงอยู่...หากไม่มีผู้ใดมาทำลายมัน” มิคาเอลมองกุหลาบสีฟ้าในมือของตนก่อนจะหันมามองเจ้าอสุรกาย
“หากข้าทำลายมันแบบนี้ล่ะ...เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง”
เจ้าอสุรกายมองดอกไม้ที่ถูกมือที่มองไม่เห็นปลิดออกจากก้าน ก่อนที่กลีบบางนั้นจะถูกกระชากดึง และขยี้จนมันไม่เหลือแม้ชิ้นดี แล้วพลันสลายหายไปในที่สุด...
มันมองอย่างไม่ชอบใจที่ความสวยงามนั้นถูกทำลายลง...แล้วมองหน้าซีดเซียวของมิคาเอลอย่างไม่เข้าใจ
“เจ้าไม่ชอบใช่ไหม ที่ความสวยงามนี้ถูกทำลายและหายไป” มันพยักหน้า มิคาเอลยิ้มอย่างอ่อนแรงก่อนจะบอก
“เช่นเดียวกับการกระทำของเจ้าอย่างไร...สิ่งที่เจ้าทำก็คล้ายกันกับดอกไม้นี้...ตัวเจ้านั้นเปรียบเสมือนผู้ทำลาย ส่วนคนที่เจ้าไปฉุดเขามาก็คล้ายดอกไม้นั่น...” นัยน์ตาแดงก่ำราวเลือดนั้นสั่นไหว ความรู้สึกขณะนี้มันไม่รู้ว่าคืออะไรมีเพียงหนึ่งเท่านั้นที่มันเข้าใจได้คือความเศร้า...เจ้าอสุรกายรู้จักดีเลยเชียวแหละ ความผิดหวัง เศร้า เหงา ต้องการ และโกรธแค้น...
“เจ้ารู้สึกไม่ดีใช่ไหม...อยากเห็นความสวยงามของดอกไม้ต่อไปหรือเปล่า...หรือเจ้าเลือกจะเป็นผู้ทำลายต่อไป...บอกข้าได้ไหมอีรอส” มันนั่งนิ่งไปไม่ตอบ ทว่าท่าทีนั้นกลับทำให้มิคาเอลรับรู้ได้ว่ามันก็คงรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำ...
“ถ้าเจ้าอยากเห็นความงดงามในแบบต่างๆ ขอเพียงเจ้ามองสิ่งนั้นๆ ด้วยความรัก ไม่ใช่แค่เพียงเพราะความต้องการ ความใคร่ หรือเพราะอะไร” มันมองมิคาเอลนิ่งๆ ก่อนจะหยัดร่างสูงใหญ่ของมันขึ้นแล้วพลันตวัดร่างที่แทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเข้าไปในอ้อมแขน พาเขาก้าวเดินไปเรื่อยๆ
“ปล่อยวางมันนะ...ความรู้สึกเจ็บปวดหลายๆ อย่าง ความผิดหวัง ความหวาดกลัว หรือความโกรธแค้น ที่เจ้าเคยได้รับ...ที่ดอกไม้เหล่านั้นต่างก็หลบเลี่ยงเจ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นว่าเจ้าไร้คุณค่า...หรือน่ากลัวแต่อย่างใด หากเป็นเพราะความรู้สึกอันตรายในใจของเจ้าต่างหากที่ทำให้ดอกไม้เหล่านั้นต่างหวาดกลัว...ปล่อยวางความรู้สึกนั้นลง แล้วกลับมาเป็นตัวเจ้าเหมือนเดิม...เจ้า ทำเพื่อตัวเจ้าเองได้ไหม...”
“หรือเจ้าจะทำสิ่งนี้เพื่อข้า...ด้วยได้หรือไม่” แม้จะรู้สึกละอายแก่ใจที่ไปเรียกร้องให้อีกฝ่ายทำเพื่อตน ทั้งๆ ที่ มิคาเอลไม่อาจจะรักษาสัญญากับอีกฝ่ายได้ก็ตาม ทว่า...เขาก็ยังอยากเอ่ยคำนี้ออกมา ...ทำเพื่อข้า เพื่อดอกไม้และเพื่อตัวเจ้าเอง...
มิคาเอลเอื้อมมือที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปแตะใบหน้าที่เต็มไปด้วยเกล็ดนั้นเพียงแผ่วเบา มันโอบกอดร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้นราวกับจะขอบคุณ...
มิคาเอลยิ้ม...ขอเวลาข้า อีกเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น...
.
.
.
เจ้าอสุรกายวางร่างที่เบาราวขนนกนั่นลงบนโขดหินก้อนใหญ่กลางน้ำตกงาม ก่อนมันจะกระโดดทีเดียวขึ้นไปถึงยอดน้ำตก ก่อนจะกระโดดม้วนตัวลงมาเหมือนต้องการโชว์ให้มิคาเอลดู
เขายิ้มให้มันอย่างชมเชย...มองเพียงภายนอกแล้ว อีรอสคืออสุรกายหยาบช้า กักขฬะ หากไม่ลองมาสัมผัสใครเล่าจะรู้ว่ามันยังคงมีมุมที่ไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อยอยู่มาก
มิคาเอลรู้แล้วว่าที่อีรอสกลายเป็นอสุรกายก็เพราะความต้องการ และความผิดหวังในใจ...เมื่อดวงจิตบริสุทธิ์นั้นถูกความต้องการครอบงำ ก็ง่ายต่อการครอบครองร่างกายของกลุ่มก้อนกิเลสที่หลุดมาจากความนึกคิดในจิตใจของมนุษย์ซึ่งสะสมมานานนับร้อยปี...
ทูตสวรรค์ที่จิตใจแปดเปื้อนนั้น ย่อมง่ายต่อการควบคุมและครอบครอง...
ข้าหวังว่าเจ้าจะปล่อยวางมันได้โดยเร็ววันนะอีรอส...เจ้าจะได้กลับไปเป็นตัวเจ้าเสียที และเมื่อนั้นเจ้าจะได้รู้ว่าโลกไม่ได้ดำมืดเสมอไป ทว่ายังมีอะไรสวยงามซ่อนอยู่เสมอ...
เจ้าอสุรกายไม่ทันได้สังเกตเลยว่าร่างของใครบางคนนั้นค่อยๆ จางลงเรื่อยๆ มันยังคงดำผุดดำว่ายไปมา หางสัตว์เลื้อยคลานก็สะบัดตีน้ำราวกับกำลังสนุกสนาน...
สุดท้าย...หนึ่งวันก็ไม่อาจมาถึง...มิคาเอลก้มลงมองที่มือตนเองก็พบว่าคงไม่นานแล้วที่เวลาของเขาจะหมดลง...ใจหนึ่งก็อยากจะล่ำลา อีกใจก็ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น...มิคาเอลไม่รู้จะบอกเจ้าอสุรกายเช่นไรดี...เขาโกหกมันไปเช่นนั้นแล้ว...จะยังพูดอะไรได้อีก
อีรอสอาจจะโกรธจนไม่อาจละวางความรู้สึกหลายอย่างลงได้...ทว่า เขามั่นใจว่ามันคงไม่นานหรอก ที่อีรอสจะลืมเขาปล่อยวางความรู้สึกในใจแล้วกลับมาเป็นตัวของตัวเอง...
กว่าครึ่งตัวแล้วที่จางหายไป น้ำใสที่ไหลรินออกมาจากนัยน์ตาที่ยังคงสุกสกาวนั้น หาใช่เพราะความกลัว ทว่ามันเต็มไปด้วยความเศร้าที่จะต้องจากลาไป ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาเป็นระลอก สุดท้าย...เขายังอยากขอโทษอีรอส...ขอโทษจริงๆ หากข้าจะต้องหายไปแบบนี้...หายไปโดยที่ไม่ทันได้กล่าวคำอำลา แต่มันคงจะดีกว่า...หากว่าข้าจะต้องเห็นเจ้ามองข้าด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ...คงจะดีกว่าหากข้าไม่ต้องเห็นเจ้าเสียใจ...
เจ้าอสุรกายมองสิ่งที่อยู่ในมือของตนอย่างชื่นชม ก่อนจะเคลื่อนที่โดยเร็วไปยังใครบางคนที่มันคิดถึงอยู่เสมอ...ใครคนหนึ่งที่ไม่กลัวมัน และเห็นว่ามันสำคัญ...ทำดีกับมัน ทั้งยังคอยบอกคอยสอน...
อีกเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นแล้วที่มิคาเอลต้องหายไป เขาเงยหน้าขึ้นมองเบื้องบน...พระบิดา...ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าควรจะทำเช่นไรเรื่องราวเช่นนี้จึงจะไม่เกิดขึ้นอีก นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะทำมันเพื่อท่าน และเพื่อทุกๆ คนได้...
ร่างที่กำลังสะอื้นแต่เพียงลำพังถูกโอบกอดจากเบื้องหลังโดยไม่ทันรู้ตัว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงคำรามของอีรอส เมื่อมันกลับมาถึงแล้วเห็นร่างของคนที่มันรู้สึกอยากโอบกอดอยากให้อยู่เคียงข้างมันตลอดเวลา กำลังจางหายไป ร่างนั้นสะอื้นแทบขาดใจ เห็นเช่นนั้นมันก็นึกรู้ได้ทันทีว่า...ที่มิคาเอลบอกมันนั้นไม่จริง...
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตานั้นหันมามองมัน หยดน้ำอุ่นๆ รินรดมาโดนเกล็ดของมันเพียงแผ่วเบา เสียงที่แทบไม่ได้ยินนั้นกล่าว “ขอโทษอีรอส...ขอโทษที่โกหก ขอโทษ...ที่หลอกว่าจะอยู่ด้วยกัน”
เมื่อมองสบเข้าไปในดวงตาคู่นั้นมันเห็นเพียงความเสียใจ...เล็บที่เต็มไปด้วยเกล็ดเอื้อมไปปาดน้ำตาเม็ดตาที่รินไหล มิคาเอลยังคงยิ้มให้มันเช่นเคย แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า ไม่ใช่รอยยิ้มอ่อนโยนที่เคยมอบให้มันเสมอมา ...แท้ที่จริงแล้ว เจ้าอสุรกายมันรับรู้มาโดยตลอดถึงความผิดปกตินั้น แววที่ที่มองมันราวกับกำลังขอโทษนับหมื่นพันครั้ง ทว่า... มันก็ทำเมิน มองไม่เห็นไปเสีย...เพราะมันเชื่อในคำสัญญา สุดท้ายแล้วมันก็ได้รู้ว่าไร้ค่า...คำสัญญาไม่ได้มีความหมายอะไร...
เจ้าอสุรกายหยิบมงกุฎดอกไม้ที่มันทำขึ้นมาสวมลงบนศีรษะของมิคาเอล แววตาของมันสั่นระริก มองใบหน้านั้นราวกับต้องการจดจำไว้ให้นานที่สุด
มือที่โปร่งแสงของมิคาเอลเอื้อมขึ้นมาแตะที่มงกุฎนั้น ยิ้มให้มันด้วยรอยยิ้มที่หวานที่สุด “สวยจังเลย...ขอบใจนะอีรอส...ข้า...ขอบใจเจ้ามาก และขอโทษที่ไม่อาจอยู่กับเจ้าด้วยกันตลอดไปได้ ขอโทษที่ข้าทำให้คำสัญญาไร้ความหมาย ขอโทษที่ข้า....” ยังไม่ทันที่เสียงสะอื้นนั้นจะทันได้กล่าวออกไปจนจบ เจ้าอสุรกายประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากบางทันที มันเป็นจูบที่อ่อนโยนที่สุดที่มิคาเอลเคยได้รับมา...
ขอโทษและ...ขอบคุณ
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ร่างบอบบางอบอุ่นจะสลายหายไปราวกับอากาศธาตุ เจ้าอสุรกายคำรามลั่นด้วยความเจ็บปวด และแสนเศร้า...
แล้วกลุ่มก้อนสีดำทะมึนก็ลอยออกมาจากตัวของมัน ก่อนร่างที่เต็มไปด้วยเกล็ดนั้นจะหายไปเหลือเพียงเขาคนเดิม...
“มิคาเอล...ข้ายังไม่ได้บอกชื่อของข้าให้เจ้าได้รับรู้เลยใช่ไหม...” เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพูดกับความว่างเปล่า
“มันจะทันไหมถ้าข้าจะบอกเจ้าตอนนี้ ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ยินข้าแล้วก็ตาม...ข้าชื่อกาเบรียล...กาเบรียล...”
กาเบรียลไล้ฝ่ามือลงบนโขดหินที่ก่อนหน้านั้นเคยมีร่างของใครบางคนนั่งร้องไห้อยู่ ก่อนจะเห็นดอกไม้ดอกหนึ่งวางอยู่บนนั้น....ดอกไม้ที่เขาเคยทัดหูให้มิคาเอลตอนที่ยังเป็นอสุรกาย
...อย่างนั้นเหรอ...นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เจ้าทิ้งไว้ให้ข้าดูต่างหน้าใช่ไหมมิคาเอล...
ข้าควรจะขอบคุณกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าทำให้ข้าไหม...ขอบคุณที่เจ้าทำให้ข้าเป็นคนเดิม ขอบคุณที่เจ้ายอมเสียสละ...แต่ข้าจะมีความสุขมากกว่านี้...ถ้าเจ้ายังอยู่ข้างกายข้าไม่ห่างไปไหน...
แม้มันจะสายเกินไป...แต่ข้าขอร้องเจ้าบ้างได้ไหม....ได้โปรด...อย่าจากข้าไปเลย....
