พิมพ์หน้านี้ - The Journey Of Nergal ภาค2 / ตอนที่ 5 --->> 15/9/2014
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: cloud9 ที่ 30-08-2014 03:30:57
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.....................
Journey of Nergal การผจญภัยของนากัล [nc-18,shota]
Note: นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาอยู่ในหมวด Shotacon (เนื้อหาทางเพศที่มีเด็กเป็นตัวเอก)
มีฉากไม่เหมาะสมสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18 ปี
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee437/raikrob/Nergal_zpsa6de9315.jpg)
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่เคารพ นี้คือ นิยาย ภาคต่อจากเรื่อง The Journey Of Nergal การผจญภัยของนากัล
นะคะ สามารถไปอ่านได้ที่ใน กระทู้นี้ค่ะ
>>> คลิ้ก ภาคหนึ่ง>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17671.0)
หรือจะง่ายกว่า ด้วยการอ่านเรื่องย่อสรุปภาคหนึ่งตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ
-cloud9
The Journey Of Nergal ภาค 2
การผจญภัยของนากัล ภาค สอง
ความเดิมภาคหนึ่ง The Journey Of Nergal
ย้อนไป 500 ปีก่อนคริสตกาล จากประวัติศาสตร์จริง ณ กรุงบาบิโลน ซึ่งถูกปกครองด้วยชาติคาลเดียล ยุคเมโสโปเตเมีย ชนชาติคาลเดียนได้ตีกรุงเยรูซาเล็มแตก และอพยพ “ชาวยิว” มาเป็นทาส ในกรุงบาบิโลนตอนกลางของแม่น้ำไทกริส ยูเฟรตีส
นากัลเด็กชายกำพร้าชาวยิววัย 12 ปี ทำอาชีพเป็นโสเภณีอยู่ในซ่อง แถบท่าเรือ นากัลมีหน้าตารูปร่างน่ารักและพิเศษกว่าชาวคาลเดียนทั่วไป คือมีผมบลอนด์ทอง และ ดวงตาสีฟ้าอ่อน นากัล ทำงานเป็นโสเภณีได้สามปีเต็ม ด้วยอุปนิสัยใสซื่อ แต่ดื้อเงียบ มาดามผู้เป็นแม่เล้าจึงดุและตีนากัลอยู่เสมอๆ
นากัลชื่นชมพี่โจมาร์ เด็กวัยรุ่นชาวประมงแถวนั้น ซึ่งเป็นชาวยิวเหมือนกัน และทิ้งปริศนาคำว่า “เปอร์เซีย”ให้นากัลจดจำไว้
อย่างไรก็ตาม นากัลชอบการผจญภัยและใฝ่ฝันออกไปสู่โลกภายนอก และ มีเศรษฐีแก่ช่วยเหลือเพื่อให้ได้ เข้าร่วมการคัดตัวในวัง นากัลถูกซื้อประมูลโดย นายทหารเซอซัส องค์รักษ์ของ เจ้าชายบาลิธ โอรสองค์ที่ 3 ของกษัตรย์ เนบูคัซเนซซาร์ แห่ง แคว้นบาบิโลน
(http://image.ohozaa.com/i/37c/fFfUC.jpg)
นากัลได้เป็น สนมเด็กผู้ชายคนใหม่ของ เจ้าชายบาลิธ ซึ่งพระองค์เป็นคนมีจิตใจเมตตา นากัลเรียนรู้ชีวิตในวัง พบปะเพื่อนสนมเด็กด้วยกัน อย่าง เอลลี่ แฝดบากีสและ บากอส พี่เลี้ยงอย่าง เลลาห์ ได้รับการศึกษา มีความเป็นอยู่สุขสบาย โดยที่เจ้าชายบาลิธเองก็เอ็นดู
แต่ทว่านากัลกลับสนใจตัวทหารเซอซัสอย่างมาก นานวันก็แปรเปลี่ยนเป็นความใคร่
จนกระทั่ง ในพิธีล่าสิงโต ซึ่งกษัตริย์และบริวารยกทัพไป จัดพิธีล่าสิงโตในหัวเมืองอื่น นากัลได้มีเพศสัมพันธ์กับองค์รักษ์เซอซัส และ ต้องซ่อนเร้นความลับไว้
ระหว่างที่รับใช้ท่านบาลิธ หน้าที่สนม นากัลก็ได้ล่วงรู้ถึง เหตุการณ์ในอดีต ว่า เจ้าชายบาลิธเคยมีสนมรับใช้ชื่อ อโดนิส ซึ่งโตมาด้วยกันในวัยเด็ก อโดนิสเป็นทาสที่ถูกขายมาจากกรีก และมี เรือนผมสีทองเหมือนนากัล ครั้งหนึ่งที่ เจ้าชายเนนันตาร์ โอรสองค์โตสุด พยายามขืนใจนากัล ก็ได้กล่าวว่า บาลิธสั่งประหารอโดนิส
โดยที่นากัลเองก็ยังไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด จนกระทั้งถูกส่งไปเรียนเต้นรำกับอาจารย์นอกวัง ก็ได้รู้ว่า อโดนิสเป็นชู้กับเนนันตาร์ และ พยายามฆ่าบาลิธ ส่วนตัวนากัลไม่เชื่อว่าท่านบาลิธสั่งประหารอโดนิส เพราะจากที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับท่านบาลิธ นากัลรู้สึกบูชาท่านบาลิธในความใจดี สงบและอบอุ่น
ในขณะเดียวกันความสัมพันธ์ของเซอซัสกับนากัลก็ล้ำลึกขึ้น นากัลแอบไปหาเซอซัสที่ค่ายทหารบ่อยๆ และลอบมีเพศสัมพันธ์กันอยู่ตลอด โดยปิดบังจากคนรอบข้างทั้งหมด
นายทหารเซอซัสเป็นผู้มีปริศนา และมีความคิดเชิงกบฎ นากัลสงสัยใคร่รู้ในความคิดของเซอซัส แต่ก็ถูกบดบังด้วยการมีเพศสัมพันธ์กลบเกลื่อน
วันหนึ่งนากัลก็พบว่า ท่านเซอซัสมีรอยสักบนแผ่นหลังเป็นภาษาเปอร์เซีย แปลว่า เสรีภาพ
(http://image.ohozaa.com/i/g39/P5sERy.jpg)
นากัลทำงานสนมบริเวณวัง และชอบออกมาเดินเล่นตามประสาเด็ก ทำให้นากัลก็ได้รู้จัก ทาศยิว วัยเดียวกัน ชื่อ กิล ซึ่งเป็นน้องชายของพี่โจมาร์ แนะนำนากัลให้รู้จึกทาสชาวยิวมากมาย ที่เชื่อคำพยากรณ์ ว่านากัล
เป็นเด็กใน
“คำทำนาย ว่านากัลจะเป็นคนเปลี่ยนแปลงให้ ชาวยิวได้รับเสรีภาพ”
(เนอร์กาล คือ เทพสงคราม ในตำนานแอซซีเรียน ชาวยิวมีความเชื่อว่า เมื่อ เนอร์กาลจะถือกำเนิดขึ้น ในร่างของเด็กชาย ผู้มาจากที่มืดมิด ตราบนั้น พวกยิวจะได้เสรีภาพกลับคืนมา )
(http://image.ohozaa.com/i/2d5/GbOmQr.jpg)
สองเดือนผ่านไป กษัตริยเนบูคัซเนซซาร์ รับสั่งให้ ท่านบาลิธ ออกไปกวาดล้างโจรเปอร์เซีย ที่เอคบาทาน่า หัวเมืองตอนเหนือ ที่เป็นเทือกเขาพายุและอากาศหนาวจัด นากัลต้องตามเสด็จไปด้วย ในหน้าที่แสดงตลกรอบกองไฟ
แต่แล้วจู่ๆ ท่านบาลิธก็มีท่าทางประหลาด เหมือนจะล่วงรู้ความลับของนากัลและเซอซัส ในคืนก่อนออกรบจริง ท่านรับสั่งให้ นากัลและเซอซัสไปที่น้ำตก โดยให้เซอซัสมีเพศสัมพันธ์กับนากัล ต่อหน้าตนเอง และ มีเพศสัมพันธ์หมู่
เหตุการณ์นี้ สร้างความงุนงง และสับสน ให้กับนากัลอย่างมาก อีกทั้งยังทำให้ เซอซัสตัดสินใจ เปลี่ยนแปลงแผนการณ์ลับ ของตนเอง เพราะไม่อยากให้ นากัล ถูกกระทำเหมือนสิ่งของอีกต่อไป
ทว่า ค่ายเอคบาทาน่า ก็ถูกโจรเปอร์เซียยิงเพลิงแตก ในเหตุโกลาหล กิลดึงนากัลออกมาจากค่าย และหลบกองทัพโจรเข้าป่าไป พวกเขาหาทางวิ่งไปที่เรืออพยพ แต่พอขึ้นเรือได้ เรือก็ถูกโจรตีแตกอีกครั้ง กิลอุ้มร่างนากัลอันไร้สติขึ้นมาถึงฝั่ง พวกเขาเดินทางกันต่อ แต่ก็คลาดกันไป เมื่อนากัลถูก โจรเปอร์เซีย จับไปเป็น สิ้นค้าทาส
นากัลถูกพาไปที่ท่าเรืออังคิต เพื่อส่งต่อไปยัง เปอร์เซีย และถูกช่วยเหลือไว้ โดย อโดนิส สนมและคนรักเก่าของ ท่านบาลิธ ซึ่งขณะนี้ เขาเป็นโจรสลัดรับจ้าง ภายใต้กองทัพของเปอร์เซีย ที่ใกล้จะออกรบกับบาบิโลน มีเรือโจรสลัดนามว่า “กังหันแดง”
(http://image.ohozaa.com/i/314/BBYIkX.jpg)
อโดนิสเป็นพันธมิตรกับเซอซัสมาตลอด และ อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ นากัลฟัง ว่า เซอซัส แท้จริงแล้ว เป็นลูกนอกสมรสของ กษัตริย์ ไซรัสมหาราช แห่งเปอร์เซีย
เซอซัสถูกฝึกมาจากเปอร์เซีย เพื่อเป็นไส้ศึก และส่งมาอยู่ในวัง โดยได้รับการแต่งตั้งสายฟ้าแล็บ ให้เป็นแม่ทัพกองหน้า ของท่านบาลิธ
ความสนิทชิดเชื้ออย่างผิดปกติ ของเซอซัส กับ ท่านบาลิธก็ยังเป็นปริศนาอยู่ ว่าท่านบาลิธรู้ความลับหรือไม่?
เซอซัสยังได้มอบจดหมาย ฝากฝังนากัล ไว้กับอโดนิส มีเนื้อความว่า
“ ถึง โดส
ข้าตัดสินใจแล้ว นากัลจะไม่กลับมาอีก …ข้ายอมผิดคำสาบานเลือด แต่ข้าเลือกสิ่งนี้ เจ้าต้องพานากัลกลับไปที่ ไร่ยูเทนส์ บ้านเก่าข้า ผู้เฒ่าจะดูแลเขา บอกความจริงเขาทั้งหมด ข้าต้องการให้นากัลมีชีวิตที่ดี และเหนือสิ่งอื่นใด มีอิสรภาพ อย่างที่เขาควรได้รับ…
เจ้าจงดูแลเขา ให้เติบโตเป็นคนที่สมบูรณ์ - -นากัลมีชีวิตเป็นทาสมานาน เป็น- -โสเภณี
เขาไม่เคยรู้จัก อิสรภาพ หรือคุณค่าในตัวเอง… แต่ยามเขาโต เขาจะไม่ใช่ของเล่นของใคร อโดนิส ตลอดชีวิตข้าไม่เคยร้องขออะไรเลย ข้าขอเพียงเรื่องเดียว
โปรดเลี้ยงและรักนากัล
ให้เขารู้ว่า เขา นั้นมี คุณค่า มากกว่าทองใดๆในโลก มากกว่าความสุขสมที่ชายใดๆเคยได้รับจากเขา
เขามีคุณค่าด้วยตัวของเขาเอง …ขอให้หัวใจของเขาเป็นอิสระ
บอกนากัลว่าข้าขอโทษสำหรับทุกอย่าง และ ระหว่างข้ากับนากัล มัน ‘จริง’ เป็นสิ่งเดียว ที่จริง เหนือคำลวงทั้งชีวิตที่ข้าถูกต้องอยู่ในนั้น
ข้าไม่ต้องการให้นากัลเป็นเหยื่อสงครามครั้งนี้ ต่อให้เขาถูกกำหนดมาให้เป็น ข้าก็จะเปลี่ยนแปลงมันตอนนี้
บอกทุกคนว่าเขาไม่ใช่เนอร์กาล…ข้าจะหาเนอร์กาลคนใหม่
ข้ารักเด็กคนนี้
เซอซัส”
เรือกังหันแดงออกจากบาบิโลนคืนนั้น และ นากัลก็ไม่สามารถเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง ด้วยวัยอันน้อยนิด แต่เขาเสียใจมาก ที่จะไม่ได้กลับไปบาบิโลนอีกแล้ว และต้องพรากจาก คนที่รักที่สุด อย่าง เซอซัส
(http://image.ohozaa.com/i/59b/HrxF4e.png)
ผ่านไปหนึ่งปี ในอาณาจักรเปอร์เซีย อโดนิสพาให้นากัลได้มามีชีวิตอันอบอุ่น อยู่ใน บ้านไร่ และ โรงสีข้าว แห่งทุ่งยูเทนน์ ซึ่งอยู่ในชนบท พื้นที่ราบลุ่ม ของเปอร์เซีย(และเป็นบ้านเก่าของเซอซัส สมัยเขาเด็กๆ) นากัลมีอโดนิสเป็นผู้ปกครองที่รักนากัลแบบครอบครัว อโดนิสต้องไปออกเรือตามฤดูกาลบ่อยครั้ง แต่นากัลก็มีเพื่อนชาวโรงสีข้าว อย่าง พี่จาเว็ด เจ้าแท็บ รูจ และ น้องซาวี
นากัลได้เรียนกับท่านผู้เฒ่า จนอ่านออกเขียนได้ นากัลขี่ม้า ยิงธนูเป็น จนแสงแดดและทุ่งนา ทำให้เขาเติบโต เป็นเด็กหนุ่มที่แข็งแรง หากยังมีหัวใจที่อ่อนโยน หวั่นไหวง่ายต่อความรัก เมื่อปีใหม่มาถึง เขาก็ได้พบกับ คนรู้จัก ที่ไม่น่าเชื่อที่สุด
คือพี่โจมาร์ ชาวประมงชาวยิว ผู้เป็นรักแรกของนากัล พี่โจมาร์ผันตัวมาเป็น ทหารรับจ้างให้กับเปอร์เซีย เพื่อเสรีภาพของชาวยิว นากัลกับพี่โจมาร์ดีใจมากที่ได้เจอกัน แต่ก็ยังรักษาความสัมพันธ์แบบพี่น้องเอาไว้ ด้วยความที่ นากัลเองก็ยังรัก ท่านเซอซัสอยู่
…ที่สำคัญ นากัลเฝ้ารอ ฤดูใบไม้ผลิ ที่ อโดนิส จะกลับขึ้นฝั่งจากทะเล… อโดนิส ผู้เป็นเสมือนครอบครัวที่เขาไม่เคยมี
จบเรื่องย่อภาคหนึ่ง ต่อจากนี้ คือ ภาคสองของ การผจญภัยของนากัล
ย้อนรอย ตัวละคร
นากัล
ปัจจุบัน คือ เด็กชายอายุ สิบสี่ สูงขึ้นกว่าเดิมตั้งสิบห้าเซ็น และเจ้าตัวภาคภูมิใจมาก ผมทองยาวปะบ่า(เลียนแบบอโดนิสของเขา) ตาฟ้าสวย ผิวแทนเพราะการทำไร่ หุ่นผอมบาง นิสัยร่าเริง กล้าหาญ ขี้สงสัย มองโลกในแง่ดี นากัลยังรักท่านเซอซัสอยู่เสมอ และ สำนึกในบุญคุณของท่านบาลิธ นากัลกำลังเข้าสู่วัยรุ่น ช่างฝัน มีพลังอยากทำสิ่งต่างๆ จน ท่านผู้เฒ่าให้ฉายาเขาว่า เจ้าตะวันฉาย
เซอซัส
เซอซัส ทหารองค์รักษ์ของ ท่านบาลิธ และ แม่ทัพกองหน้า เซอซัสเป็นชายร่างใหญ่สูง กำยำ มีผมดำขลับยาวลงมาถึงใหล่ ใบหน้าคมเข้ม แววตาดุร้าย (มีแต่นากัล ที่ลุ่มหลงกับดวงตาของเซอซัส ) มักเป็นที่หวาดกลัว เกรงขามต่อผู้คน แต่เป็นคนมีสองบุคลิค คือ ขี้เล่น อบอุ่น ชอบทำอะไรแผลงๆ อีกบุคลิก คือแม่ทัพมือสังหาร อันตราย และ คาดเดาไม่ได้ แท้จริงเขาคือลูกนอกสมรสแห่งเปอร์เซีย และเป็นไส้ศึกอยู่ในวัง
บาลิธ
บาลิธ เป็น พระโอรสที่สาม ของกษัตริย์ผู้ครองแคว้นบาบิโลน เนบูคัซเนซซาร์ บาลิธเป็นชายร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนสะอาด ผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน มีสันกรามคม และ ใบหน้าหล่อเหลา นากัลกล่าวว่า ท่านบาลิธ มีดวงตาเรียวๆแบบคนฉลาด เขาเป็นคนมีไหวพริบสูง มักมีท่าทีเรียบเฉย และสงบอยู่ตลอดเวลา ไม่สนิทชิดเชื้อกับใครในวังเลย นอกจากเซอซัส ทั่วไป เป็นคนจิตใจดี มีเมตตา แต่เป็นผู้นำ และ นักรบที่เฉียบขาด เย็นชา และยังไม่เคยแพ้การประลอง หรือ ศึกใดๆเลย
อโดนิส
อโดนิส เป็นทาสที่ถูกขายจากกรีก มารับใช้ เป็นสนมให้ท่านบาลิธ ตั้งแต่ทั้งคู่ยังเด็ก เติบโตมาด้วยกัน อโดนิสถูกกล่าวขานว่า เป็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าสวยราวฑูตสวรรค์ คือมี ผมสีทองยาวถึงเอว และ ดวงตาที่หยาดเยิ้ม ยากที่จะมองข้าม ทว่า เขาก็ถูกส่งตัวออกมานอกวัง เนื่องในข้อหา พยายามสังหารบาลิธ ซึ่งยังไม่เป็นที่คลี่คลาย ว่าเกิดอะไรขึ้นแน่
ปัจจุบัน อโดนิสเป็นโจรสลัด ควบคุมเรือ กังหันแดง อีกทั้งสลัดคราบนายบำเรอออกไปสิ้น โดยมีนิสัย ห่ามห้าว โผงผาง แต่ยังแสดงความอ่อนโยนต่อเด็กๆชาวโรงสี และ นากัล
โจมาร์
โจมาร์ เป็นชาวยิวโดยกำเนิด อายุมากกว่านากัล 5 ปี จึงได้เห็นเศษเสี้ยวของสงคราม กวาดต้อนชาวยิว ทำให้เขามีความแค้นฝังใจมาก โจมาร์เคยเป็นชาวประมง อยู่ที่ท่าเรือ และเล่นกับนากัล สมัยเขาอยู่ซ่อง ตอนนี้โจมาร์อพยพมาเป็น ทหารชาวเปอร์เซีย ที่มีศักยภาพนายหนึ่ง โจมาร์เจอกับนากัลที่ไร่ยูเทนน์ เขายังเป็นห่วงเอ็นดูนากัลอยู่เสมอ
ไซรัสมหาราช
กษัตรย์แห่งเปอร์เซีย และ พ่อของ ท่านเซอซัส พระองค์มีความฝัน อยากรวมอาณาจักรเมโสโปเตเมีย เข้าด้วยกัน ภายใต้ชื่อเปอร์เซีย เพื่อนำโลกเข้าสู่ ยุคใหม่
====================
-
ในที่สุด ... ภาคสองก็มา
กรี๊ดดดดดดด !!
Welcome Back จ้า ^0^
-
รอๆๆๆ
-
ภาคสองมาแล้วววว
ตามมาติดตามเหมือนเดิมค่ะ
-
รออย่างใจจดใจจ่อ :z2:
-
มาปูเสื่อรอค๊าา
รักเด็กและยักษ์มากกก
-
เข้ามารอจ้า แต่ขอแว๊บบบบ ไปอ่านภาค ๑ ก่อนเด้อ
-
โอย ตื่นเต้นมากๆ อยากอ่านต่อแล้วจ้า :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ภาคสองมาแล้ว
แต่ขอถามหน่อยนะคะ เจอตัวคนแต่งแล้ว
คือเราสั่งซื้อเรื่องนี้ไปด้วย แต่หนังสือยังไม่ได้ ทางสำนักไร้กรอบ แจ้งให้ทราบว่า
คุณแก้ไขต้นฉบับบางส่วนยังไม่เสร็จเรียบร้อย อยากทราบว่า จะเสร็จเมื่อไหร่คะ
คืออยากได้หนังสือแล้วค่ะ เพราะมันนานมากจริงๆแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ภาคสองมาแล้ว
แต่ขอถามหน่อยนะคะ เจอตัวคนแต่งแล้ว
คือเราสั่งซื้อเรื่องนี้ไปด้วย แต่หนังสือยังไม่ได้ ทางสำนักไร้กรอบ แจ้งให้ทราบว่า
คุณแก้ไขต้นฉบับบางส่วนยังไม่เสร็จเรียบร้อย อยากทราบว่า จะเสร็จเมื่อไหร่คะ
คืออยากได้หนังสือแล้วค่ะ เพราะมันนานมากจริงๆแล้ว
เอ๋ เราส่งต้นฉบับเสร็จสมบูรณ์ ขายให้ทางไร้กรอบไปตั้งแต่ปี มกราคม ปี 2013 แล้วนะคะ แต่ไม่ทราบว่าทาง สนพ ติดคิวพิมพ์เรื่องอื่นอยู่รึเปล่า อันนี้ไม่ทราบจริงๆค่ะ ขออภัยด้วย
ถ้ายังไงลองส่งเมลล์ไปที่ raikrob(ในPMที่เราส่งไปให้) เพื่อเร่งดูได้ค่ะ เห็นทางนั้นบอกว่าพิมพ์เดือนสิงหานี้แล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :)
-
ภาค2มาแล้วววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดด
-
จุดพลุ ปรุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ตอนที่ 1 ของขวัญ
“ เด็ก! พออ่านเรื่องนี้จบก็ไปนอนได้แล้วกระมัง ” อโดนิส เดินถือเทียนเข้ามาในห้องนอนเด็กโรงสี เดินเข้ามาหาผม ซึ่งนั่งจุดเทียนอ่านหนังสืออยู่หน้าโต๊ะ
“ผมก็ง่วงแล้วแหละฮะ…แต่วันนี้ผมยังไม่ได้อ่านเลย” ผมเกาหัวแกรกๆ คันจังเลย ผมยาวๆเนี่ย
“ง่วงก็ไปนอนซะ เจ้าเด็กหัวยุ่ง” เขาขยี้ผมผมกระเจิง ลูบหน้าผาก “จะไว้ทำใมนัก ผมเนี่ย…แยงตาน่ารำคาญจะตาย”
“โดสผมยาวกว่าผมอีก ไม่มีสิทธิ์ว่าเลยเถอะ ” ผมแลบลิ้น
“มาย้อนอีก เจ้านี่” โดสหัวเราะ ผมเหลือบไปเห็นขวดเหล้าใหม่
“โดสนี่ขี้เมาจริงๆเลยนะฮะ!!” ผมว่า
อโดนิสทำท่าไม่สนใจ
ขนาดตอนสอนผมอ่านหนังสือ หรือ สอนต่อเรือ ก็ต้องมี “เหล้ากร็อกที่ข้าต้มเอง” อยู่ด้วยเสมอ และพูดย้ำว่าอร่อยนักหนา ทั้งๆที่รสชาติแย่เหมือนน้ำทะเล
“นี่ ข้าคงเหงาแน่ ไม่มีเจ้าคอยวุ่นวาย” ชายร่างสูง ผมยาวทองนั่งปั่บลงที่เตียง “ เจ้าเบื้อก ”
ผมผละจากโต๊ะหนังสือ มองอโดนิสที่นั่งยิ้มบางๆให้ ดวงตาสีเงินของเขาฉายแววอบอุ่น
“ข้าลงเรือไปรอบนี้ จะนานหน่อย…ถ้าข้าเป็นอะไรไป เจ้าดูแลตัวเองให้รอดล่ะ…นากัล”
“ผมรู้ฮะ” ผมตอบน้ำตาซึม กระโจนเข้าใส่เอวเขา จนโดสหัวเราะบ้าจี้
“โดสต้องระวังตัวนะฮะ”
อโดนิสพยักหน้าสัญญา เขาช่วยเปลี่ยนไส้เทียนบนโต๊ะให้ ก่อนจะเอ่ยลาครั้งสุกท้าย
“ข้าไปเตรียมของกับลูกเรือก่อน…อ่านหนังสือไปนะ นากัล พรุ่งนี้ข้าออกเดินทางแล้ว ฤดูใบไม้ผลิ เจอกัน”
หน้าหนาวนั้น อโดนิสลงเรือไป ร่วมกับกองทัพเปอร์เซีย ในการยึดเมืองบิชาเพอร์ ซึ่งอยู่ใกล้ๆอาณาจักรบาบิโลนเนีย ท่านไซรัสฯ เลือกส่งพวกโจรสลัดไปดักหน้า เพราะไม่อยากส่งทหารหลวงไปเสี่ยง ถ้าชนะเมืองนี้ได้ เราก็จะได้ทหารเพิ่ม แต่โดสบอกว่าเจ้าเมืองคงไม่ยอมหรอก จนกว่าจะเห็นเรือโจรสลัดไปจอด ถึงจะยอมยกธงยอมแพ้ให้กษัตริย์ไซรัส
.
.
.
นกพิราบบินว่อนอยู่เหนือท่าเรือกว้าง เป็นจุดดำๆตัดแสงอาทิตย์ ในที่สุดวันที่โดสกลับบ้านก็มาถึงแล้ว ผมดีใจที่สุดเลยแหละ
ผมยืนบนท่าเรือ กับเพื่อนชาวโรงสี ตั้งใจขัดเจ้าม้าบาลี่เสียดิบดี เพื่อให้อโดนิสขี่มันกลับไร่
อโดนิสเป็นคนห้าว ตัวสูง มีกล้ามเนื้อผู้ชาย ผิวออกแดดไม่สม่ำเสมอ หากแต่อบอุ่นฮะ…
อบอุ่นมาก
เขามักจะมัดผมสีทองไว้ยุ่ยๆเสมอ ดวงตาคมกริบ หน้าตาก็สวยเหมือนผู้หญิง
แต่พอพูดออกมาคำหนึ่ง ก็ดูไม่สวยแล้ว จริงๆนะฮะ
โดสอย่าโกรธผมเลยนะ ก็โดสพูดจาแย่จริงๆนี่หน่า แถมกลิ่นเหล้าก็ติดตัวตลอดเวลา ผมละเบื่อ
ที่สำคัญ คือ อโดนิส ก็มีอะไรฝังใจกับการเป็นทาสมาก เขาเกลียดการพูดถึงเรื่องในวังสุดๆ
บ้านของอโดนิสจริงๆแล้ว อยู่ที่เกาะครีตฮะ เขาเป็นชาวกรีก ที่ถูกส่งมาเป็นทาสตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้ว่าระหว่าง บาบิโลนกับกรีกตอนนั้น เกิดอะไรร้ายๆแค่ไหนกับเชลย โดสสูญเสียบ้านเกิด…ครอบครัว จนมาเป็นสนมท่านบาลิธ …แต่ก็ดันมีเรื่องโศกนาฎกรรมเกิดขึ้นอีก….
ผมยังไม่รู้จริงๆ ว่า ทำไมอโดสนิส ถึงคิดลอบฆ่าท่านบาลิธ เพราะโดสไม่เคยพูดเรื่องนี้ ทุกครั้งที่ถาม เขาจะโกรธเป็นฟืนไฟ
เป็นเหตุการณ์ที่แย่ที่สุด เท่าที่ผมเคยเจอจากโดสเลย
…
“อย่าพูดเรื่องบาลิธ”
เขาจะตอบแค่นี้ พร้อมขอบตาแดงก่ำ
ตอนนั้นผมยังดื้อดึง พยายามซัก จนอโดนิสโกรธมาก และ เรียกผมด้วยคำร้ายๆต่างๆนาๆ เวลาโดสโกรธ แล้วจะพูดจาขยี้หัวใจกันสุดๆไปเลยล่ะฮะ ผมไม่อยากนึกเลยด้วยซ้ำแหละ
ผมก็เลยร้องให้ วิ่งออกจากกระท่อม หลังจากนั้น อโดนิสก็เมาเลอะเทอะ มากอดผมขอโทษ ผมยังจำได้…กลิ่นเหล้าเหม็นตลบ แล้วก็นอนทับตัวผมล็อกไว้ พูดงึมงำไม่รู้เรื่อง ….จนต้องร้องให้พี่จาเว็ดมาช่วยดึงเขาออกไป
แต่แผนฆ่าท่านบาลิธของอโดนิส ก็ไม่สำเร็จอยู่ดี ไม่งั้นผมจะได้มีวันนี้หรือ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านบาลิธเมตตา…
หลังเหตุการณ์ทั้งหมด
ท่านบาลิธ สั่งให้ท่านเซอซัสเอาอโดนิสออกไปไกลๆ เพื่อหลอกทุกคนว่า “ประหารนอกเมือง”
แต่จริงๆ รับสั่งให้ท่านเซอซัสปล่อยตัว
ท่านเซอซัสจึงช่วย ให้โดสได้มาอยู่เปอร์เซีย …
…
…….
เสียงแตรเรือดังลั่น ดึงสมาธิของผม… ภาพเรือเหมันต์สีครามเทียบท่า ทำให้หัวใจผมสั่น…
เรือเหมันต์มีร่องรอยเบียดแตกด้านข้าง ร้าวไปทั้งกาบ เสากระโดงก็หัก และยังโดนค้ำโดนท่อนซุง เพื่อไม่ให้มันโค่นลงมา
พี่จาเว็ด และ พี่แท็บ ดึงหีบว่างๆ ลงจากหลังม้า เตรียมขนของจากเรือ… ส่วนผม ก็สนใจแต่มองหา อโดนิส
“เฮ้!!!! ไอ้หนุ่มเอย!! พวกกูสบักสบอมกลับมาแล้ว แต่ชนะโว้ย!! ”
พวกโจรสลัดตะโกนทักทายลั่น
“อโดนิสล่ะฮะ??” ผมวิ่งขึ้นสะพานไป
“เฮ้!!มาช่วยกันขนของก่อนสิ นากัล” พี่จาเว็ดโวยวาย
“นากัลต้องรีบไปหาแม่พิราบก่อนน่ะ เจ้านั้นมันลูกแหง่่ แหงงง่่” แท็บตะโกนขึ้นมา
ผมไม่สนใจพวกพี่ๆแซว ผมวิ่งขึ้นเรือไปอย่างรวดเร็ว พวกโจรสลัดทยอยกันลงมา ตบหัวผมทักบ้าง
“โดสล่ะฮะ? โดสออกมารึยัง!? ” ผมดึงชายเสื้อโจรสลัดตรงหน้า
สีหน้าของสลัดผู้นั้นไม่สู้ดี เขายิ้มแห้งๆให้ผม
“คืองี้นะ นากัล- - อโดนิส คือเขา- -”
“เขาอยู่ไหน!!!?”
“ใจเย็นๆก่อนนะ นากัล… ฟังข้านิด- - สงครามครั้งนี้รุนแรงกว่าที่คิด บาบิโลนจ้างพวกนับรบเถื่อน มาเล่นงานเราด้วยดินเพลิง- -”
“หมายความว่าไงฮะ!!? ” ผมลนลาน ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผมวิ่งพุ่งไปที่ห้องท้ายเรือของอโดนิสแต่ถูก โจรสลัด เกร็ก ดึงแขนไว้
“อย่าพึ่ง นากัล!ฟังก่อน ! ”
….
“โว้ย!!! ข้าอยู่นี่!! จะอะไรกันนักเล่า เจ้าบ้า!!!” เสียงห้าวๆดังมาจากห้องท้ายเรือ
ผมหันควับ ยิ้มกว้างสุดแก้ม
“โดส” ผมวิ่งเข้าไปกอดเขา ทันใดนั้นก็เหลือบลงไปเห็นขาของอโดนิสมีผ้าพันเต็ม
“โดส!…ขาของโดส? ” ผมตกใจมาก
“ ไม่ได้ขาดซักหน่อย เจ้าบื้อ” เขาตบศรีษะของผมเบาๆ ใบหน้าโดสอิดโรยไปมาก เสื้อผ้าก็สกปรกดำ
แล้วโจรสลัดเกร็กเดินเข้ามา “ให้นากัลพยุงแกลงไปแล้วกัน”
“ไม่ต้อง” โดสสบัดทิ้ง “เรียกไอ้เเท็บมาเอาของข้าลงไปที ไม่มีแรงจะยกว่ะ”
เกร็กทำตามคำสั่ง โดสจุดใบยาสูบ เอนพิงระเบียงเรือ
ผมยืนมองจ๋อยๆ เป็นห่วงโดสจังเลยฮะ
“แล้วเราล่ะ เป็นไงบ้าง เตรียมดินหว่านเมล็ดไปถึงไหนแล้ว? ”
“โดสไปโดนอะไรมาฮะ?”
“ ไม่สำคัญหรอก ยังไงข้าก็ชนะ” เขาดึงใบสูบออกจากปาก “มาหอมอีกทีซิ เจ้าบื้อ”
โดสกระชากผมเข้าไปใกล้ แล้วหอมแก้มแรงๆ
“โดสอะ อะไรกันเนี่ย!” ผมดิ้นอย่างหงุดหงิด “ผมเป็นห่วงนะฮะ ขาไปโดนอะไรมา”
“เดี๋ยวข้าเปิดให้ดู โดนดินเพลิงนิดหน่อย…เดี๋ยวก็หายว่ะ ว่าแต่เย็นนี้ ทำอะไรอร่อยๆให้ข้ากินหน่อยสิ”
โดสอะเป็นแบบนี้ทุกที ชอบล้อเลียนผม ทั้งๆที่รู้ว่าผมคิดถึงมากแท้ๆ
ผมยืนเม้มปากแน่นฮะ “โดสอะ!”
“เอ้า เม้ม เม้าเข้าไป ” อโดนิสกอดคอแน่น “ข้ามีความสุขจัง ได้กลับบ้านมาแกล้งเจ้า”
เขาเป่ายาเส้นใส่หน้าแกล้งๆ ขณะที่ผมโวยวายเสียงดัง
โดสนิสัยไม่ดีเอาซะเลยฮะ…
=====================
พวกโจรสลัดเหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะฉลองชัยชนะที่ ตีหัวเมืองให้กับทางหลวง สำเร็จ
พวกผมช่วยกัน ขนของ พาลูกเรือไปที่อาศัยชุมชนเรือ สักพักก็ได้ยินแต่ เรื่องเล่าจากศึกเล็กๆครั้งนี้ ไปตลอดทั้งบ่าย จนในที่สุด ความตื่นเต้นทั้งวัน ก็ได้หยุดลง เมื่อพวกเรา มาถึงบ้านไร่
อโดนิส สวมกอดกับเด็กๆชาวโรงสี น้องซาวีกรี้ดดีใจใหญ่เมื่อเห็นเขา เธอจูบอโดนิสทั่วใบหน้า แล้วขอให้เขาอุ้ม แต่ผมห้ามไว้ เพราะเห็น ขา ของอโดนิสท่าไม่ดีนัก ทว่าอโดนิสก็ดื้อฮะ
“จะเป็นอะไรไปล่ะ นากัล อุ้มน้องแค่นี้เอง ข้าไหว” เขาแบกน้องซาวีขึ้นหลัง
ผมยืนมอง
“ยังไงโดสก็ต้องแกะแผลให้ผมดูนะฮะ”
“เออๆ รู้แล้วล่ะ แม่” เขาประชด วางซาวีลง ก่อนจะเดินเข้าไปทานอาหารในครัว พร้อมกัน
…………………..
…..
“นี้เรียกว่าน้อยหรอฮะ?” ผมถามเสียงดัง พี่จาเว็ดที่กำลังนอนเล่นอยู่สะดุ้ง
“แผลแบบนี้ โดสต้องไปหาหมอแล้วล่ะ”
“ก็ เอ็ดดี้ทำแผลให้ข้าแล้ว” โดสนอนยืดยาดอยู่บนเตียงผม ขณะที่ผมเปิดผ้าพันแผลดู “แค่ให้ข้าพักผ่อนในฤดูใบไม้ผลิ…ฮ้าว~ ข้าก็หายแล้วล่ะนะ เจ้ายิวผมยาว”
“เอ็ดดี้ไม่ใช่หมอ!” ผมท้วง “ ผมหมายถึง หมอจริงๆนะฮะ โดสต้องไปนะ” ผมก้มดูพิจารณาแผล ดูเหมือนว่า ขาของโดสใหม้แถวๆสะโพก แล้วก็มีแผลบาดลึกตรงต้นขา ที่เย็บไว้บ้างแล้ว แต่ก็มีเส้นเลือดสีแดงกระจายทั่วไปหมด รอยช้ำใหญ่มากเลยฮะ และเริ่มบวมแล้วด้วย ไม่รู้อโดนิสทน เดินไปเดินมา แถมยังปากเสียอยู่เหมือนเดิมได้ยังไง
“แล้วข้าจะไปหาหมอที่ไหน มีทีไหน หึ๊?”
“หมอหลวงไงฮะ!”
“โอ้ยย เขาไม่มาทำให้โจรสลัดหรอก จ้างรบ ก็แค่ให้ทองมา แล้วก็เตะตูดพวกเรากลับรู- -”
ผมลองแตะลงไปที่แผล ตรงจุดสีดำๆน่าเกลียด
“ซซซซ!!!” อโดนิสสะดุ้งพรวด ยกขาออกจากตักผม
“อ๋า…โดสไม่ปวดแน่…หรอฮะ?? ” ผมเลิกคิ้วยิ้มๆ
“ปวด…สิ ปวดฉี่!” เขากระโดดเด้งขึ้น แล้วเดินไปฉี่ที่ระเบียง ต่อหน้าทุกๆคน พี่จาเว็ดหัวเราะลั่น โดสเดินเข้ามาต่อยกำปั้นกับเขา
ผมอยากจะขำ รู้สึกอุ่นๆขึ้นมาในอก นี้ อโดนิสของผม กลับบ้านแล้วจริงๆสินะ ผมคงไม่เหงาอีกแล้ว อ้ะ ลืมไปเสียสนิท
“เออ พี่โจมาร์…ผมยังไม่ได้แนะนำให้โดสรู้จักเลย… จำพี่ชาวยิวที่ผมเคยเล่าให้ฟังได้ไหมฮะ”
“ทำไมรึ?”
“ผมเจอเขาที่นี้ เขาเป็นทหารของเปอร์เซียแล้ว มันพิลึกมากเลยนะฮะ…ที่เราเจอกันโดยบังเอิญ” ผมตั้งหน้าตั้งตาบอก
“อ๋อ พี่โจมาร์” จาเว็ดพยักหน้าเสริม “เขามาหานากัลทุกอาทิตย์น่ะ เป็นทหารเรือ เดี๋ยวอโดนิสก็ได้เจอ…นากัลเขาชอบคนนี้”
อโดนิสทำหน้าประหลาดๆ เบ้ปาก ก่อนจะพูดว่า
“ทหารอีกแล้ว?”
พี่จาเว็ดขำก๊าก ผมถอนหายใจเฮือก
“มันไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย” ผมลุกขึ้นไปตีพี่จาเว็ดแรงๆ หวดเข้าไปที่หน้าอกเลย! “พี่โจมาร์ ก็เหมือน พี่จาเว็ด…เหมือน อโดนิสนั้นแหละ…ผมไม่ได้- -”
“แต่ยังไงเจ้าก็เป็นตัวเมียอยู่ดีแหว๊~ ”
ผมตีพี่จาเว็ดเต็มแรงมือ
“โอ้ย ! อะไรวะ! นี่ เบาๆเซ่ะ เจ้าไม่ใช่นกพิราบน้อยแล้วนะ เจ้าตีข้า ข้าก็เจ็บแล้วรู้มั๊ย ไอ้บ้า” พี่จาเว็ดยังหัวเราะคิกคัก ผมคิดผิดจริงๆที่เล่าเรื่องเซอซัสให้พี่ฟัง
อโดนิสมองพวกเรา เด็กชาวโรงสีเล่นกัน เขายิ้มอย่างมีความสุข
========
ดึกวันนั้น ผมลงไปสวดมนต์กับท่านผู้เฒ่าที่ห้องนั่งเล่น อโดนิสนั่งดื่มเหล้าอยู่บนพื้นหน้าระเบียงบ้าน สายตามองออกไปที่ดวงดาวแสนไกล
พอสวดเสร็จ ผมจึงเดินตามออกมา
“พายปลาฮะ…มื้อดึก” ผมทิ้งตัวลงข้างๆ ยื่นจานให้
“ในที่สุดก็ได้กินฝีมือเจ้า” โดสยิ้มขอบคุณ ผมช่วยเขารวบผมสีทองไปด้านหลัง
อากาศตอนนี้เย็นสบายจริงๆ กลิ่นไอดิน…และ ภาพไร่ยูเทนน์เป็นเงาสีน้ำเงิน ใต้ดวงดาวกระพริบ นี้เป็นกลางดึกของฤดูใบไม้ร่วง ที่ผมมีความสุขจริงๆ
“จะว่าไป ข้ามีอะไรต้องให้เจ้าน่ะ นากัล… ”อโดนิสเอ่ยขึ้น
“อะไรหรอฮะ?”
“เจ้าน่ะ เป็นเด็กที่แสนดีมากเลยรู้มั๊ย…”
ผมอมยิ้ม “เป็นอะไรขึ้นมาเนี่ย โดส”
เขายักใหล่ “ข้าก็ชั่งใจอยู่ว่า ควรจะให้เจ้าดีไหม …แต่ ข้าเชื่อว่าเจ้าโตพอแล้ว… นี่!” เขาหยิบกล่องไม้ ทรงยาว ที่ผมเพิ่งเห็นว่าวางอยู่ข้างๆ ขึ้นมา…เขาวางมันบนตักผม
อโดนิสพูดด้วยเสียงกระซิบ
“ของเซอซัส…ให้เจ้า”
.
.
.
ผมหยุดหายใจ
“ข้ายังไม่ได้เปิดดู…”
“โดส…เจอ- -” เสียงผมบางติดคอ “เจอท่านเซอซัสหรอฮะ?”
เขาส่ายหัว “เปล่า..แต่กล่องนี้ส่งมาจากเขา ถึงเรือกังหันแดง…ข้าไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน นึกว่า เขาจะปล่อยให้เจ้าโต…แบบ…ปล่อยเจ้าไป - -เดี๋ยวสิ นากัล!”
ผมคว้ากล่องไม้นั้น แล้วเดินลงจากบ้าน อโดนิสเรียกตามหลังมา แต่ผมไม่สนใจ โดสรู้ว่าผมโตแล้ว ผมไม่เป็นไรหรอก แค่อยากจะดูของชิ้นนี้คนเดียว
….. ผมเดินสวบๆ มาที่คอกม้า คบเพลิงถูกจุดไว้เรียบร้อยแล้ว ผมนั่งลงบนเก้าอี้ไม้
นิ้วมือสั่นไปเอง ตอนเปิดฝากล่องออก
..
…… มันคือ- -
..
กังหันลมฮะ กังหันลมสีแดง
แต่ไม่ได้ทำด้วยไม้… ผมหยิบมันขึ้นมา ก็พบว่า มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่พิศวงมาก ในวินาทีที่ผมจ้องมอง ราวกับไม่เคยเห็นกังหันลมมาก่อน
เพราะ กังหันลมนี้ทำมาจากทองคำ… และ สีแดงบนใบพัดที่เห็นคือ พลอยสีแดงเจียระไน..เปล่งประกาย
ที่สำคัญคือมันขยับพัดได้จริงๆด้วยฮะ
นี้ต้องเป็นช่างที่เก่งที่สุดในอาณาจักร…บาบิโลน
ผมกำกังหันลมเอาไว้ … ข้างแก้มเปียกน้ำตาลื่นไปหมด
จู่ๆก็เหลือบเห็น รอยแกะสลักฮะ เป็นอักษรตรงด้ามจับ
ผมเอียงมันเพื่ออ่าน
มันเป็นภาษาเปอร์เซีย …ที่แปลว่า- -
.
“ฮืออ….ฮือ!” ผมทนไม่ไหวฮะ ระเบิดร้องให้ออกมาตรงนั้นเลย ถ้าพวกม้าจะตื่นก็ช่างปะไร
ผมร้องให้อยู่แบบนั้นจนหอบ
แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองสะอึกสะอื้น จนน้ำมูก น้ำตาใหลลงไปเปียก กังหันทองคำของท่านเซอซัสหมดเลย
“เลอะเทอะหมดแล้ว นากัล” อโดนิสโผล่มาอยู่ด้านหลัง เสียงร้องผมคงดังไปถึงท่าเรือได้แล้วกระมัง
อโดนิสเดินเข้ามานั่ง สวมกอดผมไว้ เขาไม่พูดอะไรเลย นอกจากกอดอยู่แบบนั้น ฟังผมร้องให้ลั่นทุ่ง
…
“- -ผมโตแล้วใช่มั๊ยฮะ โดส”
ผมถาม พลางสูดหายใจ
โดสมองตาแดงก่ำ เขาพยักหน้า
“ใช่ ผมโตแล้ว…” ผมสะอื้น
“ทั้งๆที่ผมโตแล้วฮะ- -แต่ทำไม - -”
อโดนิสพยายามหยิบกังหันลมจากมือผมออก แต่ผมดึงไว้แน่น
มองข้อความที่ท่านเซอซัสเขียนบนด้ามจับ ว่า
‘ข้าสุข เมื่อเจ้าสุข’ ส่องแสงประกาย
“..ทำไม- -ผมยังร้องให้เรื่องนี้อยู่เลย”
==============================
-
:o12: เศร้า เมื่อไรโชคชะตาจนำพาทั้งสองมาพบกัน
ดีใจที่มาต่อค่ะ
-
รอร๊อรอ...ในที่สุดก็มา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถ้าท่านเซอซัสยังไม่พอมา
จะเชียน์อโดนิสแล้วน้าาาา
-
คิดถึงท่านเซอซัส จะกลับมาไหมนะ
-
เซอร์ซัสรีบกลับมาหานากัลเถอะ สงสารน้อง :mew2:
-
ในที่สุดภาค2ก็มาาาาา รอลุ้นว่าโชคชะตาจะพัดพานากัลให้ไปทางไหนต่อค่ะ
-
มาแล้ว น้ำตาจะไหล :monkeysad:
-
สงสารนากัลเบาๆ คิดถึงท่านเซอร์รัสมากเลยสินะ TT
-
นึกว่าคงแต่งจะไม่มาต่อซะละ เอาบาลิธ มาทีๆ :hao5: :hao5:
-
ภาคสองมาแล้วววว :mc4:
ท่านเซอซัสทำอะไรอยู่น้า ถ้าช้าไปกว่านี้จะยกนากัลให้โดสแล้วนะ
ชอบโดสจัง
-
:o12:
-
นากัลรอเซอซัสมานานมากกกกกกกก
สงสารเด็กน้อย อยากพบอยากเจอคนที่รัก
เมื่อไหร่ท่านเซอซัสจะกลับมา มีคนที่รักรออยู่ตรงนี้นะ
คำผิดที่เจอบ่อยๆ
ร้องให้ >> ร้องไห้
ใหล >> ไหล
ที่นี้ >> ที่นี่
-
:mew4: คิดถึงท่านเซอซัสแล้ว
-
:mew1:
-
อ๊ายยยยย เดี๊ยนคิดถึงทุกโค๊นนนนนนนนนนน
:hao7:
-
อโดนิสนี่ขั้วไหนกันนะ. แม้นนนแมน. ชอบจังเลย
ร้องให้กะนากัล แต่ยังไงลุงเซอซัสแกกลับมาแน่ๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้มากจริงๆ และดีใจที่มาต่อครับ
-
อยากให้นากัลได้เจอกับเซอซัส
ไม่รู้ลุงแกเป็ฯไงบ้าง
ส่งของแพงมาให้เชียว เอาตัวมาด้วยสิ ไม่ใช่แค่ของนะลู๊งงง
-
ตอนที่ 2
… เช้าวันใหม่ พี่โจมาร์มายืนรอหน้าระเบียงบ้าน พร้อมกับปลาตัวโตในตะกร้า และ รอยยิ้มกว้างสดใส ใบหน้าหนุ่มนั้นมีเหงื่อนิดๆ
“อรุณสวัสดิ์ นากัล”
ผมวาดประตูออก ให้พี่เข้ามา แต่สีหน้าพี่ตกใจ เมื่อเห็นรอยตาแดงช้ำ จากการร้องให้เมื่อคืน ใบหน้าผมคงโทรมซีดสินะ
“เจ้า- -”
“อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่… - - ” ผมแทรกขึ้น พลางเดินเข้าไปซบพี่ที่หน้าอก อกกว้างๆแข็งแรงดีจริง พี่กอดผมกลับเสมอเลยน้า
ผมสูดหายใจฮืดแรงๆ เหมือนพี่จะตกใจนิดหน่อยว่าผมเป็นอะไรไป
“ปลาเต็มไปหมดเลย” ผมผละออก คว้าเชือกหิ้วปลาทะเลตัวโตๆ นำเข้าไปในครัว
“ยังไงพี่ก็เลือดชาวประมงนี่นะ กลิ่นคาวปลาเป็นอะไรที่ผมชอบมาก”
พี่หัวเราะ นั่งลงบนโต๊ะ “คนปกติเขาเหม็นกันจะตาย”
“ไม่เหม็นหรอก ถ้าเป็นกลิ่นปลาของพี่.... สมัยอยู่ซ่องเวลาผมได้กลิ่นนี้ จะดีใจเนื้อเต้นเลยนะ เพราะรู้ว่าจะได้เล่นกับพี่ทั้งวัน ตอนมาดามไม่อยู่” ผมแขวนเชือกมัดปลากับคานไม้
“นากัล…เจ้าไม่ควรจะพูดเรื่องมาดามอีกแล้วนะ” พี่เอ่ยเสียงขุ่นใจ
ผมยักใหล่ “ ก็ผมเคยเป็นโสเภณีจริงๆนี้หน่า… - -”
พี่ถอนหายใจ สายตาเป็นห่วงผม “ นี่ ข้าดูก็รู้ว่าเจ้าร้องให้มา…เกิดอะไรขึ้น?”
…….
…
“เป็นทองจริงๆนะเนี่ย” พี่กำลังพิจารณากังหันทอง ระหว่างผมฟุบหน้ากับโต๊ะ ยอมรับว่าตัวเองงอแงเรื่องท่านเซอซัสจริงๆ ทำไมเขาต้องทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ด้วย ไม่ได้เจอเขาตั้งเป็นปี สำหรับผมมันนานมากเลย จะให้ผมเลิกรักเขาได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อ จดหมายของเขาให้ชีวิตใหม่กับผม ทำให้ผม หลุดออกมา มีอิสระ …เสรีภาพ… ที่ท่านเซอซัสนับถือ
“พลอยสีแดงแบบนี้ นากัล ราคาของไอ้สิ่งนี้ มากกว่าไร่ทั้งไร่ของยูเทนน์ และ เรือกังหันแดงเสียอีก …เขาต้องการอะไรจากเจ้ากันแน่เนี่ย?... หืม มีข้อความด้วย
‘ข้าสุขเมื่อเจ้าสุข’ ” พี่อ่านข้อความสลักบนด้ามจับ
“ฮึ้ย!!” ผมเงยหน้าทันควัน ทุบโต๊ะตึง! จนพี่โจมาร์สะดุ้ง “เขาบอก เขาจะสุขเมื่อผมสุข แต่ดูสิฮะพี่ แล้วตอนนี้ผมทุกข์จะตาย เขาจะเสียใจอะไรบ้างมั๊ยเนี่ย!!”
พี่ขำฝืดๆ ช้อนสายตาให้ผมอย่างเห็นใจ
“ แต่เอ่อ…. ที่นี้คือไร่ของเซอซัสไม่ใช่หรอ นากัล”
“ใช่ฮะ แต่ท่านเซอซัส อยู่ที่ไร่ถึงแปดขวบ ก็โดนส่งไปฝึกทหาร เขาอยู่บาบิโลน ไม่กลับมาอีก
ท่านผู้เฒ่า และอโดนิสเอง ก็คงอยากให้ผมลืมท่านเซอซัส…บอกว่า เขาคงตายในสงคราม หรือ ถ้าเปอร์เซียชนะ - -เขารอด ก็” เสียงผมหายไป หลุบตาลงต่ำ
“…ผมไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหาผมรึเปล่า…”
ความกลัวนี้บีบหัวใจของผม แต่เขาก็ส่งกังหันทองมาให้ ผมควรจะมีความหวังรึเปล่าฮะ?
ทว่าพี่ยื่นมือสีแทนมาจับ “ …นากัล เจ้ายังเด็กมาก ตอนเจอเขา แม้แต่ตอนนี้ เจ้าก็แค่ สิบสี่ ไม่ได้โตเท่าไหร่เลย…ความรักกับวัยเด็ก มันไม่ใช่ของคู่กันหรอก พี่รู้ได้ พอมาเป็นทหารแล้ว โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมาย นอกจากความรัก ที่วัยอย่างเจ้าควรไปสัมผัส… ”
“เช่นอะไรหรอฮะ” ผมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งตรง
“ท่องเที่ยวไง…”
“อืม…” ผมบิดตัวไปมาบนเก้าอี้ ทำแก้มตุ่ย “ผมเนี่ยนะ? นักเดินทาง…. ”
“ตอนนี้ เจ้าเป็นเด็กชาวโรงสี - - เจ้าไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วนะ ตอนที่พี่เจอเจ้าที่นี้ ตรงสะพานเรือ ….เจ้าส่องแสงเหมือน ตะวันฉาย ไม่ใช่นากัลที่ยืนซึมอยู่หน้าเพิงสกปรกนั่นอีกแล้ว เจ้ามีชีวิตแบบที่เด็กคนหนึ่งควรจะมี …น่าภูมิใจจะตาย”
พี่ทำหน้าจริงจัง เลิกคิ้วสูงจนหายไปใต้เรือนผมสีดำยุ่ง
“พี่ดีจังเลยนะ… พี่ชอบพูดให้ผมมีความสุขเรื่อย ” ผมตอบแก้มแดง เริ่มเท้าคาง “แต่ผมก็อยากมีใครสักคนที่รักนี่หน่า”
“เฮ้อ…เจ้าเป็นเด็กที่ต้องการความรักสินะ ” พี่หรี่ตาเบื่อๆ
“พี่ไม่ต้องมาพูดเหมือนไม่เคยทำอะไรกับผมเลยนะ” ผมตอกใส่ หน้าพี่หุบ
“เอ้า!!” พี่เหงื่อแตก “ก็.. ก็ เรายั่วพี่นี่หน่า!!”
“อ่าว พี่หมายความว่าไง” ผมแกล้ง “ตอนนั้น บนเรือพี่ไม่ได้ชอบผมหรือไงละ? แล้วพี่ทำผมทำไม”
“เรานั้นแหละ ทำพี่…” พี่พูดอย่างไม่อาย จ้องหน้าผมตรงๆ
“…เอ่อะ”
“พี่แค่จะพาเรามาขึ้นเรือ แล้วเราก็มาปลดกางเกงพี่เฉยเลย…ทำไงได้ ก็เรา…น่ารักขนาดนั้น” พี่โจมาร์เกาหัวแกรก ยิ้มบางๆ
จู่ๆ ผมหัวเราะก๊าก
พี่โจมาร์มักมีอะไรดีๆทำให้คนอื่นรู้สึกดีเสมอ …เป็นผู้ชายที่ไม่เคยมองว่าผมเป็นแค่โสเภณี นัยน์ตาสีดำของพี่ เปล่งประกาย ระหว่างขำ
ถ้าผมรักพี่ได้ก็ดีสิฮะ
“สรุปคือพี่ไม่ได้ชอบผม……” ผมแกล้งพูดน้ำเสียงผิดหวัง
“ก็ เออ โอ้ย เจ้านี่นะ ปั่นหัวข้าอยู่เรื่อยเลย ใช่ …ชอบ ชอบก็ได้ ข้าชอบเจ้า แต่ตอนนี้ เราโตๆทั้งคู่แล้ว เจ้าเองก็มีท่านเซอซัส และ ต่อให้พี่ชอบเราแค่ไหน พี่ว่า คงโดน อโดนิสผู้ปกครองเจ้าเฉาะหัวแหว่งเอาน่ะสิ!”
“อืม จริง โดสต้องเลื่อยพี่ออกเป็นชิ้นๆแน่ ต่อให้ขาเดี้ยงอยู่ก็เหอะ” ผมเขย่าหัวเห็นด้วยแรงๆ
=======================
เราออกไปช่วยพี่น้องชาวโรงสีครากดิน เตรียมหว่านเมล็ดข้าวไรย์ที่เหลือ พี่โจมาร์ว่างจึงมาช่วยกันด้วย พวกเราเนื้อตัวเปื้อนดิน คุยเล่นกัน จนถึงยามบ่าย ชายร่างสูงผมทอง ก็ขี่ม้ากลับมา
“อโดนิส!!” ผมรีบวิ่งตัดไร่ โยนจอบทิ้ง “นี้พี่โจมาร์ฮะ” ผมหยุดที่หน้าโดส ยิ้มกว้าง แล้วชี้ไปที่ชายหนุ่มผิวสีเข้ม ซึ่งกำลังเดินตามมา
“เออ หวัดดี” โดสบอกปัดๆ ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน โดสอะ!
“โดส….” ผมร้องหงอยๆ เดินไปจับแขนเขา
“พี่บอกว่า ถ้าขาของโดสยังไม่หายดี มีหมอหลวงของพวกทหารเรือ ดูให้ได้นะฮะ ” ผมเซ้าซี้
อโดนิสขยับเหมือนไม่พอใจ เขาไม่ยอมมองหน้าผม “ข้าไม่เป็นไร แค่ก!” แต่อยู่ๆ โดสก็ไอไม่หยุดฮะ
“เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?”
“ข้าจะไปนอนพัก พยุงข้าไปที” อโดนิสโซเซมากกว่าตะกี้ พอลงจากม้ามา เขาก็ดูมึนๆหัว ผมจึงต้องเป็นฝ่ายให้เขาเกาะใหล่ เพราะเขาไม่ยอมเกาะใครนอกจากผม ซึ่งทุกคนในไร่รู้กันดีว่า อโดนิสเป็นคนหยิ่ง ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอเด็ดขาด
“แสดงว่าโดสต้องเป็นมากแล้วนะฮะ ขาของโดสน่ะ ให้พี่โจมาร์พาไปหาหมอเถอะ” ผมบอก พลางวางเขาลงที่เก้าอี้หน้าระเบียง
อโดนิสถอนใจเฮือก “อย่าหน่า นากัล!!”
เขาดุ ปัดมือผม ที่พยายามแกะผ้าพันแผลที่ขาออก ผมตบมือเขาทิ้งแรงๆ
“เฮ้ย!!” แผลของโดสเป็นสีม่วงช้ำ รอยที่ใหม้ดำ ตกสะเก็ด จนมีน้ำหนองใหลเยิ้มออกมา
“มันดูไม่ดีขึ้นเลยนะครับ” พี่โจมาร์ถอดหมวกทหารออก “นากัลเป็นห่วงท่านมาก ถ้ายังไงให้ผมพาไปหาหมอหลวงในเมืองเถอะ”
ผมจ้องตาสีฟ้าใส ตอนนี้กลับฉายแววเศร้า โดสไม่เคยชอบป่วย…ต่อให้ป่วยก็แกล้งทำว่า ปกติ แต่รอบนี้สีหน้าเขาบอกผมเลยว่า
อาการแย่จริงๆ
“ท่านอาศัยอยู่ในเมืองพอดี รีบไปเถอะครับ” พี่พูด
“อโดนิส” ผมจับหน้าเรียว “ได้โปรดนะฮะ เห็นแก่ผม และ เพื่อนๆชาวโรงสีเถอะ เราจะทำยังไงถ้าโดสเป็นอะไรไป”
เด็กๆชาวโรงสีเดินตามขึ้นมาที่ระเบียง เพ่ือดูอาการ
อโดนิสถอนใจหนักๆอีกครั้ง จับใหล่ผมแล้วบอกว่า “อือ มัดผมให้ข้าหน่อย แล้วไปเอาม้ามา - - เจ้าขี่ให้ข้าหน่อยนะ”
……
พวกเราเดินทางมาถึง ก็ตกดึกเสียแล้ว ผมขี่เจ้าบาลี่ โดยมีอโดนิสซ้อนท้าย เขาซบศีรษะบนใหล่ผมไปตลอดทาง ได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาของโดสแล้วใจไม่ดีเลยฮะ ผมทองของเขาและผม ปลิวตามสายลมที่พัดลู่ พี่โจมาร์ และ พี่จาเว็ด ขี่ม้านำพวกเราสองคน พี่นำเราไปที่บ้านพักของ หมอหลวง ของเหล่าทหารเรือ
พวกเราจอดม้า และรอให้พี่ไปเคาะประตูคุยกับ ชายชราท่านหนึ่ง ซึ่งก็คือ หมอนั่นแหละ เขาผายมือให้พยุงอโดนิสเข้ามา
ภายในห้องโถง มีโคมตะเกียงด้านบน ทำให้ทั้งบ้านเป็นสีเหลืองอุ่น …อีกฝากหนึ่ง คือตู้ยาสูงหลายเมตร และ บันใดปีน มีขวด โถ น้ำยาและ พืชสมุนไพรมากมาย กลิ่นในนี้หอมชะมัดเลย
“ข้าไม่เป็นไรละ” อโดนิสค่อยๆยืนหลังตรง และเดินไปนอนที่เตียงด้วยตนเอง
หมอนั่งอยู่ข้างๆ และ แกะผ้าพันแผลออก
ระหว่างหมอกำลังตรวจดูแผล อโดนิสก็มองมาที่ พี่โจมาร์และผมที่นั่งข้างๆกัน
“เจ้าคือโจมาร์ ที่นากัลเล่าให้ฟังสินะ ” อโดนิสถามพี่
พี่ผงกศีรษะ “ครับ…ผมเดินทางมากับเรือรับจ้าง ถึงเปอร์เซีย ขอสมัครเป็นทหาร ทีแรกเขาก็จะฆ่าผม…แต่พอเริ่มคุยกันรู้เรื่อง เขาก็พาผมผ่านพิธีล้างเลือด ให้ผมเป็นชาวเปอร์เซีย ได้รับใช้ราชวงศ์ใหม่ ”
“ยากมากเลยนะ” อโดนิสบอก “เจ้าคงต้องเก่งมากๆ ถึงเป็นต่างชาติที่หลวงยอมจ้างเป็นทหารเรือได้”
ผมยิ้มบางๆให้พี่ ก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงร้องของอโดนิส
“อ้าก!!” หมอใช้เข็มจิ้มลงไปที่แผล
“ยังมีสะเก็ดดินอยู่ในเนื้อ…” ชายชราหนวดขาวเอ่ย “ที่เย็บไว้ก็ล้างไม่สะอาดพอ จะติดเชื้อเน่าเอาได้ เราต้องผ่าเอาออก”
“ยังไงครับ ท่านหมอ” พี่โจมาร์ลุกขึ้น
หมอชราส่งสายตาเครียดๆ “ข้าไม่มีอุปกรณ์ที่นี้..เราต้องเอาเขาไปผ่าที่โรงพยาบาลของวัง ในนครเปอร์ซีโพลิส พรุ่งนี้เช้า”
“หมายความว่าเราต้องเข้าบริเวณวังเปอร์เซีย? จะได้หรอครับ” พี่ขมวดคิ้วแน่น ผมมองหน้าอโดนิสสลับไปมา
“ใช่…ข้าจะพาเข้าไปเอง ถ้าอย่างงั้น พวกเจ้าก็ต้องนอนพักที่นี้กันก่อนละนะ ข้าจะทำความสะอาดแผลใหม่ เจ้าหนูผมทองมา ช่วยตรงนี้หน่อย” หมอชราเรียกผม
“ทนหน่อยนะฮะ อโดนิส” ผมบอก ช่วยหมอถือชามน้ำร้อน
แต่โดสกลับพึมพำบ่นๆ “ยุ่งยากจริงๆเลยโว้ย ไอ้แผลห่านี้”
“มันอาจจะไม่ทันการรู้มั๊ย…” หมอหันมาสบตาอโดนิส “เจ้าอาจจะต้องถูกตัดขาออก ถ้าพรุ่งนี้เปิดแผลมา แล้วข้างในเน่าเฟะ”
เหมือนใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม… โดสจะต้องถูกตัดขา??!!
“ไม่ได้นะ!!” ผมตะโกน “ยังไงก็ตัดขาโดสไม่ได้ หมอต้องรักษาให้หาย ในโรงพยาบาลของวังต้องรักษาได้สิฮะ เรามีทองเป็นชั่งๆ…เรายอมจ่ายทั้งหมดเลย”
“อย่าเพิ่งโวยวายไปเลย …เจ้าหนู พรุ่งนี้เราจะรู้เอง ข้าจะทำให้ดีที่สุด แต่เราต้องมีหมอหลายคน มาช่วยผ่าตัดเขา และมันจะเจ็บปวด ทรมานมาก…ถ้าเขาทนได้ ก็รอด” หมอกล่าวเรียบๆ เทน้ำยาลงไปที่แผล โดยมีพี่โจมาร์คอยจับขาโดสไม่ให้ดิ้น
“อึก! ”อโดนิสถอนหายใจหนักๆ ใบหน้าสวยหยดย้อยทอแสงใต้ตะเกียง เขามองตาผม และหรี่ตาอย่างอ่อนโยน
“ข้าไม่เป็นไรหรอก นากัล…”
อโดนิสของผม ผมมองหน้าเขา และแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ผมรักโดสเหลือเกินฮะ โดสคือ ครอบครัวของผม
โดสเป็นคนเข้มแข็งเหลือเกิน แต่ถ้าโดสพิการ เขาต้องตายทั้งเป็นแน่ๆ ในใจของเขาจะเศร้าหมองไปตลอด ผมรู้จักเขาดี ไม่ว่าต้องทำอย่างไร ผมไม่ยอมให้อโดนิสถูกตัดขาเด็ดขาด
พรุ่งนี้เราจะเข้า นครหลวงของอาณาจักรเปอร์เซีย เขตพระราชวัง 'กรุงเปอร์ซีโปลิส’
และผมจะทำทุกวิธีทางเพื่อให้ขาโดสหาย
…
“ผมรู้” ผมบีบมือซีดกลับ “โดสจะไม่เป็นอะไร”
เช่นเดียวกับที่โดสดูแลผมมา ต่อจากนี้ ผมจะดูแลโดสเองฮะ
ผมสาบาน
==========================
สวัสดีค่า ท่านผู้อ่านที่รัก :impress2:
ท่านเซอซัสจะกลับมาแล้วค่าาา(พร้อมท่านพ่อ ปะป๋าไซรัส) และ ท่านบาลิธด้วย
โชคชะตาของตัวละครทั้งสี่คน นากัล อโดนิส บาลิธ เซอซัส จะเป็นอย่างไรต่อ ติดตามค่า
ขอบพระคุณคอมเม้นมากๆๆที่สุดเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เรามาก ซึ้งใจค่ะ
อย่าลืมเม้นให้ด้วยนะคะะะ :L1:
cloud9
-
นับวันรอที่ทั้ง 4 คน จะได้พบกันซะที :กอด1:
-
:-[ รอท่านเซอซัส
-
:sad4: กรี้ดดดดดด ดีใจ ในที่สุดก็มาต่อภาคสองแล้วววว รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
ปล.คนเขียนไม่ทำแฟนเพจเฟสบุ้คหรอคะ เวลาแจ้งอัพนิยายหรือแจ้งข่าวสะดวกดีนะคะ
-
กรี๊ดดดดดด ท่านเซอซัสของหนูนากัลกำลังจะกลับมาแล้ว
นากัลรอเวลานี้มานานมาก น้องต้องดีใจมากแน่ๆ อยากให้นากัลได้สมหวังในความรัก
อโดนิสคงไม่ถูกตัดขาหรอกใช่ไหม และคงได้พบกับท่านบาลิธอีก ถ้าวาสนาตรงกัน
-
:mew2: สู้ๆ นะโดส ผู้เขียนด้วย สนุกมากค่ะ
-
อ๊ายยยย นากัล เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะค้าา :L2:
-
ซึ้งจัง โดสอย่าเป็นอะไรเลยนะ
:hao5:
-
ในที่สุดก็จัะเจอกันแล้ว เย้
-
โอ๊ยยยยยยย สงสารโดสอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
โดสต้องไม่เป็นไรนะ
จะเจอท่านเซอร์ซัสที่วังด้วยมั้ยนะ
-
เซอซัสนะเซอซัส ถ้านากัลหันไปรักคนอื่นแล้ววันนั้นจะมานั่งเสียใจ!
-
สงสารโดส งืออ :hao5: :hao5:
-
ติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
เซอซัสกลับมาหานากัลไวๆเดี๋ยวน้องหนูเปลี่ยนใจไม่รู้นะ
ลุ้นว่าอโดนิสกับบาลิธเจอกันจะเป็นยังไงหนอ
-
เง้ออออ
คิดถึงพวกเค้าจริงๆ
อ่านเรื่องย่อแล้วพาลน้ำตาจะไหล
คิดถึง คิดถึงมากๆเลย
-
ตอนที่ 3
อโดนิสดื่มเหล้าไม่หยุดเลยฮะ เช้านี้ตั้งแต่ออกเดินทางมา เราข้ามภูเขาสูงชัน…จนทิวทัศน์ที่ราบลุ่มติดแม่น้ำ ค่อยๆหายไป ยิ่งลงมาจากภูเขาไกลเท่าไหร่ ความร้อนแผดเผาก็เริ่มมากเท่านั้น … รอบๆตัวผม เริ่มเป็นดินสีแดงแห้งๆ ต้นไม้ร่อยหรอ ทว่า ถนนที่เราขี่ม้าผ่าน กลับสะอาดขึ้นเรื่อยๆ
…สักพัก ตามถนน ผมก็เห็นอิฐแกะสลักสวยงาม เป็นเงินบ้างล่ะ เป็นสีทองแดงบ้าง เรียงรายขัดเป็นมันเงา …ถนนเส้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ…หินเรียงกันเป็นภาพแปลกตา ว้าว นี่เป็นถนนที่หรูหราที่สุด เท่าที่เคยเห็นเลยฮะ
“เมืองหลวงของเปอร์เซียนี่ รวยมากเลยหรอฮะ” ผมหันไปถามพี่ ซึ่งขี่ม้าอยู่ข้างกัน
“เดี๋ยวเห็นก็รู้เอง…” พี่ยักคิ้วหลิ่วตาใส่ …อะไรของเขานะ?
“บอกหน่อยก็ไม่ได้”
ตั้งแต่อยู่เปอร์เซียมา ผมก็รู้จักแค่ไร่ยูเทนส์ ซึ่งอยู่ตอนล่างอันแสนชุ่มช่ำ …แต่ผมยังไม่เคยเดินทางมาถึง นครหลวง อย่าง “เปอร์ซีโพลิส”เลย รู้แต่ว่า บิดาท่านของเซอซัส กษัตริย์ ไซรัส อาศัยอยู่ที่นี้ด้วยสิ…
เราเงยหน้ามองดวงตะวันเหลืองโต พอเลื่อนสายตาลงมาก็พบกับภาพ ที่ทำให้ผมอ้าปากค้าง
(http://image.ohozaa.com/i/685/vzKI7E.png)
…
……
นี้สินะ… นครแห่งราชัน
ผู้เฒ่าเคยเล่าว่า นครเปอร์ซีโพลิส นั้นร่ำรวยและยิ่งใหญ่มาก แต่เทียบตาเห็นไม่ได้เลยฮะ
บ้านเมืองรูปทรงประหลาดเรียงราย ตึกสูงๆอัดแน่นอย่างกับยอดหญ้า จากหน้าผาที่เราอยู่ ผมก็สัมผัสได้ถึงลมทะเลทราย…
ม่านเมฆปกคลุมเมือง อยู่ใต้เงาร่มๆ
…ผมเหลือบไปเห็น จุดเด่นที่สุดของนคร คือ พระราชวังสีทอง และยอดปราสาทสูงชลูดจรดกับฟ้า ผมไม่เคยเห็นสิ่งก่อสร้างดูพิลึกและสง่าขนาดนี้มาก่อนเลย
ระหว่างเราขี่ม้าเข้าสู่ถนนหลัก ขบวณอูฐ และ ลา เริ่มโผล่มาให้เห็นประปรายฮะ …ผมมองชาวเปอร์เซียทั่วๆไป ตามท้องถนน ดูมีฐานะพอๆกับ ขุนนางในวังบาบิโลนเลยฮะ
โอ้ย! ผมชอบจังเลยแฮะ เหงื่อแตกกว่าเดิมอีก แต่หับขวับมาเห็น พี่โจมาร์ยิ้มขำ สีหน้าตื่นเต้นของผม…เขาขี่ม้าเข้ามาใกล้ๆ เพื่อพูดว่า “ไอ้เด็กบ้านนอก” แล้วรีบขี่หนีไปอยู่ข้างหน้า
หนอย!
แกล้งผมนักนะ พี่ เดี๋ยวผมก็ล้วงกางเกงให้อีกสักรอบเลย ฮิฮิ
.
ท่านหมอและพี่โจมาร์นำเราเข้าเขตพระราชวัง …เรามุ่งหน้าไปหอพยาบาล ซึ่งมีขนาดใหญ่ และผนังเต็มไปด้วยแร่ระยิบระยับ…
“โดสฮะ เราถึงแล้ว” ผมพูด อโดนิสตื่นขึ้นและทำเสียงงัวเงีย
พวกเราได้รับอนุญาตให้ขึ้นหอพยาบาล เพราะท่านหมอชรา…
อโดนิสดูมีสีหน้าดีขึ้น และเดินเองได้แบบกะเผลกๆเข้าไปในห้องโถงขนาดกว้าง เพดานสูงปล่อยให้แสงส่องเข้ามา มีเตียงคนป่วยนับสิบ
“นอนลง” ท่านหมอสั่งอโดนิส
แต่ทันใดนั้นก็มี ชายวัยกลางคนร่างอ้วน ซึ่งมีคนใช้เดินตามปรี่เข้ามา…
“อะไร อะไรกัน ทำไมถึงพาคนใข้ที่เราไม่ได้รับเรื่องมา!!!” ชายผู้นั้นโวยวาย เดินมาเบียดที่เตียงโดส
“หมอหลวงของวัง” พี่โจมาร์ก้มกระซิบผม
ก่อนจะหันไปบอกเขาว่า
“นี่คือ อโดนิส ฟีเรลล์ โจรสลัดในกองทัพทั้ง 9 ภายใต้กษัตริย์ไซรัสขอรับ…ขาของเขาบาดเจ็บมาก เขาต้องการการผ่าตัด”
“เจ้าเป็นทหารนี่!” ชายอ้วนแบมือ พูดกับพี่โจมาร์ “ทหารเข้ารับการรักษาในวังได้ แต่ไม่ใช่ชาวบ้าน…หรือ โจรสลัด”
ท่านหมอชราที่พาเรามา ยกมือขึ้นปราม “ตามจริงแล้ว ในกฎหมายฉบับใหม่ที่เพิ่งออกมา …อโดนิสเองก็รับใช้กษัตริย์ไซรัส ต้องมีสิทธิเท่าเทียมกัน อีกอย่าง ข้าจะเป็นคนผ่าตัดเอง นี่คือคนไข้ของข้า… เราแค่ต้องการห้อง ขอทางท่านอนุญาติ”
“แต่เขาไม่ไช่ทหาร!!!” หมออ้วนบ้าๆพูดเสียงสูง “คลังยาเราก็เหลือน้อย… ต้องเตรียมสำหรับสงคราม ให้ชาววังและทหาร ให้เอามาใช้กับโจรสลัดเรอะ!! หน้าโง่สิ! ”
…นะ นี่
ผมเริ่มโมโหแล้วนะฮะ
“เรามีทองมากมายนะฮะ” ผมโพลงขึ้นกลางวง “จะให้จ่ายเท่าไหร่ เราก็จ่ายได้ สองสามเท่าเลย..ท่านจะว่ายังไง”
- -หนอย หมออ้วนแก่!! ห้ามมาว่าโดสของผมนะ!! ผมคิดแต่ไม่พูดออกไป
ใบหน้าอูมๆเหยเก
“อะไรนะเจ้าหนู? ” เสียงเขาขู่
“ยังไง อโดนิสก็ต้องได้ผ่า แล้วท่านน่ะเป็นหมอหลวง… รักษาขาเขาให้หายสิ เป็นหมอก็ควรจะช่วยเหลือคนไม่ว่าจะเป็นอะไรไม่ใช่หรอ” ผมตะคอก
“นรกสิ เจ้าเด็กเปรต!!! ไอ้เด็กจรจัดที่ไหน ไล่ออกไปข้างนอกเลยนะ” เขาชี้นิ้วสั่งคนใช้
“ผมไม่ใช่เด็กจรจัด!!” ผมตะโกนหน้าแดง
ไม่รู้ว่าผมกล้าหาญ…หรือบ้าดีเดือดกันแน่ฮะ
“ทำไมละฮะ มันต่างกันตรงไหน ก็คนป่วยเหมือนกัน?…อโดนิสเพิ่งชนะศึกมา พระเจ้าไซรัสต้องอนุญาตให้ผ่าแน่ เผลอๆ จะใช้ท่านหมอหลวงนั้นแหละ… เรามีเงินจ่าย อย่างถูกต้อง”
“ใช่” หมอชราใจดีเสริม “กฎหมายใหม่แห่งเปอร์เซีย บอกว่าทุกคนมีสิทธิ …ข้าเป็นเจ้าของไข้เอง”
“แต่หอพยาบาลเป็นของข้า” หมออ้วนบ้านั้นดิ้นพล่าน “ข้าคุมกฎที่นี้…และ ข้าไม่ต้องการให้พวกชั้นต่ำสกปรกที่ไหน มีสิทธิมาได้รับการรักษาจากวังเปอร์ซีโพลิส…ออกไปให้หมด!!” เขาสบัดผ้าคลุมเหลืองอ๋อย ทำให้พวกคนใช้เดินเข้ามาหาเรา
“นั้นไม่ใช่สิ่งที่ กฎหมายล่าสุดบอก…พระเจ้าไซรัสเพิ่งออกฉบับล่าสุดมา- - ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน” ท่านหมอชราแย้ง
“กฎหมายใหม่ จะว่าอะไรก็ตาม ก็แค่ตัวอักษร บ้านเมืองเปลี่ยนแปลงไม่ได้หรอก …มันไร้สาระสิ้นดี ….ใครๆก็รู้ว่ามีชนชั้น จะเอาข้างล่างมารวมกับข้างบนไม่ได้ …” เขาตะโกน พลางโบกมือไปรอบๆให้ผู้คนในห้องโถง
“ ทุกคนรู้ดี!!! ”
“โว้ย!!!” อโดนิสตะโกนลั่น เด้งออกจากเตียง
“อย่าให้มันวุ่นวายนัก” เขาเดินตาขวางเข้าไปประชิดหมออ้วน “ข้าถ่อมาถึงที่นี่นะเว้ย ปวดชิบหาย… สรุปจะให้ห้องผ่าหรือไม่ให้!” แล้วอโดนิสก็จิ้มนิ้วเข้าไปที่หน้าผากของตาอ้วนนั้นอย่างจัง
“เอ่อะ ”พี่โจมาร์ทำหน้าไม่ถูก “ใจเย็นๆ ใจเย็นกันก่อนนะขอรับ…”
แต่ก็สายไปเสียแล้ว
======================
เราถูกให้ออกมาจากห้องโถงพยาบาลใหญ่ แต่ว่า ท่านหมอประจำทหารเรือ มีสิทธิจะใช้ห้องอื่นในหอพยาบาล เป็นที่พักของเราในคืนนี้ ท่านบอกว่า …เราต้องเดินทางไปอีกเมืองใกล้ๆ เพื่อใช้อุปกรณ์และยาในการผ่าตัดที่นั้นแทน
ทว่าในห้องพยาบาลเล็กชั้นล่าง…เมื่อท่านหมอเปิดขาของอโดนิสดูอีกครั้ง ใจผมก็หล่นวูบ
“มันใกล้จะเน่าแล้ว…เราต้องรีบผ่าตัด… ไม่งั้นต้องตัดขาแน่ๆ”
“ต้องเร็วแค่ไหนฮะ ทำไมเราไม่ขี่ม้ากันไปคืนนี้เลย”
“อันตรายเกินไป พายุทรายเข้าได้…กินยานี้ก่อนละกันนะ อโดนิส” หมออัดน้ำยาสีเขียวให้อโดนิสดื่ม
“ยัค!!รสชาติแย่ชะมัด!” โดสขย้อนคอ ดึงผมไปตบใหล่ “ไม่เป็นไร…ไม่ต้องห่วงข้า ถ้ามันเน่า แล้วต้องตัดจริงๆ ก็ต้องตัดวะ! ข้ายังต้องไปรบ …ต้องรับใช้วังห่าที่ไม่ให้ผ่าตัดอีก…จะตายเพราะอีแผลนี้ไม่ได้หรอก”
คืนนั้นโดสโวยวาย เพราะหมอไม่ยอมให้เขาดื่มเหล้า พี่โจมาร์จึงกระซิบให้หมอหยอดยากล่อมหลับให้เขาไปเลย โดสหลับปุ๋ยอยู่ใต้แสงเทียน เมื่อผมชะโงกหน้าไปดู
เวลาเขาหลับ เขากลับกลายเป็น อโดนิส ในรูปวาดนั้น…รูปวาดเทวดาผมทอง ที่ผมเห็นครั้งแรก ที่ห้องของอาจารย์สอนเต้น…ไร้พิษภัย…ใสซื่อ...สวยงาม
ผมถอนหายใจเฮือก จะทำยังไงดีนะ ผมรับไม่ได้ถ้าโดสจะถูกตัดขา…ใจผมกระสับกระส่าย ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงท่อนแขนมากอดคอ
“ไปนอนได้แล้วล่ะ นากัล” พี่โจมาร์พูด
“ผมนอนไม่หลับหรอกฮะ…ผมกังวลเรื่องขาโดส”
“เอาเถอะ ตามใจเจ้านะ นากัล…พรุ่งนี้ขี่ม้าไกลมากนะ เจ้าควรออมแรงไว้” พี่หมุนตัวเพื่อเดินไปนอน
“พี่ฮะ” ผมดึงแขน
“มีวิธีไหนมั๊ยฮะ ที่เราจะได้ผ่าเลย คืนนี้..เพราะพอโดสขี่ม้า แผลก็ยิ่งเลือดออก…มันจะแย่กันไปใหญ่นะ พี่”
“ใจเย็นๆนะ นากัล” พี่ลูบใหล่ผม “เขาไม่ถูกตัดหรอก…พรุ่งนี้แล้วไง”
พี่พยายามปลอบผมให้สงบ จนเราขึ้นไปนอนข้างๆกันบนชั้นลอย…พี่ก็ละเมอมากอดผม หายใจรดต้นคอเบาๆ
ทว่าจิตใจผมไม่สงบเลยฮะ ทำอย่างไรก็นอนไม่ได้ ผมเลยแอบทุกคนออกมา นั่งดูดาวอยู่หน้าระเบียงชั้นบน
ชีวิตโดสผ่านอะไรมาเยอะ เขาจึงไม่กลัวอะไรเลย…แต่ผมกลัว ก็ผมรักเขานี่หน่า
น่าโมโหที่สุด คือหมอวังไม่ยอมให้ผ่าตัด เพราะเรื่องชนชั้นเองหรอ??
ทำไมต้องมีชนชั้นด้วย ผมเกลียดที่สุดเลย… ทำไมนะ ทั้งๆที่ กฎหมายเปอร์เซียฉบับใหม่ ที่พ่อของท่านเซอซัสออกมา บอกว่า ทุกคนต้องเท่าเทียมกัน แต่กลับไม่มีใครทำตามกฎเลย…
พ่อของท่านเซอซัส กษัตริย์ไซรัส แห่ง เปอร์เซีย จะมีความคิดเรื่อง เสรีภาพ เหมือนท่านเซอซัสรึเปล่านะ??
ผมครุ่นคิด ระหว่างมองขอบทะเลทราย กับฟ้ากว้าง…
ทุกอย่างเสงียบสงัด ดวงดาวที่นี่ สว่่างชัดเจนกว่าที่ใดๆเลยฮะ …ฟ้าค่ำคืนในทะเลทราย เย็นสบายและสวยงามอย่างนี้เองหรอ
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงส้นเท้าหนักๆที่ทางเดินมืดฮะ
“ตึง!”
ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับแสงจ้าจากในห้อง
เงาของชายร่างใหญ่ยักษ์ ยืนอยู่ ณ ประตู
แสงจ้าจนทำให้ผมหยีตา ...ค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยความแปลกใจ
ชายที่อยู่ตรงนั้น… เริ่มชัดเจนขึ้นมา ผมเพ่งมองไปที่ดวงตาเขา…
ดวงตาคมๆ…สีน้ำตาล เหมือนสัตว์ป่านักล่า…แบบ ..แบบท่านเซอซ- -
ดวงตาผมเบิ่งโตขึ้น พร้อมปากที่อ้าค้าง
“เจ้าหนู” ชายร่างใหญ่เอ่ยนิ่มๆ เดินเข้ามาหา “พอดีเลย..ข้ากำลังหาเด็กอยู่พอดี”
…
อ้ะ…
พอเขาเอ่ยปาก และเข้ามาใกล้ มันก็ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
ชายผู้นั้น ไม่ใช่ท่านเซอซัส แต่เขาก็เหมือนท่านเซอซัสมากจนทำให้หัวใจผมเต้นระส่ำ
ผมจ้องหน้าเขา ตกใจจนขยับร่างกายไม่ได้
ใบหน้าแบบเดียวกับท่านเซอซัส แต่แก่กว่า อยู่ในวัยกลางคน ทรงผมก็ไม่เหมือนกัน ของท่านเป็นผมสั้นหยิก และไว้หนวดสีดำหนาคลุมใบหน้ารอบๆ แต่มีดวงตาแบบเดียวกัน
“ขอวานอะไรเจ้าหน่อยสิ เจ้าอ่านหนังสือออกไหม?” เขาถามผมอย่างอ่อนโยน
ผมพยักหน้า… อย่าบอกนะ ว่า ชายคนนี้คือ…
กษัตริย์ไซรัส
===================
เกร็ดประวัติศาสตร์
(http://image.ohozaa.com/i/fbf/yAIQyC.png)
นครเปอร์ซีโพลิส (อังกฤษ: Persepolis ) เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรเปอร์เซียโบราณในยุคราชวงศ์อาร์เคเมนิด
ช่วงที่พระเจ้าไซรัสที่ 2 มหาราช (Cyrus II the Great) ได้ก่อตั้งจักรวรรดิเปอร์เซียขึ้น จากการทำสงครามแย่งชิงอำนาจกับกลุ่มอำนาจเก่า
เปอร์สิโพลิส นั้นเป็นนครหลวงประจำฤดูใบไม้ผลิ (จึงเป็นที่ประจำของไซรัสมหาราช ช่วงฤดูใบไม้ผลิ ตามเวลาในเรื่องนากัล) ซึ่งมีความสำคัญมากๆ เพราะเทศกาลปีใหม่ของชาวเปอร์เซียโบราณอยู่ในช่วงนี้เอง
พระราชวังจึงตกแต่งด้วยสัญลักษณ์ต่างๆซึ่งแสดงความยิ่งใหญ่ของการเฉลิมฉลองเทศกาลนี้และความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรไปพร้อมๆกัน
-------------------------------
ขอโทษด้วยนะคะ ที่ตอนนี้มันสั้น และค้าง นักเขียนจะรีบเอามาลงต่ออย่างด่วนเลยค่ะ :pig2: เขียนไปแล้ว แต่ยังไม่พอหนึ่งตอน จะรีบปั่นให้เร็วที่สุดนะคะ ขอบพระคุณคอมเม้นของทุกคนจากใจจริงค่ะ :mew1:
เม้นให้แล้วเป็นกำลังใจม้ากๆๆๆ 55555
รักคนอ่านนน เชิ้บ :katai2-1: เชิ้บ :katai2-1:
-
สวรรค์มาโปรดแล้ววว โดสต้ิองหายแน่ๆ
-
ดีใจจัง มาต่อภาคสองแล้ว โอเย้ :hao7:
เฝ้ารอคอยมานานค่า ติดหนึบหนับแน่นอน อิอิ
-
โอ๊ยยยยย
ค้างงงงงงงง
มาต่อแบบยาวๆได้มั้ย
ขอร้องงงงงงงง
-
ตกใจหมดเลย นึกว่าเป้น.........
ว่าแต่ไหงท่านพ่อถึงออกมาเดินข้างนอกแบบนี้เนี่ย
รอค่ะ
:pig4:
-
เพิ่งหาเรื่องนี้เจอหลังจากอ่านค้างไว้เมื่อซักสองปีที่แล้วค่ะ
ตอนนั้นตอนล่าสุดยังเป็นตอนที่น้ำตกอยู่เลย
ดีใจมากกกกก ก็เลยอ่านรวดเดียวจนมาถึงตอนปัจจุบัน
ตอนนี้นี่ลุ้นอย่างเดียวค่ะ เมื่อไหร่ท่านเซอซัสจะได้เจอนากัลน้อยนะ
ยังไงก็ รออ่านตอนต่อไปนะึะ
เป็นกำลังใจใหัค่ะ
-
:pig4: :pig4:
:call: :call:
-
เด็จพ่อ โปรดช่วยโดสด้วยนะขอรับ
-
คิดว่าท่านเซอร์ซีส อุส่าดีใจ
-
ขอให้คนนั้นช่วยโดสได้เถอะ
แต่อย่าพานากัลไปทำอะไรให้ลำบากอีกเลยนะ ที่ผ่านมาก็สาหัสพอแล้ว
-
นากัลเข้มแข็งขึ้นมากเลย สู้สู้จ้ะ :กอด1:
-
อยากให้เจอกันเร็วๆจังน้า นากัลกับเซอซัส
-
อู้ว ว ว ว ว~~~~ o_O
หรือนากัลจะเจอคนใหญ่คนโต ดวงสมพงษ์เจง 555
-
ไม่ได้เจอลูก งั้นก็เจอคนพ่อไปก่อนแล้วกันนะนากัล พอทดแทนกันได้ 5555
รู้สึกถึงความรักมากล้นที่เจ้าหนูมีต่อพี่โดสของเขา มันตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก
คิดเหมือนนากัล ไม่ชอบเหมือนกันระบบชนชั้น
-
ตอนที่ 4
“เจ้าหนู” ชายร่างใหญ่เอ่ยนิ่มๆ เดินเข้ามาหา “พอดีเลย..ข้ากำลังหาเด็กอยู่พอดี”
…
อ้ะ…
พอเขาเอ่ยปาก และเข้ามาใกล้ มันก็ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
ชายผู้นั้น ไม่ใช่ท่านเซอซัส แต่เขาก็เหมือนท่านเซอซัสมากจนทำให้หัวใจผมเต้นระส่ำ
ผมจ้องหน้าเขา ตกใจจนขยับร่างกายไม่ได้
ใบหน้าแบบเดียวกับท่านเซอซัส แต่แก่กว่า อยู่ในวัยกลางคน ทรงผมก็ไม่เหมือนกัน ของท่านเป็นผมสั้นหยิก และไว้หนวดสีดำหนาคลุมใบหน้ารอบๆ แต่มีดวงตาแบบเดียวกัน
“ขอวานอะไรเจ้าหน่อยสิ เจ้าอ่านหนังสือออกไหม?” เขาถามผมอย่างอ่อนโยน
ผมพยักหน้า… อย่าบอกนะ ว่า ชายคนนี้คือ…
กษัตริย์ไซรัส
“อ่า…เอ่อะ- -อ่านออกฮะ” ผมติดๆขัดๆ
“ไม่ต้องกลัว ตามข้ามาเถอะ เจ้าหนู” ท่านกล่าว นำทางผมเข้าไปในห้อง ผมเดินตามช้าๆ ไม่กล้าเอ่ยอะไรฮะ
ห้องนี้สว่างด้วยแสงเทียนนับร้อย หากแต่มีหญิงชราผู้หนึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอขาวซีด…แต่พอเธอเห็นชายผู้นั้น รอยยิ้มอบอุ่นก็ปรากฎ
“ข้าหาเด็กมาอ่านบทสวดให้เจ้าได้แล้ว” ชายกลางคนผู้นั้นบอก
“หามิได้- -เพคะ… กระหม่อมฉันไม่สมควรให้ฝ่าบาทมา- -” หญิงชราพยายามจะพูดในคออันแหบแห้ง ผมสังเกตุเห็นถ้วยยามากมาย วางอยู่รอบๆ…
เธอกำลังจะตายหรอ??
“หยุดพูดเถิด …เจ้าเป็นช่างทอผ้าของข้าสมัยเด็ก…ยามที่เจ้าจะลาไปอยู่ในสวนสวรรค์แห่งมาซดะ ข้าจะเป็นผู้ส่งเจ้าเอง”
“เพคะ ฝ่าบาทไซรัส” หญิงชรายิ้มดีใจ
ผมตาพอง ใช่..ใช่จริงๆด้วย ชายผู้นี้คือพ่อของท่านไซรัส ไม่อยากเชื่อเลย ผมได้เห็นใบหน้าของท่านแล้ว! ผมพบท่านแล้ว!
ผมแอบจ้องหน้าท่าน… นี้คือ ไซรัสผู้ยิ่งใหญ่ ผมสังเกตุเห็นรอยเหี่ยวย่น รอยแผลสงคราม แต่แววตาสงบนิ่ง นิ่งยิ่งกว่าดวงดาวเสียอีก …ผู้นำต้องมีใบหน้าแบบนี้กระมัง
“มา..เจ้าหนู” ฝ่าบาทผายมือให้ผมกระเถิบชิดขอบเตียง
“นั่งตรงที่ข้านี่ แล้วอ่านบทสวดนี้นะ…” ท่านยื่นแผ่นกระดาษสีน้ำตาลเก่าๆให้
“ได้ฮะ” ผมรับมาท่าทางแตกตื่น “เอ้ย! พะยะค่ะ”
“ไม่เป็นไร” ท่านยิ้มหรี่ตา… เหมือนท่านเซอซัสเลยฮะ แงๆๆ เมื่อไหร่ผมจะได้เจอเขานะ
แต่แล้ว ผมก็ตั้งสติฮะ …ก้มลงอ่านขมักเขม้น เสียงผมก้องไปมาในห้องนั้น นี้เป็นกลอนบทสวด เกี่ยวกับเทพเจ้าฮะ เทพเจ้าแห่งความดี…ส่งพรความสุขให้กับทุกๆคนในโลก หญิงชรานอนหลับตาฟังอย่างตั้งใจ แต่ระหว่างที่ผมอ่านในห้อง อันเต็มไปด้วยเทียนนั้น บางอย่างในจิตใจผมก็สงบ…
กลอนนี้บอกว่า เทพเจ้าประทาน ความสุขเป็นแสงมาให้ เพราะโลกนี้มีสีดำมากมาย… เทพบอกว่า ให้นำแสงนั้น เข้าสู่หัวใจตนเองให้ได้ และเราจึงจะได้เป็นสหายของพระองค์ ผมไม่เข้าใจหรอกฮะ แต่ก็เหมือนจะเข้าใจอยู่…เป็นความรู้สึกที่แปลกจริงๆ
เหมือนว่าเสียงเด็กเล็กๆของผมมันทำให้หญิงชราผ่อนคลาย ดีใจจังฮะ
กษัตริย์ไซรัสยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สายตาคมกริบจ้องมองเธอ…ไม่ไหวติง และ ไม่มีแววสั่นคลอนใดๆ ยามที่ท่านลุกขึ้นมาจับข้อมือของหญิงชรา
หลังจากผมอ่านบทสวดเสร็จ เธอก็ยิ้มให้ท่าน เอ่ยคำพูดเบาๆ “ขอให้ความฝันของพระองค์เป็นจริง”
หลังจากนั้น ผมได้ยินเสียงเธอผ่อนลมหายใจยาว…. แล้วเธอก็หลับตาลงมิด
…….
“…เธอ…จากไปแล้วใช่ไหมฮะ?” ผมเผลอถามออกไป ฝ่าบาทไซรัสมองหน้า
“ใช่” ท่านตอบ “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า พวกพระจะมาพาร่างเธอไปเอง…ข้าต้องการลาเธอเป็นการส่วนตัว เจ้าไม่ต้องบอกใครในวังเรื่องนี้นะ เข้าใจไหม เจ้าหนู”
ผมพยักหน้ารัวๆ ก้มหัวให้ท่าน
ท่านดึงกระดาษออกจากมือผม เอ่ยชม “เจ้าทำดีมาก…เจ้าเป็นนักเรียนในวิหารหรือ?”
“ไม่ใช่ฮะ เอ้ย…เพคะ เอ้ย!!”
ผมหน้าแดงฉ่า ก็ชินที่ได้ยินเมยาพูด ‘เพคะ’ นี่หน่า ปกติผู้ชายเขาใช้ว่าอะไรนะ…. ???? ฮือ
แต่ ท่านกลับขบขัน
“เจ้าไม่ใช่คนเปอร์เซียใช่ไหม…เจ้าไม่ได้รับใช้ในวังด้วย ราชาศัพท์ก็พูดไม่เป็น”
ผมกำลังจะอ้าปากบอกว่า เคยอยู่ในวังบาบิโลนฮะ แต่นึกได้ก่อน ว่า จะบ้าหรอ!!พวกเขาเป็นศัตรูกัน
“อ๋อ…อาา ไม่ใช่ขอรับ เอ้ย!! พะยะค่ะ ฝ่าบาท- -ผม- -อ้ะ ขอโทษฮะ ..เอ้ย ขอพระจัย พระ- - อา…” ผมลนลาน ก้มหน้างุดให้กับความงี่เง่าของตัวเอง
ชายกลางคนหัวเราะในลำคอต่ำๆ “ช่างมันเถอะ ตอบข้ามาว่า เจ้าเป็นคนชาติอะไร”
“ผมเป็นยิว”
“หือ เจ้าเป็นยิวรึ? ยิวในเปอร์ซีโพลิส …แปลกมาก…แปลกจริงๆ” ท่านลูบแผงหนวดหนานั้น กลอกตาคิด
“เป็นยิว หน้าคม ตาโต แต่กลับมีผมทองสว่างแบบชาวกรีก…ไม่ได้ทำงานในวัง แต่อยู่ในเปอร์ซีโพลิส …แถมอ่านหนังสือออกอีก…เป็นเด็กที่ประหลาดดีเสียจริง เจ้าเรียนเขียนอ่านมาจากที่ไหนรึ?”
“อา” ผมรีบตอบ ยิ้มแป้น “เรียนเองกับ ผู้เฒ่าที่ไร่ยูเทนส์ฮะ ฝ่าบาท”
ทันใดนั้นเอง สีหน้าของกษัตริย์ไซรัส ที่เดิมที่ยิ้มบางๆ ก็ชะงักกึก! ดวงตาท่านมีแววเอะใจ
หวา!!ผมพูดอะไรผิด
“ยูเทนส์…ไร่ข้าวไรย์…และผู้เฒ่าที่เคยทำงานในหอสมุดของวังรึเปล่า” ท่านเอ่ย
อ้าก! ผมรู้แล้วทำไม เพราะมันเป็นบ้านเก่าท่านเซอซัสน่ะสิ แน่นอนว่า ท่านไซรัสต้องงง ว่าผมไปอยู่นั่นได้ไง …แถมภารกิจไส้ศึกของ ท่านเซอซัสก็เป็นความลับขั้นสุดยอด ไม่มีใครรู้ว่า ท่านไซรัสมีลูกคนนี้ด้วยซ้ำไป
“เออ…ไม่ใช่ฮะ” สัญชาติญาณทำให้ผมโกหก
“ผู้เฒ่าของผมเองฮะ เราอยู่ท่าเรือใกล้ๆไร่ฮะ ไม่ใช่ในตัวไร่…แต่ผมเดินผ่านทุกวันแหละฮะ” ผมยิ้มกลบ กษัตริย์ไซรัสพยักหน้า แต่สายตายังครุ่นคิดอยู่ ท่านลุกขึ้นยืน พร้อมๆผมที่รีบลุกตาม
“กลับไปเถอะ เจ้าหนู เรียบร้อยแล้ว” ท่านกล่าว และกำลังจะเดินไปที่บันได
ผมยืนมองร่างใหญ่ยักษ์ของชายกลางคน …กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเปอร์เซีย เจ้าของผืนดินที่ผมยืนอยู่ - -บิดาของท่านเซอซัส…คนที่ผมรัก
อำนาจของแผ่นดินนี้ อยู่ในชายผู้นี้… ท่านกำลังจะเดินทางไปสงคราม ยึดบาบิโลนเป็นส่วนหนึ่งของเปอร์เซีย
อำนาจทั้งหมด… ความคิดอัดอยู่ในหัว จนทำให้ผมโพลงออกไป
“ฝ่าบาท!”
ท่านหยุดกึก
“ถ้าฝ่าบาท ช่วยกรุณา- -โปรดผม ผมเดินทางมาที่นี้ เพราะญาติของผมบาดเจ็บ… ต้องการได้รับการผ่าตัดขา แต่- -” ผมไม่รู้ว่าตัวเองสั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมลงไปคุกเข่ากับพื้น
“ขอความกรุณาฝ่าบาท - - ท่านออกกฎหมายให้คนเท่าเทียมกันใช่มั๊ยฮะ…อโดนิสผ่าตัดไม่ได้ เพราะว่าเป็นโจรสลัด แต่เขารับใช้ท่าน เป็นหนึ่งในกองทัพใต้ราช …เขานอนอยู่ชั้นล่างนี่เอง ได้โปรดให้เขาได้ผ่าในวังด้วยเถิดฮะ ฝ่าบาท” ผมหยีตา และก้มหน้าจนสุดระหว่างพูด
…เกิดความเงียบงัน ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น
….
พบฝ่ามือแบอยู่
และ ใบหน้าของกษัตริย์ไซรัส กำลังยิ้มใต้หนวดหนา
“ลุกขึ้นมา - - แล้วนำทางข้าไป”
================================================
“อ้ากกกกกกกกก!!!!” อโดนิสเหงื่อไหลโชก พร้อมๆกับผมที่น้ำตาไหลโชก และคอยกดใหล่ของเขาไว้
“หายใจลึกๆฮะ โดส”
เขาย่นหน้าเกร็ง…กัดริมฝีปากจนเลือดซึม ผมรีบคว้าผ้ามาอุดให้โดสกัด
เราทั้งคู่หอบฮั่ก…
โดสจับมือผมไว้แน่น เรามองแต่หน้าของอีกฝ่ายเท่านั้น
การผ่าตัดขาที่ไกล้เน่าของโดส เป็นสิ่งที่สยดสยองที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น…แต่สักพักมันก็เสร็จลง
ผมนั่งมองเตียงที่โดสนอนพักอยู่ไกลๆ โล่งใจจนตัวเบาไปหมด…พี่โจมาร์เดินเข้ามาพร้อมถ้วยน้ำ
“ขอบคุณฮะ พี่” พี่นั่งลงข้างๆ ส่งสายตาขำๆเชิงรู้กันให้ผม
ผมอมยิ้ม
…
ทุกคนช็อค ตอนที่กษัตริย์ไซรัส โผล่มาเคาะประตูห้องพร้อมกับผม
ทำให้ทั้งหอพยาบาลต้องวิ่งจุดไฟกันพล่าน ผมยืนขำพวกบริวารที่วิ่งกันให้วุ่น สมน้ำหน้า!!!
หมออ้วนใจดำผู้นั้น นั่งอยู่ที่มุมห้องด้วยความหวาดกลัว หลังจากที่ท่านไซรัสเสด็จมาตรัสกับเขาเป็นการส่วนตัว….ทำให้หมอระดับเก่งๆที่สุด ต้องช่วยผ่าตัดอโดนิสถึงสามคนด้วยกัน เขาไม่ถูกตัดขาแล้ว ท่านไซรัสเสด็จกลับวังหลังจากรับสั่ง…
“เจ้านี้มันบ้าจริงๆ” พี่ส่ายหัว
“แต่ก็กล้าหาญมาก…ข้าจินตการทำอะไรแบบนั้นไม่ถูกเลย …เจ้ามัน- - สุดยอดไปเลย นากัล”
ผมหัวเราะออกมา “ฮะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ” พี่ก็พาลหัวเราะลั่นหอพยาบาลไปด้วย ก่อนที่พี่จะเข้ามาสวมกอดผม
ผมกอดพี่แน่น ถอนหายใจฟู่ใส่อกแข็งๆ รู้สึกได้เองเลยว่าพี่โจมาร์รักผมมาก…
“ผมรักพี่นะฮะ” ผมบอก ใบหน้าหนุ่มใสฉีกยิ้ม
“ข้าก็รักเจ้า”
“เราเป็นพี่น้องกันนะฮะ” ผมหอมแก้มพี่เบาๆ
“แน่อยู่แล้ว แต่ถ้าพี่ไม่แต่งงานกับผู้หญิง แล้วท่านเซอซัสไม่กลับมา …พี่ก็จะเอาเรานะ เพราะเราทำอาหารอร่อย” พี่พูดหน้าตาย
“นี่!! พี่เห็นผมเป็นตัวอะไร …หนอย…ผมจะไม่ทำอะไรให้พี่กินแล้ว”
“พี่ล้อเล่นหน่า…โอ๋ ” พี่ขยี้หัวผม แถมดึงเข้าไปจั๊กจี้
เราหัวเราะกันอยู่อย่างนั้นจนไปนอน
………………..
“ก๊อกๆๆๆ”
“ฮื้มม” ผมงัวเงียตื่น เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเพราะโดส …ร่างกายผมปวดหนึบ ผมฝืนลุกขึ้นไปเปิดประตู
นายทหารชุดแดงท่าทางจืดชืดยืนอยู่
“กษัตริย์ไซรัสมหาราชรับสั่งให้เจ้าไปเข้าเฝ้า”
ผมหันไปเลิกคิ้วกับพี่โจมาร์ที่นอนคุ้ดคู้อยู่ พี่งัวเงีย แล้วปัดมือให้ผมออกไปเองคนเดียว พี่อะ!!
ผมก็ประหม่าน่ะสิฮะ เดินต้อยๆตามนายทหารคนนั้น …เราเดินมาสู่ลานกว้างใหญ่มากๆ หน้าพระราชวัง ผมเงยมองพระราชวังเปอร์ซีโพลิส ในแสงแดดอ่อนยามเช้า…
ไม่รู้ทำไม เปอร์เซียมีความน่าเกรงขาม ขึงขัง ยิ่งกว่าบาบิโลนหลายเท่านัก บาลิโลนโดดเด่นในความวิจิตร ละเอียด ธรรมชาติ แต่พระราชวังเปอร์เซีย จะดูแข็งๆ…เหมือนเกราะเหล็ก แต่ก็สวยเปล่งปลั่งเหมือนทอง
ผมเห็นขบวณม้า ซึ่งมีท่านไซรัสอยู่หัวขบวณไกลๆ ราวกำลังจะออกวังไปทำกิจ
นี่ ท่านหยุดขบวณเพื่อรอผมหรอ??
ท่านไซรัสอยู่บนหลังม้าตัวใหญ่มาก พอผมเดินมาถึง ก็รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กจิ๋ว…เมื่อเทียบกับความสูงตระหง่าน
ท่านไซรัสขยับร่างใหญ่เล็กน้อย และก้มลงยิ้มให้ผม “ญาติของเจ้า…หายดีแล้วใช่ไหม เจ้าหนู”
“หายดีแล้วฮะ…ผมขอบคุณพระคุณของท่านอย่างที่สุด อโดนิสได้ผ่าตัดเพราะท่านไซรัสเมตตา” ผมตอบซื่อๆ
“และเพราะเจ้ากล้าหาญมากเช่นกัน … ข้าเรียกเจ้ามาเพราะจะถาม ข้ายังไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าเลย เจ้าชื่ออะไร”
“นากัลฮะ”
สายตาคมดุของท่านไซรัส นิ่งชะงักไปอีกครั้ง... เห?
ท่านมองผมหัวจรดเท้า พิจารณา…แล้วท่านก็หันไปส่งสัญญาณให้ทหาร ทันใดนั้น พวกเขาก็ถอยออกไปห่างๆ
กษัตรย์ไซรัสลงจากม้าใหญ่ ก่อนจะตรัสกับผมว่า
“เจ้าคือ นากัล…ที่เคยรับใช้ในวังบาบิโลนใช่หรือไม่? ”
ผมค้าง
…
ใบหน้าท่านไซรัสเหยียดยิ้มจนเห็นรอยย่น
“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว…เพราะมีไม่มากนักหรอก เด็กที่มีลักษณะแบบเจ้า …ดูพิเศษ แปลกแยกกว่าคนอื่นๆ แบบที่เซอซัสบอกข้าไว้…แถมยังโกหกข้าเรื่องไร่ยูเทนส์อีก”
ท่านไม่ได้เว้นให้ผมพูด ชายร่างยักษ์กล่าวต่อเรียบๆ
“เซอซัส เป็นเด็กเลี้ยงยาก…เพราะเขาพิเศษกว่าคนอื่นๆ เส้นทางที่เขาเลือก เป็นเรื่องยากแทบจะที่สุดแล้ว สำหรับมนุษย์…แต่เขาก็เต็มใจ ที่จะเห็นโลกเปลี่ยนแปลงไปพร้อมๆกับข้า… ข้าเป็นบิดาและกษัตรย์ที่มีความฝัน ถ้าเจ้าคือนากัลคนนั้น ที่เซอซัสเลือกล่ะก็…เจ้าคือเด็กฉลาด…”
“ทะ - -ท่านไซรัส” ผมค้าง พูดอะไรไม่ถูก หน้าแดงจัด
“ไม่ต้องตกใจไป… เซอซัสยังต้องอยู่ในหน้าที่ที่เขาเลือก …แต่เจ้าน่ะสิ เจ้ามีเสรีภาพแล้ว ที่จะเลือกชีวิตภายภาคหน้าต่อไปเช่นไร”
ความรู้สึกท่วมท้นออกมาจากดวงตาผมกระมัง ท่านไซรัสมองราวเข้าใจความหมาย
ท่านเอ่ยต่อ
“ ข้าสอนเซอซัสตั้งแต่เขายังเด็ก
สิ่งสำคัญในการสร้างอาณาจักรใหม่
ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่ของกองทัพ ไม่ใช่พื้นที่ของโลกอันมหาศาลที่เราไปครอบครอง
ไม่ใช่เครื่องจักรพิศวงที่พวกชายแก่คิดค้น… แต่คือ
เสรีภาพ…ที่มนุษย์ทุกคนมี เพื่อเลือกชีวิตและ ศาสนาของตนเอง ”
ท่านมองออกไปที่เมืองเบื้องล่าง
“ในโลกยุคนี้ ผู้คนยังไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ นากัล…พวกเขาปรับตัวไม่ทัน ต่อต้าน ไม่ยอมรับ…ข้าอาจจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิต เพื่อทำให้ เสรีภาพเกิดขึ้น…เซอซัสก็คิดเช่นนั้น”
“ยามนี้ เจ้าเป็นอิสระแล้ว จงมีทางเลือกของตนเองเถอะ นากัลนักผจญภัย…และจงรู้ไว้เสียว่า กษัตรย์ไซรัสรับรู้เรื่องการเดินทางทั้งหมดของเจ้า”
ทันใดนั้น พระองค์ก็สบัดบังเหียนม้า ส่งสัญญาณ จนเหล่าทหารกรูเข้ามาตามเสด็จ …ผมสีดำขลับ และดวงตาเฉียบมุ่งมั่น ควบม้าออกจากประตูวังไป ….เป็นภาพของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ผมเคยอ่านเจอในหนังสือ… ต่างกันแค่…
ท่านคือ คนในโลกนี้จริงๆ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่ผมยืนอยู่บนลานทรายนั้น … จนอากาศเริ่มร้อนขึ้น ผมอาจจะยืนอยู่เป็นชั่วโมง หรือ กี่นาที ผมไม่รู้เลย แต่บางอย่างในหัวใจผมได้เปลี่ยนไปแล้ว หลังจากคำพูดทั้งหมดนั่น
บางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกเลย…
.
.
.
ครั้งแรก
ผมภูมิใจ
…ในตัวเอง
(http://image.ohozaa.com/i/efc/zRQrA6.jpg)
================================
-
สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่าน
กรีสสส รออีกนิดดดเดียวเท่านั้นค่ะ ท่านเซอซัสของทุกคนก็จะโผล่มาแล้วจริงๆ 5555เห็นคอมเม้นแล้วแบบ...ลุงเซอซัส ลุงนี่มันแซ่บ คนถามถึงเยอะมาก!!555 ท่านบาลิธก็เก็บตัว รอออกแบบตู้มตามมอยู่ (อะไรของคนแต่ง?)
แต่นากัลเจอป๊ะป๋าไซรัสไปแล้ว ต้องได้เจอจุดเปลี่ยนของความคิด อุดมการณ์ก่อน ก็เรื่องนี้ชื่อว่า "การผจญถัยของนากัล(เนอร์กาล)” นี่เนอะ
มาลุ้นกันค่ะว่า “ทางเลือก” ที่เจ้าหนูเลือก จะออกมาคืออะไร
รักผู้อ่านทุกท่าน ขอบพระคุณสำหรับคอมเม้นอย่างสูงค่ะ ทุกคนเป็นมากกว่าคนอ่านสำหรับเรา เราดีใจจริงๆเลยค่ะ ไปปั่นต่อ จะได้ออกถี่ๆ อิอิ
cloud9
-
ป๋าเค้ายอมรับนากัลเป็นลูกสะใภร้ใช่มั้ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอพระเอกค่ะ รอพระเอกกกกก
-
ชอบเรื่องนี้ ติดตามที่สุด
-
หลงรักกษัตริย์ไซรัส ท่านเท่ห์มาก :-[
-
ขอบคุณค่ะ รอ รอ :กอด1:
-
คุณป๋าไซรัสทาบทามลูกสะใภ้อยู่ใช่มั้ยคะ
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เมื่อ2-3วันก่อนพึ่งได้อ่านภาคแรกสนุกมาก
แบบซึมลึกเลย มันมีอะไรมากกว่าที่คิด ข้อมูลก็เยอะมากค่ะ ชอบ
อ่านจนจบแล้วกรี๊ดเลย และโชคดีมากที่พึ่งอ่าน เพราะมีภาค2มาต่อแล้ว
ยังแอบงงว่าทำไมต้องมีสามพีเล็กๆ ท่านบาลิธคิดอะไรอยู่
อยากรู้ความคิดของท่านบาลิธ ต้องมีอะไรแน่ๆ
คิดว่าท่านบาลิธต้องรู้ว่าท่านเซอร์ซัสเป็นใคร มาจากไหน และทำอะไร
อยากรู้เป้าหมายของท่านบาลิธบ้างจริงๆ
และต้องเห็นรอยแผลที่ท่านเซอร์ซัสทำไว้ให้นากัลแน่นอนเลย
ตอนนี้แอบหลงอโดนิสหน่อยๆ555
งงว่าทำไมท่านบาลิธต้องเศร้าเรื่องอโดนิสทั้งๆที่รู้ว่าไม่ตาย
ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน
ภาคนี้แบบกษัตริย์ไซรัสโผล่มาไม่ทันตั้งตัวเลยจริงๆ
แถมรู้เรื่องนากัลด้วย ทำเอาเราพลอยคิดถึงท่านเซอร์ซัสไปด้วย
หวังว่าจะโผล่มาเร็วๆกับท่านบาลิธ
เห็นท้ายตอนที่3บอกว่า โชคชะตาทั้ง4คนจะเป็นอย่างไร...
แสดงว่ายังไงท่านบาลิธก็ต้องคู่กับอโดนิสแน่นอน 2คู่ฮิฮิ
รออ่านต่อนะคะ
-
แปะไว้ก่อนจ้า
-
ชอบมาก สนุกสนาน ลุ้นสุดๆ อยากอ่านต่อเร็ว ^^ หลงรักนากัลรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ อิอิ
-
ติดตามและรอคอย การเปิดตัวของป๋าเซอซัส กับท่านบาลิธ คับป๋ม
-
มาสักทีๆ นากัลน้อยคิดถึง
-
ชอบความคิดความอ่านในการเป็นผู้นำของท่านไซรัส
และก็ดีใจที่ท่านได้รู้จักกับนากัล(ว่าที่สะใภ้) และท่านก็รักเด็กน้อยคนนี้
นากัลเป็นเด็กที่ทั้งกล้าหาญ เข้มแข็ง และก็เฉลียวฉลาด
เหมาะสมแล้วที่จะยืนอยู่เคียงข้างท่านเซอซัส แต่เมื่อไหร่ท่านจะมาละ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเช่นกันค่ะ รักคนแต่ง
-
ท่านพ่อท่านเซอซัสเท่มากๆ
ท่านมองเรื่องราวที่ผ่านมาของน้องว่า คือการผจญภัย
ก็จริงนะ
แต่เมื่อก่อนเค้ายังไม่โตพอที่จะบิน เลยได้แต่ปลิวตามลม
ตอนนี้มีอิสระที่จะบินแล้ว เจ้าเด็กน้อย สู้ๆนะ
-
ลุงไซรัสเท่ :katai2-1:
นากัลก็โตขึ้นมาได้ดีมากเลยทีเดียว เห็นข้อเปรียบเทียบกับตอนเป็นเด็กเล็กเยอะ
กลายเป็นเด็กฉลาดน่ารักไปแล้ว :mew1:
-
กรี้ดดด หลงรักทั้งพ่อทั้งลูกเลยยย ><
-
ชอบท่านไซรัส เป็นผู้นำที่สุดยอดมากๆ แถมอบอุ่น และเท๊เท่
ตอนแรกนึกว่าเซอซัสโดนสั่งให้ไปเป็นไส้ศึกซะอีก ยังเคยคิดว่าคุณป๋าว่าใจร้ายอยู่เลย ...เค้าผิดไปแล้วคุณป๋าไซรัส
-
หัวใจดั่งได้น้ำทิพย์ หากนี่เป็นคำพูดจริงของไซรัสที่สองล่ะก็ สมควรแล้วที่จะได้ชื่อว่าไซรัสมหาราช
โอ๊ยให้ตายเถอะฝ่าบาท พระองค์ทำให้หหนูไม่ขยะแขยงมนุษยชาติมากเท่าก่อนเก่าอีกแล้ว
ท่ามกลางโคลนตม อาจค้นเจอเนื้อทอง
อร๊ากกกกก เพ้ออออ
คือแบบว่า ไซรัสมหาราชที่สอง เป็นกษัตริย์ในดวงใจไปแล้วอ่ะ เดี๋ยวจะไปค้นข้อมูลเกี่ยวกะลุงแกต่อโดยพลัน
เอาล่ะเข้าเรื่อง
ตอนหน้าอาเฮียเซอซัสจะออกมาแว้วววววว
เย่เย้~ ลุงแกฮอตจริงอะไรจริงนะเอ้อ
โดส.....เฮียเท่มาก.... คือ ถ้าบทเฮียจะได้เสียกะกษัตริย์ที่เซอซัสอยู่ดิวย(ป๋าคนเก่าในวังบาบิโลนของนากัลที่เค้าลืมชื่อไปแล้ว- -")ล่ะก็
เฮียโดสกดเค้าทำเมียเลยนะ ลุคอีตาหมอนั่น มันแมนแค่ตอนจิ้มนากัลแค่นั้นแหละ!
เฮียอย่าไปเป็นเมียใครเค้าอีกนะ!! หนูเชียร์ให้เฮียเป็นผัวสุดใจขาดดิ้นเลย!
-
รอลุ้นๆๆ :katai2-1:
-
ตอนที่ 5
ก้อนน้ำตาล ก้อนที่ห้าถูกยัดเข้าปากเจ้าม้าเพื่อนยาก …บาลี่รื่นเริงมากวันนี้ มันกระโดดโลดเต้นบนถนนทราย ผมก็คึกคักเช่นกัน รุ่งเช้า เราออกเดินทางกลับไร่ยูเทนส์ เพราะอโดนิสเดินได้ปกติแล้ว โดสนี่ถึกจริงๆ
“เฮ้ย ไหนๆก็เข้าเมืองแล้ว เราแวะซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ดีๆให้ไอ้นากัลมันหน่อย เอาถุงเงินข้าไป” โดสโยนถุงใส่ผม ก่อนจะหยุดม้า ที่ร้านผ้าหรูหรา
“อ๋า หรอฮะ..ก็ดีเหมือนกันนะ” ผมยิ้มร่า “เสื้อผ้าพวกเราก็เก่าแล้ว ซื้อไปฝากทุกคนที่ไร่ให้หมดเลย”
แขกเปอร์เซียเชื้อเชิญผมเข้าไปในร้าน…มีผ้าสวยๆ หลากสีสัน ในนี้มากมาย
“เชิญเลือกเลยขอรับ” เขาเอ่ย
ผมกวาดตามองเสื้อผ้าสวยหรูมากมาย ที่ผมถูกบอกให้ ‘เลือก’
ชีวิตที่ผ่านมา เป็นทางเดินที่ผมไม่ได้เลือกเลย …พอได้ยินกษัตริย์ไซรัสตรัสว่า
ยามนี้ เจ้าเป็นอิสระแล้ว จงมีทางเลือกของตนเองเถอะ นากัลนักผจญภัย…
ผมกลับรู้สึกตันที่คอหอย เหมือนมีอำนาจมืดอะไรบางอย่างบอกว่าผมไม่มีสิทธิเลือก
บางครั้ง ลูกค้าพวกนั้นก็ติดอยู่ในใจ…มันไม่ได้น่ากลัว น่าโกรธหรืออะไรหรอกนะฮะ…แต่มันเป็นส่วนหนึ่งของผม
ส่วนที่บอกว่า “รอให้พวกเขาสั่งก่อนสิ นากัล” “ใครต่อใครก็เข้ามาในตัวนายได้ทั้งนั้น…”
ส่วนที่บอกว่า “ต้องทำนะ ถึงนายไม่อยากทำก็ตาม เพราะ ถ้าไม่ทำ ….ก็จะตายเอาน่ะสิ”
แต่… ทางเลือกหรอฮะ…ถ้าเลือกได้ผมจะเป็นอะไร
ถ้าเลือกได้ผมจะ… ทำอะไร?
ความคิดหนึ่งผุดขึ้น.. ผมยิ้มน้อยๆ ความคิดนี้
ใช่แล้วล่ะ….
นี่แหละ นากัล …
“เอาชุดพวกนี้ฮะ…ทั้งแผงนี้เลย…”ผมบอกพลางส่งถุงเงินให้แขก
“ทั้งแผงเลยเรอะ หนู”
“ฮะ…ทั้งแผง”
======================
พี่โจมาร์ต้องรีบกลับเข้าประจำการ พี่คงโดนนายทหารใหญ่เอ็ด แต่พี่ไม่สน…ผมแลบลิ้นใส่พี่ ตอนเขาโบกมือลา และควบม้าออกจากไร่ยูเทนส์ปรานลมกรด
เราถึงบ้านแล้ว!!เย้!
“ได้เวลายืดยาด และ บอกลาปัญหาโง่ๆของร่างกายเสียที” โดสบิดขี้เกียจยกใหญ่ สบัดผมลู่ลมเล่น
“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ นากัล…ข้าจะนั่งเล่นอยู่ในไร่นี้แหละ… ขอนอนเล่นบนพื้นดินเสียหน่อย…เลี่ยนเมืองหลวงจะอ้วก…” เขาชูมือขึ้นเหนือฟ้า ก่อนจะเดินดุ่ยๆเข้าไปในทุ่งราวคนประสาทเสีย
ผมหัวเราะตามหลัง ตาเพี้ยนเอ้ย!
โดสอยู่กับท่านบาลิธได้ยังไงนะ ผมนึกไม่ออกจริงๆ ตอนในวังมันเป็นยังไง…พวกเขาทำอะไรกัน
รักกันรึเปล่า…??
เฮ้อ ผมมองชายหนุ่มเหวี่ยงแขนสนุก อยู่ในทุ่งโล่ง
แต่หัวใจของอโดนิส เหมือนคลื่นทะเลฮะ คาดเดาไม่ได้…บางที ท่านบาลิธคงรักเขาที่ตรงนั้น
แต่ยอมรับเลยนะฮะ ว่าโดสมีเส้นผมที่สวยจริงๆ เป็นเงางามยิ่งกว่าของผมอีก …อยากรู้จัง ว่าตอนโดสมีอะไรกับผู้ชาย โดสเอาไปจิ้ม หรือโดนจิ้มกันแน่ ฮี่ๆๆ แต่ผมไม่กล้าถามหรอกฮะ เพราะกลัวโดสฆ่า
“เดี๋ยวผมไปธุระแปปนะฮะ” ผมตะโกน วิ่งกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อหยิบ ‘ของสำคัญ’ ชิ้นหนึ่งออกมา
ผมควบม้าออกจากบ้านไร่ ตอนบ่ายแก่ๆ…
.
…
แค่แปปเดียว ผมก็มาถึงท่าเรือ… ฟ้าสีขาวว่อง และแดดจ้า เรือสิ้นค้าลำหนึ่งเพิ่งเทียบท่า พร้อมลูกเรือที่เดินไปพักผ่อน ผมมองหาซุ้มสีแดง…เห็นชายร่างผอมเกร็ง โพกผ้ากันลมที่ศีรษะ กำลังนั่งเขียนอะไรอยู่
…ผมตรงปรี่เข้าไป
“สวัสดีฮะ”
ชายผู้นั้นเงยมองผมหัวจรดเท้า พูดเสียงต่ำ “อะไร แก”
“ท่านคือ คนกลางผู้จัดการเรื่องเรือสิ้นค้าเข้าออกใช่ไหมฮะ” ผมถามยิ้มๆ
“ใช่…ข้ารับใช้ ท่านมาซูฟี เจ้าของขบวณเรือสิ้นค้าที่ใหญ่สุดในอ่าวเปอร์เซีย… มีธุระอะไร? ” เขาตอบอย่างหยิ่งยโส
“ผมขอคุยกับ ท่านมาซูฟี หน่อยได้มั๊ยฮะ”
“ไม่ได้…กลับไปซะ อย่ามาบังอาจ” เขาปัดมือ
ผมถอนหายใจแรงๆ ขมวดคิ้วแน่น
“ไม่ฮะ” ผมตอบพร้อมเม้มปากมั่นใจ “ไม่ไป”
“อะไรวะ เจ้าเด็กนี่!” เขาพองตาโตดุ ใส่น้ำเสียงแรงๆ แบบลูกค้าเวลาสั่ง
ผมทำหน้าเหรอหราใส่ “ไม่กลับ! ผมต้องการเจอท่านมาซูฟี ผมมีธุระจะคุยกับเขา”
เสียงเด็กเล็กๆของผม พูดแล้วฟังดูตลกจัง… ถึงว่าใครๆก็ไม่เคยเกรงใจนายเลยน่ะสิ นากัล
เพราะผมคงมีบุคลิกแบบ เด็กที่ยอมอยู่เบื้องล่าง คอยรองรับอารมณ์พวกเขา
แต่…ไม่อีกแล้ว
ชายผู้นั้นลุดพรวด หัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาจ้องหน้าผม…ผมจ้องหน้าเขากลับ ไม่กลัวหรอก
ผมได้คุยกับ พระเจ้าไซรัสมหาราชมาแล้ว กษัตริย์เหนือหัวของแผ่นดินเปอร์เซียอันยิ่งใหญ่นี่ กับอีแค่พ่อค้าเรือสิ้นค้า…ทำไมผมจะคุยไม่ได้
ทันใดนั้น เหมือนว่าเขาได้ยินเสียงคนตะโกนกัน บนเรือริมสะพาน เขาชะโงกหน้าออกไปดู
“ท่านมาซูฟีขอรับ… อา ท่านอยู่บนนั้นพอดี มีเด็กชาวนาขอมาคุยกับท่านน่ะขอรับ จะให้ผมไล่ไปไหม- -”
ทันใดนั้น ร่างชายวัยกลางคนก็เดินออกมา ผมยาวน้ำตาลเต็มไปด้วยเครื่องประดับ เพชรพลอยตามเสื้อผ้า และติ่งหูของเขา…นี่คือ ท่านมาซูฟี เจ้าของเรือสำเภาหลายลำ …เขาเดินขมวดคิ้วมาที่โต๊ะ ผมจึงยิ้มให้เขาบางๆ
“สวัสดีฮะ”
“มีอะไร เจ้าหนู”
ผมหยิบกล่องไม้สีดำขึ้นมาวางบนโต๊ะ …เปิดมันออก และ หยิบกังหันด้ามทอง ใบพัดพลอยแดงเจียระไน อันสว่างสไวออกมา
มันสะท้อนกับแดด และพาดลงที่หน้าของ ท่านมาซูฟี..ทำให้เครื่องประดับบนร่างท่านกลายเป็นของเกร่อๆ
“ผมชื่อนากัลฮะ …” ตาสีฟ้าของผมสุกประกาย ไม่ได้พูดด้วยเสียงโทนเดิมอีกแล้ว เสียงเล็กๆเหมือนเด็กขี้แง จะไม่ใช่เสียงของ นากัลอีกต่อไป
ต่อไปนี้ ผมจะเป็นนากัลที่พูดว่า “ แลกกับกังหันทองคำ….ผมจะขอซื้อเรือสำเภาสามลำฮะ”
….
..
หลังจากคุยกับ ฝ่าบาทไซรัส ผมก็มาคิดได้ตอนไปเลือกเสื้อผ้า
นอกเหนือจาก การเป็นโสเภณี ที่เป็น ส่วนหนึ่งที่กดขี่จิตใจของผม
แต่ผมลืมไปว่า ส่วนหนึ่งของผม ก็คือ ท่านเซอซัส…ดวงไฟในสายตาเจ้าเล่ห์ …คือจูบที่เติมเต็มลึก ถึงข้างในหัวใจเล็กๆ
ผม คือ ท่านบาลิธ ความเมตตาและ ผิวหอมนุ่มยามที่ท่านลูบศีรษะ
ส่วนหนึ่งของผมคือ พี่โจมาร์ การต่อสู้กับความยากลำบากวัยเด็ก
ผมคือ รอยยิ้มกว้างของอโดนิส …ในไร่ยูเทนส์ทอแสงใต้ตะวันจ้า
ผมคือ ยอดหญ้า และหนังสือนิทานของผู้เฒ่า คือความสุขท่ามกลางเพื่อนๆพี่น้องโรงสี
และส่วนสุดท้าย ที่สำคัญที่สุด ก็คือ ตัวผมเอง ‘นากัล’
ในเมื่อผมมีเสรีภาพแล้ว ผมก็จะทำตามหัวใจของผม
============================
อโดนิส พี่จาเว็ด เจ้าแท็บ รูจ น้องซาวี และท่านผู้เฒ่า ยืนเรียงกันเหมือนเต่าหกตัว ที่ตามผมไม่ทัน… ผมกระโดดโลดเต้นไปมา บนดาดฟ้าเรือ ตะโกนว่า
“ขึ้นมาสิฮะ ยืนรออะไรกันอยู่ ทั้งสามลำนี้เป็นของเราแล้ว!!”
“ช่างเพชรเพิ่งเดินทางมาตีราคาเมื่อตะกี้และกลับไป” ท่านมาซูฟีอุ้มกล่องกังหันทองคำ ท่านบอกคนใช้ให้เอาผ้ากำมะหยี่มาห่อ และ ลูบคลำกล่องราวกับมันเป็นเด็กน้อยๆ
“ถ้ายังไงก็ยินดีร่วมการค้ากันอีกนะครับ นากัล…เผื่อท่านมีสิ้นค้าเครื่องประดับอะไรอีก ติดต่อได้ที่ ลุช ” เขาชี้ไปที่ตาแก่หน้าซุ้มตอนแรก ที่ไล่ส่งผม
ใช่สิฮะ…เพราะกังหันของท่านเซอซัส …. พอตีราคาออกมาแล้ว ซื้อเรือสำเภาได้ตั้งห้าลำ แต่ผมเอาแค่สามพอฮะ…
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาบอกอโดนิส ที่คาบยาเส้นหลวมๆไว้ในปากแบบคนทำอะไรไม่ถูก
รอยยิ้มล้นหน้าดำๆของท่านมาซูฟี ก่อนที่เขาจะเดินหายไป
“ลำนั้นให้อโดนิส ลำนี้ให้พี่โจมาร์…พี่เห็นแล้วต้องเป็นลมแน่… ส่วนลำนี้ของผม”
ผมปีนขึ้นไปยืนบนยอดเสากระโดง ลมวันนี้สดชื่นจริงๆแฮะ
อโดนิสเป็นคนแรกที่ขยับตัวออกจากความช็อคได้ก่อนใคร เขาเดินขึ้นมาบนดาด
โดสปีนตามผมขึ้นมาบนยอดหอ ลมตีผมเขายุ่ง
“นี่ นากัล…เจ้าทำอะไร???”
“ก็ไหนๆ กังหันแดงก็แตกแล้ว ทำไม เราไม่แยกมาเรือลำนี้เสียเลยล่ะฮะ โดสจะไม่ได้ต้องซ่อม เราแค่หาลูกเรือเพิ่ม พี่จาเว็ดบอกจะไปด้วยกันด้วย”
“นากัลเจ้ามันบ้าระห่ำไปแล้ว”
“ใช่… บางทีนะฮะ หลังจากโดสเกือบจะถูกตัดขา และ ผมได้เจอพ่อของท่านเซอซัส ผมจึงเป็นบ้าไปเลย”
“แล้ว…เราจะทำอะไรกับเรือตั้ง สามลำ ห้ะ!!” อโดนิสย่นหน้าร้อง
ผมคว้ายาเส้นจากปากโดสมา โยนลงทะเลไปข้างล่าง
ผมยืดตัว…สูดหายใจอย่างน่าหมั่นใส้สุดๆ
“ก็…ผมจะไปหาท่านเซอซัส… ผมจะเป็นหนึ่งในกองทัพฮะ…เรือรบก็ได้ หรือถ้าเขาไม่ให้เป็น ก็เป็นเรือเสบียงก็ได้ เรือขนอาวุธก็ได้ เรือพักฟื้นก็ได้…เรืออะไรก็ได้ที่หลวงอยากให้เป็น โดสช่วยส่งมันเข้ากองทัพให้ทีนะฮะ”
“…”
“ข้าต้องการเหล้า…” โดสขยับอยู่ไม่สุข หันซ้ายหันขวา “ข้าต้องการเหล้าจริงๆ บ้ะ!!นากัล”
อโดนิสลงไปนั่งกองกับพื้น ก่ายหน้าผาก…
“เจ้านี้มันบ้าผู้ชายจริงๆ ให้ตายเหอะ!!! บ้าขนาดซื้อกองทัพเรือจะไปหา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ใช่ผมบ้า…ผมรักท่านเซอซัส… แล้วผมก็รักพ่อของท่านด้วย…ฉะนั้น ไม่แปลกอะไรที่ผมจะอยากรับใช้ฝ่าบาทไซรัสครั้งนี้ ผมอายุไม่ถึง รบไม่เป็นก็จริง…แต่เรือสามลำทำอะไรได้ตั้งมากมาย”
สายตาโดสที่ตอนแรกไม่รับเรื่องที่ผมพูดแล้ว เริ่มมีแววเข้าใจ
“ไม่เป็นไรหรอก โดส…เพราะผมเลือกสิ่งนี้เอง โดส…เข้าใจ ใช่ไหมฮะ…ผมอยากให้โดสเข้าใจ” ผมกุมมือเขา
“เข้าใจว่า??”
“ก็ ผมได้เลือกแล้วไงฮะ เลือกชีวิตให้ตัวเอง… มันน่ากลัวอยู่นะ…ทำให้ผมมือสั่นไปหมดเลย แต่พอผมซื้อเรือลำนี้ ผมก็รู้สึกว่า …นี้แหละ จะเป็นชีวิตผู้ใหญ่ของผม”
ทันใดนั้นเอง… ดวงตาสีฟ้าสวยของโดส ก็มีน้ำตารื้น
“เจ้ามันแค่เด็กอายุสิบสี่เอง เจ้าเบื้อก!!!”
เขาโวยวาย …เราหัวเราะกันอยู่สักแปป แล้วโดสก็มองตาผมนิ่ง
“แต่ถ้า นี่เป็นสิ่งที่เจ้าต้องการ …ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเอง”
ผมยิ้ม
“ผมรู้ฮะ”
“เจ้าแน่ใจนะ… อีดอึดใจเดียว เราต้องไปสงครามครั้งใหญ่ ในประวัติศาสตร์จริงๆแล้ว”
ผมพยักหน้า
“ไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้เลยฮะ และ เอ้อ ผมคิดชื่อของเรือลำนี้ออกแล้ว “ ผมยิงฟันปริ รู้สึกว่าหน้าขาวๆของตัวเองคงเปล่งปลั่งมาก เพราะโดสย่นคิ้วแบบขยะแขยง
“อะไร!”
ผมอมยิ้ม ในเมื่อผมจะล่องเรือลำนี้ไปหาท่านเซอซัส ชื่อก็ควรเป็นอะไรของ เราสองคน
คำนี้แหละ เป็นเหตุผลที่แท้จริง ที่ทำให้ผมกับท่านเซอซัสได้เจอกัน
“ ชื่อว่า เรือ ‘เนอร์กาล’ ฮะ”
คำว่า “เนอร์กาล” จะไปสลักอยู่บนเรือลำนี้ของผม …เรือชื่อเทพเจ้าสงคราม เข้าร่วมสงครามเปอร์เซีย
อโดนิสหารู้ไม่ ว่าผมมีแผนยาว ยิ่งไปกว่าเขาจะนึกออก… บอกตอนนี้ไม่ได้หรอก
แต่เรื่องอะไรล่ะฮะ ผมจะยอมให้ท่านบาลิธตายในสงคราม
แต่ไม่รู้จะต้องทำอีท่าไหนเนี่ยสิ….ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเลยฮะ สมองเด็กอายุ สิบสี่ จะทำอะไรได้นักหนาเล่านะ นากัล
แต่ ถ้าเป็น…เนอร์กาล เนอร์กาลอาจจะทำได้
===============================
:hao7:ปั่นๆๆๆ รักคนอ่านที่สุด ขอบคุณสำหรับกำลใจค่ะ :hao7:
นากัลกำลัง transform แล้ว ...พลังจิตวิทยาของฝ่าบาทไซรัสมันแรง 555
และก็ มี เพจ Facebook Fanpage ของนากัลค่ะ
https://www.facebook.com/thejourneyofnergal (https://www.facebook.com/thejourneyofnergal) เชิญเข้าไปไลค์กันได้เลยนะคะ
ในเพจ จะมีเกร็ดต่างๆจากเรื่อง รุปประกอบมากมาย พูดคุยแสดงความคิดเห็นตามสบายเลยค่ะ
จริงๆ มีเนื้อหาอะไรที่สนุก และน่าสนใจมาก จากยุคนั้นที่เราอยากนำมาแปล และเขียนให้อ่านกันค่ะ ก็จะลงในเพจนี้เรื่อยๆนะคะ
อันนี้ เป็นบทความที่เราเขียนในเพจ
ว่าด้วยเรื่อง Pederasty และ เรื่องจริงของเด็กอย่าง ‘นากัล’ ในยุคก่อนประวัติศาสตร์
บทความโดย cloud9
ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ แถบเมโสโปเตเมีย ช่วงที่เกิดในนิยายเรื่อง The Journey Of Nergal
การที่ผู้ชายมีเพศสัมพันธ์กับเด็กชาย มีเป็นเรื่องปกติ ในรสนิยมทางเพศในหลายประเพณี มีการปฏิบัติในวัฒนธรรมที่แตกต่างกันไป
สถานะของการที่ผู้ชายมีเพศสัมพันธ์กับเด็กชายได้เปลี่ยนไปตามช่วงเวลาของประวัติศาสตร์
สิ่งนี้ถูกเรียกว่า Pederasty เป็นคำกำจัดความ การที่ผู้ชายมีเพศสัมพันธ์กับเด็กชาย หรือ ความสัมพันธ์ระหว่างชายหนุ่มกับเด็กหนุ่มนอกครอบครัว คำว่า pederasty มาจากภาษากรีก paiderastia ซึ่งแปลว่า "รักในเด็กผู้ชาย" เป็นคำประสมที่มาจาก παῖς (pais) แปลว่า เด็กผู้ชาย และ ἐραστής (erastēs) แปลว่า คนรัก
วัฒนธรรมที่เห็นได้ อย่างเปิดเผยคือ การที่ผู้ชายมีเพศสัมพันธ์กับเด็กชายชาวกรีก (ภายในช่วงอายุ 12-17 ปีเท่านั้น) และเป็นที่โดดเด่นใน 600 ปีก่อนคริสตกาล โดยมีแนวคิดว่าเพศชายนั้นดูสวยงามมาก การมีเพศสัมพันธ์แบบรักร่วมเพศกับเด็กชายไม่ถือเป็นเรื่องน่ารังเกียจใดๆเลย หากไม่ทำให้มีปัญหาต่อการสมรสและการกำเนิดบุตร--
(ต่อ)
อ่านต่อได้ที่ > https://www.facebook.com/thejourneyofnergal (https://www.facebook.com/thejourneyofnergal)
-
Love Love นากัล :mew1:
-
โอยยยยย ตื้นเต้น
-
โอ๊ยยย นากัลน่ารักตลอดเลยยย
-
:-[
-
เด็กอายุเพียง 14 คิดอะไรได้เยอะแยะขนาดนี้ ถือว่าสุดยอดแล้ว
ในเมื่อท่านเซอซัสไม่มาหา เรามันบ้าผู้ชาย ก็ต้องถ่อสังขารไปหาเขาเองใช่ไหมจ๊ะ
จะคอยเป็นกำลังใจให้หนูน้อยนากัลน้าาาาาา
เจอคำผิดด้วยนะคะ
ขบวณ >> ขบวน
สิ้นค้า >> สินค้า
สว่างสไว >> สว่างไสว
หมั่นใส้ >> หมั่นไส้
เจ้านี้ >> เจ้านี่
นี้แหละ >> นี่แหละ
-
อ่านแล้วตื่นเต้นมากเลยค่ะ
คอยลุ้นว่านากัลจะทำอะไรต่อไป
ติดหนึบตั้งแต่ภาคแรกแล้ว รอภาค 2 อย่างใจจดใจจ่อ
ปลื้มสุดๆเลยค่ะ
เดี๋ยวขอไปสมัครเป็นลูกเรือของนากัลก่อนนะคะ เดี๋ยวเต็ม อิอิ
-
สู้ๆนากัลเจ้าทำได้
-
โอ้ววววว เทพแห่งสงครามจะเข้าร่วมสมรภูมิแล้ว ชะตากรรมที่หนีไม่พ้น ฮ่าาาาาา
สงครามจะได้จบๆ ท่านเซอร์ซัสจะได้กลับมาหาเจ้าเด็ก ก่อนที่เจ้าเด็กจะโตซะก่อน
-
อ่านตอนนี้แล้วฮาหนูนากัล 55555+
-
เซอร์ซัสมาช้า เจ้าเด็กเลยจะออกโรงเองสินะ
แต่ถ้าโดสรู้ว่านากัลจะไปช่วยท่านบาลิธด้วย คงได้เอาเรือไปคืนแน่
การผจญภัยครั้งใหม่ของนากัลเริ่มแล้วสินะ
รอๆๆ แทบไม่ไหว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตื่นเต้นๆๆ ภาค2มาแล้ว (เพิ่งเห็นฮะ)
-
ได้เวลากลับรังแล้วเนอะ
-
เพิ่งได้มาอ่านตอนแรก อยากบอกว่า อินกับนากัล จนน้ำตาซึมตามเลย เมื่อเจอ ข้อความ ข้าสุขเมื่อเจ้าสุข :mew4: :mew4: :hao5: :hao5:
-
อ่านครบ 5 ตอนแล้วววว
เย้ๆๆ นากัลได้เริ่มผจญภัยอีกครั้งแล้ว
เป็นกำลังใจให้ คุณเมฆเก้าชั้นค่ะ :mew1: :mew1: อิอิ
-
โอ๊ย สนุกน่าติดตามากครับ รอๆๆๆ :katai5: :katai5: :mc4:
-
ภาคนี้สิถึงเป็น"นากัล" ตัวจริง
-
ตามมาจากภาคแรกเพราะหลงรักนากัล><
บ้าระห่ำสิ้นดีเลย แอบซึมซับมาจากเซอร์ซัลเมื่อก่อนซินะ(ฮา)
เมื่อไหร่จะได้เจอกันหล่ะเนี่ย โอ๊บชอบอ่ะ ให้รอต้องลงแดงตายวันละห้ารอบแน่ๆ(ฮา)
-
ตามมาจากภาคแรกฮะ
นั่งอืดอยู่บ้านอ่านสองวันจบได้ยังไงไม่รู้ ติดงอมแงมเลย :hao7:
สารภาพว่าในภาคแรก ตั้งแต่ต้นยันจบดูไม่ออกว่าใครขึ้นปกกับนากัล #โดนเหยียบ
พึ่งเริ่มเก็ทตอนที่นากัลโดนลากออกมาแล้วโดนตัดผมตอนจับไปเป็นทาส ว่านี่คือบันทึกการเดินทางของนากัล
การเดินทาง การเจอผู้คนต่างๆ เป็นอะไรที่น่าดึงดูดดี มันต่างจากนิยายเรื่องอื่นที่เคยอ่านตรงที่ ชีวิตของตัวเอกไม่ได้อยู่ที่คนไม่กี่คน ไม่ได้จมปลักกับคาแร็คเตอร์เดิมๆ นากัลฉีกทั้งหมดที่ว่ามา จากโส เป็นสนม จากสนมไปเป็นทาส จากทาสไปเป็นคนของไร่ จากคนของไร่นี่ซื้อเรือมาอีก.. แถมเปลี่ยนไปเยอะ ทั้งความคิดความอ่าน ทั้งความสามารถ เหมือนเราได้มาดูบันทึกการเติบโตของคนๆนึงอย่างไงอย่างงั้น
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆ จะติดตามไปเรื่อยๆค่ะ :กอด1:
-
วันนี้เรือเนอร์กาลจะออกจากท่ารึยังหนอ รอ ร้อ รอ
-
:katai2-1: :ling1:
-
:L2: :L2: :L2:
เรือกานัลถึงไหนแล้วหนอออออ อิอิ
มาให้กำลังใจคุณคนเขียนนะค่ะ
ชอบนิยายของคุณมากๆ ตามมาตั้งแต่ภาคแรกแล้วค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กึ้ดดดดด เมื่อไหร่จะเจอกัน เมื่อไหร่ๆๆๆๆ โอมจงเจอ โอมจงเจอ เพี้ยง
-
นากัล....ช่างกล้า o13
-
ตกหลุมรักเรื่องนี้มาก เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :-[
:mew6: รออ
-
หลงรักนากัลอ่ะ น่ารักที่สุด เป็นเด็กน้อยที่คิดอะไรได้ยิ่งใหญ่มาก
เพราะเหตุผลเดียวก็คือ "รัก"
ท่านเซอร์ซัสจะเป็นยังไงนะ เมื่อนากัลไปหา
แต่กว่าจะได้เจอกัน ก็ต้องใช้เวลาใช่มั้ย นากัลคงจะโตมากกว่านี้แล้ว
ขำนากัลที่คิดว่าอโดนิสเป็นเมะหรือเคะ555 โธ่ ท่านบาลิธเป็นขั้วไหน
อโดนิสก็ขั้วตรงข้ามล่ะ เออ ว่าแต่2คนนี้อยู่ด้วยกัน ใครเป็นขั้วไหนละเนี่ย
กร๊าก งงตามนากัลละสิ
ขำอีกที่คือนากัลโดนหาว่าบ้าผู้ชาย ฮา
คราวนี้ จะเป็นthe journey of nergalเต็มตัวละสิ
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
รอหนูนากัลได้พบท่านเซอซัส ไวๆนะค๊าาาาา
ให้กำลังใจคุณนักเขียนค่าาาา
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้องงี้สินากัล ไม่ต้องรอท่านเซอร์ซัสแล้ว ไปหาด้วยตัวเองเลยยย
-
เย้! พึ่งเห็นว่าอัพภาคสองแล้วววว ดีใจมากค่าา :katai2-1:
รู้สึกว่านากัลโตขึ้นเยอะเลยนะ ความคิดความอ่านก็ดูเหนือกว่าเด็กทั่วไป
ยิ่งตอนที่ขอความช่วยเหลือจากท่านไซรัสให้ไปช่วยโดสนี่สุดยอดมาก o13
แล้วก็หลังจากนี้นากัลใกล้จะได้เจอกับท่านเซอร์ซัสแล้วใช่มั้ยคะะะ ><
แต่ขำตอนที่โดสบอกว่านากัลบ้าผู้ชาย ถึงกับซื้อกองทัพเรือไปหา 5555555
แหม่ ก็คนมันรักนี่นะ ทำไงได้ล่ะ :hao7:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆในที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดภาค2ก็มาาาาาาา
จริงๆแล้วตอนนี้เป็นช่วงเลิกอ่านนิยายชั่วคราวเพราะเตรียมตัวสอบ :call: :call:แต่พอเข้ามาเท่านั้น กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7: มีคามสุขสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
เป็นกำลังใจให้นะคะ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกอ่านไปหลายรอบเลยละคะ ชอบบบบบบบบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5:
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆๆๆอย่างนี้ออกมาให้อ่านนนนน จะคอยติดตามตลอดไปค่ะะะ พยายามเข้านะคะ
ออกตอนมาเยอะๆเลยนะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :L2: :L2: :L2:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
โอมมมมมม มาต่อไวๆนะคะ
อิอิ อยากให้นากัล เจอกับ ท่านเซอซัสแล้ว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
นากัล โตแล้วจริงๆ :hao5:
-
เค้ามีไรจะบอก เค้าอ่านเรื่องนี้อีกรอบทั้งภาค 1 และ 2
อ่านไปฟังเพลงไป
http://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIc
เพลงมันก็บิ๊วเหลือเกิน ฮ่าๆๆ อินจนน้ำตาไหลก็มี :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
คิดถึงคุณนักเขียน ท่านเซอซัส หนูนากัลนะค๊าาาาา
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถึงขนาดต้องไปดูอเล็กซานเดอร์มหาราชแก้ขัดไปพลางๆระหว่างรอนากัล
หนังเมื่อ10ปีที่แล้วแต่พึ่งได้ดู เช๊ย เชย เนอะ
บาบิโลนในหนังอลังการมากๆ นึกถึงนากัลในภาคแรกเลย
เฮฟาอีสเตียน ก็ทำให้คิดถึงโดส
มาต่อไวไวนะนะ เค้ารออ่านอยู่
-
มาต่อไวๆ นะค้าาา อ่านรวดเดียวจนทันเลย ทวิตเตอร์ชื่ออะไรคะ จะฟอลไปตามจิก 5555555 ล้อเล่น รักนากัล ต่อไวๆน้า พลีสสสส :katai1:
-
ดีใจที่ได้อ่านภาค 2 ต่อ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
จิ้มมม รอค่ะะ หายนานอีกแล้ววววว. รอน้าา
-
คิดถึงนากัลจังเลย
มาต่อไวๆ นะคะ คิดถึงคนเขียนด้วยค่าาาา
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงจังเลยค่า :L2:
ดีใจที่ Clound9 แต่งเรื่องนี้ต่อนะคะ ชอบสำนวนการเขียนมากๆ
รอติดตามอยู่เสมอนะคะ :mew1:
-
ชีวิตที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต่อจากนี้สินะ =)
-
โอยยย น้ำตาจะไหลล ในที่สุดก็มาต่อภาค 2 นึกว่าตัวเองตาฝาองตาฝาซะแล้ววววววว
-
คิดถึง....... :mew2:
-
ดันๆๆ
-
ค้างอย่างแรง
ตามอ่านทีเดียวจบ
มันสุดยอดมาก!!!
เอ็นดูนากัล และรักท่านเซอร์ซัส :3123:
รอๆๆๆๆ มาต่อนะคะ
-
นากัลช่วงนี้นี่มันสดใสจริงๆนะเนี่ย อย่างกับคนละคน
ชอบค่ะ
-
มาต่อด้วยน้าาา
-
ยังรอการผจญภัยก้าวใหม่ของนากัลน้อยอยู่นะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ มันเป็นอะไรที่มากกว่าแค่นิยายสำหรับเราค่ะ :)
-
อยากให้มาเร็วๆ ต่อเถอะนะคะ .... :katai1: :z3: :mew2:
//นี่เพิ่งอ่านภาคเเรกจบวันนี้
-
:serius2: โปรดกลับมาด้วย คร้าบบบ รอติดตามอยู่ :sad4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอ
-
รอเธออยู่เสมอออออ เล่ม 1 ออกแล้ว จะไปสอยแล้ว ช่วยมาต่อหน่อยเถอะค่าาา ซิกๆๆ
-
:katai5:
มารอคร่าาาา
:monkeysad:
-
เราชอบนิยายเรื่องนี้มาก รักหนูน้อยนากัลจริงๆ
แต่น่าเสียดายที่คนแต่งไม่มาต่อแล้ว
-
รอ นากัล มาต่อเร็วๆๆๆน๊า :impress2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยักษ์เซอซัสมารึยังน้าาา
นากัลทะลึ่งจังเลย555555 เขินงะตอนคุยกับพี่โจมาร์
สองปีผ่านมาเจ้าเด็กไม่ได้มีอะไรกับใครเลยใช่ไหมคะ555
โดสน่ารักมากๆ555555 รออยู่นะคะอิอิ
-
ยืนขึ้นเป็นอีกเสียงที่ยังรอ การผจญภัยของนากัลอยู่นะ
ตั้งแต่ตอนที่นากัลยังใช้ชีวิตอยู่ในซ่อง มันค่อยๆมีความหวัง จากประกายหริบหรี่ จนกระทั่งผ่านสิ่งต่างๆมาถึงตอนนี้ที่นากัลได้อิสระในชีวิตมาครอง
เรื่องนี้สำหรับเรามันยิ่งกว่าคำว่าชอบ
-
เอาจริงๆนะ ที่มาเม้นท์ดันตาม แต่เพราะชอบจริงๆค่ะ ยังรอนากัล ยังคิดถึง(มาก) อยากให้ไรค์/ผู้แต่งมาต่อ.... อ่านจบไปนานแล้ว แต่ก็ไม่มีลืมนากัลได้เลยค่ะ ติดตรึงใจมากจริงๆเรื่องนี้ :call: :m15: โคตรชอบ กำลังมันส์ สนุก แต่ภาคหนึ่งนี้ อ่านวนซ้ำๆไม่รู้กี่รอบแล้วค่ะ #เซอร์ซัสนากัล อ๊ากกกกกกกกกกกกกกคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ได้เรือลำใหญ่มา จะไปช่วยสงครามยังไง อะไรต่อไป ไรค์ค่ะ พลีสสสสสสสสสสสส :call: :sad4:
-
ยังรอคอยการกลับมาของไรท์และหนูนากัลลลลง :hao7: :z3:
-
ยังรอนากัลอยู่นะคะ Q.Q
:hao5: :z3: :katai1: :ling1: :ling2:
-
รอออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai1: :katai1:
-
นากัล เติบใหญ่แล้ว
ซื้อเรือเพื่อเดินทางไปช่วยคนรัก
คิดเรื่องแบบผู้ใหญ่
ทำเรื่องที่โดสยังคิดไม่ถึง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามต่อ ตามมาจากภาค 1 ผจญภัยต่อ
-
ตามมาจากภาคหนึ่ง รอตอนต่อไปนะคะ
-
สนุกมาก ติดงอมแงมมาก ชอบนากัล อยากอ่านต่อเร็วๆจัง รอนะฮับ :call:
-
คนแต่งหายไปไหน :sad4:
-
เพิ่งตามมาตามอ่านค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ ถึงเจอกันช้าหน่อย แล้วก็ดูเวลาล่าสุดก็ผ่านมาหลายปีแล้ว 5555
ดีใจมากๆที่ได้อ่านเรื่องนี้นะคะ ถึงจะยังแต่งต่อไม่จบแต่ก็ชอบมาก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ รักส์ ~ <3
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:call: :call: :call:
-
ยังรออยู่นะคะ :mew6: :mew6: :mew6:
-
ยังรออยู่นะ :เฮ้อ:
-
สู้ๆนะครับ :mew3:
-
อ่านทันแล้ว
-
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ o13
-
สนุกจังเลยค่ะ เราตามมาจากภาคแรก อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยค่ะ คิดถึงท่านเซอซัสแล้ว เมื่อไหร่เค้าจะได้เจอกันคะ ดีใจที่นากัลตัดสินใจไปตามหาหัวใจตัวเองง อยากให้เจอกันเร็วๆจัง
-
คิดถึงมากเลย..ตามอ่านมานานแล้ว :mew6:
-
เมื่อไรจะมาต่อคะ..ช่วยส่งข่าวให้ด้วยคะ :ling1: