พิมพ์หน้านี้ - แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: iiam ที่ 06-07-2014 11:26:39

หัวข้อ: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 06-07-2014 11:26:39
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


/////////////////////////////////////////////



สวัสดีค่ะ ^_^
นิยายเรื่องที่ 3 แล้ว~~~ >< ~~~
ลองเปลี่ยนแนวนิยายนิดๆ(?) ..
ฝากด้วยนะคะ   :-[

 :mew1:


ยามค่ำคืนอาจเป็นเวลาพักผ่อนของใครหลายคน…

แต่ไม่ใช่สำหรับพวกเขา…

…เมื่อแสงทองของดวงตะวันลับขอบฟ้าไปช้าๆ…

นั่นคือสัญญาณของ...การเริ่มงาน….







สารบัญค่ะ ^-^


Chapter 1 เพราะงานหายาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2754406#msg2754406)

Chapter 2 พักผ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2755164#msg2755164)

Chapter 3 แต่ละความรู้สึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2764954#msg2764954)

Chapter 4 รับผิดชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2769626#msg2769626)

Chapter 5 ห่วง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2776789#msg2776789)

Chapter 6 บังคับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2789843#msg2789843)

Chapter 7 สอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2802457#msg2802457)

Chapter 8 เมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2807951#msg2807951)

Chapter 9 โดนมอม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2820141#msg2820141)

Chapter 10 คำสั่ง [50%แรก] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2849937#msg2849937)      Chapter 10 คำสั่ง [50%หลัง] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2855548#msg2855548)

Chapter 11 ปฏิเสธ [50%แรก] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2890734#msg2890734)    Chapter 11 ปฏิเสธ [50%หลัง] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2891662#msg2891662)     

Chapter 12 คำตอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2901214#msg2901214)     
 
Chapter 13 หลังเลิกงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2925592#msg2925592) 

Chapter 14 รับรู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2940307#msg2940307)

Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2953678#msg2953678)

Chapter 16  ความจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2964280#msg2964280)

Chapter 17  กลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2983212#msg2983212)

Chapter 18  ปัญหา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg2990632#msg2990632)

Chapter 19   ทรมาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3000981#msg3000981)

Chapter 20   ขายตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3012793#msg3012793)

Chapter 21   งานประมูล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3088677#msg3088677)

Chapter 22   ไม่ชิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3126714#msg3126714)

Chapter 23   สารภาพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3147404#msg3147404)

Chapter 24    ดูแล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3155056#msg3155056)

Chapter 25    ละมุน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3163081#msg3163081)

Chapter 26    ร้อนแรง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3187718#msg3187718)

Chapter 27      กันและกัน [ THE END ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3212707#msg3212707)

ตอนพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42839.msg3227967#msg3227967)








หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 06-07-2014 11:32:42
Chapter 1


แสงแดดยามเย็นกระทบพื้นดิน  สายลมอ่อนๆหยอกล้อใบไม้บนต้นไม้ใหญ่  จากตัวอาคารชั้นสาม…มองลงไปข้างล่าง …เด็กนักเรียนหลายคนกำลังเดินไปยังประตูทางออกของโรงเรียน

ร่างเล็กนั่งมองบรรยากาศด้านนอกผ่านหน้าต่างบานใสของห้องเรียน เสียงหวานใสของหญิงวัยกลางคนดังมาจากหน้ากระดานเป็นระยะ บางส่วนเข้าหูบ้าง บางส่วนก็ลอยหายไปในอากาศ เหลือบไปมองเพื่อนร่วมห้องที่นั่งเท้าคางอยู่…คงรู้สึกเบื่อไม่ต่างไปจากเขา

วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน

ครูคงเก็บกดถึงได้พูดอะไรเยอะแยะ ทั้งที่ห้องอื่นครูทยอยให้กลับบ้านได้แล้ว

ทันใดนั้น เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น

ครูผู้หญิงที่พูดอะไรอยู่คนเดียวมาพักใหญ่เงียบเสียงลงทันที เธอเอ่ยอะไรอีกนิดหน่อยก็ปล่อยให้นักเรียนกลับบ้าน

ร่างเล็กเก็บสมุดหนังสือลงกระเป๋า ตรวจเช็คอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ยกกระเป๋าเป้วาดขึ้นเตรียมสะพาย แต่ทว่าคงออกแรงเหวี่ยงมากไปนิดหน่อย…

“อั่ก!” เสียงร้องดังมาจากด้านหลัง เขาหันไปมองด้วยความตกใจ

“เฮ้ย! เป็นอะไรมากหรือเปล่า? โทษๆ” คนตัวเล็กปรี่เข้าไปใกล้คนเจ็บที่ยืนกุมหน้าอกอยู่… คงโดนเข้าที่หน้าอกเต็มๆ

คนเจ็บซี้ดปากน้อยๆ ยกยิ้มแหยๆ “ไม่…เป็นไร”

“โชกุน มายืนทำอะไรตรงนี้วะ?” ร่างเล็กของใครอีกคนเดินตรงเข้ามา  เขามองคนแปลกหน้าสองคนตรงหน้าด้วยแววตาสงสัย ไม่ต่างจากสองคนนั้นที่ส่งแววตาสงสัยกลับมาเหมือนกัน

“ขอโทษนะ… เราไม่ได้ตั้งใจ” เจ้าของกระเป๋าที่เป็นตัวต้นเหตุเอ่ยออกมา  สองคนที่เพิ่งมาใหม่มองมานิ่งๆคล้ายพิจารณา

“เราไม่เคยเห็นนายมาก่อนเลย นายเพิ่งย้ายโรงเรียนมาหรือ?” คนตัวเล็กกว่าเป็นคนถามออกมา ข้างๆกันมีคนที่ถูกเรียกว่า”โชกุน”ยืนมองอยู่

“เราเพิ่งย้ายมา…” ใช่..เขาเพิ่งย้ายมา ในฐานะนักเรียนทุน..

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อมิน ส่วนไอ้นี่ชื่อโชกุน เราสองคนอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ เกรด 7 ละ”

ร่างเล็กที่เพิ่งย้ายมาใหม่ ส่งยิ้มน้อยๆให้เพื่อนใหม่ทั้งสองคน

“นายชื่ออะไร?” คนตัวเล็กๆที่ชื่อมินเอ่ยถาม ทำเอาคนถูกถามถึงกับสะดุ้งน้อยๆ.. ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้แนะนำตัว

“เราชื่อสปาย” ยิ้มน้อยๆให้กับเพื่อนร่วมห้อง “เมื่อกี๊เราขอโทษนะ ที่ฟาดกระเป๋าไปโดน…เอ่อ…”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร  เราเดินไม่ดูทางเอง” ร่างสูงใหญ่ของโชกุนรีบบอกปฏิเสธทันควัน  สปายได้แต่ยิ้มน้อยๆไปให้

“นี่..เลิกเรียนแล้ว เราไปหาอะไรกินกันไหม? ถือซะว่าเลี้ยงต้อนรับสปายด้วย” มินเอ่ยชวน …สปายปฏิเสธแทบไม่ทัน

“ขอโทษนะ..เราคงไปไม่ได้ เราต้องรีบไปแล้ว”  ยิ้มน้อยๆให้เพื่อนใหม่ทั้งสองคน เท้าเล็กก้าวเดินออกไปจากห้องเรียนโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

คนตัวเล็กเดินผ่านห้องเรียนแต่ละห้องที่มีป้ายบอกระดับชั้นเรียนว่า “Grade 10”

สปายเดินก้มหน้าไม่มองเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่ยืนออกันอยู่ระหว่างทางเดิน

ถึงสปายจะเพิ่งย้ายมาใหม่ แต่สปายไม่ได้มีความกระตือรือร้นที่จะทำความรู้จักเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนใหม่แห่งนี้เลย

เพราะเรามันคนละชั้นกันน่ะสิ….

ที่นี่มันโรงเรียนคนรวย ผู้ดีมีอันจะกินส่วนใหญ่ก็ส่งลูกหลานเข้าโรงเรียนนี้

เหตุผลที่เขามาอยู่ที่นี่ได้…เพราะแม่อุ๊บอกว่าที่นี่เปิดโอกาสให้นักเรียนสอบเข้าได้พร้อมมีทุนการศึกษาให้ด้วย

เขาได้ยินแม่อุ๊บอกเรื่องนี้กับเด็กทุกคนในบ้าน…

“บ้าน” ที่เขาเรียกว่าบ้าน แต่สำหรับคนนอกคงมองบ้านของเขาเป็นแค่”สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า”

ตั้งแต่จำความได้เขาก็โตมากับแม่อุ๊แล้วก็พี่น้องคนอื่นๆในบ้านเกือบ 100 คน  … เป็นครอบครัวใหญ่ที่หาได้ยากในสังคมจริงๆ

สปายไม่รู้ว่าพ่อแม่แท้ๆเป็นใคร ไม่รู้ว่าตัวเองมีญาติพี่น้องที่ไหนอีกหรือไม่ … แต่เขาก็ยินดีที่จะไม่รับรู้และตามหาอีกต่อไปแล้ว แค่มีแม่อุ๊กับทุกคนในบ้าน เขาก็พอใจ

แม่อุ๊แบ่งเวลาดูแลเด็กๆทุกคนได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ถึงในบ้านจะมีพี่เลี้ยงคอยช่วยดูแลอีกประมาณ 4-5 คน แต่อย่างไรเสีย อำนาจการตัดสินใจเด็ดขาดอยู่ที่แม่อุ๊คนเดียว

แม่อุ๊ส่งเด็กทุกคนในบ้านให้ได้รับการศึกษา ออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างด้วยทุนของตัวเอง เป็นผู้ปกครองให้เด็กทุกคน หากใครไม่อยากเรียนแต่อยากทำอย่างอื่นแทน แม่อุ๊ก็ยินดีสนับสนุน แน่นอนว่าสิ่งเหล่านั้นมีข้อแม้อยู่ว่าต้องเป็นไปในทางที่ดีและต้องไม่เหนือบ่ากว่าแรงด้วย

ตั้งแต่เรียนจบม.3 … เขาก็พาตัวเองออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ล่ำลาแม่อุ๊และทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา ตั้งใจไว้ว่าจะสอบให้ได้ทุนเรียนต่ออย่างที่แม่อุ๊คอยพร่ำบอกทุกคน

15 ปีเพียงพอแล้วกับการที่แม่อุ๊ต้องดูแลเขา …

เขาออกมาจาก”บ้าน”หลังนั้นกับเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกหนึ่งคน เช่าห้องที่คิดว่าถูกที่สุดอยู่ด้วยกัน… ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ 3 เดือนแล้ว

ชีวิตในโลกภายนอกไม่ได้โหดร้ายเกินไปสำหรับเขาเท่าไรนัก

บางเรื่องอาจเป็นเรื่องร้ายแรงสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับเขามันกลับเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ชินชาไปเสียแล้ว

สปายก้าวเท้าไปตามทางเท้าของโรงเรียน มองเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่มีรถยนต์ส่วนตัวมารอรับกลับบ้าน บางคนมีคนคอยเปิดประตูพร้อมค้อมศีรษะให้ บางคนมีรถยนต์ขับเป็นของตัวเอง

สปายเดินผ่านภาพเหล่านั้นไปอย่างไร้ความรู้สึก

ไม่รู้จะอิจฉาหรือน้อยใจไปเพื่ออะไร เขาอยู่อย่างทุกวันนี้ก็มีความสุขดีแล้ว

เขามาเรียน… ก็แค่เรียน เรื่องอื่นไม่จำเป็นต้องสนใจ

เขาเดินออกจากโรงเรียนโดยไม่สนใจสายตาของนักเรียนคนอื่นที่มองมา… ไม่เคยมีใครใช้ลำแข้งตัวเองกลับบ้านกันหรือไงนะ..มองกันอยู่ได้

คนตัวเล็กเดินลัดเลาะไปซอยต่างๆในละแวกชุมชน

ผ่านหมู่บ้านจัดสรร ข้ามสะพานผ่านคลองเล็กๆ ผ่านร้านค้า ผ่านบ้านเรือนต่างๆมากมาย… ระยะทางเกือบหนึ่งกิโลเมตรที่เดิน ไม่ได้ทำให้เหนื่อยสักเท่าใด… ดีกว่าต้องเสียเงินค่ารถสองแถวหรือค่าวินมอเตอร์ไซค์ตั้งหลายเท่า… ถ้าต้องเสียค่ารถทุกวัน ไม่ไหวแน่ๆ

สปายเดินมาถึงตึกแถวในซอยเล็กๆ ตึกที่เขาเลือกห้องหนึ่งห้องในตึกนั้นไว้อาศัยอยู่

ที่ผนังด้านนอกของตัวตึกเต็มไปด้วยสีเขียวคล้ำของตะไคร่น้ำ แผ่นสีที่ทาไว้หลุดลอกเป็นรอยร้าวเต็มฝาผนัง เหล็กที่กั้นระเบียงเต็มไปด้วยคราบสีน้ำตาลของสนิมที่เกาะกิน เห็นแค่นี้ก็พอจะเดาอายุของอาคารได้ลางๆ ยิ่งสภาพตึกเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องหวังพึ่งลิฟต์เลย … ของแบบนั้นไม่เหมาะกับที่แบบนี้หรอก

สปายเดินขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นสามของอาคาร เป้าหมายคือห้องพักเล็กๆของตัวเอง

มือบางจับลูกบิดประตูหมุนโดยไม่ต้องเคาะเตือนคนในห้อง

…ประตูไม่ได้ล็อค แสดงว่ามีคนอยู่

สปายเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง ปิดประตูลงกลอนให้สนิท สายตาใสเห็นใครอีกคนกำลังนั่งกินข้าวอยู่กลางห้อง

“กินข้าวกัน ฉันซื้อหมูแดดเดียวมาด้วย” เสียงใสของคนที่นั่งกินข้าวอยู่เอ่ยชักชวน

สปายเอากระเป๋านักเรียนวางไว้มุมหนึ่งของห้อง เดินมานั่งตรงข้ามคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

ดวงตาใสพิจารณาคนที่นั่งกินข้าวอยู่

เสื้อสีดำแขนยาวแบบซีทรู ถึงจะมีเสื้อกล้ามด้านในใส่อยู่แต่มันก็ดูวาบหวิวไม่น้อย เสื้อที่มันยาวเลยสะโพกลงไปอย่างหมิ่นเหม่ เผยกางเกงขาสั้นสีดำวับๆแวมๆ ยิ่งพอนั่งกับพื้นแบบนี้ ยิ่งทำให้ดูเหมือนไม่ได้ใส่กางเกงเลย

“นี่คือชุดไปทำงาน?” สปายถามออกไป คนที่นั่งกินข้าวอยู่เงยหน้ามองน้อยๆ กลืนข้าวลงคอไปคำใหญ่ก่อนเผยยิ้มออกมา

“พี่ที่ทำงานเขาให้มา บอกว่าถ้าใส่ชุดนี้ แขกจะได้ให้ทิปเยอะๆ”

“แกก็เลยยอมใส่?” สปายถามเสียงเครียด ขมวดคิ้วน้อยๆ

“เอาน่า… ดีกว่าไม่ได้เงินนะ ชุดนี้น่ะพี่เขาก็ให้มาเฉยๆ เพราะพี่เขาซื้อมาแล้วใส่ไม่ได้”

“โซดา แกระวังนะ…”

“รู้แล้วล่ะน่า ฉันเสิร์ฟเครื่องดื่มอย่างเดียว ไม่ทำอย่างอื่นหรอก” ถึงโซดาจะบอกแบบนั้น แต่สปายก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

“แล้วเป็นไง? ไปโรงเรียนวันแรก” โซดาลุกเอาจานข้าวไปล้าง พลางคุยกับเพื่อนไปด้วย เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ… ได้ยินสปายถอนหายใจน้อยๆ  “มันไม่โอเคหรือวะ?”

“มันก็โอเค… แต่ไม่รู้สิ… บอกไม่ถูกเหมือนกัน คงเพราะเป็นวันแรกเลยยังไม่คุ้นที่” สปายพูดไปก็รู้สึกเหมือนกำลังปลอบใจตัวเอง สายตามองคนที่นั่งล้างจานอยู่ไม่ไกล

“แกไม่คิดจะเรียนต่อจริงๆหรือวะ?” สปายถามออกไปเรียบๆ  โซดารีบส่ายหัวให้โดยไม่ต้องคิดนาน

“ไม่เอาว่ะ ฉันเรียนไม่เก่งเหมือนแก ขืนไปเรียนมีแต่เปลืองเงินเปล่าๆ แล้วฉันก็ไม่ได้หัวดีถึงกับขนาดสอบชิงทุนได้ ทำงานแบบนี้น่ะดีแล้ว” โซดาสะบัดน้ำในจานเบาๆ เอาจานไปเก็บเข้าที่ ก่อนเดินมานั่งหน้ากระจก มองซ้ายมองขวาในกระจกอยู่พักใหญ่

“งานที่แกทำมันอันตรายมากเลยนะ” สปายอดพูดไม่ได้จริงๆ แม้จะเตือนตั้งแต่ก่อนเจ้าตัวไปสมัครงาน แต่โซดาก็ยังยืนยันที่จะทำงานนี้

ด้วยอายุแค่นี้ ไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่ค่อยรับ อย่าว่าแต่งานประจำเลย…งานพาร์ทไทม์ยังหายาก

บางที่…รับคนที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป … บางที่รับ 21 ปีขึ้นไป…

แล้วพวกเขาที่เพิ่งอายุ 16  ปี จะหางานทำได้อย่างไร

งานอะไรล่ะที่เหมาะกับพวกเขา?

งานที่ไม่ต้องจำกัดอายุ…

งานที่ไม่ว่าใครก็ทำได้…

งานที่เลี่ยงข้อบังคับของกฏหมายสักหน่อยก็ได้ทำแล้ว…

“ถ้าทำงานนี้ แกก็มีเงินไปโรงเรียน พวกเราก็จะมีเงินจ่ายค่าห้อง เผลอๆมีเงินเก็บเผื่อไว้ใช้ด้วย” เสียงของคนที่นั่งหน้ากระจกดังเข้ามา

สปายถอนหายใจแรงๆ “เราบอกแล้วไง ว่าเรื่องโรงเรียนเราไม่อยากรบกวนแก”

โซดาหันมามองเพื่อนที่นั่งอยู่บนพื้น เอ่ยเสียงเครียด

“ฉันอยากให้แกมีอนาคตที่ดีกว่าฉันนะ… ฉันจะเป็นอย่างไรน่ะ…ช่างเถอะ… แค่ให้แกได้เรียน ฉันก็มีความสุขแล้ว ฉันไม่คิดว่านั่นคือการรบกวนด้วยซ้ำ” โซดายู่หน้าน้อยๆ เบือนหน้าหนีเพื่อนตัวเองอย่างน้อยใจ

สปายขบริมฝีปากล่างน้อยๆ เดินเข้าไปโอบเพื่อนจากด้านหลัง

“แต่ฉันเป็นห่วงแกนะ… แกทำงานอื่นก็ได้ ที่มันไม่เสี่ยงแบบนี้”มือน้อยโอบเพื่อนตัวเองแน่น

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ลืมแล้วหรือว่าฉันคือใคร ฉันน่ะ..โซดาเลยนะเว้ย” โซดาหัวเราะน้อยๆ หันมายิ้มยิงฟันใส่เพื่อนที่กอดตัวเองไว้ สปายเห็นอย่างนั้นก็ยู่หน้าน้อยๆอย่างหมั่นไส้ ปล่อยมือออกช้าๆ

“แกน่ะ… ชอบเป็นแบบนี้ทุกทีเลย” สปายว่าอย่างงอนๆ โซดาชอบแกล้งหาเรื่องดราม่า แล้วก็จะพาลจบเรื่องเป็นเชิงว่าหยอกเล่นแบบนี้เรื่อยเลย

“น่า…เดี๋ยวแกเครียด แล้ววันนี้แกจะไปทำงานที่ภัตตาคารหรือเปล่า?” โซดาบีบมือเพื่อนเล่นอย่างเพลินมือ เงยหน้ามองเพื่อนตัวเอง เห็นสายตาปลงๆส่งออกมา

“ไม่ทำแล้วล่ะ เจ้าของร้านจับได้แล้วว่าฉันยังไม่ถึง 18 เขาเลยไล่ฉันออก แต่คุยกับป้าแม่ค้าร้านก๋วยเตี๋ยวรถเข็นหน้าปากซอยไว้แล้ว ฉันว่าจะไปล้างจานที่นั่น”

“ยังไงก็อย่ากลับดึกนะเว้ย มันอันตราย” โซดาเอ็ดเบาๆ

“บอกตัวเองก่อนโซดา” สปายย้อนเข้าให้ โซดาเลยยิ้มแหยๆตอบ

โซดาเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้ที่ฝาผนัง

“ฉันไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวสาย” โซดาลุกขึ้นเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กๆไว้ใส่สิ่งของที่จำเป็น บอกลาเพื่อนอีกเล็กน้อยก็ออกจากห้องไป

สปายมองตามอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ 

…ไม่มีวันไหนที่ไม่ห่วงโซดาเลยจริงๆ



หลังจากโซดาออกไปทำงานแล้ว… สปายอาบน้ำ กินข้าวเย็น เตรียมพร้อมออกไปทำงานบ้าง

ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ของเจ๊เป็ดหน้าปากซอยเป็นที่ทำงานที่ใหม่ของคืนนี้..

…หวังว่าจะได้เงินไว้ใช้ถึงวันพรุ่งนี้นะ

เจ๊เป็ดแกใจดีอยู่บ้าง ถึงแกจะเสียงดังไปหน่อย คุยเก่งไปนิด แต่แกก็เป็นเจ้านายที่พอคุยกันรู้เรื่อง

“สปาย เก็บโต๊ะด้วย” เสียงเจ๊เป็ดดังเข้ามาเป็นระยะ สปายวิ่งทำความสะอาดโต๊ะเป็นว่าเล่น พอเอาชามมากองได้ เจ๊เป็ดก็เรียกไปเก็บโต๊ะอีก … เท่าที่สังเกตดู เหมือนว่าเจ๊เป็ดแกไม่มีพนักงานเลย แล้วแกต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?

“ไอ้ต้อง นั่นเอ็งจะไปไหนวะ?!” เสียงเจ๊เป็ดดังเข้ามา สปายหันไปมองคนที่เจ๊เป็ดคุยด้วย…

ชายหนุ่ม…น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าร้านไป เจ๊เป็ดตะโกนตามอย่างไม่อายเสียง

“นัดเพื่อนไว้น่ะแม่ เดี๋ยวดึกๆจะมาช่วย” เสียงหายไปพร้อมๆกับควันมอเตอร์ไซค์… เท่านี้สปายก็พอจะเดาได้ว่าใครที่คอยช่วยเจ๊เป็ด

“ไอ้ลูกคนนี้ ใช้อะไรไม่ได้สักอย่าง” ได้ยินเจ๊เป็ดบ่นออกมา มือก็ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว ปากก็บ่นอวยพรลูกชายไม่หยุด

สปายเลิกสนใจเรื่องของครอบครัวคนอื่น กลับมาจดจ่อกับกองชามก๋วยเตี๋ยวที่สูงขึ้นเรื่อยๆ

ลูกค้าเข้าออกร้านเป็นพักๆ สปายมีหน้าที่เก็บชามมาล้างอย่างเดียว ส่วนเจ๊เป็ดทั้งทำ ทั้งเสิร์ฟ ได้ยินแกบ่นเบาๆว่ากลัวเขาเสิร์ฟผิดโต๊ะ

เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ…

จนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นวี่แววว่าลูกชายของเจ๊เป็ดจะมาช่วยงานอย่างที่บอกไว้

สปายล้างชามเสร็จหมดแล้ว ทุกโต๊ะไม่มีจานชามหลงเหลืออยู่

มองไปที่รถเข็นหน้าร้าน… เจ๊เป็ดกำลังเก็บของเข้าที่ หยิบอุปกรณ์ที่ใช้เสร็จแล้วมาวางไว้ให้เขาล้างต่อ ส่วนเจ๊เป็ดเดินไปพับโต๊ะเก้าอี้ให้เรียบร้อย

นี่คงเป็นสัญญาณว่างานคืนแรกกำลังจะสิ้นสุดลงแล้วสินะ…

“เอ้า นี่” เจ๊เป็ดเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนก่อนควักแบงค์สีแดงสามใบยื่นให้เขา สปายยกมือไหว้รับ

“ขอบคุณครับ” … เงินวันแรกของการทำงาน

คงพออยู่ไปถึงวันพรุ่งนี้… ไว้ถึงพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที

สปายช่วยเจ๊เป็ดเก็บร้านจนเสร็จเรียบร้อย

คนตัวเล็กเหนื่อยเกินกว่าที่จะลากขาเดินเข้าซอยเพื่อไปขึ้นบันไดสามชั้น

จากร้านเจ๊เป็ดไม่ไกล มีป้ายรถเมล์อยู่

สปายตั้งใจเดินไปที่ป้ายรถเมล์หวังหาที่นั่งพัก แต่ทว่าไม่มีที่นั่งว่างเลย สปายถอนหายใจออกมาแรงๆ..  มองซ้ายมองขวา หาที่ที่คิดว่าพอจะนั่งได้ … เยื้องป้ายรถเมล์ไม่ไกล…มีหญิงสาวสามคนนั่งอยู่ สปายเดินไปทางหญิงสาวกลุ่มนั้น หวังว่าจะพอมีที่ให้นั่งบ้าง

สปายเดินไปไม่ไกล เจอเก้าอี้ม้าหินอ่อนวางอยู่

จากตรงนี้เรียกว่าเป็นมุมอับก็ว่าได้ แสงสว่างที่อยู่ป้ายรถเมล์ ส่องมาถึงตรงนี้เพียงแค่เงา ถึงจะมืดไปหน่อย แต่ก็ยังพอมีที่ให้นั่งพัก

คนตัวเล็กนั่งมองรถเมล์ที่ขับผ่านไปทีละคัน มองผู้คนที่เดินกันขวักไขว่บนทางเท้า  ..ทำไมคนที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงมองเขาแปลกๆ?

มีเศษถั่วงอกติดหัวเขามาหรือ? หรือน้ำก๋วยเตี๋ยวหกรดเสื้อ?

สปายก้มมองสำรวจตัวเอง

…ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า

สายตาใสเหลือบไปทางผู้หญิงสามคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก…

ตอนแรกมีสามคน… แต่ตอนนี้เหลือเพียงคนเดียว

หายไปไหนเร็วจังแฮะ… ไม่ทันสังเกตเลย

“น้อง”

ใคร? เสียงใคร? ใครเรียกใคร?

สปายมัวแต่นั่งมองหญิงสาวที่นั่งอยู่คนเดียวเสียเพลิน ไม่ได้สนใจว่ามีรถเบนซ์สีดำขับมาจอดด้านหน้าตัวเองสักพักแล้ว

“น้อง ได้ยินไหม?” เสียงที่ดังมาจากด้านหน้า ทำให้สปายหันขวับ มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถ เมื่อแน่ใจว่าคนบนรถคุยกับเขา จึงค่อยๆเดินเข้าไปหา…. บางทีเขาอาจจะมาถามทาง

“เท่าไร?”

“ฮะ?!”

เดี๋ยว นี่ไม่ใช่ประโยคถามทาง

แต่อะไรคือ ‘เท่าไร?’

“ท่าทางน่าจะแพง…” คนถามพึมพำเบาๆ  สปายเพิ่งสังเกตว่าในรถไม่ได้มีอยู่คนเดียว ดูเหมือนว่าจะมีกันอยู่อย่างน้อยก็สองคน

“พูดถึงอะไรกัน?” สปายถามออกไป ขมวดคิ้วน้อยๆ เขายอมรับว่าเขาเหนื่อยจากงานมาก แล้วยิ่งมาเจอการสนทนาที่หาประเด็นไม่ได้แบบนี้ มันชวนหงุดหงิดไม่น้อย

“เบียร์ มึงจะคุยอะไรนักหนาวะ ถ้าเขาจะไป เขาไปกับมึงแล้ว” เสียงทุ้มของคนขับดังเข้ามา สปายเหลือบมองทั้งคนขับและคนที่นั่งข้างคนขับ… หน้าตาก็ดี ทำไมถึงคุยไม่รู้เรื่องวะ?

“พวกคุณหลงทาง? หรืออะไร?” สปายทำใจกล้าถามออกไป ไม่ได้สนใจหน้าตาเหมือนไก่ตาแตกของคนสองคนที่อยู่บนรถ

“นั่นไง กูว่าแล้ว…” คนขับพึมพำเบาๆ คนข้างคนขับที่สปายจับใจความได้ว่าชื่อ ‘เบียร์’อ้าปากค้างไปเรียบร้อย

“พอได้แล้ว ไอ้เบียร์” คนขับรถทำท่าจะออกตัวรถ แต่คนข้างๆดึงมืออีกคนที่จับเกียร์ไว้ก่อน

“โห่ น้ำแข็ง… ใจเย็นสิวะ” เบียร์หันมามองเด็กตัวเล็กตาใสที่ยืนมองอยู่นอกรถ

“แล้วมึงจะทำยังไง  เด็กมันยังไม่รู้เลยว่ามึงจะซื้อมัน”

ประโยคจากคนขับ ทำเอาสปายอ้าปากค้าง ตาใสเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“คุณว่าอะไรนะ!” สปายตะโกนลั่น มือบางกำแน่นเข้าหาตัว

“กูว่าไปกันเหอะ” คนขับจะออกรถอีกครั้ง กดเลื่อนกระจกรถปิดขึ้น แต่เด็กตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้างของตัวรถ เดินมาชิดกระจกรถ มือบางตีประตูรถเป็นเชิงบอกให้หยุด

“สงสัยน้องเขาเปลี่ยนใจ” เบียร์ว่าพลางยกยิ้มน้อยๆ มือหนากดเลื่อนกระจกรถลง แต่ยังไม่ทันได้ยื่นหน้าออกไป มือน้อยๆที่กำแน่นก็ออกแรงเหวี่ยงเข้ามาปะทะปลายคางเข้าพอดี

“ทุเรศ สถุล ต่ำช้า เห็นคนทุกคนเขาเป็นที่ระบายหรือไง ไอ้พวกคนรวยเอ๊ย!!” เสียงหวานดังตามเข้ามาไม่หยุด

น้ำแข็งมองคนข้างๆที่กุมคางร้องซี้ดปากอยู่เบาๆ

สายตาคมสบตากับคนตัวเล็กที่ยืนกัดริมฝีปากอยู่ด้านนอก

“พวกเราขอโทษ เราไม่รู้ คิดว่าเธอขาย…” น้ำแข็งเว้นจังหวะไว้ ก่อนเหลือบไปมองหญิงสาวคนเดียวที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเด็กคนนี้เท่าไรนัก

สปายเหลือบมองไปตามสายตาคม หญิงสาวที่นั่งอยู่คนเดียวมาพักใหญ่กำลังยืนคุยกับคนที่อยู่ในรถเปิดประทุนคันงาม ไม่นานเธอก็เดินขึ้นรถคันนั้นไป

“เธอไม่รู้หรือว่าที่นั่งตรงนี้เขาไว้ทำอะไร” น้ำแข็งอดไม่ได้ที่จะเอ็ดไปน้อยๆ … ก็ถ้ามีคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเขามาคุยด้วย ป่านนี้เด็กคนนี้จะเป็นอย่างไร … คงไม่มีโอกาสปล่อยหมัดใส่ใครแบบนี้แน่

“กลับบ้านไปซะ อย่ามานั่งตรงนี้อีก” น้ำแข็งเอ่ยทิ้งไว้แค่นั้นก่อนขับรถออกไป ทิ้งเด็กหนุ่มตัวเล็กไว้เบื้องหลัง

สปายมองตามรถคันนั้นด้วยสายตาอ่านไม่ออก

ทั้งโมโห ทั้งขอบคุณ

คนตัวเล็กหันไปมองที่ที่เคยมีหญิงสาวสามคนนั่งอยู่

ตอนนี้เหลือเพียงที่นั่งว่าง

สปายเหลือบมองที่นั่งที่ตัวเองเพิ่งลุกออกมา

...คนที่ไม่รู้… อย่ามานั่งตรงนี้เหมือนเขานะ





 
MOONLIGHT
[/font]







เปิดตัวละครแทบทุกตัวในตอนเดียว …พระนางเจอกันเร็วมาก!


ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^ ^


เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^


 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 06-07-2014 11:48:51
เกือบไปแล้วนะสปาย :เฮ้อ:

ติดตามค่าาาา น่าสนุก  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-07-2014 11:51:59
แนวปวดจิตอีกแล้ว แต่จะติดตามอ่านนะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: meili run ที่ 06-07-2014 12:09:58
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร ช่างน่าเศร้า มาต่อเร็วๆนะคะ :เฮ้อ:  :katai1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 06-07-2014 12:50:25
น่าสนๆๆๆ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 06-07-2014 16:07:46
ติดตามค่ะ

น่าสนใจมากๆ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 06-07-2014 16:24:31
น้องๆ น่าสงสาร
สปายไม่เท่าไหร่ สิ่งแวดล้อมยังไม่แย่มาก
แต่โซดานี่สิ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-07-2014 16:33:55
ชีวิตต้องดิ้นรน สงสารเด็กๆจัง
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 1 เพราะงานหายาก (6/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 06-07-2014 22:09:01
เหอะสมโดนซะหน้าหงายเลย



น่าติดตามจะดราม่าน้ำตาท้วมไหมนี่



รออ่านคอนต่อไปค้าบ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 07-07-2014 01:04:24
Chapter2



รถเบนซ์สีดำคันหรูทะยานสู่การจราจรยามค่ำคืน แสงไฟสีส้มสาดส่องบนท้องถนน แสงจากหลอดไฟทุกดวง…บดบังแสงอ่อนๆจากดวงจันทร์จนหมดสิ้น …สองข้างทางที่รถวิ่งผ่านเต็มไปด้วยร้านค้าและร้านอาหารต่างๆมากมาย

สายตาคมของคนขับมองถนนเบื้องหน้า มือหักหมุนพวงมาลัยรถตามความเคยชิน …ได้ยินเสียงคนที่นั่งข้างๆร้องซี้ดเป็นพักๆ

มันไม่ได้ร้องซี๊ดเพราะเขาขับรถเร็วจนน่าหวาดกลัว แต่เพราะหมัดน้อยๆที่พุ่งเข้าใส่หน้ามันไม่นานมานี้ ทำเอามันร้องไม่หยุด

“เด็กอะไรหมัดหนักเป็นบ้า” เบียร์พึมพำเบาๆ แต่ทั้งรถที่มีกันอยู่แค่สองคน แม้จะพึมพำเบาแค่ไหนก็ได้ยิน

“มึงไม่ทันตั้งตัวไง เลยเจ็บแบบนี้” น้ำแข็งเอ่ยนิ่งๆ เหลือบสายตามองคนข้างๆที่เอาแต่ลูบคางตัวเองไม่หยุด

“ใครจะคิดวะว่าอยู่ๆจะโดนต่อย”

“ช่วยไม่ได้ มึงอยากเอง” น้ำแข็งหัวเราะน้อยๆในลำคอ

“ก็ใครจะไปรู้ว่าเด็กมันไม่ได้ขาย..” เบียร์ยังบ่นต่อไปไม่หยุด แถมเพ้อต่อให้อีก …”แต่มือโคตรนิ่มเลย”

น้ำแข็งส่ายหัวน้อยๆอย่างหน่ายๆ

น้ำแข็งหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าร้านค้าที่คุ้นเคย

ร้านที่เขากับพี่ชายเป็นเจ้าของ…

ทันทีที่รถจอดสนิท คนสองคนที่นั่งอยู่ในรถพากันลงจากรถเดินเข้าร้านตรงหน้า

‘สตูดิโอผับ’ …คือชื่อที่ติดอยู่บนป้ายหน้าร้าน

น้ำแข็งเดินนำเข้าร้านไปก่อน มีเบียร์เดินตามไปติดๆ

พนักงานหน้าร้านยกมือไหว้ทักทายชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของร้านทั้งสองคน …

ภายในร้านที่ถูกเรียกว่าผับ…เต็มไปด้วยลูกค้าหญิงชายวัยรุ่นจนถึงวัยกลางคน …แสงไฟหลากสีส่องแสงระยิบระยับชวนมอง …เสียงเพลงจังหวะแรงดังกระหึ่มไปทั้งร้าน

ด้านในของผับมีเวทีที่ยกสูง…บนนั้นมีดีเจสาวสุดเซ็กซี่กำลังเปิดเพลงมอบความสุขให้ลูกค้า

ข้างเวทีทั้งสองข้างมีเคาน์เตอร์บาร์ยาวเรียงจนเกือบถึงประตูร้าน

ตรงกลางร้านมีเก้าอี้ทรงสูงและโต๊ะเล็กๆถูกจัดวางอยู่เป็นกลุ่ม ถัดออกมามีชุดโซฟาบุนวมหนานิ่มสีแดงและสีดำอีกหลายชุดตั้งอยู่

น้ำแข็งเดินเลี่ยงผู้คนที่เกาะกลุ่มกันอยู่กลางร้าน อ้อมไปทางบันไดส่วนตัวที่พาไปยังชั้นสอง…

บนชั้นสอง บรรยากาศสงบกว่าชั้นแรกเล็กน้อย…

ระเบียงกระจกใสที่กั้นส่วนลูกค้ามีชุดโซฟาจัดเรียงไว้หลายชุด …มองจากชั้นสองจะเห็นบรรยากาศด้านล่างได้ทุกมุม

เสียงเพลงดังกระหึ่มไม่ต่างจากชั้นแรก แต่ผู้คนที่นั่งใช้บริการที่ชั้นสองมีน้อยกว่า…ทำให้รู้สึกเป็นส่วนตัวขึ้นมาเล็กน้อย

น้ำแข็งเดินฝ่าแสงระยิบระยับของแสงไฟหลากสีเข้าสู่ทางเดินที่มีแสงสีส้มสลัวประดับอยู่สองข้างทาง..สุดทางเดินมีบันไดส่วนตัวอีกไม่กี่ขึ้น

น้ำแข็งพาตัวก้าวขึ้นบันได ก่อนเดินไปตามระเบียงทางเดิน จนมาหยุดที่หน้าห้องที่มีคำว่า ‘ผู้จัดการ’

น้ำแข็งเปิดประตูเข้าไป..ไม่ได้สนใจหันมาปิดเพราะรู้ว่ามีใครอีกคนตามมาด้วย

“จะเดินเร็วไปไหนวะ” เบียร์ที่เดินตามมาทีหลังบ่นออกมา หันไปปิดประตูก่อนเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา…สายตาเบนไปมองภาพด้านล่างของร้าน

จากในห้องนี้ มีกระจกใสที่มองได้ด้านเดียว พวกเขาที่อยู่ในห้องนี้จะมองเห็นบรรยากาศในร้านทั้งหมด แต่จะไม่มีใครสามารถมองเห็นความเป็นไปภายในห้องนี้ได้

“มึงแก่แล้วอ่ะดิ เดินแค่นี้ทำเป็นบ่น” น้ำแข็งย้อนเข้าให้ ส่งกระป๋องเบียร์ให้คนที่นั่งเอกเขนกบนโซฟา ได้รับสายตาค้อนวงใหญ่กลับมา

น้ำแข็งทิ้งตัวลงฝั่งตรงข้ามของคนที่นั่งอยู่ก่อน สายตามองไปยังบรรยากาศด้านล่าง ในมือมีกระป๋องเบียร์ที่หยิบมาเผื่อตัวเองด้วย มือหนาเปิดฝากระป๋องช้าๆ.. ยกดื่มอย่างกระหาย

“กูเกิดก่อนมึงไม่กี่ปี ถ้ากูแก่ มึงก็แก่วะ” เบียร์ย้อนกลับ กระดกน้ำสีทองที่อยู่ในมือไปอึกใหญ่

เขาเกิดก่อนไอ้น้ำแข็ง 3 ปี ..

ไอ้น้ำแข็งเป็นน้องในไส้ที่บางครั้งเขาก็ลืมไปว่าเขาเป็นพี่มัน หลายครั้งที่คำพูดที่เขากับน้ำแข็งใช้เรียกกัน ทำเอาคนภายนอกเข้าใจผิดคิดว่าเขากับมันเป็นเพื่อนกัน.. เขาเองนั่นล่ะที่ไม่ค่อยแทนตัวเรียกตัวเองว่า “พี่” … พอเป็นอย่างนั้นไอ้น้ำแข็งมันเลยไม่ค่อยเรียกเขาว่าพี่ไปด้วย แต่เขาก็ไม่ได้จริงจังกับคำแทนตัวขนาดนั้น เรียกกันแบบนี้ดูใกล้ชิดกันดี ไม่มีช่องว่างระหว่างวัย…

เบียร์มองนิ่งไปยังบรรยากาศด้านล่างร้าน ..เผลอคิดไปถึงเด็กหน้าใสที่ประเคนหมัดน้อยๆใส่หน้าเขา มือหนายกลูบปลายคางตัวเองโดยไม่รู้ตัว.. ท่าทางที่อยู่ในสายตาของน้องชายที่นั่งมองอยู่

“ยัง’อยาก’อยู่ไหมล่ะทีนี้?”  เอ่ยถามพี่ชายไปนิ่งๆ ….เบียร์ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

“สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้แม่งโคตรค้าง” เบียร์เอ่ยพลางยกกระป๋องน้ำสีทองในมือดื่มจนหมดกระป๋อง …โยนกระป๋องเปล่าลงทั้งขยะได้ก็เดินกดโทรศัพท์ไปหยุดอยู่ที่มุมห้อง…

น้ำแข็งนิ่งมองไปยังบรรยากาศด้านล่าง…ได้ยินพี่ชายคุยโทรศัพท์ว่าให้ส่งคนไปที่ห้องให้หน่อย…

…ท่าทางมันคงจะค้างจริงๆ…

“เป็นน้อง ต้องเชื่อฟังพี่ใช่ไหม? เพราะฉะนั้น…พี่ขอสั่งให้มึงดูร้าน พี่ชายคนนี้จะไปพักผ่อนสักหน่อยนะครับ” เบียร์หันมาพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็เปิดประตูออกจากห้องทำงานไป

น้ำแข็งส่ายหัวน้อยๆอย่างขำๆ…

พอจะได้ ‘พักผ่อน’นี่แทนตัวซะดีเลยนะพี่ชาย…

เบียร์เดินผ่านแสงสลัวสีส้มของโคมไฟที่ประดับอยู่สองข้างทางของทางเดิน…

จนกระทั่งมาหยุดหน้าห้องนอน..

…ก็มีไว้เผื่อ”ฉุกเฉิน”เท่านั้นล่ะ…

จริงๆถ้า”ฉุกเฉิน”ขึ้นมา จะใช้ห้องทำงานก็ได้…แต่ไหนๆก็มีที่ว่างแล้ว..ทำห้องนอนเพิ่มขึ้นมาสักสองห้องจะเป็นอะไรไป

ใช่…สองห้อง ของเขากับของน้องชาย

แต่เขารู้สึกว่าไอ้น้ำแข็งใช้ห้องนอนไม่ค่อยคุ้มเท่าไร… มันแค่ใช้ค้างคืนบ้างถ้าคืนไหนมันไม่ได้กลับบ้าน…ไม่เหมือนเขา …

…เล่นเอาซะคุ้มเลย

เบียร์โยนโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียงที่ปูผ้าเรียบตึง มือหนาไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนยาวก่อนสลัดออกจากตัว…คว้าผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนเก้าอี้แถวนั้นได้ก็เดินเข้าห้องน้ำไป

…ชำระร่างกายให้พร้อมกับการ’พักผ่อน’



ท่ามกลางแสงไฟหลากสีที่สาดส่องระยิบระยับ ผู้คนเบียดเสียดโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

โซดาเดินแทรกผู้คนที่ออขวางทางกันอยู่ ดวงตากลมโตสอดส่องหาทางออกจากกลุ่มผู้คน มือบางคอยปัดมือใครต่อใครไม่รู้ที่พยายามดึงเขาไว้ ทั้งที่แขน ที่ข้อมือ ที่เอว …หนักหน่อยก็ลูบหน้า…ไล้แก้ม

โซดาต้องคอยป้องมือเหล่านั้นออกจากตัว…กว่าจะมาถึงเคาน์เตอร์บาร์ได้เล่นเอาเหงื่อตก

“ไหวหรือเปล่า?” เสียงใสดังมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์ โซดาไม่รอช้ารีบเข้าไปยืนเคียงข้างคนพูดที่ด้านหลังเคาน์เตอร์ทันที

“พี่เอ…เมื่อไรผมจะได้ทำงานแบบพี่สักที” โซดาอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาน้อยๆ..

พี่เอเป็นรุ่นพี่ที่คอยสอนงานให้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงาน…

พี่เอเป็นบาร์เทนเดอร์ คอยชงเครื่องดื่มให้ลูกค้า

…อยู่ที่เคาน์เตอร์อย่างเดียว…ไม่ต้องออกไปเสิร์ฟเครื่องดื่มอย่างที่เขาทำ

“เดี๋ยวถ้าเราคุ้นเคยกับเครื่องดื่มพวกนี้มากกว่านี้ เราก็จะได้ทำเองล่ะน่า…อะไรกัน ตัวแค่นี้ ทำไมรีบบ่นจัง ฮึ?” พี่เอเย้ารุ่นน้องเข้าให้ โซดายู่หน้าน้อยๆ…

ท่าทางของสองคนที่หยอกเย้ากันตรงเคาน์เตอร์ ทำเอาชายหนุ่มหลายคนแถวนั้นต้องหยุดมองกิริยาน่ารักๆเป็นตาเดียว

“โซดา ว่างหรือเปล่า?” เสียงหญิงสาวดังเข้ามา โซดาหันไปมองคนเรียก

“ครับพี่พิมพ์” โซดาปล่อยให้พี่เอทำงานของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามา

“พี่วานอะไรนิดหน่อยนะ โซดาช่วยเอาของพวกนี้ไปที่ห้องของคุณเบียร์ที” พิมพ์ชี้ไปยังขวดแก้วสีน้ำตาลหลายขวดที่อยู่บนถาดเสิร์ฟ ข้างๆกันมีถังน้ำแข็งใบใหญ่วางอยู่ โซดาเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อได้ยินชื่อคนที่ต้องเอาไปเสิร์ฟ

….นะ…นั่น เจ้าของร้านเลยนะ!!

“แต่..เอ่อ…จะดีหรือครับ คือ…” โซดาอดไม่ได้ที่จะขอปฏิเสธ

เขาได้ยินพี่ๆในร้านพูดถึงเจ้าของร้านทั้งสองคนอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยเจอตัวทั้งสองคนเลยสักที… ตอนรับเข้าทำงานก็มีพี่พิมพ์ที่เป็นคนรับเข้าทำงาน… เจ้าของร้านน่ะ…เขาไม่กล้าเจอ…

…คงดุอย่างที่ใครหลายคนเคยพูดไว้

…ถ้าเขาต้องไปเจอ แล้วถ้าเผลอทำอะไรไม่เข้าท่าขึ้นมา …จะถูกไล่ออกไหม?!

“พี่วานหน่อยนะโซดา ตอนนี้ไม่มีใครว่างจริงๆ…”

โซดาเผลอมองไปยังห้องที่ใครๆบอกว่าเป็นห้องทำงานของคุณเบียร์และน้องชาย…

…ไม่ใช่ทุกคนที่จะขึ้นไปบนนั้นได้…หากจะขึ้นไป ต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง…หรือไม่เช่นนั้นก็…ต้องผ่านพี่พิมพ์ก่อน

…นี่ไง…พี่พิมพ์กำลังผลักไสไล่ส่งเขาให้ขึ้นไปบนนั้นไง!

พิมพ์เห็นสายตาของรุ่นน้องที่มองไปชั้นบนแล้วก็ต้องร้องขึ้นมาเบาๆ

“ไปเสิร์ฟห้องนอนนะ ไม่ใช่ห้องทำงาน ขึ้นไปแล้วถามทางจากคนที่เฝ้าหน้าห้องทำงานได้” พี่พิมพ์ยิ้มน้อยๆให้โซดาก่อนหมุนตัวกลับเดินออกไป … โซดาได้แต่มองตามอย่างปลงๆ

สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจเดินไปยกถาดนั้นมาถือไว้ในมือ หอบของทั้งหมดเดินขึ้นบันไดไป…

…เดินไล่ไปตามทางเดินจนมาเจอห้องที่มีคำว่า “ผู้จัดการ” …มองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะไปไหนต่อ…เห็นชายตัวใหญ่ใส่แว่นตาดำเดินมาจาไหนไม่รู้ … ชายคนนั้นมาหยุดยืนนิ่งหน้าห้องที่โซดายืนอยู่

มองซ้ายมองขวาอีกครั้ง …หวังว่าจะมีใครสักคนเดินผ่านมาอีก

แต่ทว่า..ไร้วี่แวว

โซดาคงลุกลี้ลุกลนมากไป ชายหนุ่มตัวใหญ่ที่ยืนนิ่งอยู่เลยส่งเสียงออกมา

“มาหาใครไอ้หนู?” เสียงที่ถามออกมาดูน่ากลัวไม่น้อย โซดาสะดุ้งสุดตัว แต่ดีที่ประคองขวดสีน้ำตาลราคาแพงทั้งหลายไว้ได้

“หะ…หา..คุณเบียร์ครับ” เสียงหวานตอบออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ  ชายคนนั้นก้มมองโซดาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนชี้นิ้วไปตามทางเดินที่ชายคนนั้นเพิ่งเดินมา

“ตรงไป เดี๋ยวก็เจอ”

โซดาเอ่ยขอบคุณเสียงเบา ประคองถาดในมือให้นิ่ง เท้าเล็กพยายามก้าวเดินไปให้ถึงที่หมาย

เมื่อมาถึงห้องที่มีป้ายหน้าห้องว่า “เบียร์” โซดาเผลอกลั้นหายใจเล็กน้อยเมื่อคิดถึงคนที่อยู่ในห้อง มือบางยกขึ้นเคาะประตูเบาๆ

กลืนน้ำลายไปอีกอึกใหญ่…รู้สึกถึงเรี่ยวแรงที่ประคองถาดไว้เริ่มลดลง มือน้อยๆสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว..

คุณเบียร์จะชอบให้เคาะประตูไหม? หรือชอบแบบให้เปิดเข้าไปเลยโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต? .. ถ้ามัวแต่ยืนรอแบบนี้คุณเบียร์จะหงุดหงิดไหม? จะเข้าไปเลยหรือ? เจ้าของห้องยังไม่อนุญาตเลยนะ!

โซดากลั้นหายใจ หลับตาปี๋ มือบางเสี่ยงเปิดประตูเข้าไป ช่องว่างระหว่างประตูทำเอาโซดาใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม

ไม่ได้ล็อค!... อย่างนี้จะเรียกว่าเขาเสียมารยาทหรือเปล่าวะ!

ร่างเล็กค่อยๆแง้มประตูเข้าไป ใบหน้าใสยื่นเข้าไปหวังทักทายคนที่อยู่ในห้อง.. แต่ทว่า เสียงน้ำกระทบพื้นที่ดังมาจากประตูที่ปิดอยู่ ทำเอาโซดาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

..อาบน้ำอยู่สินะ..ค่อยยังชั่ว

อย่างนี้ก็ดีสิ รีบวางของพวกนี้ไว้แล้วรีบชิ่งลงไปเลย!

ร่างเล็กพาตัวเองเข้าไปหยุดอยู่กลางห้อง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆหวังหาพื้นที่ที่เหมาะกับการวางของพวกนี้ไว้

…โต๊ะนี่คงไม่เป็นอะไรมั้ง

คนตัวเล็กเดินไปหยุดที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟา บนโต๊ะเกลื่อนไปด้วยกองกระดาษ มีแฟ้มเอกสารวางอยู่หลายอัน ข้างๆแฟ้มมีที่เขี่ยบุหรี่วางอยู่

โซดาวางถาดที่ถือมาไว้ข้างแฟ้มเอกสารเหล่านั้น ด้วยความที่ของบนโต๊ะดูรกเกินไปกว่าจะทนมองได้ โซดาเลยถือวิสาสะจัดแฟ้มเอกสารเหล่านั้นให้เรียบร้อย จับกองกระดาษที่วางซ้อนกันอยู่มาเคาะให้เป็นระเบียบ

…ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเสียงน้ำในห้องน้ำเงียบไปพักใหญ่แล้ว

ขณะที่โซดากำลังก้มจัดเอกสารบนโต๊ะอยู่ จู่ๆก็มีมือลึกลับโผล่มาโอบรัดราวเอวแน่น คนตัวเล็กตาโตด้วยความตกใจ เผลอปล่อยกระดาษในมือกระจายเต็มโต๊ะ.. ความเป็นระเบียบของกองกระดาษหายไปอีกครั้ง

“อ้าว..จัดอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมรกกว่าเดิมล่ะ” เสียงทุ้มดังอยู่ริมหู โซดาเบือนหน้าหนีลมหายใจอุ่นๆที่รินรดข้างแก้ม ดิ้นสุดแรงให้หลุดจากอ้อมแขนหนานี้

“ปละ..ปล่อยครับ” เสียงหวานพยายามแค่นเสียงออกไป หางเสียงเบาหวิว…แต่เสียงจะดังหรือเบาแค่ไหนก็คงไม่เข้าหูของร่างสูงแน่

เบียร์โอบรัดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ออกแรงรั้งคนตัวเล็กให้หันหน้าเข้าหากัน มือหนาปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าใสออก

สายตาคมก้มมองร่างเล็กตรงหน้า…ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าร่างตรงหน้าดูสั่นเทากว่าที่ควรจะเป็น… คนตัวสูงสะบัดศีรษะน้อยๆขับไล่ความคิดแปลกๆที่วิ่งเข้ามา

…น้องเขาเต็มใจขึ้นมานี่...ไม่มีเหตุผลที่จะต้องสั่นกลัว

…หรือนี่เป็นครั้งแรก?

ร่างสูงยกยิ้มน้อยๆเมื่อคิดว่านี่คงเป็นครั้งแรกของคนตรงหน้า

“กลัวหรือ?...ครั้งแรกสินะ” จมูกโด่งซุกไซร้ต้นคอขาวเนียน ริมฝีปากหนาขบเม้มผิวเนื้อทุกที่ที่ใบหน้าลากผ่าน ยิ่งคนตัวเล็กเอียงหน้าหลบ ยิ่งเปิดโอกาสให้ร่างสูงดื่มกินได้มากขึ้น

“ปละ..ปล่อย ..อื้อ~!” เสียงหวานใสพยายามเอื้อนเอ่ย แต่เบียร์ไม่อยากได้ยินคำพูดใดๆทั้งนั้น…ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองริมฝีปากเล็กๆนั่นทันที ดูดกลืนถ้อยคำที่คนตัวเล็กตั้งใจเอ่ยออกมา … ถ้าจะมีเสียงใดออกมาจากริมฝีปากเล็กนี้ ขอแค่เสียงครางหวานๆเท่านั้น

มือหนาไล้ผิวขาวเนียนผ่านเนื้อผ้าซีทรูที่เจ้าตัวใส่อยู่

…แต่งตัวยั่วขนาดนี้..ยังจะทำดีดดิ้นเล่นตัว

เบียร์หัวเราะเบาๆในลำคอ..

ริมฝีปากหนาดูดกลืนริมฝีปากบางอย่างนึกมันเขี้ยว ร่างสูงขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อคนตัวเล็กเอาแต่กัดฟันแน่นไม่ยอมเปิดปากให้เขาเข้าไป เบียร์ผละออกมาช้าๆ…น้ำใสๆไหลออกมาจากริมฝีปากบาง คนตัวเล็กหอบหายใจหนัก ใบหน้าใสแดงก่ำ มือบางเกาะแขนล่ำของคนตรงหน้าไว้แน่น

ร่างสูงประทับริมฝีปากลงไปบนหน้าผากเนียน ไล่ลงมาริมจมูก สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากแก้มใสทั้งสองข้าง ประทับริมฝีปากไปใต้คาง ก่อนเข้าแนบริมฝีปากบางอีกที

เบียร์ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กกัดฟันตัวเองไว้เหมือนครั้งแรก ร่างสูงสอดเรียวลิ้นเข้าไปดูดกลืนความหวานของคนตรงหน้า แต่ทว่าเรียวลิ้นเล็กเอาแต่พยายามถดหนี ซ้ำยังไร้การตอบสนองจากริมฝีปากบาง

…หรือนี่จะเป็นครั้งแรกจริงๆ?

แค่จูบยังทำไม่เป็นเลย

มือหนาไล้ลงผ่านสะโพก ไล้สัมผัสต้นขาเนียนอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่สนใจแรงดิ้นน้อยๆของคนตรงหน้า

..คงจะดิ้นสุดแรงเลยสิท่า …เก็บแรงไว้ร้องดังๆดีกว่า

มือหนาอีกข้างลากผ่านสะโพกกลมกลึงขึ้นมา สอดมือเข้าใต้เสื้อกล้ามตัวบางที่ซ้อนอยู่ใต้ผ้าซีทรู …สัมผัสแผ่นหลังเนียนอย่างหลงใหล

…หลงใหลเกินไปจนลืมรู้สึกถึงความผิดปกติ

มืออีกข้างที่ลูบต้นขาเนียนจนพอใจแล้ว ค่อยๆสอดมือเข้าใต้เสื้อของคนตัวเล็ก ลากมือผ่านหน้าท้องเรียบเนียน ไล้สัมผัสขึ้นไปจนถึงหน้าอก…

เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

จนกระทั่งเสียงผู้หญิงดังมาจากประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้

“คุณเบียร์!!”

เบียร์ผละออกจากกลิ่นหอมละมุนของคนในอ้อมแขน สายตาคมตวัดมองคนมาใหม่ที่มาส่งเสียงไม่ดูเวล่ำเวลา

สายตาคมกลับมามองคนในอ้อมแขนที่ถูกถลกเสื้อขึ้นมาเกือบถึงหน้าอก ทันใดนั้นดวงตาคมถึงกับเบิกกว้าง

“เฮ้ย! เธอ…ผู้ชาย?!” เบียร์มองคนตัวเล็กในอ้อมแขน สลับกับหญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกที่ชมพูที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู
โซดาผลักร่างสูงตรงหน้าออกห่างจากตัว ไม่กล้าเงยหน้ามองใคร…

“พิมพ์ส่งใครมา?” เบียร์ถามอย่างหงุดหงิดเล็กๆ

“หนูไงคะ” หญิงสาวในชุดเกาะอกเป็นคนตอบออกมา

เท่านั้นเบียร์ยิ่งเบิกตากว้างเข้าไปอีก มองร่างเล็กตรงหน้าที่พยายามจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ด้วยมืออันสั่นเทา

“ขะ…ขอโทษครับ” โซดายกมือไหว้คนทั้งสองที่อยู่ในห้อง เท้าเล็กออกแรงวิ่งออกไปจากห้องทันที

เบียร์ในสภาพผ้าขนหนูพันครึ่งท่อนมองตามเด็กตัวเล็กๆที่วิ่งออกจากห้องไป

เกิดความรู้สึกตึงๆขึ้นที่ไหนสักแห่งบนร่างกาย สายตาก้มมองสิ่งที่แสดงความเป็นชายของตัวเองที่เริ่มลุกฮือเรียกร้องขอการปลดปล่อย

เสียงปิดประตูดังเข้ามาพร้อมร่างของหญิงสาวในชุดวาบหวิวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า

“จะต่อไหมคะ?” เสียงหวานใสดังยั่วยวน เบียร์มองหญิงสาวตรงหน้า …เนินอกที่เจ้าหล่อนโกยขึ้นมาจนแทบทะลักไม่ได้ทำให้เบียร์อยากกระโจนเข้าใส่เหมือนทุกครั้ง

…กลิ่นหอมละมุนของเด็กคนนั้นยังติดอยู่ที่ปลายจมูก สัมผัสเรียบเนียนยังติดอยู่ที่ปลายนิ้ว

…เขาอยากโจนเข้าใส่เด็กคนนั้นมากกว่า

“ขอโทษนะ เธอออกไปก่อน” เบียร์หันหลังหนีเนินอกที่เจ้าหล่อนจงใจเอามาจ่อที่ใบหน้า

ร่างสูงตรงเข้าห้องน้ำอีกครั้ง กระแทกประตูห้องน้ำแรงๆอย่างหงุดหงิด

หงุดหงิดเรื่องอะไรวะ! ทำไมเขาต้องหงุดหงิดขนาดนี้!

ถ้าอยากนักก็ไปลงกับผู้หญิงที่รออยู่ก็สิ้นเรื่อง จะมาพาลโมโหแบบนี้ทำไม!

ร่างสูงเปิดฝักบัวทิ้งไว้ ปล่อยให้สายน้ำรินไหลไปตามร่างกาย

…จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้ว…ที่เขาไม่ได้…ช่วยตัวเอง


MOONLIGHT





ตอนที่ 2 แล้ว >< ฮึ้บๆ!!!!!!!


ฝากด้วยนะคะ   :กอด1:


เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^_^



 :pig4:


หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 07-07-2014 01:29:14
เบียร์นี่ค้างตลอดเลยนะตั้งแต่เปิดเรื่องมา  :laugh:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: blur ที่ 07-07-2014 01:42:46
มาต่อทุกวันได้ไหมครับ สนุกดี :D
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: actionmarks ที่ 07-07-2014 01:47:01
สนุกดีอ่ะ ชอบๆ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 07-07-2014 01:55:05
คู่ใครกันละนี่
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-07-2014 02:14:46
สองคู่ชู้ชื่น
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 07-07-2014 03:07:17
อืออออออ จะคู่ใครกันเหนออออออ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 07-07-2014 05:58:07
โอ๋ๆน้องโซดา เกือบไปแล้ว :ling3:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 2 พักผ่อน (7/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 07-07-2014 06:41:30
รอดไปนะโซดา
นึกว่าจะโดนตั้งแต่ตอนสอง
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 3 แต่ละความรู้สึก (17/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 17-07-2014 23:44:07
Chapter 3




โซดาวิ่งออกจากห้องนอนห้องนั้นโดยไม่หันหลังกลับไปมอง แสงสลัวสีส้มที่ประดับอยู่บนทางเดินให้ความสว่างเหมือนตอนที่โซดาเดินเข้ามา แต่โซดากลับรู้สึกว่าแสงเหล่านั้นไม่ต่างจากความมืดมิด

คนตัวเล็กวิ่งไปเรื่อยๆจนมาหยุดตรงบันไดลง มืออันสั่นเทาเกาะราวบันไดไว้แน่น ร่างเล็กๆหอบหายใจจนตัวโยน …

…เมื่อกี๊นี้มันอะไร

ร่างสูงใหญ่หยาบโลนเมื่อครู่คือเจ้าของห้องนั้นงั้นหรือ

ทำไมเขาต้องทำกับโซดาแบบนั้น…

ทำไมเขาไม่ถามอะไรกันก่อนเลย!

โซดากัดฟันแน่น…ความรู้สึกอุ่นๆที่ถูกไล้สัมผัสยังติดอยู่บนร่างกาย  มือน้อยๆยกขึ้นขยี้ปากอย่างรุนแรง เริ่มมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอ

…น้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาทำไม!

ขาเล็กก้าวลงบันไดแต่ละขั้นด้วยแรงอันสั่นเทา

ก้าวแล้วก้าวเล่า จนร่างน้อยๆเดินมาหยุดที่พื้นเบื้องล่าง

โซดากระพริบตาปริบๆ กลั้นน้ำใสๆที่คลอหน่วยตาไม่ให้รินไหล

“พี่เอ ผมกลับก่อนนะครับ” เสียงหวานดังแผ่วๆ เข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเอง เอขมวดคิ้วทันทีที่เห็นท่าทางของรุ่นน้อง ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร โซดายกมือไหว้น้อยๆก่อนหันหลังเดินออกไป

โซดาเดินตรงแน่วออกจากที่ทำงาน ออกเดินสู่ซอยเล็กๆที่พาเขามาทำงานทุกวัน เดินไปไม่นานซอยเล็กๆก็พามาสู่ถนนใหญ่

ร่างเล็กเดินตรงไปป้ายรถเมล์ ผับที่เขาทำงานอยู่ไม่มีรถเมล์ผ่าน แท็กซี่ก็ไม่ได้หาง่ายๆ ถึงการมาทำงานจะลำบากไปนิด แต่ค่าจ้างตอบแทนที่ได้ก็คุ้มค่าเหนื่อย …

โซดายอมทำงานที่นี่ …หวังจะมีเงินเก็บเหมือนคนอื่นเขาบ้าง

…วันนี้เขาออกมาก่อนเวลาเลิกงาน รถเมล์เลยยังวิ่งตามปกติ แต่ถึงกระนั้นร่างเล็กไม่อาจทนรอรถเมล์มาจอดที่ป้ายได้

..เขาอยากกลับเร็วๆ อยากทิ้งตัวลงนอนแล้วลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด

ร่างเล็กตัดสินใจเรียกแท็กซี่ไปส่งที่”บ้าน”…อย่างน้อยที่นั่นก็เป็นบ้านใหม่ของเขา…


ดวงจันทร์คล้อยต่ำลงตามเวลาที่เดินไป เมฆสีเทาเคลื่อนคล้อยบดบังแสงจันทร์จนมืดมิด…

สปายมองท้องฟ้ายามค่ำคืนผ่านระเบียงห้องที่มีเหล็กสีสนิมกั้น …เหลือบไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง

… เข็มสั้นชี้เลข 12 เข็มยาวเลยเลข 3 ไปนิดหน่อย

ป่านนี้โซดาคงกำลังวิ่งวุ่นอยู่กับงาน

สปายกลับมาถึงห้องตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่ง…

เขาทำงานที่ร้านเจ๊เป็ดจนลืมดูเวลา… คาดว่าเจ๊เป็ดคงเก็บร้านตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่ง…

…แล้วเขายังต้องเสียเวลาไปทะเลาะกับใครก็ไม่รู้ที่ข้างทางนั่นอีก

คิดมาถึงตรงนี้ คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาแรงๆ

ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่สองคนนั้น…ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรนะ

กำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆ ทันใดนั้นเสียงกุกกักที่ประตูดังขึ้นเบาๆ สปายสะดุ้งสุดตัว หันไปมองนาฬิกาอีกครั้ง

…เข็มสั้นอยู่ระหว่างเลข 12 กับเลข 1 เข็มยาวเข้าสู่เลข 6

เวลาแบบนี้ไม่ใช่เวลาเลิกงานของโซดา

แล้วใครมาทำอะไรกับประตู?

สปายเดินเข้าไปหาประตูที่ลงกลอนไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ

เพราะเขาต้องอยู่คนเดียวในช่วงที่โซดาไปทำงาน สปายล็อคห้องทุกครั้ง โซดาจะพกกุญแจไว้ไขเข้าห้องตอนกลับมาเอง

…อีกไม่กี่ก้าว เท้าเล็กจะไปถึงประตู ตอนนั้นเอง ประตูที่ปิดไว้ถูกเปิดออก.. ใบหน้าใสของคนคุ้นเคยโผล่เข้ามา

สปายชะงักไปนิดด้วยความตกใจ ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

โซดาหันไปปิดประตูล็อคไว้ตามเดิม หันมายิ้มน้อยๆให้เพื่อนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง” สปายเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนฟูก มองเพื่อนตัวเล็กที่เดินไปรินน้ำใส่แก้วก่อนยกขึ้นดื่ม

“ฉัน…ไม่สบายนิดหน่อย เลยขอพี่เขากลับมาก่อน” โซดาตอบอุบอิบ หลบสายตาเพื่อนจนสปายขมวดคิ้วน้อยๆอย่างผิดสังเกต

โซดารู้สึกถึงสายตาที่ถูกจับจ้อง พยายามเดินเลี่ยงสายตาจับผิดของเพื่อนตัวเอง

…แต่จะหนีสายตาสปายพ้นได้อย่างไร

“โซดา! นี่รอยอะไร?!” สปายตรงเข้าไปจับแขนเพื่อนตัวเองไว้ มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบต้นคอเนียนของเพื่อนที่มีรอยช้ำแดงหลายรอย บางรอยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงแล้ว

“ไปโดนอะไรมา?” สปายถามอีกครั้ง สายตาจับจ้องไปยังใบหน้าใสของเพื่อนตัวเล็ก จ้องตาเค้นความจริง

เพราะเอาแต่จ้องตาเพื่อน สปายเลยได้เห็นน้ำใสๆที่เริ่มคลอหน่วยตาของคนตรงหน้า… ทำเอาสปายใจหล่นวูบ

สปายไม่ได้ไร้เดียงสาถึงกับขนาดที่เดาไม่ได้ว่ารอยพวกนี้คือรอยอะไร สปายหวังว่าโซดาจะมีคำพูดเอ่ยออกมาให้สปายสบายใจบ้าง…แต่ท่าทีของโซดาที่แสดงออกมาไม่ได้ทำให้สปายรู้สึกดีขึ้นเลย

“ใครทำโซดา บอกฉันมานะ” สปายออกแรงเขย่าแขนเพื่อนโดยไม่รู้ตัว…

โซดาไม่ตอบอะไรทั้งนั้น คว้าเพื่อนตัวเองมากอดไว้แน่น ใบหน้าซบลงบนลาดไหล่เล็กของสปาย มือทั้งสองข้างโอบกอดสปายไว้อย่างกลัวว่าสปายจะหนีไปไหน …ปล่อยน้ำใสๆไหลออกทางตา

สปายชะงักไปเมื่อเจอแรงโถมเข้ากอดของเพื่อน รู้สึกถึงแรงกอดรัดที่มากขึ้น..สปายนิ่วหน้าน้อยๆ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ยอมยืนนิ่งให้เพื่อนกอดไว้ มือน้อยๆของสปายยกขึ้นลูบหลังลูบไหล่ของเพื่อนตัวเล็กที่กอดเขาไว้อยู่

ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ยระหว่างเพื่อนรักทั้งสองคน

ต่างคนต่างปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ปลอบโยน

เมฆสีเทาเคลื่อนคล้อยจากดวงจันทร์…เผยแสงสว่างของดวงจันทร์อีกครั้ง

โซดาผละออกจากสปายช้าๆ… ดวงตาแดงก่ำ..น่ากลัวว่าพรุ่งนี้คงตาบวมแหงๆ

สปายจูงมือเพื่อนมานั่งลงบนฟูกที่มีอยู่อันเดียวในห้อง เสียงใสเอยเบาๆ..

“โซดา…บอกฉันได้ไหม ว่าโซดาไปเจออะไรมา”

โซดาก้มหน้าน้อยๆ ก่อนเงยขึ้นสบตากับสปาย

โซดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ…ก่อนถ่ายทอดเรื่องราวที่เจอมาให้คนตรงหน้าฟัง

…สปายมีท่าทีตกใจอย่างที่โซดาคาดไว้ แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับโซดาจริงๆ

“มันเป็นเจ้าของร้านใช่ไหม?”สปายถามออกไป…เผลอกัดฟันแน่น

โซดาพยักหน้าตอบน้อยๆ..สปายเอยต่ออย่างไม่รีรอ

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปเคลียร์เอง”

“แต่เขาเป็นเจ้าของร้านนะ เดี๋ยวฉันก็ถูกไล่ออกหรอก” โซดาแย้งเบาๆ

“แล้วแกจะปล่อยให้เขาทำกับแกเฉยๆแบบนี้น่ะหรือ?!แค่เพราะเขามีเงินมากกว่าเลยต้องยอมให้เขาทำอะไรกับเราก็ได้อย่างนั้นหรือ?!”

สปายหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้เห็นท่าทางหวาดเกรงของเพื่อนตัวเล็ก

“มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดด้วย…ฉัน…”โซดายังเอ่ยไม่ทันจบ สปายก็ขัดขึ้นมาอีก

“เข้าใจถูกหรือผิด ฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่ยอมให้เขานิ่งเฉยกับสิ่งที่เขาทำกับแกหรอกเว้ย”

โซดาเผลอกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่เมื่อเห็นท่าทางของสปาย

“สปาย…ฉันเข้าใจนะว่าแกรู้สึกอย่างไร แต่ถ้าฉันถูกไล่ออก ฉันไม่รู้จะทำงานที่ไหนแล้วนะ… แกก็รู้ว่างานน่ะหายากแค่ไหน” โซดาเอ่ยอย่างกล้ากลัวๆ

สปายมองเพื่อนตัวเองนิ่งๆ ขมวดคิ้วแน่น ขบกัดริมฝีปากล่างน้อยๆ

…ทำไมอะไรๆก็ดูจะขัดขวางเขาไปเสียทุกอย่างเลยวะ!

อดน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองไม่ได้

ถ้าพวกเขาทั้งสองคนมีครอบครัวเป็นที่พึ่ง ถ้าเพียงมีคนดูแลเอาใจใส่อย่างที่เด็กวัยเดียวกันมี… พวกเขาคงไม่ต้องมาขวนขวายทำอะไรแบบนี้!

“ฉันจะไปทำงานกับแก” สปายเอ่ยออกไปนิ่งๆ ..คำพูดที่ทำเอาโซดาเบิกตากว้าง

“แกจะบ้าหรือไง! แกพูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า?” โซดาบีบแขนเพื่อนแน่น ใช้สายตาที่สปายเพิ่งใช้กับเขาเมื่อครู่จ้องสปายกลับ

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง! แกจะให้ฉันอยู่เฉยๆรอดูแกกลับมาร้องไห้โดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้ แบบนี้น่ะหรือ!!”

“คิดก่อนสิสปาย! งานที่แกบอกว่าจะไปทำมันอันตรายมากนะ! โลกที่นั่นไม่ได้สวยงามเหมือนโลกในโรงเรียนนะ! แกจะเอาอนาคตตัวเองไปเสี่ยงในที่แบบนั้นทำไม!”

“ฉันเป็นห่วงแก! แกเข้าใจไหมว่าฉันเป็นห่วงแก อนาคตอะไรน่ะช่างมัน!  แกเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของฉันที่มีอยู่ ถ้าแกเป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะอยู่ยังไง..” สปายรู้สึกว่าขอบตาเริ่มมีไอร้อนผ่าว ดวงตาใสคลอวับไปด้วยหยาดน้ำใส…ไม่ต่างจากคนตัวเล็กอีกคน

“แกอย่าพูดเหมือนอนาคตมันไม่สำคัญสิ!”

“ฉันเป็นห่วงแก..ฮือ…ฉันแค่เป็นห่วงแก… ฉันยอมให้แกโดนรังแกแบบนี้ไม่ได้…”

“สปาย…ฉันก็เป็นห่วงแกเหมือนกันนะเว้ย! แกอย่าพูดแบบนี้สิ!”

สปายกอดคอโซดาแน่น ไม่ต่างจากโซดาที่โอบแขนรัดสปายแน่นเหมือนกัน

สองคนกอดกันเคล้าไปกับเสียงสะอื้นพร้อมน้ำใสๆที่ไหลออกจากตา…

“แกบอกว่างานที่นั่นเงินดีไม่ใช่หรือ…ถ้าเราไปทำทั้งสองคน เราก็จะมีเงินเก็บเยอะขึ้นด้วย…” สปายอู้อี้ผ่านไหล่เล็กๆของโซดา

“มันคุ้มที่จะเสี่ยงหรือไง!” โซดาเอ็ดเข้าให้ ใบหน้าซุกซบลาดไหล่ของเพื่อนตัวเล็ก

“ถ้ามันทำให้ฉันสบายใจที่ได้อยู่กับแก แล้วเราสองคนมีเงินเยอะขึ้น…มันก็ดีไม่ใช่หรือ..”

“สปาย…ที่ฉันพูดไปทั้งหมด แกฟังบ้างไหมเนี่ย?!”

สปายผละออกจากอ้อมกอดช้าๆ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้า ดวงตาใสจ้องมองโซดานิ่งงัน …เสียงใสเอื้อนเอ่ย..

“แล้วที่ฉันพูดไปทั้งหมด…แกเข้าใจไหม..?”

ไร้การสนทนาจากคนสองคนหลังจบประโยคนั้น

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แต่ยังมีเสียงเข็มวินาทีที่เดินอยู่บนนาฬิกาให้พอได้ยิน

“ฉันต้องทำยังไง…ฉันควรทำยังไงดี” โซดาเอ่ยคล้ายพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าใสส่ายไปมาอย่างคนหาทางออกไม่ได้

“แค่แกให้ฉันไปทำงานกับแก…ให้ฉันได้เห็นแกอยู่ในสายตา”

“สปาย…ทำไมแกถึงดื้อได้ขนาดนี้เนี่ย!”

สีหน้าจริงจังของสปายทำเอาโซดาถอนหายใจแรงๆไปหลายครั้ง น่ากลัวว่าปอดจะทำงานไม่ทัน..

“จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม?” โซดาเอ่ยอย่างหน่ายๆ..  สปายพยักหน้าตอบโดยไม่ต้องคิด

“บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เต็มใจให้แกไปด้วย แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นขึ้นมา แกต้องรีบบอกฉันทันที เข้าใจไหม?” สปายอมยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินประโยคคล้ายอนุญาตนั่น

“แกทำได้ ฉันก็ต้องทำได้ … แกไม่เป็นอะไร ฉันก็ต้องไม่เป็นอะไร”

สปายบีบมือเพื่อนแน่นคล้ายขอให้เชื่อใจ

โซดาถอนหายใจหนักๆอีกครั้ง

มาถึงขนาดนี้…คงห้ามสปายไม่ได้แล้ว


แสงสีทองของดวงอาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้า…เป็นสัญญาณว่าเช้าวันใหม่กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง.. ลมอ่อนๆโชยทักทายยอดไม้ใหญ่…ฝูงนักพากันกินออกจากรัง…

น้ำแข็งชันตัวลุกนั่งบนเตียงกว้าง ยืดแขนสองข้างขึ้นไปในอากาศ บิดเอี้ยวตัวซ้ายขวาจนพอใจก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย

...พร้อมรับมือกับวันใหม่

ร่างสูงในชุดพร้อมไปเรียนเดินลงจากชั้นสองของตัวบ้าน…มือหนาไล่ติดกระดุมเสื้อที่ข้อมือ พลันสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพี่ชายที่นั่งหัวโด่อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

“มึงไม่ได้ค้างที่ร้านหรือวะ?” น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวตรงข้ามกับเบียร์ที่นั่งขมวดคิ้วอยู่  ..เบียร์ถอนหายใจน้อยๆกับคำถามนั้น

“มึงเห็นกูอยู่บ้าน แสดงว่ากูค้างที่บ้านว่ะ” ประโยคที่ตอบออกไปทำเอาน้ำแข็งได้แต่มองอย่างหน่ายๆ

“ใครจะไปรู้… ปกติเห็นมึงเอาใคร มึงก็อยู่จนเช้า…” น้ำแข็งตอกเข้าให้ ทำเอาเบียร์ถึงกับถอนหายใจออกมาแรงๆ

…มันยังไม่ทันได้ทำอะไรอย่างที่ไอ้น้ำแข็งว่าน่ะสิ!

เขาไม่มีอารมณ์จะไปทำอะไรกับใครทั้งนั้น

แค่หลับตาก็ได้กลิ่นหอมๆของคนตัวเล็กนั่น…จะทำอะไรก็คิดถึงผิวขาวเรียบเนียนที่ได้สัมผัส… ไหนจะใบหน้าเนียนใสสีเรื่อที่ชวนติดตา

แค่เด็กคนเดียว…

ไอ้เด็กคนนั้นมันเป็นใครมาจากไหนวะ! ทำไมทำเขางุ่นง่านได้ขนาดนี้!

มีอย่างที่ไหนมาทำค้างแล้วก็วิ่งหนีไปดื้อๆ! …อย่าให้เจอนะ

…จะไม่ปล่อยให้ไปไหนเลย!

“ตกลงมีเรื่องอะไร?”  เสียงของน้ำแข็งที่ลอยเข้าหูทำเอาเบียร์คืนสติ

“ไม่มีอะไรว่ะ …แล้วมึงไม่ไปเรียนหรือไง?” เบียร์ปัดคำถามด้วยการถามคำถามกลับ …น้ำแข็งมองพี่ชายอย่างผิดสังเกต

 แต่ก็ไม่คั้นเอาความต่อ…

…ถ้ามันอยากเล่าเดี๋ยวมันก็เล่าเอง

“ไปเรียนน่ะไปแน่…มึงมากินข้าวเช้ากับกูมา”

น้ำแข็งเดินนำพี่ชายไปยังห้องรับประทานอาหาร

บ้านหลังนี้มีเจ้าบ้านคือน้ำแข็งกับเบียร์สองคน..แต่ภายในบ้านมีผู้อยู่อาศัยมากกว่า 20 คน…ทั้งพี่เลี้ยง ป้าแม่บ้าน ลุงคนสวน พี่คนขับรถ และพี่พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งประจำอยู่ที่บ้าน ทั้งที่ตามอารักขาส่วนตัว …ยังไม่นับพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ผับอีก 10 กว่าชีวิต…

 พ่อกับแม่ของเบียร์และน้ำแข็งทำธุรกิจอยู่ต่างประเทศ..นานๆจะกลับบ้านที เห็นบ่นว่าที่ต่างประเทศราคาหุ้นดีกว่า เลยย้ายสำมะโนครัวไปตั้งหลักปักฐานกันอยู่ที่นั่น ส่วนหุ้นที่เคยถือไว้ในบริษัทที่ไทยก็ทิ้งไว้ให้พวกเขาสองพี่น้องช่วยกันดูแล… น้ำแข็งกับเบียร์ไม่ได้เดือดร้อนที่ถูกปล่อยให้อยู่กันสองคนเท่าไรนัก.. ราคาหุ้นที่ไทยก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น…อีกทั้งธุรกิจที่สองพี่น้องลงทุนลงแรงทำอยู่ก็ไปได้สวยดี

เนื่องจากน้ำแข็งโตมากับการทำธุรกิจ พ่อกับแม่มีธุรกิจใหญ่เป็นของตัวเอง  พี่ชายก็ศึกษาด้านเศรษฐศาสตร์มาช่วยธุรกิจที่บ้าน …น้ำแข็งจึงเลือกศึกษาอะไรที่สามารถนำมาปรับใช้ได้…ปัจจุบัน น้ำแข็งกำลังศึกษาคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี สาขาวิชาการบริหาร ชั้นปีที่ 3

ความรู้ที่เรียนมา…ได้ใช้จริงตอนมีผับเป็นของตัวเองนั่นเอง

“คืนนี้เข้าร้านดึกหน่อยนะ…มีนัดคุยโปรเจคกับอาจารย์” น้ำแข็งเอ่ยขึ้นพลางหยิบผ้ากันเปื้อนบนตักขึ้นเช็ดปาก พอได้มองไปทางพี่ชายแล้วก็ต้องชะงัก

…ไอ้เบียร์เคี้ยวข้าวช้าในระดับเหมือนอมข้าวไว้ในปาก สายตามันเหม่อลอย หาจุดโฟกัสไม่เจอ

“มึงเป็นอะไรวะ?” เสียงของน้ำแข็งไม่ได้เบานัก ทำเอาพี่ชายที่นั่งเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว 

เบียร์กลืนข้าวในปากลงคอ หยิบน้ำมาดื่มตามอีกหลายอึก กระแอมเบาๆ

“มึงว่าอะไรนะ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามน้องชาย ปรับสีหน้าให้เหมือนว่าเมื่อครู่เขากำลังตั้งใจฟังมันอยู่

น้ำแข็งจ้องเขม็งไปที่คนเป็นพี่ “มึงมีความลับอะไรอยู่ใช่ไหม?”

คำถามของน้องทำเอาเบียร์ถึงกับสำลักอากาศ

“กะ..กูจะมีอะไร๊ ไม่มี๊” เสียงสูงได้อีก น้ำแข็งฟังยังอยากยกมืออุดหู

“ถ้ามันเกี่ยวกับมึงหรือร้านก็บอกกูมา แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ต้องเล่า”

น้ำแข็งเอ่ยแค่นั้น รอดูปฏิกิริยาจากคนเป็นพี่

เบียร์มองน้ำแข็งด้วยแววตาลังเล…

ไม่ใช่ไม่อยากเล่า แต่มันไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไร

ขนาดเขาเองยังรู้สึกว่ามันแปลก…

มีอย่างที่ไหนเอาแต่คิดถึงเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ที่มาทำให้ค้างแล้วจากไป

มันไม่ใช่ปกติวิสัยของไอ้เบียร์คนนี้เลย!

แค่ผ่านมา One Night Stand ..จบก็จบไปสิ!

…คืนเดียว ไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อ

แต่นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเด็กคนนั้นมากไปกว่าจูบเลยด้วยซ้ำ!

…แล้วมันเรื่องอะไรที่เขามัวแต่คิดถึงเด็กคนนั้น …คิดถึงร่างน้อยๆอันสั่นเทายามอยู่ในอ้อมแขนเขา…คิดถึงผิวสัมผัสเรียบเนียน…ริมฝีปากหอมหวาน

…หรือแค่เพราะเขาอยากดื่มกินรสหอมหวานนั้นมากกว่านี้?

เบียร์สะบัดหน้าน้อยๆขับไล่ความคิดที่ทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง…

“กูไปเรียนละ” น้ำแข็งถอนหายใจแรงๆก่อนลุกออกไป

…ท่าทางแบบนี้ คงต้องปล่อยไว้สักพัก

…เดี๋ยวมันก็เล่าออกมาเอง





MOONLIGHT









ตอนที่ 3 มาแล้วค่ะ  ^/////////////^

ตอนนี้มัน… แปลกๆมั้ย? แบบว่า โซดากับสปายดูเว่อร์ไปหรือเปล่า? ทุกคนคิดว่าไงคะ?
แบบ … แอมคิดว่าเด็กอายุ 16 ทำงานแบบนี้ คงมีเรื่องคิดมากแน่ๆ
แล้วโซดาที่เจอเรื่องแบบนั้น …ถ้าเบียร์ทำอะไรมากกว่านี้ คงทำร้ายจิตใจโซดามากแน่ๆ เพราะน้องไม่ได้สมยอม
สปายก็ไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากเป็นห่วงเพื่อนคนเดียวที่ถือเหมือนเป็นคนในครอบครัว
ดีที่เบียร์ไม่ได้ทำอะไรโซดามากไปกว่านี้ …ไม่งั้น ….TT

ให้คำแนะนำได้นะคะ ^^ 

ถ้าเทียบกับเรื่องที่แอมเคยแต่งมาอย่างเรื่องขนมจีบซาลาเปา… เรื่องนี้คงต่างจากขนมจีบซาลาเปาลิบลับ


ฝากติดตามให้กำลังใจสปายและโซดาด้วยนะคะ …  ^^
มาลุ้นกันว่าใครจะคู่ใคร ฮี่ๆๆๆ


เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 3 แต่ละความรู้สึก (17/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mtd ที่ 17-07-2014 23:59:33
มาแล้ววววว :katai2-1:

รอสปายกับน้ำแข็งเจอกัน :z1:

ทุกปัญหาต้องผ่านไปให้ได้นะเด็กๆ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 23-07-2014 19:26:37


Chapter 4


รถเบนซ์สีดำคันหรูเข้าจอดในที่จอดรถของเจ้าของร้าน เจ้าของรถลงจากรถก่อนก้าวเท้าเดินเข้าร้านไป

น้ำแข็งเดินผ่านพนักงานรักษาความปลอดภัยด้านหน้าร้าน…

…ร้านที่ถูกเรียกว่าผับ ย่อมต้องมีพนักงานรักษาความปลอดภัยบ้าง

ร่างสูงพาตัวเองเดินเข้าร้าน…อ้อมไปขึ้นบันไดเพื่อพาตัวเองไปยังห้องทำงานเหมือนทุกครั้ง

วันนี้เขาเข้าร้านช้ากว่าทุกวัน.. เพราะต้องเตรียมโปรเจคกันตั้งแต่ต้นเทอม… ถึงจะยุ่งแค่ไหน อย่างไรเสียเขาก็ไม่ยอมทิ้งงานที่ร้าน

น้ำแข็งเดินไปตามทางเดินจนถึงห้องทำงานของตัวเอง …เปิดประตูเข้าไป…เจอบุคคลคุ้นเคยนั่งอยู่ที่โซฟา

เบียร์นั่งมองผ่านกระจกสีมัวตรงไปยังด้านล่างของร้าน ..คิ้วหนาของคนเป็นพี่ชายขมวดน้อยๆ

“เป็นอะไรวะ?” น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวลงตรงข้ามพี่ชาย ได้ยินเบียร์ถอนหายใจเบาๆ

“กูก็ไม่รู้ว่ะ…กูเป็นอะไรวะ?” เบียร์ตอบคำถามด้วยคำถาม… น้ำแข็งส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ.. ท่าทางไอ้เบียร์มันแปลกๆไปตั้งแต่วันก่อน

น้ำแข็งลุกหนีพี่ชาย …ร่างสูงเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานที่มีเอกสารมากมายอยู่บนนั้น ด้านหลังโต๊ะทำงานมีชั้นวางเอกสารที่รวบรวมบัญชีรายรับรายจ่ายของร้าน รวมไปถึงเอกสารสัญญาสำคัญต่างๆ

น้ำแข็งหยิบแฟ้มเอกสารมาตรวจดูบัญชีของร้านเหมือนทุกวัน หากขาดเหลืออะไรจะได้จัดการถูก

เสียงเพลงดังกระหึ่มในร้านเล็ดลอดเข้าห้องทำงานได้เพียงน้อยนิด..คล้ายเสียงเพลงคลอเบาๆชวนฟังมากกว่า..ด้วยระดับเสียงเพียงเท่านี้จึงไม่เป็นการรบกวนการทำงานของน้ำแข็งนัก

ภายในห้องไร้การสนทนา น้ำแข็งจดจ่ออยู่กับแฟ้มเอกสาร..ในขณะที่เบียร์ยังนั่งจ้องบรรยากาศในร้านไม่ละสายตาไปไหน

จนกระทั่งเบียร์ลุกเดินไปยืนชิดกระจกห้องทำงาน สายตามองลงไปด้านล่างคล้ายจับจ้องอะไรบางอย่างอยู่ …น้ำแข็งรู้สึกถึงความผิดปกตินั้นจึงลุกไปยืนเคียงข้างพี่ชาย

…สายตาน้ำแข็งจับโฟกัสไปยังจุดผิดปกติภายในร้าน

ภาพที่มองเผินๆยังรู้สึกผิดสังเกต

…เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้คนหลายสิบชีวิต…ท่าทางของเด็กคนนั้นดูเกรี้ยวกราดไม่ยอมใคร ถึงน้ำแข็งจะไม่ได้ยินว่าเด็กคนนั้นพูดว่าอะไร … แต่จากท่าทางเกรี้ยวกราดนั้น ..ก็พอจะเดาได้ว่าคงเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ

..น้ำแข็งหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงาน ก้าวเท้าเดินลงบันไดอย่างมั่นคง… สายตาสอดส่องหาเป้าหมายที่ทำให้เขาต้องลงมา

พลันสายตาคมปะทะเข้ากับพนักงานในร้านที่คุ้นเคยกันดีกำลังเดินตรงเข้ามา ไม่รอช้าที่จะเข้าไปถามเรื่องราว

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับพี่พิมพ์?” พนักงานสาวแต่ประสบการณ์เกินวัยขบริมฝีปากน้อยๆอย่างลังเล พยายามหลบสายตาน้ำแข็งอย่างจงใจ

น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่นกับท่าทีของหัวหน้าพนักงาน

…ถ้าเป็นเรื่องลูกค้าก็รีบบอกสิ! จะได้รีบเคลียร์

บ่อยครั้งที่ลูกค้าทะเลาะกันแล้วพนักงานในร้านเอาไม่อยู่ น้ำแข็งกับพนักงานรักษาความปลอดภัยต้องมาช่วยกันดูแลพื้นที่

ถึงใครจะมองว่านี่ไม่ใช่เรื่องของคนเป็นหัวหน้า..แต่น้ำแข็งกลับมองว่าเรื่องพวกนี้นี่แหละที่หัวหน้าต้องเป็นคนจัดการ..ความไว้วางใจของลูกค้าเป็นสิ่งสำคัญ  .. ถ้าคนเป็นหัวหน้าไม่ยอมแสดงตัวให้ลูกค้าเห็น ลูกค้าที่ไหนจะเชื่อใจ..

น้ำแข็งส่งสายตาคาดคั้นคำตอบจากพิมพ์ หากแต่พิมพ์กลับไม่ยอมสบตาน้ำแข็งเลย

น้ำแข็งไม่ทนรออาการอึกอักของพนักงานสาว …ร่างสูงเดินฝ่าฝูงชนไปยังกลุ่มคนที่เริ่มแตกตื่นตรงหน้า ได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวกแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

ร่างสูงเดินเข้าหาเป้าหมายจนภาพของเหตุการณ์ตรงหน้าขัดเจนขึ้น

..เด็กตัวเล็กๆ กำมือแน่นเหวี่ยงเข้าใส่ชายหนุ่มร่างใหญ่ น้ำแข็งชะงักไปนิดเมื่อเห็นภาพนั้น… ไม่คิดว่าคนตัวเล็กกว่าคือคนได้เปรียบ

ยังไม่ทันที่น้ำแข็งจะยกยอในความสามารถของเด็กตัวเล็ก ร่างใหญ่ที่โดนหมัดซัดหน้าเมื่อครู่หันมากระชากคอเสื้อของเด็กคนนั้นจนเท้าแทบลอยจากพื้น…

ตอนนั้นเองที่น้ำแข็งเริ่มเข้าใจอะไรชัดเจนขึ้น

ป้ายสี่เหลี่ยมเล็กๆที่กลัดอยู่ที่หน้าอกเสื้อของเด็กตัวเล็กคือคำตอบ…

ป้ายที่ระบุชื่อของพนักงานในร้าน!

น้ำแข็งเบิกตากว้างกับเหตุการณ์ตรงหน้า พลันร่างหนาโอนเอนน้อยๆเมื่อเจอแรงปะทะของคนที่เพิ่งวิ่งมาชนหลัง

…พิมพ์หอบหนักๆเมื่อวิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุได้

แต่มันคงช้าไป…

เจ้านายร่างใหญ่เดินตรงเข้าไปไกล่เกลี่ยกับผู้ชายที่กำลังขยุ้มคอเสื้อของ ‘เด็กใหม่’ อยู่

พิมพ์เผลอกลั้นหายใจเมื่อเห็นสายตาที่น้ำแข็งมองเด็กคนนั้น..

เมื่อกี๊ตั้งใจจะออกไปตามพวกที่เฝ้าหน้าร้านแท้ๆ! ถ้าวิ่งออกไปเร็วกว่านี้คุณน้ำแข็งคงไม่ต้องลงมาเอง!

…น้องคนนั้นเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรกเองนะ!

จะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกไหมเนี่ย!

พิมพ์ไม่ทันวิ่งไปดักหน้าน้ำแข็งได้อย่างที่ตั้งใจ ได้แต่มองร่างสูงใหญ่ของเจ้าของร้านเดินลิ่วตรงไปยังห้องทำงานโดยมี ‘เด็กใหม่’ เดินตามไปด้วย

แอบคิดไปถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในห้องทำงาน พิมพ์ลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่

เมื่อเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นปกติ ลูกค้าในร้านก็หันไปโยกตัวตามจังหวะเพลงต่อ ประหนึ่งเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น พิมพ์มองตามลูกค้าตัวใหญ่ที่เพิ่งมีเรื่องไป ผู้ชายคนนั้นดูท่าทางหัวเสีย แต่ไม่ทันไรก็หันไปยิ้มหวานใส่หญิงสาวโต๊ะข้างๆ … พิมพ์ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ

พิมพ์หันหลังกลับไปตรงส่วนเคาน์เตอร์บาร์ จัดการดูแลสต็อกสินค้าอย่างที่ควรทำ ในมือถือแฟ้มเอกสารที่มีตารางสินค้าอย่างคร่าวๆ แต่ทันไรก็มีมือเล็กๆมาจับแขนพิมพ์แน่น ทำเอาหญิงสาวเกือบกรีดร้องออกมา

“พี่พิมพ์!!” เสียงเรียกดังเคล้ามากับเสียงหอบ พิมพ์เงยหน้ามองเจ้าของมือน้อยๆนี้ก็พอเข้าใจเรื่องราวทันที

“พี่พิมพ์ สปาย…สปายเป็นไงบ้าง ใครทำอะไรสปาย แล้วสปายอยู่ไหน?” โซดาละล่ำละลักออกมา ท่าทางเหนื่อยหอบ ท่าทางที่พิมพ์เดาได้ทันทีว่าคงวิ่งมาหาเขาแน่ๆ

หญิงสาวตีสีหน้าลังเล…แต่บอกหรือไม่บอกมันก็คงไม่ต่างกันเท่าไรวะ!

“สปายคงไปพบคุณน้ำแข็งที่ห้องทำงาน”

คำตอบของพิมพ์ทำเอาโซดาเบิกตากว้าง

ตอนโซดากำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่ จู่ๆก็ได้ยินคนพูดว่ามีคนทะเลาะกัน โซดาคิดว่าตัวเองชินแล้วกับเรื่องแบบนี้เลยไม่ได้สนใจอะไร แต่พอเดินเข้าใกล้พนักงานด้วยกัน ได้ยินคนพูดถึงเรื่องของเด็กใหม่ที่บอกว่าคุณน้ำแข็งลงมาตวาดถึงที่ โซดาไม่อยากคิดหรอกว่าเด็กใหม่คนนั้นคือสปาย แต่ช่วงนี้ไม่มีพนักงานในร้านคนไหนมาใหม่เลยนอกจากสปาย ความเป็นห่วงครอบงำจิตใจ พยายามเดินหาสปายทั่วร้านก็หาไม่เจอ กดโทรศัพท์หาตั้งหลายครั้งก็ไม่มีการรับสาย จนโซดาตัดสินใจวิ่งตามหาพี่พิมพ์ทั่วร้านเพื่อถามให้หายข้องใจ

คำตอบที่ได้ไม่ได้ต่างจากที่คิดไว้เลย…

เพิ่งคลาดสายตากับสปายแป๊บเดียว! ทำไมมันถึงต้องไปห้องทำงานของคุณน้ำแข็ง!

“ไปทำไมพี่พิมพ์?!” ความห่วงเพื่อนทำเอาโซดาเริ่มทำอะไรไม่ถูก ในหัวคิดไปต่างๆนานาว่าสปายจะต้องเจออะไรบ้างในห้องทำงานของคุณน้ำแข็ง

“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด พี่ว่าสปายไม่…เฮ้ย!  โซดา จะไปไหน?!”

พิมพ์ยังพูดไม่จบดี รุ่นน้องตัวเล็กก็วิ่งหายลับไปจากสายตา

พิมพ์ลอบถอนหายใจแรงๆ…

คงจะดีกว่านี้ ถ้าทางที่สปายวิ่งไป ไม่ได้นำไปสู่ห้องทำงานขงคุณน้ำแข็ง…

พิมพ์อดไม่ได้ที่จะภาวนาว่าอย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีกับเด็กทั้งสองคนเลย

เด็กก็ตัวแค่นั้น.. อายุก็แค่นี้… คนอย่างคุณน้ำแข็งคงไม่ใจร้ายกับเด็กตัวเล็กๆสองคนนั้นหรอก

กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็มีมือลึกลับมาจับแขนพิมพ์ไว้อีกครั้ง ..ที่เดิมกับที่โซดาเพิ่งจับไปเมื่อกี๊ …ทันทีที่ความรู้สึกอุ่นร้อนทาบทับที่แขนอีกครั้ง ครั้งนี้พิมพ์อดไม่ได้ที่จะเผลอกรีดร้องออกมา

“เป็นอะไร?” เสียงทุ้มดังขึ้นตรงหน้า พิมพ์เงยหน้ามองเจ้าของมือ ก่อนลอบถอนหายใจเบาๆ …

“คุณเบียร์! มาไม่ให้สุ้มให้เสียง” เบียร์ปล่อยมือออกจากแขนของหญิงสาว ก่อนเอ่ยสั่งเครื่องดื่มมาดับกระหาย ทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามหญิงสาวที่เป็นอีกด้านของเคาน์เตอร์

หลังจากที่น้ำแข็งพรวดพราดออกจากห้องทำงานมา เบียร์ก็ออกมาหาคำตอบให้ตัวเองบ้าง

พอจะรู้อยู่แล้วล่ะว่าน้ำแข็งออกจากห้องทำงานเพราะอะไร …เหตุการณ์นั้นเบียร์เองก็เห็นจากห้องทำงาน ปล่อยให้น้ำแข็งมันจัดการไปแล้วกัน 
เป็นพี่ชายที่ดีจริงๆเลยเบียร์…

เบียร์สอดส่องสายตาหาตัวการที่ทำให้เขางุ่นง่านได้ข้ามวัน แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ เมื่อไม่รู้จะไปไหน พอดีกับที่สายตาปะทะเข้ากับร่างของพนักงานคนสนิท จึงเข้ามาไต่ถามเสียเลย

เบียร์ดื่มน้ำสีม่วงเข้มในแก้วไปอึกใหญ่ ก่อนเรียกชื่อพนักงานสาวที่กำลังอ่านเอกสารในแฟ้มงานของเธอ“พิมพ์ …”

“คะ?”

เบียร์มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย ก่อนเอ่ยออกมา

“..วันก่อน  เธอส่งใครไปที่ห้องฉัน?”  ถามแล้วก็เกิดคันหูขึ้นมาเสียอย่างนั้น…มือหน้ายกขึ้นเกาหูอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าคำถามแค่นั้นทำไมเขาต้องทำอึกอักด้วย

พิมพ์มองท่าทางแปลกๆของเจ้านายอย่างแปลกใจ ยิ่งแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อได้ยินคำถามจากปากของคนตรงหน้า

หญิงสาวมีสีหน้าครุ่นคิดกับคำถามนั้น…พยายามนึกหาคำตอบ…  พลางมองหน้าเจ้านาย …

ปกติส่งใครไปไม่เห็นมีมาถาม ทำไมวันนี้ถึงมาถาม?

หรือคุณเบียร์ได้รับการบริการที่ไม่ถูกใจ?

แต่ไม่น่าจะนะ…พิมพ์ค่อนข้างมั่นใจกับการเลือกคน

“แนนมั้งคะ? หรือยุ้ย? ไม่รู้เหมือนกันแฮะ…” พิมพ์นึกยังไงก็นึกไม่ออก คุณเบียร์ให้พิมพ์หาคนให้ครั้งเดียวที่ไหน …ไม่รู้หาไปให้กี่คนต่อกี่คน แล้วชื่อแต่ละคนก็แทบจะไม่ซ้ำกันเลย พิมพ์จำไม่ได้หรอก

“ไม่ใช่…” เบียร์เอ่ยออกมา น้ำเสียงแหบแห้ง ร่างสูงยืดตัวกระแอมน้อยๆ ก่อนเอ่ยต่อ “ไม่ใช่ผู้หญิง”

“ฮะ?!” พิมพ์ร้องลั่น …มันมีด้วยเหรอที่พิมพ์ไม่ส่งผู้หญิงไปให้ … หรือว่าเป็นผู้หญิงที่ผ่าออกแล้ว? แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่น่าจะแยกออกง่ายขนาดนั้นสิ

เบียร์ชะงักไป พยายามนึกว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง…

อ่า….จริงสิ วันนั้นมีผู้หญิงอีกคนนี่หว่า

แล้วเด็กคนนั้นเข้าไปทำอะไรที่ห้องเขา?

“เด็กตัวเล็กๆ..” เบียร์วางฝ่ามือขนานกับพื้น ยกสูงขึ้นกลางอากาศระดับความสูงของมืออยู่ประมาณคิ้วของเขา

พิมพ์ขมวดคิ้วน้อยๆ.. มองท่าทางแปลกๆของเบียร์ แล้วก็มองมือหนาที่ยกสูงกะระดับความสูงของคนที่พูดถึง

…เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ…มันก็มีไม่กี่คน

เคยมีใครขึ้นไปที่ห้องคุณเบียร์ด้วยหรือ?

แต่…เหมือนจะมีแฮะ

“โซดา?” พิมพ์เอ่ยออกมา เบียร์มองหน้าพนักงานสาวด้วยแววตาฉงน

“ไม่ ไม่ได้สั่งโซดาเพิ่ม แค่ไวน์ขวดเดียวก็พอแล้ว”

“ไม่ใช่ค่ะ  ไม่ใช่” พิมพ์หลุดขำออกมาเบาๆ รีบเอ่ยต่อ “หมายถึง… เด็กที่คุณเบียร์พูดถึง บางทีอาจจะเป็นโซดา”

“โซดา?” เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ  ท่าทางของเจ้านายหนุ่มทำให้พิมพ์รีบพูดต่อ

“น้องโซดาน่ะค่ะ…น่าจะใช่ วันนั้นคนที่พิมพ์เรียกตัวมา เธอมาช้ามาก เลยหาคนเอาเครื่องดื่มไปให้คุณเบียร์ก่อน” เพราะปกติคนที่ขึ้นไปบริการคุณเบียร์จะเป็นคนยกเครื่องดื่มไปเอง แต่วันนั้นมันผิดพลาดเล็กน้อย เลยต้องแก้สถานการณ์กันไปก่อน

เบียร์ปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ฟังจากปากของพนักงานคนสนิทแล้วเผลอยิ้มกว้าง

“เด็กคนนั้นอยู่ไหน?” น้ำเสียงร้อนรนจนพิมพ์ตกใจ

“ใจเย็นค่ะคุณเบียร์ น้องเขาทำอะไรให้คุณเบียร์ไม่พอใจหรือเปล่าคะ?”

มีไม่กี่เรื่องหรอกที่ทำให้เจ้านายหนุ่มร้อนรนแบบนี้ ถ้าพนักงานในร้านทำอะไรพลาดหรือทำงานไม่ถูกใจ ก็ถูกเรียกตัวไปพบกันทุกคน

เบียร์กระแอมน้อยๆ ยืดตัวตรงแน่ว “ไม่มีอะไร๊ ไม่ได้ทำอะไรเล๊ย ”

เบียร์ชะงักไปนิด ก่อนก้มหน้าไปใกล้ๆพนักงานสาว

“เธอแน่ใจนะ ว่าวันนั้นเธอส่งคนไปคนเดียว” ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องกระซิบ

“ค่ะ…”

“ไม่มีใครเสนอตัวให้เธอก่อนใช่ไหม?”

พิมพ์ชะงักไปนิดกับคำถามนั้น ก่อนตอบน้ำเสียงหนักแน่นเช่นเดิม..“ค่ะ”

เบียร์ยืดตัวกลับมานั่งเหมือนเดิม มือหนาคว้าแก้วไวน์มาเขย่าเบาๆก่อนเทน้ำสีม่วงเข้มผ่านลำคอในครั้งเดียว

“ขอบใจมาก” เบียร์วางแก้วเปล่าไว้ก่อนลุกหายออกไปทางเดียวกับที่โซดาวิ่งไป

พิมพ์มองตามแผ่นหลังกว้างของเจ้านายหนุ่ม ใบหน้าหญิงสาวเจือไปด้วยความสงสัย  ....แปลกๆนะคุณเบียร์

หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 23-07-2014 19:27:34

เบียร์เดินฝ่าฝูงชนไปยังห้องทำงาน สองเท้าก้าวเดินไปเรื่อยๆ ในใจนึกไปถึงเรื่องที่เพิ่งได้คุยกับพิมพ์

ถ้าอย่างนั้น วันนั้นก็คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด …เด็กคนนั้นคงแค่เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ

คิดแล้วอดเสียดายไม่ได้

น่าจะมีบริการอะไรเล็กๆน้อยๆเพิ่มให้บ้าง…

พลันนึกถึงร่างน้อยๆที่สั่นเทาอยู่ในอ้อมแขนแล้วใจกระตุกวูบ

จะหาว่าตัวสั่นเพื่อยั่วยวนเขาก็เป็นไปไม่ได้..คงไม่มีใครบังคับตัวเองให้สั่นระริกแบบนั้นได้หรอก

…หรือเด็กคนนั้นกลัวเขา?

กำลังคิดอะไรเพลินๆ กว่าจะรู้ตัวก็มาหยุดอยู่บนทางที่นำไปสู่ห้องทำงาน

แต่ตอนนี้ไอ้น้ำแข็งคงกำลังจัดการเรื่องที่มีพนักงานทะเลาะกับลูกค้าอยู่แน่ๆ …ตอนเขาลงไปเดินเล่นเมื่อกี๊ก็ได้ยินหลายคนคุยกันว่ามีคนทะเลาะกับพนักงานในร้าน ถ้าเป็นอย่างนั้น…ป่านนี้ไอ้น้ำแข็งคงกำลังปล่อยเกล็ดหิมะเต็มห้องทำงานแล้วแน่ๆ

เบียร์เปลี่ยนเป้าหมายใหม่ …ร่างสูงตั้งใจเดินไปยังห้องนอนแทน

แต่เพราะทางเดินที่ต้องเดินผ่านห้องทำงานและเสียงโวยวายที่ดังอยู่ตรงนั้น ทำให้เบียร์หยุดชะงัก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับคนที่กำลังตามหา

…เจอตัวแล้ว

ห่างจากห้องทำงานไม่กี่ก้าว ร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์กำลังพยายามเจรจากับผู้ชายตัวเล็กๆ

ท่าทางของคนตัวเล็กดูเคร่งเครียดมากขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หน้าห้องไม่อนุญาตให้ผ่านเข้าไปในห้องทำงานนั้น

“พี่! ให้ผมเข้าไปหาเพื่อนผมหน่อยนะครับ..นะพี่นะ เพื่อนผมมันเพิ่งมาทำงานวันแรก ไม่งั้นพี่ก็เข้าไปช่วยพูดกับคุณน้ำแข็งให้ผมหน่อยสิ” โซดาละล่ำละลักพูดด้วยท่าทางเคร่งเครียด พยายามเดินฝ่าวงแขนใหญ่เข้าไปในห้องไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแต่ก็โดนกักตัวไว้ทุกครั้ง

“พี่…ผมขอร้อง” โซดาได้แต่ส่งสายตาเว้าวอนไปให้ชายผู้ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ดีเยี่ยม

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ กลับไปทำงานของเธอซะ”

“โถ่…พี่…” โซดาถอนหายใจไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกัน

ทันใดนั้นท่าทางของชายฉกรรจ์ที่รบกับโซดาอยู่ก็มีท่าทีสงบขึ้น  โซดาเห็นอย่างนั้นรีบถือโอกาสเดินผ่านเข้าไปยังเป้าหมาย

แต่ทว่ากลับช้ากว่ามือหนาของอีกคนที่คว้าแขนของโซดาไว้

“จะไปไหน?” เสียงดังเข้ามาก่อนที่โซดาจะได้เห็นหน้าคนพูด ตั้งใจจะหันกลับไปตวาดที่มาขัดจังหวะโอกาสดีๆ
ทันทีที่เห็นหน้าคนที่จับแขนไว้ โซดาแทบอยากร้องไห้

“คุณเบียร์..” ได้แต่ครางชื่อคนตรงหน้าเบาๆ

เบียร์มองตาใสของคนตัวเล็กนิ่งๆ

ไร้การสนทนาของทั้งสองคน บุคคลอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยเริ่มส่งเสียงออกมา

“ขอโทษครับคุณเบียร์ ผมพยายามห้ามแล้ว แต่เด็กคนนี้ดึงดันจะเข้าไปให้ได้” ชายฉกรรจ์คนนั้นยืนกุมมือก้มหน้า

“ไม่เป็นไร เด็กคนนี้…ฉันจัดการเอง” เบียร์เอ่ยโดยยังจับจ้องใบหน้าหวาน มือหนาจับแขนบางไว้แน่น

ทั้งเบียร์และโซดาไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน ชายฉกรรจ์ที่ทำหน้าที่ตัวเองได้ดีมาตลอดจึงเลี่ยงไปยืนประจำที่เชิงบันไดแทน ปล่อยให้พื้นที่หน้าห้องทำงานเป็นพื้นที่ส่วนตัวของคุณเบียร์ชั่วคราว

“ปล่อยครับ” เสียงหวานร้องเบาๆ พยายามดึงแขนตัวเองให้หลุดจากฝ่ามือหนา เบียร์ยอมปล่อยให้อย่างว่าง่าย… มือบางลูบแขนตัวองเบาๆ สายตาคมจับจ้องไปยังรอยแดงช้ำที่เจ้าตัวลูบอยู่ เห็นรอยนิ้วมือเด่นชัด

…นี่เขาจับแรงขนาดนั้นเลยหรือวะ

“มาทำอะไรตรงนี้?” เบียร์ถามออกไปแล้วลอบสำรวจร่างบางทั่วร่าง…

ที่ร้านของเขามีกฎว่าพนักงานในร้านทุกคนต้องมีป้ายชื่อกลัดหน้าอก เนื่องจากเป็นร้านที่ไม่เคร่งเรื่องเครื่องแบบของพนักงาน อย่างน้อยป้ายชื่อก็ทำให้แยกพนักงานกับลูกค้าออกได้บ้าง

ป้ายที่ติดอยู่บนหน้าอกของเด็กคนนี้ เขียนไว้ว่า ‘โซดา’

คนตัวเล็กตรงหน้าอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำกับกางเกงผ้าฝ้ายขายาวสีดำเข้าชุด ถ้าเทียบกับวันนั้น….วันนี้ดูเรียบร้อยกว่าเยอะ

เรียบร้อยระดับมิดชิดเลยทีเดียว

เมื่อรู้สึกว่าสายตาคมกำลังจับจ้องอยู่..มือบางกำชายเสื้อตัวเองแน่น…

อย่างกับกลัวว่าเขาจะใช้สายตาถลกเสื้อบางๆนั่นขึ้นได้อย่างนั้นล่ะ

“จะไปห้องนอนฉันหรือไง?” เบียร์อดเย้าไม่ได้ คนตัวเล็กมีสีหน้าตื่นตกใจ ส่ายหน้ารัว

…คำพูดของคุณเบียร์ชวนให้คิดถึงเรื่องน่ากลัววันนั้น

“จะตอบได้หรือยังว่ามาทำอะไรตรงนี้?” ถามย้ำไปอีกครั้ง คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆกับเสียงทุ้มๆของร่างสูง

จะให้บอกยังไง บอกว่ามาช่วยเพื่อนผมที่อยู่ในห้อง อย่างนี้หรือ?

บอกไปแล้วคุณเบียร์จะให้เข้าไปหาเพื่อนหรือเปล่าล่ะ ไม่แน่ว่าคุณเบียร์อาจจะเข้าไปรุมสปายอีกคนก็ได้

ใจจริงอยากจะวิ่งหนีหายไปด้วยความกลัว แต่ร่างกายกลับทำไม่ได้

เผลอคิดไปถึงเรื่องวันนั้น…

 …ดีที่ไม่พลาดเกิดเรื่องแย่ๆเสียก่อน

แต่ถึงกระนั้น คุณเบียร์ก็ไม่ได้น่ากลัวน้อยลงเลย กลับเพิ่มรังสีแปลกๆแผ่ออกมา … น่ากลัวกว่าที่เคยคิดไว้อีก

โซดาที่ไม่ได้ตอบคำถามเบียร์ในทันที ทำเอาร่างสูงคิ้วกระตุกน้อยๆ สาวเท้าเข้าไปประชิดร่างเล็ก

“คะ…คุณเบียร์!” เสียงหวานร้องลั่น ก้าวเท้าถอยหลังหนีแผ่นอกกว้างที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ…

เท้าเล็กก้าวได้ไม่เท่าไรก็ประชิดฝาผนัง ไม่ทันจะได้ขยับตัวหนี แผ่นอกกว้างก็ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าแทบแนบชิด  สองแขนหนายกกั้นทางเอาตัวรอดของโซดาไว้ทุกทาง รู้สึกถึงไรเคราที่สัมผัสหน้าผากเป็นพักๆ

…ร่างเล็กๆสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

“คุณเบียร์” เสียงหวานเอ่ยเรียกอีกครั้ง เหมือนคุยกับแผ่นอกมากกว่า เมื่อระดับสายตาของโซดาอยู่ที่หน้าอกล่ำของคนตรงหน้าพอดี

“ว่าไง?” เบียร์ก้มหน้าเล็กน้อย กลิ่นหอมละมุนที่ตามหาลอยเข้าจมูก  สูดดมความหอมหวานที่คุ้นเคยเข้าเต็มปอด จงใจปล่อยลมหายใจปะทะต้นคอขาวเนียน … นึกอยากขบกัดต้นคอนี้สักสองสามที

“เราไปยืนคุยกัน…ดีๆ …ดีกว่าครับ” มือบางออกแรงยกขึ้นดันไหล่กว้าง ย่นคอหนีจมูกโด่งที่เข้ามาซุกไซร้ ไม่ว่าโซดาจะหันไปทางซ้ายหรือขวาก็ไม่พ้นจมูกโด่งของคนตรงหน้าได้

“ก่อนหน้านี้ก็ดีแล้วนะ แต่ไม่เห็นเธอพูดะไรเลย” ว่าพลางแนบริมฝีปากเข้าขมับเนียนไปทีหนึ่ง ทำเอาร่างน้อยๆสะดุ้งเฮือก เบียร์ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก จึงเอ่ยต่อ “ฉันเลยคิดว่าถ้าทำแบบนี้…เธออาจจะยอมคุยด้วย”

“ม่ะ….ไม่เอาครับ” โซดาหลับตาปี๋เมื่อริมฝีปากร้อนเริ่มสัมผัสที่ข้างแก้ม โซดาออกแรงดันไหล่กว้างมากขึ้น หากแต่ไม่ขยับเหมือนเดิม

“เห็นไหม เธอพูดกับฉันเยอะขึ้นแล้ว” เสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงทำอาโซดาอยากร้องไห้

“วันนั้นเธอไปที่ห้องนอนฉันทำไม?” โซดาไม่คาดคิดว่าเบียร์จะถามถึงเรื่องวันนั้น …เขาไม่อยากคิดถึงเรื่องวันนั้นอีกแล้ว
“ว่าไง?” ร่างสูงแนบริมฝีปากเข้ากับติ่งหู โซดาหลับตาปี๋ กลั้นหายใจพูดยาวๆในประโยคเดียว

“วะ…วันนั้นผมแค่เอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ พี่ผู้หญิงคนนั้นเธอไปไหนไม่รู้ พี่พิมพ์เลยให้ผมเอาเครื่องดื่มมาให้คุณเบียร์ก่อน ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจให้คุณเบียร์เข้าใจผิดนะครับ...”

เบียร์ชะงักริมฝีปากทันทีที่คนตัวเล็กพูดจบ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มน้อยๆ

“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดไม่เห็นต้องขอโทษเลย ฉันต่างหาก…ขอโทษนะ”

ริมฝีปากหนาแนบจูบหน้าผากเนียนไปหนึ่งครั้ง ตั้งใจขอโทษอย่างที่พูดจริงๆ…. แต่คนตัวเล็กที่ได้รับคำขอโทษกลับสะดุ้งสุดตัว มือบางออกแรงดันไหล่กว้างอย่างตกใจ …บอกขอโทษแต่ก็ทำเหมือนเดิม!

เบียร์เห็นคนตัวเล็กเริ่มมีน้ำซึมในหน่วยตาใส ตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าคงเล่นแรงไปซะแล้ว

“โอเคๆหยุดแล้ว ทีนี้บอกฉันหน่อยว่ามาทำอะไรตรงนี้” มือบางที่ออกแรงผลักเขาถูกหดกลับปล่อยแนบลำตัวเจ้าของเหมือนเดิม …คงรู้ว่าหลุดไปจากอ้อมแขนเขาไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ร่างบางชะงักไปกับคำพูดของคนตรงหน้า กลั้นใจเงยหน้าสบตาร่างสูง ถึงได้รู้ว่าสายตาคมจ้องอยู่ก่อนแล้ว …โซดาก้มหน้าหนีแทบไม่ทัน

เวลาเดินผ่านไปโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา…

“คุณเบียร์…อย่าทำอะไรเพื่อนผมเลยนะครับ” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ ท่าทางนิ่งไปจนเบียร์เริ่มหวั่นใจ

“เพื่อนผมมันต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆถึงได้มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าคุณเบียร์จะทำยังไง แต่อย่าถึงกับลงไม้ลงมือกันเลยนะครับ ผมขอร้อง” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองเจ้าของร้าน แววตาใสเต็มไปด้วยความเว้าวอน

ทำไมเด็กคนนี้ถึงคิดว่าจะต้องมีการลงไม้ลงมือกัน?

ทั้งเขาทั้งน้ำแข็ง ไม่มีใครโหดร้ายถึงขึ้นทำร้ายร่างกายพนักงานในร้านแน่ๆ อย่างมากก็ลดเงินเดือนไม่กี่เดือน หรือเรียกมาอบรมชุดใหญ่สักสองสามวัน

ฝังใจ?

เด็กคนนี้เคยเจออะไรมา?

“คุณน้ำแข็งจะทำอะไรเพื่อนผมไหม? คุณเบียร์ช่วยพูดกับคุณน้ำแข็งให้หน่อยนะครับ” มือบางยกขึ้นเขย่าแขนล่ำเบาๆ ท่าทางที่เบียร์ยอมลดแขนที่กั้นออก ปล่อยให้คนตัวเล็กจับไว้แน่น ไม่ทันไร มือบางก็ปล่อยมือออก ก่อนยกมือทั้งสองข้างพนมไว้แนบอก…

“ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย…” เสียงหวานสั่นเทาจนเบียร์ใจกระตุก

โดยไม่รู้ตัว…มือหนาเอื้อมไปวางบนศีรษะเล็ก ลูบเบาๆคล้ายปลอบโยน

“ไม่ต้องห่วง เพื่อนเธอไม่เป็นอะไรหรอก….”




ภายในห้องทำงานกว้าง

ไร้การสนทนาของบุคคลภายในห้อง…มีเพียงเสียงเพลงดังกระหึ่มเล็ดลอดเข้ามาไม่ให้บรรยากาศอึดอัดมากนัก

น้ำแข็งนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน สายตาจับจ้องไปยังร่างเล็กตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาเลยตั้งแต่เข้ามาในห้อง

สายตาคมจับจ้องไปยังป้ายสี่เหลี่ยมที่กลัดอยู่บนหน้าอกของเด็กคนนี้

‘สปาย’ คือคำที่เขียนอยู่บนป้ายนั้น

เด็กใหม่หรือ?  ไม่คุ้นชื่อ…

“ตกลงจะไม่ยอมรับใช่ไหมว่าตัวเองผิด” เมื่อไม่มีการเอ่ยแก้ตัวหรืออธิบายอะไรจากคนตัวเล็ก น้ำแข็งจึงตัดสินใจพูดออกมา

สปายกัดริมฝีปากล่างแน่น สบตากับคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

“แต่ผู้ชายคนนั้นเขา…!!!!” สปายชะงักไป

มันควรพูดออกไปไหมว่าโดนผู้ชายด้วยกันลวนลาม!

มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยสักนิด และมันเป็นเรื่องที่ผู้ชายหลายคนรับไม่ได้ แต่เรื่องบ้าๆนั่นดันเกิดขึ้นกับเขา!

“ผู้ชายคนนั้นเขาเป็น ‘ลูกค้า’ ยังไงซะ เธอก็ไม่ควรทำแบบนี้” น้ำแข็งจงใจเน้นตรงคำว่าลูกค้า

ไม่ใช่ว่าน้ำแข็งไม่เห็นว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรกับเด็กคนนี้  ใช่…เขาเห็นตั้งแต่อยู่ในห้องทำงาน เด็กคนนั้นคงพูดอะไรแล้วลูกค้าคนนั้นไม่ฟัง ดูจากเหตุการณ์แล้วลูกค้าหื่นคนนั้นคงไม่ได้ลวนลามเด็กคนนี้ครั้งเดียวแน่

เด็กคนนี้เล่นหน้าตาน่ารักชวนมองขนาดนี้ รูปร่างบอบบางน่าลูบไล้ขนาดนั้น … ยืนเฉยๆยังดูเหมือน ‘ยั่ว’ ได้ง่ายๆ ไม่แปลกถ้าจะเจอลูกค้าหื่นลวนลาม

แต่อย่างไรเสีย ลูกค้าก็คือลูกค้า พนักงานก็คือพนักงาน

ทะเลาะกับลูกค้าแบบนี้เป็นเรื่องถูกต้องหรือไง?

“ลูกค้าแบบนี้คุณก็ไม่ต้องไปง้อสิ ปล่อยไป” สปายเอ่ยนิ่งๆ แต่น้ำเสียงหนักแน่น …

“เธอน่าจะรู้ว่ามันไม่เหมาะสม สิ่งที่เธอทำไม่ได้ส่งผลในวงแคบ แต่มันส่งผลในวงกว้าง เหตุการณ์เมื่อครู่มีคนเห็นเหตุการณ์กี่คน หนึ่งคนเท่ากับสิบปาก เธอคิดว่ามันจะเป็นยังไงถ้าคนที่เห็นเหตุการณ์ไปพูดเรื่องนี้กับคนอื่นอีกสิบคน แล้วสิบคนนั้นไปพูดต่ออีกสิบคน ว่า‘พนักงานร้านนี้ทำร้ายร่างกายลูกค้า’ แล้วทีนี้ใครจะกล้าไว้ใจร้านนี้อีก”

สปายไม่รอช้า รีบสวนกลับประโยคยาวเหยียดนั้นทันที

“ที่แท้คุณก็ห่วงเงิน เพราะเงินสินะคุณถึงมองว่ามันสำคัญกว่าความเป็นมนุษย์ คุณยินดีให้คนแปลกหน้าลวนลามคุณเพราะคุณรู้ว่าเขาจะให้เงินคุณ  ถ้าเรื่องแย่ๆเผยแพร่ออกไปคงไม่มีคนเข้าร้านคุณ ตอนนั้นคุณคงขาดทุน ทำไมคุณไม่ลงไปให้ลูกค้าของคุณลวนลามซะล่ะ รับรองว่าคุณต้องได้เงินเพิ่มแน่ๆ”

สปายเอ่ยอย่างเกรี้ยกราด เรียกสายตาคมดุของร่างสูงได้เป็นอย่างดี

น้ำแข็งขบกรามกรอด

ทำไมเด็กคนนี้กล้าเถียงเขาขนาดนี้นะ!

“คิดจะทำงานแบบนี้ก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดาอยู่แล้ว เธอไม่รู้หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่”

คำพูดของน้ำแข็งเหมือนน้ำเย็นสาดเข้าหน้าสปาย คนตัวเล็กคล้ายเพิ่งได้สติ

…ทำงานแบบนี้….

ใช่ เขาทำงานแบบนี้

“กลัวขาดทุน ? …ใช่ คนทำธุรกิจทุกคนกลัวเรื่องนี้กันทั้งนั้น แล้วตราบใดที่เงินเป็นปัจจัยสำคัญอยู่ ฉันก็ยอมรับนะว่าขาดมันไม่ได้ หรือเธอจะปฏิเสธว่าเธอทำงานแล้วไม่อยากได้เงิน”

สปายกัดฟันแน่น

รู้สึกเหมือนโดนจี้ใจดำ มือบางกำแน่นเข้าหาตัว

น้ำแข็งมองคนตรงหน้าที่นิ่งไป รู้สึกคุ้นตากับสีหน้าท่าทางแบบนี้…

เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน…

เหตุการณ์ที่เบียร์โดนต่อยวันนั้นเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน ภาพของคนตัวเล็กที่ซัดปลายคางพี่ชายเขาเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ…

เบียร์หัวเราในลำคอเบาๆ…ขำในความตลกของโชคชะตา

“เดี๋ยวนี้ไม่ไปนั่งเล่นข้างถนนแล้วหรือไง?”  คำถามของน้ำแข็งยิ่งทำเอาสปายขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีก

คนบ้าอะไรคิดจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนซะเฉยๆ

“วันก่อนเธอเพิ่งปล่อยหมัดใส่พี่ชายฉันอยู่หยกๆ  จำไม่ได้หรือไง?”

สปายไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่น้ำแข็งพูดนัก แต่สปายกลับคิดตามถึงเรื่องที่น้ำแข็งพูดทุกอย่าง

สายตาใสสบกับสายตาคมที่มองมา ความจำลางเรือนที่สปายไม่ได้สนใจจำเริ่มเด่นชัดขึ้น

“คุณ!!!”

น้ำแข็งยกยิ้มมุมปากกับท่าทางของคนตรงหน้า

“เพิ่งมาทำงานที่นี่ใช่ไหม?”

สปายกัดฟันแน่น …พยักหน้าส่งๆ

“ถึงฉันไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงมาทำงานที่นี่ แต่ถ้าไม่อยากถูกหิ้วก็อย่าไปมีเรื่องกับลูกค้าอีก” ให้ความรู้สึกว่าเป็นคำตักเตือนมากกว่าคำกล่าวโทษ

สปายคิดไปถึงวันที่เกือบโดน ‘หิ้ว’ แล้วรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา

…ไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างนั้นเด็ดขาด

“ถึงเธอจะอยากลาออกตอนนี้ ฉันก็ไม่อนุญาตหรอกนะ”

น้ำแข็งเอ่ยต่ออย่างเดาความคิดสปายได้ 

ร่างเล็กเบิกตากว้าง

“เธอต้องอยู่รับผิดชอบสิ่งที่เธอทำไว้”

การลาออกไม่ใช่การแก้ปัญหา

ใครสร้างเรื่องไว้ ก็ต้องรับผิดชอบ

…หวังว่าคงทำให้เด็กคนนี้คิดอะไรได้บ้างนะ





MOONLIGHT





>< มาต่อยาวๆ ~~
เข็นมาเท่านี้ก่อนเน่อ ><

ช่วงนี้เป็นช่วงกิจกรรมรับน้อง ย้ายหอกันใช่มั้ยคะ? ^^
เอ๊ะ … แล้วแอมทำอะไร



เจอกันตอนต่อไปฮับ ^-^

 :hao7:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 23-07-2014 20:18:08
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 23-07-2014 21:20:06
 :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 23-07-2014 21:38:25
โห่ๆ ไม่เกี่ยวเลยพี่น้ำแข็ง อยากให้น้องอยู่ใกล้ๆก็บอกสิคะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-07-2014 21:53:22
 :katai2-1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: naiyou ที่ 23-07-2014 22:22:57
กำลังสนุกเลย
สู้ๆนะคับคนเขียน
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 24-07-2014 00:06:36
เห็นด้วยกะสปาย ทำไมคุณพระเอกไม่ลงไปให้คนอื่นล้วงแทนล่ะ ถ้าอยากได้เงินมากนัก เหอะๆ ดีแต่ปากนี่หว่า
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 24-07-2014 06:10:25
คาดว่าสปาย&น้ำแข็งจะมีการปะทะกันอีกหลายรอบ 555555
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 24-07-2014 08:54:12
ชอบเรื่องนี้ แต่ละตอนน่าติดตามมากกกก
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 24-07-2014 14:05:03
ชอบมากๆๆ รอตอนต่อไปน่ะค่ะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 24-07-2014 14:29:12
ติดตามจร้าาาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: AoMSiN555 ที่ 25-07-2014 17:16:57
มามะ มารับผิดซะโดยดี 5555 รออยู่นะ ติดตามๆ มาไวๆนะกัฟ :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 25-07-2014 21:35:06
อื้อหืออออ มีเบียร์โซดาน้ำแข็งสปาย   :hao7:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 25-07-2014 23:59:20
ชอบๆ น่ารักทั้ง สปายกะโซดาเบย อยากอ่านตอนต่อไป อิอิ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 26-07-2014 01:38:23
ชื่อตระกูลเครื่องดื่มทั้งนั้น 555

เราว่าจริงๆคุณน้ำแข็งน่ารักนะ แค่ปากแข็งไปนิด พูดตรงไปหน่อยเอง
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 26-07-2014 08:10:24
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 26-07-2014 11:24:42
อยากอ่านต่อแว้วววกะลังหนุกเรยยย
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 26-07-2014 13:39:08
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีค่ะๆๆ
มาต่อนะๆ >~<
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 26-07-2014 22:18:50
สนุกมากๆเลย อ่านรวดเดียว คุณเบียร์หื่นที่สุด   :m25:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 27-07-2014 01:24:31
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 27-07-2014 10:03:57
งั้นก็ โซดา-เบียร์ แล้วก็ สปาย-น้ำแข็ง สินะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 4 รับผิดชอบ (23/7/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 27-07-2014 13:33:29
สนุกมากๆๆๆๆๆคับ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 02-08-2014 00:36:56

Chapter  5

เสียงเปิดประตูจากห้องทำงานทำเอาคนสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องผละออกจากกันด้วยความตกใจ

โซดาผลักไหล่เบียร์ให้ห่างจากตัวโดยอัตโนมัติ เบียร์เซไปนิดแต่ไม่ได้เอาความอะไร

“สปาย!” โซดาร้องลั่นก่อนออกวิ่งตามร่างของเพื่อนที่เดินหัวเสียออกมา

ชั่วครู่หนึ่งเบียร์เผลอจับจ้องใบหน้าของเด็กตัวเล็กที่เดินออกมาจากห้องทำงาน

ใบหน้าและท่าทางคุ้นตาเสียยิ่งกระไร…

เหมืนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เบียร์ได้แต่มองตามเด็กทั้งสองคนอยู่นิ่งๆ ชั่วอึดใจ ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าเข้าห้องที่มีน้องชายตัวเองนั่งขมวดคิ้วแน่นอยู่ที่โต๊ะทำงาน

“เกิดอะไรขึ้นวะ?” คนเป็นพี่เดินไปทิ้งตัวที่โซฟาบุนวมนิ่มที่นั่งประจำ ได้ยินไอ้น้องชายถอนหายใจเบาๆ

“เด็กใหม่ ยังไม่ชินงาน” น้ำแข็งผละจากโต๊ะทำงานมานั่งที่โซฟาตรงข้ามพี่ชาย

“จำเด็กคนนั้นได้ไหม?” เสียงทุ้มของคนเป็นน้องทำเอาเบียร์หันขวับ

“เด็กคนไหน?”

“คนที่เคยต่อยหน้ามึง” เบียร์กรอกตาขึ้นฟ้าน้อยๆ พยายามนึก

…ไม่ได้โดนต่อยคนเดียวนี่หว่า

“คนที่มึงจะซื้อจากข้างทางนั่นไง แล้วมึงก็โดนต่อยมา ทำไมมึงลืมง่ายจังวะ”

เบียร์นึกตามที่น้ำแข็งพูด ไม่ทันไรก็ร้องออกมา

“เออ จำได้แล้ว…หน้าคุ้นๆ เฮ้ย! เดี๋ยวนะ!  อย่าบอกนะว่าเด็กคนเมื่อกี๊….”

“เออ! คนนี้แหละ …กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ดูจากท่าทางแล้วคงไม่ได้อยากมาทำงานที่นี่เท่าไร เด็กมันคงมีเหตุผลส่วนตัว”

เบียร์อดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงเด็กตัวเล็กๆอีกคน

ถ้าสองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน…ก็คงชวนกันมาทำงาน รายรับของพนักงานแต่ละคนในร้านเขาก็ไม่ใช่น้อยๆ

ถ้าอยากได้เงิน…ก็ต้องทำ

“แล้วมึงจะเอายังไง?” เบียร์หมายถึงเรื่องเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าทำงาน…

“กูไม่ไล่ออกและกูไม่ให้ลาออกด้วย”

“มึงคิดอะไรอยู่วะ?”

คำถามของเบียร์ทำเอาน้ำแข็งถอนหายใจน้อยๆ…

“กูไม่รู้ว่าถ้ากูไล่ออกแล้วเด็กคนนี้จะไปทำอะไรต่อ ถ้าเด็กมันยังทำงานตามผับบาร์มันก็คงเจอสภาพแวดล้อมที่ไม่ต่างกัน
แล้วถ้าไปสร้างเรื่องแบบนี้กับที่อื่นไม่รู้จะเจออะไรบ้าง แต่อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีกูกับมึงเป็นเจ้าของร้าน  ถึงเราจะไม่รู้เรื่องของเด็กคนนี้มากแต่ก็พอเดาความคิดของเด็กมันได้บ้าง”

“มึงเป็นห่วง ว่างั้น?”