=====================================//
ตอนหน้าก็จบและน้าาาาาาา
จริงๆ ตอนนี้มันคงจะจบแล้วค่ะ เพราะทีแรกมายวางพล็อตไว้ว่าสุดท้ายสองคนนี้มันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก
เห็นทุกคนขอไม่เอาแบบทำร้ายเกินไปทั้งนั้นเลยอ่าาาาา
มายเลยต้องต่ออีกหน่อยอ่ะ T T เห็นใจเขา55 หาคู่ให้อีรอส กาเบรียลใหม่ดีไหมหนอ 555
-
อ่านแล้วน้ำตานองน้าเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ตอนหน้าก็จบแล้วเหรอ ฮือออออออออออออ เศร้า
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:mew5:
-
ใจจะขาด
-
อ่านแล้วเศร้าจังเลยค่ะ น่าสงสารทั้งคู่เลย
อสูรกายกลายกลับร่างแล้ว แต่นายเอกดันตายซะงั้น
แอบดีใจที่คนเขียนเปลี่ยนใจให้ไม่เศร้ามาก อยากให้กลับมาคู่กันค่ะ
รออ่านตอนจบนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ฮือๆ สงสารอะ
-
[5]
รักนิรันดร์...เฝ้ารอวันหวนคืน
...ดอกไม้สีขาวดอกนั้นที่มิคาเอลทิ้งไว้...
กาเบรียลยังคงเก็บมันไว้กับตัวเสมอ เขามักจะนำมันขึ้นมาดูแล้วหวนคำนึงถึงเมื่อครั้งยังได้สัมผัสคนๆ นั้น ทั้งรอยยิ้มอ่อนโยน ถ้อยคำนุ่มนวลที่อีกฝ่ายใช้...มันช่างยากเหลือเกินหากจะห้ามไม่ให้คิดถึง ห้ามไม่ให้คำนึงหา และห้ามไม่ให้น้ำตารินไหล ยามภาพคุ้นเคยนั้นยังฉายชัดอยู่ในความทรงจำ...
แม้จะรู้ว่ามิคาเอลไม่อาจกลับมาหาเขาได้อีกแล้ว ทว่ากาเบรียลยังคงหวัง เขาหวังว่าสักวันมิคาเอลอาจจะกลับมา อาจไม่ใช่ภพนี้ ชาตินี้ แต่เขาก็จะยังคงรอ กาเบรียล...ยังรอมิคาเอลกลับมาเสมอ..
ราตรีกาลหมองเศร้าที่เคลื่อนมาหลายทิวา ไม่อาจทำให้คลายความหม่นเศร้าได้...พลันนึกไปถึงค่ำคืนที่เคยใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ยามที่ยังคงมีอีกฝ่ายข้างๆ กาย...
...ยากเหลือเกิน...
มันยากจริงๆ การใช้ชีวิตโดยไม่มีเจ้าน่ะ...มิคาเอล
บอกทีว่าข้าควรจะทำเช่นไร...การรอที่ไม่มีจุดสิ้นสุดนั้นบางครั้ง...มันก็ทำให้ข้าท้อ...
กระนั้นแม้จะเหนื่อยที่ต้องรอ แต่ข้าก็ยังจะหวังต่อไป...
ผู้ใดจะตอบข้าได้ไหม...ว่าสิ่งที่ข้าหวังมันจะไม่สูญเปล่า...
.
.
.
เป็นอีกวันที่กาเบรียลยังคงหยิบดอกไม้นั้นขึ้นมาดู...สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือเจ้าดอกไม้กลีบบางบริสุทธิ์ที่เคยสดใสอยู่เสมอบัดนี้มันกลับเหี่ยวเฉาและโรยราลง...
ความเปลี่ยนแปลงนั้นมีผลต่อความรู้สึกของเขามาก...กาเบรียลแทบไร้เรี่ยวแรง...นั่นหมายความว่าสิ่งที่เขารอมามันไม่อาจเป็นจริงใช่ไหม...ข้าถูกปฏิเสธหรือไร...
การต้องอยู่โดยไร้ซึ่งคนข้างกายเช่นนี้...เขาคิดว่ามันคงดีกว่าหากมิคาเอลจะปล่อยเขาไว้ ...ไม่ต้องมาใส่ใจ...ไม่ต้องมาทำให้เขากลับไปเป็นเช่นเดิม...
เพราะมันช่างทรมานเหลือเกินเมื่อเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ทว่า...สิ่งที่ขาดหายไปคือหัวใจ...หัวใจของเขาได้มอบให้กับใครอีกคนไปแล้ว...
ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว...ยังไม่ทันให้เขาได้เตรียมใจ...สิ่งที่มอบให้กับใครอีกคน พลันถูกกระชากดึงไปอย่างเลือดเย็น...
เจ้าจะทรมานข้าเกินไปแล้ว...
กลับมาหาข้าเถิดมิคาเอล...
‘เมล็ดพันธุ์นั้น นำลงพสุธา’
‘พรวนดินรักษา เพียรห่วงหาใส่ใจ’
เสียงนั้นดังขึ้นมารอบกายของเขา กาเบรียลผู้สิ้นหวัง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงมองกลีบโรยของดอกไม้ซึ่งเป็นตัวแทนของมิคาเอล ในกองนั้นยังมีเมล็ดหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่...
นั่นสินะ...เมล็ดพันธุ์มันก็ยังมี...แม้เจ้าจะล่วงลับไปตามกาลเวลา ทว่าข้าก็สามารถให้ชีวิตใหม่กับเจ้าได้...
กาเบรียลนำเมล็ดนั้นไปปลูกใกล้ๆ กับน้ำตกงามกลางป่าที่เขาเคยพามิคาเอลไป...มันเป็นที่สุดท้าย...ก่อนที่มิคาเอลจะลาลับไม่กลับมาอีก...
เมล็ดพันธุ์อันนั้น...
เขาเพียรดูแลเอาใจใส่มันอยู่เสมอ...มาพูดคุยกับมันทุกวัน หลายทิวาผ่านไปยอดอ่อนนั้นก็ค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นสู่ผืนดิน... กาเบรียลยังคงมานั่งมอง เสมือนว่ามันคือตัวแทนของมิคาเอล เขา...ทำเช่นนี้ทุกวัน สม่ำเสมอมิได้ขาด
“วันนี้ข้ากลับก่อนมิคาเอล...แล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าใหม่” เขาบอกเจ้าดอกไม้งามซึ่งตอนนี้มันกำลังจะเบ่งบานในไม่ช้า...มันจะกลายเป็นดอกไม้ที่ทรงคุณค่า และอยู่ในใจเขาตลอดไป...
กาเบรียลเอื้อมมือไปแตะดอกนั้นอย่างอ่อนโยน ลูบไล้มัน ด้วยความรักใคร่ทะนุถนอม...ก้มจูบลงบนนวลกลีบบาง ก่อนจะจากไป...
.
.
.
...นั่นใคร...
เบื้องหน้าเขา ตรงที่เดิมที่เคยมีดอกไม้แสนงามของเขาหยัดรากอยู่ บัดนี้...มีใครอีกคนนั่งหันหลังให้เขาอยู่ ใครคนนั้นมองตรงไปเบื้องหน้า
...พลันใจของกาเบรียลสั่นระรัว...ความรู้สึกคุ้นเคย...ทั้งโหยหาและดีใจนี่มันอะไรกัน...
เขาค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างนั้นพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วงไป...เหมือนความคะนึงหาจะตีรวนขึ้นมาเสียให้ได้ ความดีใจท่วมท้นที่รู้สึกอยู่ขณะนี้นั้นมันคืออะไร...
ใกล้ร่างนั้นเข้าไปทุกที...มือสั่นๆ นั้นเอื้อมไปสัมผัสกับบ่าบางของใครบางคน...ก่อนที่ใบหน้านั้นจะหันกลับมามอง
...มันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและคุ้นใจเหลือเกิน...
เขายิ้มให้กาเบรียลอย่างอ่อนโยนและอ่อนหวานที่สุด ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วตรงเข้าสวมกอดกาเบรียล
“คิดถึง...” ...งั้นเหรอ...
“ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน...มิคาเอล”
-THE END-
=================================///
จบแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาา เป็นไงไม่เศร้าแล้วน้าาา อิอิ ว่างๆเดี๋ยวจะมีตอนพิเศษมาให้ค่ะ
ว่าทำไมมิคาเอลถึงกลับมาได้เนอะ เอ๊ะ หรือจะรู้กันแล้ว 5555
แล้วพบกันใหม่นะคะ บาย~
-
น่ารักกกกกก จบแบบนี้ดีแล้วค่า อบอุ่นใจ
รอตอนพิเศษนะคะ ^^
-
งงเล็กน้อย
จะ รอ ตอน พิเศษนะค่ะ
-
็Happy
-
จบไม่เศร้าเลยแต่หมดน้ำตาเป็นลิตร :m15:
จะรอตอนพิเศษนะคะ ขอหวานๆชดเชยเลยน้า :dont2:
-
มิคาเอลกลับมายังไงงงงงงงงงงง ผุดออกมาแบบนารีผลเหรอค่ะะะ
รอตอนพิเศษ แบบ หวานหยดย้อยยยยยยยยยย เลยนะคะ
ขอบคุณคนแต่งมากค่าาา
-
มิคาเอลมาได้ไงอ่าาาา
ขอตอนพิเศษด่วนค่ะคนเขียนนนนนนนน
-
ง่ะ น้ำตาซึมทั้งเรื่อง :monkeysad: ดีนะที่มิคาเอลได้กลับมาอยู่กับ กาเบรียล ตามสัญญาที่ให้กันไว้ :กอด1:
รอตอนพิเศษหวานๆ มาเช็ดน้ำตาคนอ่านค่ะ :z1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ....เรื่องดีมากเลย :pig4: :L2:
-
อย่างน้อยก็ไม่เศร้า
นึกว่าจะต้องนั่งเศร้าเสียแล้ว
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เฮ้อ~~happy ending..น่ารักที่ซู๊ดดดด~~><
-
ฮ่าาาา happy end แหละแกรรรร ปลื้มปริ่มฝุดๆ :z2:
สงสัยว่ามิคาเอลกลับมาได้ไง รอตอนพิเศษเน้ออออออ :กอด1:
-
ทำไมมิคาเอลถึงกลับมาได้อ่ะ
พระบิดาช่วยไว้งั้นหรอ?
อยากอ่านตอนพิเศษต่อไวๆจัง
รีบมาต่อนะคะ
-
ตอนพิเศษ!!!!
รออยู่นะคะ สนุกจัง
-
ซึ้งกินใจมากครับ ขอบคุณครับ
-
:o8: :o8:
-
น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวจริงๆ ตอนจากกันเศร้ามากอ่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
เนื้อเรื่องสวยงามมากเลยค่ะ
ถึงจะจบไม่เศร้า แต่ก็เล่นเอาน้ำตารื้น
-
โอ้.......แหม นึกว่าจะต้องกินมาม่าซะแล้ว
-
ชอบตอนจบมากเลย
-
โรแมนติคมาก และแล้วกาเบรียลก้อมีความรัก
-
ซึ้งมากๆๆๆๆ เลยค่ะ ขอตอนพิเศษด้วยนะค่ะ
อยากรู้ว่ามิคาเอลกลับมาได้ยังไง
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
ตอนพิเศษอ่าาาาาาาา
ขอตอนพิเศษ!!!!!!!!! :katai1:
-
แงงงงงงงง มันเศร้ามากอ่ะ ไม่ได้อ่านนิยายไป น้ำตาล่วงไปแบบนี้มานานมากแล้วอ่ะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :sad4: :sad4:
แล้วตอนพิเศษล่ะคะ ตอนพิเศษอ่ะ :hao3: :hao3:
-
ยังรอตอนพิเศษอยู่น้า :hao7:
-
ไหนบอกจะมีตอนพิเศษคะ ลืมหรือเปล่าเอ่ย?
เราเข้ามาอ่านหลายรอบแล้วยังไม่มีตอนพิเศษเลย
-
เศร้า แต่สุดท้ายสมหวัง
-
ในที่สุดก็กลับมา :')
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซึ้งมาก น้ำตาปริ่มเลยค่ะ :monkeysad:
-
ไม่ได้อ่านนิยายที่บีบคั้นหัวใจอ่านไปน้ำตาไหลไปนานแล้วววววว :hao5: :katai1: :sad11:
-
เศร้ามาก แต่โชคดีที่สุดท้ายแล้วยังกลับมาเจอกันอยู่ :hao5:
-
:sad4: ยินดีด้วยที่สมหวัง แต่อ่านเสร็จน้ำตาหมดไปหลายปีปเหมือนกัน 555+ :pig4:
-
รอตอนพิเศษน้ะ :heaven :heaven :heaven
-
บทพิเศษ๑
พระบิดา...
เมื่อครั้งสรรพสิ่งยังคงรูปสสารและหลงวนเวียน หมุนวนในความมืดมิด กลุ่มควันสีดำก็ได้ถูกสัมผัสโดยหัตถ์หนึ่งด้วยความรักและอ่อนโยน
พระหัตถ์นั้นขับไล่กลุ่มก้อนสับสนรวมทั้งความมืดมิดให้พ้นไปพร้อมทั้งมอบความสวยงาม แห่งสรรพชีวิต รวมถึงมอบรุ่งอรุโณทัยให้ ครั้นแล้วมนุษย์ก็ถือกำเนิด...
พระบิดา...เป็นคำเรียกขานผู้สร้าง จากบรรดาเศษเสี้ยวความดีที่จุติมาจากการทำความดีของมนุษย์ เมื่อกลุ่มก้อนนั้นเติบใหญ่ขึ้น จึงถูกเรียกว่าทูตสวรรค์ และมีหน้าที่ทำตามทุกสิ่งอย่างตามแต่พระบิดาจะประสงค์
ในสายตาของบิดาแห่งสรรพสิ่งซึ่งมองดูความเป็นไปของสิ่งที่พระองค์ทรงสร้างมาอย่างยาวนานแล้ว สิ่งเหล่านั้นล้วนไม่จีรังยั่งยืน เมื่อมีเกิดแล้วจึ่งดับไป ความมืดก็เช่นกันหัตถ์นั้นไม่อาจห้ามได้ถาวร ทุกสิ่งอย่างล้วนแล้วแต่ต้องการสมดุล เช่นเดียวกันกับมนุษย์ทั้งหลายที่พระองค์ทรงประทานชีวิตให้ พวกเขาไม่อาจดีได้ทั้งหมด นานไปแสงสว่างเรืองรองเหล่านั้นจึงมีแต้มมัวหม่นของสีเทาดำย้อมจิตใจ
ในยุคเริ่มแรกที่มนุษย์รู้จักแต่การทำความดีทูตสวรรค์ประกายสีขาวบริสุทธิ์จึงจุติขึ้นมา หลายร้อยปีผ่านไปพอมนุษย์เริ่มแบ่งเป็นหลายเผ่าพันธุ์ สิ่งมีชีวิตมีความต้องการที่มากขึ้น ทั้งหมดเริ่มมีกิเลส ทูตสวรรค์ที่จุติมาจึงมิใช่สีขาวบริสุทธิ์เช่นเคย
...อย่างไรก็ตามพระบิดาเข้าใจได้ พระองค์เพียงมองลงมายังสิ่งที่พระองค์สร้างต่อไป...นาน...เนิ่นนาน พอ ๆ กับที่มองดูทูตสวรรค์สีขาวบริสุทธิ์ซึ่งถือกำเนิดมาหนึ่งเดียวจากบรรดาทูตสวรรค์ที่ไม่สมบูรณ์เหล่านั้น
ทูตสวรรค์ที่ต่างไปจากองค์อื่น ๆ เพราะมีความห่วงใยต่อมนุษย์ ขณะที่พระบิดาซึ่งอยากจะสลายควบรวมไปกับสรรพสิ่งที่หล่อเลี้ยงโลกให้ดำเนินต่อไป กลุ่มก้อนความชั่วร้ายก็ได้กำเนิดมาพร้อมทูตสวรรค์ที่มาจุติมากเกินไป ผลคือมันได้ให้กำเนิดอสุรกายขึ้น
กระนั้นพระบิดายังคงคิดจะให้โลกเป็นไปตามครรลองของมันเองดั่งเช่นกาลที่เคยผ่านมา
ทุกสิ่งอย่างล้วนเกิดมาและดับไป พระองค์คิดเช่นนั้นจึงมิได้แก้ไขปัญหาใด โดยไม่ทันรู้ ทูตสวรรค์ที่พระองค์คอยเฝ้ามองอยู่เสมอและคิดจะยกน่านฟ้าให้ หลังจากพระองค์สลายไปแล้ว กลับลงไปแก้ปัญหาด้วยตนเอง...เช่นนั้นแล้วพระองค์ควรทำอย่างไร?
พระองค์ควรมอบทางเลือกให้กับเขาหรือไม่ หากแต่บุตรของพระองค์จักเลือกเส้นทางใด ก็คงต้องสุดแล้วแต่ใจของเขาเอง...
.
.
.
กลุ่มก้อนกลม ๆ สีขาวที่กระพริบอย่างอ่อนแรงคล้ายกำลังจะดับสูญ กลับถูกหัตถ์หนึ่งคว้าจับเอาไว้ด้วยความเมตตา
พระองค์ทรงใคร่ครวญถึงสิ่งที่กลุ่มก้อนสีขาวนี้ได้กระทำตลอดอายุขัย แล้วทอดสายตาลงไปยังสรรพสิ่งเบื้องล่าง
มิคาเอลหากมีโอกาสอีกครั้งเจ้าจักเลือกเส้นทางใด กลับไปเป็นทูตสวรรค์ ฤาจักอยู่กับสิ่งที่เจ้าได้จากมา - พระองค์ตรัสถาม
ข้าเลือกได้หรือพระบิดา หากแม้นกายและจิตข้าใกล้จะดับสูญเต็มที - ดวงจิตอ่อนแรงตอบ
เจ้าเลือกได้เพราะข้าจะมอบโอกาสแด่เจ้าเพียงครั้ง เจ้าจักเลือกสิ่งใด - พระบิดาเพียงหวังให้สิ่งที่ลูกของพระองค์เลือกเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความสุข
ท่านจะไม่ผิดกฏสวรรค์หรือไร - แสงริบหรี่นั่นแม้จะเลือนลาง ทว่าก็ดูมีความหวัง
ใครตราฯ ขึ้นมางั้นหรือ หากมิใช่ข้า
แต่ท่าน...
...ข้าอยากจะมอบมันให้เจ้า ในฐานะพระบิดา
พระบิดาข้า...
เลือกมาเถิดลูกข้า จักเส้นทางใดขอใจเจ้าจงตรองให้ดี
เช่นนั้น...ข้าขอกลับไปหาเขาได้หรือไม่...
เพราะเหตุใดเจ้าจึงมิเลือกกลับมาสู่อ้อมอกแห่งพระบิดา
... สิ่งนั้นให้ความเงียบเป็นคำตอบ
เจ้ามิอาจให้คำตอบแก่ข้าได้หรือ?
ขออภัยพระบิดาแห่งข้า...
แม้ว่าเส้นทางที่เจ้าเลือกอาจสูญเปล่ากระนั้นหรือ
ขอรับพระบิดา
สุดแท้แต่ใจเจ้าเถิด ถือว่าเจ้าได้เลือกแล้ว
ขอบพระทัยพระบิดา..
แม้ข้าจะเสียดายที่เจ้าไม่คืนสู่อ้อมกอด ทว่า ก็ขอให้เจ้าจงโชคดี
หัตถ์แห่งพระผู้สร้างจับกลุ่มก้อนสีขาวจาง ๆ ไว้อย่างอ่อนโยนแล้วก็พลันตวัดวาดเมล็ดพันธุ์เมล็ดหนึ่งขึ้น ต่อมาจึงใส่จิตวิญญาณที่ใกล้แตกสลายลงไปในนั้น
พระองค์เป่ามันลงไปยังเบื้องล่าง มันจึงปลิวไปในที่ที่มันควรจะอยู่
เจ้าจะสูญสลายไปหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับผู้ที่จะดูแลเมล็ดแห่งชีวิตของเจ้า หากเขานั้นไม่สนใจจะดูแลเมล็ดนี้ด้วยความรักและความเอาใจใส่ สิ่งที่เจ้าเลือกไปก็จะสูญเปล่า
ขอให้เจ้าโชคดี...มิคาเอลบุตรแห่งข้า...
.
.
.
TBC บทพิเศษ๒ (อดีต) ทูตสวรรค์และอสุรกาย
/////////
.
TBC บทพิเศษ๒ มิคาเอล+กาเบรียล
/////////
ค่อนข้างลืม 555คาดว่าบทกาเบรียลกับมิคาเอลคงยังไม่ใช่เร็วๆ นี้นะคะ เอามาลงพอให้ยังไม่ลืมกันค่ะ 55 ยังมีคนจำเรื่องนี้ได้อยู่ไหมคะ 55
:hao5: :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดด
คิดว่าตาฝาด!! ><
มิคาเอลกลับมาหากาเบรียลแล้ว ปลื้มปริ่มแทน
คิดว่ากาเบรียลจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแล้วซะอีก ~~
-
เบื้องหลังการกลับมาของมิคาเอลสินะ
-
ดีใจจังที่มีตอนพิเศษ คิดถึงเรื่องนี้มากๆๆ รอบทพิเศษ 2 จ้ะ :L2: :L1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :mew1:
-
ใจหายวาบ! นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้วว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนพิเศษของเรื่องนี้มาปีกว่าๆ ชอบภาพลักษณ์และบทบาทนายเอกอย่างมิคาเอลมากๆ แม้กระทั่งกาเบรียลเวอร์ชั่นอีรอสก็ชอบ ดูเป็นตัวตนอีกด้านหนึ่งของเทพบุตรที่แสนดี(?) รอตอนพิเศษที่ ๒ ต่อไปค่ะ
-
น้ำตาไหลพราก เศร้า แต่กาเบรียลน่ารัก รอคะ
-
รอตอนพิเศษสองงงง
-
โฮกกกกก อ่านไปน้ำตาไหลพราก :hao5:
:L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
ชอบจังง มันหน่วงๆแต่ก็มีความสุขดี
รอตอนต่อไปเพราะกาเบรียลต้องหล่อมากแน่ๆ //รูปไม่ขึ้น จินตนาการล้วนนน 55
-
กลับมาต่อตอนพิเศษเถอะนะยังอยากอ่านเรื่องราวต่อจากนี้อยากเสพสุขจริงๆสักทีเศร้ามาเกือบทุกตอน
-
:mew6: น้ำตาจะไหลลล ขอบคุณค่ะที่พาเขากลับมา
-
ซึ้งกินใจ
-
ขอบคุณพระบิดามากๆที่ให้โอกาสมิคาเอล :mew6:
รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
:pig4:
-
สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกัน :hao5:
-
คนเขียนใจร้าย ทำเราน้ำตาไหล :sad4:
-
:mew1:
-
:hao5: