-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ3
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาทของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
---------------------------------------------------
ผลงานในเล้าเป็ดเรื่องอื่นๆ
นิยาย
1. ● รักข้างเดียว ● [ One-side love] [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42065.msg2702144#msg2702144)
2. ll เล่นเพื่อน ll [Complete] (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.0)
3. หลงกาว(น์) [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.0)
4. ❤ค่ายสร้างรัก❤ [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58387.0)
5. พราน ‘ล่อ’ เนื้อ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56929.msg3534807#msg3534807)
6. ▲▼Return To Love ▲▼ [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.0)
7. ✪ You're my sky : #จุดหมายคือท้องฟ้า ✪ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67604.msg3851216#msg3851216)
8. ☘ ป่าห่มรัก ☘ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69353.0)
เรื่องสั้น
1. เรื่องสั้น .... - [ แสนชัง ] - [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42518.0)
2. [เพราะอกหัก...รักจึงบังเกิด] [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51014.0)
3. ҉ วันวานยังหวานอยู่ ҉ [Pause] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51622.0)
---------------------------------------------------
สารบัญ
ยกที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2843766#msg2843766) l ยกที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2848924#msg2848924) l ยกที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2855358#msg2855358) l ยกที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2861727#msg2861727) l ยกที่5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2870476#msg2870476) l ยกที่5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2871636#msg2871636) l ยกที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2878810#msg2878810) l ยกที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2886621#msg2886621) l ยกที่8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2895209#msg2895209) l ยกที่8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2896128#msg2896128) l ยกที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2904401#msg2904401) l ยกที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2910836#msg2910836) l ยกที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2917959#msg2917959) l ยกที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2929417#msg2929417) l ยกที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2936969#msg2936969) l ยกที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2943251#msg2943251) l ยกที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2951421#msg2951421) l ยกที่16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2958623#msg2958623) l ยกที่16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2960613#msg2960613) l ยกที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2969019#msg2969019) l ยกที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2977808#msg2977808) l ยกที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2992828#msg2992828) l ยกที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3006903#msg3006903) l ยกที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3045564#msg3045564) l ยกที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3057971#msg3057971) l ยกที่23.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3079087#msg3079087) l ยกที่23.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3085380#msg3085380) l ยกที่24.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3092817#msg3092817) l ยกที่24.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3108126#msg3108126) l ยกที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3121801#msg3121801) l ยกที่26.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3123834#msg3123834) l ยกที่26.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3128977#msg3128977) l ยกที่27.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3142403#msg3142403) l ยกที่27.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3145517#msg3145517) l ยกสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3153258#msg3153258)
*** ขอบคุณคุณ Melon สำหรับการทำสารบัญจ้า ***
"เล่นเพื่อน" ตีพิมพ์กับ สนพ.เอเวอร์วายนะคะ
หนังสือสามารถหาซื้อได้ที่ร้านหนังสือทั่วไป SE-ED , B2S , ร้านนายอินทร์ หรือสั่งซื้อได้ที่เว็บไซค์ (http://www.jamsai.com/product/3622)
*********
ติดตามพูดคุยกันได้ที่นี่นะคะ
Fanpage :Karnsaii (https://www.facebook.com/karnsaii/)
Twitter: Karnsaii_Novel (https://twitter.com/Karnsaii)
*********
-
ยกที่ 1 : เจ็บจี๊ดๆ
“ เฮ้ยว่าไง”
“ เออ”
คนที่ทักผมมันกำลังยกมือทักทายโบกไม้โบกมืออยู่ฝั่งตรงข้ามถนนมันคือ “ ไอ้จ๊อบ” ครับ เพื่อนสนิทผมเอง ผมจึงก็พยักหน้ารับแต่แล้วรอยยิ้มกว้างของผมก็ต้องมีอันได้หุบเพราะมือหนาของมันกำลังกุมมือสาวน้อยร่างบอบบางข้างๆ เธอคนนั้นหันมายิ้มกว้างพร้อมกับโบกมือทักหยอยๆให้ผมเช่นกัน
...เหมือนหายใจไม่ออกเลยหว่ะ เจ็บที่หัวใจแปล๊บๆ...
อย่างที่ทุกคนเข้าใจแหละครับ เหอะ ผมคิดกับมันเกินเพื่อน เรียกได้ว่าแอบรักมันมาข้างเดียวตลอดสี่ปี จริงๆแล้วผมกับมันสนิทกันมาตั้งแต่ม.หนึ่ง แต่ผมเพิ่งมารู้ใจตัวเองว่าชอบผู้ชายครั้งแรกก็ตอนที่อยู่ม.สามซึ่งไอ้ผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ผมคิดเกินเลยก็มีแต่มันคนเดียวนี่แหละ เฮ้ย เข้าตำราแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ ไปไหนวะ” มันถามแต่มือนี่ลูบหน้าลูบตา “ลูกตาล” แฟนสาวแค่อาทิตย์เดียว มันเพิ่งเริ่มคบกันได้อาทิตย์เดียวตอนเปิดเทอม
“ เรียน”
ผมบุ้ยปากไปที่ตึกคณะวิทยาศาสตร์ จริงๆแล้วผมไม่ได้เรียนคณะนี้หรอกครับ คณะผมอยู่อีกโยชน์จากแถวนี้เลยคณะหมอยาครับแต่บังเอิญว่าปีหนึ่งมันตอนเรียนวิทยาศาสตร์พื้นฐานเหมือนกันเลยต้องถ่อมาเรียนถึงที่นี่ ส่วนไอ้หน้าหล่อที่ประหารหัวใจผมให้เจ็บช้ำมาตลอดสีปีนี่เรียนวิศวะครับ หล่อ รวย เริศ สมกับคณะมันนั่นแหละ
“ มึงอ่ะ”
“ พาลูกตาลไปกินข้าว”
“ อ๋อ” ผมคงเผลอสตั้นไปหลายวิมั้งมันเลยเอื้อมมือมาจะตบบ่าผม แต่ผมดันเอี้ยวตัวหลบมันจึงยิ้มให้อย่างเห็นใจแกมสมเพชมั้ง อันหลังนี่เดาเอานะ
“ มึงโอเคป่ะ” น้ำเสียงมันดูห่วงใยนะแต่ขอโทษไม่สมกับความผิดที่ทำให้ผมต้องเสียน้ำตามาตลอดปิดเทอมหรอก กูไม่ให้อภัยโทษฐานที่มึงลวงหัวใจกู ...น้ำเน่าได้อีก...
“ เรื่องของกู”
ผมกวนตีนมันกลับพร้อมกับรีบสาวเท้าหนีก่อนที่มันจะเล็งฝ่ามือใส่กระบาล ผมหัวเราะให้มันก่อนจะเดินตามกลุ่มเพื่อนที่ล่วงหน้าไปในอาคารเรียนก่อนแล้วแต่จู่ๆท่อนแขนแข็งแรงของไอ้จ๊อบก็พาดอยู่ที่บ่าผมก่อนที่มันจะกระซิบเสียงแผ่วเบาๆ
“ กูห่วงมึงนะ”
ผมหันไปสบสายตากับมันตรงๆ แววตาคู่นี้แหละที่ผมหลงละเมอมานานแต่พอมองเข้าไปก็เห็นแต่ความห่วงหาอาทรในฐานะของเพื่อนจริงๆ แค่เพื่อนจริงๆ ไม่มีกระแสของความรู้สึกอย่างอื่นเลย
...เจ็บอีกแล้วหว่ะ...
“ พอๆอย่าดราม่า” ผมแกล้งสะบัดตัวหนีจากมันแต่ไอ้นี่มันแข็งแรงครับกระตุกทีเดียวผมก็เซแล้วทั้งๆที่รูปร่างผมไม่ต่างจากมันมากนัก เตี้ยกว่ามันแค่สองเซนเอง
“ อ่ะ” มันยัดอะไรไม่รู้ใส่มือผม
“ อะไรวะ”
“ ยาแก้เศร้า”
“ อะไรของมึง”
พูดจบมันก็รีบวิ่งไปหาแฟนสาวหน้าสวยซึ่งรอท่าอยู่หน้าเซเว่นก่อนจะจูงมือกระหนุงกระหนิงหายลับไป ผมถอนหายใจก่อนจะก้มมองซองยาอะไรสักอย่างในมือซองยาสีขาวกึ่งน้ำเงินครึ่งล่าง มีรูปผู้หญิงอยู่ซ้ายมือพร้อมกับตัวอักษรฉวัดเฉวียนตัวโตๆที่เขียนว่า “ทัมใจ”
...แม่ง โดนจังๆเลยกู...
“ ทำใจสักทีสิวะกู”
ผมถอนหายใจอีกรอบก่อนจะยิ้มปลงๆให้กับซองยาและเจ้าของที่ให้มา ‘ทำใจเถอะ’ นั่นเป็นสิ่งที่ผมย้ำกับตัวเองมาตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ผมกำซองยาแน่นด้วยใจที่หวิวๆเพราะมันกำลังเสียวแปลบๆคล้ายกับมีใครมาทุบตรงหัวใจ อย่างที่บอกผมแอบรักมันมาตลอดสี่ปี ใช้ความเป็นเพื่อนเฝ้ารักเฝ้าติดตามมันมาตลอดจนวันหนึ่งคงเป็นความรู้สึกที่สุกงอมมันถึงได้ประทุออกมา วันที่จบการศึกษาตอนม.หกผมรวบรวมความกล้าและกำลังใจเต็มเปี่ยมเพื่อไปสารภาพรักมันครับ แต่ผลที่ได้หน่ะเหรอ
“ กูชอบมึงหว่ะ”
“ เต้ยอย่าล้อกูเล่น”
“ กูพูดจริง...” ผมทำหน้าจริงจัง “...กูชอบมึงหว่ะชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่ม.สาม กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กับมึง แค่มึงคนเดียว กูก็คิดนะโว้ยว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเองตลอดไปแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวหว่ะ กูต้องบอกอะไรมึงสักอย่างไม่งั้นมันคงค้างคาแบบนี้ตลอดไป” มันทำหน้าอึ้งไปพักนึงแต่ก็นานพอดูดีว่ามันไม่ตกใจจนแขกกระตุกฟาดปากผม คงไม่คิดจริงๆว่าผมจะรู้สึกแบบนี้กับมัน มันยิ้มเครียดๆก่อนจะเงยขึ้นมองท้องฟ้า
“ กูไม่รู้มาก่อน..” มันถอนใจ “...ไม่รู้จริงๆหว่ะ ว่ามึงรู้สึกแบบนี้ แต่กูเป็นผู้ชายและกูไม่เคยชอบผู้ชาย” ประโยคหลังมันพยายามพูดให้เบาเพื่อไม่กระทบใจผม แต่ไม่ทันละบังเอิญมันพูดจบปุ๊บผมก็เจ็บปั๊บ
“ ขอบคุณนะโว้ยที่รู้สึกดีๆกับกู” มันลูบบ่าผมเบาๆ “...แต่กูไม่ได้เป็นเกย์และคงไม่มีทางชอบผู้ชาย”
ผมน่าจะรู้นานแล้วว่ามันไม่มีทางคิดแบบนั้น แต่มันก็ยังถนอมน้ำใจผมไม่ด่าให้ก็บุญเท่าไหร่แล้วตอนนั้นผมจำไม่ได้ว่าวันนั้นเราแยกย้ายกันกลับเมื่อไหร่หรือยังไง มารู้ตัวอีกทีผมก็นั่งร้องไห้ซบตักแม่แล้ว วันเดียวกันนั่นแหละที่แม่ผมรู้ว่าผมชอบผู้ชายท่านไม่ว่าอะไรเพียงแค่กอดผมไว้แล้วปลอบประโลมด้วยไหล่ที่บอบบาง ผมร้องไห้ให้มันอย่างหนักวันนึงเต็มๆหลังจากนั้นผมก็ตั้งสติแล้วบอกกับตัวเองว่าอย่างน้อยผมก็ได้บอกออกไปถึงผลลัพธ์ที่ได้จะเจ็บขนาดนี้
หลังจากนั้นผมก็เลือกเรียนเภสัชฯที่นี่ตอนแรกที่มันรู้ก็ตกใจเหมือนกันเพราะผมกับมันเราสัญญาว่าจะเรียนวิศวะด้วยกันเพราะเราทั้งคู่ต่างไปติวเข้มเพื่อสอบเข้าคณะนี้ แต่สุดท้ายผมก็หันหลังให้กับสิ่งที่ผมทุ่มเทมาตลอดปีเพียงแค่ว่าจะได้อยู่ใกล้ๆมันทั้งๆที่ผมไม่มีหัวด้านนี้ด้วยซ้ำ พอทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้ผมจึงเลือกในสิ่งที่อยากเรียนและต้องการห่างจากมันเพื่อทำใจให้ได้ แต่สุดท้ายเราก็ติดที่เดียวกัน จากวันที่ผมสารภาพรักกับมันผ่านไปเป็นอาทิตย์มันก็ติดต่อผมมาและทำตัวปกติเหมือนเดิมราวกับเราไม่เคยพูดกันเรื่องนั้น ในเมื่อมันยังคงวางผมไว้ในฐานะของเพื่อนสนิทซ้ำยังปฎิบัติกับผมเหมือนเดิมไม่มีแม้แต่กระแสแห่งความรังเกียจ ผมจึงต้องทำตัวและทำใจปฎิบัติแบบที่เราเคยเป็นกันมา
...เอาน่าสักวันผมต้องตัดใจได้...
...แต่ในเมื่อยังทำไม่ได้ตอนนี้ก็ขอเก็บความรู้สึกดีๆเอาไว้แบบนี้ก่อนละกัน...
“ น่ารักดีหว่ะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของ “ ไอ้แท็ค” เพื่อนสนิทในคณะซึ่งเพิ่งมาสนิทกันตอนรับน้อง ไอ้นี่มันถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของกลุ่มด้วยคุณสมบัติสูง หล่อ ดูดีชนิดที่ใครเห็นต้องเหลียวหลังเสียอย่างเดียวคือมันประกาศตัวชัดเจนว่าชอบผู้ชายโดยเฉพาะผู้ชายอย่าง ‘ว่าน’ คนที่กำลังอยู่ในหัวข้อสนทนาที่เป็นผู้ชายหน้าหวานร่างเล็ก ตัวขาว ปากแดง รูปหน้าจิ้มลิ้มราวกับเกิดมาผิดเพศเพราะไม่มีส่วนใดคล้ายกับบุรุษเพศเลยสักนิด
เห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้เพราะมันเป็นลักษณะที่ผมอยากเป็นเหลือเกินให้ตายเถอะ คิดแล้วถอนใจเซ็งๆก้มมองสภาพตัวเองไอ้ผมนี่ตรงกันข้ามกับว่านที่ไอ้แท็คมันยิ้มถูกใจจริงๆ ตัวก็สูงถึงจะสูงโปร่งไม่หนามาก แต่ก็สูงตั้ง 180 หน้าก็เฉยๆธรรมดาเหมือนผู้ชายตัวไป แต่ดีหน่อยเพราะเป็นคนขาว โดยรวมเลยเหมือนผู้ชายน่าตาพอไปวัดไปวา มีคนแวะเวียนมาขายจนมจีบบ้างประปรายพอให้กระชุ่มกระชวยแต่ไม่ใช่สเป็คเกย์น้อยๆน่าทะนุถนอมเลยจริงๆ เฮ้ยยย
“ หน้าจะย่นติดกับปากล่ะ”
พูดไม่ยังแหย่หลอดน้ำดื่มเฉียดปากที่แบะน้อยๆของผม
“ เหี้ย เล่นสกปรก”
“ ฮ่าๆๆๆ”
“ ไอ้นี่ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ” ผมโบกมือไปมาป้องกันไม่ให้น้ำจากปลายหลอดดูดที่ไอ้แท็คกำลังเป่ากระเด็นโดนตัว ผมขยับตัวหนีไอ้เวรนี่ก็ขยับตามแกล้งกันไปมาไม่รู้เลยว่าใต้อาคารเรียนที่เต็มไปด้วยม้านั่งซึ่งมีคนจับจ้องเต็มไปหมดกำลังจ้องมองอย่างสนใจ เหอะ ผู้ชายตัวโตสองคนกำลังหยอกล้อกันคงเป็นภาพที่ไม่น่าพิศมัยมั้ง
“ คิกคิก”
“....”
ผมยืนเอ๋อมองไปยังกลุ่มของว่านซึ่งพร้อมใจกันหันมามองพวกผมสองคนก็จะปิดปากหัวเราะคิกคักเท่านั้นไม่พอยังยิ้มกริ่มถูกใจราวกับเพิ่งพบเจอสิ่งมหัศจรรย์ ไอ้ผมก็สะดุ้งโหย่งสิครับแต่ไอ้แท็คนี่สิพอเห็นว่านยิ้มจนแก้มแดงถึงกับสติสะตังแทบจะหลุดจากร่าง จังหวะมันเพ้อที่แหละที่ผมคอยโอกาสมานานโบกหัวมันไปเต็มแรงแล้วพอมันรู้ตัวก็หันมาวิ่งไล่เตะผมจนเรียกเสียงหัวเราะจากคนแถวนั้น
“ แฮกๆ”
“ เหนื่อยฉิบหาย”
“ มึงจะวิ่งไปไหนเต้ย”
ผมเบรกตัวโกร่งเมื่อเจอร่างสูงใหญ่ของไอ้จ็อบที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ แถมโผล่พรวดมาตัดหน้ากระชั้นชิดอีกดีนะเบรกทันไม่งั้นงานนี้ได้มีฉากที่ผมกระแทกมันอย่างจังจนอาจเผลอล้มแล้วอะไรสักอย่างคงจะได้สัมผัสกัน เหอะๆ พอๆละครมากไปแล้วผมส่ายหัวไปมา
“ เหี้ย กูตกใจหมด”
“ เหี้ยอะไรหล่อขนาดนี้” มันชมตัวเองแล้วยืดตัวขึ้นทำให้รู้ว่าแม่งสูงกว่ากูอีก ผมเบ้หน้าใส่มัน
“ ชิ หล่อตายละมึง”
“ ก็ทำเอาคนแถวนี้เพ้อมาตั้งนานสองนานละวะ” มันแซวๆไอ้ผมจึงเท้าเอวมองหน้าแบบจะเอาไง คราวนี้มันจึงยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ หลังจากเมื่อหลายเดือนก่อนที่ผมสารภาพรักกับมันก็อย่างที่เห็นแรกๆมันคอยระมัดระวังที่จะพูดจาสนิทสนิทและทำตัวใกล้ชิดเพื่อให้ผมสบายใจ และมันคงเห็นว่าผมก็ปฎิบัติกับมันเหมือนเดิมไอ้นิสัยขี้หยอกขี้แซวของมันเลยกลับมาอีกครั้ง จริงๆมันเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะมันไม่ทำให้ผมกระอักกระอ่วนใจเวลาที่จะคุยกับมันตามลำพัง เพราะบรรยากาศระหว่างเรามันเหมือนกับเมื่อก่อนเหมือนตอนที่มันยังไม่รู้ความรู้สึกของผม
ผมชอบนิสัยแบบนี้ของมันนะถึงมันจะเจ้าชู้ตัวพ่อ แต่มันแยกแยะออกระหว่างแฟนกับคู่นอนเพราะมันไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงในสต๊อกมาหึงหวงแสดงความไม่พอใจเลยสักคน และที่สำคัญมันเป็นที่ชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็ปฎิเสธ เหอะคงเหมือนที่มันปฎิเสธผมนั่นแหละ...คิดแล้วเศร้า...
...แต่ช่างแม่ง เดี๋ยวถ้าวันไหนแม่งรู้ว่ารักกูขึ้นมาจะเล่นตัวซะเข็ด กูฝันอยู่เหรอ ฮา...
“ ว่าแต่มึงวิ่งทำไมเนี่ย”
“ วิ่งให้หมาถาม” มันทำหน้าเอือมลืมบอกไปอย่างว่าผมนี่ก็กวนตีนใช่ที ทั้งๆที่ในใจผมรักมันจะตายแต่บางทีมันก็อดไม่ได้ทีจะกวนตีนอย่างว่าแหล่ะผมกับมันคล้ายๆกันคือนิสัยที่พูดดีๆไม่ค่อยเป็นชอบแง่งๆใส่กัน
“ เก่งนี่หว่า...” ผมหรี่ตามองมันที่ยิ้มกวนๆ “...คุยกับหมารู้เรื่องแบบนี้สงสัย หมาเหมือนกัน”
...ผลั๊ก...
ผมทุบอกมันไปเต็มๆทีนึงทำเอามันทำหน้าแหยแต่ยังยิ้มกริ่มกวนส่วนล่างเหมือนเดิม เหอะ ต่อให้กูยังรักมึงอยู่แต่กวนตีนแบบนี้ก็ไม่มีละเว้นนะครับ
“ แล้วมึงถ่อมาทำอะไรที่คณะกู”
“ นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว” ผมจิ๊ปากเตรียมยกเท้าใส่มัน
“ ซักทีมั้ยไอ้จ็อบ”
“ เออๆ...” มันทำหน้าจริงจัง “...จะมาชวนไปกินของดีเย็นนี้แถวสวนหลวง” หน้าตาตอนที่บอกว่าของดีนี่เต็มไปด้วยประกายวิบวับเชียวนะ
“ ไม่ไปอ่ะ”
“ มัยวะ” มันทำหน้าเสียดายแทนก่อนจะสะกิดบ่ายิกๆ “...ถ้ามึงไปกูเลี้ยง” ผมส่ายหน้าไปมาจะให้ตอบรับไปกับมันยังไงไหวก็แถวสวนหลวงนั่นมีร้านที่เลื่องชื่อลือชาพวกเหล้าเบียร์ทั้งนั้น ผมไม่ได้กระแดะหรือรังเกียจอะไรหรอกเพราะก็เป็นนักดื่มพอตัว แต่ที่กลัวคือพอเหล้าเข้าปากแล้วผมจะเผลอแสดงอาการประหลาดๆ ที่สำคัญผมอยู่หอในถึงแม้หอชายจะไม่จำกัดเวลาเข้าหอแต่ด้วยความที่เป็นเด็กดีของคุณนายแม่บวกกับขี้เกียจเป็นทุนเดิมผมจึงเลือกปฎิเสธ
“ ถ้ามึงกลัวดึกคืนนี้ไปนอนคอนโดกู” คอนโดที่ว่านี่เป็นคอนโดหรูแถวพญาไทซึ่งพ่อแม่มันซื้อไว้ให้ตอนที่ตัดสินใจมันเรียน กรุงเทพฯตอนแรกผมก็ตกลงกับมันว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่พออะไรๆมันเปิดเผยก็เป็นผมเองที่ตัดสินใจถอยห่างมาอยู่หอในดีกว่าเพราะอย่างที่บอกผมต้องระวังหัวใจของตัวเองมากๆ เพราะจนถึงวันนี้มันก็ยังไม่รักดีเหมือนเดิม
“ เออๆ”
พอเห็นว่าชวนให้ตายยังไงผมคงไม่ตอบรับผมสักทีมันเลยเลิกที่จะเซ้าซี้ ก่อนจะยื่นถุงที่เต็มไปด้วยยาคูลย์สี่ห้าขวดในมือซึ่งผมไม่ได้สังเกตเลยว่ามันอยู่ในมือของไอ้จ็อบตั้งนานสองนาน
“ อ่ะ กูรู้ว่าชวนยังไงมึงก็ไม่ไป...” มันยิ้มๆพร้อมกับชูถุงยาคูลย์ซึ่งคงซื้อจากพนักงานสาวยาคูลย์ซึ่งมีจักรยานเป็นพาหนะคู่กายเจ้าประจำที่ปั่นไปมารอบมหาวิทยาลัย “ เอาไปๆแต่อย่าแดกเยอะนัก ข้าวเปล่ากินซะบ้าง มึงยิ่งเป็นโรคกระเพาะอยู่เดี๋ยวคุณนายสารภีรู้เข้ามึงโดนแน่” เอ่อ คุณนายสารภีคือแม่ผมเองครับ
“ ขอบใจ”
...เหี้ยแล้ว...ผมรีบกุมหน้าอกตัวเองไม่ใช่อะไรกลัวว่ามันจะเต้นดังเกินไปจนคนตรงหน้าได้ยิน ผมทำท่าประหลาดจนมันเลิกคิ้วมองงงๆก่อนจะยิ้มให้แต่เหมือนเดิมรอยยิ้มนั้นไม่เจือกระแสอื่นใดนอกจากความห่วงใยตามประสาเพื่อน แต่แค่นั้นใจเจ้ากรรมก็สั่นไหวไปหมดแค่มันทำอะไรเล็กๆน้อยๆก็พร้อมจะเต้นระรั่วราวกับจะหลุดจากอก ใจง่ายฉิบหายผมนึกชังหัวใจตัวเอง ทั้งๆที่สิ่งที่มันทำให้เป็นเรื่องปกติตั้งแต่มัธยมแล้วเพราะผมเป็นคนไม่ชอบกินข้าวแต่ถ้าเป็นยาคูลย์นี่สู้ตายกินได้ทั้งวันไม่รู้เบื่อ เพราะติดขนาดหนักมันเลยรู้ว่าผมชอบกินทุกเช้าก่อนเข้าเรียนมันเลยซื้อติดมือมาฝากผมประจำ
แต่หลังๆนี่แหละตั้งแต่อ่านหนังสือเพื่อสอบแอดแล้วพอติดช่วงปีหนึ่งเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก เลยทำให้ไม่ค่อยได้กินข้าวเช้าจนเป็นโรคกระเพาะ มันอีกแหละที่รู้เรื่องคนแรกพร้อมกับเขี่ยวเข็ญให้ผมกินข้าวให้เป็นเวลา คิดแล้วก็ยิ้มกว้างทั้งๆที่รู้ว่ามันทำไปเพราะเป็นเรื่องปกติไม่มีอะไรเกินเลย แค่เศษความห่วงใยแต่เล่นเอากูใจสั่นฉิบหาย มันก็อย่างเนี้ยชอบใจดีกับเขาไปทั่วห่วงไปซะทุกคน ซ้ำยังมีมนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยมตีคู่ไปกับหนังหน้าแล้วบอกเลยว่า...กูกรี๊ดลืมตาย ฮา...
“ กูไปนะ”
“ เออ” ผมแกล้งทำหน้ารำคาญมันก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับขึ้นตึกไม่อยากให้มันเห็นหรอกว่าตอนที่หันหลังกลับนี้ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้มขนาดไหน เชี่ยเอ้ยหมดกันอุตส่าห์ห้ามใจตัวเองมาตลอดหลายเดือน
“ กินให้อร่อยนะ”
“ เฮือก..” ไม่ให้ตกใจยังไงไหวเล่นมากระซิบข้างหูแบบนี้ “...กินข้าวและดูแลตัวเองบ้างเต้ย มึงก็รู้ใช่มั้ยว่ากูห่วง”
“ อืม”
“ กูยังเป็นเพื่อนรักของมึงนะ”
พูดจบมันก็โบกมือลาพร้อมกับรอยยิ้มสว่างเจิดจ้าราวกับเทพบุตร เหอะ ถ้าติดปีกนี่คงได้บินกลับสวรรค์ พระเอกเหลือเกิน เฮ้ยยย
...เอาวะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนรัก...
...เป็นคนรักสักวันก็‘ต้องเลิก’ เป็นเพื่อนนี่แหละต่อให้ทะเลาะจะตายยังไงก็ ‘ไม่เลิกกัน’ ...
.
.
.
.
‘ แต่ยังไงก็ยังอยากเป็นมากกว่าเพื่อนหว่ะ’ ยังไม่เข็ดอีกหัวใจกูเนี่ย
***คืนนี้อัพรักข้างเดียวนะจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
น่าสนจายยย อย่ามาม่าเยอะน้า :katai5: :katai5:
-
หัวใจเจ็บจี๊ดแต่ก็ยังฝืนรัก
แอบเศร้าเล็กๆอ่ะค่ะ ว่าแต่ใครจะเป็นพระเอกหนอ?? จะใช่จ๊อบไหม?
-
:เฮ้อ: เข้าใจฟีลเลยรออ่านต่อนะจ๊ะ น่าติดตามดี ^^
-
เจ็บหน่วงๆอ่ะ ก็มันรักไปแล้วนี่น่าทำยังงัยก็ตัดใจไม่ได้หรอก :mew2:
-
รอตอนต่อไปอยู่น้า สนุกๆ o13
-
อารมณ์นี้ใช่เลย หน่วงกำลังดี :mew2:
-
อ่านแล้วอินไปตามเต้ย รู้สึกจี๊ดๆ เหมือนเต้ยเลย :hao5:
-
:o8:
-
จี๊ดจริงๆ บอกว่าเป็นเพื่อน แต่สิ่งที่ทำกับเราทำให้คิดไปเองว่าเขาก็มีใจ
รอลุ้นต่อค่ะ
-
หน่วงๆ มาอีกแว้ววววววว :hao5:
-
เจ็บปวด
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ก็เข้าใจนะว่าจ๊อบ พยายามพูดเพื่อไม่เป็นการให้ความหวัง แต่มันดันไปกระทบใจเต้ยนี่สิ
อ่านแล้วจี๊ดๆ ตามเลย :sad4:
-
ชอบค่ะ เข้าใจความรู้สึกของเต้ยเลย :hao5: :z3:
-
มาจิ้มเรื่องใหม่ค่าาาาาาาา
น่าติดตาม ^^
-
:hao5:
-
เจ็บจี๊ดๆเลย อนาคตจะต้องเป็นมากกว่านี้นาาา
-
จ๊อบนี่แย่นะ อ่อยไม่ยั้งเลย :angry2:
-
ชอบว่าน 55555
-
ติดตามคับ
-
ตามมากินมาม่าอีกเรื่อง
แต่ชอบความหน่วงแบบนี้นะ
-
ชื่อเรื่องชวนหวาดเสียวชวนให้คิดว่าเป็น yuri
-
รักเพื่อนแล้วโดนปฏิเสธ จะหนีก็ไม่ได้ ตัดใจยังไม่ได้ ทรมาน
-
เจ็บจี๊ดๆ
-
คือแบบ ยังห่วงก้ดี แต่ให้ความหวังแล้วมันเศร้าอะ
-
เราไม่อยากให้พระเอกเป็นจ๊อบเลย
มันเหมือนคนชอบให้ความหวัง เรารู้ว่าพยายามทำตัวเหมือนเดิม
แต่ไม่รู้ดิ่ ไม่ชอบจ๊อบอ่ะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ ต้องมีคู่แข่งๆเผื่อจ๊อบมันจะรู้สึกตัว :katai5:
-
เหมือนจะหน่วงหรือเปล่านะ
ติมตามคร้าบบ :mc4:
-
แอบรักเพื่อนเง้อเศร้า
-
จี๊ดๆ เป็นเพื่อนเต้ย
เฮ้ออออออ
-
เจ็บแบบหน่วงๆพอทนได้ :hao5:
-
อ่านละมันจี้ดตาม
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาหวงมาห่วงใยฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆทั้งนั้น
เพราะใจฉันยังอ่อนแอร์
โอ้ยยย เพลงนี้มันเหมาะจริงๆนะ
-
อ่านละมันจี้ดตาม
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาหวงมาห่วงใยฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆทั้งนั้น
เพราะใจฉันยังอ่อนแอร์
โอ้ยยย เพลงนี้มันเหมาะจริงๆนะ
ฮ่าๆๆๆๆ มันโดนจริงๆ อย่างกับว่านักอ่านท่านนี้รู้แหละว่าตอนหน้านี้ต้องเป็นเพลงนี้ อิอิ :laugh: :m20:
http://www.youtube.com/v/KubJ4DWXyx8
ยกที่ 2 : ไม่รัก-ไม่ต้อง
“ ตื่นๆ”
“......”
“ ตื่นได้แล้ว”
“ อืม แป๊บ”
“ ตื่นได้แล้วไอ้เหี้ยจ๊อบ” คราวนี้ผมตะโกนใส่หูมันซึ่งนอนตัวเปลือยเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ติดตัวนอนแผ่หราหมดเรี่ยวหมดแรงราวกับผ่านสงครามโลก แอ๊ะๆ อย่าคิดมากว่าผมกับมันอะไรยังไงกัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งผมรับจ๊อบพิเศษมาทำความสะอาดคอนโดหรูนี้ มันเป็นประเภทลูกคนมีตั้งค์พ่อแม่เป็นหมอทั้งคู่จะหยิบจะจับอะไรก็ดูไม่เป็นเอาซะเลย โดยเฉพาะเรื่องดูแลพวกความสะอาดเนี่ยยิ่งมันมาอยู่ตามลำพังแบบนี้หาแม่บ้านทำความสะอาดก็ยากซ้ำยังแพงเอาการ ผมซึ่งอดสมเพชเวทนาตาสวยๆของมันไม่ได้เลยพลั้งเผลอตบปากรับคำมันเพื่อช่วยเก็บห้องแลกกับค่าตอบแทนครั้งละสามร้อยบาท เหอะ ถึงจะชอบมันขนาดไหนผมก็ไม่ใช่ขี้ข้าจะจะทำให้ฟรีหรอกนะ เพราะนอกจากเก็บห้องแล้วยังมีอีกสารพัดงานซึ่งผมเห็นแล้วอดจะทำไม่ได้เรียกได้ว่าสามร้อยนี่แม่งไม่คุ้มเลย
“ อืม เต้ย”
มันลุกขึ้นนั่งขยี้ตาไปมา หัวชี้ฟูไม่เป็นทรงทำตาสะลึมสะลือ แม่งขนาดเพิ่งตื่นยังหล่อขนาดนี้ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรวะ ผมนึกหมั่นไส้กับความดูดีของมันเลยค้อนลมค้อนแล้งไปเรื่อย
“ คอเป็นไรอ่ะเต้ย”
“....” ผมทำหน้ายุ่งใส่ไอ้ตัวต้นเหตุที่ดูไม่รู้เรื่องรู้ราว มันบ่นพึมพำอะไรไม่รู้ตอนที่ลุกขึ้นยื่นแล้วสำรวจตัวเองตอนนี้เองที่ผมเห็ยรอยข่วนเป็นทางยาวเต็มกลางหลัง เท่านั้นไม่พอรอยลิปสติกสีสวยยังประทับเด่นอยู่ตรงบ่ากว้าง ผมรีบละสายตาจากภาพตรงหน้าเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ค่อยออก
...เจ็บหว่ะ...
ท่าทางว่าเมื่อคืนมันคงพาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ว่าฟาดฟันกันสุดฤทธิ์เพราะสภาพห้องยับเยิบพอสมควร ผมถอนหายใจแล้วแค่นยิ้มให้กับตัวเอง ...ผู้หญิง แค่ ผู้หญิงคลำไม่มีทางแม่งก็ฟาดเรียบ... ยิ่งคิดยิ่งเจ็บยอกในใจ
“...แต่กูไม่ได้เป็นเกย์และคงไม่มีทางชอบผู้ชาย”
เพราะไม่ชอบผู้ชายไงเลยเอาผู้หญิงจะคิดอะไรมากเล่า
“ เชี่ยเอ้ย”
ผมสถบอย่างหัวเสียตอนที่หันไปเห็นถุงยางอนามัยใช้แล้วสองอันวางเกลื่อนอยู่กับพื้น ผมทำหน้ารังเกียจก่อนจะม้วนทิชชู่เป็นกำเพื่อเขี่ยของอย่างว่าใส่ถังขยะด้วยกิริยากระแทกกระทั้น
“..แม่งเอ้ย ขอให้เป็นเอดส์ตาย” ว่าแล้วก็อดเหน็บมันไม่ได้
“ ถ้ากูตายมึงไม่กลัวว่ากูจะมาหลอกรึไง” ชอบจังเลยนะมาเข้าข้างหลัง เอ้ย มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเนี่ย ผมสถบรัวจนมันหัวเราะขำนอกจากจะไม่สลดแล้วยังยืนโชว์หุ่นซึ่งมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันส่วนล่างเอาไว้เท่านั้นเอง นี่มึงไม่ลืมไปแล้วรึเปล่าว่ากูเคยชอบมึง และตอนนี้ก็กำลังชอบอยู่มาโชว์ล่ำอย่างงี้แปลว่าไง เดี๋ยวก็งาบซะเลยนี่
“ เฮ้ย” มันหน้าแดงเมื่อเห็นผมกำลังเก็บของใช้แล้วบางอย่าง
“ ไม่ต้องๆมึง เดี๋ยวกูเก็บเอง”
“ แหมทำอาย...ทีตอนทำนี่คงเงี่ยนน่าดู”
“ แหะๆ” มันเกาแก้มแก้เขินก่อนจะคว้าถังขยะจากมือผมแล้วเดินลิ่วออกเทรวมกับถุงดำหลังห้อง แล้วเดินย้อนกลับมาวางถังขยะไว้ที่เดิมพร้อมกับหรี่ตาพิจารณาใบหน้าผมยิ้มๆ
“ หน้ามึง...” มันชี้นิ้วสั่นระรัวทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่ยังไม่ขยับหนีไปไหน “ ทำหน้าเหมือนจะแดกกูทั้งตัว” พูดจบมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมกับเสียวหัวเราะสมใจเสียเต็มประดา แต่มึงรู้มั้ยว่าแม่งทิ้งภาระไว้ที่แก้มกูเล่นพูดอย่างนี้แสดงว่าผมแสดงออกทางสีหน้ามากไปสิยังอาลัยอาวรณ์มึงอยู่
โอ้ยกูอาย...กูพลาดแล้วจริงๆ
..........
..........
“ ครับลูกตาล ทำอะไรอยู่”
“ ครับๆ คิดถึงเหมือนกัน”
ตอนนี้ผมเบะปากราวกับว่ากำลังสวมบททรายสุดแซ่บในละครหลังข่าวช่องสาม มือที่กำลังเก็บเศษกระดาษที่เกะกะตรงพื้นกำลังขยับมันจนแทบจะยับติดกับมือ เหอะ พอรู้ตัวผมถอนหายใจเซ็งตัวเองก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามันกำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่ใช่นอนธรมดาแต่นอนคุยโทรศัพท์กับแฟนสาวสบายใจเฉิบ
...หึ กูงอนมึงเนี่ย เห็นป่ะ...
ผมทำหน้าทำตาราวกับกลั้นปัสสาวะก่อนจะเดินหลบเข้าไปตรงระเบียง
...แล้วกูจะเอาสิทธิ์อะไรไปหวงมึงวะ...
ผมนิ่งคิดก่อนจะยืนมองท้องฟ้าตรงระเบียงคอนโค ท้องฟ้าวันนี้แจ่มใสเมฆขาวบนฟ้าครามให้ความรู้สึกว่ามีชีวิตชีวาสดใส ชีวิตคนคงจะเป็นเช่นนี้ หากว่าเราไม่เอาหัวใจไปผูกไว้ที่ใครสิทธิ์ในการครอบครองความสุขก็ยังเป็นของเราเหมือนเดิม แต่ทำไมเวลาที่เรารักใครคนเรามักใช้ให้คนๆเป็นทั้งลมหายใจและชีวิต ทั้งๆที่บ้างครั้งเขาอาจจะมีลมหายใจเพื่อคนอื่น
“ แดกข้าวกัน”
ผมพยักหน้ารับตอนที่มันเปิดกระจกมาเรียกแล้วสาวเท้าเดินตามมันไปเงียบๆ ตอนที่มันกำลังจะวาดแขนมาโอบบ่าแบบที่ชอบทำประจำผมก็เบี่ยงตัวหนี ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันตั้งแต่วันที่ผมสารภาพความในใจกับมันผมไม่ค่อยให้มันถูกเนื้อถูกตัวเหมือนแต่ก่อน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเล่นกันแบบสกินชิฟแนบสนิทกว่านี้อีก มันทำหน้าแปลกใจก่อนจะยิ้มนิ่งๆแล้วล็อกคอผมอย่างแรงแล้วดึงตัวให้เข้ามาใกล้ นี่ก็อีกเหมือนกันแรกๆมันก็ระมัดระวังจะเข้าใกล้ผมแต่พอนานวันเข้า ยิ่งเห็นว่าผมไม่ค่อยใกล้มันเหมือนก่อนมันยิ่งชอบแกล้งแบบนี้
“ เหี้ย หายใจไม่ออก”
“ ฮ่าๆๆ”
“ ไอ้จ๊อบปล่อยกู”
“ มึงเคยเรียนเทควันโดมาไม่ใช่หรอแสดงฝีมือหน่อยดิ” มันแกล้งจั๊กจี้เอวผมจนต้องส่ายตัวหนี แม่งไอ้เคยหน่ะเคยเรียนแต่มันตั้งแต่ป.หกแล้วโว้ยจนปูนนี้แล้วใครมันจะไปจำได้ ผมพยายามสะบัดตัวหนีแต่นิสัยขี้แกล้งของมันก็ยังทำหน้าที่ได้ดี ผมเหลือบตามองมันในระยะประชั้นชิดโครงหน้ามาดูดีชะมัดใบหน้าขาวใสกิ๊ก เหอะ ทำกูใจสั่นอีกแระ
“ มึงจะปล่อยไม่ปล่อย”
“...” มันไม่ตอบแต่ยักคิ้วกวนๆ ผมจึงหรี่ตาแล้วแสยะยิ้ม เหอะ กูเตือนมึงแล้วนะ
“ ปล่อยกู” มันถึงกับตาเหลือกเพราะผมอาศัยจังหวะที่มันไม่ตั้งตัวคว้าเอากรรไกรที่วางอยู่แถวนั้นเล็งไปที่เป้าของมัน คราวนี้มันทำตาโตหูลู่ลงน่าสงสาร ไงหล่ะเล่นกับใครไม่เล่น ดีนะอยู่ในระยะทำใจถ้าเป็นก่อนหน้านี้กูจับทำสามีแน่
“ ไง..อยากจะแกล้งกูอีกมั้ย”
“ ถ้ามีโอกาส” มันพูดยิ้มๆทำหน้ากวนตีนตามสไตส์ผมจึงยกนิ้วกลางให้ทีนึง คราวนี้มันแลบลิ้นเลียริมฝีปากยักคิ้วทำเอาใบหน้าคมคายเพิ่มความดูดีอีกเท่าตัว
“ ทำไมอยากอมของกูรึไง” แกล้งกวนตีนกลับอย่างที่บอกตั้งแต่กลับมาสนิทกันเหมือนเดิมดูเหมือนว่ามันจะเพิ่มเรเวลความเกรียนไม่มีใครยอมใคร มันคงทำทุกอย่างไปเหมือนเดิมแต่ผมที่สิพูดไปก็อายปากไป แม่งเอ้ย และผมที่ทำตัวร่าเริงหลังจากที่มันปฎิเสธไปตอนนั้นไปมันคงคิดว่าผมทำใจได้แล้วมั้ง แต่เอาเถอะไหนๆก็จะทำใจแล้วเออออตามมันไป
...อย่างน้อยๆ เราก็ยังเป็นเพื่อนกันโว้ย...
“ ไม่เอาอ่ะ..” มันพูดไปหัวเราะไป “...กลัวจะบูดเหมือนนมเปรี้ยวที่มึงกิน”
“ ไอ้เหี้ยจ็อบ”
........
........
สุดท้ายผมกับมันก็มาจบเมื่อเที่ยงกันที่ห้างแถวสยามซึ่งไม่ไกลจากหอมันมากนัก หลังจากอิ่มแปร้แล้วทั้งคู่เราก็ตัดสินใจเข้าร้านหนังสือมีชื่อก่อนที่ต่างฝ่ายต่างเข้าในโซนโปรดของแต่ละคน ผมเดินเข้าในโซนพวกหนังสืออ่านเล่นเพราะชอบอ่านพวกหนังสืออ่านนอกเวลาแก้เครียดครับเพราะหนังสือเรียนที่หอพาอารมณ์เบิกบานในแต่ละวันห่อเหี่ยวเหรอเกิน ฟังดูรักเรียนแปลกๆ ฮา ส่วนมันโน่นอยู่โซนพวกหนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เหอะ มันเรียนวิศวะคอมฯครับ
ผมชอบนะเวลาที่มันดูสนอกสนใจกับอะไรบ้างอย่างเพราะสมาธิมันจะจดจ้องอยู่กับตรงนั้นไม่วอกแวกไปไหนเหมือนกับตอนนี้ที่มันสนใจหนังสือตรงหน้ายิ่งทำหน้าใบหน้าคมคายดูตรึงตาจนยากที่จะถอนสายตา ความเป็นคนมุ่งมั่นและจริงจังถูกแสดงออกจนผมรู้สึกได้เลยว่าแผ่นหลังกว้างของมันน่าค้นหา แต่พออยากจะก้าวข้ามเข้าไปหากลับเป็นเรื่องยาก เฮ้ย ผมถอนหายใจก่อนจะหันกลับมาสนใจกับหนังสือในมือ
.
.
“ อ่านอะไรวะกูเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”
ผมสะดุ้งสุดตัวรีบเงยหน้าจากหนังสือแนวเพ้อฝันซึ่งเนื้อหาเกี่ยวกับคนสองคนที่อยู่ใกล้กันมาโดยตลอดแต่ต่างฝ่ายต่างมีคนของตัวเองจนสุดท้ายก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่ก็ได้รักกัน ตอนที่ผมอ่านผมแอบคิดเงียบๆไม่ได้ว่ามันคล้ายกับเรื่องของผมกับมันจะต่างก็แค่สุดท้ายเราก็เป็นแค่เพื่อนกัน มันทำหน้างงตอนที่ผมยื่นหนังสือในมือให้มันอ่านก่อนที่มันจะเหลือบตาอ่านคำโปรยข้างหลัง
“ ไง”
“ ไม่รู้สิ..” มันยื่นหนังสือในมือคืนให้ก่อนจะหันไปเปิดพ็อคเก็ตบุ๊คที่ชั้นวางหนังสือข้างๆขึ้นดู “ สำหรับกูนะ ถ้าคนมันจะใช่ มันต้องใช่ตั้งแต่ครั้งแรกแล้วหว่ะ เพราะถ้าครั้งแรกไม่ใช่ครั้งต่อไปคงไม่มี”
...ผมยืนอึ้ง...
ค่อยๆวางหนังสือในมือเข้าชั้นก่อนจะเบนสายตาหันไปมองอย่างอื่น ‘นั่นสินะ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่’
กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอก่อนจะพยายามสะกัดกลั้นความรู้สึกเสียดในใจอย่างแรง ผมรู้ว่าความหมายในคำพูดของมันไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงเพื่อบอกอะไรผมเป็นนัยๆหรอก มันพูดทุกอย่างไปตามความคิดของมันเท่านั้นเองก็แค่ว่าคำพูดของมันดับกระทบใจผมเต็มๆ มันเป็นประเภทเรียลไลฟ์คือทุกอย่างอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง ไม่ชอบความเพ้อฝันหรือจินตนาการโลกสวยแต่ทุกอย่างคือตัวตนที่แท้จริงของมัน
“ เต้ย”
“....”
“ เต้ย” มันโบกมือไปมาอยู่หน้าผมก่อนจะเขย่าบ่าเบาๆเรียกให้สติที่แตกกระจายของผมผสานเข้าหากันอีกครั้ง
“ เออ ว่า ว่าไง”
“ มึงเป็นอะไรรึเปล่า”
“ ก็ปกตินิ”
“ แน่เหรอวะ” มันหรี่ตามองอย่างสงสัย “..แปลกๆนะมึง” มันส่ายหัวก่อนจะชวนผมไปซื้อของเข้าคอนโดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่าง
“ กูแปลกไปตั้งแต่วันที่กูรักมึงแล้ว” มันไม่ได้ยินหรอกครับเพราะผมพูดแค่ให้ตัวเองได้ยินก่อนจะเดินตามมันไปผมไม่ว่ามองกลับไปยังหนังสือเล่มนั้นในโซนนิยายอีกครั้ง
“ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่”
........
........
“ ลูกตาลชอบกิน” มันชูนมรสสตรอเอบร์รี่ขึ้นก่อนจะหยิบใส่ตระกร้าเสียหลายขวด
ส่วนผมหน่ะเหรอแค่ฝืนยิ้มกว้างๆก่อนจะก้าวถอยหลังไปอีกโซนหนึ่ง
“ เฮ้ย”
ผมพ่นลมหายใจออกแรงๆทั้งๆที่พยายามหลีกเลี่ยงและหนีห่างมันมาตลอดปิดเทอมที่ผ่านมาแต่พอเปิดเทอมปีหนึ่งนี่แหละที่ทำให้ผมรู้ว่าต่อให้ผมหนีไปไกลแค่ไหนแต่หัวใจผมก็ยังอยู่ที่เดิม คืออยู่ที่มันเหมือนเดิม แม่งเอ้ย เศร้าแท้ชีวิตกูเพราะทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับในสิ่งที่ได้รับและเป็นอยู่ผมจึงพ่นลมหายใจอีกครั้ง สอดส่ายสายตามองไปเรื่อยๆบรรยากาศรอบๆตัวผมมีผู้คนมากมายทั้งมาเป็นคู่ บ้างก็มาทั้งครอบครัวแต่เหนือสิ่งอื่นใดที่คนเหล่านี้มีเหมือนกันคือรอยยิ้มบนใบหน้า รอยยิ้มแห่งความสุขที่ได้อยู่กับคนที่เรารัก
...ผมยืนมองภาพเหล่านั้นเงียบๆ...
...ผมเชื่อนะว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่การที่คนเราทุกข์ทรมานจากความรักเพราะเราไปผูกพันธ์กับมันมากเกินไป เหอะ ความรักนี่หนอ...
นี่ผมกำลังปลงตกกับเรื่องแบบนี้ราวกับคนแก่จริงๆนะเนี่ย
“ ป่ะ”
คนที่ชอบมาเงียบๆพร้อมกับเอามือมาฟาดบ่าแบบนี้มีคนเดียวแหล่ะครับ
“ อืม”
“ ของครบแล้วเหรอ”
“ เออ” มันพยักหน้ารับพอดีกับที่ผมหันเจอกับอะไรบางอย่าง
ผมกำลังทำตาละห้อยตอนที่มันพยายามฉุดมือออกจากโซนจำพวกนมและน้ำผลไม้ จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่ว่าบังเอิญผมจะหันไปเจอยาคูลย์เป็นแพ็คกำลังลดราคา ผมทำตาปริบๆหมายจะเอื้อมมือไปหยิบมาใส่ตระกร้ามีมือหนาของมันดันรั้งไว้ก่อน
“ จะซื้อไปทำไม”
“ ก็กูอยากกินอ่ะ”
“ ไม่ต้องซื้อไปหรอก...” มันส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “..อยู่ที่คอนโดกูเต็ม”
“...” ผมยืนอึ้งเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้ววันนี้ตอนที่พูดน้ำเสียงเรื่อยเปื่อย “..กูรู้มึงชอบกินเลยซื้อมาตุนไว้เต็มห้องเลย เดี๋ยวมึงค่อยแบกกลับหอเอา”
“ มึงซื้อเก็บไว้ให้กูเหรอ”
“ เออ”
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ ไม่ต้องมาดีกับฉัน
ปากที่คล้ายจะเผยอด้วยความดีใจของผมรีบหุบลงเมื่อเสียงเพลงรอสายของพนักงานที่เคาน์เตอร์จ่ายตังค์ดังขึ้น จะด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ตามที่บังเอิญผมกับมันหันมา สายตาของเราสองคนประสานกันแต่ด้วยความรู้สึกที่ต่างกันก่อนที่เราจะเบือนหน้าหนีไปปคนละทาง
ไม่รักไม่ต้องมาหวง ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆ ทั้งนั้น
เพราะใจฉันยังอ่อนแอ
“ กูขอโทษนะ” แววตาลุแก่โทษของมันทำเอาผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ
“...มันชิน”
ใช่มันชินที่ทำอะไรแบบนี้ให้ เพราะสิ่งที่มันทำให้เป็นสิ่งที่กลายเป็นกิจวัตรไปแล้ว ทุกการกระทำคือสิ่งที่เพื่อนสนิทคนหนึ่งทำให้เพื่อน ฉะนั้นผมควรบอกหัวใจตัวเองให้ชินสักทีว่า “ เราเป็นแค่เพื่อนกัน”
**** แหะๆ อาจไม่ตอบทุกความคิดเห็นแต่อ่านเม้นท์ของทุกคนนะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
หนักๆหน่วงๆนะเรื่องนี้ อิอิ อย่างว่าหล่ะ อาการรักเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนสนิทนี่ก็เหมือน
กับอากาศนั่นหล่ะ " รู้ว่ามีอยู่จริงแต่สัมผัสไม่ได้เท่านั้นเอง" :hao5: :hao5:
-
หน่วง อ่านแล้วอยากร้องไห้แทนเต้ยเลยล่ะ
พระเอกเรื่องใครเหรอคะ? จ๊อบออกตัวแรงว่าไม่เป็นเกย์แน่นอน จะมีคนมาจีบเต้ยไหมคะ? ขอให้มีๆๆๆ เพี้ยง ><
-
:o12:
-
โหยยยยย ขอปังตอเฉาะหัวจ๊อบนี่ผิดมั้ย
สงสารเต้ยอ่ะ
ไม่รักก็ไม่ต้องทำงี้ดิวะ
เหมือนให้ความหวังเต้ยไงไม่รู้
-
น้ำตาจะไหล
ไอ้ความคิดที่ว่า
"คนมันจะใช่มันต้องใช่ตั้งแต่ครั้งแรก"
มันน่าหมั่นไส้จริงๆอ่ะ
-
ไม่อยากให้พระเอกเป็นจ๊อบอะ จ๊อบดีนะ ดีมาก แต่ไม่เหมือนพระเอกอะ นางอยุ่กะชะนีอะดีแล้ว :katai2-1:
-
เจ็บทีละนิดแต่เจ็บจนฉากสุดท้าย
T_T
ขอให้มีคนมาจีบเต้ยนะ สาธุ~~
-
รอตอนต่อไปคับ ชอบอ่านจังเรื่องเศร้าเศร้าเนี่ยย 555+
-
ชอบเรื่องนี้นะ แต่ถ้าเป็นเรา ตั้งแต่วันนั้นก็จะห่างกันไปเลย ไม่พบ ไม่พูด ไม่เจอกันอีกเลย ถึงจะเรียนที่เดียวกัน ก็จะไม่กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกแล้ว ต่างคนต่างอยู่ แล้วไม่รับรู้ ไม่สนใจ ไม่ติดต่อกันอีกเลย โอเค ที่เขาอาจะไม่ได้ผิดที่เราไปชอบเขา แต่ในเมื่อเขาพูดออกมานาดนี้แล้วก็ได้แต่ ปลง - - - >จากประสบการณ์ส่วนตัว
-
เจ็บแค่ไหนก็ไม่อาจให้เธอรู้ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ถ้าจ็อบทำตัวห่างเหินอะไรเทือกนี้เราว่ายังรู้สึกดีกว่ามาทำตัวเหมือนจะรักแต่ไม่รักแบบนี้เลย :sad4:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
รู้สึกเจ็บแทนจริงๆ
-
อิน
อ่านไปเจ็บจี๊ดที่มือและหัวใจ
-
อ่านแล้วหน่วงงงงงงง แต่ชอบบบบบบบบบบบ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
เจ็บปวดใจจริงๆ//ตบบ่าเต้ย เราเข้าใจนายนะ
-
" รู้ว่ามีอยู่จริงแต่สัมผัสไม่ได้เท่านั้นเอง".....................เป็นเราตอนนี้ซะงั้น.........ก็ดูกันต่อปาย..... :z13: :ling1:
-
หน่วงมากก. อ่านแล้วจะร้องไห้ตาม :mew4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมันจี๊ดดดดดดดด เหมือนย้อนกลับไปสมัยยังเอ๊าะๆ เพลงนี้แบบพุดขึ้นมาในหัว ถูกที่ผิวเวลาของฮอบบิท แนะนำเพลงนี้เลย :hao5: :hao5:
ดีเพียงใดที่ได้ยืนข้างเธอ
ได้พูดได้คุย ได้พบได้เจอ ได้ใกล้ชิดกัน
ดีเกินพอ กับคนอย่างฉัน
ความรักในใจคงไม่พูดมัน ไม่ให้สร้างปัญหา
ใจเธอมีเจ้าของ คงต้องโทษที่พรหมลิขิต
ให้ฉันมีสิทธิ์ แค่รักเธอผิดเวลา
ได้แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่
แม้จะได้แค่เพียงใกล้กัน
ใครคนนั้นคงไม่ว่า
ช่วยไม่ได้เธอรักเขาก่อน
ฉันต้องซ่อนอาการมากมาย
ไม่ให้เธอรับรู้ได้จากสายตา
ใครเป็นใคร เข้าใจและรู้ตัว
ถ้าเขายังอยู่เธอไม่ต้องกลัว จะไม่วุ่นวาย
ได้มองเธอ ยังเจอกันได้เท่านั้นก็พอ
ไม่ขออะไร ไม่ต้องให้กลับมา
แค่นี้ก็เหมาะสม คงต้องโทษที่พรหมลิขิต
ให้ฉันมีสิทธิ์ แค่รักเธอผิดเวลา
ได้แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่
แม้จะได้แค่เพียงใกล้กัน
ใครคนนั้นคงไม่ว่า
ช่วยไม่ได้เธอรักเขาก่อน
ฉันต้องซ่อนอาการมากมาย
ไม่ให้เธอรับรู้ได้จากสายตา
ได้แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่
แม้จะได้แค่เพียงใกล้กัน
ใครคนนั้นคงไม่ว่า
ช่วยไม่ได้เธอรักเขาก่อน
ฉันต้องซ่อนอาการมากมาย
ไม่ให้เธอรับรู้ได้
ดีเท่าไหร่ที่ได้พบเธอ (ยังมีเธออยู่ในใจ)
ยังมีเธอให้ความสำคัญ (ไม่ว่าเธอจะมีใคร)
แค่เพื่อนกันก็ไม่ว่า (ฉันรอได้)
ไม่มีทางที่จะรักกัน (อาจจะถูกที่มีเธอ)
ไม่มีวันจะแทนที่ใคร (ที่มันผิดก็เวลา)
เก็บอาการไว้ไม่ให้มีน้ำตา
-
หน่วงแฮะ T.T
-
เพื่อนสนิท เฮ้ออออออ เศร้าาาาาาา T__T
-
ปวดใจเหลือเกิน เศร้า :sad4:
-
ประสบการณ์ตรงนิดหน่อย อ่านเลยอินเป็นเท่าตัว :n1:
-
ชอบจัง แนวนี้
-
บรรยายเก่งจัง อ่านแล้วลื่นมากๆ แต่ รู้สึกหน่วงๆ ตามเต้ยเลย
ขอเชียร์ให้เจอคนใหม่ๆ ซะที
-
เคยเป็นแบบนี้เลย เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตั้งแต่ม.ต้น แอบรักมาตั้งแต่เริ่มสนิทกัน
ช่วงนั้นคือดีมากๆ เขียนจดหมายส่งหากันในห้องเรียน ซื้อขนมมาให้กันแทบทุกเช้า
ดอกไม้ก้มีมาให้กันบ้าง จนเพื่อนในห้องคิดว่าเป็นแฟนกันแล้ว
จนมาได้บอกเอาตอนจะจบม.สาม เพื่อนบอกว่า ขอโทษที่ตอบรับไม่ได้ แต่ยังไงเราคือเพื่อนกัน
คือช่วงนั้นเฟลมาก อารมณ์ดาร์กสุดๆ ปลีกตัวเองออกมาอยุ่กับเพื่อนกลุ่มใหม่
เพื่อนคนนั้นก้ตามมาคุยเล่น เราก้พยายามเลี่ยง ไม่อยากคุยมากกลัวทำใจไม่ได้
พอขึ้นม.ปลายดันมาอยุ่ห้องเดียวกันอีก แต่เราก้ไม่ได้อยุ่กลุ่มเดียวกันนะ
เราแยกตัวมาตลอด พยายามไม่สนใจคนนั้น แต่มันก้ชอบมาคุยด้วยเสมอ
มาแกล้งแหย่บ้าง มาง้อบ้าง เฮ้อออ ทุกวันนี้ลึกๆแล้วก็ยังรักมันอยุ่นะ แต่มันแต่งงานมีครอบครัวไปล่ะ T_T
-
:o12: หนักอ่ะความรู้สึกแบบนี้ เมื่อไหร่จะผ่านไปได้สักที
-
Shit damn เลยอะ ขอคำหยาบเลยเถอะจ๊อบ แต่ละคำ เจ็บว่ะ เต้ย ปกติเราก็ไม่นิยมนะ ประเภทนายเอกหนีรัก พักใจ เพราะยังไงสุดท้ายก็ตัดใจไม่ได้อยู่ดีแต่เรื่องนี้ จะดร๊อป จะหนี จะปลีกวิเวก เราเข้าใจนายนะเต้ย แต่คงไม่ใช่ปะ ถ้าจะหนีเราเชียร์ เศร้าชะมัด จ๊อบแบบ คืออะไรอะ เต้ยผิดคิดไปเอง แต่จ๊อบพอรู้เจือกทำให้เต้ยคิด และฆ่าเต้ยทั้งเป็นด้วยคำพูด
-
หนุกจัง แอบรักเพื่อนแบบเปิดเผย แล้วเล่นเพื่อนยังไงอ่ะ
-
:z3:
-
หมั่นไส้เหมือนกัน
หล่อนักหรอเหอะ! เอาคนอื่นเหอะว่ะคาวตาแท้บ่านี่
เต้ยตัดใจเร็วๆนะเว้ย สู้ๆ
-
อารมณ์นี้เราอยากให้มีตัวแปรเข้าแทรก
ความสัมพันธ์ของทั้งสองเพราะที่เป็นอยู่
ในตอนนี้มันหนึบๆหน่วงๆ
-
“ สำหรับกูนะ ถ้าคนมันจะใช่ มันต้องใช่ตั้งแต่ครั้งแรกแล้วหว่ะ เพราะถ้าครั้งแรกไม่ใช่ครั้งต่อไปคงไม่มี”
บอกได้อย่างเดียว ว่าหัวใจไม่ต้องหวัง
สงสารเต้ยจังเลย
ที่จ๊อบเอาแต่ความเคยชิน
มาทำร้ายเต้ยซ้ำแล้วซ้ำอีก
เต้ยต้องถอยห่างอีกนิดๆนั่นแหล่ะ
อย่าปล่อยให้จ๊อบได้ทำตามความเคยชิน
จนมองไม่เห็นความทุกข์ของเต้ยอยู่แบบนี้
รู้ก็รู้อยู่ว่าเต้ยชอบตัวเอง ยังจะทำเหมือนให้หวัง
แต่ปากก็ทำร้ายกัน โดยบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้
-
ไม่รักไม่ชอบแล้วทำไมยังมาทำแบบนี้อีก คนที่รักมันเจ็บนะเว้ย :angry2:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสารเต้ย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๊ยยยย มันจี๊ดสุดๆไปเลยจ้าาาา
คือแบบ...... หล่อนคงไม่มีทางตัดใจได้ง่ายๆหรอกย่ะ ถ้ายังอยู่ใกล้กันทุกวันแบบนี้
ตัดสินใจให้เด็ดขาดเลยดีกว่า ว่าจะเลือกมันเพราะรัก หรือเลือกตัวเอง ออกห่างออกมาทำใจสักระยะ
เรื่องลืมน่ะ ลืมมันไปได้เลย .. ไม่มีทางลืมได้หรอก ยิ่งรักแรกด้วยแล้ว
นอกจากว่าจะไปรักคนอื่นแทนแล้ว มันก็ไม่มีทางอื่นที่จะเลิกชอบได้เลย(ประสบการณ์ตรง)
จะไปโทษจ็อบมันก็ไม่ได้ เพราะมันก็เอาแต่ความรู้สึกมันเองเป็นที่ตั้ง
มันทำไปแบบคิดไม่ถึงและคิดไม่ทันทั้งนั้นแหละ
ฉะนั้นอยู่ที่ตัวเองนะคะลูก มีความสุขเป็นร้อย แต่เจ็บนั้นเป็นล้าน มันก็คงคุ้มได้ไม่คุ้มเสียนะคะ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยหนูนะคะเต้ย :กอด1:
-
:เฮ้อ: เค้าถึงบอกไงว่าอย่าปล่อยให้ความเคยชินมาทำร้าย กันและกัน
-
จุกในอก :o11:
-
ยกที่ 3 : กลับไม่ได้-ไปไม่ถึง
http://www.youtube.com/v/cCSA7IJ4U6E
“ โอ้ย เหนื่อย”
“ แฮกๆ กูไม่ไหวแล้ว”
“ เหนื่อยยยยยยย”
พูดจบผมก็ทรุดตัวแผ่หราลงนอนข้างๆไอ้แท็คโดยที่สภาพเราทั้งคู่ไม่ต่างกันเลย ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเสื้อกางเกงกีฬาที่ใส่เปียกชุ่มไปหมดเรียกได้ว่าหมดสภาพจริงๆ
“ ซ้อมหนักฉิบหาย”
“ เออดิ”
หรี่ตามองเพดานโรงยิมในศูนย์กีฬาของมหาวิทยาลัยซึ่งใช้เป็นสถานที่ฝึกซ้อมบาสเกตบอล ผมกับไอ้แท็คทำหน้าเหนื่อยล้าราวกับวิ่งมาสักสิบกิโล เหอะ ก็เว่อร์ไปครับถึงจะไม่ใกล้เคียงแต่ก็ราวๆนี่แหละเพราะรุ่นพี่ปีสองนี่ซ้อมพวกผมโหดจริงๆเพื่อการแข่งขันกีฬาเฟรชชี่ในปีนี้
“ ไม่ไหวหว่ะ กูไปล้างหน้าก่อน” ไอ้แท็คพยักเพยิดไปทางห้องน้ำโรงยิม “...เหม็นเหงื่อฉิบหาย”
“ กูว่าแล้วทำไมกลิ่นตุๆ” ผมปัดมือไปมาแถวจมูกพร้อมกับทำหน้าแหยงๆใส่ไอ้แท็ค มันก้มลงดมเต่าตัวเองก่อนจะยิ้มแปลกๆ “...อะไรกูไม่เห็นได้กลิ่นเลย”
“ เหี้ย เหม็นๆ”
ผมยังไม่เลิกที่จะแกล้งแหย่มันพร้อมกับหัวเราะขำ มันจึงแกล้งผมคืนด้วยการล็อคคอผมแล้วลากใบหน้ามาซุกอยู่ตรงจั๊กแร้มัน เท่านั้นไม่พอยังบี้หน้าผมให้ดมกลิ่นเหงื่อมันเต็มๆ
“ ไอ้เหี้ย ไอ้หมาแท็ค ปล่อยกู”
“ ฮ่าๆๆ”
“ เหม็นใช่มั้ยงั้นมึงดมให้กลิ่นหมดเลยนะ”
“ ไอ้โรคจิต” ผมทำเสียงโหยหวนพยายามดันตัวเองจากมัน สุดท้ายมันคงเห็นใจเลยปล่อยผมที่สภาพหัวเหอกระเซิงไปหมดแล้วยืนขึ้นด้วยท่าทางที่หล่อเหลือร้ายพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนให้และเดินยักไหล่ไปทางห้องน้ำโรงยิม ผมทำหน้ามุ่ยใส่แผ่นหลังมันพอดีกับที่ไอ้เพื่อนสนิทซึ่งผมคิดไม่ซื่อเดินยิ้มเผล่มาแต่ไกลในสภาพคล้ายๆกันมันคงซ้อมหนักพอดูแต่สภาพมันดูดีกว่าผมเยอะ ...ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อยังหล่อ...
...โธ่ความต่างของหนังหน้านี่ฆ่าคนตายจริงๆ...
“ ฟูว์ๆ”
“ ใครอ่ะ” ไอ้จ็อบถามตอนที่มองตามแผ่นหลังไอ้แท็คไปมันคงบังเอิญเห็นตอนที่เราสองกันคลุกวงในกันเมื่อกี้ ผมเหลือบตามองมันซึ่งกำลังทำหน้าทำตาขมวดคิ้วเหมือนขบคิดบางอย่าง
“ คู่จิ้นกู”
ผมพูดไปยิ้มไป จริงๆตั้งแต่วันนั้นที่ผมกับไอ้แท็ควิ่งไล่กันนั่นจึงเป็นการเปิดประเด็นให้คนทั้งคณะแอบจับคู่ผมกับไอ้แท็คโดยเฉพาะสาวๆที่เวลาเห็นผมกับมันเดินไปไหนมาไหนด้วยกันมักจะมีเสียงซุบซิบพร้อมกับในหน้ายิ้มๆ สุดท้ายคำว่า‘คู่จิ้น’ ก็หลุดออกมาจากสาวคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของว่าน
...ไม่อยากจะบอกหรอกว่ากระแสผมกับมันนี่ดังพอๆกับคู่จิ้นในละครอีกนะ ฮา... ผมยิ้มๆมองหน้านิ่วคิ้วขมวดของไอ้จ๊อบ
...ขอเข้าข้างตัวเองได้ป่ะ ว่ามึงมีอาการหวงกู...
เหอะ หึงกูหล่ะสิ อิอิ เอาเลยเต็มที่ผมแอบทำหน้าบ้องแบ้วไม่รู้เรื่องรู้ราวลอบสังเกตปฎิกิริยาของมัน
“ ก็เหมาะกับมึงดีนิ”
...พรวด...
ผมสำลักลมหายใจตัวเองหูได้ยินเสียงกระจกบนใบหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ แม่งหน้าแตกอายมั้ยหล่ะกูเอ้ย นอกจากเขาจะไม่แสดงอาการหึงหวงแล้วยังสนับสนุนอีก โธ่ไอ้เต้ย มึงฝันกลางวันเหรอว่าเขาจะคิดอะไรแบบนั้น
หึ อาการยอกในอกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“ เฮ้ย” ความรู้สึกเย็นเฉียบตรงแก้มทำเอาสะดุ้งโหยง
“ อะ อะไร”
“ น้ำ”
“ อืม” อารมณ์หน่วงๆและเจ็บจี๊ดๆกระแทกใจผมอีกแล้วเลยไม่ได้มองขวดสปอนเซอร์ในมือซึ่งควรมีสีเหลืองแต่ที่อยู่ในขวดกลับไม่ไช่
“ อึก”
...พรวด...ตอนที่ยกน้ำดื่มนี่ทำเอาแทบจะสำลักแม่งทำไมสปอนเซอร์แม่งรสชาดแปลกๆ ผมทำตาเขียวใส่ไอ้ตัวต้นเหตุที่กุมท้องขำอยู่
“ ใบบัวบกแก้ช้ำใน” ไอ้จ็อบชี้ไปที่สีน้ำในขวดสปอนเซอร์ก่อนจะยักไหล่
“ ไอ้เหี้ยจ๊อบ”
...ต่อให้กูรักมากถ้ากวนตีนขนาดนั้นอาจตายคาตีนกูได้นะ แม่ง ไอ้หล่อเอ้ย...
.........
.........
“ เจอวิศวะหว่ะ”
“ อืม”
ผมพยักหน้ารับรู้แล้ววิ่งไปรวมกลุ่มกับเพื่อนเพื่อวอร์มร่างกายก่อนลงแข่งบาสเก็ตบอลวันนี้และคณะที่ต้องเจอในนัดแรกก็คือไอ้คณะที่ไอ้แท็คพยักเพยิดหน้าให้หันไปดูเห็นไอ้จ๊อบโบกมือหยอยๆให้อยู่อีกด้านของสนาม
...ปี๊ด...
พอสัญญาณนกหวีดดังขึ้นผู้เล่นทั้งสองทีมต่างเริ่มเก่งผลัดกันรุกผลัดกันรับ เกมส์การแข่งขันจึงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ผมมองสบตากับไอ้จ๊อบก่อนที่เราทำยิ้มให้กันแล้วทำหน้าที่ของตัวเอง ผมเป็นคนตัวสูงและค่อนข้างคล่องแคล่วจึงเป็นคนทำแต้มให้ทีมได้บ่อยครั้ง ดังนั้นฝั่งวิศวะจึงส่งไอ้จ็อบมาคอยวิ่งประกบงานนี้เรียกได้ว่ามวยถูกคู่เพราะผมกับมันเคยเล่นเป็นตัวแทนทีมโรงเรียนมาด้วยกันจึงพอจะรู้ทันกันว่าคิดจะเล่นอะไรยังไง
ลูกบาสในมือที่ผมกำลังเลี้ยงจึงถูกมันใช้เทคนิคแย่งไปได้ประจำพอมันจะมาใกล้ๆมันจึงเป็นเรื่องที่หลีกไม่ได้ถ้าเราจะใกล้กันในระยะประชิดเนื้อแนบเนื้อ ไอ้ผมก็คิดอกุศลแอบสูดลมหายใจเข้าปอดเลยดิเวลามันว่าใกล้ๆ ...ฮ่าๆๆ โรคจิตเข้าขั้น... ผมกับมันคลุกวงในกันอยู่นานสองนานเวลาที่ลูกอยู่ในมือของแต่ละฝ่าย
“ เก่งนักเหรอมึง” มันถามเสียงขำมือนึงเลี้ยงลูกอีกมือกางกั้นผมไว้ไม่ให้เข้าใกล้ลูกกลมๆที่แย่งกันอยู่
“ เก่งกว่ามึงละกัน”
“ เหอะ”
“ เหอะ”
ผมทำเสียงตามมันก่อนจะแบะปากใส่เรียกรอยยิ้มกว้างให้สว่างเจิดจ้าทะลุตาจนเกือบเป็นลม “...เฮ้ย เจมส์ จิรายุ” อยู่ๆมันก็กระซิบข้างหูทำเอาตกใจแทบแย่รีบหันขวับไปมองตามทิศทางที่มันบอก เป็นจังหวะให้มันเลี้ยงลูกหนีแล้วโยนใส่ห่วงฝั่งผมทันที ผมหันกลับมาเห็นมันยักคิ้วให้ทีแล้วยิ้มมุมปาก
“ หลอกง่ายเนอะ”
“ มึง”
ผมทำหน้ายุ่งใส่มันตอนที่นกหวีดเป่าหมดเวลาในเซ็ตสองแล้วมันก็ขยี้หัวมันแรงๆทีนึง ...แม่งหัวเสียเลยดิถอนใจเซ็งๆแต่ไม่ได้โกรธมันหรอกเพราะไอ้นี่มันมีนิสัยชอบหยอกชอบแกล้งผมประจำ มันเคยบอกว่าบุคลิกผมดูนิ่งเงียบไม่มีชีวิตชีวามันเลยต้องสรรหาอะไรแปลกๆมาแกล้งผมประจำตั้งแต่เด็กแล้ว
“ น้ำจ๊ะเต้ย”
ผมยื่นมือไปรับน้ำดื่มทันทีที่ทรุดตัวนั่งเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อ หูก็คอยฟังพี่ปีสองกำลังบอกแผนการเล่นในเซตสุดท้ายเพื่อแชมป์ครั้งนี้
“ ขอบใจนะว่าน”
“ อื้อ”
...น่ารักแบบที่แท็คมันเพ้อหล่ะครับ... ว่านที่กำลังแจกน้ำให้เพื่อนๆยิ้มรับตอนที่หันไปยื่นน้ำให้ไอ้ตัวดีที่ระรี้ระริกอยู่ข้างๆผม
“ เอ่อ”
“ แท็ค”
“ ครับ”
ไอ้เพื่อนตัวดีของผมกำลังแอบลวนลามมือน้อยๆของว่านตอนที่ยื่นมือไปรับน้ำ เท่านั้นไม่พอมันยังยื้อมือเขาเอาไว้อีกต่างหาก คนที่น่าสงสารคงไม่พ้นว่านที่หน้าแดงก่ำพูดไม่เป็นภาษาแล้วพยายามบิดข้อมือตัวเองออก จนผมอดสงสารไม่ได้จึงต้องทำเป็นกระแอมเบาๆไอ้แท็คจึงอ้อยอิ่งปล่อยมือคนขี้อายที่ก้มหน้าเดินงุดๆหนีไปเก็บน้ำดื่มอีกฝั่ง
“ ไอ้โรคจิต”
“ หอมสัด” นอกจากจะไม่สำนึกที่โดนผมด่าแล้วมันยังเอามือข้างที่แอบแต๊ะอั๋งมือว่านขึ้นมาดมพร้อมกับทำหน้าฟินแบบน่ารังเกียจสุดคือถ้าหนังหน้าไม่ดีนี่คงทำไม่ได้
“ หยี”
ผมทำหน้ารังเกียจมันก่อนจะเบือนหน้าหนีอารมณ์สีชมพูของมันซึ่งมโนไปไกลแล้ว แต่ทิศทางที่สายตาผมหันไปดันเป็นทิศทางตรงข้ามฝั่งสนาม ผมไม่รู้ตัวว่าทำสีหน้ายังไงตอนที่เห็นลูกตาลแฟนสาวของไอ้จ็อบกำลังเช็ดหน้าเช็ดตาให้มัน เท่านั้นไม่พอมือน้อยๆของผู้หญิงคนนั้นยังประคับประคองขวดน้ำจ่อใส่ปากเพื่อนสนิทที่ผมคิดไม่ซื่อ
บรรยากาศรอบตัวระหว่างสองคนนั่นดูอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่สวยงาม ใบหน้าทั้งสองยิ้มแย้ม หัวเราะกับอะไรบางอย่าง นัยน์ตาคมของไอ้จ๊อบเจิดจ้าเปล่งประกายมีความสุขเสียเต็มประดา มือหนาของมันลูบแก้มลูกตาลเบาๆก่อนจะเอียงหน้าเข้าไปกระซิบบางอย่างข้างๆหูของหญิงสาว แฟนมันทำหน้าแดงก่ำก่อนจะทุบอบมันเบาๆก่อนที่มันจะรวบมือน้อยๆมากดจูบ
...กร๊อบ...
ขวดน้ำพลาสติกในมือผมยับยู่ยี่เพราะถูกบีบด้วยแรงมหาศาลจนน้ำในขวดไหลเปรอะเปรื้อนพื้นไปหมด ทุกสายตาหันมามองผมด้วยความประหลาดใจ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปจึงได้แต่ยิ้มแหยๆทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ในใจผมร้อนเป็นไฟ มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของผมกันแน่ ผมเป็นอะไรทำไมถึงร้อนรนไร้เหตุผลแบบนี้ ผมหลับตานิ่งเพื่อตัดปัญหาจากมโนภาพที่กำลังสร้างรอยแผลในใจผม แต่ถึงข่มใจหลับตาไม่มองไม่เห็นใดๆภาพที่อยู่ในห้วงความทรงจำก็ฉายชัดราวกับมีเข็มนับพันกำลังทุ่มแทงหัวใจของผมในตอนนี้
...ปี๊ด...
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณให้นักกีฬาเข้าสู่สนามอีกครั้ง ผมค่อยๆก้าวตามเพื่อนไปด้วยร่างกายที่แทบจะไร้ความรู้สึก ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำสีหน้ายังไงตอนที่เลี้ยงลูกอยู่แล้วไอ้จ๊อบวิ่งมาประกบใกล้ๆ ผมเห็นมันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและพยายามเอ่ยถามถึงอาการแปลกๆของผม
แต่นอกจากผมจะไม่ตอบแล้วสายตายังคงจดจ้องอยู่ที่ลูกบาสอย่างเดียว ผมไม่รู้ตัวว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนทั้งวิ่งไล่ลูกทั้งแย่งทั้งวิ่งชน แต่สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่ล้มเจ็บทุกครั้งไป มันยื่นมือขึ้นมาให้ผมคว้าจับแต่ผมก็ได้แค่มองนิ่งก่อนจะพยายามลุกขึ้น
...ในเมื่อล้มเองได้ ทำไมถึงไม่คิดจะลุกเองหล่ะ...
“ มึงเป็นอะไรเต้ย”
“....”
เหมือนเดิมน้ำเสียงมันยังเต็มไปด้วยความห่วงใย หากเป็นเวลาปกติผมคงดีใจจนตัวแทบลอยแต่ไม่ใช่สำหรับตอนนี้ตอนที่ผมกำลังเลียแผลซึ่งกำลังบ่งหนองออกใหม่ๆ ...ไม่ใช่ตอนนี้... ไม่ใช่เลย
“ เต้ย”
มันวิ่งมาประกอบผมที่กำลังกวาดสายตาและส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมทีมส่งลูกมาให้ ผมรู้แต่ว่าผมต้องวิ่ง วิ่ง วิ่งเลี้ยงลูก และหลบหลีกคู่แข่งที่ตามมาติดๆเพื่อทำแต้ม หรือว่าแท้จริงผมกำลังวิ่งหนีไอ้จ๊อบ ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าสีหน้าตัวเองมันแย่ขนาดไหนผมทั้งเหนื่อยและหอบเพราะดันบ้าดีเดือดวิ่งไม่หยุดไปรอบสนาม และทั้งชนทั้งกระแทกคนอื่นๆเพื่อทำแต้ม ทำให้การแข็งขันในห้านาทีสุดท้ายดุเดือดจริงๆ ผมยังคงทำหน้าเฉยเมยไม่ใยดีอะไรกับใบหน้าแปลกใจของมัน แต่ทำไมแค่มันทำเหมือนจะแคร์ แค่นี้ทำให้ผมเจ็บยิ่งกว่าเดิม
“ ผลั๊ก”
“ เต้ย”
“ ปี๊ด”
...ผมแพ้แล้ว แพ้ทั้งในสนามรบและสนามรัก...
สุดท้ายคณะวิศวะเอาชนะเภสัชฯไปด้วยคะแนนที่เฉียวฉิว ผมซึ่งดันวิ่งชนคนทำแต้มสุดท้ายให้วิศวะได้แต่นั่งมองสกอร์บอร์ดผลคะแนนแล้วไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น
“ มึงโอเคป่าว”
ไอ้แท็คเป็นคนแรกที่วิ่งมาดูผมก่อนจะค่อยๆประคองผมให้ลุกขึ้น ตอนนั้นผมเห็นไอ้จ็อบคนทำแต้มสุดท้ายให้คณะมันหันมามองผมด้วยประกายตาบางอย่าง ตอนที่ผมล้มไปมันเป็นคนแรกด้วยซ้ำที่ขยับตัวก่อนจะพุ่งมาหาผมก่อนที่มันจะหยุดดื้อๆตรงกลางสนามเมื่อเห็นว่าผมไม่แม้แต่สบตามันเลยด้วยซ้ำ ก็พอดีกับที่ไอ้แท็คซึ่งเห็นพอดีจึงรีบมาประคองผมซึ่งพอลุกได้ก็ถึงกับซี๊ดปาก ระบมไปทั้งตัวแน่นอนไม่ต้องคิดเลย
“ มึงแดกใบกระท่อมมารึไงไอ้เต้ย เหี้ยวิ่งอย่างกับพวกพี้ยามา พลังเหลือเฟือรึไง”
“ หึ” ผมแค่นยิ้มมุมปากไม่ใช่กวนตีนมันหรอกแต่สมเพชตัวเองมากกว่าเพราะที่ทำไปทั้งหมด ผมทำตัวเองทั้งนั้น อยู่ดีไม่ว่าดีวิ่งไล่ลูกจนทีมปั่นปวนไปหมด สุดท้ายก็ทำทีมแพ้จนได้จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่ตัวผมเองที่ทำตัวเอง ใจก็ใจผมทำไมถึงยินยอมให้คนอื่นมามีอิทธิพลเหนือใจเราแบบนี้
“ มึงโอเคมั้ยวะ”
“ กูขอโทษ” ผมกระซิบบอกมันเสียงพร่าหน้าตาคงแย่มากเพราะเห็นมันยิ้มเครียดๆก่อนจะลากผมไปยังข้างสนามซึ่งสมาชิกทุกคนในทีมรออยู่ ผมก้มหน้านิ่งรู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้คณะเราต้องตกรอบแรก หน้าตาทุกคนยังเหนื่อยอ่อนแต่ประกายตายังมีสีชัดเจนถึงความรู้สึกมีชีวิตชีวา
“ ผมขอโทษที่ทำให้ทีมเราแพ้”
“ ใช่มึงผิด..” พี่ปีสองทำหน้านิ่งก่อนที่ทุกคนในทีมจะขยับตัวรุมล้อมผมเป็นวงกลม ผมทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วยใบหน้าหงอยเหงา “...ในฐานะที่มึงเป็นคนทำแต้มแต่ไม่รับผิดชอบหน้าที่ตัวเองมึงต้องโดนทำโทษ”
“ ครับ”
ผมก้มหน้านิ่งอย่างยอมรับชะตากรรม ถ้าหากว่าทุกคนที่รุมล้อมผมจะขยับโอบคอกันแล้วบูมคณะให้ผมจนเสียงดังกึกก้องไปหมด ผมยืนอึ้งอยู่กลางวงมองทุกๆคนที่ยิ้มแย้มให้ แล้วสุดท้ายน้ำตาผมก็ไหลออกมาเงียบๆ มันเป็นความรู้สึกตื้นตันใจตอนที่ทุกคนบูมให้ผมเสร็จแล้วก็ลูบหัวลูบบ่าผมพร้อมกับน้ำเสียงปลอบประโลม
“ มึงทำดีที่สุดแล้วเต้ย”
“ กูยังคิดว่าจะแพ้ขาดลอยซะอีก นี่เตรียมปี๊บไว้คลุมหัวตอนเดินกลับคณะแล้วนะ ที่ไหนได้สูสีไม่น่าเชื่อ...” ผมทำหน้าแปลกใจตอนพี่ปีสองคนคุมทีมพูดยิ้มๆ “...มึงรู้ป่ะว่ามึงเล่นกับใคร เหอะ รู้ไว้ซะว่าวิศวะแม่งแชมป์ทุกปี”
“ กูรู้มึงเต็มที่แล้ว แค่นี้ก็ดีแล้วโว้ย”
แม่งเอ้ย อะไรนักหนากับวันนี้เห็นภาพบาดตาไม่พอ ยังจะมาบ่อน้ำตาแตกต่อหน้าทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่อีก ผมนึกปลงตัวเองแต่พอเห็นรอยยิ้มของเพื่อนในทีมแล้วความทุกข์ทรมานใจในเกมส์การแข่งขันก็พลันมลายหายไปทันที
“ เฮ้ย”
หลังจากจบการแข่งขันทุกคนเฮโลไปฉลองการตกรอบแรกกันที่ตลาดสามย่านซึ่งเป็นแหล่งรวมอาหารยอดฮิตของเด็กมหาวิทยาลัยผมเลย เพราะทนแรงคะยั้นคะยอของทุกคนในทีมไม่ได้สุดท้ายผมเลยไปนั่งเอ๋ออยู่แปบนึงก่อนจะขอตัวกลับก่อน ทุกคนต่างรั้งผมไว้แต่อย่างว่าผมไม่มีกระจิตกระใจจะสังสรรค์เท่าใดนักจึงเอ่ยล่าออกอย่างเงียบๆ ผมเดินมาเรื่อยๆตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินจนมาหยุดอยู่ตรงพื้นสนามหญ้าหน้าสระน้ำขนาดใหญ่กลางมหาวิทยาลัย
ผมทรุดตัวนั่งลงเอาหลังพิงต้นไม้ใหญ่หันหน้าเข้าสระน้ำใหญ่ที่แน่นิ่งไม่ได้ไหลเวียนเพราะเป็นบ่อน้ำที่ถูกสร้างขึ้น ผมนั่งมองอยู่อย่างนั้น มองไปที่ผืนน้ำเบื้องหน้าเพื่อให้ความคิดของผมได้ตกตะกอน
ผมทำอะไรลงไป ทำไมผมถึงแสดงกิริยาแบบนั้นออกไป ผมจะยังมีหน้าไปพูดคุยกับไอ้จ๊อบได้อีกเหรอในเมื่อสิ่งที่ผมทำในวันนี้เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำอย่างยิ่ง ผู้รู้ตัวดีว่าผมกำลัง ‘หึง’ มัน เป็นอาการที่คนเรามักแสดงออกเวลาที่รู้สึกอยากจะแสดงความเป็นเจ้าของต่อสิ่งๆหนึ่ง ....แล้วผมจะใช้สิทธิ์อะไรไปทำแบบนั้น...
มันเองก็คงรู้สึกประหลาดที่เห็นปฎิกิริยาแปลกๆจากผม แต่มันคงไม่นึกเอะใจว่าผมกำลังทำเรื่องที่ไม่ควร ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เคยเป็น และอาจจะไม่มีวันเป็น ที่ไอ้จ็อบมันไม่รักผม มันก็ไม่ผิดหรอกเพราะเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ในเมื่อไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก จะโทษว่าในเมื่อมันไม่รักแต่ยังคงทำอะไรดีๆเพื่อให้ความหวังผมแบบนั้นคงเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวในเมื่อมันยังรักผมแบบเพื่อนและยังพยายามรักษาน้ำใจผม ผมรู้ดีว่ามันพยายามแค่ไหนที่จะไม่พูดหรือกระทำให้ผมนึกกระดากอายเวลาอยู่ด้วยกันหลังจากที่ผมพูดเรื่องนั้นออกไป แล้วผมหล่ะจะยังคิดว่าเป็นความผิดของมันอีกเหรอแค่เหตุผลที่ว่า “มันไม่รักผม”
สำหรับลูกตาล แฟนของไอ้จ๊อบซึ่งผมรู้ดีว่าไม่สมควรจะรู้สึกไม่ดีกับเธอในเมื่อเธอไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับจ๊อบ และไม่รู้ว่าผมแอบคิดไม่ซื่อกับแฟนของเธอ มันจึงย่อมเป็นสิทธิ์ของเธอที่จะแสดงออกว่ารักและห่วงใยแฟนตัวเอง สิทธิ์ของเธอที่จะอยู่ข้างๆมันในตำแหน่งที่ผมร่ำร้องให้ตายก็ไม่มีวันได้มา
สำหรับผม ผมไม่รู้ว่าการรักเพื่อนสนิทผิดรึเปล่า หรือว่าการที่ไม่ยอมตัดใจจากมันเป็นเรื่องผิดรึเปล่า แต่ที่ผมรู้แน่ๆว่าผมผิดคือการที่ผมแสดงอาการไม่หักห้ามใจตัวเองแบบนั้น ผมแสดงออกว่าหึงหวงมันทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกัน ผมแสดงกิริยาที่อาจทำให้มันไม่สบายใจ แล้วผมต้องทำยังไง ต้องทำแบบไหนถึงจะหลุดพ้นไปจากความรู้สึกนี้ไปสักที
มันเหมือนกับผมอยู่กลางสะพานไม้ข้ามแม้น้ำซึ่งกำลังจะผุพังพร้อมจะหล่นร่วงได้ทุกเวลาถ้าผมหยุดเดิน ดังนั้นจะย้อนกลับไปทางที่ผมจากมาก็ไม่มีทางหวนกลับไปได้แล้ว และทางที่จะไปข้างหน้าก็คงไปได้ไม่สุดปลายทางเหมือนกัน
...กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง...
......
......
“ จะนั่งทำเอ็มวีอีกนานป่ะ”
ไอ้แท็คทำหน้ากวนๆก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆพร้อมกับยื่นข้าวกล่องในมือให้ ผมจึงเลิกคิ้วทำหน้าแปลกใจ
“ อะไร”
“ เมื่อกี้มึงไม่แตะข้าวเลยนิ เห็นแดกแต่น้ำ”
“ อืม ขอบใจหว่ะ”
“ ช่วยทำหน้าให้เหมือนซาบซึ้งในน้ำใจกูหน่อยดิ” มันพูดขำๆก่อนจะมองไปข้างหน้าแล้วพร้อมกับเปิดกล่องข้าวในมือมันอีกอันแล้วกินไปเงียบๆ
“ ชอบมันใช่มั้ย”
“ ห่ะ” ผมทำหน้าตกใจตอนที่อยู่ๆมันถามเรื่องนี้ขึ้นมาทำเอาข้าวที่กำลังจะกลืนลงคอถึงกับสำลัก “ มึง คือ มึง”
“ ไอ้เบอร์สิบที่คลุกวงในกับมึงในสนามนั่นหน่ะ มึงชอบมันเหรอ” มันพูดด้วยเสียงเรียบๆดูไม่สนใจจะเอาคำตอบด้วยซ้ำ “ เหอะไม่ต้องทำหน้าซีดขนาดนั้น” มันว่าพร้อมกับบิดแก้มผมเบาๆจนต้องร้องอุทาน
“ ก็..”
“....” มันยิ้มๆเหมือนรู้คำตอบท่าทางแบบนี้ของมันเหมือนครูที่จับผิดเด็กได้จนผมนึกอาย
“ สักวันมันต้องเสียใจ...” ไอ้แท็คพูดเสียงหนักแน่น
“ มึงพูดอะไร” ผมทำหน้างง
“ มึงรู้มั้ยว่าตอนที่มึงทำหน้างงๆน่ารักสัด ถ้าไม่ติดว่ากูกำลังปิ๊งว่านอยู่นี่ กูอาสาดามแผลใจให้เลยนะเนี่ย”
“ เหอะ”
“ คนเรานะโว้ยจะไม่เห็นค่าของบางอย่างหรอกเวลาที่มันอยู่ใกล้ๆ แต่ถ้าวันไหนมันไม่เหมือนเดิมล่ะก็ เราจะรู้เองว่าสิ่งที่หายมักมีคุณค่าในเวลาที่สายเกินไปแล้วเสมอ เชื่อกู” มันยักคิ้วให้ผมอีกสองจึ๊ก
**** หน่วงได้อีก เห้ย สู้เค้าเต้ยอีกไม่นานหรอกมันจะดีขึ้น
แหะๆ มีหลายคนบอกว่าเขียนได้หน่วง อ่านแล้วอิน เสมือนว่าเกิดขึ้นจริงกับทุกคน ฮ่าๆ
อย่างที่บอกตอนแรกว่าพล็อตเรื่องส่วนหนึ่งมาจากเรื่องจริงค่ะ บอกเลยว่าตอนที่รู้ว่าเขามี
แฟนนี่เจ็บสุด มันเหมือนหายใจไม่ออก คล้ายๆว่าโลกจะถล่ม เว่อร์ป่ะ :sad4:
**** ชอบอ่านความคิดเห็นของทุกคนค่ะ อินกันจริงๆ ฮ่าๆ :laugh: :laugh:
-
ถอยออกมาก่อนไหมลูก แบบนี้มันเจ็บเกินไปไหม
หน่วงที่สุดดดดด :ling1:
“ คนเรานะโว้ยจะไม่เห็นค่าของบางอย่างหรอกเวลาที่มันอยู่ใกล้ๆ แต่ถ้าวันไหนมันไม่เหมือนเดิมล่ะก็ เราจะรู้เองว่าสิ่งที่หายมักมีคุณค่าในเวลาที่สายเกินไปแล้วเสมอ เชื่อกู”
ชอบบบบบ
-
ชอบมาก สุดๆๆอ่ะแท็ค แล้วก็หน่วงอีกแร้วววววว
-
รอวันที่เต้ยมีคนมาจีบแล้วเมินอีจ๊อบไปเลย จะได้รู้ว่าเวลาเต้ยไม่อยู่มันเป็นยังไง
รอสมน้ำจ๊อบด้วยใจจริงเลยยยย
เชอะๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยย หน่วงได้อีก รอตอนจ๊อบเสียใจแทบไม่ไหวแล้วววววววววว :hao3:
-
ที่แทคพูดจริงทุกอย่าง
-
นั่นสินะ อยู่ใกล้กันจนกลายเป็นความเคยชิน ถ้าหายไปถึงจะได้รู้ว่ามันขาดอะไรไปสักอย่าง :hao3:
-
ไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก มันจี๊ดดด สักวันจ็อบจะต้องเสียใจ ชั้นเชื่อแท็ค ชั้นชอบแท็ค ชั้นอยากคลุกวงในกับเค้า 555+ เต้ย สู้ๆนะ สวยๆ เชิดๆเริ่ดๆเข้าไว้ ชั้นเป็นกำลังใจให้และเข้าใจเสมอ
-
สักวันจ็อบต้องเสียดายเต้ย เต้ยสู้ๆแล้วมันจะผ่านปายยย :ling1: :fire: :katai1:
ปล.อ่านแล้วรู้สึกเจ็บตามเต้ยเลยอ่า :ling3:
-
แท็คพูดถูกที่สุด
-
หน่วงและจี๊ด แต่มันโดน!!!!!
อารมณ์แบบนี้แหละที่หามานาน.......
รออ่านนะ ชอบมากเลย^^
-
จี๊ดตรง ถ้าไม่ใช่มันก็ไม่ใช่ตั้งแต่แรกแล้ว o13
-
:katai1: เขียนได้หน่วงจริง อ่านแล้วบีบคั้นตลอดเว
ปล. อยากอ่านต่อเลยอะคนเขียนขออีกสักตอนได้ไหม ^^
-
จ๊อบนี่พระเอกป่ะ
ถ้าใช่นี่เปลี่ยนเถอะ
สงสารน้องเต้ย ใจป้านี่จะขาดตามแล้ว
หาคนมาดามใจเต้ยแทนเถอะ
ถ้ามันไม่ใช่ตั้งแต่แรกพยายามให้ตายยังไงคำตอบก็คือไม่ใช่
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เต้ยจ๋า ถ้าจะเล่นบาสเหมือนคนพี้ยาขนาดนั้น จับกดเลยเต้ย อย่าได้แคร์ จ๊อบสู้ไม่ได้หรอก 555...ทำไมแท็คดูออกว่าเต้ยชอบจ๊อบล่ะ งั้นจ๊อบก็ดูออกเหมือนกันนะสิ
-
เค้าอยากเชื่อแท็คนะ
แต่ดูแล้วอาจจะใช้กับจ๊อบไม่ได้รึป่าว
รึยังไง โฮๆๆๆๆๆๆ ปวดตับ T__T
-
ทรมานเกินทน :sad4: :sad4: :sad4: หาใหม่เหอะ
-
:z3: อึดอัดแทนเต้ย ถ้าเป็นแฟนไม่ได้ถอยห่างทิ้งระยะดีมั๊ย ชอบคำพูดตอนท้ายของแท็ค o13
-
แท็คเอ้ยยยยย มาดามใจตอนนี้เลยลูกๆๆๆๆๆ
จ๊อบจะได้รู้ว่าทั้งๆที่ของสำคัญอยู่ข้างๆแต่ไม่คว้าไว้เวลาเสียไปแล้วจะรู้สึก!!
:angry2:
-
สู้ต่อไปนะเต้ย :hao5:
-
จ๊อบใกล้เกินจนไม่เห็นค่าสินะ ขอให้วันนั้นมาถึงเร็ว ๆ วันที่จ๊อบรู้สึกเสียใจ เต้ยเอ๊ย สงสาร หน่วงจิตวะ
-
บางที เต้ยก็เลอะเทอะไป
ตัดใจเถอะ
หาใหม่เลย ดีกว่ามานั่งเพ้อฝัน
ตัวเรามีค่ามากกว่านี้
-
ชอบมากค่ะ เขียนดีได้ใจ
-
กลับไม่ได้ไปไม่ถึง
คิดว่าน่าจะเป็นจ๊อบมากกว่า
ที่จะรู้สึกแบบนั้น พยายาม
ทำตัวให้เป็นแค่เพื่อนสนิทเหมือนเดิม
-
ขอคนใหม่มาดามใจเต้ยเถอะค่ะ
สงสารมากกกกก
ก็มาทำตัวเหมือนแคร์ แต่ความจริงก็ไม่ได้พิเศษอะไร
แบบนี้เต้ยก็ตัดใจไม่ได้ ช้ำใจวนไปวนมาอยู่เรื่อยไป :sad4:
-
สนุกมากเลยค่ะ เต้ยขาาาาา ขุ่นพี่ลมจะจับหน่วงจิตได้อีก เศร้ามาก อินมาก ชีวิตจริงมากค่ะะะะ ToT ตามติดอย่างเหนี่ยวแน่น
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบอ่ะแนวนี้ :katai2-1: :katai2-1:
-
เต้ยมาซบอกเจ๊มาาาา :กอด1:
-
จ๊อบนี่ใช่พระเอกมั้ย ถ้าใช่เปลี่ยนเถอะะ :katai1:
-
เจ็บ
-
แทคพูดถูกใจมากๆ o13
-
ไอ้จ๊อบแกจะต้องเสียใจที่ไม่แลเต้ย :m15:
-
เข้มแข็งนะเว้ยเต้ย ผู้ชาย(ที่เป็นเกย์)ดีๆ ยังมีอีกเป็นล้านๆคน ตอนนี้สำหรับแก อิจ็อบมันอาจจะใช่....
แต่ก็ใช่ว่าสักวัน แกจะไม่เจอคนที่แกใช่สำหรับเค้า แล้วเค้าก็ใช่สำหรับแกสักหน่อย
ตัดใจไม่ได้ก็ไม่ต้องตัด แค่พยายามอยู่กับตัวเอง ทำอะไรเพื่อนตัวเองเยอะๆ นึกถึงแต่ตัวเองก่อนเสมอ
สักวัน แกอาจจะได้มีความสุขแบบไม่ต้องเจ็บไปรักไป แบบนี้ก็ได้นะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะน้องเต้ยสุดที่รัก :กอด1:
-
**** สปอยตอนหน้า **** ตอนที่ 4 : ก้ำกึ่ง
ผมมองตามสายตามันที่เหลือบมองข้อมือที่เขียวช้ำเพราะแรงกระแทกและล้มตอนแย่งลูกบาสกันเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา มันไม่พูดอะไรแต่ฉุดมือผมแล้วลากให้นั่งลงก่อนจะคว้าเอาหลอดยาในถุงมาเปิดฝาแล้วบรรจงลูบเอายานวดซึ่งมีเนื้อครีมเย็นๆลูบไล้ไปตามข้อมือที่มีรอยฟกช้ำ
ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองรู้สึกยังไง ผมรู้แต่ว่าใจมันหวิวๆ ช่องท้องรู้สึกโหว่งๆ รู้สึกหวามไหวแปลกๆ หัวใจที่เคยสงบนิ่งกำลังเต้นระรัว เลือดกำลังสูบฉีดเต็มใบหน้าผมทุกอย่างดูมีปฎิกิริยาไปหมด ยกเว้นปากที่นิ่งสนิทราวกับใครมาปิดปากผมไว้ ใบหน้ามันก้มต่ำพิจารณาข้อมือผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“ กูไม่รู้ว่ามึงโกรธอะไรกู” สีหน้ามันยุ่งเหยิงลำบากใจ “ แต่หายโกรธกูเถอะนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบาราวกับสายน้ำพาดผ่านกลางใจ ใบหน้าคมคายออดอ้อนขอร้องเป็นกิริยาที่ผมใฝ่ฝันอยากจะเห็นมานาน
**** มาสปอยให้คิดไปไกลก่อน ฮ่าๆๆ อ่านแต่ละเม้นท์อย่างฮา
แฟนคลับเต้ยนี่ด่าอิจ๊อบกับสาดเสียเทเสียเลย อิอิ ซะใจ :z6:
สมน้ำหน้ามัน เหอะ !!!! อ่านสปอยแล้วอย่าเพิ่งนิ่งนอนใจนะเออ
เรื่องนี้มันเหนือควาดคาดหมาย เอิ้กกก จงด่าอิจ๊อบต่อไป :laugh: :laugh:
-
มาม่าอีกกี่ห่อก็รับไหว
จะซดไม่ให้เหลือน้ำสักหยด
-
ขอให้พระเอกไม่ใช่จ๊อบ
-
จ๊อบอย่าทำอะไรเต้ยมันเยอะนะ ทีมเต้ยเขาเยอะนะ จิบอกให้
สปอยเหมือนจะฆ่ากันเลย อย่าอ่าน
-
เราเดาว่า...... จ็อบไม่ใช่พระเอกแหงเลย o13
-
คือยิ่งอ่านยิ่งดิ่ง มันยิ่งรับรู้ความรู้สึก
มันอ่านแร้วน้ำตาไหลออกมาเฉยเรย รีบมาต่อน้า
-
โอ้ยยยยย อิจ๊อบบบแกเป็นอะไรวะ ให้เค้าได้ทำใจมั่งเหอะ
มาให้ความหวังเรื่อยๆเงี้ยะ เป็นฉันฉันก็ทำใจไม่ได้อ่ะะ
ชอบแท็คง่า เปลี่ยนใจมาดามใจเต้ยได้นะ คือเชียร์อยู่ คะแนนนำอีกคนโด่งเลยค่ะ
ชอบค่ะชอบ รอต่อจ้า
:o8:
-
อยากให้แท็คอาสามาดามใจเต้ยจัง จ็อบแม่งชอบมาอ่อย อย่าทำเป็นชินแล้วมาทำงี้นะ
-
รอค่าาาา
-
อยากอ่านนนนนน
-
เหนือความคาดหมายกว่าที่คิดไว้................คงไม่ใช่เต้ยจับจ๊อบกดนะ.................5555555555555555555
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากให้มีคนมาจีบเต้ยแบบจริงจังซะที เอาให้ดีกว่าอิจ๊อบไปเลย
เล่นกับหัวใจเต้ยอยู่ได้ ไม่คิดอะไรก็เล่นให้มันมีขอบเขตบ้างสิเว้ย :angry2:
-
อยากอ่านต่อแล้วววววว :katai5:
-
อ่านไปเจ็บไป ฮือๆๆๆๆ โปรดอย่าทำให้อิฉันเจ็บกว่านี้เถอะ
-
อยากจะอ่านตอนต่อไปเหลือเกินนน แด้ดิ้น :ling1: :katai1: :z3: :z3: :z3:
-
ห๊ะ ขนาดคุณนักเขียนยังบอกให้ด่าอิจ๊อบ!!!
ขอพระเอกด่วนค่ะ อิจ๊อบนี่ถีบทิ้งเลย
-
สปอยไม่สปอยก็ด่าหมดแหละอีจ๊อบ
กากมาก
-
:katai1: คนเขียนใจร้าย แวะมาทำให้อยากแล้วจากไป
-
ยกที่ 4 : ก้ำกึ่ง
http://www.youtube.com/v/pMe9a7xItVk
“ ไอ้เต้ย”
“ พี่ที”
เสียงร้องเรียกผมจากอีกฝั่งของถนนทำให้ต้องหยุดชะงักหันมองหน้าไอ้แท็คซึ่งนั่งเล่นเป็นเพื่อนอยู่ตรงสระน้ำใหญ่ตั้งแต่หกโมงถึงสามทุ่ม ทนนั่งบริจาคเลือดให้ยุงอยู่นอนสองนานพร้อมกับเรื่องเล่ากวนตีนตลกโปกฮาสารพัดซึ่งมันขนมาเล่าให้ฟังเล่นเอาอารมณ์หน่วงๆหายไปในทันใด พอเห็นว่ามืดจนมองทางไม่เห็นนั่นหล่ะเลยเอ่ยชวนมันกลับซึ่งมันก็ยังอุตส่าห์เดินมาส่งถึงหอใน จนได้ยินเสียงทักเขานั่นแหล่ะมันถึงโบกมือลาพร้อมกับยกมือไหว้เจ้าของเสียงซึ่งคือพี่รหัสผม ก่อนจะทำไม้ทำมือชี้ไปยังกลุ่มของว่านที่เดินมาอีกทางหนึ่งแล้วยิ้มนิดๆเมื่อเห็นคนหน้าหวานก้มหน้าอายๆตอนที่ไอ้แท็คเดินเข้าไปทัก
เหอะ...ผมว่าอีกไม่นานหรอก
ไม่นานอะไรหน่ะเหรอ ก็ว่านกับแท็คไง หึ
“ ยิ้มอะไรของมึง”
พูดไม่พอยังโบกหัวผมเบาๆจนต้องยกมือกุมไว้แล้วทำหน้าประหลับประเหลือกใส่ตัวต้นเหตุที่ยิ้มกริ่ม นี่แค่ยิ้มเฉยๆไม่ได้ทำอะไรยังหล่อฉิบหายวายป่วงขนาดนี้ เอ่อ ขออนุญาตหยาบคาบครับ คือมันไม่รู้ว่าจะใช้คำนี้บอกปริมาณความหล่อได้ในเมื่อคนตรงหน้าที่ผมเรียก ‘พี่ที’ หรือ ‘นที’ พี่รหัสปีสองสายตรงของผมเองซึ่งมีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะและควบตำแหน่ง ‘หล่ออันตราย’ ซึ่งบรรดาแฟนคลับให้ฉายา เพราะอะไรหน่ะเหรอ ไอ้บุคลิกแบดบอยบวกอาร์ตติสหลุดโลกนี่แหละ ดูจากการแต่งกายในชุดนิสิตซึ่งชายเสื้อหลุดออกจากกางเกงยีสต์เดฟสีดำสนิท ใบหน้าคมคายขาวผ่อง นัยน์ตาคมดูดุดันแต่แฝงเสน่ห์เร้าร้อน ผมหยักโศกยาวปะบ่าแต่ชอบมัดจุดทรงน้ำพุไว้ตรงหน้าผาก คำพูดคำจากวนตีนที่หนึ่ง ดูยังไงก็ติสเกินกว่าจะเป็นหมอยา ฮา
“ เฮ้ย” มัวแต่ปลาบปลื้มกับรูปลักษณ์พี่รหัสจนไม่รู้ตัวว่าร่างสูงกว่าผมสัก 6 เซนฯ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจนหน้าแทบชนกัน
“ เล่นไรเนี่ยพี่ ผมตกใจหมด”
“ ฮ่าๆๆๆ”
“ ก็มึงทำหน้าเป็นหมาง่วงอยู่ได้ไม่ตอบกูสักที” พูดไม่พอยังเอามือยาวๆมาพาดบ่าผมเพื่อพักแขนอีก คือนอกจากไอ้จ็อบแล้วเนี่ยก็มีแต่พี่ทีเนี่ยแหละที่ชอบสกินชิฟกับผมเหลือเกิน
“ พี่แม่ง”
“ หึ..” พี่ทียิ้มมุมปากก่อนจะโยกหัวผมเบาๆ “...ว่าแต่มึงไม่ไปฉลองกับพวกทีมบาสเหรอ เห็นนั่งกันเต็มที่สามย่าน”
“ อ้าวแล้วพี่ไปทำอะไรแถวนั้นอ่ะ”
“ หาที่นอน” พูดแล้วก็ยักคิ้วกวนๆพอกับคำตอบที่ไม่ช่วยให้ความกระจ่างใดๆ พี่ผมหล่อบรมจนผมยิ้มตาม แกหรี่ตามองผมยิ้มๆก่อนจะถามกลับ “มึงยังไม่ตอบคำถามกู”
“ อ๋อ พอดีผมไม่ค่อยสบายอ่ะพี่”
“ เป็นไรวะ”
“ เฮ้ย” ไม่ให้ตกใจยังไงไหวเล่นเอาหน้าผากตัวเองมาชนหน้าผากผมคล้ายกับจะวัดอุณหภูมิ แล้วใบหน้าเราสองคนก็ใกล้กันชนิดที่ลมหายใจเป่ารดกันเลย แม่ง ขนตาพี่ทีอย่างสวยอ่ะ ผมแอบลอบสังเกตไม่ต่างจากอีกฝ่ายที่จ้องผมตรงๆ
“ เอ่อ” สุดท้ายผมทนไม่ไหวเล่นจ้องตากันไม่มีใครยอมใครเนี่ย “...ปล่อยเลยพี่ เดี๋ยวก็กลายเป็นคู่จิ้นผมเหมือนไอ้แท็ค หรอก” พูดขำๆแต่ดันขำค้างเพราะคำพูดอีกฝ่าย
“ ก็ดีสิวะ”
“ ห่ะ”
“ หึ ก็ดีสิวะสายรหัสเราจะได้แนบแน่น” แล้วลูบบ่าผมทำไม ผมแกล้งทำปากขมุบขมิบบ่นพี่รหัสตัวเองเบาๆ
“ แอบด่ากูรึไง” พี่ทีถามยิ้มๆแววตาแพรวพราวขี้เล่นตามบุคลิกส่วนผมแอบหน้าแดงเมื่อรุ่นพี่จับอาการผมได้
“ มึงนี่ก็น่ารักดีนะ”
...แทบจะสำลึกน้ำลายตัวเอง... คือวันนี้วันอะไรมีคนชมว่าผมน่ารักสองคนแล้วนะ แล้วดูแต่ละคนดิหน้าระดับเวิร์ดคลาส แต่แปลกนะคำชมนั่นไม่ทำให้ผมใจเต้นแรงเท่ากับการที่สายตาผมไปปะทะเข้ากับร่างสูงของเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซึ่งนั่งเหยียดขายาวอยู่ตรงม้านั่งหน้าหอชายตรงนั้นเลย
“ ใครวะ”
“ เพื่อนผมครับ” ผมกระซิบเสียงแผ่วบอกพี่รหัสที่ทำหน้าคิดๆก่อนจะโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหู
“มีอะไรกันรึเปล่า”
“ ยังไม่มีครับ เห้ย” พี่ทีหลุดขำกับอาการปากไวของผม แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากยิ้มแหะๆ พี่มันเลยโยกหัวผมเบาๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ มึงโอเคมั้ยวะ”
“ ครับพี่”
“ แน่นะ” พี่ทีลูบศีรษะผมเบาๆ
“ครับ...”
“ กูไปก่อนนะ” แล้วเดินตัวปลิ่วหายไปตรงโรงอาหารหอในด้วยท่วงท่าราวกับเหาะเหินดุจเทพบุตร
........
........
ฝ่ามือฝ่าเท้าผมเย็นเฉียบตอนนที่ตัดสินใจเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามันซึ่งเงยหน้าขึ้นมองผมพอดี เราสองคนมองหน้ากันเงียบๆก่อนที่มันจะยื่นถุงอะไรบางอย่างให้ผม ซึ่งพอรับผมมาแล้วก็เปิดถุงสีขาวซึ่งมีสัญลักษณ์กากบาทสีแดง ข้างในเต็มไปด้วยซองยาทั้งยาแก้ปวด ยาแก้อักเสบ ไม่พอยังมียาหลอดสำหรับบรรเทาอาการฟกช้ำด้วย
ผมมองตามสายตามันที่เหลือบมองข้อมือที่เขียวช้ำเพราะแรงกระแทกและล้มตอนแย่งลูกบาสกันเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา มันไม่พูดอะไรแต่ฉุดมือผมแล้วลากให้นั่งลงก่อนจะคว้าเอาหลอดยาในถุงมาเปิดฝาแล้วบรรจงลูบเอายานวดซึ่งมีเนื้อครีมเย็นๆลูบไล้ไปตามข้อมือที่มีรอยฟกช้ำ
ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองรู้สึกยังไง ผมรู้แต่ว่าใจมันหวิวๆ ช่องท้องรู้สึกโหว่งๆ รู้สึกหวามไหวแปลกๆ หัวใจที่เคยสงบนิ่งกำลังเต้นระรัว เลือดกำลังสูบฉีดเต็มใบหน้าผมทุกอย่างดูมีปฎิกิริยาไปหมด ยกเว้นปากที่นิ่งสนิทราวกับใครมาปิดปากผมไว้ ใบหน้ามันก้มต่ำพิจารณาข้อมือผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“ กูไม่รู้ว่ามึงโกรธอะไรกู” สีหน้ามันยุ่งเหยิงลำบากใจ “ แต่หายโกรธกูเถอะนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบาราวกับสายน้ำพาดผ่านกลางใจ ใบหน้าคมคายออดอ้อนขอร้องเป็นกิริยาที่ผมใฝ่ฝันอยากจะเห็นมานาน
...แล้วผมจะทำอะไรได้หล่ะ เฮ้ยย หัวใจผมไม่รักดีอีกแล้ว...
... พวกคุณเคยได้ยินเพลงนี้กันมั้ย ‘ยอมตั้งแต่หน้าประตู’....
***********************************************
“ อ่ะ”
“ เอาจริงเหรอพี่”
“ จริง”
“ ให้คนอื่นไปทำแทนไม่ได้เหรอพี่”
“ ได้...” ผมหูตั้งตาเป็นประกายยิ้มกว้างราวกับได้รับพรจากสวรรค์ยังไงยังงั้น แต่ประโยคต่อมานี่สิทำเอาแทบตกเก้าอี้
“..แลกกับมึงต้องเอียงแก้มให้กูหอมทีนึง”
“ พี่แม่ง” ผมทำหน้ามุ่ยยื่นมือไปรับแผ่นโบว์ชัวร์กับโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์แผ่นใหญ่จากพี่รหัสซึ่งยิ้มกริ่มกวนส่วนล่าง เท่านั้นไม่พอบรรดาแบล็คกราวซึ่งนั่งสลอนอยู่อีกสิบก็พากับหัวเราะร่วมพร้อมประกายตาวิ๊งๆใส่ผมกับพี่รหัส เอ่อ อีกแล้วครับ เหอะ กำลังจะถูกจับคู่อีกแล้ว แปลกจริงๆผู้หญิงสมัยนี้คงชอบให้ผู้ชายกินกันเองเฮ้ย
“ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”
พี่รหัสผมพูดกลั้วหัวเราะ ดูเหมือนพี่แกจะอารมณ์ดีซะจริงช่วงนี้ไม่แปลกหรอกเพราะไอ้น้องรหัสอย่างผมนี่แหละที่เป็นเครื่องมือชั้นดีสร้างความบันเทิงใจให้พี่ จะแกล้งจะอำอะไรก็ทำได้เต็มที่ เกิดทีหลังนี่เหมือนเป็นธรรมเนียมเนอะที่รุ่นพี่จะเอ็นดูเป็นพิเศษ
“ ยิ้มเข้าไว้” พี่ทีใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้แกค่อยๆคลี่ยิ้มตรงมุมปากทั้งสองข้างของผมพร้อมกับยิ้มกว้างๆไปพร้อมผมด้วย ถึงแม้แกจะชอบแกล้งชอบอำ แต่ลึกๆผมรู้ว่าพี่ทีเป็นพี่ที่ดีมากเป็นห่วงเป็นใยผมเสมอ จนบางครั้งผมชักติดนิสัยที่มีพี่ทีคอยดูแลแบบนี้ เพราะสิ่งที่พี่ทีทำมันเหมือนกับสิ่งที่ไอ้จ๊อบมันทำให้ผมตลอดมาเหมือนกัน
“ มึงจำไว้นะว่าเวลามึงยิ้ม รอยยิ้มของมึงช่วยให้คนๆหนึ่งเป็นสุขได้เสมอ”
“ เว่อร์ไปเปล่าพี่”
“ เหอะ ไม่ใช่แค่มึงหรอกที่ยิ้มทำให้คนอื่นรู้สึกดี ใครๆยิ้มก็ทำให้คนรอบข้างรู้สึกดีทั้งนั้น อยู่ที่ว่ารอยยิ้มนั้นมันออกมาจากใจแค่ไหน”
“ งั้นเหรอครับ” ผมนิ่งคิดตามก่อนจะค่อยๆยิ้มกว้างโดยที่ไม่ต้องฝืนให้พี่รหัสซึ่งลูบหัวผมเบาๆ
“ นั้นแหละ ยิ้มเข้าไว้”
.........
.........
สุดท้ายผมไม่สามารถทัดท้านคำสั่งจากพี่รหัสและรุ่นพี่คนอื่นได้จึงต้องก้มหน้ารับเอาแผ่นโบว์ชัวร์เต็มมือและโปสเตอร์แผ่นใหญ่เดินหงอยๆไปพร้อมกับไอ้แท็ค ว่าน และเพื่อนสาวในกลุ่มของว่านอีกสองคนคือพิมพ์กับดาว มุ่งหน้าไปสู่คณะซึ่งผมไม่อยากไปเหยียบเลยให้ตาย
...คณะวิศวะฯ...
ช่วงนี้คณะผมจะมีการจัดงานสัมมนาให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องการใช้ยาสามัญประจำบ้านให้ถูกวิธี ดังนั้นพวกปีหนึ่งจึงถูกรุ่นพี่ใช้ให้ไปประชาสัมพันธ์กิจกรรมตามคณะต่างๆในมหาวิทยาลัย แต่เป็นความบังเอิญที่ไม่อยากให้บังเอิญเลยเพราะส้มหล่นที่ผมต้องไปคณะซึ่งสาวๆทั้งมหาลัยอยากจะไปเดินทอดน่องเลยเหลือเกิน
“ เค้าบอกกันว่าสาวๆคนไหนได้ไปสะดุดลานเกียร์จะได้แฟนเป็นหนุ่มวิศวะด้วยแหละ” พิมพ์สะกิดแขนดาวแล้วพูดยิ้มๆ สาวสองคนนี้แหละครับที่ทำให้กระแสคู่จิ้นผมกับไอ้แท็คเลื่องลือไปทั้งคณะ ดาวทำตาเป็นประกายทันทีที่พวกเรากำลังจะเหยียบย่างไปในลานกิจกรรมซึ่งเป็นลานโล่งมีม้านั่งสีน้ำตาลวางไว้ตามใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ความร่มเงาสำหรับเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของนิสิตในคณะนี้
“ จริงอ่ะ” ว่านถามยิ้มๆเหมือนจะแซวทั้งสองสาว
“ ไม่รู้สิบ้างก็ว่าจริง บ้างก็ว่าเป็นเรื่องที่เขาลือกันเท่านั้นเอง”
“ ทำไมจ๊ะสาวๆ อยากจะลองสะดุดดูรึไง” ไอ้แท็คสอดปากขึ้นแซวเพื่อนสาวทั้งสองซึ่งค้อนให้มันแต่พองาม
“ กรี๊ดรู้ทัน...” พิมพ์ป้องปากทำหน้าถูกใจ
“...ผมว่าอย่างดาวกับพิมพ์แค่สะดุดไม่พอหรอกต้องเอาหน้าไถด้วยดูสิว่าจะได้ควงหนุ่มใส่เสื้อช็อป”
“ ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะที่เป็นของผมเองครับ ผมยืนหัวเราะสองสาวซึ่งกำลังล้งเล้งกับไอ้แท็คโดยมีว่านทำหน้ายิ้มๆมองคนโน้นทีคนนี้ที เหอะ...ว่านทำหน้าแบบนี้น่ารักจริงๆหว่ะ ถ้าไม่ติดว่าผมหน้ามืดตามัวปักใจอยู่แต่ไอ้จ็อบนี่ไม่มีรอดถึงไอ้แท็คหรอก ฮา
“ นี่”
สองสาววิ่งไล่ไอ้แท็คซึ่งวิ่งไปหลบหลังว่าน พร้อมกับทำหน้ายียวนกวนๆหลบซ้ายหลบขวาไปมาน่าเวียนหัว สุดท้ายว่านซึ่งอยู่ใกล้ๆผมก็เบี่ยงตัวหนีทั้งสามอย่างรวดเร็วจนกระแทกกับผมที่ยืนไม่ทันระวัง
“ เฮ้ย” ผมถลาไปข้างหน้าปลายเท้าข้างหนึ่งสะดุดกับพื้นลานเกียร์ซึ่งเผยอขึ้นด้วยเพราะเป็นพื้นในส่วนที่ไม่ราบเรียบ และสุดท้ายผมก็ลงไปนั่งแปะกับพื้นทันที
“ ไอ้เต้ย”
“....”
“ ไงมึง”
ผมเงยหน้าขึ้นเห็นบรรดาเพื่อนๆยืนอยู่ข้างหลังไอ้จ็อบซึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้มาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยื่นมือให้ผมจับแล้วฉุดให้ลงขึ้น ใบหน้ามันกลั้นขำเมื่อเห็นสภาพผมต่างจากสองสาวที่ทำหน้าซีดๆตกใจ ส่วนไอ้แท็คยิ้มกวนๆตามสไตส์ไม่ได้รู้สึกผิดเลยที่สำคัญมันแอบวาดแขนคล้องบ่าของว่านแล้วแอบลูบแก้มขาวเบาๆตอนที่ร่างเล็กหันมาใส่ใจกับผมอยู่
...เนียนตลอดนะมึง...
“ เมื่อกี้เต้ยสะดุดลานเกียร์ด้วยแหละ” สองสาวกระซิบกระซาบกันแต่บังเอิญผมหูดีจึงหันไปมองทั้งคู่ที่พร้อมใจกันยิ้มให้ผม เอ่อ สงสัยผมหูฝาด ผมนั่งสะบัดศรีษะไปมา เหอะ ก็แค่ความเชื่อ
“ นึกไงไปนั่งพับเพียบเรียบแต้อยู่พื้นงั้นหล่ะ”
“ กูล้มไอ้ห่า..” ผมแยกเขี้ยวใส่ไอ้จ็อบที่รู้ทั้งรู้ยังถามอย่างกวนตีน ก่อนจะมองไปรอบๆเมื่อเห็นสายตาของสาวๆยิ้มอายๆเมื่อสบตากับไอ้จ็อบโดยที่ไอ้หล่อดูเหมือนจะไม่ทันเห็น เห้ย มีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามเหลือเกินนะมึง อย่าว่าแต่เพศตรงข้ามเลยเพศเดียวกันอย่างผมยังหลงมาได้ตั้งหลายปี หึ หน่วงอีกละ
“ เอ่อนี่ไอ้จ็อบ..” ผมสะกิดแขนมันแล้วชี้ไปยังเพื่อนในคณะที่ยืนกันให้สลอน “..นั่นไอ้แท็ค ว่าน พิมพ์ แล้วก็ดาว” ทั้งสองฝ่ายพยักหน้ารับรู้และยิ้มให้กันโดยเฉพาะสาวๆซึ่งเอียงอายราวกับไม่เคยต้องมือชาย
“ มึงมาทำอะไรแถวนี้อ่ะ”
“ อ๋อ ติดโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์งานคณะอ่ะ..” พูดแล้วยื่นของในมือให้มันดู มันพยักหน้ารับรู้ก่อนยื่นมือมารวบของในมือเอาไปถือเองแล้วยิ้มตาสไตส์ ผมเคยบอกรึเปล่าครับว่ามันเป็นผู้ชายที่ชอบยิ้มจริงๆ เอะอะก็ยิ้มไปเรื่อยเปื่อย ก็หน้าอย่างนี้แหละที่ทำเอาสาวรักสาวหลง เสียดายแต่ว่ารอยยิ้มนี้มันมีเจ้าของแล้วเท่านั้นเอง
“ จ๊อบ”
“....”
เหมือนภาพสโลว์เพราะทุกอย่างในสายตาผมหยุดหมุนไปทันทีที่เห็นการปรากฎกายของใครบางคน ไอ้จ๊อบยิ้มๆตอนที่แฟนสาวมันวิ่งตรงเข้ามาหา ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่ลูกตาลจะเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นมาให้ผม ผมจึงเพียงยิ้มบางๆให้
...ปากผมยิ้มนะ แต่ใจผมไม่รับรู้อะไรเลย...
“ ทำอะไรกันเหรอค่ะ”
“ ไอ้เต้ยมันจะมาติดโปเตอร์ประชาสัมพันธ์งานคณะอ่ะ”
“ ให้ลูกตาลช่วยนะเต้ย”
“ ครับ”
ผมยิ้มบางๆมองตามแผ่นหลังของคนทั้งคู่ไป ...ก็เหมาะกันดีนะ... ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง มันเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องที่เป็นไปตามธรรมชาติ อย่าไปฝืนธรรมชาติและทำให้คนที่เรารักต้องแปลกไปจากเดิมเลย ผมปลอบใจตัวเอง
“ โอเคนะมึง”
ไอ้แท็คเดินมาตบไหล่เบาๆ แววตามันเต็มไปด้วยความห่วงใยผมจึงยิ้มตอบมันไป “ อืม”
.......
“ โห สูงจัง” สองสาวส่ายหน้ายิกๆตอนที่เงยหน้าขึ้นมองบอร์ดขนาดใหญ่สำหรับติดประกาศ มันสูงมากทีเดียวต้องอาศัยยืนบนโต๊ะอีกทีถึงจะไปติดถึง
“ งั้นเดี๋ยวเต้ยทำเอง”
“ แน่เหรอเต้ย” ว่านถามอย่างไปห่วงเพราะตัวเองก็ไม่สูงถึงขนาดที่จะติดถึงซ้ำยังกลัวความสูงอีกต่างหาก แต่เจ้าตัวยังอุตส่าห์ห่วงเพื่อน
“ ไม่ต้องห่วงมันหรอกว่าน ไอ้เต้ยมันเก่ง” ไอ้แท็คยิ้มๆให้ก่อนจะตรงไปจับฐานของโต๊ะให้เพื่อให้ผมปีนขึ้นไปได้สะดวก
“ ลูกตาลช่วยมั้ยค่ะ”
“ เอ่อ”
“ ไหวเหรอตาล”
“ ไหวสิ” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ปีนขึ้นมาอีกฝั่งของโต๊ะซึ่งผมยืนอยู่ พร้อมกับฉวยเอาแผ่นโปสเตอร์ในมือผมไปถือไว้ด้วยเพราะบอร์ดมันกว้างและสูงหล่อนจึงต้องเขย่งตัวเอื้อมมือสุดแขน เป็นท่าทางที่ผมเห็นแล้วเสียวกลัวว่าเธอจะร่วงลงไปซะจริงๆ มือผมก็ทำงานไปคือปักหมุดไปตามมุมทั้งสี่ของโปสเตอร์ตาก็คอยมองแฟนไอ้จ๊อบซึ่งพยายามจนหน้าดำหน้าแดง ส่วนไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่นะเหรอมันไม่แถวนี้หรอก ไปหาน้ำหาท่ามาบริการ เพราะถ้ามันยังอยู่ตรงนี้คงไม่มีทางให้แฟนสาวมันต้องเสี่ยงแบบนี้
“ เต้ย”
“....”
“..ระวัง”
เพราะมัวแต่ห่วงลูกตาลทำให้ผมลืมระวังตัวเองว่าอยู่ริมขอบโต๊ะอย่างหมิ่นเหม่ และเสียงร้องตะโกนของไอ้แท็คคงทำให้ลูกตาลซึ่งกำลังทำสีหน้าแย่เพราะดูจะไม่สันทัดกับความสูงเท่าไหร่หันรีหันขวาง ขยับตัวไปมาจนเสียบาลานซ์ของโต๊ะสุดท้ายโต๊ะที่ผมกับลูกตาลยืนอยู่จึงพลิกคว่ำเทกระจาดทุกสิ่งที่อยู่บนโต๊ะล้มระเนระนาดไปด้วยซึ่งนั่นหมายถึงเธอกับผมต่างร่วงลงสู่พื้นในทันที ฝั่งลูกตาลดีหน่อยเพราะมันเอียงเทลงระดับความสูงจากพื้นจึงไม่สูงมากนัก แต่ผมนี่สิโต๊ะดันพลิกด้านแล้วเทซะผมหน้าหงอยดีว่าโต๊ะนั่นไม่ทับผมอีกที
“ เต้ย”
“....”
เสียงไอ้จ๊อบตะโกนลั่นมันทิ้งขวดน้ำในมือแล้ววิ่งตรงดิ่งมาทางผมทันที
“ จ๊อบค่ะ” เสียงร้องโอดโอยจากผู้หญิงอีกคนที่มุมหนึ่งดึงสติของไอ้จ๊อบซึ่งอีกเพียงไม่กี่ก้าวจะถึงตัวผมต้องหยุดชะงักปลายเท้า ความสนใจและความห่วงหาของมันเบนไปทางนั้นทันทีก่อนที่มันจะเบี่ยงตัวสาวเท้าไปอีกฝั่งหนึ่ง
“ ลูกตาล”
ผมก้มหน้านิ่งซ่อนใบหน้าปวดร้าวเอาใบหน้าตัวเองซบลงที่เข่า หัวใจผมชาวาบ เจ็บไปหมด มือไม้อ่อนแรงราวกับเป็นอัมพาต ความเจ็บที่ข้อมือซึ่งมีเลือดไหลซึมออกมาไม่อาจเท่ากับสิ่งที่อยู่ในหน้าอกข้างซ้ายเลย ตอนนี้ส่วนนั้นมันกำลังเต้นอย่างอ่อนแรงเหลือเกิน แผ่วเหลือเกินคล้ายจะหมดลม
“ มึงเจ็บมากมั้ยเต้ย” ไอ้แท็คและเพื่อนๆต่างมาเข้ามารุมล้อมถามอาการผม ทุกสายตามองผมอย่างห่วงใย
“ เจ็บเหี้ยๆ”
ไม่ใช่ที่ขาหรอกครับแต่ที่ใจผมต่างหาก
**** มาเพิ่มความหน่วงได้อีก เห้ยย :m15: :hao5:
สปอยไว้เลยว่าตอนหน้าไปหัดร้องเพลง "เจ็บแต่จบ"ได้เลย
อิอิ ขอนอกเรื่องนิดนึงมีใครเคยไปสะดุดลานเกียร์บ้าง ฮ่าๆ จำได้ว่าตอนปีหนึ่งต้องไปเรียนอิ้งค์
ที่คณะวิศวะฯทุกอาทิตย์ ได้ต้นเหตุพล็อตเรื่องนี่มันเรียนที่นี่แบบว่า ไปทีไรชะเง้อชะแง้มองหาเค้า
ตลอดๆประมาณว่าเห็นหลังคาคณะเค้าก็ยังดี ฮา // เค้าเคยสะดุดลานเกียร์ด้วยนะ แล้วเป็นไงรู้มั้ย
" โสด" จนบัดเดี๋ยวนี้ไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20: :m20:
-
น้องเต้ยยย :mew6:
-
เชียร์พี่ที
-
ยกธงเชียร์พี่ทีได้ไหม เจ็บแต่จบเลยเต้ย พอแล้ว เหนื่อยเปล่า ๆ
-
อุ้ย โหวงๆในใจไปกับเต้ย
ตอนหน้าเต้ยยอมตัดใจแล้วเหรอ
ว่าๆไปเต้ยก็ตัดใจนานแล้วนี่หว่า
แค่ยังตัดไม่ขาดเท่านั้นเอง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: โถถถถถถถ เต้ยไม่น่าเลย ซัดทำใจซักกำมือมั้ยลูก
:o12: :o12: :o12: เค้าเป็นแฟนกันนะลูกท่องไว้
-
:sad4: อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยอ่า
สงสารเต้ยสุดๆ
-
มันบีบอารมณ์ จนน้ำตาแตก เลยค่าาา :impress3: :o12: :hao5:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :mew2: :call:
-
โอ้ยยยย ยกธงเชียร์พี่ที :katai1:
คือถ้าไม่ได้เห็นจ๊อบกระวนกระวายบ้างไม่ยอมจริงๆด้วย :katai1: :katai1: :katai1:
มาต่อไวๆนะคะ รออยู่น้า :hao5:
-
มาต่อเร็วๆนะคนเขียน :katai4:
-
โอ๊ยยยย เจ็บเหี้ยๆ ตามเต้ยเลยค่ะ หน่วงไปอี๊กก อยากจะดีดๆ ให้ลูกตาลปลิวหายไปเลย จะฟังเพลงเจ็บแต่จบรอค่า แล้วนายจะต้องเสียใจนะจ็อบ พูดเลอ ปล.กรี๊ดดดพี่ที ชั้นรักเค้า555555
-
อ่านแล้วจุก :katai1: อีกนิดถ้าทีเชือกอยู่ใกล้ๆคงได้ผูกคอตายอ่ะ สงสารเต้ย :hao5: แอบรักเพื่อนสนิทมันเจ็บจี๊ดดดดดดดดดด ชอบโมเม้นของเต้ยกับพี่ทีอ่ะ น่ารัก รึพี่แกชอบเต้ย #เจ็บมั้ย เจ็บไหม วันนี้ที่เธอถูกทิ้ง เจ็บแผล เจ็บจริง เธอแทบจะทนไม่ไหว (เต้ย:เจ็บเหี้ยๆๆ :m15:) อีกนิดใจจะขาดรอนรอน :o12: :o12: กรี๊ดดดดดดดดดดด ชะนีตัวมารรรรรร!!!! :katai1:
-
โอ้ยย หมั่นไส้จ๊อบอย่างแรง เต้ยย อย่าไปแคร์มัน !! :((((
แง่งงงงงง รอต่อนะคะ
-
โอ้ยยยยย
น้ำตามันไหลอยู่ในอก
สงสารน้องเต้ยอ่ะ
ฮือออออออ
:m15: :m15:
-
จะเอาพี่ทีจะเอาพี่ทีจะเอาๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
เอาจ๊อบบบบบบบบบบ เพราะเราชอบความหน่วง อิอิ
ปล. หลังไมค์ได้ไหมคะว่าใครเป็นพระเอก เรากลัวเชียร์ผิด (พอดีเป็นโรคจิต ที่เวลาเชียร์ใครเป็นพระเอกแล้วไม่ได้เราจะเสียใจมาก) กระซิกๆๆ
-
จ็อบคงยังไม่รู้ตัว ว่าอากาศที่อยู่รอบตัวมันสำคัญแค่ไหน ถ้าวันนึงไม่มีอากาศให้หายใจแล้วจะรู้สึก :mew6:
-
ไม่เอาอีจ็อบแล้วววววว เอาพี่ทีมาแทนเถอะ :ling1:
-
ดีมากเต้ย เอาให้จบเลยลูก :m31:
-
อยากบอกว่าเต้ยเรียนคณะเดียวกับเราเลยค่ะ 55555
แต่คณะนี้ไม่มีผู้ชายที่สูงขนาดนั้น แล้วก็ดูดีขนาดนั้นนะ ฮแล้วก็ไม่มีผู้ชายเยอะขนาดนั้นด้วย ฮา
ปล.ลานเกียร์รู้สึกจะทำใหม่นานแล้วนะคะ ตอนนี้พื้นเรียบแล้ว เราไปเดินกี่รอบก็ไม่สะดุดค่ะ แต่ไปจับกบตรงอุโมงหน้านิติแทน เงิบบบบบ
-
อู้วว เรื่องนี้สนุกดี น่าติดตาม :katai2-1:
-
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บตาม แอบรักนี่มันเจ็บจังเนอะ
จะคอยติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะคะ
-
สงสารเต้ย แงๆ :katai5: :sad4: :z6:
-
อยากบอกว่าเต้ยเรียนคณะเดียวกับเราเลยค่ะ 55555
แต่คณะนี้ไม่มีผู้ชายที่สูงขนาดนั้น แล้วก็ดูดีขนาดนั้นนะ ฮแล้วก็ไม่มีผู้ชายเยอะขนาดนั้นด้วย ฮา
ปล.ลานเกียร์รู้สึกจะทำใหม่นานแล้วนะคะ ตอนนี้พื้นเรียบแล้ว เราไปเดินกี่รอบก็ไม่สะดุดค่ะ แต่ไปจับกบตรงอุโมงหน้านิติแทน เงิบบบบบ
อุต๊ะ :z1: ลานเกียร์ทำใหม่แล้วเหรอ ฮ่าๆๆๆ ตกข่าวค่ะ อิอิ ยังไงก็อ่านเอาความสนุกแล้วกันเนอะ :laugh:
ปล. ชอบเม้นท์ทุกคนจังดุเดือดดี ฮ่าๆๆๆ :bye2: :bye2:
-
เอ่อ.. ไม่รู้จะว่าไงดี แต่ลูกตาลเป็นแฟนจ๊อบอ่ะ มันก็คงประมาณนี้ เง้อๆๆ
จ๊อบมันมีแฟนแล้วนะๆๆๆๆๆๆๆ ท่องให้มันซึมซับเข้าไปในสมองและหัวใจ T__T
-
สนุกมากเลยค่ะ รู้สึกหน่วงมากตอนนี้
-
เจ็บจนจุก
-
บางทีก็น้ำเน่าตรงซุ่มซ่ามเนี้ย-*-
ต่อไปคงสดุดมดหัวแตก เวรกรรมระวังหน่อยเถอะ
ปล.ตัดใจเถอะ หาคนอื่นยังพี่ทีไง แจ่มแมวเลย
-
เจ็บแต่จบ มันก้อดีกว่าเจ็บไปเรื่อยๆ :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
:sad4: หน่วงจริง ไปให้พี่ทีดามอกดีกว่านะเต้ยโอเคกว่าแยะ
แลดูจะอยากเอ็นดูเราด้วย คิคิ
-
ตกลงใครเป็นพระเอกอะ ไม่เอาจ๊อบได้มั้ย :serius2:
-
รอเต้ยค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากก มาต่อๆไวๆนะจ้าา
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
หน่วงดี
ชอบ
-
สงสารเต้ย จะร้องไห้ล่ะ!!!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:o12: :o12: :o12:
-
ลาเถอะโยม หาคนใหม่ง่ายกว่า อย่าไปอะไรกับคนที่ไม่เห็นค่าเรา
-
กำลังสนุก มาต่อเร็วๆๆๆน๊ะ
-
:เฮ้อ: อยากบอกให้เต้ยเลิกรักจ็อบซะที แต่คงยาก
หาคนมาดามหัวใจเต้ยด่วนค่ะ ไม่รอจ็อบได้ไหม เซ็งนาง
-
ลาเถอะโยม หาคนใหม่ง่ายกว่า อย่าไปอะไรกับคนที่ไม่เห็นค่าเรา
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่า อินค่ะ อิน หนูเต้ยต้องรักตัวเองด้วยนะคะ จ็อบมันจะดีแค่ไหนก็ช่างมัน โลกไม่ได้มีแค่มันคนเดียว
ถอยออกมานะคะ อย่าเสียเวลาค่ะ อยากเป็นเพื่อนต่อ เอาไว้หลังทำใจได้ค่ะ ถ้าเป็นเพื่อนจริงๆถึงเราหายไปกลับมาใหม่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ค่ะ
อย่าทนค่ะ อย่าทน โอ๊ยอิ๊น...อิน
-
อยากอ่านต่อ~~~~~~~~~~~~
-
ขอตอนต่อไปเถอะน้า
-
:heaven :katai1:
-
:fire: :m31:
-
สงสารเต้ยก็สงสาร
แต่ตอนนี้ที่อยากรู้คือเมื่อไหร่จะซั่ม 55555
มาต่อเร็วๆนะค่ะอยากอ่านมาก
-
"เจ็บแต่จบ" ฟังเพลงรอ หลายรอบแล้ว
แต่ตอนใหม่ก็ยังไม่มาาา
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ >0<
-
ชอบอะ :katai2-1: :katai2-1:
แอบเชียร์แท็คเต้ยนิดนึง แบบเพื่อนช่วยกันสมานแผลใจอะ
ติดตรงมีว่านแล้วเนี่ยแหละ เซ็งๆๆ
แต่ไม่เป็นไร ยังมีพี่ทีอีกคน :ling1:
ไม่เชียร์ จ็อบเต้ย อะ อยากให้อีจ็อบมันเสียใจบ้าง :katai4: :katai4:
-
แง่มๆ อยากอ่านต่ออีก
ติดใจเรื่องนี้มาก
อยากจะตบหัวอิพี่จ็อบมันซักที
แม่มไม่รักก็ไม่ต้องมาทำดีให้ความหวังดิ
เซ็งเลอ~ แอบสะดุดกับคำว่า "เจ็บแต่จบ"
-
ยกที่ 5 : เจ็บแต่จบ (จริงๆเหรอ)
“ ไหวแน่นะมึง”
“ อืม”
“ จริงเหรอเต้ย ขามันดูบวมๆนะ”
ว่านทำหน้ากังวลซ้ำยังเม้มปากแน่นด้วยท่าทางที่เป็นห่วงผมสุดๆจนต้องฝืนยิ้มอ่อนๆให้ร่างบางตรงหน้าเพื่อสบายใจ ทำไมถึงฝืนยิ้มหน่ะเหรอ ไม่รู้สิ ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงกันแน่ เพราะมันผสมปนเปไปหมดทั้งเสียใจ น้อยใจ และหน่วงๆในใจบอกไม่ถูก ผมเดินเขย่งย่องแย่งไปมาโดยมีว่านกับแท็คช่วยกันประคองคนละข้างหลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล ซึ่งก่อนหน้านี้เพื่อนสาวอีกสองคนก็พร้อมใจกันพากันหามเขาไปหาหมอ
สุดท้ายผมขาแผลงและกล้ามเนื้ออักเสบ มือทั้งสองข้างบวมเป่งมีเลือดไหลซึมถูกทำแผลจนสะอาดเรียบร้อย และเห็นว่ามันค่อนข้างมืดแล้วผมจึงบังคับให้สองสาวที่เป็นห่วงผมไม่ต่างจากสองคนที่มาส่งที่หอนี่ให้กลับบ้านไป
“ เต้ย..” ไอ้แท็คบุ้ยปากไปที่ม้าหินอ่อนใต้หอชายซึ่งมีร่างสูงของใครบางคนที่ผมเคยเห็นมาก่อนนั่งเหยียดขาด้วยท่าทางสบายๆ
“ อืม”
“ มึงโอเคใช่มั้ย..”
ผมยิ้มให้ไอ้แท็คที่ทำหน้าไม่สบายใจ แปลกนะ คนที่อยากให้ห่วงใยกลับจากไป ส่วนคนที่เราไม่คาดหวังใดๆกลับห่วงใยจนผมนึกสะท้อนในใจ ใช่ครับ สุดท้ายไอ้จ๊อบก็เลือกที่จะดูแลแฟนมันถึงแม้ก่อนที่มันจะไปมันยังอุตส่าห์ฝากฝังผมไว้กับไอ้แท็คให้พาผมไปหาหมอ
‘มันมีน้ำใจเป็นห่วงผมนะ...แต่คนที่มันเลือกกลับไม่ใช่ผมเท่านั้นเอง’
“ อย่าลืมกินยานะ”
เสียงว่านเรียกสติผมกลับมาอีกครั้งพร้อมกับยื่นซองยาในมือให้ตอนที่พวกเราเดินมาถึงโต๊ะหินอ่อนในหอชาย
“ มีอะไรโทรหากู ”
ผมพยักหน้ารับคำไอ้แท็คที่ทำเนียนจูงมือว่านเดินออกไป ก่อนที่ผมจะเผชิญหน้ากับใครบางคนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทในคณะของไอ้จ๊อบที่ผมเคยเห็นหน้ามองสามครั้งตอนที่ไปเรียนแถวคณะมัน คนตรงหน้ายิ้มมุมปากให้นิดๆพร้อมกับโครงศีรษะเสมือนการทักทาย ร่างสูงซึ่งมีบุคลิกไม่ต่างจากไอ้จ๊อบมากนักเพราะเวลาทั้งคู่เดินไปไหนมาไหนด้วยกันดูโดดเด่นน่าจับตามองเสมอ
“ ไง”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะค่อยทรุดตัวลงนั่งม้านั่งฝั่งตรงข้ามซึ่งคนตรงหน้าก็ช่วยพยุงให้ผม
“ อืม”
“ หึ” เพื่อนไอ้จ๊อบมองสำรวจสภาพขาข้างหนึ่งของผมซึ่งพันผ้ายืดอยู่ตรงข้อเท้า มันยิ้มเครียดๆก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ “ หนักเลยสินะ”
“ ก็นิดหน่อยหว่ะ”
“ ไอ้จ๊อบรู้ยังว่ามึงเจ็บขนาดนี้” เพราะเคยคุยกันสองสามครั้งก่อนหน้านี้สรรพนามจึงเหมือนกับว่าเป็นเพื่อนกันมานาน อีกทั้งอีกฝ่ายยังดูเป็นกันเองจนผมสนิทใจราวกับเป็นเพื่อนสนิท
“ .....”
“ มันฝากมาให้มึง”
ผมกระพริบตาปริบๆมองของในมือ “ ไอ้เต็ป” เพื่อนสนิทในคณะของไอ้คนที่ผมแอบรักมานาน ยิ่งเห็นของในมือมันผมยิ่งหายใจไม่ออก ทำไม ทำไม มันไม่เลือกที่จะปฎิเสธผมและเดินจากไปทั้งๆที่มันก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง ตรงกันข้ามมันเลือกที่จะไม่พูดถึงแต่กลับแสดงท่าทางห่วงใยผมแบบนี้ มันจะรู้มั้ยว่าการที่มันเดินจากไปยังเจ็บน้อยกว่าการมีมันอยู่ข้างๆแต่ไม่มีหัวใจให้ผมเลย
...ผมเจ็บ...
ผมหลับตานิ่งไม่อยากมองของในมือไอ้เต็ป เพราะในถุงพลาสติกมียี่ห้อนั่นเต็มไปด้วยยานวด ยาแก้อักเสบอัดแน่นเต็มไปหมดและที่ทำให้ผมไม่อยากรับรู้คือในถุงนั่นยังมียาคูลย์วางเรียงกันตั้งหลายขวด
“ มึงชอบกินยาคูลย์เหรอ”
“ อืม”
“ ไอ้จ๊อบมันอยู่โรง’บาล” คำพูดลอยๆจากปากไอ้เต็ปทำเอาผมรู้สึกร้อนใจ รีบหันขวับจนคอแทบเคล็ดมองมันแล้วคาดคั้นทางสายตาว่าสิ่งที่ผมได้ยินไม่ได้ฟังผิดไป
“ มันแพ้อาหาร”
“ แพ้กุ้งสินะ” ผมพึมพำเบาๆ ไอ้เต็ปพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเล่าต่อ “ เมื่อกลางวันลูกตาลเอาสปาเก็ตตี้กุ้งที่ทำเองมาให้มันกิน ทั้งๆที่รู้ว่าแพ้กุ้งยังเสือกกิน หึ ตอนแรกกะพาแฟนไปดูอาการข้อเท้าเคล็ดแต่สุดท้ายกลายเป็นพาตัวเองไปหาหมอแทน”
“ อืม....ทั้งๆที่รู้ว่ากินไม่ได้ก็ยังทำ เพื่อให้คนที่มันรักสบายใจ” ผมแค่นยิ้มมุมปาก
“ ที่คณะไม่มีใครรู้ว่าไอ้จ๊อบแพ้กุ้ง”
“ แปลกนะ” ไอ้เต็ปเลิกคิ้วมองผม
“ .... ”
“ มีกี่คนที่รู้ว่ามึงชอบกินยาคูลย์”
“ ก็แม่กับไอ้จ๊อบ” ผมทำหน้าคิดๆก่อนจะตอบ
“ แล้วที่ไอ้จ๊อบแพ้กุ้งมีใครรู้บ้าง” ไอ้เต็ปถาม
“ ก็มีกูกับพ่อแม่มัน”
“ นี่ไงกูถึงว่าแปลก” ไอ้เต็ปพูดเรื่อยๆราวกับว่าพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่ถ้อยคำเหล่านั้นดันกระแทกใจผมเต็มๆ ผมนั่งอึ้งคล้ายกับคนหูอื้อตาลาย ไม่แปลกหรอกที่ผมจะสังเกตว่ามันชอบ ไม่ชอบ หรือแพ้กับสิ่งใดบ้างในเมื่อมันเป็นคนที่ผมรักผมจึงใส่ใจกับทุกสิ่งที่มันเป็น แต่กับมันผมไม่กล้าคิดไปเองหรอกว่ามันใส่ใจผม
“ มันคงเป็นความเคยชิน”
“ ความเคยชินหน่ะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวัน แต่ถ้าวันไหนมันไม่มีไม่เกิดขึ้น วันนั้นจะไม่เรียกว่าความเคยชินแล้วแต่จะเรียกว่าสิ่งที่หายไปต่างหาก”
“ มึงจะพูดอะไรเต็ป” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอพยายามไม่สบสายตากับเด็กวิศวะตรงหน้า
“ กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไงกับไอ้จ๊อบ”
ถ้อยคำที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆนั่นกระแทกใจผมเต็มๆ
“ มึงเป็นคนดีนะเต้ย กูรู้สึกได้ว่ามึงรักและหวังดีกับเพื่อนกูมาก แต่เพื่อนกูมันโง่มันมองไม่เห็นอะไรดีๆแบบนี้”
“ กูไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก”
“ มึงเหนื่อยที่จะรักไอ้จ๊อบได้นะ...” มันพูดยิ้มๆ “...แต่มึงอย่าเหนื่อยที่จะให้กำลังใจตัวเอง”
....ใช่ ตอนนี้ผมกำลังเหนื่อย เหนื่อยมาก...
....ผมเพิ่งรู้ว่าการรักใครสักคนมัน ‘เหนื่อย’ ขนาดนี้...
...ทั้งรัก ทั้งเหนื่อย...
ผมกำขวดยาคูลย์ที่เปิดฝากแล้วกระดกเข้าปากพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเงียบๆหลังจากที่ไอ้เต็ปกลับไปแล้ว ยาคูลย์ที่ผมชอบนักหนาทำไมวันนี้มันถึงรสชาติแปลกๆ มันขมและแปร่งมากจนไม่อยากจะดื่มกินมันเข้าไปอีก หรือแท้จริงแล้วรสชาติมันเหมือนเดิมแต่หัวใจผมต่างหากที่กำหนดให้ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
สุดท้ายผมปล่อยให้ขวดยาคูลย์ที่กินไปแล้วครึ่งขวดให้ร่วงหล่นจากมือจนนมเปรี้ยวที่ผมชอบกินไหลนองเต็มพื้นไปหมดไม่แพ้น้ำจากนัยน์ตาผมเลย
........
........
*** มาแล้วๆอย่างด่วนจี๋ เช็คคำผิดให้ด้วยนะตัวเอง
แหะๆหายไปนานค่ะ งานเยอะและติดธุระตจว.ค่ะเลยหายไปนานอิอิ
วันนี้เอามาให้จิ๊ดเดียวก่อนนะ ถึงจะนิดแต่จี๊ดนะเออ ฮ่าๆๆๆ
:sad4: :hao5: สงสารเต้ยเนอะ เฮ้ย บอกเลยว่าครึ่งหลังคือพีค
-
คือเข้าใจความสุขสึกเต้ยนะ เจ็บครั้งเดียว เอาให้มันจบไปเลย ฮืออออ
ถ้ามีใครอีกคนที่เข้ามาในชีวิต แล้วเค้าก็ชอบเรา อย่าลังเลที่จะเลือกคนๆนั้นนะเต้ย ปล่อยอีจ๊อบมันไป มันไม่คู่ควร ฮวือออ
-
หน่วงได้ใจจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกเหนื่อยไปด้วย
ปล. รสชาด---> รสชาติ
-
เขาก็รักกันแหล่ะนะคู่นี้ แต่แค่รักไม่เท่ากัน :เฮ้อ:
-
:mew4:เจ็บแบบช้ำ จ้างให้ก็ตัดใจไม่ได้ ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหนก็ไม่พ้น ความรัก เพื่อคำว่ารักเจ็บแค่ไหนก็ยอม
-
:mew4:
-
มาต่อเร็วๆนะ
หายไปนานกลับมาทำแต้มไห้ทันด้วย
ว่าแต่ตัดใจเลย เพื่ออะไรๆจะดีขึ้น
-
เราควรรักตัวเอง ให้โอกาสตัวเองมองคนใหม่เลย
-
ตัดให้ขาดเลย ฉับๆๆ :serius2:
-
เฮ้ออออ สงสารเต้ย
จ๊อบโง่แบบไหนกันนะ
แกล้งโง่ เพื่อหลอกตัวเอง
จะปล่อยเต้ยไปก็กลัว
จะดึงไว้ก็ดึงไม่สุด
ไม่สงสารเต้ยเหรอจ๊อบ
ดูก็รู้ว่าเต้ยเจ็บกับความเคยชินที่นายทำ
-
มันช้ำจนเป็นหนองหมดเเล้วเต้ย พอเถอะอย่าทรมานตัวเองอีกเลย มันไม่มีความสุขเลย ยังมีผู้คนอีกเยอะเเยะที่พร้อมจะมีชีวยังมีผู้คนอีกเยอะเเยะที่พร้อมจะมีชีวิตร่วมกับเราอย่าเอาชีวิตมาทิ้งไว้ตรงนี้เลย
ตอนนี้แค่น้ำจิ้มแต่ช่วงหลังนี้คือ......เราต้องเตรียมเชือกใช่ไหม เพื่อมันสาหัสเกินจะได้ตายไพร้อมกับเต้ย แลดูสะใจดี . :m15:
-
:mew4: :mew4: :mew4:
ถ้าเหนื่อยนัก ก้อพักสักหน่อย แต่ถ้าไม่ไหวก้ออย่าไปฝืนมันเลย ปล่อยมันไป....พูดก้อง่ายนะ แต่มันเป็นอะไรที่ยากมากเลยล่ะ
แต่ถ้ามันทำแล้วไม่มีความสุข ก้ออย่าทำเลยนะ
-
จ๊อบจะเสียใจไหม? หากเต้ยมีคนมาชอบ หากเต้ยเปลี่ยนแปลงความรู้สึกจากตัวเองไป
แล้วเต้ยไปสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่จ๊อบ มันจะทนได้ไหม
ถ้าทนไม่ได้สักอย่าง แปลว่าจ๊อบชอบเต้ยแล้วล่ะ นี่คิดแทนในมุมจ๊อบเลย :mew2:
-
เอาอีกจิ นะนะ!! อยากอ่านอีกกก
-
พระเอกอยู่ไหนค๊าาาาาา
อยากเจอพระเอก :katai5:
-
หน่วงได้อีก
สงสารเต้ยมากๆเลย
สู้ๆนะครับเต้ย,,,
-
อ่าา น้อยจัง แต่ความหน่วงก็ยังมาเต็ม สงสารเต้ย เฮ้อ
-
:เฮ้อ: เต้ยนี่ทำไงก็ตัดใจไม่ได้สักที จะหน่วงไปไหน
-
ครึ่งหลังยังพีคได้อีก
ม่ายยยยยยย :hao5:
-
http://youtu.be/qewOLXQs39I
เพลงนี้มันใช่ เต้ยเวลานี้เลยคะ
-
เต้ยเลือกได้ว่าจะเป็นคนเลือกหรือตัวเลือก
-
:เฮ้อ:
-
เหนื่อยแทนเลยว่ะเต้ยเอ๊ย :เฮ้อ:
ตัดใจแล้วตั้งใจเรียนดีกว่าลูก
-
เค้าจิ๊ด จะขอมโน ว่าจ๊อบมันไม่รู้ใจตัวเองนะ จะพยาม จะได้ไม่เกลียดมัน เต้ย รักตัวเอง และถอยห่างจากจ๊อบเถอะ มันจะได้ตาสว่าง
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชักเกลียด ยาคูลย์ ขึ้นมาตงิดๆ :serius2:
-
เราเกลียดคนแบบจ๊อบนะ แต่เราเป็นคนแบบจ๊อบ 5555 เกลียดตัวเองบ่อยๆค่ะ แตุ่สุดท้ายก็ทำอยู่ดี
ไม่รู้สิคะ เห็นแก่ตัวเนอะแต่สิ่งที่เราเคยมีเคยคุ้นเคยถึงตอบสนองความรู้สึกไม่ได้แต่ก็ไม่อยากปล่อยไปนะ รู้ตัวนะว่าแย่ แต่ก็ทำ แย่จริงๆนั่นล่ะค่ะ
เต้ยตัดใจเถอะค่ะ เราไม่อยากให้ทนนะ :ling2:
-
เราคิดว่า เราเข้าใจจ๊อบนะ T_T
-
หน่วงไปอี๊กกกความเคยชินถ้ามันหายไปเราจะรู้สึกว่าขาด
โดนเต็มๆไปเลยกะประโยคนี้
-
ถ้าตัดกันได้ง่ายๆก็ดีสิ คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้ :เฮ้อ:
-
ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจตามเต้ย
ฮืออออออออ
เต้ยหนีไปไกลๆไม่ต้องสนใจอิจ๊อบมันเลย
ปล่อยให้โง่อย่างนี้แหละ โอ้ยยยโมโห
อิจ๊อบอิโง่ววววววว
ต้องหายไปสินะถึงจะรู้ว่ามี
-
สั้นๆแต่หน่วง :m15:
-
จ๊อบโง่ๆๆๆ :m16:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รักแค่พอดี...ไม้่ไหวก็พักซะ...
-
:sad4: สั้นมากง่ะคนเขียน เจ็บ แล้วยังไม่จบอีกด้วย
-
เลิกสนใจจ๊อบไปซักพักสิ มันจะได้รู้สึก :katai4:
-
(ต่อ)
ผมรู้ตัวดีว่าเวลาอย่างนี้ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน แต่ผมยังฝืนตัวเองดันทุรังออกจากหอพักนิสิตชายเพื่อมายืนมองแผ่นหลังกว้างของมันในชุดนิสิตซึ่งพับแขนเสื้อขึ้นแล้วยืนกอดอกพิงสะโพกกับม้าหินอ่อนในเวลาเกือบสี่ทุ่มกว่า ผมยืนนิ่งมองมันที่เหม่อมองไปในความมืดเบื้องหน้านานอยู่หลายนาที ผมมองอยู่อย่างนั้น มองภาพของมันพร้อมกับเก็บรายละเอียดซึ่งชัดเจนในมโนของความทรงจำ มองเพื่อบันทึกทุกความรู้สึกทั้งมวลที่ผมมีให้มัน
....มองเพื่อบอกตัวเองว่า สุดท้ายผมก็มองได้แค่มอง ‘แผ่นหลัง’ของมัน...
“ จ๊อบ”
“...อ้าวมึง...” มันเอี้ยวตัวหันมาทางผม “..มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมกูไม่ได้ยิน”
“ ....”
“ มึงเป็นยังไงบ้างวะ เจ็บมากรึเปล่า” มันถามผมสีหน้ามีแววกังวลก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วมองไปที่ข้อเท้าซึ่งพันผ้าอยู่
“ อืม”
“ โทษทีหว่ะที่ไม่ได้ดูแลมึงเลย กูต้องไปส่งลูกตาลที่บ้าน...” ผมแค่นยิ้มให้มันโดยที่มันไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่มองแผลที่ข้อเท้าผมอยู่ “...แล้วพอดีกูอาหารเป็นพิษด้วยเลยแวะไปนอนให้หมอแทงน้ำเกลือซะหน่อย” มันพูดยิ้มๆก่อนจะชูแขนที่มีรอยเลือดซึมออกมาจากผ้าก๊อชคงเพราะโดนเข็มน้ำเกลือเจาะมา ใบหน้ามันซีดนิดๆแต่ดวงตาเต็มไปด้วยประกายสดใสยามที่พูดถึงคนรัก ผมยังคงยิ้มมุมปากแล้วนิ่งเฉยเหมือนเดิม
“ เป็นไรวะทำไมวันนี้เงียบจัง”
“....” ผมยังคงกดยิ้มให้มันทั้งๆที่ในใจกำลังเริ่มร้องไห้
“..เออวันนี้คุณนายสารภีส่งแยมผลไม้จากสวนบ้านมึงที่จันท์มาให้ด้วยนะ...” มันเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “...แต่วันนี้ติดธุระหลายอย่างหว่ะวันหลังเดี๋ยวกูเอามาให้นะ แต่ขอกูจิ๊กสักกระปุกเหอะ” ประโยคท้ายมันหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่ผม แยมผลไม้ที่มันพูดถึงเป็นผลิตภัณฑ์จากสวนที่บ้านต่างจังหวัดของผมซึ่งทั้งผมและมันชื่นชอบเป็นหนักหนา
ปกติแม่จะส่งมาให้ผมเป็นประจำอยู่แล้ว และที่ส่งไปคอนโดมันเพราะสะดวกไม่ต้องมีหนังสือรับพัสดุวุ่นวายเหมือนหอในของผม และเพราะเราเป็นเพื่อนกันมานานจนสามารถเข้านอกออกในบ้านแต่ละฝ่ายได้อย่างสบายใจ แม่ผมซึ่งนับมันเป็นลูกชายที่คนหนึ่งไปแล้ว ไม่ต่างจากพ่อแม่ของมันซึ่งเอ็นดูผมเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน เสียแต่ว่าหัวใจผมมันไม่รักดีเองที่ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับมันจนตัวเองเจ็บแบบนี้ มันยังคงเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังไปเรื่อยๆเมื่อเห็นผมเงียบ มันเป็นแบบนี้ประจำเพราะมันรู้ดีว่าผมคงมีความผิดปกติบางอย่าง และสิ่งที่มันทำให้ผมเป็นประจำคือจะสรรหาเรื่องต่างๆมาเล่าให้ฟังจนผมลืมเรื่องไม่สบายใจไปเอง
...แต่สำหรับครั้งนี้ “มันไม่ใช่”...
“ จ๊อบ” ผมเรียกชื่อมันเสียงสั่นและแผ่วเบาจะคล้ายกับเสียงกระซิบ
“ หืม”
“....”
“..กู ขอออกไปจากชีวิตมึงได้มั้ย” มันทำหน้าตื่นหันมามองผมด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความตกใจ มันขมวดคิ้วก่อนจะถามผมด้วยระดับเสียงที่ไม่ต่างจากผมนัก
“ ทำไม”
“ กู..” ผมสูดหายใจลึกกล้ำกลืนก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ “...กูตัดใจจากมึงไม่ได้ กูทำไม่ได้”
“....”
“ ถ้าหากว่ากูยังอยู่ใกล้ๆมึง กูคงจะทรมานใจแบบนี้ตลอดไป”
“ เต้ย” มันทำหน้าเคร่งขรึมก่อนจะพึมพำชื่อผมเบาๆ “ เราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมไม่ได้เหรอวะ”
“....”
“ มึงรู้มั้ย...” ผมถามมันเสียงสั่น มันเงยหน้าขึ้นมองผมตรงๆเช่นกัน “...กูรู้สึกเหมือนหัวใจกูเหมือนฟองน้ำเลยหว่ะ ทุกครั้งที่มึงทำดีด้วยกูรู้สึกหัวใจพองโตเหมือนฟองน้ำมันขยายตัวอยู่ในใจของกู แต่ทุกครั้งที่กูนึกขึ้นมาได้ว่า ‘เราแค่เป็นเพื่อนกัน’ ก็เหมือนกับมีใครเอานิ้วมากดฟองน้ำให้มันบี้แบนบุ๋มร่องลึก คล้ายๆกับหัวใจกูถูกบีบทุกครั้ง..” อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมา “...ยิ่งพอรู้ว่ามึงมีใครเป็นเจ้าของหัวใจแล้ว กูเหมือนฟองน้ำที่แช่อยู่ในน้ำจะจมก็ไม่จม จะลอยเหนือน้ำก็ทำไม่ได้ มันทั้งหนักทั้งหน่วง กูหายใจไม่ออกคล้ายจะหมดลมแต่กูก็คล้ายจะมีแรงทุกครั้งที่มึงหันมา มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งรักทั้งเจ็บไปพร้อมๆกัน แม่งทรมานเหี้ยๆ”
“ เต้ย” มันขยับมาหมายเอื้อมที่จะคว้าจับแขนผมไว้ แต่ผมดันถอยหลังหนีพร้อมกับเบือนหน้าหนีไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของผมเลย
“ กู..” ผมก้มหน้านิ่งก่อนจะพลิกตัวหนี
“ ขอร้อง”
“ กูขอโทษ” ไอ้จ๊อบพึมพำหน้าตาดูย่ำแย่ สีหน้ามันเจ็บปวดไม่ต่างจากผมต่างก็แต่ตอนนี้ผมมีน้ำตาแล้วเท่านั้น
“ กูขอโทษ กูไม่รู้ว่าทำให้มึงเสียใจขนาดนี้ กู” มันหลับตานิ่งก่อนจะถอนใจแรงๆแล้วหันหลังไปอีกด้านหนึ่ง
“ มึงไม่ผิดหรอก...” ผมเสียงสั่นกลั่นสะอื้น “ เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ แต่กูขอ กูขอร้อง...ให้กูไปจากชีวิตมึงเถอะนะ”
“ เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ”
สุดท้ายผมก็กลั้นใจพูดมันออกไปพร้อมกับสะอื้นเสียงสั่นระรัว แผ่นหลังมันเกร็งแข็งขึ้นก่อนที่มันจะเอี้ยวตัวกลับมาแต่ผมแตะมือที่แผ่นหลังมันแล้วพูดบางอย่างเสียก่อน
“ อย่าหันมา”
“ เต้ย..” น้ำเสียงมันร้อนรนอยากจะหันมามองผมแต่ผมดันแผ่นหลังมันไว้ ผมไม่อยากให้มันเห็นสภาพของผม ไม่อยากให้มันต้องลำบากใจที่เป็นสาเหตุให้ผมต้องเป็นแบบนี้
“ อย่าหันมา”
“ เต้ย เราต้องคุยกัน ขอร้องให้กูหันไปเถอะ”
“ อย่า..” ผมห้ามมันพร้อมกับปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะละมือที่แตะแผ่นหลังมันออก แต่มันกลับพลิกตัวกลับมาแล้วคว้ามือผมแล้วยึดกุมไว้ ผมกับมันมองหน้ากันเงียบๆ ผมเดาสีหน้ามันไม่ออกระหว่างเสียใจหรือหนักใจ แต่แววตาของมันมีกระแสบางอย่าง มันยื่นมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเอื่อยด้วยกิริยานุ่มนวล ผมหลับตาลงก่อนจะยิ้มกว้างๆแล้วตรงเข้าสวมกอดมันพร้อมกับพูดว่า
“ กูขอเศษหัวใจของกูคืนเถอะนะ ถือว่าสงสารคนอย่างกูนะจ๊อบ”
.
.
.
.
ผมร้องไห้โฮทันทีที่แผ่นหลังมันหายลับไปจากลานม้านั่งใต้หอก่อนจะทรุดตัวหมดเรี่ยวแรงลงกับพื้น ความเข้มแข็งที่พยายามสร้างขึ้นมาเป็นกำแพงให้ตัวเองพังทลายลงไม่เป็นท่า ผมก้มหน้าร้องไห้อยู่กับหัวเข่าอยู่เนิ่นนานจนรู้สึกได้ว่ามีปลายเท้าของใครบางคนมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ผมเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าคมคายที่ผมนึกอุ่นใจทุกครั้งที่พบเจอพอดีกับที่ร่างสูงนั่นทรุดตัวลงนั่ง เมื่อนั้นเองที่ผมถูกมือหนาโอบกอดให้ซุกซบและพร้อมกับความรู้สึกอ่อนโยนซึ่งเหมือนน้ำชะโลมหัวใจที่แห้งผากและเจ็บร้าวราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่แห้งแล้ง
“ พี่ที ฮือๆๆๆ”
......
......
“ มึงเป็นตุ๊ดเหรอเต้ย”
“....”
“ แม่งเงียบแสดงว่าจริง ฮ่าๆๆๆ”
“.....”
“ ฮิ้วๆ อิเต้ย อิตุ๊ด”
“....”
“ พ่อเป็นนกไงสัด” สุดท้ายผมซึ่งอุตส่าห์นั่งนิ่งอยู่นานสองนานทนฟังเสียงโห่แซวของบรรดาหัวโจกในห้องที่เป็นอริกันมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งผมมีแต่เพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงพวกมันยิ่งได้ใจหาเรื่องกลั่นแกล้งผม แต่คนอย่างผมลุยไหนลุยนั่นถ้ากล้าที่จะเล่นแรงก็อย่าหวังว่าผมจะอยู่เฉย แต่ที่ทนให้พวกมันเอ่ยแซวอยู่อย่างนี้เพราะผมเพิ่งมีเรื่องให้เข้าห้องปกครองเมื่อไม่นานมานี้เลยไม่อยากก่อเหตุซ้ำ กลัวจะทำให้คุณนายสารภีเสียน้ำตาอีก
“...อ้าวๆ น้องเต้ยปรี๊ดแล้วพวกมึง”
“ ฮ่าๆๆ”
...โครมๆ....
เสียงโต๊ะเรียนล้มระเนระนาดจนพวกที่เย้วๆกันอยู่ถึงกับลุกแตกฮือเป็นฝีมือจากไอ้เพื่อนร่วมชั้นเรียนซึ่งนั่งข้างๆผมและนิ่งอยู่นานก็ทำเอาคนทั้งห้องรวมถึงผมตกใจกันถ้วนหน้า ยังไม่ทันที่จะหายตกใจมันก็ลุกพรวดกระโจนเข้าใส่พวกที่เอ่ยแซวผมเรียกได้ว่าเป็นการตะลุมบอน เสียงดังผลั๊วผละ และโต๊ะเก้าอี้ล้มคว่ำกว่าจะห้ามได้ก็เมื่ออาจารย์ปกครองวิ่งเข้ามาแยก ไอ้พวกนั้นหน้าตายับเยิน ปาก คางคิ้วแยกยับ ส่วนไอ้หน้านิ่งเพื่อนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเรียนตอนเปิดเทอมม.หนึ่งวันแรกนี้ คนที่นั่งนิ่งอยู่นานกลับสร้างวีรกรรมให้คนทั้งห้องตกตะลึงมีแค่แผลตรงมุมปาก
หลังจากถูกทำโทษทั้งสองฝ่ายก็แยกย้ายกันไป ผมซึ่งเป็นเจ้าทุกข์แต่มีใครบางคนออกรับแทนจึงเดินตามหามันเพื่อขอบคุณสำหรับเรื่องวันนี้
“ ขอบใจหว่ะ”
“ มึงทนให้มันแซวอยู่ได้ไงตั้งนานสองนาน ดีนะว่าอาจารย์มาห้ามไม่งั้นกูจะกระทืบพวกแม่งให้จมตีนละ” มันหัวเสียสีหน้าเซ็งๆ ท่าทางของมันดูสบายๆทั้งๆที่มีแผลตรงมุมปากดูบวมช้ำ
“ กูจ๊อบ”
มันบอกชื่อตัวเองก่อนจะยื่นมือให้ผมจับคล้ายการเช็คแฮนด์ซึ่งผมก็ยื่นมือไปสัมผัสกับมันเบาๆ “ กูเต้ย”
“ งี้เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วดิ”
“ อืม”
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมกับมันรู้จักกัน เป็นครั้งแรกที่มันลุกขึ้นปกป้องผม เป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่าการมีเพื่อนรักมันเป็นแบบนี้ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพ เป็นจุดเล็กๆที่สร้างความประทับใจในส่วนลึกของหัวใจ ผมไม่รู้ว่าจุดเล็กๆนั่นจะสร้างความรู้สึกเป็นมวลก้อนใหญ่ให้ผมก้าวข้ามความรู้สึกจาก‘เพื่อนรัก’ กลายเป็น‘รักเพื่อน’ในที่สุด
.
.
.
.
“ เต้ย”
“.....”
“ ไอ้เต้ย มึงอยู่ไหนวะ”
“....”
“ ไอ้ห่า กูหามึงจนเมื่อยแล้วนะ”
ว่าแล้วมันก็ทรุดตัวลงนั่งอยู่ตรงโคนต้นไม้ซึ่งผมปีนขึ้นมาซ่อนตัวจากการหาของมัน ผมอมยิ้มตอนที่เห็นมันขยับคอเสื้อยืดไปมาเพื่อคลายความร้อนในช่วงเดินเดือนเมษาดีหน่อยที่อยู่ในสวนผลไม้ซึ่งพอมีร่มเงาจากใบของมันแผ่กิ่งก้านสาขาบดบังแสงแดดที่กำลังเจิดจ้า
ผมเลยแกล้งเขย่ารังมดแดงที่อยู่กิ่งไม้ใกล้ๆตัวเพื่อให้หล่นโดนตัวมัน ซึ่งก็ได้ผลเพราะทันทีที่รังมดแดงร่วงหล่นเจ้ามดแดงตัวใหญ่ก็เริ่มออกฤทธิ์รุมกัดมัน ดีว่ามันรู้ตัวเร็วเลยหลบทันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมาเห็นผมนั่งอยู่กิ่งไม้ข้างบนพร้อมกับหัวเราะร่วน
“ ไอ้เต้ย มึงแกล้งกูเหรอ”
“...เออ” ผมลอยหน้าลอยตากวนตีนมันเป็นการเอาคืนเพราะเมื่อเช้ามันแย่งผมกินแยมผลไม้ที่แม่ทำให้จนหมด สุดท้ายผมเลยแกล้งมันกลับด้วยรังมดแดงรังเบ่อเริ่ม
“ งั้นเดี๋ยวมึงเจอ”
“....”
ว่าแล้วมันก็เขย่าต้นไม่ที่ผมนั่งเล่นอยู่จนลำต้นมันไหวน้อยๆ แต่ก็ทำเอาผมเกือบเสียหลักร่วงลงมาเห็นแบบนี้ก็ทำเอามันตกใจเหมือนกันรีบปล่อยมือจากลำต้นแล้วทำท่าเหมือนจะรองผมไว้หากร่วงลงมาจริงๆ ผมทำหน้าแหยๆตอนที่พยายามประคองตัวเองแล้วปีนลงมาซึ่งมันก็ยื่นมือมารับไว้ แต่กิ่งไม้ที่ผมเหยียบดันหักกลางคันทำเอาหน้าทิ่งทิ้งตัวลงทันที
“ เหี้ย”
....อั๊ก...
“ เป็นไงบ้างมึง”
ผมไม่เจ็บหรอกครับเพราะลงมาแล้วมีเบาะรองเป็นไอ้ร่างสูงใหญ่ของมันซึ่งรับผมเอาไว้ทัน สีหน้ามันดูตกอกตกใจทั้งที่ผมกระแทกใส่ตัวมันอย่างแรงแต่มันดูไม่สนใจตัวเองกลับพลิกตัวผมดูตามแขนตามขาเพื่อหาร่องรอยที่อาจเกิดการบาดเจ็บ
“ ไอ้เต้ย ใครใช้ให้มึงปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้อย่างนั้น ตกลงมาคอหักตายทำไง” มันดุผมเสียงห้วนแต่ในน้ำเสียงยังมีกระแสของความห่วงใย น้ำเสียงดุไม่พอใจแต่แววตาที่มองผมกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย ท่าทางของมันทำเอาผมใจกระตุกนี่เป็นครั้งแรกที่มันแสดงกริยานุ่มนวลห่วงใยผมแบบนี้ มันทำให้แววตาที่ผมมองมันเริ่มเปลี่ยนไป มันทำให้ความรู้สึกของผมที่มีให้มันเริ่มเปลี่ยนไป มันทำให้ผมใจเต้นแรงเพียงแค่มันโวยวายเพราะเป็นแผลที่ถลอกตรงต้นแขน
“ กูขอโทษ”
“ อย่าทำแบบนี้อีก ถ้ามึงเป็นอะไรไปกูจะทำยังไง” มันพูดไปเรื่อยๆที่ทำเอาหัวใจผมอุ่นวาบ มือมันยังสาละวันปัดเศษดินตามตัวให้ผม
“ มึงห่วงกูเหรอ”
“..อืม กูห่วงมึง ห่วงมาก เพราะมึงเป็นเพื่อนรักของกู”
ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าสีหน้าตัวเองเป็นยังไง มันจะแดงแค่ไหน แต่ที่ผมรู้คือเสียงหัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่มันอยู่ใกล้ และตั้งแต่นั้นมาผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าหัวใจของผมมีมันเข้ามายึดพื้นที่เรียบร้อยแล้ว แล้วมันหล่ะจะรู้มั้ยว่าความรู้สึกของผมมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ส่วนผมหล่ะจะก้าวข้ามความรู้สึกซึ่งวันหนึ่งถ้าไม่มีมันผมจะอยู่ยังไง
เจ็บกว่าการ “จากลา” คือการ “จากกันโดยที่ยังไม่ได้ลา”
เจ็บกว่าการ “จากกันโดยที่ยังไม่ได้ลา” คือการ “กลับไปหาไม่ได้อีกแล้ว”
...กลับไปที่ความรู้สึกเดิมไม่ได้อีกแล้ว...
***ไม่มีอะไรจะพูดค่ะเขียนเอง จุกเอง :sad4: :sad4:
รักครั้งแรกมักยากที่จะลบเลือนค่ะ
แหะๆมีบางคอมเม้นท์ถึงขนาดเกลียดยาคลูย์ไปเลย ฮ่าๆ
ใจเย็นนะจ๊ะ ถ้าจะโกรธๆอิจ๊อบค่ะ ผลิตภัณฑ์เเค้าไม่เเกี่ยวฮา
ชอบอ่านคอมเม้นท์ทุกคนอ่ะ ดูอิ้นอิน
ยังไงฝากไปโบกหัวอิจ๊อบด้วยคนนะค่ะ :m20: :laugh:
เจอกันตอนหน้านะ :bye2: :bye2: จุ๊บๆ
-
....น้ำตาจะไหล
หวังว่าฟ้าหลังฝนคงมีจริง คาดหวังๆ 55
-
อ่านจบแล้วรู้สึก ...เจ็บสัส....... พี่ทีของน้อง ขอน้องซุกซบด้วยคน ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สรุป จ๊อบไม่ใช่พระเอก เป็นแค่ตัวประกอบ :call:
-
หันไปคบพี่ทีเลย แล้วพี่ทีชอบเต้ยไหมอะ
-
พี่จะร้องไห้ไปกับนายนะเต้ย
ไม่รอลุ้นแล้วว่าเต้ยจะเป็นไง
แต่รอลุ้นว่าจ๊อบจะเป็นไงดีกว่า
ร้องไห้อยู่ดีๆ มาอ่านบทส่งท้ายของคนเขียน
น้ำตาแห้งในฉับพลัน คนเขียนดูอารมณ์ดีเชียว
-
พี่ทีชิมิที่จะเป็นคนดูแลเต้ ช่วยเยียวยาเต้ยของเค้าด้วย(?) บ่อยอิจ๊อบมันไปที่ชอบๆของมันเถอะ.อย่าได้มาเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย แล้วเต้ยก็เริ่มมีความสุขได้สักทีอย่ามัวจมอยู่กับความทุกข์นะ ยิ้มได้เเล้ว :mew1:
-
เจ็บจนพูดไม่ออก
-
จุกมาก หวังว่าหลังจากนี้จะมีอะไรดีๆบ้างนะ :ling2:
-
:mew6: :mew6: สงสารเต้ย ทั้งๆที่รักมากแต่กลับเป็นคนที่ต้องพูดคำว่าลาก่อนเอง เจ็บกว่านี้มีอีกไหม
-
คนอ่านร้องไห้กับเต้ยเลย เศร้ามาก
พี่ทีจะมาเยียวยาหนูเต้ยเหรอคะ?
-
ดีแล้วใช่ไหม
-
วันนี้ไปเซเว่น เห็นยาคูลท์แล้วเบ้หน้าใส่อัตโนมัติ.. (อาการหนักค่ะ..)
รอค่ะ
-
เห้อ แร้วจะเปงไงต่อไปน้าา
-
เจ็บแต่จบ(หรือเปล่า)
รอติดตามตอนต่อไป o13
-
อ่าวเหี้ย น้ำตาจะไหล
-
เจ็บอ่ะ
แต่จะจบจิงรึ แต่ก้อไม่แน่นะ เฮ้ออออออออ
-
จบจริงอะ ทำใจได้จริงอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
แต่เต้ยทำถูกแล้วนะ ไม่รักแล้วจะห่วงกรูเพื่อส้งตีง อาราย
(ขออภัยที่หยาบคาย) :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ดีแล้วเต้ย ดีแล้ว คนอื่นมีเยอะแยะลูก :กอด1:
-
เศร้าจังนะเต้ย
คงต้องใช้เวลารักษาหัวใจอีกนาน,,,,
-
อ่านแล้วมันเจ็บจี๊ดๆ โอ๊ยยยยสงสารเต้ยย :hao5:
-
หน่วงตับจริงๆ
-
:o12: จบแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ ดีกว่าทำให้ตัวเองเป็นฟองน้ำตลอดไป
-
...และ เค้าก็คิดว่า เค้าเข้าใจเต้ยเหมือนกันนะ T_T
-
อยากอ่านทุกวัน เหมือนกะเรื่องที่เคยเจอมาเลย น้ำตาแตก
-
เห็นด้วยค่ะ ไม่อยากให้จ็อบเป็นพระเอก
เป็นตัวประกอบดีกว่า 555555
-
มาไม่กี่ตอนแต่ทำบ่อน้ำตาแตกเลย ฮือออ :hao5:
-
งงแปป พี่ทีคือใคร เขาเป็นใคร เดี่ยวย้อนใหม่ เอาเป็นว่า ทิ้งจ๊อบซะเต้ย แล้วเล่นเพื่อนใหม่ดีกว่า 555 คนแบบจ๊อบปล่อยมันไปเถอะ เขามีคนที่นัก เราแค่เพื่อนรัก เป็นมากกว่านั้นไม่ได้ ก็ อย่าพยามรักตัวเองเต้ย รักครั้งแรกมักไม่สมหวัง แต่รักครั้งต่อไป มันจะสุดยอดนะ เชื่อสิ สู้ ๆ
-
หน่วงสงสารเต้ยยย รออ่านตอนหน้านะ
-
พี่ทีนี่พระเอกขี่ม้าขาวรึเปล่า
ปล่อยให้อิจ๊อบโง่วต่อไป
โอ้ยอยากเอาปังตอเฉาะหัว
-
อยากอ่านพาร์ทของจ๊อบ น่าจะมีซัมติงมากกว่า เพราะเพื่อนกันจะไม่ทำแบบจ๊อบนะ ซื้อยาคูลย์มาฝากตลอด แถมทำเหมือนเป็นความลับของเราสองคนอีกด่วย มันแปลกๆ :z3:
-
จุก และ หน่วง ไปค้ะะะ :o12: :o12:
-
ขอให้เป็นแค่ตัวประกอบจริงๆเถอะ
-
อ่านแล้วหน่วงมาก แต่ก็ชอบเรื่องนี้ TT
ขอตอนต่อไปเถอะ
-
5 ตอนแล้ว เมื่อไหร่พระเอกจะโผล่คะ
(อิจ๊อบไม่ใช่พระเอก)
-
:o12: ฮือๆๆๆ ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ดีแล้ว เผื่อจ๊อบจะเริ่มรู้ใจตัวเองมั่ง :hao5:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
^^
-
ตกลงจ๊อบไม่ใช่พระเอกหรออออ ความจริงอยากให้จ้อบเป็นพระเอกนะ55555 จ้อบควรเป็นคนที่รักบ้างและเจ็บปวดกับความรักบ้าง สงสารน้องเต้ยยยยย อยากให้น้องสมหวังอ่ะะะะะ T[]T
-
มันหน่วงอ่ะ โคตรเข้าใจเต้ยเลย ถ้ายังอยุ่ใกล้กันเมื่อไครจะตัดใจได้ ยิ่งเค้าใจดีด้วยแบบนี้ แต่สงสารจ็อบอ่ะ อยากให้เหมือนเดิม เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอ ทำไมต้องไปด้วย ก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้นะ
แต่การที่เต้ยตัดสินใจแบบนี้อาจทำให้จ็อบลองคิดใหม่นะ ว่ารู้สึกยังไงกันแน่
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ขอให้เต้ย หายเจ็บเร็ว ๆ แล้วพร้อมที่จะเริ่มต้นพบเจอแต่ความสุขกับเค้าบ้างงงงงงงง
ปล.อย่าให้ อีจ๊อบเป็นพระเอกนะขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เรารู้ว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ แต่มันก็เกินไปนะ ที่รู้ว่าเพื่อนแอบรักแล้วยังมาทำตัวดีใส่ ไม่แฟร์กับ ลูกตาล แฟนตัวเองยังไม่พอ ยังมาทำให้คนอื่นมีความหวังอีก บอกได้คำเดียวว่า เลวววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดีแล้วเต้ย ถอยออกมา มองอะไรกว้างๆ เปิดตัวเปิดใจ จะเห็นว่ามีอีกหลายคนที่มองเต้ยอยู่เหมือนกัน
ปล่อยจ๊อบไป
-
พึ่งเข้ามาอ่าน มัน....หน่วงมากกก เจ็บจี๊ดดดด
-
เดี๋ยวจ๊อบคงรู้เองแหละ ว่าใจอยู่ที่ใคร
เต้ยอย่าเพิ่งคัดใจเลยนะ :mew2:
-
หน่วง จุก โอยยยยชอบบบบบ จัดมาอีกกกกกกกก
-
จะว่าเราฝังใจก็ได้
เรายังเลือกที่จะเชียร์จ็อบอยู่ ไม่รู้สิ
สำหรับเต้ยที่หลงรักจ็อบมานานหลายปี
หลายๆสิ่งที่เต้ยทำให้จ็อบมันต้องมีผลบ้างล่ะนะ
รอตอนต่อไป
:hao5: :hao5: :hao5:
-
รักแรกมันแยกยาก
รักมากมันยากแยก
เห่อ หน่วงๆกันไป
ดีแล้วตัดใจเสียไห้ได้ แล้วหันมาหาพี่ที
เพื่อจ๊อบมันจะได้รู้สึกอะไรกะเขาบ้างนะ
-
อ่านแล้วร้องไห้ตามเลย โธ่ หนูเต้ย หาคนมาดามใจหนูเต้ยเราหน่อยเถอะ
-
โอยยยยปี่จะแตกบนรถเมล์
เอาอิจ๊อบออกไปไกล ๆ
เอาพี่ทีมาสวมแทนนนนนนนน
-
เฮ้อ.... เวลาผ่าน ชีวิตก็ต้องเดินต่อ
-
พอความเคยชินหายไปทีนี้ละอิจ๊อบแกรรจิรู้สึก
-
อยู่ใกล้แค่ปรายตา ก็ไร้ค่าถ้าไม่รักกัน (":
-
หนีพระเอกไปซบอกพี่ที มีคนชูป้ายไฟเพียบเลยงานนี้
-
หน่วงฟุดๆ :katai1:
-
รอนานจัง
-
เจ็บแทนเต้ย :hao5:
เชียร์พี่ทีแทนจ๊อบล่ะ
-
หน่วงมากกกกกกกก :ling3:
รักเพื่อนสนิทตัวเองนี่มันคือหายนะจริงๆ :z3:
-
ฮื่อ สงสารเต้ย พี่ที เยี่ยวยาที ( คือตำนางไม่ได้ .. ใครนะ =_=;;
แต่ค้างค่ะ รอออิอิ
:katai1: :katai1:
-
ใกล้ตัว แต่ไกลหัวใจ
-
:m31:
-
ยกที่ 6 : ยังทำไม่ได้
http://www.youtube.com/watch/v/Qkbh5q3IS4A
ฟังเพลง ยังทำไม่ได้ (http://www.youtube.com/watch?v=AsBpayYo9sw)
“ จ๊อบค่ะ”
“.....”
“ จ๊อบ”
“.....”
“ จ๊อบค่ะจ๊อบ”
เสียงเรียกครั้งที่สามพร้อมกับแรงสะกิดตรงบ่าเบาๆเรียกสติผมให้กลับมาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าคือใบหน้าสวยหวานของแฟนสาวซึ่งตอนนี้เธอกำลังทำหน้านิ่วมองผมด้วยความแปลกใจ อ่อ คงจะแปลกใจที่พักนี้ผมมักจะเหม่อลอยแบบนี้เวลาที่อยู่กับเธอบ่อยๆ
“ จ๊อบค่ะ”
“ ครับ”
“ จ๊อบเป็นอะไรรึเปล่า”
“ เปล่าครับ”
“แน่ใจเหรอค่ะ หน้าจ๊อบดูซีดๆนะ”
“ ไม่เป็นไรครับ ตาลอย่าห่วงเลย”
เธอลูบใบหน้าผมอย่างแผ่วเบาพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยจนผมอดจะยิ้มตามไม่ได้ ผมไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้เธอชวนผมพูดคุยในเรื่องอะไร ผมยอมรับว่าช่วงนี้ผมเหมือนกับจิตใจไม่อยู่กับตัวทุกครั้งที่ว่างเว้นจากงานผมมักปล่อยความคิดให้หลุดลอยไป เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ก่อน ...เรื่องราวที่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงที่สุดในชีวิตของผม... เรื่องของเต้ย ‘เพื่อนสนิท’ ของผม
ผมกับไอ้เต้ยเราสนิทมาตั้งแต่ม.หนึ่งแล้วเพราะพ่อแม่ผมต้องย้ายไปประจำอยู่ที่โรงพยาบาลจังหวัดบ้านเกิดไอ้เต้ย ผมซึ่งเป็นคนเชียงใหม่แต่กำเนิดจึงต้องตามบิดามารดาซึ่งเป็นแพทย์ไปอยู่ด้วยกัน แรกๆที่ผมย้ายมาเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดที่นั่นผมไม่ค่อยสนิทกับใครด้วยซ้ำ แต่มีคนๆหนึ่งไอ้เด็กหน้าขาวโต๊ะข้างๆที่ถึงมันจะไม่ค่อยพูดแต่ยังอุตส่าห์มีน้ำใจหยิบยื่นอุปกรณ์การเรียนให้ผมซึ่งไม่ใคร่จะสนใจการเรียนนัก มันเป็นคนเงียบๆไม่เคยพูดโดยเฉพาะกับไปพวกเกเรในห้องที่ชอบมาหาเรื่องมัน ไอ้พวกนั้นด่ามันเสียๆหายๆแต่ก็ไม่เคยเห็นมันตอบโต้เห็นแต่กำหมัดหน้าตาเอาเรื่อง จนถึงวันหนึ่งมันคงจะอดไม่ไหวตอบโต้ไอ้พวกนั้นกลับไป ก็เป็นจังหวะที่ผมลุกขึ้นล้มโต๊ะและกระโจนเข้าใส่พวกมัน ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเกิดบ้าดีเดือดอะไรขึ้นมาถึงทำกร่างทั้งๆที่ย้ายมาใหม่ แต่ก็นั่นแหล่ะเหตุการณ์วันนั้นทำให้ผมกับมันเป็นเพื่อนกันและจากเพื่อนสนิทก็กลายเป็นเพื่อนรัก
มันเป็นคนที่ชอบอยู่นิ่งๆไม่ชอบอะไรที่โลดโผนหรือเสี่ยงอันตรายออกจากเงียบๆไม่ค่อยพูด แต่ถ้าสนิทกับมันจะรู้ว่าจริงๆ
แล้วมันคุยเก่งพูดได้ทั้งวัน ส่วนผมก็ได้แต่ฟังมันพูดแล้วยิ้มไปเรื่อยเปื่อย ผมเป็นคนชอบยิ้มไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เวลาอยู่กับมันแล้วผมอมยิ้มได้ตลอดเวลา จะว่ามันตลกรึก็เปล่าหรือมันชอบปล่อยมุขคงไม่ใช่ แต่เวลาอยู่กับมันผมสบายใจทุกครั้ง เพราะเราสามารถพูดคุยแบบเปิดอกพร้อมกับเล่าให้กันฟังได้ทุกเรื่อง ผมกับมันสนิทกันมากจนทำให้ผมมองไม่ออกเลยว่าความรู้สึกของมันที่มีต่อผมเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ เราสองคนสนิทกันขนาดที่ว่าไปไหนต้องไปแบบแพ็คคู่ มีมันต้องมีผมเรียกได้ว่าเป็นคู่หูปาท่องโก๋ได้เลย ผมรู้เรื่องทุกอย่างของมัน มันก็รู้เรื่องทุกอย่างของผมเพราะเราสองคนไม่มีเรื่องอะไรเป็นความลับระหว่าง ...แต่ผมคิดผิด...
ผมไม่รู้ว่าภายในความสนิทสนมแบบถึงเนื้อถึงตัวของพวกเราทำให้มันเริ่มรู้สึกกับผมเกินเพื่อนจึงถึงวันนั้น
“ กูชอบมึงหว่ะ”
อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมาในวันจบการศึกษาตอนที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพัง คำพูดของมันทำให้ผมนิ่งอึ้งด้วยความตกใจ ผมยอมรับว่าตกใจและคาดไม่ถึงว่าจะมีคำๆนี้หลุดออกมาจากปากมัน ผมมองหน้ามันตรงๆเพื่อหาข้อเท็จจริงในคำที่มันบอก แววตาคู่นั้นของมันมั่นคงแน่วแน่ไม่มีแววล้อเล่นแต่อย่างใดนั่นทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่มันพูดเป็นเรื่องจริง
“ เต้ยอย่าล้อกูเล่น”
ผมพยายามบอกทั้งตัวเองและตัวมันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่รื่องจริง ผมกับมันสนิทกันมากก็จริงแต่ผมไม่เคยคิดอะไรทำนองนี้กับมันเลย แต่ผมไม่ปฎิเสธหรอกว่าผมห่วงมัน และมันก็เป็นคนแรกที่ผมนึกถึงและแคร์ความรู้สึกมากที่สุดเช่นกัน ผมก็หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงแคร์มันมากขนาดนี้ แคร์ขนาดที่เก็บมานั่งคิดและยังวนเวียนกับความรู้สึกผิดตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมามากสุดมันก็แค่น้ำตาซึมเพราะมันไม่ใช่คนที่อารมณ์อ่อนไหว แต่วันนั้นวันที่มันขอออกไปจากชีวิตผมและร้องไห้ ผมรู้เลยว่านั่นเป็นสิ่งที่ทรมานใจมันมากที่สุด ผมไม่เคยรังเกียจเกย์หรือเพศที่สามเพราะมีเพื่อนและคนรู้จักที่เป็นแบบนั้นก็ไม่น้อย ตรงกันข้ามผมคิดว่าพวกเขาเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับผมทำไมถึงต้องรังเกียจหรือแบ่งแยก แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะเป็นอย่างนั้นและผมไม่เคยมีความรู้สึกว่าจะชอบผู้ชาย ผมรู้ว่าการปฎิเสธความรู้สึกของไอ้เต้ยจะต้องทำให้มันเสียใจ แต่ผมอยากให้มันอยู่กับความเป็นจริง ผมไม่อยากหลอกลวงมันเพื่อนให้ความหวังและสุดท้ายก็ทำให้มันช้ำใจ ผมไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาดถึงจะไม่ได้รักอย่างคนรักแต่ผมก็แคร์มันมากที่สุด
...แต่ทำไมพอเห็นน้ำตาของมัน ทำไมหัวใจผมถึงได้หน่วงแบบนี้...
...ผมแทบอยากกระชากมันมากอดและปลอบโยนเหมือนทุกครั้งที่มันมีเรื่องไม่สบาย...
...แต่สิ่งที่ผมทำให้มันได้ในตอนนั้น คือถอยออกมาตามคำขอร้องของมัน...
แล้วทำไมผมถึงรู้สึกอยากจะเช็ดตาให้มันขนาดนั้น ทำไมผมถึงรู้สึกว่าใบหน้าของมันไม่เหมาะกับน้ำตาเอาซะเลย ทำไมกันและวันที่มันขอออกไปจากชีวิตผม วันนั้นแหละที่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วเต้ยมันเจ็บปวดแค่ไหน เพราะขนาดวันที่มันบอกชอบผมแล้วผมปฎิเสธมัน วันนั้นผมยังไม่เห็นน้ำตาของมันสักหยดด้วยซ้ำ
“..กู ขอออกไปจากชีวิตมึงได้มั้ย”
ใบหน้ามันเศร้ามาก น้ำตามันไหลอาบแก้มไปหมด เนื้อตัวมันสั่นเทาราวกับถูกทำร้าย ซึ่งคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่ใครแต่เป็นผมเอง เป็นเพื่อนรักของมันเอง
“ จ๊อบ”
“.......”
“ จ๊อบ”
เสียงเรียกจากแฟนสาวพร้อมใบหน้ายู่ของเธอทำให้ผมนึกละอายใจที่เธอพยายามชวนพูดชวนคุย แต่ผมไม่ได้ตอบสนองเธอเลย...นี่ผมเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่...
“ ช่วงนี้จ๊อบเหม่อๆนะ ตั้งแต่วันที่อาหารเป็นพิษแล้ว” ลูกตาลทำหน้าจับผิด
“....”
“ เปล่านิครับ”
“ ไม่จริงหรอกตาลรู้สึกว่าจ๊อบกำลังคิดถึงใครบางคนตลอดเวลา...” เธอขมวดคิ้วมอง “...ท่าทางจ๊อบเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างนั้นแหละ จ๊อบมีเรื่องอะไรรึเปล่าค่ะ..”
“ ผม..” ผมถอนใจก่อนจะกุมมือเธอเบาๆ “ ขอโทษนะที่ทำให้ตาลคิดมากนะ แต่จ๊อบไม่มีอะไรจริงๆครับ”
ผมขอโทษเธอในใจสำหรับสิ่งที่โกหกออกไป แต่ผมจะบอกได้อย่างไรว่าขณะอยู่กับเธอผมกำลังคิดถึงเรื่องของเพื่อนสนิทตัวเอง ก็แล้วทำไมผมต้องคิดด้วยหล่ะ
“ จ๊อบทานน้ำปั่นเย็นๆมั้ยค่ะ เผื่อจะได้สดชื่น”
ผมพยักหน้ารับความหวังดีของเธอซึ่งทำหน้าพอใจก่อนจะพุ่งตัวไปยังเคาน์เตอร์สั่งเครื่องดื่มร้านค็อฟฟี่ชื่อดังในมหาลัย ผมมองตามเธอไปเรื่อยจนสายตาไปปะทะกับอะไรบางอย่าง
.
.
.
“ ครึ่งโหลครับ”
ผมยื่นตังค์แลกกับขวดยาคูลย์ที่พนักงานขายสะพายกระเป๋าผ่านมาแถวนี้พอดี คนขายยิ้มให้ผมทีนึงก่อนจะกล่าวขอบคุณและเดินจากไป ส่วนผมซึ่งนึกยังไงไม่รู้ว่าเดินออกมาซื้อนมเปรี้ยวชนิดนี้ได้แต่มองของในมือ ผมรู้ดีว่าซื้อไปผมก็ไม่กินเพราะไม่เคยชอบกินนมเป็นทุนเดิมแล้วผมจะซื้อทำไมหรือจะซื้อไปให้ใครกันแน่วะ
“ ของที่ชอบสักวันหนึ่งอาจจะไม่ชอบแล้วก็ได้นะ”
ผมนึกถึงคำพูดของไอ้เต็ปเพื่อนสนิทในคณะตอนที่มันทำหน้าเบื่อๆใส่เพราะผมฝากยาคลูย์ไปให้ไอ้เต้ยเมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา ถึงมันจะขอออกไปจากชีวิตผมแต่ผมยังเป็นห่วงมัน มันจะอยู่ยังไง จะกินอะไร ยิ่งช่วงนี้ใกล้สอบกลางภาคมันคงไม่มีเวลาดูแลตัวเองเท่าไหร่ ดังนั้นเมื่อมันไม่อยากจะเจอผมก็เลยใช้วิธีนี้คือดึงดันซื้อนมเปรี้ยวไปฝากมันโดยผ่านทางไอ้เต็ปซึ่งเป็นเพื่อนกับรูมเมทหอในของไอ้เต้ยที่ชื่อ “ แฮม”
“ มึงจะพูดอะไร” วันนั้นผมถามมันไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ มันก็เหมือนกับความรู้สึกของคนไง ‘รักได้ ก็มีวันเลิกรักได้’ เหมือนกัน” ไอ้เต็ปทำหน้ากวนๆใส่ผม
“ กูไม่เข้าใจ”
“ เหอะเปิดใจให้กว้างบ้างเถอะจ๊อบ แล้วมึงจะเห็นอะไรหลายๆอย่างรอบตัวที่เปลี่ยนไป มึงเคยได้ยินมั้ยว่าของใกล้ตามักดูห่างไกลเสมอ”
“...ไม่มีใครที่จะไปทนรักก้อนหินได้ตลอดชาติหรอกวะ..”ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจที่มันพูดสักเท่าไหร่ “ คนที่รักเรายังมีอีกมากมายจะทนทำไมกับก้อนหินที่ไม่มีหัวใจให้ตัวเอง”
“ มึงหมายความว่าไงวะเต็ป”
ผมพึมพำด้วยกับข้อความสุดท้ายที่เต็ปฝากไว้ในวันนั้นอย่างไม่เข้าใจ พอดีกับที่ในเลนส์สายตาผมเห็นเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เลยกันจังๆเลยตลอดสัปดาห์ มันกับเพื่อนสนิทที่ชื่อไอ้แท็คกำลังเดินมาทางนี้ แต่ยังไม่ทันถึงดีไอ้เพื่อนสนิทในคณะมันก็กระชากแขนมันจนไอ้เต้ยเซถลาหน้าไปซุกอยู่กับอกมัน พร้อมกับพึมพำอะไรไม่รู้ข้างหูไอ้เต้ย ซึ่งเพื่อนรักของผมก็ตัวสั่นน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ และสองคนนั้นก็เดินหายไปลับไปอีกทาง
ผมไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันเกิดได้รวดเร็วมากจนผมไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทียาคูลย์ทั้งแพ็คก็ถูกผมบีบจนบางขวดแตกบู้บี้ทำให้นมเปรี้ยวไหลนองเปื้อนเต็มมือไปหมด
.......
.......
“ อย่าหันไปมอง”
ไอ้แท็คกระซิบข้างหูผมหลังจากกระชากให้ใบหน้าผมมาซุกอยู่กับอกมัน ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอบรับมันยังไง หัวสมองผมมึนงงไปหมดทำได้แต่พยักหน้าใจผมเต้นระรัวมือไม้ดูอ่อนแรงเจ็บชาไปหมด ผมหลับตานิ่งตอนที่หางตาหันไปเห็นมัน มันยืนอยู่ตรงนั้นอยู่อีกฟากของหัวมุมถนนในมหาลัยวิทยาลัย
...ผมหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็น ไม่อยากเห็นว่ามันถือยาคูลย์อยู่...
“ ไม่เป็นไรนะมึง”
“ อืม”
ไอ้แท็คโอบบ่าผมเบาๆก่อนจะดันให้เดินไปอีกทางหนึ่งเพื่อมุ่งเข้าสู่ตึกเรียน
“ ไหวมั้ย”
“....”
ผมยิ้มบางๆให้มันทั้งๆที่ใบหน้าผมดูกันข้ามกับความเป็นจริง ไอ้แท็คมันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมเมื่ออาทิตย์ก่อน เพราะวันต่อมาผมมีเรียนแต่เช้าจึงต้องแบกใบหน้าซีดเซียวดวงตาบวมฉึ่งเพราะร้องไห้ทั้งคืน พอมันเห็นเท่านั้นแหละซักไซ้ผมอยู่นานจนต้องเปิดปากเล่าให้มันฟังถึงจะไม่ละเอียดข้ามๆไปบ้าง ซึ่งพอมันรู้ก็ไม่ว่าอะไรเพียงแต่ตบบ่าผมเบาๆอย่างให้กำลังใจ แค่ที่มันทำทุกวันนี้ผมก็ซาบซึ้งมากแล้วในวันที่ผมทุกข์ใจอย่างน้อยก็ยังมีไอ้แท็คคอยอยู่เคียงข้างผม
ผมผ่านวันนั้นมาด้วยความยากลำบากแค่ไหน ภาพนั้นยังติดตรึงใจอยู่ในใจ ผมร้องไห้หนักหน้าตาเปรอะเปรื้อนไปด้วยน้ำตามีแค่พี่ทีพี่รหัสของผมนั่งอยู่ใกล้ๆ พี่แกไม่ได้พูดอะไรแค่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้พร้อมกับนั่งนิ่งๆอยู่ใกล้ๆ ผมไม่รู้ว่าเรานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน บรรยากาศภายนอกมืดครึ้มรอบกายเราเต็มไปด้วยความมมืดแต่สิ่งที่เป็นแสงสว่างในวันที่ผมล้มลงคือรอยยิ้มตรงมุมปากของพี่รหัส ผมรู้ดีว่าถึงเราจะไม่ได้พูดกันได้พี่ผมกำลังให้กำลังใจผมอยู่
“ เต้ย”
“ หืม”
“ อ่ะ”
“ อะไรวะ” ผมมองของในมือไอ้แท็คแล้วทำหน้างงๆมันคือนมจืดพร่องมันเนยกล่องหนึ่งพร้อมกับขนมปังมียี่ห้ออีกชิ้นหนึ่ง
“ พี่ทีฝากมาให้”
“.....”
“ บางที่มึงควรจะเปลี่ยนไปกินอะไรที่แปลกใหม่บ้างนะ...” มันคงหมายถึงนมพร่องมันเนยในมือ “...ถึงจะเป็นรสชาติแปลกใหม่ ถึงจะทำให้มึงท้องเสีย แต่ก็ยังดีกว่ากินอะไรซ้ำซาก” คราวนี้มันคงหมายถึงยาคูลย์ที่ผมชอบกินเป็นประจำ และตอนนี้ยังมีอยู่ขวดนึงซึ่งนอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าผม เป็นหนึ่งในขวดที่รูมเมทผมคะยั้นคะยอให้พกติดกระเป๋ามากิน
“ งั้นเหรอวะ”
“ ของใหม่อาจจะดีไม่เท่าของที่เคยกินจนชินปาก แต่กูว่ามันคงอร่อยไม่แพ้กันหรอก..” มันมองผมตรงๆก่อนจะยิ้มให้ “...ยกเว้นแต่ว่ามึงจะชินกับรสชาติที่กินอยู่ทุกวันแล้ว”
“....”
“ งั้นเหรอวะ ลองดูคงไม่เสียหาย”
“ บางทีลองรสชาติใหม่ๆอาจจะดีเหมือนกัน” ผมพูดยิ้มๆตอนที่ยกขวดนมพร่องมันเนยขึ้นจรดริมฝีปากแล้วดื่ม ส่วนไอ้แท็คแค่ส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะเหนี่ยวคอผมมาใกล้ๆเพื่อกระซิบอะไรบางอย่าง “ เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นเปรตกินนมนี่แหล่ะวะ” มันยังอุตส่าห์แซวความสูงผมซึ่งไม่เข้ากับนมที่ดื่มผมจึงหัวเราะไปกับมัน
........
........
วันนี้ผมมีเรียนเสร็จตั้งแต่บ่ายสามหลังจากนั้นก็แยกย้ายกับเพื่อนแล้วเดินเตร็ดเตร่มาเรื่อยเปื่อยมาจนถึงหอใน ช่วงใกล้สอบกลางภาคบรรดานิสิตทั้งหลายจึงไปรวมตัวอยู่แถวห้องสมุด ทำให้บริเวณทางเดินภายในมหาลัยดูเงียบเหงา และนอกจากตึกสำหรับอ่านหนังสือแล้วสถานที่คราคลั่งไปด้วยคนอีกทีหนึ่งคือร้านซีร็อกซึ่งบรรดาคนที่มุงอยู่แถวหน้าร้านนั้นก็มีรูมเมทของผมกำลังทำหน้ายุ่งอยู่กับเต็ปเพื่อนสนิทของไอ้จ็อบ ผมพอจะรู้มาบ้างว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนกัน แต่ไม่รู้ว่าสนิทกันขนาดไหนเพราะดูเหมือนที่‘แฮม’ รูมเมทผมชอบทำหน้ายุ่งใส่เต็ปเป็นประจำ บ้างก็ทะเลาะกันเสียงดังลั่นและดูเหมือนว่ารูมเมทผมจะยั่วขึ้นด้วย หึ ไอ้เต็ปมันแค่ทำหน้ากวนใส่เท่านั้นเองอีกฝ่ายก็พ่นคำด่าใส่ละ ต่อล้อต่อเถียงกันอย่างนี้ประจำแต่พวกมันก็คบเป็นเพื่อนกันมานานพอสมควรจากคำบอกเล่าของแฮม
ผมอมยิ้มภาพตรงหน้าแต่พอเห็นหน้าเต็ปแล้วมันทำให้ผมอดนึกถึงเพื่อนสนิทของตัวเองไม่ได้ ไอ้หมอนั่นก็ไม่ต่างจากเจ้านี่เท่าไหร่มันชอบยิ้ม ชอบเอาใจเวลาผมโกรธมัน มันมักจะทำแบบนั้นเสมอ ผมหลับตาแล้วถอนหายใจพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องราวในอดีตในเมื่อผมเป็นคนที่เอ่ยบอกว่าจะออกจากชีวิตมัน ดังนั้นก็ไม่ควรจะอาลัยอาวรณ์กับจากกันครั้งนี้ เราไม่ได้จากกันด้วยความเกลียดชัง ผมบอกตัวเองเสมอว่าผมไม่มีทางเกลียดมันหรอกแต่ผมต้องการเวลา ต้องการพื้นที่ของหัวใจเพื่อให้วันหนึ่งที่ผมเข้มแข็งแล้ว ผมจะกลับเข้าไปหามันและมองมันในฐานะเพื่อนได้เต็มตาอีกครั้ง
....ก็ได้แต่คิดเวลาเอาเข้าจริงไม่รู้ว่าผมจะทำเมินเฉยมันได้สักกี่น้ำ ในเมื่อหัวใจผมมันยังเป็นแผลสดอยู่แบบนี้...
“ เต้ย”
เสียงนั้น...ผมสะดุ้งสุดตัวลืมตาขึ้นแล้วภาพที่ผมไม่อยากเห็นก็ปรากฎตรงหน้า
...คนที่ผมนึกถึงมาปรากฎอยู่ตรงหน้า...
“ เกลียดกูขนาดที่ไม่อยากมองหน้าเลยเหรอวะ”
...ไม่เลย ไม่เคยเกลียด แต่กูกลัวว่าถ้าหันไปมองมึง กูกลัวหัวใจตัวเอง...
“ มึง...”
“.....”
“ อย่าร้อง”
ห่ะ ผมร้องไห้งั้นเหรอ นั่นสิถึงว่ารู้สึกเปียกๆตรงแก้ม
“ อย่าเสียน้ำตาให้คนอย่างกูเลย”
“.....”
ผมเบี่ยงตัวหนีฝ่ามือมันที่กำลังจะกรีดไล่น้ำตาบนใบหน้า ไอ้จ๊อบชะงักฝ่ามือไปก่อนจะถอนหายใจแรงๆพร้อมกับยื่นกระปุกขวดแยมจากสวนบ้านผมและยาคูลย์อีกครึ่งโหล มันจะผิดอะไรมั้ยถ้าผมจะหยิบมาแต่ขวดแยมแล้วคืนนมเปรี้ยวให้มันไป ผมพึมพำขอบคุณมันก่อนจะเดินเลี่ยงไป เส้นทางแคบๆตรงทางเดินข้างๆโรงอาหารหอในกำลังจะแคบลงกว่าเดินเพราะผมกำลังจะเดินสวนเข้าไปในหอ ส่วนมันกำลังจะเดินออกไปมือมันคว้าข้อมือผมไว้ เราไม่ได้มองหน้ากันแต่ผมก็รับรู้ถึงแรงสั่นของมือมันที่คว้าข้อมือผมไว้อยู่
“ ขอโทษที่ทำตามที่มึงขอไม่ได้ ดึงดันมาให้มึงเห็นหน้าจนได้..” น้ำเสียงมันดูแปร่งๆ “...ถ้ามึงจะเกลียดนมเปรี้ยวเพราะกู กูคงรู้สึกแย่ไปตลอด เพราะมันเป็นสิ่งที่มึงชอบมากอย่าให้คนอย่างกูต้องทำลายในสิ่งที่มึงชอบมาทั้งชีวิตเลย”
“...”
“ กูสัญญาว่าจะไม่มาให้มึงเห็นหน้า แต่มึงต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
มันไปแล้ว....ไปพร้อมกับความเข้มแข็งของผม
แต่ผมยังยืนนิ่ง ผมไม่ได้เกลียดมันหรอกไม่ได้รังเกียจสิ่งของที่มันให้ด้วย แต่ผมเกลียดหัวใจตัวเองต่างหาก เกลียดที่มันกำลังร่ำร้องให้กับคนที่เขาไม่อยากจะครอบครอง
***มาแว้วๆ กะจะลงตอนค่ำๆนี่ปาไปซะค้ำค่ำเลยค่ะมัวแต่ทะเลาะกันอินเตอร์เน็ต
แบบว่าหลุดได้หลุดดี โมโหสุดๆเลย (นางขอบ่น) เก็บเราซะแพงแต่ปล่อย
เน็ตให้กากมาเลยชิชิ ไม่สมกับที่โฆษณาว่าครอบคลุม 3G เล้ย เหอะ :katai1: :katai1:
นอกเรื่องพอสมควร อิอิ ระบายเพื่อความสบายใจค่ะ สำหรับตอนนี้ไม่มีอะไร
จะกล่าว แค่จะบอกว่าตอนหน้าพี่ทีแกออกฉายด้วยนะเออ สำหรับคนที่ถาม
หาพระเอกนั้นเราไม่บอกว่าใครให้เอาเดา ฮา :laugh:
สุดท้ายบางทีเค้าอาจมาช้าบ้างไรบ้างเพราะเขียนนิยายหลายเรื่องพร้อมกัน
บางทีนางก็เบลอ ทั้งยังงานราษฎร์งานหลวงอีก เหยย เข้าใจกันเนอะ
ปล. กรุณาอ่านไปพร้อมกับการฟังเพลงที่เค้าเอามาโพสด้วย รับรองความหน่วง
ด้วยกานเอง คริคริ :oni1:
-
ยังมั่นใจว่าจ๊อบคือพระเอก
-
เศร้ามากๆ
สงสารเต้ย
สู้ๆๆนะครับ,,,,,
-
เต้ยน่าสงสารมากๆๆๆๆ
แต่เหมือนจะจ็อบจะรู้ตัวแล้ว หน่อยนึง! แต่พ่อคุณก็ยังช่างสรรหาประโยคพระเอกสะบั้นรักมาพูดตลอดๆ หมั่นไส้อ่ะ :katai1:
-
ขอตบจ๊อบซักทีแล้วจะตั้งใจอ่านหนังสือ #ห่ะ
หมั่นไส้อ่ะ คืออะไร เกลียดบ้าอะไรเค้าก็บอกอยู่ว่ารัก
นี่เค้ากำลังตัดใจ แล้วแกก็มาทำดีมาให้ความหวังแล้วมันจะตัดใจได้ไหมน่ะ ฮ่วย
ไม่ต้องมาดราม่าเลยจ๊อบ รู้ใจตัวเองก่อนค่อยพูด -*-
(ก็ยังคิดอยู่ว่าจ๊อบจะเป็นพระเอก?) พี่ทีซอรี่ค่ะ ฮุ
รอจ้า
-
เชียร์พี่ที
-
วานคนเขียนช่วยถีบจ๊อบไปไกลๆเลยค่ะ
เบื่อออ มาอ่อยอยู่ได้ สงสารเต้ย
-
:m15: :m15: :m15: ไม่เอาจ็อบเป็นพระเอก เค้าจะเอารุ่นพี่คนนั้น
-
อ๊ากกก แบบว่าอึดอัด เมื่อไรเต้ยจะตัดใจได้จริงๆ
-
เรายังยืนยันที่จะเชียร์จ็อบ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เดาจากชื่อเรื่องพระเอกคงเป็นจ๊อบ แต่ไม่ไหวจะเชียร์แล้วอ่ะ เศร้า
-
เวลาจะช่วยเราได้ สู้ๆนะ ^^
-
อ่านแล้ว ปวดใจตามเลย :z3: :z3:
-
จ๊อบแค่ไม่รู้ตัวปะ คือ เต้ยใกล้มาก ใกล้จนไม่รู้ว่าคิดยังไง ดูท่า หึงเหมือนกันนะนั่น แต่เชียร์ พี่ที บางที ลองเปิดใจก็ด้ แต่ถ้าไม่ๆด้ ก็บอกพี่ทีตรง ๆ หัวใจคนเนอะ ไม่ใช่หน้าเวิด แค่อยากลืม หรือไม่พอใจก็ กด ลบ แล้วกลับมาขาวเหมือนเดิม
-
ของใกล้ตัวจะรู้ก็ต่อเมื่อสายไปเท่านั้นแหละ จ็อบ ...... สึด!!!! :beat: :z6: :katai1:
-
นั่งอ่านไป
ร้องไห้ไปตามน้องเต้ยแล้ว
หน่วงไปอีกกกกกกกกกกก
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
ดราม่าสิบกระโหลก
-
เห้อ เจ้บปวดด!!
-
ต้องให้เวลากันบ้าง
-
:bye2: บ๊ายจ๊อบไปซะ อย่ามาใกล้เต้ยเจออีกเลย #เกลียดแกว่ะ
-
โอ้ย ขัดใจค่ะ ทั้งน้องเต้ย กะจ๊อบ (ต่างมาตรฐานเห็นๆ)
น้องเต้ยขา เดินไปข้างหน้า จะเสียใจอะไรก็รักตัวเองบ้าง
ทั้งพี่รหัส ทั้งเพื่อน ช่วยกันขนาดนี้ ถ้าไม่ช่วยเหลือตัวเองบ้าง เอาแต่ร้องไห้แล้วเมื่อไรเราจะโตคะ
เห็นด้วยกะข้างบนว่าจ๊อบพระเอกแน่เลย
แต่แอบมโนเล็กๆ ว่า ให้เป็นคนอื่น ให้เต้ยโตขึ้น รู้ว่าผิดหวังมันไม่ตาย ไม่จำเป็นต้องสมหวังทุกครั้ง เดี๋ยวก็เจออะไรใหม่ๆดีกว่าเดิม
เป็นน้องเป็นนุ่ง จะโดนทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง
แต่ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบยังไงตามใจคุณนักเขียน เราก็จะติดตามจนตอนสุดท้ายเลยจ้า
-
:z6:หมั่นไส้อิจ็อบสุดๆ
-
จ๊อบคือพระเอกแน่ๆอ่ะ ขอเลยยย
ชอบเรื่องนี้มาก รอทุกวันเลย หน่วงทุกตอน อดทนนะเต้ย รอฟ้าหลังฝน
จ๊อบเริ่มมีอาการแล้วๆๆ
-
เข้าใจจ๊อบนะ ที่ผ่านๆมาคือจ๊อบคิดว่าเต้ยเป็นเพื่อนกันมาตลอด ไม่เคยคิด ไม่เคยสงสัย ในการกระทำ ในความห่วงใย ที่ตัวเองมีให้เต้ยเลย ไม่เคยเอาไปเปรียบเทียบว่า จริงๆแล้วเพื่อนกันควรห่วงกันมากขนาดนี้มั้ย ไม่อย่างนั้นจะมีคำว่า "เส้นผมบังภูเขาเหรอ" ต้องให้คนนอกมาช่วยเขี่ย
โหหหหเม้นซะยาวเลย
-
อยากจะร้องไห้
-
เจ็บเลย...
-
โถ น่าสงสาร
-
แต่ใจก็ยังเชียร์จ๊อบ
ตอนนี้นางอาจจะยังไม่รู้ตัวว่ารักเต้ย
แต่คิดได้ให้มัน
-
งื้อออ อิจ๊อบแกจะทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหน
อุตส่าห์ขอร้องดีๆแล้วเพื่อที่จะตัดใจ
-
ตัดใจแล้วก็ต้องทำให้ได้
ฝืนมันไห้ได้
ได้แค่บอกตัวเองว่า เจ็บและชินไปเอง
"น้ำตา ผ่านไปแล้วทุกหยด....แต่ความรักไม่เลือนลบไป"
-
สงสารเต้ย :hao5: สู้ๆนะลูกนะ
-
ยัง ยังอีกอิจ๊อบ ฟายเอ้ยย!!! จะตามมาตอแยทำด๋อยอะไร
เต้ยเปลี่ยนไปกินเป้ปทีนดีมั้ยจะได้เลิกโง่ซะที จุลินทรีย์ทำลายเซลสมองหมดละมั้ง
ส่วนแก อิจ๊อบแดรกเป้บ+ตีนซะหน่อยมั้ย ย้ากกกกก!!! :z6: :z6:
-
สงสารเต้ยเหมือนกัน ดีแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้ ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ
ส่วนจ๊อบผมว่าก็ไม่ผิดทั้งหมดน่ะ เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรให้ความหวัง ก็รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนชอบ
ก็ยังแชว และเล่นกับความรู้สึกของเพื่อนอยู่ตลอด
แต่ก็ยังเชียร์ เต้ย จ๊อบ อยู่เช่นเดิม
-
:เฮ้อ: เบื่อจ็อบ ยังไม่รู้ใจตัวเองซักที
-
ไอบ้า แกต้องตาย :z6:
-
โอ๊ยยยย อย่างหน่วงอ่ะ :z3:
รอนะฮะ :')
-
ยังอยากให้จ๊อบเป็นพระเอกอยู่ แต่พออ่านตอนที่คุยกับเต็ป แล้วฮิมพูดถึงเรื่องก้อนหิน.....
ชักมีวี่แววว่าจ๊อบจะเป็นแค่....อดีตคนเคยรักเลยแฮะ :ling3:
-
:hao5: ยังไงก็ยังไม่ได้สิเน้อ สำหรับเต้ยมันยังใหม่ไป พยายามละกัน
-
กรี้ดดดด พี่ที!!!!! มารักษาแผลใจน้องเต้ยด่วนค่าาาาา
:o7:
-
ีจ็อบแกชอบเต้ยหรือป่าวเนี่ย
ขอความชัดเจนด้วย :katai1: :katai1:
เต้ยกินนมเถอะค่ะ
-
เข้ามาหน่วงด้วยคน
ง่อววววววว
เจ็บจี๊ดแทนเต้นจริงๆ
เรียกพี่ทีสุดหล่อขวัญใจแม่ยกมาดามใจหนูเต้ยหน่อยเร้ววว
-
หึยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
สงสารเต้ยยยยยย :hao5:
ดูก็รู้ว่าจ๊อบก็รักเต้ยเหมือนกัน จ๊าดดดดดดง่าวววววววววววว :z3:
แต่ก็เอาเหอะ เราของเชียร์ให้พี่ทีเป็นพระเอกค่ะ แม้จะไม่ได้เข้ากับชื่อเรื่องก็ตาม
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
รอตอนต่อไปนะ
-
คือ ..อิจ๊อบบบบ มรึวจะเอายังไงงงงงงง๊ :z6:
-
เจ็บแบบนี้มันต้องใช้เวลา
รักมา 4 ปี จะลืมได้ ก็คูณ 2 คูณ 3
-
เต้ยยย หน่วงได้ใจมาก :o12:
-
ซึมๆ นะตอนนี้
แต่ที่จ็อบพูดก็ถูกนะ
คือเราก็มองว่า เราชอบกินแบบนี้ ทำไมต้องเปลี่ยนอะไรเพราะคนๆ เดียวด้วย
(สำหรับเราคือเรื่องกินเรื่องใหญ่)
เพราะฉะนั้นชอบยาคูลย์ก็กินยาคูลย์สิ อย่าเอายาคูลย์ไปผูกกับใคร
แต่จ็อบก็เซ่อมากนะ นี่เต็ปพูดขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีก
ถ้าจะไม่เข้าใจขนาดนี้ เต้ยก็ตัดใจเหอะ
-
โหย จัดมาอีกซักซาม
มันยังไม่พอ
เต้ย ไปมองคนอื่นบ้างเหอะ
เรื่องนี้ เห็นใจจ๊อบนะ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็โดนตัดเยื่อใย
ฮ๊ากก อีกคนก็น่าสงสาร อีกคนก็น่าเห็นใจ เอาเป็นว่า
ไปหารักคนใหม่เหอะเต้ย เผื่อจ๊อบมันจะคิดได้
หรือถ้ามันคิดไม่ได้ ก็ปล่อยมันไป
อย่าให้ความเป็นเพื่อนที่คบกันมานาน ต้องขาดสบั้นเพราะความไม่รักดีของใจตัวเองเลย
เห็นใจจ๊อบ
:m5:
-
เหอๆๆๆ พระเอกคงไม่พ้นอิเพื่อนจ็อบมันนั่นแหละ
เดี๋ยวมันก็รู้ใจตัวเอง พอไม่มีเต้ยอยู่ข้างๆ
แต่................ ฉันจะไม่ทนนน
อิพี่ที โผล่ศีรษะของคุรพี่ออกมาเลยค่ะ มากแทรกทีซิลูกกกกก พลีสสส :sad4:
โศกเศร้ากับอิน้องเต้ยมันจริงๆ ในเมื่อรักแต่ไม่มีวันสมหวัง ก้ให้รักที่มันสมหวังเข้ามาเราบ้างเนอะ
ที่ยังจมปลักกับความรักนี้ คงเพราะความเคยชิน ความธรรมดาที่เรารู้สึกอย่างนั้นทุกวันและยังได้อยู่เคียงข้าง
แต่ในเมื่อ ทำยังไง รักนั้นก็มิอาจจับต้องได้ ก็ไม่ควรจะฝันใฝ่ให้ปวดใจตัวเองนะลูก
หากเราลองถอยออกมาก้าวนึง และมองรักที่เราปรารถอยากจะได้มาครอบครองให้ดีๆ
หนูจะรู้ได้ว่า ไม่จำเป็นต้องเป็นมันเท่านั้น ในเมื่อก็มันไม่เคยคิดว่า ต้องเป็นเราเท่านั้นเหมือนกัน!
อย่าไปยึดติดในสิ่งเดิมๆนะจ๊ะ เปิดใจให้กว้างๆ เรียนรู้กับรักใหม่ๆ ที่ไม่ต้องทนปวดใจบ้างเนอะ
ใช่ไม่ใช่ยังไง ก็ค่อยว่ากันอีกที.... :กอด1:
-
เต้ยน่าสงสารมากเข้าใจความรู้สึกนี้ แต่ตอนนี้ทำใจได้แล้วแถมต่างคนต่างรู้ใจตนเองแล้ว
-
เราว่าจ๊อบเค้าก็คงจะไม่อยากแบบตัดเพื่อนอ่ะเลยพยายามมาพูดมาคุย บวกกับไม่รู้ตัวด้วยว่าชอบ คนเป็นเพื่อนสนิทกันมากๆมันเหมือนมีความเป็นเพื่อนมากั้นอ่ะเลยไม่รู้ตัวซักทีว่าชอบเค้าแล้ว และคิดอยู่นั่นว่าห่วงแบบเพื่อน
แต่จ๊อบก็ไม่ควรเอานมอะไรมาให้เหมือนอารมณ์ง้อแฟนเลย คือมันเกินกว่าเพื่อน
-
จ๊อบไม่รูัตัวว่าชอบเพราะอยู่ใกล้เต้ยเกินไปสินะ
บางทีเต้ยควรเปิดรับคนอื่นเข้ามาบ้างนะ...อย่าจมปลักกับคนที่เขาไม่เห๊นค่าเราเลย
อินมาก :hao5: :hao5:
-
:m15: หน่วงจิตไม่เกินใคระเลยตั้งแต่ต้นเรื่อง
-
^^
-
เต้ยพยายามเข้านะคะ สู้ๆนะ อ่านแล้วหน่วนสุดยอดอ่ะ T^T
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เหมือนจ๊อบจะเป็นพระเอก
แต่ อยากให้คนอื่นเป็นอ้ะ
-
:mew1:
-
สิ่งที่มีอยุ่ใกล้ตัวและมีอยุ่ประจำเรามักจะมองไม่ค่อยเห็น
แตาพอวันนึงมันหายไป จากความเคยชินกลายเป็นสิ่งที่ขาดหาย
หายไปแล้วจะรุ้สึก!!!
คนที่รุ้จักถึงคุณค่าของมันในวันที่สายไป
พระเอกนี่โง่จริงๆเบย
สู้ๆนะคะเต้ย !!
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
มันก้อจิงนะ ของที่วางไว้ใกล้ๆ ตัว เรามักจะมองไม่เห็นค่าของมัน
ต้องให้มันหายไปก่อนถึงจะนึกถึง :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
เปลี่ยนเป็นเล่นพี่ดีมั้ยเนี่ย :ling1: :ling1: เศร้ามากสงสารเต้ย :o12:
-
เต้ยสู้ๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากให้เป็นรูทพี่ทีเป็นพระเอกเลยค่ะ
ดูไนซ์กายมากกก ที่บอกว่าในความมืดมีแสงสว่างเดียวคือรอยยิ้มพี่ทีนี่ทำใจสั่นเลยค่ะ (ได้ข่าวว่าออกมาไม่กี่บรรทัด..แย่งซีนจ๊อบที่ออกทั้งตอนไปเลย..)
-
:sad4:
-
ดันดันดัน อิอิ
คนแต่งหายไปไหนน้อออ เรารออ่านอยู่น้าาา
อยากนั่งหน่วงเป็นเพื่อนเต้ยแบ้วว อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จ๊อบอย่าเป็นพระเอกเลยนะ
ไม่งั้นสิ่งที่เต้ยทำมันจะเสียเวลา และสูญเปล่ามากอะ
-
น้ำตาท่วมเลย ฮือ :hao5:
-
ยังคิดว่าจ็อบเป็นพระเอก เพราะโง่
สสารเต้ย นี่อ่านไปก็เป่าปี่ไปค่ะ
อะไรจะชอกช้ำพอกัน T_T ติดแต่ไม่ใช่เพื่อนสนิทแบบจ็อบกับเต้ย
คนแอบรักมันทำอะไรไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ
ทำได้แค่แอบมอง แอบคิดถึงไปวันๆ
พอจะตัดใจจากเขา เขาก็ชอบมาทำเหมือนให้เรารู้ว่าเขารู้เขาแคร์
สงสารเต้ย ยังเชียร์จ็อบอยู่
แต่ถ้าโง่มากเราจะเชียร์พี่ทีละนะ
-
รออ่านอยู่
ขอหนักๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก บอกเลยว่าโดนมากค่ะคนเขียน >< ยังไงก็เป็นกำลังใจให้อัพบ่อยๆเน้อ #เต้ย จ๋า เค้ามาเชียร์ตัวน้ะ :katai3:
-
ยกที่ 7 : ความพยายาม
“ โอ้ย”
“ ง่วง”
“ ไม่ไหวแล้ว”
พูดจบไอ้จอมโวยวายตั้งแต่เริ่มติวหนังสือก็ทำท่าหมดเรี่ยวหมดแรงคล้ายกับไม่มีกระดูกแล้วแอบเนียนไหลตัวเอาศีรษะไปพิงกับบ่าเล็กของเพื่อนตัวเล็กเรียกสีแดงก่ำจากคนที่กำลังถูกลวมลาม ผมหรี่ตามองความเนียนของไอ้แท็คที่เนียนจนน่าหมั่นไส้มันแอบเอาหัวไปไถๆแถวบ่าของว่านซึ่งอุทิศตัวเป็นติวเตอร์ให้เพื่อน ส่วนสองสาวพิมพ์กับดาวสบตากันและแอบกรี๊ดเบาๆตามประสาสาววายจนผมขำ
“ เอ่อ”
ว่านเกาแก้มแก้เขินพยายามสะกิดไหล่ไอ้แท็คเบาๆเป็นผมหน่อยไม่ได้จะผลักให้หัวหลุดเลย
“ ตอแหล”
“ อิจฉากูหล่ะสิ”
“ ชิ”
ผมกับไอ้แท็คลอบด่ากันเสียงเบาโดยใช้วิธีอ่านจากปากเพราะพูดเสียงดังไม่ได้เนื่องจากอยู่ “หอกลาง” หรือ “ หอสมุดกลาง” ของมหาวิทยาลัยซึ่งนอนนี้คราคล่ำไปด้วยบรรดานิสิตซึ่งมุ่งหน้ากันมาเพื่อหามุมสงบในการรวบรวมสติสำหรับการอ่านหนังสือเพื่อสู่ศึกการสอบกลางภาคครั้งนี้ ซึ่งหนึ่งในบบรดานิสิตทั้งหลายที่รวมตัวกันอยู่ที่แห่งนี้ก็มีพวกผมซึ่งประกอบไปด้วย ผม ไอ้แท็ค ว่าน พิมพ์และดาว รวมตัวกันเพื่อติวหนังสือสำหรับการสอบครั้งแรกในชีวิตนิสิตในรั้วมหาวิทยาลัย
“ แท็ค”
“ครับ”
“ ลุกขึ้นมาอ่านดีๆ...” ว่านทำหน้ายุ่งใส่ “...เร็ว ว่านจะติววิชาเจนเคม* (General chemistry : เคมีพื้นฐาน) ให้”
“ ไม่ไหวอ่ะว่าน แท็คง่วงจังเลย ขอนอนก่อนนะ” ว่าแล้วก็ซุกใบหน้าไปตรงบ่าเล็กจนปากมันเฉียดแก้มว่านเรียกเลือดฝาดตรงแก้มนวลส่วนผมก็แอบเบ้ปากใส่มัน
“....”
“ เอ้ย”
“ ถอนใจทำไมวะ”
“เฮ้ย”
ไม่ใช่เรียกอุทานตกใจของผมคนเดียวหรอกครับ เรียกได้ว่าทั้งโต๊ะพากันตกใจเพราะพี่รหัสผมซึ่งโผล่มาแบบไม่ให้ซุ้มให้เสียงพร้อมกับยืนยิ้มเผล่ออร่าความหล่อคงจะกระแทกตาสองสาวจนอายม้วนต้วนแทบจะกองกับพื้น
“ สวัสดีครับ/ค่ะพี่ที”
พี่รหัสผมพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มมุมปากแต่เรียกให้ใบหน้าคมคายดูสว่างจ้า
“ อ่ะ พี่ซื้อขนมมาฝากเห็นว่าอ่านหนังสือกันหนัก”
“ โหยกำลังหิวเลยพี่”
ไอ้แท็คตาวาวรีบตะครุบของกินอย่างว่องไว ส่วนผมแค่ยิ้มขำกับท่าทางของมันไม่ต่างจากคนอื่นๆ
“ มึงเป็นไงบ้าง”
“ ผมสบายดีพี่”
ผมตอบก่อนจะยิ้มให้พี่รหัส
“ ดีแล้ว”
ใช่ดีแล้ว
มันกำลังจะดีขึ้นแล้ว เกือบสองอาทิตย์แล้วหลังจากที่ไอ้จ๊อบมาหาผมที่หอและเป็นสองอาทิตย์สำหรับการสอบกลางภาค ผมก็เลยวุ่นวายอยู่กับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ มันเลยเป็นตัวช่วยให้ผมไม่ต้องหมกมุ่นเรื่องของมันมากนักหรือแท้จริงแล้วมันอาจจะเป็นข้ออ้างให้ในตัวเองในการลืมๆไปว่า ...ผมในตอนนี้เป็นเช่นไร...
ผมรู้ดีว่าการตัดใจหรือการลืมใครสักคนเป็นเรื่องที่ยาก ยากมาก ยากที่สุด ยิ่งคนๆนั้นเป็นรักแรกและรักเดียวมาตลอด เพราะตั้งแต่ที่เริ่มรู้ตัวว่าชอบใคร ผมก็ไม่เคยมีสายตาให้ใครนอกจากมันซึ่งเป็นเหมือนการการตอกย้ำกับตัวเองแล้วว่าผมชอบผู้ชาย และมันก็เป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวมาจนถึงบัดนี้ที่ผมใจเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึง ผมยอมรับว่าแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเวลามองผู้ชายคนอื่นผมถึงไม่ได้มีท่าทีพิเศษแบบนี้ ออกจะเฉยๆและไร้ความรู้สึกด้วยซ้ำแต่กับมัน มันคนเดียว เฮ้ย
“ เฮ้ย”
ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามือหนาของใครบางคนแตะตรงกลางคิ้วทั้งสองข้างแล้วพยายามคลี่คิ้วซึ่งขมวดอยู่ของผมให้กลับคืนสู่ปกติ “ คิ้วมึงจะย่นติดหน้าผากละ”
“....”
พอเสร็จก็หันไปคุยกับไอ้แท็คต่อจนผมต้องมองตา พี่รหัสผมมีบุคลิกที่พิเศษอยู่อย่างนึงคือแกมักไม่ค่อยพูดออกมาตรงๆหรอกว่าเป็นห่วงเป็นใยใครทุกอย่างมักแสดงออกด้วยการกระทำ เหมือนกับใคร ใครคนนั้น
“ อ่ะ”
“ อะไรพี่”
“ ก็เห็นอยู่ว่านม..” พี่ทียักคิ้วกวนๆจนผมยิ้มตาม แปลกเนอะเวลาอยู่ใกล้ๆกับพี่ทีผมรู้สึกสบายใจบอกไม่ถูก มันทั้งปลอดโปร่งทั้งโล่งใจ
“ อ๊ะๆจับนมกูแล้วให้แม่มาขอเลยนะ”
คราวนี้เรียกเสียงหัวเราะทั้งโต๊ะจนผมต้องส่ายหัวรีบคว้ากล่องนมในมือพี่ทีมาอย่างรวดเร็วแล้วดึงหลอดออกมาเจาะตรงรูนมพร่องมันเนยแล้วดูดทันทีพร้อมกับลอยหน้าลอยตากวนอารมณ์พี่รหัสตัวเองจนถูกโบกหัวเบาๆทีนึง
“ ป่ะ” อยู่พี่แกก็สะกิดแขนเรียกพร้อมกับชวนผมลุกจนตั้งตัวไม่ทัน
“ ไปไหนพี่”
“ ดูดาว”
“ ห่ะ” ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่บอกเวลาแค่บ่ายแก่ๆเอง “...ตอนบ่ายสองเนี่ยนะ”
“ เออดิ”
ผมยังไม่ทันเข้าใจที่แกพูดก็ต้องรีบลุกขึ้นทันทีพร้อมกับคว้ากระเป๋า ปากก็ดูดกล่องนมเร่งเดินตามไปติดๆ แต่ตรงหัวมุมลิฟต์ที่กำลังรอกันอยู่ ผมเห็นมันเดินมาจากอีกฝั่งหนึ่งเราต่างคนต่างเห็นกันก่อนจะชะงัก
...ผมชะงักเพราะไม่เคยเห็นมันกินยาคูลย์ซึ่งกำลังถือดูดอยู่...
...ส่วนมันคงชะงักที่ไม่เคยเห็นผมกินนมกล่อง...
เราสบตากับแวบนึง
มันเป็นฝ่ายยิ้มให้ผมก่อนพร้อมกับโคลงศีรษะทักทาย แล้วเดินแยกออกไปอีกทางพร้อมกับเด็กวิศวะฯที่ใส่ช็อปอีกเป็นฝูง ผมควรจะดีใจใช่มั้ย ควรจะรู้สึกอย่างนั้นใช่มั้ยในเมื่อไอ้จ๊อบมันเป็นคนรักษาสัญญาขนาดนี้
...ยังจำกันได้มั้ยที่มันบอกว่าผมจะไม่มาให้ผมเห็นหน้าอีก แล้วมันก็ทำแล้วจริงๆตลอดสองสัปดาห์ผมไม่เคยเจอกับมันตรงๆเลยสักครั้งหรือถ้าบังเอิญเราเห็นกันแต่ไกลๆก็จะเป็นมันที่ส่งยิ้มให้พร้อมกับเดินผละแยกไปอีกทางตลอด มันพยายามหลีกเลี่ยงตลอดเวลาที่เราจำเป็นต้องเจอกันจังๆ
...ผมหลับตานิ่งพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ ผมต้องทำได้สิไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นคนอกหักทั้งโลกคงร้องไห้คร่ำครวญจนไม่เป็นอันทำอะไร ในเมื่อคนเหล่านั้นยังผ่านวันคืนอันเลวร้ายได้ ทำไมคนอย่างผมจะทำไม่ได้
“ เต้ย”
“.....”
“ กูอยู่ตรงนี้นะ”
ผมเงยหน้ามองพี่รหัสตัวเองที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แววตาพี่แกเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนมือหนานั่นลูบศีรษะผมเบาๆพร้อมกับแตะมือกับศอกผมแล้วพาออกเดินไป จะเป็นการเข้าข้างตัวเองเกินรึเปล่าที่หางตาผมเห็นไอ้จ๊อบมันหันกลับมาแล้วยืนมองพวกผมสองคนอยู่นานก่อนจะผละจากไปแต่เมื่อผมหันกลับไปมองอีกครั้งกลับเห็นแต่ความว่างเปล่า
...คงจะว่างเปล่าเหมือนหัวใจเจ้าของเขาที่มีให้ผมสินะ...
“ จ๊อบ”
“.....”
“ ไอ้จ๊อบ”
ผมสะดุ้งกับแรงสะกิดของไอ้เต็ปก่อนจะละสายตาจากภาพตรงหน้า
“ ดูอะไรวะ”
“ เปล่านิ”
“ เออๆงั้นรีบๆเลย เค้าจะเริ่มติวแคลฯกันแล้ว”
“ เออ เดี๋ยวตามไป”
“ เฮ้ย” ผมถอนใจเซ็งๆมองขวดยาคูลย์ในมือซึ่งแตกคามืออีกแล้ว นี่มันอะไรนักหนาวะ ตลอดสองอาทิตย์นี่เขาเผลอบีบยาคูลย์จนมันแตกไปหลายขวดแล้วเนี่ย
“ ได้ข่าวว่าเขาทำออกมาให้กินไม่ใช่ให้มึงบีบเล่นระบายอารมณ์”
ไอ้เต็ปกลับมาอีกครั้งพร้อมกับมองนมเปรี้ยวซึ่งโชคร้ายแตกคามือแล้วถอนใจปลงๆ มันเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ “ มึงนี่ก็แปลกเนอะ แต่ไหนแต่ไรไม่เห็นกินสักทีไอ้นมเปรี้ยวเนี่ย พักนี้เป็นอะไรวะเล่นกินแทนน้ำขนาดนี้”
“ กูแปลกไปเหรอ” ผมพึมพำเบาๆ
“ เออ”
ใช่สิ คงจะแปลกไป แปลกไปตั้งแต่เห็นมันร้องไห้ครั้งนั้นแล้ว มันร้องไห้เพราะผมและร้องหนักมากจนตาบวมช้ำไปหมด
...ทำไมผมถึงรู้สึกว่าอยากเช็ดน้ำตาให้มันขนาดนั้น...
***********************************************
“ ตื่นๆ”
“....”
“ เต้ย ตื่นเถอะ ถึงแล้ว”
“....” เสียงเหมือนใครเสียงผมจากที่ไกลๆสักที น้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบเบาๆจนชวนให้ยิ้มตาม
“ เต้ย”
“ อื้ม” ผมขานรับคงเป็นเสียงของแม่สินะ แม่สารภีชอบปลุกเขาเสียงแผ่วข้างหู น้ำคำอบอุ่นหวานหูชวนให้รู้สึกสบายใจและปลอดภัย ...แม่จ๋าเต้ยคิดถึงจัง...
“ เต้ย”
นทีมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ ไอ้น้องรหัสเขามันกำลังฝันหวานสินะถึงได้กอดหมอนรองศีรษะเสียแน่น ตามันหลับพริ้มราวกับคนกำลังฝันดี ...ไอ้เด็กนี่ ไหนบอกจะชวนคุยตลอดทาง พอถึงครึ่งทางเท่านั้นแหละดันหลับหนีกันซะได้...
“ ถ้ามึงยังไม่ตื่นก็จะจูบปลุกแล้วนะ” นทีแกล้งกระซิบข้างหูเสียงแผ่วทำเอาคนที่งัวเงียตาลุกโพรงก่อนจะถลาไปเบียดชิดประตูเรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวโต
“ พี่แม่ง”
“ ฮ่าๆๆๆ”
ผมอดค้อนใส่พี่รหัสตัวเองไม่ได้ก่อนจะรีบเปิดประตูรถออกมา ตอนที่ผมได้มีโอกาสสังเกตสถานที่รถคันหรูของพี่แกจอดสนิทอยู่ทำเอาผมยืนอึ้ง ถาพตรงหน้าคือบ้านเรือนไทยกึ่งปูนทรงโบราณหลังโอ่อ่าบอกถึงฐานะของเจ้าของ พื้นที่ทั้งหมดมีเรือนไทยตั้งตะหง่านรายล้อมด้วยสวนดอกไม้และต้นไม้ นอกจากนี้ยังมีเรือนไม้รับรองแขกอีกสามหลังตั้งอยู่ในระยะที่ไม่ห่างไกลกันมากนัก ที่สำคัญมีลำคลองขนาดใหญ่ไหลผ่านหลังเรือนชวนให้นึกถึงเรือนรับรองของเจ้านายในอดีต
“ ที่ไหนอ่ะพี่”
“ อยุธยา” ผมหันขวับมองหน้าพี่ทีก็เห็นแกยิ้มๆ พอดีกับที่ร่างของหญิงวัยกลางคนในชุดผ้าซิ่นสวยงามเดินออกพร้อมกับร้องเรียกพี่ทีเสียงดัง
“ คุณที”
“ แม่อ่อน”
ผมยืนมองพี่รหัสตัวเองอ้าแขนกว้างโอบกอดร่างนั้นไว้แล้วหัวเราะเสียงสดใส ไม่ต่างจากอีกฝ่ายมากนักท่าทางคนทั้งคู่ดูสนิทสนมและคิดถึงกันจนลืมผมไปชั่วขณะ แต่แม่อ่อนตามที่พี่ทีเรียกเหมือนจะรู้ตัวเลยดันตัวออกแล้วยิ้มอ่อนๆให้ผมอย่างเอ็นดู
“ แฟนคุณทีเหรอค่ะ”
พี่ทียิ้มนิดๆ ส่วนผมถึงกับหน้าเหวอก่อนที่พี่แกจะแก้ไขความเข้าใจผิด “ ไม่ใช่หรอกครับแม่อ่อน นี่เต้ยน้องรหัสผมเอง...เต้ยนี่แม่อ่อน คนสนิทแม่กูเอง”
หลังจากแนะนำให้รู้จักกันทั้งสองฝ่ายแล้ว แม่อ่อนก็ขอตัวไปจัดเตรียมอาหารเย็นเพราะดูจากนาฬิกาข้อมือแล้วปาไปตั้งห้าโมงเย็น ผมจึงมีโอกาสได้มีเดินสำรวจรอบๆบ้านซึ่งจากที่ทราบมาเป็นบ้านของคุณทวดพี่ทีซึ่งสร้างมานานแล้วแต่ไม่มีใครอยู่นอกจากแม่อ่อนกับคนสวนสองสามคนคอยดูแล เพราะพ่อ แม่ คุณปู่ คุณย่าพี่แกอยู่บ้านใหญ่ในกรุงเทพฯ แต่จะแวะมาพักผ่อนที่นี่เดือนละสองครั้ง
ผมยืนมองสายน้ำที่กำลังไหลเอื่อยๆแล้วปล่อยความคิดไปกับมัน ชีวิตคนเราก็เหมือนสายน้ำนั่นแหละ เพราะมันมีแต่เดินไปข้างหน้าไม่มีวันไหลย้อนกลับไปแก้ไข เปรียบได้กับความรู้สึกซึ่งเมื่อเกิดขึ้นแล้วต่อให้หักห้ามใจแค่ไหนแต่สุดท้ายมันก็ยังตกตะกอนอยู่ในใจเช่นเดิม
........
........
“ สวยมั้ยหล่ะ”
...สวยครับ...
ผมอมยิ้มเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับเปล่งประกายแสงอย่างสวยงาม หลังจากทานข้าวเย็นกันสุดท้ายพี่รหัสผมก็บังคับกึ่งเคี่ยวเข็ญให้ค้างคืนที่นี่ โดยให้เหตุผมว่าพี่แกเหนื่อยขี้เกียจขับรถกลับทั้งๆที่ท่าทางก็ดูกระปรี้กระเปร่าไม่เห็นจะดูเหนื่อยล้าตรงไหนเลย ผมส่ายหัวขำๆ
“ กูว่าก็งั้นๆแหละ”
“ อ้าว” ผมทำหน้างง
“ มึงรู้มั้ยสำหรับกูนะ การนั่งดูดาวคนเดียวแม่งโคตรน่าเบื่อ...” พี่แกอมยิ้มก่อนจะเหม่อมองไปข้างหน้า “..มันอยู่ที่ว่าดูกับใครมากกว่า”
“ พี่ไม่ชอบดูดาวเหรอครับ”
“ เมื่อก่อนชอบแต่เดี๋ยวนี้เฉยๆหว่ะ...” พี่ทีเงียบไปสักพัก “...ที่เคยชอบเพราะคนๆนึงเคยชวนกูดู”
“ แฟนพี่เหรอ..” ผมทำหน้าทำตาสอดรู้สอดเห็นใส่จนพี่ทีแกล้งผลักหัวผมแรงๆ
“ มันเป็นอดีตไปแล้วหว่ะ เขาเรียนม.ปลายห้องเดียวกับกูเอง หึ คบกับตั้งแต่ม.ปลายจนเข้ามหาลัย สุดท้ายเขาก็ขอเลิก เหอะ คนถูกทิ้งก็เงี้ย”
ผมทำตาโตไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเท่าไหร่นัก “...หน้าอย่างพี่นี่ถูกสาวทิ้งเหรอ ผมไม่อยากจะเชื่อ”
“ เชื่อเถอะหว่ะ หน้าอย่างกูนี่แหละที่ถูกทิ้งมาแล้ว” ผมพยักหน้าตามขนาดพี่รหัสผมหนังหน้าดียังมีปัญหาเรื่องความรัก หึ ไม่ต่างจากผมหรอกมั้ง
“ เอาน่าพี่หน้าอย่างพี่ทีนี่สาวเห็นก็วิ่งตามเป็นพรวนแล้ว”
“ กูก็ว่างั้น” พี่แกยืดอกรับคำชมอย่างอารมณ์
...รักเอ๋ยรัก...
...ผมแค่นยิ้มให้กับความมืดที่โรยตัวรอบเรา ...แท้จริงแล้ว.. ความรักก็มีด้านมืดอยู่บ้างเพราะนอกจากด้านสว่างที่เวลาคนเราได้รักมาครอบครองต่างสุขใจและโลกทั้งใบเต็มไปด้วยความสุข แต่ด้านมืดนี่สิเวลาถูกความรักเล่นงานมันก็พาให้หัวใจเจ็บปวดได้เหมือนกัน
...นี่คงเป็นนิยามรักสำหรับคนอกหักมั้ง...
“ สำหรับกูนะ การอกหักก็ไม่ได้แย่เสมอไปหรอก..” พี่ทียิ้มนิดๆแต่ทำให้ใบหน้าคมคายดูเจิดจ้าราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า จนผมเผลอจ้องมองด้วยความประหลาดใจ “ เพราะอย่างน้อยๆมันก็ทำให้เราโตขึ้นและได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น”
“ พี่คิดงั้นเหรอ”
“ เออ” ท่าทางดูอารมณ์ดีเวลามองท้องฟ้า “ ไม่มีใครตายเพราะอกหักหรอก แต่ที่คนพวกนั้นทำร้ายตัวเองเพราะความคิดเขาต่างหาก”
“ พี่แม่งเป็นคนคิดบวกดีจัง”
“ หึ แล้วมึงจะคิดอะไรนักหนาหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่งก็เช้าแล้ว”
...ใช่สิ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว...
พี่ทีลุกขึ้นปัดฝุ่นตรงกางเกงแล้วพยักเพยิดชวนผมเข้าบ้าน ตอนที่ผมยื่นมือไปสัมผัสกับมือหนาที่ยื่นมาให้ผมจับคว้าตอนลุกใบหน้าพี่แกก็เคลื่อนมาใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหู
“ มึงควรจะรู้เรื่องพี่รหัสตัวเองให้มากกว่านี้นะ..” พี่ทียิ้มเจ้าเล่ห์จนผมนึกแปลกใจแต่ต้องถึงกับตาถลนตอนที่ได้ยินประโยคถัดมา “ กูเรียนโรงเรียนชายล้วนมาหว่ะ”
...งั้นแฟนพี่ ก็ เอ่อ...
ผมทำหน้าอึ้งรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้วันนี้จนพี่ทีต้องเหนี่ยวคอผมมากอดไว้แล้วโยกเบาๆพร้อมขยิบตาใส่จนผมหลบสายตาทันไม่ทันด้วยความอายในความโก๊ะของตัวเอง
“ พี่แม่ง”
*** เอาแล้วๆ พี่ทีแกเริ่มละนะจ๊ะ อะไรยังไงดีอิจ๊อบ
เหอะพี่แกดูไนท์ดีเนอะ อิอิ เคลิ้มเลยดิ :laugh: :laugh:
จะพยายามอัพบ่อยๆนะ แต่ด้วยภาระงานและมีนิยายที่ต้อง
แต่งในมือเยอะอยู่ เค้าจะพยายามนะจ๊ะตะเอง
ชอบอ่านเม้นท์แต่ละคนอ่ะ ดูอิ้นอินเนอะ อย่างว่าแหละ
มันอิงมาจากความเรียลจ้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :mew1:
-
ตายล่ะ!!!!!!!! :a5:
จับเต้ยใส่พานถวายให้พี่ทีเลยดีปะๆๆๆๆ :hao7:
เปิดโหวดเลยค่ะ :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
เชียร์พี่ทีสุดใจขาดดิ้นเลยงาน เทหมดหน้าตัก สู้ๆๆๆๆๆๆ :ped149:
-
ถึงจะชื่อเรื่องว่า เล่นเพื่อน
แต่อนุโลมให้พระเอกเป็นพี่รหัสได้นะคะ
55555
-
ฉันนั้นคือวิญญาณที่ทุกข์ทรมาณ หลอกหลอนเธอมาตั้งนาน ไม่รู้ตัวว่าตาย ฉันนั้นตายไปจากใจของเธอ กลายเป็นวิญญาณไร้ความหมายยยยย~~~~
:ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่ทีและพี่ทีเท่านั้น!
จ็อบคือใคร!? ฉันไม่รู้จัก!
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แหมๆๆ น่ารักขนาดนี้ เชียร์พี่ทีขึ้นแท่นพระเอกเลย :hao6:
-
ต้องให้จ๊อบ ทรมานให้พอ
พี่ที คงรักเต้ย แบบน้องชายสินะ
-
โบกป้ายไฟพี่ทีค่ะ :pig2:
-
อยากเชียร์พี่ทีนะ แต่เราเทใจให้จ๊อบไปแล้ว เต้ยก็คงคิดเหมือนกันไม่ยังงั้นคงตัดใจได้นานละ ลุ้นให้กลับมารักกันสักที
-
โอ้ยยยยย พี่ที ผู้ชายอบอุ่น :hao7: เต้ยจ๊ะหัดมองรอบข้างบ้างเเล้วจะเจอบความสุข อย่าหปจมอยู่กับอิจ๊อบเลย ปล่อยแม่งไปเถอะ ช่วงนี้พี่ทีมาเเรง เชียร์สุดทีนนนนน :mc4:
-
แค่ 2 ตอนก็ชอบและ
หน่วงแบบนี้แหละที่ตามหามานาน
ยิ่งอ่านก็ยิ่งอินอ่ะ
อาการแบบคนแอบรักเพื่อนนี่มันจี๊ดเนอะ
ขอบคุณคนเขียนค่าา
-
เราก็อยากเชียร์พี่ทีล่ะ แต่ดูละครเกาหลีละครไทยกี่เรื่องเราชอบพระรองตลอด สรุปเราควรเลิกชอบพี่ทีใช่มั้ยเนี่ย :ling3:
-
ถ้าจะดี ต้องมาลงทุกวันนะคับ ผู้เขียน เย้ๆ
-
พี่ที่เริ่มรุกแล้ว เหมือนปล่อยแมวไว้กับปลาย่างยังไงไม่รู้นะเนี่ย ก๊ากๆ :laugh:
-
พี่ทีน่ารัก
-
เชียร์พี่ที :mew1:
-
ยกป้ายไฟเชียร์พี่ที อร๊ายยยชอบจิงผู้ชายแบบเน้
-
อีจ๊อบบบบงานเข้าแน่นแน่อะ 555
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าดีมั้ย
พี่ทีเค้าทำสกอร์นำหน้าไปแล้วนะ
รู้ตัวช้าโดนงาบไปไม่รู้ด้วย
แม่ยกยิ่งเชียร์พี่แกอยู่
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
:mew1:
-
จะเลือกใครดี
-
กระแดะ กินยาคูลย์อิจ๊อบ ถุ้ย!! หรึ้ยยย!!!
ตอนหน้าไม่ต้องโผล่มาแระนะ
-
เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่ยังง่ายกว่าาา >< พี่ทีแมร่งใช่งะ อิอิ
-
ชอบแนวคิดของตัวละคร
การอกหักทำให้เราโตขึ้นจริงๆนะ
นี่อกหักเพราะรักแรกตอนป.5
ดราม่า นอนน้ำตาไหลพรากทุกวัน
เปิดแคทตาล็อคอ่านกลอนเศร้าๆพร้อมนอนร้องไห้555 คิดย้อนแล้วฮาตัวเอง
-
เตะจ๊อบไปไกลๆ ไอคนโลเลเอ้ย
ที FC !!
-
เชียร์พี่ทีนะ
ลุ้นๆๆให้คู่กับพี่ทีดีกว่าาา
-
แบบก็ยังเชียร์จ๊อบนะ. อิจ๊อบรู้ใจตัวเองซะที
-
เล่นเพื่อน แต่เพื่อนไม่เล่นด้วย
เล่นกับพี่รหัสแทนเน๊อะ พี่ที พี่ที พี่ที
ช่างจ๊อบมันเถอะเต้ย
-
มาแล้ววววว >< :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จ๊อบจะไม่รู้ตัวอีกนานไหมเนี่ย พี่ทีจะเอาเต้ยไปแล้วนะ!!!
ขอบคุณไรเตอร์ที่ยังมาต่ออยู่ เรารออยู่นะคะ จุ๊ฟๆ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เล่นพี่เถอะเต้ย 5555 เต้ยไม่เล่นเราเล่นเองนะ เคลิ้มกับคุณพี่ที :hao3:
-
อ่าว พี่ทีเป็นพระเอกหรอ
จ๊อบล่ะ 5555555555
-
ยิ่งบอกว่าอิงมาจากเรียลยิ่งน่าติดตาม
-
พี่ทีน่ารักกกกกก :o8:
-
พี่ทีจะรุกเต้ยแล้วป่ะ ตายแน่อิจ๊อบแก ตอนไม่มีคู่แข่งพลาดเอง โฮะๆ :katai5:
-
พี่ที มาบทพระรองอีกแล้ว หล่อ รวย แสนดี
แต่มีแววแห้วอ่ะจ๊ะๆๆๆ ดูเพื่อนจ๊อบ หันมองพร้อมบีบขวดยาคูลท์แตก
(คูลท์ผิดอะไร ทำไมถึ้งทำกับคูลท์ได้ //เสียงครวญจากน้องคูลท์ 555)
เตรียมสงสารพี่ทีล่วงหน้า
:hao5:
-
พี่ทีร้ายเงียบๆ แต่ดูบทของจ๊อบแล้วก็คงไม่แคล้วคู่กันแน่ๆ
ส่วนตัวนะอยากให้เต้ยมีคนใหม่ รักใหม่ที่ดีไปเลย ส่วนจ๊อบก็ไม่หวั่นไหว คบกับลูกตาลต่อไป ปมส่วนตัวล้วนๆ555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและเป็นกำลังให้ครับ
-
^^
-
เล่นพี่รหัสเถอะจ้ะ พ่งเพื่อนอะไรไม่ต้องไปเล่นแล้ว
-
รักนะคะพี่ที ห้ามดีแตกนะ :hao7:
-
อยากเชียร์พี่ทีแต่รู้สึกเหมือนไม่ใช่ไงไม่รู้
-
:pig4:
-
โอ๊ยยย ถ้าพี่ทีจะแสนดีขนาดเนนน้ :katai2-1:
แต่เราก็ยังเชียร์จ๊อบนะ เต้ยอย่าเพิ่งหวั่นไหววว :z3:
รอนะฮะ :')
-
โว้วววววว พี่ที พี่โคดหล่ออออออ
ยก เต้ย ให้เลยได้ป่ะ
ให้อิจ๊อบตายคาขวดยาคูลย์ไป
-
รอๆๆๆๆนะ
-
แอร็ยยย เอาใจไปเลยค่าพี่ที
แต่ดูโหงวเฮ้งแล้ว..
พี่แกคงเป็นได้แค่พระรองสินะ :o12:
-
พี่ทีภาษีดีกว่าอีตาจ๊อบ :hao3: ลุ้นกันต่อไป
-
เรารักจ๊อบ
-
พระเอกอยู่ที่มือคนเขียน จะเปลี่ยนหรือคงที่ไว้
ใคร ใคร๊ ใคร ก็คงเปลี่ยนใจไม่ได้
แต่เชียร์คนมาที่หลังอะนะ รักแรกไม่ต้องสมหวัง มันดูสมเหตุสมผลและเป็นจริงกว่านะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ช่าย นี่ยังเชียร์จ๊อบอยู่นะ หุหุ
แต่ตอนนี้พี่ทีกำลังทำคะแนน รอได้เร้อออออ
-
:katai3:อิจ็อบบบบบบ อยากตบให้ดิ้นตายยยย รออะไรอยู่คะ วิ่งสิคะวิ่งงงงงง อิพีทีจะคาบไปแดกแล้วววววววว :hao5: :hao5:
-
หอกลาง เจนเคมและแคลฯ
:hao3:
โอ้ยยยยอินอ่ะ นึกภาพออกเลยว่าเป็นไง
อยู่ในโลเกชั่นจริงก็เงี้ย...อินเป็นพิเศษ
(คณะเราอยู่ใกล้หอกลางด้วย...แต่ไม่โผล่ไปหอกลางตอนใกล้สอบหรอก
ไม่ว่าจะมิดเทอมหรือไฟนอล คนแน่นเกิ๊นนนนน นิยมไปช่วงหลังสอบมากกว่า
เงียบดี ไม่มีคนเลย)
ตอนติวหนุ่มๆสาวๆน่าจะจองห้องติวนะ จะได้แหกปาก/จู๋จี๋กันตามสะดวก
แต่ก็เนอะ...ถ้าเข้าห้องติวแล้วพี่ทีแกจะเอาขนมมาให้ได้ยังไง
:-[
-
จ็อบรู้ตัวเร็วๆสักที พี่ทีแย่งทำคะแนนนำไปเยอะแล้วนะ
-
ตอนนี้พี่ทีชนะเลิศ
-
:กอด1:
-
เอาล่ะซิๆ พี่ทีแม่งเริ่มรุกแล้วจ้าาาาา
ทำไงดีล่ะทีนี้อิจ็อบบบ :hao3:
-
ตอนนี้สั้นไปนะ ... ช่วงกำลังอ่อนไหว จะจีบก็จีบเถอะนที อย่ามัวเป็นพี่ที่แสนดี
-
หน่วงมากอ่ะตัวเธอ อ่านแล้วคือแบบ :ling1: :ling1: :ling1:
แต่ชอบนะ รอดูตอนจ็อบจะเป็นจะตายตอนเต้ยคบพี่ทีอยู่ :hao6: :hao6:
ประทับใจขอปูเสื่อจิบน้ำชารอตอนต่อไปจ้าา
-
ไม่รู้ล่ะ แอบเชียร์พี่ที เบาๆ
:impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากให้ชื่อเรื่องเป็นเล่นสายรหัสอะไรก็ได้แทนซะจริงเชียว
พี่ทีน่ารักอ่า เคลิ้มมมมม แต่ดีๆแบบนี้เป็นได้แค่พระรองสินะ เสียใจ
-
จริงๆพี่ทีก็ดีนะ
แต่ยังไงก็เป็นอิจ๊อบดีกว่า
พระเอกโง่เนี่ยเมื่อไหร่จะรู้ตัว
นี่กลับมาเชียร์ละนะ
รู้ตัวซะทีเถอะพ่อคู้ณณณณ
-
อร้าย~ ทนรอต่อไปค่า เริ่มลังเลละสิว่าจะเชียร์ใครดี พี่ทีของเรามาแร๊งส! :katai1:
-
มารอ :hao5: เชียร์พี่ทีสุดใจค่ะ
-
พีที!! *ชูป้ายไฟ*
-
จะเปลี่ยนฝั่งเชียร์ดีไหมน้า :katai2-1:
-
เค้าขอแหวกกระแส ขอเป็นแม่ยกน้องว่านแทนได้ไหมอ่ะ
แบบว่าคนอะไร น่าร๊ากกก อยากเอาไปเก็บไว้ที่บ้าน >o<
-
ดัน ดัน ดัน :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
รอวันที่คนแต่งมาต่อ เค้ารออยู่น้าาาาา
พยายามเข้า สู้ๆนะจ๊ะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ทุกคนก็ต้องมีช่วงที่สับสนกันบ้าง
พี่ทีเองก็อาจจะอยู่ในช่วงสับสนเหมือนกัน
-
จ๊อบเป็นพระเอกใช่ไหมอ่ะ? แต่ขอโทษทีเชียร์นทีโว้ยยยย o18
-
พี่ทีจะมาแว้ววววววว
-
:fire:ไอจ้อบแกตทย ทีรุกเลย :mew1:
-
จ๊อบเป็นพระเอกก็จริง
แต่อยากให้เต้ยลืมๆไปซะ จะได้ไม่ต้องทุกข์
เชียร์พี่ทีอีกเสียงคร่าาาาา
-
แหมมนี่ก็ไม่สงสัยเลยนะ พ่เพื่อนผู้ชายเข้าบ้านโดนทักว่าแฟน ปกติก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว 555
-
:hao5: :hao5: หน่วงมา 6 ตอนจนเกลียดอีพระเอกแล้วนะ
เชียร พี่ที อ่ะ
รอตอนใหม่อยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง รีบ มา เน้อ :call:
-
ยกที่ 8 : นมหรือยาคูลย์
...มึนหัว ปวดหัว อยากอ้วก...
เป็นความรู้สึกหลังจากที่ผ่านพ้นช่วงมรสุมแห่งการสอบในวิชาสุดท้ายของการสอบครั้งนี้ สภาพของเพื่อนผมแต่ละเรียกได้ว่าวิญญาณคล้ายจะออกร่าง ทุกคนทำหน้าเหมือนกันคือเพลียสุดหลังจากเปิดประตูห้องสอบออกมาแล้วตะโกนโหวกเหวกโวยลั่นด้วยความดีใจ
...เอาน่าถือว่าสอบเสร็จแล้วผลจะออกมาเป็นยังไงค่อยว่ากันอีกที...
ไอ้แท็คมันกระซิบบอกด้วยใบหน้าสบายอกสบายใจราวกับคนที่ไม่เคยมีความเครียดใดๆในชีวิตจนผมอดจะยิ้มตามได้ แต่เพราะอาการหนักหัวมาตั้งแต่เช้า ทำยังอาการโรคกระเพาะกำเริบอีกแล้วเพราะมัวแต่อ่านหนังสือจนลืมหาอะไรกินให้เป็นปกติ ผมเลยบุ้ยปากบอกมันก่อนจะเดินบ่ายหน้าไปทางร้านกาแฟมีซึ่งตัวอักษรภาษาอังกฤษสีแดงเหมือนกับชื่อเครือข่ายโทรศัพท์ แถวๆหน้าคณะวิศวะฯ อยากจะหาอะไรกินให้สดชื่นสักหน่อย มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปพูดอะไรกับว่านก็ไม่รู้เห็นแต่อีกฝ่ายหน้าแดงก่อนจะบ่นอุบอิบเบาๆก้มมองแต่พื้นส่วนไอ้เพื่อนตัวดีก็ได้แต่หัวเราะ ผมจึงอดยิ้มบางๆกับภาพตรงหน้าไม่ได้
สุดท้ายผมมายืนคลึงขมับหรี่ตามองเมนูที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์แล้วเลือกชี้นิ้วไปยังกาแฟปั่นแล้วพาตัวเองไปนั่งไปตรงมุมหนึ่งของร้าน ก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกกระจกใสที่สะท้อนให้เห็นบรรยากาศภายในซึ่งมีนิสิตเดินกันควักไขว่ไปมา ผมนั่งนิ่งมองไปเบื้องหน้าอยู่อย่างนั้นและรอไม่นานพนักงานร้านก็นำเอาเครื่องดื่มที่ผมสั่งมาส่งให้ ผมพึมพำขอบคุณก็พอดีกับที่สายตาผมมองเรื่อยไปเห็นอะไรบางอย่าง
...ผมชะงักค้างกับภาพที่เห็น...
ผมรู้สึกหายใจขัดๆ เหมือนมีอะไรติดอยู่ตรงลำคอ เวลากลืนน้ำลายมันถึงขมปากขนาดนี้
ผมหลับตาลงแล้วกำหมัดแน่นจนอาจจะเผลอบีบเครื่องดื่มที่ยังไม่ได้แตะนั่น ทั้งๆที่ภาพที่เห็นเป็นเรื่องปกติของคนรักเขาทำกัน แต่ทำไม ทั้งๆที่บอกหัวใจให้เข้มแข็งแต่จริงๆแล้วมันอดเจ็บแปลบไม่ได้ ถึงมันจะไม่เจ็บปวดเท่าเดิมอีกแล้ว เพราะผมเพียรพยายามบอกหัวใจของตัวเองมาตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
...แต่ถึงยังไงมันก็เจ็บอยู่ดี...
ผมฝืนยิ้มอีกครั้งแล้วเพ่งมองภาพตรงหน้าให้เต็มตา พอดีกับที่ฝ่ายนั้นคงจะเห็นผมเหมือนกัน มันทำหน้าตกใจ ทำให้ผมต้องส่งรอยยิ้มที่คิดว่าจริงใจที่สุดให้มันไปพร้อมกับยกแก้วในมือขึ้นเป็นเชิงทักทาย
ผมไม่รู้ว่ารวบรวมสติและใช้ความเข้มแข็งขนาดไหนตอนที่เดินผละหนีมา ความเย็นของกาแฟปั่นไม่ได้ทำให้สติที่หลุดลอยไปกลับคืนมาได้รวดเร็ว
หึ ภาพนั้น ภาพอะไรหน่ะเหรอ ...ภาพลูกตาลหอมแก้มไอ้จ๊อบไง...
....เอี๊ยด...
“ เฮ้ย”
“ เดินภาษาอะไรวะ”
“..น้องเดินระวังๆหน่อย”
...อะไร...
...เกิดอะไรขึ้น...
ผมยืนอึ้งโดยมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นด้านหลัง จนต้องเอี้ยวตัวหันกลับไปมองเห็นไอ้เพื่อนสนิทของผมมันเกิดบ้าอะไรไม่รู้วิ่งข้ามถนนในมหาลัยซึ่งไม่แคบไม่กว้างแต่รถก็วิ่งผ่านไปมาเรื่อยๆ แต่ความกล้าของมันคือวิ่งตัดหน้ารถโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ก่อนเถล่อถล่าจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
มันก้มตัวหอบก่อนจะเอื้อมมือมาเกลี่ยดวงตาของผมเบาๆ
“ มึงร้องไห้ทำไม”
“.....”
ห่ะ ร้องไห้ ร้องไห้ อีกแล้วเหรอ ถึงว่ามองทางไม่ค่อยเห็นเลย
“ เปล่า..” เสียงผมแหบพร่า “..กูเปล่า”
“ มึงโกหก”
“ กูไม่....”
“ เป็นอะไรเต้ย...บอกกูมา”
“......”
“ ไม่เป็นไร”
“ เฮ้ย...ทำไมถึงทำให้กูห่วงจังวะ” มันทำหน้าเคร่งเครียดมือล้วงไปในกางเกงเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ “ มึงร้องไห้ทำไม ใครทำอะไร”
“ ปะ เปล่า”
“ เต้ย”
“ กูไม่เป็นไร”
”....”
มันถอนใจเบาๆก่อนจะหรี่ตามองข้ามไหล่ผมไปเพื่อประสานตากับใครบางคน
“ เต้ย”
“....”
“ เป็นอะไร” ผมทำหน้าอ้ำอึ้งจนพี่รหัสที่วิ่งไปจากไหนไม่รู้มายืนซ้อนหลังผม พี่ทีจับข้อมือผมแล้วเขย่าเบาๆใบหน้าอ่อนโยนของรุ่นพี่หนุ่มเรียกความรู้สึกสบายใจ “ ไม่เป็นไรนะ”
“ ครับ”
“ พี่ทีคือผม...”
พี่ทีลูบหัวผมเบาๆ “...พี่รู้ๆ”
“ กลับหอมั้ยเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมส่งยิ้มบางๆให้พี่แก จนลืมว่ามีใครอีกคนที่ยืนกำผ้าเช็ดหน้าอยู่ข้างๆ พอรู้ตัวผมจึงหันไปหามันที่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ จ๊อบ...” มันมองผมนิ่งๆ “ กูไปก่อนนะ”
“ อืม...”
ผมยิ้มบางๆให้มันอีกครั้งก่อนจะเดินไปตามแรงจูงของพี่รหัส ถ้าไม่ติดว่ามืออีกข้างนั้นมันดึงไว้อยู่ ภาพตอนนี้เหมือนผมอยู่ตรงกลางมือขวามีพี่ทีกุมไว้ ส่วนข้อมือซ้ายไอ้จ๊อบมันจับไว้เบาๆ
“.....”
“ กูไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ”
“ อืม”
ตอนที่ผมเดินออกมานั้นผมได้มีโอกาสมองสบตากับลูกตาลแฟนสาวของไอ้จ๊อบ ไม่รู้ว่าหญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหน เธอยิ้มบางๆสบสายตากับผมแต่ทำไมแววตาของเธอถึงเศร้าแปลกๆ
*****************************************
“ จะอ้วกหว่ะพี่”
ผมพูดขึ้นตอนที่นั่งหลับตานิ่งอยู่ในรถป๊อบคันสีชมพู (รถโดยสารภายในมหาวิทยาลัย) สาย2 ซึ่งมีระยะทางจากมหาวิทยาลัยฝั่งนี้ไปยังหอในและคณะโซนวิทยาศาสตร์สุขภาพ หลังจากคำบอกเล่าของผม พี่ทีแกก็ทำอะไรไม่รู้ได้ยินแต่เสียงเปิดฝาขวดน้ำ ก่อนจะรับรู้ถึงผ้าเช็ดหน้าที่เปียกหน่อยๆมาวางไว้ตรงหน้าผาก ผมจึงเปิดเปลือกตาเพื่อหรี่มองใบหน้าคมคายของรุ่นพี่หนุ่ม
“ ขอบคุณนะพี่”
“ อืม”
“ แต่ว่า...” ตาที่ขยับจะปิดลงจึงลืมขึ้นอีกครั้ง “...เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ยวะ”
“ อะไรครับ”
“ ไว้พร้อมแล้วกูจะบอก” พี่แกยิ้มกว้างๆจนผมต้องยิ้มตามอีกแล้ว
“ ผมจะรอนะพี่”
..........
..........
“ ไหวแน่เหรอเต้ย”
คนพูดคือไอ้แฮมรูมเมทซึ่งมันกำลังเตรียมตัวออกไปฉลองที่สอบเสร็จกับกลุ่มเพื่อนแถวสวนหลวง มันกำลังทำหน้าครุ่นคิดเพราะเห็นอาการผมตั้งแต่กลับมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนซึ่งพอถึงห้องผมก็นอนหลับตานิ่งด้วยใบหน้าซีดเซียว
“ อืม”
“ หน้ามึงซีดมากเลยหว่ะ”
“ .....”
“ กูว่ากูโทรไปยกเลิกกับพวกนั้นดีกว่า จะได้อยู่เฝ้ามึง” พอได้ยินว่ามันจะต้องยกเลิกนัดเพราะผม ผมเลยรีบลืมตาขึ้นทันที
“..ไม่เป็นไร กูไหว มึงไปเถอะ”
“ แต่ว่า..”
“ ไหวจริงๆ เดี๋ยวได้หลับสักตื่นคงดีขึ้น”
“ เอางั้นเหรอ”
“ เออ”
แฮมมองภาพรูมเมทที่หน้าขาวซีดแทบจะเป็นกระดาษอย่างเห็นใจ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเห็นว่าโหมอ่านหนังสือหนัก โดยเฉพาะช่วงสองสามวันที่ผ่านมาที่หามรุ่งห้ามค่ำดึกดื่น จนบางครั้งก็ไม่เห็นว่ามันได้กินข้าวกินปลา เมื่อวานก่อนก็บ่นปวดหัวและอาเจียนเพราะโรคกระเพาะ ครันจะพาไปหาหมอมันก็ดึงดันว่ามียาเดี๋ยวกินแล้วก็หาย
..เฮ้ย หัวดื้อชะมัด..
แฮมถอนหายใจตอนที่มันยังอุตส่าห์ส่งยิ้มให้ตอนที่เปิดประตูห้องออกไปมา รูทเมทวิศวะหน้าขาวจึงทำหน้าครุ่นคิดอีกครั้งก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมือถือขึ้นมา
“ เชี่ยเต็ป..” อดหงุดหงิดกับปลายสายไม่ได้ที่พอกดรับแล้วเอ่ยคำทักที่ชวนสยอง ...ว่าไงจ๊ะคนสวย... สวยพ่อง แฮมนึกอยากให้ไอ้จอมทะเล้นนั่นอยู่ใกล้ๆมือซะจริงจะตบให้หัวหลุดเชียว
“ ฮ่าๆๆ” ปลายสายหัวเราะขำ
“ เชี่ย ขอให้กรามค้าง”
“ สวย เผ็ด ดุ....” ไอ้เต็ปยิ่งขำหนัก “...สเป็คกูเลยดิ”
“ แม่ง พอๆไอ้หมาเต็ป ที่กูโทรหาเพราะอยากให้มึงช่วยไปบอกไอ้เจ้าเพื่อนโง่ๆของมึงด้วยว่า น้องยาคูลย์ไม่สบาย มาดูใจด่วน ไม่งั้นกูจะโทรหาพี่รหัสมันนะ”
“ อ้าวนึกว่าโทรหากูเพราะคิดถึง”
“ ไปตายซะ ไอ้หมาเต็ป”
เสียงที่ตอบกลับมายังคงเป็นเสียงขำขัน ก่อนจะเป็นงานเป็นการไถ่ถามถึงอาหารรูมเมทเขาแล้วรับปากว่าจะโทรบอกเรื่องนี้ให้ไอ้เดือนวิศวะปีนี้ได้รับรู้
........
“ อืม”
“....”
“ แหวะ”
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่มองไปนอกหน้าต่างแล้วเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มคงเป็นเวลาเย็นพอสมควรแล้ว ผมลุกขึ้นขยี้ตาแล้วรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนคล้ายกับจะอ้วกแต่พอถลาไปโก่งคอตรงชักโครกก็ไม่มีสิ่งใดไหลออกจากคอนอกจากน้ำลายที่เปรี้ยวคอจนต้องเบ้หน้า ก็จะให้มีเศษอาหารอะไรออกมาได้ในเมื่อวันนี้ทั้งวันผมยังไม่ได้แตะอาหารเลยด้วยซ้ำ พอคิดว่าควรต้องหาอะไรใส่ท้องให้ตัวเอง ผมเลยตัดสินใจล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะคว้ากระเป๋าตังค์และกุญแจห้องติดมือมาเพื่อไปหาอะไรกินที่โรงอาหารหอใน
ตอนที่ออกจากลิฟท์นี่แหละทำเอาหัวหมุนแทบจะทรงตัวไม่ได้ต้องยึดจับราวบันไดทางลงจากอาคารหอพักประคองตัวไว้ได้ ผมรู้ทันทีว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้คืออาการหน้ามืด และยังไม่ทันที่ผมจะหงายหลังเอาหัวโหม่งพื้นดิน ก็มีมือใครบางคนรวบเอวผมไว้พร้อมกับโวยวายดังลั่น
ภาพตรงหน้าเบลอจนแทบมองไม่เห็นทุกอย่างดูเลือนรางไปหมด แต่ในความมืดย่อมมีแสงสว่างที่ทอดส่องมา ผมเลยเห็นใบหน้าแบบนี้ ดวงตาคู่นี้ รอยยิ้มที่สว่างเจิดจ้าเช่นนี้ ดูคุ้นเคยจนต้องเอื้อมมือไปคว้าปลายคางของอีกฝ่ายก่อนที่ผมจะไม่รู้รู้ความรู้สึกใดๆ เสียงๆหนึ่งกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
“ เต้ย”
....พี่ทีเหรอ พี่ทีงั้นเหรอครับ...
***สวัสดีวันพ่อค่ะ หวังว่านักอ่านคงมีความสุขกันในวันนี้เนอะ อิอิ
วันนี้เอามาเสริ์ฟให้จิ๊ดนึงก่อนเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่ำๆมาต่อละกัน
แอบมีเต็ปแฮมให้คลายเครียดจากอิจ๊อบซะหน่อย อิอิ
เอาใจช่วยน้องเต้ยด้วย ว่าจะนมหรือยาคูลย์ดี ลุ้นๆๆๆ :-[
แต่กระซิบนิดนึงว่าเรื่องนี้วางพล็อตพระเอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว และ
ไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอนค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบความคิดเห็นที่ว่าอยากให้เปลี่ยนชื่อจาก "เล่นเพื่อน"เป็น "เล่นพี่"
อิอิ ส่วนตัวชอบนะชอบ เป็นความคิดที่ดีค่ะ ฮ่าๆๆ :m20: :laugh:
-
5555พี่ทีก็ดีนะ เชียร์ๆๆ :mc4:
-
จะนมหรือยาคูลล์....... ก็อร่อยเหมือนกันนั่นแหละ!
แต่ก็ต้องแล้วแต่สถานการณ์และเวลา บางเวลาก็มีอารมณ์อยากกินนม บางเวลาก็อยากกินยาคูลล์ คละเคล้ากันไป
แต่จริงๆกินนมมันน่าจะเบื่อยากกว่ายาคูลล์ (แกทำการวิจัยอยู่หรอม?)
อ่า แต่ก็ยังอยากให้อิจ็อบเป็นพระเอกนะ ไม่รู้สิ ถึงจะหมั่นอินี่มาก แต่ช่วงนี้มันอาจจะยังโง่ๆ อยู่ไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ฉลาดมั้ง
ก็เอาใจช่วยให้อิจ็อบมันฉลาดเร็วก่อนที่อิหนูเต้ยมันจะได้พระเอกคนใหม่ซะก่อนล่ะนะ :hao3:
-
เล่นพี่ท่าจะรุ่งกว่านะ น้องยาคูลล์ o18
-
คิดว่าเหมือนนายจ๊อบจะกลับมารีทอร์นง้อเต้ยอีกรอบเลย
ดูยังไงก็ตัดไม่ขาดสักที ลังเลมากๆ
เดี๋ยวเต้ยเปลี่ยนเป็นดื่มนมถาวรและจะหนาวววววว
-
โง้ยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1:
ลงอีกไดม้าาาาาาาา สั้นไปง่ะ อิอิ
-
แหมมมมมม เล่นวางตัวพระเอกแล้วแบบนี้
ทำได้แค่ด่าต่อไปสินะคะะะะะ :ruready
ง่าววววววว ทำไมง่าวววววววอย่างนี้!!!
เชอะ เปลี่ยนไปกินบีทาเก้นดีกว่าเต้ย มีหลายรสดี :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
โอ้ยยยยย อิจ๊อบ เบื่อแกจัง
แต่ยังไงไม่ก็เหมือนเต้ย
ตัดใจจากแกไม่ลงซะที
#ทีมจ๊อบ
-
น้องเต้ยมาซบอกเจ๊ดีกว่าาาา
ไม่ต้องเล่นเพื่อน เล่นพี่ละ
มาเล่นชู้กับเจ๊แทน5555 :hao7: :hao6:
-
ยาคูลท์กินแล้วถ่าย นมกินแล้วท้องอืด อิอิ
-
ยังไงก็เชียร์พี่ทีนะ พี่ทีสู้ๆ :impress2:
-
รู้ใจตัวเองสักที ก่อนจะสายไปนะ
-
ยกมือเชียน์พี่ที อยากให้เขาคู่กัน ส่วนรักแรกมักไม่สมหวัง :hao7: :hao7:
-
หน่วงจริงๆ
จ๊อบยังไม่รู้ใจตัวเองอีกหรอครับ,,,,
-
ชอบๆๆๆ
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ลุ้นต่อไป
-
เอาพี่ที............................อิจ๊อบไม่เอาแล้ว ปกติเราจะเชียร์รักแรกนะ แต่ไม่เอาแล้ว ปวดตับ ขอเป็นพี่ทีเหอะ กว่าอิจ๊อบจะรู้ใจตัวเอง น้องเราคงต้องอ๊วกออกมาเป็นหัวใจติดคำว่ากูรักมึงจนกูกำลังจะตายนะอิจ๊อบให้มันอ่านก่อนมันถึงจะตัดสินใจมั๊ง :z3:
สนับสนุนให้*เล่นพี่* เล่นของสูงดีกว่านะตะเอง :impress2:
-
เต้ยทรมานตัวเองเกินไปนะ
-
ไปๆมาๆ สามพี มาเฮนะ 55555 แต่ขออีกไม่ได้อ่อ สั้นจุง
-
ไม่เล่นพี่ก็ได้ แต่เป็นจริงจังกะพี่แทนได้ป่ะ
ฮึ้ยยยย!! หมั่นไส้จ๊อบ จะยังตามมาทำไม
ปล.จุ๊เปิ้นเมา บ่เอาเปิ้นแต้ <<< สำหรับจ๊อบตอนนี้
-
เชียร์แฮมเต็ป อิอิ ^^
-
:mew1: พี่ทีก็ดีนะ :beat: ไอจ็อบ :z6:
-
จ๊อบอ่ะ ซะทีเถ้อออออ จะทำไรก็รีบๆทำ :ling1:
-
เขียนตอนจบอีกเวอร์ชั่นเลยค่า 555555555
อยากอ่านแบบเวอร์ชั่น เล่นพี่ จังเลยยย :hao7:
-
อยากรู้จริงว่าใคร แต่...
ช่วยมาต่อเร็วๆๆด้วยนะค้าาาาา ><///
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอาอีกๆๆ เค้าจาาาอาวอีกกกกกกกกกก
ฮื่อออ สงสารเต้ยยยย
มาต่ออีกน้าาาา
-
พี่ที ๆ เชียร์พี่ที่อ้ะ แต่แววพระรองมาแต่ไกลเลยอ้ะ
-
ชักอยากจะอ่านคู่เต็ปกะแฮมละ
เบรคความหน่วงของคู่หลักไว้
เพราะลุ้นกันจนปวดตับแระกะ
ความโง่ของอิเพื่อนจ๊อบ
-
พี่ทีช่วยมาโบกอิจ๊อบใหหายมึนหน่อยซิ
โว้ววว ขนาดนี้ละก็ไม่รู้ตัวเอง
ต้องปล่อยให้คนอื่นได้ไปก่อนใช่ปะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
ดิฉันชอบพี่ทีค่ะ.. แต่เป็นจ๊อบก็ได้ค่ะ
อยู่ให้เราบ่นยาวๆ :laugh:
-
ติดตามมมมมมม อยากรู้ว่าอีพระเอกจะรู้ตัวเมือไร
สงสารพี่ทีอะ หาคู่ให้แกด้วยนะ
-
จ็อบ จ็อบอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนน
พี่ทีคะแนนนำไปไกลลิ่วแล้วนะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ๊ยยย นั่งร้องไห้ตั้งกะตอนแรก
มันซึ้ง มันอิน มันเจ็บบ
เราเข้าใจแกว่ะเต้ย /ตบไหล่เบาๆ
แล้วมันจะผ่านไปแก ถ้าดี ตอนนี้จ๊อบมันก็เริ่มหวั่นไหวแล้วนะแก ทนอีกนิดนะ
-
:mew2: เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวถึงตอนที่ 8 เลยค่ะ
อยากจะบอกว่ายกมือเชียร์คู่จ๊อบเต้ยแน่นอน
ถึงบรรยากาศระหว่าง 2 คน จะดูอึนไปบ้าง
แต่คิดว่าคนเขียนคงไม่เสิร์ฟมาม่าชามโตให้คนอ่าน (หรือว่าจะมี?)
อยากให้เขียนตอนพิเศษระหว่างแท็คว่าน กับเต็ปแฮม
หรือจะเป็นความรักความหลังของพี่ทีก็ดีเหมือนกัน อิอิ
คั่นเวลากินมาม่าคู่จ๊อบเต้ย
มาต่อไว ๆ นะคะ รออ่านค่ะ
-
^^
-
พี่ทีนี่น่าเชียร์มากเลยนะ
แต่เรายังเชียร์นายอยู่นะ คุณจ๊อบ -_-
มาดูแลเต้ยด่วนๆเลยยยยย
นั่งรอตอนต่อไป *o*
-
:katai5: :katai5: :katai5: มานอนรอเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิจ๊อบ แน่ๆ ไม่จบไม่จบ ตกลงแกเป็นพระเอกใช่มั้ย รออ่านต่อก็ได้(วะ) :m16:
-
:really2:
-
เชียร์พี่ดีไหม
-
(ต่อ)
“ เอ้า”
“ เอาไป”
ผมยื่นมือไปรับถุงข้าวต้มที่กำลังร้อนๆซึ่งอีกฝ่ายยื่นส่งให้ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ มันกรอกตาไปมาก่อนจะส่งเสียงเซ็งๆให้ผม
“ ทำแบบนี้ทำไมวะ”
“.....”
“ มึงแม่ง...” มันทำหน้าระอาผม ก่อนจะมองหน้าผมด้วยกิริยาสำรวจ “...มึงรู้ตัวมั้ยว่าแม่งโคตรเหี้ย”
“ อืม” ผมพยักหน้ารับ
“ ก็รู้แล้วทำไมยังทำ”
“ กูหะ...”
“ มึงห่วงมัน” ไอ้คนตรงหน้าผมชิงตอบก่อนผมเลยพยักหน้าส่งๆไป
“ กูถามจริงๆเถอะตอนนี้มึงรู้สึกอะไรอยู่วะ”
“ ไม่รู้สิ”
“ กูจะบอกอะไรมึงให้นะจ๊อบ...” ไอ้เต๊ปพูดนิ่งๆ “ ถ้ามึงไม่รู้สึกอะไรมึงอย่าทำแบบนี้ เพราะไม่ยุติธรรมกับคนที่เขารู้สึก”
พูดจบมันก่อนเดินส่ายหัวออกจากคอนโดผมไป ทิ้งไว้แต่ข้าวต้มกับยาแก้อการโรคกระเพาะซึ่งผมฝากซื้อ ผมมองของในมือแล้วถอนใจ ตัวผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกแต่คนที่อยู่ในห้องนอนนั่นต่างหากที่เป็น
“ บางที...” ผมพูดเสียงแผ่วกับตัวเอง “..กูอาจจะรู้สึกแล้วก็ได้”
ผมนึกเหตุการณ์ช่วงหัวค่ำที่ไปหาไอ้เต้ยที่หอเพราะรู้มาว่ามันไม่ค่อยสบาย จนไปถึงนั้นหล่ะถึงรู้มันไม่สบายหนักจนเป็นลมไปตอนที่ผมไปถึง ตัวมันสูงโปร่งก็จริงแต่พอจับอุ้มถึงรู้ว่ามันตัวบางเหลือเกิน วันๆไม่รู้กินอะไรไปบ้างรึเปล่ายิ่งช่วงสอบที่ผ่านมา สงสัยว่าอาการโรคกระเพาะจะกำเริบอีกครั้ง ตอนที่เห็นมันล้มลงไปผมยอมรับว่าตกใจสุดๆ ทั้งๆที่ผมสามารถพามันไปยังสถานพยาบาลของมหาลัยที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแต่ผมกลับพามันมาคอนโด จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามผมก็ไม่อาจจะอธิบายได้ว่าทำไมถึงเลือกที่จะดูแลมันเอง แทนที่โทรบอกเพื่อนคนอื่นๆให้รับรู้
ที่ไอ้เต็ปมันด่าผมก็เพราะผมไปขอร้องแกมบังคับมันให้ช่วยซื้อข้าวต้มกับยาที่จำเป็นสำหรับไอ้เต้ย โดยห้ามไม่ให้มันบอกเรื่องเต้ยไม่สบายให้คนอื่นๆรับรู้ มันคงไม่พอใจเท่าไหร่ที่ผมทำแบบนี้ ผมพาไอ้เต้ยมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ทั้งๆที่เป็นคนสัญญากับไอ้เต้ยเองว่าผมจะอยู่ให้ห่างๆมัน ผมรู้ว่าไอ้เต็ปมันเห็นใจและเอ็นดูไอ้เต้ยไม่น้อยมันเลยดูไม่พอใจที่ผมยังทำอะไรค้างคาแบบนี้
...แต่ยิ่งเห็นสภาพมันวันนี้แล้วผมบอกตัวเองว่า ผมปล่อยเต้ยไปไม่ได้จริงๆ...
...ทำไม่ได้จริงๆ...
ตอนที่ผมยกข้าวต้มกับยาใส่ถาดเข้าไปหามันในห้องนอนก็พอดีกับที่มันกำลังงัวเงียลืมตาขึ้น ผมเลยเพิ่งได้สังเกตเห็นเวลาที่มันตื่นจากฤทธิ์ยาซึ่งผมป้อนให้ตอนที่มันไม่ได้สติไป ใบหน้ามันขาวราวกับกระดาษริมฝีปากที่เคยแย้มยิ้มดูขาวซีดไม่มีสี ต่างจากแววตาที่ดูตื่นตระหนกตอนที่เห็นหน้าผมชัดๆ
“ มึง”
“.....”
“ อย่าเพิ่งลุก”
สงสัยผมจะรีบขยับตัวเร็วไปหน่อยเลยหน้านิ่วเพราะยังเวียนหัวอยู่ มันจึงรีบวางถาดอาหารแล้วตรงมันช่วงประคองผมไว้ ผมไม่รู้ว่าปฏิกิริยาร่างกายเป็นยังไง แต่มันทำให้ไอ้จ๊อบนิ่วหน้า
“ ไม่ใช่”
...ไม่ใช่ ทำไมก่อนหมดสติไปผมถึงคิดว่าผมเห็นรอยยิ้มของพี่ที แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมาถึงกลายเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง ผมตาฝาดงั้นเหรอ ไม่จริงหรอกมั้ง ผมไม่อยากจะยอมรับหรอกว่าได้มีโอกาสเห็นรอยยิ้มแบบนั้นที่มีให้แต่ผู้หญิงของมัน
แปลกจนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ เต้ย..”
“ ไม่” ผมพึมพำอยู่คนเดียวจนไม่ทันสังเกตว่าใบหน้าไอ้จ๊อบมันอยู่ไม่ไกลมากนัก
“ เต้ย”
“....”
“ เต้ย”
“ เห้ย”
“ เป็นอะไรรึเปล่า”
“ เปล่า” ทำไมช่วงนี้ผมถึงติดคำนี้นัก ผมนึกปลงตัวเองก่อนจะเริ่มพิจารณาของรอบตัวแล้วสังเกตว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องนอนในหอแต่กลับอยู่ที่คอนโดของมัน ซึ่งนั่นคงหมายถึงมันคงช่วยผมไว้สินะ
“ ขอบใจนะ”
“ อืม”
มันคงรู้ว่าผมขอบคุณมันเรื่องอะไรไอ้จ๊อบเลยพยักหน้ารับก่อนจะดันถาดซึ่งมีชามข้าวต้มหอมฉุยมาตรงหน้า แต่ผมก็ดันมันออกไปก่อนจะบอกมันว่า
“ กูดีขึ้นแล้ว กูขอกลับหอนะ”
“ กินข้าวก่อนเต้ย”
มันจับข้อมือผมแล้วบีบเบาๆ
“ ไม่ ไม่หิว” ผมพยายามแกะข้อมือมันออกจากข้อมือตัวเอง แต่ยิ่งแกะเหมือนมันจะยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ กินข้าวก่อน”
“ ไม่” ยังไม่ทันจะบอกปฏิเสธอีกครั้งมันก็ทำหน้าดุใส่ก่อนจะฉุดผมให้ทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง
“ ไอ้จ๊อบ”
“ ไอ้เต้ย”
“.....”
“ ปล่อยกู”
“ กินข้าว”
“ ไม่หิว”
“ ไม่หิวอะไร แล้วใครมันเป็นลมล้มไปเมื่อตอนหัวค่ำ ไม่ใช่เพราะมึงอดข้าวจนเป็นลมเหรอ” มันสวนกลับจนผมเป็นฝ่ายที่พูดไม่ออก ผมจึงต้องหลบสายตาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ใบหน้ามันเครียดขมึงน้ำเสียงห้วนซึ่งน้อยครั้งที่มันจะทำแบบนี้กับผม นานมากแล้วที่มันไม่เคยแสดงอาการหงุดหงิดโมโหผมแบบนี้ นานมากแล้วจริงๆ
ปกติมันเป็นคนใจดีมาก ไม่ค่อยโกรธหรือโมโหง่ายๆหรอก มันชอบยิ้มและนั่งนิ่งๆฟังผมพูดอย่างเดียวมากกว่า ได้แต่ยิ้มด้วยใบหน้าคมคาย ยิ้มที่ทำให้รักมันอย่างหมดหัวใจ แต่ครั้งนี้นอกจากไม่ยิ้มยังทำหน้าเคร่งเครียดอีกต่างหาก
“ กู-จะ-กลับ”
ผมขึงตาใส่มันแต่ยังคงน้ำเสียงที่ราบเรียบเหมือนเดิม ซึ่งนอกจากมันจะไม่นำพาอะไรแล้วยังยกขาข้างนึงวางทับต้นขาผมไว้พร้อมกับยักคิ้วกวนตีนใส่
“ ไอ้เชี่ย”
ผมทำปากขมุบขมิบด่ามันจนมันเลิกคิ้วมองพร้อมกับคว้าขวดยาคูลย์แถวนั้นมาเจาะแล้วดูดพร้อมกับกระดิกเท้ายิกๆ ส่วนผมก็ตวัดตามองมันอย่างเคืองและพยายามปัดๆท่อนขาที่วางทับตักผมอยู่
“ กินแค่เนี้ย”
“ เออ”
“ อิ่มแล้วรึไง”
“ เออ”
“ มึงกินน้อย”
“ เออ”
“ มึงงอนกูอยู่ใช่มั้ย”
“ เออ..เฮ้ย” ผมรีบตะปบปากตัวเองที่เผลอเรอพูดคำว่า ‘เออ’ จนคล่องปาก เลยลืมพิจารณาคำถามในประโยคสุดท้ายของมัน ส่วนมันก็แค่ยกยิ้มมุมปากราวกับเจอเรื่องสนุก
“ กวนตีน” ผมด่ามันเสียงดังอย่างจงใจ
“ อืม”
นอกจากมันจะไม่ปฎิเสธแล้วยังกอดอกยอมรับเฉย
“ อิ่มแล้วกูจะกลับ” ผมเลื่อนชามข้าวต้มที่แตะไปไม่กี่คำออกไปไว้ห่างๆตัว ก่อนจะขยับท่อนขาที่วางทับอยู่ออกไปแรงๆแล้วเดินลิ่วไปตรงประตูห้อง
“ ไม่อยากอยู่ใกล้กูขนาดนั้นเลยเหรอ”
“.....” เสียงตะโกนที่ดังขึ้นจากข้างหลังเรียกให้ปลายเท้าผมชะงักกึกไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไง
“ กูสัญญาว่าจะไม่มาให้มึงเห็นหน้าอีกมึงจำได้มั้ย”
...จำได้ จำได้สิ...
...จำได้ว่าวันนั้นผมก็เสียน้ำตาไม่แพ้วันที่เป็นคนออกปากขออกจากชีวิตมัน...
“ แต่มึงต้องดูแลตัวเอง..” มันพูดทวนประโยคที่ยังก้องในหัววันนั้น “..แล้วมึงดูแลตัวเองบ้างรึเปล่า”
“ มึงทำตามที่กูขอได้มั้ย”
“.....”
“ มึงทำไม่ได้...” มันพูดเรื่อยๆ “ มึงไม่ดูแลตัวเองแบบนี้ กูคงปล่อยมึงไปไม่ได้หรอก”
“ ทำไม ทำแบบนี้ทำไม” ผมหันมาเผชิญหน้ากับมันตรงๆ ซึ่งมันก็ไม่ได้หลบสายตาแต่อย่างใดตรงกันข้ามมันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ ทำแบบนี้กับกูทำไม มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง มึงก็รู้ว่ากูยังตัดใจไม่ได้ แต่มึงก็ยังทำเรื่องให้มันค้างคา มึงทำทำไม”
“.....”
“ ไอ้จ๊อบ” ผมอดโมโหไม่ได้ที่มันยืนนิ่งเฉยไม่พูดไม่จา กวนให้อารมณ์ที่ไม่ปกติคุกรุ่นจนอยากจะระบายให้หมดไป “ มึงพูดกับกูสิ พูดออกมานิ่งทำไม พูดออกมา ฮึก มึงมันเหี้ย ไอ้จ็อบ ไอ้บ้า ไอ้คนชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น” คราวนี้ไม่ใช่แค่ด่ามันแล้วแต่ผมตรงเข้าทุบบ่าทุบไหล่มันเป็นการระบายด้วย
“ ขอโทษกูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ”
...เพี๊ยะ...
หลังจากคำพูดเห็นแก่ตัวของมันฝ่ามือผมก็ตรงกระแทกหน้ามันเต็มๆ แรงที่ตวัดใส่หน้ามันบอกเลยว่าสุดแรงเพราะอารมณ์โกรธและน้อยใจตอนนี้
“ มึงมันเหี้ย”
พูดจบแล้วผมก็ปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลอีกครั้งก่อนเดินหนีไปถ้าไม่ติดว่ามือมันดึงแขนผมเอาไว้ ยังไม่ทันที่ผมจะได้เปิดปากด่ามันอีกครั้ง ริมฝีปากหนาแต่กลับนุ่มก็บดคลึงริมฝีปากของผมทันที ผมไม่รู้ว่าวินาทีนั้นผมรู้สึกยังไง มันไม่ใช่ความปลาบปลื้มยินดี ไม่ใช่ความรู้สึกสุขใจที่ได้ความรู้สึกแบบนี้จากคนที่แอบรักมาตลอด ผมรู้แค่ว่าน้ำตาผมค่อยๆไหลอาบแก้มตอนที่มันพึมพำขอโทษข้างๆหู
“ กูมันเหี้ยเหมือนอย่างที่มึงว่าจริงๆนั่นแหละ”
***********************************
ผมไม่รู้ว่าใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการพาตัวเองมาเดินย่ำอยู่ตรงถนนแถวพญาไทตอนเกือบสี่ทุ่ม ผมเดินก้มหน้าเดินไปเรื่อยหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ที่ผมถูกมันจูบแบบไม่คาดฝัน บางทีมันอาจจะไม่ได้เรียกว่าการจูบเพราะมันแค่เอาปากมันมาสัมผัสปากผมเท่านั้นเอง แต่ทำไมมันถึงไม่รู้สึกว่ามันจะอบอุ่นเหมือนอย่างที่นึกฝัน ทั้งๆที่มันเป็นจูบแรกของผมด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกับสิ่งที่มันทำนอกจากใบหน้าที่รู้สึกผิดและคำขอโทษ ผมยอมรับว่าทั้งโกรธทั้งตกใจที่ได้ยินแบบนั้น มันขอโทษแสดงว่ามันรู้สึกผิด รู้สึกผิดที่มันไม่ได้ตั้งใจจะจูบผม
....ไม่ได้ตั้งใจจะจูบ...
...เป็นรอยจูบที่ไม่ได้ตั้งใจกลับยังวนเวียนอยู่...
“ ทำไม ทั้งๆที่กูพยายามจะตัดใจจากมึง ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”
ผมกระซิบบอกตัวเองเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่วันนี้มืดมิดไม่มีแม้แต่แสงดาวชวนให้ความรู้สึกหนาวเหน็บบังเกิดขึ้นในใจ
...ครืนๆๆๆ...
เสียงโทรศัพท์ที่เปิดสั่นกำลังสั่นระรัวอยู่ในกระเป๋ากางเกง สายเรียกเข้าที่ปรากฏทำให้ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนที่ผมจะกรอกเสียงตามสายไป
“ พี่ที”
สัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดทิ้งจนผมนึกแปลกใจแต่พอเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วผมเห็นพี่รหัสตัวเองยืนยิ้มโบกมือไหวๆตรงหัวมุมถนนที่มีเซเว่นตั้งอยู่
“ พี่ที”
อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้วที่พอเห็นหน้าพี่แก ผมก็อดกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่ไหว สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายโดยมีฝ่ายมือหนาของพี่แกที่ลูบไล้แผ่นหลังผมอย่างอ่อนโยน
“ ไม่เป็นไร”
“ ฮือ พี่ ผม ฮือ เกลียดมัน..”
“.....”
“ ทำไมพี่ ทำไม”
“ กูรู้”
พี่แกค่อยๆดันผมออกจากอ้อมแขนแล้วใบหน้าคมคายก็โน้มลงมาในระดับเดียวกัน
“ มึงไม่ได้เกลียดมันหรอก” พี่แกยิ้มนิดๆเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า “..ไม่มีใครพูดคำว่าเกลียดด้วยใบหน้าที่ทรมานแบบนี้หรอก ถ้าเกลียดกันจริงๆ”
“ กูอยากให้มึงหายเจ็บนะ”
“ ผม..”
“ กูอยากเป็นคนที่รักษามึง..” พี่ทีมองหน้าผมตรงๆ “...หัวใจของมึงเป็นสิ่งที่มีค่า ในเมื่อคนที่มึงอยากจะให้ดูแลเขาไม่ต้อง ทำไมมึงถึงไม่เก็บรักษาหัวใจตัวเองเพื่อรอให้วันหนึ่งคนที่เขารักมึงจริงเป็นคนที่จะเข้าดูแลวะ”
“ กูรู้ว่าการตัดใจมันเป็นเรื่องยาก แต่มึงทำได้ เพราะกูก็เคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว”
“ ผมคือผม..” ผมยืนอึ้งไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของพี่ที แววตาจริงจังของคนตรงหน้าถูกส่งมา ร่องรอยของความเด็ดเดี่ยว
“ กูรู้ว่ารสชาตินมมันอาจจะจืดไม่มีรส ไม่มีสีสัน แต่มันก็ยังมีสีที่ขาวบริสุทธิ์ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้สักวันนึงมันจะบูดมีรสชาติที่เปลี่ยนไปแต่กว่าจะถึงวันนั้นคงเป็นวันที่เจ้าของเขาไม่ใส่ใจที่จะเอาเข้าตู้เย็นแล้ว”
พูดแล้วที่แกก็ยื่นขวดนมจืดมียี่ห้อให้ผม พร้อมกับใบหน้าเชิญชวนให้ผมลิ้มรส บอกตรงๆผมไม่เข้าใจหรอกในสิ่งที่พี่แกพูดแต่จากแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจของมันเลยทำให้ผมอดที่จะเอื้อมมือไปคว้ามาแล้วยกดื่มไม่ได้ ตอนที่ลิ้มรสมันกลับมีรสชาติของยาคูลย์ติดอยู่ตรงขอบปาก ยาคูลย์ที่เจ้าของริมฝีปากนั้นเพิ่งดื่มกินก่อนที่ปากนั้นจะสัมผัสผม ถึงอย่างนั้นมันก็ติดตรึงอยู่ทั้งๆที่รสชาติของนมจืดกำลังจะหลอมละลายมันให้หายไป
“ คบกับกูมั้ย”
ผมยืนอึ้งเมื่อคำๆนั้นหลุดออกมาจากปากของพี่ที ผมรู้ว่าพี่แกไม่ได้แกล้งหยอกหรือพูดเล่นเพราะดูจากสายตาแล้วผมรู้ว่าพี่รหัสผมพูดคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ชวนอึ้ง
...ผมยอมรับว่าอึ้ง คาดไม่ถึง มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกับมันตอนนี้ ใช่แล้ว ไอ้จ๊อบมันยืนอยู่ข้างหลังพี่ที ถึงจะไม่ใกล้กันนัก แต่ผมว่ามันคงจะได้ยิน
...เพราะแววตาของมันประสานกับผม แววตาคู่นั้นมันกำลังบอก บอกว่า มัน “กำลังเจ็บปวด”
**** แหะๆๆๆ ครบ 100 เปอร์เซ็นต์ละเนอะ อิอิ หนัก หน่วง
สมการรอคอยมั้ยจ๊ะ อิอิ :laugh:
มีสามคำมอบให้อิจ๊อบจากคนเขียน "มึง-มัน-เหี้ย"
มีสามคำมอบให้พี่ทีจากคนเขียน " มึง-มัน-แน่"
และนักเขียนมีสามคำที่จะบอกนักอ่านจ๊ะ " รัก-นะ-จ๊ะ"
สุดท้ายสามคำที่แทนคำขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด
" จุ๊บ-จ๊วบ-จ๊าบ"
เจอกันตอนหน้าจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
:hao4: เชียร์พี่ทีนะแต่ก็แล้วแต่เต้ย บอกได้แค่ว่าถ้าไม่ใช่อย่าคบดีกว่าเจ็บกันเปล่าๆ
-
ใคร กัน แน่
คือ พระ เอก
ของ เรื่อง นี้
อยาก รู้ มาก
-
ถึงคราวนมเปรี้ยวบูดละมั้งทีนี้
-
เอาให้มันจบเลย
-
เต้ยยย ตกลงไปเลยยย ช้าอยู่ไย
#ทีมพี่ที
-
ให้คนแต่งสามคำ " ค้าง นะ จ๊ะ" :katai1:
-
ค้างงงงง
เชียร์พี่ทีเบาๆๆ :katai2-1:
รอตอนต่อไปจ้าาา o13
-
ถามหัวใจตัวเองให้แน่ๆนะ ถ้าไม่งั้นจะเจ็บกว่าเดิม
:ling1:
-
ทำไมเราสงสารอิจ๊อบล่ะ โอ๊ยยยยยย :katai1:
-
เราเชียร์จ๊อบนะ เข้าใจว่าคนบางคนเขาไม่เคยคิดในแง่นั้น แต่ความผูกผันนะมี
ให้เวลาจ๊อบได้ปรับตัวอีกนิด
คือพี่ทีนี่ตัวเร่งปฏิกริยาให้จ๊อบรู้สึกมากอ่ะ เรามีความรู้สึกว่า ถ้าเต้ยคบกับพี่ทีจริงๆ จากที่จ๊อบมันจะนึกได้ว่ารักเต้ย และหันมารักอย่างจริงจัง จ๊อบจะตัดใจแทนปะ
เอาเป็นว่า รอตอนต่อไป~
-
มีเรื่องแร้วว เอาสิ้
-
ให้แกว่ะ แต้ย - บอก ไป เลย เก็บไว้นานเดี๋ยวทั้งนมจึดกับนมเปรี้ยวมันก็บูดหรอก คนกินแหละจะตายเอา เลึอกทานของดีๆนะลูก
อิจ๊อบ - ไส หัว ไป มา เอา ไร? เก็บเต้ยไว้ทำไรวะ? เพึ่อนหรือเมีย? คิด ออก ยัง?
พี่ทีขา - รัก เฮีย จัง เฮีย เริ่ด ค่ะ (จากใจแม่ยกของเฮียนะคะ)
คนแต่ง - ถ้าเต้ยนิยมนมเปรี้ยวบูดก็โอเคค่ะ แต่ขอเก็บนมจึดอันเลอค่าไว้แต่งต่อนะคะ ขอผู้ที่คู่ควรนมจึดแบบเริ่ดๆ ด้วยนะ รักคนแต่งค่ะ :กอด1:
-
พี่ทีขอคบด้วยตอนนี้ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
และถ้าเต้ยตอบรับ ยิ่งไม่ดีมากๆๆ
จะคบคนอีกคน ทั้งๆที่ยังรักอีกคน
มันน่าสงสารเกินไป
พี่ทีอย่ารับบทพระรองเกาหลีเลยนะ
-
เบื่อ อิ จ๊อบ
หงุดหงิดจริงๆ เชียร์เต้ยให้คบกับพี่ที
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถ้าดันทุรังแล้วต้องมาเจ็บทีหลังก็อย่าเลย ไม่อยากสงสารหลายคน :monkeysad:
-
ค้าง - มาก - ค่ะ :z3: :z3:
-
โอยยยยยย เชีย ยาคูลลลย์ ><
-
ค้างงงง ไม่รู้แล้วว่าใครคือพระเอก เฮ้อ!! :เฮ้อ:
-
จริงๆก็สองจิตสองใจ
นี่อยากจะเลือกแทนเต้ยเลยนะ 555
อิจ๊อบน่าตบยังไง ปัจจุบันก็ยังน่าโดนตบอยู่อย่างนั้น
นี่ทีมจ๊อบนะ รักด้วยหมั่นไส้ด้วย
ถ้าเต้ยยังไม่ลืมก็อย่าคบพี่ทีเลย สงสารอ่ะ
เลือกอิจ๊อบเถอะ แม้จะไม่ได้เรื่องก็ตาม
-
ให้อิจ็อบสามคำ
สม น้ำ หน้า
:laugh:
-
จ๊อบรู้ใจตัวเองรึยังล่ะทีนี้
จะเสียเต้ยไปละนะ,,,,
-
พี่ทีสุดยอดอ่ะ
-
ลุ้นๆ :a5:
-
:o8:รักเลยหละเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวถึงตี2 มาต่อไวๆนะครับ รอติดตาม
-
OMG ในเมื่อรู้ว่าใครเป็นพระเอกตัวจริงแล้ว
สงสารพี่ทีจับใจค่าาาา
มาซบอกหนูมา T^T
-
ชอบพี่ที เชียร์ค่ะ
-
สับสนจุง ใครคือพระเอกเนี่ยยย o2
-
อยากให้ตัดใจจากคนนเห้ยๆอย่างจ็อบดีกว่า เราว่าจ็อบมันโคตรเห็นแก่ตัวมาก
เอาแต่ใจไม่ยอมเข้าใจคนอื่นๆ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รักแต่ก็ไม่ยอมปล่อยเราว่าคนแบบนี้อยย่าไปรักให้เปลืองใจเลย
-
เอา-แล้ว-ไง :a5:
ใครเป็นพระเอกแสดงตัวออกมา!!! :m31:
รอตอนต่อไป มาม่าใกล้เดือดแล้ว
-
:katai4:คือ...เอาจริงๆนะเชียร์พี่ทีอะ แต่แล้วแต่เต้ยนะ...เจ้แค่ลุ้นอยู่เงียบๆ
-
จบเท่าใดก็ค้างเท่ากันอยู่ดี
-
:a5: :z3: เต้ยจะเอายังไงล่ะคราวนี้ เชียร์ใครดี? เหมือนจะรักสามเศร้ารึเปล่า โอ้ยยยย
-
ชอบพี่ทีอ่ะเปลี่ยนพระเอกเหอะ
-
เอ่อคือเราขอเสนออะไรหน่อยได้ไหมคะ คือเวลาสลับบทตัวละครเนี่ย อยากให้คนเขียนเขียนวงเล็บไว้หน่อยว่านี่คือใคร พอจบบทแล้วก็เขียนไว้ว่า Job END ไรงี้ ให้รู้ว่าจบละนะ สลับไปสลับมาอ่านแล้วงง อ่านๆไปอ่าวนี่ไม่ใช่จ็อบแล้วนี่หว่า นี่มันเต้ย แบบมันงงๆ บางทีอ่านๆก็อ่าวอะไรวะ อ้อนี่จ็อบนี่เอง ขัดอารมณ์นิดนึงอะค่ะ แฮะๆ
กลับมาที่เนื้อเรื่อง คือเราชอบพี่ทีนะ ชอบตั้งแต่แรกละ แต่ชื่อเรื่องมันคือ "เล่นเพื่อน" เพราะงั้นเต้ยก็น่าจะคู่กับจ็อบรึเปล่าว้าาา แต่จากบทบรรยายของเต้ยในตอนนี้คือดูเอนเอียงไปทางพี่ทีมากกกกกก อะไรยังไง :katai4:
-
เพิ่งจะได้อ่าน ก็เลยเพิ่งจะได้เม้นท์
เจ็บมาก หน่วงมาก ชอบมากกกกกกก
เป็นเรื่องที่ทำให้สงสารนายเอกสุดติ่ง
และสับสนว่าจะกินยาคูลท์ต่อไป หรือจะเลือกนมสดใหม่จากกล่อง
อ่านแล้วอินมากค่ะ (ประหนึ่งว่าตัวเองเป็นเต้ย กร๊ากกกกกก)
:sad2: :sad2: :sad2:
-
เต้ยจะสับสนมั้ยน้อออ
-
เชียร์พี่ทีขาดใจ แต่จากชื่อเรื่องแล้วน่ากลัวว่าจะไม่ใช่ :hao5: :hao5: :hao5:
-
หู่ยยย
แล้วทีนี้เต้ยจะว่าไงล่ะเนี่ย
พี่ทีรุกหนักแล้วนะ
อิจ๊อบก็นะะะะะะ โอย อิซื่อบื้อออออออ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
เอ่อคือเราขอเสนออะไรหน่อยได้ไหมคะ คือเวลาสลับบทตัวละครเนี่ย อยากให้คนเขียนเขียนวงเล็บไว้หน่อยว่านี่คือใคร พอจบบทแล้วก็เขียนไว้ว่า Job END ไรงี้ ให้รู้ว่าจบละนะ สลับไปสลับมาอ่านแล้วงง อ่านๆไปอ่าวนี่ไม่ใช่จ็อบแล้วนี่หว่า นี่มันเต้ย แบบมันงงๆ บางทีอ่านๆก็อ่าวอะไรวะ อ้อนี่จ็อบนี่เอง ขัดอารมณ์นิดนึงอะค่ะ แฮะๆ
กลับมาที่เนื้อเรื่อง คือเราชอบพี่ทีนะ ชอบตั้งแต่แรกละ แต่ชื่อเรื่องมันคือ "เล่นเพื่อน" เพราะงั้นเต้ยก็น่าจะคู่กับจ็อบรึเปล่าว้าาา แต่จากบทบรรยายของเต้ยในตอนนี้คือดูเอนเอียงไปทางพี่ทีมากกกกกก อะไรยังไง :katai4:
**** แหะๆ โทษทีค่ะที่ตัดสลับไปมาจนงง
ตอนนี้เค้าแก้ไข เปลี่ยนสีน้ำเงินใน พาร์ทจ๊อบ
และสีดำในพาร์ทเต้ยให้แล้วนะจ๊ะ
ขอบคุณสำหรับคำติชมจ๊ะ :mew1: :mew1:
-
พี่ทียังไม่ได้จีบน้องเลย จะขอคบแล้วหรือ จีบก่อนซิค๊าาาาา
ถ้าเราเป็นเต้ยคงปฏิเสธไปก่อน แหม่..ก็มันต้องเรียนรู้กันก่อนนิ
ส่วนอิจ๊อบ... ก็ไม่รู้ซินะ *^^*
-
แล้วแต่เต้ยเลย แต่ถ้ายังลืมไม่ได้ อย่าคบนะ
สงสารที
-
รักเพื่อนนี่โมเม้นท์ดราม่าสารพัดสารเพ
อันนี้อ่านแค่ถึงตอนที่ 2 นะ อดรนทนไม่ไหว เม้นก่อน
คือเราเคยชอบเพื่อนสนิทครั้งนึง
ไม่ได้สนิทมากขนาดกลุ่มเดียวกัน แต่เราสองคนบังเอิญสนิทกันเท่านั้น
ดราม่ากว่าคือเพื่อนสนิทเราไปชอบ (ทั้งสองคนเลย แต่เพื่อนสนิทคนละคนกันนะ)
แบบตอนนั้นคือดราม่ามากกกกกกกก
ระยะเวลาตอนเกิดเหตุการณ์นั้นห่างกันสามปี
คนแรกดีหน่อยรู้ว่าเราชอบก็ไม่ได้อะไร
แรกๆห่างไปสุดท้ายก็มาคุยกันได้
คือเราก็ปู้หญิงแมนๆ
บอกตรงๆว่าชอบ มันก็บอกตรงๆเหมือนกันว่าไม่
แต่ตอนนั้นฟิลล์ปั๊บปี้เลิฟอ่ะชอบครั้งแรก
อกหักครั้งแรก เจ็บแป๊บๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้น
ตอนนี้แยกโรงเรียนกัน เจอกันก็คุยดีๆ
กรณีสองนี่ดราม่าสุด
นางไปคบกับเพื่อนสนิทจ้า
แล้วตอนแรกที่รู้เรื่องเราชอบมันก็ไม่อะไรนะ
พอตกลงคบกะเพื่อนสนิทเราแม่งงงงง เลิกคุยกะกูเฉยปัจจุบันไม่ได้ยินเสียงมันมาสามปีละ
ทั้งๆที่ยังอยู่ใกล้ๆกันตลอดอ่ะนะ
แบบเจอหน้าเราหันหนีเลย นี่ฉันเป็นคนหรือเชื้ออีโบล่า
แต่ที่ตลกสุดคือเราก็ยังชอบมันจนทุกวันนี้
คิดๆแล้วคือปวดใจมากนะ
แต่ทำอะไรไม่ได้แล้วไง
รักมากก็เท่านั้น และเจ็บนะ คือคิดไปไม่มีอะไรให้คิดถึงแต่ยังคิดถึง
ตลกชิบหาย...
พูดมากดราม่ามาก ไปอ่านต่อแป๊บ55555
-
ถึงจะด่าอิจ๊อบไว้ยังไงบ้างแต่ก็ยังเชียร์นางนะ งือออ
-
:ling1: สงสารเต้ย งื้ออออออออออออ :angry2: อิจ๊อบอิเลวจับถ่วงน้ำแม่มทั้งผัวทั้งเมียไปรักกันให้พอ :katai2-1: พี่ทีพ่อหนุ่มแสนดีรักพี่ทีเชียร์พี่ทียกป้ายไปรัวๆ
-
หิ หิ หิ o3 o3 o3
-
มารอคร้าบบบบ มาต่อให้อ่านหน่อยยยค้างอย่างมากมาย
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
คือดันพี่ที ก็ไม่รู้สินะ :z2: :z2:
-
ชอบพี่ที ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1:
จาเอาพี่ทีเป็นพระเอก :call: :call: :call:
ปฎิวัติค้าาา ปฎิวัติ พระเอก พี่ที พระเอก พี่ที พระเอก พี่ที พระเอก พี่ที :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อย่าคบนะถ้าไม่ได้รู้สึก
อย่าคบนะถ้ารู้ตัวว่ารักไม่ได้
อย่าคบนะถ้ายังรักคนเก่ามากกว่า
อย่าคบนะถ้ายังตัดใจไม่ได้
อย่าใช้ใครอีกคน เพื่อตัดใจจากอีกคนเลย
สุดท้ายมันก็ไม่รอดหรอก
-
เชียร์พี่ที แต่ก็สงสารจ๊อบอ่ะ แต่จ๊อบแม่งก็ไม่เคลียร์เอง มีแฟนอยู่แล้วแต่ก็ทำงี้
ีรักเต้ยจริงก็ทำอะไรให้มันชัดเจนซพที -*-
ไม่ได้ดั่งใจเลยยย :katai4:
-
เกลียดซีนต้องเลือกจริงๆ...
เลือกกันหน้าเซเว่นด้วย
(เรานี่นั่งนึกเลยว่าเซเว่นไหน เซเว่นหอยูใกล้นิติ เซเว่นหอยูใกล้จามเก้า
เซเว่นหออินเตอร์...//ผิดทั้งหมด)
จ๊อบขึ้นหอใน...หรือแค่บันไดด้านหน้า...
เพราะเดี๋ยวนี้มีสแกนนิ้วเข้าหอแล้ว...(ตั้งแต่ที่มีโจรย่องขึ้นหอ ขโมยของหอชาย)
ว่าแต่ว่า...จ๊อบแม่งปล่อยให้วิ่งออกมาจากคอนโดดิ!!! ตางั่ง :hao5:
-
คบกับพี่ทีเถอะ
เขาดูแลเราไม่ห่าง
อยู่ๆจะไปคบกับ จ๊อปมันก็ไม่ใช่อะ
1 มันมีแฟนอยู่แล้ว
2 มันไม่เข้าใจความรุ้สึกมันสะที
3 มันไม่เห้นค่าความรู้สึกของเรา
4 มันสายไปแล้วละ......
ไม่ก็ 3P เพลินๆ 555+
-
:serius2: หน่วงจิตง่ะ เอาตอนต่อไปมาเดี๊ยวนี้เลย :ling1:
-
โอ๊ยยย เจ็บปวดดด พี่ทีก็ดีนะแต่ทำไมใจเรายังจะเชียร์จ็อบอยู่ว้าาา :z3:
รอนะฮะ :')
-
:mew1: :mew1: :fire: ไอจ็อบตาย ลูกเต้ยคบที
-
ค่อยๆคิดนะ คบคนใหม่จะดีขึ้นจริงหรือ หรือแค่หนี
-
มัน หน่วง มาก
-
เพิ่งจะมารู้สึกเมื่อมันจะสายไปเนี่ยนะ
จะสมน้ำหน้าหรืออะไรกับนายดีจ็อบ
แต่เต้ยถ้าไม่รักก็อย่าเพิ่งตกลงกับพี่ทีนะ รออิจ็อบมันก่อน //นี่ยังเชียร์อยู่นะเนี่ย
-
รอกินมาม่า เส้นอืดหมดแระ มาให้ไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนเขียนไปไหน หายไปน๊านนาน เค้าคิดถึงแล้วนะ :กอด1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สามคำบ้าง ช่าง หัว จ๊อบ :laugh:
:call: พี่ทีพี่ทีพี่ที
-
ยกที่ 9 : เวลาไม่เคยพอ
https://www.youtube.com/watch/v/gIXtYhy2Xj0
“ คบกับกูมั้ย”
...ผมน่าจะรู้ว่าหนึ่งนาทีของคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ...
...ผมมาช้า แม้จะช้าไปแค่เสี้ยววินาทีเดียว แต่ยังไงผลที่ออกมาคือ “ ช้าเกินไป” ...
...ผมมาทัน ทันได้เห็นแผ่นหลังของพี่รหัสมัน บอกคำบางคำกับมัน...
...ผมรู้ตัวช้า ช้าเกินไป เพราะมาช้าเลยต้องสูญเสีย...
เคยมีคนบอกผมว่า “ของใกล้ตามักอยู่ไกลจากสายตาเสมอ” และ”ความเคยชิน” ที่สักวันหนึ่งมันไม่มีไม่เกิดขึ้น สิ่งนั้นจะเรียกว่า “สิ่งที่หายไป”
มันหายไปแล้วจริงๆ มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ทั้งๆที่มีคนเคยบอกเคยเตือน แต่ผมยังเพิกเฉย ละเลย และไม่เคยหันกลับไปใส่ใจ เหมือนที่ใครคนนั้นได้บอกผมไว้ว่า “ ถ้าไม่สูญเสียจะไม่รู้ตัวว่ามีของมีค่าที่กำลังหายไป”
...รู้แล้ว ‘ผม’ รู้แล้วว่า แม่ง ‘เจ็บเหี้ยๆ’
ผมมองขวดยาคูลย์ในมือแล้วค่อยๆกระดกมันเข้าปาก ไม่รู้รส ไม่รู้เลย รู้แต่ว่า “เค็ม” เค็มน้ำตาของตัวเอง
........
........
“ จ๊อบ”
“.....”
“ จ๊อบค่ะ”
ลูกตาลถอนหายใจเบาๆมองใบหน้าของแฟนหนุ่มเพียงสองเดือนซึ่งบัดนี้ดูจะเหม่อลอยไปเบื้องหน้า หล่อนไม่รู้หรอกว่าแฟนตัวเองมีเรื่องไม่สบายใจอะไร รู้แค่ว่าทุกๆครั้งที่เกี่ยวกับเรื่องของ ‘เพื่อนสนิท’ ชายหนุ่มมักจะนิ่งขรึมและดูเหม่อลอยเสมอ
บางครั้งการอยู่ด้วยกัน ก็เหมือนคนไม่รู้จัก เหมือนไร้ตัวตน เหมือนอากาศ เหมือนว่าเราแค่ใช้เวลาร่วมกันแต่หัวใจของเขานั้นหลุดลอยไปไกล ไกลมาก ไกลจนไม่สามารถตามไปสัมผัสได้
“ จ๊อบ”
ผมสะดุ้งทันทีที่มือบางเอื้อมมาลูบแขนผมเบาๆ ผมกระพริบตาเรียกสติแล้วก็เห็นภาพแฟนสาวตรงหน้ากำลังมีใบหน้าเศร้าหมอง นัยน์ตาคู่สวยของเธอกำลังคลอไปด้วยน้ำใสๆจนผมอดแปลกใจไม่ได้ ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความมึนงงสับสันยิ่งเมื่อผมยื่นมือเข้าไปใกล้ๆหมายจะเกลี่ยรอยน้ำตาของเธอ แต่แฟนสาวของผมเธอก็เบี่ยงหน้าหลบ
“ ตาลเป็นอะไรครับ”
“.....”
“ ตาลร้องไห้ทำไม” ผมถามเธอออกไปอย่างร้อนรน แต่เธอก็เพียงแค่เงียบ
“.....”
“ ตาล โกรธอะไรจ๊อบรึเปล่า ตาลครับ จ๊อบทำอะไรให้ตาลไม่พอใจรึเปล่า”
" จ๊อบ...” เสียงเธอสั่น “ เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมเป็นอะไรเหรอ เปล่านี่ คนที่เป็นน่าจะเป็นเธอมากกว่า แต่ทำไมเธอถึงถามผมออกมาแบบนั้น
“ เปล่า แต่ตาล” เธอใช้มือปิดปากผมเบาๆแล้วยิ้มเศร้า “...จ๊อบรู้มั้ย”
“.....”
“ ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันจ๊อบจะชอบนั่งนิ่งๆ เหม่อมองไปเบื้องหน้าเหมือนมีเรื่องให้ขบคิด”
“....”
“ และทุกครั้งที่เป็นแบบนั้น เพราะจ๊อบกำลังคิดถึงใครบางคน”
“..ผม” คำพูดของผมติดอยู่ตรงลำคอ เมื่อเธอเพียงแค่ยิ้มบางๆ “ ผมแค่..”
“ จ๊อบมีแฟนมากี่คนแล้ว”
อยู่ๆเธอก็ถามคำถามแบบนั้น ทั้งที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยถามหาอดีต ไม่เคยอยากรู้เรื่องราวของคนในอดีต แต่วันนี้ ทำไม เกิดอะไรขึ้น ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ มือนุ่มของเธอเลื่อนมากุมมือผมไว้ รอยยิ้มอ่อนหวานนั่นดูจริงใจจนผมไม่กล้าคิดไปในทางไม่ดีว่าเธอกำลังจะชวนทะเลาะเพราะหึงหวงแต่อย่างใด มีแต่ใบหน้าที่เฝ้ารอคำถามตอบ
“ แฟนเหรอ”
“ อืม”
“ สามคนมั้ง”
“ เหรอ..” ลูกตาลยิ้มมุมปาก “ แล้วแต่ละคนคบกันได้นานที่สุด นานแค่ไหน” คำถามต่อมาเหมือนถามเรื่องดินฟ้าอากาศ จนผมอดที่จะสำรวจใบหน้าตรงๆไม่ได้ แล้วก็ไม่พบความผิดปกติใดๆเช่นเคย คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งคิดอยู่นาน เพราะกำลังทบทวนเรื่องราวในอดีต ผมเริ่มขอผู้หญิงเป็นแฟนจริงๆก็ตอนม.ปลาย ซึ่งแต่ละคนที่ผมคบอย่างจริงจังมีเพียงสามคน และแต่ละคนก็คบกันไม่เกินสองเดือนด้วยซ้ำ
“ สองเดือน”
“ สองเดือนงั้นเหรอ” ลูกตาลทวนประโยคนั่นเสียงแผ่ว
...ไม่เกินสองเดือนเหรอ...
ผมนึกฉุกในใจ นั่นสิ ทั้งๆที่ผมคบใครก็คบที่ละคน ถึงจะมีนอกกายบ้าง แต่ผมก็ทุ่มเทให้พวกเธอหมดทุกอย่าง ทั้งความรักและความห่วงใย ไม่เคยคิดนอกใจพวกเธอเลยด้วยซ้ำแต่ ทำไมทั้งสามคนที่ผ่านมาถึงจบกันตั้งแต่สองเดือนแรกทุกราย เพราะอะไรกัน
“ จ๊อบรู้มั้ยว่าทำไมความสัมพันธ์กับแฟนเก่าของจ๊อบถึงไม่ยืดยาว”
“ ไม่รู้สิ” นั่นสิ ทำไมถึงไม่รู้
ลูกตาลหันมามองหน้าผมตรงๆ “..ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอกที่เห็นแฟนตัวเองห่วงใยคนอื่นมากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนๆนั้นเป็นเพื่อนสนิทของแฟนตัวเอง”
“ ลูกตาลพูดอะไร”
“ จ๊อบ”
“....”
“ ยอมรับเถอะ...” คราวนี้น้ำตาเธอค่อยๆไหลออกมาจนผมตกใจนึกอยากจะคว้าร่างน้อยๆนั่นมาปลอบโยน แต่เธอก็แค่โบกมือปฎิเสธแล้วฝืนยิ้มให้อีกครั้ง “ ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเต้ย...จ๊อบร้อนรนเสมอ”
ผมตาเบิกโพรงเมื่อได้ยินคำๆนั้นจากปากของแฟนสาวตนเอง ผมกำลังส่ายหน้าไปมา
“ เต้ยชอบกินยาคูลย์ ชอบมาก ชอบขนาดนี้ที่กินจนติดเป็นนิสัย และทุกๆวันจ๊อบจะต้องซื้อนมเปรี้ยวแบบนั้นไปให้เต้ย...”
ผมนั่งอึ้งไปถ้อยคำจากปากลูกตาลแล้วนิ่งคิดตาม ภาพเหตุการณ์เกี่ยวกับเรื่องนั้นฉายวาบเข้ามาในสมอง “...เต้ยเป็นโรคกระเพาะ และทุกกลางวันจ๊อบต้องโทรไปเตือนให้เขากินข้าวให้เป็นเวลา เวลาที่ออกไปไหนกับเพื่อนหรือกับตาล จ๊อบมักจะมีของฝาก ไม่ก็แวะไปหาเต้ยที่หอก่อนกลับคอนโดตัวเองเป็นประจำ”
“ วันนั้นตอนที่เจอเต้ยหน้าวิทยา ถ้าไม่ใช่เพราะกำลังจะพาตาลที่ไปกิน จ๊อบคงตามเต้ยไปแล้วเพียงแค่ใบหน้าเศร้าๆของเพื่อนสนิทตัวเองจริงรึเปล่า”
ใช่งั้นเหรอ ใช่รึเปล่า วันนั้นที่ผมหยิบซองยาทัมใจใส่มือมัน หน้ามาเศร้าแปลกๆจน ต้องหาข้ออ้างซื้อยาคูลย์ไปให้มันที่คณะ เพียงแค่อยากเห็นหน้ามัน อยากรู้ว่ามันตอนนั้นจะเป็นยังไง
“ เต้ยหกล้มตอนแข่งบาสกีฬาเฟรชชี่ จ๊อบเป็นแรกที่ขยับตัวเข้าไปดู จ๊อบรู้มั้ยว่าสีหน้าตอนนั้นของตัวเองเป็นยังไง จ๊อบตกใจหน้าซีดตอนที่เห็นเต้ยล้มลงไป”
“.....”
“ และที่ชัดที่สุด...” ลูกตาลสะอื้นเบาๆ จนความรู้สึกผิดกระแทกตรงกลางใจ หัวใจผมชาวาบ มือไม้เย็นเฉียบและละอายเกินกว่าจะอาจเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “...วันที่ตาลกับเต้ยตกเก้าอี้ตอนไปติดบอร์ด ฮึก คนแรกที่จ๊อบเรียกหาก็คือเต้ย...”
คราวนี้ความรู้สึกบางอย่างแตกโพล๊ะในหัวสมอง ภาพเหตุการณ์ระหว่างผมกับเพื่อนรักตั้งแต่อดีตฉายวาบเรียงลำดับขั้นตอนร้อยรัดเป็นเรื่องราว
“ จริงอยู่ที่จ๊อบไปส่งตาลที่บ้านหลังจากไปหาหมอแล้ว ทั้งๆที่วันนั้นจ๊อบอาหารเป็นพิษ แต่...” แววตาของหล่อนจ้องมองใบหน้าผมแล้วยิ้มให้กว้างๆ ทั้งๆที่รอยยิ้มนั้นดูฝืดฝืนเสียเหลือเกิน “ จ๊อบยังไปหาเต้ยคืนนั้น”
เธอกำลังฝืน ฝืนกลั้นน้ำตา จนผมรู้สึกชั่วช้าที่สุดที่ไม่อาจถนอมหัวใจของเธอเอาไว้ได้
“ ตาล ผม..”
“....”
“ ขอโทษตาล ผมขอโทษ” น้ำตาผมไหลเอื่อยๆ ผมรู้สึกถึงแรงกอดที่กระชับร่างกายผมไว้ เธอใช้มือข้างหนึ่งลูบแผ่นหลังผมเบาๆ แล้วถ้อยคำปลอบโยนที่กรีดกกลางดวงใจผมเต็มๆ
“ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”
“ ผมขอโทษ ผมมันงี่เง่า ผมมันเลว ผมมันซื่อบื้อ ผมมันไม่เอาไหน ผม...” เธอเลื่อนมือมาปิดปากผมเอาไว้ทำให้คำพูดดูถูกตัวเองต้องหยุดชะงักไป
“ ไม่เป็นไร จ๊อบไม่ผิด ในเมื่อไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก แต่ถ้ารู้สึกแล้วก็ขอให้ทำความรู้สึกนั้นให้ชัดเจน”
“ ตาลดีใจนะที่จ๊อบรู้แล้ว”
“ ผม”
“ จ๊อบตั้งสตินะ ค่อยๆคิด” เธอลูบบ่าผม
“ แต่ผม..” ผมถอนหายใจกับความรู้สึกหนังอึ้งในใจ มันคือความจริงหรือ มันใช่รึเปล่า ความจริงที่ผมปฏิเสธมาตลอด
“ ขอบคุณนะที่ทำให้ตาลมีความสุขตลอดสองเดือน”
“ ตาลเดี๋ยว...”
“ ให้เราเจ็บกันวันนี้ดีกว่า ความผูกพันจะทำให้เราเจ็บยิ่งกว่านี้”
พูดจบเธอก็สวมกอดผมอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินจากไป ตอนที่เห็นเธอเดินจากไป ผมบอกตัวเองว่าทำอะไรไม่ถูกเหมือนผมมองเห็นภาพอดีตแฟนทั้งสามคนซ้อนทับกับแผ่นหลังของลูกตาล
...ผมเลิกกับแฟนคนแรก เพราะผมไปเฝ้าไข้ไอ้เต้ยเป็นสัปดาห์ แต่พอชวนเธอไปไหนผมก็ไม่ไปเพราะเป็นห่วงมัน...
...ผมเลิกกับแฟนคนที่สอง เพราะช่วงนั้นซ้อมบาสหนักเป็นเพื่อนไอ้เต้ย สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวเดินจากผมไป...
...ผมเลิกกับแฟนคนที่สาม เพราะเธอยื่นคำขาดว่าให้เลือกระหว่างเธอกับไอ้เต้ย เหตุเพราะทุกที่ที่ผมไปมักมีมันไปด้วยเสมอจนเธอคนนั้นรู้สึกว่าเธอดูไม่มีความหมายกับผม ผมเปล่าเลือกมันเพียงแต่ผมเอ่ยปฏิเสธที่จะเลือกเธอ...
“ ตาล”
ผมเดินไปคว้ามือเธอทันตอนที่เธอกำลังไปถึงร้านกาแฟยี่ห้อหรูหน้าคณะผม เธอเลิกคิ้วมองผม
“ ฟังผมอธิบายก่อนได้มั้ย”
“ จ๊อบ”
อยู่ๆเธอก็โน้มใบหน้ามากดจูบที่แก้มสากของผมเบาๆ พอดีกับที่สายตามองบังเอิญไปสบกับสายตาของมันซึ่งนั่งติดกระจกในร้านกาแฟนั่น มันยิ้มให้ผมถึงจะดูเป็นรอยยิ้มที่ปั้นแต่ง แต่ก็เป็นรอยยิ้มจากใจของมัน ก่อนที่มันจะเดินออกจากร้านไป ตอนนั้น
ผมไม่รู้ว่าปฏิกิริยาร่างกายตัวเองเป็นยังไง
ผมตกใจ ผมใจหาย ผมไม่อยากให้มันร้องไห้
ผมร้อนรนเพียงแค่มันกำลังเข้าใจผิด
ผมอยากอธิบายให้มันฟัง
ผมแคร์ความรู้สึกของมันที่สุด แคร์มาก ห่วงมาก ผมรู้แล้ว ผมเข้าใจถูกแล้ว
เพราะผม....มัน
รู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งตัดหน้ารถที่เบรกเสียงดังเอี๊ยดเพื่อไปถามมันว่ามันร้องไห้ทำไม และได้คำตอบจากมันว่า
“ ไม่เป็นไร” ก่อนที่มันจะเดินไปตามแรงฉุดของพี่รหัสมัน
ผมถอนหายใจก่อนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมวิ่งข้ามฝั่งมาโดยทิ้งแฟนสาวของตัวเองไว้หน้าร้านกาแฟนั่น ผมหันกลับไปมองเธอเห็นเธอยืนร้องไห้เงียบๆ
ผมมันชั่ว ผมมันเลว ผมทำให้ผู้หญิงที่เคยรักผมหมดหัวใจต้องร้องไห้
ผมไม่คู่ควรกับน้ำตาของเธอจริงๆ
ผมสวมกอดเธอ เรากอดกันแน่นและนาน ผมน้ำตาซึมเมื่อเห็นเธอพยายามฝืนยิ้มให้ก่อนจะตบบ่าผมเบาๆ
“ เส้นผมมันมีขนาดเล็กก็จริง แต่มันทำให้เกิดความเสียหายกับเครื่องยนต์ได้ คนเรามักไปหาสาเหตุที่กว้างใหญ่จนลืมมองข้ามสิ่งเล็กๆไป แสดงให้เห็นว่าของใกล้ตัวมักถูกมองข้ามเสมอ อย่าให้เส้นผมที่บังภูเขาต้องบังหัวใจด้วยเลย”
...ผมเลิกกับแฟนคนที่สี่ เพราะผมรู้ตัวเองว่าผมชอบผู้ชาย ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของผม...
...ผมเลิกกับแฟนคนที่สี่ เพราะผมรู้ตัวว่าคิดไม่ซื่อเพื่อนตัวเองมานานแล้ว...
...ผมเลิกกับแฟนคนที่สี่ เพราะผมยอมรับหัวใจของตัวเองว่าผมชอบมัน ผมชอบไอ้เต้ย
‘กูชอบมึงหว่ะเต้ย’
.
.
.
.
และผมกำลังจะอกหักเป็นครั้งที่ห้า เพราะ
“ คบกับกูมั้ย”
“ พี่ที คือผม...”
ผมหันหลังกลับจากภาพการขอคบกันหน้าเซเว่นแถวคอนโดนั่น
‘ แม่ง เจ็บเหี้ยๆ สำหรับความรักครั้งที่ห้าซึ่งยังไม่ได้เริ่มก็จบลงแล้ว’
หึ ผมปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะดูดยาคูลย์แล้วหัวเราะทั้งน้ำตา
*** แหะๆ หายไปนานจริงๆ 5555 มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ
แต่ตอนนี้แก้ไขได้แล้วจ้า
เชิญนักอ่านรุมด่า สมน้ำหน้า เห็นใจ เมตตา และสงสาร
อิจ๊อบกันได้เลยจ้า :m15: :laugh: สมชื่อตอนป่ะ ฮ่าๆ (ปล.คนเขียนโรคจิตป่ะ ให้ทาย)
ตอนหน้าเจอน้องเต้ยและพี่ที(สรรพนามสองมาตรฐานอย่างเห็นได้ชัด)นะจ๊ะ
หน่วงต่อไปและจงทายไปเถอะว่าใครเป็นพระเอก เอ๊ะๆ หรือไม่มีน้า :katai3: :katai3:
ปล. เรื่องนี้ไม่มี 3p นะค่ะ คอมเฟริ์ม คริคริ ( โดยส่วนตัวเค้าเชื่อว่าความรักที่แท้จริง
ต้องเกิดกับคนๆเดียว และอย่างน้อยมันต้องเกิดขึ้นสักครั้งในชีวิต) ดูมีสาระ :a5:
เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2: :bye2:
-
ร้องห้ายยยยยยย T_T
ความรักระหว่างเพื่อนสนิทนี่มันบีบหัวใจสุดๆ
-
จะผิดมั๊ยถ้าจะบอกว่ายังอยากเห็นจ็อบมันเจ็บปวดอีกซักตอนสองตอน สะใจดี5555++++
-
สงสารจ๊อบๆๆๆๆๆ
ขออย่าให้สายเกินไปนะๆๆๆๆๆๆ :mew2: :mew2:
-
น้ำตาไหล สงสารอิจ๊อบ
-
โถ่ จ๊อบ
มานี่มา นั่งดูดยาคูลท์เป็นเพื่อน
-
สั้นง่ะ อัพต่อเลยได้มะคะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
...... หมดคำบรรยาย
-
คือชอบพี่ทีอะ ตั้งแต่แรกจนตอนนี้ แต่ก็อยากให้จ็อบเป็นพระเอกอะ พี่ทีจะได้ตกเป็นของฉัน วะฮะฮ่าาาาา :hao6:
-
นอกกาย แต่ไม่เคยนอกใจ? อะไรวะจ๊อบ
ตอนนี้เลยปักธงเชียร์พี่ทีเต็มๆเลย ถ้าไม่มีการหักมุกให้พี่เลวน่ะนะ
แต่ว่าก็ว่านะ พี่ทีมาดเท่ๆ ดี ๆอย่างนี้ พระรองชัวว์ :เฮ้อ:
-
สะบัดหน้า ยังชอบนมจึดเป็นอาหารหลัก ยาคูลท์เป็นของว่าง
รักครั้งที่ 1-2-3-4 แห้วเพราะว่าไม่รู้ใจตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไร
รักครั้งที่ 5 ท่าจะแห้วเพราะว่าตัวเองไม่ลงทุนทำอะไร รักใครเขาต้องลงทุนนะ จ๊อบ ไม่งั้นก็แพ้ตั้งแต่ในมุ้งแล้วจ๊ะ
ยังเป็นแม่ยกพี่ทีอยู่ จนกว่าคนเขียนจะทำให้พี่ทีเลว :hao3:
-
จ๊อบบบบบบบบ ทำไมแกไม่อยู่ฟังคำตอบของเต้ยก่อนนนนนนนนน :serius2:
-
รู้ใจสักทีนะจ๊อบ
แล้วจะเป็นยังไงต่อละเนี๊ยะ!!!
-
สะบัดหน้า ยังชอบนมจึดเป็นอาหารหลัก ยาคูลท์เป็นของว่าง
รักครั้งที่ 1-2-3-4 แห้วเพราะว่าไม่รู้ใจตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไร
รักครั้งที่ 5 ท่าจะแห้วเพราะว่าตัวเองไม่ลงทุนทำอะไร รักใครเขาต้องลงทุนนะ จ๊อบ ไม่งั้นก็แพ้ตั้งแต่ในมุ้งแล้วจ๊ะ
ยังเป็นแม่ยกพี่ทีอยู่ จนกว่าคนเขียนจะทำให้พี่ทีเลว :hao3:
-
อ้าวเฮ้ย ให้จ๊อบมันนอยไปก่อนขอเลย
-
คิดถึงมากๆมาต่อไวๆนะคับ
-
สายไปเหรอ
-
อย่ารับนะเต้ย จ๊อบมาแล้ว
-
สั้นจังเลยค่ะ มาอัพต่อไวๆนะค่ะ
-
เห้อออ!! เจ้บไปสิ
-
ไม่ได้มีความคืบหน้เลย
-
พระเอกคงไม่พ้นจ็อบ เพราะความรักของเต้ยก็คงมีแค่คนเดียวและครั้งเดียว
ส่วนพี่ที เดี๋ยวน้องดูแลเองค่ะ ให้น้องเถอะ :3123:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คือ ตอนนี้บอกได้เลยว่า โคตรสงสารจ๊อบ สงสารตรงไหน ตรงที่ว่า จบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม แพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง
คือมันเจ็บนะ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม มันเจ็บจริงๆกับความรู้สึกแบบนี้ บางครั้ง มันก็มีความรู้สึกที่ว่า
ทำไมไม่ลองทำอะไรบ้างล่ะ ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้หลอว่า แพ้ แต่จะให้เราลองอะไรล่ะ ในเมื่อสิ่งที่เราเจอมันคือคำตอบแล้ว
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: ปล. ชั้นเห็นใจนายแค่ตอนนี้นะ ตอนอื่นๆไม่เห็นใจ :laugh:
-
รู้ตัวเมื่อสาย
-
จ็อบนายอย่ามโนเองได้ป่ะ ทำไมไม่อยู่ฟังให้จบ แค่นี้ก็ท้อแล้วเหรอ ขอให้เต้ยเลือกพี่ที :m16:
-
:laugh: <<ให้จ๊อบ
แค่นี้แหละคาะ :-[
-
ตาลนี่ดีจัง :mew2:
-
สะใจนิดๆที่จ๊อบโดนซะบ้าง รู้สึกนิดๆว่าเรื่องนี้จ๊อบเป็นพระเอกไม่รู้เดาถูกเปล่า
-
เต้ยแอบรักมาตั้งนานยังรอได้เลย จ๊อบจะป๊อดแล้วเหรอ อย่าเพิ่งดิ๊ ไฟท์หน่อยๆๆๆๆๆ :katai4:
-
จิ้มม
-
ยังไม่เริ่ม จะยอมแพ้แล้วเหรอ
-
เข้าใจความรู้สึกจ๊อบนะ
แบบบางคนเค้าไม่รุ้ตัวจริงๆ จนวันที่มันสายไปแล้ว
ไม่อยากให้เต้ยไปคบกับพี่ทีอ่ะ ไม่ใช่ว่าพี่ทีไม่ดีนะ แต่คิดเหมือนคนแต่งเลยค่ะ
ว่ารักแท้น่าจะเกิดจากคนเดียวๆ
สาธุขอให้พี่ทีได้เจอคนดีๆด้วยเถ๊อะ
ตอนนี้ตาลเธอเท่มาก 5555+
-
อา... อิจ๊อบรู้ตัวซักที (แอบสงสารอดีตแฟนทั้งหลายเหมือนกันนิดๆ)
ก. อิจ๊อบ
ข. พี่ที
..............
โหวต ก. ละกัน (ส่วนพี่ทีอัญเชิญหาคนใหม่มาดามใจเถอะค่ะ TvT)
-
ลุ้นกันต่อไป :hao5:
ระหว่างม้ามืดพี่ที กับม้าง่าวจ๊อบ(สองมาตรฐาน)
ใครจะเข้าวินหัวใจได้ก่อนกัน
รอตอนต่อไปเนาะะะะะ
-
ยังเชียร์พี่ทีอยู่นะ
ให้จ๊อบมันเจ็บปวดซะบ้าง เอานานๆเลย สะใจส่วนตัว เหอะๆ :z6:
-
รู้สึกค้างๆคา พยามเลือนหาโพสต่อ หะ มะๆไม่มีแล้ว
-
พระเอกคืออิจ็อบสินะ :katai3:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด!!!! อิเน่าจ๊อบ ฉันจะให้โอกาสหล่อนอีกครั้ง
ทำตามหัวใจหล่อนเดี๋ยวนี้ :serius2: :serius2: :serius2:
-
อิจ๊อบมันบื้ออออออออออออออออออออออ :beat:
-
ใจหนึ่งก็สงสารจ๊อบนะ ก็คนมันเพิ่งรู้ตัว ก็คนมันเพิ่งรู้สึกได้ จะให้ทำยังไงล่ะ?.
แต่ว่านะ เรื่องนี้พี่ทีไม่ผิด ถ้าเต้ยคิดจะตัดจ๊อบจริงๆ ก็ให้โอกาสทีนะ
แต่ถ้ารู้ตัวว่าจะทำไม่ได้ ก็อย่าทำร้ายพี่ที
เคารพการตัดสินใจของเต้ย^^
-
^^
-
จ๊อบไม่ผิดหรอกที่รู้ตัวช้า
แต่มันก่อเกิดความเสียใจให้ใครหลายคน
รวมทั้งตัวจ๊อบเองด้วย ไม่ใช่แค่เสียใจ
แต่คงมีหลายความรู้สึกเลยแหล่ะ
จ๊อบก็คงเฝ้าโทษตัวเองไปตลอดๆ
-
ชอบจ๊อบอ่ะ :mew1:
ถึงจะรู้ตัวช้า แต่ที่ผ่านมา เค้าก็แคร์เต้ยมากที่สุด
แต่เพราะยังไม่รู้ตัวว่าชอบเต้ย
แต่ตอนนี้รู้แล้ว
เชียร์ พระเอก จ๊อบ เท่านั้น :mc4: :mc4:
-
เฮ้อลุ้น เต้ยจะตอบว่าไร
-
ไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากคำว่า สมน้ำหน้า
-
เอาละแก เพิ่งรู้ตัว
อิหนูอย่าเพิ่งคบกับขุ่นพี่นะ
เจ๊ไม่อยากให้มีคนเจ็บมากขึ้น :ling1:
-
สมน้ำหน้านังจ็อบบบบบ ฮึ !! พี่ที่คาบไปแดกเลยยยยยย
-
เศร้าอ่ะ
-
ไม่ด่าหรอกครับที่หายไปนาน
ให้ไถ่โทษด้วยการมาลงทุกวันก็พอแล้ววว
ขอบคุณค้าบบ :mew1:
-
:mew2: เราร้องให้เลยยยสนุกมากๆ :katai2-1:
-
มาเชียร์จ๊อบ
-
ไปตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ซะจ๊อบ
ยังไม่ทันเริ่มก้อจะหนีซะแระ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ว้ายอิจ๊อบบบบ
เป็นไงล่ะ คราวนี้จะได้ซึ้งง
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
้โอ้ย!!! ถึงจะทำเต้ยเจ็บ
แต่ #ทีมจ๊อบ นะ รู้ยัง
-
ค้างงงงง อ่ะ คนเขียนมาเร็วๆนะ เดี๋ยวจะปูเสื่อรอ :katai1:
-
อยากอ่านต่อมากค่ะ
รู้สึกหน่วงๆ
น้ำตาเหมือนจะไหล
จะ้กิดอะไรต่อไปล่ะเนี่ยะ :katai1:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย
ได้ไงวะ
สับสนแทนจ๊อบ
แต่ก็ได้แต่เดินหนีไป
รอคอยจังหวะดีๆต่อไปป่ะ
:เฮ้อ:
-
จ๊อบจะไม่ลงทุนเพื่อนรักครั้งที่5หน่อยเหรอจ๊อบ :o10:
จ๊อบหมดหวังง่ายไปมั้ยจ๊อบ :onion_asleep:
เต้ยพยายามมาขนาดไหนรู้บ้างมั้ยจ๊อบ :o11:
ขัดใจเจ้จริงๆเลยจ๊อบ o12
จะติดตามจ๊อบอย่างต่อเนื่องนะจ๊อบ o8
-
สงสารตาล T__T
-
สั้นนนน
-
โดยส่วนตัวแล้วอยากให้เต้ยเลือกพี่ที อิจ็อบมันรู้ตัวช้าเหลือเกินนะ
-
ชั้นว่าไม่ได้คบชัวร์ป๊าบบบบ ใครคิดเหมือนชั้นบ้างงงง
คือแบบ.. เต้ยมันคงไม่สิ้นคิด คบเพื่อประชดหรือเพื่อลืมอะไรแน่ๆอ่ะ ที่รู้ๆ (แต่ถ้ารู้ไม่จริงมันก็อีกเรื่อง - -)
แล้วยิ่งเห็นสีหน้าอิจ็อบมันด้วยแล้ว ร้อยทั้งร้อย ทำยังไงมันก็เลิกรักไม่ได้ชัวร์ (แต่ถ้าเกิดอารมณ์เปลี่ยวอยากฮึดขึ้นมาค่อยว่ากัน)
เอิ่มมมม มาตอนนี้ทั้งคู่ใจตรงกัน อุปสรรคอย่างเดียวคือ ความไม่เข้าใจตรงกันเท่านั้น
อยู่ที่เมื่อไหร่อิจ็อบมันจะบอกความรู้สึกตัวเองเสียที
ไอครั้นก็อยากจะให้อิหนูเต้ยมันเล่นตัวอยู่หรอก แต่คือ..มันก็ต่างคนต่างเจ็บกันมามากแล้วป่ะวะบางที
เลยว่าช่างแม่งเถอะ ปล่อยให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเอง
มายังพระรองของเรากันบ้าง ต้องบอกว่าเดี๊ยนสงสารและเอ็นดู(จนอยากดูเอ็น)ฮีมากจริงๆ
แต่เพราะฮีเป็นพระรองไง พระรองก็เป็นได้แค่พระรองวันยังค่ำ เพราะพระเอกมันถูกกำหนดไว้อยู่แล้วไง
จะเข้าไปดามใจตอนนี้ก็เกรงว่าจะดูเป็นการตัดรอนน้ำรักน้ำใจจนเกินไป เลยว่าจะรอให้มันอกหักจริงๆ
(และคงถึงเวลาได้ดูเอ็นมันเสียที =,.= ) ไม่เป็นไรๆ หล่อนหล่อพอย่ะ เชิดไว้ค่ะลูก แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นเดี๊ยนแทน
ปล. ถ้าได้นี่จะกราบงามๆ พร้อมเทิดทูนยกขึ้นเสาบ้าน(หิ้ง)เช้า-เที่ยง-เย็นเลยทีเดียว
รักอิคนแต่งหลายๆก่ะ มาอัพต่อไวๆเน่อออ :impress2: :กอด1: แอนด์ :pig4:
-
อิจ๊อบบบบบ แกจะรีบเดินหนีไปไหนนนน
อิบ้าาาา ฉันเกลียดแก
แต่ฉันก็ยังเชียร์แกอยู่ ทำไมไม่อยู่ฟังให้จบบบ
โอ้ย อิซื่อบื้อ
-
ให้จ๊อบกินมาม่าอีกหลายตอนหน่อย
ตอนไม่รู้ใจตัวเองพูดทำร้ายจิตใจมาก
แถมจูบแรกก้อไม่มีดีเลยเต้ยเสียใจแย่
-
จ๊อบ เลิกบริโภค หญ้าแล้ววววว 55555
-
สม
:katai2-1:
-
มีแต่คำพูดคมๆๆทั้งนั้นเลย o13
นางจ๊อบ ไม่มีอะไรมาก แค่จะบอกแกว่า
สม น้ำ หน้า :pigha2:
-
โถ่ สงสารจ๊อบจริงๆ :hao4:
-
ชอบพี่ที อยากให้ได้กะพี่ที ไม่รู้สิ ไม่ค่อยชอบพวกความรู้สึกช้า
-
น่าสงสารทุกคนเลย...
เต้ย แอบรักเพื่อนมองเห็นคนที่ตัวเองรักกับแฟนทำให้เจ็บปวดหัวใจ
จ๊อป ผู้ที่ไม่รู้ใจตัวเองว่ารักเพื่อนคอยเป็นห่วงเสมอ
พี่ที ผู้ที่รักน้องรหัสจะคอยดูแลปกป้องแต่น้องไม่ได้รัก
ยังไงเรื่องก็ต้องลงเอยตามชื่อเรื่อง อาจจะเกลียดจ๊อปตอนแรกแต่จริงแล้วคนไม่รู้ใจตัวเองและเป็นผู้ชายจะรับความสัมพันธ์ยากสักหน่อยทั้งๆตัวเองไม่ได้ผิด อย่าโกรธจ๊อปเลยนะ(แต่แอบเชียร์พี่ทีนิดหน่อยอิอิ) สุดท้ายคนที่มีใจให้กันดูแลกันมาตั้งนานหลายปีก็ต้องได้กันนั่นแหล่ะ อยากบอกว่าอ่านแรกๆอินน้ำตาไหลตลอดๆ ทุกคนย่อมมีคนเคยแอบรักกันทั้งนั้น เจ็บ หน่วง ทรมาน
-
โอ๊ยยยย ตอนนี้ไม่รู้ควรจะเห็นใจใครดี :z3:
รอนะฮะ :')
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเพลงนี้ :katai5:
"ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ
ขาดเธอ..เพิ่งรู้ว่าฉันไม่เหลืออะไร
(วันนี้..พึ่งรู้ตัวว่าต้องเสียเธอไป)"
รู้ตัวช้า - โจ ป๊อป (http://youtu.be/Rk9WT7yEa5s)
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ThankS
-
จ๊อบ ชั้นจะสงสารหรือสมน้ำหน้าแกดี :hao3:
-
ทำไมไม่รู้สึกสงสารจ๊อบละ ออกจะรู้สึกสมน้ำหน้าด้วยซ้ำรู้ใจตัวเองช้าเอง :hao7:
-
ไม่รู้จะว่ายังไงดี รู้ตัวก็เกือบสายไปแล้ว เอ๊ะ!?หรือว่าสายไปแล้วนะ
เฮ้อ!ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสารอิจ็อบดี ทำตัวเองแต่ก็ยังดีที่รู้ตัวว่ารักเต้ย
เหลือแต่ว่าอิจ็อบมันจะสู้เพื่อรักหรือจะยอมแพ้อย่างที่ตีโพ้ยตีพายไปก่อนแล้วว่าอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มกันแน่
แต่ก็หวังว่าตอนหน้าจะเห็นอิจ็อบทำอะไรดีๆให้เต้ยบ้าง
-
ถึงจะหมั่นไส้อิจ๊อบจากตอนก่อนๆมากมาย แต่ก็อยากให้จ๊อบเป็นพระเอกอยู่ดี
เราอยู่ข้างนายนะ พี่ทีไปหาคนอื่นเถอะนะ งือTT
ตอนต่อไปๆ
-
ชอบบทบรรยายความรู้สึกของจ๊อบตอนนี้มาก แต่งได้ดีจริงๆค่ะ
-
โอ้ย...อ่านถึงตอนล่าสุดแล้วลงแดง ผู้เขียนครับจัดตอนต่อไปให้ผม
เอาซัก 1 ไซริงซ์ใหญ่ จะฉีดเข้าเส้นไปเลย :z3:
-
ยกที่ 10 : ใจความสำคัญ
**** คำเตือน !!!! ตอนนี้โปรดฟังเพลงที่แชร์ประกอบการอ่านไปด้วยเพื่อความอินและหน่วง ฮ่าๆๆๆๆ
“ เต้ยตื่นได้แล้วลูก”
“อื้ม”
“ เต้ยลูก ตื่นเถอะ”
“....”
ฝ่ามืออ่อนโยนกำลังลูบศีรษะผมเบาๆความอ่อนนุ่มที่ได้รับทำให้ในห้วงแห่งความฝันของผมดูสวยงามและเต็มไปด้วยความสุข น้ำเสียงอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความแข็งแรงของผู้หญิงที่ยืดหยัดเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เกิดเป็นเหมือนน้ำทิพย์ที่ช่วยชะโลมหัวใจที่กำลังเหนื่อยล้าของผม
“ แม่ครับ”
“ ตื่นได้แล้วลูก”
คราวนี้ผมตื่นเต็มตาก่อนจะขยี้ดวงตาที่ปรือปรอยให้เปิดกว้าง แม่ผมหัวเราะเสียงแผ่วในลำคอตอนที่ผมผงกหัวขึ้นแล้วเลื้อยตัวเองไปซบอยู่ตรงตักของมารดา มือนุ่มของคุณนายสารภีลูบไล้ไปตามเส้นผมอย่างแผ่วเบา ส่วนมืออีกข้างผมกำลังยึดจับอยู่กำลังเกลี่ยแก้มผมเบาๆ
“ อะไรกันลูกคนนี้”
“ ก็ตักแม่นุ่มนิครับ”
“ หึ ไม่ต้องปากหวาน เดี๋ยวมีแฟนก็ลืมแม่แล้วมั้ง...” ผมยิ้มตามคำเอ่ยแซวของแม่ ก่อนนิ่งซบตักอยู่อย่างนั้น หึ มีแฟนงั้นเหรอ แค่ทำให้เขารักยังยากคงไม่ต้องฝันถึงเรื่องที่ไกลไปกว่านั้นหรอก ผมยิ้มเหนื่อยๆสูดดมกลิ่นกายประจำตัวของมารดาที่ได้กลิ่นทีไรพาให้บังเกิดความสงบในใจ
“ ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเถอะลูก นอนตอนหัวค่ำมันจะปวดหัวเอานะ”
“ ครับแม่”
ผมลุกขึ้นหอมแก้มมารดาเบาๆ ก่อนที่คุณนายเธอจะหยิกแก้มผมคืน ผมมองตามแผ่นหลังบอบบางที่เดินส่ายหน้าหัวเราะในความไม่รู้จักโตของผม แม่เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งเพราะเลี้ยงดูผมมาเพียงลำพัง เนื่องจากพ่อของผมเสียชีวิตตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมเติบโตมาในครอบครัวที่มีแต่ผู้หญิงซึ่งประกอบไปด้วยแม่ ยาย และน้าสาว หญิงต่างวัยทั้งสามเป็นคนที่ให้ความรักและฟูมฟักผมมาตลอด มันเลยทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ขาดความรักเหมือนเด็กที่เติบโตมาโดยมีแม่เลี้ยงเพียงลำพัง ตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกว่าได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างเต็มที่จากคนในครอบครัว
“ นอนอิ่มเลยมั้ยลูก”
“ ครับน้าพร”
น้าสาวผมเอ่ยแซวตอนที่ผมเดินหัวยุ่ง เกาพุง ทำหน้ามึนงงอยู่กลางบ้าน
“ วันนี้คนงานในสวนขึ้นมะพร้าวน้ำหอมให้ตั้งทลายแหนะ เอาซะหน่อยมั้ยลูก”
มีหรือจะปฏิเสธ ผมพยักหน้ารับอย่างเร็วพอดีกับที่น้าสาวเดินไปเอามะพร้าวน้ำหอมที่แช่จนเย็นชื่นใจ กลิ่นหอมและรสชาตินุ่มลิ้นทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ น้าสาวผมเห็นดังนั้นจึงเพลินมือตักเนื้อมะพร้าวเนื้ออ่อนกำลังกินใส่ชามเล็กๆให้ผมหยิบกินอย่างสบาย
“ สบายไปมั้ยจ๊ะพ่อคุณ”
“ ก็นิดนึงครับแม่”
คุณนายสารภียืนพิงขอบประตูห้องครัวชั้นล่างของบ้านเรือนไทยสองชั้นพิจารณาใบหน้าที่ดูดีผิดจากสองวันก่อนที่ลูกชายเดินทางกลับบ้านอย่างกะทันหัน
“ เต้ย”
“ ครับแม่”
ผมเงยหน้าจากของกินในมือแล้วสบตากับมารดา หรือคุณนายสารภีที่ชาวบ้านแถวนี้ต่างเรียกขานกัน แม่ผมเป็นเจ้าของสวนผลไม้เกือบร้อยไร่ที่มีผลผลิตเลื่องชื่อในแถบจังหวัดทางภาคตะวันออก เลยกลายเป็นที่นับหน้าถือตาจากชาวบ้านในแถบนี้ แม่เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมากครับเพราะอย่างที่บอก พ่อผมซึ่งเป็นทหารเสียชีวิตในหน้าที่ตั้งแต่ผมยังเล็กมาก ผมจึงเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของผู้หญิงแกร่งคนนี้ ผู้หญิงที่ยอมรับผมทั้งหัวใจไม่ว่าผมจะเป็นยังไง หรือผมจะมีความผิดปกติจากธรรมชาติที่ควรจะเป็นเช่นไร
“ ชาร์ตแบดบ้างรึเปล่าเรา”
หา...แบดเหรอ นั่นสินะ ตั้งแต่วันที่สอบมิดเทอมซึ่งผมมีอาการประหลาดอ้วกจนเป็นเหตุให้ตัวเองต้องไปฟื้นที่ห้องของเพื่อนสนิท รุ่งขึ้นต่อมาผมก็ตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน ทั้งๆที่ปกติสอบมิดเทอมเสร็จก็มีเรียนกันตามปกติเพราะไม่ใช่การสอบไฟนอลที่มีการหยุดยาว แต่ผมรู้ดีว่าถ้าขืนยังฝีนตัวเองให้ทนอยู่ในสภาพแบบนั้น คงทนต่อไปไม่ไหว ผมเลยตัดสินใจกลับบ้านเรียกได้ว่ากลับมาตั้งหลักก็ได้ และพอได้กลับบ้านนี่แหละที่ผมทำตัวตัดตัวเองจากโลกภายนอกทั้งไม่เช็คเฟส ปิดเสียงโทรศัพท์พร้อมกับเก็บเข้ากระเป๋าอย่างไม่คิดสนใจ และงดโซเชียลทุกวิถีทาง
...เพราะบางครั้งการได้อยู่กับตัวอย่าง ก็ดีไปอีกแบบ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้มีเวลาพิจารณาอะไรได้รอบด้าน...
“ ทำไมเหรอครับ”
“ ...”
แม่ผมไม่พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มๆ ก่อนจะเดินลับไปจนผมต้องรีบวางชามของกินในมือลงฝากน้าพรไว้แล้วเดินตามมารดาไปติดๆ
“ แม่ครับ”
“ เต้ย”
“ ครับแม่”
“ เพื่อนเค้าเป็นห่วง เค้าติดต่อลูกไม่ได้ เลยโทรหาแม่”
โทรหาแม่ ถ้าโทรหาแม่ ก็มีคนเดียวเท่านั้นแหละ
“ ทะเลาะกับจ๊อบรึเปล่าลูก”
“ ผม..”
แค่ได้ยินชื่อมัน แค่ได้ยิน ทำไมปฏิกิริยาร่างกายถึงรุนแรงขนาดนี้ ผมเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตาตรงๆกับแม่ คุณนายเธอจึงเพียงเลื่อนมือมากุมบ่าผมไว้
“ เปล่านิครับ เราไม่ได้ทะเลาะกัน” เสียงของผมแผ่วอยู่ในลำคอ
“ เด็กน้อย”
แม่ผมพูดพร้อมกับกลั้วหัวเราะแล้วดึงผมไปกอดแล้วโยกตัวเบาๆ “...มีอะไรก็พูดกันดีๆสิลูก เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“ บางที..” ผมก้มหน้าลง “..มันอาจจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วก็ได้”
“ ทำไมหล่ะ”
“ ผม..” ตอนที่สบสายตากับมารดานั่นแหละที่ผมนึกละอายใจ แม่รู้ว่าผมชอบผู้ชายแต่แม่ไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่แววตาของแม่เหมือนมองแล้วพิจารณาอะไรบางอย่าง เหมือนท่านจะรู้
“ ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอก ลองถ้ามันได้เกิดขึ้นแล้ว ยังไงมันก็จะติดตรึงอยู่ในใจนั่นแหละ...” แม่ผมยิ้มๆตอนที่มองไปยังรูปของพ่อที่ติดอยู่ผนังเหนือศีรษะเรา “..อยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกนั้นยังไง”
“ แต่เรื่องของผมมันอาจจะผิด”
“ ความรักไม่มีผิด ไม่มีถูกหรอก เพราะรักยังไงคือรัก”
“ แม่” ผมสบตากับแม่อีกครั้งทันได้เห็นแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน และแข็งแกร่งจนผมอดที่จะอบอุ่นใจไม่ได้ทุกครั้งที่ได้สวมกอดกับอ้อมแขนนี้
“ ไม่ว่าเต้ยจะคิดตัดสินใจยังไง จำไว้ว่าลูกคือลูกของแม่เสมอ”
“ ผมรักแม่ครับ”
“ เช่นกันเจ้าหนูเต้ย”
“ แม่อ่ะ”
ผมทำหน้ายู่เมื่อได้ยินคำว่า ‘เจ้าหนูเต้ย’ ซึ่งเป็นคำเรียกที่มารดาและคนในครอบครัวใช้เรียกมาตั้งแต่เด็ก จะด้วยความเอ็นดูหรือเพราะความที่เกิดมาขาวผ่องซึ่งมันคงจะน่ารักน่าเอ็นดูสำหรับพวกญาติๆ
..........
..........
หลังจากอ้อนแม่อ้อนน้าสาวจนอิ่มแปล้ด้วยมะพร้าวน้ำหอม ผมจึงตัดสินใจกลับขึ้นห้องไปค้นหาโทรศัพท์มือถือซึ่งถูกละเลยมาตลอดสองวัน ตอนนี้หน้าจอมันดับสนิทชนิดที่ว่าเปิดให้ตายก็ไม่มีทางติดจนต้องหยิบเอาที่ชาร์ตมาเสียบ ผมวางเครื่องมือสื่อสารไว้ตรงหัวเตียงก่อนจะตัดสินใจไปเปิดคอมพิวเตอร์แบบพกพาซึ่งวางอย่างสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะเครื่องเขียนตรงมุมหนึ่งของห้อง
แค่เปิดโปรแกรมโซเชียลอย่างเฟสบุ๊คก็มีรายการแจ้งเตือนเกือบยี่สิบรายการจนอดแปลกใจไม่ได้ หึ นี่ผมฮอทขนาดนี้เลยหรือนี่ ผมส่ายหน้าอ่อนๆกดเข้าไปในแชทเฟสซึ่งมีข้อความจากทั้งไอ้แท็ค ว่าน และเพื่อนๆพิมพ์ทิ้งไว้ประมาณสิบกว่าข้อความ
...มึงอยู่ไหน...
...หายหัวไปเลยนะ รู้มั้ยเนี่ยว่าพวกกูเป็นห่วง...
...ตอบสิวะ...
...เชี่ย อย่าให้กูเจอนะ จะตบให้หัวหลุดเลยแม่ง...
...หายไปไหนวะ มึงไม่อยู่ รู้มั้ยว่าหวานใจกู (น้องว่าน) เป็นห่วงแค่ไหน...
ขนาดไม่เห็นหน้าผมยังอดนึกจินตนาการใบหน้าไอ้แท็คไม่ได้ว่า มันคงหงุดหงิดงุ่นง่านขนาดไหน ถึงถ้อยคำจะดูหยาบๆไปบ้างแต่ความหมายในเนื้อความยังแสดงให้เห็นถึงความห่วงใยที่มีให้ ผมพูดได้เลยว่าไอ้แท็คมันเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งจริงๆ
...เต้ย ถ้าเห็นข้อความแล้วตอบด้วยนะ ว่านห่วง...
ส่วนคนนี้ก็ยังน่ารักเช่นเคย ผมอมยิ้มนึกถึงใบหน้าที่คงกังวลหน่อยๆ ขมวดคิ้วนิดๆ ดูแล้วคงน่ารักน่าชังไม่หยอก ยิ่งท่าทางเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นแบบนี้เสมอ ทำให้เพื่อนร่างเล็กคนนี้เป็นขวัญใจของเพื่อนทั้งรุ่น
ผมเลื่อนๆอ่านข้อความที่พิมพ์ทิ้งไว้ก็ปรากฏข้อความข้องสองสาวพิมพ์กับดาวอีกสองสามข้อความซึ่งเนื้อความดูไม่ต่างจากเพื่อนสองคนก่อนหน้านี้ ...อดละอายใจไม่ได้ที่ทำให้เพื่อนเป็นห่วงขนาดนี้...
แต่มีความความหนึ่งที่สะดุดใจผม
...สบายใจแล้วรีบกลับมานะ พี่รออยู่...
“ พี่จะรอ”
แล้วคำพูดและเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นก็ฉายซ้ำในหัวผมอีกครั้ง ผมอดประหลาดใจและแปลกใจไม่ได้ว่าจะยินคำๆนั้นจากปากของพี่ที
“ คบกับกูมั้ย”
ผมตกใจ
ผมคาดไม่ถึง
ผมเห็นสายตาที่เจ็บปวดเป็นครั้งแรกของมัน
ผมเห็นแผ่นหลังที่งองุ้มลู่ลงของมันตอนที่หันหลังกลับทันที
“ ไปแล้วใช่มั้ย”
ห่ะ
“ เพื่อนมึงมันล่าถอยไปแล้วเหรอ”
“ พี่รู้”
ผมอดจะอึ้งไม่ได้ที่ว่าพี่ทีแกรู้ว่าไอ้จ๊อบยืนอยู่ข้างหลังทั้งๆที่แกไม่ได้เห็นไปมองสักหน่อย แต่พี่รหัสผมเพียงแต่ยักไหล่พูดเรื่อยๆ “ กูเห็นตั้งแต่มันวิ่งตามมึงมาจากคอนโดแล้ว”
“....”
“ พี่ที คือผม”
“ เต้ย”
“....”
“ เรื่องที่กูพูดไปเมื่อกี้...” พี่แกสบสายตากับมองตรงๆ แววตาคู่คมเต็มไปด้วยความรู้สึกจริงจัง “ กูพูดจริงนะ”
“ พี่”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ผมไม่รังเกียจในสิ่งที่ได้ยินหรอก ผมไม่เคยรังเกียจพี่ที แต่ผมอดประหลาดใจไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนผมคาดไม่ถึง ส่วนหนึ่งในอกผมมันกำลังฟูฟ่อง เย็นฉ่ำ แต่อีกส่วนก็เย็นเฉียบ หนักหน่วง และจุกเสียด ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับพี่ทีกันแน่ ผมไม่แน่ใจตัวเอง ผมรู้แค่ว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆพี่ที ผมสบายใจ และเต็มไปด้วยความไว้วางใจ ถ้าเปรียบพี่ทีเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนคงเต็มไปด้วยหมู่ดาวที่รายล้อมซึ่งระยิบระยิบส่องแสงสวยงามและให้ความอ่อนโยน ส่วนความรู้สึกเวลาที่ผมอยู่ใกล้ๆไอ้จ๊อบเหมือนผมอยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่ร้องแรง และอาจแผดเผาเวลาเข้าใกล้ แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นและสั่นไหวหัวใจทุกครั้งที่ได้สัมผัส
“ เป็นกูไม่ได้เหรอ”
“....”
“ พี่ชอบผมเหรอ” ผมกลั้นใจถามออกไป
“ คงงั้นมั้ง”
“ จริงเหรอพี่”
พี่ทีสบตากับผมตรงๆ แววตาคู่คมเต็มไปด้วยเสน่ห์คู่นี้ด้วยแน่วแน่มั่นคงจนผมอดสะท้อนในใจไม่ได้ “ กูไม่เคยขอคบกับคนที่กูไม่ได้ชอบ”
“ ผม..”
“ ไม่รู้เหมือนกันว่ากูรู้สึกตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆกับมึงมันสบายใจ”
“..ผม ก็ สบายใจเวลาอยู่ใกล้กับพี่”
“ สบายใจพอที่จะรักรึเปล่าวะ”
“ผม...”
“ อย่าเพิ่งตอบตอนนี้เลย มึงอาจจะกำลังสับสน” พี่ทียิ้มเรื่อยๆลูบบ่าผมเบาๆ “...เพราะมึงเองก็ไม่ควรตอบรับกับคนที่ไม่ได้รู้สึกจริงๆ”
“ พี่”
“ เต้ย” พี่ทีถอนใจแรงๆ แล้วโน้มใบหน้ามาใกล้ๆกับใบหน้าผม “...อย่าคิดว่ามึงถูกบังคับให้ต้องเลือก เพราะแท้จริงแล้วมึงคือคนที่สามารถเลือกได้ต่างหาก”
“....”
“ ครับ”
“ ถ้าจะดีนะ...” พี่แกอมยิ้มนิดๆ “...ให้กูเป็นตัวเลือกแรกก็ดี”
“ พี่ที”
อดหน้าแดงไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นตรงปลายจมูกตัวเอง
“ พี่จะรอ”
ผมยิ้มน้อยๆตอนที่พี่แกทำหน้าล้อเลียนผม บอกแล้วไงว่า เวลาอยู่ใกล้พี่รหัสทีไรผมสบายใจทุกที
....Rrrrrrrrrrr....
เสียงโทรศัพท์ที่เพิ่งเปิดเครื่องแล้วชาร์ตแบดดังขึ้นเรียกครั้งแรกตั้งแต่กลับบ้านในครั้งนี้ ผมค่อยๆเคลื่อนตัวไปรับสายแล้วต้องแปลกใจเมื่อสายเรียกเข้าเป็นคนที่ไม่คาดว่าจะโทรมา
“ ฮัลโหล”
“ เต้ย”
“ อืม”
“ มึงติดต่อไอ้จ๊อบได้มั้ย” ผมขมวดคิ้วๆให้กับปลายสายซึ่งคือไอ้เต็ปเพื่อนสนิทของไอ้จ๊อบ จะไม่ให้แปลกใจยังไงไหวในเมื่อคนที่มันถามหา ป่านนี้ก็น่าจะเรียนอยู่ด้วยกัน แต่ทำไมถึงโทรมาถามแบบนี้
“ มีอะไรหว่ะ”
ปลายสายถอนหายใจ “...มันไม่มาเรียนสองวันแล้ว” คงเป็นสองวันที่ผมกลับบ้านสินะ
“ แล้ว..” ผมกลั้นใจถามต่อ
“ พวกกูติดต่อมันไม่ได้ โทรไปไม่รับ สุดท้ายแม่งปิดเครื่อง ไปหาที่คอนโดก็ไม่มีคนอยู่ นึกว่ามันอยู่กับมึง”
“ เปล่านี่”
“ พวกกูไม่เห็นมันตั้งแต่วันที่มึงป่วยไปนอนตอนโดมันแล้ว”
“ อืม”
...แค่อืม... ผมตอบไปอย่างนั้นเพราะจนด้วยคำพูด ทุกอย่างมันอัดแน่นอยู่ในอก ผมอยากถาม อยากรู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง แต่ก็แค่นั้นเพราะน้ำเสียงที่ออกจากลำคอมันเปล่งได้แค่นั้นจริงๆ
“ อืม แค่อืมเหรอวะ โอ้ย พวกมึงเป็นเพื่อนกันประสาอะไรวะ กูนี่ไม่เข้าใจพวกมึงจริงๆ”
หลังจากนั้นไอ้เต็ปก็พูดบ่นเกี่ยวกับเพื่อนมันไปเรื่อย ส่วนผมแค่นิ่งฟังเฉยๆ จริงๆผมไม่ได้ฟังด้วยซ้ำมือที่กำโทรศัพท์ผมเย็นเฉียบ ใจผมกำลังเต้นรัว
มันไปไหน
มันเป็นอะไร
เกิดอะไรขึ้นกับมัน
คำถามเหล่านี้ดังขึ้นในหัว แต่ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้
“ มึงรู้มั้ย..” ผมนิ่งฟังเงียบๆ “ ไอ้จ๊อบมันเลิกกับลูกตาลแล้วนะ”
เลิกกัน
เลิกคบกัน
จ๊อบเลิกกับลูกตาล
ผมปล่อยให้ปลายสายเงียบไปในที่สุด ในหัวมีแต่ความอื้ออึ้ง ไม่ได้ยินดี ไม่ได้ดีใจ แต่กำลังเจ็บแปลบ ทั้งๆที่เขาเลิกกัน ทำไมผมถึงไม่ดีใจเลยสักนิด
นิวฟีดในเฟสบุ๊คเด้งขึ้นนั่นทำให้ผมต้องขมวดคิ้วจ้องมองจอคอมฯด้วยหัวใจที่เต้นแรง มันอัพสเตตัสเป็นเนื้อเพลงๆหนึ่ง เป็นสเตตัสที่เพิ่งอัพขึ้นไม่กี่นาที ผมจ้องมองเนื้อหาบนสเตตัสมันด้วยความประหลาดใจ
มันเหมือนมีอะไรดึงดูดผมให้กดเข้าไปฟังเพลงที่มันเอามาแชร์ แค่เพียงดนตรีที่ดังขึ้นก็ทำให้ผมนิ่งงัน เนื้อหาในเพลงทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวของผมกับมันที่เกิดขึ้นมาอดีต เหตุการณ์แรกที่สร้างความประทับใจ และก่อให้เกิดความรู้สึกของผมที่เปลี่ยนไป ผมไม่รู้ว่าอนาคตในตอนนี้มันจะเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่าในวันนั้นมีแค่ผมกับมัน ...มีแค่เรา...
https://www.youtube.com/watch/v/dl54P7DmEi8
ฟังเพลงใจความสำคัญ (https://www.youtube.com/watch?v=a43NAEHKIYU)
เรื่องราวในวันนั้น ความฝันของเธอและฉัน
ยังไม่คิดจะผูกพัน แค่มีกันมันไปอย่างนั้น
[/b]
“ อย่าทำแบบนี้อีก ถ้ามึงเป็นอะไรไปกูจะทำยังไง”
“ มึงห่วงกูเหรอ”
“..อืม กูห่วงมึง ห่วงมาก เพราะมึงเป็นเพื่อนรักของกู”
เมื่อเรานั้นคิดจะปิด ทุกความสัมพันธ์ใด ๆ
ร่างกายมีเพียงแค่ฉันและเธอ
และในวันที่มันเปิด ยอมรับเรื่องราวไม่ได้
สุดท้ายว่าเรามีกันเสมอ
[/b][/i]
ผมเคยถามมันว่าทำไมมันถึงมาขลุกอยู่แต่กับผมทั้งๆที่เรื่องนี้เป็นสาเหตุให้มันต้องเลิกกับแฟน ทำให้มันต้องอึดอัดกับสายตาบรรดาเพื่อนผู้หญิงเวลาเราสองคนอยู่ด้วยกัน
“ มึงไม่เบื่อเหรอที่วันๆซ้อมบาสอยู่แต่กับกู”
“ ไม่นิ”
“ มึงชอบเล่นบาสเหรอจ๊อบ”
“ เปล่า”
“....”
“ กูชอบที่จะเล่นกับมึง” มันยิ้มบางๆพูดไปเรื่อย “...มึงกับกู”
เมื่อก่อนเราไม่คิดจะรัก เเละเรายังไม่เข้าใจ
ว่าอะไรที่โยงใยความผูกพัน
[/i]
ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องบ้าที่อยู่ๆก็ทำเรื่องโง่ๆด้วยการตั้งสเตตัสแปลกๆ ทำได้แค่เพ้อเจ้อไปเรื่อย คงมีคนสมเพชผมที่อ่อนแอจนไม่สามารถลุกขึ้นมาทำอะไรได้ หึ ผมมันแย่ แต่ผมไม่อยากจะก้าวเข้าไปหามันในวันที่มันกำลังต้องการเวลา และมันอาจไม่ต้องการคนอย่างผมแล้ว
“ กูชอบมึงหว่ะ”
“ เต้ยอย่าล้อกูเล่น”
“ กูพูดจริง...” มันทำหน้าจริงจังจนผมนิ่งอึ้ง “...กูชอบมึงหว่ะชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่ม.สาม กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กับมึง แค่มึงคนเดียว กูก็คิดนะโว้ยว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเองตลอดไปแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวหว่ะ กูต้องบอกอะไรมึงสักอย่างไม่งั้นมันคงค้างคาแบบนี้ตลอดไป”
“ กูไม่รู้มาก่อน..” ผมถอนใจ ผมไม่รู้มาก่อนจริงๆ ไม่เคยรู้เลย
“...ไม่รู้จริงๆหว่ะ ว่ามึงรู้สึกแบบนี้ แต่กูเป็นผู้ชายและกูไม่เคยชอบผู้ชาย”
นั่นเป็นสิ่งที่ผมพูดในตอนนั้น เป็นสิ่งที่คิดได้ในตอนนั้น ทั้งๆมันต่างจากความเป็นจริงในตอนนี้
“...แต่กูไม่ได้เป็นเกย์และคงไม่มีทางชอบผู้ชาย”
หึ ไม่ได้เป็นเกย์เหรอ ไม่ได้ชอบผู้ชายงั้นเหรอ เหอะ แม่งเอ้ย
“ กูชอบมึงเต้ย กูชอบมึงได้ยินมั้ยเต้ย”
เติบโตแล้วได้เรียนรู้ ในวันที่สายเกินไป
ว่าอะไรมันคือใจความสำคัญ
[/i]
“ คบกับกูมั้ย”
สายเกินไปงั้นเหรอ
สายเกินไปรึเปล่า
เต้ยมันตอบตกลงกับพี่รหัสมันรึเปล่า
หึ ผมมันขี้ขลาดจริงๆ ที่ไม่ยืนรอฟังคำตอบของมัน คำคอบซึ่งเป็นทั้งจุดเริ่มต้น หรือ จุดสิ้นสุดระหว่างมันกับผม
ฉันและเธอ
มึง และ กู
[/i][/b] [/color=blue]
มันต้องเป็นเรื่องบ้าๆ ถ้าอยู่ผมจะฟังเพลงแล้วนั่งปาดน้ำตาไปด้วย แต่มันเป็นเรื่องจริงเพราะผมปล่อยน้ำตาให้ไหลเมื่อฟังเพลงจบ สุดท้ายผมเองก็กลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหวคราวนี้ทั้งน้ำหูน้ำตาไหลพรากๆราวกับเขื่อนแตก สุดท้ายผมคว้ามือถือขึ้นมาแล้วกดสายไปยังปลายสายที่เพิ่งวางไปได้ไม่นาน
“ เต็ป” เสียงผมสั่น
“ ว่าไงมึง”
“ ไปดู..ให้กูหน่อย”
“ อะไรนะ”
“ จ๊อบมันอยู่ที่คอนโด ไปดูมันให้กูหน่อย”
...ตู๊ดๆๆๆๆๆ...
.........
.........
“ อะไรของพวกมันวะ”
เต็ปส่ายหัวกับปลายสายที่วางไปโดยที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง
“ แปลกๆ ไอ้พวกนี้”
“ แปลกอะไรหมาเต็ป”
หึ หมาเต็ป คนเดียวที่เรียกคงมีคนเดียว ผมเงยหน้าจอจากโทรศัพท์ทันเห็นใบหน้าขาวพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ ปลายจมูกมันแดงกล่ำเพราะอากาศที่ร้อน หน้าตามันน่ามองไม่หยอก
“ มองเหี้ยไร”
ยกเว้นปาก แม่ง ความน่ารักน่ามองดับวูบทันทีที่ลิ้นมันกระทบฟันจนเกิดเสียง เสียงมันก็น่าฟังไม่น้อยจะต้องกลับคำพูดก็ตรงถ้อยคำที่เปล่งออกมานั่นแหละ มันยักคิ้วมองกวนๆก่อนจะแกะกระดุมเสื้อนิสิตที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะก่อนหน้านี้เราเล่นบาสกันหลังเลือกเรียน
“ ทำเหี้ยไรแฮม”
ผมรีบตะครุบมือมันที่กำลังจะถลกเสื้อนิสิตออกด้วยความร้อนในที่สาธารณะกลางลานบาสแบบนี้
“ กูร้อน”
“ ห้ามถอด”
“ เรื่อง..” มันแบะปากใส่ผมก่อนจะปัดมือผมแรงๆแล้วเตรียมแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายออก
“ กูบอกห้ามถอด” ผมบอกมันอย่างหัวเสียและเริ่มรู้สึกหงุดหงิด มันไม่รู้เลยรึไงว่ากำลังเป็นที่จับตามองยิ่งตัวขาวๆ บางๆอย่างงี้มาถอดเสื้อโชว์ พวกเสือหิวทั้งหลายไปกระโจนตะครุบให้มันรู้ไป
“ เป็นพ่อกูไง”
“ หึ”
...ฟอด...
“ มึง”
ไอ้แฮมทำตาโตยืนกุมแก้มหน้าดำหน้าแดง อีกมือนึงทุบอกผมเต็มแรง
“ เล่นเหี้ยไรนี่ย”
“ แฟนเซอร์วิสไง” อ่านะ พอดีทุกครั้งที่พวกผมรวมตัวเล่นบาสด้วยกันก็มักจะมีสาวๆจับตามองเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผมกับไอ้แฮมมีโอกาสได้ลูกแล้วต้องแย่งกันเพราะมักเล่นอยู่ฝ่ายตรงข้ามกัน สาวๆอีกได้ใจ ได้ใจอะไรหน่ะเหรอ ก็จังหวะคลุกวงในกันอย่างใกล้ชิดไง
“ เซอร์วิสพ่อง”
มันหัวเสียก่อนจะคว้าเอาผ้าเช็ดหน้าที่วางอยู่ใกล้มึงฟาดใส่ผมเต็มๆ
“ หึ”
"หัวเราะอะไร” มันทำเสียงเขียวใส่หน้าตาเอาเรื่อง ท่าทางเหมือนลูกแมวกำลังขู่อะไรบางอย่างจนผมอดปากดีใส่ไม่ได้
“เรื่องของกู”
“ ชิ”
“ หรืออยากให้เป็นเรื่องของเรา” คราวนี้ยักคิ้วใส่มันหน่อย
“เชี่ย” มันทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะเหวี่ยงค้อนให้ผมอีกที ผมจึงอดจะแหย่มันต่อไม่ได้ “ เขินกูเหรอ”
แก้มมันแดงก่อนจะโต้กลับด้วยการตะโกนใส่หูผมเต็มๆ “ พ่องงงงงง”
ไม่ใช่ความรักที่เราฝันใฝ่ มันคือความรักที่เราเข้าใจ
ฉันและเธอ ฉันและเธอ ฉันและเธอ
ผมไม่โกรธมันหรอกครับ หึ ส่ายหัวมองตามแผ่นหลังที่วิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำในตึกเรียน
บางครั้งเรื่องความรักก็ไม่ยากอย่างที่คิดมั้ง
...เพราะมันเป็นเรื่องของเรา เรื่องของฉันและเธอ มึงและกู...
**** ให้เครดิตกับ (เพลงใจความสำคัญ ของศิลปิน Musketeer) o18
อย่างที่บอกถ้าอยากอินและหน่วงต้องฟังเพลงประกอบการอ่านด้วยนะเออ 555
ตอนนี้อ่านรู้เรื่องกันมั้ยจ๊ะ แบบอาจจะงงๆเนอะ คนแต่งเพิ่งฟื้นไข้ อิอิ
ส่วนตัวชอบเพลงนี้ค่ะมันทำให้นึกถึงเรื่องราวในอดีตเลยนำมาผูกเป็นเรื่องราว
อิอิ เค้าอ่านคอนเม้นท์ทุกคนนะ หึ ขอโทษด้วยจ๊ะที่ทำให้บางคนค้างคา
จนแอบคลั่งในความหน่วง :laugh: :laugh:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกกำลังใจเจอกันตอนหน้าจ๊ะ :bye2:
-
:z13: :z13: :z13:
-
คู่เตป-แฮมนี่ทำเอาบรรยากาศหน่วงๆหายไปเลย แย่งซีนคู่หลักจีจี
-
ให้อภัยจ๊อบแล้วววว ไปหาเต้ยนะะะ
-
จ๊อบฉลาดขึ้นมานิดนึง ยกโทษให้
แต่เลิกทำเป็นพระเอกมิวสิคได้ไหม อยุ่ในห้องปิดเงียบคนเดียว
วิ่งหาเต้ยเซ่ ไอ้โง่วววววววววววว :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่ทีดีเกินไป เก็บเฮียไว้ให้คนอึ่นที่รักแกจริงๆจังๆเถอะ มาขนาดตอนนี้แกก็ยังแสนดี ล้านดี เฮียสมควรได้คนที่คู่ควรกับแก ไม่ใช่แค่อยุ่ด้วยแล้วสบายใจหรือรู้สึกดีเพราะว่าเดี๋ยวก็ไปรู้สึกแซ่บกับคนอึ่นได้
เต้ยก็ไปเอาอิจ๊อบเหอะ มันเลิกกับแฟนหมายเลข 3 แล้วไปเป็นพระเอก MV ในคอนโดมันนั่นแหละ ไปหามันแล้วก็เปิดใจกันเสีย มันจะได้สมหวังกับความรักครั้งที่ 4 -5 ของมันโดยที่มันไม่ได้ลงทุนขยับทำอะไรนี่แหละ (แม่ยกพี่ทีแดกดันย่ะ)
สับรางความรู้สึกปุ๊บปั๊บมาอ่านเตป-แฮมต่อ อะไรมันจะคนละขั้วกันที่เพึ่งอ่านมาฟระ แต่รู้สึกดี
ขอบคุณค่าสำหรับตอนใหม่ :pig4:
-
พระเอกตามนายเอกสิจ๊ะ
อย่าให้นายเอกต้องเหนื่อยคนเดียว
ปล.เม้นบนถูกใจมากค่ะ
-
หน่วงได้อีก โอ๊ยเครียด... :katai1: :katai1:
-
เข้าใจกันเร็วๆๆนะ เขารออยู่ๆๆๆ
:monkeysad: :monkeysad:
-
เห้ออ มันจะเปงไงน้อออ
-
จ๊อบ ออกจากะลาเถอะ กะลาเปิดล่ะก้าวออกมา
ถ้าชอบก้อลงสนามสิฟร้าาาาา รอให้ โดนสอยไปรึไง แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะสมหวัง
ฮ่วยยยยยยยยยย
-
เพลงโปรดเค้าเลย ^^
-
นึกว่าตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่เค้าไปแล้ว ตอนต่อไปใครง้อใครก่อน
-
เข้าใจตัวเองแล้วก็รีบรุกเข้าสิวะครับบบ
รออะไร
รอให้คนอื่นซิวไปเหรอออค้าาาาา แหม พ่อคุณ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
อย่าเพิ่งมีใครเข้ามาป่วนนะ ให้จ๊อปกับเต้ยได้ปรับเข้าหากันก่อนเต๊อะะะะะะะ สงสารเต้ยอ่ะ อยากให้เต้ยสมหวังซะที :o12:
-
ตกลงก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่
รอตอนต่อไปค้าบบ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
พระเอกเรื่องนี้ ครือจ๊อบใช่ปะ :katai1: :katai1: ชริ
-
ให้อภัยดีมั้ยนะ จ๊อบเนี๊ยะ,,,
รีบมาต่อนะครับ. รออ่าน,,,
-
รอๆๆๆขอบคุณมากค้าบบบบ
มาต่อเร็วๆนะครับบบ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
โถววววววววววว :hao5: :hao5:
คุยกันเร็วๆนะ คิดถึงวันวาน
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ไม่น่ากดเข้ามาอ่านเลยยยยยยยยยยย :ling1:
นอกจากจะค้างมากๆแล้ว แล้วยังจะหน่วงมากๆด้วย ถถถถถถถถถถถถถ
สนุกอ้าาาาา น้ำตาตกไปตั้งสองสามรอบ ชอบค่ะ เขียนละฟิลลิ่งมันมา
ไม่รู้ว่ามันเป็นที่รู้สึกอิ๊นนนนนอินกับเนื้อเรื่องหรืออะไร แต่อ่านแล้วมันแบบ
หื้มมมม!!! หน่วง วาบท้องตลอดเลย อร๊ากกกกก 55555555555555555
มันหน่วงที่แบบ เค้าก็รู้ว่าเรารัก แต่เค้าก็เหมือนมองข้ามความรู้สึกของเราไป
แล้วหยิบยื่นแต่การกระทำดีๆ แต่ให้ในสิ่งที่ต้องการที่สุดไม่ได้
มันมีความสุข แต่ก็ได้แค่นั้น เพราะ "เพื่อน" และ "ไม่ได้ชอบผู้ชาย" มันค้ำคอ
คือแบบบบบบบบบบ พีคคคคคคค 5555555555555555555
แต่ก็รู้สึกดี แต่ก็ยังแก้เกมส์เร็ว และในสุดท้ายก็รู้ใจตัวเองจนได้
กว่าจะรู้ใจตัวเองก็ตอน8 ตอน9 ตอน10 เข้าละ 5555555
ถึงแม้มันจะช้าเกินไปสักนิ๊ดดดดดดดดดก็เถอะ
เต้ยเจ็บมาเยอะแล้ว หลังจากนี้ก็ช่วยรักเต้ยดีๆด้วยนะ
ขอให้ดีกันไวๆ 555555555555555
และขอบอกไว้เลยว่า #ทีมจ๊อบ ค่ะ 5555555
ยังไงก็ไม่เชียร์พี่ทีหรอกกกก ถ้าจะให้เชียร์พี่ที ตอนแรกๆ ขอเชียร์แท็คดีกว่า
แท็คน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ให้ดี จ๊อบเต้ยก็ต้องดีที่สุดเนอะ ๆ คึคึ
ต่อไวๆด้วยนะค้าบบบ 555555555555
อยากอ่านใจจะขาดแล้ว ไม่ได้อ่านใจจะหน่วงไปกว่านี้ :mew2:
เก๊าจะรอ
ปล. เพลงสุดท้ายความหมายดีและเพราะค่ะ ชอบ อินๆๆ
-
จ๊อบโง่มานานแล้วยังจะโง่ต่อไปเหรอคะ
คนที่ปล่อยให้ความรักของตัวเองหลุดมือไปโดยไม่พยายามแม้จะคว้าไว้ทำตัวเป็นคนช้ำรักไปวันๆนั่นไม่ใช่คนดีพระเอกหรือเสียสละค่ะ มันก็แค่คนขี้ขลาดค่ะจ๊อบแค่คนขี้ขลาด
พี่ทีบอกรักเต้ยแล้วไงคะ? เข้าไปคว้าไว้ดิ คว้าไว้แล้วบอกว่ารักเหมือนกันไม่ใช่เดินหันหลังให้เขาได้ไปกับคนอื่น โอ๊ยขัดใจจจ
-
อิจ๊อบ อิพึ่งฉลาด
มัวแต่พร่ำเพ้ออยู่นั่นแหละ
ไปตามเต้ยมาดิ ฮ่วยย
-
คือ... เรื่องนี้เหมือนเอาชีวิตตัวเองมาแต่ง :o12: :o12: :z6: :a5:
แต่แค่ตอนจบมันไม่แฮปปี้ ฮ่าๆๆ เพลงแนะนำ คำขอร้อง กับ ไม่โกรธหรอกความรัก กับ ไร้วิญญาณ
คือ เราแค่แนะนำให้ลองฟังเฉยๆ เหตุหารณ์มันยังไม่นานเกือบปัจจุบัน ฟังเพลงพวกนี้ แล้วอยากเปลี่ยนแนวไปร๊อคทันที :z2:
-
สงสารพี่ทีล่วงหน้า :mew6:
พระรองเกาหลีจริงๆ ทำดีทุกอย่างแต่สุดท้ายไม่ได้อะไร
อีพระเอกโง่ไปวันๆเอาไปกินไม่ต้องลงทุน นอนถ่ายเอ็มวีไป
-
ไม่เชียร์จ๊อบผิดไหม
ขอเชียร์พี่รหัส แต่ดูท่าแล้วยังไงๆพระเอกนี่จ๊อบแน่นอน :ling3:
แต่ก็ยังหวังพี่รหัสสุดแสนดี 5555
นมจืดกินบ่อยๆ ก็ไม่เบื่อไม่เหมือนนมเปรี้ยว
-
จะเป็นไงต่อ เต้ยจะเลือกความร้อนหรือความเย็นสบายใจกันนะ
-
^^
-
เอาล่ะเต้ย เธอจะเลือกใคร ก็สุดแต่ใจของเธอ แต่ก็จริงดังที่ตือโป๊ยก่ายกล่าวไว้ "ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ หัวใจขื่นขมระทมชั่วนิรันดร์"
อาจจะจบลงที่เต้ยเลือกใครสักคน แต่ต่อจากนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป อิอิ
บางทีการอยู่ใกล้กันมากเกินไป ทำให้มองไม่เห็นความรู้สึกบางอย่าง หรือไม่อาจให้คำนิยามได้ บางคนก็พอใจให้มันเป็นแบบนี้ แต่บางคนอยากให้เป็นมากกว่านี้ เวลาที่ความพอใจของแต่ละคนไม่เท่ากัน จึงมีคนที่ต้องไป ทำให้นึกถึงในชีวิตจริง กรณีแบบจ๊อบ ถึงกับยอมคบเต้ยเพราะไม่อยากเสียเต้ยไป มันไม่ใช่ความรักแต่มันคือการผูกมัดเพราะความเสียดาย ตอนแรกเต้ยดีใจ แต่สุดท้ายมันก็ไม่อาจตอบความรู้สึกเต้ยได้ เพราะผู้ชายคนหนึ่งเป็นเพื่อนกันมาตลอด ต้องเปลี่ยนเป็นคนรักกัน มันยากทั้งความรู้สึก สุดท้ายเต้ยก็ต้องไปอยู่ดี จ๊อบก็ไม่มีวันเข้าใจว่าเต้ยต้องการอะไรอีก ในเมื่อยอมคบด้วยแล้วนี่ โอ้ยเศร้าอ่ะเธอ อ่านแล้วฉันก็เดจาวู
ธรรมะสวัสดี
-
อ่านพาร์ทแรก แล้วเจ็บจี๊ดๆ ค่ะ แอบรักเพื่อนข้างเดียว แถมสารภาพก็โดนปฏิเสธ อีก เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปค่ะเนี่ย
เมนท์พาร์ท สาม โหย อ่านแล้วหน่วงแล้วหน่วงอีก สงสารเต้ย เต้ย อย่าไปอยู่ใกล้ๆซิ รับรอง เห็นผล
ยกที่ 5 ขอไปซดน้ำใบบัวบกก่อนนะคะ เอิ่ม นิยายอะไรหน่วงจิตใจมากๆเลย จ๊อบ แกนะ จะต้องเสียใจเมื่อเสียของที่สำคัญไปชริ
-
จ๊อบ ยังดีนะที่รู้ตัว บางคนต้องใช้เวลาทั้งชีวิต T_T
-
มันเป็นอะไรที่หน่วงแต่ชอบมากกกกกกกกกค่ะ เสียน้ำตาไปแบบไวมากภายในไม่กี่ตอน
คือสงสารน้องเต้ยนะ แต่ก็เข้าใจจ๊อบเหมือนกัน .. ตอนแรกนึกว่าแท็คจะแอบคิดไม่ซื่อกับเต้ย กลายเป็นพี่ทีแทน ก็นะ ..
เราเป็นพวกฝังใจกับรักแรก(มากถึงมากที่สุด)อ่ะค่ะ ยิ่งมองก็รู้ว่าจ๊อบเองก็คิดเหมือนกันด้วยแล้วก็เลยยิ่งเชียร์
มันเหมือนติดตามมากกว่านะว่าเมื่อไหร่จ๊อบจะรู้ใจตัวเองแล้วทวงเต้ยกลับมาได้
บางอย่าง มันก็ไม่ได้หายไปไหน ไม่เคยหายไปไหน มันยังอยู่ที่เดิมตลอดนั่นแหละเนอะ . มันอาจจะมีช่วงที่สั่นคลอนหรือเบาบางลงไป
แต่สุดท้ายคำว่ารักของเต้ย หัวใจของเต้ย คือมันไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายภายในอาทิตย์สองอาทิตย์ เดือนสองเดือน
หรือแม้แต่ปีสองปี ถึงจะมีคนมาต่อคิวรอดามใจเพียบ มันก็ไม่ได้ช่วยหรอกจริงๆนะ
ตอนแรกแอบขัดใจจ๊อบเหมือนกันว่าไม่อยู่ฟังให้รู้เรื่องไปเลยวะ แต่พอมาอ่านตอนล่าสุดนี่แบบ .. โถนาย T ____ T
คงจะกลัวมากจริงๆแหละ ยังไงก็อยากให้เคลียร์กันให้เข้าใจนะคะ คือไม่ชอบแบบเข้าใจผิดกัน แล้วก็ค้างคา
คือดราม่าแบบนี้เราไม่โอเท่าไหร่ T T .. ถ้าจะดราม่าก็ขอให้มันดราม่าด้วยแบบ โอเค ตกลงกันแล้วว่าแบบนี้
จะให้เต้ยลองให้โอกาสพี่ทีกับตัวเองดู หรืออะไรยังไงก็ว่าไป .. ยังไงก็เชียร์นายจ๊อบนะคะ ~
จะรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกก คนเขียนสู้ๆนะคะ <3
ปล. มาอีดิทเพิ่มลืมสกรีมโลเคชั่นมหาลัย 55555555555 ลานเกียร์ตอนนี้พื้นเรียบแล้วน้องเต้ยยังไปสะดุดได้เลยนะ แหม่ๆ - . -
อยากบอกว่าถ้ามีคูลี่ด้วยนี่จะฟินมากค่ะ (เคยบังเอิญเจอแฟนเก่าที่คูลี่ เป็นโมเม้นที่แบบ อื้มมมม นั่งเข้า Conversation Hour ด้วยกันค่ะ ทำตัวไม่ถูกสุดๆ 5555555) แต่คือพอใช้โลคชั่นม.เราอ่านแล้วเลยอินมากด้วย อย่างร้านทรูนี่คือตรงนั้นเลย ตรงถนนที่จ๊อบวิ่งข้ามมานี่ข้ามทุกเช้าค่ะ ; ____ ; #ปริ่ม สกรีมแค่นี้แหละค่ะ 555555555555
-
ยอมรับตัวเองได้แล้วก็พูดๆไป
ไม่มีคำว่าสาย ถ้าตัดสินใจทำ
มีแต่คำว่าเสีย ถ้าปล่อยโอกาสให้ผ่านไป
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เขียนเก่งจุง
-
ทรมานทุกฝ่าย รู้ใจตัวเองกันแล้วก็เคลียกันเถอะ
-
อ่า หวังว่าจ๊อบคงไม่เป็นอะไรนะ :hao7:
รอนะฮะ :')
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะจ๊อบ รอคอยตอนต่อไปค่ะ
-
ถ้าเราเป็นจ๊อบก็ไม่กล้าอยู่ฟังหรอก
ไม่กล้าที่จะหวังอะไรด้วยเลยล่ะ
-
รอให้หนุเต้ยได้พักใจ และให้อิหนูจ็อบได้คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆไปก่อนละกันเนอะ :กอด1:
-
เพิ่งได้ลองอ่านเรื่องนี้ คนแต่งใช้ภาษาอ่านง่าย เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตาม
ปล. หมั่นไส้จ็อบกว่าจะรู้ใจตัวเอง เกือบพลาดแล้ววววว รีบๆทำคะแนนเซ่ :serius2:
-
คำว่า รัก ไม่มีคำว่า สายไป หรอกนะ
เต้ยยังกล้าบอกทั้งๆ ที่อาจไม่สมหวัง
ให้กำลังใจจ๊อบแล้วกัน :mew1:
-
ต่อ ต่อ ต่อ
ติดแล้วนะเนี๊ยะ ๕๕๕
-
คิดว่ายังไงจ๊อบก็คงเป็นพระเอก กว่าจะรู้ใจตัวเอง ไม่รู้จะสายไปหรือป่าว
แต่ลึกๆแอบเชียร์พี่ทีค่ะ น่าจะดูแลนายเอกได้ดีกว่า 555
ส่วนคู่รองน่ารักจังค่ะ เขียนเรื่องคู่รองอีกนะคะ
อยากรู้ ชอบๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อ่านรวดดเดียวจบ ชอบมาก สนุกมาก เข้าใจความรู้สึกของทุกคน ผ่านจุดนั้นมา การแอบรักเพีื่อนสนิทมันเจ็บมาก เสี่ยงบอกออกไปก็เจ็บมากกว่าเพราะเค้าไม่รู้สึกอย่างเรา
-
:mew1: :mew1: :mew2: :mew2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ และอยากอ่านต่อแล้วววววว
ชอบมาก หน่วงมากกกกกก ใจจริงๆไม่อยากให้เต้ยเลือกจ๊อบนะ หมั่นไส้มัน
สงสารลูกตาล นางน่ารัก นิสัยดี เลิกกับจ๊อบไปก็ดีแล้ว
มาต่อไวๆนะคะ รอๆ
-
รอตอนต่อไปปปปป :katai4:
-
:hao4:
-
เอ้า!! ว่าไงกันคะ จะคบหรือไม่คบ
รอปิดซอยเลี้ยงอยู่ค่ะ ป้าด...
ชอบอ่านแนวนี้ แนวที่แบบ..เพื่อนรักเพื่อน ต่างฝ่ายต่างนิ่งไรงี้ โหยยยย ชอบเวลาเขาหึงกันด้วย ไม่รู้เรื่องนี้จะมีเปล่า 5555
สู้ๆค่ะคนแต่ง มาต่อเลยก็ดีนะคะ เดี๊ยนลุ้นมว๊ากกก 55555
-
:z3: :z3: :z3: รอตอนต่อไปจร้า
-
โดนแย่งซีน กำลังหน่วงเลย :)
-
จ๊อบนี่เป็นอะไรที่ไม่รู้ใจตนเองสุดๆ เราให้อภัยได้ตรงส่วนนี้
เพราะก็เป็นอย่างนี้หลายๆคนเหอะๆ แต่ต่อจากนี้ไปลุยเลย
อย่าปล่อยให้คนสำคัญต้องหลุดมือไปอีกล่ะ
-
:กอด1: รักคนเขียนนน
-
เต้ยรู้ตัวรึยัง อิจ็อบมันกำลังนั่งเสียใจอยู่นะ TT
เพลงก็ตรงกับคู่นี้มากจริงๆเลยยย
-
:m15: หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดใจ รีบมาเขียนต่อทีเถอะอยากรู้ออออออออออออออออออ
-
ยกที่ 11 : โอกาสของเรา
https://www.youtube.com/watch/v/Lyshb49FHZc
ผมยิ้มมุมปากทักทายให้กับร่างตรงหน้า เราเจอกันบ่อยๆในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา สาเหตุที่ทำให้เราได้มีโอกาสพบกันเพราะในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาผมมีสถานที่ประจำในการมานั่งจับเจ่าในทุกๆเย็น ผมรู้ดีว่าถึงมานั่งจมจ่ออยู่ในโรงอาหารหอในแห่งนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น แต่ผมแค่รู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้มันอยู่ใกล้ๆกับคนที่ผมกำลังเฝ้ารอคอยการกลับมา
“ กินขนมด้วยกันมั้ยจ๊อบ”
ร่างบางยื่นกล่องขนมไทยโบราณอย่างกลีบลำดวนให้ ผมจึงยิ้มรับก่อนจะเอ่ยขอบคุณอีกฝ่าย ร่างนั้นจึงเคี้ยวตุ้ยๆทำหน้าชวนกิน
“ ขอบคุณนะว่าน”
ว่านอดยิ้มก่อนจะสนใจของกินตรงหน้า ผมจึงอดยิ้มตาไม่ได้ ผมมีโอกาสได้คุยกับว่านอย่างสนิทใจในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเพราะว่านเป็นเด็กหอในเช่นเดียวกับคนที่ผมรอคอย ถึงจะไม่ได้อยู่ตึกเดียวกันแต่ทุกๆเย็นร่างบางซึ่งมักจะมีร่างสูงของ แท็คตามไปเงาก็จะแวะมานั่งคุยด้วย อาจจะเพราะเห็นใจ สงสารหรืออยากคุยเป็นเพื่อน จะด้วยอะไรก็แล้วแต่การที่ว่านมาคุยเป็นเพื่อนก็ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง ถึงแม้ปฏิกิริยาจากแท็คจะดูแตกต่างไปเพราะทุกครั้งที่เจอกันเจ้านั่นมักจะมองแปลกๆและทำหน้าไม่พอใจเขาราวกับโกรธกันมาเสียนาน
“ วันนี้แท็คไม่มาเป็นเพื่อนเหรอ”
“ เอ่อ” แก้มขาวๆนั่งแดงก่ำ มือที่กำลังจะหยิบขนมเข้าปากชะงักค้างพร้อมกับหลบตาด้วยกิริยาขวยเขิน “..คือ แท็คมีธุระหน่ะ”
“ อื้ม”
ผมหัวเราะถูกใจเด็กน้อยซึ่งกำลังปกปิดอาการของตัวเอง
“ ว่าแต่จ๊อบมานั่งเล่นที่โรงอาหารแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อเหรอ”
“ ไม่หรอก...” ผมยิ้มเรื่อยๆ “...แค่อยากมานั่งรอเฉยๆ”
“ แต่เต้ยยังไม่กลับมาเลยนะ” เหมือนเจ้าตัวจะเพิ่งรู้ตัวว่าหลุดพูดบางอย่างที่กระทบใจผมออกไป ใบหน้าหวานเหยเกทำหน้ารู้สึกผิดทันที ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมคนตรงหน้าถึงรู้เรื่องราวระหว่างผมกับเต้ย แต่ที่ผมรู้คือเพื่อนๆกลุ่มนี้ของเต้ยมีแต่ความห่วงใยและความหวังดี
“ เอ่อ ขอโทษนะจ๊อบ”
“ ไม่เป็นไรหรอก..” ผมยิ้ม “...เรามารอเต้ยจริงๆอย่างที่ว่านั่นแหละ”
“ งั้นก็สู้ๆนะ”
“ อื้ม”
ว่านชูสองนิ้วให้ผม พวกเราจึงอดหัวเราะให้กันไม่ได้ แต่ร่างสูงเบื้องหลังผมทำเอาใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเพื่อนตัวน้อยหุบฉับทันที ว่านทำหน้าตื่นก้มลงงุดๆและผมก็ถึงบางอ้อตอนที่แท็คมายืนกอดอกพิงขอบโต๊ะอาหารมองพวกเรานิ่งๆ
“ ไหนว่านว่าจะรีบกลับมาอ่านหนังสือไง”
“ ก็ คือ..” ว่านทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ส่วนไอ้แท็คกำลังทำหน้ายุ่งมันสบตากับผมตรงๆ แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยประกายเจิดจ้า
“ กูเป็นคนชวนว่านมานั่งคุยกันเองแหละ” ผมรีบเอ่ยขัดเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุแปลกๆ “ เค้าเห็นใจที่กูนั่งกินข้าวคนเดียว เลยมานั่งเป็นเพื่อน”
“ คงเหมือนตอนที่กูเห็นใจไอ้เต้ยตอนมันร้องไห้คนเดียว”
ไอ้แท็คมันพูดนิ่งๆ ส่วนผมเพียงถอนหายใจและยอมรับในสิ่งที่มันเอ่ยถึง หึ มันเป็นเรื่องจริง ผมทำให้เต้ยต้องร้องไห้จริงๆ และเป็นการเสียน้ำตาซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวด้วย
...สมควรแล้วที่เพื่อนมันจะไม่ชอบผม...
“ พูดอะไรหน่ะแท็ค” ว่านรีบลุกขึ้นฉุดมือแท็คพร้อมกับเม้มปากทำหน้างอ
“ พูดเรื่องจริงไง”
“ จะจริงยังไง...แต่มันเป็นเรื่องของเขาสองคน” ว่านพูดอธิบายอย่างใจเย็น “...มันไม่เกี่ยวกับเรา”
“ เต้ยเป็นเพื่อนแท็คนะ” อาจจะเพราะอารมณ์ที่กำลงขึ้นทำให้แท็คเผลอตวาดใส่ร่างบางเสียงดัง ว่านยืนนิ่งเม้มปากแน่นน้ำใสๆกำลังคลอหน่วยตาที่แดงก่ำ ริมฝีปากบางสั่นระริก “ แล้วว่านไม่ใช่เพื่อนของเต้ยรึไง หรือแท็คคิดว่าแท็คเป็นคนเดียวที่เข้าอกเข้าใจเต้ย”
“ ไม่ใช่นะ แท็คแค่ห่วงเต้ย”
“ งั้นเหรอ..เข้าใจแล้ว”
พูดจบว่านก็เดินปาดน้ำตาออกไปทันที ส่วนไอ้แท็คก็ยืนหัวเสียพ่นลมหายใจแรงๆตอนที่มองสบตากับผมแล้วเดินตามร่างบางไปติดๆ
“ เฮ้ย”
ผมถอนใจ และผมรู้สึกเห็นใจร่างบางที่ผละจากไปก่อนหน้านี้ไม่น้อย ผมรู้ดีว่าผมกับว่านเราไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษหรือคิดเกินเลยกัน ว่านแค่เห็นผมทุกเย็นที่โรงอาหารหอใน เพราะผมนั่งโต๊ะเดิม โต๊ะที่มองออกไปเห็นตึกหอพักของนิสิตชาย และเขาคงอดจะเห็นใจไม่ได้เลยแวะเวียนมานั่งคุยเล่นกับผม ซึ่งบางครั้งมันทำให้แท็คคงไม่พอใจ ผมไม่รู้ว่าแท็คกับว่านมีความรู้สึกแบบไหนต่อกัน แต่แววตาที่คนทั้งคู่มองกันมันเหมือนว่าคนทั้งคู่แอบมองซึ่งกันและกัน คล้ายกับมีอะไรบางอย่างที่อยู่ในสายตาของคนทั้งคู่ แต่สถานะนั้นก็ยังไม่เห็นจะเปลี่ยนไปในเมื่อคนทั้งคู่ยังเป็นแค่เพื่อนกัน มันทำให้ผมมองภาพตนเองผ่านเรื่องราวของคนทั้งคู่
...ทั้งๆที่รู้สึก แต่กลับทำเหมือนไม่รู้สึก...
...ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ไม่อยากให้คนอื่นต้องเผชิญเหตุการณ์เช่นเดียวกับผม...
...เพราะผมกลัวว่าวันที่เรารู้สึกแล้ว วันนั้นจะเป็นวันที่สายเกินไป...
......
......
เวลาเกือบสามทุ่มในทุกๆวันเป็นวันที่ผมตัดสินใจกลับหอ หลังจากมานั่งจมจ่อตั้งแต่เย็นเพื่อแค่นั่งเฉยๆ ผมรู้ดีว่าผมทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ ผมต้องหักห้ามใจไม่โทรหามัน ผมอยากให้เวลามัน ไม่อยากรบกวนมัน ระยะเวลาที่ห่างกันอาจทำให้เราเข้าใจอะไรกันมากขึ้น
หึ ผมก็ได้แต่คาดหวังให้เป็นแบบนั้น
ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันคงยังไม่กลับมา เพราะผมสอบถามข่าวคราวจากแม่มันตลอด “แม่สา” หรือ “ คุณนายสารภี” คือคนที่ผมโทรไปปรึกษาและสอบถามข่าวคราวมันตลอด ผมรู้ว่าท่านน่าจะรู้เรื่องความบาดหมางของพวกเรา แต่ท่านก็ไม่พูดบอกแค่เพียงว่ามีอะไรพวกเราควรหันหน้าคุยกันเพื่อเคลียร์ปัญหา
...น่าสมเพชมั้ยหล่ะ ในวันที่ผมอยากคุยคือวันที่มันไม่อยากคุยกับผมแล้ว...
“ ขอบคุณครับพี่ทีที่มาส่ง”
ผมหยุดชะงักปลายเท้าตรงต้นไม้ใหญ่ในเงามือซึ่งมีไม้พุ่มเล็กๆบังลำต้นส่วนล่างอีกที น้ำเสียงที่คุ้นหูนั่นดังขึ้นพอดีกับที่เจ้าของร่างปรากฏกายขึ้น พร้อมกับพี่รหัสของมัน ผมกำลังยืนมองพี่รหัสมันซึ่งลูบหัวมันอย่างแผ่วเบาและพูดอะไรไม่รู้ ไม่สามารถจับความได้ แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดคือรอยยิ้มของมัน มันยิ้มอย่างมีความสุข
...ในขณะที่ผมทำให้มันเสียน้ำตาตลอด
...แต่ใครอีกคนกลับทำให้มันมีรอยยิ้มได้อีกครั้ง
ผมควรยินดีกับมันใช่มั้ย
“ มึง”
ผมไม่รู้ตัวว่ากำลังเดินเข้าไปหามันเรื่อยๆ หลังจากที่พี่รหัสคนนั้นเดินลับไป มันตกใจมากที่เห็นผมยืนมองมันอยู่ใกล้ๆ มันยิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามาผมเช่นกัน
ระหว่างเรามีเพียงม้าหินอ่อนกั้นกลาง
“ มึงสบายดีมั้ย” คงเป็นคำทักที่ฟังแล้วเหมือนไถ่ถามทั่วไป แต่มันกลับมีความหมายลึกซึ้ง
“ ก็ดี...แล้วมึงหล่ะ” มันถามกลับและมองสำรวจผมเงียบๆเมื่อผมไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้ารับเฉยๆ “ กูเสียใจด้วยนะเรื่องมึงกับลูกตาล”
“ อืม”
“ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
“ กู...”
“ เข้มแข็งไว้นะ” มันให้กำลังใจทั้งๆที่ใบหน้ามันฝืนยิ้มเต็มที มันเบือนหน้าหนีไปอีกทางมองเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างที่ซีดขาว ผมมองเลยไปตรงนิ้วมือมันที่มีพลาสเตอร์ปิดแผลปิดทับไว้สองอัน ลักษณะเหมือนเพิ่งพันแผลได้ไม่นาน
“ เจ็บมากมั้ย” มันทำหน้างงๆ ผมจึงพยักเพยิดไปตรงนิ้วมือ
“ เดี๋ยวมันก็หาย”
ใช่สิ เดี๋ยวมันก็หาย
ผมรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร ไม่ใช่แค่แผลที่นิ้วหรอก แผลที่ใจสักวันหนึ่งมันก็ต้องหายดี
“ มึงมานานแล้วเหรอ”
“ อืม กูมารอ” มันหันขวับมองผมอย่างแปลกใจ
“ รอ รอทำไม”
“ รอให้มึงปลอบ” ผมพูดออกไปอย่างที่คิด ซึ่งมันก็แค่พยักหน้าก่อนจะเบือนหนีไปทางอื่น พวกคุณคงไม่รู้สินะทุกครั้งที่ผมอกหักหรือถูกสาวบอกเลิกมันจะเป็นคนเดียวที่นั่งเป็นเพื่อนผมจนถึงเช้า แม้เราจะไม่ได้คุยกันแต่ผมก็รับรู้ว่า การที่มันนั่งอยู่ข้างๆคือมันกำลังให้กำลังใจผมอยู่
“ มึงโตแล้วจ๊อบ..” เสียงมันเบามากจนแทบไม่ได้ยิน “...เวลามึงมีความสุขมึงยังเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวได้ ทำไมเวลาที่มึงทุกข์ใจ มึงถึงไม่เรียนรู้ที่จะทุกข์คนเดียวให้เป็น”
“.....”
ประโยคยืดยาวจากปากมันทำเอาผมนึกสะอึก แววตามันวาววับราวกับกำลังมีน้ำมาล่อเลี้ยง
“ ถึงจะโตขนาดไหน กูก็ยังอยากให้มึงปลอบอยู่ดี”
“ ไม่มีใครอยู่กับใครได้ไปตลอดชีวิตหรอก”
“.....”
“ กูมีเรื่องจะบอกมึง”
ผมสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อรวบรวมกำลังใจ ผมค่อยเดินเข้าไปใกล้กับมัน ใกล้ขนาดที่เราได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย ใกล้จนผมสัมผัสได้ว่าตัวมันกำลังสั่น
“ กูมันคนเห็นแก่ตัว ทั้งที่รู้สึกกลับทำเป็นไม่รู้สึก”
“....”
“ ไอ้เต็ปมันเคยพูดว่า อย่าทำแบบนี้กับคนที่ไม่รู้สึกเพราะมันไม่ยุติธรรม จะสายไปมั้ยถ้ากูจะบอกว่ากูรู้สึกแล้ว”
“ มึงจะพูดอะไร” มันถามผมเสียงสั่น
“ กูชอบมึงแล้วหว่ะเต้ย”
จบประโยคมันก้าวถอยหลังก่อนจะเบือนหน้าหลบไปอีกทาง มือที่กุมกระเป้ของมันกำแน่น น้ำตามันค่อยไหลเอื่อยๆริมฝีปากมันเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้น “ ไม่ใช่หรอก มึงไม่ได้ชอบกูหรอก มึงแค่รู้สึกว่าจะเสียกูไป มึงเลยเกิดหวงของขึ้นมา มันไม่ใช่ความรักหรอกจ๊อบ มันแค่ความใกล้ชิดที่ทำให้มันเผลอใจไปเท่านั้นเอง”
“ มึงเป็นกูเหรอเต้ย”
“ อย่าฝืนในสิ่งที่ไม่ใช่มึงเลยนะ”
“ ให้โอกาสกูไม่ได้เหรอ” ผมกุมมือมันไว้เบาๆ คราวนี้มันสะอื้นเสียงสั่นก่อนจะค่อยๆแกะมือผมออก
“ ขอโทษนะ...กูให้โอกาสพี่ทีแล้ว”
กูให้โอกาสพี่ทีแล้ว
กูให้โอกาสพี่ทีแล้ว
กูให้โอกาสพี่ทีแล้ว
กูให้โอกาสพี่ทีแล้ว
โอกาสซึ่งผมเคยมี แต่เพราะความละเลยที่ทำให้ผมเสียโอกาสนั้นไปแล้ว
มันเตรียมจะผละหนีเข้าตึกไป แต่ผมโอบรัดมันไว้จากข้างหลังแค่เพียงสัมผัสผมก็รับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาของมัน พร้อมกับท่าทางเตรียมผละหนีของมัน แต่ผมไม่ทางปล่อยหรอก ผมไม่มีทาง ผมจะใช้อ้อมแขนนี้กอดมันให้นานๆ
“ ปล่อยกูเถอะ”
“ เรามาให้โอกาสตัวเองกันมั้ย” เสียงผมก็สั่นไม่แพ้กัน แค่ได้รับรู้ว่ามันให้โอกาสคนอื่นแล้ว แค่นี้กำลังใจผมก็หดหายไปแล้วเช่นกัน
“....”
“ มึงมีสิทธิ์ที่เลือกรักใครก็ได้ที่มึงพอใจ และกูก็มีสิทธ์ที่จะทำยังไงก็ได้ให้คนที่กูรักได้รับรู้ว่ากูรักเข้าแล้วจริงๆ”
“ กูไม่เข้าใจ”
“ ไม่ต้องเข้าใจหรอก ขอแค่มึงรู้สึกได้ก็พอ”
ไอ้เต้ยยังคงทำหน้าไม่เข้าใจ มันพยายามเงยหน้าขึ้นสูงเพื่อให้หยาดน้ำที่คลอหน่วยตาได้กรอกกลิ้งอยู่แค่ลูกนัยน์ตาทั้งสองข้าง
“ งั้นกูขึ้นหอก่อนนะ มันดึกแล้ว ส่วนมึง...”
“ กูก็จะอยู่ตรงนี้” ผมตอบมันทันทีมันชะงักเหลือบตามองอย่างไม่เข้าใจ และผมก็ยืนยันเจตนาของตนเองโดยการทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ม้าหินอ่อน มันจึงเม้มปากแน่นทำหน้าเหนื่อยใจ
“ เพื่ออะไรจ๊อบ มึงทำแบบนี้เพื่ออะไร”
แววตามันเหนื่อยอ่อนแต่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ พรุ่งนี้กูจะเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ทำดีๆให้คนที่ตัวเองรัก...” ผมไม่รู้เหมือนกันว่าใช้สายตาแบบไหนกับมัน เต้ยมันถึงหลุบสายตาไม่ยอมมองผมแม้แต่น้อย
“ อย่าทำแบบนี้เลย”
“ เต้ย”
“.....”
“ วันนี้ ขอแค่วันนี้ ขอกูใช้สิทธิ์ความเป็นเพื่อนให้มึงปลอบใจกู แค่วันนี้” ผมประคองใบหน้ามันไว้เพื่อป้องกันการหลบสายตา ผมจึงมีโอกาสได้เห็นแววตาของมันกำลังสั่นไหว “ ได้มั้ย”
มันไม่ตอบอะไร แต่กลับทิ้งกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะหินอ่อนแล้วทรุดตัวลงนั่ง ไม่มีคำสนทนาใดๆระหว่างกัน ผมกับมันเหม่อมองไปเบื้องหน้าซึ่งมีแต่ความมืดมิด ไร้เสียงพูดได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเราสองคน
..เหมือนทุกๆครั้งที่ผมพ่ายแพ้ให้ความรัก และ มันก็จะนั่งนิ่งๆอยู่ข้างๆกันแบบนี้...
..เป็นความเหมือนที่ต่าง เหมือนคือผมพลาดท่ากับความรักครั้งที่สี่ แต่ต่างคือผมกำลังจะสู้เพื่อความรักครั้งที่ห้า...
มันมองไปเบื้องหน้า
แต่ผมกำลังมองเสี้ยวหน้ามัน
ความคิดของมันกำลังล่องลอยไปไกล
ความคิดของผมกำลังมีมันอยู่ในนั้น
แววตาของมันสะท้อนเห็นแต่ความมืดมิดเบื้องหน้า
แววตาของผมกำลังสะท้อนภาพมัน
ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีท้องฟ้าที่เคยมืดมิดตอนนี้กลายเป็นเงาสลัวรางๆใกล้สว่าง อาคารหอพักที่เป็นเงารางๆกลับปรากฏมาให้เห็นชัดมากขึ้นๆเรื่อย ก็พอดีกับที่ผมรู้สึกตัวแล้วเห็นมันกำลังเก็บกระเป๋าเป้ขึ้นฟาดบ่า
“ เช้าแล้ว” มันพูดเสียงเรียบ “...หมดหน้าที่ของกูแล้ว”
“ มึงจะรีบไปไหน”
“....”
“ กูมีนัดกับพี่ที”
“ งั้นเหรอ”
เหอะ งั้นเหรอ จะให้พูดอะไรได้นอกจากคำๆนี้
“ ขอบคุณนะ”
“ ขอบคุณมึงเหมือนกัน”
ขอบคุณผม มันขอบคุณผมเรื่องอะไรกัน มันหันมายิ้มให้ ยิ้มที่ดูจริงใจ ยิ้มที่บริสุทธิ์ ยิ้มเหมือนเมื่อครั้งก่อนที่เราจะก้าวข้ามความรู้สึกของความเป็นเพื่อน ...ยิ้มแบบเพื่อน... ที่ผมไม่ต้องการ ก่อนที่มันไม่เดินหันหลังไป
“ กูจะไม่ยอมแพ้”
ผมรู้ตัวว่าตัวเองตะโกนเสียงดังลั่นทั่วลานซีมะโด่ง (ลานบริเวณหอพักภายในมหาวิทยาลัย) และเสียงนั่นก็ทำให้แผ่นหลังมันชะงักค้าง ไหล่ของมันตึงเครียด
“ ก่อนหน้านี้กูอาจจะโง่ โครตงี่เง่า และมองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป แต่วันนี้กูรู้ว่าต้องทำยังไง ในเมื่อรู้แล้วกูก็จะพยายามให้ถึงที่สุด”
“.....”
“ นั่นมันเรื่องของมึง”
มันตอบกลับมาโดยที่ไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ ไหล่ของมันตั้งตรงดูทระนงและเข้มแข็ง ผมจึงได้แต่มอง มองแผ่นหลังของมันที่กำลังเดินหายลับไป
***** มาแล้วจริงๆว่าจะอัพให้ตั้งแต่เมื่อวานแต่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยจ๊ะ เลยไม่สามารถฝืนร่างกายตัวเองได้
มาเสริ์ฟความหน่วงเช่นเคยแบบส่งท้ายปีเก่า อิอิ มีหลายคนถามเกี่ยวกับฉากและสถานที่ซึ่งปัจจุบันเปลี่ยน
ไปมากพอสมควร ฮ่าๆๆ อ่านะ แบบว่าเค้าจำลองบรรยากาศสมัยเรียน ( กรี๊ดด ใช้คำว่าสมัยเรียน จริงๆเมื่อไม่
นานนี้เอง คริคริ) บางอย่างอาจมีการเปลี่ยนแปลงแต่ให้มโนว่า บรรยากาศมันประมาณนี้ ฮ่าๆๆ เผด็จการสุด :laugh:
ตอนหน้าไปเที่ยวกับพี่ทีและน้องเต้ยกัน ไปดูสิว่าจะหวาน ฟิน หรือ หน่วง เช่นเดิม โปรดติดตาม :katai3:
สุดท้ายนี้สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านักอ่านทุกท่านค่ะ ขอให้ปีหน้าพบเจอแต่ความสุขสวัสดี เจอกันตอนใหม่ปีหน้าจ้า :pig3: :m1:
-
คือรู้สึกสงสารทุกคนเลยTT
-
สายหรือยัง
-
ฆ่ากันเลย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
หน่วงส่งท้ายปี T T
-
สงสารพี่ทีชิบหาย คือ ไร อะ จ็อบ พอรู้ตัวแล้วก็ยิ่งเห็นแก่ตัวขึ้นอีกล้านเท่า
ในเมื่อเต้ย "เลือก" ให้โอกาสพี่ทีแล้ว ตัวเองก็ควรถอยปะวะจ็อบ
อันนี้จากสองเศร้า ก็ยิ่งจะลากพัวพันกันหลายเศร้าไปอีก
ส่วนตัว ไม่ชอบว่านอะ คือเหมือนเห็นแท็คเป็นของตายอ่ะ เหมือนตอนจ็อบกับเต้ยเลยทีเดียว
หน่วงค่ะะะะ อ่านแล้วก็ยังคงสายหน่วงเช่นเดิม
-
:z3:
-
มาม่าจนหยดสุดท้ายของปี :z3:
ช้ำใจจจจจจจจจจ :hao5:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
"เวลามึงมีความสุขมึงยังเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวได้ ทำไมเวลาที่มึงทุกข์ใจ มึงถึงไม่เรียนรู้ที่จะทุกข์คนเดียวให้เป็น”
ชอบประโยคนี้จัง...จ๊อบต้องพยายามหน่อยนะที่จะทำให้เต้ยใจอ่อน ส่วนเต้ยถ้าไม่ได้ชอบพี่ทีก็ไม่ควรให้ความหวังสรุปเจ็บกันทุกฝ่าย เศร้าจุยจัง :mew6:
-
เป็นเราก็ไม่กลับไปหาจ๊อบหรอกนะ มันสายไปแล้ว
และคิดว่าจ๊อบเองไม่มีความมั่นคงทางจิตใจพอ
ชอบที่เต้ยเข้มแข็งขึ้น แอบสะใจอยู่ลึก(จะโดน FC จ๊อบด่ามั้ยเนี่ย)
แต่ก็นะก็ลองให้โอกาสตัวเอง นับ1 ใหม่ ใช้หัวใจและเวลา
เป็นเครื่องพิสูจน์ ความฮักหนอความฮักกกกก :hao5:
-
เซ็งเต้ย .. ไม่อยากให้จ๊อบง้อเลยอ่ะ น่าเบื่อ
คือพูดตรงๆให้โอกาสพี่ทีไวแบบไวมากอ่ะ คือมันไม่ค่อยน่าเชื่อหรือมองอีกแง่ก็ไม่ดีไปเลย
เราเองก็ประสบเหตุการณ์แบบนี้มาเหมือนกัน เฮิร์ตมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยใช้ใครแทนใครอ่ะ
ไม่เคยให้โอกาสใครถึงขั้นคบไง อย่างมากก็เออ ใครอยากจีบก็จีบ อยากเลิกรอก็ไปได้ไม่ได้ว่าอะไร แต่นี่มันคบอ่ะ
มันไม่ใช่ป่ะวะ ? คือตลกเต้ยมาก ทิฐิอ่ะ เล่นแง่ให้มันได้อะไรวะ ?
เข้าใจว่ายังไม่เชื่อใจจ๊อบแต่แบบ ให้โอกาสหน่อยมะ ? ให้เวลาหน่อย ไม่ใช่ไปตกลงกับพี่ทีในเวลาที่ตัวเองกำลังเสียใจ แล้วเมินจ๊อบซะงั้น
มันดูตลกมากกกกกกกกกกกกกก มากๆจริงๆ ก่อนหน้านี้เคยสงสารเต้ยนะ แต่ไม่ละ ตอนนี้สงสารจ๊อบมากกว่าเยอะ
-
เออคือในเมื่อรู้แล้วว่าใจตรงกัน ก็ลองให้โอกาสกันและกันไหมล่ะ ลากพี่ทีมาเกี่ยวทำไม สรุปก็เห็นแก่ตัวกันทุกคนนั่นแหละ
-
:z3: อ่านจบตอนนี้ทำเอาแบกก้อนหินข้ามปีกันเลย
-
กรี๊ด!!!!!! หน่วงแบบนี้ฆ่ากันให้ตายดีกว่า~~~
-
ตอนแรกนึกว่าจ็อบจะไม่กล้าบอกแต่ก็บอก :ling2: :katai1:
-
เต้ยให้โอกาสพี่ทีแล้วซินะ
คงจะขึ้นอยู่กับพี่ทีแล้วล่ะ
ว่าจะทำให้เต้ยรักได้มั้ย
จ๊อบก็ต้องสู้เหมือนกัน สู้หนักด้วย
รอดูว่าจ๊อบจะทำให้เต้ยกล้าเปิดใจอีกครั้งมั้ย
-
เง้อ
จะมาง้อตอนนี้ก็ต้องทำใจหน่อยแล้วล่ะนะจ๊อบ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อและสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ
-
เซ็งเต้ย ใจง่ายเกินไปไหม ไหนบอกว่ารักนักรักหนา โกหกทั้งเพอ่ะ :o12:
เต้ยใจง่าย!!!! :m31:
-
มันน่าปวดใจตอนที่บอกว่าเวลามีความสุขยังอยู่คนเดียวได้แต่ทำไมเวลามีความทุกข์ถึงต้องมีคนเคียงข้าง :katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสารเลน :mew2:
-
อย่าใจแข็งนักเลยในเมื่อใจตรงกันแล้ว :katai2-1:
-
เห็นมีคนบอกว่าเต้ยใจง่ายไปมั๊ย ถ้าการให้โอกาสตัวเองเป็นคนใจง่าย อิจ๊อบนี่คงใจ ห_า เลยล่ะมั๊งเราว่า
แต่เรากลับชอบที่เต้ยเลือกที่จะให้โอกาสตัวเองดีกว่าทำตัวเป็นนายเอกหน้าโง่
รักเขาหัวปักหัวปำไม่โงหัวออกจากกะลามาดูว่าตัวเองก็มีสิทธิ์และมีตัวเลือกรออีกมากมาย
แล้วทำไมเราจะต้องยอมเป็นฝ่ายตาม ฝ่ายเจ็บปวดด้วยล่ะ ทั้งที่เราสามารถเป็นฝ่ายเลือกที่จะมีความสุขกก็ได้
ชีวิตเป็นของเราๆก็ควรจะอยู่และทำเพื่อตัวเราเองบ้าง เราชอบที่เต้ยไม่ทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญ
ที่มีรักฝังใจทั้งที่เค้าไม่เคยมองเห็น ที่เต้ยทำแบบนี้น่ะดีแล้วนะ ให้โอกาสและเปิดใจรับคนอื่นบ้าง
ส่วนจะไปด้วยกันได้รึไม่นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ในเมื่อเราเป็นคนคอยตามเค้ามาตลอด คราวนี้เราลองหยุดตาม
และเดินไปอีกทางเพื่อให้เค้าตามเราดูบ้าง จะได้รู้ว่าตลอดเวลาที่เราเคยตามเค้ามันรู้สึกเหนื่อยและเจ็บปวดขนาดไหน
-
โอยยยยย จุก หน่วง อึดอัด ทุกหยดจริงๆ ฮืออออออ :L3: :sad4:
-
หน่วงอ่าาาาาาาาา
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ดีค่ะดี...
-
โอ๊ยย :z3: :z3: :z3:
นอกจากจนเครียดไม่พอ
อ่านนิยายแล้วก็เครียดอีก
เจ็บหน่วงๆ
-
ชอบประโยคนี้ของเต้ยจัง แบบว่าอิจ็อบฟังแล้วยังต้องสะอึกจริงๆ แบบมันเหมือนมีมีดมาแทงดังจึกเลยอ่ะ
"เวลามึงมีความสุขมึงยังเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวได้ ทําไมเวลาที่มึงทุกข์ใจ มึงถึงไม่เรียนรู้ที่จะทุกข์ คนเดียวให้เป็น"
ยังคงความหน่วงอยู่ค่ะตอนนี้ ได้หน่วงข้ามปีเลยอ่ะ
ปล.สวัสดีปีใหม่ไรท์ล่วงหน้านะคะ ปีใหม่นี้ขอให้สุขภาพแข็งแรง จะได้มีแรงอัพตอนใหม่ๆและเรื่องใหม่ๆให้รีดตาดำได้อ่านนะคะ
:mew1: :mew1::bye2: :bye2:
-
การให้โอกาสตัวเองไม่ใช่การเห็นแก่ตัว เต้ยไปไหนมาไหนกับพี่ทีก็ไม่ได้หมายความว่าทั้งสองคบกัน
เราดูแล้วเหมือนกับว่าสองคนปลอบใจกัน รักษาแผลใจให้กันมากกว่า พี่ทีไม่ได้กระโดดเข้ามาหาเต้ยโดยที่ไม่รู้เรึ่อง
เต้ยไม่ได้ใช้พี่ทีเป็นตัวแทนจ๊อบ อีกอย่างเต้ยรักจ๊อบมานานโดยที่จ๊อบปฏิเสธมาตลอดเจ็บเพราะจ๊อบมาก็มาก แล้วอยู่ๆก็จะให้กระโดดเข้าหาจ็อบพออีกฝ่ายนึกออกว่า เออ กูก็รักมึงนะ หรือ? ตัวเองเป็นของตายสำหรับจ๊อบหรือ? ไม่รู้สึกว่าเต้ยลงโทษหรือเอาคืนจ๊อบนะตอนนี้ แค่พยายามเลึอกสรรค์ความรู้สึกของตัวเอง
ระหว่างพี่ทีกับเต้ยมีความเข้าใจกัน พี่ทีเป็นหลักเป็นที่พึ่งทางใจให้เต้ยได้ในยามที่เต้ยเจ็บและต้องการกำลังใจ เราเชียร์พี่ทีแต่ไม่ใช่ว่าจะดูไม่ออกว่าท่าทางอิจ๊อบเป็นพระเอกแน่ แล้วพี่ทีก็เป็นพระรองเกาหลี แต่ตราบใดที่ความสัมพันธ์ระหว่างจ๊อบกับเต้ยยังไม่ไปไหน เต้ยรู้สึกดียามที่อยู่กับพี่ทีเราไม่มายด์ที่เต้ยอยู่กับพี่ทีตราบใดที่ไม่ได้คบสองคนทีเดียว จนเมื่อรู้ใจก็ปล่อยอีกฝ่ายไปเถอะ ณ ตอนนี้พี่ทียังดีกว่าจ๊อบ รักตัวเองเลึอกสิ่งที่ดี ให้โอกาสกับตัวเอง ไม่ใช่เรึ่องที่ผิด
-
เจ็บปวดกันทุกคน
-
ปวดตับ 5555
-
เต้ยเยี่ยมมาก เลือกให้โอกาสคนใหม่แล้วก็ต้องให้จนถึงที่สุด ส่วนคนเก่าที่หวนกลับก็ให้เค้าพยายามไปไม่ต้องสนใจ
-
:ling1: :ling1:
-
พอนึกถึงตอนหน้าที่เต้ยจะไปกับพี่ทีแล้วเราทำใจไม่ได้อะ T T จ๊อบเอ้ยยย
คือจ๊อบแม่งก็ไม่ผิดปะที่รู้ตัวช้า แต่จะให้ทำไงได้ ความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน ต่อจากนี้เอ็งต้องแสดงให้เต้ยเห็นถึงความรักของเอ็ง
เอาใจช่วยนะจ๊อบ
-
ไม่สงสารจ๊อบนะ สงสารเต้ยมากกว่า เต้ยไม่ผิดถ้าเลือกจะให้โอกาสกับคนใหม่ จ๊อบเห็นแก่ตัว ตอนยังคบกับตาลก็ชอบให้ความหวัง บอกไม่คิดไรแค่เพื่อนแต่การกระทำ แม่งไม่ใช่ล่ะจ๊อบ คือเราเข้าใจเต้ยนะที่แบบพอจะตัดใจแล้วแม่งชอบมาทำให้ความหวัง ทำเหมือนเราพิเศษกว่าคนอื่น แต่ปากบอกไม่คิดไร ตัดใจเหอะ พอเต้ยตัดใจก็พึ่งรู้ตัว เหอะ ตอนมีไม่เห็นค่า
-
คนเขียนเขียนเก่งจัง หน่วงทุกตอนเลย 555 ^^
ทีแรกก็สงสารเต้ย ตอนนี้เริ่มสงสารจ๊อบอีกล่ะ เพลียตัวเอง -_-;;
-
หน่วงรับปีใหม่เลยคร่าา 5555
-
:3123:
-
โห่ อิจ็อบ โดนแค่นี้ทำเป็นชักดิ้นชักงอ
ไม่ต้องมาอ้างหรอกว่าตัวเองเพิ่งรู้สึก
ถ้าเต้ยอ้างกลับมาบ้างว่าเพิ่งรู้สึกเหมือนกัน ว่าไม่ได้รักจ็อบ แต่รักพี่ทีอ่ะ
รู้นะ ว่าความรัก มันต้องลดทิฐิ แต่ลืมไรไปป่าว 2 คนนี้ยังไม่ได้รักกัน ถึงรักกันแล้วแต่ก็ยังไม่ใช่แฟน ไม่มีสิทธิไปคิดไปทำแบบนั้น
เราคิดว่าเต้ยก็ไม่ผิดนะ ที่เลือกพี่ที เพราะไม่มีใครอยากทุกข์นานๆ แล้วก็ไม่มีใครพร้อมที่จะให้โอกาสคนที่ทำตัวเองเสียใจมาไม่นาน ถามจริง ถ้าให้เลือก ระหว่าง ให้อภัยคนที่เพิ่งทำเราเสียใจมาไม่นาน กับ เลือกเปิดใจให้คนใหม่ จะได้บรรเทาทุกข์บ้าง จะเลือกใครล่ะ? // แต่ยังไงก็เชียร์อิจ็อบนะ แต่ขอไม่สงสารไม่เห็นใจมันก็แล้วกัน เต้ยทุกข์กว่านี้ตั้งนาน ทีแค่นี้มาทำชักดิ้นชักงอ มันจะไม่แฟร์แล้วก็เห็นแก่ตัวไปหน่อยป่ะ -*-
-
เกลียดจ๊อบว่ะ เคนะ 555555 :laugh:
-
จ๊อบมารู้ตัวเมื่อสายมากจริงๆนะ
บอกตรงๆว่าเราก็ช็อคตอนที่เต้ยบอกว่าให้โอกาสพี่ทีแล้ว งือออ TT
ถึงแม้อิจ๊อบจะทำให้เต้ยเจ็บแต่ไงก็ยังเชียร์อยู่ดี คู่นี้มันใช่กว่า
พี่ทีก็ดีนะ แต่อยากให้เต้ยกะจ๊อบมากกว่า
หน่วงดีจริงๆ รอตอนต่อไป
-
:mew1: :mew1: :mew1: 3p ได้ไม
-
ร้องไห้เลยคับ :sad4:
-
ไม่รู้สิ คนอื่นจะว่าไงแต่เราเข้าใจจ็อบนะ ถึงจ็อบไม่เคยตอบรับความรู้สึกเต้ยเลย แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดจ็อบซะหน่อย เพียงแต่ตอนนี่ รู้สึกตัวแล้ว ไม่ต้องพิเศษกว่าใคร แต่ขอโอกาศบ้างได้ไหม แค่นั้นเอง
-
เดาตอนจบไม่ถูกเลยค่ะ
อ่า ความจริงคือ ไม่ว่าจะคิดให้จบยังไง ก็รู้สึกไม่ถูกใจอยู่ดีแฮะ
เราไม่ค่อยเชียร์พระเอกเลยค่ะ :laugh:
-
แล้วเรื่องจะเป็นยังไงล่ะเนี๊ยะ
ดูเหมือนเต้ยจะหยุดความรู้สึกที่มีกับจ๊อบได้แล้วจริงๆ
-
มอบให้เป็นฟิคที่อึดอัดที่สุดแห่งปีเลยค่ะ 5555555555555555555
อ่านแล้วหายใจไม่ออก น้ำตาเกือบจะไหลอยู่แล้ว
เต้ยใจแข็งมากกกกกกก แต่ก็เข้าใจ เจ็บมานาน
แต่เราว่า เต้ยไม่น่าจะให้โอกาสพี่ทีจริงๆหรอกนะ T_T ... .
ทำไมต้องโกหกด้วยยยย!!!
:ling1:
-
หูยยยย
เซ็ง (=_=)
-
กว่าจะรู้ตัวนะ ชั้นละเบื่อแกจังอิจ๊อบ
-
อ่านแล้วนึกถึงเพลง ทั้งๆที่รู้ ของ Acappella 7 เลยค่ะ 555555 (ลองฟังดูน้าาา)
กว่าจะรู้ว่ารักก็ช้าไป ฟังเพลงนี้ไป อ่านตอนสุดท้ายไป แงงงงงงงง :hao5:
-
พักผ่อนขอนั่งอ่านนิยายสักแปปป :katai3:
อ่านไปไม่จบบทแรก เจอคำว่าหมอยา ดังปั่งงงง :a5:
ผมกลับไปอ่าน compre ต่อก็ได้คราบบบบ :เฮ้อ:
-
จ๊อบจะได้เรียนรู้ชีวิตไงว่าพลาดก็คือพลาด ใครเขาจะมานั่งรอ นั่งปลอบเธอได้ตลอด
หวังว่าเต้ยคงไม่ฝืนคบกับพี่ทีนะ ไม่งั้นคือเจ็บทั้งหมด
-
คนนึงจาก 100 เริ่มลดใกล้ 0
อีกคนจาก 0 เพิ่มใกล้ 100
โอ้เย เมื่อไหร่จะรักกันสักทีนะ
-
ตามอ่านรวดเดียว หน่วง หมอนเปียกค่ะ เต้ยตกลงกับพี่ทีแล้วจริงเหรอ สงสารแกนะ เพราะยังไงเต้ยก็รักจ็อบอ่ะ
โอย ลุ้นพระเอกให้รู้ใจตัวเองจนหืดขึ้นคอ ตอนแรกคิดว่าจะป๊อดหายไปนาน แต่ดีที่กล้ามาสารภาพกันแต่แรกเลย
ดูจะไม่ยอมแพ้ แต่ถ้าจะเจ็บก็กรรมลิขิตล้วนๆ เหอๆๆ ที่จริงจ็อบเป็นคนดีมาก ไม่งั้นเต้ยจะรักเหรอ สู้ๆ นะจ็อบ
พี่ทีขา คนอ่านก็รักพี่ แต่ดันรักพระเอกมากกว่าค่ะ เฮ้อ กลุ้ม
สำหรับเต้ย ช่วงเวลาเอาคืนมาถึงแล้ว เอ๊ย ไม่ใช่ เต้ยจะได้สมหวังแล้ว คนอ่านดีใจ เพราะรักเต้ยมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เข้ามารอมาต่อได้แล้วค้าบบบบ
คิดถึงอย่าหายไปนาน :hao5:
-
:o12: :o12: :o12:
จริงๆๆ แอบสงสารพี่ที น่ะ
ในใจเชียร์ พี่ที โมเมนต์นี้ตอบยาก
อึมครึม หน่วงๆๆ จิตใจ
:ling3: :ling3: :ling3:
-
คนเขียนหายไปไหน น๊านนานน (http://www.tlcthai.com/backoffice/upload_images/msn_guide/Display/onion/Display_032_Onion.gif)
-
ยกที่ 12 : วันของเรา
ผมยืนมองแหล่งท่องเที่ยวริมคลองเบื้องหน้าด้วยความประหลาดใจไม่นึกว่าจะมีตลาดโบราณแบบนี้ให้ได้ยล ยิ่งเห็นผู้คนพลุกพล่านไปมายิ่งชวนให้ตื่นตัวอย่างปรี่เข้าไปสัมผัสบรรยากาศในทันที ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของตัวเองเป็นยังไงแต่เสียงหัวเราะร่วนของสารภีซึ่งมีตำแหน่งเป็นเดือนคณะดังขึ้นขัดจนปลายเท้าที่เตรียมจะถลาไปเบื้องหน้าหยุดชะงักลง
“ มึงนี่เหมือนเด็กเนอะ”
“ ก็ แหม...” ผมเกาหัวยิกๆ “...ก็ผมไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้นี่ครับ”
“ หึ เด็กน้อยเอ้ย”
“ โห ไม่เด็กแล้วพี่”
ผมเบ้หน้าใส่พี่รหัสตัวเองจนถูกคนตัวโตนั่นเหนี่ยวคอให้ลงมาใกล้ๆ พร้อมกับอาศัยพาดแขนที่ยาวเหยียดที่ไหล่ผมทันที ผมจึงได้แต่เหล่ตามองพร้อมกับยิ้มขำๆ
“ ไป กูมีร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ”
“ พี่มาบ่อยเหรอครับ”
“ ก็ อืม บ่อยอยู่นะ” พี่ทีทำหน้าคิดๆ “.. ก็มาทุกครั้งที่มาบ้านต่างจังหวัดนั่นหล่ะ”
“ มากับใครเหรอพี่”
ผมถามแซวเพราะเห็นพี่ทีแกนิ่งคิดไปนาน ทำเอาพี่เขาหน้าเหวอก่อนจะพูดเสียงนิ่ง “..กูมากับผู้หญิง”
“ โห ไม่เบาๆ”
“ หึ ผู้หญิงที่ว่าที่แม่กับย่ากู”
“ อ้าวเหรอ” กลายเป็นผมที่ทำหน้าเหวอแทนจนพี่แกหัวเราะขำ
“ ทำไม..” พี่ทีพูดยิ้มๆ “...เกิดหวงกูขึ้นมารึไง”
มันเป็นประโยคที่คนพูดไม่ได้จงใจจะให้ได้ยินด้วยซ้ำ เพราะพอพูดเสร็จพี่แกก็มองโน่นมองนี่ไปเรื่อยไม่ได้สนใจจะเอาคำตอบ แต่คนฟังอย่างผมนึกสะดุดในใจ หวงเหรอ หวงงั้นเหรอ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกแบบนั้นรึเปล่า วันที่ผมตัดสินใจกลับกรุงเทพฯหลังจากหลบไปตั้งหลักให้กับหัวใจไกลถึงบ้านเกิด คนแรกที่ผมนึกถึงก็คือพี่รหัสที่พอผมโทรไปหาพี่แกก็มารับผมที่ท่ารถทันที ตลอดทางเราไม่ได้คุยอะไรที่เป็นกิจจะลักษณะด้วยซ้ำไป แต่บทสนทนาก่อนที่จะถึงหอในวันนั้นยังดังก้องอยู่ในห้องผม
“ เต้ย”
“.....”
“ มึงโอเคขึ้นบ้างรึเปล่า”
“ คงงั้นมั้งพี่”
“ เรื่องของหัวใจมันต้องใช้เวลา”
“ พี่ที ทำไมถึงดีกับผมนัก”
“ กูบอกเหตุผลมึงไปแล้ว..” พี่แกหันมามองผมตรงๆ “...ก็เพราะชอบไง”
“......”
“ กูไม่ได้คาดหวังว่ามึงจะตอบตกลงในทันทีหรอก กูรู้ว่ากว่าสองคนสองจะมาพบกัน รักกัน และมีความรู้สึกดีๆให้กัน มันต้องอาศัยเวลา ยิ่งถ้าความรักนั้นมันไม่ใช่รักแรก”
“ ความรักครั้งแรกเป็นรักที่ลืมยากที่สุด มันจะฝังติดอยู่ในใจมึงไปตลอด ถ้ามึงไม่เรียนรู้ที่จะให้โอกาสตัวเอง การให้โอกาสตัวเองได้เริ่มต้นใหม่ ไม่ใช่เรื่องสิ่งที่ผิดหรอกเพราะมึงไม่ได้ตอบตกลงและกระโจนหาคนใหม่เพื่อทดแทนคนเดิมทันที แต่มึงใช้โอกาสเพื่อให้คนอื่น ใครก็ได้ที่อาจไม่ใช่กูได้ก้าวเข้ามาเรียนรู้กันและกัน”
“......”
“ ให้โอกาสตัวเองบ้างเต้ย ให้มึงได้ลองทบทวนหัวใจตัวเองอีกครั้งว่ามันจะเสี่ยงกลับไปเส้นทางเดิมเพื่อรอรักแรกที่อาจจะเจ็บปวดแต่มึงยังเลือกที่อยู่กับมัน หรือไปในเส้นทางใหม่ที่มึงก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เป็นเส้นทางที่รอให้มึงค้นหา”
“ กูห่วงมึงนะ ไม่ใช่แค่ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่ง แต่ในฐานะของพี่ชาย พี่ชายที่อยากให้น้องตัวเองเลิกทำหน้าอมทุกข์สักที กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่ารอยยิ้มของมึงทำให้คนๆนึงสุขใจได้เสมอ”
“ ไม่ต้องรักกูหรอกเต้ย แต่รักตัวเอง ให้โอกาสตัวเองซะบ้าง”
“ พี่คิดว่าผมทำได้เหรอ”
“ ไม่มีอะไรที่คนเราทำไม่ได้หรอกถ้าจะทำ”
“ พี่ที...” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ ผมจะขอให้โอกาสพี่...จะได้มั้ย”
“ โอกาสอะไร”
“ พี่เคยขอคบผม ถ้าผมตกลง”
“ ชูว์” พี่ทีลูบหัวผมเบาๆ “ ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก กูไม่อยากให้มึงคบคนนึงเพื่อลืมอีกคน”
“ ไม่ใช่นะพี่”
“ กูรู้ดีว่ามึงไม่ใช่คนแบบนั้น และกูก็จะไม่มีทางให้มึงทำแบบนั้น กูแฟร์พอที่จะไม่ใช้โอกาสที่มึงกำลังอ่อนแอเข้ามาทำให้มึงไขว้เขว้ กูอยากให้มึงรักคนใหม่อย่างเต็มหัวใจและลืมรักครั้งแรกให้หมดไปจากใจจริงๆ”
“ พี่ที”
ไม่มีครั้งไหนที่ผมคุยกับพี่รหัสตัวเองแล้วไม่ได้แง่คิดดีๆและทำให้ผมสบายใจ เราจบบทสนทนาในคืนนั้นก่อนที่รถจะหยุดอยู่หน้าหอใน ผมรู้ว่าผมได้ให้โอกาสนั้นกับพี่ทีไปแล้ว โอกาสที่เราจะได้เรียนรู้กัน โอกาสที่จะทำให้รักครั้งแรกที่ติดอยู่ในใจผมได้ชัดเจนขึ้น
...ผมกับพี่ทีเราไม่ได้เป็นแฟนกัน...
...ผมกับไอ้จ็อบเรายังคงเป็นเพื่อนกัน...
...เราสามคนมาเริ่มต้นที่จุดเดียว...
...จุดเริ่มต้นที่ผมพร้อมจะนับหนึ่งอีกครั้งกับใครสักคนที่จะเริ่มเรียนรู้กันไปพร้อมๆกัน...
............
............
“ กูบอกแล้วว่าร้านนี้อร่อย”
พี่ทีแกจงใจพรีเซ็นต์ก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่น่าทาน สีสรรและรสชาติสมคำร่ำลือ ไข่ต้มยางมะตูมผ่าครึ่งลูกแบ่งเป็นสองส่วนสีสวย หน้าตาของก๋วยเตี๋ยวเส้นน้ำคลุกคลิกถูกจัดวางอย่างสวยงาม ท่าทางมันน่ากินจนแทบกลืนน้ำลายไม่ไหว เห็นแบบนี้ผมจึงอดไม่ได้ที่จะควักมือถือมาถ่ายรูปและอัพลงสื่อทางโซเชียลทันที
“ แดกเถอะ ถ่ายรูปอยู่นั่น”
“ นิดนึงพี่” ผมถ่ายอีกสีห้าแชะก่อนจะลงมือปรุง แต่มือพี่แกแตะข้อมือผมไว้ “ ไม่ต้องปรุงหรอกอร่อยแล้ว”
ผมยิ้มนิดๆมองใบหน้าขาวของพี่ทีที่แดงเริ่ม ขมับและจอนแถวใบหูเริ่มมีเหงื่อซึมดูก็รู้ว่ารสชาติเผ็ดซี๊ดซ๊าดจนต้องสูดปาก ท่าทางแบบเด็กๆของคนตรงหน้าทำเอาหัวเราะขำก่อนจะหยิบทิชชู่ส่งให้ฝ่ายตรงข้าม
“ พี่ก็เด็กเหมือนผมนั่นแหละ” ผมได้ทีเกทับคืน
“ นี่มึงกล้าแซวกูเหรอ”
“ ...” ผมไม่ตอบแต่ยืดอกพร้อมยักคิ้ว เห็นแบบนี้พี่รหัสผมจึงกดยิ้มมุมปากก่อนจะเทน้ำใส่มือตัวเองแล้วได้ทีสะบัดละอองน้ำให้กระเซ็นโดนบริเวณใบหน้าผม
“ พี่แม่ง”
“ ทำไม” พี่ทีเล่นไม่เลิกจนผมต้องหลบเป็นพลันวัน โดยแกล้งแบบนี้ใครจะไปยอมผมเลยเอาคืนด้วยวิธีการเดียวกัน เล่นกันไปมาจนโต๊ะข้างๆซึ่งมาเป็นกลุ่มถึงกับชี้ชวนกันดูพร้อมหัวเราะคิกคัก นั่นแหล่ะที่ทำให้ผมเกิดหน้าบางขึ้นมา
“ ไงหล่ะมึง”
“........” ผมอึ้งเมื่อมือทั้งสองข้างตอนนี้ถูกพี่ทียึดกุมเอาไว้ ตอนนี้เองที่เราได้มีโอกาสสบตากันแววตาคนตรงหน้าดูอ่อนโยนจนผมอดยิ้มตามได้
“ พอๆ แดกต่อ เส้นอืดจนเต็มชามแล้ว” พี่ทีปล่อยมือก่อนจะหยิบทิชชู่ใส่มือให้แล้วชี้ไปที่ใบหน้าเป็นการบอกใบ้ว่าให้เช็ดหน้าที่มีละอองน้ำเกาะอยู่
หลังจากที่อิ่มท้องแล้วเราก็เดินเรียบริมคลองที่มีชาวบ้านพายเรือมาขายของกันเต็ม ทั้งยังมีแพบริเวณกว้างสำหรับให้อาหารปลาในแม่น้ำ ที่ทำให้ตื่นตะลึงคือบรรดาพวกของกินต่างๆดูละลานตาเต็มไปหมด ทั้งขนมไทยหาทานยาก อาหารไทย และขนมขบเขี้ยวแบบโบราณ เพิ่งจะออกเดินกันได้ไม่นานผมก็รู้สึกได้ว่าถุงหิ้วเต็มมือไปหมดทั้งยังพวกขนมไทยที่ถูกจัดวางใส่ใบตองที่ถืออยู่ทั้งสองข้าง หึ ผมอมยิ้มเมื่อรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในดงอาหารมากมายถึงเพียงนี้ หลายคนคงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วผมเป็นพวกชอบกินขนาดไหน แต่กินให้ตายยังไงก็ไม่อ้วนสักทีไม่รู้เป็นไง
“ เกิดมาไม่เคยซื้อของรึไง”
พี่ทีซึ่งเดินตีคู่เอาไหล่มากระแทกผมเบาๆพูดยิ้มๆ ผมจึงแอบทำหน้ายู่ใส่จนพี่แกดีดหน้าผมทีนึง ว่าแต่คนอื่นครับแต่ในมือแกก็มีถุงหิ้วเต็มมือไม่น้อยหน้าเหมือนกัน
เราเดินวนตลาดเลียบริมคลองอยู่สองสามรอบก่อนที่จะตัดสินใจกลับเอาตอนบ่ายแก่ๆ เพราะเมื่อยขาและแดดเริ่มร้อนจนเหงื่อไหลไคลย้อย พอเข้ามาในรถเจอแอร์เย็นๆทำเอาเผลอหลับไปแต่ตั้งเมื่อไหร่ไม่รู้มารู้สึกตัวอีกทีตอนใกล้ค่ำที่บ้านเรือนไทยหลังเดิมซึ่งครั้งหนึ่งสารถีหน้าหล่อเคยพามาดูดาว ผมกำลังจะขยับตัวก็พอดีกับที่พี่แกเปิดประตูฝั่งผมออก
“ ตื่นแล้วเหรอ”
“ ครับ” ผมทำหน้างัวเงีย
“ ตื่นแล้วก็ลงไปล้างหน้าล้างตาเถอะ เดี๋ยวกินข้าวเย็นก่อนแล้วกูจะไปส่งหอ” พี่ทีแตะศอกผมให้ออกเดินโดยที่ในมือแกเต็มไปด้วยข้าวของสำหรับอาหารเย็นมื้อนี้
“ ผมช่วยถือมั้ยพี่”
“ ไม่เป็นไร มึงไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อนแล้วค่อยไปช่วยกูในครัว”
“ ครับ”
ผมยิ้มรับพยักหน้าก่อนจะหันไปสวัสดีแม่อ่อนคนสนิทของครอบครัวพี่เค้าที่ดูแลบ้านเรือนไทยตรงหน้านี้
“ สวัสดีค่ะ คุณเต้ย..” แม่อ่อนรับไหว้ก่อนจะกุมมือที่ประนมไหว้ของผมเขย่าด้วยความยินดี “ กำลังนึกถึงอยู่เชียว ว่าจะบอกให้คุณทีพาคุณเต้ยมาเที่ยวบ่อยๆ”
“ ก็พามานี่แล้วไงครับ” พี่ทีพูดขึ้น “ ถ้าอยากให้พามาบ่อยๆก็ถามเจ้าตัวเขาสิครับว่าอยากมารึเปล่า”
“ เอ่อ”
“.....”
“ ผมเกรงใจนะครับที่มารบกวน..” ผมยิ้มเกรงใจ
“ มาบ่อยๆเถอะค่ะ ที่นี่ยินดีต้อนรับ ตั้งแต่คุณเต้ยมาคุณทียิ้มง่ายขึ้นนะคะ” ผมหน้างงๆมองตามแผ่นหลังของพี่รหัสที่เดินลับไปในครัวเรียบร้อยแล้ว
“ ยังไงเหรอครับ”
“ คุณทีเคยไม่มาที่นี่อีกเลยตั้งปีกว่า เอ่อ..” แม่อ่อนทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ “...ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนเก่า” เรื่องที่ได้ยินนี่ทำให้ผมงงยิ่งกว่าเดิม
“ ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
แม่อ่อนมองซ้ายมองขวาก่อนจะพูดเสียงเบา “ คุณทีเคยพาแฟนมาที่นี่ค่ะ แค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็ไม่มาอีกเลย รู้อีกทีก็เลิกกันแล้ว คุณทีซึมเป็นปีกว่าจะดีขึ้น น่าสงสารนะคะรักกันมาตั้งนาน บทจะเลิกก็ช่างง่ายดาย”
...น่าสงสารงั้นเหรอ...
ผมยืนกอดอกมองแผ่นหลังกว้างของพี่ทีซึ่งหยิบจับเครื่องครัวอย่างคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงราวกับคนที่เข้าครัวเป็นประจำ ผมมองอยู่อย่างนั้น ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่า ผู้ชายที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมกับทั้งทรัพย์สมบัติและรูปสมบัติอย่างพี่รหัสผมจะมีปัญหาเรื่องหัวใจกับเขาเหมือนกัน และดูท่าว่าคงจะหนักหนาพอควร
จากที่ฟังแล้วดูเหมือนภายนอกพี่ทีจะเป็นคนยิ้มง่าย ร่าเริง เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เป็นเดือนคณะ เป็นที่สนใจและน่าจับตามอง แต่ใครจะรู้ว่าลึกลงไปก็มีเรื่องให้ทุกข์ใจได้เหมือนกัน ท่าทางแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงใครอีกคน ใครคนที่ผมไม่ควรระลึกถึงในเวลาที่กำลังจะให้โอกาสตัวเองแบบนี้
ใช่แล้ว ผมนึกถึงมัน ผมกำลังนึกถึงไอ้จ๊อบ
ผมไม่รู้ว่าระยะสัปดาห์หนึ่งที่กลับบ้านมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมาย ตั้งแต่มันเลิกกับแฟน มันมาเฝ้าผมทุกวันที่โรงอาหารซึ่งข่าวนี้ว่านเป็นคนบอกผมเอง และที่น่ามึนงงไปกว่านั้นคือมันดันมาสารภาพว่าชอบผมเข้าให้แล้ว
“ กูชอบมึงแล้วเต้ย”
คำๆนี้ไงที่ผมเฝ้ารอคอยมานาน แต่พอได้ยินจากปากมันจริงๆ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีใจอย่างที่คิด ผมยอมรับว่าแวบนึงมันเกิดความรู้สึกปิติยินดี แต่มองให้ลึกลงไปมันเกิดอะไรถึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่มันไม่เคยคิดจะข้ามเส้นต้องมีวันสิ้นสุด
มันอยากยื้อผมไว้ในวันที่ผมเหนื่อยและกำลังจะขอยอมแพ้ มันทำให้หัวใจที่แห้งแล้งราวกับอยู่ทะเลทรายได้รู้สึกเย็นชื่นเหมือนได้น้ำหล่อเลี้ยงอีกครั้ง และในทางตรงข้ามกันมันทำให้เส้นบางๆที่กำลังจะขาดต่อติดอีกครั้ง ผมยอมรับว่าสับสนไม่น้อย ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นไร ยิ่งเห็นแววตาตอนที่มันบอกว่าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดผมยิ่งนึกอะไรไม่ออก ผมรู้ว่ามันเป็นคนที่มันความพยายามขนาดไหน มันไม่เคยยอมแพ้กับเรื่องอะไร
ผมได้แต่บอกตัวเองว่าจะเริ่มนับหนึ่งใหม่ ผมจะให้โอกาสตัวเอง ผมจะมองเรื่องความรักให้รอบด้านมากขึ้น ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความรักที่แท้จริง ผมจะไม่รีบกระโจนตัวเข้าไปให้ตัวเองเจ็บอีกแล้ว ผมเป็นผู้ตามมานานแล้วต่อไปนี้ผมจะอยู่เฉยๆเฝ้ามองความรักของผมให้มันเติบโตและยั่งยืนอย่างแท้จริง
“ เต้ย”
“ ครับ”
“ เหม่ออะไร มาช่วยกูล้างผักเร็ว”
“ พี่ที...” พี่ผมหยุดมือที่ล้างกุ้งอยู่มองผมยิ้มๆ “..พี่ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอครับ”
“ ก็พอได้นะ กูเคยไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศตอนม.ปลายปีนึง”
“ โหจริงดิ อย่างงี้ภาษาพี่คงเป๊ะเนอะ”
“ มันก็ดี แต่พอไม่ได้ใช้นานๆมันก็ลืมไปบ้าง”
“ แต่ยังไงคงได้ประสบการณ์เยอะน่าดู ว่าแต่พี่คงได้เที่ยวทั่วเมืองเลยดิ ไปตั้งปี”
“ อืม” พี่ผมส่ายหน้าน้อยๆ “...ได้อย่างเสียอย่างหว่ะ เพราะกูต้องกลับมาเรียนซ้ำชั้นอีกปี”
“ จริงดิ”
“ หึ มึงรู้มั้ยว่าที่จริงตอนนี้กูควรจะอยู่ปีสามแล้วด้วยซ้ำ”
“ โหแก่หว่ะ”
เพราะสนิทกันมากขึ้นเลยทำให้ผมกล้าต่อปากต่อคำกับพี่เขามากขึ้น ซึ่งพี่รหัสผมก็ไม่น้อยหน้าเอาคืนด้วยการปาเศษผักที่ไม่ใช้แล้วใส่หัวผมเต็มๆ ไม่เปียกก็คงต้องเปียกกันไปข้างหนึ่ง
“ ฮ่าๆๆๆ”
พี่ทีกุมท้องหัวเราะผมที่มีผักติดอยู่บนหัว ผมจึงแกล้งเบะปากใส่ พี่ทีเลยพึมพำอะไรไม่รู้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆหยิบเศษผักออกจากศีรษะให้ หน้าเราใกล้กันมา ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย พี่ทียิ้มๆก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับกระซิบเสียงแผ่ว
“ หน้ามึงโคตรตลกหว่ะ”
ผมค้อนขวับทันที ก็พอดีกับที่แม่อ่อนเข้ามาห้ามทัพทันไม่งั้นคงเกิดสงครามปาของย่อมๆ มื้อนั้นจึงจบด้วยฝีมือเชฟของพี่ทีโดยมีผมและแม่อ่อนเป็นลูกมือ รสชาติอาหารพี่ทีอร่อยมากทีเดียวถึงจะเป็นเมนูง่ายๆแต่อร่อยสมคำที่เจ้าตัวกล่าวอ้างจริงๆ
.
.
เกือบสามทุ่มที่รถยนต์คันหรูของพี่แกจอดเทียบฟุตบาทตรงป้ายรถป๊อบหน้าหอใน ผมหันไปขอบคุณพี่แกก่อนลงจากรถแต่มือหนาเหนี่ยวข้อมือผมเอาไว้ สร้อยข้อมือทำจากเชือกป่านพร้อมกับร้อยชื่อผมเป็นภาษาอังกฤษอยู่วางไว้บนมือ ผมทำหน้าไม่เข้าใจพี่ทีจึงบรรจงหยิบสร้อยข้อมือนั่นสวมใส่ให้ผม
“ กูให้”
“ พี่” ผมตื้นตันบอกไม่ถูกเมื่อเห็นรอยยิ้มจริงใจของคนตรงหน้า “ คิดซะว่ามันเป็นเครื่องรางที่จะทำให้มึงโชคดี เป็นของขวัญในการรับน้อง”
“ ขอบคุณครับ ว่าแต่พี่ไปซื้อมาจากไหนเหรอ”
“ เห็นที่ตลาดน้ำมันสวยดี เลยซื้อให้”
“ ขอบคุณอีกครั้งครับ”
“ เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นขอให้มึงรักตัวเองให้มากๆได้มั้ย”
“ ผมจะพยายามครับ”
“ ไม่ใช่แค่พยายามแต่ต้องทำให้ได้”
“ พี่ที..” ผมน้ำตาซึมโถมเข้าสวมกอดพี่แกเต็มแรง มือหนานั่นจึงลูบไล้แผ่นหลังผมอย่างปลอบประโลม
“ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง กูดีใจได้ชอบมึงนะ”
พี่ทีพูดจบก่อนจะโน้มศีรษะลงมาใกล้ เหมือนหางตาแกจะเห็นอะไรบางอย่างจึงหยุดชะงักไปแวบนึงพร้อมกับที่ใบหน้าคมคายยิ้มกว้าง ริมฝีปากของเราใกล้กันแค่คืบ ผมมองริมฝีปากไม่หนาไม่บางซึ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วหลับตานิ่งตอนที่ริมฝีปากเราแตะกัน
...แค่แตะกัน เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่พี่ทีจะเบี่ยงออกและกดจูบที่ขมับผมเบาๆ...
........
........
ผมมองยืนมองรถคันหรูของพี่รหัสที่กำลังจะหายลับไปในความมืด ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิดมีเพียงแสงจากทางเดินสลัวๆพอให้เห็น ผมเดินอย่างอ้อยอิ่งไปตามทางเดินเรื่อยๆจนถึงหน้าตึกหอพักและผมต้องชะงักปลายเท้าเมื่อเห็นใครบางคนยืนรอผมอยู่
ผมสูดลมหายใจเข้าไปลึกขยับปลายเท้าไปอยู่ตรงหน้ามัน
“ กลับมาแล้วเหรอ”
เมื่อได้เห็นกันใกล้ๆผมจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันยังอยู่ในชุดเดิมเมื่อเช้านี้ แสดงว่าวันทั้งวันมันไม่ได้กลับคอนโดไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
...รอผมทั้งวันงั้นเหรอ...
ผมเห็นมันยิ้มและเป็นรอยยิ้มที่ฝืนเต็มที่ทั้งน้ำเสียงที่ถามผมยังสั่นแปลกๆ
“ อืม”
“ สนุกมั้ย”
“ อืม”
คำตอบของผมยังคงสั้นห้วนคล้ายกับไม่พอใจทั้งๆที่ในความเป็นจริง ผมยืนอึ้งนึกคำไม่ออกต่างหาก ผมอึ้งเรื่องที่มันรอผมทั้งวัน มันฝืนยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะยื่นถุงพลาสติกที่มีขวดยาคูลย์อยู่สามขวดให้
“ ขอบคุณนะมึง”
มันยืนนิ่งก่อนจะตรงเข้ามาสวมกอดผม ผมก็นิ่งไม่แพ้กันที่ไม่ผลักไสมันแต่กลับยืนนิ่งให้มันกอด “ ขอบคุณที่ยังรับของจากกู” เสียงของมันสั่นอีกครั้ง
“ มึง...” ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร ทำไมเนื้อตัวมันถึงสั่นขนาดนี้ และที่คาดไม่ถึงคืออยู่ๆมันแตะริมฝีปากกับผม คล้ายการแตะที่พี่รหัสผมทำก่อนหน้านี้ เพียงแต่ครั้งนี้มันนิ่งและนาน แค่สัมผัสผมก็รู้สึกว่าริมฝีปากมันสั่นระริกและเย็นชืดเหนือสิ่งอื่นใดผมสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำอะไรบางอย่างตอนที่แก้มเราสัมผัสกัน
...ไอ้จ๊อบมันร้องไห้...
น้ำตาของมันไหลมาถึงริมฝีปากของเราที่กำลังแนบชิดกันอยู่
มันค่อยๆเบี่ยงหน้าออกพร้อมกับถอยห่างออกไป “ จะเกลียดกูก็ได้แต่อย่าทิ้งยาคูลย์ที่กูอุตส่าห์ซื้อมาให้มึงเลยนะ”
ผมยืนกำขวดยาคูลย์ในมือแน่น สายตามันมองข้อมืออีกข้างของผมที่มีสร้อยข้อมือเชือกป่านคล้องอยู่ แล้วน้ำจากหางตามันก็ไหลเอื่อยๆโดยที่มันไม่คิดจะปาดทิ้ง
*****มาแว้วๆๆๆ หายไปนานจ๊ะ มีเรื่องนิดหน่อยคือก่อนปีใหม่ก็เกิดอุบัติเหตุ
หลังปีใหม่ก็เป็นไข้เป็นอาทิตย์ ตอนนี้ยังไอและเจ็บคออยู่ ไม่หายซะที เฮ้ย :dont2:
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ยังไงนักอ่านดูแลสุขภาพกันด้วยนะจ๊ะ
ตอนนี้เอาใจบรรดาแม่ยกพี่ทีกันซะหน่อย ฮิ้วๆๆๆ เลยพากันไปเที่ยวซะเลย
ส่วนตัวเค้าชอบเที่ยวลตาดน้ำเลยจัดให้เลย อิอิ ใครอยากเปลี่ยนจาก"เล่นเพื่อน"
เป็น "เล่นพี่"บ้างจ๊ะ :yeb: :laugh3:
แม่ยกอิจ๊อบไปซับน้ำตาให้นางด่วนนะ ไม่รู้ป่านนี้ไปนั่งร้องไห้อยู่ไหน :hao5: :mew2:
-
อั๊ยย่ะ...
-
ทำไมตอนนี้สงสารจ๊อบจัง!! :katai1:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
เหมือนที่เคยโพสต์ไว้ เป็นแม่ยกพี่ทีแล้วก็ไม่ผิดหวัง ที่แกเป็นคนที่ดีพร้อมน่ารักจริงๆ เป็นหลักที่พึ่งทางใจที่ดีให้เต้ย ขนาดนี้ก็ยังไม่เอาเปรียบน้อง สอนน้องให้โอกาศตัวเอง อยากให้เล่นพี่มากๆเลย พี่ทีขาป้ารักเฮียมากค่ะ
แต่เข้าใจว่าเล่นเพื่อน ตอนนี้ก็มารอดูว่าอิจ๊อบจะตีตื้นเรื่องคะแนนยังไง
คนไม่รู้ใจตัวเองไม่ผิดหรอก แต่ต้องเข้าใจด้วยว่าคนที่รักเราแล้วเจอกับความผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่านั้นสักวันก็ตัดใจ ไม่มานั่งรอเราเพราะว่าเขาไม่ใช่ของตายสำหรับเรา
อิจ๊อบมันรอทั้งวัน ยาคูลท์มันไม่บูดหรือเปรี้ยวยกกำลังสองหรือ?
-
เฮ้ออออ ถึงกับน้ำตาซึม สู้ๆนะจ๊อบบ :mew4:
รอนะฮะ :')
-
แอบขำนิดๆ อย่าทิ้งยาคูลกูนะ :hao7: :hao7:
-
:ling3: สงสารอิจ๊อบมากมาย น้ำตาไหลพรากกกกกกก :mew4:
:hao3: ถ้าเป็นซีรีส์เกาหลีนะพี่ทีเหมาะจะเป็นพระรองมากกก :mew5:
-
โอ๊ยยยยยยยย
ทำไมมันหน่วงขนาดนี้ ~~~~~
-
จ๊อบเห็นพี่ทีจุ๊บเต้ยแน่ๆ เลย คงคิดว่าคบกันแล้วแน่ๆ
ร้องไห้เสียใจและจะตัดใจแล้วล่ะสิ
-
ฮืออออ สงสารอิจ๊อบ
แต่ยัง!!! ขอให้จ๊อบน้อยทุกข์กว่านี้อีกนะคะ (ซาดิสท์) :hao7:
-
สงสารจ๊อบนะ แต่เราทีมพี่ที หึ :katai3:
-
ร้องไห้เป็นเพื่อนจ๊อบแป็บนะ :monkeysad:
จริงๆแล้วอาจจะร้องมากกว่าจ๊อบอีกนะ
-
เอิ่มไม่ได้เชียร์พี่ทีแต่ชอบพี่ทีที่เข้ามาทำให้อิจ๊อบรู้ใจตัวเองก็นะเต้ยเต้ยต้องเลือกคนที่เต้ยอยุ่ด้วยแล้วมีความสุขนะ ส่วนจ๊อบแกต้องทำอะไรมากกว่าร้องไห้นะทำให้เขารู้ทำให้เขาเห็นแกทำเต้ยเจ็บมามากนะไงเรื่องนี้ คงจะเป็นจ๊อบเต้ยเพราะชื่อเรื่องคือเล่นเพื่อมิใช่เล่นพี่5555
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
อื้อหือ เป็นแม่ยกเรื่องนี้ลำบากแท้
ไม่รู้จะเลือกเชียร์ใครดี = =
-
ถถถถถถถ จ็อบหันมาเล่นบทโศก ยังค่ะ มันยังเศร้าไม่พอหรอกค่ะ ยังได้อีก ให้คุ้มกับที่เต้ยและคนอ่านต้องร้องไห้ไปกับเต้ยหลายรอบค่ะ
ชอบความคิดพี่ทีนะ ไม่อยากให้รับรักตอนนี้ อยากให้คิดนานๆ ให้รักตัวเองมากๆ คือไม่ฉวยโอกาสจากน้องเลยอ่ะ น่าให้เป็นพระเอก
แต่จ็อบก็คนดี สู้ต่อไป อยู่ที่ใจเต้ยแล้วล่ะทีนี้ อยากเห็นตอนจ็อบเป็นแฟนกับเต้ยเหมือนกันเนอะ จะรักขนาดไหนหวงขนาดไหน
ขอบคุณค่ะ มาถี่ๆรักเลยค่ะ
-
หัวใจจะแตกสลาย อ่านเรื่องนี้กี่รอบกี่ตอนก็ยังคงความรู้สึกอึดอัดได้เสมอๆๆๆๆ
5555555555555555555555555
ถึงจะรู้สึกว่าพี่ทีก็ดี แต่ก็ไม่ได้อยากให้เต้ยคู่กับพี่ทีนี่นา เพราะฉะนั้น
อย่าใจแข็งนักเลย เต้ยเองก็เจ็บ จ๊อบเองก็เจ็บ พี่ทีก็เจ็บ ถ้ายื้อไว้นานๆ
ดูใจตัวเองดีๆสิเต้ยยยยยยยยย 555555555555555555
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารจ๊อบ ดีกันเร็วๆนะ จ๊อบสู้วสู้ววววว ว
:mew2:
-
ไม่อยากเจ็บก็เร่งทำคะแนนเข้าจ๊อบเอ๊ยยย
ออกตัวช้าไปก็งี้แหละ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
เริ่มสงสารจ๊อบอะ :hao5: :hao5:
-
พี่ทีโคตรพระเอกเลยแต่คงเป็นได้แค่พี่ชายนายเอกละมั้ง ยังไงก็เชียร์อยู่นะ
เต้ยก็คงทั้งรักและสงสารจ๊อบล่ะตอนนี้
เอาเหอะ คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน
-
ช่วงไปเที่ยวตลาดน้ำ พี่ทีกับเต้ยดูน่ารัก กุ๊กกิ๊ก กินเที่ยวเล่นกัน หวานๆ ดูมีความสุขจัง
พามาบ้านก็ยังดูอบอุ่น เต้ยเหมือนจะเปิดใจแล้วด้วยซ้ำ พีทีจะจุ๊บยังเงยหน้าหลับตารออีกแน่ะ
เง๊ออออ เต้ย เป็นคนยังไง 555
ให้อิจ๊อบ น้ำตาไหลพราก ไปอีกซัก 3-4-5 ตอนน ค่อยตีตื้นนะ
แต่นึกแล้วก็สงสารพี่ทีล่วงหน้าแล้วล่ะ
-
พูดไม่ออก :monkeysad: แป๊บๆ เขิน(ช่วงพี่ทีพาทัวร์) อีกแป๊บหน่วง(ช่วงตาจ๊อบพาซึม)
ขอมอบเพลง รักสามเศร้า(วงพริกไทย) ให้น้องเต้ย ณ โมเมนต์นี้เลยครับ :mew6:
-
:sad4: :sad4:
จ๊อบ แกมาลบรอยจูบพี่ที ทำมัย
ให้ตายเถอะ!!!! จากเล่นเพื่อน เปลี่ยนเป็น เล่นพี่ ได้ป่ะ!!!
:mew5: :mew5:
-
สามพีเถอะนะ สงสารจ้อบบี้ TT แต่พี่ทีหล่องะ
-
โห เศร้ามาก เห้อ!!!
-
:m16: ทำมั๊ยความสุขของเต้ยต้องมีหน่วงๆเข้ามาทุกที เอาแบบสุขสุดๆไม่ได้เหรอ
-
เชียร์พี่ที 5555555555
-
สงสารจ๊อบทำไม ยังไงมันก็พระเอก สงสารพี่ทีดีกว่า พี่แกเป็นคนดีมาก
-
ยังหน่วงได้อีกก :ling1:
-
สงสารจ๊อบ พี่ทีก้อแสนดีเหลือเกิน :hao5: :hao5:
มา 3P กันเต๊อะ จะได้สมหวังทุกฝ่าย :hao6: :hao6:
-
อ่านแล้วน้ำตากำลังจะไหลเลยดีนะจบก่อนถ้ายาวกว่านี้พรากๆแน่ๆ สงสารทั้งสามคนเลย เต้ยเคยเจ็บปวกที่จ๊อบไม่รัก จ๊อบเจ็บปวดที่เต้ยเลือกคนอื่น พี่ทีเคยอกหักพอตอนนี้คบกับเต้ยๆก็รักจ๊อบอีก โอ้ยสงสารจิงๆ
ปล.คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยจร้า :L2:
-
เหอ เหอ ตอนนึ้จ๊อบน่าสงสารมากอ้ะ
แต่ก้อนะ เรื่องนี้ตัวเองไม่มีสิทธิ์เลือกล่ะจ้ะ
อยู่ที่การกระทำล่ะ เต้ยจะเลือกจ๊อบหรือ ทึ ไฟท์ ทุกคนเลยยยยย
-
พอเต้ยเหมือนจะหวานกีบพี่ทีอิจ๊อบก็โผล่มา
นำเสนอความหน่วง :เฮ้อ:ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี
-
คนนั้นก็ดีคนนี้ก็(เคย)รัก :mew6:
-
หน่วงมากกก...
-
เฮ้อออ สงสารอิจ็อบนะ แต่นี่ยังไม่ถึงครึ่งที่เต้ยเจ็บเลยนะ พี่ทีก็แสนดี อบอุ่นคอยให้กำลังใจน้องตลอด ความจริงก็อยากให้เต้ยคู่กับพี่ที แต่เรื่องก็บอกอยู่ว่า"เล่นเพื่อน" เพราะงั้นต้องตามดูต่อไปว่าอิจ็อบมันจะทำคะแนนยังไงต่อหรือจะหมดใจไปถอยไปตั้งหลักใหม่ แต่คงต้องรีบหน่อยเพราะตอนนี้พี่ทีทำคะแนนอย่างไวเลยอ่ะ
-
:sad4: ตอนนี้สงสารจ๊อบจัง
-
สงสัยจะเป็นคนเดียวที่อ่านแล้วเซ็ง ไม่ชอบเต้ย เบื่อ
คือก็ชัดเจนกว่านี้ไม่ได้หรอ อืม .. บอกจะให้โอกาสตัวเองกับความรัก แต่ก็ผลักไสจ๊อบออกไปแล้วนี่ ?
ไหนๆมาถึงขนาดนี้ก็ให้คู่พี่ทีไปเถอะค่ะ . ตามสบายเลย
-
เอาล่ะซิ ........ ยากขึ้นไปอีกขั้นสำหรับการเริ่มต้นรักครั้งใหม่ของเต้ย...........เฮ้ออออออออออออ :เฮ้อ: หน่วงเจงๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้อออ!!! จ๊อบเอ้ยย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารจ๊อบ
ถ้านี่เป็นซีรีย์เกาหลี พี่ทีคงเป็นพระรอง เพราะเราอยู่ลัทธิบูชาพระรอง :o8:
-
หน่วงขั้นสุด ก็ตรงประโยคสุดท้ายนี่ล่ะครับ
ชอบพี่ทีนะ แต่สงสารจ็อบมากกว่า
คนรู้ตัวช้านี่ พอรู้ตัวเท่านั้นแหละ
ชีวิตโคตรๆจะเศร้าเลย....
จ็อบสู้ๆ อย่าเพิ่งยอมแพ้ล่ะ
-
โอ้ พ่อเจ้าประคุณ พ่อลอดช่องเขาใหญ่(?) ช่างน่าสะเทือนใจอะไรเยี่ยงนี้
รักสามเส้า ต้องมีสักคนที่เจ็บ และเรื่องนี้ พ้อยจะไม่ยุ่งค่ะ จบนะ แยก! :katai5:
-
3p แล้วเปลี่ยน เป็น เล่นพี่ด้วย #ฉันจะตามพี่ป้าน้าอาทั้งหมู่บ้านมาอ่านเรื่องนี้ 55555555 3ppppppppppppp
-
นี่ถ้าตอนที่แล้ว จ๊อบมันไม่บอกว่าจะไม่ยอมแพ้ แล้วล่ะก็ เราก็คิดว่ามันจะตัดใจแล้วนะเนี่ย เง้อๆๆ
นี่ตูร้องไห้มากกว่าอิจ๊อบอีกมั้งเนี่ย โฮๆๆๆๆ T_T
ขอให้คนเขียนหายป่วยเร็วๆนะค๊าาาา ^^
-
:katai5:
-
ไม่ใช่ไม่รัก แต่อยากบอกว่าเธอ-ช้า-ไป
ก็ในวันนี้ฉันเองฝากวางหัวใจ ให้ใคร
คนหนึ่งที่เขามองเห็นว่าใจฉันมีความหมาย
ในวันที่เธอทิ้งขว้างฉันไป ทำไมไม่คิดดีดี
เง้อออ จะสงสารใครที่สุดดี น่าสงสารทั้งสามคนเลย
เต้ย เจ็บปวดกับการรักเพื่อนสนิท
จ๊อบ เจ็บปวดกับรักที่รู้ตัวช้า พี่ที ความหวังจากรักครั้งใหม่
จะซับน้ำตาให้ใครดี ว้ากก เลือกไม่ได้
งั้นเม้นท์ถึงสองคู่ชูชื่นดีฝ่า แฮมเต็ป แฮมจ๋าหนูซึอ้ะป่าว
เต็ปก็มีหวงน้าา แท็คว่าน แท็คจอมฉวยโอกาส เนียนตลอด
รีบง้อว่านเร็วๆเลย
แต่ แต่...เฮ้ยยย ไหนว่าจะอ่านข้ามๆรอให้เรื่องจบก่อนวะ ตรู
ในที่สุดก็อ่านมันทุกบร.ร.ทัด ฮืออๆๆๆ แล้วก็มาค้างหง่ะ งึมๆๆ
คนเขียนแต่งเก่งมากๆๆ แนวโปรดเลย ขอบคุณนะคะ
ลูแปง เกาะขาอ้อนวอน คนเขียนขาาา เค้ารอตอนต่อไปอยุ่น้าาา
-
:o12:สงสารจ๊อบอ่ะ :hao5:
-
หน่วง
-
ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่อง เราไม่คิดเปิดอ่านเพราะคิดว่าต้องหื่นฉากอย่างว่าเยอะแน่ๆ
แต่พอดีมีคนไปแนะนำในห้องแนะนำ เขาบอกชื่อหื่นแต่เนื้อเรื่องไม่หื่นนะ
ว่าแล้วก็เลยลองมาแง้มๆ ดู ปรากฏ ว่า สนุกเว่ออออออออออ
ติดเรื่องนี้แจเลยค่ะ
มาต่อไวๆ นะคะ
-
เจิมค่ะ
-
โอ้ยยย ชอบพี่ทีนะ แต่รู้จักว่ายังไงๆมันก็ควรเป็นจ๊อบ นี่ยอมลงทุนเข้าข้างแกเลยนะเนี้ย
พี่ทีขามาหาหนูมา
-
ยังไงก็ทีมจ็อบบบบบบ
-
เห้อ พี่ทีคนดีมากอ่ะ ไม่ฉวยโอกาสเลย
จ๊อบก็รู้ตัวช้าไป
อยู่ที่เต้ยแล้วแหละ ว่าตอนนี้จะเลือกใคร
-
เราไม่สงสารจ๊อบเท่าไหร่ค่ะ เรามองว่าเต้ยก็เคยเจอแบบที่จ๊อบกำลังเจออยู่ แล้วต้องฝืนทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีด้วยซ้ำ เต้ยคะ เดินไปซื้อยาทัมใจมาปาอัดหน้ามันเลยค่ะ ฮึ่ย
-
^^
-
จ๊อบร้องไห้หมดถังยังน้า มารอนะคะ :katai2-1:
-
รู้ใจตัวเองในวันที่สายไปเนี่ยนะ มันจะช่วยอะไรได้
ตอนอยู่ใกล้ก็ไม่คิด แต่พอหายไปดันรู้ใจตัวเองซะนี่ ไม่แฟร์เลยยยย :katai4: :katai4:
-
วันนี้มาไหมน้อ :katai5:
-
วันนี้มาไหมน้อ :katai5:
:impress: ... มาค่ะ ... :laugh3:
-
ยกที่ 13 : คนที่รอคอย
ผมนึกว่ามันจะถอดใจ
...แปลก...
ที่ไหนได้วันถัดมามันกลับมายืนรออยู่หน้าหอผมตั้งแต่เช้ามืดเพื่อเอาปิ่นโตขนาดกะทัดรัดใส่อาหารเช้ามาให้ผม มันออกจะแปลกๆหน่อยเพราะวันนั้นมันมาถึงก็ยื่นปิ่นโตให้พร้อมดวงตาที่แดงก่ำราวกับคนอดหลับอดนอนทั้งคืน ผมรู้ตัวดีว่ามีนิสัยเสียที่ไม่ชอบทานอาหารเช้าทั้งๆที่มันเป็นมื้ออาหารที่จำเป็นที่สุดและมันก็รู้เรื่อถึงนิสัยเสียข้อนี้ของผมเป็นอย่างดี ดังนั้นปิ่นโตที่บรรจุอาหารหลากหลายในทุกวันจึงมีโอกาสให้ผมได้ลิ้มลองในตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
และที่แปลกอีกอย่างคือทุกๆมื้อกลางวันไม่ว่ามันผมจะเรียนอยู่ที่ไหน อย่างที่บอกว่าปีหนึ่งส่วนใหญ่ผมไม่ได้เรียนคณะตัวเองเท่าไหร่ถ้าไม่อยู่คณะวิทยาศาสตร์ก็จะหมกตัวอยู่หอกลาง แต่มันก็ดันรู้ว่าผมอยู่ที่ไหนราวกับมีตารางเรียนในแต่วันดังนั้นทุกเที่ยงผมจึงเห็นมันโผล่มารับเอาปิ่นโตที่ผมกินจนหมดแล้วเอากลับไปอย่างเช่นวันนี้
“ มาแล้ว”
“.....” เสียงสองสาวพิมพ์กับดาวกระซิบกระซาบกันพร้อมกับรอยยิ้มกว้างนั่นทำให้ผมต้องมองตามสายตาทั้งคู่ไปเห็นมันยืนพิงเสาต้นกลางใต้อาคารเรียนคณะวิทยาศาสตร์ แค่มองไปเบื้องหน้าก็เห็นภาพมันชัดเจนแล้วในเมื่อมันเป็นคนเดียวที่ใส่เสื้อช็อปคลุมทับ ต่างจากนิสิตคนอื่นๆที่ใส่เสื้อนิสิตธรรมดาเดินกันขวักไขว่
“ จ๊อบ”
“......”
ว่านเป็นคนโบกมือทักทายมันคนแรกจากนั้นก็ตามด้วยพิมพ์และดาวที่ยิ้มกว้างมองใบหน้ามันสลับกับใบหน้าของผมแล้วยิ้มๆ จะต่างก็แค่ไอ้แท็คที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ใกล้ๆผม
นี่ก็แปลกๆอีกเหมือนกันผมว่าต้องมีเรื่องบาดหมางใจอะไรบางอย่างระหว่างว่านกับแท็คแน่นอน เพราะท่าทางของคนทั้งคู่ดูมึนตึงกันตั้งแต่ผมกลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัด ไอ้แท็คมันชอบทำหน้าบึ้งตึงและชักสีหน้าทุกครั้งที่จ๊อบมาหาผมพร้อมกันนั้นมันยังทำเหมือนจะหึงว่านทุกครั้งที่ว่านพูดคุยกับไอ้จ๊อบ สถานการณ์มันยิ่งแย่ลงเพราะปกติแท็คมันชอบนั่งตัวติดกับว่านเป็นประจำ
แต่นี่ว่านขอแยกไปนั่งใกล้ๆกับพิมพ์และดาวโดยมีผมนั่งคั่นว่านกับแท็ค นี่ยิ่งทำให้ไอ้แท็คหัวเสียมันเลยทำหน้ายักษ์ราวกับจะกินหัวคนได้ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ส่วนว่านนี่ก็อีกคนชอบทำหน้าเศร้าและถ้าไอ้แท็คเผลอทีไรก็ชอบแอบมองฝ่ายนั้นด้วยสีหน้าที่ผมคาดเดาได้ว่ากำลังเจ็บปวดไม่แพ้กัน
เฮ้ย คิดแล้วปวดหัว
“ เพิ่งเลิกเหรอ”
มันถามผมก่อนจะยื่นมือมาขอปิ่นโตในมือไปถือเอง
“ อืม”
เอ่อ บอกตรงๆว่าทำตัวไม่ถูกตั้งแต่มัน เอ่อ มันเหมือนทำท่าจะจีบหรืออะไรเทือกนั้น เพราะตั้งแต่มันบอกจะสู้ไม่ถอยตามที่ลั่นวาจาไว้มันก็ทำจริงๆ เพราะตั้งแต่นั้นมามันก็เริ่มแทรกซึมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมเรื่อยๆแบบนี้
“ อ่ะ”
“..เอ่อ...ขอบใจ”
ผมยื่นมือไปรับขวดยาคูลย์ที่เจาะหลอดดูดให้เรียบร้อยแล้ว
“ จ๊อบ” ว่านสะกิดเรียกมันเบาๆ
“ ครับ”
“ ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ย”
จบคำเชิญชวนผมแอบเห็นพิมพ์กับดาวแอบแท็คมือกันก่อนจะขยิบตาให้ว่านทีนึง หึ ...นี่ทำงานกันเป็นทีมเลยนะ...
“ นะไปด้วยกัน” พิมพ์พยักหน้าเชิญชวน
“ ครับว่าแต่ จะไปกินไหนกันเหรอ”
“ ดาวอยากไปกินไก่ทอดที่อักษรฯเค้าบอกอร่อยดี”
“ ไหนบอกว่าอยากกินสเต็กสามย่านไง” คราวนี้พิมพ์เอ่ยท้วงเบาๆ
“ ตกลงยังไงสองสาว”
ผมถามยิ้มๆ “...ว่าไง หึ”
“ กินไก่ทอดเนอะๆ..” ดาวหันไปขอความคิดเห็นจากไอ้แท็คซึ่งยืนนิ่งอยู่นาน ผมทันเห็นมันพยักหน้าแบบขอไปที
“งั้นไป”
“ เอ่อ” มันหยุดนิ่งไม่ยอมเดินแต่หันมามองหน้าผม ผมจึงเลิกคิ้วมองมันเป็นเชิงถาม “ มีอะไร”
“ ให้กูไปด้วยจริงๆเหรอ”
มันสบตากับผมตรงๆแววตาตรงหน้ามีประกายบางอย่าง ไม่รู้เป็นยังไงทำไมผมถึงไม่กล้าสบตากับมันตรงๆเลย หึ ตั้งแต่มันเริ่มทำตัวแปลกๆโดยการทำตัวเป็นเด็กส่งปิ่นโตมาหลาย วันนี้เป็นวันแรกที่เพื่อนในกลุ่มผมชวนมันกินข้าวด้วย เพราะปกติมาแค่มาเอาปิ่นโตตอนเที่ยงและส่งยาคูลย์ต่อแค่นั้น หลังจากนั้นมันก็กลับ
“ ใครห้ามมึงหล่ะ” นั่นเป็นคำตอบของผม
“ กูห้าม”
ทั้งผมและมันชะงักไปกับเสียงห้วนที่เอ่ยแทรกขึ้น ไอ้แท็คเดินมาหยุดอยู่ระหว่างผมกับมันพร้อมกับพาดแขนไปกับไหล่ผมหน้ามันนิ่งๆ แววตาก็เครียดขมึง
“ มึงมาส่งข้าวส่งน้ำเพื่อนกูทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไง”
“ ไม่”
“กูว่ามึงทำอย่างนี้แปลกๆนะ” ไอ้แท็คมองสำรวจหน้าผมกับมันสลับกันไปมา มันทำท่าราวกับพ่อหวงลูกสาว เอ้ย ไม่ใช่ ทำท่าราวกับผมเป็นลูกของมัน
“ มึงกำลังจีบไอ้เต้ยรึไง”
ผมชะงัก
ไม่ใช่แค่ผมชะงัก
ว่าน ดาว พิมพ์ ที่เดินคุยกันอยู่ข้างหน้ายังหยุดเดิน
“ อืม”
...อืม...
อืมอะไร อืมหมายความว่ายังไง
ผมรู้สึกวิ้งๆในหัว ทุกอย่างดูมึนงงสับสนไปหมด ผมไม่รู้ตัวเองมีสีหน้ายังไง เหมือนภาพเบื้องหน้ามันเบลอๆจับต้นชนปลายไม่ถูก รู้สึกหายใจติดขัด หัวใจแม่งก็เต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก ยิ่งตอนที่มันพูดคำว่า “ อืม” แล้วมองหน้าผม ผมนี่ถึงกับไปไม่เป็น บอกตรงๆว่าผมไม่เคยมีอาการประหลาดแบบนี้เพราะตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมา มันไม่เคยทำแบบนี้เลย ไม่เคยเลย ตลอดมามันปฏิบัติกับผมแบบเพื่อนกัน แต่วันนี้ วันนี้มันอะไรกัน
“ ก็แค่เนี้ย”
ไอ้แท็คละแขนที่พาดบ่าผมออกตอนที่ว่านหันมามอง ไม่รู้ว่าตาฝาดรึเปล่าที่เห็นว่านหลุบตาลงด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ไอ้แท็คถอนหายใจก่อนจะไปเดินในระดับเดียวกับว่านซึ่งมีสองสาวประกบคนละข้าง ส่วนสองสาวก็ป้องปากกลบเกลื่อนเสียงหัวเราะโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยว่าว่านกำลังยึดสองสาวเป็นเกราะตอนที่แท็คพยายามเดินเข้าไปใกล้ๆ
ผมคลึงขมับ
ปวดหัวทั้งเรื่องของเพื่อนและเรื่องของตัวเอง ผมถอนใจแรงๆซึ่งมันคงทำให้ไอ้จ๊อบสงสัยเพราะมันหันมามองผมด้วยสายตาเป็นเชิงถาม ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินตามกลุ่มเพื่อนไปติดๆ เดินไปทั้งที่สติสะตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมยอมรับว่ายังตั้งตัวไม่ทันกับการกระทำของมัน พอๆกับที่ยังรู้สึกแปลกๆที่ได้เห็นน้ำตาของมันในวันนั้น วันที่ผมไปเที่ยวกับพี่รหัสใครจะไปคิดว่ากลับมาแล้วจะเจอมันรออยู่
มันกำลังแสดงให้ผมเห็นว่ามันกำลังพยายามทำในสิ่งที่มันพูดไว้จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นปิ่นโตอาหารเช้า ยาคูลย์ตอนเที่ยงและข้อความฝันดีทุกคืน เฮ้ย สิ่งที่มันกำลังทำให้ผมอดอึ้งๆไม่ได้ มันยอมรับยากสักนิดนึงว่าสิ่งที่มันทำ มันเต็มใจทำจริงๆรึเปล่าหรือแค่นึกสนุกอะไรขึ้นมา
หรือมันจะเป็นโอกาสของผม โอกาสที่ผมจะลองใช้หัวใจศึกษาเรื่องรักให้ถี่ถ้วนขึ้น
“ ระวัง”
“ เฮ้ย”
ผมตบอกอย่างตกใจและลูบหน้าตัวเองที่เหงื่อซึมตามไรผม พร้อมกับหอบหายใจถี่ๆรู้ตัวเลยว่าตัวเองสั่นแค่ไหน นี่ดีว่าไอ้ จ๊อบคว้าตัวผมไว้ทันไม่งั้นคงเดินตัดหน้ารถที่กำลังขับผ่านถนนเส้นเล็กๆหน้าคณะ
“ เป็นอะไรรึเปล่า”
“.....” ผมส่ายหัวไปมามองไปอีกฝั่งของถนนที่กลุ่มเพื่อนข้ามไปแล้วหันมามองผมอย่างตกใจเช่นกัน
“ ข้ามถนนดูทางบ้างสิ” ไอ้จ๊อบบ่นผมเบาๆ
“....”
“ เต้ย”
“ เต้ย ฟังที่กูพูดรึเปล่า” มันกระตุกมือผมแรงๆนั่นจึงทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังกุมมือผมอยู่ ถึงว่าความรู้สึกอบอุ่นจึงแผ่ซ่านไปทั่วฝ่ามือ “ มีสติหน่อยเต้ย เวลาเดินข้ามถนนมันอันตราย”
ผมพยักหน้ารัวๆราวกับเด็กน้อยที่รับคำสั่งจากผู้ใหญ่ก่อนจะก้มมองข้อมือตัวเองที่มันกำลังกุมอยู่จึงเห็นอะไรบางอย่างแปลกไป
“ เดี๋ยว”
“ อะไร”
“ สร้อย..” ตอนที่ข้ามมาอีกฝั่งมันจึงเพิ่งรู้ตัวว่าจังหวะที่มันกระตุกแขนผมให้ขึ้นฟุตบาทเพื่อไม่ให้ผมตัดหน้ารถคันนั้น แรงที่มากเลยทำให้สร้อยข้อมือที่ได้จากพี่รหัสหล่นลงพื้นและตอนนี้มันนอนสงบนิ่งอยู่บนพื้นฝั่งโน้น
“ กูจะกลับไปเอา..”
“ เดี๋ยวกูไปเอามาให้ มึงรออยู่นี่แหละ”
มันดันผมให้ไปยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนและวิ่งข้ามถนนไปเอาสร้อยเชือกป่านนั้นให้
“ ขอบใจ”
“ อืม”
“ มันมีค่าสำหรับมึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
มันถามผมเสียงเรียบตอนที่รับสร้อยข้อมือนั้นมาแล้วผมรีบใส่กลับข้อมือข้างนั้นทันที แต่ใส่ยังไงก็ใส่ไม่ถนัดๆเพราะมันต้องติดล็อกด้วย
“ อืม สำคัญมาก”
หน้ามันหมองลงก่อนจะเอื้อมมือที่สั่นเทามาช่วยผมใส่สร้อยข้อมือ “ งั้นมึงก็ควรจะเก็บรักษามันไว้ให้ดี” มันพูดขึ้นหลังจากใส่สร้อยให้ผมเรียบร้อยแล้ว ผมทันเห็นแววตามันกำลังไหวระริก มันถอนหายใจแรงๆริมฝีปากเม้มแน่นราวกับอัดอั้นกับอะไรบางอย่าง บางอย่างซึ่งทำให้ผมยกยิ้มตรงมุมปาก
........
........
“ เหี้ยไปไหนมาวะ กูโทรหาตั้งนานไม่รับสายเลย”
“ กูลืมโทรศัพท์ไว้ที่คอนโด”
“ เอ้าเหรอ”
นั่นเป็นบนสนทนาระหว่างไอ้จ๊อบกับไอ้เต็ปเพื่อนมัน คือหลังจากที่ทนเสียงเรียกร้องของดาวไม่ไหวพวกเราคือกลุ่มผมรวมถึงไอ้จ๊อบเลยตกลงไปลิ้มลองรสชาติไก่ทอดตามคำล่ำลือมาปากต่อปากว่าอร่อยนักหนาที่คณะอักษรฯ ถ้าใครอยากจะพิสูจน์ว่าอร่อยจริงมั้ยคงต้องมาลองเอง สำหรับผมแล้วถือว่าใช้ได้ทีเดียว หลังจากอิ่มหนำสำราญกันเสร็จแล้วจึงพากันยกโขยงมารอรถป๊อปสายหนึ่งเพื่อกลับคณะไปเรียนต่อตอนบ่าย
ป้ายรถป๊อปตรงหน้าคูลี่หรือสถาบันภาษาตอนเกือบบ่ายเต็มไปด้วยนิสิตมากมายที่ต่างมารอรถป๊อปสายต่างๆซึ่งเป็นบริการของทางมหาวิทยาลัยในการเป็นบริการรถโดยสารไปตามสถานที่ต่างๆภายในมหาวิทยาลัย และก็บังเอิญที่เพื่อนไอ้จ๊อบกลุ่มเด็กวิศวะทั้งโขยงโดยมีเต็ปกับแฮมร่วมอยู่ด้วยโบกมือหยอยๆทักทาย
“ ถึงว่าตอนเที่ยงๆจ๊อบมันหายไปไหน”
แฮมพูดยิ้มๆตอนที่ผมไอ้จ๊อบแยกไปคุยกับเต็ปและกลุ่มเพื่อนมัน
“ อ๋อ อืม” ผมจะพูดอะไรได้นอกจากเกาหัวพร้อมกับยิ้มแหย “ แล้วนี่ไปไหนกันมาอ่ะ”
“ อ๋อไปกินข้าวที่จามสแควร์” ‘จามสแควร์’ เป็นชื่อเรียกติดปากของห้างใกล้มหาวิทยาลัยซึ่งมีชื่อเต็มๆว่า “จามจุรีสแควร์” เป็นศูนย์การค้าซึ่งเป็นแหล่งรวมร้านอาหารมีชื่อและเป็นพื้นที่ในการพักผ่อนหย่อนใจของนิสิตคณะที่อยู่ใกล้ๆเพราะอยู่ใกล้ชนิดที่ว่าเดินไม่ทันเหนื่อยก็ถึงแล้ว
“ ชวนไอ้จ๊อบมันแล้ว...” รูมเมทผมพูดยิ้มๆ “...แต่มันบอกว่าจะมาเอาปิ่นโต ที่ไหนเลยไปกินข้าวกับคนที่มันส่งปิ่นโตให้ทุกวันซะงั้น”
“ ก็เอ่อ..” ผมหัวเราะ “...พอดีเพื่อนในกลุ่มชวนมันเลยไปด้วย”
“ หึ”
“ ว่าแต่เรา...” คราวนี้เป็นผมที่กอดอกมองรูมเมทแล้วถามยิ้มๆ “...ได้ข่าวแฮมเรียนคนละภาควิชากับไอ้เต็ป ไอ้จ๊อบไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมากินข้าวกับกลุ่มเพื่อนมันได้อ่ะ”
“ ก็..”
แฮมทำท่าอ้ำอึ้งๆ จนผมต้องตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ “ ตอบยากก็ไม่ต้องตอบหรอก”
“ เต้ยแม่ง”
แฮมทำหน้ายู่ใส่ผมพอดีกับไอ้จ๊อบและกลุ่มเพื่อนมันเดินมาทางผมพอดี
“ วันนี้แล็ปฟิสิกส์เช็คชื่อบ่ายโมงตรงนะโว้ย อ.แกบอกว่ารีบเรียนรีบเลิก ตอนเย็นมีประชุมอาจารย์ที่คณะ...” เสียงไอ้เต็ปบอกไอ้จ๊อบที่พยักหน้ารับเบาๆ “...ไปก่อนนะเต้ย” ประโยคต่อมามันและกลุ่มเพื่อนไอ้จ๊อบบอกกับผมก่อนจะโบกมือลาเดินเคลื่อนหายไปทั้งกลุ่ม
บอกตรงๆว่าเด็กวิศวะที่ใส่เสื้อช็อปเดินกันเป็นกลุ่มใหญ่มันเป็นภาพที่น่าดูไม่น้อยเพราะตลอดทาง มีบรรดานิสิตสาวชี้ชวนกันมองพร้อมกับยิ้มอายๆ ยิ่งเพื่อนในกลุ่มมันหน้าตาใช่ว่าจะดูไม่ได้ตรงกันข้ามมันดูดีชนิดต้องเหลียวหลัง หึ แปลกเนอะ ทำไมคนหน้าตามักจะมีแต่ผู้คนรายล้อมและกลุ่มเพื่อนที่มีหนังหน้าระดับเดียวกัน โครตไม่ยุติธรรมเลย ผมคิดอย่างขำๆ
“ มึงไม่รีบไปเรียนเหรอจะบ่ายโมงแล้วนะ” ผมยกนาฬิกาขึ้นมองแล้วเอ่ยเตือนมัน ตอนนี้มีแค่ผมกับมันยืนรอรถป๊อปส่วนเพื่อนสนิททั้งสี่ของผม แยกเป็นสองคู่คือพิมพ์กับดาวที่แวะไปหาเพื่อนที่คณะเศรษฐศาสตร์ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่ยืนรอรถป๊อปมากนัก ส่วนว่านพอกินข้าวเสร็จก็รีบไปส่งไปรษณีย์ที่ศูนย์หนังสือฯแถวคณะผมโดยมีไอ้แท็คตามไปติดๆ
“ กูรอส่งมึงขึ้นรถป็อปก่อน”
“ แต่มันจะบ่ายโมงแล้ว”
“ อืม” มันไม่อนาทรร้อนใจว่าจะเข้าเรียนช้าก่อนจะตอบรับผมแล้วมองไปเบื้องหน้าซึ่งรถโดยสารคันสีชมพูสายหนึ่งกำลังจะเทียบจอดตรงฟุตบาททางเดิน
“ รถป็อปมาแล้วกูไปก่อนนะ”
“ ไปดูหนังกันมั้ย”
“ ห่ะ”
มือมันจับคว้าข้อมือผมไว้แล้วเอ่ยถามเสียงแผ่ว “ กูหมายถึงเลิกเรียนแล้วไปดูหนังกันมั้ย”
“ คือ” ผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“ ไม่เป็นไรถ้ามึงไม่อยากไป” มันถอนหายใจก่อนจะรุนหลังผมให้เข้ารถป๊อป “ ตั้งใจเรียนนะ”
มันแตะศอกผมให้เดินไปเบื้องหน้า แต่ขาผมนี่สิที่หยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับมีโซ่ล่ามหมุดตึงอยู่กับพื้น ผมใจหวิวๆตอนที่เห็นหน้ามันหมองลง ผมใจสั่นตอนที่มันชวนไปดูหนัง
...แค่มันชวนไปดูหนัง แค่นี้ทำเอาผมไปไม่เป็นเลยเหรอ...
“ กูเลิกเรียนตอนบ่ายสาม” ผมพูดอะไรออกไป แม้แต่ตัวเองยังงงกับอาการตัวเอง
“ อืม”
“......”
“ ห่ะ” มันทำตาปริบๆ และทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเปิดรอยกว้างเป็นครั้งแรกตั้งแต่วันที่มันโบกมือลากับลูกตาล
“ กูจะรอนะ”
รอเหรอ
เอ่อ รอ
ผมพยักหน้ารับแบบงงๆ พอดีกับที่สองสาวพิมพ์และดาวรีบวิ่งอย่างกระหืดกระหอบจากหน้าคณะเศรษฐศาสตร์ตรงมายังรถป๊อปสายหนึ่งที่กำลังจะออกตัวและพอสองคนนั้นขึ้นมารถป็อปก็เคลื่อนตัวเลี้ยวซ้ายไปทางคณะรัฐศาสตร์ก่อนที่จะออกจากประตูหลัง ผมคิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกได้ถึงสายตาของใครคนหนึ่งซึ่งไม่ได้ขึ้นมาด้วยมองผมจนลับตา
*********************************************
“ รีบไปไหนวะจ๊อบ”
ผมหยุดชะงักปลายเท้าตรงโต๊ะนั่งแถวลานเกียร์ตอนที่ได้ยินเสียงเรียกจากสายรหัสซึ่งนานพอสมควรที่ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันเลย
“ พี่เบียร์ หวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้ลุงรหัสปีสามซึ่งนานๆครั้งจะได้พบกัน ไม่ใช่ว่าคณะเราคนเยอะคนหากันไม่พบแต่เพราะพี่แกอินดี้มาเรียนบ้างไม่มาบ้างแต่เกรดก็สวยหรูดูดีตีคู่ไปกับหนังหน้า ล่าสุดได้ข่าวว่าไม่มาเรียนเกือบสองอาทิตย์เพราะความติสส์คือลาไปถ่ายรูปแถวภาคเหนือ แน่จริงๆสำหรับผู้ชายหน้าสวยแต่ฝีปากกล้าทั้งยังนิสัยโคตรตรงข้ามกับใบหน้าที่ใสกิ๊กราวเด็กสาว แต่กลับอยู่ในร่างของชายหนุ่มซึ่งเป็นรุ่นพี่ตัวละครลับของคณะ
“ เออดี”
นั่นไง พี่เบียร์รับไหว้พร้อมกับยิ้มกวนๆ เอาขาข้างหนึ่งมาวางบนเข่าอีกฝ่ายพร้อมกระดิกปลายเท้าไปมา คือนอกจากใบหน้าหวานที่ล่อลวงให้เข้าใจว่าพี่แกจะโอโม่เข้ากับใบหน้า แต่นิสัยนี่โคตรเถื่อนสมชายชาตรียิ่งกว่าผมหลายขุม
“ กลับมาจากเหนือตั้งแต่เมื่อไหร่พี่”
“ เมื่อวานหว่ะ..” พี่แกตอบพร้อมกับตบที่นั่งข้างๆเป็นเชิงให้ผมทรุดตัวนั่งคุยกันสักหน่อย “..แล้วนี่มึงจะไปไหนเนี่ย”
“ ก็..”
“.....”
“ หึ” พี่เบียร์ทำเสียงขึ้นจมูก เรียกให้ใบหน้าหวานมีสีสันชวนมอง แต่ได้แค่มองนะขืนไปแซวละเป็นเรื่อง เพราะฟังจากพี่รหัสผมซึ่งเป็นน้องรหัสพี่เบียร์เล่าให้ฟังว่าเคยมีผู้ชายไปแซวพี่แกเชิงจีบ เท่านั้นแหละไอ้พวกนั้นเกือบแอดมิดเข้าโรงพยาบาล หึ เห็นหน้าอย่างงี้ก็แมนพอตัวอยู่
“ ได้ข่าวว่าช่วงนี้ไม่ค่อยไปสังสรรค์ที่ไหน...” พี่แกคว้ากล้องถ่ายรูปตัวละเกือบแสนขึ้นมาแล้วเปิดดูภาพในกล้องไปเรื่อย จริงๆแล้วลุงรหัสผมคนนี้มีพรสวรรค์เรื่องการถ่ายภาพที่ดีเยี่ยมมาก ไม่น่าเชื่อว่าพี่แกจะเลือกเรียนวิศวะฯซึ่งเป็นวิชาเรียนที่ต่างจากทักษะพรสวรรค์ส่วนตัวนี่เลย
“ แถวเภสัชฯกับหอในมีอะไรดีวะ” คำถามที่ตรงประเด็นนั่นทำเอาผมอดหัวเราะไม่ได้ จริงๆตั้งแต่เปิดสายรหัสผมก็มีโอกาสได้พูดคุยกับแกไม่กี่ครั้งเพราะความห่างของชั้นปีและยิ่งพี่เบียร์ยังเป็นตัวละครลับไม่ค่อยมีใครรู้จัก จะโผล่มาคณะแต่ละครั้งก็แค่มาสอบกับส่งงาน แต่ด้วยความที่พอพูดคุยทำความรู้จักกันแล้วดันถูกคอเลยดูสนิมสนมกันในเวลาที่รวดเร็ว
“ ว่าไง”
“ ว่าไงอะไรพี่”
“ หึ เรื่องที่มึงกำลังเร่งเดินเครื่องจีบเพื่อนตัวเองอยู่ไง” พี่แกพูดยิ้มๆสงสัยรู้เรื่องนี่จากไอ้เต็ปเพราะมันก็สนิทกับลุงรหัสผมไม่ต่างกัน
“ คงงั้นมั้งพี่”
“ เห็นไอ้เต็ปบอกมึงเอาจริง” นั่นไงชื่อไอ้เต็ปหลุดออกจากปากจนได้ ผมยิ้มนิดๆ “...นี่ขนาดเลิกกับลูกตาลเลยเหรอ”
พูดถึงลูกตาล ผู้หญิงที่มาเปิดตาให้ผมเห็นอะไรมากขึ้น แค่พูดถึงผมก็อดสะเทือนใจไม่ได้ที่เธอยังคงความสัมพันธ์เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ทั้งๆที่ผมทำร้ายหัวใจเธอถึงขนาดนั้น
ผมเป็นหนี้บุญคุณเธอจริงๆ
“ ขอโทษหว่ะที่สะกิดแผลมึง กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ ไม่เป็นไรพี่...” ผมถอนหายใจ “ เรื่องนี้ผมผิดจริงๆ ผมทำร้ายหัวใจผู้หญิงคนหนึ่งและผมก็ทำร้ายคนที่รักผมมาตลอดสี่ปีได้อย่างเลือดเย็น พี่รู้มั้ยว่าทั้งๆที่ผมรู้ว่ามันรักผม แต่ผมยังทำเหมือนไม่รู้ ปฏิบัติกับมันเหมือนเดิม ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเลย”
“ แล้วทำไม..”
“ ผมแม่งโคตรไม่ชอบใจเลยที่มันสนิทกับพี่รหัส..” ผมพรั่งพรูถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกไป “...ยิ่งรู้ว่าพี่ทีอะไรนั่นชอบมันเข้าแล้วจริงๆ”
“ ทีเหรอ..” พี่เบียร์พึมพำเสียงแผ่วก่อนจะแค่นยิ้ม “..มึงก็เลยเกิดหวงก้างขึ้นมางั้นสิ”
“ ผมมันก็ไม่ใช่คนดีอะไร”
“ แต่มึงยังมีโอกาสนะ”
“ โอกาสอะไรพี่”
“ มึงยังมีโอกาสได้แก้ไขและทำในสิ่งที่ใจมึงอยากทำ...” พี่เบียร์พูดยิ้มๆ “ มึงยังโชคดีกว่าใครหลายๆคนที่เค้าไม่มีแม้แต่โอกาสหรือความกล้าที่จะกลับไปแก้ไข”
“ ถ้ามึงคิดจะสู้ มึงต้องสู้ให้ถึงที่สุดเพราะถ้ามึงแพ้เมื่อไหร่ มึงจะไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่คนที่มึงบอกกูว่าเค้ารักมึงมาสี่ปีแล้ว”
“......”
“ สิบปียังเปลี่ยนใจได้นับประสาอะไรกับแค่สี่ปี ยิ่งถ้าคนใหม่นั่นคือเป็นคนที่ทุ่มเทให้คนอื่นอย่างพี่รหัสมัน”
ผมถอนหายใจและเหม่อมองไปเบื้องหน้าไม่ต่างจากลุงรหัสตัวเอง
(มีต่อค่ะ)
-
“ ชิบหายแล้ว”
“ แม่งเลือดสาดเลย โคตรน่ากลัว”
“ สงสารพี่ทีชะมัด”
พี่ที พี่ทีงั้นเหรอ
ชื่อที่คุ้นเคยซึ่งหลุดจากปากของนิสิตสองสามคนซึ่งวิ่งตึงตังตัดหน้าผมไปนั่นทำให้ผมต้องหยุดปลายเท้าที่กำลังก้าวลงจากตึกคณะเพื่อมุ่งหน้าไปห้างมาบุญครองสถานที่นัดหมายกับไอ้จ๊อบซึ่งอยู่ตรงข้ามกับคณะไม่ไกลนัก
“ พี่ทีเป็นอะไรเหรอครับ”
“ มันหัวแตกหน่ะ”
ห่ะ
ไม่ต้องรอฟังคำอธิบายเมื่อเห็นร่างสูงของพี่รหัสเดินเดินกุมศีรษะซึ่งมีผ้าเช็ดหน้าซับรอยเลือดที่ไหลซึมออกมาเป็นวงกว้างสีแดงฉาน ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจก่อนจะถลาไปหาคนเจ็บที่ดูยิ้มรับด้วยท่าทางชิวๆ
“ พี่ที เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย”
“ หัวแดกนี่มึงคิดว่าเจ็บมั้ยหล่ะ” ยังมีหน้ามากวนอีก ผมถอนหายใจผมภาพคนตรงหน้าที่ดูชิวเหรอเกินกับสภาพตัวเองทั้งที่เลือดอาบหัวยังจะยิ้มกริ่มผิดกับใบหน้าที่เริ่มขาวซีด
“ รถมาแล้วไอ้ทีไปโรงบาลกัน”
เสียงเพื่อนที่แกเรียกพอดีกับที่ซีวิคคันขาวจอดสนิทอยู่ตรงหน้า จะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ที่ผมผมแทรกขึ้นรถตัวตามไปพี่ทีไปติดๆ เพื่อนสนิทพี่แกที่ผมพอรู้จักสองสามคนมองยิ้มๆก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป
“ ไปทำยังไงถึงหัวแตกอย่างนี้หล่ะครับ”
“อุบัติเหตุนิดหน่อย” พี่ทีตอบก่อนจะพิงศีรษะไปเบาะรถแต่มือยังกุมผ้าเช็ดหน้ากดรอยเลือดที่ปากแผล ดวงตาที่เคยส่องสว่างหรี่ลงราวกับเหนื่อยล้าเห็นแบบนี้แล้วผมอดจะตกใจไม่ได้
“ พี่ครับ”
“......”
ผมค่อยๆประคองศีรษะพี่ทีที่ส่ายไปมาให้แนบลงกับตักตัวเองแล้วจัดการกดแผลให้แทน ดังนั้นมือที่เปื้อนเลือดของพี่ทีทั้งสองข้างจึงว่างอยู่ ว่างชนิดที่ว่าจับยัดมือผมข้างว่างไปกุมเบาๆ
“ เวียนหัวหว่ะ”
“ เจ็บมากเหรอครับ...” พี่ทีไม่ตอบแต่ยิ้มน้อยจนผมแปลกใจ คนอะไรเจ็บจะตายยิ้มอยู่ได้ “...เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้วพี่ อดทนหน่อยนะ”
“ ไม่อยากให้ถึง”
“ พี่ว่าอะไรนะ”
“ ไม่อยากให้ถึง...” พี่ทีพูดยิ้มๆ ก่อนจะบีบฝ่ามือผมเป็นคำตอบ “...อยากให้มึงกุมมือนานๆ”
“.....”
ผมไม่ได้ตอบอะไรหรอก แต่เพื่อนพี่แกที่นั่งอยู่ในรถร่วมเหตุการณ์นี่สิดันหัวเราะร่วน
หลังจากส่งพี่ทีถึงมือหมอแล้วผมและบรรดาเพื่อนพี่เค้าก็ทรุดตัวนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ในช่วงเวลาที่รอคอยให้หมอเย็บและทำความสะอาดแผลให้ผมจึงได้รู้จากปากเพื่อนๆพี่ทีว่า อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากบอร์ดที่ตั้งอยู่ตรงทางเดินดันล้มลงมาเพราะแรงลมแล้วบังเอิญว่าความซวยดันมาตกที่พี่รหัสผมที่เดินไปแถวนั้นพอดี ฟังจากที่เล่านี่พี่เค้าไปช่วยบังบอร์ดที่จะล้มใส่รุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่งตัวเองเลยเจ็บแทน
ผมฟังๆแล้วอดเสียวแทนไม่ได้นี่ถ้าบอร์ดมันล้มใส่เต็มๆพี่ทีคงไม่มีโอกาสได้เดินเหินแบบนี้หรอก ผมมองเรื่อยเข้าไปในห้องฉุกเฉินก็พอดีกับที่สายตาเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แขวนอยู่
“ ไปดูหนังกันมั้ย”
“ กูเลิกเรียนบ่ายสามโมง”
...ชิบหาย...
ผมรีบควักมือถือออกมาก่อนจะร้อนรนกดโทรออกไปยังหมายเลขที่คุ้นเคยรอโทรอยู่หลายนาทีก็ไม่มีคนรับ ผมถอนหายใจก่อนจะกดโทรออกเบอร์เดิมที่มีสัญญาณแต่กลับไม่มีคนรับสายเช่นเดิม ผมกดโทรออกอยู่อย่างนั้นหลายรอบก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบหน้าโมงเย็นแล้ว สุดท้ายเมื่อไม่มีคนรับโทรศัพท์ผมจึงตัดสินใจส่งข้อความไปบอกมัน
...กูมีธุระด่วน ขอโทษหว่ะ วันนี้คงไปช้าหน่อย ถ้ามึงมีธุระกลับก่อนก็ได้นะ...
หลังจากส่งข้อความเสร็จแล้วผมก็นึดตะหงิดๆในใจ ว่าแต่วันนี้ผมลืมอะไรไปรึเปล่า
ผมพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกพอดีกับที่พี่ทีซึ่งมีผ้าก็อชพันรอบหัวเดินยิ้มเผล่มาแต่ไกล ผมจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะสาวเท้าเข้าไปไถ่ถามอาการคนตรงหน้า
“ ไปรับยาแล้วกลับบ้านพักผ่อนได้แล้วพี่”
“ อืม”
พี่ทีหันไปพูดอะไรไม่รู้กับเพื่อนแก ผมจึงเดินไปรับยาตรงช่องจ่ายยาพร้อมกับฟังเภสัชกรอธิบายวิธีการใช้งานอย่างตั้งใจ ผมมองป้ายชื่อซึ่งมีคำนำหน้าว่า ภก. แล้วอดยิ้มไม่ได้ สักวันหนึ่งผมก็ต้องมาทำหน้าที่แบบนี้เช่นกันและผมก็หวังว่าจะได้ใช้วิชาความรู้ในการดูแลคนไข้
“ เหม่ออะไรวะ”
“ เปล่าพี่”
“ งั้นกลับ”
“ ครับ งั้นกลับไปกินข้าวกินยาแล้วพักผ่อนเอยะๆนะพี่ ผม เอ่อ ขอตัว...” ผมยื่นถุงให้ให้อีกฝ่าย แต่ติดที่พี่ทียึดต้นแขนผมไว้เบาๆ
“ กูอยากกินข้าวต้ม”
“ ห่ะ”
“ ไปกินเป็นเพื่อนหน่อย”
“ ....” ใบหน้าคนเจ็บมีแววออดอ้อนจนผมต้องเผลอพยักหน้ารับอย่างเห็นใจไม่ได้ “ ครับ”
ตอนที่พี่ทีเดินไปสั่งข้ามต้นเจ้าอร่อยในซอยเล็กๆตรงหน้าคอนโดแถวพญาไทนั่น จึงทำให้ผมได้มีโอกาสควักมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง หน้าจอที่มืดสนิทบอกให้รู้ว่าไม่มีการติดต่อกลับจากคนที่ผมส่งข้อความไปหา
...ไม่ต้องรอแล้วนะ กูไปไม่ได้แล้วจริงๆ...
ผมส่งข้อความไปอีกครั้งพร้อมเหลือมองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่บอกเวลาทุ่มกว่าแล้ว ป่านนี้มันคงไม่รอผมแล้วมั้ง ผมถอนใจปลงๆรู้สึกผิดที่เป็นคนผิดนัดเอง...ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน...
“ ข้าวต้มข้อไก่”
พี่ทีตึงสติกลับมาด้วยวางชามข้ามต้มน่าทานที่อุดมไปด้วยเครื่องครบครันชวนน้ำลายสอ ก่อนจะทำหน้าเชิญชวนจนผมอดหัวเราะตามไม่ได้ นั่นจึงทำให้พี่ทีผสมโรงหัวเราะไปกับผมด้วยจนแกต้องกุมศีรษะที่พันผ้าไว้เพราะดันขำจนสะเทือนถึงแผล
“ เชี่ยเจ็บ” พี่ทีบ่นหน้ายู่กุมหัวทำหน้าเบ้
“ อยากเป็นพระเอกนักนี่” ผมแซวกลับเพราะรู้มาว่าสาเหตุที่เจ็บตัวเป็นเพราะทำตัวเป็นฮีโร่ไปช่วยคนอื่น “...คราวนี้สาวรุมกรี๊ดยิ่งกว่าเดิมแน่”
“ ธรรมดาของคนหน้าตาดี”
“ พี่นี่หลงตัวเองเนอะ”
“ แล้วมึงคิดจะหลงบ้างป่ะ” รุ่นพี่ตรงหน้าถามผมยิ้มๆเหมือนถามดินฟ้าอากาศเพราะดูท่าทางแล้วพี่แกไม่ได้จะเอาคำตอบอะไร ผมจึงเสตักน้ำซุปเข้าปากไม่ตอบอะไร
“ กูรู้...” พี่รหัสผมพูดขึ้น “...สถานะกูตอนนี้แม่งไม่ต่างจากพระรองเกาหลีเลยหว่ะ” พูดเองขำเองจนผมพ่นลมหายใจแล้วยิ้มตาม
“ พี่หล่อขนาดนั้นเลย”
“ ก็พอตัว”
พูดแล้วยักคิ้วอีกแหนะ “ ถ้าพี่อยากเป็นแค่พระรองก็เอาเถอะ ผมไม่ว่าอะไร”
“ อ้าว แม่งตัดโอกาสกูซะงั้น” พี่ทีค้อนประหลับประเหลือกผิดกับบุคลิกจนผมขำน้ำตาเล็ด
“ หึ”
เราต่างคนต่างหัวเราะก่อนจะหันไปใส่ใจกับชามข้าวต้มตรงหน้า ดูท่าพี่ทีแกจะเจริญอาหารเพราะตักซดไปตั้งสองชามก่อนจะทำหน้าฟินลืมเจ็บแผลไปเลย ตอนที่กำลังจะเก็บตังค์นี่แหละที่พี่รหัสผมควักๆล้วงๆแถวกระเป๋ากางเกงอยู่นานสองนาน
“ ชิบหายลืมโทรศัพท์ไว้บนรถไอ้พวกนั้น”
พี่ทีบ่นตอนที่ควักแบงค์มาจ่ายค่าอาหาร แต่ปฎิกิริยาที่เกิดขึ้นกับผมราวกับมีอะไรพุ่งเข้ามากระแทกใจเต็มๆ
...ลืมโทรศัพท์...
“ กูลืมโทรศัพท์ไว้ที่คอนโด”
บทสนทนาระหว่างมันกับไอ้เต็ปสว่างวาบขึ้นมาในหัวผมทันที
มันลืมมือถือ งั้นก็แสดงว่า ทั้งข้อความและสายเรียกข้าวของผม มันคงไม่มีทางรู้
ไม่รู้
และหวังว่ามันจะไม่รอผมอยู่หรอกนะ
ผมยืนอึ้ง
“ คือพี่ ผม..”
“ ว่าไง”
“ ผมกลับก่อนนะพี่”
พี่ทีขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะยิ้มเรื่อยๆ “ ถ้ามึงรีบมากควรไปบีทีเอสนะ ไปรถเมล์ช่วงนี้รถมันติด”
พูดจบพี่แกก่อนบุ้ยปากไปในเส้นทางลัดที่เชื่อมไปถึงทางขึ้นบีทีเอส
.........
.........
มันรอผมจริงๆ
มันยืนรอผมอยู่หน้าโรงหนังจริงๆ
บรรยากาศหน้าโรงหนังตอนเกือบสี่ทุ่มแทบจะไม่มีคนแล้ว ร้านอาหารที่เปิดบนชั้นนี้ก็ปิดหมดแล้ว จะเหลือก็แค่พนักงานขายตั๋ว กับวัยรุ่นผู้หญิงอีกสองคนยืนคุยโทรศัพท์กันอยู่และมันที่กำลังยืนมองตารางหนังเขาใหม่ มันยืนมองอยู่อย่างนั้นแล้วถอนหายใจเบาๆ
แต่ท่าทางแบบนี้ทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก
“ นี่แฟนเค้ายังไม่มาอีกเหรอ เห็นนั่งรอตั้งแต่บ่ายสาม”
เสียงบทสนทนาของวัยรุ่นสาวสองคนที่กำลังเดินผ่านผมไปพร้อมกับพยักเพยิดไปยังทิศทางที่มันยืนอยู่นั่นทำเอาผมยืนอึ้งใจสั่นระรัวไปหมด แขนขาชาหัวสมองก็มึนเบลอได้แต่เดินอย่างเชื่องช้าลากขาเข้าไปหยุดอยู่เบื้องหลังมัน และเหมือนมันจะรู้ตัวว่าผมมายืนอยู่ข้างหลัง มันผงะนิดๆตอนที่เห็นผมก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้
“ มึงมาช้า”
น้ำเสียงมันไม่มีแววตัดพ้อหรือโกรธเคืองใดๆ ตรงกันข้ามมันพยายามทำเสียงให้ร่าเริงก่อนจะยิ้มกว้างทั้งที่แววตาสะท้อนแต่ความเจ็บปวด
“ กู”
“ รอบสุดท้ายฉายไปแล้วคงไม่ทัน กลับเถอะ” มันแตะศอกผมให้ออกเดิน มือมันสั่นเทาและเย็บเฉียบ ใบหน้าด้านข้างมันขาวซีด
“ แต่มึง”
“ ไม่เป็นไร กูไม่เป็นไร”
ไม่เป็นไรงั้นเหรอ
ไม่เป็นไร ทำไม
หางตาผมเห็นตั๋วสองใบในมือมันที่ยับยู่ยี่จนมองแทบไม่ออกว่ามันเคยเป็นอะไรมาก่อน
มันทำเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ทำไมแผ่นหลังมันงองุ้มราวกับผู้พ่ายแพ้จนผมเจ็บชาไปหมดไม่ต่างกันเลย
****มาแล้วๆ เพิ่งหายหวัดจ๊ะ แต่เป็นโรคใหม่คือปวดหลังแทน :sad11:
วันนี้มาเอาใจแม่ยกอิจ๊อบซะหน่อย ทีมจ๊อบว่าไงจ้า
ช่วงนี้ต้องเร่งทำคะแนนซะหน่อย เพราะดูเหมือนพี่ทีแสนดีจะนำไปหลายขุมแล้ว หุหุ
เพิ่งเห็นว่ามีคนเอาเรื่องนี้ไปแนะนำในบอร์ดนิยายที่แนะนำด้วย อิอิ ขอบคุณมากจ้า :pig2: :pig2:
ไว้มาหน่วงด้วยกันตอนหน้าเนอะ :bye2:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารจ็อบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารจ๊อบนะ แต่ก็ชอบพี่ทีอ่ะ :hao5:
-
จ๊อบจะกลับมาเป็นพระเอกแล้วใช่มิ พาร์ทนี้อ้านแล้วหน่วงแทนจ๊อบก็น่ะทำเต้ยไว้เนอะ แต่ว่าไงเต้ยก็ยังรักจ๊อบนะกะพี่ทีแค่รู้สึกดีๆเราว่า
เอาใจช่วยจ๊อบต่อไปอย่าเพิ่งท้อนะเต้ยเจ็บช้ำๆเพราะจ๊อบมาตั้งสี่ปีเชียวนะ
-
ตอนแรกเชียร์พี่ทีนะ ตอนนี้เปลี่ยนมายกป้ายไฟอิจ๊อบละ
เหมือนพี่ทีจะมีอะไรไม่เคลียร์อยู่ เรื่องแฟนเก่าก็เรื่องนึงละ(เดาว่าแฟนเก่าเฮียแกคือพี่รหัสของจ๊อบ) เหมือนมันไม่เคลยร์ มันไม่สุด มันยังมีอะไรบางอย่างอยู่ เลยทำใจเชียร์แบบเต็มที่ไม่ได้ ความลับเยอะจริง แล้วอยู่ๆมาบอกว่าชอบเต้ย งงค่ะ
ส่วนอิจ๊อบ ถึงตอนแรกจะเกลียดมากกกกกกก ดูปากนะคะ เกลียดมากกกกกก แต่พอเห็นท่าทางหงอยๆแล้วสะใจพิลึก คืออยากให้ฮีเป็นพระเอกนะ แต่ก่อนจะเป็นพระเอก แฮปปี้ตอนจบเนี่ย(คงจบแฮปปี้นะ 5555) ฮีต้องทรมานให้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็มากกว่าที่เต้ยต้องทนมาหลายปี ห้าห้าห้า เอาให้หนักๆค่ะ คนอ่านรอสะใจอยู่
แต่สรุปแล้วก็เชียร์ให้จ๊อบเป็นพระเอกนะ แต่ต้องเป็นพระเอกที่ทนมือทนเท้าให้คนอ่านด่าเล่นเหยียบเล่น(ว้ายยย)ก่อน แล้วถึงจะมอบตำแหน่งพระเอกให้นะ 5555 อยากให้ทนได้จนกว่าเต้ยจะยอมกลับมาเปิดใจให้อีกครั้ง อย่าเพิ่งท้อ และที่สำคัญ อย่าทำให้นุ้งเต้ยเสียใจอีก ไม่งั้นโดนเด้งจากตำแหน่งว่าที่พระเอกไปดาวอังคารแน่ หึหึ มีแต่เต้ยที่จะทำให้อิจ๊อบเจ็บได้นะ (ไม่ได้เข้าข้างใครจริงจริ๊งงงงง) :katai4:
-
โอ้ยยย สงสารอิจ๊อบ T T
หลังจากตอนนี้ไปขอกลับไปเชียร์เป็นแม่ยกฝั่งจ๊อบละกันค่ะ จ๋งจ๋าน :mew6:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารจ๊อบเลยอ่ะเต้ยลืมซะสนิท
-
โอยยยย ชีวิตอิจ็อบเริ่มรันทดขึ้นทุกที พอรู้ใจตัวเอง ดั๊นนนน ไปบอกเค้าผิดเวลาซะงั้น
น่าเศร้าใจจริงๆลูกเอ้ย :hao5:
-
:ling3: :ling3: :ling3:สงสาร สงสาร จ๊อบ อ่ะ อย่าเพิ่งถอดใจนะ
ปล.บทพี่ทีนี่คือพระรองในซีรีส์เกาหลีชัด ๆ เลยนะ
-
ทั้งสงสาร ทั้งสมน้ำหน้า อิจ๊อบ ทีตอนแรกละไม่เห็นค่า พอจากมาแล้วทุรนทุราย วู้ว เชียร์ใครดี :hao7: :katai4:
มารอตั้งแต่บ่ายสาม อดทนเก่งจริงๆ
o18 แต่เต้ยเค้าไม่ได้ตัดโอกาสแกหรอก สู้ต่อไป
-
โอ้ยยย ตาต้องบวมแน่ๆ ร้องไห้ก่อนนอน
เพราะความสงสารจ๊อบมันล้นเอ่อ :m15:
-
สงสารจ๊อบแล้วทำไงดี
จะเลือกใครดี จ๊อบ พี่ที จ๊อบ พี่ที จ๊อบ พี่ที :ling3:
อ่าววว ชั้นไม่ใช่เต้ยหรอกหรอ :katai2-1:
-
สงสารจ๊อบจับใจ :hao5: อย่าใจร้ายกับจ๊อบนัดเลย
คนผิดเค้ากำลังแกไขตัวเองแล้ว
-
โอ้ยยย ตอนแรกก็เหมือนจะดีนะ แต่ทำไมสุดท้ายมันดันมาหน่วงขนาดนี้ล้าา :z3:
รอนะฮะ :')
-
เค้าสงสารจ๊อบแล้วแหล่ะไม่สงสารพี่ทีแล้วเพราะเหมือนว่าพี่ทีจะมีคนมาดามใจนะ เอ๊ะดามใจหรือลมพัดหวน ถ้าเดาไม่ผิดนะ
:o8:
-
ดราม่างิ แต่เราเชียร์จ๊อบ พี่ทีคะ คนอ่านขอโทษ แต่พี่ทีก็ควรมีคู่ของตัวเอง เช่นพี่รหัสของจ็อบไรงี้ พยายามโยงค่ะ
คิดถึงหน้าจ๊อบตอนดีใจ กับความหงอยเหงาที่รอจนสี่ทุ่มนี่แบบสงสารอ่ะ งื้อออ ง้อไงดีล่ะเต้ย
ผู้ชายสองคนก็แบบดีทั้งคู่เลย มีเหตุใจจ๊อบจี๊ดใจหลายจุด เช่น เรื่องสร้อย ทำใจเถอะ ถือว่าใช้กรรม 555
ขอบคุณค่ะ
-
คำว่าไม่เป็นไรของจ็อบทำให้เราน้ำตาไหลตามเลย :monkeysad:
-
:hao6:
พี่ที ... กะจ๊อบ
เห้อ!!!
-
หน่วงอ่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ชอบพี่เบียร์พี่รหัสจ๊อบ ตัวละครลึกลับ 555 โผล่มานิดเดียว แต่ดูดีเหลือหลาย
มีความหลังอะไรกับเพื่อนทีล่ะมั้ง อย่าให้เดา เดี๋ยวจะเดาถูก :hao6:
อิจ๊อบ ก็เข้าใจผิด รอคอย เหงาหงอยไปเลย
เศร้าเพิ่มได้อีกเรื่อยๆนะ ให้สมกับความใจร้าย เกี่ยวคอเต้ยไว้มา 4 ปี ไม่ยอมปล่อย
-
สงสารจ็อบ
-
พี่ที กะพี่เบียร์ ต้องมีซัมติงแหงๆ :hao3:
สงสารจ๊อบอ่ะ เอาจริงๆ เห็นใจที่รู้ตัวช้านะ
แบบเข้าใจว่าเพื่อนสนิท แถมตัวเองยังไม่เป็นเกย์
จะให้รู้ความรู้สึกตัวเองเลยคงยาก มันก็ต้องมีตัวกระตุ้นแบบนี้เเหละ
สู้ๆๆๆๆนะจ๊อบ :sad11:
-
ก็บอกแล้วว่าเล่นเพื่อน ......เราชอบพี่ทีมากๆ ชอบมาตั้งแต่แกโผล่มาทีแรก แล้วก็รู้ด้วยว่าพี่ทีเป็นพระรองเกาหลี (แกก็รู้ตัวด้วยนิ) จนมาตอนล่าสุดนี้แกก็ยังแสนดี (ล้านดีไปเลยแล้วกัน)
รู้แล้วว่าอิจ็อบเป็นพระเอก รู้ว่าตอนนี้มันหน่วง มันเศร้า แต่ 4 ปีที่เต้ยมันรักจ็อบมาก็ทนไปอีกหน่อยเถอะนะ เต้ยมันจะได้ใจอ่อน
จากบทสนทนาของจ๊อบกับพี่เบียร์ทำให้เรากังวลอยู่อย่างว่า จ๊อบมันคงรักเต้ยจริงๆนะ ไม่ใช่แค่หวง
ทีกับเบียร์น่าจะเคยรักกัน รักกันมาเป็นสิบปีหรือเปล่า? ทีเคยทำอะไรกับเบียร์หรือเปล่าหรือว่าเป็นเบียร์ที่ทำ? ทีเคยไปเรียนต่างประเทศด้วยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้อยากรู้ อยากมโน :serius2:
ว่านกับแท็ค เล่นเพื่อนอีกคู่หรือ? เพื่อนจ็อบอีกคนล่ะ?
-
ทำไมรุ้สึกไม่ค่อยสงสารเท่าไร นี่เราใจร้ายไปหรือเปล่า :katai2-1: รู้ตัวช้ามันต้องโดนเยอะๆแบบนี้แหร่ะ :hao7:
-
แง๊ๆๆๆ เค้าสงสารจ๊อบอ่ะ T_T
-
#ทีมจ๊อบ
-
คือยังทำใจรับดราม่าไม่ได้ เลยอ่านข้ามไปสองตอน เดี่ยวกลับไปอ่าน คืออยากบอกว่า เกลียดไอ้จ๊อบมากมากเลยนะ แต่เข้าใจได้ ว่าของใกล้ตา มักจะมองไม่เห็นค่า และประกอบกับไม่อยากยอมรับว่าตัวเองอาจเป็นเกย์ เคลียร์ไปตรงจุดนี้ จ๊อบเป็นผู้ชายที่โคตรทุ่มเท แต่ในขณะที่พี่ที ให้ตายก็ไม่เชื่อ ว่าจะลืมคนเก่าได้ อาจจะเป็นเพราะเต้ยมีอะไรคล้ายแฟนเก่าไหม เลยทำให้พี่แกจีบ ไม่รู้สินะ เดาเอา แต่คิดว่าแกคงกะใช้ใจรักษาใจ ตามประสาคนอกหักเหมือนกัน พี่ทีดีนะไม่ใช่ไม่ดี แต่มันตงิดตรงนี้แค่นั้นเอง
-
พึ่งอ่านถึงยกที่ 8
เต้ยสาหัสกับการรักจ็อบมาก ก็อยากให้เต้ยให้เจ็บปวดนะ
..แต่ก็แอบเจ็บจี้ดแทนจ็อบ ถ้าเต้ยไปคบกับพี่ที
ปล. อดใจไม่ไหว เม้นก่อนนน
:katai5:
-
โอ้ยยย น้ำตาร่วงTT เหมือนเวรกรรมนำพา ทนหน่อยนะลูก
-
:m31: คนเขียนสร้างความหน่วงให้เราแล้วจากไปกลับมาต่อด่วนเลยนะ
-
น้ำตาร่วงกันไปจ้าาาาาา
สงสารกัอสงสารนะ อย่างว่ากว่าจะรู้ใจตัวเอง
เกือบจะเสียไปล่ะ ไฟท์ละกันแก เต้ยมันยังให้โอกาสอยู่
อยู่ที่แกล่ะ จะอดทนได้แค่ไหน
-
ตอนนี้จ๊อบต้องน่าสงสารนะ 555
จำไว้จ๊อบถ้าอยากทำแต้มนำต้องทำตัวให้น่าสงสารเข้าไว้
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
จะว่าไงดี สงสารอิจ็อบมันอยู่นะแต่มันก็ต้องยอมรับนะ ว่ามันทำเต้ยไว้เยอะอยู่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นก็จงรับกรรมต่อไปนะจ็อบ แต่อย่ายอมแพ้นะ จำไว้ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลกได้นี่มันยังใช้ได้อยู่ทุกโอกาสแหละ
-
พี่ทีพี่เบียร์อ่ะป่าวววว
-
:เฮ้อ:
-
:sad4: ไม่รู้จะเชียร์ใครดี สงสารทุกคนเลย
-
:z13:
-
ก้อไม่รู้สินะ
บอกไม่ถูก :ruready :ruready :ruready
-
สงสารจ็อบนะแต่พี่ทีก็ไม่ผิดและเต้ยก็ไม่ได้ผิดเหมือนกันที่เลือกเปิดโอกาสให้พี่ที
อีกอย่างเต้ยก็ไม่ได้ปิดโอกาสจ็อบด้วย เราก็มองว่ามันแฟร์ๆนะ เพราะถ้าหากจู่ๆ
จะให้เต้ยทิ้งพี่ทีคนที่อยู่เคียงข้างเราในวันที่ตัวเองเจ็บปวดก็คงไม่ใช่เรื่องอ่ะ
หากจะถามว่ายังโกรธจ็อบมั๊ยก็ยังโกรธนะ เพราะทั้งที่รู้ว่าเต้ยรักตัวเองแต่ก็ยังทำร้ายจิตใจกันซ้ำๆ
แม้จะไม่ใช่โดยตรงแต่ก็ทำทางอ้อมอ่ะ แล้วพอรู้ใจตัวเองคงคิดว่าทุกอย่างมันจะง่าย คิดว่าจะชุบมือเปิบ
ทั้งที่แต่ก่อนตัวเองทำกับเค้าไว้เยอะ(อีกอย่างใช่ว่าจ็อบมันจะไม่รู้ว่าเต้ยเสียใจแต่แม้ในใจมันจะรู้แต่ก็ยังเลือกที่จะทำ)
เวลานี้ถือซะว่าชดใช้ให้ที่เคยทำเต้ยเจ็บปวดแล้วกันนะ พอมารักกันจริงๆจะได้ไม่มีอะไรติดค้าง
เพราะต่างฝ่ายก็ต่างเคยทำให้กันและกันเจ็บปวดมาแล้วคราวนี้เวลารักกันจริงๆจะได้เข้าใจกันมากขึ้น
แต่ก็อดสงสารพี่ทีไม่ได้จริงๆอ่ะ เพราะในใจลึกๆเราเชียร์พี่ทีมากกว่า
-
ให้สามคำ
เศร้า หน่วง จุก
อือออออออออออออ
น่าสงสารจัง
:mew4: :mew4: :mew4:
-
เบาๆน่าจ๊อบรอไม่กี่ชั่วโมง เต้ยรอแกมานานกว่านี้อีก เข้าใจ๊
-
พี่เบียร์พี่ที
จ๊อบเต้ย
ลงตัว สมานฉันท์ ฮือออ หวังว่าจะเป็นงี้นะ
โอยยยย ตอนนี้สงสารทุกคน หน่วงได้อีก
-
น่าสงสารทั้งพี่ที ทั้งจ็อบเลย
ยังไงก็ขอให้เลือกได้เร็วๆนะ จะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจนาน
-
สงสารจ๊อบอ่ะ บ่ายสามถึงสี่ทุ่ม รอนานมากๆๆๆ
ว่าแต่พี่เบียร์กับพี่ทีเหมือนจะมีบางอย่างอยู่,,,
-
พี่เบียร์จะใช่แฟนเก่าพี่ทีปะ
หลังจากสมน้ำหน้าอิจ๊อบตั้งแต่รู้ตัวช้า จนมาของตอนนี้ เออ อิจ๊อบน่าสงสารจิง แต่แกก็เคยทิ้งให้เต้ยรอเหมือนกันตอนแกยุกับตาลนะ ลืมยัง เต้ยจะลืมแกบ้างก็ถือว่ากรรมละกัน ทำเต้ยเจ็บมาเยอะ
@รีบๆเคลียกันให้ลงตัวกันทุกคู่นะ--->สงสารพี่ทีพระรองเกาหลี
-
พี่ทีคงเป็นได้แค่พระรองสินะ :mew2:
-
:monkeysad: สงสารรร
-
สงสารจ๊อบบบอ่าา :sad4:
-
^^
-
ทีมจ็อบบบบ
-
ตาจ๊อบโดนจัดหนักจริงๆค่ะ
-
ออออออออออออ เลือกไม่ถูกเลยค่ะ ดีทั้งสองคนเลยอ่ะ ถ้าเลือกพี่ทีจ๊อปก็เจ็บ ถ้าเลือกจ๊อปก็สงสารพี่ที เต้ยทำไงดีล่ะคะ :mew2:
-
มารออ่านตอนต่อไป จะครบรอบอาทิตย์แล้วนะ
-
ยกที่ 14 : ความรู้สึก
ฝนหลงฤดู
จากที่ตกแค่ปรอยๆ ตอนนี้กลับลงเม็ดหนักราวกับฟ้ารั่ว
ผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพร้อมกับพ่นลมหายใจแรงๆด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากเพื่อนร่วมชะตากรรมทั้งสองที่ลงจากรถป๊อปพร้อมกัน ทั้งว่านและแฮมต่างทำหน้าเบ้ไม่ต่างกันเลยเพราะสภาพอากาศที่ดูวิปริตไป ช่วงนี้ไม่ใช่หน้าฝนแต่ฝนฟ้าดันมืดครึ้มก่อนจะเทสายฝนพรำให้ชุ่มฉ่ำไปทั่ว
“ แย่จังจะรอให้ถึงห้องก่อนก็ไม่ได้”
ว่านบ่นเสียงเบานัยน์ตาละห้อยมองไปยังตึกคณะวิทยาศาสตร์แล้วถอนใจปลงๆ มือก็โอบประคองชีทเรียนไม่ให้เปียก
“ นั่นดิ” คราวนี้เป็นเสียงแฮมที่ถอดเสื้อช็อปบังฝนให้พวกผม
“ จริงๆแล้วแฮมเดินลัดเลาะไปตามชายคาก็ได้นะ คณะวิศวะฯอยู่ใกล้แค่นี้เอง” อย่างที่บอกว่าคณะที่รูมเมทผมเรียนอยู่ไม่ไกลจากป้ายรถป๊อปเลยด้วยซ้ำ ถ้าจะเดินลัดเลาะไปตามชายคาอาคารก็พอจะหลบละอองฝนได้บ้าง ต่างจากตึกวิทยาศาสตร์ที่ตรงข้ามกับบริเวณนี้ ถ้าจะข้ามถนนไปคงจะเปียกน่าดู
“ เดี๋ยวรอฝนซาแล้วค่อยไปก็ได้”
“ อืม”
เราสามคนยืนเบียดกันอยู่ตรงป้ายรถป๊อปเพราะเริ่มมีนิสิตวิ่งมาหลบฝนกันมากขึ้น เม็ดฝนที่พร่างพราวหล่นจากฟากฟ้าดูน่ามองไปอีกแบบ ผมจึงมองก็เหม่อมองภาพนั้นโดยลืมสังเกตสิ่งรอบข้างไป รู้ตัวอีกทีเห็นจ๊อบกับเต็ปยืนเบียดอยู่ข้างๆแฮมแล้ว ส่วนว่านเห็นว่ากำลังหน้ายุ่งกับโทรศัพท์อยู่
ผมเลิกคิ้วมองมันซึ่งยิ้มอ่อนๆให้ผม มันยกยิ้มมุมปากก่อนชูร่มคันหนึ่งขึ้นจนมันต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ เดี๋ยวกูไปส่งที่ตึกเรียนให้”
“ เอ่อ”
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเรียนใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว
“ ไปเถอะ เดี๋ยวเข้าสายนะ”
“ ไม่เป็นไรกูไปเองได้”
“ อย่าดื้อได้มั้ย...” ไอ้จ๊อบถอนใจเบาๆ “...กูห่วงกลัวมึงไม่สบาย”
ไม่สบายงั้นเหรอ คงจะจริงมั้งในเมื่อผมมันภูมิต้านทานต่ำ โดนฝนนิดหน่อยก็ล้มหมอนนอนเสื่อแล้ว ทั้งที่ก็อุตส่าห์พยายามออกกำลังกายและกินอาหารให้ครบห้าหมู่มาตั้งแต่เด็กๆ
“ แต่”
แววตาของมันดูจริงจังจนผมไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะนอกจากมันจะเตรียมกางร่มแล้วยังดึงเอาชีทในมือผมไปถือให้ก่อนจะรุนหลังผมให้ออกเดิน
“ เชี่ย”
ไม่ใช่เสียงผมหรอกแต่เป็นเสียงตะโกนด่าของแฮมตอนที่ไอ้เต็ปถอดช็อบของมันคลุมไหล่ให้ ทั้งยังดึงเสื้อช็อปของแฮมไปคลุมหัวให้เมทผมและตัวมัน
“ อย่าบ่นได้มั้ย”
“ มึงทำเบาๆหน่อยไม่ได้ไง หัวคนนะไม่ใช่หัวหมา”
“ อ้าวหัวคนหรอกเหรอ” ไอ้เต็ปพูดขำๆ
“ ไอ้หมาเต็ป”
แฮมปัดมือมันแรงๆก่อนจะกระชากเสื้อช็อปมาคลุมหัวคนเดียวและผลักไอ้เต็ปออกจากชายเสื้อเพื่อให้โดนฝน ไอ้คนโดนผลักกลับหัวเราะร่วนไม่มีแววขึงโกรธใดๆก่อนจะคว้าช็อปที่แฮมถืออยู่มายืนคลุมศีรษะให้แฮมเอง
“ กูรอที่ตึกเรียนนะจ๊อบ ไปนะเต้ย พาคนหัวหมาไปส่งเข้าเรียนก่อน”
ไอ้เต็ปสะกิดบอกเพื่อนมันพร้อมกับบอกลาผม ส่วนท้ายประโยคมันหันไปแหย่รูมเมทผมที่ขึงตามองมันจนตาแทบถลน บอกเลยว่าท่าทางแบบนั้นมันไม่ได้ดูน่ากลัวเลยด้วยซ้ำ ออกจะ เอ่อ น่ารักดี ผมยิ้มรับตอนที่แฮมหันมาโบกมือลาก่อนจะโดนไอ้เต็ปเหนี่ยวคอให้ออกเดินไป
“ ไปกันยัง”
“ อืม”
ผมแตะศอกว่านให้ออกเดินไปพร้อมกัน ก่อนจะเพิ่งสังเกตใบหน้าเพื่อนร่วมคณะที่บึ้งตึงงอง้ำหลังจากวางสายผมแอบเห็นเบอร์ล่าสุดที่เพื่อนตัวเล็กรับสายคือเบอร์ของไอ้แท็ค
“ เอ่อ เต้ยไปกับจ๊อบก่อนเลย...” ว่านทำสีหน้าลำบากใจ “..คือเรา เอ่อ ขอยืนตรงนี้สักแป๊บ”
“ เอางั้นเหรอ” ผมมองว่านตรงๆจนอีกฝ่ายหน้าแดงซ่านหลุบตาลง เห็นท่าทางแบบนี้แล้วสงสารจากที่อยากจะแกล้งแหย่ให้คายออกมาว่าจะยืนรอใคร ก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับรู้
“ โอเคงั้นเจอกันที่ตึกนะ”
“ อื้ม”
ผมเดินเคียงคู่ไปกับไอ้จ๊อบโดยที่มันเป็นคนกางร่มให้ แล้วมันก็ถอดเสื้อช็อปออกมาห่อชีทเรียนให้เพื่อกันเปียก ผมหันกลับไปมองว่านที่อยู่ในชายคาป้ายรถป็อปแต่บัดนี้ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วเพราะไอ้แท็คซึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้มายืนอยู่เป็นเพื่อน มันพยายามแย่งว่านถือชีทเรียนเสียแต่ว่าเพื่อนตัวน้อยผมยื้อไว้ไปๆมาๆสุดท้ายว่านก็ปล่อยให้มันถือ ผมอมยิ้มมองภาพนั้นจนเกือบเอี้ยวตัวออกจากร่ม แต่มันก็ดันผมเข้าไปให้อยู่กลางร่มแล้วเบี่ยงตัวเองออกมาจนบ่าด้านขวาที่โผล่พ้นชายร่มออกมาเกือบครึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน
“ ขยับเข้ามาอีกสิมึง บ่ามึงเปียกหมดแล้ว”
“ ไม่เป็นไร”
คำว่าไม่เป็นไรอีกแล้ว
ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ
ไม่เป็นไรเหมือนวันที่กูลืมนัดมึงรึเปล่า
...มึงไม่เป็นไรจริงๆใช่มั้ยจ๊อบ... ผมถอนหายใจเพราะได้แต่คิดไม่กล้าที่ถามมันตรงๆ มันบอกแค่ว่าไม่เป็นไรและยิ้มราวกับการที่ยืนรอผมวันนั้นเกือบเจ็ดชั่วโมงเป็นเรื่องเล็กน้อย ทั้งที่มันสมควรจะโกรธและไม่พอใจ แต่เปล่าเลย มันแค่ส่ายหน้าแล้วพูดไม่เป็นไร
แต่แท้จริงมันอาจจะยิ่งกว่าคำๆนี้
ผมรู้ดีว่าการรอคอยใครสักคน มันมีความรู้สึกเช่นไร ผมเข้าใจดีเพราะผมเฝ้ารอมันมาตั้งสี่ปี การรอคอยก็ที่ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางมันอยู่ตรงไหน และจุดหมายที่ว่ามันจะมีอยู่จริงรึเปล่า เป็นการรอคอยที่เจ็บปวดทรมาน ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้เพราะได้แต่รอคอย รอคอยมันจะหันมา รออยู่อย่างนั้น รอจะเหนื่อย รอจนท้อ รอจนไม่ไหวที่จะรอ
เพราะมันเป็นการรอคอยที่ไม่รู้ทิศทาง ผมจึงรู้ดีว่ามันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน เพราะต้องพยายามมาก เพราะต้องอดทนให้มาก ผมจึงไม่รู้ว่ามันจะอดทนที่จะรอผมได้รึเปล่า มันจะเหนื่อยและหมดแรงที่จะรอผมรึเปล่า มันจะอดทนกับผมไหวมั้ย มันเคยคิดจะปล่อยมือจากสิ่งที่มันทำอยู่ทุกวันนี้รึเปล่า ผมก็ไม่รู้เลย
..เหนื่อยมั้ย..
เป็นคำถามจากส่วนหนึ่งของหัวใจผมตอนนี้ แต่ผมไม่ได้ถามออกไป
ถ้ามันเหนื่อย ผมอยากให้มันปล่อยมือจากผมตอนนี้เลย เพราะผมเองก็ไม่มีทางยอมรับมันได้ในเร็ววันเช่นกัน จะบอกว่าผมเข็ดขยาดหรือฝังใจกับสิ่งที่ผมเคยเป็นเมื่อก่อนก็ได้ แต่ผมคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ผมเจ็บมามากพอแล้ว ผมไม่อยากกลับไปที่จุดๆเดิม ที่เดิมที่ได้แต่เฝ้ารอด้วยความไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้เลยว่าจะทนทรมานไปได้นานไหน
สภาพตอนนี้ของมันคงไม่ต่างจากผมเมื่อก่อนมากนัก แต่ผมไม่ได้ทำทุกอย่างไปเพราะต้องการประชดมัน ผมเปล่าเลย ผมแค่อยากให้แน่ใจ อยากใช้เวลาให้คุ้มค่า อย่างจะทำเพื่อตัวเองสักครั้ง
“ เต้ย”
“ หืม” ผมกระพริบตามองมันงงๆ ตอนที่มันดันผมเข้าไปในตัวตึกแล้วหุบร่มสะบัดไล่เม็ดฝนที่เกาะไปทั่วร่ม
“ เปียกฝนรึเปล่า”
จะเปียกได้ยังไงในเมื่อผมอยู่กลางร่ม โดนแค่ละอองฝนนิดหน่อยไม่ได้ทำตัวแบบมันที่แทบจะยืนออกนอกร่ม ผมจึงส่ายหน้าปฎิเสธมันไป
“ ดีแล้ว”
“ อ่ะ”
มันยื่นปิ่นโตอาหารเช้าให้ผม
“ ขอบใจนะ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“ จ๊อบ”
“ .....”
“ มึงเหนื่อยรึเปล่า” ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรถึงถามมันออกไปแบบนั้น แต่เห็นท่าทางเหนื่อยล้าของมันแล้วคำๆนั้นก็หลุดออกไป ผมรู้ดีว่ากับข้าวพวกนี้มันไม่ได้ทำเองหรอก แต่มันคงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปซื้อหาก่อนจะจัดใส่ปิ่นโตเอามาให้ผมทุกวัน มันคงเหนื่อยน่าดูในเมื่อวิสัยมันไม่ใช่คนที่ชอบตื่นเช้า แต่มันกลับเปลี่ยนวิถีชีวิตตนเองอยู่ และเปลี่ยนไปเพื่ออะไรถ้าทำให้มันลำบากขนาดนี้
...เพื่ออะไรกัน...
“ ไม่เหนื่อยหรอก กูรู้ว่ามึงเหนื่อยกว่ากูเยอะ” มันตอบก่อนจะสบตากับผมตรงๆ ผมรู้ดีว่าคำว่า ‘เหนื่อย’ ที่มันพูดถึงมันหมายถึงอะไร มันคงไม่ใช่แค่เหนื่อยในความหมายที่ธรรมดา และคงหมายถึงเหนื่อยในการรักมันมาตลอดสี่ปี
“ ......” ผมยืนอึ้งมือกำเถาปิ่นโตแน่น
“ มึงแน่ใจเหรอ...” ผมถามเสียงแผ่ว “...ถ้ามึงเหนื่อย มึงหยุด..”
“ อย่าบอกให้กูเลิกหรือหยุดเลย มึงก็รู้ว่ากูไม่มีทางทำแบบนั้น...” มันพูดเสียงหนักแน่น “...ไม่ต้องให้กำลังใจกูก็ได้ ขอแค่ให้โอกาสกูบ้างก็พอ”
“ มึง”
“ กูรู้ว่าตอนนี้กูถูกพี่รหัสมึงนำห่างไปไกลแล้ว..” มันถอนใจ “...แต่ตราบใดที่คนตัดสินแบบมึงยังไม่เลือกใคร กูก็ยังมีสิทธิ์ที่จะทำคะแนนรึเปล่า และต่อให้สุดท้ายมึงไม่เลือกกู แต่กูก็จะสู้ไม่ถอยถ้ารู้ว่าจุดหมายปลายทางคือมึงที่รออยู่”
ผมยืนกุมมองร่มของมันซึ่งยังไม่อาจพับเก็บได้เพราะมีน้ำหยดไหลออกมาเป็นทาง มันไปแล้ว มันเดินฝ่าสายฝนโดยที่ไม่เอาร่มกลับไปด้วย มีเพียงเสื้อช็อปที่คลุมศีรษะมัน มันทิ้งร่มไว้พร้อมกับบอกว่า
“ เก็บไว้เถอะ เผื่อมันตกทั้งวัน มึงจะได้ไม่เปียก”
...........
...........
“ ปล่อยเถอะ”
“.....”
“ รังเกียจแท็คมากเหรอ”
“......”
“ ปล่อยเถอะนะ...” ว่านทำสีหน้าลำบากใจมองไปรอบๆตัวที่มีนิสิตหลายคนลอบสังเกตอาการพวกเขาอยู่ จะไม่ให้มองยังไงไหวในเมื่อคนตัวโตนี่นอกจากจะแย่งหนังสือในมือไปถือเรียบร้อยแล้วยังโอบเอวเขาไปจนเกือบชิดอกอีกฝ่าย ส่วนมืออีกข้างก็กางร่มบังสายฝันให้
“ ....” ว่านพยายามแกะมือหนาที่รัดเอวบางของตัวอยู่ แต่ยิ่งแกะมือที่เหนียวราวกับปลาหมึกก็ยิ่งรัดรึงให้เข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“ ปล่อยนะ” ว่านสะกิดบอกเสียงแผ่วจะเสียงดังเอ็ดตะโรไปก็เกรงว่าจะยิ่งเป็นที่สังเกต “..ปล่อยเถอะนะแท็ค อายคนอื่นเค้า” ประโยคสุดท้ายดังอยู่ในลำคอ ทั้งยังก้มหน้าก้มตาจนคางแทบชิดอกตอนนี้แท็ครุนหลังให้ก้าวเดินออกจากป้ายรถ ป๊อป
“ คนอื่นจะมองยังไงก็ช่างในเมื่อแท็คไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย”
“ นี่เหรอไม่ผิด” ว่านทำหน้าบึ้งมองจ้องอีกฝ่ายอย่างโกรธๆ “ อย่าทำแบบนี้นะแท็ค เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะคิดไปทั่ว มันไม่ดีกับตัวแท็คและคนรอบข้างนะ”
“ กลัวแท็คอายหรือว่านกลัวใครเห็นกันแน่”
“ หมายความว่าไง”
“ แล้วว่านคิดว่าใครหล่ะที่เห็นแท็คกอดว่าน แล้วจะเข้าใจผิด”
“ พูดอะไรไม่เข้าใจ ปล่อยเลย” คราวนี้ว่านทำเสียงสั่น ใบหน้าขาวแดงก่ำนัยน์ตาคู่สวยกำลังคลอไปด้วยน้ำใสๆ “ ถ้าไม่คิดอะไรอย่าทำแบบนี้ อย่าทำ..”
“ รู้ได้ไงว่าไม่คิด”
ว่านชะงัก
แท็คยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดต่อ “ ท่าทางของแท็คที่มีต่อว่านยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ ว่านยังไม่รู้รึไงว่าตอนนี้แท็คคิดอะไรอยู่ ถ้าไม่รู้ก็รู้ไว้ซะตั้งแต่ตอนนี้เลยนะว่าถ้าแท็คไม่ชอบแท็คไม่ทำแบบนี้หรอก”
“ อย่ามาล้อกันเล่นนะ”
“ พูดจริง”
“ ไม่เชื่อ” ว่านหน้าแดงสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น “ คนเจ้าชู้ ทั้งที่ตัวเองมีคนที่ชอบอยู่แล้วยังจะมาบอกชอบคนอื่นอีก เห็นแก่ตัว” พูดไม่พอยังทุบอกแท็คอีก
“ เดี๋ยวอะไร โอ๊ย ว่านฟังก่อน ว่านเข้าใจผิด โอ๊ย แท็คไม่มีใครจริงๆ โอ๊ย”
“ คนโกหก”
“ โอ๊ยเจ็บ ฟังก่อน” แท็ครวบมือบางไว้ทันก่อนจะผ่อนลมหายใจเฮือกๆ “ ว่านกำลังเข้าใจผิดเรื่องแท็คกับเต้ยใช่มั้ย”
ว่านหยุดชะงักเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมทำหน้าราวกับไม่อยากฟัง
“ แท็คกับเต้ยไม่มีอะไรกัน แท็คยอมรับว่าห่วงมันแต่ห่วงฐานะเพื่อนเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ เต้ยมาหน้าสงสารยิ่งตอนที่มันร้องไห้อยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีใครมันเป็นภาพที่แท็คเห็นแล้วอดสงสารมันไม่ได้ มันเจ็บปวดกับความรักมาเยอะจนกลัวว่ามันจะรับไม่ไหว และเพราะมันเป็นเพื่อนสนิทจึงไม่แปลกถ้าแท็คจะห่วงมันขนาดนี้” สีหน้าว่านดูสลดลง
“ มันสนิทกับแท็คมากก็จริง แต่มันไม่มีทางคิดเป็นอื่นได้หรอก มันจะสนใจแท็คได้ยังในเมื่อมีทั้งพี่ทีและไอ้จ๊อบที่เฝ้าอย่างกับจงอางห่วงไข่ แค่สองคนนั้นไอ้เต้ยก็ปวดหัวจะตายแล้ว แท็คคงไม่คิดสั้นร่วมลงแข่งกับเค้าอีกคนหรอก”
“......”
ว่านเม้มปากแน่นยังคงไม่พูดอะไร
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง” ว่านสูดลมหายใจลึกๆ “...แท็คก็ควรให้กำลังใจเต้ยมากๆ”
“ ห่ะ”
“ ก็แท็คพูดเองไม่ใช่เหรอว่าเต้ยเจ็บกับความรักมาเยอะ ฉะนั้นแท็คเป็นเพื่อนก็ควรอยู่เคียงข้างและดูแลให้กำลังใจเพื่อนให้มากๆ”
“ หมายความว่า”
“ เต้ยก็เป็นเพื่อนว่านเหมือนกัน” ว่านพูดยิ้มๆ “..ว่านก็จะเป็นกำลังใจให้เต้ยเช่นกัน”
“ แล้วว่านไม่คิดมากเรื่องแท็คกับเต้ยแล้วเหรอ”
“ ทำไมต้องคิด”
“ ก็...” แท็คยักคิ้วหลิ่วตาจนอีกฝ่ายหน้าแดงซ่าน “ ก็ไม่ใช่คนแถวนี้เหรอที่หึงจนควันออกหู”
“ ไม่จริงซะหน่อย” ว่านรีบยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ หึ คนไม่หึงนี่หน้าแดงเชียว ฮ่าๆ”
ว่านเบ้หน้าใส่อีกฝ่ายก่อนจะรีบหนีไปเมื่อถึงตัวอาคารเรียนแล้ว ตอนที่เร่งฝีเท้าหนีนี่แหละที่ทันได้ยินเสียงหัวเราะตามมาติดๆจนแข้งขาแทบจะพันกัน
*****************************************************
“ เฮ้ย”
“......” ผมส่ายหัวกับเสียงร้องที่ดังมาแต่ไกลทั้งที่สถานที่แห่งนี้ควรจะใช้ความสงบ และหลังจากที่เพื่อนผมแหกปากได้ไม่นานบรรณารักษ์ที่ใส่แว่นหน้าเตอะก็เดินมาบอกให้งดใช้เสียงด้วยใบหน้านิ่ง ทำเอามันพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน
“ เห้ มึง”
“ อะไร”
“ ไปไหนวะ”
“ เข้าห้องน้ำ”
“ เฮ้ย” มันมายืนขวางผมพร้อมกับทำหน้าซีดละล้ำบอก ท่าทางมันตกใจยิ่งกว่าบรรณารักษ์คนเมื่อกี้ดุมันซะอีก
“ มาขวางกูทำไม”
“คือ..”
“ อะไร”
“ มึงอย่าไปทางนั้นเลย..” เพื่อนผมมันทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะเกาหัว “...พอดีเอ่อ กูเห็นมัน”
“ เห็นใครนะ”
“ ก็มัน เอ่อ มันนั่นแหละ” ผมทำหน้างงๆไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดถึง “ กูเจอแฟนเก่ามึง แม่งเอ้ย เรียนที่เดียวกันมาเกือบสองปี แม่งวันนี้เป็นห่าอะไรวะ แม่งดันเจอมันที่นี่”
งั้นเหรอ
ผมถอนหายใจ แปลก ทั้งที่เมื่อก่อน ถ้ามีใครสักคนมาสะกิดแผลเกี่ยวกับมัน ผมจะต้องร้อนรน ทุรนทุราย เจ็บแปลบไปหมดคล้ายจะหมดแรง เจ็บปวดถึงขนาดไม่อยากได้ยินชื่อมัน ไม่อยากจะจำชื่อนั้น ไม่อยากรับรู้ว่ามันเป็นยังไง เพื่อนๆของผมทุกคนรู้ว่าชื่อมันเป็นชื่อต้องห้ามจึงไม่มีใครเอ่ยชื่อมันอีกนับจากวันที่ผมกับมันบอกลากัน
“ มึงเจอมันเหรอ”
“ อืม”
“ แล้วไงวะ”
เพื่อนผมทำหน้างงๆ ส่วนผมแค่ยิ้มๆก่อนจะตบบ่ามันแรงๆทีนึง ผมรู้ว่ามันห่วงเพื่อนอย่างผม ผมเข้าใจว่ามันรู้สึกยังไง แต่คนเราจะหนีความจริงไปได้นานแค่ไหน สุดท้ายความจริงก็หวนกลับคืนมาอยู่ดี ความจริงที่ว่าผมกับมันกลายเป็นอดีตกันไปแล้ว
ผมกำลังเดินไปห้องน้ำ
ผมเห็นมัน
มันชะงักตอนที่เราเดินสวนกัน
มันหยุดเดินหันมามองผม เหมือนมันจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทุกอย่างยังคงนิ่งสงบ ส่วนผมแค่ยิ้มบางๆให้มัน
แปลกเหรอ ไม่แปลกหรอกถึงเราจะจบกันไม่ดี แต่จำเป็นหรือที่เราจะต้องเกลียดชังกัน ผมยอมรับว่าในระยะแรกผมโทษทุกสิ่ง ผมมองทุกอย่างเลวร้าย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องทิ้งผมไป ผมเคยนึกชังมัน แต่แล้วยังไง สุดท้ายความโกรธเกลียดก็ทำลายผมเองเพราะมันทำให้ผมเจ็บปวดทรมานโดยที่มันไม่รู้ด้วยซ้ำ
“ ที”
“.....”
“ สบายดีมั้ย”
“ อื้ม แล้วมึงหล่ะ สบายดีรึเปล่า”
“ ก็ดี”
“ ดีแล้ว”
ดีแล้ว ผมยิ้มให้มันเป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความโล่งอก เป็นรอยยิ้มจากใจจริง ส่วนมันกำลังพยายามยิ้มให้ผมรึเปล่านะ ผมไม่อาจคาดเดาเพราะเห็นแต่ใบหน้าสวยๆของมันที่กำลังกลั้นหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยตา ผมไม่คิดจะปลอบโยนมันหรอกในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน
ถ้าจะเป็นก็เป็นแค่อดีตของกันและกัน
อดีตซึ่งไม่ใช่ปัจจุบัน
ส่วนปัจจุบันของผม โน่นเดินมาโน่นแล้ว ผมมองหน้ามันอีกครั้งก่อนจะเดินผละไปทางทิศทางที่สายตาของผมจับจ้องมองอยู่
(มีต่อค่ะ)
-
“ เต้ย”
“ อ้าวพี่”
น้องรหัสผมทำหน้างงๆตอนที่เห็นผมมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“ จะกลับแล้วเหรอ”
“ ครับพี่”
“ กูไปส่ง..” ไอ้เต้ยมันยิ้มน้อยๆรับคำ จนผมอดยิ้มตามไม่ได้มันคงไม่รู้ว่าหน้าตาท่าทางของมันน่ามองขนาดนี้ แก้มมันขาวๆเวลางงๆก็ดูมึนๆน่ารักไปอีกแบบ จะว่าไปมันก็ตลกดี
“ ไปสิ”
“ เดี๋ยวครับ”
“ หืม”
“ พอดีของเอ่อ ผมหาของแป๊บนึงครับ ไม่รู้ว่าลืมไว้ตรงไหน” มันทำหน้ายุ่งๆมองไปมองมา
“ หาอะไรหล่ะกูช่วย”
“ คือ..” มันยิ้มแหยๆ “..ร่มหายหน่ะครับ ไม่รู้ว่าไปลืมไว้ไหน เมื่อกี้ก็อ่านหนังสืออยู่แถวๆนี้”
“ ร่มมึงเหรอ”
“ ก็เอ่อ..” มันพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ สายตาก็สอดส่องไปเรื่อยเพื่อหาของท่าทางว่ามันจะหวงไอ้ร่มนั่นจริงๆเพราะดูมันร้อนใจไม่เบา
“ กูว่ามึงลืมไว้ที่อื่นรึเปล่า นี่ก็หาทั่วห้องมาสามสี่รอบแล้วนะไม่เห็นเจอเลย”
“.....” มันทำหน้าหงอยลง “ ไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณที่ช่วยผมหานะพี่ที”
“ จะไม่หาแล้วเหรอ”
“ ไม่ต้องแล้วก็ได้ครับ” มันทำหน้าหงอยๆอีกครั้ง “..มันคงหายไปแล้วจริงๆ”
“ เอาเถอะวันนี้กลับไปก่อน ถ้ามันหล่นอยู่แถวนี้เจ้าหน้าที่เค้าคงจะเก็บเอาไว้ให้ วันนี้กลับก่อนเถอะเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ ครับ”
ฝนข้างนอกยังตก
ผมกับน้องรหัสยืนมองสายฝนที่ตกลงมาอีกครั้งทั้งๆที่เวลานี้ก็เย็นย่ำแล้ว พวกเราใช้ชายคาของหอสมุดกลางเพื่อบังฝนอยู่สักพักก่อนที่มันจะซาลงไปบ้าง ผมจึงแตะศอกน้องให้ออกเดินโดยมีกางร่มซึ่งเอาติดกระเป๋ามาตั้งแต่เช้า
แต่ร่มมันมีขนาดไม่ใหญ่มากจึงบังได้แค่คนเดียวเพราะจะให้ผู้ชายสองคนไปยืนเบียดกันในร่มก็ยังไงอยู่ แต่มันก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจเขยิบไปริมๆเพื่อให้ผมเข้ามาในร่มได้ เรายิ้มให้กันก่อนจะออกเดินไปเรื่อยๆ ถึงแม้ระยะทางจากหอกลางกับหอในจะไม่ไกลกันมากเดินไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว ระยะมันสั้นจนผมนึกอยากจะทอดเส้นทางให้ยาวออกไปไกลๆเพื่อให้เราเดินเคียงคู่กันไปอย่างนี้
“ เห้ย”
“.....”
“ ระวัง”
รถคันหนึ่งขับมาไม่เร็วนักแต่มันดันเหยียบผ่านแอ่งน้ำจนมันกระเด็นมาโดนคนที่สัญจรไปมาตรงฟุตบาท เหมือนเป็นสัญญาณอัตโนมัติเพราะผมพลิกตัวยืนหันหลังบังน้ำสกปรกที่จะกระเด็นมาโดนมัน มือทั้งสองข้างผมโอบเอวน้องเอาไว้ ใบหน้าเราห่างกันแค่คืบ เนื้อตัวเราแนบชิดจนรู้สึกได้ถึงอาการสั่นสะท้านของอีกฝ่าย
“ มึงเปียกตรงไหนรึเปล่า”
“ เปล่าครับ แล้วพี่..” มันมองสำรวจไปทั่วตัวผมพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ ตกใจเหรอ”
“ ครับ”
“ ไม่เป็นไรนะ...” ผมมองหน้าน้องตรงๆ “...ตราบใดที่กูยังอยู่รับรองว่ามึงจะปลอดภัย”
ผมโน้มใบหน้าไปจูบขมับน้องเบาๆ
.......
.......
อีกแล้ว
ใจผมมันส่งสัญญาณว่ากำลังเจ็บปวดอีกแล้ว
ผมยืนกำร่มในมือแน่น ร่มที่ผมให้มันไป แต่สุดท้ายผมเห็นมันหล่นอยู่กับพื้นตรงหน้าตึกหอกลาง ผมไม่อยากเดาว่ามันจงใจลืมหรือไม่อยากเก็บเอาไว้ หรือบางทีมันอาจจะแค่ทำหล่นไว้ก็ได้
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่ากับภาพตรงหน้า มันเดินเคียงข้างมากับพี่รหัสมันท่าทางคนทั้งคู่ยิ้มแย้มมีความสุข ทั้งคู่เดินอยู่ในร่มคันเดียว พี่รหัสมันเคยยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับผมเมื่อเช้า ตำแหน่งที่เคยเป็นของผมบัดนี้มีใครบางคนมาแทนที่แล้ว
หมดแรง
เป็นความรู้สึกผมตอนนี้ แข้งขาทั้งสองราวกับถูกหมุดตรึงไม่ให้ขยับเขยื้อนไปทางใด จึงได้เฝ้ามองคนทั้งคู่โน้มใบหน้าเข้าหากันแบบนี้โดยไม่มีสิทธิ์ใดๆไปกระชากมันมาเพื่อให้อยู่เคียงข้างกัน
ไม่มีสิทธิ์ใดๆเลย
มันเห็นผมแล้ว ตอนที่มันผละจากพี่รหัสซึ่งเดินลับไปแล้ว มันเห็นผมยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาใหญ่บังแดดบังฝน มันเดินมาหาผมก่อนจะทำหน้าดีใจเมื่อเห็นของในมือผม
“ ร่ม”
“......”
“ มึงไปเห็นที่ไหนเหรอ” มันทำเสียงตื่นเต้นต่างจากผมที่แค่นยิ้มตอบ
“ หล่นอยู่หน้าหอกลาง”
“ ว่าแล้วเชียว..” มันตบอกทำหน้าดีใจก่อนที่สีหน้ายิ้มแย้มมันจะเจื่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าของผม “...มึงเป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า”
“....”
“ จ๊อบมึง อื้อ..”
ปากมันปิดสนิทเพราะปากของผม
มันคงตกใจไม่น้อยจนลืมขัดขืน ผมจึงได้โอกาสประกบปากมันจนแน่นสนิท ผมยอมรับว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันไม่ควรแต่ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ครั้งนี้ผมอาจหาญใช้ลิ้นเลาะไปตามขอบปากของมันก่อนจะกดจูบย้ำๆจนผมเผลอเปิดรอยแยกตรงขอบปากออก
“ ยะ อย่า”
มันห้ามผมเสียงกระเส่าพร้อมกับเบี่ยงตัวหนี แต่ผมใช้เรี่ยวแรงที่มากกว่าโอบรัดมันไว้แล้วใช้ลิ้นเกี่ยวกวัดลิ้นร้อนๆของมัน มันถอยหลังหนีผมเหมือนกับลิ้นของมันที่เบี่ยงหลบไปมา ทั้งที่มันหลบไม่พ้น
สุดท้ายมันจึงหยุดนิ่งให้ผมบดจูบอยู่นาน
“ พอแล้ว”
ตอนที่ผมถอนริมฝีปากออกแล้วโน้มใบหน้าลงไปอีกครั้ง มันจึงดันแผ่นอกผมไว้ มันหอบน้อยๆริมฝีปากแดงก่ำทั้งยังบวมเจ่อราวกับโดนผึ้งต่อย
“ ขอโทษ”
“ มึงเอาเปรียบ...” มันหรุบตามองพื้น “...มึงเอาเปรียบคู่ต่อสู้อย่างพี่ที”
พี่ที
พี่ทีงั้นเหรอ
มึงแคร์พี่รหัสมึงถึงขนาดนี้เลยหรือเต้ย
“ ขอโทษ กูขอโทษที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ กูไม่ปฏิเสธหรอกว่าสิ่งที่ทำมันผิด แต่กูกล้ายอมรับว่ากูอยากจูบมึงจริงๆ”
“ ทำไม..”
“ กูมันเห็นแก่ตัว กูเอาเปรียบมึง...” ผมแค่นยิ้ม “...แต่กูทนไม่ได้ที่เห็นคนที่กูรักอยู่กับคนอื่น โดยที่กูไม่มีสิทธิ์จะหวงห้ามเลยด้วยซ้ำ”
“ คงน่าสมเพชมากสินะ ใกล้กันแค่นี้แต่กูไม่มีสิทธิ์จับต้องมึงเลย น่าสมเพชจริงๆ”
“ จ๊อบ” มันเงยหน้ามองผมแววตามันสั่นระริก
“ ไม่เป็นไร”
ไม่เป็นไรอะไรหล่ะ
ไม่เป็นไรทำไม
“ ไม่เป็นไรแต่ทำไมกูเจ็บที่ใจชิบหายเลยวะ”
“ ในหัวกูเต็มไปด้วยคำถามมากมาย กูอยากรู้แต่กูไม่กล้าพอที่จะถามมึง”
“.....”
“เคยมีสักครั้งมั้ยที่มึงแคร์กูมากกว่าพี่รหัสมึง”
“.....”
มันยืนเงียบ
เป็นความเงียบที่ชวนอึดอัดและเจ็บแปลบๆ
ผมยิ้มทั้งน้ำตา เป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเหลือเกิน
“ กูเข้าใจแล้ว”
****มาแล้วๆ วันนี้มาดึกหน่อยค่ะเพราะเพิ่งปั่นเสร็จเมื่อกี้ ยังไงเช็คคำผิดให้ด้วยนะจ๊ะ
ว่าแต่ตอนนี้จะสงสารใครดีเนี่ย โอ้ย คนดีก็ดีคนนี้ก็เคยรัก อุ้ยเลือกไม่ถูก :impress2:
นึกว่าตัวเองเป็นน้องเต้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ คอนเฟิร์มและยืนยันคำเดิมว่า NO 3P จ๊ะ
รักแท้ต้องมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นแหล่ะตัวเทอ คริคริ
ว่าแต่ทีมจ๊อบว่าไงจ๊ะ เศร้าม่ะ ปลอบนางด่วน :hao5:
ทีมพี่ทียังอยู่ดีตัวเทอ รายงานตัวด้วยจ้า :impress3:
ปล. บอกล่วงหน้าค่ะว่าอาจจะหายไปสักอาทิตย์ถึงสองอาทิตย์ ช่วงนี้งานรนตูด ฮ่าๆ
บายค่ะเจอกันตอนหน้า :bye2: :bye2:
-
ทำไมเค้าแปลกกว่าคนอื่น ที่เวลาอ่านตอนที่จ็อบเจ็บปวดแล้วได้แต่ยิ้มจนหุบไม่ลง
มันไม่เชิงสมน้ำหน้า แต่เหมือนลึกๆเรากลับดีใจกับเต้ยที่มีวันนี้ วันที่จ็อบมันตกหลุมรักและหลงหัวปักหัวปำ
-
#ทีมจ็อบ
-
โห พี่ที EQ เฮียนี่สุโก้ยมาก
เจออดีตแฟนที่ทำให้เจ็บปางตายแต่เฮียก็ยังไม่ถือโทษโกรธเคืองหลังจากที่ทำใจได้
แถมยังรักษามารยาทยิ้มให้ด้วย สุดยอดมากๆ มองไปข้างหน้า แฟร์กับคู่แข่ง
เป็นบางคนนะ โกรธจองเวรไปจนตายยิ่งอยู่ๆก็ทิ้งไปด้วย
จ็อบเองก็กำลังประสบกับสิ่งที่เต้ยเคยประสบมาแล้ว
ดีแค่ไหนที่เต้ยให้โอกาส ยังต้องทำคะแนนอีกนานจนกว่าเต้ยมั่นใจพอที่จะเลือกนายแทนพี่ที
พี่เบียร์ออกอาการ รักมากก้เจ็บมาก แถมตอนเลิกก็ไม่บอกกันอีก ทำใจค่ะ
3คู่เลยนะ
-
:sad4: :sad4: บวกเป็ดพร้อมความหน่วงในอก
พี่สงสารเจ้าจ๊อบจังเลยครับ โอ๊ย..... :ling1: :ling1:
-
เห้อ!!!
:katai1:
เต้ย คิดให้ดีๆ เห็นใจทั้ง 4 ฝ่าย
-
รำคาญเต้ยละอะเนี่ย ถ้าไม่รักจ๊อบแล้วก็บอกจ๊อบไปตรงๆเหอะ
สงสารจ๊อบ ถ้าแคร์แต่พี่ทีขนาดนี้ก็ไปกะพี่ทีเหอะ ปล่อยจ๊อบไป
ที่ทำอยู่นี่เพื่ออะไร
-
หน่วงมาเชียว
-
จ๊อบสู้ๆๆๆๆ
-
#ทีมจ๊อบ มาร่วมเชียร์พระเอกค่ะ อนากให้มีความสุขกันเนอะ รักกันๆ วันหนึ่งกระอักเลือดตายไปทำไงล่ะเต้ย หม้ายขันหมากเลยนะ
ชอบตอนดึงมาจูบนี่ล่ะ เออ ค่อยเหมือนจ๊อบ ดูเป็นตัวของตัวเองดี จะมานิ่งๆ ขรึมๆ รอได้แต่ใจร้อนรนไม่ไหวนะ
หึงก็บอกว่าหึง ไม่ไหวก็บอกไม่ไหว แต่เจ็บปางตายก็ต้องสู้ต่อนะ พี่ทีก็แสนดีจูบขมับน้องน่ารักน่าเอ็นดู ความดีของแกน้องยิ่งเกรงใจ
แต่เป็นพี่ชายเนอะพี่เนอะ ยั่งยืนกว่า
ขอบคุณค่ะ
-
เราก็แอบคิดว่าใจเต้ยไปกับพี่ทีแล้วครึ่งนึงนะ คือไม่ใช่ไม่รักจ๊อบแล้ว แต่ขยาด
พอขยาดไปแล้วพี่ทีที่ดีกว่า ให้แต่ความสบายใจ อบอุ่น ปกป้อง พึ่งพาได้ ก็อยากจะวางใจไปกับตรงนั้ยมากกว่า
คืออาจจะยังำท่รัก แต่ความวางใจน่ะไปทางนู้นแล้ว
-
ทีมพี่ที แม้ว่าจ๊อบจะเป็นพระเอก
-
พี่ทีก็กลับไปคบกับคนนั่นเถอะ
จะได้ไม่เป็นภาระของเต้ยมัน
เพราะตอนนี้เลืิอกไม่ได้เลย
คนนั้นก็ดีคนนี้ก็รัก :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปล.เราว่าเรื่องพี่ทีกะแฟนเก่าต้อง
ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆเลย
-
บางทีการที่เราเลือกใครสักคนไม่ใช่ว่าเค้าดีอย่างเดียว บางทีเรา็เลือกเพราะเรารักเค้า เลือกจากตวามรู้สึกมากกว่าเหตุผล
เชียร์จ๊อบเต้ย
อีกอย่างชื่อเรื่องว่า เล่นเพือน จ๊อบน่าจะเป็นพระเอกนะ
-
คือเข้าใจความเจ๋บของเต้ยเลยนะ อีกอย่างพี่ทีก็ดีมากมากด้วย คนแบบพี่ทีถ้าได้เป็นคนรัก คงโชคดีสุด ๆ แต่ไม่รู้สิทำไมรู้สึกเต้ยรักจ๊อบ แต่อยากแอบให้รักกับพี่ทีจัง พ่ทีดีสุด ๆ ไปเลย ถ้าเต้ยมั่นใจว่าไม่รักจ๊อบ ก็ควรปฏิเสธให้เด็ดขาดดิ ไม่งั้นก็เข้าอิรอบเดิม เหมือนที่ตัวเองเจ็บมาตลอดสี่ปี แต่คราวนี้ไม่ได้เจ็บแค่หนึ่ง เจ็บถึงสามบอกจ๊อบตรง ๆ เลยเต้ย ไม่ต้องรอ ในเมื่อไม่คิดจะกลับไปรัก อย่าทรมานตัวเอง พี่ที จ๊อบ ด้วยความไม่แน่ใจเลย พอเถอะ
-
โอ้ยยย ปวดรร้าววว
-
พี่ทีก็มีอดีตคล้าย เต้ยกะจ๊อบสินะ ทำตามหัวใจกันด้วยนะคะเด็กๆ
-
อ่านตอนแรกกำลังลุ้น 4 คู่ชู้ชื่นอยู่เลย พอมาจะจบมาหน่วงซะงั้น เก๊าสงสารจ็อบง่ะ :hao5:
เต้ย&จ๊อบ
ว่าน&แท็ค
แฮม&เต็ป
ที&เบียร์
:ling2:
-
สงสารจ๊อบอ่ะ
ทำไมถึงมองว่าเต้ยเจ็บคนเดียว ตอนที่แอบรัก จ๊อบก็อาจจะเจ็บด้วยเหมือนกัน
เคยคิดว่า สงสารเต้ยมากนะ ที่แอบรักจ๊อบ
แต่คนโดนเพื่อนสนิทแอบรัก มันก็เสียใจหนักใจไม่แพ้กันหรอก
มันลำบากใจที่ต้องรักษาความเป็นเพื่อนเหมือนกันนะ :เฮ้อ:
คือเรารู้สึกว่าเต้ยแทบจะไม่แคร์จ๊อบเลยอ่ะ ทั้งที่ตอนจ๊อบถูกเต้ยรัก
จ๊อบก็ใส่ใจดูเต้ยดีในระดับหนึ่ง ถึงจะทำให้เต้ยเสียใจ ที่ไปกะแฟน
แต่สุดท้าย จ๊อบก็เลือกเต้ยมากกว่าแฟนนะ :sad11:
ถึงต้องเลิกกับแฟนทุกคนไป
ตอนนี้จ๊อบก็รู้ตัวแล้ว เต้ยจะเลือกใครก็ขอให้เลือกได้เร็วๆละกัน :hao5:
-
จ๊อบเหนื่อยมั้ย :hao7: จะสงสารไม่สงสารดีเนี่ยะ
เต้ยเคยบอกให้จ๊อบเลิกนะ แต่จ๊อบก็ยังอยากเดินหน้าจีบ
ต่อด้วยตัวเอง เต้ยไม่ได้บังคับหรือร้องขอตรงจุดนี้ ซึ่ง
ทำให้เราใจเอนเอียงอยากขออยุ่ #ทีมจ๊อบ คือเค้าแพ้
ความพยายาม พี่ทีก็ดีนะ แต่แฟนเก่าเหมือนจะมีปมบาง
อย่างที่ไม่เคลียร์ อันนี้คงต้องดูต่อไป ส่วนเต้ย เราขอยืนยัน
คำเดิมว่า เต้ยไม่ผิด เต้ยอยากให้จ๊อบหยุดด้วยซ้ำ แต่จ๊อบ
เป็นฝ่ายดันทุรังต่อ ซึ่งเราว่าถ้าจะให้เต้ยปฏิเสธแบบตัดขาด
ให้ไร้เยื่อใยกว่านี้ มันใจร้ายไปนะ แล้วคิดว่าถึงเต้ยทำแบบนั้น
จ๊อบจะยอมหยุดหรอ ขนาดเต้ยมันบอกตรงๆให้ปล่อยมันไป
จ๊อบมันยังไม่ทำเลย ส่วนเต้ยกับพี่ทีในเมื่อเต้ยไม่ได้คบใคร ให้โอกาสพี่ที
ก็ไม่แปลก พี่ทีก็รู้แก่ใจว่าเต้ยรักจ๊อบ แต่ก็ยังเข้าหาเต้ยเอง ถึงยังไงเราเชื่อว่าความรักของ
เต้ยที่มีมากว่าสี่ปีมันไม่หมดไปง่ายๆหรอก แต่ที่ยังไม่ตกลงปลงใจ
กับจ๊อบ อาจเพราะไม่แน่ใจ กลัว เข็ดขยาด ไม่เชื่อใจ กับพฤติกรรมความรัก
ของจ๊อบก็ได้ เวลาจ๊อบมันมีแฟนมันยังนอนกับคนอื่นเลย ไหนจะมันไม่เคย
ชอบผู้ชายมาก่อนอีก ส่วนพี่ทีแกยังเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย
จะมาชอบผู้ชายอีกก็ไม่แปลก แถมจ๊อบมันยังเคยปรามาสไว้ขนาดนั้นว่ามันไม่ชอบเต้ย
จู่ๆมาบอกชอบ เป็นใคร ใครก็ไม่กล้าเชื่อเต็มร้อย
ซึ่งอันนี้ก็อยู่ที่ความพยายามของจ๊อบแล้วล่ะ
ว่าจะทำให้เต้ยเชื่อได้มากแค่ไหน
-
มาซะปวดร้าวเชียว
หน่วงมาก เศร้ามากครับ
-
#ทีมพี่ที
สงสารจ๊อบนะ แต่ชีวิตเราต้องเดินหน้านะเต้ย!!
-
เชียร์จ๊อบบบ :ped149: อดทนเข้าไว้นะสู้ๆ
อยากให้คิดว่าตอนที่เจ็บปวด ตอนที่ท้อ ตอนที่ต้องอดทนมากๆ
ให้นึกถึงความรู้สึก4ปีที่เต้ยรู้สึกมาตลอด
จะได้มีกำลังใจนะ :mew1:
-
ไม่เชียร์ใครเลยได้ไหม เราขอดูแลเต้ยเอง ล้อเล่นนนนนจ้า เชียร์พี่ทีนะ
-
โอยๆๆ ชั้นร้องไห้ให้อิจ๊อบมาหลายตอนแล้วนะ T_T
-
สงสารจ๊อบ สู้ๆๆๆนะ
-
เชียร์จ๊อบ
-
เชียร์จ๊อบ ยัังไงตอนนี้ฮีน่าสงสารมาก :hao5:
-
แล้วแต่เต้ย เลยยยยตัดสินใจดี ๆ
-
:mew6: โอ๊ยเค้ากินมาม่าจนอืดเต็มท้องแล้วนะ อยากกินอะไรหวานๆบ้างอ่ะ
-
อยากให้จ๊อบจำเหตุการณ์ต่าง ๆ เหล่านี้ไว้เป็นบทเรียน เวลาที่เต้ยตอบรับรัก จะได้ไม่ทิ้งกันเลิกรักกันง่าย ๆ
เพราะกว่าจะได้รักมา ....ไม่ง่ายเลย :mew6:
-
:pig4:
-
เอาน่าจ๊อบอีกนิดนะ อย่างน้อยเต้ยก็ไม่ได้ปฎิเสธ
พี่ทีก็ดี เห้อจะเลือกใครดี จิ้นใครดีละเนี่ย
ตัดสินใจยากอะ
-
:เฮ้อ:
-
สงสารจ๊อบ ร้องไห้ให้จ๊อบมา 2 ตอนแล้วนะ จ๊อบผิดที่รู้ตัวช้าแต่ตอนนี้จ๊อบมันพยายามแล้วไง ตอนแรกสงสารเต้ยแต่อ่านไปอ่านมาเริ่มคิดละว่าเต้ยรักจ๊อบจริงป่าวหรือแค่ผูกพัน เพราะเต้ยดูจะแคร์พี่ทีมากกว่าจ๊อบซะด้วยซ้ำ พี่ทีเข้ามาหาเต้ยถูกที่ถูกเวลามากเข้ามาในเวลาที่เต้ยอ่อนแอร์ที่สุดเลยทำให้ได้ความรู้สึกดี ๆ จากเต้ยไปได้ง่าย ๆ #ทีมจ๊อบ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่ขอสังกัดทีมค่ะ 555555
น้องเต้ยเลือกอะไรเจ้ยอมหมด
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
ทีมจ๊อบ หน่วงมากสงสารมาก รอตอนต่อไปนะค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสาร
ว่าแต่พี่ทีลืมรักเก่าได้แล้ว
ถ้ารักเก่าต้องการจะหวน
คงเป็นไปได้ยากเลยนะนั่น
-
หน่วงดีนะคะตอนที่9-10 คือออ ต๊อบรู้ตัวแล้วแต่ช้าไป? เชียร์จ๊อบอ่าาา
พี่ทีก็ไปเจอคนอื่นเถอะนะคะ ไปค่ะไป หล่อๆแบบพี่หาคนที่ชอบคนใหม่ไม่ยากหรอกเนอะ?
คือตอน10 นี่เต้ยรู้ยัง? รู้ว่าจ๊อบคิดยังไงยังคะ? สองคนนี้น่ารักเนอะใช้เพื่อน 55 นี่คือถ้าเป็นเต็ปก็แอบปวดหัวเหมือนกันนะ
เต้ยจ๊อบนี่บีหนึ่งบีสองป่ะ? คือ อะไรยังไง แค่ฟังเพลงก็รู้ความคิดกันและกันใช่ไหม? เต็ปแฮมน่ารักอ่า :กอด1:
ตอนที่11 พี่ที พ่อพระให้ตายยย แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่านางกับเต้ยเป็นได้แค่พี่น้องจริงๆ คือเหมือนความรู้สึกมันไม่ไปต่ออ่ะพี่ทีอาจจะแค่เอ็นดูแล้วก็ไม่อยากเห็นเต้ยเป็นเหมือนกับตัวเองก็ได้ บรรยายกาศสองคนนี้อบอุ่นแบบพี่น้องมากกว่า ตอนจบคืออะไร? ผลัดกันเจ็บใช่ไหมคะ? :katai1: :hao5:
ตอนที่13 คู่แท็คว่านมาแบบหน่วงๆ เชียร์นะ ทำไมเต้ยจ๊อบดูน่ารักมุ้งมิ้งจิงเกอเบลคะ เหมือนคู่แฮมกับเต็ป 55 ดูแบบน่ารักๆ ตอนนี้มโนว่าคำคีย์โผล่ พี่เบียร์สินะ? ใช่แฟนเก่าพี่ทีหรือเปล่าน้า?? โอ้ยยย เจ็บปวดแทนจ๊อบ #มหกรรมเอาคืน ใช่ไหมคะ
ตอนที่14 :z3: :z3: หน่วงอีกแล้วววววว T____T เศร้าไปกับจ๊อบตามเคย ปวดใจ :z3: พี่เบียร์ก็อีก แต่ละคน :katai1:
-
เอิ่มมม สู้ๆนะจ๊ะจ๊อบบบ :z2:
-
เฮ้ออ รู้สึกไม่ว่าจะฝ่ายไหนก็เจ็บพอๆกัน :hao5:
รอนะฮะ :')
-
อยากบอกว่าตอนล่าสุดสงสารจ๊อบจังเลยค่ะพยายามหน่อยนะจ๊อบนะเดี๋ยวเต้ยก็คนใจอ่อน
-
ยังคงหน่วงอย่างต่อเนื่อง เฮ้อออออออออ :o7: :o7: :o7:
-
เฮ้ยๆ คนเขียนๆ กลับมาต่อก้อนนน :m31:
-
คือก็รู้นะว่ายังไงจ๊อบก็พระเอก แต่ชอบพี่ทีมากกว่า
-
อ้ายยยยย สนุกมากกเลยรีบมาต่อน้าาาา เมื่อไหร่จะลงเอ้ยกัน รออ่านอยุ่นะ จ๊อบสู้ๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เอื้ออออ คนอ่านจะไม่ไหวแย้วววว
ทำไมสามเรื่องที่เราตามต้องมารักสามเศร้าพร้อมกันด้วย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
โหยยย สงสารพี่ทีมากกว่า พี่ทีเริ่มรักเต้ยแล้ว ไม่สงสารจ๊อบเหมือนเดิม เพราะไรหรอก็เพราะชื่อเรื่องมันก็บอกตัวพระเอกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคนที่น่าสงสารคือพี่ที ไม่อยากให้เศร้า พี่ทีกลับไปคบกับแฟนเก่าที่เป็นพี่รหัสจ๊อบเหมือนเดิมสิ จะได้มีแต่คนแฮปปี้
-
เริ่มงงกับเต้ยตกลงจะเอาไง
พี่รหัสก็ส่วนพี่รหัสสิ ถ้าคิดจะเปิดใจมห้ทีก็เปิดเลยละบอกจ๊อบไปตรงๆ
นี่โน่นก็ดี นี่ก็เอา งงว่าเต้ยจะเอาไง
เชียร์จ๊อบนะเพราะเข้าใจว่าคนเรามันต้องเคยผิดพลาด
ตอนนี้จ๊อบก็กำลังเผชิญกับความรู้สึกที่เต้ยเคยได้รับ
แต่ถ้าเต้ยหวั่นไหวกับทีด้วยก็ชั่งน้ำหนักไปเลยว่าจะเอนเอียงไปฝ่ายไหน
ความรู้สึกว่ายังไงทีก็ยังไม่ลืมแฟนเก่า
รักกันขนาดนั้น เสียใจขนาดนั้นยังไงก็ต้องมีตะกอนก้อนเล็กๆ ตกค้างอยู่
-
สุดยอดครับ
แต่ว่า ผมขอ copy นำไปไปโพสต์น๊ะครับ
:katai3: :katai4:
-
อยากอ่านตอน ที กับเบียร์อ่ะ สลับสนุนให้กลับไปรักกัน 5555
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่อง ไม่ว่าเต้ยจะเลือกใคร ก็เป็นสิทธิ์ของคนเขียน 555
แต่เหมือนอดีตของพี่ทีจะกลับมา ไม่แน่ใจว่าชื่อ เบียร์หรือเปล่า เพราะมันประจวบเหมาะจริงๆ
ที่เบียร์รู้ว่าทีเป็นคนทุ่มเท และเพื่อนทีก็บังเอิญเจอแฟนเก่าของที
รอดูรอชมรออ่านตอนต่อไป
-
:really2:
-
อย่าไปใจอ่อนนะ....
เรายังทนได้เลย ตั้งหลายปี
ให้มันอดทนซ่ะบ้าง หึหึ
สู้ๆนะเต้ย
-
มารอค่ะ คำว่าเข้าใจแล้วของจ๊อบ
เป็นไปในทิศทางไหน
จะอดทนสู้ต่อไปเพื่อให้เต้ยเอนมาทางตน
หรือจะหลีกทางเพื่อให้เต้ยมีความสุขกับคนที่เลือก
(กรณีที่จ๊อบเข้าใจว่าเต้ยเลือกพี่ทีแล้วนะ)
-
ยกที่ 15 : สี่เศร้า
“ กูเข้าใจ”
มึงเข้าใจว่ายังไง
“ กูเข้าใจแล้ว”
มึงเข้าใจอะไรหล่ะ
“ กูเข้าใจแล้ว”
มึงเข้าใจผิดรึเปล่า ความหมายของคำว่าเข้าใจแล้วของมันหมายถึงอะไรผมก็ไม่อาจรู้ได้ ผมรู้แค่ว่ามันพูดจบประโยคแล้วมันก็เดินหายลับไปพร้อมกับหอบเอาความรู้สึกบางอย่างที่เสียดแทงจิตใจผมอย่างแรง ในตอนนั้นผมได้แต่ยืนนิ่ง ยืนอยู่อย่างนั้น ยืนมองจนมันหายลับไป
มันเข้าใจว่าอะไร
มันเข้าใจจริงรึเปล่า
ผมถอนหายใจกวาดสายตามองไปรอบบริเวณตึกวิทยาศาสตร์ชั้นหนึ่งซึ่งปกติของทุกๆวันผมจะเห็นมัน แต่นี่สองวันแล้ว สองวันที่ผมไม่เห็นหน้าค่าตามันเลยด้วยซ้ำ สองวันนับจากวันที่มันบอกผมว่าเข้าใจแล้ว
....มึงไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหากจ๊อบหรือถ้ามึงเข้าใจมึงคงเข้าใจผิดแล้วไม่งั้นมึงคงไม่หายไปแบบนี้....
จะบอกว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้แต่ผมไม่สามารถตอบคำถามมันตอนนั้นได้จริงๆ ทำไม่ได้จริงๆ จะให้ผมตอบว่าผมแคร์มันมากกว่าพี่รหัสงั้นเหรอ จะบอกให้มันดีใจว่าผมเอนเอียงมาทางมันงั้นเหรอ ถ้าผมทำอย่างนั้นจริงๆคนที่เขาเป็นห่วงเป็นใยและคอยให้กำลังใจผมในวันที่ไม่เหลือใครอย่างพี่ทีจะรู้สึกยังไง
ผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ยที่ไม่บอกมันไปว่า แท้จริงแล้วทั้งคู่สำคัญกับผมเท่าๆกัน
ผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ยที่ไม่เลือกที่จะปล่อยมือใครบางคน เพื่อรักษาใจของอีกคน
แล้วหัวใจผมหล่ะ
ผมถอนหายใจอีกครั้งมือกระชับกระเป๋าเป้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น พร้อมกับกวาดสายตามองไปโดยรอบแล้วตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ผมเองก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรกันถึงไป
ผมยืนนิ่ง
“ ไอ้จ๊อบมันไม่สบาย ไข้แดกนอนอยู่คอนโดมาสองวันแล้ว”
คำตอบจากไอ้เต็ปเพื่อนสนิทของมันบอกตอนที่ผมไปเลีบงเคียงถามมัน ท่าทางไอ้เต็ปดูรีบร้อนไปเรียนมันเลยหยุดคุยกับผมได้ไม่นาน “ นี่ถ้าวิชานี้ไม่ใช่แล็ปกูคงไปเฝ้ามันแล้ว เมื่อคืนแม่งไข้ขึ้น ถามไปถามมาแม่งตอบว่าไปเดินตากฝนเมื่อสองวันก่อน”
เหรอ
มันตากฝนงั้นเหรอ
ผมเม้มปากแน่นและนิ่งคิดอย่างใช้ความคิด
ไอ้เต็ปมันวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นตึกเรียนไปแล้ว แต่ผมยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มันไม่สบายเดินตากฝนและวันเวลาที่มันหายไปคือมันนอนป่วยอยู่
มันล้มหมอนนอนเสื่อเพราะผมใช่มั้ย ผมกำกระเป๋าแน่น กระเป๋าเป้ที่มีร่มคันหนึ่งซุกตัวอยู่ในนั้นรอวันที่ผมจะคืนให้เจ้าของ แต่เจ้าของมันดันป่วยเพราะเอาร่มนี้มาให้ผมยืม ผมควรจะต้องรับผิดชอบอะไรใช่มั้ย ยังไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจอะไรเสียงเรียกของเพื่อนที่คณะทั้งสี่อันประกอบไปด้วย พิมพ์ ดาว ว่านและแท็คก็โบกมือเรียกอยู่อีกฝั่ง ผมมองซ้ายมองขวาข้ามถนนไปหาพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างที่ชวนให้เพื่อนทั้งสี่ทำหน้างุนงงก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วผมจึงเดินกึ่งวิ่งไปยังรถป๊อปสายหนึ่งที่จะเวียนออกไปส่งที่บีทีเอสสยาม
“ เราโดดเรียนนะวันนี้”
..........
..........
ผมเงยหน้าขึ้นมองคอนโดหลายสิบชั้นเบื้องหน้าที่ไม่ได้มาเหยียบย่างเดือนกว่าแล้ว ผลสูดลมหายใจเข้าลึกๆและก้าวหน้าไปเบื้องหน้าเพื่อกดลิฟท์ชั้นที่ต้องการ ยามประจำคอนโดมองหน้าผมเหมือนจำได้ก่อนที่แกจะยิ้มให้ ผมว่าแกคงแปลกใจที่ผมหายไปนานเพราะเมื่อก่อนผมมาที่นี่ทุกอาทิตย์ จะไม่ให้คุ้นยังไงไหวในเมื่อทุกเสาร์อาทิตย์คอนโดแห่งนี้เป็นที่สิ่งสถิตไม่ต่างจากหอในเลยด้วยซ้ำ
...ก๊อกๆ...
...ก๊อกๆ...
ผมเคาะประตูห้องมันแทนการกดออด และรออยู่นานพอสมควรก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากคนที่อยู่ข้างใน ความนิ่งเงียบนั่นทำเอาผมอดใจหายไม่ได้
เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า
...ก๊อกๆ...
ผมลองเคาะประตูอีกครั้ง พร้อมๆกับที่กดโทรศัพท์เตรียมโทรออกไปยังหมายเลขของมัน แต่ยังไม่ทันผมจะได้โทรออกเสียงเคลื่อนไหวหลังประตูก็ดังขึ้น
“ มาแล้วๆ”
ผมยืนอึ้ง
ผมมองสำรวจใบหน้าคนตรงหน้าที่ไม่ใช่เจ้าของห้องแน่นอน ร่างสูงตรงหน้าบ่งบอกถึงความเป็นบุรุษเพศแน่นอนแต่ใบหน้าที่สวยหวานตรงข้ามกับเพศตัวเองทำเอาผมชะงัก ได้แต่ยืนอึ้งหรือว่าผมเคาะห้องผิด ผมเอี้ยวตัวไปมองหมายเลขห้องที่ติดอยู่ตรงหน้าประตูแล้วขมวดคิ้วนิดๆ ก็ใช่นี่น่า
เหมือนว่าคนตรงหน้าจะยิ้มๆใบหน้าที่สวยหวานจนผมยังอายยืนกอดอกนิ่งพร้อมกับยิ้มนิดๆ คราวนี้ผมเกาศีรษะยิ้มแหยๆ ก่อนจะรวบรวมสติ
“ เอ่อ”
“ เข้ามาก่อนสิ”
“..ผม” ผู้ชายหน้าสวยตรงหน้ายักไหล่ก่อนจะเบี่ยงตัวเองหลบเปิดทางให้ผม
“ มาหาไอ้จ๊อบไม่ใช่เหรอ”
“ ครับแล้ว...” แล้วพี่เป็นใครเป็นสิ่งที่ผมอยากรู้แต่ถ้าออกไปคงเสียมารยาท
“ พี่ชื่อเบียร์เป็นลุงรหัสไอ้จ๊อบมัน”
“ อ๋อ”
จำได้ว่าไอ้จ๊อบมันเคยเล่าให้ฟังอยู่เหมือนกันว่ามีลุงรหัสหน้าตาจิ้มลิ้มแต่ไม่นึกว่าจะจิ้มลิ้มได้ขนาดนี้ ทั้งยังเป็นเพศผู้เหมือนผมด้วย
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่เบียร์”
“ เช่นกันน้องเต้ย” ชื่อผมที่หลุดจากปากบางสีสวยราวกับคนสุขภาพดีทำเอาตาโต ยิ่งท่าทางคนตรงหน้าทำเหมือนว่ารู้จักผมเป็นอย่างดียิ่งทำให้ผมมึนงงไปหมด
“ พี่รู้จักผม”
“ อ่าหะ..” พี่เบียร์เดินไปปิดประตูก่อนเดินมาแตะศอกผมให้ออกเดินเข้าไปข้างใน “ ยิ่งกว่ารู้จักซะอีก” คราวนี้หันมาขยิบตาใส่ผมด้วย
“ ฮ่าๆๆ เรานี่ทำหน้างงๆน่ารักดีเนอะ”
“ แหะๆ” ผมเสลูบหัวตัวเองก่อนจะยิ้มแหย แต่ก็ไม่ลืมที่จะพิจารณาใบหน้าพี่แกอีกครั้ง ...น่ารักฉิบหาย... นั่นเป็นคำที่นึกนิยมในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปหรอกเพราะเคยได้ยินมาอีกเหมือนกันว่าเอาเรื่องสุดๆ เห็นหน้าเกาหลีขาวใสอย่างงี้คงเอาเรื่องเหมือนกัน
“ เต้ยรู้มั้ย...” ผมสะดุ้งตอนที่พี่เบียร์ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ “..นี่ถ้าไอ้จ๊อบมันไม่เล็งเราไว้นะ เราคงเสียจูบให้พี่ไปแล้ว เล่นมองกันขนาดนี้”
เหวอ
ผมเบิกตากว้าง มือที่ถือถุงข้าวต้มอยู่แทบจะร่วงหล่นพื้น
มือเรียวสวยดับปากผมที่อ้ากว้างอย่างตกใจให้หุบลงพร้อมกับหัวเราะร่วนราวกับถูกใจ
“ พี่ล้อเล่น”
นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำว่าเป็นคนเอาเรื่อง แม่งเอาเรื่องซะจนผมใจหายวาบเลย
ผมพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะลูบอกตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ ยิ่งผมทำแบบนี้ลุงรหัสของมันยิ่งขำหนักก่อนจะโอบบ่าผมแล้วดันตัวเข้าไปยังห้องโถงนั่งเล่น
..โครม..
เสียงเหมือนอะไรสักอย่างล้มทำเอาผมกับพี่เขามองหน้ากันอย่างตกใจ และพี่แกก็เป็นคนแรกที่วิ่งตรงไปยังห้องนอนเพียงห้องเดียวที่อยู่มุมหนึ่งของห้องชุดคอนโดแห่งนี้โดยมีผมวิ่งตามไปติดๆ
“ มึงทำอะไรของมึงเนี่ยไอ้จ๊อบ”
“....”
“ กูบอกแล้วใช่มั้ยไม่ให้ลุกขึ้นมา”
“ ก็ผมอยากอาบน้ำนี่พี่”
“ อาบให้ไข้แดกเหมือนเมื่อคืนรึไง...” น้ำเสียงพี่เบียร์ดูหงุดหงิด “...ไม่รู้จะอยากอาบไปทำไม”
“ ผมจะออกไปข้างนอก”
“ อะไรของมึงเนี่ยจ๊อบ ดูสังขารมึงก่อนที่คิดว่าจะไปข้างนอก”
“ สองวันแล้วนะพี่...” เสียงมันแผ่วลง “...ผมจะเอาข้าวไปให้เต้ย ไม่รู้ว่ามันกินข้าวเช้าบ้างรึเปล่าตอนที่ผมไม่สบาย”
...ผมจะเอาข้าวไปให้เต้ย...
ผมยืนนิ่งราว ตรงกันข้ามกับหัวใจที่มันพองฟูแปลกๆ มันนิ่งไปหลังจากพูดจบไม่ต่างจากพี่เบียร์ที่ยืนท้าวสะเอวพร้อมกับขยี้หัวตัวเองอย่างปลงๆ มันยังไม่เห็นผมเพราะผมยืนหลบอยู่ตรงประตูห้องโดยมีแผ่นหลังพี่เบียร์บังอีกที
“ งั้นมึงไม่ต้องไป...” พี่เบียร์ยักไหล่ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ มันจึงเห็นผมยืนอยู่เบื้องหน้า มองสภาพมันแล้วได้แต่ถอนใจใบหน้าคมคายดูซีดเผือด ริมฝีปากขาวซีดและปริแตกเป็นขุย ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับเพิ่งตื่นนอน นัยน์ตาก็แดงก่ำเหมือนมีไข้อยู่
ท่าทางมันดูแย่ แต่ตอนนี้มันกำลังยิ้ม
“ เต้ย”
“ กูมาเยี่ยม”
“......”
ผมไม่รู้ว่าบรรยากาศตอนนี้เป็นยังไง เรามองหน้ากันแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมแค่มองมันนิ่งๆแต่มันกลับยิ้ม เป็นรอยยิ้มของคนป่วยที่พยายามปั้นแต่งให้ดูดี และบุคคลที่สามอย่างพี่เบียร์ก็กระแอมไอพร้อมกับมองคนโน้นที่คนนี้ทีแล้วยักไหล่
“ แหมๆ หน้ามึงนี่ชื่นเหมือนดอกไม้ได้น้ำเลยเนอะ..” พี่เบียร์หันไปแซวมันซึ่งมันก็แค่ยิ้มรับ
“ เอ่อ ถ้ายังไงฝากเต้ยดูไอ้จ็อบมันหน่อยนะ พี่จะลงไปซื้อข้าวแป๊บ เต้ยเอาอะไรรึเปล่า”
“ ไม่เป็นไรครับ แล้วแต่พี่เลย”
“ แล้วแต่พี่เหรอ” พี่เบียร์ยิ้มนิดๆ “ ได้”
แล้วพี่แกก็เดินลับไป แต่เหมือนว่านึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจึงเดินย้อนกลับมา “ฝากเช็ดตัวให้ไอ้จ๊อบด้วยนะ พี่เตรียมผ้าเช็ดตัวกับน้ำไว้ให้แล้ว”
ผมมองตามทิศทางมือของพี่เบียร์ไปเห็นอ่างใสๆใบขนาดย่อมวางอยู่โดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพับไว้อย่างเรียบร้อยอยู่ข้างๆกัน
พี่เบียร์ไปแล้ว
เหลือมันกับผมสองคน
ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาผมไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจเวลาอยู่กับมันสองต่อสองเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย และมันคงจับได้ถึงความรู้สึกของผม มันเลยเปลี่ยนจากใบหน้ายิ้มแย้มเป็นสีหน้าที่เจื่อนลงก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นไปยืนอีกฝั่งเพื่อให้ระยะทางของเราไกลกันมากขึ้น
“ กูไปอาบน้ำก่อน”
ว่าแล้วมันก็คว้ามาเช็ดตัวมาพาดบ่าก่อนจะเดินหลบไปห้องน้ำ เสียแต่ผมที่นึกบ้าอะไรไม่รู้ถึงชายผ้าเช็ดตัวมันเอาไว้ มันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือของผมข้างที่จับชายผ้าไว้
“ มีอะไรรึเปล่าเต้ย”
“ คือ..” ผมถอนหายใจแรงๆ “ มึงยังไม่หายอย่าพึ่งอาบน้ำเลยนะ”
“ กูจะหายแล้ว”
ผมเงยหน้ามองมันตรงๆ ผมไม่รู้ว่าผมใช้แววตาแบบไหนมองมันสุดท้ายมันจึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสมือนว่ายอมรับความพ่ายแพ้
“ โอเค กูยอมมึง”
มันพูดยิ้มๆ แต่เรียกอาการเกร็งค้างของผมที่นิ่งสนิทราวกับถูกสต๊าฟอยู่กับที่
...กูยอมมึง... ยอมงั้นเหรอ มันไม่สังเกตอาการประหลาดของผมนอกจากเดินไปหยิบอ่างอาบน้ำมาไว้ใกล้ๆมือแล้งลงมือบิดผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดตัว ผมยืนมองมันพยายามเอื้อมมือไปเช็ดหลังตัวเองอย่างทุลักทุเล แต่มันก็ยังทำเฉยไม่ร้องขอความช่วยเหลือใดๆ สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่ทนไม่ไหวเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาถือไว้
“ ไม่เป็นไรเต้ย กูทำได้”
“ ขืนให้มึงทำเอง คงบ่ายโน่นแหละถึงจะเสร็จ..” สีหน้ามันหมองลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตากับผมตรงๆ
“ กูไม่อยากให้มึงลำบากใจ ถ้ามึงไม่เต็มใจ..” มันลอบกลืนน้ำลาย “...กูไม่อยากให้มึงอึดอัดเวลาอยู่ตามลำพังกับกู”
“........”
“ มึงเป็นกูเหรอจ๊อบ”
ผมอดสวนกลับไปไม่ได้
บรรยากาศระหว่างเราจึงดูเงียบงันจะได้ยินก็แค่เสียงลมหายใจ และเสียงบิดผ้าให้หมาดๆ ผมก้มหน้าก้มตาเช็ดแผ่นอกมันไปโดยที่เราไม่มีคำพูดใดๆระหว่างกัน ผมรู้ว่าตลอดเวลาที่ผมทำความสะอาดร่างกายให้มันอยู่นั้นมันเองก็ลอบสังเกตผมอยู่เหมือนกัน
ผมไม่รู้ว่าบทสนทนาระหว่างเราควรจะเป็นไปในแนวไหน
ผมไม่รู้ว่าการคุยกันแบบสนิทใจเหมือนเมื่อก่อนมันหายไปนานแค่ไหนแล้ว
ผมทำตัวไม่ถูกเวลาที่มันมองผมตรงๆ
ผมรู้ดีว่าแววตาที่มันมองผมไม่เหมือนเดิมแล้ว
ทุกอย่างดูขัดเขินไปหมด ผมรู้สึกเหมือนคนหูอื้อตาลาย การเคลื่อนไหวของมือเป็นไปตามจังหวะของร่างกายแต่สติและความนึกคิดดูล่องลอยไปแสนไกล
ผมหันกลับไปบิดผ้าอีกครั้งเป็นรอบสุดท้าย แต่แรงโถมที่โอบกอดผมจากด้านหลังทำเอาผมเกร็งค้าง ยิ่งปลายคางของมันวางตั้งอยู่ตรงบ่าของผมนั่นยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก ผมเหมือนคนสิ้นเรี่ยวแรงแม้แต่จะป้องกันตัวเอง
“ ปล่อยเถอะจ๊อบ”
“.....”
“ แป๊บเดียว...” เสียงมันกระซิบอยู่ใกล้ใบหู “...กูขออยู่แบบนี้แป๊บเดียว”
แป๊บเดียวช่างแต่เหมือนเป็นเวลาที่ยาวนาน
ผมเหมือนคนอ่อนล้าจึงยอมให้มันโอบกอดจากด้านหลังอยู่อย่างนั้น ผมได้ยินเสียงหัวใจของมันที่เต้นอย่างแรงอยู่เบื้องหลัง ผมได้ยินเสียงลมหายใจของมันดังคลอเคลียอยู่ใกล้ใบหูของผม ผมรู้สึกถึงอาการสั่นเทาของวงแขนมันพักนึง ก่อนที่มันจะกลายเป็นอ้อมแขนแข็งแรงที่รัดรึงเอวผมไว้ อ้อมกอดของมันดูมีพลังจนแทบจะดูดให้หลังผมได้เอนไปซุกซบ
“ กูคิดถึงมึง”
“.......”
“ มึงรู้มั้ย...” มันกระซิบถามเสียงแผ่ว “...ตลอดสองวันที่กูไม่เห็นหน้ามึง กูไม่เป็นอันทำอะไร กูคิดถึงมึง กูคิดถึงมึงจริงๆ” คราวนี้ไม่ใช่แค่พูดแล้วแต่ริมฝีปากหนาที่ร้อนผ่าวไปด้วยพิษไข้ประทับจูบไล่ตั้งแต่ขมับลงมาเรื่อยจนถึงใบหู และมันคงจะได้สัมผัสแก้มถ้าหากว่าผมไม่เบี่ยงตัวหลบก่อน
“ กูนึกว่ามึงจะถอดใจ”
วันนั้นมันบอกผมว่า...มันเข้าใจแล้ว เข้าใจว่ามันคงถอดใจ...ภาพเหตุการณ์วันนั้นสว่างวาบในหัวของคนทั้งคู่ มันแค่ถอนใจแรงๆส่วนผมก้มหน้านิ่ง
“ กูยอมรับว่าท้อและคล้ายว่าจะหมดแรง กูพึ่งรู้ว่ามึงใจแข็งเหลือเกิน มึงทำให้กูหมดเรี่ยวแรงได้แค่มึงไม่พูดอะไร และกลับกันมึงทำให้กูมีเรี่ยวแรงและมีหวังได้เพียงแค่มึงยิ้มให้ กูเหมือนเป็นคนบ้า กูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยตอนนี้ กูกังวลใจไปหมดว่าจะทำให้มึงไม่พอใจ กูกลัวว่ามึงจะพูดว่าไม่ให้โอกาสกูแล้ว”
“.......”
“ ถ้าวันหนึ่งกูทำให้มึงท้อจนหมดแรงจริงๆ มึงยังจะทนรักกูอีกต่อไปได้เหรอจ๊อบ” ผมถามมัน
“ กูเคยบอกมึงแล้วไง...” มันยิ้มเศร้าๆ “ ต่อให้มึงไม่เลือกกู กูก็จะสู้ไม่ถอยเพราะกูรู้ว่าจุดหมายปลายทางของกูคือมึง”
“ สู้ทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสชนะรึเปล่านะเหรอ”
“ อืม”
“ มึงมันบ้าจ๊อบ”
ผมเบือนหน้าหนีไปอยากให้มันเห็นว่าตอนนี้มีน้ำใสๆกำลังคลอหน่วยตาผมอยู่
“ ใช่กูบ้า เพราะครั้งนี้กูเดิมพันด้วยหัวใจ” มันโน้มใบหน้าลงมาให้อยู่ในระดับกับผมก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้ผมเบาๆ “ มีคนบอกกูว่า ถ้าจะสู้ต้องสู้ถึงที่สุดเพราะถ้าแพ้กูจะไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่มึง”
ผมร้องไห้
ผมสับสน
ผมทำอะไรไม่ถูก
เหมือนว่าตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงทางแยกซึ่งทางหนึ่งมีรุ่นพี่ที่แสนดียืนรอผมอยู่ เป็นคนที่ทุ่มเทให้ผมทุกอย่างทุกครั้งที่ผมเจ็บช้ำมีมือคู่หนึ่งที่คอยประคองให้ผมลุกขึ้นยืนเป็นมือที่อ่อนโยน เป็นกำลังใจที่มีคุณค่าและความรู้สึกดีๆที่ไม่มุ่งหวังสิ่งใด กับอีกหนึ่งเส้นทางที่มีมันยือรอท่าเป็นเส้นทางที่ผมคุ้นเคย เป็นความรู้สึกที่บ่มเพาะมาตลอดสี่ปี เป็นรักแรก เป็นทั้งทุกข์และสุขในคราวเดียวกัน
“ อย่าร้อง” มันบรรจงเช็ดน้ำตามันอย่างนุ่มนวล
“.......”
“ กูมันแย่มากใช่มั้ยที่ยื้อมึงไว้ในตอนที่มึงกำลังเปิดใจให้ใครคนอื่น กูคงเลวมากที่ทำให้มึงต้องเลือก กูขอโทษแต่กูทิ้งหัวใจของกูไปไม่ได้จริงๆ กูทำไม่ได้จริงๆ”
คนทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัว
มันเห็นแก่ตัวที่รั้งผมไว้ในตอนที่รู้ใจตัวเอง
ผมเห็นแก่ตัวเพราะกลัวเจ็บเลยไม่เลือกใครสักคน
แล้วใครกันที่เห็นแก่ตัวมากกว่ากัน
“ กูรักมึง”
ระรัก...มันพูดว่า ‘รัก’
ผมนั่งอึ้ง ทุกอย่างดูมึนงงไปหมดยิ่งตอนที่มันกดริมฝีปากแนบแก้มของผมเรียกความร้อนซู่จากแก้มนวล
...ผลั๊วะ...
“ กินข้าว”
เสียงเปิดประตูเข้ามาตามด้วยเสียงเรียกของบุคคลที่สามทำให้ผมรีบผละออกจากมันแทบไม่ทัน ผมตกใจหน้าซีดต่างจากมันที่ทำเฉยนั่งกอดเอวผมไม่ปล่อย ส่วนพี่เบียร์อมยิ้มน้อยๆก่อนจะหรี่ตามองพวกผม
“ โทษๆกูไม่ได้ตั้งใจ ไม่นึกว่า...” พี่แกยักไหล่ตามสไตส์ “ หึ แม่งร้ายชิบหายน้องกู”
“ พี่ซื้อข้าวมาเผื่อเต้ยด้วยนะ เสร็จแล้วไปกินข้าวด้วยกัน”
“ ครับ”
ผมรีบแกะมือมันที่กอดเอวผมอยู่แล้วเดินก้มหน้างุดๆตามพี่เบียร์ไปติดๆ ผมแอบเห็นจากหางตาว่ามันแอบทำหน้ามุ่ยใส่ลุงรหัสมันก่อนที่ผมจะสาวเท้าเดินหนีออกมา อาหารเบื้องหน้าถูกจัดวางใส่จานจนเรียบร้อยแล้วมองรายการอาหารตรงหน้าสลับกับมองใบหน้าของพี่เบียร์ด้วยความคาดไม่ถึง รุ่นพี่หน้าสวยเห็นอาการของผมก็แค่ยิ้มๆก่อนจะยื่นข้าวเหนียวมาให้ห่อนึงแล้วทำหน้าเชิญชวนให้ลิ้มรสอาหารตรงหน้า
ผมไม่ได้นึกรังเกียจส้มตำ ข้าวเหนียว ไก่ย่าง และลาบหมูตรงหน้าหรอกเพราะเป็นคนต่างจังหวัดโดยกำเนิดอาหารพวกนี้จึงเคยกินจนชินปากแล้ว แต่กับพี่เบียร์ที่หน้าเกาหลีใสๆแบบนี้สิดูยังไงก็ไม่เข้ากับของกินพวกนี้เลย และเหมือนพี่แกจะรู้ว่าความรู้สึกผมแสดงออกทางสีหน้ามันหมายถึงอะไร นิ้วมือสวยงามนั่นจึงใช้ส้อมจ้วงเส้นมะละกอในจานส้มตำซึ่งไม่ใช่ตำธรรมดาแต่เป็นปูปลาร้าน้ำข้นคลั่ก
“ มองอะไรกินสิ”
“ ครับ”
“ อื้อหืม โครตเด็ด” พี่แกสูดปากเบาๆ พร้อมทำหน้าเหมือนเคลิบเคลิ้มจนอดหัวเราะตามได้ พอดีกับที่คนป่วยที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินมาทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มันมองชามข้าวต้มเบื้องหน้าที่ผมเป็นคนแกะจากถุงที่ซื้อมาจากปากซอยทางเข้าคอนโดมันสลับกับอาหารของผมกับพี่เบียร์แล้วถอนหายใจ
“ ถอนใจทำไม ข้าวมึงอ่ะแดกๆไป”
พี่เบียร์เลื่อนช้อนตักข้าวต้มให้มัน
“ ผมกินข้าวต้มมาสามมื้อแล้วนะ”
“ งั้นนี้ก็มื้อที่สี่” พี่เบียร์ต่อให้ก่อนจะหันมาขอความคิดเห็นจากผม ผมเลยอดสังเกตปฏิกิริยามันไม่ได้ มันทำหน้าเบื่อๆเซ็งๆจับช้อนคนข้าวต้มหอมฉุยในชาม ท่าทางมันคงจะเบื่อเมนูอาหารนี้จริงๆถึงทำหน้าเหม็นเบื่อขนาดนั้น
“ มึงป่วยจะให้กินอะไรได้หล่ะ”
มันลอบมองไก่ย่างในจานแล้วกลืนน้ำลายทำตาละห้อย ผมรู้ดีว่าอาหารรสแซ่บตรงหน้านี่เป็นของโปรดมันทั้งนั้น และราวกับว่าพี่เบียร์แกล้งซื้อมากินล่อหน้ามันอย่างนั้นแหละ ผมมองใบหน้ามันสลับกับพี่เบียร์แล้วได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ
“ ไก่ย่างมันเป็นมันนะ มึงไออยู่อย่าเพิ่งกินเลย”
จบประโยคยืดยาวของผมพี่เบียร์แกทำหน้าเหมือนกำลังลุ้นละครหลังข่าวพร้อมกับยิ้มกริ่ม ส่วนมันอมยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับ
หลังจบมื้ออาหารที่เกือบวุ่นวายไปแล้วสักพักมันก็ถูกบังคับให้ทานยาหลังอาหารก่อนที่พวกเราจะพร้อมใจกันมานั่งเรียงอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี ตามันเริ่มหรี่ลงทั้งยังปรือปรอยคล้ายจะหลับไม่หลับแหล่ ผมกับพี่เบียร์ลอบสบตากันก่อนที่พี่แกจะพยักเพยิบไปทางห้องนอนเหมือนเป็นการบอกให้ไล่คนป่วยไปพักผ่อนได้แล้ว
“ จ๊อบ” ผมสะกิดบ่ามันเบาๆทำให้ใบหน้าที่เริ่มมีสีสันขึ้นมาบ้างต่างจากเมื่อเช้าที่ดูซีดเซียวเหลือเกินหันมามองผมงงๆ
“ หืม”
“ ไปนอนในห้องเถอะ”
“....”
“ อื้ม”
มันผุดลุกขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปยังห้องนอนอีกฝั่งโดยมีผมตามไปอยู่ห่างๆ พอถึงเตียงนอนขนาดใหญ่มันก็โถมร่างกายใส่เตียงนุ่มคล้ายคนหมดแรง ท่าทางมันนอนคว่ำราวกับคนหลับลึก ผมจึงเดินเข้าไปพิจารณาใบหน้ามันใกล้ๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปเลื่อนผ้าห่มผืนหนาที่กองอยู่ตรงปลายเท้ามาห่มให้มันแล้วเตรียมผละออกไป แต่ติดมือหนาของคนป่วยที่คิดว่าหลับไปแล้วจับคว้าข้อมือผมไว้อยู่
“ อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน”
“..มึงยังไม่หลับ”
“ อยู่กับกูทั้งวันได้มั้ย”
“.....”
ผมถอนหายใจไม่ตอบคำร้องขอของมัน เพราะรู้ดีว่าคำตอบของผมคงทำให้มันไม่สบายใจเท่าไหร่ในเมื่อเย็นนี้ผมมีนัดกับพี่รหัสเพื่อทำธุระบางอย่างด้วยกัน
“ ได้มั้ย”
“....”
“ เต้ย”
“ กูนัดกับเพื่อนจะไปติวหนังสือที่ห้องพี่ที...” แววตาที่ปรือปรายของมันสว่างขึ้น “...บางทีกูอาจจะค้างหอพี่เขา” มันถอนหายใจก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นนั่งโดยพิงแผ่นหลังกับหัวเตียง
“ ไม่ค้างได้มั้ย”
“..จ๊อบ”
“ อย่าค้างเลยนะ เดี๋ยวกูไปรอรับถ้ามันดึกมากแล้วมึงอยากกลับกูจะรอรับ แต่ถ้ามึงไม่อยากกลับหอมานอนคอนโดกูก็ได้”
“....” ผมนั่งเงียบมองท่าทางร้อนรนของมันแอบยิ้มน้อยๆ
“ เต้ย”
“ กูไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไรมึงได้เลยใช่มั้ย”
“.....”
“ นอนเถอะ” ผมดันตัวมันให้ล้มตัวลงนอน แต่มันขืนตัวไว้ก่อนจะรวบแขนทั้งสองข้างของผมเอาไว้ “ มึงควรจะพักผ่อนได้แล้ว นี่มันจะบ่ายแล้วนะ”
“ กูจะไปรอรับมึง”
“ จ๊อบ”
“ กูจะไป”
ผมรู้ว่าเวลามันป่วยมันชอบงอแงเรียกร้องให้สนใจ ราวกับต้องการใครสักคนที่มันอยากจะให้สนใจกับความเอาแต่ใจของมัน ตั้งแต่เล็กจนโตมันเป็นแบบนั้นเวลาป่วยกับเวลาปกติของมันจึงต่างกันลิบลับ เพราะมันป่วยมันถึงดูเรียกร้องเอาแต่ใจแบบนี้ ผมถอนหายใจมองมันที่สุดท้ายก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา พอดีกับที่ผมเห็นลุงรหัสมันยืนกอดอกยิ้มๆพิงขอบประตูอยู่
“ ผมฝากดูมันด้วยนะพี่”
“ อืม...เต้ยมีธุระอะไรก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องห่วง”
“ ครับพี่เบียร์”
“ เต้ย”
“ ครับพี่”
“ พี่ไม่เคยเห็นไอ้จ๊อบมันร้อนรนแบบนี้มาก่อนเลยหว่ะบอกตรงๆ ขนาดมันเลิกกับลูกตาลกูยังไม่เห็นมันเสียใจเท่ากับการที่เราทำเหมือนไม่สนใจมันด้วยซ้ำ”
ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่รู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังสั่นระรัว
(มีต่อค่ะ)
-
“ เต้ย”
“.....”
“ เต้ย”
“ เต้ย”
เสียงเรียกพร้อมกับความเย็นจากกระป๋องแอลกอฮอลที่แนบแก้มผมอยู่จนสะดุ้งสุดตัว ผมยิ้มแหยๆหันมามองเจ้าของห้องที่ยืนยิ้มชูกระป๋องเบียร์ไปมาเป็นการเชิญชวน
“ สักกระป๋องเปล่า”
“ ขอบคุณครับพี่”
ผมรับมันมาแล้วเปิดฝาเกลียวก่อนจะยกดื่มไปอึกหนึ่ง
“ มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่า”
“ ทำไมเหรอ”
“ วันนี้มึงแปลกๆ ตอนกูติวให้เมื่อกี้ก็ดูไม่มีสมาธิ”
“ ขอโทษครับ”
ผมก้มหัวลงแต่มีมือหนานุ่มที่บรรจงลูบศีรษะผมอยู่ สัมผัสที่แผ่วเบานั่นทำเอาผมน้ำตาซึมจริงอย่างที่พี่รหัสผมพูดว่าวันนี้ผมดูไม่มีสมาธิเลยทั้งๆที่คนตรงหน้าอุตส่าห์ตั้งใจติววิชาที่จะมีสอบย่อยอาทิตย์หน้าให้พร้อมเพื่อนๆผมอีกสี่คน ตลอดเวลาเกือบสามชั่วโมงที่พวกเราคร่ำเคร่งกับตำราทุกคนดูตั้งอกตั้งใจต่างกับผมที่เหม่อลอยไปไกล และพี่รหัสผมคงจะสังเกตได้แต่รุ่นพี่หน้าหล่อก็ยังคงนิ่งอยู่จนครบสามชั่วโมงจนเพื่อนทั้งสี่ขอลากลับ จึงเหลือแค่ผมกับพี่รหัสที่ยืนมองหน้ากันอยู่แบบนี้
“ มีอะไรอยากเล่าให้กูฟังมั้ย”
“ พี่ที”
“ หืม”
“ ผม..” ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความสับสนยิ่งเห็นแววตาจริงใจของคนตรงหน้าผมยิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองแย่มากแค่ไหน
“ เรามาเล่นเกมยี่สิบคำถามกันมั้ย”
“ อะไรครับพี่” ผมทำหน้างงงวย
“ ผมกับกูผลัดกันถามคำถามทีละข้อ มึงถามกูตอบ และถ้ากูถามมึงก็ตอบ แต่ขอให้คำตอบที่พวกเราตอบเป็นเรื่องจริงเท่านั้น”
“ พี่...” ผมครางเสียงแผ่วเห็นแววตาอ่อนโยนทอดมองอย่างให้กำลังใจ
“ กูเริ่มก่อนนะ”
“ พี่...” ผมกระตุกมือหนาเบาๆ “ เอาจริงเหรอครับ” พี่ทีไม่ตอบแต่แค่ยิ้มๆก่อนจะยิงคำถามใส่ผมทันที
“ มึงมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ใช่มั้ย”
“ คะครับ” ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่พี่เขาจะพยักหน้าให้เป็นเชิงให้ผมถามกลับ
“ พี่รู้สึกยังไงกับรักครั้งแรกครับ”
พี่ทีทำหน้าคิดๆก่อนจะมองผมตรงๆ “ ครั้งแรกของกูเหรอ ก็ดีนะจำได้ว่ากูปิ๊งสาวคอนแวนต์คนหนึ่งตอนอายุ 16 เขาเป็นดรัมฯไม้หนึ่งสวยดี เสียดายตอนนั้นกูไม่กล้าจีบเค้า”
“ งั้นรักครั้งแรกกับแฟนคนแรกก็ไม่ใช่คนเดียวกันนะสิครับ”
“ ....” พี่ทีไม่ตอบแต่โบกมือปฏิเสธ ก่อนจะพูดเชิงล้อเลียนใส่ผม “ ถามได้ทีละข้อโว้ย และนี่เป็นตากูแล้ว”
“ ครับ” ผมเกาหัวแก้เก้อจนพี่รหัสผมหัวเราะเบาๆ
“ เต้ย”
“ ครับ”
“ ตอนนี้มึงรู้สึกอะไรอยู่ บอกกูได้มั้ย”
“ ผม” คำถามตรงๆที่อีกฝ่ายเอ่ยถามทำเอาผมยืนนิ่ง “ ผมเป็นกังวล ผมไม่สบายใจเลยครับ”
“ กังวลเพราะมึงห่วงใครอยู่ใช่มั้ย” คราวนี้ผมพยักหน้ารับ
“ ไอ้จ๊อบมันไม่สบายครับ”
“ เหรอ”
ผมสายตากับพี่รหัสผมตรงๆ แต่นอกจากแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงหาไม่มีอย่างอื่นเคลือบแครงอยู่เลย เพราะแบบนี้ไงถึงทำให้ผมรู้สึกผิดที่นึกถึงคนอื่นในขณะที่พี่ทีดีกับผมขนาดนี้
“ ตามึงแล้วสินะ” พี่ทีเปลี่ยนเรื่องก่อนจะกระดกกระป๋องเบียร์เข้าปากอึกใหญ่ “ ที่มึงถามกูเมื่อกี้รักครั้งแรกกับแฟนคนรักกูไม่ใช่คนเดียวกันหรอก กูมีแฟนคนแรกตอนอยู่ม.สี่ เขาเป็นเพื่อนกูเอง คบกันเกือบสามปีและเลิกกันตอนกูเข้ามหาลัย”
“ ทำไมเลิกกันหล่ะครับ”
พี่ทียิ้มๆส่วนผมรีบยกมือปิดปากที่ละเมิดกฎอีกครั้งด้วยการถามติดๆกันอีกคำถาม แต่พี่ทีเหมือนไม่จริงจังแค่มองผมแล้วยิ้มก่อนจะตอบคำถาม “ ไม่รู้สิ เขาขอเลิกกับกูเอง กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”
“ ขอโทษครับพี่ผมไม่ได้ตั้งใจจะสะกิดแผลพี่เลย”
“ ไม่เป็นไรมันนานแล้ว”
“ ถ้าเป็นมึงหล่ะ ถ้าวันหนึ่งคนที่มึงรักเขากลับบอกรักมึงบ้างมึงจะรู้สึกยังไง”
...กูรักมึง...
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ คำถามนี้ของพี่รหัสช่างตรงกับถ้อยคำที่ดังวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่บ่ายจนถึงบัดนี้ ผมหรุบสายตามองพื้นเบื้องหน้าปล่อยให้ความนึกคิดล่องลอยไปไกล
“ ถ้าให้ตอบตามตรงผมตรงรู้สึกสับสันไม่น้อย แต่ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันมีความรู้สึกดีใจเหมือนหัวใจฟูฟ่อง ขณะเดียวกันก็คล้ายกับที่อะไรเสียดแทงลงกลางใจเพราะใจผมอดหวาดระแวงไม่ได้ว่าสิ่งที่มันพูดเป็นเรื่องจริงรึเปล่า”
“ งั้นเหรอ”
ผมไม่เห็นหรอกว่าแววตาของพี่ทีสั่นระริกและดูเลื่อนลอย
“ พี่ทีทำไมพี่ถึงชอบผมหล่ะครับ”
“ กูเหรอ..” พี่ทีเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ “...กูอยู่กับมึงแล้วสบายใจมั้ง มึงมีอะไรหลายๆอย่างที่กูประทับใจ มึงเป็นตัวของตัวเอง มึงมีความกล้าที่จะรักทั้งๆที่ไม่รู้เส้นทางเบื้องหน้า แต่มึงยังกล้าหาญที่จะเสี่ยงต่างกับใครบางคนที่หันหลังให้กับกูโดยไม่บอกแม้แต่เหตุผลว่าทำไม”
“ กูจะถามมึงเป็นข้อสุดท้ายนะ”
“.....”
ผมทำหน้าแปลกใจเพราะมันยังไม่ถึงยี่สิบคำถามด้วยซ้ำ แต่พี่ทีแกแค่ยิ้มๆก่อนจะหันมามองผมตรงๆ “ กูจะถามมึงข้อนี้เป็นข้อสุดท้ายแล้ว ขอให้มึงตอบมันด้วยความสัตย์จริง ขอให้มึงซื่อสัตย์กับคำตอบของตัวเอง”
ผมพยักหน้ารับ
“ มึงยังรักเพื่อนสนิทมึงอยู่ใช่มั้ย”
จบคำถาม
ผมไม่ตอบแต่น้ำตาคลอเบ้า มือพี่ทีที่เกลี่ยน้ำตาให้ผมดูสั่นเทา ยิ่งทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวต้องปล่อยให้มันไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ ผมขอโทษ”
ผมยังรักมันอยู่จริงๆ
“ ฮือ ขอโทษครับ” ผมยึดชายเสื้อพี่ทีไว้แล้วกำแน่น พี่ทีไม่พูดอะไรแต่โอบกอดผมไว้แล้วโยกตัวไปมา
“ ผมเหมือนคนเห็นแก่ตัว ผมเห็นแก่ตัว ขอโทษ ขอโทษครับ ทั้งๆที่รับปากกับพี่ไว้ว่าจะให้โอกาสเราได้เรียนรู้กัน ผมพยายามแล้ว ผม ผม ฮือ”
“ มึงทำไม่ได้”
“ พี่จะด่าจะว่าผมยังไงก็ได้ผมมันเห็นแก่ตัวจริงๆ แต่ผมไม่อยากโกหกตัวเอง ผมไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้อีกแล้ว มันเกินพอแล้วมันมากไปแล้ว”
“ ไม่หรอก...” พี่ทีดันใบหน้าผมออกจากอกเพื่อที่เราจะได้มองกันในระยะใกล้ๆ “ ถ้าจะมีใครเห็นแก่ตัวคนๆนั้นก็ต้องเป็นกูด้วย ทั้งๆที่กูรู้ว่ามันยากที่มึงจะตัดใจจากเพื่อนมึงได้แต่กูยังดันทุรังให้ความหวังตัวเอง กูปิดหูปิดตาไม่ยอมรับความจริง มึงไม่ผิดหรอกที่ไม่รักกูในเมื่อมึงไม่ได้บังคับให้กูรัก แต่เป็นกูเองที่ฝืนจะรักทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยาก”
“ กูน่าจะรู้ว่าสี่ปีกับสองเดือนมันต่างกันมากแค่ไหน”
ผมร้องไห้โฮซุกอกกว้างที่ยืดให้ผมได้ซุกซบด้วยความเต็มใจ “ กูเชื่อว่าถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ หรือถ้ามึงยังไม่มีใครในใจกูจะทำให้มึงรักกูให้ได้”
“ ฮือ พี่ที ขอโทษ ฮือ ผมขอโทษ”
ทำไมผมถึงกล้าทำร้ายผู้ชายดีๆแบบนี้ ทำไมกัน
“ ขอโทษ ขอโทษที่ผมทำร้ายจิตใจพี่แบบนี้”
“ เปล่าเลย มึงไม่ได้ทำร้ายกูเลย มึงแค่ไม่รักกู ก็แค่นั้นเอง” พี่ทีจูบซับน้ำตาให้ผมเบาๆ แต่ทุกถ้อยคำทีหลุดออกมาบ่งบอกถึงความทุกข์ทรมานของคนพูดจนผมนึกละอายใจ
“ เลิกโทษตัวเองได้แล้ว เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้” น้ำเสียงพี่ทีดูสั่นเทา
“ ทำไมถึงดีกับผมอย่างนี้ ฮือ ทำไมผมถึงไม่รักคนดีๆอย่างพี่ ทำไมกัน”
“ .....”
“ พี่ดีกับผมมาก ดีมากจริงๆจนผมไม่มีอะไรจะตอบแทนได้ ถ้าหากว่ามีอยากได้อะไรแม้ร่างกายผมก็ให้พี่ได้” ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะตอบแทนความดีงามของผู้ชายที่แสนดีคนนี้ ผู้ชายที่ไม่คิดหวังสิ่งใดจากผมตรงกันข้ามมีแต่ความปรารถนาดีที่ยากทดแทน
เราสบตากัน
พี่ทีแค่ยิ้มก่อนจะรวบผมไปโอบกอด และผมก็กอดพี่เขากลับด้วยความเต็มใจ
“ ถ้ากูใจอ่อนอีกสักนิด ความสัมพันธ์ระหว่างเราคงไม่หยุดอยู่แค่พี่น้องหรอก...” พี่ทีคลี่มือไปตามดวงตาของผม “...แต่จำไว้ว่ามึงมีคุณค่ามากกว่านั้นเต้ย มึงคุณค่ามากกว่าเรื่องพวกนั้น”
ยิ่งคนตรงหน้าทำดีแค่ไหน ผมยิ่งร้องไห้หนักมากเท่านั้น ผมร้องอยู่อย่างนั้น ร้องสะอึกสะอื้นทั้งน้ำหูน้ำตาไหลโดยไม่คิดที่จะเช็ด มีเพียงบ่ากว้างที่ยังตั้งตรงให้ผมได้พึ่งพิง พี่ทีคงรู้ว่ายังไงผมคงไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆจึงอุ้มผมเข้าไปห้องในห้อง พี่ทีค่อยๆวางผมลงเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงไล่หอมตั้งแต่หัวคิ้วจนมาหยุดอยู่ริมฝีปากผม
เราจูบกัน
จูบที่นิ่งและนาน
พีทีผละออกไปก่อนจะล้มตัวลงข้างๆ แต่เพราะผมยังไม่หยุดสะอื้นรุ่นพี่แสนดีจึงตวัดเอวผมให้มาซุกซบอยู่ตรงอกกว้าง แผ่นอกที่รองรับน้ำตาของผม ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาของพี่ทีและในความมืดผมมองเห็นน้ำใสๆบนใบหน้าคมคาย
เรานอนกอดกัน
กอดที่อบอุ่นแต่ชวนให้เหน็บหนาวเพราะผมรู้ดีว่าการที่พี่ทีต้องมานอนกอดคนที่ไม่มีใจมันเจ็บปวดขนาดไหน
“ ขอโทษครับ ผมขอโทษที่ตอบแทนพี่ไม่ได้เลย ผมขอโทษจริงๆ”
ผมยังคงสะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น พี่ทีไม่พูดอะไรแต่อ้อมแขนที่รัดรึงให้ความอบอุ่นมือพร้อมกับที่หนาลูบศีรษะผมอย่างแผ่วเบา
........
........
“ กลับเถอะ”
“......”
“ มันดึกแล้วนะจ๊อบ มึงจะนั่งตากน้ำค้างอยู่แบบนี้ทั้งคืนรึไง” พี่เบียร์ทำหน้ายุ่งๆพร้อมกับส่ายหน้าในความดื้อรั้นของผม ผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงหอบสังขารมานั่งอยู่ลานจอดรถหน้าคอนโดที่ผมไม่คุ้นเคยแบบนี้
“ มึงยังไม่หายไข้นะ กลับเถอะ”
“ ผมจะรอ”
“ อย่ารอเลยจ๊อบนี่มันดึกมากแล้ว มึงควรจะกลับไปพักผ่อน”
“ มันอาจจะกำลังลงมาก็ได้” ผมเงยหน้าขึ้นมองไปยังแสงไฟจากระเบียงห้องพักด้านหนึ่งที่ยังสว่างไสว และรอคอยการปรากฏตัวของใครบางคน
“ รอทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้เนี่ยนะ”
“.....”
“ มึงรู้ดีกว่าใครว่ารอไปก็เท่านั้น เขาไม่ลงมาหรอก”
“ ผมจะรอ” พี่เบียร์ส่ายหน้าก่อนจะถอนใจอย่างระอา “ ถ้ามึงบอกจะรอกูก็จะรอเป็นเพื่อน”
“ ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องลำบากไปด้วย”
“ อืม”
“ พี่ว่าผมบ้ารึเปล่าที่ไม่ไว้ใจมันแบบนี้ ไม่ใช่ผมไว้ใจมันจนเป็นกังวลที่มันค้างกับคนอื่น แต่ผมไม่ไว้ใจพี่รหัสมันต่างหาก”
พี่เบียร์ถอนหายใจก่อนจะเหม่อมองไปไกล “ วางใจเถอะทีไม่ใช่คนฉวยโอกาสหรอก” น้ำเสียงมั่นใจทำเอาผมุงนงงก่อนจะเกิดความสงสัยอะไรบางอย่าง
“ พี่รู้จักกับพี่รหัสเต้ยด้วยเหรอ”
“ อืม” พี่เบียร์พยักหน้าเนือยๆ “ กูรู้จัก รู้จักดีด้วย” คำตอบนี้ยิ่งทำเอาผมแปลกใจ
“ กูกับทีเคยเป็นมากกว่าคนรู้จักกัน”
“ แล้ว”
“ มึงอย่าอยากรู้อะไร รู้แค่ว่าตอนนี้กูกับมันเป็นอดีตกันไปแล้ว”
ผมถอนหายใจกับข้อมูลใหม่ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง อากาศวันนี้ค่อนข้างเย็นและผมมีแค่เสื้อคลุมตัวบางๆติดตัวมา แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคในการรอคอยหรอก ผมรู้ดีว่ามันไม่ชอบไปนอนค้างอ้างแรมกับคนอื่นหรอก ผมรู้ดีว่ามันต้องกำลังติวหนังสือใกล้จะเลิกแล้วเพราะแสงไฟจากระเบียงห้องนั้นยังสว่างไสวอยู่
ผมเริ่มไอ
ผมฝืนยิ้มเงยหน้ามองแสงไฟนั้น
ไฟระเบียงห้องนั้นดับลง ผมแค่นยิ้ม เดี๋ยวมันก็ลงมา อีกสักพักมันคงลงมา
ผ่านไปเกือบชั่วโมง ไฟระเบียงห้องต่างๆเริ่มทยอยดับลง จนสุดท้ายเหลือแต่ไฟทางเดินและไฟบริเวณโถงชั้นล่าง ผมเงยหน้าขึ้นมองระเบียงนั้นอีกครั้ง และครั้งนี้ผมเห็นแต่ความมืดมิด
น้ำตาผมไหล
ผมกอดอกยืนมองความมืดมิดตรงระเบียงนั้นแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลเงียบๆ ผมอยากรู้จริงๆว่าในค่ำคืนนี้มีใครบ้างที่กำลังร้องไห้เสียใจกับความรักแบบผมบ้าง มีคนอีกกี่คนที่กำลังร้องไห้ให้กับเรื่องรักๆใคร่ๆนี่ไปพร้อมกับผม แต่ผมก็ไม่อาจรู้ ผมไม่รู้เลยข้างๆกันนั้นอย่างลุงรหัสผมก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินโดยไม่คิดเช่นเดียวกับผม
***** มาแล้วๆหายไปเป็นอาทิตย์เลยจัดให้แบบยาวๆหน่อย ให้สมกับการลอยรอ เอ้ย รอคอย
ตอนนี้มาแบบสดๆร้อนๆนะ ยังไงเช็คคำผิดให้ด้วยเพราะเพิ่งปั่นเสร็จเมื่อกี้เลย ฮ่าๆๆๆ
ยังคงหน่วงและเศร้าเช่นเดิมป่าว อิอิ :katai1:
บอกไว้ก่อนนะคะว่าถึงเต้ยมันยังรักอิจ๊อบ แต่ก็ใช่ว่าเรื่องราวมันจะราบเลื่อนหรอกนะ
แม่ยกทีมอิจ๊อบเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เสมอ :laugh:
สงสารพี่ทีเนอะ แม่ยกทีมพี่ทีเช็ดน้ำตาให้สุภาพบุรุษคนนี้ที ถึงเค้าจะไม่รักไม่เป็นไรนะพี่
ไม่แน่หรอกว่า ความดีสักวันมันต้องชนะทุกอย่าง แค่อดทนรอเท่านั้นเอง :sad4: :hao5:
มีคนทายถูกเรื่องพี่เบียร์กับพี่ทีเค้ามีอดีตกัน ส่วนจะเซโนหรือรีเทริ์นคงต้องตามกันไป
แต่บอกก่อนว่าคนเขียนใจร้ายนะ ธีมเรื่องมันหน่วงคงไม่มีทุกอย่างสุขสมหวังหรอก ฮ่าๆๆๆ
หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง :m20: :laugh:
เจอกันตอนหน้านะค่ะ :bye2: :bye2:
-
โอ๊ววววว เสียน้ำตาให้อีจ๊อบค่ะวันนี้ หลังจากที่อ่านตอนแรก เสียน้ำตาให้เต้ย แต่คิดว่าแลกกันได้ค่ะ 4 ปี ที่รักข้างเดียวมาตลอด แค่นี้อีจ๊อบต้องทนให้ได้นะคะ :ling3:
-
มาต่อด่วน รอๆๆ :hao7:
-
โอวม่ายยย คุณจขกท.อย่าใจร้ายมากเลยนะคะ คนอ่านตับจะพังแล้ว :mew6: :mew6:
-
:sad4: :sad4: เศร้าอ่ะแกรรรร แต่เรื่องคงจะค่อยๆเคลียร์แล้วแหละ เพราะเต้ยก็บอกความรู้สึกแล้ว พี่ทีแกคงพยายามถอยออกมา
เฮ้อออ รักสามเศร้ามาแย่แล้ว เจอสี่เศร้าเข้าไปถึงกับเงิบบบ :hao3:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
หน่วงมากๆๆเลยครับ
-
แต่ละคน ค่อยๆคลำหาทางไปกันเรื่อยๆนะ
เอาใจช่วย
แต่ ขอสมัครเป็นทีมพี่เบียร์ น่ารักอะ
-
:monkeysad: นานแค่ไหนแล้วที่พี่ต้องทนดูความทุกข์เพราะพิษรัก
ทั้งเจ้าที เจ้าเต้ย แล้วก็เจ้าจ๊อบ อีกกี่กัปกัลป์ถึงจะพ้นความทรมาณนี้ :dont2:
ปัจฉิมลิขิต: มอบเป็ดให้ :3123: มาแนวย้อนยุคเลยมันหน่วงวนเวียนนานแล้วอ่ะ ฮือ....
-
หากถามว่าใครน่าสงสารกว่ากันระหว่างทีกับจ๊อบ แน่นนเราต้องบอกว่าเป็นพี่ที
เพราะพี่ทีต้องเจ็บปวดอีกแล้ว จากรักครั้งแรกแล้วยังต้องมาเจ็บปวดกับรักครั้งนี้อีก
ส่วนจ๊อบที่เคยทำกับเต้ยและผู้หญิงคนอื่นๆไว้ก็ถือว่ากำลังชดใช้กรรมให้พวกเค้าก็แล้วกันนะ
และไม่ว่าจะยังไงเราก็ยังจะคงเชียร์พี่ทีอยู่เหมือนดิมนะ
(http://f.ptcdn.info/666/026/000/1418906437-1418817074-o.gif)
-
สงสารจ๊อบ :sad11:
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
สงสารพี่ที คนดีจิงๆ พระเอกมาก แต่เข้าใจเต้ยนะ ไม่รักก็คือไม่รัก ต่อให้ดีแค่ไหนก็ตาม แต่ใจมันรักอีกคนไปแล้ว ฮืออออ :heaven
-
พี่ทีคะ เฮียเริ่ดมากค่ะ
เป็นตัวละครที่เลอค่ามากๆ
เฮียเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ
เฮียไม่เคยขัดขวางอะไรจ๊อบนะ
ให้โอกาส ขอโอกาสที่เท่าเทียมตลอด
ยิ่งมาตอนนี้ยิ่งดีมากๆ เต้ยเสนอตัวให้
แต่พี่ทียังเตือนสติน้องอีก
เป็นตัวละครที่ไม่รักก็ไม่รู้ว่าจะว่าไงแล้ว
โอเคยินดีด้วยนะจ๊อบ
เต้ยยังรักนายอยู่ จากนี้ไปก็จะดูว่านายรักเต้ยได้อย่างที่ว่าหรือเปล่า
เราว่าเรื่องวิบากกรรมรักนายจ๊อบ-เต้ยยังมีอีกเยอะ
ขอนะคนเขียน ขอให้ใจดีกับพี่ทีบ้าง
อย่าร้ายนักเลย ไม่ให้ที-เบียร์กลับมาหากันก็หาคนอื่นที่คู่ควรให้กับพี่ทีเถอะ
-
เศร้าก่อนนอนเลยทีเดียวTT
ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตนเอง เจ็บทุกทางจริงๆ แงงงงงง
:o12: :o12:
-
สงสารพี่ทีมากๆเลยตอนนี้ ไรท์ให้พี่ทีมีคู่ด้วยด่วนเลยค่ะ ให้รีเทิร์นกับพี่เบียร์อย่างด่วนเลยค่ะ
-
:sad4: เครียด หน่วงอ่ะ รัก4เศร้าจริงๆ
-
อ่านแล้วโคตรหน่วง สงสารทุกคนเลย โดยเฉพาะพี่ที :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารพี่ทีด้วยคนนนนนนน :z3: :z3:
-
โอ้ยยยย!! ปวดจิต
-
ค้างงงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รีบมาอัฟน้าาาาาาาาาาาาาา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มันสี่เศร้าจริงๆ :เฮ้อ:
สงสารจ๊อบอ่ะ อาจจะรู้ตัวช้าแต่ก็ยังไม่สายหรอก
เข้าใจว่าพี่ทีดี แต่ยอมรับไม่ชอบความคิดของเต้ยที่ว่าจะยอมให้ร่างกายกับพี่ที
เต้ยยังรักจ๊อบอยู่ คือเข้าใจ แต่แบบพอจ๊อบหายไปก็ห่วง
คือบางทีรู้สึกเต้ยโลเลไป เต้ยควรเลือกสักที
เนื้อเรื่องหน่วงอกแม่ยกจ๊อบเหลือเกิน :sad4:
-
สงสารทั้ง 4 คนเลยยยยย โอยยยยย
-
สงสารใครดี เจ็บกันไปทุกคน
พี่ที พี่เบียร์รีเทิร์นได้มั้ย สงสารพี่ทีว่ะ เหมือนพี่เบียร์ก็มีความหลังอีก
จ๊อบก็น่าสงสาร โอ๊ยยยยย สรุปเลยนะ "ฉันอยากเป็นเต้ย"
-
พี่ทีเป็นคนดีมาก น่าคบจริงๆ ไม่เอาเปรียบ ดูแล เข้าใจ แต่ยังไงก็เชียร์จ๊อบมากกว่า
พี่ทีกลับไปคุยกะพี่เบียร์ให้รู้เรื่อง อาจจะดีกว่า
ที่พี่ทีเข้าใจความรู้สึกว่าสี่ปีกะสองเดือนมันเทียบกันไม่ได้
อาจจะเพราะเรื่องตัวเองกะพี่เบียร์ด้วยรึเปล่า
สงสารจ๊อบนะ คือแบบรอแล้วสุดท้ายเต้ยก็ไม่ลงมา มันคงเจ็บน่าดู เชื่อใจ ไว้ใจ
แต่แค่คิดว่าคนที่ตัวเองรัก นอนอยู่กับคนอื่น ต่อให้พยายามไม่คิดอะไรแค่ไหนก็เจ็บแหละเนาะ
เอาเถอะ แต่ก็มีเรือองน่าดีใจ ที่เต้ยยังรักจ๊อบ
ส่วนเต้ยกะพี่เบียร์ ก็น่าสงสาร คงเสียใจที่ทำให้คนที่รักเราต้องเจ็บ
หวังว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้น :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วหน่วงจริงๆคะเหม่อนจะหวานแต่มาอึกอัดตอนจบสงสารจ๊อบนะสงสารพี่ทีเหมือนกันแต่พี่เขาเหมาะจิเป็นพระรองมากกว่าเอาสู้ต่อไปนะจ๊อบนะ
-
เค้าสงสารคนในเรื่องจนจะครบทุกคนแล้วนะ โฮๆๆ T_T
ไม่รู้ว่าในอดีตพี่เบียร์เป็นไงนะ แต่ตอนนี้รู้สึกเอ็นดูผู้ชายคนนี้ยังไงก็ไม่รู้ >o<
-
เรื่องนี้อ่านแล้วสงสารทุกคนเลยค่ะ แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องพี่เบียร์กับพี่ทีมากๆ ค่ะ
ถามคำถามเดียวค่ะ เรื่องนี้ happy ending ป่าวคะ
ถ้าไม่ จะขอหลบไปทำใจก่อนอ่านตอนต่อไปค่ะ
ปกติถ้าจบเศร้านี่ขอบายเลย แต่เรื่องนี้อ่านแล้วหยุดไม่ได้จิงๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
โอ๊ยยยยเจ็บแทนรักสี่เส้านี่จริงๆ
-
สุดท้ายมันจะเป็นยังไง
ก็ช่างมันเถอะ จะตามอ่าน
ถ้าหน่วงจนใจไม่รับ ก็หยุดอ่าน
เพื่อทำใจให้ดี ค่อยผลิตน้ำตาเพิ่ม
แอบสงสารเบียร์นิดๆ เมื่อรู้ว่าพี่ทีหมดรัก
และไปรักคนอื่นซะแล้วน่ะซิ
-
เป็นตอนที่หน่วงมากกก :hao5:
อยากรู้ว่าพี่เบียร์เลิกกับพี่ทียังไง ขอให้สองคู่ดีกันไวๆน้า :กอด1:
-
:m31: :m31: :m31:
แง้
อึมครึม กันเลย งานนี้
:pig4: :pig4:
-
โฮฮฮ ทำไมมันอึดอัดแบบนี้ล้าา :z3:
ตอนนี้อย่างรู้เรื่องของพี่ทีกะพี่เบียร์ซะแล้วสิๆ :hao6:
รอนะฮะ :')
-
ยากเย็น กรรมหรืเวรอันใด นำชักให้ดวงฤทัยโศกสรร
ฮือออออ หน่วงมากกก นี่ยังจิหน่วงกว่านี้ แบบนี้ไปเรื่อยๆ
เลยรึท่าน ได้โปรดส่งขนมหวานมาแซมสักหน่อยได้หรือไม่
ช่างนี้ตรม กระซิกๆๆ รักสี่เศร้าเคล้าน้ำตา ทรมานชอกช้ำ
ระกำใด แต่มิอาจปล่อยรักได้เลยยย ฮื่อออ นี่ฉันเศร้าจน
เพ้อเลยรึไร :ling1:
-
สวัสดีค่ะคนเขียน เราตามอ่านมาได้สักพักเเล้วค่ะ แต่ไม่เข้ามาเม้นเลยขอโทษด้วยนะคะ
เพราะเราขอบอกตามตรงว่าเราเข้ามาอ่านเพราะไม่คิดว่ามันจะดราม่าได้ขนาดนี้ เราไม่ชอบดราม่าเอามากๆค่ะ
เราก็เข้าใจว่ามันก็ต้องมีบ้างพอเป็นรสชาติชีวิต ก็กะจะเม้นปกติ เเต่อ่านไปอ่านมารู้สึกว่าจะดาร์กไปทุกที
ทำให้เวลาอ่านอารมณ์เราไม่โอเคอ่ะค่ะ ไม่พร้อมจะเม้นจริงๆ เเต่มันก็มีบางทีเราก็คิดว่ามันคงไม่เเย่เท่าไหร่หรอก
อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็คงจะดีขึ้น เเต่พอมาเห็นประโยคทิ้งท้ายของคนเเต่งที่ว่า
"แต่ก็ใช่ว่าเรื่องราวมันจะราบรื่นหรอกนะ แม่ยกทีมอิจ๊อบเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เสมอ
สงสารพี่ทีเนอะ แม่ยกทีมพี่ทีเช็ดน้ำตาให้สุภาพบุรุษคนนี้ที ถึงเค้าจะไม่รักไม่เป็นไรนะพี่
ไม่แน่หรอกว่า ความดีสักวันมันต้องชนะทุกอย่าง แค่อดทนรอเท่านั้นเอง
มีคนทายถูกเรื่องพี่เบียร์กับพี่ทีเค้ามีอดีตกัน ส่วนจะเซโนหรือรีเทริ์นคงต้องตามกันไป
แต่บอกก่อนว่าคนเขียนใจร้ายนะ ธีมเรื่องมันหน่วงคงไม่มีทุกอย่างสุขสมหวังหรอก ฮ่าๆๆๆ
หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง"
อ่านเเล้วรู้สึกเฟลไปเลยยยยย หรือคนเขียนกำลังจะบอกว่าจริงๆเเล้วถึงตอนนี้อิจ๊อบกะเต้ยจะใจตรงกัน
ก็ใช่ว่าวันข้างหน้าจะได้คบกัน เหมือนมันจะต้องมีจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่อะไรสักอย่างเเน่ๆ...
แล้วพี่ที....เพราะความดีชนะทุกอย่าง พี่ทีที่อดทนรอ จึงได้เต้ยไปในตอนจบ....
ส่วนเบียร์ ก็เเค่เอามาทำร้ายความรู้สึกคนอ่านเพิ่มใช่มั๊ยคะ ให้เราหน่วงกันเล่นๆ....แบบนี้ถูกป่ะคะ
เพราะคนเขียนบอกเองว่าคนเขียนนั้นใจร้าย......
แล้วถ้าเราจะถามว่าเรื่องนี้มันจบ Happy ending รึเปล่า เราต้องถามเเยกมั๊ยคะว่าใช้กับใคร
เพราะถ้าเป็นไปตามที่เราคิด.....เมื่อมองในมุมมองของ ที-เต้ย มันก็ happy
แต่ถ้ามองในมุมมองของ จ๊อบ-เต้ย หรือ ที-เบียร์ มันก็ต้อง Bad....
คือเราคงคิดมากไปเยอะ แต่เท่าที่อ่าน คนเขียนก็ไม่เคยบอกว่าจ๊อบเป็นพระเอก......
จากตอนนี้ทำให้เราคงต้องเม้นเเล้วค่ะ เพราะอึดอัดใจจนทนไม่ไหว
เเละตอนนี้เราคงทิ้งเรื่องนี้ไม่ลงเเล้วล่ะค่ะ อ่านมาขนาดนี้คงต้องตามอ่าน ตามเป็นกำลังใจจนกว่าจะจบ
เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นไปตามที่เราคิดมั๊ย หรือจะยังไง อยากรู้มากๆ
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ถึงเราจะนอยด์ แต่ก็เพราะคนเเต่งเเต่งได้ดีจนเราอิน
สู้ๆค่ะ :กอด1: :L2: :เฮ้อ:
ปล.ถ้าจะให้ดีสำหรับเรื่องหน้า(ถ้ามี)......โปรดบอกกันสักนิดที่ชื่อเรื่องไปเลยค่ะ ว่า drama เราจะได้ไม่เจ็บตัวเเบบนี้อีก
ฮรืออออออออออออออออ :m8: :sad2:
-
นิยายหน่วงประจำปี โอยยย
สงสารทุกคนนนนนน
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
:m15: :monkeysad: :sad11: พูดไม่ออก...........
-
สงสารพี่ทีกับพี่เบียร์ รีเทิร์นกันเถอะ งื้อออ พี่ทีนี่แหละน่าสงสารที่สุด!!!
-
:sad4: :katai4: :ling1:
-
เป็นอะไรที่ยังทำใจอ่านไม่ได้จริง ๆ แต่เข้ามาบอกคนเขียน ว่าตามอยู่นะ แต่ขอรออีกนิด มันไม่ไหวจะอ่าน ปกติไม่ชอบเลยดราม่า มันทรมาน อึดอัด สงสาร คือ หรือเพราะเราอินไปกับเต้ยมากถึงมากที่สุดก็ไม่รู้
-
จ็อบอย่าเพิ่งท้อ คืนสุดท้ายแล้วที่เขาจะร่ำลากัน
รีเทิร์นเถอค่ะ พี่ทีพี่เบียร์ ดูน่าจะมีความสุขกว่านี้นะ
ตอนจ็อบไม่สบายแต่ยังจะไปหาเต้ยนี่เศร้ามาก ตอนกอดข้างหลังด้วย
ดีมากเต้ยที่พูดไปตรงๆ งับแงไปก็เสียใจกันหมดอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:ling1: :ling1:
แอร๊ยๆ ต่อเลยจร้า ๕๕๕
-
:hao5:
-
เรามองว่าเต้ยเคยเจอแบบจ๊อบมาแล้วนะ ต้องฝืนทำเป็นไม่มีอะไรทั้งที่เจ็บเหมือนกัน
เรามองว่าตอนนี้เป็นแบบนี้ก็จ๊อบทำตัวเองอะ
-
o22 สุดติ่ง ไม่มีอะไรจะบรรยายอีกแล้ว คือเจ็บปวด สงสารใครมากที่สุดคงไม่มีมั้งคะเท่าๆกัน
กับพี่เบียร์ยังหมั่นไส้นางอยู่ปล่อยไป กับพี่ทีไม่รู้จะยังไงดี ดีหน่อยที่ตอนนี้เหมือนพี่ทีกับเต้ยเคลียร์กันแล้ว
ก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะคะ อิจ๊อบเจ็บได้แต่อย่าพึ่งถอดใจน้าาา
ความพยายามทุกอย่างของแกสำเร็จแล้วว่ะ เออก็รออีกนิดรอความจริงทุกอย่างเปิดเผย
ถ้ารู้เหตุผลที่พี่เบียร์ทิ้งพี่ทีไปบางทีอาจรู้สึกกับนางดีขึ้นก็ได้ รอฟังเหตุผลของนาง
-
^^
-
เฮ้อ หน่วง ไม่ชอบที่เต้ย คิดจะตอบแทนพี่ทีด้วยร่างกายอ่ะ เหอะๆ อยากเชียร์ ที เบียร์ ให้กลับมารักกันจริงๆ
-
หน่วงมากจริงๆ แต่ยังไม่พีคถึงขั้นน้ำตาร่วง
อยากได้แบบจัดหนักอ่านอยู่ดีๆน้ำตาร่วง :hao7:
-
( สปอยเนื้อหา)
ผมปิดเปลือกตานิ่งตอนที่รับรู้ว่าริมฝีปากหนาของพี่ทีกำลังทาบทับริมฝีปากของผม
เราจูบกัน
จูบที่มากกว่าครั้งไหนๆ เมื่อลิ้นร้อนๆค่อยๆแทรกไปตามกลีบปากและไล่เลาะตามแนวฟันไปเรื่อยๆ ผมเอนศีรษะไปตามทิศทางมือของอีกฝ่าย ลิ้นของพี่ทีกำลังคลอเคลียลิ้นของผมไม่ห่างๆ รุ่นพี่หนุ่มกำลังไล่บดและเบียดรสจูบไปทั่วทั้งปาก
จูบที่ไม่เร่งเร้า
จูบที่นุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล
จูบที่เนิ่นนาน เพราะส่งผ่านความรู้สึกจากใจ
จูบที่ตรึงตา
จูบของพี่ที
..จูบ..
****เอาน้ำจิ้มไปก่อน เพิ่งเขียนเสร็จขอตรวจบรูพแป๊บนะ
อินเตอร์มีปัญหาด้วยขอแก้ไขก่อนอีกสักชั่วโมงจะมาอัพให้จ๊ะ
อย่าเพิ่งลงแดงน้า ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
เอ๊ะ อะไรจูบๆนะ เอ๊ะ :a5: :a5: :a5:
-
ไว้อาลัยให้หนูจ๊อบ
จะว่าเต้ยผิดก็มิใช่
สงสัยอิจ๊อบจะกลายเป็นตัวประกอบแล้วแหะ เหมือนเต้ยจะเอียงไปทางพี่ที (มั้ง...)
-
ไม่นะเต้ยไม่ได้รักพี่ทีทำไมยอมให้เค้าจูบ :m8:
-
หวังว่าชื่อเรื่องจะมีผลบ้างนะ เพราะว่า เล่นเพื่อน งั้นเพื่อนก็ต้องเป็นตัวเอกสิ ไม่ใช่พี่ อย่างพี่ที #ทีมจ๊อบจ้ะ :katai1:
-
ยอมรับว่าชอบพี่ทีมากกว่า แล้วก็ยอมรับด้วยว่าใจอ่อน สงสารจ๊อบมากกว่า แล้วก็คิดด้วยว่าเต้ยทำเกินไปหรือเปล่า เลยสงสัยค่ะ เรื่องนี้ happy ending จริงๆ นะ? :ling1:
-
จ๊อบงานหนักละจ๊อบบ
-
จริงดิ ? .....
:a5:
-
:a5: เจอสปอย์ตอนนี้เข้าไปเครียดเลยค่ะ
คนอ่านดราม่าแทน :z3:
-
เรื่องนี้เล่นเพื่อนไม่ใช่เล่นพี่ใช่ไหมคะสงสารจ๊อบ จะเปลี่ยนตัวพระเอกจริงๆรึคะ ทีมจ๊อบ
-
โห อะไรเนี๊ยะ สงสารจ๊อบเลย
TT
-
สงสารจ๊อบเลย :hao5:
-
:ling1: :ling1: แอร๊ !!!!!!!! จูบบบบบบบ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยย อยากอ่าน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ยกที่ 16 : ไม่เหลือใจ
ฟ้าสางแล้ว
บรรยากาศโดยรอบที่ปกคลุมด้วยความมืดมิดกำลังจะถูกแทนที่ด้วยแสงสว่างยามเช้า
ผู้คนเริ่มออกเดินกันขวักไขว่
ผมกอดอกยืนมองภาพความมีชีวิตชีวายามเช้าแล้วแค่นยิ้มน้อยๆ คุณว่าผมเป็นคนอดทนเก่งรึเปล่าหล่ะ ผมยิ้มอย่างเหนื่อยๆตอบลุงรหัสที่เดินยิ้มมาแต่ไกลพร้อมถุงน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋
“ กินอะไรร้อนๆสักหน่อยมั้ยจ๊อบ”
พี่เบียร์แกะถุงพลาสติกที่บรรจุน้ำเต้าหู้สีขาวซึ่งมีควันพวยพุ่งออกมาชวนให้น่าลิ้มลอง ก่อนจะเสียบหลอดดูดแล้วยื่นให้ผม ใบหน้าสวยนั่นเชิญชวนให้ผมหยิบจับเนื้อแป้งที่ทอดใหม่ๆประกบกันเป็นคู่ดูน่ากิน ริมฝีปากสวยที่ผมนึกชื่นชมกำลังขบกัดเนื้อแป้งพร้อมกับดูดน้ำเต้าหู้ในมือตัวเอง จนผมอดยิ้มตามไม่ได้
...ขอบคุณครับพี่...
...ผมขอบคุณจริงๆ ที่อยู่เป็นเพื่อนผมทั้งคืน...
ใช่ ทั้งคืนจนถึงเช้า ที่เราสองคนนั่งนิ่งๆแล้วแหงนหน้าขึ้นมองไปยังระเบียงที่มีแต่ความมืดมิด ตลอดทั้งคืนที่ไม่มีบทสนทนาแต่ผมรู้ดีว่าพี่ผมกำลังให้กำลังใจผมอยู่เงียบๆ
มันเป็นคืนที่เหน็บหนาว
มันเป็นคืนที่เงียบเหงา
มันเป็นการรอคอยที่ทรมาน แต่ผมเต็มใจจะรอ หึ ผมมันเหมือนคนโง่รึเปล่า
ผมสลัดศีรษะไล่ความมึนงง เพราะรู้สึกว่าผมชักร้อนๆหนาวๆตัวสั่นราวกับจับไข้
“ กินสักทีซิจ๊อบ เดี๋ยวน้ำเต้าหู้ก็เย็นหมดหรอก”
“ ขอบคุณนะพี่”
“ ขอบคุณอะไรวะ” พี่เบียร์ทำหน้างงๆก่อนจะหันไปสนใจของกินตรงหน้า
“ ที่พี่อยู่เป็นเพื่อนผมไง”
“ เหอะ...” พี่เบียร์ทำเสียงในลำคอ “..กูเห็นใจพวกอกหักรักคุดหว่ะ” พูดไปส่ายหัวไป
“ จ๊อบ”
“ ครับพี่”
พี่เบียร์ถอนหายใจก่อนสบตากับผมตรงๆ “...มึงเป็นคนที่มีความพยายามมากนะ...” พี่ผมยิ้มน้อยๆ “...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามมึงอย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆก็แล้วกัน”
ผมไม่เข้าใจหรอกในสิ่งที่พี่ผมกำลังบอก จึงได้แต่พยักหน้าก่อนจะมองตามพี่เบียร์ที่บุ้ยปากไปทางหนึ่ง “ บทพิสูจน์มึงมาแล้ว”
ผมถอนหายใจมองภาพตรงหน้าแล้วเหมือนคนใจหาย มันเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมพี่รหัสมัน แต่เหนือสิ่งอื่นใดข้อมือของมันมีพี่รหัสมันโอบกระชับอยู่ ภาพนั้นเหมือนหมุดที่ตรึงขาผมให้หยุดอยู่กับที่ ไม่ต่างจากมันที่ชะงักไปเหมือนกันที่เห็นผมยืนรอท่าอยู่
ผมรู้สึกว่าภาพตรงหน้าดูพร่ามัว
ผมเริ่มเวียนหัว หรืออาการไข้จะทำพิษผมแล้ว
ผมเห็นเหมือนพี่รหัสมันโอบเอวมันแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมเห็นว่ามันกำลังทำสีหน้าประหลาดใจ
“ มาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊อบ”
มาเหรอ มาเมื่อไหร่เหรอ เมื่อคืนไง มารอมึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“ กูเพิ่งมา”
หลังจากพูดจบผมได้ยินเสียงพี่เบียร์สถบอะไรไม่รู้ในลำคอ ‘เพิ่งมาพ่องมึงดิ’
“ กูมารอรับ” มันทำหน้าเจื่อนๆก่อนจะหันไปมองพี่รหัสมัน รุ่นพี่ตรงหน้าเพียงแค่ยิ้มมุมปากแต่ลุงรหัสผมที่ยืนอยู่ข้างๆมีอาการประหลาดคือเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น ทั้งๆที่เป็นกิริยาซึ่งน้อยครั้งจะได้เห็น
“ เอ่อ”
“ มึงมารอนานแล้วเหรอ”
“ ไม่นาน”
“ งั้นไปเถอะ” มันกำลังจะเดินมาหาผม แต่ติดที่ข้อมือมันมีคนกุมอยู่ซึ่งไม่ใช่ใครนอกจาก “ กลับดีๆนะ ถึงหอแล้วโทรหากูด้วย”
“ ครับพี่”
ผมบอกไม่ถูกว่าอาการเสียดแทงอย่างรุนแรงที่หัวใจที่มันเจ็บร้าวขนาดไหน ผมอยากไปกระชากมันจากอุ้งมือหนาที่กำรอบ อยู่ แล้วผลักอกแกร่งนั่นให้หงายหลังไป
“ จ๊อบ”
ผมสะดุ้ง เพราะได้แต่คิดแล้วยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีแม้แต่สิทธิ์ใดๆในการหวงห้าม
“ เต้ย”
“ ห่ะ”
มันดูตกใจตอนที่ผมคว้ามือมันมากุมไว้ ผมมองกลับไปเห็นพี่รหัสมันมองอยู่นิ่งๆแต่รอยยิ้มที่มุมปากนั่นทำเอาจิตใจผมร้อนรุ่ม ผมรู้เลยว่าตัวเองกำลังพาลมากแค่ไหน มันพยายามกระตุกแขนผมเพื่อให้ปล่อยพร้อมกับนิ่วหน้าน้อยๆ
“ จ๊อบมึงตัวร้อน”
“.....”
“ จ๊อบทำไมตัวร้อนเป็นไฟแบบนี้” มันเขย่าไหล่ผมเบาๆ
“ จ๊อบ”
“ เฮ้ยจ๊อบ”
“ จ๊อบมึงเป็นอะไร”
เสียงร้องตกใจของผมพร้อมกับนัยน์ตาเบิกกว้างของพี่เบียร์เป็นภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนสติจะดับวูบลง ผมรู้สึกได้ถึงมือของมันกำลังประคองใบหน้าและต้นคอของผมพร้อมกับลูบไล้เบาๆ ผมบ้ารึเปล่าที่ยิ้มออกมาทั้งที่ใบหน้าตัวเองซีดเซียวขนาดไหน ผมบ้ารึเปล่าที่ยิ้มทั้งที่หมดสติเพียงแค่เห็นแววตาห่วงใยของมัน
.........
.........
“ เป็นยังไงบ้างวะ”
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบมือกุมขมับแน่น
“ นี่มันอะไรกันวะ อยู่ๆทำไมไอ้จ๊อบถึงหมดสติไปได้ แล้วเมื่อคืนแม่งก็ไม่ได้กลับไปนอนห้อง”
ไม่ได้กลับห้องเหรอ
ผมเงยหน้ามองท่าทางไอ้เต็ปที่ร้อนรนเป็นห่วงอาการของเพื่อนมัน
“ มึงว่าไอ้จ๊อบไม่กลับไปนอนห้องเมื่อคืนเหรอ”
“ เออดิ กูโทรไปก็ไม่รับ หายหัวไปแม่งทั้งคืน”
หายไปทั้งคืน...หายไปไหนกัน
ผมหันไปสบตากับพี่เบียร์ที่ยืนกอดอกพิงสะโพกกับพยักเก้าอี้อยู่ข้างๆ พี่แกแค่ขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ นี่มันอะไรกันครับ จ๊อบไปไหนมาเมื่อคืน” ผมถาม
“ นั่นสิ...” คราวนี้ไอ้เต็ปทำหน้ายุ่ง “...แล้วทำไมมันถึงหมดสติแบบนี้”
“ พอเถอะเต็ป”
แฮมรูมเมทของผมที่เพิ่งวิ่งหน้าตื่นมาถึงรีบแยกไอ้เต็ปที่ออกอาการหัวเสีย ก่อนมันจะพึมพำขอโทษพร้อมก้มหัวให้พี่เบียร์ก่อนจะเดินแยกไปนั่งสงบสติอารมณ์อีกด้านหนึ่งกับรูมเมทของผม
“ พี่เบียร์”
“ หืม”
“ เมื่อคืน..” ผมจะถามต่อแต่รุ่นพี่หน้าสวยแค่ยกมือขึ้นเหมือนการห้ามก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “...เมื่อคืนมันไปเฝ้าเต้ยอยู่หน้าคอนโดนั่นทั้งคืน”
เฝ้าผม เฝ้าทั้งคืน
ผมเหมือนคนหมดแรง ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับหลับตานิ่ง
ผมรู้สึกถึงแรงลูบเบาๆตรงไหล่ก่อนที่จะเปิดเปลือกตาขึ้น “ มันไม่ใช่ความผิดของเต้ยหรอก กูบอกมันแล้วแต่มันไม่ฟัง ยังดื้อด้านที่จะรอ เต้ยไม่ผิดหรอกในเมื่อเราไม่รู้ ถ้าจะหาคนผิดคงเป็นพี่ที่ไม่ห้ามมันให้จริงจังกว่านี้”
ผมถอนใจ
มือผมเอื้อมไปจับมือนุ่มของพี่เบียร์ก่อนที่เราจะยิ้มอ่อนๆให้กัน
“ ผมรู้...” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ “..มันเป็นคนดื้อแค่ไหน แต่ทำไม” เสียงผมหายไปในลำคอ “..ทำไมมันถึงทรมานตัวเองแบบนี้ มันไม่ห่วงตัวเองบ้างรึไง”
“ เต้ยก็รู้นิ ว่ามีมันห่วงใครมากกว่าตัวมันเอง”
ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลเอื่อยๆลงที่ไหล่ของพี่เบียร์ โดยมีนุ่มลูบไล้ศีรษะผมอย่างปลอบโยนอยู่นานจนกระทั่งประตูหน้าห้องฉุกเฉินเปิดออก เตียงเข็นคนป่วยจึงถูกเข็นออกมาพร้อมกับเผยให้เห็นใบหน้าคนป่วยที่ซีดเซียวแต่แววตามันกลับมีประกาย และรอยยิ้มที่ส่งให้ใบหน้าซีดดูดีขึ้น พวกผมกรูเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงที่พยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่ผมดันแผ่นอกมันไว้ก่อน
“ อย่าเพิ่ง”
“ เต้ย”
“ อย่าเพิ่งลุกขึ้น” มันคว้าข้อมือผมไว้แล้วเลื่อนไปกุมไว้ที่หน้าอกตัวเอง “ นอนก่อนเดี๋ยวจะเวียนหัว”
“ เต้ย”
“ฮึ”
“ เต้ย” คงเพราะฤทธิ์ถึงทำให้มันทำตาปรือปรอยคล้ายคนจะหลับไม่หลับแหล่ ผมเลยเลื่อนมือไปลูบแขนมันเบาๆก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเพื่อให้มันได้ยิน “ นอนเถอะนะ ตื่นขึ้นมาแล้วกูมีอะไรจะบอก”
มันพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาเบาๆ
ผมมองตามรถเข็นที่เข็นพามันไปยังห้องพักฟื้นโดยมีพี่เบียร์พร้อมกับเพื่อนมันและรูมเมทผมตามไปติดๆ ก่อนจะหันไปสบสายตากับใครบางคนที่ยืนยิ้มน้อยๆรอท่าอยู่ตรงมุมหนึ่ง
........
........
“ กินอะไรรองท้องก่อน”
“ ขอบคุณครับ” ผมยื่นมือไปรับพร้อมกับกล่าวขอบคุณพี่รหัสตัวเองเสียงแผ่ว
“ พี่”
“ หืม”
พี่ทีพิงแผ่นหลังกับเสาปูนมองไปเบื้องหน้าซึ่งเป็นสวนหย่อมเล็กๆในโรงพยาบาล ท่าทางคนตัวโตดูสบายจนมากเพราะท้าวแขนไปด้านหลังและเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้าแล้วยิ้มน้อยๆ
“ ผม...”
“......”
“ มีอะไรรึเปล่า”
“ พี่เคยโกรธผมบ้างรึเปล่า”
“ ทำไมถึงถามแบบนั้น”
“ ผมเกลียดตัวเอง...” ผมก้มหน้านิ่งกำขนมปังและขวดนมสดที่ได้จากรุ่นพี่เสียแน่น “...พี่ดีกับผมขนาดนี้ แต่ผมไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกอย่างที่พี่ต้องการได้เลย”
“ เต้ย”
“ ครับ”
ใบหน้าคมคายของพี่รหัสเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ “ มึงอยากตอบแทนกูใช่มั้ย” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ พี่แกเลยเลื่อนมือมาหยิบของว่างในมือแล้วบรรจงแกะถุงขนมปังให้แล้วยื่นขนมปังเนื้อนุ่มกลิ่นชวนลิ้มลองมาให้เบื้องหน้า พร้อมกันนั้นก็ฉีกพลาสติกที่หุ้มหลอดออกและเจาะหลอดใส่ให้พร้อมดื่ม
“ กินสิ”
“.....” ผมนั่งนิ่งมองกิริยานุ่มนวลเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ที่อีกฝ่ายตั้งใจทำให้แล้วน้ำตาที่คิดว่าจะกลั้นเอาไว้ได้ก็ไหลริน
“ กินสิ กินแล้วมึงต้องยิ้มให้มากๆรู้มั้ย”
ผมคงบ้า
ในเมื่อผมนั่งกินของที่อีกฝ่ายตั้งใจคัดสรรมาให้พร้อมกับนั่งร้องไห้ไป
“ กินดีๆสิเต้ย”
พี่ทีดุเบาๆ แต่มือก็บรรจงหยิบทิชชู่ซับน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้าของผม
“ พี่”
“.....”
“ ไม่เป็นไรนะ อย่าร้อง”
ผมโผเข้ากอดคนตรงหน้าพร้อมกับซุกใบหน้าไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย โดยมีมือข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังพาให้ความทุกข์ทรมานใจสลายไป ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กันคนตรงหน้ามีแต่ความสบายใจให้กันตลอดเวลา
“ เต้ย”
“ ฮือๆๆๆๆๆ พี่ พี่ที”
“ ยิ่งมึงทำแบบนี้ รู้มั้ยว่ามันทำให้กูตัดใจลำบาก” น้ำเสียงแผ่วเจือไปด้วยความน้ำเสียงล้อเลียน
“ ผมขอโทษ”
“ เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก มันเป็นเรื่องของโชคชะตา” พี่ทีถอนหายใจ “...แต่โชคชะตานั้นแค่ไม่เข้าข้างคนอย่างกูเลยสักครั้ง”
“ ผมขอโทษ”
“........”
“ มึงหล่ะจะโกรธกูมั้ย” พี่ทีกระซิบถามข้างหูผมเบาๆ
“ โกรธอะไรครับ ทำไมผมต้องโกรธ”
“ โกรธที่กูยังตัดใจจากมึงไม่ได้จริงๆ”
“ พี่..” ผมเงยหน้าจากอกแกร่งที่ตัวเองซุกซบอยู่ พี่ทียิ้มน้อยๆก่อนจะลูบหัวผม “...กูไม่ปฏิเสธหรอกว่ายังทำใจไม่ได้ เวลาแค่คืนเดียวไม่ทำให้กูตัดมึงจากใจได้หรอกนะ มึงหล่ะอย่าบังคับให้กูต้องทำในสิ่งที่ยากลำบากเลยได้มั้ย”
“.....” ผมพยักหน้ารัวๆพร้อมกับปาดน้ำตาไปด้วย
“ แปลกเนอะคนเราบทจะตกหลุมรักกันเพียงแค่สบตากันแค่เสี้ยววินาทีก็รักกันได้แล้ว แต่พอจะตัดใจทำไมมันยากเย็นเหมือนว่าต้องใช้เวลาทั้งชีวิต”
“.....”
“ มันยากมากเลยนะ” พี่ทีพูดยิ้มๆ มือหนึ่งโอบบ่าผมไว้แล้วลูบแผ่วๆ “..กูเคยเป็นแบบนี้เมื่อหลายปีก่อน กูเจ็บเหมือนจะตาย ในหัวกูเต็มไปด้วยคำถามว่าทำไม ทำไมเขาต้องหันหลังให้กู กูไม่ดีพอให้เขารักหรือไง วันเวลาตอนนั้นผ่านไปด้วยความทรมาน กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านมันมาได้ยังไงจนวันที่กูเจอมึง...”
พี่ทีเกลี่ยนิ้วไปตามใบหน้าผมออย่างแผ่วเบา “ มึงเหมือนใครบางคนที่กูเคยรัก มึงสดใสร่าเริง มึงเป็นตัวของตัวเอง มึงทำให้กูอยากหันหลังให้ชีวิตเดิมๆ แต่แล้ว...” เสียงพี่ทีหายไปในลำคอ ใบหน้าหล่อเหลามองไปเบื้องหน้าแล้วถอนหายใจ
“ ผม ฮึก ขอ โทษ”
ผมก้มหน้าลงมือกำชายเสื้อรุ่นพี่เอาไว้แน่น
“ ไม่เป็นไรเต้ย อย่างน้อยครั้งนี้กูก็ไม่ทุรนทุรายเจ็บปวดทรมานเหมือนครั้งนั้น ตรงกันข้ามถึงกูจะเจ็บแต่มันก็เต็มไปด้วยความสุข อย่างน้อยกูก็ดีใจที่ได้รักมึง”
“ พี่ครับขอบคุณที่ดีกับผมมาตลอด”
“ ขอบคุณมึงเหมือนกันที่เข้ามาในชีวิตกู”
“ เต้ย”
“ ครับ”
“ ถ้ากูอยากจะเห็นแก่ตัวสักครั้ง...” ใบหน้ารุ่นพี่เลื่อนมาจนใบหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน “...มึงจะโกรธกูมั้ย”
...ไม่เลย...
...ผมไม่เคยคิดที่จะโกรธพี่เลย...
ผมปิดเปลือกตานิ่งตอนที่รับรู้ว่าริมฝีปากหนาของพี่ทีกำลังทาบทับริมฝีปากของผม
เราจูบกัน
จูบที่มากกว่าครั้งไหนๆ เมื่อลิ้นร้อนๆค่อยๆแทรกไปตามกลีบปากและไล่เลาะตามแนวฟันไปเรื่อยๆ ผมเอนศีรษะไปตามทิศทางมือของอีกฝ่าย ลิ้นของพี่ทีกำลังคลอเคลียลิ้นของผมไม่ห่างๆ รุ่นพี่หนุ่มกำลังไล่บดและเบียดรสจูบไปทั่วทั้งปาก
จูบที่ไม่เร่งเร้า
จูบที่นุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล
จูบที่เนิ่นนาน เพราะส่งผ่านความรู้สึกจากใจ
จูบที่ตรึงตา
จูบของพี่ที
..จูบ..
ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าริมฝีปากที่ร้อนผ่าวผละออกไปแล้ว
พี่ทีจูบซับไปที่ข้อมือผมซึ่งมีเชือกป่านที่คนตรงหน้าเคยซื้อและใส่ให้ บัดนี้ของดังกล่าวยังคล้องติดข้อมืออยู่ราวกับเป็นของสำคัญ “ ขอบคุณ ขอบคุณมากนะเต้ยที่ยังเก็บมันไว้”
“ ขอบคุณพี่เหมือนกัน”
แล้วริมฝีปากหนาก็ทาบทับกลีบปากผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เพียงแค่สัมผัสอย่างแผ่วเบา
ถ้าหากว่ามีใครอยู่แถวนั้นแล้วมองจากมุมสูงคงจะเห็นว่า ในด้านหนึ่งของมุมสวนหย่อมมีร่างสูงใครบางคนกำลังยืนตัวสั่นมองภาพการแสดงความรักของคนทั้งคู่ด้วยแววตาปวดร้าว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้า มือสวยกำลังปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น และเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด ร่างนั้นจึงเดินโซซัดโซเซไปให้ไกลจากบริเวณนั้นก่อนที่ร่างบอบบางจะทรุดตัวลงกับพื้นราวกับคนหมดเรี่ยวแรงและสะอื้นไห้อย่างดังเหมือนคนใจจะขาด
ไม่ต่างจากอีกมุมหนึ่งของสวนหย่อมร่างสูงซึ่งอยู่ในชุดโรงพยาบาลและตรงบริเวณมีเลือดค่อยๆไหลซึมจากปากแผลซึ่งเป็นรอยเข็มที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือ แต่บัดนี้สายน้ำเกลือนั้นถูกดึงออกแล้ว
........
“ จ๊อบ”
“ มึง...”
ผมรู้ตัวดีว่าเสียงที่เปล่งออกไปมันระโหยโรยแรงมากแค่ไหน สายตาผมมองผ่านไหล่มันไปเห็นแผ่นหลังของพี่รหัสมันที่เดินลับออกไปแล้ว
เต้ยมันทำหน้าตกใจเมื่อหันกลับมาเห็นผมยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ สายตาของผมคงแสดงความรู้สึกอย่างชัดเจน
“ มึงเห็น...” เสียงของเต้ยติดอยู่ในลำคอ
ผมยกมือขึ้นเป็นการห้ามไม่ให้มันพูดต่อ “ นี่ใช่มั้ยคือสิ่งที่มึงจะบอกกู”
“ จ๊อบ มันไม่ใช่”
“ นี่ใช่มั้ย”
ผมเหมือนคนไม่มีสติ
ผมเจ็บเหมือนจะตายตอนที่เห็นว่ามันจูบกับพี่รหัสมัน
ผมเห็นว่ามันแสดงสีหน้ายังไงตอนที่อยู่กับพี่รหัสมัน
นี่ใช่มั้ย
ผมแค่นยิ้มน้ำตาไหลนองเต็มหน้าส่วนมันหน้าซีดบางสั่น มือมันเอื้อมมาหมายจะจับข้อมือผมที่มีเลือดไหลเต็ม
“ จ๊อบมึงเลือดไหล”
“.....” มันเขย่าแขนผมเบาๆ “ ไปทำแผลก่อน ฮึก ไปทำแผลก่อนแล้วค่อยคุยกันได้มั้ย”
ผมมองเลือดที่กำลังไหลเอื่อยๆด้วยความนิ่งเฉย มันเป็นเลือดที่ไหลออกมาเพราะผมดันดึงเข็มน้ำเกลือออกเพราะแค่ต้องการออกมาตามหามัน ผมบ้าใช่มั้ย ที่ตื่นมาแล้วไม่เห็นมันจนต้องบ้าวิ่งออกมาตามหาและสายน้ำเกลือมันเกะกะผมเลยดึงออก
ผมกลัว
ผมกลัวว่ามันจะหายไป เลยต้องออกมาตามหา
แล้วก็เห็น “มันจูบกับพี่รหัส”
ภาพตรงหน้าดูเลือนรางเพราะน้ำตาที่ไหลจนกลบหน่วยตาผมไปหมด
“ จ๊อบ ขอร้อง กูขอร้องไปทำแผลก่อน ฮึก” มันร้องไห้มือก็สาละวันเอาผ้าเช็ดหน้ามากดปากแผลให้ผม น้ำตามันไหลนองเต็มหน้าไปต่างจากผมเลย
“ เต้ย..” เสียงผมสั่น “...กูรู้แล้ว รู้แล้วว่ารักที่คนที่ไม่มีใจมันเจ็บขนาดไหน”
“ จ๊อบ ไม่ใช่ ฟังกูก่อน”
ผมโบกมือปฏิเสธพร้อมกับทุบที่หน้าอกตัวเองแรงๆ “ กูเจ็บ แม่งเจ็บเหี้ยๆ”
“ จ็อบ ฮึก ฟังก่อน”
“ โอ้ย”
ผมทำอะไรลงไป
“ ไอ้เหี้ยมึงทำอะไรเพื่อนกู”
ผลั่ก
ไอ้แท็คมันโผล่มาจากไหนไม่รู้ชกเข้าที่ใบหน้าผมอย่างจัง
“ อย่าแท็ค อย่า”
เต้ยมันร้องห้ามเพื่อนมันเสียงดังน้ำตามันไหลนองเต็มหน้า เนื้อตัวมันสั่นไปหมดและเหนือสิ่งอื่นใด หางคิ้วมันกำลังมีเลือดไหลซึม มันเลือดไหลเพราะผม ผมผลักมันจนมันเซไปชนกับกระถางต้นไม้
ไอ้เหี้ยจ๊อบมึงทำอะไรลงไป
ผมแทบจะถลาไปหามันแต่ไอ้แท็คผลักอกจนเซออกมา เต้ยมันกำลังร้องไห้เพราะผม มันร้องไห้เพราะผม
แค่เห็นน้ำตามัน ผมก็ใจจะขาดแล้ว
“ เต้ย เต้ย กูขอโทษ”
มันเจ็บเพราะผม
แค่เห็นผมก็อยากจะชกหน้าตัวเองแรงๆ มันก้มหน้านิ่งมีเพื่อนมันกำลังยืนบังเพื่อไม่ให้ผมเข้าใกล้
“ เต้ย เจ็บมากมั้ย”
ผมถามแต่มันแค่ส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับสะอื้นจนผมอยากจะโอบกอดไหล่มัน
“ อย่าเข้ามาใกล้เพื่อนกู” ไอ้แท็คชี้หน้าผมก่อนจะหันดูเพื่อน
“ ขอโทษ”
“....”
“ กูขอโทษ”
เต้ยมันถูกไอ้แท็คกระตุกแขนหนีไปอีกทาง ผมไม่มีแม้แต่โอกาสจะร้องห้ามในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นผมเป็นคนผิด ผมใจร้อน และความใจร้อนของผมมันทำร้ายคนที่ผมรัก
“ โธ่เว้ย”
ผมตะโกนสุดเสียง
ผลั่กๆๆๆ
ผมกระหน่ำมือข้างที่ผลักคนที่ผมรักให้กระแทกกับพื้นปูน
มือข้างนี้ไง
มือนี้ไงที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
ผมชกมือคู่นั้นกับพื้นปูน ชกอยู่อย่างนั้นจนเลือดเริ่มไหลอาบข้อนิ้วมือ
“ ขอโทษเต้ย กูขอโทษ”
“ เฮ้ย มึงทำอะไร พอแล้ว”
ไอ้เต็ปกับแฮมวิ่งมาห้ามก่อนคว้ามือข้างที่กระหน่ำชกพื้นปูนจนเลือดอาบ
“ มึงทำบ้าอะไรจ็อบ”
“ ปล่อยกู”
“ มึงเป็นบ้ารึไง ถึงทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“ มันสมควร กูสมควรแล้ว” ผมพยายามสะบัดตัวให้หลุด “ มือข้างนี้ของกูทำร้ายคนที่ตัวเองรัก กูมันเลว กูทำให้เต้ยต้องเจ็บตัว”
“ พอแล้วจ๊อบ พอแล้วมึงทำแบบนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร มึงไม่รักตัวเองก็ควรแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมึงบ้าง”
ผมก้มหน้านิ่ง
ผมก้มมองมือตัวเองแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเงียบๆ
ขอโทษเต้ย กูขอโทษ
**** มาแล้วๆ โทษทีค่ะที่มาช้ามาก คอมค้างอ่ะ ดีว่าเซฟไฟท์เวิล์ดไว้ไม่งั้นเค้าคงนั่งน้ำตาร่วง :sad4: :sad4:
ก่อนอื่นหลบตีนแปรบ ฮ่าๆๆ ที่ทิ้งสปอยไว้คงทำให้หลายคนคิดมากเนอะ เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงจิ้ง ฮ่าๆๆ
สำหรับตอนนี้ที่ลงเป็นครึ่งแรกนะจ๊ะ ทิ้งระยะให้นักอ่านได้หายใจหายคอสักวันสองวันก่อน
ระหว่างรอครึ่งหลังนี่ ไปเตรียมกำหนดลมหายใจดีๆ และตอนหน้าเตรียมทิชชู่ไว้ให้มั่น โอเค้ o13
....มีคนถามว่าจบ Happy รึเปล่า ตอบเลยว่าจบ Happy ค่ะ แต่จะถูกใจหรือเปล่าก็แล้วแต่ความชอบส่วน
บุคคลเนอะ มันขึ้นอยู่กับว่าจบแบบมีความสุขกับใคร ฮ่าๆๆ (ตอบไม่เคลียร์อีกแระ น่าตบมั้ยค่ะ :angry2: :serius2:)ฮ่าๆ
-
:z13:
ง่วงนอนเเล้ววว พุ่งนี้จะกลับมาเม้นนะคะ (>_<)
-------------------------------------------------------------------------
กลับมาเเล้ววววว เมื่อวานติดประชุม ขอโทษด้วยนะคะ
เม้นนี้ หลังจากที่ได้คิดทบทวน....คิดได้อย่างเดียวคือ...เต้ยเป็นบ้าเหรอ?
ไม่เข้าใจว่าจะอยากเสนอตัว ตอบเเทนพี่ทีอะไรขนาดนั้นกัน?
ทำเพื่ออะไรเนี่ย ไหนจะเสนอตัวนอนกะเค้า ไหนจะยอมให้เค้าจูบบบซะดูดดื่ม
คือมันเกินไปป่ะ เต้ยไม่รู้จักคำว่าพอดีหรือยังไงอ่ะ
เค้าดีกะเราก็ส่วนเค้าดีป่าววะ แล้วแกก็ไม่ได้รักเค้าด้วย อย่าลืมนะเว้ยยยยยยยย
ไปทำยังงี้ไม่มีใครมองว่าเธอจิตใจดีงาม โลกสวยหรอกนะ ไอ้บ้า!!! เรื่องเเค่นี้ไม่มีหัวคิดรึไง
นี่เรื่องมันไปกันใหญ่เลยนะเนี่ย เหอๆๆๆๆๆๆๆ
ก็ไม่รู้จะต้องมาลุ้นอะไรอีก...เรื่องนี้มันมีเเต่ทำให้มองไปในเเง่ร้ายได้ทุกกรณี
รอวันที่คนเเต่งบอก happy แล้วกันค่ะ
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ.... :กอด1: :L2:
-
นานไปมั้ยอะพรุ่งนี้เลยได้มั้ย :hao5:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
ให้ ดาร์ก กว่า นี้ได้รึเปล่า
จ๊อบ เธอช้าไป แค่นี้มัน ง่ายไปอ่ะ จ๊อบ นายต้องทรมาณมากกว่า นี้
หุหุหุ ...
4 ปีที่เต้ยเจ็บ กับไม่กี่เดือนที่จ๊อบเจ็บ
หุหุหุ
-
เอาวะ อย่างน้อยพี่ทีก็ลงจากตำแหน่งผู้ท้าชิง ทีนี้เหลือแค่ว่าอิจ๊อบจะฉลาดแล้วรีบไปแก้ตัวใหม่หรือเปล่า??
เห็นทิ้งท้ายของจขกท.แล้วชักหวั่นใจ แง่มมมม :ling2: :ling1: :ling1:
-
ต่างฝ่ายต่างเจ็บ
สงสารจ๊อบๆๆ
:sad11: :sad11:
-
ง่ะ รอรอ รออ่านอยู่น่ะคร๊าบ ^^
-
มาม่าเกินไปแล้วเจ้าคะ หน่วงจริงๆตอนนี้
เต้ยก็ดันเป็นคนดีผิดที่ผิดเวลาอีก เง้อออออออ :katai1: :katai1:
รออออออ เจ้าคร่าาาาา :z3:
-
เง้อ ทำไมเรื่องมันกลับตาลปัตรแบบนี้
สงสารไปหมดทุกคน
รีบๆทำความเข้าใจกันนะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
มาแนวนี้พี่ที ไม่มีคู่แหง่ๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
เอิ่ม อยากให้พี่ทีเป็นพระเอกกกกก พี่ทีแสนดีเสมอ
-
คนแต่งบ้านอยู่ไหนคะ เราจะเอาระเบิดไปปา ร้องไห้เลย :o12:
-
สงสารจ๊อบ ใจเย็นนะค่อยๆคิด
-
นึกว่าจูบกันพอแล้วเสียอีก มาต่อข้างนอกกันอีก
พี่เบียร์ที่มาเห็นแล้วร้องไห้ แค่นางเป็นคนขอเลิกพี่ทีเองไม่ใช่หรือ? จะมาเสียใจทำบ้าอะไรตอนนี้?
จ๊อบเมิงดราม่ามากๆ มาดูกันว่าตอนนี้พี่ทีถอยไปแล้ว
ท่าทางจ๊อบมันไม่เชื่อหรอกว่าพี่ทีกับเต๊ยไม่มีอะไรกัน
วิบากกรรมมันท่าทางจะยังมีอีกนาน
ไม่ได้อวยพี่ทีนะคือรู้ว่าไม่ได้เป็นคู่กับเต้ยหรอก
แต่ช่วงที่เต้ยมันเจ็บมากๆมีแต่เพื่อนกับพี่ทีที่มาเป็นที่พึ่งทางใจให้
การที่เต้ยเสนอตัวให้พี่ที
เราไม่เห็นด้วยแต่เข้าใจว่าเพราะว่าเต้ยซึ้งใจใจตัวพี่ทีที่ดีกับตัวเองเสมอมา
พี่ทีจะเตือนสติ ปลอบ และ ไม่เอาเปรียบเต้ย
สิ่งที่จ็อบมันทำให้เต้ยๆมันยังไม่ได้คิดหรอก
ตอนที่เป็นเริ่มมีเรื่องห่างกันช่วงนั้นจ็อบมันกำลังงงๆอยู่
เต้นก็มัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองเพราะว่ามันกำลังเจ็บ
คงอีกสักพักที่เต้ยจะได้มาเรียบเรียงความรู้สึกแล้วก็เข้าใจ
ถ้าหากว่าคิดว่าเต้ยเจ็บมาสี่ปีที่รักจ็อบเป็นเพราะตัวเองก็คงต้องคิดดูในทางกลับกันว่าที่จ็อบมันป่วยนี้ก็คือเป็นความตั้งใจของจ็อบเองที่จะรอเต้ย
ที่จริงถ้าหากว่าพอเต้ยบอกรักจ๊อบแล้วจ๊อบเลิกคบไปก็อาจจะดีกว่าก็ได้คือเต้ยมันจะได้ตัดใจไปเลย
แต่ตอนนี้นมันกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเพราะว่าจ๊อบมันไม่รู้ใจตัวเอง
มันไม่รักแต่มาดูแล แล้วคนที่ต้องตัดใจมันจะตัดใจยังไงก็เลยเจ็บกันไปทั่วหน้า
จูบสุดท้ายที่พี่ทีขอแล้วเต้ยสนองจะว่าไปเต้ยก็ยังไม่ได้คบกับจ๊อบ
ดูไม่รักนวลสงวนตัวเป็นกุลเกย์ที่ดี
แต่ตัวก็เคยเสนอไปแล้วนี่ก็แค่จูบ (เป็นเราๆไม่ทำหรอก)
มาที่คู่ในอนาคต
ที-เบียร์ น่าจะดราม่าตามคู่หลักด้วย
ไม่แน่ว่าพี่ทีอาจจะร้ายสุดๆต่อเบียร์ก็ได้สังหรณ์แบบแปลกๆ
เพราะว่าเรื่องนี้ชื่อเล่นเพื่อน จึงคิดว่า จ๊อบ - เต้ย + ที - เบียร์
แต่ถ้าหากว่าเล่นพี่ ก็สงสัยสับคู่ได้ลงตัวแล้ว
มารอดูว่าต่อไปจะดราม่+ามาม่าขนาดไหนอีก
-
ทำไมไม่ยอมใจเย็นใช้สติบ้างน้า มาเสียใจที่หลังช้าไปมั๊ยจ๊อบ
-
:o12: เข้าใจผิดกันรุนแรงจัง
-
ไม่ได้รัก แต่ก็ให้เขาจูบแล้วจูบอีก ดูแปลกๆพิกล ถึงจะบอกว่าครั้งสุดท้ายก็เถอะ
ตอนกลางคืนก็จูบแล้วนี่
ยังมาจูบกันในที่สาธารณะอีก คนเห็นกันทั้งตำบล
ไม่เข้าใจ
-
เราคิดว่าพอแล้วล่ะ ปรับความเข้าใจกันเถอะ
-
คือแบบเอาจริงๆคิดว่าเต้ยน่าจะรู้โดยไม่ต้องถามด้วยซ้ำนะ ถ้าเห็นจ๊อบอยู่ข้างล่าง
สงสารจ๊อบอ่ะรอมาทั้งคืน แถมยังอารมณ์ร้อนจนอดฟังเรื่องสำคัญ :sad4:
แต่พี่ทีกับเต้ย แค่จุ๊บและแยกๆก็พอป่ะ
แล้วจูบในที่ๆคนมาเห็นได้แบบนี้ ก็ไม่โอนะ
บางทีเต้ยก็ดูปล่อยตัวไปอ่ะ คือพี่ทีดีเข้าใจ แต่ถึงขั้นที่เคยเสนอตัวตอบแทน
หรือแบบให้จูบ ทั้งที่ไม่มีใจ แบบมันนไงไม่รู้อ่ะ
แล้วเพืีอนเต้ยนี่แบบ โผล่มาได้จังหวะจริง มาแบบไม่ฟังไร บ้ากว่าจ๊อบอีก o22
รอต่อต่อไปค่าาา หวังว่าจะเข้าใจกันไวๆ
-
สงสารจ๊อบขอให้จบแฮปปี้เถอะนะแหมดีนะที่เต้ยไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับพี่ทีไม่งั้นละพระเอกเปลี่ยนแน่ๆสงสารพี่เบียร์ด้วยขอให้กลับมารักกับพี่ทีเถอะนะ
-
เฮ้ออออออ
-
ทุกอย่างมันดูผิดที่ผิดเวลาไปหมด น่าสงสารทุกคนเลยเรื่องนี้
แต่ไม่เข้าใจเต้ยเลยว่าไม่รักแล้วไปให้เค้าจูบทำไม แถมหลายครั้งด้วย
ไม่แปลกที่จ๊อบจะเข้าใจผิด ยังไงรีบๆคุยกันเถอะ
อยากรู้เรื่องพี่ทีกับพี่เบียร์จังคะ คู่นี้จะคู่กันมั้ยน๊า อยากให้พี่ทีมีคนรู้ใจซะที
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
:katai4: *&^(*_)(+_)+^%$& (อยากจะเอ่ยเป็นคำหยาบจริงๆ)
เวลา ช่วงจังหวะ ช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย
:เฮ้อ: ปรับความเข้าใจกันสักทีเถอะ
ปล.1 เต้ยปล่อยตัวให้พี่ทีมากไปไหมหนู ทั้งกอด ทั้งจับ ทั้งโอบ ทั้งจูบ
ปล.2 มาต่อครึ่งหลังเลยได้ไหมน๊าาาาา ตัดจบตอนแบบนี้ทรมานดีแท้
-
เบื่อ เบื่อเต็มทน .. ตอนแรกก็คิดว่าหายไปซักหลายๆตอนค่อยกลับมาเก็บเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น
มีแต่แย่ลง แย่ลงมันทุกอย่าง เต้ยก็อะไรก็ไม่รู้ ทำตัวน่ารำคาญ น่าขัดใจมากที่สุดเท่าที่เคยอ่านนิยายมาเลยจริงๆ
คือยังไงอ่ะ เราไม่รู้หรอก ไม่รู้เลย คือ have no idea อ่ะว่าเต้ยคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้
เพราะถ้าเป็นเรา เราไม่มีทางทำแบบเต้ยอยู่แล้วไง คนที่ดีไม่ได้แปลว่าจะเป็นคนที่รัก ในเมื่อรู้แล้วว่าไม่รัก จะให้ความหวังทำไม ?
เคยมีเหมือนกันคนที่ทำเพื่อเราทุกอย่าง นั่งรอเราเป็นชม.ๆได้ไม่มีบ่นเพียงเพราะอยากเดินไปส่ง จากห้องเรียนถึงรถพ่อ
ระยะทางไม่ถึง 5 นาทีกับเวลาเป็นชม. เคยมีเหมือนกันคนที่พยายามเพื่อเรา อยู่ข้างเราในเวลาที่ร้องไห้ เหมือนที่พี่ทีทำนั่นแหละ
นั่นคือตอนที่เราให้โอกาสจีบเฉยๆ แต่พอเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้รักจริงๆ เราก็แค่บอกไปว่า อืม ไม่ได้รักจริงๆแหละ พอเถอะ
แค่นี้ แล้วปล่อยเค้าไปหาคนอื่นที่ดีกว่าเราไง ต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเองไปดิ
จะมาคาราคาซังกันแบบนี้เพื่ออะไร ?
ไม่เห็นจะต้องไปรู้สึกอยากตอบแทนจนขนาดจะยกตัวให้ จะปล่อยตัวขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ ตลกไปป่ะ
แล้วก็เรื่องจ๊อบ เออดี จะทำเหมือนจ๊อบมันทำผิดร้ายแรงไปถึงไหนก็ไม่เข้าใจนะ
เรื่องแอบรักก่อน เรื่องรอมาสี่ปี มันก็เป็นความรู้สึกในส่วนของเต้ยมะ ? จ๊อบมันแค่ไม่รู้ใจตัวเองนี่มันผิดมากหรอถามจริงเหอะ
ผิดจนขนาดต้องยอมทุกอย่าง ต้องเป็นคนผิดในทุกเรื่องแบบนี้เลยหรอ ? มันไม่เกินไปหน่อยป่ะ
คือเค้าก็รู้ตัวแล้ว สารภาพแล้ว พิสูจน์ตัวเองแล้ว ไม่พอ ? งั้นต้องทำยังไงถึงจะพอ ? กระโดดลงไปให้รถชนตายตรงหน้าเลยดีมะ
มันน่าเบื่อมากนะกับคนแบบเต้ยอ่ะ จริงๆ ขนาดตอนสุดท้ายทำจ๊อบเจ็บเพราะความเข้าใจผิด(มั้ง เพราะก็จูบจริง ไม่เรียกเข้าใจผิดยังได้เลย) จ๊อบยังต้องเป็นฝ่ายขอโทษเลยอ่ะ มันตลกป่ะ 5555555555555555555555555555555
ถ้าจะมาขนาดนี้ให้จ๊อบคู่พี่เบียร์แล้วเต้ยคู่พี่ทีไปเลยเหอะ น่ารำคาญ
ขอโทษที่พูดตรงๆค่ะ แต่อดทนมาหลายตอนแล้ว หลังจากนี้ไม่ต้องห่วงนะคะ คงไม่มีเม้นแบบนี้แล้วแหละค่ะ
ขอระบายเป็นเม้นสุดท้ายแล้วจริงๆ ขอโทษอีกครั้งแล้วกัน ใครไม่ชอบก็กดลบเป็ดไปได้เต็มที่เลยค่ะ เราเข้าใจและเคารพในความคิดของทุกคน
-
ไม่เข้าใจกันไปเรื่อยๆๆๆๆ ความคิดสวนทางกันตลอด
ใจตรงกันเป๊ะ แต่เส้นทางที่จะบรรจบเฉี่ยวขนานกันไปมา
ไม่เคยบร.ร.จบ หวังสักวันจะสามารถลงล็อคเข้าใจกันได้สักที
เส้นขนานสองคู่ สี่เส้น เง้อออ เป็นตูนะ จะจับแม่มมันหักมุม
ให้ชนกันซะเลย ไม่เข้าใจกันดีนัก สวนทางกันตลอดๆๆ
-
ทันแล้ว ว่าจะไม่อ่าน ดราม่า แต่อดไม่ได้ต้องเข้ามาแจม :ling1: เข้าใจเต้ยนะความรู้สึกแอบรักมันเจ็บขนาดไหน พอไปสารภาพก็ได้รับการปฏิเสธ แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ โดยที่จ๊อบก็ยังห่วงใยในฐานะเพื่อนมาตลอด แต่ยังไงมันก็เจ็บอยู่ดีอ่ะนะ สี่ปีไม่ใช่จะมาตัดใจกันได้ง่ายๆ จ๊อบก็ดีนะ เอาจริงๆ นะ ถ้าเป็นเพื่อนในชีวิตจริงนี่บางคนไม่คบกับเต้ยเลยนะ เพราะมันตะขิดตะขวงใจไง แต่จ๊อบก็ยังเป็นเพื่อนกับเต้ยมาตลอด แม้บางครั้งจะแอบเอาแต่ใจกับเต้ยบ้าง ทำให้เต้ยเสียใจ พอมันเริ่มรู้ใจตัวเองก็เหมือนจะสาย เพราะพี่ทีที่แสนดีก้าวเข้ามาในชีวิตเต้ย ทั้งคู่ต่างเข้าใจเพราะเจ็บปวดกับความรักในอดีตกันมาก่อน ก็เลยดูจะเข้าใจง่าย แต่พี่ทีก็เหมือนเต้ยนั่นแหละ ลึกๆ ยังรักคนในอดีตอยู่มาก ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเป็นพี่เบียร์นะ ก็คิดว่า เออ ทั้งคู่ก็หมาะกันดี ถ้าตัดอดีตได้ แต่พออีจ๊อบมันเริ่มร้ใจตัวเองและตัดสินใจเลิกกับชะนี ก็ดีใจที่มันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เต้ยมาเป็นคนรัก มันก็ยอมรับว่ามันเห็นแก่ตัว แต่มันก็ปล่อยไม่ได้ ต่อสู้เพื่อให้ได้มา โดยมีพี่เบียร์เป็นกุนซือสอนให้แต่ตัวเองกลับทำไม่ได้ :laugh: ก็หวังว่า ตอนหน้า เต้ย กับ จ๊อบ มันจะปรับความเข้าใจกันได้นะ เห็นคนเขียนสปอยว่าจบแฮปปี้ แต่จะใช่อย่างที่คิดไหม ก็ไม่อยากจะเดา แม้แต่ตอนหน้าที่บอกให้เตรียมทิชชู ก็ยังคิดว่าจะเสีย :m15: หรือ เสีย :haun4: กันแน่ แต่จะใครกับใครนี่สิ อยากให้เป็นเสียเลือดของ พี่ที กับ พี่เบียร์ มากกว่า อ้าว อีบ้า เขามีแต่เชียร์ จ๊อบ กับ เต้ย อีนี่ข้ามตอนมาก :o8: คือ ชอบเบียร์อ่ะ ดูนางจริงใจแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเลิกกับทีทำไม อยากรู้ๆ ปล่อยให้อีจ๊อบกับน้องเต้ยมันไปพักผ่อนก่อน จัดคู่นี้ให้หน่อยดิ o18 อีกอย่างบอกตามตรงกลัวคนเขียนใจร้าย ให้น้องเต้ยวิ่งไปซบอกพี่ที ปลอบใจกันจนถึงขั้นมีอะไรกันอย่างที่เต้ยบอกว่ายอมให้พี่ทีเพราะอยากตอบแทน ไม่เอานะ :katai1: ถ้าเต้ยจะมีอะไรกับทีก็ขอให้เกิดจากความรัก โดยเคลียร์ทุกอย่างให้ลงตัวก่อนเถอะนะ ขอร้อง เพราะตอนนี้คนที่ผิดก็คือเต้ยนะ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้าใครเห็นก็ต้องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น จูบลากัน อย่างคนที่จะตัดใจจากกัน แต่ในสายตาของจ๊อบ และอีกคน คือ พี่เบียร์ มันไม่ใช่ เชื่อว่าพี่เบียร์คงมีเหตุผลกับการบอกเลิก ไม่อย่างน้นนางคงไม่เสียใจจนแทบขาดใจอย่างนี้หรอกที่เห็นทีกับเต้ย จูบกัน เขาว่าพี่ทีเหมาะกับพี่เบียร์มากกว่า ดูเบียร์แก่นแสบเจ้าเล่ห์มากๆ นางมีเสน่ห์ คนแบบทีน่าจะเอานางอยู่ จัดให้เขารู้หน่อยเถอะกับคู่นี้ :katai2-1: ส่วนเต้ยยกโทษให้จ๊อบมันเถอะ มันทำขนาดนี้ เสียใจเสียน้ำตา ถ้ายังรักก็เข้าใจกันเถอะนะ :กอด1:
-
โอ๊ยยย หน่วงตับหน่วงไตจัง :ling1:
-
เซ็งอ่ะ...อะรัยนักหนาก้อไม่รู้ อ่านแล้วเหนื่อย บางทีก้อไร้เหตุผลเกินไป..ถึงพี่ทีจะดีแล้วงัยอ่ะ ...ในเมื่อใจตรงกัน จะมาเยอะทำไม.............. เหนื่อยแทนเลย เริ่มเบื่อเต้ยแล้วนะ :fire: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
....มีคนถามว่าจบ Happy รึเปล่า ตอบเลยว่าจบ Happy ค่ะ แต่จะถูกใจหรือเปล่าก็แล้วแต่ความชอบส่วน
บุคคลเนอะ มันขึ้นอยู่กับว่าจบแบบมีความสุขกับใคร ฮ่าๆๆ (ตอบไม่เคลียร์อีกแระ น่าตบมั้ยค่ะ :angry2: :serius2:)ฮ่าๆ
เจอประโยคนี้เข้าไป o22 นี่เราต้องทำใจล่วงหน้าใช่มั้ยเนี่ยะ แต่บอกตรงไม่อยากได้ความรู้สึกนั้นอีกแล้วง่ะ
มีนิยายอยู่เรื่องหนึ่งเกี่ยวกับรูมเมท จบที่พระเอกนายเอกแยกห้องแยกทางกัน จบได้ทำร้ายจิตใจเรามากเลย สาเหตุมันมาจากนายเอกนอกใจ รู้ว่าเพื่อนชอบตัวเองแต่ก็ยังทำแบ็ว ให้ความสนิทสนมเกินจำเป็น ทั้งที่ตนเองมีแฟนแล้ว พอพระเอกโกรธพลาดไปทำร้ายนายเอกเข้า นายเอกก็ไปซุกปีกรุ่นน้อง พระเอกมาขอโทษก็เมินไม่ยอมเคลียร์ปัญหา ให้มันคาราคาซัง จนพระเอกท้อเลิกง้อ แล้วแยกทางกันไป :m26: ถึงจะทำร้ายจิตใจแต่ก็แอบสมน้ำหน้านายเอก ประมาณว่ามันทำตัวเอง
ที่เล่ามาอยากจะบอกว่าเรื่องนี้ให้กลิ่นอายดราม่าแบบเรื่องที่เล่ามาเลย
-
โอ๊ยยยย หน่วงสุดๆอ่ะ มันโครตจิ๊ดจริงๆ น้ำตาจะไหลก็ไหลไม่ออก
แต่รู้ว่าแม่งโครตเจ็บ เจ็บจนร้องไม่ออก (ยังกะตัวเองอยู่ในสถานการณ์เดียวกับสองคนนั้น) :mew4:
-
เต้ยก็จูบกับพี่ทีบ่อยไป๊ ไม่ดีหรอก มันทำให้ยิ่งทำใจยาก
จ็อบนี่อกกลัดหนอง สะบักสะบอมมากกกกก ก่อนสุขต้องทุกข์ก่อนเนอะ ช่วงใข้กรรม
เต้ยคิ้วแตกแล้วอ่ะ แต่คิดว่าเต้ยไม่โกรธหรอกแต่เพื่อนๆ ดิจะยอมไหม
เฮ้อ สงสารสองคนเลย พี่เบียร์ด้วย พี่ทีด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
จากที่ติดตามมาสักพัก นายเอกเรื่องนี้งี่เง่ามากอ่ะ ไม่คิดว่านางจะเป็นไปได้ขนาดนี้เอาแต่พอเหมาะเถอะเต้ย รู้สึกจะเยอะเกินไปแล้ว ชอบนะช่วงแรกๆกับโมเม้นต์ที่เอาคืนของนายเอก นิยายแนวเจ็บจี๊ดรักเพือนสนิทตัวเองก็คาดหวังประมาณนี้แหละ แต่พอหลังๆมันชักจะเข้ารกเข้าพงไปละ กลายเป็นตอนต่อไปๆ จะเห็นความงี่เง่าของเต้ยอะไรบ้างประมาณนั้นกลายเป็นเบื่อเต้ยไปเลย จากที่ตอนแรกเอาใจช่วย กับพี่ทีก็พิรี้พิไรอยู่นั่น ดีเหลือเกินนน!!!! กับพี่ทีเนี่ย อยากจะตอบแทนเหลือเกิน ถึงขนาดเสนอตัวให้เนี่ย ทั้งที่เอาจริงๆ นะ สิ่งที่พี่ทีทำให้ไม่ได้เสี้ยวกับสิ่งที่จ๊อบมันทำให้มาตลอดเลยด้วยซ้ำ ขนาดมีแฟนแล้วยังดูแลเต้ยยิ่งกว่าแฟนอีก ไม่เคยละเลยความสำคัญมาเป็นที่1เสมอ จะผิดแค่มารู้ใจตัวเองช้าเท่านั้น พี่ทีทำอะไรให้เต้ยเมื่อเทียบกับจ๊อบบ้างแค่เข้ามาในช่วงท่เต้ยอ่อนแอ เอาจริงๆ ไม่รู้สึกเชื่อความรู้สึกที่พี่ทีมีต่อเต้ยเลยด้วยซ้ำ เหมือนยังฝังใจและไม่ลืมกับรักครั้งก่อนนะเพียงแต่หาคนมาแทนคนเก่ารู้สึกดีด้วยไหมคงอาจใช่แต่ถ้าถามว่ารักเต้ยสุดๆเลยไหมก็คงไม่ใช่แน่ๆ สัมผัสไม่ได้เลย แต่เต้ยนี่ทำเหมือนกับเป็นหนี้ชีวิตพี่ที ทำไมพี่ช่างดีเยี่ยงนี้ ไม่รู้จะใช้อะไรตอบแทน สิ้นคิดตั้งแต่จะยอมนอนกับพี่ทีตอบแทนแล้ว ทั้งทีไม่ได้รักพี่ทีนะ แล้วก็ยังเห็นแล้วว่าจ็อบรักตัวเองแล้วตัวเองก็ยังรักจ๊อบจ ใจตรงกันแล้ว จะผูกเงื่อนให้มันยุ่งยากอีกทำไม ยอมนอนกับพี่ทีแล้วแล้วหลังจากนั้นจะเป็นไง กลับไปหาจ๊อบเหรอ หรือจะคบกับพี่ทีต่อทั้งๆที่ไม่รักหรือจะยังไง ผิดหวังกับการตัดสินใจของเต้ยจริงๆ สองครั้งสองครา เลย จริงๆหลังจากนี้อยากให้เป็นฝ่ายเต้ยที่ต้องเจ็บปวดบ้าง นะจ๊อบลองเข้าใจผิดหนีไปไหมสักพักให้เต้ยได้วิ่งตามบ้างค่อยคืนดีกัน ชอบเบียร์เชียร์เบียร์คิดว่าเบียร์คงมีเหตุผลที่เลิกรา อยากให้คืนดีกันนะ แต่พอเบียร์มาเห็นฉากแบบนี้ก็รอดูปฏิกิริยาของทีแล้วกับว่าจะชดเชยความรู้สึกที่เสียไปได้ไหม ทีจะมีความพยายามแค่ไหนกับเบียร์ ตอนนี้รู้สึกเซ็งทีพอๆกับเต้ย เหมือนจะดีแต่ดีไม่สุดไง #ทีมเบียร์
-
เห้ออ ปวดจิต
-
ถ้าเป็นจ๊อบนะ เค้าจะหยุดและ..
พิสูจน์ตัวเองแล้ว แต่ทางนั้นก็ไม่เห็นค่า แถมมีเพื่อน อย่างแท็คเป็นมือที่ 3 อีก .. ตัวเองไม่ได้รู้อะไร ตัดสินจากที่มองเห็นเพียงอย่างเดียว แล้วยังไปทำร้ายคนอื่น คิดแต่เพื่อนตัวเองแสนดีกว่าใคร
แต่การกระทำมันไม่ใช่แฮะ หยุดอ่านไปพักนึง คิดว่า เรื่องมันจะดีขึ้น
สุดท้าย ก็ยังวนว่ายอิหรอบเดิม ไม่จบไม่สิ้น...
-
อิจ๊อบบบบ เอ็งป่วยอยู่นะ ทำไมไม่นอนอยู่ในห้องงง
ดูซิ ทำตูร้องไห้อีกแล้วอ่ะ โฮๆๆๆๆ T_T
-
เฮ้ออออ เต้ยนะเต้ย คิดว่าตัวเองอยู่เมืองนอกรึไงห่ะ เอะอะอะไรก็จูบๆๆๆ จูบกันเข้าไป สงสารเต้ยนะแต่การให้เขาไปจูบง่ายๆแบบนั้นมันไม่สมควรอย่างยิ่ง ยังไงก็สู้ๆและขอให้รักกันไวๆ
-
***สปอยครึ่งหลัง***
เจ็บเหมือนจะตาย
ผมเม้มปากแน่นมองเสี้ยวหน้าของอดีตคนรักที่มุ่งมั่นอยู่ที่การระรานร่างกายของผม
ผมเสียใจ ผมไม่เคยนึกว่าวันหนึ่งจะต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เหมือนกับที่ระบายความใคร่ ไม่ต่างจากของที่ดูไร้ค่า
และเหนือสิ่งอื่นใดแววตาคู่นั้น แววตาที่เคยมองกันด้วยความเสน่หา บัดนี้กลับไม่มีอีกแล้วเพราะมันดูว่างเปล่า มันชวนให้รู้สึกใจหาย
...ราวกับแววตาของคนที่ไม่เหลือใจ...
ผมนอนกำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด แต่มันก็แค่ความเจ็บปวดทางกายไม่เหมือนกับความสาหัสทางใจจากคำพูดของคนเคยรัก
“ แข็งอย่างกับท่อนไม้ เอากับหมอนข้างยังจะมันส์กว่า”
***เอาไปจิ้นก่อนว่าใคร รอลุ้นคืนนี้นะจ๊ะ
บางคนอาจรู้แล้วว่าใคร แต่อย่าเอ็ดไป ค่อยๆไปรับรู้ความรู้สึกพร้อมกันคืนนี้
อย่างที่บอกเตรียมทิชชู่ และหายใจให้ลึกๆ เพราะมันอาจทำให้อินจนทนไม่ไหว :hao5: :m15:
-
:sad4:
-
รอลุ้นำไปพร้อมกันในคืนนี้
-
:katai4: อยากทุบคอมทิ้ง หวังว่าไม่ใช่พี่... นะ ไหงมาระบายอารมณ์งี้ :ling3:
-
เตรียมค้อน เตรียมไม้หน้าสาม ไว้ฟาดหน้า อิพี่...
กร้าซซซ อยากพ่นไฟ ทำไมทำอย่างเน้!!!! หลงดุส่า
ปลื้มที่ยังเป็นสุภาพบุรุษไม่เอาเปรียบเต้ย แต่แบบนี้เฮ้ยยย
...!!!!
-
อย่าบอกนะ ว่าเป็นพี่ทีกับพี่เบียร์ ไม่น้าาา ขออย่าให้เป็นพี่ทีเลยที่ทำแบบนี้!!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านสปอยแล้วยิ่งหนักใจ เอาให้มันวุ้นเหมือนน้ำมียุงไปเรื่อยๆ
สงสัยต้องทำแบบคอมเม้นต์ด้านบน
ห่างกันสักพักแล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่..ให้หายคาใจ :katai1:
-
รู้แล้วววว่าใคร อิอิ รอคับรอ :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอบไปเลยว่า"เมิงก็ไปเอากับหมอนข้างสิโว้ย" :angry2: รอๆๆ
-
:katai1: :katai1: อิพี่ทีแน่ ๆ จะทำอะไรพี่เยบียร์ช้านนนนน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก :ling1: :ling1:
-
พี่ทีกับพี่เบียร์แน่ๆ
พี่ทีนางแค้นมากๆเลยนะ
สงสัยตะแนนที่เก็บๆมาจากการเป็นพระรองเกาหลีจ็อบ-เต้ยหายหมดงานนี้แหละ
ขออย่างเดียวว่าอย่าได้ข่มขืนฝีนใจกันเลยนะ
หวังว่าพี่เบียร์คงจะไม่บ้าจี้ไปเสนอหรือกลับไปหาพี่ทีเพียงเพราะว่าอยากให้พี่ทีปล่อยมือจากเต้ยนะ
มโนไม่ออกว่ากลับไปจ้ำจี้กันได้ไง ถ้าไม่ขืนใจ
พระรองเกาหลีฉันจะกลายพันธ์หรือนี่?
-
ผมนี่เตรียมไม้หน้าสามรอทุบอิพี่ทีเลย
-
พี่ทีกับพี่เบียร์ชัวร์เลยเพราะคู่นั้นยังอีกนานนนน หวังว่ากลับมารักกันเหมือนเดิมน้า :กอด1:
-
ทีเบียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
:katai2-1:รอออออออออออออออออออออออออ :hao5:
-
เข้ามารอคนเขียนมาด่วนเลยปูเสื่อนอนรอแล้วเนี่ย
-
เข้ามารอๆ เมื่อไหร่จะแฮปปี้ซักทีนร้าาาาา ><
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ต่อครึ่งหลัง
รถของผมกำลังจะเคลื่อนตัวออกจากที่จอดรถ ถ้าหากว่าประตูด้านข้างคนขับจะไม่เปิดออกพร้อมกับที่ใครบางคนก้าวขึ้นมานั่งข้างกัน ผมสบตากับมันแวบนึงก่อนจะกำพวงมาลัยแน่นไม่ต่างจากมันที่ถึงแม้จะดูเกรงๆแต่ก็นั่งนิ่งเฉย
“ ลงไป”
“.......”
“ กูบอกว่าให้มึงลงไป”
“ สัญญาก่อนว่าจะไม่ขับรถเร็ว...” มันพูดเสียงแผ่ว “..แล้วกูจะลง”
“.....”
ผมไม่ตอบมันเลยเอื้อมมือไปคว้าสายคาดเอวเตรียมจะกดลงแต่ผมก็กระชากรถออกตัวก่อนที่มันจะได้คาดเบลท์ ตาผมมองไปที่ถนนเบื้องหน้าแต่ฝีเท้ากลับเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด ส่งผลให้รถยุโรปคันหรูพุ่งทะยานไปเบื้องหน้าอย่างเร็วราวกับเหาะอยู่บนอากาศ
ผมรู้ว่ามันไม่ชอบความเร็ว
ผมรู้ว่ามันยังไม่ได้คาดเบลท์
ใบหน้าสวยของมันซีดเผือด มือทั้งสองข้างกำเบาะแน่นจนเล็บแทบจะเจาะเข้าไปในเบาะหนังเนื้อดี
ผมแค่นยิ้ม
ใครบอกว่าผมเป็นคนดี
หึ คนดีงั้นเหรอ คนดีแล้วไม่มีหัวใจรึไง ผมยอมรับว่าโกรธ ผมยอมรับว่าไม่พอใจแล้วมันผิดอะไรในเมื่อผมมันก็มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้วิเศษเลิศเลอกว่าใคร
ผมแค่เห็นว่าเต้ยมันห่วงความรู้สึกของเพื่อนสนิทมันมากแค่ไหนตอนที่ไอ้หมอนั่นมาเห็นว่าเรากำลังจูบ ผมแค่หัวเสียจนต้องออกมาสงบสติอารมณ์ ผมอยากไปขับรถเล่นไปเรื่อยเพื่อคลายเครียดและปล่อยให้ความรู้สึกนึกคิดล่องลอยไป เพราะบางครั้งการอยู่คนเดียวและได้ทบทวนอะไรบางอย่างมันอาจจะดีขึ้น
ใครจะไปคิดว่ามันจะกล้ากระโดดขึ้นรถผม
ผมเหยียบคันเร่งให้แรงกว่าเดิม และครั้งนี้ผมหักพวงมาลัยเปลี่ยนเลนอย่างรวดเร็ว รถที่สวนไปมาบนถนนสายนี้คงจะไม่พอใจการขับขี่ของผมเท่าไหร่ในเมื่อผมหักพวงมาลัยเปลี่ยนเลนไปมาทั้งๆที่ความเร็วของรถยังไม่เปลี่ยนลงเลยด้วยซ้ำตรงกันข้ามมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
มันเริ่มกัดริมฝีปากตัวเองแต่เปลือกตาคู่สวยยังไม่เปิดการรับรู้ มันไม่ชอบความเร็ว ทุกครั้งที่มันต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มันจะแค่หลับตานิ่ง
แปลก ครั้งนี้มันแปลกไป หึ แล้วมันจะแปลกอะไรในเมื่อผมไม่เคยได้สังเกตอาการที่เปลี่ยนไปของมันเลยตลอดเวลาหลายปีที่เราเลิกรากัน
...เอี๊ยด...
ผมเหยียบเบรกกะทันหันเพราะหักหลบ
มันเซถลาศีรษะชนกับคอนโทรลหน้ารถทันที ถึงจะไม่แรงมากแต่หน้าผากสวยของมันก็แดงเป็นเปื้อน มันกุมศีรษะตัวเองก่อนจะก้มหน้านิ่ง ส่วนผมก็แค่เหยียบคันเร่งและหันไปสนใจถนนเบื้องหน้าต่อ
ระหว่างเรามีแต่ความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงแอร์ในรถดังหึ่งๆ มันเบือนหน้าหนีไปทางกระจกฝั่งด้านนั้น ส่วนผมก็สนใจแต่ถนนเบื้องหน้าเช่นเคย หึ ผมแค่นยิ้ม ส่วนมันกำลังกลั้นน้ำใสๆที่กำลังจะไหลอยู่เต็มแก่ ตามันแดง จมูกมันแดงแต่มันก็ยังนิ่งเงียบไม่ปริปากพูดอะไร
ใครบอกผมเป็นคนดี
ใช่ตอนนี้ผมเป็นคนดี แต่ใครจะรู้ว่าอดีตผมทำเลวมามากแค่ไหน
แข่งรถ กินเหล้า เอาหญิง เจ้าชู้ และมั่วไม่เลือก
เส้นทางชีวิตลูกผู้ชายช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ อะไรที่ว่าดี อะไรที่เขาทำกัน ผมทำมาหมดแล้วทุกอย่าง ยกเว้นก็แค่เล่นยากับฆ่าคนเท่านั้นที่ผมยังไม่เคยเยื้องย่างเข้าไปใกล้ คงเพราะยังมีสำนึกความเป็นคนอยู่บ้างที่ฉุดสติให้ผมเลือกเส้นทางชีวิตที่ถูก
ผมเคยเลว
เลวแบบสุดกู่
แต่เพราะมันที่ทำให้ผมอยากเป็นคนดี ...เพื่อมัน...
มันไม่ชอบให้ผมสูบบุหรี่ ผมก็เลิก
มันไม่ชอบให้ขับรถเร็วและแข่งรถ ผมก็เลิก
มันไม่ชอบคนเจ้าชู้ ผมก็เลิก
มันไม่ชอบให้ผมกินเหล้า ผมก็ยอมเลิก
เพราะมันคนเดียว
ไอ้หน้าสวยที่ทำให้ผมนึกรักมันตั้งแต่แรกพบ และตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละที่ทำให้ผมเดินหน้าจีบมัน จนสุดท้ายเราเป็นแฟนกัน มันมีหลายอย่างที่ผมยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อมัน เพราะอยากให้มันภาคภูมิใจที่เลือกผม เพราะอยากให้มันไม่นึกเสียใจทีหลังถ้าเราเป็นแฟนกัน
แล้วยังไง
สุดท้ายมันก็ทิ้งผมไปโดยไม่มีแม้แต่คำอธิบาย
ผมเหมือนคนใจสลาย ผมเหมือนตายทั้งเป็น ผมเหมือนคนไม่มีหัวใจ
ถามว่าตอนนั้นผมเป็นยังไงหน่ะเหรอ “ มันก็แค่เจ็บทุกครั้งที่ผมหายใจ ก็แค่นั้นเอง”
มันหายหน้าไปจากผมสองปี สองปีที่ไม่มีข่าวคราวรู้แค่ว่ายังมีชีวิตอยู่และมันก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ทุกครั้งที่อยากจะเข้าหา มันก็ดันหลบหายเหมือนล่องลอยราวกับภาพฝัน แต่บทจะเจอกันก็ช่างง่ายดายราวกับทุกอย่างถูกจัดวางให้เป็นเช่นนั้น
“ จะไปไหน”
มันพูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากนิ่งอยู่ตั้งแต่รถออกตัว พร้อมกับทำหน้าเลิ่กลั่กมองบรรยากาศภายนอกแล้วขมวดคิ้ว
“.......”
“ ไปไหน” เสียงมันเริ่มสั่นเพราะทิศทางที่รถกำลังมุ่งหน้าไปคือเส้นทางออกนอกเมือง
“ จอดให้กูลงเถอะ”
“......”
ผมยังคงไม่ตอบตรงกันข้ามกลับเหยียบคันเร่งให้ความเร็วของรถคงที่สม่ำเสมอ
“ ที”
“....”
“ กูขอร้อง” น้ำตามันไหลปริ่มๆน้ำเสียงก็สั่นเครือ
“ แล้วไง” ผมหันไปถามมันเสียงเรียบ “...ตอนที่กูขอร้องไม่ให้มึงไปตอนนั้น มึงฟังรึเปล่า”
มันปล่อยน้ำตาให้ไหลเงียบๆก่อนจะเอนศีรษะซุกเข้ากับเบาะรถ และเบียดกายจนชิดกับประตูรถแทบจะหลอมเป็นร่างเดียวกัน เราสบตากันแวบนึงก่อนที่ผมจะเบือนหน้าหนีหันไปมองที่ถนนอีกครั้ง
สักพักหนึ่งบรรยากาศสองข้างทางที่เต็มไปด้วยตึกระฟ้าก็ห่างหายไปเรื่อยๆเพราะมันถูกแทนที่ด้วยต้นไม้ตามริมทางที่เริ่มผุดขึ้นมากมาย ต้นไม้สูงใหญ่ที่เริ่มหนาตาบ่งบอกถึงความห่างไกลจากเมืองหลวงที่แสนวุ่นวายซึ่งถูกลืมทิ้งไว้เบื้องหลัง ยิ่งห่างไกลจากสถานที่จากมามากเท่าไหร่มันยิ่งสะอื้นไห้เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
สุดท้ายผมหยุดรถจอดสนิทอยู่บ้านเรือนไทยหลังใหญ่กึ่งปูนที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ผมหยุดรถแต่ยังไม่ได้ดับเครื่องก่อนจะหันไปมองมันที่นั่งหลับตานิ่งเหมือนไม่อยากเปิดเปลือกตามองภาพตรงหน้า ที่สำคัญน้ำตามันยังไหลเอื่อยๆอย่างไม่คิดที่จะเช็ดแต่อย่างใด
“......”
“ พากูกลับเถอะ” มันขอร้องเสียงสั่น
แล้วผมจะตอบอะไรหล่ะนอกจากแค่นยิ้มแล้วดับเครื่องพาตัวเองออกมาแล้วเดินไปกระชากเปิดประตูรถอีกฝั่งหนึ่ง
“ ลงมา”
มันส่ายหน้าปฏิเสธแล้วเอนตัวแนบไปกับเบาะรถเห็นแบบนี้แล้วบอกตรงๆว่ามันทำให้อารมณ์ที่เพียรพยายามทำให้มันสงบเย็นมาตลอดการเดินทางขาดสะบั้นลง
“ โอ้ย”
ผมกระชากแขนมันอย่างแรงจนร่างบางๆของมันแทบจะถลาล้มลงกับพื้น
“ คุณที”
“ แม่อ่อน”
แม่บ้านคนสนิทที่ดูแลอาณาจักรเรือนไทยแห่งนี้ถึงกับตบอกตกใจเมื่อเห็นภาพการยื้อยุดของผมกับมัน
“อะไรกันค่ะเนี่ย
“.......”
ผมไม่ตอบนอกจากทำหน้านิ่ง ส่วนมันก็ก้มหน้าร้องไห้และพยายามแกะข้อมือออกจากการเกาะกุมของผม
“ ตายแล้วคุณเบียร์ใช่มั้ยค่ะเนี่ย”
“ ฮึก ฮือ ครับ” มันพยายามจะประสานมือไหว้คนมีอายุตรงหน้าแต่ติดมือผมไว้กำรอบข้อมือมันไว้อยู่
“ นี่มันอะไรกันค่ะเนี่ยคุณที ทำไมถึงฉุดกระชากคุณเบียร์แบบนี้..” แม่อ่อนทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะลูบหลังมือผมที่กำข้อมือมันอยู่เพื่อให้ปล่อย “..ปล่อยเถอะคะ ข้อมือเธอแดงช้ำไปหมดแล้ว”
“ เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกครับ”
แม่อ่อนอุทานเสียงอ่อนด้วยความไม่เห็นด้วย “ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันสิคะ คุณเบียร์เธอตัวเล็กกว่าคุณทีตั้งเยอะ ฉุดกระชากกันแบบนี้เดี๋ยวก็ได้แผลกันพอดี”
“....”
“ งั้นเหรอครับ”
ผมยิ้มเยาะๆซึ่งเป็นกิริยาที่น้อยครั้งผมจะทำเพราะอย่างที่รู้ ผมไม่ใช่คนใจร้อนออกจะใจเย็น และไม่คิดแค้นอะไรมากมายด้วยซ้ำ แต่วันนี้เหมือนกับทุกเรื่องราวที่ประดังประเดเข้ามามันยากเกินรับไหวจริงๆ มันเลยระเบิดความรู้สึกคับข้องใจอย่างรุนแรงแบบนี้
ผมไม่ใช่คนใจร้อน
ผมไม่ใช่คนแค้นจนฝังใจกับเรื่องใดๆ
แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้
ไม่ใช่เลย
“ โอ้ย”
เพราะมันสะบัดข้อมือและดิ้นหนีจากแรงรัดของผม สุดท้ายผมเลยตัดสินใจปล่อยมือมันออกอย่างรวดเร็วจนมันไม่ทันตั้งตัวสุดท้ายจึงลงไปกับพื้น ใบหน้ามันเหยเกพร้อมกับสูดปากเพราะเอาศอกลง ส่วนผมแค่ยืนมองภาพนั้นด้วยความเงียบเชียบทั้งที่ในส่วนลึกผมอยากจะตรงเข้าไปใกล้เพื่อทะนุถนอมเจ้าของร่างนั้น
“ ตายแล้วคุณเบียร์เจ็บมากมั้ยค่ะ”
แม่อ่อนผวาตามไปประคองมันทันที
“ ทำไมถึงทำแบบนี้หล่ะคะคุณที”
“ แม่อ่อนครับ...” ผมแตะไปที่ศอกของหญิงวัยกลางคน “..คุณย่าอยากทานแกงสายบัวต้มกะทิครับเลยฝากผมมาบอกแม่อ่อนว่า พรุ่งนี้ขากลับให้แม่อ่อนหาสายบัวไปฝากท่านที่บ้านใหญ่ด้วย”
แม่อ่อนพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้
“ งั้นดิฉันจะไปดูสายบัวที่ตลาดเย็นสักครู่แล้วกันนะคะ”
“ ครับ”
“ แล้ว...” แม่อ่อนทำหน้าเห็นใจมันซึ่งยืนก้มหน้านิ่งโดยมีมือของแม่อ่อนประคองอยู่
“ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมดูแลเอง”
“ เอางั้นเหรอคะ”
“.....” มันส่ายหน้าน้อยๆมือข้างหนึ่งกุมต้นแขนแม่อ่อนไม่ยอมปล่อย จนผมต้องแกะมือนุ่มนั่นและยึดกุมไว้จนไม่สามารถขยับเขยื้อน
“ เอ่อ”
“ ไปเถอะครับแม่อ่อน” แม่อ่อนมีท่าทีลังเลใจคงเพราะเป็นห่วงมัน
“ ค่ะ”
.........
.........
นี่ไม่ใช่ทีคนเดิม
นี่ไม่ใช่ทีที่ผมรู้จัก
ไม่ใช่ที
“ โอ้ย”
ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลลงเงียบก่อนจะลอบสังเกตใบหน้าคมคายด้านข้างซึ่งเครียดขมึงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นอกจากแววตาว่างเปล่า
ว่างเปล่าจนน่าใจหาย
นี่ไม่ใช่ที
มันเปลี่ยนไป เพราะผม
เพราะผมถึงทำให้มันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังแบบนี้
เมื่อก่อนมันอ่อนโยน เมื่อก่อนมันสุภาพ เมื่อก่อนมันทะนุถนอมผมมากมาย
แต่วันนี้...เพราะผม
“ ที”
“....”
“ ปล่อยกูเถอะนะ”
มันไม่ตอบก่อนจะหันมายิ้มอ่อนโยนให้ผมแต่ถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาฟังแล้วแทบจะหายใจไม่ออก “...มึงตัดสินใจผิดตั้งแต่กระโดดขึ้นรถมากับกูแล้ว”
ใช่ผมผิด
ผมจะเดินกลับมาหามันเพื่อหาเรื่องใส่ตัวทำไม ทั้งที่ผมเองเป็นคนหันหลังให้มันเองในตอนนั้น ผมไม่ปฏิเสธหรอกเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเพราะผม เพราะผมคนเดียว
แต่เมื่อเห็นมันกำลังร้องไห้เพราะมันหันกลับไปเห็นเต้ยกับไอ้จ๊อบกำลังอยู่ด้วยกัน แค่นั้นก็ทำให้ผมใจสลายแล้ว แค่ผมคนเดียวก็มากเกินพอแล้วที่ทำให้มันทุกข์ทรมานมานาน อย่าให้คนอื่นต้องทำร้ายมันแบบผมเลย
ผมกลัว
ผมกลัวอารมณ์ของมัน
จริงอยู่มันเป็นใจเย็นแต่บางครั้งอารมณ์ความรู้สึกของคนเรามันก็อาจทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นได้
แต่เห็นมันสตาร์ทเครื่องเตรียมออกรถใจผมก็แทบจะโบยบินไปหาทันที ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิม วันนั้นที่เราตัดสินใจเลิกรากันไปมันเป็นเสมือนฝันร้ายของผม เมื่อพบว่าทีมันเสียใจจนขับรถชนและสลบไปหนึ่งวันเต็มๆ โชคดีแค่ไหนที่มันไม่เป็นอะไรมาก เหตุการณ์นั้นแหละที่ทำให้ผมตัดสินใจออกไปจากชีวิตมันอย่างจริงจัง
น่าสมเพชมั้ย
มาห่วงมันตอนนี้ ทั้งๆที่ควรจะแสดงออกไปเมื่อสองปี
สายไปแล้ว ช้าเกินไป ไม่มีวันหวนกลับไป
...ปัง...
เสียงกระแทกประตูเปิดออกพาให้ผมขนลุกซู่ยืนนิ่งมองห้องข้างหน้าแล้วส่ายหน้าไปมา
“ ปล่อยที ฮือ ปล่อย”
“ มึงคิดว่ากูจะทำตามที่มึงขอเหมือนเมื่อสองปีก่อนเหรอ”
“ ขอร้องที กูขอร้อง”
“....”
“ ขอร้องเหรอ...” มันแค่นยิ้ม “...แล้วคำขอร้องกูเมื่อสองปีก่อนหล่ะ มึงจำได้มั้ย”
...จำได้สิ จำได้...
...ทำไมจะจำไม่หล่ะ...
“ อย่าไปเลยนะ”
“ อย่าเลิกกับกูเลย”
มันเคยขอร้องผมในวันนั้น แต่ผมก็ทำได้แต่นิ่งเงียบและมองภาพมันอ้อนวอนด้วยความร้าวราน
ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ
“ ที ฮึก”
“ มึงกลับเข้ามาในชีวิตกูทำไม” มันถามผมด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ มือหนาสั่นระริก “...กลับมาทำไมในวันที่กูกำลังคิดจะเริ่มต้นใหม่”
“.....”
กลับมาทำไมหน่ะเหรอ
กลับมางั้นเหรอ ไม่จริง ไม่จริงหรอก กูไม่เคยไปไหน กูเฝ้ามองมึงอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่กูไม่มีความกล้าพอที่เดินเข้ามาหามึงอีกครั้ง มึงไม่รู้หรอกว่ากูพยายามแค่ไหนที่จะมองมึงเฉยๆ
กูรู้ว่ามึงทรมานที่กูหันหลังให้มึง
แต่มึงจะรู้มั้ยว่ากูก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ กูบอกแล้วใช่มั้ย...” มันออกแรงบีบไหล่ผม “...ในเมื่อมึงหันหลังให้กูแล้วอย่ากลับเข้ามาอีกครั้ง เพราะถ้ามึงกลับมากูจะเอาคืนมึงให้ถึงที่สุด”
น้ำตามันไหลอาบแก้ม ไม่ต่างจากผมที่สะอื้นไห้เสียงดัง
ใช่แล้ว มันเคยบอกผมแบบนั้น ในวันที่ผมยืนยันจากไปจากมัน มันเพียรพยายามทุกวิถีทางที่จะยื้อความสัมพันธ์ของเราให้ยืนยาว แต่เพราะผมที่ปฏิเสธมันทุกเส้นทางเช่นกัน
มันทำพยายามทำเพื่อรักของเรา
ผมทำพยายามที่จะทำลายรักเรา
เส้นทางรักของเราจึงสวนทางกันจนกลายเป็นเส้นขนานและดำเนินไปถึงบทสรุปที่ผมต้องการ
เราเลิกกัน ผมสมหวังแต่ทำไมในตอนนั้น มันเหมือนคนหัวใจสลาย น้ำตามากมายไหลออกมาจนท่วมท้น ดีใจสิ ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ
มันเป็นคนดี ผมรู้ มันดีมาก ถึงจะเกเรไปบ้างแต่เพราะผมขอ แค่ขอมันก็ยอมทำให้ทุกอย่าง ตลอดเวลาที่คบกันมามันแสดงให้เห็นเสมอว่ารักและจริงใจมากแค่ไหน มันอ่อนโยน ให้เกียรติและทะนุถนอมผม ทุกการกระทำเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ปรนนิบัติจนลืมคิดไปเลยว่าถ้าไม่มีมันในสักวันหนึ่ง...ผมจะใช้ชีวิตอยู่ไปได้ยังไง...
จะโทษใครได้ในเมื่อผมทำตัวเอง ผมทำลายความสัมพันธ์นี้ลงเอง
(มีต่อนะคะ)
-
มาจิ้มก่อนเลย
-
กรี๊ดดด มีคนจิ้มเค้าก่อน :z13: :z13:
...เฮือก...
ผมหยุดชะงักปลายเท้าอยู่หน้าห้องนอนของมัน ผมมองภาพตรงหน้าแล้วแทบจะเบือนหน้าหลบ ห้องนี้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่เก็บรวบรมความทรงจำระหว่างเรา ห้องที่เป็นทั้งทุกข์และสุขในคราวเดียวกัน
“ ที ขอร้อง”
“.....”
ไม่ ผมยื้อยุดมันอยู่หน้าห้อง ผมไม่อยากเข้าไป ผมไม่อยากเห็น น้ำตาผมไหลรินมากมายจนไม่อาจซับออกได้หมด
แต่มันไม่ฟัง ไม่ใช่นี่ไม่ใช่ทีที่ผมรู้จัก
ไม่ใช่ทีที่อ่อนโยน
ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย
“ โอ้ย”
หลังผมกระแทกลงกลางเตียงอย่างแรงจนศีรษะเกือบกระแทกไปโดนหัวเตียงไม้อย่างดีที่เกาะสลักเป็นลวดลายสวยงาม ผมหน้าตื่นกวาดมองไปรอบๆห้องซึ่งยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ...เหมือนวันนั้นของเรา...
“ ....”
ผมร้องไม่ออกเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างหนาที่โถมทับบนตัวผมอย่างแรงจนจุกไปหมด มือทั้งสองข้างของมันขึงพืดแขนผม ต้นขาใหญ่ทับขาผมไว้จนแนบสนิท ร่างกายเราแนบชิดแทบจะไม่มีส่วนใดที่ไม่สัมผัสกันเลย ผมเบือนหน้าหนีปากก็ร่ำร้องขอความเห็นใจริมฝีปากของมันที่กำลังระรานไปทั่วใบหน้า
“ อย่าที อย่าทำ”
นี่ไม่ใช่ทีที่ผมรู้จัก
นอกจากมันจะไม่ฟัง มันยังตะโมบจูบไปทั่ว มันไม่ใช่จูบที่นุ่มนวลหอมหวานเหมือนครั้งนั้น ไม่ใช่สัมผัสอ่อนโยนแบบวันนั้น
วันนั้นในห้องนี้
วันนั้นเมื่อสองปีก่อน ในห้องนี้
ครั้งแรกของเรา
วันนั้นช่างอ่อนโยนต่างจากวันนี้ เส้นทางรักของเราช่างงดงาม อ่อนหวานชวนเคลิบเคลิ้ม ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยใส่ใจ ไม่เคยเลย ไม่เคยนึกเสียใจเลยที่ผมมอบครั้งแรกให้คนที่รักอย่างสุดหัวใจในค่ำคืนนั้น
ไม่เหมือนวันนี้
“ โอ้ย”
ผมสะดุ้งน้ำตาคลอเมื่อฟันคมๆขบเข้าที่ต้นคอจนเกิดรอยแดง
มันเงยหน้าจากซอกคอของผม เราสบตากัน
“ เบียร์” แววตาคมคายพุ่งตรงมาเต็มไปด้วยคำถาม “ มึงเลิกกับกูทำไม”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเมื่อคำถามเดิมก่อนวันจากลาย้อนกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แววตาที่เต็มด้วยความสงสัยและร้อนรนหายไปถูกแทนที่ความเด็ดเดี่ยว ล้ำลึกและดูว่างเปล่า
...เลิกทำไมหน่ะเหรอ...
...เลิกเพราะอะไร...
“ เลิกกับกูทำไม”
“ ขอโทษ”
นั่นเป็นเสียงของผม
“ ขอโทษ”
ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ “ กูขอโทษ”
“ กูไม่ให้อภัย”
ผมหลับตานิ่งอย่างยอมจำนนเมื่อมันโหมแรงเข้าใส่ผมอีกครั้ง ริมฝีปากมันไล่เลียไปทั่วแผ่นอกและซอกคอผมอีกครั้ง มือมันก็บีบเค้นไปทั่วลำตัวเปลือยเปล่าของผมที่มันฉุดกระชากเสื้อผ้าให้เลื่อนหลุดออกจากร่างกาย
“ มึงจะหายโกรธกูใช่มั้ย ถ้าทำแบบนี้” ผมกลั้นเสียงสะอื้นดันแผ่นอกมันที่กำลังจะแนบลงมา มันหยุดชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะหยัดกายขึ้นสูงเพื่อที่เราจะได้สบตา
“ กูไม่เคยพูดแบบนั้น”
ผมน้ำตาร่วง
นี่ไม่ใช่ทีที่ผมรู้จัก
“ โอ้ย”
เจ็บ
เจ็บเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ผมถูกมันล่วงล้ำโดยที่ไม่มีการโอ้โลมใดๆ ไม่มีคำหวานกระซิบบอกรัก ไม่มีการเบิกทางที่นุ่มนวล ไม่มีสัมผัสที่อ่อนโยน ทุกการกระทำเต็มไปด้วยความรุนแรงป่าเถื่อน
ดิบเถื่อน
ไร้ซึ่งความอ่อนโยน
รุนแรงและเจ็บปวด
ภาพตรงหน้าเริ่มพล่ามัวเพราะน้ำตาที่ไหลจนกลบตา ผมไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างใดๆ ผมเห็นแต่เงาดำทะมึนใหญ่โตที่กำลังเคลื่อนกายอย่างหนักหน่วงอยู่บนตัวผม
จุก
เป็นความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมสูดปากครวญครางพร้อมกับน้ำตาเม็ดโตที่ไหลพรากๆ มันเลื่อนกายออกไปจนสุดปลายทางก่อนจะสวนเข้ามาอีกครั้ง มันเข้ามาจนสุดและไม่มีช่องว่างระหว่างกัน
เจ็บเหมือนจะตาย
ผมเม้มปากแน่นมองเสี้ยวหน้าของอดีตคนรักที่มุ่งมั่นอยู่ที่การระรานร่างกายของผม
ผมเสียใจ ผมไม่เคยนึกว่าวันหนึ่งจะต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เหมือนกับที่ระบายความใคร่ ไม่ต่างจากของที่ดูไร้ค่า
และเหนือสิ่งอื่นใดแววตาคู่นั้น แววตาที่เคยมองกันด้วยความเสน่หา บัดนี้กลับไม่มีอีกแล้วเพราะมันดูว่างเปล่า มันชวนให้รู้สึกใจหาย
...ราวกับแววตาของคนที่ไม่เหลือใจ...
ผมนอนกำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด แต่มันก็แค่ความเจ็บปวดทางกายไม่เหมือนกับความสาหัสทางใจจากคำพูดของคนเคยรัก
“ แข็งอย่างกับท่อนไม้ เอากับหมอนข้างยังจะมันส์กว่า”
ผมหลับตานิ่งปิดการรับรู้ใดๆ
นี่ไม่ใช่ทีที่ผมรู้จัก...ไม่ใช่เลย
.......
.......
มันไปแล้ว
เหมือนวันนั้น เหมือนกันไม่มีผิด
ผมทรุดตัวลงนอนนิ่งแล้วน้ำตาก็ไหลเมื่อเห็นรอยเลือดเป็นวงกว้างสีแดงฉานบนผ้าปูสีขาวบริสุทธิ์
ผมทำอะไรลงไป มันเหมือนไม่ใช่ตัวเองเลยด้วยซ้ำ เพราะอะไร ทำไมผมถึงทำร้ายมันอย่างรุนแรงแบบนี้ มันจะเจ็บมากแค่ไหน ผมก้มหน้านิ่งมือกำผ้าปูที่เปื้อนรอยเลือดด้วยหัวใจที่เจ็บชา
“ เลิกกันมั้ย”
“ อะไร เบียร์พูดเล่นใช่มั้ย”
“.....”
“ เลิกกันเถอะ..” มันพูดเสียงแผ่ว “..เราเลิกกันเถอะ”
ผมแทบใจสลายในตอนนั้นเมื่อมันตื่นเช้าในวันถัดมาทุกอย่างกลับตาลปัด คืนก่อนหน้านั้นมันยอมเป็นของผมทั้งกายและใจหลังจากคบหากันมาเกือบสามปี มันเป็นคืนที่วิเศษมาก มันช่างเหมือนฝัน ในตอนนั้นผมยอมรับว่าสุขสุดๆก่อนที่จะตื่นมาพบกับความโหดร้ายกับประโยคบอกเลิกที่ดังขึ้นราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจผม
...ทำไม...
เป็นคำถามที่ฝังอยู่ในหัวของผมมาตลอด
แต่นอกจากไม่มีคำตอบแล้วยังมีแต่ความเงียบงัน
ความเงียบที่เปรียบเสมือนความว่างเปล่า
ผมกำผ้าปูที่เปื้อนเลือดของมันแล้วก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่อายใคร แค่คิดว่าจะมีใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยให้หัวใจที่อ่อนล้าได้พบกับความชุ่มชื่นประดุจสายน้ำ และมันก็เข้ามา “น้องรหัส” ที่แสนน่ารักของผม มันก้าวเข้ามาในวันที่ผมกำลังจะยอมแพ้ให้กับความทุกข์ระทม ภายนอกผมอาจจะดูเข้มแข็งและกล้าหาญแต่ใครจะรู้ว่าภายในใจมันอ่อนไหวมากแค่ไหน ผมเหมือนคนไม่มีจุดหมาย ผมคล้ายกับคนไร้เรี่ยวแรง จนถึงวันที่ผมเจอเต้ย ผมรู้เลยว่าเด็กนั่นมันสดใส ถึงจะชอบทำหน้าเศร้าแต่มันกลับมีความเป็นตัวของตัวเองอย่างโดดเด่นจนผมสะดุดตา
แต่แล้วความรักครั้งใหม่ของผมก็มันอันต้องยุติ ผมไม่โกรธน้องมันหรอกเพราะเรื่องของหัวใจมันบังคับกันยาก ถ้าไม่รู้สึกรักคงไม่มีทางจะก่อเกิดความสัมพันธ์ซึ่งผมเองก็เต็มใจที่จะรับความผิดหวังครั้งนี้เพราะเหนือสิ่งอื่นใดผมเลือกเส้นทางนี้ด้วยตัวเอง คงเหมือนกับที่ตลอดเวลาสองปีที่ผมไม่เคยลืมมันเลยทั้งๆที่บอกตัวเองว่าชีวิตมันต้องก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
นั่นสินะ...ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป
แต่จะก้าวไปได้อย่างไรถ้ายังติดกับอดีตอยู่แบบนี้
แสงสะท้อนของเงาเครื่องประดับเงินแท้ซึ่งวางอยู่บนหัวโต๊ะ ทำให้ผมเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา มันคือแหวน ซึ่งเป็นเครื่องประดับที่ครั้งหนึ่งผมเคยมอบให้มัน จนแม้กระทั่งเลิกรากันไปผมยังไม่มีโอกาสได้เห็นมันจนถึงวันนี้เจ้าของเดิมคงถอดคืนให้ผมก่อนจากไป
ของที่ให้ไว้เหมือนกับหัวใจที่วางคืน
นั่นสินะ...ถ้าไม่ปล่อยวางอดีตก็ไม่มีทางจะก้าวต่อไปได้
ปล่อยวางอดีต
ปล่อยให้มันเป็นอดีต เป็นความทรงจำที่เคยงดงาม
ผมเงยหน้ามองไปเบื้องหน้าน้ำตาคลอเบ้าพร้อมกับปล่อยให้แหวนเงินแท้ร่วงหล่นลงพื้น เหมือนกับการตัดขาดความสัมพันธ์อย่างแท้จริง
........
........
ผมลูบไล้นิ้วมือไปตามมุมปากและปลายคางซึ่งบวมช้ำมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย และรอยเก่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งเริ่มม่วงช้ำแล้ว ผมถอนหายใจปลงๆหลังจากที่หอบเอาใบหน้าไปให้คนหวงเพื่อนประเคนหมัดใส่อีกสักหมัดก่อนจะผ่านด่านอรหันต์มาถึงหน้าห้องนอนที่คอนโดไอ้แท็ค
ผมหันไปสบตากับไอ้แท็คที่ยืนคุมเชิงด้วยใบหน้านิ่งๆอยู่ตรงโซฟามุมหนึ่งของห้องหลังจากซัดผมไปหมัดหนึ่งก่อนหน้านี้ โดยมีว่านซึ่งลูบต้นแขนมันคล้ายจะให้อารมณ์บึ้งตึงคลายลงเสียบ้าง ว่านยิ้มอ่อนๆให้ผมก่อนชี้ไม้ชี้มือเป็นเชิงให้เปิดเข้าไปในห้องนอนตรงหน้า ผมจึงพยักหน้ารับแทนคำขอบคุณ
ภายในห้องดูมืดสลัวเพราะผ้าม่านปิดแสงสว่างที่จะสาดส่องเข้ามาอยู่รอบทิศ ผมเห็นมันนอนตะแคงตัวนอนขดตัวนิ่งอยู่กลางเตียงกว้าง มันนอนขดคล้ายจะหนาวเพราะผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ร่นลงมาอยู่แถวสะโพก
มันหลับสนิท
เพราะดูจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำตอนที่ผมก้าวขึ้นเตียงแล้วค่อยเคลื่อนกายอย่างเบาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกฝ่าย ผมชะโงกหน้าดูใบหน้ามัน แม้เห็นเพียงด้านข้างก็รับรู้ได้ถึงร่องรอยน้ำตาที่เปียกชื้นขนตามัน และที่หางคิ้วด้านหนึ่งมีผ้าก๊อชแปะทับบาดแผล
ผมใช้นิ้วมือค่อยๆลูบไล้แผลตรงหางคิ้วอย่างเบามือ
“ เจ็บมากมั้ย” ผมกระซิบถามมันเสียงแผ่วก่อนจะบรรจงจูบอย่างแผ่วเบาเหนือผ้าก๊อช มันขยับตัวเล็กน้อยคงเพราะอึดอัดผมจึงหยุดมือที่กำลังเกลี่ยแก้มมันเบาๆ
“ เต้ย”
ผมกระซิบคล้ายกับพูดกับตัวเอง “...กูขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษนะคนดีของจ๊อบ”
มันขยับตัวอีกครั้งด้วยท่าทางกระสับกระส่ายราวกับฝันร้าย เหงื่อมันผุดขึ้นเต็มใบหน้าก่อนที่น้ำตาจะไหลรินจากหางตา มันร้องไห้ทั้งที่ยังหลับสนิท ผมมองอาการร้อนรนกระวนกระวายนั่นอย่างตกใจก่อนจะรวบเอาร่างของมันมากอดไว้ มือข้างหนึ่งค่อยๆประคองศีรษะมันให้แนบกับอกของผม
“ ชูว์ อย่าร้อง”
“......”
“ ฮึก ฮือ ขอ ขอ ฮึก โทษ”
มันละเมอเสียงแผ่วจนแทบจับใจความไม่ได้แต่เพราะมันซุกอยู่ตรงอกผม คำๆนั้นจึงเข้าหูผมเต็มๆ ผมคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนจะประทับจูบที่หน้าผากมันอย่างนุ่มนวล มันสงบลงหลังจากกระสับกระส่ายอยู่สักพัก ผมจึงเอนตัวนอนลงกับเตียงโดยมีตัวมันที่ทับอยู่บนอกผม ผมค่อยๆขยับตัวให้มันนอนอย่างสบายแต่มือยังโอบเอวมันไว้ก่อนจะเลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวของเราสองคน
“ หลับฝันดีนะ หัวใจของกู”
ผมจูบมือมันเบาๆก่อนเลื่อนมือข้างนั้นของมันมาวางไว้ที่หน้าอกด้านซ้ายตรงกับหัวใจ
*** มาแล้วๆๆ ก่อนอื่นขอหลบตรีนแม่ยกพี่ทีแป๊บ ฮ่าๆๆๆ เค้าไม่ตั้งใจให้พี่แกดูเลวร้ายเลยนะ จริงจริง
แต่แค่อยากให้รู้ว่ามนุษย์ทุกคนมีอีกด้านหนึ่งที่ไม่อยากให้ใครรู้ ไม่มีใครดีได้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกค่ะใน
สังคมนี้ มันต้องมีบ้างที่มีมุมหนึ่งแอบซ้อนอยู่ภายในใจ เพียงแต่ว่าเขาจะแสดงออกรึเปล่า ไม่ใช่แค่พี่ทีหรอก
ที่มีด้านเลวร้าย เต้ย จ๊อบหรือทุกตัวละครก็มีมุมที่ไม่อยากบอกใครเช่นกัน
นี่คือออกตัวแทนพี่ทีประหนึ่งว่าคนเขียนเป็นแม่ยกนางเองเลยนะ อิอิ แต่โดนส่วนตัวเค้าชอบตัวละครตัวนี้มาก
บอกเลย อิอิ เอาหล่ะๆ มีหลายคนเดาได้ถูกทางนะ แต่ยังไงก็อย่านิ่งนอนใจหล่ะ เรื่องไม่คาดคิดมันเกิดขึ้นได้เสมอ
อย่างที่บอกว่าอยากสื่อออกมาให้มันเรียลดังเช่นชีวิตมนุษย์อย่างแท้จริง :laugh: :laugh:
มีหลายคนบ่นอึดอัด เสียอารมณ์ ถึงขึ้นจะหยุดไปทำใจก่อนอ่าน ฮ่าๆๆๆ ในส่วนนี้ไม่ว่ากันเพราะเข้าใจดีว่าบางตอนมัน
บีบคั้นจริงๆ แต่อย่าเพิ่งถอดใจหายไปนะจ๊ะ ให้พักใจก่อนจะมาอินกันใหม่ ส่วนตัวแล้วชอบนะ ชอบความคิดเห็นของ
ทุกคนจริงๆ ยิ่งเม้นท์เยอะๆนี่แสดงให้เห็นเลยว่านักอ่านนี่อินกับเรื่องนี้จริงๆ ( มันฟินตรงนี้แหละ 555) :katai2-1:
บางคนโมโหถึงขั้นจะมาบึ้มบ้านเราที่ทำให้เสียน้ำตา ว้ากกกกกกก :hao7: ใจเย็นๆ ทุกวันนี้ก็นอนตามสะพานลอย
อย่าให้ต้องย้ายที่ไปไหนอีกเลย กร้ากกกกกก :m20:
สุดท้ายรักคนอ่านเจอกันตอนนะจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
^^
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:z3: ไม่เข้าใจพี่ทีกับเบียร์เลิกกันทำไม กลายเป็นตอนนี้มีสองเรื่องหน่วงไปพร้อมๆกัน
-
อย่างน้อยจ๊อบเต้ยก็คู่กัน แต่ว่าตอนนี้เป็นห่วงคู่ทีเบียร์ ตกลงต่อไปนี้คือหันหลังให้กันก้าวเดินหรือยังไงคะ?? ว่าแต่เบียร์ขอเลิกทำไมวะคะ?????
-
งื้อออ เข้าใจพี่ทีนะ เราก็เคยเจ็บปวดกับความรักเหมือนกัน คบกันมา2ปีสุดท้าย เขาก็นอกใจทั้งๆที่บอกรักเรา กล้านอกใจแต่ไม่กล้าบอกเลิก สุดท้ายเราเองทนไม่ไหว บอกเลิกเอง เจ็บปวดเอง แต่ตอนนี้เราจะปล่อยวางทุกอย่าง ตอนนี้มีความสุขดีมาก แม้จะมีเจ็บหน่วงบ้าง เวลาเจอเขาแต่ทำเหมือนไม่รู้จัก แอบเจ็บเล็กๆเวลาเขาทักเฟสมา..เราเข้าใจพี่ทีนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่ทีดาร์คไซด์ สรุปเบียร์ทิ้งไปเพราะไร กลัวฝนเหรอ ตื่นมาก็หายไปอีก เศร้านัสำหรับคนมีความทรงจำร้ายๆ
แต่ทำเขาเจ็บขนาดนั้นเขาก็คงจะอยู่หรอกนะพี่ที
จ็อบใจมาก ฝ่าด่านดงตรีนเพื่อนๆ ไปได้ นอนร้องไห้ไมเต้ย คนที่รักมาแล้ว รักกันๆ ทิ้งความขมขื่นไปเถอะ
อยากเห็นรักกันกุ๊กๆ กิ๊กๆ บ้างเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
เอิ่มมมม ตอนนี้คือพี่ทีตัดใจจาดรักครั้งก่อนแล้วชิมิ (หลังจากทารุณกรรมเจ้าตัวเรียบร้อยโรงเรียนทีไปแล้ว?)
อืม มันคงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด อย่าไปยึดติดอะไรเลย ปล่อยให้อดีตมันผ่านเลยไป
เจ็บหน่อย ท้อบ้างบางเวลา ก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนทั่วไป
ไม่เจอบ้างคงจะไม่ใช่ชีวิตที่สมบูรณ์
เหตุผลที่พี่เบียร์ทิ้งไป ในเมื่อเจ้าตัวเค้าไม่บอกก็ปล่อยเค้าไป แก้แค้นไปก้ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น
และหวังว่าคู้เต้ย-จ็อบจะไปกันได้ด้วยดีสักทีนะ เข้าใจผิดกันไป ผิดกันมา มันก็คงไม่ได้เข้าใจตรงกันสักที
ปล.เห็นใจพี่ที วิ่งมาซบอกพี่มั้ยจ๊ะน้อง? :z1:
-
น่าสงสารพี่รหัสจ๊อบ
-
เกลียดทีสุดคือ เอะอะ ข่มขืน นี้แหละ เกลียดเลยนะเอาตรงๆ ไม่ชอบเลย
-
เอ่อ.. ไม่ทราบว่าตัวละครเรื่องนี้ชาติที่แล้วมันไปฆ่าคนหรือผิดลูกผิดเมียใครมารึเปล่า
ชาตินี้ แ_มร่ง รันทดเกิ๊นนนนน T_T
อิคนอ่านนี่ร้องไห้มาหลายตอนแล้วนะ โฮๆๆๆๆ
-
ยังไงก็ชอบที
อ่ะ
นั่น สินะ
ถ้าชอบ ก็วาง ลงได้ มั้งง??
-
ไม่เข้าใจเบียร์เลยในเมื่อก็รักทีอยู่แล้ว แล้วจะขอทีเลิกทำไมไม่เข้าใจเบียร์เลยจริงๆ แต่เหมือนเราจะเข้าใจทีนะ ก็เมื่อคนที่เรารักมากๆมาขอเลิกโดยไม่บอกเหตุผลอะไรซักอย่างแบบนี้จะให้ตัดใจมันก็มีแต่ข้อข้องใจเต็มไปหมด ไม่เคลียร์ ก็ตัดใจได้ลำบาก นอกจากจะต้องใช้เวลาเท่านั้น แต่นี่อะไรเบียร์จะกลับมาเพื่อ?? กลับมาทำให้ทั้งตัวเองและทีเจ็บเพื่ออะไร ไม่เข้าใจจริงๆ
ปล.จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
ให้เดา ครอบครัวพี่ทีขัดขวางแน่เลย เพราะเบียร์บอกทำทุกอย่างเพื่อรัก อีกคนทำเพื่อเลิก ไม่อธิบาย ไม่คุย ก็จบนะเรื่องความรัก ขอให้เต้ยกับจ๊อบสมหวังนะ ขอเลย สาธุ คิดไปคิดมา เต้ยเหมาะสมกับจ๊อบสุดแล้ว ส่วนเบียร์ที ไม่มีความคิดเห็น บางครั้งถ้าเป็นเรื่องครอบครัว มันก็ ยากเกินไปที่จะตัดสินว่าใครสมควรหรือไม่สมควร ไม่ใช่ไม่รักเลยไม่สู้ แต่มันคงมีเหตุผลมากกว่านั้น
-
ทุกคน ย่อมมีเหตุผลของตัวเอง
-
อ่านตอนนี้ละขัดใจมากก ไม่เข้าใจเต้ยจริงๆ นะว่าต้องการอะไร
แค่พี่ทีว่าดี เขาเป็นคนดีเขารักเรา เรารักเขาตอบไม่ได้
แต่ทำไมต้องไปเสนอร่างกาย ให้เขาจูบอ่ะ
ยังกับเต้ยใจโลเล คือแบบไม่เข้าใจ ขอโทษคนแต่งนะคะแต่เราขัดใจเต้ยเฉยๆ T_T
สงสารจ๊อบ แต่ก็เข้าใจว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเต้ยแอบรัก เต้ยเจ็บ
แต่ว่าอย่างน้อยเต้ยก็เป็นคนที่จ๊อบแคร์ที่สุดป่ะ?
แต่ดูเต้ยดิ ถ้าโลเลนักก็เลือกพี่ทีไปเลย
สำหรับทีเบียร์คือเขายังรักกันอยู่ใช่ไหม
ถ้าพี่ทีไม่รักคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก
คนหมดรักแล้วต่อให้ทิ้งกันไปแบบแย่ๆ แต่2 ปี พี่ทีบอกรักเต้ย คือถ้าหมดรักพี่ทีจะไม่โกรธเคืองพี่เบียร์ขนาดนี้อ่ะ
อยากให้ทีเบียร์กลับมาคบกัน แต่ขนาดคู่หลักยังกินมาม่ากันอย่างเอร็ดอร่อยคู่รองก็คงเช่นกัน T_T
-
มาแบบ Bad Boy เลยหรือพี่ที?
สาเหตุไม่ว่าจะอะไรก็ตาม
เบียร์สมควรที่จะบอก
ถ้าไม่อยากบอกก้ไม่ควรกลับมาวอแวอีก
เบียร์ต้องการอะไร?
ทีเห็นเบียร์มาหลายครั้งแล้ว
แต่ก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งด้วย
ทีไม่ควรทำกับเบียร์รุนแรง
แต่ส่วนหนึ่งก้ต้องโทษเบียร์
ที่ไม่รักตัวเอง
กลับเข้ามาตอแยกับทีอีกทำไม?
ลืมหรือว่าตัวเองทำอะไรไว้?
คิดว่าทีจะทำอะไร?
อ้าแขนรับด้วยความดีใจ?
ขอบคุณที่กลับมาหาผมนะงั้นหรือ?
ยังไงก็ขอให้ทีตัดใจได้
พยายามเริ่มต้นใหม่
กลัวทีกลับไปเป็นคนร้ายๆอีก
ทั้ง 4 คนนี้ท่าทางยังวนอยู่อีกนาน
-
เห้ออ!! เป็นเรื่องจนได้สิน่า
-
คนเขียนนนนนนนนนน
เราชอบพี่ทีโหมดดาร์คมากเลยอ่ะ อร๊ากกกกกก
อ่อนโยนว่าน่ารักแล้ว มาโหมดโหดนี่เทใจให้เลยยย
พี่เบียร์น่าสงสารกว่าพี่ทีอีก
มันต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆถึงได้บอกเลิกไปแบบนั้น
-----------------------
เต้ย จ๊อบ ดับไปเลยนะ
ตอนนี้ลุ้นทีเบียร์สุดๆ 555555
-
ถ้ามีอะไรแล้วไม่พูดกัน ก็เก็บเอาไว้กับตัวจนตายเหอะ
ทั้งสองคู่เลย เริ่มเยอะเกิ๊นนนน
เริ่มเหมือนละครไทย ยืดไปยืดมา เข้าใจกันผิดไปผิดมา เอิ่มมมมมมม
-
อ่านแล้วเสียน้ำตาตัลหลอดดดดด ตั้งแต่เริ่มเรื่องถึงตอนนี้ แสดงว่าคนเขียนเขียนดีคนอ่านเลยอินเกิ๊น อยากรู้ว่าทำไมพี่เบียร์ทิ้งพี่ทีต้องมีเหตุ :sad4:
-
ไม่รู้นะคนอื่นว่าไง แต่เราคิดว่าพี่เบียร์น่าสงสารกว่า
ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงเลิก แต่ยังเบียร์รักมาตลอดเวลาที่เลิกนี่สิ
มันน่าสงสารนะ กลส่วนพี่ที คือถึงไม่รู้เหตุผล แต่ก็มีโอกาสได้ตัดใจ ได้รักคนใหม่ไม่ใช่หรอ
ถ้าสองคนจะเลิกไปแบบไม่กลับมาอีกก็แล้วแต่ มันคงจะดีกับทั้งคู่
ทีก็คงตัดอดีตกับเบียร์ เบียร์ก็ไม่ต้องจมอยู่กับที คนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว :mew6:
คู่จ๊อบเต้ย ดีกันเถอะนะ อย่าดราม่าอีกเลย คู่นั้นก็เศร้าพอละ
-
ต่างคนต่างปล่อยกันจริงๆสักทีนะ
มันจะเป็นยังไงต่อไปนะทีเบียร์
-
อยากอ่านพาร์ทพี่เบียร์ละว่ามันเกิดจากอะไร
ทำไมถึงต้องเลิกกับพี่ทีทั้งๆที่เหมือนกำลังจะ
ไปได้ดีเพราะพี่ทียอมเลิกทุกอย่างเพื่อพี่เบียร์
-
ก่อนอื่นบอกว่าสมใจอยากที่เป็นคู่ ที กับ เบียร์ :katai2-1: แต่เป็นฉากเสียเลือดที่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ สงสารเบียร์ ที่ถูกทำร้ายทั้งกายและใจ จากคนที่เคยรัก เบียร์คงมีเหตุผลในการบอกเลิก ซึ่งคิดว่ามันคงจะหนักจนไม่สามารถจะพูดจะบอกได้ เหมือนน้ำท่วมปาก ทำใจลำบาก อาจจะเกิดจากครอบครัวของฝ่ายที หรือ ฝ่ายเบียร์ ที่ทำให้เป็นอย่างนี้ จากการเดาที่หนึ่งตามความเห็นที่มีคนบอกว่าน่าจะเกียวเปอร์เซ็นจากครอบครัวทีน่าจะมากกว่า เพราะในตอนนี้แม่อ่อนที่น่าจะเป็นแม่นมของที รู้จักเบียร์เป็นอย่างดี พูดอย่างตกใจปนแปลกใจที่เห็นเบียร์กลับมาที่นี่อีกครั้งกับที แม่อ่อนน่าจะเป็นคนหนึ่งก็ได้ที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พูดไม่ได้เช่นกัน เบียร์ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วถึงได้มอบจิ้นให้ทีเป็นคนแรกด้วยความรักก่อนจะบอกเลิก มองว่ามันเจ็บปวดมากนะสำหรับที ที่มีความสุขแต่พอตื่นมาเหมือนถูกถีบตกจากสวรรค์ มึน อึ้ง มีแต่คำว่า ทำไม ทำไม ถึงต้องบอกเลิก และเบียร์ก็ไม่บอกอะไร ทีรั้งไว้ก็ไม่อยู่จึงกลายเป็นทั้งรักทั้งแค้น ส่วนเบียร์เราไม่มองว่าหาเรื่องใส่ตัวนะ คนมันมีเยื่อใย รักและเป็นห่วง โดยไม่มีอารมณ์หึงหวงที่เห็นทีอาลัยอาวรณ์เต้ย กลับเจ็บที่คนรักถูกทำร้ายอีกแล้ว เบียร์ถึงได้เข้าไปหาเพราะรู้นิสัยทีว่าเป็นยังไง จากที่ครั้งหนึ่งทีเคยเป็นมาแล้วเพราะตัวเอง หน่วงว่ะ สงสารเบียร์ ถ้าเป็นจริงก็เห็นใจเบียร์ที่ต้องทนเก็บความเจ็บช้ำไว้ในอกคนเดียวมาตลอดที่เลิกกันโดยไม่สายตาและหัวใจไว้มองใครเลย ถ้าทีกับเต้ย ได้สมหวัง เบียร์คงเจ็บปวดสุดแต่ในขณะเดียวกันก็ดีใจที่คนรักมีความสุขกับเขาสักที ถ้าเป็นตามนี้นะ โคตรสงสารเบียร์เลย แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเพราะอะไร จะเป็นอย่างที่เดาไหม อยากเผือกมากๆๆ :katai1: ส่วนเดาที่สอง (ยังไม่จบ ฮ่าๆๆๆๆ) เกิดจากเบียร์ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง คิดมากไปฝ่ายเดียว กลัวว่าสักวันหนึ่งความรักของผู้ชายกับผู้ชายไปไม่รอด หรือ ทำอะไรพลาดลงไป ซึ่งเราคิดถึงนิยายเรื่องหนึ่งที่หักมุมมาก ตอนแรกคิดอย่างดีต้องเป็นแบบแรก แต่กลับแบบผมนี้อึ้งไปเลย ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แต่นายเอกก็น่าสงสารเช่นกัน หรือ เกิดจากมือที่สามที่เป็นชะนีมาพูดยั่วยุให้เบียร์ตัดใจ นี่แบบ ไม่สงสารเบียร์เลยนะ สมน้ำหน้าด้วย ทำตัวเอง ทั้งที่ ทีออกจะรักและเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่อเบียร์ ถ้าเป็นแบบนี้ก็มีเมียใหม่ไปเถอะพี่ที แต่อย่าไปเอาเต้ยเลยนะ ให้จ๊อบมันไปเถอะ พี่ทีก็หาใหม่แล้วกัน แต่ก็ยังหวังว่า คู่นี้จะรีเทริน์ แต่คงมีการชำระสะสางเสียน้ำเสียเลือดกันก่อน :hao6: อย่าเพิ่งตัดใจเลยนะพี่ที ฟันเขาซะยับเยินขนาดนั้นแล้ว ถ้ายังมีใจค้นหาความจริงเถอะ ได้โปรด :call:
-
คือข้องมากกกก ตอนนี้ เบียร์ ขอเลิกกับทีทำไม
ดูไม่มีเหตุผล อยากรู้ววว. หน่วง เสมอต้นเสมอปลายทุกตอนนนนน
อิป้าคนนี้สะใจ อ่านไปน้ำตาไหลไป โฮะ ๆ
-
พี่ทีอยู่กับเบียร์ทำไมโหดแบบนี้ อยากรู้เรื่อง
เต้ยจ๊อบ ตกลงยังงัยเนี่ย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เราว่าจริงๆพี่ทียังตัดใจจากเบียร์ไม่ได้หรอก
แล้วก็ยังไม่ได้รักเต้ยจริงๆด้วยถึงได้ทำแบบนี้
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
โอ้ย~~ หน่วง
ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนนี้เลย
รักกัน แล้วทำไมทำกันอย่างนี้~~=
-
อยากรู้เหตุผลที่เบียร์บอกเลิกที มันต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่สำคัญมากด้วย :katai1:
อยากให้ช่วยเฉลยหน่อย เสร็จแล้วทีกับเบียร์จะคอนเวิร์สกันก็โอเค
เท่าที่เนื้อเรื่องเดินมาถึงตรงนี่ก็เข้าใจว่าทั้งทีและเบียร์ตั้งใจจะทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังแล้ว
-
:ling1: :ling1:
นอยด์อ่ะ
-
แงงง มันแบบว่าอดีตอ่ะค่ะ ขอวาเลนไทน์เวอร์ชั่นอนาคตได้ม้ายยย
-
เฮ้ยยยยยมาต่อเลยตัวเอง
มาทำอย่างนี้ได้งายยยยยย
-
พ่อคนเสน่ห์แรง แหมมมมๆๆๆๆ หมั่นไส้นิดหน่อย
แต่เขาหึงเต้ยมาตั้งแต่สมัยโน้นแล้วเนอะ
คู่นี้ตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋จริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แงงงง ตอนนั้นยังเปนรักข้างเดียวอยู่เรยยยย มิเอาาา เศร้าอ่ะะะ :hao5:
-
ตอนนี้ทำให้เราแอบคิดนะว่าจ๊อบก็ชอบเต้ย
แบบใช้เวลาในวันวาเลน์ไทน์ทุกปีมาอยู่กับเต้ยอ่ะ :hao5:
เรามองว่ามันไม่หน่วงนะ ชอบจ๊อบที่คอยห่วงใยเต้ย
แต่ก็เข้าใจนะ ความรู้สึกคนแอบรักเวลาเขาทำแบบนี้ละเหมือนเามีใจ จะมันเหมือนคนคิดไปเอง
ค้างค่ะ มาต่อไวๆ นะคะ สมัยม.ปลายใสๆ :katai2-1:
-
ขนาดวาเลนไทน์ยังมีหน่วงๆ
หวานน้อยหน่อย ขมมากหน่อย -_-;;
-
ความสุขแบบ ขม ๆ แหะ :mew5: เอาหวานสักตอนเท้ออออออ
55555 รออ่านจ้า
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เต้ยจะได้มีความสุขจริงๆบ้างไหม
-
สุจแบบขมๆเนอะ
-
:o8:
-
:L2:
-
โอ้ยยย พี่เบียร์เลิกกับพี่ทีทำไมเนี่ยะ อยากรู้ววววววววว
ครือออ ขนาดตอนพิเศษวาเลนไทน์ ยังหน่วงอ่ะ ตัวเธอว์
ก็เพราะแบบเนี่ยะ เพราะเต้ยมันต้องเจอแบบเนี่ยะ ทนแบบ
เนี่ยะ มาเป็นปีๆ เหมือนเต้ยมันได้ช็อคโกแลตหวานๆจากการดูแล
เอาใจใส่ ห่วงใยที่เหมือนจะเป็นคนพิเศษของจ๊อบอยุ่เสมอ แล้วก็เหมือนถูก
โดนทุบหัวสำลักช็อคโลกแลตจากความจริงที่ว่าเป็นแค่เพื่อน
เต้ยมันโดนแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นปีๆ ตบหัวแล้วลูบหลัง ลูบหลังแล้วตบหัว
วนลูปเหมือนเป็นวัฏจักร
ขนาดมันสารภาพรักแล้ว จ๊อบมันยังยื้อไว้ให้เต้ยทนอยุ่แบบนั้นต่อ
เราถึงได้ไม่เคยไม่โทษเต้ยมันไง ในตอนนี้ไม่ว่าเต้ยมันจะทำอะไรตัดสินใจยังไง
ถึงจะสงสารจ๊อบในตอนนี้บ้าง
แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เต้ยผ่านมาแล้วมันจิ๊บจ้อยมากอ่ะ ยิ่งหลังจากนี้
ถึงจ๊อบเต้ยมันจะเข้าใจและคบกันแล้วนะ จ๊อบมันจะเลิกนิสัยเจ้าชู้
ที่มีแฟนแล้วก็ยังนอนกับคนอื่นได้รึเปล่าน่ะ ยังจำตอนที่เต้ยมาทำความ
สะอาดห้องจ๊อบ แล้วเห็นรอยรักของผู้หญิงบนหลังจ๊อบได้อยุ่เลย เต้ยมัน
ต้องรับรุ้เรื่องแบบนี้ของจ๊อบมาตลอดๆ มันจะเจ็บขนาดไหนอ่ะ
ขนาดจ๊อบมันรุ้ว่าเต้ยชอบแล้วนะ
โอ้ยย ตอนนั้นสงสารเต้ยมากกก แต่ยังไงก็ยังหวังให้คู่นี้เข้าใจกันเร็วๆ
ให้จ๊อบมันรักเต้ยมีเต้ยแค่คนเดียว หวานจนมดอายไปเลย ขอสักยี่สิบตอนหวานๆ
กิ้วกิ้วๆๆ
-
แอบรักเพื่อนนี่มันเศร้าเนอะ
-
วาเลนไทน์ย้อนอดีตของ เต้ย กับ จ๊อบ มันก็ยังให้อารมณ์หน่วง เพราะเต้ยคิดกับจ๊อบมากกว่าเพื่อนเลยเศร้า แต่การกระทำของจ๊อบก็เหมือนจะชอบเต้ยเหมือนกันนะ มันไม่ใช่ให้ความหวัง มันเหมือนจ๊อบรักเต้ยแบบเพื่อน เลยให้ความสำคัญมากกว่าแฟนอีกนะ จ๊อบดูแลเต้ยดีมาก ดีจนก็ไม่คิดว่าจ๊อบจะผิดอะไรที่ไม่ได้รักเต้ยในตอนนั้น แม้กระทั่งเต้ยมาสารภาพ จ๊อบก็ยังให้ความสำคัญกับเต้ยเหมือนเดิมไม่ได้รังเกียจห่วงความรู้สึก ห่วงเรื่องอื่นๆของเต้ยเหมือนเดิมเสมอ จนกระทั่งรู้ใจก็ทำมากกว่าเดิม ไปๆมาๆ สงสารจ๊อบ แทนที่จะเห็นใจสงสารเต้ย ไม่ใช่อะไรยังแอบเคืองเต้ยในปัจจุบันที่เคยคิดจะมอบจิ้นให้พี่ที ทั้งที่รู้จักเขาได้ไม่นาน และนางเริ่มเยอะ :laugh: แล้วจะมีย้อนของ เบียร์ กับ ที ไหมหนอ จะรออ่าน แต่ยังแอบหวังให้ เบียร์ กับ ที ได้รีเทริน์กันจังเลย ถึงจะจำเลยรักแต่ก็อยากให้กลับมา พี่ทีพี่ควรจะรับผิดชอบการกระทำตัวเองหน่อยนะ ถึงเบียร์จะเคยหักอกพี่ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด แต่ลึกๆก็มั่นใจว่าเบียร์รักทีมาก มีเหตุที่ทำลงไป กลับมาดีกันเถอะ เขาชอบทีลุคแบดบอยมากกว่าพระรองแสนดีอีก มันดูมีเสน่ห์ เหมาะกับเบียร์ดี ขอร้องคนเขียน รีเทริน์ ๆ ๆ ๆ :call:
-
ชอบกันนานแล้วนะจ๊อบ
เต้ยเจ็บตลอด
ปล อยากได้เวอร์ปัจจุบัน 555 หวานๆเลย
-
อดีตหวานปนขมเหมือนมีเวลาให้พักหายใจบ้าง
ปัจจุบันหน่วงซ้ำซ้อนอย่างกะมีหนามตำอก บวกอักเสบเรื้อรัง
ตาจ๊อบวัยละอ่อนก็น่ารักดีนะ :m11: ไม่ผิดใช่ไหม
ที่พี่จะกรี๊ดสาวแตก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
-
เห้ อออออ!! เจ้บชิหายเล่อ
-
เรารู้สึกว่าทุกคนช้ำไปหมด
มองไม่เห็นทางว่าจะกลับมารักกันได้ยังไง
คือทุกคนเจ็บอ่ะ
คิดว่าจบแบบแยกกันไปอาจจะดีซะกว่า
ยังไม่เห็นใครมีความสุขเลย
ถ้ารักแล้วมันจะทุกข์ขนาดนี้ ทำไมไม่รักตัวเองให้มากๆ
แต่ก็ว่าไม่ได้อ่ะนะ ความรู้สึกคนซับซ้อน
ถ้าคิดว่าเราเป็นจ็อบ เราคงฟังคำอธิบาย แต่มันจะไม่เหมือนเดิม
ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม มันก็คือการจูบกัน ทำไมต้องยอมให้เขาจูบ
เอาจริงๆถ้ารักจ็อบมากจริงๆ จะยอมจูบกับคนอื่นได้เหรอ
ถ้ารักมากจริงๆจะลังเลสงสารทำไม
ตั้งแต่อ่านมานี่เห็นใจเต้ยแค่ตอนแอบรัก พอพี่ทีเข้ามาก็รู้สึกไม่ใช่
ไม่ได้คิดว่าเต้ยไม่โอนะ แค่รู้สึกว่า ถ้าสงสารเห็นใจเขาขนาดนั้น
ก็ไปอยู่กะคนดีเถอะ
ที่พิมพ์ๆมานี่อ่านแล้วอิน ไม่ใช่อะไร
ไม่เชียร์ใครเลย ไม่รู้สึกอยากให้ใครรักกันเลย
ทุกคนเจอมาแบบ ควรหันหลังให้กันอ่ะ
อย่างน้อยรักกันต้องมีความสุขดิ ฮืออออออ
-
^^
-
กลับไปเรื่องหลักแทบจะร้องไห้ สงสารxxxร์ชะมัดเลย
-
คู่หลังนี่ที-เบียร์สินะ
อ่านช่วงก่อนตอนพิเศษนี่เห็นมีเอ่ยว่า
ทีก่อนหน้าที่จะคบกับเบียร์เป็นเด็กเลวร้าย
มาเลิกหมดตอนที่คบกับเบียร์
ตอนแรกกลัวว่าผิดหวังอีกครั้งจากเต้ยแล้วจะไปเป็นแบดบอยอีก
แต่ก็คงไม่แล้วมั๊งเพราะว่าหลังจากเบียร์ขอเลิกก็ไม่ได้กลับไปร้ายอีก
หวังว่าจะคลี่คลายเร็วๆนี้นะ เพราะว่ามันหน่วงเหลือเกิน
-
อดีตคู่นี้ น่ารักจัง
แต่ปัจจุบัน หน่วงจิต :hao5:
-
ที - เบียร์ น่ารักมากเลยตอนอดีต แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดี
อะไรทำให้ เบียร์ บอกเลิกกับ ที ไป ฐานันดรเหรอ?
เห็นว่า ที มีเชื้อสายเจ้าทางเหนือ อยากรู้ ค้างยกกำลังเก้า :m31:
-
เห็นคนด่าเต้ยแล้วน่ารำคาญ
ไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่าน
แหม มีการบอกว่าก็จะให้ทำไง คนมันเพิ่งรู้ตัว ผิดมากหรอ ตอนนี้ก็รู้ตัวแล้วนิ
จ้ะ ยู ไม่ผิดหรอก แต่ก็ต้องสำเหนียกไว้ด้วยว่าระยะเวลาที่ผ่านมา ให้ความหวังเค้าเกินเพื่อนไปเท่าไร
ตอนเต้ยแอบรัก ไม่เห็นเต้ยมันจะมาวุ่นวาย เล้าหลือ หรือโอเว่ออะไรอย่างพ่อคนดีอย่างจ๊อบ มันก็รัก ก็เจ็บของมันอย่างเงียบๆ เจียมตัว ไม่เคยเรียกร้องอะไรซักอย่าง เจ็ยคนเดียวมา4-5ปี นานไหมล่ะ
แต่พอพ่อเทพบุตร(ขออ้วก) รู้ตัวเข้าหน่อย (หลังจากฟันหญิงดะไปเป็น10) มาทำโอเวอร์ เรียกร้องมากมาย ทำพระเอกต่อยนู่นต่อยนี่
แล้วก็มีลิ่วล้อ ด่าเต้ยที่จ๊อบมันเจ็บ เอ่ออออ สติคุณ สติ
เต้ยมันทำอะไรหรอ?? เห็นอีจ๊อบมันโวยวาย สติแตกอยู่คนเดียว (มาช้าเอง ช่วยได้ไหม?)
ในช่วงที่เต้ยมันเศร้า ถามจริงเถอะ มันเรียกร้องให้จ๊อบไปดูแลมันมั้ย มีกี่คนกันที่อยู่ข้างเต้ยตอนมันเศร้า ก็มีพี่ที คอยดูแล คอยเป็นแสงนำทางในเวลาเจ็บเจียนตาย มันก็เริ่มรู้สึกดีด้วย หลังจากเจ็บปวดมานาน
พออีจ๊อบมารู้ตัว ทุกอย่างจะต้องเป็นอย่างใจ คนอ่านบางพวกก็โอ้ยย สงสารจ๊อบ อย่างนั้นอย่างนี้ จ๊อบผิดอะไร มันแค่รู้ตัวช้า
อยากจะบอกจ้ะ ว่าไม่ผิด!!!! แต่ขอโทษ เชิญต่อคิว
เจ็บมาเป็นปี ถึงเวลาจ๊อบรักตอบแล้วจะให้ทำไง?? โอเคหรอ??? หัวใจคนนะ ไม่ใช่กระดาษ ลบง่ายปานนั้น
คนเจอเรื่องแบบนี้ บางคนเลิกรักไปแล้ว ขยาดความรักไปแล้วด้วยซ้ำ!!
จ๊อบพ่อคนดีไม่ผิดหรอก ที่เพิ่งรู้ตัว
แต่คนที่เจ็บมานานก็ไม่ผิดเช่นกันที่จะให้เวลาตัวเอง
เป็นเราเราไม่คบ บอกเลย
ก็ถ้าวันนึง เราไม่เคยอยู่ในสายตาเขาแม้แต่นิด มาวันนี้ จะลดตัวมาคบกับเราเพื่อ??? ง่ายไปมั้ย หัวใจคนมีความรู้สึก ถ้าทนไม่ได้ก็ไม่ต้องมารัก เต้ยง้อหรอ?? มันเจ็บจนเลยคำนั้นมาละ
ทุกอย่างมีเวลาของมัน เมื่อเวลาผ่านไป บางอย่างเรียกคืนไม่ได้ มันไม่ผิดที่จะไม่รู้ตัว แต่ถามจริง เต้ยผิดหรอ ที่ปกป้องหัวใจตัวเองจากความเจ็บปวด ผิดหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!
ถามว่าเต้ยดึงรั้งหรอ??? ทำร้ายหรอ???
ตอนเต้ยเจ็บไม่เห็นมีใครด่าจ๊อบ
พอจ๊อบมาเจ็บ ด่าเต้ย ทั้งที่เต้ยไม่ได้ทำอะไร ทั้งที่เต้ยแค่ปกป้องหัวใจตัวเอง ทั้งที่เวลาปล่อยให้เวลาผ่านมาเนิ่นนาน จนจะสายเกินไป ใครกันที่เจ็บ
ปล พี่ทีจูบกับเต้ยทำเป็นรับไม่ได้ จะเป็นจะตาย
ตอนก่อนนั่น เต้ยเห็นรอยจูบผู้หญิงที่ตัวจ๊อบ หนักกว่านี้อีกยูวววววววววว
ต่างกันมั้ย5555 ตอนนั้นจ๊อบรู้แต่ไม่รัก ตอนนี้ก็เหมือนกัน เต้ยรู้ แต่รับรักนั้นไม่ได้เหมือนกัน เข้าใจป้ะ
แล้วถามนิดนะ จ๊อบรักผู้หญิงพวกนั้นมากแค่ไหนหรอ ถึงไป"มีอะไรกันได้" แต่เต้ยยังไม่มีอะไรกับพี่ทีนะ เหอๆ
-
ทีเบียร์เริ่มต้นน่ารักมาก
-
หวานๆกันไปเนาะช่วงแรก
เดี๋ยวกลับมาซดมาม่ากันต่อกับตอนหลักก
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
นายเอกเจ็บได้ 5ปี 10ปี เชิญเจ็บเลยจ้าาาา
เหตุผลคือ ช่วยไม่ได้ ไปแอบรักเขาเอง
ส่วนพระเอกห้ามเจ็บจ้า. เจ็บอยู่2อาทิตย์ ดิ้นจะเป็นจะตาย
พระเอกนั่งซึม รออยู่1คืนถ้วน 5555 (นานม๊ากกก)
แค่นี้พอแล้วจ้ะ พระเอกเจ็บพอแล้ว
ห่วงใจพระเอก กลัวจะช้ำหนัก
แต่ใจนายเอกโดนกระหน่ำมาหลายปี ช่างๆมันไปเถอะ ดันโง่ไปแอบรักเค้าเองนี่
เค้าใจตรงกับเราแล้ว ต้องรีบตอบรับนะ แม้ใจจะเจ็บฝังลึกอยู่ แต่ห้ามคิดใตร่ตรองจ้ะ เดี๋ยวพ่อพระเอกจะช้ำตายไปซะก่อน 55(อ่อนแอเหลือเกิ้น เจ็บเกินเดือนยัง55)
-
ทีเบียร์นี่เอง รักวัยหวานก็หวานไม่แพ้ใคร พี่ทีคนนั้นกูสดใสขี้เล่นมาก
ส่วนพี่เบียร์ก็แบบสวยๆ อ่ะ แอบใจแข็งเบาๆ
-
รอครับรอ
-
:n1: :hao5: :hao5:
-
อ่านแล้วรู้สึกหวานปนขมแบบช็อคโกแลตเลย :hao5:
-
เห้ออ! เจ้บกานหมด
-
หน่วงเข้าไป หวานมาหลอกให้ชุ่มใจแล้วขมต่อไปกับเนื้อเรื่องปัจจุบัน
จริงๆนี่ก็ไม่สงสารจ๊อบเท่าไหร่ แต่เพลีย หนักไปทางสงสารเต้ยมากกว่า
ที่เห็นสมควรว่าเต้ยควรยอมรับสักทีเพราะเท่าที่ดูก็ฝืนตัวเองเจ็บเอง ทำอิจ๊อบเจ็บเต้ยก็เจ็บเองอีกorz เต้ยเจ็บมาหลายปีมากอะ จนเราไม่อยากให้เจ็บต่อ อยากให้มีความสุข
ไม่อยากได้จ๊อบเป็นพระเอกนะ แต่ใจเต้ยก็ดูยังรักorz ขยาดเขาแต่ก็ยังรัก รู้สึกเหมือนลูกสาวไปชอบลูกเขยที่ไม่ถูกใจแต่นางก็รักของนาง..โอย ขัดใจ ขอตบอิคุณจ๊อบอิพระเอกสักที :beat:
-
คู่พี่ที-เบียร์น่ารักมากค่ะ
เป็นการเริ่มต้นที่หวานมาก พี่ทีแอบเจ้าเล่ห์ตลอด
เสียดายที่ปัจจุบันเข้าหน้ากันไม่ติด อยากรุ้แล้วว่าอะไรทำให้เบียร์บอกเลิกที
รออ่านตอนใหม่นะคะ ชอบคู่พี่ที-เบียร์ ลงคู่นี้บ่อยๆนะคะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อะไรทำให้เบียร์เลิกกับที ??
-
ยังจำคำนี้ได้
"เต้ย เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอวะ"
มาวันนี้ จะมาเรียกร้องอะไรหรอจ๊อบ
-
ทำไมพี่เบียร์ต้องบอกเลิก ทั้งที่ยังรักขนาดนี้นะ
ครอบครัวเป็นเหตุรึเปล่า
แบบว่ารับไม่ได้ที่ลูกจะมีแฟนเป็นผู้ชาย หรือแบบอยากมีหลานสืบสกุล
แต่ถ้าเลิกเพราะพี่เบียร์คิดว่าตัวเองไม่คู่ควร คงแอบผิดหวังเบาๆ
อยากรู้สาเหตุจริงๆ เร็วจัง :mew6:
-
เศร้า
ที่เลิกกันเพราะกลัวอนาคตหรอเนี๊ยะ
-
:L1:
-
สนุก ตามในกระทู้แนะนำเลยค่ะ หน่วงสุดๆ รอให้ทุกอย่างลงตัวอยู่นะค่ะ ขอบคุณค่ะ^^
-
อือออ อยากรู้วาาเลิกทำมายยย ก็ดูยังรักอยู่ :z2: :z2:
ปล.อีโมไม่เกี่ยวว แต่อยากใช้! กิกิ
-
ไม่มีตอนไหนที่ไม่เศร้า ชีวิตอิคนอ่านช่างน่าสงสาร T__T
-
ย้อนกลับไปวันวานยังหวานอยู่ของทีกับเบียร์ กร๊าวววววววววมากกกกกก ชอบทีบุคลิกแบบนี้มากกว่า เบียร์ด้วย ถึงนางจะหน้าสวยแต่ก็ไม่ได้แต๋วแตกอะไรมากมาย ออกแนวแก่นเซี้ยวมากกว่า คิดว่าครอบครัวต้องมีส่วนเกี่ยวในการเลิกกันแน่นอน อยากให้รีเทริน์กันมากๆเลย ชอบคุู่นี้ :กอด1:
ส่วนเรื่อง เต้ย กับ จ๊อบ เห็นใจเต้ยนะตอนแรก ความรู้สึกของคนแอบรักมันเจ็บมันปวดที่เห็นคนที่ตัวเองรักไปรักใคร ยิ่งคนนั้นเป็นเพื่อนด้วยแล้ว ยิ่งเจ็บยิ่งยากจะทำใจ ฉะนั้นก็เป็นเรื่องปกติที่จะต้องเจ็บปวด ไม่ใช่สมน้ำหน้าที่ไปแอบรักแล้วเจ็บเองนะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่คนแอบรักจะต้องเป็นอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่าจะแสดงออกมาแบบไหน เต้ยเลือกไปสารภาพให้จ๊อบรับรู้ ถ้าเราในตอนนั้นเป็นจ๊อบเราก็ตกใจและอึ้งที่วันหนึ่งเพื่อนที่สนิทมาบอกชอบแบบแฟน แต่จ๊อบก็ปฏิเสธออกไป แต่ยังเลือกจะรักษาความเป็นเพื่อนเอาไว้เหมือนเดิม ยังรักยังห่วงใยเต้ยเสมอ ให้ความสำคัญกับเต้ยตลอดมา อาจจะเหมือนให้ความหวังไม่รักแล้วดีด้วยทำไม แต่ถ้าจ๊อบมันเลิกคบเต้ยเพราะมาบอกรัก เชื่อเหอะ อีจ๊อบมันก็โดนด่าอีก หาว่ารังเกียจเต้ย เห็นหม้อดีกว่าเพื่อนที่คบกันมานาน หรือ ถ้าอีจ๊อบเล่นด้วยกับเต้ยขั้นเลยเถิด และยังไม่เลิกตีหม้อ อีจ๊อบก็โดนด่าอีก ที่ไม่รักเสือกเอาเพื่อนทำเมียอีก อีจ๊อบมีแต่โดนกับโดน เหมือนเมิงจะเข้าข้างอีจ๊อบเลยเน๊าะ :laugh: และเต้ยจะให้ตัดใจเลยก็คงยาก การที่เต้ยเห็นรอยตามตัวจ๊อบที่ไปฟัดกับคนอื่นมา เห็นร่องรอย เห็นโน่นเห็นนี่ แล้วเจ็บแปล๊บในทรวง เราก็สงสาร แต่ว่า จะให้จ๊อบมันทำยังไงคนมันมีอารมณ์และยังไม่ได้รู้สึกรักเต้ย มันก็ต้องปลดปล่อย มันก็ดีกว่าเอาเต้ยแทนใครอีกนะ อย่างที่บอกในตอนแรกว่า ถ้าจ๊อบมันไม่แคร์ว่าเต้ยเป็นเพื่อน จับเพื่อนทำเมียตั้งแต่แรก มันโดนด่าเละแน่ และเชื่อว่าไม่มีใครเชียร์ให้มันได้กับเต้ยหรอก (ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ามันจะได้เป็นไหม อิอิ) พอมันมารู้ใจตัวเอง ก็เรียกว่าสายไป อันนี้ก็ยังไม่เห็นใจมัน แต่มันก็พยายาม ถ้าจะให้มันพยายามเท่าระยะเวลาที่เต้ยเจ็บ มันก็เหมือนเป็นการแก้แค้นเอาคืนมากกว่า ถ้าเต้ยยังมีใจก็ไม่จำเป็นต้องรีบตอบรับจ๊อบก็ได้ ดูพฤติกรรมมันไปก่อนว่ามันจะรักตัวเองแน่หรือ ให้มันพยายามต่อไป ในกรณีที่เต้ยยังรักจ๊อบอยู่ หรือถ้าไม่มีเยื่อใยแล้วเต้ยก็มีสิทธ์ไม่ตอบรับมันก็ได้ จะรักพี่ทีและปฏิเสธจ๊อบก็หมดเรื่อง มันจะฟูมฟายร้องไห้ก็ช่างหัวมัน ไม่ต้องไปสนใจ ในเมื่อไม่ได้รักมันแล้ว แต่เต้ยไม่ทำขนาดน้ันเพราะยังรักจ๊อบมาตลอด ถึงเต้ยจะกำลังตัดใจและเริ่มต้นรักใหม่กับพี่ที ที่ดีแสนดี แค่เวลาไม่นานเต้ยซาบซึ้งกับน้ำใจและความห่วงใยทีทีมีให้ ถึงกับจะตอบแทนด้วยร่างกาย ซึ่งเราขอตำหนิเต้ยแค่ตรงนี้ว่า มันเร็วเกินไป คนดีไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องตอบแทนเขาแบบนั้น ใจตัวเองก็ยังตัดจ๊อบไมไ่ด้ ถ้าพี่ทีซั่มไปวันนั้นและตัวเองมาเห็นอีจ๊อบ มานั่งรอข้ามวันข้ามคืน เชื่อเถอะ คนที่จะเจ็บปวดก็คือ เต้ย จ๊อบก็เจ็บเช่นกัน รวมถึงพี่ทีกับพี่เบียร์ด้วย ที่ต้องมาเกี่ยวโยงเพราะความไม่มั่นใจของตัวเองแต่เสนอตัวให้กับพี่ทีแค่เพราะเขาดีจริงใจกับตัวเอง อารมณ์ตอนนั้นอาจจะเกรงใจหวั่นไหว สับสนกับจ๊อบด้วยว่าจะเอายังไงกันแน่ เชื่อว่าเต้ยยังไม่ได้รักพีทีขนาดนั้น พี่ทีก็เหมือนกัน ต่างคนต่างจมกับอดีตที่เจ็บปวด แค่เข้ามาเติมเต็มในช่วงระยะเวลาที่เจ็บปวดเหมือนกัน จะรักกันได้ก็ต้องใช้เวลามาก และถ้าเต้ยจะได้กับพี่ทีก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ขอแค่เคลียร์ตัวเองให้หมด ตัดใจได้จริง และจะทำอะไรก็ทำ ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว จ๊อบกับพี่เบียร์มันจะเจ็บปวดก็เรื่องของมันในเมื่อมีโอกาสแต่ปล่อยไปเองไม่ไขว่คว้า แต่เชื่ออีกว่า ถ้าจ๊อบกับเบียร์รักเต้ยกับที ก็ยินดีด้วยอยู่แล้ว โดยเฉพาะเบียร์ ถ้าให้เลือกรักษาน้ำใจ เบียร์ต้องเลือกรักษาหัวใจของทีมากกว่าจ๊อบแน่นอน และถ้าจ๊อบคิดจะทำอะไรไม่ดีเบียร์ต้องขัดขวางเพื่อคนที่ตัวเองรักทุกอย่าง แต่ก็เชื่ออีกว่า อีจ๊อบจะไม่ทำอย่างนั้น มันจะต้องเจ็บปวดร้องไห้ซึมกระทือ ใช้เวลาทำใจโดยคนปลอบใจอาจจะเป็นเบียร์ก็ได้ (เดานะถ้ามันจะออกมาลักษณะนี้ คนเขียน :z6: รู้ดีนึกนะเมิง :z13: )และถ้าจ๊อบกับพี่เบียร์จะคู่กันเพราะมีแผลเหมือนกันก็ยินดี มันก็เหมือนกับ เต้ย กับ ที ในตอนแรก แต่ลึกๆๆๆๆๆ ขอให้พี่ทีคู่กับพี่เบียร์มากกว่า สรุปมาจบที่อีคู่นี้ :jul3:
-
:katai5:
-
ยกที่ 17 : โอกาสครั้งสุดท้าย
ผมรู้สึกเหมือนว่ามีมือของใครบางคนเกลี่ยไปทั่วใบหน้า มือคู่นั้นสัมผัสหน้าผมด้วยความอ่อนโยนและทุกสัมผัสแผ่วเบาชวนสั่นไหว ผมกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับความอ่อนโยนนั่นเพราะเมื่อมือคู่นั้นกำลังห่างหายไปกลับเป็นผมเองที่ไขว่คว้าเพื่อจะยึดกุมไว้
ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังพุ่งทะยานเข้าไปซุกซบกับแผ่นอกใครสักคน ผมรู้สึกว่ามือหนาอีกข้างลูบไล้แผ่นหลังผมชวนให้รู้สึกถึงความอ่อนโยนและปลอดภัย ผมรู้สึกได้ถึงรอยอุ่นๆที่บรรจงกวาดไล่ตั้งแต่หน้าผาก คิ้ว ปลายจมูก คางและแก้มทั้งสองข้าง มันแผ่วเบาราวกับขนนก เพียงไม่นานก็จางหายไปกับอากาศและความมืดมิด
สัมผัสนั้นเพียงไม่นานก็ล่าถอยไป
ราวกับนิมิตฝันที่อันตรธานหายไป
คงเป็นแค่ฝัน
“......”
ผมสะดุ้งตื่น
ผมกระพริบตาแล้วมองไปรอบๆเพื่อหาโฟกัสของภาพ เพราะเพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมามโนภาพเบื้องหน้าจึงดูเลือนรางไม่มีความชัดเจนจนต้องขยี้ตาอีกสองสามครั้งแล้วเพ่งพิจารณาภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง
คอนโดไอ้แท็ค
ผมจำได้ว่าเมื่อวานหลังจากที่มันพาไปทำแผลหลังจากนั้นมันก็พามาที่คอนโดมันโดยมีว่านคอยท่าอยู่แล้ว เมื่อวานผมร้องไห้หนักมาก ร้องจนรู้สึกปวดหัว ร้องโดยมีอ้อมกอดของว่านกับแท็คที่โอบล้อมให้ความอบอุ่นใจและสุดท้ายผมก็หลับไปพร้อมกับน้ำตา
และพอตื่นขึ้นมาก็เห็นเพียงผนังสีขาวนวลตาโดยปราศจากเพื่อนทั้งสอง ผมห่อตัวในผ้าห่มผืนหนาเพื่อซึมซับความอบอุ่น ผมรู้สึกตัวไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่าตลอดค่ำคืนที่ผ่านมามีอ้อมกอดของใครบางคนโอบประคองอยู่นาน ผมแอบหวังมากไปรึเปล่าที่ขอให้เจ้าของอ้อมกอดนั้นเป็นมัน
...แต่คงไม่ใช่...
ผมถอนหายใจก่อนจะพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืน ผมเวียนหัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองนอนเป็นเวลาหลายชั่วโมงมากเกินไป พอเปิดประตูห้องนอนมันออกมาเสียงของวัตถุกระทบกันดังมาจากโซนห้องครัวทำเอาผมขมวดคิ้วก่อนจะฝืนใจเดินเรื่อยไปจนเห็นแผ่นหลังของใครบางคนกำลังพุ่งความสนใจไปที่หม้อเล็กๆซึ่งกำลังเดือดและมีกลิ่นหอมฉุย
แผ่นหลังคุ้นตาใส่ชุดผ้ากันเปื้อน
คุ้นจน
“ ....”
“ ตื่นแล้วเหรอ”
ผมยืนอึ้งเบิกตากว้างมองมันซึ่งหันมายิ้มน้อยๆให้ “มึง”
“ หืม”
“ มา มาได้ยังไง” หลังจากนิ่งอยู่นานผมก็เพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอ
“ มาเถอะ”
“.....”
“ ข้าวต้มกำลังร้อนๆเลย”
มันหันไปปิดเตาก่อนจะเดินไปกระตุกมือผมให้เดินมาทรุดตัวลงนั่งอยู่โต๊ะอาหารแบบชุดตรงมุมหนึ่งของห้อง ผมนิ่งเงียบลอบสังเกตอาการของมันไปเรื่อยเพราะมันดูจะหยิบจับอะไรก็คล่องไปหมดราวกับเป็นเจ้าของห้องเอง
ว่าแต่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแล้วเพื่อนผมสองคนนั้นไปไหน
ใบหน้าผมเต็มไปด้วยคำถามจนมันเอ่ยขึ้นราวกับรู้ใจ “...แท็คไปส่งว่านทำธุระตั้งแต่เช้าแล้ว บ่ายๆคงกลับ”
“....”
“ แล้วมึง..” ผมก้มหน้านิ่ง “...มาได้ยังไง”
“ อย่าเพิ่งถามอะไรเลยกินข้าวก่อน”
มันวางชามข้าวต้มหอมฉุยไว้เบื้องหน้าก่อนจะพยักเพยิบเป็นการเชิญชวนให้ลิ้มลอง
“ ทำเองเหรอ”
“.....” มันส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะศีรษะแก้เก้อ “...ว่านทำไว้ให้เมื่อเช้าหน่ะ เห็นว่าสายแล้วถ้ามึงตื่นคงจะหิวกูเลยอุ่นให้ใหม่”
“ อืม”
“ ...”
“ เฮ้ย” เป็นเสียงอุทานของผมเองที่เห็นผ้าก็อชพันนิ้วมือทั้งห้าของมันเป็นทางยาว และยังมีเลือดสีแดงซึมออกมาจากผ้าพันสีขาวนั้นโดยที่เจ้าตัวไม่อนาทรร้อนใจเลย
“ ไปทำอะไรมา” ผมผวาคว้ามือข้างนั้นมาดูใกล้ๆ “...มือเป็นอะไรจ๊อบ ทำไมเป็นแบบนี้ ไปทำอะไรมา” ละล้ำละลักถามมันแต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงรอยยิ้มตรงมุมปาก
“ อุบัติเหตุนิดหน่อย”
“ ....”
ผมถอนหายใจเพราะรู้ดีว่ามันกำลังโกหกผมอยู่ แต่ไม่อยากซักไซร้ให้มันลำบากใจไปมากกว่านี้เพราะถ้าหากว่ามันไม่อยากบอกจริงๆ ง้างปากให้ตายก็ไม่มีวันพูด เลยเบี่ยงตัวเดินไปหยิบกล่องยาปฐมพยาบาลที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์มาทำแผลให้มันเงียบๆ
บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงัน
ผมก้มหน้าก้มตาแกะผ้าพันแผลที่เริ่มเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีเข้มลงและยังมีร่องรอยสกปรก พอเปิดบาดแผลออกมาก็เห็นรอยเหวอะหวะ กำลังเขียวช้ำ สภาพดูน่ากลัวราวกับว่านิ้วไปกระแทกกับอะไรมาอย่างรุนแรง
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากันมัน มันเบือนหน้าไปทางอื่นและพยายามแกะมือผมออก “ ไม่เป็นไรกูทำแผลเองได้”
“....”
ผมไม่ตอบแต่ยึดข้อมือมันไว้ แล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดแผลให้มัน ตอนที่ชุบแอลกอฮอลแล้วจิ้มใส่แผลแม้เพียงแผ่วเบาแต่ก็รู้สึกได้ถึงอาการสะดุ้งของอีกฝ่าย
“ เจ็บเหรอ”
“ อืม นิดหน่อย”
“ ทนหน่อยนะ”
ผมไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำเสียงแบบไหน แต่มันคงจะสะดุดตาคนฟังจนต้องเงยหน้าขึ้นมองผมตรงๆ แต่ผมไม่ได้สนใจเพราะสมาธิกำลังจดจ่ออยู่กับบาดแผลตรงหน้าเลยไม่รู้เลยว่ามันลอบสังเกตใบหน้าผมอยู่และใบหน้ามันก็โน้มลงมาใกล้ๆกัน
“ เจ็บมากมั้ย”
“ หืม”
นิ้วมือด้านที่ไม่มีบาดแผลของมันกำลังลูบไล้ผ้าก็อชที่แปะอยู่ตรงหางคิ้วของผม แรงสัมผัสแผ่วเบาแต่ก็ร้อนวูบวาบไปทุกที่ที่นิ้วเลื่อนไปถึง
“ เจ็บมั้ย”
มันถามย้ำอีกครั้ง ทำให้มือผมที่ใช้สำลีชุบล้างแผลให้มันอยู่หยุดชะงัก
ผมก้มหน้าหลบตามัน
แต่มือข้างนั้นดันปลายคางมันขึ้นเบาๆ
“ เจ็บมากมั้ยเต้ย เจ็บมั้ย กูขอโทษนะ”
คำขอโทษของมันที่เปล่งออกมาเรียกให้อะไรสักอย่างจุกอยู่ในลำคอของผม ขอบตาผมร้อนผ่าวอีกครั้ง ยิ่งเสียงกระซิบคำขอโทษดังขึ้นข้างๆหูถึงจะแผ่วเบาแต่หนักแน่นเหลือเกิน
“ ฮึก...” ผมเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก “ ขอโทษ ขอโทษเหมือนกัน”
“ หืม ขอโทษกูทำไม”
ผมเม้มปากหลบตามัน
ถ้าจะถามหาคนผิดสำหรับเรื่องเมื่อวาน ผมคงมีส่วนผิดไม่น้อย จริงอยู่มันโมโหจนขาดสติเผลอทำร้ายผม แต่สาเหตุของอาการขาดสติของมันก็คือผม เพราะมันเห็น เห็นว่า...
“.....” มือหนาของมันกำลังคลึงเบาๆตรงมุมปากด้านหนึ่งของผม ก่อนที่มือข้างนั้นจะลูบไล้ไปทั่วริมฝีปากของผม ไล่เลื้อยอยู่นาน
เราสบตากัน
ใบหน้ามันเครียดขมึงแวบนึง ก่อนที่แววตาคู่นั้นจะอ่อนลง ริมฝีปากมันเม้มแน่นเป็นเส้นตรง กล้ามเนื้อมัดใหญ่ๆตามร่างกายก็เกร็งเครียดไปต่างกันและราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อวานก็สว่างวาบในหัวเราทั้งคู่ ผมจูบกับพี่ที มันผ่านมาเห็นพอดี มันขาดสติและทำร้ายผม
น้ำตาผมร่วงหล่นลงบนมือมันที่เกลี่ยขอบปากผมอยู่
“ มึงรู้มั้ย..” เสียงมันแหบห้าว “...ตอนที่กูเห็นมึงจูบกับพี่รหัสมึง กูเหมือนจะตาย อยากจะกระชากมึงออกมาแล้วชกหน้าพี่รหัสมึงให้สมกับความคับแค้นของกู”
“ แต่กูไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น”
“จ๊อบ คือ” ผมสั่นหน้าและพยายามจะพูดแต่มันเริ่มลูบไล้ริมฝีปากหนักขึ้นจนไม่สามารถพูดอะไรได้
“ แม่งโครตทรมานเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทำไม่ได้เลย”
“ จ๊อบ”
“.....”
“ เต้ย” ใบหน้าของมันเลื่อนให้มาอยู่ในระดับเดียวกันแล้ว “ มึงเจ็บมากมั้ย...เจ็บมั้ยขนาดกูแค่เห็นว่ามึงกับพี่รหัสจูบกันแค่ครั้งเดียวกูยังทรมานแทบตาย แต่กับมึง มึงซึ่งทนเห็นกูอยู่กับคนอื่นมาตลอดเวลาสี่ปี มึงจะเจ็บแค่ไหน...” มันค่อยๆบรรจงเกลี่ยน้ำตาที่ไหลเอ่อขอบตาผมอย่างแผ่วเบา
...เจ็บสิ เจ็บมาก...
...เจ็บมาตลอดสี่ปี...
“ ทรมานมากใช่มั้ย ทุกข์ใจมากรึเปล่า...” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆหู “ แค่คำว่าขอโทษมันคงไม่สามารถชดใช้หัวใจที่เจ็บช้ำของมึงเลยใช่มั้ย”
“.......” ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
“ จะโกรธกูมั้ย จะโกรธมั้ย” แววตาของมันเต็มไปด้วยคำถาม จนผมนึกประหลาดใจกับถ้อยคำที่มันกำลังเอ่ยขอ
พูดอะไร มันกำลังพูดเรื่องอะไร
“ ถ้ากูจะขอโอกาส” แววตาคู่คมเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “...กูรู้ว่าอดีตที่ผ่านมากูไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ แต่ขอได้มั้ย กูขอโอกาสที่จะทำปัจจุบันให้ดี เพื่ออนาคตที่ก็ไม่อาจรู้แน่ว่ามันจะเป็นยังไง แต่สัญญา...กูสัญญาว่ากูจะทำมันให้ดีที่สุด”
“......”
ผมเม้มปากแน่น แววตาไหวระริก หัวใจสั่นระรัว ใบหน้าร้อนวูบวาบ
แข้งขาอ่อนแรงลงทันทีเมื่อเห็นแววตาของมัน แววตาคู่คมที่หนักแน่นมั่นคง ใบหน้ามันกำลังโน้มลงมาทันทีโดยที่ผมไม่มีโอกาสคิด ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งต้องปัดป้องตัวเองจากริมฝีปากหนาที่กำลังจะบดคลึงปากของตัวเอง
...Rrrrrrrrrr...
เสียงแผดร้องของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในจังหวะที่ริมฝีปากของมันกำลังจะทาบทับปากของผมพอดี
ผมเบือนหนีด้วยใบหน้าที่ร้อนวูบวาบ
มันถอนใจอย่างเซ็งๆตอนที่เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
เราสบตากัน
มันยิ้มมุมปากนิดๆ ส่วนผมรีบก้มหน้าหลบแทบไม่ทัน
“ ว่าไง” มันกรอกเสียงไปตามสาย
“....”
“ อืม ตื่นแล้ว” มันเหลือบสายตามามองผมแล้วยิ้มอ่อนๆให้ “...ใช่กำลังจะกินข้าว”
“.....”
ผมเม้มปากแน่นและนิ่งฟังมันคุยโทรศัพท์กับปลายสายด้วยใจจดจ่อ เพราะดูท่าทางแล้วมันกับปลายสายคนจะคุ้นเคยกันดีและดูเหมือนว่าพวกมันกำลังพูดเรื่องของผมอยู่
“ อ่ะ...” มันยื่นเครื่องมือสื่อสารยี่ห้อดังมาให้ผม “ ไอ้แท็คโทรมา”
...ถึงว่า...
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเอื้อมมือไปเอาโทรศัพท์มาแนบหูตัวเอง
“ เต้ย มึงเป็นยังไงบ้าง” ปลายสายถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
“ อื้ม ดีขึ้นแล้ว”
“ มึงโอเคใช่มั้ย...” มันพ่นลมหายใจเบาๆ “...ที่กูปล่อยให้มึงอยู่กับไอ้จ็อบตามลำพัง”
“.....”
“ ไม่เป็นไร กู เอ่อ..” ผมเองหน้าขึ้นเห็นจึงมันกำลังจ้องมองผมอยู่ ท่าทางแบบนี้ของมันทำเอาผมหูอื้อตาลายไปหมด เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกับผม
ิ “ เต้ย ฟังกูอยู่รึเปล่า เป็นอะไรวะเงียบไป”
“ เปล่าๆ แค่เอ่อ กูโอเค”
“ งั้นดีแล้ว กินข้าวกินยาแล้วนอนพักนะ เดี๋ยวบ่ายๆกูกับว่านก็กลับแล้ว”
“ เดี๋ยวซื้อขนมไปฝากนะเต้ย นอนพักเยอะๆนะ” เสียงเล็กๆของว่านดังมาตามสายจนผมอดยิ้มตามไม่ได้
ผมคืนโทรศัพท์ให้มันก่อนจะก้มหน้าจัดการกับข้าวต้มตรงหน้า ผมรู้ว่ามันกำลังจ้องมองผมอยู่แต่ผมก็ไม่อาจแสดงท่าทีอะไรออกไปได้ว่าผมกำลังมีอาการแปลกๆกับมัน
........
........
ผมถอนใจหลังจากวางสายโทรศัพท์
ผมกำลังมองแผ่นหลังมันซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับรายการโทรทัศน์ตรงหน้า มันนอนเอกเขนกเอนหัวซบหมอนรองหนุน ศีรษะเอียงชิดกับโซฟาหน้าทีวี ท่าทางเหมือนจดจ่อกับรายการตรงหน้าซะเหลือเกิน ผมว่ามันมีอาการแปลกๆ มันหลบหน้าหลบตาผมทั้งยังสะดุ้งทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้
รึว่ามันกำลังกลัวผมอยู่
กลัวงั้นเหรอ กลัวเรื่องอะไรกัน
หลังจากกินข้าวเสร็จเราต่างคนก็ต่างเงียบจนมันทนไม่ไหวเดินไปเปิดโทรทัศน์กลบความเงียบ ผมรู้ว่ามันกำลังอึดอัด มันเม้มปากน้อยๆ ด้วยใบหน้าแดงก่ำคล้ายกับคนมีไข้หรือว่ามันจะมีไข้จริงๆ คงเพราะติดจากผมเมื่อคืนรึเปล่า ก็เมื่อคืนผมนอนกอดมันอยู่พักนึงสงสัยว่าผมคงจะเอาหวัดไปติดมันแหงๆ เพราะตื่นขึ้นมาอาการไข้ของผมก็หายเป็นปลิดทิ้งคงเพราะได้นอนเต็มอิ่มทั้งคืน
แต่กว่าจะฝ่าด่านไอ้แท็คให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับมันขนาดนี้ก็หนักเอาการ งานนี้ต้องขอบคุณว่านที่ช่วยพูดอยู่นานสองนานถึง
แม้เมื่อคืนนั้นผมจะได้สิทธิ์แค่นอนพื้นและเฝ้ามองแผ่นหลังมันซึ่งหลับสนิทอยู่บนเตียงกับว่าน โดยมีผมกับไอ้แท็คนอนพื้นคนละฝั่งของเตียง
มันเหลือบตามามองผมก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะชะงักและหลุบลงโดยมีใบหน้าที่แดงก่ำ
สงสัยมันจะเป็นไข้จริงๆ ไม่งั้นแก้มคงไม่แดงขนาดนั้น
ติ๊ดๆๆๆ
ผมก้มมองเครื่องมือสื่อสารซึ่งมีข้อความเข้า ผมกดเข้าไปอ่านข้อความดังกล่าวด้วยความประหลาดใจยิ่งฉงนนักเมื่อเห็นรายชื่อของเจ้าของข้อความ
...กูไปถ่ายรูปที่เชียงใหม่สองอาทิตย์นะ คงกลับมาทันเปิดสายรหัส
โชคดีนะมึง กูเอาใจช่วยเรื่องน้องเต้ย ...‘พี่เบียร์’
ผมขมวดคิ้วมองข้อความนั้นอย่างแปลกใจ
ปกติลุงรหัสผมมีอะไรแกจะโทรมาบอกมากกว่าน้อยครั้งที่จะส่งข้อความมาบอกแบบนี้ นี่แสดงว่าคงเป็นงานพาร์ทไทม์แบบด่วนจริงๆ สงสัยรีบไป แต่ทำไมถึงรีบไปขนาดนั้นนี่สิ ยิ่งคิดยิ่งแปลกใจเพราะเมื่อวานก็เงียบหายไปทั้งวัน ผมโทรไปหาตั้งหลายรอบก็ปิดเครื่องราวกับจงใจให้ติดต่อไม่ได้
คงไม่มีอะไรมั้ง
ปกติพี่แกก็อินดี้แบบนี้อยู่แล้ว นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มา
ผมส่ายหน้าก่อนจะยิ้มอ่อนๆให้เจ้าข้อความ
ผมเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ก็พอดีกับที่มันเบือนหน้าจากทีวีมองมายังผมพอดี มันสะดุ้งใบหน้าขาวดูซีดเผือด ริมฝีปากเม้มแน่นแรงๆจนกลัวว่าจะช้ำ ก่อนจะรีบหันหนีแล้วเอาหมอนรองหนุนมาปิดหน้าจะแทบจะปิดตาไม่ให้มองเห็น
...เฮือก...
ผมได้ยินเสียงลมหายใจมันสะดุดกึกตอนที่มันทรุดตัวลงนั่งโซฟาตัวเดียวกันแต่อยู่คนละฝั่งเท่านั้นเอง มันหันรีหันขวางเตรียมจะลุกหนีไปที่อื่น
ผมผุดลุกขึ้น
มันสะดุ้งอีกครั้ง
บรรยากาศรอบตัวของเราชวนอึดอัด และเต็มไปด้วยความเกร็งแข็งมันเหมือนว่าเราไม่ใช่คนคุ้นเคย เราไม่สนิทสนมกัน เราคล้ายกับคนแปลกหน้า ยิ่งเวลาผมสบตากับมันแล้วมันเป็นฝ่ายที่เบือนหน้าหนีไปก่อน
ผมถอนหายใจ
มันหยุดชะงักเพราะมือของผมรั้งข้อมือมันไว้อยู่ มันเบ้หน้าน้อยๆก่อนจะพยายามแกะมือของผมออก
“ เต้ย...”
“.....”
“ อึดอัดมากเหรอที่อยู่กับกูแบบนี้” มันเงยหน้าขึ้นอย่างเร็วก่อนจะก้มหน้าหลบอีกครั้งจนผมทำอะไรแทบไม่ถูก ผมจึงเกลี่ยหลังมือมันเบาๆ เพื่อรวบรวมสติก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ถักทอออกมาจากใจ
“ กูไม่อยากให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกแบบนี้ กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ กูไม่อยากให้มึงต้องลำบากใจเวลาอยู่กับกู”
“ กูต้องทำยังไงวะ”
“.....”
“ กูไม่รู้ว่าจีบผู้ชายมันต้องทำยังไง กูไม่รู้จีบผู้ชายต้องแสดงออกแบบไหน กูไม่รู้ว่าจีบผู้ชายแบบมึงต้องเทคแคร์เรื่องอะไร กูไม่รู้จริงๆว่าถ้าอยากให้มึงยิ้มต้องพยายามแค่ไหนกัน”
“.....”
“ กูไม่รู้อะไรเลย ทุกเรื่องสับสนไปหมดในหัวกู ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของมึงทำกูร้อนรนจนจะบ้า”
“.....”
“ ทุกเรื่องของมึงทำกูอยู่ไม่สุขเลยเต้ย”
“.....”
“ ต้องทำยังไง ทำยังไงดีวะ...” ผมเลื่อนมืออีกข้างไปเกลี่ยแก้มมันจนอีกฝ่ายนิ่งชะงักแต่มันก็ไม่ได้เบี่ยงหน้าหลบซึ่งทำเอาผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“ ต้องทำยังไงดีเต้ย ที่จะทำให้มึงพอใจ”
“....” มันจะก้มหน้าหลบแต่นิ้วมือดันปลายคางมันไว้อยู่ “...ทำยังไงดีที่จะมึงจะยิ้มให้กูอีกครั้ง”
“ เอ่อ..” มันกรอกตาไปมาใบหน้ายังขึ้นสีราวกับมีไข้เช่นเดิม “ คือจ๊อบ คือกู”
“ หืม”
“ เอ่อ”
มันหันรีหันขวางอีกครั้งมือใบหน้าเราห่างกันแค่คืบ
“ เต้ย”
“....”
“ กูพอจะมีโอกาสทำให้มึงยิ้มได้อีกครั้งรึเปล่า”
“....” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมอยากจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆมันแบบนี้ ผมแค่อยากเห็นใบหน้ามันชัดๆ อยากเห็นแววตาของมันให้ชัดๆ ผมอยากเห็นเงาของตัวเองในแววตาคู่นี้ของมัน
แค่เพียงนิดก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นมา
แค่เพียงนิดก็เหมือนมีเรี่ยวแรงจะก้าวเดินต่อ
แค่เพียงนิด
“ ดูหนังมั้ย”
ห่ะ
มันพูดกับผมเสียงรัวก่อนจะก้มหน้าหอบน้อยๆ มือทั้งสองข้างของมันยังดันแผ่นอกผมเอาไว้ถึงไม่แรงนักแต่ก็ทำให้หยุดชะงัก
“ ว่าไงนะ”
“....” มันเกาแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยักเพยิบไปกองดีวีดีหนังที่วางอยู่ใต้เคาน์เตอร์ทีวี “ ดู ดูหนังกันมั้ย” มันเงยหน้าขึ้นมาถาม แต่มันคงไม่รู้ว่ากิริยาที่มันพยักหน้าน้อยๆเชิญชวนให้ผมเห็นด้วยกับความคิดเห็นมันน่ามอง
ใช่น่ามอง
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันมีหน้าตาที่น่ามองมากแค่ไหน แต่เพราะเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนสนิท และความรู้สึกตอนนั้นคือแค่คำว่าเพื่อนทำให้ผมไม่เคยมองมันด้วยความรู้สึกเช่นอื่นเลย
มันน่ามอง
ตอนนั้นผมก็แค่มอง
แต่วันนี้ผมจะต้องทำมากกว่าแค่มอง
เพราะแค่มองคงได้เป็นแค่เพื่อน
ถ้าไม่อยากเป็นแค่เพื่อน...ผมต้องแสดงออกมากกว่าคำว่า “มอง”
มันเดินไปเปิดดีวีดีหนังฝรั่งแนวตลกขบขันเรื่องหนึ่ง ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาอันเดียวกัน แต่ระยะห่างระหว่างเรายังห่างไกลเช่นเดิม
หนังเรื่องดังกล่าวกำลังเริ่มอินโทรของเรื่องราว
มันนั่งกอดหมอนรองหนุนพิงหลังกับพนักโซฟา สายตาจับจ้องมองภาพในจอโทรทัศน์
ผมนั่งกอดอกหลังพิงกับพนักโซฟา สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้ามัน
เรื่องราวของหนังกำลังดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ต่างจากเรื่องราวของชีวิตมนุษย์ที่ต้องก้าวเดินกันไป เช่นเดียวกับเข็มนาฬิกาที่ก้าวเดินไปข้างหน้าไม่มีวันนับถอยหลัง ในเมื่อเป็นมนุษย์ย่อมต้องเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงและทำใจยอมรับให้ได้กับเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
และเช่นกันถ้าหากคนเรามีโอกาสต้องเรียนรู้ที่จะไขว่คว้าเพื่อให้เกิดประโยชน์
โอกาสสำหรับคนเรามีไม่มากนัก เมื่อมีโอกาสต้องใช้โอกาสนั้นให้ดีที่สุด
สำหรับผมเองก็เช่นกัน...ผมจะไม่ปล่อยให้ความไม่รู้ทำลายหัวใจผมอีกเด็ดขาด
เนื้อหาเรื่องดำเนินไปสู่กลางเรื่อง มันสนุกสนานจนเราทั้งสองมุ่งจดจ่ออยู่ที่หน้าจอ แต่ที่เราไม่รู้คือระยะห่างจากตอนแรกคนละฝั่งของโซฟาบัดนี้มันลดลงเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้จนไหล่ของทั้งคู่ชนกันในที่สุด
ผมสบตากับมัน
มันละสายตาจากจอเพื่อมองผม
ผมไม่รู้ว่าบทสรุปของหนังมันจบลงยังไง
ผมรู้แค่ว่าแก้มมันหอมจนอยากจะสูดดมอยู่อย่างนั้น
****มาแล้วๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
เป็นไงบ้างจ้า มีหลายคนบ่นว่าหน่วงเหลือเกิน เลยจัดให้กินน้ำหวานซะหน่อย
ไม่รู้ว่ามันหวานหรือขม ฮ่าๆๆๆ ไปมโนกันเอาเองเนอะ :laugh: :impress2:
อีกเรื่องจ้า มีหลายคนอ่านแล้วอินมากถึงขนาดแบ่งเป็นทีมจ๊อบ ทีมเต้ย 5555
เข้าใจว่ามันอินจริงๆ แต่ยังไงก็แล้วแต่อ่านเพื่อความบันเทิงเนอะ เสพความดื่มด่ำ
ไปพร้อมกัน อย่าเอามาคิดเป็นประเด็นเลยจ้า อ่านเพื่อความสนุกสนาน # คือเข้าใจว่า
อิคนเขียนมันเขียนเก่ง :m20: คนเลยอินกันเป็นทิวแถว กร้ากกกกกกกก :laugh:
อีกเรื่อง (หลายเรื่องแล้วนะยะ) เรื่องราวมันไม่สนุกแล้วเหรอค่ะ ยังไงติชมกันได้นะ
เพราะไม่เห็นคอมเม้นท์กันเลย ยังไงบอกเล่าเก้าสิบกันสักนิดสักหน่อยเพื่อเป็นกำลังใจ
ให้อิคนเขียนด้วยนะ :m1: :teach:
รักคนอ่านทุกคนนะจ๊ะ...เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
-
++ และ :z13: :z13: :z13: จิ้มจ้ะ
เรื่องก็ยังสนุกอยู่นะ แต่เป็นฟีลเหมือนผ่านจุดระทึกขวัญมาแล้วอ่ะ เป็นฟีลบับว่า ก็นะ sooner or later เดี๋ยวมันก็ลงเอยกันแหล่ะ ประมาณนี้อ่ะนะ 5555
เอาจริงๆ คือเหตุการณ์โหดร้ายของพี่ทีกะพี่เบียร์มันทำให้เหมือนลูกโป่งแตกอ่ะ อันนี้ความเห็นส่วนตัวเฉพาะเราอ่ะนะ
คือยังไงดี คือพี่เบียร์เคยทิ้งไป แต่ก็ไม่ได้ไปมีใคร ก็ไม่ได้มีการทำร้ายจิตใจ ไม่ได้กลับมาทำอะไรให้ตอกย้ำหรือบอกได้ว่าที่ผ่านมาเป็นเรื่องหลอกลวง สิ่งที่เกิดขึ้นคือ อยู่ๆก็ทิ้งไป ไม่อธิบาย ไม่มีเหตุผล ยื้อไม่ได้ดึงไม่กลับ พี่ทีเสียใจนั้นไม่ผิด แต่ถึงขั้นแค้นจนมาข่มขืนนี่คงไม่ใช่ คนเราคบได้ก็เลิกได้ ต่อให้พี่เบียร์ไม่รักแล้วเลิกก็ไม่ผิดนะ ความแค้นของพี่ทีไม่ค่อยมีน้ำหนัก แล้วเคยได้คิดสารตะว่าอะไรน่าจะเป็นสาเหตุดูรึยัง ครอบครัวเค้าล่ะ ครอบครัวเราอีก ไม่ใช่มานั่งเสียใจเวิ่นเว้ออยู่คนเดียว แล้วสุดท้ายเลยแค้นใจ งี้
อืมมม ส่วนทางเต้ยจ๊อบ เต้ยจะยังระแวง จะยังไม่เชื่อใจ อันนี้ก็ถูกแล้ว เป็นเรา เราก็คงไม่ได้แบบ เอ้ยจ๊อบหันมาชอบแล้ว ดีจุงเบย แล้วแฮปปี้เอน คือคนเรามันท้อแท้ มันหมดใจ ความรู้สึกอ่ะ เพียงเสี้ยวนาทีก็เปลี่ยนได้ แล้วพอเปลี่ยนแล้วมันเปลี่ยนเลยนะ ไม่ได้บอกว่ารักมานานหลายปีมันเลิกรักได้ทันทีนะ ไอ้รักก็รักอยู่ แต่ฟีลที่พอแล้ว พอกันทีเนี่ย เกิดขึ้นแล้วไม่หายไปนะ
//ลองคิดถึงว่าจะไปกินร้านอาหาร รอคิวนานมากจนหมดอารมณ์กิน พอจะเดินไป พนักงานมาบอกว่าได้คิวแล้ว งี้ แต่คือมันหายอยากแล้วไง แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบกินอาหารชนิดนี้แล้วนะ แต่ตอนเนี้ย กุไม่แดกแล้วค่ะ ประมาณนี้ เห็นภาพเลยสินะ 555
ไอ้ที่จะหวั่นไหว หรืออยากจะให้ใจพี่ที อันนี้ก็ใช่อยู่ แต่ถ้ารู้ตัวว่าไงๆก็ไม่รักแล้วอยากทำอะไรให้ จูบกันพอได้ แต่ไอ้คืนที่เหมือนจะแบบ ให้ตัวเลย นี่ไม่ใช่นะ มันดูถูกทั้งพี่ทีทั้งตัวเองง่ะ แบบตื่นนนน เต้ย ตื่นนนนนลูก จินางเอกข้างคลองก็เอาแต่พอดีลูกกกก
ส่วนจ๊อบ เฉยๆนะ ไม่ได้สงสารมากหรืออะไร คือก็เรทปกติคนแอบชอบป่ะ เต้ยก็ไม่ได้ทำร้ายจิตใจไรมากมาย สมมุติถ้าแอบชอบคนมีแฟนแล้วนี่ ยิ่งกว่านี้เยอะ แต่มันดูน่าเจ็บใจมากกว่า เหมือนมีของมีค่าอยู่กะตัวมาตั้งนาน ไม่เห็นค่า ไม่ใส่ใจ ต่อให้ใครจะเอาไปก็คงไม่แย แต่พอวันนี้ที่คิดได้ ของก็หลุดมือไปล่ะ มันเจ็บที่ตรงนี้อ่ะ พูดเลอ เจ็บใจตัวเองนี่แหล่ะ ถถถถ
//ไม่ได้รู้สึกเข้าข้างใคร แค่ถูกคนแต่ผิดเวลากันทั้งคู่อ่ะนะ ก็แค่รอเวลาเนาะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :กอด1:
-
ก็หวังว่าเต้ยนั้นจะให้โอกาสจ๊อบนะหน่วงกันมามากส่วนพี่ทีก็ขอให้คืนดีกับพี่เบียร์ไวๆนะเออ
-
ดูเขินๆ มุ้งมิ้งๆ แล้วนะคู่นี้ ค่อยหายหน่วงหน่อย
ตอนนี้กำลังอินคู่พี่ที-พี่เบียร์ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ
-
เหมือนกำลังเต้นอ้อมๆไปมารอบๆกัน
คุยกันรู้เรื่องเปล่าเนี่ย?
โอกาสมาแล้วนะ
จะดูว่าจะไปกันยังไง
เต้ยเองก็ตัดสินใจไปแล้วไม่ใช่หรือ?
มาดูอีกคู่เลือดสาดกันคาที่นอนมาแล้ว
สงสัยจะได้ดูพี่ทีมาดแบดบอยล่ะทีนี้
เบียร์เอ๋ยรักตัวเองด้วยนะ
-
เต้ยเขินจ๊อบล่ะซิ
เห็นมั้ยขนาดนี้ จ๊อบก็ยังซื่อ
มาว่าเต้ยป่วย เขาเขินต่างหากจ๊อบเอ้ยย
-
หน่วงๆ แต่ก็มีหวานแซม จ๊อบสู้ๆ เต้ยด้วย อยากให้รักกันจริงๆ
-
จ๊อบรักษาโอกาสนั้นให้ดีนะครับ
อย่าทำเต้ยเสียใจ,,,,
-
หวานกันเบาๆนะตอนนี้
แต่หวานกันกว่านี้อีกก็ได้ ยังชอบอยู่ 555
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
รออ่านพี่เบี่ยร์ คาใจยิ่งนัก
-
อ้อยยยย!! รวบหัวรวบหางเบยย อิอิ
-
:katai4: :katai4:
-
ต่อไปคงไม่มีมาม่าแล้วนะมันหน่วง
-
เนื้อเรื่องสนุก และน่าติดตามเหมือนเดิมจ้าาา
ผ่านจุดพีค มาหนึ่งจุด ละ กำลังรอจุดต่อ ๆ ไปอยู่
เป็นกำลังใจให้ พูดเลยว่า สมน้ำหน้าและสงสารจ๊อบไปพร้อมๆ กัน
ส่วนพี่ที เรียกน้ำตามากกก เป็นผู้ชายที่น่าสงสารที่สุดล่ะอ่ะ
-
เอาวะ แค่นี้ก็ยังดี "หวานแบบพอเพียง" อิอิ ^^
-
อืมมม ไม่รู้จัก comment อะไรดี แต่รู้สึกดีที่จ็อบมันได้รู้สึก ได้เข้าใจความรู้สึกของเต้ยตลอด 4 ปีที่แอบรักจ็อบ เห็นจ็อบมีคนอื่น จูบหรือกอดกับคนอื่น แล้วตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมอง มันรู้สึกยังไง ทรมานแค่ไหน
-
หวานไหม ก็หวานแต่ยังไม่สุด เพราะมันเพิ่งเริ่มต้นปรับความเข้าใจกันว่าจะทำยังไงกับใจตัวเองที่รู้แล้วว่า มีเยื่อใยรักต่อกัน จ๊อบในตอนนี้ดีขึ้นมานิดที่ไม่ใช้อารมณ์ รู้จักยอมรับผิด สำนึกว่าที่ผ่านทำให้เต้ยเจ็บปวดถึงจะไม่ได้ตั้งใจในตอนที่ยังไม่รู้ใจตัวเอง แต่พอรู้ก็เริ่มที่จะลดลง เริ่มเข้าหาเต้ย พยายามยื้อเต้ยให้กลับมา แม้ว่าโอกาสจะน้อยนิดแต่ยังดีที่มันก็คิดจะทำดีกว่าฟูมฟายเรียกร้องความสนใจ หรือ ใช้วิธีข่มเหงให้มาเป็นของตัว คะแนนเพิ่มมานิดนุง (เดี๋ยวจะหาว่าตรูเข้าข้างเมิงอีจ๊อบ) :laugh: หลังจากนี้ก็ขอให้มันประคับประคองตัวเองและเต้ยไปให้ดี ซึ่งจ๊อบมันก็พูดแล้วว่าจะทำให้ดีที่สุด ถ้าเต้ยให้โอกาสมัน แต่เต้ยไม่ต้องให้ในตอนนี้ก็ได้ อย่างที่เราเม้นท์ไปแล้วว่า ดูๆกันไปก่อน ค่อยพัฒนาความสัมพันธ์กันใหม่ แต่ขอแค่อย่าประชดประชันหรือเยอะใส่กันให้มากนักก็พอ มีเหตุมีผลในการกระทำของแต่ละคน เชื่อว่าเต้ยให้โอกาสแล้วในตอนนี้ เพราะยังรักจ๊อบเสมอ ขอแค่จ๊อบทำให้เต้ยมั่นใจให้ได้ เพราะถ้าทำให้เต้ยเจ็บอีก ทีนี้โอกาสไม่เหลือแล้ว แม้แต่คำว่า เพื่อน ก็ไม่มีให้เช่นกัน ฉะนั้น อีจ๊อบเมิงปั๊ดตะนาตัวเองและหัวใจให้ดีๆเด้อ สู้ๆ :katai2-1: ส่วนพี่เบียร์ พี่หนีหน้าพี่ทีใช่ไหม พี่นี่ก็หนีตลอดเลย แต่อย่างว่าอ่ะนะ โดนทำแบบนั้นจากคนที่ตัวเองรักมาตลอด เจ็บช้ำเป็นธรรมดา เจ็บกายก็หายแต่เจ็บที่ใจมันคงเยียวยายาก เบียร์ไม่ได้โกรธที แต่เบียร์เสียใจที่ทีทำเหมือนไม่เหลือใจให้แล้ว ก็เลยไม่อยากเจ็บช้ำอีก ไอ้ครั้นจะพูดสาเหตุที่ทิ้งไปก็ไม่ได้ เพราะจะจบไวเกินไป :jul3: แซวขำๆคนเขียน อิอิ อยากให้คู่นี้ปรับความเข้าใจกัน อยากให้พีทีเป็นแบดบอยลากพี่เบียร์มาเคลียร์สักที ผมนี่อึดอัดอยากเผือกมากว่า เพระาเหตุใดทิ้งพี่ทีไป อยากให้กลับมาคู่กัน ถึงจะจำเลยรักจมกองเลือดแบบ :haun4: เขาก็เอา พี่เบียร์ก็เอา ยิ่งพี่ทียิ่งน่าจะเอาแน่ๆ ขอเถอะ รีเทรินท์ ๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
น้องเต้ยเขาเขินบ้างอะไรบ้างสิแกก็ :m20:
รอนะฮะ :')
-
เมื่อไหร่จะเครียร์กับบรรยากาฟสหน่วงๆอึดอัดแบบนี้เนี่ย
อยากอ่านแบบหวานๆบ้างงงงงงง
-
:-[ :-[
อยากอ่านตอนหวานๆ
-
ทีเบียร์ :hao3: :hao4:
-
^^
-
ฮึบๆ หมดดราม่ารึยังหนอ? จะเข้าสู่โหมดหวานแล้ว *0*
-
สะดุด จุก น้ำตาคลอ ตรงประโยคที่จ๊อบพูดกับเต้ย
มึงจะเจ็บมากแค่ไหน ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา มึงเจ็บมากใช่มั้ย
ครือประมาณนี้ จำไม่หมด แต่มันพีคจริงๆ เหมือนอารมณ์
ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง ฮืออออ จ๊อบเข้าใจใช่มั้ยว่าเต้ยรุ้สึกยังไง
ที่จ๊อบขอโอกาส จ๊อบจะทำได้จริงๆใช่มั้ย จะไม่ทำให้เต้ยเจ็บ
อีกใช่มั้ย คือจ๊อบเข้าใจใช่มั้ยว่าถ้าได้โอกาส คบกันแต่จะให้ทำ
เหมือนตอนคบกับแฟนคนก่อนๆที่ยังนอนกับคนอื่นได้น่ะ คงไม่มีอีก
แล้วใช่มั้ย คือประเด็นนี้จ๊อบเข้าใจจริงๆใช่มั้ยยยย ไม่อยากให้เต้ย
ให้โอกาสแล้วเจอโจทย์แบบแฟนคือที่หนึ่ง ส่วนคนอื่นคือเล่นๆไม่จริงจัง
ไรงี้ แอบบกลัวนิดนึง แต่ก็เชื่อในความรักที่จ๊อบมีให้เต้ยซึ่งต่างจากแฟน
คนก่อนๆ จ๊อบคงไม่ทำให้เต้ยเสียใจอีกใช่ม้ายยย
ลูแปง..คนเขียนขาาา ขอหวานเพิ่มอีกค่ะ พลีสๆๆๆขาดแคลนขนมหวานอย่างแรงง
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครับ ตามจนทัน...และ และ....
และ พบว่า....หืมม.....หน่วงงงงงจริงอะไรจริง หน่วงมาก...........หน่วงจัดหนักจัดเต็มมาก
จริง ๆที่เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลย ทำใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า เรื่องราวรักเพื่อนนี่ยังไงก็ต้องหน่วง แน่ๆ
แต่ไม่คิดว่ามันจะหน่วง.....แบบอีรุงตุงหนังหลายเส้าเคล้าน้ำตาแบบนี้
สงสารจ๊อบ แต่ก็สงสารเต้ยด้วย เข้าใจทั้งคู่เลย
เห็นใจพี่รหัสอย่างทีที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยกับความผิดหวังครั้งก่อนจากเบียร์ แล้วยังมาผิดหวังซ้ำจากเต้ยอีก
และตอนนี้ สงสารเบียร์ที่สุด เห้อ......................
เบียร์คงมีเหตุผลที่บอกเลิกแน่ๆ มันคืออะไร????? จะรอคนแต่งมาเฉลยนะครับ มันค้างตรงจุดนี้มาก
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
กำลังลุ้นให้จ๊อบทำมากหว่าหอมแก้มเต้ยอยู่นะ หุหุ
กลัวจริงๆ ว่าว่านแท็คจะกลับมาซะก่อน และทำลายฝันของผมด้วยเสียง กริ่งประตูดัง!!!!! :katai1:
สนุกมากครับ แต่งเก่งซะจนอินจัด บางทีอ่านจบตอนไปแล้วแต่อารมณ์หน่วงยังค้างอยู่เลย
สู้ๆ นะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: (บอกจ๊อบ เต้ย เบียร์ ที และคนแต่งครับ ฮิฮิ)
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: o13 o13 o13
-
โอยยย ใกล้จะหมดช่วงมาม่าแล้วใช่มั้ยคะ ตอบบบบ!! :z3: :z3: :z3:
แล้วที่ข้องใจที่สุดก็พี่เบียร์เนี่ยแหละ อยากรู้ว่าทำไมถึงขอเลิกอ่ะ
-
คู่นี้คงไม่มีปัญหาแล้ว เหลือแต่คู่พี่เบียร์นี่แหละ กลับไปรีเทินกันเถอะ
-
ยกที่ 18 : ความสัมพันธ์
วันนี้เป็นวันจันทร์
เป็นวันเริ่มต้นของสัปดาห์ดังนั้นบรรยากาศยามเช้าจึงดูเงียบเหงาเพราะยังไม่มีใครมามหาลัยเช้าขนาดนี้
ต่างจากผมที่เดินลัดเลาะจากหอในในบรรยากาศยามเช้าแบบนี้และพุ่งตรงมายังคณะเลย ผมเดินมองบรรยากาศโดยรอบไปเรื่อยถ้าหากว่าสายตาจะไม่ไปปะทะเข้ากับร่างสูงคุ้นตาของพี่รหัสที่นั่งหลับตานิ่งอยู่บนเก้าอี้ม้าหินอ่อนใต้ต้นจามจุรี เห็นแบบนั้นผมจึงค่อยๆสืบเท้าก้าวเข้าไปหาเรื่อยๆ ภาพตรงหน้าคือรุ่นพี่หน้าหล่อกำลังหลับตากอดอกนิ่ง สายลมแผ่วเบาพัดผ่านโดยรอบของสองคนและสงสัยว่าเสียงฝีเท้าคงจะดังรบกวนทำให้เปลือกตาคู่คมค่อยๆลืมขึ้น
“ อ้าว..” พี่ทีขยับตัวไปมาบิดขี้เกียจ “...มาตั้งแต่เมื่อไหร่เต้ย”
“ พี่ที”
“.....” รอยยิ้มเหนื่อยๆของพี่รหัสผมที่ส่งมาทำให้ผมอดประหลาดใจไม่ได้
“ ขอผมนั่งด้วยคนได้มั้ยพี่”
“ เอาสิ” พี่ทีขยับตัวเยื้องๆไปหน่อยพอมีพื้นที่ให้ผมทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ เป็นยังไงบ้างหล่ะเรา”
“ ผมเหรอ...” ผมถามตัวเองอีกคราแล้วภาพเหตุการณ์เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาก็สว่างวาบขึ้นในหัวทันที วันนั้นผมตื่นขึ้นมาโดยมีมันคอยดูแลตลอดทั้งวัน จนกระทั่งมันพูดบางอย่างกับผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นผมควบคุมสติได้อย่างไร แต่ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าทุกคำพูดของมันทำเอาผมใจสั่น
มันเหมือนกับวันแรกที่ผมรู้ตัวว่าชอบมันจริงๆ เราดูหนังด้วยกันไม่รู้ว่าบรรยากาศพาไปหรืออะไรก็ตาม รู้ตัวอีกทีแก้มผมก็ถูกมันขโมยหอมแล้วดีว่ามีระฆังช่วยชีวิตคือแท็คกับว่านกลับมาพอดี หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย และมันก็ถูกไอ้แท็คเอ่ยปากไล่ให้กลับอยู่หลายครั้งนั่นแหละมันถึงกลับไป ถึงแม้ก่อนกลับมันจะหันมามองและยิ้มให้แปลกๆ
“ มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นสินะ” พี่ทีถามยิ้มๆ ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มที่สว่างไสวแต่มันกลับแฝงไปด้วยความเศร้าใจ
“ พี่ที”
“.....” ผมลูบบ่าพี่รหัสตัวเองเบาๆ พี่ผมหันมามองแล้วยิ้มให้มือหนานั่นจึงขยี้ศีรษะผมเบาๆ “...มันไม่เกี่ยวกับมึงหรอก”
พี่ทีพูดเสียงเบาสายตาเหม่อมองไปไกล
“ แต่ผม”
“ กูยอมรับ...” พี่ทีถอนหายใจแรงๆ “...มึงเองก็มีส่วนทำให้กูเป็นแบบนี้ แต่มันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น”
“ อย่าคิดมาก” พี่ทีใช้ปลายนิ้วคลี่หัวคิ้วทั้งสองข้างของผมให้คลายออก
“ พี่”
“..หืม”
“ มีอะไรบอกผมได้นะ” ผมคว้ามือที่คลี่หางคิ้วตัวเองมากุมไว้
“ เต้ย”
“ ครับ”
“ ทำอย่างนี้กูตัดใจลำบากนะเนี่ย..” ผมทำหน้าเหวอจนพี่รหัสโยกศีรษะผมแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“ ขอโทษครับ..” ผมก้มหน้ามองพื้น “..ขอโทษที่ความโลเลของผมทำให้พี่ต้องเสียใจ”
พี่ทีถอนหายใจอีกครั้ง “..เต้ย จริงๆแล้วกูก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก”
“ พี่เป็นคนดีผมรู้ ถึงจะรู้จักกันไม่นาน แต่ผมก็เชื่อว่าพี่ทีเป็นคนดีจริงๆ ไม่งั้นพี่คงไม่ดูแลผมดีขนาดนี้”
“ ไม่หรอก...” พี่ทีแค่นยิ้ม “..กูไม่ได้ดีอย่างที่มึงคิดหรอก มันมีอีกหลายมุมของกูที่มึงยังไม่เคยเห็น มันเป็นธรรมดาของมุษย์” พี่ผมหันมายิ้มให้ “...ที่มีทั้งด้านดีและด้านเลว เพียงแต่มึงเห็นกูในด้านเดียวเท่านั้นเพราะด้านที่ไม่ดีไม่มีใครอยากจะเผยออกมาให้คนอื่นได้รับรู้หรอก หึ อย่างว่าหล่ะมนุษย์ทุกคนมีความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น”
“ พี่ทีครับไม่ว่าพี่จะเป็นยังไง ไม่ว่าพี่จะเลวร้ายในสายตาใครก็ตาม แต่สำหรับผมพี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของผม ในวันที่ผมไม่มีใครก็มีแค่พี่ที่ยื่นมือเข้ามาช่วย น้ำใจของพี่มีค่าสำหรับผมมากนะ”
“ พูดซะกูซึ้งเลย”
“ ผมพูดจริงนะพี่”
“ ขอบคุณนะ”
“ ขอบคุณพี่เหมือนกัน...” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ “..ผมรู้ว่าพี่มีเรื่องไม่สบายใจ ถ้าพี่มีอะไรอยากปรึกษาพี่บอกกับผมได้นะ”
“ กูก็อยากบอกนะ...แต่เรื่องบางเรื่องมันยากที่บอกออกไปจริงๆ”
“ ผมเอาใจช่วยนะพี่”
“ อืม...” พี่ทียิ้มมุมปาก “...แล้วมึงหล่ะ มันกำลังจะดีขึ้นใช่มั้ย”
ผมนิ่งคิดก่อนจะยิ้มน้อยๆ “ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความหมายของคำว่าดีมันเป็นยังไง ผมรู้แค่ว่าผมไม่เจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน”
“ มึงคงไม่รู้ตัว..” พี่ลูบหัวผมเบาๆ “ มึงยิ้มมากขึ้น ยิ้มที่แสดงออกว่าเรื่องบางเรื่องมันได้ปลดปล่อยแล้ว”
“ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในภายภาคหน้า ขอให้มึงรักตัวเองให้มากๆ”
“ พี่ก็เหมือนกัน”
“ อืม” รอยยิ้มของพี่สว่างไสวเปรียบได้กับแสงสว่างที่ส่องนำทางผมเช่นเดิม “ กูบอกไว้เลยว่าถ้ามันทำให้มึงเสียน้ำตาอีกกูคงรอเสียบทันที”
“....” ผมทำหน้าเหวอก่อนที่เราสองคนจะประสานเสียงหัวเราะพร้อมๆกัน
...แกร็บ...
เสียงเหมือนใครสักคนเหยียบใบไม้แห้งดังขึ้นจากเบื้องหลังทั้งคู่ ผมจึงเอี้ยวหน้าหันกลับไปมองและภาพที่เห็นคือมันยืนนิ่งใบหน้าคมคายเรียบเฉยแต่แววตาคล้ายกับกำลังตัดพ้อ มือข้างหนึ่งถือปิ่นโตอาหารเช้า ส่วนอีกข้างถือถุงยาคูลย์ที่มีอยู่สามขวด
“ จ๊อบ”
“ กูเอาข้าวเช้ามาให้...” ผมไม่รู้ตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหน ผมรู้แค่ว่าเสียงผมกำลังสั่นก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปคว้าของที่มันยืนให้
“ จ๊อบ คือ..”
มันไม่พูดอะไรแต่มองข้ามหัวไหล่ผมไปยังร่างสูงของพี่ที่ที่ยืนซ้อนหลังผมอยู่
“ กูไปนะ..”
ไม่รู้ทำไมแค่ได้ยินเสียงที่สั่นไหวของมันใจผมถึงร้อนรนแบบนี้แล้วมันก็หันหลังเดินกลับไป
“ เดี๋ยว” ผมกำปิ่นโตและถุงขวดยาคูลย์แน่นก่อนจะเปล่งเสียงราวกับตะโกนออกมา ทั้งๆที่ในความเป็นจริงมันเป็นแค่เสียงแผ่วเบาที่ดังอยู่ในลำคอ
แน่นอนว่ามันไม่ได้ยิน
เพราะผมกำลังยืนนิ่งมองแผ่นหลังมันที่ค่อยๆเลือนหายไป
“ มึงยังไม่ได้บอกมันอีกเหรอ”
“.....” พี่ทีเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบหลังจากมันเดินลับไป
“ อะไรเหรอพี่”
พี่รหัสผมถอนใจเบาๆ มือทั้งสองข้างจับบ่าผมเอาไว้แล้วดันให้หันมาเผชิญหน้ากัน “...มันยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้มันไม่ได้มีคู่แข่งแล้ว”
“ผม..”
ผมไม่กล้า
ผมยังไม่ได้บอกมันจริงๆ
ผมกลัว ผมไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น ว่าถ้ามันรู้ว่าสิ่งที่มันทำอยู่ตอนนี้เกินครึ่งแล้วที่มีอิทธิพลต่อจิตใจผม ผมไม่รู้ว่าที่มันทำไปเพราะแค่อยากเอาชนะหรืออยากแข่งขันรึเปล่า ถ้ามันรู้ว่ามันสู้อยู่คนเดียวไม่มีคู่แข่งเหมือนเมื่อก่อน มันยังคิดจะเดินไปต่อไปรึเปล่า
แล้วโอกาสครั้งนี้ที่เดิมพันด้วยหัวใจจะต้องจบลงมั้ย
ผมก็ไม่อาจรู้
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ก่อนจะกระพริบตาไปมาเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเอง ไม่ต่างจากมือทั้งสองข้างที่กำของที่มันให้มาอย่างหวงแหน
“ เต้ย..” เสียงพี่ทีดังขึ้นใกล้ๆ “...ถ้ามึงมีความสุขอยู่ตอนนี้ จงไขว่คว้ามันเอาไว้ให้เต็มอ้อมแขน เพราะเรื่องไม่คาดฝันมักล้อเล่นกับชีวิตมนุษย์เสมอ”
ผมไม่รู้หรอกว่าคนพูดประโยคนั้นก็กำลังเตือนตัวเองด้วยเช่นกัน
........
........
ผมเป็นอะไร มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของผม
ผมเรียนไม่รู้เรื่องตลอดคาบเช้า พอพักกินข้าวเที่ยงวันนี้ มันก็ไม่โผล่มา มันผิดปกติ มันเกิดอะไรขึ้น ปกติไม่ว่าผมจะอยู่ที่ใดหรือเรียนที่ไหนพักเที่ยงมันต้องตามหาผมเจอเพื่อมาเอาปิ่นโตคืน แต่วันนี้มันไม่มา
ผมรอมันเหรอ
ผมรอมันจริงๆใช่มั้ย
ผมถอนใจอีกครั้งเหม่อมองไปยังปิ่นโตเบื้องหน้าที่วางนิ่งอยู่ใกล้ๆ มือข้างหนึ่งกำลังไฮไลท์ขีดตามเนื้อความสำคัญที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่หน้าชั้น คาบบ่ายที่เริ่มต้นขึ้นมาจนใกล้จะถึงเวลาเลิกเรียนก็ไม่ได้ดึงสมาธิผมกลับมาได้เลย วันนี้ทั้งวันเนื้อหาที่เรียนไม่เข้าหัวสักอย่าง คิดแล้วก็นึกไม่พอใจตัวเองนิดๆทั้งที่อาจารย์อุตส่าห์ตั้งใจถ่ายทอดความรู้แต่ผมกลับผ่านเลยไม่หยิบจับเนื้อหาอะไรสักอย่าง
แย่จริงๆ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติให้กลับมาจดจ่อกับสไลค์บนหน้าจอที่ฉายสไลค์ ท่าทางแบบนั้นของผมคงก่อกวนสายตาของเพื่อนๆทั้งสี่ลอบสบตากันแล้วพยักเพยิบสุมหัวซุบซิบโดยไม่ไร้เสียงใดๆ
สุดท้ายก็เลิกคาบ
อาจารย์บอกเลิกคลาสก่อนสั่งงานยาวเป็นหางว่าว เพื่อนๆร่วมคลาสต่างเก็บอุปกรณ์การเรียนเตรียมออกจากห้อง ต่างจากผมที่ฟุบไปหน้าลงกับโต๊ะเรียนด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ เต้ย”
“ หืม”
“ เป็นอะไรรึเปล่า”
“ เปล่า” หางตาผมเหลือบมองไปยังปิ่นโตที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้า ว่านเดินมาตบบ่าผมเบาๆก่อนจะกระซิบข้างหูเสียงแผ่ว “ ในเมื่อเขาไม่มาเอาปิ่นโต ทำไมเต้ยไม่เอาไปคืนเองหล่ะ”
สองสาวพิมพ์กับดาวพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนไอ้แท็คนิ่วหน้าไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นัก
“ เปล่านะ เรา..”
“ ไปเถอะ..” ว่านฉุดมือผมเขาก่อนจะออกแรงดันให้เดินออกไป “..รอรถป๊อปหน้าโอสถศาลาไม่นานหรอกเดี๋ยวก็มา”
“ แต่..”
ผมหันรีหันขวาง รับปิ่นโตที่พิมพ์กับดาวจงใจยัดเยียดใส่มือ
“ เดี๋ยวว่านกับเพื่อนๆไปส่ง”
แล้วทั้งหมดยกเว้นไปแท็คก็รุนหลังผมให้ออกเดิน ไอ้แท็คบ่นงึมงำในลำคอแต่พอว่านหันไปมองมันก็ปิดปากเงียบกริบโดยที่ยังมีสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่เช่นเดิม ไม่นานพวกเราก็ยกโขยงกันมายืนรอที่ป้ายรถเมล์ตรงข้ามกับห้างสรรพสินค้ามาบุญครอง และเป็นป้ายรถป็อปในการจอดรับส่งนิสิตภายในมหาวิทยาลัย
“ มาแล้วๆ”
และไม่ต้องรอนานรถโดยสารสีชมพูสายหนึ่งก็มาจอดเบื้องหน้า เพื่อนๆทุกคนต่างรีบรุนหลังเขาให้ขึ้นไม่เว้นแม้แต่ไอ้แท็คที่ถึงจะไม่เห็นด้วยแต่มันก็ยังอุตส่าห์พูดบางอย่างที่ทำให้อดยิ้มไม่ได้ “ โชคดีนะมึง”
นี่ผมกำลังทำอะไร คล้ายๆกับว่าผมง้อมันงั้นเหรอ
รถป็อปมาหยุดจอดหมดระยะตรงป้ายใกล้ๆกับคณะวิศวะฯ ผมเดินลงจากรถมายืนนิ่งอยู่ตรงฟุตบาทข้างถนนอย่างงงๆ ผมไม่เคยเหยียบไปคณะมันเลยตั้งแต่ไปติดป้ายประชาสัมพันธ์ครั้งนั้น ผมไม่เคยมาหามันที่คณะเลยด้วยซ้ำ ว่าแต่ภาควิชามันอยู่ตรงไหนกัน ผมเดินเรื่อยๆไปตามทางจนมาถึงลานขนาดกว้างซึ่งนิสิตคณะนี้เรียกว่า ‘ลานเกียร์’ ผมยืนงงไม่รู้จะไปทิศทางไหน มีนิสิตคณะนี้บางส่วนจับกลุ่มกันนั่งโต๊ะไม้ตามมุมต่างๆของลานเกียร์ ราวกับว่าผมหลงมาในดินแดนที่ไม่รู้จัก
“....”
ผมยืนเกาหัวมองซ้ายขวาและนึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะล้วงมือถือออกมา
...จึ๊ก จึ๊ก...
“เฮ้ย”
ผมแอบสะดุ้งเมื่อหันไปมองคนสะกิดที่ยิ้มเผล่อยู่เบื้องหลัง รูมเมทผมทำหน้ายิ้มๆสีหน้าประหลาดใจไม่น้อยที่เราเจอกันที่นี่
“ ตกใจหมดแฮม”
“ โอ๋ๆ ขวัญเอ้ย ขวัญมา..” แฮมลูบบ่าผมขำๆ “..ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่อ่ะ”
“ ก็..”
รูมเมทผมหรี่ตามองยิ้มๆ “ อ๋อ ถ้าจะไปหาไอ้จ๊อบ ต้องเดินไปอีกหน่อยนะ”
“ เอ่อ” แฮมพูดแซวก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้
“ เดี๋ยวเราไปส่ง”
“ คือ..”
“ อ้ำอึ้งอะไรเล่าเต้ย เดินตามมาเร็ว” ผมเลยเดินตามไปเงียบๆ แต่อยู่แฮมๆก็หยุดเดินกะทันหัน “...แล้วก็เดินดีๆหล่ะ ระวังสะดุดลานเกียร์นะ”
ห่ะ
ผมอ้าปากค้าง
“ ล้อเล่น” แฮมพูดไปขำไป “..ตอนนี้ไม่ค่อยมีใครสะดุดแล้ว เพราะอะไรรู้ป่ะ..” กระซิบกระซาบข้างหูผมเบาๆ “...เค้าปูพื้นใหม่ ฮ่าๆๆ งานนี้สาวๆเลยอดมาสะดุดรักฝากใจแถวนี้เลย”
ผมหัวเราะตาม
แล้วผมลืมอะไรไปรึเปล่าว่าครั้งหนึ่งก็เคยมาสะดุดลานเกียร์ที่นี่
(มีต่อค่ะ)
-
“เอ่อ”
แล้วผมก็มายืนอ้ำอึ้งอยู่หน้ามัน พอดีว่าเดินตามรูมเมทมาจนมาเจอมันกับพวกรุ่นพี่มันระหว่างทาง สุดท้ายแฮมก็หลบฉากไปทิ้งผมไว้กับมันในสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้
“ คือ..”
มันไม่พูดอะไรแต่คว้าเอาปิ่นโตไปถือเอง มือข้างที่ว่างก็กุมมือผมเบาๆ “..รอแป็บนึงได้มั้ย”
“ รอ เอ่อ รออะไร”
“ กูไปประชุมแป็บเดียว รอก่อนเดี๋ยวไปส่ง”
“ แต่..”
ผมทำหน้าเลิ่กลั่กทั้งเขินทั้งอายกับสายตาของรุ่นพี่ทั้งหญิงและชายจำนวนหนึ่งที่เดินมากับมัน จะไม่ให้อายยังไงไหวในมือมันกุมข้อมือผมเอาไว้แล้วจับจูงให้ออกเดินเคียงข้างกันไป
“ จ๊อบ”
“ หืม”
“ ปล่อย..” มันไม่ใช่เสียงดังอะไรหรอก เป็นแค่เสียงแผ่วเบาจากลำคอเท่านั้นเอง “...ปล่อยเถอะ แค่ เอ่อ แค่เอาปิ่นโตมาคืนให้ เดี๋ยวจะ”
“ ไม่นานหรอก เดี๋ยวจะไปส่ง..” มันตัดบทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ท้ายประโยคนั่นอ่อนลง “..รอหน่อยนะ”
แล้วผมก็ต้องรอ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ฝืนใจที่จะรอเลย
ผมนั่งรอมันอยู่แถวนั้นสักพักจนรู้สึกเมื่อยขาเลยตัดสินใจเดินเล่นแถวนั้นเพื่อเหยียดแข้งเหยียดขา ผมเดินมาเรื่อยๆเพื่อสังเกตบรรยากาศคณะของมันซึ่งส่วนใหญ่เต็มไปด้วยนิสิตชาย ส่วนนิสิตหญิงพบได้น้อยมากเรียกได้ว่าเป็นคณะผู้ชายอย่างแท้จริงเลยก็ว่าได้ เอ่อ ผมหมายถึงผู้ชายตามเพศสภาพไม่รวมถึงรสนิยมส่วนตัวนะ
“ เสียดายเนอะ”
หืม
ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังบทสนทนาของใครนะ แต่บังเอิญว่าเสียงนั้นมาลอยเข้าโสตประสามผมโดยบังเอิญจริงๆ
“ ใช่น่าเสียดายมาก”
“ ไม่น่าเชื่อว่าน้องจ๊อบจะกล้าพาแฟนผู้ชายมาเปิดตัวแบบนี้”
จ๊อบเหรอ จ๊อบไหนกัน
ผมค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆทันได้เห็นนิสิตหญิงสองคนที่คุ้นหน้าเพราะเป็นสองคนเดียวกับที่เดินอยู่ในกลุ่มใหญ่ของรุ่นพี่มันก่อนหน้านี้ ท่าทางทั้งคู่บอกถึงเสียดายจริงๆ
“ นี่เดือนภาควิชาปีนี้เป็นเกย์เหรอเนี่ย”
“ เสียดายความหล่ออ่ะ”
“ ไม่น่าชอบผู้ชายเลย..” คนสองนั้นทำหน้ามุ่ยนิดๆ “...พวกชะนีถึงกับสวรรค์ล่มเลย”
“ เฮ้ย ฉันไม่อยากให้น้องเขาเป็นเกย์เลยจริงๆ”
...ไม่อยากให้เป็นเกย์...
...ไม่อยากให้เป็น...
นั่นสินะ
สิ่งที่ผมกับมันกำลังรู้สึกต่อกันมันใช่คำนี้จริงๆ
ผมถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเดินผละออกจากบริเวณนั้น นั่นสินะ ผมลืมคิดไปว่าสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่มันเป็นเช่นนี้จริงๆ ผมกำลังทำให้ชีวิตลูกผู้ชายของมันเดินผิดทางอยู่ใช่มั้ย
ผมสะบัดหน้าแรงๆ มันเป็นชายแท้ๆ มันไม่เคยมีความรู้สึกแปลกๆกับเพศเดียวกัน มันมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด ก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีท่าทางแปลกๆกับผม หรือว่าตอนนี้มันแค่กำลังสับสนตัวเอง
แล้วมันเคยเสียใจมั้ยที่เลือกเส้นทางแบบนี้
“ เป็นอะไร”
ผมส่ายหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถด้านข้าง หลังจากที่ผมแอบฟังบทสนทนาของผู้อื่นอยู่นานสองนานและเดินผละออกมาก็เจอมันพอดี เราไม่คุยกันหลังจากที่ขึ้นมาบนรถ มันทำหน้าที่ขับส่วนผมแค่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเฉยๆ บรรยากาศระหว่างเรามีแต่ความเงียบงัน
จนผมหลุดเสียงถอนหายใจออกมา
มันเลยเอ่ยทำลายความเงียบในที่สุด
“ เปล่า”
“ เป็นอะไรรึเปล่าเต้ย” มันละสายตาจากถนนมามองผมแวบนึง สีหน้ามันดูเคร่งขรึมขึ้น “..มีอะไรรึเปล่าเต้ย กูทำอะไรให้มึงไม่พอรึเปล่า”
“ ไม่มีหรอก...” ผมพูดเสียงเบา “ ไม่เคยมี”
“ มึงโกหกไม่เนียนเลยเต้ย”
ผมถอนหายใจเรียกมันเสียงแผ่ว “..จ๊อบ”
“ ว่าไง”
“ กูขอถามอะไรมึงสักอย่างได้มั้ย” มันพยักหน้ารับ
“ มึงรู้ตัวรึเปล่าว่าสิ่งที่มึงทำกับกูตอนนี้เรียกว่าอะไร”
“....” มันพ่นลมหายใจแรงๆ มือข้างหนึ่งเอื้อมมากุมมือผมไว้เลยกลายเป็นว่าตอนนี้มันกำลังกำพวงมาลัยมือเดียว
“ มีเรื่องอะไรรึเปล่าเต้ย” มันไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วอดหวั่นไหวไม่ได้
“......”
“ มึงเป็นเกย์เหรอจ๊อบ”
แล้วคำๆนั้นก็หลุดจากปากผมเพราะรู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนี้หรอก ต่างจากผมที่ค้นพบตัวเองเมื่อสี่ปีก่อน
“ เต้ย..” มันตบไฟเลี้ยวก่อนจะจอดรถชิดขอบถนนด้ายซ้ายทันที เมื่อรถจอดสนิทมันก็หันหน้ามามองผมตรงๆ
“ ก็ไม่รู้ว่ามึงไปรู้ไปเห็นเรื่องอะไรมา..” มันพูดเสียงนุ่ม “ แต่สิ่งที่มึงจะได้ยินจากปากกูต่อนี้เป็นเรื่องสัตย์จริง มึงไม่ต้องเชื่อกูก็ได้ แต่ขอโอกาสให้กูได้อธิบายบ้าง”
“...กูไม่รู้หรอกว่าการที่กูชอบมึงมันเรียกว่าอะไร จะเป็นเกย์ ชายรักชาย รักร่วมเพศหรือคำไหนก็ตามที่เค้าจะบัญญัติกัน กูไม่รู้เหมือนกันว่ากูเป็นอะไรกันแน่”
“.....”
“ กูรู้แค่ว่ากูชอบมึง กูอยากอยู่ใกล้ๆกับมึง กูอยากดูแลมึง ถ้าความรู้สึกพิเศษที่ผู้ชายมีให้กันมันเรียกรวมว่า ‘เกย์’ กูยอมเป็นเหมือนคำนิยามที่สังคมเค้าเอ่ยจริงๆ ถ้านั่นมันหมายถึงการที่กูได้ชอบมึง”
“.....”
ผมเหมือนเป็นใบ้
ทุกคำพูดที่ถ่ายทอดออกมาพร้อมแววตานิ่งสงบแต่เด็ดเดี่ยวของมันทำให้คนมองอย่างผมใจสั่นไปหมด ผมเหมือนคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หัวอื้อ ตาลาย มีอาการคล้ายๆกับจะเป็นลม ผมไม่รู้ตัวว่าตอนนี้สีหน้าผมแสดงออกแบบไหน ผมคงจะตลกมากใช่มั้ย มันถึงเอาแต่ยิ้มอยู่แบบนั้น
“..ปล่อยเถอะ”
ทุเรศ
ทุเรศที่สุด ทำไมเสียงที่เปล่งออกมาถึงอ่อนระทวยขนาดนั้น มันเกิดอะไรขึ้นแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะขยับข้อมืออกจากการเกาะกุมของมันยังทำไม่ได้
“ ปล่อย”
มันยิ้มเรื่อยๆไม่สนใจว่าจะขับรถแค่มือเดียว โดยที่มืออีกข้างยังกุมข้อมือผมอยู่
“ ปล่อยเถอะ...” คราวนี้น้ำเสียงผมหนักแน่นขึ้นมาหน่อย “...มึงขับรถมือเดียวอยู่นะ มันอันตราย” ท้ายประโยคแผ่วเบาเหมือนคนไม่มีแรงและยังรู้สึกได้ว่าหน้าผมร้อนแปลกๆ
“ อืม”
มันยอมปล่อยมือและหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า ส่วนผมก็เสมองหน้าต่างข้างตัวไปเรื่อยโดยไม่มีบทสนทนาระหว่างกันเลย แต่แปลก...ผมกำลังแปลกใจที่ครั้งนี้ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอึดอัดเลย
........
........
“ จะไปไหน” ผมถามเมื่อรถมันเริ่มออกนอกเส้นทางไปเรื่อยๆ
“ กินข้าว”
“ กินที่ไหน..” ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ “...กินที่หอในก็ได้นี่”
“ ไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
มันยิ้มมุมปากก่อนจะขับรถไปเรื่อย สุดท้ายแคมรี่สีดำก็มาจอดสนิทอยู่ใต้สะพานขนาดใหญ่ที่มีแม่น้ำสายใหญ่อย่างแม่น้ำเจ้าพระยาไหลผ่าน ผมเดินตามมันอย่างงงๆจนมาถึงร้านอาหารริมน้ำขนาดเล็กๆแต่บรรยากาศดีเหลือเกินเพราะมีแพเล็กๆยื่นออกไปในแม่น้ำ ยิ่งตอนนี้บรรยากาศยามเย็นเริ่มมีแสงไฟสวยงามเปิดสว่างไสวไปทั่วสาดส่องลงผืนน้ำ ผู้คนเริ่มเยอะขึ้นและทยอยกันเข้ามาจับจองพื้นที่เต็มไปหมด ร้านเล็กๆแห่งนี้จึงดูครึกครื้นอย่างรวดเร็ว แต่ที่นั่งริมน้ำกลับดูเงียบสงบเป็นส่วนตัว
ผมเผลอยิ้มมองไปในสายน้ำที่มีปลาตัวใหญ่ดำผุดดำว่ายราวกับมันสนุกสนานร่าเริง
“ ชอบมั้ย”
“....”
เสียงกระซิบในระยะประชิดทำเอาสะดุ้งสุดตัว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมมีอาการประหลาดเวลาที่มันเข้าใกล้ทุกครั้ง ผมรู้ดีว่าอาการเช่นนี้หมายถึงอะไร แต่ผมไม่อยากมีอาการเช่นนี้บ่อยๆให้คนแถวนี้นึกดีใจหรอก
“ อืม”
“ ถ้ากูพามาอีกจะมารึเปล่า”
“ ห่ะ” ผมทำหน้าเหวอก่อนจะแอบเกาหัวและเบือนหน้าหลบสายตาของมัน “...พูด พูดอะไรวะ”
“ แค่ชวนมาเที่ยวกับกูเท่านั้นเอง”
“ ก็เอ่อ”
“ พักนี้ติดอ่างบ่อยเนอะ” มันแซวมันหน้าตาย แต่แววตาวิบวับราวกับขบขันอะไรบ้างอย่าง “ อย่ามองก็แบบนั้น กูล้อเล่น”
มันยกมือขึ้นเหมือนจะยอมแพ้ ผมเลยแกล้งทำหน้ายู่ใส่มัน
ผมไม่รู้หรอกว่าระหว่างเราเป็นอะไรกัน
ผมไม่รู้หรอกว่าบรรยากาศชวนอึดอัดของเราสองคนมันค่อยๆห่างหายลงเรื่อยๆ
ผมเพิ่งรู้ว่ามันคุยสนุกขนาดนี้
ผมเพิ่งรู้ว่านอกจากยิ้มแล้วมันยังชอบสรรหาเรื่องต่างๆมาเล่าให้ผมฟังอีก จากที่ผมเป็นคนที่ชอบคุยในอดีตบัดนี้กลับกลายเป็นผู้ฟังไปเสียแล้ว
แค่มันนั่งเฉยๆและยิ้มๆนิดๆผู้หญิงโต๊ะข้างๆก็เมียงมองอย่างสนใจแล้ว นี่มันกลับขยับริมฝีปากเปิดรอยยิ้มกว้างพร้อมกับหัวเราะแผ่วๆสาวๆพวกนั้นยิ่งจ้องตาเป็นมัน ซึ่งมันคงจะรู้ตัวเหมือนกันแต่กลับทำเฉยไม่สนใจ ส่วนผมแค่ยิ้มขำๆกับอาการของมัน
เรากินข้าวก่อนจะเดินเล่นกันสักพัก บรรยากาศยามค่ำคืนคล้ายกับตลาดขยาดย่อมที่มีผู้คนหลากหลายเดินดูของสวนกันไปมา พวกเราเดินซื้อของกินเล่นกันสักพักจนค่อนข้างดึกเลยตัดสินใจขับรถกลับมาส่งผมที่หอภายในมหาวิทยาลัย
“ ขอบคุณที่มาส่ง” ผมเอ่ยขอบคุณมันตอนที่รถจอดสนิทอยู่ป้ายรถป๊อปหน้าหอใน
“ เดี๋ยว”
มันคว้าแขนผมไว้ตอนที่ผมกำลังเอี้ยวตัวไปหยิบของกินเล่นที่ซื้อมาวางไว้ที่เบาะหลัง
“ เต้ย”
“ เฮ้ย”
จะไม่ให้ตกใจยังไงไหวเมื่อเบาะที่ผมนั่งอยู่ถูกปรับจากแนวตั้งให้นอนในแนวราบ โดยมีมันโน้มตัวอยู่ด้านบน
“ ทะ ทำไมอะไร”
“ กูอยากอธิบายเรื่องพวกหญิงที่ร้านอาหารนั่น”
ก็แล้วทำไมต้องปรับเบาะนั่งผมจนอยู่ในท่านอนหงายขนาดนี้ นั่งคุยกันดีๆก็ได้ สงสัยว่าข้อสงสัยผมคงแสดงออกทางแววตามันเลยกระตุกยิ้มน้อยๆ
“ ก็พูดมาสิ”
“ ก็ไม่มีใคร กูมีแค่มึง แค่มึงคนเดียว”
“ อืม”
มันถอนหายใจก่อนจะมองไปที่ข้อมือผมซึ่งมีเชือกป่านซึ่งเป็นสร้อยข้อมือที่พี่รหัสเคยให้ไว้
“ กูกับพี่ทีก็ไม่มีอะไรกันเหมือนกัน”
ผมหลุดประโยคนั้นออกมาทำเอาคนที่ยันตัวอยู่ข้างบนค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ใกล้ชนิดที่แทบจะลืมหายใจ
“ อย่า”
มือที่ดันแผ่นอกมันกลับไร้เรี่ยวแรงยิ่งเมื่อริมฝีปากมันกำลังบดคลึงกลีบปากผมอย่างแนบแน่น
“ ขอโทษที่ฉวยโอกาส” มันกระซิบชิดกับริมฝีปาก
“ กูไม่สัญญาหรอกนะว่าจะไม่ทำอีก ตั้งแต่กูรู้ใจตัวเอง...มึงคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าอยู่ใกล้มึงทีไรกูควบคุมตัวเองไม่ได้เลย”
**** มาอย่างด่วนเพิ่งดูคลับฟรายเดย์จบ ฮือออ นอยด์มากมาย :hao5:
ไม่รู้ว่าตอนนี้หวานรึเปล่า หวานน้อยๆค่อยๆจิบนะ หึ เหมือนว่า
เรื่องมันจะดีขึ้นรึเปล่านะ โฮ๊ะๆๆๆ :laugh: :laugh:
ตอนหน้าไปฟังความจริงจากปากพี่เบียร์กัน :sad11:
ปล. เค้าไม่สนับสนุนให้ขับรถมือเดียวนะเออ มันอันตราย โอเค้
เจอกันตอนหน้าจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มปายยยยยยยย + ปายยยย + ปายยยยอีกกกก
เต้ยคงเหนื่อยนะ นางดูเกร็งตลอดตอนเลยตอนนี้ สบตาก็เกร็ง มองหน้าก็เกร็ง ได้ยินจ๊อบพูดไรก็เกร็งอี๊กกกกก เขินตัวบิดจิกเบาะรถทะลุแล้วมั้งน่ะ 555
-
กำลังจะว่าเต้ยอยู่พอดีเลยเรื่องพี่ทีดีที่พี่ทีว่าไว้ก่อน
ตอนนี้เต้ยคิดมากๆๆๆๆเหลือเกิน
รักจ๊อบมันมาตั้งหลายปีแล้วเพิ่งมานึกเรื่องจ๊อบเป็นเกย์ตอนนี้?
หวานให้ออกสื่อไปเลยแล้วกันนะกว่าจะสมหวัง
กลัวแต่ว่าบรรดาชะนีจะพยายามสร้างกองทัพครูเสดเพื่อมาช่วยเหลือจ็อบจากเต้ยเท่านั้นเอง
จะรอพี่เบียร์บอกเล่าเรื่องที่บอกเลิกพี่ทีไป
-
แล้วมันจะดีขึ้น
-
ความหวานเริ่มมา เป็นแค่วงน้ำเล็กๆ เอง เมื่อไรจะมาเต็มๆ
สาดมาแรงๆ เลยครับ พี่ขอแบบ Tsunami of Love
:laugh: :laugh: :laugh: :hao7: :hao7: :hao7:
เอาเป็ดไปเลยจ้า และ รอฟังเหตุผล พี่เบียร์ นะจ๊ะ
-
จ๊อบ... ต่อจากนี้เวลาอยู่ใกล้เต้ยควบคุมตัวเองไม่ได้บ่อย ๆ ก็ดีนะ อะคึ อะคึ ชอบ............
หน่วง...มากมาหลายตอน ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึก.... ละมุนปนหวานนิดๆ
อะไร ๆ เริ่มจะดีขึ้นแล้ว เปิดใจว่าแต่ละคนไม่มีใครซักที เหมือนยกภูเขาออกจากอก
เอาใจช่วยคู่ทีกับเบียร์ด้วย ไม่รู้ป่านนี้เบียร์เป็นไงมั่งนะครับ
ส่วนทีนี่เครียดเห็น ๆ
-
บร๊ะ เจองี้ให้จ๊อบผ่านค่ะ
มาฟังพี่เบียร์ดีกว่าว่าเป็นไง สาเหตุจะโดนบังคับให้เลิกหรือเปล่าหนอ?
-
ตอนนี้ถือว่ามันกำลังดีขึ้นเรื่อยๆใช่มั้ย
ดีใจกับจ๊อบด้วย ที่อะไรๆจะดีขึ้น
เต้ยก็ไม่ต้องกลัวไปหรอก เชื่อว่าจ๊อบคงไม่กล้าทำเต้ยเสียใจอีกแล้ว
ลุ้นความจริงจากปากพี่เบียร์มาก มันจะมีค่าพอที่จะให้พี่ทีอภัย
แล้วกลับมาเริ่มใหม่มั้ยนะ
หรือต่างคนต่างไปแบบนี้ จะดีแล้วกันนะ :sad4:
-
มันจะดีขึ้นช่ายมั้ย
-
ปูเสื่อรอเลย ความจริงจากเบียร์ :katai2-1:
-
“ กูบอกไว้เลยว่าถ้ามันทำให้มึงเสียน้ำตาอีกกูคงรอเสียบทันที”
ทีไม่เหลือใจให้เบียร์แล้วจริงด้วย มันเศร้า
แต่ก็อย่างว่า ถ้ายังเหลือใจให้เบียร์
แล้วถ้าเกิดเต้ยชอบทีขึ้นมาจริงๆ
เรื่องมันคงอิรุงตุงนังกว่านี้แน่นอน
เลิกรักไปแล้วจะรักใหม่ได้มั้ยน้อ
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ เบียร์จงมาๆๆๆๆ
-
:L2:
-
ความรักมันเป็นอะไรที่ยากจริงๆนะ
ไม่ใช่แต่ในเรื่องนี้ ชีวิตจริงแมร่งก็โครตยากกกกก T_T
-
หวานมากๆๆเลย
-
สู้ๆน๊า จ๊อบบบบบบบบบบบบบบ
:katai2-1: :katai2-1:
-
รู้สึกว่ามันเป็นรสหวานปะแล่มๆนะคะ... เอาเถอะค่ะ ยังไงก็ยังได้รสหวาน ๕๕๕๕
ตอนแอบรักจ๊อบ เต้ยอดทนรอ เข้มแข็งมาได้ตั้งสี่ปี
แต่พอมันเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง ความหนักแน่นที่เคยมีมันหายไปไหนล่ะลูก
ดูจากการกระทำของจ๊อบ แล้วยังไม่รู้อีกหรอว่าฮีรักหนูแค่ไหน
มั่นใจในตัวเอง และในความรักของหนูสองคนได้แล้วนะ
ทำให้มันกลายเป็นความสุข เอามาชดเชยเวลาที่เสียไปได้แล้วเนาะ
ตอนหน้าความจริงจะเปิดเผยแล้วใช่มั้ย ฮรือออออออ ㅠㅠ
นี่เชื่อมาตลอดว่าคนที่เจ็บที่สุดไม่ใช่ทีหรอก แต่เป็นเบียร์ต่างหาก
ต้องหันหลังให้ทั้งๆที่ยังรักแบบนั้น คนปกติเค้าไม่ทำกันหรอก
เว้นแต่จะมีเหตุผลที่ต้องทำ แถมเหตุผลนั้นยังพูดออกไปไม่ได้
ได้เก็บไว้กับตัวคนเดียว ยอมกลายเป็นคนผิด
แบกรับความเจ็บปวดที่โดนคนรักตัดพ้อต่อว่า
โดนตราหน้าว่าใจร้ายใจดำ กับสิ่งที่ไม่ได้อยากทำ
ฮรืออออออ ทำไมเบียร์น่าสงสารอย่างนี้ ㅠㅠ
(เดี๋ยวๆ แกยังไม่รู้เหตุผลเลยนะ มโนเป็นตุเป็นตะมาก ถถถ)
เอนี่เวย์ นี่มีเซ้นส์(หรา)ว่าทีจะได้ไปง้อเบียร์แน่ๆเลยค่ะ
ขอให้เบียร์เล่นตัว ที่ทำกับนางไว้มันโหดร้ายมากเลยนะยะ ชิส์
เดามั่วว่าจะเกี่ยวกับย่าอ่อนมั้ยนะ ก็เห็นในละครกี่เรื่องก็ชอบกีดกันลูกหลานซะจริง ๕๕๕
พึ่งได้อ่านมาเรื่องค่ะ คืออินมากเลย
มาอัพตอนต่อไปเร็วๆนะคะ *กระซิก กระซิก*
-
:hao7:ตามอ่านจนถึงล่าสุดแล้ว เราอยู่ทีมจ๊อบกับทีมพี่เบียร์ค่ะ แต่อย่างว่าทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง ไม่มีใครเป็นสีขาวหรือสีดำหมดหรอก
ตอนนี้สงสารพี่เบียร์มาก เหตุผลที่เลิกคงไม่เบาเลย อยากให้คู่นี้รีเทิร์นค่ะ
-
หวานจังเลย ขอแบบนี้อีกนะ :L2:
-
อยากให้ทีกับเบียร์เข้าใจกันค่ะ เราว่าต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ รอตอนหน้านะค่ะ ขอบคุณคร้าาาา
-
เอาอีก หวานอีกๆๆๆ 5555555
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
:hao3: จ๊อบดูรุกอย่างจริงจัง เต้ยก็ควรตัดสินใจให้แน่นอนซักทีนะ
-
ปล่อยวางแล้วจะมีความสุข เราสร้างเองได้เต้ย ทรมานมานานมากแล้ว
จ๊อบขยันหยอดมาก เต้ยจะไปไหนเสีย
ขอบคุณค่ะ
-
^^
-
เอาน่า มันเพิ่งเริ่มต้นในการเปลี่ยนแปลงสถานะ เป็นธรรมดาที่เต้ยจะไม่มั่นใจในตัวจ๊อบในหลายๆอย่าง อยู่ที่จ๊อบแล้วล่ะว่าจะเรียกมันกลับมาได้ไหม แต่ก็ขึ้นอยู่กับเต้ยด้วยเหมือนกันว่าจะปล่อยวางเริ่มใหม่หรือเปล่า เข้าใจนะว่าเต้ยไม่อยากเจ็บปวดอีก แต่ก็ไม่อยากให้เต้ยคิดมากเกินไปจนกลายเป็นความเกร็งความเยอะ ลองเปิดใจอีกสักครั้งและใช้หัวใจในการตัดสินเอานะเต้ย :katai2-1: ตอนที่รอกำลังจะมาตอนหน้าแล้วววววว จะได้รู้สักทีว่าทำไมพี่เบียร์ถึงเลิกกับพี่ที บอกตรงเกร็งว่ะ กลัวจะดราม่าเพราะตัวเบียร์เองแบบทำตัวเองอะไรแบบนี้ มันค่อนข้างจะรับยาก แต่ถ้าเบียร์ทำด้วยความรักและหวังดีกับทีจริงๆก็พร้อมจะเห็นใจ แต่ก็ยังเกรง เอาเป็นว่าต้องติดตาม อยากให้คุ่นี้ได้มีโอกาสรีเทรินท์อีกสักครั้ง ไม่รู้จะได้ไหม ขึ้นอยู่กับคนเขียนใช่ป่ะ :call:
-
ให้มันได้แบบนี้บ้างรักกันจะทรมานไปทามไมคร้าบบบ
-
:o8 :o8: :o8: :o8: :o8: อ้าาาาาา มาต่อไวๆนะครับ รอรอรอรอรอ
-
ไอ้เลววววว ควบคุมตัวเองไม่ได้? ข้ออ้างแต๊ะอั๋งเค้าก็บอกกกกก
ทีหลังถ้ามากกว่าจูบ ก็คงบอกแค่ว่า 'โทษทีนะ พอดี.....มันไปเองว่ะ' อืมมมมมม กูเชื่อมึงเลยยยย :m20:
-
เจ็บซ้ำ ช้ำไปหมด :mew4:
-
ควบคุมไม่ได้ก็ไม่ต้องควบคุมจ้ะ จัดเลยยย อ้ายยยย กะลัง หื่นอ่ะ แฮ่กกกๆๆ
เข้าใจความกังวลของเต้ยนะ สมควรที่เต้ยมันจะกังวลไม่มั่นใจ ก็จ๊อบน่ะ
ธรรมดาที่ไหน ดีกรีเดือนคณะ สาวชอบตรึม นิสัยเจ้าชู้นั่นอีก เต้ยมันเห็นมันสัมผัส
มาตลอด ถึงตอนนี้จ๊อบมันจะพยายามเปลี่ยน พยายามพิสูจน์ตัวเอง แต่มันก็ต้องใช้
เวลาล่ะนะ กว่าเต้ยมันจะหลุดออกมาจากวงจรเจ็บซ้ำๆได้ กว่ามันจะทำใจได้ ใครมันจะ
อยากกลับไปเจ็บอีกล่ะ ต่อไปนี้ก็ขึ้นอยุ่ที่เวลากับความพยายามของจ๊อบแล้วล่ะ แต่ตอนนี้
ขอกระทืบไลค์ให้จ๊อบรัวๆ ก่อน คำพูดคุณมึงโดนใจมาก แบบอ่านแล้วตบเข่าฉาดเลย มันต้อง
อย่างเน้เซ่!!! รักษาความหนักแน่นแบบนี้เข้าไว้นะจ๊อบ กองทัพชะนีรอเสียบกะเสี้ยมอยุ่นะคุณมึง
กร้ากกกก ความทุกข์ของคนหล่อจริงๆๆ พี่ทีคะเป็นพี่เป็นน้องกันหน่ะดีแล้วค่ะ เป็นแฟนต้องมีเลิกกัน
แต่พี่น้องเพื่อนสนิทหน่ะ เป็นตลอดไปค่ะไม่มีวันเลิก ครึครึ //เป่าหูพี่ทีสุดริด 55 จ๊อบ ค่าจ้างโอนเข้าบัญชีในไลน์นะ งวด
หน้าขอสองเท่า กร้ากกกก
-
มารอจ้า
-
มุ้งมิ้งกันจัง :-[
รอนะฮะ :')
-
ความรักทำให้คนเปลี่ยนไป. เริ่มหวานขึ้นแล้ว
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมาก ชอบความหน่วง รอตอนต่อไปนะคะ
ป.ล.ขอคู่พี่ทีด้วยนะคะ คู่นี้หน่วงกว่าอีก
-
รอฟังความจริงจากเบียร์อยู่นะ
-
ยกที่ 19 : เหตุผลที่คนจะเลิกกัน
“ คืนทีให้แม่ได้มั้ย”
...คืนทีให้แม่...
...คืนทีให้แม่...
...คืนคนรักของผมให้มารดาของมัน...
...คืนงั้นเหรอ คืนให้ หมายความว่ายังไง...
ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนั้นผมทำสีหน้ายังไงหรือแสดงออกแบบไหน ผมรู้แค่ว่าหลังจากที่ทรุดตัวลงนั่งแล้วยกมือสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองเบื้องหน้าแล้วมือผมสั่นไปหมด หัวใจของผมเต้นแผ่วเบาราวกับจะหยุดเต้น เนื้อตัวเย็นเฉียบราวกับไม่มีเลือดไหลเวียน ผมในตอนนั้นได้แต่กุมมือทั้งสองข้างของตัวเองไว้แน่น
ภาพเบื้องหน้าของผมคือผู้หญิงที่มีใบหน้างดงามแม้จะล่วงเลยเข้าสู่วัยกลางคน เธออยู่ในชุดสูทเรียบหรูบ่งบอกถึงความเป็นผู้หญิงเก่งที่ทำงานคร่ำหวอดในวงธุรกิจ ใบหน้างดงามเหมือนสาวแรกรุ่นจะต่างก็แค่ริ้วรอยที่บ่งบอกกาลเวลาของอายุขัยที่แท้จริง แววตาคู่งามเต็มไปด้วยความเว้าวอน ดวงตาสั่นระริกอย่างรอความหวังพร้อมกับพยายามคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ท่าทางไม่ต่างจากหญิงสูงอายุอีกท่านที่นั่งหลังตรงสง่างามเหมือนเจ้าหญิงมีศักดิ์สูงทั้งยังเครื่องแต่งกายที่เป็นเครื่องนุ่งห่มเหมือนเจ้าทางเหนือถึงแม้ผ้านุ่งที่สวมใส่จะเป็นแค่ผ้าไหมธรรมดาไม่มีเครื่องประดับชิ้นใดที่มีมูลค่าสูง แต่กิริยาท่าทางนั้นก็พอจะบอกได้ราวๆว่าหญิงสูงอายุนี้มีความเป็นผู้ดีมีเชื้อสาย
และเหนือสิ่งอื่นใดทั้งคู่คือแม่และย่าของแฟนผม
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ
บุคคลทั้งสองเบื้องหน้าแย้มยิ้มให้เหมือนผู้ใหญ่ใจดี แววตาท่าทางรวมถึงคำพูดคำจาที่รื่นหูไม่มีแม้แต่คำพูดหรือกิริยาให้ระคายหู มันทำให้ผมนึกอึดอัดใจ เพราะท่าทางแบบนี้มันทำให้เห็นได้ถึงความแตกต่างของผมกับมัน
“ แม่รู้ว่ามันเป็นคำขอที่ฟังดูเห็นแก่ตัว..” มารดาของมันถอนหายใจอย่างหนักหน่วง แววตาคู่งามหม่นลงเป็นกิริยาที่ผมเห็นแล้วนึกละอายในใจ
ผมควรจะทำยังไง
“ ผม..”
“ พวกเรารู้ว่าหนูเป็นคนดี...” คราวนี้อาวุโสมีเชื้อสายซึ่งผมมาทราบภายหลังว่าคือเจ้าส่องจันทร์ย่าแท้ๆของมันเป็นคนเอ่ยขึ้น “...ตั้งแต่ที่ทีคบกับหนู เขาเปลี่ยนไป...” รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความอาทร “..เขากลายเป็นใหม่ เขายอมละทิ้งชีวิตด้านนั้นอย่างสิ้นเชิง ย่ารู้ว่าเพราะหนูเขาถึงยอมเปลี่ยนตัวเอง ย่าขอบใจและระลึกถึงเสมอว่าหนูทำให้เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดี..”
“ ผม...”
ผมกลืนน้ำลาย
แต่กลืนเท่าไหร่ก็รู้สึกได้ถึงความแห้งผากในลำคอ
ยิ่งแววตาคนทั้งคู่กำลังมีน้ำหล่อเลี้ยงราวกับมีหยาดน้ำตาบนใบหน้าของคนตรงหน้า แค่นี้ก็ทำให้ผมใจกระตุกมันร้อนรนเหมือนอยู่บนกองเพลิง มันทุรนทุรายดิ้นรนอยากออกจากวังวนแห่งความเจ็บปวดนี้
“ แต่..” มารดาของมันหยุดชะงักคำพูดในลำคอ
แต่
คำว่าแต่
เหมือนมีประทัดที่ใครสักคนจุดขึ้นแล้วโยนใส่กลางใจของผม เพราะผมรู้สึกว่าชั่วขณะที่รอฟังประโยคถัดมานั้นผมเหมือนรอคำตัดสินจากผู้พิพากษา มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมาน เพราะเสี้ยวหนึ่งในส่วนลึกผมรู้ดีว่าประโยคที่จะได้ยินต่อไปนี้มันหมายถึงความสัมพันธ์ของผมกับมันเดินทางมาถึงบทสรุปแล้ว
“ แม่ขอโทษที่ต้องพูดกับหนูตรงๆ...” ย่าเอื้อมมือไปกุมมือแม่ของมันราวกับปลอบประโลม “...แม่รู้ว่าหนูกับทีรักกัน” พูดจบมารดาของแฟนผมก็น้ำตาร่วงริน
มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนว่าตัวเองเป็นฆาตกร มันเหมือนกับว่าผมช่างเลือดเย็นได้แค่นั่งมองน้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ร่ำไห้เสียใจกับความรักของเรา
“ รู้มานานแล้ว..”
“....” ผมนิ่งอึ้งเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ
“ แม่ไม่เคยนึกรังเกียจหนูเลย แม่รู้ว่าหนูเป็นคนดี...” แม่ค่อยๆเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ “...แต่มันยากที่จะทำใจให้ยอมรับว่าลูกชายของแม่ชอบหนู ทีเขาชอบผู้ชาย...” แม่พูดไปสะอื้นไปไม่ต่างจากย่าที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่เงียบๆ
“ ทีไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มธรรมดา แต่เขาเป็นทายาทคนสำคัญของตระกูล...” ผมเนื้อตัวสั่นและรู้สึกได้ถึงขนตาที่มีน้ำมาเอ่อคลอ “..ถึงเขาจะมีพี่สาวกับน้องชาย แต่ทีถือเป็นลูกชายคนโตของตระกูล เขาควรมีชีวิตที่เป็นปกติ ควรจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงดีๆสักคนเพื่อสร้างครอบครัวด้วยกัน และมีลูกหลานไว้สืบทอดกิจการของบ้านต่อไป”
...เขาควรแต่งงาน...
...เขาควรมีลูกหลานสืบทอด...
นั่นสินะ ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน ขณะที่ผมมีความสุขยิ้มระรื่นอยู่กับมันตลอดสามปี แต่อีกด้านหนึ่งมีคนอยู่ไม่น้อยที่กำลังร่ำไห้กับความสุขของเรา
นี่ผมกำลังสุขอยู่บนกองน้ำตาของผู้หญิงทั้งสองที่แฟนผมรักที่สุดงั้นเหรอ
นี่ผมกำลังทำอะไร
ผมควรจะทำเช่นไร
“ แม่ขอ..”
“....”
“ แม่ขอหนูได้มั้ย”
“......”
“ คืนทีให้แม่ได้มั้ย”
“ ผม..”
“ ขอลูกชายของแม่คืนได้มั้ย”
ไม่ใช่คำขู่ตะคอก ไม่มีน้ำเสียงห้วนห้าวโกรธา
แต่เป็นน้ำเสียงสั่นเครือเจ็บร้าวราวกับผู้ได้รับบาดเจ็บ
ผมน้ำตาร่วง
เนื้อตัวผมสั่นระริกไม่ต่างผู้หญิงทั้งสองตรงหน้า ผมมองไม่เห็นภาพอะไรเบื้องหน้าที่มัวเบลอไปหมดเพราะมันมีม่านน้ำตามากมายกำลังไหลกลบตาอยู่ขณะนี้
“ คืนเขาให้แม่เถอะ...”
แววตาคู่นี้กำลังเว้าวอน
ทั้งที่เธอคือผู้ยิ่งใหญ่ในวงการธุรกิจ แต่บัดนี้เธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังร่ำไห้อ้อนวอนเพื่อขอร้องให้คืนลูกชายที่เธอฟูมฟักมาตั้งแต่อยู่ในอุทร ผู้หญิงซึ่งมีความรักที่ยิ่งใหญ่ที่ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดเพียงแค่ได้เอ่ยขอบุตรที่รักได้กลับคืนสู่เธอ
แล้วผมเป็นใคร
ผมเป็นใครถึงอาจหาญทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาแทบเป็นสายเลือดเช่นนี้
ผมเป็นใครที่ทำร้ายหัวใจของคนเป็นแม่ได้สาหัสแบบนี้
ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูก
และเพราะความรักที่พวกเขามีต่อลูก ไม่ว่าลูกจะเพียงแรกเกิดหรือเติบใหญ่มากแค่ไหน แต่ความรักนั้นก็ไม่เคยเปลี่ยนไปแล้วมันจะผิดอะไร ถ้าหากพ่อแม่จะรักและปรารถนาดีต่อลูก
เพราะอยากให้ลูกเดินในทางเส้นทางที่ถูกต้อง อยากให้เขามีชีวิตที่ดีงามและใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้โดยไม่อายใคร
เป็นความผิดของบุพการีรึเปล่าที่รักและปรารถนาดีต่อบุตรเช่นนี้
“......”
“ ผมขอโทษครับ”
“ ผมขอโทษ”
“ ขอโทษจริงๆ”
“ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ...” ผมสะอื้นจนตัวโยน “...ขอโทษที่เห็นแก่ตัว แต่ผมรักเขา ผมรักที”
ผมยกมือขึ้นประนมแล้วก้มกราบที่บ่าของมารดาของแฟนหนุ่ม
เธอพยักหน้ารับทั้งน้ำตาก่อนจะสวมกอดผมเบาๆ “...แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษหนู แต่แม่ยอมปล่อยให้ลูกชายแม่เดินในเส้นทางนี้ต่อไปไม่ได้ แม่และครอบครัวอาจเห็นแก่ตัว แต่แม่ยอมไม่ได้จริงๆ”
“ ต่อให้ทีโกรธ เกลียดหรือไม่เข้าใจ แต่แม่ก็ไม่อาจปล่อยให้ทีเป็นแบบนี้ หนูเป็นคนดีแม่เชื่อและแม่ก็ปรารถนาอยากให้หนูเจอคนดี เพียงแต่ว่าคนดีคนนั้นต้องไม่ใช่ลูกของแม่”
...ต้องไม่ใช่ลูกของแม่...
คำๆนั้นดังสนั่นในห้องของผม ผมรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกำลังฉุดรั้งให้ผมหล่นร่วงไปในหุบเหวลึก หุบเหวซึ่งเต็มไปด้วยความมืดมน และเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบเค้นเพราะมันเจ็บแสบและทรมานจนยากที่จะหายใจ
“ ปล่อยมือจากทีนะ ถือว่าแม่ขอร้อง”
...ผมพยักหน้าน้ำตาไหลอาบแก้ม...
ผมเข้าใจงั้นเหรอ เปล่าเหรอ ผมไม่เข้าใจเหตุผลใดๆเลยด้วยซ้ำ ผมอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินหนีและดันทุรังรั้งความสัมพันธ์นี้ต่อไป ใครจะเป็นยังไงก็ช่างในเมื่อนี่คือความสุขของผม แต่นั่นเป็นความคิดชั่ววูบเท่านั้นเพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม มนุษย์ต้องพึ่งพาอาศัยกัน และความสัมพันธ์ที่จะงอกงามได้ต้องอาศัยในสิ่งที่สัตว์ทั่วไปไม่มี
นั่นคือจิตสำนึก
มนุษย์ทุกคนมีจิตสำนึกดังนั้นมนุษย์จึงเรียนรู้ที่จะเอาใจใส่ผู้อื่น
และการพยายามเข้าใจในเหตุผลของผู้อื่นก็ทำให้คนเราเจ็บปวดแบบที่ผมกำลังจะเป็น
“ ทีกับพ่อเขาไม่ค่อยลงรอยกัน พอพ่อเขารู้ว่าทีชอบผู้ชายเรื่องก็บานปลาย พ่อซึ่งเป็นโรคหัวใจเลยไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด เขาจะไม่ยอมผ่าตัดจนกว่าว่าจะได้รับการยืนยันว่าหนูกับทีเลิกกันแล้ว...”
“ ทีเขาไม่รู้หรอกว่าแม่กับย่ามาหาหนูเพื่อคุยเรื่องนี้ และเขาก็ไม่เคยรู้ว่าคุณพ่อรู้เรื่องของเขาแล้ว แม่ไม่อยากบอก แม่กลัวว่าพ่อกับลูกจะทะเลาะกัน กลัวว่ามันจะเหมือนหลายปีก่อนที่ทีทะเลาะกับพ่อใหญ่โตก่อนจะตัดสินใจไปเรียนแลกเปลี่ยนท่ามกลางเสียงคัดค้านของพ่อเขา”
“.....”
ผมพอจะรู้มาบ้างว่ามันไม่ค่อยลงรอยกับที่บ้าน มันไม่เคยพูดถึงพ่อ แต่มันเอ่ยถึงแต่แม่และย่าให้ฟังเป็นประจำ บอกตรงๆว่าผมยังงงๆกับเรื่องราวที่ได้รับรู้และดูจะรับเรื่องนี้ไม่ค่อยไหวเพราะทุกอย่างมันประดังประเดเข้ามาภายในวันเดียว
ผมเหนื่อย
อาจถึงขั้นช็อค
ผมแอบคิดเหมือนกันว่าความรักของเรามันจะไปถึงไหน แต่ผมคาดไม่ถึงว่ามันจะดำเนินมาถึงบทสรุปเร็วขนาดนี้ เหมือนที่ใครเคยบอกว่าเวลามีความสุขวันเวลามักผ่านไปอย่างรวดเร็ว ต่างจากเวลาทุกข์ที่รอคอยให้ผ่านไปแต่ละวันก็ยากเหลือแสน
“ หนู..”
“ ครับ” มารดาของมันพูดเสียงสั่น
“ ทีมีความสำคัญกับพ่อเขามาก ถึงจะไม่ค่อยลงรอยกัน แต่ทีก็คือความรักความภาคภูมิใจของพ่อเขา..” แม่ก้มนิ่ง “ อาการของพ่อไม่ค่อยดีนักตอนนี้ ถ้าหากว่าเขายังไม่ยอมผ่าตัด...” เสียงแม่หลุดสะอื้นเบาๆ “...แม่ไม่อยากจะคิด ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ..”
“แม่คงขาดใจตาย”
“....”
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลเอื่อยๆอย่างไม่คิดจะเช็ด
เพราะผมกับมันรักกันใช่มั้ย
เพราะรักกัน...คนรอบข้างถึงเจ็บปวดขนาดนี้
ผมต้องปล่อยมือจากมันใช่มั้ย ต้องจากลาใช่มั้ย แค่คิดว่าวันที่เราไม่มีกันหัวใจก็ส่งสัญญาณถึงความเจ็บปวดทรมานเหลือแสน
“ ผม...” ผมสูดหายใจลึกๆ “...ผมขอเวลาเดือนนึงได้มั้ยครับ”
“ หนูจะทำอะไร”
ผมพนมมือขึ้นแต่มารดาและย่าของมันรีบรวบจับเอาไว้ “..ผมขอแค่เดือนเดียว เดือนเดียวจริงๆ แล้วผมจะหายไปจากชีวิตมัน ผมสัญญา”
ผมยกมือไหว้ขอร้องจนทั้งคู่ตกใจรีบรวบมือผมเอาไว้ ผมกอดแม่และย่าของมันร้องไห้โฮ คุณว่ามันตลกมากรึเปล่าที่พวกเราสามคนกอดกันร้องไห้
คนหนึ่งร้องไห้เพราะดวงใจกำลังจะดับสูญ
อีกหนึ่งร้องไห้เพราะดวงใจกำลังจะกลับคืน
พวกเราสามคนร้องไห้เสียน้ำตาด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือพวกเราต่างก็รักดวงใจดวงนี้ไม่ต่างกันเลย
......
ผมขอเวลาเดือนหนึ่งเพื่อรอเวลา
หลายคนคงคิดว่าผมเป็นบ้าที่กำลังเสียสละอะไรด้วยเรื่องแค่นี้
แต่นี่คือชีวิตจริง ชีวิตจริงที่ไม่ละครซึ่งไม่มีหนทางให้เลือกมากนัก เพราะความรักโดยแท้จริงก็ไม่ได้สมหวังเสมอไปหรอก ทุกๆเรื่องราวที่ผ่านมาก็เป็นบทเรียนและกำลังใจให้ก้าวเดินต่อไป ผมไม่ได้ปริปากบอกมันเรื่องนี้เพราะช่วงนั้นมันกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมไม่บอกเพราะมันกำลังตัดสินใจเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต ชีวิตจากเด็กหนุ่มกลายเป็นคนหนุ่มที่กำลังจะก้าวสู่การเตรียมพร้อมในวิชาชีพที่แท้จริง
ผมประวิงเวลาและสุดท้ายวันที่ขอไว้ก็มาถึงจุดสิ้นสุด
“ กูสอบติดเภสัชฯแล้ว”
ผมอมยิ้มเป็นรอยยิ้มที่โล่งใจ เพราะการรอคอยไม่สูญเปล่า ผมรอให้ผ่านช่วงเวลาสอบของมันไปก่อน ผมเฝ้ารอเพื่อให้ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันมีเวลาดูหนังสือ และเราได้อยู่ด้วยกันให้นานที่สุด
“ ของขวัญที่กูสอบติดหล่ะ”
ผมคิดดีแล้ว
ผมคิดไว้แล้วว่าสุดท้ายวันนี้ก็ต้องมาถึง
ผมเต็มใจยอมเป็นของมัน เพราะผมรักมัน ดังนั้นในคืนนั้นที่บ้านเรือนไทยนั่นผมจึงยอมมันทุกอย่างจนมันเองยังประหลาดใจ ตลอดสามปีที่คบกันมา มากสุดก็แค่กอดจูบไม่มีครั้งไหนที่เหมือนครั้งนี้ แต่มันคงไม่เฉลียวใจจะด้วยความดีใจจากผลสอบหรืออะไรก็ตาม แต่สำหรับผมทุกอย่างเกิดจากความเต็มใจ
ทุกการปลดปล่อยของมัน ผมเต็มใจรับรอง
ทุกรอยจูบของมัน ผมเต็มใจรับไว้
แต่ทุกหยาดหยดน้ำตาที่หลั่งรินของผมหลังจากสุขสมมันคงไม่รู้ มันหลับพริ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ผมลุกขึ้นแต่งตัวก่อนที่นั่งมองใบหน้ามันทั้งคืน มองเพื่อให้ตัวเองได้จดจำ มองเพื่อให้ระลึกได้ว่าใบหน้านี้แหละที่ผมยอมแลกทั้งหัวใจและร่างกายเพื่อมันคนเดียว
คนเดียวที่เป็นดวงใจซึ่งกำลังจะดับลงของผม
“ เลิกกันมั้ย”
“....”
“ มึงล้อกูเล่นใช่มั้ย”
“ เลิกกันเถอะ..”
เลิกกัน ผมเองที่พูดออกไป ผมรู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปจะเป็นตัวฉุดรั้งให้มันทุกข์ทรมานราวกับตกสวรรค์ เมื่อคืนมันสุขสมเหมือนได้เดินทางสู่วิมานสวยงามและเช้ามาผมเองที่เป็นคนถีบมันจนหัวทิ่มด่ำดิ่งสู่ความมืดมน
มันเป็นวิธีที่เลือดเย็น
แต่เป็นวิธีที่ได้ผล
เพราะหากยังมีเยื่อใย เรื่องตัดใจคงเป็นเรื่องลำบาก
ผมใจร้ายรึเปล่า ผมใจร้ายมากใช่มั้ย
ผมยืนนิ่งมองมันที่คุกเข่าอ้อนวอนขอร้องทั้งน้ำตา ผมเพียงแค่ยืนมองก่อนจะปั้นหน้าเย็นชาเดินจากมาโดยไม่คิดที่จะเหลียวหลังกลับไปมอง ผมทำหน้ายิ้มแต่น้ำตาไหลอาบแก้มจนมองไม่เห็นทางและพอพ้นเขตบ้านมันไหล่ที่ตั้งตรงกลับงองุ้มลู่ลงราวกับผู้พ่ายแพ้
แล้วใครกันที่ควรรับผิดชอบกับเรื่องนี้
...พ่อแม่ผู้มีพระคุณซึ่งเขาเหล่านั้นทำทุกอย่างด้วยรักลูกในอุทรแต่ความหวังดีทำให้ต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดลึกๆไปตลอด
...ผมซึ่งดันมีจิตสำนึกถอยห่างมันมาอย่างเลือดเย็นแต่ต้องทนทรมานกับความรักที่มีอยู่ตลอดเวลา
...กับมันที่ไม่รู้อะไรเลย อยู่กับความไม่รู้ไปตลอดเช่นกัน
“ ขอบคุณครับ”
ผมยื่นเช็คเงินสดมาที่เบื้องหน้าของบุคคลทั้งสองหลังจากที่ไม่ได้พบเจอกันตั้งแต่วันนั้น จนถึงปัจจุบันขณะบุคคลเมื่อหลายปีก่อนยังคงมีใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเฉกเช่นเดิม
“ ขอบคุณมากครับ” ผมประนมมืออีกฝ่ายด้วยความเต็มใจถึงแม้ฝ่ายนั้นจะดูลำบากใจกับของที่ผมกำลังคืนให้ มันเป็นเช็คเงินสดจำนวนหนึ่งที่แม่และย่าของมันเคยหยิบยื่นให้เมื่อสองปีก่อนตอนที่ครอบครัวของผมกำลังเผชิญกับวิกฤตทางการเงิน
“ หนู”
“....”
“ แม่ไม่อยากให้หนูรู้สึกว่าพวกเราใช้เงินฟาดหัวหรือใช้เงินเป็นตัวกระตุ้นบีบบังคับให้หนูต้องเลิกกับที ที่แม่ให้เพราะแม่รู้ว่าตอนนั้นครอบครัวหนูกำลังลำบาก”
ผมอดตื้นตันใจไม่ได้
ในตอนนั้นธุรกิจร้านอาหารของครอบครัวกำลังถึงขั้นวิกฤต และบุคคลทั้งสองก็ยื่นมือเข้ามาช่วยทำให้ผมต้องตัดสินใจเริ่มรับงานถ่ายรูปเพื่อจะได้มีรายได้พิเศษมาใช้หนี้ก้อนหนี้ จนสุดท้ายเงินก้อนสุดท้ายกับภาระหนี้สินทั้งหมดลงจากความพยายามของทุกคนในครอบครัวผม
ผมรู้ดีว่าบุคคลทั้งคู่ไม่ได้มีเจตนาดูถูกดูหมิ่นหรือจงใจบังคับผมในทางอ้อมหรอก แต่ผมก็ละอายใจเกินกว่าที่จะฝืนทนต่อไปได้
“ ให้ผมคืนเถอะครับ นี่เป็นส่วนสุดท้ายแล้วที่ผมติดพวกคุณอยู่ ผมอยากคืนให้...” ผมยิ้มบางๆ “...พวกเราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ที่ผมพูดผมไม่ได้นึกเจ็บแค้นหรือรังเกียจความเมตตาของพวกคุณเลย ตรงกันข้ามผมซาบซึ้งและขอบคุณมากที่ความหวังดีของคุณๆทำให้ครอบครัวของผมไม่ล้มละลาย ผมขอบคุณจริงๆครับ”
“ น่าเสียดาย..” ย่ารำพึงรำพัน “...ถ้าหนูเกิดมาเป็นผู้หญิงก็คงดี”
“ ไม่หรอกครับ”
“ แต่แม่คิดอย่างนั้นจริงๆ”
รอยยิ้มของบุคคลเบื้องหน้าทำให้อดนึกเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ได้ เหตุการณ์ที่เหมือนเป็นตัวกระตุ้นให้เราตัดขาดจากกันอย่างแท้จริง “...มันไม่มีวันนั้นหรอกครับ เพราะหัวใจของเราวางคืนให้กันแล้ว”
...ของที่ให้ไว้ ก็เหมือนกับหัวใจที่วางคืน...
..........
..........
ผมแปลกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆก็ได้รับโทรศัพท์จากแม่อ่อนซึ่งโทรมาพูดจาอะไรแปลกๆ ก่อนจะขอร้องกึ่งบังคับให้ผมมาหยุดยืนอยู่ที่ร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง ผมหันซ้ายแลขวามองไปรอบๆเพื่อหาบุคคลที่น่าจะรู้จักบ้าง แต่แล้วสายตาผมก็ไปหยุดชะงักอยู่ที่ภาพตรงหน้า
ผมยืนอึ้ง
ผมไม่เข้าใจ
ภาพตรงหน้าหมายความว่ายังไงกันแน่
มันที่หลบเลี่ยงผมมาเป็นอาทิตย์หลังจากที่ผมย่ำยีมันคืนนั้นและเหตุผลที่น้องรหัสมันบอกคือผมไปถ่ายรูปที่เชียงใหม่ กับมารดาและคุณย่าของผมที่บอกว่ามาทำธุระกันนอกบ้าน
พวกเขารู้จักกัน
พวกเขากำลังพูดคุยและยิ้มให้กัน ท่าทางแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง ในเมื่อสามปีที่คบกันผมไม่เคยพามันไปรู้จักครอบครัวเลย ด้วยหวังว่าพอผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยออกผมจะพามันไปรู้จักกับครอบครัวอย่างจริงจังแต่นั่นก็สายไปแล้วเพราะเมื่อสองปีก่อนหลังจากคืนนั้นผมตื่นขึ้นมารับรู้ว่ามันขอเลิกราโดยไม่มีเหตุผลใดๆให้
มันหมายความว่ายังไง
ข้อสงสัยที่ค้างคาใจผมมาตลอดสองปีกำลังจะถูกคลี่คลายใช่มั้ย
เหตุผมที่ผมพยายามสอบถามและตามหาจากคนรอบข้างมันกำลังจะปรากฏขึ้นแล้วใช่มั้ย ผมกลืนน้ำลายก่อนจะค่อยๆสาวเท้าไปหยุดอยู่ระหว่างโต๊ะนั่น
“ ที...”
คุณแม่กับคุณย่าผมทำตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ท่าทางละล้ำละลักของคนทั้งคู่ทำเอาเหตุผลที่เคยสงสัยปรากฏชัดขึ้น ผมสบตากับมันที่นั่งนิ่งริมฝีปากบางกำลังเม้มแน่น ถึงอย่างนั้นแววตาที่ประสานกันก็ไม่ได้เอียงหลบไป
แววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสั่นไหว
“ หมายความว่ายังไง”
“......”
“ มีใครพอจะอธิบายเรื่องนี้กับผมได้บ้างครับ”
ผมได้ยินแต่เสียงแห่งความเงียบก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลริน “ มีใครคิดจะพูดความจริงกับผมบ้างมั้ยครับ”
(มีต่อค่ะ) อย่าเพิ่งปาดเค้านะ :hao5:
-
“...”
“ จ๊อบ”
“ หืม”
“ พอเถอะจ๊อบ”
“ ไม่เป็นไร”
“ พอแล้ว”
“....”
“ หยุด”
คราวนี้ผมใช้เสียงเรียบแต่ดูดุดันขึ้นพร้อมกับเท้าสะเอวมองมันอย่างเอาเรื่อง มันจึงยิ้มแหยก่อนจะรีบปล่อยมือจากชายผ้าปูเตียงอีกฝั่งหนึ่ง
“ ก็อยากช่วยอ่ะ”
มันพ่นลมหายใจก่อนจะเบ้หน้าเหมือนจะไม่ยอมรับกลายๆ ผมจึงวางผ้าปูลงก่อนจะคลึงขมับตัวเอง
“ มานั่งนี่”
“....” มันค่อยๆเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาใกล้ๆ เห็นท่าทางที่มันนอบน้อมให้แล้วผมก็อดขำไม่ได้ แต่เพราะอยากรักษาฟอร์มผมจึงทำหน้านิ่งก่อนจะหันไปสนใจกับการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้มัน คงจำกันได้ว่าก่อนหน้าที่ผมเคยรับจ้างมันทำความสะอาดห้องชุดคอนโดสุดหรูให้มันทุกเสาร์อาทิตย์ แต่เพราะเรื่องราวหลากหลายที่ประดังประเดเข้ามาช่วงนั้นทำให้ผมอยากจะหายไปจากมัน ดังนั้นช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาผมเลยไม่ได้มาเหยียบคอนโดมันเลยจนกระทั่งบัดนี้
แต่เมื่อเช้ามันไปคะยั้นคะยอผมตั้งแต่เช้าที่หอในเพื่อให้มาช่วยมันหน่อย มันสารภาพเสียงอ่อยๆว่าที่นอนคันมากนอนแล้วผื่นขึ้น ก็จะไม่ให้ขึ้นยังไงไหวในเมื่อผ้าปูที่นอนไม่ได้เปลี่ยนเลยตั้งแต่ผมมาเปลี่ยนให้ก่อนเกิดเรื่อง บอกให้จ้างแม่บ้านมันก็บอกว่าไม่อยากให้ใครเข้าห้อง ไม่สะดวกต่างๆนานา แต่ผมอดคิดไม่ได้ว่ามันจงใจหาเรื่องให้ผมเหนื่อยแรงมากกว่า
ผมส่ายหัวกับความพยายามของมันที่ช่วยรื้อและงัดที่นอนอีกด้าน แต่ดูยังไงๆก็เหมือนทำให้วุ่นวายมากกว่า
“ เฮ้ย”
“....”
“ ฉิบหาย”
ผมยืนอึ้งมองถุงอย่างว่ากว่าครึ่งโหลที่หล่นร่วงมาจากซอกหนึ่งในผ้าปูเตียง ไม่ต่างจากมันที่ตาเหลือกรีบทะยานมาคว้าของดังกล่าวไปซุกหลังไว้ทันที
“ คือ..”
“ เอ่อ”
ผมยิ้มแหยๆก่อนจะกระแอมเบาๆ “...เก็บให้เป็นที่เป็นทางสิคราวหลัง”
“ คือกู..” มันทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “...กู เอ่อ กูไม่เคยได้ใช้อีกเลยนะ”
“.....”
“ กูไม่มีใคร ไม่ได้พาใครมานอนที่นี่อีกแล้ว ตั้งแต่คราวนั้น”
คราวนั้นที่ว่าคือตอนที่ผมเก็บห้องแล้วเห็นซากถุงยาง คิดมาถึงตรงนี้ก็อดโหวงๆในใจไม่ได้ซึ่งสีหน้าผมคงออกชัดมันถึงละล้ำละลักบอกเสียงแผ่ว “...เต้ย”
“ ...”
“ ขอโทษ กูขอโทษ...” มันทำหน้าร้อนรน “...จะไม่ทำอีกแล้ว”
“ เชื่อกูรึเปล่า”
ผมถอนหายใจพยายามปรับสีหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าปูผืนใหม่เตรียมใส่แทนอันเก่า
“ มันเรื่องของมึงจ๊อบ...” เหมือนเสียงมันอยู่ในลำคอแปลกๆ “...มึงจะพาใครมานอนด้วยก็แล้วแต่มึง”
“ ไม่ใช่..” มันถอนใจแรงๆ
“ ไม่ใช่เรื่องของกูอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องของมึงด้วย กูจะยอมให้มึงเข้าใจผิดๆแบบนี้ได้ยังไงในเมื่อตอนนี้คนที่กูแคร์ที่สุดก็คือมึง”
“....”
ชิบหายแล้ว
ผมหลบสายตามัน และที่ทุเรศไปกว่านั้นผมว่าหน้าตัวเองคงแดงมากเพราะรู้สึกได้ถึงอาการร้อนๆบริเวณแก้มทั้งสองข้าง
“ พูด พูด บ้าอะไรวะ”
มันหัวเราะ “ ถ้ามึงยังไม่รู้ว่าตัวเองสำคัญยังไงก็ควรรู้ได้แล้วนะ...ว่าตอนนี้กูกำลังจีบมึงอยู่”
“ มึง”
“....” ผมอ้าปากพะงาบๆนึกอยากจะเอาคืนมันแรงๆ
“ หึ”
“ อะไร”
“ แก้มแม่งแดงจนน่า...”
น่าอะไรหล่ะ
น่าอะไรพูดดีๆนะ
“ น่าฟัดชิบหาย”
เหี้ย
แล้วมึงจะมากระซิบข้างหูทำไมเล่า
……….
……….
“ แดกๆไปเลย”
ผมทำเสียงเข้มก่อนจะเสหน้าหลบมาสนใจอาหารตรงหน้า หลังจากจัดการห้องมันจนเสร็จเรียบร้อยโดยมีเจ้าของห้องทั้งช่วยและเพิ่มภาระไปในตัว สุดท้ายผมก็หมดแรงข้าวต้มจนมันต้องอาสาพามันกินข้าวที่ห้างใกล้ๆคอนโดมันแบบนี้และมันก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดูขัดเขินแปลกตาถ้าหากว่ามันจะไม่กินไปยิ้มไปท่าทางกวนอารมณ์ใช่ย่อย
“ ยิ้มอะไรนักหนา”
“ เอ้า” มันทำหน้าเหรอหรอ “...แค่ยิ้มก็ผิดเหรอวะ”
“ เออ”
“ โหดไปป่าวยิ้มแค่นี้ต้องดุด้วย”
ผมหรี่ตามองมัน “...ถ้ายังไม่หุบยิ้ม กูกลับ”
“ เฮ้ย”
มันสะดุ้งรีบหุบปากฉับพร้อมกับทำหน้ามุ่ยทำเป็นสนใจอาหารตรงหน้า แต่ถึงยังไงผมก็แอบเห็นมุมปากมันกดรอยยิ้มนิดๆ
ชิ อารมณ์ดีอะไรนักหนาวะ
ผมทำปากขมุบขมิบมันเบาๆ ยิ่งนึกถึงวันที่มันพาไปกินข้าวไกลถึงนอกเมืองแล้วพามาส่งที่หอและยังบังอาจขโมยจูบผมเต็มๆ บอกเลยว่าผมทั้งตกใจและคาดไม่ถึง ผมหรี่ตามองมันอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจ คงยังไม่มีใครลืมไปใช่มั้ยว่านิสัยปกติมันเป็นคนชอบอำมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้ที่เราสนิทกันมากมันก็ชอบแหย่ชอบแกล้ง หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรที่จะเหนือความคาดหมายต่อจากนี้หรอกนะ
“....”
“ เป็นอะไร”
“ เปล่า”
มันอมยิ้มก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ “...มึงนี่เป็นยังไงก็ไม่มีทางโกหกคนได้เลยเนอะ”
“ อะไรหล่ะ”
เรายืนจ้องตากันก่อนที่ผมจะยอมแพ้และหันหน้าหนี
หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเราก็มาเดินเตร็ดเตร่ดูรอบหนังซึ่งมันนั่นแหล่ะที่ขอร้องแกมบังคับให้มาจบรอบบ่ายด้วยหนังสักเรื่อง
“ จ๊อบ”
“....”
“ ตาล”
ผมยืนนิ่งก่อนจะยิ้มตอบผู้หญิงท่าทางน่ารักอดีตแฟนสาวของมันซึ่งโบกมือทักทายและยิ้มบางๆให้ ถึงแม้แวบแรกที่สบตากันเธอจะมีแววตาไหววูบสั่นระริกเจือไปด้วยความเจ็บปวด แต่เพียงแวบเดียวใบหน้างดงามนั่นก็กลับมายิ้มสดใส แววตาเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ สบายดีนะตาล”
“ สบายดีจ๊ะ...” เธอยิ้มกว้าง “...แล้วจ๊อบหล่ะ”
“ ครับ”
“ แล้วหอบอะไรมาเยอะแยะเนี่ย” มันรีบเดินเข้าไปช่วยอดีตแฟนสาวถือของตามนิสัยสุภาพบุรุษเป็นปกติของมัน
“ มาซื้อของกับแม่หน่ะ”
“ เหรอของเยอะมาเลยนะ มาจ๊อบช่วย”
“ งั้นขอบใจนะ”
“ เต้ย..”
มันหันมามองด้วยรอยยิ้มกว้าง “...เดี๋ยวกูช่วยตาลถือของไปส่งที่รถแป๊บนึงนะเดี๋ยวกลับมา มึงรออยู่นี่ก่อนนะ”
ผมยิ้มรับตอนที่เธอหันมาโบกมือลา
ผมอดคิดไม่ได้ว่าแผ่นหลังของคนทั้งคู่ช่างดูเหมาะสมเวลาเดินเคียงข้างกัน บางทีมันก็เป็นไปตามกฎเกณฑ์ของธรรมชาติที่ว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง
ผมยิ้มแต่รู้สึกโหวงในใจเพราะมันปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาช่างเหมาะสมกันจริงๆ
นี่ผมกลายเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้แต่ว่าความคิดมากนี้กำลังทำให้หัวใจผมสั่นไหว
.
.
.
“ จ๊อบ”
“ หืม”
“ มึงไม่คิดเหรอว่าบางทีผู้หญิงกับผู้ชายมันควรคู่กัน” ผมลองถามมันตอนที่มันเดินกลับมาแล้ว มันทำหน้าสงสัยก่อนจะคลี่ยิ้มนิดๆ
“ ไม่เสมอไปหรอก” มันพูดยิ้มๆ “ มึงไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนคนอื่นหรอกว่าใครสมควรหรือไม่สมควรคู่กับใคร เพราะสิทธิ์ในใจการตัดสินใจมันเป็นหัวใจของคนๆนั้น”
ผมทำหน้าไม่เข้าใจ
“ และถ้าหากว่าสิทธิ์ของหัวใจกูซึ่งมีกูเป็นเจ้าของ กูย่อมเข้าข้างตัวเองว่า ‘มึง’ เท่านั้นที่คู่ควร”
“.....”
ผมยืนอึ้งหัวใจเต้นระรัว ลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งจะปัดป้องมือหนาที่กุมมือของผมไว้ มันชัดเจนจนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านทั่วฝ่ามือ
“ กูไม่เคยคิดหวนหาอดีต เพราะกูรู้ว่าปัจจุบันมันสำคัญสำหรับกูมากแค่ไหน ฉะนั้นกูไม่อยากให้มึงจดจำอดีตของกูนักหรอก แต่อยากให้จดจำปัจจุบันตอนนี้ของกูไว้ให้ดีว่า ‘กูมีแค่มึง’”
**** มาแล้วๆ อิอิ ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ คิดถึงนักอ่านทุกท่านนะค่ะ
เห้ยบ่องตงว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี หน่วงเนอะ 555 :hao5: :mew2:
แอบมีมาให้หวานกันหน่อยจะได้มีแรง กลัวคนอ่านจะช้ำในตายซะก่อน อิอิ
เค้ามีโครงการจะเปิดเรื่องใหม่เร็วๆนี้ยังไงฝากติดตามด้วยค่ะ ในรอยรัก (https://www.facebook.com/notes/karnsaii/novel-new-release-2015-%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B3%E0%B8%88%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%A1/336529089868749) :o8: และ พราน ‘ล่อ’ เนื้อ (https://www.facebook.com/notes/karnsaii/novel-new-release-2015-%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B9%80%E0%B8%99%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%AD/336121416576183) :haun4: :z1:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2: :bye2:
-
อดีตเบียร์-ทีก็เปิดเผยแล้ว ไม่รู้ว่าทางพี่ทีจะเคลียร์กับแม่ได้หรือเปล่า เพราะยังไงแม่เค้าก็อยากได้หลานนะ
:ling1:
-
^^
-
ขอ ส่วน พี่ที - พี่เบียร์ต่อนะ นะครับ น๊า..... :ling1: ค้าง......... :katai1:
ส่วนเจ้าจ๊อบรู้สึกจะขายทองหยอดแล้วรึไง เดี๋ยวหยอดๆ หวานจนแสบคอ :-[
-
เรื่องของที มันเศร้า แต่ไม่รู้นะ
คิดว่าถึงแม่จะพยายามให้ลูกเปลี่ยนยังไง มันก็คงเปลี่ยนไม่ได้
ดูจากที่เลิกกับเบียร์ ทีก็ยังชอบผู้ชายคนใหม่ได้อยู่ดี
แล้วแม่จะตามไปแยกผู้ชายของลูก ได้ตลอดๆ ยังงี้ทุกคนเลยเหรอ
-
เบื้องหลักการเลิกกับทีของเบียร์ดราม่าอย่างที่คิด สงสารเบียร์เลย
การที่ทีรู้ความจริงน่าจะทำให้ทีเข้าใจเบียร์ จะได้เลิกกันด้วยความเข้าใจ :o12:
-
สงสารพี่เบียร์ที่แท้ก็โดนกีดกันนี่เอง. ปลแอบค้างกับพี่ทีพี่เบียร์มากกว่าคูหลักอีกคิคิ
-
ไม่ใช่ว่าพี่เบียร์เอาความผิดเข้าตัวทั้งหมดนะ แบบบอกพี่ทีว่า
ที่ยอมเลิกเพราะอยากได้เงินไรงี้ เจ็บกันมาหลายปีแล้ว พอเถอะ
เน้าะ คุณแม่คุณย่าพี่ที ไม่ว่าพี่ทีกับพี่เบียร์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรือไม่ได้ แต่ก็ไม่อยาก
ให้พี่เบียร์ต้องทนแบกรับความผิดความเกลียดชังของคนที่ตัวเองรักไว้คนเดียว
อย่างแพะรับบาป เฮ้ออ ถึงจะมีคู่จ๊อบเต้ยมาเบรกความหน่วง แต่ๆๆ
เป็นครั้งแรกที่ไม่อยากอ่านพาร์ทจ๊อบเต้ยตอนนี้ คือ คู่พี่ทีพี่เบียร์มันค้างงงงงงง อ้ากกก
-
:hao3: เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เบียร์ยอมเลิกกับที
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
++ เนาะ
ก็ว่าแล้ว อิพี่ทีนี่เลิกไปก็มัวแต่เคียดแค้นซะลืมหาเหตุผลเลยสินะ...
คือให้เลิกกะผู้ชายดีๆไป ให้มีโอกาสได้ผู้ชายเลวๆแทนหรอคะขุ่นแม่ ขุ่นย่า //คนมันเป็นเกย์ยังไงก็เป็นเกย์ป่ะวะ ถ้าเลิกไปแล้วกลายเป็นว่าทีหิ้วเก้งเด็กขาย เลี้ยงกวางหลอกแดก ขุ่นพ่อคงไม่ต้องรอไม่ผ่าตัดหรอกค่ะ หัวใจวายคาที่แน่ ทำไมถึงคิดว่าเอาเบียร์ออกไปแล้ว ทีจะเอาหญิงดีๆอ่ะ ไม่ใช่ชายเลวๆ... คิดสิคิด :เฮ้อ:
//เก็บคู่หลักไปก่อน หยอดอยู่นั่นไม่ไปไหนซะที
-
:m15: :m15: โอ้ ช่างหวานชื่นรื่นรมณ์อะไรเยี่ยงนี้
-
สงสารเบียร์-ที เรื่องมันบอกผิดถูกไม่ได้ ได้แต่ดิ้นรนหาหนทางให้ผ่านไปวันๆ
-
:serius2: ค้างแง่วๆ ทีรู้ความจริงๆ ซะทีเหอะ
-
ค้างตรงทีกะเบียร์อ่าๆๆ
รีบๆมาต่อนะครับ
โคตรหน่วง
-
คู่รองมันค้างเลยทำให้จ๊อบเต้ยฟินไม่ออกเลยค่ะ ฮืออออ
-
ง่ะ คนเขียนใจร้ายจุง คือช่วงหลังมันหวานนะครับ แต่ยิ้มไม่ออกอะ อ่านเรื่องทีกับเบียร์แล้วมันจุงอก งือๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ครั้งหน้าไม่เอาแบบนี้นะ ปรับโหมดไม่ทันง่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
สงสารพี่เบียร์ เจอขอร้องแกมบังคับแบบนี้
ใครๆก็ต้องเลิกสินะ
รักมาก ยอมทุกให้อย่างแล้ว แต่ก็ได้มาแต่ความเจ็บปวด แถมโดนเข้าใจผิดอีก
เอาไงหล่ะทีนี้ รับผิดคนเดียวอีกมั้ย
ทีมาเห็นตั้งแต่ตอนไหนหล่ะ จะเชื่อใจเบียร์แค่ไหนก็อยู่ที่ทีแล้ว
อยากให้เคลียร์กันไปเลย จะได้จบแบบไม่ค้างคา หรือถ้ารักก็คงต้องเหนื่อยกันหน่อยหล่ะทีนี้
ครอบครัวทีจะให้ยอมรับ คงยากหล่ะนะ
โอ้ยลุ้นนนนนนน
-
ความพยายามของย่ากับแม่ทีก็เหมือนกับเป็นการปัดปัญหาไปหาคนอื่น
ปัดให้เบียร์เป็นคนแบกรับทุกสิ่งทุกอย่าง
สะใจที่พี่ทียังไงก็ยังชอบผู้ชายอยู่
แทนที่จะมองไปทางอื่นในเมื่อลูกหลานของคนเองก็เปลี่ยนไปในทางที่ดี
ที่ทำไปเป็นการบังคับให้ลูกเดินไปในทางที่ตัวเองต้องการ
ลูกจะมีความสุขหรือทุกข์กรูไม่สน
ถึงจะพูดดีทำดีกับเบียร์แค่ไหนความจริงก็ไม่เปลี่ยนคือเบียร์ไม่ดีพอ
เบียร์ไม่ใช่ผู้หญิง
ผู้ใหญ่ที่ลืมว่าตัวเองใช่ว่าจะอยุ่ค้ำฟ้า
ใช่ว่าจะเป็นคนที่ต้องใช้ชีวิตที่เหลือไปอีก 5 - 60 ปี
โดยไม่มีความสุขเพียงเพื่อเป็นไปตามที่ผู้ใหญ่คิดว่าถูกต้อง
ลืมไปว่าเขาจะเป็นคนอยู่ในโลกที่กำลังเปลี่ยนไปจากโลกที่ผู้ใหญ่รู้จัก
สงสัยว่าเบียร์จะรับหนักเองอีกแล้วสินะ โกหกเพื่อรักษาหน้าผุ้ใหญ่ตระกูลนี้อีกรอบ
-
คู่รองน่าติดตามมาก ขอบคุณครับ
คู่หลักเรากำลังไปได้สวยเลย ดีจริงๆ
-
โห้...ทำเอาฟินคู่จ็อบไม่ออกเลย วันหลังไม่ตัดแบบนี้นะมันปรับอารมณ์ไม่ทันจริงๆ คู่ทีกับเบียร์เนี่ยะจะจบยังไงก็ขอให้จบแบบแฮปปี้นะคะ สงสารเบียร์เค้าให้มีความสุขบ้างเถอะเจ็บมานานแล้วนะ
-
ก็สมควรที่เบียร์จะตัดสินใจทำแบบนั้นไป
ถ้าทู้ซี้คบไป แล้วพ่อทีเป็นอะไรไป
เบียร์ก็อดโทษตัวเองไม่ได้หรอก
แต่ทีตอนนั้นก็น่าสงสารไม่ต่างกัน
ส่วนจ๊อบเต้ย กำลังจะไปได้สวยนะนั่น
ลุ้นต่อดีกว่าว่าทีจะรู้ความจริง
แบบไม่ผิดเพี้ยนหรือแบบผิดเพี้ยนไปอีกนิด
-
โฮๆๆๆ เศร้ามากมาย น้ำตาไหลพรากๆ T_T
-
โอ๊ยยย ตอนของพี่ทีอย่างค้างเลยยยย :z3:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
:pig4:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคค ตัดแบบนี้ทำมายยยยยยยยยยยย :ling1: ไม่ใช่ไม่อยากอ่าน จ๊อบ เต้ย นะ แต่แบบมันค้างอ่ะ อยากเผือกต่อว่าจะเป็นยังไง :katai1: พอฟังเหตุผลที่เลิกกัน สงสารเบียร์มากที่ต้องแบกรับเอาไว้ ก็เข้าใจแม่กับย่าทีนะ ที่ทำแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะพ่อของทีเจ็บป่วย อันนี้เห็นใจมาก ใครเป็นเบียร์ก็ต้องยอม มาแบบเชือดนิ่มๆ ไม่โวยวาย เอาเหตุผลมาคุย ไม่รู้จะเม้นท์อะไรออกสงสารเบียร์จนจุกอกแทน แต่สิ่งหนึ่งที่เบียร์ทำให้แล้วได้ผลคือ พ่อยอมผ่าตัดหายใช่ไหม น่าจะหายแล้วมั้ง อีกเรื่องที่เปลี่ยนไม่ได้ คือ หลังจากเลิกกับเบียร์ ทีก็ยังคบผุ้ชายไปด้วย ดูอย่างเต้ยดิ ทีคิดจะเริ่มต้นใหม่ด้วย แล้วถ้าเหตุการณ์ไม่เป็นแบบนี้ แม่กับย่า พ่อ จะยอมรับได้เหรอ ถ้ายอมเพราะทียืนยัน เราก็รับไม่ได้นะ ทีตอนเบียร์แม่กับย่าขอร้องทุกอย่าง แต่ถ้าไม่ยอมรับจะกีดกันจนเลิกไปแบบเบียร์ไหม เราเชื่อว่าถ้าเป็นเต้ยเจอแบบเบียร์ เต้ยก็เลิกกับทีแน่นอน :เฮ้อ: และต่อจากนี้จะรีเทรินท์ไหม อยากให้ทีได้สำนึกบ้าง เจ็บอย่างที่เบียร์เจ็บ เรารู้ว่าเบียร์ไม่โกรธทีหรอก อยากให้ปรับความเข้าใจกัน อยากให้คู่กัน บอกตามตรงกลัวหักมุมแบบเคลียร์กันได้ ทีก็กลับไปชอบผุ้หญิง เบียร์ก็ต้องพยายามตัดใจทั้งที่รัก ไม่ว่าจะยังไงก็สงสารเบียร์ ให้คู่กันเถอะคนเขียน :call: อย่าแยกทั้งคู่อีกเลยนะ ให้ทีง้อเบียร์บ้าง ให้ทำอะไรที่ดีให้เบียร์เหมือนที่ทำกับเต้ย ชดเชยให้เบียร์บ้างเถอะ เบียร์น่าสงสารที่สุดแล้ว ถ้าเทียบกับเต้ยนะ เราว่าเบียร์เจ็บมากกว่าเยอะ แบกความเจ็บทั้งที่ยังรักรวมถึงทีด้วยที่อยู่กับความไม่รู้มาตลอด ขอนะคนเขียน :mew6:
-
ค้างคู่เบียร์-ทีอย่างแรงค่ะ อยากรู้เรื่องต่อไปของสองคนนี้มากๆ
ตอนหน้าขอแบบเต็มๆยาวๆเลยนะคะ ตอนนี้ตัดฉับเล่นเอาไม่อยากอ่านตอนคู่หลักเลยค่ะ
แบบว่ามันหน่วงค้างจากคู่เบียร์ มาอ่านคู่หลักเลยหวานไม่ออกเลย
ถามนิดค่ะ เรื่องใหม่น้องไผ่-พี่แทนจะลงในเล้าป่าวคะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
คู่แรกก็เศร้ากันเชียว
ได้คู่หลังมาหวานๆ เติมกำลังใจหน่อย
-
:impress2:
-
อธิบายความรู้สึกไม่ได้เรย
-
ครอบครัวทีนี่คิดแต่ด้านเดียวสินะ ไม่คิดจะคิดถึงจิตใจลูกเลยทั้งๆที่ทีกำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีแล้ว :mew5:
-
ค้างคู่เบียร์-ทีอย่างแรงค่ะ อยากรู้เรื่องต่อไปของสองคนนี้มากๆ
ตอนหน้าขอแบบเต็มๆยาวๆเลยนะคะ ตอนนี้ตัดฉับเล่นเอาไม่อยากอ่านตอนคู่หลักเลยค่ะ
แบบว่ามันหน่วงค้างจากคู่เบียร์ มาอ่านคู่หลักเลยหวานไม่ออกเลย
ถามนิดค่ะ เรื่องใหม่น้องไผ่-พี่แทนจะลงในเล้าป่าวคะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
***แจ้งเรื่องที่ลงจะใหม่ ทั้งเรื่องของน้องไผ่พี่แทนกับอีกเรื่อง ลงที่เล้าเป็ดนี่แหล่ะค่ะ
แต่รอหน่อยเพราะช่วงนี้ ปั่นตอนพิเศษเรื่องรักข้างเดียวอยู่จ้า :hao5: :sad4:
-
รู้-สึก-ค้างงงงงงง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
อยากรู้ว่าถ้าทีรู้ความจริงจะเป็นไงต่อ
แล้วยังรู้สึกหมั่นไส้จ๊อบนิดๆอยู่เลย ตอนนึกถึงอดีตที่เต้ยมาเก็บถุงยางให้ :m31:
-
รอตอนต่อไป
-
จ๊อบน่ารักอ่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ผมเริ่มรำคาญ เต้ย ละ จะอะไรหนักหนา เข้าใจว่าเจ็บ แต่คิดดีๆ จ๊อบผิดมากจริงๆ หรอ
-
ใจอ่อนสะทีนะเต้ย
-
บางทีก็อยากจะให้ทีเจ็บแบบที่เบียร์เจ็บนะ สงสารเบียร์ แบกรับอยู่คนเดียวมาได้ตั้งนาน
-
รอตอนต่อไปครับผม
-
ติดตามๆ มาต่อเร็วน้าาาาา :pig4: :pig4:
-
รอที-เบียร์ มาต่อเร็วๆๆนะ
-
รอพี่ทีกะพี่เบียร์เคลียร์กัน
-
ยกที่ 20 : การจากลา
“ ที”
“....”
“ ที”
ผมเม้มปากแน่นและลอบมองใบหน้าด้านข้างมันอยู่อย่างนั้น ใบหน้าคมคายของมันมองไปเบื้องหน้าพื้นถนน ความเร็วของรถที่มันเป็นคนขับยังคงเร็วสม่ำเสมอแววตาของมันแดงก่ำครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ท่าทางแบบนี้ดูก็รู้ว่าเรื่องที่ได้รับรู้ว่าก่อนหน้าคงช็อคไม่เบา ผมหลับตานิ่งเมื่อนึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เหตุการณ์ที่เหมือนกันจุดประกายรอยร้าวอย่างแท้จริง มันเข้ามาในจังหวะที่ผมกับแม่และย่าของมันนัดเจอกันอีกครั้งหลังจากที่พวกเราเคยพบกันเมื่อสองปีก่อน
“ มีใครคิดจะพูดความจริงกับผมบ้างมั้ยครับ”
คำถามที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยเจือไปด้วยความเจ็บปวดถามขึ้น ใบหน้าคมคายแดงก่ำ แววตาที่เคยทอประกายให้แสงสว่างกลางใจดูมืดมน ทุกอย่างเงียบสนิทไปหมด
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างอ้ำอึ้งและเหนือสิ่งอื่นใดทุกคนรู้ดีว่าครั้งนี้ต่างจากครั้งไหนๆ เพราะมันถึงเวลาที่สิ่งที่มันเฝ้าถามมาตลอดสองปีควรจะเปิดเผยเสียที คำบอกเล่าเจือน้ำเสียงสะอื้นเบาๆของแม่มันจึงเริ่มขึ้น เวลาที่นั่งฟังผมเห็นมันกำหมัดแน่น มีน้ำใสๆเอ่อคลอเต็มหน่วยตาโดยที่เจ้าตัวคงจะอดทนอดกลั้นอย่างถึงที่สุด ย่ามันเดินไปโอบบ่ากว้างตอนที่เห็นหลายชายคนสำคัญปิดปากแน่น แต่ท่าทางเหมือนคนที่ไม่รับรู้กับเรื่องใดๆ
“ ทำไมทุกคนถึงชอบคิดและตัดสินใจแทนผม” มันถามขึ้นน้ำเสียงสั่น “ ทำไมถึงไม่คิดที่จะบอกหรืออธิบายเรื่องอะไรให้ผมรับรู้บ้าง ทุกคนปกปิดผมเพื่ออะไร”
“ อีกนานเท่าไหร่ที่จะมีคนบอกความจริงกับผม”
“......”
“..การอยู่กับความไม่รู้อะไรเลย มันทรมานมากนะครับ”
“ ที”
“ ทุกคนหวังดีกับผม...” มันแค่นยิ้ม “...แต่ความหวังดีเหล่านั้นทำลายจิตใจของผมจนไม่เหลือชิ้นดี”
“ ที แม่ขอโทษ”
แม่มันร้องไห้โฮ ไม่ต่างจากย่าของมันเลย
“..ความรักของแม่กับคนในครอบครัวมีความสำคัญกับผมมากครับ ผมไม่เคยนึกเสียใจที่เกิดมาเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่...” มันพูดเสียงแผ่ว “...แต่ผมเสียใจที่รู้ตัวว่าตัวเองไม่คู่ควรกับชาติตระกูลนี้เลย”
“ ไม่นะที ไม่นะลูก”
“......”
มันลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มลงกราบแม่กับย่าอย่างนอบน้อม “...ขอโทษที่ทำให้คุณแม่และคุณย่าเสียน้ำตามาตลอด ขอโทษครับ”
“ ผมคงอ่อนแอจนคุณย่าและคุณแม่ต้องปกป้องดูแลมาตลอดสินะครับ แต่นี่มันคือชีวิตของผม ขอโอกาสผมสักครั้งที่จะทำตามสิ่งที่ตัวเองปรารถนา”
“ ที จะทำอะไรลูก”
มันลุกขึ้นยืนคว้ามือผมให้ผุดลุกตาม “...ขอให้ครั้งนี้ผมได้มีโอกาสที่จะตัดสินใจเองเถอะครับ”
นั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ผมกับมันจะมานั่งอยู่ในรถซึ่งหน้าปัดชี้เข็มความเร็วมากกว่าร้อยแบบนี้
“ ที”
“...”
มันหันมามองแล้วพ่นลมหายใจเบาๆ มือข้างหนึ่งเอื้อมมือกุมข้อมือผมไว้ก่อนที่ความเร็วของรถจะลดลง “ ขอโทษนะ กลัวมากรึเปล่า”
คงเพราะสีหน้าผมสีซีดเผือดสาเหตุมาจากไม่ค่อยจะถูกกับความเร็วเท่าไหร่ มันรู้ดีถึงเอื้อมมือข้างหนึ่งมากุมมือที่เย็นซีดไม่ต่างใบหน้าตัวเองสักเท่าไหร่ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้มันขับรถด้วยมือเดียว
“ มะ ไม่เป็นไร”
มันถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่มือจะกระชับมือผมจนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น แล้วสุดท้ายรถคันหรูที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงก็ค่อยๆลดระดับความเร็วลงจนสุดท้ายมันวนรถไปจอดใต้สะพานแห่งหนึ่งซึ่งใกล้ๆกันนั้นมีสวนสาธารณะขนาดกลางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
รถคันหรูจอดสนิทลงทันทีก่อนที่มันจะขยับตัวลุกออกจากรถไปโดยมีผมก้าวออกจากรถตามไปติดๆ มันชะลอฝีเท้าลงเพื่อรอผมก่อนที่เราจะก้าวเดินอย่างเชื่องช้าไปพร้อมๆกัน สุดท้ายเราทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งมีรั้วกั้นป้องกันการตกในระดับเอว
“ เบียร์”
“ หืม”
“ เหนื่อยมั้ย” คำถามของมันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของบริเวณโดยรอบ แววตาที่ทอดมองมาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“.......”
“ สองปีที่ผ่านมาเหนื่อยมากรึเปล่า”
เหนื่อยสิ
เหนื่อยมาก
เหนื่อยที่ต้องละทิ้งหัวใจตัวเองทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ทำยากที่สุดในชีวิต
“ กู..” แต่คำๆนั้นยังดังอยู่แค่ในลำคอ มือหนาของมันขยับขึ้นมาเกลี่ยรอบดวงตาของผมเบาๆ
“ เคยมีสักครั้งมั้ยที่มึงคิดจะเกลียดกูจริงๆ”
“ เคยสิ” ในที่สุดก็มีคำพูดหลุดออกจากลำคอผม
เราสบตากัน
แววตาคู่นั้นของมันเจือไปด้วยความเสียใจแต่เพียงแวบเดียวเพราะมันก้มมองพื้นแล้วถอนหายใจ
“ แต่ทำไม่เคยได้เลยสักครั้ง”
ผมรู้สึกว่าตัวเองแทบปลิวเข้าไปอยู่ในแผ่นอกของผม เนื้อตัวมันสั่นเทาจนอ้อมแขนที่โอบรัดกันอยู่สั่นไหวไปด้วย ผมหลับตานิ่งเอียงซบอกกว้างพร้อมกับฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างรุนแรง
“ ขอโทษ” มันกระซิบน้ำเสียงสั่นเครืออยู่ข้างหู “ เบียร์กูขอโทษ”
“ ขอโทษที่กูงี่เง่า ขอโทษที่กูไม่รู้อะไรเลย ขอโทษที่ทำร้ายมึง ขอโทษ...”
“.......”
กลายเป็นว่าผมกำลังกอดปลอบมันซึ่งกำลังร้องไห้ไม่ต่างจากเด็กน้อยที่เสียขวัญ แววตาคู่นั้นดูเจ็บปวดและเหนือสิ่งอื่นใดผมรู้ดีว่าหัวใจของมันก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ สองปี..”
“.......”
“ สองปีที่กูอยู่กับความรู้ไม่อะไรเลย กูโกรธทุกอย่าง กูเกลียดทุกคนที่มีส่วนให้เกิดเรื่องเลวร้ายระหว่างกูกับมึง กูโทษมึง กูแค้นจนอยากจะฆ่าให้ตาย แต่กูลืมนึกไปว่าการที่กูเป็นแบบนี้เพราะกูอ่อนแอเกินไป กูรักษาความรักของกูไว้ไม่ได้”
“ ไม่หรอกที ไม่หรอก...” ผมกอดมันไว้เต็มอ้อมแขน
“ กูเคยคิดจะประชดทุกสิ่งอย่าง แต่พอนึกถึงหน้ามึงกูกลับทำไม่ลง...” ท้ายเสียงมันแผ่วลง “...กูพยายามใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดสองปี จนวันที่เต้ยมันเข้ามา...”
เราสบตากันอีกครั้ง
ครั้งนี้แววตาที่มองกันมันเหมือนกับเมื่อครั้งอดีตที่ผ่านมา
“ กูบอกตัวเองมาตลอดว่าจะไม่มองใครเพื่อเป็นตัวแทนอีกคน...” มือมันสั่นๆ “...แต่สุดท้าย...กูก็มองมันเพราะมันมีอะไรหลายๆอย่างคล้ายกับมึง เหมือนมองหน้ามันทีไรคล้ายกับมีเงาสะท้อนจากแววตาคู่นั้น มันสดใส มันยิ้มสวย มันเอาใจใส่คนรอบข้างเหมือนมึงในตอนนั้น”
“ เต้ยมันน่ารัก”
ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงรุ่นน้องคนที่ไอ้จ๊อบมันพยายามอย่างเอาเป็นเอาตายที่จะเอาชนะใจอีกฝ่ายให้ได้ แต่ลึกลงไปผมรู้ดีว่าเต้ยมันน่ารักน่ามองจริงๆ คงมีไอ้ไอ้จ๊อบเท่านั้นแหละที่มองเห็นได้ช้ากว่าคนอื่น
“ มันน่ารักแล้วมึงไม่คิดจะรักน้องมันจริงๆบ้างเหรอ..” ผมถามออกไป ด้วยความรู้สึกที่เจ็บหน่อยๆ ความเจ็บซึ่งเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าตัวเองยังมีหัวใจอยู่
ไม่ได้ชาชินจนไร้ความรู้สึก
“...มันมีคนที่คู่ควรดูแลอยู่แล้ว... แล้วมึงหล่ะ” ท้ายประโยคมันหันมาถามผม ผมจึงเบือนหน้าที่ยังสายน้ำเบื้องหน้า
“ กูเหรอ...”
“ สองปีที่ผ่านมา คงมีแต่เรื่องเรียนกับงานถ่ายรูปหล่ะมั้ง”
“ เบียร์”
“ หืม”
ตอนนี้เราทั้งคู่หันมองไปสายน้ำที่ไหลเอื่อยไปตามทางของมัน “ วันที่แม่กับย่าบอกให้มึงปล่อยมือจากกู...” ผมรู้ว่าเสียงในลำคอมันขาดหาย “...มึงมีความลังเลอยู่ในใจบ้างมั้ย”
ผมแค่นยิ้ม
ยิ้มทั้งที่น้ำตากำลังไหลเอ่อขอบตาไปหมด
ภาพความทรงจำวันนั้นสว่างวาบขึ้นในหัวแค่คิดเนื้อตัวก็สั่นไปหมดแล้ว และมันคงรู้ถึงได้เอื้อมมือมาลูบไล้แผ่นหลังผมอย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ผ่านตามจุดต่างๆพาให้ร่างกายเกิดความอบอุ่นใจ
“แค่เรารักกัน ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้วะ”
เรากอดกัน
“ ถ้ากูเลือกได้...” น้ำเสียงนุ่มทุ่มแผ่วเบาดังขึ้นใกล้ใบหู “...กูอยากจับมือมึงตลอดไป”
ผมร้องไห้
“ ไม่ได้หรอกที”
“......”
“ มึงกับกูยังอ่อนแอเกินไป...” มันโน้มหน้าผากมาชิดใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย “..เราไม่มีแรงพอที่จะต้านทานกระแสของสังคมหรือความต้องการของคนรอบข้างได้หรอก”
“ เรายังเด็กเกินไป”
“ เพราะเด็กเกินไปเลยต้องเจ็บปวดอย่างนี้เหรอ” เสียงมันคล้ายกับละเมอแต่ความเสียใจจากแววตาของมันยังเด่นชัด
“ กูขอโทษ..” ริมฝีปากมันจูบซับที่ขมับผมเบาๆ
“ ที”
ผมกุมมือมัน
“ เรามีชีวิตอยู่กันแบบสองคนไม่ได้หรอก มึงมีครอบครัว กูก็เหมือนกัน เราต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง”
“ ทำหน้าที่โดยละทิ้งหัวใจงั้นเหรอ”
ไม่มีคำตอบจากเราทั้งคู่
แต่ผมรู้สึกว่าอ้อมกอดที่โอบรัดผมอยู่มันค่อยๆเพิ่มแรงมากขึ้น มันไม่อึดอัดหรอกตรงกันข้ามมันชวนอบอุ่นเหลือเกิน
“ ทำไมต้องเป็นเราสองคนด้วย”
“ ทำไมวะ” เสียงมันสั่นสะท้าน
“ อย่างน้อยมันก็ทำให้กูได้รู้จักความรัก”
ใช่ ผมรู้จักความรักเพราะผมรักมัน
ถึงต่อไปนี้จะไปเป็นรักที่ไม่สมหวัง แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้รัก
“ กูไม่คู่ควรกับความรักของมึงด้วยซ้ำ...” มันหลับตาซุกใบหน้าที่ซอกคอผมนิ่ง “ กูทำร้ายมึง กูทำให้มึงเสียใจ มึงไม่คิดจะโกรธจะเกลียดกูบ้างรึไงเบียร์”
ผมยิ้มเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้าของมันอย่างแผ่วเบา
“ เราสองคนต่างก็เจ็บกับเรื่องนี้กันมามากแล้ว อย่าให้ความโกรธแค้นทำร้ายพวกเราอีกเลย”
ผมยอมรับว่าน้อยใจ
ผมเสียใจที่มันทำเหมือนผมเป็นที่ระบายอารมณ์ แต่ลึกลงไปมันรู้ว่ามันคงเสียใจไม่แพ้กัน เพราะอย่างน้อยเยื่อใยจากแววตาคู่นี้ก็ยังคงมีให้กันแม้ว่ามันอาจจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ตาม
ผมคงต้องเริ่มทำใจได้สักทีในเมื่อเรื่องนี้มันยืดเยื้อมาสองปีกว่าแล้ว ผมรู้ดีว่าเส้นทางรักของเราทั้งคู่ไม่อาจกลับมาบรรจบกันได้อีก ในเมื่อรักกันไม่ได้ก็อย่าถึงกับเกลียดกันเลย
ถ้าต้องอยู่ด้วยการเกลียดหัวใจตัวเองผมคงเจ็บเจียนตาย
“ ขอโทษ”
มันผละจากซอกคอผมแล้วโน้มใบหน้าแตะริมฝีปากผ่านเนื้อผ้าเหนือหน้าอกด้านซ้ายตรงกับหัวใจพอดีของผม มันบรรจงจูบแผ่วเบาตรงนั้นและประทับจูบที่นิ่งนาน “ ขอโทษนะ ทีขอโทษนะเบียร์”
หัวใจผมสั่นระรัวรับรู้ได้ถึงความอุ่นผ่านจากริมฝีปากส่งถึงหัวใจ
“ ขอโทษเหมือนกัน..”
ผมเสียงสั่นตอนที่มันกุมมือผมไว้ “...ขอโทษที่ปิดบังมึงมาตลอด”
“ เรามาให้อภัยกันและกัน เพื่อ เพื่อ...” มันหยุดนิ่งคำพูดสุดท้ายลง ก่อนจะกระตุกข้อมือผมให้ลุกขึ้น “ ไปเที่ยวกันมั้ย”
“......”
“ ไปทะเลกัน”
.........
.........
ผมลอบมองเสี้ยวหน้าของมัน ใบหน้าคมคายกำลังจดจ่ออยู่ที่ถนนเบื้องหน้า มือแข็งแรงทั้งสองข้างกำพวงมาลัย บุคลิกท่าทางเหมือนคนมีการศึกษาซึ่งได้รับการอบรมมาจากตระกูลที่ดีงาม อย่างนี้ไงมันถึงเป็นทายาทคนสำคัญของตระกูลเพราะถึงจะนิ่งเฉยแต่กลับมีอำนาจ แววตาที่เด็ดเดี่ยวมีแต่ความเด็ดขาด ท่าทางมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความสมบรูณ์พร้อม มันไม่เคยคิดที่จะรักมันได้ขนาดนี้ ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าเรื่องราวของเราจะดำเนินมาถึงขนาดนี้
เราเป็นแฟนกันเพราะเรื่องบังเอิญ
แต่ความรักที่มันมีให้ผมไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ตลอดเวลาที่เป็นแฟนกันมา มันดูแลเอาใจใส่ผมทุกอย่าง ทำอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้แฟนได้ มันยอมละทิ้งนิสัยที่ไม่ดีหลายอย่างเพื่อผม ความรักที่มันมีให้ผมเป็นสิ่งสวยงาม ผมมีความสุขมากในตอนนั้นจนลืมคิดไปว่าเรื่องราวของผมกับมันก็เหมือนเส้นขนานเพราะมันไม่มีวันมาบรรจบกัน
ผมกับมันเราต่างกัน ผมรู้มาตลอดแต่ฝืนใจทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็น
เส้นทางชีวิตผมกับมันเรามีจุดหมายกันคนละทาง
มันต้องมีชีวิตเพื่อนครอบครัว ส่วนผมก็มีเส้นทางของผม
แค่ความรักเพียงอย่างเดียวมันไม่สามารถทำให้คนเราคบกันรอด
เมื่อก่อนมันยากที่จะทำใจยอมรับ แต่พอคนเราตัวโตขึ้นผ่านการเรียนรู้และมีประสบการณ์หลากหลายที่คอยสอนเรา ทำให้รู้ว่าการทะนุถนอมความรักมันมีองค์ประกอบหลายอย่างไม่ใช่แค่เราสองคน ยิ่งเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ประสบพบเจอยิ่งเป็นการยืนยันว่าแค่ความรักอย่างเดียวไม่สามารถพาให้คนทั้งคู่กุมมือกันไปตลอดรอดฝั่ง
เพราะมันยังมีสิ่งที่เหนือกว่าความรัก
มันหันมายิ้มให้ถึงจะเป็นยิ้มที่ดูฝืนทนและเจ็บปวดแค่ไหน แต่มันคือยิ้มจากใจจริงของมันที่มีให้ผม ตอนที่เรากำลังเดินกุมมือกันอยู่ริมทะเลแถบจังหวัดติดชายทะเล
เราเคยสัญญากันว่าถ้ามันสอบแอดมิดชั่นเสร็จหลังประกาศผลสอบเราจะมาทะเลด้วยกัน แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้มาด้วยกันเพราะผมบอกเลิกมันก่อน ผมยังจำสัญญาครั้งนั้นได้ดี
“ กูอยากพามึงไปทะเล”
“ ทำไมหล่ะ”
“ กูชอบทะเล เพราะคุณย่าเคยเล่าให้ฟังว่าคุณปู่เคยขอท่านแต่งงานที่ริมทะเล ฟังดูโรแมนติกเนอะ”
ตอนนั้นผมก็แค่ฟังแล้วอมยิ้ม
“ ถ้ามีโอกาส...” มันพูดยิ้มๆ “...ก็อยากขอใครสักคนแต่งงานที่นั่นแล้วสัญญากับเค้าว่าจะรักและดูแลเขาคนนั้นตลอดไป”
“ เว่อร์”
“ เชื่อสิว่าสักวันมันต้องเป็นความจริง”
ผมยิ้มเหนื่อยๆก้มหน้ามองพื้นทรายที่กำลังเหยียบย่ำ
แต่ความจริงกับความฝันมันต่างกันเยอะ
มันต่างกันมาก
อากาศตอนบ่ายแก่ๆแดดร่มลมตกใกล้ค่ำ สุดท้ายเราจึงมาทรุดตัวนั่งลงตรงพื้นทรายใกล้ๆกับต้นมะพร้าว เหงื่อมันผุดขึ้นเต็มหน้าใบหน้าจนผมต้องคว้าเอามาเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้ซึ่งมันก็ให้ความร่วมมือเอียงหน้าเช็ด
“ ร้อนมากเหรอ”
เพราะเห็นเหงื่อจำนวนมากและเสื้อยืดที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ไหนแต่ไรมามันเป็นคนขี้ร้อนต้องมีเสื้อสำรองทิ้งไว้ในรถประจำ เห็นแบบนี้ผมเลยเตรียมลุกไปหยิบเสื้อให้มันแต่ติดที่มือมันคว้ามือผมเอาไว้ มันส่ายหน้าก่อนจะทิ้งศีรษะลงบนตักผมแล้วนอนราบไปกับพื้นทราย
“ ที”
“ หืม”
“ ไม่ร้อนเหรอ”
“ ขออยู่แบบนี้สักพัก” มันหลับตานิ่งเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ ส่วนผมซึ่งนั่งพิงต้นมะพร้าวปล่อยให้มันหนุนตักหลับตานิ่ง มืออีกข้างของผมเกลี่ยไปตามรอยนูนของสันกรามและจอนตรงใบหู นิ้วมือผมไล่ตั้งแต่หัวคิ้วของมันลงมาเรื่อยๆ
ผมมองภาพใบหน้ามัน
มองเพื่อให้จำ
จำทุกรายละเอียดให้ประทับนิ่งอยู่ในใจ
“ การหลับตาก็เหมือนการปกปิดการรับรู้ใดๆ ปล่อยใจปล่อยความคิดไปกับภาพฝันซึ่งเป็นแค่จินตนาการไม่ใช่เรื่องจริง...” มันคว้ามือผมที่ไล้ใบหน้าของมันขึ้นจูบเบาๆ “...แต่พอลืมตาขึ้นมาเราก็มักพบกับความจริงเสมอว่า ความเป็นจริงกับภาพฝันมันแตกต่างกันเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นสักวันหนึ่งคนเราก็ต้องลืมตาขึ้นมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริง เพราะเราหนีความจริงไม่พ้นหรอก”
“ ก็เหมือนกันพื้นทรายที่อยู่ริมทะเลนั่นถึงมันจะอยากออกไปเผชิญโลกภายนอกมากแค่ไหน แต่ก็ได้แค่คิดเพราะทุกๆวันคลื่นลมก็จะซัดมันเข้าฝั่งทุกครั้งไป”
“ มนุษย์ก็เหมือนกันบางเรื่องถึงจะฝืนใจแค่ไหนก็ต้องทำ เพราะชีวิตมีเส้นทางให้เลือกไม่มากนักหรอก”
ผมหยุดพูดเมื่อรับรู้ได้ถึงริมฝีปากของมันกำลังโน้มลงมาสัมผัสกับปากของผม ตอนที่ใบหน้าเราแนบกันเราก็ต่างรับรู้ได้ถึงน้ำตาของอีกฝ่าย แววตาเราสะท้อนเงาของกันและกัน มือทั้งสองข้างของเราจับกันแน่น
บรรยากาศโดยรอบมีแต่ความมืดมิดไร้แสงสว่างเพราะพระอาทิตย์หายลับตกขอบน้ำทะเลไป ทุกสรรพสิ่งรอบข้างสงบเงียบจะได้ยินก็แค่เสียงลมหายใจของอีกฝ่าย สักพักผมสังเกตเห็นแสงไฟสว่างริบหรี่จากรีสอร์ทไม่ใกล้ไม่ไกลและเสียงหัวเราะร่าเริงของกลุ่มคนเกือบสิบซึ่งกำลังนั่งล้อมวงพูดคุยและกินกันอย่างสนุกสนานก่อนที่เสียงเกลากีตาร์จะดังขึ้นเบาๆคลอไปกับเสียงคลื่นลมทะเล
แค่ให้ฉันได้บอกเธอสักคำ พูดในวันที่จำต้องจาก
เราสบตากันแล้วนิ่งฟังเสียงเกลากีตาร์จากจุดที่มีแสงไฟนั่น แม้ในความมืดแต่แสงสว่างที่วาววับตรงขอบตาก็บ่งบอกถึงความรู้สึกของเรา
อยากให้รู้ว่ารักเธอมากและจะรัก รักเธอ ตลอดไป
เสียงร้องคลอดังขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าริมฝีปากที่แตะกันอย่างแผ่วเบากำลังวนจูบไปรอบๆขอบปากด้วยกิริยาที่นุ่มนวล ผมเปิดปากให้มันแทรกเรียวลิ้มเข้ามาเกี่ยวกระหวัดและบดจูบ มันเป็นจูบที่อ่อนหวาน ละมุนละไม ทุกสัมผัสดูเอาใจใส่ตั้งใจทุกรายละเอียด มันเอมอิ่มเปรมปรีดิ์และน่าประทับใจ
เกิดชาตินี้แค่ได้พบเจอ เกิดชาติหน้าค่อยฝันกันใหม่
วันนี้ใจสลาย ยอมจำนนให้ฟ้าดิน
แยกเราไกลกัน
ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นของมันตอนที่กำลังจูบซับน้ำตาที่ไหลพรากของผม มันค่อยๆจูบค่อยๆบรรจงซับทุกร่องรอยแห่งความเจ็บช้ำ แต่ยิ่งจูบยิ่งเช็ดน้ำตามากมายก็ยิ่งไหลเรื่อยจนไม่อาจเช็ดให้แห้งหายไป เพราะไม่ใช่แค่น้ำตาของผมแต่มันมีน้ำตาของมันปะปนมาด้วย
เราเอาศีรษะมาชนกันจนหน้าผากแนบชิด เนื้อตัวก็แนบชิดกันจนไม่มีช่องว่าง เราโอบกอดกันกันให้นิ่งและนานที่สุด
“ อย่าปล่อยมือจากกันจนกว่าจะเช้าได้มั้ย”
.
.
.
.
.
(มีต่อค่ะ)
-
ผมขยี้ตาไปมาเมื่อรู้สึกได้ถึงแสงแดดที่กำลังส่องแยงตา ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมองและภาพที่เห็นคือปลายคางคมสันของมัน และผมซึ่งกำลังซุกซบอยู่กลางอกมันโดยมีมือหนาโอบกอดให้ความอบอุ่นและคลายหนาวตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา
เรากอดกันตลอดทั้งคืน
“ ตื่นแล้วเหรอ”
มันเกลี่ยปอยผมทัดหูให้ผม
“ อืม”
“ พระอาทิตย์กำลังขึ้น” มันกระซิบบอกเสียงแผ่วเบา
พระอาทิตย์ขึ้นแสงสว่างสาดส่องไปทั่วทุกพื้นหล้า นำพาให้ชีวิตได้ตื่นจากหลับใหลเพื่อดำเนินชีวิตในเช้าวันใหม่ มันเป็นเช้าวันใหม่ที่เริ่มต้นของใครหลายๆคนและในทางกลับกันมันอาจเป็นวันสุดท้ายของใครอีกหลายๆคน ปลายคางของมันเกยอยู่บนศีรษะของผมตอนที่ผมแอบอิงใบหน้าอยู่ที่อกกว้าง
เรายังคงกอดกันขณะที่พระอาทิตย์กำลังเลื่อนขึ้นสู่ท้องฟ้า
ก่อให้เกิดความสว่างไสวไปโดยรอบ
เรากอดกันนิ่งมองไปเบื้องหน้าและเงี่ยหูฟังเสียงคลื่นที่กำลังม้วนตัวแล้วซัดหาดทราย เสียงคลื่นผสมเสียงลมที่พัดปลิวจนเส้นผมปลิวไสว เรายังนิ่งเงียบไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจะมีก็แต่เสียงของธรรมชาติ
ผมรู้สึกถึงอะไรสักอย่างสั่นอยู่ในกระเป๋าของมัน แสงสว่างวาบที่หน้าจอปรากฏขึ้นพักหนึ่งก่อนที่มันจะดับลงไป มันกำมือถือแน่นแต่ก็ไม่ยอมรับสาย ส่วนผมก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะสายเรียกเข้าดังกล่าวมันปรากฏให้เห็นตั้งแต่เมื่อคืนพอบ่อยๆเข้ามันเลยปิดเครื่อง คาดว่ามันคงเปิดเครื่องก่อนที่ผมจะตื่นได้ไม่นาน มันนั่งนิ่งมือหนึ่งโอบกอดผมไว้ส่วนอีกมือกำมือถือแน่น
“ ที”
“ หืม”
“ กลับกันเถอะ” มันเงยหน้าขึ้นมองผม มองจนผมนึกอยากหลบสายตาเพราะมันเป็นแววตาแห่งการเว้าวอน เป็นแววตาที่ทอดมองกันแล้วเปิดเผยทุกความรู้สึกเหมือนเมื่อครั้งอดีต
ผมฝืนยิ้มให้มันก่อนจะฉุดแขนมันให้ลุกขึ้นแต่มันยังนั่งนิ่ง “ มึงไม่คิดจะยื้อกูไว้แล้วบอกว่าให้กุมมือกันแน่นๆอย่าทิ้งกันไปเลยเหรอ”
“.....” ผมปล่อยมือทิ้งลงข้างตัวก่อนจะทรุดลงนั่งคู่กับมันอีกครั้ง
“ เพื่ออะไรที เราจะดันทุรังยื้อกันไว้ให้นานขึ้นแล้วสุดท้ายมือที่จับกันไว้ก็ต้องหลุดจากกันในที่สุดหน่ะเหรอ”
“ กูเคยพยายามแล้ว...” ผมแค่นยิ้ม “...ความพยายามที่สุดท้ายก็ไม่เป็นผลมันสร้างรอยแผลเป็นที่เจ็บปวดมากนะรู้มั้ย ความรักที่เรายังดึงดันมันเอาไว้ไม่ต่างจากการมีชีวิตแต่ไม่มีลมหายใจหรอก”
แววตามันแดงกล่ำริมฝีปากสั่นน้อยๆ
“ เข้าใจแล้ว กูเข้าใจแล้ว”
มันกุมมือผมให้ออกเดินและผมรู้สึกได้ถึงมือของมันที่สั่นเทา ไม่ต่างจากขาของผมที่สั่นไปทุกย่างก้าว ผมกำลังก้าวเดินอย่างยากลำบากทุกย่างก้าวมันดูหนักหนาตั้งแต่ยกเท้าไปจนถึงการวางเท้าลง มันหนักเหมือนมีหินมาถ่วงเอาไว้ทั้งขาและหัวใจ เพราะผมรู้ดีว่าเมื่อเรากลับไปสู่ยังที่ๆจากมามือของผมและมันต้องหลุดจากกันไปตลอดกาล
.........
.........
รถคันหรูที่ก้าวมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงและทิ้งภาพความสวยงามของทะเลไว้เบื้องหลัง ไม่ต่างจากชีวิตของคนเราที่ต้องเดินหน้าต่อไปไม่มีวันหันหลังกลับไปได้ เพราะเมื่อคิดจะเดินหน้าต้องไม่กังวลถึงอุปสรรคระหว่างทางและไม่ควรคิดหวนหาอดีตอีกต่อไป
รถของผมมาจอดสนิทอยู่หน้าบ้านของมัน บ้านซึ่งไม่เคยเหยียบย่างมาตลอดสองปี บ้านซึ่งครั้งหนึ่งในอดีตเข้าออกราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเอง ทั้งยังสนิทคุ้นเคยกับสมาชิกในบ้านจนเหมือนราวกับว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน
มันปลดล็อคเบลท์แล้วเราก็สบตากันก่อนที่รอยยิ้มน้อยๆทั้งน้ำตาจะผุดขึ้นที่มุมปากของมัน
มันโน้มใบหน้ามาแตะริมฝีปากที่แก้มสากของผมเบาๆ มือที่กุมมือกันมาตลอดทางตั้งแต่อยู่ที่ทะเลมาจนถึงตอนนี้กำลังจะคลายออกจากกัน ผมเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้มันอย่างแผ่วเบาก่อนจะกดจูบไปที่เปลือกตาทั้งสองข้างของมัน
“ ไม่ต้องรอ ไม่ต้องมีคำสัญญา”
“ ถ้ามึงเจอใครที่พร้อมที่ดูแลและให้ความสุขกับมึงได้ อย่าปิดกั้นตัวเอง อย่าละทิ้งความสุขในอนาคตเพียงเพราะสัญญาในครั้งอดีต กูขอให้มึงมีความสุขกับเส้นทางที่ตัวเองเลือก” ผมรู้สึกเหมือนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ตรงลำคอ พร้อมๆกับที่ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
“ มึงก็เหมือนกันนะที...” มันลูบไล้ใบหน้าผมไปมา “...ขอให้มึงมีความสุขเหมือนกัน ขอให้มึงได้พบเจอกับความรักที่แท้จริง ขอให้คนๆนั้นเป็นคนดี ขอให้ความรักครั้งต่อไปของมึงไม่ต้องพบเจอกันเรื่องเจ็บปวด” มันพูดไปสะอื้นไปน้ำหูน้ำตาไหลพรากๆ ไม่ต่างจากผมเลย
“ กูรักมึง” ผมรวบตัวมันกอดแล้วโยกตัวไปมา
ผมรักมัน
รักมันคนเดียวมาตลอด
“ ขอบคุณที่รักกู” มันยิ้มทั้งน้ำตา
“ ขอบคุณมึงเหมือนกัน”
เรากอดกัน
เราจูบกัน
เรามองใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่งและนาน ก่อนที่มันจะหันมายิ้มให้เป็นรอยยิ้มที่สวยงามเหลือเกินแล้วมันก็ผละจากไปในที่สุด
ผมเจ็บ
แต่เป็นความเจ็บที่ไม่ทรมานเหมือนเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นผมเต็มไปด้วยความไม่รู้ ผมไม่เข้าใจ ผมสับสัน แต่วันนี้ความเจ็บปวดวันนั้นกำลังจะจางหาย ถึงจะเจ็บปวดแต่ผมก็รู้ว่าอย่างน้อยเราหันหลังให้กันไม่ใช่เพราะเราหมดรักกันแล้ว
แต่เรารักกัน ถึงแม้ต้องจากลา
แต่เราก็รู้ใจกันว่าเรารักกันไม่เสื่อมคลาย
ความรักจำเป็นเสมอไปรึเปล่าที่จะต้องจบลงอย่างสวยงาม จำเป็นรึเปล่าที่จะได้มาครอบครองเป็นเจ้าของ ผมเชื่อว่ามีความรักที่นอกเหนือจากนี้อีกหลายรูปแบบ ความรักของพวกผมมีอยู่จริงแต่มันเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่เป็นแบบเรา
ความรักที่ต้องปล่อยมือ
ความรักที่มาพร้อมการจากลา
**** มีหลายคนอยากอ่านคู่นี้แบบเต็มๆเลยจัดให้สมใจค่ะ :hao5: :hao5:
ไม่มีอะไรจะเขียนเหมือนกันค่ะเพราะเขียนเองจุกเอง ตอนที่บรูฟนี่ยอมรับ
เลยว่ามันจุกๆอยู่ในลำคอ :m15:
เชิญเป่าปี่กันตามอัธยาศัยแล้วเจอกันตอนหน้าคู่หลักจ้า :monkeysad: :sad11: :bye2:
ปล.เครดิตเพลง ยอมจำนนฟ้าดิน (https://www.youtube.com/watch?v=KTwTvbmKjZs) ศิลปินโบวี่
ปล. อ่านพร้อมกับเปิดเพลงนี้คลอจะอินมากถึงมากที่สุด นี่คือคำเตือน :m15:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :m15: :m15:
-
ตอนนี้ต่อมแตกฮือ :sad4:
-
ขอทิชชู่เพิ่มอีก 5 ม้วนค่ะ
ถ้าทั้งคู่จะรักกันไม่ได้ขนาดนี้
ก็โสดไปจนตายทั้งคู่นี่แหล่ะ
-
ทำไมนะสงสารพี่ทีพี่เบียร์จังเฮ้อเศร้าค่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ใจร้าย
แล้วคืนนี้เราจะหลับตาลงได้อย่างไร
-
เศร้าจนน้ำตาไหล
ยอมจำนนให้ฟ้าดินแยกให้เราไกลห่าง
สงสารทีกับเบียร์
รักกันแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้
-
คู่เบียร์-ทีนี่คือจบแล้วใช่ไหมคะ?
ผูกคอตายแปป
:m15:
(รับได้ค่ะรับได้)
-
อยากให้ทีกับเบียร์สมหวังจัง
:monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11:
-
เสียใจแทนทั้งสองคนจริงๆ
คุณแม่กับคุณย่าไม่เห็นใจหน่อยเหรอ โฮ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
อยากบอกตัวเองว่าไม่จริงฝันไป
แล้วบอกตัวเองว่าที่อ่านจบไปนั้นคือฝันไป
ทำไมทีกับเบียร์ถึงจบแบบนี้อะ
ยังมีต่อใช่ไหมคู่นี้ยังไม่จบ
หรือจบก็ไม่ใช่แบบนี้อะ
อยากบอกว่าเศร้าถึงขีดสุดอะ
ขอตายแป๊ป
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
น้ำตาซึม โุถ พี่ทีของป้า
ย่ากับแม่ทีทนได้ไงเห็นลูกเห็นหลานตัวเองเสียใจขนาดนั้น ใจโคตรดำเลย
ต่อหน้าลูกหลานเข้าใจ เห็นใจแล้วไปทำอะไรแบบนี้ลับหลังลูกหลาน ใจทำด้วยอะไร
เราว่าแม่กับย่าอาจจะยังไม่เข้าใจก็ได้ว่าทีเป็นเกย์
เลิกจากเบียร์ก็มาสนใจเต้ย
จากนี้ไปทีอาจจะหันไปคบกับชะนีตามใจย่ากับแม่
แล้วรอมห้ชีวิตล้มเหลวหรือไม่ก็ไม่เอาอีกเลย
ณ ตอนนี้ทีกับเบียร์ยังไม่สามารถต้านกระแสได้
เรามโนเอาความหมายนี้ไปว่าในอนาคตวันที่พี่ที-เบียร์แกร่งกว่านี้
สองคนจะสามารถกลับมาหากันได้
จะให้ดีนะ มโนว่าให้ย่ากับแม่ทีไปขอร้องให้เบียร์กลับมาหาลุกหลานตัวเอง
อย่าให้จบแค่นี้นะคะ *ร้องไห้*
-
เป็นคู่ที่น่าสงสารจริงๆ ทั้งที่รักกันมาก :mew4:
ครอบครัวทีเห็นความรักความรู้สึกของลูกไม่สำคัญเลยใช่มั้ย :m16:
-
ไม่เป็นไร ทีตั้งเนื้อตั้งตัวให้มั่นคง อีกห้าปีสิบปีก้อยังไม่สาย เค้าจะรอเป็นกำลังใจให้ตัวทั้งสองคนนะ แต่ตอนนี้ขอไปหลบมุมหร่องไห้แป๊ปปปป
-
ค้ำคอร์
เรื่องมันเศร้า
-
ฮืออออออออออออออออออ น้ำตาไหลพรากเลย :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
:m15: เศร้าใจแต่อย่างน้อยการจากลาครั้งนี้ก็สวยงาม กว่าอดีตที่ผ่านมา
แม้น้ำตาจะไหล หัวใจจะเจ็บ แต่กายยังต้องก้าวเดินไป
ถ้าต่อไปทีเข้มแข็งขึ้นเติบโตมากขึ้นและวันนั้นหัวใจยังมั่นคง ก็ตามหัวใจกลับมา :ling3:
-
น้ำตาไหลพรากกก
ปล่อยมือตอนนี้ เพื่ออนาคตที่สวยงาม
ดีกว่ายื้อไปแล้วต้องปล่อย เพราะสังคมรอบข้าง
รอให้โตกว่านี้ เข้มแข็งกว่านี้ก่อนนะ เชื่อว่าถ้าคู่กัน และยังรักกันอยู่
การกลับมาเจอกัน มารักกันครั้งหน้าในอนาคต จะต้องเป็นรักที่ยั่งยืนแน่ๆ
:mew6:
ขอให้มีโอกาสนั้นนะ ที่คนรักกันจะสมหวังในรัก และได้จับมือกันตลอดไป
สงสารทั้งทีและเบียร์จัง
-
ไม่เอาแบบนี้~
-
ม้ายยยยยยยย!! ผู้ใหญ่แมร่งเห็นแก่ตัว TT
-
จุกอก เสียน้ำตา
เจ็บปวด
"เศร้า"
-
ถ้าไม่ได้รัก ไม่ได้คบกับเบียร์
แล้วจะทำให้ทีไม่เป็นเกย์อีก
จริงดิ
คุณย่า+คุณแม่
เฮ้อออออ..ตรรกะ เหตุผลแปลกๆ
ไม่เข้าใจจริงๆ หรือ ไม่คิดจะเข้าใจ
เป็นได้ก็หายได้
ทำยังกะกินยาแก้ไข้แล้วหายจากการเป็นหวัด
ปวดจิต
:a6:
-
คู่นี้คือจบแล้ว ??
รับได้ค่พรับได้ (กัดฟัน)
กรี๊ดดดด สงสารเบียร์ โอ้ยยยยยยย
ถึงรับไม่ได้ก็ต้องรับได้สินะคะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮืออออออออออออออ................................ :o12: :o12: :o12:
:ling1: :ling1: :ling1: ทำไมจบงี้อ่า #โลกมันโหดร้าย #ร้องไห้หนักมาก
#น้ำตาไหลเลื่อนดังเขื่อนแตก :z3: :z3: :z3:
-
เจ็บปวดหัวใจที่สุด เหมือนจะหายใจไม่ออก เศร้าเกินไปแล้ว T__T
-
โอ๊ยยยยย น้ำตาไหลพรากเลย :sad4: ทำไมเศร้าแบบนี้ ทำไมแม่กับย่าถึงใจร้ายแบบนี้ไม่อยากให้หลานมีคาวมสุขหรือไง ทำแบบนี้แม่กับย่ามีความสุขกันมากใช่มั้ย ที่เห็นหลานต้องเศร้า ต้องเสียใจนะ ไรท์ใจร้ายทำไมไม่ให้สมหวังกันอ่ะคู่นี้ เค้าไม่ยอมอ่ะเค้าอยากให้สมหวังอ่ะเสียใจ ทุกข์ใจกันมาตั้งนานนึกว่าจะสมหวังซะอีก
-
โกรธคนเขียน
คุณใจร้ายอย่างหนักมากกกกกกกกก
-
....รักกันกะเบียร์ไม่ได้ แล้วรักกะผู้ชายคนอื่นคือได้หรอ...
เออ... คือคนเป็นเกย์อ่ะ คือตอนเลิกกะเบียร์ก็ไปชอบเต้ย ก็ตัวผู้นะคะ หรือว่านี่คือกะว่าก็ให้ไปเอาชะนีแทนงี้อ่อ
มันไม่ใช่ว่าเลิกกะเบียร์แล้วปัญหาทุกอย่างคือแก้ได้ป่ะ คือลูกเป็นเกย์ค่ะคุณ หรือว่าก็รักหน้าห่วงตระกูลให้เกย์ฝืนทำตัวปกติเอาชะนีมีลูก ชีวิตบัดซบเอาใจครอบครัวไปจนวันตาย งี้
ไม่รู้นะ คือแม่กะย่าจะทำเป็นคนดีเสียใจแค่ไหน แต่ไอ้ที่แอบมาขอให้เบียร์เลิกลับหลังอ่ะ คนดีๆเค้าไม่ทำกัน แล้วถ้าทีเป็นเกย์ เลิกกะเบียร์ก็ไม่ใช่ทางออกป่ะ
ถ้าหลังจากนี้ทีแม่มไม่ตรอมใจจนไปเอาเก้งถ่อยชะนีเถื่อนทำชีวิตบัดซบ ขุ่นแม่กะขุ่นย่าคงคิดไม่ได้เนาะ
คือถ้าอยากได้ลูกปกติไม่เป็นเกย์สืบทอดตระกูลได้ไม่อายใคร ลองทำลูกใหม่ดูนะคะ เพราะเกย์มันเป็นแล้วเป็นเลย การตามระรานกดดันขอร้องให้คนรักทิ้งลูกไม่ใช่ทางแก้ค่ะ แต่ถ้าความรู้สึกลูกคือช่างแม่ม แต่ทำตามหน้าที่ที่ครอบครัวต้องการได้คือโอ คือดีก็ทำต่อไปค่ะ
แต่ก็แอบงง ที่ทั้งคู่แบบ รักกันไม่ได้ คือถ้าทั้งคู่เป็นเกย์ จะเลิกกันให้เสียเปล่าทำไม เพราะการเลิกกันไม่ได้ทำให้หายเป็นเกย์ คือหลังจากนี้ไปชอบผู้ชายคนอื่นก็ปัญหาเดิมอีก หรือกะว่าจากนี้ไปก็จะเอาชะนีมีลูกทดแทนบุญคุณครอบครัว?? //ชีวิตเฮงซวยไปนะ
-
:o12: คู่นี้เศร้าจังเลย
-
ดีใจที่อ่านคอมเม้นท์คนอื่นๆก่อนอ่านเนื้อเรื่องค่ะ
เลยทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว 555555
สรุปคือคู่นี้จบแบบนี้หรอคะ ไม่มีต่อแล้ว?
น่าเสียดายแฮะ... จะได้กลับมารักกันมั้ยนะ
ไว้กลับมาอ่านต่อตอนเค้าเจอกันนะคะ *มโนขั้นสุด* :)
-
:sad4:ม่ายยยยยยยย
-
เห็นด้วยค่ะเกย์ก็ยังคงเป็นเกย์
จะยังไงเค้าก็รักผู้ชายไม่รักผู้หญิง
ต่อให้เลิกกับเบียร์แล้วทีจะเลิกเป็นเกย์เหรอก็ไม่นะ
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
:a5: :hao5:สงสารทั้งคู่ เรายังหวังว่า ในวันที่ทั้งคู่แข็งแกร่งพอ เค้าจะกลับมาพบกันใหม่ พร้อมกับหัวใจดวงเดิม
-
ขอไซโคคุณแม่รับเด็กอุปการะแทนได้ไหมคะเนี่ย
-
ตอนนี้จุก จนพูดไม่ออก
-
:m15: ทำไมคู่นี้เศร้าแบบนี้
-
แม่กับย่า นี่จะอยู่ค้ำฟ้าหรือไงค่ะ ถามหน่อย ลูกหลานเปลี่ยนเป็นผู้เป็นคนได้ขนาดนี้ น่าจะดีใจ เข้าใจว่าอยากให้ทีเป็นผู้นำมีครอบครัวมีหลานสืบสกุล แต่ถ้าคนมันเป็นเกย์จริงๆ มันเปลี่ยนไม่ได้หรอก ยากมาก แล้วดูสิไปพูดกับเบียร์ให้เลิกกับทีเมื่อสองปีก่อนจนสำเร็จ และถามหน่อยว่า หลังจากนั้นทีคบกับผุ้ชายคนอื่นอีกไหม เท่าที่รู้คือ เต้ย แล้วคุณแม่กับคุณย่าทราบไหม ถ้าทราบทำไมไม่มากีดกัน หรือ ยังไม่รู้ ถ้ารู้ก็คงต้องทำอีก บอกตรงสงสารเบียร์มากๆเลย ทีด้วยที่ตอนนี้รู้ความจริงแล้วแต่ก็กลับไปอยู่ด้วยกันไมไ่ด้อุปสรรคมาจากครอบครัวและสังคม เราก็ยังหวังว่าวันหน้าเมื่อทั้งคู่แข็งแกร่งมากกว่านี้จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก เข้าใจว่าไม่มีอะไรจะสมหวังไปซะหมดไม่ว่าเรื่องจริงหรือนิยาย เพียงแต่ เราไปเปรียบกับคู่จ๊อบ เต้ย ที่ดูแล้วจะสมหวังกัน ถ้าสมหวังแล้วคู่ ที เบียร์ ไม่สมหวัง นี่บอกเลย คนเขียนลำเอียงมากกกกกกกกกกกกกก :ling1: ไม่ใช่ไม่อยากให้คู่เต้ย กับ จ๊อบไม่สมหวังนะ ทั้งคู่ยังต้องฝ่าฟันอะไรกันอีกเยอะ(มั้ง) แต่ จ๊อบ กับ เต้ย เด็กกว่า ที และ เบียร์ อีก เปอร์เซ็นความเป็นไปได้มันน่าน้อยกว่าคู่ทีกับเบียร์ไง เบียร์เจ็บมาสองปี ทีสองปีที่เจ็บที่ก็มีคนอื่น ในขณะที่เบียร์ไม่มีใครเลย แล้วมาเจ็บแต่จบแบบนี้อีก สงสาร อยากให้ทั้งคู่กลับมาหากันอีก อีกสิบปี(ในนิยาย) เราก็รอได้นะ แค่อยากให้ทั้งคู่ได้มีเวลาดีๆให้กันบ้าง ตั้งแต่คบกันจนได้กันมันน้อยเกิน แถมยังได้แล้วก็เลิกอีก :เฮ้อ: แต่ถ้าคนเขียนวางพล็อตมาแบบนี้แล้วก็ต้องทำใจอ่ะนะ :mew6:
-
เฝ้ารออ่านตอนที-เบียร์ทุกวัน แต่พอได้อ่านตอนนี้เศร้ามากมายค่ะ
รักกันแต่ต้องปล่อยมือเพื่อครอบครัว ก็เข้าใจแม่กะย่าอยู่นะคะ
แต่รักครั้งใหม่ที่พี่ทีเลือกก็เป็นเต้ยนี่น่า แสดงว่ายังไงคนที่พี่ทีเลือกก็เป็นผู้ชายอยู่ดี
งั้นถึงเลิกกับเบียร์ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกคุณแม่ ได้แต่ลุ้นว่าครอบครัวจะยอมรับได้มั้ย
คู่นี้จบแล้วเหรอคะ ให้จบแบบนี้จิงเหรอคนเขียน?? กรี๊ดร้อง!!!!!
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดี กว่าที่ผ่านมา...เพราะว่าอย่างน้อยก็แยกกันด้วยดี
ความจริงเบียร์น่าจะทำแบบนี้แต่แรก(เลือกที่จะพูดความจริง) เพราะมันจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดทั้งคู่ตั้ง 2 ปี
พวกเค้ายังเพิ่ง เรียนมหาลัย ชีวิตยังมีอีกยาวไกล วันข้างหน้าอาจจะกลับมารักกัน หรือ ไม่มีวันคู่กันได้อีก ก็ไม่มีใครรู้
------------------------
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงบทกวีนี้ขึ้นมาเลยเอามาฝากค่ะ....
เมื่อรักใครคนหนึ่ง จึงไม่สำคัญเลยว่าเราจะได้กอดกันหรือไม่
ความรักบางอย่างในชีวิตคนเราเอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้
เหมาะสำหรับเอาไว้มองดู ไว้ชื่นชมอยู่ไกลๆ – Cr.รักเธอกอดคนอื่น
-
เจอแบบนี้มันจุกสุดๆๆๆๆๆ :hao5:
มาต่อไวๆนะฮะ :')
-
มาม่าชามนี้อืดเต็มท้องเลย
-
ผมอ่านจบแล้วร้องอื้อหือเลย...... ทั้งๆ ที่รักแต่ทำไมต้องปล่อย สิ่งที่มากกว่ารักคืออะไร
ให้อภัยและปล่อยวางงั้นเหรอ? อ่านแล้วเจ็บอ่ะ เจ็บแล้วก็จุก
หลายคนคงร้องไห้กับคู่นี้ หวังว่าในอนาคตพวกเขาจะเจอรักที่ดีนะครับ
ขอบคุณครับ โคตรหน่วงเลยอ่ะ 555555555
-
เศร้าจัง :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เศร้าอะ แบบรู้สึกนอยไปเลย
-
:hao5: คนรักกัน ไยฟ้าดินถึงไม่เข้าใจ
-
:hao5:
-
น้ำตาไหล TT
-
หน่วงมากกกก ร้องไห้แรงมากกกกกเรื่องนี้หน่วงได้ใจจริงนะ :o12:
-
^^
-
หน่วงเกิน อยากให้ทีกับเบียร์ได้คู่กัน อยากให้แฮปปี้ อยากให้ครอบครัวเห็นความรู้สึกของลูกสำคัญกว่าสิ่งใด ยังไงครอบครัวทีก็มีน้องชายเพื่อสืบสกุลอีก 1 คน :hao5: :z3: :sad4: :o12:
-
:call: :call: :call:
-
คิดถึงเรื่องนี้
-
มารายงานตัวค่ะ !!!!
ก่อนอื่นขออนุญาตขอโทษก่อนนะค่ะที่หายไปนาน ตามปกติค่ะงานราษฎร์งานหลวงเยอะเหลือเกิน
พอใกล้จะสงกรานต์ ฮ่าๆๆๆ พองานเยอะมันเลยเบลอ แต่งนิยายไม่ค่อยจะออก (แอบเฟลกับบางเรื่องนิดๆด้วยค่ะ)
ขอโทษอีกครั้งที่หายไปนานแบบนี้ แต่กานแอบเข้ามาดูทั้งในเฟสและที่ลงนิยายทุกวันเลยนะค่ะ
*** ขอบคุณสำหรับทุกความคิดถึงและความห่วงใยค่ะ :hao5: o18
ปล. ข่าวดีคือพรุ่งนี้จะอัพเล่นเพื่อนนะค่ะ แล้วเจอกันค่ะ :bye2:
-
^^
-
ปล. ข่าวดีคือพรุ่งนี้จะอัพเล่นเพื่อนนะค่ะ แล้วเจอกันค่ะ :bye2:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
วาร์ปไปพรุ่งนี้เลยได้มั้ย
-
:hao7: :m4: ดีใจแต่ขอแบบสงกรานต์หวานฉ่ำได้มั้ย เพิ่งขมกับ ที-เบียร์ไป
:sad2: แต่หน่วงแค่ไหนเราก็จะตาม :monkeysad:
-
จะมีน้ำตารับสงกรานต์ไหม T_T
-
รอพรุ่งนี้เน้ออออ
-
จะได้อ่านแล้วววววว ดีใจอะ
-
ก่อนทีจะคบกับเบียร์ทีคบหญิงมาก่อน
แล้วก็ร้ายพอมาคบกับเบียร์ก็เปลี่ยนมาเป็นคนดี
หลังที่แม่กับย่าจัดการแยกทีกับเบียร์
ถึงทีจะหันมาหาเต้ย
แต่เราว่าแม่กับย่าก็คงจะยังหวังอยู่ว่าทีจะกลับมาชอบหญิงเหมือนเมื่อก่อน
แถมกลัวเป็นที่ครหาของสังคมอีก
มาป่านนี้แล้วเรานั่งคิดนะว่าแม่กับย่าจะมองหน้าทีติดยังไง
ในเมื่อตัวเองเป็นคนทำให้ลูกเจ็บและทรมาณ
อยากจะบอกทีกับเบียร์นะว่าเรียนจบแล้วหนีไปอยู่ด้วยกันที่เมืองนอกเลย
-
(ต่อ)
ผมเดินหน้ายุ่งออกมาทันได้เห็นแฮมสะบัดหน้าพรืดจากไอ้เต็ปที่ยืนกระแซะกับผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางคุยกันออกรสทีเดียว พอหันกลับไปที่โต๊ะซึ่งผมนั่งก่อนหน้านี้กลับว่างเปล่าทันเห็นหลังไวๆของแฮมที่เดินจูงมือว่านไปนอกร้าน ยิ่งไปกว่านั้นสองคนนั่นเดินเข้าไปในกลุ่มผู้หญิงกลุ่มใหญ่ สงสัยว่าเป็นนักท่องเที่ยวเพราะพอสองคนนั่นเข้าไปทั้งกลุ่มต่างรุมปะแป้งและสาดน้ำอย่างสนุกสนานจนเกิดเสียงหัวเราะเอิ้กอ้าก
ผมหันกลับไปมองไอ้เต็ปที่หันมาพอดี สายตามันสื่อออกมาบ่งบอกได้ถึงความยุ่งยากใจกับผู้หญิงที่ยืนเบียดอยู่ข้างๆ ทั้งที่สายตามันมองตามแฮมไปโน่น มันพยักหน้ารับตอนที่มันพยักเพยิบให้ไปดูสองคนนั่นในกลุ่มผู้หญิงพวกนั้น
“ เต้ย”
ว่านโบกมือเรียกยิกๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกม่อล่อกม่อแลกแต่ใบหน้าแจ่มใสจนเผยให้เห็นแก้มเนียน
“ เล่นน้ำกัน”
...โครม...
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรกลุ่มผู้หญิงประมาณเจ็ดคนและผู้ชายอีกสามคนซึ่งหน้าตาท่าทางดูเป็นนักท่องเที่ยว เต็มไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรและน่าไว้ใจก็สาดน้ำใส่จนผมเปียกตั้งแต่จรดเท้า
ว่านกับแฮมต่างแท็คมือกันเสียงดังแปะก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะถูกใจ
“ เล่นน้ำกัน”
แฮมเอ่ยชวนอีกครั้งพร้อมกับฉุดผมออกเดินโดยมีว่านประกบอีกข้างที่สำคัญตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในวงล้อมของคนนับสิบ หลังจากที่สาดน้ำผมจนเปียกแล้วพวกเราก็ทำความรู้จักกันเลยรู้ว่ากลุ่มคนนี้เป็นหนุ่มสาวจากเชียงใหม่ที่สำคัญสามในสิบนั่นยังมีวิชาชีพเช่นเดียวกับผมคุยกันไปคุยกันมาเลยถูกคอเดินเกาะกลุ่มเล่นน้ำไปด้วยกัน
ผมแอบเอี้ยวตัวไปด้านหลังจากหางตาเห็นมัน ไอ้แท็ค ไอ้เต็ปกำลังสาวเท้ามาทางนี้ท่าทางพวกมันไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วใครจะสน หึ อารมณ์โมโหบวกกับอยากเอาชนะผมเลยเดินเล่นน้ำไปกับกลุ่มนี้ ไม่ต่างจากแฮมและว่านที่ดูจะไม่สนใจคนเบื้องหลัง อ่านะ คงจะอารมณ์เดียวกัน สุดท้ายพวกเราสามคนก็เนียนมาเล่นน้ำกับคนกลุ่มใหญ่ที่ตลอดเส้นทางคร่าคร่ำไปด้วยผู้คนยิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ประชากรยิ่งมากมายจนเบียดกันไปหมด ถ้าไม่จับมือกันไว้คงมีหลงแน่
“ นี่แหน่ะ”
ผมยิ้มขำว่านที่ไปคว้าปืนฉีดน้ำของใครไม่รู้มายิงสู้กับเด็กชายตัวน้อยอายุไม่น่าเกินสิบขวบที่นั่งอยู่บนหลังของบิดา ท่าทางคงเป็นมวยถูกคู่เพราะเด็กนั่นหัวเราะชอบใจไม่ต่างจากว่านที่ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่สายตาที่พ่อของเด็กนั่นมองว่านนี่สิชักแปลกๆ
“ เฮ้ย”
เสียงร้องตกใจของแฮมทำเอาผมสะดุ้งตาม อดีตรูมเมทผมทำหน้ามุ่ยนิดๆ มือข้างหนึ่งลูบแป้งบนใบหน้าออกทันทีไม่รู้ว่าใครมาเนียนปะแป้งเพราะคนเยอะเหลือเกิน กิริยานั่นทำเอาผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มใหญ่รีบเอาน้ำมาลูบใบหน้าออกอย่างแผ่วเบา แฮมพึมพำขอบคุณเรียกให้ใบหน้าของเจ้าของน้ำยิ้มกว้างพอใจ
เอ่อ
“ อ่ะ”
“ อะ อะไรเหรอ”
“ เห็นเต้ยยังไม่มีปืนฉีดน้ำ ผมให้ครับ พอดีผมเอามาสองอัน” ผู้ชายที่แสดงน้ำใจต่อผมคนนี้คือผู้ชายอีกคนในกลุ่ม เอ่อ อย่างที่บอกว่าในกลุ่มนี้มีผู้ชายสามคน คนหนึ่งคือเดินเคียงคู่ไปกับแฮม อีกคนกำลังแสดงน้ำใจต่อผม ส่วนคนสุดท้ายเดินอยู่ด้านหน้าคล้องแขนกับบ่าของผู้หญิงในกลุ่มสงสัยว่าจะเป็นแฟนกัน
“ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
“ เต้ยรังเกียจผมเหรอ”
“ เฮ้ยเปล่านะ” ผมรีบปฏิเสธเมื่อหนุ่มเหนือกำลังทำสีหน้าสลดลง
“ ถ้าไม่รังเกียจก็..” ยื่นปืนฉีดน้ำมาตรงหน้า “...รับไว้สิครับ”
“ ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มรับก่อนจะขอบคุณอีกฝ่ายก่อนที่พวกเราซึ่งประกอบไปด้วยหนุ่มสาวจากเชียงใหม่ และพวกผมอีกสามคนบวกคุณพ่อลูกติดที่เนียนเดินตามว่านมาจะเดินปะปนไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
สนุกจนลืมอะไรไปบางอย่าง
“ อ่ะ”
“ ระวัง”
จำนวนคนที่เบียดเสียดกันทำให้มองไม่เห็นพื้นถนนจนผมสะดุดหน้าเกือบทิ่มดีว่าคนข้างๆคว้าเอวผมเอาไว้ทัน หนุ่มเชียงใหม่น้ำใจงามเจ้าของปืนฉีดน้ำที่ให้ผมยืมรวบเอวผมไว้ก่อนจะค่อยๆประคองให้ผมกลับมาทรงตัวได้อีกครั้ง กิริยาแนบชิดแบบนี้ทำเอาผมแอบสะดุ้งรีบพึมพำขอบคุณก่อนจะค่อยๆแกะมือที่ประคองเอวผมออก
“ เต้ย”
“......”
ผมอ้าปากค้างตอนที่เอี้ยวตัวกลับไปเห็นมันยืนหน้าถมึงหน้าตาไม่สบอารมณ์ไม่ต่างจากไอ้แท็คและไอ้เต็ปเท่าไหร่ คนข้างๆตัวผมมองผมกับมันสลับกันไปมา
“ เหวอ”
ผมเซถลาไปตามแรงดึงของมันก่อนที่มือหนาจะรวบจับที่สะโพกแสดงความเป็นเจ้าของเจ้าของ เท่านั้นไม่พอสีหน้าของมันยังดุดันเหมือนกับจะประกาศสงครามกับหนุ่มเชียงใหม่น้ำใจงาม
“ เอ่อ”
“ จ๊อบ”
“ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าใส่เสื้อตัวนี้” น้ำเสียงมันไม่ค่อยพอใจเมื่อเห็นว่าเสื้อยืดสีขาวที่ผมใส่มันเปียกชุ่มและแนบเนื้อมากแค่ไหน
“ ก็..”
“ ดื้อ”
“ ทำอะไร”
“.....”
มันไม่ตอบแต่ถอดเสื้อลายดอกของมันแล้วเอามาคลุมตัวผมไว้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ร่างกายส่วนบนมาเปล่าเปลือยโชว์กล้ามเนื้อได้รูปสวยงามจนผู้หญิงในกลุ่มนักท่องเที่ยวหันมามองแล้วยิ้มเขินๆ
“ อยากเล่นน้ำไม่ใช่เหรอ”
“ แต่”
“ ไปสิเดี๋ยวพาเล่น”
ว่าแล้วมันก็ดุนหลังผมให้ออกเดินโดยที่มือข้างหนึ่งยังโอบเอวผมแล้วพาเดิน ตอนที่หันไปพยักหน้าเป็นเชิงขอโทษหนุ่มเชียงใหม่ ผมจึงเพิ่งสังเกตว่ามืออีกข้างของมันถือกระแป๋งมาใบหนึ่ง ผมเอี้ยวตัวหันกลับไปมองว่านและแฮมซึ่งอยู่ในอาการเดียวกันก็เพราะไอ้แท็คที่ทำหน้านิ่วเดินไปแทรกตัวระหว่างว่านกับสองพ่อลูกนั่นท่าทางไอ้แท็คดูเขม่นพ่อลูกติดนั่นพอสมควร ว่านทำหน้าไม่พอใจแต่หลังจากที่ไอ้แท็คก้มลงไปกระซิบอะไรข้างหูไม่รู้จากใบหน้าบึ้งตึงของว่านกลับแดงก่ำน่ามองขนาดนั้นสุดท้ายไอ้แท็คก็ได้โอกาสรวบเอวแฟนมันเดินหายไปในฝูงชน
ไม่ต่างจากแฮมที่ทั้งแสดงสีหน้าไม่พอใจทั้งบ่นพึมพำแต่มือของไอ้เต็ปที่พาดไหล่อยู่ก็ยังไม่ยอมปล่อย แฮมฮึดฮัดอยู่พักใหญ่เตรียมจะเดินหนีแต่ไอ้เต็ปก็ไวพอกันเพราะมันรวบเอวอดีตรูมเมทผมไว้แล้วออกแรงดันให้เดินเล่นน้ำไปด้วยกัน พอได้เล่นน้ำสักพักนั่นแหละสีหน้าของแฮมถึงดีขึ้นหน่อย
พวกเราเล่นน้ำกันไปสักพักนึงจริงๆยังไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำตั้งแต่ออกมาจากร้านแต่ผมกลับไม่รู้สึกสนุกเลยทั้งๆที่คนก็เยอะแยะ บรรยากาศก็สนุกสนาน แต่เพราะไอ้คนข้างๆนี่แหละ มันนี่แหละ
คิดแล้วก็หงุดหงิด
อารมณ์อยากเล่นน้ำพลันสลายเพราะมัน มันซึ่งเปลือยอกเปล่าจนเป็นที่สนใจของทั้งสาวแท้สาวเทียมที่แวะเวียนมาขอสาดน้ำ มันไม่รู้บ้างรึไงว่ามีแต่คนมอง ทั้งมองทั้งจ้อง โดยที่มันนี่ก็แปลกยืนเฉยทำไม่รู้ให้เขาลวนลามทางสายตาอยู่ได้
คิดแล้วก็โมโห
ทั้งโมโห ทั้งหวง ทั้งหึง
แม่งเอ้ย
ผมพ่นลมหายใจทำตาขวางจนมันจับสังเกตได้
“ เป็นอะไร”
“ เปล่า”
“ เปล่าอะไรเห็นถอนใจเฮือกๆอยู่เนี่ย”
“ สนด้วยรึไง”
ผมทำหน้าเหวี่ยงใส่ มันเลิกคิ้วมองนิดนึงก่อนจะยิ้มมุมปาก พอมันยิ้มนี่แหละบรรดามือมืดทั้งหลายที่ลอบสังเกตอยู่ถึงกับทำหน้าเคลิ้ม ชิ
“ สนสิ..” ผมพูดยิ้มๆ “...ถ้าไม่สนจะตามมาอย่างนี้เหรอ”
มันเปลี่ยนจากโอบเอวมาพาดแขนที่บ่าผมก่อนจะรั้งให้ลำตัวเราแนบชิดกัน ผมทำหน้าเลิ่กลั่กมองไปรอบๆกลัวคนจะเห็นแต่เหมือนใครๆต่างก็ทำท่าสนใจกับการสาดน้ำกันซะมากกว่า
“ ทีนี้เข้าใจรึยัง”
“ อะไร”
“ กูหวงมึง” น้ำเสียงดังฟังชัดตอนที่มองไปยังเสื้อลายดอกที่คลุมทับเสื้อยืดผมอยู่ “...ก็เหมือนกับที่มึงหวงกูนั่นแหละ”
“ ใครบอกกูหวง” ผมยังทำปากเก่งพยายามหลบเลี่ยงสายตาที่ปะทะกับแผ่นอกมันเต็มๆ
“ เหรอ”
“...”
มันยักคิ้วก่อนจะแกล้งเดินเฉียดเข้าไปใกล้กลุ่มผู้หญิงข้างหน้าและก็ได้รับความสนใจทันที เพียงไม่นานมันก็หลุดไปอยู่กลางวงโดยมีสาวๆรุมสาดน้ำรุมปะแป้งเท่านั้นไม่พอผมยังได้ยินเสียงหนึ่งในนั้นเอ่ยขอทั้งเบอร์โทร ทั้งไลน์และสื่อโซเชียลต่างๆ ซึ่งมันก็อมยิ้มก่อนจะปฏิเสธอย่างสุภาพแล้วขอตัวเดินออกมาแต่ไม่วายถูกถูกหยอดด้วยสายตาหวานฉ่ำ ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆทั้งที่ตอนนี้ในอกร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว
ผมเตรียมผละหนีตอนที่มันเดินมาใกล้ๆแต่ติดที่มือหนาคว้าแขนผมเอาไว้
“ หึงกูยัง” มันถามหน้ายิ้มระรื่น
“ เออ”
ผมแทบจะตะโกนใส่หูมัน และนอกจากมันจะโกรธแล้วยังหัวเราะชอบใจ
“ ไอ้บ้า”
“ ไอ้ดื้อ”
“ ไอ้บ้า”
“ ไอ้ดื้อ”
สุดท้ายไอ้บ้านั่นก็รุนหลังให้ผมเดินกลับไปยังร้านที่เพิ่งออกมาไม่ถึงชั่วโมง
........
........
ตอนที่ผมกับมันในสภาพเปียกโชกเดินเข้ามาในร้านแววตาของทั้งเพื่อนมัน ทั้งรุ่นพี่มันที่มองพร้อมกับยิ้มล้อเลียนจนผมอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเลยรีบผละไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า พอไปถึงห้องน้ำก็เป็นจังหวะที่ว่านเดินสวนออกมาสงสัยว่ากลับมาก่อน
แต่พอว่านเห็นผมกลับรีบก้มหน้าหลบท่าทางอายๆและถ้าผมไม่สังเกตมากเกินไปรู้สึกว่าริมฝีปากของเพื่อนผมมันแดงก่ำทั้งยังบวมเป่งราวกับโดนผึ้งต่อย และสงสัยว่าจะเป็นผึ้งตัวใหญ่ที่ตามหลังว่านมาติดๆ เห็นแบบนี้ก็อดสงสารเพื่อนตัวน้อยไม่ได้ว่านทำหน้าเลิ่กลั่กทั้งอายทั้งเขินก้มหน้างุดๆเดินหนีไปทันทีที่ไอ้แท็คมันหัวเราะแผ่วๆอยู่ข้างหลัง
ไอ้แท็คมันโรคจิตชอบแกล้งแฟนตัวเองให้เขิน นี่คงไปซุ่มรังแกอยู่นานสองนานสินะว่านถึงเดินเซขนาดนั้น ผมมองคู่รักที่รักกันรุนแรงแล้วได้แต่ส่ายหน้า
ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำทันที ดีว่าพื้นที่หลังร้านมีห้องอาบน้ำด้วยเสียแต่ว่าห้องอาบน้ำดันไม่มีกลอนประตูนี่สิ
...ผลั๊วะ...
จังะหวะที่เปลื้องผ้าออกจนหมดเหลือแต่ชั้นในอยู่ๆประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเข้ามาโดยที่มันยืนจังก้าอยู่หน้าประตู
“ เข้ามาทำไม” ผมรีบคว้าเอาเสื้อผ้ามาคลุมกายทันทีถึงมันจะไม่ได้ช่วยอะไรมาแต่ก็ดีกว่าเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้ามันก็แล้วกัน ผมรีบถอยหลังเมื่อมันขยับเข้ามาเรื่อยๆ
“ อาบน้ำด้วยสิ”
“ ไม่..” ผมดันไหล่มันออกห่าง “ ออกไปนะ”
“ น้าอาบด้วยนะเต้ย”
“ ไม่เอา ออกไปนะจ๊อบ”
“ หึ”
นอกจากมันจะไม่ฟังแล้วยังลงทุนเปลื้องผ้าตัวเองเหลือแต่ชั้นในตัวเดียวเหมือนกัน ผมเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจถึงแม้จะเห็นบ่อยๆแต่มันก็ยังไม่ชินสักทีแล้วนี่มันเป็นห้องน้ำร้านอาหารนอกสถานที่นะ
“ ออกไปนะจ๊อบ”
“อ่ะ”
มันดันแผ่นหลังผมไปชนกับผนังและไม่รอช้ามือข้างหนึ่งที่วุ่นวายอยู่ตรงสะโพกก็เกี่ยวเอาชั้นในผมหลุดร่วงพื้น และไม่รอช้ามันดันปลายนิ้วเข้าบั้นท้ายผมอย่างเร็ว
“ โอ้ย” ผมตาค้างเหลือบตามองนิ้วมันที่รุกรานช่องทางด้านหลังของผม “...ทำอะไรจ๊อบ ปล่อยนะ เอานิ้วมึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ ไม่”
“ อ่ะ”
ไอ้บ้านี้มันขยับนิ้ว
“ สัญญาก่อน..” มันทำหน้าทำตาเหมือนถือไพ่เหนือกว่า
“ อะไร โอ้ย”
มันยิ้มเย็นนิ้วยังขยับเข้าออกจนผมเสียวมวนท้องไปหมด “..สัญญามาก่อน”
“ อะไรเล่า”
“ ห้ามใส่เสื้อตัวนี้อีก ห้ามใส่เสื้อยืดบางๆเล่นน้ำอีก ห้ามทำอีก”
“ โอ้ย”
ผมทำหน้าบิดเบี้ยวมือก็ทุบอกมันแรงๆ
“ พอแล้วจ๊อบ พะ พอ”
“ สัญญามา”
“ อ่ะ..” ผมเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของมันจริงๆ “...สัญญา กูสัญญา”
“ สัญญาว่าอะไรครับ” มันถามยิ้มๆหน้าตากวนตีนรัวจังหวะด้านหลังจนผมแทบยืนไม่อยู่
“ สัญญา กูสัญญาว่าจะไม่ใส่เสื้อตัวนี้ อ่ะ อื้อ จะ อ่ะ จะไม่เสื้อยืดบางๆเล่น นะ น้ำ อีก”
“ ก็แค่เนี้ย”
“ มึงมันเจ้าเล่ห์”
มันหัวเราะแผ่วๆค่อยๆถอนนิ้วออก แต่มือยังวุ่นวายวนเวียนอยู่แถวสะโพก ส่วนผมแทบจะหมดแรงยืนดีว่ามีไหล่ของมันให้ซุกซบ
“ เด็กดื้อเอ้ย”
มันพึมพำก่อนจะบดจูบที่ขมับผมอย่างนุ่มนวล
********************************
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพวกเราก็มานั่งล้อมลงกับอีกครั้งที่หน้าร้านคราวนี้จากบรรดาพวกขวดสไปร์กับของกินกับแกล้มตอนนี้ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมาย และรู้สึกว่าผมกับมันจะออกมาช้าเพราะทั้งโต๊ะเขาเริ่มกินอาหารกันแล้ว
ผมเดินไปตามเสียงเรียกของแฮมที่โบกมือไปมาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ตอนที่นั่งใกล้ๆกันนี่แหละที่ผมสังเกตเห็นต้นคอของอดีตรูมเมทเต็มไปด้วยรอยดูดมากมายดีว่าอีกฝ่ายใส่เสื้อมีปกจึงดึงขึ้นมาปิดได้ เลยไม่มีใครสังเกตแต่ผมนี่สิดันตาดีและคงเผลอจ้องมองนานไปหน่อยฝ่ายนั้นเลยหน้าขึ้นสีรีบรวบคอเสื้อปิดทันที
ผมลอบสบตากับไอ้เต็ปเห็นมันยิ้มกริ่มก็พอจะรู้ว่าร่องรอยบนต้นคอแฮมมาจากฝีมือใคร
หึ
ร้ายพอกันทั้งสามตัว
ผมหรี่ตามองไอ้จ๊อบ ไอ้เต็ป ไอ้แท็คที่ยักคิ้วให้กันแล้วได้แต่นึกปลงในชะตาของทั้งตัวเอง ว่านและแฮม
“ พี่”
เพื่อนไอ้จ๊อบคนหนึ่งร้องทักใครบางคนเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล
“ ทางนี้พี่”
“ พี่เบียร์”
ผมยิ้มกว้างตอนที่เห็นใบหน้าของลุงรหัสมันในชุดเสื้อยืดสีสดใสกับกางเกงขาสั้นให้อารมณ์แบบชิวๆ แต่นัยน์ตาดูลึกโหลราวกับคนอดหลับอดนอน
“ ไงพี่” ไอ้จ๊อบทักพี่มัน
“ อืม”
พี่เบียร์ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผมก่อนจะขยี้หัวผมเป็นเชิงทักทาย
“ นี่หนีลูกเที่ยวเหรอพี่”
กลุ่มเด็กวิศวะแซวพี่เบียร์กันเสียงขรม “ นั่นดิพ่อลูกอ่อน นี่ปลีกตัวออกมาได้ไงอ่ะ เห็นไอ้จ๊อบมาบอกว่าเด็กติดพี่ถึงขนาดต้องหอบไปเลี้ยงที่ออฟฟิตทุกวันไม่ใช่เหรอ”
นั่นสิ
ผมพึมพำในใจเพราะได้ยินมันเล่าให้ฟังเหมือนว่าตั้งแต่พี่เบียร์ซึ่งมารับตำแหน่งที่ปรึกษาให้บริษัทมัน ก็มีเหตุจำเป็นให้ต้องกระเตงทารกน้อยวัยเพียงแปดเดือนซึ่งเป็นลูกน้องชายของคนรักมาทำงานทุกวัน เห็นว่าเด็กติดมากงอแงทั้งวันไม่ยอมให้ใครอุ้มนอกจากพี่แก สุดท้ายพี่เบียร์เลยกลายเป็นพ่อลูกอ่อนหอบลูกมาทำงานพร้อมกับเลี้ยงเด็ก ป้อนข้าว ป้อนน้ำไปด้วย ไปๆมาๆเด็กน้อยนั่นเลยกลายเป็นขวัญใจทั้งออฟฟิต
“ อืม น้องธรไม่ยอมให้ใครอุ้มเลยหว่ะนอกจากกู” พี่เบียร์คลึงขมับหน้าตาเหนื่อยอ่อนแต่แววตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข “ นี่กล่อมให้กินนมแล้วรีบชิ่งมา”
“ หนีลูกเที่ยวนี่หว่า” ไอ้จ๊อบแซวพี่มัน
“ ว่าแต่..”
....Rrrrrrr....
ยังไม่ทันได้ถามพี่เบียร์ต่อโทรศัพท์พี่แกก็ดังขึ้น ผมสังเกตเห็นแกหน้าขึ้นสีเล็กน้อยตอนที่จ้องมาสายเรียกเข้าในมือก่อนจะกดรับแล้วพึมพำแค่อืมหลังจากนั้นก็วางสายไป แต่ทั้งโต๊ะหยุดนิ่งรอฟังอย่างสนใจจนพี่เบียร์ต้องกระแอมดังๆให้ทุกคนรู้ตัว
“ พ่อทูนหัวอีกคนของลูกโทรมาใช่ป่ะ”
“ นั่นแน่”
“ อะไรของพวกมึง” พี่เบียร์หน้าแดงแจ๋ท่าทางเขินอายเป็นกิริยาที่ใครมองก็ต้องรู้สึกเอ็นดู พี่เบียร์คงไม่รู้ว่าตัวเองน่ารักน่ามองขนาดไหน และก็แปลกที่พี่แกกลับไม่ค่อยทำท่าทำทางแบบนี้ทั้งๆที่มันทำให้ใบหน้าหวานยิ่งหวานชวนมองราวกับไม่ใช่บุรุษเพศ
ไม่มีใครตอบคำถามพี่เบียร์ลุงรหัสไอ้จ๊อบเลยหันมาถามความเห็นจากผม “ อะไรเต้ย”
“ วันนี้เหมือนเภสัชกรจะลงเวรบ่ายรึเปล่าครับ” ผมถามยิ้มๆยิ่งทำให้พี่เบียร์อึกอักพูดไม่เป็นคำ สุดท้ายพอถูกจ้องมากๆเลยพยักหน้ารับอย่างอายๆ
“ อืม”
แล้วทั้งโต๊ะก็หัวเราะร่วน
พี่เบียร์แกล้งทำตาดุใส่ทุกคนแต่ก็แค่นั้นในเมื่อมันไม่ได้น่ากลัวสักนิด ตั้งแต่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนพี่เบียร์หมัดหนักก็ดูอ่อนโยนขึ้นยิ่งตอนนี้เป็นพ่อลูกอ่อนด้วยแล้วยิ่งทำให้อดีตโปรแกรมเมอร์มือดีคนนี้คล้ายจะเหมือนแม่บ้านเข้าไปทุกที
ผมอมยิ้มมองความสนุกสนานตรงหน้าด้วยความเบิกบานใจ
....โครม...
...ซ่าส์...
ทั้งโต๊ะวิ่งกันแตกฮือเพราะเจ้าของร้านอย่างพี่ต๋องพี่รหัสไอ้จ๊อบและน้องตองสาดน้ำโครมใหญ่ใส่ทั้งกลุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสนุกสนาน และหลังจากนั้นทุกคนก็วิ่งหาอุปกรณ์ไล่สาดน้ำกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
สงครามสาดน้ำเริ่มขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
...ฟอดๆๆ...
“ เฮ้ย”
ผมเบี่ยงหน้าหลบไม่ทันตอนที่สาดน้ำใส่มันแล้วมันตอบโต้ด้วยการกระโจนใส่แก้มผมเต็มๆ
“ โห่ๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงโห่แซวรอบทิศเรียกความร้อนลามไปทั่วทั้งใบหน้าของผมต่างจากมันที่ยืดอกรับหน้าชื่นตาบาน
หึ
แล้วหลังจากนั้นทุกคนที่เริ่มสงครามสาดน้ำก็เปียกม่อล่อกม่อแลกนั่งทรุดตัวกันอยู่ละมุมแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มบนใบหน้าทุกคนบ่งบอกถึงความสุข
มันเป็นสงกรานต์ที่น่าจดจำจริงๆ
ผมอมยิ้มแล้วพิงศีรษะกับอกมันอย่างสบายอารมณ์
**** มาแล้วๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
มีตอนพิเศษแบบฟินๆในโลกอนาคตให้ได้หายใจหายคอได้สะดวกหน่อยเนอะ :o8:
ก่อนจะกลับไปพบความจริงในตอนปกติที่หน่วงเหลือเกิน 5555
อย่าเพิ่งเหนื่อยใจถอดใจกันนะ เอาใจช่วยทุกคู่ๆด้วยจ้า คาดว่าอีก(ไม่)นานมันคงคลี่คลาย (เหรอ)
ยังไงติดตามให้กำลังใจกันไปเรื่อยๆเนอะ
สุดท้ายสวัสดีวันปีใหม่ไทย สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ขอให้เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานนะจ๊ะ อ่ออย่าลืม
ว่าปีนี้เค้าจะให้งดเล่นแป้ง และไม่สนับสนุนการดื่มแอลกอฮอลด้วยนะ ( แอบมีในฉากอย่าลอกเลียน
แบบนะจ๊ะเด็กน้อยทั้งหลาย) :110011: :a11:
-
ว้าววว ดีใจอ่ะ ทุกคู่ แฮปปี้หมดเลย ต่อไปอ่านด้วยความสบายใจแหละ
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ :L1:
-
@!#!@$%%%@#^
ทีมีลูก :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ว่าแต่ผญคนนั้นหย่าแล้วไปไหนนิ
***
แต่แฮปปี้เอนดิ้ง ปลาบปลื้มปิติสุดๆ :กอด1:
-
หวานรับสงกรานต์
-
ชอบทั้ง 3 คู่เลย :hao7: :-[ :impress2:
-
อ้าาา
น่ารักกันมากเลย
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
สุขสันต์วันสงกรานต์ด้วยนะคะ
-
ยังไงอิจ็อบก็น่าหมั่นไส้ไม่เปลี่ยนอ่ะ ฮึ่ยยยยย :m31:
ปล. ถ้าเข้าใจไม่ผิดคือเบียร์เอาลูกของน้องชายทีมาเลี้ยงชิป่ะตัวเองงง ><' ดีใจจังที่แฮปปี้ทุกคู่ :hao7:
-
สงกรานต์หวานๆ อิอิ
-
ดูสนุกสนานกันจังเลย :katai2-1: :katai2-1:
-
ได้ต่อลมหายใจไปได้สักเฮือก ดีมากเลยที่มีวี่แววว่า ที-เบียร์ รีเทิร์น :m4:
แถมเอาลูกน้องชายพี่ทีมาเลี้ยงอีก :oni2: แสดงว่าแม่กับย่าน่าจะรับได้แล้วกับคู่นี้ :กอด1:
สวัสดีปีใหม่ไทยทุกคนจ้า แล้วก็ทำใจต่อเตรียมรับมาม่า
/น้องเต้ย จัดเตรียมอีโนให้พี่ด้วย ขอสัก 9 โหล :sad2:
-
^^
-
:hao5:
ขอแค่รู้ว่า ตอนจบมันแฮปปี้ก็โอเคแล้ว, มาม่ากี่หม้อก็จัดมา 555
-
ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่ไทยค่ะ
ฟินจริงๆ ^^
-
กลับมาแล้ววววววววววววว :ling1: ดีใจที่ได้มีตอนหวานๆ หึงหวง และ หื่นนนน :haun4: แกหื่นกันมากเลยนะ จ๊อบ เต็ป แท็ค หวงเมียนอกหน้าเชียวนะพวกแก แหมๆๆ พอรักได้ไม่บันยะบันยัง :hao6: มาให้ชื่นอกชื่นใจก่อนจะหน่วงกันในตอนต่อไป แต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า ทุกคู่มีความสุขและลงเอยกันด้วยดี แต่ยังไม่ปักใจเรื่องคู่พี่เบียร์ กลัวจะไม่ใช่อย่างที่คิด คือคิดว่าเป็นพี่ทีนะ แต่ก็กลัวจะหักมุม ทำใจไม่ได้ ขอให้เป็น ที เบียร์ ทีเถอะ อย่าเป็นคนอื่นเลยนะ เจ็บช้ำกันมาพอแล้ว :hao5: เวลาผ่านมาแล้วก็ขอให้ได้กลับมาคู่กันสักหลายๆๆๆๆทีเลย คือมันอ่านตอนนี้แล้วดูมุ้งมิ้ง เลี้ยงหลานแทนลูก เป็นลูกของคนรัก ก็คิดว่าน่าจะเป็นหลานของที เพราะจำได้ว่าทีมีน้องชาย ขอให้ใช่ทีเถอะ :call:
-
น่ารักกันจริงเชียว
ว่าแต่ทีมีน้องชายใช่มั้ย เพี้ยงๆๆๆ
-
พี่ทีมีน้องชายใช่ไหม สาธุๆๆๆ ขอให้มีน้อง
-
สงกรานต์ !!!!!!! หวาน มดตอมมมม
-
หวานทุกคู่เลย ชอบบรรยากาศแบบหวานๆแบบนี้
-
:L2:
-
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ทำให้ร้องไห้ตามได้ทั้งเรื่อง :hao5:
แต่ก้ตบหัวแล้วลูบหลังเราด้วยตอนพิเศษที่ทำให้ยิ้มจนแก้มแตก o22
แล้วก้จะกลับไปกินมาม่าเหมือนเดิม!!!! :sad4:
:pig4:
-
ลูกพี่ที? หรือเปล่า แต่จ๊อบหื่นนะแกรรร บรรดาเมียๆต้องจับ
มือกันกำหราบสามีเจ้าชู้ขี้แกล้งค่ะ ชอบแกล้งให้หึงดีนัก อิอิ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ หายใจโล่งขึ้นเยอะเลยค่ะ
เตรียมพร้อมรับมือมาม่าชามต่อไปแล้ววววว
-
ดูแฮปปี้
-
สงกรานต์หวานฉ่ำ :-[
-
น่ารักกันจิงๆ :-[
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
โอ้ย มาฟินเอาตอนสงกรานนี่ล่ะ มาม่ามาตลอดท้องอืดละนะ 555555
-
o13 o13 o13 o13
-
อย่างน้อยก็รู้ว่าอนาคตจะแฮปปี้กันทุกคู่ อา...ชื่นใจ :mc4:
ค่อยมีกำลังใจจะต่อสู้กับมาม่าต่อไป
-
คิดถึงอ่ะ
-
รอการกลับมาของ คนเขียน นะครับ
รอความฟิน :hao6: :hao6: อยู่นะครับ อิอิ
-
โอ้ยยยยยย น่ารัก ทุกคู่ เลย :o8: :-[ :impress2:
เข้ามารอตอนต่อไปค่า :pig4:
-
ยกที่ 21 : ความเข้าใจ
“ ยิ้มอะไรนักหนาวะ”
ผมไม่ได้ตอบหรอกเพียงแค่ยิ้มมุมปากและยักคิ้วแทนคำตอบกลับไปจนไอ้เต็ปส่ายหน้าแล้วชะโงกเข้ามาดูโปรแกรมแชทไลน์ซึ่งมีบทสนทนาระหว่างผมกับมัน
“ โอ้โหมีส่งสติกเกอร์ไฟท์ติ้งให้กันด้วยเหรอวะ”
“ อืม”
ผมยิ้มกริ่มไม่คิดจะปิดบังเพราะตั้งแต่ผมแสดงออกชัดว่ามีความรู้สึกพิเศษต่อมันและเดินหน้าจีบมันแบบจริงจังถึงขนาดที่เพื่อนๆในกลุ่มวิศวะรู้กันทั่ว ผมจึงไม่คิดจะปกปิดว่าผมกำลังเร่งทำคะแนนทั้งเรื่องที่พยายามตามรับตามส่งเช้าเย็น ทั้งยังมีตัวช่วยเป็นสื่อทันสมัยที่พิมพ์ปุ๊บตอบปั๊บแบบนี้
“ เล่นดักเขาไว้ทุกทางแบบนี้ กูว่าไม่นานเต้ยมีหวังอ่อนยวบแน่” ไอ้เต็ปมันแซวขำๆ
“ หึ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“ กูดีใจนะที่มึงเข้าใจซะที...” ไอ้เต็ปพูดน้ำเสียงจริงจัง “...ถึงมันช้าไปบ้าง แต่มันก็ยังไม่สายจนเกินไป”
ใช่...ผมรู้ดีว่าว่าผมมาช้า
ผมมารั้งท้าย แต่มันจะไม่สายเกินไป
ถึงจะช้าแต่ผมจะทำทุกอย่างให้ชัดเจน
และจะทำให้มันเชื่อมั่น
“ ไหนๆดูดิ”
คนพูดมันคือเพื่อนสาวคนสนิทในกลุ่ม จริงๆมันก็ไม่มีอะไรน่าห่วงถ้าหากว่าเจ้าหล่อนจะไม่ใช่สาววายตัวยง เอ่อ ผมหมายถึงผู้หญิงที่ชอบให้ผู้ชายรักกัน แล้วเพื่อนสาวของผมคนนี้ก็ทั้งอินและฟินกับเรื่องระหว่างผมกับมันถึงขนาดตามติดทุกความเคลื่อนไหว
“ เฮ้ย”
ผมส่ายหน้าไปมาตอนที่เจ้าหล่อนทรุดตัวลงนั่งที่ตักผม แรกๆผมก็ไม่ยอมให้มันทำแบบนี้หรอกว่ามันเป็นผู้หญิงทำท่าทำทางแบบนี้คนที่เสียหายคงไม่พ้นฝ่ายหญิงหรอก แต่เจ้าหล่อนดันทำตัวไม่ค่อยแคร์สักเท่าไหร่ และผมมารู้ทีหลังว่าที่เจ้าหล่อนทำแบบนี้เพราะต้องการให้บรรดาสาวๆที่คอยเมียงมองอยู่ให้เลิกทำตาเล็กตาน้อยใส่ผมสักที เพราะคนที่มีสิทธิ์ทำแบบนี้มีคนเดียวคือเต้ยเท่านั้นมันบอก ฉะนั้นมันจึงทำเหมือนเป็นองครักษ์พิทักษ์ผมจากบรรดาสาวๆ
ผมถอนหายใจ
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจแทนเต้ยมันดีที่รู้ว่ามีตัวช่วยแบบนี้
เพื่อนสาวของผมยิ้มจนปวดแก้มหลังจากถือวิสาสะอ่านข้อความสนทนาระหว่างผมกับมัน ทั้งๆที่มันเป็นแค่ถ้อยคำไถ่ถามทั่วไปไม่ได้ออกไปเชิงจีบกันหวานแหววด้วยซ้ำ แต่เจ้าหล่อนก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้มยิ้มกับโทรศัพท์ราวกับคนเสียสติ
“ น่ารักหว่ะ”
สาวเจ้าพึมพำ
“.....”
ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะดันแผ่นหลังมันให้ถอยออก เจ้าหล่อนหันมาค้อนขวับก่อนจะหรี่ตามองยิ้มๆและฉวยโอกาสที่ผมไม่ทันตั้งตัวแชะภาพคู่กับผม เห็นแล้วผมได้แต่สายหน้าปลงๆเพราะรู้ดีว่าภาพคู่ผมกับเจ้าหล่อนคงถูกตัดต่อเป็นภาพของเต้ยกับผมแทน
เอากะผู้หญิงพวกนี้สิ
มันนึกหวั่นใจกับผู้หญิงพวกนี้จริงๆ บางทีก็คิดว่าสาววายน่ากลัวเกินไป
“ เฮ้ย”
“ ไม่นะ”
ผมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงโวยวายของเจ้าหล่อนตอนที่ไอ้เต็ปแกล้งกระแทกไหล่หญิงสาว เจ้าหล่อนหน้าซีดเผือดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มือสั่นเทา สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทั้งยังค่อยๆยื่นมือถือส่งให้ผมพร้อมกับก้มศีรษะลง ไม่ต่างจากไอ้เต็ปที่ถึงตบหน้าผากตัวเองแรงๆ
ผมทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะมองที่หน้าจอสนทนาไลน์ มันเป็นภาพคู่ของผมกับเจ้าหล่อนที่ลักษณะคล้ายๆกำลังซุกซบกันเมื่อกี้ถูกส่งเข้าไปในข้อความสนทนาของมัน และเหนือสิ่งอื่นใดฝั่งนั้น “อ่านแล้ว” และไม่ตอบอะไรกลับมาเลย
“ ฉิบหาย”
ผมสถบสีหน้าตกใจ ท่าทางไม่ต่างจากเพื่อนสาวและไอ้เต็ปที่ทำหน้าลุแก่โทษ
“ จ๊อบ ฮือ ขอโทษ”
เจ้าหล่อนยกมือไหว้ปรกๆ
ผมได้แต่แค่นยิ้มแล้วชี้หน้าพวกมันสองคนก่อนจะเดินหนีออกมาโทรศัพท์ไปยังหมายเลขของมัน แต่โทรไปตั้งหลายรอบฝั่งนั้นก็ไม่คิดจะรับจนสุดท้ายสายโทรศัพท์ถูกตัดไป
“ งานเข้ากูแล้ว”
ผมคลึงขมับปลงๆ
.........
.........
ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้รู้สึกยังไงหลังจากเปิดเข้าข้อความไลน์ที่ส่งมาแล้วเห็นภาพเพื่อนสาวคนหนึ่งกำลังโอบคอนั่งตักมันอยู่ ผมยอมรับว่าอึ้งไม่น้อยเพราะเคยหน้าเจ้าหล่อนมาหลายครั้งแล้วด้วยเพราะเป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกับมัน แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะได้เห็นภาพในลักษณะแบบนี้
ผมไม่ได้โกรธหรอก
มันแค่โหวงในท้องเท่านั้น
ผมถอนหายใจและเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันที
“ พี่ที”
“ อ้าว”
จังหวะที่ผมเดินใจลอยไปเรื่อยจนถึงหัวมุมตึกเรียนที่คณะก็พอดีกับที่พี่รหัสผมเดินลากเท้ามาจากอีกฝั่ง พี่ผมทำหน้าเบลอๆใบหน้าซีดเซียวตาแดงก่ำเหมือนคนอดหลับอดนอน ท่าทางดูไม่จืดเท่าไหร่แต่เพราะมีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะขนาดว่าอยู่ในสภาพโทรมสุดๆยังไม่อาจกลบความหล่อเหลาไปได้
“ ทำไมสภาพเป็นงี้อ่ะพี่”
“ อืม” พี่ทีคลึงขมับไปมา “..กูแพ้อากาศหว่ะ”
“ ไหวมั้ยพี่”
“ พอไหว”
“ ไป..” ผมเดินไปคล้องแขนพี่รหัสตัวเองและรุนหลังให้พี่แกออกเดิน
“ ไปไหนวะ”
“ กลับห้องไง” ผมยิ้มอ่อนๆให้ไม่สนใจท่าทางมึนงงของพี่รหัสตัวเอง ร่างสูงอดีตเดือนคณะเกาหัวงงๆตอนที่เดินเคียงข้างไปกับผม
“ อะไรของมึงเนี่ยเต้ย”
ผมอมยิ้ม “...ก็พี่ไม่สบาย...ไม่สบายก็ต้องพักผ่อนสิพี่ นี่ก็บ่ายแล้ววันนี้ไม่มีเรียนแล้วนี่ พี่เคยบอกผมไว้ ฉะนั้นพี่ควรรีบกลับไปพักผ่อน” พูดจบผมก็ลากร่างสูงใหญ่ให้ออกเดินไปจนถึงรถไฟฟ้าบีทีเอส
“ เดี๋ยวๆ กูแวะซื้อยาแก้แพ้ก่อน”
“ ไม่ต้องๆ...” ผมรีบโบกมือปฏิเสธก่อนจะคว้าถุงยาแก้แพ้ซองใหญ่ขึ้นมาให้อีกฝ่ายดูเพื่อเป็นการยืนยันคำพูด พี่ทีชะงักไปแวบนึงก่อนจะมองหน้าผมตรงๆ
“ มึงรู้ได้ไงว่ากูกินยาแบบนี้ นี่มันยาแก้แพ้อากาศโดยเฉพาะเลยนะ” พี่แกหรี่ตามองผมอย่างจับผิด แต่ผมเพียงแค่ยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้งผมทำเป็นไม่สนใจ แต่เพราะพี่ทีเหล่ตามองผมเลยหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาแล้วกดปิดเครื่อง แทบไม่อยากจะมองด้วยซ้ำว่าใครโทรมาเพราะรู้ดีว่าคงไม่พ้นเบอร์เดิมที่กระหน่ำโทรมาอย่างไม่หยุดหย่อน
“ ไปกันเถอะพี่”
สุดท้ายผมก็ลากพี่รหัสกลับมาที่คอนโดพี่แกได้ในที่สุด พอถึงห้องพักพี่ทีก็โถมตัวล้มใส่โซฟาอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วทำท่าจะหลับอยู่มะรอมมะร่อ แต่ท่าทางแบบนี้ทำให้อดเป็นกังวลแทนเจ้าของซองยาที่ฝากมาให้ไม่ได้ ผมเลยรีบสะกิดเรียกพี่ทีก่อนที่จะหลับเพื่อให้กินยาจะได้พักผ่อน
“ กินยาก่อนพี่”
“ อืม”
“ ลุกมากินยาก่อนพี่” พี่ทีทำหน้างัวเงียปนหงุดหงิดหน่อยๆพร้อมกับชี้นิ้วใส่ผมแบบไม่จริงจังนัก จนผมหลุดขำทันที พี่ผมกอดอกนั่งนิ่งยังไม่ยอมรับเม็ดยาและแก้วน้ำจากมือผม
“ เต้ย”
“ ครับ”
“ มึงยังไม่ตอบคำถามกู” ผมทำหน้างงๆนึกไม่ออกว่าพี่ทีหมายถึงอะไรจนอีกฝ่ายถอนหายใจแล้วชี้นิ้วใส่เม็ดยาในมือผม
“ ยานี่..” พี่ทีพูดเสียงแผ่ว “...มาได้ยังไง”
“ผมไม่ใช่คนที่ซื้อยาพวกนี้มาหรอกครับ...” ผมยิ้มสบสายตากับพี่ทีตรงๆ “...แต่มันจะมายังไงไม่สำคัญหรอกครับ”
“ กูว่าแล้ว” พี่ทีพ่นลมหายใจแรงๆ
“ ผมอยากให้พี่รู้แค่ว่าคนที่ให้ยานี้มามีแต่ความปรารถนาดีต่อพี่”
“......”
“ ผมเชื่อว่าเค้ารักและหวังดีกับพี่มาก”
“.......”
“ ผมไม่รู้หรอกว่าระหว่างพี่กับเค้าตอนนี้เป็นยังไง หรืออยู่ในสถานะไหน แต่ความรู้สึกผม ผมว่าเขาเหมาะกับพี่จริงๆ”
“ ไม่หรอก” พี่ทีเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ พี่เคยได้ยินมั้ยว่าเวลาคนเราไม่เท่ากัน เหมือนกับจังหวะชีวิตของคนเราที่มันไม่ตรงกันเสมอไป”
“ แล้วไงวะ”
ผมยิ้มใจเย็น “...ในเมื่อวันนี้มันไม่ตรงกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตมันจะไม่มีวันมาบรรจบกัน”
“....”
“ จะสิบปี่ ยี่สิบปีถ้าคนเราในตรงกัน สักวันโชคชะตามันต้องหมุนพามาเจอกันจนได้แหละ”
“ เจ้าทฤษฏีเหลือเกินนะมึงหน่ะ” พี่ทีโยกศีรษะผมขำๆ
ผมคว้ามือพี่ทีมากุมไว้ อุ้งมือที่กำลังร้อนรุ่มเพราะพิษไข้ดูอุ่นจนร้อนแต่อุ้งมือนี้แหละที่นำพาผมให้ก้าวผ่านช่วงเวลาที่แย่ที่สุดมาได้ และผมก็ปรารถนาให้มือคู่นี้ของพี่ผมกุมมือใครสักคนที่เหมาะสมแล้วพากันก้าวผ่านอุปสรรคไปได้
“ ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆนะพี่”
พี่ทีถอนหายใจใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเจื่อนลงแล้วเหม่อมองไปเบื้องหน้า
“ นั่นเป็นอุดมการณ์ความรักของมึง แต่สำหรับกู...” พี่ทีนิ่งไปพักหนึ่งราวกับครุ่นคิด “...ความรักของกูประกอบไปด้วยหลายอย่างที่ไม่ใช่มีแต่ความรักเพียงอย่างเดียว”
“ อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่เป็นบททดสอบความแข็งแกร่งของคนเราเสมอ”
พี่ทีลูบหัวผมเบาๆ แววตาที่ทอดมองมาเต็มไปด้วยความจริงใจ “...มึงเป็นน้องที่กูรักมากนะ กูขอบใจที่มึงอยากช่วยกู ขอบใจหว่ะที่อยู่ข้างๆกู ขอบใจที่เข้ามาแบ่งเบาความทุกข์ของกู”
“ มันเล็กน้อยมากพี่ เมื่อเทียบกับสิ่งที่พี่ทำให้ผม” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะไม่ได้รักอย่างคนรักแต่ผมก็มีความหวังดีและปรารถนาจะให้คนที่ผมรักเหมือนพี่ชายคนนี้
“ พี่”
“ หืม”
“ ผมอยากให้พี่มีความสุขจริงๆนะ”
“......”
“ พี่เจ็บปวดกับความรักมาตั้งนานแล้ว ผมอยากให้พี่ลอง...” ผมหยุดพูดไปเมื่อมือหนาเลื่อนมาปิดปากผม พี่ทียิ้มให้อย่างอ่อนโยนแต่บ่งบอกถึงความเด็ดขาด
น้ำตาผมค่อยๆเอ่อคลอ
ผมรู้ดีว่าสิ่งที่พูดไปไม่ทีทางทำให้พี่ทีเปลี่ยนใจ พี่ทีเป็นคนอ่อนโยนก็จริงแต่ในทางกลับกันพี่ผมก็แข็งกร้าวผิดกับบุคลิก แต่ทำไมหล่ะ ในเมื่อคนสองคนรักกัน ทำไมพวกเขาถึงไม่สานต่อความสัมพันธ์ ทำไมต้องทำเหมือนอยากปล่อยวางแล้วละทิ้งหัวใจอีกฝ่ายอย่างไม่ใยดี
ผมอยากให้พวกพี่มีความสุข
ทำไมกัน
ผมเริ่มสะอื้น
ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ความรักของคนทั้งคู่ที่ผมเพิ่งมีโอกาสได้รับรู้มาก็ทำเอาผมอยากยื่นมือเข้ามาช่วย ผมอยากทำทุกอย่างเพื่อให้พวกพี่ได้รักกัน
ผมแค่อยากช่วย
“ ผมอยากพวกพี่เลิกกันเพราะหมดรักกันแล้ว ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น”
พี่ทีไม่พูดอะไรแต่ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นของอีกฝ่ายตอนที่พี่ผมโอบบ่าผมแล้วลูบอย่างแผ่วเบาเป็นการปลอบประโลม
ผมร้องไห้หนักมาก
ผมรู้ดีว่าความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอดกำลังได้รับการระบาย มันไม่ใช่แค่เรื่องของพี่ทีเท่านั้น ผมร้องไห้เพราะผมกำลังน้อยใจมันอยู่ด้วย แค่นึกถึงภาพที่มันยอมให้ผู้หญิงนั่งตักและโอบกอดกันแบบสนิทชิดเชื้อขนาดนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ตกตะกอนอยู่ในใจผมมาตลอด ผมยอมรับว่าผมกำลังระแวง ผมรู้สึกว่าผมมีข้อเปรียบเทียบระหว่างตัวเองกับผู้หญิงเหล่านั้น
มันชอบผู้หญิงมาตลอด
มันมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด
มันเคยประกาศว่าไม่ชอบผู้ชาย
ทั้งๆที่มันบอกเสมอว่ามันกำลังรู้สึกพิเศษกับผม ทั้งๆที่มันทำเหมือนพยายามจีบผมอยู่ ทั้งๆที่มันพูดเสมอว่าผมคือคนสำคัญ แต่ทุกครั้งที่มีเรื่องราวมากระทบทำไมผมถึงได้หวั่นไหวแบบนี้
มันเคยเจ้าชู้
มันเคยทำให้ผมเสียใจ
บางครั้งผมอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องราวของเราสองคนจะดำเนินไปถึงเมื่อไหร่ มันจะเบื่อผมสักวันมั้ย ในเมื่อสถานะเราตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันโดยไม่มีหลักประกันใดๆว่าเรื่องของเราจะดำเนินไปจนสุดปลายทาง
และตัวผมเองก็กำลังกลัวอนาคต
ผมถอนหายใจรับทิชชู่จากพี่ทีที่ยิ้มขำผม “..ไง” ผมเบ้หน้าน้อยๆ
“ คุยไปคุยมาไหงมาร้องไห้ใส่กูเนี่ย”
“ พี่อ่ะ”
ผมสูดน้ำมูกจนจมูกแดงไปหมด
“ ไปๆ ไปล้างหน้าล้างตาไป ตาบวมหมดแล้ว เห็นแล้วทุเรศหว่ะ” พี่ทีแซวๆก่อนจะโบกมือไล่แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากเดินไปล้างหน้า จังหวะที่ผุดลุกขึ้นผมไม่ทันสังเกตหรอกว่ามือถือร่วงจากกระเป๋าตกลงบนโซฟาโดยมีสายตาของพี่ทีที่มองอย่างครุ่นคิด
........
........
“ กลับไปได้แล้ว”
พี่ทีที่นอนเอนหลังสบายใจเฉิบบนโซฟาโบกมือไล่ผมครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ท่าทางพี่แกดูดีขึ้นมากตั้งแต่ทานยาแก้แพ้และหลับไปได้ตื่นนึงทำให้หมดห่วงไปได้เปราะหนึ่ง พี่ทีเลยได้ทีไล่ผมให้กลับเพราะเห็นว่าเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ
“ แหมๆ ดีขึ้นแล้วไล่ผมเลยนะ”
“ เออ”
พี่ทียักไหล่กวนๆจนผมแอบเบ้หน้าใส่
“ โธ่ ไปก็ได้” ผมแกล้งทำเสียงน้อยใจจนพี่ทีกวักมือเรียกให้เข้าไปใกล้ๆ
..โป๊ก..
ผมลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆหลังจากถูกมะเหงกของพี่ทีไปทีนึง
“ ซาดิสม์หว่ะพี่”
“ หึ”
“ ผมกลับก่อนนะพี่”
“ อืม”
“ เต้ย..”
“ ครับพี่”
น้ำเสียงพี่ทีดูจริงจังขึ้นไม่ทีเล่นทีจริงเหมือนเมื่อกี้เลยจนผมต้องหยุดชะงัก
“ จำคำพูดของตัวเองไว้นะ..”
“....”
“ การเลิกกันขอให้เลิกเพราะหมดรักกันแล้ว ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น”
พี่ทีทวนคำพูดที่ผมเพิ่งพูดไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือของผมยัดใส่มือให้ คำพูดประโยคนี้กระแทกกลางใจผมเต็มๆ ผมถอนหายใจมองมือถือตัวเองที่ถูกเปิดเครื่องเรียบร้อยแล้ว ผมเลยหน้าของพี่รหัสตัวเองสลับกับผมมือถือ พี่ทียิ้มบางๆก่อนจะปิดเปลือกตาคล้ายต้องการการพักผ่อนและยุติการสนทนา
“ ออกไปแล้วล็อคประตูให้กูด้วยนะ”
..Rrrrrrrrrr..
พอเปิดเครื่องได้ไม่นานก็มีสายเรียกเข้าทันทีมันกลับไม่ใช่สายที่กระหน่ำโทรมาก่อนหน้านี้ แต่เป็นสายจากมารดา ผมมองอย่างแปลกใจก่อนจะตัดสินใจกดรับทันที
“ เต้ย”
“ ครับแม่” ปลายสายน้ำเสียงดูร้อนรนจนผมขมวดคิ้วนึกสงสัย
“ เต้ยลูก”
“ แม่...มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ ยายล้มในห้องน้ำ...”
ล้มเหรอ
แล้ว แล้ว
หัวสมองผมอื้ออึ้งมึนเบลอไม่หมด มือไม้สั่นเทานึกถึงผู้สูงอายุที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด มือคู่บางเหี่ยวย่นที่ลูบศีรษะอย่างปลอบประโลมเวลาผมร้องไห้กลับมาบ้านเมื่อถูกเพื่อนแกล้ง ตักเล็กๆที่ให้ผมได้หนุนนอนเวลางอแงไม่ยอมไปเรียนตอนเช้า น้ำตาผมค่อยไหลพรากอีกครั้ง และราวกับสมองไม่สั่นงานใดๆจึงไม่ทันได้พิจารณาคำพูดของมารดาที่ว่าตอนนี้ยายของผมปลอดภัยแล้ว เพราะบ้านผมประกอบไปด้วยผู้หญิงสามคนสามวัยซึ่งฟูมฟักมาตั้งแต่เล็กผมจึงค่อนข้างผูกพันธุ์และห่วงใยบุคคลเหล่านั้นเป็นที่สุด พอได้ยินว่าคนที่รักเจ็บป่วยหรือไม่สบายผมถึงร้อนรนจนแทบจะหาทางไปไม่เป็น
ผมรู้แค่ว่าผมตกใจ
ผมอยากกลับไปหายายในตอนนี้
ขณะที่ผมยืนเซ่อหันรีหันขวางไปมาเนื้อตัวสั่นเทาแคมรี่สีดำคันคุ้นตาก็มาจอดหยุดอยู่เบื้องหน้าผม ก่อนที่มันจะเปิดประตูออกมา ตอนที่เห็นมาปรากฏอยู่เบื้องหน้าหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความหวาดกลัวกลับสงบลงอย่างประหลาด มันเองคงตกใจเช่นกันที่เห็นผมยืนร้องไห้อยู่
มันพุ่งตัวเข้ามาโอบกอดผมแล้วโยกตัวไปมาเบาๆ มือหนาลูบไล้แผ่นหลังผมอย่างแผ่วเบา ผมซึ่งกำลังตกใจกลัวจึงซุกใบหน้าลงที่ซอกคอทันที ปฏิกิริยาร่างกายของเราเป็นไปโดยอัตโนมัติทุกอย่างดูไม่ขัดเขินแต่เป็นไปตามธรรมชาติ
“ ฮึก จ๊อบ”
ผมกำชายเสื้อมันจนแน่น
“ ชู่ว ไม่เป็นไร”
“ ยาย ฮึก แม่กูโทรมาบอกว่า ยาย ฮึก หกล้ม”
“ รู้แล้ว..” มันกระซิบเสียงแผ่วลูบหลังผมไปมา “...พ่อกูโทรมาบอกแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ ยายมึงปลอดภัยแล้ว ตอนนี้พ่อกูเป็นเจ้าของไข้”
ผมพยักหน้ารัวๆ รู้ดีว่าพ่อมันเป็นหมอ หมอศัลยแพทย์มือดีด้วย แต่ถึงจะยินคำยืนยันว่าปลอดภัยแต่ความกังวลกลับไม่ลดน้อยลงไปได้
“ กูอยากไปหายาย”
มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะประคองผมเข้าไปนั่งในรถคันหรูของมัน
“ จ็อบ”
ตอนที่มันจะปิดประตูรถให้แต่ผมยึดข้อมือมันเอาไว้ มันยิ้มบางๆให้ก่อนจะเกลี่ยน้ำตาที่เอ่อรอบขอบตาผมอย่างแผ่วเบา “ ไม่ต้องกลัว กูจะพามึงไปหายายเอง”
แล้วมันก็พาผมไปจริงๆ
ทันทีที่รถเริ่มออกตัวสู่ถนนใหญ่ เส้นทางเบื้องหน้าคือถนนสายที่มุ่งสู่ต่างจังหวัด ผมกุมมือตัวเองแน่นขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง ความรู้สึกตึงเครียดอัดแน่นเต็มสมองไปหมดเพราะมันผสมปนเปทั้งความห่วง ความกังวล มันเห็นแบบนั้นจึงเลื่อนมือมากุมมือผมไว้
เราสบตากัน
แววตาที่ทอดมองมาเต็มไปด้วยความห่วงใยและเจือไปด้วยกระแสหวามไหว ทุกความรู้สึกของมันถูกถ่ายทอดออกมาทางสายตาจนคนรับอย่างผมต้องเบือนหน้าหนี
มันชัดเจนจนหัวใจผมสั่นรัว
แต่ภาพมันกับผู้หญิงคนนั้นสว่างวาบขึ้นมาในหัวทันที ผมหลับตานิ่งพยายามบิดข้อมือตัวเองจากการเกาะกุมของมัน มันขมวดคิ้วไม่เข้าใจก่อนจะตบไปเลี้ยวจอดชิดซ้ายแล้วรถก็จอดสนิท
เราประสานตากันอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ผมไม่มีโอกาสได้เบือนหนีเพราะมันดันจับใบหน้าผมล็อคเอาไว้ ผมส่งเสียงไม่พอใจพยายามยื้ดยุดกับมัน สุดท้ายมันโน้มใบหน้าใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วกดจูบตรงขมับอย่างนุ่มนวล ผมชะงักค้างลืมแม้กระทั่งจะปัดป้องยิ่งเห็นสายตามันในระยะประชิดขนาดนี้หัวใจผมยิ่งเต้นระรัวจนกลัวว่ามันจนกระดอนออกมาจากอก
“ หิวมั้ย” มันถามเสียงนุ่ม แต่ผมไม่อยากฟังเลยหันหน้าหนีซึ่งมันคงรู้ว่าผมคงมีเรื่องไม่พอใจอะไรมาบางอย่าง มันจึงถอนหายใจแรงๆ
“ เรื่องผู้หญิง..”
“ หิวแล้ว” ผมขัดขึ้นเพราะยังไม่อยากฟังอะไรจากปากของมันทั้งนั้น ผมไม่พร้อมจริงๆ ไม่อยากรับรู้จริงๆ อาการดื้อแพ่งของผมคงแสดงออกอย่างชัดเจนมันจึงได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะเอี้ยวตัวไปเบาะหลังหยิบถุงที่บรรจุยาคูลย์ครึ่งโหลมายื่นให้แต่ผมก็รับมากอดไว้เฉย
“ กินสิ”
“.....”
“ ไหนบอกหิว”
ผมเม้มปากแน่นคว้ายาคลูย์มาขวดนึงแล้วเจาะหลอดดูดด้วยกิริยากระแทกกระทั้น มันโน้มตัวมาใกล้ๆโอบบ่าผมแล้วลูบเบาๆ แต่ผมรีบสะบัดออก “ กินรองท้องไปก่อนนะ เดี๋ยวแวะปั้มค่อยไปกินข้าว”
“ ไม่ต้องแวะก็ได้ กินแค่นี้ก็อิ่มแล้ว”
“ ได้ยังไง ไม่กินข้าวเดี๋ยวก็ปวดท้องยิ่งเป็นโรคกะเพาะอยู่” มันท้วงหน้าตาไม่เห็นด้วย “...เดี๋ยวแวะปั้มเติมน้ำมัน เข้าห้องน้ำ แล้วกินข้าวด้วย”
ผมทำปากยื่นสะบัดหน้าไปทางอื่น
“ อยากทำอะไรก็ทำสิ มึงเป็นเจ้าของรถนี่” ผมรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังพาลหาเรื่อง แต่มันก็ใจเย็นพอที่จะเพียงแค่ยิ้มมุมปากแล้วปลดเกียร์เปิดไฟเลี้ยวขวาเตรียมออกรถ
“ ใช่เป็นเจ้ารถ แต่เป็นเจ้าของรถที่ห่วงมึงมากนะ”
ผมเกลียดสายตาแบบนี้ของมัน
ผมเกลียดคำพูดแบบนี้ของมัน
ผมเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของมัน
เพราะแบบนี้นี่แหละที่ทำให้กำแพงที่พยายามทำให้แข็งแกร่งทลายลงทุกวัน
( มีต่อค่ะ)
-
เกือบห้าชั่วโมงที่ขับรถโดยไม่ได้แวะที่ไหนนอกจากแวะปั้มแค่ครั้งเดียวกลางทาง สุดท้ายพวกเรามาถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัดบ้านผมในเวลาเกือบสามทุ่ม แค่เห็นหลังคาโรงพยาบาลผมก็ดีใจจนลิงโลดแทบอยากจะกระโจนไปหาบุคคลที่รักในทันที ผมแอบเห็นมันอมยิ้มแล้วได้แต่นึกเข่นเคี้ยว
ผมโกรธมัน
โกรธมาก
ตอนที่แวะปั้มมันบังคับผมให้กินข้าวให้หมดจาน มันไม่ใช่แค่จานข้างปกติแต่เป็นจานใหญ่มาก มันจงใจสั่งกับข้าวมาเยอะๆแล้วบังคับให้ผมทานจนหมด ถ้าไม่หมดไม่มีทางที่ล้อมันจะหมุนมาถึงจุดหมาย ผมกินจนแทบอ้วกน้ำตาปริ่มจะขาดใจพอเห็นไม่ไหวนั่นแหละมันถึงยอมให้หยุดได้
ไอ้จอมบงการ
พอรถจอดสนิทผมจึงรีบปลดเบล์ทก่อนจะเดินลงทันทีโดยที่ไม่คิดจะรอมันด้วยซ้ำ ผมเดินดุ่มๆไปขณะที่สายตาก็สอดส่ายมองชื่ออาคารที่พักผู้ป่วยตึกพิเศษ เพราะก่อนหน้านี้ผมโทรศัพท์คุยกับมารดาและบอกกล่าวกับท่านแล้วว่าจะเดินทางมาคืนนี้ ซึ่งตอนแรกมารดาไม่ค่อยเห็นด้วยแต่เพราะค้านผมไม่ไหวและรู้ดีว่าถ้ายิ่งห้ามยิ่งทำให้ผมห่วงยายมากยิ่งขึ้น และทั้งนี้มีมันขับรถมาให้ด้วยมารดาเลยวางใจ
ผมเดินไปตามพื้นสีขาวของหินอ่อนจนถึงหมายเลขห้องที่มารดาบอกไว้ ยังไม่ทันที่จะเคาะประตูห้องพักบานประตูก็เปิดออกมาโดยมีมารดา น้าสาว และบิดามารดาของไอ้จ๊อบ ผมรีบยกมือไหว้บุคคลเหล่านั้นทันทีก่อนจะตรงเข้าสวมกอดมารดาน้ำตาปริ่ม
“ มาถึงกันนานรึไงเนี่ย” คุณนายสารภีแม่ผมถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใยเผื่อแผ่ไปถึงมันซึ่งเพิ่งเดินมาสมทบ แล้วตรงเข้าไปสวมดกอดบิดามารดาตัวเอง
“ เพิ่งมาถึงครับ”
“ แล้วยาย..” ผมชะโงกตัวเข้าไปในห้องพัก มารดาจึงค่อยดันไหล่ผมออกแล้วโอบบ่าไว้ น้าสาวของผมก็ทำเช่นเดียวกัน
“ ไม่เป็นไรแล้ว ดีว่าวัชกับนีผ่านไปที่บ้านพอดีเลยรีบพาส่งโรงพยาบาลทัน”
คุณนายสารภีพยักเพยิบไปทางบิดามารดาของมันซึ่งคือนายแพทย์ธวัชและแพทย์หญิงนลินี ทั้งคู่ยังอยู่ในชุดกาวน์สีขาวสงสัยคงจะเข้าเวรทั้งคู่ ผมมองบุคคลทั้งสองด้วยความรู้สึกตื้นตันก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วประนมมือไหว้ทั้งสองคนอีกครั้ง
“ ขอบคุณมากครับ”
“ ไม่เป็นไรจ๊ะ” แพทย์หญิงนลินีหรือ “แม่นี” ที่ผมเรียกติดปากมาตั้งแต่เด็กอ้าแขนโอบกอดผมเอาไว้ ส่วนนายแพทย์ธวัชก็ลูบศีรษะผมเบาๆ
“ ไม่ต้องห่วงนะ...” พ่อมันยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “...ตอนนี้ยายเราปลอดภัยแล้ว กระดูกไม่ร้าวไม่มีแตกหัก จะมีก็แค่รอยฟกช้ำกับความรู้สึกขัดๆที่สะโพกสักหน่อย พักสักวันก็กลับบ้านได้แล้ว นี่พ่อให้ยานอนหลับไปยายจะได้พักผ่อน”
“ ครับ”
พอได้ยินจากปากแพทย์เจ้าของไข้เองแท้ๆ ทำให้ความรู้สึกอึดอัดมาตลอดหลายชั่วโมงเริ่มเบาบางลงไป
“ เพิ่งมาถึงคงจะเหนื่อยกันมากสินะ”
“ ก็นิดหน่อยครับ”
ผมลอบสบตากับมัน จริงๆคนที่เหนื่อยคงมีแต่มันเพราะมันขับรถคนเดียวมาตลอดหลายชั่วโมงโดยที่ผมเพียงแค่นั่งเฉยๆและมีบางครั้งหลับด้วย
“ จริงๆไม่น่ารีบมาคืนนี้เลยเพิ่งเลิกเรียนกันใช่มั้ยคงเหนื่อยกันแย่เลยนะ” น้าสาวลูบเนื้อลูบตัวผมด้วยความเป็นห่วง
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ เต้ยอยากรีบมาหายาย”
“ กลับบ้านครั้งนี้ก็ดีเหมือนกัน เต้ยจะได้มาทำบุญวันเกิดที่บ้าน” มารดาผมยิ้มเชิงหยอกล้อเพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดผมแล้ว บรรยากาศดูเบาสบายขึ้นสีหน้าทุกคนดูโล่งอกกับอาการของยาย
“ ใช่สา เพราะนีก็ได้อานิสงค์ด้วย...” แพทย์หญิงนลินีตวัดสายตามองลูกชายตัวเอง “...ลูกชายโผล่มาให้เห็นหน้าสักที”
“ โธ่แม่”
มันครวญครางก่อนจะทำเนียนไปโอบมารดาอย่างอ้อนๆ
“ ไม่ต้องมาอ้อนเลยพ่อลูกชาย นานๆถึงจะกลับบ้านที ดีนะที่ยังโทรหาแม่บ้าง ไม่งั้นแม่คงลืมไปแล้วว่ามีลูกกับเขาเหมือนกัน”
“ คุณก็พูดเกินไปนี...” พ่อมันพูดยิ้มๆ ไอ้จ๊อบเลยยิ้มกว้างเหมือนได้พวก “...เรามีลูกชายกับเขาด้วยรึไงกัน”
“ อ้าวพ่อ”
ไอ้จ๊อบหน้ามุ่ย แต่ท่าทางมันเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนไม่เว้นแม้แต่แม่ผมกับน้าสาวซึ่งเอ็นดูมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“ พอๆ มากันเหนื่อยๆกลับบ้านไปอาบน้ำพักผ่อนให้สบายตัวดีกว่า”
“ แต่...” ผมกำลังจะค้านแต่มารดาทำหน้าดุใส่
“ เราหน่ะกลับบ้านไปพักเถอะ เดี๋ยวแม่จะเฝ้ายายเอง”
“ แต่ว่า..”
“ ฝากน้าพรกลับไปด้วย พรุ่งนี้ให้น้าพรกับเรามาเปลี่ยนแม่”
“ นั่นสิ” แม่นีพยักหน้าเห็นด้วย “...เต้ยมาเหนื่อยๆ กลับไปพักก่อนเถอะลูก พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมยาย เข้าไปตอนนี้ท่านก็หลับอยู่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก”
“ ครับ” สุดท้ายผมต้องยอมจำนนกับเหตุผลของพวกผู้ใหญ่
“ เดี๋ยวนะ..” แม่นีทำหน้าตื่นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ก่อนจะหันไปทางลูกชายตัวเอง “...จ๊อบไม่ได้บอกแม่ล่วงหน้าว่าจะมา แม่เลยไม่ได้ทำความสะอาดห้องลูกให้หน่ะสิ เอาไงดีทีนี้”
“ ไม่เป็นไรแม่ จ็อบนอนห้องรับแขกข้างล่างก็ได้” มันตอบท่าทางสบายๆ
“ ไปนอนห้องพ่อกับแม่ก็ได้ วันนี้พ่อกับแม่แกเข้าเวรทั้งคู่” พ่อมันบอก แต่สีหน้าแม่นียังคงแสดงว่าเป็นห่วงลูกชายตัวเองอย่างชัดเจน กลับมาเหนื่อยๆพอกลับบ้านไปดันไม่มีใครดูแล คุณนายสารภีมองท่าทางแบบนั้นออกก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ ไม่เป็นไรหรอกนี ให้จ๊อบไปนอนที่บ้านกับเต้ยแล้วกัน”
แม่ผมกับแม่มันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ทั้งคู่สนิทสนมกันพอสมควรจึงเอ่ยเรียกชื่อเล่นกันเป็นประจำจนถึงรุ่นลูกที่เรียกอีกฝ่ายเป็นพ่อเป็นแม่ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
“ เกรงใจหน่ะสิ”
“ เกรงใจอะไรกันนี ทีจ็อบยังขับรถพาเต้ยมาถึงนี่เลย”
“ เอางั้นเหรอ”
“ อืม”
สุดท้ายมันก็ขับรถมาส่งที่บ้านโดยมีน้าพรกลับมาด้วย และคืนนี้มันก็มานอนค้างที่บ้านผมเป็นครั้งแรกในรอบสี่เดือน ผมถอนหายใจนึกเกร็งแปลกๆ จะว่าเราไม่เคยนอนด้วยกันก็ไม่ใช่ เพราะเราสนิทกันมาก พ่อแม่ก็สนิทชิดเชื้อกัน ดังนั้นเรื่องค้างคืนบ้านแต่ละฝ่ายจึงเป็นเรื่องปกติมาก
แต่
ตั้งแต่ผมสารภาพรักกับมันตั้งแต่ครั้งโน้นระยะห่างระหว่างเราก็เริ่มขยายขึ้น ดังนั้นไอ้จะค้างอ้างแรมด้วยกันจึงดูเป็นเรื่องที่ขัดเขินอยู่ไม่น้อย คิดไปก็เท่านั้นผมนึกปลง หลังจากมาถึงบ้านเรือนไทยของผม น้าสาวก็ใจดีลงมือทำกับข้าวให้ทานสองสามอย่างแต่รสชาติบอกเลยว่าอร่อยจนแม้แต่มันก็เติมข้าวตั้งสองรอบ พอกินข้าวเสร็จน้าสาวก็ขอตัวไปพักผ่อนเพื่อจะได้เตรียมตัวตื่นเช้ามาทำอาหารไปฝากคนที่โรงพยาบาล เวลานี้จึงเหลือแค่พวกเราซึ่งช่วยกันล้างจานเสร็จแล้วก็เดินตามกันขึ้นไปยังห้องผม บรรยากาศระหว่างเรายังเงียบเช่นเดิมไม่มีแม้แต่บทสนทนา
“ อาบก่อนเลย”
ผมยื่นผ้าเช็ดตัวและชุดนอนให้มันโดยไม่ต้องกังวลเรื่องไซส์เพราะสัดส่วนผมกับมันไม่ต่างกันมากนัก มันรับของในมือไปก่อนจะเบี่ยงหน้าไปยังห้องน้ำ
ผมรู้ว่ามันอยากจะคุยกับผม
แต่ผมยังไม่พร้อม
มันหลับแล้วตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำ มันซึ่งอาบน้ำเสร็จก่อนนานแล้วก็นอนแผ่หลาเต็มที่นอน ท่าทางมันคงเหนื่อยล้าน่าดูเพราะขับรถคนเดียวมาตลอดเกือบห้าชั่วโมง ผมกะว่าจะปลุกมันนอนดีๆแต่เห็นท่าทางมันแล้วจึงเลิกความคิดนั้น สุดท้ายผมทรุดตัวลงนั่งพิจารณาใบหน้าคมคาย ดวงตาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ
ผมมองใบหน้าของมัน
ใบหน้านี้ไงที่ผู้หญิงต่างหลงใหลได้ปลื้มกันนัก
ใบหน้านี้ไงที่ล่อลวงหัวใจผู้หญิงมานักต่อนักแล้ว
ใบหน้านี้ไงที่ผมหลงละเมอมาจนถึงบัดนี้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีสีหน้ายังไงตอนที่พิจารณาใบหน้ามันอยู่แบบนี้ ผมสะดุ้งเมื่อดวงตาที่คิดว่าปิดสนิทขยับยุกยิกก่อนจะค่อยๆขยับเปิดเปลือกตาขึ้นมา มันรวดเร็วมากจนผมเบือนหน้าหลบไม่ทัน ดังนั้นดวงตาเราจึงประสานกันนิ่ง
ผมเตรียมผละลุกหนีแต่ติดว่ามันคว้าข้อมือผมเอาไว้ มันออกแรงนิดเดียวผมก็หลุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนมันแล้ว
“ ปล่อย”
มันไม่ตอบและไม่ปล่อยด้วย
ผมขยับตัวยุกยิกแต่มันกลับรัดแน่นขึ้น ริมฝีปากมันวนเวียนจูบที่หัวไหล่และซอกคอผมเบาๆ
“ เต้ย”
“ ปล่อย”
Rrrrrrrr
มันหัวเสียไม่น้อยตอนที่กำลังจะคุยกับผมแล้วมีเสียงรบกวนจากโทรศัพท์ของมัน ผมรีบสะบัดตัวหนีตอนที่ได้ยินเสียงผู้หญิงจากปลายสายของมัน มันผละออกไปรับโทรศัพท์ที่ริมหน้าต่าง ผมจึงม้วนตัวเองเข้าไปในผ้าห่มเพื่อเป็นการตัดโอกาสไม่ให้มันเข้ามาใกล้ได้
มันส่งเสียงอือออกับปลายสายขณะที่เหลือบตามองผม แววตาคู่นั้นกำลังเว้าวอนผมอยู่แต่ผมทำได้แค่หลับตานิ่ง
ผ่านไปสักพักนึงผมนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผมไม่รู้หรอกว่ามันวางสายแล้วมองผมนิ่งๆ มันถอนหายใจก่อนจะหยิบหมอนใบหนึ่งบนเตียงติดมือมาแล้วทรุดตัวลงนอนที่พื้นข้างๆเตียง ผมรับรู้ว่ามันขยับตัวสักพักก่อนจะได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอแสดงว่าอีกฝ่ายหลับแล้ว ผมผละออกจากก้อนผ้าห่มเอี้ยวมองมันจากบนเตียง
น้อยใจ
เป็นความรู้สึกผมตอนนี้
ผมทรุดตัวลงนอนตะแคงข้างกอดหมอนข้างแน่นแล้วพยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่ยิ่งกลั้นเอาไว้น้ำตายิ่งไหลพราก ช่างมันถ้าจะไหลก็ปล่อยให้มันไหลไป แต่อย่าให้มีเสียงออกมาเถอะเพราะผมไม่อยากให้มันได้ยิน ไม่อยากให้มันรับรู้ว่ามันมีอิทธิพลมากแค่ไหนกับหัวใจของผม
“...ชูว์...”
ผมสะดุ้ง
ไม่รู้ว่ามันเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เมื่อไหร่ มันสอดตัวเข้าในผ้าห่มผืนเดียวกับผมแล้วลูบหลังให้อย่างแผ่วเบา ผมยิ่งสะอื้นหนัก มันจึงตวัดตัวผมพลิกกลับไปหามันพร้อมกับสอดมือเข้ามารั้งเอวผมไว้ ใบหน้าผมเลยซุกอยู่กับซอกคอของมัน
“ ปะ ปล่อย ฮึก”
ผมขยับตัวหนีน้ำเสียงในลำคอแหบห้าวเพราะเสียงสะอื้น
“ ชูว์ ฟังก่อนนะ..” น้ำเสียงมันนุ่มนวลเหมือนน้ำเย็นที่ชโลม “...ฟังกูก่อนได้มั้ย”
“......”
“ เรื่องผู้หญิงนั่น”
“ ฮึก ไม่อยากฟัง..” ผมส่ายหน้ารัวๆอยู่กับอกมัน มันถอนหายใจแต่เพิ่มแรงรัดผมเสียแน่นคล้ายกับจะปลอบประโลม
“ ไม่ฟัง”
“ ครับ ไม่ฟังก็ไม่ฟัง” น้ำเสียงมันยังนุ่มนวลเช่นเดิม มือหนายังลูบไล้แผ่นหลังผมไม่หยุด “ ในเมื่อไม่ฟัง ก็อย่าคิดไปเองได้มั้ย”
ผมนิ่งเงียบ
“ กูไม่อยากเห็นมึงร้องไห้..” มันเกลี่ยรอบดวงตาผมเบาๆ “...รู้มั้ยว่าน้ำตาของมึงทำเอากูแทบบ้า”
“ อย่าร้องไห้ได้มั้ย”
“....” เราประสานตากันในความมืดก่อนที่มันจะโน้มใบหน้ามาจรดริมฝีปากที่หน้าผาก
“ ขอโทษครับ กูขอโทษที่ทำให้มึงร้องไห้”
“ กูไม่อยากเห็นน้ำตามึงเลย โดยเฉพาะน้ำตาที่หลั่งโดยมีสาเหตุมาจากกู กูคงแย่มากใช่มั้ยที่ทำมึงร้องไห้บ่อยๆแบบนี้ อย่าร้องไห้เลยนะเต้ย อย่าร้องเลยนะคนดีของจ๊อบ”
*** มาแล้วๆๆๆ แหะๆรู้สึกว่านิยายตัวเองกลายเป็นนิยายรายสัปดาห์(หลายๆสัปดาห์ถึงอัพ :laugh: :m23:)
กร้ากๆๆๆๆ หัวเราะไปก็หลบตรีนไปด้วย คริคริ ยังไงก็ขออภัยที่หายหัวไปนานนะครัช :mew3:
กลับไปครั้งนี้มาไม่รู้หวานขึ้นรึเปล่า แต่ยังไงเรายังไม่ทิ้งคอนเซ็ปต์รักแบบหน่วงๆ
มีใครรู้สึกรำน้องเต้ยมั้ยตอนนี้ 5555 จริงๆมันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์นะ ความรักที่มีอดีตมันย่อมมีความระแวง
และหวาดกลัวกันบ้าง แต่เชื่อเถอะว่า "ความรักที่แท้จริง" จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง อ้วกกกกกกกก :laugh3:
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ คาดว่าอีกไม่นานหรอก หึหึ เพราะใกล้จบแล้วววววว
สุดท้ายขอหยอดนิสนึงว่า " คิดถึงนักอ่านทุกท่านจ้า" เลียเบาๆ :interest:
-
เข้าใจกันสักทีเถอะลุ้นตัวโก่งแล้ว
-
ตะลึงตึงๆ!!!!
รอมานานมาก เรื่องนี้
ตอนนี้เราไม่รำคาญน้องเลยนะ พอเข้าใจอยู่
(ฮืออออ ร้องไห้ให้ทีเบียร์)
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สงสารพี่ทีกับเบียร์จัง ตอนนี้ลุ้นอย่างเดียวให้ทั้ง 2 คู่เข้าใจกันไวๆ
-
จ๊อบทำอย่างนี้ไม่ถูก จะสาวY สาวZ ยังไงก็เป็นผู้หญิง มันน่าเกลียดมาก
ขนาดกะเทยกับผู้หญิงเป็นเพื่อนกันนอนด้วยกัน ยังท้องเลย มีข่าวออกเยอะ
แล้วนี่นับประสาอะไรกับผู้ชายผู้หญิง
เห็นเพื่อนๆกันนี่ละ ได้กันมาหลายรายแล้ว
อกหัก ปรับทุกข์ ปลอบใจกันไปมา เพื่อนกัน ได้กันซะงั้น เหอๆ
-
เข้าใจเต้ยนะ :o12: :o12:
-
ให้รักกันหวานๆ บ้างก็ได้นะ
ถ้าใกล้จะจบแล้วเอารักหน่วงๆ ทิ้งทะเลไปเลย
แล้วมาหวานแบบน้ำตาลขึ้นกันเถอะ :mew1:
-
เหตุผลสาววายที่ว่าวิบัติมาก
ถึงจะชอบให้ผู้ชายเอากันเองก็น่าจะเข้าใจนะว่าให้เขานั่งตักกันเอง
ไม่ใช่ไปนั่งจองที่ให้เขา
เราว่าเจตนานางท่าจะไม่ดีมากกว่า
อ่านจากมุมมองของจ็อบฉะนั้นเป็นไปได้ว่าอ่านเดมส์ตามนางไม่ทัน
สาววายจริงตบเพื่อคู่จิ้นได้แต่ไม่ใช่ว่าไปสร้างเหตุให้คู่จิ้นทะเลาะกันเอง
ยิ่งหาคู่จิ้นจริงๆยากๆอยู่
อมพะนำอยู่นั่นแหละ
กว่าจะได้มาเป็นแฟนกัน
ทำไมไม่กระตือรือล้นเอาสักหน่อย
สงสารคู่ที-เบียร์
-
จ๊อบ :L2:เต้ย
-
ก็ฟังหน่อยเซ่...
โว๊ะะ :katai1: :katai1:
//หลบตีนแปบบ :z6: :z6:
-
อยากให้เข้าใจกันเสียที ^^
-
เศร้า แม้จะรู้สาเหตุทร่แท้จริงแต่ก็ยังคงร้องไห้ไปพร้อมกับเต้ย
-
กรี้ดดด ดีใจที่มาอัพแล้วววว
กรี้ดดอีกครั้ง กับนางจ๊อบบหล่อนทำเต้ยของฉั้นร้องไห้อีกแล้วนะยะ
และกรี้ดดดอีก ตรงที่ นิยายใกล้จบแล้ววว อ้ากก ทำมายยยยมันจบเร็วงี้ล่ะ
ขออีกสักสี่สิบห้าสิบตอนไม่ได้เรอะ!? เคลียร์คู่พี่ทีพี่เบียร์ให้เค้าด้วยยยยน้าาาา
คนแต่งงงงงงงงงงง
-
:o12:
-
:o8: โอ้ย....ตอนนี้หวานๆ ปนรสขมนิด ขอตั้ง Theme ตอนนี้ว่า Bitter Sweet เลยละกัน :-[
ส่วนตอนก่อนๆ นี้ Theme สหพัฒ...ตรู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด :try2: เซนเซอร์ดีกว่าเนอะ
-
ดูดีนะจ้อบเนี่ย
-
ถ้าเป็นแฟนกันแล้วก็เลิกกันอยู่ดี เพราะเกิดเหตุอะไรขึ้นก็จะไม่ฟังอย่างเดียว
เข้าใจนะว่าเจ็บเพราะภาพที่เห็น แล้วอดีตที่ผ่านมาของจ๊อบก็ทำเต้ยกังวล
แต่อย่าลืมว่าย้อนอดีตไม่ได้ และตอนนั้นยังเป็นแค่คนแอบรัก
-
เต้ยฟังจ๊อบก่อนนะ
-
ไม่รำเต้ยหรอกค่ะ เข้าใจความรู้สึกอยู่
อยากจะใจอ่อนเร็วๆ ก็กลัวจะเสียใจอีก
อยากจะเล่นตัวนานๆ ก็กลัวเขาจะเบื่อจีบ
แต่สาววายคนนั้น ไม่ทำให้ฟิน แต่เบื่อมากกว่า
-
คิดซะว่าเริ่มกันใหม่ มันก็ต้องมีเข้าใจผิดกันบ้างเป็นธรรมดา เต้ยเคยเห็นจ๊อบเป็นแบบนี้มาก่อนก็เลยอดคิดไม่ได้ ระแวง ถึงชะนีนั่นจะเป็นเพื่อนแต่นางก็ไม่ควรจะทำแบบนั้นมันเกินไปต้องมีขอบเขตกันบ้าง จ๊อบก็เตือนแล้วนะ คราวหน้าคงไม่มีแล้วล่ะ จ๊อบรู้แล้วว่าเติ้ลคิดอะไร จ๊อบใจเย็นขึ้นเยอะนะไม่ท้อ ไม่รำคาญเต้ยที่พาล งี่เง่า เราว่าน่ารักดีนะเหมือนงอนแฟน ไอ้ที่ไม่ฟังก็เพราะแอบหึงแอบหวงนั่นแหละ จ๊อบถึงได้ไม่รำคาญไง มีง้อ มีโอ๋ :-[ แต่หนูเต้ยก็ควรจะรับฟังไว้ก็ดีนะ เป็นแฟนกันมีอะไรก็ต้องหันหน้าคุยกัน จะได้คบกันยืดยาว ในเมื่อตอนนี้จ๊อบมันกลับตัวแล้ว แคร์เติ้ลมากกว่าใคร เต้ยก็ต้องเริ่มเชื่อใจบ้าง เป็นกำลังใจให้ :katai2-1: ส่วนพี่เบียร์ กับ พี่ที เป็นเรื่องของอนาคตแล้วนะ จะยังไง เต้ยพูดดีมากเลยหวังว่าทีจะคิดและทำได้นะ อย่าปล่อยให้อะไรมาขวางความรักของตัวเองอีกเลย เรียนให้จบและสร้างความมั่นคงให้ครอบครัวเห็น เบียร์ก็เหมือนกันในเมื่อยังห่วงทีอยู่ ก็อย่าปล่อยให้อะไรมาขวางได้ อย่าหนีหัวใจอีก เจ็บกันมาเยอะแล้ว สู้เพื่อความรักต่อไป :กอด1:
-
ฉันพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงงงงง :ling2:
ตามอ่านรวดเดียวเลย ชอบมากก อ่านไปหน่วงไป :mew5:
รีบมาต่อน้า
-
ฟังหน่อยก็ดีนะเต้ย
ทำตัวอย่างนี้ไม่น่ารักเลย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:mew6: :mew6:
-
ถ้ามัวแต่คิดไปเอง แล้วไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ผลสุดท้ายก็คงจบด้วยการเลิกรา อยู่ดี
ขอบคุณ คนเขียนค่ะ :pig4:
-
พอคู่นี้เค้ากะลังหวานพี่ทีกะพี่เบียร์ก็มาหน่วง
-
นั่งตักเนี่ยนะ...ไม่ใช่ละ คนไทยนะลูก ผู้หญิงด้วย หวงตัวหน่อยยย
-
มัวแต่ไม่ฟังอะไรแบบนี้ก็ไม่เข้าใจกันสะทีสิเต้ยยย หนีอยู่ได้
-
เห้ออออออออออออ
สงสารพี่ทีกับพี่เบียร์
ส่วนจ๊อบทีหลังก็อย่าทำอีกนะ ถึงเพื่อนก็เหอะ
เอาแค่พอดีๆ เพื่อนก็ไม่ต้องช่วยกันหญิงขนาดนั้น
:katai3:
-
ยกที่ 22 : ฝากเกียร์ ฝากใจ
...ออด ออด...
เสียงออดดังขึ้นถี่ๆที่หน้าประตูคอนโด ทำให้ผมต้องขยับตัวแล้วเปิดเปลือกตามองภาพเบื้องหน้าที่มีซองยาวางอยู่อย่างเรียบร้อย ทั้งยังมีโน้ตแผ่นเล็กๆลายมือคุ้นตาของน้องรหัสซึ่งเขียนกำกับเวลาทานยาในแต่ละมื้อพร้อมกับคำอวยพรให้หายไวๆ ผมอดยิ้มน้อยๆกับความหวังดีของไอ้ตัวจุ้นก่อนจะนั่งนิ่งมองซองยาและไพล่ไปนึกถึงเจ้าของที่ซื้อฝากน้องผมมาให้
...คงได้แต่คิดถึง...
...แค่นี้ก็ดีแล้ว...
ออดๆๆๆ
เสียงกดกริ่งดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมต้องลุกขยับตัวแล้วสาวเท้าไปยังประตูทันที นึกแล้วก็แปลกใจตอนที่แหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ตรงผนังบอกเวลาเกือบดึกแล้วจะมีใครมาหากันตอนนี้ได้
“ ที”
หืม
จังหวะที่เปิดประตูออกกว้างนั่นผมก็รับรู้ได้ถึงแรงโถมกายของใครบางคนที่พุ่งเข้าใส่ ร่างนุ่มนิ่มของผู้หญิงตรงหน้าตรงเข้าสวมกอดผมไว้เต็มอ้อมแขน ไม่ต่างจากชายหนุ่มอีกคนที่อยู่เบื้องหลังซึ่งกอดผมกับผู้หญิงคนตรงหน้าไว้อีกรอบหนึ่ง
ผมงุนงง
“ ที ฮึก ไม่เป็นไรนะที”
“ ครับ”
พอตั้งสติได้ผมจึงค่อยๆดันบุคคลทั้งสองออกเพื่อสำรวจเครื่องหน้า แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้ผมยิ้มกว้างราวกับว่าได้พบเจอกับเรื่องที่น่ายินดีเมื่อเห็น “พี่ทิพย์” พี่สาวคนโตและ “ เจ้าทรอย” น้องชายของผมปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆกัน จะว่าน่าแปลกใจก็คงใช่เพราะพี่ทิพย์ซึ่งใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่ม.ปลายเนื่องจากบิดาส่งไปเรียนเมืองนอกจนกระทั่งแต่งงานกับนักธุรกิจชาวอังกฤษเลยปักหลักใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น แต่ก็จะกลับมาเยี่ยมบ้านทีปีละสองสามครั้ง จริงๆที่ในอดีตเราสามพี่น้องค่อนข้างจะสนิทกันพอสมควรแต่เพราะวิถีชีวิตของแต่ละคนที่เปลี่ยนไปทำให้พวกเราดูห่างกันไปโดยปริยาย
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังโทรศัพท์พูดคุยกันสม่ำเสมอทั้งๆที่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าทรอยน้องชายที่สนิทกันมากเพราะด้วยความที่เป็นผู้ชายเหมือนกันและมันห่างจากเขาแค่สองปีเท่านั้น แต่เพราะช่วงนี้มันอยู่ชั้นม.หก ทั้งเรียนและอ่านหนังสือหนักเพื่อเตรียมตัวสอบ ระยะหลังมันกับผมเลยดูห่างกันไปจะเจอกันบ้างก็แค่ช่วงที่เขากลับไปนอนที่บ้านใหญ่
“ ที”
พี่สาวผมเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆก่อนจะสวมกอดผมอีกครั้ง แต่เพราะความที่พี่ตัวเล็กกว่ามากเลยกลายเป็นว่าผมต้องย่อตัวให้พี่สาวโอบกอดจนเจ้าทรอยหัวเราะขำ
“ ขำอะไรยะ” พี่ทิพย์หันไปแว๊ดใส่น้องชายคนเล็ก
“ ขำพี่ทิพย์แหละ...” ทรอยยักไหล่ก่อนจะตรงมาเบียดๆพี่สาวแล้วตรงเข้าสวมกอดผมแทนเหมือนแกล้งพี่สาวตัวเองจนผมอดขำไม่ได้ ทั้งๆที่พวกเราโตๆกันแล้วแต่ยังทำท่าทำทางราวกับเด็กน้อยยิ่งพี่สาวผมนี่แต่งงานมีสามีแล้วด้วยสิ
“ อะไรกันครับเนี่ย”
“ คิดถึง”
ผมยืนนิ่งมองสบตากับพี่สาวที่พูดเสียงแผ่วแต่ถ้อยคำกลับเต็มไปด้วยความชัดเจนในความหมาย
“ ที..” พี่ทิพย์กุมมือผมแล้วเขย่า “...เวลาแค่ไม่กี่ปีนี่มันเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้เลยเหรอ”
“ พี่เหมือนไม่ใช่พี่สาวที่ดีเลยใช่มั้ย ถึงปล่อยให้ทีต้องเผชิญหน้ากับเรื่องราวแย่ๆอยู่เพียงลำพัง” พี่ทิพย์พูดไปน้ำตาไหลไปจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่พี่สาวกำลังพูดมันคือเรื่องอะไรกัน ผมเลยหันไปใช้สายตาถามน้องชายซึ่งมันก็แค่ยิ้มแล้วพูดขึ้น
“ แม่อ่อนเล่าเรื่องของพี่กับพี่เบียร์ให้พวกผมฟังหมดแล้ว”
“ ก่อนหน้านี้คุณแม่ท่านโทรไปหาพี่ทิพย์ที่อังกฤษ...” ทรอยยิ้มมุมปาก “...ก็ช่วงหลังพี่เล่นไม่กลับบ้านใหญ่เลย คุณแม่กับคุณย่าท่านห่วง คุณพ่อด้วยถึงจะไม่พูดผมก็รู้ว่าเขาห่วง สุดท้ายพี่ทิพย์เลยตะล่อมคุณแม่จนเปิดปากเล่าเรื่องพี่”
“ ยิ่งรู้จากปากแม่อ่อนว่าพี่ทีกำลังแย่ คราวนี้ผมกับพี่ทิพย์ใครจะทนอยู่เฉยได้”
“ อืม”
ผมถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับรู้
มันก็จริงว่าช่วงหลังผมไม่กลับบ้านใหญ่เลย จะว่าเป็นการประชดมันก็คงไม่ถึงขึ้นนั้นเพียงแต่ผมแค่รู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียว อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพราะความเงียบทำให้ผมมีสติกับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นเบื้องหน้าและเงื่อนไขอะไรบางอย่างระหว่างหัวใจของผมกับภาระของครอบครัว
“ ผมโกรธพี่จริงๆนะเนี่ย มีเรื่องขนาดนี้พี่ไม่ยอมปริปากเล่าให้พวกเราฟังเลย พี่ทีพี่ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะครับ”
“ ใช่..” พี่ทิพย์พยักหน้าหงึกๆ “...ทียังมีพี่ มีเจ้าทรอยนะ พวกเราคือครอบครัวเดียวกันนะ” ผมยิ้มทั้งน้ำตาตอนที่เช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยตาของพี่สาว
“ ครับพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน”
“ ไม่ว่าจะเป็นยังไงผมก็อยู่ข้างพี่นะ” เจ้าทรอยตบบ่าผม “...ผมเทหมดหน้าตักเลยงานนี้”
“ หึ หาเวลาสลับรางรถไฟให้ได้ก่อนเถอะเรา” พี่ทิพย์แซวขำๆในความเจ้าชู้กระล่อนของน้องชายคนเล็ก
“ โหพี่ทิพย์ ผมออกจะเป็นคนดีเรื่องแบบนั้นมีที่ไหนกัน”
“ ย่ะ..” พี่สาวค้อนประหลับประเหลือก “...อย่าไปทำผู้หญิงที่ไหนท้องก่อนเรียนจบก็แล้วกัน”
คราวนี้ผมหัวเราะร่วนเพราะรู้ดีถึงกิตติศักดิ์ความเจ้าชู้อันลือเลื่องของน้องชายตัวเอง ผมกำลังยิ้มซึ่งเป็นรอยยิ้มกว้าง มันเป็นความรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อย ผมไม่รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว
กำลังใจจากคนรอบข้างมีความสำคัญกับผมมากจริงๆ
แม้จะทำอะไรไม่ได้มากแต่มันเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นคอยโอบประคองเราในวันที่กำลังจะหมดแรง
กำลังใจที่แท้จริง
........
........
“ ยายๆๆ”
ตอนที่เปิดประตูเข้าไปเห็นผู้อาวุโสซึ่งเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของบ้านนั่งพิงหัวเตียงสีหน้าดูสดชื่นแจ่มใส แต่ดวงตาจะดูอิดโรยอยู่บ้างแต่ลักษณะภายนอกที่ปรากฏให้เห็นก็เบาใจได้ว่าอาการเจ็บป่วยครั้งนี้คงดีขึ้นมากแล้ว
“ เบาๆลูก”
คุณนายสารภีเอ็ดให้ตอนที่ผมทำเหมือนว่าจะโถมตัวใส่ผู้สูงอายุที่หัวเราะชอบใจอ้าแขนทั้งสองข้างรอท่าผมอยู่ ผมยิ้มกว้างซุกใบหน้าลงที่บ่าเล็กบางเนื้อหนังเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา มือสากมีริ้วรอยของชราลูบไปตามศีรษะและเนื้อตัวผมอย่างแผ่วเบาทำเอาอดน้ำตาซึมไม่ได้
“ คิดถึงจังเลยครับ”
ผมยิ้มกว้างนึกอยากจะรัดร่างของยายให้หายคิดถึงแต่เนื้อตัวและเรี่ยวแรงของผู้อาวุโสดูไม่เป็นใจ กลัวว่าเผลอทำอะไรรุนแรงไปจนเกรงว่าหายจากแผลเก่าจะได้แผลใหม่เพราะฝีมือผม ผมคว้าแขนเหี่ยวๆที่เนื้อหนังหย่อนยานขึ้นมาลูบอย่างแผ่วเบา ตรงข้อมือมีรอยเขียวช้ำและยังบวมอยู่นิดหน่อย เห็นแบบนี้แล้วอดใจหายไม่ได้ถ้าหากว่าอุบัติเหตุครั้งนี้สร้างความเจ็บปวดให้ยายหนักกว่านี้ ผมคงเสียใจที่สุด
“ ยายไม่เป็นอะไรแล้วลูก”
“ ยายครับ ยายอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ เต้ยใจหายหมดเลย” ผมคว้ามือยายมาแนบแก้มเอาไว้ “...น้าพรเล่าให้ฟังว่ายายดื้อที่จะลุกขึ้นมาหุงหาอาหารตอนเช้า ทั้งๆที่มันเช้ามืดขนาดนั้น ดีนะครับที่ห้องน้ำไม่ลื่นมากไม่งั้นยายคงเจ็บหนักยิ่งกว่านี้อีก”
“ ยายครับ ตอนนี้ยายอายุมากแล้วนะ จะเดินจะเหินอะไรต้องระมัดระวังมากๆรู้มั้ยครับ แล้วไอ้ที่ชอบลุกขึ้นมาทำอะไรๆโดยใช้แรงจนเป็นลมเป็นแล้งแบบนี้ไม่ดีเลย เต้ยห่วงยายนะ ยายครับยายต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะ”
ผมทำเสียงออดอ้อนผู้อาวุโสก่อนจะวางใบหน้าซุกซบลงที่ตักของยาย โดยมีมือเหี่ยวย่นลูบไล้ศีรษะและแผ่นหลังเขาอย่างที่ยายชอบทำประจำเวลาที่หลานรักมาออดอ้อนคลอเคลียแบบนี้
“ นะครับยาย ยายอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ เชื่อเต้ยนะ”
“ จ๊ะลูก”
“ ยายคงทำให้เต้ยห่วงมากสินะลูก...” มือเหี่ยวเวียนลูบศีรษะหลานอย่างแผ่วเบา “ เห็นแม่เราบอกว่าเรามาถึงเมื่อคืน เพราะยายแท้ๆเลยที่ทำให้ต้องมาค่ำๆมืดๆ”
“ เต้ยอยากมา เต้ยห่วงยาย”
“ ขอบใจลูก ตอนนี้ยายไม่เป็นไรแล้ว เต้ยไม่ต้องห่วงนี่หมอวัชเขาเข้ามาดูอาการตอนเช้า เห็นว่าพรุ่งนี้ยายก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ ครับ กลับไปนี่เต้ยจะบำรุงยายเยอะๆเลย ยายจะได้แข็งแรงไวๆ แต่ยายห้ามทำงานหนักอีกนะ”
“ จ๊ะลูก”
“ หึ..” น้าพรที่นั่งปลอกผลไม้อยู่ถึงกับหัวเราะร่วน “...ยายเราหน่ะดื้อมากนะเต้ย ที่น้าพูดหรือแม่เราพูดก็ไม่ค่อยฟังหรอก...” น้าพรฟ้องไม่จริงจังนักดูไปทางแซวซะมากกว่า “...แต่พอหลานรักพูดนี่รับปากเสียดิบดีเชียว”
“ นังพร”
ยายค้อนให้อย่างประหลับประเหลือกเรียกรอยยิ้มจากทั้งมารดาและน้าสาวของผม
“ มัวแต่หัวเราะกัน แล้วนี่เมื่อเช้ามากันยังไงเห็นว่าจ๊อบไปค้างที่บ้านเมื่อคืนเหรอลูก แล้วนี่ไปไหนเสียหล่ะ ยายยังไม่เห็นหน้าพ่อคนนั้นเลยว่าจะขอบใจเสียหน่อย อุตส่าห์ขับรถมาส่งเต้ยให้ถึงที่ ไม่รู้มาคราวนี้จะมาอ้อนให้ทำขนมใส่ไส้ให้กินอีกหรือเปล่า”
น้ำเสียงของยายตอนที่พูดถึงมันเต็มไปด้วยความเอ็นดู ถ้าว่าเปรียบกันว่าผมเป็นหลานรักของยาย มันคงเป็นหลานที่ยายรักที่สุดเช่นกัน ในเมื่อมันทำตัวให้เป็นที่เอ็นดูของยายชนิดที่ว่ามันเหมือนกับเป็นหลานแท้ เข้านอกออกในบ้านและสนิทสนมกับทุกๆคน และทุกๆครั้งมันจะมักมาอ้อนยายให้ทำขนมใส่ไส้ขนมไทยโบราณของโปรดที่ยายมักจะทำตามคำขอของมันโดยไม่อิดออด
ผมถอนหายใจเมื่อนึกถึงมันและเหตุการณ์เมื่อคืน และกิริยาอาการของผมก็ไม่พ้นความช่างสังเกตของมารดา คุณนายสารภีหรี่ตามองแล้วนึกสงสัยก่อนจะหันไปเลิกคิ้วถามน้องสาวที่วางมือจากการปอกผลไม้แล้วยิ้มแหยๆ พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือไปที่หลานชายเหมือนต้องการส่งซิกอะไรบางอย่าง มารดาวัยกลางคนจึงรวบบ่าของลูกชายแล้วเขย่าเบาๆก่อนจะพาออกไปคุยกันข้างนอก
“ แม่”
“ โกรธอะไรจ๊อบรึเปล่า” ผมนิ่งเงียบจากที่เตรียมคำถามว่ามารดาพาออกมาภายนอกทำไม แต่เมื่อเจอคำถามตรงๆจากคุณนายสารภีผมถึงกับยืนอึ้งคิดหาคำตอบอะไรไม่ถูก
“ คือ..”
“ เจ้าหนูเต้ย..” คำเรียกที่มารดามักใช้เรียกเวลาเอ็นดูลูกชายตัวเองที่ทำหน้าแดงสลับซีดไปมา ท่าทางดูสับสนวุ่นวายราวกับคนคิดไม่ตก
“ แม่ครับ คือ เต้ยอธิบายไม่ถูก”
“ งั้นแม่ขอถามอะไรอย่างได้มั้ย”
“ ครับ”
คุณนายสารภีกอดอกยืนนิ่ง “ ผู้ชายที่ทำให้เต้ยร้องไห้แล้วสารภาพกับแม่ว่าชอบเค้าในวันจบการศึกษาคือจ๊อบใช่มั้ย”
“ แม่”
ผมร้องเสียงหลงแต่มารดาแค่ยิ้มน้อยๆ ผมเบือนหน้าหนีแววตาที่แสดงออกว่ารู้ทันนั่นแล้วนึกกระดากอาย “ มะ แม่รู้ได้ไง ก็เต้ย เต้ยยังไม่ได้แม่สักหน่อยว่าเป็นใคร”
“ ไม่บอกแม่ก็รู้ เรื่องของลูกแม่ทั้งคน” ผมถอนหายใจก่อนจะจับบ่าทั้งสองข้างของผมให้มาเผชิญหน้ากัน “...มีอะไรอยากจะเล่าให้แม่ฟังมั้ย”
ผมถอนหายใจแรงๆก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้มารดาฟังโดยไม่คิดจะปิดบัง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่มันกำลังจีบผมอยู่และรวมถึงเรื่องที่ทำให้ผมอึดอัดและแสดงอาการปั้นปึ่งใส่มันตั้งแต่เมื่อคืนมาจนถึงเช้านี้
“ แล้วทำไมเต้ยถึงไม่คิดจะฟังที่จ๊อบอธิบายหล่ะ”
“ ก็..” ข้ออ้างผมติดอยู่ในลำคอ ผมก้มหน้านิ่งจนรับรู้ได้ถึงแรงโอบรัดของมารดา “...ในเมื่อเต้ยไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทำไมถึงไม่ฟังที่จ๊อบจะอธิบาย ต่อให้เป็นคำแก้ตัวเต้ยก็ควรต้องฟัง ถ้าเรายังอยากที่จะคบกัน เราควรหัดฟังเหตุผลของคนอื่น”
“ แม่ไม่ได้เข้าข้างจ๊อบนะ...” มารดาผมพูดยิ้มๆ “...แต่ถ้าจะถามหาคนผิดในเรื่องนี้ ก็คงไม่มีใครถูกหรือผิดแบบเต็มๆหรอก อีกอย่างเต้ยรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่จ๊อบทำทั้งหมดไม่ได้คิดจริงจังอะไร เต้ยเป็นเพื่อนกับจ๊อบมานาน เต้ยจะไม่รู้เชียวเหรอว่าแท้จริงแล้วจ๊อบคิดหรือรู้สึกยังไงกับตัวเอง”
“ สำหรับแม่นะ แม่มองในฐานะคนนอก แม่คิดว่าคนเราถ้าเขาไม่มีใจให้เขาคงไม่ทนขับรถตั้งสี่ห้าชั่วโมงมาให้ ทั้งยังทนให้เราปั้นปึ่งใส่ ไล่เขาอย่างไม่แยแสแบบเมื่อเช้าหรอก”
ผมสะดุ้งเมื่อนึกถึงเมื่อเช้า
ผมยิ้มแหยให้มารดาที่ดูรู้ทันอีกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้า ผมถอนหายใจความรู้สึกผิดท่วมท้นในจิตใจ หลังจากที่นอนร้องไห้หลับคาอกมันไปทั้งคืนเมื่อเช้าดูเหมือนอะไรๆมันจะดีขึ้นถ้าหากว่าเมื่อเช้าจะไม่มีสายโทรศัพท์จากผู้หญิงของมัน ผมยอมรับว่าผมโกรธ ผมน้อยใจและสุดท้ายก็ระเบิดอารมณ์ใส่มัน
ผมเสียใจ
เสียใจที่ผมไม่ฟังมันเลย
ผมก้มมองโทรศัพท์มือถือที่นอนนิ่งอยู่ในมือถือได้แต่ถอนหายใจ
........
........
“ เฮ้ย”
“....”
“ ไงเรา จะถอนหายใจอีกนะมั้ย”
ผมไม่ตอบแต่ทิ้งตัวลงนอนนิ่งที่ตักมารดา แพทย์หญิงนลินีรีบยกไม้นิตติ้งและไหมทักลายสวยที่กำลังถักอยู่ออกแทบไม่ทัน ทั้งยังนึกประหลาดใจกับอาการของลูกชายเพราะตั้งแต่ออกเวรมาพร้อมกับสามีก็มาเจอลูกชายนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กลางบ้าน เห็นว่าอาการคงหนักหนาสาหัสจึงไม่อยากรบกวนเผื่อเจ้าตัวดีจะได้มีเวลาคิด จนบ่ายคล้อยจึงมานั่งถึงนิตติ้งซึ่งเป็นงานอดิเรกยามว่าง ส่วนสามีก็ไปปลูกต้นไม้ที่สวนข้างบ้านตามความชอบส่วนตัวเช่นกัน
“ แม่”
“ หืม”
“ จ๊อบจะทำยังไงดี” เจ้าลูกชายถามเสียงแผ่วแววตาดูเศร้าสร้อยเหม่อมองไปเบื้องหน้า “ จ๊อ ทำให้คนๆหนึ่งเสียใจ จ๊อบไม่ได้ตั้งใจ”
“ ยังไงกัน”
“ จ๊อบรู้ตัวว่าผิดนะแม่ จ๊อบอยากอธิบาย แต่เขาไม่ฟังเลย”
“ แคร์เขามากเหรอ” มารดาถาม
“ ที่สุด..” ผมตอบก่อนจะถามมารดา “...แม่ จ๊อบจะทำยังไงดีให้เขายกโทษให้”
“ แม่ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไร แล้วแม่จะช่วยเรายังไงเนี่ย”
ผมถอนหายใจก่อนจะลุกนั่งแล้วกุมมือทั้งสองของมารดาเอาไว้ “...แม่ครับ เต้ยโกรธจ๊อบ โกรธมากเพราะมันมีเรื่องที่ทำให้เขาเข้าใจผิด”
“ เต้ยไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ยิ่งกับคนที่เขารัก แม่เชื่อว่าเราต้องไปทำอะไรไม่ดีให้เขาโกรธมาแน่” มารดาผมตวัดตามองอย่างจับผิด
“ เมื่อก่อนจ๊อบทำให้เต้ยเสียใจ เต้ยร้องไห้เพราะจ๊อบตลอดเลย ทั้งที่รู้ก็ยังทำให้เขาเสียใจและผิดหวังอยู่บ่อยๆ มันคงเป็นความรู้สึกของคนที่ถูกทำร้ายบ่อยๆ เลยกลายเป็นว่าเขาไม่เชื่อใจและไม่ยอมรับเรา”
“ มันเป็นเรื่องปกติของคนรักกัน”
ผมพยักหน้าหงึกๆรับฟังไปเรื่อยก่อนจะเอะใจ “ คนรักกัน” งั้นเหรอ ผมเงยหน้าขึ้นมองมารดาที่ยิ้มรอท่าอยู่
“ นี่แม่รู้”
“ อื้อฮึ”
“ แม่...” ผมครางออกมาก่อนจะกอดแม่เต็มอ้อมแขน “ แม่โกรธรึเปล่าที่จ๊อบเป็บแบบนี้ แม่อายมั้ย”
“ ทำไมต้องโกรธ”
นั่นไม่ใช่เสียงของแม่ แม่ผมค่อยๆดันตัวผมออกจึงเห็นว่าบิดายืนกอดอกพิงประตูบ้านท่าทางสบายๆราวกับยืนฟังอยู่นานแล้ว
“ นี่พ่อ”
“ จ๊อบไม่ได้ฆ่าคนตายหรือทำตัวไม่ดีซะหน่อย ทำไมพ่อกับแม่ต้องโกรธหรืออายด้วย”
“ แม่ยอมรับว่าตอนแรกก็ทำใจลำบาก” แม่ผมลูบบ่าผมเบาๆ รอยยิ้มของแม่อ่อนโยนเหลือเกิน “...แม่กับพ่อรู้ตั้งนานแล้ว แค่เห็นแววตาของเต้ยก็รู้แล้ว จะมีก็แต่เราเท่านั้นแหละที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว”
“ แรกๆก็เข้าใจว่าเพราะพวกเราสนิทกัน เลยผูกพันเป็นพิเศษและท่าทางของเต้ยที่มีต่อจ๊อบก็เหมือนเพื่อนทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษ จนบางครั้งแม่แอบเห็นใจเต้ยจริงๆที่มารักคนอย่างเรา คนอะไรมีของดีอยู่ใกล้ตัวก็ไม่รู้จักคุณค่า เที่ยวไปทำเรื่องให้เขาช้ำใจอยู่ได้”
“โธ่แม่ ตอนนี้จ๊อบรู้ใจตัวเองแล้วนะ”
“ กว่าจะรู้ใจตัวเอง...” แม่ยิ้มหน่ายๆ “ ถ้าแม่เป็นเต้ยแม่ตัดใจแล้วไปหาคนใหม่นานแล้ว”
“ อ้าวแม่ ไหงงั้นหล่ะครับ”
“ เมื่อก่อนแม่คิดนะว่าเต้ยติดจ๊อบ แต่พอมาคิดๆดูแล้วเราหน่ะทำตัวติดกับเขามากกว่า แล้วเป็นไงสุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนทุกคนเพราะมัวแต่ตามเฝ้าเต้ย ยิ่งเมื่อก่อนนะช่วงเสาร์อาทิตย์นี่ไม่ต้องถามหาโน่นไปคลุกอยู่บ้านสวนเต้ยโน่น” ผมอมยิ้มนึกถึงเหตุการณ์เรื่องราวในอดีต
ผมยอมรับว่ามันติดมันจริงๆ
“ ขอบคุณครับพ่อ แม่ที่เข้าใจจ๊อบ” ผมสวมกอดมารดาเอาไว้โดยที่บิดาตบบ่าให้กำลังใจ
“ ไม่เป็นไร...จ๊อบจะเป็นอะไรก็แล้วแต่” มารดาลูบบ่าผมเบาๆ “จำไว้ว่าจ๊อบเป็นลูกของพ่อกับแม่”
“ พ่อกับแม่อยู่กับจ๊อบไม่ได้ตลอดไปหรอกนะ ฉะนั้นจ๊อบต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง ต้องเลือกทางเดินและเลือกคนที่จะมาดูแลกันด้วยตัวเองเช่นกัน”
“ จ๊อบเลือกเต้ย”
“ งั้นก็ควรไปบอกเจ้าตัวเขา ไม่ใช่บอกพ่อกับแม่”
“ แต่เขากำลังโกรธ...”
“ จ๊อบ” บิดาที่ยืนนิ่งอยู่นานเรียกผม
“ ครับ”
“ พ่อมีกฎสามข้อของคนรักกันจะบอก”
“ ยังไงครับ”
พ่อเดินมาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆและโอบบ่าของแม่เอาไว้ “...ข้อแรกโกรธให้เคลียร์”
ผมปล่อยลมหายใจอย่างหนักหน่วง
“ ข้อสองถ้ารู้สึกอ่อนเพลียให้กอดกันไว้” พ่อผมกระชับอ้อมแขนที่กอดแม่อย่างนุ่มนวล พร้อมแสดงความรักต่อแม่ด้วยการกระซิบคำว่ารักเบาๆจนคนมองอย่างผมอดยิ้มตามไม่ได้
“ และข้อสุดท้าย ทุกๆวันต้องหมั่นบอกรัก”
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อ)
วันนี้วันเกิดผม
เป็นวันที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารช่วยแม่และน้าอรแล้วไปทำบุญที่วัดด้วยกัน นอกจากนั้นยังถือโอกาสทำบุญหาบิดาผู้ล่วงลับไปแล้วด้วย ถึงแม้ว่ายายซึ่งเพิ่งได้รับอนุญาตออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อวานจะไม่สามารถมาร่วมทำบุญด้วยกันได้แต่ท่านก็ยังอุตส่าห์ตื่นมาให้ศีลให้พรผมตั้งแต่เช้าตรู่
ผมนั่งมองภาพอ่างเก็บน้ำเบื้องหน้าในยามสายหลังจากทำบุญที่วัดเสร็จผมก็ปั่นจักรยานจากบ้านมาเตร็ดเตร่แถวอ่างเก็บน้ำซึ่งเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของจังหวัดผม อากาศยามสายไม่ร้อนมากนักเพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ใหญ่ ทั้งยังมีลมเย็นที่หอบความชุ่มชื้นจากอ่างเก็บน้ำลอยมาชวนให้จิตใจผ่อนคลายลงได้บ้าง
ผมก้มมองโทรศัพท์ในมือที่มีเสียงเรียกเข้าตั้งแต่เช้า เพราะเพื่อนๆทั้งว่านและแท็คต่างก็โทรศัพท์มาอวยพรวันเกิดกันแต่เช้า ไม่ต่างจากแฮม เต็ปที่ส่งข้อความมาอวยพร รวมถึงเพื่อนสาวพิมพ์กับดาวที่ใช้สื่อโซเชียลรวมอวยพรวันเกิดเช่นกัน ผมกดเข้าไปในสื่อโซเชียลอย่างเฟสบุ๊คที่มีคนแวะเวียนมาอวยพรวันเกิดกันจนเต็มไปหมด ทั้งคนที่สนิทชิดเชื้อและไม่สนิทต่างก็มาแสดงคำอวยพร
ส่วนพี่รหัสผมอย่างพี่ทีแกโทรมาตั้งแต่เที่ยงคืนเมื่อคืนพร้อมกับเล่นกีต้าร์เพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ฟังจนจบ และพอวางสายได้ไม่นานพี่เบียร์ก็โทรมาหลังจากนั้นติดๆ หึ คิดมาถึงตรงนี้ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าคนคู่นี้ทำไมถึงใจตรงกันขนาดนี้ แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไปหรอกเพราะรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ที่มันคลุมเครือซะเหลือเกิน
ทุกคนจำวันเกิดผมได้
ผมดีใจ
แต่
กับมัน มันซึ่งตั้งแต่เช้าวันนั้นที่ผมเหวี่ยงใส่มัน มันก็หายเงียบไปเลยถึงมันจะใช้สื่อโซเชียลรายงานว่าช่วงวันสองวันนี้มันไปทำธุระให้มารดาที่จังหวัดใกล้เคียง แต่ก็แค่นั้นในเมื่อไม่ได้ยินเสียงไม่ได้เห็นหน้าแล้วมันจะได้อะไร
ผมอยากโทรหามัน แต่โทรไปเมื่อวานก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยุ่งๆ ผมเลยไม่อยากกวน ไม่อยากทำให้มันรำคาญ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ว่าคำขอโทษที่อยากจะพูดออกไปมันยังคั่งค้างอยู่ภายในใจ
มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด เหนื่อย และรู้สึกน้อยใจ
รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว
ผมยิ้มเหนื่อยก่อนจะนั่งพิงต้นไม้ใหญ่แล้วหลับตาลงจะเพราะอากาศที่เย็นสบายหรือเพราะเมื่อเช้าตื่นตั้งแต่มืดเลยทำให้ผมรู้สึกเพลียๆอยากจะพักสายตา
.......
.......
คิดถึงแทบบ้า
คิดถึงที่สุด
ผมพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกหลังจากเดินตามหามันแถวอ่างเก็บน้ำอยู่ตั้งนานสองนาน ผมทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าแล้วพิจารณาใบหน้าของมันตอนหลับ
น่ารัก...จนอยากจะจรดริมฝีปากแนบแก้มที่นุ่มนิ่มนั่น
น่ามอง...จนไม่อยากจะละสายตาจากมันแม้แต่วินาทีเดียว
อย่างที่บอกว่าในอดีตผมไม่คิดที่มองมันด้วยความรู้สึกพิเศษแบบนี้ แต่วันนี้ความรู้สึกผมกำลังเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปตลอดกาล และไม่มีทางหวนคืนเพราะหัวใจผมมีมันเป็นเจ้าของแล้ว
ใบหน้าที่หลับสนิทดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม ริมฝีปากบางเม้มน้อยๆ ลมแรงๆพัดปอยผมให้ตกอยู่ตรงหน้าผากจนปิดบังความงดงามตรงหน้า ผมใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามแก้มแล้วเหน็บปอยผมมันทัดหูอย่างแผ่วเบา มันขยับตัวเล็กน้อยท่าทางนิ่วหน้านิดตอนที่ขยับคอไปมาเพราะความเมื่อย
ผมเลยถือวิสาสะสอดมือไปรองคอมันแล้วขยับให้ศีรษะมันซุกซบอยู่ที่อกผมแล้วขยับตัวโน้มร่างเราทั้งคู่นอนราบไปกับพื้นหญ้า มันขยับตัวอีกครั้งซุกใบหน้าที่ซอกคอผมดังนั้นแขนข้างหนึ่งเลยกลายเป็นหมอนให้หนุนนอน มืออีกข้างโอบเอวมันไว้อย่างแนบสนิท
สงสัยจะหลับลึกจริงๆ
มันนอนอมยิ้มลมหายใจยังสม่ำเสมอเป็นปกติ ผมจึงแอบฉวยโอกาสสูดดมแก้มนุ่มนิ่มของมัน
คิดถึงจัง
มันจะรู้มั้ยว่าตั้งแต่วันที่เราทะเลาะกัน แล้วผมต้องหักห้ามใจมากแค่ไหนที่จะไม่มากวนใจ ผมอยากทิ้งระยะเวลาเพื่อให้เราใจเย็นและมีเวลาได้คิด ประจวบเหมาะกับต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวัดให้มารดามันเลยติดพันหลายวันดีว่าช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวเราเลยไม่ต้องขาดเรียน
แต่ผมคงคิดผิดที่ปล่อยระยะเวลานานจนทำให้มันน้อยใจ
พอไปหาที่บ้านเมื่อเช้าแล้วได้คำตอบจากแม่สาว่ามันคงมาปั่นจักรยานเล่นแถวนี้ ผมนี่แทบจะเหาะตามมาทันที ตอนนี้ผมบอกเลยว่าผมอยากคุยและอยากอธิบายกับมันมากแค่ไหน
อยากให้มันฟัง
อยากให้มันเข้าใจว่าคงไม่มีใครที่ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้เท่ามัน
......
หืม
ผมพยายามขยับเปลือกตาเห็นภาพเบื้องหน้าคือแผ่นอกของมัน
...มาได้ไง...
ผมทำหน้างงๆ แล้วกรอกสายตามองไปโดยรอบ มันหลับสนิทแต่มือยังโอบเอวผมแน่นเห็นแบบนี้ผมรีบขยับตัวออกจากอ้อมแขนมัน จริงๆแล้วมันไม่ใช่อ้อมกอดที่อึดอัดตรงกันข้ามมันชวนอบอุ่นและปลอดภัย
คงเพราะผมขยับตัวไปมาเปลือกตามันเลยขยับและเปิดขึ้นทันที มันยิ้มกว้างตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผมมองจ้องอยู่และเป็นผมเองที่รู้สึกประหม่าต้องพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าหนีมัน ผมได้ยินมันหัวเราะในลำคอแล้วขยับมานอนตะแคงซ้อนหลังผมอยู่ แขนข้างหนึ่งของมันขยับท้าวศีรษะตัวเองพร้อมกับที่มันชะโงกตัวมาใกล้ๆใบหูของผม
“ อะไรเล่า” ผมขยับหนีพร้อมกับแกล้งศอกใส่มันไม่แรงนัก
“ ทำไมถึงหนีมาอยู่นี่ได้ ฮึ”
“ ใครหนี เปล่าหนีซะหน่อย”
“ ใครก็ไม่รู้” มันแกล้งกระแซะเข้ามาใกล้ๆชนิดที่ว่าเนื้อแนบเนื้อ “...โกรธกูมากเหรอ” มันถามน้ำเสียงนุ่มนวล
“.......”
“ รู้มั้ย วันนี้กูมีนิทานจะเล่าให้มึงฟังด้วย”
“ นิทานอะไร” ผมทำหน้าไม่เข้าใจเพราะโตจนป่านนี้ใครเขาอยากจะฟังนิทานกัน
“ อยากฟังมั้ยหล่ะ”
“.....” มันคงถืออาการเงียบของผมเป็นคำตอบแล้วจึงขยับรอยยิ้มพร้อมกับเริ่มต้นเล่านิทานที่มันเอ่ยถึง
“ มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นผู้ชายธรรมดานี่แหละ มันโครตงี่เง่าชอบทำอะไรหลายๆอย่างให้คนที่รักมันเสียใจ...” ผมขมวดคิ้วนึกสนใจเรื่องที่มันเล่า “...ทั้งๆที่รู้ว่าถ้ายังทำแบบนั้นคนที่มันรักต้องเสียใจไม่จบไม่สิ้นแต่ก็ยังทำ เพราะอะไรรู้มั้ย...”
ผมเผลอตัวส่ายหน้าตอบมันจนอีกฝ่ายอมยิ้มอย่างเอ็นดู
“...เพราะมันอยากให้คนที่มันรักอยู่เคียงข้างมันแบบนั้นตลอดไป ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใดก็ตาม”
เราสบตา
“...จนวันที่มันรู้ใจตัวเองว่ารักคนที่อยู่ข้างๆคนนั้นมาตลอด แต่ทำยังไงเขาก็ไม่เคยเชื่อใจมันสักครั้ง มันไม่โทษใครหรอกเพราะก่อนหน้านี้มันทำลายความรักความเชื่อใจของอีกฝ่ายจนไม่เหลือ”
ผมหันหน้าหนีเพราะเริ่มเข้าใจแล้วว่ามันพูดถึงเรื่องอะไร
“ แต่มันก็อยากให้คนๆนั้นเชื่อใจมันนะ ว่ามันไม่มีใคร หัวใจของมันมีแค่คนๆนั้นคนเดียว”
“ คนเดียวจริงๆ”
มันจรดริมฝีปากที่ขมับผมอย่างแผ่วเบา
“ เต้ย”
“.....”
“ วันนั้นเพื่อนกูมันเล่นเลยเถิดไปหน่อย ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนกูเองเราไม่มีอะไรกัน มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆกูไม่มีเจตนาจะถ่ายรูปกับเขา และไม่อยากให้มึงเสียใจแบบนี้”
“.....”
“ พอตอนกลางคืนผู้หญิงที่โทรหากูคือแฟนของพี่ต๋องพี่รหัสกูเอง เค้าโทรถามเรื่องพี่กูไม่มีเรื่องอื่นที่เกินเลย”
“ ส่วนตอนเช้าวันนั้นเพื่อนกูคนที่ถ่ายรูปด้วยโทรมาถามว่าเคลียร์กับมึงรึยัง มันเป็นห่วงกลัวมึงจะเสียใจและเข้าใจผิด มันรู้สึกผิดจริงๆ”
“ เต้ย”
“ ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้มึงเสียใจ ขอโทษจริงๆ”
“ อื้ม”
ทุกถ้อยคำที่ผ่านเข้ามาในหูชวนให้หัวใจที่แห้งแล้งกลับชุ่มฉ่ำ
ผมยอมรับว่าผมเชื่อมันสนิทใจ
ผมเชื่อใจมันแล้ว
“ ขอโทษเหมือนกัน” มันเป็นเสียงแผ่วเบาในลำคอผมแต่เชื่อว่ามันได้ยินเพราะมันยิ้มกว้างและลูบหัวผมเบาๆ
“ หลับตาสิ”
“ ทำไม”
“ หลับตาสิเต้ย”
“ อื้ม”
ผมปิดเปลือกตาแต่รู้สึกได้ว่ามันกำลังสวมอะไรบางอย่างใส่คอผมอยู่ พร้อมกับเสียงกระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหู “ แฮปปี้เบิร์ดเดย์”
“ ลืมตาสิ”
ผมก้มมองสร้อยคอที่เป็นเชือกป่านธรรมดาแต่ที่น่าแปลกใจคือรูปทรงของเกียร์อันเล็กที่ห้อยแทนจี้ มันเป็นสัญลักษณ์ที่สำคัญของคณะวิศวะฯเท่าที่ผมรู้มา
“ มันคือเกียร์ เป็นของสำคัญของเด็กวิศวะทุกคน”
สำคัญเหรอ ถ้างั้น ผมทำหน้าตื่นกะจะถอดคืนเพราะมันบอกว่าสำคัญคงเป็นของที่มีค่ามากแน่
“ ทำอะไร”
“ ก็มันสำคัญกับ...”
“ เพราะสำคัญ กูถึงอยากให้คนสำคัญ”
มันน่าแปลกมั้ยถ้าใจมันจะสั่นขนาดนี้
มันน่าอายรึเปล่าถ้าผมจะยอมให้มันล่วงเกินริมฝีปากอย่างแนบแน่นแบบนี้ “ เพราะมันสำคัญ กูถึงอยากฝากไว้ ฝากไว้ที่มึงตลอดไป”
ผมเงยหน้ารับริมฝีปากหนาที่บดคลึงทั่วขอบปากก่อนจะไล่เลาะสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากผม มันหยอกล้อปลายลิ้นพร้อมกับบดจูบไปทั่วอย่างเอาแต่ใจ
แต่เป็นความเอาแต่ใจที่ผมเต็มใจจะรับ
........
........
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าของโปรแกรมโทรแบบเห็นหน้าอย่างการโทรวีดีโอแบบนี้ ผมสะดุ้งรีบกดรับแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“ Happy Birthday to you”
หน้าจอมือถือปรากฏภาพบรรดาเพื่อนๆทั้งเต็ป แฮม ว่าน แท็คที่พากันทักทายโบกมือหยอยๆ โดยที่ในมือว่านมีเค้กอันเล็กๆจุดเทียนหนึ่งดอกเรียบร้อยรอการเป่า
“ สุขสันต์วันเกิดนะเต้ย”
ว่านทำเสียงน่ารักพร้อมกับยื่นเค้กมาตรงหน้าจอ
ผมอมยิ้มรับด้วยความเปรมปรีดิ์
หลังจากที่มือเย็นวันนี้มีการเลี้ยงฉลองกันนิดหน่อยจริงๆก็แค่ทานข้าวด้วยกันแล้วมันก็เพิ่งลากลับไปพร้อมครอบครัว และทั้งบ้านก็เพิ่งแยกย้ายกันไปพักผ่อนก็พอดีกับที่เพื่อนๆโทรมา
“ เฮ้ย”
ผมตกใจมองหน้าแฮมที่ร้องเสียงดังและชี้นิ่วใส่ผมพร้อมกับร้องอย่างยินดี
“ อะไรกัน”
ผมมองภาพความวุ่นวายตรงหน้าก่อนที่แฮมจะคว้ามือถือไปครองแล้วเปลี่ยนจากโทรแบบเห็นหน้าเป็นการโทรปกติ
“ เต้ย”
“ หืม มีอะไรรึเปล่า ร้องซะดังเราตกใจหมด” ปลายสายหัวเราะใส่ผมเสียงดังจะแทบจะยกหูออกจากโทรศัพท์
“ ก็คอเต้ย”
“ คอ...ทำไมเหรอ” ผมลองคลำที่คอจนสัมผัสกับสร้อยที่มันสวมให้
“ สร้อยนั่น จ๊อบมันให้มาเหรอ”
“ อื้อ” แค่พูดถึงมันผมก็ยิ้มกว้างหัวใจเต้นสั่นระรัวเหมือนมีใครมาตีกลองอยู่ข้างใน
“ งั้นเหรอ...” ผมไม่รู้ว่าปลายสายแอบยิ้มเหมือนกัน “...เต้ยรู้มั้ยว่าเกียร์มีความสำคัญกับเด็กวิศวะยังไง”
“.....”
“ เกียร์หลายๆอันหน่ะเป็นส่วนประกอบของเครื่องยนต์ที่ทำให้มีการขับเคลื่อนไป เปรียบได้กับความสามัคคีของคนในรุ่นที่จะพาพวกเราก้าวผ่านความยากลำบากของการรับน้องไปได้ เพราะมันสำคัญมันเลยถูกเปรียบให้เหมือนกับหัวใจ กว่าที่เด็กวิศวะจะได้เกียร์มา พวกเราต้องอดทน ต้องพิสูจน์ตัวเองให้รุ่นพี่ยอมรับพวกเราให้ได้ เกียร์หนึ่งอันมาแลกมากับความยากลำบาก พวกเราถึงรักษามันอย่างดีเหมือนกับการรักษาหัวใจของตัวเอง”
“ และการที่จะให้เกียร์กับใครไป คนๆนั้นก็ย่อมต้องเป็นคนสำคัญมาก”
“ เกียร์ก็เหมือนหัวใจของเด็กวิศวะ การที่ฝากเกียร์ไว้ที่ใครก็เหมือนการฝากหัวใจไว้ที่คนๆนั้น”
ผมยืนอึ้ง
เนื้อตัวชาวาบไปหมดทุกสัดส่วน ต่างกับหัวใจที่เต้นเหมือนจะทะลุออกมา แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในขณะเดียวกัน
ผมกำสร้อยคอรูปเกียร์เอาไว้เสียแน่นแล้วแนบมันให้ตรงกับหน้าอกที่ด้านซ้ายของตัวเองด้วยความรู้สึกตื้นตัน น้ำตาผมไหลเอ่อล้นขอบตาเต็มไปหมด และเหมือนกับว่าได้ยินเสียงกระซิบตามสายลมมาใกล้ๆใบหู มันเป็นถ้อยคำที่ติดตรึงอยู่ในใจและรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมรอบๆปาก
“ เพราะมันสำคัญ กูถึงอยากฝากไว้ ฝากไว้ที่มึงตลอดไป”
ผมสัญญา
จะเก็บรักษาหัวใจของมันให้ดีที่สุด
***** มาแล้วจ้ามาแล้ว :impress2: :katai4:
อิอิ ถามหน่อยว่าจิกหมอนป่ะ ตาร้อนผ่าวม่ะ บอกตรงๆว่าจังหวะนี้อยากได้เกียร์ ฮ่าๆๆๆ :o8: :-[
แก้ข่าวนิดนึงที่ว่า มันใกล้จบแล้ว แต่พอไปนั่งนับๆดูอีกตั้งเกือบสิบตอนแหนะ แหะๆ ยังไงติดตามเป็นกำลังใจ
ให้กันไปเรื่อยๆเนอะ :m23:
ถามอีกนิดว่ายังมีคนติดตามอยู่มั้ยอ่ะ เห็นเม้นท์ดูเงียบๆไป ถ้าไม่สนุกหรือให้ปรับตรงไหนบอกได้นะจ๊ะ ยินดีรับฟัง
ทุกความคิดเห็นจ้า :mew1:
สุดท้ายเจอกันตอนหน้าเนอะ บะบาย ฝันดีฝันหวาน ฝันถึงกันด้วยนะ จุ๊บๆๆๆ :bye2:
-
:katai4:
คู่เต้ยจ๊อบไปรอดแน่นอน พ่อแม่ไฟเขียวแล้ว (ชื่นชมพ่อจ๊อบ ให้ข้อคิดและวิธีการที่ดีมากค่ะ :))
แต่ทีเบียร์...........
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จิกหมอน ตาร้อนผ่าว อิจฉาเต้ยเว้ย o9 อยากได้เกียร์มั่งจัง
-
:-[ อ๊ายยย.............อิจ๊อบรู้ใจตัวเองแล้วหวานบาดคอเชียวนะแก
ไม่เราไม่จิกหมอน ฟินขนาดนี้ ระดับฉีกหมอนคร๊าบบบบ............. :hao7:
เกจคะแนนอิจ๊อบตีกลับพรวดๆ เลย จากที่เคยให้ติดลบไว้ และ +เป็ดให้คนเขียนจ้า :กอด1:
-
อยากได้เกียร์บ้างอ่ะ เกียมัวแล้วแกจ็อบเอ้ย
-
:pig4: :pig4: :pig4: ดีใจจัง มาอัพให้อ่านอีกล่ะ ให้กำลังใจสุดๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2:
-
แอบลืม เบา ๆ 5555
รออ่านต่อน้ะ
-
ชอบพ่อแม่จ๊อบจัง คนอื่นเค้ารู้กันหมดล่ะ มีแต่แกที่รู้ตัวช้า กว่าจะรู้ตัวก็เสียน้ำตาไปหลายถังเลย555555555
ชอบคำสอนของพ่อจ๊อบมากๆ ขอจำไปใช้บ้าง :katai4:
ปล.อยากได้เกียร์บ้าง อิจฉาเต้ย (เกียร์อยู่กับใคร ใจก็อยู่กับคนนั้น)
-
โฮๆๆๆๆๆ ดีใจที่เข้าใจกันเสียที ขออย่าให้มีอุปสรรคใดอีกเลยนะ พลีสสสสสสสสสสสส
ส่วนทีเบียร์ เราทำใจแล้วล่ะ เฮ้ออออออ...
-
โล่งอกพ่อแม่จ็อบเต้ยไฟเขียวไม่มีปัญหา ทีนี้ก็เหลือแต่คู่พี่ทีกับพี่เบียร์ว่าจะผ่านอุปสรรคได้มั้ย
แต่ยังดีที่มีพี่สาวกับน้องชายที่เป็นคนในครอบครัวส่วนนึงให้กำลังใจพี่ที
พี่ทีจะได้มีกำลังใจไม่รู้สึกโดดเดียวอยู่คนเดียว
-
อยากได้เกียร์บ้างจัง
-
รอๆดูพี่สาวกะน้องชายพี่ที
ทั้งสองจะช่วยความรักของ
พี่ทีให้สมหวังได้หรือป่าว
-
ง้อววววว
ชอบข้อคิดของคุณพ่อจ้อบจังเลยย เอามาจากคุณพ่อของคนแต่งป่าวจ้าา
ห้าๆๆๆ สวดยอดดดดด :katai2-1: :katai2-1:
-
ยังติดตามอยู่นะ อยากให้เต้ยโตมากขึ้นในด้านตวามคิด มีสติและ
มีเหตุผลมากขึ้นกับความรัก ไม่ใช่วิ่งหนีปัญหาเหมือนที่ผ่านมา
-
อ่านแล้วเขินแทน :o8:
-
ว้าวๆๆๆ มีให้เกียร์ด้วย. ผมเป็นคนนึงที่มีเกียร์ จะบอกว่า กว่าจะได้มายากมากนะครับ
-
อิจฉาไปอีกกก
-
เย้ๆ ดีกันแล้ว อ่านแล้วกัดปากตัวเองแทนจิกหมอนเลย 5555555555
-
:กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:
-
เฮ้ออออ โล่งอกโล่งใจ เข้าใจกันได้สักทีเนอะ
-
ยายก้อมีเกียร์นะ แต่ทุกวันนี้ยังหาคนที่จะฝากเกียร์ไวัไม่ได้เลย เศร้า :sad4:
อิจฉาเต้ย!!!!
-
ต่อไปคงได้หวานกันบ้างแล้วสินะ
-
เราก็อยากได้เกียร์
ตอนนี้น้องสอบได้วิศวะรั้วชมพูเหมือนจ๊อบ
อยากให้มันได้เกียร์เร็วๆ 555555
ขอบคุณคนเขียนค่า
-
ตอนนี้ทั้งหวานทั้งซึ้งเลย ดีแล้วที่ปรับความเข้าใจกันได้ มีอะไรก็คุยกัน จ๊อบแกประพฤติตัวดีขึ้นมากเลย :-[
-
กรี้ดดดด อิจฉา อยากได้เกียร์บ้างงงงง
ดีใจๆๆๆที่ยังไม่ใกล้จบ แต่เหลือแค่สิบ
ตอนเอง สิบตอนหลักบวกร้อยตอนพิเศษ
ใช่ป่าว 5555+ ถ้าเป็นงั้นก็โอเคคคคจ้าา
เหลือคู่พี่ทีพี่เบียร์ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แหมมมมม่ จ๊อบนี่ก็แอบโรแมนติกนะเรา ฮ่าๆ :laugh:
คู่นี้เขาเริ่มลงตัวแล้ว แล้วเมื่อไหร่พี่ทีพี่เบียร์เราจะมีความสุขกะเขาซะทีน้าาา :hao5:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
:o8: :o8: :-[
-
มาม่าจะหมดยังนิ :katai5: :katai5:
-
อ่านยังไม่จบนะ อ่านถึงตอนที่15 อยู่เลยแต่อยากเมนท์ก่อน
มันดราม่ามากค่ะ เสียน้ำตาแทบทุกตอน
อ่าน(ต้นเรื่อง)เรื่องนี้แล้วไม่รู้ว่าเราจะรู้สึกแหวกกระแสชาวบ้านไปหรือเปล่า แต่เรามองว่าสี่ปีที่เต้ยเจ็บ จะโทษอิจ๊อบอย่างเดียวก็ไม่ถูกนะ คือฮีเป็นคนที่ถูกรักไง แต่ตอนนั้นฮียังไม่รู้ใจตัวเอง และฮีก็เข้าใจไปว่าไม่ได้รักเพื่อนสนิทตัวเองหรอก ด้วยความเข้าใจของจ๊อบในตอนนั้น เราว่าจ๊อบก็ทำถูกแล้วนะที่ปฏิเสธเต้ยไปแบบตรงๆ เรากลับชอบที่จ๊อบชัดเจนกับความรู้สึก(ณ ตอนนั้น)ของตัวเองซะอีก แบบแน่ใจว่าไม่ได้ชอบตอบแน่ก็พูดกันตรงๆไม่ได้ให้ความหวัง ส่วนไอ้ที่ดูแลฮีก็แค่ทำเหมือนเดิม แล้วก็ไม่แปลกนะที่จ๊อบจะอยากให้เต้ยไม่เจ็บอยากให้เหมือนเดิม ถึงรักตอบไม่ได้แต่ก็คงไม่มีใครอยากเสียเพื่อนไปหรอก ถ้ายังดีต่อกันได้เป็นใครก็คงทำ แต่ที่เต้ยเจ็บนั่นเป็นเพราะเต้ยทำใจไม่ได้เอง แต่เต้ยเองก็ไม่ผิดที่จะรู้สึกกลัวหลังจากที่เลือกที่จะเดินจากมาแล้วแต่จ๊อบดันเพิ่งรู้ใจตัวเองซะงั้น เข้าใจได้นะว่าเต้ยก็คงต้องใช้เวลาและต้องการความแน่ใจในการที่จะกลับไปหาจ๊อบ และอาจจะมีเข็ดกับรักแรกบ้าง แต่ถ้าเต้ยจะทำให้จ๊อบเจ็บ ก็ขอให้เป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่ฟีลแบบ ฉันเคยเจ็บมาก่อนแกก็ต้องเจ็บแบบที่ฉันเคยเจอ คือจ๊อบมันไม่ได้ทำผิดถึงขนาดต้องชดใช้ขนาดนั้น เรามองว่าการที่จ๊อบต้องเจ็บไม่ใช่การต้องชดเชยในสิ่งที่เต้ยเคยเจ็บนะ เพราะสี่ปีที่เต้ยเจ็บนั่น เต้ยเลือกที่จะรักเอง จ๊อบแค่เป็นคนที่ถูกรักเท่านั้นเอง ที่เต้ยเจ็บคือเพราะการทำใจไม่ได้ของตัวเองเป็นส่วนใหญ่นะเราว่า จ๊อบมีเอี่ยวนิดหน่อยตรงห่วงและทำดีจนทำให้เต้ยตัดใจลำบากนี่แหละ ฉะนั้นให้จ๊อบเจ็บเพราะเหตุการณ์ปัจจุบันเถอะค่ะ อย่าให้อิจ๊อบเจ็บเพราะไปชดเชยสี่ปีที่เต้ยเจ็บเลย มันไม่แฟร์ อ่านบางคห.คือบอก จ๊อบต้องเจอเยอะกว่านี้ให้สมกับสี่ปีที่เต้ยเจ็บ เฮ้ยมันไม่ใช่ คืออ่านบางคห.แล้วนอยด์แทนจ๊อบ แบบอิพระเอกเรื่องนี้มันผิดไรนักหนาฟระ อย่าไปแค้นฮีขนาดนั้นเลย
เราแอบชอบตรงที่ผู้แต่งแต่งให้จ๊อบได้เจ็บเหมือนกับที่เต้ยเคยเจ็บ แต่ไม่ได้มาแนวแบบเต้ยเจตนาแก้แค้น แต่มาในแนวแบบเต้ยอยากถอย เต้ยยอมเปิดใจศึกษาคนใหม่ บลาๆ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกว่าเออแฟร์กับทั้งคู่ ไม่ใช่แค่เต้ยเจ็บฝ่ายเดียว จ๊อบก็เจ็บนะ ขณะเดียวกันจ๊อบก็เจ็บเพราะการเลือก(รู้ใจตัวเองในวันที่เกือบสายและเดินหน้าจีบเต้ย)ของตนเอง ไม่ใช่เพราะเต้ยแก้แค้นกลับงี้ คือเจ็บแบบสมเหตุสมผลทั้งคู่ ซึ่งเราว่ามันน่าเชื่อและตัวละครไม่น่าด่าดี (อ่านยังไม่ทันเลยค่ะ แต่คาดว่าจะทันภายในวันนี้ ดราม่าๆนี่แหละของชอบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้จนตาบวม ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
^^
-
โอ้ยๆ เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 11 แต่ขอเม้นก่อนละกัน ไม่ไหวละ
มันทั้งหน่วง ทั้งเศร้า ทุกตอนเลย
คือสงสารทุกคนเลย ผมเข้าใจจ๊อบนะ เพราะเคยเป็น พวกรู้ตัวช้าเนี่ย
แต่มันสายไปในชีวิตจริง ตอนเขามาบอกความในใจ ผมก็อึ้ง และปฎิเสธไปแบบเดียวกับไอ่จ๊อบเลย
อ่านแล้วเหมือนเห็นตัวเอง ฮ่าๆ จนกว่าเราจะรู้ใจ ผมตั้งใจไปบอกเขา เขาไปคบกับอีกคนละ เฮ้อ
แต่ผมไม่ได้ทำแบบจ๊อบหรอกที่ขอโอกาส ผมเลือกที่จะถอยเอง มันช้าไปจริงๆ ตอนนั้นเศร้า ซึมไปเป็นอาทิตย์ เฮ้อ
-
ลงเอยกันแล้ว กว่าจะม่ถึงวันนี้ น้ำตาไหลเป็นโอ่งๆ
-
ตามทันซะที หน่วงมาหลายตอน สุดท้ายก็เข้าใจกันซะที
จ๊อบฝากเกียร์ไว้ที่เต้ย หวานอ่ะ เขินแทนเต้ยเลย 5555+
-
อยากอ่านต่ออะ ไม่มาต่อแล้วหรอ
-
น้องรหัสหวานกันแล้ว
รอคู่พี่รหัสบ้าง
-
รอออ เข้ามารอออ
-
:sad4:หายไปนานมาก คิดถึงๆมาต่อไวๆนะครับ
-
ยกที่ 23 : บรรยากาศดีๆ (ครึ่งแรก)
“ ตกลงกินที่ไหนดี”
“ นั่นสิ”
แฮมหันมาถามผมแล้วว่านก็พยักเพยิบมาที่ผมอีกแรงนึง ตอนนี้พวกเรากำลังถกเถียงกันเรื่องที่ว่าเย็นนี้จะไปกินข้าวที่ไหนกินดี จริงๆไม่เชิงว่ากินข้าวหรอกแต่เพื่อนๆจะเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังให้ดังนั้นเรื่องนี้จึงเป็นประเด็นตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ ตอนที่พวกเราเลิกเรียนแล้วกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปรเวทที่หอใน ทั้งรูมเมทของผมและเพื่อนตัวน้อยกำลังมุงดูรายชื่อร้านอาหารในแลบเล็ต ทั้งคู่ดูเข้ากันดีพากันชี้ชวนดูโน่นนี่อย่างสนุกสนาน ส่วนเจ้าของวันเกิดอย่างผมได้แต่ยิ้มน้อยๆ
“ กินใกล้ๆนี่แหละ”
“ อ้าว มัยอ่ะ” ว่านถามขณะที่คาบขนมปังเคี้ยวหนุบหนับอยู่ นี่ถ้าไอ้แท็คมาเห็นคงต้องบอกว่าน่ารักน่าหยิกผมยิ้มอ่อนก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเศษขนมปังที่ติดขอบปากอีกฝ่ายออกให้ ว่านพึมพำขอบคุณแล้วยิ้มจนตาหยีน่าเอ็นดูจนอดไม่ได้ที่จะขยี้ศีรษะเล่น
“ ไปสวนหลวงมั้ย ไม่ไกลมาก”
“.......”
...Rrrrrrrrr...
ยังไม่ทันที่แฮมจะได้ตอบก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาก่อน รูมเมทส่งสัญญาณว่าขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ดังนั้นตอนนี้จึงเหลือผมกับว่านที่เปลี่ยนจากหัวข้อร้านอาหารมาสุมหัวดูของหวานยอดฮิตในจอ หน้าตาท่าทางของว่านบอกเลยว่าดวงตาที่เปล่งประกายนั่นกำลังบอกว่ารู้สึกดีแค่ไหนที่เห็นของหวานหน้าตาน่ารักในจอแท็ปเล็ต
“ น่ากินจัง”
“ ทำไมชอบกินของหวานจังฮึ” ผมถามเมื่อก็ลูบเส้นผมอีกฝ่ายเล่น
“ ก็กินแล้วมันอารมณ์ดีอ่ะ”
“ ถึงว่า...” ว่านเงยหน้าจากจอมองผมงงๆ เลยอดแกล้งไม่ได้ “..ไอ้แท็คถึงซื้อมาเอาใจตลอดเลย”
“ ปะ เปล่าซะหน่อย”
ว่านทำปากพะงาบๆแก้มเนียนแดงก่ำทำตาประหลับประเหลือกสงสัยว่าเขินจัดขนาดพูดยังตะกุกตะกักเลย
“ นั่นแน่”
“ อะไรเล่า”
“ หึ”
“ เมื่อวานเต้ยเห็นเค้กต้นกกที่ว่านหิ้วมาอ่ะ”
“ อันนั้นว่านซื้อเอง” ปากน้อยๆเถียงผมอย่างไม่ค่อยจะเต็มคำนัก
“ อร่อยมั้ย”
“ อร่อยสิ”
“ แล้วของเมื่อวานก่อนอ่ะ” ผมยังนึกสนุกแกล้งแหย่ต่อไป “ อันนั้นแท็คซื้อ อ่ะ ไม่ใช่ๆ” และเหมือนว่าเพื่อนตัวน้อยจะหลงกลตอบอย่างเพลินปากจนหลุดออกมาจนได้
“ เต้ยอ่ะ ขี้แกล้ง” ว่านข่มความอายเอาคืนผมด้วยการเอานิ้วเล็กมาจิ้มๆแถวต้นแขนผมคงคิดว่าแรงแล้วแต่สำหรับผมเหมือนอะไรไม่รู้ว่ากดๆจิ้มๆยุกยิกเพลินดีเหมือนกัน “...ใครจะเหมือนเต้ย”
“.......” ผมเลิกคิ้วมองยิ้มๆ
“ ใส่ไม่ยอมถอดเลยนะ” ว่านเผยสีหน้ายิ้มร้ายก่อนจะชี้ไปที่คอผมซึ่งสวมใส่สร้อยที่มันให้ตั้งแต่วันนั้น งานนี้ทำเอาผมสำลักลมหายใจของตัวเอง แอบมองดวงตาใสซื่อของเพื่อนแล้วนึกไม่ถึงกับความกล้าหาญในการตอบโต้ ลำพังว่านคนเดียวคงทำอ้ำอึ้งเขินหน้าแดงลูกเดียวแต่ตั้งแต่มาสนิทกับแฮมรู้สึกว่าจะได้รับการทอดความกวนจากรูมเมทผมมาไม่น้อย
“ ว่านรู้นะ...” เพื่อนตัวน้อยทำยืดมองผมแล้วยิ้ม “...รู้ด้วยว่าเกียร์มีความหมายว่ายังไง”
“ เก่งจริงนะ” แกล้งยีหัวอีกฝ่าย
“ แน่นอน”
ผมหัวเราะขำกับท่าทางของว่านจนอีกฝ่ายทำหน้ามุ่ยอย่างน่ารัก พอดีกับที่แฮมเดินกลับเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มเผล่จนอดถามไม่ได้
“ ว่าไงแฮม”
“ ไม่ต้องไปกินที่ไหนไกลแล้ว”
“ อ้าว ทำไมหล่ะ”
“ ไปร้านพี่ต๋องพี่รหัสไอ้จ๊อบกัน”
“ หืม”
ผมกับว่านหันมามองกันอย่างงงๆก่อนที่แฮมจะชูพวงกุญแจรถยนต์ซึ่งเพียงแค่เห็นผมก็สามารถคาดเดาได้ว่าเจ้าของรถเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
“ ไอ้เต็ปมันติดรถไอ้จ๊อบไปแล้ว เห็นว่าไปส่งงานแล้วจะเลยไปซื้อของ ฉะนั้นพวกเราไปรถไอ้เต็ปกันมันจอดทิ้งไว้ที่คณะ” ผมยิ้มล้อรูมเมทที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แกว่งพวงกุญแจเล่น นี่ก็แปลกๆบอกไม่เป็นอะไรกันแต่ไอ้เต็ปดันให้รูมเมทผมพกพวงกุญแจรถมันซะงั้น
หึ ปากแข็งกันทั้งนั้น
.......
.......
ร้านของพี่ต๋องคือร้านอาหารกึ่งผับซึ่งตรงอยู่บนถนนสายเศรษฐกิจชื่อดังกลางกรุงที่มีรถไฟฟ้าพาดผ่าน เรียกได้ว่าตั้งอยู่บนทำเลดีเพราะเป็นย่านธุรกิจซึ่งรายล้อมไปร้านอาหารและผับบาร์มากมาย แต่ร้านก็ยังมีจุดเด่นคือการตกแต่งที่ดูสบายๆน่านั่ง แฮมเล่าให้ผมฟังว่าจริงๆแล้วเป็นร้านอาหารที่เป็นธุรกิจของครอบครัวพี่ต๋องแต่พี่แกขอเอามาบริหารเองเลยมีการเปิดโซนที่เป็นบาร์โดยเฉพาะสำหรับนักท่องราตรี แล้วบังเอิญว่าทำไปทำมามันได้กำไรพี่ต๋องแกเลยลงทุนทำแบบครบวงจรทั้งร้านอาหาร บาร์และส่วนที่เป็นวงดนตรีเล่นสด
ตอนที่พวกเราก้าวเข้าไปในร้านตอนห้าโมงเย็นร้านยังดูเงียบๆเพราะเห็นว่าเปิดบริการตอนทุ่มนึงดังนั้นเวลานี้ที่มีคนเข้าร้านได้ก็มีแต่พวกวีไอพีที่รู้จักกับทางร้านเท่านั้น พอไปถึงข้างในก็เห็นเต็ปกับแท็ค และรุ่นพี่ที่ใส่เสื้อช็อปสองคน อีกคนใส่เสื้อเชิ้ตเหมือนคนทำงาน ผมกวาดตามองไปโดยรอบก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน จนนึกแปลกใจ เพื่อนๆผมกวักมือเรียกจนต้องสาวเท้าเดินเข้าไปหาไม่รู้ว่าเต็ปกับแท็คมันไปสนิทกันตอนไหน เห็นว่าไปเตะบอลและซดเหล้าด้วยกันกับพวกวิศวะไปๆมาๆเลยสนิทกันเฉยอย่างว่าแหละพวกผู้ชายแค่ชนแก้วกันก็เป็นเพื่อนกันได้แล้ว พวกเราโบกมือทักทายกันก่อนจะหันไปยกมือไหว้รุ่นพี่อีกสามคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
“ สวัสดีครับพี่”
“ เออๆดี..” คนที่ตอบคือพี่ต๋องซึ่งเคยเห็นกันมาบ้างแกพยักหน้ารับก่อนจะตบเก้าอี้ตัวข้างๆเหมือนเรียกให้นั่งลงข้างกัน ผมทรุดตัวลงนั่งโดยมีรุ่นพี่อีกสองคนยิ้มให้คนหนึ่งหน้าสวยๆดูสูงโปร่ง อีกคนหัวสกินเฮดดูดุๆแต่เวลายิ้มแล้วก็ดูใจดีไม่น้อย
“ พวกมึง” พี่ต๋องหันมาทางพวกเราก่อนจะแนะนำรุ่นพี่ทั้งสองคนให้รู้จัก “ นี่พี่ภัทร ส่วนนั่นพี่ทิม” พี่ต๋องชี้ไปที่รุ่นพี่หน้าสวยก่อนจะหันนิ้วไปทางพี่หัวสกินเฮด “ สายรหัสกูเอง”
พวกเราพยักหน้างงๆจนไอ้เต็ปส่ายหัวคงเพราะพวกเราทำหน้าเหมือนจะเข้าใจมันเลยขยายความให้ “ พี่ภัทรกับพี่ทิมเป็นรุ่นพี่สายตรงของไอ้จ๊อบมัน พี่ภัทรนี่พี่บัณฑิตปีที่แล้ว พี่ทิมก็พี่ปีสี่ พี่ต๋องพี่รหัสมัน ส่วนพี่เบียร์เปีสามเป็นลุงรหัสมัน”
พี่ต๋องยิ้มกว้างยกนิ้วให้ไอ้เต็ปสงสัยว่าสายมันกับสายของไอ้จ๊อบคงจะสนิทกันน่าดูเพราะดูเหมือนว่าไอ้เต็ปจะรู้จักรุ่นพี่ทุกคน
“ ส่วนนี่” พี่ต๋องชี้มาที่ผมแล้วทำหน้ายิ้มกริ่ม “...น้องเต้ยแฟนไอ้จ๊อบ”
หะ
ยังซะหน่อย
ผมอ้าปากค้างนึกแก้ตัวไม่ทันได้แต่อ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูกแต่ได้ยินเสียงหัวเราะของบรรดาเพื่อนๆ ส่วนรุ่นพี่สามคนตรงหน้าแค่ยิ้มน้อยๆ
“ เข้าใจเลือกนี่หว่า” พี่ทิมพูดกลั้วหัวเราะ
“ นี่เหรอน้องเต้ย..” พี่ภัทรสำรวจใบหน้าผมแล้วยิ้มถูกใจ “...น่ารักสมกับที่มันโดดเลี้ยงสายครั้งแล้วตามไปเฝ้าถึงต่างจังหวัดเมื่อสัปดาห์ก่อนจริงๆหวะ”
หืม
ผมทำหน้าเอ๋อจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ ไม่ต้องตกใจ” พี่ต๋องยักไหล่ขำๆ “ พอดีไอ้จ๊อบมันโดดเลี้ยงสายครั้งที่แล้ว กูกับพวกพี่ๆเลยเลี้ยงย้อนหลังให้มันอีกที” ผมพยักหน้ารับสงสัยว่าที่มันโดดเลี้ยงสายสาเหตุคงมาจากผม แอบรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่มันต้องยกเลิกนัดของรุ่นพี่เพื่อขับรถไปส่งผมที่ต่างจังหวัดถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไม่ยอมปริปากบอกอะไรผม
“ ว่าแต่มันไปไหนเนี่ยไอ้น้องบังเกิดเกล้าของกูเนี่ย” พี่ทิมใส่อารมณ์แบบขำๆ
“ ผมให้มันไปซื้อกับแกล้มพี่ พอดีครัวที่ร้านยังไม่เปิดขี้เกียจโทรตามพ่อครัวเลยใช้แม่งไปซื้อของ ขากลับให้มันรับพี่เบียร์มาด้วย”
“ นี่ตกลงพวกพี่นัดกันมาเลี้ยงรับไอ้จ๊อบจริงๆเหรอ โหอิจฉาหว่ะทำไมรุ่นพี่สายนี้ดีจังวะ” ไอ้เต็ปทำหน้าโอดครวญ
“ สายคนหน้าตาดีก็เงี้ย”
พี่ต๋องพูดแล้วยืดๆก่อนจะโดนรุ่นพี่ในสายตบหัวไปคนละทีสองที จะว่าไปสายมันก็หน้าตาดีจริงๆนั่นแหละแล้วแต่ละคนก็ยังมีสไตส์เป็นของตัวเองอีกด้วย
“ แม่งโครตมาเฟีย” ไอ้เต็ปแซวคนที่ไม่อยู่ในวงสนทนา “ ขนาดไม่มาเลี้ยงสายรุ่นพี่ยังอุตส่าห์ถ่อมารวมตัวกันเลี้ยงสายให้ใหม่”
“ จริงๆอ่ะนะ” พี่ภัทรกระแอมกระไอสบตากับรุ่นน้องสายตัวเองอย่างรู้กัน “..พวกกูกะมาดูหน้าน้องเต้ยแฟนมัน เห็นมันแทบเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อเดือนก่อน”
พูดจบทั้งโต๊ะก็ส่งเสียงกันฮาครืนต่างจากผมที่ขบเม้มริมฝีปากข่มความอายไม่ต้องพูดถึงสีหน้าที่แสดงออกตอนนี้หรอก เพราะแค่นี้ผมก็รู้สึกแล้วว่าหน้าร้อนจนแทบไหม้
“ พวกมึงก็แซวจนน้องเขาไปไม่เป็นเลย”
“ หึ”
“ หัวเราะอะไรกันอ่ะ”
เสียงของใครบางคนพร้อมกับการปรากฎตัวขึ้นของรุ่นพี่ปีสามสายไอ้จ็อบที่ยืนยิ้มเผล่สะพายกล้องตัวละหลายแสนคล้ายกับเพิ่งเสร็จจากงานถ่ายภาพมา
“ อ้าวพี่”
พี่เบียร์ยิ้มกว้างก่อนจะยกมือไหว้รุ่นพี่สายตัวเอง แล้วทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆกับผม ผมยิ้มกว้างตอนที่เราสบตากันพี่เบียร์ลูบหัวผมเบาๆเป็นเชิงทักทาย
“ ไหนบอกว่าไอ้จ๊อบจะไปรับอ่ะพี่”
“ พอดีกูออกมาก่อนเลยโทรไปบอกมันว่าจะมาเอง”
“ อ๋อ”
“ ไงเรา” พี่เบียร์หันมาทัก
“ สบายดีครับพี่ แล้วพี่อ่ะ”
“ ก็ดี..”
“ จะไม่ดีได้ไงวะ..” พี่ทิมถามยิ้มๆ “...ได้ข่าวว่าจะไปได้ดีถึงสิงคโปร์เลยเหรอวะ”
สิงคโปร์เหรอ ผมหันขวับมาเพื่อเงียบฟังบทสนทนาของรุ่นพี่อย่างเงียบๆ
“ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นพี่”
“ แล้วเอกสารเตรียมถึงไหนแล้วเบียร์ มีอะไรให้พี่ช่วยบอกนะ” พี่ภัทรถาม
“ ขอบคุณครับพี่ ไม่มีอะไรมาหรอกข้างของผมไม่เยอะนี่เพิ่งไปต่ออายุพาสปอร์ตมา”
หมายความว่ายังไงกัน
“ ไปฝึกงานไกลที่สิงคโปร์แบบนี้ผมเหงาแย่..” พี่ต๋องแกล้งสีแขนพี่ตัวเองเลยโดนพี่เบียร์ตบหัวไปที
“ เว่อร์ไปละมึง”
“ ไม่เว่อร์หล่ะพี่ เห็นอาจารย์ชมว่าผลงานออกแบบซอฟแวร์ของพี่ที่ส่งไปให้ผู้บริหารที่บริษัทแม่ที่สิงคโปร์ดูเขาชมใหญ่เลย ถ้าฝึกงานผ่านไปด้วยดีเผลอๆเขาจองตัวพี่ให้ทำงานอยู่นั่นเลยนะ”
อยู่ที่นั่น ที่สิงคโปร์งั้นเหรอ มันเหมือนหูอื้อฟังพวกพี่เขาคุยกันแล้วประมวนผลในใจ ผมไม่อยากเชื่อหรอกว่าสิ่งที่พวกเขาพูดกันมันหมายถึงการที่พี่เบียร์ต้องไปที่ไหนสักแห่งซึ่งไกลจากที่นี่และคนทางนี้
“ เป็นอะไร”
แก้มเย็นๆโดนแก้มผมจนเผลอสะดุ้ง ผมขยับตัวและจ้องมองพี่เบียร์ที่ยิ้มอ่อนๆให้ตอนนี้วงสนทนากำลังสนุกเพราะพวกพี่ๆและเพื่อนๆของผมกำลังเล่าเรื่องตลกกันอยู่ ผมมองหน้าพี่เบียร์นิ่ง
“ พี่จะไปไหนครับ”
พี่เบียร์ผ่อนลมหายใจ “ ฝึกงานหน่ะ ที่สิงคโปร์”
“นานแค่ไหนครับ” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอรู้สึกว่าตัวเองกำลังสั่นไหว
“ ปีนึง”
“ แล้ว..” มันรู้สึกโหวงๆในใจแปลกๆ ขนาดผมซึ่งรู้จักพี่แกได้ไม่นานยังรู้สึกผูกพันกันขนาดนี้แล้วกับใครบางคนที่ผูกใจกันมานานแสนนานจะรู้สึกอย่างไร
“ พี่ไม่คิดถึงคนทางนี้บางเหรอ”
“ ใครหล่ะ”
“ ก็..”
ผมรู้ว่าพี่รู้
ผมรู้ว่าเราต่างก็รู้ว่าคือใคร
“ ไม่รู้สิ”
*************************************************************
ผมถอนหายใจตอนที่มองเข้าไปด้านหลังล่าง ผมมองเห็นแผ่นหลังของพี่เบียร์ซึ่งเจ้าตัวกำลังเหม่อมองไปไกล ริมฝีปากสวยนั่นกำลังคาบบุหรี่และพ่นควันสีเทาลอยขึ้น
ควันสีเทาลอยโขมงวิ่งวนไปมาเปรียบได้กับความสับสนวุ่นวายของชีวิต
ตอนที่ผมทรุดตัวลงนั่งที่สวนหลังร้านซึ่งเป็นพื้นที่เฉพาะสำหรับให้สูบบุหรี่ ตอนนั้นรุ่นพี่หน้าสวยเห็นผมแกรีบดับบุหรี่ลงกับกระถางทรายข้างๆก่อนจะรีบปัดควันระบายอากาศ
“ ไม่เป็นไรพี่ สูบต่อก็ได้ผมไม่เป็นอะไร”
“ หึ ไอ้จ๊อบมันเคยบอกไว้ว่าเราแพ้กลิ่นบุหรี่” พี่เบียร์กอดอกสบายๆพิงหลังไปกับพนักเก้าอี้
“อ๋อครับ”
ไม่รู้เป็นไงแค่ได้ยินชื่อมันหัวใจผมก็เต้นแรงแล้ว ยิ่งมารับรู้ว่ามันใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆของผมถึงขนาดนี้หัวใจผมก็ทรยศเจ้าของแบบนี้
“ พี่เบียร์”
“ หืม” ใบหน้าสวยหันมาสบตากับผมตรงๆ “ ว่าไงเราเรื่องอะไรจะคุยกับพี่รึเปล่า”
ผมถอนหายใจก่อนจะเหม่อมองไปเบื้องหน้าอย่างใช้ความคิด สองสามวันมานี้ผมได้มีโอกาสเห็นพี่รหัสของตัวเองลงข่าวหน้าหนึ่งมันไม่ใช่ข่าวร้ายอะไรหรอก ตรงกันข้ามมันเป็นข่าวที่น่ายินดี ผมรู้ดีว่าว่าพี่รหัสของตัวเองมีฐานะที่ร่ำรวยและเป็นลูกหลานของตระกูลดังแต่ผมไม่เคยรู้ว่าตระกูลนั้นจะมีอิทธิพลถึงขนาดนี้ว่าข่าวประกาศการหมั้นระหว่างหลายชายคนโตกับหญิงสาวจากตระกูลผู้ดีเก่าจะน่าจับตามองเสียมากมายในแวดวงสังคมคนมีระดับ
เข้าใจถูกแล้ว
พวกคุณเข้าใจถูกแล้วที่ว่าพี่ทีพี่รหัสของผมกำลังมีข่าวหมั้นหมายกับผู้หญิงคุณสมบัติเพียบพร้อมจากคนในสังคมเดียวกัน ผมไม่รู้ว่าข่าวคราวเรื่องนี้เท็จจริงยังไง ในเมื่อเจ้าตัวอย่างพี่ทีไม่เคยเอ่ยปากปฏิเสธเวลาที่ถูกเพื่อนและรุ่นน้องที่สนิทไถ่ถามเรื่องนี้
ไม่มีแม้แต่คำแก้ตัว
คำแก้ตัวซึ่งบางครั้งคนแถวๆนี้กำลังรอคอย
“ ผมเคยถามพี่ว่าถ้าพี่ไปพี่จะคิดถึงคนทางนี้มั้ย”
“ คิดถึงสิ...” พี่เบียร์พูดยิ้มแต่แววตาไม่ได้สดใสไปด้วยเลย
“ แล้ว แล้วถ้า ถ้ามีใครสักคนขอร้องไม่ให้พี่ไปหล่ะ”
“ ไม่มีหรอก” พี่เบียร์ลูบหัวผมฝ่ามือนั้นสั่นเทาเล็กน้อย เพียงแค่นี้ผมก็รู้สึกได้ถึงกระแสบางอย่างที่กำลังส่งสัญญาณออกมา
มันสะท้อนถึงความเจ็บปวด
“ ทุกคนต่างก็มีภาระหน้าที่ของตัวเอง ความคิดถึงไม่มีประโยชน์อะไรมากนักหรอกนอกจาเป็นแค่ความรู้สึกเท่านั้นเอง”
“ พี่”
“.....”
“ บางที บางทีนะ” ผมสบสายตากับพีเบียร์ตรงๆ “..เขาอาจจะเป็นแค่ แค่” พี่เบียร์ยิ้มน้อยๆพยักหน้ารับรู้ว่าผมกำลังพูดเรื่องอะไร
“ คู่หมั้น เขาเป็นคู่หมั้นกัน”
พี่เบียร์พูดย้ำน้ำเสียงราบเรียบ แต่ผมรู้ว่าลึกลงไปมันมีความหมายแฝงที่มากกว่านั้น
ผมน้ำตาร่วงเมื่อมองเห็นความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายเพียรสร้างกำแพงหนาขึ้นมาปิดทับให้เห็นแต่ความแข็งแกร่ง ผมร้องไห้เพราะกำลังทุกข์ใจเป็นที่สุดเมื่อเห็นเส้นทางของคนที่ผมรักและปรารถนาดีทั้งสองคนกำลังห่างจากกันไปเรื่อยๆ
“ เราอาจจะเข้าใจผิด”
พี่เบียร์ส่ายหน้าผมแอบมองเห็นแววหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอเพียงแวบเดียวก่อนที่มันจะจางหายไป
“ เต้ย” พี่เบียร์ลูบบ่าผมเบาๆ “...เต้ยทำดีที่สุดแล้ว”
ผมร้องไห้เงียบๆซุกบ่าพี่เบียร์แน่นโดยมีมือของอีกฝ่ายปลอบโยน “ ความรักไม่จำเป็นต้องจบลงสวยงามคือเราต้องคู่กันเสมอหรอก ความรักมีหลายรูปแบบและหนึ่งในนั้นอาจจบลงที่การจากลา”
“ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น”
“ ไม่มีใครหวังจะให้เป็นแบบนั้นหรอก”
“ ทั้งๆที่รักกัน แต่ทำไมถึงรักกันไม่ได้” ผมสะอื้นจับชายเสื้อพี่เบียร์แน่น “...ผมไม่อยากให้มันจบแบบนี้ ฮึก พี่ทีใจร้ายทำไมถึงทำแบบนี้ ทั้งๆที่รู้ว่ามันทำให้พี่เบียร์เสียใจ ผม ผม ฮึก”
“ อย่าเสียใจ พี่รู้เต้ยหวังดี พี่รู้ว่าเต้ยทำเต็มที่แล้ว แต่เรื่องราวของพี่กับมันคงมาถึงทางตันแล้วหล่ะ เราควรยอมรับความจริงกันสักที”
ผมยอมรับว่าเสียใจกับเรื่องนี้ไม่น้อยในเมื่อผมเป็นคนนอกที่เฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ ทั้งเฝ้าดูและรอลุ้นอย่างมีหวังลึกๆแต่สุดท้ายมันกับพังทลายไม่เป็นท่า ผมรู้ดีว่าความรักมันทำให้ทรมานขนาดไหน ตลอดสี่ปี่ที่ผมรักจ๊อบมันมาข้างเดียวเจ็บปวดขนาดไหน คงเทียบกันไม่ได้กับคนที่รักกันมากแต่รักกันไม่ได้ความรักความผูกพันมากมายมหาศาลนั่นจะก่อให้เกิดความเจ็บปวดสักเพียงไหน
ความรักก่อให้เกิดบาดแผลทางจิตใจ
เป็นบาดแผลที่ยากจะลบเลือน
“ พี่จะกลับมาใช่มั้ย”
เหมือนคำถามโง่ๆแต่ผมอยากถามออกไปเพราะอยากให้แน่ใจว่าพี่ชายที่ผมรู้สึกผูกพันคนนี้จะไม่ห่างหายไปจากกัน ช่วงเวลาที่ผมทุกข์ใจเรื่องมันนอกจากพี่ทีที่เข้ามาทำให้ผมรู้สึกดีแล้ว ก็มีพี่เบียร์ที่คอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจ
“ กลับสิ”
“.......”
“ ที่นี่คือบ้านของพี่ ต่อให้ไปไกลแค่ไหน สักวันหนึ่งพี่ต้องกลับมา”
สักวันนึงที่ไม่รู้ว่านานแค่ไหน
“ เต้ย”
“ ครับ”
“ พี่ดีใจที่มีน้องชายอย่างเรานะ”
“......”
“ ความสุขเป็นสิ่งที่ไม่ยืนยาวสำหรับมนุษย์ แต่พี่ดีใจที่เต้ยได้พบกับความสุขในตอนนี้ ยังมีคนอีกหลายคนที่ต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อไขว่คว้าหาความรักที่แท้จริง ต่างกับเต้ยที่เจอมันแล้ว”
ใช่ ผมเจอมันแล้ว
มันซึ่งไม่รู้ว่ามาแอบยืนอยู่ข้างหลังพวกเรานานแค่ไหน แต่ผมเห็นมันตอนที่พี่เบียร์พยักหน้าทักทายมัน มันซึ่งยืนอมยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นก่อให้เกิดความอุ่นวาบในหัวใจ
พี่เบียร์ยิ้มให้พวกเราก่อนจะผละออกไป มันจึงได้โอกาสทรุดตัวลงนั่งข้างๆพร้อมกับยื่นขวดยาคูลย์ที่เจาะให้เรียบร้อยแล้ว ผมจึงยื่นมือไปรับแล้วนั่งดูด มันเขยิบเข้ามาใกล้ๆผมแล้วเอื้อมมือมากุมกันไว้
“ รู้มั้ยว่าทำไมวันนี้ชวนมาที่นี่”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ส่วนมันอมยิ้มเกลี่ยน้ำรอบขอบตาผมอย่างแผ่วเบา
“ เพราะมึงสำคัญก็ถึงอยากให้มันรู้จักคนสำคัญของกูทุกคน”
คุณเชื่อรึเปล่า
ว่าในช่วงเวลาไม่นานผมมีอารมณ์หลากหลายขนาดนี้ เริ่มแรกดูหนักหน่วงเสียใจไปกับความไม่สมหวังของคนที่ผมรักคู่หนึ่ง ถึงจะไม่สมหวังในตอนนี้แต่ผมก็เชื่อว่าสักวันผมต้องได้มีโอกาสแสดงความยินดีกับรุ่นพี่ที่ผมเคารพรัก และสุดท้ายอารมณ์ของผมก็อื้ออึ้งเพราะคำพูดของมัน
เหมือนว่าหัวใจถูกโอบล้อมด้วยความรู้สึกที่อ่อนนุ่ม
*****มาแล้วๆๆ หายไปนานอีกเช่นเคยจ๊ะ แหะๆ แต่มีข่าวมาแจ้งนิดนึงค่ะว่าช่วงนี้เก็บข้อมูลthesis
อาจจะมาๆไปๆ ไม่ค่อยเป็นเวลาเนอะ ยังไงรอติดตามให้กำลังใจกันด้วยนะ
ตอนนี้เอาไปครึ่งนึงก่อน แวะมาบอกว่าครึ่งหลังมันฟิน ฉะนั้นไปเตรียมหมอนเตรียมผ้าให้พร้อมนะ
จะพาไปเที่ยวฟินแลนด์ 5555 :hao6:
ส่วนคู่พี่เชิญร่ำไห้กันตามอัธยาศัยนะ กระซิกๆ :hao5:
ปล.มีใครเคยกินเค้กต้นกกม่ะ อยู่แถวสามย่านของโปรดเค้าเอง ฮ่าๆๆ (นี่เปล่าโฆษณานะ อิอิ)
เจอกันตอนหน้าจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
หน่วงๆ
-
รอครึ่งหลังอย่างใจจดใจจ่อ สงสัยต้องเตรียมทิชชู่ซับเลือดเพื่อไปฟินแลนด์ 555 คนแต่งมาสปอยบ์แบบนี้ คนอ่านก็รอฟินาเล่น่ะสิคะ
-
รอไปฟินแลนด์กับคู่หลักแต่คู่รองก้เอาผ้าเช็ดตัวมารอรองซับน้ำตา
-
ปูเสื่อนอนรอครึ่งหลังรอความฟินเลยครับงั้น :hao6:
-
:hao5: :hao5: :hao5: สงสารพี่เบียร์
-
เบียร์เป็นคนที่ต้องสูญเสียอะไรเยอะจริงๆ นี่ถ้าไม่ได้อ่านตอนพิเศษคงไปต้มน้ำใบบัวบกรอแล้วค่ะ
-
หน่วงที่สุดครับ คนรักกัน แต่ ไม่ได้รักกัน
-
"ทั้งๆ ที่รักกัน แต่ทำไมถึงรักกันไม่ได้" ประโยคนี้ปวดใจอ่ะ
คู่นี้เศร้ามาก จะร้อง :(
-
:monkeysad: :m15: สงสารคู่รุ่นพี่ ที - เบียร์ หน่วง :sad4: :o12:
-
คู่หลักจะไปฟินแลนด์ ส่วนคู่รอง........ :hao5:
ยังรอพี่ทีแก้ตัวอยู่นะ!!!!
รอตอนต่อไปเนาะ
-
หน่วง
สงสาร
เศร้าแทนเบียร์
-
เคยกินเค้กต้นกก เมื่อก่อนทำงานที่จุฬา ที่ขึ้นชื่อต้องเป็นรสส้มอร่อย แต่รสอื่นก็อร่อยนะ
-
โอ้ยยย!! นุ่นพี่มาทีไรน้ำตาไหลทุกที
-
อะไรแว้ ไอ้พี่ที นี่ยังจะยอมหมั้นยอมแต่งอยู่เหรอ
ไม่ไหว จากสงสาร จะเริ่มไม่ชอบขี้หน้าละ
หันมาหวานคู่น้องเต้ยดีกว่า
-
:impress3: :impress3: :impress3:
-
^^
-
โอ๊ยหน่วง เขาอยากให้เบียร์สมหวังกับทีจริงนะ โอ๊ยอ่านไปน้ำตาไหลไป แต่ก็เข้าใจที่เบียร์บอกว่ารักมันมีหลายรูปแบบไม่จำเป็นต้องสมหวังตลอด โอ๊ยเศร้าอ่ะ
-
ตอนนี้รู้สึกดีใจกับเต้ยด้วยที่จ๊อบให้ความสำคัญในฐานะคนรักมากแล้วนะ รออีกครึ่งจะไปฟินแลนด์ สงสัย :haun4: แต่ก็ยังมีความหน่วงของคู่พี่รหัสมาให้เสียน้ำตานิดๆ เอาเถอะ เบียร์ จากไปไม่ใช่ไปลับ เบียร์จะกลับมาพบกับความสุขสมหวังกับทีแน่นอน ยังไม่รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องแต่งกับทีจริงไหม หรือยังไง ติดตามกันต่อไป เบียร์ ที สู้สู้ รอคัมแบล็ค :กอด1:
-
หูยย นี่อยากไปฟินแลนด์แล้วเนี่ย 55555
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
ร้องไห้เหือบทุกตอน ตอนที่ไม่ร้องคือตาแดงก่ำเลยแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง สรุปเศร้าทุกตอน อะไรก๊านนนนน หวานหน่อยเถอะน้าาาตัวเอง T^T
อยากอ่านคู่หลักฝุดๆเจ้า
-
น้ำตาจากคู่น้องยังไม่แห้งดี
ต้องมาร้องไห้กับคู่พี่อีกแล้ว
-
:mew1:
-
สงสารคู่ทึเบียร์จัง :เฮ้อ:
ทำไมต้องจากทั้งที่รักด้วยนะ
นี่ทีต้องแต่งงานมั้ยน้าา แล้วรู้ยังว่าเบียร์ต้องห่างไปไกล
ถึงมันจะไม่ไกลมาก แต่ใช่ว่าจะมีโอกาสบังเอิญเจอได้แบบตอนอยู่ประเทศเดียวกัน :hao5:
รอฟินกับคู่จ๊อบเต้ยยย :o8:
จ๊อบเต้ยโชคดีแล้วแหละ ที่สมหวังในรักแล้ว
-
รอฟินตอนหน้าค่ะ ^^
เพราะตอนนี้มันหน่วงเหลือเกิน T_T
-
รอฟินนนนนนนนนนอยู่รู้ยังงงง :ling1:
-
(ต่อ) ครึ่งหลัง
ผมรู้สึกว่าตอนที่เราเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วคนทั้งโต๊ะเหลือบตามองพวกเราแล้วยิ้มแปลกๆ มันดูเฉยๆไม่ทุกข์ร้อนแต่ผมนี่สิแทบจะสะบัดมือจากการเกาะกุมของมันแต่ฝ่ายนั้นรวบไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก สุดท้ายผมเลยข่มความอายยอมให้มันจับมืออยู่อย่างนั้นแล้วเสมองอาหารที่เต็มโต๊ะเบื้องหน้า ส่วนใหญ่มันเป็นอาหารทะเลและกับข้าวน่ากินทั้งนั้นพวกพี่รีบเชิญชวนผมให้กินเพราะตอนนี้ทั้งโต๊ะเริ่มลงมือรับประทานกันแล้ว
“ ขอบใจนะ”
ผมพึมพำขอบคุณมันที่ตักอาหารให้พอดีกับที่เสียงโห่แซวรอบทิศดังขึ้น
“ อิจฉาโว้ย” พี่ต๋องแกล้งแซว “...ไอ้จ๊อบแม่งโครตเอาใจแฟนเลยหว่ะ”
ที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วย
“ ยังพี่”
“ หืม”
“ ยังหรอกพี่”
“ อะไรวะ”
มันสบสายตากับผมตรงๆจนผมต้องเบือนหน้าหลบ แววตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คนที่เหลือทำหน้าสงสัยกันน่าดูกับอาการของผม
“ หึ นี่โครตใจแข็งเลยพี่ ผมขอเป็นแฟนแม่งไม่ยอมตกลงสักที”
...เอ่อ..
ผมอ้าปากค้างไม่คิดว่ามันจะกล้าเปิดเผยขนาดนี้ ทุกสายตามุ่งตรงมาทางผมล้วนเต็มไปด้วยความเอ็นดูระคนแปลกใจ จริงอย่างที่มันว่าวันนั้นที่เราปรับความเข้าใจกันแล้วขากลับจากต่างจังหวัดนั่นแหละที่มันขอผมเป็นแฟน แต่ แต่แม่ง คนมันเอ่อ เขิน นี่หว่า ผมเลยแค่ยิ้มๆแต่ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธมันหรอก
...ถ้ามันขอคบอีกครั้งหล่ะก็...
แหะ
ไม่แน่หรอก
“ คือ”
“ เอาน่า” พี่ต๋องลูบบ่าผมก่อนจะหันไปด่าน้องรหัสตัวเอง “...มึงมันเคยเจ้าชู้ไง คนเค้าจะลงหลักปักฐานกับมึงเขาก็ต้องคิดหน่อยสิวะ”
“ จริง” พี่เบียร์พูดยิ้มๆ
“ เอาหน่อยโว้ยน้องกู”
พี่ภัทรพี่ทิมให้กำลังใจมันก่อนจะหันมายกนิ้วโป้งให้ผมคล้ายกับจะบอกว่าผมกล้าจริงที่ทำให้มันทุรนทุรายแบบนี้ได้ ส่วนพวกเพื่อนผมตาโตแอบปิดปากหัวเราะกันใหญ่ ผมเลยเบ้หน้าจนมันอดหมั่นเขี้ยวไม่ไหวมั้งถึงขยี้หัวผมเบาๆ
“ อะไรเล่า”
“.......”
มันไม่ตอบหรอกแต่หัวเราะขำผมอยู่ได้ เหอะ ไม่เห็นมีอะไรน่าขำเลย
มันยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปแกะกุ้งตรงหน้าให้ผม ผมพึมพำขอบคุณมันครันจะยกกุ้งที่มันแกะแบ่งครึ่งกันเป็นการตอบแทนมันก็กินไม่ได้เพราะมันแพ้กุ้ง คงจะจำกันได้จริงๆแล้วมันไม่ได้แพ้น่ากลัวอะไรนักหรอกแต่ทุกครั้งที่กินมันจะคันและผื่นขึ้นเต็มตัวจนแดงไปหมด เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ฉะนั้นผมถึงไม่ค่อยอยากให้มันกินนัก พอมันแกะเนื้อกุ้งสีสวยมาวางใส่จานให้เรื่อยๆผมเลยลงมือทานอย่างสบายอารมณ์ให้สมกับความปรารถนาดีของมันซะเลย
..ยิก ยิก...
“ นี่”
“ หืม”
มันทำหน้ามุ่ยเหล่ตามองผม “ป้อนหน่อยดิ”
“ อะไรเล่า”
“ ป้อนหน่อย” มันทำหน้าอ้อนๆจนผมแอบขำ
“ จะกินยังไงหล่ะ มึงแพ้กุ้ง” ผมทำทีเป็นไม่สนใจว่านอกจากกุ้งแล้วยังมีอาหารทะเลอย่างอื่นๆด้วย ผมพ่นลมหายใจก่อนจะหรี่ตามองผมแบบตรงๆ
“ ป้อนหน่อยสิครับ”
“ นิสัยไม่ดี” ผมแอบทำปากขมุบขมิบด่ามันซึ่งจงใจกระซิบเบาๆข้างหูผมแล้วแกล้งเป่าลมเบาๆเข้าหูชวนสยิวแปลกๆ ผมรู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหน้าแดงแค่ไหนถึงกับรีบวางช้อนลงอย่างดังเพื่อยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองข้างที่ถูกมันหยอกเอินเรียกความสนใจจากคนทั้งโต๊ะให้หันมามอง
ผมยิ้มแหยส่วนมันหัวเราะในลำคอ
และคนทั้งโต๊ะเพียงแค่หันมามองก่อนจะหันไปสนใจอาหารและบทสนทนาที่คุยค้างกันไว้ ผมแกล้งทำหน้าบึ้งสะบัดหน้าใส่มันแล้วลงมือแกะหอยจากฝาแล้วเอาไปวางไว้ใจจานมันเป็นการแลกเปลี่ยนที่มันแกะกุ้งให้ผม
“ นี่”
“ ปล่อย”
“ อะไร” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กระชับข้อมือผมไม่ยอมปล่อย
“ ปล่อยมือกู” ผมกระซิบกระซาบบอกมันพร้อมกับทำท่าสะบัดข้อมือแรงๆแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี “ ก็แกะหอยให้แล้วไง กินสิ”
“ เมื่อกี้บอกว่าไง”
“......”
...ป้อน...
มันไม่ได้พูดออกเสียงหรอกแต่แค่อ่านปากที่เจ้าตัวแสดงให้เห็นชัดๆผมก็เข้าใจแล้ว แต่ยังนิ่งไม่ยอมทำตามที่มันร้องขอ ก็จะให้ทำแบบนั้นได้ยังไงขนาดแค่คุยกันเงียบๆยังเป็นที่จับตามองของคนทั้งโต๊ะขืนป้อนอาหารไม่โดนล้อจนผมอายเลยเหรอ
...ไม่มีทางหรอก...
ผมเม้มปากแน่นพยายามทำหน้าทำตาให้ดูนิ่งเฉยเข้าไว้แต่มันรู้ดีว่าผมกำลังกลบเกลื่อนอาการประหลาดมันจึงแกล้งคืนด้วยการคลึงหลังมือผมอย่างสนุกมือ โดยไม่สนใจสายตาขอร้องแกมบังคับไม่ให้มันทำแบบนี้
“ ป้อน”
“ หึ้ย”
สุดท้ายผมยอมละทิ้งความอายเอื้อมมือไปตักหอยที่แกะเรียบร้อยแล้วในจานมันมายื่นเข้าปากที่กำลังอ้ารอรับ
“ โอ๊ะ”
แหะ ผมมือหนักไปหน่อยเลยกระแทกช้อนโดนเหงือกอีกฝ่ายซึ่งมันแค่อุทานแล้วตวัดลิ้นกวาดอาหารในช้อนเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา
“ อร่อย”
“อยากกินปลาหมึก”
“ มีมือทำไมไม่ตักกินเอง” ผมชักรู้สึกว่าหลังๆมานี่มันไม่ใช่แค่อยากให้ป้อนแล้วมันจงใจแกล้งผมต่างหาก หึ กลับมาแล้วไอ้จ๊อบคนเจ้าเล่ห์ซึ่งห่างหายไปนานกลับมาแล้ว
และการกลับมาครั้งนี้มันมาเอาหัวใจผมติดมือไปด้วย
แม่ง นิสัยไม่ดี
ผมพึมพำบ่นไปตามเรื่องขณะที่มือก็ค่อยๆแกะหอยและป้อนมันบ้างเป็นครั้งคราว เหมือนว่าผมทำทุกอย่างไปโดยอัตโนมัติลืมไปว่าในตอนแรกผมไม่เต็มใจด้วยซ้ำที่จะทำให้มัน
ว่าแต่เมื่อกี้ผมเพลินมือไปรึเปล่า ทำไมกุ้งในจานที่มันแกะให้หายไปตั้งเยอะในเมื่อผมไม่ได้กินเพราะมัวแต่แกะหอย มันจะหายไปไหนถ้าไม่มีใครกิน ผมทำหน้างุนงงก่อนจะหันไปหามันที่เคี้ยวอะไรไม่รู้ตุ้ยๆอยู่ในปาก ผมขมวดคิ้วนึกย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ผมแกะหอยแล้ววางไว้ใกล้ๆกับกุ้งในจานหวังว่าผมคงไม่เพลินมือตักทั้งหอยทั้งกุ้งใส่ปากมันหรอกนะ
“ ทำไมหอยมันสีเหมือนกุ้งวะ” มันบ่นพึมพำเสียงเบาๆ
หะ
...เชี่ยแล้ว...
ผมหันขวับมองไปที่คอมันซึ่งมีผื่นขึ้นเล็กน้อยโดยที่มันขยับตัวเกายิกๆ มันเป็นคนที่มีความรู้สึกไวมากกินกุ้งไปได้ไม่นานอาการแพ้ก็แสดงออกทันที
“ จ๊อบ”
ผมรีบคว้าใบหน้ามันแล้วบีบริมฝีปากให้เปิดออกทันที “ คายออกมาเร็ว คายออกมา”
“ หืม”
มันทำหน้างงๆไม่เข้าใจผมจึงรีบเขย่าใบหน้ามันแรงๆอีกครั้ง “ มึงกินกุ้งเข้าไปเมื่อกี้ คายออกมาเดี๋ยวนี้จ๊อบ คายออกมา เร็ว” แทนที่มันจะทำหน้าตกใจดันอมยิ้มมองมือทั้งสองข้างของผมที่แบติดกันเพื่อรองเศษอาหารจากปากมัน
“ ยังจะยิ้มอีก คายออกมาเร็วๆ”
“ เร็วๆ”
สุดท้ายผมทุบต้นคอมันแรงๆจนอีกฝ่ายยอมคายเศษอาหารในปากลงมือผมทันทีบอกตรงๆว่าผมห่วงมันมากกว่าจะคิดรังเกียจและด้วยความตกใจผมเลยไม่ได้หยิบทิชชู่มารองมือก่อน ทั้งโต๊ะเห็นอาการประหลาดของพวกเราสองคนก็หันมาสนใจทันทีแต่ผมไม่มีเวลาได้อธิบายรีบคว้าทิชชู่มาซับเศษอาหารอย่างลวกๆออกจากมือแล้วยื้อมันให้ลุกขึ้น
“ ไปบ้วนปากเดี๋ยวนี้จ๊อบ”
“ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“ ไม่ได้..” น้ำเสียงผมคงร้อนรนมันจึงพยักหน้ายอมแล้วจึงเดินตามผมมาติดๆ ก่อนจะลุกจากโต๊ะผมก็หันไปบอกคนในโต๊ะว่าไอ้จ๊อบมันเผลอกินกุ้งเข้าไปเลยจะพามันไปบ้วนปาก ทุกคนพยักหน้าเข้าใจโดยเฉพาะสายรหัสมันซึ่งเหมือนจะรู้ว่ามันแพ้กุ้ง ส่วนเพื่อนๆผมถึงจะทำหน้างงแต่ก็พยักหน้ารับรู้
“ บ้วนปากเร็ว”
เมื่อมาถึงห้องน้ำผมจึงยืนสั่งมันให้บ้วนปากอยู่หลายครั้งจนพอใจ และสังเกตว่าสีหน้ามันที่เริ่มแดงและผื่นตามลำคอดูจะหยุดขึ้นแล้วถึงได้หันมาสนใจล้างไม้ล้างมือของตัวเอง ตอนที่ล้างหน้าเสร็จแล้วเงยขึ้นมาจึงเห็นมันยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่เบื้องหลังท่าทางยิ้มกริ่มดูไม่ออกเลยว่าเพิ่งผ่านเหตุการณ์ชวนระทึก
“ ยังจะยิ้มอีก” ผมอดแหวใส่ไม่ได้
“ อ้าว คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิ”
ยังมีหน้ามาแซวผม ผมส่ายหน้าก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับมันตรงๆ “ จ๊อบ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ กูรู้ว่ามึงไม่ได้แพ้อะไรมากมายขนาดนั้น แต่ถ้าเกิด ถ้าเกิดมึงแพ้มากกว่าปกติแล้ว แล้วกูจะทำยังไง”
คิดแล้วก็อดน้ำตาซึมไม่ได้เป็นความสับเพร่าของผมเองที่ทำอะไรไม่ระวังทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ค่อยห่วงตัวเองแบบนี้
ผมประมาทเอง
“ เต้ย”
มันโอบบ่าผมแล้วลูบอย่างแผ่วเบา ผมจึงปล่อยมือจากขอบอ่างซึ่งยึดจับอยู่แล้วปล่อยให้มันกอดรัด อ้อมแขนของมันให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเช่นเดิม เหมือนทุกๆครั้งที่ได้กอดกันแล้วถ้าหากว่าวันหนึ่งไม่มีอ้อมกอดนี้แล้วผมจะอยู่ยังไงกันนะ
“ กูไม่เป็นไรแล้ว”
“ ฮึก ขอโทษนะ..” ผมน้ำตาซึมตอนที่มันลูบแผ่นหลังผมอย่างแผ่วเบา “...ขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
ขอโทษที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้
ผมจับชายเสื้อมันแน่นทั้งเนื้อทั้งตัวโถมใส่ให้มันโอบกอด
“ ชูว์ ไม่ร้องนะ...” มันกระซิบเสียงแผ่วแล้วกดจูบที่ขมับผมอย่างแผ่วเบา “...ไม่เป็นไรแล้ว กูไม่เป็นไรแล้วเห็นมั้ย” มันค่อยๆดันตัวผมออกแล้วใช้สายตาสำรวจตัวเองเป็นการยืนยันกับผมว่ามันปลอดภัยแล้ว เสร็จแล้วมือหนาก็เกลี่ยน้ำตาให้ผมอย่างนุ่มนวล
“ ผื่นขึ้นเลย”
เสียงผมแหบพร่าตอนที่ไล้มือไปตามรอยผื่นตรงต้นคอ มันไม่พูดอะไรแค่อมยิ้มก่อนจะคว้ามือข้างนั้นของผมขึ้นมาจูบเบาๆ
“ กินยาแก้แพ้วันสองวันก็หายแล้ว”
“ จริงเหรอ”
“ อื้ม”
ผมเหมือนเด็กน้อยซึ่งกำลังถูกมันต้อนให้จนมุมด้วยถ้อยคำหวานหูที่ยืนยันอาการตัวเองว่าไม่เป็นอะไรแล้ว
“ ห่วงกูมากเหรอ”
“.....” ผมก้มหน้านิ่งและเป็นครั้งแรกที่ผมสวมกอดมัน และซบใบหน้าที่อกมันอยู่นาน
เรากอดกันแน่นมากจนผมเองรู้สึกได้ว่างช่องว่างระหว่างเราไม่มีเหลือแล้ว
“ ห่วงมาก”
ผมกระซิบเสียงเบาเพราะใบหน้าซุกอกมันอยู่ หูผมจึงอยู่ใกล้กับหน้าอกตรงหัวใจของมันและผมก็ได้ยินเสียงหัวใจมันสั่นระรัวเต้น
“ กูไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก...” มันยิ้มแล้วเกลี่ยปอยผมทัดหูให้ผม “...ตอนนี้หัวใจของกูมีเจ้าของแล้ว ถ้าเจ้าของเค้าไม่อนุญาตให้กูหายไปไหน กูก็ไม่มีทางไปไหนหรอก”
“ สัญญานะ”
“ สัญญา...” มันจรดริมฝีปากที่หน้าผากผมแล้วหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น “...สัญญาว่าจะไม่หนีมึงไปไหน ต่อให้ความตายมาพรากกูไป กูก็จะโกงความตายกลับมาหามึงให้ได้”
ความตาย งั้นเหรอ
แค่ได้ยินคำนี้หัวใจผมก็เย็นวาบราบกับจะขาดใจ
ผมส่ายหน้าอยู่กับอกมันแล้วเลื่อนมือไปปิดปากคู่คมเอาไว้ “ ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้”
“ คิดมาก”
มันจูบหัวคิ้วผมเบาๆ “...อย่าคิดมากแค่ทำทุกวันของเราให้ดีก็พอ”
จะไม่ให้คิดมาได้ยังไงกว่าที่เราจะยอมรับหัวใจของตัวเองได้ก็ผ่านเรื่องราวและน้ำตามากมายอย่าให้มีเรื่องอะไรมาพรากพวกเราจากกันเลย
“ อย่าพูดแบบนี้”
“......”
“ ห้ามพูดแบบนี้อีก ห้ามพูดว่ามึงจะจากกูไป ห้ามพูดอีก”
“ ครับ ไม่พูดแล้ว”
ผมค่อยๆยิ้มออกตอนที่มันชูสามนิ้วเป็นสัญลักษณ์แทนคำสัญญา ตอนนั้นแหละที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังนั่งบนตักและพิงอกมันอย่างสบายใจ และยังปล่อยให้มันโอบเอวแล้วคว้ามือข้างหนึ่งของผมมาทั้งสูดดม
“ คิกๆ”
ผมหัวเราะจนตัวโยนรู้สึกจั๊กจี้มันเห็นแบบนี้จึงแกล้งผมใหญ่เพราะไม่ใช่แค่หอมมือตอนนี้มันกำลังฟัดหัวไหล่กับต้นแขนผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“ อ่ะ พอแล้ว”
ผมอมยิ้มก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาของมัน “ เป็นแฟนกูนะ”
หัวสมองผมสว่างวาบรู้สึกว่าแก้มคงแดงก่ำ ผมก้มหน้าหลบแต่มันใช้ปลายนิ้วดันปลายคางผมให้เงยขึ้น “ ตกลงว่าไง”
“ ไม่รู้”
“ อะไรไม่รู้”
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะขบริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วค่อยๆเอ่ยคำตอบที่คิดมาตลอด “...เคยดูหนังเรื่องสุดเขตฯ ** ” มันทำหน้างงๆแต่ก็พยักหน้ารับรู้ก็จะไม่เคยดูได้ยังไงในเมื่อผมกับมันไปดูด้วยกัน
“ ถ้ามึงจำได้...” ผมก้มหน้าอายๆ “...กูเป็นผู้ชายนับสามนะ”
“....”
มันทำหน้าอึ้งก่อนหัวเราะร่วนแล้วแกล้งกดจมูกใส่แก้มผมเต็มๆ “...รับรองว่าถ้าขอครั้งที่สาม มึงไม่มีทางหลุดมือกูแน่”
...ผมก็เชื่ออย่างนั้นถ้าคำเป็นแฟนครั้งสามเกิดขึ้นจริง การปฏิเสธมันก็เป็นเรื่องที่โง่สิ้นดี...
“ มากไปแล้ว”
มันตีมือมันที่เนียนลูบเอวผมซะเพลิน
“ เก็บเกี่ยวไว้ก่อนเผื่ออาทิตย์หน้า”
จริงอย่างที่มันว่าเพราะอาทิตย์หน้าทางมหาวิทยาลัยผมมีการจัดงานลอยกระทงดังนั้นปีหนึ่งคณะต่างๆจึงหัวหมุนเพราะต้องจัดเตรียมงานทั้งการประกวดกระทงและขบวนการแสดงซึ่งเท่าที่ได้ยินมามันก็เป็นหนึ่งในตัวแสดงของคณะวิศวะฯเช่นกัน เห็นว่าพี่ๆมะรุมมะตุ้มมันกันใหญ่แต่เจ้าตัวนี่สิบ่นให้ผมฟังว่ามันไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยแต่คร้านเสียงส่วนใหญ่ไม่ได้
“ เอาน่าสู้ๆ”
ผมยิ้มตาหยีชูสองนิ้วเป็นกำลังใจให้มัน ส่วนมันยิ้มกริ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เสียแต่ว่ายังไม่ทันที่ริมฝีปากมันจะแตะโดนแก้มผมเสียงกระแอมกระไอจากใครบางคนก็ดังขึ้น ผมแทบจะกระโจนลงจากตักมันตอนที่เห็นพี่เบียร์ยืนยิ้มเผล่มองพวกเราอยู่
........
........
ผมกำลังกลั้นหัวเราะมองมันซึ่งทำท่าตลกก่อนจะผุดลุกขึ้นจากตักผมแล้วผละเดินจากไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ดูก็รู้ว่ามันอายไม่น้อยที่บังเอิญว่าพี่เบียร์เข้ามาเห็นภาพความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างผมกับมัน
“ ร้ายนะมึง”
พี่เบียร์แซวผมแต่ตามองตามแผ่นหลังมันไปแววตาพี่แกดูเอ็นดูมันไม่น้อยทีเดียว
“ ก็ใครหล่ะที่บอกผมว่าถ้าจะสู้ต้องทุ่มสุดตัว”
“เออดี”
“......”
“ จำวันนี้ของมึงให้ดีนะจ๊อบ..” พี่เบียร์ตบบ่าผม “กว่าจะได้เขามามันเหนื่อยยากแค่ไหน และจำเอาไว้อีกอย่างว่าการรักษาเขาเอาไว้เป็นสิ่งที่ยากยิ่งกว่า”
“ ครับพี่ ผมพลาดโอกาสมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมจะไม่ยอมเสียมันไปอีกเด็ดขาด”
“ กูดีใจที่เห็นมีมึงความสุข”
“ ผมก็อยากเห็นพี่มีความสุข...” พี่เบียร์นัยน์ตาไหววูบก่อนจะยิ้มอ่อนๆมองไปเบื้องหน้า “...ขอให้พี่โชคดีกับเส้นทางที่พี่เลือกนะ พี่จำไว้นะ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงพี่ยังมีผมนะ พี่ยังมีน้องชายคนนี้อยู่นะ”
“ กูรู้”
พี่เบียร์โอบบ่าผมแล้วเขย่าไปมาเป็นเชิงขอบคุณ
ลุงรหัสผมเหม่อมองไปเบื้องหน้าไร้บทสนทนาใดๆแต่ผมรู้ดีว่าพี่ผมกำลังใช้ความคิดและผมก็เชื่อว่าเส้นทางที่เขากำลังเลือกเป็นเส้นทางที่ดีที่สุด
ผมเชื่อว่าถ้าโชคชะตาบวกกับความพยายามที่แท้จริงสักครั้งความฝันต้องเป็นของเรา
ผมเชื่อ
เหมือนที่เต้ยมันเชื่อนั่นแหละ
........
........
ผมกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งแล้วถึงกับตกใจเมื่อเห็นมันนั่งตาปิดซุกอยู่กับอกว่านท่าทางอย่างกับคนเมา มองไปรอบๆก็เห็นไอ้แท็ค ไอ้เต็ปยักคิ้วให้ สุดท้ายหันไปถามพี่ภัทรกับพี่ทิมก็ได้ความว่าพี่รหัสผมมอมเหล้ามัน
ผมถอนหายใจนึกเข่นเขี้ยวพี่ต๋องขึ้นมาทันที
ก็ปกติมันเป็นคนคออ่อนซะขนาดนั้นนี่สังเกตจากปริมาณน้ำสีอำพันที่หายไป ก่อนที่ผมจะลุกจากโต๊ะมันน่าจะมากกว่านี่หายไปตั้งขวด หวังว่าทั้งขวดคงไม่ลงไปอยู่ในท้องมันหรอกนะ
“ กูหวังดีนะโว้ย..” พี่ต๋องยักไหล่ “...เห็นว่าไม่ยอมตกลงปลงใจกับมึงสักทีกูเลยจัดให้ รับรองคืนนี้สมหวังชัวร์” พี่ต๋องพูดจบทั้งโต๊ะก็ฮาครืนแต่ผมแค่ส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะไปงัดมันจากว่าน
“ ฮือ”
เมาจริงๆ
ท่าทางอ้อแอ้คอพับคออ่อน ทั้งหัวตายังมีน้ำตาไหลเอื่อยๆคือมันเป็นประเภทถ้าเมามากจะชอบร้องไห้ไม่รู้เป็นยังไง แค่เห็นน้ำตาของมันก็ทำเอาผมแทบคลั่ง ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำตอนมันร้องไห้ขอโทษผมตกใจแทบสิ้นสติกับใบหน้ามันที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ตอนนั้นผมได้แค่คิดว่าทำไมใบหน้าขาวของมันถึงดูฉ่ำไปด้วยน้ำตามากมายขนาดนั้นทั้งๆที่เรื่องไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนัก แต่ผมก็รู้ว่าทุกการกระทำของมันคือความห่วงใยที่มีให้ผม
แต่สำหรับผมแค่เห็นมันร้องไห้ผมก็แทบใจสลายแล้ว
“ เต้ย”
“ อืม”
ว่านช่วยจับร่างของมันแล้วส่งมาให้ผม สุดท้ายมันจึงเมาซุกอกผมแต่ยังขยับตัวยุกยิกไปมา
“ ผมไปก่อนนะพี่ สงสัยเต้ยมันจะเมามาก”
ผมลุกขึ้นแล้วโอบเอวมันไว้ก่อนจะบอกลาคนอื่นๆซึ่งทุกคนก็ทำไม้ทำมือเป็นสัญญาณว่ารับรู้ ผมโอบพามันเดินมาได้สักพักแล้วเป็นอันต้องหยุดเพราะมันเล่นเดินเซซ้ายเซขวาจับไว้ก็ไม่อยู่ ปากก็พร่ำว่าจะกินอีก
“ เต้ย พอแล้ว”
“ ฮือ ม่าย”
ผมยิ้มขำกับเสียงยานคางของมัน
“ จา กีน อาว อีก” (จะกินเอาอีก)
“ พอแล้วเมาแล้วครับ”
“ ม่ายมาว”
ไม่เมาอะไรยืนแทบไม่ตรงทั้งยังตาปรือขนาดนี้
“ พอแล้วครับ ไปอาบน้ำนอนดีกว่าเนอะ”
“......”
มันเอียงคอทำหน้าครุ่นคิดแต่เป็นภาพที่น่ามองมากสำหรับผม สุดท้ายมันพยักหน้าหงึกๆผมเลยย่อตัวลงแล้วหันหลังให้มัน
“ ขี่หลังจ๊อบเร็วเต้ย”
“ เดินหวาย” (เดินไหว)
“ เร็วครับ”
มันทำหน้ายุ่งผมจึงกระตุกมือมันทั้งสองข้างมาคล้องคอผมไว้มันจึงโถมกายใส่หลังผมเต็มๆ พอทุกอย่างเรียบร้อยผมจึงอุ้มมันขึ้น มือสองข้างของผมสอดไปตามขาพับมันเพื่อยึดไว้ไม่ให้อีกฝ่ายหงายหลัง จะบอกว่ามันไม่หนักคงเป็นไปไม่ได้เพราะส่วนสูงเราต่างกันแค่สองเซนฯแต่ที่ทำให้ความรู้สึกหนักหายไปเพราะความรู้สึกอื่นบังเกิดขึ้นมาแทนที่
...เพราะรัก...
...ความหนักเลยถึงถูกละเลย...
ผมหัวเราะแผ่วๆกระชับมือที่รัดขาพับมันอยู่ ส่วนมันหลับตาพริ้มซุกใบหน้าที่หลังผมมือทั้งสองข้างคล้องคอผมแน่น ผมไม่รู้ว่าระยะทางมันไกลแค่ไหนผมรู้แค่ว่าผมสุขใจที่ได้อุ้มมันขี่หลังไปตลอดทาง
“ จุ๊บ”
แล้วก็อดไม่ไหวคว้ามือมันหอมเบาๆ “ หลับฝันดีนะครับ”
***** มีใครเคยดูเรื่อง **สุดเขต** (สุดเขตเสลตเป็ด) บ้างค่ะส่วนตัวชอบธีมเรื่องผู้ชายนับสาม มันดูเก๋ดี 555
ตามสัญญาไม่รู้ว่าตอนนี้มันฟินสมการรอคอยอ่ะป่าว เอาแบบน้ำจิ้มไปก่อนเนอะ อิอิ
มีใครคิดว่ามันหวานแบบแอบแฝงม่ะ (มีใครกลัวใจนักเขียนป่าว)
ปล. ผมนี่ยังกลัวใจตัวเองเลยฮะ :laugh: หัวเราะอย่างร้ายกาจ
สุดท้ายเจอกันตอนหน้าจ้า :bye2: (ตอนหน้าฟินกำลังสอง เค้)
-
หวานเลยตอนนี้
-
เต้ยเมาซะหมดรูปเลย ชอบคำพูดที่พี่เบียร์พูดกับจ๊อบจัง
-
ขอร้องล่ะค่ะคนเขียน อย่ามาหวานแอบแฝงเลย
ที่ผ่านมาก็ลุ้นกันจนปวดตับไปหมดแล้วววว
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
เบียร์ผู้มีประสบการณ์
-
หวานมาก!!!
ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง เลยนะเนี๊ยะ!!!!
-
:o8: :-[ :impress2:
-
อ๊อยยย!! อิจฉางะ
-
หวานแอบแฝงความหวานแบบทวีคูณใช่ม้ายยย
ใช่ไม่ใช่ก็ขอคิดแง่ดีก่อนละ เรื่องพี่เบียร์พีทียังไม่
เคลียร์เล้ยยยยยย
-
จ๊อบ&เต้ย สมหวัง
แต่พี่เบียร์นี่สิ ฮืออออ
-
น่ารักกันมากเลยคู่นี้
แต่จะหวานแอบแฝงหรือเปล่า
ก็แอบกลัวอยู่นะ ถ้าจะดราม่ามาอีก
ก็คงไม่ใครก็ใครต้องเจ็บปางตายแล้วแหล่ะ
-
รอฟินกำลังสองเลยจร้าาา
-
ครึ่งหลังอย่างฟินเลยอ่ะ อย่างหวาน ทั้งห่วง ทั้งคอยดูแล
โอ๊ยอิจฉาจ็อบน่ะที่เต้ยคอยห่วงคอยดูแลแบบนี้ ห่วงว่าจะไม่ทำให้เต้ยเสียใจอีกนะ
-
บรรยากาศดีๆ o13
รอ อ่านตอนต่อไปค่า สนุกมาก
ตอนนี้น่ารัก หวานๆ มุ้งมิ้ง หลังจากที่หน่วงกันมานานนน
-
เต้ยกับจ๊อบน่ารักมาก เป็นห่วงซึ่งกันและกัน
ชอบพี่เบียร์สอนน้องอ่ะ
แต่ก็แอบสงสารพี่เบียร์ เฮ้อ
-
หวานปนขม
คู่หลักเค้าหวานกัน แต่คู่รองดันแอบเศร้า อารมณ์เลยไม่สุด
-
โคตรสงสารพี่เบียร์เลยอ่ะ :o12: :o12: :o12:
-
กำลังตามอ่านอยู่ ถึงตอนสะดุดลานเกียร์ละ ถ้าให้ลองเดาๆ
จริงๆจ๊อบนี่แอบรู้สึกดีไหม แต่แบบยังสับสนตัวเอง
แบบเรื่องการถูกมองในสังคม กลัวตัวเองไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆไรงี้ไหม
รึเปล่า ลองมาเดาดูก่อน555555 คือแบบถ้าแกจะเปนแบบนี้ก็อย่าเลยมั้ยวะจ๊อบ
คือมันเจ็บนะเว่ย ไม่ได้ชอบแต่ก็เหมือนให้ความหวังอะ แล้วเมื่อไหร่จะทำใจได้
ไอที่รู้ว่าเขาชอบแล้วไม่ได้ชอบกลับแล้วยังไม่คีพสเปคให้เขาได้ทำใจแถมมาเปนห่วงเปนใยแบบนี้นี่มันน่านักนะ :z6: :z6:
-
แอบตกใจบวกดีใจเห็นมาต่อ แต่ลืมเนื้อเรื่องหมดเลย อ่านไปคิดไปว่ามันเป็นมายังไง ยังไม่มีเวลาไปอ่านซ้ำอ่ะหื้อๆ อ่านไปแบบงงก่อนละกัน :ling1:
-
มีโม้เม้นหวานๆก้บเค้าแล้วนะ
หลังจากปวดตับคำจ๊อบช่วงต้น
เวลาไม่รักคำพูดบาดจิตมาก
คู่พี่ทีพี่เบัยร์ต้องดูกันยาวๆ
คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
-
เชียร์จ้า ขอให้เป็นแฟนกันไวๆนะ ^_~
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:หวานได้อีกตอนนี้
-
ยกที่ 24 : แฟน (ครึ่งแรก)
“ อื้อ”
“...”
“ อ่ะ”
“....”
“ ฮ่าๆ”
ผมส่ายหัวอย่างขำขันกับอาการของมัน นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตอาการของมันเวลาเมาอย่างจริงๆจังๆและผมก็เห็นว่าใบหน้าเนียนตาหลับพริ้ม ริมฝีปากบางกำลังอ้าปาก บ้างก็คลี่ยิ้มสุขใจบ้างก็ปล่อยเสียงหัวเราะราวกับอารมณ์ดีเสียเต็มประดา
ผมเพิ่งรู้ว่าเวลามันเมาแล้วน่ารักขนาดนี้
น่ารักจริงๆ
หลังจากที่แสดงอาการของคนเมาได้สักพักนึงแล้วสุดท้ายร่างที่ขี่หลังผมมาตลอดทางก็ถูกอุ้มวางอยู่กลางเตียงภายในคอนโดของผม หลังจากวางมันลงผมจึงเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเมื่อยหลังเมื่อยมือมากแค่ไหน
“ อื้อ”
ใบหน้ามันที่ซุกอยู่กับหมอนเกลือกกลิ้งไปมา เท่านั้นไม่พอมันยังทำเหมือนคันอะไรสักอย่างแถวต้นคอ เต้ยมันหลับตานิ่งแต่เนื้อตัวขยับยุกยิกท่าทางนอนไม่สบายตัว ผมจึงสาวเท้าเดินเข้าไปพิจารณาใบหน้ามันใกล้ๆเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมบ่งบอกว่าเจ้าตัวร้อนขนาดไหน แต่ใบหน้ายามหลับของมันเนี่ยแหละที่ทำให้ผมนิ่งมองเหมือนตกอยู่ในภวังค์
ไฟหัวเตียงที่เปิดพอให้เห็นแสงสว่างที่อาบไล้ทั่วใบหน้ามันส่งผลให้มุมตกกระทบของแสงเห็นเสี้ยวหน้าที่อ่อนเยาว์ และอะไรไม่รู้ดลใจผมให้โน้มใบหน้าเข้าหามันเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงเนื้อหยุ่นนุ่มนิ่มของริมฝีปากมัน
“ อื้อ”
มันขยับตัวคล้ายกับอึดอัดพร้อมกับทำเสียงไม่พอใจในลำคอ ริมฝีปากบางบิดเบี้ยวยื่นขึ้นเป็นท่าทางที่น่ารักน่าชัง เห็นมันนอนหลับตาพริ้มแต่ใบหน้าขมวดมุ่นรำคาญก็นึกเห็นใจเลยตัดใจจากความอ่อนนุ่มตรงหน้าแล้วใช้นิ้วมือเกลี่ยไปตามโครงหน้าและแก้มเนียนของมันอย่างเบามือ
“ หลับจริงๆเหรอเนี่ย”
ผมแกล้งกระซิบเสียงแผ่วใกล้ๆหูมันจนเจ้าตัวพลิกตัวหนีไปอีกด้าน
“ ฮือ จานอน” มันงึมงำในลำคอปัดมือไปมา
“ โอเคนอนก็นอน”
หึ
อดใจไม่ไหวกดจมูกที่แก้มเนียนของมันอีกสักที
.
.
“ เย็น”
“ อ่ะ เย็น”
ผมส่ายหน้าพยายามยื้อตัวมันที่พลิกดิ้นไปมาหนีผ้าชุบน้ำที่ผมกำลังเช็ดตัวมันอยู่ ตอนแรกก็กะจะให้อีกฝ่ายนอนไปเลยแต่เห็นว่ามันนอนกระสับกระส่ายคงไม่สบายตัวเท่าไหร่ในเมื่อตอนหัวค่ำก็ไปนั่งกินข้าว ทั้งยังถูกมอมเหม็นทั้งเหล้าเหม็นทั้งเหงื่อ ไม่แปลกที่เจ้าตัวจะนอนไม่สบายตัวแบบนี้ ผมเลยลุกขึ้นมาซักผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ แรกทีเดียวที่เปลื้องผ้าส่วนบนของมันก็ทำใจอยู่นาน
ผมหายใจติดๆขัดๆตอนที่มองเนินอกเปล่าเปลือยของมัน ผิวข้างนอกว่าขาวแล้วผิวเนื้อภายใต้ร่มผ้าขาวยิ่งกว่ายิ่งแสงนวลตาของโคมไฟหัวเตียงสะท้อนภาพผิวเนื้อ ตุ่มไตสีสวยทั้งสองข้างเด่นนูนท้าทายสายตาจนต้องแอบกลืนน้ำลาย
มันหลับตาพริ้มเผยอริมฝีปากน้อยๆ....แต่ผมกำลังคิดว่ากิริยาอาการของมันกำลังยั่วยวนผม
เพราะผมกำลังคิดอกุศลกับมัน...ผมเลยตีความท่าทางของมันไปทางใต้สะดือแบบนั้น
ผมเหมือนคนหื่นกามยังไงไม่รู้
“ อ่ะ”
มันครางเสียงแผ่วตอนที่ผมเผลอมองหน้าอกมันแต่มือซึ่งจับผ้าขนหนูผืนน้อยกลับวนเวียนอยู่รอบสะดือจนนานสองนาน ผิวขาวๆของมันเลยขึ้นสีแดงก่ำเพราะแรงมือของผม
เนื้ออ่อนจริงๆนะ จับไปตรงไหนตรงนั้นก็ขึ้นสีเลย
ผมยิ้มกริ่มแล้วไล้ฝ่ามือลงต่ำเรื่อยๆจนผ้าไปชนกับขอบกางเกงยืนของมัน อีกครั้งที่ผมหายใจไม่ค่อยสะดวก ผมชั่งใจอยู่นานก่อนจะค่อยๆใช้ผ้าห่มคลุมร่างกายส่วนบนของมันแล้วสอดมือทั้งสองข้างไปปลดตะขอกางเกงยีนส์แล้วรูดรั้งขากางเกงลง
อย่าเพิ่งคิดว่าผมใจอกุศล
เพียงแต่
เอ่อ
ผมแค่กลัวว่ามันจะนอนไม่สบายตัวเลยจะถอดยีนส์ออกแล้วเปลี่ยนเป็นบอกเซอร์ให้มันใส่สบายๆเท่านั้นเอง แล้วทำไมใจผมถึงสั่นขนาดนี้วะ ผมกุมหัวใจตัวเองแน่นและในนาทีนั้นผมรู้ตัวแล้วว่ามันมีอิทธิพลต่อจิตใจผมจริงๆ
สุดท้ายหลังจากบังคับมือไม่ให้สั่นกางเกงเจ้าปัญหาก็หลุดออกจากข้อเท้าของมันจนได้ ผมพ่นลมหายใจอย่างหนักหน่วงแล้วปาดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเอง ดีว่าผ้าห่มที่ผมห่มให้มันตั้งแต่ครั้งแรกถูกคลุมร่างกายส่วนล่างไม่งั้นผมคงประดักประเดื่อยิ่งกว่านี้
เมื่อก่อนผมไม่เคยคิดหรอกว่าวันนึงจะต้องมานั่งอายกับร่างกายของมันในเมื่อในอดีตเราสนิทถึงขนาดแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันเป็นเรื่องปกติ แต่วันนี้เรื่องเหล่านั้นมันไม่ปกติแล้ว ผมสะบัดหน้ากับความคิดของตัวเองก่อนจะลงมือเช็ดเฉพาะขายาวเรียวของมันแล้วใส่กางเกงบอกเซอร์ให้ แต่จังหวะที่กำลังจะเบี่ยงมือออกมันดันขยับตัวยุกยิกไปมาจนหลังมือผมไปโดนโคนขามันเต็มๆ
เชี่ย
ผมชะงักค้างราวกับมีสายไฟวิ่งวนไปมาทั่วร่างกาย ผิวเนื้อที่สัมผัสโดนแค่หลังมือผมทำไมถึงนุ่มเนียนขนาดนั้น ผมเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องและรู้สึกปวดมวนท้องนิดๆราวกับความรู้สึกบางอย่างบิดเกลียวเป็นวงคลื่นพาให้เกิดความร้อนรุ่นทั่วรางกายลามไปถึงแก่นกายกลางลำตัวที่มันดันผงาดขึ้นอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา
มันจะรู้มั้ยว่าผมกำลังคิดอกุศลกับมันอยู่
ทำไมถึงน่ารักน่ามองขนาดนี้วะ
“ นะ หนาว”
“ หนาวจัง”
จังหวะที่ผมกำลังจะโน้มไปสูดดมซอกคอของมันเจ้าตัวดันพึมพำตัวสั่นเพราะร่างกายส่วนบนยังเปล่าเปลือย ผมเลยได้สติรีบสวมใส่เสื้อนอนให้มัน
“ หนาวแย่สินะ ขอโทษนะครับ”
เหมือนมันจะพึมพำพยักหน้ารับรู้และผมก็ก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มของมันอีกที และนั่นทำให้ผมเพิ่งสังเกตรอบคอของมันที่มีรอยเปื้อนสีแดงทั้งยังมีผื่นขึ้นเม็ดเล็กๆ ผมขมวดคิ้วก่อนจะล้วงมือไปดึงสร้อยคอที่มันใส่ติดคออยู่ขึ้น
...เกียร์...
ผมยิ้มอ่อนๆ มันคือเกียร์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของผมแต่บัดนี้อยู่ในลำคอขาวซึ่งคนๆนี้แหละคือเจ้าของที่แท้จริง เชือกที่เป็นสายร้อยเกียร์เป็นแค่เชือกป่านธรรมดาเวลาโดนน้ำมันจะยุ่ยไปตามกาลเวลา อีกทั้งเวลาที่รู้สึกร้อนหรือมีเหงื่อมันจะคันและเกิดผื่นได้นี่คงแสดงว่าเจ้าตัวไม่เคยถอดสร้อยเส้นนี้เลยตั้งแต่วันที่ผมให้
...ตื้นตัน...
เป็นความรู้สึกผมในตอนนี้ความรู้สึกรักมันท้วมท้นหัวใจ
“ ผมฝากเกียร์ไว้ที่มันเพราะผมตั้งใจจะฝากหัวใจของผมไว้ให้มันเก็บรักษา”
ผมไม่เคยลังเลที่ฝากของสำคัญให้มัน ผมคิดและทบทวนหัวใจตัวเองตั้งแต่วันที่รู้ตัวว่าชอบมันมากเกินกว่าเพื่อน ผมรู้ดีว่าตัวเองรู้ตัวช้าเพราะฉะนั้นผมถึงต้องรักษาความรักความมั่งคงที่มีต่อมันให้ดีที่สุด
ผมไม่ได้ทำเพราะแค่เพราะอยากได้หัวใจของมัน แต่ที่ผมทำเพราะผมอยากแสดงให้เห็นว่าผมได้ตัดสินใจที่จะเลือกมันแล้วและ
เป็นการเลือกที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“ อ่ะ”
มันขยับตัวหนีตอนที่ผมกำลังจะถอดสร้อยจากคอมัน ผมไม่ได้จะถอดเพื่อเอาคืนหรอกแค่จะถอดเพื่อให้มันนอนสบายๆ กะว่าเดี๋ยวคงต้องเปลี่ยนสายห้อยคอซะแล้วไม่งั้นลำคอขาวมันคงเกิดรอยไม่น่าพิศมัย
“ เต้ย”
ผมเรียกมันเมื่อคิดว่าคนที่กำลังหลับคล้ายกับละเมอยื่นมือขึ้นมายื้อไม่ให้ผมถอดสร้อยที่สวมอยู่
“ ม่าย”
“ หืม” ขยับเข้าไปฟังใกล้ๆ
“ ม่ายถอด”
อ่อ ไม่ให้ถอด ผมยมยิ้มนึกสนุกนอนตะแคงเท้าศอกแล้วใช้มือข้างนึงยันศีรษะตัวเองนอนจ้องหน้ามัน ส่วนมืออีกข้างแกล้งกระตุกสร้อยให้หลุดจากคอ
“ ม่าย”
“ ทำไมถึงถอดไม่ได้หืม”
“สามคัน”
ห่ะ อะไรสามคัน ผมกลั้นขำตอนที่มันทำตายุกยิกคงอยากจะลืมขึ้นมาน่าดู แต่หนังตาคงทรยศเลยจึงได้แต่ขยับหนังตาคล้ายกับการหรี่มอง ใบหน้ามู่ทู่ทั้งยังทำปากจู๋อีกต่างหาก
คราวนี้ผมนึกหมั่นเขี้ยวแกล้งกระตุกสายสร้อยอีกครั้งมันเลยผวาคว้าไว้แล้วทำหน้ามุ่ยใส่ทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ ม่ายถอด”
“ ทำไมหล่ะ มันคันคอนะ เดี๋ยวผื่นขึ้น”
“ ฮือ ม่าย”
“..ม่ายถอด สามคัน สามคันอ่ะ สำคัญ”
อ๋อ สามคันคือสำคัญนั่นเอง มันยิ่งขำหนักเขี่ยแก้มมันเล่นอย่างนึกสนุก มันทำหน้ามุ่ยปัดป้องตัวเองด้วยการดิ้นหนีไม่พอยังรวบเอาสร้อยในคอมากุมไว้อย่างหวงแหน
“ ม่ายให้ถอด จ๊อบให้ ม่ายถอด”
...ของสำคัญ เพราะผมให้มันเลยไม่ยอมถอด...
ได้ยินแค่นี้หัวใจผมก็เหมือนอุ่นวาบไปทั่ว ก้อนเนื้อที่มีชีวิตเต้นไม่เป็นจังหวะ มันจะทำให้ผมเพิ่มพูนความรักที่มีต่อมันไปถึงไหนนะ
“ ขอบคุณมากนะที่รักษาหัวใจของกู” ผมกระซิบบอกมันเสียงแผ่วส่วนเจ้าตัวแค่อือๆออๆไปตามประสา
หึ
มันน่านัก
คงไม่แปลกถ้าผมจะก้มลงฟัดแก้มมันอีกสักครั้ง
หลังจากรังแกแก้มมันจนสมใจแล้วผมก็เลิกรบกวนการนอนของมัน หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็สอดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ทั้งยังคว้าตัวมันซึ่งหลับพริ้มเนื้อตัวหอมกรุ่นเพราะตอนที่ผมเช็ดตัวให้มันผมผสมน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆบวกกับกลิ่นตัวของมันซึ่งหอมเย็นๆทำให้อดใจไม่ไหวต้องสูดดมซอกคอมันอีกสักที
ปกติผมมักอึดอัดเวลามีคนนอนเตียงเดียวกัน แต่วันนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าการนอนเคียงข้างกันเป็นความสุขที่ยากจะหาที่จากที่ใดได้และมันยังทำให้รู้สึกว่าการนอนคนเดียวเป็นเรื่องยากแล้วจริงๆ
............
............
งานลอยกระทงปีนี้จัดได้ยิ่งใหญ่จริงๆเพราะนอกจากจะเป็นงานของมหาวิทยาลัยแล้วยังเปิดให้คนภายนอกเข้ามาร่วมกิจกรรม และตอนนี้เป็นเวลาใกล้ค่ำซึ่งผู้คนเดินกันให้ขวักไขว่เต็มไปหมดบริเวณสระน้ำใหญ่ด้านหน้ามหาวิทยาลัย ส่วนจัดงานจริงๆคือสระน้ำขนาดใหญ่เลยไปถึงลานสนามหญ้าหน้าพระรูปสองรัชกาลซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยผม นอกจากนี้บริเวณโดยรอบยังมีการตั้งโต๊ะขายน้ำและกระทงขนมปังกันเป็นแถวโดยอนุญาตให้เฉพาะนิสิตเท่านั้นที่ขายได้ ดังนั้นซุ้มขายของของบรรดานิสิตจึงตั้งกันเรียงรายอย่างเป็นระเบียบบ้างก็เป็นซุ้มของแต่ละคณะ บ้างก็เป็นการรวมตัวของนิสิตเพื่อหารายได้พิเศษ
ทุกๆปีสำหรับงานลอยกระทงของทางมหาวิทยาลัยนั้นส่วนกลางจะจัดให้การประกวดกระทงของแต่ละคณะโดยแบ่งเป็นประเภทสวยงามและประเภทความคิดสร้างสรรค์
นอกจากนั้นยังต้องการประกวดขบวนการแสดงของแต่ละคณะซึ่งจะเคลื่อนไปพร้อมกับขบวนนางนพมาศในชุดไทยสวยงาม ซึ่งนางนพมาศของแต่ละคณะที่ส่งเข้าประกวดก็สวยๆกันทั้งนั้นทั้งนี้หนึ่งในสองของเพื่อนสนิทผมอย่างสาวพิมพ์ก็เป็นตัวแทนนางนพมาศปีนี้ของคณะผมด้วย ทั้งพิมพ์และดาวต่างอยู่ในชุดไทยสวยงามเตรียมขึ้นเสลียงให้เพื่อนๆรุ่นผมแบกหาม
ดีหน่อยที่งานนี้ผมและว่านไม่ได้มีส่วนในการแสดงเพราะพวกเราอยู่ฝ่ายสวัสดิการคอยแจกข้าวแจกน้ำให้เพื่อนๆ อย่างที่บอกว่างานลอยกระทงมันเป็นงานของปีหนึ่งทั้งรุ่นโดยมีพี่ปีสูงกำกับดูแลอีกที
แต่เพราะอยู่สวัสดิการจึงถูกทั้งเพื่อนและทั้งพี่ใช้จนหัวหมุนนี่แจกข้าวแจกน้ำเสร็จ เราทั้งสองก็ต้องไปเฝ้าซุ้มขายน้ำของคณะอีก คิดแล้วก็เหนื่อยแต่มันเป็นความเหนื่อยที่น่าภูมิใจเพราะเพื่อนๆในรุ่นต่างก็ร่วมไม้ร่วมมือและยิ้มแย้มให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
“ สวยจัง”
ว่านอุทานและชี้ชวนผมดูภาพเบื้องหน้าส่วนตัวเตรียมควักมือถือขึ้นมาถ่าย ทำเอาเพื่อนสาวตรงหน้าอย่างพิมพ์และดาวยิ้มเขิน ก็จะอะไรซะอีกที่ทำให้ว่านอุทานเสียงดังถ้าไม่ใช่เพื่อนสาวทั้งสองวันนี้แปลกตาสักหน่อยเพราะอยู่ในชุดไทยโบราณห่มสไบสวยงาม แต่งหน้าแต่งตาเสียงามชดช้อยแทบจะจำไม่ได้
“ ถ่ายรูปกัน”
“....”
ว่านยิ้มกว้างก่อนจะฉุดมือผมไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆ
“ วันนี้เพื่อนว่านสวยจังเลย งานนี้หนุ่มๆเห็นต้องตาค้างแน่” ว่านแซวพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“ ขอบใจจ๊ะว่าน”
พิมพ์กับดาวบิดแก้มเพื่อนตัวน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว “...ว่านเองเถอะระวังตาค้างแล้วกัน”
ผมกับว่านมองหน้ากันไม่ค่อยเข้าใจก่อนที่สองนางจะพยักพเยิดไปอีกด้านจึงเห็นร่างสูงของเพื่อนผมที่หายหัวไปตั้งแต่บ่ายที่ไหนถูกรุ่นพี่จับแต่งราชปะแตนนุ่งโจงกระเบนผ้านุ่งซะหล่อเชียว ผมรู้สึกได้ว่าเพื่อนตัวน้อยแก้มแดงก้มหน้านิ่งเลยเป็นจุดให้สองสาวนิยามวายยิ่งแซวหนัก
“ หล่อใช่ม่ะ” พิมพ์แกล้งถามตอนที่เห็นว่านตกอยู่ในภวังค์
“ อืม”
“ เฮ้ย”
ผมกับสองสาวหัวเราะขำว่านที่มัวแต่อายไอ้แท็คจะเผลอปากตอบและพอรู้ตัวว่าถูกแกล้งจึงค้อนน้อยๆและทำปากยืนใส่พวกผม
“ ไม่คุยด้วยแล้ว”
“ ไปไหนว่าน”
“ เอ่อ”
ว่านที่แกล้งเดินหนีพวกผมถึงกับอ้อมแอ้มตอบเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีของผมเดินมาดักหน้าแล้วถาม ใบหน้าหล่อๆของมันฉายแววกรุ่มกริ่มซะจนว่านถึงกับก้มหน้าหลบ และไม่นานหลังจากนั้นมันคงนึกสงสารเพื่อนตัวน้อยที่เขินอายจนทำอะไรไม่ถูกเลยจูงมือพากันไปหามุมสงบ แต่ว่าก่อนไปนี่สิมันดันหันมาขยิบตาใส่ผมและขยับปากไม่ออกเสียงแต่จับใจความได้ว่า
‘อย่าอิจฉากู’
ผมเลยเบะปากใส่ไอ้แท็คพร้อมกับชูนิ้วกลางไปที ส่วนสองสาวนี่ไม่ต้องพูดถึงหน้านี่เคลิ้มเชียวพอเห็นผู้ชายเขาจับมือกัน
...Line...
เสียงเรียกเข้าของโปรแกรมแชทยอดนิยมพร้อมกับอาการสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจนต้องล้วงขึ้นมาดู รายชื่อที่ปรากฏในจอพื้นหลังสีเขียวนี่เห็นแล้วอดอมยิ้มไม่ได้
“นั่นแน่” สองสาวชี้นิ้วใส่ผมหน้าตาล้อเลียน “..จ๊อบไลน์มาหล่ะสิ”
พอผมพยักหน้ารับสองคนนั่นก็หันหน้าเข้าหากันแล้วกลั้นเสียงกรี๊ดเบาๆ ไม่นานหลังจากนั้นสองสาวก็ถูกเรียกตัวไปเตรียมพร้อม ผมจึงโบกมือให้กำลังใจก่อนจะบ่ายหน้าไปหน้าคณะวิศวะที่เจ้าของบทสนทนาเมื่อกี้ได้นัดหมาย
*************************************************************
ผมกำลังยืนอยู่หน้าหอนาฬิกาซึ่งเป็นจุดแลนด์มาร์กแห่งหนึ่งของมหาวิทยาลัยผม โดยเบื้องหลังที่ห่างไปพอสมควรคือสระน้ำขนาดใหญ่และเบื้องหน้ามีถนนเส้นเล็กคั่นอยู่หากข้ามไปก็คือบริเวณด้านหน้าของคณะวิศวะฯซึ่งใครคนหนึ่งยืนรออยู่ ตอนนี้ผู้คนพลุกพล่านแทบจะเดินเบียดกันแต่เพราะความสูงของมันที่โดดเด่นผมเลยเห็นได้ไม่ยาก ผมข้ามถนนเส้นเล็กๆนั่นไปหามันซึ่งยืนโบกมือรออยู่ มันซึ่งวันนี้ดูดีเป็นพิเศษคงเพราะลงรองพื้นเพิ่มความสว่างให้ใบหน้า แต่ถึงจะไม่แต่งผมก็มองว่ามันดูดีอยู่แล้ว แหะ คิดแล้วก็เขิน
“ ว่าไง”
ผมทักและขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนที่มองนาฬิกาข้อมือเห็นว่าได้เวลาเริ่มประกวดขบวนการแสดงแล้วแต่มันซึ่งได้ข่าวว่าอยู่ในชุดการแสดงยังไม่ได้แต่งตัว ทั้งยังอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์อีกต่างหาก
“ ยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ”
“ พอดีเพิ่งแต่งหน้าเสร็จ...” มันยิ้มบางๆ ก่อนจะเขยิบเข้ามากระซิบข้างหูผม “...ยังไม่ได้แต่งตัว นี่หนีพวกพี่ๆมา”
“ เฮ้ย”
ผมตาเหลือก “...แล้วนัดให้มาทำไมเนี่ย กลับไปแต่งตัวเลย”
“ มีเรื่องสำคัญจะบอก” มันเกาหัวแก้เก้อ
“ เรื่อง ? ”
“ ก็” คุณเคยมั้ยที่เห็นผู้ชายตัวโตๆทำอะไรไม่ถูกเนี่ย มันก็มีมุมนี้เหรอเนี่ย “...รอกูนะ”
“ หือ”
“ รอหน่อย เดี๋ยวเดินขบวนเสร็จไปลอยกระทงกัน”
ผมยิ้มอายๆ “..แค่นี้ก็ไม่เห็นต้องนัดให้มาหาเลย โทรมาก็ได้” ผมบ่นเสียงอุบอิบไม่กล้าสบตามันซึ่งพักหลังๆนี่ชอบแสดงท่าทางกรุ้มกริ่มใส่ผมเหลือเกิน
“ ดีแล้ว” มันขยับมายืนตรงหน้า “ อยากเห็นหน้า”
...อยากเห็นหน้า...
ไม่เห็นต้องพูดไปยิ้มไปเลย มันไม่รู้รึยังว่าผมแพ้รอยยิ้มของมันแล้วไอ้ท่าทางขยิบตาใส่นี่คืออะไร
“ งั้น” ผมพูดไม่เป็นคำ “...ก็ เอ่อ ถ้าเห็นแล้วกูกลับนะ”
ผมก้มหน้านิ่งซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองแล้วต้องสะดุ้งเมื่อมันเอื้อมมือเกลี่ยปอยผมให้ ผมเลยเงยหน้าขึ้นทำให้เราได้สบตากันในระยะประชิด แววตาของมันแพรวพราวมีประกายระยิบระยับสวยงามจนผมยอมแพ้ด้วยการเบือนหนีไปทางอื่น
“....”
“ อ่า เอ่อ งั้น งั้นกูไปนะ”
หึ มันกลั้วหัวเราะในลำคอจนอดไม่ได้ต้องค้อนใส่ไปสักที มันเอื้อมมาขยี้ศีรษะผมก่อนที่เราจะเดินแยกกัน ผมหันหลังเดินข้ามถนนสายเดิมกลับไปที่หน้าหอนาฬิกา
“ เป็นแฟนกูนะ”
มันไม่ใช่เสียงเบา แต่ก็ไม่ดังถึงขนาดที่ทำให้ต้องสะดุดใจเพราะเสียงดนตรีรอบๆงานที่ดังกลบ แต่เสียงนั้นกลับดังทะลุเข้าไปถึงหัวใจ ผมเอี้ยวตัวหันกลับไปเห็นมันยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าคณะวิศวะฯอีกฝั่งหนึ่งเช่นเดิม
ระหว่างเรามีแค่ถนนเส้นเล็กๆกั้นอยู่
ผมขยับมาหยุดอยู่ขอบฟุตบาทฝั่งหอนาฬิกา ส่วนมันก็ขยับมาหยุดยืนที่ขอบถนนหน้าคณะวิศวะฯ
ผมยืนนิ่งเห็นมันชูขวดยาคูลย์ขึ้นพร้อมกับขยับปากพูดเสียงเบา สุดท้ายเราค่อยๆเดินเข้าหากันและมาหยุดอยู่กึ่งกลางถนนซึ่งวันนี้ถนนทั้งมหาวิทยาลัยปิดการเดินรถเพื่อเป็นให้เป็นถนนคนเดิน จึงมีผู้คนขวักไขว่เดินไปเดินมารอบตัวเรา
“ เต้ย” มันยิ้มเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้อบอุ่น “...เป็นแฟนจ๊อบนะ”
อยู่ผมก็รู้สึกถึงหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา ผมถูกมันขอเป็นแฟนมาแล้วสองรอบแต่สองครั้งนั้นเทียบไม่ได้กับครั้งนี้เลยทั้งๆที่ไม่มีอะไรพิเศษแตกต่างไปจากเดิม แต่เวลาคู่นี้ต่างหาก แววตาของมันเด็ดเดี่ยวมั่นคงและมันส่งผลให้ความรู้สึกผมกำลังได้เติมเต็ม
“ สี่ปีที่ผ่านมาเต้ยเหนื่อยมากใช่มั้ย” มันถามเสียงนุ่มนิ้วมือเกลี่ยรอบดวงตาและปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“ทุกข์ใจมากรึเปล่า”
“ ความทุกข์ใจ ความเสียใจ ความเจ็บปวดที่ครั้งหนึ่งจ๊อบเคยทำกับเต้ย..” มันยิ้มอ่อนโยน “ จ๊อบจะใช้คืนให้”
“ เต้ยไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปแล้วนะ”
“ จ๊อบจะใช้คืนให้ด้วยชีวิตและหัวใจทั้งหมดที่จ๊อบมี”
“ จ๊อบขอเป็นคนดูแลเต้ยได้มั้ย”
ผมปล่อยน้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาย เสียงร่ำไห้ของผมสะอึกสะอื้นจนคนที่ผ่านไปมาเหลือบตามอง แต่มันก็แค่หันไปยิ้มให้คนพวกนั้นแล้วรวบตัวผมไปโอบกอด อ้อมกอดของมันมั่นคงและหนาแน่น มันโยกตัวผมไปมาคล้ายกับการปลอบประโลม มือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังทุกสัมผัสที่ลากผ่านเต็มไปด้วยความเอาใจใส่
ผมกำคอเสื้อมันแน่นปล่อยน้ำหูน้ำตาไหลจนเปียกเสื้อมัน
ผมสะอื้นแบบนั้นอยู่นาน มันเหมือนฝัน มันคล้ายกับไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันเกิดขึ้นแล้ว มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ความทุกข์ทรมานตลอดสี่ปีสูญสลายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น
ผมทุกข์ก็เพราะมัน
ผมสุขก็เพราะมัน
ทุกอย่างเพราะมัน....เพราะผมรักมัน
“ จ๊อบ”
“ ว่าไงครับ” มันยิ้มล้อๆผมก่อนจะล้วงผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ “ ตกลงว่าไงเด็กขี้แง”
“ อื้ม”
“ เป็นแฟนจ๊อบนะ”
“ ตกลง”
ผมหัวเราะก่อนจะรัดผมแน่นขึ้นแล้วโยกตัวไปมา “ หึ นึกว่าจะแป๊กซะแล้ว” มันพูดขำๆแล้วแอบกดจมูกใส่แก้มผมเต็มๆ
“ นี่”
ผมปาดน้ำตาเสร็จแล้วฟาดมือใส่อกมันก่อนจะกุมแก้มตัวเองไว้
“ อะไร” มันยักไหล่
“ อะไรหล่ะ”
หึ ...ฟอด...
“ ชื่นใจ”
ผมกุมแก้มหน้าแดงก่ำก่อนจะวิ่งไล่ตีมันซึ่งแสดงความหน้าด้านด้วยการหอมแก้มผมต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ถึงจะไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไหร่เพราะเสียงเพลง เสียงผู้คนขวักไขว่แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าไม่มีใครเห็นโดยเฉพาะเพื่อนสนิทของมันสองคนที่เดินมาตามมันพอดีถึงกับตาโต
“ จ๊อบแม่ง ลามก”
ผมยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูกยิ่งทั้งเต็ปและแฮมมาจากไหนไม่รู้ยืนยิ้มล้อผมกับมันอยู่ด้านหลัง เท่านั้นไม่พอสองคนนั้นยังแสดงบทบาทสมมุติเล่นเป็นผมกับไอ้จ๊อบโดยแสดงท่าทางโอบกอดพร้อมกับกระซิบและแกล้งทำนัยน์ตาหยาดเยิ้มใส่กันจนผมอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ที่ฮาจนสุดคือไอ้เต็ปมันแอบเนียนโอบไหล่และงับติ่งหูแฮมจนรูมเมทผมเขินหน้าแดงวิ่งไล่เตะมันไป
ผมยืนหัวเราะจนไหล่สั่นแต่รู้สึกได้ว่ามีมือคู่หนึ่งเนียนโอบไหล่อยู่ ผมเลยชกไปที่อกมันไม่จริงจังทีนึงอย่างเขินๆก่อนจะวิ่งกลับไปที่ซุ้มของคณะ ทันได้ยินเสียงหัวเราะของมันดังไล่ตามหลังมา
**** หมอนขาดป่ะ ถามจริง 555++ :hao6: :z1:
หวังว่าคงตีตั๋วไปฟินแลนด์กันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆๆๆ
เอาไปครึ่งนึงก่อนเนอะ พาร์ทหลังเดี๋ยวไปเที่ยวงานลอยกระทงพร้อมพี่เบียร์เนอะ :katai2-1:
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ จุ๊บๆ :bye2:
-
หมอนไม่ขาด แต่กัดปากตัวเองเกือบขาด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณนะค้าาาาา
เขาเป็นแฟนกันแล้วอ้าาา แต่พี่เบียร์ไม่มีคนมาดูแลหัวใจอ่ะค่ะ
ต้องรออีกกี่ปีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นแฟนกันแล้ว ^_^
-
เป็นแฟนกันแล้ว ลุ้นมาหลายตอน อิอิ
ตอนนี้จ๊อบทำซึ้งมาก น้ำตาซึม
เป็นผู้ชายอบอุ่นมากๆ
-
พ่อจ๊อบพ่อคนดี อ่านแล้วแบบคนอะไรดีขนานนี้เนี่ยยยยยยย เขินแทนเลย :mew4:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
เตรียมฟินคู่จ็อบเต้ยและเตรียมทิชชู่พร้อมดราม่าคู่ทีเบียร์ต่อ
-
ฟินโคตรๆ
-
กริ้ดดดด กริ้ดดดดดด กริ้ดดดดดดด ในที่สุด!!!
-
ตายไปเลย เลิศศศศศศศ!!( เสียงเบนชลาทิศ)
-
เป็นแฟนกันแล้วนะ :katai2-1: มารอครึ่งหลัง มารอพี่เบียร์ด้วย :L1:
-
ยอมรับเป็นแฟนแล้วสินะ
-
เล็บหักเพราะจิกหมอน ฮิ้ววววว
รอครึ่งหลังดีกว่า ทำใจไว้ก่อน
-
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการสักที :mc4: ดีใจกับเต้ยและจ๊อบด้วย หวังว่าจ๊อบจะทำตามที่พูดกับเต้ยไว้นะ ถ้าพลาดอีกเต้ยไม่ให้โอกาสแล้ว เหลือก็แต่คู่พี่เบียร์กับพี่ทีสินะที่ยังไม่สมหวัง เอาใจช่วยด้วย ตอนหน้าจะมีคู่นี้ใช่ไหม รออยู่อ่ะ :call:
-
หมอนเก็บไว้นอนเลยไม่ขาดจ้า แต่โต๊ะคอมฯ มีแต่รอยข่วน :hao7:
พ่อคุณเอ้ยพี่จะเป็นเบาหวานแล้วตาจ๊อบ :mew3: ตั้งแต่รู้ใจตัวเองนี่
ขยันหยอดได้หยอดดี ไม่มีเว้นวันเชียวนะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ด นอน ทึ้งหมอนนนนน ฟัดผ้าห่ม อินจัด
-
หวานขนาดนี้
น้ำตาลยังเรียกพี่เลยค่ะ 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
โอ๊ยตายๆๆๆๆ เบาหวานขึ้น :sad4:
-
ในที่สุดก็อ่านทัน ฮือออ :hao5: เป็นเรื่องที่หน่วงจิตมากมาย สงสารเต้ยมากๆๆเลยช่วงแรกอะ พี่ทีด้วยอีกคนทั้งน่าสงสารทั้งเป็นผู้ชายดีที่งาม แอบเขินเบาๆ :-[
-
:heaven :heaven
-
:hao6: :hao6: จิกหมอนกับคู่นี้ แต่คิดถึงพี่เบียร์ :hao5:
-
^^
-
ในที่สุดก็มาถึงจุดนี้ซักที กว่าจะก้าวผ่านอุปสรรคกันมาได้
พอเห็นการกระทำของจ๊อบช่วงหลังๆ แล้วทำให้รู้สึกว่า จ๊อบเป็นคนที่ทุ่มเทอย่างจริงใจจริงๆ
พอลองกลับไปคิดๆ ดู ก็พอเข้าใจจ๊อบช่วงแรกๆ ที่ทำแบบนั้นกับเต้ย คือจ๊อบไม่รู้ใจตัวเองจริงๆ เพราะอยู่กับความเคยชินมากเกินไป
มันเป็นเรื่องยากและละเอียดอ่อนมากที่ผู้ชายคนหนึ่งจะยอมรับว่าตัวเองชอบผู้ชายเหมือนกัน
ส่วนทีกับเบียร์ ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับสองคนนี้ไม่มีใครผิด ทั้งครอบครัวและทั้งสองคนเอง
มันเป็นสถานการณ์ที่ยากจะตัดสินใจ เพราะไม่ได้มีเพียงสองคนที่อยู่บนโลก
แต่ยังไงก็อยากให้ทั้งสองคนผ่านเรื่องราวต่างๆ ไปให้ได้อ่ะเนอะ
ชอบพี่เบียร์ค่ะ อยากให้สมหวัง :mew1:
-
ตามอ่านจนทัน บอกเลยว่าอินจัด / ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะ เรื่องนี้สนุกมาก...
-
:o8: :-[ :impress2:
-
กรี๊ดดดดด
ในที่สุดก้ได้เป็นแฟนกันสักทีนะ
สงสารคู่เบียร์ทีอ่ะ
ทำไมแม่ทีไม่เข้าใจลูกเหมือนครอบครัวของจ๊อบกับเต้ยนะ
-
จิ้มไว้ก่อน ง่วงมาก พรุ่งนี้มาอ่านนะค๊าาาาาาาาาาาาา
-
เข้ามาอ่านตอนล่าสุด2รอบแล้วอ่า ติดใจความหวาน55555 ชอบค่า(โดยเฉพาะตอนเข้าใจกันดี ปานน้ำผึ้งเชียว อิอิ)
-
แจ้งข่าวค่ะ :mew2:
แหะๆไม่รู้ว่ามีใครรออ่านนิยายเค้าอยู่รึเปล่า เลยต้องขออนุญาตออกตัวว่า " ขอโทษจริงๆค่ะ" ที่หายหัวไปช่วงนี้
อย่างที่บอกว่าช่วงนี้กานเก็บข้อมูล Thesis ทุกวันเลยค่ะ งานนี้มีปัญหาอยู่พอสมควรทำให้ไม่มีเวลามาลงนิยาย
เพิ่มเติมเลย แต่ไม่ต้องตกใจนะค่ะ กานไม่ได้หายไปไหนยังแวะเวียนมาที่บอร์ดเกือบทุกวัน เลยมาแจ้งข่าวคราว
ให้ทราบกันสักหน่อย อย่าเพิ่งน้อยใจกันนะค่ะ รอติดตามกันหน่อยนะคนดีของกาน (อ้วกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ)
*** มีข่าวดีคือเสาร์-อาทิตย์นี้เจอกันแน่นอนค่ะ ***
คิดถึงทุกคนค่ะ ...(KARNSAII)... :bye2: :monkeysad:
-
รับทราบ รอนะจ๊ะ
-
รับทราบค่ะ จะมาต่อเสาร์กะอาทิตย์ 2 วัน 2 ตอนเลยใช่มั้ยคะ 555 จะเตรียมผ้าซับน้ำลายนอนรอไปฟินแลนด์ค่ะ เสร็จจ๊อบแน่ๆเต้ย :hao6:
-
ไม่เป็นไรครับ รอได้
-
รอออออออ :กอด1:
-
รออ่านอยู่ตลอดค่ะ (แอบบอกว่าเมื่อเช้าพึ่งอ่านตอนล่าสุดไปอีกครั้ง ชอบตอนล่าสุดเป็นพิเศษ น่ารักสุดๆ ><) ขอบคุณที่ส่งข่าวบอกนะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ^^
ส่วน thesis ขอให้ผ่านไปด้วยดีค่ะ พอดีพึ่งผ่านช่วงเวลานั้นมาเหมือนกันจึงเข้าใจว่ามันเหนื่อยมว้าก เอาใจช่วยค่ะ
-
ชาบูๆ เย่ๆๆ :call:
-
รอค่ะๆๆๆๆๆ
-
สู้ๆ กับการทำวิทยานิพนธ์ครับ :ped149:
-
รับทราบค่ะ
วันนี้วันเสาร์
พรุ่งนี้วันอาทิตย์
จะเจอกันวันไหนนะ
-
(ต่อ) ครึ่งหลัง
“ เขาว่ากันว่าถ้าใครที่เป็นแฟนกัน...ไปลอยกระทงด้วยกันจะเลิกกันนะ”
ผมกำลังอมยิ้มมองใบหน้าหวานของรุ่นน้องที่กำลังเจื้อยแจ้ว เท่านั้นไม่พอภาพใบหน้าหวานจิ้มลิ้มกำลังขยิบตาใส่เจ้าแฮมดูน่ารักน่าชังก็ไอ้ใบหน้าที่แหละที่ครั้งหนึ่งไอ้จ็อบมันเคยเปรียบเปรยว่าน้องว่านเป็นทายาทของผม เพราะความที่น่ารักปากนิดจมูกหน่อยนี่แหละ
ทำไงได้คนมันเกิดมามีหน้าตาเป็นอาภรณ์
“ จริงเหรอ”
นี่ก็อีกคนที่เป็นลูกคู่กันแกล้งทำท่าทำทางตาโตแต่ดูก็รู้ว่าเจ้านี่กับเจ้าของประโยคก่อนหน้านี้กำลังแกล้งเพื่อนตัวเองให้อาย และน้องรักของผมอย่างเต้ยมันก็อายจริงๆ
อายเรื่องอะไรหน่ะเหรอ
ก็จะเรื่องอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงไอ้จ็อบมันขอเต้ยเป็นแฟน แล้วบังเอิญว่าแฮมกับเต็ปมันอยู่ในเหตุการณ์คงไม่แปลกถ้าแฮมรู้แล้วโลกจะไม่รู้ตาม
“ ว้า อย่างนี้เต้ยคงไม่ได้ไปลอยกระทงกับจ๊อบหน่ะสิ”
นั่นไง สองแสบอย่างน้องวานและเจ้าแฮมแอบแท็คมือกันยิ้มๆ ทำเอาเจ้าของชื่อหนึ่งในสองหน้าแดงก่ำมือที่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ขายน้ำที่ซุ้มของคณะตัวเองถึงกับสั่นทำอะไรไม่ถูก
“ หึ”
ผมหัวเราะในลำคอมองเจ้าเด็กพวกนี้อย่างเอ็นดู
บรรยากาศมันกำลังดี
ผู้คนรอบตัวเราเดินกันขวักไขว่ รอบกายของพวกเราเต็มไปด้วยความพลุกพล่าน สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม คล้ายกับความสุขกำลังวิ่งวนอยู่รอบๆตัวเรา
“ อะไรเล่า”
เต้ยมันอุบอิบในลำคอ จนเพื่อนสนิทและรูมเมทของน้องเดินไปประกบคนละข้างทั้งยังยืนกระแซะกันไปมา
“ อย่ามาปิดบังกันเลย ว่านรู้นะ”
“ หืม”
ว่านทำหน้ายิ้มๆเอานิ้วจิ้มแก้มเต้ยเบาๆ “...อิจฉาอ่ะ คนมีแฟนในวันลอยกระทง อิอิ”
เจ้าแฮมหัวเราะเป็นลูกคู่
“ ไม่ต้องอิจฉา...” เต้ยมันคว้าไหล่เล็กๆของเพื่อนสนิทมาเขย่าทำหน้าเจ้าเล่ห์ “...ชวนไอ้แท็คไปลอยกระทงสิ รับรองไม่เหงา แต่จะได้เจ้าของหัวใจแทน”
ฮิ้วๆๆๆๆๆ
คราวนี้น้องว่านหน้าแดงก่ำมันทำให้ผมนึกถึงคำบอกเล่าที่เคยได้ยินมา
“...เขาว่ากันว่าใครที่ไม่ใช่แฟนกันแต่ถ้าไปลอยกระทงด้วยกันจะได้เป็นแฟนกันในที่สุด ส่วนใครที่เป็นแฟนกันแล้วไปลอยกระทงด้วยกันมันจะเลิกกัน...”
มันคงเป็นความเชื่อ
งั้นเหรอ
ผมถอนหายใจมองเลยไปยังสระน้ำขนาดใหญ่เบื้องหน้าที่ผู้คนเริ่มหนาตาต่างถือกระทงติดไม้ติดมือกันมา บ้างก็นั่งลงตามขั้นบันไดและบรรจงปล่อยกระทงให้ลอยไปกับสายน้ำ
มันเป็นความเชื่อ ผมคงเคยเชื่ออย่างนั้นเมื่อห้าปีก่อนผมได้มาลอยกระทง ณ ที่แห่งนี้กับใครบางคน ใครซึ่งเคยเป็นมากกว่าความรักความผูกพัน ผมและมันมีเหตุบังเอิญให้มาลอยกระทงด้วยกันหลังเลิกเรียนวันหนึ่งซึ่งผมติวหนังสือให้มัน เหตุการณ์วันนั้นไม่มีอะไรให้น่าจดจำ มันและผมเราเป็นเพื่อนกันที่กอดพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
ผู้คนในวันนั้นมากมายเหมือนเช่นวันนี้
บรรยากาศในวันนั้นไม่ต่างจากวันนี้
วันลอยกระทงห้าปีก่อนผ่านเลยไปในความทรงจำจนกระทั่งถึงวันวาเลนไทน์ปีต่อมา มันเป็นวันที่น่าจดจำเพราะสุดท้ายผมกับมันก็กลายมาเป็นแฟนกันในวันนั้น
ถึงแม้รักของเราจะไม่ยืนยาว แต่มันก็เป็นความรักที่สวยงามและน่าจดจำ
วันนั้นกับวันนี้มีความเหมือนและแตกต่างคล้ายกับโชคชะตาได้นำพาให้มาพบเจอ
“ นะ”
“ น้า”
หืม
ผมมาสะดุ้งรู้สึกตัวตอนที่ศีรษะทุยสวยกำลังสีเข้าที่ต้นแขนเป็นเชิงออดอ้อน
“ ไปนะ พี่เบียร์นะ”
“......”
ผมทำหน้างงหันไปมองเต้ยกับแฮมเป็นเชิงขอความคิดเห็น
“ ว่านชวนทุกคนไปลอยกระทงครับ”
เต้ยช่วยไขข้อสงสัยก่อนจะหันไปโบกมือทักทายเพื่อนมันซึ่งเห็นว่าวันนี้ในขบวนแต่งตัวด้วยชุดราชปะแตนอย่างหล่อ แต่บัดนี้มันอยู่ในชุดนิสิตปล่อยชายเสื้อ
“ อ้าวแท็ค”
ไอ้แท็คยิ้มตอนที่ยกมือไหว้ผมและเลิกคิ้วมองคนน่ารักของมันซึ่งเกาะแขนผมอยู่ ผมเลยยักไหล่และเนียนลูบหัวน้องว่านอย่างเอ็นดู อื้อหืมผมนี่ลื่นนุ่มมือมาก ผมยิ้มกวนรุ่นน้องต่างคณะไป จริงๆแค่แกล้งมันเท่านั้นแหละและเจ้ามันคงรู้ดีเลยส่ายหน้าขำๆ
“ ตกลงไปนะทุกคน”
ว่านหันไปถามเพื่อนๆรอบตัว
“ เอาสิ”
“ ไปไหนอ่ะว่าน” ไอ้แท็คถามหวานใจมันสีหย้ายิ้มๆ จนคนข้างกายผมก้มหน้างุดๆตอบเสียงแผ่ว “ ไปลอยกระทง”
“ ไปด้วยสิ”
แท็คมันเอ่ยขอแต่ว่านส่ายหน้าปฎิเสธ
“ ไม่อยากหายเหงาเหรอ” คราวนี้เจ้าแฮมซึ่งเนียนมาช่วยคณะอื่นขายน้ำโน้มตัวมากระซิบถาม ส่วนเต้ยซึ่งโดนล้อก่อนหน้านี้รีบชิงยกนิ้วโป้งให้รูมเมทมันคล้ายกับเห็นด้วย
“ มะ ไม่”
ว่านทำเสียงตะกุกตะกัก ไอ้แท็คเลยเกาหัวมองคนโน้นทีคนนนี้ทีอย่างงงๆ
“ งั้นไป”
ผมตอบยิ้มๆ
“ เดี๋ยวๆ...” ไอ้แท็คร้องห้ามเมื่อเห็นผม เต้ย ว่าน แฮม กำลังจะเคลื่อนขบวนไปแถวสระน้ำ
“ นี่จะทิ้งกูไว้คนเดียวจริงเหรอเนี่ย” มันหันไปถามเต้ยสีหน้าเซ็งๆ
“ เออดิ”
“ อ้าว”
“ มึงไปแล้วใครจะเฝ้าซุ้มขายน้ำ”
ไอ้แท็คพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ทั้งยังทำตาละห้อยใส่น้องว่านจนคนทางนี้หน้าแดงแล้วแดงอีก “ อย่างนี้แท็คก็เหงาแย่สิขายน้ำอยู่คนเดียวอ่ะ” ท้ายเสียงมันจงใจออดอ้อนคนขี้เขินข้างๆผม
“ ไม่ต้องห่วง” ผมพยักพเยิดไปด้านหลังมันก็เห็นรุ่นน้องสองคนจากคณะวิศวะฯและหนึ่งในนั้นเป็นหลานรหัสผมกำลังเดินมาทางนี้ “ เพื่อนช่วยมึงขายน้ำมาละ คราวนี้คงไม่เหงา” ผมหัวเราะขำ
“ โธ่พี่”
“ หึ”
“ มันจะไปเหมือนกันได้ไงเล่า”
“ จะไปไหนกันครับ”
ไอ้จ๊อบซึ่งเปลี่ยนชุดจากการนุ่งโจงกระเบนโชว์ซิกแพ็คและมีสังวาลย์คาดทับตอนอยู่ในขบวนแห่ของคณะวิศวะฯทำเอาสาวแท้สาวเทียมคว้ากล้องมารัวชัตเตอร์กันจ้าละหวั่น บัดนี้มายืนยิ้มหล่อในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์พร้อมๆกับไอ้เต็ป
“ กูจะพาน้องๆไปลอยกระทง”
ผมพูดพร้อมกับผายมือไปข้างๆราวกับตัวเองมีฮาเร็มเป็นหนุ่มน้อยน่าตาน่ารักน่าชังในครอบครอง ส่วนน้องๆทั้งสามเพียงแค่ยิ้มชอบใจ
“ ได้ไงกัน” ไอ้จ๊อบทำหน้านิ่วหันไปมองแฟนหมาดๆของมัน เล่นเอาเต้ยหลบไม่ทันจึงยืนอึกอักท่าทางจะเขิน
“ ทำไมวะ”
“ ก็”
“ ก็อะไร” ผมกอดอกยิ้มๆไม่ต่างจากเพื่อนมันที่ยืนลุ้นในคำพูด
“ พี่จะพาแฟนผมไปลอยกระทงไม่ได้นะ..” ไอ้จ๊อบมันตอบเสียงดังฟังชัดตาก็มองไปยังแฟนมันสีหน้ากรุ้มกริ่ม “ เขาสัญญากับผมแล้วว่าเราจะไปลอยกระทงด้วยกัน”
เต้ยมันปากค้างคงนึกไม่ถึงว่าไอ้จ๊อบจะกล้าพูด และมันไม่ใช่แค่พูดแต่ยังขยับไปโอบบ่าเต้ยอย่างแนบเนียน เล่นเอาคนอื่นๆฮาครืน ผมยักไหล่เดินไปตบบ่ามันแล้วฉวยเอาเต้ยมาโอบไว้
“ มึงนี่น้า จะขอเป็นแฟนกันก็ดันมาเลือกเอาวันนี้ กูแนะนำมึงอย่างนะจ๊อบ...” ผมกระซิบข้างหูมันเบาๆ “..ไปเปิดกรูเกิลแล้วเซิร์สดูดิว่าตำนานการลอยกระทงมหาลัยเราเป็นยังไง”
คราวนี้ไอ้เต็ปขำก๊ากราวกับมันรู้ว่าเรื่องที่ผมกำลังพูดถึง
“ งั้นผมขอไปลอยกับไอ้แฮมนะ” ไอ้เต็ปพูดยิ้มๆตามมองมาข้างหลังผมที่เพื่อนมันยืนหลบอยู่ “...โครตอยากเป็นแฟนมันมานานแล้ว”
“ ไอ้บ้า”
“ โอ้ย”
นี่ก็เขินแรง ถึงขนาดเจ้าแฮมยกขาเตะเข่าไอ้เต็ปอย่างแรงก่อนจะวิ่งหน้าแดงคว้าแขนน้องว่านนำผมไปที่สระน้ำก่อนแล้ว
“ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ไอ้เต็ปขำจนตัวงอสีหน้าสีตามันโครตมีความสุขที่ได้แกล้งแหย่เพื่อนตัวเอง และเหนือสิ่งอื่นใดผมมองเห็นกระแสบางอย่างในแววตาคู่นั้น
เฮ้ย
นี่ผมกำลังนั่งมองความรักของรุ่นน้องพร้อมๆกันสามคู่เลยเหรอเนี่ย
“ ปะ ไปกันเหอะ”
เต้ยมากระตุกแขนผมให้เร่งตามสองคนนั้นไป ติดแต่ไอ้จ็อบมันคว้าแขนอยู่นี่สิ
“ อะไรเล่า”
เต้ยพยายามสะบัดแขนตัวเองไปมาพร้อมกับก้มหน้าก้มตามองพื้น จึงไม่ทันเห็นสีหน้าของไอ้จ๊อบที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมถอนหายใจ ส่วนไอ้แท็คไอ้เต็ปส่ายหน้าเดินกลับไปเฝ้าซุ้ม
“ รีบกลับมานะ”
“.....”
“ คิดถึง”
สงสัยคนเจ้าชู้จะคืนสังเวียนเพราะพอไอ้จ็อบพูดจบมันก็ใช้ความเร็วฉกแก้มน้องผมอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน แล้ววิ่งตัวปลิวไปทิ้งให้เต้ยยืนนิ่งเป็นหุ่น สีหน้าแดงจัดราวกับมีเตาตั้งอยู่บนใบหน้า
“ ไอ้”
เต้ยยกมือค้างตอนที่ไอ้ตัวแสบวิ่งกลับซุ้มไปแล้วก่อนจะยกมือกุมแก้มทำอะไรไม่ถูก
“ หึหึ”
“ น้องพี่แม่ง”
เต้ยบ่นอุบอิบ ผมเลยคว้าบ่ามันเขย่าเบาๆพยายามกลั้นสีหน้ายิ้มเอาไว้สุดกำลังทั้งที่นึกขำใบหน้าน้องจนอยากจะหัวเราะดังๆ
มันมวยถูกคู่จริงๆ
เต้ยมันแอบเอี้ยวหันหลังไปแลบลิ้นใส่แฟนมันที่ซุ้มจนฝ่ายนั้นยักคิ้วใส่อีกที
“ ชิ”
.......
ตอนนี้พวกเราสี่คนถือกระทงคนละอันพร้อมกับโพสถ่ายเตรียมถ่ายเซลฟี่กันสุดฤทธิ์ น้องๆดูสนุกสนานเพราะบริเวณสระน้ำคนเยอะจริงๆ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วยิ้มกว้างเมื่อเห็นแสงสว่างจากประกายของพลุที่ถูกจุดขึ้นเป็นรูปดอกไม้ไฟสวยงามจนอดไม่ได้ที่ต้องคว้ากล้องถ่ายรูปที่พกติดตัวมาตลอดขึ้นมารัวชัตเตอร์เสียหลายภาพ
“ มาอธิษฐานแล้วลอยกระทงกัน”
น้องว่านกับเจ้าแฮมจับมือกันและค่อยๆช่วยประคองกระทงน้อยในมือและย่อตัวลงในบันไดขั้นสุดท้ายก่อนจะถึงพื้นน้ำ เห็นทั้งคู่งึมงำในคออยู่นานสองนานก่อนจะค่อยๆปล่อยกระทงน้อยลงพื้นน้ำแล้วใช้มือวักให้กระทงนั้นได้ล่องลอยไปเสร็จแล้วผมกับเต้ยก็เข้าไปแทนที่
ผมนิ่งมองแสงสว่างจากเทียนไขเล่มยาว แสงนวลตาของเทียนสว่างไสวชวนให้เกิดความคิดบางอย่าง กลิ่นธูปฉุนจมูกแต่ควันของมันล่องลอยเอื่อยขึ้นสู่เบื้องบน กระทงใบหน้าอันน้อยถูกประดับไปด้วยดอกไม้หลากหลาย ความสวยงามของมันทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน
ผมอมยิ้มและบรรจงปล่อยกระทงให้ล่องลอยไปในสายน้ำของสระใหญ่ เพียงแค่วักน้ำใส่มันก็ลอยละลิ่วไปเรื่อย มันเริ่มห่างไปจากกระทงของน้องๆ ราวกับมีแรงลมพัดพามันไป ผมยืนมองมันนิ่งอยู่อย่างนั้นสุดท้ายกระทงของผมลอยไปชนกับกระทงของใครอีกคนจนมันหยุดนิ่ง แต่เพราะมีแรงกระเพื่อมของกระทงหลายๆอันโดยรอบผลักดันให้กระทงของผมและของใครคนนั้นลอยเคียงคู่กันไป
ผมหยุดยืนนิ่งคล้ายกับลืมหายใจ
ผมยืนมองกระทงของตัวเองที่ลอยเคียงคู่กับอีกอันหนึ่งแล้วไล่สายตามองไปโดยรอบ ในความมืดเพราะแค่แสงสลัวจากไฟสปอร์ตไลท์ในสนามที่ส่องมาเห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างของใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นที่มาหยุดสายตาอยู่ที่กระทงอันหนึ่งซึ่งลอยเคียงคู่กับผมอยู่
เพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้าหัวใจก็สั่นระรัว
ผมรู้ดีว่าในขณะที่ผมมองเขา เขาก็มองผมเช่นกัน เรายืนมองกันจากคนละฟากฝั่งของสระน้ำ
ระหว่างเรามีสระน้ำขนาดใหญ่ที่ขวางกั้น
แววตาที่คุ้นเคยจ้องมองกันอย่างเงียบๆ กระแสความนึกคิดจากแววตาคู่นั้นกำลังบอกอะไรบางอย่างซึ่งยากจะอธิบาย ในความครึกครื้นและผู้คนที่อยู่รอบกาย แต่เหมือนในหัวใจมีแต่ความเงียบงัน เงียบจนรู้สึกว่าเสียงหัวใจอาจจะดังกว่าเสียงลมหายใจของตัวเอง
ผมพ่นลมหายใจก้มหน้าหลับตานิ่งไปสักพักก่อนจะเงยขึ้นมาเห็นคนๆนั้นกำลังกุมมือกับผู้หญิงคนหนึ่ง สองมือที่สอดประสานกันบ่งบอกถึงสถานะของคนทั้งคู่ รอยยิ้มที่ห่างหายจากใบหน้านั้นกำลังปรากฏขึ้น
ผมกำลังยืนยิ้มมองภาพแผ่นหลังคนที่ทั้งคู่ที่หายไปออกไปจากสายตาเรื่อยๆ แผ่นหลังที่ดูเข้มแข็งองอาจกล้าหาญ แผ่นหลังที่จดจำได้ไม่มีวันลืม สุดท้ายผมมองเห็นแต่ความมืดมิดในจุดๆนั้นราวกับไม่เคยมีใครยืนอยู่บริเวณนั้นมาก่อน
ความมืดมิดที่มีแต่ความเงียบงัน
ผมยกกล้องถ่ายรูปที่คล้องคออยู่ขึ้นมาบักทึกภาพกระทองสองอันที่กำลังล่องลอยเคียงคู่กันไป
“ พี่เบียร์”
“ หืม”
ผมหันไปตามแรงสะกิดของเต้ยซึ่งยืนนิ่งอยู่ข้างๆ
“ มีคนเคยบอกว่าการลอยกระทงก็เหมือนการลอยทุกข์ลอยโศก”เต้ยมันหันมายิ้ม “ ลอยความเจ็บปวดไปกับสายน้ำ”
“ วันใดที่ความเจ็บปวดหมดไป วันนั้นคือวันที่ความสุขจะต้องเกิดกับเรา”
“ ไม่มีใครทุกข์หรือสุขไปตลอดชีวิตหรอก” ผมพูดขึ้น “...ชีวิตก็เหมือนกับสายน้ำมีแต่ไปข้างหน้าไม่มีวันหวนกลับ ทุกข์บ้างสุขบ้างมันเป็นเรื่องธรรมดา”
“ แม่ผมเคยบอกว่ากระทงที่ลอยเคียงคู่กันไปก็เหมือนกับชะตาชีวิตที่สักวันหนึ่งต้องเวียนมาบรรจบกันอีกครั้ง”
ผมอมยิ้มมองไปเบื้องหน้าก่อนจะกอดไหล่เต้ยแล้วเดินไปสมทบกับน้องว่านและเจ้าแฮม
.........
.........
“ นั่นเขามุงอะไรกันอ่ะ”
น้องว่านชี้ชวนให้ดูกลุ่มคนจำนวนมากที่ยืนออกันอยู่หน้าซุ้มขายน้ำของคณะเภสัชฯ ตอนที่พวกเราทั้งสี่เดินกลับมาที่ซุ้มถึงกับตกใจในจำนวนคนที่มากเกินปกติ
“ เขามุงอะไรกันอ่ะ”
“ นั่นสิ”
ผมเองก็ส่ายหน้าก่อนจะเดินนำน้องๆ ไปยังจุดเกิดเหตุ นั่นหล่ะถึงเพิ่งจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร มันจะไม่ให้ลูกค้าต่อคิวรอซื้อน้ำกันเยอะแยะได้ยังไงในเมื่อพ่อค้าสามหนุ่มกำลังขะมักเขม่นขายน้ำพร้อมบริการอยยิ้มพิมพ์ใจเสียขนาดนั้น
“ เฮ้ย”
ผมถอนหายใจเหล่ตามองน้องว่านที่เบะปากตาจ้องเขม่งมองมือไอ้แท็คที่กำลังทอนเงินให้ลูกค้าสาวสวย ส่วนเจ้าแฮมกำหมัดแน่นมองไอ้เต็ปซึ่งบรรจงเทน้ำอัดลมใส่แก้วน้ำแข็งโดยมีสาวๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และเต้ยมันเพียงแค่กระพริบตาปริบๆมองไอ้จ็อบที่กำลังตักน้ำแข็งโดยมีมือของสาวแท้สาวเทียมวนเวียนช่วยเหลืออยู่
เออเนอะ
ให้มันได้อย่างนี้สิ
“ คงจะขายดีมากสินะ”
“........”
น้องว่านเสียงแข็งตอนที่พวกเราเดินไปใกล้ซุ้มขายน้ำ เสียงนั้นทำให้ไอ้แท็คซึ่งพยายามยื้อมือตัวเองออกจากสาวสวยถึงกับสะดุ้ง
“ เอ่อ”
ไอ้สามตัวนั่นยืนอ้ำๆอึ้งๆคงจะสังเกตประกายไฟจากดวงตาของบรรดาน้องๆผม
“ ของใกล้หมดแล้วนิ”
เจ้าแฮมกอดอกถามยิ้มๆแต่แววตาดุเอาเรื่อง
“ คืออย่างงี้นะ”
“ ว่านจะไปเอาของมาเพิ่มนะ”
ว่าแล้วน้องว่านก็สะบัดตูดหนีไปพอดีกับที่ไอ้แท็คแทบจะกระโจนตามไปติดๆ
“ เอ่อ” เต้ยเกาหัวไม่รู้จะทำยังไงคงเพราะนึกห่วงเพื่อนตัวน้อย “...เดี๋ยวๆ ไปช่วยว่านยกลังน้ำละกัน” เต้ยยิ้มแหยๆให้ทุกคนก่อนจะสาวเท้าตามเพื่อนตัวเองไป แล้วไอ้จ๊อบมันจะอยู่เฉยเหรอมันก็ทิ้งแก้วตามแฟนมันไปอีกคนหน่ะสิ
“ หึ..” ผมส่ายหัวของพวกมัน “...งั้นมึงสองคนเฝ้าซุ้ม กูจะไปถ่ายรูป”
“ อ้าว ได้ไงพี่”
“ ผมไม่อยากอยู่กับมัน”
เจ้าแฮมท้วงเพราะมันกำลังจะอ้าปากขอแยกตัวไป ติดแต่ว่าผมชิงพูดก่อน ไอ้เต็ปมันก้มหน้าเป็นเชิงขอบคุณที่ผมช่วยให้มันสองคนมีโอกาสอยู่ด้วยกัน ถึงแม้แฮมมันจะกะฟึดกะฟัดทำหน้าทำตาไม่พอใจ พร้อมกับค้อนลมค้อนแล้งไปเรื่อย ผมเลยยักไหล่ประมาณว่าเรื่องเล็กน้อย ก่อนจะคว้ากล้องแล้วออกเดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆ
เออดี
เด็กวิศวะสองคนมาเฝ้าซุ้มขายน้ำให้คณะเภสัชฯ
ผมยิ้มขำมันสองตัวที่หันมาร่วมมือกันขายน้ำเพราะคนยืนต่อคิวรอเต็ม ถึงอย่างนั้นเจ้าแฮมมันก็กระแทกกระทั้นส่งแก้วน้ำแข็งให้ไอ้เต็ปเทน้ำอัดลมใส่อย่างไม่เต็มใจ แต่ไอ้เต็ปก็ใจเย็นพอที่จะยิ้มและชวนมันคุยทั้งที่อีกฝ่ายไม่แม้แต่มองหน้ามัน ถึงอย่างนั้นพวกมันก็แอบมองกันและกันไปมา
*******************************************************************
“ เดี๋ยวก่อนสิเต้ย”
“ ห่ะ อะไร”
เพราะร้อนรนรีบตามเพื่อนตัวน้อยออกมากลัวว่าเพื่อนจะงอนจนเดินหลงทางไปทั่วเลยรีบตามมาติดๆ เสียแต่คนค่อนข้างเยอะเลยทำให้คลาดกัน แล้วไอ้แฟนหมาดๆนี่ก็ตามติดมาทันควัน
“ โกรธกูเหรอ”
ห่ะ
ผมทำหน้างง
“ เปล่านี่” ผมส่ายหน้าปฎิเสธก่อนจะสบตามันเพิ่งแสดงความจริงใจ “ ทำไมมึงถึงคิดแบบนั้นอ่ะ”
“ ก็อยู่ๆมึงวิ่งออกมา กูก็ใจเสียหมด” มันทำหน้าอ้อนๆเขย่ามือผมไปมา
“ อ๋อ กูตามว่านมา เป็นห่วงว่านหน่ะ ชอบโกรธแล้วเดินไปเรื่อย”
ผมแอบบ่นเพื่อนตัวน้อย
“ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ หืม”
มันพยักพเยิดไปด้านหลังทันได้เห็นไอ้แท็คกำลังคว้ามือเพื่อนตัวน้อยไป ถึงแม้ว่านจะขัดขืนแต่สุดท้ายร่างน้อยๆนั่นก็ถูกไอ้แท็คหอบหายไปกับความมืด
“ เอ่อ”
มันยิ้มขำก่อนจะหันกลับมาเห็นมายืนจ้องแล้วยิ้มอยู่เงียบๆ
“ มองอะไรเล่า”
“ ถามจริง”
“ ว่า” ผมเอียงคอมอง
“ ไม่หึงกันหน่อยเหรอ”
มันถามล้อๆคงเพราะตอนช่วงการแสดงของคณะวิศวะฯที่มันแต่งโจงกระเบนเปลือยอกนั่นแหละ เรียกเสียงกรี๊ดไปทั่วตอนนั้นผมก็แอบเคืองนิดๆ แต่เข้าใจว่ามันเป็นงานและปกติผมไม่ใช่คนขี้หึงอะไรขนาดนั้น
“ เดี๋ยวหึงแล้วมึงจะหนาว”
มันทำตาโตกอดตัวเองทำท่าหนาวสั่นกวนผม
“ เว่อร์”
“ เต้ย”
“ หืม”
“ ตอนนี้มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ...” มันกุมมือผมไว้แล้วพูดน้ำเสียงนุ่ม “...มึงมีสิทธิทุกอย่างในตัวเองกู”
“ สิทธิที่จะหึง จะหวง หรือจะห้าม กูให้สิทธิทุกอย่างในตัวกูกับมึง” ตอนนี้ใบหน้าเราห่างกันแค่คืบได้ว่าเดินมาอยู่แถวห้องน้ำของคณะวิศวะฯซึ่งไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่นัก “...แค่มึงคนเดียว”
“ รู้แล้ว”
ผมก้มหน้างุดๆ
“ ต้องพูดว่ารู้แล้วครับแฟน”
มันพูดเองเออเองและหัวเราะเองตอนที่ผมเบ้หน้าใส่มัน
“ จะทำอะไร”
“.....”
“ มึงรู้มั้ย”
“......”
“ การหักห้ามใจตัวเองเวลาอยู่กับมึงเป็นเรื่องที่ยากลำบากที่สุดสำหรับกู”
“......”
“ จูบนะ”
เอ่อ ปกติไม่เคยขอด้วยซ้ำผมพูดเสียงเบา
“ งั้นแสดงว่าอนุญาต”
“ เปล่า”
“ อื้ม”
สุดท้ายผมก็รู้สึกว่าแผ่นหลังตัวเองกระทบกันผนังโดยมีมันตามประกบปาก
“ หวาน”
“ อื้อ”
“ ยาคลูย์”
มันพูดพร้อมกับหัวเราะจนผมเขินหน้าแดงกับทำท่าเลียริมฝีปากของมัน ผมปิดปากตัวเองแล้วถูไปมาเพราะก่อนหน้านี้ผมกินยาคูลย์ มันคงจะไม่รู้หรอกถ้าหากว่าลิ้นเจ้าเล่ห์นั่นจะไม่สอดเข้ามาในปากและวนจูบอยู่นาน
“ มึงแม่ง”
มันหัวเราะคว้ามือผมที่เตรียมจะทุบมันมาจูบเบาๆ
**** กรี๊ดด มาแล้วเค้ามาแล้ว ก่อนอื่นขอแก้ตัวก่อน ฮ่าๆๆๆ :mew3:
ที่บอกไว้ว่าจะลงไม่เสาร์ก็อาทิตย์นี้ จริงๆแต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อวานค่ะ แต่กานไปซื้อของแจกให้กลุ่มตัวอย่าง
ที่สำเพ็ง แบบว่าใช้เวลาทั้งวัน เหนื่อยมาก o6
พอมาวันนี้กะว่าจะลงให้ค่ำ แต่แบบว่านั่งแพ็คของให้กลุ่มตัวอย่างซะเพลิน ดูเวลาอีกทีโหดึกมากอ่ะ
แหะๆ เค้าขอโทษ ขอโทษค่ะ หวังว่าคนที่นั่งรอตั้งกะเมื่อวานคงไม่งอนเนอะๆ กานง้อค่ะ ง้อๆๆๆ :o11:
ว่าแล้วก็ไปรักหน่วงกะพี่เบียร์ และจิกหมอนกะน้องเต้ยกันดีกว่า อิอิ
แล้วเจอกันนตอนหน้าค่ะ :bye2: :bye2:
-
เต้ยออกมาน้อยมว้ากกก ชอบคู่หลักที่สุดเลย พอเข้าใจกันแล้วทำไมถึงละมุนละม่อมขนาดเน้ หว๊านหวาน น่าร๊ากน่ารัก อิอิ
ขอบคุณค่า
-
รักของพี่่เบียร์หน่วงจริงๆ เล่นเอาคนอ่านจุกในอก อินไปกับนาง
-
เฮ้อ ชีวิตพี่เบียร์ต้องทนแบบนี้อีกนานแค่ไหน
-
หวานมากๆเลย
-
สงสารพี่เบียร์จัง :o12:
-
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดด เป็นแฟนกันแล้วน่ารักอย่างนี้เองงงง
-
:o8: หวานเว่อร์จริงๆ
-
เห้ออ!! พี่เบียร์
-
อีกนานมั้ยเนี่ยกว่าพี่เบียร์จะมีความสุขซะที :hao5:
-
เขินแทนเต้ย :-[
เมื่อไหร่พี่เบียร์จะมีความสุข :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรอออ :')
-
น่าร๊ากกกทั้สามคู่เลย
หน่วงอยู่คู่เดียวพี่ใหญ๋สุดเนี่ยยย
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
สงสารพี่เบียร์
คือพี่ที มีคนที่จะจับมือได้โดยที่ไม่มีใครขัดใจแล้วสินะ
ไวจังนะ :sad4:
จะมีโอกาสมาบรรจบกันอีกมั้ยนะ
ความรักของสองคนนี้
-
เดี๋ยวพี่เบียร์ได้แฟนชาวต่างชาติแหง555
-
คู่เอกนี่หวานล้ำจริงๆ
โถๆ จ๊อบอยากให้เต้ยหึง
พี่เบียเข้มแข็งมากๆเลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
จ๊อบ กับ เต้ย คงไม่มีอะไรให้หน่วงแล้วเน๊าะ คงมีแต่ความมุ้งมิ้งและง็องแง็งตามประสาคนเป็นแฟน :-[ ส่วนคู่รุ่นพี่นี่สิ คงต้องรออีกนานเลยสินะกว่าแฮปปี้ตามน้องๆ :mew6:
-
:m22: หลบเข้าห้องเก็บเสียง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด.....!!!!!! :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
^^
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
สงสารพี่เบียร์อ่ะ :hao5:
พี่เบียร์ไม่ต้องเสียใจนะ มาๆมาซบอกเค้าเด่วกอดปลอบเองงงง :กอด1: คึกคึก
อิจ๊อบนี่หยอดจนมดจะขึ้น เล่นซะเขิลแทนเต้ยเบยยยยย :-[
-
ตอนที่5 เจ็บแต่จบ
ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ชอบพี่ที โอย นทีที่รัก โอ้ยยยย ถูกใจมาก
-
มึง-มัน-แน่
ที่ให้พี่ที
กำลังเฮ้ย ได้ที่
คิดอยู่ ไม่คิดว่านางไว คบกูมั้ย กรี๊ดดดดดด
รักนะพี่ที ออร่าพระรองมันออก #อ้าวกำ
เข้าใจนะว่าพี่ทีดี แต่แหม่.... บทดี ๆ พระเอกแม่งไม่ทำกัน เมนธี แต่ #ทีมจ๊อบเต้ย
-
พี่เบียร์ :sad4::sad2: :sad2:
-
เป็นแฟนกันแล้ว คงไม่มีเหตุการณ์อะไรมาสร้างความร้าวฉานอีกนะ
ขอหวานๆหลายๆตอนหน่อยนะ (คนอ่าน)บอบช้ำมานาน อิอิ ^^
-
หายไปน๊านนานน คิดถึงเต้ยจ๊อบแล้วจ้า
-
เหมือนใครดีกะเต้ย เต้ยก็โอนเอนอ่ะไม่มั่นคงเลย ดูเหมือนรักจ๊อบมาก แต่เจอพี่ทีก็ยอมให้จูบตลอด เมื่อรู้ใจตัวเองน่าจะทำให้ชัดเจนอ่ะ :katai4:
-
ยกที่ 25 : เรื่องที่ไม่คาดฝัน
“ เฮ้ย”
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของไอ้แท็คดังขึ้นทันทีที่อาจารย์ผู้สอนบอกเลิกคลาสหลังจากท่านสั่งรายงานและการบ้านยาวเหยียดเป็นหางว่าว ทั้งๆที่ก็มีกำหนดให้ควิชในคาบเรียนทุกครั้งๆ นั่นเลยทำให้บรรดานิสิตรักเรียนทั้งหลายในห้องต่างโอดครวญกันเซ็งแซ่เพราะนอกจากวิชานี้แล้วพวกผมต้องอ่านหนังสือและเทสต์ย่อยติดต่อกันมาเป็นสัปดาห์ ดังนั้นสภาพอิดโรยของเพื่อนๆแต่ละคนจึงดูไม่จืดนัก
นั่นก็รวมถึงไอ้แท็คซึ่งทำเนียนทำท่าทางอ่อนเพลียเอียงศีรษะไปถูไหล่ของว่านอย่างอ้อนๆ และเพื่อนตัวน้อยซึ่งไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมก็ลูบหัวมันเบาๆอย่างเอาใจ หึ เหยียดปากใส่มันแม่ง
“ เอาไงดีพวกเรา คาบบ่ายไม่มีเรียนด้วยนิวันนี้”
ผมหันไปถามความคิดเห็นจากสองสาวพิมพ์และดาวที่ทำหน้าเหนื่อยๆไม่ต่างกัน
“ ไม่ไหวแล้วเต้ย พิมพ์กับดาวว่าจะกลับไปนอนอ่ะ”
“ ไม่กินข้าวก่อนเหรอ”
สองสาวส่ายหัวทำตาปรือ “ อยากนอนมากกว่า”
“ ตามนั้น แล้วมึงอ่ะไอ้แท็ค” หันไปถามไอ้ขี้สำออยพร้อมสะกิดหัวมันเบาๆ มันผงกหัวขึ้นแกล้งโมโหจนว่านขำคิก
“ กิน หรือ นอน”
“ นอน” มันพูดเสียงห้วนแต่กลับยิ้มกริ่มตอนหันไปมองเพื่อนตัวน้อยของผม “..กูอยากนอน”
“ หน้ามึงแม่งเสื่อมมาก”
ผมด่ามันเมื่อเห็นสายตานั้นจ้องมองว่านตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยประกายตาบางอย่าง เล่นเอาเพื่อนตัวน้อยสะดุ้งและก้มหน้าที่แดงก่ำงุดๆ
“ กรุณาอย่าอิจฉา” มันยักไหล่กวน
“ น่าอิจฉามากมึงอ่ะ”
ผมกวนกลับก่อนจะคว้าบ่าของว่านมาโอบไว้หลวมๆแล้วดุนหลังให้ออกเดินโดยมีมันวิ่งตามมาติดๆ “ เดี๋ยวๆจะเอาคนของกูไปไหน”
แหมเต็มปากเต็มคำเลยนะ หึ คนของกู พูดมาได้ไม่เกรงใจใบหน้าเขินสลับซีดของว่านเลย
“ มึงถามว่านรึยังว่าเขาอยากเป็นคนของมึงรึเปล่า” ผมนี่ทำไม่รู้ไม่ชี้แกล้งถามกลับไปไม่สนว่าว่านจะอายยิ่งกว่าเดิม
“ ไม่เห็นต้องถาม”
“ เนอะว่าน” ว่าแล้วมันก็คว้าไหล่บางไปโอบแทนทำเอาคนกลางอย่างว่านได้แต่ทำตาปริบๆหน้าแดง แก้มแดงจนจะม้วนเป็นโรลอยู่แล้ว
“ กูจะบอกอะไรให้อย่างนะเต้ย”
ไอ้แท็คมันยิ้มเจ้าเล่ห์ตอนที่กวักมือเรียกให้ผมยื่นหูให้เข้าไปใกล้ๆ “ ถ้ามึงอยากสุขี มึงควรย้ายไปอยู่คอนโดกับไอ้จ๊อบมันได้แล้ว รับรองซาบซ่าน”
ไอ้เลวท้ายประโยคมันเน้นคำว่าซาบซ่านที่หูว่านจนฝ่ายนั้นอ้าปากค้าง
“ ไอ้เชี่ยแท็ค”
“ ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมเตรียมยกเท้าใส่มันแต่ก็ไม่ทันเมื่อมันคว้าแขนว่านแล้วพากันออกวิ่งไปอย่างไว
“ ซาบซ่านพ่อง”
ผมสถบแต่รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนแปลกๆ เพราะเข้าใจในความหมายของคำพูดไอ้แท็ค ก็ตั้งแต่เป็นแฟนจ๊อบมันมาก็เป็นเดือนมากสุดก็แค่กอดจูบ ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้นซึ่งผมคิดว่ามันก็โอเคแล้ว เพราะระยะเวลาที่เราคบกันมันก็เพียงไม่นานถึงแม้เราจะรู้สึกกันมาเกือบครึ่งชีวิต คิดมาถึงเรื่องนี้ผมเองก็หวิวๆเหมือนกัน ก็ผู้ชายเหมือนกันทำไมจะไม่รู้ว่ามันอยากมั้ย แต่มันก็ไม่เคยพูดหรือขออะไรทำนองนั้นเลย
มันอดทนน่าดู คิดแล้วแอบขำ
“ เฮ้ย”
“ คิ้วจะผูกเป็นโบว์แล้ว”
ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย มือหนาคู่นั้นเอื้อมมาแตะหัวคิ้วสองข้างเบาๆ
“ พี่ที”
“ ไงเรา”
พี่รหัสผมถามยิ้มๆ ตั้งแต่ก่อนเหตุการณ์ที่ยายผมจะหกล้มนั่นผมก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับพี่รหัสตัวเองอย่างจริงๆจังๆ เห็นที่คณะก็เพียงผ่านๆเพราะดูเหมือนว่าคนตัวโตนี่จะยุ่งพอสมควรเห็นว่าเรียนเสร็จก็รีบกลับไปทำธุระที่บ้านจนนานเป็นเดือนแล้วที่ผมเพียงแต่ได้ยิ้มทักทายรุ่นพี่ตรงหน้า
“ สบายดีหรือครับพี่ที”
ผมแอบสังเกตแววตาที่ไหววูบเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เปลี่ยนไปเป็นประกายสดใสเช่นเดิม
“ ก็ดี แล้วเราหล่ะ”
“ ผมสบายดีพี่ แต่ช่วงนี้สอบเทสต์ย่อยทุกวันเลย”
ผมทำหน้าเหนื่อยมือหนาของพี่ทีจึงเขย่าศีรษะผมเบาๆ “...เอาน่าเดี๋ยวก็ผ่านไป”
“ ครับ”
ผมยิ้มมองหน้าพี่ทีตรงๆจนอีกฝ่ายเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ
“ มีอะไร มองหน้ากูซะขนาดนั้น”
“ ก็..”
ผมควรจะถามออกไปดีมั้ย
ผมควรจะบอกอะไรสักอย่างใช่มั้ย
เผื่อว่า เผื่อว่า
“ พี่เอ่อ”
“ว่า”
“ พี่เบียร์..” ชื่อที่หลุดออกจากปากผมทำเอาพี่แกชะงักไปก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“ ทำไม”
“ พี่เบียร์จะไปต่างประเทศ พี่รู้มั้ย”
พี่ทีถอนหายใจก่อนจะเหม่อมองไปไกล “ เหรอ ไม่รู้สิ”
“ แล้ว..”
“....”
“ ช่วงนี้กูยุ่งๆต้องเข้าบริษัททุกวัน เอ่อ กิจการครอบครัวกูหน่ะ พอดีคุณพ่อเค้าให้กูไปช่วยดู” พี่ทีเอ่ยปากเล่าให้ฟังนำเสียงเนือยๆ
“ พี่เบียร์กำลังจะไปสิงคโปร์ครับ กำหนดการปีนึง แต่ผมไม่รู้ว่าบางที มันอาจ อาจจะมากกว่านั้น”
“ มึงกำลังจะบอกอะไรกูเต้ย”
“ พี่ที”
ผมคว้าข้อมือพี่รหัสมากุมไว้ พร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน “ พี่ไม่คิดจะทำอะไรสักอย่างเหรอ”
พี่ทีถอนหายใจปลดข้อมือที่ผมกุมอยู่แล้วเปลี่ยนมาลูบศีรษะผม
“ ทุกคนมีความฝัน ทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องทำ มึงจะให้กูไปถ่วงความเจริญมันรึไง”
“ ผมไม่ได้ต้องการให้พี่ไปขอร้องไม่ให้พี่เบียร์ไป เพียงแต่ผมต้องการให้เรื่องของพวกพี่มันชัดเจน”
“ ชัดเจนยังไง”
ผมถอนหายใจก้มหน้านิ่ง
“ ถ้าชัดเจนเรื่องการกระทำมันคงชัดเจนแล้วว่ากูมีคู่หมั้นแล้ว...” พี่ทีพูดเสียงเรียบ ใบหน้าก็เฉยเมยไม่ต่างกันแต่แววตาคู่นั้นดูเด็ดเดี่ยวแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด “...แต่ถ้าชัดเจนเรื่องความรู้สึกหล่ะก็ กูว่ามันคงรู้ดี เพราะกูได้บอกมันไปแล้ว”
“ บางทีตอนนี้เราต่างก็กำลังทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด”
“ แต่ผม..”
“ กูไม่สามารถทำทุกอย่างอย่างที่ปรารถนา เพราะกูมีหน้าที่และครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ มึงโชคดีเต้ยที่สามารถทำทุกอย่างได้ตามที่คิดฝัน..”
“......”
“ กูขออะไรมึงสักอย่างได้มั้ย”
“ ครับ..”
“ มึงมีสิทธิ์จะรักและไขว่คว้าหาความรักของตัวเองได้ ขอให้มึงใช้สิทธิ์นั้นให้คุ้มค่า ใช้สิทธิ์ทำตามหัวใจตัวเองแทนกู ใช้สิทธิ์นั้นในการดูแลรักษาหัวใจที่กูทำไม่ได้แทนที”
“ ผมไม่เข้าใจ”
“ การได้เฝ้ามองความรักของคนอื่นเติบโตและงดงามก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง”
“ พี่..”
แย่จังผมร้องไห้อีกแล้ว
“ ความรักสวยงามเสมอเต้ย ความรักไม่เคยทำร้ายใคร”
“ ฮึก”
“คนเราต่างหากที่ตีความความรักให้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง”
“ พี่”
“ เจอหน้ากูทีไรร้องไห้ทุกทีสิน่า” พี่ทีพูดขำๆไล่ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้ผม “ มึงไม่ต้องเสียใจหรอก ถึงกูกับมันจะไม่ได้รักกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราไม่รักกัน”
“ กองเชียร์อย่างมึงควรจะเปลี่ยนน้ำตาให้เป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มได้แล้ว”
“ จะทำอย่างงั้นได้ยังไงกัน ก็ผมเสียใจอ่ะ”
“ วันนี้มึงเสียใจ วันหน้ามึงอาจจะดีใจก็ได้”
“ พี่หมายความว่ายังไง”
“ บางครั้งคนที่อยู่เฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สู้เพื่อความรัก แต่บางครั้งความเข้มแข็งอาจจะต้องใช้เวลา”
“ ปาฎิหารย์เกิดขึ้นได้เสมอถ้าเรามีศรัทธา”
ผมยอมรับว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ทีกำลังพูด แต่ผมรู้สึกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าผมเป็นคนเข้มแข็งเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ผมรู้แค่ว่าพี่ชายของผมจะต้องก้าวข้ามมันไปได้ และผมก็เชื่ออีกว่าความรักก็เหมือนศรัทธาซึ่งสักวันมันต้องสร้างปาฏิหารย์ที่งดงามให้เกิดขึ้นได้
“ กูว่านะ”
“ ครับ”
“ แทนทีมึงจะห่วงเรื่องของกู ห่วงตัวเองก่อนมั้ย”
พี่ทีพูดขำๆก่อนจะบุ้ยปากไปด้านหลังผม จึงเห็นว่ามันกำลังยืนกอดอกนิ่งมองพี่ทีกับผมที่กุมมือกันอยู่ ผมนี่แทบสลัดมือพี่รหัสทิ้งราวกับต้องของร้อน
“ กูเอาใจช่วยนะ”
ทำไมต้องกระซิบข้างหูผมแล้วขยิบตาก่อนจะเดินหนีไป
“ เอ่อ”
“.....”
“ คือ”
“ จ๊อบ”
มันถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวเดินนำไป
“ จ๊อบเดี๋ยว”
“ เต้ย”
“ คือ”
“ มึงควรจะรีบนะนี่มันจะบ่ายโมงแล้ว กินข้าวไม่ตรงเวลาเดี๋ยวปวดท้องโรคกะเพรากำเริบอีก”
ใบหน้ามันบึ้งตึงแต่ยังอุตส่าห์พูดเสียยืดยาวและหากจับน้ำเสียงได้คงรู้ว่ามันมีกระแสของความห่วงใย ผมยืนนิ่งช้อนตาขึ้นมองมันอย่างเงียบๆ ไอ้จ๊อบมันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะคว้ามือผมแล้วออกเดิน เสียแต่ว่าผมไม่ยอมขยับตัวมันเลยหยุดแล้วขยับเข้ามาใกล้
ผมคว้าชายเสื้อมันทั้งสองข้างเสียแน่น
“ เต้ย”
มันคงตกใจเมื่อผมโผเข้ากอดมันเต็มรัก มือทั้งสองผมคล้องคอมันก่อนจะซุกใบหน้าที่แผ่นอกกว้าง “ ขอโทษ”
“ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ”
น้ำเสียงผมอู้อี้อยู่ในลำคอตอนที่เกลือกกลิ้งใบหน้าไปกับเสื้อนิสิตสีขาวของมัน
“ เต้ย” มันกอดตอบพร้อมกับลูบไล้แผ่นหลังผมเบาๆ
“ เชื่อสิ”
“......”
“ ฮึก ไม่มีอะไรจริงๆ” เห็นว่ามันนิ่งไปมันยิ่งใจเสีย จากแค่น้ำเสียงสั่นคลอตอนนี้น้ำตาผมเริ่มไหลเอื่อยๆ “ แค่พี่น้องไม่มี ไม่มีอะไร”
“ เต้ย” มันดันผมออกผมยิ่งใจเสียหนักกอดรัดมันเสียแน่น “ เต้ย ชูว์ ฟังก่อน คุยกันก่อน”
“ ฮึก ไม่ มึงโกรธอ่ะ มึงโกรธกู”
“ เต้ย”
พอเห็นว่าดันผมออกไม่ได้มันเลยเปลี่ยนมากอดผมเสียแน่น พร้อมกับมือที่ลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา
“ ที่กูจะดันมึงออกเพราะจะเช็ดน้ำตาให้”
“.....”
“ กูไม่ได้โกรธมึง”
“ จริงนะ” ผมเงยหน้าจากอกที่ซุกซบทันได้เห็นแววตาขี้เล่นของมัน “ นี่แกล้งกูเหรอ”
“ เปล่า โอ๊ย ก็มึงไม่ฟังกู”
จากอารมณ์เศร้าผมนี่แทบปรี๊ดทุบอกมันไปเต็มๆ “ มึงอ่ะ”
“ โอ๊ย” มันร้องโอดโอยรีบคว้ามือผมไว้ “...เจ็บนะเนี่ย”
“ กูไม่โกรธก็จริงแค่น้อยใจเฉยๆ”
“ มันเป็นอารมณ์เห็นแก่ตัวว่าไม่อยากให้แฟนตัวเองใกล้ชิดกับใคร ทั้งๆที่กูรู้ว่ามึงกับพี่รหัสมึงไม่มีอะไรกัน อย่าว่าแต่พี่รหัสมึงเลย ต่อให้เป็นใครก็ตามมาทำตัวใกล้ชิดแบบนี้กับแฟนกู กูก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ”
คำสารภาพจากปากมันตรงๆทำเอาผมใจสั่นแปลก
“ ที่กูหึง กูหวง เพราะมึงเป็นแฟนกู”
มันโอบไหล่ผมแล้วเขย่าเบาๆ “ และที่สำคัญคือกูรักมึง” พูดจบมันก็กดจูบที่ขมับผมทีนึงแรงๆ
**************************************************
“ เต้ย”
“ หืม”
“ เต้ย”
“ ว่าไง”
“ เต้ย”
“ อะไรเล่า”
ผมละความสนใจจากชีทในมือก้มลงมามองพร้อมกับทำร้ายร่างกายด้วยบีบจมูกมันเบาๆ มันหัวเราะขำก่อนจะเบี่ยงตัวหนีถึงอย่างนั้นศีรษะก็ยังหนุนตักผมอยู่ ตอนนี้พวกเราอยู่ที่คอนโดของไอ้จ๊อบก็ตั้งแต่ไปรับมาจากคณะและแวะซื้อกับข้าวมาทานด้วยกัน พอตกบ่ายทั้งพวกเราซึ่งไม่มีเรียบคาบบ่ายก็ต่างหามุมสงบอ่านหนังสือยิ่งช่วงนี้ใกล้สอบ พอกินข้าวอิ่มผมก็หยิบชีทขึ้นมาอ่านได้ไม่นานก็ถูกมันกวนตั้งแต่เนียนมานอนตัก ไม่พอยังกุมมือข้างหนึ่งผมไว้เสียแน่นจนมันเผลอหลับไปสักพัก แล้วพอตื่นขึ้นมาก็เริ่มก่อกวนอีกครั้ง
จริงๆเลยนะเนี่ย
“ เรียกทำไม”
มันยิ้มกริ่มยกเอามือข้างนั้นของผมที่กุมอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆ “ โครตมีความสุขเลยหว่ะ”
“.......”
“ ถ้ากูรู้ว่าขอเป็นแฟนกับมึงแล้วมันมีความสุขขนาดนี้ คงขอตั้งแต่เรียนม.ปลายแล้ว”
“ เว่อร์”
มันดีดหนาผากมันไปทีนึงอย่างถนัดถนี่เพราะเล่นนอนตักแล้วเงยหน้าขึ้นมองกันอย่างนี้
“ จริงๆนะ”
“ เต้ย..” แววตามันจริงจัง “...กูขอโทษ คำๆนี้ไม่รู้ว่าพูดไปแล้วกี่ครั้ง แต่ทุกครั้งที่พูดออกไปกูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”
“ ขอโทษที่รู้ตัวช้า ช้ามากถึงขนาดที่ทิ้งระยะเวลามาตั้งสี่ปี”
“ ขอบคุณมึงมากที่อดทนรอกูได้นานขนาดนี้ กูรู้ว่ากูอาจไม่ดีพอ แต่กูจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ ไม่ต้อง”
มันทำหน้าแปลกเมื่อผมบอกปฎิเสธ
ผมยิ้มน้อยๆทั้งที่รู้ว่ามีก้อนอะไรสักอย่างจุกอยู่ในลำคอ “...ไม่ต้องดีไปกว่านี้หรอก เพียงแค่นี้ก็พอแล้ว”
“ แค่ที่มึงเป็นก็พอแล้ว”
ผมเองก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ผมไม่ต้องการความสมบรูณ์แบบ ไม่ได้ต้องการให้มันต้องชดใช้อะไร เพียงแค่ “ ใช้ช่วงเวลาดีๆร่วมกัน” เท่านั้นพอ
“ รักมึงหว่ะ”
มันยิ้มกว้างก่อนจะผุดขึ้นจุ๊บเบาๆตรงปลายจมูกผม
“ เหมือนกัน”
“ เหมือนกันอะไรอ่ะ”
“ ก็นั่นแหละ” ผมหลบตามันอย่างเขินๆ
“ มึงแม่ง” มันหัวเราะชอบใจกับอาการของผมก็จะอาศัยความเร็วประทับจูบแนบริมฝีปากผมเบาๆ
....Rrrrrr....
โชคดีว่ามีโทรศัพท์มือถือช่วยชีวิตไม่งั้นหมอนใบโตแก้อาการเขินของผมคงปลิวไปโดนหัวมัน มันยักไหล่กวนๆก่อนจะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะลุกเก็บพวกเศษขนมที่วางเกลื่อนบนโต๊ะไปทิ้งขยะ และรวบเก็บชีทไว้อย่างเป็นระเบียบก่อนจะลุกไปเปิดหนังแผ่นที่ไปซื้อวานก่อนกับมัน หนังที่ว่าเป็นแนวไซไฟกู้โลกดูน่าสนุกซึ่งเพิ่งออกจากโรงภาพยนตร์ได้ไม่นาน มันคงเห็นว่าผมไปยืนดูแผ่นหนังหลายรอบเลยควักตังค์ซื้อให้ซะเลย
ว่าไปแล้วมันก็มีมุมอ่อนโอนเหมือนกันนะเนี่ย
ผมทรุดตัวนอนตะแคงยืดปลายเท้าไปตามความยาวของโซฟา ตอนที่ล้มตัวลงนอนนี่แหละที่รู้สึกว่าตัวเองปวดหลังเพราะทนนั่งหลังขดหลังแข็งให้มันหนุนตักตั้งนาน พอหนังเริ่มฉายผมซึ่งเลื่อยตัวลงนอนเรียบร้อยแล้วก็คว้าเอาหมอนอิงใบเล็กมากอดพร้อมกับหันศีรษะไปยังหน้าจอทีวี
“ ดูหนังเหรอ”
“ อื้ม”
คงจะคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเสียงมันจึงดังขึ้นใกล้ๆหูแต่เพราะผมสนใจหนังตรงหน้าเลยไม่ได้หันไปดู
“ นอนด้วย”
“ หืม”
“ ขยับหน่อย”
“ ทำอะไรจ๊อบ”
ผมสะดุ้งมันเลยได้โอกาสดันผมไปข้างหน้าจนเกือบตกโซฟาอย่างหมิ่นเหม่ ดีว่ามันคว้าเอวผมไว้อยู่พร้อมกับแทรกตัวลงนอนบนโซฟาซ้อนหลังผม แล้วพลิกให้แผ่นหลังผมนอนซ้อนบนหน้าอกมัน ปลายคางมันซึ่งวางตั้งอยู่บนไหล่แถวๆซอกคอผม มันช่างเข้าล็อคกันอย่างพอดิบพอดีเสียเหลือเกิน
“ มองอะไร ดูหนังสิ”
ผมยู่หน้าใส่ก่อนจะหันไปสนใจหนังซึ่งกำลังฉาย
“ เต้ย”
“ หืม” ถึงตาจะจ้องภาพแต่ปากก็ยังขยับตอบรับมัน
“พี่ต๋องโทรมาชวนไปงานวันเกิดน้องชายแก จัดที่ร้านแกแถวสีลมนั่นแหละ”
“ อืม”
“ ขออนุญาตไปนะครับ” คำถามชวนจั๊กจี้จนแทบจะขวับมองมัน
“ ก็ไปสิ”
ผมตอบเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อสังเกตมาสักพักแล้วว่าเวลามันไปไหนดึกๆดื่นๆ ยิ่งประเภทมีสุราของมึนเมามันจะเกรงใจมาขอผมก่อนทุกครั้ง ซึ่งจริงๆแล้วผมไม่เคยคิดจะไปก้าวก่ายสังคมของมันกับเพื่อนๆด้วยซ้ำ อย่างว่าแหละมันเพื่อนเยอะเลี้ยงกันบ่อยซึ่งบางครั้งผมก็ไปร่วมแจมบ้าง
“ ไปด้วยกันมั้ย”
ผมส่ายหน้ายิ้มๆ “...พรุ่งนี้มีควิชตอนแปดโมง กะว่าคืนนี้จะอ่านหนังสือ มึงไปเถอะ จริงๆมึงไม่ต้องขอกูก็ได้นะ กูเข้าใจ อีกอย่างแม่งจั๊กจี้หว่ะเวลามึงมาขออะไรแบบนี้”
มันร่วมหัวเราะผสมโรง
“ จะรีบกลับไม่ดึกหรอก”
“ อืม อย่ากินเยอะนะมึงต้องขับรถ ถ้าเมาก็นอนนั่นเลยก็ได้ไม่ต้องขับรถกลับมา”
“ ครับ”
มันตอบรับก่อนจะกดจมูกใส่แก้มผมทันที
.........
.........
ผมเหลือบตามองนาฬิกาที่กำลังบอกเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว ถึงว่ารู้สึกเมื่อยไปหมด ผมบิดขี้เกียจก่อนจะเก็บชีทที่เขียนสรุปรายละเอียดการสอบพรุ่งนี้หลังจากนั่งทบทวนมากว่าสามชั่วโมงตั้งแต่มันออกไปร่วมงานวันเกิดน้องชายพี่รหัสมัน ผมลุกขึ้นเดินไปรินน้ำกินที่ห้องครัว จริงๆแล้ววันนี้ผมควรจะอยู่ที่หอในแต่มันขอร้องไว้ว่าให้ผมค้างที่นี่คืนนี้เพราะตอนเช้ามันจะไปส่งเข้าสอบแต่เช้า ตอนแรกผมก็ไม่ได้ตอบรับหรอกแต่มันก็อ้างเหตุผลต่างๆนานาจนจำนนด้วยคำพูดสุดท้ายเลยมายืนยิ้มคนเดียวอยู่ในห้องครัวแบบนี้
ผมหยิบหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดเข้าไปในโปรแกรมไลน์เผื่อว่ามันจะบอกอะไรไว้ ในเมื่อมันบอกเองว่าจะรีบกลับแต่ตอนนี้จนล่วงเลยถึงวันใหม่แล้วทำไมยังไม่กลับมา
เป็นห่วงเป็นความรู้สึกผมตอนนี้
ตอนที่เปิดเข้าในมือถือภาพพื้นหลังคือรูปคู่ผมกับมันที่ถ่ายกันตอนวันลอยกระทง ผมอมยิ้มเมื่อมองภาพนั้น
....Rrrrrrrrrrr....
ผมขมวดคิ้วมองสายเรียกเข้าอย่างแปลกใจก่อนจะกดรับ
“ ว่าไงแฮม”
“ เต้ย”
ปลายสายดูสั่นๆ ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้น
“ แฮม มีอะไร”
“ เต้ย..” เสียงสูดน้ำมูก “ ทำใจดีๆนะ”
หมายความว่าไง
ผมกำโทรศัทพ์แน่น หัวสมองอื้ออึงไปหมด ความรู้สึกเย็นวาบเหมือนใครเอาน้ำเย็นมาสาดใส่อย่างแรง
“ จ๊อบรถคว่ำ”
.
.
.
.
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ผมไม่รู้ตัวเหมือนว่าพาตัวเองมาถึงโรงพยาบาลได้ยังไง พอไปถึงแฮมโผเข้ามากอด ไอ้เต็ปตบบ่าผมเบาๆด้วยใบหน้าเครียดขมึง ผมไม่ได้สะอื้น แต่น้ำตาไหลพรากจนมองไม่เห็นภาพเบื้องหน้า ทุกอย่างสับสันไปหมด
“ กูบอกพ่อแม่มันแล้ว เขากำลังเดินทางมาจากต่างจังหวัด”
“ ทำไม..”
นั่นเป็นเสียงของผมที่เอ่ยออกมา มันเบามากเหมือนเสียงลม ผมแสบจมูกและปวดกระบอกตาไปหมด ผมรู้ตัวว่ากำลังสั่นไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะก้าวเดิน
“ จ๊อบมันไม่ได้เมา เพราะมันไม่ได้กิน มันบอกจะรีบกลับมาหามึงเลยไม่กิน ”
“กูก็ขับรถตามมันมาติดๆ มีรถคันหนึ่งพุ่งข้ามเกาะกลางถนนฝั่งตรงข้ามมาชนมันอย่างจัง ไอ้เหี้ยนั่นมันเมาแล้วขับ”
ผมยกมือปิดหน้าก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นไห้อย่างกลั้นไว้ไม่ไหว
“ เต้ย”
แฮมผวาตรงเข้ามาคว้าผมเอาไว้ แต่ผมเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง ผมอ่อนยวบไปทั้งตัวเหมือนไร้น้ำหนักก่อนจะทรุดตัวนั่งแปบกับพื้น “ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ เต้ย ฮือ”
แฮมกอดผมแน่น
มันไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นความฝัน ไม่จริง
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมันยังกอดผม บอกรักผมอยู่เลย ไม่จริงใช่มั้ย
“ คนไข้เลือดคั่งในสมองต้องผ่าตัดด่วน”
นายแพทย์ในชุดกาวน์สีขาวเดินมาบอกไอ้แท็ค นั่นเป็นถ้อยคำสุดท้ายก่อนที่สติผมจะดับวูบ
‘ ศรัทธาจะทำให้เกิดปาฎิหารย์’ มันจริงหรือเปล่า มันจริงใช่มั้ย ผมเชื่อในความรัก ผมเชื่อในตัวมัน ขอให้ปาฎิหารย์เกิดขึ้นกับคนที่ผมรักได้มั้ย
ขอร้อง
อย่าพรากคนรักของผมไป
**** โผล่หัวมาแล้ว ฮ่าๆ โผล่มาก็จัดดราม่าเลยฮะ สงสารเต้ยเนอะ
นี่เขียนเองยังต้องแอบเช็ดน้ำตาอ่ะ :hao5: :sad11:
ใกล้จบจริงๆแล้วนะ หึ มีใครกลัวใจนักเขียนบ้างจ้า
จะจบยังไงดีน้อ ว้ากกกกกกก :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
มาม่าก่อนจบเหรอคะเนี่ย
ฮือออออ คุณนักเขียนโหดร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกก :ling3:
ขอให้จ๊อบหายดีไวๆ ขึ้นมารักกับเต้ยอีกนะ
:katai1: :katai1:
-
เอิ่มอะไรกันคะ. กว่าจัรักกันก็อะเฮือกดันมาเจอเรื่องแบบนี้อีกเฮ้อเพลียเลยคะ สู้ๆนะเต้ยจ๊อบ คู่พี่เบียร์พี่ทีด้วยสู้ๆค่ะ
-
โอ้ย จ๊อบรถคว่ำ
อย่าเป็นอะไรนะ เครียดแทน!!
-
เอ้ยยยยย จิต้องเตรียมน้ำตาไว้ไม๊ ไม่เอานะ :mew6: :mew6:
-
หลังจากตอนนี้อยากอ่านแล้วยิ้มนะนักเขียน.... ไม่มาม่าเถอะน้าาา เค้าทำใจไม่ค่อยจิได้ ฮื้ออ
-
พระเจ้า :z3:
-
ทำมายยยยยยยย
คือจะมีความสุขซักคู่ไม่ด้หรอ
จ๊อบอย่าเปนไรน้าาา
ส่วนคู่พี่ทีพี่เบียร์ ยังเชื่อว่าสุดท้ายต้องได้กลับมารักกัน :mew6:
-
:เฮ้อ: ความสุขแว๊บเดียวมาเศร้าอีกแระ
-
หายไปกลับมา ดราม่า มาเต็ม อย่าเป็นอะไรนะจ๊อบ
-
จัดมา มาม่าช้างน้อย จิ๊บๆ
-
เง้อ....สวีทกันอยู่ดีๆ ไหงเป็นแบบนี้ล่ะ
-
กราบคะ!! เป้นแฟนได้ไม่นาน ก้อจัดหนักซะละ
-
สงสารเต้ย :m15: จ๊อบเป็นพระเอกนะต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว :katai2-1:
-
สงสารเต้ยจัง
เสียน้ำตาให้กับเศร้าแบบครบวงจรเลย
-
ไม่เอาตาย ไม่เอาความจำเสื่อมนะ ขอแบบแฮปปี้ๆ นะ ขอนะไรท์
-
โอ๊ยยยย เวรกรรมอะไรของจ๊อบมันนักหนาเนี่ยยยย :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
:a5: อะไรหวานยังไม่ทันไรเล๊ยยยยยยยยยยย เกิดอะไรกับชีวิตของเต้ย จ๊อบ อีกเนี่ยยยยยยยยย ไม่เอาดราม่าหนักนะ เอาแค่ขาหักพอแล้ว :z3: ส่วนเบียร์กับที รอกลับมารักกันนะ :katai2-1:
-
:katai1: :katai1:กลับมาเสริฟมาม่า
กำลังไปได้สวยอยู่แล้วเชียวไหงมา
ทำให้น้องเต้ยเจ็บปวดอีกละเนี่ย :hao5: :hao5:
-
:o12: หวังว่าฟื้นขึันมาแล้วจะไม่ลืมเต้ยนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
คือ ไอ้คู่นี้มันจะไม่ได้หวานกันนานๆเลยใช่ม๊ายยยยยยยยยยยย
แง๊ๆๆๆๆ ร้องไห้แปดตลบ T_T
-
:z3: หวานไม่เท่าไหร่ มาม่าอีกแล้ว :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดด
ดราม่าช่วงท้ายเรื่องเหรอคะ
แง้งง กำลังหวานกันได้ที่เลยทีเดียว
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
เห็นแค่คอมเม้นท์ ขอทำใจแป๊ปแล้วจะกลับมาอ่าน มาม่าจร้า
-
เหอะ ดราม่ามาเลย น้ำตาเยอะมากกกกก
-
จ๊า หวานกันอยู่แหม่บๆ
ชีวิตน้องเต้ยน้องจ๊อบ
ช่างมีอุปสรรคเหลือเกิ๊น
-
ยกที่ 26 : ตื่นจากฝัน (ครึ่งแรก)
ผมกำลังเดินอย่างเดียวดายอยู่ในความมืด ผมเร่งฝีเท้าตามแสงสว่างที่เห็นอยู่รำไรแต่ยิ่งก้าวเข้าไปหา จุดเล็กๆนั่นก็ยิ่งห่างหายไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยและกำลังหมดแรง เท้าเปล่าเปลือยของผมเจ็บระบมไปหมดทั้งที่วิ่งอยู่บนสนามหญ้าแต่เพราะวิ่งมานาน นานเหลือเกินจนสุดท้ายผมทรุดลงนอนแผ่อยู่กับพื้น
“เต้ย “
“ หืม”
เสียงเรียกชื่อผมดังมาจากที่ไกลแสนไกล น้ำเสียงคุ้นเคยนั่นติดตรึงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
ผมผุดลุกนั่งกวาดสายตามองไปรอบๆ ผมมองเห็นแผ่นหลังของมัน และแผ่นหลังนั้นก็กำลังจะเลือนรางห่างออกไป ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งตามมันไป
“ เดี๋ยว”
ผมคว้าไหล่มันเอาไว้สุดแรงก่อนที่เจ้าของร่างนั่นจะหมุนตัวกลับมา
...เฮือก...
ผมแทบผงะเนื้อตัวสั่นเทาตอนที่ร่างคุ้นตานั้นหันกลับมา ใบหน้ามันซีดเผือด เนื้อตัวเปื้อนเลือดสีแดงฉาน แววตามันเศร้าหมอง มันขยับปากจะพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะมีแสงอะไรสักอย่างผลักร่างมันให้หายไป
“ ไม่”
ผมกรีดร้องเหมือนคนบ้าตอนที่พยายามจะคว้าร่างมันเอาไว้ แววตามันเจ็บปวดดิ้นทุรนทุรายและสุดท้ายร่างเปื้อนเลือดของมันก็หายวับไปกับตา
“ จ๊อบ ฮือ กลับมา”
“ กลับมา ฮือ”
“ จ๊อบ”
ผมร้องไห้เหมือนกับจะขาดใจก่อนที่สติจะดับวูบ
.
.
“ เต้ย เต้ยลูก”
“ จ๊อบ”
ผมผวาลืมตาขึ้นโดยมีอ้อมกอดที่คุ้นเคยกอดเอาไว้
“ เต้ย ไม่เป็นอะไรนะลูก”
“ เต้ย ตอบแม่สิ”
เจ้าของอ้อมกอดค่อยๆผละผมออก ผมจึงมีโอกาสได้สบตากับแววตาเอื้ออาทรที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ แม่”
แค่เห็นมารดาอยู่ตรงหน้าผมก็ระเบิดความอัดอั้นตันใจทั้งหมด “ ฮือแม่ แม่ ฮือ จ๊อบ ฮือ เต้ยฝันเห็นจ๊อบเลือดท่วมตัวเลย ฮือ แม่”
ผมพูดไม่รู้เรื่องจนมารดาต้องลูบหลังปากก็พร่ำปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ ไม่เป็นไรเต้ย ไม่เป็นไร มันเป็นแค่ฝัน”
ผมส่ายหน้าก่อนจะมองไปรอบๆเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องๆหนึ่งในโรงพยาบาล
“ แม่ แล้วจ๊อบหล่ะ จ๊อบหล่ะแม่”
“ เต้ยลูก”
“ แม่ตอบเต้ยสิ จ๊อบอยู่ไหน จ๊อบไม่เป็นไรใช่มั้ย”
คุณนายสารภีถอนหายใจเบาๆมือนุ่มลูบไปตามเส้นผมของลูกอย่างเห็นใจ “ จ๊อบต้องผ่าตัดสมองตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ยังไม่ฟื้นนี่วัชกับนีเค้าไปคุยกับหมอเจ้าของไข้อยู่”
ผมหลับตานิ่งฟังถ้อยคำเหล่านั้นให้ผ่านหูไป จริงๆแล้วไม่อยากรับรู้อะไรด้วยซ้ำ
ผมกลัว
“ เต้ยอยากไปหาจ๊อบ”
ผมเว้าวอนมารดาทั้งน้ำตาจนฝ่ายนั้นพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้แล้วพยุงผมลุกขึ้น ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหนักหน่วง มันปวดแปลบไปทั่วทั้งหัวใจ
ผมกำลังยืนเกาะกระจกมองเข้าไปในห้องปลอดเชื้อซึ่งมีร่างๆหนึ่งนอนแน่นิ่งแต่รอบกายรายล้อมไปด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิต กราฟหัวใจที่เต้นอ่อนๆบ่งบอกถึงชีวิตๆหนึ่งกำลังต่อสู้เพื่อให้ตัวเองมีลมหายใจ
ทุกลมหายใจเข้าออกของมันคือความเป็นความตาย
ผมน้ำตาร่วงวาดฝ่ามือไปที่กระจกแล้วลูบไล้เหมือนว่าได้สัมผัสกับใบหน้าคมคายที่สงบนิ่ง
“ จ๊อบจะปลอดภัยใช่มั้ยแม่”
มันเป็นคำถามที่บาดลึกเข้าไปในความรู้สึก ผมเหมือนคนจะหมดแรงทันที่ที่ถามออกไป
“ ปลอดภัยสิ”
“ แม่ ฮึก ฮือ”
คุณนายสารภีลูบไล้แผ่นหลังผมด้วยกระแสแห่งความอ่อนนุ่ม อ้อมกอดของผู้หญิงคนนี้ไม่มีครั้งไหนไม่อบอุ่นเลย มันเหมือนมีพลังบางอย่างรายล้อม เป็นกำลังใจเล็กๆที่ทำให้ผมมีแรงสู้
“ เต้ย”
“ แม่นี”
แพทย์หญิงนลินีแม่ของมันยิ้มเนือยๆให้ รอบดวงตายังแดงก่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แม่นีกำลังอ้าแขนรอท่าผมอยู่ผมจึงผละจากคุณนายสารภีตรงหน้าอ้อมแขนนั้น ผู้หญิงแข็งแกร่งคนนี้กำลังร้องไห้แม้ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาแต่ความทุกข์ใจจากแววตาคู่นั้นก็ยังปรากฏให้เห็นชัด
“ แม่ภาวนาให้เค้าฟื้นขึ้นมา”
“........”
“ ผ่าตัดสมองต้องใช้เวลาฟื้นตัวนาน หมอพฤษกแพทย์เจ้าของไข้เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับแม่ เขาเป็นหมอที่เก่ง..” แม่นีเสียงขาดหายไปในลำคอ “...แต่เขาก็ไม่รับปากว่าจ๊อบฟื้นขึ้นมามั้ย และกลับเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า และถ้าหากว่าไม่ฟื้น...”
พูดถึงตรงนี้ผมเองก็รู้สึกจุกในลำคอ
“ อาจจะต้องมีการผ่าตัดอีกครั้ง”
“ แม่ แม่ไม่รู้ว่าจ๊อบจะทนไหวมั้ย”
“......”
“ ถ้าไม่ไหว แม่กับพ่อคิดว่า ฮึก เราอาจจะต้องปล่อยเขาไป ฮือ”
ปล่อยเขาไปหมายความว่ายังไง
ปล่อยเขาไปหมายถึงเราต้องห่างกันใช่มั้ย
ปล่อยเขาไปคือการที่เราต้องพรากจากกันตลอดกาลใช่รึเปล่า
ปล่อยเขาไปงั้นเหรอ
ปล่อยงั้นเหรอ
หัวสมองผมเต็มไปด้วยคำถาม ผมเจ็บไปหมดรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตาย ภาพที่แม่นีร้องไห้อย่างหนักโดยมีแม่ผมโอบกอด ส่วนพ่อวัชซึ่งเพิ่งเดินมาจากห้องหมอได้แต่ลูบบ่าแม่นีด้วยใบหน้าเคร่งขรึมนัยน์ตาสีแดงก่ำ
ถ้าปล่อยมันไป...ผมคงขาดใจตาย
ผมหลับตานิ่งก่อนจะพิงพนังปิดการรับรู้ใดๆ
“ เต้ย”
“ เต้ยลูก”
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของแม่ดังขึ้นก่อนที่มันจะห่างออกไปเรื่อยๆ
......
......
ผมถอนหายใจมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสารจับใจ น่าเวทนาเหลือเกินผมเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้คนที่นอนหลับตานิ่ง แม้ในยามหลับใหลน้ำตายังไหลเอื่อยๆบ่งบอกถึงความทุกข์ระทมของอีกฝ่ายขนาดไหน วันนี้น้องของผมกลายเป็นเด็กน้อยนอนขดตัวนิ่งจนอดไม่ได้ที่จะลูบไล้เส้นผมบาง
ผมกำลังเจ็บกับภาพที่เห็น
น้องผมคนหนึ่งกำลังอยู่ท่ามกลางความเป็นความตาย ส่วนอีกคนก็อยู่ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย
ความรักกำลังก่อพิษร้ายแรง
โดยเฉพาะรักอาจต้องพลัดพราก
“ อืม”
เปลือกตาคู่งามที่ถูกบังคับด้วยยานอนหลับกำลังขยับยุกยิกราวกับจะรู้สึกตัว ผมจึงขยับตัวเข้าไปจนชิดเตียงแล้วกุมมือบางคู่นั้นไว้
ในตอนที่เปลือกตาเปิดขึ้นผมอมยิ้มรับใบหน้างุนงง เต้ยมันทำหน้ามึนงงสักพักก่อนจะขมวดคิ้ว
“ พี่เบียร์”
“ ว่าไงเรา..” ผมลูบหัวน้องเบาๆ “...อย่าเพิ่งลุกเรานอนไปตั้งนาน รีบลุกขึ้นจะเวียนหัว”
“.....”
น้องพยักหน้าก่อนจะหลับตานิ่งตอนที่ผมปรับหัวเตียงให้สูงขึ้น เต้ยเหม่อมองไปไกลนี่ตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้อีกแล้ว
“ ตาบวมหมดแล้ว”
เต้ยจับมือผมแน่นก่อนจะปล่อยก้อนสะอื้นอีกครั้ง
“ หิวข้าวมั้ย” ผมถามแต่น้องส่ายหน้าปฎิเสธ
“ เต้ยต้องดูแลตัวเองรู้มั้ย ถ้าเราล้มป่วยขึ้นมาแม่เราจะเป็นห่วงมากนะ”
“ ผม..”
“ จ๊อบมันคงเสียใจที่ทำให้คนที่มันรักต้องทรมานแบบนี้”
“ ผมอยากจะเข้มแข็ง แต่...” คำพูดค้างอยู่ในลำคอแต่น้ำตากลับไหลริน
“ พี่เข้าใจ”
ผมถอนหายใจแล้วตรงเข้าโอบกอดน้องไว้ “ แต่เต้ยต้องทำให้ได้ ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ ทุกคนเสียใจ ทั้งพ่อแม่มันและแม่เราก็ไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อวาน ทุกคนต้องการกำลังใจ”
“ และพี่ก็เชื่อว่าจ๊อบมันรักเต้ยและรักครอบครัวมาก มันไม่มีทางที่จะทิ้งพวกเราไปเด็ดขาด”
ผมบีบมือน้องแน่น
“ จ๊อบมันอาจจะต้องเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้ง พวกผู้ใหญ่เขากำลังคุยกับหมอเจ้าของไข้อยู่”
“ เต้ยรู้มั้ยตอนที่เราสลบไป จ๊อบมันหัวใจหยุดเต้นไปพักนึง..” ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นของน้อง เสียงสะอื้นที่ดังแผ่วๆบ่งบอกถึงหัวใจที่เจ็บช้ำ “...แต่คุณหมอปั้มขึ้นมาทัน พวกหมอและพยาบาลต่างประหลาดใจที่มันใจสู้ขนาดนี้ พี่รู้ว่ามันยังไม่อยากไปไหน มันอยากกลับมาหาเต้ย”
“ ในเมื่อมันสู้ขนาดนี้ ทำไมเราถึงไม่สู้ไปด้วยกัน”
“ สู้ไปด้วยกันสิเต้ย”
น้องพยักหน้ารับรัวๆใบหน้านองไปด้วยน้ำตา ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ “ ผมอยากไปหามัน”
“......” น้องเขย่ามือผมอ้อนวอน
“ ผมอยากเห็นหน้ามัน พี่เบียร์ ฮึก พาผมไปหามันที”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆพยุงน้องลุกขึ้น ตั้งแต่มันผ่าตัดเมื่อคืนหมอเจ้าของไข้ก็ย้ายไปอยู่ห้องพิเศษซึ่งอนุญาตให้ญาติเข้าเยี่ยมได้แต่ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องความสะอาดเพราะต้องเปลี่ยนชุดและทำความสะอาดมือและเท้า
ตอนนี้พวกเราอยู่หน้าห้องฟักฟื้นของมัน บริเวณหน้าห้องเต็มไปด้วยบรรดาเพื่อนๆของน้องซึ่งประกอบไปด้วย แท็ค ว่าน เต็ปและแฮม ทุกคนมีสีหน้าไม่ดีนักแต่ก็พยายามฝืนยิ้มให้กันตอนที่เต้ยมาถึง ผมปล่อยให้เพื่อนน้องมาช่วยพยุงเต้ยต่อ ทุกคนโอบกอดและให้กำลังเต้ย มันเป็นภาพน่าประทับในสถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้
เต้ยพยักหน้าน้อยๆก่อนจะผละออกมาแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดก่อนจะผลักเข้าไปในห้องพิเศษ
ผมยืนเกาะกระจกไม่ต่างจากบรรดาเพื่อนๆของน้อง ภาพที่เห็นคือไอ้น้องชายที่แข็งแรงของผมมันนอนหลับตานิ่ง บริเวณศีรษะมผ้าก๊อชพันรอบและมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ลมหายใจมันสม่ำเสมอเพราะใช้เครื่องช่วยหายใจที่ครอบรอบจมูก มันดูทรมานด้วยสายระโยงระยาง ถึงใบหน้าซีดเผือดจะไร้สีสันแต่ก็บังบ่งบอกสัญญาณชีพ
น้องผมกำลังเจ็บปวด
มันกำลังต่อสู้เพื่อกลับมามีลมหายใจอีกครั้ง ผมกระซิบเสียงแผ่วหวังว่ามันจะลอยไปกับสายลมให้มันได้ยิน
“ อย่ายอมแพ้นะน้องพี่”
ผมเห็นเต้ยมันกุมมือคนรักแล้วน้ำตาไหล
...กลับมาเถอะ คนที่รักรออยู่...
สุดท้ายผมไม่อาจทนมองภาพนั้นต่อไปได้จึงผละออกมาข้างนอก ผมเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดทรุดตัวลงนั่งที่เบาะโซนนอกติดกับบานประตูกระจก ผมคลึงขมับรู้สึกถึงกระบอกตาร้อนผ่าว
‘ จากเป็นทั้งที่ยังรักว่าเจ็บแล้ว ถ้าจากกันตลอดกาลทั้งที่ยังรักจะเจ็บขนาดไหน’
....Rrrrrrr....
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นในความเงียบ รายชื่อที่ปรากฏเป็นชื่อที่คุ้นเคยแต่เราห่างหายกันไปนานมากแล้ว ผมไม่รอช้าที่จะกดรับ ผมรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองอ่อนแอมากแค่ไหน ทั้งๆที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็ง แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันกะทันหันและเกิดกับคนใกล้ตัวที่ผมรักเหมือนน้องชายแท้ ผมทำใจยากลำบากจริงๆ
“ ไหวมั้ย”
ปลายสายเอ่ยถามเป็นถ้อยคำที่แสดงถึงความห่วงใย หลังจากที่ผมกดรับแต่ไม่พูดอะไรเพราะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นอยู่
มันรู้ได้ยังว่า...ผมกำลังต้องการใครสักคน
“ อยากร้องไห้มั้ย”
ผมผุดลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆทั้งที่หูแนบโทรศัพท์อยู่ ตอนที่เอี้ยวตัวกลับไปผมเห็นมัน ผมเห็นทียืนถือโทรศัพท์แนบหูอยู่อีกฝั่งของประตู
ผมยืนนิ่งก่อนจะปล่อยน้ำตาให้รินไหล
“ กู” ผมพูดไม่เป็นคำ
“ กูอยู่นี่”
ระหว่างเรามีแค่ประตูกระจกกั้น
ถ้าเพียงแต่เราผลักบานประตูออกไป ระยะห่างระหว่างเราจะสิ้นสุด
แต่เราเพียงแค่ขยับมาจนชิดกระจกของฝั่งตัวเอง เรามองหน้ากันผ่านกระจกใส
“ กูไม่นึกว่าเรื่องไม่คาดฝันจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวกู”
“.....”
“ กูไม่นึกว่ามันจะเกิดกับน้องกู ทำไมวะ”
“ มันทำให้กูได้เรียนรู้ว่าความตายมันอยู่ใกล้เราแค่นี้”
มันยิ้มน้อยๆก่อนจะยกมือขึ้นวางทาบกับกระจกซึ่งตรงกับใบหน้าของผมพอดี “ กูก็กลัว” มันพูด
“ กูไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดกับกูเมื่อไหร่..” มันพูดต่อ “...กูไม่ได้กลัวตาย แต่กูกลัวว่าก่อนตายจะไม่ได้ทำสิ่งดีๆให้คนที่ตัวเองรัก และกูอยากให้เขารู้ว่ากูรักเขามาก”
ผมน้ำตาร่วง
ผมเอื้อมมือไปทาบกระจกตรงกับมือของมัน
“ เบียร์”
“ อืม”
“ กูรู้ว่าเรื่องของเรามันยากที่จะลงเอยด้วยดี แต่ก็อยากให้มึงรู้ไม่ว่ามึงจะไปไกลแค่ไหน มึงต้องพบเจอกับเรื่องราวมากมายในอนาคตเพียงใด กูยังอยู่ตรงนี้”
“ แม้ไม่ใช่ในฐานะคนรัก แต่ก็ยังหวังดีกับมึง วันไหนที่มึงเหนื่อย วันไหนมึงไม่มีใคร”
“ กูยังอยู่ตรงนี้ อยู่ที่เดิม”
ผมพยักหน้ารับ
เราสองคนร้องไห้
“ ที ฮึก ที” ผมสะอื้น “ ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ”
“ มึงไม่กลัวหรอกว่าวันข้างหน้ากูจะเจอใครมากมาย ขอให้รู้ไว้ว่าหัวใจกูก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”
“ อย่ารอกู” มันพูดพร้อมกับยิ้มให้ “...อย่าผูกติดกับเรื่องในอดีต ถ้าใครคนนั้นเขาดีจริงมันอย่าตัดโอกาสตัวเอง”
“........”
“ ขอให้มึงโชคดีกับเส้นทางที่มึงเลือก”
มันยิ้มก่อนจะล้วงเข้าไปเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แหวนวงหนึ่งซึ่งเคยอยู่ติดกับนิ้วมือผมมานาน แต่เหตุการณ์วันนั้นที่บ้านสวนผมจึงถอดคืนมัน ไม่คิดว่ามันจะยังเก็บไว้
ผมจำได้ดีว่ามันเป็นเครื่องประดับชิ้นเดียวที่มันมอบตอนที่เราเป็นแฟนกัน
มันชูแหวนวงนั้นขึ้นก่อนจะกรอกเสียงมาตามสายโทรศัพท์ “...กูมีของบางอย่างอยากจะฝากให้มึงเก็บรักษา กูขอฝากมึงไว้ก่อน ถ้าวันใดวันนึงโชคชะตาหมุนวนให้เรามาเจอกันอีกครั้ง และถ้าหากวันนั้นมึงยังไม่มีใคร กูจะกลับมาถามมึงอีกครั้งว่ามึงอยากจะใส่มันอยู่รึเปล่า”
ผมขยับปลายเท้าไปจนชิดกับประตูกระจก แล้วหลับตารับริมฝีปากหนาที่กดจูบกระจกตรงกับหน้าผากผมพอดี ผมแนบใบหน้ากับกระจกแม้ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวมัน มีแค่กระจกใสที่เย็นและแข็ง เรามองหน้ากันผ่านกระจกใส แค่นี้ผมก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากแววตาของมัน
ความอบอุ่นนี้ผมขอเก็บรักษาเพื่อใช้เป็นแรงใจที่จะใช้ชีวิตต่อไป
........
........
“ คุณพ่อ คุณแม่เห็นรึยังไงครับ”
“......”
“ ลูกชายที่คุณพ่อคุณแม่รักนักรักหนา กำลังเจ็บปวด ผมรู้ว่าคุณพ่อคุณแม่รักพี่ทีมาก แต่รักมากมักทำลาย”
“ คุณพ่อคุณแม่กำลังจะได้ลูกชายที่แสนดี ได้อย่างใจทุกอย่าง แต่เหมือนหุ่นยนต์ที่รอรับคำสั่งในแต่ละวัน พี่ทีทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ แต่ไม่ได้ใช้หัวใจทำ”
“ อยู่โดยไม่มีหัวใจมันไม่ต่างจากตายทั้งเป็น”
“ หยุดพร่ำเพ้อสักทีเจ้าทรอย” คุณพ่อตวาดลูกชายคนเล็กต่างจากคุณแม่ที่น้ำตาคลอเบ้าเพราะเห็นลูกชายคนโตทุกข์ทรมานใจแบบนี้
“..แต่คุณพ่อ”
“ เรื่องนี้ทีได้ตกลงกับพ่อแล้ว”
“ ยังไงทีก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อ ถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ เราค่อยมาคุยกัน”
“ ผมจะรอวันนั้น ถ้าวันนั้นมาถึงข้อตกลงต้องยุติ ผมจะช่วยพี่ทีทุกวิถีทาง”
“ หึ”
คุณพ่อทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินหนี ส่วนคุณแม่ปิดหน้าร้องไห้เงียบๆ
***** เศร้าเนอะ :hao5: บอกตรงๆค่ะว่าเขียนตอนที่จ๊อบอยู่รพ.ไม่ค่อยดีเลย
มันเหมือนมีภาพสะท้อน นึกย้อนไปถึงตอนที่คุณหมอปั้มหัวใจคุณพ่อของกานแล้ว บอกตรงๆว่าเข้าใจ
ความรู้สึกเต้ยอย่างแท้จริงว่า "คนข้างหลังมันเจ็บแค่ไหน" มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมากที่ได้แต่มอง
คนที่รักต่อสู้กับความยากลำบาก
เป็นกำลังใจให้พี่ทีพี่เบียร์ด้วยค่ะ และพาร์ทหลังเอาใจช่วยจ๊อบกับเต้ย บอกตรงๆว่าตอนเขียนมันสองจิตสองใจ
แต่ลืมบอกว่ากานเป็นคนซาดิสม์ ชอบความเจ็บปวด ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เดาใจกันต่อไป
แล้วเจอกันครึ่งหลังจ๊ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5:
หน่วงจริงอะไรจริง
ถึงขนาดนี้แล้วพ่อทียังไม่ปล่อยลูกไป.......
จ๊อบตื่นสิฟะ ไม่ใช่นังออโรร่านะ เป็นเจ้าหญิงนิทราเนี่ย
-
เอิ่มถ้าจะขอก็คือขอให้จ๊อบกลับมาค่ะ เฮ้อ
-
เอาอีก
ขอหน่วงอีก
ได้อีก
รับได้
มาเยอะๆ
เท่าไหร่ก็ยอม
แง๊
-
รอพี่ทำใจให้ได้ก่อนนะ แค่คอทเม้นท์ก็หน่วงแล้ว
-
ม้ายยยยยยยย เราขอต่อต้านการเมาแล้วขับทุกกรณี
เห็นไหมเขาไม่เมา คุณก็ไปชนเขา ขนาดอยู่ในนิยาย
คุณยังทำให้คนอ่านหลายชีวิตเจ็บปวดด้วยเลย
ส่วนคู่ ที-เบียร์ เชียร์ต่อ เชียร์น้องทรอยด้วย น้องทรอยจะช่วยพี่ทีทุกทาง
-
ฟื้นเถอะจ๊อบ :hao5: :hao5:
-
จ๊อบฟื้นซิ อยากให้เต้ยมีความสุขสักที เศร้าทั้งเรื่องเลย
คนเขียนคงไม่ใจร้ายหรอกมั้ง!!!!!
-
อึดอัดอ่ะ เศร้ามาก มืดมน :mew5:
-
ไม่อยากจะบ่นแต่ขอสักนิด อัดอั้น พ่อของทีนั้นเป็นพ่อที่แย่มากๆ หัวเก่า โบราณ เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ จนมองไม่เห็นความสุขของลูก :beat: แล้วแม่ของที สงสารลูกแต่ยืนมองอย่างเดียว :เฮ้อ:
นี่พูดในฐานะที่เป็นแม่คนนึงเหมือนกันนะ อ่านแล้วหงุดหงิด
***เมื่อคืนเบลอพิมพ์ชื่อผิด
-
จ็อบ อย่าทิ้งเต้ยนะ
:sad4: :sad4: :hao5: :hao5:
-
:o12: :o12: :o12:
-
เสียน้ำตาด้วยเลย
-
น้ำตาไหลพรากกกกก
อย่าพรากคนที่รักกันอีกเลยนะ
:hao5: :hao5:
อยากให้สมหวังทั้งสองคู่
-
ผ่านกันไปให้ได้นะ กำลังใจเพียบเลย นี่ก้อเป็นหนึ่งกำลังใจน้า
-
ไม่ว่าเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไง เราก็พร้อมมมม :o12:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
หน่วง&เศร้า เป็นสองเท่าไปเลย
สองคู่ชู้เศร้า เมื่อไรจะสองคู่ชู้ชื่นสักทีนะ
-
:sad4: มีแต่เรื่องเศร้าทั้งสองคู่
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
หวังว่าคนเขียนจะไม่ใจร้ายขนาดที่ให้จ๊อบต้องตาย
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
เจ็บปวด
สงสารทุกคนจิงๆ
แอบอ่านตอนทำงานต้องแอบมานั่งร้องไห้ในห้องน้ำเลยทีเดียว
หน่วงสุดๆ มันแปรบๆตรงหัวใจอ่ะ
:m15:
-
^^
-
ชีวิตจริงก็กำลังเศร้า ร้องไห้อยู่เลย
มาอ่านตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ รู้สึกแย่มาก
ชีวิตจริงก็เศร้าอยู่แล้ว อย่าให้เรื่องนี้เศร้าไปกว่านี้เลย T_T
-
โอ๊ยยย ตอนนี้เรียกน้ำตาดีแท้ :m8:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
เป็นอะไรที่น้ำตาซึมเลย สงสารเต้ยกับจ๊อบเหลือเกินที่ต้องตกอยู่ในภาวะแบบนี้ ขอให้จ๊อบตื่นมาเร็วๆนะ เต้ยรออยู่ :hao5: แอบมาหน่วงกับคู่พี่เบียร์ พี่ที อีก กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน ซึ้งใจกับน้องพี่ทีเลยที่เห็นใจพี่ชาย แต่คุณพ่อนี่ไม่ทราบว่าจะใจแข็งไปไหน ลูกเสียใจขนาดนี้ยังจะยึดติดอะไรนักหนา เข้าใจนะว่ารักลูกอ่ะ แต่ก็ควรจะเข้าใจในสิ่งที่ลูกอยากได้มั่งสิ เห็นขนาดนี้แล้วยังใจดำอีกเหรอ ต้องรอให้เสียไปก่อนใช่ไหมถึงจะคิดได้ :katai2-1:
-
(ต่อ) ครึ่งหลัง
ผมกำลังมองสำรวจใบหน้ามัน
ผมกำลังกุมมือหนาของมัน
ผมกำลังกระพริบตาไล่น้ำตาเพื่อมองใบหน้าของมันให้ชัดๆ
มือข้างหนึ่งของผมเกลี่ยไปตามหน้าผาก ไรผม คิ้วหน้าซึ่งกำลังมีแผลถลอกจากอุบัติเหตุ เลยไปที่จูมกโด่งเป็นสัน ข้างๆกันนั้นเป็นแก้มสาก เลื่อนมาเป็นริมฝีปากหนา ทุกองค์ประกอบรวมเป็นภาพใบหน้าของมัน เป็นภาพที่หล่อเหลาดูโดนเด่นซึ่งใบหน้าที่แหละที่มักมีรอยยิ้มประดับอยู่ตรงมุมปากเสมอๆ
ดวงตาของมันคมเข้มมีเสน่ห์ เป็นแววตาที่ชวนหลงใหลและน่าค้นหา จึงไม่แปลกที่ตลอดเวลามีผู้คนรายล้อมมันเต็มไปหมดและแววตานี้แหละที่มองผมด้วยความเสน่หา กระแสแห่งความรักและปรารถนาดีถ่ายทอดมาจากแววตาคู่นี้ แต่บัดนี้ผมมองไม่เห็นแววตานั้นเลยเพราะมันหลับสนิทเปลือกตาปิดแน่น
...มึงนอนนานเกินไปแล้วนะ...
...กูอยากเห็นแววตาของมึง...
...ลืมตาขึ้นมาได้มั้ย...
ผมขอบเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ร่างกายใหญ่โตของมันที่เคยแข็งแรงจนนึกภาพไม่ออกว่าเวลาที่มันล้มหมอนนอนเสื่อจะดูเจ็บปวดสำหรับคนมองขนาดนี้
ผมกุมมือมันแน่น เป็นอุ้งมือที่เคยกุมผมไว้ ชวนให้รู้สึกความอบอุ่นและปลอดภัย ทุกครั้งที่วางมือตัวเองไว้ในอุ้งมือมันเหมือนได้ฝากทั้งชีวิตและหัวใจไว้ให้มันดูแล ไม่ว่ามันจะนำพาไปทางไหนผมก็เต็มใจ แต่บัดนี้แค่เรี่ยวแรงที่มันจะกุมรอบข้อมือผมยังแทบจะไม่มี
ผมโน้มตัวไปโอบกอดร่างหนาที่นอนแน่นิ่ง สัมผัสอุ่นๆจากตัวมันทำให้ผมหลับตาพริ้มปล่อยให้น้ำตาไหลรินเงียบๆ ไม่สนว่ามันจะเปียกชุดผู้ป่วยของมัน ผมแนบใบหูไปตรงหน้าอกเพื่อฟังเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบาเหลือเกิน เบาจนน่ากลัว กลัวว่าจะมันอาจจะหมดแรงเต้นไปในที่สุด
ผมกำชายเสื้อผู้ป่วยมันแน่นก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นอย่างไม่อาจกลั้น
...เจ็บเหลือเกิน เจ็บเหมือนจะขาดใจ...
หัวใจของผมบีบรัดด้วยความเจ็บปวด
อ้อมกอดของมันช่างอบอุ่น แผ่นอกของมันยิ่งใหญ่ดูน่าปลอดภัย และให้ความสบายใจทุกครั้งที่ได้ซุกซบ แต่ไม่ใช่สำหรับครั้งนี้เพราะมันช่างเหน็บหนาวเหลือเกิน
แขนแข็งแรงของมันเคยโอบรัดบัดนี้นิ่งสงบวางราบไปกับพื้นเตียง
ร่างกายที่เคยลุกกระฉับกระเฉงตอนนี้นอนนิ่งไม่ไหวติง คนที่เคยมีชีวิตชีวาบัดนี้กลับไร้เรี่ยวแรง อ่อนแรงถึงขนาดที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะลืมตาขึ้นมาเมื่อใด
ผมเจ็บเหลือเกิน
การเฝ้ามองคนรักในสภาพแบบนี้ช่างทุกข์ทรมาน
ผมเหนื่อย
ผมเจ็บ
ผมยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าร้องไห้
“ จ๊อบรักเต้ยนะ”
ผมหวนนึกถึงคำพูดของมันที่กระซิบบอกผมข้างหูทุกครั้งที่มีโอกาส เหมือนว่าคำๆนั้นมันยังแผ่วเบาติดหูอยู่ตลอดเวลา
“ จ๊อบสัญญาว่าจะไม่ทำให้เต้ยเสียใจอีก”
ผมเชื่อมัน
มันไม่เคยผิดคำพูด
แต่เรื่องบางเรื่องมันหนักหนาเกินกว่าจะเป็นไปได้
“ เป็นแฟนจ๊อบนะ”
ทุกครั้งที่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นความรู้สึกอุ่นวาบก็ปรากฏขึ้นในใจ
แต่ความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นระหว่างเราจะยื้อโชคชะตาได้รึเปล่า
ผมปาดน้ำตาไหลรินเงียบๆ ผมยังจดจำเรื่องราวต่างๆระหว่างเราได้อีกมากมาย เกือบทั้งชีวิตผมต้องมีมันอยู่เคียงข้างไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุข มองไปรอบๆกายก็ยังมีมันยืนอยู่ ถ้าหากมันหนึ่งต้องอยู่โดยไม่มีมัน ผมนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยจริงๆ แค่คิดก็เจ็บเจียนตาย
เรารู้จักกันตอนม.ต้น มันซึ่งเป็นเด็กใหม่ย้ายมากลายเป็นที่เลื่องลือเพราะช่วยผมซึ่งโดนล้ออย่างหนัก ดังนั้นมิตรภาพระหว่างเราจึงเบ่งบานขึ้นในใจผมเงียบๆ
ผมใช้ชีวิตวัยเรียนในทุกๆวันโดยมีมันเคียงข้างมาโดยตลอด มีผมที่ไหนต้องมีมันที่นั่น เป็นตัวติดกันเหมือนฝาแฝด จนวันหนึ่งความรู้สึกผมเปลี่ยนไป ผมรู้ดีว่าตัวเองได้รักมันเกินกว่าคำว่า “เพื่อนสนิท”
ผมเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ภายใต้คำว่าเพื่อน เรามีเวลาดีๆร่วมกันจนกระทั่งถึงม.ปลาย จนผมทนไม่ไหวบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป ความสัมพันธ์ของเรายังเหมือนเดิม มันยังวางผมในฐานะเพื่อนสนิทที่สุด แม้ผมต้องเจ็บปวดแต่ผมรู้ดีว่ายังไงมันก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่เคยไปไหน
จนถึงตอนนี้เราฝ่าฟันเรื่องราวต่างๆมากมายมาด้วยกัน จนผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมขาดมันไม่ได้จริงๆ แต่โชคชะตาโหดร้ายสำหรับพวกเรามากเหลือเกิน
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับคนรักของผม
ตั้งแต่เกิดเรื่องในหัวผมเต็มไปด้วยคำถามๆนี้ และทุกครั้งที่คิดถึงน้ำตาก็ไหลเช่นเดิม ผมร้องไห้จนนึกไม่ออกว่าน้ำตามันคงไหลหมดตัวสักวัน ถึงอย่างนั้นก็ยังมีน้ำใสๆไหลรินออกมาไม่ขาดสาย
ทุกช่วงชีวิตผมมีมันเหมือนเป็นลมหายใจ ถ้าวันใดวันนึงขาดลมหายใจแล้วผมจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง
“ จ๊อบ”
ผมกุมมือมันแน่น
“ ฮึก กลับมาได้มั้ย”
“......”
“...ไหนสัญญาว่าจะไม่ทำให้กูเสียใจไง”
“ มึงรู้มั้ยตอนนี้กูเจ็บเหมือนจะตาย แม่งโครตทรมาน ฮือ กูไม่ไหวแล้ว หัวใจกูเหมือนจะขาด มันกำลังจะตายตามมึงไปแล้ว ฮือ”
“ ขอร้อง ฮึก กลับมา ฮึก กลับมาเถอะนะ”
“ กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง” ผมซบหน้ากับมือมัน “...อย่าทรมานกูอีกเลย กูไม่ไหวแล้ว ฮือ”
...ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
ผมตกใจเมื่อเสียงเครื่องช่วยหายใจดังขึ้น ผมผุดลุกขึ้นมองหน้าจอมอนิเตอร์ซึ่งมีสัญญาณชีพเส้นขึ้นๆลงๆตามอัตราการเต้นของหัวใจ บัดนี้กลับเป็นเส้นตรงเสียงร้องของสัญญาณชีพร้องเสียงดังเหมือนต้องการเตือนภัย ผมหันไปกลับเห็นร่างหนากำลังดิ้นทุรนทุรายราวกับจะขาดใจ
“ จ๊อบ”
“.....”
“ จ๊อบมึงเป็นอะไร ฮือ จ๊อบ”
ผมกรีดร้องราวกับเป็นคนเสียสติ
พยาบาลสาวสองคนผลักประตูเข้ามาก่อนจะทำหน้าตื่นมองไปที่จอมอนิเตอร์ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะตรงเข้ามาประคองผมแล้วพาให้ออกมาจากห้อง
“ ญาติคนไข้เชิญข้างนอกนะคะ”
“ ไม่ ฮึก จ๊อบ”
“ เต้ย”
เพื่อนทั้งสี่ตรงเข้ามาประคองผมรับช่วงต่อจากพยาบาลที่รีบรุดเข้าไปในห้อง
“ ไม่”
“......”
ผมตะเกียกตะกายออกจากแรงรั้งของเพื่อนๆเพื่อจะก้าวเข้าไปหามัน
“ เต้ย มีสติหน่อย”
“ ไม่ ฮือ จ๊อบ จ๊อบ จะไปหาจ๊อบ”
“ เต้ย”
ทั้งว่านและแฮมร้องไห้เป็นเพื่อนผมพร้อมกับโอบกอดผมไว้
ผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง นัยน์ตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาจนแทบมองไม่เห็นถึงอย่างนั้นก็เห็นชายเสื้อกาวน์ของหมอเจ้าของไข้ที่รีบรุดเข้าไปโดยมีพ่อกับแม่มันตามไปไม่ห่าง
“ ฮือ”
...มึงต้องไม่เป็นอะไรนะ...
...มึงต้องอยู่กับกูนะจ๊อบ...
ผมรู้สึกอ่อนล้าจนเปิดเปลือกตาแทบไม่ขึ้น มันอ่อนแรงจนยากที่จะก้าวเดินต่อไป แม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองยังแผ่วเบาเหลือเกิน
.
.
.
‘หลับให้สบายนะ’
‘เต้ยไม่ต้องห่วง จ็อบจะอยู่ข้างๆเต้ยเอง’
“......”
ผมยิ้มทั้งน้ำตามือทั้งสองข้างไขว่คว้าไปข้างหน้า
‘ จ๊อบรักเต้ย’
...เต้ยก็รักจ๊อบ รักที่สุด...
‘ จ๊อบสัญญา สัญญาด้วยชีวิตว่าจะไม่ทำให้เต้ยเสียใจ’
...จริงเหรอ จ๊อบพูดจริงใช่มั้ย...
‘ หลับตาแล้วผ่อนคลายนะคนดีของจ๊อบ’
‘จ๊อบจะดูแลเต้ยเอง’
ในห้วงแห่งนิทราผมรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่วเบาที่บริเวณหน้าผาก ความอุ่นร้อนนั้นไล่เลื่อยมาจนถึงขมับและแก้มเนียนทั้งสองข้าง
ความอบอุ่นที่โอบล้อมตัวเรา
.
.
.
.
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อ)
...เฮือก...
ผมสะดุ้งตัวสุดแรงจนแทบจะตกเตียง ดีว่ามีมือข้างหนึ่งรั้งเอวผมไว้ ความอบอุ่นจากมือคู่นั้นทำเอาผมชะงักค้าง และรู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งร่างกาย ผมถอนหายใจแรงๆเนื้อตัวสั่นสะท้านเพ่งตามองมือหนาที่คุ้นตา
ผมก้มหนานิ่งพยายามกลั้นเสียงสะอื้น จนมือหนาคู่นั้นเลื่อนจากการเกาะกุมเอวไล่มาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าให้ ริมฝีปากผมสั่นระริกหลับตานิ่งรอสัมผัสที่แสนคิดถึง
...คิดถึงเหลือเกิน...
ทันทีที่เปิดเปลือกตาขึ้นมา น้ำตาที่ไหลเอ่อคลอหน่วยตาไหลพรากอย่างไม่อาจกลั้น ผมเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้ามันเหมือนอยากจะพิสูจน์ว่าภาพที่เห็นตรงหน้าคือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่จินตนาการ
...มันคือความจริง...
“ จ๊อบ”
“ ครับ”
“ ฮือ”
ผมโถมตัวใส่มันซึ่งยืดตัวขึ้นรับอ้อมกอดจากผมทั้งที่มันนั่งอยู่บนรถเข็น ผมโอบรอบคอมันแล้วสะอื้นฮักๆจนเสื้อสีฟ้าของโรงพยาบาลที่มันใส่อยู่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
“ มึงฟื้นแล้ว ฮึก จ๊อบมึงฟื้นแล้ว”
“......”
มันไม่ตอบแต่จูบขมับผมอย่างแผ่วเบาแล้วลูบไล้แผ่นหลังผมอย่างนุ่มนวล
ใช่แล้ว...นี่คืออ้อมกอดที่อบอุ่น
เป็นอ้อมกอดของมัน
“ ขอโทษนะ” มันกระซิบข้างหู “...ขอโทษที่ทำให้มึงทุกข์ใจขนาดนี้”
มันบรรจงจูบซับไปทั่วใบหน้าของผม
“ กูเหมือนเดินหลงทางอยู่ในความมืด และหาทางออกไม่เจอ แต่เสียงของมึง เสียงเรียกจากมึงเหมือนเป็นแสงสว่างที่นำทาง มันพากูกลับมา”
“ เคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่หนีมึงไปไหน ต่อให้ความตายมาพรากกูไป กูก็จะโกงความตายกลับมาหามึงให้ได้”
“ กูจะทำทุกวิถีทางเพื่อกลับมาหามึง”
ผมพยักหน้ารับคำรัวๆอยู่กับอกหนา ผมกอดมันแน่นไม่ยอมปล่อย ผมกลัวว่าหากปล่อยมือจากอ้อมกอดนี้มันจะหายไป มันจะจากผมไปตลอดกาล ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ไม่เอาแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว
“ เต้ย”
มันคงรับรู้อาการสั่นของผมเลยเพิ่มแรงโอบรัดมากยิ่งขึ้น ผมได้เสียงมันสูดปากคงเพราะผมกอดมันแรงไปเลยอาจไปโดนแผลบนร่างกายของมัน ผมจึงได้สติผละออกจากอ้อมแขนมันแล้วมองสำรวจร่างกายของมันอย่างเต็มตา
สภาพมันตอนนี้เรียกได้ว่าค่อนข้างยับเยิบ ขาข้างหนึ่งใส่เฝือก หัวไหล่ด้านขวามีแผลใหญ่ซึ่งถูกปิดทับด้วยผ้าพันแผลแต่ยังมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็น ใบหน้าคมคายดูซีดเผือดแต่แววตายังเปล่งประกาย ศีรษะซึ่งถูกพันโดยผ้าพันแผลรอบหัวบ่งบอกถึงอาการบาดเจ็บที่ดูหนักหนาเอาการ
“ เจ็บมั้ย”
เสียงผมสั่นตอนที่ลูบไล้ตรงผ้าพันแผลที่หน้าผาก
มันส่ายหน้าก่อนจะกดจูบที่หลังมือผมอย่างแผ่วเบา “ เจ็บแค่ไหนก็ทนได้...” มันเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาให้ผม “...แต่เห็นน้ำตาของมึงที่มีสาเหตุมาจากกู มันเจ็บยิ่งกว่า”
“ ทั้งๆที่บอกเอาไว้ว่าจะไม่ทำให้มึงต้องร้องไห้”
“ ไม่เป็นไร ฮึก ไม่เป็นไร”
“ แค่จ๊อบกลับมา แค่นี้ก็ดีแล้ว”
มันพูดอะไรสักอย่างก่อนจะไล่ริมฝีปากตั้งแต่ขมับ หน้าผาก เปลือกตา สันจมูก จนถึงริมฝีปาก
ตอนนี้ริมฝีปากเราสัมผัสกัน ผมรู้สึกได้ถึงความมีชีวิตชีวา เหมือนว่าหัวใจที่อ่อนล้ากลับมีแรง เหมือนว่าร่างกายกับจิตใจได้ผสานกัน เหมือนว่าจิตวิญญาณและลมหายใจกลืนเป็นส่วนเดียวกัน
เหมือนว่าชีวิตเราได้ผูกกันไว้แล้วชั่วนิรันดร์
“ จ๊อบรักเต้ย”
“ เต้ยคือชีวิต คือลมหายใจของจ๊อบ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แค่มีเต้ยอยู่ข้างๆ ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“ ขอบคุณอุบัติเหตุครั้งนี้ ที่เราได้เรียนรู้อะไรมากมาย ทำให้รู้ว่าชีวิตมีคุณค่าและต้องใช้ทุกเวลาให้ให้คุ้มค่ากับช่วงเวลาที่เหลืออยู่”
“ เพราะเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้ทุกเวลา จงใช้สติและความกล้าหาญในการเผชิญกับปัญหา และอย่ารีรอให้เวลามันผ่านเลยไปโดยไม่ได้ทำในสิ่งที่ปรารถนาอย่างการบอกความรู้สึกที่มีอยู่ให้คนที่เรารักได้รับรู้”
“ ไม่ว่าจะด้วยการกระทำและคำพูดทุกอย่างมันบอกว่าเต้ยคือหัวใจของจ๊อบ”
“ จ๊อบก็เป็นหัวใจของเต้ยเหมือนกัน”
***** อีกสองตอนก็จบแล้วฮะ เอาใจลุ้นบทสรุปของเรื่อวราวกันด้วยจ้า
คาดว่าไม่น่าเกินสองอาทิตย์คงจะปิดเรื่องนี้แล้ว
จบเรื่องนี้เค้าเตรียมเปิดเรื่องใหม่นะ แบบว่าเขียนดราม่ามาเยอะ
เรื่องหน้าคงบำบัดความใคร่ เอ้ย ความเครียด ฮ่าๆๆ
เจอกันตอนหน้าจ๊ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ค่อยยังชั่ว นึกว่าต้องเสียน้ำตาเสียแล้ววว :ruready
-
:ling3:
จ๊อบฟื้นแล้ว ดีใจโครตๆเลยค่ะ
แถมมีหวานตบท้ายอีก ฮือออออออ
:z3: :z3:
อิจฉาคนมีคู่เว้ยยยยย
-
ยังไงกันนะอยู่ๆจ๊อบก็ฟื้นแล้วมาหาเต้ย งงเลย นึกว่าเต้ยฝัน
-
นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว น้ำตานี่มาเต็ม
-
ในที่สุดจ๊อบก็รอด เป่าปากเลย เครียดมากนึกว่าคนแต่งจะใจร้ายซะแล้ว
-
น้ำตาตกกันเลยมีเดียว . ดีนะทีจ๊อลฟื้น :oo1: :hao5:
-
ดีใจที่จ็อบฟื้นขึ้นมาซักทีนะคะ
-
นอนอ่านน้ำตาไหล โอย จะไปกันใหญ่แล้วฉัน สงสารเต้ยตั้งแต่เริ่มเรื่องยั๊นนนน(เกือบ)จบ -*- ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ งั้นขอตอนพิเศษเยอะๆแทนได้ไหม5555 (ต่อรองสุดฤทธิ์)
จะมีรวมเล่มไหมหว่า อยากเก็บจัง
-
o13
ดีใจที่สุด
-
:sad4: เกือบแล้ว ฮือ...ดีใจนะที่กลับมาหาเต้ยได้ :mc4: :mc4: :mc4:
จุดประทัดรับขวัญซะเลย
-
:pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ถอนหายใจรัวๆๆเลย ฟื้นแล้วพระเอกของเรา
-
เอ่อ อีกสองตอนจบ
แล้วที-เบียร์ล่ะคะ?????
-
ตกใจแทบแย่ นึกว่าจะต้องเสียน้ำตาอีก
ฟื้นแล้ววว
-
คู่พี่เบียร์เศร้าอะ
-
ผ่านไปแร้ววว แต่ใกล้จะจบซะงั้น รอๆ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว
ทีนี้ก็รอลุ้นพี่ทีกะพี่ละคราวนี้
-
ดีใจนะที่จ็อบฟื้น แต่สงสัยนิดนึงเต้ยสลบไปนานเลยเหรอทำไมจ็อบลุกขึ้นมานั่งได้แล้วอ่ะ
โคม่าหัวใจหยุดเต้นน่าจะ 2 ครั้งได้ ไม่น่าจะลุกได้ไวนะ มันขัดๆ ไปนิดนึงอ่ะ
-
ผ่านบททดสอบความเศร้าไปแล้วหนึ่งคู่
-
:กอด1: ดีใจที่เต้ยฟื้นกลับมาหาจ๊อบ แต่..... :o12: ร้องไห้ให้กับพี่ที-พี่เบียร์ สงสารรรรรรรรรรรรร :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อิจ๊อบ ไม่ตายแล้วววว โฮๆๆๆๆ ดีใจ T_T
-
ดีใจที่จ๊อบฟื้นสักที :mew4:
-
ดีใจที่จ๊อบฟื้นนะ แต่ทำไมลุกขึ้นมาหาเต้ยได้เร็วจังอ่ะ :m28:
-
^^
-
แจ้งข่าวนะจ๊ะ
แหะๆ หายไปตลอดหนึ่งสัปดาห์เพราะยุ่งๆเนื่องจากเป็นช่วงสุดท้ายในการเก็บข้อมูลค่ะ และเมื่อวานต้องไปส่งคุณป้าที่ตจว.เลยไม่สะดวกในการอัพนิยายเลย จึงขอแจ้งให้ทราบว่ากานจะกลับมาอัพให้ไม่วันพฤหัสก็วันศุกร์ที่จะถึงนี้นะคะ
คิดถึงคนอ่านค่ะ :hao5:
-
จะรอค่าาาาาาาา ติดเรื่องนี้ทึ่สุดรอได้จ้า
-
ขอบคุณจ้า จะรอด้วยใจเบิกบาน :hao7:
-
รับทราบ
-
คิดถึงคนเขียนเหมือนกัน รีบกลับมาต่อน้า
-
รับทราบค่ะ
-
จ้าาารอๆน้าาา
-
รออออออออ :กอด1:
-
:ling1: :ling1:
อีกครึ่งตอนเอง แล้วหลังจากนั้นจะมีตอนพิเศษอีกไหมคะ? (มีเถอะ พลีสๆๆๆๆ)
-
:-[ ตอนนี้ทั้งคู่หวานกันดีจัง สงสารพี่เบียร์อ่ะ
-
ขอตอนพิเศษ พี่เบียร์ กะ พี่ที ได้ไหมอ่ะ อยากเห็นพี่เบียร์กะที มีความสุขบ้างอ่ะ :mew2: :mew2:
-
ว้าว เต้ยเสร็จจ๊อบแล้วอิอิ
-
อ้อยยย!! อิจคะอิจ
-
ยังสงสารพี่เบียร์อยู่เลย :hao5:
ยินดีกับจ๊อบด้วยเนาะ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
รอ ร้อ รอ......... :hao7: อยากให้คู่รุ่นพี่สมหวังด้วย
1 ตอนครึ่งที่เหลือจะได้เห็นไหมนะ :monkeysad:
-
คนอื่นเค้ามีความสุขกันหมดแล้ว เหลือแต่พี่เบียร์นี่แหละ
-
ในที้สุดก็ลงเอย แฮปปี้แล้ว เย้
-
ซึ้งมากเลย แปลกนะที่ตอนนี้หวาน(แทบจะที่สุดของเรื่อง) แต่เราน้ำตาคลอซะงั้น กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ โคตรบากบั่นเลยจ๊อบเต้ย-*-
จะจบแล้วเหรอคะ มีต่อเถอะน้า ไม่ก็ตอนพิเศษเยอะๆน้าาา เราชอบเรื่องนี้มาก เฝ้าดูหน้าแฟนเพจและที่เล้าทุ้กกกวัน เป็นกำลังใจให้ค่า
-
อยากอ่านคู่พี่เบียร์จัง :mew2:
-
พี่เบียร์นี่น่าสงสารจิงๆนะ เฮ้อ
-
สนุกดีคะชอบๆ ดราม่าสุดๆไม่น่าหลวมตัวเลยเรา555 :fire: :fire:
แต่เราสดุดคำว่าเกียร์นึดนึง
เกียร์ มันคือเกียร์รถ ถ้าเอามาห้อยคอมีหวังคอเคล็ดเเน่ๆคะ :mew5:
ที่เด็กวิศวะห้อย เค้าเรียกว่าเฟืองคะ
" เฟืองคือใจ ใจคือเฟือง เฟืองอยู่ที่ใคร ใจอยู่ที่คนนั้น" :mew3:
-
ดีใจที่มีวันนี้นะเต้ย จ๊อบ :กอด1:
ขอเต็มๆพี่ที พี่เบียร์ได้ป่ะ จะแยกเรื่องเราก็ตามนะ
ชอบคู่นี้มาก แต่แอบเซ็งพี่ทีที่ปล่อยมือพี่เบียร์ง่ายๆ
จริงๆอยากให้พี่เบียร์มีคนใหม่ แต่ 5 ปีละ แกรักของแกอ่ะนิ
เศร้าๆๆๆ
-
เหลือแต่คู่ของพี่ทีแล้วล่ะนะตอนนี้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
สมหวังกันสักทีนะเต้ยจ๊อบ
ส่วนคู่เศร้าก็รอกันต่อไป
-
กราบบบบบบบ
นั่งรอบทสรุปทีเบียร์ กับความในใจเต้ยนะคะ
หวังว่าเรื่องจริงจะแฮปปี้เอนดิ้งนะคะ :)
-
:mc4: :mc4:
พี่ทีรีบบินไปสิงคโปร์ด่วนเลยยยยย อยากให้พี่ทีกะเบียร์สมหวังงง :mew2: :mew2:
-
มีความสุข
ตอนจ๊อบฟื้นก็มีความสุข
ตอนนี้ที่พี่ทีเป็นอิสระ ก็มีความสุข
-
จะถึงบทสรุปแร้วจินะ
-
พี่ทีรีบไปสกัดโจฮันด่วนเลยนะ
-
:m5: ขอบใจน้องทรอยที่บ้าบิ่นจีบคู่หมั้นพี่ชาย
ขอบคุณ ย่าพี่ที และ คุณแม่ ที่ไม่ทำร้ายลูกอีกเป็นครั้งที่ 3 :monkeysad:
ทีจ๋า ทางเปิดแล้วนะคว้ากระเป๋าเสื้อผ้า หยิบพาสปอร์ต บินไปหาเบียร์เลย
-
:katai4: :katai4: ทีรีบไปตามเบียร์ด่วนๆๆๆๆๆๆเลยนะ เดีํยวเบียร์ใจอ่อนกับโจฮันไปก่อนล่ะแย่เลย
-
คู่หลัก....คิดถึงคู่หลักจ้า
เต้ยน่ารักจัง พอมีฟงมีแฟนแล้วดูเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย จ๊อบก็ตามใจ รักเดียวใจเดียวล่วยยย น่ารักจริงๆจ้า
-
รอที เบียร อย่างใจจดใจจ่อ รอนะค้าาาา :impress2:
ที่แท้พี่ทีรับปากพ่อไว้หรือนี่ ให้อภัยก็ได้ :hao7:
-
น้ำตาท่วม!!!!!!! :sad4:
พี่ที ไปเลยค่ะ ไปให้ไวเลยค่ะ รีบบินไปหาหัวใจเลย!!!!!!
-
รอค่ะๆ ถึงยังไงก็หวังว่าพี่ทีจะสมหวังนะคะ
-
ใกล้จะลงตัวสักทีนะครับ เป็นกำลังใจให้
-
:mew4: ซึ้งตื้นตันไปกับความอดทนของพี่ที ที่ทำให้คนในครอบครัวยอมรับ
-
น้ำตาไหลพราก
ดีใจที่พี่ทีจะได้ทำตามใจซะที :mew1:
-
รอพี่ทีกับพี่เบียร์ อยากให้มีความสุขสักทีนะ :pig4:
-
ลึกๆก็อยากให้เบียร์กับทีสมหวังกันเร็วๆนะ แต่ความหมั่นไส้ครอบครัวของทีมันมีมากกว่า
แอบอยากให้ทีเจ็บปวดมากๆไม่ใช่เพราะเกลียดหรือไม่ชอบที แต่อยากเห็นครอบครัว
ของทีได้เห็นทีเจ็บปวดทรมานกับความเห็นแก่ตัวของพวกเค้ามากกว่านี้ เพราะแค่นี้มันยังไม่สาสมกับ
ความทุกข์ทั้งของทีและเบียร์ที่ต้องเผชิญมาเลยซักนิด :katai1: :katai1: :katai1:
แต่อีกใจก็ไม่อยากให้คู่นี้เค้าเจ็บปวดอีกแล้ว เพราะเค้าเจ็บกันมาเยอะแล้ว
หวังว่าต่อไปคงจะมีแต่เรื่องราวดีๆสำหรับคู่นี้นะครับ เป็นกำลังใจให้ทั้งที-เบียร์และก็คนแต่งครับ สู้ๆ
-
รีบตามหัวใจไปเลยที
-
ดีใจกับพี่ทีด้วย 55555555
ต่อไปก็คงจะแฮปปี้เอนดิ้งกันถ้วนหน้าแล้ว
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
บินด่วนค่ะพี่ทีต้องไปปัดแมลงแล้ว :yeb: :yeb: :yeb:
-
5 ปีที่รอคอย :m4:
-
ดีใจกับจ๊อบ เต้ย ที่ผ่านทุกข์ไปได้สักที คงไม่มีอะไรร้ายๆแล้วนะ อยู่ที่ทั้งสองคนแล้วว่าจะระมัดระวังเรื่องอุบัติเหตุได้มากน้อยแค่ไหน ส่วนเรื่องรักก็เช่นกัน กว่าจะได้รักกันก็กระอักมาพอแล้ว มีอะไรก็คุยกันไปเลยนะจ๊ะสองหนุ่ม :impress2: แต่ที่อยากจิกรีดร้องงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกเลย พี่ที :ling1: ในที่สุดพี่ก็ปลดบ่วงภาระจากที่บ้านได้แล้วนะ ต้องยกความดีความชอบให้น้องชายพี่เลยนะ เจ๋งอ่ะ (เสียงปังปอนด์) จากจะเป็นพี่สะใภ้จีบเอามาเป็นเมียซะเลย :laugh: คุณแม่ คุณย่า ด้วยความเป็นผู้หญิงยังไงก็ใจอ่อนอยู่แล้ว พี่เบียร์ก็เป็นคนน่ารัก แสนดี ส่วนคุณพ่อก็ต้องมีมาดหน่อย แต่ตอนนี้ก็ยอมรับได้แล้ว ฉะนั้นรีบไปสิงค์โปรเลยค่ะ ก่อนที่พี่เบียร์จะถูกหนุ่มตาน้ำข้าวฉกไปกิน ไปถึงประกาศตัวและลากเข้าหอเลยค่ะพี่ที เค้ารออยู่ :hao6:
-
ดีใจกับเต้ยและจ๊อบด้วยนะ เสียน้ำตากะพวกแกมาหลายตอนเลย
เห็นเค้ามีความสุข คนอ่านก็ยิ้มได้ ^^
ส่วนทีกะเบียร์ หวังว่าจะจบด้วยดีนะจ๊ะ
-
อ่านะ
-
เล่นซะร้องไห้ไปหลายยกเลยทีเดียว เรื่องนี้ชอบมากกกกกกก
บอกเลย
-
^^
-
สารบัญ
ยกที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2843766#msg2843766)
ยกที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2848924#msg2848924)
ยกที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2855358#msg2855358)
ยกที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2861727#msg2861727)
ยกที่5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2870476#msg2870476)
ยกที่5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2871636#msg2871636)
ยกที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2878810#msg2878810)
ยกที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2886621#msg2886621)
ยกที่8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2895209#msg2895209)
ยกที่8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2896128#msg2896128)
ยกที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2904401#msg2904401)
ยกที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2910836#msg2910836)
ยกที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2917959#msg2917959)
ยกที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2929417#msg2929417)
ยกที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2936969#msg2936969)
ยกที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2943251#msg2943251)
ยกที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2951421#msg2951421)
ยกที่16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2958623#msg2958623)
ยกที่16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2960613#msg2960613)
ยกที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2969019#msg2969019)
ยกที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2977808#msg2977808)
ยกที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2992828#msg2992828)
ยกที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3006903#msg3006903)
ยกที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3045564#msg3045564)
ยกที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3057971#msg3057971)
ยกที่23.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3079087#msg3079087)
ยกที่23.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3085380#msg3085380)
ยกที่24.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3092817#msg3092817)
ยกที่24.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3108126#msg3108126)
ยกที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3121801#msg3121801)
ยกที่26.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3123834#msg3123834)
ยกที่26.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3128977#msg3128977)
ยกที่27.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3142403#msg3142403)
ยกที่27.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3145517#msg3145517)
sp.valen1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2964312#msg2964312)
sp.valen2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2967297#msg2967297)
sp.สงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3023140#msg3023140)
กรี๊ดดดดดดด ทำได้แล้วววววววววววววว
สมัครมาปั้ปลองเชิงทำสารบัญเลย เว็ปใช้ยากมากอ่ะแง
เวลามาอ่านมันจะได้ง่ายขึ้นเนอะๆๆๆ
-
สารบัญ
ยกที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2843766#msg2843766)
ยกที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2848924#msg2848924)
ยกที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2855358#msg2855358)
ยกที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2861727#msg2861727)
ยกที่5.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2870476#msg2870476)
ยกที่5.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2871636#msg2871636)
ยกที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2878810#msg2878810)
ยกที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2886621#msg2886621)
ยกที่8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2895209#msg2895209)
ยกที่8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2896128#msg2896128)
ยกที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2904401#msg2904401)
ยกที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2910836#msg2910836)
ยกที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2917959#msg2917959)
ยกที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2929417#msg2929417)
ยกที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2936969#msg2936969)
ยกที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2943251#msg2943251)
ยกที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2951421#msg2951421)
ยกที่16.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2958623#msg2958623)
ยกที่16.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2960613#msg2960613)
ยกที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2969019#msg2969019)
ยกที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2977808#msg2977808)
ยกที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2992828#msg2992828)
ยกที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3006903#msg3006903)
ยกที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3045564#msg3045564)
ยกที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3057971#msg3057971)
ยกที่23.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3079087#msg3079087)
ยกที่23.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3085380#msg3085380)
ยกที่24.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3092817#msg3092817)
ยกที่24.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3108126#msg3108126)
ยกที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3121801#msg3121801)
ยกที่26.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3123834#msg3123834)
ยกที่26.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3128977#msg3128977)
ยกที่27.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3142403#msg3142403)
ยกที่27.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3145517#msg3145517)
sp.valen1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2964312#msg2964312)
sp.valen2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg2967297#msg2967297)
sp.สงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.msg3023140#msg3023140)
กรี๊ดดดดดดด ทำได้แล้วววววววววววววว
สมัครมาปั้ปลองเชิงทำสารบัญเลย เว็ปใช้ยากมากอ่ะแง
เวลามาอ่านมันจะได้ง่ายขึ้นเนอะๆๆๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ ช่วยได้เยอะเลย :impress: :katai2-1:
***ปล. วันนี้กานจะลงตอนจบของเล่นเพื่อนนะจ๊ะ รอติดตามกันด้วย ***
-
ตามๆๆๆๆ รอนะค้าาาาาาาาาาาาาา
-
จิ้มมม ขอเวลา งานจบต้องมา พรุ่งนี้น้าาา
-
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รัก "เต้ย & จ๊อบ" "ที & เบียร์" ไม่หวือหวา แต่อบอุ่น ค่ะ
-
กว่าจะสมหวังนะพี่ทีพี่เบียร์
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บ่อน้ำตาแตกไปแล้ว ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:กอด1:
-
:กอด1: ในที่สุดพี่เบียร์ก็สมหวังสักที
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบังอาจแนะนิดนะคะ
“ You’re sweet heart is so cute ”
เราว่าเป็น Your sweetheart is so cute. ดีกว่าค่ะ
You´re มาจากคำว่า You are นะคะ
JoHun น่าจะเขียนแบบนี้มากกว่า Johan มีแบบอื่นก็คือ Johanne
ในที่สุดพี่ที-เบียร์ก็สมหวัง 3 คู่สมหวัง สุขแล้ว
นิยายหลายเรื่องอิงมาจากเรื่องจริงที่เศร้า จบแบบไม่สวย ไม่สมหวัง นักเขียนหลายๆคนเอาสร้างใหม่ให้จบแบบสมหวัง ตัวเราเองก็หวังว่าโลกจะเปิดกว้างมากขึ้นตามวันเวลาที่ผันเปลี่ยนมากขึ้น จนถึงวันที่ความรักหลายๆแบบไม่จำเป็นต้องปกปิดอีกต่อไป
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับนิยายดีๆสนุกๆอีกเรื่อง
-
:m31: :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: คุณ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: มาก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีค่ะ
สำหรับเราทีเบียร์เป็นคู่แย่งซีนจ๊อบเต้ยทุกที :laugh:
โผล่เข้ามาทีไรอยากจะอ่านเรื่องของสองคนนี้ทุกที :katai1:
ดีใจที่เรื่องราวจบลงอย่างอบอุ่น ขอบคุณจริงๆ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ :3123: :3123: :3123:
-
:pig4:
-
ซาบซึ้ง สวยงาม ประทับใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปน้าาาา
-
ขอคุณสำหรับนิยายดีๆคะ เป็นเรื่องที่ชอบมากกก o13
รอตอนพิเศษคะ (จะมีไหม???) :katai4: :ling1:
-
ขอบคุณสำหรับ ทุกข์ สุข น้ำตา และรอยยิ้มที่มอบให้กัน!!
จะรอติดตามผลงานอีกน้า
-
Happy Ending
-
Happy Ending
-
บ่อน้ำตาแตกอีกแล้วครับผม ร้องตั้ง แต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้าย
-
ในที่สุดก็สมหวัง
ไม่เสียแรงที่เสียน้ำตาไปเยอะกับคู่พี่ทีพี่เบียร์
โอ้ย แต่พี่น้องบ้านนี้เค้าดีจริง ช่วยเหลือกันสุดยอดมาก
ดีใจจจจ ที่ทั้งคู่ได้กลับมารักกันมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ :L1: :mew3:
อยากให้มีตอนพิเศษจัง :hao5:
-
ขอบคุณคุณเต้ยที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาแชร์ให้ได้อ่าน
อย่างที่คุณบอกความรักไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไป
ไม่ว่าเรื่องจริงของคุณและพี่ทีพี่เบียร์จะเป็นยังไงแต่ว่า
ณ.ตรงนี้นิยายของคุณสมหวังและสวยงามแล้ว :katai2-1:
-
ขอบคุณครับ ผมรักเรื่องนี้มากนะ ถึงแม้ว่าช่วงต้นๆจะทำผมเจ็บในอกจนทนไม่ไหว
ต้องหยุดไปหาอะไรทำเพื่อดรอปความหน่วงใจจากคู่ จ๊อบ-เต้ย ลง ก่อนจะกลับมาอ่านใหม่
ดีใจที่คู่น่าสงสารอย่าง ที-เบียร์ ลงเอยกันด้วยดีและได้การยอมรับจากครอบครัว
:pig4: :กอด1: :L2: :L1: :L2: :กอด1: :pig4:
-
เสียน้ำตาไปกับพี่เบียร์หลายรอบ ในที่สุดก็สมหวังสักที ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :กอด1:
-
อยู่ด้วยกันไม่จนแก่นะ เขินนนน :mew1: :mew1:
-
จบด้วยรอยยิ้ม ^_^
ขอบคุณทุกๆตัวละครนะคะ
-
มีความสุข :m3: :pig4:
-
ในที่สุดทุกคนก็มีความสุขกันเสียที
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
-
ในที่สุดก็ Happy End มีความสุขกันทุกคู่จริงๆซะที หลังจากทำเราร้องไห้มาหลายตอน :sad4:
:pig4:
-
ในที่สุดก็สิ้นสุดการรอคอยสักทีนะ พี่ที พี่เบียร์ เจ็บปวดกันมามากแล้ว ได้กลับมาคู่กันสักที หรือ หลายๆทีดีน้า พี่ที :z1: ความรักจะราบรื่นเสมอก็คงไม่ได้ ต้องมีอุปสรรคให้ได้สู้เพื่อมันบ้าง ทดสอบความอดทนของใจคนบ้าง แต่ถ้ามันใช่และคู่กันยังไงก็จะกลับมาหากันแน่นอน :กอด1: เต้ย จ๊อบ และคู่อื่นๆ ก็น่ารัก ช่วยกันและกันดีจริงๆเลย รวมถึงครอบครัวพี่ที สำคัญมาก เหมือนจะไม่ทำอะไรให้ แต่พี่น้องร่วมใจกันดีจังเลยค่ะ o13
-
ขอบังอาจแนะนิดนะคะ
“ You’re sweet heart is so cute ”
เราว่าเป็น Your sweetheart is so cute. ดีกว่าค่ะ
You´re มาจากคำว่า You are นะคะ
JoHun น่าจะเขียนแบบนี้มากกว่า Johan มีแบบอื่นก็คือ Johanne
ในที่สุดพี่ที-เบียร์ก็สมหวัง 3 คู่สมหวัง สุขแล้ว
นิยายหลายเรื่องอิงมาจากเรื่องจริงที่เศร้า จบแบบไม่สวย ไม่สมหวัง นักเขียนหลายๆคนเอาสร้างใหม่ให้จบแบบสมหวัง ตัวเราเองก็หวังว่าโลกจะเปิดกว้างมากขึ้นตามวันเวลาที่ผันเปลี่ยนมากขึ้น จนถึงวันที่ความรักหลายๆแบบไม่จำเป็นต้องปกปิดอีกต่อไป
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับนิยายดีๆสนุกๆอีกเรื่อง
*** แก้ให้แล้วนะจ๊ะ แหะๆ บางทีมันก็อ่านผ่านตาไป ยิ่งเป็นภาษาประกิดด้วย
แบบว่าคนเขียนค่อนข้างอ่อนแอจริงๆ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจ๊ะ ***
-
^^
-
บ่อน้ำตาแตกเลยอ่ะ เข้าใจลึกซึ้งเลยอ่ะ เคยเจอมากับตัวเอง
ถึงแม้ปลายทางจะไม่สมหวัง แต่การเก็บเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างทางก็เป็นความทรงจำที่ดีแล้วล่ะ
ชอบอ่ะ ไม่หวาน ไม่เว่อร์ รสชาติกลมกล่อมกำลังดีเลยแหละ ชอบแบบนี้ ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะค่ะ :mew1:
-
ขอบคุณจ้าสำหรับนิยาย ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยะ
ติดตามตั้งแต่ตอนแรก อ่านตามติดบ้าง ห่างบ้าง (ตามคนเขียน อิอิ)
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
:ling3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :heaven :heaven :heaven
-
ขอบคุณจ้าาาา
-
ร้องไห้มันตั้งแต่แรกยันจบ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
แฮปปี้กันถ้วนหน้า ดีใจกับทุกคู่รัก
ซึ้งคู่ทีเบียร์ รักมาราธอนมาก
-
มาสารภาพผิดค่ะ
แอบข้ามไปอ่านตอนจบก่อน เพราะ เรากลัวว่า พี่ที จะเป็น พระเอก
ซึ่ง รับไม่ได้ เชียร์ จ๊อบ อย่างแรง ที่จะสารภาพ คือ ถ้า คนที่สมหวัง กับ เต้ย คือ พี่ที
เราก็หยุด ไม่อ่านต่อแล้ว แบบว่ามันไม่แฮปเอนในความรู้สึกส่วนตัวของเรา
แต่ปรากฏ พี่ที ไม่ใช่ ก็กลับไปอ่านต่อ :katai5:
-
เราจิแป๊ปป้าบบบไว้
-
โอ้ ในที่สุดความรักที่ขมขื่นก็กลับมาสดใสสักทีน้าาาา :hao5:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
:กอด1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยค่ะ
-
เป็นนิยายที่ครบรสจริงๆ
-
เป็นเรื่องที่กินใจมากเรื่องนึง เขียนได้ดีราวกับทุกคนมีตัวตนจริง สงสารทั้งคู่หลักและคู่รอง
ตอนแรกหมั่นไส้พระเอกมาก สะใจตอนโดนเอาคืน ตอนหลังๆเริ่มสงสาร
แต่พี่พลิกล็อคคือคู่รอง ไม่นึกว่าจะดราม่าหนักหน่วงขนาดนี้
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ละนะ
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ ชอบมากครับ ติดตามมาตั้งแต่เรื่องก่อนๆแล้ว
-
กว่าจะจบเรื่องนี้ เปลืองทิชชู่มาก ขอบคุณมากจ้า เยี่ยมไปเลย o13
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
ดราม่าและหน่วงได้สะใจมากเลยค่ะ
แต่ตอนหวานก็ฟินเวอร์~ ขอบคุณสำหรัลนิยายเรื่องนี้ค่ะ
-
จบน่ารักมาก ๆ เลยจร้าาา
-
เข้าใจเลยคับแอบรักมันทรมาน ผมเองก็มีโมเมนท์แบบนี้จนสิบปีแล้วยังไม่กล้าบอกเลย ซ้ำร้ายกว่านั้นดันเอาตัวเองไปผูกพันธ์กับคนที่ไม่ได้รักอีก รักก็ไม่รักแต่ทิ้งก็ไม่ได้ บางทีก็คิดนะที่ทำอยู่มันดีแล้วหรอ มันดีกับใครบ้างนะ? ภายนอกผมอาจดูว่าเฉยชาไร้หัวใจ แต่ใครจะรู้ข้างที่ยึดติดที่สุดก็คือ "รัก" นั่นละ หื้อ!!
-
เย้ๆๆๆจะมีหนังสือให้ครอบครองแล้ววว
คิดถึงคู่หลักจัง จ๊อบเต้ยยยยยยยยยยยยยยย งอแงอยากอ่านจ้าา
ขอบคุณค่ะ
-
หวานละมุนละไม :กอด1: :L1:
รอเป็นเล่มมาไว้โอบกอดค่ะ คึคึ :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4:
-
หวาน ซึ้ง
จะยังคงมีกันและกัน
-
:-[ :-[ :-[
-
ที กิน เบียร์ หวานน่าดู
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: โอ๊ยยยยยยยตายค่ะตายจมน้ำตาลตาย หวานสมการรอคอย :-[
-
:L2:
-
ทีเบียร์ คู่รักทรมานใจคนอ่าน
มีตอนให้หวานมั่งแล้วนะ ขอบคุณค่ะ ^^
รอพิเศษจ๊อบเต้ยค่าาาา
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากหลากหลายอารมณ์ดี เวลาหน่วงก็หน่วงซะ เวลาหวานก็หวานหยาดเยิ้มเชียว ดีใจที่สุดท้ายแฮปปี้เอนดิ้งทุกคู่ :katai2-1: :katai2-1:
-
คู่นี้เขามีโมเม้นหวานซึ้งกันแล้วว :laugh:
-
แต่ละคู่กว่าจะสมหวัง เราก็ร้องแล้วร้องอีก ดราม่ามากๆๆๆ แต่ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ รอตอนพิเศษอยู่นะค่ะ ^^
-
:z13: เรื่องนี้นะ เรื่องนี้ทำให้ร้องไห้จนตาบวม กว่าจะจบนี้อือออออ ปวดตาสุดๆคะ จบแฮปปี้เราก็ยินดี พออ่านความในใจแล้วอดเศร้าไม่ได้จริงชีวิตของเราก็ไม่สมหวังเสมอไปจริงๆนั้นแหละอือออออ :ling3: สนุกมากคะ ตามมาจากพรานล่าเนื้อ 5555 แบบคำพูดโดนๆเยอะมาก อินมากจริง ร้องไห้เกือนทุกตอน ขอบคุณคนแต่งมากนะค่ะ
ปล.ตอนแรกนึกว่าจะเป็นเรื่องขำๆ ตลกๆ 555 :katai1:
-
กว่าจ๊อบกับเต้ยจะลงเอยกันได้ลุ้นจนเหนื่อยสงสารเต้ยมาก
บทจะหน่วงก็หน่วงจนปวดใจพอลงเอยกันได้ก็หวานนนนนซ๊า
คู่พี่ทีกับพี่เบียร์ก็ใช้เวลานานมากแต่ก็ยังถือว่าไม่เสียเวลาไปเปล่าๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ :pig4:
-
โอ้ยรำคานเต้ย อ่านมาครึ่งแล้วพอ
อ่านต่อไม่ไหวล่ะ เซงจริงๆ
สงสารจ๊อบ ตัวเต้ยเองเคยเป็นแบบจ๊อบรู้ว่ามันเจ็บแค่ไหนแล้วเลยต้องมาทำแบบนี้กับจ๊อบเหรอ
เสียดายจ๊อบที่อุส่าห์มาชอบเต้ย คบกับลูกตาลต่อยังดีสะกว่า
-
ตามอ่านวันเดียวจนจบสนุกมากก :katai3:
จะตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อเลย
-
:pig4: :pig4: :กอด1: :L2:
-
ครบทุกรสจริงๆค่ะเรื่องนี้
หน่วง เศร้า แง่งอน หวาน o13
-
เล่นเพื่อน
ตัวอย่างหนังสือเล่ม1+2
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/151219034240.jpg)
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/151229081307.jpg) (http://picture.in.th/id/41408b6ffc88c2e8b1ca64dfcbd13c56)
เล่นเพื่อน (สองเล่มจบ)
Karnsaii เขียน
LetmedieALONE ภาพ
ราคา 459 บาท
พร้อมโปสการ์ด 2 ลาย และที่คั่น 3 ลาย
ตอนพิเศษ 5 ตอน
13 มกราคม นี้
มาร่วมรักเพื่อนไปพร้อมๆกันกับเต้ย&จ๊อบ
หนังสือสามารถหาซื้อได้ที่ร้านหนังสือทั่วไป SE-ED , B2S , ร้านนายอินทร์ หรือสั่งซื้อได้ที่เว็บไซค์ (http://www.jamsai.com/product/3622)
ปล. มี Twitter แล้วฟอลโล่ด่วนค้า (https://twitter.com/Karnsaii)
-
กรี๊ดดดดดด ดีใจค่ะ หน้าปกสวยมากกกก สำนักพิมพ์นี้ใช่เครือเดียวกับแจ่มใสใช่มั้ยค่ะ
-
o13
-
งือ น่ารักอ่านรวดเดียวจบเลย แรกๆอารมณ์หน่วงมาก
แอบคิดไม่ถึงว่าใกล้ๆจบจะมีดราม่า55
ส่วนตัวชอบตรงความรู้สึกของเต้ยถึงคนอ่านมาก
มันแสดงให้เห็นความรักอีกรูปแบบที่ถึงแม้จะไม่ได้ลงเอยกันเหมือนในเรื่องแต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี
อารมณ์เหมือนคู่พี่ทีตอนช่วงท้ายๆเลย o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกเปิดมาก็ปิดไปกลัวดราม่าแรง
กลับมาอ่านอีกรอบ น้ำตาไหลพรากเลย
แต่โอเคเลยที่จบแฮปปี้ ได้น้ำตาลมาชดเชยน้ำตา
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้นะคะ รักตัวละครมากยิ่งเฉพาะเต้ย :กอด1:
-
จบแล้วววว เป็นเรื่องทีี่ต้องลุ้นตลอดทั้งเรื่องเลยจริงๆ
ซาบซึ้งกับตอนจบคู่พี่ทีกับเบียร์ โรแมนติกอ่ะ
พี่ทีกับเบียร์นี่เป็นคู่รักที่สตรองมากจริงๆ ทรหดกันมาก นับถือเลย
จ๊อบก็เป็นพระเอกดีมาก ถ้าไม่นับว่าตอนแรกไม่รู้ตัวไม่รู้ใจตัวเอง
เต้ยและเพื่อนๆทุกคนน่ารักกันมากกกกก
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดด ดีใจค่ะ หน้าปกสวยมากกกก สำนักพิมพ์นี้ใช่เครือเดียวกับแจ่มใสใช่มั้ยค่ะ
ใช่คะ สนพ. everY ในเครือแจ่มใสฮะ
ปล. ปกสวยจริงๆนั่นแหละ ยังไงอย่าลืมติดตามหนังสือด้วยนะจ๊ะ :L2:
-
อ่านหลายครั้งก็ยังมีความสุข ที่ความรักของทุกคนลงเอยแบบแฮปปี้ ถึงแรกๆจะดาม่าไปบ้างแต่ก็เพื่ออรรถรสในการอ่าน :mew1: :L1:
-
:o12: :o12: เป็นเรื่องที่ดีมากๆครับ ดีจริงๆ ให้แง่คิดอะไรๆหลายอย่างมากๆเลยครับ
เข้าใจครับว่า "คนแอบรัก" เป็นยังไง เป็นอีกเรื่องที่เสียน้ำตาไปเยอะ
ขอบคุณคนเขียนน่ะครับ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ ให้แง่คิดดีๆ ได้อ่านกัน
ขอบคุณครับ :hao5:
-
จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง อ่านมา3วันรวด
เนื้อหาเหมือนจะเรื่อยๆ แต่ในชีวิตจริง ทุกอย่างจะเดินไปตามกาลเวลา
เราชอบรักของทุกคู่นะ ไม่ว่าใคร ชีวิตและครอบครัวต่างก็ไม่เหมือนกัน
ความรักก็ด้วย แต่ที่สำคัญคือทุกคนไม่ละทิ้งความเชื่อและความรัก
ชอบคู่ทีเบียร์ท่สุดแล้ว
5555555 ให้ฟิลคนละแบบกับจ๊อบเต้ยอ่ะ
น่าร้ากกกกกกก
-
แง้ ปี1วิศวะยังไม่ได้เสื้อชอปนะ อ่านๆอยู่สะดุดเลยยยย
#ไร้สาระเนอะ555 #โทดค่า
-
สนุกค่ะ
-
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
อารมณ์แอบรัก
อารมณ์รักแต่ต้องตัดใจ
โดนใจไปเลย
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เพิ่งอ่านจบไปค่ะ สนุกมากกกกกดีใจสุดๆค่ะที่เรื่องนี้จบแฮปปี้เอนดิ้ง
บอกเลยว่าพออ่านจบปุ๊บกลับไปฟังเพลงเธอคือทุกอย่างอีกครั้งรัวๆ
อินมากกับคู่ทีเบียร์ ตอนนี้ก้กำลังฟังอยู่เลยค่ะ ฮ่าๆๆ คือมันใช่กะคุ่นี้เลย
ชอบคู่ทีเบียร์มากๆหน่วงสุดๆ ถ้าตอนสุดท้ายคู่นี้ไม่สมหวังเราคงร้องไห้หนักมาก
บอกตามตรงว่าอยากให้ทีเบียร์มสมหวังมากถึงมากที่สุกสงสารเบียร์กะสุดกู่ ทั้งๆที่รักกันแต่รักกันไม่ได้
ส่วนคู่หลักตอนแรกสงสารเต้ยที่แอบรักเค้าค้างเดียว แต่ตอนที่น้องเต้ยเอาคืนกลับไปๆมาๆสงสารจ๊อบ
เป็นคู่พระนายเรารู้สึกว่ายาวนานมากว่าจะตกลงปลงใจกันก้ตอนที่ยี่สิบกว่าๆ(ถ้าจำไม่ผิด)ฮ่าๆ
แล้วแบบคู่นี้บทจะหวานก้กวานมาก แล้วจะดราม่าก้ดราม่ามากๆ ตอนที่จบรถชนแล้วยังไม่ฟื้นที่ทำเราร้องไห้เลยค่ะ
สงสารเต้ย พ่อแม่จ๊อบ เพื่อนๆ สงสารตัวจ๊อบ แบบว่าอะไรกำลังดีแต่ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ละ
สมกับเป็นนิยายดราม่าของแท้ ตอนใกล้จบยังมีดราม่าให้ลุ้นอีก ฮ่าาา
นี่ถ้าเรื่องนี้ไม่มีคู่แท๊คว่าน เต๊ปแฮม พิมพ์ดาว เรื่องนี้คงเป็นสีหม่นไปซะกว่าครึ่งเรื่อง ฮ่าาาา
-
ชอบมากเมื่อวานไปซื้อหนังสือมาละค่าาาาาาาาาาา
-
เรื่องราวเขียนได้ละเมียดละไม ร้อยเรียงถ่ายทอดได้เข้าถึงอารมณ์
ดึงห้วงเวลาให้ย้อนกลับไปสมัยตอนเด็กๆ ที่หวนให้ปวดใจจริงๆ
แต่ละคนกล้าหาญที่จะยืนยันสู้กับหัวใจของตัวเอง
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เป็นการแอบรักที่หน่วงๆ
-
ขอบคุณมากค่ะ อ่านมาจนจบ คู่พี่ที พี่เบียร์ทำเสียน้ำตาทั้งเลย ในขนาดที่คู่หลักยังแค่หน่วงๆๆ เราชอบมากค่ะ
-
เรื่องนี้อ่านไปก็อินไป. จำได้ว่าเคยมีอารมณ์แอบรักเพื่อนสนิทอยู่เหมือนกัน
แต่มันดันจบแบบไม่สมหวัง แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี.
พอได้มาอ่านเรื่องนี้. เลยเหมือนได้นึกย้อนไปวันเก่าๆ.
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ช่วงดราม่านี่ทำเค้าน้ำตาแตกเลย :hao5: :hao5: :hao5:
-
ร่วมสนุกกับกิจกรรม #มีอะไรจะบอก #เล่นเพื่อน
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/160210124434.jpg) (http://picture.in.th/id/171304431b7ac9ab033269b827bdeb81)
แจกฟรีหนังสือเล่นเพื่อน 2 ชุด !!!!
ติดตามรายละเอียดได้ที่นี้เลย จิ้มเลยเรารอคุณอยู่ (https://web.facebook.com/karnsaii/photos/a.245521462302846.1073741828.245380738983585/480760465445610/?type=3&theater)
-
ต้องขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคับบอกตรงๆว่าอ่านตอนแรกสนุกดีแต่เราว่าลากหน่วงนานไนะมันเลยอืดๆนะแต่พอมีสาเหตุอื่นๆมาประกอบโอเคเราเข้าใจตอนแรกคิดว่าเลิกอ่านดีไหมเพราะกลัวมันจะไม่แฮปปี่555 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
แต่จบแล้วแฮปปี่เราแปรมมากอิอิสุดท้ายขอบใจมากนะสำหรับการทุ่มเทความตั้งใจในการแต่นิยายดีๆออกมาให้อ่าน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมาก กับความรู้สึกแอบรักเพื่อน ถึงเเม้มันจะเจ็บปวดบ้าง เเต่เพราะความรักที่ทั้งสอง เอ่ะ ไม่สิ555 ที่ทุกคนมีให้กันมันเหนี่ยวเเน่นมากพอที่ทำให้ทุกคนมีความสุขได้ สุดท้ายนี้ก็จะมีเเต่ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายๆดีๆเเละข้อคิดหลายๆอย่างให้ มันมากมายๆจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกดีอ่ะ ชอบบบ
หลายๆ ตอนก็เล่ยเอาหน่วง น้ำตาร่วง
เลยทีเดียว
หมั่นไส้จ๊อบ รู้ตัวช้ามากกก
ชอบทุกคู่เลยย แต่เอ็นดูว่ายแท็คเป็นพิเศษ 555
-
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณครับ สนุกมากๆเลยครับ ^.^
-
ขอบคุณค่ะ
-
ถึงจะเจ็บปวดที่รู้ตัวช้า แต่ก็ดีกว่าไม่รู้ตัวเลย จนทุกอย่างมันเลยเถิดเกินแก้จริงๆ
-
อ่านมา 6 ตอนนี้ กระอักมาก น้ำตาร่วง อ้ากกกกกกกหน่วงเว่อวัง ร้องไห้ :hao5: :hao5: :z3: :z3:
-
พลาดอ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง ลุ้นสุดๆ กว่าจะจบ แต่สุดท้ายก็จบอย่างมีความสุข
-
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
:mew4:
ชอบมากคะ เขียนดีมากกกก ติดตามๆ
ขอบคุณมากกกกกกก
:L1: :L1: o13 o13
-
ลุ้นมากทุกตอนค่ะ ใจระทึกมาก
สงสารเต้ย ที ที่รักไม่สมหวัง ใจพังแบบยาวนานมาก อึดอัดด้วย
แต่ก็ดีใจมาก ที่ในที่สุดก็ไม่พ้นกัน สมหวังทุกคู่ สวีทกันไม่สนใจคนอ่าน
เพื่อนพี่น้องทุกคนรักกันดี ไม่ทิ้งกัน ดูแลกันดีมาก
อ่านเรื่องนี้แล้วปลื้มใจ รักเราไม่เก่าเลย
-
อ่านได้สองตอนแล้วรู้สึกอยากให้ใครก็ได้มารักเต้ยทีเถอะ :ling1:
-
คือเนื่องนี้มันยุ่งยากเพราะคนรอบข้างมากเกินไปนะเอาจริงๆ
-
ออกแนวไม่เข้าใจกัน แต่ก็พยายามปรับ ดีจังชอบ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้ประมาณ 2 วันครึ่ง ก็จบลงอย่างสวยงามมมมม ฮื่ออออ
สงสารน้องเต้ยจริงๆในช่วงแรกๆ อีจ็อบ (ถึงแม้น้องจะหล่อแต่โง่พี่ก็ไม่ให้อภัย) คือแบบบบ หึ้มมมมม อ่านแล้วอารมณ์เสีย อะไรจะรู้ตัวช้าขนาดนั้นลูกกกกกกกก โอ้ยยยยยยยยย น้องเต้ยก็เจ็บแล้วเจ็บอีก พอกำลังจะเปิดใจให้ใครอีกคนเข้ามาก็ อีจ็อบก็ดันเสือกรู้ใจตัวเอง โอ้ยยยยยยยยยยยย (ถึงจะทีมจ็อบเต้ย แต่เห็นพฤติกรรมอีจ็อบแล้วเพลียจิตจริงๆ) :katai1: :katai1:
ส่วนพี่ทีก็ละมุนละมัย ฮื่ออออ ฝังใจกับรักครั้งแรกและครั้งเดียวของตัวเองเหมือนน้องเต้ยไม่มีผิด ชีวิตรักน่าสงสาร แต่อย่างน้อยๆสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี รู้สึกดีใจจริงๆที่สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ลงเอยได้ด้วยดี
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ได้นำมาแบ่งปันนะครับ ส่วนคุณเต้ยตัวจริงที่เป็นเจ้าของพล็อตเรื่องนี้ ผมเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ทีเหมือนคุณเลยนะครับ คุณมีสมบัติชิ้นนึงที่ดีมากๆ สมบัติชิ้นนั้นคือความทรงจำระหว่างคุณกับคนที่คุณแอบรัก ผมเองก็ได้แต่หวังว่าคุณจะมีความรักดีๆเข้ามาในชีวิตและหวังว่าคุณจะเก็บเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ไว้เป็นความทรงจำดีๆของคุณตลอดไปนะครับ
-
สนุกจริงๆเลย แอบมีหน่วงบ้าง
#ชอบเต้ย :katai4: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากเลย จิงๆ
-
จากตอนที่ 9
เข้าใจจ๊อบนะ เจ๊เข้าใจจ๊อบนะลูกกกก เพราะคำว่าเพื่อนสนิทนี้แหละที่ทำให้เรามองข้ามอะไรหลายๆสิ่งหลายๆอย่างไป ถึงแม้ว่าในบางครั้งเราจะไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง ถึงแม้ว่าคนรอบตัวจะเตือนแค่ไหนก็ตาม ถึงแม้ในบางครั้งในหัวของเราจะมีเสียงเล็กๆแย้งออกมาว่ามันใช่เหรอ นี้คือสิ่งที่เพื่อนเขาทำให้กันเหรอ แต่สุดท้ายเราก็จะปัดมันทิ้งไปเพราะคำว่าเพื่อนสนิทนี้ละ สุดท้ายพอมารู้ตัวอีกทีเขาก็ไม่รอเราอีกแล้ว อ่านไปก็ช้ำใจไป ฮืออออ ไปจ๊อบปะ ไปกระเดือกยาคูลท์กะเจ๊ลูก ฮื่ออออ ชีวิตแม่งเศร้า คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเองเลียแผลต่อไป(ไม่ใช่จ๊อบนะอิฉันนี้ละ)
-
ชอบตจังเรื่องนี้ สนุกสุดๆ
-
รำคาญทีีแกชอบสำออยนี่แหละเต้ย เป็นผู้ชายก็เข้มแข็งซะบ้าง เอะอะดราม่าตลอด
-
^^
-
ขอบคุณค่า ลุ้นมาก ตอนแรกโครตดราม่าแต่ในที่สุดก็หวานจนได้ แค่นี้ดีต่อใจแล้วค่าาา o13
-
หน่วง แต่ก็สนุกมาก :hao5: :hao5:
-
จบไปอย่างสวยงาม ^^
-
อ่านถึงตอนที่3 แล้ว เหมือนเห็นตัวเองว่าเราเป็นเต้ยยังงัยไม่รู้ เพียงของเราเพื่อนไม่พูดแต่ใช้การกระทำกว่าเราจะทำใจได้มันก็นานเหมือนกันเพราะคิดว่าการกระทำของเพื่อนคือคิดกับเราแบบเดียวกันจนวันที่มันมีแฟนถึงรู้ว่ามันไม่ได้คิดเหมือนเราคิด มันสารภาพว่ามันรู้ว่าเราคิดกับมันยังงัย แต่เพื่อนคือเพื่อนมันพูดแค่นัน เราก็ได้แต่ภาวนาให้เต้ยตัดใจได้เร็วๆ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นนิยายจะเดินเรื่องยังงัยน้อ5555 อ่านตอน4 ต่อดีกว่าเผื่อมีรัยดีๆเกิดขึ้น
-
รัก ที่ทำให้มีชีวิต
-
หน่วงแต่สนุก แรกๆอ่านไปนี่แทบจะเช็ดน้ำตาไป เกลียดอิจ๊อบ
หลังๆนี่หวานซะน้ำตาลขาดตลาด
-
แรกๆก็สงสารเต้ยมากก แต่พอมาช่วงที่เต้ยปล่อยตัวปล่อยใจกับทีมากเกินไปอ่ะ เสนอตัวให้ จูบแลกลิ้น คือดีก็ส่วนดีป้ะ คิดว่าทำแบบนี้ใครจะเทิดทูนเธอเหรอ คือไม่โอเคสุดๆอ่ะจริงๆ ถ้าจะขนาดนี้ คิดว่าคู่กับทีไปเลยเหอะ รับไม่ด้ายยย!!!!
-
ความรู้สึกนี้เคยมี ๆๆๆๆๆๆๆๆ มันเศร้า ได้แต่เพ้อฝันลมๆแล้งๆ จนปัจจุบัน คิด แล้วสงสารตัวเองจัง แอบรักแอบชอบ มันทรมานสุดๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
-
ขอบคุณมากครับ มีสุข มีเศร้าผิดหวังสมหวัง สนุเพลิน น้ำตา ไหล ด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :mew1:
-
มาไล่อ่านเมื่อคืน.....
ตื่นมาตาบวมมาค่ะ
ใครรับผิดชอบที :mew5: :mew5:
เรื่องนี้คือหน่วงจริงอ่ะ หน่วงแบบงืออออออออ
พอค่ะ ตอนจบแฮปปี้ก็โอละค่ะ
-
พ่อ-แม่ ที .... เจอพ่อแม่แบบนี้
เป็นลูก อยากถามเหลือเกินว่า พ่อรักแม่มั้ย ลูกเป็นลูกที่เกิดจากความรัก หรือหน้าที่
-
:heaven :heaven :heaven
ขอบคุณครับ
-
เจอซีนขอลูกคืนนี่ถึงกับจุก หากจะผ่านมันไปก็คงต้องใช้ความมั่นคงแบบทีกับเบียร์อย่างเดียวนั่นแหละ ซึ่งชีวิตจริง มันมักจบแบบไม่สวยงามเหมือนที่คุณเต้ยบอก .. ขอบคุณมากครับสำหรับนิยาย
-
:sad4: :o12: :sad4:ทำใมมันเศร้าอย่างนี้เนี้ย
จะต้องเสียน้ำตาสักกี่หยดถึงจะพอใจเทอ
-
เต้ยน่ารักมากกก จ๊อบนี่ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆนะเราเนี่ย เกือบแล้วเกือบเสียเต้ยให้กะบพี่ทีแล้วมั้ยล่ะ ดีนะที่ไหวตัวทัน พี่ทีเลยได้กลับมาพบเจอกับพี่เบียร์อีกครั้งนึงเลย มีปมด้วยกันทั้งคู่กว่าจะมีคามสุนกันนี่เจ็บกันมาเยอะจริงๆ
แอบชอบอีกสองคู่อ่า น่ารักทั้งสองคู่เลยค่า
-
ในที่สุดก็บจบแบบแฮปปี้ทุกคู่
แต่กว่าจะจบเอาซะเราเสียน้ำตาไปเป็นถังเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบใน1วันเลยค่ะ
ช่วงแรกๆก้หน่วงไปกับเต้ย สงสารมากก
แต่ไม่ได้เคืองจ๊อบนะ เข้าใจอะว่าเพื่อนก้คือเพื่อน ถึงไม่รักก้ไม่อยากเสียไปอยู่ดี
ไม่ได้ให้คงามหวังอะไร พูดไปตรงๆ ทำตัวเดิมๆ ติดแค่เต้ยทำใจไม่ได้กับความเดิมๆเท่านั้นเอง
พอพี่ทีเข้ามาก้ไม่เชียร์พี่ทีเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไม อาจจะเพราะเข้ามาถูกจังหวะเกินไป ดูนิสัยดีเกินไป
แค่รู้สึกว่าเหมือนมันคือความสบายใจของกันและกันแต่ไม่ใช่ความรักอะ
จนช่วงหลังๆเริ่มรู้สึกว่าพี่ทีมองเต้ยเป็นเงาของใครซักคน แล้วก้ไม่ผิดจริงๆด้วย
จนคู่หลักแฮปปี้กันหมดแล้วเหลือแค่ความหน่วงของคู่ทีเบียร์ นี่ละงานน้ำตาของจริงเลย
เป็นความหน่วงที่แบบจะร้องก้น้องไม่ออก รักกันนะ รู้ว่ายังรักกัน แต่ตอนนี้ยังอยู่ด้วยกันไม่ได้
รอนะ ตัวเองรอ แต่ไม่อยากให้การรอของเราเป็นตัวรั้งอีกคนไว้เลยบอกว่าไม่ต้องรอ แต่ตัวเองก้รอ
ทั้งรอทั้งพยายามให้วันนั้น วันที่เวลาที่เหมาะสมมาถึงซะที พยายามกันทั้งคู่เลย
เป็นความพยายามที่อีกฝ่ายไม่รู้ รู้แค่ยังรักอยู่ ต้องรักขนาดไหน ต้องเชื่อใจกันขนาดไหนนะ
ชอบคู่นี้มากก อินมากกก ทั้งๆที่ไม่เคยมีปสก.เลย แต่ชอบความหน่วงนี้จัง
อุปสรรค ระยะเวลา และคนที่รัก เป็นสิ่งที่ทำให้ความรักดูมีคุณค่ายิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก
ชอบมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :3123: :pig4:
-
:hao5: ชอบตอนนี้มากกก เอาไปสิบโหลกกก อินฝุดๆๆ บวกกับฟังเพลงไปด้วยย ตุดยอดดด
“ จ๊อบบ มึงชอบเล่นบาสหรอ ”
“ เปล่าา ”
กุชอบที่จะเล่นกับมึง แค่ กุกับมึง
เขื่อนแตกกกเลยจ้าา :sad4: :o12:
-
ทำใจอยู่นานกว่าจะมาอ่านเรื่องนี้...เพราะเคยอ่านเรื่องแนวเพื่อนแอบรักเพื่อน...แล้วตอนจบ ๆ แบบเจ็บสัด ๆ !!! ก้อเลยไม่ค่อย happy นิยายแนวนี้เท่าไหร่...แต่น้องที่ทำงานเคลมมาบ่อย ๆ ว่า feelgood พี่อ่านเถอะ...ก้อเลยตัดสินใจเอาวะ!!! ถ้ามันจะหน่วงจะหนักก้อแค่ปล่อยมันไว้เท่าที่อ่านถึงแล้วกัน...แต่ดูท่างานนี้อ่านยาวแน่ ๆ :ruready
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กว่าจะรักกันได้..หมอนก็เปียก..ทิชชู่ก็หมดม้วนเลย :sad4:
หน่วง ๆ ดี..ชอบมาก o13 o13
-
:pig4: ฟินค่ะ o13 o13
-
:katai1: :mew6: มาอ่านซ้ำ เติมความหน่วง ความหวานให้ชีวิต
-
หน่วงมาก ลุ้นมากเมื่อไรจะสมหวังกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
ช่วงแรก เศร้า หน่วงๆ
อ่านแล้วติด ลุ้นไปกับทุกคู่
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นด้วยค่ะ เราไม่รู้สึกว่าจ๊อบผิดอะไร คนที่คิดว่าเป็นเพื่อนรักมากๆดูแลกันมาตลอด อยู่ดีเต้ยมาชอบจะให้จ๊อบซึ่งแมนๆชายแท้ บอกเออคบกันดิหรอ เต้ยเห็นแก่ตัวนะ บอกความรู้สึกไปเลือกจะตัดความเป็นเพื่อนความหวังดีของจ๊อบ เพราะจ๊อบรักตัวเองแบบเพื่อน และก็ใช้ความเหงาความเสียใจไปทำร้ายคนอื่น ถ้าเริ่มชอบทีจริงๆเต้ยไม่มั่นคงในความรักซักนิด บอกรักจ๊อบตั้งแต่ม.3 ก็รู้แต่แรกแต่เลือกจะรัก ผ่านมา3-4ปี จะตัดใจอะไรเร็วขนาดนั้น เราคิดเหมือนคุณค่ะ ถ้าเป็นเราคงไม่สามารถตัดใจอะไรเร็วขนาดนั้น คงแค่คุยแก้เหงา ให้คบคงยังทำไม่ได้ เราว่าคนที่น่าสงสารคือจ๊อบกับที พอจ๊อบมาขอโอกาสเต้ยทำร้ายจิตใจจ๊อบ ทิฐิแรง คิดแต่ที่ผ่านมาตัวเองเจ็บปวด อยากรู้ว่าจ๊อบผิดอะไร ห่วงเต้ยดูแลมาตั้งแต่ม.1 จะให้เลิกห่วง เลิกดูแล ไม่มาให้เห็นหน้า เต้ยเสียใจที่จ๊อบรักตัวเองไม่ได้ แต่จ๊อบก็เสียใจเหมือนกันเหอะ เต้ยเห็นแก่ตัว
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบคุณไรท์มากๆค่ะ
ชอบมากก สนุก ส่วนตัวชอบแนวเพื่อนรักเพื่อนอยู่แล้ว และชอบตัวละครที่มีความรักเดียว ถึงแม้จพยายามเดินต่อไปยังไง แต่ลึกๆในใจ ยังคงเป็นคนนั้น จะติดตามต่อไปปปป :katai2-1:
-
จ๊อปแม่ง!!! :fire:
-
รักแท็กทุ่สุดเลย
-
พี่ทีน่ารักอะอยากได้5555
-
แงงงงสงสารพี่เบียร์กับพี่ที เราว่าแล้วต้องเป็นเพราะครอบครัว
-
แ.งงงสาสารพี่ทีกับพี่เบียร์
-
พี่ทีสมหวังสักที
-
เป็นทีเต้ยก็ดีนะ เบื่อจ๊อบ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
พี่ทีเล้ยยยยยยย เชียร์
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ต้องใช้ความพยายามล้านแปดนะจ๊อบ พูดเลย ทำไม่ดีไว้เยอะ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
o13
-
ชอบมากครับ ขอบคุณผู้แต่งด้วยนะครับ
-
หน่วงมากมาย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สนุกดีครับ มีสุขเศร้าปนกันไป เรื่องของคู่รุ่นพี่นี้หน่วงได้ใจ ขอบคุณครับ
-
ในที่สุดก็แฮปปี้ทุกคู่ :impress2: :impress2: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
อ่านจบแย้วววว ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆขึ้นมาให้อ่านนะค้าาาา :impress2:
-
น่ารักและอบอุ่นมากครับ
-
กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ
ยังคงความประทับใจ..มิรู้ลืม..
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทั่งหมดทั้งมวล เต้ยนี่คือแย่สุด แอบรักเพื่อน ไม่ว่าเพื่อนจะรู้ตัวหรือไม่ เต้ยก็ต้องรับผิดชอบอารมณ์และหัวใจตัวเอง ถึงจ๊อบจะเพิ่งรู้ตัวว่ารัก แต่ก็พยายามทำทุกอย่าง เพื่อแสดงความจริงใจให้เห็น แล้วเต้ยถ้าคิดสงสารทีขนาดนั้นก็ไม่ควรมายุุ่งกับจ๊อบอีก แต่นี่ชอบจ๊อบสงสารที แล้วก็ปล่อยตัวให้กับทีขนาดยอมที่จะเสียตัวให้ โอโหเอาอะไรคิดวะ เดี๋ยวกอดเดี๋ยวจูบ ดูไม่มีค่าเลย เสียดายที่อ่านตอนแรก ๆ แล้วโคตรสงสาร ตอนหลังนี่คือง่ายมากแม่ ดูเหมือนความรักที่ผ่านมาสี่ปีนี่สู้สองเดือนไม่ได้เลย เกลียดเต้ยมาก
-
จริงน่าให้ทีคู่กับเต้ยอ่ะดีแล้วหญิงร้ายชายเลว
-
ชอบมากอีกเรื่อง อย่าลืมเตรียมทิชชู่ไว้ข้างตัวด้วยนะ ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยค่ะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
มาอ่านอีกรอบแล้ว :hao5: น้ำตา ไหลมาไม่หยุด
ขอบอกหน่วงหัวใจสุดๆๆๆ
ฉันรักเธอ เธอรักฉัน เรารักกัน :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4:
o13 o13 o13
-
เป็นอีกเรื่องที่ผมเสียน้ำตา
สนุกมาก อินมากจริงๆครับ
รักทุกตัวละครเลย
ชอบมากครับผม
:mew1: :L1: :L2: :กอด1:
-
#เบียร์ เป็นตัวละครที่เราชอบมากเป็นพิเศษ
ซึ่งคู่ ที-เบียร์ ทำให้เราเสียน้ำตา หน่วงหัวใจไปเยอะมาก กลัวไม่สมหวัง แต่สุดท้ายก็จบไปแบบ happy ending ดีใจสุดๆ :impress2:
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
อ่านถึงยกที่ 26 แล้วตอนต่อไปหายอ่านไม่ได้ ต้องทำไงดี..ครับ