คำย้อนของพี่ชายทำเอาน้ำแข็งคิ้วกระตุก

“กูแค่ให้เด็กมันรับผิดชอบกับสิ่งที่มันทำ เด็กมันอยากได้เงินก็ให้โอกาสเด็กมันไป ก็แค่นั้น”

น้ำแข็งว่าจบก็ลุกไปเปิดตู้เย็น หยิบกระป๋องเบียร์มาเปิดฝากระดกเข้าคอไปหลายอึก

เบียร์ลอบมองท่าทางของน้ำแข็งอยู่เงียบๆ

...ท่าทางแบบนี้ คงคิดอะไรอยู่แน่ๆ

“เอามาให้กูกระป๋องนึง”เบียร์เอ่ยดังๆแข่งกับเสียงเพลงที่เล็ดลอดเข้ามา …ไม่นานน้ำแข็งก็โยนกระป๋องเบียร์อีกกระป๋องมาทางโซฟาที่มีเบียร์รอรับอยู่

“Thanks”




เข็มสั้นชี้เลขหนึ่งบนหน้าปัดนาฬิกาบ่งบอกว่าได้เข้าสู่วันใหม่มาแล้วหนึ่งชั่วโมง …และเท่ากับว่าอีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาเลิกงาน

โซดาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพลางวิ่งตามเพื่อนตัวเองที่เดินลิ่วไปอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

สปายเดินฝ่าผู้คนที่ยังคงยืนเบียดเสียดเต็มพื้นที่ของร้านถึงแม้ว่าอีกหนึ่งชั่วโมงร้านจะปิดก็ตาม

สปายเลี้ยวเข้าไปหลังร้าน จากแสงสว่างระยิบระยับกลายเป็นแสงสว่างกระจ่างตา แสงไฟสีขาวตรงหน้าบ่งบอกว่าเข้าสู่พื้นที่ห้องเก็บของ สปายเดินผ่านห้องนั้นไปยังแสงสลัวนอกร้าน

ภายนอกร้านที่ค่อนข้างสงบกว่าภายในร้าน มีเพียงแสงสีส้มนวลตาจากเสาไฟข้างทางที่สาดส่องเข้ามา

สปายเดินไปฟาดเท้ากับกำแพงด้วยความหงุดหงิด ออกแรงถีบผนังอย่างโมโห

…เขาไม่ชอบคำพูดของไอ้เจ้าของร้านเลย!

เพราะมีเงินเลยจะใช้อำนาจกับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอวะ!

เจ็บใจที่สุดคือที่คนๆนั้นพูดมามันเป็นความจริงที่เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็คิดแบบนั้น

เพราะเงิน!

ทุกคนเป็นทาสเงินกันไปหมดแล้ว!

“สปาย!”

เสียงเปิดประตูห้องเก็บของมาพร้อมเสียงเรียก

สปายเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่ยืนหอบจนตัวโยน

“สปายเป็นอะไร? คุณน้ำแข็งทำอะไรสปาย?”

โซดาเข้ามาจับมือสปายแน่น ยู่หน้าน้อยๆใกล้เป่าปี่เต็มที

ท่าทางที่ทำเอาสปายใจหล่นวูบ

เพราะเป็นห่วงโซดาเขาถึงได้มาทำงานที่นี่ แต่ทำไมกลับกลายเป็นว่าโซดามายืนน้ำตาคลออยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้!..เขากำลังทำให้โซดาไม่สบายใจ!

นึกอยากตบหัวตัวเองแรงๆหลายทีที่ชั่ววูบหนึ่งเผลอคิดอยากลาออกหนีเจ้าของร้านปากร้ายนั่น

แต่เขาต้องไม่ทำอย่างนั้น…เขาจะอยู่กับโซดา จะดูแลโซดา

ไม่ว่ายังไงเขาก็จะอยู่กับโซดา…

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร…คุณ...น้ำแข็ง เขาแค่เรียกไปตักเตือน”

สปายไม่ได้โกหก …แต่แค่ไม่ได้พูดถึงรายละเอียด

โซดาประคองหน้าสปายไว้แน่น ดวงตากลมโตสำรวจใบหน้าเพื่อนพลางผละออกมามองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ละล่ำละลักถามถึงสิ่งที่กลัวมาตลอด “คุณน้ำแข็งไม่ได้ทำอะไรแกใช่ไหม? แกไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?” จับตัวสปายหมุนซ้ายหมุนขวา

…คำถามของโซดาทำเอาสปายชะงักไป

“ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก …ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น?”

โซดาลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่

…เขากลัวว่าสปายจะเจอเหมือนที่เขาเคยเจอ

ถึงมันจะนานมาแล้ว แต่มันก็ยังเป็นรอยแผลเป็นชัดเจนอยู่ในใจ

“ฉันแค่กลัว….” เสียงสั่นๆของโซดาทำเอาสปายใจกระตุกวูบ

…นึกถึงวันที่โซดากลับมาร้องไห้ที่ห้อง

“โซดา! มันคือคนที่รังแกแกใช่ไหม?”

โซดากัดฟันแน่น ยู่หน้าน้อยๆกับแรงบีบแขนที่สปายลงแรงไม่ยั้ง

“สปาย…ใจเย็นนะ ฟังฉันก่อน” มือน้อยยื้อแขนให้หลุดจากฝ่ามือเพื่อน  เข้าใจว่าสปายคงคิดไม่เหมือนที่เขาคิด

….แน่ละ เรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อนกับเรื่องหลายปีก่อน..มันคนละเรื่องกัน

“ทำไมแกไม่รีบบอก!” สปายตั้งท่าจะเดินเข้าร้าน  ดีที่โซดาผวาคว้าแขนเพื่อนไว้ได้ก่อน … ดูท่าสปายจะเข้าใจว่าคุณน้ำแข็งคือตัวการไปเสียแล้ว

…แต่จะบอกได้เหรอ ว่าไม่ใช่คุณน้ำแข็ง

“ไม่ใช่แก ไม่ใช่คุณน้ำแข็งหรอก แกใจเย็นๆก่อนสิ” โซดาออกแรงยึดแขนเพื่อนไว้ทั้งสองข้าง

ถ้าสปายยังเป็นแบบนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่

“ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร!” เจ็บใจเพราะคำพูดของผู้ชายคนนั้นพอแล้ว ถ้ารู้ว่ามันคือคนที่ทำให้โซดาร้องไห้ เขาไม่ปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างนั้นหรอก!

“แกตั้งสติก่อนสปาย ใจเย็นๆ”

โซดาไม่อยากพูดถึงผู้ชายอีกคนเท่าไรนัก ไม่อยากให้สปายรู้ด้วย…

คล้ายสติค่อยๆคืนร่างสปายทีละนิด

สปายจับแขนโซดาไว้ พยายามสบตากับเพื่อน หากแต่โซดาพยายามหลบสายตาอย่างจงใจ

“แกบอกว่าไม่ใช่คุณน้ำแข็ง….?” หรี่ตามองโซดาอย่างจับผิด

โซดาเพียงพยักหน้าน้อยๆ

…สปายขบริมฝีปากล่างแน่น

“เจ้าของร้านอีกคนใช่ไหม? แกเคยบอกว่าร้านนี้มีเจ้าของร้านสองคน”

โซดาเบิกตากว้าง  …

ถึงโซดาไม่พูด แต่ท่าทางนั้นก็ทำให้สปายเข้าใจทุกอย่าง

“สปาย…อย่าไปมีเรื่องกับพวกเขาเลย”

“แกจะยอมให้เขาดูถูกเราอย่างนี้เนี่ยนะ?!”

“แล้วเราทำอะไรเขาได้ล่ะ? เราไม่มีอะไรไปสู้พวกเขาได้หรอก”

สปายชะงักไป… โซดาพูดถูก… พวกเขาจะมีอะไรไปสู้ได้

ไหนจะเรื่องอายุหรือวุฒิภาวะบ้าบอคอแตกที่สังคมกำหนด

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินหรือหน้าที่การงาน

แค่เด็กตัวเล็กๆสองคนที่ใช้ชีวิตหากินไปวันๆ จะเอาอะไรไปสู้กับคนมีทั้งเงินทั้งอำนาจแบบคนรวยพวกนั้น!

สปายค่อยๆดึงร่างเล็กของเพื่อนมากอดไว้แน่น

เวลานี้ทั้งสองคนอาจจะอ่อนแอไม่ต่างกัน แต่รู้ดีว่ามีเวลาอ่อนแอได้ไม่นาน  ไม่ว่าอย่างไรต้องกลับไปเข้มแข็งหรืออย่างน้อยก็ต้องทำเป็นเข้มแข็ง…

“ใครน่ะ?”

เสียงหวานใสดังอยู่ในความมืด เพียงฟังครั้งแรกก็รู้ว่าเป็นเสียงผู้หญิง

โซดากับสปายผละออกจากกัน มองหาที่มาของเสียง

ควันสีเทาที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศทำให้เด็กน้อยทั้งสองคนรู้ตำแหน่งของหญิงสาวได้ไม่ยาก ไม่นานภาพของหญิงสาวเจ้าของเสียงก็ค่อยๆเด่นชัดขึ้น

ร่างระหงส์ในเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวรัดรูป เน้นสัดส่วนเนื้อนมไข่อย่างจงใจ …ใบหน้าที่แต้มเครื่องสำอางบางๆ เดาได้ว่าเธอคงไม่ค่อยชอบแต่งหน้าเท่าไรนัก  แต่ถึงกระนั้นใบหน้าขาวใสยังงดงามชวนมอง …ผมดำสลวยถูกปล่อยถึงกลางหลังตัดกับผิวขาวเนียน 

“โซดา?” เธอเลือกเอ่ยทักคนที่เธอรู้จักก่อน มองเด็กตัวเล็กๆสองคนที่ยืนจับมือกันแน่น

“พี่เจเน็ท! ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ แล้ว..บนเวที”

“ปล่อยให้ไอ้พิวส์มันจัดการอยู่ ..อยู่ตรงนั้นนานๆพี่ก็เบื่อเหมือนกัน”

เธออัดควันเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนควันสีเทาอ่อนถูกปล่อยจากริมฝีปากอวบอิ่มของเธอหลังพูดจบ

เธอมองเด็กอีกคนที่อยู่ข้างๆโซดา

“เพิ่งมาใหม่เหรอ? พี่ไม่เคยเห็น”

“อ้อ!ใช่ครับ นี่สปายเพื่อนผมเอง …สปาย นี่พี่เจเน็ทเป็นดีเจของร้าน”

“สวัสดีครับ” สปายยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท เจเน็ทอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางนั้น หญิงสาวรับไหว้แทบไม่ทัน … มีคนยกมือไหว้เธอไม่มากหรอก

“แล้วมาทำอะไรกันตรงนี้? …” เจเน็ทโยนมวนกระดาษที่คีบอยู่ในมือทิ้งลงพื้นก่อนใช้ปลายเท้าขยี้ควันที่ติดอยู่ที่ก้นมวนนั้น

เจเน็ทไม่ได้ยินประโยคตอบกลับจากเด็กทั้งสองคน เธอสบตากับโซดาน้อยๆ …ท่าทางอึกอักของโซดาที่เจเน็ทพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณน้ำแข็งหรือคุณเบียร์ล่ะ?” เสียงหวานของหญิงสาวทำเอาเด็กทั้งสองคนตาโต… เจเน็ทเพียงยิ้มน้อยๆกับท่าทางนั้น

…เดาผิดที่ไหน

“ถ้าไม่สบายใจไม่ต้องเล่าก็ได้” เจเน็ทถอนหายใจน้อยๆก่อนพูดต่อ “คุณน้ำแข็งกับคุณเบียร์ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ใครๆเขาว่ากันหรอก สองคนนั้นน่ะอ่อนโยนกว่าที่คิด พี่ไม่ได้เข้าข้างใครนะ พี่พูดเพราะพี่อยู่กับสองคนนั้นมานาน”

โซดาเคยได้ยินพี่ในร้านบอกว่าพี่เจเน็ทอยู่มาตั้งแต่ร้านเปิดแรกๆ …ถ้าอยู่นานขนาดนั้นก็คงรู้จักคุณน้ำแข็งกับคุณเบียร์ไม่น้อย

หากแต่คำพูดของเจเน็ททำให้สปายขมวดคิ้วแน่น

…คนมันอคติไปแล้ว ยังไงก็ยังมองมุมอื่นไม่ได้หรอก

“อย่าคิดมาก  กลับไปทำงานกันเถอะ เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว” เจเน็ทยิ้มบางๆ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวโซดาน้อยๆแล้วเลยไปตบบ่าสปายเบาๆก่อนหญิงสาวจะเดินเข้าห้องเก็บของไป

“ทำงานกันเถอะ….เนอะ” โซดาเอ่ยเบาๆ

สปายเอื้อมมือมาจับมือโซดาแน่น ถอนหายใจน้อยๆ …

“เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว”

หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 02-08-2014 00:41:36



แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กในห้องแคบ

หนึ่งในเจ้าของห้องปรือตาน้อยๆ กระพริบตาสองสามทีปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง

สปายเหลือบไปดูนาฬิกาที่ผนังห้อง

…หกโมง…

นาฬิกาปลุกในร่างกายสั่งให้ตื่นเวลานี้ทุกวัน

สปายบิดตัวน้อยๆ แต่ไม่มีเวลาให้อู้มากนัก

คนตัวเล็กกลั้นใจเด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอน หันไปมองโซดาที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกอิจฉาอยู่ในใจ

…แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาอิจฉาว่าใครมีเวลานอนเยอะกว่ากัน

สปายจำใจลุกขึ้นจากที่นอน เดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย

สปายใช้เวลาจัดการตัวเองไม่นาน หยิบกระเป๋านักเรียนได้ก็วิ่งไปใส่รองเท้า

…พร้อมเดินทางไปโรงเรียน

สปายเดินจากห้องพักไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย

ตอนเช้าแบบนี้มีอาหารรถเข็นตั้งเรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง

กลิ่นอาหารโชยเข้าจมูกเป็นระยะ เหลือบมองหน้าตาของอาหารแต่ละชนิดแล้วได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย

มือน้อยๆล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ควักสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมา

ธนบัตรสีแดงสองใบคือสิ่งที่อยู่ในมือ

ทั้งที่วันก่อนเพิ่งได้จากเจ๊เป็ดมาสามใบแท้ๆ

แต่อย่างว่า…ผ่านมาตั้งสองวัน สิ่งที่เรียกว่าเงินก็ต้องถูกใช้ไปตามความจำเป็น

เงินสองร้อยที่มีอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะต้องเผื่อใช้อีกกี่วัน

ตอนนี้เขาก็ลาออกจากร้านของเจ๊เป็ดมาแล้ว

…งานใหม่ที่เพิ่งไปทำก็ไม่รู้เจ้าของร้านมันจะว่ายังไง

ให้เขาทำงานต่อแล้วจะให้เงินเขาต่อไหม

…คุณน้ำแข็งอะไรนั่นบอกว่าให้เขาทำงานรับผิดชอบนี่!

สปายมองเงินที่อยู่ในมือสลับกับหมูปิ้งนมสดที่อยู่บนเตาใกล้ๆ กลิ่นหอมน่าทานโชยเข้ามา  สปายกัดริมฝีปากล่างน้อยๆ กลั้นใจเก็บเงินนั่นเข้ากระเป๋ากางเกงคืน

เท้าเล็กจ้ำอ้าวหนีกลิ่นเชิญชวนของอาหารที่ตั้งเรียงรายเต็มข้างทาง

จนกระทั่งหนีได้พ้น สปายลดความเร็วของการเดิน อ้าปากหาวน้อยๆ

…กว่าจะเลิกงานก็ตีสอง กว่าจะถึงห้องพัก ไหนจะต้องตื่นหกโมงเช้า

ยังไงเขาก็หนีความง่วงไม่พ้นแน่ๆ

สปายเดินเลียบไปตามตรอกซอกซอยที่นำไปสู่โรงเรียน

รถยนต์หลายคันเข้าจอดเทียบบริเวณหน้าโรงเรียน ทุกคันจะมีเด็กนักเรียนลงจากรถก่อนเดินเข้าโรงเรียนไป  บางคันไม่ได้จอดหน้าโรงเรียนแต่ขับเข้าไปในโรงเรียนเลยก็มี ไม่รู้คันไหนรถผู้ปกครองคันไหนรถนักเรียน

สปายหาววอดๆเดินเข้าประตูโรงเรียนไป

“สปาย!” เสียงใสที่ดังมาจากด้านหลังทำให้สปายหันขวับอย่างตกใจ

มีคนรู้จักเขาด้วยเหรอวะ?

คำถามในใจของสปายถูกตอบด้วยรอยยิ้มน่ารักของใครบางคนที่นั่งอยู่ในรถที่ถูกลดกระจกลงพร้อมโบกทักทาย

รถคันนั้นยังไม่ทันจอดสนิทดี คนที่โบกมือให้สปายก็เปิดประตูวิ่งลงมา

“คุณหนู!” คนขับกระวีกระวาดลงจากรถ ยืนค้าง ตกใจที่คุณหนูพรวดพราดลงไปเอง

“กลับดีๆนะครับ” คนที่ถูกเรียกว่า ‘คุณหนู’ หันไปโบกมือลาคนที่ยืนค้างอยู่ข้างรถ ก่อนออกวิ่งไปหาคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว

“สปาย….มาโรงเรียน…แต่เช้าเหมือนกันนะนี่” พูดไปก็หอบไป

“มิน..ก็มาเช้าเหมือนกันน่า” 

มินอมยิ้มน้อยๆ

สปายเหลือบมองรถที่มินเพิ่งวิ่งลงมา หันกลับมามองคนข้างๆที่เดินด้วยกัน

ผิวขาวใสกระจ่างตาของมินเหมือนว่าจะสว่างแข่งกับแสงอาทิตย์ ผมซอยสั้นถูกเซทมาอย่างดี เสื้อผ้าที่ใส่ถูกรีดจับกลีบสวยงาม รองเท้าที่สวมแทบไร้คราบสกปรก กระเป๋าที่สะพายแทบไร้รอยฝุ่น

เหลือบมองรองเท้าผ้าใบคู่เก่งของตัวเองที่ใส่อยู่แล้วอดสะท้อนใจไม่ได้

…ทำไมถึงดูต่างกันขนาดนี้นะ

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงของมินทำเอาสปายคืนสติ ปั้นยิ้มน้อยๆตอบไป

“เรา…ไม่ได้เป็นอะไร  เออใช่ แล้ว….” สปายพยายามนึกถึงอีกคนที่วันนั้นอยู่กับมิน … ชื่ออะไรนะ?

“อ๋อ ไอ้โชกุนน่ะเหรอ …” มินเห็นท่าทางพยักหน้ารัวของสปายแล้วอดดีใจไม่ได้ที่เดาถูก มินถอนหายใจน้อยๆก่อนเอ่ยต่อ “ไอ้นั่นมันมาหลังจากคาบแรกเริ่มไปแล้วสิบนาทีทุกวันนั่นล่ะ”

เป็นอย่างที่มินว่าจริงๆ..

หลังจากที่สปายกับมินมาถึงห้องเรียน …ไม่นานคาบแรกก็เริ่มขึ้น แล้วสิบนาทีหลังจากนั้น โชกุนก็ถลาเข้าห้องเรียนมา

การเรียนของสปายวันนี้ออกจะลำบากไม่น้อย

เมื่อร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ  อาการเหนื่อยล้าก็ตามมา สปายหาวแล้วหาวอีกระหว่างเรียน ถ้าคาบไหนทนไม่ไหวจริงๆก็ฟุบลงกับโต๊ะไป

เวลาพักเที่ยงคือช่วงเวลาที่สปายรอคอยมาทั้งวัน

มินกับโชกุนชวนสปายไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร แต่ความง่วงมีมากกว่าความหิว สปายเลยได้แต่ปฏิเสธไป อีกอย่าง ถ้าเวลาพักเที่ยงไม่ต้องเสียเงินซื้ออะไรกิน ก็ประหยัดเงินได้ด้วย

แต่กระเพาะที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้าก็ประท้วงขึ้นมาจนได้

สปายควักโทรศัพท์มือถือจอขาวดำมากดดูเวลา

…อีกสิบห้านาทีก็เริ่มคาบบ่ายแล้ว จะหาอะไรกินทันไหมเนี่ย

เสียงร้องโครกครากดังมาเป็นระยะ

ถ้าเป็นแบบนี้อีกทั้งบ่ายคงไม่ดีแน่

สุดท้ายเที่ยงวันนั้นสปายยอมเสียสละเงินสิบบาทแลกกับนมหนึ่งกล่องประทังชีวิตไปอีกวัน

การเรียนคาบบ่ายให้ความรู้สึกไม่ต่างจากช่วงเช้ามากนัก

สปายพยายามควบคุมความง่วงที่เริ่มครอบงำทีละนิด 

บังคับให้สติจดจ่อกับสิ่งที่ครูกำลังสอน

ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

....คงอีกสักพักถึงจะชินกับอาการแบบนี้

ทันทีที่เสียงออดจบคาบสุดท้ายดังขึ้น สปายกระวีกระวาดเก็บของลงกระเป๋า ตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้อง แต่เสียงใสของใครบางคนเรียกไว้ก่อน

“สปาย เป็นอะไรหรือเปล่า?”  เสียงที่สปายเริ่มคุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง

สปายหันไปมอง เห็นคนถามสะพายกระเป๋าเตรียมออกจากห้องแล้ว

“เราไม่ได้เป็นอะไร” สปายยิ้มให้น้อยๆ   แต่มินไม่ได้เชื่อเท่าไรนัก ค่อยๆเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่โต๊ะสปาย

“ไม่จริงอ่ะ สปายดูง่วงๆ  ไม่สบายหรือเปล่า?” มินถามอีกครั้ง สปายได้แต่ส่ายศีรษะน้อยๆ ยิ้มจางๆ

“ยังไงไปหาหมอไหม เดี๋ยวพวกเราไปเป็นเพื่อน”โชกุนตามมาสมทบ

สปายเงยหน้ามองทั้งคู่  ได้แต่ยิ้มให้น้อยๆ

“เราไม่เป็นไรจริงๆ …  เดี๋ยว…เรากลับก่อนนะ”  สปายลุกขึ้น โบกมือให้ทั้งสองคนก่อนจ้ำอ้าวออกไป

เขาไม่มีเวลาไปไหนทั้งนั้นนอกจากทำงาน

เขารู้ตัวเองดีว่าเขาไม่ได้ป่วย  ถึงป่วยจริง…อย่างไรเสีย เขาก็ต้องไปทำงานอยู่ดี

เขาอยากลองให้เวลากับเพื่อนใหม่ แต่เขาทำอย่างนั้นไม่ได้

เขาไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจริงใจมากแค่ไหนกับคำว่าเพื่อน  จะบอกว่าเขาไม่ไว้ใจก็ได้ 

เขาไม่รู้ว่าถ้าคนพวกนั้นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วเขาจะต้องทำตัวยังไง

อย่าสนิทกันเลย … ดีที่สุด


สปายเดินเท้ากลับห้องพักเหมือนเคย ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย

โซดาอยู่ในชุดเตรียมพร้อมออกไปทำงานเหมือนทุกครั้ง

สปายเห็นอย่างนั้นก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดบ้าง พอออกจากห้องน้ำมา โซดาก็เตรียมกับข้าวไว้แล้ว

“วันนี้มีผัดผักบุ้ง” โซดายิ้มแป้น แกะกับข้าวถุงเทใส่จาน ก่อนหันไปแกะข้าวสวยที่อยู่ในถุง

สปายได้กลิ่นหอมๆของผัดผักบุ้งแล้วก็กลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ รีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้มากินข้าวเร็วๆ

วิ่งมานั่งข้างโซดาได้แล้วก็ต้องเอะใจ พิจารณาเสื้อผ้าที่โซดาสวมใส่

“แกไม่ร้อนเหรอวะ?” ตักข้าวใส่ปากไปคำหนึ่งแล้วก็ถามออกมา

โซดาส่ายหน้ารัว “ร้อนตรงไหน อากาศออกจะเย็น”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ร่างกายกลับไม่ได้รับกับคำพูดเลย .. สปายแอบเห็นหยดน้ำผุดตามใบหน้าของเพื่อนตัวเล็ก

โซดาอยู่ในชุดเสื้อสีเทาแขนยาวคอเต่ากับกางเกงขายาวสีดำเข้าชุด ยังไม่หมดแค่นั้น มีเสื้อกั๊กสีเทาสวมทับไว้อีกตัว

สปายไม่ได้ถามอะไรต่อ ต่างคนต่างกินข้าวไปเงียบๆ

จนกระทั่งถึงเวลาไปทำงาน



สตูดิโอผับตั้งอยู่ในย่านดังใจกลางเมืองใหญ่

ถนนสายหลักตัดผ่านหน้าร้าน หากแต่ไร้รถประจำทางวิ่งบนถนนเส้นนั้น แม้แต่รถแท็กซี่ยังหายาก

สปายกับโซดาใช้บริการรถโดยสารประจำทางมาลงที่ถนนที่ใกล้ร้านที่สุด เดินเข้าซอยอีกพักใหญ่จึงจะถึงร้านที่ทำงาน

ทั้งสองคนมาถึงก่อนเวลาเปิดร้าน ช่วยพี่ๆในร้านจัดของให้เข้าที่ เตรียมโต๊ะ เก้าอี้ ให้พร้อม

ทันทีที่เปิดร้าน ลูกค้าทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย

ผู้คนที่แวะเวียนมาที่ร้านนี้ส่วนใหญ่มารถส่วนตัวกันทั้งนั้น รถยนต์บ้าง รถจักรยานยนต์บ้าง บ้างก็มาคนเดียว บ้างก็มากันเป็นกลุ่ม

สปายแอบคิดว่า...ผู้คนที่นี่ไม่ต่างอะไรกับที่โรงเรียนของสปายนักหรอก

สปายกับโซดาวิ่งทำงานในส่วนของตัวเอง

พิมพ์วิ่งวุ่นอยู่ในส่วนเคาน์เตอร์บาร์ พนักงานคนอื่นวิ่งเข้าวิ่งออกเคาน์เตอร์เป็นว่าเล่น

สปายวิ่งไปรับออเดอร์แล้วลิ่วกลับมาที่เคาน์เตอร์

พี่เออยู่ตรงนั้นพอดี

“พี่เอครับ”  สปายยื่นกระดาษที่มีออเดอร์ลูกค้าไปให้

เขาไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องดื่มพวกนั้นเท่าไรหรอก เขาไม่รู้ว่ามันรุ่นไหนยี่ห้ออะไร  พี่พิมพ์บอกว่าอย่าเพิ่งจัดเอง ให้จดออเดอร์มาแล้วบอกบาเทนเดอร์

“อันนี้ของน้องสปาย” เอยิ้มหวานให้รุ่นน้อง ยื่นถาดที่เตรียมเสร็จแล้วให้สปาย   สปายยิ้มรับพลางเอ่ยขอบคุณ

คนตัวเล็กประคองถาดในมือไปยังลูกค้ากลุ่มใหญ่ที่เป็นเจ้าของเครื่องดื่มพวกนี้

เท่าที่สปายสังเกตมา ลูกค้าบางคนก็ชอบเข้าไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์แล้วก็ถือออกมาเอง บางคนก็เรียกพนักงานให้ไปเสิร์ฟ

ถ้าพื้นที่ในร้านพอมีที่เดินได้บ้าง จะให้ยกไปเสิร์ฟก็ไม่ลำบากเท่าไร แต่เมื่อไรที่ในร้านแออัดมากขึ้น ต้องใช้แรงพอสมควรกว่าจะยกเสิร์ฟถึงที่ได้

สปายประคองถาดเครื่องดื่มมาถึงที่หมายได้ในที่สุด มือบางยกขวดหลากสีวางลงบนโต๊ะ วางถังน้ำแข็งไว้ใกล้ๆ

คนตัวเล็กทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง โดยไม่รู้สึกถึงสายตาของกลุ่มลูกค้าที่นั่งอยู่

สปายกำลังจะหมุนตัวกลับออกไป พลันมือน้อยๆถูกฉุดไว้เสียก่อน

สปายสะบัดออกทันทีตามสัญชาตญาณ ท่าทางที่เรียกเสียงโห่ฮาได้จากคนทั้งโต๊ะ

สปายกวาดสายตามองคนกลุ่มนั้น

ผู้ชายไม่น้อยกว่าห้าคนนั่งอยู่ตรงนั้น  บางคนตัวเล็กบางคนตัวใหญ่ แต่ตัวเล็กในที่นี้ไม่ได้เล็กกว่าสปายเลย

“ที่นี่มีบริการนั่งดริ๊งค์นี่ มาๆนั่งดื่มด้วยกันก่อน” คนที่จับมือสปายพูดออกมา  คนตัวเล็กขมวดคิ้วแน่น

ถึงจะมีบริการที่ว่า แต่เขาไม่ได้ทำหน้าที่นั้น!

“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมไปตามให้” กลั้นใจพูดอย่างสุภาพ ไม่อยากให้มันมีเรื่องเหมือนเมื่อวาน

สปายตั้งใจจะหันไปเรียกพี่ผู้หญิงที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น แต่ร่างบางกลับถูกฉุดลงบนเก้าอี้บุนวมเสียก่อน

“จะไปตามใครเล่า ฉันต้องการให้เธอนั่งดื่มเป็นเพื่อน” ชายคนนั้นบุ้ยปากไปที่เครื่องดื่มตรงหน้า

สปายไม่ชอบใจเท่าไรนักหรอกกับคำพูดแบบนี้!

“ขอโทษครับ”  สปายพยายามแกะมือหนาของคนที่จับมือเขาไว้แน่น

ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะหัวเราะทำไม คิดว่าเขาเล่นตลกอยู่หรือไงวะ

“ไม่เอาสิ นั่งด้วยกันก่อนน้า ชงเหล้าให้พี่หน่อยสิ” ชายคนนั้นเริ่มไล้มือไปตามเอวบาง สปายออกแรงดิ้นทันที

“ไม่เห็นหรือไงว่ากูเป็นผู้ชาย! มึงวิปริตกันหรือไงวะ?!” สุภาพดีๆแล้วไม่ชอบ ชอบแบบหยาบคายกันใช่ไหม!

“อู้ววว” เสียงหัวเราะมาอีกระลอกใหญ่ เหมือนว่าคนพวกนั้นไม่ได้สนใจคำพูดของสปายเลยแม้แต่น้อย

สปายเหลือบมองผู้ชายคนอื่นๆในโต๊ะ คนพวกนั้นส่งสัญญาณเรียกพี่ๆผู้หญิงในร้าน  แล้วสปายก็เข้าใจว่าพี่ผู้หญิงพวกนั้นถูกเรียกมาทำไม

“นั่นน่ะ ทำแบบนั้น ทำให้พี่หน่อยสิ” คนที่จับมือสปายไว้เอ่ยออกมาพลางบุ้ยปากไปทางพี่ผู้หญิงที่เพิ่งมานั่งร่วมโต๊ะ  มือหยาบกร้านของชายคนนั้นไล้เอวสปายไม่หยุด

สปายเบ้หน้าอย่างขยะแขยง พยายามส่งสายตาเว้าวอนไปทางพี่ผู้หญิงสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะ และความพยายามของสปายก็เป็นผลเมื่อหนึ่งในสองคนนั้นสบตาสปายพอดี

แต่เหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นเลย เพราะพี่คนนั้นเพียงบุ้ยปากไปที่แก้วเปล่า ใช้สายตาบอกสปายว่าให้ทำๆไปเถอะ 

มือบางเอื้อมไปหยิบแก้วเปล่ามา คีบก้อนน้ำแข็งกระแทกแก้วแรงๆ เทของเหลวสีทองลงในแก้ว ยื่นให้ผู้ชายข้างๆ

“เพียวๆเลยเหรอจ๊ะ จะมอมพี่หรือไงเนี่ย” ชายคนนั้นกลั้วหัวเราะเบาๆ พี่ผู้หญิงคนเดิมหันมาชี้ไปที่โซดาข้างๆขวดเหล้า สปายอ่านปากได้ว่า ‘ใส่โซดาด้วย’

สปายเอื้อมมือไปหยิบโซดามาเทลงไป ไม่ได้สนใจว่ามันเยอะหรือน้อย สปายไม่รู้วิธีกิน ไม่รู้ว่าเขากินกันยังไง ต้องทำยังไง ใส่อะไรมากน้อยแค่ไหน ให้สปายใส่โซดาด้วย เขาก็ใส่แทบทั้งขวด … ได้ยินผู้ชายที่นั่งข้างๆหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เอ้า มาๆ กินอย่างนี้ก็ได้” สปายวางแก้วที่ ‘ชง’ ไว้ตรงหน้าชายคนนั้น ตั้งท่าจะลุกหนี แต่ยังไม่ทันได้ลุกไปไหนก็ถูกฉุดรั้งไว้อีกครั้ง

“อะไรกัน ให้พี่กินคนเดียวได้ไง” ชายคนนั้นยกแก้วที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาซดจริงๆ หันไปชนแก้วกับเพื่อน แต่มือก็ยังจับสปายไว้แน่น คนตัวเล็กได้แต่ยู่หน้า

แก้วที่ของเหลวหายไปเกือบครึ่ง ถูกชายคนนั้นเทน้ำสีทองเพิ่มลงไปจนเกือบล้น

“ตาน้องกินแล้วนะจ๊ะ” ยกแก้วใบนั้นมาจ่อริมฝีปากบาง สปายเม้มปากกัดฟันแน่น หันหน้าหนีแก้วที่ชายคนนั้นตามมายื่นป้อน

“กินๆเข้าไปเถอะน่า  จะได้นั่งคุยกันยาวๆ” ตามมาป้อนปากสปายไม่ลดละ มือบางออกแรงดันแก้วนั่นออกห่างจากปาก

ใครจะกินน้ำเปลี่ยนนิสัยนี่กันวะ!

สปายไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ และไม่คิดจะดื่ม ใครๆก็รู้สรรพคุณของเครื่องดื่มพวกนั้นดี และเพราะสปายไม่เคยดื่ม เขารู้ตัวแน่ๆว่าตัวเองน่ะเป็นพวกคออ่อน  แล้วไอ้บ้านี่ยังจะบังคับให้เขากินอยู่ได้ โธ่เว้ย!

“ไม่กิน!” สปายออกแรงดันแก้วนั่นสุดแรง แต่คงออกแรงมากไป

…ของเหลวสีทองนองพื้น เศษแก้วกระจายทั่ว

 “มึง!!” เสียงทุ้มแหบกร้าวจากคนที่พยายามป้อนน้ำสีทองนั่นให้สปาย

สปายตกใจกับเสียงนั้น เผลอเงยหน้ามองเจ้าของเสียงแล้วก็ได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย

…ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้!

“มันจะอะไรนักวะ แค่กินเหล้าเนี่ย!! ทำเป็นดีดดิ้นเล่นตัว!!! น่าหมั่นไส้!!” เสียงสบถกร้าวมาจากผู้ชายคนเดิม

สปายขมวดคิ้วแน่นกับคำพูดนั้น

“กูบอกแล้วว่าไม่กิน แต่มึง!!!....”

“ทำไม!!! กูทำไม?!!!! มึงจะบอกว่ากูผิดใช่ไหม!!! อะไรกันวะพนักงานร้านนี้ น่ารำคาญ!!!” 

สปายกำมือแน่น พยายามกลั้นใจไม่มีเรื่องกับคนตรงหน้า

“ยืนเซ่ออยู่ทำไมล่ะ! ทำความสะอาดซะสิ!!” ว่าจบ ชายคนนั้นเบี่ยงตัวออกจากโต๊ะไป สปายเห็นผู้ชายคนอื่นในโต๊ะวิ่งตามไปด้วย

ร่างบางกัดริมฝีปากล่างแน่น

ทำไมต้องทำเหมือนเขาผิดด้วยวะ!!

สปายก้มลงเก็บเศษแก้ว หาถุงพลาสติกที่หล่นอยู่แถวนั้นได้ก็เอามาใส่เศษแก้วพวกนี้

ถ้าทำความสะอาด ยังไงก็เป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว

เขาไม่ได้มานั่งให้คนอื่นลูบล้วงตามใจชอบนี่!

“โอ๊ย!” เสียงหวานร้องเบาๆ

…เศษแก้วทิ่มมือเข้าจนได้

พี่ผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะได้แต่ส่งสายตาเห็นใจมาให้สปาย

สปายฝืนยิ้มให้น้อยๆ

ในโต๊ะยังมีคนรอให้พี่สองคนนั้นบริการอยู่ จะให้ลุกมาช่วยสปายเก็บเศษแก้วก็คงดูแปลกๆ

สปายก้มลงเก็บเศษแก้วต่อไป

โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคมของใครอีกคนจ้องมองเหตุการณ์ทั้งหมดจากห้องทำงาน










MOONLIGHT









มาแล้วค่ะ ^///////////^
ฮี่ๆๆๆ

ทำไงดี ...หลงรักพี่น้ำแข็งเข้าแล้ว  :impress2:


เจอกันตอนต่อไปค่ะ >////////<


หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-08-2014 01:01:50
น่าเห็นใจเด็กเสิร์ฟนะ ถ้าต้องเจอลูกค้างี่เง่าแบบนี้
คราวนี้ถือว่าโชคดีที่ไม่มีเรื่อง สงสารสปาย&โซดาจัง
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 02-08-2014 01:07:18
สงสารหนูสปาย  :sad4: ฮืออ พี่น้ำแขง หึ้ยย จะรอดูตอนที่น้ำแข็งต้องละลายเพราะสปายขวดน้อยนะ อิอิ  :hao7:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 02-08-2014 01:10:34
งือออน้องสปายน่าสงสารถูกแกล้งอีกแล้ว :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-08-2014 08:02:39
สงสารน้องสปายจัง :monkeysad:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: boyslover ที่ 02-08-2014 10:27:24
ไม่ได้ชอบมันเลยไอ้น้ำแข็งเนี้ยะ ขี้เก็ก :z6:
สงสารสปายง่ะ ต่อยแม่งเลยน้อง
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 02-08-2014 10:40:04
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: dear77 ที่ 02-08-2014 11:23:16
 :katai1: สนุกเป็นกำลังใจห้ค่ะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: jinjin283 ที่ 02-08-2014 12:15:53
สนุกดีคะน้องสปายน่าสงสารอะ น้ำแข็งจะยืนดูเฉยๆเหรอคะ ไม่โอนะพ่อว่าที่พระเอก
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-08-2014 14:18:12
อ่านแล้วอยากกระทืบคน
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 02-08-2014 17:11:41
คือ เข้าใจ น้ำแข็ง หละว่า ให้เด็ก อยู่ในสายตาตัวเองยังคอยคุมสถานการณ์อะได้ ดีกว่าปล่อยให้เด็กๆไปเผชิญอะไรกันตามลำพัง แอบชอบ สปายแล้ว อ่ะดิ น้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 02-08-2014 18:52:12
คุณน้ำแข็ง อย่าใจแข็งนักนะ รีบไปช่วยสปายหน่อยสิ~~~~ :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 02-08-2014 19:10:27
ลูกค้าบ้าบอ พูดไม่รู้เรื่อง  :beat:   :z6:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 5 ห่วง (2/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 03-08-2014 09:16:38
 o13
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 17-08-2014 00:36:45
Chapter  6



ลูกค้าในร้านเริ่มบางตาลง จังหวะของเสียงเพลงสบายหูขึ้น

สปายหาจังหวะควักโทรศัพท์มือถือมากดดูเวลา

เลขสองที่อยู่บนหน้าจอทำเอาสปายถอนหายใจเบาๆ

…ใกล้เลิกงานแล้ว

“น้องสปาย” เสียงเรียกของหญิงสาวที่สปายเริ่มคุ้นหูดังขึ้น

สปายกำลังทำความสะอาดโต๊ะที่ว่างอยู่ตอนที่พิมพ์เดินตรงเข้ามา

สปายหันไปมองหญิงสาว

เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าพี่พิมพ์ดูอึกอักแปลกๆ

“คือว่าอย่างนี้นะน้องสปาย…เดี๋ยว….” พิมพ์ชะงักไป สปายได้แต่ยิ้มไปให้น้อยๆ พิมพ์สูดลมหายใจลึกๆก่อนเอ่ยต่อ

“คุณน้ำแข็งจะลงมาหา …ไม่สิ คุณน้ำแข็งให้ขึ้นไปพบ ไม่! คือ…นั่นแหละ”

สปายเห็นพิมพ์ถอนหายใจแรงๆอีกที อดไม่ได้ที่คนตัวเล็กจะยิ้มน้อยๆไปให้ … ยิ้มให้กับความซวยของตัวเอง

ถึงเขาจะไม่มั่นใจว่าทำไมพี่พิมพ์ต้องอึกอักแบบนี้ แต่ที่บอกว่าให้ไปพบคุณน้ำแข็งหรือคุณน้ำแข็งจะลงมาหานั่นมันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

คุณน้ำแข็งอะไรนั่นคงไม่ได้เรียกเขาไปชมเชยที่ตั้งใจทำงานอะไรเทือกนั้นหรอก

“ได้ยินแล้วยังยืนนิ่งอยู่อีก” เสียงทุ้มของคนมาใหม่ทำเอาสปายหันขวับ

เจ้าของร้านร่างใหญ่ยืนกอดอกนิ่งอยู่ด้านหลังสปาย

“คุณน้ำแข็ง…คือ…” เป็นพิมพ์ที่เอ่ยออกมา

ก็ไหนบอกว่าให้มาตามสปาย แล้วก็ลงมาเอง?

คุณน้ำแข็งจะเอายังไงแน่เนี่ย

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าวันนี้เธอทำอะไร” น้ำแข็งสบตากับเด็กตัวเล็กตรงหน้า

สปายขบริมฝีปากล่างแน่น ขมวดคิ้วน้อยๆ

ไม่ทันที่สปายจะได้เอ่ยอะไร มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็ก กำแน่นจนสปายรู้สึกตึงๆที่แผลตรงฝ่ามือ แต่ร่างเล็กไม่ได้ส่งเสียงร้องใดๆออกไป

แรงขัดขืนที่สปายงัดออกมาใช้ หายไปพร้อมๆกับความเจ็บที่ฝ่ามือที่มากขึ้น  เท้าเล็กทำได้เพียงก้าวตามแรงลากของร่างสูง

ห้องทำงานของน้ำแข็งเป็นที่ที่สปายถูกลากขึ้นมา

ชายชุดดำหน้าห้องทำงานยืนก้มหน้ากุมมือขณะที่น้ำแข็งเดินผ่าน

เบียร์กำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่ตอนที่ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก

สองพี่น้องสบตากันเป็นอันเข้าใจ ไม่นาน เบียร์หันมาเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนลุกไปจากห้อง

สปายไม่รู้ว่าสายตาของคุณเบียร์ที่มองมาเป็นอย่างไร เพราะคนตัวเล็กเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่สบตาใครทั้งนั้น

เสียงประตูห้องปิดลงโดยฝีมือของคนที่เพิ่งออกไป บรรยากาศในห้องทำงานตกอยู่ในภาวะเงียบสงบ ต่างจากครั้งก่อนตรงที่ไม่มีเสียงเพลงจากในร้านดังเล็ดลอดเข้ามา  …นี่มันเวลาปิดร้านแล้วนี่นะ เสียงเพลงพวกนั้นเลยถูกปิดไปด้วย

น้ำแข็งยังคงจับมือร่างเล็กแน่นและบีบรัดข้อมือบางแน่นมากขึ้น

ร่างสูงขบกรามกรอด

…เด็กตัวเล็กตรงหน้าไม่ยอมสบตาเขาเลย!

ถึงกระนั้นเขาก็แอบเห็นว่าร่างเล็กๆนี้ขบริมฝีปากล่างตัวเองแน่น

น้ำแข็งปล่อยมือออกจากข้อมือเล็ก เดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่ชุดโซฟาหรู สายตาคมจ้องมองร่างเล็กที่พยายามซ่อนมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง
แต่ถึงจะซ่อนอย่างไรเขาก็ทันเห็นรอยจ้ำนิ้วมือแดงเด่นชัดบนข้อมือเนียน

แต่ที่น้ำแข็งไม่ทันเห็นคือรอยบาดที่ปากแผลเปิดออกเพราะแรงบีบที่ข้อมือเมื่อครู่

น้ำแข็งจับจ้องใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตไม่มีทีท่าว่าจะมองกัน และดูเหมือนว่าคงไม่มีการเอ่ยแก้ตัวใดๆ

…เด็กบ้าอะไร ทำไมชวนหงุดหงิดแบบนี้วะ!

“เธอนี่จะมีเรื่องให้ได้ทุกวันเลยใช่ไหม?”

น้ำแข็งเป็นฝ่ายเริ่มเปิดบทสนทนาและนั่นทำเอาดวงตากลมโตส่งแววตาวาวโรจน์มาให้

“ให้โอกาสทำงานชดใช้ ไม่ใช่ให้สร้างเรื่องเพิ่ม ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้เงินเธอเสียหน่อย”

ยังคงไร้การโต้ตอบจากร่างเล็ก น้ำแข็งเลยต่อบทสนทนาทันที

“ทำไมเธอไม่ทำตามคำสั่งของลูกค้า”

 “ทำไมผมต้องทำด้วย ในเมื่อนั่นไม่ใช่หน้าที่ของผม!” เสียงหวานเอ่ยอย่างเกี้ยวกราด

“ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าเธอควรเคารพลูกค้ามากกว่านี้! ถึงไม่ใช่หน้าที่แต่มันเป็นสิ่งที่ควรทำ เธอเข้าใจคำว่างานบริการไหม?”

จบประโยค น้ำแข็งได้ยินเสียงหัวเราะขึ้นจมูกดังมาจากคนตัวเล็ก

น้ำแข็งหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ

“อีกเรื่องที่เธอควรปรับปรุงคืออารมณ์  อย่าใช้อารมณ์ในเวลางาน”

“คุณก็พูดได้นี่เพราะคุณไม่ได้เจอเหมือนที่ผมเจอ ถ้าคุณเจอเหมือนผม ยังไงคุณก็ต้องทำเหมือนผมแน่ๆ!!”

“อย่าเปรียบเทียบฉันกับเธอ” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆทำเอาสปายชะงัก

น้ำแข็งนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เด็กคนนี้เพิ่งเจอ

เหมือนมีอะไรมากกว่านั้นที่ทำให้เด็กคนนี้ทะเลาะกับลูกค้า

อะไรบางอย่าง…

“เธอดื่มแอลกอฮอล์ไม่เป็นใช่ไหม?” คำถามจากร่างสูงทำเอาสปายอึกอัก

แน่นอนว่าน้ำแข็งเห็นสีหน้าท่าทางนั้นทุกอย่าง

ทำไมต้องทำอึกอัก? ดื่มไม่เป็นหรือว่าดื่มหนัก?

น้ำแข็งเดินไปเปิดตู้เย็นหลังใหญ่ หยิบแอลกอฮอล์สีใสติดมือมาหนึ่งขวด

“เอาไหม?” น้ำแข็งกลับมายื่นขวดในมือให้ร่างเล็ก 

สปายขบกรามกรอด …สนุกมากไหม?

คิดจะยั่วโมโหกันหรือไง?!

สปายไม่ยื่นมือไปรับ ซ้ำยังขมวดคิ้วใส่น้ำแข็ง

น้ำแข็งยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ เดินไปเปิดฝาขวดแล้วกลับมาตั้งไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา

“เธอดื่มไม่เป็นจริงๆเหรอ?”  เปิดฝายั่วขนาดนี้ คนตัวเล็กยังเอาแต่ขมวดคิ้วใส่เขา
เขาแอบเห็นว่าเด็กตรงหน้ายู่หน้าน้อยๆกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ค่อนข้างฉุนจัด

น้ำแข็งคว้าแก้วใสใกล้มือรินของเหลวใสลงไป ยื่นแก้วนั้นวางไว้ด้านหน้าคนตัวเล็ก

“ดื่มสิ”

สปายกำมือแน่น ไม่สนใจว่าที่ฝ่ามือจะมีแผลสดอยู่ เสียงใสเอื้อนเอ่ย

“คุณทำแบบนี้ทำไม?”

“เธอควรทำตัวให้กลมกลืนกับที่ทำงาน”

สปายเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่

…ที่ทำงานทำไม? แล้วทำไมเขาต้องทำตัวให้กลมกลืนด้วย?!

หากแต่ลึกๆแล้ว สปายกลับคิดตามที่น้ำแข็งพูดทุกอย่าง

“แค่ดื่มเหล้า มันจะยากอะไร” น้ำแข็งเอ่ยต่อ  มือหนาคว้าแก้วเปล่ามาอีกใบ รินของเหลวใสลงไปในนั้น เขย่าแก้วเบาๆ
สายตาคมจับจ้องร่างบางรอดูปฏิกิริยาตอบกลับ

“อยากได้เงินก็ต้องทำ”

น้ำแข็งกระดกของเหลวในมือเข้าปาก  ของเหลวใสไหลผ่านลำคอจนหมดแก้ว

เงยหน้าสบตากับเด็กตรงหน้า

มือบางกำแน่นจนน่ากลัวว่าเลือดจะไหลเวียนไม่ได้ ขมวดคิ้วแน่นจนน่ากลัวว่าจะคลายไม่ออก

ถ้ามันจะไม่เป็นปัญหากับโซดา เขาจะเข้าไปชกหน้าไอ้เจ้าของร้านบ้าบอนี่สักยก

สปายพยายามนึกถึงเพื่อนคนเดียวของเขาที่เหลืออยู่

เขาไม่อยากให้โซดาต้องลำบากเพราะเขาแน่ๆ! ตัวเขาในตอนนี้จะเป็นยังไงช่างมัน

เขายอมรับฟังคำดูถูกพวกนั้นแต่เพียงผู้เดียว

“หรือจะเอาไวน์? หรือจะลองเบียร์?” น้ำแข็งลุกขึ้น เตรียมเดินไปเปิดตู้เย็น

“ผมไม่กิน!!!” เสียงใสตวาดลั่น

น้ำแข็งเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าคนตัวเล็ก

สปายไม่ได้ก้าวหลบ ใบหน้าใสเชิดขึ้น สบตาน้ำแข็งอย่างไม่ยอมแพ้

“แล้วเธอก็จะตวาดลูกค้าเหมือนที่ตวาดฉัน?”

ประโยคที่ทำเอาสปายต้องเบือนหน้าหลบสายตา

ที่น้ำแข็งพูดมาช่างจี้ใจดำสปายนัก  เพราะเขาอาจจะทำอย่างที่น้ำแข็งว่าก็ได้

มือหนาเอื้อมไปหยิบแก้วเจ้าปัญหาที่มีของเหลวใสมายื่นให้ร่างเล็ก

“ดื่มเข้าไป”

“ไม่!!”

“มันไม่มีอะไรหรอกนะนอกจากแอลกอฮอล์ เธอคิดว่าฉันจะใส่อะไรลงไปหรือไง?”

สปายจ้องตาน้ำแข็งอย่างไม่ไว้ใจ

ถึงไม่ใส่อะไรเพิ่ม มีแค่แอลกอฮอล์อย่างเดียวเขาก็ไม่กินมันเข้าไปหรอก!

ยังไงก็ได้ชื่อว่าแอลกอฮอล์อยู่ดีไม่ใช่เหรอวะ?!

น้ำแข็งมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะยื่นมือมารับแก้วนี่เลย

มันจะยากเย็นอะไรขนาดนั้นวะ

น้ำแข็งถอนหายใจแรงอย่างหน่ายๆ ยกแก้วในมือเทของเหลวเจ้าปัญหาเข้าปาก

…หากแต่ไม่ได้กลืนลงไป

มือหนาคว้าท้ายทอยของคนตัวเล็กไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง จับใบหน้าใสไว้แน่น ประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบางเล็กนั่น

“อื้อ!!!!” ร่างบางเบิกตากว้าง มือบางกำแน่นรัวทุบไหล่กว้างไม่ยั้ง

น้ำแข็งเลื่อนมือข้างหนึ่งมาบีบคางคนตัวเล็กให้เผยอปาก อาศัยจังหวะนั้นดันของเหลวเจ้าปัญหาเข้าไปในโพรงปากเล็ก 
สปายหลับตาแน่น ออกแรงทุบไหล่หนารัวเร็วมากขึ้น  ไม่สนใจความเจ็บที่ฝ่ามือ

น้ำแข็งผละออก ยกมือปาดคราบใสๆที่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก

ไม่อยากจะเชื่อ….รสละมุนยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น

…ความหอมหวานนี้คืออะไร?

น้ำแข็งเพิ่งได้สติตอนที่เห็นร่างบางลงไปนั่งกองกับพื้น

สปายสำลักไอโขลก หน้าแดงจนน่ากลัวว่าจะสลบเอา

น้ำแข็งทรุดนั่งลงข้างๆ มือหนายื่นไปตั้งใจลูบหลังให้ หากแต่ช้ากว่ามือบางที่ยื่นมาปัดออกได้ทัน

สปายส่งสายตาเคืองโกรธมาให้ในขณะที่ตัวเองยังสำลักไม่หยุด

น้ำแข็งมองซ้ายมองขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก

เขาว่านี่มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาอึกอักแบบนี้นะ

น้ำแข็งผละไปรินน้ำเปล่ามาให้คนตรงหน้า

สปายมองน้ำเปล่าในแก้วอย่างไม่ไว้ใจ จนน้ำแข็งต้องยื่นให้ดมก่อนดื่ม

สปายสำลักจนรู้สึกโล่งแล้วจึงคว้าแก้วน้ำเปล่ามาดื่มล้างคอ

สปายกระดกน้ำเปล่าจนน่ากลัวว่าจะสำลักอีกรอบ

“ดีขึ้นไหม?”  อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ 

ทั้งๆที่ป้อนให้ถึงปาก แทนที่จะกลืนลงไป แต่เด็กนี่เอาแต่ต่อต้านมันก็ต้องสำลักแบบนี้นี่ล่ะ

“ลิ้มรสชาติของมันบ้าง จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง” น้ำแข็งว่าจบก็เก็บขวดแอลกอฮอล์สีใสกับแก้วทุกใบเข้าที่

สปายยันตัวลุกขึ้น หันหลังให้ร่างสูง มือบางยกขึ้นถูริมฝีปากตัวเองแรงๆ

เห็นคนตัวเล็กถูริมฝีปากตัวเองแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความหวานหอมที่เคล้าไปกับรสชาติของแอลกอฮอล์เมื่อครู่

…ทำไมเด็กตรงหน้าเขาถึงได้หวานขนาดนี้

พลันน้ำแข็งทันเห็นของเหลวสีแดงเลอะเต็มฝ่ามือน้อยๆ

แผลนั่นมายังไงวะ?!

มือหนาฉวยมือบางข้างที่มีสีแดงเกรอะ เมื่อประจักษ์แก่สายตาว่ารอยแผลไม่ได้เล็กๆน้ำแข็งถึงกับขมวดคิ้วแน่น

“ทำไมไม่บอก!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น ออกแรงดึงข้อมือบางให้เดินไปด้วยกัน

ห้องนอนเขาน่าจะมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่…

“ปล่อย…” เสียงหวานแหบแห้ง ผลจากการสำลักชุดใหญ่

“ไปทำแผลก่อน”  น้ำแข็งประคองมือบางจนออกจากห้องทำงานมาด้วยกัน

สปายอาศัยจังหวะที่น้ำแข็งผ่อนแรงสะบัดข้อมือจนหลุด หันหลังวิ่งเร็วๆลงบันไดไป

“เฮ้ย! เธอ!”

น้ำแข็งกำลังจะก้าวเท้าตาม พลันชะงักเมื่อรู้สึกแปลกๆ

มันก็ไม่ใช่เรื่องของมึงเลยนะเว้ยไอ้น้ำแข็ง!!

แค่เด็กคนหนึ่ง ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้!


(ต่อหน้า 3 ค่ะ )
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 17-08-2014 00:50:27
สปายออกแรงวิ่งโดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้าง

มือน้อยๆกำแน่น  ขอบตาร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้

สปายได้ยินเสียงโซดาเรียกตอนที่เขาวิ่งผ่านเคาน์เตอร์บาร์  แต่สปายอ่อนแอกว่าที่จะหันกลับไปหาเพื่อน

เขาจะให้โซดาเห็นเขาที่เป็นแบบนี้ไม่ได้!

ประตูบานเล็กอยู่ตรงหน้า แสงสว่างขาวกระจ่างตา

สปายค่อยๆผ่อนแรงวิ่ง เดินมาจนถึงที่เก็บของของพนักงานในร้านทุกคน

สปายเข้าไปหยิบเป้ใบใหญ่ของตัวเอง เป้ใบเดียวที่เขาพามันไปไหนมาไหนด้วยตลอด

มือน้อยๆรูดซิบเปิดกระเป๋า …  หยิบของที่เขาพกไปไหนมาด้วยตลอดเวลาไม่ต่างจากเป้ใบนี้

…ตุ๊กตาสิงโต Lion King คือสิ่งที่อยู่ในมือ

ถึงขนาดของมันจะเล็กแค่ฝ่ามือ แต่มันกลับทำให้สปายรู้สึกดีทุกครั้งที่สปายทุกข์ใจ

ตุ๊กตาที่เขารักต่างพ่อแม่บังเกิดเกล้า

…แม่อุ๊บอกว่าเขากับตุ๊กตาตัวนี้อยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้าด้วยกัน แม่อุ๊จึงไม่จับเขากับตุ๊กตาแยกจากกัน

…เพราะเชื่อว่าตุ๊กตาตัวนี้อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อแม่ของสปายทิ้งไว้ให้

น้ำใสๆจากดวงตาหยดลงตุ๊กตาตัวนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว

สองปี…สามปี… หรือมากกว่านั้น

และในเวลานี้ก็ไม่ต่างกัน…

สปายทรุดลงนั่งกับพื้น แก้มใสแนบตุ๊กตาตัวเล็กคล้ายต้องการความอบอุ่น หากตุ๊กตาเอื้อนเอยคำปลอบโยนได้บ้างคงจะดี…

ถ้าเพียงแต่เขาจะได้รับอ้อมกอดของพ่อแม่ในเวลาที่เสียใจแบบนี้บ้าง…

เพราะรู้ว่าในความจริงคงเป็นไปไม่ได้ …

คงทำได้เพียงร้องไห้กับตุ๊กตาตัวนี้แทน…

สปายนึกถึงการกระทำอุกอาจของเจ้าของร้านเมื่อครู่ กอปรกับคำพูดเสียดแทงจิตใจ

บางครั้ง…มันก็หนักเกินกว่าที่เขาจะรับไหว

ความรู้สึกตึงๆที่ฝ่ามือยังมีอยู่เป็นพักๆ เลือดที่ไหลจากปากแผลเริ่มแห้งเป็นครั้งที่สอง
เหลือเพียงรอยบาดที่อีกไม่นานคงทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็น

ไม่ต่างจากรอยบาดในจิตใจของสปายเท่าไรนัก …คงลบภาพความทรงจำเลวร้ายๆต่างได้ยากพอๆกับรอยแผลเป็น

ห่างจากมุมที่สปายอยู่ไปไม่ไกล…ปรากฏร่างเล็กของใครอีกคน

โซดาเกาะขอบประตูแน่น  ชั่งใจ…ระหว่างเข้าไปปลอบกับปล่อยให้สปายได้อยู่กับตัวเอง  เขาควรจะทำยังไงดี

“เข้าไปปลอบเพื่อนเถอะ” เสียงทุ้มดังขึ้นเบาๆ โซดาเงยหน้ามองที่มาของเสียง

คุณเบียร์ยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไร?...

“บางทีไอ้น้ำแข็งก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน เพื่อนเธอถึงได้เสียใจขนาดนี้” 

โซดาเงยหน้ามองร่างสูง

สายตาคุณเบียร์ทอดอาทรไปยังสปาย… ก่อนก้มสบตาร่างเล็กของโซดา เอ่ยย้ำอีกครั้ง

“อย่าปล่อยให้เพื่อนเธออยู่คนเดียวนาน เธอควรเป็นที่พึ่งให้เขา”

จบประโยค โซดาค่อยๆก้าวเดินไปยังเพื่อนตัวเล็ก

เสียงฝีเท้าของคนมาใหม่ทำเอาสปายสะดุ้งสุดตัว

ทันทีที่สปายเห็นว่าใครเดินเข้ามา ร่างเล็กกระโจนพรวดเข้ากอดไว้แน่น  ส่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
.. โซดากอดรัดสปายไว้แน่นไม่ต่างกัน

เบียร์นิ่งมองภาพนั้นไปพักใหญ่ ก่อนตัดใจเดินออกมา ปล่อยให้เพื่อนอยู่ด้วยกัน

คิดไม่ผิดที่แอบเดินตามโซดามา ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้ว่าเด็กที่ชื่อสปายนั้นอยู่ในสภาพไหน

เขาไม่รู้ว่าไอ้น้ำแข็งมันทำอะไรกับเด็กคนนั้น  แต่เขาอยากรู้ว่าอะไรก็ตามที่น้ำแข็งทำลงไป มันรู้ตัวหรือเปล่า?

“ไม่เป็นไรนะสปาย ไม่เป็นไรนะ” เสียงปลอบโยนแหบแห้ง

ไม่รู้ว่าโซดาร้องไห้ตามสปายตั้งแต่เมื่อไร

“ฉันอยู่ตรงนี้กับแกแล้ว อย่าร้องนะ” ถึงโซดาไม่รู้ว่าสปายเจออะไรในห้องทำงานนั้น  แต่มันคงเป็นอะไรที่ทำให้สปายต้องรู้สึกโดดเดี่ยวมากแน่ๆ

โซดาลูบหลังลูบไหล่เพื่อน ยิ่งรู้สึกถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด โซดายิ่งสะท้านในอก …รับรู้ถึงบาดแผลของความเสียใจ

“สปาย…แกลาออกเถอะ อย่าอยู่ในที่แบบนี้เลย” ประโยคนั้นของโซดา ทำเอาสปายผละออกมาสบตาเพื่อน 

“ไม่! ฉันไม่ลาออก …เรื่องแค่นี้…ฉันทนได้! แกอยู่ได้ ฉันก็ต้องอยู่ได้  ฉันจะอยู่กับแก ดูแลแก เราจะช่วยกันทำงาน…เก็บเงิน”

สปายพูดยาวเหยียด ถึงแม้จะขัดเพราะแรงสะอื้น แต่สปายก็พูดออกมาจนจบ

“ไม่ สปาย มันไม่เหมือนกัน แกหยุดงานนี้เถอะ นะ” โซดาเริ่มสะอื้นตามเพื่อนแล้ว ใบหน้าใสของทั้งสองคนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา

“ถ้าฉันหยุด  แกก็ต้องหยุด”

“สปาย…อย่าดื้อสิ แกก็รู้ว่ากว่าจะหาที่ทำงานได้มันยาก  แกกลับไปตั้งใจเรียน กลับไปอ่านหนังสือเถอะ” โซดาพูดพลางปาดคราบน้ำตาอกจากใบหน้าเพื่อน   สปายเอาแต่ส่ายหน้า ไม่อยากได้ยินสิ่งที่โซดาพูด

“ไม่เอา ฉันไม่อยากเห็นแกลำบากอยู่คนเดียว ฉันเป็นห่วงแกด้วย!” สปายกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนเอ่ยต่อ
“มันจะต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก ฉันสัญญา  ฉันจะไม่ทำให้แกเดือดร้อน เราจะช่วยกันทำงาน”

สปายปาดคราบน้ำตาอกจากใบหน้าของโซดา

ต่างคนต่างเช็ดน้ำตาให้กันและกัน….

“ทำไมแกดื้ออย่างนี้นะสปาย ทำไม!”

โซดาตวาดเสียงดังก่อนดึงตัวสปายเข้ามากอดรัดแน่นอีกครา

เสียงร้องไห้ของทั้งสองคนเล็ดลอดเข้าไปในร้าน แยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร

โซดาผละออก ตั้งใจจะจูงมือเพื่อนให้กลับบ้านกัน หากแต่แรงกระตุกที่ข้อมือของสปายทำเอาโซดาชะงัก

จ้องมองใบหน้าเพื่อนสนิทพบว่าสปายเบ้หน้าน้อยๆ  โซดาจึงเหลือบมองมือข้างที่เขาจับไว้อยู่

…รอยบาดเป็นทางยาวมีคราบสีแดงเปรอะทั่วฝ่ามือ

ทำไมเขาถึงเพิ่งเห็นวะ!

“สปาย! แกไปโดนอะไรมา” โซดาประคองฝ่ามือข้างที่มีแผล ออกแรงจูงให้สปายเดินตามมา

สปายในตอนนี้ได้แต่ก้าวตามอย่างว่าง่าย ไร้แรงขัดขืนใดๆทั้งสิ้น

โซดาพาสปายมาหยุดอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ กำลังจะร้องขอกล่องปฐมพยาบาลจากพี่พิมพ์
หากแต่ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่นั่งอยู่ทำเอาโซดานิ่งค้าง

“ให้เพื่อนเธอทำแผลก่อน”

น้ำแข็งดันกล่องปฐมพยาบาลข้างตัวมาทางโซดา หันไปสบตากับสปาย… เด็กคนนั้นเอาแต่เบือนหน้าไปทางอื่น

“แผลแค่นี้… ไม่เป็นไรหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ” สปายว่าเสียงขุ่น ออกแรงดึงมือโซดาให้เดินไปด้วยกัน
 พลันร่างสูงใหญ่ของน้ำแข็งรี่เข้ามาขวางไว้

“เธอหาเรื่องให้บาดทะยักเล่นงานหรือไง?! เป็นแผลมานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แล้วเธอยังจะปล่อยไว้อย่างนี้อีก?!”

น้ำแข็งจับจ้องใบหน้าเล็กไม่วางตา  สปายกัดฟันแน่น สบตาร่างสูงไม่ลดละ

“ผมจะเป็นยังไงมันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”

น้ำแข็งคิ้วกระตุก หาคำโต้ตอบเด็กตรงหน้าไม่ได้เสียอย่างนั้น

พิมพ์ได้แต่ลอบมองเด็กทั้งสองอยู่ไกลๆอย่างห่วงๆ อยากเข้าไปขัดอารมณ์คุณน้ำแข็ง แต่ก็กลัวโดนพายุอารมณ์คุณน้ำแข็งเหมือนกัน

“จะทำอะไรก็รีบๆทำ คนอื่นเขากลับกันหมดแล้ว มึงจะไม่ให้เด็กมันได้พักบ้างหรือไงวะ?” เบียร์เอ่ยเรียบๆ  นิ่งมองน้องชายอยู่ไม่ไกล

โซดาเหลือบมองไปรอบๆร้าน … ความเงียบคือสิ่งที่โซดาสัมผัสได้

อาการเหนื่อยล้าเริ่มเล่นงานโซดากับสปายแล้วเหมือนกัน แต่ยังพักไม่ได้ ตราบใดที่คุณน้ำแข็งยังไม่ปล่อยให้สปายกลับบ้าน

“มาทำแผลก่อน”

น้ำแข็งฉวยข้อมือเล็กข้างที่มีแผลมาได้ก็ออกแรงดึง พาไปหยุดอยู่หน้ากล่องปฐมพยาบาล
รู้สึกถึงแรงขัดขืนแต่น้ำแข็งไม่ยอมปล่อยให้หลุดได้ง่ายๆ

เบียร์เห็นอย่างนั้นเลยเดินเข้าไปหาร่างเล็กอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ไปรอข้างนอกกันเถอะ” เบียร์จูงมือโซดาให้ตามไปด้วยกัน

“แต่…สปาย….” โซดาออกแรงยื้อไว้ 
ทันทีที่เผลอสบตากับเบียร์ร่างเล็กรีบหุบปากฉับ ได้แต่ก้าวตามแรงดึงของร่างสูงแต่ยังเอี้ยวคอมองเพื่อนจนลับสายตา

หลังจากที่เบียร์ออกไปแล้ว พิมพ์เลยตามออกไปบ้าง

ปล่อยให้น้ำแข็งกับสปายอยู่กันสองคน..

“จะดิ้นทำไมนักหนา อยู่นิ่งๆ” น้ำแข็งบีบข้อมือเล็กแน่น สปายกัดฟันแน่น พยายามควบคุมสีหน้าไม่แสดงออกให้รู้ว่า..เจ็บ

มือหนาเปิดกล่องปฐมพยาบาล หยิบย้ำยาล้างแผล ทำความสะอาดแผล ทายาที่แผล

 … ทำทุกอย่างด้วยมือข้างเดียว แน่นอนว่ามืออีกข้าง…ต้องคอยจับมือของร่างเล็กไว้ให้อยู่นิ่ง

สปายซี้ดปากเบาๆเมื่อเจอน้ำยาล้างแผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า…

แอลกอฮอล์นี่นะ … น่าขำที่ชื่อนี้มันมีประโยชน์มากกว่าทำให้เมา

น้ำแข็งบรรจงแต้มยาลงที่รอยแผล …เผลอใช้ลมปากเป่าเบาๆ

สปายกระตุกวาบ  … น้ำแข็งชะงัก

ร่างสูงหันไปควานหาพลาสเตอร์แก้อาการชะงัก หันมาปิดปากแผลด้วยพลาสเตอร์สองชิ้น …ลูบมือเล็กเบาๆ

ความอ่อนโยนถูกทาทับลงบนรอยแผล

ความนุ่มนวลติดตรึงอยู่ใต้พลาสเตอร์

“แผลไม่ลึกมาก เดี๋ยวก็หาย” น้ำแข็งลูบมือบางไม่ยอมปล่อยจนสปายต้องออกแรงดึงมือตัวเองจากฝ่ามือหนา

น้ำแข็งทอดสายตาห่วงใยมองร่างตรงหน้า

“กลับบ้านเถอะ วันนี้เธอ…เหนื่อยพอแล้ว”

สปายลุกเดินหนีออกไปทันที

ไร้คำขอโทษจากอีกคน…และ…ไร้คำขอบคุณจากอีกคนเช่นกัน….






MOONLIGHT







มาแล้วค่ะ ><~
แอมอยากเขียนให้ได้ตอนละยาวๆ  ให้เรื่องมันคืบหน้า  จะพยายามทำให้ได้ฮับ  :katai4:
ตอนนี้ให้พี่เบียร์เป็นผู้เป็นคนกับเค้าบ้าง พี่แกหาสาระไม่ค่อยจะได้  o6

เขียนไปนี่น้ำตาคลอ… ฉันทำอะไรกับน้องสปาย… ทำไมฉันทำกับน้องสปายแบบนี้   :o12:


เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^




หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-08-2014 03:24:13
แย่ว่ะ คะแนนติดลบอย่างแรงเลยคุณเจ้านาย
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 17-08-2014 08:14:19
 :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: greenapple ที่ 17-08-2014 08:26:40
 :ling3:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 17-08-2014 08:36:09
 :sad11:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 17-08-2014 08:51:42
 :mew2: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 17-08-2014 09:20:35
อิคุณน้ำแข็งก็ปากหนักยู่น่านละ
แล้วอย่างนี้จะไปเข้าใจกันตอนไหน
งื้อออสงสารน้องสปาย :sad11:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 17-08-2014 10:16:36
  :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 17-08-2014 16:59:04
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: army_van ที่ 17-08-2014 18:10:05
ขอบคุณค่ะ 

หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 17-08-2014 18:14:15
 :m15:

 :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 17-08-2014 20:50:14
ฮือออ สงสารสองพี่น้องอ่ะ :sad4: น้ำตาซึมเลยตอนสปายกอดตุ้กตาร้องไห้
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 17-08-2014 21:39:51
ตอนที่สปายกับโซดากอดปลอบกัน น้ำตาจิไหล :mew6:
สงสารหนุ่มน้อยทั้งสองคน คุณเจ้านายก็ทำดีกับเด็กๆหน่อยไม่ได้เหรอ เดี๋ยวฟ้องมูลนิธิปวีณาเลย :angry2:
สุ้ๆนะเด็กๆ :กอด1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: O0PiCo0O ที่ 17-08-2014 23:03:29
เราชอบนิสัยน้ำแข็ง แล้วก็เข้าใจสปายนะ
เพราะโดยส่วนตัวสปายก็คงเก็บกดในเรื่องของการเป็นเด็กถูกทิ้ง
น้องจึงคิดมากในเรื่องของการคบคน การแบ่งชนชั้นวรรณะ ซึ่งทุกสิ่งเป็นเรื่องที่น้องคิดเอง ปิดกั้นตัวเองและทิฐิกับตัวเอง
ส่วนน้ำแข็งเราชอบนะ ไอ้การที่สอนสปายในแบบหักดิบแบบนี้ เพราะจะมาทำงานกลางคืนแบบนี้ จะหวังว่าคนเที่ยวมันจะสุภาพนิสัยดีตลอดคืนไม่ได้หรอก คนเค้าขายเหล้า ขายเบียร์ทั้งนั้น แอลกอฮอล์เข้าปาก ก็เมาแล้ว สติหมดไปกับของพวกนั้น นิสัยก็เผยออกมาหมด เราชอบความคิดที่ว่า หากเราคิดจะทำอะไรแล้ว เราก็ต้องปรับตัวเข้ากับสิ่งที่เราจะทำ เพื่อเอาตัวรอดให้ได้ จะทำงานกลางคืน...ก็คงต้องยอมรับในเรื่องของคน ทำอย่างไรเวลาโดนม้อ ปฏิเสธอย่างไรเวลาโดนชวน ทำร้านเหล้าก็ต้องกินเหล้าให้เป็น เวลาโดนมอมจะได้ไม่โทษฟ้าดิน โทษคนอื่น เพราะเป็นเราเองที่ไปสถานที่อโคจรและเป็นเราเองที่กินเหล้าที่คนอื่นชงให้ หรือกินโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเราหยุดเมาที่แก้วเท่าไหร่  :hao3:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Lunar_Lovey ที่ 20-08-2014 15:54:07
ชอบมากค่ะ รอนะคะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 20-08-2014 17:06:16
 :mew6:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Tennyo_Y ที่ 21-08-2014 14:59:24
สปายดูเป็นเด็กก้าวร้าวนะ ตัวเองเลือกที่จะทำ แล้วทำไมไม่ยอมรับ รู้นะ ว่ารังเกียจ  แต่ถ้ามองมุมกลับ สปายเป็นคนเลือกที่จะดื้อเดินเข้ามาเองหรือเแล่า แต่ในขณะที่โซดา ยอมรับ แล้วตั้งใจ ใช้วิธีนุ่มนวล ที่มีปัญหาก็แค่เบียร์เข้าใจผิด
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 30-08-2014 14:02:09
 :hao5: งื้อ ต่างคนต่างมุมมองอ่านะ
เรื่องบางเรื่องถ้าไม่เคยเจอกับตัวเองก็ไม่รู้สึกหรอกนะ  o7
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 6 บังคับ (17/8/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 30-08-2014 17:57:19
สปายๆๆๆ มาต่อเร็วน๊ะ รออยู่
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 01-09-2014 00:38:25
Chapter  7


แสงทองเกาะขอบฟ้า ยามอัสดงมาเยือนอีกครา การจราจรบนท้องถนนแออัดไม่ต่างจากทุกวัน

สปายโหนราวรถโดยสารประจำทางมาตั้งแต่ขึ้นรถ เกาะแขนโซดาแน่น ไม่มั่นใจกับการทรงตัวของตัวเอง

สปายโงนเงนไปตามแรงเหวี่ยงของตัวรถ ถ้าไม่มีแขนโซดากั้นไว้ เขาคงเซไปชนคนรอบข้างแน่

จะว่าอาการเหนื่อยล้าเล่นงานก็ไม่ผิดนัก เมื่อคืน…กว่าเขาจะกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปตีสี่กว่าแล้ว 

… เพราะไอ้เจ้าของร้านบ้านั่นแท้ๆ!

ถ้าไม่มัวแต่เสียเวลากับไอ้คุณน้ำแข็งนั่น เขาคงมีเวลาพักผ่อนเพิ่มขึ้นอย่างน้อยก็หนึ่งชั่วโมง!

หงุดหงิดไปก็เท่านั้น… เรื่องมันผ่านไปแล้ว

แค่อย่าให้มันมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นซ้ำๆก็พอ

“สปาย ถึงแล้ว” โซดากระตุกแขนเพื่อนเบาๆ

โซดายืดมือสุดแขนไปกดกริ่ง ทันทีที่รถจอด ประตูเปิดออก โซดาดึงสปายให้ลงมาด้วยกัน

โซดาจับมือสปายแน่น เขาลอบสังเกตสีหน้าสปายมาตั้งแต่เจ้าตัวกลับจากโรงเรียน …
สปายดูเพลียอย่างเห็นได้ชัด เขาบอกให้สปายพักผ่อน แต่ก็เท่านั้น … สปายไม่ฟังที่เขาพร่ำบอกเลย

โซดากับสปายเดินเลียบถนนเล็กๆที่ตัดผ่านตรอกซอกซอย ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงร้านที่ทำงาน…

โซดาเดินนำเข้าไปก่อน สปายเดินตามมาติดๆ

โซดาพาสปายไปหาผ้าขี้ริ้วมาทำความสะอาดโต๊ะ เก้าอี้

บรรยากาศก่อนเปิดร้านไม่ต่างจากทุกวัน

เจเน็ทง่วนอยู่กับการเช็คเครื่องเสียงอยู่บนเวที

พิมพ์หอบแฟ้มเอกสารเดินวนไปรอบๆร้าน

เอและบาร์เทนเดอร์คนอื่นๆง่วนอยู่กับการเช็คเครื่องดื่มด้านหลังเคาน์เตอร์

พนักงานคนอื่นๆต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเอง

ต่างคนต่างหน้าที่ … เตรียมตัวให้พร้อมกับการทำงาน

“ทุกคน มาตรงนี้แป๊บนึง”  พิมพ์ส่งเสียงมาจากกลางร้าน

พนักงานบางคนที่ได้ยินก็สะกิดเรียกเพื่อนร่วมงานไปหาเจ้าของเสียง หากแต่บางคนยังง่วนกับหน้าที่ของตัวเองอยู่ พิมพ์เลยต้องตะโกนเรียกอีกครั้ง “มารวมกันแป๊บนึง”  จบประโยค พนักงานทุกคนทยอยวางมือ เดินตรงเข้าไปรวมตัวกันทันที

โซดาพาสปายมานั่งข้างๆพี่เอ  พิมพ์ยืนอยู่กลางวงล้อมของกลุ่มพนักงาน

“ทุกคนรู้ไหมว่าวันนี้วันที่เท่าไรแล้ว?” พิมพ์เริ่มเกริ่น สายตาหวานกวาดมองเพื่อนร่วมงาน แต่ละคนมีสีหน้าครุ่นคิดเคล้างุนงงกับประโยคของพิมพ์

“อีกหนึ่งสัปดาห์จะสิ้นเดือนแล้ว เท่ากับว่า เรามีเวลาหนึ่งสัปดาห์สำหรับเตรียมงานปาร์ตี้ประจำเดือนนี้” พิมพ์ส่งยิ้มหวานไปรอบๆ
เห็นเพื่อนร่วมงานแสดงท่าทีตกใจ พิมพ์เองยังอดขำไม่ได้

พิมพ์เองก็เพิ่งรู้ตัวเมื่อไม่นานเหมือนกัน … ลืมว่าใกล้สิ้นเดือน

…ต่างคนต่างทำงานกันจนลืมเวลาเลยสิ

พิมพ์เริ่มอธิบายรายละเอียดของคอนเซ็ปต์งานของเดือนนี้ พนักงานหลายคนตั้งใจฟังสิ่งที่หัวหน้าพนักงานอธิบาย

หากแต่มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งที่ยังไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเท่าไรนัก ยิ่งฟังพิมพ์อธิบาย เด็กหนุ่มยิ่งมีสีหน้างุนงง
ทนไม่ไหวจนต้องสะกิดแขนเพื่อนข้างๆ

“นี่โซดา  สิ้นเดือนนี้มีอะไรเหรอ?” สปายกระซิบถามเบาๆ  คำถามของสปายทำเอาโซดาร้องเบาๆ

…จริงสิ สปายยังไม่รู้เรื่องนี้นี่นา

“เป็นปาร์ตี้ประจำเดือนน่ะ มีทุกสิ้นเดือน แต่ละเดือนจะมีคอนเซ็ปต์ไม่เหมือนกัน  แต่ว่านะ…ทุกสิ้นเดือนเราต้องทำงานกันหนักขึ้น
อย่างน้อยก็สองเท่า”  อดไม่ได้ที่จะบ่นออกไปด้วย

สปายร้องอ๋อเบาๆหลังฟังจบ

พิมพ์ยังคงอธิบายอะไรต่อไปอีกสักพัก ผ่านหูสปายไปบ้างช่วงที่แอบคุยกับโซดา แต่ก็ยังจับสาระได้อยู่

“เจเน็ทว่าไง? ฉันว่าหูแมวก็เหมาะกับเธอนะ” พิมพ์ยิ้มร่า เจเน็ทที่โดนทักอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจน้อยๆอย่างขัดใจ 
…มันไม่มีตัวอื่นที่เหมาะกับเธออีกแล้วหรือไง?

สปายที่เพิ่งทันได้ยินสิ่งที่พี่พิมพ์พูดถึงกับจับต้นชนปลายไม่ถูก

ไม่ทันฟังแป๊บเดียว หูแมวพวกนั้นมาจากไหนวะ

“น้องโซดาน้องสปาย ไม่มีอะไรขัดข้องนะ?” พิมพ์หันมาถามสองหนุ่มน้อยที่นั่งนิ่งอยู่

“ไม่มีครับพี่พิมพ์” โซดาเป็นคนตอบออกไป

พิมพ์หันไปสรุปสาระสำคัญให้ทุกคนฟังอีกรอบ

“เดือนนี้เป็น theme animal นะ ตกลงตามนี้”

เมื่อไม่มีใครคัดค้านอะไร พิมพ์จึงยอมให้ทุกคนกลับไปทำงานกันต่อ

หากแต่สปายยังคงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องทั้งหมดเท่าไรนัก

“ theme animal แล้วเราต้องทำอะไร?” สปายถามโซดาขณะที่ทั้งคู่กำลังไล่ทำความสะอาดโต๊ะเก้าอี้รอบๆร้าน

“แต่งตัวให้เข้ากับคอนเซ็ปต์ เป็นสีสันของร้าน แต่ไม่ถึงกับต้องเช่ามาสคอตนะ หน้าที่ของเราก็แค่ต้องทำงานให้หนักขึ้น
เพราะวันแบบนี้ลูกค้าจะเยอะเป็นพิเศษ ..จริงๆมีกิจกรรมเพิ่มขึ้นด้วยนะ แต่เรื่องนั้นพี่ๆคนอื่นเป็นคนจัดการ”
โซดาเอ่ยเจื้อยแจ้วพลางเช็ดโต๊ะไปพลาง สปายนิ่งฟังอย่างตั้งใจ

…ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรต้องห่วง ก็แค่ทำหน้าที่เดิมให้หนักขึ้น

ห่างจากสองหนุ่มน้อยไปไม่ไกล … มีสายตาของหญิงสาวหัวหน้าพนักงานลอบมองทั้งสองคนอยู่เงียบๆ

พิจารณารูปร่างหน้าตาของหนุ่มน้อยทั้งสองคน..

ใบหน้าหวานราวเด็กสาว รูปร่างบอบบางเกินกว่าเด็กหนุ่มในวัยเดียวกัน

จะเป็นอะไรไหมนะ ถ้า…จะให้น้องทั้งสองคนทำงานที่มันโตขึ้น

มันจะดูเหมือนบังคับเกินไปหรือเปล่านะ? แต่ถ้าน้องทั้งสองคนได้ทำอย่างอื่นที่มากกว่าเป็นเด็กเสิร์ฟ
สิ่งที่ทั้งสองคนจะได้รับคือค่าแรงที่เพิ่มขึ้น

แต่ถ้าน้องๆเขาไม่ยอม คงต้องขอร้องแค่งานของเดือนนี้เดือนเดียว

…หวังว่าเดือนนี้จะได้ยอดทะลุเป้า

พิมพ์ค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาสปายกับโซดาอย่างลังเล ท่าทีมีพิรุธจนสปายร้องทัก

“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่พิมพ์?”

“ฮะ? เอาะ…อ๋อ” พิมพ์ได้แต่ยิ้มแหยๆไปให้ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเอ่ยออกมา
“พี่อยากให้สปายกับโซดาช่วย”รับแขก”หน่อยได้ไหม? พี่อยากให้ช่วยทำหน้าที่นี้ในงานปาร์ตี้เดือนนี้น่ะจ้ะ”
พิมพ์ยิ้มร่าหลังพูดจบ หากแต่เด็กน้อยทั้งสองคนได้แต่หันไปมองตากันปริบๆ ท่าทางที่ทำเอาพิมพ์หวั่นๆกลัวโดนปฏิเสธ

“ได้ครับ” เป็นสปายที่เป็นคนตอบออกมา โซดาพยักหน้าเป็นลูกคู่รับ

พิมพ์อ้าปากค้างน้อยๆ

…ไหงง่ายกว่าที่คิดวะ?

“ไม่ต้องห่วงนะ  เราทั้งสองคนจะได้รับค่าแรงเพิ่มขึ้นแน่นอน พี่ขอแค่ปาร์ตี้ครั้งนี้ก็ได้ หลังจากนั้นจะเป็นเด็กเสิร์ฟต่อพี่ก็ไม่ว่า” พิมพ์รีบเอ่ยต่อ

โซดากับสปายนิ่งฟังอย่างตั้งใจ

“ยังไงก็ได้ครับ แล้วแต่พี่พิมพ์เลย” โซดายิ้มหวาน

…ยังไงก็ได้ ขอแค่ได้เงิน

ถ้ารับแขก ก็เหมือนนั่งดริ๊งค์ ก็จะได้เงินมากขึ้นกว่าเดิมอย่างน้อยก็ห้าร้อยบาท..ถ้าบริการดีก็จะได้ทิป  …ก็ไม่แย่เท่าไรหรอก

“ถ้าอย่างนั้น พี่ขอฝึกพวกเราเลยนะ เริ่มตั้งแต่วันนี้เลยแล้วกัน จะได้ชิน”

พิมพ์หยิบแฟ้มเอกสารในมือขึ้นมาจดยุกยิก เสร็จแล้วก็เงยหน้ามาส่งยิ้มหวานให้หนุ่มน้อยทั้งสองคนก่อนผละออกไป

ทิ้งให้โซดากับสปายยิ้มขำกับท่าทางของหัวหน้าพนักงาน

“แกว่า…มันจะดีไหมวะ?” สปายขมวดคิ้วน้อยๆ

เขาก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่าตัวเองจะทำได้ดีสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ 
จากเหตุการณ์หลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมามันไม่ได้ทำให้เขาเชื่อมั่นในตัวเองสักนิด ถ้ามีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นอีก….ไอ้คุณน้ำแข็งมันคงไล่เขาออกจริงๆ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ที่แน่ๆ เราจะได้เงินเพิ่ม” โซดากำลังนึกภาพตนตัวเองกำลังนับธนบัตรสีเทาหลายๆใบ

“แต่มันอันตรายนะ” สปายอดแย้งไม่ได้

...ทั้งพวกหื่นกาม ลามก ชอบลวนลาม มันเยอะมากเลยนะ

โซดาถอนหายใจน้อยๆ  สบตากับสปาย

“ลืมคำว่าอันตรายไปซะ ตอนนี้มีแต่คำว่า ‘เราทำได้’ “

“แต่ว่า….”

“ไม่มีอะไรอันตรายไปกว่าตัวเราเอง  ถ้าเราควบคุมตัวเองได้ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว” โซดาอมยิ้มน้อยๆให้สปาย

สปายเอาแต่ขบริมฝีปากล่างเบาๆ กลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ก่อนเอ่ยตอบ

“แกต้องดูแลตัวเองดีๆนะ  ถ้ามีอะไรไม่ดีบอกฉันทันที เข้าใจไหม?”

คำพูดของสปายทำเอาโซดาอมยิ้มน้อยๆ  ..

…ที่สปายพูด ไม่ต่างอะไรจากที่โซดาคิดนักหรอก

“แกก็ต้องดูแลตัวเองดีๆด้วย แล้วถ้ามีอะไรไม่ดี รีบบอกฉันเลยนะ โอเค?”


หลังจากเปิดร้าน  กลุ่มลูกค้ามากหน้าหลายตา หลากเพศหาลกวัย ทยอยเข้าร้านมาเรื่อยๆ

พิมพ์กำลังยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ที่แทบเป็นมุมประจำไปแล้ว

หญิงสาวไล่อ่านทวนเอกสารที่เตรียมส่งให้คุณเบียร์กับคุณน้ำแข็ง เรื่องปาร์ตี้ประจำเดือน

พิมพ์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา…

สามทุ่ม…

พิมพ์จำได้ว่ายังไม่เห็นเจ้าของร้านทั้งสองคน ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรอไปอีกสักพักแล้วกัน …

พิมพ์กอดเอกสารในมือแน่น

เดินฝ่ากลุ่มลูกค้าไปรอบๆร้าน ทั้งชั้นล่างและชั้นบน ตรวจเช็คความเรียบร้อยพร้อมเช็คตำแหน่งของพนักงานรักษาความปลอดภัยในแต่ละจุด

หญิงสาวหยุดนิ่งที่ชั้นสอง มองภาพบรรยากาศในร้าน

ผู้คนโยกย้ายไปตามจังหวะเพลง เด็กเสิร์ฟถือถาดเครื่องดื่มสวนกันวุ่นวาย  ดีเจสาวสุดเซ็กซี่โยกตัวตามจังหวะเพลงอยู่บนเวที 
ถัดไปไม่ไกล บนเวทีเดียวกันมีหญิงสาวหลายคนในเสื้อผ้าน้อยชิ้นโยกตัวตามเสียงเพลง
ด้านล่างในส่วนโซฟามีทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มที่พิมพ์จำได้ว่าเป็นพนักงานของร้าน กำลังนั่งพูดคุยกับลูกค้าในร้านอย่างออกรสชาติ 
หรือจะพูดอีกอย่างก็คือกำลังประจบเอาใจลูกค้ากันเต็มที่

…แล้วสองคนนั้นล่ะ?

พิมพ์เพ่งสายตามองหาเด็กหนุ่มสองคนที่พิมพ์เพิ่งส่งตัวให้กับเพื่อนร่วมงานไป

พิมพ์กวาดสายตาช้าๆ ไล่มองบรรยากาศไปเงียบๆ

ถ้าชั้นล่างไม่มี ก็คงอยู่ชั้นสอง

จะว่าไป….ชั้นสองนี่ก็เหมาะกับการฝึกสอนมากกว่าข้างล่าง เพราะบนชั้นสองค่อนข้างสงบกว่า ถึงจะสงบกว่านิดเดียวก็เถอะ

พิมพ์ค่อยๆเดินเรื่อยไปตามทาง ยิ้มหวานทักทายลูกค้าที่นั่งอยู่

นั่นไง! เจอแล้ว!

โซดาและสปายนั่งอยู่ข้างรุ้งและแพรว สองสาวรุ่นพี่ที่พิมพ์ได้ฝากให้ช่วยสอนงานเด็กน้อยทั้งสองคน
ในโซฟาโต๊ะเดียวกันมีชายหนุ่ม 3 คนที่พิมพ์คุ้นเคยนั่งอยู่  จะไม่คุ้นได้อย่างไร.. 3 คนนั้นเป็นเพื่อนของคุณน้ำแข็งนี่

“คุณเปรม คุณแมน คุณโอม” พิมพ์ตรงเข้าไปทักทาย

ชายหนุ่มสามคนหันมายิ้มตอบ

พิมพ์หันไปมองโซดากับสปายที่กำลังเทเครื่องดื่มลงแก้ว มีรุ้งนั่งประกบเด็กน้อยทั้งสองคนอยู่ข้างๆ

“น้องเป็นไงบ้าง?” พิมพ์ตั้งใจถามรุ้งและแพรว หากแต่คนตอบ กลับเป็นหนึ่งในชายหนุ่มสามคนที่นั่งร่วมโต๊ะเสียนี่

“น้องน่ารักดีนะเนี่ย เอาไปเก็บไว้ที่ไหนมา ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็น”  โอมว่าพลางยกแก้วไวน์ในมือขึ้นจิบ

พิมพ์ขำเบาๆกับคำถามนั้น พลันรู้สึกถึงสิ่งที่ลืมสังเกต

“แล้วทำไมน้องๆถึงได้มานั่งอยู่กับพวกคุณได้คะนี่?”

เปรมขำน้อยๆก่อนตอบ

“ตอนแรกตั้งใจจะเรียกรุ้งกับแพรว  แต่แพรวบอกว่ามีเด็กใหม่จะแนะนำ เห็นว่าเพิ่งฝึกกันใหม่เลยนี่? 
พวกเราเลยได้อาหารตาฟรีๆ นั่งมองซะเพลินตา”

เสียงแก้วกระทบโต๊ะดังขึ้น น่ากลัวว่าแก้วจะแตกเอาได้

ทั้งโต๊ะหันไปมองที่มาของเสียง

สปายกำแก้วในมือแน่น หายใจฟืดฟาด เพื่อนตัวน้อยที่นั่งข้างๆอย่างโซดาได้แต่ลูบหลังลูบแขนเพื่อนเบาๆ

โซดาหันมายิ้มแหยๆให้คนทั้งโต๊ะเป็นเชิงขอโทษ

“ใจเย็นแก  ทำงานอยู่นะ” โซดากระซิบเบาๆ

สปายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนลมหายใจยาวๆ ก่อนฝืนยกแก้มทั้งสองข้าง ฉีกยิ้มน้อยๆที่ยังไงก็ดูเหมือนแยกเขี้ยวมากกว่า

“ไม่ต้องกลัว พวกพี่ไม่ทำอะไรหรอก” แมนเอ่ยออกไปเรียบๆ เหมือนจับความคิดของสปายได้
แมนสังเกตท่าทางแบบนั้นมาพักใหญ่แล้ว ดูเหมือนน้องค่อนข้างเกร็ง  คล้ายทำตัวไม่ถูก  อึดอัด กลัว หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้น

“ขอโทษครับ” สปายเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้า มือน้อยๆคว้าแก้วเปล่าใบใหม่มา  หันไปขอโทษพี่รุ้งกับพี่แพรวแล้วก็หันมาตั้งใจฟังพี่รุ้งสอนต่อ

โซดาลอบถอนหายใจเบาๆ

… คงต้องฝึกสปายกันอีกยาว

พิมพ์เดินอ้อมมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังสปายและโซดา  มือของหญิงสาววางบนไหล่ของเด็กทั้งสองคน

“ไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหว บอกพี่ พี่ไม่อยากบังคับเรา”

คำพูดของพิมพ์ทำเอาสปายหันขวับ

“ผมไม่เป็นไรครับพี่พิมพ์ พวกเราไหว  สบายใจได้ครับ” สปายยกยิ้ม คล้ายต้องการให้พิมพ์เชื่อใจ

หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ ลูบไหล่ของเด็กทั้งสองคน หันไปเอ่ยลาชายหนุ่มทั้งสามคนก่อนขอตัวผละออกไป

พิมพ์ถอยออกมาเฝ้าดูอยู่ห่างๆ  ยืนนิ่งอยู่ที่ชานบันไดที่เป็นทางเชื่อมไปสู่ห้องทำงานของเจ้านาย

ตอนนี้รุ้งให้สปายเข้าไปนั่งแทรกกลางระหว่างแมนกับเปรม ส่วนโซดาก็ถูกจับวางให้นั่งระหว่างเปรมกับโอมอีกที

รุ้งกับแพรวอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันในฝั่งตรงข้าม  เท่าที่พิมพ์เห็น…ตอนนี้คงเป็นเรื่องการพูดคุยกับลูกค้าแล้วล่ะ
ดูเหมือนว่ารุ้งกับแพรวจะเริ่มชวนชายหนุ่มคุย สปายกับโซดาก็ดูตั้งใจมากขึ้น น้องสปายดูผ่อนคลายกว่าเดิม เขาแอบเห็นว่าโซดาขยับปากคุย
คงเป็นเรื่องสนุกไม่น้อยเพราะทั้งโต๊ะต่างหัวเราะไปกับสิ่งที่โซดาเล่า

….ถ้าเป็นแบบนี้ คงไม่ต้องห่วงว่าสปายกับโซดาจะทำไม่ได้แล้วล่ะ

“มายืนทำอะไรตรงนี้?”

“ว้ายย!!” พิมพ์เผลอปล่อยแฟ้มเอกสารในมือทิ้งตามแรงโน้มถ่วงของโลก

หญิงสาวก้มลงไปเก็บแฟ้มก่อนเงยหน้ามองเจ้าของเสียง

“คุณเบียร์!!!”

เบียร์มองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง พิมพ์กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ กอดแฟ้มเอกสารแน่น คล้ายตั้งหลักใหม่

“มาก็ดีแล้วค่ะ พิมพ์เอารายละเอียดงานปาร์ตี้ของเดือนนี้มาให้” พลางยื่นเอกสารในมือให้ชายหนุ่มตรงหน้า เบียร์รับมาถือไว้

พิมพ์เผลอหันกลับไปมองที่โต๊ะของเพื่อนคุณน้ำแข็งอีกครั้ง พิมพ์นิ่งมองจนเบียร์รู้สึกถึงความผิดปกติ

ชายหนุ่มไล่สายตามองหาจุดโฟกัสของพิมพ์  หากภาพบางอย่างทำเอาเบียร์คิ้วกระตุก

….เพื่อนไอ้น้ำแข็งนี่

ไม่…สิ่งที่เบียร์จับจ้องไม่ใช่แค่กลุ่มเพื่อนของน้องชาย

เด็กน้อยหน้าใสที่นั่งอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มแวดล้อมนั่นต่างหากที่เบียร์กำลังจ้องมอง

…ไปนั่งทำอะไรตรงนั้น?!

เดี๋ยวนะ  นี่มันก็งานของเด็กคนนั้นไม่ใช่หรือไง?

“มีอะไรหรือเปล่า?”  เบียร์ลองหยั่งเชิงถามหญิงสาวตรงหน้า

ทำไมพิมพ์ถึงดูเหมือนเป็นห่วงหรือกังวลแบบนี้ด้วย?

“น้องสปายกับน้องโซดาน่ะค่ะ คุณเบียร์คงจำได้” เบียร์พยักหน้าตอบ

“พิมพ์คิดว่างานของเดือนนี้จะให้น้องทั้งสองคนช่วยรับแขก เลยต้องจับมาฝึกใหม่ ให้แพรวกับรุ้งช่วยสอน ไม่น่าต้องห่วงอะไร
ยิ่งได้เพื่อนๆของคุณน้ำแข็งเป็นเคสทดลองให้แบบนี้ คงช่วยได้เยอะ”

“เดี๋ยวนะ” เบียร์เอ่ยขัด “ฝึกให้รับแขกเหรอ?”

พิมพ์พยักหน้าน้อยๆ… “ใช่ค่ะ”

“ฝึกทำไม? เด็กสองคนนั้นก็รับแขกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ค่ะไม่ พิมพ์ยังไม่เคยให้น้องสองคนนั้นทำอย่างอื่นนอกจากเสิร์ฟ แต่คุณเบียร์ไม่เห็นเหรอคะว่าน้องๆหน้าตาน่ารักแค่ไหน
จะว่าพิมพ์ขายเด็กก็ได้นะ  พิมพ์เห็นว่าน้องโซดาก็อยู่กับเรามานาน น้องสปายก็หน้าตาน่าเอ็นดู ถ้าน้องทั้งสองคนได้รับแขก ลูกค้าก็คงจะ…”

“ไม่ได้!!”

“คะ?”

เบียร์ชะงักไปนิด กระแอมน้อยๆ กลอกตาซ้ายขวาคล้ายทำตัวไม่ถูก

“คุณเบียร์ขัดข้องตรงไหนหรือเปล่าคะ?”

เบียร์เหลือบไปมองเด็กหนุ่มสองคนตรงนั้น ก่อนหันมาสบตาพิมพ์

“ฉันว่าอย่าเพิ่งให้สปาย… ทำหน้าที่นี้เลยดีกว่า ส่วนอีกคน…โซดาน่ะ” เบียร์หยุดกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนเอ่ยต่อ 
“เดี๋ยวฉันเป็นคนสอนงานนี้ให้เอง”

เบียร์คิดไปถึงวันนั้น…วันที่เขาเกือบปล้ำโซดาในห้องนอน

พิมพ์บอกว่าเด็กคนนั้นไม่เคยรับแขก?

ถ้าอย่างนั้นเรื่องเมื่อวันนั้นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆน่ะสิ!

มิน่าล่ะ เด็กมันถึงตัวสั่นเหมือนลูกนกจับไข้

“รีบบอกให้โซดามาหาฉันที่ห้องทำงาน” เบียร์ทิ้งไว้แค่นั้นก่อนเดินหายไป

พิมพ์ได้แต่มองตามตาปริบๆ

…มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าของร้านที่จะมานั่งสอนงานเด็กนั่งดริ้งค์เลยนี่

คิดไปก็เท่านั้น… อย่างไรเสียเธอก็ต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายอยู่ดี

พิมพ์เดินรี่ตรงไปยังโต๊ะที่เธอเพิ่งจากมา

บอกโซดาตามความต้องการของคุณเจ้านาย

โซดาหน้าเสียไปนิดหลังฟังคำบอกเล่าจากปากพิมพ์

ถ้าให้พิมพ์เดา คงไม่พ้นความกังวลที่ต้องทำงานกับเจ้าของร้านนี่ล่ะ

ทำงานกับคุณเบียร์ ก็คงต้องเกร็งกันบ้างล่ะนะ

… สปายอยากจะร้องห้ามหรือทักท้วงไม่ให้โซดาไปหาเจ้านายเพียงลำพัง แต่เหมือนโซดาจะรู้ทัน เลยรีบปรามสปายไว้ก่อน

โซดาลุกออกไป สปายมองตามไม่วางตา

…อดเป็นห่วงโซดาไม่ได้  เจ้าของร้านที่นี่มันจะไว้ใจได้มากแค่ไหนกัน

มันคงไม่ต่างอะไรกับลูกค้าหื่นพวกนั้น

ยังไงสปายก็ไม่ลืมวันที่โซดากลับมาร้องไห้ที่ห้องหรอก!

แพรวที่นั่งข้างๆสังเกตท่าทีของสปายแล้วได้แต่ปลอบว่าไม่ต้องห่วงเพื่อนมาก  … ดูเหมือนเธอก็เป็นอีกคนที่เชื่อใจเจ้าของร้านมากเสียเหลือเกิน

พลันสายตาสปายปะทะเข้ากับร่างสูงของใครบางคนตรงทางเดิน

...สปายสบสายตาตอบอย่างไม่เกรงกลัว

แม้พิมพ์และโซดาจะเดินเข้าไปทักร่างสูงผู้นั้นแล้ว….สปายก็ไม่ได้รู้สึกว่าชายคนนั้นจะละสายตาไปไหนเลย

“เกิดอะไรขึ้นครับพี่พิมพ์?” น้ำแข็งถามหญิงสาวตรงหน้า หากแต่สายตายังสบตากับเด็กตัวเล็กไม่ละไปไหน

พิมพ์ลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย

….เธอต้องเล่าเรื่องเดียวกัน สองครั้งติดๆแบบนี้เลยเหรอนี่

“พิมพ์กำลังฝึกน้องสปายกับน้องโซดาให้รับแขกน่ะค่ะ”

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ

…รับแขก?

เดี๋ยวก็เป็นเรื่องเหมือนเมื่อวานหรอก

“ดีที่ได้เพื่อนๆของคุณน้ำแข็งเป็นแขกช่วงฝึกสอน น้องดูเกร็งน้อยลงเยอะเลยค่ะ”

น้ำแข็งพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“ขอตัวก่อนนะคะ” พิมพ์เอ่ยลา โซดายิ้มน้อยๆให้น้ำแข็ง รีบสาวเท้าเดินตามพิมพ์ไป

น้ำแข็งชะงักไปนิด เมื่อเห็นว่าทางที่พิมพ์เดินนำเด็กคนนั้นไปมันคือทางไปห้องทำงานของเขา

…หรือว่าพี่ชายเขามันจะเล่นอะไรพิเรนทร์อีก?

น้ำแข็งหันมาสนใจเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่กลางวงล้อมเพื่อนของเขา

…ยิ้มหวานขนาดนั้น กะจะยั่วเพื่อนเขาหรือไงกัน!

หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 01-09-2014 00:48:46
“คุณน้ำแข็งมาแล้ว~~” เปรมทักตั้งแต่น้ำแข็งยังเดินไม่ถึงโต๊ะ

น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวฝั่งตรงข้ามกับสปาย มีพนักงานสาวสองคนนั่งประกบคนละข้าง

ตั้งแต่โซดาลุกออกไป สามหนุ่มที่เหลือยิ่งรู้สึกเคว้งคว้าง โอมที่ไร้คนข้างกายรีบลุกมานั่งข้างรุ้งทันที
ซึ่งก็ดูจะถูกใจโอมเป็นพิเศษเพราะรุ้งช่างพูดช่างเอาใจ แถมยังปล่อยให้เขาจับต้องได้โดยไม่ขัดขืน

“กูไม่ยักรู้ว่าร้านมึงมีเด็กหน้าตาน่ารักแบบนี้ด้วย” เปรมหมายถึงสปายที่หยุดพูดไปทันทีตั้งแต่น้ำแข็งเดินมาร่วมโต๊ะ

น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆกับคำพูดของเพื่อน

“เด็กเพิ่งมาใหม่ ยังไม่ค่อยชินงาน พวกมึงก็ดูๆหน่อยละกัน”

คำพูดของน้ำแข็งทำเอาเปรมยิ้มร่า พร้อมวาดมือโอบไหล่คนตัวเล็กอย่างถูกใจ “ไม่ต้องห่วง กูจะเทรนให้อย่างดี รับรอง”

น้ำแข็งชะงักไปนิดกับภาพนั้น …กระแอมน้อยๆคล้ายเรียกสติ

ตอนนั้นเองมือขาวๆของหญิงสาวด้านข้างของน้ำแข็ง ยื่นแก้วที่มีของเหลวสีทองอ่อนๆมาวางตรงหน้า
หากแต่น้ำแข็งเลือกที่จะปฏิเสธ

“ขอโทษนะ ขอดูฝีมือเด็กใหม่หน่อย”

แพรวยิ้มรับคำสั่งของเจ้านาย

“สปาย ชงให้คุณน้ำแข็งแก้วหนึ่งสิ” แพรวหันไปสั่งต่อ

สปายขมวดคิ้วเล็กๆคล้ายไม่พอใจ แต่เพราะสปายต้องเอื้อมมือมาหยิบขวดเครื่องดื่มและถังน้ำแข็ง
ทำให้ต้องเอาแขนหนาของเปรมออกไปจากไหล่ตัวเองก่อนเพื่อความสะดวก

…น้ำแข็งกดยิ้มมุมปากน้อยๆ

สปายกำลังเทนั่นผสมนี่ลงในแก้วเปล่า ท่าทางคล่องแคล่ว ทำเอาน้ำแข็งนั่งมองเสียเพลิน
พลันสายตาปะทะเข้ากับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่บนราวเอวบางของเด็กตรงหน้า

สิ่งแปลกปลอมที่เรียกว่า”มือ”กำลังเกาะเกี่ยวเอวบางของเด็กตัวเล็กไว้แน่น น้ำแข็งไล่สายตาไปยังเจ้าของมือ
…สบตากับเจ้าของมืออย่างจัง

“มึงเป็นอะไร?” แมนสบตาน้ำแข็งนิ่ง พลางกระชับมือเข้ากับราวเอวของคนข้างๆ

น้ำแข็งกระแอมน้อยๆ… กูจะกระแอมอะไรนักหนาวะ

“กูไม่ได้เป็นอะไร” ตอบไปแล้วก็รู้สึกว่ามือไม้หาที่วางไม่ได้เสียอย่างนั้น พอดีกับที่สปายยื่นแก้วที่ผสมเสร็จแล้วมาให้
น้ำแข็งยื่นมือไปรับได้ตรงจังหวะพอดี

น้ำแข็งยกแก้วนั้นเทเข้าปาก รสชาติร้อนแรงสัมผัสลำคอ กระดกหลายอึกจนหมดแก้ว

น้ำแข็งมองแก้วที่เหลือเพียงก้อนน้ำแข็ง

สายตาคมมองเด็กตรงหน้าที่เริ่มหันไปพูดคุยกับเพื่อนของเขา

….ถ้าจะรับแขกก็เสี่ยงที่จะต้องดื่มของพวกนี้มากขึ้น เด็กเสิร์ฟยังไม่เสี่ยงเท่ามานั่งดริ้ง

…ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่านั่งดริ้ง ยังไงก็มีดื่มแน่ๆ

แล้วเด็กที่ดื้อด้านจะไม่ดื่มมานั่งดริ้งนี่มันจะเป็นยังไงวะ!…

น้ำแข็งเอื้อมมือไปหยิบขวดเครื่องดื่มสีใส ทั้งแอลกอฮอล์และโซดา

รุ้งกับแพรวละล่ำละลักเอ่ยห้ามกันไม่ทัน

“น้องชงไม่ถูกใจเหรอคะ?” เป็นแพรวที่เอ่ยถาม

“เปล่าหรอก” น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆ

มือหนาผสมเครื่องดื่มอย่างคล่องมือก่อนยื่นให้เด็กตัวเล็กตรงหน้า

เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ… “หมดแก้ว”

สปายเบิกตากว้าง ขบริมฝีปากล่างแน่น มองของเหลวใสที่นอนนิ่งอยู่ในแก้ว
….จะบ้าหรือไงให้เขาดื่มหมดแก้ว!

คนไม่เคยดื่มจู่ๆจะให้ดื่มหมดแก้วเนี่ยนะ!

ถ้าเมาขึ้นมาจะทำยังไง!! ไม่ได้คอแข็งนะเว้ย!!!

“รับไปสิ” น้ำแข็งเอ่ยซ้ำ

แพรวกับรุ้งเริ่มสัมผัสถึงออร่าแปลกๆจากตัวน้ำแข็ง สองสาวได้แต่นั่งนิ่งเงียบกริบ

สปายยื่นมือไปรับแก้วนั้นมาถือไว้ แต่ไม่ยอมให้เฉียดริมฝีปากสักนิด

“ไม่มีเพื่อนชนแก้วเหรอ มาๆ ชนกับพี่” เปรมยกแก้วในมือตัวเองมากระทบแก้วในมือสปาย

เปรมหันไปยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม สปายลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ ดวงตาหวานมองแก้วในมือตัวเองนิ่ง

…แค่ชงให้คนอื่นก็เกินพอแล้ว นี่ต้องมาดื่มที่คนอื่นชงให้อีก!

…แต่เอาวะ! นี่แค่เริ่มต้น ของจริงคงเจอมากกว่านี้

สปายหลับตาปี๋ กลั้นใจเทของร้อนเข้าปาก รสชาติบาดคอไหลลงสู่กระเพาะ … ยอมกลั้นใจต่ออีกนิดกระดกจนหมดแก้ว

สปายยู่หน้ามองแก้วที่เหลือเพียงก้อนน้ำแข็ง

ที่เจอน้ำแข็งป้อนวันนั้นยังไม่ฝืดคอเท่าวันนี้

รสชาติที่หาความอร่อยไม่เจอ ทำไมคนถึงชอบดื่มกันนักนะ!

“เก่งนี่  ฝึกไว้ คงรู้นะว่าเธอต้องเตรียมรับมือกับอะไรบ้าง” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆ 

“กูฝากดูเด็กคนนี้ด้วยนะ กูขอตัวไปดูงานก่อน” น้ำแข็งเอ่ยไว้แค่นั้น กำลังจะลุกออกไปพลันสบตากับไอ้แมนเข้าเสียก่อน

“มึงอยากให้กูดูเรื่องไหน? เรื่องรับแขกหรือเรื่องอาการเมา?” แมนเอ่ยตอบกลับมา น้ำแข็งถึงกับชะงักนิ่ง

“…กูฝากด้วยแล้วกัน” น้ำแข็งเลี่ยงตอบไม่ตรงคำถาม ทิ้งไว้แค่นั้นแล้วลุกพรวดออกไป

…ท่าทางที่ทำเอาแมนได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ



ประตูห้องทำงานเจ้าของร้านอยู่ตรงหน้าโซดา…

เด็กหนุ่มยืนกำมือแน่นอยู่หน้าประตู

เสียงเคาะประตูดังขึ้นด้วยฝีมือของคนข้างตัว

ไม่ใช่พี่พิมพ์….พี่พิมพ์ลงไปทำงานคืนแล้ว แต่เป็นชายชุดดำที่โซดารู้สึกว่าช่วงนี้เจอกันบ่อยเหลือเกิน เป็นคนเคาะประตูให้ … สงสัยคงเห็นว่าเขาไม่ทำอะไรสักทีเอาแต่ยืนเงียบ เลยต้องมาเคาะให้ .. แถมยังใจดีเปิดประตูให้อีก

“เข้าไปสิ” เสียงทุ้มแหบห้าวของชายชุดดำดังขึ้น โซดาสะดุ้งสุดตัว ก่อนโค้งให้น้อยๆเป็นเชิงขอบคุณ

โซดาก้าวเท้าเข้าไปในห้องช้าๆ

ได้ยินเสียงปิดประตูตามหลัง แค่นั้นก็ทำเอาใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“มาแล้วเหรอ?” เจ้าของเสียงเอ่ยทักพลางเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารในมือ

โซดาได้แต่ยืนนิ่ง ถ้าทำได้ อยากจะทะลุประตูกลับออกไปอยู่ด้านนอกเหมือนเดิม … 

โซดาเผลอสบตากับร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา พลันรีบหลบตาวูบ

เขาไม่ชอบสายตาของคุณเบียร์เลยจริงๆ

เดาไม่ได้เลยว่าคุณเบียร์คิดอะไรอยู่!

…ที่อ้างว่าเรียกมาสอนงาน จริงๆแล้วเรียกมาดุหรือเปล่า? ดุเรื่องอะไร?  เขาทำอะไรผิดหรือเปล่า?

.. พยายามนึกถึงเรื่องที่ตัวเองอาจะทำให้คุณเบียร์ไม่พอใจ

…แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ? 

เขาว่าเรื่องที่เคยเข้าใจผิดก็น่าจะเคลียร์จบไปแล้ว ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรอีกแล้วนะ….

“มานั่งนี่สิ” เบียร์ตบที่ว่างข้างๆตัว…โซดาส่ายหน้าแรงๆโดยไม่ต้องคิดนาน

“มาเร็วๆ  ถ้าลูกค้าเรียก เธอจะยืนส่ายหน้าให้อย่างนี้หรือไง?”

โซดาก้าวเท้าอย่างเก้ๆกังๆเข้าไปหาร่างสูง ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ เชื่องช้าจนเบียร์ชักขัดใจ

“เต่าวิ่งแซงเธอได้เลยตอนนี้” เบียร์ลุกขึ้นไปฉุดมือบาง ลากลิ่วๆจนคนตัวเล็กมานั่งแหมะลงข้างๆกัน

“เครื่องดื่มพร้อม ลูกค้าพร้อม ทีนี้เธอจะทำยังไงกับลูกค้า?”

“ครับ?” โซดาเงยหน้ามองคนพูด  พลันสบสายตาคมที่มองอยู่ก่อนแล้ว โซดาหลบตาวูบ

เบียร์อมยิ้มน้อยๆ… 

“นี่คือเครื่องดื่ม” เบียร์ชี้ไปยังขวดเครื่องดื่มหลากสี มีถังน้ำแข็งวางอยู่ใกล้ๆ … “แล้วนี่ก็ลูกค้า” เบียร์ชี้มาที่ตัวเอง …
“ให้เธอคิดว่าฉันเป็นลูกค้า  ฉันอยากรู้ว่าเธอจะทำยังไง”

โซดานั่งนิ่งไม่ไหวติง ต่อมน้ำลายไม่ทำงานจนรู้สึกคอแห้ง

“นิ่งเกินไปแล้ว ทำอะไรหน่อยสิ”

โซดาเอื้อมมือไปหยิบถังน้ำแข็งมาไว้ใกล้ๆตัว  แก้วเปล่าสองใบ เครื่องดื่มอีกสองขวด …

กำลังจะเทของเหลวสีใสแต่กลิ่นแรงลงในแก้ว พลันความรู้สึกอุ่นร้อนจากฝ่ามือหนาสัมผัสเข้าที่ต้นขา

โซดาพยายามขยับขาหนีมือหนานั้น

…เห็นได้ชัดว่ากางเกงผ้าฝ้ายขายาวสีเทาที่คนตัวเล็กสวมอยู่ไม่ได้ช่วยให้คนตัวเล็กรอดพ้นจากมือหนาไปได้เลย

โซดาพยายามประคองเครื่องดื่มราคาแพงด้วยมืออันสั่นเทา ค่อยๆเทของเหลวใสลงในแก้ว
เล็งพลาดจนของเหลวจากปากขวดไหลลงบนโต๊ะเสียเยอะ

“หกหมดแล้ว”  เบียร์เอ่ยกลั้วหัวเราะ

มือหนาละจากต้นขาเล็ก มือข้างหนึ่งเอื้อมโอบผ่านไหล่บางไปจับมือบางข้างหนึ่ง มือหนาอีกข้างเข้าประคองมือบางอีกข้าง …

โซดาตกอยู่ในอ้อมแขนของเจ้านายร่างสูงเรียบร้อย

เบียร์วางมือตัวเองทั้งสองข้างทับมือบางที่จับขวดเหล้าอยู่ ช่วยประคองให้คนตัวเล็กรินเหล้าให้ตรงแก้ว

ร่างสูงก้มหน้าน้อยๆ … ฉวยโอกาสฝังจมูกโด่งลงกับเรือนผมสวย …

เบียร์ยกยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้สึกถึงแรงสะดุ้งของคนในอ้อมแขน

“ทีหลังระวังหน่อย  ลูกค้าอาจจะโวยวายเอาได้นะถ้ารินเหล้าหกแบบนี้” เบียร์ปล่อยมือจากมือบางทั้งสองข้าง 
โซดาค่อยๆวางขวดเหล้าไว้บนโต๊ะ

พลันสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือหนาข้างที่โอบผ่านไหล่เริ่มเข้าเกาะแกะที่ราวเอว
ไล่วนลูบหน้าท้องเรียบเนียนผ่านเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวที่เจ้าตัวใส่อยู่
แม้จะมีเสื้อกล้ามทับอีกตัว ก็ดูเหมือนไม่ได้ช่วยป้องกันการรุกล้ำของมือหนาเท่าไรนัก

เบียร์เอนคนตัวเล็กให้ซบแผ่นอกกว้างของตัวเอง  โซดาตัวแข็งทื่อหลับตาปี๋
แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจจากแผงอกกว้าง

… ความอบอุ่นกำจายออกมาจากที่ไหนสักแห่งบนร่างกายของคุณเบียร์

เบียร์นิ่งมองคนในอ้อมกอด สายตาคมไล้มองใบหน้าหวาน เห็นริมฝีปากเล็กเม้มแน่น บางจังหวะแอบเห็นเจ้าตัวหลับตาปี๋
เบียร์อดหัวเราะเบาๆในลำคอไม่ได้

ผิวขาวใสกระจ่างตาลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เบียร์ไม่ใช่คนอดทนที่จะหักห้ามใจไม่ให้สัมผัสมันได้

ไม่ต้องคิดให้มากความไปกว่านี้

มือหนาบรรจงไล้แก้มใส… ปลายนิ้วไล้สัมผัสความเรียบเนียน

…พลันรู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของคนในอ้อมแขน

..ทำไมต้องสั่นขนาดนี้ด้วยนะ เขาไม่ได้จะเอาไปต้มยำทำแกงที่ไหนสักหน่อย

มืออีกข้างยังคงลูบไล้เอวบางไม่หยุด ความเรียบเนียนเชิญชวนให้มือหนาเข้าไปสัมผัสมันจริงๆ ..
ไม่รอช้า ค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาว ลอดผ่านเสื้อกล้ามอีกชั้น …

ผิวของเด็กคนนี้ชวนสัมผัสไปทั้งตัวเลยหรือเปล่านะ …ทั้งแก้ม.. แผ่นหลัง ….หน้าท้อง 
แล้วนอกจากนี้ล่ะ  ที่ๆเขายังไม่เคยสัมผัสจะเรียบเนียนเหมือนกันไหมนะ?


…ไม่อยากนึกภาพตอนที่เด็กคนนี้ถูกลูกค้าหื่นกระหายลูบไล้สัมผัส

…เขาไม่อยากให้ใครได้สัมผัสเด็กคนนี้!

…ไม่อยากให้มือคนอื่นถูกเนื้อต้องตัวเด็กคนนี้เลยจริงๆ!

“ขอโทษนะ” เสียงทุ้มของคนมาใหม่ทำเอาเบียร์สะดุ้งสุดตัว ไม่ต้องพูดถึงโซดา รายนั้นสะดุ้งไม่มีเหลือ

“ก็เข้าใจนะว่ากำลังเคลิ้ม แต่นี่ห้องทำงาน ถ้าไม่ไหวจริงๆ เชิญห้องนอน”

เบียร์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครที่บังอาจเข้ามาขัดจังหวะเขาได้แบบนี้

“ไอ้น้ำแข็ง!  ทีหลังเคาะประตูก่อนสิวะ”

“กูเคาะแปดแสนรอบแล้วมั้ง”

น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวที่โต๊ะทำงาน เลี่ยงโซฟาที่พี่ตัวเองนั่งอยู่

โซดานั่งก้มหน้าคางชิดอก พยายามบังคับร่างกายตัวเองไม่ให้สั่นเทาไปมากกว่านี้  …
ยิ่งพอมีคุณน้ำแข็งเข้ามาอีกคน โซดายิ่งอยากบินหนีไปเสียอย่างนั้น

ก็คุณเบียร์ยังไม่เอามือออกไปจากใต้เสื้อเขาเลย!

เจ้าของมือดูจะไม่สนใจเท่าไรด้วย ทั้งๆที่คุณน้ำแข็งก็อยู่ในห้อง ยังไล้หน้าท้องเขาเล่นเหมือนมันเป็นที่วางมือซะอย่างนั้น!

“เอ่อ… ขอโทษ… นะครับ” เสียงหวานเอ่ยเบาหวิว พยายามดึงมือหนาออกไปจากหน้าท้องตัวเอง หากแต่ทำได้ยากยิ่งนัก
เพราะเบียร์ดูท่าจะยังเพลินมืออยู่

“ค…. คุณเบียร์ … เอามือออกไปเถอะครับ” โซดาเอ่ยเบาๆ ก้มหน้าคางชิดอก

โซดารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสที่ข้างหู ก่อนเสียงทุ้มเอ่ยตามมา

“แค่น้ำแข็งคนเดียวเธอไม่ต้องอายหรอก… ถ้าเธอทำงานจริงๆ คนที่จะเห็นเธอโดนแบบนี้ไม่ใช่แค่คนเดียวนะ”
… เบียร์ยกยิ้มน้อยๆ

พูดไปอย่างนั้นแหละ… ตอนนี้ใจเขาเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ไม่อนุญาตให้เด็กคนนี้ไปนั่งให้ใครมันลูบแบบนี้หรอก!

ถามว่าอีกหนึ่งเปอร์เซ็นต์ไปไหน?

…หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลือมันกำลังตั้งคำถามกับเขาว่า

…มึงมีสิทธิ์อะไรมาหวงตัวของเด็กคนนี้วะ?!...

“ขอเหล้าแก้วหนึ่งสิ” น้ำแข็งเอ่ยเสียงดังมาจากโต๊ะทำงาน

โซดาสะดุ้งสุดตัว กระวีกระวาดคว้าแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็ง

“ไม่ต้องทำ” เบียร์เอ่ยเรียบๆให้โซดาได้ยิน  ก่อนตอบน้องชายเสียงดัง “อยากกินมึงหากินเอง”

“อ้าว ไอ้นี่!” น้ำแข็งนั่งเหวออยู่ที่โต๊ะทำงาน

เบียร์หันไปมองน้องชายแว้บหนึ่งก่อนเบนสายตาไปทั่วห้องเหมือนหาจุดโฟกัสไม่ได้
กระแอมหลายครั้ง จนโซดารีบเทโซดาเพียวๆยื่นให้ล้างคอ

น้ำแข็งนิ่งมองพี่ชายตัวเอง พลางยู่หน้าน้อยๆ

“เออสิ มึงมีคนทำให้กิน  กูไม่มีกูเลยต้องหากินเอง” น้ำแข็งเดินตรงไปยังตู้เย็น
หยิบเบียร์มาหนึ่งกระป๋อง เปิดฝา กระดกเข้าปาก

…กินเบียร์แทนเหล้าก็ได้วะ! 

“รู้อย่างนั้นก็ดีแล้วไอ้น้อง มึงก็รีบๆหาคนมาทำให้กินซะนะ” เบียร์ตะโกนฝ่าเสียงเพลงที่เล็ดลอดเข้ามา

น้ำแข็งได้แต่ถอนหายใจแรงๆอย่างหมั่นไส้

ใช่ว่าเขาไม่อยากมีคนทำให้กิน…

เขาก็อยากมีคนทำให้กินเหมือนกันนั่นแหละเว้ย!







MOONLIGHT











ตอนที่7 มาแล้วค่ะ ^-^



ช่วงนี้ฝนตกบ่อยมาก! 
อย่าลืมพกร่มด้วยนะคะ :กอด1:

เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 01-09-2014 01:21:43
คุณน้ำแข็งเป็นห่วงน้องก็พูดไปตรงๆสิค่ะ :z3:
ยึกยักยู่นั่นจนน้องมันเข้าใจผิดถึงไหนแล้ว
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 01-09-2014 05:41:48
คู่เบียร์เขาเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันแล้ว คู่น้ำแข็งอย่าไปยอม :haun4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 01-09-2014 05:57:26
ขอบคุณค่า
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 01-09-2014 07:18:11
พี่เบียร์มือไวมาก
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 01-09-2014 09:57:52
 :กอด1:

ขอบคุณค่า
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-09-2014 12:39:36
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 7 สอน (1/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 01-09-2014 23:30:48
ปากแข็ง เหมือนชื่อ อีกคนและ น้ำแข็ง เนี่ย
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 07-09-2014 01:19:21

Chapter  8


เสียงเพลงในสตูดิโอผับยังคงดังกระหึ่ม แม้ว่าเวลาได้ล่วงมาถึงตีหนึ่งครึ่งแล้ว 

ผู้คนเบียดเสียดแน่นร้านประหนึ่งว่าร้านเพิ่งเปิด

ยากที่จะยอมรับว่าช่วงเวลาแห่งความสุขใกล้หมดลง,,,

…ได้แต่หวังลึกๆว่าราตรีนี้ยังไม่จบลงง่ายๆ

เช่นเดียวกับความรู้สึกของ 3 หนุ่มเพื่อนซี้ของเจ้าของร้าน…

เปรม โอม และแมนยังนั่งอยู่ที่โซฟาชุดเดิม ในเวลานี้พวกเขาให้แพรวกับรุ้งไปดูแลลูกค้าคนอื่นๆ….
เหลือเพียงเด็กหนุ่มตัวเล็กอีกคนที่ยังไม่คุ้นกับการทำหน้าที่นี้เท่าไร

…ให้สปายอยู่กับพวกเขาก็ดีกว่าไปอยู่กับใครก็ไม่รู้น่ะนะ

สภาพของสปายในตอนนี้ก็…..

“เอายังไงต่อวะ เด็กมันเริ่มล้วงกูแล้วนะโว้ย” เปรมพยายามรวบมือของสปายทั้งสองข้างไว้
... มองเด็กตัวเล็กที่มองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

โอมพยายามเข้ารวบตัวสปายให้อยู่นิ่งๆเช่นกัน

แมนขมวดคิ้วมุ่น … รีบร้อนควักสมาร์ทโฟนกดโทร.ออกทันที..


น้ำแข็งนั่งอ่านรายละเอียดงานปาร์ตี้ของเดือนนี้ที่เบียร์ทิ้งไว้ให้ก่อนมันจะหายออกไปกับน้องอีกคน…ที่ชื่อ…โซดา…ใช่ไหม? เขาว่าเขาจำได้ว่าเคยได้ยินสปายเรียกอยู่หลายครั้ง

เอาเถอะ น้องเขาจะชื่ออะไรก็ช่าง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้พี่ชายเขาหายไปกับน้องคนนั้นพักใหญ่แล้ว …
มันจะพาน้องไปห้องนอนอย่างที่เขาประชด หรือพาน้องไปทำงานข้างล่างคืนก็สุดแล้วแต่พี่ชายเขามันจะเลือกแล้วกัน

แรงสั่นสะเทือนของสมาร์ทโฟนบนโต๊ะทำงาน เรียกร้องความสนใจให้น้ำแข็งละสายตาจากเอกสารตรงหน้า

ชื่อบนหน้าจอทำเอาน้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ

…ไอ้แมน?

โทร.มาทำไมวะ?

น้ำแข็งเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์รับสาย

“มึงจะให้กูทำยังไงกับเด็กมึง?” เสียงดังแทรกเข้ามาโดยที่น้ำแข็งยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร 
…ประโยคที่ดังมาตามสายทำเอาน้ำแข็งย่นหน้าผากน้อยๆ

“เด็กกู?”

“มึงอย่าทำไขสือ เด็กมึงเมาไม่เป็นท่าแล้ว มึงจะให้กูทำยังไง?”

เพียงเท่านั้นน้ำแข็งสาวเท้าเร็วๆออกจากห้องทำงานทันที ทิ้งโทรศัพท์เครื่องหรูไว้บนโต๊ะทำงาน
ไม่สนว่ามันจะถูกตัดสายไปหรือยัง

ขายาวก้าวเร็วๆแทบวิ่ง สายตาคมกวาดมองหาเป้าหมาย ก่อนตรงดิ่งเข้าไป

“มึงทำอะไร?!” น้ำแข็งเข้าไปฉุดแขนเด็กตัวเล็กที่นั่งคล้องคอเปรมไว้แน่น

เปรมร้องลั่น … มือเด็กคนนั้นออกแรงกระตุกเขาไปด้วยตอนที่น้ำแข็งดึงแขนเด็กคนนี้ไป

“มึงถามตัวเองสิวะ ว่ามึงทำอะไร?”
แมนเอ่ยเรียบๆ นิ่งมองน้ำแข็งที่ประคองเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม
 
“ครายเนี่ย…. เนื้อเยอะจาง…ฮิฮิ”
มือบางจิ้มแขนล่ำของน้ำแข็งเล่น ยิ้มหวานอย่างถูกใจ สายตาหยาดเยิ้มช้อนมองเจ้าของแขนตรงหน้า

น้ำแข็งจิ๊ปากเสียงดัง มือหนาตวัดช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอก ก้าวเร็วๆไปจากตรงนั้นทันที

“อ้าว…. ทิ้งพวกกูเลย” โอมร้องออกมา …เปรมนั่งนวดคอนวดไหล่ตัวเองพลางซี้ดปากน้อยๆ
แมนมองตามน้ำแข็งไปเงียบๆก่อนลอบหัวเราะในลำคอเบาๆ


ห้องนอนที่ไม่ค่อยได้ใช้งานถูกเปิดออกโดยฝีมือพนักงานรักษาความปลอดภัยคนสนิท

น้ำแข็งอุ้มร่างเล็กในอ้อมแขนลอดบานประตูทันทีที่ประตูถูกเปิดออก

ร่างสูงเดินมาวางร่างน้อยๆลงบนเตียงกว้าง กำลังจะลุกไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำ . ..
หากแต่ร่างสูงใหญ่ของคนที่เพิ่งเปิดประตูให้กลับเข้ามายืนกุมมือขวางทางไว้

“คุณน้ำแข็งไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ไม่เป็นไรครับพี่คม ขอบคุณมากครับ” น้ำแข็งว่าเร็วๆก่อนรุดไปควานหาผ้าขนหนูในห้องน้ำ

คมเห็นอย่างนั้นเลยได้แต่ถอยหลังออกไปตามความปรารถนาของเจ้านาย

ประตูปิดลงพร้อมๆกับความรู้สึกแปลกๆมากมายที่ผุดขึ้นมาในใจคม

…คุณน้ำแข็งไม่ชอบพาใครขึ้นมาบนห้อง หรือถ้าจำเป็นต้องเข้าห้องคุณน้ำแข็งจริงๆอย่างกรณีเมื่อครู่
…ก็เป็นเขาเองที่ต้องดูแลคนเหล่านั้น

…คุณน้ำแข็งไม่จำเป็นต้องดูแลเด็กคนนั้นด้วยตัวเองก็ได้


น้ำแข็งถลกเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเองไว้ถึงข้อศอก มือหนารองน้ำเปล่าใส่กะละมังใบน้อยที่ค้นเจอจากตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่จากราวในห้องน้ำมาจุ่มลงไปในกะละมังทั้งผืน …ได้ยินเสียงหวานใสดังมาจากบนเตียง

น้ำแข็งยกกะละมังมาวางไว้ข้างเตียง ก่อนผละออกมาจับเด็กที่นอนบิดไปมาบนเตียงให้อยู่นิ่งๆ

“อื้อ~~ พี่เปรม อีกแก้ว~~”
ดวงตาแวววับจ้องมองน้ำแข็งนิ่ง มือบางปัดมือน้ำแข็งออกจากร่างก่อนเข้าลูบไล้แผ่นอกกว้างอย่างเพลินมือ

“กินไปกี่แก้วเนี่ย!” น้ำแข็งบ่นเสียงดัง ถึงจะรู้ว่าบ่นไปเด็กตรงหน้าก็ไม่ได้รับรู้อะไรหรอก

หากแต่เหมือนสปายจะรับรู้สิ่งที่น้ำแข็งพูด เสียงใสเอ่ยพลางชูมือนับนิ้ว “หนึ่ง…สอง….สาม….สี่….ห้า….”  พลันคิ้วเรียวขมวดน้อยๆ ก่อนฉีกยิ้มหวาน “สองแก้ว!!! สองแก้ว!!! ฮิฮิ  สองแก้ว~~~”

น้ำแข็งถอนหายใจเสียงดังอย่างหน่ายๆ

จะกี่แก้วก็ช่างเถอะ ยังไงมันก็ทำให้สปายเมาได้ขนาดนี้แล้วล่ะนะ

…ไม่รู้เพราะสปายดิ้นจนเหนื่อยหรือแรงของน้ำแข็งที่พยายามจับยึดไว้มีมาก หรืออาจจะเพราะทั้งสองอย่าง
…เพราะในที่สุดสปายก็เริ่มสงบขึ้น

ดวงตากลมโตปรือน้อยๆก่อนค่อยๆปิดลง

น้ำแข็งลอบถอนหายใจอีกครั้งก่อนคว้าผ้าขนหนูในกะละมังมาบิดน้ำ

 มือหนาไล่เช็ดตามเรียวแขนบางที่เล็ดลอดมาจากเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเทา
ออกแรงเช็ดไปได้ไม่เท่าไรบนแขนเล็กเริ่มก็ปรากฎปื้นแดง ยิ่งน้ำแข็งออกแรงเช็ด ปื้นแดงๆยิ่งเด่นชัด
น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ ยกแขนเรียวพลิกหน้าหลังหาสาเหตุของปื้นแดงเหล่านั้น…
ระหว่างนั้นปื้นแดงๆกลับค่อยๆจางหายไป

น้ำแข็งลงมือเช็ดแขนเรียวข้างเดิมอีกครั้ง รอยปื้นแดงๆกลับมาเด่นชัดอีกครา น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น
มือหนาวางมือข้างนั้นไว้ เข้าจับแขนเรียวอีกข้างที่ยังขาวเนียนไร้ปื้นแดง และก็เป็นเหมือนเดิม …
ยิ่งน้ำแข็งลงแรงเช็ด ปื้นแดงๆยิ่งเด่นชัด

เป็นเหมือนกันทั้งสองข้างเลยทีนี้….

น้ำแข็งนิ่งมองแขนเรียวทั้งสองข้างที่มีปื้นแดงๆประดับอยู่
ระหว่างที่นิ่งมอง เขากลับเห็นว่ารอยปื้นนั้นค่อยๆจางหายไป

….หรือเพราะเขาลงแรงมากไป?

น้ำแข็งชุบน้ำผ้าขนหนูบิดหมาดแล้วเอามาวางลงบนแขนเรียวอีกครั้ง

มือหนาลงแรงเบาประหนึ่งผีเสื้อบินผ่านดอกไม้ แตะซับแผ่วเบาราวสัมผัสปุยนุ่น

….ไร้ร่องรอยของปื้นแดงๆพวกนั้นแล้ว!

น้ำแข็งชุบน้ำผ้าขนหนูอีกครั้ง มือหนาบรรจงเช็ดแผ่วเบาบนใบหน้าใส วางผ้าเบาๆที่สองข้างแก้มใส
ไล่มาถึงปลายคาง ลงไปต้นคอ และวนไปที่หน้าผาก พลันมือหนาชะงักไว้

…สายตาคมนิ่งมองดวงหน้าหวาน

…นอนเฉยๆแบบนี้น่ารักกว่าตอนตื่นซะอีก…

ตอนคุยกัน….ไม่เคยได้คุยกันดีๆเลย

น้ำแข็งนิ่งมองริมฝีปากอมชมพูที่ชอบพูดจาประชดประชันเขาตลอด จมูกเชิดรั้นบ่งบอกถึงความดื้อรั้นของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ..สองแก้มใสที่เพียงแค่มองก็เดาได้ว่านุ่มเพียงไหน

โดยไม่รู้ตัว….มือหนาวางแนบแก้มใส…ปลายนิ้วไล้สัมผัสความอ่อนนุ่มของพวงแก้มแดง…
แม้ว่าตอนนี้จะแดงมากกว่าเดิมเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่น้ำแข็งกลับคิดว่าไม่ต่างกับเวลาปกติเท่าไร

“อื้อ~~” คนตัวเล็กครางน้อยๆอย่างหงุดหงิดที่โดนกวนตอนนอน

คนตัวเล็กตะแคงข้างหนีสิ่งรบกวนที่เกาะอยู่ข้างแก้ม

น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆ…

คนตัวโตประคองร่างเล็กให้นอนบนหมอนดีๆ สปายพลิกตัวน้อยๆหาท่าทีสบายที่สุด

น้ำแข็งเลิกผ้าผืนหนาห่มร่างเล็กถึงต้นคอ สปายครางเบาๆ…

ไม่นานน้ำแข็งก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังมาจากบนเตียง

พลันร่างสูงชะงักนิ่ง …คล้ายเพิ่งตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง

เด็กตรงหน้ากำลัง…เมา…และความจริงที่ว่าสปายคออ่อน

สภาพแบบนี้บอกว่าดื่มสองแก้วแล้วเมาก็เชื่อ…

และแน่นอน… ถ้าเด็กคนนี้ต้องทำหน้าที่”รับแขก”จริงๆ….ยังไงต้องเจอมากกว่าสองแก้วแน่ๆ…

ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น… นึกถึงรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้พร้อมสายตาหยาดเยิ้ม…

…นึกถึงตอนร่างบางๆนั่งกอดคอไอ้เปรมแน่น!

เมาแล้วเป็นแบบนี้ ใครจะยอมให้ทำงานแบบนั้นกันวะ!

น้ำแข็งตรงรี่ออกไปจากห้องนอนทันที

ขายาวเดินผ่านแสงสลัวมุ่งตรงไปยังด้านล่างของร้าน

ผู้คนบางตาชนิดที่ว่านับคนได้  เสียงเพลงกระหึ่มเงียบหายไป

เขาไม่สนหรอกว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยาม เขาแค่ต้องการเจอใครบางคนที่ต้องรับคำสั่งจากเขาให้ได้

น้ำแข็งวิ่งวนไปรอบร้าน นึกหงุดหงิดเล็กๆที่ไม่ยอมตรงไปหาโทรศัพท์แทนที่จะลงมาวิ่งวุ่นแบบนี้…

ถึงเขาจะสั่งผ่านโทรศัพท์ก็ได้ …แต่เขาต้องการมั่นใจว่าคนรับคำสั่งเข้าใจแน่ๆ เลยต้องมาวิ่งตามหาอยู่อย่างนี้!

“พี่พิมพ์!” น้ำแข็งเรียกหญิงสาวดังลั่นก่อนที่พิมพ์จะเดินหายเข้าไปในห้องเก็บของ

ร่างสูงก้าวเร็วๆตรงเข้าไปหาหญิงสาว พิมพ์ผงะไปเล็กน้อย

“คะ…?”

“อย่า-ให้-สปาย-รับ-แขก-เด็ด-ขาด” น้ำแข็งเอ่ยเสียงดัง ย้ำทุกคำชัดๆ

ประโยคที่ไม่มีเกริ่นนำอะไรทั้งนั้น เข้าเรื่องได้ตรงประเด็นจนพิมพ์เบิกตากว้าง

…หญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อย

“เอ่อ…คุณน้ำแข็งขัดข้องตรงไหนหรือเปล่าคะ? หรือว่าน้องทำอะไรให้คุณน้ำแข็งไม่…”

“ผมขอสั่งห้าม อย่า-ให้-สปาย-รับแขก-เด็ดขาด ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น!”

ไม่รอให้พิมพ์จบประโยคดี น้ำแข็งรีบเอ่ยขัด ย้ำถึงความต้องการอีกรอบ

ว่าจบ น้ำแข็งก็หมุนตัวเตรียมเดินกลับไป หากแต่พิมพ์รี่เข้ามาขวางก่อน

“ตะ…แต่ คุณน้ำแข็งคะ”

“นี่คือคำสั่งครับพี่พิมพ์ หวังว่าผมคงไม่ต้องย้ำอีกครั้ง”

ว่าจบก็เดินลิ่วหายไปยังชั้นสองของร้าน

พิมพ์นิ่งค้าง ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของเจ้านาย

…ไม่ทันตั้งตัวรับมือกับอารมณ์ของคุณน้ำแข็ง

…ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสั่งแบบนั้น

ทำไมต้องดูหงุดหงิดขนาดนั้นด้วย?

“พี่พิมพ์!!” เสียงใสดังเข้ามาก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งมาหยุดตรงหน้า

ดีที่ช่วงหลังมานี้พิมพ์ตั้งสติได้ดีขึ้น เธอจึงไม่ร้องออกมาเหมือนทุกครั้ง

“ว่าไงโซดา?”

โซดาหอบแฮ่ก สูดลมหายใจเข้าปอดสองเฮือกก่อนเอ่ยออกมา

“สปาย….พี่พิมพ์…เห็น….สปายไหม…ครับ…?”

“สปาย?”  พิมพ์ขมวดคิ้วน้อยๆ

…ทำไมมีแต่คนพูดถึงสปาย?

“อยู่หลังร้านหรือเปล่า ? พี่ไม่เห็นมาสักพักแล้วนะ”

“ไม่มีครับพี่พิมพ์…ผมดูจนทั่วแล้ว หาสปายไม่เจอเลย”

พิมพ์เห็นสีหน้าเป็นห่วงของโซดาแล้วใจหล่นวูบ

ถ้าอย่างนั้นสปายไปไหน?!

ครั้งล่าสุดที่จำได้ เธอเห็นสปายอยู่กับ…เพื่อนของคุณน้ำแข็ง!

…หรือเพื่อนๆคุณน้ำแข็งจะพาสปายกลับไปด้วย?!

เฮ้ย…แต่ … เพื่อนคุณน้ำแข็งไม่มั่วขนาดนั้น

แต่มันก็เป็นไปได้ที่สปายจะหายไปกับเพื่อนคุณน้ำแข็งนี่!

“แน่ใจเหรอโซดา สปายอาจจะเข้าห้องน้ำอยู่ก็ได้นะ”

“ผมหาจนทั่วแล้วครับพี่พิมพ์”

โซดาเบ้หน้าน้อยๆ…ความรู้สึกอัดอั้นแน่นเต็มอก

ตอนนี้รู้แค่ว่าเป็นห่วงสปายมาก

วันนี้เป็นวันแรกที่สปายฝึกรับแขก…ใช่ เพราะเขาก็ถูกฝึกด้วย

แต่คุณเบียร์เรียกเขาแยกไป….หลังจากที่คุณน้ำแข็งเข้าห้องทำงานมา คุณเบียร์ก็พาเขาลงมาข้างล่าง…
บอกให้เขาเสิร์ฟเครื่องดื่มอย่างเดียว.. แถมกำชับว่าห้ามรับแขกคนอื่นอีก…

…หรือว่าเขาจะบริการไม่ถูกใจคุณเบียร์ เลยถูกห้ามให้บริการคนอื่น

แต่เอาเถอะ คุณเบียร์สั่งมาขนาดนั้น คงกล้าขัดคำสั่งล่ะ ..คุณเบียร์เล่นนั่งจ้องอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ขนาดนี้…

แล้วสปายล่ะ?

หลังจากที่เขาแยกออกไป… สปายเป็นยังไงบ้าง?



น้ำแข็งเดินมุ่งตรงไปยังห้องนอนตัวเองที่ตอนนี้มีใครบางคนนอนอยู่ในห้องนั้น..

น้ำแข็งเดินเลี้ยวไปตามทางเดิน พลันชะงักนิ่งเมื่อเจอร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนเข้ามาขวางไว้

“ขวางกูทำไม?” น้ำแข็งเอ่ยถามคนเป็นพี่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เบียร์ยักไหล่น้อยๆ… “ไม่รู้สิ”

คำตอบของพี่ชายทำเอาน้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น…

“กูไม่มีเวลาเล่น หลบ”

“กูก็ไม่ได้เล่น กูแค่อยากรู้ว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่” เบียร์เอ่ยเรียบๆ 

ใบหน้าของเบียร์ไม่ได้มีคำว่าทีเล่นทีจริงอยู่บนนั้น…น้ำแข็งจ้องตาพี่ชายนิ่ง

“มึงจะรีบไปไหน?” เบียร์เลือกที่จะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบที่เริ่มก่อตัว

"ห้องนอน”

 ….แน่ล่ะ ตอนนี้ใจน้ำแข็งไปรออยู่ที่เป้าหมายก่อนตัวเขาแล้ว

…เบียร์หัวเราะเบาๆในลำคอ

“มีใครรอมึงอยู่ในห้องนอนหรือไง?”

น้ำแข็งชะงักไปเล็กน้อย ก้มหน้าหลบสายตาพี่ชายทันที

ท่าทางพิรุธของน้องชายอยู่ในสายตาเบียร์ตลอดเวลา

“เพื่อนน้องเขาเป็นห่วงจะแย่แล้ว เอาเพื่อนเขามานอนด้วยไม่มีบอกกล่าวอะไรกันเลย”
เบียร์พูดคล้ายคุยกับลมกับหลอดไฟ แต่แน่ล่ะ เบียร์มั่นใจว่าน้องชายเขามันเข้าใจประโยคนี้แน่ๆ

น้ำแข็งหันขวับสบตาพี่ชาย … “มึงรู้?”

“เออ! กูรู้ กูใคร? กูพี่มึงนะเว้ย!”

น้ำแข็งลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่…. 

“…กูก็ว่า ทำไมห้องนอนมึงเปิดไฟสว่างจ้า” เบียร์เอ่ยเย้า และน้ำแข็งก็เต้นตามคำพูดนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ห้องนอนที่ไม่มีช่องว่างให้แสงสว่างเล็ดลอดออกมา แล้วไอ้เบียร์มันรู้ได้ยังไงว่าห้องเขาเปิดไฟไว้!

“มึงเข้าไปในห้องนอนกูเหรอ?!”น้ำแข็งเอ่ยเสียงดังกว่าเดิมเล็กน้อย

“มึงถามตัวเองเถอะว่ามึงได้ปิดประตูห้องก่อนออกมาหรือเปล่า”

น้ำแข็งชะงักไปอีกครั้ง

“โซดาตามหาสปายทั่วร้านแล้วนะ มึงจะปล่อยไว้อย่างนี้เหรอ?” น้ำเสียงคนเป็นพี่ฟังดูจริงจังมากขึ้น

…ถ้าเขาไม่บังเอิญเดินมาเอาของที่ห้องนอนตัวเอง ก็คงไม่เห็นสปายนอนอยู่ในห้องไอ้น้ำแข็งหรอก

จะว่าเขาช่วยโซดาตามสปายกลายๆก็ว่าได้ … เห็นโซดาวิ่งวุ่นทั่วร้านแล้วอดเห็นใจไม่ได้
เลยตัดสินใจลองเดินเข้าไปดูในห้องทำงานและห้องนอน…

มันดูเป็นความคิดที่ตลกมากในตอนนั้น แต่ตอนนี้เขากลับตลกไม่ออก

เบียร์สังเกตเห็นว่าน้ำแข็งเอาแต่ขบกรามแน่น

…เหมือนมันกำลังใช้ความคิด….หรือชั่งใจ….

“มึงตัดสินใจได้แล้วมาบอกกู” เบียร์ทิ้งไว้แค่นั้นก่อนฉากออกมา

ไม่ได้ประชดหรือแดกดัน

เขาแค่ต้องการให้ไอ้น้ำแข็งตัดสินใจจริงๆ

….สิ่งที่เบียร์ทำได้ในตอนนี้ .. คงต้องรีบบอกโซดาเรื่องสปาย…

เบียร์เดินผ่านพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคน

…เดินผ่านแสงสลัวระหว่างทางก่อนลงบันไดมายังชั้นล่าง

…เด็กคนนั้นยังวิ่งวุ่นไม่หยุดเลย

เบียร์ก้าวเร็วๆเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนหอบแฮ่กอยู่กลางร้าน

“หยุดวิ่งได้แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยจากด้านหลัง โซดาหันขวับ

เท้าเล็กค่อยๆก้าวถอยอัตโนมัติเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือใคร…

“จะเดินไปไหนอีก? ไม่เหนื่อยหรือไง?” เบียร์หยุดเดิน เว้นระยะสองช่วงตัว

…. พอเบียร์หยุดเดิน โซดาก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ เบียร์ได้โอกาสเลยรีบเอ่ยต่อ

“เพื่อนเธออยู่กับไอ้น้ำแข็งโน่น”

โซดาเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง

“ละ…แล้ว…สปายไปอยู่กับคุณน้ำแข็งได้ยังไง?!” 

สิ่งที่โซดาเพิ่งรับรู้ เป็นสิ่งที่ไม่เคยคาดคิด หรือจะบอกว่า ….ไม่กล้าคาดคิดดีกว่า

สปายทำอะไรให้คุณน้ำแข็งไม่พอใจอีกแล้วเหรอนี่?!

ยังไม่ทันที่เบียร์จะเอ่ยตอบ เสียงตึงตังที่ฟังก็รู้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าคนวิ่ง..วิ่งเข้ามา

ร่างสูงใหญ่อีกคนเข้ามาแทรกการสนทนาทันที

“เพื่อนเธอเมา..ตอนนี้อยู่บนห้องนอนฉัน”

สปายอ้าปากค้างหนักกว่าเดิม เสียงใสอุทานลั่น  “ห้องนอน?!!”

เบียร์พอจะเดาความคิดของโซดาได้ผ่านท่าทางที่เจ้าตัวแสดงออก ไม่รอช้าที่จะรีบอธิบาย

“ไอ้น้ำแข็งมันไม่ได้ทำอะไรเพื่อนเธอหรอก”

โซดาลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่

“ผม….ผมขอขึ้นไปหาสปายได้ไหม?”

แม้รู้ว่าไม่มีสิทธิ์เข้าไปในที่ส่วนตัวของเจ้านาย

แต่ตอนนี้เขาอยากขึ้นไปให้เห็นกับตาตัวเองว่าสปายยังอยู่รอดปลอดภัยอย่างที่คุณเบียร์พูดจริงๆ

….อยากเห็นกับตาตัวเองว่าสปายอยู่ในห้องของคุณน้ำแข็งจริงๆ ….ไม่ได้ถูกตาแก่หื่นกามที่ไหน”หิ้ว”ไปด้วย

“ห้องข้างๆห้องฉัน….เธอคงไปถูก” ประโยคอนุญาตดังมาจากเจ้าของร้านผู้พี่

“ขอบคุณครับ” โซดายิ้มน้อยๆ ยกมือพนมแนบอกก่อนหมุนตัววิ่งออกไป

น้ำแข็งกับเบียร์สบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ทำดีนี่” เบียร์เย้าน้องชาย ก่อนหมุนตัวเดินไปทางที่โซดาเพิ่งวิ่งไป

น้ำแข็งไม่ได้เอ่ยตอบอะไร ได้แต่เดินตามพี่ชายไปติดๆ

โซดาวิ่งไปตามทางที่พอจำได้ วิ่งผ่านชายชุดดำที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเจ้าของร้านไปโดยไม่สนใจ
ว่าชายคนนั้นมองโซดาด้วยสายตาอย่างไร

ประตูห้องที่แง้มครึ่งบานมีแสงสว่างสาดส่องออกมา

โซดาชะลอฝีเท้า ก้าวเข้าห้องนั้นไปโดยไม่ลังเล

สายตาหวานปะทะเข้ากับเตียงหลังใหญ่ในห้อง

ลมหายใจสะดุดเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างของใครบางคนนอนอยู่บนเตียง

“สปาย…!.” โซดาตรงรี่เข้าไปสำรวจเพื่อนตัวเอง

สปายอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!

มือบางเลิกผ้าห่มออก สายตากวาดมองร่างของเพื่อนทั่วร่าง

จับแขนพลิกซ้ายขวา เลิกเสื้อสำรวจแผ่นอกและหน้าท้อง

….ไร้ร่องรอยอันน่ากลัว

โซดาถอนหายใจน้อยๆ เสียงหวานเอ่ยเรียกพลางเขย่าตัวเพื่อนเบาๆ

“สปาย….” เรียกเบาๆคงไม่ได้ยิน โซดาเพิ่มเสียงเข้าไปอีก

“สปาย…กลับกันเถอะ” เขย่าตัวสปายแรงขึ้น

“อื้อ~~” คนบนเตียงครางน้อยๆ หันซ้ายขวาหนีการรบกวน

โซดาเห็นว่าเป็นสัญญาณที่ดีที่เพื่อนรักเขามีการตอบสนอง

โซดาออกแรงดึงมือสปายให้ลุกขึ้น สปายโงนเงนลุกนั่งตามแรงดึงของโซดา

หากแต่แรงอันน้อยนิดของโซดาหรือจะยื้อร่างของสปายไว้ได้ ….

เพียงแค่โซดาปล่อยมือข้างหนึ่ง ร่างของสปายก็เอนลงไปกับเตียงอีกครั้ง

“แกนอนที่นี่ไม่ได้นะ เราต้องกลับบ้าน” โซดาออกแรงยื้อตัวเพื่อนอีกครั้ง หากแต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง…
สปายยังคงคอพับคออ่อนอยู่บนเตียง

โซดาหอบน้อยๆ…

…ยังไงก็ต้องพาสปายกลับไปก่อนที่คุณน้ำแข็งจะมาไล่

นี่มันห้องนอนคุณน้ำแข็งนะ  คงไม่เหมาะแน่ถ้าจะให้สปายมานอนแอ้งแม้งอยู่ที่นี่

…แล้วทำไมสปายถึงมานอนที่นี่ได้?!

โซดาทรุดนั่งลงข้างเตียง…รู้สึกจนปัญญาจะพาสปายออกไปได้

“นอนที่นี่เถอะ นี่ก็จะเช้าอยู่แล้ว ไว้ตอนเช้าค่อยว่ากันอีกที”เสียงของคนมาใหม่ทำเอาโซดาหันขวับ

เบียร์เดินนำเข้ามา มีน้ำแข็งตามมาติดๆ

ถ้าโซดาฟังไม่ผิด…. เสียงเมื่อกี๊คือเสียงของคุณน้ำแข็ง..

แต่โซดาทำอย่างที่คุณน้ำแข็งบอกไม่ได้หรอก

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ก็รบกวนคุณน้ำแข็งมากแล้ว เดี๋ยวผมพาสปายกลับเลยดีกว่าครับ”
ว่าพลางเข้าไปฉุดเพื่อนตัวเล็ก หากแต่ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ต่างจากตอนแรกเท่าไรนัก

“ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องมาทำงานอยู่แล้ว ก็แค่นอนที่นี่คืนเดียว ไม่เป็นไรหรอก” เบียร์เอ่ยสมทบ

 “ไม่เป็นไรจริงๆครับ…ผม….” โซดาอยากจะปฏิเสธความหวังดี แต่ยังเรียบเรียงประโยคไม่ถูก…
โซดาขมวดคิ้วน้อยๆ

….มันไม่ควรจริงๆ

…โซดายังคิดไม่ออกเลยด้วยว่าทำไมคุณๆทั้งสองคนต้องใจดีแบบนี้

แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ้าคุณน้ำแข็งกับคุณเบียร์จะกรุณา…เขาคงต้องลองขอความช่วยเหลืออะไรบางอย่าง

“ผม…ผมขอเปลี่ยนเป็นช่วยผมพยุง…สปาย…ไปขึ้นแท็กซี่แทน…ได้ไหมครับ”
โซดาเอ่ยเสียงเบา ไม่กล้าสบตาใครเลย

ไม่รู้จะโดนตวาดกลับหรือโดนปฏิเสธแบบไหน…

ทำไปได้ยังไงไปขอให้เจ้านายช่วย เจ้านายจะช่วยอีกอย่างแต่ดันไปขออีกอย่าง มันสมควรไหมโซดา!

โซดากลั้นใจรอฟังคำตอบ

“เอาสิ” เบียร์เป็นคนเอ่ยตอบ น้ำแข็งหันขวับมองคนพูด

เบียร์สบตาน้องชายเป็นเชิงปราม …รู้ว่าไอ้น้ำแข็งมันต้องขัดใจอยู่ลึกๆแน่

เบียร์หันมาสบตาเด็กตัวเล็กตาใสตรงหน้า …เหมือนเห็นประกายระยิบระยับจากดวงตากลมโต …

เบียร์กระแอมน้อยๆ รีบเอ่ยต่อ “แต่ว่า…”… พลันประกายระยิบระยับหายวับไปจากดวงตากลมโต

“เธอต้องให้พวกเราไปส่งที่บ้าน”

“ครับ?” โซดาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

…เขาอาจจะหูฝาด

…คุณเบียร์อาจจะพูดผิด

“ฉันไม่ปล่อยให้พวกเธอนั่งแท็กซี่ไปกันสองคนแน่ๆ ถ้าไม่นอนที่นี่ก็ให้พวกเราไปส่ง”

โซดาคอแห้งกะทันหัน

…สปาย….ตื่นเถอะ…..เราจะได้กลับบ้านกัน

“ไม่เป็นไรจริงๆครับคุณเบียร์ …ผมไม่อยากรบกวน”

เบียร์ถอนหายใจน้อยๆ ก่อนเดินตรงไปยังร่างเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

ไม่สนใจเสียงใสของอีกคนที่ดังอยู่ด้านหลัง

“มึงจะอุ้มเองหรือจะให้กูอุ้ม?” เบียร์หันมาถามน้องชาย

ไม่ต้องรอให้คนเป็นพี่ถามซ้ำ น้ำแข็งตรงเข้ามาช้อนร่างเล็กบนเตียงทันที

โซดาได้แต่มองตามร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนตาปริบๆ

น้ำแข็งช้อนร่างสปายแนบอกก่อนเดินตรงออกจากห้องนอน

เบียร์รีบเดินตามออกไป และนั่นทำให้โซดาต้องวิ่งเร็วๆตามออกไป

โซดารีบวิ่งไปเอากระเป๋าของตัวเองและสปายที่ห้องเก็บของ …ก่อนวิ่งตรงไปยังทางออกของร้าน….

ทันเห็นหลังคุณเบียร์ไวๆ

โซดาสังเกตว่าจากระยะทางที่วิ่งมาไม่เห็นใครอยู่ในร้านเลยแม้แต่พี่พิมพ์

….เวลาก็ล่วงเลยมาขนาดนี้แล้ว….ทุกคนคงกลับบ้านกันหมดแล้ว

….เขาเองก็จะได้กลับบ้านแล้วนะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 07-09-2014 01:28:05


สปายถูกพามายังรถเบนซ์สีดำคันหรู

เจ้าของรถกระชับร่างบางๆในอ้อมแขนก่อนเอื้อมมือเปิดประตูรถ …ค่อยๆวางร่างเล็กลงไปในเบาะข้างคนขับ

โซดาวิ่งตามมาทันจนได้ เท้าเล็กก้าวตรงไปยังรถที่เพื่อนตัวเองอยู่ หากแต่ข้อมือกลับถูกฉุดพาไปอีกทาง

…เฮ้ย! สปายอยู่ในรถคันนั้น เขาต้องอยู่กับสปาย!

แล้วคุณเบียร์พาเขาไปไหน?!

“เธอนั่งคันนี้ แล้วบอกทางฉัน เดี๋ยวไอ้น้ำแข็งมันจะขับตาม”

เบียร์เปิดประตูฝั่งข้างคนขับรอให้โซดาเข้าไปนั่ง

สายตาคมมองดวงตากลมโตที่บ่งบอกอาการพะวงอย่างชัดเจน

คนตัวเล็กเอาแต่ชะเง้อคอมองรถอีกคัน

“ไม่ต้องห่วง ไอ้น้ำแข็งมันไม่พาสปายไปไหนหรอก ขึ้นรถเร็ว” เบียร์เอ่ยเร่งด้วยน้ำเสียงติดดุเล็กๆ

โซดาสะดุ้งสุดตัว กอดกระเป๋าสองใบแนบอกไว้แน่น มุดเข้ารถทันที

…ไม่ได้อยากดุหรอก แต่ถ้าไม่ดุ โซดาคงไม่ขึ้นรถง่ายๆแน่

เบียร์ลอบถอนหายใจน้อยๆก่อนโน้มตัวเข้าไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างเล็กตรงหน้า

โซดาเกร็งตัวแนบกับเบาะรถทันที กลิ่นกายของชายหนุ่มร่างสูงโชยมา โซดาหลับตาปี๋

ไม่นานเบียร์ก็ผละออก  …ประตูรถถูกปิด โซดาลอบถอนหายใจน้อยๆ

การจราจรยามค่ำคืน…ไม่สิ…. เวลาใกล้รุ่ง…

เอาเถอะ…เวลาไหนก็ช่าง ที่แน่ๆตอนนี้ตีสามกว่าแล้ว….

การจราจรเวลานี้สะดวกสบายยิ่งนัก

แสงไฟสีส้มข้างทางผ่านหน้าไปเรื่อยๆ

โซดาไม่มีอารมณ์ชื่นชมทัศนียภาพข้างทาง …ได้แต่อ้อมแอ้มเอ่ยบอกทางคนขับอย่างกล้าๆกลัวๆ

…โซดาต้องควบคุมตัวเองดีๆ พยายามไล่ความกลัวออกไป

ถึงจะพยายามแล้ว เขาก็ยังบอกทางได้ผิดๆถูกๆ ชะเง้อหันไปมองรถคันหลังด้วยความกังวลเป็นพักๆ

…คุณน้ำแข็งยังขับตามมาอยู่ไหม? ไม่ได้พาเพื่อนเขาหนีไปใช่ไหม? สปายตื่นหรือยัง?

….คุณน้ำแข็งจะโกรธสปายมากไหม?

แล้วคุณเบียร์จะโกรธเขากับสปายหรือเปล่า?....

แล้วทำไมสปายถึงได้….

“ขอโทษนะครับ….ผม….ขอถามอะไรหน่อย…ได้ไหมครับ”

โซดาเอ่ยอุบอิบ หากแต่ร่างสูงได้ยินทุกถ้อยคำ ใบหน้าคมพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงอนุญาตให้ถาม

“…เอ่อ…ทำไม…สปายถึงได้ไปเมา…อยู่ในห้องคุณน้ำแข็งได้เหรอครับ…”

เบียร์หัวเราะเบาๆในลำคอก่อนเอ่ยตอบ

“สปายคงคออ่อน…ฉันเดาถูกใช่ไหม? แล้วให้สปายไปรับแขกแบบนั้นมันก็ต้องกินเป็นเพื่อนแขก…
ดีที่แขกที่ว่าเป็นเพื่อนไอ้น้ำแข็ง …ไอ้น้ำแข็งเลยให้สปายไปพักที่ห้อง”

โซดาลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอีกใหญ่

…มีเรื่องที่อยากรู้มากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าถ้าถามไปแล้วคุณเบียร์จะว่าอะไรหรือเปล่า

เบียร์ลอบสังเกตท่าทางของโซดา….ค่อนข้างมั่นใจว่าโซดาคิดอะไรอยู่

“ไอ้น้ำแข็งมันไม่ได้ทำอะไรเพื่อนเธอแน่นอน”

โซดาก็ยอมรับว่าคิดอย่างที่เบียร์พูด

…เพราะเขาก็เห็นกับตาตัวเองแล้วว่าร่างกายของสปายไม่มีร่องรอยน่าสงสัยเลย

แต่ลึกๆแล้วก็อดห่วงไม่ได้…

“ตรงมาแล้วไปทางไหนต่อ?” เสียงจากคนขับเรียกโซดาให้หลุดจากภวังค์

ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ… พิจารณาสถานที่ตรงหน้า

“…เลี้ยวซ้ายซอยหน้าครับ….”

เบียร์หักพวงมาลัยตามคำบอก

เบียร์ขับรถช้าๆ ….สายตากวาดมองบรรยากาศโดยรอบ

มันมีแต่ตึกเก่าเรียงติดกันประมาณสี่หรือห้าตึกได้

…ตัวตึกที่ถ้าบอกว่าเป็นตึกร้างเขาก็เชื่อ

แต่แสงไฟจากบางห้องที่ยังเปิดไว้อยู่ ช่วยยืนยันว่านี่ไม่ใช่ตึกร้าง

 …บริเวณโดยรอบแทบหาความสว่างไม่ได้เลย

ดีที่ยังมีแสงสว่างมะลังมะเลืองจากถนนใหญ่ส่องเข้ามาบ้าง

“…เอ่อ…จอดตรงนี้ก็ได้ครับ”

เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ…. ยอมหยุดรถตามคำสั่งของคนตัวเล็ก

โซดาควานหาที่เปิดประตูรถ….แต่เพราะไม่คุ้นกับการนั่งรถยนต์ เลยต้องใช้เวลาเรียนรู้วิธีเปิดอยู่นาน

เบียร์ปลดสายเข็มขัดนิรภัยตัวเองเสร็จเรียบร้อยพร้อมๆกับที่ประตูฝั่งข้างคนขับถูกเปิดออก

โซดาก้าวเท้าแตะพื้น หากแต่แรงดึงที่รั้งตัวไว้ทำให้โซดาเด้งกลับเข้ามาในรถคืน

“ปลดสายเบลท์ก่อน”

น้ำเสียงอ่อนโยนดังมาจากฝั่งคนขับพร้อมๆกับมือหนาที่ปลดสายเข็มขัดนิรภัยให้คนตัวเล็ก

“ขอบคุณครับ” โซดาก้มหน้าไม่กล้าสบตา รู้สึกกระดากอายอย่างบอกไม่ถูก 

เรื่องแค่นี้เขายังทำให้มันดูน่าอายได้

โซดารีบลงจากรถตรงเข้าไปยังรถคันหรูอีกคัน

รถเบนซ์สองคันเข้ามาจอดในที่แคบๆแบบนี้พื้นที่ยิ่งดูแคบเข้าไปใหญ่

โซดาไปถึงรถของน้ำแข็งตอนที่น้ำแข็งช้อนร่างสปายแนบอกไว้แล้ว

“รีบไปกันเถอะ” น้ำแข็งตอบสายตาของโซดาทันที

โซดาพยักหน้าอย่างรู้หน้าที่ รีบเดินนำขึ้นตึกไป

…แค่กรุณามาส่งก็มากพอแล้ว นี่คุณน้ำแข็งยังพาสปายมาส่งถึงห้องให้อีก ….

ถึงโซดาจะอยากปฏิเสธความช่วยเหลือแค่ไหน

แต่เขาก็รู้ตัวเองดีว่าคงพาสปายที่ไม่มีสติแบบนั้นขึ้นห้องเองไม่ได้หรอก

โซดาออกจะเงอะงะเล็กน้อย ไม่รู้จะช่วยคุณน้ำแข็งยังไง

…ตึกที่ไม่มีลิฟต์ทำให้คุณน้ำแข็งต้องอุ้มสปายขึ้นบันได โซดาลอบสังเกตสีหน้าของเจ้านาย

….ไม่มีท่าทางหงุดหงิดหรือเหน็ดเหนื่อยแสดงออกมาเลยสักนิด

“ห้องนี้ครับ” โซดาควักกุญแจห้องมาไขด้วยมือที่ติดจะสั่นเทาน้อยๆ

แหย่ไม่ตรงรูสักทีจนเบียร์ต้องยื้อลูกกุญแจมาช่วยไข

โซดารีบมุดเข้าห้องทันทีที่ประตูเปิด รี่เข้าไปเปิดสวิตซ์ไฟ

น้ำแข็งตรงเข้าไปวางร่างเล็กบนฟูกอันเดียวที่วางอยู่กลางห้อง

เบียร์ขมวดคิ้วแน่นพลางมองไปรอบๆห้อง ….ไม่ต่างจากน้ำแข็งที่เริ่มไล่สายตากวาดมองรอบห้องบ้าง

โซดารี่เข้าไปควานหาแก้วเปล่าสองใบ ตั้งใจรินน้ำรับแขกอย่างที่ควรทำ

“เธออยู่ที่นี่จริงๆเหรอ?” น้ำแข็งเอ่ยถามเบาๆ

โซดาละสายตาจากแก้วน้ำในมือหันไปมองคนถาม “ครับ….”

ตัวตึกที่ว่าโทรม…ในห้องยิ่งโทรมกว่า

ฝาผนังมีรอยทุบรอยเจาะเยอะแยะไปหมด

เพดานมีเศษหญ้าเกาะอยู่กระปริบกะปรอย…แต่ก็พอเดาได้ว่ามันคือรังนก

ดูเหมือนเจ้าของห้องคงพยายามเอารังนกออกแต่นกยังกลับมาสร้างรังอยู่เรื่อยๆ

แสงไฟในห้องสาดส่องไปยังระเบียง….ทำให้เห็นคราบสนิมที่เกาะบนราวเหล็กว่ามีมากมายแค่ไหน

บางที่สนิมกัดจนแผ่นเหล็กขาดจากกัน ….ปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็โดนบาดเข้าหรอก!

น้ำแข็งกับเบียร์สบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

…น้ำแข็งรู้ว่าเบียร์ก็คงรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร

 “น้ำครับ” โซดาถือแก้วน้ำสองใบมาให้เจ้านายทั้งสองคน

คนเป็นเจ้านายรับไว้ ยกขึ้นดับกระหายกันไปคนละสองอึกใหญ่ แต่แค่นั้นก็ทำเอาน้ำเปล่าหายไปกว่าครึ่งแก้ว

“ขอบคุณคุณน้ำแข็งกับคุณเบียร์มากนะครับที่กรุณามาส่งพวกผม”

มือน้อยๆพนมไว้ที่อก  ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยประกายซาบซึ้ง

“เรื่องเล็ก”เบียร์ส่งยิ้มน้อยๆตอบกลับไป โซดาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือหนาของเบียร์ยื่นมาลูบกระหม่อมเบาๆ….

เบียร์ยกมือออกไปแล้ว แต่ความอบอุ่นยังติดตรึงอยู่ที่ไหนสักแห่งในร่างกาย….

“กลับเถอะ ให้เด็กมันพักผ่อน” คนเป็นพี่เอ่ยบอกน้องชาย

น้ำแข็งมีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมพยักหน้าตามคำบอก

พลันน้ำแข็งคล้ายเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้

...สายตาคมกวาดมองไปรอบๆห้อง เห็นสมุดวางกองอยู่ก็สุ่มหยิบมาหนึ่งเล่มฉีกเอากระดาษสมุดหนึ่งหน้า

มือหนาหยิบปากกาที่วางอยู่ข้างกองสมุดมาจดยุกยิกลงไปในเศษกระดาษนั้น

“มีอะไรให้โทร.มาที่เบอร์นี้นะ”

ถึงโซดาจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคุณน้ำแข็งให้เบอร์โทรศัพท์ทำไม แต่ก็ยอมยื่นมือไปรับไว้แต่โดยดี…”ครับ”

“ไปมึง โซดาตาปรือแล้ว” เบียร์เอ่ยเรียกน้องชายอีกครั้ง

น้ำแข็งกับเบียร์เดินไปที่ประตู มีโซดาตามไปส่ง…

น้ำแข็งหันมามองร่างเล็กที่ยังหลับสนิทบนฟูกกว้าง

…สปายหลับสนิท แม้ว่าน้ำแข็งจะยกอุ้มขึ้นรถลงรถ สปายก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น….

น้ำแข็งไม่รู้ว่าสปายต้องเรียนและทำงาน…

…ไม่รู้ว่าสปายต้องเหนื่อยหนักขนาดไหน

…ร่างกายที่สะสมอาการล้ามานานบวกกับไม่ได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ,,,,

ไม่แปลก….ที่สปายจะหลับลึกได้ขนาดนี้


เบียร์เดินนำออกไปจากห้องก่อน

….น้ำแข็งตัดใจหันหลับมาก้าวเดินออกไปจากห้องเล็กๆนี้…

โซดาตั้งใจจะตามไปส่งเจ้านายที่รถ หากแต่คุณเบียร์หันมากำชับว่าอย่าออกจากห้องจนกว่าจะเช้า….

โซดาได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู เบียร์กำชับเสียงแข็งอีกรอบก่อนเดินจากไป

โซดาได้แต่ยิ้มแหยๆกับตัวเอง

…รู้สึกจะทำอะไรก็ดูขัดใจคุณเบียร์ไปเสียหมด

ร่างเล็กปิดประตูลงกลอนแน่น เวลานี้ลืมเรื่องอาบน้ำไปก่อน โซดาฝืนร่างกายมานานมากแล้ว

พื้นที่ว่างข้างๆสปายคือสิ่งที่ร่างกายโซดาเรียกร้อง

ไม่ต้องคิดให้มากความ โซดาทิ้งตัวลงบนฟูกข้างๆสปายทันที…





แสงแดดยามเช้าสาดส่องอีกครั้ง…

เสียงผู้คน เสียงการจราจร และอีกมากมายหลายเสียงที่ดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องเล็กๆห้องนี้ 

…สปายขมวดคิ้วน้อยๆ… เสียงรบกวนเหล่านั้นรบกวนการนอนจนทำให้รู้สึกหงุดหงิด

…บวกกับอาการปวดตุบๆที่ขมับทั้งสองข้าง ทำให้ร่างเล็กปรือตาขึ้นช้าๆ

มือบางขยี้ตาน้อยๆ บิดซ้ายขวาจนพอใจ

รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนเต็มอิ่มแบบนี้มานาน

สปายตะแคงข้างหันหน้าไปทางที่คิดว่ามีเพื่อนตัวเองนอนอยู่แน่ๆ แต่ทว่า…. กลับว่างเปล่า!

โซดาล่ะ?!

สปายเด้งตัวลุกพรวด เซไปนิด…ต้องใช้เวลาอีกเล็กน้อยกว่าจะทรงตัวได้ รู้สึกร่างกายมันหนักๆอย่างไรไม่รู้

พลันประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมๆกับร่างของคนที่สปายมองหาก้าวออกมา

สปายถอนหายใจน้อยๆ… โล่งอก คิดว่าโซดายังไม่กลับจากทำงาน…

เดี๋ยวนะ….! เหมือนมีอะไรแปลกๆ…

“ทำไมแกตื่นเช้าจังวะ?” สปายถามอกไปแล้วรู้สึกได้ว่าเสียงตัวเองแหบน้อยๆ….

กระแอมเบาๆเรียกเสียงให้กลับมาเป็นปกติ

“ฉันก็ตื่นเวลานี้ตลอดนะ” โซดาเดินไปนั่งจ่อหน้าพัดลม ในมือมีผ้าขนหนูเช็ดผมไปพลาง

สปายเบิกตากว้าง หันขวับมองนาฬิกาข้างฝา

8 โมง!!!

ซวยแล้ว!!

สปายวิ่งเข้าห้องน้ำชำระร่างกายในเวลาไม่ถึงห้านาที แต่งตัวลวกๆเสร็จก็รุดมาคุ้ยกองสมุดหนังสือกองเดียวในห้อง หยิบอะไรได้ก็ใส่กระเป๋าเป้ไปมั่วๆ

“ทำไมแกไม่ปลุกนะโซดา ไปเรียนไม่ทันแล้ว” สปายพึมพำเร็วๆ มือก็รื้อหาสมุดหนังสือยัดใส่กระเป๋า

โซดายู่หน้าน้อยๆอย่างรู้สึกผิด…

ก็เห็นสปายหลับสนิทเลยไม่กล้าปลุก…

รู้...ว่าถ้าปลุก สปายก็ต้องเป็นแบบนี้

“แกไหวแน่นะ? เมื่อคืนแกเมามากเลยนะเว้ย!”

โซดาวางผ้าขนหนูในมือ เดินไปหาเพื่อนตัวเองที่วิ่งไปใส่รองเท้าที่ประตู

“เมา?! ฉันเมาเหรอ?!” สปายอุทานลั่น ดวงตาเบิกกว้าง

“ฉันถึงไม่อยากปลุกแกไง”

“ฉันจะเมาได้ยังไง? เมื่อคืนฉันกินไปสองแก้วเองนะ!”

“แกจะกินไปกี่แก้วก็ช่าง …ฉันถามว่าแกแน่ใจเหรอว่าตัวเองไหว
แกไม่เคยกินเลย แล้วพอฟื้นก็จะฝืนไปเรียนแบบนี้”

“ไหว..ฉันไหว…” สปายใส่รองเท้าเสร็จเรียบร้อย “ฉันไปเรียนก่อนนะ” ว่าจบก็เปิดประตูวิ่งลงบันไดไป 

โซดาขมวดคิ้วน้อยๆกับความดื้อรั้นของเพื่อน

สปายทั้งเดินและวิ่งฝ่าผู้คนไปให้ถึงโรงเรียนให้เร็วที่สุด

อาศัยน้ำเปล่าขวดละ 6 บาทเป็นอาหารเช้าระหว่างทางไปโรงเรียน

อาศัยเขตลับสายตาครูเป็นทางผ่านเข้าโรงเรียน

…เข้าห้องเรียนทันคาบสองพอดี…

ที่เหลือก็แค่ อย่าหลับในห้องก็พอนะสปาย….






MOONLIGHT




แก้คำผิดค่ะ TT ไม่รู้ยังมีคำที่หลบสายตาแอมไปได้อีกหรือเปล่าน่อ






แอมสงสัยว่า…
ทำไม….น้ำแข็งถึง…..ใจแข็งได้ขนาดนี้!!!
แอ้กกกกกก น้องนอนอ่อยอยู่ในห้อง! ไม่ทำอะไรน้องเลย! โอกาสดีๆมาแล้วทำไมยังทำเก๊กอยูได้ฮะ!!!
#น้ำแข็งเดินมาตบหัว

น้ำแข็ง :  สุภาพบุรุษน่ะเข้าใจมั้ย?  ไม่เห็นเหรอว่าสปายเมา
แอม :   ขี้เก๊ก!!   ปากบอกสุภาพบุรุษแต่แกเพิ่งตบหัวชั้นนะ!
น้ำแข็ง :  ก็เธอไม่ใช่สปาย
แอม : ใช่สิ ใช่ซี้~ เชอะ!!!


เอาเป็นว่า…


เจอกันตอนต่อไปนะคะ ><
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 07-09-2014 01:38:38
ลบอันที่ปาดแล้วนะค่ะ *[]*!!! // มองไม่เห็นขอโทษด้วยค่ะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 07-09-2014 07:48:38
ขอบคุณค่า
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 07-09-2014 08:54:06
 :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 07-09-2014 09:24:56
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 07-09-2014 09:33:07
สองพี่น้องนั่นจะทนได้อีกนานมั้ยเนี่ย  :laugh:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 07-09-2014 10:11:20
น้ำแข็งกำลังละลายแล้ววว ฮิฮิ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: army_van ที่ 07-09-2014 10:18:43
สนุกกกกก โอยยยยย เชียร์สุดใจ 

ดูโซดากล้วเบียร์มากเลยอ่ะะะะะ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Patty_Cat ที่ 07-09-2014 10:19:14
รอๆๆๆๆๆๆๆมาต่อบ่อยๆน้า :-[
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-09-2014 10:30:25
อิอิ จะทนไหวหรอ
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: คุณพระ ที่ 07-09-2014 10:43:38
รอตอนต่อไป :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 07-09-2014 16:51:40
 :sad11:ทั้งรัก ทั้งหวง เลย พี่น้องคู่นี้ รับไปเลี้ยงดู ซะทีเถอะ สงสารเด็กทั้ง 2 คน จะได้สบายซะที
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 07-09-2014 18:27:42
 :impress2: สองพี่น้องนี่จะเก๊กกันอีกนานม๊ายยยยย
ว่าเป็นห่วงสองเพื่อนเกลอเนี่ย  :hao4:
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 07-09-2014 18:30:28
ชอบโซดา พูดง่ายดี
หัวข้อ: Re: Moonlight...แค่ทำงานกลางคืน Chapter 8 เมา (7/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 07-09-2014 23:08:04
สงสารเด็กๆสู้ชีวืิตกีนดีตัง
รักกันให้มากๆนะหวังว่าเบียกับน้ำแข็งจะรักไวๆนะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 20-09-2014 00:29:32


Chapter  9


ภายในห้องทำงานกว้างของเจ้าของร้าน

เบียร์กับน้ำแข็งกำลังนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

บนโต๊ะมีกองเอกสารมากมายทั้งเอกสารของร้าน

ทั้งเอกสารของบริษัทที่เป็นหุ้นส่วน ทั้งที่อ่านแล้วและที่ยังไม่ได้อ่าน

เบียร์อ้าปากหาวน้อยๆขณะกำลังพลิกหน้ากระดาษอ่านรายละเอียดหน้าถัดไป…

อ่านไปได้ไม่กี่บรรทัดก็หาวออกมาอีกรอบ

เหลือบไปทางไอ้น้ำแข็ง… มันยังนั่งนิ่งอ่านเอกสารในมืออย่างตั้งใจ… 

ทำไมมันต่างจากเขานักวะ

เบียร์ทิ้งเอกสารไว้บนโต๊ะ ลุกไปหากาแฟในตู้เย็นก่อนเดินไปทิ้งตัวบนโซฟา….บิดตัวน้อยๆขับไล่ความเมื่อยขบ

“ไม่เมื่อยบ้างหรือไงวะ? มึงอยู่อย่างนั้นมาสองชั่วโมงแล้วนะเว้ย” เบียร์ว่าพลางกระดกกาแฟกระป๋องในมือ
เหลือบไปมองน้องชาย… มันยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง ตะคริวกินไปแล้วหรือไงวะ….

เงียบกันไปพักใหญ่ระหว่างพี่กับน้อง

เบียร์เอนตัวพิงพนักโซฟา ยกขาพาดไขว่ห้าง สายตาชื่นชมกับทัศนียภาพของร้าน…

“มึงแก่แล้วไง… นั่งนานๆไม่ได้” เสียงทุ้มของน้องชายที่ดังเข้ามาทำเอาเบียร์สำลักกาแฟพรวด

…ถ้ามันจะปล่อยเดธแอร์ไว้นานขนาดนี้

“ถ้ามึงรู้ว่ามึงจะตอบ มึงช่วยตอบให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม?!”

เบียร์เห็นน้ำแข็งหัวเราะร่วนอยู่คนเดียว…

สุดจะเอาเรื่องกับมัน เบียร์หันมานั่งมองบรรยากาศในร้าน

บรรยากาศแบบนี้ ถ้ามีใครสักคนมาดื่มเป็นเพื่อนคงสนุกไม่น้อย…

…ถ้าเป็นเด็กคนนั้น…. เด็กตัวเล็กๆที่ชื่อโซดา….

ถ้ามีโซดามานั่งดื่มเป็นเพื่อน….

นั่งมองใบหน้าหวานใสนั้น… สัมผัสผิวเนียนเรียบนั้น

…แค่คิด…. ก็ทำเอาใบหน้าหล่อยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวกูมา” ยิ้มแย้มสดใสส่งไปให้น้องชายก่อนผลุบออกจากห้องไป

น้ำแข็งได้แต่ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ….

เบียร์เดินสอดส่องสายตาไปทั่วบริเวณร้าน อาศัยส่วนสูงที่เฉียดร้อยเก้าสิบเซนฯมองฝ่าผู้คนที่แน่นขนัด

ป่านนี้เด็กคนนั้นจะทำอะไรอยู่นะ…

….คนเยอะขนาดนี้คงหาไม่เจอแน่

หากแต่อะไรๆกลับไม่ได้ยากอย่างที่เบียร์คิด

สายตาคมสะดุดเข้ากับคนที่กำลังตามหาเข้าอย่างจัง สองเท้าก้าวเข้าไปยังเป้าหมาย

…. รู้สึกเหมือนมีใครตีกลองในอกแรงขึ้นเรื่อยๆ….

ภาพตรงหน้าเป็นอะไรที่เบียร์ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นกับตาตัวเอง!

... เขาอาจจะเคยคิดว่าต้องเห็นเหตุการณ์แบบนี้…. แต่ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นภาพนี้เลยจริงๆ!

เสียงแซวโห่ร้องพร้อมถ้อยคำส่อเสียดดังมาจากกลุ่มชายหนุ่มตรงหน้า

ในวงแขนของมันคนหนึ่งในนั้นมีร่างของใครบางคน…หลับคาอ้อมกอดมันอยู่!!

“ขอโทษนะครับ…” น้ำเสียงหนักแน่นเจือความคุกรุ่นถูกส่งออกไป

เบียร์กำมือแน่นด้วยพยายามตระหนักว่าคนพวกนี้คือลูกค้า…

“ใครวะ?” เสียงใครสักคนตอบกลับมา

เบียร์พยายามสงบสติอารมณ์ สายตายังคงนิ่งมองเด็กตัวเล็กที่เริ่มถูกพวกมันลูบไล้ใบหน้า พลันเบียร์ยื่นมือไปปัดมือพวกมันทันที

“อะไรของมึง?! กูเจอเด็กนี่ก่อน มึงคิดจะมาซิวเหรอวะ?!”
เสียงดังมาจากคนที่เป็นเจ้าของร่างที่โซดากำลังหลับซบอยู่

“อย่ามึงอย่า…. กว่ากูจะมอมได้ ไม่ใช่ง่ายๆ เด็กบ้าอะไร เล่นตัวฉิบหาย”

“แต่เด็กมันหน้าตาน่ารักนะเว้ย ทนมอมหน่อยจะเป็นไรไปวะ ฮ่าๆๆๆ”

และอีกหลายเสียงที่เริ่มโห่แซวให้กับพวกของมัน

ถ้อยคำลามกส่อเสียดเริ่มดังแทรกเข้ามา

ร่างกายของโซดาถูกพวกมันลูบไล้ 

สายตาหื่นกระหายของพวกมันจับจ้องไปยังโซดา

…ใครจะทนมองเฉยๆได้วะ?!

“ขอโทษนะ…”เบียร์ไล่มองคนพวกนั้นอย่างไม่พอใจถึงขีดสุด 

มือหนาคว้าแขนเรียวของโซดาออกแรงกระชากจนร่างของโซดาลอยมาปะทะแผ่นอก

 …ร่างโงนเงนของโซดาไหลไปตามแรงกระเพื่อมของแผ่นอกแกร่ง

เบียร์หายใจแรงๆอย่างหงุดหงิด!

“ไอ้สัตว์!! กูเจอก่อนนะเว้ย!! มึงอยากได้ทำไมมึงไม่มอมเอง!”

…และนี่ก็อีกเรื่อง

…ไอ้พวกนี้แม่งมอมเหล้าโซดา!

“เด็กคนนี้เป็นของกู …ไม่ได้มีไว้ขาย!”

เบียร์หันไปพยักหน้าน้อยๆให้พนักงานรักษาความปลอดภัยในบริเวณใกล้ๆเป็นเชิงสั่งงาน ….ก่อนร่างสูงจัดการช้อนร่างของโซดาแนบอกก้าวเดินออกไป

“ไอ้เหี้ย!! แม่ง มึงอย่ามาตอแหล!! แน่จริงอย่าหนีสิวะ?!!” เบียร์ไม่อยู่ฟังถ้อยคำด่าทอเสียๆหายๆจากคนพวกนั้นที่คงอวยพรตามมาไม่หยุด ….ที่เหลือคงต้องฝากให้พนักงานอารักขาจัดการให้เสียแล้ว

เบียร์เดินฝ่าฝูงชนจนมาถึงห้องนอนของตัวเอง

คมเดินมาเปิดประตูห้องนอนให้เจ้านายอย่างรู้หน้าที่

บอดี้การ์ดคนสนิทขมวดคิ้วน้อยๆ…เหตุการณ์คุ้นๆ อย่างกับเดจาวู….

เบียร์พาร่างสลบใสลของโซดาไปวางบนเตียงของตัวเอง คมกำลังจะเข้าไปหาผ้าชุบน้ำ แต่ทว่า....

“ไม่เป็นไร… เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

คำพูดของเบียร์ทำเอาคมชะงักไป …. เหตุการณ์คุ้นๆ คุ้นเสียยิ่งกระไร

คมได้แต่พาตัวเองออกไปจากห้องนอนของเจ้านายตามคำสั่ง

ประตูปิดลงพร้อมคำถามมากมายที่ผุดขึ้นในใจ  อดคิดไม่ได้ว่า..

…แปลกไปทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ…



ภายในห้องนอนกว้าง…

ชายหนุ่มร่างสูงนิ่งมองร่างเล็กบนเตียง…

จ้องมองดวงตากลมโตที่ปิดสนิท….

ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ…

เบียร์ขมวดคิ้วแน่น…

ไปทำอีท่าไหนถึงถูกพวกนั้นมอมเอาได้!

ถ้ารู้ว่าดื่มไม่เก่งแล้วจะดื่มทำไม!

เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ารับแขกอีก!

ที่เคยพูดไปได้ฟังบ้างไหมนี่?!

โอ๊ยยยย  ทำไมทำตัวน่าโมโหแบบนี้นะ!!!

เบียร์ขยี้ผมตัวเองแรงๆอย่างหงุดหงิด

หงุดหงิดไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ต้องหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเรียกสติให้คนตัวเล็กอยู่ดี

เบียร์วิ่งวุ่นควานหาผ้าเช็ดตัวกับกะละมังชุบน้ำ พร้อมดูแลร่างบนเตียงเต็มที่

 แต่ทว่าเมื่อร่างสูงกำลังจะวางผ้าซับผิวเนื้อขาวเนียน มือหนากลับค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ

จะเช็ดแบบนี้ได้ยังไง! ต้องถอดเสื้อก่อน!

มือหนารีบปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว  เหลือไว้เพียงเสื้อกล้ามสีขาวแนบเนื้อด้านใน เผยกล้ามเนื้อลำตัวช่วงบนชัดเจน

เอาล่ะ ทีนี้ก็เช็ดตัว… เฮ้ย! เดี๋ยว

ถอดเสื้อตัวเองแล้วจะเช็ดตัวให้โซดาได้ยังไง! ถอดเสื้อน้องสิวะไอ้เบียร์! … เสื้อน้องน่ะ…

เบียร์ขว้างเสื้อตัวเองออกไปไกลๆ ก่อนเข้าไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำบนร่างเล็ก

ไม่นานเม็ดกระดุมก็หลุดจากรังดุมทุกเม็ด…

…เรื่องแบบนี้น่ะทำได้เร็วตลอดล่ะ

เบียร์กระวีกระวาดหาผ้าชุบน้ำ บิดจนหมาดแล้วแตะซับตามสองแก้มเรื่อ ไล่ลงมาลำคอก่อนวาดลงแผ่นอกเล็ก

“อื้อ~” เสียงครางหวานดังเข้ามา คิ้วเรียวสวยขมวดน้อยๆ พลางขยับตัวหนีอย่างรำคาญ

เบียร์หัวเราะเบาๆในลำคอ… ปัดปอยผมที่ปรกแก้มใสออก พินิจริมฝีปากอมชมพูที่เผยอน้อยๆ

… อยากได้ยินเสียงครางหวานๆอีกครั้งจัง

คิดอย่างนั้นแล้วได้แต่ลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่

มึงคิดอะไรอยู่ไอ้เบียร์!! น้องมันเมาอยู่นะเว้ย!! โดนมอมน่ะโดนมอม!!

จะเช็ดตัวก็เช็ดไปสิ!!

ใช่! เช็ดตัว!

เบียร์สะบัดหน้าน้อยๆ หันไปชุบผ้าบิดน้ำก่อนเอามาวางซับลงไปตามหน้าท้องเรียบเนียน… ไล่ซับขึ้นมาที่หน้าอกอีกครั้ง

มือหนาข้างหนึ่งถือผ้าเช็ดตัว…ส่วนมืออีกข้างหนึ่ง

…มึงจะวนลูบสะดือน้องทำไม!

อีกนิดหนึ่งมึงจะล้วงเข้าไปหาอะไรที่มันอยู่ต่ำกว่าสะดือแล้วนะ!

เอามือออกมา!

เบียร์สะดุ้งสุดตัว ชักมือกลับแทบไม่ทัน

เบียร์โยนผ้าในมือไปเกาะขอบกะละมังก่อนถอยห่างจากร่างเล็กบนเตียงไปอีกมุมหนึ่งของห้อง  ได้แต่ทึ้งผมตัวเองพลางเดินไปเดินมา

ไม่! เขาจะไม่ทำอะไรโซดา เขารู้ว่าน้องกลัว เขาต้องไม่ทำอะไร ต้องอดทน อดทนไว้ไอ้เบียร์ อดทน….

…ตอนนี้น้องเมาอยู่ เอาไว้ตอนน้องตื่นค่อยว่ากัน

ไม่ใช่! โอ๊ย ไอ้เบียร์! คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวหรือไงวะ?!

เบียร์ยืนกอดอกมองร่างเล็กที่อยู่บนเตียง… แผ่นอกขาวเนียนเผยสู่สายตา….

เบียร์รีบก้าวเร็วๆไปที่เตียงก่อนดึงผ้าห่มคลุมร่างเล็กไว้ให้ถึงปลายคาง

อดหงุดหงิดไม่ได้…

ถ้าเขาไม่เห็นว่าโซดาโดนมอม ป่านนี้เด็กคนนี้จะเป็นยังไง! 

แล้วดูสิ เมาหลับไม่รู้เรื่องแบบนี้ ถ้าโดนใครทำอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!

ทำไมไม่รู้จักระวังตัวเลย!

หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 20-09-2014 00:38:19

แสงไฟหลากสีระยิบระยับท่ามกลางเสียงเพลงกระหึ่มในสตูดิโอผับ ผู้คนโยกย้ายกันอย่างไม่มีใครยอมใคร …เป็นภาพที่พิมพ์เห็นทุกคืนจนชินตา

หญิงสาวเดินวนไปรอบๆร้าน…สายตาสอดส่องตรวจเช็คความเรียบร้อย … เดินขึ้นชั้นสองและเดินลงชั้นหนึ่ง …เดินวนอยู่อย่างนั้นคล้ายต้องการย้ำเตือนตัวเอง…

 รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง … แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

“พี่พิมพ์! ระวังครับ!” เสียงใสของเด็กหนุ่มที่พิมพ์คุ้นเคยดังขึ้น

ร่างของพิมพ์ถูกคว้าไว้ด้วยท่อนแขนเล็ก หญิงสาวพลันได้สติเดี๋ยวนั้น

… หันไปมองเจ้าของท่อนแขนด้วยความตกใจ

…เธอเกือบก้าวเท้าพลาดตกขั้นบันไดอยู่แล้วเชียว….

“ระวังครับ….” สปายประคองหญิงสาวให้ขึ้นมาตั้งหลักบนพื้น พิมพ์เซไปนิดแต่ไม่นานก็ทรงตัวได้

“ขอบใจนะสปาย…” ยิ้มน้อยๆให้รุ่นน้อง… รู้สึกระดากอายเล็กๆที่ทำตัวเปิ่นแบบนี้

“ไม่เป็นไรครับ… เดินดีๆนะครับพี่พิมพ์”สปายกอดถาดเสิร์ฟแนบอกก่อนเดินลงบันไดไป

…สปาย… เสิร์ฟ….

เออใช่!!!

“สปาย!!” เสียงของพิมพ์ดังแข่งกับเสียงเพลงในร้าน สปายหันขวับ

“ครับ?”

“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”

พิมพ์จูงมือสปายไปหามุมเงียบๆ….

หญิงสาวพาสปายเดินเข้าสู่แสงสว่างขาวกระจ่างตาในห้องเก็บของ
ถึงจะมีเสียงเพลงดังเล็ดลอดเข้ามาแต่ก็เบากว่าอยู่ในร้าน

“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่พิมพ์?”

“คือ..ที่พี่เคยบอกว่าให้เราช่วยรับแขกในงานปาร์ตี้น่ะ… สปายไม่ต้องทำแล้วนะ”

“ครับ?”

“คือ….”  บอกได้ไหมว่าคุณน้ำแข็งสั่งมา…. ยิ่งเป็นคู่กรณีกันอยู่บ่อยๆด้วย

“พี่เห็นว่าเราทำหน้าที่เสิร์ฟอย่างเดียวก็หนักพอแรงแล้ว ถ้าให้ไปรับแขกอีก เดี๋ยวต้องชงต้องดื่มนั่นนู่นนี่เป็นเพื่อนแขกอีก
พี่กลัวเราจะไม่ไหวเอาน่ะ”  พูดจบแล้วก็อยากปรบมือให้ตัวเองดังๆ…  เป็นประโยคที่งดงามน่าพอใจทีเดียว

“….ได้ครับ”

พิมพ์ลอบสังเกตสีหน้ารุ่นน้อง …สปายดูสงบกว่าที่พิมพ์คิดไว้แฮะ

“พี่ขอโทษนะสปาย.. “ ให้ความหวังน้องแล้วก็มาปฏิเสธ ค่าแรงที่น้องคาดหวังน้องก็ไม่ได้…

“ไม่เป็นไรครับพี่พิมพ์ ผมยังไงก็ได้” สปายยิ้มน้อยๆให้รุ่นพี่…

ถึงจะอกหักกับเงินที่คาดว่าจะได้รับ แต่ก็ดีกว่าเอาตัวเองไปขลุกอยู่กับใครก็ไม่รู้น่ะนะ

“ขอบใจนะ…กลับไปทำงานต่อเถอะ”

พิมพ์ลูบไหล่เล็กของรุ่นน้องเบาๆ สปายยิ้มรับก่อนเดินออกไป ทันใดนั้นก็มีพนักงานชายในร้านคนหนึ่งวิ่งสวนสปายเข้ามา….

“พี่พิมพ์  มีเด็กโดนมอมอะพี่” ชายคนนั้นวิ่งผ่านสปายไปพร้อมประโยคนี้

สปายไม่เอะใจอะไร จนพิมพ์เอ่ยถามว่าเด็กคนนั้นคือใคร คำตอบของชายคนนั้นทำเอาสปายนิ่งค้าง

“น้องโซดา”

พิมพ์เบิกตากว้าง หวีดเสียงลั่น “โซดา?! โดนได้ยังไง! น้องทำงานตั้งนานไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลยนะ!”

“ก็นั่นแหละพี่ ผมพอรู้มาว่าน้องไม่ได้มีหน้าที่รับแขกด้วยใช่ไหม?”

“ใช่!”

“เลยเป็นเรื่องอยู่นี่ไงพี่…”

“พี่ครับ… ตอนนี้โซดาอยู่ที่ไหน?” สปายวิ่งกลับมาหาพิมพ์อีกครั้ง ได้จังหวะกับที่พิมพ์จะถามประโยคนั้นพอดี

“คุณเบียร์พาไปไหนไม่รู้”

“คุณเบียร์!!?” พิมพ์กับสปายอุทานพร้อมกันอย่างได้จังหวะ

“อย่าบอกนะว่าคนที่มอมโซดาคือคุณเบียร์!” สปายสบถลั่น  ความห่วงเพื่อนมีมากจนไม่ทันสนใจคนอีกสองคนในห้อง

ร่างเล็กหมุนตัววิ่งออกไปจากห้องเก็บของทันที

แม้จะไม่รู้ว่าโซดาถูกพาไปที่ไหน แต่ก็ขอไปให้ถึงห้องทำงานของสองคนนั้นก่อนแล้วกัน! 

ใครจะไปรู้บางทีโซดาอาจถูกพาไปที่ห้องทำงานก็ได้!



“จริงเหรอ?! คุณเบียร์เป็นคนมอมเหรอ?!” พิมพ์ละล่ำละลักถามเด็กหนุ่มตรงหน้า

“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะพี่… ผมรู้แค่ว่าต้องรีบบอกพี่ก่อน ถ้าคุณเบียร์เป็นคนมอมจริง… ผมต้องบอกพี่ไหม?”

“ยังไงก็ต้องบอกอยู่ดีนั่นแหละ…กลับไปทำงานเถอะ” พิมพ์ว่าไว้แค่นั้นก่อนวิ่งออกไป

คุณเบียร์ไม่ใช่คนอย่างนั้น….

ไม่มีทางที่คุณเบียร์จะมอมเหล้าหรือมอมยากับโซดาเด็ดขาด …

คุณเบียร์ไม่รังแกพนักงานในร้าน ไม่รังแกเด็กตัวเล็กๆอย่างโซดา 

พิมพ์เชื่อว่าคุณเบียร์ไม่ได้ทำ

สปายเดินเร็วๆฝ่ากลุ่มลูกค้าไปยังชั้นสอง

เดินเลียบไปตามทางที่มีแสงไฟสลัวจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของเจ้าของร้าน …

ตรงเข้าไปที่ประตูโดยไม่สนใจชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“เฮ้ยๆ! อะไรกันเนี่ย?!” คมร้องลั่น  พยายามรวบแขนของเด็กตรงหน้าไว้ 

คมต้องออกแรงเพิ่มอีกนิดเพราะเด็กตรงหน้าโถมแรงมาไม่ยั้ง

“ปล่อยผม! ผมจะไปหาเพื่อน!!” สปายพยายามตรงเข้าไปทุบประตู

แรงของสปายกระทบประตูบ้าง วาดผ่านอากาศบ้าง ตามโอกาสที่สปายยื้อแรงของชายฉกรรจ์ได้

“โกหกหรือเปล่า เพื่อนเธอจะมาที่นี่ทำไม?!”

“คุณเบียร์มอมมาไง!”

คมขมวดคิ้วแน่น ในใจกำลังนึกถึงเด็กตัวเล็กที่คุณเบียร์เพิ่งอุ้มเข้าห้องไป …

ยังไม่ทันที่คมจะเอ่ยอะไร ประตูห้องทำงานได้ถูกเปิดออกโดยฝีมือของเจ้าของห้อง

“เอะอะอะไรกัน?” เสียงทุ้มดังเข้ามา

สปายชะงักไปนิด คมอาศัยจังหวะนั้นเข้าล็อคคอสปาย…

สปายออกแรงดึงท่อนแขนนั้นออก แต่ทำได้ยากเสียเหลือเกิน

“ขอโทษครับคุณน้ำแข็ง ผมจะพาเด็กคนนี้ไปข้างล่างเดี๋ยวนี้ครับ” คมพูดจริงทำจริง กำลังจะหมุนตัวออกไป เสียงเจ้านายก็ดังเข้ามาเสียก่อน

“เดี๋ยว!”

คมชะงัก สปายดิ้นดุกดิกอยู่ในท่อนแขนล่ำของคม

“ส่งตัวเด็กคนนี้มา”

“ครับ?”

“เร็วๆ” น้ำแข็งเร่งเข้า ทำให้คมต้องปล่อยเด็กในอ้อมแขนอย่างช่วยไม่ได้

คมปลดแขนออกจากคอของสปาย หากแต่ยังไม่ไว้ใจยังจับแขนเล็กไว้แน่นจนกระทั่งน้ำแข็งฉวยข้อมือบางอีกข้างไว้ คมถึงได้ปล่อย

สปายเองก็ใช่ว่าจะยอมอยู่นิ่งๆให้ถูกส่งตัวไปมาเหมือนตุ๊กตาแบบนี้  เสียงใสร้องลั่นอย่างเหลืออด

“ปล่อยผม!! แล้วก็ปล่อยเพื่อนของผมมาด้วย!!”

“เธอพูดเรื่องอะไร?” น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น  สายตาลอบสำรวจต้นคอเรียวเล็กที่เริ่มมีรอยแดงจางๆประดับอยู่บนนั้น… พี่คมลงแรงเยอะไปหรือเปล่า

“อย่ามาตีหน้าซื่อ! พี่ชายคุณมอมเหล้าเพื่อนผม!! ผมไม่ปล่อยให้พี่ชายคุณทำอะไรเพื่อนผมแน่ๆ!” สปายออกแรงดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือหนาที่กำต้นแขนไว้ …กำแน่นเกินไปแล้ว!!

น้ำแข็งพยักหน้าน้อยๆให้บอดี้การ์ดคนสนิทเป็นเชิงบอกว่าขออยู่ตามลำพัง  คมโค้งรับคำสั่งน้อยๆก่อนผละออกไป

น้ำแข็งหันกลับมาจ้องดวงตาใสตรงหน้า

“เธอมาที่นี่ทำไม?”

“มาหาโซดาไง!!”

“ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้หรอกนะ”

“อย่ามาโกหก!”

“ไม่เชื่อก็เข้าไปดูสิ”

น้ำแข็งยอมปล่อยง่ายๆ สปายรุดวิ่งเข้าไปในห้องทันที หากแต่สิ่งที่สปายพบกลับไม่ใช่สิ่งที่สปายตามหา…

…ไม่มีใครอยู่ในนี้!!

“ก็บอกแล้ว” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆ

สปายยืนกำมือแน่นอยู่กลางห้อง ตวัดสายตามองร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่

ร่างเล็กเดินผ่านหน้าออกไปนอกห้องอย่างหงุดหงิด

พลันดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์สองคนยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล… ตรงนั้นมีห้องสองห้อง

ห้องอะไร ทำไมต้องมีคนเฝ้า!

“ถ้าไอ้เบียร์มันมอมเหล้าเพื่อนเธอจริง มันไม่มาอยู่ที่ห้องนี้หรอก” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆเมื่อเห็นว่าสปายนิ่งไป

เอาสิ ให้มันรู้ไปว่าไอ้เบียร์มันมอมเหล้าโซดาจริงๆ…

ในฐานะน้องชายของไอ้เบียร์ กล้าพูดเลยว่ายังไม่เคยเห็นไอ้เบียร์มอมเหล้ายาใคร ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย 

มันไม่ใช่ประเภทอยากมากจนต้องมอม

คนอย่างมันไม่ต้องมอมก็มีมาเสนอถึงที่แทบไม่เว้นวัน

… แล้วมันจะมามอมโซดาทำไม?

“นั่นห้องอะไร? มีคนอยู่ในนั้นใช่ไหม?” ไม่ต้องรอคำตอบ สปายวิ่งไปยังห้องเป้าหมายทันที

และก็อีกตามเคย… ชายฉกรรจ์ทั้งสองคน(ซึ่งหนึ่งในนั้นคือคม) รีบขวางสปายไว้โดยพลัน

น้ำแข็งถอนหายใจแรงๆ วิ่งเข้าไปรวบตัวสปายทำให้ชายฉกรรจ์สองคนรีบปล่อยตัวสปายก่อนหลบไปอยู่ห่างๆ

“เธอช่วยหยุดคุยกันดีๆก่อนได้ไหม?! อย่าวู่วามสิ!” น้ำแข็งออกแรงรัดร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด

ออกแรงเพิ่มอีกนิดเมื่อสปายดิ้นแบบไม่กลัวเหนื่อยเลย

“จะต้องคุยอะไร ป่านนี้โซดาเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้!”

“เธอก็ใจเย็นๆหน่อยสิ!” น้ำแข็งตวาดเข้าให้ รู้สึกถึงแรงกระตุกของคนในอ้อมกอด 

น้ำแข็งอาศัยจังหวะนั้นดันแผ่นหลังบางชิดฝาผนัง มือหนาทั้งสองข้างตรึงมือบางไว้กับฝาผนังแน่น

ร่างสูงเข้าแนบชิดจนสปายขยับตัวไม่ได้ ร่างเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ปล่อย!! ปล่อยผมนะ!!!” ร่างกายถูกตรึงแต่ปากยังส่งเสียงได้อยู่

น้ำแข็งจิ๊ปากน้อยๆ ก่อนฉกวูบเข้าที่ริมฝีปากเรียวเล็กนั้น

เรียวปากที่เผยอน้อยๆทำให้น้ำแข็งสอดเรียวลิ้นเข้าไปด้านในได้ง่ายๆ

สปายเบิกตาโพลง พยายามออกแรงขัดขืนแต่ไม่รู้เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด

จากที่ร่างสูงตั้งใจเพียงแค่แตะปากกำราบ กลับกลายเป็นรสจูบลุ่มลึกชวนหลงใหล เรียวลิ้นสอดเข้ารัดรึงเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กที่พยายามถดหนี

ความนุ่มนวลหอมหวานคือสิ่งที่น้ำแข็งสัมผัสได้…

…ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้หวานอย่างนี้นะ!

“อื้ม! อื้อ!!” แรงพยศเริ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อร่างเล็กใกล้หมดอากาศหายใจ

น้ำแข็งบดริมฝีปากแรงๆอีกครั้งก่อนค่อยๆผละออกมา

สปายหอบหายใจแรงๆ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ร่างเล็กคงทรุดลงกับพื้นไปแล้วหากไม่ได้ท่อนแขนหนารั้งเอวไว้

 “เงียบแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ในขณะที่สปายยังหอบจนตัวโยน

“คุณน้ำแข็ง!!” เสียงใสของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง ก่อนที่ร่างของเธอจะวิ่งเข้ามา

น้ำแข็งยอมปล่อยสปายให้เป็นอิสระ

แอบเห็นร่างเล็กยกมือถูปากตัวเองแรงๆ … ยิ่งถูแบบนั้นมันก็ยิ่งบวมสิ

ทนดูไม่ได้จนต้องคว้าข้อมือบางทั้งสองข้างมาจับไว้แน่น

“สปาย! พี่ตามหาตั้งนาน!” พิมพ์จ้องมองดวงหน้าใสของรุ่นน้อง เห็นน้องเม้มปากแน่น

“ขอโทษครับพี่พิมพ์” สปายตอบเบาๆ…. พลางพยายามดึงมือตัวเองจากมือหนา

.. เขาควรจะเรียนรู้ไว้สินะว่าถ้าคุณน้ำแข็งไม่ปล่อยยังไงเขาก็หลุดไปไหนไม่ได้

“ตกลงมันเรื่องอะไรกันครับพี่พิมพ์” น้ำแข็งถามออกมา

“มีคนบอกว่าน้องโซดาโดนมอมน่ะสิคะ”

สปายได้ยินอย่างนั้นแล้วอดต่อประโยคไม่ได้

“แล้วคุณเบียร์ก็เป็นคนมอม!!”

พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจน้อยๆ…

“ใจเย็นๆก่อนนะสปาย….ฟังพี่นะ…” พิมพ์เอ่ยพลางลูบไหล่ของเด็กตัวเล็กเบาๆ “เท่าที่พี่ถามจากพนักงานคนอื่น ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโซดาโดนลูกค้ามอมเหล้า แล้วคุณเบียร์คือคนเข้าไปช่วยโซดา….” สปายชะงักไป ร่างเล็กสบตาหญิงสาวนิ่ง

“สปายจะคิดว่าพี่เข้าข้างคุณเบียร์ก็ได้นะ แต่เท่าที่พี่รู้จักคุณเบียร์มา คุณเบียร์ไม่ใช่คนอย่างนั้น…”

สปายนิ่งไปจนน้ำแข็งยอมปล่อยมือบางให้เป็นอิสระ

ร่างเล็กขบริมฝีปากล่างแน่น ก้มหน้าน้อยๆ….

ถึงพี่พิมพ์จะพูดอย่างนั้น แต่ตอนนี้เขายังไม่เห็นทั้งคุณเบียร์ทั้งโซดา แล้วเขาจะเชื่อง่ายๆได้ยังไง

อีกอย่าง….สปายไม่เคยลืมวันที่โซดาร้องไห้กลับมาที่ห้อง

ที่โซดาร้องไห้วันนั้นก็เพราะคุณเบียร์ไม่ใช่เหรอ…มาวันนี้ก็เป็นเพราะคุณเบียร์อีก

แล้วสปายจะเชื่อใจคุณเบียร์ได้อย่างไร

“ถ้าสปายเป็นห่วงโซดา… เราลองเข้าไปหากันดีไหม?” พิมพ์ยิ้มอ่อนโยนมาให้  สปายพยักหน้าน้อยๆ

พิมพ์ตรงไปเคาะประตูห้องนอนเบียร์ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก

“ขอโทษนะคะคุณเบียร์…. น้องโซดาอยู่ในห้องหรือเปล่าคะ?”

“หลับอยู่…”

“ผมขอเข้าไปหาโซดาได้ไหม?” สปายเอ่ยสมทบเร็วๆจนฟังแทบไม่ทัน

เบียร์พยักหน้าก่อนหลบให้ทุกคนเข้ามาในห้อง

สปายวิ่งตรงไปที่เตียง พิมพ์ตามไปติดๆ

น้ำแข็งนิ่งมองพี่ชายในสภาพเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาว เหลือบเห็นเสื้อเชิ้ตกองอยู่บนพื้น

“มึงถอดเสื้อทำไม?” กระซิบถามคนเป็นพี่ แอบเห็นลูกกระเดือกพี่ชายเด้งน้อยๆ …. กลืนน้ำลายอึกใหญ่ไปไหม?

“กูไม่ได้ตั้งใจจะถอด กูแค่จะเช็ดตัวให้โซดา”

“แล้วมึงก็ถอดเสื้อตัวเอง?”

“มือมันไปเอง” เบียร์เดินเลี่ยงไปหยิบเสื้อบนพื้นมาสวมก่อนเดินตรงไปสมทบที่เตียง

….น้ำแข็งมองตามพี่ชายพลางส่ายหน้าน้อยๆ

“คุณเบียร์….ไม่ได้ทำอะไรโซดาใช่ไหม?” สปายถามเบาๆ

“ทำอะไร? ฉันแค่เช็ดตัวให้โซดาแค่นั้นเอง ที่ถอดเสื้อก็เพราะต้องเช็ดตัว ถ้าไม่ถอดก็เช็ดไม่ได้สิ” เบียร์ร่ายยาว สปายเผลอขมวดคิ้วน้อยๆ สงสัยเล็กๆว่าคุณเบียร์จะพูดยาวทำไม 

คำพูดนั้นชวนให้สปายเลิกผ้าห่มออกจากร่างของโซดา เห็นเสื้อที่ถูกปลดกระดุมบนร่างเพื่อนแล้วขมวดคิ้วฉับ

“ก็เช็ดตัวไง ที่บอกนั่นแหละ” เบียร์รีบพูดก่อนที่สปายจะร้องออกมา พิมพ์เข้ามาลูบไหล่สปายเบาๆ คล้ายเตือนว่าอย่าวู่วาม

“จริงสิ! พิมพ์….” น้ำเสียงจริงจังดังมาจากเจ้าของร้านผู้พี่

พิมพ์รีบขานรับ … ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน

“ช่วงนี้อย่าให้โซดารับแขกนะ ไม่ต้องรับแขก ไม่ต้องเสิร์ฟ ไม่ต้องเช็คบิล ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ้าโดนมอมอีกแล้วช่วยไม่ทัน เป็นเรื่องแน่”

พิมพ์เผลอสบตากับเจ้าของร้านผู้น้องตอนได้ยินคำว่า “อย่าให้โซดารับแขก” …ดูเป็นประโยคคำสั่งที่คุ้นๆเนอะ

“มึงห้ามขนาดนั้น ไม่ห้ามไม่ให้มาทำงานด้วยเลยล่ะ” น้ำแข็งเย้าพี่ชายเข้าให้ ซึ่งก็ได้ผล เบียร์ดูร้อนรนขึ้นมาทันที

“ไม่สิ! ต้องมาทำงาน แต่ห้ามทำอะไรทั้งนั้น!”

“อะไรของมึง?”

“เออน่า…” เบียร์หันหนีน้ำแข็งก่อนหันไปหาพิมพ์ “ตามนั้นนะ ให้มาทำงานแต่ห้ามให้ทำอะไรเด็ดขาด”

พิมพ์เบิกตาน้อยๆกับคำสั่งที่ฟังดูพิลึกแปลกๆ

…. สั่งมาขนาดนี้คงขัดอะไรไม่ได้… ยังไงก็ต้องยอมรับคำสั่งนั้นอยู่ดี

“เอ่อ….ผม…. ขอโทษนะครับ” สปายเอ่ยเบาๆเมื่อเห็นว่าการสนทนาของผู้ใหญ่ได้ยุติลง  เรียกสายตาจากทุกคนได้เป็นตาเดียว

“ผมขอโทษที่ผมกล่าวหาคุณเบียร์…” สปายก้มหน้าน้อยๆ มือบางพนมไว้แนบอก “แล้วก็…ขอบคุณคุณเบียร์มากๆนะครับที่ช่วยโซดาไว้”

ท่าทางน่ารักที่น้อยคนจะได้เห็นชวนให้บุคคลอีกสามคนยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไร… เรื่องแค่นี้เอง” เบียร์ว่าพลางขยี้ศีรษะเล็กของสปายเบาๆ

น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆ…ทอดสายตามองดวงตากลมโตสีดำสนิท

…เด็กคนนี้ก็ไม่ได้รั้นหัวชนฝาขนาดนั้นนี่นะ

…ถึงจะชอบคิดเองเออเอง แต่ถ้าใช้เหตุผลคุยกันก็ยังพอรับฟังบ้าง

“หมดเรื่องแล้ว… พิมพ์ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” น้ำแข็งกับเบียร์พยักหน้ารับ ยังไม่ทันที่พิมพ์จะก้าวเท้าออกไป ข้อมือของหญิงสาวก็ถูกคว้าไว้โดยเด็กตัวเล็กข้างๆ

“พี่พิมพ์… ผมขออยู่กับโซดาสักพักนะครับ แล้วผมจะรีบตามลงไป”

รอยยิ้มอ่อนโยนของพิมพ์ถูกส่งมาให้สปาย หญิงสาวลูบไหล่รุ่นน้องเบาๆพลางพยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจ

…เวลานี้พิมพ์คิดว่าสปายคงไม่มีอารมณ์ทำงาน

พิมพ์ไม่ห้ามและไม่บังคับให้สปายกลับไปทำงาน… ทุกอย่างอยู่ที่ตัวสปาย…

เสียงประตูปิดลงพร้อมๆกับร่างของพิมพ์ที่เดินออกไป

สปายยืนมองร่างของเพื่อนที่หลับสนิทบนที่นอน

…โซดาหลับลึกอย่างนี้…ถ้าที่นี่ไม่ใช่ห้องคุณเบียร์ โซดาจะเป็นอย่างไร… จะต้องเจออะไรบ้าง

…แค่คิด น้ำใสๆก็เอ่อคลอหน่วยตา…

อดโทษตัวเองไม่ได้…

ทำไมตอนที่โซดาต้องการความช่วยเหลือ เขาถึงไม่อยู่ข้างๆโซดา!

เขาเอาแต่บอกว่าเป็นห่วง บอกว่าจะคอยดูแล แต่เรื่องแค่นี้ยังช่วยอะไรไม่ได้!

เจ็บใจชะมัด!!

ท่าทางของสปาย… อยู่ในสายตาของเจ้าของร้านทั้งสองคนตลอดเวลา

เบียร์กับน้ำแข็งสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“คืนนี้พวกเธอนอนที่นี่เถอะ…”  น้ำแข็งเอ่ยออกมา 

สปายหันขวับมองคนพูด กำลังจะบอกปฏิเสธแต่เบียร์ชิงพูดขัดเสียก่อน

“ห้ามปฏิเสธ ครั้งที่แล้วก็ปฏิเสธมาครั้งหนึ่งแล้ว”

สปายขมวดคิ้วน้อยๆ … “ครั้งที่แล้ว?”

“ครั้งที่แล้วเธอเมา… โซดาเลยขอให้พวกเราไปส่ง” น้ำแข็งเป็นคนตอบ

“ไปส่ง?”

“ใช่…เพราะโซดาพาเธอกลับเองไม่ไหว” ยังเป็นน้ำแข็งที่เป็นคนตอบ

“ไม่เห็นเคยได้ยินโซดาพูดถึงเรื่องนี้” สปายอดแย้งไม่ได้

โซดาเคยบอกว่าเขาเมา… เขาเชื่อ… เพราะมาคิดดูแล้ว ช่วงเวลาหลังจากดื่มเหล้า เขาก็จำอะไรไม่ได้เลย… และเขาคิดว่าโซดาเป็นคนพากลับห้อง

 “ตัวเธอกับเพื่อนเธอน่ะแทบไม่ต่างกัน โซดาก็ตัวแค่นั้นจะเอาแรงที่ไหนมาแบกเธอขึ้นบันไดไปถึงชั้นสามได้” น้ำแข็งว่าพลางสำรวจรูปร่างสปาย .. ร่างเล็กๆที่เขารู้ว่าเบาแค่ไหนตอนที่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง….

…สปายเองก็คงแบกโซดากลับห้องไม่ได้เหมือนกันนั่นล่ะ

“พวกเราไม่ไปส่งแล้วนะ และไม่ปล่อยให้กลับไปกันเองเด็ดขาด”เบียร์เอ่ยย้ำ

“แต่ว่าผม….ผม….” สปายอึกอัก อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองก็คงพาโซดากลับเองไม่ได้จริงๆ…

 จะขอให้พี่สักคนในร้านพาไปส่ง คำว่าเกรงใจก็ยังค้ำคออยู่ …แต่จะปล่อยให้โซดานอนอยู่ในห้องคุณเบียร์แบบนี้ก็ใช่เรื่อง

มันควรมีทางเลือกอื่นนอกจากนอนที่ห้องของคุณเบียร์แบบนี้สิ!


“เธอนอนกับโซดาก็ได้ เดี๋ยวไอ้เบียร์ไปนอนกับฉัน”ประโยคของน้ำแข็งทำเอาเบียร์หันขวับ …น้ำแข็งตบไหล่พี่ชายเบาๆ คล้ายเตือนสติ  เบียร์มีท่าทีอึกอักเล็กน้อย

“เธอก็…จะได้ดูแลโซดาด้วยไง ยกห้องให้คืนหนึ่งเลย” เบียร์พูดไปแล้วรู้สึกตงิดใจอย่างไรไม่รู้

…. แต่ก็เอาวะ ดีกว่าให้เด็กมันไปนอนที่อื่น

สปายขมวดคิ้วแน่น….เขาต้องทำตามอย่างที่เจ้านายทั้งสองคนพูดจริงๆเหรอ…

ยิ่งคิดทบทวนเหตุผลยิ่งโมโหตัวเอง…

ทำไมเขาต้องตัวเล็กอ่อนแอแบบนี้ด้วยวะ?!

แค่เพื่อนคนเดียวก็พากลับบ้านไม่ได้!

แล้วจะดูแลโซดาได้ยังไง!

น้ำแข็งเห็นสปายนิ่งไป …คนตัวเล็กไม่ปฏิเสธและไม่ตอบรับ

ร่างสูงถือโอกาสตัดบทแกมบังคับให้อยู่  “ตามสบายนะ….” กำลังจะเดินไปที่ประตู พลันได้ยินเสียงใสเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“….ขอบคุณครับ” สปายก้มหน้า ไม่กล้าสบตาใคร

น้ำแข็งยกยิ้มน้อยๆกับตัวเอง..เอ่ยตอบอ่อนโยน “ไม่เป็นไร….”

น้ำแข็งเข้าไปลากคอพี่ชายมาด้วย ปล่อยให้คนในห้องอยู่กันตามลำพัง

เสียงประตูปิดลงพร้อมร่างของเบียร์และน้ำแข็งที่พ้นประตูไป

สปายขบริมฝีปากล่างแน่น

….พรุ่งนี้วันเสาร์ อย่างไรเสียก็ไม่ต้องไปโรงเรียน… นอนที่นี่คืนเดียว…คงไม่เป็นไรหรอก

น้ำแข็งที่ลากพี่ชายออกมาได้ก็ปล่อยให้คนเป็นพี่จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย

ร่างสูงของคนเป็นน้องตรงเข้าไปหาบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“อย่าให้คนในห้องหนีไปไหนได้ ถ้าเขาขาดเหลืออะไรจัดหาให้เขาตามความต้องการเลยนะครับ”  ออกคำสั่งเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนตัวเอง ไม่ลืมลากพี่ชายตัวเองมาด้วย ก่อนเอ่ยบอกพี่ชาย

“มึงนอนก่อนกูเลยก็ได้ แล้วเดี๋ยวกูมานอนด้วย”

“ถ้ามึงเข้ามาแล้วไม่เห็นกูในห้อง มึงจะทำยังไงวะ?”

“คืนนี้มึงไม่ไปนอนที่อื่นหรอก เชื่อกูสิ”

น้ำแข็งทิ้งไว้แค่นั้นก่อนออกจากห้องนอนไป …

น้ำแข็งมุ่งหน้าไปห้องทำงาน…. สะสางงานที่ค้างอยู่เล็กน้อยให้เสร็จ

…วันนี้คงจบเท่านี้…. ไม่รู้ว่าต่อไปในอนาคตจะต้องเจออะไรบ้าง

น้ำแข็งพร้อมรับมือกับทุกเรื่อง

…ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม…










แค่ทำงานกลางคืน







เรื่องดูเรื่อยๆ แต่จะพยายามทำให้เรื่อยๆแบบมีอะไร(?)นะคะ ฮ่าๆๆๆ
น้องสปายก็เริ่มคุยกับน้ำแข็งดีขึ้นแล้วน้า~~~ >< ถึงจะแค่เพิ่งเริ่มคุยกันดีๆก็เถอะ - -‘’
ตอนหน้าคงได้เริ่มเรื่องงานปาร์ตี้สักที เกริ่นตั้งแต่สามตอนที่แล้ว แล้วแอมก็เวิ่นยืดมาซ้า… - -‘’  :z10:

แล้วก็ แอมแก้ไขชื่อเรื่องแล้วนะคะ ตัดคำว่า Moonlight ออก เหลือแค่คำว่า “แค่ทำงานกลางคืน”
ลดความเป็นแฟนซีลงไปได้บ้างมั้ยน่อ T T


พยายามแก้คำผิดแล้ว แต่ไม่รู้ยังมีหลบซ่อนอยู่ตรงไหนอีกหรือเปล่า ถ้าเจอคำผิดบอกได้นะคะ ^^



เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 20-09-2014 00:42:09
*[]* // โดยส่วนตัวชอบคู่ สปาย มากกว่านะฮ่าา
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: momo9476 ที่ 20-09-2014 01:09:46
สปายน่าฮัก เริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 20-09-2014 01:22:30
ดื้อมากไม่ดีนะหนูสปาย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: army_van ที่ 20-09-2014 01:30:56
กรี๊ดกร๊าดดดดด  มุ้งมิ้งหรือฉันคิดไปเองงงงง ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

สองพี่น้องดูหลงโซดาสปายเข้าให้แบ้ววว  คนอ่านก็หลงโซดาสปายแล้วเหมือนกันนน
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 20-09-2014 01:39:28
โซดาไม่มีบท  :hao5:
เบียร์ฮาดี ควรไปปฏิบัติธรรมสักอาทิตย์
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 20-09-2014 04:59:01
คราวนี้มาต่อยาวสะใจ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 20-09-2014 06:20:24
สปายอย่าดื้อน้า ไม่งั่นโดนพี่ข้ำแข็งจุ๊บทุกวันน้า  :z1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Patty_Cat ที่ 20-09-2014 07:11:11
อยากให้มาต่อบ่อยๆๆจัง :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 20-09-2014 07:14:27
ขำคุณเบียร์ จะเช็ดตัวให้โซดา แต่กลับถอดเสื้อตัวเอง
หื่นจริงๆนะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 20-09-2014 07:34:05
อยากให้มาบ่อยๆเหมือนกัน
แต่มาแต่ละครั้งก็ยาวสมใจเราเลย อิอิ ชอบบ
น้องสปายใจร้อนไปแล้ววว อย่างนี้ต้องอยู่กับน้ำแข็งนะจะได้เย็นลง
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 20-09-2014 08:30:00
ขอบคุณค่า
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ckk ที่ 20-09-2014 09:00:24
สนุกมากค่ะ o13
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: คุณพระ ที่ 20-09-2014 10:49:52
ชอบเบียร์จริงๆ " มือมันไปเอง :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: "
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 20-09-2014 11:35:06
อ่านเรื่องนี้แล้วเมา น้ำแข็ง โซดา พร้อมมมมมม
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-09-2014 11:42:12
ขำพี่เบียร์ 5555
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 20-09-2014 14:20:30
 :m29: ผลัดกันโดนมอมกันคนละทีสินะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 20-09-2014 15:18:38
รอเขาสวีทกุ๊กกิ๊กันอยู่นะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-09-2014 18:07:45
ถ้ามัวแต่ตะคอยห้ามโน่นห้ามนี้ทำไมไม่หางานอื่นให้ทำล่ะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 20-09-2014 19:23:15
เฮียเบียร์เป็นอะไนที่ฮามาก บ่งบอกว่า"หื่น"อย่างรุนแรง
ส่วนท่านพี่น้ำแข็ง ตบจูบจัดมาเลยค่ะ
รอตอนต่อไปเน้ออออ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 20-09-2014 19:26:56
ยั๊กกกกก~ น่ายี๊ก เขินๆ.... อยากรู้ว่าโซดาเจอไรมาน้อออออ  ทำไมกลัวขนาดนั้น
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 20-09-2014 20:02:55
มาทำงาน แต่ไม่ต้องทำอะไร??  :m20:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: muiko ที่ 21-09-2014 01:45:38
เห้อดีนะที่เบียร์ไปช่วยทัน  :เฮ้อ:
ไม่งั้นโซดาแย่เเน่เลย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pare_140 ที่ 21-09-2014 08:56:38
 o13
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 21-09-2014 09:47:10
สปายกับโซดาเด็กไปนะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 21-09-2014 10:30:19
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 21-09-2014 11:25:51
ฮือออ สงสารสปายกะโซดา สู้ชีวิตมากๆ
สปายน่ารักจัง รู้จักขอโทษและขอบคุณด้วยตัวเอง ถึงจะกำพร้า แต่ถูกสั่งสอนมาดีมาก สองคนนี้เป็นเด็กดีนะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 21-09-2014 21:05:34
จะเช็ดตัวให้เขา ดันถอดเสื้อตัวเองซะงั้น อิอิ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ohho99 ที่ 22-09-2014 09:11:05
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยค่ะ คู่พี่ไม่น่าห่วงเท่าไร คิดว่าอีกไม่นานเบียร์จัดเต็มแน่
ก็เล่นหื่นซะขนาดนั้น แต่คู่น้องนี่สิ สงสัยคงไม่ยอมกันอีกนานค่ะ 555
ดูน้ำแข็งเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเบียร์ซะอีก เป็นพี่ประสาอะไรเนี่ย...
แวะมาต่อไวๆนะคะ ตามอ่านอยู่ค่ะ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 22-09-2014 15:04:18
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 22-09-2014 20:31:00
อ่านรวดเดียวเมื่อคืน สนุกมากๆๆ ค่ะ ชื่อเรื่องอาจจะดาษดื่น แต่พอลองอ่านแล้ววางไม่ลงเลย
ภาษาดีมาก ลื่นไหล ได้อารมณ์ น่ารัก ฯลฯ
มาต่อเร็วๆ นะคะ

อยากจะดูสิว่า น้ำแข็งจะใจแข็งไปไหน หรือ เบียร์ตะบะแตกก่อนกัน
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 22-09-2014 21:10:02
ชอบสปายนะ ดื้อดี หึหึ  :hao3:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: real port ที่ 28-09-2014 08:05:22
อ่านรวดเดียว เป็นกำลังใจครับ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 9 โดนมอม (20/9/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 20-10-2014 22:23:34
มาได้แล้วครับ นานไปแล้ว
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนเน่อ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 20-10-2014 23:06:16

Chapter  10


เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า… จากอีกไม่กี่วันเป็นอีกไม่กี่ชั่วโมง  จากอีกไม่กี่ชั่วโมงเป็นอีกไม่กี่นาที

พนักงานในสตูดิโอผับนับวันรองานใหญ่ที่ใกล้เข้ามา ในที่สุดวันที่รับงานหนักที่สุดของเดือนก็มาถึง

…ปาร์ตี้ประจำเดือน

“เอ! ติดหางกระต่ายไว้ด้วย!”

“ไม่ต้องติดก็ได้ ไม่มีใครเห็นหรอก”

“ไม่ได้นะ ฉันบอกว่าให้ติดไว้ไง มานี่ เดี๋ยวติดให้”

“ไม่เอา พิมพ์”

“อยู่นิ่งๆสิ จะดิ้นทำไม?”

สปายแอบมองรุ่นพี่สองคนเถียงกันในห้องเก็บของที่ถูกใช้เป็นห้องแต่งตัวชั่วคราว

สปายกำลังมองหาอุปกรณ์ที่คิดว่าควรจะเอามาติดไว้ที่ตัวบ้าง ในขณะที่โซดาวิ่งรื้อค้นกล่องเสื้อผ้ากล่องแล้วกล่องเล่า

งานปาร์ตี้ของเดือนนี้ พิมพ์ได้รับอนุมัติจากเจ้าของร้านให้เช่าชุดมาให้พนักงานทุกคนใส่ และเพราะอย่างนั้นทุกคนจึงมารวมตัวที่
ร้านเร็วกว่าทุกวันเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานค่ำคืนนี้ 

วันนี้วันเสาร์ สปายไม่มีปัญหาเรื่องติดเรียนแน่ๆ

“อ้าว น้องสปาย ยังไม่ได้ชุดอีกเหรอ?” เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาสปายหันขวับ

ดวงตากลมโตของพิมพ์ไล่สำรวจรูปร่างของสปายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างถือวิสาสะ … สปายสะดุ้งน้อยๆเมื่อเห็นรอยยิ้มจุดที่มุมปากของหญิงสาว

สปายถูกพิมพ์ฉุดข้อมือไปที่กล่องใส่เสื้อผ้ากล่องหนึ่ง หญิงสาวคุ้ยอยู่สักพักก่อนหยิบเสื้อผ้าหนึ่งชุดออกมายื่นให้

“ใส่ชุดนี้นะ แล้วเอาหางกระต่ายติดไว้ด้วย” พิมพ์ยิ้มแป้นก่อนผละออกไป  สปายรู้สึกขนลุกวูบวาบอบ่างบอกไม่ถูก  หันมาสนใจเนื้อผ้านุ่มนิ่มที่อยู่ในมือพลางคลี่ออกดู … เสื้อสูท… โบว์หูกระต่าย สปายเห็นอย่างนั้นได้แต่ลอบถอนหายใจน้อยๆ … มันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ

กำลังจะเขยิบหามุมเปลี่ยนชุด พลันรู้สึกตงิดใจแปลกๆ  สปายรื้อชุดในมือทีละชิ้น… เสื้อเชิ้ต เสื้อสูท …กางเกง…..ขาสั้น

กางเกงขาสั้น?!!!

สปายกระวีกระวาดทาบกางเกงกับตัว กะคร่าวๆแล้วมันแทบไม่ถึงสองคืบ!

สปายมองหาคนที่พิมพ์เคยบังคับให้ติดหางกระต่าย …

พี่เอยอมติดหางกระต่ายแล้ว …ชุดที่พี่เอใส่ก็ดูไม่ต่างอะไรจากชุดในมือเขาตอนนี้เลย ไล่สายตามองไปรอบๆห้อง พี่ผู้หญิงคนอื่นๆก็ทยอยแต่งตัวกันเสร็จแล้ว มีทั้งชุดลายเสือ ชุดลายแมว ชุดลายหมี ชุดลายมิกกี้เมาส์ และอีกสารพัด ที่บอกว่าเป็น”ลาย”เพราะส่วนใหญ่ลายพวกนี้จะอยู่บนเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่พี่ๆเขาใส่กันอยู่ พอได้ชุดแล้วเดี๋ยวเครื่องประดับต่างๆก็จะตามมาเอง ทั้งหูหมี หูแมว หางเสือ หางกระต่าย …

คิดถึงกระต่ายแล้วก็ชะงัก .. ชุดกระต่ายที่พี่ผู้หญิงใส่อยู่นี่ชวนมองจริงๆนะ … กางเกงที่เว้าไปถึงต้นขาประหนึ่งชุดว่ายน้ำ เสื้อกล้ามรัดหน้าอกลายกระต่าย ทั้งหูยาวๆที่ประดับบนหัว ทั้งก้อนกลมๆเล็กๆที่ประดับที่สะโพก

“น้องสปาย! ยังไม่แต่งตัวอีก” พิมพ์เดินมาสะกิด ทำเอาสปายสะดุ้ง

“พี่พิมพ์ ไม่มีกางเกงขายาวเหรอครับ หรือไม่งั้นให้ผมใส่กางเกงตัวนี้ได้ไหม?” ว่าพลางชี้ไปที่กางเกงขายาวสีดำที่ตัวเองใส่อยู่
พิมพ์ส่ายหน้าทันที

“ถ้าใส่กางเกงขายาวก็เหมือนชุดทำงานปกติสิ วันนี้เราต้องไม่เหมือนวันธรรมดา แล้วเดี๋ยวพี่มาดูนะ” พิมพ์ผละออกไปอีกครั้ง

สปายถอนหายใจแรงๆ มองหาเพื่อนตัวเอง

อะไรน่ะ?! แมว?  ลูกแมว?

“แกเป็นตัวอะไร?” เสียงร่าเริงของโซดาที่แต่งตัวเสร็จดังขึ้นขณะที่เจ้าตัวเดินตรงเข้ามา สปายขมวดคิ้วน้อยๆกับชุดของเพื่อน

“ทำไมชุดแก….” สปายครางออกมา

โซดาอยู่กางเกงขาสั้นสีส้มอ่อน แต่กางเกงมันสั้นเหนือเข่าขึ้นไปนิดเดียวแค่นั้นจริงๆ! แน่นอนว่ามันยาวกว่ากางเกงที่อยู่มือสปาย เสื้อที่โซดาใส่อยู่เป็นเสื้อยืดแขนกุดสีส้มเข้าชุดแบบพอดีตัว ไม่เว้าแขนจนโป๊และไม่เว้าคอจนน่าเกลียด ที่คาดผมหูแมวถูกสวมไว้บนหัว ที่แก้มของโซดามีหนวดแมวที่ถูกวาดไว้ข้างละสามเส้น ที่ปลายจมูกถูกทาให้เป็นสีดำ 
ยังไงชุดโซดาก็ไม่โป๊เท่ากางเกงคืบครึ่งในมือเขาแน่ๆ!

“ฉันลืมบอกแก  ถ้าไม่รีบแต่งตัว ระวังจะถูกพี่พิมพ์จับแต่งตัวให้ ปฏิเสธไม่ได้ด้วยนะ ขืนปฏิเสธไปล่ะมีเรื่อง บางทีอาจงอนยันเดือนหน้า แต่ชุดที่พี่พิมพ์เลือกให้นะ…อายยันปีหน้า” ได้ยินอย่างนั้น สปายได้แต่เบ้หน้าคล้ายอยากร้องไห้  … อายยันปีหน้าจริงๆ

“อย่าบอกนะว่าพี่พิมพ์เลือกให้แกแล้ว?!” โซดาเบิกตากว้าง คำตอบที่โซได้คือเสียงถอนหายใจแรงๆของเพื่อนพร้อมชูชุดในมือให้ดู

โซดารับชุดมาคลี่ดูแล้วลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่

“ไม่เป็นไรแก…. คืนเดียวแค่นั้นแหละ”




ปาร์ตี้ประจำเดือนเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ลูกค้าแน่นขนัดกว่าวันธรรมดาถึงสองเท่า สปายเชื่อแล้วว่างานหนักจริงๆ  จำได้ว่าตั้งแต่ร้านเปิดยังไม่ได้พักเลยแม้แต่นิดเดียว

“สปาย หลบมาในนี้ก่อนก็ได้”  เสียงคุ้นเคยทำให้สปายที่ยืนเกาะเคาน์เตอร์บาร์อยู่รีบพยักหน้ารับก่อนรุดหาทางเข้าไปด้านหลังเคาน์เตอร์

“อันนี้ออเดอร์ครับพี่เอ” สปายยื่นกระดาษในมือไปให้คนตรงหน้า อาศัยจังหวะรอ ร่างน้อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้น

“เหนื่อยหน่อยนะ” เอหันมายิ้มน้อยๆให้สปายขณะที่ตัวเองก็เขย่าขวดบาร์เทนเดอร์ในมือไม่หยุด

สปายยกยิ้มตอบรุ่นพี่ ท่าทางอ่อนแรง  ….ดีที่พี่พิมพ์ไม่ให้รับแขก  ถึงหน้าที่เสิร์ฟจะเหนื่อยหน่อย แต่ก็ดีกว่าต้องไปรับแขกอะไรอย่างนั้นล่ะนะ

“ออเดอร์ครับพี่” เสียงที่ดังแข่งกับเสียงเพลงดังมาจากด้านหน้าเคาน์เตอร์ เสียงที่คุ้นเคยทำให้สปายยันตัวลุกขึ้น

“อ้าว! คิดว่าใคร” โซดาขำออกมา สปายจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

“แกไปอยู่แถวไหนมาวะ?” สปายเป็นฝ่ายถามออกไป

“ก็วนๆอยู่แถวชั้นล่าง แล้วแกล่ะ?”

“วิ่งขึ้นลงชั้นสองสิบกว่ารอบแล้วเนี่ย”

คำตอบของสปายทำเอาเออดพึมพำไม่ได้… “มิน่าถึงดูเหนื่อยขนาดนี้”

สปายเกาะเคาน์เตอร์แน่น พลันสายตาสะดุดกับความผิดปกติบนใบหน้าของเพื่อน มือบางจับยึดใบหน้าเรียวของโซดาไว้แน่น

“แกไปทำอะไรมาวะ?”

“อะไร?” โซดาขมวดคิ้วน้อยๆ ไม่ได้สะบัดหน้าหนีมือเพื่อน

“ทำไมปากแดงแจ๋ขนาดนี้ ฉันจำได้ว่าแกไม่ได้ทาลิปสติก แกไปทำอะไรมา?!” โซดาเบิกตาน้อยๆ สปายปล่อยใบหน้าใสของเพื่อน โซดาลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ … เขาไปทำอะไรมาวะ?

“ไหน? มันเป็นยังไง?” โซดาถามพลางลูบริมฝีปากตัวเองไม่หยุด

สปายเพ่งมองใบหน้าเพื่อนผ่านแสงสลัว …ปากโซดามันแดง..

…แดงเหมือน…

“ใครจูบแก?!!”

“ฮะ?!!”

“แกไปจูบกับใครมาฮะโซดา?!”

สปายตั้งท่าจะปีนข้ามเคาน์เตอร์บาร์ แต่มันคงเป็นไปได้ยากเพราะส่วนสูงของสปายมันเลยเคาน์เตอร์ไปแค่ช่วงข้อศอกเท่านั้นเอง

“เดี๋ยวๆแก  ฉันจะไปจูบอะไรกับใครตอนไหนวะ?!” โซดาชะงักคล้ายเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก “เมื่อกี๊ฉันเพิ่งแวะไปดื่มน้ำอัดลมในห้องเก็บของ มันเป็นน้ำแดง น่าจะใช่อันนี้นะ”

จบประโยคของโซดา สปายได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป…”

“เอ้า หนุ่มน้อย ทำงานก่อน อันนี้ของสปาย” เอว่าพลางยื่นถาดเครื่องดื่มมาให้  สปายรับมา ก่อนหันมาหาโซดา

“ระวังตัวด้วยนะเว้ย ฉันไปก่อนล่ะ”

“แกก็เหมืนกัน ระวังตัวด้วย”



“โซดา! โอ๊ยยยย พี่ตามหาตัวตั้งนาน พี่ก็เพิ่งนึกได้ว่าพี่ลืมอะไร”

พิมพ์เดินมาหยุดตรงหน้า หญิงสาวร่ายยาวพลางมองสภาพโซดา

“นี่เราไปเสิร์ฟมาแล้วใช่ไหม?” 

“ครับ” โซดาขมวดคิ้วน้อยๆกับคำถามนั้น เสิร์ฟ…เป็นหน้าที่ของเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ… ถึงจะไม่ให้ไปรับแขกแล้วก็เถอะ
เอยื่นถาดเครื่องดื่มมาให้โซดาพอดี มือน้อยๆกำลังจะยื่นไปรับ แต่พิมพ์กั้นไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องทำแล้วนะ ตอนนี้รีบไปพบคุณเบียร์ด่วนเลย”

“โซดาเบิกตากว้าง “อะไรนะครับ?!”

“คุณเบียร์ห้ามไม่ให้โซดาทำอะไร แต่พี่ไม่ทันบอกน่ะสิ อันนี้ฝากวานคนอื่นหน่อยนะ ถ้าโซดาไม่ถึงมือคุณเบียร์ งานนี้มีระเบิดลงแน่ๆ” พิมพ์พูดกับโซดาก่อนหันไปบอกเอ ว่าจบหญิงสาวก็ฉุดข้อมือโซดาไปจากตรงนั้นทันที  พิมพ์พึมพำอย่างหัวเสีย “ทำไมช่วงนี้หลงๆลืมๆบ่อยจังวะ หรือยังไม่ชินกับคำสั่งแปลกๆของเจ้านาย? …ตั้งสติพิมพ์ ใจเย็นๆ”

โซดาถูกลากออกไปโดยไม่สามารถเอ่ยถามอะไรหญิงสาวได้

คลื่นมนุษย์ที่กว่าจะฝ่าออกมาได้ทำเอาโซดาหอบน้อยๆ

พิมพ์ออกแรงลากรุ่นน้องจนมาหยุดที่ชุดโซฟาชุดหนึ่งบนชั้นสอง

“ขอโทษค่ะคุณเบียร์” พิมพ์หยุดโค้งตัวทันทีที่เดินมาถึง ท่าทางของพิมพ์ทำเอาโซดาชะงักนิ่ง … ทำไมพี่พิมพ์ต้องทำเหมือนทำผิดร้ายแรงอะไรมา

“เอาล่ะ โซดามาแล้ว พิมพ์กลับไปทำงานของตัวเองต่อเถอะ วันนี้งานหนักหน่อยนะ” โซดามองสายตาของคุณเบียร์ที่มองพี่พิมพ์แล้วรู้สึกหวาดๆ แต่คำพูดและน้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ฟังดูอ่อนโยนกว่าสายตาคู่นั้น โซดามองเบียร์นานเกินไปจนสายตาคมเลื่อนมาสบกับดวงตาใส โซดาสะดุ้งน้อยๆ

พิมพ์โค้งตัวให้เบียร์อีกครั้งก่อนผละออกไป

โซดาที่ถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวได้แต่หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก จนเบียร์เรียกให้เข้าไปนั่งใกล้ๆ โซดาย่างเท้าเข้าไปนั่งตามคำสั่งอย่างว่าง่าย…

 โซดาไล่มองรอบโต๊ะ มีพี่ผู้หญิงสองคนนั่งขนาบข้างชายสองคนที่โซดาไม่รู้จัก และที่โซฟาตัวเดียวกันกับคุณเบียร์ มีคุณน้ำแข็งนั่งอยู่ด้วย

“ว้าว ลูกแมวน้อย”  เสียงที่ได้ยิน เป็นเสียงที่โซดาไม่คุ้น  ร่างเล็กวาดตามองตามที่มาของเสียง … สายตาปะทะเข้ากับชายร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวตรงข้ามคุณเบียร์

“มึงอย่าแซวเด็กไอ้เบียร์มัน เดี๋ยวแม่งจับลูกปืนกรอกปาก” อีกเสียงที่โซดาไม่คุ้นดังขึ้น ร่างเล็กไล่มองตามที่มาของเสียง  เป็นเสียงของอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวตัวเดียวกันกับคนแรก ….

ชายคนแรกนิ่งมองโซดาก่อนเอ่ยออกมา “มิน่ามันถึงหวงนักหวงหนา ก็เล่นน่า….”

“น่าอะไร พูดดีๆนะเว้ยไอ้อ๋อง” เบียร์เพิ่งได้จังหวะตอบโต้ แขนแกร่งข้างหนึ่งยกโอบไหล่บางของคนข้างๆไว้ … น้ำแข็งได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆกับท่าทางยุขึ้นของพี่ชาย  เพื่อนของพี่ชายทั้งสองคนหัวเราะลั่น

เบียร์ถือโอกาสก้มกระซิบริมหูคนตัวเล็ก “ชงมาแก้วหนึ่งนะ”

โซดาพยักหน้าช้าๆ … มือบางเอื้อมคว้าแก้วเปล่า ถังน้ำแข็ง และขววแอลกอฮอล์มาใกล้ตัว … ร่างเล็กสั่นเทาเบาๆเมื่อตระหนักถึงความกลัว

….กลัวทำอะไรไม่ถูกใจคุณเบียร์อีก…

“กูก็ว่า เป็นถึงเจ้าของร้านแต่ไม่มีเด็กนั่งด้วย มีของดีอยู่ก็ไม่บอกนะเพื่อน”  อ๋องแซวอย่างต่อเนื่อง ส่งสายตาหยาดเยิ้มทักทายเด็กตัวเล็กข้างๆเบียร์ โซดาได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา พยายามจดจ่ออยู่กับการคีบน้ำแข็งใส่แก้ว

 “มึงคงไม่ต้องการรุ้งกับแพรวแล้วใช่ไหม? กูจะได้ให้เขาไปทำอย่างอื่น” เบียร์หมายถึงสองสาวที่นั่งชงเครื่องดื่มอยู่ข้างๆเพื่อนรักทั้งสองคน

“โธ่ อย่าใจร้ายสิ กูแค่แซวเด็กมึงแค่นั้นเองนะ” อ๋องว่าจบก็หัวเราะลั่น ไกรหัวเราะตามอย่างอดไม่ได้ น้ำแข็งได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ

“มึงไม่คิดจะแนะนำพวกกูให้น้องเขารู้จักเลยเหรอวะ?” ไกรเอ่ยขึ้นมาหลังจากรับแก้วเครื่องดื่มจากรุ้ง

“ไม่ต้องรู้จักน่ะดีแล้วเว้ย!”

“ใจร้ายว่ะมึง” คำพูดตัดพ้อดังมาจากอ๋อง  น้ำเสียงของอ๋องทำให้โซดาลอบมองเจ้าของเสียง เห็นสีหน้าคล้ายแง่งอนเหมือนเด็กๆแล้วได้แต่กลั้นขำ

“อย่าไปมองพวกมันนะ เสียสายตา” เบียร์ยกมือปิดตาร่างในอ้อมแขน ท่าทางที่เรียกเสียงโห่จากเพื่อนรักได้เป็นอย่างดี

“ถ้ามึงจะทำขนาดนี้ จับขังไว้ในห้องอย่างเดียวไม่ดีกว่าเหรอวะ?” อ๋องประชด

“กูก็คิดอยู่เหมือนกัน” คำตอบของร่างสูงทำโซดาเผลอปล่อยแก้วในมือลงบนโต๊ะ …. สิ่งที่ตามมาคือแก้วใบใหญ่ที่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

โซดาตาโตด้วยความตกใจ “ขะ…ขอโทษครับ” กำลังจะเอื้อมมือไปเก็บเศษแก้วออกจากโต๊ะ เสียงทุ้มของคนข้างๆก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

“ระวัง! อย่าจับนะ เดี๋ยวบาดมือ”

โซดาสะดุ้งน้อยๆ ยอมทำตามอย่างว่าง่าย

เบียร์รู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของคนในอ้อมแขน ออกแรงกระชับไหล่บางไว้แน่น  …. ก็เป็นเสียอย่างนี้ ใครจะกล้าจับขังได้ลง

“มึงแม่งโหด” อ๋องเอ่ยเสียงเข้ม

“น้องตัวสั่นหมดแล้ว” ไกรเป็นลูกคู่

“ถ้าไอ้เบียร์มันทำอะไร มาหาพี่อ๋องได้นะ”อ๋องเอ่ยโดยไม่สนใจเพื่อนเบียร์ที่มองมาแทบจะงับหัว

“มาหาพี่ไกรดีกว่า ไอ้อ๋องไม่ต่างอะไรจากไอ้เบียร์หรอก”

“พวกมึงหยุดเลย รุ้งกับแพรวมีแขกเรียกตัวอีกเยอะนะ”

“โธ่ คุณเบียร์ ใจเย็นก่อนสิครับ” อ๋องว่าพลางวาดแขนโอบเอวบางๆของรุ้งในชุดลายเสือ … เป็นจังหวะเดียวกับที่ไกรวาดแขนโอบคอแพรวในชุดลายมิกกี้เม้าส์

“เดี๋ยวๆ เด็กไอ้เบียร์มาแล้ว แล้วเด็กมึงล่ะน้ำแข็ง~?” อ๋องเอ่ยพลางยักคิ้วหลิ่วตาแซวรุ่นน้องที่เป็นเหมือนเพื่อน

น้ำแข็งกระแอมน้อยๆ … “ ผมจะไปมีได้ยังไงเล่าพี่ ผมไม่ใช่ไอ้เบียร์นะ”

ไกรหัวเราะน้อยๆ … “แต่มึงมีสายลับส่วนตัวใช่ไหม?”

“สายลับ?” น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ

“สายลับภาษาอังกฤษพูดว่ายังไงนะไอ้เบียร์?” ไกรหันไปหาเพื่อนร่วมขบวนการแซว

“เออนั่นสิ ว่ายังไงนะมึง?” เบียร์หันมาหาน้ำแข็ง

น้ำแข็งได้แต่อมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ

…. รุ่นไหนกันแล้ว แซวกันอย่างกับเพิ่งเข้ามัธยมปลาย

“ไอ้น้ำแข็งหน้าแดง!” อ๋องร้องลั่น

...น้ำแข็งสะบัดหน้าน้อยๆ ขับเลือดให้ไหลเวียนตามร่างกายตามปกติ

อ๋องกับไกรหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ

พวกเขาเป็นเพื่อนกับไอ้เบียร์มาตั้งแต่มัธยมปลาย ตอนนั้นไอ้น้ำแข็งอยู่มัธยมต้น …  ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ ในสายตาของพี่ทั้งสามคน ไอ้น้ำแข็งก็ยังเป็นน้องน้อยน่าแกล้งของพี่ๆอยู่ดี และเพราะสนิทกับเบียร์และน้ำแข็งมาก จึงไม่แปลกหากจะรู้เรื่องส่วนตัวของพวกมัน

เสียงดนตรีคอนเสิร์ตจากชั้นล่างช่างยั่วเย้าให้อ๋องและไกรลงไปสัมผัสมัน ไม่นาน ทั้งสองคนก็ลุกออกไป ไม่ลืมควงรุ้งกับแพรวลงไปด้วย

น้ำแข็งได้โอกาสผละออกไปตรวจความเรียบร้อยในร้านบ้าง  ปล่อยให้คุณพี่ชายอยู่กับเด็กของมัน

… จะว่าไปแล้ว ..ตอนนี้ “สายลับ”ของเขาทำอะไรอยู่นะ



เมื่อได้จังหวะอยู่กันสองคน 

เบียร์โอบกระชับร่างน้อยๆในอ้อมแขนแน่นขึ้น มือหนาสอดเข้าใต้รักแร้ของคนตัวเล็ก ออกแรงเบาๆก็ยกร่างบางวางบนตักกว้างของตัวเองได้แล้ว

“คะ….คุณเบียร์ ทำอะไรครับ?!” โซดาดิ้นหนีหน้าตักกว้าง แต่ทำอะไรไม่ได้มากนักเมื่อแขนแกร่งสองข้างยึดเอวเล็กไว้แน่น

สายตาคมมองลูกแมวน้อยในอ้อมแขน พลันจมูกโด่งตรงเข้าแนบแก้มใสทั้งสองข้างอย่างนึกมันเขี้ยว

“อ๊ะ! คะ… คุณเบียร์!! ปะ..ปล่อย!” โซดาสะบัดหน้าหนีไรเคราสากที่เริ่มซุกไซ้ซอกคอ

เสียงหวานใสของโซดายิ่งกระตุ้นอารมณ์เบื้องลึกของสัญชาตญาณ

มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดที่คนตัวเล็กใส่อยู่ ไล้สัมผัสหน้าท้องเนียนเรียบ

“คุณเบียร์! ปล่อย….อื้อ!!” เบียร์เชยคางของคนตัวเล็กก่อนประกบริมฝีปากแนบแน่น

เรียวลิ้นหนาที่ลุกล้ำเข้ามาทำเอาโซดาเบิกตาโพลง มือบางออกแรงทุบไหล่กว้าง แต่ดูท่าจะไม่กระทบกระเทือนร่างสูงเลยสักนิด

“อื้อ!! อื้ม!” ร่างเล็กไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำใดๆออกมาได้

รสชาติหวานหอมของน้ำแดงที่ติดอยู่ปลายลิ้นเล็ก ยิ่งทำให้เบียร์อยากตักตวงความหวานไม่รู้จักจบสิ้น 
เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึงเรียวลิ้นเล็กที่เอาแต่ถดหนี

เนิ่นนาน…จนร่างเล็กแทบหมดอากาศหายใจ

เบียร์บดริมฝีปากแรงๆอีกครั้งก่อนค่อยๆผละออกมา

ลูกแมวน้อยหอบจนตัวโยน ริมฝีปากเล็กบวมเจ่อ

“นอกจากน้ำแดงแล้ว ไม่ได้ดื่มอะไรอีกใช่ไหม?” เบียร์ถามเสียงเข้ม

“ชะ…ใช่ครับ” โซดาตอบช้าๆด้วยอาการมึนงง

มันก็คงจะเป็นอย่างนั้น จากรสจูบเมื่อครู่ เขาไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างเล็กเลย

…อย่าให้รู้ว่าแอบไปดื่มแล้วกัน 

…ดื่มแล้วเมาแบบนั้น …คงได้มีจับขังจริงๆก็งานนี้ล่ะ

“ปะ…ปล่อยให้ผมนั่งดีๆ …ดีกว่าครับ” โซดาดิ้นลงจากตักกว้างอีกครั้ง เบียร์ยอมให้คนตัวเล็กลงตักอย่างว่าง่าย หากแต่ไม่ยอมให้ห่างจากตัว ร่างสูงยังดึงร่างเล็กแนบพิงไหล่กว้าง มือหนาข้างหนึ่งวางพาดไว้ที่เอวเล็ก

โซดาเบ้หน้าอย่างหมดทางออก

เบียร์โอบร่างเล็กไว้แทบนั่งเกยตัก …ท่านั่งที่โซดาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เลย

“เธอเคยดื่มเหล้าไหม?” คำถามที่จู่ๆเบียร์ก็โพล่งออกมาทำเอาโซดาเบิกตาน้อยๆ

…ปรับอารมณ์ตามคุณเบียร์ไม่ทัน

“ว่าไง?” เบียร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง ทำเอา โซดาสะดุ้งน้อยๆ

“คะ….เคยครับ แต่..นับครั้งได้”

คำตอบที่เบียร์ถึงกับขมวดคิ้วแน่น

...อย่างนี้ก็คงคออ่อนเอาเรื่อง แล้ววันนั้นจะไปดื่มให้โดนมอมทำไมวะ?!

“ถ้าไม่ได้อยู่กับฉัน อย่าดื่มเหล้าอีกนะ”

โซดาเงยหน้ามองคนพูด ดวงตากลมโตวาววับไปด้วยความสงสัย เสียงทุ้มเอ่ยตัดความสงสัยนั้น

“นี่เป็นคำสั่ง”

50%



50% ก่อนนะคะ >< 

เหลือฉากของน้ำแข็งสปายที่แอมยังเขียนไม่เสร็จ T T  :katai4:

ง่า... แอมมาช้าง่ะ ขอโทษมากๆค่ะ  :mew2:

แอมขอเวลาไปตบตีกับน้ำแข็งก่อนนะคะ แล้วอีก 50% จะตามมาค่ะ ^-^
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนเน่อ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 20-10-2014 23:38:16
ธีมหูสัตว์นี่กร๊าวใจป้าๆอย่างเราจริงๆ :katai3:
ถึงว่าาาาาาาาา มันชวนให้เฮียเบียร์ลวนลามน้องสุดๆ
รอตอนน้องสปายยยยยยยย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนเน่อ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 21-10-2014 00:15:02
ขอเดาว่าคุณน้ำแข็งอาจระเบิดลงได้ถ้าเห็นชุดน้องสปาย 555555555
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนเน่อ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-10-2014 00:34:55
สั่งตลอด
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนเน่อ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 21-10-2014 00:46:59
คุณน้ำแข็งมีสายลับส่วนตัวด้วยแฮะ  :hao3:

 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 21-10-2014 09:47:00
หวงจริง  :laugh:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 21-10-2014 10:08:41
รอสปายค่ะ

 :call:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 21-10-2014 12:20:43
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 21-10-2014 14:13:18
หวงจิงไรจิง
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 21-10-2014 15:29:24
รอๆน้องสปาย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 21-10-2014 18:33:51
นายเบียร์ลวนลามน้องโซดาอ่า :o8:
อีกคู่นี่ยังไง อิอิ :z1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 21-10-2014 20:25:13
มีน้ำแข็ง สปาย เบียร์ โซดา แล้วว อยากเป็นกับแกล้มจัง 5555
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 21-10-2014 22:12:53
สนุกๆ ชอบอ้ะ
สปายกับโซดามีอดีตไม่ดีหรอ
พระเอกทั้งคู่ความอดทนสูงมากกกกก ปรบมือให้เลย
ตอนแรกนึกว่า สปาย SPY เครื่องดื่ม ก็คงเหมือนๆกันแหละเน้อะ

คำสั่ง ของเบียร์ล้ะ อีกครึ่งของน้ำแข็ง?


ต่อๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 21-10-2014 23:02:12
    :haun4:อยากให้มาใส่ต่อหน้าเลย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: YOSHIKUNI RUN ที่ 22-10-2014 00:08:32
ชอบบบ!!! รอจ้าๆ :hao7: :3123:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 22-10-2014 00:20:18
น้ำแข็งหน้าแดงด้วย น่ารัก  :mew2:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 22-10-2014 00:22:09
ชาติที่แล้วต้องเปงฮิตเลอร์มาก่อนแน่ๆเลยเนี่ย ขยันสั่งกับเผด็จการฝุดๆ  :mew5:
รออีก 50% นะคะคนแต่งจ๋าาาา  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: KIMKUNG ที่ 22-10-2014 01:29:31
100" สักที
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: nicedog ที่ 22-10-2014 09:39:22
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ

มาต่อเร็วๆนะค่ะ

ปกติเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบแนวแบบที่เล่า2คู่แบบนี้

แต่เรื่องนี้ยกเว้นค่ะ

อ่านแล้วติดเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: khuan ที่ 23-10-2014 00:03:31
 :t3:  รอจ๊ะ  จะบอกว่าแอบรักน้องโซดา กะสปายอะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%ก่อนนะคะ ] (20/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yaoisamasang ที่ 23-10-2014 22:26:42
โอเค๊ อีกร็อปนี้เมาทั้เรื่อง
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 26-10-2014 00:30:30
น้ำแข็งเดินลงไปชั้นล่าง เดินหลบเข้าไปในพื้นที่ที่จำกัดไว้เฉพาะพนักงานของร้าน จากภายในพื้นที่นั้น น้ำแข็งสามารถเดินรอบๆชั้นล่างได้โดยไม่ต้องเบียดลูกค้าที่แน่นขนัด

น้ำแข็งเดินเลี่ยงจากพื้นที่บริเวณลานหน้าเวทีไปยังมุมที่จัดชุดโซฟาไว้

น้ำแข็งเดินวนไปรอบๆพลางกวาดสายตาตรวจเช็คความเรียบร้อย

“ไอ้น้ำแข็งเว้ย!” เสียงคุ้นเคยที่ดังไม่ไกลทำให้น้ำแข็งหันขวับ

น้ำแข็งยิ้มร่าพลางหมุนตัวเดินไปทางคนเรียก

“พวกมึงมานานหรือยัง?” น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟาตัวยาวที่มีแมนกับเปรมนั่งอยู่ โอมนั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวในฝั่งตรงข้าม วันนี้ที่โต๊ะพวกมันไม่มีเด็กนั่งดริ้งอยู่ด้วยเลยสักคน

“กูเรียกตั้งนานกว่ามึงจะหัน” เปรมบ่นออกมาแทนที่จะตอบคำถามของน้ำแข็ง

“กูเห็นตั้งแต่มึงเดินมา แต่มึงไม่ได้สนใจพวกกูเลย เดินผ่านไปเฉยๆ มึงกำลังมองหาใครอยู่วะ?” โอมว่าจบก็กระดกแก้วในมือไปอึกใหญ่

 “มึงคงไม่ได้มองหาพวกกูหรอกใช่ไหม?” แมนเอ่ยเรียบๆ ประโยคที่โอมกับเปรมหลุดขำออกมา

“กูก็ลืมไป”เปรมว่าพลางหรี่ตามองน้ำแข็ง ก่อนเอ่ยต่อ “ติดเด็กจนลืมเพื่อนฝูงเลยนะมึง”

น้ำแข็งกระแอมเบาๆ “กูลืมพวกมึงตอนไหนเล่า”

“นั่นไง! มึงไม่ปฏิเสธว่ามึงติดเด็ก” เปรมตบเข่าฉาด

น้ำแข็งสำลักอากาศขึ้นมาเสียอย่างนั้น  ยกมือถูจมูกฟุดฟิด

“ป่วยกะทันหันเหรอมึง?” โอมอดแขวะไม่ได้

“ไม่เป็นไรนะ มึงกินเด็กแล้วมึงก็จะเป็นอมตะ มึงจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอีกต่อไป” เปรมที่นั่งข้างๆ ตบไหล่น้ำแข็งปุๆ

น้ำแข็งได้แต่อมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ

“เด็กมึงไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก” แมนว่าจบก็ยกแก้วในมือขึ้นจิบ

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนเอ่ยเสียงดัง “ไม่ได้อยู่แถวนี้เหรอวะ?”

ท่าทางของน้ำแข็งทำเอาเพื่อนทั้งสามคนหัวเราะร่วน

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ กูเห็นแค่อีกคนน่ะ ที่ชื่ออะไรนะ? โซดา? แว้บมาแล้วก็หายไป แต่น้องสปายของมึง กูยังไม่เห็นผ่านมาเลย” โอมว่าพลางเคี้ยวก้อนน้ำแข็งกรุบกริบ

น้ำแข็งหรี่ตาน้อยๆ ไล่สายตามองเพื่อนตัวเองทั้งสามคน

“พวกมึงแอบมองสปายกันเหรอวะ?....”

“มึงไม่ต้องทำเสียงเย็นขนาดนั้นก็ได้ พวกกูไม่แย่งมึงหรอก กูแค่มองหาเพราะอยากเรียกมาคุย น้องเขาคุยสนุกดี” เปรมร่ายยาว

“คุยสนุก?”

“ใช่ไง  มึงพูดเหมือนไม่เคยคุยกับน้องเขาอย่างนั้นแหละ” เปรมเอ่ยต่อ

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆพลางพยายามนึกว่าสปายมีคำพูดไหนที่บ่งบอกว่า”คุยสนุก”ให้ได้ยินบ้าง

เดี๋ยวก่อน เมื่อกี๊ไอ้พวกนี้บอกว่าจะเรียกสปายมา... “คุย” ?

“ถ้ามึงจะหาเด็กนั่งคุยด้วย มึงหาคนอื่นดีกว่า สปายทำหน้าที่นั้นไม่ได้หรอก” น้ำแข็งเอ่ยเสียงเข้ม

“อ้าว ก็ไหนมึงบอกว่าฝึกสปายให้ทำหน้าที่นี้ไม่ใช่เหรอ?” แมนเอ่ยออกมา  น้ำแข็งกระแอมเบาๆ

“เด็กอย่างสปายน่ะทำไม่ได้หรอก …. เดี๋ยว… กูขอตัวไปดูรอบๆร้านก่อนนะ” น้ำแข็งว่าจบก็ลุกออกไป

โอมรีบตะโกนไล่หลัง “ดูร้านหรือดูเด็กคร้าบ คุณน้ำแข็ง”

น้ำแข็งได้ยินประโยคนั้นเต็มสองหู ร่างสูงอมยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ

สองขายาวก้าวมาหยุดที่ชั้นสอง

น้ำแข็งกวาดสายตาไปรอบๆ…. โซดากับไอ้เบียร์ยังอยู่ที่เดิม

ปล่อยมันไป นั่นไม่ใช่สิ่งที่น้ำแข็งกำลังมองหา

น้ำแข็งเดินไปรอบๆ… พลันสายตาสะดุดกับภาพบางอย่างที่ทำให้น้ำแข็งชะงัก

ร่างสูงก้าวเข้าไปใกล้ชุดโซฟาชุดหนึ่ง…

ชายวัยกลางคนในชุดสูทนั่งคลอเคลียกับเด็กคนหนึ่ง

…เด็กที่น้ำแข็งสั่งนักสั่งหนาว่าไม่ให้มานั่งคลอเคลียแบบนี้อีก!

น้ำแข็งตรงเข้าไปฉุดแขนบาง ดึงร่างเล็กออกจากอ้อมแขนชายในชุดสูท

“เฮ้ย!”

“ขอโทษนะครับ ผมเป็นเจ้าของร้าน กรุณาเรียกเด็กคนอื่นมานั่งคุยดีกว่านะครับ เพราะเด็กคนนี้ไม่ได้มีหน้าที่นั่งดื่มเป็นเพื่อนลูกค้า” น้ำแข็งว่าจบจึงลากร่างของสปายออกไปจากตรงนั้น ร่างสูงรู้สึกถึงแรงขัดขืนของคนตัวเล็กเป็นระยะ หากแต่น้ำแข็งไม่ได้สนใจแรงขัดขืนเท่าไรนัก กลับยิ่งฉุดแขนบางให้เดินตามไป

“คุณทำบ้าอะไร! ปล่อย!” สปายโวยลั่น แต่ดูเหมือนคำพูดพวกนั้นจะไปไม่ถึงการรับรู้ของน้ำแข็ง

น้ำแข็งก้าวเร็วๆโดยไม่ได้สนใจว่าคนตัวเล็กต้องวิ่งตามจนขาแทบพันกันขนาดไหน

ร่างของสปายปะทะคนที่อออยู่ตามทางเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้

แรงปะทะที่ไม่น้อยนักทำให้สายตาหลายคู่ต้องมองตาม

“สปาย!” พิมพ์ร้องลั่น เธอเป็นคนหนึ่งที่ได้รับแรงปะทะจากร่างของสปาย

พิมพ์หันซ้ายหันขวา เธอขอตัวลาลูกค้าที่กำลังพูดคุยกับเธอก่อนออกวิ่งตามหลังเจ้านายไป

“คุณน้ำแข็ง! เกิดอะไรขึ้นคะ?” พิมพ์วิ่งไปดักหน้าเจ้านาย น้ำเสียงตื่นตระหนก

พิมพ์ลอบมองสปาย.. ไม่รู้เป็นเพราะไฟสลัวหรืออย่างไรเธอจึงเห็นหน่วยตาใสของรุ่นน้องวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา

“มาก็ดี… ผมบอกพี่พิมพ์ว่ายังไง?  ผมบอกว่าอย่าให้สปายรับแขกอีกใช่ไหม! แล้วเมื่อกี๊อะไร? ทำไมเด็กคนนี้ถึงไปนั่งอ้อล้อกับแขกได้แบบนั้น!”

พิมพ์เบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ

…สปายเนี่ยนะไปรับแขก?!

“พิมพ์…พิมพ์บอกน้องแล้ว”

“บอกแล้วแต่ยังปล่อยให้เด็กคนนี้ทำอีก … แค่จัดการเรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอครับพี่พิมพ์?!” น้ำแข็งว่าแค่นั้นก็เดินจากไปอย่างหงุดหงิด

สปายเอี้ยวคอมองพิมพ์ สายตาขอโทษถูกส่งมาจากดวงตากลมโตคลอน้ำตาคู่นั้น  พิมพ์สบตากับรุ่นน้องจนร่างเล็กๆนั้นลับสายตา

พิมพ์ขมวดคิ้วแน่นกับท่าทางเอาเรื่องของคุณน้ำแข็ง

ทำไมคุณน้ำแข็งต้องโมโหขนาดนั้นด้วย ปกติใครจะทำงานอะไรไม่เห็นห้ามขนาดนี้เลย!

สปายดื้อ… พิมพ์รู้อยู่แก่ใจดี

บอกแล้ว ห้ามแล้ว ทำไมถึงทำ…? เพราะดื้อเหรอ…?


น้ำแข็งลากร่างเล็กไปตามทาง เป้าหมายคือห้องนอน

น้ำแข็งเปิดประตู โยนร่างเล็กเข้าไปในห้อง หันมาลงกลอนแรงๆอย่างหงุดหงิด

น้ำแข็งหันมามองสปายที่นั่งกองอยู่บนพื้น 

มือน้อยๆยกลูบข้อมือตัวเองเบาๆ… รอยแดงจากฝ่ามือหนาที่กำแน่นเมื่อครู่ยังไม่จางหายไป สปายเบ้หน้าน้อยๆ… ขบริมฝีปากล่างแน่น

น้ำแข็งตรงเข้าจับไหล่เล็กทั้งสองข้างดึงให้ลุกขึ้น ลากร่างเล็กๆนั้นไปโยนลงบนเตียงกว้าง

สปายจุกจนขยับตัวไปไหนไม่ได้

ร่างเล็กเบิกตาโพลงเมื่อร่างสูงตามมาทาบทับไว้ทั้งร่าง

“คุณทำบ้าอะไร?!” สปายตวาดลั่น มือบางออกแรงผลักไหล่กว้าง น้ำแข็งรำคาญจนต้องรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดแนบเตียง

“นั่งอ้อล้อกับผู้ชายแบบนั้น มีความสุขมากไหม? ถูกมันจับ ถูกมันลูบ เธอคงชอบมากใช่ไหม?!” มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมมาลูบไล้ต้นขาขาวที่โผล่พ้นขากางเกง

น้ำแข็งแสยะยิ้มน้อยๆ

“กางเกงตัวแค่นี้ ไม่ต้องใส่ดีกว่ามั้ง” น้ำแข็งกระชากกางเกงตัวเล็กหลุดจากเอวบางจนเม็ดกระดุมกระเด็นไปตกที่ข้างเตียง

“คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง! คุณน้ำแข็ง! ปล่อย!” สปายดิ้นพล่าน มือบางข้างที่เป็นอิสระถูกยกขึ้นทุบแผ่นอกกว้าง เรียวขาเล็กดิ้นหนีมือหนาที่พยายามดึงกางเกงไปไว้ที่หัวเข่า

“คุณน้ำแข็ง!!”

“เธอจะโวยวายทำไม?! ที่เธอไปนั่งอ้อล้อกับผู้ชาย เพราะเธออยากมากไม่ใช่เหรอ?! ฉันจะสนองให้เธออยู่นี่ไง?!!”

จบประโยค ใบหน้าคมหันไปตามแรงตวัดจากฝ่ามือเล็กที่ปะทะใบหน้า

อาการชาที่ข้างแก้มมาพร้อมความร้อนบนใบหน้า คล้ายสติค่อยๆกลับคืนมา …. น้ำแข็งสบตากับคนใต้ร่าง

…ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยหยาดน้ำใส

ร่างเล็กขบริมฝีปากล่างแน่น ร่างน้อยๆสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น

“สปาย….” น้ำแข็งครางออกมา มือหนาเอื้อมไปปาดน้ำใสที่ไหลจากหางตา หากแต่มือน้อยๆตรงเข้าปัดออกอย่างทันท่วงที

“ปล่อย…” สปายเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เสียงใสสั่นพร่า

น้ำแข็งผละออกจากร่างน้อยๆนั้น ร่างสูงเขยิบไปนั่งที่ขอบเตียง

สปายค่อยๆยันตัวลุกขึ้น มือน้อยๆสองข้าง ออกแรงดึงกางเกงที่หล่นไปที่หัวเข่าให้ขึ้นมาอยู่ที่เอว …

น้ำแข็งนิ่งมองร่างเล็ก … สปายสวมกางเกงขาสั้นที่ไม่รู้เม็ดกระดุมไปอยู่ที่ไหน ถ้ายืน กางเกงก็คงจะหล่นลงมาง่ายๆ …. ดีหน่อยที่ตัวเสื้อยาวพอจะปิดไม่ให้คนตัวเล็กดูโป๊มากไปกว่านี้

สปายกำลังจะก้าวลงจากเตียง ร่างเล็กเซไปนิด น้ำแข็งรี่เข้าไปประคอง

สปายสะบัดตัวหนีท่อนแขนหนานั้นได้อย่างหวุดเหวิด

“เธอจะไปไหน?” น้ำแข็งถามเสียงเข้ม

“ทำงาน” ร่างเล็กตอบไม่มองหน้า น้ำแข็งคิ้วกระตุก

“ไม่ต้องทำ!”

“…คุณคงกลัวว่าผมจะทำให้คุณเสียลูกค้าสินะ”

น้ำแข็งนิ่งมองร่างเล็กตรงหน้า ไร้ถ้อยคำตอบโต้

“คุณเคยบอกผมว่าให้ทำงานตามความพอใจของลูกค้า อย่าปฏิเสธลูกค้า อย่ามีเรื่องกับลูกค้า … ผมถูกห้ามไม่ให้นั่งดื่มเป็นเพื่อนลูกค้า แต่ลูกค้าเรียกให้ผมนั่งดื่มด้วย แล้วผมควรทำยังไง? คุณจะให้ผมทำยังไง!”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ น้ำแข็งเลือกที่จะทำลายความเงียบนั้น

“ไอ้นั่น มันให้เงินเธอเท่าไร?”

สปายเบิกตากว้าง

“เธอทำในสิ่งที่เธอบอกว่าเกลียด” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆ…

สปายกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ร่างเล็กแสยะยิ้มน้อยๆ

“ใช่… เพราะเงินไง ผมถึงยอมไปนั่งคุยกับมัน”

น้ำแข็งกำมือแน่น ขบกรามกรอด สายตาคมนิ่งมองร่างเล็ก

“คุณก็รู้อำนาจของเงินดีนี่ … ใครจะคิดนะ ว่าแค่ไปนั่งคุยกับมัน จะได้เงินเป็นหมื่น นี่ผมยังได้ไม่ครบเลยนะ ถ้าไปชงเหล้าให้มันอีกสักสองสามแก้ว คงได้อีกหลายพัน”

 “เธอจะยั่วโมโหกันหรือไง?”  น้ำแข็งหลับตาแน่นก่อนลืมตาจ้องร่างบางเขม็ง  …ข่มอารมณ์กรุ่นที่ใกล้ปะทุ

“คุณรับความจริงไม่ได้เหรอ? ผมจะบอกอะไรให้นะ …คนจนน่ะ…ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินทั้งนั้นแหละ คนรวยอย่างคุณ...ไม่มีวันเข้าใจหรอก!”

สปายกำลังจะลุกหนี หากแต่ข้อมือบางถูกกระชากไว้เสียก่อน

“ห้ามไปไหน!” สปายชะงักกับเสียงตวาด

“ฉันให้เธอห้าแสน เธอต้องอยู่ในห้องนี้จนถึงพรุ่งนี้เช้า!”







แค่ทำงานกลางคืน




100 % แล้ว ฮี่ๆ ^-^

คำเตือน : น้ำแข็งค่อนข้างสุภาพบุรุษ…มากๆ ซึ่งแอมว่าบางทีก็สุภาพบุรุษมากเกินไป - - #วิ่งหนีน้ำแข็ง

ขอบคุณทุกแรงใจและแรงทวงค่ะ >U< ทำให้แอมมีกำลังใจเขียนจริงๆนะ ><

ตอนต่อไปอาจจะมาช้ากว่าปกติ(?) นิดหนึ่งนะคะ แอมขอเวลาจัดการตัวเองก่อน T T 
แต่ถ้าแอมคืนชีพได้เร็วกว่าที่คิด ตอนต่อไปคงมาได้เร็วตามปกติ(?)ค่ะ ^^


เจอกันตอนต่อไปนะคะ ^-^ 
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 26-10-2014 00:49:43
อู้วววว ห้าแสนให้อยู่ในห้องจนเช้า อืมมมมม ถ้าอยู่แบบไม่ทำอะไรก็โอนะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 26-10-2014 00:50:16
 :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 26-10-2014 00:58:33
ห้าแสนนนนนนนนน

แทบไม่ต้องคิด ฮ่าๆๆ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-10-2014 01:10:47
ทุ่มมาก...ห้าแสน
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-10-2014 03:31:52
คุยกันดีๆเนี่ยไม่มีเลย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 26-10-2014 05:51:29
ป๋ามากกกกกกกกกกกกห้าแสนแน่ะ (ประชด)
ขอเบ้ปากใส่คุณน้ำแข็งปากเสียทีนึงค่ะ
เอะอะอะไรก็ว่าแต่น้อง
โอ๊ยสงสารน้องสปาย T____T
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 26-10-2014 05:57:21
ให้ห้าแสนแต่นั่งอยู่ในห้องเฉยๆใช่ป่ะค่ะพี่น้ำแข็ง ห้ามทำไรน้องนะ :hao3:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-10-2014 07:06:49
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 26-10-2014 07:09:39
โธ่ น้ำแข็งขี้หึง!!! :เฮ้อ:
สปายอาจจะไม่ได้นั่งเพราะเงินก็ได้นะ
น้องพูดประชดชัดๆ
ไงก็รอตอนต่อไปปปปป
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 26-10-2014 08:14:51
นอนกอดน้องไปเลย อิอิ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 26-10-2014 08:16:08
เสี่ยน้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 26-10-2014 08:47:17
พ่อบุญทุ่ม ห่วงก็พูดตรงๆเลยดีกว่า เข้าใจง่ายกว่าเยอะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 26-10-2014 09:12:27
หวงก็บอกไปตรงๆๆสิค่า คุณพี่น้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 26-10-2014 09:26:38
อู้ววววว น้ำแข็งน็อตหลุด
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 26-10-2014 10:50:03
สนุกมากกกกจริงๆ รอต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 26-10-2014 15:35:15
จับขังไว้โลดห้ามกันขนาดนี้



รออ่านตอนต่อไปค้าบ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 26-10-2014 16:25:05
ห้าแสน  :a5:

ให้อยู่ในห้องเฉยๆรึเปล่าคะ  :hao4:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 26-10-2014 16:35:20
น้ำแข็งทุ่มเงินห้าแสนเพราะอยากประชดสปายที่เป็นคนเห็นแก่เงิน
แต่สปายก็พูดถูก คนจนๆไม่มีทางเลือกที่สวยงามให้ไว้หรอก
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: numilddy ที่ 26-10-2014 17:49:35
ถ้าน้ำแข็งเห็นชุดสั้นคืนเดียวของโซดาจะเป็นยังไงน้อ
ตอนแรกก็งงสายลับ แหมม :laugh:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 26-10-2014 18:21:07
ห้าแสน ค่าสินสอดรึเปล่าน้ำแข็ง ถามเจ้าตัวเค้าก่อนนะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 26-10-2014 22:09:03
 :L2:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 31-10-2014 21:59:20
รอๆ อยากอ่านตอ :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: AoMSiN555 ที่ 10-11-2014 20:55:42
มาต่อนะ เค้ารอยุ :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 17-11-2014 21:20:12
 :hao5: คนเขียนไม่มาต่อเลย  รออยู่นะ สนุกมากจริงๆ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 10 คำสั่ง [ 50%หลังค่ะ ] (26/10/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 19-11-2014 23:54:51
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 01-12-2014 01:48:53

Chapter 11 (50%)


“ฉันให้เธอห้าแสน เธอต้องอยู่ในห้องนี้จนถึงพรุ่งนี้เช้า!”

น้ำแข็งพูดจบพร้อมๆกับที่ใบหน้าคมหันไปตามแรงจากหมัดเล็กๆที่พุ่งเข้าใส่

มือหนายกลูบใบหน้าตัวเองเบาๆ ค่อยๆหันมองร่างเล็กที่ยืนกำมือแน่น

มือน้อยๆกำแน่นจนแทบซีด ริมฝีปากล่างถูกเจ้าของขบแน่น สายตาเคืองโกรธถูกส่งมาให้น้ำแข็งอย่างไม่ลดละ

“เลว…” เสียงหวานสั่นพร่า…

น้ำแข็งจับจ้องร่างตรงหน้าไม่วางตา … ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากคนตัวสูง

“คิดว่ามีเงิน แล้วจะเอาเงินฟาดหน้าใครก็ได้หรือไง!” สปายตวาดลั่น น้ำเสียงสั่นพร่า

น้ำแข็งแสยะยิ้มน้อยๆ

“แล้วที่ไอ้ลูกค้าเฮงซวยนั่นมันทำล่ะ?! เธอเรียกว่าอะไร? บริจาคการกุศลอย่างนั้นเหรอ?!”
เสียงตวาดไม่ได้เบานัก สปายสะดุ้งน้อยๆ

ร่างเล็กกำมือแน่นเข้าไปอีก

“นั่นมันเป็นงาน!”

“งาน? งานที่ให้ใครหน้าไหนก็ได้มาจับมาลูบ งานที่แค่นั่งอยู่เฉยๆก็ได้เงินเป็นหมื่น หึ ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้เธอทำงานแบบนี้ด้วย!”

สปายตัวสั่นเทิ้ม นึกอยากปล่อยหมัดใส่คนตรงหน้าอีกหลายชุด แต่ร่างทั้งร่างเหมือนถูกเชือกที่มองไม่เห็นตรึงไว้ สปายไม่สามารถขยับตัวได้ ทำได้เพียงส่งสายตาเคืองโกรธไปให้คนตรงหน้า

ดวงตากลมโตวาววับไปด้วยหยาดน้ำใส

ตอนนั้นเองที่น้ำแข็งเลือกที่จะหันหน้าหนี

… ไม่สามารถทนเห็นน้ำใสๆรินไหลจากดวงตาคู่นั้นได้

จิตใต้สำนึกตะโกนก้องใส่หน้าเขาว่า …เขาพูดแรงไปแล้ว…

น้ำแข็งเดินเลี่ยงไปอีกทาง…หันหลังให้ร่างเล็ก

 “ไปอาบน้ำ แล้วนอนซะ”

สปายมองแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไป ได้ยินทุกคำพูดของร่างสูง แต่สปายไม่จำเป็นต้องทำตาม!

ร่างเล็กเดินตรงไปที่ประตูทันที มือน้อยๆกำลังจะจับลูกบิดประตู หากแต่มือหนาเข้ามากระชากแขนเรียวไว้ได้ก่อน

“จะไปไหน! ทำไมดื้อขนาดนี้ฮะ?!” น้ำแข็งลากร่างเล็กไปที่เตียง จับร่างบางโยนลงเตียงเป็นครั้งที่สองของวัน สปายพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่ยืนหัวเสียอยู่

“ห้าแสนมันคงน้อยไปใช่ไหม?! อยากได้เท่าไร? บอกมา!”

น้ำแข็งมองร่างตรงหน้านิ่ง แล้วสิ่งที่น้ำแข็งไม่อยากเห็น ก็เห็นเข้าจนได้

…น้ำใสๆค่อยร่วงรินจากดวงตากลมโต  แก้มเนียนอาบไปด้วยหยาดน้ำ  น้ำแข็งหันหน้าหนีไม่ทันเสียแล้ว

สปายไม่เอ่ยคำโต้ตอบใดๆ  ทำได้เพียงกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ…

เจ็บใจ…ที่โดนน้ำแข็งดูถูก

เจ็บใจ…ที่ไม่สามารถปฏิเสธเงินบ้าๆนั่นได้

เจ็บใจ…ที่ความรู้สึกลึกๆกลับพอใจกับจำนวนเงินมากมายนั่น

อยากจะหนีไปจากห้องนี้ อยากจะหนีไปให้พ้นๆ

อยากจะหนีความรู้สึกบ้าๆที่มันบังอาจพอใจกับเงินก้อนนั้น

สปายโกรธ…โกรธน้ำแข็งที่ใช้อำนาจเงินเล่นงานเขา

และที่สปายโกรธที่สุด.. คือตัวสปายเอง!

ความเงียบก่อตัวนานเกินไป น้ำแข็งทนไม่ได้จึงเลือกที่จะทำลายความเงียบลง

“… เธอแค่อยู่ในห้องนี้…ห้ามไปไหน” น้ำแข็งหันหลังให้สปายอีกครั้ง ขายาวก้าวไปทางประตู ตอนนั้นเองที่เสียงใสๆดังลั่น

“ผมไม่เอา!”

น้ำแข็งชะงัก ค่อยๆหันหลังมามองร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง

“ผมไม่เอาเงิน…” น้ำเสียงเบาหวิว ร่างน้อยๆสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้น

“….ผมไม่อยากได้เงินห้าแสนนั่น!....”

น้ำแข็งนิ่งมองร่างเล็ก…

“ผมจะไปทำงาน….” สปายสะอื้น ไม่สบตาน้ำแข็งเลยแม้แต่นิดเดียว

“จะไปให้ไอ้แก่ที่ไหนมันลูบอีกหรือไง?!” น้ำแข็งตวาด สปายนิ่งไป

“เธอห้ามออกไปไหนจนกว่าจะเช้า… ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไม่โอนเงินให้”น้ำแข็งทิ้งไว้แค่นั้นก็ออกจากห้องนอนไป

ไม่สามารถทนฟังเสียงสะอื้นจากร่างน้อยๆได้…

ทันทีที่ออกจากห้อง น้ำแข็งตรงเข้าไปสั่งกำชับลูกน้องที่เฝ้าหน้าห้องนอน ก่อนตรงไปยังห้องทำงาน…

น้ำแข็งเข้าไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา ไม่นานประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกโดยคนมาใหม่

น้ำแข็งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไม่ทันสนใจกับเสียงประตู

“มาๆ…เข้ามา” เสียงเบียร์มาก่อนที่ตัวจะผ่านประตูเข้ามา น้ำแข็งยังคงไม่สนใจกับเสียงที่ประตูอยู่ดี

เบียร์โอบร่างน้อยๆของโซดาให้เดินเข้าห้องมาด้วยกัน แม้ว่าโซดาจะพยายามขืนตัวมากแค่ไหนก็ไม่สามารถต้านแรงของคนตัวสูงไว้ได้

เมื่อเข้ามาในห้องได้ทั้งสองคนแล้ว  สายตาคมของเบียร์สะดุดเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา เบียร์โอบโซดาเดินเข้าไปหาสิ่งมีชีวิตนั้น

“ไอ้น้ำแข็ง” เบียร์เดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งตรงข้ามคนเป็นน้อง ไม่ลืมฉุดร่างของโซดาให้นั่งลงข้างๆตัวเอง …เบียร์ทันได้ยินโซดาถอนหายใจ ท่าทางของโซดาผ่อนเกร็งลงไปเยอะตั้งแต่เห็นน้ำแข็งอยู่ในห้องนี้

เบียร์หันไปมองน้องชายอีกครั้ง….ไร้ซึงสัญญาณตอบรับ

“ไอ้น้ำแข็ง!” เบียร์เพิ่มเสียงเรียก และก็ได้ผล น้ำแข็งกระพริบตาปริบๆ หันมองคนเรียก

“…อ้าว…มึง…” สายตาเลื่อนลอยพยายามปรับโฟกัสไปที่พี่ชาย เลื่อนสายตาไปยังเด็กตัวเล็กข้างๆพี่ชายตัวเอง

“เป็นอะไรวะ?” เบียร์พาดแขนข้างหนึ่งกับพนักโซฟา แขนอีกข้างก็โอบไหล่เล็กของโซดาไว้แน่น

น้ำแข็งกระแอมน้อยๆ … “เปล่า…”

ท่าทางและน้ำเสียงของน้ำแข็ง ทำเอาเบียร์คิ้วกระตุก

คนเป็นพี่หรี่ตามองคนเป็นน้อง

น้ำแข็งลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่…รู้สึกถึงสายตาจับผิด

“มึง…พาโซดาไปห้องนอนก็ได้…. หรือมึงจะใช้ห้องทำงาน… ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกูออกไปเอง” ท่าทางมีพิรุธของน้ำแข็ง ไม่สามารถรอดพ้นสายตาเบียร์ไปได้

น้ำแข็งกำลังจะลุกออกไป ก็ถูกพี่ชายกดไหล่ให้นั่งลงเหมือนเดิม

“มึงไม่ต้องไปไหน กูไม่ได้จะพาโซดามาทำอะไรแบบนั้นหรอก”

โซดาสะดุ้งน้อยๆเมื่อเบียร์กลับมาวางมือบนไหล่เล็กอีกครา

“มึงเป็นอะไร?” คำถามจากคนเป็นพี่ ทำเอาน้ำแข็งถอนหายใจแทบหมดปอด

“กู…” น้ำแข็งไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง …ยิ่งเห็นโซดา ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดให้มากขึ้นไปอีก

เบียร์เห็นสายตาที่น้ำแข็งมองโซดาก็แทบกระจ่างในทันที

“เรื่องของสปาย?”

น้ำแข็งมองคนเป็นพี่ พยักหน้าให้น้อยๆ

“สปาย?! สปายทำอะไรเหรอครับ?! สปายเป็นอะไร?!” โซดาถามน้ำเสียงร้อนรน เบียร์ได้แต่ลูบไหล่เล็กเบาๆคล้ายปลอบโยน หากแต่โซดาไม่ได้สนใจท่อนแขนหนานั้นเลยแม้แต่นิด ตอนนี้โซดากางสัญญาณรับฟังเรื่องของสปายอย่างตั้งใจ

“ใจเย็นๆ…”เบียร์กระซิบริมหูเล็ก หันมองน้ำแข็งที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิม

“บอกกูมา มึงทำอะไรสปาย”

น้ำแข็งถอนหายใจน้อยๆ… ขมวดคิ้วแน่น

“คือกู…” น้ำแข็งเริ่มเล่าตั้งแต่ทะเลาะกับสปายในห้อง แน่นอนว่าน้ำแข็งไม่ได้ลงรายละเอียด แล้วน้ำแข็งก็เล่าเรื่องเงินห้าแสน ก่อนจบเรื่องที่น้ำแข็งขังสปายไว้ในห้อง

“ไอ้น้ำแข็ง…..!” เบียร์ตะโกนลั่นทันทีที่น้ำแข็งเล่าจบ

โซดาได้แต่อ้าปากพะงาบๆกับสิ่งที่น้ำแข็งเล่า

“ผม…ผมจะไปหาสปาย”โซดาลุกพรวด เบียร์คว้าแขนเล็กไว้ไม่ทัน

โซดาเปิดประตูออกไปแล้ว เบียร์ทำได้เพียงก้าวยาวๆให้ทันร่างเล็ก

น้ำแข็งเดินตามไปอย่างเหม่อลอย

โซดาไปถึงหน้าห้องน้ำแข็ง แต่ไม่ได้รับอนุญาตจากชายฉกรรจ์ที่อยู่หน้าห้อง จนกระทั่งเบียร์อนุญาตให้โซดาเข้าไป

โซดาตรงรี่เข้าไปสวมกอดสปาย

เบียร์ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ไม่เข้าไปขัดโซดากับสปาย

น้ำแข็งเดินล่องลอยเข้าห้องมา

เบียร์สังเกตเห็นว่าสีหน้าของน้ำแข็งในตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล สับสน ต่างๆนานา

“กูไม่ได้ตั้งใจให้สปายเป็นแบบนี้” น้ำแข็งสบตาคนเป็นพี่  เบียร์ถอนหายใจเบาๆ

“มึงไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม?” เบียร์ถามเสียงเข้ม น้ำแข็งส่ายหน้า

“กูบอกมึงหลายครั้งแล้ว ว่าอย่าทำอะไรตามอารมณ์”

น้ำแข็งนิ่งฟังคนเป็นพี่ เบียร์เห็นว่าน้ำแข็งไม่พูดอะไร จึงเอ่ยต่อ

“ให้สปายอยู่กับโซดาเถอะ”

น้ำแข็งได้แต่นิ่งมองโซดาที่กำลังกอดสปายแน่น

…ยิ่งเห็นสปายสะอื้นในอ้อมกอดโซดา ยิ่งรู้สึกผิด

เบียร์มองคนเป็นน้อง  ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ

“น้ำแข็งเอ๊ย…จะโมโห จะเป็นห่วง มึงช่วยทำให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงว้า…”

เบียร์เดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟา เอนหลังพิงพนักโซฟา ยืดขาพาดโต๊ะกระจกตัวเตี้ย

น้ำแข็งยืนเคว้งอยู่กลางห้อง นิ่งมองไปที่เตียง

ถ้าสปายยอมฟังกันดีๆ เขาก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้…

ไม่ได้อยากบังคับ ไม่ได้อยากตวาด ไม่ได้อยากทำร้ายความรู้สึก…

ทุกอย่างที่ทำไป… เป็นเพราะอารมณ์ล้วนๆ…

แต่จะโทษเขาคนเดียวก็คงไม่ได้ ต้องโทษสปายที่เอาแต่ดื้อรั้นหัวชนฝาด้วย!

น้ำแข็งรู้ว่าอารมณ์ของสปายเป็นเหมือนไฟ… และน้ำแข็งก็รู้ว่าตัวเองก็แทบไม่ต่างกัน… น้ำแข็งพยายามทำตัวเป็นน้ำ… แต่มันคงพลาดไป…จากที่ควรเป็นน้ำบริสุทธิ์คอยดับไฟ กลับกลายเป็นน้ำมันเร่งให้ไฟโหมกระหน่ำ

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะไม่มีใครยอมใครแท้ๆเชียว!

“ไปส่งเถอะ” เสียงของพี่ชายดังเข้ามา น้ำแข็งเพิ่งได้สติเดี๋ยวนั้น

“…ได้เหรอ?” น้ำแข็งเบิกตาน้อยๆ

..เบียร์ยักไหล่ก่อนเดินเข้าไปหาโซดากับสปาย น้ำแข็งมองตามหลังพี่ชาย

…ความรู้สึกผิดยังมีอยู่ในใจ ถ้ามีอะไรที่พอจะช่วยลบความรู้สึกผิดได้บ้าง ก็พร้อมจะทำ

“ช่างเงินห้าแสนนั่นเถอะ ตอนนี้พวกเธอกลับกันก่อนดีกว่า นี่ก็ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว” เบียร์เอ่ยขัดโซดากับสปาย

สปายรู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากเล่าความรู้สึกทุกอย่างให้โซดาฟัง

ทั้งความอึดอัด ความสับสน สปายไม่ชอบตัวเองตอนรู้สึกแบบนั้นเลย!

“ถ้าอย่างนั้น…พวกผมกลับก่อนนะครับ”สปายเอ่ยออกมา กำลังจะลงจากเตียง พลันประโยคของเบียร์ทำเอาสปายชะงัก

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

สปายกับโซดาเบิกตากว้าง มองหน้ากันเลิกลั่ก

“ไม่….” โซดากำลังจะปฏิเสธ เบียร์ขัดขึ้นทันที

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องครับ ไม่ดีกว่าครับ ทำไมเธอถึงปฏิเสธเก่งกันจังเลยนะ” เบียร์เอ่ยล้อเลียนอย่างขัดใจ

“แต่ว่า…” โซดาพยายามปฏิเสธครั้งที่สอง

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ห้ามขัดคำสั่งเจ้านาย”

ตอนนั้นเองน้ำแข็งรี่ตรงเข้ามาสมทบ ร่างเล็กของสปายไม่สบตาสายตาคมคู่นั้นแม้แต่นิดเดียว

โซดากับสปายต่างนิ่งเงียบไปทั้งคู่ เบียร์เลือกที่จะทำลายความเงียบนั้น

“ไปกันเถอะ” เบียร์เอ่ยเร่ง ส่งสายตาบังคับโซดากลายๆ ทำให้โซดาต้องฉุดแขนสปายให้ลุกตามไปด้วย

“พวกผมขอไปเอาของก่อนนะครับ” โซดาหันมาบอกเสียงเบา เบียร์พยักหน้ารับ โซดากับสปายเดินลงไปด้านล่าง เบียร์เดินตามไปติดๆ ปล่อยให้น้ำแข็งวิ่งตามเลิกลั่ก

โซดากับสปายหายเข้าไปในห้องเก็บของ

เบียร์ยืนรอ จนกระทั่งทั้งสองคนเดินออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายของตัวเอง

“ไปรถฉัน”เบียร์เดินนำ

โซดาดึงแขนสปายให้ตามไปด้วยกัน น้ำแข็งดินตามหลังสปายไปติดๆ

บรรยากาศในร้านตอนนี้ แทบมองหาใครไม่เจอ

ไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว พนักงานก็อยู่ในห้องเก็บของกันไม่กี่คน

สปายรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ช่วงเวลาที่เขาทะเลาะกับน้ำแข็ง เขารู้สึกว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ในความเป็นจริง มันกลับยาวนาน…นานมากจนสามารถทำความสะอาดร้านเสร็จเรียบร้อย

เบียร์เดินนำมาถึงรถฟอร์ด เฟียสต้าสีเทาที่จอดรออยู่

 “ไอ้น้ำแข็งขับ” เบียร์โยนกุญแจรถให้น้องชาย ก่อนหันไปเปิดประตูหลังให้โซดากับสปายเข้าไปนั่ง 

“….เอ่อ…ขอบคุณครับ” โซดาโค้งศีรษะให้คนเป็นเจ้านาย หันมาดันตัวสปายเข้าไปในรถ หลังจากนั้นโซดาจึงรีบตามเข้าไปติดๆ

เบียร์พาตัวเองเข้าไปนั่งข้างคนขับ มีน้ำแข็งประจำหน้าที่สารถี

น้ำแข็งขับรถไปตามเส้นทางที่จำได้ดี ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไร ไม่มีเสียงเพลงเปิดคลอ

 เบียร์พยายามกลั้นขำกับความอึดอัดที่เกิดขึ้น

เบียร์รู้ว่าไอ้น้ำแข็งมันคงอึดอัดมากอยู่แน่ๆ ถึงกระนั้น เบียร์ก็ไม่คิดจะทำให้บรรยากาศดีขึ้น ปล่อยให้ไอ้น้ำแข็งมันอึดอัดอยู่อย่างนั้นไปเถอะ มันจะได้สำนึก ว่าทำอะไรตามอารมณ์ มันเป็นยังไง

เบียร์หันไปมองโซดากับสปายเป็นพักๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำแข็งขับรถได้นุ่มเกินไปหรืออย่างไร ถึงทำให้โซดากับสปายหลับซบคอกันได้แบบนี้

เบียร์อมยิ้มน้อยๆกับภาพน่ารักนั้น

หลังจากเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา เข้าซอยนั้น ออกถนนนี้อยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็มาถึงเป้าหมาย

โซดากับสปายสะดุ้งตื่นได้ทันก่อนที่น้ำแข็งจะเลี้ยวเข้าซอย

โซดาพยายามบอกให้จอดที่หน้าปากซอย แต่น้ำแข็งดึงดันจะเข้ามาส่งถึงหน้าตึกให้ได้

“ขอบคุณครับ” โซดาเอ่ยขึ้นเมื่อรถจอดนิ่งที่หน้าตึก

น้ำแข็งได้ยินสปายเอ่ยขอบคุณอุบอิบ แต่สายตาของสปายเอาแต่มองเบียร์ ไม่ได้มองน้ำแข็งเลยแม้แต่น้อย

โซดากับสปายเปิดประตูรถลงไปทันที เบียร์กำลังจะลงไปเปิดประตูให้ทั้งสองคน แต่ทว่าสปายกับโซดากลับเร็วกว่า น้ำแข็งทำได้เพียงนั่งนิ่ง คล้ายสติยังเข้าร่างไม่เต็มร้อย

เบียร์กับน้ำแข็งได้แต่นิ่งมองร่างเล็กของสปายและโซดาเดินขึ้นตึกไป

จนกระทั่งร่างเล็กๆสองร่างลับสายตา น้ำแข็งจึงถอยรถออกไปจากซอยนี้

“มึงจำได้ไหม?...กูเคยจะซื้อสปายจากตรงนี้” เบียร์พูดขึ้น สายตามองไปยังป้ายรถเมล์ข้างทาง ใกล้ๆกัน….มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่เรียงราย

“มึงคงจำได้ว่าวันนั้นกูเจออะไรไป” เบียร์ขำน้อยๆ

น้ำแข็งฟังพี่ชายอย่างเงียบๆ สองมือบังคับพวงมาลัยรถไปพลาง

“วันนั้นกูเสียดายนะ ที่ซื้อสปายไม่ได้ แต่ตอนนี้กูดีใจมาก ที่กูไม่ได้ซื้อสปายมา”

เบียร์เงียบไปพักใหญ่ น้ำแข็งชำเลืองมองพี่ชายตัวเอง ไม่นานก็กลับไปจดจ่อกับถนนตรงหน้าเหมือนเดิม

“…แล้วหลังจากนั้น เราก็เจอสปายที่ผับของเรา… โลกแม่งกลมเกินไปแล้ว … กูว่าสปายเกิดมาเพื่อมึงเลยไอ้น้ำแข็ง” เบียร์หัวเราะน้อยๆ  น้ำแข็งเหลือบมองพี่ชาย  ไม่ตอบโต้อะไร รอฟังคำพูดจากพี่ชายอยู่เงียบๆ

“ตั้งแต่มึงเจอสปาย…กูว่ามึงเปลี่ยนไป”

“ยังไง?” น้ำแข็งบังคับพวงมาลัยพลางเหลือบมองพี่ชาย

เบียร์หัวเราะเบาๆ …

“กูเป็นพี่มึง มึงยังไม่ห่วงกูขนาดนี้เลยไอ้น้องรัก”

หากเบียร์และน้ำแข็งสนใจสิ่งรอบข้างมากกว่านี้อีกสักหน่อย… คงได้เห็นสายตาของใครบางคนที่แอบมองตั้งแต่รถของเบียร์ขับเข้ามา…

สายตาคู่นั้น…เฝ้าจับจ้องร่างเล็กๆของคนสองคนที่ก้าวลงจากรถ…จนกระทั่งสปายกับโซดาเดินเข้าตึกไป

สายตาคู่นั้น เฝ้ามองจนกระทั่งสปายกับโซดาเดินเข้าห้อง

เป็นเวลาหลายวินาที กว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นจะหันหลังเดินจากไป




50%




โฮฮฮฮฮฮฮฮ TT มาแล้วค่ะ

เริ่มยากแล้วง่ะ   T T  ตอนนี้เขียนแล้วลบไปเกือบสิบหน้า T T หายไปหมดเลยง่ะ ฮืออออออออออออออออ

ตอนแรกมันดราม่ากว่านี้ด้วย T T เล่นดราม่ามันส์มาก! แต่หาที่ลงไม่ได้  เลยลบหมดเลย T T  ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงเป็นตอนที่ครบ 100% แบบดราม่าเต็มสตรีม  แอมพยายามตัดดราม่าออก ไม่ให้มันดราม่าเกิน เลยได้มาเท่านี้ T T   เหลือ 50 % T T  และหลังจากนี้ เริ่มยากขึ้นแล้ว~ T T  โฮฮฮฮฮฮฮ ไม่เคยวางพล็อตได้ซับซ้อนขนาดนี้ วางเอง งงเอง พล็อตมันซับซ้อน หรือแอมงงตัวเอง แอร่ก  T T
เนื้อเรื่องตอนนี้งงไหมคะ  T T  พยายามทำให้น้องสปายตีกันเองน่ะค่ะ T T (ยังไง?)
สปายอยากได้เงิน แต่สปายก็ไม่อยากรับเงินมาเฉยๆ คือแอมพยายามให้น้องสปายขัดแย้งในตัวเองน่ะค่ะ ตอนนี้ต้องขอบคุณพี่เบียร์ที่มาได้ถูกจังหวะ ไม่งั้นแอมคงหาที่ลงไม่ได้ T T 

ขอโทษมากๆค่ะที่หายไปนาน T T
หลังจากนี้แอมต้องตั้งสติ(ที่ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว)ให้มากขึ้น ถ้าแต่งหลุดพล็อตนี่…มีโอกาสหาทางกลับไม่ถูก T T 

เจอกันอีก 50 % นะคะ ><







หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-12-2014 02:25:39
เริ่มยอมรับความรู้สึกของตัวเองแล้วแต่ละคน
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 01-12-2014 05:02:04
ต้องยอมรับความรู้สึกตัวเองกันนะหนุ่มๆ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 01-12-2014 06:33:49
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-12-2014 07:34:59
 :mew1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 01-12-2014 08:39:51
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อ

ใครกันที่แอบมองสปายกับโซดา?? มีแผนอะไรในใจรึเปล่าเนี่ย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 01-12-2014 09:11:17
ใคร???ที่มาแอบมองทั้งสองคนนะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 01-12-2014 10:24:11
ใครมาแอบมองกันนะ  :hao4:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: youuue ที่ 01-12-2014 10:34:18
  t__t  เจอภาวะที่เขียนไว้หายเหมือนกันขอรับ....หมดฟิลเลย   


ปล.บางทีมันต้องใช้เวลา   เอาใจช่วยทั้งผู้เขียนและหนุ่มๆขอรับ :เฮ้อ: :L2: :pig4:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 01-12-2014 10:39:01
โชกุนรึเปล่าาา ตัวละครที่ถูกลืม 5555555
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 01-12-2014 10:39:44
ใครอ่ะ ใครรรรร  :katai1:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 01-12-2014 10:50:59
น้ำแข็งอยู่กับสปายทีไร ใจจะขาดรอนๆ เหมือนคู่นี้มันพร้อมจะโดดเข้าต่อยกันอ่ะ แบบ ใจร้อน เอาแต่ใจตัวเองทั้งคู่ ต้องคอยลุ้นว่าเมื่อไหร่มันจะคุยกันดีๆ หวานกันสักที ไรงี้555
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ 50%แรกค่ะ ] (1/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-12-2014 11:13:31
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 02-12-2014 01:03:51
Chapter 11 (50%หลัง)

เช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้ง…ถึงวันนี้…เป็นเวลาสองวันแล้วหลังจากที่น้ำแข็งทะเลาะกับสปายในครั้งนั้น

น้ำแข็งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักหัวอย่างบอกไม่ถูก

…จะเรียกอาการแบบนี้ว่านอนไม่หลับได้ไหมนะ?

น้ำแข็งสะบัดศีรษะเบาๆก่อนลุกไปเข้าห้องน้ำ

ไม่รู้ว่าน้ำแข็งยังตื่นไม่เต็มตาหรืออย่างไร ถึงได้หยิบของใช้ผิดๆถูกๆ…หยิบยาสีฟันมาล้างหน้า อาการแสบร้อนทำเอาล้างยาสีฟันออกแทบไม่ทัน หยิบโฟมล้างหน้ามาแปรงฟัน ทำให้น้ำแข็งต้องล้างคออยู่พักใหญ่ หยิบสบู่เหลวมาสระผม…อันนี้พอจะอนุโลมได้บ้าง

น้ำแข็งขยี้ศีรษะแรงๆกับอาการเบลอของตัวเอง…ในที่สุดน้ำแข็งสามารถจัดการตัวเองได้จนเสร็จ แม้ว่าจะใช้เวลามากกว่าปกติก็เถอะ

น้ำแข็งเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน ไล่ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว แขนเสื้อถูกถลกขึ้นมาลวกๆ ชายเสื้ออยู่นอกกางเกงแสลคสีดำ

ในหัวครุ่นคิดถึงใบหน้าหวานกับดวงตาใสๆที่น้ำแข็งชอบแอบมองอยู่บ่อยๆ ที่พักนี้น้ำแข็งไม่ค่อยได้จ้องมองเจ้าของดวงหน้าหวานนั้นเลย

น้ำแข็งรู้สึกว่าสปายพยายามหลบหน้าเขา…

…คิดมาถึงตรงนี้ น้ำแข็งได้แต่ถอนหายใจแรงๆ…

… น้ำแข็งเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน…ถ้าเจอหน้ากันแล้วเขาจะทำอะไรโง่ๆให้สปายเสียความรู้สึกอีกหรือเปล่า

เบียร์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น  เห็นน้องชายเดินลงมาก็ค่อยๆลดหนังสือพิมพ์ลง

“วันนี้มึงจะเข้าร้านกี่โมง?” เบียร์มองตามน้ำแข็งที่เดินผ่านหน้าไปเฉยๆ  ดูท่าว่าคำถามของเบียร์คงจะไม่เข้าหูน้ำแข็ง

เบียร์วางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้า นิ่งมองน้องชายที่เดินไปสวมรองเท้าที่ประตู

“กูเก็บเอกสารที่มึงต้องเซ็นต์ไว้ที่ร้านนะ มึงเข้าร้านแล้วก็ไปเซ็นต์ได้เลย”

เบียร์รู้สึกเหมือนว่ากำลังพูดอยู่คนเดียว คนเป็นพี่ส่ายหน้าน้อยๆ

“เมื่อวานหนังเรื่อง สปายเวิร์ลทะลุโลกเพิ่งเข้าโรงด้วยว่ะ”

น้ำแข็งเงยหน้ามองพี่ชายทันที เบียร์หลุดขำน้อยๆ

“เออ  ดีจริงๆ พูดถึงสปายนิดเดียวก็หันแล้ว” เบียร์หัวเราะเบาๆ  เบียร์เห็นน้ำแข็งถอนหายใจน้อยๆ

“กูไปเรียนก่อนนะ” น้ำแข็งเดินไปขึ้นรถเบนซ์ของตัวเองทันที

เบียร์มองตามพลางส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ

…เป็นเอามากเหมือนกันแฮะ….


น้ำแข็งพารถเบนซ์สีดำคันหรูสู่การจราจรคับคั่งบนท้องถนน

น้ำแข็งบังคับพวงมาลัยได้ดั่งใจคิด การจราจรที่เคลื่อนตัวไปได้ช้าๆ ทำให้น้ำแข็งสามารถหยุดมองทิวทัศน์ข้างทางได้เป็นพักๆ

…ร้านข้าวแกง ร้านขนมหวาน ร้านข้าวเหนียวหมูปิ้ง และอีกหลากหลายร้านค้าที่มาในรูปร้านค้ารถเข็น ร้านเหล่านั้นตั้งเรียงรายเต็มข้างทาง

ภาพที่น้ำแข็งไม่คุ้นตานัก แต่เขากลับรู้สึกสดชื่นที่ได้เห็นภาพเหล่านั้น

น้ำแข็งพารถเคลื่อนตัวไปช้าๆ… สายตามองบรรยากาศข้างทาง

น้ำแข็งคุ้นตาบริเวณนี้เพียงเวลากลางคืน เพราะน้ำแข็งไม่เคยผ่านมาบริเวณนี้ในเวลากลางวัน

…นี่มัน…

…ทางมาบ้านสปาย….

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ

…ขับมาจนได้นะ… 

น้ำแข็งขับรถไปตามความรู้สึกที่มันพาไป… จะว่าไม่รู้ตัวก็ไม่ใช่ เพียงแต่ความอยากมันบังคับให้พามาทางนี้…ซึ่งทางไปมหา’ลัยก็อยู่คนละทางเลย

น้ำแข็งเอนตัวพิงเบาะรถ …การจราจรเคลื่อนตัวได้ช้ายิ่งนัก ทำให้น้ำแข็งมีเวลามองบรรยากาศข้างทางได้นานขึ้น…แม่ค้ากำลังพลิกไม้หมูปิ้งอย่างช่ำชอง พ่อค้ากำลังพลิกทอดปาท่องโก๋ในกระทะใบใหญ่ แม่ค้าขายข้าวแกงกำลังตักผัดกระเพราใส่ถุงให้ลูกค้า

…น้ำแข็งนิ่งมองบรรยากาศเหล่านั้นจนกระทั่งน้ำแข็งคิดว่าเขาเห็นร่างคุ้นตาผ่านเข้ามาในสายตา

น้ำแข็งหัวเราะน้อยๆกับตัวเอง

…จะเพ้อมากไปแล้วไอ้น้ำแข็ง

น้ำแข็งมองตามร่างคุ้นตานั้น นิ่งมองจนกระทั่งร่างเล็กๆนั้นเดินสวนทางผ่านไป

ตอนนั้นเองที่น้ำแข็งคิดว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด

นั่นสปาย! สปายจริงๆ!

น้ำแข็งเอี้ยวตัวมองร่างเล็กที่เดินผ่านไป

…น้ำแข็งคิดว่าตัวเองไม่เคยเห็นสปายในชุดนี้…

น้ำแข็งมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด…ที่สปายใส่อยู่นั่นมัน…

…ชุดนักเรียน ม.ปลาย!

เด็กคนนั้นเพิ่งเรียนอยู่ ม.ปลายอย่างนั้นหรอ?!

น้ำแข็งนึกอยากขับรถตามไปพิสูจน์ว่านั่นคือสปายจริงๆและที่สปายใส่อยู่ก็คือชุดนักเรียนจริงๆ แต่การจราจรที่ยังติดขัดอยู่ทำให้น้ำแข็งได้แต่ทุบพวงมาลัยรถอย่างหงุดหงิด

น้ำแข็งตัดสินใจบังคับพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าซอย มองหาที่ว่างที่พอจะจอดรถได้ ไม่สนว่าจะโดนล็อคล้อหรือไปจอดขวางบ้านใคร

น้ำแข็งล็อครถเสร็จก็วิ่งไปตามทางที่สปายเดินไปทันที แต่ผู้คนที่เดินเบียดสวนกันไปมาทำให้น้ำแข็งต้องลดความเร็วจากวิ่งเป็นเดินเร็วๆแทน

น้ำแข็งสาวเท้ายาวๆ สายตาคมสอดส่องหาร่างเล็กๆนั้น  และความพยายามของน้ำแข็งก็เป็นผลเมื่อร่างน้อยๆของสปายที่เดินเบียดฝูงชนอยู่สะดุดตาน้ำแข็งเข้าพอดี

น้ำแข็งสาวเท้าตามจนเกือบประชิด น้ำแข็งเลือกที่จะเว้นระยะห่างไว้  ลอบสำรวจท่าทางและเสี้ยวหน้าหวาน… น้ำแข็งมั่นใจแล้วว่าร่างที่เขาจับจ้องอยู่คือสปายอย่างแน่นอน

น้ำแข็งเดินเข้าไปในซอยตามทางที่คนตัวเล็กเดินไป…ผ่านสะพานข้ามคลองเล็กๆ ผ่านหมู่บ้านจัดสรรที่ตั้งเรียงราย โชคร้ายไปนิดระหว่างที่น้ำแข็งกำลังเดินตามอยู่ สุนัขจากบ้านสักหลังในละแวกนั้นดันเลือกที่จะเห่าน้ำแข็งขึ้นมาเสียนี่  น้ำแข็งกระโดดผลุบหาพุ่มไม้แถวนั้นพรางตัว ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สปายไม่ได้หันมาสนใจกับเสียงหมาเห่าเลยสักนิด  น้ำแข็งหันไปสบถใส่หมาตัวใหญ่ที่พยายามเห่ามาจากรั้วบ้านของมัน

น้ำแข็งวิ่งตามสปายไปเรื่อยๆ…จนกระทั่งภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้น้ำแข็งชะงักไป

…รถยนต์หลายคันจอดเทียบทางเท้า เด็กหญิงเด็กชายหลายคนก้าวลงจากรถเหล่านั้น… ชุดที่เด็กๆเหล่านั้นสวมอยู่คือชุดนักเรียน

น้ำแข็งละสายตาจากภาพเหล่านั้น มองหาร่างเล็กที่เขาเดินตามมา

…สปายเดินผ่านรถยนต์เหล่านั้นเข้าไปในโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ น้ำแข็งเห็นเพียงแผ่นหลังเล็กของสปายค่อยๆไกลออกไป

น้ำแข็งหันมองรอบๆตัว…

มองป้ายชื่อโรงเรียนแล้วก็ขมวดคิ้วน้อยๆ …

ถึงน้ำแข็งจะไม่ใช่ศิษย์เก่าโรงเรียนนี้ แต่น้ำแข็งก็เคยได้ยินชื่อเสียงของโรงเรียนนี้ ทั้งเรื่องค่าเทอม เรื่องการเรียนการสอน รางวัลสารพัดที่โรงเรียนนี้ได้มา

ยิ่งคิด…น้ำแข็งยิ่งขมวดคิ้วแน่น

สปายเรียนที่โรงเรียนนี้?

ถ้าอย่างนั้น…ฐานะของสปายคงไม่ลำบากมาก… มิน่า…ถึงเอาแต่ปฏิเสธเงินที่เขาจะให้

แล้วห้องเช่าของสปายกับโซดาล่ะ?…แล้วทำไมสปายต้องมาทำงานที่ผับเขาล่ะ?

ผับของน้ำแข็งไม่ได้ทำตามกฎหมายอย่างเคร่งนัก…น้ำแข็งตระหนักดี

เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี น้ำแข็งก็รับเข้าทำงาน  อย่างน้อยก็เป็นทางออกให้คนที่ต้องการเงินแต่ไม่มีงานทำล่ะนะ

ในร้านมีพนักงานอายุต่ำกว่า 18 ปีหลายคน น้ำแข็งเดาว่าสปายและโซดาก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น

น้ำแข็งคิดมาตลอดว่าสปายอาจไม่ได้เรียนหนังสือ เลยต้องทำงานหาเงิน

แต่สปาย… ยังเรียนอยู่?

แล้วโรงเรียนที่สปายอยู่ก็… ไม่ใช่โรงเรียนเล็กๆ

แล้วเด็กคนนั้นมาทำงานที่ผับเขาทำไม?

แล้วทำไมสปายกับโซดาถึงต้องอยู่ที่ห้องเช่ารูหนูนั่น?

แล้วโซดาล่ะเรียนที่ไหน? ยังเรียนหนังสืออยู่หรือเปล่า?

เมื่อน้ำแข็งเอาเหตุผลทั้งมวลที่คิดออกมารวมกัน น้ำแข็งไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้ นอกจากว่า…สปายเป็นเด็กใจแตก

“เฮ้ย! ไอ้น้ำแข็ง!” น้ำแข็งสะดุ้ง

แถวนี้มีคนรู้จักเขาด้วยหรอวะ?

“มายืนหล่ออะไรแถวนี้วะ” คนถามหัวเราะน้อยๆ

น้ำแข็งมองเห็นที่มาของเสียงแล้วก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆไปให้

“พี่อ๋อง” น้ำแข็งเดินไปหาชายหนุ่มที่นั่งประจำที่คนขับของรถยนต์คันงาม

“พี่มาทำอะไรแถวนี้?” น้ำแข็งถามไม่ทันจบประโยคดี ประตูหลังของเก๋งคันงามก็ถูกเปิดออกก่อนปรากฏร่างของเด็กผู้ชายที่ส่วนสูงเกือบพอๆกับน้ำแข็งออกมายืนนอกรถ  คล้ายเด็กหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่าลืมของ จึงมุดตัวไปคุ้ยกองเอกสารที่เจ้าของรถวางไว้จนล้นเต็มเบาะหลัง

น้ำแข็งเพียงมองผ่านๆก็สังเกตได้ว่าคนที่น้ำแข็งคุยด้วยกับคนที่กำลังคุ้ยเบาะหลังของรถ มีหน้าตาคล้ายคลึงกันเสียยิ่งกระไร

“กูมาส่งน้อง” อ๋องว่าพลางบุ้ยปากไปทางเด็กหนุ่มที่กำลังคุ้ยเบาะหลังอยู่

“โชกุน ไหว้พี่น้ำแข็งสิ”

โชกุนดึงตัวเองออกมาจากเบาะหลัง

“สวัสดีครับ”โชกุนที่หาหนังสือของตัวเองเจอแล้วหันมายกมือพนมแนบอก โค้งศีรษะน้อย หอบหนังสือเล่มหนาสองเล่มไว้ในอ้อมแขน น้ำแข็งยกมือรับไหว้เด็กหนุ่มตรงหน้า

“ไปแล้วนะพี่อ๋อง” โชกุนก้มตัวยื่นหน้าเข้าไปบอกคนในรถ

อ๋องโบกมือให้เป็นอันรับรู้ โชกุนปิดประตูรถ ยิ้มให้น้ำแข็งอีกครั้งก่อนวิ่งเข้าโรงเรียนไป

“มาทำธุระเหรอ?” อ๋องเอ่ยถามน้ำแข็ง ทำเอาน้ำแข็งชะงักไปนิด

…นั่นสิ เขามาทำอะไร

“…ครับ” น้ำแข็งไม่รู้จะตอบอะไร ทำได้เพียงรับคำไปอย่างนั้น

“มึงจอดรถไว้ที่ไหน?”

“รถผม….” ..แล้วเขาจอดรถไว้ที่ไหนวะ?

“มึงไม่ได้ขับเข้ามาใช่ไหม?” น้ำแข็งรับคำเสียงเบา

“ขึ้นรถมา เดี๋ยวกูไปส่ง”

“ขอบคุณครับพี่” น้ำแข็งมุดตัวเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับ อ๋องรีบออกรถทันที ดูเหมือนว่ารถคันหลังเริ่มบีบแตรไล่แล้ว

“น้องชายพี่อ๋องเรียนที่นี่เหรอ?”

อ๋องบังคับพวงมาลัยรถพลางตอบน้ำแข็ง…

“ใช่…แต่ว่าโชกุนมันไม่ได้เรียนเก่งเหมือนคำโฆษณาโรงเรียนหรอก มันชอบทำกิจกรรมมากกว่า พวกร้องเพลง เต้นเบรกแดนซ์ อะไรแบบนั้น”

น้ำแข็งครางเบาๆในลำคอตอบรับสิ่งที่อ๋องเล่า 

“พี่อ๋องมาส่งโชกุนทุกวันเหรอ?”

“เปล่าหรอก บังเอิญวันนี้พี่ต้องมาทำธุระแถวนี้ เลยให้ไอ้โชกุนมันติดรถมาด้วย” อ๋องบังคับพวงมาลัยรถไปเรื่อยๆ…

“ปกติไอ้โชกุนมันมาโรงเรียนสาย ไอ้นี่มันเข้าเรียนคาบสองทุกวัน ไม่เคยมาทันคาบแรกเหมือนคนอื่นเขาหรอก เพิ่งจะมีวันนี้แหละมั้งที่มันมาโรงเรียนก่อนเริ่มคาบแรก”

น้ำแข็งขำน้อยๆ…อ๋องใช้น้ำเสียงจิกกัดยามพูดถึงน้องชายตัวเอง

น้ำแข็งฟังแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม

…ยังไงมันก็เป็นความรู้สึกที่พี่ชายเอ็นดูน้องชายนั่นแหละนะ

“น้ำแข็ง มึงจอดรถไว้ตรงไหน?” อ๋องถามพลางเหลือบมองรุ่นน้องตัวสูง

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ หันมองบรรยากาศข้างทาง มองด้านหน้า มองด้านหลัง

“สักซอยนี่แหละพี่ เดี๋ยวพี่ส่งผมตรงหน้าปากทางก็พอครับ”

อ๋องขับต่อไปไม่นานก็จอดรถเทียบทางเท้า น้ำแข็งเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่ก่อนเดินจากมา

น้ำแข็งพยายามมองหาเส้นทางที่พอจะคุ้นตา…เดินไปเรื่อยๆจนมาถึงทางที่เขาคิดว่าเขาเจอสปายเดินผ่านไปทางนี้

น้ำแข็งเดินต่อไปไม่นานก็เจอรถตัวเองจอดนิ่งอยู่

รถเบนซ์สีดำยังอยู่ในสภาพปกติ ล้อไม่โดนล็อค ยางไม่รั่ว ไม่มีกระดาษใบสั่งที่หน้าปัดรถ ไม่มีรอยขีดเขียนที่กระโปรงหน้าและท้ายรถ

น้ำแข็งพารถเบนซ์คันหรูออกสู่การจราจรอีกครั้ง

น้ำแข็งบังคับพวงมาลัยรถไปบนถนนที่นำไปสู่มหา’ลัย หากแต่ในใจกลับครุ่นคิดถึงเรื่องของสปายเพียงอย่างเดียว

…สปายเป็นใครกันแน่…

น้ำแข็งตัดสินใจควักสมาร์ทโฟนออกจากกระเป๋ากางเกงมาโทร.ออก

รอจนกระทั่งปลายสายรับ น้ำแข็งจึงกรอกเสียงลงไป

“พี่คมครับ ผมอยากได้ประวัติของพนักงานที่ชื่อสปาย ขอแบบละเอียดที่สุดเท่าที่จะละเอียดได้  ผมขอภายในคืนนี้”

น้ำแข็งเอ่ยต่ออีกไม่กี่ประโยคก็วางสาย

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆกับสิ่งที่อยากรู้…

น้ำแข็งคิดว่าเขารู้จักสปายมากพอกับที่เขารู้จักตัวเอง

แต่เขาเพิ่งรู้วันนี้ว่าเขาคิดผิด…

เขาหวังว่าหลังจากนี้…คงได้รู้จักสปายมากขึ้น….



แค่ทำงานกลางคืน






ครบ 100% แล้ววววว ><
ฮึด ฮึ้บ ฮู้ว ฮัดช่า ><!

50% ตามมาได้เร็วกว่าที่แอมคิด > < 

คิดถึงมากๆค่ะ คิดถึงทุกคน > <


เจอกันตอนต่อไปค่ะ  ^--------------------^ 


ปล. ชื่อหนังที่เบียร์พูด แอมตั้งขึ้นเองนะคะ  ไม่มีหนังเรื่องนี้เน่อ > <
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 02-12-2014 04:50:47
หืม น้ำแข็งเป็นหนักเอาการเลยนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-12-2014 06:21:28
เอ่อ พี่น้ำแข็งนี่เป็นเอามากนะคะ พี่เป็นสตอล์กเกอร์น้องสปายเหรอคะ :katai2-1:
แล้วทำไมต้องคิดอะไรในแง่ลบอย่างนั้นกับน้องด้วย ไม่คิดบ้างเหรอว่าน้องอาจจะลำบาก ขัดสนเรื่องเงิน เลยต้องไปทำงานกลางคืน เพราะกลางวันก็เรียนหนังสืออย่างที่เห็นไง :m16:
ถ้าน้องใจแตกจริง น้องคงยอมให้ตัวเองรังแกง่ายๆแล้วล่ะย่ะ อิตาพี่น้ำแข็งซื่อบื้อ :a14:
รู้สึกว่าเม้นยาวกว่าที่เคย เพราะหมั่นไส้อิพี่น้ำแข็งมากค่ะ :m19:
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 02-12-2014 07:40:39
ดีใจที่กลับมาต่อค่ะ
สงสารน้องสปายเนาะ
แต่อีกมุมนึงน้องก็เป็นคนหัวดื้ออะ และอิพี่น้ำแข็งนี่ก็คนประเภทเดียวกันเลย
ขอให้อ่านประวัติน้องแล้วฉลาดขึ้นมาด้วยเถ้ออออ
รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 02-12-2014 08:40:03
สืบให้ดีๆนะคุณน้ำแข็งจะได้รู้ว่าน้องมันลำบากขนาดไหน
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 02-12-2014 08:54:15
ถึงขนาดสืบประวัติกันเลยทีเดียว คิดไปไกลแล้วนะนั่นน้ำแข็ง อิอิ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 02-12-2014 10:33:53
หึ้ยยย เด็กใจแตก คิดได้ไงฟระอิน้ำแข็ง มองสปายแต่แง่ร้ายแบบนี้เดี๋ยว :z6: เลยนิ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 02-12-2014 10:40:05
น้ำแข็งเข้าขั้นอาการหนัก ในหัวมีแต่เรื่องของสปาย

แล้วยังจะสืบประวัติเต้าอีก สืบไปเลย. จะได้รู้ว่าน้องมันชีวิตลำบากแค่ไหน
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 02-12-2014 16:29:47
น้ำแข็งเริ่มจะเมาสปายแล้วซิ
ถ้าน้ำแข็งรู้ว่าสปายเรียนอยู่ด้วยทุน
คงจะทำให้น้ำแข็งเย็นสมชื่อได้แล้วนะ
แต่ถ้าน้ำแแข็งรู้เรื่องของสปายมากขึ้น
จะมีโอกาสที่เบียร์จะรู้เรื่องโซดาด้วยมั้ยน้อ
อยากให้โซดาได้เรียนหนังสือบ้างอ่ะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 04-12-2014 15:08:50
จะคอยติดตามเรื่องนี้นะจ๊ะ
หัวข้อ: Re: ...แค่ทำงานกลางคืน... Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 04-12-2014 16:48:52
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 05-12-2014 02:46:18
 :mew5: แหม คิดแต่ละอย่างกับสปายนี่มีแต่ข้อดีทั้งน๊านนนนน (ประชด)
สมกับชื่อน้ำแข็งเจงๆ ในสมองคงมีแต่น้ำที่มันแข็งไปหมดแล้วม๊าง   :hao4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 05-12-2014 10:59:12
อีตานี่มองคนจากภายนอกนะ  :z6:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 07-12-2014 09:04:01
อย่าไปว่า น้ำแข็งเลย ก็เขารักของเขา แต่ยากในการแสดงออก
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 11 ปฏิเสธ [ ครบ100%แล้วค่ะ ] (2/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 07-12-2014 09:37:52
สืบให้ดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวจะไปกันใหญ่ สปายออกจะเด็กดีไม่มีอะไรหรอกค่ะคุ๊ณณ
เรียนก็เหนื่อยทำงานก็เหนื่อยยังต้องมารบกับน้ำแข็งอีกก็น่าสงสารไป
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 12-12-2014 01:04:13
Chapter  12

พิมพ์เดินออกจากห้องเก็บของในสตูดิโอผับ เธอมองไปยังทางเข้าผับที่ปรากฏแสงสีทองฉาบวาววับเหนือพื้นดิน  พิมพ์ละสายตาจากแสงสีทองนั้น หันมาสนใจกับบรรยากาศภายในร้าน

พิมพ์เดินผ่านเคาน์เตอร์บาร์ไปยังส่วนที่เป็นเวที  เธอเห็นเจเน็ทกำลังก้มๆเงยๆอยู่กับชุดเครื่องเสียงบนเวทีนั้น  พิมพ์เลือกโซฟาแถวนั้นทิ้งตัวนั่งลงไป   ท่อนขาเรียวสวยถูกยกไขว้กันในท่าไขว่ห้าง มือเรียวสวยข้างหนึ่งยกขึ้นเท้าคางกับท่อนขาตัวเอง
“ทำอะไรน่ะ?” ส่งเสียงถามคนที่ก้มๆเงยๆอยู่บนเวที

เจเน็ทเงยหน้าขึ้นมองก่อนกลับไปก้มๆเงยๆต่อ ตอบคำถามพิมพ์ไปพลาง “ปรับโทนเสียงน่ะ ฉันว่าบางจังหวะมันยังไม่ค่อยโอเค”

พิมพ์พยักหน้าน้อยๆ นิ่งมองเจเน็ทที่หมุนนั่นเลื่อนนี่ ต่อสายนั้น เสียบสายนี้ พิมพ์ไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้จึงนิ่งมองอย่างสนใจ ระหว่างนั้นก็มีเสียงดนตรีให้ได้ยินเป็นระยะ เสียงสูง-ต่ำ จังหวะช้า-เร็ว …ฟังๆไปมันก็เพลินดี

พิมพ์นั่งมองเจเน็ทเพลินๆก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วสดใสดังเข้ามา พิมพ์หันไปมองที่มาของเสียงนั้น

โซดากำลังเล่าเรื่องอะไรสักอย่างให้สปายฟัง คงเป็นเรื่องที่สนุกไม่น้อยเพราะพิมพ์เห็นสปายหัวเราะลั่นแข่งกับเสียงเจื้อยแจ้วของโซดา พิมพ์เห็นรอยยิ้มสดใสของเด็กทั้งสองคนแล้วอดไม่ได้ที่จะเผลออมยิ้มออกมา

พิมพ์จับจ้องรอยยิ้มหวานที่ฉาบบนใบหน้าของสปาย…พิมพ์อดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงเมื่อวันก่อนที่สปายเข้ามาขอโทษพิมพ์

“ผมขอโทษนะครับที่ผมขัดคำสั่งพี่พิมพ์…คุณน้ำแข็งคงกลัวว่าผมจะทำให้เขาเสียลูกค้า”

พิมพ์แทบลืมไปแล้วสปายพูดถึงเรื่องอะไร ใช้เวลาอยู่หลายวินาทีกว่าจะนึกออก

“ผมทำให้พี่พิมพ์ต้องโดนคุณน้ำแข็งตวาด….ผมขอโทษ”

พิมพ์ได้แต่บอกสปายว่าอย่าคิดมากเรื่องคุณน้ำแข็ง แล้วพิมพ์ก็บอกอีกว่าพิมพ์โดนคุณน้ำแข็งตวาดเรื่องงานจนชินแล้ว… ถึงพิมพ์จะบอกสปายอย่างนั้น แต่เด็กคนนั้นก็ไม่ได้มีสีหน้าดีขึ้นเท่าไรนัก พิมพ์ต้องดุให้สปายหยุดคิดเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นพิมพ์จะโกรธสปายจริงๆ

คิดถึงตรงนี้แล้วพิมพ์ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ …เด็กคนนั้นห่วงความรู้สึกคนอื่นมากเกินไปแล้ว

“โซดา ดูสิว่าใครมา” เสียงที่ดังมาจากประตูทำให้โซดาหันขวับ โซดามองไปยังเพื่อนร่วมงานหนุ่มร่างสูงผู้เป็นเจ้าของเสียงที่กำลังส่งยิ้มมาให้

โซดาเบิกตาน้อยๆ … โซดามองหน้าสปายเลิกลั่ก

เพื่อนร่วมงานหนุ่มเดินหายไปหลังเคาน์เตอร์บาร์ โซดาเดินไปที่ประตู…

“ซี!”

“โซดา!”

โซดายิ้มกว้าง โถมตัวเข้ากอดคนตรงหน้าแน่น

“มายังไงเนี่ย?” โซดาจับมือเพื่อนสาวแน่น จูงมือซีเข้ามาในร้าน ยกเก้าอี้พลาสติกหัวกลมที่อยู่แถวนั้นมาให้ซีนั่ง ไม่ลืมที่จะยกมาเผื่อตัวเองด้วย

โซดาหันมายิ้มกว้างให้สปายที่ยืนมองอยู่ห่างๆก่อนกวักมือเรียก

“สปาย นี่ซี เป็นเพื่อนคนแรกของฉันทีนี่  ซี…นี่สปาย ที่เราเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆไง” สปายกับซียิ้มทักทายกันเล็กน้อย

สปายปล่อยให้ซีกับโซดาอยู่กันสองคน สปายเดินตรงไปหาเอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บาร์สูงหน้าเคาน์เตอร์บาร์

“เธอยังไม่ตอบเราเลย ตกลงเธอมาได้ยังไงเนี่ย?” โซดาเอ่ยถามหญิงสาว

“พี่โต้งเขาแวะมาหาคนรู้จักแถวนี้ ฉันเลยถือโอกาสแวะมาที่นี่สักหน่อย”

เอยกแก้วน้ำเปล่ามาให้ซี… โดนซีแซวกลับไปว่าต้อนรับซะเป็นทางการ เอได้แต่ยิ้มเขินไปให้ แซวเล่นกันอีกไม่กี่ประโยค เอก็ขอตัวผละออกไป

พนักงานคนอื่นๆที่รู้จักซีต่างพากันเข้ามาทักทายเรื่อยๆ

พนักงานเก่าหลายคนรู้ดีว่าโซดากับซีสนิทกันมากขนาดไหน

ซีเป็นเด็กสาวที่ทำงานที่สตูดิโอผับก่อนโซดา ด้วยวัยที่เท่ากันทำให้โซดาและซีสนิทกันได้ง่าย แต่ทว่าหลังจากที่โซดาทำงานได้เพียงเดือนเดียว..ซีก็ต้องลาออก

“หลานเราโตขึ้นเยอะเลย” โซดาลูบหน้าท้องหญิงสาวเบาๆ ซีหัวเราะคิกคัก

“ดูสิ ดิ้นใส่เธอใหญ่เลย” ซีว่าพลางวางมือบนหน้าท้องตัวเอง

“หลานเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?” โซดาจับมือซีไว้ ลูบเบาๆที่หลังมือ

“ผู้หญิงน่ะ…ตอนนี้พี่โต้งมันลิสต์ชื่อลูกไว้ยาวเป็นหางว่าว” โซดายิ้มขำ

โต้งที่ซีพูดถึง ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นอดีตพี่ชายข้างบ้านของซีที่ตอนนี้พัฒนาเป็นพ่อของลูกในท้องซีไปแล้ว

โซดาพูดคุยกับซีหลายเรื่องตามประสาคนไม่เจอกันนาน เพราะต่างคนต่างมีงานต้องทำจึงไม่สามารถนัดเจอกันได้ง่ายๆ  โซดายิ้มแก้มปริ รอยยิ้มบนใบหน้าโซดาทำเอาใครบางคนที่แอบมองจากชั้นสองถึงกับขมวดคิ้ว

เบียร์ยืนอยู่หลังหน้าต่างกระจกทึบในห้องทำงาน นิ่งมองโซดาคุยกับหญิงสาวด้วยท่าทางออกรส

เบียร์ตัดสินใจเดินลงมาด้านล่าง สายตาคมจับจ้องไปยังร่างเล็กของโซดาที่จับมือหญิงสาวแน่น  ไม่ทันกระพริบตา โซดาก็โอบร่างของหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด เบียร์แทบเข้าไปแยกสองคนนั้นออกจากกัน

เบียร์ลอบมองใบหน้าหญิงสาว เบียร์รู้สึกคุ้นหน้า ถ้าจำไม่ผิด…คงเป็นพนักงานเก่า…แต่เบียร์ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเท่าเรื่องที่โซดากำลังกอดหญิงสาวคนนี้

เบียร์เดินโฉบไปใกล้ๆโซดา ทันใดนั้นหญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดเพื่อน ยกมือไหว้อดีตเจ้านาย เบียร์รับไหว้ ส่งยิ้มตอบ เบียร์ไม่ได้เข้าไปไต่ถามพูดคุย เบียร์เพียงแค่อยากรู้ว่าคุยอะไรกัน ทำไมต้องจับมือถือแขนกันขนาดนั้นด้วย!

เบียร์ได้ยินคำว่าลูก…ลูกเหรอ? ลูกใคร?

เบียร์นิ่งมองโซดาที่กำลังยื่นมือไปลูบท้องหญิงสาว ดวงตาคมเบิกกว้าง

ลูกของโซดากับผู้หญิงคนนี้เหรอ?! 

…ภาพตรงหน้าทำให้เบียร์คิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ

ร่างสูงเข่าอ่อนขึ้นมากะทันหัน ดีที่คว้าโซฟาใกล้ๆเป็นหลักยึดได้ เบียร์เดินล่องลอยไปยังเวที นึกอยากฟังเพลงกระแทกใจแรงๆสักเพลง

พิมพ์ที่นั่งอยู่แถวนั้นมาตลอดได้แต่มองตามเจ้านายเดินขึ้นไปยืนข้างเจเน็ทบนเวที เจเน็ทถอยห่างออกมา ยกพื้นที่ให้เจ้าของร้าน เบียร์ก้มๆเงยๆหน้าเครื่องเสียงไม่นานก็ผละออก ทันใดนั้นเสียงเพลงก็ดังกระหึ่ม เจเน็ทกับพิมพ์มองหน้ากันทันที

…เพลงเด็กพี่มีชู้ของวงไอน้ำดังลั่นร้าน

พิมพ์มองตามเจ้านายที่เดินลงจากเวทีมุ่งหน้าไปที่เคาน์เตอร์บาร์ พิมพ์หัวเราะออกมาเบาๆ หันไปมองเจเน็ทบนเวที รายนั้นพยายามกลั้นขำไม่ต่างกัน

เพลงที่เจ้าของร้านเลือกถูกตั้งค่าให้เล่นวนซ้ำไปซ้ำมา เบียร์กระดกของเหลวสีทองที่เรียกว่าเบียร์เข้าปาก สายตาคมนิ่งมองโซดาไม่วางตา

“เอามาอีก” เบียร์หันไปสั่งบาร์เทนเดอร์ที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่นานเครื่องดื่มสีทองก็มาวางอยู่ตรงหน้า

แสงสีทองที่ฉาบพื้นดินค่อยๆจางหายไป  ได้เวลาที่ซีต้องขอตัวกลับบ้าน    และโซดาต้องเตรียมตัวทำงาน

โซดาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกหลังจากที่ได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด

ในที่สุดก็ได้เวลาเปิดร้าน เจเน็ทต้องคะเนอยู่พักใหญ่ว่าจะเปลี่ยนเพลงเด็กพี่มีชู้ได้ตอนไหน จนกระทั่งลูกค้าเริ่มเข้าร้านเจเน็ทจึงจัดการเปลี่ยนเป็นเพลงรักเพลงอื่นแทน และไม่นานเธอก็ปรับจังหวะเพลงให้หนักขึ้น

พิมพ์ไปต้อนรับลูกค้าที่ประตูร้าน สปายและโซดาเดินรับออเดอร์ตามโต๊ะ

เบียร์นั่งขมวดคิ้วอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์มาเกือบชั่วโมง 

พนักงานแต่ละคนวนเวียนผ่านไปผ่านมา ไม่มีใครกล้าบอกเจ้าของร้านว่าเกะกะหรอก

เบียร์นิ่งมองโซดาที่กำลังเดินฝ่าฝูงชน มือน้อยๆประคองถาดเสิร์ฟที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแรงๆ.. โซดาเป็นเด็กที่พร้อมขัดคำสั่งเบียร์ตลอดเวลา คำสั่งที่เบียร์เคยห้ามโซดาทำงานจึงกลายเป็นคำสั่งที่มีผลแค่วันปาร์ตี้ครั้งล่าสุดเท่านั้น ทั้งที่เบียร์พยายามห้ามแล้ว จำใจดุก็แล้ว เรียกไปกักตัวไว้ก็แล้ว เขาว่าเขาคงต้องทำอะไรให้มันเด็ดขาดกว่านี้แล้วล่ะนะ

แล้วจะบอกโซดายังไง? ‘ห้ามทำงานนะ แต่ต้องเข้าร้านทุกวัน’ โอ้ย เด็กมันคงคิดว่าเขาบ้า ไม่ก็คงคิดว่าเขาต้องเป็นโรคประสาทไปแล้วแน่ๆ 

แล้วดูซิ…ตัวเล็กแค่นี้ต้องมาถือของหนักเดินเบียดคนเยอะแยะ  แล้วนั่น! ใครมันลูบเอวโซดาวะ! พับผ่าสิ อย่าให้เห็นเจ้าของมือนะเว้ย!

เบียร์เห็นอย่างนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพเมื่อตอนเย็น… ภาพที่โซดากอดผู้หญิง และผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งท้อง!

ลูกของผู้หญิงคนนั้นคือลูกของโซดาอย่างนั้นเหรอ?!

โซดานี่นะทำผู้หญิงท้อง?!

พิมพ์เดินยิ้มร่าทักทายแขกเรื่อยมาจนถึงที่ที่เบียร์นั่งอยู่

พิมพ์เลิกคิ้ว …ยังอยู่ที่เดิมอีก?

 “คุณเบียร์คะ” พิมพ์กลั้นใจเอ่ยเรียก …ลอบมองท่าทางของเจ้านาย

เบียร์หันใบหน้าบึ้งตึงมามองพิมพ์ ทำเอาพิมพ์สะดุ้งน้อยๆ

หงุดหงิด?...

“เอ่อ…คุณเบียร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

เบียร์ยกแก้วแอลกอฮอล์ในมือกระดกเข้าปากก่อนเอ่ยตอบ

“เปล่า”

คำพูดกับท่าทางที่ไม่ได้เข้ากันทำเอาพิมพ์ยู่หน้าน้อยๆ

พิมพ์ไม่คิดหาสาเหตุที่ทำให้คุณเบียร์เป็นแบบนี้ แต่พิมพ์พยายามคิดว่าท่าทางแบบนี้ของคุณเบียร์จะมีอะไรแก้ไขได้บ้าง

…จริงสิ!

“ให้พิมพ์ส่งคนไปให้ไหมคะ?”

พิมพ์มั่นใจว่าน้ำเสียงที่ใช้ไม่ได้เจือแววประชดหรือหงุดหงิดอะไรทั้งนั้น แต่ทำไมคุณเบียร์ต้องตวัดสายตามองพิมพ์แบบนั้นด้วย

“เอ่อ…คุณเบียร์อยากให้ใครขึ้นไป…”

“บอกโซดาให้ไปหาฉันที่ห้องทำงาน”

“คะ?” 

“ให้เวลายี่สิบนาที” เบียร์ว่าจบก็ผละจากไป

พิมพ์ชะงักนิ่งอยู่ที่เดิม  มองตามแผ่นหลังกว้างของเจ้าของร้าน

…คุณเบียร์ดูแปลกไป ยิ่งช่วงหลังๆนี้ยิ่งแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด  เมื่อก่อนคุณเบียร์สั่งให้พิมพ์ส่งคนไปหาที่ห้องแทบทุกสัปดาห์ มากหน่อยก็สามคนต่อสัปดาห์ หน้าใหม่หน้าเก่าหมุนเวียนกันไป จะว่าไป ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ...ที่คุณเบียร์เรียกหาโซดาแค่คนเดียว




เบียร์นั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะทำงาน สายตาจับจ้องไปยังประตู เหลือบมองนาฬิกาข้อมือรอบที่แปด

เบียร์ถอนหายใจเบาๆ ตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น

เบียร์ไม่ต้องเอ่ยอนุญาต ไม่นานประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก

“…คุณเบียร์…มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา ร่างเล็กก้าวเท้าเข้าห้องด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ  เบียร์
ถอนหายใจน้อยๆ… ทำไมต้องทำท่าเหมือนกลัวเขาขนาดนั้นด้วยนะ

“มานี่”เบียร์ยืดตัวตรง กวักมือเรียกคนตัวเล็กให้มาหาที่โต๊ะทำงาน

โซดาทำตามคำสั่งทันที ร่างเล็กสาวเท้าเข้าไปพลางคอยดูทีท่าของร่างสูง เมื่อเห็นว่าคนเป็นเจ้านายจะไม่ลุกมาทำอะไรแน่ๆ โซดาจึงกลั้นใจเดินไปหยุดหน้าโต๊ะทำงาน โซดารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อยที่มีโต๊ะทำงานคั่นกลางระหว่างเขากับคุณเบียร์

เบียร์นิ่งมองโซดาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มองตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะอีกที

… เบียร์ไม่อยากเชื่อว่าอย่างโซดาจะมีแรงทำผู้หญิงท้องได้!

“เธอ…” เบียร์หยุดกระแอมเล็กน้อย “เธอสบายดีไหมช่วงนี้?”

“ครับ?” โซดาเบิกตาน้อยๆ

เบียร์ยกมือสากเก้าแก้มตัวเองเบาๆ หันไปค้นแฟ้มเอกสารมากางบนโต๊ะ พลางเอ่ยต่อ “ชีวิตปกติดีใช่ไหม?”

โซดาเริ่มขมวดปมคิ้วน้อยๆ

เบียร์พลิกหน้ากระดาษในแฟ้มเอกสารไปมา โซดาเห็นเบียร์พึมพำว่า  ’โซดา’ซ้ำไปซ้ำมา

โซดาลอบชะเง้อมองแฟ้มเอกสารในมือร่างสูง

รูปหญิงสาวและชายหนุ่มหลายคนที่ติดอยู่บนหัวกระดาษแต่ละแผ่น  พร้อมข้อความที่เขียนด้วยลายมือของแต่ละคนคือสิ่งที่ถูกรวบรวมอยู่ในแฟ้ม …แฟ้มประวัติพนักงาน

“โซดา…”เบียร์หยุดนิ่งที่กระดาษที่มีรูปของคนตรงหน้า

เบียร์ไล่สายตาอ่านไปทีละบรรทัดแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง

“อายุ 16 เหรอ?!” เบียร์อุทานลั่น โซดาสะดุ้งสุดตัว

“เธออายุ 16 ปี จริงๆเหรอ? เอาบัตรประชาชนมาดูซิ” เบียร์วางแฟ้มลงบนโต๊ะ นิ่งมองโซดาที่ลนลานค้นบัตรประชาชนในกระเป๋าตังค์ มือน้อยๆยื่นบัตรสีเหลี่ยมเล็กมาให้

เบียร์นิ่งมองตาค้าง

เฮ้ย! เด็กขนาดนั้นเลยเหรอ?! อายุห่างกับเขาตั้ง 8 ปี!

ทำไมเขาไม่เคยคิดจะอ่านประวัติเด็กคนนี้มาก่อนเลยวะ!

“คะ…คุณเบียร์ อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ” มือน้อยรับบัตรสี่เหลี่ยมเล็กมาคืน กำมันแน่นโดยไม่รู้ตัว ลอบกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่…อายุยังไม่ถึง 18 จะโดนไล่ออกไหม … ก็ไหนมีคนบอกว่าที่นี่ไม่จำกัดอายุไม่ใช่เหรอ

เบียร์โบกมือน้อยๆ เป็นเชิง ‘อย่าไปสนใจเรื่องนี้’

“นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่เธออายุแค่นี้ เธอจะเลี้ยงลูกเมียได้ยังไง?”

โซดากระพริบตาปริบๆ รู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาด นิ่งอึ้งไปด้วยพยายามคิดว่าคุณเบียร์พยายามจะสื่อถึงอะไร

“เธอพักอยู่กับสปาย แล้วเมียเธอล่ะอยู่ยังไง?”

“อะ…อะไรนะครับ?”

เบียร์ถอนหายใจแรงๆ นิ่งมองโซดา

“เธอไม่ต้องพยายามปิดบังฉันหรอก ฉันรู้หมดแล้ว ฉันไม่ไล่เธอออกเพราะเธอมีลูกหรอกน่า ฉันรู้ว่าเธอต้องหาเงินเลี้ยงลูกเมีย”

โซดาคิดไม่ออกว่าอะไรคือสิ่งที่คุณเบียร์พูดถึง … แค่ไม่บอกว่าจะไล่ออกเพราะโซดาอายุ 16 แค่นี้โซดาก็ดีใจแล้ว

“เอ่อ…คุณเบียร์ครับ คุณเบียร์อาจจะเข้าใจผิด … คุณเบียร์อาจจะหมายถึงพนักงานคนอื่นหรือเปล่าครับ..บางทีอาจจะ…”

“เมียเธอมาหาถึงที่ขนาดนี้…อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นสิ …เมื่อตอนเย็นเธอยังกอดยังจับมือกันอยู่แท้ๆ”

“ครับ?” พลันภาพหญิงสาวร่างเล็กก็ปรากฏในห้วงความคิด วันนี้ตอนเย็น โซดากอดซีแค่คนเดียว  แม้ไม่รู้ว่าคุณเบียร์ถามเรื่องนี้ไปทำไม แต่โซดาก็พร้อมตอบคำถามเหล่านั้น

“ถ้าคุณเบียร์หมายถึง…ผู้หญิงที่อยู่กับผมเมื่อเย็น…”

เบียร์แทบไม่รู้ตัวว่ากำลังกลั้นใจฟังคำบอกเล่าจากปากของโซดา

“…ซีเป็นพนักงานเก่าที่นี่น่ะครับ ผมไม่รู้ว่าคุณเบียร์จำได้หรือเปล่า…” โซดาลอบสบตากับเบียร์เป็นเชิงถาม เบียร์พยักหน้าตอบเบาๆ

“ซีท้องน่ะครับเลยต้องลาออกจากงาน เราไม่ได้เจอกันนานมาก”

“ไม่ได้เจอกันนานมาก?”

“ครับ…เพราะซีไปอยู่กับแฟน แล้วบ้านของแฟนซีก็อยู่ไกล เราเลยไม่ค่อยเจอกัน…”

“เดี๋ยวนะ”… เบียร์กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ซีอยู่บ้านแฟน? หมายถึงพ่อของลูกในท้องน่ะเหรอ?”

“ครับ..”

“ถ้าอย่างนั้น…ก็ไม่ใช่ลูกของเธอ?”

“ผมยังไม่มีลูกหรอกครับ…แม่ของลูก ผมยังหาไม่ได้เลย” โซดายิ้มแหย

เบียร์ทุบโต๊ะเสียงดังลั่น โซดาสะดุ้งน้อยๆ  เหมือนได้ยินคุณเบียร์พึมพำเบาๆว่า “เยส!”

เบียร์กระแอมเบาๆ นั่งยืดตัวตรง

“แน่ใจนะว่าเธอไม่ได้โกหก”

“ครับ…ผมไม่รู้ว่าจะโกหกไปทำไม”

เบียร์หลุดยิ้มออกมา มันต้องอย่างนี้สิ!

เบียร์กลับมาสนใจกับประวัติของโซดา

ในกระดาษสมัครงานไม่มีข้อมูลที่เป็นรายละเอียดมาก ส่วนใหญ่เป็นข้อมูลทั่วไปเช่น ชื่อจริง นามสกุล ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ อายุ

เบียร์วางแฟ้มไว้บนโต๊ะก่อนเดินอ้อมโต๊ะตรงไปหาร่างเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ มือหนาตรงเข้าเกี่ยวเอวเล็กไว้ในอ้อมแขน ร่างน้อยๆสะดุ้งสุดตัว มืออีกข้างจับยึดท้ายทอยขาวเนียนด้วยมือข้างเดียว ใบหน้าคมสันโน้มเข้าไปสัมผัสกลีบปากเรียวเล็กแผ่วเบา เลื่อนใบหน้าสูดดมกลิ่นหอมของแก้มเนียนใสทั้งสองข้าง

“เป็นเด็กดีอย่างนี้ต้องให้รางวัล”


“คะ..คุณเบียร์ อื้อ!” โซดาดิ้นขลุกขลัก ไม่สามารถเอ่ยอะไรบอกไปได้อย่างที่ใจคิด ด้วยริมฝีปากหนาคอยแต่จะปิดปากเล็กอยู่ตลอดเวลา โซดาออกแรงดันไหล่กว้างให้ห่างจากตัว แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจแรงน้อยนิดนั้นเลย

“คุณเบียร์…อื้อ!…ไม่…อื้ม!”

“ไม่เอาน่า ไม่เห็นเป็นไรเลย… เป็นเด็กดีก็ต้องมีรางวัลให้ไง เวลาไอ้น้ำแข็งเป็นเด็กดี ฉันก็ทำแบบนี้เหมือนกันแหละน่า”

“มุสาวาทา เวรมณี ไอ้เบียร์ มึงอย่าโกหก”

เสียงที่ดังมาจากประตู ทำเอาเบียร์ชะงัก โซดาถอนหายใจยาว มือน้อยๆกำแน่น

เบียร์หันไปมองคนมาใหม่  กำลังจะอ้าปากโต้ตอบ หากแต่โดนเอ่ยขัดเสียก่อน

“กูเคาะประตูแล้ว”

น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง  โซดายืนกุมมือก้มหน้า เบียร์ยื่นแขนไปโอบไหล่บางไว้

“ตอนเด็กๆกูก็หอมมึงออกจะบ่อยนะเว้ย”

“มึงมีแต่ตบหัวกู อย่างมากก็ลูบหัว ตบไหล่ มึงไม่ถึงกับปากชนแก้มหรือปากชนปากแบบนี้หรอก”

“มึงก็เป็นเด็กดีนะช่วงนี้ งั้นมาให้กูหอมแก้มมึงหน่อยมา”

“พ่อง!”

เบียร์หัวเราะลั่น น้ำแข็งได้แต่ส่ายหน้าหน่ายๆ

“กูไปข้างนอกก็ได้” เบียร์รั้งร่างเล็กในอ้อมแขนให้เดินตามไป โซดาเบิกตากว้าง ร่างเล็กขืนสุดแรง

“ไม่..ไม่ไป”

“ไม่ได้ไปห้องนอนหรอกน่า ไปเดินตรวจร้านกัน”

เบียร์รั้งร่างเล็กให้ตามไปจนได้ แม้ว่าโซดาจะมีท่าทีขัดขืนตลอดก็ตาม

ประตูห้องทำงานปิดลง น้ำแข็งส่ายหน้าน้อยๆก่อนหันมาสนใจกับแฟ้มงานบนโต๊ะ น้ำแข็งเปิดคอมพิวเตอร์ นำข้อมูลจากแฟ้มเอกสารพิมพ์ลงในคอมพิวเตอร์ ทำไปได้สักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

น้ำแข็งละสายตาจากหน้าจอคอมฯ เงยหน้ามองชายร่างใหญ่ที่ก้าวเข้ามา

“ประวัติของสปายครับ” คมวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะ

“ขอบคุณครับ” น้ำแข็งคว้าซองสีน้ำตามาไว้ในมือ คมเห็นว่าเจ้านายไม่เอ่ยอะไรต่อจึงขอตัวออกจากห้องไป

น้ำแข็งหยิบสิ่งที่อยู่ในซองมาวางบนโต๊ะ ไม่ได้มีเพียงกระดาษขนาด A4 ยังมีกระดาษแผ่นเล็กขนาดครึ่งA4 ที่เป็นภาพถ่ายด้วย

น้ำแข็งไล่อ่านประวัติของสปายโดยละเอียด

ก่อนหน้านี้น้ำแข็งเคยอ่านใบสมัครงานของโซดาและสปาย แต่ในนั้นไม่ได้บอกรายละเอียดเท่าไร อย่างมากก็แค่ข้อมูลการติดต่อ น้ำแข็งจำได้ว่าเด็กคนนั้นเพิ่งอายุ 16 ปี นอกนั้นน้ำแข็งก็ไม่รู้อะไรเลย

น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น สายตาคมไล่อ่านทุกตัวอักษร

…เคยอยู่บ้านเด็กกำพร้า  ไม่ทราบประวัติพ่อแม่แน่ชัด…

นี่คือเหตุผลที่สปายต้องอยู่กับโซดาแค่สองคนอย่างนั้นเหรอ?

น้ำแข็งไล่อ่านไปเรื่อยๆจนสะดุดกับคำว่า ‘นักเรียนทุน’

คิ้วหนาขมวดแน่นเรื่อยๆโดยที่น้ำแข็งไม่รู้ตัว

ในข้อมูลทั้งหมด มีข้อมูลคร่าวๆของโซดาแนบมาด้วย

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเด็กสองคนนั้นต้องอยู่กันตามลำพัง

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าทั้งสองคนเคยอยู่บ้านเด็กกำพร้า

ไม่เคยรู้มาก่อนว่าสปายเป็นนักเรียนทุน…

น้ำแข็งรู้สึกปวดแปลบในอก…

เขาคิดว่าสปายเป็นเด็กใจแตกไปได้ยังไง? …

เด็กคนนั้นต้องลำบากแค่ไหน  ต้องอดทนแค่ไหน ต้องเข้มแข็งขนาดไหน…ถึงจะอยู่ในสังคมได้  สังคมที่เต็มไปด้วยกิเลส ราคะ การดูถูกและการเอาเปรียบ

เด็กคนนั้นทำยังไงเมื่อรู้สึกเหนื่อยหรือท้อแท้…ทำยังไงเมื่อรู้สึกเศร้า เหงา โดดเดี่ยว

น้ำแข็งกำมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไล่สายตาอ่านข้อความจนครบทุกแผ่น  ละสายตาไปสนใจรูปถ่ายที่วางไว้

ภาพถ่ายของสปาย…ดวงตาใสเป็นประกาย รอยยิ้มเต็มแก้มที่น้ำแข็งไม่เคยเห็น

ภาพถ่ายห้องเช่า โรงเรียน ห้องเรียน เพื่อนที่โรงเรียน รวมถึงบ้านเด็กกำพร้า และภาพอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับสปาย

น้ำแข็งนิ่งมองภาพหมู่ของนักเรียน ม.ปลาย ดูเหมือนเป็นภาพที่ถ่ายในโอกาสพิเศษของโรงเรียน น้ำแข็งเห็นสปายยืนข้างๆเด็กหนุ่มที่น้ำแข็งคุ้นหน้า น้ำแข็งมั่นใจว่าเด็กหนุ่มร่างสูงในภาพคือโชกุน…

น้ำแข็งหยิบภาพที่เป็นห้องเช่าของสปายขึ้นมา ห้องที่น้ำแข็งเคยเห็นกับตามาแล้ว ในภาพมีสปายกับโซดาอยู่ด้วย…น้ำแข็งเดาว่าพี่คมคงไปแอบถ่ายมาเมื่อเย็นนี้แน่ๆ คงต้องอาศัยจังหวะที่เจ้าของห้องเปิดห้อง น้ำแข็งอมยิ้มให้กับภาพนั้น  โซดากำลังถือชามใบน้อย สปายกำลังถือหนังสือคณิตศาสตร์เพิ่มเติม สายตาคมสะดุดเข้ากับกองหนังสือตรงหน้าเด็กคนนั้น

…น้ำแข็งเคยเห็นกองหนังสือนี้ แต่น้ำแข็งไม่ได้ฉุกใจคิดว่ามันคือกองหนังสือเรียน

ถ้าเขาสังเกตมากกว่านี้ ก็คงไม่มองสปายในทางไม่ดีแบบนั้น..

น้ำแข็งนึกถึงคำพูดร้ายๆที่เขาเคยสาดใส่สปาย คำพูดร้ายๆที่ทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆดวงนั้น

สปายเข้มแข็งมากเกินไปแล้ว… สปายทนฟังคำพูดแบบนั้นได้ยังไง ถึงแม้ว่าสปายจะโต้ตอบกลับมาด้วยคำพูดร้ายๆทุกครั้ง แต่เด็กคนนั้นก็ต้องเข้มแข็งมากพอที่จะมีแรงโต้ตอบกลับมา

น้ำแข็งเข้าใจแล้วว่าทำไมสปายถึงหลบหน้าเขา เด็กคนนั้นเจ็บปวดมากพอแล้ว น้ำแข็งไม่อยากทำให้สปายต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้แล้ว

พอแล้วสปาย…เราอย่าทะเลาะกันอีกเลย





แค่ทำงานกลางคืน



น้ำแข็งเป็นคนอบอุ่น(?)นะคะ > < ...ลึกลึ้กกก แอมเชื่ออย่างนั้น T T ไม่รู้เมื่อไรพี่แกจะเผยด้านนั้นออกมา  :z3:


เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 12-12-2014 02:25:46
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 12-12-2014 02:50:05
เอาล่ะ...ได้เวลาที่น้ำแข็งต้องหวานกับสปายบ้างแล้ว...อิอิ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 12-12-2014 02:58:40
 o18 ใกล้ได้เวลาที่สองพี่น้องนี่จะหวานกับเด็กน้อยทั้งสองยังเอ่ย
รอลุ้นอยู่นะคร๊าคนแต่งจ๋า  :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 12-12-2014 05:40:40
น้ำแข็งคิดได้แล้ว เย่
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 12-12-2014 05:59:08
อ่อนโยนกับเด็กๆหน่อยนะะะะ :กอด1:
รอตอนต่อไปปป
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 12-12-2014 06:30:07
พี่น้ำแข็งเพิ่งรู้สึกเหรอคะว่าอย่ามะเลาะกันเลย ไม่อย่างนั้นพี่ก็ได้ให้รางวัลเด็กดีแบบพี่เบียร์ไปหลายครั้งแล้วล่ะค่ะ :m25:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-12-2014 06:49:24
น้ำแข็งจะเริ่มยังไงกับความรู้สึกที่ชัดเจนขึ้น
เบียร์ก็ยังเป็นเบียร์ หื่นเล็กหื่นน้อยได้ตลอดๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 12-12-2014 07:10:44
เข้าใจซะที
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: R.michi ที่ 12-12-2014 08:04:47
 :กอด1: :เฮ้อ:รีบมาต่อนะ รอๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 12-12-2014 09:21:54
รีบๆหน่อยนะน้ำแข็งนะ ดูอิพี่เบียร์มันแซงหน้าไปไกลแล้วนั่น5555
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-12-2014 10:22:57
ในที่สุดก็รู้เรื่องสักที
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 12-12-2014 11:11:20
ในเมื่อรู้ความจริงแล้วก็ทำกับน้องมันดีๆหน่อยอย่าหาเรื่องให้มากนัก
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 12-12-2014 11:16:08
รู้สักทีนะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 12-12-2014 11:25:32
 :call:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 12-12-2014 11:58:19
มารอตอนต่อไปครับ
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: khuan ที่ 12-12-2014 13:26:27
อ่านแล้ว น้ำตารื้น   รอคอยตอนต่อไป  น้ำแข็งจะทำให้น้องสปายมีชีวิตที่อบอุ่นได้ยังไง ลุ้นๆๆๆๆ :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 12-12-2014 19:11:19
เฮ้อ น้ำแข็งรู้ความจริงซะที
จะได้พูดดีๆกับสปายบ้าง น้องน่าสงสาร :monkeysad:
ส่วนคู่พี่เบียร์โซดาเค้านำไปละ พี่เบียร์หื่นนนน อิอิ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 12-12-2014 19:49:56
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 12-12-2014 20:26:06
น้ำแข็งไปง้อสปายเร็ววว :sad4: :hao4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 12-12-2014 21:40:08
อยากอ่านต่อจังเลย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 12-12-2014 23:58:16
ทำดีกับสปายด่วนนเลยน้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 13-12-2014 23:41:12
รู้แบบนี้แล้วก็เลิกหาเรื่องสปายซักทีนะ น้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 14-12-2014 12:12:30
สปายกับโซดาน่าสงสารจัง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 12 คำตอบ (12/12/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: army_van ที่ 14-12-2014 12:46:31
น้องแสนดีขนาดนี้ วิ่งไปขอน้องแต่งงานเลยน้ำแข็งงงงง   :hao7: :hao7:

รอค่าาาา
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 08-01-2015 00:09:30
Chapter  13


น้ำแข็งนิ่งมองบรรยากาศในร้านจากห้องทำงาน  ผู้คนในร้านเริ่มบางตา สายตาคมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ …ใกล้เวลาปิดร้านเข้าไปทุกที

น้ำแข็งตัดสินใจลุกออกไปจากห้องทำงาน  เดินลงไปยังชั้นล่างของร้าน

สายตากวาดมองไปทั่วร้าน พลันสายตาสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่กำลังตามหา

สปายกำลังทำความสะอาดโต๊ะอยู่ไม่ไกล น้ำแข็งเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ขายาวหน้าเคาน์เตอร์บาร์ นิ่งมองสปายทำความสะอาดโต๊ะอย่างขะมักเขม้น

พิมพ์เงยหน้าจากแฟ้มเอกสารในมือ เธอยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เยื้องน้ำแข็งไปประมาณ 2 เมตร ระยะห่างแค่นี้ก็เพียงพอที่จะให้เธอลอบสังเกตท่าทางของเจ้านายหนุ่มได้

พิมพ์มองตามสายตาน้ำแข็ง… บริเวณนั้นไม่ปรากฏภาพของใครนอกจากร่างเล็กๆของสปาย

พิมพ์ส่ายหน้าน้อยๆ …เป็นเอามากทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ เมื่อเย็นก็คนพี่ มาตอนนี้ก็คนน้อง เก้าอี้ตรงนี้คงเหมาะกับการนั่งมองหนุ่มน้อยตัวเล็กๆสินะ ถ้าเธอจะลองมานั่งมองบ้างจะเป็นอะไรไหม?

“คิดอะไรอยู่?” เสียงที่ดังเข้ามาทำเอาพิมพ์หลุดออกจากภวังค์

“ตกใจหมด!” พิมพ์เอ็ดเบาๆ  ฟาดมือเบาๆลงบนแขนเรียวสวยของคนตรงหน้า

“โอ๊ย! ตีมาได้ เจ็บนะ” เจเน็ทแสร้งโอดครวญ พิมพ์เห็นอย่างนั้นเลยฟาดมือลงไปบนท่อนแขนอีกข้างของคนตรงหน้าอย่างหมั่นไส้

“บนเวทีเสร็จแล้วเหรอ?” พิมพ์ถามออกไป เจเน็ทยักไหล่มาให้ก่อนตอบ

“ก็เสร็จเร็วอย่างนี้อยู่ทุกวันนั่นล่ะ แล้วทางนี้มีอะไรให้ช่วยไหม?” เจเน็ทว่าพลางมองไปรอบๆตัว 

“ถ้าอยากทำก็ช่วยเช็ดโต๊ะเก้าอี้ก็ได้” พิมพ์ว่าพลางเดินออกจากเคาน์เตอร์บาร์

“พิมพ์น่ะ…”  เสียงเรียกชื่อทำเอาพิมพ์ชะงัก หันมองคนเรียก

“อะไร?”

“งานของพิมพ์เหลืออะไรบ้าง? จะได้ช่วย จะได้กลับบ้านพร้อมกัน”

พิมพ์อมยิ้มเล็กๆพลางส่ายหน้าน้อยๆ

“เสร็จแล้วนี่ไง กำลังจะเอาแฟ้มไปเก็บ ไปด้วยกันไหมละ?”

เจเน็ทพยักหน้าแข็งขัน ยิ้มกว้างส่งไปให้

พิมพ์เดินนำเจเน็ทไปยังห้องเก็บของ ที่นั่นมีชั้นวางเอกสารแยกอยู่มุมหนึ่งในห้องนั้น

พิมพ์กับเจเน็ทกำลังจะออกจากห้องเก็บของ พลันสปายก็เดินสวนเข้ามา

“กลับบ้านดีๆนะครับพี่พิมพ์ พี่เจเน็ท”

“จ้า~ เรากับโซดาก็กลับบ้านดีๆนะ” พิมพ์เป็นคนเอ่ยออกมา เจเน็ทเพียงส่งยิ้มหวานให้

สองสาวเดินไปจนใกล้ถึงประตูของห้องเก็บของ เห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตายืนพิงขอบประตูอยู่  พิมพ์จึงเอ่ยทัก

“กลับก่อนนะคะคุณน้ำแข็ง”

พิมพ์ทันเห็นว่าคุณน้ำแข็งสะดุ้งน้อยๆด้วย

“กลับบ้านดีๆนะครับพี่พิมพ์ พี่เจเน็ท” น้ำแข็งตอบออกไป

พิมพ์กับเจเน็ทเดินออกไปแล้ว น้ำแข็งจึงหันไปจดจ่อกับร่างเล็กที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่กับกระเป๋าสะพายของเจ้าตัว

เพราะน้ำแข็งคุ้นตากับกระเป๋าใบนั้นจึงเดาได้ไม่ยากว่านั่นคือกระเป๋าของสปาย ถ้าน้ำแข็งจำไม่ผิด สปายสะพายกระเป๋ารูปทรงเดียวกันนี้ไปโรงเรียนด้วย

เด็กคนนี้มีกระเป๋าแบบนี้หลายใบหรือว่าใช้กระเป๋าใบนี้ทุกงาน?

ถ้าหากมีหลายใบ สปายก็คงตั้งใจมากที่จะให้มันมีรอยชุนก้นกระเป๋าจนเป็นวงกลมใหญ่ๆหลายวงและรอยเย็บสายกระเป๋าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

…เด็กคนนี้จะตั้งใจให้มีรอยแบบนี้บนกระเป๋าทุกใบเลยหรือไงกัน 

วันหลังคงต้องหากระเป๋าใบใหม่ให้เสียแล้ว

น้ำแข็งนิ่งมองสปายเปิดกระเป๋า เหมือนสปายกำลังหาอะไรอยู่

ดูเหมือนว่าสปายจะหาของไม่เจอจนต้องรื้อของในกระเป๋ามาวางกองกันบนพื้น  มีสมุดหนึ่งเล่ม และกระเป๋าใบเล็กๆที่ดูเหมือนกระเป๋าเครื่องเขียน แล้วก็… ตุ๊กตา Lion King

ตุ๊กตาเหรอ?

เด็กคนนี้ตั้งใจพกตุ๊กตาหรือว่าลืมเอาออกจากกระเป๋า?

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ สปายกำตุ๊กตาแน่น ไม่วางกองรวมกับสมุดและกระเป๋าเครื่องเขียน

ของสำคัญเหรอ?

…สปายได้ตุ๊กตาตัวนั้นมายังไง?





“ก็ว่าอยู่ ทำไมถึงไม่มีใครกล้าเข้าห้อง”

เสียงที่ดังเข้ามาทำเอาน้ำแข็งหันขวับ

เบียร์ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ไม่ไกล  มือข้างหนึ่งของเบียร์โอบราวเอวของโซดาไว้แน่น

 “อะไร?” น้ำแข็งมีน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

เบียร์หัวเราะเบาๆในลำคอ ปล่อยโซดาให้เข้าไปหาสปายในห้องเก็บของ 

เบียร์หันไปทางด้านหลังที่มีพนักงานหลายคนยืนออกกันอยู่ ไม่กล้าเดินผ่านน้ำแข็งเข้าไปในห้องเก็บของ“ตามสบายเลย”

เบียร์บอกให้น้ำแข็งเดินตามตัวเองไปยังชุดโซฟาชุดหนึ่งในร้าน น้ำแข็งยอมตามไปแต่โดยดี

“ไปยืนเป็นยักษ์เฝ้าสมบัติแบบนั้น ใครจะกล้าเดินผ่าน” เบียร์ว่าพลางมองไปยังห้องเก็บของ พนักงานหลายคนทยอยเดินอกจากห้องนั้นเพื่อกลับบ้านกันแล้ว

น้ำแข็งนั่งนิ่ง ไม่เอ่ยถ้อยคำใดตอบโต้พี่ชาย

ในหัวยังครุ่นคิดถึงเรื่องตุ๊กตาตัวนั้นของสปาย น้ำแข็งตั้งใจแน่วแน่ว่าต้องหาโอกาสคุยเรื่องนี้ให้ได้ ว่าแต่… แล้วจะคุยยังไง?

เขามีสิทธิ์อะไรไปยุ่งกับตุ๊กตาตัวนั้น?

“คืนนี้จะเอายังไง?” 

คำถามของเบียร์ทำเอาน้ำแข็งหลุดจากภวังค์

“จะไปส่งก็รีบไป น้องเขาจะกลับบ้านกันแล้ว” เบียร์ว่าพลางบุ้ยปากไปทางห้องเก็บของที่สปายกับโซดากำลังเดินออกมา

น้ำแข็งมองตามนิ่งๆ

…อยากจะเข้าไปคุยกับสปาย อยากขอโทษในหลายๆเรื่อง แต่น้ำแข็งไม่มั่นใจว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ตัวเองตอนนี้ได้มากแค่ไหน ที่แน่ๆ…เขาต้องกำจัดอาการหงุดหงิดเรื่องตุ๊กตาตัวนั้นให้ได้ก่อน 

เบียร์เห็นว่าน้ำแข็งคงไม่พูดอะไร คนเป็นพี่ลุกขึ้นเตรียมเดินตามร่างเล็กของเด็กๆสองคนนั้น แต่ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวเดิน คนเป็นน้องก็เอ่ยขัดขึ้นมา

“คืนนี้อย่าเพิ่งดีกว่า” น้ำแข็งเว้นจังหวะไปนิด ถอนหายใจเบาๆ  “ปล่อยให้น้องเขากลับบ้านกันเองเถอะ มึงคิดว่าจะบังคับไปส่งน้องเขาได้ทุกครั้งหรือไง”

น้ำแข็งเพียงไม่อยากให้สปายอึดอัดใจ และนั่นทำให้เบียร์เริ่มตระหนัก

เบียร์ค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม นิ่งมองโซดาและสปายเดินออกจากร้านไป

จะว่าไป… ไม่เคยมีครั้งไหนที่โซดาและสปายขอให้ไปส่งถึงบ้านเลยสักครั้งแฮะ…




สปายและโซดาเดินลัดเลาะไปตามซอยเล็กๆที่พาทั้งสองคนไปสู่ถนนใหญ่  เพราะสตูดิโอผับไม่มีรถโดยสารผ่านและแท็กซี่ก็หาได้ยากยิ่ง ทั้งสองคนจึงต้องเดินลัดเลาะตามซอยเพื่อไปยังบริเวณที่มีแท็กซี่เยอะกว่า

เวลาแบบนี้รถโดยสารประจำทางไม่มีให้เห็นแล้ว เหลือเพียงแท็กซี่ที่ยังวิ่งอยู่บนถนนบางตา

สปายและโซดาโบกเรียกแท็กซี่ได้หนึ่งคัน  นั่งไปไม่นานพอใกล้สะลึมสะลือก็ถึงที่หมายพอดี

สปายกำเงินเหรียญยื่นให้คนขับแท็กซี่ โซดายื่นธนบัตรยี่สิบบาทอีกสองใบไปสมทบ ครบค่าแท็กซี่พอดี ดีที่ก่อนกลับบ้าน สปายค้นหาเงินเหรียญที่หล่นอยู่ตามก้นกระเป๋าสะพายได้

รถแท็กซี่ขับออกไปแล้ว สปายกับโซดาเดินเข้าซอยเพื่อเข้าสู่ที่พัก

ตรงหัวมุมซอยเลยร้านก๋วยเตี๋ยวของเจ๊เป็ดไปไม่ไกล มีเงาของตึกแถวสามชั้นฉายลงบนหัวมุมซอยพอดี

สปายกับโซดาไม่เคยคิดจะมองผ่านเข้าไปในเงาทะมึนนั้น ด้วยรู้ว่าในเวลาแบบนี้มีอะไรอยู่ภายใต้เงามืดนั้นบ้าง ทั้งสองคนก้าวเท้าเร็วๆให้ผ่านหัวมุมซอยให้เร็วที่สุด แต่ทว่า…กลับดูช้ายิ่งนักในสายตาของกลุ่มคนภายใต้เงาทะมืน

โซดาได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะ มั่นใจว่าไม่ใช่เสียงของคนเดียว  โซดาพยายามไม่หันไปมอง

ผ่านหัวมุมซอยเข้ามา แสงไฟสีทองสลัวจากปากซอยและแสงจากห้องบางห้องที่เปิดไฟทิ้งไว้ทำให้ทางเข้าซอยไม่มืดสนิท

เยื้องจากเงาทะมืนนั้น โซดาเห็นรถจักรยานยนต์ติดเครื่องมากกว่าสิบคันจอดออกันอยู่ มีชายวัยรุ่นและวัยฉกรรจ์หลายคนออกันอยู่ไม่ไกล

โซดาไม่ได้ตั้งใจจะมองคนเหล่านั้น…เพียงแค่เงยหน้ามองทางเดินเท่านั้นเอง ส่วนสปายเอาแต่จ้ำอ้าวไม่สนใจสิ่งแวดล้อมใดๆทั้งสิ้น

โซดารู้สึกว่าระยะทางมันไกลกว่าทุกวัน เพราะปกติแค่มีกลุ่มคนอยู่ใต้เงาดำทะมึนนั้นก็น่ากลัวพอแล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปตรงที่มีรถจักรยานยนต์มากกว่าสิบคันจอดออกันเป็นแนวยาว และมันยิ่งทำให้โซดารู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวมากขึ้นเมื่อคนเหล่านั้นบิดคันแร่งจนเสียงดังเมื่อโซดากับสปายเดินผ่าน

เสียงหัวเราะอย่างถูกใจของคนเหล่านั้นทำเอาโซดาตัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

โซดาไม่กล้าเงยหน้ามองใคร พยายามควบคุมร่างกายตัวเองให้เดินผ่านไปให้เร็วที่สุด

จนกระทั่งโซดาและสปายเดินผ่านรถจักรยานยนต์คันสุดท้ายไป เสียงเครื่องยนต์ค่อยๆดับลง แต่ทว่าแทนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบ กลับกลายเป็นว่าเสียงฝีเท้าหลายคู่กลับชัดเจนยิ่งขึ้น

เสียงลากรองเท้า เสียงเหยียบถุงพลาสติกกรอบแกรบ เสียงพูดคุยที่ดังมาจากด้านหลังทำให้โซดากับสปายตัดสินใจออกวิ่ง

ฟังจากเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่ใกล้เข้ามา…ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าพวกมันวิ่งตามมาแน่ๆ!

โซดากับสปายวิ่งขึ้นบันไดไปจนถึงห้องเช่าของตัวเอง โซดาลนลานไขกุญแจห้องในขณะที่พวกมันคนหนึ่งวิ่งมาถึงบันไดขั้นบนสุด

ทั้งสองคนเข้าห้องได้พร้อมๆกับที่พวกมันคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามายื้อประตูไว้

ท่ามกลางความสว่างอันน้อยนิดจากแสงจันทร์เคล้ากับแสงไฟที่สาดส่องเรืองรอง สปายลอบมองคนตรงหน้า…แม้ว่าจะไม่เคยพูดคุยกัน แม้ว่าจะเจอกันแค่ผ่านๆแต่สปายจำได้ว่าคนตรงหน้าคือใคร

ลูกชายของเจ๊เป็ด….ต้อง!

โซดาช่วยสปายดึงประตูปิด แต่แรงของทั้งสองคนไม่สามารถสู้แรงของคนเกือบสิบคนได้

ประตูถูกกระชากเปิดออก สปายกับโซดาผงะถอยหนีไปอยู่กลางห้อง โซดาลนลานหาสวิตซ์ไฟ เมื่อความสว่างเข้ามา โซดากับสปายลนลานตั้งหลักเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ไม่รู้ว่าพวกมันตามมาทำไม ไม่รู้ว่าพวกมันต้องการอะไร

แต่ยังไงก็ไม่คิดจะยอมให้พวกมันหรอก!

ทั้งสองคนได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยหยาบคายดังไม่หยุด

“พวกแกตามมาทำไม!” สปายถามเสียงดัง มือสองข้างกระชับขวดแก้วน้ำอัดลมในมือแน่น

“มาส่งพวกมึงเข้านอนมั้ง!” ต้องว่าพลางกลั้วหัวเราะ ประโยคของต้องทำเอาพรรคพวกของมันหัวเราะเป่าปากอย่างถูกใจ

“จะทำอะไรก็รีบทำ จะรอให้พวกมันไปฟ้องตำรวจก่อนหรือไง” เสียงดังมาจากกลุ่มพรรคพวกของต้อง

สปายกับโซดาได้แต่มองคนเหล่านั้นด้วยแววตาตื่นตระหนก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นทางออกนอกจากระเบียง แต่นี่คือชั้นสามและข้างล่างคือดินแข็ง ความคิดที่ว่าจะกระโดดลงไปจึงเป็นไปไม่ได้เลย

ทางออกทางเดียวที่มีคือประตู

“เข้ามาสิ!” สปายร้องลั่น

โซดากระชับไม้กวาดในมือแน่น หากพวกมันพุ่งเข้ามาก็พร้อมเอาด้ามไม้กวาดแทงไส้พวกมัน!

ไม่รอให้เสียเวลามากไปกว่านี้ พวกมันค่อยๆตะล่อมเข้าหาสปายและโซดา

โซดาเหวี่ยงไม้กวาดไปรอบตัว แทงด้ามไม้กวาดใส่ท้องพวกมัน  โดนไปหลายคนแต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกมันสิ้นฤทธิ์

สปายเหวี่ยงขวดแก้วไปรอบตัวด้วยท่าทางเงอะงะ ทำเอาพวกมันหัวเราะอย่างถูกใจ แต่เสียงหัวเราะของพวกมันก็ต้องเงียบลงเมื่อพวกมันคนหนึ่งถูกขวดแก้วฟาดเข้าใส่ศีรษะจนเลือดอาบ

“ชอบแบบนี้เหรอ?!” ต้องว่าพลางกระโจนเข้าใส่สปาย สปายแกว่งขวดแก้วที่ยังเหลือติดมือไปมา เรื่องอะไรจะยอมให้มันเข้ามาถึงตัวได้ง่ายๆ!

“ปล่อยกู! ปล่อยสิเว้ย!” สปายร้องลั่น ต้องบีบมือสปายแรงจนสปายยอมปล่อยอาวุธชิ้นสุดท้ายในมือ

“ปล่อยกู!!” สปายดิ้นพล่าน พรรคพวกของต้องอีกสามคนเข้าช่วยจับสปายกดลงบนพื้น มือโสโครกหยาบโลนของพวกมันตรึงแขนขาสปายไว้แน่น

“ถุย!” หยาดน้ำใสจากริมฝีปากของสปายถูกถ่มใส่หน้าของต้อง

“เก่งนักใช่ไหม?!” สปายหน้าหันไปตามแรงจากฝ่ามือของต้อง ของเหลวสีแดงรสคาวขมปร่าไหลเข้าริมฝีปากเล็ก

ต้องขึ้นคร่อมร่างของสปาย กำหมัดแน่นชกที่ท้องน้อยของคนใต้ร่าง

สปายกระตุกตามแรงชก สำลักไอโขลกด้วยความจุก

“กูเล็งมาตั้งนาน เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆ” ต้องหัวเราะเบาๆในลำคอ

โซดาเห็นสปายนิ่งไปก็เริ่มใจไม่ดี ไม้กวาดยังอยู่ในมือแต่มันสั้นลงทุกขณะเพราะฟาดใส่ร่างที่แข็งแรงเหมือนหินผาของพวกมัน ด้ามไม้กวาดหักแล้วหักอีกจนแทบดูไม่ออกว่าก่อนหน้านี้มันเคยเป็นไม้กวาด

“ทำแบบนี้มีแต่เหนื่อยฟรีนะ มาเรียกเหงื่อด้วยวิธีอื่นกันดีกว่า”

โซดาไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด  ตอนนี้ในหัวของโซดามันหมุนวนไปหมด

โซดาเหลือบมองไปทางสปาย เห็นพวกมันเลิกชายเสื้อของสปายแล้วแทบหมดแรงสู้

แต่ไม่ได้! จะยอมพวกมันแบบนี้ไมได้!

“อย่าเข้ามานะเว้ย!” โซดายังคงสู้ด้วยวิธีปัดแกว่งไม้กวาดในมือไปมา สะดุดขาตัวเองชนกองหนังสือของสปายล้มระเนระนาด ตัวเองนั่งกองอยู่บนพื้น

“อย่าเข้ามา!” โซดากระเถิบหนีลนลาน  หยิบหนังสือขว้างใส่พวกมัน

พลันสายตาเหลือบเห็นเศษกระดาษแผ่นเล็กคุ้นตา โซดากำไว้ในมือแน่น

คนให้กระดาษแผ่นนี้เคยบอกว่ามีอะไรให้โทร.หา  เวลาแบบนี้นี่ล่ะที่ควรโทร.หา!

เบอร์โทรศัพท์ของคุณน้ำแข็ง!

“คิดจะทำอะไร?” ยังไม่ทันที่โซดาจะจำตัวเลขได้ทั้งหมด มันคนหนึ่งก็กระชากกระดาษแผ่นน้อยไป โซดากระตุกตามแรงดึง ได้แต่มองพวกมันฉีกกระดาษแผ่นนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เห็นอย่างนั้นแล้วกระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

มืดแปดด้าน… หาทางออกไม่เจอแล้ว…

โซดาพยายามยันตัวลุกขึ้นตั้งหลัก ตะโกนเรียกสปายลั่น

“สปาย! แกอย่ายอมพวกมันนะเว้ย! สปาย! ตั้งสติ!”

โซดามองไม่เห็นสปายหรอก เพราะพวกมันบังจนมิด โซดาถูกต้อนจนจนมุม ดีที่มุมที่โซดาถูกต้อนเข้ามาคือที่ล้างจานและแถวนั้นมีมีดวางอยู่!

“ถอยออกไป!” โซดากำด้ามมีด จ่อปลายมีดชี้หน้าพวกมัน

พวกมันผงะไปเล็กน้อย ยอมถอยให้โซดา

โซดาเดินแนบผนังห้อง ไม่ให้พวกมันเห็นว่ามืออีกข้างของโซดาถือถุงผงซักฟอกถุงเล็กติดมือมาด้วย

“ออกไป!” โซดาต้อนพวกมันไปกองกันมุมห้อง

“จะไปกลัวทำไมวะ นั่นแค่มีด!” เสียงตะโกนของพวกมันทำเอาโซดาสะดุ้งน้อยๆ

“เอาซี่! ถ้าพวกมึงเข้ามา กูฆ่าตัวตายแน่!”

โซดาว่าจบ พวกมันก็หัวเราะลั่น

“ถ้ากูตาย พวกมึงไม่รอดหรอก! รอยนิ้วมือพวกมึงมีเต็มห้องกู”

โซดาว่าพลางค่อยๆก้าวถอยหลังไปจนถึงประตู

โซดาเหลือบมองไปทางสปาย สปายลุกขึ้นมาได้อีกครั้งแล้ว! แม้ว่าสปายจะยืนตัวตรงไม่ได้ แต่ก็ดีกว่าไม่ลุกขึ้นมา

โซดาเห็นพวกมันแต่ละคนกุมศีรษะแน่น แขนและขาของพวกมันมีรอยบาดเป็นทางยาว และโซดาก็กระจ่างแก่ใจเมื่อเห็นเศษแก้วชิ้นใหญ่ในมือของสปาย

“สปาย! วิ่ง!” โซดาร้องลั่น

สปายถีบท้องของพวกมันคนหนึ่งก่อนแหวกทางเอาตัวรอดออกมา

สปายวิ่งถึงตัวโซดาก่อนที่ต้องและพรรคพวกจะลุกขึ้นมาได้

โซดาเปิดประตูให้สปายวิ่งออกไปก่อน โซดากำผงซักฟอกเต็มมือก่อนเขวี้ยงใส่หน้าพวกมัน เข้าตา เข้าจมูก เข้าปาก พวกมันเสียการทรงตัวไปนิด โซดาเขวี้ยงใส่ไม่ยั้งก่อนวิ่งตามสปายออกไป

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

โซดาตะโกนลั่นขณะวิ่งลงบันได เห็นสปายยืนหอบอยู่ที่ชั้นสอง

“อดทนหน่อยสปาย อีกนิดหนึ่ง!” โซดาให้สปายวิ่งนำลงไปก่อน ตัวเองคอยวิ่งรั้งท้าย

“ไปปากซอย! ไปที่ที่มีคนเยอะๆ!” โซดาร้องบอกสปาย

สปายวิ่งด้วยความทุลักทุเลไปจนถึงปากซอย

ในละแวกนั้นมีพ่อค้าแม่ค้าที่ต้องไปตลาดเช้าผ่านไปผ่านมาพอดี เห็นสภาพสปายแล้วก็พากันตกใจ

“หนู! เป็นอะไร?!”

สปายทรุดตัวลงกับบาทวิถี ไม่นานโซดาก็วิ่งมาสมทบ

“สปาย!” โซดาร้องลั่น

สปายอยู่ในอ้อมแขนของหญิงร่างท้วมคนหนึ่ง ผ้ากันเปื้อนเคลือบฝุ่นบนตัวเธอบ่งบอกว่าเธอคือแม่ค้า โซดาคุ้นหน้าเธอดีเพราะโซดาซื้อกับข้าวรถเข็นของเธอบ่อยๆ

“พาไปโรง’บาลเร็ว ช่วยกันหน่อย” หญิงร่างท้วมพยุงร่างของสปายขึ้น โซดาเข้าไปช่วยประคอง พ่อค้าแม่ค้าที่เห็นเหตุการณ์ต่างให้ความช่วยเหลือสปายและโซดา บ้างกดโทรศัพท์หาโรงพยาบาล บ้างหาน้ำให้โซดาดื่ม

“สปาย” โซดาครางแผ่ว ในตอนนี้โซดาไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้แล้ว

รอยฟกช้ำบนใบหน้าของสปายพร้อมของเหลวสีแดงฉานที่ไหลอาบมือทำเอาโซดารู้สึกเจ็บแปลบในอก

ถ้าเขาปกป้องสปายได้ สปายก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้!

อดไม่ได้ที่จะพาลคิดไปถึงพวกอมนุษย์ที่มาทำร้ายกัน

คนที่เห็นหน้ากันทุกวันยังทำกันได้! แล้วอย่างนี้จะไว้ใจใครได้!

ยิ่งคิด…ยิ่งเจ็บปวด

ยิ่งคิด…ยิ่งรู้สึกแย่

ในตอนนี้ทำได้เพียง…ปล่อยให้น้ำใสๆค่อยๆรินไหลจากดวงตา





แค่ทำงานกลางคืน





สวัสดีปีใหม่ 2558 ค่ะ~ ^O^ Happy New Year 2015 ~^O^

ขอให้นักอ่านทุกท่านมีความสุขมากๆนะคะ ^^ คิดหวังสิ่งใดขอให้สมหวังกันถ้วนหน้าค่ะ ^^

ปีนี้เราเพิ่งเจอกันเนอะ >< หลังจากที่แอมดองนิยายมาข้ามปี ขอโทษมากๆค่ะ ><



สำหรับน้องสปายตอนนี้ แอมพูดได้คำเดียวว่า “เอ๊า~” เหมือนเรื่องมันกำลังจะดี ทำไมเป็นงี้ไปได้หละ - -



เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 08-01-2015 00:39:31
เอ๊า จริงๆ// น้ำแข็งง เบียร์ รีบมาพาไปอยู่หอซะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 08-01-2015 01:20:23
พี่เบียร์กะน้ำแข็งน่าจะมาส่งน้องนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 08-01-2015 05:16:14
เปิดพ.ศ ใหม่มาก็มีน้ำตาซะแล้ว น่าสงสาร
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 08-01-2015 07:04:48
โถลูกกกกกกกกกกกกก :hao5:
พวกเลวววววว ต้องจัดการให้สาสม!!!! :m31:
รอตอนต่อไปน้าาาาา
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: MiU ที่ 08-01-2015 07:10:27
เย้ ๆ มาต่อแล้ว   :impress2:

สปายคงไม่เป็นอะไรมากนะ โชคร้ายจริงๆเลย น่าจะให้น้ำแข็งกับพี่เบียร์มาส่ง  :ling2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 08-01-2015 07:18:07
แบบนี้ก็เข้าทางเลย  เรียบร้อย 2 คนพี่น้องแน่ๆ

 :z1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-01-2015 07:43:35
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 08-01-2015 09:10:35
มาต่อเลยค่ะคุณแอมมันค้างงงงงงง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: youuue ที่ 08-01-2015 09:21:35
 :sad4: :sad4: อะไรๆกันตั้งแต่ต้นปี  ไอ้พี่น้ำแข้งบ้า  :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 08-01-2015 09:27:48
น่าสงสารสปายจัง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 08-01-2015 10:07:47
นึกว่าจะได้เห็นสปายคืนดีกับน้ำแข็ง
กลายเป็นน้องๆน่าสงสารกว่าเดิม  :sad4:
คุณเบียร์คุณน้ำแข็งรีบมาดูแลด่วน!!
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-01-2015 11:29:14
น้ำตาท่วมจอเลย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 08-01-2015 11:59:51
เลว  :angry2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 08-01-2015 14:56:07
น่าสงสาร
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 08-01-2015 16:09:26
 :sad4:  :sad4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 08-01-2015 22:53:30
เวรกรรมอะไรเนี้ย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 08-01-2015 23:33:34
 :o12: แง๊ ไหง 2 คนนี้ถึงโดนคนดักทำร้ายล่ะ
น้ำแข็งกะเบียร์รีบๆตามมาช่วยไวๆน๊า  :hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 09-01-2015 00:32:21
ไอพวกชั่ว จับขังคุกให้หมดเลยค่า
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 10-01-2015 09:40:08
ความโชคร้าย จะส่งผลให้โชคดี ตามมาใช่มั๊ย เดี๋ยวเบียร์ กะ น้ำแข็ง ต้องให้ โซดา กะ สปาย ไปอยู่ด้วยแน่ๆเลย คงจะไม่ยอมให้มาอยู่ที่นี่อีก
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 10-01-2015 12:33:31
เลว อย่าปล่อยไว้นะ อย่างน้อยก็รู้ว่าเป็นใคร
ยังดีที่รอดมาได้เอาใจช่วยนะ :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: jamelovelove ที่ 10-01-2015 14:57:49
รอรอรอ นะค่ะ
รู้สึกว่าเรื่อง จะดำเนินไปช้าาาจังงงง
อิอิ
ดำเนินเรื่อง เร็วๆๆๆหน่อยก้อดีนะค่ะ
อยากเห็นสปายกับ น้ำแข็ง some ting กันอ่า
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 11-01-2015 22:21:45
สงสารเด็กสองคนนี่จัง  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 12-01-2015 16:18:10
รออออออออออ :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 12-01-2015 16:55:45
น่าสงสารอ่ะ

พระเอกก็ดันไม่มาส่งวันนี้

ดีนะที่ยังหนีรอดมาได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: rogerr ที่ 12-01-2015 17:56:53
รับน้องเค้าไปดูแลให้เป็นเรื่องเป็นราวซักที พ่อมดแดงหนุ่มทั้งสอง :hao3:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 12-01-2015 19:58:24
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 19-01-2015 19:49:42
คิดถคิดถึง อยากอ่าน
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 13 หลังเลิกงาน (8/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 19-01-2015 21:45:09
รอครับ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 22-01-2015 01:38:49
Chapter  14

โซดาและสปายถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แม่ค้าใจดีคนหนึ่งอาสาขับรถยนต์พาไปส่ง เด็กๆทั้งสองคนได้แต่เอ่ยขอบคุณอย่างเกรงใจ ป้าแม่ค้าอยากอยู่เฝ้าดูอาการของทั้งสองคนแต่ทั้งสองคนเกรงใจเกินกว่าที่จะให้คุณป้าแม่ค้าต้องอยู่รอ แค่นี้ป้าแม่ค้าก็เสียเวลากับพวกเขามากแล้ว โซดาได้แต่ขอบคุณและปฏิเสธป้าแม่ค้าไป สุดท้ายป้าแม่ค้าก็ทนลูกดื้อแห่งความเกรงใจของโซดาไม่ไหวจึงต้องกลับไปก่อน

อาการของโซดาไม่น่าห่วงเท่าสปาย โซดามีเพียงรอยฟกช้ำตามไปหน้าและร่างกาย แต่สปายมีมากกว่านั้น

…รอยบาดเป็นทางยาวบนฝ่ามือและท่อนแขน

ของเหลวสีแดงสดไหลจากฝ่ามือของสปายช้าลง บางส่วนที่ไหลออกมาเริ่มเป็นคราบแห้งเกรอะกรังตามง่ามมือและท้องแขน

โซดาและสปายถูกแยกตัวกันตรงจุดตรวจผู้ป่วยทั่วไป สปายถูกพาไปทำแผลที่ห้องฉุกเฉิน โซดาถูกพาไปห้องเอ็กซเรย์

ระหว่างที่โซกำลังรอผลตรวจเอ็กซเรย์ในห้อง สปายก็ถูกพานั่งรถเข็นวีลแชร์เข้ามา

สปายส่งยิ้มเล็กๆให้โซดา

“สปาย!” โซดาถลาเข้าไปหาเพื่อน เจอคุณหมอสาวสวยดุเบาๆว่าอย่ากระโดดเดี๋ยวจะช้ำในเพิ่ม

“แกเป็นยังไงบ้าง?” สปายถามพลางจับมือมือโซดาแน่น โซดาได้แต่ส่ายหน้าตอบพลางยิ้มน้อยๆ บุรุษพยาบาลเข็นวีลแชร์ไปหยุดที่มุมหนึ่งของห้อง เมื่อหมดหน้าที่ บุรุษพยาบาลก็เดินจากไป

ผลตรวจของโซดาออกแล้ว คุณหมอยื่นซองสีน้ำตาลขนาดใหญ่มาให้ แต่โซดาก็ไม่ยอมออกไปไหน นั่งอยู่ในห้องนั้นกับสปาย คุณหมอก็ไม่ว่า

คุณหมอตรวจสปายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผลออกมาว่าไม่มีจุดไหนผิดปกติ

“ไม่มีกระดูกหักหรือร้าวนะ…มีก็แต่แผลที่ฝ่ามืออาจต้องใช้เวลารักษาหน่อย” น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณหมอมาพร้อมกับรอยยิ้มให้กำลังใจเล็กๆ

โซดาและสปายเอ่ยขอบคุณคุณหมอเสร็จสรรพก็พากันไปที่ห้องรับยา

“โซดา…” สปายมีน้ำเสียงไม่สบายใจนักตอนเรียกชื่อเพื่อน โซดาหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนวีลแชร์

“เราจะมีเงินจ่ายค่ารักษาเหรอ?” สปายขมวดคิ้วแน่น

โซดามีสีหน้าไม่ต่างจากสปายเท่าไรนัก โซดาเองก็คิดเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้ว

“ฉันมีบัตรATMอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเงินในบัตรจะพอหรือเปล่า”

โซดาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็กมาเปิดให้สปายดู

สปายอดทึ่งไม่ได้ที่โซดามีกระเป๋าสตางค์ติดตัวมาด้วย เท่าที่สปายจำได้ กระเป๋าสตางค์ของตัวเองอยู่ในกระเป๋าสะพาย ซึ่งกระเป๋าสะพายใบนั้นถูกโยนไปอยู่มุมใดมุมหนึ่งในห้องพัก ถ้าไม่มีอมุนษย์ตัวไหนเอาไปด้วย กระเป๋าสตางค์ของสปายก็คงจะอยู่ในห้องนั้นนั่นล่ะ

นั่งรอไม่นานก็ถึงคิวของโซดาและสปาย ค่ารักษาที่ถูกเรียกเก็บเฉียดฉิวกับเงินใน ATM ไปไม่กี่สิบบาท โซดากดเงินใน ATM ออกมาจนหมด ดีที่ยังพอมีเงินเหลือเป็นค่ารถเมล์กลับห้องพัก อย่างน้อยก็คนละ 8 แปด

สปายและโซดามาถึงปากซอยห้องพักตอนบ่ายแก่ๆ เกิดความวุ่นวายในละแวกนั้นจนดูเหมือนเป็นการจลาจลขนาดย่อม

“นั่น! เด็กพวกนั้นมาแล้ว ให้เด็กพวกนั้นให้ปากคำสิ!” เสียงดังเอาเรื่องดังมาจากป้าแม่ค้ากับข้าวรถเข็นที่ช่วยสปายไว้เมื่อเช้า

ตรงหน้าของป้าคือบุรุษในชุดกากีสีเข้ม มองผ่านๆก็รู้ได้ว่าคือตำรวจ

สปายและโซดาถูกพาตัวไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของเจ๊เป็ด ที่นั่นมีตำรวจ 4คนยืนอยู่  สปายและโซดาถูกพาแทรกตัวไปอยู่กลางวง ตอนนั้นเองที่เด็กๆทั้งสองคนเพิ่งเห็นว่าเจ๊เป็ดก็อยู่ตรงนั้นด้วย

สีหน้าเจ๊เป็ดไม่สู้ดีนัก ใบหน้าเจ๊เป็ดแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา ชั่ววินาทีหนึ่งสปายเผลอสบตากับเจ๊เป็ด สปายพยายามสบตากับเจ๊เป็ดอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเจ๊เป็ดพยายามหลบสายตาสปาย

สปายและโซดาถูกพาไปนั่งบนม้านั่งหินอ่อนหน้าบ้านเจ๊เป็ดซึ่งเยื้องร้านก๋วยเตี๋ยวไปไม่กี่ก้าว ตำรวจสองคนเข้ามาสอบปากคำ

“พวกเธอโดนข่มขืนเหรอ?”

คำถามแรกทำเอาสปายกับโซดาเบิกตากว้าง เด็กทั้งสองคนสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“…ครับ” โซดาตอบเสียงเบา

“พวกเธอรู้จักผู้ชายที่ชื่อต้องไหม?”

“รู้จักครับ” เป็นโซดาที่ตอบอีก

“เล่าเหตุการณ์ให้ฟังหน่อย”

โซดาเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด สปายช่วยเสริมเป็นบางตอน

ระหว่างนั้น สปายได้ยินเจ๊เป็ดเริ่มพูดอะไรออกมายาวเหยียด เท่าที่สปายจับใจความได้ เหมือนเจ๊เป็ดกำลังเล่าเรื่องเหมือนที่โซดากำลังเล่า

บางทีเจ๊เป็ดคงกำลังหาข้อแก้ตัวให้ลูกชาย…

แต่ไม่ใช่! เท่าที่สปายได้ยิน ไม่มีประโยคไหนบอกว่า “อย่าจับลูกชาย”ของเธอเลย!

“เตือนเท่าไรก็ไม่ฟัง! สอนเท่าไรก็ไม่จำ! วันๆดีแต่ซิ่งมอ’ไซค์ แล้วยังมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้อีก!” สปายใจหล่นวูบ

นี่คือประโยคที่คนเป็นแม่พูดถึงลูกชายอย่างนั้นเหรอ?

ตอนนั้นเองที่สปายเพิ่งเห็น…ต้อง!

ต้องนั่งอยู่ข้างๆรถเข็นก๋วยเตี๋ยวของเจ๊เป็ด แต่ไม่ใช่ต้องคนเดียว ยังมีพรรคพวกของต้องด้วย แต่จำนวนน้อยกว่าที่สปายเห็นเมื่อตอนเกิดเรื่อง บนตัวของพวกมันมีพลาสเตอร์และผ้าก็อตติดไว้ตามร่างกายอย่างลวกๆ รอบตัวต้องและพรรคพวกตอนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มคนที่มองพวกนั้นด้วยสายตารังเกียจเจือแววสมน้ำหน้า สมเพช หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ไม่ใช่สายตาเป็นมิตร

สปายกลับมาสนใจโซดา ดูเหมือนว่าการให้ปากคำใกล้จบแล้ว ตำรวจหลายคนเข้าไปหาต้องและพรรคพวก พาตัวไปยังรถกระบะสีขาวน้ำตาลของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จอดรออยู่ไม่ไกล

“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ความร่วมมือ” ตำรวจตรงหน้าโซดาเอ่ยบอกแบบนั้น ตำรวจคนนั้นหันมาเอ่ยขอบคุณสปายอีกคนก่อนเดินจากไป

สปายหันไปทางเจ๊เป็ด กลุ่มตำรวจเริ่มบอกลาเจ๊เป็ดแล้วเหมือนกัน

สปายเผลอสบตากับเจ๊เป็ดอีกแล้ว แต่เจ๊เป็ดก็หลบสายตาอีก

เจ๊เป็ดกำลังจะเดินเข้าบ้าน ทันใดนั้นสปายเรียกเจ๊เป็ดเสียงดัง  เจ๊เป็ดชะงัก

“ผม…” สปายกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สับสนกับความรู้สึกตัวเอง

ทั้งที่ควรโกรธเจ๊เป็ดเหมือนที่โกรธไอ้ต้อง แต่ตอนนี้สปายกลับไม่ได้รู้สึกกับเจ๊เป็ดแบบนั้นเลย!

“ป้าขอโทษ…” เป็นเจ๊เป็ดที่เอ่ยได้ก่อน สปายชะงักไป

“ป้าสอนลูกไม่ดีเอง ป้าขอโทษ ถ้าสปายจะเอาเรื่องไอ้ต้อง…” เจ๊เป็ดหยุดชะงักไปเล็กน้อย “เรียกค่าเสียหายเท่าไรบอกป้าได้เลยนะ”

สปายเพิ่งได้สบตากับเจ๊เป็ดตรงๆก็ตอนนี้ เจ๊เป็ดตัวสั่นเล็กน้อย ..ตาบวมอย่างเห็นได้ชัด

ทันใดนั้นเจ๊เป็ดลนลานควักกระเป๋าถือใบน้อยของเธอ ยื่นธนบัตรสีเทา2ใบให้สปาย

สปายนิ่งค้าง ไม่ยื่นมือออกไปรับ ไม่เอ่ยอะไร อาการที่ทำให้เจ๊เป็ดลนลานควักธนบัตรออกมาเพิ่ม

“ค่ารักษาพยาบาล ค่าทำขวัญ…”  ตรงหน้าสปายคือธนบัตรสีเทาทั้งหมดห้าใบ สปายยื่นมือไปรับช้าๆ

“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ…” เจ๊เป็ดยื่นมือมาลูบศีรษะสปายเบาๆ สปายมองใบหน้าของหญิงสาวรุ่นแม่… น้ำใสๆค่อยรินไหลจากดวงตาของผู้หญิงตรงหน้า

“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? ลูกชายป้ามันไม่ได้ทำอะไรพวกหนูใช่ไหม?”

สปายยังนิ่งค้าง โซดาเป็นฝ่ายต่อบทสนทนาแทน

“พวกผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”

“ดีแล้วล่ะ..ไปพักผ่อนเถอะ” เจ๊เป็ดหันหลังให้เด็กๆทั้งสองคน

สปายทันเห็นเจ๊เป็ดปาดน้ำตาพร้อมแรงสะอื้น เจ๊เป็ดเดินเข้าบ้านไปแล้ว สปายกับโซดาจึงเดินกลับห้องพักของตัวเอง

ห้องพักชั้นสามที่สปายและโซดาใช้ซุกหัวนอนอยู่ทุกคืน ในตอนนี้แทบดูไม่ออกเลยว่ามันเคยถูกใช้ซุกหัวนอน

ดูเหมือนว่าตำรวจคงเข้ามาทำอะไรที่ห้องของพวกเขา ดูจากรอยสเปรย์บางจุดและร่องรอยการวัดอะไรสักอย่าง สปายและโซดาก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก เดาว่าคงเป็นการทำแผนประกอบรับคำสารภาพ

สปายเดินช้าๆไปยังหนังสือที่กระจัดกระจายเกลื่อนห้อง เดินเก็บทีละเล่มมาไว้ในมือก่อนเอามาตั้งกองรวมกันไว้ในที่ของมัน

สปายกำลังจะหันไปเก็บรอบสองก็รู้สึกถึงความผิดปกติของโซดา

โซดานั่งหันหลังให้สปาย ไหล่ของโซดาสั่นน้อยๆ

“โซดา…” สปายเดินตรงเข้าไปนั่งลงข้างๆเพื่อน

เพียงแค่สปายทิ้งตัวลงนั่ง โซดาก็หันมาโอบรอบคอสปายทันที ใบหน้าโซดาซุกอยู่กับลาดไหล่ของสปาย โซดาปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลลงมาอย่างไม่อาย

“ไม่เป็นไรนะ…มันผ่านไปแล้ว”มือน้อยโอบไหล่โซดาแน่น

ถึงสปายจะบอกอย่างนั้น แต่สปายก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ …น้ำใสๆค่อยๆไหลออกตาโดยไม่รู้ตัว

 “ไม่เป็นไรนะโซดา ไม่เป็นไร” สปายเอ่ยเสียงสั่น มือน้อยๆพยายามปัดหยาดน้ำใสออกไปจากใบหน้าตัวเอง แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินเพราะดูเหมือนว่าน้ำตายังคงรินไหลลงมาไม่หยุดพักเลย



โชคร้ายที่วันนี้เป็นวันศุกร์ สปายต้องขาดเรียนอย่างทำอะไรไม่ได้ แบตโทรศัพท์หมดตอนไหนไม่รู้ พอสปายได้ชาร์จแบตจึงได้รู้ว่ามินกับโชกุนโทร.หาสปายกว่าสิบสาย ข้อความการติดต่อจากมินและ โชกุนก็เด้งเข้ามาไม่หยุด เห็นอย่างนั้นแล้ว สปายได้แต่ขบริมฝีปากน้อยๆ

โซดาและสปายช่วยกันทำความสะอาดห้อง โซดารื้อผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ผ้าเช็ดตัว แม้แต่ผ้าขี้ริ้ว โซดาเก็บทั้งหมดไปซักตากจนเรียบร้อย สปายเช็ดคราบเลือดที่เขรอะฝาผนังและพื้นห้อง ปัดฝุ่นและเช็ดคราบสกปรกออกไปจนเกลี้ยง แผลที่ฝ่ามือสปายคอยปวดหนึบให้แสบๆคันๆเป็นพักๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับการทำความสะอาดนัก

เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเย็น… ทั้งสปายและโซดาไม่มีความกระตือรือร้นที่จะไปทำงานแต่อย่างใด อาการเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันจากเหตุการณ์วุ่นวาย ทำให้เด็กน้อยทั้งสองคนเผลอหลับตั้งแต่ตอนเย็น กว่าจะตื่นจากนิทราก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า

คนที่ตื่นก่อนคือสปาย ดูเวลาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

ขาดเรียน ขาดงาน  …ถ้าไม่เกิดเรื่องบ้าๆก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้

สปายลุกไปล้างแผลที่ฝ่ามือเงียบๆ ปล่อยให้โซดานอนต่อ

แผ่นอกเล็กกระเพื่อมตามจังหวะหายใจบ่งบอกถึงอาการหลับสนิทของโซดา … เห็นอย่างนั้นแล้วสปายอดยิ้มไม่ได้  แต่ทว่าพอเห็นรอยบวมช้ำใต้ตาเพื่อนแล้วสปายก็ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น

สปายกลัว…กลัวว่าถ้าโซดาตื่นแล้วจะร้องไห้ให้กับเรื่องบ้าๆนี้อีก

พักผ่อนบ้างนะโซดา… อะไรที่ลืมมันได้ก็ลืมมันซะ! เก็บเอาไว้ก็มีแต่ทำร้ายความรู้สึก ความทรงจำร้ายๆแบบนั้นไม่จำเป็นต้องจำ!












“ทำไมสปายไม่มาทำงาน?”

“ไม่ใช่แค่สปาย โซดาก็ด้วย”

บทสนทนาในห้องทำงานของเจ้าของร้านสตูดิโอผับดำเนินมาพักใหญ่

น้ำแข็งกับเบียร์นั่งขมวดคิ้วอยู่ที่โซฟา พิมพ์ยืนกุมมืออยู่ไม่ไกล

“น้องๆไม่ได้บอกอะไรพิมพ์ไว้เลยค่ะ” พิมพ์ตอบอย่างหวาดๆ …กลัวรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเจ้านายทั้งสองคน

“ไม่บอกก่อนว่าจะลางาน? ไม่โทรมาลางาน? ไม่บอกว่าไปไหน?” เบียร์หันไปถามพิมพ์ พิมพ์ได้แต่พยักหน้ารับคำของเจ้านายทุกคำถาม เบียร์ถอนหายใจแรงๆ

“แต่ปกติน้องโซดาไม่เคยขาดงานเลยนะคะ ถึงน้องสปายจะเพิ่งมา แต่น้องก็มาทำงานทุกวันไม่เคยขาดเหมือนกันค่ะ” พิมพ์พูดความจริง แต่ทำไมรู้สึกเหมือนพิมพ์พยายามแก้ตัวให้ยังไงไม่รู้

“เอาเถอะ ขอบใจมาก”เบียร์เอ่ยออกมา พิมพ์เดินออกจากห้องไปเงียบๆ

น้ำแข็งกับเบียร์ยังคงไม่คลายปมคิ้วที่ขมวดแน่น

“ไปดู” น้ำแข็งลุกพรวด เบียร์รั้งไว้ทันที

“ตีสามเนี่ยนะ?!” เบียร์ขมวดคิ้วใส่น้องชาย น้ำแข็งกลับมาทิ้งตัวนั่งที่เดิมอย่างหงุดหงิด

“จะได้รู้ไงว่าน้องเป็นอะไรหรือเปล่า ไปดูเถอะ” น้ำแข็งว่าเสียงแข็ง

“ถ้าไปถึงแล้วน้องเขานอนอยู่ล่ะวะ จะไม่ไปกวนน้องเขาหรือไง!”

“กวนก็กวนไปสิ! จะได้รู้ว่าน้องไม่เป็นอะไรไง”

“ทำไมไม่รอให้มันเช้ากว่านี้ก่อนวะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว”

“กว่าจะเช้า ถ้าน้องเขาเป็นอะไรไม่แย่กว่าหรือไง!”

เบียร์ชะงักไปนิด น้ำแข็งได้ทีรีบเอ่ยต่อ “จะไปหรือไม่ไป?”

ไม่ต้องคิดนาน เบียร์ลุกพรวด เดินนำหน้าน้ำแข็งทันที



ใช้เวลาไม่นานจากสตูดิโอผับมาถึงซอยห้องพักของเด็กๆทั้งสองคน

รถเบนซ์คันหรูหนึ่งคันเข้าจอดหน้าตึก  เบียร์ลงจากรถฝั่งคนขับ น้ำแข็งลงจากรถฝั่งด้านข้าง ที่ต้องมารถคันเดียวเพราะเบียร์ไม่ปล่อยให้คนเป็นน้องขับรถมาเอง ด้วยรู้ว่าน้ำแข็งรีบเพราะอารมณ์ร้อน เพราะฉะนั้นการปล่อยให้ขับรถเองเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง

“พูดเหมือนมึงนี่ไม่รีบเลย เหยียบเกือบ 180” เบียร์ได้ยินน้ำแข็งพูดประโยคนี้มาตลอดทาง แต่ช่างเถอะ อย่างไรซะเบียร์ก็ใช้ความเป็นพี่บังคับน้ำแข็งได้อยู่ดีนั่นล่ะ

น้ำแข็งกับเบียร์มาหยุดหน้าห้องพักของเด็กๆทั้งสองคน จากด้านนอกแบบนี้มองด้านในไม่เห็นเลยแม้แต่เงา

“เอาไงดีวะ?” เบียร์พึมพำ

“เคาะไหม?” น้ำแข็งยกมือเตรียมเคาะ

“เฮ้ย! อย่าเพิ่ง! บางทีอาจจะหลับอยู่” เบียร์เอ็ดเบาๆ

“หรือว่าไม่อยู่?” น้ำแข็งพูดเบาๆ

ทันใดนั้นเกิดเสียงกุกกักดังมาจากด้านใน น้ำแข็งกับเบียร์ต่างเงี่ยหูฟังอยู่เงียบๆ

“มีคนลุกมาเข้าห้องน้ำหรือเปล่า?” เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ

“เคาะเลย” น้ำแข็งว่าพลางลงมือเคาะประตูห้อง

เบียร์กับน้ำแข็งยืนกลั้นหายใจอยู่หน้าประตู จนเวลาผ่านไปก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิด น้ำแข็งกลั้นใจเคาะประตูอีกครั้ง

“นั่นใคร?!” เสียงดังตอบมาจากด้านใน น้ำแข็งสะดุ้งน้อยๆ

“พวกฉันเอง” เบียร์ตะโกนตอบไป

“ใคร?!!”

เบียร์กับน้ำแข็งสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ฉันเอง น้ำแข็งกับไอ้เบียร์”น้ำแข็งตอบกลับไป

ได้ยินเสียงกุกกักมาจากประตู น้ำแข็งกับเบียร์เผลอกลั้นหายใจอีกครั้ง

บานประตูแง้มออกช้าๆ พลันน้ำแข็งและเบียร์เห็นบางสิ่งบางอย่างยื่นออกมาจากประตู

ขวดแก้ว….?

“เฮ้ย!” น้ำแข็งอุทานลั่น ผงะไปเล็กน้อย ขวดแก้วถูกเงื้อเตรียมฟาด

“มาทำไม?” สปายยังไม่ลดขวดแก้วลง 

“มาหาไง” น้ำแข็งตอบเสียงเบา สปายส่งสายตาไม่ไว้ใจไปให้เจ้านายทั้งสองคน

คนเป็นเจ้านายมองเข้าไปในห้องพักของเด็กๆ หลอดไฟสว่างจ้า เผยให้เห็นหมอนไร้ปลอก 2 ใบวางอยู่บนฟูกไร้ผ้าปู  ของใช้ในห้องถูกจัดเป็นระเบียบเหมือนว่าไม่เคยถูกใช้งาน

“ขอเข้าไปก่อนได้ไหม?” เบียร์เอ่ยออกมา เห็นโซดายืนกำมือแน่นอยู่กลางห้อง

สปายลังเลอยู่ชั่วอึดใจ เหลือบมองไปด้านหลังเบียร์และน้ำแข็ง

…มากันแค่สองคนใช่ไหม?

“มาสิ” สปายหลบทางให้ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมวางขวดแก้วในมือ

สปายปิดประตู ยังคงมองเจ้านายด้วยสายตาหวาดระแวง

เจ้านายทั้งสองคนทิ้งตัวนั่งลงที่พื้นกลางห้อง คนเป็นลูกน้องได้แต่ยืนมองอย่างหวาดๆอยู่ไม่ไกล

“พวกคุณมาทำไม?” สปายถามพลางหาที่นั่งให้ห่างจากเจ้านายให้มากที่สุด …เผื่อเจอแบบเมื่อวานจะได้รับมือทัน

“ทำไมวันนี้พวกเธอไม่ไปทำงาน?” เบียร์ถาม

ตอนนั้นเองโซดาวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆสปาย เด็กน้อยมีท่าทีระแวงจนสังเกตได้ เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ

“…พ…พวกผมไม่สบายนิดหน่อยครับ” โซดาก้มหน้าตอบ

เบียร์นิ่งมองโซดาไม่วางตา มองแล้วก็รู้สึกขัดหูขัดตาแปลกๆ ทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้นนะ? เดี๋ยวก่อน

…นั่น… นั่นรอยอะไร!

รอยแดงช้ำตามแขนตามขานั่น รอยฟกช้ำบนใบหน้านั่น!

เบียร์ละสายตามองสปาย… เพิ่งได้เห็นบางสิ่งแปลกตา

มือของสปายที่ถูกพันไว้!

“มือเธอเป็นอะไร?!” น้ำแข็งถามเสียงดัง ลุกพรวดเข้าไปหาสปายโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัว สปายเบิกตากว้าง กระเถิบหนีลนลาน

“ไปโดนอะไรมา!” น้ำแข็งประคองมือน้อยๆข้างที่เป็นแผลมาดูใกล้ๆ

สปายชะงัก เผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่

โซดาเห็นน้ำแข็งถลาเข้ามาใกล้สปายแล้วก็พลอยตกใจไปด้วย

น้ำแข็งนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าสปาย ระยะห่างเพียงนิดทำให้น้ำแข็งสังเกตสิ่งผิดปกติได้ชัดเจนมากขึ้น

ต้นคอขาวประดับไปรอยช้ำ ท่อนแขนเต็มไปรอยแดงฟกช้ำและรอยบาดพร้อมคราบเลือดแห้งกรัง

น้ำแข็งประคองใบหน้าหวานของสปาย ร่างเล็กสะบัดหน้าหนี แต่น้ำแข็งก็ตามไปจับยึดไว้แน่น

…นี่มันอะไร!

“ใครทำ!” น้ำแข็งกัดฟันแน่น มือหนาไล้รอยช้ำตามมุมปากและข้างแก้ม  ไม่นานก็ต้องเอามือออก

แต่ละรอยแผลที่ไล้สัมผัสดั่งถูกเข็มร้อยเล่มปักลงกลางอก ยิ่งไล้สัมผัส ยิ่งปวดแปลบในอก

ใครมันทำวะ! จิตใจมันทำด้วยอะไร!

“พวกผม…โดนนักเลงแถวนี้หาเรื่องน่ะครับ” โซดาเป็นคนตอบ

เบียร์ได้แต่นั่งมองโซดาอยู่เงียบๆ …ไม่เชื่อว่าจะแค่โดน”นักเลงหาเรื่อง”

น้ำแข็งพยายามซักสปาย แต่สปายก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย

เบียร์ลุกมาหาโซดา ฉุดตัวโซดาพาไปอีกมุมของห้อง

“บอกความจริงมา” เบียร์เอ่ยเสียงเข้ม

“พวกผม…โดนนักเลงแถวนี้หาเรื่องครับ” โซดาไม่ยอมสบตาเบียร์แม้แต่น้อย

“โซดา นักเลงมันหาเรื่องแบบไหนถึงต้องทิ้งรอยคิสมาร์กไว้ที่ต้นคอฮะ?!” เบียร์เอ็ดพลางชี้ไปที่สปาย “รอยชัดขนาดนั้น จะแก้ตัวว่ายังไง?”

โซดากลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ ไร้คำแก้ตัว

“ได้…ไม่พูดไม่เป็นไร”

ทันใดนั้นร่างเล็กของโซดาปลิวหวือเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของคนตรงหน้า โซดาเบิกตากว้าง

“คุณเบียร์!” โซดาดิ้นขลุกขลัก มือบางกำแน่น รัวทุบแผ่นหลังกว้างด้วยความตกใจ

“ขอโทษนะ…” มือบางชะงักกับประโยคของคนตรงหน้า

“ขอโทษนะที่พวกเราไม่ได้มาส่ง… ขอโทษ” เบียร์ฝังจมูกลงกับเรือนผมของคนในอ้อมกอด

“คุณเบียร์!..” โซดาอุทานอย่างตกใจ

ไม่ใช่ความผิดของคุณเบียร์! จะมาขอโทษทำไม!

“ถ้าพวกเรามาส่ง พวกเธอก็คงไม่ต้องโดนทำร้าย” เบียร์ลูบเรือนผมนุ่มของคนในอ้อมกอด ริมฝีปากหนาแนบเข้ากับหน้าผากเนียน โซดาชะงักนิ่ง

กระแสอบอุ่นชวนไว้วางใจแผ่ออกมาจากอ้อมกอดอุ่น

ความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่าที่โซดาต้องการ…

…เอาอีกแล้ว…แค่นี้ก็ร้องไห้อีกแล้ว จะร้องไห้ทำไมโซดา!

“ไม่เป็นไรนะ…ลืมเรื่องร้ายๆนั่นซะ” เบียร์รู้สึกถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด เบียร์หลับตาลง กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

โซดาไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกแล้ว… ได้แต่ซุกหน้าอยู่กับแผ่น อกกว้าง ปล่อยน้ำตารินไหลออกมา

สปายเห็นโซดาร้องไห้แล้วก็ชะงักไป

“ฉันพูดกับเธอดีๆแล้วนะ…สปาย ฉันขอโทษ”

สปายได้ยินน้ำแข็งพูดประโยคนี้มาหลายรอบแล้ว แต่สปายยังคงไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไร ยิ่งน้ำแข็งนิ่งมองใบหน้าหวานยิ่งเห็นรอยฟกช้ำแล้วยิ่งโมโห!

และที่น่าโมโหกว่านั้นคือสปายไม่ยอมพูดะไรเลย!

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอแบบที่พวกมันทำกับเธอแน่ๆ” ประโยคของน้ำแข็งทำเอาสปายเบิกตากว้าง

คุณน้ำแข็งรู้?!

“รอยพวกนี้…” น้ำแข็งยื่นมือไปสัมผัสรอยแดงบนต้นขอขาว สปายกระเถิบหนีทันที น้ำแข็งชะงัก

“ฉันไม่ทำอะไร …ไม่ต้องกลัว” น้ำแข็งขยับเข้าไปใกล้ สปายกระเถิบหนีจนแผ่นหลังเล็กแนบสนิทกับฝาผนัง

น้ำแข็งได้แต่มองตามนิ่งๆ ไม่พาตัวเองเข้าไปใกล้ร่างน้อยนั้น จู่ๆก็รู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตา

น้ำแข็งลุกขึ้นยืน หันหลังให้ร่างน้อยที่นั่งชันเข่าอยู่มุมห้อง

น้ำใสหยดหนึ่งรินไหลจากดวงตาคู่คม มือหนาปัดทิ้งทันที

น้ำแข็งหลับตาลง กำมือแน่น

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ น้ำแข็งคิดเล่นๆว่าสปายคงโกรธเขาเลยประท้วงด้วยการไม่ไปทำงาน และยอมรับว่าเหตุผลแรกที่เขามาหาสปายตอนตีสามแบบนี้เพราะตั้งใจมาขอโทษ…

น้ำแข็งอยากขอโทษสปายกับเรื่องร้ายๆที่เคยทำให้สปายรู้สึกไม่ดี แต่ตอนนี้น้ำแข็งกลับอยากขอโทษสปายที่ปล่อยให้สปายต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้!

…สปายในตอนนี้ ไม่เหมือนสปายคนเก่าเลย

สายตาที่เคยแข็งกร้าวคู่นั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดระแวง

มือน้อยๆคู่นั้นที่ยังชกหน้าเขาอยู่เลย ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแผล

ร่างเล็กที่เคยเข้มแข็ง ตอนนี้เอาแต่สั่นเทาหลบมุม

…น้ำแข็งแทบไม่กล้าคิดว่าสปายต้องเจออะไรมา แต่อาการของสปายทำให้น้ำแข็งต้องยอมรับความคิดนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้!

น้ำแข็งหันมาเผชิญหน้ากับสปายอีกครั้ง

สปายค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาใสไม่ละสายตาไปจากน้ำแข็ง

น้ำแข็งเบือนหน้าหนีสายตาของสปาย ไม่สามารถทนมองสายตาหวาดระแวงนั้นได้

เบียร์ที่ดูน้องชายอยู่สักพัก เดินเข้าไปตบไหล่น้ำแข็งเบาๆ โซดาตรงเข้าไปหาสปาย

น้ำแข็งเห็นสปายคว้ามือโซดามาจับไว้แน่นแล้วยิ่งปวดใจ

…สปายกลัวเขา?

เบียร์เห็นท่าทางของคนเป็นน้องแล้วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“ไม่ต้องคิดอะไรให้วุ่นวายแล้ว” เบียร์พึมพำเบาๆอย่างให้กำลังใจ

น้ำแข็งสบตาคนเป็นพี่ พยักหน้าให้น้อยๆ

…เป็นอันรู้กัน

เบียร์หันไปมองสปายกับโซดาก่อนเอ่ยออกมา

“อย่าอยู่ที่นี่ต่อไปเลยนะ ไปอยู่กับพวกเราเถอะ”






แค่ทำงานกลางคืน





มาแล้วค่ะ ^///////^ ฮี่ๆ
ไม่ช้าเนอะ > < งวดนี้หายไปไม่ถึงเดือน แฮ่ๆ

แรงใจและแรงทวงมีความหมายเสมอ จริงๆนะคะ > <   :mew1:
ดูโรคจิตเบาๆ ฮ่าๆๆๆๆ ต้องโดนแส้ โดนน้ำตาเทียน ถึงจะมีแรงเขียนต่อได้ > <  :katai4:



เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-01-2015 02:10:50
สงสารสปายกับโซดามากเลย. ว่าแต่จะยอมไปอยู่กะสองพี่น้องง่ายๆเหรออออ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-01-2015 02:29:22
ความสงสารจุกอกจน...
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 22-01-2015 04:12:50
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 22-01-2015 06:32:47
ไปอยู่กับพี่ๆนะเด็กๆ
จะได้ปลอดภัย รอตอนต่อไปนะะะะ :hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 22-01-2015 07:23:08
น้องจะไปไหม
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 22-01-2015 07:52:07
เหมือนน้ำแข็งจะเจองานหนักกว่านะ   :laugh:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Melonlove ที่ 22-01-2015 07:58:16
อยากให้  โซดากับสปาย ไปอยู่กับพี่เค้า  อ่านตอยนี้น้ำตาซึม  หวังว่าคงไม่เจออะไรที่มันแย่แบบนี้น๊า สู้ๆๆลูก :hao5: :hao5: :hao5::hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 22-01-2015 08:22:42
ดีนะที่ไม่เป็นไรมาก แต่ก้มีผลทางจิตใจล่ะนะ  :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 22-01-2015 08:36:23
คุณเบียร์น่าจะเอาไปอยู่ด้วยตั้งนานแล้วนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 22-01-2015 09:18:11
โอยยย... สงสารน้องสปาย น้องโซดา  :monkeysad:
เห็นใจคุณเบียร์คุณน้ำแข็งด้วย รู้สึกผิดมากสินะ
พาน้องๆไปอยู่ด้วยให้ได้นะ

ปล.คนเขียนชอบให้ทวงก็ไม่บอก นี่อยากทวงอยู่แต่เกรงใจ
ต่อไปนี้จะทวงทุกวัน!!! (พูดเล่นนะ อิอิ)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 22-01-2015 10:14:59
น่าสงสารจัง ทำไมต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆนะ เบียร์ กับ น้ำแข็ง ดูแลดีดีหน่อยสิ รู้มั้ย!!!
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-01-2015 12:00:58
สงสารสปาย ความรู้สึกกลัวเรื่องแบบนี้
ให้เวลาผ่านไปเท่าไรก็ไม่มีวันหาย
แต่มันคงทุเลาลงเมื่อเวลาผ่านไป

อยาอยากอยากให้ทั้งคู่เปิดใจรับความช่วยเหลือ
อาจไม่ต้องไปอยู่ด้วยกัน แต่อยากให้ไปอยู่ในสายตา
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 22-01-2015 12:35:49
น่าสงสารทั้งสองคนเลยอะ
มาต่อเร็วๆนะ   :katai4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Running girl~ ที่ 22-01-2015 12:56:32
รู้สึกชอบสปาย 55555
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 22-01-2015 23:26:48
 :เฮ้อ: ไปอยู่กับพี่เค้าเถิดลูก

มาต่อเร็วเด้อค่ะ  :call:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Flowerrice13 ที่ 28-01-2015 00:40:11
มาต่อยาวววววๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 28-01-2015 01:34:56
 :sad4:

 :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: NRedu ที่ 28-01-2015 13:13:39
น้ำตาซึมหลายตอนเลย  คอยดูนะ น้ำแข็ง แกจะหลงน้องจนโงหัวไม่ขึ้น
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 28-01-2015 15:51:18
มาต่อไวไวนะค้าาาาาาาาาาาาา  :ling1: :ling1: :call: :call:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 30-01-2015 21:55:04
แง่ๆๆ ร้องไห้เลย สนุกมากเลยอ่าเรื่องนี้

สงสารน้องโซดา สปาย และที่สำคัญ น้ำแข็งงงง แกซวยแล้ววววฮ่าๆๆๆๆ

น้องจะยอมไปอยู่ด้วยเร้อออ ทำตัวลวนลามเด็กอายุ 16 บร๊ะ!!! คุกๆๆๆๆๆๆๆ

สงสารมากๆเลยครับ ช่วยอนุเคราะห์น้องๆหน่อยนะครับ เห้อชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ก็ต้องดิ้นรนกันไป



หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 02-02-2015 18:01:07
เข้ามาดัน เข้ามารอ น้องๆของพี่
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 02-02-2015 18:46:46
อืมๆ  เจอสิ่งดีๆกันมั่งนะทั้ง 2 คน
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 03-02-2015 00:16:41
สงสารสปายกับโซดา สปายไปอยู่กับน้ำเเข็งเถอะ   :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 14 รับรู้ (22/1/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 03-02-2015 00:18:11
สงสารสปายกับโซดา สปายไปอยู่กับน้ำเเข็งเถอะ   :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 04-02-2015 01:25:45
Chapter 15



ความมืดปกคลุมทั่วท้องฟ้า แสงสีทองยังไม่แตะขอบฟ้าแม้แต่นิด

เวลาดำเนินไปเชื่องช้านักในความรู้สึกของโซดา

โซดานั่งเคียงข้างสปายอยู่บนฟูกไร้ผ้าปู  เยื้องไปไม่ไกลมีเจ้านายหนุ่มสองคนนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นห้อง

“ไปอยู่บ้านฉัน” น้ำแข็งบอกเสียงแข็ง

“พวกผมไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านให้คุณหรอก” สปายตอบไม่มองหน้า

 “แล้วใครเขาให้เธอจ่ายค่าเช่า!” น้ำแข็งขึ้นเสียงเล็กน้อยทำเอาสปายเบิกตากว้างด้วยความตกใจ  เบียร์วางมือบนบ่าน้องชาย…รั้งสติไว้

“พวกเธออย่าอยู่ห้องนี้เลยนะ ย้ายออกจากจากที่นี่เถอะ จะรอให้มันมีรอบสองก่อนหรือไงพวกเธอถึงจะย้าย” เบียร์ขมวดคิ้วแน่น 

“…พวกนั้นก็โดนจับไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ” โซดาตอบเสียงเบา

“ทำไมถึงมั่นใจว่าจะไม่มีใครกล้าทำอะไรแบบนั้นอีก…” เบียร์ถอนใจเบาๆ  โซดาไม่ตอบ เม้มปากแน่น

เบียร์อยากจะจับทั้งโซดาและสปายโยนจากห้องนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

แต่ทำไม่ได้!

เพราะรู้ว่าบังคับฝืนใจไม่ได้เลยต้องมานั่งใจเย็นเล่นสงครามจิตวิทยาเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยทั้งสองคนอยู่อย่างนี้

“คุณเบียร์…” โซดาครางเสียงเบา  “พวกผมย้ายไปไหนไม่ได้จริงๆ”

เบียร์ขมวดคิ้วแน่น “ทำไม?”

ห้องเช่าแบบนี้มันน่าอยู่ตรงไหน?!  ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัย สภาพแวดล้อมก็ไม่ดี  เห็นๆกันอยู่ว่ามันอันตรายแค่ไหน! ทำไมถึงอยากอยู่นัก!

ทำไมถึงดื้อแบบนี้!

“พวกผมคงไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าให้คุณเบียร์…”  โซดาก้มหน้ามองพื้น

“หยุดพูดเรื่องค่าเช่าบ้าบออะไรนั่นซะทีเถอะ” เบียร์ตีหน้าหน่าย โซดาอ้าปากพะงาบคล้ายอยากจะพูดต่อ แต่เบียร์ไม่ให้โอกาส

“จะเอาอะไรไปบ้าง บอกมา ฉันเก็บให้” เบียร์พูดจริงทำจริง ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าเตรียมกวาดทุกอย่างอออกมา โซดารี่เข้ามาขวางทันที

“ม่ะ…ไม่ต้องครับ”

“จะเก็บเอง?”

“พวกผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เบียร์กำมือแน่น ยอมก้าวถอยหลังออกไปก่อน  ความอดทนใกล้จุดสูงสุดมากเกินไป

…กลัวมันระเบิดออกมา

น้ำแข็งเห็นท่าไม่ดี เข้ามาช่วยรั้งสติพี่ชายไว้

“ถ้าเธอไม่อยากอยู่ที่บ้าน งั้นไปอยู่ที่ร้านก็ได้”

“แต่ว่า…ที่นั่นไกลจากโรงเรียนของสปายมากเลยนะครับ” โซดาเอ่ยเสียงเบา  สปายได้ทีจึงพูดออกมาบ้าง

“ผมไม่มีค่ารถไปโรงเรียนทุกวันหรอก”

“ฉันมาส่งทุกวันก็ได้” น้ำแข็งสวนกลับทันที

“คุณจะลำบากขนาดนั้นเพื่ออะไร?” สปายขมวดคิ้วใส่

น้ำแข็งชะงักไป…ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“…งั้นเธอจะเอายังไง? จะอยู่ที่บ้านหรืออยู่ที่ร้าน?” เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง

…ขอเวลาอีกนิด แล้วจะกลับมาตอบคำถามของสปายนะ…

“พวกผมไม่ไปไหนทั้งนั้น” สปายตอบเสียงแข็ง

น้ำแข็งกับเบียร์แทบจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ 

เบียร์กลับไปทิ้งตัวนั่งลงข้างน้ำแข็งเงียบๆ  โซดาเห็นอย่างนั้นเลยยอมกลับไปนั่งข้างสปาย เป็นเวลาหลายนาทีที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

“ถ้าฉันให้พวกเธอยืมเงิน…”

ประโยคของเบียร์ เรียกความสนใจของโซดาได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กเงยหน้าสบตาคนพูด เบียร์เห็นอย่างนั้นเลยรีบพูดต่อ

“ฉันจะให้พวกเธอยืมเงินไปเช่าห้องใหม่  ที่ๆมันใกล้โรงเรียนของสปายแล้วก็ปลอดภัยกว่าที่นี่”

โซดาเม้มปากแน่น ขมวดคิ้วน้อยๆ

“แต่ว่า…”

“กลัวไม่มีเงินคืนฉัน?” เบียร์ต่อประโยคคล้ายอ่านใจโซดาได้

“…ครับ”

“เธอก็ทำงานที่ร้านของฉันเหมือนเดิม หรือเธอจะมาทำงานที่บ้านฉันก็ได้ ฉันจะหักหนี้จากเงินเดือนของพวกเธอ”

โซดามีสีหน้าครุ่นคิด เบียร์กับน้ำแข็งมองหน้ากันทันที

…เหมือนจะเริ่มเกลี้ยกล่อมได้แล้วแฮะ

“เธออาจจะเจอห้องเช่าที่ดีและราคาถูกกว่าที่นี่ก็ได้นะ” บทเซลแมนไม่ยากเท่าไรสำหรับเบียร์ 

“จริงๆ…ฉันก็พอรู้มาบ้างนะว่ามันมีที่ๆดีและถูกกว่าที่นี่  เอ๊ะ!... สปายอยู่โรงเรียนอะไรนะ?” เบียร์แสร้งถาม  โซดารีบบอกชื่อโรงเรียนทันที

“ใช่เลย! แถวนั้นแหละ รู้สึกว่า…ส่วนใหญ่ที่เช่าอยู่ก็เป็นนักศึกษา…”

ให้เบียร์พูดน่ะพอได้ แต่อย่าคิดว่าที่พูดไปทั้งหมดมันเป็นความจริง

…อะไรที่ยกมาเกลี้ยกล่อมได้ก็เอามาก่อนนั่นล่ะ

โซดากับสปายหันไปคุยกันเคร่งเครียด เห็นอย่างนั้นแล้วเบียร์กับน้ำแข็งลอบมองหน้ากันทันที

“มึงคิดว่าจะได้ผลไหมวะ?” เบียร์ซุบซิบกับน้องชาย น้ำแข็งถอนหายใจเบาๆ

“เอาจริงๆนะ กูก็เดาไม่ได้ แต่ดูท่าทีของทั้งสองคนแล้ว คงจะเริ่มเชื่อบ้างแล้วมั้ง”

“กูก็คิดว่างั้นนะ แต่กูกลัวน้องหันมาบอกว่า ‘ไม่ดีกว่าครับ’ …ทีนี้ล่ะมึง ถ้าอุ้มได้ อุ้มไปขึ้นรถเลยนะเว้ย” น้ำแข็งตบบ่าพี่ชายเบาๆ เบียร์พยักหน้าตอบ คล้ายบอกว่า ‘รู้ว่าเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว’

“คุณเบียร์ครับ…” เสียงของสปายดังขัดบทสนทนาของเจ้านายหนุ่ม

น้ำแข็งกับเบียร์ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังกลั้นใจรอฟังประโยคต่อมา

“พวกผมคงต้องขอรบกวนแล้วล่ะครับ”

น้ำแข็งกับเบียร์ได้ยินอย่างนั้นแทบวิ่งรอบห้อง แต่ทำได้เพียงถอนหายใจแรงๆ สบายใจ… อย่างน้อยน้องก็พูดออกมาแล้ว ที่เหลือก็คือพาตัวน้องๆออกไปจากที่นี่…ให้เร็วที่สุด

“เก็บของเลย ไม่ต้องอยู่ต่อแล้ว” เบียร์ไม่พูดเปล่า ตรงเข้าหาตู้เสื้อผ้าอีกรอบ

“ตะ…ตอนนี้เลยเหรอครับ?” โซดาเบิกตากว้าง

“ใช่! จะรออะไรอีกล่ะ?  รีบย้าย จะได้ไปพักผ่อนที่ห้องใหม่เร็วๆ” เบียร์เปิดตู้เสื้อผ้า จับเสื้อผ้าโยนลงบนฟูกเปลือย  กองแรกผ่านไป เบียร์กำลังจะคว้าเสื้อผ้ามาโยนอีกกอง โซดาก็เข้ามายื้อเสื้อผ้าจากมือของเบียร์

“…ผมทำเองดีกว่าครับ” โซดาเอ่ยเสียงเบา เบียร์ยอมปล่อยเสื้อผ้าในมือ โซดาเอาไปวางกองรวมกันบนฟูก หยิบเสื้อผ้าที่เหลือออกมา คว้าลังกระดาษเปล่าสีน้ำตาลได้ก็เอามาใส่ผ้าพับไว้

สปายหาลังกระดาษได้อีกใบ มันคือลังเปล่าที่โซดาเคยขนมาจากร้าน  เผื่อไว้ใส่ของใช้ แล้วมันก็ได้ใช้งานจริงๆสักที

“ทำอะไรน่ะ?” เสียงของน้ำแข็งดังมาจากด้านหลัง สปายสะดุ้งเบาๆ

“เก็บของ…” ถึงไม่มีหางเสียง แต่น้ำแข็งก็รู้สึกว่าน้ำเสียงของสปายอ่อนลงกว่าทุกครั้ง

น้ำแข็งเห็นสปายค่อยๆเก็บหนังสือเรียนใส่ลังด้วยความทุลักทุเล มือน้อยๆถูกพันไว้อยู่ หยิบจับอะไรได้ไม่ถนัดนัก

“ฉันเก็บให้” น้ำแข็งนั่งขัดสมาธิบนพื้นข้างๆสปาย หยิบหนังสือกว่ายี่สิบเล่ม วางเรียงไว้ในลัง ชั่ววินาทีหนึ่งสปายเผลอมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนข้างๆ  …แต่ไม่ทันไรก็ต้องเบือนหน้าหนีเราเพราะคนข้างๆดันหันมาสบตากันเสียนี่

สปายสะดุ้งเล็กน้อย จู่ๆก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเสียนี่  สปายมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่มีอะไรเป็นจุดโฟกัสสายตาได้ การลุกหนีออกไปจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

พลันรอยยิ้มเล็กๆถูกประดับบนใบหน้าคม …แต่ทว่าสปายกลับไม่ทันเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าคมคายนั้นเลย

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่ทราบได้ กว่าจะรู้ตัว แสงสีทองก็สาดส่องทั่วท้องฟ้าแล้ว

“หมดแล้วนะ?” เบียร์ถามย้ำ

โซดาเงยหน้าจากลังกระดาษ “ครับ” มือน้อยๆปิดเทปกาวบนฝากล่องเสร็จพอดี

เบียร์ควักสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง โทร.หาลูกน้องคนสนิท

“คม… เดี๋ยวมาขนของ….”  เบียร์ออกคำสั่งให้คมมาขนของที่ห้องของโซดาและสปาย  ไม่ลืมบอกพิกัดที่อยู่ และไม่ลืมกำชับว่ามาให้เร็วที่สุด

“คือว่า…”โซดาก้าวเท้าช้าๆเข้าไปหาเบียร์

“ข้าวของของพวกผมก็มีแค่นี้ …พวกผมขนกันเองได้ครับ ไม่ต้องรบกวนพี่เขาดีกว่า”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า…”  เบียร์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้ผมนุ่มของโซดา

ร่างเล็กชะงักไปนิด เบียร์ยิ่งหุบยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางนั้น

“เสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ” เบียร์หันไปพยักหน้าให้น้ำแข็ง

เบียร์เดินนำออกไปก่อน โซดาและสปายเดินตาม มีน้ำแข็งรั้งท้าย

แต่ทว่าขณะที่โซดากำลังจะก้าวออกจากห้อง ไม่วายต้องหันหลังกลับไปมองห้องนี้อีกครั้งอย่างอาวรณ์  สปายเองก็ไม่ต่างกัน

…ถึงจะเจอเรื่องแย่ๆที่ห้องนี้ แต่ก็อยู่ที่มีตั้งเกือบครึ่งปี…อดใจหายไม่ได้

“ทิ้งความทรงจำร้ายๆไว้ที่นี่ซะ อย่าหันกลับไปมองอีก” น้ำแข็งเอ่ยออกมา

ทั้งโซดาและสปายได้แต่ถอนใจแรงๆ  เป็นโซดาที่หันหลังเดินอออกไปก่อน ไม่นานสปายก็เดินตามไป น้ำแข็งเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย

เบียร์พาโซดาและสปายไปทำเรื่องย้ายออก น้ำแข็งยืนกอดอกพิงรถเบนซ์คันงามของพี่ชายอยู่ด้านนอก

ใช้เวลาไม่นาน เรื่องย้ายออกก็เสร็จเรียบร้อย ประจวบเหมาะกับที่คมและลูกน้องมาถึงพอดี

เก๋งสี่ประตูสองคันถูกขับมาจอดใกล้กับรถเบนซ์ของเบียร์ น้ำแข็งยิ้มร่าทันที…

เพราะตอนขามาถูกบังคับให้มากับพี่ชาย มาสองคนแต่กลับสี่คน จะนั่งเบนซ์สองที่นั่งออกไปทั้งสี่คนก็คงจะไม่เหมาะ
“พี่คม ยืมรถหน่อยสิ” คมชะงักไปนิด ขมวดคิ้วน้อยๆ..

“ครับ?…”

“ขอบคุณครับ” น้ำแข็งฉวยกุญแจรถมาจากมือคมทันที คนเป็นลูกน้องจะร้องปฏิเสธก็ไม่ทันเสียแล้ว

น้ำแข็งตรงเข้าไปหารถเก๋งสี่ประตูสีดำคันงาม

เบียร์เห็นการกระทำเหมือนเด็กๆของน้ำแข็งแล้วได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ แต่กระนั้นก็ยังเห็นด้วยกับความคิดของน้ำแข็งอยู่ดี

“ไวจริงๆนะมึง” เบียร์ร้องแซว น้ำแข็งเพียงยักไหล่น้อยๆ

“มาเร็วเข้า” เบียร์หันไปเรียกสปายและโซดาที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดูเหมือนเด็กๆยังสับสนว่าจะเอายังไงกับชีวิต …เบียร์เดาว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องย้ายห้อง คงไม่ได้คิดจะไปหาห้องกันเองหรอกนะ

“มาขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวไปหาห้องใหม่กัน”เบียร์เร่งย้ำ สปายและโซดาก้าวเท้าเร็วๆเข้ามาหาทันที

น้ำแข็งไม่รอให้โซดาและสปายเดินมาถึงตัวเบียร์ เจ้านายคนน้องเข้าไปกันสปายออกจากโซดา ทำเอาร่างเล็กๆที่ถูกกันถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ขึ้นคันนู้น คันนี้มีแค่สองที่นั่ง” น้ำแข็งเห็นสปายเอาแต่ยืนอ้าปากค้างเลยถือวิสาสะจับข้อมือบาง จูงให้ไปขึ้นรถด้วยกัน

โซดากำลังจะหันไปร้องเรียกคุณน้ำแข็ง ตั้งท่าพร้อมวิ่งตาม แต่ทว่ากลับโดนเจ้านายคนพี่ฉวยข้อมือเข้าให้เสียก่อน

“เธอขึ้นคันนี้น่ะถูกแล้ว” เบียร์เปิดประตูรถให้ร่างเล็ก โซดาเซไปนิดตามแรงดึง กว่าจะตั้งหลักได้ก็ถูกจับวางในที่นั่งข้างคนขับแล้ว

ทุกคนเข้าประจำที่ รถยนต์สองคันติดเครื่องเตรียมพร้อม คนเป็นพี่ออกรถนำไปก่อน คนน้องคอยขับตามไปไม่ห่าง

การจราจรบนท้องถนนเคลื่อนตัวได้เป็นระยะๆ  รถยนต์ทั้งสองคันขับเลี้ยวไปตามถนนสายหลักอย่างช่ำชอง

สปายนิ่งมองท้ายรถคันข้างหน้า จำได้แม่นว่าคือคันที่เพื่อนตัวเองอยู่ในนั้น

สปายไม่กล้าแม้แต่จะผละสายตาออกจากภาพตรงหน้า ไม่กล้าหันมองบรรยากาศข้างทาง ไม่ได้สนใจความหมายของเพลงที่บรรเลงเบาๆอยู่ในรถ

น้ำแข็งถอนหายใจรอบที่สิบกว่าๆ … ไม่ว่าเขาจะชวนสปายคุยยังไง ร่างเล็กก็ไม่สนใจจะตอบคำถามเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

“นอนพักก็ได้ นั่งอย่างนั้นไม่เมื่อยเหรอ?” น้ำเสียงอ่อนโยนจนน้ำแข็งเองยังแปลกใจ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำเสียงแบบนี้เป็นด้วย

สปายยังคงนั่งหน้ามองตรงอยู่นิ่งๆ สิ่งเดียวที่ทำให้น้ำแข็งรู้ว่าสปายคือสิ่งมีชีวิตคือดวงตากลมโตที่กระพริบปรับแสงเป็นพักๆ

“สปาย…”  เรียกชื่อเสียงแผ่ว

สปายโกรธหรือกลัว? หรือกำลังคิดอะไรอยู่? น้ำแข็งเดาไม่ได้เลย ถ้าเจ้าตัวพูดอะไรออกมาบ้าง ก็ยังพอจับความรู้สึกได้
…ทำยังไงล่ะทีนี้ ไอ้น้ำแข็งเอ๊ย~

สปายจ้องมองรถคันข้างหน้าไม่ให้คลาดสายตา จนกระทั่งสปายรู้สึกว่าบรรยากาศสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไป จากสภาพการจราจรหนาแน่นบนถนนสายหลัก กลายเป็นถนนโล่งว่าง สปายรู้สึกถึงตัวรถที่ถูกเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น สปายตกใจจนเผลอจิกเกร็งปลายนิ้วเท้า  พลันสปายเหลือบมองข้างทาง …

บ้านหลังมโหฬารถูกล้อมรอบด้วยรั้วประดับลายสวยงาม สนามหญ้ากว้างขวางสีเขียวเด่นชัด ยัง…รถยังไม่เลี้ยวเข้าบ้านหลังนั้น รถเคลื่อนตัวไปอีก แล้วก็เจออีก บ้านหลังมโหฬารอีกแล้ว สปายจำไม่ได้ว่าตั้งแต่เลี้ยวเข้าถนนเส้นนี้ เขาเจอบ้านหลังมโหฬารไปกี่หลังแล้ว

…แล้วตึกแถวล่ะ? ห้องเช่าล่ะ? เดี๋ยวนี้เขาให้เช่าห้องในคฤหาสถ์แล้วหรือไง?

“ที่นี่ที่ไหน?” สปายหันขวับมองคนข้างๆ  น้ำแข็งจุดยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อย สบตากับเด็กน้อยชั่วครู่หนึ่ง

…ไร้คำโต้ตอบจากร่างสูง   สปายขมวดคิ้วแน่น

“ผมถามว่าที่นี่ที่ไหน?”

“ฉันถามเธอไปตั้งหลายคำถาม เธอยังไม่ตอบฉันสักคำถามเลยนะ”

น้ำแข็งเห็นสปายกระแทกหลังกับเบาะรถแรงๆไปทีนึง …ดูเหมือนจะเจ็บหลังนะนั่น

“คุณบอกว่าจะไปหาห้องเช่า แล้วไหนล่ะ?” สปายมองซ้ายมองขวา หันกลับไปมองข้างหลังก็เจอแต่คฤหาสถ์หลังใหญ่กับถนนโล่งๆ

น้ำแข็งไม่โต้ตอบ มือหนาหมุนพวงมาลัยพารถเลี้ยวไปยังสถานที่เป้าหมาย

คฤหาสน์หลังหนึ่งปรากฏเบื้องหน้าสปาย

“เอาล่ะ ถึงแล้ว” รถหยุดนิ่ง น้ำแข็งลงไปแล้ว

สปายเห็นอย่างนั้นเลยรีบวิ่งตามคนตัวสูงที่สาวเท้าเดินนำไปก่อน

“คุณพาผมมาที่แบบนี้ทำไม?!” สปายวิ่งไปดักหน้า

“ให้เวลาเธอตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่หรือจะอยู่ที่อื่น” น้ำแข็งอมยิ้มน้อยๆ มือหนาฉวยข้อมือบาง ออกแรงดึงเบาๆให้เดินไปด้วยกัน

น้ำแข็งพาสปายเข้าไปถึงห้องนั่งเล่น ที่นั่นมีเบียร์กับโซดานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

สปายสะบัดมือหนีน้ำแข็ง ตรงเข้าไปหาเพื่อนตัวเองที่นั่งขมวดคิ้วอยู่

“ไม่ตลกเลยนะครับ” โซดาเอ่ยเสียงแข็ง

“ฉันก็ไม่ได้เล่นตลก~” น้ำเสียงเบียร์ติดอ้อนเล็กๆ

“คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าที่นี่ที่ไหน?” โซดาถามต่อ

“บ้านฉันเอง…”

“พาผมมาทำไม?”

“พวกเธออยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้…”

“ไม่ครับ!”

เบียร์ชะงักไปนิด นี่คงเป็นครั้งแรกที่โดนโซดาขึ้นเสียงใส่

“ห้องเช่าไม่ได้หาง่ายๆนะ อยู่ที่นี่ไปก่อนเนอะ เดี๋ยววันหลังจะพาไป”

เบียร์ไม่แน่ใจว่าที่พูดไป เขาเรียกว่าหลอกล่อหรือเปล่า

โซดาขบริมฝีปากล่างแน่น ใบหน้าบูดบึ้ง ใกล้หมดความอดทน

“คุณหลอกผม”

คำนั้นของโซดาทำเอาเจ้านายหนุ่มทั้งสองคนแทบสะอึก สองพี่น้องเจ้าของผับมองหน้ากันนิ่งงัน

“เอาไงล่ะทีนี้?” เบียร์กระซิบเสียงอ่อน คนเป็นน้องส่ายหน้าช้าๆตอบกลับมา

“ขอโทษที่รบกวนนะครับ พวกผมจะออกไปเดี๋ยวนี้” โซดาจับมือสปายแน่น หันหลังเตรียมเดินออกไปจริงๆ

“ฮะ…เฮ้ย! เดี๋ยวๆ” เบียร์ตรงเข้าไปขวาง

เบียร์ก้มสบตากับร่างเล็กของโซดา พลันใจหล่นวูบ

…ดวงตาใสมีหยาดน้ำเกาะพราวใกล้ล้นทะลัก

“อะ…เอ่อ ขอโทษ” เบียร์เอ่ยอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตาน้อง

“เดี๋ยวพาไปก็ได้” แบบนี้เรียกว่าง้อหรือเปล่านะ

“ผมเชื่อคุณได้เหรอ?”

เบียร์แทบทึ้งหัวตัวเอง …ทำไมโซดารั้นกว่าที่คิดขนาดนี้ล่ะ!

“พักผ่อนกันก่อนดีกว่าน่า อาบน้ำอาบท่า กินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน”

“ทำตามที่ไอ้เบียร์บอกเถอะ เราจะช่วยพวกเธอจริงๆ ไม่ต้องกลัวว่าเราจะหลอกหรอก ตอนนี้พักกันก่อน” น้ำแข็งช่วยพูด

โซดากับสปายมีทีท่าดีขึ้น เด็กๆค่อยๆคลายปมคิ้วที่ขมวดแน่น

“ก็ได้ครับ”

โซดาและสปายยอมสงบปากสงบคำ  แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัดนัก

เจ้านายสั่งให้อาบน้ำ เด็กๆก็แค่ล้างหน้า เจ้านายบอกให้กินข้าว เด็กๆก็แค่ดื่มน้ำเปล่าคนละแก้ว

ท่าทางของเด็กๆทำเอาคนเป็นเจ้านายต้องถอนใจแรงๆรอบที่เท่าไรของวัน จำไม่ได้

เบียร์ยอมจัดการเรื่องห้องพักของเด็กๆให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ดูท่าแล้วยังไงน้องๆก็คงไม่ยอมค้างที่นี่แน่ๆ เผลอๆจะแอบหนีออกไปอีก

…เขาพลาดเองนั่นล่ะที่หลอกพาน้องมาที่นี่

แทนที่เรื่องจะง่ายลงกลับยากขึ้นกว่าเดิมอีก





เวลาดำเนินไปจนถึงบ่ายอ่อนๆของวัน

เบียร์ตรงเข้าไปหาโซดาและสปายที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

“ได้ห้องแล้วนะ”

ประโยคที่เด็กๆรอคอยมานาน สปายและโซดายิ้มกว้างด้วยความดีใจ

เจ้านายหนุ่มพาเด็กๆขึ้นรถคันเดิมอีกครั้ง ทั้งเบนซ์และเก๋งสี่ประตูยังทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม

เบียร์และน้ำแข็งเลี้ยวรถเข้าไปยังสถานที่เป้าหมาย …ที่ๆมีคมรออยู่ก่อนแล้ว

รถยนต์สองคันเลี้ยวเข้าไปในตึกสูง ขับวนขึ้นไปตามทางเดินรถจนไปถึงที่จอดรถชั้นสูงสุด

ทั้งเบียร์และน้ำแข็งยอมรับว่างานนี้แอบหนักพสมควร หนักเพราะคำถามจากเด็กๆที่สาดเข้ามาไม่หยุดตั้งแต่เลี้ยวรถเข้าตึก ทั้ง ‘อะไรอีก?’ ‘พามาที่นี่ทำไม?’ ‘จะพาผมไปไหน?’ และอีกสารพัด อันไหนพอตอบได้ก็ตอบ อันไหนตอบไม่ได้ก็ต้องขอเปลี่ยนคำถาม แล้วก็’ได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้’มาเรื่อยๆ เพราะน้องๆดูเหมือนมีคำถามเยอะมาก!

กว่าจะพามาถึงห้องได้ เล่นเอาเสียเหงื่อไปหลายลิตร

“ถึงแล้ว~ ที่นี่ล่ะ”

เบียร์ร้องออกมา มือหนารับคีย์การ์ดจากคมที่ยืนรออยู่หน้าห้อง

“เดี๋ยวๆคุณเบียร์” เป็นเสียงของสปายที่ดังเข้ามา

เบียร์หันมายกมือห้าม สปายอ้าปากค้าง พอทำท่าจะพูด เบียร์ก็ยกนิ้วชี้จุ๊ปากตัวเอง

“เข้าไปคุยกันในห้อง”

พอเข้ามาในห้องได้ปุ๊บก็แย่งจะถามนั่นนู่นนี่กันอีกแล้ว

“โอเคๆ ใจเย็นก่อน ฟังนะ” เบียร์หายใจเข้าลึกๆ

สปายกับโซดายอมเงียบเสียงลง

“ทีนี้ฉันไม่ได้โกหกแล้วนะ” คำพูดเบียร์ไมได้คลายปมคิ้วบนใบหน้าของเด็กๆเลย

“ที่นี่คือห้องเช่า โอเค มันอาจจะเคยเป็นห้องเช่า แต่เราเรียกมันว่าคอนโด ตอนนี้มันถูกซื้อแล้ว และมันก็เป็นของพวกเธอ” จบประโยคก็มีเสียงร้องขัดของเด็กๆดังเข้ามาอีกครั้ง เบียร์ยกมือทั้งสองข้างปรามให้เด็กๆเงียบเสียงลง น่าประทับใจทีเดียวที่ได้ผลเป็นครั้งที่สอง

“คิดซะว่าพวกเธอเช่าต่อจากฉันก็ได้ ฉันคิดค่าเช่าไม่แพงหรอกถ้าเธออยากจะจ่าย ฉันจะหักหนี้จากเงินเดือนของเธอตามที่เคยตกลงกัน” พูดส่งๆไปก่อน เบียร์ไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดหรอก

เสียงของเบียร์เงียบลง อดลุ้นไม่ได้ว่าจะมีเสียงโยเยตอบกลับมาไหม

ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังอยู่ในความสงบ เบียร์พูดต่อ

“ที่นี่ไม่ไกลจากโรงเรียนของสปายด้วยนะ ดูนี่สิ” เบียร์ตรงเข้าไปแหวกผ้าม่านที่ประตูกระจก

…มองเลยออกไปไม่ไกล มีธงไตรรงค์สะบัดพลิ้วเป็นสง่า หลังคาตึกเรียงรายล้อมรอบเสาธงในบริเวณกว้าง

“โรงเรียนของสปายอยู่ตรงนี้เอง” เบียร์พูดย้ำ

สปายและโซดาเบิกตากว้าง สายตาสอดส่องไปทั่วบริเวณ

โรงเรียนของสปายจริงๆ! และแน่นอน สปายไม่เคยเห็นโรงเรียนตัวเองจากมุมนี้เลย!... อดทึ่งกับบรรยากาศโดยรอบไม่ได้

มองลงไปข้างล่างคือตึกแถว บ้านเช่า บ้านจัดสรร ถนนเส้นเล็กถูกตัดตามตรอกซอกซอยไปสู่ถนนหลวง

สปายจำได้ว่าตอนอยู่ที่โรงเรียน เขามองเห็นตึกนี้แค่นับครั้งได้ เพราะตึกนี้ไม่ได้ตั้งอยู่บนทางผ่านที่สปายเดินเท้ากลับห้องเช่าห้องเก่านั้น กะคร่าวๆจากตึกนี้ คงประมาณห้าร้อยเมตร เป็นกิโลยังเดินมาแล้ว แค่ห้าร้อยเมตร สปายเดินไหว!

“ตกลงตามนี้นะ” น้ำแข็งเอ่ยแกมบังคับ

เด็กน้อยมองหน้ากัน เหมือนอยากจะร้องถามอะไรอีก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะได้คำตอบที่ค่อนข้างพึงพอใจจึงยอมสงบลง

น้ำแข็งเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่เพิ่งถูกแกะพลาสติกไปหมาดๆ

“ทีนี้เรื่องงาน” น้ำแข็งพาดหน้าแข้งไว้บนหัวเข่าอีกข้าง หลังพิงพนัก

“พวกเธอไม่ต้องไปทำงานที่ร้านแล้วนะ ฉันจะเอางานมาให้ที่นี่”

“อะไรนะครับ?!” โซดาวิ่งมาหยุดตรงหน้าน้ำแข็ง เบียร์เห็นท่าไม่ดีเลยเดินไปนั่งบนโซดาเดี่ยวใกล้ๆโซดา

“ฉันจะเอาแล็บท็อปมาให้ คงมีเอกสารมาให้พิมพ์” เบียร์พูดต่อ กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้โซดาหยุดตั้งคำถาม

“แล้วผม…”

“เธอไม่ต้องเสียค่ารถไปทำงานด้วยนะ แล้วฉันก็ไม่ลดเงินเดือนพวกเธอด้วย” เบียร์มั่นใจว่าน้ำเสียงตัวเองตอนนี้เหมือนได้ยินจากโฆษณาในโทรทัศน์… ช่างชวนเชื่อสุดๆ

“ข้าวของของพวกเธออยู่ในนี้แล้วนะ ถ้าขาดเหลืออะไร โทร.บอกฉันได้” น้ำแข็งหยิบสมาร์ทโฟนมากดโทร.ออก โทรศัพท์ในกางเกงสปายสั่นรัวทันที

สปายสบตากับร่างสูงที่มองอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งไปให้ร่างเล็ก สปายหลบตาวูบ

“เบอร์ฉัน… เก็บไว้ดีๆล่ะ”

เบียร์เองก็ใช้วิธีเดียวกันกับน้ำแข็ง ทั้งสปายและโซดาจึงมีเบอร์โทรศัพท์ของเจ้านายอยู่ในโทรศัพท์เรียบร้อย

น้ำแข็งเดินมาหยุดตรงหน้าสปาย ลูบไล้เบาๆบนมือน้อยๆข้างที่มีแผล

“อย่าใช้มือทำงานหนักนะ ล้างแผลบ่อยๆ กินเนื้อหมูเยอะๆแต่อย่ากินเนื้อไก่นะ เดี๋ยวแผลไม่หาย”

สปายมองน้ำแข็งอย่างไม่เชื่อสายตา

ทั้งน้ำเสียงและคำพูด…ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินจากคนตรงหน้า!

“ให้น้องพักผ่อนได้แล้ว” เบียร์พูดกับน้องชายด้วยเสียงที่ไม่เบานัก

สปายดึงมือตัวเองออกจากฝ่ามืออุ่น เลี่ยงตัวไปอยู่กับโซดา

น้ำแข็งกับเบียร์เอ่ยกำชับให้เด็กๆพักผ่อนอีกครั้งก่อนออกจากห้องไป

พลันทั้งห้องตกอยู่ในความสงบ เจ้าของห้องตัวน้อยได้แต่มองหน้ากันเงียบๆ

…ไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือเปล่า…

เมื่อเช้ายังอยู่ในห้องเช่าห้องเล็ก แต่ตอนนี้กลับมายืนอยู่ในห้องกว้างบนตึกสูงตระหง่าน …บรรยากาศแตกต่างกันสิ้นเชิง

สิ่งอำนวยความสะดวกมีมากขึ้นหลายเท่าตัว เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงตั้งเรียงรายพร้อมใช้งาน

ไม่อยากจะเชื่อว่ามีสิ่งเหล่านี้ตั้งอยู่ตรงหน้า…

เป็นไปได้ยังไง?




แค่ทำงานกลางคืน




ฮ้า~ ตอนนี้เนื้อเรื่องค่อยเบาขึ้นหน่อย > < แต่ทำไมแอมรู้สึกว่ามันเขียนยาก T T
เหมือนตอนนี้น้ำแข็งกับสปายจะคุยกันดีขึ้นแล้วนะคะ > <  แอมว่ายากตรงที่สปายกับน้ำแข็งคุยกันดีๆนี่แหละค่ะ T T’’  ยากตรงความรู้สึกของตัวละครที่ค่อยๆเปลี่ยนไปมั้งคะ ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆขัดๆ ท้วงติงได้นะคะ ^ ^ 


ขอบคุณทุกแรงใจและแรงทวงมากๆค่ะ > <
รู้สึกช่วงนี้มาได้เร็วขึ้น(?)  มีแรงขึ้นเยอะเลยค่ะ ^-^




เจอกันตอนต่อไปนะคะ  :L1: :กอด1:


หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-02-2015 01:39:22
กว่าจะหลอกล่อพามาได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-02-2015 01:49:55
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 04-02-2015 05:22:18
ถึงจะจนก็มีศักดิ์ศรีเนอะ น้ำแข็งและเบียร์อย่าทำร้ายจิตใจน้องอีกนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 04-02-2015 06:10:16
เล่นเอาหอบเลย เด็กน้อยสองคนนี่ฉลาดจริงๆ 5555555
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 04-02-2015 07:30:45
เหนื่อยเลยดิ น้ำแข็งกับเบียร์  :hao3: :hao3:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 04-02-2015 07:43:15
เล่นเอาเหนื่อยตามไปด้วยเลย กว่าจะมาได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 04-02-2015 07:59:36
ป๋าสุดๆ  o13
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 04-02-2015 08:12:07
กล่อมกันนานเลยกว่าจะมาได้ 
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 04-02-2015 09:17:35
กว่าจะหลอกเด็กสำเร็จนะคุณเบียร์คุณน้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 04-02-2015 09:38:36
กว่าสองคนนี้จะคุยกันได้ดีๆ ฉะกันไปซะเยอะ
รอตอนต่อไปเนอะะะะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 04-02-2015 09:59:36
เฮ้ออออ เหนื่อยแทนคุณเบียร์คุณน้ำแข็ง
กว่าจะ (หลอก) พาน้องๆมาได้
หวังว่าอะไรๆจะค่อยๆดีขึ้นนะ

ปล.เราว่ามันโอเคนะกับอารมณ์ของตัวละคร
มันมีเรื่องราวเป็นเหตุเป็นผลอยู่แล้ว อ่านแล้วไม่ขัดจ้ะ ^^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 04-02-2015 10:07:22
5555 เหนื่อยแทนสองคนพี่น้องเลยทีเดียวเชียว :m20:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 04-02-2015 10:26:28
หลอกเด็กนี่ยากกว่าหลอกผู้ใหญ่อีกเนอะ เบียร์ น้ำแข็ง อิอิ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 04-02-2015 11:02:51
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 04-02-2015 11:59:35
เฮ้ออ โล่งใจกับความปลอดภัยของทั้งคู่
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Flowerrice13 ที่ 04-02-2015 12:29:09
มาด่วนๆเลย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 04-02-2015 12:46:21
เอาใจสุดๆกันไปเลยนะสองพี่น้อง
แบบนี้จะไปไหนรอดจิงมั้ย
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 04-02-2015 13:15:13
 :pig4: :pig4: :L2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 04-02-2015 13:35:04
โอ้ยสนุกอ่า อดใจไม่ไหวจะอ่านตอนต่อไปละน้าาา ถ้ามีเครื่อง time machine จะนั่งไปอาเรื่องนี้ในอนาคต

ว่าที่นิยายยอดเยี่ยมแน่นอน
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 04-02-2015 17:42:32
สปายกับโซดาจ๊ะ ป้าว่าไว้ใจพวกพี่ๆเค้าเถอะนะ พวกพี่เค้าไม่ทำร้ายหนูหรอก
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-02-2015 14:19:58
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 05-02-2015 19:35:54
กว่าเด็กน้อยทั้งสองจะยอมมาอยู่ได้นี่เสียพลังงานไปกี่กิโลแคลเจ้าคะคุณพี่  :laugh:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: som ที่ 05-02-2015 20:31:07
อบอุ่นขึ้นเยอะเลยตอนนี้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 06-02-2015 00:36:53
เหนื่อยแทนเบียร์กับน้ำแข็ง

กว่าจะกล่อมได้  :katai1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 06-02-2015 03:56:36
ขอบคุณมากๆครับ
น่าอ่านน่าติดตาม
รวมทั้งน่าสงสารน้องๆทั้ง 2 คนเลยครับ
รอให้กำลังใจอยู่น่ะครับ
 :mew6: :mew6:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-02-2015 01:24:34
สู้ๆค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 07-02-2015 08:19:07
จัดการเบ็ดเสร็จ



ได้อยู่คอนโดหรูเลย


หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายอีกแล้วเนอะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 15 เกลี้ยกล่อม (4/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 11-02-2015 10:12:03
ทั้งพี่ทั้งน้องสกิลความอดทนสูงมากขึ้นนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 14-02-2015 20:22:33
Chapter  16



แสงแดดยามสายของวันอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกบานใสกระทบพื้นห้อง

โซดาอุ้มตะกร้าผ้าไปที่ระเบียง หยิบเสื้อสีฟ้าอ่อนหมาดน้ำที่อยู่บนสุดของตะกร้ามาสะบัดแรงๆ หยิบไม้แขวนเสื้อสอดเข้าไปก่อนยื่นไปแขวนที่ราวตากผ้า มือน้อยๆขะมักเขม้น หยิบเสื้อผ้าหมาดน้ำจากตะกร้ามาตากทีละตัว

สปายหิ้วถังน้ำใบโตเข้าไปในห้องน้ำ รองน้ำสะอาดใส่ครึ่งถังหิ้วออกมา  ไม้ถูพื้นที่ระเบียงกำลังรอสปายหยิบมาใช้งาน สปายหยิบไม้ถูพื้นชุบน้ำ บิดหมาด หลังจากนั้นจึงลงมือทำความสะอาดพื้นห้อง

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เด็กน้อยทั้งสองคนย้ายที่อยู่ใหม่ เด็กๆต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ ต้องพบเจอผู้คนใหม่ๆ ซึ่งไม่ได้ลำบากเกินไปอย่างที่เด็กๆกลัว อย่างน้อยตอนนี้ก็ผูกมิตรกับป้าร้านข้าวแกงข้างคอนโดได้แล้ว แค่นี้ก็ไม่อดตายแล้วล่ะนะ

โซดาตากผ้าเกลี้ยงตะกร้าแล้วก็อุ้มตะกร้าเปล่าเข้ามา พร้อมๆกับที่เสียงออดกังวานลั่นห้อง สปายชะงักไม้ถูพื้น ตั้งท่าจะวิ่งไปดู แต่โซดาร้องห้ามเสียก่อน

“เดี๋ยวฉันไปดูเอง” โซดาว่าจบก็เดินไปส่องตาแมว สิ่งที่เห็นทำเอาโซดาต้องเบิกตากว้าง มือน้อยๆเปิดประตูต้อนรับ

“สวัสดีครับคุณเบียร์ คุณน้ำแข็ง”

เจ้านายหนุ่มทั้งสองยิ้มกว้าง เข้าห้องได้ก็เดินสำรวจรอบๆ

สปายพิงไม้ถูพื้นไว้ข้างฝา เช็ดมือกับกางเกงลวกๆ เดินตรงมาหาเจ้านาย

“ห้องดูโล่งไปหรือเปล่า? เอาชั้นวางของมาไว้ตรงนี้ดีไหม?” เบียร์ชี้ไปที่ว่างข้างโทรทัศน์

“ตู้ตรงนี้เล็กไปหรือเปล่า? เปลี่ยนตู้ใหม่ไหม?” น้ำแข็งชี้ไปที่ตู้ใส่หนังสือเรียนของสปาย ดูเหมือนเฟอร์นิเจอร์ของคอนโดจะไม่ถูกใจน้ำแข็งเสียแล้ว

เจ้านายหนุ่มเดินสำรวจไปรอบๆ ถามเองตอบเอง อันนั้นเปลี่ยนใหม่ อันนี้ต้องเพิ่ม ไม่ได้สนใจสีหน้าของเด็กๆเลยว่าเป็นยังไง

เบียร์และน้ำแข็งมาหาเด็กๆแทบทุกวัน มารับไปกินข้าวบ้าง บางวันมื้อเช้า บางวันมื้อเที่ยง บางวันมื้อเย็น บางวันทุกมื้อ หรือคิดจะมาเอกเขนกที่ห้องนี้เฉยๆก็มา นอกจากมีงานด่วนจริงๆ สองพี่น้องจะโทร.บอกเด็กๆก่อนว่าไปหาไม่ได้  โซดาลองนับวันที่เจ้านายบุกห้องตั้งแต่ย้ายมา หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน โซดานับวันที่เจ้านายมาที่ห้องได้อย่างน้อยห้าวัน  ในห้าวันนี้ มีวันที่เอางานมาให้โซดาสองวัน เจอเจ้านายแต่ละทีแทบจะไม่ได้คุยเรื่องงาน วันนี้ก็เหมือนกัน

“คุณเบียร์ครับ.. เอกสารที่ให้พิมพ์มัน…”

“แล็ปท็อปอย่างเดียวจะพอใช้เหรอ? เอาโน้ตแพดด้วยดีกว่า”

เบียร์ตัดประโยคโซดาดื้อๆ ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ต้องเอาอะไรมาเพิ่มหรอกครับ…คืองานที่คุณเบียร์ให้มา ผมสงสัยนิดหน่อยน่ะครับ คือว่า….”

“ฉันว่าควรเพิ่มนะ เอาสมาร์ทโฟนมาเพิ่มอีกสองเครื่อง” เบียร์หันไปมองน้ำแข็ง คนเป็นน้องพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชาย

โซดาลุกไปคว้าแล็ปท็อปที่เปิดทิ้งไว้บนโต๊ะทำงาน เอามาวางบนโต๊ะหน้าโซฟา เปิดสิ่งที่สงสัยหราขึ้นจอ เข้าไปดึงแขนเสื้อเจ้านายคนพี่ให้เดินมาดู

“คุณเบียร์ครับ…กราฟมันเบี้ยว”

เบียร์ทิ้งตัวนั่งบนโซฟา ท่าทางของโซดาดูน่ารักจนเบียร์อดอมยิ้มไม่ได้

เบียร์สบตากับร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ โซดาขมวดคิ้วใส่

“กราฟเบี้ยวเหรอ?” เบียร์ก้มดูงาน เลื่อนหน้าจอขึ้นลงแล้วก็บอกให้โซดานั่งลงข้างๆ ร่างเล็กทำตามอย่างว่าง่าย

“นี่ไง ดูนะ”

เบียร์สอดมือข้างหนึ่งโอบผ่านเอวบาง ยื่นมือออกมาวางบนแป้นพิมพ์ มืออีกข้างวางบนแป้นพิมพ์อยู่ก่อนแล้ว เบียร์รู้สึกถึงแรงสะดุ้งของคนในอ้อมแขน

“อันนี้รายรับ อันนี้รายจ่าย อันนี้..” เบียร์ชี้ที่หน้าจอ แต่ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อมือน้อยๆยึดแขนเบียร์ไว้แน่น

“คุณเบียร์ เอามือออกไปก่อนครับ” โซดาพยายามดึงท่อนแขนหนาออกจากเอว แต่ทว่าแรงของคนเป็นเจ้านายกลับเยอะกว่า

“ดูหน้าจอสิโซดา…ตั้งใจหน่อย” ร่างเล็กเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ ท่าทางน่ารักจนเบียร์อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่ม

“คะ…คุณเบียร์!”

น้ำแข็งเห็นพี่ชายตัวเองออกลายกับโซดาอย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าหน่ายๆ 

น้ำแข็งมองหาร่างเล็กอีกคน เห็นสปายกำลังถูพื้นห้องอย่างขะมักเขม้น คงใกล้เสร็จแล้วเพราะสปายกำลังหนีบไม้ถูพื้น เตรียมหิ้วถังน้ำไปเททิ้ง น้ำแข็งรี่เข้าไปช่วยทันที

 “ฉันทำเอง” มือหนาฉวยถังน้ำมาหิ้วไว้ได้ก่อน ส่งยิ้มอ่อยโยนให้ร่างเล็ก สปายเบือนหน้าหนี หนีบไม้ถูพื้นไปล้างน้ำในห้องน้ำ น้ำแข็งหิ้วถังน้ำเดินตามร่างเล็กๆไป

น้ำแข็งพยายามจะสร้างบทสนทนาระหว่างตัวเองกับสปาย แต่พอจะอ้าปากพูดก็ต้องหุบปากคืน กลัวสปายไม่คุยด้วย เพราะหลายวันมานี้สปายก็แทบจะไม่คุยอะไรกับเขาเลย

“การบ้านเยอะไหม?”

“ไม่ครับ” สปายตอบไม่มองหน้า น้ำเสียงอ่อนโยน ไม่กระโชกโฮกฮาก

สปายล้างไม้ถูพื้นเสร็จก็ถือไปตากที่ระเบียง น้ำแข็งเดินตาม

“แล้วยากหรือเปล่า ให้ฉันสอนไหม?”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองได้”

สปายเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง น้ำแข็งเดินตามไม่ลดละ

“แล้วเธอ…”

“คุณน้ำแข็ง! ตามผมมาทำไม!” สปายร้องลั่น กำลังจะปิดประตูห้องน้ำ เจอร่างของน้ำแข็งขวางไว้ทั้งร่าง

“ก็ฉัน…”

“ผมจะเข้าห้องน้ำ!”

น้ำแข็งกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ยอมก้าวถอยออกไป มองประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลง มือหนาเกาแก้มตัวเองแรงๆ รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดขึ้นมาที่ใบหน้า

…แค่น้องเข้าห้องน้ำ มึงคิดอะไรอยู่ไอ้น้ำแข็ง! มึงจินตนาการบัดสีเหี้ยอะไรอยู่!

น้ำแข็งสะบัดหน้าแรงๆ เดินไปทิ้งตัวที่โซฟา ดูเหมือนว่าเบียร์และโซดาคงคุยกันเสร็จแล้ว โซดานั่งเคาะแป้นพิมพ์อยู่ที่โต๊ะทำงาน เบียร์นั่งมองอยู่ที่โซฟา

“ขยันเกินไปแล้ว” เบียร์ยู่หน้าน้อยๆ

ตลอดทั้งวัน น้ำแข็งและเบียร์นั่งๆนอนๆอยู่บนโซฟาไม่ไปไหน เปิดโทรทัศน์แล้วก็ปิดมัน  หยิบสมาร์ทโฟนมาเล่น พอเบื่อก็วาง

สายตาน้ำแข็งเอาแต่จับจ้องร่างเล็กของสปายที่ก้มหน้าทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะทำงาน เช่นเดียวกับเบียร์ที่เอาแต่จับจ้องโซดาเคาะแป้นพิมพ์อยู่หน้าแล็ปท็อป

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเขาสู่ช่วงเย็น เจ้านายสองพี่น้องวางมือจากสมาร์ทโฟนรอบที่สิบกว่าๆ

“ไปกินข้าวกันเถอะ” น้ำแข็งเอ่ยออกมา

โซดาละสายตาจากแล็ปท็อป มองไปข้างๆ เห็นเพื่อนตัวเองหลับฟุบคาหนังสือที่ถูกเปิดทิ้งไว้

“เก็บของเร็วโซดา ไปกินข้าวกัน” เบียร์เอ่ยเร่ง

“เดี๋ยวพวกผมลงไปหาอะไรกินตอนค่ำๆดีกว่าครับ”

“ปลุกสปายด้วย เร็วเข้า”

โซดาถอนใจเบาๆ  ที่พูดไปคงไม่เข้าหูคุณเบียร์แม้แต่นิดเดียวใช่ไหม?

จริงๆโซดาไม่ควรสงสัย เพราะคำตอบก็มีมาให้เห็นเป็นอาทิตย์ จะท้วงแค่ไหน จะปฏิเสธยังไง สุดท้ายก็โดนลากออกไปด้วยอยู่ดี  แล้วแต่ละที่ที่คุณเบียร์พาไป มันไม่ใช่ร้านข้าวแกงสามสิบบาทที่โซดาพร้อมจ่าย แต่เป็นร้านที่คุณเบียร์ควักเงินจ่ายไปร่วมพัน ทั้งๆที่โซดาและสปายพยายามสั่งของที่ถูกที่สุด กะว่าพอจ่ายในส่วนของตัวเอง แต่ก็ถูกเจ้านายจ่ายตัดหน้าไปก่อนทุกครั้ง อดคิดไม่ได้ว่าหนี้มันจะเพิ่มหรือเปล่า แค่หนี้ค่าห้องก็ไม่รู้จะจ่ายหมดเมื่อไร นี่ยังต้องเป็นหนี้ค่าข้าวอีก?

สุดท้ายวันนั้นโซดาและสปายก็ต้องไปกินข้าวกับเจ้านายหนุ่มทั้งสองคน ทั้งๆที่ร้านอาหารมีมากมาย เด็กๆได้แต่สงสัยว่าทำไมเจ้านายสองพี่น้องถึงต้องขับรถวนหาร้านอาหารด้วย พอถามออกไปก็ได้คำตอบจากน้ำแข็งว่า “ร้านนั้นไม่อร่อย”

กว่าจะกินข้าวเสร็จกว่าจะกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม เสียเวลาส่วนใหญ่เพื่อวนรถกับหาที่จอดรถแค่นั้นเลยจริงๆ

เจ้านายสองพี่น้องขับรถขึ้นมาส่งเด็กๆถึงห้องพัก ทว่าระหว่างทางเดินจากที่จอดรถไปห้องพัก ทั้งสี่คนเดินสวนกับคนกลุ่มหนึ่ง และมันคงผ่านเลยไปหากโซดาไม่รู้สึกถึงสายตาจับจ้องจากคนกลุ่มนั้น

โซดาเผลอสบตากับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เดินอยู่ตรงกลาง พลันร่างทั้งร่างชะงักนิ่ง ร่างเล็กเบิกตากว้าง  คนเหล่านั้นเดินผ่านไปแล้ว แต่โซดาไม่สามารถก้าวเท้าเดินต่อไปได้

“แกเป็นอะไรหรือเปล่า?” สปายแตะเบาๆที่แขนเพื่อน รู้สึกถึงแรงกระตุกที่ตอบกลับมา

“ปะ…ป่าว ฉันไม่เป็นไร”

เบียร์และน้ำแข็งไม่ได้เชื่อประโยคนั้นของโซดาเลย






“คุณเพียวครับ”

ลูกน้องคนสนิทเอ่ยกับเจ้านาย คล้ายรอรับคำสั่ง

คนเป็นเจ้านายเผยจุดยิ้มมุมปาก

“ดีจัง ไม่ต้องเสียเวลาตามหาก็มาหาถึงที่”

คนเป็นเจ้านายเข้าไปนั่งในรถที่มีลูกน้องเปิดประตูรออยู่ ลูกน้องคนสนิทเข้าประจำที่ข้างคนขับ รอรับคำสั่งเจ้านาย

“ฉันอยากได้ข้อมูลของเด็กคนนั้น อยากรู้นัก มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา!”






ไม่จริง…

มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น…

มันคงไม่ได้พักอยู่ที่นี่!

“โซดา…”

โซดาสะดุ้งน้อยๆ เงยหน้ามองคนเรียก

“แกเป็นอะไรหรือเปล่า?”

โซดาส่ายหน้าน้อยๆตอบเพื่อน

โซดาเอนตัวพิงพนักโซฟา มองสปายที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ตอนนี้ในห้องมีเพียงโซดาและสปาย เจ้านายทั้งสองคนกลับไปเมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้ว

“กับข้าวไม่อร่อยใช่ไหม?” สปายถามเหมือนบ่น โซดาเห็นสปายยู่หน้าน้อยๆ

“มันจะอร่อยได้ไงล่ะ แพงขนาดนั้น” สปายบ่นต่อ

..แพงจนไม่กล้ากิน จะให้กินอย่างสบายใจน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก

โซดาขบริมฝีปากล่างเบาๆ มองหน้าเพื่อนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆอ้าปากคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็ต้องหุบปากฉับ

… ไม่กล้าเล่าจริงๆ…ยังไงก็ไม่กล้า

โซดามั่นใจว่าเก็บความลับเรื่องนี้มาได้ตลอด และมันคงเป็นความลับต่อไป ถ้าโซดาไม่เจอผู้ชายคนนั้น!

… มันใกล้ตัวเกินไป อันตรายเกินไป

…เขาควรบอกสปายดีไหม?

“แกไปอาบน้ำนอนเถอะ พรุ่งนี้ไปเรียนนี่” โซดาบอก

สปายพยักหน้าเบาๆก่อนเดินหายไปในห้องน้ำ โซดาเห็นอย่างนั้นก็ลากขาเข้าห้องนอน ทิ้งตัวลงเตียงกว้าง เนิ่นนานจนกระทั่งสปายอาบน้ำเสร็จ

สปายในชุดพร้อมนอนเดินมานั่งข้างๆโซดา

“แกไม่อาบน้ำก่อนเหรอ?” สปายสะกิดเบาๆ โซดาตอบอู้อี้กลับมา

จะว่าไป สปายก็ชินที่โซดาไม่อาบน้ำก่อนนอนแล้ว เพราะตั้งแต่โซดาทำงานที่ผับ พอกลับจากทำงานก็ทิ้งตัวลงนอนเลย

สปายเดินไปปิดสวิตซ์ไฟ กลับมานอนลงที่หมอนใบโตข้างๆโซดา

ข้างหัวเตียงมีตุ๊กตา  Lion King ตัวเดิมวางอยู่ สปายเอื้อมมือหยิบมันมาไว้ในอ้อมแขน สองแขนเรียวโอบรัดแน่น

ขอให้คืนนี้หลับฝันดี…







เพราะเป็นวันจันทร์ จึงมีแค่เจ้านายคนพี่เท่านั้นที่แวะมาที่ห้องของโซดาในตอนเที่ยง  เห็นอย่างนี้แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคุณเบียร์ไม่มีงานการทำหรือไง? แต่ก็ได้แค่คิด ไม่กล้าถามออกไปหรอก

โซดานั่งขมวดคิ้วใส่แล็ปท็อปอยู่พักใหญ่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงเจ้านายร้องเรียก

“ฉันมีประชุมด่วน คงต้องกลับก่อน” โซดารู้สึกว่าน้ำเสียงคุณเบียร์ติดเหนื่อยหน่ายเล็กๆ

หลังจากนั้นไม่นานทั้งห้องก็มีเพียงโซดาคนเดียว

โซดาปิดแล็ปท็อปพักสายตาในเวลาบ่ายแก่ๆ ยืนมองทิวทัศน์ผ่านกระจกใสบานกว้าง

…ธงไตรรงค์สะบัดพลิ้วเป็นสง่า เด็กนักเรียนกระจายตัวตามมุมต่างๆของโรงเรียน   โซดายกยิ้มน้อยๆ

ร่างเล็กหมุนตัวเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา จัดการตัวเองให้เรียบร้อย เตรียมตัวออกไปข้างนอก

โซดาเดินตรงไปยังโรงเรียนชื่อดังที่เพื่อนตัวเองเรียนอยู่ ระหว่างทางสวนกับนักเรียนหลายคนที่ทยอยกลับบ้านกันแล้ว โซดาหยุดอยู่ที่ทางออกของโรงเรียน ชะเง้อคอมองหาเพื่อนรัก

โซดาไม่เคยเข้าไปในโรงเรียนของสปาย ไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปแล้วจะไปหาสปายยังไง รอให้สปายเดินออกมาดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่น่าจะหลงกัน

โซดานิ่งมองเด็กนักเรียนหลายคนที่ทยอยกลับบ้าน แต่ละคนมีรถหรูๆมารับกันทั้งนั้น ถึงโซดาจะไม่มีรถหรูๆมารับสปาย แต่โซดาก็มีสองมือที่พร้อมจูงมือสปายกลับบ้านไปด้วยกัน 

“โซดา!” เสียงเรียกคุ้นเคย โซดาหันขวับ เจ้าของชื่อฉีกยิ้มกว้างทันที

“แกมาได้ยังไง!” สปายยิ้มกว้าง

“แกมายังไง ฉันก็มาอย่างนั้นนั่นล่ะ” คำตอบของโซดาทำเอาสปายตีแขนเพื่อนเบาๆไปหนึ่งที

“ปะ กลับบ้านกัน ฉันมารับ” โซดายื่นมือไปหาเพื่อน สปายยื่นมามาจับไว้ทันที สองมือน้อยๆกระชับจับกันแน่น

ทั้งสองคนเลือกกินมื้อเย็นที่ร้านข้าวแกงร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างทาง ดูจากราคาที่แปะผนังร้านแล้ว ทั้งสองคนเห็นตรงกันว่าเป็นราคาที่พอจ่ายได้ ไม่ใช่เกือบพันเหมือนที่เจ้านายเคยพาไปกิน

กว่าเด็กๆจะมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาพลบค่ำ เพราะมัวแต่พากันสำรวจร้านค้าละแวกนั้นว่ามีร้านไหนที่รับสมัครพนักงานบ้าง

คุณเบียร์กับคุณน้ำแข็งคงไม่ว่าหรอกมั้ง ถ้าพวกเขาจะหางานเพิ่ม..

โซดาและสปายมุ่งหน้าตรงไปยังลิฟต์โดยสารของคอนโด แต่ทว่ายังไม่ทันถึงตัวลิฟต์ก็มีชายชุดดำเกือบสิบคนขวางทางไว้

สปายผงะถอยหลัง แต่คนที่ตกใจกว่าคือโซดา เพราะโซดาจำได้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร!

“ฉันว่าเราอย่าเพิ่งกลับห้องเลยดีกว่า” โซดากระซิบบอกเพื่อน ฉุดข้อมือสปายให้หันหลังกลับออกไป แม้ว่าสปายจะมีท่าทีขัดขืนพร้อมสาดคำถามใส่โซดามากมายก็ตาม

แต่ทว่าโซดาก็ยังหนีไม่พ้น… สิ่งที่อยู่เบื้องหลังไม่ใช่ทางหนี แต่มันคือทางออกปิดตาย

“ไม่เจอกันนานเลยนะ โซดา” คำพูดมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง โซดาชะงัก  ดึงตัวสปายไว้ด้านหลัง มือน้อยๆกระชับจับมือสปายแน่น

“ใครกันน่ะโซดา” สปายกระซิบ แต่โซดาไม่ตอบ สปายรู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆที่มือ …โซดาตัวสั่น?

“กลับห้อง!” เสียงของโซดาสั่นจนน่ากลัว สปายเริ่มใจไม่ดี

พลันเสียงจุ๊ปากดังขึ้นเบาๆ

“จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ?” คนพูดเดินเข้ามาประชิดร่างน้อยๆทั้งสองร่าง

“อย่าเข้ามา…” โซดาเสียงสั่น  พลันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนตรงหน้า

“กลัวทำไมเล่า คนคุ้นเคยแท้ๆ จะว่าไป…ไม่เจอกันแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวนี้มีเสี่ยเลี้ยงแล้วเหรอ?  ไปยั่วมันอีท่าไหน มันถึงซื้อคอนโดแพงๆให้อยู่ได้”

โซดาจับมือสปายแน่นขึ้น สปายนิ่วหน้าน้อยๆ

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับแก!” แรงตวาดของโซดาไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าสะทกสะท้านแม้แต่นิด

“พูดไม่เพราะเลย… เรียกพี่เพียวสิ บอกตั้งหลายครั้งว่าให้เรียกพี่เพียว จำไม่ได้เหรอ? หื้ม?”

สปายขมวดคิ้วมุ่น แปลกใจกับท่าทีของโซดา สงสัยว่าคนที่ชื่อเพียวเป็นใคร สองคนนี้เคยรู้จักกันเหรอ? ทำไมโซดาต้องตัวสั่นแบบนี้ด้วย?

“ทำไมเอาแต่เงียบแบบนี้ล่ะ พี่ไม่ชอบเลยนะ”

“ขอโทษนะครับ คุณเป็นใคร?” สปายอดไม่ได้จริงๆ คำถามของสปายทำเอาโซดาเบิกตากว้าง เพียวหัวเราะลั่น

“ฉันเป็นใคร?  อยากรู้ก็ถามเพื่อนเธอดูสิ!  อยู่กันยังไงถึงไม่รู้ว่าเพื่อนเธอขายตัว!”

โซดาเบิกตากว้าง มือที่จับกับสปายหลุดออก สปายอ้าปากค้าง

“จริงๆวันนี้ฉันแค่จะมาทักทายเฉยๆน่ะนะ ไหนๆเราก็อยู่ที่เดียวกันแล้ว ไว้เจอกันวันหลังนะครับ น้องโซดา น้องสปาย” เพียวส่งยิ้มให้เด็กๆทั้งสองคนก่อนเดินจากไป

โซดาชะงักค้าง สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามตั้งสติ

“สปาย เรากลับห้องกันเถอะ”

โซดาเอื้อมมือไปแตะแขนเพื่อน ทว่ากลับถูกสะบัดออก

“เรากลับห้องกันนะ กลับไปคุยกันที่ห้อง”

สปายไม่เอ่ยตอบอะไร แต่กระนั้นก็เดินไปขึ้นลิฟต์ที่มีคนเข้าไปก่อนแล้ว โซดาวิ่งตามไปติดๆ

ไม่มีใครเอ่ยอะไรจนกระทั่งลิฟต์เปิด สปายเดินนำโซดาไปถึงห้อง

ตอนนั้นเอง ชายผู้โดยสารลิฟต์มาพร้อมเด็กๆ ยกสมาร์ทโฟนแนบหู

“ทราบห้องแล้วครับเจ้านาย”




ห้องพักของเด็กๆตกอยู่ในความเงียบมาพักใหญ่ จนกระทั่งสปายเลือกทำลายความเงียบลง

“แกมีอะไรปิดบังฉันอีกไหม?” น้ำเสียงเย็นชาจนโซดาใจหาย

สิ่งที่โซดากลัว ในที่สุดมันก็เกิด

“แกจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? แกจะไม่บอกฉันเลยเหรอว่าเขาคือใคร? หรือฉันต้องไปถามเขาเอง?”

“สปาย…ฉันขอโทษ…ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้?”

“ไม่ได้ตั้งใจ? ใช่สิ แกไม่ได้ตั้งใจ แกไม่ได้ตั้งจะปิดบังฉัน แกไม่ได้ตั้งใจจะหลอกฉัน”

“ฉันทำไปเพราะฉันหวังดีกับแกนะสปาย”

“หวังดี? แบบไหนที่เรียกว่าหวังดี? แกไปขายตัวเนี่ยนะเรียกว่าหวังดี? โซดา เราเคยตกลงกันแล้วว่าเราจะไม่แตะงานแบบนั้น!”

“ฉันทำเพื่อพวกเราทั้งสองคน  ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันเคยขายตัว แต่นั่นมันนานมาแล้ว”

สปายถอนหายใจแรงๆ หัวเราะเบาๆในลำคอ

“นานของแกน่ะมันเมื่อไร?”

“ก่อนเราออกจากบ้านของแม่อุ๊” สปายเบิกตากว้าง

“แกว่าอะไรนะ?!”

“เงินเก็บที่พวกเราเอามาใช้ คือเงินที่ฉันทำงานได้มา”

“โซดา!” สปายอ้าปากค้าง

…เงินก้อนนั้นโซดาเคยบอกว่ามันเป็นเงินที่โซดาไปรับจ้างเสิร์ฟเหล้าในร้านอาหาร แค่นั้นจริงๆที่โซดาบอก

..โซดาหลอกเขามาตลอดอย่างนั้นเหรอ?

“ที่แกหายไปทุกคืน….แกไปขายตัว?!”

โซดาพยักหน้า

สปายอึ้งจนพูดไม่ออก จุกเหมือนถูกชกด้วยหมัดหนักๆ

“ทำไมแกทำแบบนี้โซดา! แกก็รู้ว่างานแบบนั้นมันอันตรายแค่ไหน?!”

“ฉันรู้ดีสปายว่ามันอันตราย แต่ฉันจำเป็นต้องทำ ฉันอยากได้เงิน แกอยากได้เงิน พวกเราอยากได้เงิน แกก็รู้ว่าอายุแค่นั้นมันจะทำงานอะไรได้ ไม่มีใครเขารับทำงานหรอก วิธีนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ”

พลันใบหน้าของโซดาหันไปตามแรงฝ่ามือของสปาย สปายหอบหายใจแรงๆ โซดาหลับตาแน่น น้ำใสๆไหลออกตา
“กล้าพูดได้ยังไงว่ามันดีที่สุด! ถ้าติดโรคขึ้นมาจะทำยังไง! มันคุ้มไหม!”

สปายน้ำตานองหน้า…ไม่ต่างจากโซดา

สปายทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่ใกล้ที่สุด รู้สึกถึงความร้อนที่ฝ่ามือ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนลงมือกับโซดา แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเอง

“แล้วแกก็ปิดบังฉันมาตลอด…” สปายพูดเสียงแผ่ว

“ฉันขอโทษ…แกอย่ารังเกียจฉันเลยนะ ” โซดาสะอื้นฮัก

สปายขมวดคิ้วแน่น ทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งเห็นใจ ความรู้สึกหลายอย่างปนเปกันจนสปายแทบทึ้งหัวตัวเองแรงๆ

ถึงจะโมโหยังไง สุดท้ายสปายก็ตรงเข้าไปโอบกอดเพื่อนอยู่ดี

“ฉันขอโทษ โซดา…”

โซดาส่ายหน้าอู้อี้กับลาดไหล่เพื่อน

“แกไม่ต้องขอโทษฉัน…ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษแก” โซดาสะอื้นสุดแรง

“ฉันขอโทษสปาย ฉันขอโทษ…” โซดาได้แต่ปล่อยน้ำใสไหลออกตา  สองมือโอบกอดสปายไว้แน่น

“แกไม่รังเกียจฉันเหรอ?”

“ฉันจะรังเกียจแกทำไม แกคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ!”

“ฉันขอโทษ…ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว….”

โซดาโอบรัดสปายแน่น

รู้สึกผิดกับสปายสุดหัวใจ คำว่าขอโทษคงทดแทนความเชื่อใจกันไม่ได้

โซดาจะปกป้องสปายเอง สปายต้องไม่เป็นอะไร

โซดารู้ว่าไอ้เพียวต้องเอาเรื่องโซดาแน่ๆ โซดาเคยหนีมันได้ครั้งหนึ่งแล้ว โซดาไม่แน่ใจว่าจะหนีมันได้เป็นครั้งที่สองหรือเปล่า ป่านนี้มันคงหาประวัติโซดาได้แล้ว โซดามั่นใจว่ามันต้องมีประวัติของสปายด้วย!

สปายอาจถูกใช้เป็นเครื่องมือเอาคืนของพวกมัน!

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแย่

…ทั้งหมดมันเป็นเพราะโซดาเอง

เพราะโซดาไปเสนอตัวทำงานกับพวกมันเอง  โซดาเคยขายตัวให้กับแขกของพวกมัน  พูดง่ายๆคือพวกมันเป็นนายหน้าค้ามนุษย์

โซดารู้และเตรียมใจก่อนสมัครทำงานนั้น  รู้ว่าต้องเจออะไรบ้าง เตรียมใจว่าต้องรับมือกับอะไร งานที่โซดาทำไม่มีการเล้าโลม มีเพียงการสอดใส่และปลดปล่อย นอกจากส่วนกลางของลำตัวแล้วอวัยวะอื่นแทบจะไม่ได้สัมผัสกัน

เมื่อโซดาเก็บเงินได้ โซดาเลือกที่จะหนีจากพวกมัน ทั้งที่โซดายังมีพันธะต้องทำงานกับพวกมันอยู่ โซดามั่นใจว่าหนีพวกมันมาได้ตลอด จนกระทั่งวันนี้

หลังจากนี้…มันคงไม่ปล่อยโซดาแน่









แค่ทำงานกลางคืน
[/i]






สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ ^ ^


ตอนนี้ก็มาแบบสั้นๆ…อีกแล้ว     :katai1:

มีตัวละครเพิ่มมาด้วยแน่ะ > <  ตอนแรกแอมคิดชื่อตัวละครไม่ได้เลยจริงๆ T T จนได้รุ่นน้องช่วยคิด ในที่สุดก็เกิดคุณเพียวขึ้นมา  ถ้าไม่มีปุ๊กปิ๊กคงไม่มีคุณเพียวนะงานนี้  ขอบคุณน้องปุ๊กปิ๊กมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ > < (ตามสัญญา ^3^)


เจอกันตอนต่อไปนะคะ ^-^    :mew1:




หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-02-2015 21:02:26
อ่านแล้วน้ำตาซึม สงสารโซดามากเลย จริงๆโซดาเสียสละอะไรตั้งหลายอย่าง ลำบากกว่าสปายเยอะเลยนะ นี่ยังมาโดนสปายตบอีก ฮือออ :hao5:
แต่ยังรักกันเหมือนเดิมก็ดีแล้ว เป็นห่วงจังเลย กับไอ้เพียวบ้าๆนี่ต้องกัดไม่ปล่อยแน่ๆ :katai1:
แล้วถ้าคุณเบียร์รู้ จะยังเอ็นดูโซดาอยู่ไหม จะช่วยน้องให้พ้นมือคนชั่วไหม :serius2:
นี่วันแห่งความรักนะคะคุณคนเขียน แงๆ :sad4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 14-02-2015 21:11:41
โซดาน่าสงสารอ่ะต้องอดทนเก็บความลับ
ไว้คนเดียวไม่สามารถบอกใครได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 14-02-2015 21:20:18
 :เฮ้อ:

ไม่ชอบแนวนี้เลย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 14-02-2015 21:21:54
น่าสงสาร ให้พวกพี่ๆช่วยนะคะ
รอตอนต่อไปปปป
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 14-02-2015 21:36:04
โอ๊ยยยย งานเข้าน้องๆ อีกแล้ว น่าสงสารจัง
อิคุณเพียวจะทำอะไรนี่
คุณเบียร์คุณน้ำแข็งช่วยด้วยน้า
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 14-02-2015 21:52:31
ผิดคาดแหะ นึกว่าโซดาจะยังแบบใสๆ  ที่ไหนได้ T____T

ฮือออ ทำร้ายจิตใจคนอ่าน
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 14-02-2015 22:10:01
สั้นจุงเบย

ขอบคุณนะครบ เริ่มจะดราม่ามาโชย มันส์มาก
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 14-02-2015 22:10:42
อื้มมมมมมมมมมมม  กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล หึหึหึ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 14-02-2015 22:20:34
งานงอก
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: bun ที่ 14-02-2015 23:07:02
อดีตที่หน้าเศร้า แล้วอย่างนี้โซดาจะเจอกับอะไรอีกละเนี้ยะ
และถ้าเบียร์รู้จะรู้สึกอย่างไร จะรังเกียจโซดาหรือเปล่า
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 14-02-2015 23:16:33
อย่าว่าแต่สปายตกใจเราคนอ่านยังตกใจคิดมาตลอดว่าโซดาใสๆ
เพราะเห็นเบียร์จับนิดจับหน่อยไม่ค่อยได้ที่ไหนได้  :z3: :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 15-02-2015 00:15:19
 :pig4: :L2: :L2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-02-2015 09:56:41
เฮ้อออสงสารโซดาจัง
ขอให้เบียร์กับน้ำแข็งช่วยได้นะ
ว่าแต่โซดาขายให้เฉพาะผู้หญิงใช่มั้ย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 16 ความจริง (14/2/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 15-02-2015 10:17:14
อะไรกันเนี่ย  :ling3:

เพิ่งเจอเรื่องร้ายมาแท้ๆ  :ling1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 06-03-2015 09:23:44

Chapter 17

เสียงปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนเช้า สปายงัวเงียควานหาโทรศัพท์รุ่นดึกดำบรรพ์ของตัวเอง ปรือตามองหน้าจอโทรศัพท์สีขาวดำ ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าจอบอกเวลา 6 โมงเช้า

สปายเด้งตัวนั่งบนเตียง ขยี้ผมแรงๆ หันไปมองข้างๆ โซดายังนอนหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตากลมโตของโซดาปิดสนิท เสียงลมหายใจสม่ำเสมอแว่วเข้ามา …สปายยกยิ้มน้อยๆ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ร่างน้อยๆบนเตียงกว้างเริ่มรู้สึกตัว โซดาบิดตัวสุดแรง ชันตัวนั่งบนเตียง ขยี้ตาแรงๆ

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงใสของสปายดังขึ้น โซดาชะงักมือที่ขยี้ตา หันไปมองเพื่อนตัวเอง สปายอยู่ในชุดพร้อมไปโรงเรียน บนไหล่ของสปายมีผ้าขนหนูสีฟ้าอ่อนพาดอยู่

โซดาสบตากับสปาย แต่ทว่าไม่สามารถสบตาได้นาน

ละอายใจ…

ความรู้สึกนี้เกาะกุมจิตใจโซดาตั้งแต่เมื่อวาน

“เช้านี้กินอะไรดี?” สปายเอาผ้าขนหนูไปพาดบนพนักเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หันไปมองโซดา ...ทำไมเอาแต่ก้มหน้า?

…เป็นอะไรล่ะนี่?

“แก” สปายเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆเพื่อน กระนั้นโซดาก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา

“โซดา…”เรียกอีกรอบ

โซดาเงยหน้ามองเพื่อน เม้มริมฝีปากแน่น

สปายคิดว่าตัวเองเริ่มเข้าใจแล้วว่าโซดาเป็นอะไร

“คิดอะไรอยู่โซดา?” เอื้อมมือไปจับมือโซดาแน่น

“แก…”โซดาไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ความละอาย ความกลัว…มันแทรกซึมเข้ามาในจิตใจ

“ฉันอยู่นี่…” สปายส่งยิ้มให้เพื่อน …ความอบอุ่นถูกส่งมาให้โซดา โซดารับมันไว้ด้วยความรู้สึกตื้นตัน

“แกไม่โกรธฉันเหรอ? ฉัน….” โซดาพูดยังไม่จบ สปายก็ขัดขึ้น

“โกรธสิ โกรธมาก”

โซดาใจหล่นวูบ

“โกรธที่แกเอาแต่คิดมาก เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว” สปายลูบมือโซดาเบาๆ

โซดายิ้มออกสักที

“ขอบคุณนะ...” โซดาพูดได้เท่านี้จริงๆ...ความรู้สึกตื้นตันอัดแน่นเต็มอก

“ตกลงแกจะตอบฉันได้หรือยังว่าเช้านี้จะกินอะไร?...ในตู้เย็นมีอะไรบ้างนะ?”  สปายจับมือโซดาไม่ปล่อย

“อะไรก็ได้…แล้วแต่แกเลย”

สปายได้ยินอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจแรงๆ

“ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไรเลยโซดา…เดี๋ยวฉันไปรื้อตู้เย็นก่อนนะ ไม่รู้มีอะไรเหลือบ้าง” สปายผละออกไป โซดามองตามสปายจนลับสายตา

ยิ่งสปายทำตัวเหมือนเดิม โซดายิ่งรู้สึกผิด…รู้สึกผิดที่ปิดบังสปายมาตลอด

ทั้งที่โซดาเคยทำงานน่ารังเกียจ แต่สปายไม่มีทีท่ารังเกียจโซดาเลย

ทำไมสปายเป็นคนแบบนี้นะ! ทำไมไม่โกรธ เกลียดโซดาให้มากกว่านี้!

โซดาจะได้ไม่รู้สึกละอายใจแบบนี้…!

โซดาสะบัดหน้าแรงๆสองสามที ลุกจากเตียงไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ …ให้น้ำบริสุทธิ์ชำระความฟุ้งซ่านในใจ

…เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้มันผ่านไป ให้มันเป็นบทเรียนได้ แต่อย่ายึดติดกับมัน…

…ลืมมันเสียโซดา

…อยู่กับปัจจุบัน คิดถึงอนาคต…

ต่อไปนี้เขาจะไม่ทำให้สปายเสียใจอีกเด็ดขาด!




ใช้เวลาไม่นาน โซดาก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ โซดาเดินไปยังส่วนครัว กลิ่นหอมฉุยของข้าวต้มลอยเตะจมูก

“หอมจัง” โซดาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งของโต๊ะกินข้าว

“น่ากินใช่ไหมล่า~?” สปายยักคิ้วข้างหนึ่งให้โซดา ชามข้าวต้มควันกรุ่นสองชามถูกวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าโซดาชามหนึ่ง อีกชามหนึ่งวางตรงหน้าสปาย

“ที่พอจะทำได้ก็มีเท่านี้ล่ะ” สปายเป่าข้าวในช้อนให้เย็นก่อนป้อนใส่ปากตัวเอง

“ไว้เราไปซื้อของมาใส่ตู้เย็นกัน” โซดาเป่าข้าวต้มในช้อน

สปายยกยิ้ม พยักหน้าเห็นด้วย

ตู้เย็นคือเครื่องใช้ไฟฟ้าที่มาพร้อมห้องนี้ ตอนอยู่ห้องเก่าไม่มีตู้เย็นใช้เลยไม่ค่อยได้ทำกับข้าวกินเองเพราะไม่มีที่เก็บของสด แต่ที่นี่มีตู้เย็นให้ใช้ โซดาและสปายเลยได้ทำอาหารทานเองบ้าง (“บ้าง”เพราะคุณเจ้านายพยายามบังคับไปกินข้าวด้วยตลอด)

หลังจากสปายกินข้าวเสร็จก็ถึงเวลาไปโรงเรียน โซดาจึงต้องอยูในห้องเพียงคนเดียว

โซดาเริ่มปรับตัวได้บ้างแล้ว จากที่เมื่อก่อนนอนเช้าตื่นสาย ทุกวันนี้นอนกลางคืนตื่นเช้า …แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี เพราะโซดาไม่รู้จะทำอะไรตอนเช้า จะทำงานแต่เช้าก็ยังไม่ไหว ได้แต่เดินไปเดินมา จนกระทั่งช่วงสาย โซดาถึงลงมือทำงานจริงๆจังๆ

โซดาเปิดแล็ปท็อปบนโต๊ะทำงาน ลงมือทำงานที่คุณเบียร์ให้มา

โซดามีหน้าที่พิมพ์ข้อมูลในแฟ้มทั้งหมดลงแล็ปท็อป สรุปข้อมูลเท่าที่สรุปได้ คุณเบียร์ไม่ได้สั่งอะไรมากไปกว่านี้

โซดาทำงานอยู่หน้าแล็ปท็อบจนเวลาปาเข้าไปเกือบเที่ยง เสียงเคาะประตูห้องทำให้โซดาต้องวางมือจากแล็ปท็อป ไม่ลืมส่องตาแมวก่อนเปิดประตูให้คนด้านนอกเข้ามา

“ไปกินข้าวกัน” เสียงทุ้มเอ่ยทัก โซดาหลบให้คนมาใหม่เข้ามา

“เอ่อ…ผม…มีกับข้าวที่เหลือจากตอนเช้าบ้างแล้ว”

“จะอิ่มได้ยังไง ไปกินข้าวข้างนอกกัน”

“…ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์…”

เบียร์ถอนหายใจ “ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ไม่ไป”

“คุณเบียร์….” โซดาเรียกเสียงหน่ายๆ

“เธอกินอะไร ฉันกินด้วย”

โซดาไม่อยากต่อล้อต่อเถียง จำต้องเดินเลี่ยงเข้าครัวไป เหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนัง มันบอกเวลาเที่ยงตรงเป๊ะ

…ตรงเวลาจริงๆคุณเบียร์

โซดาอุ่นข้าวต้มในหม้อที่สปายทำเมื่อเช้า ตักใส่ชามสองชาม ยกมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว

กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยสั่งเบียร์ย้ายตัวเองจากโซฟามานั่งแหมะที่โต๊ะกินข้าว

“เธอซื้อมาเหรอ?”เบียร์ก้มมองควันโขมงที่ลอยออกมาจากชามข้าวต้ม

“เปล่าครับ…สปายทำ” โซดานั่งลงฝั่งตรงข้ามร่างสูง

เบียร์เลิกคิ้ว “แล้วเธอทำอาหารได้ไหม?”

“พอได้ครับ” โซดาตักข้าวต้มเข้าปาก เบียร์ทำตาม

“อร่อย!” เบียร์ร้องลั่นจนโซดาสะดุ้ง “เสียดายไอ้น้ำแข็งไม่ได้มาด้วย!”

โซดาได้แต่ก้มหน้า ตักข้าวต้มเข้าปากเงียบๆ ไม่รู้จะเอ่ยอะไร

“เธอทำอาหารอะไรเป็นบ้าง?”  เบียร์ตักข้าวต้มเข้าปากก่อนถามออกมา 

“…ข้าวต้ม โจ๊ก แกงจืด ข้าวผัด” โซดาตอบเสียงเบา เผลอสบตาร่างสูง โซดาหลบตาแทบไม่ทัน …ทำไมคุณเบียร์ต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย

“สปาเก็ตตี้ล่ะ?”

“ผมทำไม่เป็นหรอกครับ” โซดายิ้มแหย

“สเต๊ก?”

โซดาส่ายหน้า

“มื้อนี้ชิมฝีมือสปายแล้ว มื้อต่อไปต้องลองชิมฝีมือเธอ” เบียร์วางช้อนลงในชามเปล่าที่หนึ่งนาทีก่อนหน้านี้ยังเหลือข้าวต้มอีกเกือบทัพพี! โซดาเห็นอย่างนั้นแล้วอดตกใจไม่ได้ ของโซดายังเหลือเกินครึ่ง! ทั้งๆที่ตักมาเท่ากันแท้ๆ

…คุณเบียร์กินหรือยัด? ทำไมหมดเร็วขนาดนี้!

“..แต่ตอนนี้ของสดหมดเกลี้ยงแล้ว…”

“เอ้า! แล้วก็ไม่บอก จะได้หิ้วมาให้เลย  จะเอาอะไรบ้างบอกมา เดี๋ยวฉันโทร.บอกแม่บ้านให้”

“..ม่ะ ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์ เดี๋ยวผมกับสปายไปซื้อเองดีกว่าครับ ”

“ถ้าจะกินแกงจืดต้องซื้ออะไรบ้าง?” เบียร์ถามต่อโดยไม่ได้สนใจว่าโซดากำลังยู่หน้าใส่อยู่

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์…”

“แกงจืดเต้าหู้หรือแกงจืดหมูสับดี?”

โซดาถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายก็ต้องยอมบอกอยู่ดี…

โซดาจดสิ่งที่ต้องการใส่กระดาษเปล่า เบียร์เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้

“กินวันนี้หรือพรุ่งนี้ดี?“

โซดานิ่งเงียบ รู้ว่าถ้าเอ่ยอะไรไป คุณเบียร์ก็คงไม่ได้สนใจเท่าไร

“มื้อเย็นดีไหม?” เบียร์ยิ้มแป้น โซดาเพียงก้มหน้ามองชามข้าวต้มเปล่าของตัวเอง

“…ถ้าคุณเบียร์จะกินเย็นนี้ ผมทำเย็นนี้ก็ได้ครับ”

เบียร์ยิ้มกว้าง “น่ารักจริงๆเลย” มื้อหนาขยี้ผมโซดาเบาๆ โซดาชะงักไปนิด

“ผมไปล้างชามก่อนนะครับ” โซดาคว้าชามสองใบบนโต๊ะมาถือไว้ แต่เบียร์กลับแย่งชามทั้งสองใบนั้นไปถือเอง

“ฉันทำเอง”

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์”

“อย่าดื้อน่า…”

เบียร์ล้างชามสองใบด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ โซดาจะเข้าไปช่วย มือหนาก็ยกห้ามไว้

ชามสองใบ โซดาล้างไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จ แต่เท่าที่โซดายืนมอง เจ้านายล้างชามสองใบนี้ ใช้เวลาประมาณสิบนาทีได้

“เสร็จแล้ว” เบียร์เช็ดมือกับเสื้อเชิ้ตลวกๆ

โซดาเบิกตากว้างกับสภาพของคนตรงหน้า

…คุณเบียร์ล้างจานหรืออาบน้ำ?

เสื้อของเบียร์เปียกไปกว่าครึ่ง โซดาสบตากับเจ้านาย คนเป็นเจ้านายส่งยิ้มแหยๆมาให้

“พอจะมีเสื้อให้ฉันเปลี่ยนไหม?”

โซดาเข้าไปรื้อเสื้อผ้าในห้องนอน หาขนาดเสื้อที่คิดว่าคุณเบียร์น่าจะใส่ได้ แต่ทว่าแทบไม่มีตัวไหนที่น่าจะพอดีกับขนาดตัวของคุณเบียร์เลยสักตัว อย่าว่าแต่ขนาดตัว ที่โซดามีก็ไม่รู้ว่ามีตัวไหนที่คุณเบียร์จะยัดหัวลงได้บ้าง โซดาจนปัญญาจะหาเสื้อให้ ได้แต่คว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ติดมือออกไปด้วย

โซดาเดินออกจากห้องนอนแล้วก็ต้องชะงัก

“คุณเบียร์!” เสียงใสร้องลั่น หันหลังให้ภาพตรงหน้าทันที

เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของร่างสูงถูกพาดไว้ที่เก้าอี้ตัวเดิมในห้องครัว ร่างสูงนั่งไขว้ห้างอยู่ที่โซฟาในสภาพที่ท่อนบนเปลือยเปล่า

…ไม่คิดจะใส่เสื้อกล้ามเลยหรือไงนะคุณเบียร์!

“คะ…คุณเบียร์ถอดเสื้อทำไม?!”

“เสื้อมันเปียกนี่นา…เธอก็เห็น”

“ละ…แล้วทำไมไม่ไปถอดในห้องน้ำดีๆ อย่านั่งเปลือยแบบนี้สิ!”

เบียร์หัวเราะลั่น “เปลือยที่ไหน ฉันยังใส่กางเกงอยู่เลย …จะว่าไป… กางเกงก็เปียกเหมือนกันนะ ถอดดีไหมเนี่ย?”

“อย่านะ! คุณเบียร์นั่งอยู่ตรงนั้นเฉยๆนะ อย่าลุกนะ”

โซดาเดินถอยหลังไปยังโซฟา คลำสะเปะสะปะจนเจอพนักโซฟาตัวหนึ่ง โซดายังไม่หันหน้าไปหาคนตัวสูง มือน้อยๆคลำไปเรื่อยจนรู้สึกว่าความนิ่มของโซฟากลายเป็นความแน่นตึงของผิวหนังมนุษย์ โซดาสะดุ้งชักมือกลับทันที

“ผะ…ผ้าครับ” โซดายื่นผ้าขนหนูไปด้านหลัง ยื่นค้างไว้จนเมื่อยก็ยังไม่มีวี่แววว่าผ้าขนหนูจะถูกคว้าไป โซดาหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นร่างน้อยๆก็ถูกดึงเข้าไปเกยบนหน้าตักกว้าง

“คุณเบียร์!” โซดาหลับตาปี๋ …มือน้อยๆกำแน่น

โซดาไม่กล้าลืมตา แผ่นอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ชวนให้เลือดในร่างกายไหลเวียนเร็วเกินไป

เบียร์จับโซดาหันหน้าหาตัวเอง ถึงโซดาไม่ได้นั่งคร่อม แต่มันก็ล่อแหลมอยู่ดี

“คุณเบียร์ ปล่อยครับ!” โซดาดิ้นแรงๆ แต่ไม่ได้กระทบกระเทือนถึงเบียร์มากนัก

“อายอะไรเล่า ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ…” เบียร์หัวเราะเบาๆ

“ตะ…แต่เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่คุณเบียร์จะแก้ผ้าต่อหน้าผมแบบนี้!”

“แก้ผ้าที่ไหน? ฉันแค่ถอดเสื้อเอง”เบียร์ยกยิ้ม แน่นอนว่าโซดาไม่ทันเห็นแน่ๆ เพราะเจ้าตัวเอาแต่หลับตาปี๋อยู่อย่างนั้น

ใบหน้าคมฝังลงที่ซอกคอขาว มือหนารัดเอวบางแน่น ไม่ปล่อยโอกาสให้ร่างเล็กดิ้นหลุดไปไหน จมูกโด่งฟอนเฟ้นไรผมนุ่มเรื่อยไปถึงลำคอระหง หยุดคลอเคลียข้างแก้มใส

“คุณเบียร์!” โซดาร้องลั่น เบียร์รู้สึกถึงแรงสั่นน้อยๆของคนในอ้อมกอด

“ฉันคิดไปเองเหรอเนี่ยว่าเราสนิทกัน…”เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมหู โซดาสะดุ้ง

“ต้องทำยังไงเธอถึงจะมั่นใจว่าเราสนิทกัน” ใบหน้าคมไล่มาถึงปลายคาง โซดาได้แต่หันหน้าหนี ไม่ทันไรริมฝีปากหนาก็เข้าครอบครองริมฝีปากเรียวเล็ก มือน้อยๆระรัวทุบไหล่กว้าง มือหนารัดร่างเล็กแนบชิดกับแผ่นอกแกร่ง เบียร์ตักตวงความหวานจากริมฝีปากบางจนร่างเล็กหายใจแทบไม่เป็นจังหวะ

“อื้อออ” โซดาขมวดคิ้วแน่น ทุบไหล่กว้างแรงๆจนเบียร์ยอมผละริมฝีปากออก

ร่างเล็กหอบหายใจ ดวงตาใสเสหลบสายตาคม เบียร์ก้มหน้าชิดริมหูคนตัวเล็ก

“เราสนิทกันพอหรือยังนะ?...”

“คะ…คุณเบียร์ ปล่อย!” โซดาดิ้นแรงๆ ได้ยินเบียร์หัวเราะเบาๆ โซดาดิ้นสุดแรงอีกครั้งจนเบียร์ยอมปล่อย

โซดาเดินหนีไปยังห้องนอน เบียร์ได้แต่อมยิ้มมองร่างน้อยๆนั้นเดินเซจนเข้าห้องนอนไป

มือหนาคว้าผ้าขนหนูที่หล่นอยู่มาคลุมกาย

…เมื่อไม่มีร่างเล็กในอ้อมกอด ความเย็นของเครื่องปรับอากาศก็ทำร้ายร่างกายเบียร์จนได้สิ





โซดาทิ้งตัวนั่งบนเตียงกว้าง มือน้อยๆสั่นระริก ร่างทั้งร่างสั่นเทา

โซดาหายใจเข้าออกลึกๆหลายที เรียกสติกลับเข้าร่าง

…โซดาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย!

ไม่ชอบเวลาถูกสัมผัสแล้วร่างกายสั่นเทาแบบนี้!

ทั้งๆที่ตอนโซดา”ทำงานนั้น” โซดาไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย!

ครั้งหนึ่งเคยมีคนบอกโซดาว่า “หน้าตาแบบมึง คงได้ครั้งละหลายตังค์”แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

…ครั้งแรกที่โซดาขายตัว แค่คืนเดียว โซดาได้เงินเกือบหมื่น

โซดาลำพองใจ ทำให้โซดากล้าทำครั้งที่สอง ครั้งที่สาม และมีครั้งต่อไปอีกนับไม่ถ้วน

งานของโซดาใช้เวลาไม่นาน แค่รองรับการสอดใส่และปลดปล่อย ไร้ซึ่งการเล้าโลมใดๆ ไม่ถึงสิบนาที โซดาก็ได้เงินเป็นพัน

โซดาได้เงิน โซดามีเงิน โซดาเก็บเงิน จนกระทั่งโซดาคิดว่ามันมากพอ โซดาตั้งใจเลิก แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่โซดาคิด

โซดาหนีพวกมันไม่ได้! ทุกครั้งที่โซดาพยายามหนี โซดาจะถูกพวกมัน “รุม”

ถ้าพวกมันรุมกระทืบ โซดาคงไม่เจ็บใจขนาดนี้ …เดรัจฉานพวกนั้นมีกันเกือบสิบคน หนึ่งในนั้นคือไอ้เพียว …

พวกมันรุมกินรุมทึ้งร่างของโซดาเหมือนหมาในกินซากลูกนก

ทั้งทุบตี ทั้งดึงทึ้ง …พวกมันลูบไล้ สัมผัส กัดกิน …ทำมากกว่าสอดใส่

มันคนหนึ่งให้โซดาอม มันอีกคนหนึ่งให้โซดากำ พวกมันผลัดกันสอดใส่เข้ามาในตัวโซดา

โซดาเกลียดร่างกายตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น ชั่ววูบหนึ่งโซดาคิดอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด

ในห้วงความคิดตอนนั้น จู่ๆภาพของสปายก็ลอยเข้ามา… เพราะสปาย….ทำให้โซดามีสติ

โซดาไม่อยากจะคิดว่าถ้าตัวเองไม่อยู่แล้วสปายจะอยู่ยังไง

โซดาใช้เวลาหลายวันกว่าจะหนีพวกมันได้ จนในที่สุด โซดาหนีได้สำเร็จ!

โซดาไม่กล้าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้สปายรู้ แน่นอนว่ารวมถึงเรื่องงานที่โซดาเคยทำด้วย

ตั้งแต่นั้นมา ร่างกายของโซดาเริ่มควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

ทุกครั้งที่โดนลูบไล้สัมผัส ทุกครั้งที่ถูกเล้าโลม โซดาจะนึกถึงสัมผัสหยาบโลนของเดรัจฉานพวกนั้น และนั่น…ทำให้โซดากลัว

เพราะทำงานในผับของคุณเบียร์ โซดาจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอพวกฉวยโอกาสลูบไล้สัมผัส ถึงจะแค่ฉาบฉวย แต่โซดารังเกียจ โซดาทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันทน

รวมถึงสัมผัสจากคุณเบียร์…

ทุกครั้งที่คุณเบียร์สัมผัส ทุกครั้งที่คุณเบียร์กอด เหนือความรู้สึกรังเกียจหรือขยะแขยง คือความกลัว…

…กลัวว่าถ้าโซดาขัดขืนแล้วจะโดนเหมือนที่โซดาเคยโดน แต่กระนั้นโซดาก็ยังพยายามขัดขืนสุดชีวิต หากแต่ทุกครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าโซดาขัดขืนแล้วจะโดนตีไหม? จะโดนฟาดไหม? หรือจะโดนอะไรมากกว่านั้นไหม?

เท่าที่ผ่านมา คุณเบียร์ไม่เคยลงไม้ลงมือกับโซดาเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

…ทำไมคุณเบียร์ไม่ทำร้ายโซดา?

โซดาสงสัย แต่ไม่กล้าถาม …แค่คุณเบียร์ยอมปล่อยโดยที่ไม่ทุบตี แค่นี้โซดาก็ดีใจมากแล้ว




เกือบชั่วโมงที่โซดาเอาแต่อยู่ในห้อง เบียร์เห็นอย่างนั้นเริ่มใจไม่ดี ตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องนอน

“โซดา..” เสียงเรียกไม่เบานัก คนที่อยู่ในห้องสะดุ้งน้อยๆ แต่ทว่าไม่สนใจลุกไปเปิด

“โซดา…เป็นอะไรหรือเปล่า?” เบียร์เคาะประตูแรงขึ้น ถี่ขึ้น

เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ

“โซดา…”

พลันมือที่เคาะประตูอยู่ชะงักกลางอากาศ ประตูบานกว้างถูกเปิดออก

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงทุ้มถามออกไป  โซดาเพียงส่ายหน้าตอบ

ดวงตาใสสำรวจคนตรงหน้า… ท่อนบนของคุณเบียร์อยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวเดิม เวลาหนึ่งชั่วโมงคงทำให้มันแห้งขึ้น แต่คงไม่ถึงกับแห้งสนิท โซดาเห็นรอยชื้นกระจายอยู่บนตัวเสื้อ

“ขอโทษ…” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยอ่อนโยน โซดาสบตาคนตรงหน้า

“ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้ว อยู่ข้างนอกด้วยกันเถอะนะ” เบียร์จูงมือร่างเล็กไปนั่งที่โซฟา โซดาเดินตามอย่างว่าง่าย

…โซดาไม่กล้าบอกคุณเบียร์หรอกว่าโซดา”แค่”กลัว…

“อยู่คนเดียวมันเหงานะ” เบียร์ว่า ยกแล็ปท็อปตัวหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา กดเปิดเครื่อง

โซดานิ่งมองเจ้านาย

“คุณเบียร์…ทำอะไรครับ?”

เบียร์ส่งยิ้มอ่อนโยน “ฉันเอางานมาทำที่นี่” รื้อเอกสารจากกระเป๋ามาวางบนโต๊ะอีกหนึ่งปึก

“ทำไม…ถึง….” โซดาไม่รู้จะเรียบเรียงคำถามยังไง ทำไมคุณเบียร์ถึงต้องเอางานมาทำนี่ที่?  แล้วที่บ้านคุณเบียร์ล่ะ? ที่ร้านล่ะ? โซดาได้แต่นึก ไม่กล้าถาม เพราะดูเหมือนว่าคำถามของโซดาจะก้าวก่ายเจ้านายมากเกินไป

“ทำงานด้วยกันดีกว่า”เบียร์หยิบกระดาษข้างแล็ปท็อปขึ้นมาอ่าน เอนตัวพิงพนักโซฟา มือข้างหนึ่งเอื้อมโอบไหล่บาง โซดาสะดุ้งเบาๆ

“ผม…ไปทำงานของผมก่อนนะครับ” โซดายกมือหนาออกจากไหล่ตัวเอง เบียร์เลิกคิ้ว นิ่งมองร่างเล็กเดินลิ่วไปนั่งแหมะหน้าแล็ปท็อปของเจ้าตัว

จุดยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้าหล่อ

…อยู่ด้วยกันมันดีกว่าอยู่คนเดียวจริงๆนะ





“สี่โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย?!” เสียงร้องของเบียร์ทำโซดาสะดุ้ง ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกาที่ข้างฝาทันที

…เวลาเดินเร็วจริงๆแฮะ

“ฉันยังไม่ได้โทร.สั่งของให้เธอเลย!” เบียร์ว่าพลางหยิบสมาร์ทโฟนเตรียมโทร.ออก

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์…วันหลังก็ได้” โซดาเดินลิ่วมาหาเจ้านาย

“แต่ฉันอยากกินวันนี้นี่….”

“วันหลังผมก็ทำให้ได้ครับ  ผมไม่หนีคุณเบียร์ไปไหนหรอก”

โซดาส่งยิ้มน้อยๆให้ร่างสูง

“ถ้าอย่างนั้น …ถ้าเธอจะไปซื้อของ โทร.บอกฉันด้วย”

โซดาเม้มริมฝีปากน้อยๆ  ยอมพยักหน้าตอบช้าๆ …ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคุณเบียร์จะไปด้วยทำไมก็เถอะ

“ตอนนี้ไปกินข้าวเย็นกันเถอะ” เบียร์ว่าพลางจับมือโซดาแน่น  เตรียมดึงโซดาลุกขึ้น

“ดะ…เดี๋ยวครับ คือว่า…เดี๋ยวสปายก็จะกลับมาแล้ว”

“งั้นรอสปายแล้วออกไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวโทร.หาไอ้น้ำแข็งด้วย”

“ไม่เป็นไรครับคุณเบียร์… พวกผมพอมีของทำมื้อเย็นได้อยู่”

“เหลืออะไรบ้าง?”

“ก็คงเป็น…ไข่ต้มไม่ก็ไข่เจียว…”

เบียร์ถอนหายใจแรงๆ “แค่นั้นมันจะไปพออะไร ไปกินข้าวข้างนอก”

พลันสมาร์ทโฟนที่วางอยู่ข้างแล็ปท็อปสั่นระรัว ชื่อคนโทร.เข้าทำเบียร์ขมวดคิ้วแน่น

“ครับ” เบียร์รับสาย

โซดาเดินเลี่ยงออกไป ไม่อยากเสียมารยาทฟังเจ้านาคุยโทรศัพท์

“ครับ…. ได้ครับ” เบียร์ยังสนทนากับปลายสาย

“พรุ่งนี้ได้ไหมครับ?...เหรอครับ?…ครับ”

เบียร์คุยไปอีกไม่กี่ประโยคก็วางสาย

“จะมามีปัญหาอะไรตอนนี้วะ?!” เบียร์สบถเสียงเบา แต่โซดาได้ยินชัดเจน

เบียร์สบตากับร่างเล็กที่มองมาตาแป๋ว

“เรื่องที่บริษัทน่ะ ไม่ใช่ที่ร้านหรอก”

โซดาพยักหน้ารับรู้…คุณเบียร์บอกมาเหมือนเดาใจโซดาได้ว่ากำลังสงสัยเรื่องอะไร

“วันนี้คงกินข้าวเย็นด้วยไม่ได้แล้ว  ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาหาแต่เช้า”เบียร์ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

เบียร์ปิดแล็ปท็อป แต่ไม่ได้เก็บใส่กระเป๋าและไม่ยกมันไปด้วย ที่เบียร์หยิบติดมือไปมีเพียงเอกสารสองฉบับ

“คุณเบียร์ไม่เอาไปด้วยเหรอครับ?” โซดาชี้ไปยังสิ่งที่กองอยู่บนโต๊ะ เบียร์ส่ายหน้าตอบ

“ขี้เกียจขนไปขนมา พรุ่งนี้ฉันจะมาทำงานต่อที่นี่” เบียร์ว่าพลางเดินไปใส่รองเท้า ร่างเล็กเดินตามไปส่ง

ไม่ว่าอะไรหรอกที่คุณเบียร์ทิ้งข้าวของไว้ที่นี่ ยังไงที่นี่ก็เป็นของคุณเบียร์อยู่แล้ว โซดาและสปายแค่ผู้เช่าอาศัยเท่านั้น …

“ไปก่อนนะ” ใบหน้าคมโน้มเข้าใกล้ใบหน้าใส ฉกวูบที่ริมฝีปากบาง …แผ่วเบา…นุ่มนวล

เบียร์หันไปเปิดประตู พาตัวเองออกจากห้อง หันไปมองโซดา… ร่างเล็กเบิกตากว้างมองมาที่เขา เบียร์ยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

เบียร์กลั้นใจหันหลังเดินออกไป… ท่าทางน่ารักของโซดาช่วงชวนให้เบียร์ไม่อยากไปทำงานเสียจริงๆ!

…ไม่ได้! ต้องไปทำงาน เดี๋ยวผู้ใหญ่จะหาว่าไม่มีความรับผิดชอบ!

พรุ่งนี้เขาจะไม่ให้ใครมาแย่งเวลาเขาไปจากโซดาเลย  คอยดูสิ!
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 06-03-2015 09:24:23


ประตูห้องปิดลง ทั้งห้องเหลือเพียงโซดาคนเดียว

ร่างเล็กเหลือบมองข้าวของของคุณเบียร์ที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อดไม่ได้ต้องเข้าไปจัดของให้เป็นระเบียบ

…เหมือนวันนั้นเลยแฮะ

…วันที่โซดาโดนคุณเบียร์สัมผัสครั้งแรก…

โซดาสะบัดหน้าแรงๆไล่ความคิดแปลกๆที่แว้บเข้ามาในหัว

จะไปคิดถึงวันนั้นทำไมนะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว…

โซดาจัดเอกสารเสร็จเรียบร้อยพร้อมๆกับที่ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากประตู

…คุณเบียร์ลืมของเหรอ?

โซดากำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ทว่าบานประตูกลับถูกเปิดออกเสียก่อน

ร่างเล็กชะงักนิ่ง

…ถึงคุณเบียร์จะมีคีย์การ์ด แต่คุณเบียร์ไม่เคยใช้มันเปิดเข้ามา

…คุณเบียร์รีบ?

ร่างที่แทรกตัวเข้ามาจากด้านนอกทำเอาโซดาเบิกตากว้าง

“อยู่ด้วยกันทั้งวัน เสร็จไปกี่รอบล่ะ?”

ไอ้เพียว!

ไอ้เพียวไม่ได้เข้ามาคนเดียว ลูกน้องของมันตามมาด้วยเกือบสิบคน

“มึง..มึงเข้ามาได้ยังไง?!” โซดาเสียงสั่น พวกมันหัวเราะลั่น

“ไม่ยากนะ แค่มีไอ้นี่” เพียวชูคีย์การ์ดในมือโบกไปมา

เท้าเล็กถอยหลังจนชนกำแพง มือบางคว้าแจกันดอกไม้กำแน่น

“อย่าทำท่าตกใจแบบนั้นสิโซดา…ถึงระบบรักษาความปลอดภัยจะเข้มแค่ไหน ถ้ามีเงิน จะทำอะไรก็ได้ จริงไหม?”เพียวเดินไปนั่งที่โซฟา พาดรองเท้าไว้บนโต๊ะกระจก ใช้เท้าเขี่ยเอกสารของเบียร์ออกจากโต๊ะ เอกสารเหล่านั้นกระจายเกลื่อนพื้น

“ออกไป!” โซดาพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่ช่างทำได้ยากเหลือเกิน

“ถ้าฉันไป…เธอก็ต้องไปกับฉันนะ” เพียวเอนตัวพิงพนัก ท่าทางเหมือนพูดถึงสภาพดินฟ้าอากาศทั่วไป

“กูไม่ไปไหนทั้งนั้น! มึงออกไปเดี๋ยวนี้!” โซดาทำใจแข็งเดินเข้าหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เพียวยกยิ้ม ลุกขึ้นยืน

“พูดไม่เพราะเลยนะโซดา…” เพียวเดินเข้าหาร่างเล็กที่พยายามถอยหนี

“อย่าเข้ามา!” โซดาเงื้อมแจกันเตรียมฟาด แต่ทว่ามือหนาของเพียวเข้ามาแย่งไปอย่างง่ายดาย

“ไปกับฉัน… แล้วเธอจะสบาย” น้ำเสียงของเพียวน่าหมั่นไส้จนโซดาอยากกระโดดถีบคนพูดแรงๆ แต่ทำไม่ได้ …มือของโซดาทั้งสองข้างถูกเพียวล็อคเข้ากับผนังไว้แน่น ร่างของเพียวแนบชิดกับร่างของโซดา

“ปล่อยกู!”

“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ…”น้ำเสียงราบเรียบขัดกับพฤติกรรมรุนแรง

ใบหน้าของโซดาหันตามแรงตบจากฝ่ามือหนาของเพียว ร่างเล็กสัมผัสได้ถึงรสชาติเค็มปร่า

โซดาไม่ยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแน่!

ของเหลวใสจากริมฝีปากเล็กถูกบ้วนใส่หน้าเพียว

ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลัง ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพียวทันที เพียวรับมาเช็ดอย่างใจเย็น

“เก่งขึ้นเยอะนี่…” เพียวฟาดมือลงบนแก้มของโซดาอีกข้าง ของเหลวสีแดงเปรอะทั่วริมฝีปากเล็ก

โซดาไม่ยอมให้น้ำตาไหลลงมาตอนนี้แน่ ร่างเล็กพยายามข่มความกลัวไว้ในเบื้องลึกของจิตใจ ที่โซดาต้องทำตอนนี้คือต้องอดทนเท่านั้น!

เสียงกุกกักจากประตูเรียกความสนใจจากทุกคนในห้อง

“คงไม่ใช่เสี่ยของมึงหรอกนะ กูอุตส่าห์รอจังหวะดีๆ ขี้เกียจมีเรื่องกับมัน...”

เพียวพูดจบพร้อมๆกับที่ร่างของคนมาใหม่แทรกตัวเข้ามา

โซดาเบิกตากว้าง

“สปาย! ออกไป! กลับออกไป!”

“จับตัวมันมา!”

สปายเบิกตากว้าง

ชายชุดดำสองคนเข้าล็อคร่างสปายแน่น สปายดิ้นขลุกขลัก

“อะไรกันวะเนี่ย?!”

“สปาย!  หนีไป!”

สปายได้ยินเสียงโซดา แต่สปายหาโซดาไม่เจอ

สปายเจอเพียง….

“ไอ้เพียว!”

“อะไรกัน…เด็กสมัยนี้พูดไม่เพราะเลยแฮะ” เพียวหัวเราะเบาๆ

“หนีไป! ฉันบอกให้หนีไป!” เสียงของโซดาดังเข้ามาไม่หยุด สปายเห็นโซดาแล้ว! แต่เห็นเพียงเสี้ยวหน้า เพราะถูกเพียวบังแทบมิด

“นี่มันเรื่องะไรกันวะ?!”สปายดิ้นแรงๆ

เพียวหัวเราะลั่น

“ไม่มีอะไรมากหรอก…ฉันแค่มาเอาค่าเสียหาย”

“ค่าเสียหาย?” สปายทวนคำ

เพียวผละจากโซดา ปล่อยให้ลูกน้องของตัวเองล็อคตัวโซดาไว้

เพียวเดินตรงเข้าไปหาสปาย

“อย่ายุ่งกับสปาย!” เสียงของโซดาดังตามมา เพียวหันไปส่งยิ้มให้โซดา

“ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้…” มือหนาหยาบโลนลูบไล้แก้มใสของสปาย สปายสะบัดหน้าหนีทันที

“อืม…ไม่เลวแฮะ ทั้งเนียนทั้งนุ่ม ของดีแบบนี้น่าจะได้ราคาดี”

“ไอ้ชาติชั่ว!” โซดาตะโกนมาจากด้านหลัง เพียวไม่ได้สนใจมากนัก

“เอ…โซดา ตอนนั้นเธอทำฉันขาดทุนเท่าไรนะ? 5ล้านหรือ 6ล้าน?”

โซดาดิ้นสุดแรงให้หลุดจากชายชุดดำที่ล็อคตัวอยู่ ปากก็ด่าทอด้วยความโกรธ โซดาทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เลย!

“ถ้าได้ตัวเพื่อนเธอมา ก็น่าจะแทนเธอได้อยู่ …ฉันอาจจะได้ทุนคืน”

“อย่ายุ่งกับสปาย!”

“ทำไมล่ะโซดา? เธอไม่อยากไปไม่ใช่เหรอ? ฉันจะเอาตัวเพื่อนเธอไปแทนอยู่นี่ไง ตามใจเธอสุดๆเลยนะ”

“ปล่อยสปายนะเว้ย! …โธ่เว้ย! ปล่อยกู!”

โซดาดิ้นจนเคล็ดไปทั้งตัว แรงล็อคของชายฉกรรจ์สองคนมันมากเกินไป

สปายขมวดคิ้วแน่นกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“มึงเอาตัวกูไป แล้วมึงเลิกยุ่งกับโซดา” สปายเอ่ยเสียงเย็น

เพียวหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ

“โซดา! เพื่อนเธอพูดง่ายกว่าเธอเยอะเลย…ควรเอาเป็นตัวอย่างนะ”

“สปาย! แกพูดเหี้ยอะไรออกมา! แกรู้ตัวไหม?!”

 “ถ้ากูไปแทนโซดา มึงจะเลิกยุ่งกับโซดาไหม?”

สปายรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่  บทสนทนาระหว่างโซดาและเพียวเมื่อครู่ทำให้สปายเข้าใจอะไรมากขึ้น

…ไม่ยอมให้โซดาต้องกลับไปพัวพันกับเรื่องเลวร้ายแบบนั้นอีกแน่!

“ทำไมถามคำถามที่ตอบยากแบบนี้ล่ะสปาย…โถ่.. เราเพิ่งคุยกันรู้เรื่องเองนะ”

“กูไปกับมึงเอง! มึงอย่ายุ่งกับสปาย! ปล่อยสปายซะ!”

“อ้าว…อะไรกันโซดา…คิดจะเปลี่ยนใจก็เปลี่ยนง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ?...พี่ตามไม่ทันนะ”

“กูไปเอง! มึงเอาตัวกูไป แล้วรับปากกูว่าจะเลิกยุ่งกับโซดา”

“อ้าว…นี่ก็อีกคน …ทำไมวันนี้ไอ้เพียวเสน่ห์แรงขนาดนี้เนี่ย”

เพียวส่งยิ้มให้ทั้งโซดาและสปาย

“จริงๆถ้าได้ตัวพวกเธอทั้งสองคนก็โอเคอยู่นะ…นอกจากจะได้ทุนคืนแล้ว เผลอๆจะได้กำไรอีกสองเท่า!”

เพียวหัวเราะลั่น สปายและโซดากำมือแน่น

“อย่ายุ่งกับสปาย!  สปายไม่เกี่ยว! กูทำให้มึงขาดทุน มึงก็เอาตัวกูไป!”

เพียวสาวเท้าเข้าหาโซดา พร้อมรอยยิ้มระบายบนใบหน้า

“บอกตอนนี้…ไม่สายไปหน่อยเหรอ?”

 เพียวหันไปออกคำสั่งกับลูกน้อง

“เอาตัวพวกมันไป”







แค่ทำงานกลางคืน
[/i]





มันยาวขึ้นแล้ว~ > < 
…แต่ตอนนี้…น้ำแข็งไม่มีบท ฮ่าๆๆ   :hao7:

ฝากดูเอ็น…เอ๊ย! เอ็นดูน้องสปายและน้องโซดาด้วยนะคะ   > <


เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^

 :mew1:



#แก้ไข

ขอบคุณคุณ ::UsslaJlwaJ:: มากๆค่ะที่ช่วยเตือนเรื่องชื่อ  :กอด1:
แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ^_^

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 06-03-2015 10:08:47
ช่วงท้ายเดี๋ยวเบียร์ เดี๋ยวเพียว น่าจะพิมพ์ชื่อผิด ลองอ่านทวนดูนะคะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 06-03-2015 10:10:17
 โอ๊ยยยย สะเทือนใจกับอดีตของโซดามากกกก  :m15:
แล้วนี่อีเพียวจะทำอะไรน้องสองคนเนี่ย
พี่เบียร์พี่น้ำแข็งมาช่วยด่วน !!
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-03-2015 10:14:04
มีเรื่องให้เจ็บตัวได้ทุกวันเลย
แบบนี้ไม่ช้ำในตายไปก่อนเหรอ
เบียร์จงหยิบเอกสารผิด แบ้วต้องกลับมาเอานะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 06-03-2015 14:20:05
เฮ้อ แย่จังนะ  :ling1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-03-2015 16:32:00
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 06-03-2015 16:54:43
ใครจะมาช่วยนิ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 06-03-2015 18:26:49
บางทีมันก็หนักเกินสำหรับเด็กตัวเล็กๆสองคนนะคะ คนเขียนช่างใจร้ายจริงๆ :hao5:
เค้าสงสารเด็กน้อยทั้งสองจังเลย แล้วนี่จะโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ จะมีใครไปช่วยทันไหมเนี่ย :katai1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 06-03-2015 19:17:08
อะไรอีกละเนี่ย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-03-2015 20:06:59
อีเพียวอีชั่ว.  เบียร์กะน้ำแข็งจะมาช่วยทันไหมอะ. สงสารโซดามากๆเลย อย่าให้สปายเป็นแบบโซดาเลย  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 06-03-2015 20:55:23
โอ๊ย มีแต่เรื่องวิ่งเข้ามาหาเนอะเด็กน้อยทั้งสองเนี่ย  :mew5:
ใครจะมาช่วยทันไหมล่ะ  :hao4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-03-2015 22:05:50
เหมือนจะมีมาม่ามาลิวๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 06-03-2015 22:18:54
อืมมมมมม บางทีเราก็เบื่อสปายนะ นางดูไร้เหตุผลยังไงไม่รู้
ก็เข้าใจว่าชีวิตมันปากกัดตีนถีบ แต่อ่อนแอบ้างก็ได้นะ
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 06-03-2015 22:56:20
เกินไปที่เด็กตัวเล็กๆจะรับได้แล้วนะผมว่า วงเล็บที่ชื่อเรื่องว่า ซาดิส ดีไหม ฮ่าๆๆๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: R.michi ที่ 07-03-2015 01:15:22
นี่ยังช๊อคค้างไม่หายเรื่องโซดา ทำไมไรเตอร์ใจร้ายอย่างงี้ ฮื้ออออออ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 17 กลัว (ุ6/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: away3g ที่ 11-03-2015 14:11:29
 :sad4: :sad4:ติดงอมแงม
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 13-03-2015 20:39:09
Chapter  18



หน้าจอสมาร์ทโฟนราคาแพงแสดงการโทร.ออก มันวางสายเองอัตโนมัติเมื่อไร้การตอบกลับจากปลายสาย

เบียร์ขมวดคิ้วให้สมาร์ทโฟนในมือก่อนโยนมันไว้ข้างตัว สายตาคมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

บ่ายสาม…

เขาโทร.หาโซดาเป็นชั่วโมง แต่โซดาไม่รับโทรศัพท์เขาสักที!

…เขาทำอะไรให้โซดาโกรธหรือเปล่าวะ?...

หรือน้องจะนอนกลางวัน? หรือว่าออกไปข้างนอก?

น้องทำอะไรอยู่?! ทำไมไม่รับโทรศัพท์!

“เป็นอะไรวะ?” เสียงคนมาใหม่ดังขึ้น เบียร์รับรู้ว่าเป็นเสียงของน้องชาย  คนเป็นพี่เพียงเหลือบมองคนเป็นน้องเดินเข้าบ้าน

…ดูจากสภาพแล้ว มันคงเพิ่งกลับจากมหา’ลัย

“โซดาไม่รับโทรศัพท์กู” เบียร์ยู่หน้า

“มึงทำอะไรให้โซดางอนล่ะ?”

เบียร์ขมวดคิ้วน้อยๆ นิ่งมองคนเป็นน้อง

“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย เมื่อวานที่บริษัทมีปัญหา กูเลยต้องรีบไปดู แล้วกูก็อยู่ที่บริษัทจนเช้า”

“แล้วทั้งวันมานี่มึงทำอะไร?”

“กูไปซื้อของสดกับป้าแหวน”

“ของสด?” น้ำแข็งเลิกคิ้ว

“ใช่ เพราะกูบอกโซดาว่าอยากให้น้องทำแกงจืดให้กิน แล้วกูก็บอกว่าจะซื้อของสดไปให้ แล้วกูก็จะโทร.ถามว่าต้องการอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่า แต่จนตอนนี้น้องยังไม่รับโทรศัพท์กูเลย”

น้ำแข็งขมวดคิ้วน้อยๆ…

จะว่าไป…วันนี้สปายก็ยังไม่รับโทรศัพท์เขาเหมือนกันแฮะ

“รออะไรอยู่ล่ะวะ ไปหาสิ” น้ำแข็งลุกขึ้น เดินนำพี่ชายออกจากบ้าน

“ถ้าน้องเขางอนกูจริงๆล่ะวะ” เบียร์เดินตามไปติดๆ  ไม่สนใจหิ้วของสดในตู้เย็นติดมือไปด้วยเลยสักนิด

“ถ้างอนก็แค่ง้อ งอนเรื่องอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่อง”

น้ำแข็งเดินไปขึ้นรถ เข้าประจำที่คนขับของเบนซ์คันหรู  เบียร์เข้าประจำที่คนขับของเบนซ์คันงามอีกคัน  น้ำแข็งพารถหรูพุ่งทะยานออกจากบ้าน เบียร์ขับตามไปติดๆ





การจราจรแออัดช่วงเย็นยื้อเวลาคนใจร้อนสองคนได้เพียงนิด น้ำแข็งและเบียร์ขับเลนนอกสุดของถนนมาตั้งแต่ออกจากบ้านจนกระทั่งเลี้ยวเข้าคอนโด

น้ำแข็งเดินนำพี่ชายมายังห้องพักของสปายและโซดา

“มึงลองโทร.อีกรอบซิ” น้ำแข็งหันไปสั่งพี่ชาย เบียร์ควักสมาร์ทโฟนโทร.หาโซดาทันที

เงียบกันไปอึดใจ สองหนุ่มขมวดคิ้วแน่น

“ไม่รับเหมือนเดิมว่ะ”

น้ำแข็งควักสมาร์ทโฟนตัวเองโทร.หาสปายบ้าง …ไร้การตอบรับเช่นกัน

สองพี่น้องมองหน้ากันนิ่ง

“ใช้คีย์การ์ดเลย” น้ำเสียงเบียร์จริงจังมากขึ้น คนเป็นน้องควักคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา เสียงสัญญาณเปิดประตูดังขึ้น น้ำแข็งผลักบานประตูเข้าไป

ภาพที่ประจักษ์แก่สายตาของเบียร์และน้ำแข็งทำเอาทั้งสองคนขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกมึนตึงไหลเวียนทั่วสรรพางค์กายคล้ายมีคนเอาท่อนจันฟาดกลางศีรษะ

สองพี่น้องกวาดสายตาทั่วห้อง…

แจกันดอกไม้แตกกระจายเกลื่อนพื้น เอกสารกระจัดกระจายทั่วพื้นห้อง บางแผ่นมีรอยรองเท้าประทับไว้ ทั้งโซฟาและโต๊ะเตี้ยมีรอยรองเท้าเปื้อนเขรอะ ผ้าม่านผืนใหญ่มีรอยฉีกขาด เบียร์เข้าไปใกล้ๆจึงพบว่า…บนผืนผ้าม่านมีรอยเลือดเปรอะอยู่ 

“เหี้ยอะไรวะเนี่ย?!” น้ำแข็งแผดเสียงลั่น มือหนาลนลานโทร.หาสปายอีกครั้ง พลันชะงักเมื่อได้ยินเสียงครืดคราดของโทรศัพท์จากในห้อง น้ำแข็งหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง

น้ำแข็งนิ่งมองกระเป๋าเป้ …เขาจำได้ดีว่ามันคือกระเป๋าของสปาย

มือหนาลนลานเปิดกระเป๋า …หยิบเครื่องมือสื่อสารที่ยังสั่นไม่หยุดออกมา

…โทรศัพท์ของสปาย…

“นี่มันอะไรกันวะ?!” เบียร์ส่งเสียงมาจากมุมห้อง ในมือกำโทรศัพท์โซดาไว้แน่น

“โซดา! ไม่ตลกนะ! อย่าเล่นแบบนี้ ออกมา!” เบียร์ถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว …แต่ทว่าไม่พบใครเลย

“โซดา! บอกให้ออกมา!” เบียร์แผดเสียงลั่น หอบหายใจหนักๆ  มือหนากำแน่น

“โธ่เว้ย!” เบียร์ตรงเข้าถีบโซฟาเดี่ยวตัวหนึ่งแรงๆ

“เฮ้ย! ใจเย็น!” น้ำแข็งเอื้อมมือแตะบ่าคนเป็นพี่ เบียร์ขมวดคิ้ว ถอนหายใจแรงๆ

“กูน่าจะพาไปอยู่ที่บ้านให้รู้แล้วรู้รอด!” เบียร์ร้องลั่น

“ตั้งสติ! ไอ้เบียร์!” น้ำแข็งบีบไหล่คนเป็นพี่ เบียร์พยักหน้าตอบกลับมา เอ่ยเสียงดัง

“กูเชื่อว่าน้องไม่ได้หนีแน่ๆ!  กูอยากรู้ว่าใครมันกล้าเอาตัวน้องไป?!” เบียร์จ้องเขม็งมองโทรศัพท์โซดาในมือ

น้ำแข็งกำมือแน่น นิ่งมองกระเป๋าเป้ของสปาย ”กูก็อยากรู้เหมือนกัน..!”




น้ำแข็งและเบียร์รุดจากคอนโดหรูกลับบ้านของตัวเอง เรียกประชุมลูกน้องทุกคนในบ้าน

“สืบมาให้ได้ว่าสปายกับโซดาเคยมีปัญหากับใครบ้าง ตามให้ได้ว่าใครลักพาตัวไป”  น้ำเสียงของเบียร์จริงจังจนไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าสบตา 

“กระจายตัวเฝ้าทุกที่ที่โซดากับสปายเคยไป เมื่อมีความคืบหน้าให้รีบรายงานทันที” น้ำแข็งเอ่ยสมทบ

ใช้เวลาออกคำสั่งน้อยกว่าทุกครั้ง ลูกน้องทุกคนกระตือรือร้นทำตามคำสั่ง

น้ำแข็งและเบียร์เข้าไปนั่งที่โซฟากลางบ้าน แว่วเสียงแบ่งงานของคมดังเข้ามาให้ได้ยิน หลังจากนั้นรถยนต์กว่าสิบคันก็ขับออกจากบ้านไป

น้ำแข็งนั่งก้มหน้ากุมขมับ เบียร์ทนนั่งเฉยๆไม่ได้ ได้แต่เดินไปเดินมา

…ป่านนี้น้องจะเป็นยังไง น้องอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่…

เพียวทึ้งศีรษะตัวเองแรงๆหลายที เห็นสมาร์ทโฟนตัวเองวางนิ่งอยู่บนโต๊ะเตี้ยแล้วยิ่งโมโห …เพราะทั้งวันเขามัวแต่สนใจมันไม่ยอมไปหาโซดาตั้งแต่แรก เรื่องเลยเป็นแบบนี้!

ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่สุดท้ายก็ต้องคว้ามันมาใช้งานอยู่ดี

เบียร์โทร.หาคนที่มั่นใจว่าต้องช่วยเขาได้ …ถือสายรอไม่นานก็มีการตอบรับ เบียร์กรอกเสียงลงไป

“ไกร กูมีเรื่องให้มึงช่วย”






มืด…

มืดเหลือเกิน…

มองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืด…

สายตาไม่สามารถมองฝ่าความมืดได้  แรงโยกเอนของร่างกายและสัมผัสจากเบาะที่นั่งบ่งบอกว่าโซดากำลังอยู่ในรถ

“สปาย...”โซดาส่งเสียงออกไปแล้วถึงได้รู้ว่าตัวเองเสียงแหบพร่า …ไม่แปลกเพราะเขาพยายามส่งเสียงร้องให้คนช่วยมาตลอดทาง นานแค่ไหนไม่รู้จนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกทีก็เจอแต่ความมืดมิด

ผ้าปิดตาบนใบหน้าโซดาทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินไป โซดารู้ว่ามีผ้าปิดตาตัวเอง แต่โซดาแก้ผ้าปิดตาออกไม่ได้ เพราะข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดไขว้หลังไว้แน่น!

“สปาย…” ส่งเสียงออกไปอีกครั้ง

“โซดา…” มีเสียงตอบกลับมาแล้ว! แต่น้ำเสียงแปลกไปจนคนฟังตกใจ

…ทำไมสปายเสียงสั่นขนาดนั้น!

“โซดา…แกไม่เป็นอะไร..ใช่ไหม..?” น้ำเสียงของสปายสั่นจนโซดาใจเสีย

“สปาย..แกอยู่ตรงไหนน่ะ…” หันซ้ายหันขวาจับทิศทางของเสียง

“อยู่นี่…”  เสียงสั่นๆตอบกลับมา

โซดาหันหลัง พยายามเอี้ยวตัวหาสปาย ไม่ต่างจากสปายที่พยายามเอี้ยวตัวหาโซดาเช่นกัน

“ฉัน…มองอะไรไม่เห็น” สปายครางเบาๆ

“ฉันก็มองไม่เห็น”

“ทำอะไรกัน?!” เสียงตวาดดังมาจากด้านหน้า โซดาและสปายชะงักนิ่ง

ทั้งสองคนจำเจ้าของเสียงนี้ได้ดี…

ไอ้เพียว!

“มึงโปะยาสลบยังไงของมึงวะ ทำไมพวกมันฟื้นเร็วแบบนี้?” เพียวหันไปเอาเรื่องกับลูกน้องที่นั่งข้างคนขับของรถตู้

โซดาได้ยินเสียงลูกน้องของไอ้เพียวแก้ตัวกลับมา

…ไม่รู้ว่าโซดาคิดไปเองหรือเปล่า…เสียงมันฟังดูคุ้นๆ

คิดแล้วก็ได้แต่หัวเราะเยาะกับความคิดตัวเอง

…ไม่แปลก…เพราะโซดา”เคย”รู้จักลูกน้องของไอ้เพียวทุกคน

โซดาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่นานเหลือเกินในความรู้สึกของโซดา… แรงหยุดรถพร้อมเสียงเปิดประตูทำให้โซดาเดาว่าคงมาถึงที่หมายของพวกมันแล้ว

“ลงมา”

ไม่นานโซดาก็รู้สึกถึงแรงฉุดที่แขน โซดาได้ยินเสียงสปายร้องเบาๆ

“เดินไป” เสียงสั่งดังมาจากด้านหลัง ไม่ใช่เสียงไอ้เพียว โซดายื้อตัวไว้ ต้องการแน่ใจว่าสปายอยู่ไม่ห่าง แต่ก็เท่านั้น โซดาถูกผลักให้เดินตรงไป 

โซดาถูกดันตัวเลี้ยวเข้าไป ทำได้เพียงยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าที่ไหน…คงเป็นห้องโสโครกที่โซดาต้องนอนคืนนี้มั้ง…

“อย่าโดนตัวกู!” เสียงสปายดังมาจากด้านหลัง โซดาหันขวับ พยายามเดินเข้าไปหาเสียงนั้น

“สปาย!” โซดาร้องลั่น สปายได้ยินเสียงเพื่อตัวเองก็เดินเข้าหา

โซดาและสปายพยายามยื่นมือหากัน แต่เพราะมือที่ถูกมัดไขว้หลังทำให้ขยับตัวลำบากจึงทำได้เพียงยืนชิดกันไว้

“พวกเธอนอนที่นี่นะ” เสียงที่สั่งโซดามาตั้งแต่ลงจากรถออกคำสั่งอีกครั้ง

“เดี๋ยวสิ…ทำไมรีบส่งเข้านอนจัง ยังไม่ทันได้ทักทายคนรู้จักเลย” เสียงเพียวดังขึ้น โซดาและสปายต่างหันรีหันขวางด้วยความหวาดระแวง

“แก้ผ้าปิดตาพวกมัน” เพียวออกคำสั่ง

พลันแสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนสาดเข้าตา สปายและโซดาต้องหรี่ตาปรับแสงชวนแสบตานั้น

ดวงตาใสสองคู่ส่งสายตาเคืองโกรธไปยังร่างสูงใหญ่ของเพียว ไล่สายตามองรอบห้อง ในห้องนี้มีโซดา สปาย เพียวและร่างผอมแห้งของใครอีกคน พลันสปายและโซดาต้องชะงักนิ่งกับร่างผอมแห้งนั้น …ร่างคุ้นตาที่ไม่น่ามาอยู่ตรงนี้ได้

สปายและโซดามั่นใจว่า เวลาแบบนี้คนผู้นี้ต้องถูกกักขังอยู่ในคุก

…ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ไอ้ต้อง!

“มัวแต่มองหน้ากันอยู่นั่นแหละ จะไม่ทักทายกันหน่อยหรือไง?” เพียวเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกไร้พนักตัวเดียวในห้อง

โซดานึกถึงเสียงที่ออกคำสั่งโซดาตั้งแต่ลงจากรถและเสียงที่พูดคุยกับไอ้เพียวบนรถ…เสียงที่โซดารู้สึกคุ้นหู….ในที่สุดโซดาก็ได้รู้…ว่าเจ้าของเสียงคือใคร …

โซดาขมวดคิ้วแน่น ชั่ววินาทีหนึ่งโซดาเผลอสบตากับต้อง แต่ทว่าคนที่เสหลบตาก่อนคือมัน

โซดารู้สึกถึงแรงเบียดกระแซะจากคนข้างๆ…แรงสั่นจากร่างของสปายส่งมาถึงโซดา

โซดาพยายามสบตากับสปาย…แต่ทว่า สายตาของสปายเอาแต่นิ่งมองต้อง  ความชิงชัง ความรังเกียจ ปรากฏอยู่ในสายตาของสปาย

“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” โซดาพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ตื่นตระหนก สายตารังเกียจถูกส่งไปยังต้องไม่ต่างจากสปาย

“คิดว่าจะไม่ถามคำถามนี้ซะแล้ว” เพียวหัวเราะเบาๆ “ฉันพามาเอง กะว่าถ้ามีคนรู้จักของพวกเธออยู่ด้วย น่าจะทำให้พวกเธอไม่เหงา” เพียวยกยิ้ม

“อีกอย่างนะ…การทำงานกับคนที่มีความแค้นส่วนตัวนี่งานเดินเร็วนักล่ะ …ฉันแค่บอกมันว่า มันจะทำอะไรพวกเธอเมื่อไรก็ได้ มันก็ตอบตกลงแทบไม่ทัน” เพียวหันไปทางต้อง ต้องเพียงยืนกุมมือก้มหน้า

“ฉันไม่ได้ประกันตัวแกมาให้ยืนนิ่งแบบนี้นะ”

ต้องก้มหน้า เอ่ยตอบเสียงสั่น “…ขอโทษครับ”

เพียวหัวเราะลั่น “หน้าที่แกคือเฝ้าเด็กสองคนนี้ไว้ ระหว่างนั้น อยากจะทำอะไรกับพวกมันก็ตามใจ”

เพียวลุกขึ้น กำลังจะเดินออกไป แต่กลับหมุนตัวเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“ฉันว่า…ให้สปายอยู่กับไอ้ต้องดีกว่า…” เพียวตรงเข้ามาจับแขนโซดา แรงรัดจากฝ่ามือเพียวไม่น้อยนัก โซดากัดฟันแน่น ไม่กล้าเอ่ยถ้อยคำใด กลัวเสียงร้องเล็ดลอดออกมา

“เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยนะโซดา” เพียวลากตัวโซดาออกไป

“โซดา!” สปายร้องลั่น กำลังจะก้าวเท้าตามแต่ต้องชะงัก ร่างของต้องขวางไว้ทั้งร่าง สปายถอยหลังหนีไปสุดมุมห้อง

“อยะ…อย่าเข้ามานะ….” สปายสบตาต้องนิ่งงัน 

ต้องเบือนหน้าหนี หัวเราะขึ้นจมูกเบาๆก่อนเดินออกไปจากห้อง

สปายสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู…

แสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนสาดส่องทั่วห้อง

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน สปายไม่เจอใครเลย…

…ห้องนี้มีเพียงเสื่อขาดวิ่นม้วนลวกๆอยู่มุมห้อง สปายนอนบนเสื่อขาดๆได้ แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่!

จากห้องนี้ มองออกไปทางหน้าต่างแทบไม่เห็นแสงไฟจากบ้านหลังอื่น มีเพียงแสงไฟลางเลือนจากถนนแคบๆในซอย ไกลสายตาไปเล็กน้อยมีเพียงความมืดที่ปกคลุมกอหญ้าคาสูงชัน มองดูแล้วแทบไม่ต่างอะไรจากทุ่งหญ้าคาผืนกว้าง

สปายอยากหนีออกไปจากที่นี่! แต่เหล็กดัดตรงหน้าต่างบอกสปายว่าถ้าจะหนีคงทำได้ไม่ง่ายนัก …น้ำใสๆเอ่อคลอหน่วยตา…มืดแปดด้าน

…ป่านนี้โซดาจะเป็นยังไง ไอ้เพียวมันทำอะไรโซดา!

พลันคล้ายได้ยินเสียงกุกกักจากประตู สปายหันขวับ ร่างน้อยๆสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว เสียงกุกกักหน้าประตูเงียบไปแล้ว แต่กระนั้น สปายรู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองยังคงสั่นเทาไม่หยุด

เป็นครั้งแรกที่สปาย…เกลียดการอยู่คนเดียว




ร่างของโซดาถูกผลักเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่ง สิ่งแรกที่โซดาเห็นคือความมืด สายตาที่กำลังปรับชินกับความมืดต้องหรี่ตาปรับแสงเมื่อแสงสว่างวาบจากหลอดไฟสาดส่องทั่วห้อง

โซดาถูกโยนลงบนพื้นห้อง เสื่อน้ำมันสีซีดรองรับร่างของโซดาไว้

บานประตูปิดลง โซดากวาดสายตามองรอบห้อง ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากโซดาและไอ้เพียว!

“ได้อยู่ด้วยกันสักที” เพียวว่าพลางถอนหายใจเล็กน้อย ร่างสูงใหญ่นั่งยองๆตรงหน้าโซดา ร่างเล็กกระเถิบหนี  เพียวหัวเราะเบาๆ

“ทำอย่างกับไม่เคยอยู่กับฉันสองคน…” เพียวจับข้อเท้าโซดา ลากร่างเล็กๆเข้าหาตัว โซดาหงายหลัง ข้อศอกครูดพื้น …แม้จะเจ็บตัว…แต่ไม่มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมาเลยสักนิด

“อย่าโดนตัวกู!” โซดาเอ่ยเสียงสั่น เท้าเล็กดิ้นหนีมือของเพียว มือเล็กๆทั้งสองข้างที่ถูกมัดไขว้หลังไว้ทำให้โซดาขยับตัวอย่างลำบาก

“อยากรู้จริงๆเลย ทำไมเธอต้องหนีฉันไปด้วยนะ ทั้งๆที่ตัวเธอเองเป็นคนเข้ามาขอทำงานกับฉัน” เพียวว่าพลางแก้เชือกที่ข้อมือโซดาออก โซดาได้โอกาส  ผลักเพียวออกห่างก่อนวิ่งไปทางประตู แต่แน่นอน…ช้ากว่ามือของเพียวที่ยื่นมารั้งแขนโซดาไว้

“คิดว่าจะหนีได้เหรอ? ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น…” เพียวกระชากร่างโซดาโยนลงพื้น  ร่างเล็กก้นกระแทก หงายหลัง พื้นแข็งๆที่รองรับทำเอาโซดาจุกจนต้องงอตัว

“ปล่อยกู!!” โซดาปัดมือเพียวที่ลูบไล้ข้างแก้ม เพียวยกยิ้ม

“ยังนุ่มมือไม่เปลี่ยนเลยนะ…”

โซดากำมือแน่น รัวทุบร่างสูงใหญ่ของเพียวแต่ทว่าเพียวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด กลับรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างแน่น ขึ้นคร่อมโซดาทั้งร่าง

“มึงจะทำอะไร?!” โซดาร้องลั่น น้ำตาที่กลั้นมาไว้ตลอด ค่อยๆไหลทะลัก

“เช็คของไง!” เพียวกดข้อมือโซดาแนบพื้น สบตากับคนใต้ร่าง

“มึงรู้ไหม! ตอนนั้นที่มึงหนีกูไป กูต้องขาดทุนเท่าไร! ไอ้เสี่ยที่มันซื้อตัวมึงไว้ มันเอาเรื่องกูเกือบตาย!” เพียวตวาดลั่น ใบหน้าไร้รอยยิ้ม แต่ไม่ทันไรก็ปรากฏจุดยิ้มมุมปาก “ตอนนี้กูได้ตัวมึงมาแล้ว… แถมได้ตัวเพื่อนมึงมาอีก …ถ้ากูเอาไปเสนอขายพวกเสี่ยกระเป๋าหนัก มึงว่ากูจะได้เงินเท่าไร?” เพียวหัวเราะลั่น

“…ถ้ามึงอยากได้เงิน กูหาเงินมาคืนมึงก็ได้! แต่มึงต้องปล่อยสปายซะ! สปายไม่เกี่ยว!” โซดาเอ่ยเสียงสั่น
เพียวยกยิ้ม ไม่สนใจคำพูดของโซดาแม้แต่นิด เพียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกจนหมด ถอดเสื้อเชิ้ตโยนไว้ข้างตัว โซดาเบิกตากว้าง ร่างเล็กดิ้นหนีลนลาน

“จะดิ้นทำไมนักหนา นอนอยู่เฉยๆได้ไหม?” เพียวตรงเข้าปลดกางเกงขายาวของโซดา  โซดาทั้งผลักทั้งทุบ แต่ไม่เป็นผล …เชือกเส้นเดิมที่เพิ่งถูกแก้ออก เพียวหยิบมันมาใช้อีกครั้ง เพียวมัดรวบมือทั้งสองข้างของโซดาไว้เหนือศีรษะ

“ไหนดูสิ…ยังทำงานได้ดีเหมือนเดิมหรือเปล่า” เพียวกระชากกางเกงโซดากองไว้ที่ข้อเท้า เรือนร่างขาวเนียนปรากฏแก่สายตา

“ปล่อยกู! อย่า! ไม่!” โซดาร้องลั่น

เพียวไม่ได้สนใจเสียงร้องนั่นแม้แต่นิด มือหยาบใหญ่ตรงเข้าปลดกางเกงตัวเล็กที่ปิดบังอวัยวะต้องห้าม สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาชวนให้เพียวร้องว้าวเบาๆ

“น่าชมเหมือนเคยเลยนะ” เพียวกระเซ้า โซดาดิ้นพล่าน น้ำตาไหลพราก ใบหน้าใสสะบัดไปมา

เพียวยื่นมือกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่อ่อนตัวอยู่ตรงหน้า โซดาร้องลั่น

“ไม่!!!”

เพียวขยับมือที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนใต้ร่าง ดึงเข้าดึงออกจนสิ่งที่อยู่ในมือค่อยๆผงาดตัวขึ้น

“ไม่เลวนี่” เพียวหัวเราะเบาๆ โซดาหายใจหอบ

เพียวก้มหน้า ลิ้นหยาบตวัดส่วนหัวเข้าปาก โซดาดิ้นพล่าน

“อ่ะ…อึก …หยุด!!!”

เพียวชะงัก เงยหน้าสบตาโซดา

“ว่าไงนะ? หยุด เหรอ? “ เพียวกดนิ้วโป้งลงบนรอยแยกตรงส่วนหัว บดขยี้แรงๆ โซดาสะบัดหน้าไปมา ปรือตามองมือหนาของเพียว เพียวหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจ

“อึก…หยุด….กะ….กูบอกให้หยุด!!!”

“จะให้หยุดจริงๆเหรอ?”

เพียวขยับมือ ดึงส่วนที่ตั้งชันเข้าออกแรงๆ เพียวแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆก่อนก้มหน้าใช้ปากครอบครองสิ่งที่อยู่ในมือ เพียวดูดอมไว้ทั้งลำ

“ไม่!!!  อ๊ะ!!!” 

ร่างเล็กบิดซ้ายขวา สะบัดหน้าไปมา  ดวงตาใสปิดสนิท มือเล็กกำแน่น  กัดริมฝีปากตัวเองจนของเหลวสีแดงเปรอะมุมปาก

เสียงน่ารังเกียจของผิวเนื้อกระทบริมฝีปากดังเป็นระยะ …เสียงน่ารังเกียจที่โซดาไม่ได้ยินมานาน

โซดาไม่อยากได้ยินมันอีก!

พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพียวผละริมฝีปากออก โซดาบิดตัวเร่า

“เข้ามา!” เพียวตะโกนตอบกลับไป

ประตูเปิดออกก่อนเผยร่างของชายชุดดำสองคน  …พวกนั้นไม่สนใจร่างโป๊เปลือยของโซดาเลยแม้แต่นิด ไม่สนใจว่าเจ้านายของพวกมันทำอะไรอยู่

“มีอะไร?”

“เด็กผู้หญิงสองคนขู่จะฆ่าตัวตายครับ กำลังอาละวาดอยู่ที่ชั้นสาม”

เพียวย่นคิ้ว “อะไรนักหนาวะ?”

เพียวหันมาสบตากับร่างเล็กที่กำลังบิดไปบิดมาอยู่ใต้ร่าง เพียวยกยิ้ม

“ออกไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”

เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับที่ร่างของชายชุดดำทั้งสองคนหายลับไป

“โทษทีนะโซดา…ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ “ เพียวผละออกจากร่างเล็ก หยิบเสื้อเชิ้ตมาสวม ไล่ติดกระดุมลวกๆ

“ถ้าเด็กพวกนั้นฆ่าตัวตายขึ้นมา ฉันต้องขาดทุนอีกแน่ๆเลย” เพียวสบตากับโซดา …ไล่สายตามองอวัยวะเบื้องล่างของร่างเล็กที่กำลังชูชันรอการปลดปล่อย

เพียวส่งยิ้มให้ โซดาปรือตามอง…สติที่ไม่เต็มร้อยและความอึดอัดในร่างกายทำให้โซดาเผลอส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เพียว

“อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ” เพียวหัวเราะลั่น

โซดากัดริมฝีปากแน่น รั้งสติเข้าร่าง

“หลับฝันดีนะโซดา…” ประตูปิดลง เพียวออกไปแล้ว…

….ทั้งห้องเหลือเพียงโซดาคนเดียว

ร่างเล็กดิ้นไปมา พยายามชันตัวลุกนั่ง แต่มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดรวบเหนือศีรษะทำให้ขยับตัวลำบาก

ความอึดอัดกระจายทั่วสรรพางค์กาย ความรู้สึกของโซดาในตอนนี้มีเพียง…ต้องการปลดปล่อย

โซดาคิดอะไรไม่ออก ปล่อยให้ร่างกายทำตามสัญชาตญาณ

ร่างน้อยๆค่อยพลิกตัวนอนคว่ำ แนบส่วนที่ต้องการปลดปล่อยกับพื้นห้อง  สะโพกเล็กบิดเร่า ร่อนซ้ายขวา ขยับสะโพกกดส่วนกลางลำตัวแนบสนิทกับพื้นแรงๆ ร่อนสะโพกขึ้นลง หมุนวนเป็นวงกลม

“อึก…”

ร่างเล็กเกร็งกระตุก บดขยี้ส่วนกลางลำตัวกับพื้นแรงขึ้น ขยับสะโพกขึ้นลงเร็วๆ  …รู้สึกถึงความเปียกชื้นบริเวณทางออกของท่อนลำ ร่างเล็กขยับสะโพกแรงๆถี่ๆอีกสามครั้งก่อนปล่อยน้ำนมเปรอะเต็มกางเกง

โซดาค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย หายใจหอบ มือเล็กกำแน่น หลับตาลง 

…ปล่อยให้น้ำใสๆค่อยๆรินไหลจากดวงตา…










แค่ทำงานกลางคืน











โอ้…..พอก่อน เดี๋ยวน้องโซดาเป็นลม

…จริงๆแล้วแอมใจดีนะคะ> <  ที่ต้องใจร้ายกับน้องโซดาและน้องสปายเนี่ย…แอมเจ็บปวดมาก T T  #วิ่งไปร้องไห้




ตอนนี้ก็….มาเร็วแฮะ #ตกใจตัวเอง

แรงใจและแรงทวงยังได้ผลเสมอนะคะ ^-^ 

ลงนิยายแล้ว~~ ไปวิ่งเล่นได้ ฮ่าๆๆ





เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 13-03-2015 20:52:19
โอ้โห ไม่รู้จะสงสารใครก่อนเลยดี
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 13-03-2015 21:01:41
กระผมว่ามันสั่นลงเรื่อยๆนะแอมมมม

น้องสปายยยย น้องโซดาาาา อนทนนะลูก จริงๆแล้วนายใหญ่ไม่ใช่ไอเพียวแต่เป้นแอมใช่ไหม!!! ตอบบ!!!
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-03-2015 21:52:35
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: alien.aiiwz ที่ 13-03-2015 22:27:06
ค้างมาก!!!!
 :hao7: :hao7:
สงสารน้อง
ขอให้พี่ๆ มาช่วยทันเถอะ
ขอต่ออีกนิดได้มั้ยหรือไม่ก้มาต่อไวๆ น้า

 :call: :call:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 13-03-2015 22:34:09
โถๆๆ ทำไมคนเขียนโหดร้ายกับน้องๆอย่างนี้ล่ะค้า  :serius2:
ขอให้คุณเบียร์คุณน้ำแข็งมาช่วยเร็วๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: 4559 ที่ 13-03-2015 22:37:36
้เห้อ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 13-03-2015 22:43:49
ไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดี สงสารทั้งคู่
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 13-03-2015 22:50:19
 :z3:
เครียดๆๆๆ มาไวๆนะคะ ลุ้นกันต่อไป
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 13-03-2015 23:16:03
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 14-03-2015 12:31:26
สงสารโซดากับสปายจัง
ชีวิตโซดารันทดได้อีกมั้ย :o12:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 14-03-2015 13:11:02
มีเรื่องงี้ไม่กระทืบยามคอนโด// ขอดูกล้องวงจรปิดหน่อยเหรอ?


คอนโดฯ อย่างหรูแต่มีคนบุกรุกได้ ยังไงก็ต้องเหลือหลักฐานถ้าไม่เหลือเลยนี่เผาคอนโดฯทิ้งเหอะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: suphasit ที่ 14-03-2015 13:12:45
รอๆๆ o18
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: buzeative ที่ 14-03-2015 13:18:52
นั้นสิทำไมไม่ดูกล้องวงจรผิด
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ronlbb ที่ 14-03-2015 16:16:58
ขอมาม่าผ่านไปเร็วๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 14-03-2015 16:52:50
จะช่วยโซดากับสปยได้ป่าวเนี่ย เร็วๆนะน้ำแข็งเบียร์
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-03-2015 19:49:29
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: rogerr ที่ 15-03-2015 00:31:25
โอยยย เบียร์กับน้ำแข็งจะมาช่วยทันไหมนี่ เนื้อหาเริ่มดาร์คขึ้นเรื่อยๆ เบียร์จะทำใจยอมรับโซดาได้หรือเปล่า สงสารน้องจัง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ohho99 ที่ 16-03-2015 09:32:56
เปิดเรื่องมาตอนแรกที่อ่านคิดว่าแนวนายเอกใสๆ
แต่ยิ่งเปิดเผยเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาก็ยิ่งสงสารทั้งโซดาและสปาย
ไม่รู้สองพระเอกจะมาช่วยยังไง เฮ้อ...หน่วงเหลือเกิน


+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 18 ปัญหา (ุ13/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: away3g ที่ 20-03-2015 15:18:36
 :L1 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 24-03-2015 03:06:19

Chapter  19


แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทั้งห้องไม่มีอะไรกั้นแสงแดดนอกจากเหล็กดัดตรงหน้าต่าง บนพื้นห้องเต็มไปด้วยเงาลวดลายของเหล็กดัดที่แสงแดดตกกระทบ

โซดาลุกขึ้นขยับตัวหนีแสงแดดที่ส่องลามเข้ามาใกล้ตัวทุกขณะ ดวงตากลมโตหรี่มองไปด้านนอก ต้นไม้ใหญ่ไหวเอนเล็กน้อยตามแรงลม …คงอีกสักพักกว่าจะได้เงาจากต้นไม้ต้นนี้

ร่างเล็กนิ่งพื้นห้องที่เต็มไปด้วยลวดลายเหล็กดัด …ท่ามกลางเงาเหล่านั้นคือคราบแห้งของสิ่งที่โซดาปลดปล่อยจากร่างกายเมื่อคืน…

พยายามเบือนหน้าหนีร่องรอยนั้น แต่พื้นที่ห้องแคบๆก็ยากที่จะหนีสายตาพ้น…คราบสกปรกนั้นช่างตอกย้ำความน่ารังเกียจ….น่าสมเพช…

โซดาเกลียดร่างกายตัวเองที่ถูกคนอย่างไอ้เพียวแตะต้องอีก!

มือเล็กกำแน่น…สายตาชิงชังมองมือตัวเองที่ถูกพันธนาการไว้

มือของโซดาถูกมัดตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้..โซดาต้องกระเสือกกระสนพาร่างตัวเองไปที่ฝาผนังเพื่อหาหลักยึด ทุลักทุเลมากขึ้นเมื่อต้องดึงกางเกงจากข้อเท้ามาสวมใส่ให้มิดชิด  กว่าจะจัดการตัวเองได้ก็รุ่งสาง…

โซดานิ่งมองแสงสีทองค่อยๆแตะขอบฟ้าจนกระทั่งกลายเป็นแสงแดดแผดเผาสาดส่องกระจายทั่วพื้นห้อง

โซดายืนเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง…สิ่งที่เห็นชัดเจนที่สุดคือเหล็กดัด

ร่างเล็กเบิกตากว้าง  มองมือตัวเองสลับกับเหล็กดัด เหลือบมองไปประตูห้องอย่างระแวง

…โซดาค่อยๆสอดมือทั้งสองข้างผ่านลวดลายของเหล็กดัด แต่ลายที่มันถี่เกินไปทำให้โซดาสอดมือเข้าไปได้ลำบากยิ่งนัก เล็งเชือกที่มัดข้อมือให้ตรงกับเหล็กดัดสักเส้น ออกแรงรูดเชือกที่มือกับเหล็กดัดแรงๆ แต่เหล็กดัดทื่อเกินกว่าที่โซดาจะตัดเชือกขาดได้เร็ว

พลันเสียงเปิดประตูดังขึ้น โซดาเบิกตากว้าง หันขวับไปที่ประตู ลดมือจากเหล็กดัดแทบไม่ทัน เพราะชักมือกะทันกัน หลังมือเลยครูดกับเหล็กดัดๆทื่อๆได้แผลไปสามรอย

“กินข้าวซะ!” ใครคนหนึ่งเดินเข้ามา โซดาคุ้นหน้า รู้แน่ว่ามันคือลูกน้องของไอ้เพียว มันวางข้าวกล่องกับน้ำเปล่าไว้ที่ประตูก่อนปิดประตูเสียงดัง ปล่อยโซดาไว้ในห้องคนเดียว

โซดาไม่หิว และคงไม่หิว ต่อให้หิวโซดาก็ไม่กินข้าวของพวกมัน!

โซดาสอดมือเข้าไประหว่างร่องเหล็กดัดอีกครั้ง ดวงตากลมโตหันมองประตูเป็นระยะ ออกแรงมากขึ้นจนได้แผลเพิ่มเพราะหลังมือครูดกับคมทื่อๆของเหล็กดัดทุกครั้งที่ลงแรง

…ในที่สุดเชือกค่อยๆขาด…เผลอกลั้นหายใจมองเชือกที่ข้อมือ  โซดาหดมือกลับเข้ามา ออกแรงดึงด้วยตัวเองจนเชือกขาดจากกันในที่สุด



แสงแดดค่อยๆหายไป ในห้องเหลือเพียงไอแดดอุ่นจางๆ โซดานิ่งมองบรรยากาศรอบๆ… ละแวกนี้ไม่มีบ้านคนสักหลัง … หากจะหาชุมชนก็เลยออกไปอีกไกล! เห็นเพียงหลังคาลิบๆ สิ่งที่โซดาเห็นชัดที่สุดในตอนนี้มีเพียงทุ่งหญ้าคากว้างๆกับตึกร้างสูงลิ่ว โซดามองไม่เห็นทางออกเลยว่าจะหนีจากที่นี่ได้ยังไง!

ความโดดเดี่ยวครอบคลุมความรู้สึก… นึกห่วงเพื่อนที่ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไง…เจอเรื่องเลวร้ายเหมือนที่โซดาเจอหรือเปล่า?!

โซดาขมวดคิ้วแน่น ความโมโห ความหงุดหงิด ความอึดอัด ตีวนในร่างกาย 

ทำไม่ได้….โซดาในตอนนี้ทำอะไรไม่ได้อย่างที่ใจคิด…ทำได้เพียงปล่อยให้น้ำใสรินไหลอออกตา…

โซดาเหม่อมองออกไปด้านนอกอีกครั้ง พลันสายตาสะดุดกับเหตุการณ์ด้านล่าง

ที่ชั้นล่างสุด บริเวณคอนกรีตหน้าตึกแถวที่โซดาอยู่ มีรถตู้ติดฟิล์มดำคันหนึ่งจอดนิ่ง เพียวเดินตรงไปยังรถตู้คันนั้น ตามด้วยลูกน้องชุดดำประมาณ 3 คน โซดาแทบเดินหนีภาพเหล่านั้นไปแล้ว หากสายตาไม่สะดุดกับคนที่โซดาเป็นห่วงตลดเวลา!

สปาย!...

พวกมันทำอะไรสปาย!!

โซดาต้องเบิกตากว้างมากขึ้นเมื่อร่างของสปายถูกพาไปยังรถตู้คันนั้น!

“สปาย!!” โซดาร้องลั่น แน่นอนว่าไม่มีใครได้ยิน แม้ว่าโซดาจะเปิดหน้าต่างแล้วส่งเสียงออกไปก็ตาม

สปายถูกไอ้ต้องจับตัวไว้ สปายต้องเดินตามแรงผลักของต้องจนกระทั่งมาถึงรถตู้  สปายถูกผลักเข้าไปในรถ ไม่นานนักปรากฏร่างของหญิงสาวสองคนถูกมัดตัวไว้ ร่างของพวกเธอถูกชายชุดดำสองคนอุ้มพาดบ่า โซดาเดาว่าพวกเธออายุน่าจะพอๆกับเขา ในที่สุดพวกเธอถูกโยนเข้าไปในรถตู้ ประตูรถตู้ปิดสนิท

โซดาเห็นเพียวหันมาพูดอะไรไม่รู้กับลูกน้อง ไม่นานลูกน้องของเพียวต่างกระจายตัวกันไป บางส่วนเข้าไปในรถตู้ บางส่วนกลับเข้ามาในตึกแถว…ไอ้ต้องเป็นคนหนึ่งที่เดินกลับเข้ามา… ส่วนไอ้เพียว มันเดินไปขึ้นรถสปอร์ตของมันก่อนขับนำรถตู้ออกไป

“สปาย!!” ตะโกนไปก็เท่านั้น….

เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มเพียงไม่กี่วินาที ความเงียบเข้าครอบคลุม

…สปาย….

..สปายไปไหน….

พวกมันพาตัวสปายไปไหน?!!!!

โซดาเขย่าเหล็กดัดด้วยความโมโห ถ้าไม่มีมันโซดาก็คงทำอะไรได้มากกว่านี้!

โซดาวิ่งไปที่ประตู จับลูกบิดหมุน แม้จะนึกไว้แล้วว่ามันคงเปิดไม่ได้ แต่โซดาก็ยังดื้อด้านดึงลูกบิดอยู่อย่างนั้น

“เปิดประตูสิวะ?!” โซดากรีดร้อง ทั้งทุบทั้งเตะประตูด้วยความโมโห

“กูบอกให้เปิด!” น้ำตาไหลพราก

“พวกมึงพาสปายไปไหน?! ทำไมต้องยุ่งกับสปายด้วย?! เปิดประตู!!!” โซดาโวยวาย ไร้ซึ่งสติควบคุมอารมณ์ …ภาพสปายถูกผลักขึ้นรถตู้ฉายวนซ้ำไปซ้ำมา โซดากรีดร้องลั่นห้อง

“มึงจะทำอะไรสปาย! ปล่อยสปายไปซะ!!!!!”

รู้…ว่าโวยวายไปก็ไร้ผล

รู้…ว่าพวกมันคงไม่ได้พาตัวสปายไปเพื่อปล่อยให้เป็นอิสระ

รู้….ว่ารถตู้คันนั้นมันจะพาสปายไปไหน…

โซดาไม่อยากคิด…ไม่อยากให้เรื่องที่เคยเกิดกับโซดาต้องเกิดขึ้นกับสปาย …เรื่องเลวร้ายแบบนั้นต้องไม่เกิดขึ้นกับสปาย! แค่สปายเจอเรื่องไอ้ต้อง ก็มากพอแล้ว!!

โซดาทรุดตัวนั่งพิงประตู กอดเข่าซุกกาย ก้มหน้าซบหัวเข่า

…โซดาเคยถูกจับขึ้นรถตู้คันนั้น…รถตู้ที่พาโซดาไปลงนรกทั้งเป็น…นรกที่เต็มไปด้วยเดรัจฉานที่พร้อมทำร้ายเหยื่อทุกคนที่ไปยังถิ่นพวกมัน!

พวกสัตว์นรก!




เป็นอีกครั้งที่สปายถูกปิดตา…

หลังจากพวกมันจับสปายขึ้นรถ…สปายถูกปิดตา ปิดปาก ข้อมือของสปายถูกรัดแน่น สปายได้ยินเสียงผู้หญิงอีกสองคนร้องอู้อี้เป็นระยะ สปายทันเห็นหน้าพวกเธอไม่นานเพราะสปายถูกปิดตาเสียก่อน

สปายขมวดคิ้วแน่น พยายามนึกวาดแผนที่ไว้ในใจ ร่างของสปายถูกเหวี่ยงตามแรงขับเคลื่อนของรถ ศีรษะกระแทกเบาะรถจนทำให้เวียนหัวเป็นระยะ

สปายไม่รู้ว่าตัวเองถูกพาไปไหน ไม่รู้ว่าพวกมันพาตัวสปายมาทำไม ที่สปายรู้คือ โซดาไม่ได้มากับสปาย!

…พวกมันทำอะไรโซดา?! โซดาอยู่ที่ไหน?! โซดาเป็นยังไงบ้าง?!

ความเครียดและแรงเหวี่ยงของรถทำให้สปายอยากอ้วก สปายได้แต่เบ้หน้ากลืนก้อนที่กองกระจุกอยู่ที่คอลงไปคืน

สปายพยายามตั้งสติ.. จับทิศทางของรถ จนกระทั่งความเร็วของรถค่อยๆลดลง กลายเป็นชะลอ และหยุดนิ่งในที่สุด

สปายได้ยินเสียงเปิดประตูรถ หญิงสาวสองคนส่งเสียงอู้อี้อีกครั้ง

“ลงมา!” เสียงเข้มเอ่ยสั่ง สปายแน่ใจว่าไม่ใช่เสียงไอ้เพียว

สปายถูกดึงตัวลงจากรถ แรงมหาศาลคอยผลักสปายให้เดินตรงไป เสียงอู้อี้ของหญิงสาวอีกสองคนค่อยๆห่างสปายไปเรื่อยๆ สปายหันซ้ายหันขวาหาเสียงของพวกเธอ แต่ไม่พบ …เสียงของพวกเธอหายลับไปแล้ว

“เข้าไป!” มันคนเดิมเอ่ยสั่ง  สปายถูกผลักตัวแรงๆ ได้ยินเสียงปิดประตูเสียงดัง พลันความเงียบเข้าครอบคลุม

สปายมองไม่เห็นว่าที่ที่สปายอยู่เป็นยังไง  เอ่ยปากถามไม่ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน สปายไม่กล้ายื่นมือไปสัมผัสสิ่งใดๆก็ตามที่มันอาจจะอยู่ตรงหน้าสปาย

สปายกลัว….

กลัวทุกสิ่งทุกอย่างที่รายล้อมอยู่รอบตัว …ทุกอย่างชวนให้สปายคิดอะไรเลวร้ายจนร่างของสปายสั่นเทิ้ม

“ยืนนิ่งเชียว” เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมประโยคนั้น สปายถดเท้าหนีทิศทางของเสียงนั้น….สปายจำเสียงนี้ได้ดี

….ไอ้เพียว!

สปายแน่ใจว่าได้ยินเสียงปิดประตูพร้อมๆกับเสียงหัวเราะในลำคอ….สปายเดาว่าที่นี่คงเป็นห้อง แต่สปายไม่รู้ว่าห้องที่ว่ามันมีขนาดแค่ไหน

สปายถดเท้าหนีจนสะดุดเข้ากับของแข็งบางอย่างก่อนร่างของสปายจะเอนลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก มีวัตถุอ่อนนิ่มรองรับร่างของสปายไว้ จากความสูงของวัตถุชิ้นนี้ทำให้สปายเดาว่ามันคือเตียง

“แหม จะนอนรอเลยเหรอ?” สปายได้ยินเสียงเพียวหัวเราะลั่น สปายดิ้นสุดแรงเพื่อหนีเสียงหัวเราะนั้น

“น่าเสียดาย เมื่อคืนฉันยังคุยกับเพื่อนเธอไม่เสร็จเลย ดันมีธุระด่วนซะก่อน” เพียวว่าพลางหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟายาวในห้อง

…สายตาเพียวจับจ้องไปยังร่างสั่นเทาของสปายบนเตียงกว้าง

…ห้องหรูที่ถูกจัดไว้บริการลูกค้าดูงดงามขึ้นมากเมื่อมีสปายเป็นองค์ประกอบ

เพียวเดาะลิ้นอย่างถูกใจ

…ลูกค้าที่มาใช้บริการที่ซ่องของเขาคงจะถูกใจไม่ต่างจากเขานักหรอก

…ในวงการค้ามนุษย์ ไม่มีใครไม่รู้จักเพียว.. ชื่อเสียงเรื่องธุรกิจค้ามนุษย์ไม่เป็นรองใคร …สถานบริการทางเพศของเพียวมีชื่อเสียงในหมู่ลูกค้านักเก็บแต้ม แต่เป็นอันรู้กันว่าหากจะซื้อบริการจากเด็กของเพียว ต้องกระเป๋าหนักพอสมควร…

…เด็กทุกคนถูกคัดสรรมาเพื่อให้บริการลูกค้าอย่างดีที่สุด

 บางครั้งเพียวก็จัดกิจกรรมประมูล”สินค้า” เรียกลูกค้าได้อีกมาก แถมเรียกเม็ดเงินเข้ากระเป๋าได้อีกมากเช่นกัน

…แต่ตอนนั้น….เด็กที่ชื่อโซดาทำชีวิตเขาเกือบพังเพราะมันหนีจากงานประมูล! ไอ้เสี่ยที่ประมูลซื้อตัวเด็กนั่นเอาเรื่องเขาเกือบตาย!

เพียวขมวดคิ้วแน่นเมื่อนึกถึงโซดา…ความโมโหปะทุขึ้นในอกอีกครั้ง  แต่ไม่ทันไรเพียวก็คลายขมวดคิ้ว ยกยิ้มกับร่างสั่นเทาบนเตียงกว้าง

…ทีนี้ล่ะ เขาจะให้ราคาสปายสูงกว่าเด็กนั่น! เขาจะต้องเอากำไรที่เคยเสียไปคืนมาให้หมด!

เพียวเดินไปทิ้งตัวข้างๆร่างสั่นเทาของสปาย ร่างเล็กสะดุ้งกระเถิบหนีลนลาน

“ทำเหมือนไม่เคยเลยนะ….โดนไอ้ต้องมันข่มขืนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงเพียวเนิบช้า ไม่ได้ตะคอกเลยสักนิด แต่สปายสั่นเทิ้มกลับประโยคนั้นอย่างห้ามไม่ได้

‘โดนไอ้ต้องข่มขืน’…

ความขยะแขยงแทรกซึมร่างกาย สะอิดสะเอียนจนอยากอ้วก

“เพื่อนเธอน่ะผ่านงานมาเยอะแล้ว ฉันไม่ค่อยห่วงเท่าไร เมื่อคืนที่คุยกัน….เพื่อนเธอก็พร้อมทำงานดี จะมีก็แต่เธอนี่แหละ…จะไหวหรือเปล่า ฉันเป็นห่วงจริงๆนะเนี่ย” น้ำเสียงของเพียวฟังดูสดใสจนสปายเวียนหัว มันเต็มไปด้วยความดูถูก เยาะเย้ย เหยียดหยาม ทำเอาสปายคลื่นไส้  สปายอยากตอบโต้ด้วยคำพูดแรงๆแต่ทำไม่ได้เพราะผ้าปิดปากที่รัดแน่นจนอึดอัด!

“ขอดูหน่อยเนอะ….อยากรู้ว่าถ้าต้องทำงาน เธอจะทำยังไง”

เพียวยื่นมือไปปลดกางเกงขาสั้นของสปาย…กางเกงนักเรียนที่สปายใส่ตั้งแต่ถูกจับตัวมา

สปายดิ้นหนีมือของเพียวแต่ไม่ทันไรก็รู้สึกถึงแรงกดทับที่หน้าแข้ง ..

…ไม่ใช่มือของเพียว….แต่เป็นร่างของเพียวทั้งที่กดทับสปายไว้! มือของสปายที่ถูกมัดถูกยกขึ้นไปเหนือศีรษะ

“ขาวใช่เล่นนะเรา” เพียวหัวเราะลั่น เลื่อนมือไปรูดเครื่องนุ่งห่มชิ้นเล็กที่ปิดบังอวัยวะส่วนสำคัญไว้

สปายพยายามดิ้น..แม้รู้ว่าไม่เกิดผล พยายามส่งเสียงออกไป…แม้มันจะมีเพียงเสียงอู้อี้น่ารำคาญ พยายามกลั้นความอ่อนแอ ..แต่น้ำใสๆที่คลอหน่วยตาก็ค่อยๆไหลทะลักออกมา…ผ้าปิดตาเปียกชื้น

เพียวตรงเข้าสัมผัสส่วนอ่อนไหวที่อ่อนตัวอยู่ตรงหน้า จับท่อนลำเหยียดตรงก่อนออกแรงรั้งเข้าออกช้าๆ

“อื้อออ!!!” ไม่ว่าสปายจะพยายามส่งเสียงออกมาแค่ไหน ก็มีเพียงเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์

เพียวดึงรั้งท่อนลำจนมันชูชันสู้มือ เพียวหัวเราะร่าอย่างถูกใจ 

พลันเพียวละมือออกจากท่อนลำ เรียวนิ้วไล่จิ้มถุงอ่อนนุ่มใต้ท่อนลำช้าๆ  นิ่งมองร่างสั่นเทาของสปายบิดเร่าอย่างทรมาน เพียวยิ้มค้าง

เพียวผละออกจากร่างของสปาย ร่างน้อยๆสะดุ้งผวา บิดร่างไปมาอย่างอึดอัด

พลันสปายสัมผัสได้ว่าถูกสัมผัสที่ต้นขา เสียงหัวเราะเบาๆดังตามมา ขาทั้งสองข้างของสปายถูกจับชันเข่าก่อนแยกออกกว้าง เผยช่องทางลับที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง

สปายออกแรงดิ้น พยายามหุบขาแต่สู้แรงจับยึดของเพียวไม่ได้

“หาอะไรเล่นกันดีกว่า เธอจะได้ไม่เบื่อ” สปายได้ยินเสียงหัวเราะของเพียว พลันร่างของสปายกระตุกวูบ…เพียวดันสิ่งแปลกปลอมขนาดเล็กผ่านช่องทางแคบด้านหลังเข้ามาในร่างสปาย

“ให้มันเข้าไป….ดี..แบบนั้นแหละ” เพียวมองเม็ดยาค่อยๆถูกร่างของสปายดูดเข้าไปทั้งเม็ด

เพียวนิ่งมองเรือนร่างของสปายก่อนย่นคิ้วน้อยๆ

“แบบนี้ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยน่ะสิ..แก้ผ้าปิดปากดีกว่าเนอะ”

พลันสปายรู้สึกถึงแรงกระชากผ้าปิดปากออก ร่างเล็กหอบอากาศหายใจทางปากแรงๆ

“ไอ้ชั่ว!!” สปายตวาด เพียวหัวเราะลั่น

“โอ้โห มาคำแรกก็สรรเสริญกันเลย”

“โซดาอยู่ไหน?!!มึงทำอะไรโซดา?!!!!”

“เอ…เอาคำถามไหนก่อนดี?”

“กูถามว่ามึงทำอะไรโซดา?!!!”

พลันสปายรู้สึกถึงสัมผัสที่ข้างแก้ม…ฝ่ามือเพียววางนิ่งกุมแก้มของสปายไว้ ลงแรงตบแก้มเบาๆ

“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอนะ เสียของเปล่าๆ ของดีๆแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆซะด้วยสิ” สปายสะบัดหน้าหนีฝ่ามือนั้น เพียวหัวเราะ

“มึงทำอะไรโซดา?!!!” สปายตวาดจนเสียงแหบ พลันสปายรู้สึกได้ว่าข้อมือทั้งสองข้างเป็นอิสระ แต่ไม่นานข้อมือข้างหนึ่งก็สัมผัสกับโลหะบางอย่าง สปายได้ยินเสียงลงล็อคเบาๆและเสียงของหนักครูดพื้น สปายยื่นมือข้างที่เป็นอิสระสัมผัสข้อมืออีกข้าง…สิ่งที่คล้องมือไว้ทำเอาสปายนิ่งค้าง

…มันคือ โซ่

“มึงจะทำอะไร?! ปล่อยกู!!!!”

สปายปลดผ้าปิดตาด้วยมือข้างเดียว หรี่สายตาปรับแสงจ้าในห้อง

สปายไม่สนว่าห้องนี้ตกแต่งหรูหราเพียงใด สปายจ้องมองคนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า

เพียวยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา

“เดี๋ยวยาก็คงออกฤทธิ์ แล้วฉันจะเข้ามาดูอีกรอบนะ” เพียวทิ้งไว้แค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป

สปายรั้งกางเกงขาสั้นมาสวมให้มิดชิด สายตากวาดมองทั่วห้องอย่างหวาดระแวง  ร่างเล็กลุกวิ่งเข้าหาประตูแต่ติดที่มีโซ่ล่ามมือคอยรั้งร่างไว้

สปายพยายามมองออกไปด้านนอก แต่ไม่พบทิวทัศน์ใดๆเลย..ไม่มีแม้แต่แสงแดดเล็ดลอดเข้ามา ไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน

…ห้องนี้ตกแต่งหรูหราแต่ไม่ต่างอะไรจากห้องปิดตายที่ไร้ทางออก! 

ร่างเล็กนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงกว้าง สายตาหวาดระแวงหันมองรอบตัว

…พลันร่างทั้งร่างชาวาบ เกร็งตัวโดยไม่ตั้งใจ อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น เกิดความปั่นป่วนบริเวณท้องน้อย สปายหลับตาลง สองแขนจิกกอดตัวเองแน่น

…ความรู้สึกแบบนี้…ไม่จริง….

สปายไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร!

ร่างเล็กกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวแต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหอบหายใจแรงๆ

เรียวเล็บจิกกอดตัวเองแรงขึ้น …น้ำใสจากดวงตาหยดลงหัวเข่า

…สายตาชิงชังมองไปยังประตู….ที่ๆคนเลวบางคนเพิ่งเดินออกไป!

ไอ้เพียว!

“อื้ออ….” ความร้อนในร่างกายมีมากเกินไป ได้แต่ส่งเสียงแหบเบาสั่นพร่าหวังดับความร้อนนั้น ต้นขาเล็กถูไถกันเบาๆก่อนค่อยๆเสียดสีแรงขึ้น

สปายพยายามรั้งสติแต่ทว่าอารมณ์จากฤทธิ์ยามีมากเกินไป …สปายมองเห็นเพดานลางเลือน… จิตใต้สำนึกค่อยๆจางไป …มีเพียงอารมณ์ราคะไหลเวียนทั่วร่าง

ร่างเล็กไถลตัวลงนอน แนบแผ่นหลังกับผืนเตียง มือข้างหนึ่งสอดเข้าใต้เสื้อนักเรียน ลูบไล้หน้าอกตัวเองเบาๆ บดบี้เม็ดนุ่นบนหน้าอกแรงๆจนต้องครางออกมา มืออีกข้างไล้ลงไปเบื้องล่าง สายโลหะที่ข้อมือกระทบร่าง มือเล็กลากผ่านร่องสะดือก่อนสอดเข้าไปในกางเกง

สปายขมวดคิ้วแน่น ขัดใจที่มีกางเกงกั้นไว้ถึงสองตัว สปายดึงกางเกงลงลวกๆ ไม่สนใจว่ามันเป็นกิริยาที่น่าอายแค่ไหน เมื่อไร้สิ่งกีดขวาง มือน้อยๆกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ชูชันด้วยแรงอารมณ์

“อ๊ะ..”  มือน้อยๆกำท่อนลำของตัวเองแน่น ดึงเข้าออกแรงๆ สะโพกเล็กแอ่นขึ้นรับกับจังหวะมือ  กายน้อยบิดเร่า

“อื้อออ” มืออีกข้างไล้ขึ้นมาเหนือหน้าอก หยุดนิ่งที่ริมฝีปาก นิ้วเรียวแหย่เข้ามาในช่องปากหนึ่งนิ้ว เล็มเลียจนชื้นแฉะ…เพิ่มเป็นสองนิ้ว….ดูดอมอย่างพึงพอใจ

จังหวะมือเบื้องล่างพาร่างเล็กใกล้ถึงฝั่ง สปายหลับตาแน่น ได้ยินตัวเองครางอู้อี้ หน้าอกเล็กแอ่นขึ้น เพียงไม่นานร่างทั้งร่างเกร็งกระตุก น้ำนมข้นรินไหลจากท่อนลำในมือเล็ก สปายหอบหายใจ

…แม้จะได้ปลดปล่อย แต่อุณหภูมิในร่างกายกลับไม่ได้ลดน้อยลง

สปายพยายามควบคุมสติอันลางเลือนแต่อารมณ์ที่ไหลเวียนทั่วร่างทำให้สปายควบคุมสติได้ยากยิ่งนัก

ต้นขาเรียวแยกออกจากกันโดยที่สปายไม่ได้ตั้งใจ น้ำตาใสรินไหลเพราะรู้ว่าควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้แล้ว…มีเพียงสัญชาตญาณเท่านั้นที่ควบคุมร่างเล็กๆนี้

ท่อนขาเรียวตั้งชันทั้งสองข้าง…แยกออกกว้างเผยช่องทางคับแคบ นิ้วเรียวที่เพิ่งดูดอมถูกสอดเข้าไปในช่องทางเบื้องหลัง จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว เสียงใสครางแหบพร่าทุกจังหวะการสอดใส่ 

นิ้วเรียวนิ่งค้างเพียงชั่วครู่ก่อนสอดเข้าออกช้าๆ หมุนวนหาจุดกระสัน

“อ๊ะ!” ดวงตากลมโตปิดสนิท กายเล็กบิดเร่า มืออีกข้างกอบกุมท่อนลำเบื้องล่างอีกครา

พลันประตูห้องถูกเปิดออก สปายได้สติลางเลือน อยากหยุดการกระทำน่าอายนี้แต่ไม่สามารถยับยั้งสัญชาตญาณได้ น้ำตาใสรินไหลไม่หยุด

“ดี…งดงามมาก…อย่างนั้น…” เพียวหัวเราะอย่างถูกใจ ตรงเข้าไปนั่งลงที่โซฟายาวในห้อง ส่งสายตาพึงพอใจไปยังร่างเล็กบนเตียง

“อ๊ะ!...อื้อออ” สะโพกเล็กแอ่นขึ้น หมุนวนรับกับเรียวนิ้วที่สอดใส่  มืออีกข้างกระชับท่อนลำด้านหน้าดึงเข้าออกแรงๆ ไม่รับรู้ถึงความเย็นของโลหะที่ข้อมือ

“อ๊ะ!” พยายามกัดริมฝีปากปิดเสียงน่าอายแต่ทำไม่ได้! ร่างเล็กบิดเร่า มือทั้งสองข้างสัมผัสร่างกายตัวเองรุนแรงขึ้น ไม่นานร่างเล็กเกร็งกระตุกช้าๆ สะโพกเล็กแอ่นขึ้นอย่างน่าอาย  น้ำนมขาวเปรอะเต็มผ้าปูเตียง ร่างน้อยๆหอบหายใจแรงๆ

“สุดยอดเลย…” เพียวยกยิ้ม สปายตวัดสายตามองเพียวเพียงชั่ววินาที ก่อนดวงตาใสถูกครอบงำด้วยอารมณ์ราคะอีกครา  เสียงใสครางแหบพร่าไม่หยุด สายตาเว้าวอนส่งมาหาเพียวหลายครั้ง เพียวเพียงส่งยิ้มไปให้ ไม่เดินเข้าหาตามสายตาเชิญชวน

เพียวนั่งมองภาพงดงามบนเตียงไม่นานก็ผละออกจากห้อง

ยกยิ้มให้กับความทรมานที่เด็กคนนั้นได้รับ

ดี…ให้มันจมอยู่กับความทรมาน…

ให้มันรู้ซะบ้างว่าอวดเก่งกับเขาแล้วต้องเจออะไร!





หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 24-03-2015 03:07:06
“โธ่เว้ย!!!!” กระป๋องเบียร์เปล่ากระแทกลงพื้นตามแรงโมโหของคนขว้าง…น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่นหอบหายใจแรงๆ

“มึงทำลายข้าวของแล้วหาน้องๆเจอหรือไง?!!” เบียร์ตะโกนมาจากโซฟาตัวยาวอีกฝั่ง น้ำแข็งขยี้ผมตัวเองแรงๆอย่างหงุดหงิด

ทั้งน้ำแข็งและเบียร์ออกตามหาตัวสปายและโซดาตั้งแต่เมื่อคืน แม้ว่าจะสั่งงานลูกน้องไปแล้ว แต่ไม่สามารถทำใจเย็นรอฟังรายงานจากลูกน้องเพียงอย่างเดียวได้

ทั้งวันมานี้ ทั้งน้ำแข็งและเบียร์ออกตามหาน้องๆไม่หยุดพัก ...ความเป็นห่วงพาลให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ

น้องจะเป็นยังไง ทำอะไรอยู่ อยู่ที่ไหน ใครเอาตัวไป

ตลอดเวลามีเพียงคำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัว…

ความโมโห ความโกรธ ความหงุดหงิด ตีรวนอยู่ในร่างกาย ที่ทำได้คือพยายามตั้งสติ…

วันนี้พวกเขาเข้าออกแต่ละที่ไม่ต่ำกว่า 2 ครั้ง เพื่อรวบรวมเบาะแส

ที่โรงเรียน…น้ำแข็งพูดคุยกับครูประจำชั้นของสปาย ได้ความว่า วันนี้สปายขาดเรียน

ที่ผับ…ทุกคนในร้านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสปายและโซดาไม่ได้มาที่ร้านเกือบเดือน

ที่ห้องเก่าของทั้งสองคน…มีคนมาเช่าต่อ  เมื่อถามคนในละแวกนั้นแล้ว ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เห็นและคงไม่มีทางที่จะเห็นสปายและโซดาในที่แบบนี้อีก

น้ำแข็งและเบียร์พยายามสืบถามผู้คนในแต่ละที่ ว่าสปายและโซดามีเรื่องขัดใจกับใครบ้างไหม…

ที่โรงเรียน… มีนักเรียนบางคนไม่ชอบสปาย…คอยแกล้ง คอยจิกกัด มีปากเสียงกันบ้าง แต่ไม่รุนแรงจนต้องเข้าห้องปกครอง น้ำแข็งวานโชกุน…. ช่วยจับตาดูพฤติกรรมของคนที่ไม่ชอบสปาย …โชกุนไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมดของสปาย น้ำแข็งบอกเท่าที่บอกได้

ที่ผับ…มีพนักงานบางคนไม่ถูกชะตากับสปายและโซดา แต่ก็ไม่เคยมีเรื่องกัน พวกเขาให้ลูกน้องจับตามองผู้ต้องสงสัยอย่างใกล้ชิด

ที่ห้องเก่า….ตั้งแต่เกิดเรื่อง“ไอ้ต้อง” เพื่อนร่วมตึกที่เคยไม่ชอบน้องๆก็มีท่าทีกับน้องๆดีขึ้น อาจเพราะความสงสารหรือสมเพช ไม่สามารถไม่ทราบได้…แต่เท่าที่สังเกต ไม่มีใครมีท่าทีไม่ชอบโซดาและสปายเลย แต่กระนั้นทั้งเบียร์และน้ำแข็งก็ไม่ไว้ใจ สั่งลูกน้องชุดหนึ่งเฝ้ายามที่ตึกแห่งนี้

เดี๋ยวนะ…. ไอ้ต้อง?

น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น

มันคือคนที่ทำร้ายน้องอย่างนั้นเหรอ?...

ในตอนนั้น ทั้งน้ำแข็งและเบียร์รู้แค่สปายและโซดามีเรื่อง… แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ เขาไม่บังคับให้น้องๆเล่า เพราะรู้ว่ามันจะทำร้ายความรู้สึกกันเปล่าๆ….

พวกเขาเพิ่งได้ยินชื่อ “ต้อง” จากอดีตเพื่อนร่วมตึกของน้องๆเมื่อเย็น

‘ต้อง’เหรอ? ….

พลันสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงน้ำแข็งสั่นครูด  มือหนาควักออกมา เห็นชื่อบนหน้าจอแล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

“อือ” รับสายได้คำเดียวก็ต้องนิ่งฟังคนในสายบ่นยืดยาว น้ำแข็งนวดหัวคิ้วเบาๆ

“เลื่อนวันพรีเซนต์ได้ไหมวะ?” เสียงน้ำแข็งเหนื่อยอ่อนแทบแหบพร่า กระแอมเบาๆเพื่อสนทนากับคนในสายต่อ

“กูยังไม่พร้อมจริงๆว่ะโอม… กูขอเวลา” น้ำแข็งถอนหายใจแรงๆใส่โทรศัพท์

“ใช่…กูมีปัญหา” เสียงของน้ำแข็งเบาลงเรื่อยๆจนคนในสายใจเสีย

“สปายกับโซดาหายไป....” น้ำเสียงแหบพร่า แม้แต่น้ำแข็งเองยังตกใจ

“กูกำลังตามหาอยู่ กู… เออ กูอยู่บ้าน” น้ำแข็งพูดได้เท่านี้สายก็ตัดไป

น้ำแข็งเงยหน้ามองคนเป็นพี่ที่นั่งกุมขมับอยู่เงียบๆ พลันได้ยินเสียงของคนมาใหม่เดินเข้ามา สองพี่น้องหันมองทันที

“กูไปสืบมาแล้วนะ” คนมาใหม่เอ่ยเข้าเรื่องอย่างไม่ต้องมีพิธีรีตอง ไกรทิ้งตัวลงบนโซฟาเดี่ยวตัวหนึ่ง  วางกระดาษ 2-3 แผ่นลงบนโต๊ะเตี้ย

“ลูกน้องกูที่เป็นตำรวจไปขอดูวิดีโอกล้องวงจรปิดของคอนโดฯ แต่วิดีโอที่คาดว่าจะมีภาพของคนร้ายถูกซื้อไปหมด”

“รู้ตัวคนซื้อไหมวะ?” เบียร์ย่นคิ้ว

“จะว่ารู้ก็รู้  แต่แน่ล่ะ ไอ้ตัวบงการมันคงไม่ซื้อเองหรอก ตอนนี้เรารู้แค่ว่าคนที่ซื้อมันชื่อ “ต้อง””

“ต้อง?” น้ำแข็งทวนชื่อ ไม่ได้ถามอะไรต่อ ขมวดคิ้วแน่นกับชื่อนั้น

“จากคำบอกเล่าของพนักงานคอนโดฯ นี่คือภาพสเก็ตของคนที่ชื่อต้อง” ไกรเลื่อนกระดาษ A4 1 แผ่นออกจากกองกระดาษ  น้ำแข็งย่นคิ้ว คว้ากระดาษไปดู เบียร์ปล่อยให้น้องชายดูโดยไม่ขัด หันมาคุยกับไกรต่อ

“แล้วจะสาวไปถึงหัวหน้ามันได้ไหมวะ?”

“กูไม่รู้ว่าพวกมันทำอะไรกับพนักงานคอนโดฯบ้างนะ แต่ไม่มีพนักงานคอนโดฯคนไหนหลุดปากพูดถึงใครที่น่าสงสัยเลย  นอกจากไอ้ต้อง”

“เหตุผลที่ไอ้ต้องมันซื้อล่ะ?”

“มันอ้างตัวว่าเป็นตำรวจ ขอซื้อไปประกอบคำให้การคดีห่าเหวอะไรของมันไม่รู้ อ้างว่ามีคนในคอนโดฯไปแจ้งความกับมัน มีสำเนาบันทึกแจ้งความด้วย” ไกรเลื่อนกระดาษ A3 1 แผ่นออกจากกองกระดาษ บักทึกแจ้งความหราบนโต๊ะ

“นี่คือของปลอม…แบบฟอร์มนี้ไม่ใช่ใบรับแจ้งความของจริงแต่ก็ทำได้ใกล้เคียง แต่สำหรับพนักงานคอนโดฯ เขาไม่ต้องรู้เรื่องพวกนี้ แค่รู้ว่าเป็นบันทึกแจ้งความ เขาก็ยอมขายวิดีโอเทปให้ไอ้ต้องแล้ว”

“แล้วไอ้ชื่อ “ต้อง”เนี่ย มันชื่อของมันจริงๆหรือชื่อปลอม?” เบียร์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ชื่อจริงหรือปลอมยังไม่รู้ แต่เราได้ภาพสเก็ตมันมาแล้ว ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย”

“พวกมันไม่มีพิรุธอย่างอื่นเลยเหรอวะ?  มันก่อคดีลักพาตัวนะเว้ย!” เบียร์โวยลั่น

“ไม่มีใครสงสัยพวกมันไง พวกมันก่อเหตุช่วงที่คนเมืองกำลังวุ่น ห้าโมงเย็น…ไม่มีใครสนใจใครหรอก จากห้องของน้องไปลานจอดรถใช้เวลาน้อยมาก ต่อให้น้องโวยวายก็เรียกความสนใจจากคนอื่นไม่ได้หรอก  ตามหลักจิตวิทยานะ เมื่อมีคนถูกทำร้ายท่ามกลางคนหมู่มาก จะไม่ได้รับความสนใจเท่าคนที่ถูกทำร้ายในที่เปลี่ยว เพราะในที่ที่คนเยอะๆ ทุกคนจะมองว่าเดี๋ยวก็มีคงมีคนเข้าไปช่วย เราไม่ต้องช่วยหรอก พอทุกคนคิดแบบนี้ เรื่องของน้องก็จะถูกลดความสนใจไป เขาจะมองว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่นด้วยซ้ำ เพราะการทะเลาะกันในที่ที่คนเยอะๆมันเหมือนแค่พี่น้องทะเลาะกัน มึงเข้าใจไหม?”

“แต่พวกมันคงมีมากกว่า 2 มันจะไม่เป็นที่สนใจของคนอื่นบ้างเหรอพี่?” น้ำแข็งย่นคิ้ว

“อาจจะเป็นไปได้ที่พวกมันเข้าไปในห้องมากกว่า 2 แต่ตอนที่พวกมันพาน้องมาขึ้นรถ มันอาจจะแบ่ง 2 คน ประกบน้อง 1 คน อย่างที่บอก จากห้องไปลานจอดรถใช้เวลาไม่นาน แค่พวกมันเดินเร็วๆก็จับน้องขึ้นรถได้แล้ว 1 คน  และต่อให้น้องโวยวายก็คงเหมือนแค่พี่น้องทะเลาะกันนั่นล่ะ ห้าโมงเย็น.. ไม่ใช่เวลาที่คอนโดฯเงียบ ลานจอดรถ ทางเดิน ลิฟต์ ทุกที่เป็นแค่ทางผ่าน ทุกคนแค่เดินสวนกัน แค่นั้น”

ไกรนิ่งมองสองพี่น้องถอนหายใจใส่กันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจตาม

“กูช่วยพวกมึงเต็มที่เว้ย ไม่ต้องห่วง  ในห้องของน้องมีลายนิ้วมือทั่วห้อง ลูกน้องกูกำลังเก็บลายนิ้วมือพวกนั้นมาแยกแยะว่ามันเป็นของใครบ้าง”

เบียร์สบตาเพื่อน ยื่นมือตบบ่าเพื่อนแรงๆ

“กูขอบใจมึงจริงๆไอ้ไกร” บีบไหล่แรงๆก่อนผละออก ไกรตอบโดยตบบ่าเพื่อนเบาๆ…ให้กำลังใจ

“ไม่เป็นไรมึง กูเต็มใจ อย่าให้เสียชื่อที่มึงมีเพื่อนเป็นเจ้าพ่ออย่างกู”

เบียร์ยกยิ้มน้อยๆ อยากยิ้มให้มันมากกว่านี้แต่ความเพลียสั่งให้ยิ้มออกไปได้แค่นั้น

“แล้วไอ้อ๋องล่ะวะ?” ไกรถามขึ้น

“มันรู้เรื่องเรื่องแล้ว กูเจอมันที่โรงเรียนของสปายเลยบอกมัน แล้วก็บอกน้องมันให้ช่วยดูให้”

“สปายกับโชกุนอยู่โรงเรียนเดียวกัน?”

เบียร์พยักหน้าตอบ

พลันเสียงพูดคุยโวยวายดังแทรกเข้ามา  บุรุษสามคนที่นั่งสนทนากันอยู่หันขวับตามเสียงนั้น กลุ่มคนมาใหม่ยกมือไหว้ทักผู้ที่อายุมากกว่า

“พี่เบียร์ พี่ไกร สวัสดีครับ” โอมและแมนทิ้งตัวประกบซ้ายขวาของน้ำแข็ง  เปรมนั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัว

“เกิดอะไรขึ้นวะ?!”เปรมโวยลั่น จ้องหน้าน้ำแข็ง

“น้องๆหายไป” น้ำแข็งว่าเหนื่อยๆ ไม่ได้สาธยายต่อ

แมนย่นคิ้ว  มองแผ่นกระดาษบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า

“ที่ว่าน้องๆหายไป น้องไม่ได้หนีแต่ถูกลักพาตัวใช่ไหม?!” แมนถามเสียงเครียด น้ำแข็งผงกหัวตอบ เปรมและโอมเบิกตากว้าง

“รีบบอกรายละเอียด  ด่วนๆ! พวกกูจะได้ช่วย!” โอมว่าเสียงเครียด

น้ำแข็ง เบียร์ และไกร ช่วยกันเล่ารายละเอียดให้อีก 3 คนรับรู้

ห้องนั่งเล่นในบ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยความเครียด แต่กระนั้นก็สัมผัสได้ถึงความเป็นพี่น้องและมิตรภาพอันอบอุ่น

…ทุกคนต่างเป็นห่วงสปายและโซดา…

คนที่ห่วงมากที่สุดคงหนีไม่พ้น…เบียร์และน้ำแข็ง…

ความห่วงนี้จะส่งถึงโซดาและสปายบ้างไหม..

…ขอให้น้องๆปลอดภัย…



แค่ทำงานกลางคืน





ใจเย็นๆค่ะ! ใจเย็นๆ > <  หายใจเข้าลึกๆ ฮึ้บบบบบ หายใจออกยาวๆ ฟู่~~~~~~~
อีกครั้งค่ะ ฮึ้บบบบบบบบบบ ฟู่~~~~~~~~

ยังไม่ดีขึ้นเหรอคะ? > < ฮึ้บบบบบบบบบบบบบบบบบ ฟู่~~~~~~~

ใจเย็นๆค่ะ > < อย่าเพิ่งขว้างรองเท้าใส่แอม > <!





เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^-^

#วิ่งหลบรองเท้า > <
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-03-2015 03:28:23
รู้สึกว่าจะเลวร้ายลงทุกวัน ตัวก็แค่นี้อายุก็ยิ่งกว่าน้อยจะให้เจอกับอะไรอีกเนี่ยชีวิต
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 24-03-2015 06:45:50
ฮึ่ม!!!!!! :m16:
สงสารเด็กๆ
รอตอนต่อไปละกันนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 24-03-2015 06:50:57
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-03-2015 09:36:32
น้องสองคนจะเป็บ้าก่อนจะได้โตมั้ยน้อออ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Yforever ที่ 24-03-2015 09:55:37
งื้ออออ ขอให้พี่ๆไปช่วยน้องได้เร็วๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 24-03-2015 10:10:09
ความเครียดยังคงอยู่ โอ้ยยย สงสารเด็กๆ เมื่อไหร่จะมีคนมาช่วย T__T
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 24-03-2015 10:57:19
รีบๆไปช่วยน้องๆเลยจะถูกประมูลไปแล้วนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 24-03-2015 19:32:54
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 24-03-2015 21:45:27
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 25-03-2015 15:36:11
จะช่วยได้ป่าวเนี่ย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-03-2015 17:14:55
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 26-03-2015 20:58:53
อ๊ากกกกกก ทำไมต้องมาเจอแต่ไอ้พวกเลวนี้ด้วย  :katai1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Zurruz ที่ 26-03-2015 21:38:42
พี่แอมคะะะะ ดาร์กไปนะ

ฮือออออ เจอพี่แอมเมื่อไหร่ จะกรีดร้องงงงง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ikou ที่ 28-03-2015 21:39:47
เลวร้ายไปไหมเนี่ย  :z3:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 29-03-2015 07:34:18
ปวดใจ ขอให้น้ำแข็งกับเบียร์ไปช่วยสปายกับโซดาทะนด้วยเถิดดด

สงสารน้องๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 19 ทรมาน (ุ24/3/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Say Melody ที่ 02-04-2015 12:29:39
ดาร์กมากค่ะไรท์ สงสารสปายกับโซดาจังเลย :o12: :o12:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 04-04-2015 12:02:49
Chapter  20


โซดานั่งกอดเข่าที่มุมห้อง ร่างเล็กสั่นเทา  คราบน้ำตาเปรอะใบหน้า ดวงตาแดงก่ำ  เท้าเล็กถดหนีความร้อนของแสงแดดที่ไล้อาบถึงหลังเท้า  แม้จะรู้ว่าถดเท้าหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น…  แสงแดดค่อยๆไล้อาบร่างของโซดา  โซดาไม่ลุกหนี ปล่อยให้ความร้อนกระทบร่างอยู่อย่างนั้น

ไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามาที่นี่กี่วันแล้ว  วันเดือนปีแทบไม่มีความหมายกับโซดาเลย แต่ทว่า…ตั้งแต่สปายถูกจับตัวไป โซดาเริ่มตระหนักถึงวันเวลามากขึ้น

หนึ่งวันแล้ว…ที่สปายถูกจับตัวไป….

น้ำตาที่แห้งเหือดค่อยๆเอ่อคลอหน่วยตาอีกครา…โซดาไม่อยากคิดว่าสปายต้องเจออะไร… แต่ความเป็นห่วงทำให้ฟุ้งซ่าน … สิ่งที่โซดาเคยเจอฉายวนอยู่ในห้วงความคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ความทรมาน ความรังเกียจ แทรกซึมเข้ามาในจิตใจ…

ขอร้องล่ะ…สปายอย่าเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้นเลย

พลันประตูห้องเปิดออก โซดาสะดุ้งสุดตัว มือเล็กซ่อนไว้ด้านหลัง คว้าเชือกที่อยู่ใกล้ตัวพันข้อมือตัวเองลวกๆ…หวังว่ามันคงไม่รู้ว่าโซดาแก้เชือกมัดได้แล้ว

โซดาเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามา มันเป็นคนเดียวที่เข้ามาวางกล่องข้าวและน้ำเปล่าให้  ในทุกวัน สิ่งที่พร่องไปมีแค่น้ำเปล่า มันต้องเก็บกล่องข้าวบูดออกไปจากห้องทุกวัน

“ลุกขึ้น” มันตรงเข้ามาจับแขนโซดา  โซดาในตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืน ได้แต่ลุกเซตามแรงกระชากของมัน

โซดาถูกพาออกจากห้อง มันให้ผลักโซดาเดินนำ

“ลงไป” โซดาเดินลงบันได ระหว่างทางได้ยินเสียงร้องโวยวายทั้งเสียงผู้หญิงและผู้ชายดังระงม  เหมือนดังมาจากทุกชั้นของตึกนี้  โซดาไม่รู้ว่าตึกแถวตึกนี้มีกี่ชั้น  เงยมองไปด้านบน บันไดที่เชื่อมขึ้นไปมีอีกไม่กี่ชั้น โซดาเดาว่าตึกนี้คงมีประมาณ 4-5 ชั้น

“เดินลงไป” เสียงกำชับดังมาจากด้านหลัง โซดาก้มหน้าก้าวเท้าเดินลงบันไดเงียบๆ 

โซดาถูกพามายังชั้นล่างสุด ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำเอาโซดาขมวดคิ้วแน่น

คนเต็มไปหมด …ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย โซดาเดาว่าพวกเขาคงรุ่นราวคราวเดียวกับโซดา ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ที่พื้นคอนกรีตหน้าตึก  ถูกมัดมือไพล่หลัง  บางคนส่งเสียงโวยวาย บางคนเอานั่งก้มหน้าเงียบ  แต่ละคนดูอิดโรยไม่ต่างกัน

“นั่งลง” โซดาถูกผลักให้นั่งรวมกับคนเหล่านั้น  กวาดตามองรอบตัวด้วยความหวาดระแวง… ชายชุดดำกว่ายี่สิบคนยืนล้อมรอบพวกเขาไว้  ตอนนั้นเอง….โซดาเผลอสบตาไอ้ต้อง

จริงสิ…. มันเป็นลูกน้องของไอ้เพียวโดยสมบูรณ์แล้วนี่นะ

โซดาได้ยินเสียงผู้หญิงร้อง ไม่นานก็ปรากฏภาพเจ้าของเสียง เธอถูกโยนให้มานั่งข้างๆโซดา  มีอีกหลายคนที่ถูกกระทำเช่นเดียวกับเธอ พวกเขาถูกโยนให้มานั่งกองรวมกัน  โซดากะจากสายตาแล้ว มีคนนั่งอยู่ตรงนี้เกินยี่สิบคน แต่ดูเหมือนว่าจะมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ…

“เอาพวกนี้ไปไว้ที่ซ่องก่อน  แล้วคุณเพียวจะคัดไปประมูลอีกที”

“ทำไมคุณเพียวไม่คัดไปทีเดียววะ?”

“พวกนี้มันเกรด B ส่วนพวกเกรด A คุณเพียวเอาไปแล้ว”

โซดาก้มหน้านิ่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

พวกมันคุยกันไม่เบานัก โซดาได้ยินชัดเจนทุกคำ…

…เขากำลังจะกลับเข้าไปในวังวนโสมมเหมือนเมื่อก่อน… วังวนที่เต็มไปด้วยตัณหา ราคะ  เขาไม่ปฏิเสธว่าเขาเคย’เต็มใจ’เดินเข้าไปในวังวนนั้นด้วยตัวเอง

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่!

…ไม่ใช่แค่โซดาคนเดียวที่เดินเข้ามาในวังวนโสมมนี้….แต่มีสปายพลัดหลงเข้ามาด้วย!

ถ้าไม่ใช่เพราะโซดา สปายก็ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้!

…ความใสซื่อและความบริสุทธิ์ของสปายไม่ควรถูกทำลายด้วยความโสมมของตัณหา ราคะแบบนี้!

โซดากำมือแน่น เรียวเล็บจิกฝ่ามือจนเลือดออก ร่างเล็กสั่นเทาเบาๆ

….สปายกำลังมีอนาคตสดใส…สปายเรียนเก่ง … สปายอยากมีความรู้เยอะๆ… สปายอยากเป็นครู….สปายจะเอาความรู้ไปสอนเด็กๆ

อนาคตของสปายสดใสกว่าโซดามาแต่ไหนแต่ไร….จะให้มาดับเพราะเรื่องเลวร้ายแบบนี้ไม่ได้!

โซดาไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่!

เสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนดังไม่หยุด ทั้งคนที่นั่งรวมกันอยู่และคนที่กำลังถูกพาตัวลงมา กลุ่มชายชุดดำต่างจับจ้องคนที่ตะโกนโหวกเหวก  ไม่มีใครใช้กำลังปิดปากคนที่โวยวาย โซดาเห็นบางคนแค่เดินเข้าไปขู่ คนที่ถูกขู่เงียบเสียงไปไม่นานก็ส่งเสียงโวยวายต่อ

โซดากวาดสายตามองไปรอบๆ ค่อยๆเขยิบตัวออกห่างจากกลุ่มคน ตอนนั้นเอง มีกลุ่มคนถูกพาตัวลงมาประมาณ 3-4 คน แต่ละคนส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย คงรำคาญหูพวกชายชุดดำไม่น้อย  คนกลุ่มนั้นมีปากเสียงกับกลุ่มชายชุดดำไม่หยุด โซดาอาศัยจังหวะนั้นมุดตัวลอดกลุ่มคนที่ยืนอยู่ออกไป  ความวุ่นวายดำเนินต่อไปเรื่อยๆทำให้โซดาไม่เป็นที่สนใจนัก 

โซดามุดตัวเข้าไปในตึก พาตัวเองไปหลบหลังลังกระดาษตั้งสูง ที่ที่โซดาแน่ใจว่าเป็นมุมอับสายตา  ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งยองๆ ในกายรัวระทึกไปด้วยความตื่นกลัว

…โซดากำลังจะหนี….

…โซดาต้องไปช่วยสปาย…ต้องหนีออกไปให้ได้

…โซดาเคยหนีได้ครั้งหนึ่งแล้ว.. ทำไมจะหนีเป็นครั้งที่สองไม่ได้!

โซดาสะบัดเชือกที่มือทิ้งลวกๆ สายตาสอดส่องลอบมองเหตุการณ์ในตึก

ยังมีเสียงคนร้องโวยวายดังมาจากด้านบน มีเสียงคนขึ้นลงบันไดดังเป็นระยะ โซดามองหาทางออก …

ไม่…ทางออกคงไม่มีทางเดียว  คงไม่ใช่แค่ทางเข้าด้านหน้า

ถ้ามีด้านหน้า ก็ต้องมีด้านหลัง….

ทางออกด้านหลังอยู่ไหน?!

โซดาลอบมองผ่านลังกระดาษที่บังร่างไว้ ชายชุดดำเดินป้วนเปี้ยนอยู่ตรงประตู 2-3 คน  เห็นแค่นั้นก็ได้แต่กำมือแน่น ถอนใจแรงๆ

กวาดสายตามองไปด้านหลัง… มีเพียงลังกระดาษตั้งสูง

โซดารอจนกระทั่งชายชุดดำเดินออกไปจากประตู โซดาวิ่งสุดแรงตรงไปอีกฝั่งของประตู วิ่งวนหาประตูทางออกที่มันควรเป็นทางออกด้านหลัง

“ใครวะ?!” เสียงตะโกนไล่หลังโซดา ร่างเล็กใจหายวูบ สายตาประทะเข้ากับซอกหลืบใต้บันได ไม่รอช้าพาตัวเองเข้าไปหลบในนั้นทันที

“มีอะไร?” โซดาได้ยินเสียงใครอีกคนดังเข้ามา…เขาจำเสียงนี้ได้ดี

…เสียงไอ้ต้อง

โซดาหลับตาปี๋..กลัวเหลือเกินว่ามันจะเห็น

 “กูเห็นคนวิ่งอยู่ตรงนั้น” 

“ไหนวะ?  ไม่เห็นมีใคร”

“กูเห็น”

โซดาได้ยินเสียงพวกมันใกล้ขึ้น ได้ยินเสียงคนเดิน

“มึงตาฝาดหรือเปล่า? เล่นม้าหนักไปล่ะสิมึง”

“เออว่ะ”

โซดาได้ยินเสียงพวกมันหัวเราะ เสียงพูดคุยค่อยๆดังไกลออกไป

โซดายื่นหน้าออกไปดู พลันร่างของโซดาเกร็งชะงัก

…..โซดามั่นใจว่าเขาสบตากับไอ้ต้องชั่ววินาทีหนึ่ง

ไอ้ต้องหันกลับมามองไม่นานมันก็เดินจากไป

โซดาพาร่างอันสั่นเทาออกจากใต้บันได วิ่งไปยังทิศที่คิดว่าต้องเป็นทางออกด้านหลัง

นั่นไง! ประตูลงกลอนบานนั้นไง!

โซดาลอบมองด้านหลังอย่างหวดระแวง… กลัวพวกมันเห็น กลัวพวกมันรู้ว่าโซดากำลังจะหนี

“เปิดสิวะ!” สบถเสียงเบา

บานประตูลงกลอนขึ้นสนิม เพิ่มแรงฝืดลูกกลอนได้อีกเท่าตัว โซดาต้องลงแรงทั้งหมดเพื่อดันลูกกลอนให้หลุด

“เร็วๆสิ!” ดันลูกกลอนสุดแรง ในที่สุดลูกกลอนหลุดเป็นอิสระ

….ไม่ต่างอะไรจากโซดาที่รู้สึกคล้ายได้รับอิสระอีกครั้ง

โซดาผลักบานประตูเปิดออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดของสนิมดังลั่น โซดาใจเต้นรัว  แสงแดดฉายฉาบลงบนพื้นถนนคอนกรีต ฝั่งตรงข้ามคือทุ่งหญ้าคารกสูง

โซดาออกวิ่งสุดแรง ตามแต่ถนนคอนกรีตพาไป โซดาไม่หันกลับไปมองเบื้องหลังแม้แต่วินาที

โซดากำลังหนี…

…เขาต้องหนีให้ได้!

ร่างกายที่ไม่มีของหนักลงท้องมาหลายวันทำให้ต้องหยุดพักเป็นระยะ  เสาไฟฟ้าหลายต้นถูกใช้เป็นที่พักกาย หอบเหนื่อยได้ไม่กี่เฮือกก็ออกวิ่งต่อ ตลอดทาง… โซดาไม่เห็นบ้านคนเลยแม้แต่หลังเดียว….

โซดาวิ่งลัดเลาะไปตามถนน เลี้ยวเข้าออกซอยหลายซอยจนเข้าเขตชุมชน

…ตึกแถวหลายตึกมีคนอาศัยอยู่  บ้านหลายหลังตั้งเรียงรายตามแนวถนน

โซดาไม่หยุดพัก สาวเท้าเร็วขึ้นเพื่อไปยังที่ที่คนเยอะกว่านี้

ในที่สุด..โซดามาถึงป้ายหยุดรถโดยสารประจำทาง

รถโดยสารไร้เครื่องปรับอากาศแวะจอดที่ป้ายพอดี ผู้โดยสารบนรถแน่นขนัด  โซดาพาตัวเองขึ้นไปเบียดกับผู้คนบนรถ

โซดาไม่มีเงินจ่ายค่าโดยสารหรอก ไม่รู้ด้วยว่ารถคันนี้จะพาไปที่ไหน  รู้แค่ว่า….ต้องหนีให้ได้ก่อน

รถโดยสารจอดตามป้ายหยุดรถเป็นระยะ มีทั้งคนลงและคนขึ้น โซดาถูกผู้คนดันเข้าไปอยู่ส่วนท้ายของรถ เสียงกระเป๋ารถเมล์ดังอยู่ไกลๆ 

…อย่าเก็บเงินโซดานะ ไม่มีเงินจ่ายหรอก

โซดาไม่รอให้กระเป๋ารถเมล์เดินเบียดเข้าใกล้ โซดาแทรกตัวหลบตามผู้คนที่ยืนโหนราวรถกันอยู่  รอจนกระทั่งกระเป๋ารถเมล์เดินผ่านไป

รถโดยสารวิ่งไปเกือบสิบป้าย ถ้าโซดานับไม่ผิด ป้ายที่โซดาเลือกลงคือป้ายที่สิบสอง

โซดาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน  รู้แค่ที่ที่โซดาลงคือตลาดสด  เห็นชื่อตลาดแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว เขาไม่รู้จักตลาดนี้เลย

โซดาออกเดินไปเรื่อยๆ…

คงไม่มีลูกน้องไอ้เพียวอยู่แถวนี้หรอกนะ

พวกมันคงไม่นึกครึ้มใจมาเดินเล่นที่ตลาดสดในเวลานี้หรอก

…ป่านนี้พวกมันจะรู้หรือยังว่าโซดาหนีออกมาแล้ว

…ถ้าพวกมันรู้… พวกมันจะทำยังไง…

ไอ้เพียวจะรู้หรือยัง…

ไม่นะ…

สปาย….!!!!

ไม่! มันต้องไม่ทำอะไรสปาย เขากำลังจะไปช่วยสปาย สปายต้องไม่เป็นอะไร สปายต้องปลอดภัย  แล้วจะไปช่วยสปายยังไง!  ไม่มีเงินติดตัวสักบาทจะทำอะไรได้!

ใช่…! เงิน…. ไอ้เพียวอยากได้เงิน มันอยากได้เงินที่โซดาเคยทำให้มันขาดทุน มันอยากได้เงินคืน มันจับตัวสปายไปเพราะมันอยากได้เงิน

….ถ้าจะช่วยสปาย ต้องเอาเงินไปให้ไอ้เพียว

แล้วมึงจะช่วยเพื่อนยังไงโซดา! มึงไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่บาทเดียว!!




โซดาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน… รู้แค่ว่าตัวเองเดินไปเรื่อยๆ  จากแสงสีทองเกาะขอบฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีส้มสลัวของไฟถนนคอยส่องนำทางโซดาลางเลือน

…เขาจะทำยังไง…. เขาต้องทำยังไง

สปายอยู่ที่ไหน โซดาเดาได้ แต่จะไปช่วยสปายยังไง โซดาคิดไม่ออก….

ตัดความคิดที่จะแจ้งความไปโดยไม่ต้องลังเล…

ตำรวจทำอะไรคนอย่างไอ้เพียวไม่ได้หรอก

 โซดาเดินไปเรื่อยๆ จังหวะดนตรีคุ้นหูแว่วมา ร่างเล็กหันมองรอบกาย

ร้านรวงตั้งเรียงราย แสงไฟสว่างประดับป้ายร้าน บางร้านประดับด้วยคำว่า ‘อาบ อบ นวด’ บางร้านประดับด้วยคำว่า ‘คาราโอเกะ’  บางร้านประดับด้วยคำว่า ‘ไนท์คลับ’

สถานบันเทิงตั้งเรียงรายสุดลูกหูลูกตา… โซดาเดินสะเปะสะปะผ่านแต่ละร้านไปเรื่อยๆ… 

ยิ่งเดิน ยิ่งฉุกใจ

…ขณะที่โซดาเดินผ่านแต่ละร้านไปเรื่อยๆ  มีหญิงสาวและชายหนุ่มกระจายตัวประปรายตามทาง บ้างนั่ง บ้างยืน  …

โซดาเห็นรถหลายคันเข้าจอดเลียบข้างทาง จากนั้น…หญิงสาวหรือชายหนุ่มก็หายไปกับรถแต่ละคัน

โซดารู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่.. ภาพที่โซดาเห็น…ช่างเชิญชวนให้โซดาทำตาม

 …โซดาสัญญากับตัวเองมาตลอดว่าจะเลิกขายบริการทางเพศ จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก

…โซดาต้องรักษาสัญญาไหม?

…โซดาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาวตัวหนึ่ง…

เพลียเหลือเกิน…

…ถ้าพักบ้าง จะผิดไหม?

โซดานิ่งมองหญิงสาวคนหนึ่งเกาะกระจกรถเก๋งคันหรู เธอพูดคุยกับคนขับไม่ถึงห้านาทีเธอก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ รถยนต์เคลื่อนตัวจากไป

โซดายิ้มแสยะให้กับตัวเอง

…ร่างกายโซดาก็ไม่ได้สะอาดบริสุทธิ์อยู่แล้ว ไม่ใช่สาวน้อยวัยใสที่เพิ่งรู้จักคำว่า SEX  จะไปยึดติดกับสัญญางี่เง่าของตัวเองทำไม

อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ… ก็หาเงินซะสิ!

ก็รู้นี่ว่าทำอะไรแล้วได้เงินเยอะ

ถ้าต้องอยู่กับไอ้เพียวเพื่อใช้หนี้…ไม่รู้ว่าต้องอยู่ไปถึงเมื่อไร แต่ถ้าโซดามีเงินไปให้มัน…ทุกอย่างก็จบ

ไอ้เพียวจับสปายไป เพราะมันอยากได้เงิน

อยากให้สปายปลอดภัย ก็เอาเงินไปให้ไอ้เพียว

….ไม่มีอะไรยากเลยโซดา

มัวรออะไรอยู่…

…ขายตัวอีกครั้งสิ





เชฟโรเลต แคปติวา เคลื่อนตัวอยู่บนท้องถนน เจ้าของรถบังคับพวงมาลัยพารถวิ่งแซงคันอื่น

เสียงดนตรีจังหวะอัลเทอเนทีฟร็อคกระหึ่มลั่นรถ เจ้าของรถยื่นมือไป ปรับเสียงให้เบาลง ไม่วายบ่นคนที่นั่งข้างๆ

“หูจะแตกเอาไอ้โชกุน เปิดเบาๆก็ได้ป่ะวะ” อ๋องบังคับพวงมาลัยรถพลางหันไปบ่นน้องชาย โชกุนชักสีหน้าใส่

“มันก็ไม่ได้ดังอะไรขนาดนั้นเลยนะ พี่อ๋องแม่งบ่นอย่างกับคนแก่”

“อ้าวไอ้นี่! ว่าข้าแก่เรอะ!”

“ก็พี่แก่จริงๆนี่หว่า”

“ปากนะเอ็ง…”

โชกุนไม่ต่อคำ ก้มหน้าเล่นเกมในสมาร์ทโฟนเครื่องหรูต่อ ไม่ได้เร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นแต่อย่างใด

“เล่นแต่เกมอยู่นั่นแหละ หนังสือหนังหาไม่รู้จักอ่าน”

“พี่จำได้ไหมเนี่ยว่าวันนี้พูดประโยคนี้กี่ครั้งแล้ว”

โชกุนว่า ไม่ละสายตาจากเกมในมือ

“แล้วเอ็งเคยทำตามที่ข้าบอกไหม?”

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ทำ แต่พี่ก็ยังพูดอยู่นั่นน่ะ”

“เอ๊า เพราะเอ็งเป็นน้องไง ข้าถึงได้เตือน”

“ถ้าผมไม่รู้มาก่อน ผมคงคิดว่าพี่เป็นพ่อ”

อ๋องถอนหายใจยาวๆ เหนื่อยจะต่อปากต่อคำกับน้องชาย

เสียงดนตรีบรรเลงไปเรื่อยๆ อ๋องพารถยนต์เคลื่อนเข้าใกล้ผับของตัวเองเข้าไปทุกที  โชกุนปิดเกม นั่งมองบรรยากาศนอกรถ

“พี่อ๋องดูดิ ผู้หญิงคนนั้นโคตรน่ารักเลย น่ะ เปิดไหล่ซะด้วย โหยยย ขาวว่ะ”

อ๋องส่ายหน้าหน่ายๆ ไม่เอ่ยตอบอะไร

“เขาไม่เหนื่อยกันหรือไงนะต้องมาขายแบบนี้ทุกคืน เห็นแล้วเหนื่อยแทน”

“แล้วทีเอ็งน่ะ ตามข้ามาทุกคืน เอ็งไม่เหนื่อยบ้างหรือไงฮะ?”

“โหยยยย พี่อ๋อง ผมโคตรจะเป็นน้องชายที่ดีเลยนะ มาช่วยพี่ชายทำงานทุกคืนเลยเนี่ย”

“เหรอ~ มาช่วยเหรอ นอกจากกินเหล้าฟรีแล้วเอ็งเคยทำอะไรอีกไหม?”

โชกุนยิ้มแหย

“แหมพี่ ถือซะว่าเป็นค่าจ้างเฝ้าร้านแล้วกัน อย่างน้อยผมก็คอยแสกนคนให้ได้นะ”

“ดีจริงๆเลยกู ให้คนอายุ 16 มาแสกนคนที่อายุต่ำกว่า 20”

“ก็ดีไงพี่ ผมน่ะดูออกนะ ใครอายุต่ำกว่า 20  ใครยื่นบัตรประชาชนปลอม ผมรู้หมด” โชกุนยิ้มแป้น ภูมิใจกับหน้าที่เสียเต็มประดา

“เออ ดีจริงๆ…” ประชดคือสิ่งเดียวที่อ๋องทำ

“เฮ้ย! พี่อ๋อง ดูคนนั้นดิ ที่อยู่ข้างร้านเราน่ะ” โชกุนชี้ชวนพี่ชายดูดอกไม้ข้างทางอีกครั้ง

“หูยยย ผู้ชายอะไรโคตรน่ารัก น่าหิ้ว น่ากิน แม่งน่าขย้ำ!” โชกุนซี๊ดปากเบาๆ

“น่ารักกว่ามินไหม?”

“เฮ้ยพี่! อย่าพูดสิ! … มินน่ะอยู่บนหิ้ง มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่ค่อยกลัวเมียเลยนะเอ็ง”

“อย่างน้อยผมก็มีเมียให้กลัวละกันน่า ไม่เหมือนพี่หรอก” โชกุนยิ้มเผล่แซวพี่ชาย  อ๋องถอนหายใจรอบที่เท่าไรจำไม่ได้

ผับของอ๋องตั้งอยู่เบื้องหน้า อ๋องพารถเลี้ยวเข้าไปยังที่จอดรถ ขณะกำลังเลี้ยวรถ เผลอเหลือบมองคนที่โชกุนเพิ่งพูดถึงไปไม่นาน … เด็กหนุ่มนั่งพิงเก้าอี้ตัวยาวอยู่ข้างผับของอ๋อง….

“เฮ้ย!” เจ้าของรถตะโกนลั่น เผลอเหยียบเบรกจนรถกระตุก โชกุนหัวสั่นหัวคลอนตามแรงเบรก

“เป็นอะไรพี่?!” 

อ๋องรีบเข้าจอดรถ ไม่สนใจว่ามันจะเบี้ยวหรือตรง กระวีกระวาดลงจากรถทันที

“พี่อ๋อง! จะรีบไปไหน?!” รีบลงตามพี่ชายไปทันที

อ๋องไม่ทันฟังประโยคคำถามของน้องชาย ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปยังเด็กคนนั้น…

“โซดา…?”

ร่างเล็กสะดุ้งหันขวับ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย อ๋องสบตากับเด็กตัวเล็กตรงหน้า … แววตาเหม่อลอยมองตอบกลับมา

“จะซื้อใช่ไหมครับ?” เสียงโซดาแหบพร่า

“อะไรนะ?!” อ๋องเบิกตากว้าง

“ห้าพัน ตกลงไหม?”

“เฮ้ย!”  อ๋องร้องลั่น โซดานั่งนิ่ง

“พี่รู้จักเหรอ?” โชกุนกระซิบ

“ไว้จะเล่าให้ฟัง”

อ๋องเดินเข้าไปใกล้โซดามากขึ้น

“เธอไปอยู่ไหนมา?”

โซดาสบตาอ๋องชั่ววินาทีก่อนเอ่ยต่อ

“คุณจะจ่ายค่าเสียเวลาเพิ่มไหม?”

อ๋องเบิกตากว้าง

… ทำไมโซดาถึงพูดแบบนี้?

อ๋องมองไปรอบๆ… หวังพบใครอีกคน…

“สปายล่ะ?”

อ๋องเห็นน้ำใสคลอหน่วยตาของเด็กตรงหน้า อ๋องไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่มันคงเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก

“ถ้าคุณไม่ซื้อ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

โซดาลุกขึ้น อ๋องรี่เข้าไปขวางไว้ทั้งตัว

“โอเค… ได้ ฉันซื้อเธอ” อ๋องไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า… ชั่ววินาทีหนึ่ง เขาเห็นแววตารวดร้าวของโซดา…

“ครับ ผมจะไปกับคุณ”




อ๋องพาโซดาเข้าไปในผับ ขึ้นไปยังชั้นสอง เป้าหมายคือห้องทำงาน

อ๋องให้โซดานั่งรอที่โซฟา กำชับโชกุนให้เฝ้าหน้าห้อง

“ทำไมต้องเฝ้า?”

“โซดาเป็นเพื่อนของสปาย” อ๋องตอบสั้นๆแต่ทำเอาโชกุนอ้าปากค้าง

“ฮะ?!”

“สปายหายไปกับโซดา”

“ละ..แล้ว แล้วสปายล่ะ?!”

“ข้าก็อยู่กับเอ็งตลอด แล้วข้าจะรู้ไหม?”

อ๋องควักสมาร์ทโฟนจากกระเป๋ากางเกง เดินเลี่ยงออกไป

“พี่จะไปไหน?”

“โทร.หาไอ้เบียร์”

อ๋องเลื่อนโทร.ออกก่อนยกสมาร์ทโฟนแนบหู รอไม่นานปลายสายก็ตอบรับ อ๋องกรอกเสียงลงไป

“กูเจอโซดาแล้ว”





อ๋องเดินไปเดินมาที่หน้าผับ สองแขนกอดอกตัวเองแน่น สายตามองไปยังถนนหน้าร้านเป็นระยะ

พลันเบนซ์คันหรูทะเบียนคุ้นตาสองคันขับเลี้ยวเข้ามา รถยังไม่ทันจอดนิ่งดี เจ้าของรถต่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมา

“โซดาอยู่ไหน?” เบียร์ละล่ำละลักตรงเข้ามาถามเพื่อน

“อยู่ข้างบน”

เบียร์กำลังจะผละจากไป อ๋องคว้าแขนเพื่อนไว้ก่อน

“น้องดูแปลกๆไปนะ” อ๋องขมวดคิ้ว เบียร์ชะงัก…. คิดตามที่เพื่อนพูด

…โซดาไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม…

“สปายล่ะครับ…” น้ำเสียงน้ำแข็งขาดห้วง

อ๋องสบตาน้ำแข็ง  ส่ายหน้าช้าๆตอบกลับไป

น้ำแข็งชะงักนิ่ง…..ความรู้สึกผิดหวังจุกขึ้นมาถึงลำคอ คล้ายร่างกายซวนเซเล็กน้อย

เบียร์กำลังจะผละเข้าไปในผับ พลันเด็กชายร่างสูงใหญ่วิ่งสวนออกมาก่อน อ๋องเบิกตากว้างกับสภาพของเด็กคนนั้น

“ไอ้โชกุน! เอ็งไปทำอะไรมา?!”

โชกุนอยู่ในชุดกางเกงปลดกระดุม หัวเข็มขัดถูกปลด ชายเสื้อยับยู่ยี่

เบียร์กระชากคอเสื้อโชกุนหาตัวเองแรงๆ โชกุนหลับตาปี๋ละล่ำละลักเอ่ยตอบ

“โซดาน่ะสิพี่! คงคิดว่าผมจะซื้อมั้งเอาแต่จะจับผมปล้ำท่าเดียว ผมก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้ซื้อ!”

“ข้าให้เอ็งเฝ้าหน้าห้อง เอ็งเข้าไปทำไม?!”

“ผมแค่เข้าไปหาน้ำให้ดื่มแค่นั้นเอง”

เบียร์ปล่อยมือออกจากเสื้อโชกุน

“รีบขึ้นไปดูก็ดีเหมือนกันนะพี่ ตอนนี้โซดาโวยวายใหญ่แล้ว” โชกุนว่าพลางก้มใส่เข็มขัดให้เรียบร้อย

“โวยวาย?” เบียร์ทวนคำ

“พอรู้ว่าผมไม่ได้ซื้อก็จ้องแต่จะหนีออกมา ผมบอกว่าเดี๋ยวคนที่ซื้อจะมาแน่ๆ ถึงได้ยอมอยู่ในห้อง”

โชกุนว่าจบเบียร์ก็ผละจากไป

ร่างสูงใหญ่มุ่งตรงไปยังห้องทำงานของเพื่อนสนิท

มือสั่นเทาผลักประตูห้องเข้าไป…ลมหายใจสะดุดขาดห้วง

ร่างเล็กนั่งหันหลังให้อยู่ที่โซฟา

แม้จะเห็นแค่ด้านหลัง…แต่เบียร์จำได้ดีว่าใครคือเจ้าของแผ่นหลังเล็กนี้

“โซดา…” เสียงแหบพร่า

เจ้าของชื่อสะดุ้งหันขวับ ชั่วครู่หนึ่งเบียร์เห็นดวงตากลมโตเบิกกว้าง แต่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นแววตาเฉยชา… เบียร์มองไม่เห็นความรู้สึกใดๆในสายตาคู่นั้น

โซดาสบตาเบียร์นิ่ง

“คุณจะซื้อผมใช่ไหม…?” โซดาลุกขึ้น เดินตรงเข้าไปหาร่างสูงใหญ่

เบียร์ขมวดคิ้ว ไม่ทันได้เอ่ยอะไร มือน้อยๆของโซดาตรงเข้าคว้ากางเกงของเบียร์ทันที

“โซดา! ทำอะไร?!!” เบียร์ปัดป้องมือเล็กออกจากกางเกง มือน้อยๆดึงดันจะปลดกางเกงของเบียร์ให้ได้

“โซดา! หยุด!!!”

เสียงตวาดไม่เป็นผล โซดาทรุดตัวนั่ง ใบหน้าอยู่ตรงซิบกางเกงของเบียร์พอดี

“โซดา!!! อย่าทำแบบนี้!!! ลุกขึ้น!!!” เบียร์ดึงตัวโซดาลุกขึ้นยืน สองแขนโอบกอดร่างเล็กไว้แนบอก ใบหน้าคมซุกนิ่งที่ลาดไหล่บาง ไร้เสียงเอ่ยตอบโต้จากร่างเล็ก โซดาดิ้นแรงๆ เบียร์กอดกระชับแน่นมากขึ้น

โซดาผลักอกเบียร์ออก ตั้งท่าจะทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง เบียร์ขืนร่างเล็กไว้

มือหนาข้างหนึ่งจับยึดท้ายทอยโซดาแน่น ริมฝีปากหนาเข้าแนบริมฝีปากเรียวเล็ก ร่างเล็กดิ้นขัด มือเล็กรัวทุบไหล่กว้างแรงๆ ใบหน้าเนียนสะบัดไปมา เบียร์ขมวดคิ้วฉับ

ริมฝีปากหนาดูดดึงสติของโซดาไว้ เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดในโพรงปากหวาน  แรงทุบที่ไหล่หนาค่อยๆหายไป….คนในอ้อมกอดสงบขึ้น

เบียรไม่กล้าคิดว่าโซดาเจออะไรมา… ไม่อยากคิดว่าอะไรทำให้โซดาต้องทำแบบนี้

เบียร์ผละริมฝีปากออกช้าๆ สบตากับดวงตากลมโตตรงหน้า

“… อย่าทำแบบนี้… ขอร้องล่ะ…”

หยาดน้ำใสรินไหลจากดวงตาคู่คม…เบียร์ไม่ปัดออก มือหนาโอบกอดร่างเล็กซุกอกแน่น

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ...เธอปลอดภัยแล้ว….” มือแกร่งลูบศีรษะร่างเล็กเบาๆ

เบียร์รู้สึกถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด…. สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่ซึมผ่านอกเสื้อ…

“…อยู่กับฉันแล้ว… ไม่ต้องกลัว….” น้ำเสียงอ่อนโยน… แรงสะอื้นของร่างเล็กแรงขึ้น

“….คุณ เบียร์….” เสียงใสสั่นพร่า เบียร์ก้มมองใบหน้าใสที่เงยมองมา

ม่านน้ำตาทำให้โซดามองภาพตรงหน้าได้ไม่ชัดนัก โซดาขืนตัวออกจากอ้อมแขนหนา… มือเล็กเกาะแขนล่ำไว้แน่น

“ผม….” โซดาอยากพูดอะไรอีกเยอะแยะมากมาย ทว่า…คล้ายมีลมเย็นๆปะทะใบหน้า ร่างน้อยไหวเอน

“… นั่งลงก่อน” เบียร์ประคองร่างน้อยๆนั่งลงบนโซฟา โซดาพยายามตั้งสติ …

…ไม่ไหว….

ดวงตากลมโตปิดลง… ร่างน้อยเอนวูบ…

…ไม่ไหวแล้ว…

ทุกอย่างมืดมิด…..

…ไม่ไหวแล้วจริงๆ…

 “โซดา!!”





แค่ทำงานกลางคืน





///ถอนหายใจยาวๆ

เป็นตอนที่แต่งไปก็หอบไป #หัวเราะ

โซดาปลอดภัยแล้ว เหลือน้องสปาย > < 




เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^ ^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-04-2015 12:13:16
 :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 04-04-2015 12:31:04
แล้วใครจะไปช่วยน้องสปายล่ะทีนี้โซดาน็อคไปละ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nicksrisat ที่ 04-04-2015 12:42:46
สลบไปก่อนแบบนี้จะช่วยสปายได้ทันหรือป่าวเนี่ย สงสารจัง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-04-2015 13:01:16
เฮ้ออออ. สปายจะเป็นไงมั่งอะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-04-2015 14:09:05
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ronlbb ที่ 04-04-2015 15:18:01
สปายจะเป็นไงบ้างนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 04-04-2015 17:50:40
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-04-2015 09:02:12
เอ่อต้อง นายได้สบตากับโซดาจริงๆใช่ไหม
ตอนนี้สปายจะเป็นยังไงต่อไปกันนะ
อิย่าให้น้ำแข็งต้องไปประมูลเลยนะ
สงสารสปายมากเลยอ่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 05-04-2015 09:09:39
โล่งอกกับโซดาไปแล้ว  ต่อไปก็สปาย จะเป็นไงหนอ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ikou ที่ 05-04-2015 18:19:48
บีบคั้นหัวใจจริงๆ รีบมาต่อนะจ๊ะ จุ๊บๆ  :ling1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 05-04-2015 21:56:34
สงสารทั้งโซดา สงสารทั้งสปาย :hao5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 05-04-2015 22:02:03
อ๊ากกกกกกกกกก  ปวดใจจะร้องไห้แล้วนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 05-04-2015 22:45:38
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 06-04-2015 00:15:43
โอ้ยสงสมรน้องๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 06-04-2015 00:38:21
แล้วสปายจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยยยยย
รอตอนต่อไปเนอะะะะะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: hnonnoiSK ที่ 06-04-2015 22:28:27
ฮือออ โซดา.... อย่าเพิ่งเป็นลม
ช่วยสปายก่อนนนนน
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: away3g ที่ 09-04-2015 09:39:51
 :o12: :o12:มาต่อไวๆนะครับ  สงสารโซดากะสปายจัง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 02-05-2015 23:51:00
ใครจะช่วย สปาย มาต่อทีเถอะ น่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Nunun_B2UTY ที่ 09-05-2015 01:26:39
 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 09-05-2015 08:41:12
 :o12: ทาม๊ายทามายสปายกะโซดาต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบเน้ด้วยง่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 28-05-2015 20:01:29
อยากรู้ข่าว สปาย จะเป็น อย่างไรบ้างก็ไม่รู้ น้ำแข็งไปช่วยได้รึยังก็ไม่รู้ รอ รอ รอ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: bebew ที่ 08-06-2015 18:29:16
 :z3: เมื่อไหร่คุณแอมจะมาบอกเล่าชะตากรรมของน้องสปายยยยย คิดถึงคุณน้ำแข็งแล้ว #ไม่ใช่ละ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 20 ขายตัว (ุ4/4/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: คุณพระ ที่ 08-06-2015 20:03:44
 :call:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 11-06-2015 00:34:27

Chapter  21



แสงสีทองสาดส่องผ่านผ้าม่านของโรงพยาบาลกระทบพื้นห้อง ภายในห้องพักผู้ป่วยปรากฏร่างของหนึ่งคนป่วยและหนึ่งคนเฝ้าไข้

เบียร์นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา สายตาจับจ้องไปยังร่างของโซดาบนเตียงผู้ป่วย ที่แขนข้างซ้ายของโซดามีสายน้ำเกลือห้อยอยู่…  เบียร์นั่งอยู่อย่างนี้ตั้งแต่พาโซดามาถึงโรงพยาบาลเมื่อคืน ความง่วงทำอะไรเบียร์ไม่ได้เลยสักนิด … เขาอยากให้โซดาอยู่ในสายตาตลอดเวลา 

หมอบอกว่าโซดาพักผ่อนไม่เพียงพอ ร่างกายได้รับสารอาหารน้อย โซดาถึงได้เป็นลมแบบนั้น

…นึกถึงสภาพโซดาที่เขาเห็นเมื่อคืนแล้วยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในใจ

ทำไมโซดาต้องร้องขายตัวแบบนั้น… 

เขาเชื่อว่าโซดาต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ…. และเหตุผลนั้นต้องเป็นเหตุผลที่สำคัญกับโซดามากๆ…. หรือว่า…เพราะสปาย?

เบียร์ขมวดคิ้วมุ่น  สองมือประสานกันแน่น …  นึกถึงสปายแล้วอดคิดถึงน้องชายตัวเองไม่ได้  ช่วงนี้ไอ้น้ำแข็งมันหงุดหงิดง่ายมาก หงุดหงิดกับทุกสิ่งทุกอย่าง เขาพยายามบอกให้มันสงบใจแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลอะไรเลย   เบียร์ในตอนนี้ทั้งห่วงไอ้น้ำแข็ง ทั้งห่วงสปาย …  ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างดีขึ้นในเร็ววัน

เบียร์ได้ยินเสียงคนบนเตียงร้องครางเบาๆ เบียร์ลุกขึ้น เข้าไปนั่งชิดขอบเตียง  โซดาขมวดคิ้วทั้งที่ยังหลับตา สองมือเล็กๆกำแน่น 

“สปาย!!”  โซดาร้องลั่น พลันดวงตาเบิกโพลง หยาดน้ำใสรินไหลออกตา แผ่นอกบางกระเพื่อมรุนแรง เบียร์ยื่นมือไปคว้ามือเล็กๆมากุมไว้ หากแต่โซดาสะบัดมือออก สองมือน้อยๆปัดป้องตัวเองพัลวัน

“ไม่! ไม่เอา! อย่า!”

“โซดา…ไม่ต้องกลัว ฉันเอง.. โซดา มองฉันสิ” เบียร์นั่งลงบนเตียงผู้ป่วย กุมมือน้อยแน่นๆ  ค่อยๆประคองร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ไม่สนว่าโซดาจะทุบตีแรงแค่ไหน

“โซดา…ฉันเอง  เบียร์ไง”

โซดาเงยหน้าสบตากับเบียร์… ดวงตาใสฉายแววหวาดกลัว เบียร์โอบศีรษะโซดาซุกแนบอก  ไม่นานก็สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่อกเสื้อ  ร่างเล็กในอ้อมกอดค่อยๆสะอื้นฮัก ฝ่ามือหนาลูบผมคนตรงหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไรแล้วนะ…. ไม่เป็นไร…”

“สปาย…” โซดาครางเสียงเบาปนสะอื้น

“สปายจะต้องไม่เป็นอะไร… เชื่อฉัน…”

โซดาสะอื้นฮักอยู่พักใหญ่ เบียร์ต้องกล่อมอยู่นานกว่าโซดาจะสงบลง…  หลังจากนั้นต้องกล่อมให้โซดาทานข้าวต่อ… แม้จะเป็นอาหารอ่อนๆอย่างข้าวต้มหมูสับ แต่ดูเหมือนว่าโซดาจะกลืนลงคอได้ยากกว่าอาหารปกติเสียอีก…

หลังจากโซดาทานข้าวเสร็จ.. เบียร์จัดแจงให้โซดานั่งพิงหัวเตียง ดวงตากลมโตฉาวแววเหม่อลอย เบียร์มองดวงตากลมโตแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีหยาดน้ำใสเอ่อคลอหน่วยตา

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เบียร์ลุกไปเปิดประตู   

“เป็นไงบ้าง?” อ๋องเอ่ยทัก ด้านหลังอ๋องคือไกรและน้ำแข็ง

“ดีกว่าเมื่อคืน” เบียร์ตอบออกไปพลางเขยิบให้คนมาใหม่เข้ามาในห้อง

โซดาไล่สายตามองทุกคนในห้องด้วยความหวาดระแวง

“ดีขึ้นแล้วนะโซดา” ไกรเข้าไปนั่งริมขอบเตียง ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ โซดาสบตาไกรไม่นานก็เบือนหน้าหนี  ไกรหันไปสบตากับเบียร์

“โซดายังไม่ได้เล่าอะไรให้กูฟังหรอก” เบียร์เอ่ยเสียงเบา

ไกรลุกไปนั่งบนโซฟาที่มีอ๋องกับน้ำแข็งนั่งอยู่ 

“เรื่องสปาย เอาไงต่อวะ?” เบียร์ถามเสียงเบาแทบกระซิบ ได้แต่หวังว่าระยะห่างระหว่างเตียงผู้ป่วยกับโซฟาคงมากพอที่คนป่วยบนเตียงจะไม่ได้ยิน

“คงต้องรอโซดา…” ไกรเอ่ยเสียงเบา  ทุกสายตาในห้องนิ่งมองไปยังร่างเล็กบนเตียง

ตอนนั้นเองที่ทุกคนสังเกตเห็นว่าร่างของโซดาสั่นเทาน้อยๆพร้อมแรงสะอื้น สองมือเล็กกำผ้าห่มแน่น

“…พวกมัน…. จับตัวสปายไป..” เสียงใสเอ่ยเบา

เบียร์เข้าไปนั่งบนเตียงผู้ป่วย คว้าสองมือน้อยๆมาจับไว้แน่น

โซดาเงยหน้าสบตาเบียร์ หยาดน้ำใสอาบแก้ม เบียร์ยื่นมือปาดน้ำใสๆนั้นทิ้ง

“พูดออกมาเถอะ…. “  เบียร์เอ่ยเสียงเบา  โซดากัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเหยเก

“พวกมัน…จะเอาตัวสปาย…ไป….ประมูล”

น้ำแข็งลุกพรวด ดวงตาแข็งกร้าว สองมือกำแน่น 

“ใจเย็นเว้ย” อ๋องฉุดน้ำแข็งนั่งลงที่เดิม น้ำแข็งถอนหายใจแรงๆอย่างหงุดหงิด

“ต้องช่วยสปาย…. ต้องไปช่วยสปาย  สปายต้องทรมานมากแน่ๆ” โซดาเบิกตากว้าง ตั้งท่าจะก้าวลงจากเตียง แต่เบียร์คว้าร่างโซดาไว้ได้ทัน รั้งร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น

“สปายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ พวกมันจะทำอะไรสปายบ้าง สปายกำลังรอ สปายหนีออกมาไม่ได้ สปายไม่เคยไปที่นั่น สปายไม่รู้วิธีออกมา!” โซดาดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดอุ่น  เบียร์ลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ

“ไม่เป็นไร….สปายต้องไม่เป็นอะไร….เชื่อฉันนะ….” เบียร์ว่าพลางหันไปสบตากับบุคคลอีก 3 คนภายในห้อง เบียร์พยักหน้าให้คนทั้งสามหนึ่งครั้ง

“พวกมันคือใครหรอโซดา….” ไกรถามพลางเขิบตัวเข้ามาใกล้เตียง

โซดาผละออกจากอ้อมกอดเบียร์  ใบหน้าใสไม่เงยหน้ามองใครแม้แต่นิด  ก้มมองเพียงมือตัวเองที่กำแน่น

“ไอ้เพียว….” โซดาเอ่ยชื่อนี้ด้วยเสียงอันสั่นเครือ

“มันมีลูกน้องเป็นร้อย เด็กในซ่องมันอีกไม่รู้ตั้งเท่าไร!” โซดาร้องลั่น เบียร์กระชับมือที่จับมือโซดาไว้แน่นๆ

“ซ่องที่ว่า…อยู่ที่ไหนเหรอ..บอกพวกพี่ได้ไหม?” ไกรถามอีกครั้ง

โซดาเงยหน้ามองไกร  ไกรส่งยิ้มอ่อนโยนให้…

“พวกพี่จะได้ไปช่วยสปายไง…”

โซดาหันไปสบตาเบียร์ เบียร์พยักหน้าให้โซดาหนึ่งครั้ง

โซดาเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้บุคคลทั้ง 4 ในห้องฟัง  ทั้งที่ตั้งของตึกแถว ที่ตั้งของซ่อง ที่ตั้งของบ้าน โซดาเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับไอ้เพียว แต่ที่โซดาไม่ได้เล่าคือ…เรื่องที่โซดาเคยทำงานที่ซ่องของมัน

น้ำแข็งตั้งใจฟังและจดจำรายละเอียดต่างๆที่โซดาเล่า...จำรายละเอียดของแผนที่จนขึ้นใจ

“ขอบคุณมากนะโซดา” น้ำแข็งลูบผมโซดาเบาๆก่อนเอ่ยต่อ

“ฉันรับรองว่าสปายจะต้องปลอดภัย”

น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น … ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ต้องทำต่อไป

“พี่ไกร…” น้ำแข็งเรียกแค่นั้นก็ต้องชะงักเมื่อไกรสวนขึ้นมา

“กูไปด้วยแน่นอน”

“พี่อ๋องอยู่กับไอ้เบียร์” น้ำแข็งเอ่ยต่อ อ๋องรับคำ

“ไอ้เบียร์ มึงอยู่กับโซดา”  เบียร์พยักหน้ารับ

น้ำแข็งควักสมาร์ทโฟนมาโทร.ออกหาเพื่อนสนิททั้ง 3 คน  เรื่องที่คุยไม่ใช่เรื่องส่วนตัวนัก น้ำแข็งจึงไม่ต้องเลี่ยงไปคุยเงียบๆ 

“ไอ้เปรมกับไอ้โอมจะไปดูร้านให้ กันไว้ เผื่อมีเรื่อง” น้ำแข็งบอกพี่ชายแท้ๆของตัวเอง

“ผม พี่ไกร ไอ้แมน เรา 3 คนจะไปด้วยกัน”

น้ำแข็งเข้าไปนั่งข้างเตียงโซดา จับมือโซดาข้างหนึ่งมากุมแน่น

“ฉันไม่ปล่อยให้สปายเป็นอะไรแน่ๆ”

น้ำแข็งว่าจบก็เตรียมตัวออกจากห้อง  ก่อนออกจากห้องได้ยินพี่ชายตะโกนไล่หลัง

“อย่าวู่วามนะเว้ย มึงต้องใจเย็นๆ”

น้ำแข็งพยักหน้าตอบไป แต่เบียร์ก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าน้ำแข็งจะทำตามที่เขาพูด

น้ำแข็งและไกรรุดออกไปจากห้อง  ทั้งสองคนตรงไปยังรถยนต์ของตัวเอง 

“ไอ้แมนกำลังมา” น้ำแข็งพูดเพียงแค่นั้นก่อนตรงไปขึ้นรถเบนซ์ของตัวเอง  ไกรประจำที่คนขับในรถของตัวเองเช่นกัน รอไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็ขับมาสมทบ แมนจอดรถก่อนลงมาขึ้นรถน้ำแข็งด้านข้างคนขับ

“กูไม่ให้มึงขับรถคนเดียวแน่ๆ” แมนว่าพลางคาดเข็มขัดนิรภัย  น้ำแข็งหันไปส่งสัญญาณให้ไกรก่อนทะยานรถออกสู่ท้องถนนโดยมีไกรขับตามไปติดๆ

น้ำแข็งเร่งความเร็วรถมาเรื่อยๆตั้งแต่ขับออกมา  ไม่กลัวหลงทางแม้แต่นิด ในหัวมีภาพของแผนที่ที่โซดาวาดให้ดู

“ใจเย็นๆไอ้น้ำแข็ง! มึงตั้งสติหน่อยสิวะ!” แมนตะโกนลั่น

“กูเย็นไม่ไหวแล้วเว้ย!  ป่านนี้สปายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้!”

“มึงฝ่าไฟแดงมาห้าแยกแล้วนะเว้ย! กูรู้ว่ามึงห่วงสปาย แต่มึงตั้งสติหน่อย! มึงจะเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งหรือไง!”

น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น ลดความเร็วลงเล็กน้อย หายใจเข้าออกแรงๆ



น้ำแข็งพาเบนซ์คันหรูเลี้ยวเข้าไปยังอาคารสูงใหญ่ใจกลางเมือง  มองเผินๆแล้วดูคล้ายโรงแรมห้าดาวทั่วไป ถ้าน้ำแข็งไม่รู้มาก่อนเขาก็คงคิดว่าที่นี่เป็นโรงแรมธรรมดา… แน่นอน เบื้องหน้าของอาคารสูงใหญ่นี้คือโรงแรม…. แต่เบื้องหลัง…. มันคือซ่องโสเภณีของคนมีเงิน!

น้ำแข็งนึกถึงคำพูดของโซดาที่พูดถึงสถานที่แห่งนี้…. ความกักขฬะ โสมมที่แวดล้อมสถานที่แห่งนี้…. ยิ่งคิด ยิ่งนึกห่วงสปาย….  สปายไม่ควรก้าวเข้ามาในสถานที่น่ารังเกียจแบบนี้!

น้ำแข็งยื่นบัตรอะไรสักอย่างที่ไกรยัดใส่มือเขาตั้งแต่ตอนอยู่โรงพยาบาลให้พนักงานรับรถ  น้ำแข็งและแมนลงจากรถ ด้านหลังคือรถของไกรที่ขับตามมาติดๆ 

น้ำแข็งและแมนสบตาไกร คล้ายตั้งคำถามว่าจะเอายังไงต่อ ไกรตอบคำถามนั้นด้วยการชูบัตรเชิญพร้อมบัตรสมาชิกของสถานที่แห่งนี้

“ก็อปมาแล้ว ไม่มีอะไรที่เจ้าพ่อทำไม่ได้” ไกรว่าพลางเดินนำแมนและน้ำแข็งเข้าไปในงาน  …งานถูกจัดในห้องประชุมภายในอาคารแห่งนี้ เป็นห้องประชุมที่ใหญ่พอสมควร…. กะคร่าวๆแล้วคงจุคนได้เป็นพัน

“ 3 คน ”  ไกรบอกพนักงานชายชุดดำที่หน้าประตูพร้อมยื่นบัตรสมาชิก พนักงานชายไล่สายตามองแขกทั้งสาม

“เชิญด้านใน” พนักงานชายคนนั้นผายมือต้อนรับ  ไกรเดินนำเข้าไป น้ำแข็งและแมนเดินตามไม่ห่าง

“สวัสดีครับ”  เสียงทักทายมาพร้อมกับการเข้ามาของใครอีกคน  ไกร น้ำแข็ง แมน หยุดเดิน มองชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“ทราบที่นั่งหรือยังครับ?” ชายคนนั้นเอ่ยถาม  แขกทั้งสามไล่สายตามองชายตรงหน้า .. คงเป็นพนักงานของที่นี่

ไกรส่ายหน้าตอบ รอดูปฏิกิริยาของพนักงาน

“เชิญทางนี้ครับ” พนักงานผายมือ เดินนำไป แขกทั้งสามลอบมองหน้ากัน เดินตามไปเงียบๆ

“ 3 ท่าน นะครับ” พนักงานผายมือไปยังที่ว่าง 3 ที่ที่โต๊ะตัวยาว… เป็นที่นั่งที่ไม่ติดเวทีนัก แต่ก็ไม่ใกล้ประตูทางออกเกินไป  แขกทั้ง 3 เข้าประจำที่ของตัวเอง

น้ำแข็งเหลือบมองไปยังพนักงานคนนั้น… น้ำแข็งไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า…. เขารู้สึกคล้ายว่าพนักงานคนนั้นจ้องมองเขาตลอดเวลา

“ไอ้ต้อง คุณเพียวเรียก” เสียงนั้นทำให้น้ำแข็งหันขวับ  พนักงานคนนั้นหายไปแล้ว….  ชื่อที่ถูกเอ่ยถึงทำให้น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น…

เพียว…

“เป็นอะไรวะ?” แมนถามน้ำแข็งเสียงเบา  น้ำแข็งส่ายหน้าตอบน้อยๆ


หลังจากนั้นไม่นาน พิธีกรบนเวทีเริ่มพูดคุยกับแขกในงาน  เป็นงานที่น้ำแข็งรู้สึกว่าแทบไม่มีพิธีรีตองอะไรเลย.. ทุกอย่างดำเนินไปเรื่อยๆอย่างที่มันควรจะเป็น…. สนองเป้าหมายของคนที่มาร่วมงาน

“คนแรกนะครับ… สาวน้อยของเรา …” พิธีกรเริ่มพูด น้ำแข็งแทบกลั้นใจกับคำพูดของพิธีกร  เบื้องหลังพิธีกรคือผ้าม่าน… หลังจากที่พิธีกรเริ่มพูดถึง
”สินค้า”คนแรก ผ้าม่านค่อยๆเลื่อนขึ้น

พิธีกรบอกถึงคุณสมบัติของ”สินค้า”ก่อนเริ่มต้นการประมูล…

เสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้ร่วมงานดังไม่หยุด กฎของการประมูลคือต้องบอกราคาผ่านไมโครโฟน การตะโกนปากเปล่านั้นไร้ประโยชน์ ทำให้เสียงจากไมโครโฟนตีกันระงม มันน่าหนวกหูมากในความรู้สึกของน้ำแข็ง

น้ำแข็งนิ่งมอง”สินค้า”บนเวที หญิงสาวผมยาว ผิวขาวเนียน อยู่ในชุดนอนเดรสสั้นผ้าลูกไม้สีขาวนวล  มันคงเป็นชุดนอนธรรมดา ถ้าหญิงสาวมีชั้นในปกคลุมร่าง… ผ้าลูกไม้บางเบา…. มองเผินๆแล้วดูเหมือนว่าหญิงสาวบนเวทีกำลังเปลือยอยู่ด้วยซ้ำ!

หญิงสาวบนเวทีถูกจับตัวไว้ด้วยชายฉกรรจ์ชุดดำสองคน  บนใบหน้าหญิงสาวนั้นไร้รอยยิ้ม…. สายตาของเธอเหม่อลอย 

น้ำแข็งรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อพิธีกรประกาศราคาสุดท้ายของ”เธอ” หญิงสาวคนนั้นหายกลับเข้าไปหลังเวที  ผ้าม่านเลื่อนลง

คนแล้วคนเล่าที่ถูกปฏิบัติดังหญิงสาวคนแรก..  ทั้งเด็กหนุ่ม.. หญิงสาว  ทุกครั้งที่”สินค้า”ปรากฏกายบนเวที จะตามมาด้วยเสียงโหวกเหวกของผู้ร่วมงานดังระงมทั่วบริเวณ..

น้ำแข็งไม่อยากจะนึกว่าถ้าสปายต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้….

“ต่อไปนะครับ… หนุ่มน้อยน่ารักวัยใส….” พิธีกรพูดไปยิ้มไป

น้ำแข็งนิ่งมองภาพบนเวที.. ผ้าม่านค่อยเลื่อนสูงขึ้น… ปรากฏร่าง 3 ร่างบนเวที

1 ในนั้นคือคนที่น้ำแข็งเป็นห่วงสุดหัวใจ! คนที่ถูกจับตรึงอยู่บนเวทีในตอนนี้!

สปาย!

น้ำแข็งลุกพรวด

“ทำบ้าอะไรวะ?!” ไกรกดไหล่น้ำแข็งแรงๆให้นั่งลงที่เดิม

“ไปช่วยสปายสิวะ!” น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น

“พวกมันได้ยิงมึงทิ้งก่อนที่มึงจะได้ช่วย!” ไกรขมวดคิ้วใส่น้ำแข็ง

ไกรหยิบไมโครโฟนที่วางนิ่งตรงหน้ายื่นให้น้ำแข็ง

“เต็มที่  ไม่ต้องกลัวจะสู้เงินไม่ได้” ไกรว่าจบน้ำแข็งก็รับไมค์มาถือไว้

น้ำแข็งไม่อยากฟังว่าพิธีกรพล่ามคุณสมบัติของ”สินค้า”ชิ้นนี้ว่าอะไร สายตาคมนิ่งมองเด็กตัวเล็กบนเวทีด้วยแววตาปวดร้าว

…ร่างของสปายถูกจับไว้ด้วยชายฉกรรจ์ชุดดำสองคน แขนของสปายทั้งสองข้างถูกล็อคแน่นโดยชายฉกรรจ์เหล่านั้น  ใบหน้าใสเหยเก…  สปายพยายามก้มหน้า แต่ก็ถูกมือหยาบโลนของชายฉกรรจ์คนหนึ่งดันใบหน้าสปายให้เงยขึ้น  ร่างน้อยๆนั้นพยายามออกแรงดิ้น สองขาเล็กหนีบเข้าหากันแน่น….พยายามปกป้องเรือนร่างของตัวเอง..เพราะเสื้อยืดสีขาวตัวเดียวที่สปายสวมอยู่มันสั้นเกินไป…! ความยาวของชายเสื้อยังไม่ถึงครึ่งของต้นขาสปายด้วยซ้ำ!

“เอาเลย” แมนเอ่ยเสียงเข้ม น้ำแข็งกำไมโครโฟนแน่นก่อนเอ่ยบอกราคาเป็นคนแรก

ระหว่างนั้น ชายฉกรรจ์คนหนึ่งที่ล็อคตัวสปาย เอาน้ำเปล่าราดลงไปบนร่างกายของสปาย  ความเปียกชื้นกระจายทั่วร่างเล็กๆ เผยร่างบอบบางสู่สายตาของคนทั้งห้องประชุม เสียงฮือฮาต่อราคายิ่งสูงขึ้นไปอีก น้ำแข็งกำมือแน่น!

ความต่างของราคาตอนนี้อยู่ที่หลักแสน!

“หกล้านสาม!” น้ำแข็งตะโกนต่อ

“หกล้านแปด!” อีกครั้งที่มีคนสู้ราคามา

“เจ็ดล้านสาม!” น้ำแข็งตะโกนต่อไปอีกครั้ง

ระหว่างนั้นน้ำแข็งเห็นพิธีกรหันไปพูดอะไรสักอย่างที่หลังเวที

“เอาล่ะครับ.. เราจะหยุดที่หกล้านแปดนะครับ”

“เฮ้ย!”  น้ำแข็ง แมน ไกร ร้องลั่น

“ เจ็ดล้านห้า!” น้ำแข็งตะโกนตอบออกไป แต่ดูท่าว่าพิธีกรจะไม่สนใจคำพูดของน้ำแข็งแล้ว

พิธีกรเอ่ยแสดงความยินดีกับคนที่ได้”สินค้า”ชิ้นนี้ไป ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่น้ำแข็ง…

“อะไรวะ!” น้ำแข็งสบถลั่น

น้ำแข็งมองไปยังบนเวที ร่างของสปายหายไปแล้ว… ผ้าม่านเลื่อนลง




สปายถูกพาตัวไปยังด้านหลังเวที ร่างของสปายถูกลากไปมาเหมือนสิ่งของ สองขาเล็กอ่อนแรง แต่ละก้าวแทบพาตัวเองล้ม ร่างกายเหนื่อยอ่อนด้วยไม่มีอะไรตกถึงท้องมาเป็นวัน

“เอามันไปขังไว้ รอส่งให้แขก” เสียงของชายฉกรรจ์คนหนึ่งเอ่ยออกมา พร้อมส่งร่างของสปายให้ใครอีกคนที่สปายคุ้นหน้าดี… ไอ้ต้อง

สปายเดินตามต้องอย่างอ่อนแรง

“เข้ามา” มันสั่ง

ไอ้ต้องพาสปายเข้ามาในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง สปายไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน แต่ไม่ใช่ที่เดียวกับที่ๆสปายเพิ่งออกมา   ในห้องนี้ไม่มีใครนอกจากไอ้ต้องและสปาย

“กินซะ” ต้องยื่นขวดน้ำให้สปาย สปายสะบัดหน้าหนี ไม่รับสิ่งของทุกอย่างที่ไอ้ต้องยื่นให้ สปายได้ยินต้องจิ๊ปากเสียงดัง

“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน” ต้องว่าก่อนเอาผ้าปูโต๊ะสีครีมผืนใหญ่คลุมตัวสปาย  สปายยื้อผ้านั้นออกจากตัว ต้องดึงมาคลุมตัวสปายไว้อีกครั้ง

“เอาออกทำไมวะ!” ต้องสบถ ยอมเอาผ้าออกจากตัวสปาย

“ช่างแม่ง! ไม่คลุมก็ไม่ต้องคลุม”  ต้องว่าพลางฉุดสปายลุกขึ้น  สปายเดินตามอย่างทำอะไรไม่ได้ สปายคงเดินไม่ทันใจมัน มันถึงได้เอาแต่เร่งสปายให้เดินเร็วๆ

เบื้องหน้าคือทางเลี้ยว ต้องรั้งร่างสปายให้หยุดเดิน  มันดันสปายให้พิงกำแพง ส่วนตัวมันยื่นหน้าไปดูทางด้านหน้า มันฉุดให้สปายวิ่ง สปายวิ่งตามด้วยความทุลักทุเล

ต้องฉุดสปายเข้าไปในงาน เดินเลียบผนังห้องประชุมไปเรื่อยๆ จากเดินเปลี่ยนเป็นวิ่ง  สปายต้องออกแรงวิ่งตามแรงฉุดของไอ้ต้อง… มันไม่ได้พาสปายมาขังอย่างที่สปายคิด มันพาสปายไปไหน?

“เร็วๆสิวะ” อีกครั้งที่ไอ้ต้องเร่งสปาย สปายวิ่งไปหอบไป

จู่ๆไอ้ต้องก็หยุดวิ่ง  สปายเกือบวิ่งไปชนมัน จังหวะที่สปายชะลอความเร็วนั้นเอง ไอ้ต้องออกแรงกดไหล่สปายให้นั่งลงกับพื้น มันใช้ขาดันตัวสปายเข้าไปในโต๊ะแถวนั้น สปายเวียนหัวกับการกระทำของต้อง ไม่เข้าใจว่ามันต้องการจะทำอะไร สปายได้ยินไอ้ต้องคุยกับใครไม่รู้ ฟังจากบทสนทนาแล้ว ไอ้ต้องคงทักใครสักคนที่เป็นลูกน้องไอ้เพียวเหมือนกับมัน  หลังจากพวกมันยุติบทสนทนา สปายถูกไอ้ต้องดึงตัวออกมาจากใต้โต๊ะ  มันดันตัวสปายให้วิ่งนำ ตัวมันวิ่งประกบด้านหลัง สปายถูกดันตัวให้วิ่งตรงไปเรื่อยๆ 

“ทางนี้” ไอ้ต้องพูดเบาๆก่อนกระชากแขนสปายให้หยุดวิ่ง มันลากสปายตรงไปยังโต๊ะตัวยาวตัวหนึ่งในห้องประชุมแห่งนี้  ไอ้ต้องลากสปายมาโยนใส่คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ สปายเบิกตากว้างมองร่างคุ้นตาที่นั่งอยู่ตรงนั้น

“สปาย!” เสียงเรียกชื่อพร้อมแววตาห่วงใยถูกส่งมา สปายแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนๆนี้จะอยู่ตรงหน้า…. คุณน้ำแข็ง!

“ออกไปเร็ว” ต้องเอ่ยเสียงเบา  น้ำแข็งขมวดคิ้วมองต้องสลับกับสปาย….

“บอกให้รีบออกไปไงวะ! ไม่ได้ยินหรือไง!” ต้องเร่งเร้า น้ำแข็งโอบไหล่สปายแน่น พาสปายเดินผ่านต้องไป  แมนกับไกรเหลือบมองต้องก่อนวิ่งตามน้ำแข็ง

น้ำแข็งพาสปายเดินเร็วๆไปยังทางออก แต่ทว่ายังไม่ทันถึงประตู ก็มีกระสุนปืนพุ่งดักทางน้ำแข็งไว้  เฉียดไหล่น้ำแข็งไปหวุดหวิด

“ก้ม!” น้ำแข็งร้องบอกสปาย ร่างเล็กค้อมต่ำทันที  เสียงปืนดังลั่นสนั่นทั้งห้องประชุมใหญ่ ผู้คนแตกตื่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น น้ำแข็งควักปืนลูกซองที่เอวออกมาถือไว้ ชักปืนเตรียมยิง

“มันมาจากข้างบน!” ไกรตะโกนมาจากด้านหลังน้ำแข็ง 

กระสุนปืนตรงเข้ามาหาน้ำแข็งหลายนัด  เห็นได้ชัดว่าคนยิงมีเป้าหมายชัดเจน

“มัน!” สปายชี้ไปยังชั้นสองของห้องประชุม  … หน้าต่างกระจกที่เปิดไว้เผยร่างของเจ้าของสถานที่แห่งนี้ที่กำลังเล็งปืนตรงมาทางน้ำแข็ง….

ไอ้เพียว!

น้ำแข็งยิงสวนกลับ  ไอ้เพียวยิงกลับมา

“รีบออกไปสิวะ!” ต้องตามมาไล่น้ำแข็ง “ไปสิ!”

น้ำแข็งเอาตัวบังสปายไว้แทบมิด โอบไหล่สปาย พาค้อมตัวต่ำ หลบกระสุนตามซอกโต๊ะ

ลูกน้องไอ้เพียวหลายร้อยชีวิตต่างยิงปืนโต้ตอบกับไกร แมนและต้อง  ทั้งสามคนยิงดักลูกน้องเพียวไว้ เปิดทางให้น้ำแข็งพาสปายหนีออกไปให้ได้ก่อน

ต้องคอยประกบหลังน้ำแข็ง ยิงสวนทุกคนที่พุ่งกระสุนมาทางน้ำแข็งและและสปาย

“โอ๊ย!” ต้องร้องลั่น…. กระสุนนัดหนึ่งฝังเข้าที่ไหล่ซ้าย 

น้ำแข็งและสปายหันไปตามเสียงร้องของต้อง ต้องทรุดนั่ง ไหล่ซ้ายโชกเลือด

“วิ่งไป!” ต้องตะโกนไล่มา

น้ำแข็งหันหลังพาสปายวิ่งค้อมตัวต่ำไปยังประตูต่อ  โชคดีที่กระสุนยังไม่หมด น้ำแข็งยิงปืนใส่ลูกน้องไอ้เพียวทุกคนที่ดาหน้าเข้ามา

ทันทีที่ออกมาถึงประตู รถยนต์สี่ประตูคุ้นตาของไกรก็ขับเข้ามาหยุดตรงหน้า   คนขับรถลดกระจกรถลงให้เห็นว่าตัวเองเป็นใคร…. น้ำแข็งเห็นแมนประจำที่คนขับแล้วจึงเปิดประตูเบาะหลัง ดันตัวสปายเข้าไปในรถก่อนกระโดดตามขึ้นไป  ประตูปิดสนิท  รถกระชากตัวออกทันที

“พี่ไกรให้กูเอารถเขามา ส่วนรถมึงเดี๋ยวพี่ไกรจะขับตามมาอีกที พี่เขาก็อปกุญแจไว้หลายแบบ คงใช้ได้อยู่” แมนพูดไปหอบไป รถยนต์คันงามเข้าสู่การจราจรบนท้องถนน แมนขับเลนนอกสุด เหยียบคันแร่งแทบไม่แตะเบรก

“เบนซ์มึงนั่งได้แค่ 2 ที่นั่ง มันทำแบบนี้ไม่ได้” แมนพูดคล้ายพล่ามไปเรื่อย

น้ำแข็งไม่ได้สนใจว่าแมนพูดอะไรออกมาบ้าง  ไม่ได้สนใจว่ารถเขาจะเป็นยังไง ไม่สงสัยว่าไอ้แมนออกมาเอารถตอนไหน ที่น้ำแข็งสนใจตอนนี้มีเพียงร่างเล็กอันสั่นเทาในอ้อมกอด….

เสื้อสีขาวตัวเดียวที่สปายสวมอยู่เลิกขึ้นมาจนแทบจะปิดอะไรไม่ได้แล้ว  น้ำแข็งถอดเสื้อสูทตัวนอกคลุมท่อนล่างของสปายไว้

สปายเงยหน้ามองน้ำแข็ง … แววตาของสปายเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสับสน  น้ำใสๆเอ่อรื้นขอบตา….

“ไม่เป็นไรแล้วนะ…. เธอปลอดภัยแล้ว” น้ำแข็งโอบไหล่บาง ซุกร่างบอบบางไว้แนบอก มือข้างหนึ่งลูบเรือนผมของคนตัวเล็ก  แนบริมฝีปากกับหน้าผากของคนในอ้อมกอด

“..มัน….มันพาผมหนี…” เสียงสปายสั่นเครือ ดังอู้อี้เล็ดลอดออกมา

น้ำแข็งเข้าใจว่าสปายคงหมายถึงพนักงานคนนั้นที่พาสปายหนีออกมา

“ไม่เป็นไรแล้วนะ…ไม่เป็นไรแล้ว…” น้ำแข็งโอบรัดร่างเล็กแน่น  ร่างของสปายสั่นเทาขึ้นเรื่อยๆด้วยแรงสะอื้น

“พี่ไกรมาแล้ว” แมนพึมพำพลางมองกระจกหลัง เบนซ์คุ้นตาขับไล่ตามมาเรื่อยๆ…

น้ำแข็งแทบไม่ได้สนใจว่าแมนพูดอะไร ทำอะไร ตอนนี้เขาเป็นห่วงความรู้สึกสปายที่สุด… นึกถึงตอนพวกหื่นกามจับจ้องสปายบนเวที… ตอนที่พวกโสโครกพวกนั้นแตะต้องสปาย… ยิ่งคิดยิ่งเจ็บ  ยิ่งนึกถึงยิ่งโมโห!

…สปายไม่ควรเจอเรื่องแบบนี้….สปายต้องไม่เจอเรื่องแบบนี้!

แค่นี้ก็มากเกินกว่าที่สปายจะรับไหวแล้ว!

น้ำแข็งฝังจมูกลงบนเรือนผมของร่างน้อยๆในอ้อมกอด

…ต่อจากนี้ เขาไม่ยอมให้สปายเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้อีกแล้ว!  ไม่ยอมให้ดวงใจของเขาต้องเจ็บปวดอีกเด็ดขาด!

… จะปกป้องดูแลยิ่งกว่าชีวิต… จะทะนุถนอมให้มากที่สุด…

…จะรักให้มากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้….

…พอสักทีกับเรื่องเลวร้าย…

ฉันจะดูแลเธอเอง…

ฉันสัญญา…




แค่ทำงานกลางคืน
[/i]





สวัสดีค่ะ.. /พับเพียบกราบ
 
หายไปนานมาก T T  ยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ T T …

ขอโทษมากๆค่ะที่หายไปนานมากๆ  T T   ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆค่ะ แอมแบ่งเวลาไม่เป็นเอง T T

ในที่สุดก็ได้มาต่อแล้ว  > < ทำไมแอมตื่นเต้นก็ไม่รู้ T T คิดถึงมาก…




แอมยังเชื่อในแรงใจและแรงทวงเสมอนะคะ > <  ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ <3 ^ ^  :mew1: :mew1:



เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^


 :กอด1:

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-06-2015 06:44:11
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-06-2015 07:35:04
ต้องคงรู้สึกผิดเลยอยากช่วยมั้ง
ปล. ดีใจที่หนีออกมาได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 11-06-2015 07:53:57
ต้องคิดอะไรอยู่ อยากรู้จัง

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 11-06-2015 08:07:46
ต้องสำนึกผิดรึเปล่านะถึงทำแบบนี้
ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยสปายนะ

ดีใจที่คนเขียนกลับมา รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: owlseason ที่ 11-06-2015 08:31:46
 :hao7:
อ่านรวดเดียวเพิ่งถึงตอนล่าสุด
สงสารเด็กๆ มากอ่ะ
หวังว่าหลังจากนี้จะมีแต่เรื่องดีๆ นะคะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 11-06-2015 08:58:22
เฮ้อออ โล่งอกสักที
คราวนี้สปายห้ามดื้อแล้วนะ
ไปอยู่บ้านกับน้ำแข็งเลยนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 11-06-2015 09:30:43
ไอ้เพียวรู้ว่าต้องช่วยสปายหนีแล้วทีนี่
มันจะเจออะไรบ้างเนี่ยเริ่มจะสงสารนิดหน่อย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 11-06-2015 11:11:17
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 11-06-2015 11:47:01
อย่าหายไปแบบนี้อีกน่า เค้าคิดถึง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 11-06-2015 12:32:16
ลูกน้องร้อยชีวิต รอดมากันได้ไง ฝ่ายน้ำแข็งมีไม่กี่คน ไม่ค่อยเมคเซนส์นะครัช
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 11-06-2015 13:15:03
ดีนะที่ต้องกลับใจ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 11-06-2015 13:49:56
ต้องมันกลับตัวกลับใจก็ดีไป หวังว่าจะอยู่รอดจนมีชีวิตใหม่ทีดีกว่าเดิมนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 11-06-2015 16:13:13
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: pumpui ที่ 12-06-2015 21:18:47
ต่อไป คงจะมีแต่ฉากหวานๆ แล้วล่ะซิ  ว่าแต่น้ำแข็ง จะรุก สปายยังไงดี อิอิ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-06-2015 21:40:47
สปายคราวหน้าห้ามดื้ออีกนะ :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: tumtok ที่ 13-06-2015 00:25:07
ขวัญเอ้ยขวัญมา :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 13-06-2015 08:36:04
รอต่อจ้า
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: NRedu ที่ 22-06-2015 10:32:50
เย้ๆมาแล้ว
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: khuan ที่ 22-06-2015 12:56:26
มารอจ้าาาาาาาาาาา
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 21 งานประมูล (ุ11/6/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 22-06-2015 15:29:55
ขอให้ ไกร พา ต้อง ออกมาได้ด้วยนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 17-07-2015 17:22:57
Chapter  22

 

รถยนต์คันงามแล่นผ่านรั้วบ้านหลังใหญ่ แมนทำหน้าที่คนขับรถเป็นอย่างดี เหยียบคันเร่งรถในระดับที่น้ำแข็งคิดว่าถ้าเขาขับเองก็คงเร่งความเร็วแบบนี้เหมือนกัน ร่างอันสั่นเทาของสปายอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของน้ำแข็งมาตลอดทาง อ้อมแขนหนากอดรัดแน่น หวังปลอบประโลมให้ร่างเล็กคลายอาการสั่นเทาบ้าง

 

“เอาล่ะ ถึงแล้ว” น้ำแข็งก้มหน้าชิดริมหูคนในอ้อมกอด น้ำเสียงทุ้มนุ่ม อ่อนโยน  สปายผวาเล็กน้อย  นิ่งมองน้ำแข็งขยับตัวลงจากรถ มือหนาข้างหนึ่งยื่นกลับเข้ามาในรถ สปายมองมือนั้นอย่างลังเล ค่อยๆยื่นมือไปจับ ก้าวเท้าลงจากรถช้าๆ

 

“เข้าบ้านกันนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนของน้ำแข็งมีมาเรื่อยๆ

 

“ขอบใจมึงมากๆ” น้ำแข็งเอื้อมมือตบบ่าเพื่อนที่ยืนรออยู่ แมนยกยิ้มให้พลางพยักหน้ารับ  น้ำแข็งกับแมนคุยกันอีกไม่กี่ประโยคแมนก็ขอตัวกลับ โดยมีคนขับรถจากบ้านน้ำแข็งขับไปส่ง

 

สปายมองรอบตัวอย่างหวาดระแวง …ถึงแม้ว่าจะเคยมาบ้านหลังนี้แล้วครั้งหนึ่ง แต่กับเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆนานาที่สปายประสบมาทำให้สปายไม่กล้าไว้ใจอะไรอีกแล้ว

 

ใช่…ไว้ใจอะไรไม่ได้เลย  ไม่รู้ใครหวังดี ไม่รู้ใครประสงค์ร้าย ความคิดของสปายวนกลับไปคิดถึงต้อง

 

…มันหวังดีเหรอ? มันพาสปายหนีทำไม? มันต้องการอะไร? มันต้องการช่วยเขาเหรอ?  …สปายไม่เคยลืมเหตุกาณ์เลวร้ายคืนนั้นในห้องพักเก่าๆของเขา…

 

เขาไม่เคยลืมว่าคืนนั้นไอ้ต้องกับพรรคพวกของมันทำอะไรกับเขาและโซดาบ้าง!

 

แล้วโซดาล่ะ… ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง? โซดาอยู่ที่ไหน? พวกมันทำอะไรกับโซดา? … ไม่ได้… เขาจะอยู่เฉยๆไม่ได้ ต้องรีบไปช่วยโซดา

 

“…ต้องไปช่วยโซดา” สปายส่งเสียงแหบแห้งสั่นเทาออกมา  น้ำแข็งประคองสปายนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น  สบตากับร่างเล็กที่มีแววตาตื่นตระหนก

 

“เราต้องไปช่วยโซดา โซดาอยู่ที่นั่น! เราต้องรีบไป…”สปายละล่ำลักพูด  บีบมือน้ำแข็งแน่น

 

“ไม่เป็นไร…โซดาไม่เป็นไรแล้ว”

 

“ไม่! โซดาอยู่ที่นั่น!”

 

“ไม่.. โซดาปลอดภัยแล้ว…”

 

“คุณพูดอะไร! คุณไม่ได้ยินเหรอ ผมบอกว่าโซดายังอยู่ที่นั่น!”

 

“สปาย…ใจเย็นๆ ฟังฉันก่อน ตอนนี้โซดาอยู่กับพี่ชายฉัน… โซดาปลอดภัยแล้ว…” น้ำแข็งลูบศีรษะเล็กเบาๆ สปายชะงัก สบตากับน้ำแข็งไม่ลดละ

 

“ผม…ผมจะเชื่อคุณ…ได้ยังไง…” น้ำเสียงสะดุด ขาดห้วง แววตาหวาดระแวง

 

“วันนี้พักก่อนดีกว่า…เอาไว้พรุ่งนี้….”

 

“ไม่! คุณโกหก  ผมจะไปช่วยโซดา!” สปายกระวีกระวาดลุกขึ้น น้ำแข็งวาดมือโอบร่างเล็กให้นั่งลง  โอบกอดแน่น สปายดิ้นขลุกขลัก

 

“ปล่อยผม! ผมจะไปหาโซดา!” น้ำแข็งสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่แผ่นอก… ร่างเล็กในอ้อมแขนสะอื้นไห้ …

 

“พรุ่งนี้ เดี๋ยวฉันจะพาไปหาโซดานะ…วันนี้พักผ่อนก่อน… “  ตัวแค่นี้…ทำไมถึงไม่รู้จักยอมแพ้บ้างนะ… ทั้งๆที่เพิ่งเจอเรื่องเลวร้ายมาแท้ๆ…ยังนึกถึงแต่โซดา…. สปายไม่เคยห่วงตัวเองเท่าโซดาเลยจริงๆ…

 

“ไปอาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัวก่อนดีกว่า..” น้ำเสียงอ่อนโยนของน้ำแข็งแทบไม่เข้าสู่การรับรู้ของสปาย ร่างเล็กนั่งยู่หน้า ปล่อยให้สายน้ำรินไหลออกตา

 

“ไปครับ… ไปอาบน้ำกัน จะได้พักผ่อนนะ” น้ำแข็งประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้น สปายยื้อตัวไว้  น้ำแข็งชะงัก

 

“สปาย…อย่าดื้อสิ…นะ” น้ำแข็งไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงออดอ้อนขนาดไหน

 

“คุณต้องการอะไร? คุณทำแบบนี้ทำไม? คุณก็เป็นเหมือนไอ้เพียวใช่ไหมล่ะ?!  เอาสิ…. อยากทำอะไรกับผมก็เชิญ ผมมันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่…คุณคงส่งโซดาไปขายต่างประเทศแล้ว ผมไม่มีใครแล้ว คุณคงจะส่งผมไปขายที่ไหนสักที่ใช่ไหมล่ะ ค่าตัวผมคงจะแพงหูฉี่เลยล่ะสิ!”

 

น้ำแข็งขมวดคิ้วแน่น ถอนใจแรงๆกับประโยคยาวเหยียดของสปาย

 

…คิดมากเกินไปแล้ว  แต่ไม่แปลกเลยที่สปายจะคิดอย่างนี้…สปายเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมา…ความหวาดวิตกย่อมอยูในความรู้สึกของสปายอยู่แล้ว..

 

“ไม่เอาสิ…ไม่พูดแบบนี้ อย่าคิดแบบนี้นะ” น้ำแข็งปาดคราบน้ำตาบนแก้มเนียน  เห็นสปายส่งสายตาเคืองโกรธมาให้ก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ

 

…จะไม่ยอมเลยจริงๆสินะ

 

น้ำแข็งควักสมาร์ทโฟนเครื่องหรูออกมาโทร.ออก ไม่นานปลายสายก็รับ น้ำแข็งกรอกเสียงลงไป  สนทนากับปลายสายในขณะที่สบตาร่างเล็กข้างๆ ไม่ละสายตาไปไหน

 

“โซดาอยู่ในสายแล้วนะ…” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยออกมา น้ำแข็งหันหน้าจอสมาร์ทโฟนให้สปาย  บนหน้าจอคือภาพของโซดากำลังสนทนาอยู่…

 

…โซดา…โซดาจริงๆด้วย!

 

“โซดา!” สปายร้องลั่น  โซดาโต้ตอบกลับมาในรูปของภาพและเสียง

 

“แกอยู่ที่ไหน?! แกอยู่กับคุณเบียร์จริงๆเหรอ?! แกเป็นยังไงบ้าง?!

 

สปายรัวคำถามใส่คนในหน้าจอไม่หยุด โซดาเองก็ไม่ต่างกัน  น้ำแข็งนิ่งมองใบหน้าหวานของคนข้างๆ  สปายมีสีหน้าดีใจสลับกับความวิตกกังวล ร่างเล็กขมวดคิ้วแน่นเมื่อรู้ว่าเพื่อนของตนอยู่ที่โรงพยาบาล พอได้ฟังคำตอบจากคนในสายแล้วสปายก็มีท่าทีดีขึ้น หากแต่ยังไม่คลายความเป็นห่วง

 

“กินข้าวเยอะๆ พักผ่อนมากๆ ฉันจะไปหาแกให้เร็วที่สุด” สปายบอกคนในสายด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงของสปายสั่นเล็กน้อย น้ำแข็งได้ยินสปายบอกลาคนในสายก่อนคนตัวเล็กยื่นสมาร์ทโฟนคืนให้ สีหน้าของสปายดีขึ้นเล็กน้อย…หากแต่ไม่สามารถกลบความอ่อนล้าที่ฉายชัดบนใบหน้าเนียน

 

“สบายใจขึ้นหรือยังครับ?...หืม?” น้ำแข็งส่งความอ่อนโยนไปยังร่างเล็ก สปายย่นคิ้วเล็กน้อยหากแต่ยอมพยักหน้าน้อยๆตอบ

 

“ผมขอถามอะไรหน่อยสิ….”  เสียงเล็กเบาหวิว สบตากับร่างสูงใหญ่

 

“คุณเจอโซดาได้ยังไง….?”

 

น้ำแข็งเลิกคิ้วเล็กน้อย… ไม่ค่อยเข้าใจกับคำถามของสปาย น้ำแข็งนึกย้อนไปตอนสปายคุยโทรศัพท์…คนตัวเล็กไม่ได้ถามเรื่องนี้กับโซดา

 

“พวกเราเจอโซดาที่ผับเพื่อนไอ้เบียร์… พี่อ๋อง….ไม่แน่ใจว่าสปายรู้จักหรือเปล่า” น้ำแข็งชะงัก รอดูทีท่าของสปาย สปายย่นคิ้ว

 

“ทำไม….?” สปายตั้งใจจะถาม แต่คล้ายไม่รู้จะถามอย่างไร เรื่องดูวุ่นวายจนสปายปวดหัว

 

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า….โซดามาที่ผับพี่อ๋องได้ยังไง....เราอาจจะได้รู้พร้อมกันก็ได้นะ” น้ำแข็งลูบศีรษะคนตัวเล็ก

 

“ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่า” น้ำแข็งประคองสปายลุกขึ้น  จูงมือเล็กขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน พาร่างเล็กไปยังห้องนอนของตัวเอง

 

“อาบน้ำให้สบายตัวก่อน ผ้าขนหนูอยู่ที่ราวนะครับ เดี๋ยวพี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน” น้ำแข็งยิ้มอ่อนโยน

 

สปายเดินเข้าห้องน้ำ  ประตูปิดลงด้วยฝีมือของคนข้างนอก เมื่อสปายเข้ามาอยู่ในสถานที่ที่เงียบสงบเช่นนี้ ชวนให้ความคิดของสปายฟุ้งซ่านดีนัก สปายคิดไปถึงหลายวันก่อนที่เขาใช้ชีวิตไม่ต่างอะไรจากการอยู่ในคุก เขาไม่เห็นโลกภายนอกเลย ทั้งวันทั้งคืนเขาเห็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ… แต่ตอนนี้เขาออกมาแล้ว เขาออกมาจากขุมนรกนั่นแล้ว! เขาหวังว่าชาตินี้เขาจะไม่ได้เจอหน้าไอ้เพียวอีก! ถ้าทำได้เขาอยากจะฆ่าไอ้เพียวด้วยมือของเขาเอง! ให้มันสาสมกับที่มันทำกับเขา..กับโซดา…กับคนอื่นๆอีกไม่รู้เท่าไร… ความเลวของมันเกินกว่าที่จะให้อภัย!

 

สปายเปลื้องผ้า  ตรงเข้าเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลกระทบร่างกาย ดวงตาใสปิดแน่น … พลันภาพรอยยิ้มแสยะของไอ้เพียวลอยเข้ามาในหัว สปายเบิกตาโพลง สะบัดหน้าจนน้ำกระเซ็น …ภาพไอ้เพียวคร่อมทับร่างเขาไว้ทั้งตัวทำให้สปายอยากกรีดร้อง… สปายไม่อยากนึกถึงแต่ไม่สามารถยับยั้งความคิดได้…. ความรู้สึกยามไอ้เพียวไล้สัมผัสร่างกายชวนให้สปายขยะแขยง สปายคว้าสบู่เหลวของน้ำแข็งมาเทราดไปทั้งตัว สปายขัดถูร่างกายตัวเองอย่างไม่ออมแรง ทั้งต้นขา แขน ข้อมือ หน้าอก หน้าท้อง ไม่สนว่ามันจะแดงเห่อขนาดไหน สปายหวังว่าสายน้ำจะช่วยชำระล้างความสกปรกของไอ้เพียวออกไปจากตัวเขาให้ได้มากที่สุด

 

 

น้ำแข็งเดินไปเดินมาอยู่ในห้องนอน สายตานิ่งมองไปยังประตู้ห้องน้ำ  ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ยังไม่มีทีท่าว่าคนตัวเล็กจะออกมาสักที  น้ำแข็งมองชุดที่เตรียมไว้ให้ ลังเลว่าจะเอาไปให้เลยดีไหม สปายจะทำอะไรอยู่  ทำไมอาบน้ำนานแบบนี้…ชั่วโมงครึ่ง…. นานเกินไปหรือเปล่านะ

 

“สปาย” น้ำแข็งส่งเสียงเข้าไปก่อนเคาะประตู  เสียงน้ำหายไป

 

“สปาย..อาบน้ำเสร็จหรือยัง?”  น้ำแข็งกลั้นหายใจรอฟังเสียงจากในห้องน้ำ พลันได้ยินเสียงกุกกักที่ประตู ประตูเปิดออก สปายอยู่ในชุดเดิม

 

“เปลี่ยนชุดนะ….ใส่ชุดนี้”  น้ำแข็งยื่นชุดให้ สปายสบตากับน้ำแข็งอย่างไม่มั่นใจ น้ำแข็งพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม มือน้อยๆค่อยๆยื่นมารับ ประตูห้องน้ำปิดลง

 

น้ำแข็งนั่งนิ่งอยู่บนเตียงกว้าง สายตาจับจ้องบานประตูห้องน้ำ ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก น้ำแข็งปราดเข้าไปหาร่างเล็กทันที

 

“ไหวหรือเปล่า? หิวไหม? ไปกินข้าวกันนะ”

 

น้ำแข็งโอบไหล่เล็ก พาเดินไปยังประตูห้องนอน หากแต่สปายขืนตัว

 

“ไม่หิวเหรอ? งั้นดื่มนมอุ่นๆก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอามาให้  นั่งรอตรงนี้นะ” น้ำแข็งพาสปายมานั่งลงบนเตียงก่อนตัวเองจะผลุบหายออกไปจากห้องนอน  ห้องนอนกว้างตกอยู่ในความเงียบ ไม่นานเสียงกุกกักจากประตูก็ดังขึ้น น้ำแข็งถือแก้วนมเข้ามา

 

“ดื่มนมก่อนนะ จะได้หลับสบาย” น้ำแข็งยื่นแก้วนมให้ สปายรับไปดื่มอย่างว่าง่าย  น้ำแข็งนิ่งมองคนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดแขนสั้นตัวโคร่งกับกางเกงขายาวลากพื้น  น้ำแข็งไม่คิดว่าทั้งเสื้อและกางเกงของเขาจะใหญ่เกินไปสำหรับสปายขนาดนี้…. ทั้งที่เขามั่นใจว่าเลือกตัวที่เล็กที่สุดให้แล้วแท้ๆ  กำลังนั่งมองเพลินๆ พลันเสื้อยืดตัวใหญ่ไพล่ไหล่ตกไปข้างหนึ่ง เผยผิวแดงๆบริเวณช่วงไหล่เล็ก ลมหายใจของน้ำแข็งสะดุดเล็กน้อย ค่อยๆยื่นมือไปดึงคอเสื้อเจ้าปัญหากลับไปอยู่ที่เดิม  ลูบไหล่เล็กเบาๆ…. ทำไมผิวถึงแดงอย่างนั้นล่ะ

 

“ผมไปล้างแก้วก่อนนะครับ….” สปายกำลังจะลุกแต่น้ำแข็งแย่งแก้วเปล่าไว้ได้ก่อน

 

“ไม่เป็นไร สปายนอนเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเอง”  น้ำแข็งเอาแก้วเปล่าวางไว้ที่โต๊ะเตี้ยในห้อง ถลากลับมาประคองสปายให้นอนลงบนเตียง ไม่รู้ว่าเพราะสปายเหนื่อยอ่อนเกินไปหรืออย่างไรจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย

 

“พรุ่งนี้ผมจะได้เจอโซดาใช่ไหม…?” ถามออกไปก่อนเอนหลังลงเตียง

 

“ครับ แต่ตอนนี้สปายพักผ่อนก่อนนะ..ถ้าอยากเจอโซดาต้องเป็นเด็กดี” น้ำแข็งดึงผ้าห่มคลุมร่างเล็กจนชิดอก ปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้พอดี หุนหันเอาแก้วไปเก็บแล้วกลับมาอาบน้ำ

 

สปายนอนมองน้ำแข็งที่เอาแต่เดินไปเดินมา ความรู้สึกต่างๆนานาถาถมเข้ามาในความรู้สึก…. ความรู้สึกที่สปายสัมผัสได้แน่ๆคือ….ความไม่ชิน  สปายไม่ชินเลยกับการที่น้ำแข็งใช้น้ำเสียงอ่อนโยนพูดกับเขา ทั้งคำลงท้ายว่าครับ และคำแทนตัวว่าพี่….

 

สปายไม่ชิน….แต่ในความรู้สึกลึกๆกลับต้องยอมรับว่า…รู้สึกดี

 

ความเหนื่อยล้าถาโถมมากขึ้น ความไม่สบายใจค่อยๆคลายลง… พรุ่งนี้จะได้เจอโซดา… ความคิดสุดท้ายวิ่งเข้ามาก่อนสปายผล็อยหลับไป

 

สปายไม่รู้ตัวเลยว่าคืนนั้น…ตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของเจ้าของห้องทั้งคืน…

 

 

 

 

เช้าวันใหม่มาถึง… สปายนอนมองเพดานกว้าง พยายามระลึกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน พลันได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นจากห้องน้ำ…สปายได้สติ เขาหลุดมาจากขุมนรกนั่นแล้วนี่นะ….

 

เสียงนกร้องนอกหน้าต่างเรียกร้องความสนใจจากสปายได้เป็นอย่างดี คนตัวเล็กถือวิสาสะเดินไปเปิดผ้าม่านผืนใหญ่ มองผ่านบานกระจกใส แสงสีทองอ่อนกระทบสายตา นกกระจาบบินร่อนเกาะกิ่งไม้ใหญ่ สนามหญ้าสีเขียวแซมด้วยพุ่มไม้และต้นไม้เป็นแนวยาว  ถ้าตื่นมาเจอภาพแบบนี้ทุกวันก็ดีสิ….

 

“ตื่นแล้วเหรอ?” สปายสะดุ้งกับเสียงนั้น ร่างเล็กหันขวับ น้ำแข็งส่งยิ้มอ่อนโยนทักทายยามเช้า

 

“มาอาบน้ำเร็วเข้า เดี๋ยวลงไปทานข้าวกันนะ” น้ำแข็งในชุดลำลองเดินไปรื้อค้นตู้เสื้อผ้า ไม่นานก็หยิบเสื้อและกางเกงออกมาอย่างละตัว น้ำแข็งยื่นชุดนั้นให้สปาย

 

“คงไม่หลวมเกินไป…เดี๋ยวค่อยไปซื้อเสื้อผ้ากัน” สปายรับชุดนั้นมาก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำ  เสียงน้ำกระทบพื้นดังอยู่ไม่นาน สปายในชุดของน้ำแข็งก็เดินออกมา

 

น้ำแข็งพาสปายไปยังห้องทานอาหารที่ชั้นล่าง ขณะกำลังเดินผ่านประตูห้องโถงนั้น พลันเสียงคนคุยกันดังเข้ามา น้ำแข็งรู้ว่าเสียงทุ้มๆนั่นเป็นเสียงพี่ชายตัวเองแน่ๆ… แต่อีกเสียง น้ำแข็งไม่มั่นใจนัก… แต่คิดว่าใช่…

 

“โซดา!” สปายร้องลั่น เบิกตากว้าง วิ่งไปหาคนที่กำลังวิ่งผ่านประตูเข้ามา โซดาวิ่งเข้ามาโอบกอดสปายแน่น

 

“แกมาได้ยังไง? หมออนุญาตแล้วเหรอ? แกหายป่วยแล้วเหรอ?” สปายกอดรัดเพื่อนแน่น สีหน้าเป็นกังวล  ละล่ำละลักพูดแทบไม่ได้ศัพท์

 

“แกเป็นยังไงบ้าง? ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม? แกกินอะไรหรือยัง?” โซดาไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยประโยคยาวเหยียด

 

สปายพาโซดาไปนั่งบนโซฟาตัวยาว  น้ำแข็งกับเบียร์ได้แต่มองตามเงียบๆ  ปล่อยให้เด็กๆคุยกัน

 

“มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่คนใจแข็งขนาดนั้น” เบียร์พึมพำเบาๆ ถอนหายใจน้อยๆ น้ำแข็งมองพี่ชาย ตบบ่าคนเป็นพี่เบาๆเป็นเชิงเข้าใจความรู้สึก

 

“กูจะพาสปายไปหาโซดาวันนี้เหมือนกัน” น้ำแข็งต่อประโยค

 

“โซดาร้องจะมาตั้งแต่เมื่อคืน  แต่กูต่อเวลาขอเป็นตอนเช้า  เท่านั้นล่ะ ตีห้าปุ๊บก็ร้องจะออกจากโรงพยาบาลเลย ดีที่โซดาเริ่มแข็งแรงขึ้นแล้ว ไม่อย่างนั้นกูไม่ใจอ่อนหรอก” เบียร์เดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ในห้องนั่งเล่น ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ทรงสูง น้ำแข็งเดินตาม ได้ยินเสียงของสปายและโซดาชัดเจน

 

“แกหนีออกมาได้ยังไง ที่นั่นแทบไม่มีทางออก พวกมันรู้ไหมว่าแกหนี?” โซดาร้องออกมา น้ำแข็งกับเบียร์ดื่มน้ำเปล่ากันคนละแก้ว ตั้งใจฟังสปายและโซดาคุยกัน

 

“คุณน้ำแข็งพาออกมา… ” สปายตอบแล้วก็ต้องชะงัก ขมวดคิ้วแน่น “ไอ้ต้อง…แกจำได้ใช่ไหม?”  โซดาพยักหน้า

 

“ไอ้ต้องมันพาฉันหนี” สปายว่าพลางขมวดคิ้วแน่น สีหน้าสปายคล้ายไม่มั่นใจนักกับเรื่องที่พูด โซดาไม่อยากเชื่อที่สปายพูดนัก

 

“ไอ้ต้องเนี่ยนะ?! ”

 

“ใช่  ฉันไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ฉันไม่รู้ว่าเป็นแผนของใครหรือเปล่า ฉันไม่รู้…. ไม่รู้อะไรเลยโซดา..”

 

เบียร์มองหน้าคนเป็นน้อง เอ่ยเสียงเบา “’ต้อง’เหรอวะ? ฟังดูคุ้นๆ…”

 

“คนที่พี่ไกรเคยพูดถึง….” น้ำแข็งเอ่ยเรียบๆคล้ายกำลังใช้ความคิด สายตาจับจ้องแก้วน้ำในมือของตัวเอง

 

“…มันนั่นเอง “ น้ำแข็งพึมพำ มองหน้าคนเป็นพี่ที่ขมวดคิ้วรออยู่แล้ว

 

“ที่นั่นมันไม่สว่างมากหรอก กูเห็นหน้ามันผ่านๆ กูเชื่อเลย…การแต่งตัวและทรงผมมันเปลี่ยนคนได้จริงๆ มันแทบไม่เหมือนในภาพสเก็ตเลย กูยังคิดเลยว่ากูตาฝาด กูแค่คิดว่าหน้ามันคุ้นแต่กูนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน”

 

เบียร์ครางเสียงเบา แว่วเสียงสปายเล่าเรื่องให้โซดาฟัง ตั้งแต่ที่สปายถูกจับแยกไปขังจนกระทั่งวันงานประมูล

 

“มันทำแบบนี้ทำไม?” น้ำแข็งพึมพำ ขมวดคิ้วแน่น

 

 

เสียงของโซดาดึงความสนใจของสองพี่น้องให้หลุดจากห้วงความคิด  โซดาเล่าเรื่องที่ตัวเองแอบหนีออกมาจนกระทั่งไปถึงผับอ๋อง  เบียร์และน้ำแข็งเพิ่งรู้พร้อมสปายในตอนนั้นเองว่าโซดาไปที่ผับอ๋องได้อย่างไร เพราะก่อนหน้านี้…โซดาไม่พูดถึงเลย

 

“ไม่ธรรมดาเลยนะไอ้เพียวเนี่ย” เบียร์บ่นพึมพำ

 

 “ฉันขอโทษ…แกจะโกรธฉันก็ได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้” ประโยคของโซดาทำเอาน้ำแข็งกับเบียร์มองหน้ากันทันที

 

“แกอย่าโทษตัวเองอย่างนั้นสิโซดา แกไม่ผิด ฉันเข้าใจแก แกเป็นเพื่อนฉันมากี่ปี ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกจะทำอะไร” สปายเอ่ยพลางบีบมือโซดาแน่น

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน แกก็ไม่ต้องเจอไอ้เพียว แกจะไม่เจอเรื่องร้ายๆแบบนั้น” โซดาร้องไห้จนได้ สปายอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ตาม

 

“มันผ่านไปแล้ว… โซดา  เราจะไม่นึกถึงมันอีก เราจะลืมมัน”

 

เงียบกันไปพักใหญ่ มีเพียงเสียงสะอื้นดังแผ่ว  น้ำแข็งพึมพำเสียงเบา

 

“ทำไมไอ้เพียวต้องอยากได้ตัวโซดากับสปายขนาดนั้น…”

 

ทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบ น้ำแข็งหันไปมองห้องทานอาหาร น่าจะเลยเวลาอาหารเช้ามาพอสมควรแล้ว… สปายไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อคืน ป่านนี้คงหิวแย่ น้ำแข็งเดินไปหาโซดาและสปาย

 

“ล้างมือ ล้างหน้าแล้วมาทานข้าวกันเถอะ” รอให้เด็กๆลุก น้ำแข็งจึงเดินนำไปยังห้องอาหาร เบียร์เดินตามหลังเด็กๆเข้าไป สปายและโซดาเลี่ยงไปล้างหน้า ล้างมือแล้วเดินกลับเข้ามา

 

….อาหารเช้าตั้งเรียงรายเต็มโต๊ะ จานข้าวว่างเปล่า น้ำแข็งและเบียร์นั่งประจำที่ โซดาและสปายได้แต่ยืนเก้ๆกังๆ จนเบียร์บอกให้นั่งนั่นล่ะเด็กๆจึงได้จับจองที่นั่งกัน  เมื่อทุกคนนั่งแล้ว แม่บ้านที่ยืนรออยู่ก็ตักข้าวสวยใส่จานเปล่าของแต่ละคน สปายและโซดาไม่ชินกับสิ่งที่กำลังเผชิญ ได้แต่นั่งเกร็ง กำมือแน่น   ถึงจะเกร็งแค่ไหนก็ต้องยอมแพ้ให้กับความยั่วยวนของอาหารตรงหน้า

 

“เต็มที่เลยนะ” เบียร์เอ่ยอ่อนโยน เจ้าของบ้านลงมือทานข้าวเช้า สปายและโซดาได้แต่ลอบมองหน้ากัน มือเล็กๆหยิบช้อนตักกับข้าวเข้าปาก พอมีคำแรกแล้ว…คำต่อไปก็ตามมา และคำต่อไปก็ตามมาติดๆ สปายและโซดาตั้งใจทานข้าวจนแทบไม่ได้คุยกัน ท่ามกลางสายตาของเบียร์และน้ำแข็งที่มองเด็กๆทั้งสองคนด้วยความเอ็นดู….

 

มื้อเช้าผ่านไป เบียร์และน้ำแข็งปล่อยให้สปายและโซดาอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนว่าเด็กๆทั้งสองคนมีเรื่องอยากคุยกันอีกมากมาย  เบียร์เดินออกไปยังสวนหน้าบ้าน ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวยาว คนเป็นน้องเดินตามไป  พลันสมาร์ทโฟนของน้ำแข็งสั่นรัว น้ำแข็งเลื่อนรับ เลี่ยงตัวจากพี่ชายไปคุยโทรศัพท์ไม่นานก็เดินกลับมา

 

“ไอ้ต้องอยู่กับพี่ไกร” น้ำแข็งมองหน้าคนเป็นพี่ เบียร์ขมวดคิ้ว

 

“มันไปอยู่กับไอ้ไกรได้ยังไง?”

 

“ตอนวันงานประมูล มันถูกยิง พี่ไกรเลยพามันออกมาด้วย ก็จริงของพี่ไกร…ถ้ามันอยู่ที่นั่น ป่านนี้มันคงไม่รอด”

 

“แล้วจะเอายังไงต่อวะ?”

 

“พี่ไกรก็ถามกูอย่างนี้นี่ล่ะ”

 

สองพี่น้องเงียบไป ไม่นานคนเป็นน้องก็เอ่ยออกมา

 

“พี่ไกรบอกกูว่าพรุ่งนี้จะพาไอ้ต้องมาที่นี่ เผื่อจะคิดได้ว่าจะเอายังไงต่อ”

 

เบียร์ครางเสียงเบา…จ้องมองนกกระจาบที่บินโฉบไปโฉบมาบนสนามหญ้า

 

…แล้วจะเอายังไงต่อล่ะทีนี้

 

 

 

 

แค่ทำงานกลางคืน

 
[/i]

 

 

 

 

มาแล้วค่ะ ^ ^  ฮือออออออ   ดีใจ… ในที่สุดแอมก็มาแล้ว T T

แอมทำตรงไหนหายไปบ้าง T T  มีอะไรหายไปไหมคะ ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ อารมณ์ตัวละครไม่ต่อเนื่อง ไม่สมเหตุสมผล บอกได้นะคะ ^^ 

ขอโทษมากๆค่ะที่หายไปนานอีกแล้ว T T

แอมจะไม่แก้ตัวเลยค่ะว่าหายไปติดเด็กเกาหลีมา  > < ฮืออออออ T T แพ้คนสวย

 

 

 

ตามทวง ตามกดดันได้เรื่อยๆนะคะ > <

 

 

เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 17-07-2015 19:06:58
 :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
ดีใจอ่ะคนแต่งกลับมาแล้ววววววว
มาให้จุ๊บที อิอิล้อเล่นนน

ดีใจที่สปายรอดกลับมาแล้ว
แต่เราว่าเพียวน่าจะยังไม่หยุดแน่เลย... ขอให้กรรมตามสนองไวๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-07-2015 19:07:58
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 17-07-2015 20:22:06
อืมมมมมมม คนสำนึกผิดควรจะลดโทษนะคะ
แต่ถ้าให้อภัยได้ ชีวิตก็จะเป็นสุข
ดีใจที่คนแต่งกลับมานะคะ
รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 17-07-2015 20:32:08
ดีใจที่คุณแอมกลับมานะค่ะ
#ทีมปั่นวิว
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 17-07-2015 20:35:36
ต้องให้เวลาสปายกับโซดา
สร้างความเคยชิน กับการที่มีคนดูแลบ้าง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 17-07-2015 23:57:21
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 18-07-2015 17:58:36
เย้มาต่อแล้ว
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 18-07-2015 21:03:11
เย่ๆมาต่อแว้ว รอตอนต่อค่า
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 22 ไม่ชิน (ุ17/07/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 20-07-2015 09:03:11
ดีใจที่ยังไม่ลืมคนอ่าน เหมือนกันครับ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 07-08-2015 00:37:46
Chapter  23

ตลอดทั้งวัน น้ำแข็งและเบียร์แทบไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการนั่งมองโซดาและสปายอยู่ด้วยกัน
สองพี่น้องไม่คิดจะเข้าไปขัดเวลาส่วนตัวของโซดากับสปายและไม่กล้าละสายตาจากน้องๆด้วย น้ำแข็งวานแม่บ้านซื้อชุดสำรองมาให้สปาย
ถ้าให้สปายใส่เสื้อผ้าหลวมโคร่งแบบนี้ทุกวันคงไม่ดีเท่าไร… ที่แน่ๆไม่ดีต่อตัวน้ำแข็งแน่ๆ 
เบียร์ซื้อเสื้อผ้าให้โซดาไม่กี่ชุดเมื่อครั้งโซดาอยู่โรงพยาบาล สองพี่น้องตกลงกันว่าจะพาน้องๆไปเลือกเสื้อผ้าเอง
เมื่อถึงตอนนั้นน้องๆอยากได้ชุดไหน ยี่ห้ออะไร พวกเขาพร้อมซื้อให้ไม่ขัดอยู่แล้ว
“จริงๆ… ไม่ต้องซื้อชุดใหม่ให้ก็ดีนะ ชุดของพวกเราก็มีตั้งเยอะแยะ” เบียร์กระซิบกับน้องชายเบาๆหลังจากรวบช้อนส้อมไว้ด้วยกัน 
มื้อค่ำของเบียร์เรียบร้อยแล้ว  น้ำแข็งมองพี่ชายหน่ายๆ… รู้ทันความคิดของพี่ชายโดยไม่ที่เบียร์ไม่ต้องพูดอะไรต่อ 
คนเป็นพี่น้องกันมันก็คิดไม่ต่างกันเท่าไรหรอกน่า….
“จริงๆเลยมึงเนี่ย..” น้ำแข็งเอ็ดเบาๆ เบนสายตาไปมองเด็กๆที่นั่งตาแป๋วมองพวกเขาตาไม่กระพริบ 
นั่งเงียบกันแบบนี้คงไม่ได้ยินสินะ น้ำแข็งกระแอมเบาๆ ก่อนเอ่ยออกมา
“ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ”  สปายและโซดารับคำ เตรียมตัวจะลุกออกไป พลันเบียร์เอ่ยเรียกโซดาไว้ก่อน
“ห้องของฉันอยู่ห้องที่สามทางซ้ายนะ… ถ้าง่วงแล้วก็นอนเลย…” โซดามีสีหน้างุนงงเล็กน้อยหลังจากฟังจบ  เด็กๆมองหน้ากันทันที
“คือ…เอ่อ…ผมต้องไปคนละห้องกับสปายเหรอครับ?”
เป็นสองพี่น้องที่มองหน้ากันบ้าง
“ใช้ห้องพี่ได้เลย โซดานอนกับสปายที่ห้องพี่ เดี๋ยวพี่ไปนอนห้องไอ้เบียร์เอง” น้ำแข็งเอ่ยโดยไม่ได้สนใจอาการชะงักค้างของคนเป็นพี่ 
สปายและโซดารับคำพร้อมเอ่ยขอบคุณก่อนออกจากห้องทานอาหารไป
“ปรึกษากูก่อนไหมไอ้น้องชาย? ”
“กูไม่แย่งที่นอนบนเตียงมึงหรอก กูนอนโซฟาในห้องมึงก็ได้ ให้น้องๆอยู่ด้วยกันไปสักพักก่อน สภาพจิตใจย่ำแย่กันทั้งคู่เลยนะตอนนี้
ให้อยู่ด้วยกันคงรู้สึกดีขึ้น” เบียร์พยักหน้าเห็นด้วย น้ำแข็งได้แต่หวังว่าน้องๆจะรู้สึกดีขึ้นอย่างที่เขาคิดจริงๆ

เช้าวันใหม่มาถึง น้ำแข็งและเบียร์ตื่นแต่เช้าอย่างเช่นทุกวัน น้ำแข็งได้รับโทรศัพท์จากไกรตอนช่วงสายของวัน ย้ำเตือนเรื่องที่ได้บอกไว้เมื่อวาน
น้ำแข็งและเบียร์พร้อมเผชิญกับเรื่องนี้ไว้แล้วหลังจากใช้เวลาหารือกันทั้งคืน 
พวกเขาไม่ได้บอกให้น้องๆรู้เรื่องนี้เพราะเห็นว่าไม่เกี่ยวกับน้องๆเท่าไร  ถ้าหากน้ำแข็งและเบียร์ได้รู้ความจริงของเรื่องทั้งหมดคงไม่คิดเช่นนี้…
หลังจากจัดการมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อย ลูกน้องของเบียร์เข้ามารายงานถึงห้องทานอาหารว่าไกรมาถึงแล้ว
“ไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านกันก็ได้นะ พวกเรามีธุระนิดหน่อย” เบียร์บอกน้องๆก่อนลุกออกไป มีน้ำแข็งตามไปติดๆ
 โซดาและสปายไปสวนหลังบ้านตามที่เบียร์บอก ธรรมชาติและความสงบคือสิ่งที่โซดาและสปายต้องการ

ไกรนั่งรออยู่ที่โซฟาตัวยาวในห้องรับแขก ที่ยืนอยู่ข้างไกรไม่ไกลคือลูกน้องของไกรสองคนและคนแปลกหน้าอีกหนึ่งคนที่น้ำแข็งคุ้นหน้า 
เบียร์และน้ำแข็งนั่งลงบนโซฟาไม่ไกลจากไกรนัก
“เอายังไง?”  ไกรเอ่ยเข้าเรื่องทันที ไม่มีการทักทายกันให้มากความ
“มึงคุยอะไรกับมันแล้วบ้าง?” เบียร์ถาม เหลือบมองคนแปลกหน้าคนเดียวที่ยืนอยู่ ที่ไหล่ซ้ายของมันมีผ้าพันแผล
ท่าทางอิดโรย 
“คุยนิดเดียว กูถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ  แต่มันขอกูอย่างหนึ่ง” ไกรสบตาสองพี่น้อง “มันอยากคุยกับโซดาและสปาย”
จบประโยค ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ  น้ำแข็งมองหน้าต้อง ต้องสบตาน้ำแข็งคล้ายยืนยันกับสิ่งที่ไกรพูด
“ทำไม?” เบียร์ถามต้อง  ต้องสบตาเบียร์ หากแต่ไม่เอ่ยตอบใดๆ
“ทำไมมันถึงช่วยสปาย?” เบียร์หันมาถามไกร
“กูถามแล้ว แต่มันไม่ตอบ กูไม่รู้จะทำยังไง มันบอกอยากคุยกับเด็กๆ กูเลยพามันมาหาพวกมึงนี่ล่ะ แล้วแต่พวกมึงจะตัดสินใจ" 
“แล้วเรื่องอื่นล่ะ? อย่างเรื่องซื้อวิดีโอจากคอนโด” น้ำแข็งถามไกร
“มันบอกว่าทำตามคำสั่งไอ้เพียว  ส่วนวิดีโอตอนนี้อยู่ที่ไอ้เพียว”
“มันบอกอะไรมึงอีกไหม?” เบียร์ถาม ไกรส่ายหน้า
“ถ้ามันได้คุยกับโซดาและสปาย พวกเราจะรู้อะไรมากกว่านี้หรือเปล่าวะ?” เบียร์เอ่ยออกมาคล้ายพูดกับตัวเอง 
น้ำแข็งและไกรได้ยินชัดเจน
“ลองไหม?” น้ำแข็งขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่แน่ใจ 
เบียร์วานคนไปตามโซดาและสปายให้มาหา รอกันอยู่ชั่วอึดใจก็ปรากฏร่างของเด็กๆทั้งสองคนในห้องรับแขก 
โซดาและสปายชะงักไปเมื่อพบคนที่ไม่คิดว่าจะได้พบเจอกันอีก… ไอ้ต้อง!
 ชายหนุ่มสามคนบนโซฟาสังเกตเห็นความผิดปกติของโซดาและสปายทันที ทว่าไม่ใช่แค่โซดาและสปายเท่านั้นที่แสดงอาการผิดปกติ
แต่รวมถึงไอ้ต้องด้วย! 
ทันทีที่ต้องเห็นร่างเล็กๆสองร่าง ต้องถลาตัวเข้าหา หากแต่ลูกน้องของไกรรวบตัวไว้ได้ทัน ต้องดิ้นรน
สายตาจ้องมองไปยังโซดาและสปายที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“โซดา!…สปาย! … ฉันขอโทษ  ฉันผิดไปแล้ว! ฉัน..ฉัน…” ต้องพูดทั้งที่ดิ้นรนไม่หยุด  โซดาและสปายตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้
คำขอโทษจากปากต้อง คล้ายสิ่งปฏิกูลที่โซดาและสปายไม่ต้องการ 
สปายและโซดาไม่เคยรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคำขอโทษมากขนาดนี้
ไกร เบียร์ และน้ำแข็งไม่คิดจะหยุดต้อง นิ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าเงียบๆ 
“มันคงเป็นเวรกรรม… แฟนของฉันถูกข่มขืน! เธอเสียสติไปแล้ว!” ตอนนี้ต้องหยุดดิ้นแล้ว หากสิ่งที่มาแทนที่คือหยาดน้ำตา
“ฉันขอโทษ…” ต้องทรุดลงคุกเข่า ก้มหน้า ลูกน้องของไกรยอมปล่อยตัวต้องให้เป็นอิสระ  ร่างของต้องสั่นสะอื้น
“พวกเธอคงไม่ให้อภัยฉัน เหมือนที่ฉันไม่ให้อภัยไอ้สัตว์นรกที่มันข่มขืนแฟนฉัน! ”  ต้องปาดน้ำตา เงยหน้ามองโซดาและสปาย
“ตอนที่ฉันโดนจับ ไอ้เพียวมาประกันตัวฉัน  พาฉันไปอยู่ด้วย จ้างให้ฉันทำร้ายพวกเธอเหมือนที่ฉันเคยทำกับพวกเธอก่อนหน้านั้น” 
ต้องสูดลมหายใจก่อนหัวเราะออกมา
“ตอนนั้นฉันโคตรดีใจที่ถูกจ้างงานแบบนี้” พลันต้องชะงัก กำมือแน่น “แต่หลังจากที่ฉันเป็นลูกน้องไอ้เพียว แฟนฉันก็ถูกข่มขืน! 
จับตัวคนร้ายไม่ได้! แฟนฉันเป็นบ้า!”
สปายและโซดาจับมือกันแน่น พยายามยกขาที่แทบไร้เรี่ยวแรงเดินไปนั่งลงบนโซฟา 
เบียร์ น้ำแข็ง และไกร ได้ยินประโยคบอกเล่าของต้องแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว  สิ่งที่ต้องพูด…คล้ายกับว่า…
“มึงเคยข่มขืนโซดากับสปาย?” เบียร์เอ่ยเสียงเบา
“…ใช่…” ต้องยอมรับ น้ำสียงอ่อนแรง  น้ำแข็งลุกขึ้น กำหมัดแน่น ถลาตัวเข้าหาต้องทันที หากแต่ไกรคว้าตัวน้ำแข็งไว้ได้ทัน
“มึงฟังมันก่อน” ไกรกดไหล่ให้น้ำแข็งนั่งลงที่เดิม แม้ไกรต้องลงแรงเยอะหน่อยกว่าน้ำแข็งจะยอมนั่งลงก็ตาม
“ทุกครั้งที่ฉันถูกสั่งให้คุมตัวพวกเธอ ภาพของแฟนฉันก็ลอยเข้ามาทุกที …แฟนฉันจะรู้สึกยังไงตอนที่โดนข่มขืน
ต้องกรีดร้องแค่ไหนถึงจะสะใจพวกชั่วพวกนั้น!  ฉันเคยทำชั่วกับพวกเธอไว้ครั้งหนึ่งแล้ว ฉันไม่ยอมทำชั่วครั้งที่สองเด็ดขาด!” ต้องชันตัวลุกขึ้นยืน 
“ฉันไม่อยากให้พวกเธออยู่ในที่แบบนั้น  ฉันรอโอกาสหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็หนีไปได้…โซดา” ต้องยิ้ม เป็นยิ้มยินดีที่แฝงไว้ในความเหนื่อยล้า
“ฉันเคยเจอคุณคนนี้ตอนที่เขามาส่งพวกเธอที่ห้องเช่า” ต้องชี้ไปยังน้ำแข็ง “ฉันจำเข้าได้  เขามาส่งพวกเธอหลายครั้ง
ฉันคิดว่าเขาคงเป็นคนดี  ฉันเลยพาเธอมาหาเขา” ต้องสบตาสปาย
“ในที่สุดพวกเธอก็ปลอดภัย…” ต้องยิ้มยินดี ท่าทางอิดโรยฉายชัดมากขึ้น
“ฉันขอโทษจริงๆกับเรื่องร้ายๆที่ฉันเคยทำไว้กับพวกเธอ  ฉันขอโทษ” ต้องสะอื้น น้ำตาไหลไม่ขาดสาย 
ต้องยกมือปาดน้ำตาลวกๆ   ..ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
 “มันไม่ได้เลวร้ายสำหรับฉันนักหรอก…” โซดาเอ่ยเสียงเบา หากแต่ทุกคนได้ยินชัดเจน 
“นายไม่อยากรู้เหรอว่าไอ้เพียวมันจับพวกฉันไปทำไม” น้ำเสียงโซดาสั่นเล็กน้อย  สปายบีบมือโซดาแน่น กลัวสิ่งที่โซดากำลังจะพูด
โซดาหัวเราะเบาๆก่อนเอ่ยต่อ
“ฉันเคยหนีงานประมูล ฉันทำมันขาดทุน  มันเลยตามมาเอาคืน… แค่นั้นเอง”
เบียร์ขมวดคิ้วแน่น  ความสงสัยมีอยู่เต็มอกหากแต่เลือกที่จะไม่เอ่ยขัด
“ฉันเคยทำงานกับไอ้เพียว ฉันคนเดียว สปายไม่เกี่ยว ฉันทำงานที่ซ่องของมัน ฉันเต็มใจทำด้วยนะ”
“โซดา…” สปายส่ายหน้า สบตาเพื่อน ไม่แน่ใจว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน สปายยกมือปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ
สปายไม่อยากให้โซดาขุดอดีตมาพูดอีก แต่ดูท่าว่าสปายจะห้ามโซดาไม่ได้แล้ว
“งานของฉันน่ะเหรอ…ขายบริการทางเพศ ก็ไม่รู้จะพูดให้สวยหรูทำไมนะ จริงๆแล้วมันก็คือขายตัวนั่นล่ะ”
“พอแล้วโซดา…” สปายบีบมือโซดา  โซดากลืนน้ำลายก่อนเอ่ยออกมา
“ฉันเจออะไรมาเยอะก่อนที่นายจะทำเรื่องแย่ๆกับฉัน  ตัวฉันน่ะไม่เท่าไร แต่ที่นายทำเรื่องแย่ๆกับเพื่อนของฉัน
ฉันไม่มีวันให้อภัยแน่!”
“พอแล้วโซดา… เขาช่วยฉัน เขาช่วยพวกเรานะ…”
“ถ้ามันไม่เจอกับตัวเอง มันก็คงไม่ช่วยพวกเราหรอก!”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ  โซดาหายใจแรงๆสองสามครั้งก่อนผ่อนลมหายใจเป็นปกติ โซดาบีบมือสปายแน่น… อารมณ์เย็นลงแล้ว 
โซดาเผลอสบตากับเบียร์โดยไม่ได้ตั้งใจ ความสับสนฉายชัดในแววตาเบียร์ โซดาไม่กล้ามองดวงตาคู่นั้นนานกว่านี้ …ขาเล็กก้าวออกจากห้อง
หนีด้วยดวงตาคู่นั้นทันที
“โซดา!” สปายร้องลั่น วิ่งตามโซดา เบียร์ได้แต่มองตามโซดาจนลับสายตา … ทั้งที่อยากร้องเรียก อยากเดินตามไป อยากถามอะไรให้ชัดเจนกว่านี้ แต่เบียร์รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ  ไม่มีแม้แต่แรงเค้นเสียงออกมาเป็นคำพูด
เบียร์ยกมือสองข้ามกุมขมับ ก้มหน้า ฝ่ามือหนาของน้องชายวางลงบนไหล่ บีบเบาๆ
“ใจเย็นๆ”  น้ำแข็งบอกพี่ชาย เบียร์สูดลมหายใจลึกๆก่อนลุกออกไป  ไร้ถ้อยคำใดๆจากเบียร์   
ทางที่เบียร์เดินไป…คือคนละทางกับโซดา
“ยังไงวะเนี่ย…ตกลงเรื่องมันกำลังจะดีขึ้นหรือแย่ลง” ไกรครางเสียงเบา เงยหน้าพิงพนักโซฟา ถอนหายใจแรงๆ
“แล้วจะเอายังไงกับมันดี?” น้ำแข็งชี้ไปทางต้องที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่เงียบๆ
“มันเพิ่งหักหลังไอ้เพียวมา ถ้าจับมันส่งตำรวจ ไอ้เพียวประกันตัวมันไปฆ่าแน่” ไกรเอ่ยเสียงเครียด 
“แล้วเรื่องไอ้เพียวล่ะพี่ไกร”
“ไอ้เพียวมันอยู่เหนือกฎหมาย ถ้ากฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ ก็มีแต่ต้องจัดการมันแบบที่กูถนัด”
น้ำแข็งขมวดคิ้วอย่างไม่มั่นใจ ไกรเอ่ยต่อ
“ไว้ใจได้ ลูกน้องของกูมีทั้งคนที่ทำงานอยู่ในกฎหมายและนอกกฎหมาย  แค่จัดการไอ้เพียว ไม่น่าจะยากเกินไป”
“ผมไปด้วย” น้ำแข็งเอ่ยจริงจัง
“มึงอยู่ดูเด็กๆดีกว่า กูไม่มั่นใจเลยว่าไอ้เพียวมันจะหยุด  อย่าให้เด็กๆคลาดสายตามึงดีที่สุด”
“แล้วผมทำอะไรได้บ้าง?”
“กูขอแรงลูกน้องมึงสัก 8-9 คนก็พอ กูคงต้องวางแผนอะไรนิดหน่อย คนอย่างไอ้เพียวคงมีคนนับถือมันพอสมควร
ลูกน้องของมันอาจจะอยากแก้แค้นให้เจ้านาย ”
“ถ้าไอ้เบียร์มันอารมณ์ดีกว่านี้ ผมจะบอกเรื่องนี้ให้มันรู้”  น้ำแข็งเหลือบมองต้อง
“ส่วนไอ้ต้อง ให้มันเป็นลูกน้องของผมก็ได้”   ไกรนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกมา
“ถ้าอย่างนั้นให้มันเป็นลูกน้องกูก่อน  จนกว่าจะจัดการไอ้เพียวได้  ลำพังมึงดูสปายกับโซดาก็หนักพอแรงแล้ว
อย่าเอามันไปเป็นภาระเพิ่มเลย” น้ำแข็งรับคำ ไกรถอนหายใจเบาๆ
“สรุปคือวันนี้กูพามันมาพูด” ไกรหัวเราะขำ ทั้งๆที่เขารับมันเป็นลูกน้องเลยก็ได้ไม่ต้องพามันมา 
แต่เพราะมันอยากคุยกับโซดาและสปาย ไกรจึงยอมพามันมา เผื่อจะตัดสินใจทำอะไรได้ง่ายขึ้น
แต่ดูเหมือนว่าเขาต้องพามันกลับไปเฉยๆเหมือนเดิม
“แต่เราก็ได้รู้อะไรที่ไม่เคยรู้…” น้ำแข็งพูด ไกรพยักหน้าเห็นด้วย
“กูพามันกลับเลยแล้วกัน มันคงไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ มึงดูเด็กๆแล้วก็พี่ชายมึงด้วยนะ” 
น้ำแข็งขอบคุณไกรที่ให้ความช่วยเหลือ ไกรล่ำลาไม่กี่ประโยคก็เดินออกจากบ้านไป มีต้องถูกคุมตัวตามไปติดๆ
น้ำแข็งถอนหายใจยาวๆ …หวังว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น


ห้องทานอาหารในมื้อเย็นเต็มไปด้วยความตึงเครียด โซดาไม่มาทานข้าว เบียร์มาทานข้าวก็จริงแต่ตักข้าวเข้าปากแทบนับเม็ดได้ 
เบียร์และโซดาไม่ได้ทะเลาะกันแต่ทั้งคู่ไม่ยอมคุยกัน  น้ำแข็งและสปายได้แต่มองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก
ไม่คิดว่าสถานการณ์จะตึงเครียดขนาดนี้ 
หลังมื้อเย็น น้ำแข็งตั้งใจจะคุยกับเบียร์ อย่างน้อยให้ไอ้เบียร์มันพูดอะไรบ้าง  ขณะกำลังเดินหาตัวพี่ชาย
ร่างเล็กของสปายเข้ามาดักหน้าน้ำแข็งไว้เสียก่อน
“ผม…ผมไม่ชอบบรรยากาศอึมครึมแบบนี้เลย” สปายยู่หน้าเล็กน้อย น้ำแข็งถอนใจเบาๆ อมยิ้มเล็กๆ…
เขาเองก็ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน
“โซดาไม่กล้าสู้หน้าคุณเบียร์” สปายเอ่ยเสียงเบา นั่งลงบนโซฟา น้ำแข็งตามไปนั่งข้างๆ
“ไอ้เบียร์ไม่ยอมพูดอะไรเลย” และนั่นยิ่งทำให้น้ำแข็งทำอะไรไม่ถูกไปใหญ่ น้ำแข็งรู้ว่าถ้าพี่ชายโกรธหรือโมโหจะมีอาการแบบนี้ มันจะไม่ยอมพูดกับใครจนกว่ามันทนไม่ไหวจริงๆมันถึงจะพูด น้ำแข็งได้แต่รอให้พี่ชายพูดอะไรออกมาบ้าง
“ไม่ใช่ผมไม่รู้นะว่าคุณเบียร์คิดยังไงกับโซดา และโซดาก็คงรู้มันถึงไม่กล้าสู้หน้าคุณเบียร์แบบนี้” สปายถอนหายใจเบาๆ  น้ำแข็งนิ่งคิดสักพัก
“เอาอย่างนี้ ให้โซดาไปนอนห้องไอ้เบียร์ พี่จะกลับไปนอนกับเรา” น้ำแข็งเอ่ยจริงจัง…
“จะไม่ทะเลาะกันเหรอ?” สปายมีสีหน้าลังเล
“ต้องลองดูก่อน ให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เอาแต่หนีหน้ากันอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้คุยกันสักที” สปายพยักหน้าเห็นด้วย
น้ำแข็งถามหาตัวโซดา สปายอาสาไปตามโซดามา น้ำแข็งบอกโซดาเรื่องห้องนอนและเป็นอย่างที่น้ำแข็งคิด โซดาค้านท่าเดียว
“ผมนอนโซฟาตรงนี้ก็ได้ครับ”โซดาเอ่ยเสียงอ่อน ยิ้มแหยให้น้ำแข็ง
“คุณน้ำแข็งให้นอนที่ไหนก็นอนเถอะนะ…นะโซดานะ” สปายอ้อน  “ทั้งคุณน้ำแข็ง คุณเบียร์ ก็ช่วยพวกเรามาเยอะ
เชื่อฟังคุณน้ำแข็งเป็นการตอบแทนดีกว่าเนอะ”
“แต่นั่นห้องคุณเบียร์นะ  เกรงใจเจ้าของห้องเขา”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า” น้ำแข็งเอ่ยพลางยิ้มอ่อนโยนให้
โซดารู้สึกไม่สู้ดีนัก ถ้าต้องไปนอนห้องคุณเบียร์…คุณเบียร์จะมานอนด้วยไหม…โซดาไม่พร้อมเผชิญหน้ากับคุณเบียร์…
ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนก็ตาม
พลันร่างสูงของคนที่โซดากำลังหนีหน้าปรากฏสู่สายตา โซดากำลังจะหันหลังหนี แต่สปายตามมาขวางไว้ก่อน
โซดาขมวดคิ้วเล็กๆ  น้ำแข็งเดินตรงเข้าไปหาพี่ชาย
“กูรู้ว่ามึงได้ยินหมดแล้ว” 
เบียร์สบตาคนเป็นน้อง…จุดยิ้มที่มุมปาก  มีครั้งไหนบ้างนะที่ไอ้น้ำแข็งจะไม่รู้ทันเขา…
“ไปสิ” น้ำแข็งบุ้ยปากไปทางโซดาที่สปายกำลังจะรั้งไว้ไม่ได้แล้ว
เบียร์เดินผ่านน้ำแข็งตรงไปยังโซดาทันที ฉวยข้อมือเล็กกำแน่น จูงมือโซดาให้เดินตาม
โซดาไม่ขัดขืนแต่ก็ไม่ยอมเดินตามดีๆ  เบียร์ต้องออกแรงเบาๆเพื่อฉุดให้โซดาเดินไปด้วยกัน
น้ำแข็งและสปายได้แต่มองตามเงียบๆ
 “มันจะได้ผลจริงๆใช่ไหม?” สปายพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง
“รอดูพรุ่งนี้เช้า” น้ำแข็งสบตาสปาย วาดแขนโอบไหล่เล็ก รั้งตัวสปายไปยังห้องนอนตัวเอง


บรรยากาศอึมครึมแผ่กระจายทั่วห้องนอนกว้าง โซดายืนนิ่งอยู่กลางห้อง เบียร์นั่งนิ่งที่ปลายเตียง
 ความเงียบปกคลุมคนทั้งคู่จนกระทั่งเบียร์ทนไม่ไหว
“ทำไมเธอต้องหนีฉัน?”
“คุณคงรังเกียจผมแล้วใช่ไหม?” โซดาสวนกลับทันทีที่เบียร์จบประโยค เบียร์ถอนหายใจแรงๆ
“ผมมันสกปรก ผมมันคนไม่ดี คุณเบียร์คงรังเกียจที่ช่วยเหลือคนอย่างผม” โซดาเอ่ยเสียงสั่น
ความละอายอัดแน่นเต็มอกมาตั้งแต่กลางวัน คุณเบียร์ช่วยเขาทั้งที่เขาเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด…
คุณเบียร์จะไม่รังเกียจได้ยังไง
“โซดา…ทำไมถึงคิดเองเออเองแบบนี้” เบียร์เดินเข้าไปหาโซดา ถอนหายใจแรงๆก่อนเอ่ยต่อ
“ฉันยอมรับว่าฉันผิดหวังในตัวเธอ ผิดหวังมากด้วย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องในอดีต เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว” โซดาเม้มปากแน่น 
ก้มหน้าหลบตาเบียร์
“คนเราใช้ชีวิตในปัจจุบัน ไม่ใช่ในอดีต อดีตอันเลวร้ายเป็นบทเรียนให้เราได้แต่ถ้ายึดติดกับมันมากเกินไป มันมีแต่จะทำร้ายตัวเราในปัจจุบัน”
โซดาเงียบ เบียร์จึงเอ่ยต่อ
“ฉันผิดหวังในตัวเธอก็จริง แต่ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันเองก็ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่หลายคนคาดหวังเหมือนกัน ถ้าเธอบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี
ฉันเองก็คงไม่ต่างกัน” โซดาสบตาเบียร์ ไร้คำตอบโต้ใดๆ
“เธอเคยขายตัว ฉันเองก็เคยซื้อบริการแบบนั้นบ่อยๆ… เห็นไหม เราไม่ต่างกันเลย” เบียร์พูดออกมาง่ายๆเหมือนพูดเรื่องดิน ฟ้า อากาศทั่วไป
โซดานิ่งเงียบ น้ำใสคลอหน่วยตา
“คุณเบียร์…” ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมาทำไม  “ทำไมคุณเบียร์เป็นคนแบบนี้…” เสียงร้องไห้โฮดังลั่นห้อง 
เบียร์รั้งตัวโซดาเข้ามากอดแนบอก
“ฉันขอโทษ…แต่ฉันป้องกันทุกครั้งนะ ตอนนี้ฉันเลิกซื้อบริการแบบนั้นแล้วด้วย” โซดาส่ายหน้ากับแผ่นอกกว้าง
“ไม่ใช่เรื่องนั้น… ทำไมคุณเบียร์ถึงเป็นคนดีแบบนี้” โซดาสะอื้น
“ประชดหรือเปล่าเนี่ย?” เบียร์กลั้วหัวเราะ โซดาส่ายหน้าแรงๆ
“ผมขอโทษ…” โซดาเอ่ยกับแผ่นอกกว้าง
“ขอโทษทำไม? หืม?”
“ผมขอโทษที่เคยทำตัวไม่ดี…”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอโทษเธอเหมือนกันที่ฉันเคยทำตัวไม่ดี…”
โซดาปล่อยโฮออกมาอีกชุดใหญ่ เบียร์ทั้งตกใจ ทั้งเห็นใจ โซดาร้องไห้จนเบียร์กลัวว่าพรุ่งนี้ตาใสๆคู่นี้คงบวมเป่งแน่ๆ
“อดีตไม่ดีไม่ต้องไปจำมันหรอกนะ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า…อยู่กับฉัน” เบียร์ลูบเรือนผมนุ่มของคนในอ้อมกอด โซดาได้ยินสิ่งที่เบียร์พูดชัดเจนและนั่นยิ่งทำให้โซดากักน้ำตาไว้ไม่อยู่ ได้ปล่อยน้ำตารินไหลเปื้อนอกเสื้อของร่างสูง…หยดแล้วหยดเล่า
เบียร์ต้องปลอบโซดาครู่ใหญ่กว่าโซดาจะสงบลง เบียร์ให้โซดาอาบน้ำก่อนพาโซดาเข้านอน  รอจนกระทั่งแน่ใจว่าโซดาหลับแล้วจึงไปอาบน้ำบ้าง เบียร์มีน้องก็จริง… แต่เบียร์ไม่เคยทำแบบนี้กับน้องหรอก… แน่ล่ะ น้องเป็นผู้ชายแถมยังห่างกันไม่กี่ปี 
คงขนลุกน่าดูถ้าไอ้น้ำแข็งงอแงแล้วต้องพามันไปอาบน้ำ พามันเข้านอน
หลังจากเบียร์อาบน้ำเสร็จ เขารีบพาตัวเองขึ้นเตียง สอดตัวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับโซดา…
อ้อมแขนหนาวาดผ่านเอวบาง โอบเอวเล็กๆนั้นไว้  ใบหน้าคมโน้มแนบริมฝีปากกับหน้าผากมน 
ไม่ว่าใครจะมองโซดายังไง…สำหรับเบียร์แล้ว โซดาคือเด็กไร้เดียงสา โซดายังเด็กมาก เด็กทั้งคำพูดและการกระทำ
ยิ่งโซดาเจอเรื่องแย่ๆทั้งที่อายุยังน้อย ยิ่งต้องดูแลเอาใจใส่มากๆ 
เด็กที่ผ่านประสบการณ์เลวร้ายด้วยตัวเอง เขาจะมีความคิด ความรู้สึกที่โตขึ้นก็จริง หากแต่เขาก็ยังต้องการที่พึ่ง ต้องการการดูแล การเอาใจใส่
แม้จะให้เงินเขามากมายเพียงใดก็ไม่สามารถทดแทนกันได้
ฉันจะดูแลเธอเอง…
ถ้าเธอต้องการความรัก…ความอบอุ่น ฉันพร้อมและยินดีมอบให้เธอเสมอ
ให้อย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้คนรักได้…
ฉันรักเธอนะโซดา



แค่ทำงานกลางคืน
[/i]








ง่า… เท่าที่เขียนมา รู้สึกว่าตอนนี้เครียดสุด T T เหมือนทุกอย่างมันมารวมอยู่ในตอนนี้ เขียนไปก็หนักอกไป เขียนจบตอนนี้แล้วก็โล่ง…นิดนึง(?)   แอมขอสปอยนิดนึงว่าหลังจากนี้ คุณเพียวแทบจะไม่มีบทแล้วล่ะค่ะ เย้!  ถ้าต้องเขียนฉากรบกับคุณเพียวอีก นิยายเรื่องนี้คงเป็นนิยายบู๊แน่ๆ 
แอมเชื่อมือพี่ไกรนะ พี่ไกรต้องจัดการคุณเพียวได้แน่ๆ! > <! (สปอยอะไร ไม่มี๊)

มีทีมปั่นวิวด้วย > < น่ารักจัง <3  :mew3:

ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ ขัดอารมณ์  ไม่สมเหตุสมผล บอกกันเข้ามาได้นะคะ ^^  แอมยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ ^^ ช่วยแอมหน่อยนะ~

เจอกันตอนต่อไปนะคะ ^^


ปล. คิดถึงทุกคนนะคะ ^///////^

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 07-08-2015 05:45:04
เหมือนจะเรียบร้อยไปแล้วคู่นึง(แบบกลายๆ)
พี่เบียร์เป็นคนดีจังน้าาาาาาา
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 07-08-2015 08:56:47
เย้ เข้าใจกันแล้ว  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: tawanna ที่ 07-08-2015 08:59:21
น่าสงสารคงต้องใช้เวลาเยียวยากันอีกนานนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-08-2015 09:06:30
 :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-08-2015 13:02:21
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 07-08-2015 17:22:27
เหมือนยกภูเขาออกจากอก
เพราะกลัวโซดาจะเกลียดตัวเอง
ต่อไปชีวิตของโซดาคงดีขึ้นเรื่อยๆ
และคิดว่าคงจะได้เรียนหนังสือด้วยแน่ๆ
ส่วนสปายก็คงจะจิตใจดีขึ้น เพราะได้อยู่
ในที่ที่ปลอดภัย และน้ำแข็งก็สามารถดูแลได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 07-08-2015 17:47:45
มาสปอยแล้วอย่าหายนานอีกนะคะคุณแอม
เอ๊ะคุณไกรกะเพียวนี่เรื่องใหม่ใช่มั้ย :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 07-08-2015 18:22:28
คุณเบียร์คนดีของน้องโซดา ดีใจที่ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: goldentime ที่ 07-08-2015 20:07:55
สุดท้ายก็เข้าใจกันซักทีนะ  :jul3:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 07-08-2015 22:29:08
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 23 สารภาพ (ุ07/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 08-08-2015 20:05:16
โซดาโชคดีที่มีเบียร์
สปายก็โชคดีที่มีน้ำแข็ง
 o13
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 16-08-2015 00:25:56
Chapter  24

สปายกระเตงตะกร้าผ้าเดินออกจากห้องนอนของน้ำแข็งในตอนเช้า
ยังไม่ทันก้าวลงบันได หญิงสาวในชุดผ้ากันเปื้อนก็ปราดเข้ามาแย่งตะกร้าผ้าในมือ
“คุณหนูจะทำอะไรคะ?” น้ำเสียงตกใจ ยื้อตะกร้าผ้ามาถือเอง
“ผม….จะเอาเสื้อผ้าไปซักครับ”
“ทำไมไม่บอกพี่นุ่นคะ? พี่นุ่นบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำเองเดี๋ยวพี่นุ่นทำให้ค่ะ พี่นุ่นยังไม่อยากตกงานนะคะ…”
น้ำเสียงหญิงสาวติดเง้างอน สปายถอนหายใจเบาๆ … มันก็ไม่ได้ลำบากขนาดที่ว่าเขาทำเองไม่ได้สักหน่อย…
“แต่ว่า…แค่ซักผ้า ผมทำเองได้ครับ”
“มันเป็นงานของพี่นุ่นนะคะ คุณหนูแย่งงานพี่นุ่นแบบนี้แล้วพี่นุ่นจะทำอะไรล่ะคะ” หญิงสาวยิ้มอ่อนโยน เธอกระเตงตะกร้าผ้าเดินจากไป
สปายมองตามหลังหญิงสาวก่อนตัดสินเดินลงบันไดตรงไปยังห้องครัว  สปายได้ยินเสียงคนคุยกันเล็ดลอดออกมา
ยังไม่ทันก้าวเข้าไป ร่างของเพื่อนสนิทเดินสวนออกมาก่อน สปายชะงัก โซดายิ้มแหย….
ดูเหมือนว่าห้องครัวก็ไม่ใช่ที่ๆพวกเขาจะเข้าไปได้ง่ายๆเหมือนกันสินะ
ทั้งสองคนเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นอย่างไม่มีที่ไป ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
สปายไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่บ้านหลังนี้มากี่วันแล้ว อยู่โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นประโยชน์ให้เจ้าของบ้านอีกต่างหาก
สปายเคยช่วยพี่นุ่นกวาดบ้านแต่กลับถูกห้ามพร้อมถูกกำชับว่าห้ามสปายทำงานบ้านอีก เขารู้สึกขัดใจมากๆ
จะให้อยู่เฉยๆโดยที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก
โซดาเองก็ไม่ต่างกัน รายนั้นถูกคุณเบียร์ห้ามไม่ให้ทำงานหลายครั้งหลายคราแต่โซดาก็ยังแอบไปปลูกต้นไม้ รดน้ำ พรวนดินอยู่ร่ำไป
พี่ก้องคนสวนต้องคอยห้ามโซดาทุกครั้ง สปายนึกไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าคุณเบียร์รู้จะเป็นยังไง แต่โซดาก็ไม่มีทีท่าเกรงกลัวคำสั่งของคุณเบียร์เลย จะว่าไป…หลังจากคืนนั้นที่คุณเบียร์กับโซดาปรับความเข้าใจกันได้  โซดาก็ไม่เกรงกลัวคุณเบียร์เท่าเมื่อก่อนเลย  ทั้งยังดูผ่อนคลายมากขึ้น
เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น อาจเป็นเพราะโซดายกปัญหาหนักอกออกไปจากตัวได้แล้วล่ะมั้งทำให้โซดาผ่อนคลายเช่นนี้
 “ของว่างค่ะ” เสียงหญิงสาวดังขึ้นพร้อมวางเค้กช็อคโกแลต 2 ชิ้น และน้ำแอ๊ปเปิ้ล 2 แก้ว บนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าเด็กๆทั้งสองคน
“ขอบคุณครับ” หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนรับคำขอบคุณก่อนหันหลังเดินจากไป
สปายมองเค้ก 2 ชิ้น กับน้ำแอ๊ปเปิ้ล 2 แก้วตรงหน้า… ดูเหมือนว่านี่จะเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่สามารถทำได้ นั่นก็คือ…กิน
สปายตักเค้กช็อคโกแลตเข้าปาก เศษขนมปังที่ติดหน้าเค้กบางส่วนหล่นลงบนเสื้อ สปายก้มมองคราบช็อคโกแลตบนเสื้อตัวเอง…
เสื้อที่คุณน้ำแข็งซื้อให้…  คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจ… มีอะไรที่เป็นของเขาบ้างนะ…เขาไม่มีเงิน ไม่มีเสื้อผ้า ไม่มีของใช้ใดๆที่เป็นของตัวเอง
ทุกอย่างที่สปายใช้อยู่ตอนนี้คือของคุณน้ำแข็ง แม้ว่าคุณน้ำแข็งจะบอกว่าซื้อให้แต่ยังไงมันก็คือเงินของคุณน้ำแข็ง
สปายอยากได้ของของตัวเองคืน ของที่อยู่ที่คอนโดของคุณน้ำแข็ง ทั้งหนังสือเรียน กระเป๋า เสื้อผ้าและตุ๊กตา
ทุกวันนี้เขารบกวนคุณน้ำแข็งมากเกินไปแล้ว…ใจหนึ่งสปายก็อยากกลับไปเอาข้าวของของตัวเองออกมาจากที่นั่น
ทว่าอีกใจก็ไม่กล้ากลับไปเพราะกลัวเผชิญหน้ากับไอ้เพียว 
“เราไปหาห้องเช่าใหม่กันดีกว่าไหม?” เสียงโซดาดึงสปายให้หลุดจากความคิดตัวเอง
“เกรงใจคุณเบียร์กับคุณน้ำแข็ง” โซดาเอ่ยต่อ  สปายพยักหน้าเห็นด้วย โซดาพูดในสิ่งที่สปายกำลังคิดพอดี
“ฉันขาดเรียนนานเกินไปแล้วด้วย…” สปายไม่แน่ใจว่าหายไปเกือบเดือนแบบนี้จะยังคงสภาพนักเรียนทุนได้อยู่หรือเปล่า…
หวั่นใจว่าจะได้รับจดหมายพักการเรียนหรือจดหมายไล่ออกเมื่อไปถึงโรงเรียน
“คุยอะไรกันอยู่ ดูเครียดเชียว” โซดาและสปายหันขวับ เบียร์ส่งยิ้มให้ เดินมานั่งข้างโซดา
“ว่าไงครับ? หืม?” เบียร์ถามย้ำ  โซดาขบริมฝีปากล่าง  สปายก้มหน้าหลบสายตา
“คุณเบียร์ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ?”  โซดาถามเบี่ยงเบนความสนใจ     เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้คุณเบียร์หอบงานมากมายมาทำที่บ้าน
เอกสารที่คุณเบียร์ต้องดู รายงานต่างๆที่ต้องตรวจเช็ค นัดหมายสำคัญที่ต้องทบทวนและอีกมากมายที่โซดาแอบเห็นบนโต๊ะทำงานคุณเบียร์
ตอนที่โซดาเดินผ่าน โซดาไม่รู้ว่าท่ามกลางเอกสารเหล่านั้นมีบางชุดเป็นเรื่องของเพียวที่เบียร์ได้รับมาจากไกร
“อืม…จริงๆก็ยังไม่เสร็จดีนะ ฉันว่าจะลงมาดื่มกาแฟน่ะ” โซดาพยักหน้ารับรู้ 
“ถ้าอย่างนั้น ผมไปชงกาแฟให้นะครับ”
“ดีเหมือนกัน  ขอบใจนะ”
เมื่อโซดาลุกออกไป สปายจึงขอตัวลุกออกไปบ้าง  ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของเบียร์กับโซดา
สปายเดินเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมาถึงสระว่ายน้ำหลังบ้าน แสงสีทองกระทบพื้นน้ำ สายน้ำกระเพื่อมตามแรงลมที่พัดผ่าน
สปายเดินไปนั่งใต้ร่มไม้ใหญ่  เหม่อมองไปยังฝั่งตรงข้ามของสระ.. บรรยากาศเงียบสงบเอื้อให้สปายปล่อยความคิดตัวเองล่องลอยไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ?” เสียงที่ดังขึ้นไม่ไกลทำเอาสปายสะดุ้ง  น้ำแข็งเดินมานั่งข้างๆ  สปายไม่เอ่ยอะไร ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่ น้ำแข็งเองก็ไม่อยากพูดอะไรขัดบรรยากาศแห่งความสงบนี้
“คุณน้ำแข็ง…คือว่า…” สปายเม้มปาก สบตาคนข้างๆ
“คือผม…” สปายอ้ำอึ้ง
“มีอะไรหรือเปล่า?” น้ำแข็งถามเสียงอ่อนโยน
“คือ…” สปายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนออกมายาวๆ
“ผมคิดว่า…ผมขาดเรียนมานานเกินไป ผมต้องกลับไปเรียนต่อแล้ว ผมรบกวนคุณน้ำแข็งมามากแล้วด้วย ผมตั้งใจจะออกไปหาห้องเช่าข้างนอกอยู่ ผมขอบคุณคุณน้ำแข็งนะครับสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง” น้ำแข็งไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองขมวดคิ้วแน่นเรื่อยๆตามสิ่งที่ได้ยินจากปากสปาย
“พี่ไม่อนุญาต”
“คุณน้ำแข็ง..” สปายคราง
“พี่ไม่ให้สปายไปไหนทั้งนั้น ทำไมถึงชอบคิดว่ารบกวนนะทั้งๆที่มันไม่ใช่การรบกวนอะไรเลย พี่เต็มใจให้สปายอยู่ที่นี่”
“แต่ผมเกรงใจ…”
น้ำแข็งถอนหายใจ
“สปาย…เพราะความเกรงใจไม่ใช่เหรอ เรื่องถึงเป็นแบบนี้”
สปายเงียบ น้ำแข็งเอ่ยต่อ
“สปายปฏิเสธความช่วยเหลือของพี่มาตลอด ตั้งแต่พี่รู้จักเรามา พี่ได้ยินแต่คำว่า ไม่เป็นไรครับ ไม่ดีกว่าครับ ไม่ครับ
พี่อยากให้สปายเปิดใจรับการดูแลจากพี่บ้าง เลิกคิดเรื่องรวบกวนพี่สักที พี่ทำทุกอย่างเพราะพี่เป็นห่วงสปายนะ”
“แต่คุณน้ำแข็ง…”
“อย่างตอนนั้น สปายกับโซดาคงไม่ต้องเจอไอ้เพียว ถ้ายอมอยู่บ้านพี่ตั้งแต่แรก…” สปายยู่หน้า… คุณน้ำแข็งพูดเหมือนสปายผิด
“แต่คุณน้ำแข็งเป็นคนเลือกคอนโดเองนะครับ” น้ำแข็งชะงัก หน้าเสียเล็กน้อย
“แต่ถ้าสปายตกลงตั้งแต่แรก พี่ก็ไม่ต้องหาคอนโดให้แล้วสปายก็จะไม่ได้เจอไอ้เพียว ที่พี่จะบอกก็คือ พี่อยากให้สปายเลิกเกรงใจพี่
พี่ทำเพราะพี่อยากช่วยสปายจริงๆ”
“แต่ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี…”
น้ำแข็งโอบไหล่สปาย รั้งให้คนตัวเล็กเอนซบอ้อมกอดอุ่น
“พี่คงโกรธตัวเองจนวันตาย ถ้าพี่ปล่อยให้สปายหายตัวไปอีก พี่ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว พี่กลัว…”
“คุณน้ำแข็ง…”
“พี่จำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี พี่ไม่อยากรู้สึกอย่างนั้นอีก พี่ไม่ยอมให้สปายอยู่ห่างสายตาอีกแล้ว”
สปายเม้มริมฝีปากแน่น มือเล็กค่อยๆยกขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างก่อนเปลี่ยนเป็นกอดกระชับแน่น  ทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบ
สปายค่อยๆดันตัวน้ำแข็งออก เงยหน้าสบตาร่างสูง
“แต่ผมอยู่เฉยๆอย่างนี้ไม่ได้จริงๆนะครับ ผมอยากทำอะไรบ้าง อย่างน้อยก็กลับไปเรียน”
น้ำแข็งส่ายหน้า
“ยังไม่ใช่ตอนนี้  พี่ไม่ให้สปายไปไหนทั้งนั้นแม้แต่โรงเรียน และพี่ไม่เสี่ยงจ้างครูมาสอนที่บ้านด้วย เวลาแบบนี้เรายังไว้ใจใครไม่ได้
ไอ้เพียวยังลอยนวลอยู่  รอจนกระทั่งแน่ใจว่าจัดการไอ้เพียวได้ก่อนพี่ถึงจะยอมให้สปายไปโรงเรียน”
สปายยู่หน้า
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ พี่อยากให้สปายยิ้มมากกว่านะ” น้ำแข็งยิ้มอ่อนโยน มือหนาลูบไล้หลังมือเล็กแผ่วเบา  ได้รับรอยยิ้มน่ารักส่งตอบกลับมา… สปายสบตาน้ำแข็งนิ่ง
“คุณน้ำแข็ง…ผมอยากกลับไปเก็บของที่คอนโด” สปายเอ่ยเสียงเบา
“ไม่ต้องกลับไปเก็บหรอก ปล่อยให้มันเป็นขยะความทรงจำเถอะ ทิ้งมันไปพร้อมๆกับไอ้คอนโดเฮงซวยนั่น ห้องนั้นพี่ก็กำลังจะปล่อยทิ้งพอดี”
“ไม่ได้นะครับ ผมต้องกลับไปเก็บของ ของของผม ทั้งเสื้อผ้า ของใช้ หนังสือเรียน แล้วก็…ตุ๊กตา” สปายสบตาน้ำแข็ง ใบหน้าใสรวดร้าว
น้ำแข็งคิ้วกระตุก
“ของพวกนั้นซื้อใหม่ก็ได้ เดี๋ยวพี่ซื้อให้”  สปายส่ายหน้าทันที
“ไม่ได้ … มันไม่เหมือนกัน ยังไงก็ซื้อใหม่ไม่ได้ ผมอยากได้คืน ผมอยากได้ของของผมคืน ผมอยากได้ตุ๊กตาคืน…”
ตุ๊กตาตัวนั้น…ที่เป็นดั่งตัวแทนของพ่อและแม่
“แค่ตุ๊กตาตัวเดียวเองสปาย..” น้ำแข็งขมวดคิ้วฉับ ไม่พอใจ  ทำไมสปายต้องพูดย้ำถึงตุ๊กตาขนาดนั้น โตขนาดนี้แล้วยังติดตุ๊กตาเป็นเด็กๆไปได้
“แต่มันสำคัญสำหรับผม…”
น้ำแข็งชะงัก ชาไปทั้งร่าง…
“ใครซื้อให้ล่ะ?” น้ำแข็งไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงตัวเองแข็งกร้าวจนสปายตกใจ
“พ่อกับแม่….”
สปายตอบเสียงเบาแต่น้ำแข็งได้ยินชัดเจน
“พ่อกับแม่ผมซื้อให้ อันที่จริงผมไม่แน่ใจ…ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ซื้อให้หรือเปล่า อาจจะเป็นใครก็ได้ที่ให้ผม แต่ตั้งแต่จำความได้
ผมก็มีตุ๊กตาตัวนั้นเป็นเพื่อนมาตลอด มันคือตัวแทนของพ่อกับแม่”  สปายพูดทั้งที่กำลังเหม่อมองนกกระจาบบินโฉบไปมา 
ความรู้สึกผิดกระจายทั่วร่างน้ำแข็ง ชั่ววูบหนึ่งเขาเกือบหลุดปากไปว่า ‘ผู้ชายคนไหนซื้อให้?’ ดีที่ยั้งคิดได้ก่อน….น้ำแข็งถอนใจพรู จะว่าไป…
คลับคล้ายคลับคลาว่าเขาเคยเห็นสปายถือตุ๊กตาสิงโต Lion King และดูเหมือนว่าจะเป็นตุ๊กตาที่สปายพกไปไหนมาไหนด้วยตลอด…
คงเป็นตุ๊กตาตัวนั้นสินะ
น้ำแข็งเห็นสปายนิ่งไปแล้วเริ่มใจไม่ดี  มือหนาโอบศีรษะคนข้างๆซุกอกกว้างของตัวเองแน่น
“เดี๋ยวพี่ให้คนไปเก็บของมาให้…พี่ไม่อยากให้สปายออกไปเอง พี่ไม่ได้ตั้งใจจะขังสปายแต่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ปลอดภัยกับสปายเลย
พี่เป็นห่วงสปายนะครับ” ร่างสูงประทับริมฝีปากกับหน้าผากมน…ไม่นานน้ำแข็งก็รู้สึกถึงแรงรัดที่ราวเอว… ท่อนแขนเรียวเล็กโอบกอดน้ำแข็งไว้
ร่างเล็กพึมพำเสียงเบา
“ขอบคุณครับ…พี่น้ำแข็ง”



ภายในวันนั้น น้ำแข็งรีบคุยกับพี่ชายเรื่องที่จะให้คนไปขนของของน้องๆจากคอนโดและเรื่องพาน้องๆไปซื้อของใช้ใหม่
เบียร์ไม่ขัดความตั้งใจของน้ำแข็งเพราะเบียร์เองก็เพิ่งคุยกับโซดาในเรื่องเดียวกันกับที่น้ำแข็งคุยกับสปาย
เบียร์ยอมให้น้องๆขนของเก่ามาที่นี่แต่ไม่ยอมให้น้องๆออกไปอยู่กันเองแน่ๆ
“ไปซื้อของกันเถอะ” น้ำแข็งเดินมาหาโซดาและสปายที่นั่งเล่นกันอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“ซื้ออะไรเหรอครับ?” สปายถาม
“ของใช้ เสื้อผ้า อืม….อยากได้อะไรล่ะ?”
“พวกผมไม่มีเงินหรอกครับคุณน้ำแข็ง” โซดาเอ่ยเสียงเบา
“มาเถอะน่า เบียร์สตาร์ทรถรอแล้ว” น้ำแข็งชี้ไปยังรถยนต์สี่ประตูสีดำคันงามที่ติดเครื่องรออยู่
“เร็วเข้า” น้ำแข็งเอ่ยเร่งพลางเดินนำ สปายและโซดายอมตามไป
…ยอมตามไปแต่ก็ใช่ว่าจะยอมเลือกซื้อของง่ายๆ เบียร์และน้ำแข็งแทบกุมขมับ น้องยอมเดินตามพวกเขาเข้าห้างหรูใจกลางเมือง
แต่น้องไม่ยอมรับเสื้อผ้าสักตัวที่พวกเขาซื้อให้ ทั้งๆที่พวกเขาอยากให้น้องๆเลือกสิ่งที่ชอบด้วยตัวเองแต่น้องๆไม่ยอมเลือกเลยสักตัว
จนพวกเขาต้องเลือกให้ การยอมรับการดูแลจากคนอื่นมันลำบากขนาดไหนกันนะ ทำไมน้องๆถึงเอาแต่ปฏิเสธพวกเขาแบบนี้
ทั้งที่พวกเขาหวังดีแท้ๆ…โถ่
น้ำแข็งตกลงกับเบียร์ว่าจะจับโซดาและสปายแยกกัน บางทีอาจจะทำให้ซื้อของได้ง่ายขึ้นและก็เป็นอย่างที่สองพี่น้องคิด
เมื่อน้องๆอยู่คนเดียวดูเชื่อฟังพวกเขาขึ้นเยอะเลย
“เสื้อผ้าได้แล้ว ของใช้ได้แล้ว เหมือนขาดอะไรไปนะ” น้ำแข็งพึมพำ มองถุงหิ้วในมือ สปายเงยหน้ามองร่างสูงอย่างทำอะไรไม่ถูก
ซื้อให้ก็แล้วยังจะแย่งไปถือเองอีก สปายพยายามแย่งมาถือเองแล้วแต่สู้แรงยื้อของน้ำแข็งไม่ได้จริงๆ
“จริงสิ! กระเป๋าไง… กระเป๋าสะพาย” น้ำแข็งยิ้มร่า
“คุณน้ำแข็งเอาไปใส่อะไรเหรอครับ? เผื่อผมจะช่วยดูให้…”
“พี่หมายถึงกระเป๋าสะพายของสปาย กระเป๋านักเรียนน่ะ”
“…แต่ใบเก่าก็ยังพอใช้ได้อยู่นะครับ”
“พอใช้ได้อะไรล่ะ ชุนจนเข็มหลงขนาดนั้น”
สุดท้ายสปายก็ได้กระเป๋าสะพายใบใหม่สมความตั้งใจของน้ำแข็ง
มื้อเย็นวันนั้นทุกคนตกลงกลับมาทานอาหารที่บ้าน โซดาเข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเอง เบียร์ไม่เอ่ยห้ามใดๆออกจะยินดีมากๆด้วยซ้ำ
ยินดีตั้งแต่รู้เหตุผลที่โซดาขอซื้อของสดกลับบ้าน
…โซดาบอกเบียร์ว่าอยากทำแกงจืดให้ทาน ชดเชยที่ครั้งหนึ่งเคยบอกเบียร์ว่าจะทำแกงจืดให้ทานแล้วยังไม่มีโอกาสได้ทำ
…เบียร์เพิ่งเข้าใจในตอนนี้เองว่าความรู้สึกของการได้รับการเอาใจใส่มันเป็นยังไง…

กลางดึกคืนนั้นเบียร์และน้ำแข็งได้รับข้อความสั้นๆจากไกร ข้อความที่ผู้รับได้อ่านแล้วต้องจุดยิ้มมุมปาก
‘จัดการไอ้เพียวได้แล้วนะ’
ข้อความสั้นๆที่ให้ความรู้สึกคล้ายว่าคนส่งต้องการบอกว่า ‘หลับฝันดีนะ’
…เชื่อแล้วล่ะว่าไม่มีอะไรที่เจ้าพ่ออย่างไกรทำไม่ได้


แค่ทำงานกลางคืน
[/i]


“อย่างนี้มันต้องฉลอง!”  เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นในเช้าวันเสาร์ ณ บ้านของสองพี่น้องเบียร์และน้ำแข็ง  น้ำแข็งที่ทานมื้อเช้าเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องทานอาหารมาหาต้นตอเจ้าของเสียงโหวกเหวกเหล่านั้น
“เอะอะโวยวายอะไรกัน? ไอ้เปรม ไอ้โอม” 
น้ำแข็งเห็นสิ่งที่เจ้าพวกนั้นหิ้วมาด้วยแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
“พวกมึงจะกินเหล้ากันแต่เช้าเลยเหรอวะ?!”  น้ำแข็งเอ็ดลั่น
“ไม่เมาหรอก จิบไปเรื่อยๆ ” โอมว่าพลางยักคิ้วให้ข้างหนึ่ง  น้ำแข็งส่ายหน้าหน่ายๆ…. เอากับพวกมันสิ
“ปล่อยพวกมันไปเถอะ หลายวันมานี่มันทั้งเครียด ทั้งจิตตก ให้มันได้ปลดปล่อยกับเขาบ้าง”  แมนตามมาสมทบ หิ้วของพะรุงพะรังเต็มสองมือ 
“สปาย โซดา พี่ซื้อขนมมาฝาก”  ยื่นขนมให้เด็กๆรับไปกันคนละ 2 ถุงหิ้วใหญ่ๆ น้ำเสียงหวานใสแย่งกันเอ่ยขอบคุณ
แมนเดินไปร่วมวงกับเปรมและโอม  น้ำแข็งและเบียร์ตามมาร่วมวงอย่างลังเล… จะกินเหล้ากันแต่เช้าอย่างนี้จริงๆเหรอวะ?
แม่บ้านยกแก้วพร้อมถังน้ำแข็งมาเสิร์ฟอย่างรู้หน้าที่ เปรมและโอมเอ่ยชื่นชมแม่บ้านที่ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี  เปรมไม่รอช้ารินน้ำสีทองใส่แก้ว
ยกขึ้นจิบอึกใหญ่
"ฮ้า~ ชื่นใจ” เปรมซี๊ดปากเบาๆ พอใจกับรสชาติของแอลกอฮอล์ในปาก
“มึงรู้ไหม  ตั้งแต่มีเรื่องไอ้เพียว กูเพิ่งได้ดื่มเหล้าอย่างสบายใจนี่ล่ะ” โอมว่าพลางเทน้ำสีทองใส่ปาก 
“พี่เบียร์ ไอ้น้ำแข็ง สักนิดนะ” แมนรินเหล้า 2 แก้ว ยื่นให้สองพี่น้องเจ้าของบ้าน
“ทำไมมึงรู้ข่าวกันเร็วจังวะ” น้ำแข็งถามแมน
“พี่ไกรส่งข้อความมาบอกกู กูเลยบอกไอ้เปรมกับไอ้โอม แล้วพวกมันก็เป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะ” 
น้ำแข็งขำเบาๆ  หันไปมองเปรมและโอมที่แทบจะนอนราบไปกับโซฟา
“กูขอบใจพวกมึงมากนะที่ดูร้านให้กู” น้ำแข็งว่าพลางเลื่อนจานกับแกล้มให้เพื่อนตัวเอง สองคนนั้นโบกมือกลับมาเป็นพัลวัน
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เองจิ๊บจ๊อยมาก แต่เอาจริงๆนะ …กูกลัวไอ้เพียวบุกมาที่ร้านมึงมาก แต่พอรู้ว่าจัดการมันได้แล้ว กูโคตรดีใจ” เปรมยิ้มร่า  สายตาเลยมองไปยังสปายและโซดาที่นั่งอยู่ข้างๆเบียร์และน้ำแข็ง  อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชวน
“เอาไหม? เดี๋ยวพี่รินให้” เปรมเอื้อมมือหยิบแก้วเปล่า 2 ใบ พร้อมๆกับที่เบียร์แย่งแก้วเปล่า  2 ใบนั้นไปจากมือเปรม
เบียร์ส่ายหน้าให้เปรม เป็นเชิงบอกว่าไม่อนุญาตให้เด็กๆดื่มเหล้า  เปรมได้แต่ยิ้มแหยให้พี่ใหญ่ของบ้าน
“ป่านนี้พระเอกของเรื่องนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ”  โอมพูดไม่ทันขาดคำ พระเอกของเรื่องที่โอมถามหาก็เดินเข้ามา
“ฉลองอะไรกันแต่เช้า?” ไกรมองคนที่นั่งล้อมวงกันอยู่  อ๋องที่เดินตามไกรเข้ามาถึงกับหลุดขำ
“ฉลองที่พี่จัดการไอ้เพียวได้แล้วยังไงล่ะครับ พี่ไกร พี่คือฮีโร่ของผมเลยนะ”  แววตาเป็นประกายของโอมทำเอาไกรขนลุก 
เปรมรินเหล้าใส่แก้วยื่นให้ไกรและอ๋องอย่างรู้หน้าที่
“พวกมึงกินเหล้ากันแต่เช้าเลยเหรอวะ?” ไกรถามอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่เมาหรอกพี่  จิบๆก็ได้” เปรมเอ่ยดังนั้นไกรและอ๋องจึงพากันจิบเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
“สุดยอดเลยว่ะไกร ขอบคุณมึงมากนะเว้ย” เบียร์บีบมือเพื่อนตัวเองแน่น  ชื่นชมจากใจจริง
“ไม่เป็นไร มันไม่เกินกำลังกูหรอก” เบียร์บีบมือเพื่อนตอบ
“ขอบคุณพี่ไกรมากนะครับ ขอบคุณจริงๆ” น้ำแข็งจับมือไกร เขย่าเบาๆอย่างชื่นชม  โซดาและสปายยกมือไหว้ขอบคุณไกรอย่างนอบน้อม 
เด็กๆทั้งสองคนรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“มึงทำยังไงกับพวกมันวะ?” เบียร์ถาม ไกรจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟัง
ไกรใช้อำนาจด้านมืดของตัวเองจัดการเก็บกวาดไอ้เพียวและลูกน้องตัวใหญ่ๆที่กฎหมายทำอะไรไม่ได้ เมื่อจัดการเจ้านายของมันได้
ลูกน้องตัวเล็กๆก็พากันขวัญเสีย ทำอะไรไม่ได้ ไกรใช้กฎหมายจัดการพวกมัน ธุรกิจของเพียวถูกตรวจค้นโดยละเอียดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ไกรทำให้ธุรกิจทุกชนิดของเพียว หายไปพร้อมกับเจ้าของของมัน ป้องกันพวกไม่หวังดีที่จะยึดธุรกิจไอ้เพียวแล้วรื้อฟื้นธุรกิจขึ้นมาใหม่
“สุดยอด” แมนครางเสียงเบา  อดชื่นชมไม่ได้จริงๆ
“พี่แม่งเท่ห์โคตร” เปรมปรบมือลั่น
“เก่งสุดๆเลยพี่ไกร” โอมปรบมือตาม
ไกรขำน้อยๆกับอาการของรุ่นน้อง 
เขาทำเรื่องพวกนี้จนเป็นเรื่องปกติ...การได้รับคำชมเหมือนว่าเขาทำเรื่องเหลือเชื่อแบบนี้ทำให้ไกรทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“ยังไงผมก็ต้องขอบคุณพี่ไกรมากๆจริงๆนะครับ”  น้ำแข็งสบตาไกร ไกรยิ้มรับ
“กูไม่รู้จะขอบคุณมึงยังไงจริงๆว่ะ” เบียร์ตบบ่าเพื่อน บีบเบาๆ
“ไม่ต้องเกรงใจเว้ย เพื่อนกันก็ต้องช่วยกัน อีกอย่าง เห็นเด็กๆปลอดภัยแบบนี้กูก็ดีใจ” ไกรว่าพลางเบนสายตาไปทางสปายและโซดา
“ขอบใจมึงด้วย อ๋อง” เบียร์ขอบคุณจากใจจริง
“กูไม่ได้ทำอะไรเท่าไรเลย” อ๋องยิ้มแกนๆ เขาทำได้แค่คอยตามข่าวจากไกรแล้วช่วยเท่าที่เขาจะทำเพื่อเพื่อนได้
“มึงช่วยโซดาไว้  อย่าบอกว่ามึงไม่ได้ทำอะไร ทุกคนสำคัญหมด ขอบคุณทุกคนมากๆ” เบียร์ไล่สายตามองทุกคนที่รายล้อมอยู่
“ขอบคุณมากๆนะครับ” เสียงใสสองเสียงเอ่ยขึ้นมา 
โซดาและสปายพนมมือไหว้ ก้มหน้าคางชิดอก  ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูที่ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ต้องยิ้มให้กับท่าทางน่ารักเช่นนี้
หมดห่วงซะทีนะเด็กๆ…


แค่ทำงานกลางคืน
[/i]




เขียนตอนนี้เสร็จแล้วรู้สึกโล่งขึ้นเยอะมากกกก ปลอดโปร่งโล่งสบาย~ พระนางจะได้หวานกันสักที! T T 
แอมกำลังคิดว่า… จะเขียน NC แบบให้มี NC นิดๆหรือจะเอาแบบตัดเข้าโคมไฟดี …  เคยเขียนฉาก SEXเมื่อนานมาแล้ว ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไง T T 

ครั้งนี้มาต่อนิยายได้เร็วขึ้นเพราะงอนน้องจองฮันคนสวย(นักร้องเกาหลีที่แอมติดอยู่) สวยอยู่ดีๆก็อยากหล่อขึ้นมาซะอย่างนั้น  ขัดใจ T T 
แต่ถึงจะพยายามหล่อแค่ไหนยังไงก็สวยอยู่ดี ฮี่ๆๆๆๆ



คิดถึงทุกคนนะคะ ^^

เจอกันตอนต่อไปค่ะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 16-08-2015 07:28:25
เด็กๆปลอดภัยแล้วสินะ เพราะงั้นนนน มาโฟกัสที่เรื่องความรักต่อดีกว่าาาาาาาาา ไม่ใช่ล่ะๆ ต่อจากนี้จะทำไงต่อคะเด็กๆ
รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 16-08-2015 08:15:23
 :3123:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-08-2015 08:43:41
 :mew1: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 16-08-2015 09:16:03
บรรยากาศกำลังดีเลย ส่วน NC เอาแบบจัดเต็มได้ไหมคะ แบบคนอ่านไม่ค่อยจะหื่น :laugh:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 16-08-2015 14:53:00
โล่งไปสักที สปายจะได้ไปโรงเรียนได้สักที
ขอให้สปายอย่าโดนตัดทุนเรียนเลยนะ
จะเรียนหรือทำอะไรก็จะได้เริ่มสักที
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 16-08-2015 18:49:08
สองพี่น้องคงนอนหลับสนิทแล้วสินะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-08-2015 19:06:23
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 24 ดูแล (ุ16/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minnin ที่ 16-08-2015 23:10:26
จะบอกว่าอ่านรวดเดียว
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 25-08-2015 23:32:37
Chapter  25

ตุ๊กตาสิงโตสีน้ำตาลขนาดกลางทอดตัวอ่อนในอ้อมแขนสปาย มือน้อยๆลูบขนนุ่มเบาๆ
แววตายินดีฉายชัดในดวงตาใส  นึกขอบคุณน้ำแข็งที่เอาตุ๊กตาตัวนี้มาให้ 
สปายเหลือบมองนาฬิกายุโรปเรือนโตที่ประดับอยู่บนฝาห้องของน้ำแข็ง
เมื่อรู้ตัวว่าใกล้สายแล้วจึงเก็บตุ๊กตาใส่กระเป๋านักเรียนใบใหม่ที่น้ำแข็งซื้อให้ 
คนตัวเล็กเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นหลัง ยังไม่ทันสอดแขนสะพายก็ถูกมือหนาของใครอีกคนฉวยกระเป๋าใบนั้นไปเสียก่อน
“คุณน้ำแข็ง!”  สปายสาวเท้าเร็วๆตามจังหวะเดินปกติของร่างสูง
น้ำแข็งเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ ได้ยินเสียงใสตะโกนไล่หลังมาไม่หยุด
“คุณน้ำแข็ง เอากระเป๋าของผมคืนมานะ! คุณจะเอาไปทำไมเล่า”
“พี่ถือให้ จะถือเองทำไมเล่า” น้ำแข็งล้อเลียน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนใบหน้าหล่อ
สปายย่นคิ้ว  สปายปราดเข้าไปแย่งกระเป๋าทันทีเมื่อน้ำแข็งเดินถึงชั้นล่างแล้ว
“ผมถือเองได้นะ เอามานี่” ร่างเล็กชูมือสุดแขน พยายามคว้ากระเป๋าของตัวเอง
น้ำแข็งก็เหลือร้าย ชูกระเป๋าเหนือศีรษะสปาย ไม่ให้คนตัวเล็กแย่งกระเป๋าไปได้ง่ายๆ
“แต่พี่อยากถือให้เรานี่  อย่าดื้อสิสปาย”
น้ำแข็งมองร่างเล็กที่ยืนหอบน้อยๆ  ใบหน้าใสยู่ยี่
“คุณไม่กลัวว่าผมจะทำอะไรเองไม่เป็นบ้างหรือไง”
น้ำแข็งส่งยิ้มอ่อนโยนให้
“สปายทำอย่างอื่นสิครับ”
ประโยคของน้ำแข็งไม่ได้ทำให้สปายมีสีหน้าดีขึ้นเท่าไรนัก
“มีอะไรที่ผมทำได้บ้างล่ะ อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรที่ผมทำได้เลย”
น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ  มือหนาวางแปะลงบนเรือนผมนุ่ม ลูบไล้เบาๆ
“ไปโรงเรียนกันเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ยอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่นส่งให้ร่างเล็ก
“คุณก็เอากระเป๋าให้ผมสิ ผมจะได้ไปโรงเรียน”  สปายเอ่ยอย่างหน่ายๆ
“ให้ทำไม? ไปรอที่รถได้แล้วเราน่ะ”
“รอที่รถ?” สปายมีสีหน้าเหรอหรา
“รถพี่ไงครับ ไม่เข้าใจตรงไหนอีก… ไปเร็ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ไม่รอให้สปายดื้อไปกว่านี้ น้ำแข็งฉุดมือเล็กให้เดินตามไปด้วยกัน
เห็นเบียร์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักทายเล็กๆน้อยๆ
“ไปเรียนแล้วนะ”  เอ่ยบอกพี่ชายเร็วๆ  โซดาที่ถือแก้วกาแฟมาให้เบียร์ทันเห็นน้ำแข็งและสปายพอดี 
เบียร์มองน้องชายลากสปายลิ่วๆแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ
…ดื้อพอกันสองคนนี้ คนหนึ่งดื้อจะทำให้ อีกคนหนึ่งดื้อไม่ยอมให้อีกคนทำให้ จะว่าไปก็เหมาะสมกันดี
เบนซ์คันงามเคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังใหญ่  คนขับอมยิ้มกับเสียงบ่นหงุงหงิงของคนตัวเล็กที่ดังเข้ามาเรื่อยๆ
แต่สุดท้ายคนตัวเล็กคงรู้ว่าบ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เสียงบ่นทั้งหลายจึงเงียบหายไป น้ำแข็งยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับ” น้ำแข็งบอกร่างเล็กก่อนที่สปายจะลงจากรถ  สปายรับคำ สีหน้าดีขึ้นกว่าตอนออกจากบ้าน 
น้ำแข็งมองร่างเล็กเดินเข้าไปในโรงเรียนจนลับสายตาก่อนขับรถไปยังมหาวิทยาลัยของตัวเอง

หลังเรื่องร้ายๆผ่านพ้นไป วันนี้เป็นวันแรกที่สปายมาโรงเรียน
สปายนำจดหมายลาหยุดย้อนหลังและเอกสารสำคัญตามกฎหมายให้ครูประจำชั้นและครูประจำวิชาหลายท่านตามคำสั่งของคุณเบียร์
จดหมายลาหยุดของสปายได้ลงชื่อเบียร์กำกับไว้ว่าเป็นผู้ปกครองทุกฉบับ 
เบียร์ยืนยันรับเป็นผู้ปกครองให้สปายแม้ว่าน้ำแข็งอยากลงชื่อในตำแหน่งนั้น
แต่เบียร์กลัวจะมีปัญหาตามมาเพราะอย่างน้อยเบียร์ก็มีวุฒิภาวะสูงกว่าน้ำแข็ง
ถ้ามีปัญหากับทางโรงเรียน เบียร์สามารถไกล่เกลี่ยได้ง่ายกว่า ดีที่โรงเรียนไม่ติดใจเอาความกับสปาย
ซ้ำยังเห็นใจสปายมากกว่าเสียอีก สปายจึงยังคงสภาพนักเรียนทุนต่อได้อย่างไม่มีปัญหา
มาเรียนได้ตามปกติ
“…แล้วตอนนั้นโชกุนก็บอกฉันว่าพี่เบียร์บอกพี่อ๋องว่าสปายถูกใครไม่รู้จับตัวไป!
อื้อ! แล้วพี่อ๋องก็บอกว่าสปายทำงานที่ผับของพี่เบียร์ด้วย”
เสียงของมินดังเจื้อยแจ้วไม่หยุดตั้งแต่เจ้าตัวเห็นสปายในห้องเรียน 
โชกุนพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของมินทุกคำ คาบแรกยังไม่เริ่ม มินจึงมีเวลานั่งคุยกับสปายอีกพักใหญ่
“แล้วโชกุนก็เจอเพื่อนของสปายที่ผับของพี่อ๋อง โซดาน่ะ… เจอโซดาแต่ไม่เจอสปาย ฉันไม่รู้จะทำยังไง
จะแจ้งตำรวจแต่ไอ้โชกุนห้าม มันบอกว่าพี่เบียร์บอกพี่อ๋องว่าอย่าแจ้งตำรวจ
เรื่องนี้ตำรวจทำอะไรไม่ได้!” มินฮึดฮัดอยู่พักใหญ่ สปายฟังมินร่ายยาวอยู่เงียบๆ
อมยิ้มเล็กๆกับสิ่งทีมินแสดงออกมา
นอกจากโซดาแล้ว…สปายแทบไม่ได้เห็นท่าทางแบบนี้จากเพื่อนคนไหนเลย
“สปายปลอดภัยดีใช่ไหม? ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม? ฉันอยากไปหาตั้งแต่รู้ว่าสปายปลอดภัยแล้ว
แต่พี่ไกรห้ามไม่ให้ไปเพราะบอกว่ายังอันตรายอยู่ จนกว่าจะจัดการไอ้คนชั่วได้แน่ๆแล้ว!
โอย สปาย ฉันไม่รู้ว่าฉันพอทำอะไรได้บ้าง  เออใช่! ฉันเก็บงานที่ครูสั่งไว้ให้สปายหมดแล้วนะ
ทุกชิ้น ทุกวิชา” มินควักกระดาษปึกใหญ่จากใต้โต๊ะ
สปายเห็นความหนาของปึกกระดาษแล้วอดตกใจไม่ได้ เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…
“ขอบคุณนะมิน” สปายรับปึกกระดาษใส่ไว้ใต้โต๊ะตัวเอง
“สปายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” มินถามย้ำ โชกุนนั่งสีหน้าเป็นห่วงอยู่ใกล้ๆ
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอบคุณมินกับโชกุนมากนะ”…ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง…
“เราเป็นเพื่อนกันนะสปาย มีอะไรก็บอกพวกเราได้” โชกุนเอ่ยออกมา
“ใช่สปาย… พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ” มินบีบมือสปายแน่น
สปายส่งยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคน
“อื้อ  พวกเราเป็นเพื่อนกัน…” สปายบีบมือมินตอบ โชกุนวางมือลงไปบนมือน้อยๆสองมือที่จับกันอยู่
เกาะกุมไว้ด้วยกัน…
ทั้งสามคนคุยกันอีกสักพัก ครูก็เดินเข้ามาในห้องเรียน  การสนทนาต้องยุติไว้
แต่เชื่อว่ามินยังมีเรื่องที่อยากพูดกับสปายอีกมากมายนับไม่ถ้วน


กระรอกตัวเล็กไต่ต้นไม้จากโคนไปสู่ยอด สปายไล่สายตามองตามกระรอกตัวนั้นไปเรื่อยๆ
พลันเจ้ากระรอกน้อยหยุดวิ่ง มีกระรอกตัวใหญ่อีกตัววิ่งลงมาหามัน
สปายหัวเราะเบาๆ เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าเจ้ากระรอกสองตัวคุยอะไรกัน 
แต่ท่าหยุดวิ่งของเจ้ากระรอกตัวเล็กตัวนั้นช่างน่ารักน่าชังจนสปายหลุดขำไม่ได้
“ยิ้มให้ใครน่ะ?” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง สปายหันขวับ
นิ้วเรียวสวยของคนตัวเล็กชี้ขึ้นไปบนต้นไม้  น้ำแข็งมองตามแล้วก็ต้องเลิกคิ้ว
“กระรอกน่ะ เห็นไหม?  น่ารักดีนะ” ว่าแล้วก็กอดกระเป๋านักเรียนแน่น  กลัวคนตัวโตแย่งไปถือเหมือนเมื่อเช้า
“น่ารักดีแฮะ แต่สปายน่ารักกว่า”  ท้ายประโยคน้ำแข็งพึมพำเบาๆ มือหนาถูจมูกฟุตฟิต 
ดวงตากลมโตมองร่างสูงด้วยความสงสัย… ท่าทางแบบนี้แสดงว่าไม่ได้ยินแน่ๆ 
น้ำแข็งแบมือไปตรงหน้าคนตัวเล็ก กระดิกนิ้วเบาๆ
“อะไรครับ?” สปายกอดกระเป๋านักเรียนแน่นขึ้น
“เอากระเป๋ามา เดี๋ยวพี่ถือให้”
“ไม่เป็นไรครับ” สปายเดินหนีทันที  น้ำแข็งส่ายหน้าน้อยๆกับความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก
“เอามา เร็วๆ” เดินไม่กี่ก้าวก็ตามทัน
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากถือเอง” 
น้ำแข็งถอนหายใจ
“ในกระเป๋ามีอะไรอยู่? กลัวพี่เห็นอะไรเหรอ?”
สปายหยุดเดิน น้ำแข็งฉวยกระเป๋าไป  สปายส่งสายตาไม่พอใจให้ร่างสูง
น้ำแข็งคอแห้งผาก…ปากกูนี่ไวเหลือเกิน
“พี่ขอโทษ…” น้ำเสียงอ่อนอ้อน ฉวยข้อมือเล็กกำแน่น จูงมือให้เดินไปด้วยกัน
“ถ้าอยากรู้ว่าในกระเป๋ามีอะไรก็เปิดดูสิครับ” สปายเสียงแข็งจนน้ำแข็งใจหาย
“พี่ขอโทษ…พี่ผิดเอง”
“รู้ว่าผิดแต่ก็พูด”
“พี่เชื่อใจสปายนะครับ พี่รู้ว่าสปายไม่มีอะไรปิดบังพี่หรอก พี่ขอโทษ…”
“ผมก็แค่อยากถือกระเป๋าเอง…” สปายบ่นงึมงำแต่น้ำแข็งได้ยินทุกคำ
“แต่พี่อยากถือให้นี่ครับ”
น้ำแข็งได้ยินสปายถอนหายใจ ทั้งที่สปายตั้งท่าคล้ายงอนหากแต่มือน้อยๆไม่ได้สะบัดหนีการเกาะกุมของมืออุ่นเลยแม้แต่น้อย
“เราไปเดินเล่นกันไหม?” น้ำแข็งถามขึ้นเมื่อเข้าประจำที่คนขับ
“ที่ไหนเหรอครับ?”  เสียงใสของคนข้างๆตอบกลับมา  ประโยคที่น้ำแข็งอดยิ้มไม่ได้
… ถามแบบนี้แสดงว่าไม่ปฏิเสธ  น้ำแข็งเคลื่อนรถออกสู่การจราจร
“…ไปสวนสาธารณะดีไหม? เบื่อห้างแล้ว” น้ำแข็งได้ยินสปายหัวเราะเบาๆ
“ก็ได้ครับ”

สวนสาธารณะใจกลางกรุงสงบกว่าที่สปายคิด สปายไม่ค่อยมีเวลามาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแบบนี้หรอก
ชีวิตของสปายก่อนหน้านี้ก็มีแค่โรงเรียน ห้องเช่า และที่ทำงาน 
ดูเหมือนว่าคนที่มาที่สวนสาธารณะก็คงต้องการพักผ่อนและ ออกกำลังกาย 
อันที่จริง ถ้าสปายอยากพักผ่อนหรืออยากออกกำลังกาย เขาไม่ต้องมาสวนสาธารณะหรอก
แค่ทำงานบ้านไปเรื่อยๆ หยิบนู่นจับนี่ก็ได้ใช้กำลังไปเยอะแล้ว ถ้าอยากพักผ่อนก็แค่นอนหลับ
เหนื่อยมากๆเดี๋ยวก็หลับเอง
“นั่งตรงนี้กันเถอะ”  น้ำแข็งจับมือบางดึงเบาๆให้นั่งลงข้างๆกัน 
เก้าอี้มีพนักตัวยาวรับน้ำหนักของทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี
แสงสีทองทอประกายเหนือผิวน้ำ นกกระยางสีขาวนวลบินโฉบไปมา
ฝูงนกกระจาบตัวจ้อยบินร่อนบนผืนฟ้า  กระรอกตัวเล็กวิ่งไปมาบนผืนหญ้าก่อนกระโจนขึ้นต้นไม้ใหญ่
สายลมแผ่วเบาโชยกระทบใบหน้า  สปายรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 
ดวงตากลมโตกวาดสายตามองทั่วบริเวณของสวนสาธารณะอันกว้างขวาง
ซึมซับบรรยากาศดีๆที่ไม่เคยได้สัมผัส
กระรอกตัวน้อยวิ่งเข้ามาใกล้ร่างเล็ก ทว่ากลับไม่ได้รับความสนใจจากสปายเลยแม้แต่นิด…
ดวงตาใสจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างๆที่กำลังหลับตาพริ้ม
ร่างสูงสูดลมหายใจลึกก่อนผ่อนออกยาวๆ  แพขนตากระพริบปริบก่อนเปิดขึ้น 
ร่างเล็กนิ่งมองนัยน์ตาคู่คมคล้ายต้องมนตร์สะกด
“คิดค่ามองนะ” เสียงทุ้มดังขึ้น สปายสะดุ้งสุดตัว
“คะ…ใครมอง” ร่างเล็กเบือนหน้าหนี น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ
ท่อนแขนหนาทั้งสองข้างวาดไปตามแนวยาวของพนักพิง  สปายชะงัก
รู้สึกคล้ายถูกโอบกอดแม้ว่าน้ำแข็งจะไม่ได้แตะตัวสปายเลยแม้แต่น้อย
ทั้งสองคนปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ ต่างจมอยู่กับความสงบของธรรมชาติ
สปายเหม่อมองไปเรื่อยๆ …คู่รักหลายคู่นั่งจู๋จี๋กัน กลุ่มนักเรียนหญิงจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส
ครอบครัวเล็กๆเดินไปเรื่อยๆใช้เวลาร่วมกันในยามเย็น…
สปายได้ยินเด็กชายตัวน้อยร้องขอให้พ่อของเขาอุ้ม คนเป็นพ่ออุ้มลูกชายขึ้นลงคล้ายหยอกล้อ
เด็กชายตัวน้อยหัวเราะลั่น มีเสียงหวานใสของหญิงสาวคอยห้ามปรามเนืองๆ 
เดาว่าเธอคงเป็นแม่ของเด็กชายตัวน้อยคนนั้น
“คิดถึงพ่อแม่เหรอครับ?” 
สปายเบือนสายตาหนีภาพครอบครัวนั้น 
ทั้งๆที่คิดว่าคงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่เอาเข้าจริงก็หนีความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้…
เหงา น้อยใจ เสียใจ อิจฉา ความรู้สึกทั้งหลายประเดประดังเข้ามาจนกระทั่งร่างเล็กอัดอั้นไม่ไหว
สิ่งเดียวที่สามารถระบายความรู้สึกเหล่านั้นได้ดีที่สุดคือ…หยดน้ำตา
“ถ้าผมบอกว่าไม่คิดถึง ผมคงกลายเป็นคนโกหก” สปายหัวเราะเบาๆ  ปาดน้ำตาออกลวกๆ
คราบน้ำตาเปราะแก้ม สปายส่งยิ้มให้ร่างสูง มือหนาลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ
“อยากเจอพ่อแม่หรือเปล่า?” น้ำแข็งถามเสียงอ่อนโยน
“ไม่แล้วล่ะครับ… ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็อยากเจอ…อยากเจอมากๆ”  สปายสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนผ่อนออกมาแรงๆ
“เวลาไปโรงเรียนแล้วเห็นคนอื่นมีพ่อแม่มารับมาส่งแล้วผมอิจฉามากเลยนะ อยากมีพ่อแม่ทำแบบนั้นให้บ้าง
ผมเอาแต่โทษโชคชะตาที่ส่งผมให้ไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า โทษพ่อแม่ที่ไม่เคยให้ผมเห็นหน้า ไม่ยอมอยู่กับผม…”
น้ำแข็งสอดประสานมือกับมือเล็ก จับกระชับแน่น นิ่งมองร่างเล็กเงียบๆ
“แต่ยิ่งโตก็ยิ่งรู้ว่าผมคงไม่มีโอกาสเจอพ่อแม่หรอก บ้านเด็กกำพร้าไม่ใช่โรงเรียนประจำ
พวกเขาคงไม่ได้แค่เอาผมมาฝากแล้ววันหนึ่งจะมารับกลับ  บางที…พวกเขาคงลืมไปแล้วว่าเคยมีลูก”
น้ำแข็งมองดวงหน้าใสไม่ละสายตา ดวงตากลมโตฉายแววผิดหวัง…ผิดหวังในตัวพ่อกับแม่
“บางทีท่านอาจไม่มีเวลาตามหาสปาย…ท่านอาจจะคิดถึงสปายก็ได้นะ” น้ำแข็งเอ่ยเสียงเบา  กระชับมือสปายแน่น
“ก็แค่ ‘อาจ’ น่ะครับ… ผมเองก็ปลอบใจตัวเองด้วยประโยคแบบนั้นมาตลอด…
เพราะตุ๊กตาสิงโตตัวนั้นทำให้ผมคิดว่าพ่อกับแม่คงรักผมบ้าง อย่างน้อยก็ยังให้ตุ๊กตาผมตั้งหนึ่งตัว” สปายหัวเราะแกนๆ
“บางครั้งผมก็คิดอยากตามหาพ่อกับแม่นะ แต่ผมกลัว…” นัยน์ตาใสสบตาคู่คม
“ผมกลัวพวกเขาไม่ยอมรับว่าผมเป็นลูก กลัวว่าเขาจะไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ผมคาดหวัง”
“ลองตามหาดูก็ไม่เสียหายนะสปาย…บางทีท่านอาจจะดีกว่าที่สปายคิดก็ได้”
“ไม่เอาหรอกครับ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว อีกอย่าง…ถ้าผมเจอพ่อกับแม่จริงๆ ถึงแม้พวกเขาเป็นคนดีแค่ไหน
ผมก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างจากเจอคนแปลกหน้า ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่เลย…ไม่มีเลยจริงๆ”
นัยน์ตาน้ำแข็งฉายแววเห็นใจ ไม่อยากให้สปายรู้สึกแบบนี้เลย
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมชินแล้ว”
“สปาย ถ้าพี่จะตามหาพ่อกับแม่…”
“ไม่ต้องครับ” น้ำเสียงเด็ดขาด
“สปายแน่ใจเหรอ?...”
“ครับ ไม่ต้องตามหาหรอกครับ หาเจอไปก็เท่านั้น แค่ได้รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร ไม่ได้หมายความว่าจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวนี่ครับ
ไม่มีอะไรยืนยันได้เลยว่าจะได้อยู่กันเป็นครอบครัว…”
น้ำแข็งไม่รู้เลยว่าตัวเองมองสปายด้วยสายตาแบบไหน เขาไม่ชอบที่สปายเป็นแบบนี้เลย
“กลับกันเถอะครับ จะค่ำแล้ว” สปายส่งยิ้มเล็กๆให้คนข้างๆ  น้ำแข็งลูบเรือนผมนุ่มแผ่วเบา
“ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับดีกว่า” น้ำแข็งยิ้มอ่อนโยนให้ร่างเล็ก
“กินอะไรครับ?”
“…อืม..สเต็กเป็นไง?”
“สเต็กเหรอครับ?” สปายเลิกคิ้ว
“ไปกันเถอะ”
น้ำแข็งพาสปายเข้าร้านสเต็กใกล้สวนสาธารณะ ภายในร้านประดับตกแต่งสมกับที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง
ความหรูหราภายในทำให้สปายไม่กล้าเข้า น้ำแข็งต้องเกลี้ยกล่อมอยู่พักใหญ่สปายจึงยอมเข้ามาในร้าน
“โอ้โห! นี่ราคามื้อเดียวเหรอครับ? ผมอยู่ได้ตั้ง 3 วันเลยนะ” สปายวางเมนูเบามือ
ไม่กล้าโยนทั้งที่อยากโยนลงบนโต๊ะมากๆ…ราคาไม่ถูกใจสปายเลย
“เอาแบบพี่แล้วกันเนอะ” น้ำแข็งหันไปสั่งอาหารพนักงานในร้าน ไม่สนใจสปายที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ตรงหน้า
“คุณน้ำแข็ง!”
“ชู่…เบาๆสิ ร้านนี้อร่อยนะ~ ถูกปากสปายแน่ๆ”
น้ำแข็งเห็นสปายฟึดฟัดอยู่คนเดียวพักใหญ่… รอยยิ้มเล็กๆประดับบนใบหน้าคม 
สปายที่ฟึดฟัดแบบนี้ดีกว่าสปายที่ซึมเศร้าตอนอยู่สวนสาธารณะอีก 
น้ำแข็งไม่ชอบหรอกที่เห็นสปายซึมเศร้าแบบนั้น
ไม่นานเนื้อหมูนุ่มๆ กลิ่นหอมๆถูกวางลงบนโต๊ะ  สปายลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่…
“กินเยอะๆนะ” น้ำแข็งส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก ลงมือหั่นชิ้นเนื้อหมูเข้าปาก 
สปายจับมีดและส้อมด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
น้ำแข็งกลัวว่าถ้าปล่อยให้สปายกินเองเรื่อยๆแบบนี้คงใช้เวลานานแน่ๆ
มือหนาคว้าจานสเต็กของคนตัวเล็กมาตรงหน้า หั่นชิ้นเนื้อหมูแผ่นใหญ่จนเป็นชิ้นเล็กพอดีคำหลายชิ้น 
จิ้มชิ้นเนื้อหมูนุ่มๆหนึ่งชิ้นจ่อริมฝีปากเล็ก
“อ้า~” น้ำแข็งเอ่ยเบาๆ
“ทำอะไรคุณน้ำแข็ง!”
“พี่ป้อนไง เร็วเข้า อ้า~”
สปายอยากมุดโต๊ะหนีความอายเหลือเกิน สปายไม่ใช่เด็กๆนะ ทำไมต้องยื่นมาป้อนกันแบบนี้ด้วย! 
ฟึดฟัดไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ต้องงับชิ้นเนื้อเข้าปากเร็วๆ
“ผมกินเองได้นะ!” เอ็ดเสียงเบา เคี้ยวเนื้อหมูตุ้ยๆ แย่งจานสเต็กมาคืน 
น้ำแข็งยอมปล่อยให้สปายเอาไปง่ายๆ  กลัวว่าถ้าเขาป้อนสปายอีกคำ แก้มใสๆจะแดงจนสุกแน่ๆ…
แค่นี้ก็แดงจนน้ำแข็งอยากสัมผัสความเนียนให้ชื่นใจสักฟอดสองฟอด
สเต็กราคาสูงที่ปริมาณเยอะตามราคาทำเอาสปายอิ่มจนจุก หลังจากนี้สปายคงอยู่ท้องไปอีกสามวันจริงๆ…
คนที่อิ่มที่สุดคงเป็นน้ำแข็ง ทั้งอิ่มตา อิ่มใจ…
ทั้งสองคนอิ่มจนลืมความรู้สึกแย่ๆที่สวนสาธารณะไปเลย
คล้ายเอาความรู้สึกแย่ๆเหล่านั้นปล่อยไปตามสายลม พัดพาเรื่องแย่ๆออกไป
กว่าน้ำแข็งและสปายจะกลับถึงบ้านก็มืดมากแล้ว  เบียร์และโซดานั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น
น้ำแข็งเอ่ยทักพี่ชายไม่กี่ประโยคก็จูงมือสปายไปยังห้องนอน
น้ำแข็งให้สปายอาบน้ำก่อน กลิ่นกายหอมๆของร่างเล็กยามอาบน้ำเสร็จใหม่ๆช่างถูกใจน้ำแข็งนัก
คนตัวเล็กไม่รู้หรอกว่าน้ำแข็งลอบสูดดมกลิ่นกายหอมๆอยู่ทุกคืน 
น้ำแข็งที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่างเดินออกจากห้องน้ำ
เห็นร่างเล็กนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่บนพื้นข้างเตียง น้ำแข็งเลี่ยงไปแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว
รีบเดินไปหาคนตัวเล็ก
“ทำอะไรครับ?”  นั่งยองๆตรงหน้า  สมุดและหนังสือหลายเล่มกางหราอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก น้ำแข็งได้คำตอบทันที
“เยอะมาก ยากมาก” สปายครางเสียงแผ่ว
“ทำไมนั่งทำบนพื้นล่ะ? ทำไมไม่นั่งทำบนโต๊ะ?” น้ำแข็งชี้ไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง
“ผมไม่ชินกับการนั่งโต๊ะเท่าไรครับ” สปายยิ้มแหย “ผมชินนั่งพื้น”
“ขึ้นไปนั่งทำบนเตียงก็ได้ เดี๋ยวพี่หาโต๊ะญี่ปุ่นมาให้ ดีกว่านั่งก้มหลังแข็งกับพื้นแบบนี้”
น้ำแข็งส่งสายตาเป็นชิงบอกให้คนตัวเล็กหยุดโต้เถียง สปายหุบปากฉับ
น้ำแข็งบังคับสปายขึ้นไปนั่งทำการบ้านบนเตียงจนได้
ร่างสูงสวมบทอาจารย์สอนพิเศษสอนการบ้านให้โดยที่คนตัวเล็กขัดไม่ได้
น้ำแข็งสอน ไม่ใช่ทำให้ สอนให้สปายคิด วิเคราะห์ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่นานการบ้านวิชาคณิตศาสตร์บทที่ 2 ก็เสร็จ
“ขอบคุณครับ” สปายยิ้มร่า เก็บสมุดการบ้านเข้าประเป๋า
เพราะมัวแต่จดจ่อกับกระเป๋าจึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของร่างสูง
น้ำแข็งสอดตัวใต้ผ้าห่ม แผ่นหลังกว้างพิงหัวเตียง รอจนกระทั่งสปายเตรียมเข้านอนแล้วจึงเรียกสปายมานั่งใกล้ๆ
“ขอค่าสอนการบ้านหน่อยสิ” เข้าเรื่องจนสปายตั้งตัวไม่ทัน
“ครับ?”
“เมื่อกี๊พี่สอนการบ้านสปาย สปายต้องตอบแทนพี่ด้วยนะ”
ร่างเล็กรู้สึกร้อนวูบวาบจากสัมผัสอุ่นที่ลูบไล้ราวเอว สปายพยายามตะครุบมือหนาแสนซุกซนนั้น
แต่น้ำแข็งใช้มืออีกข้างรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ได้ก่อน
“คะ..ค่าสอนอะไรกันครับ คุณน้ำแข็งมาสอนผมเองแท้ๆ”
น้ำแข็งยู่หน้าน้อยๆเชิงเง้างอน
“พี่สังเกตมาสักพักแล้ว ทำไมสปายไม่เรียกพี่ว่าพี่เหมือนตอนนั้นล่ะ เอาแต่เรียกคุณน้ำแข็งอยู่ได้
มันขัดหูยังไงไม่รู้”
ร่างเล็กก้มหน้างุด เมื่อรู้ว่าดิ้นไปก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่าจึงได้แต่นั่งนิ่งให้น้ำแข็งโลมเลียทางสายตาแบบนี้
“คุณน้ำแข็งปล่-…อื้อ!”
สัมผัสวาบหวามจู่โจมริมฝีปากบาง ร่างเล็กเบิกตาโพลง ร่างกายคล้ายถูกตรึงด้วยมนตร์สะกด
“อื้ม!…อื้อ”
น้ำแข็งเข้าชิมด้านในโพรงปากหวานได้ง่ายกว่าที่คิด สอดเรียวลิ้นสัมผัสกับความหอมหวานภายใน
รสสัมผัสชวนให้น้ำแข็งจมอยู่กับความลุ่มหลง ความหอมหวานละมุนชวนหลงใหล ไม่สนว่ามือน้อยๆทุบอกประท้วงแรงแค่ไหน
ทว่าน้ำแข็งต้องยอมผละออกให้เมื่อรู้สึกว่าร่างเล็กใกล้ขาดอากาศหายใจเข้าไปทุกที
น้ำแข็งปล่อยให้สปายหอบหายใจไม่นาน ริมฝีปากหนาแนบชิดเรียวบางอีกครั้ง
มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้าใต้เสื้อตัวเล็ก สัมผัสเนียนนุ่มมือแทบทำเอาน้ำแข็งคุมตัวเองไม่อยู่
ลมหายใจร้อนรินรดข้างแก้มใส พยายามระลึกเสมอว่าต้องทะนุถนอมร่างเล็กให้มากๆ
สปายไม่รู้ว่าตัวเองนอนราบไปกับเตียงตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีเสื้อที่สวมอยู่ก็หายไปแล้ว
ใบหน้าคมซุกไซร้ข้างแก้มเรื่อ ไล่สูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาว มือหนาข้างหนึ่งไล้สัมผัสหน้าท้องเรียบเนียน
วนลูบบริเวณท้องน้อยให้ร่างเล็กส่งเสียงครางเล่นๆ มืออีกข้างที่ว่างไล้สัมผัสเม็ดทับทิมสีอ่อนบนแผ่นอกขาวเนียน
ลากไล้ริมฝีปากครอบครองเม็ดทับทิมอีกข้าง ร่างเล็กแอ่นอกสะดุ้งเฮือก
น้ำแข็งชะงัก มือบางๆที่เกาะท่อนแขนเขาสั่นสะท้าน ร่างเล็กสั่นเทิ้ม หยาดน้ำใสคลอดหน่วยตา
น้ำแข็งลูบหน้าตัวเองแรงๆ
…กูทำอะไรลงไป!
“พี่ขอโทษ…” น้ำแข็งจะผละออกห่าง ทว่ามือน้อยๆโอบรอบคอน้ำแข็งไว้
“ไม่…ผมไม่เป็นไร” เสียงใสสั่นพร่า น้ำแข็งเกลี่ยหยาดน้ำตาที่รินไหลจากดวงตาใส
“พี่จะไม่ฝืนใจสปายนะครับ…” น้ำแข็งจับมือบางแน่น แนบริมฝีปากลงบนหลังมือเล็กๆนั้น
“ผมไม่เป็นไร คุณน้ำแข็ง…” น้ำแข็งชะงัก
“ลบความสกปรกให้ผมที…ลบรอยสัมผัสของ’พวกมัน’…”
น้ำแข็งกำมือแน่น ไม่กล้าคิดตามว่าสปายหมายถึงอะไร ความโมโหสุมในอก สบถด่า’พวกมัน’อย่างโกรธเคือง
ถึงเรื่องจะผ่านไปแล้วแต่พอนึกถึงแล้วก็อดสาปแช่งไม่ได้ ทั้งไอ้ต้อง…ทั้งไอ้เพียว…
“คุณน้ำแข็ง…” สปายโอบรอบคอน้ำแข็งแน่นขึ้น รั้งใบหน้าคมโน้มลงมา ประทับริมฝีปากที่ปลายคางสาก
“ถ้าเป็นคุณน้ำแข็ง…ผมไม่เป็นไร” กระซิบเสียงพร่าก่อนแนบริมฝีปากกับริมฝีปากหนาเบาๆ
น้ำแข็งไม่ให้สปายพูดอะไรมากไปกว่านี้ ริมฝีปากหนาแนบชิดกับริมฝีปากเล็กทันที สั
มผัสแนบแน่นคล้ายตอบรับคำขอของสปาย มือหนาเปลื้องเสื้อผ้าของร่างเล็กจนหมด
แนบริมฝีปากดูดชิมทักทายอวัยวะทุกส่วน มือสองข้างลูบไล้ปลุกเร้าร่างเล็กอย่างช่ำชอง
นึกหงุดหงิดที่ร่างเล็กๆนี้เคยผ่านมือผู้ชายคนอื่นมาก่อน ยิ่งคิดน้ำแข็งยิ่งโหมจูบสปาย
ดูดชิมริมฝีปากหวานอย่างไม่รู้จักพอ
…เขาจะลบรอยโสมมของพวกมันเอง
น้ำแข็งละเลียดชิมแกนกลางเล็กทีละน้อย สัมผัสปลุกเร้าที่ทำเอาร่างเล็กบิดเร่า
มือสองข้างแหวกก้อนขนมปังนิ่มด้านหลัง เผยช่องทางรักที่หุบอ้าถี่ๆคล้ายต้องการส่วนเติมเต็ม
น้ำแข็งผละออกไปหยิบเจลหล่อลื่นก่อนลูบไล้ชโลมทั่วช่องทางรัก
ร่างกายสปายสั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์ ดวงตากลมโตปิดพริ้ม
ครางเสียงหวานรับสัมผัสจากร่างสูงอย่างเคลิบเคลิ้ม
ท่อนนิ้วแข็งแรงสอดใส่ทักทายช่องทางรักตรงหน้า มืออีกข้างกอบกุมแกนกลางส่วนหน้า
ชักนำความสุขให้ร่างเล็กถึงฝั่งฝัน เสียงครางระงมดังลั่นห้อง สปายหอบจนตัวโยน
“อย่าเกร็งนะ” น้ำแข็งหอบหายใจถี่กระชั้น ค่อยๆพาตัวเองสอดใส่เข้าไปในช่องทางคับแคบ
แรงตอดรัดด้านหลังทำเอาน้ำแข็งอยากกระแทกร่างเล็กแรงๆ แต่สติยังรั้งการกระทำของน้ำแข็งไว้ได้อยู่
เขาต้องทะนุถนอมร่างเล็กๆในอ้อมกอดนี้…ความเสียวซ่านกระจายทั่วร่างทั้งคู่เมื่อน้ำแข็งเริ่มโยกกาย
“ผ่อนคลาย…อย่าเกร็ง อื้อ! ดีมาก” น้ำแข็งแนบจูบกับริมฝีปากเล็ก
บดขยี้แนบแน่นเบี่ยงเบนความสนใจร่างเล็กจากความเจ็บเบื้องล่าง น้ำแข็งกระแทกกายถี่รัว
ร่างเล็กโยกไหวตามแรงกระแทก น้ำแข็งผละจูบ เสียงครางกระเส่าชวนหลงใหลดังแข่งแรงกระแทก
ความรัญจวนใจกำจายทั่วร่างน้ำแข็ง  ไม่สนว่าสปายจิกเล็บลงลาดไหล่กว้างแรงแค่ไหน
น้ำแข็งกระแทกถี่ๆก่อนผ่อนแรงช้าลง น้ำแข็งถอนกายออกแล้วกระแทกเข้าไปใหม่ เน้นย้ำช้าๆ…สปายส่ายหน้าจนผมสะบัด
“ไม่เอาแบบนี้ แรงกว่านี้อีก อึก!” ร่างเล็กปรือตา สบตากับคนด้านบน น้ำแข็งยกยิ้ม จูบสัมผัสขมับชื้นเหงื่อ
“เรียกพี่น้ำแข็งก่อนสิครับ” น้ำแข็งลมหายใจสะดุด รู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ควบคุมร่างกายได้ดีนัก
“พี่น้ำแข็ง อึก! อื้อ~” น้ำแข็งกระแทกแรงขึ้น ทว่าไม่ใช่ความถี่เหมือนช่วงแรก
“อะไรนะ?”
“แรงๆ อึก! พี่น้ำแข็ง อื้อ~ อื้ม! อา…”
สปายขบริมฝีปากแน่น เงยหน้าหลับตาพริ้ม รับแรงกระแทกถี่ถาโถมเข้ามาไม่ยั้ง
ช่องทางคับแคบขมิบถี่รัว ตอดรัดแรงๆจนในที่สุดน้ำแข็งก็ปลดปล่อยน้ำนมอุ่นสู่ช่องทางรักนั้น
ร่างเล็กกระตุกแรงๆก่อนปลดปล่อยน้ำนมเปรอะทั่วหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนด้านบน
สองร่างหอบจนตัวโยน
น้ำแข็งประคองร่างเล็กนอนหนุนหมอน สปายตาปรือใกล้หลับเต็มที อาการเหนื่อยล้ากระจายทั่วร่าง
น้ำแข็งใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวทำความสะอาดให้สปาย
ไม่คิดจะสวมใส่เสื้อผ้าให้สปายสักชิ้น น้ำแข็งเองก็ไม่คิดจะสวมเสื้อผ้าเช่นกัน
อุณหภูมิในห้องคงไม่เย็นไปกว่านี้ เพราะต่อให้อุณหภูมิในห้องเย็นแค่ไหนก็ไม่สามารถสู้กับความเร่าร้อนของบทรักเมื่อครู่ได้
“หลับฝันดีนะครับสปาย”
ร่างเล็กหลับใหลในอ้อมกอดอุ่น คนตัวสูงจูบขมับบางเบาๆก่อนจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา



แค่ทำงานกลางคืน
[/i]









มาแล้วค่ะ ฟืดดดด /นั่งซับเลือด

แอมตื่นเต้นกับฉาก NC มาก > <! ไม่ได้เขียนนานมาก! เขียนเสร็จปุ๊บเอาลงปั๊บ


ขอไปซับเลือดต่อก่อนนะคะ *ฟืดดดดด

เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-08-2015 02:19:13
 :o8: :o8: :o8:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 26-08-2015 04:33:53
สปายโดนพี่น้ำแข็งหม่ำแล้วอ่า :haun4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 26-08-2015 06:47:30
จุดพลุก่อน  :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ยินดีด้วยนะทั้งคู่!!!! ค่าเรียนแพงจริงๆนะน้ำแข็ง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 26-08-2015 11:34:40
พี่น้ำแข็งได้กินเด็กก่อนพี่เบียร์อีก :z1: :z1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-08-2015 13:43:26
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 28-08-2015 14:52:19
 :pig4: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 28-08-2015 19:38:59
ย๊าๆๆๆๆๆๆๆ รออีกคู่นึงน้า  :hao6:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-08-2015 20:57:57
สปายเติมน้ำแข็ง ซาบซ่า  :oo1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 25 ละมุน (ุ25/08/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 29-08-2015 13:43:37
อย่างนี้เรียกว่าเข้าใจกันหรือปาวเนี้ย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 27-09-2015 00:31:44
Chapter  26

…จะไปโรงเรียนยังไง…แค่ขยับตัวเบาๆยังปวดร้าวคล้ายกระดูกจะปริ
สปายนอนมองเพดานห้อง สุดท้ายกลั้นใจ ข่มตา ยันตัวลุกนั่ง
ทันใดนั้นประตูห้องน้ำเปิดกว้าง ร่างสูงถลามายังร่างเล็กบนเตียง
“จะไปไหนครับ? ไม่เจ็บเหรอ?” ค่อยๆประคองร่างเล็กพิงหัวเตียง
สปายไม่กล้าสบตาน้ำแข็ง ได้แต่หลุบสายตาต่ำ ซ่อนสีแก้มที่เปลี่ยนตามอุณหภูมิของใบหน้า
หลบตาร่างสูงได้แต่หลบแผ่นอกเปลือยเปล่ากำยำไม่ได้…
น้ำแข็งมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่าง เผยร่องรอยที่สปายฝากไว้เมื่อคืน…
รอยเล็บเป็นทางยาวทั่วแผ่นอกกว้างนั้นตอกย้ำชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
“ไม่สบายหรือเปล่า?” มือหนาทาบหน้าผากมน เสียงทุ้มส่งความห่วงใย
“ปะ…เปล่าครับ” ตอบเสียงเบา น้ำแข็งไม่ค่อยเชื่อเลย
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ดีกว่าเนอะ” ว่าพลางลุกขึ้น ทว่ามือเล็กคว้าท่อนแขนหนาไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรครับ…ผมอาบน้ำดีกว่า” สปายยิ้มแหย ตัวเขาในตอนนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์สวมใส่
 แม้จะมีผ้าห่มคลุมกาย ทว่าซ่อนร่างกายจากสายตาโลมเลียของร่างสูงไมได้เลยสักนิด
สปายไม่อยากนึกเลยว่าถ้าน้ำแข็งเช็ดตัวให้ เขาจะต้องเจออะไรบ้าง
“พี่อาบให้ดีกว่า”
“ไม่ครับ…ไม่เป็นไร แค่…เอ่อ…แค่พาผมไปห้องน้ำก็พอ”
สปายสบตาร่างสูงได้ไม่นานก็ต้องเบือนหน้าหนี…
คิดผิดจริงๆที่สบสายตาคม แววตาแสนรัก แสนหวาน  ทอดละมุน ทำเอาสปายแทบรั้งสติไว้ไม่อยู่
พลันมือหนาช้อนร่างเล็กอันเปลือยเปล่าสู่อ้อมอก เดินตรงไปยังห้องน้ำ
“คุณน้ำแข็ง!”  ผวากอดคอแน่น
“หืม? เรียกพี่ว่าอะไรนะ?” ก้มหน้ากระซิบชิดแก้มใส
“คะ…คุณ….”
“ดูเหมือนว่าสปายอยากให้พี่อาบน้ำให้แฮะ”
“พะ…พี่น้ำแข็ง!”
“หือ? ไม่ได้ยินเลย”
“…พี่น้ำแข็ง” ร่างเล็กก้มหน้างุด หนีสายตาคม น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ วางร่างเล็กพิงอ่างอาบน้ำ
“แน่ใจนะว่าไม่ให้พี่อาบให้”
สปายพยักหน้าถี่รัว
“งั้นพี่นั่งเฝ้าตรงนี้” ว่าพลางยืนพิงอ่างล้างหน้า
“จะนั่งเฝ้าทำไม ไปแต่งตัวได้แล้ว…”
แค่นี้ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว มาเดินโชว์แผงอกที่มีแต่รอยรักของสปายแบบนี้ยิ่งชวนให้นึกถึง ‘ค่าสอนพิเศษ’
แสนแพงที่น้ำแข็งร้องขอ…แม้ว่าสุดท้ายสปายจะเต็มใจจ่ายก็เถอะ
“พี่น้ำแข็งไปแต่งตัวเถอะนะ~นะครับ เดี๋ยวผมจะรีบอาบน้ำแล้วเราไปกินข้าวกันเนอะ” 
“ถ้าอย่างนั้น พี่ไปแต่งตัวก่อนนะ” …ได้ผล
ดวงตาหยาดเยิ้มและน้ำเสียงออดอ้อนทำให้น้ำแข็งยอมออกจากห้องน้ำได้
คนตัวเล็กหารู้ไม่ ร่างสูงที่ผลุบหายออกไปไม่ได้รีบไปแต่งตัวอย่างที่สปายคิด
เตียงกว้างถูกใช้เป็นที่ยึดเกาะ…มือหนาชักนำความสุขสมให้ร่างกาย
เพียงเพราะเสียงหวานออดอ้อนและดวงตาหยาดเยิ้มแท้ๆที่ ‘ปลุก’ ให้ความเป็นชายผงาดขึ้นมาแต่เช้าตรู่
ดีที่ตั้งสติได้ ไม่จู่โจมร่างเล็กในห้องน้ำ แค่ได้เห็นสปายเมื่อครู่ก็รู้แล้วว่าสปายเจ็บแค่ไหน
ถ้าเขายังเห็นแก่ตัว จู่โจมเข้าใส่ร่างเล็กอีก ร่างสปายต้องแตกร้าวแน่ๆ
พลันภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายเข้ามาในหัว ความรู้สึกทุกอย่างกระจ่างชัดเจน…
ยิ่งเขาสัมผัสร่างเล็กเมื่อคืน ยิ่งได้รู้ว่าสปายไม่ชำนาญกับเรื่องแบบนี้
…ช่องทางรักของคนตัวเล็กไม่เคยมีใครเข้าไปมาก่อน
น้ำแข็งเป็นคนแรก…และจะเป็นคนสุดท้าย




เบียร์อ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงโต้เถียงกันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครที่เถียงกันได้ทุกวี่ทุกวันแบบนี้
“ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอก…สปายเจ็บขนาดนี้”
“ผมเพิ่งไปโรงเรียนเมื่อวานวันแรก วันนี้จะให้ผมขาดเรียนเลยเหรอ?”
“แต่สปายไม่สบายอยู่นะครับ”
“เพราะใครล่ะ…”เสียงเบาอุบอิบ
เบียร์ส่ายหน้าเบาๆ อมยิ้มเล็กๆ
เดี๋ยวนะ… สองคนนี้เถียงกันว่ายังไงนะ?
สปายไม่สบาย…แล้วเกี่ยวอะไรกับน้ำแข็ง?
อย่าบอกนะว่า…!
…หันไปดูท่าเดินสปายให้ชัดๆ
ชัด…ชัดเลย เดินแบบนี้ ไอ้น้ำแข็งเป็นอมตะแน่ๆ…ได้กินเด็กแล้วแน่ๆ
“กินข้าวเข้ากันไหม?” เบียร์เอ่ยขัดสองคนที่เถียงกันไม่หยุด นั่นล่ะ…การถกเถียงจึงได้ยุติลง
น้ำแข็งประคองสปายไปยังห้องกินข้าว
“อ้าว! กำลังจะมาตามพอดี” โซดายิ้มร่าเมื่อเห็นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
“สปาย ไม่สบายเหรอ?” ตรงเข้าไปทักเพื่อนสนิท
“เปล่า…ฉันไม่ได้เป็นอะไร” สปายหลบสายตา ใบหน้าแดงเรื่อ
น้ำแข็งยิ้มเล็กๆให้โซดา…ประคองสปายไม่ปล่อย โซดามองอย่างจับผิด
“กินข้าวกันดีกว่า~” เบียร์จูงมือโซดาแยกออกจากคู่ข้าวใหม่ปลามัน
โซดามองตามสปาย ยิ่งมองยิ่งเอะใจ อาการของสปายมันเหมือน….
…พลันเลือดในร่างกายสูบฉีดขึ้นบนใบหน้า
“คุณน้ำแข็ง?!” โซดาครางแผ่ว อ้าปากค้าง  เบียร์หันมาจุ๊ปาก
“สปายซิงมาตลอดเลยใช่ไหม? ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้เพียวมันไม่ทำอะไรสปาย” เบียร์กระซิบ
“ผมก็เพิ่งรู้นี่ล่ะครับว่าคนที่เปิดซิงสปายคือคุณน้ำแข็ง” โซดากระซิบเสียงเข้ม สบตาเบียร์ด้วยสายตาจริงจัง
ร่างเล็กเม้มปากแน่นก่อนเอ่ยต่อ
“แต่ว่าผมไม่ซิงแล้วนะ” ว่าจบก็หายไปยังห้องกินข้าว เบียร์มองตาม อมยิ้มเล็กๆ
…ถึงจะไม่ซิงแต่เขาก็ทำให้ลุกไม่ขึ้นได้เหมือนกันล่ะน่า…


 สปายไปโรงเรียน…เบียร์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสปายเถียงน้ำแข็งยังไง น้ำแข็งจึงยอมให้สปายไปโรงเรียน 
เบียร์ยืนมองน้องชายตัวเองเดินตามร่างเล็กไม่ห่าง เถียงกันจนเบียร์แทบแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ … เถียงกันบ่อยๆแบบนี้ ลูกดกแน่ๆ
“คุณเบียร์ครับ” โอ๊ะ! เสียงเมียนี่… เดี๋ยวนะ เมียเหรอ?
โซดาเป็นเมียเขาตั้งแต่เมื่อไร?  ยังไม่ได้เป็นเมียอย่างเป็นทางการเสียหน่อย
“ว่าไง?” เบียร์สบตากับโซดา คนตัวเล็กบีบมือตัวเองเบาๆ คล้ายลังเลกับสิ่งที่กำลังจะพูด
“คือว่า….ผมจะขอกลับไปทำงานต่อครับ” โซดาพูดแล้วก็ต้องลุ้นต่อ
 …ไม่ได้ทำงานมาเป็นเดือนแบบนี้ คุณเบียร์จะให้ทำงานต่อไหม?
เบียร์ขมวดคิ้วฉับ
“ทำงานอะไร?”
“งานที่ร้านของคุณเบียร์น่ะครับ…ผมไม่รู้จะหาไปงานที่ไหนแล้ว ผมคิดว่า…”
“ไม่ให้ทำ”
“คุณเบียร์…”เจ็บแปลบในอก ความหวังทุกอย่างพังทลาย..ตกงานแล้ว
“อยู่บ้านเฉยๆน่ะดีแล้ว จะไปทำงานให้เหนื่อยทำไม?”
“แต่ผมไม่มีเงินนะครับ ผมจะเอาเงินที่ไหนใช้”
“แล้วที่ฉันให้อยู่ทุกวันเนี่ย ไม่ใช่เงินหรือไง?”
โซดายู่หน้า ไม่พอใจ
“มันไม่เหมือนกันนะครับ ผมอยากทำงานแลกเงิน ไม่ใช่อยู่เฉยๆแล้วได้เงินแบบนี้
มันไม่ยุติธรรมกับคุณเบียร์เลย”
เบียร์อมยิ้ม… ไม่ยุติธรรมเหรอ?
“ถ้าคิดอย่างนั้นก็ลองหาอะไรทำในบ้านสิ”
“แล้วในบ้านน่ะมีอะไรที่ผมทำได้บ้างล่ะครับ?”
อ่า…จริงๆก็มีนะโซดา
“อยู่บ้านดูการ์ตูนดีกว่าน่า…นะ เดี๋ยวเรื่องงานให้ฉันทำเอง โซดาคอยนับเงินก็พอ”
โซดามองร่างสูงนิ่งงัน ตกใจกับประโยคชวนคิดแบบนั้น
…คุณเบียร์เห็นเขาเป็นกระเป๋ารถเมล์?
บ้า! คิดอะไรอยู่ฮะโซดา ตลกกลบความเขินหรือไง!
“แต่คุณเบียร์…สปายยังกลับไปเรียนได้เลย ทำไมผมจะกลับไปทำงานบ้างไม่ได้ล่ะครับ?”
“เรียนก็ส่วนเรียนสิ จะว่าไป…โซดา” เบียร์จูงมือน้อยไปยังสวนสวยหน้าบ้าน สายลมพัดเอื่อยเคล้าแสงแดดอ่อนๆ
“จริงๆโซดาก็น่าจะกลับไปเรียนนะ”
“ครับ?”
เบียร์ให้โซดานั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ร่มไม้ใหญ่ ร่างเล็กนั่งลงอย่างว่าง่าย  เบียร์ทิ้งตัวนั่งข้างๆ
“โซดาอายุแค่นี้เอง กลับไปเรียนต่อไหม? ดีกว่าอยู่เฉยๆ”
“แล้วเรื่องงานล่ะครับ?”
“โอ้ย ไม่ต้องทำหรอก เรามาคุยกันเรื่องเรียนดีกว่า”
“แต่ผมไม่มีเงินเรียนหรอกนะครับ” เบียร์ยีผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว
“ใครเขาให้อออกเงินเองล่ะครับ~ ว่ายังไง? อยากเรียนหรือเปล่า?”
ดวงตาใสนิ่งมองสนามหญ้า คล้ายกำลังพิจารณากอหญ้าในสนาม หากแต่ในหัวกำลังคิดและประมวลผลวุ่นวายไปหมด
“มันออกจะดูงงๆนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับคุณเบียร์เรื่องเรียนเลย แต่ผมต้องมาคิดเรื่องเรียน”
“แล้วโซดาว่ายังไงล่ะ? อยากเรียนต่อไหม?”
ร่างเล็กนิ่งคิดครู่ใหญ่
“…เอาจริงๆก็อยากนะครับ แต่คิดๆไปแล้ว เรียนไปก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร”
“อ้าว..ทำไมล่ะ?”
“ผมเคยเจอรุ่นพี่ที่จบ ม.6 เขาทำงานที่ผับคุณเบียร์ ผมคิดว่า…เรียนจบวุฒิไหนก็ได้งานเหมือนกันอยู่ดี”
“อาจจะอยู่ที่คนก็ได้นะโซดา แต่ละคนก็คิดไม่เหมือนกัน…
แต่ถ้าโซดาเรียนจบสูงกว่านี้ ก็จะมีตัวเลือกงานที่ดีกว่านี้นะ”
“จะได้เงินเยอะขึ้นด้วยหรือเปล่าครับ?” เบียร์หัวเราะเบาๆ
“คิดแต่เรื่องเงินใช่ไหมเราเนี่ย …”
“ก็มันต้องคิดนี่ครับ…” โซดายู่หน้า
“จริงๆมันก็อยู่ที่คนนั่นล่ะ แต่ถ้าโซดาจบสูงกว่านี้ ตัวเลือกงานก็จะเยอะกว่านี้
แล้วก็มีโอกาสได้เงินเยอะกว่านี้ด้วย”
“ผมขอคิดดูก่อนได้ไหมครับ?” พอพูดเรื่องเงินแล้วดูกระตือรือร้นดีแฮะ
“ได้สิ แล้วแต่โซดาเลย” เบียร์อมยิ้ม
“ว่าแต่ คุณเบียร์ไม่ไปทำงานเหรอครับ?”
เบียร์เลิกคิ้ว มองนาฬิกาข้อมือ…
“วันนี้ฉันมีประชุมบ่าย ตอนนี้เพิ่งสิบโมงเอง จะรีบไปไหน” เบียร์ยิ้มแป้น โซดาเบ้หน้าใส่
“คนที่เรียนจบสูงๆทุกคน เขาเป็นเหมือนคุณเบียร์หรือเปล่าครับ?”
น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายชวนให้เบียร์หัวเราะลั่น
“ว่าฉันขี้เกียจเหรอ?” ยีผมนุ่มอย่างมันส์มือ โซดาพยายามเอียงหัวหลบ
“คุณเบียร์น่าจะเตรียมตัวไปประชุม ไม่ใช่มานั่งเรื่อยเปื่อยแบบนี้” โซดารวบมือหนาออกจากหัวตัวเอง
“เรื่อยเปื่อยที่ไหน…สาระทั้งนั้น ดูสิคุยอะไรกับโซดาบ้าง ทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียน”
“แต่งานของคุณเบียร์สำคัญกว่านะครับ”
สายตาคมทอดมองดวงหน้าใส อบอุ่น…อ่อนโยน
“สำหรับฉัน…โซดาสำคัญที่สุดนะ” จับกระชับมือบางแน่น ใบหน้าหวานแต้มสีชมพูอ่อนๆ เบียร์มองเพลินตา
“ปะ…ไปได้แล้วคุณเบียร์ ยังจะนั่งอยู่อีก” ร่างเล็กเบือนหน้าหนีสายตาคม
“จะให้ไปไหนล่ะ ยังไม่อยากไปไหนนี่” วาดมือลากผ่านเอวบาง สัมผัสผิวเนียนใต้สาบเสื้อ ร่างเล็กสะดุ้ง
“คุณเบียร์! ทำอะไร…ปล่อยนะครับ” ดิ้นหนีมือซุกซนที่ลากวนรอบเอว
“อยากอยู่อย่างนี้นานๆอ่า…ไม่ไปทำงานได้ไหม?”มือหนาโอบกระชับร่างเล็กแน่น
โซดารู้ตัวว่าสู้แรงไม่ไหว ได้แต่นั่งนิ่งให้ร่างสูงโอบกอดตามใจชอบ
“คุณเบียร์โตแล้วนะครับ จะมาต่อรองเป็นเด็กๆไม่ได้”
“ไม่อยากโตเลย…เฮ้อ~”  เสียงถอนหายใจชัดเจน เบียร์พิงศีรษะกับไหล่เล็ก โซดานั่งนิ่ง มือหนาบีบกระชับมือบางแน่น
“รู้ไหม…สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับการทำงาน คือกำลังใจนะ…ถ้าไม่มีกำลังใจ ก็ไม่มีแรงทำงาน” เบียร์กระชับมือบาง บีบเบาๆ
“ฉันจับมือกับใครต่อใครมาก็เยอะ แต่มันก็แค่การจับมือตามธรรมเนียมของการทำธุรกิจ
แทบไม่รู้สึกอะไรเลยกับการจับมือที่ฉาบฉวยแบบนั้น” โซดารอฟังสิ่งที่เบียร์จะพูดต่อ
“รู้ไหม…จับมือให้กำลังใจกับจับมือทำธุรกิจ มันต่างกันมากนะ”
ร่างเล็กบีบกระชับมือหนา บีบเบาๆให้ผ่อนคลาย
“ฉันชอบจับมือแบบนี้มากกว่า” ชูมือที่สอดกระชับมือบางอยู่ โซดาอมยิ้ม
“คุณเบียร์ต้องเตรียมตัวไปทำงานได้แล้วนะ…ไปครับ” โซดาไม่สามารถกลั้นยิ้มได้เลย
ไม่รู้ต้องทำตัวยังไงเวลารู้สึกวูบวาบในอกแบบนี้
“อะไรกันน่ะโซดา~กำลังเคลิ้มเลย” เบียร์ผละออกมา สบตาร่างเล็ก ยู่หน้าเล็กน้อย
“เลิกอู้ได้แล้ว~ไปครับ”
“โถ่~อีกตั้งนาน”
“ถ้าคุณเบียร์ไม่ไป ผมไปเอง” โซดาลุกขึ้น พลันมือหนาฉวยข้อมือเล็กไว้
“ไปไหน?”
“ไปเตรียมชุดให้คุณเบียร์นั่นแหละครับ”ถ้าอยู่ตรงนี้นานกว่านี้...ร่างเขาต้องหลอมละลายกับสายตาหยาดเยิ้มของคุณเบียร์แน่ๆ!
ท่าทางก้มหน้าซ่อนแก้มชมพูระเรื่อ ชวนให้เบียร์อยากฝังจมูกลงแก้มนุ่มแรงๆ…
ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ จมูกโด่งเข้าสูดดมความหอมของแก้มใสเต็มปอด
“คุณเบียร์!”
“จะมีแรงทำงานมากกว่านี้ ถ้าได้มากกว่าหอมแก้ม” ยิ้มแป้นอย่างไม่รู้สึกผิดใดๆ
“ปะ…ไปทำงานได้แล้ว!”

แสงสีทองโพล้เพล้เกาะขอบฟ้ายามเย็น นกกระจาบหลายฝูงต่างพากันบินกลับรัง ที่สวนหลังบ้านร่มรื่นไปด้วยร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ แปลงต้นเทียนทองทอดวนรอบสวน สาวน้อยประแป้งยืนพื้นแซมเทียนทอง ดอกเบญจมาศ บานไม่รู้โรย ชูช่อเรียงแถว ไม่ไกลจากกอบานไม่รู้โรย ร่างเล็กของโซดากำลังให้น้ำแก่สิ่งมีชีวิตที่พูดไม่ได้เหล่านั้นอยู่ ก้องคนสวนพยายามแย่งหน้าที่ตัวเองคืน แต่สู้แรงตื๊อของโซดาไม่ได้จริงๆ
“คุณหนูคะ โทรศัพท์ค่ะ”
โซดาเล็งสายน้ำไปยังกอเทียนทองที่อยู่ไกลออกไป ดึงสายยางให้ยาวขึ้น
“คุณหนูคะ” เสียงดังใกล้ขึ้น แต่แน่ล่ะ โซดาไม่ได้คิดว่ากำลังมีคนเรียก
“คุณหนูคะ โทรศัพท์ค่ะ” หญิงสาวสะกิดโซดาเบาๆ
“ครับ?”
“คุณเบียร์จะเรียนสายด้วยค่ะ” โซดามองโทรศัพท์บ้านในมือหญิงสาว  รีบล้างมือลวกๆ วางสายยางไว้ เช็ดมือกับเสื้อเร็วๆ ค้อมศีรษะให้หญิงสาว ยื่นมือไปรับอย่างเก้ๆกังๆ
“ขอบคุณครับ” ค้อมศีรษะให้อย่างเกรงใจ หญิงสาวอมยิ้มเอ็นดู
แล้วโซดาก็ได้รู้ในตอนนั้นเองว่าคืนนี้คุณเบียร์ต้องกินเลี้ยงกับพันธมิตรของบริษัท
เบียร์บอกโซดาว่า ลืมว่ามีนัดกินเลี้ยง  โซดาอยากจะเอ็ดคนในสายว่าทำไมไม่รู้จักเตรียมตัวบ้างเลย!
เบียร์ขอโทษยกใหญ่ที่กลับมากินข้าวเย็นด้วยไม่ได้
โซดาเกือบเอ็ดออกไปจริงๆตอนที่คุณเบียร์ ‘งอแง’ จะไม่ไปกินเลี้ยง
ไม่น่าเชื่อว่าอย่างคุณเบียร์ยังใช้คำว่างอแงได้

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 27-09-2015 00:32:42


ไม่ได้รอหรอก…โซดาบอกตัวเองอย่างนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว
คุณน้ำแข็งกับสปายกลับถึงบ้านตอนหกโมง โซดาบอกทุกคนแล้วว่าคุณเบียร์ไม่ได้กลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน หลังจากจัดการมื้อเย็นกันเรียบร้อย คุณน้ำแข็งก็พาสปายเข้าห้อง สปายดูคล่องตัวกว่าเมื่อเช้า
แต่ดูก็รู้ว่าคงช้ำอยู่ไม่น้อย  คืนนี้คุณน้ำแข็งคงไม่ทำอะไรสปายหรอก
โซดาตั้งใจจะเข้านอนตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อน แต่พอล้มตัวลงนอนมันก็วูบโหวงจนนอนไม่หลับ
เข้านอนก่อนเจ้าของห้อง…ไม่ดีเท่าไรหรอกมั้ง
ถามว่าห่วงไหมน่ะเหรอ?...ห่วงสิ!
ตี 1 แล้ว  ทำไมคุณเบียร์ยังไม่กลับล่ะ?
ชะเง้อมองประตูรั้วทุกวินาที เดินวนเป็นหนูติดจั่น พลันแสงไฟหน้ารถฉาบชัดมายังประตูรั้ว
รถเบนซ์คุ้นตาเข้าจอดที่โรงรถ ไม่กี่อึดใจ…เจ้าของรถก็มุ่งตรงมายังประตูบ้าน 
โซดานั่งไม่ติด ใจจดจ่อกับคนที่รอ
“คุณเบียร์…” เสียงใสแหบพร่าเล็กน้อยด้วยความง่วง
“ทำไมยังไม่นอน? หืม?” เบียร์วางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา  โอบกอดร่างเล็กอย่างอ่อนโยน
ความใกล้ชิดทำให้โซดาสังเกตได้ถึงสิ่งผิดปกติ…กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้
“คุณเบียร์ขับรถกลับเองเหรอ?”
“ใช่”
มือบางฟาดเต็มแรงที่แขนล่ำ
“ขับเองทำไม? คุณเบียร์เพิ่งดื่มเหล้ามาแท้ๆ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง?
ทีหลังถ้ารู้ว่าต้องดื่มเหล้า อย่าขับรถกลับเองนะครับ”
สวดยาวจนเบียร์อดยิ้มไม่ได้ ถ้ารู้ว่ามีคนห่วงขนาดนี้ หนีงานเลี้ยงมาตั้งนานแล้ว
“คร้าบ~” เบียร์อมยิ้ม ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำร้ายเบียร์ไม่ได้มากก็จริง
แต่ก็อย่างที่โซดาว่า คงไม่ดีแน่ถ้าเกิดอุบัติเหตุ แอลกอฮอล์ไม่เคยปราณีใคร…
จะว่าไป ขอนั่งพักสักนิดก่อนเถอะ ต้องต่อสู้กับฤทธิ์แอลกอฮอล์มาตลอดทาง..เพลียเหลือเกิน
“โซดาเข้านอนก่อนเลย ฉันขอนั่งพักแป๊บนึง”เอนหลังพิงพนักโซฟา  ดวงตาคู่คมปิดลง
“ไปนอนที่ห้องดีกว่าครับ นอนตรงนี้ไม่สบายตัวหรอก”
นิ่ง…ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้
“คุณเบียร์…ไปนอนที่ห้องเถอะ”
ยังนิ่ง…นิ่งนานเกินไป โซดาถอนหายใจเบาๆ ท่าทางแบบนี้….เมาแน่ๆ
“คุณเบียร์ไหวไหม?”
เบียร์ได้ยินโซดาบ่นยืดยาวเรื่องเมา เบียร์มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เมามากขนาดนั้น
ยังมีสติระลึกถึงสิ่งที่อยู่รอบตัว
“ถ้ารู้ว่าเมาก็อย่าดื่มเยอะสิ” บ่นไปก็เท่านั้น
ร่างเล็กยื้อร่างสูงใหญ่จากโซฟา ต้องใช้แรงมหาศาลรั้งร่างสูงไว้ไม่ให้หงายหลัง
คล้องแขนล่ำกับคอตัวเอง มือบางโอบรอบราวเอวของคนตัวใหญ่
แต่เบียร์ไม่ให้คนตัวเล็กต้องออกแรงมากเกินไปหรอก เขารั้งร่างตัวเองยืนบนพื้น
แน่นอนว่าเขาสามารถเดินขึ้นห้องนอนเองได้สบายๆ
แต่ดูท่าโซดาจะปักใจเชื่อว่าเขาเมาไร้สติแล้วแน่ๆ
เขาไม่ได้แกล้งเมานะ…ไม่ได้แกล้งเล๊ย….
โซดาประคองร่างสูงไปยังบันได แต่ละก้าวช่างยากลำบากนัก เบียร์แสร้งโอนอ่อนผ่อนแรง
ใบหน้าคมโน้มต่ำใกล้ซอกคอขาวทุกจังหวะก้าวเดิน กลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้าจมูก
อดไม่ได้ที่จะต้องสูดดมความหอมนั้นเข้าเต็มปอด
“คุณเบียร์ เดินดีๆสิ!” ชักเสียงใส่แบบนี้คงหงุดหงิดแล้วแน่ๆ
หงุดหงิดหรือเขินหนอ? ทำไมแก้มเรื่อแบบนี้ เห็นแล้วน่าฝังจมูกจริงๆ ขอสักฟอดเถอะ
“คุณเบียร์!” เอียงหลบไม่ทันหรอก…อย่าพยายามหลบเลย
“โซดา…” เสียงทุ้มแหบพร่า มือหนาไล้วนรอบเอวเล็ก สอดมือเข้าใต้เสื้อนอนตัวบาง
ได้ยินร่างเล็กบ่นยืดยาว มือบางไล่ตะครุบมือหนา พยายามดึงออกจากเอวตัวเอง…เบียร์ไม่ยอมง่ายๆหรอก
“คุณเบียร์เดินดีๆ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว”  อีกไม่กี่ขั้นก็จะพ้นบันไดแล้ว
โซดารู้สึกทุลักทุเลมากกับการต้องแบกชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นบันไดเกือบยี่สิบขั้น
กว่าจะถึงประตูห้องนอนทำเอาโซดาหอบหนักจนตัวโยน
โซดาวางร่างสูงบนเตียง กำลังจะผละไปหาผ้าเช็ดตัว พลันมือหนาของคนที่นอนอยู่กลับรั้งแขนเรียวไว้
ร่างเล็กเสียหลักถลาล้มลงสู่อ้อมอกอุ่น คร่อมทับเหนือร่างสูง
“คุณเบียร์!” ได้แต่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนหนา
“คุณเบียร์ ปล่อย!” พยายามดึงแขนล่ำออก แต่ทำไมแรงรัดถึงมากขึ้นเรื่อยๆ?
คนเมาจะมีสติทำแบบนี้ได้เหรอ?
“คุณเบียร์” หยุดดิ้น สบตาคนใต้ร่าง ร่างเล็กขมวดคิ้วฉับ
…คุณเบียร์อมยิ้ม
“แกล้งผมเหรอ?” ฟาดมือเต็มแรงลงบนแผงอกกว้าง เสียงทุ้มหัวเราะลั่น
“แกล้งอะไรเล่า ใครแกล้งกัน ฉันเมาจริงๆนะ” ยู่หน้าออดอ้อน รัดร่างเล็กแน่นขึ้น
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ” ออกแรงดิ้นมากขึ้น พยายามพลิกตัวหนีอ้อมแขนหนา
“เดี๋ยวโซดา… หยุด! อย่าดิ้น”
“คุณเบียร์ก็ปล่อยผมสิ!”
“ยะ…หยุดดิ้นก่อน  ซี๊ดดด”
โซดาชะงัก เริ่มตระหนักว่าน้ำเสียงคุณเบียร์แปลกไป
พลันท่อนขาเรียวสัมผัสได้ถึงบางสิ่งของคนใต้ร่างที่เริ่มชูชันขึ้นมา ร่างเล็กเบิกตากว้าง
“คุณเบียร์!” ฟาดมือลงบนแขนล่ำ ทำไมถึงมีอารมณ์เร็วแบบนี้!
“ไม่ปล่อยได้ไหม?” กระพริบตาปริบ โซดาเบือนหน้าหนีสายตานั้น แก้มใสแดงเรื่อ…
“ปล่อยผมก่อนดีกว่า อยู่อย่างนี้คงไม่ดีหรอก…” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบา เบียร์ยู่หน้า
“ไม่เอาหรอก” น้ำเสียงออดอ้อน ทำเอาร่างเล็กหายใจไม่ทั่วท้อง
เบียร์พลิกตัวให้ร่างเล็กอยู่ด้านล่าง แขนล่ำค้ำพื้นเตียงไว้ สบตากับดวงตาวาวใส
เบียร์จำไม่ได้ว่าเขามี Sex ครั้งล่าสุดเมื่อไร เท่าที่จำได้…ตั้งแต่เจอโซดาก็ไม่ได้มี Sex กับใครอีกเลย…
คงไม่ผิดใช่ไหมถ้าเขาจะขอมี Sex กับคนตรงหน้า…
ไม่ใช่เพื่อระบายความใคร่…แต่เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“คุณเบียร์เมามากแล้ว” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่แน่ใจ มือบางบีบแขนเบียร์แน่น
ไม่…เขาไม่ได้เมา ถึงแม้ในร่างกายจะมีแอลกอฮอล์แต่ไม่ได้ทำให้เขาสูญเสียสติสัมปชัญญะ
เขารับรู้ว่าร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างเขาคือโซดา…
เขารู้ว่าดวงตากลมโตฉายแววลังเลส่งมาให้
เขารับรู้ถึงสัมผัสจากมือเล็กที่บีบต้นแขนเขาแน่น
…และเขารู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
ใบหน้าคมโน้มต่ำ…สัมผัสริมฝีปากบางแผ่วเบา ผละสบตาร่างเล็กก่อนโหมจูบแนบแน่น
มือหนาลูบไล้ผิวเนียนใต้เสื้อ ถลกเสื้อขึ้นเหนือราวอก แนบริมฝีปากสัมผัสแผ่นอกขาวเนียน
มือข้างหนึ่งบดขยี้เม็ดทับทิมที่ประดับอยู่บนแผ่นอกขาว เสียงใสครางพร่า อดไม่ได้ต้องใช้ปากครอบครองเม็ดทับทิมอีกข้าง ตวัดลิ้นดูดกินไม่ลดละ
“อื้อ~คุณเบียร์”  ร่างเล็กแอ่นกายรับสัมผัสจากริมฝีปากอุ่น มือบางปลดเสื้อเชิ้ตแขนยาวออกจากร่างสูง
 โซดาไม่ทันเห็นหรอกว่าคนตัวโตอมยิ้มอย่างพึงพอใจมากแค่ไหน ใบหน้าคมซุกไซ้ซอกคอขาว
สูดดมกลิ่นหอมของร่างเล็กเข้าเต็มปอด ฝากรอยประทับตีตราจองไว้เด่นชัด
ร่างเล็กเอียงคอรับสัมผัสอย่างรู้หน้าที่ มือบางลูบไล้ทั่วแผ่นหลังกว้าง มือหยาบกร้านดึงชั้นในและกางเกงนอนของร่างบางออก ไม่รอช้า…มือหนาเข้ากอบกุมแกนกลางเล็กทันที
“อ๊ะ! คุณเบียร์” เสียงใสแหบพร่า ริมฝีปากหนาแนบสัมผัสหน้าท้องแบนราบ
มือข้างหนึ่งคลึงแกนกลางเล็กบริเวณส่วนปลาย แผ่วเบา…คงเบาเกินไปร่างเล็กจึงบิดกายเร่าแบบนี้
เบียร์อมยิ้ม…
ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองแกนกลางลำเล็ก ดูดกลืนดั่งขนมหวาน ตวัดลิ้นเลียรอบโคน
กัดเบาๆที่ปลายลำทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ฟันคมรูดรั้งท่อนลำเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ช้าน้ำนมอุ่นก็ทะลักเข้าปาก เบียร์กลืนกินไม่ให้เหลือ
“อ่า…คุณเบียร์” ร่างเล็กหายใจหอบเล็กน้อย มองร่างสูงที่ผละไปถอดกางเกงออก โซดาค่อยๆชันกายนั่ง
ร่างหนาโถมทับบนร่างเล็กอีกครั้ง ทว่าโซดาโอบรั้งร่างหนาไว้ พลิกตัวให้คนตัวใหญ่อยู่ใต้ร่าง….เบียร์หัวเราะ
“ผมทำให้” เสียงใสแหบพร่าด้วยแรงอารมณ์
 ริมฝีปากเล็กโหมจูบคนใต้ร่าง มือเล็กลูบไล้แผงอกกำยำปลุกเร้าอารมณ์  ริมฝีปากเล็กลากผ่านคางสาก
ใบหน้าหวานซุกไซ้ซอกคอหยาบกร้าน ไล้ริมฝีปากไปยังเม็ดสีน้ำตาลที่ชูชันบนแผงอกกำยำ 
สะโพกเล็กถูไถกับแกนกลางลำใหญ่ เบียร์สะดุ้งเฮือก โซดาหัวเราะเบาๆ
ร่างเล็กไถลตัวลงสู่ท่อนล่าง มือบางกอบกุมแกนกลางลำใหญ่เต็มมือ รูดรั้งแผ่วเบา
“อึก…โซดา อาห์…”
ไม่รอช้า ริมฝีปากเล็กครอบครองท่อนลำนั้นไว้ โซดาแทบสำลักกับความใหญ่โตของมัน….
เขาเคยทำแบบนี้ให้ใครต่อใครมาก็เยอะ แต่ไม่เคยมีใครมีขนาดใหญ่โตจนทำให้เขาแทบหายใจไม่ออกแบบนี้!
เรียวปากเล็กดูดกลืนความหวาน แลบเลียเหมือนเด็กอนุบาลเพิ่งได้กินไอศกรีมครั้งแรกในชีวิต
ดวงตาใสสบตากับเจ้าของแท่งไอศกรีมในขณะที่ยังเลียกินไม่หยุด โซดาขยับริมฝีปากเร็วขึ้น
เสียงทุ้มครางต่ำอย่างพึงพอใจ ร่างหนากระตุก ปลดปล่อยหยาดน้ำนมสู่ริมฝีปากเล็ก…โซดากลืนทั้งหมดลงคอ
คนตัวเล็กคิดว่ากิจกรรมคืนนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว…กำลังจะผละไปล้างตัว
พลันแขนล่ำรั้งร่างเล็กไว้ก่อน พลิกร่างโซดาแนบเตียง ร่างหนาตามมาคร่อมทับไว้
“คุณเบียร์…”
“ยังไม่เสร็จเลย….” มือหนาไล้สัมผัสช่องทางรักด้านหลังของคนตัวเล็ก โซดาสะดุ้งเฮือก
เบียร์บิก้อนเนื้อนุ่ม เตรียมแทรกกายเข้าไป
“มะ…ไม่! คุณเบียร์ อย่าเข้ามา!” เบียร์ชะงัก ดวงตาใสฉายแววลังเล  สับสน…
“โซดา…เรามาถึงขนาดนี้แล้ว” จูบขมับบางแผ่วเบา  สบตากับคนใต้ร่าง
“มันสกปรก…ข้างในนั้นมันสกปรก…”ร่างเล็กมีสีหน้าเหยเก…เบียร์แนบจูบแผ่วเบา ลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน
“พี่จะทำให้มันสะอาดเอง…นะครับเด็กดี”
พี่….นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเบียร์แทนตัวเองว่าพี่….
“นะครับ…”
โซดานิ่งไป ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ… เบียร์แนบจูบอ่อนโยน
อาศัยจังหวะที่ร่างเล็กกำลังเคลิ้มสอดแทรกกายเข้าไปด้านหลัง ความเจ็บค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในกายบาง
ได้แต่จิกเล็บลงไหล่กว้างระบายความเจ็บปวด โซดาไม่กล้านึกถึงความใหญ่โตของมัน
ไม่อยากคิดว่าท่อนลำใหญ่โตแบบนั้นจะใส่เข้ามาในตัวเขาได้ยังไง
“อึก…โซดา..” เสียงทุ้มครางพร่า
“โซดาเป็นของพี่คนเดียวนะ”
ร่างสูงขยับกายช้าๆให้คนตัวเล็กได้ผ่อนคลาย มือบางโอบรอบคอคนด้านบนแน่น
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่พี่ไม่ใส่ถุงยาง” โซดาฟาดมือลงบนแผงอกกว้างด้วยความหมั่นไส้…ยังจะมีอารมณ์มาเล่น
จะว่าไป…นี่ก็ครั้งแรกของโซดาเหมือนกันที่ไม่ใส่ถุงยาง
เบียร์ขยับร่างเร็วขึ้น ร่างเล็กโยกไหวตามแรงของคนด้านบน เสียงหวานครางลั่น เบียร์ยิ่งได้ใจ
ทว่าในขณะที่เบียร์ใกล้ถึงฝั่งฝัน ร่างเล็กกลับพลิกร่างเบียร์ลงพื้นเตียง คนตัวเล็กนั่งคร่อมแกนกลางลำใหญ่
“อึก….อะไรกันโซดา…”
“ผมทำบ้าง…” ยิ้มหวานยั่วยวน มือบางวางนาบหน้าท้องแข็งแรง ค่อยยกตัวขึ้นลงช้าๆ ซี๊ดปากเบาๆกับความใหญ่โตที่ทิ่มแทงเข้ามา มือหนาวางบนเอวบาง ขยำก้อนเนื้อขาวด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊ะ.. อื๊อออ” ร่างเล็กขยับกายเร็วขึ้น เงยหน้าหลับตาพริ้ม มือหนากอบกุมแกนกลางเล็ก รูดรั้งเร็วๆตามจังหวะคนตัวเล็ก
“อ๊ะ คุณเบียร์ อื๊อออ” โซดาหอบหนัก เบียร์ชันตัวนั่งเมื่อเห็นว่าโซดาใกล้ไม่ไหวแล้ว
เมื่อเปลี่ยนเป็นท่านั่ง ความแนบชิดจึงมีมากขึ้น แกนกายเล็กถูไถหน้าท้องกว้าง ใบหน้าหวานซุกซบลาดไหล่แข็งแรง
“อื๊อออ คุณเบียร์” เสียงใสออดอ้อน เบียร์แทบคุมสติไว้ไม่อยู่ ทว่าอะไรบางอย่างทำให้เบียร์รู้สึกขัดใจ
“เรียกพี่ก่อนสิครับ”
“อ๊ะ…อื๊อออ” ร่างเล็กสบตาคนตรงหน้าในขณะที่ร่างสูงกระแทกกายช้าลง
“เรียกพี่เบียร์ก่อน…” เบียร์อมยิ้ม กระแทกกายเข้าจนสุด ร่างเล็กผวาเฮือก
“พะ….พี่เบียร์”
“เก่งมาก” จูบขมับบางแผ่วเบา กระแทกกายกระชั้นขึ้น โอบรัดร่างเล็กแน่น ช่องทางเล็กตอดรัดถี่รัว เสียงหวานใสครางลั่น เบียร์กระแทกกายแรงๆจนกระทั่งถึงฝั่งฝัน ร่างหนากระตุกปลดปล่อยหยาดน้ำสีขุ่นเต็มช่องทางเล็ก ในขณะที่ร่างเล็กปลดปล่อยเปรอะทั่วหน้าท้องกว้าง
โซดากอดเบียร์แน่น หอบหายใจจนตัวโยน เบียร์ค่อยๆวางคนตัวเล็กเอนราบกับพื้นเตียง
โซดาคิดว่ากิจกรรมคืนนี้คงจบจริงๆแล้ว ทว่าโซดาคิดผิด…
เบียร์ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กได้ใจ…ร่างหนาคร่อมทับร่างเล็กไว้อีกครั้ง
“เหนื่อยแล้วเหรอ? หืม?”
“พอแล้ว…นะครับ…”พูดไปหอบไป
“เหนื่อยเร็วจังเลย ต่อกันดีกว่าเนอะ นะๆ”
“ไม่เอา พอแล้ว…” เบียร์อมยิ้ม…
“ไม่เอาที่เตียงใช่ไหม? ถ้างั้นที่ไหนดี…โซฟาไหม?”
“ไม่เอาแล้ว!” ร่างเล็กจะพลิกหนี ทว่าเบียร์ไม่ปล่อยง่ายๆ แขนล่ำช้อนร่างเล็กแนบอก ขายาวก้าวฉับๆไปยังระเบียงห้อง
“คุณเบียร์!”
“จุ๊ๆ…บอกให้เรียกพี่ไง…”
“คุณเบียร์! ปล่อย!”
“พี่เบียร์สิ…”
“… คุณเบียร์ อื๊อออ จะทำอะ… อ๊า~”
“พี่เบียร์..สิครับ..อึก..”
“อ๊ะ! พี่…เบียร์! อื๊ออ~”
…ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกลนัก
 

แค่ทำงานกลางคืน
[/i]



คิดถึงทุกคนมากเลย > < ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยเนอะ T T เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวฝน ออกไปข้างนอกอย่าลืมพกร่มด้วยนะคะ ^^

หลับฝันดีนะคะทุกคน ^^




เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-09-2015 07:22:51
 :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 27-09-2015 08:33:54
 :o8: :-[ :impress2: :oo1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 27-09-2015 08:41:23
 :m25: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-09-2015 08:42:16
กลับมาครั้งนี้ คุณคนเขียนจัดเต็มเลย :jul1:
คิดถึงเด็กๆ ตอนนี้ชีวิตดี๊ดีเลยสินะ ดีใจจัง :man1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-09-2015 08:43:18
น้ำแข็งกับสปายเถียงกันมุ้งมิ้งๆ
เบียร์กับโซดาร้อนแรงทุกมุมห้อง

ขอให้โซดาตัดสินใจเรียนต่อทีเถอะ
อายุแค่นี้เอง อนาคตยังอีกยาวไกล
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 27-09-2015 16:10:14
พี่เบียร์ร้อนแรงมากจริงๆ :hao7: :oo1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 27-09-2015 17:37:20
พักผ่อนสิคะคุณเบียร์
นี่กินเหล้าหรือยาปลุกกันแน่ :hao7:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 27-09-2015 20:30:36
ูคู่เบียร์โซดาเนี่ย ไม่มีใครยอมใครเลยทีเดียว  :m25: :m25: :m25:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 27-09-2015 20:53:10
จัดเต็มกันเลยทีเดียวเชียวววว :-[
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 27-09-2015 22:44:14
รักคนเขียนจังเลยครับ
ถึงจะนานๆ มาทราบ แต่ก็เต็มอิ่ม จุใจ
ขอบคุณมากๆ ครับ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-09-2015 02:53:38
อยากให้โซดาไปเรียนจัง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 28-09-2015 14:48:36
 :L1:  เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 29-09-2015 18:18:51
คู่พี่ก็แซ่บ คู่น้องก็น่ารักใสใส
ต่อจากนี้คงไม่มีเรื่องอะไรแล้วเนอะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 29-09-2015 20:14:19
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: Mi.07 ที่ 30-09-2015 10:14:51
โซดาร้อนแรงจัง หู้ววว หน้าร้อนเลย :hao7:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 15-10-2015 08:55:47
หายนานจังเลยครับ. คิดถึง
 :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 26 ร้อนแรง (ุ27/09/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 18-10-2015 13:22:01
คิดถึงแล้วน่ะครับคนเขียน  ไม่คิดถึงคนอ่านเหรอ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 25-10-2015 19:07:13
Chapter  27

“ฮัดเช้ย!” มือบางถูจมูกจนแดงก่ำ หายใจเข้าลึกๆ…
“ฮัดเช้ย!” คนตัวเล็กสูดน้ำมูกฟืดฟาด มือเล็กบรรจงปั้นดินน้ำมันก้อนเล็กแปะรอยรั่วก้นบัวรดน้ำอย่างบรรจง
“ฮัดเช้ย!” …อีกครั้ง
พลันเสียงวิ่งตึงตังดังเข้ามา ดึงความสนใจร่างเล็กจากบัวรดน้ำในมือ
“อ้าว! โซดา ทำอะไรแต่เช้า?”
“บัวรดน้ำมันรั่วน่ะครับ ผมเลยหาอะไรมาแปะ” ตอบเสร็จแล้วก็จามอีกรอบ “คุณน้ำแข็งไปไหนแต่เช้าเชียวครับ” …เพิ่งหกโมงครึ่งเอง
“ไปมหา’ลัยน่ะ” โซดาเลิกคิ้ว…วันเสาร์เนี่ยนะ? 
“มีเรียนชดเชย จริงๆก็มีอะไรมากกว่านั้น ตามเนื้อหาไม่ทันเท่าไร” คล้ายน้ำแข็งพึมพำกับตัวเองในประโยคท้ายๆ  คนตัวสูงเดินไปใส่รองเท้าลวกๆ ได้ยินเสียงโซดาจามไล่หลัง
“อย่าลืมกินยาแก้หวัดด้วยนะ”  ว่าจบก็วิ่งไปขึ้นเบนซ์คันงามก่อนทะยานออกไป
“ฮัดเช้ย!” …คงต้องหายากินจริงๆแล้วล่ะมั้ง
พลันเสียงวิ่งตึงตังโครมครามดังอีกระลอก โซดาหันไปยังที่มาของเสียง พลันใบหน้าหวานร้อนวาบ
“โซดา! โอย…..รู้ไหมว่าพี่ตื่นมาแล้วไม่เจอเรา พี่ตกใจแค่ไหน ทำไมลงมาก่อนแล้วไม่บอกพี่?” โซดาสูดน้ำมูกแรงๆ พยายามเบนสายตาหนีแผ่นอกเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า…ยิ่งมองยิ่งชวนให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ผมเห็นคุณเบียร์….เอ่อ….พี่เบียร์นอนอยู่เลยไม่อยากปลุก”
“แล้วลงมาทำอะไรแต่เช้า? ไม่เจ็บเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มแฝงความอ่อนโยน  ร่างเล็กลมหายใจสะดุด จามอีกครั้ง
“เจ็บอะไรกันเล่า….ไม่เจ็บหรอก” เจ็บสิ! ไซส์ขนาดนั้น นานขนาดนั้น ไม่เจ็บก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่เขาไม่บอกหรอกว่าเจ็บ เคยเจออะไรมามากกว่านี้ตั้งเยอะ กับความเจ็บแค่นี้ จิ๊บๆ
“ไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ? พี่ไม่ไว้ใจเลยนะ”
“ไม่เป็น…ฮัดเช้ย! ไรหรอก”
“ไม่สบายเหรอ?”  มือหนาลูบเรือนผมนุ่ม
“แค่เป็นหวัดนิดเดียวเอง”
“ไปโรง’บาลกันเถอะ” พูดจริงทำจริง ฉุดข้อมือเล็กเตรียมลุก หากแต่ร่างเล็กรั้งไว้สุดตัว
“จะไปโรง’บาลทำไม แค่เป็นหวัดเอง”
“ทำไมถึงเป็นหวัดได้ล่ะ?”
โซดาวางบัวรดน้ำในมืออย่างเซ็งๆ…. ทำไมคุณเบียร์กล้าถามแบบนี้ล่ะ
“ก็ใครเขาให้…ฮัดเช้ย! แก้ผ้าตากลมตากน้ำค้างจนเกือบเช้าแบบนั้น!”
“แต่มันก็ไม่แย่ไม่ใช่เหรอ?….คราวหน้าลองเปลี่ยนที่ไหม? ที่ระเบียงยังไม่ตื่นเต้นเท่าไร”
“คุณเบียร์!”
“พี่เบียร์สิ…บอกว่ายังไง? ทำไมดื้อ?”
โซดาฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด
“ใครกันแน่ที่ดื้อ!”
เบียร์อมยิ้ม ตอนนั้นเองเขาเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก
“เอาบัวรดน้ำมาทำอะไร?”
“มันรั่ว เลยเอามาซ่อม” ตอบเสร็จแล้วก็จามอีกครั้ง
เบียร์เลิกคิ้ว
“ซ่อมทำไม? แค่บัวรดน้ำเอง ซื้อใหม่สิ”
“มันเป็นรูนิดเดียวเอง จะซื้อใหม่ให้เปลืองเงินทำไม ดินน้ำมันก็มีอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมต้องซ่อมแต่เช้า?”
“มันพอมีเวลาก็ต้องทำเลยสิครับ” โซดาไม่บอกหรอกว่าหาอะไรทำเพราะไม่อยากเอาแต่คิดเรื่องเมื่อคืน….ยิ่งคิดยิ่งทำตัวไม่ถูก ถึงจะไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาแต่มันก็อดเขินไม่ได้อยู่ดี
เบียร์นั่งมองคนตัวเล็กปั้นดินน้ำมันอุดรูเงียบๆ จนกระทั่งการซ่อมบัวรดน้ำเสร็จสิ้นลง
“ชอบเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ร่างเล็กเงยหน้า
“อะไรครับ?”
“พี่สังเกตมาสักพักแล้ว ดูเหมือนเราจะชอบพวกงานเกษตร”
“ก็…สนุกดีครับ อยากทำมาตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ ตอนอยู่ห้องเช่า ทำอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก”
“เรียนต่อด้านนี้ให้เป็นเรื่องเป็นราวเลยดีไหม? เอาให้สุดๆไปเลย”
โซดามองหน้าคนที่พูดเรื่องเรียนด้วยท่าทางจริงจังในขณะที่ร่างกายมีแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
“มันจะดีเหรอครับ?”
“ดีสิ ดีแน่ๆ ถ้าชอบอยู่แล้วยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวหาที่เรียนให้”
“เดี๋ยวครับ! อะไรกัน? ผมไม่เข้าใจ”
“เตรียมตัวไปเรียนต่อได้เลย ได้เรียนเกษตรสมใจแน่ๆ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จัดการให้ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ” ขยิบตาให้ข้างหนึ่งก่อนลุกออกไป ร่างเล็กมองตาม อ้าปากค้าง

โซดาเพิ่งได้เจอสปายตอนอาหารมื้อเช้า สปายดูเป็นปกติทั้งร่างกายและจิตใจ จะมีก็แต่เขานี่แหละที่จามน้ำมูกไหลฟืดฟาดอยู่คนเดียว ทนไม่ได้จนต้องกินยาแก้หวัด แต่ยาแก้หวัดกินแล้วทำให้ง่วง…ต้องนอนตอนเช้าแบบนี้จะดีเหรอ?
โซดานั่งดูละครตอนเช้าคนเดียว ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่ คุณเบียร์หอบเอกสารไปที่ทำงานหลังจากมื้อเช้า พลันโซดาได้ยินเสียงวิ่งตึงตังเป็นครั้งที่สามของวัน ร่างเล็กหันมองที่มาของเสียง
“อะไรน่ะสปาย?” ถามออกไปทันทีที่เห็นเพื่อนถืออะไรบางอย่างลงมาจากชั้นสองของบ้าน
“รายงานของคุณน้ำแข็งน่ะสิ” สปายวิ่งไม่มีเบรกไปจนถึงประตูบ้าน เร่งรีบใส่รองเท้าลวกๆ
“เดี๋ยวนะ แล้วแกจะไปไหน?”
“ไปหาคุณน้ำแข็ง” ว่าแล้วก็วิ่งออกไป
โซดาหาวกว้างๆมองตามเพื่อน หันมามองละครที่ยังเล่นไปเรื่อยๆ… ไม่นานก็ต้องยอมแพ้ให้กับฤทธิ์ยา … โซดาตั้งมั่นว่าคืนนี้ไม่ยอมให้คุณเบียร์ทำอะไรแบบเมื่อคืนแน่ๆก่อนผล็อยหลับไป


“พี่ตี๋ครับ มหา’ลัยของคุณน้ำแข็งไปยังไงเหรอครับ?” สปายหอบหายใจอยู่ตรงหน้าพนักงานขับรถของคุณน้ำแข็ง
“คุณหนูจะไปมหา’ลัยคุณน้ำแข็งเหรอครับ?”
“ใช่ครับ”
“ขึ้นรถได้เลยครับ” พนักงานขับรถเปิดประตูเบาะหลังเชื้อเชิญ
“เอ่อ…ไม่เป็นไรครับพี่ตี๋ แค่บอกสายรถประจำทางผมก็พอครับ”
ตี๋ยิ้มอ่อนโยนให้คนตัวเล็ก ประตูรถเปิดรออยู่ดังเดิม
“เป็นหน้าที่ผมเองครับคุณหนู”
“….ขอบคุณครับ” สปายสอดตัวเข้าไปในรถอย่างเกรงใจ
ใช้เวลาไม่นานสปายก็มาถึงมหาวิทยาลัยชื่อดัง แม้จะเป็นวันเสาร์แต่คนยังพลุกพล่าน สปายก็ไม่เข้าใจระบบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยเท่าไรหรอก ไม่รู้หรอกว่าตารางเรียนของคุณน้ำแข็งเป็นยังไง สปายรู้แค่ว่าวันนี้คุณน้ำแข็งมีเรียน ซึ่งวันเสาร์แบบนี้ สปายไม่ต้องไปโรงเรียนอยู่แล้ว
คนตัวเล็กเดินเข้าไปในตึกคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี พี่ตี๋หายไปพร้อมกับรถเก๋งคันงามแล้ว มีเพียงสปายคนเดียวที่เดินเข้ามาในตึก  ดวงตากลมโตมองรายงานเล่มโตในมือ โพสต์อิทสีเขียวเด่นหราอยู่บนปก ข้อความระบุวันส่งงานปรากฏอยู่บนนั้น ยิ่งมองแล้วยิ่งต้องขมวดคิ้ว …. ต้องส่งวันนี้แล้วลืมได้ยังไงเนี่ย….
มือบางควักสมาร์ทโฟนที่น้ำแข็งซื้อให้ออกมาโทร.ออก ความไม่คุ้นชินกับสมาร์ทโฟนทำเอาสปายลำบากไม่น้อยกับการจิ้มหน้าจอแต่ละครั้ง  คนตัวเล็กถือสายรอไม่นาน ปลายสายก็ตอบรับ
“พี่น้ำแข็งอยู่ไหนครับ?” กรอกเสียงลงไปทันที
“อยู่มหา’ลัยครับ” ปลายสายตอบมา น้ำเสียงแสดงความแปลกใจ
“ไม่ใช่…ผมหมายถึง พี่น้ำแข็งอยู่ห้องไหน ผมจะเอารายงานไปให้”
สปายได้ยินคนปลายสายร้องลั่น
“ลืมเอารายงานมาใช่ไหมครับ?” สปายถามเรียบๆ เหมือนคนปลายสายเพิ่งรู้ตัวตอนนั้นเองว่าลืมเอารายงานมา  คนตัวเล็กได้ยินเสียงเดินลอดมาตามสาย เสียงทุ้มหอบหนัก.. ไม่แน่ใจว่าเดินหรือวิ่ง ถามสปายตลอดทางว่าสปายอยู่ตรงไหน
“สปาย….” เสียงดังชัดเจนในระยะไม่ไกล สปายหันไปยังที่มาของเสียง
“รายงานครับ” มือบางยื่นรายงานเล่มโตให้คนตัวสูง
“ขอบคุณมากๆ ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะครับ” สายตาคมทอดมองอย่างห่วงใย ร่างเล็กสบตาคนตัวสูง
“ทั้งที่ต้องส่งวันนี้แต่ก็ยังลืม” ร่างเล็กเอ็ดเสียงเบา
“….รู้ว่าต้องมีคนเอามาให้เลยแกล้งลืมไปอย่างนั้นแหละ”
สปายยู่หน้าใส่คนตัวสูง เสียงทุ้มหัวเราะอย่างถูกใจ
“งั้นผมกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ”
“ครับ?”
“มาแล้วก็อยู่ด้วยกันก่อนสิ…นะครับ” คุณน้ำแข็งกำลังอ้อนเหรอ?
“อยู่ยังไงครับ? พี่น้ำแข็งเรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“อยู่ได้สิ อาจารย์ไม่ว่าหรอก มาสิ”
มือหนาฉุดมือบางให้เดินไปด้วยกัน ร่างเล็กเดินตามอย่างห้ามไม่ได้…ไม่นานร่างเล็กก็เข้ามาในห้องเรียนห้องใหญ่ เครื่องปรับอากาศทำงานได้ดีเกินไปจนนักศึกษาหลายคนต้องเอาเสื้อกันหนาวมาห่ม สปายเพิ่งสังเกตตอนนั้นเองว่านักศึกษาหลายคนไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์มนักศึกษา… คุณน้ำแข็งเองก็ด้วย สปายจึงไม่รู้สึกประหลาดเท่าไร เพราะเขาเองก็อยู่ในชุดลำลองเหมือนกัน
“อ่ะแน่ะ…เมียมาคุมเหรอมึง” เสียงดังขึ้นไม่เบานักทำเอาสปายสะดุ้ง ร่างเล็กมองไปยังที่มาของเสียง มือบางยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสามคน
“สวัสดีครับพี่แมน พี่เปรม พี่โอม”
“ไหว้จนกูไม่กล้าแซวต่อเลย” เปรมคราง  น้ำแข็งหัวเราะเบาๆ
คุณน้ำแข็งและเพื่อนๆไม่ได้นั่งใกล้หน้าห้องนัก การเข้ามาของสปายจึงไม่ได้เรียกความสนใจจากอาจารย์เท่าไร…ใช่ กับอาจารย์น่ะไม่เท่าไร แต่กับนักศึกษาคนอื่น ทำไมต้องมองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาดด้วย?
“เด็กไอ้น้ำแข็งเหรอวะ?”
“น่ารักอ่ะแก ดูดิๆ…กรี๊ด!”
“น่ารักว่ะ…”
สปายลอบมองร่างสูงเป็นพักๆ ดูเหมือนว่าคุณน้ำแข็งก็คงได้ยินเหมือนที่เขาได้ยิน สปายอยากรู้ว่าคุณน้ำแข็งจะมีท่าทางยังไง แต่ใบหน้าคมกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ มือหนาจดข้อความที่อาจารย์บรรยาย สายตาจดจ่ออยู่กับหน้ากระดาษสมุด …. ดูไปแล้วก็เท่ห์เหมือนกันแฮะ
สปายหาวเมื่อนั่งไปได้พักใหญ่ อากาศเย็นๆกับเสียงบรรยายชวนเคลิ้มช่างไม่ต่างจากยานอนหลับชั้นดี สปายสัปหงกหลายครั้ง พยายามฟังว่าอาจารย์พูดถึงอะไร แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ …เขาได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ พลันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่กำจายจากฝ่ามือหนาที่วางบนศีรษะ
“นอนก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ปลุก”
“ทำไมไม่ให้ผมกลับไปก่อนล่ะครับ” หาวกว้างๆ
“อยากอยู่กับสปายนี่ครับ…” ทอดสายตาอ้อดออนไปยังร่างเล็ก
“ไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ…” น้ำเสียงเง้างอนแบบนี้คืออะไร…
“ผมขอนอนก่อนนะ”ฟุบหน้าหนีสายตาคมทันที ไม่วายยังได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะเบาๆอย่างพอใจ มือหนาลูบศีรษะคนตัวเล็กแผ่วเบา
สปายสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงทุ้มกระซิบปลุก มือเล็กขยี้ตาเบาๆ มือหนาฉวยข้อมือเล็กนั้นไว้ทันที
“ขยี้ตาอีกแล้วนะ”
“เรียนเสร็จแล้วเหรอ?” เสียงใสงัวเงีย
“เสร็จแล้วครับ”
“ส่งรายงานแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงหวานถามพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย
“ส่งเรียบร้อยครับ” น้ำแข็งยิ้มหวาน
สปายนั่งนิ่งๆเรียกสติอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินน้ำแข็งคุยกับเพื่อนๆ แค่ได้ยินเท่านั้นล่ะ…ไม่เข้าใจหรอกว่าคุยเรื่องอะไรกัน มีแค่ประโยคร่ำลาตอนท้ายที่สปายเข้าใจ  สปายหันไปไหว้ลาพี่แมน พี่เปรมและพี่โอม
“พี่ให้พี่ตี๋กลับไปก่อนแล้วนะ” เสียงทุ้มของคนข้างๆดังขึ้น
“อ้าว…”
“ไม่ต้องอ้าวครับ พวกเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
สปายนิ่งคิดอะไรสักพักก่อนลุกขึ้น
“ครั้งนี้ผมขอเลือกร้านบ้างนะ” น้ำแข็งอมยิ้ม
“เอาสิ”
น้ำแข็งจะพาสปายไปขึ้นรถ ทว่าคนตัวเล็กรั้งเอาไว้
“เดินไปดีกว่าครับ” ร่างเล็กยิ้มแป้น น้ำแข็งเลิกคิ้ว อมยิ้มเล็กน้อย ยอมเดินตามคนตัวเล็ก
“แถวนี้มีร้านอาหารตามสั่งไหมครับ?”เสียงใสเอ่ยถาม
“เหมือนจะมีอยู่แฮะ”
“พาผมไปหน่อยสิครับ”
น้ำแข็งพาสปายเดินไปยังละแวกร้านอาหารตามสั่ง ไม่ใช่โรงอาหาร คนตัวเล็กไล่สายตามมองร้านอาหารที่ตั้งเรียงรายอย่างตื่นตาตื่นใจ
“โอ้โห! น่ากินทั้งนั้น” มือบางชี้ชวนดูอาหารของคนที่นั่งกินอยู่
“เอาร้านนี้” คนตัวเล็กเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง จับจองที่นั่งด้วยความว่องไว น้ำแข็งมองคนตัวเล็กที่ยิ้มรออยู่ก่อนตามเข้าไปสมทบ
น้ำแข็งมองไปรอบๆร้านด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ….เขาเคยเห็นร้านแบบนี้หลายที่ หลายครั้ง แต่แทบไม่ได้เข้ามากินข้าวในร้านแบบนี้เลย  น้ำแข็งมองคนตัวเล็กจดรายการอาหารลงไปในกระดาษที่วางอยู่มุมโต๊ะ
“พี่น้ำแข็งจะกินอะไรดี?”
“เอา…เหมือนของสปาย”
“โอเคครับ” สปายยิ้มแป้น ยื่นกระดาษในมือให้พนักงานของร้าน
พลันสปายลุกขึ้น น้ำแข็งสะดุ้ง มองตามร่างเล็ก เห็นสปายเดินไปตักน้ำแข็งใส่แก้วสองแก้ว น้ำแข็งเลิกคิ้ว พลันสายตาคมปะทะเข้ากับป้าย “บริการน้ำแข็งด้วยตัวเอง” เท่านั้นก็กระจ่าง คนตัวโตลุกพรวดเข้าไปแย่งคนตัวเล็กตักน้ำแข็ง สปายอมยิ้ม ยอมให้น้ำแข็งทำเอง แม้มันจะดูเก้ๆกังๆไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้ดูแย่เท่าไรหรอก
“มื้อนี้ไม่เกินสามร้อยบาทแน่นอน” เสียงใสเอ่ย น้ำแข็งอดยิ้มกับท่าทางของคนตัวเล็กไม่ได้
ไม่นานอาหารก็ถูกวางลงบนโต๊ะ น้ำแข็งนิ่งมองอาหารบนโต๊ะ ต้มยำกุ้ง ไข่เจียวหมูสับ และข้าวสวยสองจาน
“กินเลยครับ”
มือบางตักกุ้งใส่จานคนตัวโต
น้ำแข็งมองกุ้งที่นอนอยู่ในจานสลับกับร่างเล็กที่แกะกุ้งกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ทำไมไม่กินล่ะครับ ไม่อร่อยเหรอ?” ถามพลางแกะกุ้งไม่หยุด
“ไม่ชอบกุ้งเลย….” เสียงทุ้มโอดครวญ
“พี่น้ำแข็งแพ้กุ้งเหรอครับ?” สปายตาโต ชะงักการกิน
“ไม่ใช่…ไม่แพ้หรอก….แต่…” น้ำแข็งหายใจเข้าลึกๆ…ใบหน้าคมแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“แต่อะไรครับ?”
“ขี้เกียจแกะ…” ปกติเขาเข้าร้านอาหารที่ไม่ต้องแกะกุ้งเองแบบนี้…อันที่จริง…จะว่าเขาแกะกุ้งไม่เป็นก็ไม่ผิดนักหรอก
พลันมือบางจิ้มกุ้งเจ้าปัญหาในจานคนตัวโตไปคืน น้ำแข็งนิ่งมองคนตัวเล็กปอกเปลือกกุ้งด้วยท่าทางชำนาญอย่างประทับใจ มือบางตักกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วใส่จานน้ำแข็งอีกครั้ง ทว่าคนตัวสูงยังนั่งนิ่ง
“กินสิครับ” เสียงใสเอ่ยทั้งที่ยังเคี้ยวข้าวไม่หยุด
คนตัวสูงสบตาคนตัวเล็ก สปายฮึดฮัดไม่นานก็ตักกุ้งตัวนั้นจ่อริมฝีปากหนา….น้ำแข็งอมยิ้ม รับกุ้งเข้าปาก
“อร่อยที่สุดเลย” เคี้ยวหนุบหนับ
สปายก้มหน้างุด ซ่อนแก้มเรื่อ แต่แน่นอน…หนีสายตาน้ำแข็งไม่ได้หรอก
ตลอดมื้อนั้นน้ำแข็งได้กินกุ้งด้วยฝีมือการปอกเปลือกกุ้งของคนตัวเล็ก เป็นการกินต้มยำกุ้งที่อร่อยที่สุดตั้งแต่น้ำแข็งเกิดมาเลยสิ….


แสงสีทองที่เกาะขอบฟ้าค่อยๆจางลงเรื่อยๆ แทนที่ด้วยแสงจันทร์นวลผ่องท่ามกลางหมู่ดาวพราวระยับ หมู่เมฆเคลื่อนคล้อยตามแรงลม… สปายเงยหน้ามองภาพเหล่านั้น สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“ทำไมดื้อจังเลยนะ” เสียงทุ้มอันคุ้นเคยบ่นตามมา สปายอมยิ้ม
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เพราะฉะนั้น คืนนี้นอนดึกได้” สปายเถียงกลับด้วยประโยคเดิมที่พูดไปเมื่อห้านาทีก่อน
น้ำแข็งถอนหายใจเบาๆ กระนั้นใบหน้าคมยังเปื้อนยิ้ม ร่างสูงอ้อมมาเปิดประตูรถข้างคนขับให้คนตัวเล็ก
“ถ้าไปถึงแล้วดื้อกว่านี้นะ…” เสียงทุ้มเอ็ดด้วยความเอ็นดู 
“ดื้อกับพี่น้ำแข็งคนเดียวนั่นแหละ” ส่งยิ้มให้ร่างสูง น้ำแข็งเพิ่งเข้าใจในตอนนั้นเองว่าเขินจนตัวจะแตกเป็นยังไง ร่างสูงปิดประตูรถให้ก่อนเข้าประจำที่คนขับ
“ไปทำงานกันเถอะ” สปายว่าพลางรัดสายเข็มขัด น้ำแข็งส่งยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนพาเบนซ์คันงามทะยานสู่การจรจรยามค่ำคืน….
เป้าหมายคือ สตูดิโอผับ

น้ำแข็งเข้าจอดในที่จอดประจำ หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที เบนซ์คุ้นตาอีกคันก็ขับตามเข้ามา
“คิดถึงจัง…” โซดาร้องทันทีที่ลงจากรถ สปายตรงเข้าไปหาเพื่อนทันที
เบียร์มองคนตัวเล็กสองคนจูงมือกันเดินเข้าไปในร้าน
“อย่าเถลไถลนะ!” เบียร์ร้องลั่น โซดาหันมาส่งยิ้มให้ก่อนเดินเข้าไป น้ำแข็งกับเบียร์มองหน้ากันทันที
“มาเถอะ” คนเป็นน้องตบบ่าพี่ชายเบาๆก่อนเดินนำเข้าไป

“น้องสปาย! น้องโซดา!”
“พี่พิมพ์~!” ร่างเล็กสองร่างโผเข้าใส่หญิงสาว พิมพ์กอดทั้งสองคนแน่น ไม่สนว่าเวลานี้ลูกค้าในร้านจะแน่นขนัดเพียงใด เธอรั้งร่างของรุ่นน้องทั้งสองคนไปยังหลังเคาน์เตอร์บาร์
“เป็นยังไงบ้าง? แล้วนี่มายังไง?  ต้องบอกเจเนทแล้วแบบนี้… พี่เป็นห่วงมากนะ รู้ไหม? ตอนที่คุณเปรมกับคุณโอมเล่าให้พี่ฟังน่ะ…..” แล้วพิมพ์ก็ระบายความเป็นห่วงทั้งหมดออกมา สปายและโซดาแย่งกันตอบคำถามแทบไม่ทัน พิมพ์ดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เจอโซดาและสปายอีกครั้ง เธออึดอัดมากที่ตอนเกิดเรื่องไม่ดีกับน้องๆ เธอทำได้แค่อยู่เฝ้าร้านแห่งนี้
“อ้าว!” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น เด็กๆหันมองที่มาของเสียง
“พี่เอ!” โซดาและสปายยกมือไหว้ เอยิ้มร่า
“เป็นยังไงบ้าง?!” เอเข้าร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
น้ำแข็งและเบียร์มองวงสนทนาเล็กๆนั้นอยู่ห่างๆด้วยแววตาอบอุ่น…

ห้องทำงานของเจ้าของผับมีพนักงานชุดดำเฝ้าหน้าห้องเหมือนอย่างเคย ทั่วบริเวณผับมีลูกน้องของเจ้าของผับจับตาดูอยู่ทั่วบริเวณ โซดาและสปายเดินผ่านทุกคนด้วยท่าทางเกร็งๆ…ดูน่ากลัวยังไงก็ยังดูน่ากลัวอย่างนั้น แม้ว่าทุกคนจะโค้งทักทายพวกเขาเหมือนที่ทักทายคุณเบียร์กับคุณน้ำแข็งก็เถอะ
โซดาเคาะประตูห้องเจ้าของผับก่อนเปิดเข้าไป
“ไปวิ่งเล่นที่ไหนมา? หืม?” เบียร์ถามขึ้นทันที ขณะที่ตัวเองกำลังง่วนกับการหาเครื่องดื่มในตู้เย็น
“ไม่ซนแน่นอน ถามพี่พิมพ์กับพี่เอดูได้” โซดาตอบเสียงใส เดินเข้าไปหาคนตัวสูงหน้าตู้เย็น
“น้ำผลไม้กับน้ำอัดลม เอาอะไรดี?” น้ำแข็งถามคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆบนโซฟา สปายชี้ไปยังเครื่องดื่มสีทองที่วางอยู่ตรงหน้าร่างสูง
“เอาอันนี้”
น้ำแข็งขมวดคิ้ว
“ไม่เอาอันนี้ ไม่ให้ดื่ม เอาอย่างอื่น” น้ำแข็งเอ็ด ทว่าสปายกลับไม่ฟัง มือบางคว้าแก้วน้ำสีทองของคนตรงหน้า เทน้ำสีทองเข้าปาก น้ำแข็งเบิกตากว้าง
“สปาย!” มือหนาแย่งแก้วคืน  ขมวดคิ้วมองร่างเล็ก
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ใครเขาให้ดื่มแอลกอฮอล์”
“พี่น้ำแข็งไง…ตอนนั้นยังเอาเหล้าใส่ปากผมอยู่เลย จำไม่ได้เหรอ?” สปายอมยิ้ม น้ำแข็งชะงัก สีหน้าเหนื่อยอ่อน
“สปาย…เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้วนะ”
“แต่ก็ทำให้ผมดื่มเหล้าเป็นนะ” ว่าพลางจะคว้าแก้วอีกครั้ง น้ำแข็งจับมือบางแน่น
“ทำไมดื้อ”
“ดื้อกับพี่น้ำแข็งคนเดียวนะ” สปายส่งยิ้มหวาน…
“เอาเข้าไป….น้ำแข็งละลายหมดแล้ว” เบียร์ว่าพลางเข้ามาคว้าถังน้ำแข็งบนโต๊ะ  น้ำแข็งมองตามคนเป็นพี่ชายที่เอาถังน้ำแข็งไปรินน้ำออก
“อย่าให้กูพูดเรื่องที่ระเบียงนะ” น้ำแข็งโต้กลับ  เบียร์หันมองน้องชายทันที
“อะไร?”
“ที่ระเบียงยันเช้าไหมล่ะมึง อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ เสียงดังขนาดนั้น”
“พี่เบียร์!” โซดาร้องลั่น ใบหน้าหวานแดงก่ำ เบียร์ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าคนตัวเล็กโกรธหรืออาย
“ยอมแพ้กูไหมล่ะ? มึงกล้าไหมล่ะ?” เบียร์เถียงกลับ หัวเราะร่าอย่างถูกใจ มือหนาโอบร่างโซดาไว้แน่น … ลอบมองแก้มเรื่อของคนในอ้อมกอด
“มึงคอยดูกู..ที่สระว่ายน้ำ” น้ำแข็งโต้กลับ
“พี่น้ำแข็ง!” สปายอ้าปากค้าง
“เที่ยงคืนยันหกโมงเช้าเลย” น้ำแข็งว่าต่อ สปายฟาดมือลงแขนล่ำ
“หยุดได้แล้ว คุยเรื่องอะไรกันเนี่ย!” สปายร้องลั่น
“โซดา…ครั้งหน้าเราไป’รวมร่าง’ที่สนามหญ้าหน้าบ้านกันดีกว่า ท่ามกลางแสงจันทร์…”
“พี่เบียร์! หยุดพูด!” โซดาร้องพลางฟาดมือลงไหล่กว้างเต็มแรง
แม้ว่าร่างสูงจะโดนฟาดกันคนละหลายทีแต่กระนั้นแต่ละคนก็ยังยิ้มร่า  สุดท้ายก็ต้องง้อขอโทษร่างเล็กกันไปตามระเบียบ

ไม่นาน เบียร์ก็หอบแฟ้มเอกสารออกไปทำที่ห้องนอน ซึ่งแน่นอนว่าเบียร์ไม่ปล่อยให้โซดาไปวิ่งเล่นที่ไหนแน่  ในห้องทำงานตอนนี้จึงมีเพียงน้ำแข็งและสปายเพียงสองคน….
ดวงตาใสนิ่งมองบรรยากาศภายในร้านผ่านกระจกห้องทำงาน เสียงดนตรีกระหึ่ม แสงไฟพราวระยับ ผู้คนแน่นขนัด สปายจำได้ดีว่าตอนเดินเบียดกลุ่มคนเหล่านั้นรู้สึกยังไง จะว่าไป…เขาไม่ได้มาที่แห่งนี้เพียงไม่กี่เดือนแต่กลับรู้สึกราวกับไม่ได้มาที่นี่นานนับปี  ช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่มีเรื่องต่างๆผ่านเข้ามามากมาย..
“คิดอะไรอยู่? หืม?” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง  สปายเอี้ยวตัวกลับไปมอง
“ไม่ทำงานต่อเหรอครับ?”
“ขี้เกียจ….”
“อะไรกัน…พี่น้ำแข็ง” ร่างเล็กหรี่ตามอง
“ก็อยากขี้เกียจบ้าง…”
“ให้ผมทำงานแทนไหมครับ?”
“ไม่เอา ไม่ให้ทำ พี่ทำเอง” เสียงใสหัวเราะร่ากับท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจของคนตัวโต
น้ำแข็งยืนเคียงข้างร่างเล็ก…เมื่อก่อนเขาก็ยืนที่มุมนี้บ่อยๆ…มุมที่ทำให้เขาเห็นทั่วบริเวณร้าน…ทำให้เขาได้เจอคนตัวเล็กข้างกายนี้
“ขอบคุณนะครับ” เสียงใสเอื้อนเอ่ย ดวงตาใสสบสายตาคม
“ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด…”รอยยิ้มหวานระบายบนใบหน้าใส
“ขอบคุณสปายเหมือนกัน”…เสียงทุ้มเอ่ยตอบ
“ขอบคุณที่ยอมให้พี่อยู่เคียงข้าง”
ไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง…ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
แค่มีกันและกัน…ไม่ว่าอุปสรรคจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่สามารถขวางกั้นได้
แค่มีกันและกันก็พร้อมฝ่าฟันทุกสิ่ง
แค่มีกันและกัน…
แค่พวกเราอยู่ด้วยกัน…..
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้พวกเราได้เจอกัน


THE END








จบแล้ว … ฮะ?! จบแล้ว?...
ค่ะ…จบแล้ว… งื้อออออ  ตอนแรกจะแบ่งตอนนี้เป็นสองตอน แต่เขียนไปเขียนมา ตัดๆเพิ่มๆแล้วก็ออกมาเป็นอย่างนี้ จบแล้วเนอะ จบแบบแอมเองก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน T T  คิดถึงน้องสปาย น้องโซดา คุณน้ำแข็งและคุณเบียร์มากๆ คิดถึงทุกคนในเรื่องนี้ คิดถึงนักอ่านทุกท่าน   T T

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ ^^
ขอบคุณทุกกำลังใจ ^^
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดค่ะ ^^





อัยแอม


ปล. สปอย ตอนพิเศษ


หญิงวัยกลางคนทอดสายตาอบอุ่นมองคนมาใหม่
“พี่น้ำแข็งกับพี่เบียร์ครับ…เป็นผู้ปกครองของพวกผมเอง” สปายแนะนำ
“สองคนนี้ดื้อไหมคะ?” เธอถามพลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ดื้อเท่าไรหรอกครับ…น้องๆเป็นเด็กดี” เบียร์ตอบ อดหัวเราะตามไม่ได้
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 25-10-2015 19:17:08
มีความสุขแล้วเนอะเด็กน้อยทั้งสอง
อ่านแล้วมึนเมาไปกับชื่อสองตัวละครทั้งสี่จัง. ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับบทสรุปน่ารักๆค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 25-10-2015 19:59:52
จะได้มีความสุขจริงๆกันสักที

น้ำแข็งกับเบียร์
อย่าลืมที่สระว่ายน้ำ
กับสนามหญ้าหน้าบ้านนะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 25-10-2015 20:03:39
ในที่สุดก็มีความสุขมากๆซะทีนะน้องโซดากับน้องสปาย พี่ล่ะปลื้มปริ่มจริงๆ :hao5:
พี่เบียร์กับพี่น้ำแข็ง ดูแลน้องตลอดไปน้าาา  :กอด1:
รอตอนพิเศษฮะ :impress2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 25-10-2015 21:16:29
 o13 :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 25-10-2015 21:40:41
สระว่ายน้ำกับสนามหน้าบ้าน  :hao7:

จบแบบไม่ทันตั้งตัวจริงๆ รอตอนพิเศษนะ  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 25-10-2015 22:35:41
จบซะแล้ว รอตอนพิเศษ แต่เราไม่ลืมที่น้ำแข็งกับเบียร์บอกสระว่ายน้ำกับในสวนนะ 5555
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 25-10-2015 23:37:53
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 26-10-2015 06:18:24
แหมมมมมม นี้หนุ่มๆเกทับกันแบบนี้ ถามน้องๆรึยังว่าจะเอาด้วยรึเปล่า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ รอตอนพิเศษนะคะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: black sakura ที่ 26-10-2015 09:08:40
รอๆตอนพิเศษค่ะคุณแอม
ขอบคุณนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 26-10-2015 14:24:47
จบแล้ววววว :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนพิเศษค่ะ :mew1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 26-10-2015 19:27:02
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 27-10-2015 14:57:09


กว่าจะลงเอย

ลุ้นได้ใจ

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 28-10-2015 07:23:20
เริ่มชอบเด็กแล้วละสิทั้งคุณพี่คุณน้องเอิ๊กๆๆๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 28-10-2015 08:06:02
ลุ้นมาก ในที่สุดก็จบแบบแฮปปี้ทั้งคู่
ตอนน้องโดนจับนี่คุณนักเขียนทำร้ายน้องมาก
กรี๊ดลุ้นแทบตายคิดว่าจะช่วยไม่ทันซะแล้ว
ขอบคุณค่ะอ่านรวดเดียวจบ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 28-10-2015 15:43:00
55555หวงเค้าอะดิพี่เบียร์
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 28-10-2015 16:00:19
แล้วๆๆๆๆค้างงงง
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 28-10-2015 16:14:00
 :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 28-10-2015 16:39:48
เลวมากๆๆๆอย่างนี้ต้องกระทืบให้ตาย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Wut_Sv ที่ 28-10-2015 23:56:48
อ่านแล้วชื่นใจ น่ารักทั้ง 2 คู่เลย แต่ชอบ น้ำแข็ง กับสปาย มากกว่า  :impress2: :impress2: :impress2:

แต่บอกเลย อ่านตอนลักพาตัวนี้โคตรเครียดเลยอ่ะ  :z3: :z3: :z3:

แต่ชอบบทจบแบบนี้อ่ะ น่ารัก จุ๊งจิ๊ง มุ้งมิ้ง กระดิ่งแมวมากกกกก :-[ :-[ :-[
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: poppee ที่ 31-10-2015 11:27:03
น่ารักกกกก รอตอนพิเศษค่าาาา
 :o8: :-[ :hao6:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 01-11-2015 07:50:01
 o13
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ningg.Destiny ที่ 01-11-2015 15:35:37

จบแว้วววววววว
ชีวิตสองหนุ่มสู้ชีวิตมากอ่ะ
โซดาพีคมากกก น่าสงสารมากอ่ะ
ชีวิตน้องลำบากสารพัดเลย ดีที่ได้เจอสองหนุ่ม
นิสัยพี่กับน้องสลับกันมาก น้ำแข็งนิ่งๆ เอาการเอางานกว่าพี่เบียร์อีก
สุดท้ายก็รักกัน ดราม่าก็ไม่เยอะ ชอบ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-11-2015 02:39:46
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yokibear ที่ 02-11-2015 10:13:41
ผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ซักทีน้า
สงสารน้องๆ ลุ้นสุดๆ
สนุกมากค่ะ เบียร์ น้ำแข็งดูแลน้องดีมากๆเลย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mucan99 ที่ 02-11-2015 18:44:38
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจากใจเลย
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-11-2015 20:44:24
ถึงแม้น้องจะผ่านเรื่องร้ายๆ มา แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดี
ขอบคุณนะค๊ะะะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ Chapter 27 กันและกัน [ THE END ] (ุ25/10/2558) จบแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 03-11-2015 21:19:45
ขอบคุณนะค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558)
เริ่มหัวข้อโดย: iiam ที่ 12-11-2015 01:40:42
ตอนพิเศษ

ทันทีที่รถเบนซ์จอดนิ่งสนิท สปายพรวดพราดลงจากรถวิ่งตรงไปยังสถานที่ตรงหน้า
“สปาย แม่อุ๊ไม่ได้อยู่ห้องพัก” เสียงโซดาดังไล่ตามหลัง สปายชะงักเท้า เหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่ก
“ไปห้องเด็กเล็กกัน” โซดาว่าพลางวิ่งนำ สปายวิ่งตามไปติดๆ
“แกรู้ได้ยังไง?” สปายวิ่งไปหอบไป
“ไอ้ตัวเล็กที่นั่งเล่นอยู่ตรงนั้นบอกมาน่ะ” โซดาบุ้ยไปยังสนามหญ้าหน้าประตูทางเข้า สปายหัวเราะ…
“แกนี่รอบคอบดีจริงๆ”

โซดาและสปายเลี้ยวเข้าไปในห้องพักเด็กปฐมวัย แทบไม่ต้องกวาดสายตาก็สะดุดเข้ากับคนที่ตามหา สองเสียงร้องลั่น
“แม่อุ๊!”
หญิงวัยกลางคนละสายตาจากเด็กหญิงวัยสามขวบตรงหน้า ทันทีที่เห็นคนเรียก…รอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้าอ่อนโยนของเธอ
“สปาย…โซดา…”
“แม่อุ๊~!” สองร่างโถมเข้าใส่หญิงวัยกลางคนเต็มแรง ไม่สนว่ามีสายตาของเด็กเล็กๆกว่าสิบคนจ้องมองอยู่
“คิดถึงแม่อุ๊มากเลย” เสียงสปายอู้อี้ผ่านอ้อมกอด
“แม่อุ๊เป็นยังไงบ้าง?” โซดาซุกหน้ากับอ้อมกอดอุ่น
“ไปไงมาไงล่ะเนี่ย…หืม?” เธอฟัดแก้มใสของคนในอ้อมแขนทีละคน 
เธอปล่อยให้พี่เลี้ยงเด็กอยู่กับเด็กเล็ก เลี่ยงออกมาคุยกับสปายและโซดา มืออบอุ่นสำรวจคนตรงหน้าทั้งสองคน ลูบศีรษะด้วยความเอ็นดู
“สบายดีไหม?” เธอพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นพร่า แต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน …. เธอตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก 
….ไม่เจอแป๊บเดียว ลูกๆของเธอโตกันขนาดนี้แล้ว
น้ำแข็งและเบียร์มองคนสามคนสนทนากันอยู่ห่างๆ  เบียร์หิ้วกระเช้าเครื่องดื่มบำรุงร่างกาย น้ำแข็งหิ้วกระเช้าผลไม้ … มีเพียงเท่านี้ที่ติดตัวมาด้วย… ทั้งที่ตอนแรกน้ำแข็งและเบียร์ตั้งใจจะจัดเลี้ยงให้เด็กๆที่อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ แต่สปายและโซดาห้ามไว้
“ถ้าพี่เอาอาหารไปให้น้องๆ จัดงานเลี้ยงใหญ่ๆให้ น้องๆที่นั่นก็จะรอพี่ รอทุกวัน…” โซดาบอก
“ถ้ารู้ว่าทำแบบนี้ให้พวกเขาทุกวันไม่ได้…อย่าทำเลยครับ มันเหมือนไปให้ความหวังแล้วก็ทำลายความหวังของน้องๆทุกคน พวกเขาหวังให้พี่ไปหาเขาทุกวัน” สปายบอก
น้ำแข็งและเบียร์รอจนกระทั่งแม่อุ๊และเด็กๆคุยกันไปพักใหญ่แล้วจึงตามเข้าไปสมทบ
“สวัสดีครับ” สองพี่น้องยกมือไหว้ผู้มีพระคุณของเด็กๆ หญิงวัยกลางคนทอดสายตาอบอุ่นมองคนมาใหม่
“พี่น้ำแข็งกับพี่เบียร์ครับ…เป็นผู้ปกครองของพวกผมเอง” สปายแนะนำ
“สองคนนี้ดื้อไหมคะ?” เธอถามพลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ดื้อเท่าไรหรอกครับ…น้องๆเป็นเด็กดี” เบียร์ตอบ อดหัวเราะตามไม่ได้
“ของฝากเล็กๆน้อยๆครับ” น้ำแข็งยื่นกระเช้าผลไม้ในมือให้ รับกระเช้าผลไม้จากพี่ชายส่งต่อให้แม่อุ๊อีกที
หญิงวัยกลางคนยิ้มแย้มให้ชายหนุ่มทั้งสอง โซดาและสปายคุยกับแม่อุ๊ไม่นานก็ผละไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่นๆ มีเพียงเบียร์และน้ำแข็งสนทนากับแม่อุ๊ต่อ
“จริงๆแล้วพวกคุณเป็นมากกว่าผู้ปกครองใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยน น้ำแข็งและเบียร์มองแม่อุ๊เป็นตาเดียว
“ถึงเจ้าสปายกับโซดาจะดื้อไปหน่อย แต่สองคนนี้เป็นเด็กดีนะคะ” ใบหน้าเปื้อนยิ้มมองชายหนุ่มทั้งสองคน มืออบอุ่นวางบนมือของเบียร์และน้ำแข็ง
“แม่ฝากลูกของแม่ด้วยนะคะ”
“ครับ” เบียร์รับคำ ระบายยิ้มอ่อนโยน
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” น้ำแข็งยิ้มรับ




“พี่สปายยยย”
“ข้าวปั้น!”
“คิดถึงงงงง” ร่างของเด็กชายวัยสิบขวบกระโจนเข้าใส่สปาย ทำเอาคนถูกกระโจนเข้าใส่เซถอยหลัง
“พี่สปายหายไปไหนมา ข้าวคิดถึงพี่มากนะ” ข้าวปั้นอู้อี้กับแผ่นอกบางของคนเป็นพี่
“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน” สปายลูบหน้าลูบตาเด็กชายในอ้อมกอด
“ไหนดูซิ…โตขึ้นแค่ไหนแล้ว น่ารักขึ้นหรือเปล่าเราเนี่ย”
ข้าวปั้นยู่หน้า
“หล่อสิพี่สปาย อย่างข้าวต้องชมว่าหล่อ” สปายหัวเราะร่า
“โอ๋….หล่อก็หล่อ แล้วนี่ไปทำอะไรมา ทำไมมอมแมมแบบนี้” สปายปัดเสื้อและกางเกงขาสั้นที่เด็กชายสวมอยู่ เปื้อนเหมือนไปกลิ้งคลุกฝุ่นมาอย่างนั้น
“ก็ภูมิมันแกล้ง มันเอาดินปาใส่ข้าว” ข้าวยู่หน้า
“แล้วภูมิไปไหนแล้วล่ะ?”
“ไม่รู้ ไม่สนใจหรอก” สปายยิ้มขำ นึกถึงภูมิแล้วอดขำไม่ได้ ภูมิชอบแกล้งข้าวปั้นตลอด…เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยังแกล้งกันไม่เลิกแฮะคู่นี้
“พี่โซดาล่ะ?” ข้าวปั้นชะเง้อคอ
“อยู่นู่นน่ะ” สปายชี้ไปยังสนามหญ้า โซดากำลังเล่นไล่จับกับกลุ่มเด็กชายและเด็กหญิงเกือบสิบคน
“โห…น่าสนุกจัง”
“ไปเล่นกับพี่โซดาสิ” สปายส่งยิ้มอบอุ่น
“ไม่เอา”
“อ้าว..” สปายหลุดขำ
“อยากเล่นกับพี่สปายมากกว่า”
สปายยิ้ม…
“งั้นเล่นอะไรกันดี?”
“พี่สปายอยากเล่นอะไร?”
สปายทำท่านึก… “อะไรดีนะ…?”
“ไม่เล่นดีกว่า”
“หือ?...”
“อยู่กับพี่สปายเฉยๆก็ได้”
สปายปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุม…สองคนนั่งมองบรรยากาศอันอบอุ่นในบ้านของพวกเขา…
“พี่สปาย…ข้างนอกน่ะ มันดีจริงๆเหรอ?” ข้าวปั้นถามเสียงเบา สปายลอบมองสีหน้าอ่อนเยาว์ของคนเป็นน้อง
“ทำไมใครๆก็พากันไปอยู่ข้างนอก”
“…มันก็….ไม่ดีเท่าไรหรอก…” สปายสบตาคนเป็นน้อง  “แต่มันก็ทำให้เข้าใจชีวิตมากขึ้น”
สปายไม่แน่ใจว่าคำพูดเขาจะเข้าใจยากเกินไปสำหรับเด็กสิบขวบหรือเปล่า
“มันก็ไม่แย่หรอก…ใช่ไหม?” ข้าวปั้นส่งสายตาไร้เดียงสาถามกลับ
“มันก็ไม่แย่หรอก…” ใบหน้าหวานคนเป็นพี่เปื้อนยิ้มอบอุ่น

ตลอดทั้งวัน…ทั้งน้ำแข็ง สปาย เบียร์และโซดา อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พูดคุย หยอกล้อกับเด็กๆไม่หยุด แต่ทว่าเวลาช่างผ่านไปไวเหลือเกิน
“กลับบ้านดีๆนะลูก” แม่อุ๊เอ่ยกับลูกๆของเธอ สปายและโซดาเบ้หน้า น้ำใสคลอหน่วยตา
…สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ก็เป็น’บ้าน’ของพวกเขาเหมือนกัน…ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขากำลังต้องจาก’บ้าน’เพื่อกลับบ้าน…
“แม่อุ๊ดูแลตัวเองดีๆนะ…” โซดากอดผู้มีพระคุณเต็มอ้อมกอด มืออบอุ่นปาดน้ำใสๆที่รินรดเปื้อนแก้มเนียน
“ขี้แยไม่เลิกนะเรา” คนเป็นแม่เอ่ยกลั้วหัวเราะ
“ผมกลับก่อนนะครับ” สปายโอบกอดคนเป็นแม่แน่นๆ
“ดูแลตัวเองกันดีๆด้วยนะลูก…” มืออบอุ่นลูบศีรษะของลูกทั้งสองคน
สปายจับมือแม่แน่น
“พวกผมจะกลับมาหาอีกนะครับ”

THE END




คิดถึง  :mew6:  แง คิดถึงมากๆ

คิดถึงทุกคนนะคะ  :กอด1:



หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Wut_Sv ที่ 12-11-2015 07:54:03
มาสั้นๆ แต่ซึ้ง  :sad4: :sad4: :sad4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 12-11-2015 12:59:48
คิดถึงโซดากะสปาย :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-11-2015 14:10:25
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 12-11-2015 22:11:27
สนุกอ้ะ แต่สั้นนนน :ling1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 13-11-2015 14:17:54
อยากอ่านต่ออะ ไม่อยากให้จบเลย TT
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Yร้าย ที่ 13-11-2015 20:57:16
มาสั้น ๆ แต่ทำเราน้ำตาร่วงจนได้....ฮึ่ย..
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 13-11-2015 21:53:13
เด็กดีๆ  :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 13-11-2015 22:01:16
สนุกดีค่ะ ชอบค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-11-2015 22:44:14
ขอบคุณ :)
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 14-11-2015 06:01:54
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 14-11-2015 09:12:08
กว่าจะลงเอยกัน  :z3: แต่ก็ในที่สุด :hao6:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-11-2015 21:00:03
 :pig4:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 15-11-2015 23:02:19
 :monkeysad:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 16-11-2015 14:05:53
 :mew3: ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 17-11-2015 10:09:04
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ รวดเดียวจนจบเลย
กว่าจะมีชีวิตที่ดี โซดาลำบากมาเยอะมากเลย *ปาดน้ำตา*
แต่ตอนนี้แฮปปี้แล้ว คุณเบียร์ก็อย่ารังแกน้องมากนะ เหอๆๆ
อยากอ่านตอนพิเศษอีกเยอะๆเลยค่า คิดถึงน้องๆ
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 22-11-2015 15:36:54
 :mew1: ลงเอยกันจนได้ทั้งสองคู่
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: thanza1970 ที่ 24-11-2015 22:00:01
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับ

 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: $...แค่ทำงานกลางคืน...$ [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 27-11-2015 22:38:11
มาอย่างซึ้งมากอ่เ แต่ติดใจคำพูดของข้าวปั้นนะ จะเป็นเรื่องต่อไปรึเปล่าเนี่ย
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 28-04-2016 22:24:50
 o13
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 29-04-2016 17:26:53
พึ่งได้เข้ามาอ่าน โซดานี่ไม่นึกว่าจะเร้าร้อน อิอิ สนุกดีค่ะ
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 30-04-2016 02:49:20
 :pig4:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: -Otto- ที่ 02-05-2016 20:33:19
สนุกๆชอบๆ  :hao6:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Qmulonimbus ที่ 03-05-2016 23:20:16
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 04-05-2016 08:14:05
น่ารักมากๆเลย  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Wut_Sv ที่ 05-05-2016 13:29:53
ขอตอนพิเศษอีกซัก 2 ตอนได้มั้ยอ่ะ แยกเป็นตอนละคู่ไปเลย  :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: SPOILEDMM ที่ 31-05-2016 08:44:58
reading ..
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 30-08-2016 14:45:28
พรากผู้เยาว์กันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ คุก คุก คุก

 :katai3: :katai3: :katai3:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 02-04-2017 04:04:52
ชอบน้ำแข็งกับสปายจังเลยย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 03-04-2017 22:24:58
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Napa ที่ 02-05-2017 21:52:12
 :mew1: :mew1:  โซดา   สปาย   :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Siran ที่ 03-05-2017 01:16:44
 :pig4:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: armsa2531 ที่ 05-11-2017 21:23:17
ครบชุดเครื่องดื่ม555
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: FeaRes ที่ 06-11-2017 14:36:53
ดีใจกับน้องด้วยที่มีความสุข ////
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 06-11-2017 22:20:42
มีความสุขกันสะทีเนาะ o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: NOOKNIK21 ที่ 09-11-2017 23:17:16
สนุกครบรสมาก ชื่นชมสำนวนการเขียนของ จขกท. มีมิติมาก สุดยอด :o8: :-[ :impress2:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 09-11-2017 23:23:54
 o13
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 13-11-2017 18:22:50
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ นะคร้าบ บอกตามตรงอ่านข้ามเยอะช่วงที่น้องๆ โดนจับ เพราะหัวใจไม่แข็งแรงพอ
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 24-11-2017 21:51:53
แต่ละคู่กว่าจะมีความสุข..ลุ้นซะเหนื่อย  :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 26-11-2017 18:29:55
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Nattarat ที่ 03-12-2017 21:18:31
หวังว่าคุณพ่อ คุณแม่ น้ำแข็งกับเบียร์จะยอมรับสปายกับโซดาได้นะค่ะ
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-02-2018 10:23:13
ฟินสุดๆ  :heaven
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 03-03-2018 23:17:44
 :L3:ชอบ
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 03-03-2018 23:18:39
ชอบคนนิสัยแบบน้ำแข็งอะ ตรงๆ มีเหตุผล
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 04-03-2018 19:59:29
 :katai2-1: :katai2-1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำหูู้ปาโก๋ ที่ 26-10-2020 10:16:03
 :pig4: ชอบๆๆๆ
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: BM_CBC ที่ 28-10-2020 13:09:28
 :pig4:
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 29-10-2020 18:22:09
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้
สงสารโซดากับสปาย
แต่จบแบบแฮปปี้ มีความสุขทั้งสองคน
หัวข้อ: Re: แค่ทำงานกลางคืน [ THE END ] ตอนพิเศษ (ุ12/11/2558) P.18
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 22-11-2020 22:20:12
คิดถึงเรื่องนี้ย้อนกลับมาอ่านรอบที่สาม :กอด1: