พิมพ์หน้านี้ - หวานใจนายปีศาจ [บทที่ 17 บทลงโทษ ]28/03/15 P 6.
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: มณีอัปสร เทมาวี ที่ 07-07-2014 17:47:25
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรียน ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด
เรื่อง กฎกติกาและมารยาท
กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้ ด้วยความระมัดระวังยิ่ง
เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้
หากผู้ใดฝ่าฝืน ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน
นับถือ
อิเจ้ โมดุเรเตอร์
-
มารออ่านนนนน แฮ่
-
จองที่รอเรื่องใหม่ ฮี่ๆๆ
-
ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ :L2: :L2:
*********************************************************************************************
[บทที่ 1] คุณครูแลกเปลี่ยน
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตครับ ผม โยธิน ภาณุพงษ์ ครับ / ผม ไตรภพ อัครพิทักษ์”
“เข้ามา”ผอ. ฉีกยิ้มกว้างขัดกับหน้าซีดๆของโยและฟ่าง มือหนาของผอ.ผายมือให้นั่งตรงหน้า โยหรือโยธิน ข้าวฟ่าง ครูศิลปะและครูประวัติศาสตร์ เพิ่งจบมาใหม่ และเข้าทำงานเป็นครูโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ได้จะครบปีแล้ว การที่อยู่ๆก็โดนเรียกให้พบผอ.สร้างความตกใจแก่ทั้งสองคนอย่างมาก
“มีอะไรเหรอครับผอ.”
“คือ อย่างนี้นะครูโย ที่เรียกมาวันนี้เนี่ยเพราะมีเรื่องสำคัญมาบอก คือคนรู้จักของผมเขาต้องการครูสอนศิลปะและประวัติศาสตร์จึงมาขอร้องให้ผมส่งครูของโรเรียนเราแลกเปลี่ยนกับเขา ก็เหมือนนักเรียนแลกเปลี่ยนนะแหละอย่าคิดมาก ผมเลือกพวกคุณสองคน”เสียงถอนหายใจพร้อมๆกันดังขึ้น
“ฮ่าๆ พวกคุณนี้ซีเรียสเลยเหรอกับการมาพบผม”
“ก็นิดหน่อยครับ ผอ. แล้วพวกผมจะเป็นครูแลกเปลี่ยนกี่เดือนละครับ”ฟ่างเอ่ยปากถามรายละเอียด
“ก็แค่ 6 เดือน นี้คือรายละเอียดพวกคุณก็ไปอ่านดูนะ”ทั้งสองหยิบซองเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาแล้วเปิดอ่านอย่างตื่นเต้น
“โห นี้เราไปเป็นครูแลกเปลี่ยนที่โรมาเนียเชียวเหรอครับ”โยพูดเสียงตื่นเต้น
“นอกจากจะให้เป็นครูสอนยังให้เราเป็นครูประจำหอพักเหรอครับ นี้แสดงว่าพวกผมก็ต้องอยู่หอนะสิครับ”
“ใช่ เห็นว่าเป็นโรงเรียนประจำชายล้วนที่อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก เขาขาดบุคคลากรฝีมือดีเพราะว่าไม่มีครูคนไหนอยากจะถ่อไปสอนที่ไกลๆแถมลำบากอีก แต่เงินเดือนสูงนะ”
“ประมาณว่าอยู่กลางเขาติดธรรมชาติเหรอครับ”โยถาม เพราะโดยส่วนตัวแล้วเขาชอบที่ที่เงียบๆเวลาวาดรูปจะได้มีสมาธิ ยิ่งอยู่ใกล้ธรรมชาติด้วยยิ่งดี
“ใช่ ว่าไงพวกคุณรับหน้าที่นี้ได้ไหม”ผอ.ถาม
“แล้วค่าใช้จ่ายสูงมากไหมครับ”
“ไม่ ทางเขาจะออกค่าใช้จ่ายการเดินทางของพวกคุณ ไม่ต้องไปกังวล”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ”
“ดี พวกคุณกรอกเอกสารที่ได้มาให้ครบนะ แล้วเตรียมตัวออกเดินทางในอีกสามวัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสอนแล้ว ”
“ทำไมเร็วแบบนี้ละครับ”
“ทางเขาไม่มีคนมาสอนสองวิชานี้นานแล้ว”
“แต่ผมต้องใช้เวลาในการเตรียมสอนพวกเด็กๆที่นั้น แล้วยังต้องศึกษาประวัติศาสตร์ของโรมาเนียอีก ผมคิดว่าไม่ทันหรอก”ฟ่างส่ายหน้า มันกะทันหันเกินไป ผอ.จ้องตาฟ่างคล้ายจะอ้อนวอน
“ผมเชื่อว่าถ้าเป็นพวกคุณต้องทำได้ เด็กๆที่น่ารักไม่ได้เข้าเรียนสองวิชานี้มาจะสองเดือนแล้ว มันทำให้เพื่อนผมกังวลว่าเหล่านักเรียนจะสอบเข้ามหาลัยไม่ได้ คุณทำเพื่อเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้ได้ไหม”ทั้งฟ่างและโยต่างหวั่นไหวไปกับคำพูดผอ. นั่นนะสิเพื่อเด็กๆเหล่านั้นเราจะใจจืดใจดำได้ลงคอเชียวเหรอ
“ถ้าอย่างงั้นพวกผมขอตัวไปกรอกรายละเอียดแล้วจะส่งให้ผอ.พรุ่งนี้”ทั้งสองคนบอกลาผอ.แล้วเดินออกไป เสียงถอนหายใจดังขึ้นผอ. ลูบใบหน้าตัวเองเบาๆฉับพลันก็มีหนังหลุดลอกออกมา จากใบหน้าผอ.วัยห้าสิบกว่ากลับกลายมาเป็นใบหน้าคนหนุ่มอายุยี่สิบปลายๆ ดวงตารีเหล่มองไปยังใต้โต๊ะที่มีผอ.ตัวจริงสลบอยู่!!!
“ดูสิคราวนี้ลองเจ้าพวกตัวแสบจะกล้ากินอาจารย์คนใหม่ไหม”ผอ.ตัวปลอมพูดขึ้นลอยๆ พร้อมรอยยิ้มผุดขึ้นมา
-
อาจารย์โดนกินแน่เลย!!!
-
กินครู ครูโดนกินแหงมๆ
-
ใช่โรงเรียนแวมไพร์อ่ะเปล่าน้อ :hao6:
-
:hao6: มีแววว่าจะไม่รอดนะอาจารย์
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ เอาอีกๆ สนุกอ่ะ
-
และแล้ว ขอให้พวกคุณ โชคดี...........
อ๊ากกกกกกกกก ไรเนี่ย รอตอนต่อไปนะคะ :katai5:
-
อุต๊ะ!!! หวังว่าครูทั้งสองคนจะรอดนะ
ที่สำคัญ ต้องพาสามีกลับมาเมืองไทยด้วย :laugh:
-
[บทที่ 2 ข้อห้าม]
หลังจากที่ทั้งสองหัวยุ่งกับการเตรียมเอกสารและเคลียร์งาน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสามวันในสุดทั้งคู่ก็พากันบินลัดฟ้าไปยังโรมาเนีย
“ตื่นเต้นจังเพิ่งเคยมาต่างแดนเป็นครั้งแรก”โยพูดขึ้น
“เหมือนกันครับ ผมฟ่างฝากตัวด้วย”ฟ่างยื่นมือไปหาโย
“เหมือนกันฝากตัวด้วยนะ”ทั้งสองจับมือกัน นับแต่นี้ทั้งสองคงจะสนิทกันมากขึ้น
*********************************************************************
“ถึงสักทีนั่งจนเมื่อยตูดไปหมด”โยบิดกายไปมาเสียงดังก๊อกแก็ก
“ในละคนที่จะมารับเรา”โยและฟ่างต่างช่วยกันมองหาคนที่จะมารับ
“สวัสดีครับ ใช่คุณภาณุพงษ์ กับคุณไตรภพ รึเปล่าครับ”เสียงทักจากด้านหลังดังขึ้น ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆแต่มีใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวเนียนละเอียดดวงตาเรียวรีแต่สีผมกับสีตาบ่งบอกว่าเป็นชาวเอเชีย
“ครับใช่ครับ แล้วคุณ”ชายหนุ่มที่มับยิ้มหวานให้
“ผมชื่อ โอนิ ทาคุมิ”
“เป็นชาวเอเชียจริงด้วย ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมไตรภพเรียกผมว่าฟ่าง ผมสอนวิชาประวัสศาสตร์ ส่วนคนนี้โยธา เป็นครูสอนศิลปะครับ”
“เชิญด้านนี้ครับ มาผมช่วยถือ”ทาคุมิเดินมาช่วยโยถือพวกอุปกรณ์
“ที่จริงไม่ต้องหอบมาก็ได้ ที่โรงเรียนเรามีพร้อมให้”
“อ้อ ไอ้ของพวกนี้ของผมเป็นเหมือนเพื่อนสนิทครับอยู่กันมานาน”โยพูดยิ้มๆ ทั้งหมดพากันไปที่รถลีมูนซีนสีดำที่จอดขวางทางอยู่หน้าประตู
“เชิญครับ”โยกับฟ่างได้แต่ยืนอึ้งอ้าปากค้าง
‘แม่เจ้าโว้ย ท่าทางเป็นโรงเรียนคุณหนู แล้วสถุนเช่นกูจะอยู่ได้เหรอ’โยกลืนน้ำลายลงคอ ด้วยความเป็นคนสบายๆชิลๆค่อนไปทางขี้เกียจ จึงมีพฤติกรรมที่ซกมกและสกปรกเยอะมาก
“เชิญครับ อ่ะ ผมถือให้ไหมครับคุณฟ่าง”ฟ่างส่ายหน้า
“ขอบคุณครับแต่ไม่เป็นไร”เรื่องอะไรล่ะ ข้างในนะมีแต่ของสำคัญทั้งนั้น
“เราจะใช้เวลาในการเดินทางร่วมสิบชั่วโมง ต้องขออภัยที่อยู่ห่างไกลและสร้างความลำบาก”ทาคุมิเอ่ยปากอย่างใจจริง โยและฟ่างต่างส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร ทาคุมิยิ้มให้
“งั้นระหว่างเดินทางผมขอบอกกฎสำหรับพวกคุณนะครับ”
“ข้อ 1 ห้ามออกจากห้องหลังจากเลย สามทุ่มไปแล้ว
ข้อ 2 ห้ามเคลื่อนย้ายของในห้อง หรือแกะของตกแต่ง
ข้อ 3 ห้ามไว้ใจนักเรียน
ข้อ 4 อย่าไปไหนมาไหนกับนักเรียนแค่สองคนไม่สิเป็นกลุ่มก็ห้าม
ข้อ 5 ตอนกลางคืนถ้ามีใครมาเคาะประตูอย่าเปิดประตู
ข้อ 6 พวกคุณห้ามอนุญาตให้นักเรียนเข้าห้องคุณ ข้อนี้เป็นข้อสำคัญ รบกวนช่วยปฎิบัติด้วยครับ ห้ามฝ่าฝืนเด็ดขาด!!!”
“คือทำไมไม่ให้ไว้ใจนักเรียนละครับ เป็นครูจะถือตัวแบบนั้นมันก็…”
“นักเรียนที่อื่นไม่ร้ายเท่านักเรียน(ไอ้เด็กเวร)ที่นี้ จงคิดอยู่เสมอการกระทำของพวกเขามันเป็นสิ่งหลอกลวง ไว้ใจไม่ได้ ห้ามไว้ใจอย่าให้เข้าใกล้ ทางที่ดีนอกจากเรื่องเรียนแล้วอย่าพูดกับพวกเขา(พวกมัน)จะดีมาก”
“คงไม่ได้หรอกครับ พวกเราเป็นครูจะมาถือตัวได้ยังไงผมคงทำไม่ได้”โยค้านอย่างไม่เห็นด้วย ใบหน้าที่ครื้มด้วยหนวดเริ่มหงิก
‘พวกเขาเป็นครูภาษาอะไร ทำไมถึงได้ใจดำกับพวกนักเรียนอย่างนี้ แล้วอย่างนี้เด็กๆจะเสียใจแค่ไหน’โยและฟ่างหันมาสบตากัน ความรู้สึกรักและเป็นห่วงนักเรียนท่วมท้นไปหมดแม้ยังไม่เคยพบหน้าแต่ความใจดำอำมหิตของไอ้ครูหน้าหล่อมันทำให้ครูดีๆมีคุณธรรมอย่างพวกเขาเจ็บปวดเหลือจะกล่าว ทาคุมิเห็นสายตาที่ด่าทอต่อว่าเขาก็เริ่มหนักใจแล้วบ่นเป็นภาษาโรมาเนียเบาๆ
“เอาเป็นว่าจะทำอะไรตามแต่ใจคุณผมเตือนแล้วนะจะมานึกเสียใจทีหลังไม่ได้นะ แต่ยังไงก็อย่าลืมกฎของผม ห้ามแหกกฎเด็ดขาด!!!!”
-
เชื่อฟังเค้าเถอะน้าคุณครู
เพราะดูท่านักเรียนที่นี่มันร้ายยย
-
เหมือนอยู่ในฝูงอะไรเลยอ่ะ :hao4:
-
โรงเรียนผีดิบแน่ๆเลย :ling3: :ling3: :ling3:
-
สู้ๆค่ะ :mew1:
-
เริ่มน่ากลัวแทนครูทั้งสองละนะ
รบกวนนักเขียน เวบาอัพนิยาย ช่วยวันที่ทีนะคะ
จะได้รู้ว่าอัพบ่าสุดวันไหน
ขอบคุณคะ
-
แวมไพร์ สินะ
-
จะรอดไหมเนี่ย 555
-
[บทที่ 3 นักเรียน]
ทันทีที่ประตูโรงเรียนเปิด เหล่านักเรียนชายก็ชะเง้อมองมายังรถลีมูซีนอย่างสงสัย ทันที่ที่ได้กลิ่นหอมๆลอยออกมาแผ่วๆพร้อมๆกับร่างบางสองร่างที่ไม่คุ้นเคย สร้างความแปลกใจระคนดีใจให้กับนักเรียน ไม่ถึงนาทีเหล่านักเรียนชายก็แห่เข้ามาหาครูคนใหม่
“หยุดนะไอ้พวกเด็กเวร!!!”เสียงตวาดแว้ดดังมาพร้อมร่างสูงโปร่งของทาคุมิที่เพิ่งลงจากรถ ทาคุมิเดินมาขวางระหว่างครูใหม่กับนักเรียน สายตาเรียวรีกวาดมองทุกคนอย่างหมั้นไส้ ใบหน้าหงอยๆซึมๆท่าทางเชื่องๆทำเอาทาคุมิสถบด่าในใจ
‘ไอ้พวกเจ้าเล่ห์’ทาคุมิปรับสีหน้าแล้วพูดเสียงดังว่า
“สองท่านนี้เป็นอาจารย์ที่จะมาสอนพวกเธอในวิชาประวัติศาสตร์และศิลปะ ตอนนี้คงไม่สะดวกแนะนำตัวเพราะเพิ่งเดินทางมาถึง พรุ่งนี้จะมีการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้งหนึ่ง หวังอย่างยิ่งว่าทุกคนจะเป็นเด็กดี!!แบบนี้ตลอด!!”เน้นสองคำสุดท้ายอย่างหนักๆแล้วหันไปหาฟ่างและโย
“เชิญตามผมมาทางนี้ ผมจะพาไปดูห้องพักพวกคุณ”ทาคุมิเดินนำฟ่างและโยไปยังหอพัก โดยที่นักเรียนหลีกทางให้ สายตาสงสัยมองสบไปยังครูคนใหม่อย่างตื่นเต้น ฟ่างและโยยิ้มให้พวกนักเรียนนิดๆแล้วเดินตามไป ทันที่ที่ทั้งสามเดินห่างออกไป
“ฮึบบบบบบ”คนขับรถยกสัมภาระใส่ในรถเข็นก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเหล่านักเรียนเดินมาขวางทาง
“หลีกทางหน่อย”
“กระเป๋าพวกนี้ของครูใหม่ใช่ไหม”คนขับรถพยักหน้าแบบเหนื่อยๆ
“งั้นพวกเราจะเอาไปให้ครูใหม่เอง”คนขับรถมองใบหน้าหวังดีแต่ประสงค์ร้าย ‘ไอ้พวกหมาป่าห่มหนังแกะ’
“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันว่าพวกนายไปไกลๆอย่ามาวุ่นวายดีกว่าเดี๋ยวทาคุมิจะโกรธเอา หลีกไปเลยไป”คนขับเข็นรถเข็นผ่านหน้าไปปล่อยให้พวกเด็กๆมองตามหลังอย่างแสนเสียดาย
**********************************************************************
ห้องพักของฟ่างและโยอยู่ติดกัน ภายในห้องกว้างขวางมากมีห้องน้ำและห้องครัวในตัว เตียงเป็นเตียงสี่เสาอยู่ไม่ไกลกับหน้าต่างบานใหญ่ที่เป็นประตูเปิดไปยังระเบียงได้ ผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มทุกอย่างลงตัวที่สุด แต่ของตกแต่งมันช่างหน้าประหลาดใจนักเพราะไม่เข้ากับห้องที่หรูหราอย่างนี้เลยสักนิด เหนือหัวเตียงมีไม้กางเขนขนาดใหญ่ติดอยู่ หน้าประตูมียันต์จีนแปะไว้ และเหนือหน้าต่างก็มีเครื่องรางจีน ดวงตาปีศาจแปะไว้
“นี้ครับกุญแจห้อง”ทาคุมิยื่นกุญแจห้องที่มีดวงตาฮอรัสเป็นแถมมาด้วย
“เออ อันนี้คือ”
“อ้อ ดวงตาฮอรัสครับเป็นที่ห้อยพวงกุญแจห้องมันเป็นความหวังดีของผมที่อยากให้พวกคุณไม่มีสิ่งชั่วร้ายเข้ามากล้ำกลาย”
“เก๋ดีครับ”โยยิ้มออกมาดูท่าถูกใจที่สุด
“กระเป๋ามาแล้วครับ”คนขับรถตะโกนบอก โยและฟ่างหยิบกระเป๋าและสิ่งของของตัวเองมาแล้วเอ่ยปากขอตัวไปจัดของ
“ครับ ตอนเย็นผมจะให้คนมาพาคุณไปยังห้องอาหารสำหรับอาจารย์ครับ เจอกันอีกทีที่ห้องอาหารตอน 1 ทุ่ม ครับ”
“ขอบคุณครับแล้วพบกันตอน 1 ทุ่ม”
ปัง!!!
“ตอนนี้ยังปลอดภัย เพราะไอ้ตัวเอ้ยังไม่รู้ แต่คาดว่าเจ้าพวกบรรดาลิ่วล้อคงคาบข่าวไปบอก”คนขับรถกระซิบบอกเสียงเบา ทาคุมิมีสีหน้ากังวลหน่อยๆ
“สุดแต่บุญแต่กรรม ดูท่าว่าฉันคงต้องเตรียมหาครูใหม่ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”
-
เด็กนักเรียนนี่มันยังไงกันน้อ
จ้องจะกินคุณครูกันหรอ 5555
-
มีตัวเอ้ด้วย กี่ตัวอ้ะ
-
จ๊ากกกกกก น่าสงสัย :hao3:
-
น่าติดตามมากค่าาาาา รอตอนต่อไปน้า อยากให้เจอพวกตัวเอ้เร็วๆ :hao6: :hao6:
-
:hao3: กินที่ว่าเนี่ย ม่องเลยหรือว่า ฟินอ่ะ :katai1:
-
:laugh:
-
สงสารอาจารย์จัง
อยากให้เจอกับหัวโจ๊กไวๆๆจัง
-
นี่มันโรงเรียนอะไร
-
เนื้อเรื่องคล้ายๆโดวายที่เคยอ่านเรื่องนึงเลยค่ะ
ปล.เมื่อไหร่ตัวเอ้จะมา รอดูคุณครูโดนกินอยู่นะคะ อิอิ :hao6: :hao7:
-
อะไรไม่รู้ รู้แต่เด็กโรงเรียนนนี้จ้องจะงาบคุณครูสุดๆเลย มีหัวหน้าด้วยย ว๊ายยยย :hao7: ละดูคุณครูของเราเหมือนจะเอ็นดูเด็กๆสุดๆ งานเข้าได้ง่ายนะนี่!!!!
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อารายอ่า เดะนักเรียนจ้องจะงาบครูเนี่ย :confuse:
-
:katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ติดตามตอนต่อไปปปปปปปปปปป :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
[บทที่ 4 ปริศนา]
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลาหกโมง ฟ่างกับโยรีบเดินออกมา ทันทีที่ฟ่างเห็นหน้าโยที่ปราศจากหนวดก็อุทานออกมาอย่างตื่นตะลึง
“โห หล่อมากครับ ไม่คิดว่าจะถอดรูปเงาะออกมาแล้วหล่อขนาดนี้”ฟ่างแซวโยที่ยกมือลูบหนวดแก้เขิน
“แหม ฟ่างเงาะก็ยังเป็นเงาะเหมือนเดิมแหละครับ”
“สวัสดีครับ ผมชื่อ เอริค เพอร์ซิล เป็นรองหัวหน้าครูชั้นปี 3 ยินดีที่ได้รู้จัก”เอริค เป็นผู้ชายผอมบางผิวขาวจัดมาก ใบหน้านั้นหวานราวกับผู้หญิง แต่น่าเสียดายที่ความงามนั้นถูกปิดทับดวงแว่นตาอันใหญ่
“ครับ สวัสดีครับผม ไตรภพ อัครพิทักษ์ ครูสอนวิชาประวัติศาสตร์ เรียกผมว่าฟ่าง”
“ผม โยธา ภาณุพงษ์ เป็นครูสอนวิชาศิลปะ เรียกสั้นๆว่าโยครับ”
“ครับวันนี้อาจจะไม่สะดวกที่จะแนะนำอาคารต่างๆได้ระเอียดนัก แต่ผมจะบอกคร่าวๆนะครับ”เอริคเดินนำ ฟ่างและโยไปยังโรงอาหารครู
“อาคารนี้เป็นหอพักอาจารย์ ซึ่งฝั่งตรงข้ามเป็นอาคารเรียน อาคารเรียนตึกดำเป็นของนักเรียนมัธยมปลายปีสาม ตึกเทาเป็นของนักเรียนมัธยมปลายปีสองและตึกสีแดงเป็นของนักเรียนมัธยมปลายปีหนึ่ง ห้องพักครูจะอยู่ตรงตึกสีขาว โรงอาคารนั้นเป็นโรงอาหารแยกโรงอาหารนักเรียนห้ามครูไปทานที่นั้น นักเรียนเองก็ห้ามมาทานอาหารที่โรงอาหารครู ”
“ทำไมต้องแยกกันขนาดนี้ล่ะครับ”โยถามอย่างแปลกใจ เพราะมันดูเหมือนไม่อยากให้ใกล้ชิดกับนักเรียนห้องพักครูก็ไปอยู่ตึกขาวซึ่งห่างจากอาคารนักเรียนตั้ง 200 เมตร มันแปลกๆยังไงไม่รู้
“เพื่อความปลอดภัยของครู ถึงแม้ทำแบบนี้แล้วครูก็ไม่รอดสักรายก็เหอะ”เอริคพูดเสียงเบา
“พวกคุณผมรู้ว่าพูดอย่างไรไปคุณก็ไม่เชื่อ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พวกคุณแหกกฎ 6 ข้อ ชีวิตพวกคุณทั้งสองจะเปลี่ยนไปทันที ฟังดูเหลือเชื่อแต่อย่าแหกกฎเด็ดขาด ไม่งั้นคุณจะออกไปจากที่นี้ไม่ได้”
“หมายความว่ายังไง ผมเริ่มงงไปหมดแล้ว”ฟ่างขมวดคิ้ว ดูท่าโรงเรียนนี้จะมีปริศนาดำมืดเหลือเกิน เอริคหยุดตรงโรงอาหารแล้วหันมาบอกว่า
“สงสัยได้แต่อย่าหาคำตอบก็พอครับ คุณมาโดยที่ไม่รู้อะไร ตอนไปก็ควรจะไม่รู้อะไรด้วย เชื่อผม พวกผมทำทุกอย่างเพื่อคุณ อย่าถามอะไรให้มากกว่านี้ เพราะเมื่อคุณรู้ คุณจะเสียใจไปตลอดชีวิต เหมือนผม”เอริคผลักประตูออก โรงอาหารที่นี้ไม่ธรรมดา มันเหมือนกับภัคตาคารระดับห้าดาว มีโต๊ะเรียงรายอยู่สี่ห้าโต๊ะซึ่งบนโต๊ะมีอาหารนานาชนิดให้เลือกตัก
“พวกเขามากันแล้ว”เหล่าบรรดาครูแห่เข้ามาทักทายแนะนำตัวอย่างดีใจ แล้วทั้งสองคนก็โดนจัดงานเลี้ยงต้อนรับแบบอบอุ่น ครูที่นี้เป็นคนดีทุกคน นักเรียนที่นี้มีอยู่ 480 คน ส่วนครูมี 250 คน รวมบรรดาพนักงานทำความสะอาด รปภ. คนทำอาหารไปด้วย ก็ 300 คนพอดี ฟ่างและโยคอยตอบคำถามและพูดถึงประเทศตัวเองที่จากมา งานล่วงเวลาไปได้สองทุ่มครึ่งทุกคนต่างกุลีกุจอออกจากห้องอาหาร พวกพ่อบ้านรีบเก็บอาหารถ้วยชามไปล้าง นี้ก็เป็นอีกสิ่งที่น่าสงสัย ที่นี้ไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว
“จะไปแล้วเหรอครับเพิ่งสองทุ่มครึ่งเอง”โยถามแบบงงๆ
“อย่าลืมกฎสิครับ ห้ามออกจากห้องหลังสามทุ่ม นั้นหมายถึงสามทุ่มต้องอยู่แต่ในห้อง รีบไปเถอะครับ”เอริคดันฟ่างและโยให้กลับห้อง เมื่อเอริคส่งท้งสองเข้าห้องแล้วไม่วายกำชับห้ามออกจากห้อง ห้ามเปิดประตู ข้อห้ามทั้งหลายจะมาอีกเยอะแน่ๆถ้าฟ่างไม่บอกว่าใกล้จะสามทุ่ม เอริคหน้าซีดเล็กน้อยแล้วขอตัวกลับห้องอย่างเร็วไว คล้ายกับกลัวอะไรบางอย่าง
“ที่นี้มีแต่เรื่องน่าสงสัยทั้งนั้น”ฟ่างพูดกับโย
“เฮ้ออออ ถ้ายังทำท่ากำกวมกระตุ้นความอยากรู้แบบนี้ มีหวังผมคงออกค้นหาคำตอบเร็วๆนี้แน่”โยส่ายหน้าอย่างหนักใจ ให้ต่างเหอะต่อมความเสือกมันเร่งเร้าเขาชะมัด
“ส่วนผมไม่ขอรู้อะไรดีกว่า มันน่าจะปลอดภัยกับผมนะ”
“อ่า ภาวนาขอให้ที่นี้ไม่มีเรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นแล้วกัน”
-
เย้ มาต่อแล้ววว อยากให้คุณครูเจอนักเรียนเร็วๆจังง :hao6: :hao6:
-
:z13:
-
สงสัยมากเกินระวังนะ จะรอดกันไหมหนอออ
-
สงสัยมากระวังโดนกินนะ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
[บทที่ 5 เริ่มสอน 1]
ฟ่างยืนส่องกระจกหมุนตัวไปมาเพื่อความมั่นใจ วันนี้เป็นวันแรกในการสอนที่นี้ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่สอนนักเรียนแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี ฟ่างสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งแล้วเดินออกมาหยิบเอกสารในการสอนที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ห้องแรกที่สอน ปี 1 ห้อง A สินะ”ฟ่างสอดตารางเรียนไว้กับแฟ้ม ยกแฟ้มและเอกสารแนบอก ขาเรียวเดินออกจากห้องประจวบเหมาะกับที่โยออกจากห้องเหมือนกัน
“อ้าววันนี้มีสอนแต่เช้าเหมือนกันเหรอครับ”โยทักฟ่าง
“ครับ โยเหมือนกันเหรอ แบกอุปกรณ์มากมายเชียว”ฟ่างมองร่างสูงที่มีกระเป๋าย่ามใส่สี สองมือก็อุ้มเฟรมผ้าใบวาดภาพกับสมุดสเก็ตภาพ
“ที่จริงที่ห้องศิลปะคงมีแต่เสียดาย อุตส่าห์หอบหิ้วมา”
“ผมสอนตึกแดงมีสอนนักเรียนปี 1”
“โห ผมสอนตึกดำครับ”
“แม้งั้นก็แยกกันนะสิครับ”ฟ่างพูดเสียงเสียดาย
“ถึงยังไงก็เดินไปด้วยกันละกัน”
“โยจะไปกินข้าวที่โรงอาหารไหม”
“ไม่อ่ะ ตื่นเต้นกินอะไรไม่ลง”
“เหมือนผมเลย”ฟ่างและโยเดินคุยกันไปยังอาคารเรียนแล้วค่อยเดินแยกจากกัน ฟ่างเงยหน้ามองอาคารเรียนก็พบว่ามีนักเรียนมองลงมาพร้อมรอยยิ้ม เสียโวกเว้กดังขึ้นแลดูวุ่ยวาย ฟ่างเงยหน้ามองเด็กๆแล้วยิ้มหวานให้ทีหนึ่ง เหล่านักเรียนยิ่งตื่นเต้นยกไม้ยกมือโบกมือตอบอาจารย์ ฟ่างเดินเข้าไปในอาคาร
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณครู!!!!!!”เสียดังก้องไปทั่วชั้น เด็กนักเรียนปีหนึ่งยืนเรียงกันเป็นแถว
“ผมช่วยถือนะฮะครู”เด็กที่อยู่หน้าสุดรีบเดินมาหยิบแฟ้มของอาจารย์
“ครูมีสอนห้องไหนครับ”อีกคนถาม
“ห้อง A จ๊ะ”ฟ่างตอบอย่างอารมณ์ดีพลางชมเด็กๆในใจว่าเป็นเด็กหนุ่มที่มีน้ำจิตน้ำใจดีงาม
“ห้องผมเองครับเดี๋ยวผมนพอาจารย์ไปห้องเอง”เด็กหนุ่มอีกคนตะโกนบอกพร้อมแทรกตัวมาแทนอีกคนแล้วหยิบแฟ้มเอกสารในมือเด็กอีกคนมาถือไว้
“ถอยไป กลับเข้าห้องเรียนได้แล้วเดี๋ยวอาจารย์พวกข้าจะดูแลเอง”ว่าแล้วก็ใช้ร่างดันอีกคนให้ถอย
“เชิญทางนี้ครับอาจารย์”
“ขอบใจนะ ชื่ออะไรเหรอเรานะ”ฟ่างถามเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ถึงจะบอกว่าเด็กหนุ่มแต่ก็สูงกว่าเขา คาดว่าจะราวๆ 189 ไม่แปลกก็คนต่างชาติมักจะตัวสูง แต่เด็กคนนี้มีผิวออกสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าคมสัน ผมสั้นรองทรงสีดำ ดวงตาเรียวรีสีเทาเข้ม ร่างกายกำยำและตัวหนากว่าเขามาก ฟ่างอดชื่นชมเด็กคนนี้ปนอิจฉาหน่อยๆ ดูเขาสิสูงแค่ 170 ตัวบางๆทั้งๆที่ๆเข้าฟิตเนตทุกวันแต่พยายามให้ตายยังไงก็มีแค่กล้ามหน่อยที่ตอนนี้คงแฟบไปแล้ว
“ผม เคย์แมน ครับ”ฟ่างยกมือลูบแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ
“ไว้ครูจะเพิ่มคะแนนจิตพิสัยให้นะ”เคย์ยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวแหลมน้อยๆแล้วเอ่ยกระเซ้าว่า
“เปลี่ยนเป็นคะแนนพิศวาสได้ไหมครู”ฟ่างหัวเราะคิก
“จ้า ครูจะเพิ่มคะแนนพิศวาสให้ ตอนนี้เธอได้ไปเต็มๆ”ฟ่างขยิบตา โดยการกระทำราวกับยอกล้อนี้สร้างความอิจฉาให้กับนักเรียนอื่นจนตาร้อนผ่าว บรรดานักเรียนคนอื่นลอบมองเคย์ด้วยแววตากระหายฆ่าฟัน เคย์เหล่มองไปยังบรรดาพวกหมาๆแล้วยกนิ้วกลางให้
“ของกู”เคย์ขยับปากพูดไม่มีเสียง และได้รับการตอบรับเป็นนิ้วกลางงามๆของนักเรียนทั้งหมด
-
ครูฟ่างกับเด็กหมา(ป่า)เหรอ? :hao3:
-
ครูฟ่างระวังโดนงาบโดยไม่รู้ตัวนะ ว่าแต่เคย์แมนนี่ตัวไรอ่า ใช่จระเข้เปล่า ชื่อคุ้นๆ มั่วเอา
-
:katai2-1: :katai2-1: มาติดตามนะคะ :mew1:
-
น่าสนุกดีค่ะ อยากรู้ว่านักเรียนที่นี่จัดการอาจารย์ยังไงดี
-
แม่งโคตรสถุนเลย ชอบๆ :o8:
-
เคย์แมน จรเข้สินะ
-
:hao4: :hao4: :hao4:จะรอดไหมครูฟ่าง :hao4: :hao4: :hao4:
-
เคย์แมนนี่จรเข้สินะ
ครูฟ่างจะเสร็จจรเข้หรอเนี่ย
:hao4: :hao4: :hao4:
-
:katai1: เอาแล๊วๆๆๆ ตัวจริงหรือตัวหลอกกันนะ เคย์แมนเนี่ย :mew2:
-
น่ากลัวอ่ะ ลึกลับ
ครูฟ่างจะโดนอะไรน้ออออ
-
โถ๊ะๆ ของตูเสียแล้ว
-
[บทที่ 6 เริ่มสอน 2 50%]
เคย์แมนเปิดประตูให้ฟ่างเดินเข้าไปก่อน ฟ่างเดินส่งยิ้มให้นักเรียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างเรียบร้อย เคย์แมนวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะหน้าห้องแล้วเดินไปนั่งโต๊ะตัวเอง
‘แหม เด็กที่นี้หน้าตาหล่อๆกันทุกคนเลยแหะ’ฟ่างคิดอย่างขำๆแล้วเริ่มแนะนำตัวเอง
“สวัสดีทุกคน ครูชื่อไตรภพ อัครพิทักษ์ เรียกครูว่าครูฟ่างนะ ฝากตัวตัวด้วย ”
“ครับบบบ”
“เอาล่ะ วันแรกครูจะไม่สอนแต่จะมาทำความคุ้นเคยกันก่อน ดีไหม”
“ดีครับ ผมอยากคุ้นเคยกับครูฟ่างเร็วๆ”เด็กหนุ่มที่นั่งแถวหน้าตอบอย่างกระตือลือล้น สร้างความเอ็นดูในสายตาครูฟ่าง
“มีอะไรอยากถามไหม อย่างครูมาจากไหน หรืออะไรก็ได้ยกเว้นแต่อายุกับส่วนสูงนะ”ครูฟ่างพูด
“ครูมีแฟนยังครับ”
“ยังจ๊ะ ครูโสดสนิทมายี่สิบแปดปีแล้ว”
“ครูกรุ๊ปเลือดอะไรครับ”
“B จ๊ะ”
“ครูครับ นอนอยู่ชั้นไหนครับ”
“ชั้นบนสุดจ๊ะ”
“ครูครับ เคยมีเซ็กซ์กับผู้ชายไหม”เคย์แมนถามขึ้น ครูฟ่างชะงัก คำถามมันชักจะแปลกๆแล้วสิ
“ยังจ๊ะ”(ก็ยังตอบ)
“ครูชอบแบบเบสิค SM หรือเร้าใจครับ ”ครูฟ่างเริ่มยิ้มไม่ออก
“เออ คำถามนี้ครูไม่ตอบนะ”
“โหหหหหหหห ครูฟ่าง ไหนบอกจะตอบไงครับ”เสียงโอดครวญดังทั้งห้อง
“เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่มีใครเขาตอบกันหรอก”พวกเด็กๆเริ่มทำหน้าสำนึกผิด
“ขอโทษครับ พวกผมเพียงแต่อยากรู้เรื่องครูให้มากๆจะได้ทำถูก เอ้ยทำตัวให้ถูกเพื่อให้สนิทกับครูไวๆ ครูจะได้ไม่ออกจากโรงเรียนนี้เหมือนกับครูคนอื่นๆ”
“เพราะพวกผมเป็นเด็กเลว พวกครูถึง ฮึก ทิ้งผมไป”เด็กหนุ่มอีกคนสะอื้นเช็ดน้ำตาปรอยๆ ครูฟ่างยืนอึ้ง นี้ฉันผิดใช่ไหมที่ไม่ตอบ
“เอาละๆอย่าร้อง ร้องทำไมครูตอบแล้ว”ครูฟ่างเชยคางเด็กหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
“ครูชอบแบบเร้าใจจ๊ะ”
*********************************************
จบภาคของครูฟ่างนะคะ ต่อไปจะเป็นภาคครูโย ตอนค่ำๆจะมาลงให้คะ
-
โหยยยยยยยยยยย ชอบแบบเร้าใจ
ไอ้เด็กพวกนี้มันเป็นตัวอารายยยยยยย
อยากอ่านตอนต่อไปมากกกกกกกกกกกกกกกก
ติดตามค่าาาาาาาาาาาาา มาต่อเร็วๆนะ จุบุๆ :mew1:
-
ต่อค่ะ
*****************************************************************
“สวัสดีคร้าบบบบบบบ ครู”เสียงทักทายดังขึ้น โยเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มทักทายเด็กนักเรียน
“อ้าวมาแล้วเหรอ เข้ามาก่อนสิ”สีหน้านักเรียนบางส่วนดูเหมือนไม่พอใจแต่ก็ไม่พูด ส่วนอีกส่วนยิ้มแก้มแทบแตก
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ครูชื่อโยธิน ภาณุพงษ์ เป็นครูที่จะมาสอนเธอในวิชาศิลปะนี้ เรียกครูว่าครูโยก็ได้”ครูโย กล่าวทักทาย
“บทเรียนที่ครูคนก่อนสอนไปถึงไหนแล้ว”
“มาวันแรกจะสอนเลยเหรอครับครูโย”เด็กหนุ่มหน้าหวานที่นั่งข้างหน้าถามเสียงหวาน ดวงตากลมโตพราวระยับ ครูโยยิ้มมุมปาก
“ไม่หรอก ครูแค่อยากรู้ อาทิตย์ถัดไปครูจะได้สอนต่อจากบทที่ค้างไว้ แล้วเธอชื่ออะไร”ครูโยถามเด็กที่ถามเขาเมื่อครู่
“เมคิส ครับ ครู”เมคิสตอบก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ครูเป็นคนไทยเหรอครับ”เด็กหนุ่มที่นั่งข้างเมคิสถาม
“ใช่ครับ คุณ”
“วิลเมอร์ครับ”วิลเมอร์ตอบอย่างฉะฉานแล้วหันไปยักคิ้วให้เมคิส
“แล้วตกลงสอนถึงไหนครับ”ครูโยถามซ้ำ
“แรเงา / แรเงา ครับ”เมคิสและวิลเมอร์ตอบพร้อมกัน
“ครับ ขอบคุณครับ เมคิส วิลเมอร์ เอาล่ะเรียนกับครู มีกฎแค่ไม่กี่อย่างนะ อย่างแรกห้ามมาสายเกินครึ่งชั่วโมง อย่างที่สอนการบ้านที่สั่งไปให้ทำตามกำหนดให้เสร็จ และอย่าขาดเรียนวิชาครูบ่อย มีคำถามไหม”
“ครู มีแฟนยังครับ”
“เอ๋ มันเกี่ยวกันนะเมคิส”
“แต่ผมอยากรู้ ครูโยตอบนะฮะ”
“ก็ได้ๆมีครับ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”
“ก็ผู้หญิงสิครับ ครูไม่ชอบผู้ชาย”
“อีกเดี๋ยวละไม่แน่”เมคิสพูดเสียงเบาๆ มองโยอย่างวาบวาม ด้วยความที่เป็นชอบออกกำลังกายโยจึงมีรูปร่างกำยำล่ำซัม ยิ่งปลดกระดุมออกโชว์เสื้อกล้ามสีขาวที่แนบกับซิกซ์แพ็ค เมคิสมองต่ำลงไปเรื่อยๆแล้วจ้องความนูนของกางเกงที่นูนออกมา ยิ่งจ้องยิ่งร้อน
“มองอะไรเหรอเมคิส!!!”วิลเมอร์กระซิบ
“มองอย่างเดียวกับที่แกมองนะแหละ คนนี้ของกู”
“เหอะ อย่าหวัง”
“แรด”
“ก็เหมือนแกนะแหละ วิลเมอร์”ทั้งสองสบตากันอย่างไม่ยอมแพ้แล้วสะบัดหน้าหนีกันไปคนละทาง
หลังจากเลิกคาบเรียนเมคิสและวิลเมอร์อาสาช่วยครูโยถือของไปส่งหอพักครู เพราะครูโยไม่มีคาบสอนในวันนี้นอกจากปี 3 ห้อง C และด้วยความที่คุณครูท่านอื่นติดสอนหอพักครูจึงไม่มีใคร เมคิสกับวิลเมอร์จึงรอดพ้นจากการโดนดุ ทั้งสองเดินตามหลังครูโยมาถึงห้อง
แกร็ก
ครูโยก้าวเข้าไปในห้องแล้วหันมามองนักเรียนหน้าหวานที่ยืนมองตาปริบๆ
“เอาของมาให้ครูสิ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันหรอก”
“พวกผมมีเรียนแค่คาบครูโยแค่คาบเดียวในตอนเช้าฮะ”เมคิส
“จะเป็นอะไรไหม ถ้าพวกผมจะขอให้ครูโยอนุญาตเอาของไปวางไว้ในห้องครู”วิลเมอร์
“ขออนุญาตเข้าห้องครับครู / ขออนุญาตเข้าห้องครับครู”ครูโยมองหน้า
“ได้สิครูอนุญาติ” และแล้ว ครูโยก็ลืมกฎข้อห้ามและเป็นข้อสำคัญที่สุดซะด้วย
ครบร้อยแล้วคะ
-
พลาดละโยเอ้ย
ควบสองเลยหรอโย
:z2: :z2:
-
ว้าววว โยควบโยคะ
รอตอนต่อไปนะคะชอบมากๆเลยคะ
-
เสร็จแน่ๆ เล่นจองตัวกันแล้ว
-
หรือครูโยจะเสร็จ 2 คนนี้ก่อน ครูฟ่างกันแน่นะ :hao7: :hao6:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:งานนี้จะเกิดอะรัยขึ้นบ้างงงงงงงงงง :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z2:
-
มีตัวอะไรบ้างรู้สึกเริ่มเยอะแล้วนะ
-
สนุกอ่ะน่าสนใจมากเลย
-
รออยู่นะ ติดตามๆ มาไวๆนะกัฟ :katai5: :katai5:
-
[บทที่ 7 ซัคคิวบัสแสนยั่ว]
“ฟู่ อาบน้ำแล้วค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย”โยขยี้ผมตัวเอง เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างเปลือยอกอวดซิกซ์แพ็คงามๆและกางเกงบอลสบายๆ โยพาดผ้าไว้กับบ่าแล้วเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นเล็กมาดื่ม
“ฮ้า ชื่นใจ”ดวงตาคมเหลือบมองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มกว่า
“เพิ่งสามทุ่มเอง น่าเบื่อจัง”โยเดินไปรูดผ้าม่านที่ปิดออกปลดล็อค แล้วผลักประตูออกร่างสูงเดินไปจนสุดระเบียง ลมเย็นๆพัดผ่านร่างคล้ำโยยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาจิบเล็กน้อย
“ที่นี้อากาศดีและเงียบสงบดีแฮะ แม้แต่เสียงสัตว์ยังไม่มีน่าแปลกใจดี ยังกะอยู่ในสุสานยังไงยังงั้น ”โยพึมพำ
ฟึบ
ร่างเล็กๆบินผ่านหน้าไปวูบหนึ่งมันเร็วมากจนเห็นแค่เพียงเงา สร้างความตกใจ โยชะโงกหน้ามองสิ่งที่บินผ่านไป
“อะไรวะนั่น เอาแล้วไงกู อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว”โยวิ่งเข้าห้องปิดประตูล็อคกลอนอย่างแน่นหนาแล้วรูดผ้าม่านปิด
“มาอยู่ไม่กี่วันเริ่มเจอดีแล้วสิกู”
พั่บๆๆ
เสียงปีกระพือบินเข้ามาใกล้ๆ ใกล้แค่เพียงประตูกั้น โยเดินหนีไปยังเตียงดวงตาคมมองจ้องไปยังประตูอย่างหวาดหวั่น
“อย่าเข้ามานะโว๊ย ห้องนี้ของเยอะ เจ้าที่แรงนะเฮ้ย”โยยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงแล้วเริ่มสวดมนต์ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องกราบพระก่อนนอน เมื่อกราบพระเสร็จก็เริ่มรู้สึกปลอดโปร่งคล้ายๆเหมือนพระพุทธคุณคุ้มกาย โยล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ ขยับพลิกกายไม่กี่ทีร่างสูงก็หายใจเข้าอย่างสม่ำเสมอ
กึก แอ๊ดดดดดด
เสียงกลอนประตูระเบียงเปิดออกพร้อมๆกับลมพัดประตูให้เปิดออกช้าๆพอให้กลุ่มควันสีดำคืบคลานเข้าห้อง ควันสีดำลอยวนอยู่เหนือศีรษะโยก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างสูงแล้วหายวับไปทันที
เสียงดนตรีลอยมาแต่ไกลๆพร้อมกับกลิ่นหอมๆของมวลดอกไม้ หมอกควันสีขาวที่ปกคลุมค่อยๆจางหายไปปรากฎเป็นทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ ที่ชู่ช่ออวดความสวย ใต้ต้นไม้สูงใหญ่ปรากฏเรือนร่างบางในชุดสีขาวบางเบาที่ยาวกรอมเท้าเพียงแค่กระชากก็ขาดหลุดมือ ใบหน้าหวานที่ก้มหน้าเล่นดนตรีค่อยๆเงยหน้าขึ้นพร้อมดวงตากลมโตวาววับจ้องมองมาทางโย โยสะดุ้งเฮือก
“เมคิส”เมคิสเอียงคอมองอย่างสงสัยแต่มันช่างดูเย้ายวนใจอย่างบอกไม่ถูก มือขาวบางค่อยๆวางเครื่องดนตรีลงแล้วลุกเดินเข้ามาหา โยยืนแข็งทื่อหัวใจพลันเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นกลิ่นหอมๆลอยลมมาคราใดยิ่งชวนให้ใจระส่ำระส่าย เหงื่อค่อยๆผุดขึ้นเต็มหน้า ดวงตาคมเฉหลบสายตาร้อนแรงของลูกศิษย์ มือขาวๆเช็ดเหงื่อแล้วดันปลายคางให้หันมาทำให้โยต้องหันมาสบตาเมคิส แขนเรียวยาวโอบเอวโยไว้พร้อมด้วยใบหน้าขาวๆที่ซุกแนบอก
“เมคิสปล่อยครู”โยสั่งเสียงสั่นพร่า เขากลืนน้ำลายลงคอมือหนาผลักร่างบางเบาๆเมคิสช้อนสายตามองอย่างออดอ้อน
“จูบผมสิฮะ นะครับครู จูบผมที”มือขาวๆลูบไล้อกเปลือยเบาแล้วก้มลงขบกัดอกหนาอย่างหยอกเย้า โยสะดุ้งมือหนาผลักร่างเล็กจนล้ม
“โอ๊ยยยยยย ฮึก เจ็บ”เมคิสล้มลงกับพื้นดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตามือบางขาวมีแผลเล็กๆจากการกระแทกกับก้อนกรวด โยผวาเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง
“เจ็บตรงไหนอีก ครูขอโทษ”เมคิสส่ายหน้าแล้วผลักร่างสูงให้นอนลงกับพื้นแล้วขึ้นคล่อมมือเรียวกดข้อมือโยติดพื้นแน่นมากซะจนขยับไปไหนไม่ได้ ทั้งๆที่เมคิสตัวเล็กกว่าเขาตั้งหลายเท่าแต่ทำไมถึงไม่มีแรงผลักร่างเล็กๆนี้
“อ๊ะ หยุดนะ เมคิส ครูบอกให้หยุด”โยพูดเสียงเข้มเมื่อเมคิสขยับบดเบียนก้นถูไถกับพญางูของเขา ความเสียดสีนั้นกำลังปลุกพญางูให้ตื่น
“โอ้ อ๊ะ ปล่อยครู”เมคิสส่ายหน้าแล้วปล่อยข้อมือโย แต่ทว่ากับมีเถาวัลย์ที่ผุดจากใต้พื้นดินมารัดข้อมือเขาแทน
“นี้มันเรื่องบ้าไรวะ”โยสถบ เมคิสก้มใบหน้าต่ำลงมาแล้วจูบปลายคางเบาๆ ร่างเล็กๆลุกขึ้นยืนแล้วทำการขบกัดพญางูผ่านกางเกงบอล มือขาวๆกอบกุมพญางูที่กำลังตื่นขึ้นมากอดจะลูบเบาๆคล้ายจะปลอบขวัญ
“หยุดเดียวนี้เมคิส ครูบอก โอ้วววววว”โยครางออกมา เมื่อปากเล็กครอบครองพญางู ทั้งขบทั้งเลียจนสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกได้แต่ครางเสียวอย่างเดียว
“อ๊ะ อืมมมมมม อย่างนั้น”เมคิสมองร่างหนาที่บิดเร้าอย่างย่ามใจ แล้วออกแล้วดูดให้มากขึ้นแล้วใช้มือรูดรั้นให้เร็วขึ้น ส่วนมืออีกข้างก็อ้อมไปเบิกทางที่ช่องทางรักตัวเองให้พร้อม
“อ๊ะ หยุดนะ ครูบอกให้ อื้มมมมม ดูดแรงๆ เฮ้ยๆ โอ้วววใช่อย่างงั้นแหละ”โยครางออกมาไม่เป็นศัพท์
“พร้อมแล้วนะครับครู จะเข้ามาเองหรือให้ผมพาเข้า”
“ครูเข้าเอง”คล้ายมีพลัง โยกระชากเถาวัลย์ขาดแล้วผลักร่างเล็กให้ล้มลง ก่อนจะสอดใส่พญางูเข้าไปในช่องทางรักที่ถูกเตรียมพร้อม
“อ๊ะ ครู อ้า ”เมคิสกอดร่างหนาไว้แน่น ช่องทางบีบรัดผู้รุกรานอย่างเป็นจังหวะทำเอาร่างศุงครางซี๊ด เมื่อเข้าไปสุดลำก็กระหน่ำแทงไม่ยั้ง ร่างเล็กๆสั่นไหวไปตามแรงกระแทก มือขาวๆลูบไล้แผ่นอกหนาแล้วครางเสียงหวาน โยยกขาขาวๆ พาดบ่าหน้าคมก้มลงจูบปากเล็กๆที่อ้าปากน้อยๆ ลิ้นหนาชอนไชเข้ามาในโพล่งปากกวาดไล่ต้อนลิ้นเล็ก มือหนาหยาบกร้านบีบยอดอกชมพู ก่อนจะก้มลงไปขบกัดผ่านเนื้อผ้าบางที่เหมือนไม่มี
“อ๊ะ ครู ครู”ร่างเล็กพร่ำเรียกครูไม่ขาดปาก
“เรียกโยสิ ”โยกระซิบข้างหู
“เป็นเมียก็เรียกชื่อผัวให้มันถูกๆหน่อย”โยขบเม้มใบหูขาวอย่างหมั้นเขี้ยวก่อนจะดันตัวขึ้นแล้วยกร่างเล็กให้ขึ้นคล่อมตัวเอง ใบหน้าคมยักคิ้วให้ร่างเล็กอย่างยอกเย้า
“ไหน ลองขย่มผัวดูสิ”ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ แต่ก็ขยับร่างกระแทกสะโพกกดมาที่พญางูมือบางยันร่างตัวเองไว้กับอกกว้าง แล้วร่อนสะโพกขยับตามแต่อารมณ์ที่เริ่มพุ่งขึ้น
“อ๊ะ อ้า โย โย อึก”เมคิสครางเรียกชื่อโยก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อใกล้จะถึง เมคิสครางเสียงหวานเมื่ออารมณ์พุ่งจนขีดสุด ร่างบางเกร็งแน่นก่อนจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา ในขณะเดียวกันช่องทางรักก็บีบรัดพญางูแน่น จนโยต้องจับสะโพกกระแทกลงมาย้ำๆสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยพิษออกมาจนล้น
“แฮ่กๆๆ”เมคิสฟุบหน้าลงแนบอกกว้าง โยคล้ายจะคืนสติ ดวงตาคมก้มมองเมคิสอย่างสับสนแล้วพลิกร่างขึ้นคล่อมเมคิส
“อีกสักรอบแล้วกัน”เมคิสยิ้มอายๆแต่พยักหน้าตกลง
ติชมได้นะคะ ไม่มั่นใจว่าดีเปล่า
-
:katai2-1: :mew1:
สู้ๆนะคะ
-
ตายๆๆๆ เขินเลยย โยเอ๊ยยย กลางทุ่งหญ้าเหรอออ เมคิสจอมยั่วว อย่างนี้หมดแรงแน่ ครูโย
-
:hao6: ครูโยเสร็จเมคิสไปแล้ว เป็นรายแรกสินะ
รายต่อไปจะตามมาเมื่อไหร่ล่ะหนอ :haun5:
-
:m25: :m25: :m25:โดนไปแล้วหนึ่ง :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ครูโยต้อง 3P รึเปล่าคะ 55
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราติด
เราอยากอ่านต่อคะ รอคะขอบคุณนะจ๊ะ
:mew1:
-
:hao6:
-
:oo1:
-
บทที่ 8 อย่าคิดว่าหน้าอ่อนๆแล้วเดียงสา
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฟ่างยกมือไปกดปิดนาฬิกาปลุก ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจแล้วลุกจากเตียงไปยังระเบียง
พรึ่บบบบบบ
ฟ่างหันไปมองระเบียงข้างๆแล้งเห็นว่า โยกำลังสลัดกางเกงบอลตากอยู่ แหมขยันซักผ้าแต่เช้าเชียว
“อรุณสวัสดิ์โย”โยสะดุ้งเฮือกหันมามองฟ่าง หน้าซีดๆแต่ก็ทักทายกลับ
“อ้าวฟ่าง ตื่นแต่เช้าเชียว”
“ขยันจัง ซักผ้าแต่เช้าเชียว”
“ก็แหม คนมันว่าง ”โยพูดพลางตากผ้าไปด้วยเหงื่อผุดขึ้นเล็กน้อย
“ไปวิ่งด้วยกันไหม ออกกำลังกายตอนเช้านะ”ฟ่างเอ่ยชวน
“ไม่ดีกว่า ผมมีสอนแต่เช้าคุณละ”
“ตอนบ่ายนะ ไม่เป็นไรงั้นผมขอตัวก่อนนะ”ฟ่างยิ้มให้แล้วเดินกลับห้อง ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วใส่รองเท้าผ้าใบไปวิ่งรอบๆหอพักอาจารย์ ช่วงนี้เช้าจัดจึงไม่ค่อยมีใครตื่น ฟ่างบิดตัวไปมาวอร์มก่อนจะวิ่ง
“ครูฟ่างงงงงง”เสียงทักมาแต่ไกลๆพร้อมกับร่างสูงในชุดนักกีฬา ซึ่งรวมๆแล้วเกือบๆยี่สิบคนต่างวิ่งตรงมาทางนี้
“ไงเคย์แมน ตื่นแต่เช้าเชียว”
“ผมตื่นเช้าทุกวันครับ พวกผมต้องมาวิ่งทุกๆเช้าตามตารางที่วางไว้”
“แหมเป็นนักกีฬาประเภทไหนละ”
“บาสครับ ครูฟ่างจะวิ่งด้วยกันไหม”ฟ่างเอียงคอ สบกับสายตาซื่อๆนับสิบที่จ้องมองมา
“จะดีเหรอ ครูวิ่งช้านะแถมเหนื่อยง่ายด้วย”
“ไม่เป็นไรครับครู พวกผมก็ไม่ได้จะวิ่งเร็วอะไร มีครูวิ่งด้วยแล้วพวกผมกำลังใจเหลือล้นเลย”
“เอางั้นก็ได้”ฟ่างยิ้มหวาน
“ครูฟ่างวิ่งนำเลยครับพวกผมจะวิ่งตาม”ฟ่างพยักหน้าแล้วออกวิ่งนำ บรรดาลูกศิษย์ที่น่ารักก็วิ่งตามหลังอย่างน่าเอ็นดู สายตาหื่นๆมองไปยังบั้นท้ายที่ถูกปิดด้วยกางเกงขาสั้นที่ยักย้ายไปมาตามจังหวะการวิ่ง ขาอ่อนที่โผล่มาทีละนิดให้เลือดลมสูบฉีด จังหวะหัวใจเต้นเร็วยิ่งกว่าวิ่งรอบโรงเรียนสักสิบรอบ ใบหน้าหวานที่มีเหงื่อผุดขึ้นพร้อมๆกับริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอนิดๆปล่อยลมหายใจออกมา ช่างน่าจับจูบจริงๆ
“แฮ่กๆๆๆ” ยิ่งดู ยิ่งคึก ฟ่างชะลอฝีเท้าแล้วเอามือเท้าเอวหอบหายใจอย่างนั้น ร่างบางก้มลงจนคอเสื้อย้วนเกือบถึงกลางอก บรรดาลูกศิษย์ชะโงกคอมองดูเพื่อจะเห็นของดี
“ครูเหนื่อย แฮ่กๆ เป็นพวกเด็กๆนี้ก็ดีจัง แรงเยอะดี ครูขอตัวละกันไม่ไหวๆ”ฟ่างโบกมือให้แล้ววิ่งกลับหอพักไป สร้างความเสียอกเสียดายแก่บรรดานักกีฬา
ปังงงงงงงง
ฟ่างเดินไปคว้าผ้ามาเช็ดหน้าและเหงื่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดแอร์ ร่างเล็กนั่งบนโซฟา
“เด็กพวกนี้หื่นจริง จ้องแต่ตูดอยู่ได้นึกว่าไม่รู้รึไง”ฟ่างเบ้ปาก ริมฝีปากแดงเม้มเป็นเส้นตรง
“ชิ ถ้าไม่ใช่ลูกศิษย์นะ ลากเข้าห้องแล้วจัดหนักๆให้สองดอกใหญ่ๆแน่!!!”ฟ่างเลียปากอย่างกระหาย แล้วหยิบ ‘ของเล่น’ ชิ้นใหญ่ออกมา
“อยู่นี้พึ่งแกไปก่อนละกัน ไว้เด็กมันอ่อยคงไม่ต้องพึ่งแกแล้วละดีดี้”
-
ทั้งโยทั้งฟ่างไม่ใสสินะ 5555+ :z1:
-
พลิกล็อกสุดๆ 5555 แต่แอร้~~~~ค้างงง
-
เป็นงั้นไป สรุปโรงเรียนนี้่โดนครูกินหมดเลยหรือป่าวเนี่ย :hao7: :hao7:
-
โอ้มายก้อดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด
ครูฟ่างคะ คือบับสมกับชื่อตอนมากกกก
อ่านแรกๆนี่กลัวนะ ดูสยองๆอ่ะ
พอหลังๆเป็นสยิวแทนซะละ ฮิ้วววววว
-
กำลังจะถามเลยว่าทำไม ฟ่างพูด จ๊ะจ๋า แต่ไม่ต้องแล้วละคำตอบมาแล้ว 555+
แต่ตอนแลกนึกว่าโยจะเป้นฝ่ายรับสะอีก
เห็นตอนบรรยายว่าตอนลงจากรถ ร่างบางสองคนเลยงงๆ -*-
แต่โยนี้ร้ายกาจมากอะ ท่าจะควบสองแถมยังไม่ธรรมดา มาถึงก็เอาสะแล้ว 55
-
แว๊กกกกกกกก ฟ่างแอบแรง 555555
-
ฟ่างงออกตัวแร๊งงงงง นร.จะรู้มั้ยเนี่ยยย
-
เหยยเหยยย อะไรคือดีดี้ยะ ไม่ค้อยเลยน้า
ครูหื่นนักเรียนบ้ากามมม 5555555
-
ฟ่งคะ ดีดี้น่าตามันเป็นยังไงคะ 555
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคะ
-
เฮ้ยยย ฟ่างนางแอบแรงส์นะเนี่ย
อ่านตอนแรกๆก็ยังแอบสงสารยู่
พออ่านถึงตอนท้ายเนี่ยอะฮืมมม :hao3:
-
เอ๊ :hao4:
สรุปยังไงเนี่ย คดีพลิก :hao6:
-
:hao7: :hao7: เบย~~~~~ ชอบอะ ติดตามอยู่นะึะนักเขียน สู้ๆละ มาไวๆนะ
ชอบอะ โยผ่านไปแล้ว แต่ฟ่างเด็ดกว่าไม่ใช่น้อย 55555 ดีดิ้มีแววว่าจะถูกทิ้งแล้ว 55555
-
:m25:
-
:laugh: แหมๆ ฟ่างเองก็ใช่ย่อยนะเนี่ย
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
บทที่ 9 ปฎิบัติการรุกหญ้าอ่อน
เสียงฮัมเพลงอย่างมีความสุขพร้อมกับโยกร่างเต้นไปตามเพลง วิลเมอร์เมื่อเห็นร่างเมคิสปรากฎต่อสายตาก็รีบถลามาผลักอกทันที
“เมคิสแกใช่ไหมที่ใช้มนต์หลับใหล ร้ายนักนะแก”วิลเมอร์กัดฟันถลึงตาใส่ นี้ถ้าไม่เพราะเขามัวแต่อาบน้ำพรมน้ำหอมเตรียมทำศึกรัก จนไม่ระวังตัวโดนเมคิสรูมเมทเพื่อนสนิทคู่อาฆาตร่ายมนต์ใส่จนต้องนอนแบ๊บบนเตียงฝันเปียดแทนที่จะได้ลิ้มรสสวาทจากครูโย
“ของแบบนี้ใครดีใครได้ เมื่อคืนอ่ะโครตเปรมเลย”เมคิสทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“แกกกกกกก คืนนี้ตาฉันบ้าง”
“ฝันไปเถอะ”เมคิสและวิลเมอร์มองตากันสายฟ้าแล่นแปร๊บไปทั่ว บรรยากาศเริ่มมาคุ ทั้งสองเชิดหน้าใส่กันแล้วรีบจ้ำไปยังห้องศิลปะ
“เฮ้อออออออ ร้อนจังอากาศที่นี้ก็แปลกเดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน”โยถอนหายใจเสียงดัง แล้ววางพู่กันบนจานสี โยลุกขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตออกพาดไว้บนเก้าอี้
“ขออนุญาตครับ/ขออนุญาตครับ”โยหันไปยิ้มให้แล้วทำสายตาแวววาวไปยังเมคิส เมคิสทำหน้าเอียงอาย วิลเมอร์รู้สึกถึงความร้อนแล่นไปทั่วร่าง ไฟอิจฉาลุกพรึ่บ
“ครูถอดเสื้อทำไมครับ”วิลเมอร์ถามเพื่อดึงสายตาโยให้กลับมามองที่ตัวเอง
“อ้อ ครูร้อนนะ”วิลเมอร์ยิ้มให้นิดๆ
“ผมช่วยเช็ดตัวดีไหมครับ”โยทำท่าคิดแล้วเอ่ยถามอย่างเกรงใจ
“ไม่ลำบากพวกเธอเหรอ”
“ไม่สักนิด”เมคิสพูดแทรก
“งั้นไปเอาผ้าชุบน้ำแล้วมาเช็ดตัวครูดีกว่า เมคิส”วิลเมอร์ยิ้มค้าง ขณะที่เมคิสยิ้มกว้างแล้ววิ่งออกจากห้องไป
“วิลเมอร์มาช่วยนวดขาครูได้ไหม”เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู วิลเมอร์ชะงักเงยหน้ามองครูโยอย่างตกตะลึง โยยิ้มให้แล้วก้มลงไปกระซิบอีกทีว่า
“คืนนี้ร้อนครูจะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ ครูจะรอเธอนะเด็กดี”โยงับเบาๆที่หูเล็กๆอย่างหมั่นเขี้ยว วิลเมอร์กอดแขนโยแล้วลูบเบาที่อกกว้างลามมายังเป้าที่นูนดันกางเกงยีนต์ออกมา แล้วบดคลึงเล่น
“คืนนี้ผมจะไปหา”
********************************************************************
ฟ่างนั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงที่เบาะเก้าอี้ ทำสีหน้าหนักใจ เคย์แมนนั่งคุกเข่ากับพื้นทำสายตาออดอ้อนไม่เข้ากับหน้า ฟ่างแสร้งทำเป็นลังเลทั้งๆที่ในใจโห่ร้องอย่างยินดี
“จะให้ครูไปเป็นผู้จัดการทีมมันจะดีเหรอถ้าเป็นที่ปรึกษาชมรมก็ได้อยู่หรอก”
“ครูครับถ้าครูไม่ตกลงผมก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ครูคือความหวังเดียวของผม”เคย์แมนก้มหน้าลง ฟ่างยกมือลูบผมเบาๆเคย์แมนเบาๆกัดปากนิดๆเพื่อที่ไม่ให้ตัวเองหลุดรอยยิ้มออกมาก่อนจะเอนหน้าโน้มลงไปเพื่อจงใจให้เสื้อเชิ๊ตที่ปลดกระดุมเม็ดบนออกแบกว้างเพื่อโชว์ผิวขาวๆและยอดอกแวบๆให้นักเรียนที่ชอบอ่อยน้ำลายหก
“ก็ได้จ๊ะ เพื่อนักเรียนทำไมครูจะทำไม่ได้”ไม่ว่าเปล่ายังยกมือกอดนักเรียนแล้วแอบลวนลามเล็กน้อยพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ
‘ใกล้เวลาโยนดีดี้เข้ากล่องซะแล้ว’ฟ่างคิดอย่างครื้มใจ นักเรียนอ่อยมามากพอแล้วถึงคร่าวที่ครูจะรุกบ้าง
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อร๊ายยยฟ่างนางเอาอีกแล้ว
นางยั่วอีกแล้ว
-
ครูยั่วมากเลยยยยย น่าร้ากกก
-
แหมๆ แต่ละคน ไม่ค่อยจะอ่อยกันเลยเนอะ :hao6:
-
อร๊ายยยฟ่างนางเอาอีกแล้ว
นางยั่วอีกแล้ว
-
ครูแต่ละคนร้ายกว่าปีศาจอีก อรีายยย อยากอ่านต่อ
ขอบคุณคะ -3-
-
รอติดตามอยู่นะ ให้กำลังใจนักเขียนนะกัฟ นักอ่านก็ตั้งตารอนะ สู้ๆนะ :impress2: :impress2:
-
เหอะๆๆ
-
:mew3:
-
บทที่ 10 ไม่ได้เรียกว่าอ่อย แถวบ้านเรียกยั่ว ^^
ฟ่างร้องฮัมเพลงตามเพลงที่เปิดขึ้น ระหว่างนั้นก็บรรจงลูบกายทำความสะอาดร่างให้หมดจด ร่างเล็กลุกขึ้นยืนจากอ่างอาบน้ำแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาซับน้ำแล้วชะโลมน้ำหอมอ่อนๆทั่วร่างจากนั้นก็ออกไปใส่เสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีดำและกางเกงยีนส์ขาสั้นเหนือหัวเขามาสามนิ้ว ฟ่างหมุนซ้ายขวาเมื่อมั่นใจแล้วก็หยิบกุญแจห้องแล้วออกจากห้องไปซึ่งพอดีเจอโยที่กำลังจะเข้าห้อง
“ครูโยสวัสดีครับ ของเยอะแยะเลย”โยยิ้มให้แล้วไขกุญแจอย่างเร่งรีบแต่อนิจจาถุงใส่ของขาดจนของในถุงร่วงลงพื้น โยและฟ่างตาโต เมื่อของที่หล่นบนพื้นมีถุงยางตั้งครึ่งโหล ฟ่างมองหน้าครูโยที่แดงกล่ำ ฟ่างยิ้มน้อยๆแล้วเข้าห้องไปหยิบของแล้วยื่นให้ครูโย
“อย่าลืมเจลหล่อลื่นสิ”ครูโยมองมาแบบอึ้งๆแต่ก็รับขวดเจลไว้
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร ผมขอตัวก่อนนะ”ฟ่างก้มหัวให้แล้วเดินออกไป
หน้าโรงยิม
เสียงลูกบาสและเสียงรองเท้าดังก้องไปทั่วโรงยิม ฟ่างดันประตูเข้าไปแล้วยิ้มหวานให้กับนักกีฬาทุกคนที่หันมาสนใจตัวเอง ฟ่างเดินตรงเข้าไปหาเคย์แมนที่นั่งมองตัวเองแทบตาถลน
“เคย์แมน เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาก็เหมือนโค้ชใช่ไหม”เคย์แมนมองใบหน้าหวานที่ก้มมาคุยด้วย
“อ่า ครับครูฟ่าง”ฟ่างยิ้มหน่อยๆแล้วเดินไปที่ลานสนาม
“สวัสดีทุกคน ครูชื่อข้าวฟ่าง เรียกครูว่าครูฟ่างก็ได้จ๊ะ นับแต่วันนี้ไปครูจะมาเป็นทั้งอาจารย์ที่ปรึกษาประจำชมรมแล้วยังเป็นโค้ชอีกด้วย”ฟ่างพูดไปก็มองนักเรียนไปทั่วแล้วพบว่ามีนักเรียนที่น่าตะอยู่ชั้นปีอื่นอยู่เยอะ
“ครูอยากพบนักกีฬาตัวจริงหน่อย”มีนักเรียนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้
“วันนี้เป็นวันแรกที่ครูมายังไงก็แนะนำครูด้วยนะ”
“ครับครูฟ่าง”
“อย่างแรกที่ต้องทำคือออกกำลังกายก่อนซ้อมสินะ”
“ผมยังไม่ทำเลย”
“เธอชื่ออะไร”
“ผมชื่อ ไบรอันครับ เป็นนักเรียนชั้นปี 3ห้องB ”ไบรอันเป็นผู้ชายที่หล่อล่ำ มีกล้ามสวยที่ดูแล้วพอดีไม่ใหญ่เกินไป ฟ่างเดินเข้าไปกุมมือแล้วลากออกห่างจากสนามบาส
“อย่าลืมนะทุกครั้งก่อนเล่นควรจะออกกำลังกายก่อน”ฟ่างว่าแล้วก็กดให้ไบรอันนั่งลง
“ครูจะดันหลังไบรอัน แล้วไบรอันก็พยายามเอามือไปแตะปลายเท้านะ”
“ครับครู”ไบรอันรับคำอย่างนักแน่น ฟ่างดันไบรอันไปข้างหน้าพร้อมๆกับแนบหลังชิดผ่นหลังกว้างของไบรอัน ริมฝีปากสีสดก็คอยกระซิบข้างหูให้กำลังใจ ไบรอันลอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของฟ่างแล้วหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“พอได้แล้วมั้งไบรอันนายลุกไปโดดตบเหอะ ต่อไปตาชั้น”ไมเคิลกระชากเพื่อนรักให้ลุกขึ้นแล้วรีบไปแทรกร่างให้ฟ่างช่วยดันหลังให้ต่อ จากนั้นจนถึงช่วงค่ำ หน้าที่แรกของการเป็นโค้ชคือดันหลังนักกีฬาทั้งชมรม
…………………………………………………………………….
ฟ่างเดินเข้าหอพักของครูก่อนที่จะเข้าห้องก็พบว่ามีครูคนหนึ่งยืนรออยู่
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“คุณกำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวไหม รู้ไหมว่ากำลังเล่นกับไฟ”
“คุณพูดอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่รู้เลย อย่าทำแบบนี้เพราะมันจะทำให้คุณเกิดอันตราย”ฟ่างถอนหายใจเล็กน้อยแล้วกระซิบแผ่วเบาข้างๆหู
“ไม่จริงน่า”ครูคนนั้นหน้าซีดเซียวมองหน้าฟ่างอย่างหวาดหวั่น ฟ่างเอียงคอมองอย่างเดียงสาแล้วเปิดประตูเข้าห้องไป ทิ้งครูที่ยืนตัวสั่นอย่างน่าสงสารที่หน้าห้อง
-
ไม่ดีๆ อย่ามาขวางทางคร๔ใหม่ดูแลเด็กๆ สิ
5555
:hao6: :hao6:
-
:z1: :z1: :z1:
-
:hao5: ฟ่างกระซิบว่าอาไยอ๊า อยากรู้ๆ
-
มีคสามลับอะไรต้องกระซิบกันน่ะ อยากรู้ๆ :z2:
-
แนะๆ มีอะไรที่ครูฟ่างเป็นต่อเนีย ชักสนุกแล่วสิ รีบๆมีนะคัฟ ติดตามนะ o13
-
>___<
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากกกกก
-
:hao5: :hao5: :hao5:
ยั่วให้อยาก(รู้) แล้วจากไป
:ling1: :ling1: :ling1:
-
รออยุ่นะ :z2: มามะ มาให้นักอ่าน อ่านหน่อยเถอะ :กอด1:
-
[บทที่ 11 เคล็ดลับหน้าเด็ก 3000 ปี]
ฟ่างล้มตัวนอนกันเตียงกว้าง อย่างเหนื่อยหน่ายมือบางเปิดลิ้นชักหยิบสมุดและที่อุดหูขึ้นมา
กึก กึก
“อ๊า ครูโย แรงอีก อ๊ะๆ”ฟ่างกรอกสายตาไปมาอย่างอิจฉา ดูสิมาก็มาพร้อมกันแต่ดันได้กินตับเด็กก่อน ฟ่างทุบมือลงแรงๆอย่างขัดใจเขาเหรออุตส่าห์อ่อยตั้งนานยังกล้าๆกลัวๆแต่โยนี่สิไม่ได้อ่อยเลยแม้แต่นิดก็มีเด็กเรียงตัวมาขึ้นเตียงทุกคืน ย้ำทุกคืน!! ไม่ใช่ไรแค่อิจฉา ฟ่างยกที่อุดหูมาอุดก่อนจะเปิดหนังสือ เคล็ดลับหน้าเด็กของหนุ่ม 3000 ปี
เคล็ดลับหน้าเด็ก
ข้อที่1 ไม่โกรธง่าย อืมเธอก็เป็นคนใจเย็นอยู่นะ
ข้อที่ 2 อารมณ์ดี ข้อนี้ก็ผ่าน
ข้อที่ 3 ไม่ยิ้มกว้างมากไป ทุกวันนี้ยิ้มแค่มุมปากไม่กว้างมาก
ข้อที่ 4 บำรุงผิวทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่ทำ
ข้อที่ 5 พอกหน้าทุกครั้งก่อนนอน ทำทุกวัน
ข้อที่ 6 นอนกับคนที่อายุน้อยกว่า อาทิตย์ ละ 5 วัน วันละ 4 รอบ อูยยยยยยยยยยย ข้อนี้ทำย้ากยาก
ฟ่างปิดหนังสือพลางกุมขมับ ด้วยความที่เป็นคนชอบสร้างภาพว่าเป็น คนเรียบร้อย ไร้เดียงสา อ่อนแอบอบบาง ซึนๆไม่ระวังตัว ถ้าเป็นที่ไทยป่านนี้โดนลากขึ้นเตียงไปตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่นี้มันอะไรกัน อ่อยมาจะเป็นเดือนไม่มีใครใจกล้ามาขอนอนด้วยสักคนโอยยยย หงุดหงิด รอให้เด็กมาปล้ำ เดี๊ยะๆอย่าให้หลุดนะ แม่จะจับมัดไว้ที่เตียงแล้วโดดขย่มตอแทนแม่งงงงงงง
เสียงครางดังผ่านพร้อมกับแรงกระเทือนที่ผนังยิ่งทำให้ฟ่างแทบลงแดง โยอ่ะ ไม่สงสารกันบางเลย รู้ไหมว่ามันทรมาณแค่ไหน ฟ่างกำหมัดแน่นแล้วคว้าหมอนนอนเหวี่ยงทิ้งแล้วนอนชักอยู่บนเตียงอย่างขัดใจ ไม่อ่งไม่อ่อยแล้ววววววว ฟ่างกางแฟ้มรายชื่อนักกีฬาชมรมบาสก่อนจะเปิดหน้าหาหนุ่มที่เล็งไว้นานนนนนนนน
ชื่อ อเล็กซ์ นามสกุล แวร์วูฟ อายุ 17 ปี ส่วนสูง 186 ซม ชั้นปี 2 ห้อง B ห้องพักหมายเลข 156
ฟ่างแลบลิ้นเลียริมฝีปากพลางกลืนน้ำลายลงคอ หึๆๆในมื่อนักเรียนไม่ลุย ครูลุยเอง เพื่อทำให้ครบเคร็ดลับหน้าเด็ก ต้องห้ามขาดไปแม้แต่ข้อเดียว!!!
………………………………………………………………..
อเล็กซ์ออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว เขาเพิ่งทำการบ้านเสร็จ อเล็กซ์โยกคอคลายความเมื่อยแล้วเปิดหน้าต่างไว้เพื่อให้ลมเย็นๆพัดเข้ามา โดยไม่รู้ว่ามันเป็นการชี้โพรงให้เสือหนุ่มผู้หิวโหย อเล็กซ์ปิดไฟแล้วโดดขึ้นเตียง ร่างบอบบางรอเวลาที่เหยื่อเริ่มจมเข้าสู่ห้วงฝันก็ค่อยๆกระโดดจากต้นไม้มายังระเบียงห้องเหยื่อ แล้วเดินย่องเข้าห้องอเล็กซ์พลางปิดหน้าต่างเพื่อกันเหยื่อหนี
ใบหน้าหวานฉายแววกระหายอยากก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบกุญแจข้อมือขึ้นมาจากนั้นก็ย่องไปจับมือมาคล้องกุญแจทั้งสองข้างมือบางลูบอกกำยำช้าๆแล้วล้วงมือไปขย้ำเล็กน้อย เสียงครางอืออาดังรอดออกมา ฟ่างถอยออกมาถอดเสื้อผ้าทิ้งแล้วหยิบหน้ากากออกมาแล้วขึ้นคร่อมสองมือขย้ำแล้วรูดแท่งร้อนให้ขยาย อเล็กซ์ส่ายหน้าไปมาเหงื่อผุดเต็มใบหน้า ฟ่างถอดกางเกงบอลทิ้งแล้วก้มลงเลียรอบแท่งร้อนพลางดูดลูกบอลทั้งสองลูกเข้าปากแล้วเริ่มขบเม้มไปทั่วแท่งร้อนจากนั้นก็เริ่มอ้าปากครอบแท่งร้อน
“อูยยยยยยยยยย อ่ะ เห้ยยยยยยยยยย”อเล็กซ์สะดุ้งแล้วต้องตกใจหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นว่ามีคนมาลักหลับเขา!! อเล็กซ์จะผลักร่างนั้นให้ออกไปแต่ทว่ามือทั้งสองโดนคล้องด้วยกุญแจข้อมือ นี้กูควรทำไงดีวะเนี่ย
“นอนครางอย่างเดียวพอ”เสียงใสๆตอบราวกับได้ยินเสียงในใจ มือบางผลักอกอเล็กซ์ให้นอนลง
“คือออ ผมก็ไม่ขัดขืนนะปล่อยมือผมเหอะ เดี๋ยวผมทำให้ คุณ เอ่อ”
“เรียกชั้นว่าจิ้งจอกกระหายรัก”โอ้ อเล็กซ์เบิกตากว้างเมื่อเห็นคุณจิ้งจอกกระหายรักชันเข่าขึ้นแล้วใช้นิ้วแหย่เข้าไปในช่องทางสีชมพู หน้ากากจิ้งจอกหงายเริ่ดขึ้นแล้วร้องคราง มือก็ขยับเร็วขึ้น อเล็กซ์เริ่มคอแห้ง อยากจะกระชากมือไปผลักร่างบางที่บิดระทวยอยู่ไม่ไกลให้นอนลงแล้วเสียบ
“ปล่อยผมเถอะ คุณจิ้งจอก อูยยย”ยิ่งดูยิ่งปลื้มจนน้องชายร้องไห้ จิ้งจอกหนุ่มเอานิ้วออกจากช่องทางตัวเองแล้วกดร่างกำยำให้นอนแนบกับเตียง
“นายไม่ต้องงานนี้ชั้นขย่มเอง!!!”ว่าแล้วก็ตั้งแท่งร้อนจ่อไปที่ช่องทางตัวเองจากนั้นก็กดร่างลงกลืนกินแท่งร้อน
“อ๊า อืมมมมม ฟิตจัง อ่ะ”จิ้งจอกกระหายรักสูดลมหายใจลึกๆแล้วกระแทกร่างกดแท่งร้อนให้สุด
“อ๊า !!! อ่า”จิ้งจอกกดแช่ไว้สักพัก
“ขยับที”
“ไม่ อ้อนวอนชั้นสิ”เสียงใสเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ อเล็กซ์หน้าบึ้งๆเขาเป็นถึงนักบาสชื่อดังในโรงเรียนเรื่องอะไรต้องอ้อนวอน ว่าแล้วก็เด้งสะโพกกระแทกร่างบาง
“อึก อ๊ะๆ ถ้าไม่ อ่า อ้อนวอน จะหยุด”จิ้งจอกพูดเสียงครางแล้วทำท่าจะลุกออก
“เดี๋ยวๆ ทำแบบนี้ไม่ได้นะอยู่ๆก็ปีนเข้ามามาข่มขืนกันแบบน้ำไม่ออกแบบนี้ได้ไง”
“ถ้าอยากน้ำออกก็อ้อนวอนสิ”อเล็กซ์กัดปาก จิ้งจอกหนุ่มขมิบตอดรัดแท่งร้อนในกายคล้ายยอกเย้า
“ว่าไง”
“ได้โปรด ”
“ได้โปรดคุณจิ้งจอกกระหายรัก พูดเร็ว”
“ได้โปรดคุณจิ้งจอกกระหายรัก ”พูดจบร่างบางก็ออกแรงขย่ม
ปั่บ ปั่บๆๆๆ
เสียงครางดังระงมทั่วห้อง เตียงไหวโยกไปตามแรงขย่มร่างบางยันอกกว้างแล้วเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ อเล็กซ์ก็ไม่น้อยหน้าเมื่อร่างบางกระแทกลงมาก็เด้งสะโพกสวน
“จะออกแล้ว อ๊ะ อ๊า!!!”
“อ๊า อ๊างงงงงง!!”เสียงหอบแฮ่กๆสักพัก ร่างบางก็เริ่มขมิบรัดแท่งร้อนต่อ
“นี้คุณไม่พักเหรอ เพิ่งเมื่อกี้เอง”
“หึ คืนนี้ไม่ครบเจ็ดน้ำอย่าหวังว่าจะได้นอนนะเด็กน้อย คิกๆ”ในหนังสือบอกสี่น้ำ แต่ถ้าได้มากกว่านั้นหน้าต้องใสปิ้งเหมือนเด็กสิบขวบแน่ๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่คอยให้กำลังใจนะคะ ขอบคุณจริงๆนะคะ
-
7 น้ำ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เอิ่ม แบบว่าฟ่างนางเอาอีกแล้ว
คราวนี้นางบุกถึงห้องขย่มเองเลย
อ้ากกกนางจะแซ่บไปไหน
-
เจ็ดน้ำได้มีฟ้าเหลืองกันบ้างล่ะ
-
อุต๊ะ!!!!!!! 7น้ำ ยากกว่าขึ้นสวรรค์ชั้น7อีกนะเนีย~~~~ แหม่ๆ จิ้งจองหึ่นรักชัดๆเลย ขอบคุณที่อับนะ ไม่เสียใจที่รอเลย :กอด1:
-
:laugh: จะหน้าเด้งหรือฟ้าเหลืองเดี๋ยวรู้กัน
ครูฟ่างนางแซ่บจริงๆ
-
ป๊าดดดดดดดดดด แรว๊งงงงงพอกันทั้งครูทั้งนักเรียนน o22
รอตอนต่อไปปปปป
-
เคะราชินี!!!!!!!
:hao6:
-
อยากจะกรี๊ดร้องโอเปร่าให้นางจริงๆ o13
-
ครูฟ่าง ครูโย :jul1:
-
สรุปว่าสร้างภาพชิมิ :hao6:
-
แม่เจ้าจิ้งจอกกระหายรัก 555
โอ๊ยขำค้างคะ ><
รอตอนต่อไปนะคะฟินเฟอร์ อิอิ :mew1:
ขอบคุณมากนะคะ
:jul1:
-
[บทที่ 12] โจรปล้นสวาท
เป็นเช้าที่อากาศสดใสซะจริง ฟ่างตื่นมาพร้อมกับท่าทางที่แสนเริงร่า แน่สิก็ฟาดเด็กสมใจแล้วนี่ ได้คร่าวแว่วมาว่าคุณผู้อ่านบอกฟ่างอาจมีอาการมองฟ้าเป็นสีเหลือง หึๆๆ อยากบอกว่าเจ็ดน้ำนี้จิ๊บๆสำหรับฟ่าง ฟ่างอาบน้ำแต่งตัวด้วยใบหน้าแช่มชื่นก่อนจะหยิบเอกสารและกุญแจเพื่อจะไปทำงาน
“อรุณสวัสดิ์ ฟ่าง”เสียงทักทายของโย ทำให้ฟ่างมองมาแล้วยิ้มนิดๆ
“อรุณสวัสดิ์ โย”
“วันนี้หน้าตาดูใสเปร่งปรั่ง เมื่อวานไปทำไรมา”โยกับฟ่างเดินเคียงคู่กัน
“ไม่มีไรแค่ไปออกกำลังกายนิดหน่อย”
“หืมมมม น่าสนใจแหะเด็กหนุ่มที่ไหนละ”
“ในชมรมที่ฉันเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ว่าจะฟาดให้เรียบทั้งชมรม”ฟ่างยิ้มกริ่มตัดตนเมื่อคืนไปก็เหลือตั้ง 64 คน แหมแค่คิดก็เหนื่อย
“จริงสิ วันมะรืนก่อนฟ่างไปบอกอะไรครูนั่น ถึงได้ทำท่าแปลกๆเวลาเจอหน้า”
“ฉันแค่บอกอะไรบางอย่างไปนะ”โยยิ้มกระตุกมุมปาก
“เฮ้ออออ ฟ่างเนี่ยนะ รู้ไหมว่าครูนั่นมันส่งนักสืบบินไปถึงไทยเพื่อสืบเรื่องพวกเรา”
“งั้นนายก็จัดการสิโย จับมัดกับเตียงเลย เดี๋ยวให้ยืมแส้กะเทียน”
“ไม่เอาฉันไม่ได้มีรสนิยมซาดิสแบบนั่น”ทั้งสองยืนหยุดที่หน้าห้องพักครู
“จะเอาไงนายจะจัดการเองหรือให้ฉันจัดการให้”
“ฉันเองดีกว่า”โยรับคำแล้วเปิดประตูทักทายครูที่อยู่ข้างใน สายตาคมเหลืบมองเหยื่อแวบหนึ่ง แล้วยกยิ้มให้นิดๆ
…………………………………………………………………………….
……………………………………….
……………………………
……………….
เสียงจ้อกแจ้กดังไปทั่วห้อง พร้อมกับร่างสูงของโยที่เดินก้าวเข้ามา
“เสียงดังอะไรกันหนุ่มๆ”โยเอ่ยทักทาย
“ครูโย!!!!!!!!!!”ร่างเล็กของเด็กนักเรียนสามสี่คนเดินเขามาเกาะแขน โยดึงมือออกแล้วลูบผมเด็กในสต็อคของเขาอย่างอ่อนโยน โยมักจะให้ความรักเด็กๆเท่ากันไม่มีมากกว่าหรือน้อยกว่า เพื่อที่การปกครองจะได้เป็นระเบียบ
“ว่าไงมีเรื่องอะไรกัน”
“คืองี้ครับครู เมื่อคืนไอ้อเล็กซ์เจอดี”เด็กหนุ่มที่มีเรือนร่างสูสีกับเขาเอ่ยเล่าอย่างตื่นเต้น
“ผีเหรอ”
“เด็ดกว่าผีอีกครู มันโดนข่มขืน”
“ห๊ะ”โยอุทานออกมา
“มันเล่าว่าอยู่ๆก็มีคนเข้ามาขย่มเอ๊ย ข่มขืนมันแบบไม่ได้สมยอมแต่เสร็จไปเจ็ดน้ำ”โยกรอกตาพอจะรู้ลางๆว่าใครเป็นโจรปล้นสวาท
“งั้นทุกคนก็ควรระวัง โดยเฉพาะพวกหน้าตาดี หุ่นดี และที่สำคัญ”โยก้มมองพญางูของเด็กหนุ่มที่หลับใหลในกางเกงยีนส์เป็นการบอกนัยๆ
“ปิดประตู หน้าต่างไว้ให้ดีเข้าใจไหม”เด็กหนุ่มทั้งหลายพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วอเล็กซ์ละ”โยถามเมื่อเช็คชื่อนักเรียนเสร็จแล้วพบว่ามีเด็กมาไม่ครบ
“มันมาไม่ได้ครับ เห็นบอกขาสั่นลุกไม่ไหว”โยส่ายหน้า อย่างขำๆหลังจากสอนเสร็จก็ไม่วายย้ำเตือนอีกรอบ
“ครูโย คืนนี้ผมไปหาได้ไหม”
“คืนนี้ไม่ต้องมาหาครูนะ ครูจะไปทำธุระ”
“ได้ครับ”เสียงหง่อยๆดังระงม โยก้มลงจูบหน้าผากทุกคนแล้วผละไป เพื่อไปเตรียมการในคืนนี้
…………………………………………………………….
………………………………
…………………….
เชลวิ่งล้มลุกคลุกคลานกับพื้น ใบหน้ามีเหงื่อผุด ดวงตาฉายแววหวานกลัว ทำไมพวกเครื่องลางถึงกัน คนนั้นไม่อยู่ ทั้งๆที่กันพวกเด็กอยู่ นั่นหมายความว่า
ฟุบ
“หนีเก่งจริงๆ ครูเชล ผมว่าจะมาตกลงกับคุณนิดหน่อย”เชลผงะ ถอยหลังหนี
“ไม่เอาน่า ผมไม่ใจร้ายว่าจะฆ่าคุณหรอกแค่อยากลบบางสิ่งของจากสมองคุณ”
“พวกคุณ มาที่นี้ทำไม ต้องการอะไร อย่าทำร้ายเด็กๆนะ”เชลตวาดใส่แม้จะหวาดกลัวจนร่างเล็กสั่นทั้งร่าง แม้จะรู้ว่าคนตรงหน้าหากจะฆ่าตัวเอง คนทำได้ง่ายยิ่งกว่าหายใจเข้า!!! ดวงตาสีแดงวาววับ
“ปากดีแบบนี้ดูสิจะหวานมากไหม”ร่างสูงเอ่ยเสียงกระเซ้าก่อนจะอุ้มร่างครูเชลขึ้นแนบอก
“ปล่อยนะ ปล่อย!! จะทำอะไร อย่านะม๊ายยยยยยยย”เสียงกรีดร้องดังลั่นป่าแต่ทว่าถึงจะดังแค่ไหนมันก็ไม่มีใครได้ยิน
-
ว้าววว พวกโยกับฟ่างเป้นตัวไรเนี่ย
จะกินเด็กๆแทนแล้ว 555
-
ขอบคุณที่มาลงต่อนะ~~~~ ครูโย กับครูฟ่าง นี้ลึกลับดีจังนะ :ruready
-
ครูฟ่างกะครูโยเป็นปีศาจแน่เลย
-
กินเด็ก แล้วอมตะ ใช่มั้ยล่ะ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z1: อเล็กซ์แกโดนรีดน้ำไปแค่เจ็ดถึงกับลุกไม่ไหว แล้วครูฟ่างคือตัวอะไรล่ะเนี่ย
ตอนนี้มันช่างสั้นเหลือเกิน :katai5:
:pig4:
ปล. มะรืนกระซิบอะไรกับครูนั่น... ไม่ใช่มั้งคะ น่าจะเมื่อวานซืนมากกว่าเพราะมันผ่านมาแล้ว
-
:hao6: ตกลงว่าครูโยกะครูฟ่างเปงใครกันแน่เนี่ย
จับเด็กกินเป็นว่าเล่น :impress2:
-
หัวหน้าปีศาจมาแล้ว :hao6:
-
ว้ากกก ชอบเรื่องนี้ มาต่อเร็วๆนะ
-
:z1: ตามจ้าาา สนุกมากกก
-
แหม่มๆ. ฟินเว้อ~~~. ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
คนแต่งหายไปนานจัง เค้ารอตอนต่อไปอยู่น๊า
-
[บทที่ 13] เตรียมงานประชุมผู้ปกครอง
วันนี้เป็นวันที่คึกคักๆ นักเรียนต่างตื่นเต้นที่จะได้พบผู้ปกครองและครูที่หัวหมุนกับการจัดเตรียมวันงาน ผมก้มมองเอกสารสองแฟ้มใหญ่ที่ได้มา ผมได้รับหน้าที่รับผิดชอบนักเรียนชั้นปี 2 ห้อง A ต้องรายงานเกรดแต่ละวิชารวมถึงพฤติกรรมที่อยู่ในโรงเรียน ฟ่างเองก็หัวหมุนกับบรรดาศิษย์หื่นๆที่คอยตามก้นเป็นพรวน นี้มันลูกแกะตามตูดแม่เสือชัดๆเอาเถอะเด็กที่เพิ่งเกิดมาแค่ร้อยปีจะไปทันเล่ห์เลี่ยมปีศาจสามพันปีได้ไง จริงไหมครับ ก็ว่าแต่ฟ่างไม่ได้หรอกผมเงก็ใช้เล่ห์เลี่ยมเล็กน้อยเหมือนกันเสียแต่ฟ่างใช้เล่ห์กับเด็ก แต่ผมทั้งเด็กและผู้ใหญ่
ปึก
ผมรวบร่างบางของครูคณิตศาสตร์เอาไว้เมื่อร่างเล็กเดินมาชนผม อันที่จริงผมดักรอต่างหาก
“ขอโทษครับครูโย”ใบหน้าหวานที่ถูกปดปิดด้วยแว่นหน้าส่งยิ้มมาให้ ผมตอบกลับแบบสุภาพแล้วช่วยกันเก็บแฟ้มงาน
“ดูคุณยุ่งๆนะ มิคาเอล”
“มากเลย เด็กแทบทุกชั้นปีตกวิชาผมผ่านไม่ถึงร้อย แถมไม่ยอมมาซ่อมอีก”ผมอมยิ้มกับท่าทางค้อนลม มันช่างน่ากินเสียจริงยิ่งชื่อที่คล้ายกับ เทพมิคาเอล เทพที่เป็นเหมือนศัตรูแสนรักขงผม ผมถือโอกาสเนียนๆจับมือ
“อ๊ะ โทษครับ”ผมทำเสียงทุ้มพรางทำท่าทรงเสน่ห์ใส่ ใบหน้าหวานพลันแดงก่ำ อ่ะๆๆเหยื่อเริ่มติดเบ็ดแหละ
“ครูโย!!!”ผมลบถอนหายใจอย่างเซ็งๆเมคิสคู่นอนผมเอง ท่าทางแบบนั้นแสดงว่ามาเพื่อขัดคอผมโดยเฉพาะ ผมส่งสายตาคาดโทษไปให้
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ผมได้แต่มองร่างบางที่วิ่งหนีไป
“อ่อยเหยื่อตลอด”ผมปรายตามองแล้วเดินจากไป เมคิสวิ่งตามและดักทางผมไว้ ผมลากเมคิสไปยังห้องเก็บของแล้วเหวี่ยงร่างบางลงกับพื้น
“โอ๊ยยยยยยยย ครูโย อึ่ก”ผมบีบปากเล็กๆอย่างโมโห ใบหน้าหวานเริ่มซีดเผือกเมื่อพบว่าสายตาผมที่มองมานั่นเย็นชาเหลือเกิน
“ล้ำเส้นไปมั้งเมคิส ครูไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือเธอ ถ้าเธอไม่ลืมสถาณภาพตัวเองละก็ เมคิสเธอก็แค่หนึ่งในคู่นอนของครู ที่ครูเริ่มจะเขี่ยทิ้ง”
“ฮึก ไม่เอา ฮือ ผมรักครู”
“นั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรเลย ไม่เลยสักนิด”ผมสะบัดมือออกจากใบหน้าหวานแล้วหันหลังหนี
“นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเรา”เมคิสคลานเข่าเดินมากอดขาแน่น
“ไม่ครู ผมขอโทษ ครู”ผมถอนหายใจอย่างรำคาญแล้วสะบัดขา ก่อนเดินจากไป ผมมีเวลาแค่วันนี้ที่จะต้องเรียบเรียงเอกสารของนักเรียนชั้นปีที่ผมรับผิดชอบ คืนนั้นผมเปิดเอกสารไล่เรียงตามเลขที่ จนดึก
ก็อกๆ
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูก็พบว่าฟ่างยืนกอดอกมองผม ผมเบี่ยงตัวให้ฟ่างเข้ามาแล้วปิดประตู หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมกับฟ่างไม่กินกันเอง คำตอบคือ พวกเราเคยได้กันมาตั้งนานแล้ว รสนิยมรวมทั้งนิสัยที่เหมือนกันมันไม่ทำให้เราเพิ่มระดับความสัมพันธ์ไปเป็นคนรักได้เลย จนสุดท้ายพวกเราคงระดับไว้แค่เพื่อนที่ท้องชนกันเวลาอยาก
“พรุ่งนี้มีประชุมผู้ปกครอง”
“ใช่ แล้วววววว”ผมเดินเข้าไปโอบเอวแล้วลูบสะโพกฟ่างอย่างเบาๆ
“ลูกน้องคุณมา”ผมเลิกคิ้ว
“ลูกน้องที่เคยเห็นหน้าผมตายห่าไปนานแล้ว”ผมพรมจูบซอกคอเลื่อนมือไปคลึงยอดอกของฟ่างที่แอ่นเข้าหา มือฟ่างเลื้อยไปลูบคลำมังกรผม
“รู้สึกจะเป็นเหลนของลูกน้องคุณ”
“จะจำผมได้เหรอ”
“ได้สิ ถ้าเผอิญมันเป็นผู้เลี้ยงดูสัตว์เลี้ยงของคุณแล้วไอ้สัตว์นั่นมันจะมาด้วย”
“เคลเบรอส”ผมขมวดคิ้ว
“ใช่ไอ้หมาชั้นต่ำที่ฉันอยากถลกหนังมาทำพรมเช็ดเท้า”ผมหัวเราะนิดๆแล้วบดจูบปากอิ่ม ลิ้นผมแทรกเข้าโพรงปากหวานแล้วกระหวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็ก
“อย่ากังวล กับเรื่องเล็กน้อยนี้เลย”ผมอุ้มร่างฟ่างแล้วตรงไปที่นอน
“ไอ้บ้าฉันแค่จะมาบอกเรื่งนี้ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”ปากก็ว่างั้นนะ แต่ถอดกางเกง้าขาให้ผมเฉย หึๆ ไม่เปลี่ยนเลยไอ้นิสัยแบบนี้
“โทษที ผิดที่ผมเอง ที่หื่น"
:mew1: เจอกันตอนดึกๆคะ
-
:katai2-1: โอ้ วันนี้วันดีสินะ ในที่สุดก็มาต่อ ขอบคุณค่ะ
ครูฟ่างกับครูโยนี่น้อ. ว่าแล้วว่าน่าจะเคยๆกัน
มีคำผิดนิดหน่อยค่ะ ซีดเผือด สถานภาพ
รอจ้า
-
อร๊ายยนางแรงอ่ะ ขอโทษทีที่ผมหื่น
-
:-[ :-[. กินกันเองนานแระ แซ่บเว่อร์~~~~ ยังรออ่านอยู่นะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่านแรกๆ ก็สงสารครูๆๆ อ่านไปเรื่อยๆ ไม่ใช่แหล่ะ
คดีพลิกล็อคเฉยเลย
-
หายไปนานเลย ตั้งเดือนกว่าแหนะคิดถึงค่อดๆ
-
ครูน่ากลัวกว่านักเรียนเยอะมาก :katai1:
-
คนนึงชอบยั่วอีกคนก็หื่น
-
ครูสองคนนี้เป็นคู่ขากันมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย
-
เอิ่ม สรุปว่าสองคนนี้เป็นปีศาจแบบไหนกันเนี่ย :mew5:
-
ตอนแรกๆอ่านไปสงสารครู ไปๆมาๆเด็กๆโดนกินเรียบเลย :m20:
ปล ครู2คนนี้มันเป็นตัวอารายยยย
-
ที่แท้ก็ร้ายตัวเอ้ :hao6:
-
รออยู่นะ ติดตามๆ :impress2: :impress2: สู้ๆละ :กอด1: :กอด1:
-
o13
-
:haun4:รออ่านต่อจ้า
-
[บทที่ 14] ตัวจริง
ฟ่างมองโยด้วยสายตาเบื่อหน่าย เมื่อเห็นว่าโยยังคงร่าเริงไม่รู้ไม่ชี้ว่าไอ้ตัวที่กำลังมานะ ตอนนี้ยิ่งใหญ่เพียงใดในปัจจุบัน ฟ่างมองไปยังทางประตูหน้าตลอดเวลา แทบอยากจะอ้วกเมื่อทราบว่าแขกผู้มีเกียตริคนสำคัญคือ ท่านเคลเบรอส เมื่อร่างชายร่างสูงราวสองเมตรกว่าปรากฎตัวที่พรมแดงรอบกายมีผู้ปกป้อง ใบหน้าคมเข้มดวงตาเรียวรีประกอบกับจมูกโด่งได้รูปและปากบางๆที่ยิ้มทีก็มีเขี้ยวน้อยๆ แผลงอกกว้างน่าซบน่ากัดในชุดสูทสีดำ บรรดาอาจารย์ทั้งหลายกุลีกุจอออกมาต้อนรับรวมทั้งบรรดาผู้ปกครองที่ก้มหัวทำความเคารพ ฟ่างมองท่าทางหยิ่งยโสของหมาจ่าฝูงด้วยสายตาแวววาว
'อย่าให้เผลอเชียวนะ แม่จะฆ่าหมกป่าแน่'
ทุกอย่างล้วนไปด้วยดีถ้าไม่เพราะสายตาที่ดีเกินไปของมันรวมทั้งกลิ่นอายที่เคลเบรอสไม่เคยลืมเลือน นายเหนือหัว จ้าวแห่งปีศาจทั้งปวง ลูซิเฟอร์!! เคลเบรอสสบตาสีดำของโย โยยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน(ฟ่างเรียกยิ้มลวงโลก)เคลเบรอสถลาเข้าไปกอดขาโยพรางร้องไห้โฮอย่างหมดมาด
“นายท่านนนนนนน นายท่านไปอยู่ที่ใดมา ข้าน้อยตามหาตั้งนาน นึกว่าจะไม่พบนายท่านอีก ฮือๆๆ”โยลูบหัวพลางเอ่ยด้วยวาจาอ่อนโยน
“ข้าจะทิ้งพวกเจ้าไปได้อย่างไร ข้าบำเพ็ญเพียรเงียบๆเมื่อครบกำหนดจึงเดินทางมานี้เพื่อพบเจ้า”ฟ่างยกกระดาษปิดปาก ถ้าการดื่มสุราเคล้านารี เป็นการบำเพ็ญเพียรละก็ โยคงเก่งกล้าเกินเทพเจ้าแล้ว ฟ่างส่ายหน้าแล้วเร้นกายกะจะหลบหนี
“เจ้าจะไปที่ใดอินาริ”ฟ่างชักสีหน้าฉุนๆใส่ลูซิเฟอร์ ไอ้บ้าความแตกแค่แกคนเดียวก็ไม่ยอมนะ จิ้งจอกเก้าหางก่นด่าทางสายตาแต่ดูท่าว่าจ้าวปีศาจแคร์ซะที่ไหน
“เปล่านี้”เคลเบรอสตาโตเหมือนเห็นโชคสองชั้น
“ถ้ามีพวกท่านเจ้าพวกเทพนั้นคงไม่กล้า”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”เคลเบรอสทำหน้าตาอิลั่กอิเหลือก่อนจะเชิญทั้งสองไปยังห้องประชุมท่ามกลางสายตาสงสัยของบรรดาอาจารย์ นักเรียนและผู้ปกครอง
-__________________________________________________________________________________________-
“เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากสงครามระหว่างปีศาจและเทพสงบลง เมื่อท่านจ้างยอมตกลงกับเทพเจ้าเรื่องจะขอสงบศึกสันติ แล้วนายท่านจะหายตัวไปได้สองร้อยปี ผ่านไปเกือบพันปี รากูเอล หนึ่งในอัครทูตสวรรค์ก็มาเยือนยันมิติปีศาจกล่าวหาว่านายท่านจับตัวมิคาเอลไป ทั้งๆที่ๆก็มาค้นทั่วทุกซอกมุมในมิติปีศาจแล้วไม่พบก็ยังคงปักใจแน่แท้ว่าเป็นท่าน ข้าน้อยไม่รู้ทำไงจะตามหานายท่านไปยืนยันกับรากุเอลก็หาไม่พบสักทียิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใดสวรรค์ยิ่งปั่นป่วนเมื่อมิคาเอล หายตัวไปนานเกินไปจึงเป้นเหตุให้เริ่มมีการปะทะกันระหว่างเทพและปีศาจมากขึ้นๆจนในที่สุดจากบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆ(แบบเสียแขนเสียขา)แล้วตาย ทั้งฝ่ายเราฝ่ายเทพ จนเทพเจ้าเอ่ยว่าหากผ่านพ้นไปถึงห้าร้อยปีแล้ว ข้าน้อยยังไม่สามารถตามตัวนายท่านพบ จะกรีฑาทัพสวรรค์มาบุกมิติปีศาจ”ลูซิเฟอร์หลับตาครุ่นคิดอยู่เพียงหน่อย ก็เอ่ยขึ้น
“ส่งคนไปยังมิติเทพ บอกเทพเจ้าว่าข้าจะไปเยือนในอีกสามราตรีข้างหน้า”เคลเบรอสมีสีหน้าดีอกดีใจแล้วคำนับก่อนจะเร้นกายกลับทันที
“เจ้าแน่ใจเหรอว่ามิได้ลักพาตัวมิคาเอลไป”อินาริเอ่ยขึ้น
“ข้าจะลักพาตัวคนสนิทเทพเจ้าไปทำไม เจ้านั้นนะเกลียดขี้หน้าข้าอย่างกับอะไรถึงขั้นใส่ร้ายข้าให้ต้องโทษขับลงมาจากมิติเทพ”
“อืม เอาเถอะจะว่าไปมิคาเอลก็หายไปหลังจากที่เจ้าหายไปได้ร้อยสองร้อยปีแล้วนี้ แล้วจะมาโมเมว่าเจ้าลักพาตัวไปได้อย่างไร”อินาริส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของพวกเทพ
“ลูซิเฟอร์ ข้ารักเจ้าดั่งพี่ชายของข้ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป พี่ข้า” ลูซิเฟอร์เหม่อมองไปยังท้องฟ้าเสียงใสๆที่เฝ้าออดอ้อน ประโยคนั้นวนเวียนในหัวไม่ส่าง
“รักข้าดั่งพี่แล้วเจ้าใส่ร้ายข้าไปทำไม มิคาเอล”อินาริจับไหล่กว้าง
“เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งสี่พันปีแล้ว เจ้าอย่าเศร้าใจเลย”
“ข้าแค่สงสัย ว่าอะไรทำให้คนที่บอกว่าเคารพข้าดั่งพี่มาหักหลังข้าได้ เพียงเพราะความอิจฉาหรือ ทั้งๆที่แค่เอ่ยปากขอ ข้าก็จะยกตำแหน่งแม่ทัพแดนสวรรค์ให้ มีอะไรที่พี่เช่นข้าจะให้เขาไม่ได้”
“หึ มนุษย์มีรัก โลภ โกรธ หลงเช่นใด เทพและปีศาจก็มีเช่นนั้น เตรียมตัวเถอะข้าว่าไม่แน่อาจจะมีศึกเทพและปีศาจเกิดขึ้นอีกครั้ง”
สวัสดีปีใหม่คร่า ขอโทษที่ห่างหายไปนานเนื่องจากติดธุระเยอะมากๆ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามผลงาน จะไม่หายไปนานๆอีกแล้วคะ
-
:L2: สวัสดีปีใหม่ค่ะคนเขียน เย้กลับมาต่อแล้ว
-
สวัดดีปีใหม่เช่นกันนะคะ
ปีศาจยกโรงเรียนเลย อิอิ
ขอบคุณมากคะ รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
[บทที่ 15]สงครามเทพ ปีศาจ
เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่เทพและปีศาจเริ่มทำสงครามกัน เหล่ามนุษย์รู้สึกแปลกใจเมื่อช่วงนี้เกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติขึ้นบ่อยเหลือเกิน จนพรากชีวิตมนุษย์ไปมากมายเหลือเกิน อินาริรู้สึกเบื่อหน่ายมือเรียวหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วบรรจงเช็ดเลือดตามร่างกายใกล้ๆกันก็มีบรรดาทหารเทพตายแทบเท้า ร่างเล็กเดินฝ่าบรรดาศพของเหล่าเทพตรงไปหาร่างสูงที่สวมชุดเกราะสีดำน่าเกรงขาม
“ข้าเบื่อแล้วนะ สงครามนี้เมื่อไหร่จะจบสักที”ลูซิเฟอร์มองใบหน้าหวานที่งอง้ำอย่างเสียใจ
“ก็ข้าไม่นึกเลยว่าเทพเจ้าจะใจแคบเช่นนี้”
“ไม่ใช่ว่าเจ้าไปกวนอะไรรึเปล่าฝ่ายนู้นถึงยกทัพมานี้”ลูซิเฟอร์ถอนหายใจ เมื่อนึกไปย้อนคิดเรื่องที่ไปเจรจากับเทพเจ้า
ลูซิเฟอร์ก้าวเท้าเข้าไปยังท้องพระโรงอันงดงาม แต่ทว่าตอนนี้ไม่มีใครจะใคร่มีอารมณ์สุนทรีย์เท่าไหร่ บรรยากาศรอบกายมาคุเพราะเราเทพเปล่งออร่าอำมหิต
“หาเรื่องรึไง ไอ้พวกเทพ”เคลเบรอสตวาดพลางจะกระโจนไปหาเรื่อง หากไม่ได้ลูซิเฟอร์ห้ามคงนองเลือดไปแล้ว ลูซิเฟอร์เงยหน้าสบพระพักตร์ของเทพเจ้าที่นั่งอยู่บนบัลลังค์
“ข้าใคร่อยากคุยอย่างเป็นส่วนตัวกับท่าน”
“บังอาจ!ปีศาจชั้นต่ำเยี่ยงเจ้าแค่ให้มาที่นี้ก็เกินพอแล้ว อย่าได้คิดร้องขออะไร”ราฟาเอลตวาดก้อง
“หึ ทำว่าอยากจะมาตายห่าแหละ มาเจอพวกโลกสวยอย่างพวกแกก็ขยะแขยงเต็มที เจ้าพวกโง่”เคลเบรอสเสียดสีกลับ
“เจ้าสุนัขชั้นต่ำ!!”ราฟาเอลหน้าแดงกล่ำนิ้วชี้สั่นระริก ใบหน้าคมข้าวของราฟาเอลเชิดขึ้นอย่างยียวน
“ด่าได้แค่นี้เหรอ พ่อเทพบุตรชั้นสูงงงงงงง”
“เจ้า เจ้า!!”
“พอเถอะๆ หากเจ้าจักคุยกับเราเราก็ยอม พวกเจ้าออกไปแล้วปิดประตูซะ”เทพเจ้าพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล
“แต่พระองค์ท่าน เรามิอาจไว้ใจเจ้าปีศาจชั้นต่ำ”กาเบรียลเอ่ยค้าน
“ที่นี้คือเขตแห่งแสงศักดิ์สิทธิ มารร้ายแห่งความมืดพลังมิอาจกล้ำกรายเราได้แม้เพียงเส้นผม พวกเจ้าออกไปเถิด เราจักคุยกับลูซิเฟอร์”แม้จะไม่เห็นชอบแต่ก็จำต้องทำ ทั้งหมดทยอยออกจากห้องไป เหลือไว้แต่เทพเจ้าและจอมปีศาจ
ปึง
สีหน้าที่อ่อนโยนแรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ร่างสูงที่ใกล้เคียงจอมปีศาจเยื้อย่างลงมาตรงหน้าลูซิเฟอร์
“คืนมิคาเอลของข้ามาได้แล้ว”
“ข้าไม่ได้เอาคนของเจ้าไป”
“ไม่ใช่เจ้าแล้วเป็นใครได้ ไม่มว่าอัครทูตสวรรค์ของข้าจักอยู่ที่ใดข้าจักสัมผัสได้ถึงพลังของอัครทูตสวรรค์ข้าได้ แต่นี้ข้ากลับไม่สัมผัสถึงมิคาเอล เจ้าเอาเขาไป”
“มีข้อยกเว้นไม่ใช่เหรอ หากสัมผัสไม่ได้หมายคามว่าตายไปแล้ว”
“เขาไม่ตายเจ้าไม่ฆ่ามิคาเอลหรอก เพราะเจ้ารักมิคาเอล ดังนั้นไม่มีทางที่มิคาเอลจะตาย นอกจากเจ้าและข้าไม่มีใครทำให้มิคาเอลตายได้”
“ข้าก็ขอยืนยันว่าไม่ใช่ข้า พูดไม่รู้ความหรือไร”
“อย่ามาทำไขสือ อยากเกิดสงครามหรือไร!!!”
“สุดแท้แต่เจ้า”ลูซิเฟอร์หันหลัง
“มันมีอีกข้อที่เจ้าก็รู้ หากข้าสัมผัสพลลังไม่ได้เป็นเพราะ เพราะ เพราะมีผู้มีพลังมากกว่าข้าปิดบังมันไว้ ในโลกนี้นอกจากเจ้าจักเป็นใครได้!!”ลูซิเฟอร์ชะงัก
“ข้ายืนยันว่าไม่ใช่ข้า”ลูซิเฟอรืยังคงเดินต่อไป
“เจ้าเลือกสงครามเองนะ เจ้าเลือกมันเอง ลูซิเฟอร์!!”
“ย้อนนึกอะไรของเจ้า”อินาริถาม
“เปล่าหรอก”ลูซิเฟอร์เกี่ยวเอวบางแนบกาย ก้มจูบเรือนผมอินาริอย่างแผ่วเบา
“คืนนี้เจ้านอนกับข้านะ”ลูซิเฟอร์ทำตาหวานล้ำ
“เอ๋ จะไปดีไหมน้า”อินาริบิดกายอย่างขวยเขิน
“นะ คนเลวของข้า ข้าจะทำให้เจ้าหายเมื่อยเลย”
“ปากแบบนี้น่าตบจริงๆ”
“ก็เจ้ามันเลวนี้จะให้ข้าโกหกว่าคนดี กระดากปากตายเลย”
“ยังนี้ต้องลงโทษ สักสิบน้ำ”อินาริยกมือคล้องคอลูซิเฟอร์
“ยินดีเป็นอย่างยิ่ง”ลูซิเฟอร์ก้มหน้าลงมาหมายจะเชยชมริมฝีปากบาง
“นายท่านๆๆข้ามีข่าวดีจะบอก”เคลเบรอสวิ่งพรวดพราดเข้ามา
“ไอ้หมาเอ๊ย!!!”อินาริสถบ
“คร้าบ ผมคือเคลเบรอส”อินาริเชิดหน้าหนีอย่างหงุดหงิด
“มีอะไรเคลเบรอส”
“ผมได้รวบตัว หนึ่งในอัครทูตสวรรค์ได้แล้วครับ”
“จริงรึ”เคลเบรอสพยักหน้า
“พบอยู่ตรงรอยต่อมิติเทพ ในสภาพที่ร่อแร่ เป็นเพราะฝีมืออันแสนเก่งของท่านอินาริทำให้อูรีเอลสลบไปก่อนจะถึงมิติเทพ”
“คงต้องขอบใจในความคิดโง่ๆที่ว่าตัวเองสูงส่งจนไม่อยากลงมาเหยียบมิติมนุษย์แสนโสมม จนทำให้พลังเทพที่ควรร้ายแรงกว่านี้ต้องลดลงเพราะพลังงานบางส่วนในโลกมนุษย์ไม่บริสุทธิ์ดั่งกาลก่อน ทำให้หยิบยืมพลังธรรมชาติไม่ค่อยได้ หึๆๆ”
“ข้าไปดูก่อนนะ”ลูซิเฟอร์รีบก้าวเท้าออกไปทันที อินาริไม่อยากอยูกับเคลเบรอสแค่สองตนจึงรีบเดินตาม
“ไม่คุยก่อนเหรอท่าน”
“หลบไปนะไอ้หมา!!”
“ไม่ ในเมื่อคืนนี้ท่านลุซิเฟอร์ไม่ว่าง ท่านก้มาหาข้าสิ”อินาริมองนัยต์ตาคมที่ฉายแววออดอ้อนวอนขอร้อง อย่างขยะแขยง
“อย่ามาทำตาอย่างนี้ใส่ข้า เจ้าชั้นต่ำ เจ้าเป็นใครข้าเป็นใคร หัดดูซะบ้าง”
“แต่ท่านก็เคยใช้ร่างกายข้าดับกิเลสนี้ ตอนนี้ก็ท่านก็ใช้พลังจนใกล้หมดแล้วอีกมินานก็คงกระหายความใคร่ ข้ายินดี ”
“เจ้าคิดว่าข้าเพิ่งเกิดหรือไรถึงมากล่าววาจาไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ข้าเกิดก่อนเจ้ามานับพันๆปีใยแค่ความใคร่ข้าจักสะกดไม่เป็น ถึงข้าอยากแค่ไหน จะไม่ใช่เจ้าที่ข้าจะนอนด้วย ถอยไปไอ้หมา!!”อินาริผลักอกเคลเบรอสแล้วรีบเดินออกไป
-
:hao7: มีต่ออีกไหมคะ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อ
-
:pig2 :L1: :3123: :L2:
-
จิังจอกเรานางก็เลือกคนยั่วนะจ๊ะ
-
[บทที่ 16 ความลับของลูซิเฟอร์]
ครั้งแรกที่ลืมตาขึ้นมารอบกายมีแต่ความมืด เขาไม่รู้จักวัน เวลา ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนความมืดมันทำให้เขาหนาวทั้งกายทั้งใจ เขาคิดอยากให้รอบกายมีสีอื่นบ้าง แค่คิดพลันก็มีแสงสว่างๆมันทำให้เขาตื่นเต้น ลองจินตนาการว่ามีพื้นดินนุ่มๆขาวๆซึ่งหากเรียกว่าเมฆก็ไม่ผิด เขาใช้ชีวิตบนเมฆสรรสร้างที่อยู่ที่กว้างใหญ่แต่มีแค่เขาคนเดียว เขาเริ่มสำนึกว่าอยู่คนเดียวมันรู้สึกโหว่งๆในใจจึงคิด นึกคิดที่อยากจะมีอะไรก็ได้มาทำให้ความโหว่งๆนี้หายไป เพราะเขารู้สึกแย่ เมื่อลืมตาก็พบคนๆที่ยืนข้างหน้า อ่า ความโหว่งๆในใจหายไปแล้ว เขาและคนนั้นเล่นด้วยกันพากันสร้างแผ่นดิน ไดโนเสาร์
“ข้าว่าเราน่าจะมีชื่อเรียกนะ”คนคนนั้นพูดขึ้น
“แล้วจะชื่ออะไรละ”เขาถาม
“ฉันชื่อ เมลเบียน”เมลเบียนชี้ไปทางตัวเองแล้วจิ้มอกเขา
“นายชื่ออะไร”เขาคิดไปสักพัก
“ลู ลูซิเฟอร์ ชื่อนี้ฟังดูเกรงขามไหม”
“ไม่รู้สิ ลองสร้างสิ่งที่เหมือนพวกเราดีไหม อยู่กันแค่นี้น่าเบื่อออก”
“ได้ๆ”ลูซิเฟอร์คิด ก่อนจะมีร่างอีกเจ็ดร่างที่เป็นชายล้วนนอนเรียงกันในสภาพหลับ
“จะเรียกพวกนี้ว่าอะไร”เมลเบียนหันมาถาม
“อืมมมมมม ยมทูต”
“ไม่เอา เทวาดีกว่า”
“งั้นเอาคำมาผสมกันไหมเป็นเทวทูต”
“ก็ดีนะลูซิเฟอร์ ข้าขอเป็นคนสั่งเทวทูตได้ไหมแล้วเจ้าสร้างเอาใหม่ ”
“ได้สิ ข้าสร้างได้เรื่อยๆอยู่แล้ว”เมื่อลูซิเฟอร์ดีดนิ้ว เทวทูตทั้งเจ็ดก็ลืมตา
“สวัสดีเทวทูตของข้า ข้าคือผู้สร้างเจ้า เรียกเราว่าพระเจ้า”เทวทูตท้งเดโค้มกายลงอย่างนอบน้อม
“นี้คือสหายสนิทที่เก่าแก่ของเรานามนั้นคือ ลูซิเฟอร์”
ผ่านไปอีกหลายพันปีพระเจ้าก็สรรสร้างสัตว์รวมถึงมนุษย์และปีศาจ เทวทูตทั้งเจ็ดชื่นชมและอดอิฉาเทวทูตองค์แรกไม่ได้ที่ได้ความสนิทและความไว้วางพระทัยของพระเจ้า ในบรรดาเทวทูตทั้งเจ็ดลูซิเฟอร์นั้นสนิทกับมิคาเอล เทวทูตที่งดงามทั้งกายและใจ นิสัยออกจะซื่อๆ
“ลูฟ ทำไมเจ้าถึงขัดใจข้า”เมลเบียนเดินขวางลูฟไว้ด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“มันไม่มีเหตุผลเจ้าให้ข้าสร้างปีศามาเพื่อให้เจ้ามาทรมาณมันฆ่ามันเล่นๆหรือ”ลูฟมองเมลเบียนคนที่ตนเอ็นดูมากที่สุดในบรรดาที่สร้างมา
“แล้วยังไงละ มันเป็นฝั่งไม่ดีเข้าใจไม่ ฝั่งดีๆแบบเราเลยต้องฆ่า อีกอย่างเจ้าก็ทำให้มันเกิดใหม่ได้อยู่แล้ว”
“ไม่สงสารมันหรือ”
“ยังไงก็แค่ของเล่น”
“แต่มันมีชีวิตเหมือนเจ้าข้าสร้างเจ้าเช่นไรพวกนั้นก็เช่นกัน”ลูฟเอือมระอากับความอำมหิตของเมลเบียนที่นับวันนิสัยยิ่งแปรเปลี่ยนไม่เหมือนดั่งกาลก่อน นิสัยแบบนี้เขาไม่ชอบ ทุกครั้งที่เมลเบียนทรมาณปีศาที่ตัวเองสร้างขึ้นเขารู้สึกเจ็บแปลบๆไปทุกครา มันไม่ยุติธรรมเขาสร้างเทพให้เหนือปีศาจจนเผ่าพันธุ์นี้ใกล้สูญพันธุ์ทุกทีแล้ว
“หยุดนะลูฟ เจ้าจะไปไหน ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปได้ยินไหม ฟังคำสั่งข้า”
“พอทีเมลเบียน!!เจ้าคงลืมไปว่าแท้จริงแล้วใครกันแน่คือพระเจ้าข้าสร้างเจ้าได้ย่อมทำลายเจ้าได้เหมือนกัน”ลูฟรู้สึกเสียที่พูดแบบนี้แต่ก็ไม่ได้แก้ไขอะไรเพราะคิดว่าคำพูดนี้จะเตือนสติของเมลเบียนได้ และอีกอย่างตอนนี้ก็ได้เวลานัดของมิคาเอลแล้ว
สวนสวรรค์อีเดน
“ท่านพี่ลูฟ”มิคาเอลวิ่งเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“จะวิ่งทำไมเดี๋ยวก็ล้มอีกหรอก”ลูฟยิ้มออกมาก่อนจะคุยเล่น มิคาเอลนิสัยคล้ายเมลเบียนก่อนที่จะเป็นพระเจ้า นิสัยที่ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วเมลเบียนเปลี่ยนไปจากเดิมมากจนเขาไม่ชอบและอึดอัดใจที่จะเข้าใกล้
“เหม่อเชียว แอบคิดถึงนางฟ้าที่ไหนหืมมมม”
“ฮะๆๆแค่มีนายพี่ก็ไม่มีเวลาจะคิดถึงใครแล้วเจ้าตัวแสบ”
เปรี้ยงงงงงงง
ลูซิเฟอร์พาร่างอันบอบช้ำหนีเหล่าทัพสวรรค์ เขาจะไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ถ้าหากเพียงแค่ไม่ดื่นไวน์ใส่ยาพิษ เมลเบียน ลูซิเฟอร์คำรามในใจเสียแรงที่ไว้ใจ เสียแรงที่มอบความรัก ความเอ็นดู ให้มากกว่าคนอื่น นายตอบแทนความรักฉันด้วยการฆ่าฉัน ลูซิเฟอร์วิ่งลัดเลาะออกจากมิติสวรรค์อย่างจนตรอก โชคดีที่เขาแอบสร้างทางลับไว้เพิ่มมีคนรู้เพียงแค่ มิคาเอล ไม่นึกเลยว่าจะมีโอกาสได้ใช้มัน
“จะไปไหนลูซิเฟอร์”เสียงเย็นดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมๆกับการปรากฏร่างของมิคาเอล
“มิคาเอล”ลูซิเฟอร์พูดเสียงแผ่ว
“ทั้งๆที่พระเจ้ารักเจ้ามากกว่าใครๆใยถึงทำเช่นนี้”
“มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ แค่กๆ”ลูซิเฟอร์เบี่ยงกายหนีจากคมดาบที่ฟันมา ทั้งสองสู้กันท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา คนหนึ่งเข้าฟาดฟันเต็มแรงหวังปลิดชีพ แต่อีกคนกับยั้งมือเอาไว้เสมอเวลาที่จะฆ่า
เคร้งงงงงงงง
ดาบทาบแนบกับคอลูซิเฟอร์ มิคาเอลมองหน้าลูซิเฟอร์ด้วยสายตาเย็นชา
“ข้าเกลียดเจ้า ลูซิเฟอร์”พูดแบบนั้นแต่กลับมีน้ำตานองหน้า ลูซิเฟอร์มองอย่างไม่เข้าใจ
“ร้องไห้ทำไม ใครแกล้งน้องพี่”ถามเสียงอ่อนโยน
“หุบปากนะ”
“หากแค้นพี่นักก็ฆ่าพี่สิ”เขาเองก็เหนื่อย ไม่ใช่เหนื่อยกายแต่เหนื่อยที่ใจ รสชาติของการถูกหักหลังเจ็บยิ่งกว่าโดนดาบฟันซะอีก
“งั้นก็ลาขาด ”
โผล่มาแว้วคร่าาาาาาาาา กลัวคนอ่านเบื่อ เลยทิ้งท้ายให้งงๆ 5555 :hao3:
-
อะไรอ่ะ ค้างนะเนี่ย :z3: :katai1:
-
กรีสสสสหนุกมากกกก
-
ทำเราค้างอีกแล้ว สนุกอย่างนี้ มาบ่อยๆเถอะ
-
:call: :katai1: :ling1: รออ่านต่อ
-
:katai1: เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
-
:katai1: :katai1:
-
เอ้อืงงจริงๆอ่ะแหละคนแต่งจ๋า :ling1:
-
รอๆอ่านต่อ >< :z3:
-
หลังจากที่ซุ่มอ่านมา
ได้เวลาเม้นแหละ
เรื่องสนุกหักมุมมากๆ เลยค่ะ ตอนเเรกคิดว่าจะเป็นเรื่องรักๆ ระหว่างนักเรียนปีศาจกะอาจารย์หนุ่มธรรมดาซะอีก
ไหงได้ กลับดูมีมากกว่าที่เห็น
ยังไงก็กลับมาต่อด้วยนะค่ะ ทุกคนรออ่านอยู่น๊า
-
ออกแนวแฟนตาซีหักมุม เป๊าะๆๆ ไปซะแล้ว ยังไงก็อย่าเพิ่มแนวดริ๊ฟลงข้างทางเพิ่มก็แล้วกัน55+
-
รอๆๆ :o12:
-
[บทที่ 17 บทลงโทษ]
การที่ทูตสวรรค์ได้โดนจับไปเป็นตัวประกันทำให้มิติสวรรค์นั้นโกลาหนยกใหญ่เหล่านักรบสวรรค์ต่างพากันหวาดกลัว แต่ก่อนพวกเขามองปีศาจด้วยสายตาเผ่าพันธุ์ที่แสนโง่เขลามีดีแต่ร่างกาย จนเมื่อเทพตกสวรรค์อย่างลูซิเฟอร์อดีตคนสนิทของพระเจ้า ได้หลบไปกลบดานที่มิติปีศาจ เพียงไม่กี่ร้อยปีเหล่าปีศาจก็ก้าวเข้ามาทัดเทียมกับพวกมิติสวรรค์ จนมาถึงตอนนี้ปีศาจได้เริ่มที่จะก้าวนำพวกเข้า การที่หนึ่งในทูตสวรรค์ผู้เป็นเทวาที่แกร่งที่สุดถูกจับตัวไป ได้สร้างความกลัวแก่ชาวสวรรค์ มาบัดนี้ชาวสวรรค์ผู้เคยสร้างความกลัวแก่เหล่าปีศาจ กำลังต้องหวาดกลัวปีศาจที่ตนเคยดูแคลน
“ไม่เป็นไร ยังไงอูรีเอลก็เป็นอัครทูตสวรรค์แม้เสียท่าแต่ไม่มีทางตาย พวกเจ้าไปพักผ่อนเถิด”เมเมลเบียนกล่าวอย่างอ่อนโยน
“ทำไมท่านไม่ทำลายปีศาจหรืบลบมันออกจากโลกเสียเลยขอรับ”เมเบียนชะงักกับคำถามก่อนตีสีหน้าเหนื่อยใจ
“พวกเจ้าที่อยู่บนโลกใบนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าให้กำเนิดขึ้น ก็เหมือนดั่งบุตรในอุทรข้ามิมีพ่อคนไหนฆ่าบุตรตัวเองได้ลงหรอก”ซารีเอลก้มหน้าอย่างซาบซึ้งใจ ทำไมกันนะทั้งๆที่ท่านพระเจ้ามีเมตตาต่อพวกมันทุกครั้งที่พวกมันทำเรื่องเลวทราม พระเจ้าก็อภัยให้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่พวกมันตายพระเจ้าก็หลั่งน้ำตาให้พวกมัน ทำไมถึงไม่เข้าใจ ถึงความใจดีของพระเจ้า ซารีเอลถอยห่างจากพระเจ้าเพราะเขารู้ดีว่าท่าน อยากแอบร้องไห้เงียบๆคนเดียวอีกแล้ว
ปังงงงงงงง
เมลเบียนถอนหายใจอย่างเคร่งเครียดพลางก่นด่าความโง่เง่าของอูรีเอลที่ดันไปโดนจับเป็นตัวประกันทำให้กองทัพสวรรค์ต้องสูญเสียกำลังพลไปมาก จากเดิมที่ขาดไปเพียงหนึ่งคือ มิคาเอลแต่ตอนนี้ก็มาเสียอูรีเอลไปอีก ยิ่งบั่นทอนกำลังใจพวกนักรบสวรรค์เข้าไปใหญ่
“ทำยังไงดีๆๆๆ”เมลเบียนเดินวนไปมา ใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อหาวิธีการให้ตัวเองชนะลูซิเฟอร์
เพล้งงงงงงงงงงง
เมลเบียนปัดแจกันที่วางบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด ทำไม ทำไมเขาถึงไม่ใช่คนที่สร้างโลกทำไมต้องเป็นลูซิเฟอร์ ทำไมเขาถึงต้องเป็นรองมัน ดวงตากลมโตฉายแววอาฆาตก่อนจะนิ่งไป
“ใช่ว่าจะมีแค่นายที่ฉลาดลูซิเฟอร์ โทษที่บังอาจทิ้งฉันผู้เป็นพระเจ้าโทษนั้นถึงตาย”เสียงหัวเราะดังก้องห้อง
ด้านลูซิเฟอร์ที่ตอนนี้กำลังมองไปยังตัวประกันเจ้าปัญหาที่กำลังนั่งทำหน้าถมึนทึงมองมาอย่างเกลียดชังแม้อูรีเอลจะถูกล่ามโซ่ที่
มือและเท้าแต่ก็ใช่ว่าจะยอมจำนนต่อพวกเขา
“ไม่กินอะไรสักหน่อยเหรอ ประเดี๋ยวก็ตายสมใจอยากข้า”ลูซิเฟอร์พูดเสียงเนิบนาบ
“หึ หากต้องกินน้ำทิพย์ของพวกแกฉันยอมอดตายดีกว่า”อูรีเอลปรายตามองน้ำทิพย์สวรรค์ข้างหน้าแล้วใช้เท้าเตะไปไกลๆ
“ปากดี พวกเทพอย่างพวกนานอดน้ำทิพย์ได้เป็นปีๆอยู่แล้ว”
“สู่รู้”ลูซิเฟอร์ก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“คิดว่าข้าจะเจ็บปวดอะไรมากมายไหม หึๆๆๆ”
“ทั้งๆที่พระเจ้าผู้เป็นดั่งบิดาให้กำเนิดพวกเจ้าแต่พวกเจ้ากลับ”
“แน่ใจเหรอว่าเมลเบียนเป็นผู้ให้กำเนิดเจ้า”ลูซิเฟอร์พูดเสียงเย็น
“ใคร”ลูซิเฟอร์เงยหน้าหัวเราะลั่น ก้มมองอูรีเอลด้วยสายตากึ่งๆสมเพช
“อัครทูตสวรรค์ เป็นคนสนิทที่สุดของพระเจ้า แต่อนิจจากลับไม่รู้แม้กระทั่งนามที่แท้จริงของพระเจ้า เจ้าว่ามันน่าขำไหม อูรีเอล”อูรีเอลสะอึก อัครทูตสวรรค์ผู้เป็นข้ารับใช้ที่สนิทกลับไม่รู้เลยว่านามของพระเจ้าเรียกว่าอะไร เรียกแต่พระเจ้าเรื่อยมา
“เอาเถอะ ยังไงซะก็จงเป็นตัวประกันที่ดีอยู่นิ่งๆในนี้แล้วข้าจะหาสหายมาให้เจ้า”ลูซิเฟอร์สะบัดเสื้อคลุมเดินออกมาจากห้องขัง อินาริที่รออยู่เดินประกบข้าง
“ที่เจ้าพูดหมายความว่าไง”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องที่พระเจ้าไม่ใช่ผู้ที่สร้างโลกไง”
“ข้าแค่พูดหยอกไปงั้น”
“อย่ามาโกหกข้า ลูซิเฟอร์”อินาริกระชากแขนอย่างแรงเพื่อให้หันมาประจันหน้ากัน
“ข้ายังไม่อยากคุยเรื่องนี้”
“เจ้าไม่ไว้ใจข้ารึไงลูซิเฟอร์ ข้าเป็นสหายเจ้านะ”อินาริโวยวาย
“นั้นมันในความคิดเจ้า เคยถามข้าไหมว่าข้าคิดว่าเจ้าเป็นสหายหรือแค่สหายบนเตียง”อินาริตาโตอ้าปากค้าง
เพี๊ยะ
“ไอ้ อึก นั่นสิผิดที่ข้าคิดไปคนเดียวจริงๆ”อินาริกระแทกไหล่หนาเดินออกไป ปล่อยให้ลูซืเฟอร์ก้มหน้าอย่างสำนึกผิดที่เผลอพูดจาร้ายกาจ ในหัวของลูซิเฟอร์นั่นกำลังคิดหนักแม้จะโดนทรยศจากเมลเบียนกี่ครั้งก็ทำใจโกรธไม่ได้อยู่ดี นั่นเป็นเหตุผลที่เขายังลังเลว่าจะบุกไปมิติสวรรค์หรือไม่ เอาเถอะอย่างไรก็ตามอินารินั่นปล่อยไปก่อนยังไงก็ค่อยตามไปง้อทีหลัง
“เมลเบียน”ลูซิเฟอร์เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เขาเป็นคนสรรสร้าง ก่อนที่ใบหน้าหวานของมิคาเอล อัครเทพที่หายไปจะลอยขึ้นมา
“เจ้าไปอยู่เสียที่ไหนกันนะ มิคาเอล”
“นายท่านๆๆๆๆ”
ปังงงๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูรัวๆของเคลเบรอส ปลุกให้ลูซิเฟอร์ตื่นจากนิทรา
เป๊าะ
ลูซิเฟอร์ดีดนิ้วให้ประตูเปิดแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดเต็มกายทาสผู้ซื่อสัตย์
“เกิดอะไรขึ้นทำไมเจ้าถึงได้”
“ท่านอินาริ ท่านอินาริ”
“อินาริทำไม”ลูซิเฟอร์ก้าวลงจากเตียงหนา เคลเบรอสใตอบได้แต่ก้มหน้าลง จนลูซิเฟอร์หงุดหงิดเดินออกจากห้องนอนตรงไปที่ห้องโถง
“อินาริ”ลูซิเฟอร์ตะโกนเรียกหา
“อินาริ!!!!”ร่างบางของอินาริที่เพิ่งทะเลาะกันไปเมื่อไม่กี่ชั่งโมงที่ผ่านมา ทั่วทั้งร่างเปล่าเปลือย มีรอยเลือดเต็มไปหมด ลำตัวมีรอยเขียวช้ำม่วงเข้ม และมีรอยคล้ายถูกเฆี่ยนเป็นริ้วๆ ตรงหน้าอกสลักด้วยกริชเป็นข้อความสั้นๆว่า
‘บทลงโทษ’
“นี้มันอะไร”
“ท่านอินาริดูฉุนเฉียวตั้งแต่ตอนเย็นแล้วหายลับไปที่ป่า จากนั้นไม่นานก็มีห่อผ้าตกลงมากลางปราสาทเมื่อพวกข้าแกะดูก็พบเพียงร่าง แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ………หัวของท่านอินาริ”
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ครืนนนนนนนนน ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่คอยคะ ขอโทษที่นานๆมาลงที มีสอบย่อยเยอะมากคะ :hao5: :hao5:
-
สู้ๆนะ
-
เริ่มจะงงละ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
ตอนหน้าขอยาวๆนะ
-
งง คืออินาริตายแล้วตอนปัจจุบันคือ?
-
ไม่นะะะะะ อินาริ สงสารลูซิเฟอร์
-
จะกลับงมาต่อไหมอ่ะ
-
รอ :a5: