-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
จองไว้ให้สารบัญค่ะ ^^
✤ สารบัญ ✤
✤ บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2636819#msg2636819)
✤ บทที่ 1 เมล็ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2651823#msg2651823)
✤ บทที่ 2 ต้นกล้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2662386#msg2662386)
✤ บทที่ 3 กิ่งก้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2672767#msg2672767)
✤ บทที่ 4 ได้ยินหรือไม่ เสียงครวญของใบไม้ยามต้องสายลม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2676257#msg2676257)
✤ บทที่ 5 ดอกไม้ดอกเดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2683707#msg2683707)
✤ บทที่ 6 ผลิใบ ใต้สายรุ้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2690536#msg2690536)
✤ บทที่ 7 ในเงาไม้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2700811#msg2700811)
✤ บทที่ 8 ผืนดิน และยอดหญ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2709928#msg2709928)
✤ บทที่ 9 พันเกี่ยว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2761903#msg2761903)
✤ บทที่ 10 And then it's spring (ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg2782603#msg2782603)
✤ ตอนพิเศษวันสงกรานต์ ๒๕๕๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41192.msg3359934#msg3359934)
.●♥-------------------------------------------♥●.
งานเขียนเรื่องอื่นที่จบแล้ว
(ทุกเรื่องมีสารบัญในกระทู้ค่ะ)
❅ รักติดดิน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33427)
❅ เล่ห์รักฤดูร้อน ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616)
❅ Sincere ❅ (เรื่องสั้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007)
❅ ราคา ค่า รัก ❅ (เรื่องยาว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46317)
❅ Butterfly fragments ❅ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58457)
.●♥-------------------------------------------♥●.
-
เขาคิดว่าชายหนุ่มวัยกลางคน ผู้เป็นเจ้าของบ้านสีขาวหลังงามนั้นชื่อ ‘เอก’
ทำไมเขาจึงคิดเช่นนั้น ทั้งที่ไม่เคยคุยกันเลยสักพยางค์เดียวน่ะหรือ?
นั่นสิ...ทำไมกันนะ?
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทนำ
กอพลับพลึงชูช่อดอกโดดเด่นอยู่ริมรั้ว ใบเขียวเรียวยาวไหวแผ่วเบายามต้องสายลมอ่อนหลังอาทิตย์ลับขอบฟ้า กลิ่นสบู่จาง ๆ ลอยอวลในอากาศ เคล้ากลิ่นหอมเย็นของดอกแก้วหิมาลัย
มันทำจมูกฟุดฟิด ปรายมองดอกไม้สีขาวโง่ ๆ เหล่านั้นด้วยสายตาเจนโลก ปลายเท้าเยื้องย่างลงบนรั้วคอนกรีตเงียบกริบ ขนดำสนิทกลืนไปกับสีสันของยามวิกาล บางแห่งขยุกขยุยและหลุดหายไปเป็นหย่อมแลกกับประสบการณ์ชีวิต ใบหูข้างซ้ายแหว่งวิ่นจากศึกชิงนางเมื่อปีก่อน นัยน์ตาสีเหลืองเป็นประกายวาววับเมื่อสะท้อนแสงไฟประดิษฐ์ฝีมือมนุษย์
ผู้คนที่พบเห็นล้วนเรียกมันว่าไอ้ดำ แต่ไม่เคยมีใครถามสักคำว่าอยากชื่อดำหรือไม่ คิดบ้างไหมว่าอาจอยากชื่อขาวเหมือนดอกพลับพลึงที่ไหวตามแรงลมตรงนั้นบ้างก็ได้
“ไอ้ดำ?”
..นี่ก็อีกคน
“เมี้ยว..”
มันบ่น ส่งสายตายขุ่นเคืองให้ไอ้เด็กหน้าง่วงผู้ด่วนตัดสินมันด้วยรูปลักษณ์ภายนอก เนื้อตัวกรุ่นกลิ่นสบู่เป็นเด็กน้อย แถมยังร้อง “เมี้ยว ๆ” ตอบกลับมาเสียอีก คิดว่ามันชวนคุยหรือไร ช่างงี่เง่าจริง!
มันเมินสายตาสงสัยใคร่รู้ ยังคงเดินต่อด้วยท่วงท่านวยนาดบนรั้วแบ่งอาณาเขตระหว่างบ้านสองหลัง สะบัดหางเหมือนอยากไล่เสียงเหมียวสำเนียงมนุษย์ที่เกาะตรงปลายขนแหว่ง ๆ
“เดี๋ยวสิ”
ไอ้เด็กนี่น่ารำคาญเป็นบ้า!
มันเชิดหน้าใส่ในท้ายที่สุด กระโจนแผล็วไปยังอีกฝั่งรั้ว แทรกตัวเองแนบเนียนกับความมืด กลืนหายไปกับสีดำสนิทเงียบเชียบ
วสุ นวสุธา เป็นเด็กหนุ่มวัยย่าง 15 ปีผู้ไม่มีชื่อเล่น
หลังโดนแมวดำเมินใส่ เดินเข้าบ้านไปหาขนมกินมาแล้วรอบหนึ่ง ตอนนี้กลับมายืนนอกบ้านอีกครั้งข้างกอพลับพลึง ทำตาปรอยอย่างง่วงงุน ด้วยมีปัญหาเรื่องการนอนหลับมาหลายคืน
ความฝันน่ากลัวซ้ำซากว่าตัวเองร่วงลงจากตึกสูงรบกวนการพักผ่อนของเขา แม้มีสลับไปฝันถึงเรื่องราวปกติบ้าง แต่มันก็วนเวียนอยู่กับภาพชุดเดิม ๆ คล้ายเป็นชีวิตประจำวันของใครสักคนที่ไม่ใช่ตัวเอง ตัวเขาในความฝันกับยามตื่นราวกับเป็นคนละคน..แต่กลับรู้สึกว่ามันถูกเชื่อมกันไว้ด้วยเส้นด้ายบาง ๆ ที่มองไม่เห็น และตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับป้าที่บ้านหลังนี้ได้ไม่นาน ฝันเหล่านั้นก็ปรากฏแจ่มชัดและบ่อยครั้งขึ้นโดยไม่สามารถหาสาเหตุได้
มือเขาเกาะรั้วสูงระดับอก ใบหน้าผินไปทางบ้านสีขาวหลังข้างเคียง แสงไฟลอดออกมาจากหน้าต่าง ไฟรั้วบ้านเปิดทิ้งไว้ดวงเว้นดวง สวนหย่อมและสนามหญ้าเขียวสด ในอาณาเขตของเพื่อนบ้านนั้นสวยงามลงตัวและดูร่วมสมัย ผิดกับฝั่งบ้านเขาที่ต้นไม้ขึ้นรกครึ้ม เต็มไปด้วยพรรณไม้ที่ป้านึกอยากปลูกตรงไหนก็ปลูก ล้อมรอบบ้านครึ่งอิฐครึ่งไม้สองชั้นซึ่งภายในได้รับการปรับปรุงให้มีสภาพดี แต่มองจากด้านนอกก็ยังดูเก่าแก่ราวอยู่คนละยุคสมัยกับบ้านข้าง ๆ
วสุอ้าปากหาว จากหางตา เขาเพิ่งเห็นว่าเจ้าแมวดำตัวเดิมกลับมาเดินเฉิดฉายอยู่ตรงนี้อีกแล้ว สีขนมันกลืนสนิทกับกลางคืน ติดแค่นัยน์ตาสีเหลืองวาววับที่สะดุด เขาจ้องมองหาสัญลักษณ์ที่ชี้ว่าอาจมีเจ้าของแต่ไม่พบ มีเพียงหูแหว่ง ๆ และขนที่หายไปบางกระจุกบอกให้รู้ว่าเจ้าแมวนี่ขึ้นตรงกับตัวเอง
“ดำ..” เขาลองส่งเสียงเรียกเหมือนเดิมตามลักษณะที่เห็น “เจอกันอีกแล้ว”
เจ้าแมวชะงัก ไอ้เด็กน่ารำคาญยังไม่รู้จักเข้าบ้านกินนมนอนอีก ดำ...เอ้อ...ไม่ใช่ดำ...นั่นแค่ชื่อเรียกเฉพาะกิจ แต่ก็หมายถึงไอ้ดำผู้ใหญ่ยิ่งและหยิ่งผยองตัวนี้นั่นละ มันเชิดคอขึ้นอย่างทระนงตน แม้สีขนบนร่างกายที่เคยมันปลาบยามต้องแสงไฟ บัดนี้จะหมองลงบ้างหลังเพิ่งไปคลุกฝุ่นมาพักใหญ่
“ผอมเชียว หิวไหมนั่น” วสุพึมพำ “มานี่ซิเมี้ยว ๆ”
ไอ้ดำนิ่งสงบอย่างไว้เชิง ค้างอยู่ในท่าเชิดคอ อย่างไรก็จะไม่ยอมก้มหัวแล้วทำตามคำสั่งเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่เด็ดขาด ไม่อย่างแน่นอน...หากมันเป็นกลิ่นน้ำนม ไม่ใช่กลิ่นปลาเส้นปรุงรสที่ลอยเตะจมูกแมวอย่างนี้น่ะนะ!
วสุหยิบปลาเส้นที่เขากินค้างไว้ในถุงแล้วติดกระเป๋าออกมาด้วย โบกมันไปมาตรงหน้าอาคันตุกะขนดำผู้หลุดปากร้องออกมาหนึ่งเหมียว
‘เมี้ยววว~’
“สนไหม?”
ไอ้ดำยื่นหน้าเข้ามาใกล้แต่ยังงับไม่ถึง ถูกกลิ่นปลาเส้นสะกดจิตจนเผลอย่างเท้าเข้าหา ส่งเสียงร้อง ‘ม้าววว~’ ยาวอีกครั้งอย่างออดอ้อน เจ้าเด็กนี่ช่างหาจุดอ่อนมาล่อลวงมันได้อย่างเลือดเย็น แต่เห็นแก่ปลาเส้น จะยอมทำอ่อนข้อให้สักหน่อยก็ได้
วสุอมยิ้ม มือเด็กหนุ่มยื่นไปวางไว้บนหลังคอเจ้าเหมียวหน้ามู่ทู่ เกาเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู นึกชอบใจตาสีเหลืองซึ่งปรือลงอย่างเคลิบเคลิ้ม พอเลื่อนนิ้วมาถึงใต้คาง ลูบต่อไปได้เพียงหน่อยเดียว เสียงกรนครืดคราดก็ดังขึ้นจากลำคอไอ้ตัวหูแหว่ง
ไม่! ไอ้เด็กมนุษย์งี่เง่า! อย่าลูบตรงนั้น
“สบายละสิ”
ไม่เห็น..จะ...สบ..า...ย....เ..ล...ย.... งือ...อ....
ดำพลาดแล้ว เสียเชิงแมวเหลือเกิน
กลิ่นหอมจ่อเข้ามาใกล้จมูก ลืมตาจากที่หลับพริ้มอยู่จึงเห็นว่าปลาเส้นที่หมายปองยื่นมาจ่ออยู่ตรงปาก ไอ้ดำรีบงับไว้ทันที จังหวะเดียวกับที่เสียง ‘โฮ่ง!’ ดังขึ้นจากอีกฝั่งรั้ว
ดำพองขน ก้มลงทำตาขวางใส่ไอ้ก้อนขนสีทองหน้าโง่ที่โผล่เข้ามาร้องโฮ่ง ๆ ขัดจังหวะ แล้วยังสะบัดหางไปมาพร้อมกับทำน้ำลายหยดแหมะอย่างไร้มารยาท ไอ้มนุษย์ผู้ชายบ้านอีกฝั่งที่เป็นเจ้าของไม่รู้จักสั่งสอนหรืออย่างไร
‘โฮ่ง! โฮ่ง! งี้ดดด’
‘ฟ่อออออ’
วสุทำเสียงจุ๊ ๆ ปรามทั้งเจ้าแมวดำที่ทำตัวพองขู่ฟ่ออยู่บนรั้ว และเจ้าหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ของเพื่อนบ้านที่ส่งเสียงเห่าลั่น แม้ดูเหมือนเป็นเสียงร้องขอเล่นด้วยมากกว่า แต่ก็คิดว่าออกจะดังไปสักหน่อย ถ้ายังเห่าไม่หยุดอย่างนี้ เดี๋ยวเจ้าของหมาขนทองผู้เป็นเพื่อนบ้านคงได้ออกมาดูแน่ เกิดเข้าใจผิดว่าเขาทำอะไรสัตว์เลี้ยงอีกฝ่ายคงไม่ดีนัก
“ชู่ววว”
เด็กหนุ่มยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปาก ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ เพื่อนบ้านหนุ่มก็สาวเท้ายาว ๆ มุ่งตรงมายังที่เกิดเหตุจนได้
“เงียบก่อนซี่” เขายังพยายามปราม “เจ้านายแกมาแล้วเห็นไหม”
‘โฮ่ง! โฮ่ง!’
แมวดำต้นเหตุกระโจนหนีไปแล้ว เหลือเขาที่ยังพยายามยกมือห้ามเจ้าตัวที่ยังเห่าโฮ่งไล่หลัง ชื่ออะไรกันละนี่ หากเรียกชื่อเผื่อจะเชื่อฟังและหยุดเห่าได้บ้าง เงียบเสียที่เถอะน่าเจ้า--
“โรลล์!”/ “ดุ๊กดิ๊ก!”
สองเสียงประสานขึ้นมาพร้อมกัน
วสุกะพริบตาปริบ ๆ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ณ อีกฝั่งรั้ว จากนั้นก็ก้มลงมองเจ้าหมาขนทองที่สงบลงเมื่อเห็นเจ้านาย
“ดุ๊กดิ๊ก เห่าอะไรน่ะ” ชายหนุ่มว่าพลางย่อตัวลงไปเกาคอสัตว์เลี้ยง มันสะบัดหางเป็นพวงไปมา เอาตัวเองไปคลอเคลียเจ้าของอย่างรักใคร่ เลิกสนใจทิศทางที่แมวดำเพิ่งกระโจนหนีไป ทำเหมือนเป็นหมาคนละตัวกับเมื่อครู่
วสุอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายตรงหน้าเพิ่งเรียกชื่อมันว่า ‘ดุ๊กดิ๊ก’ แล้วเมื่อกี้เขาเรียกเจ้าตัวนี้ว่าอะไรนะ...
โรลล์?
เด็กหนุ่มยกมือแตะริมฝีปากตัวเอง ชื่อโรลล์ที่เพิ่งเอ่ยนั้นมาจากไหนกัน? เหมือนว่าอยู่ ๆ ก็แวบขึ้นมาในหัวโดยไม่รู้ที่มาที่ไป คลับคล้ายคลับคลาว่าความฝันประหลาดของเขาเคยมีหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ชื่อโรลล์ปรากฎตัวอยู่..ใช่แล้ว...บางทีคงสับสนเอาเรื่องในฝันมาปนกับชีวิตจริง
คนตรงหน้าเงยขึ้นมองเขา รอยยิ้มบางที่ดูเศร้าบอกไม่ถูกวาดบนริมฝีปาก หัวคิ้วขมวดน้อย ๆ และแววตางุนงงของอีกฝ่ายทำวสุใจไม่ดี เขาทำให้ผู้ชายคนนี้หงุดหงิดหรือเปล่าที่เอาชื่ออะไรไม่รู้ไปเรียกสัตว์เลี้ยงของเจ้าตัว
“เมื่อกี้นายเรียกเจ้านี่ว่าอะไรหรือ?”
นั่นไง
“...ขอโทษครับ” วสุละล่ำละลัก
“ไม่ได้ว่าอะไร..” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ “พี่แค่ได้ยินชื่อนั้นแว่ว ๆ เลยสงสัย...เมื่อกี้เรียกเจ้านี่ว่าโรลล์ใช่ไหม?”
เขาเม้มปาก เงียบไปอึดใจ จากนั้นก็พยักหน้า
“ทำไมถึงเป็นโรลล์ล่ะ?”
เด็กหนุ่มไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี ให้บอกตามตรงว่าเอามาจากในฝันมันคงฟังดูประหลาด เขาได้กลายเป็นคนเพี้ยนในสายตาเพื่อนบ้านตั้งแต่คุยกันครั้งแรกเป็นแน่
“เดาเอาครับ” วสุพยายามตอบอ้อม ๆ ส่งเสียงหัวเราะแก้เก้อตบท้าย “..แต่สงสัยจะเดาผิด”
ผู้ชายตรงหน้ายิ้มอ่อนโยน...แต่เอาอีกแล้ว ทำไมจึงได้ดูเศร้านักก็ไม่รู้ เบนสายตากลับไปมองสัตว์เลี้ยงของตัวเองอีกครั้ง พึมพำเสียงเบาจนต้องเงี่ยหูฟัง
“บังเอิญจังนะ แต่โรลล์ไม่อยู่แล้ว”
“เอ๋?”
“ตายไปนานแล้วละ” อีกฝ่ายมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ จากนั้นก็พูดต่อแผ่วเบา “อาจจะตั้งแต่ก่อนนายเกิดด้วยซ้ำ”
วสุได้แต่ยืนเหวอ พูดอะไรไม่ออก ตกลงโรลล์ที่เขาหลุดปากไปไม่รู้ตัวนั้นมีตัวตนจริงหรือ? แล้วเป็นหมาหรือว่าเป็นอะไร?
“มืดแล้วยุงเยอะ นายก็เข้าบ้านเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยตัดบทเสียงเรียบ ไม่นำพากับท่าทีงุนงงของเขา ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปทางตัวบ้าน มีสัตว์เลี้ยงเดินตามต้อย ๆ
“...พี่ครับ”
เขาร้อง เรียกให้อีกฝ่ายชะงักแล้วหันกลับมาเลิกคิ้ว
“?”
“...อ่า...เจ้าตัวนั้น..ชื่อดุ๊กดิ๊กหรือครับ?”
คนฟังยิ้มละมุน ตอบกลับมาสั้น ๆ ว่า “ใช่” ก่อนจะเตรียมหันหลังกลับอีกครั้ง
“แล้วพี่..”
“หือ?”
ใจจริงอยากถามข้อสงสัยที่ค้างคาใจเขา ว่าอีกฝ่ายชื่อเอกใช่หรือเปล่า แต่วสุนึกไม่ออกว่าจะพูดอย่างไรไม่ให้ฟังดูพิลึก
“คือ..”
ชายหนุ่มยืนรอฟัง สบตากลับมาใต้แสงสลัว
เสียงตุบ ๆ ในอกเขาหนักหน่วงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ คำถามถูกกลืนลงคอ ความฝันกับความจริงคล้ายว่าเชื่อมโยงกันแวบหนึ่ง ณ จุดที่เขายืนอยู่ จากนั้นจางหายไปอย่างรวดเร็วโดยยังจับต้นชนปลายไม่ได้สักนิด ที่ยังติดค้างอยู่ในหัวคือแววตาของคนตรงหน้าช่างดูคุ้นเคยเหลือเกิน วสุนึกคำพูดอย่างอื่นไม่ออกนอกจากเอ่ยราตรีสวัสดิ์ผิดเวล่ำเวลา ลืมนึกไปว่าใครเขาจะนอนตั้งแต่ยังไม่ทันสองทุ่มอย่างนี้
แต่พี่ชายข้างบ้านก็ยิ้มอ่อนโยน ตอบมาตามมารยาท เป็นการช่วยเขาไม่ให้หน้าแหก
“ฝันดีครับ”
จากนั้นก็เดินกลับไปเงียบ ๆ
วสุยืนมองจนร่างอีกฝ่ายผ่านประตูเข้าไปในบ้าน ดุ๊กดิ๊กหันกลับมามองเขาครั้งหนึ่ง ก่อนจะตามเจ้านายเข้าไปติด ๆ
เด็กหนุ่มยกมือตีแก้มสองข้างของตัวเองเบา ๆ เรียกสติ กลิ่นอายคล้ายคลึงกับในความฝันซ้ำ ๆ ตั้งแต่จำความได้เหล่านี้คืออะไรกัน
มันคุ้น แต่นึกไม่ออก คล้ายจะเป็นเรื่องของเขา แต่ก็ไม่ใช่ ชื่อและเหตุการณ์ที่เขามั่นใจว่าไม่เคยประสบคอยจะผลุบโผล่ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว กลิ่นดอกไม้กลางคืนที่ล่องลอยโดยรอบยิ่งทำให้ไม่แน่ใจ ว่าที่ยืนอยู่ตรงนี้คือความฝันหรือความจริงกันแน่
เขาชะเง้อมองเข้าไปผ่านหน้าต่างบ้านสีขาว ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าหวังจะได้เห็นอะไร
‘ฝันดีครับ’ อย่างนั้นหรือ?
น้ำเสียงและถ้อยคำที่เพิ่งได้ยินยังชัดเจนราวกับเจ้าตัวมากระซิบอยู่ข้างหู แต่รอยยิ้มเศร้าจนน่าแปลกใจของผู้ชายคนนั้นกลับติดตายิ่งกว่า
“เฮ้อ..”
วสุถอนหายใจยาว ตั้งแต่จำความได้ คำอวยพรฝันดีไม่เคยมีความหมายกับเขามาก่อน อีกหนึ่งตัวตนในความฝันมักลงเอยด้วยความโศกเศร้าจนปวดใจ ไม่ว่าฝันนั้นจะเริ่มต้นขึ้นอย่างไร หรือเขาจะจำเรื่องราวในนั้นได้แค่ไหน หลังตื่นขึ้นมามักทิ้งความโหยหาไว้ให้เขาเสมอ
เด็กหนุ่มฟาดมือลงบนแขนตัวเองดังเผียะ ยุงบี้แบนติดฝ่ามือมาหนึ่งตัว ยุงเริ่มเยอะจริง ๆ แล้ว เขาควรเข้าบ้านอย่างอีกฝ่ายเตือนเสียที ทว่าสายตายังเหลียวมองหน้าต่างบานเดิมอีกครั้ง รู้สึกอยากพูดคุยกับชายหนุ่มเพื่อนบ้านผู้เก็บเนื้อเก็บตัวมากกว่านี้สักหน่อย ทำไมจึงคาใจเหลือเกินก็ไม่รู้ แต่สุดท้ายทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ตัดใจก้มหน้าเดินเข้าบ้านตัวเอง
ไม่ทันรู้ตัวว่าคนที่เขานึกอยากคุยด้วยก็กำลังลอบมองกลับมาเช่นกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วค่ะ Orz
*สิ้นสติสมประดี*
เราชอบคำคล้องจอง และเรื่องนี้ชื่อภาษาไทยเป็น "แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน" แต่ถ้าแปลงเป็นอังกฤษก็จะเป็น "Cat, Dog, Flower and Brother Next Door" คล้องจองทั้งไทยและอังกฤษเลยค่ะ ฮืออ ฟินเอง //ประสาท
เรื่องนี้ เป็น Side story ของเรื่อง เล่ห์รักฤดูร้อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0) ค่ะ แต่เช่นเคยสำหรับนิยายเรา จะอ่านแยกเรื่องก็ไม่มีปัญหาค่ะ สามารถเข้าใจได้โดยไม่จำเป็นต้องไปตามอ่านเรื่องอื่นก่อน
แต่กระซิบ ว่าถ้าอยากรู้ที่มาล่วงหน้าของคู่นี้แบบรวบรัด อ่านแค่สองตอนตามลิ้งค์ข้างล่าง ก็น่าจะอินไปอีกแบบค่ะ (แต่ถ้าไม่อยากอ่าน จะไม่อ่านก็สามารถอ่านเรื่องนี้ได้เข้าใจค่ะ แฮร่ ๆ)
อันแรก >> พักยก 49.5 - Till the spring comes (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2449280#msg2449280)
กับอันนี้ >> พักยก 63.5 - ภาพทับซ้อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2594423#msg2594423)
และโดจินสั้น ๆ อันนี้ก็จะสมบูรณ์ขึ้นค่ะ (ฮา) >> 7 O'clock (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2581653#msg2581653/)
ใจจริงอยากเขียนเรื่องนี้เป็นแนวอบอุ่นมุ้งมิ้ง แต่เริ่มต้นมาก็ดูไม่ค่อยอบอุ่นละ ติดสำเนียงรั่ว ๆ หน่อย ๆ แย่จังเลย Orz
แปะรูปวสุ ชึ้บ
(http://fc00.deviantart.net/fs70/f/2014/060/2/e/wasuedit_resize_by_maew3ta-d78h1bl.jpg)
หน้าตาประมาณนี้ค่ะ ^^
เพิ่งเคยเขียนฝั่งเคะที่ดูเป๋อ ๆ หน่อย ฝากเด็กน้อยด้วยนะคะ
ตอนนี้เขียนพร้อมกันสองเรื่องเลย อีกเรื่องเป็น Fanfiction ของเล่ห์รักฤดูร้อนอีกที (จะแตกกิ่งไปถึงไหน) เรื่อง ┤S i n c e r e├ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41007.0)เป็น Twincest แฝดชายรักกัน สนใจข้ามเส้นศีลธรรมแวะไปเยี่ยมเยียนได้ค่ะ ^o^
ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารัก แล้วพบกันตอนหน้านะคะ :D
-
มาแล้วเด็กง่วง น่ารักนะนี่ ใจดีรักสัตว์และเอ็นดูชายสูงวัย อิอิ
ตามทุกกิ่งทุกแขนงเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดด เรื่องใหม่ที่รอคอย
ขอบคุณนะคร้าบบบ
-
กรี๊ดดดดด ในที่สุดดดด :mew3:
ปล. ขอแปะก่อนน้าา อาทิตย์นี้โดนสูบพลังชีวิตมาก สอบเสร็จจะเม้นท์ยาวๆเลยทั้งเรื่องที่จบไปแล้ว เรื่องสนองนี้ดคนแต่ง และเรื่องนี้ด้วยค่าา ><
-
โฮกกกก มาแล้ววว :sad4:
คู่นี้มาแล้ววววว ขอให้แฮปปี้เน้อ
-
ชื่อเรื่องดูอบอุ่นน่ารักมุ้งมิ้ง555
รอเรื่องนี้ อยากให้พี่เอกมีความสุขกับเขาสักที
-
ขำเจ้าเหมียวดำ555555
พี่เอกกจ๋าา ต่อจากนี้ไปพี่จะไม่เศร้าแล้วนะ
เฮียใหญ่อยู่ใกล้ๆพี่เอกแล้วนะ ฮรึกกฮรืออออ :hao5:
-
:mc4:
ยะฮู้วววววววววววววววว
-
โอ้ยยยยย >w< ชอบบบบบบบบ... วสุเด็กน้อย
รู้สึกอยากกลั่นแกล้งและรังแกในความเบลอ ๆ เอ๋อ ๆ อย่างบอกไม่ถูก
พี่เอกมองมาแบบนี้ติดใจหนุ่มน้อยเนื้อหอมกลิ่นสบู่หรือเปล่าเอ่ย XD
คงต้องติดใจในคำพูดบ้างล่ะ อะไรจะเดาชื่อได้แม่นขนาดเน้~~~~
ชอบเจ้าดำด้วย... เจ้าดำผู้ยิ่งใหญ่หยิ่งผยองนึกว่าจะมีโมเม้นต์
ประกาศตัวว่าข้านั้นชื่อขาวเฟ้ยยยยย กร๊ากๆๆๆๆ รู้สึกว่าเป็นแมวเกรียนที่
น่ารักไม่หยอก อุอุ ไม่ได้เคลิ้มหรอกนะ แต่ว่ามันสบายจนตาจะปิด ฮี่ฮี่
กำลังคิดว่าเดี๋ยวตอนหลัง ๆ เจ้าหมา กับ เจ้าแมว ต้องเป็นพยานสื่อรัก
ให้แน่ ๆ เลย ^^ อยากให้เฮียใหญ่จำเรื่องพี่เอกได้เร็ว ๆ แต่ถึงแบบนั้น
ก็ไม่ได้อยากให้จำได้ทั้งหมด ชอบตัวตนในความเป็นวสุค่ะ ไม่อยากให้หายไป
อยากให้พี่เอกรักเฮียใหญ่ที่เป็นวสุแบบนี้ด้วย แล้วก็รักวสันต์ที่เป็นวสันต์คนเดิม
ไม่ใช่ทิ้งตัวตนของวสุไปค่ะ ^w^
-
ในที่สุด! พี่เอกกับน้องสุก็คลอดออกมาแล้ววววว เย้ๆ :mc4:
อ่านแค่ตอนแรกก็ฟินแล้วค่ะ น้องสุน่ารักมากๆ เลย
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ
-
โฮรวววววววววววว
เอกวสุเอกวสุเอกวสุเอกวสุเอกวสุ
ในที่สุดคู่นี้ก็มา :impress2:
ชอบชื่อเรื่องมากเลยค่ะ น่าร้ากกกกกก
รออ่านอยู่นะคะ o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ตามมาอ่านแล้วค่าาาา
พี่เอกขราาา จะได้แซ่บเด็กเลยน๊าาาา อิอิอิอิ >//////<
-
คู่นี้มาแล้วว ดีใจ หลงรักเด็กน้อย
-
น้องหนูวสุถึงขนาดโดนแมวนินทาเลยนะเนี่ย เป๋อแบบน่ารักจริงๆ อย่างนี้จะไปจัดการใครเค้าได้
พี่เอกสงสัยจะได้เด็กมาดามใจ อายุไม่มีปัญหานะคะ ขอให้พี่เอกหายเศร้าก็พอ อ่านแล้วสงสารพี่เอกมาก
-
หรือวสุจะเป็นพี่ของคิมที่มาเกิดใหม่ #คือจำชื่อไม่ได้ วสันต์ป่ะนะ? อาจเกี่ยวเนื่องกันก็เป็นได้ #มั่วแล้วครับ
-
ดีจังนะคะ เป็นภาคต่อที่รอคอย
อยากให้ความเจ็บปวดทั้งหมดจบลงสักที :mew6:
-
เป็นการเริ่มเรื่องที่ธรรมดาทั่วไป แต่ทำไมเราเศร้าจัง
พี่เอกกก :o12: :o12:
-
น้องวสุทำให้เรานึกถึงมาโคโตะ :-[ ผู้ชายกับแมวนี่มันมุ้งมิ้งสุดๆ อ๊ายยย
-
กรีดร้องต้อนรับเรื่องใหม่ ที่คุ้นเคย
และแล้วก็ได้อ่านเรื่องราวของพี่เอก
:mew3:
แอบชอบเจ้าดำ(รู้ว่าตัวไม่ชอบแล้วจะให้เรียกไรล่ะ) แมวผู้เย่อหยิ่ง ฮ่าาาาาา
-
โฮ้ยยยยยย
แปะป๊าบๆๆๆๆๆ เรื่องนี้ต้องฟินอย่างแน่น๊อนนนนน :hao7:
-
รอคอยเรื่องนี้ อยากให้พี่เอกมีความสุข
ทานเด็กน่ารักกรุบกริบ :-[
-
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่อยากให้พี่เอกมีความสุข คงเช่นเดียวกับเฮีย
-
และคู่ที่เรารอคอยก็มาถึง
พี่เอกของชั้น(?)
จะไม่ได้ไม่เหงาเศร้าสร้อยอีก
เฮียใหญ่กลับมาแล้ว ฮือออออออออออออ
-
พี่เอกกับวสุมาแล้ว :mc4:
ในที่สุดก็ได้เห็นรูปเจ้าดำ อืม หน้าเชิดเอาเรื่องเนอะ! ^^
-
รออ่านจ้า
-
พี่เอกดูเย็นชา ชาเย็นจัง ยังพูดไม่จบเลย จะเดินเข้าบ้านอย่างเดียวว คุยกับน้องเค้าหน่อยจิ
-
ผมก็คนหนึ่งที่อยากให้พี่เอกมีความสุข คงเหมือนกับเฮียใหญ๋
-
ตามมาเชียร์คู่พี่เอก-วสุค่า
แต่ตอนนี้โดนน้องเหมียวแย่งซีนนะ ฮ่าๆ
-
อ้าย มาแล้ววววว
-
มาแล้วๆเรื่องของพี่เอก
-
ชิบ ... ทุกวันนี้ที่คุยกับแมว
แมวมันจะด่าในใจอย่างป่าวอ่ะ = =
ชอบเด็กเอ๋อ ๆ เบลอ อาาาาา น่าฟัด :man1:
-
แมวคือสิ่งมีชีวิตที่คิดจะครองโลก!!!!
เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากๆเลยค่ะ
รออ่านนะคะ พี่ชายข้างบ้านกับเด็กน้อยหน้าง่วงสิน้า ฮา
-
ชอบชื่อเรื่องมากมาย เลยเข้ามากระโดดแปะป๊าบไว้ก่อน
เดี๋ยวว่างๆจะมาอ่านนะคะ ชื่อเรื่องน่ารักมากอ่ะ ชอบๆ ทั้งไทย ทั้งอังกฤษเลยค่ะ
โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ มุ้งมิ้งมาก :L2:
-
เรื่องนี้ให้ฟีลลิ่งเงียบๆ เรียบๆ แต่อบอุ่นดีจังเลยค่ะ ชอบๆ
ยิ่งตอนแรกให้แมวเป็นตัวดำเนินเรื่องนี่มัน..น่ารักอ้ะ :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ +1 ให้กำลังใจคนแต่ง :L2:
-
มาแล้ว ถึงตาพี่เอกซะที :hao5: :hao5: :hao5:
-
คู่นี้แหละที่รอคอย อยากรู้แล้วว่าพี่เอกจะทำยังไง เราเดาว่าเฮียวสันต์มาเกิดใหม่เป็นหนูวสุชิมิคะ อยากอ่านต่อแว้วววว มาตอไวๆเน้ออออ
-
หมั่นไส้เจ้าดำ 555
-
มาแล้ววววว พี่เอกน้องวสุ :m3: โหยยย ดีใจ ๆ กอดคนเขียนแน่น ๆ เลย :กอด1:
ชอบชื่อเรื่องจังเลย ให้ความรู้สึก น่ารัก ๆ อบอุ่น ออกแนวโรแมนติกดีจัง
ชื่อเรื่องอย่างนี้ ดุ๊กดิ๊กที่หนึ่ง ของพี่เอก จะได้มาโชว์ตัวเยอะ ๆ เหมือนดุ๊กดิ๊กที่สอง ของตี๋คิมแล้วสิ
พี่เอกกับน้องวสุ ได้คุยกันครั้งแรกซะที หลังจากน้องวสุแอบมองพี่ชายข้างบ้านมาเนิ่นนาน
งานนี้ ต้องยกความดีให้คุณแมวดำ ผู้เจนโลก กับดุ๊กดิ๊กที่หนึ่ง ที่เป็นตัวก่อเรื่องสินะ
น่าสงสารน้องวสุ ทั้งความฝัน ความจริง ความทรงจำ ที่ไม่รู้ที่มาที่ไป คงทำให้ชีวิตสับสนน่าดู
ส่วนพี่เอก ที่ถึงจะเป็นพี่ชายข้างบ้านที่ใจดี แต่ก็เหมือนปิดกั้นตัวเอง ไม่ค่อยอยากสุงสิงด้วย
คู่นี้ จะสานสัมพันธ์กันต่อไปยังไงนะ น่าติดตาม เพราะพี่เอกของเรา รักมั่นคงกับเฮียใหญ่ขนาดนั้น
แต่ท่าทางพี่เอกก็เริ่มสนใจ สิ่งที่น้องวสุพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วล่ะนะ อยากให้น้องวสุ
ได้มีความสุข ทั้งในความฝันและความจริงซะที เพราะท่าทางชีวิตครอบครัวของน้องวสุ
ก็คงไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่เนอะ จากที่เคยบอกน้องคิม ว่าชื่อเล่นที่ไม่ได้ตั้ง เพราะแม่หนีไป
ชื่อ ที่ไม่มีชื่อเล่น อ่านทีไร มันรู้สึกหดหู่จัง อยากให้น้องมีชื่อเล่น ที่พี่เอกตั้งให้จัง คงน่ารักดี
รอติดตามตอนต่อไปจ้า แอบหวังให้เป็นเรื่องยาว ๆ เหมือนตี๋คิมพี่ภพเลย :m18:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
อย่ามาม่านะคร้าาาเรื่องนี้ แค่นี้ก็สงสารพี่เอกจะแย่แล้วววว
-
ตามมาอีกแล้ว ชื่อเรื่องน่ารักดี ฮ่ะๆ
-
ในที่สุดพี่เอกก็มีคู่ หลังจากที่เศร้าอยู่นาน ที่สำคัญพี่เอกจะเป็นอมตะด้วย หุหุหุ ///รอคู่นี้บอกเลย มาต่อเร็วๆน๊า
-
:katai2-1: จะได้เห็นคู่นี้มีความสุขจริงๆจังซะที
-
ตามไปอ่านมา สุดบรรยายครับ เศร้า~~~~
-
ดีใจกะพี่เอก จะสมหวังแล้ว
-
ขอให้สมหวังนะจ๊ะพี่เอก :กอด1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววว พี่เอกน้องวสุ! :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตามมากินเด็ก ฮี่ๆๆ
จะตามอ่านไปเรื่อยๆ นะคะ รักเด็กๆ พวกนี้ไปแล้วจริงๆ
ขอบคุณมากค่ะ
-
มาแล้ว คนดีของพี่เอก
ดีใจกับพี่เอกมาก คนที่รักเดียวใจเดียว และกำลังจะได้ความรักนั้นกลับมา :o8:
-
ชอบแมวดำมากเลยค่ะ...ดูเป็นแมวเกรียนๆดี
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปนี่...อยากรู้จริงๆ
-
แรกๆ อ่านเรื่องนี้ก็พอเดาออก หน่วงนิดๆ แต่พอลองไปอ่าน .5 ของเล่ห์รัก จบจบทั้งสองพาร์ท
...น้ำตาไหลพรากไม่หยุด จนปวดหัวเลย
ไม่รู้ว่าเซ้นซิทีฟเกินไป หรือสงสารทั้งเอกทั้งใหญ่กันแน่
แต่ก็ขอบคุณคนแต่งค่ะ งือออ เรื่องนี้คงมีอะไรดีๆ บ้างนะ แต่อุปสรรคอย่างหนึ่งก็คงอายุนี่แหละ :hao5:
-
มาแล้วๆพี่เอกกะวสุ(เฮียใหญ่)
-
รอวสุน้อยต่อไป
-
สวัสดีครับ เห็นชื่อเรื่องน่ารักดีเลยแวะเข้ามาดู :hao7:
อืม ติดสิครับ เรื่องราวมันซับซ้อนมากกก ตื่นเต้นๆ :katai2-1:
ติดตามด้วยคนนะครับ :mew1:
-
รอติดตามอยู่ครับ o13
-
อยากเห็นพี่เอกสมหวัง รีบมาต่อนะค่ะ
-
วสุกับพี่เอก พี่เอกจะเป็นอมตะก็คราวนี้แหละ :z1:
-
อ่านไปร้องไห้ไป ฮือๆ :o12: :sad4:
-
ดีใจ เรื่องใหม่ มาลงแล้ววว
พี่เอกจะได้มีความสุขกับเค้าบ้าง
-
มารอด้วยคน :call:
-
รอเห็นพี่เอกยิ้มได้อีกครั้งค้าบ จะรออ่านน้าค้าบ
-
พล็อตเรื่องน่าสนใจมากค่ะ :katai2-1:
ขอรอดูตอนต่อไป :katai5:
-
พี่เอก จะมีคนมาช่วยรักษาแผลใจแล้ว ถ้าเป็นเฮียใหญ่กลับชาติมาเกิด ก้อจะยิ่งดีมากเลยค่ะ
อยากให้พี่เอกยิ้มอย่างมีความสุขได้เต็มที่อีกครั้ง อยู่คนเดียวเหงาๆ มานานแล้ว ^^
-
รอต่อไป
-
:katai3: รอ
-
:heaven
มาต่อแล้ว คู่นี้ก็เป็นอีกคู่ที่ลุ้นสุดๆ
อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขจริงๆ สักที
-
เเยกเรื่องออกมาเเล้ว ดีใจจังเลย ไม่รู้ว่าบรรยากาศเรื่องนี้จะยังแฝงความหม่นเทาอยู่มากน้อยเเค่ไหน
แต่เชื่อว่ายังไงความอบอุ่นก็น่าจะยังอบอวลเรื่องนี้อยู่เช่นกัน
เป็นกำลังใจให้อีกเช่นเคยกับผลงานของเรนนี่น้าาาา ติดตามตอนต่อไปจ้าาาาา
ปล.อย่ามัวแต่หลงเด็กแฝดจนลืมคู่นี้นะคะ :กอด1: :L2:
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทที่ 1 เมล็ด
นายของดุ๊กดิ๊กนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่นานมากแล้ว
ปกตินายเหม่อบ้างเวลาอยู่คนเดียว แต่ครั้งนี้ดูจะนานกว่าที่เคยสักหน่อย มันเดินป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวนายมาพักใหญ่จนไม่รู้จะทำอะไร ทรุดตัวลงเอาคางเกยตักรอมือมาลูบ นายวางมือบนหัวมันอย่างเคย แต่ขยับได้พักเดียวก็นิ่งไปแล้วค้างเช่นนั้นเป็นนาน สายตาล่องลอยอยู่แถวรั้วบ้านซึ่งแบ่งอาณาเขตระหว่างบ้านหลังนี้กับบ้านครึ่งอิฐครึ่งไม้อีกฝั่งรั้ว
ดุ๊กดิ๊กอ้าปากหาว นึกถึงชื่อที่เด็กหน้าง่วงเพิ่งเรียกมันตอนเจอกันก่อนหน้านี้
‘โรลล์’
โรลล์อะไรกันเล่า? มันชื่อดุ๊กดิ๊กต่างหาก
แต่ก็น่าแปลกใจอยู่ไม่น้อย ตรงที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเคยได้ยินชื่อโรลล์ นายเคยบ่นถึงหมาขนทองพันธุ์เดียวกับมันที่เคยเลี้ยงแต่ตายไปแล้ว และยังพึมพำเสมอว่าคิดถึงคนรักที่เคยเล่นกับโรลล์ด้วยกันเมื่อก่อน ทว่าตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน
คนรักของนายชื่อวสันต์ คนเดียวกับที่มีรูปอยู่เต็มห้องสีขาวของนาย ทั้งรูปวาดและรูปถ่ายมากมายไปหมด มันไม่เคยได้รับอนุญาติให้เข้าไปในห้องนั้น แต่เคยมองเห็นจากด้านนอกผ่านประตูซึ่งเปิดค้างอยู่ ส่วนหมาตัวก่อนของนายเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ชื่อโรลล์ ดุ๊กดิ๊กที่มาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนายในภายหลังเข้าใจเรื่องราวอยู่ประมาณนี้
“โรลล์...”
มันได้ยินชื่อนั้นอีกครั้ง คราวนี้ดังแผ่วออกมาจากปากนายที่ยังนั่งเหม่อเช่นเดิม แววตานายหม่นลงเมื่อเอ่ยชื่อที่ว่า แต่อึดใจต่อมากลับมีความสงสัยปรากฏขึ้นแทน
“..เดาเอาหรือ...บังเอิญไปไหม”
มันพยักหน้ากับตัวเอง สนับสนุนความคิดนาย ท่าทางคงหมายถึงเจ้าเด็กหน้าง่วงริมรั้วคนนั้นที่จู่ ๆ ก็โพล่งชื่อในความทรงจำคนอื่นออกมา แล้วช่างให้เหตุผลมาได้ว่าเดาเอา ใครเชื่อก็หมาแล้ว...ขนาดมันเป็นหมายังไม่เชื่อเลย แต่ถ้าเป็นเจ้าแมวดำจอมหยิ่งที่ชอบนวยนาดบนขอบรั้วนั่นก็ไม่แน่
“แกว่าเด็กคนนั้นประหลาดไหม?”
ดุ๊กดิ๊กหูกระดิก แลบลิ้นแหะแสดงอาการเห็นด้วยสุดใจ แถมนายยังพูดกับมันแล้วในที่สุด หลังจากเอาแต่เหม่อจนนึกว่าลืมไปแล้วว่ามีมันอยู่ตรงนี้ด้วย
นายส่ายหน้าเบา ๆ ยิ้มบางให้กับท่าทางของมัน บรรยากาศเศร้าสร้อยยังอ้อยอิ่งอยู่รอบตัวนายเหมือนที่ผ่านตั้งแต่ดุ๊กดิ๊กจำความได้ แต่ก็นับเป็นความเคยชินอีกรูปแบบหนึ่งของมันไปเสียแล้ว ด้วยเข้าใจว่านายก็เป็นเช่นนี้เสมอนั่นละ ตลอดชีวิตคงไม่เปลี่ยนอีกแล้ว ในเมื่อทุกอย่างยังคงเดิมมาตลอดหลายปี...
แล้วจะมีอะไรหรือใครที่ทำให้เปลี่ยนกันได้ง่าย ๆ เล่า?
-✣-✤-✣-✤-✣-✤-✣-✤-✣-
ผู้ชายคนนั้น...เจ้าของบ้านสีขาวที่วสุคิดเอาเองว่าชื่อเอก เขาออกจากบ้านไปตอนเที่ยงวันเสาร์
เด็กหนุ่มอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ เมื่อเผลอทีไรก็คอยจะเหลือบมองไปยังบ้านหลังนั้นอยู่เรื่อย ตัวบ้านและอาณาเขตในรั้วสวยงามแบบร่วมสมัย สัตว์เลี้ยงมี ต้นไม้ก็มากและจัดแต่งไว้งามตา แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงรู้สึกว่าบ้านหลังนั้นช่างดูเงียบเหงาเหลือเกิน ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างขาดหายไป และเจ้าของบ้านก็ยังคงมีชีวิตอยู่กับบ้านที่เว้าแหว่งในความรู้สึกอย่างนั้นเรื่อยมา
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วให้กับความคิดตัวเอง นี่มันออกจะพิลึกไม่น้อย ทั้งที่เขายังไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ แล้วจะเอาอะไรมาเชื่อว่าเจ้าตัวกำลังเหงา บางทีอาจมีแฟนสาวน่ารัก ๆ สักคนรอให้ไปหาในบ่ายวันเสาร์แบบนี้ก็ได้
เขาย่อตัวลงนั่งบนชิงช้าไม้ใต้ต้นมะม่วง ห่างออกมาจากรั้วสักหน่อย มัวแต่ยื่นหน้าไปมองทุกวัน ใครเห็นคงหาว่าเตรียมยกเค้า
แต่ทั้งที่คิดอย่างนั้นแท้ ๆ สายตายังไม่วายลอบมองอยู่เนือง ๆ พักหนึ่งก็กลับมาเหม่อ ใจลอยไปกับความฝันของตัวเองเมื่อคืน
ครั้งล่าสุดที่เพิ่งเกิด เขายังฝันว่าตัวเองคล้ายกับกำลังใช้ชีวิตเป็นคนอื่นเช่นเคย แต่เนื้อหาออกจะอบอุ่นหัวใจจนยังจำความรู้นั้นได้ถึงตอนนี้ เขาปั่นจักรยานตามหลังใครสักคนในเย็นย่ำวันหนึ่ง ลมหนาวปะทะเนื้อตัวจนต้องห่อไหล่ พอเริ่มจะถูกทิ้งระยะห่าง คนที่ปั่นจักรยานนำอยู่ก็ชะลอความเร็วลงจนมาเคียงข้างกันแล้วหัวเราะเบา ๆ แซวว่าหนาวจนปั่นไม่ออกเลยหรือไอ้ตี๋..
ใครคนนั้นเรียกตัวเขาในฝันว่าไอ้ตี๋...ว่าแต่มันใครกันนะไอ้ตี๋คนนั้น?
พวกเขาจอดรถจักรยานหน้าบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่ง คนในฝันที่จนบัดนี้ก็ยังไม่เคยเห็นหน้าหยิบสติ๊กเกอร์รูปหัวใจมาแปะไว้ที่อกเสื้อเขา จากนั้นก็หัวเราะอีกแล้ว เสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินชวนให้ใจหวิวจนอึดอัดในอกอย่างไรบอกไม่ถูก แต่ตัวเขาทั้งในความฝันและที่นั่งเหม่ออยู่ตรงนี้ก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าอาการแบบนั้นมันคืออะไร
วสุนึกไปถึงคำพูดของชายหนุ่มข้างบ้านเมื่อค่ำวานนี้ คำลาตามมารยาทที่อีกฝ่ายใช้ช่วยเขาจากอาการหน้าแตก หลังเผลอหลุดปากบอกราตรีสวัสดิ์ตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มกับผู้ชายวัยทำงาน
‘ฝันดีครับ’
จะเป็นการเพ้อเจ้อมากไปหรือเปล่า หากเขาคิดว่าเสียงผู้ชายคนนั้นช่างคล้ายคลึงกับเสียงคนในความฝันที่เขายังไม่เห็นหน้าสักทีนั่น แล้วอย่างที่เขาเพิ่งฝันเมื่อคืน...จะพอเรียกว่าฝันดีได้ไหมนะ ทั้งที่เนื้อหาก็คล้ายกับอย่างเดิม แต่เหตุใดจึงมีความรู้สึกอุ่นใจหลงเหลืออยู่มากกว่าความโหยหาอย่างที่เคยเป็น
เด็กหนุ่มถอนหายใจ ดอกมะม่วงเล็ก ๆ ร่วงลงบนมือ เขาจ้องมันเรื่อยเปื่อยอีกพักใหญ่ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็สบเข้ากับตาสีเหลืองแวววาวของแมวดำตัวเดิมอีกแล้ว
“...ไอ้ดำ?” เขาร้องเรียกด้วยความชินปาก ช่วงนี้รู้สึกเจอกันบ่อยจนคิดไปเองว่าสนิท “...เมี้ยว..?”
แมวดำเชิดใส่ สะบัดหางไปมาอย่างสงวนท่าที
“หยิ่งจริง เรียกไม่หือไม่อือเลย หรืออยากชื่อขาว?”
เขาเพียงแต่พูดประชดเท่านั้นเอง แต่คู่กรณีกลับร้องเหมียวใส่เสียนี่
“หืม?”
“เมี้ยวว”
วสุเลิกคิ้ว มองเจ้าแมวดำที่ย่องเข้ามาใกล้กว่าเก่า “ขาว?”
“เมี้ยว”
“ไอ้ขาว”
“ม้าวววว~”
เสียงยาวมาเชียว
“หุ...” เขาหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อย “ชื่อขาวหรอกหรือ?”
แมวดำดูจะชอบใจชื่อขาว พอเรียกซ้ำ ๆ ก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนแทบเท้า เอาหน้าถูไถอย่างออดอ้อน ฉีกภาพพจน์ไอ้ดำหน้าหยิ่งที่เคยเจอครั้งก่อน ๆ จนสิ้น เขาก้มลงไปเกาคางไอ้ขาวที่คลุกฝุ่นจนขนดำ ๆ เปรอะเปื้อน เออออกับแมวว่าต่อไปนี้จะเรียกขาวก็ได้ แต่ยังไม่ได้ทันเล่นกันมากไปกว่านั้น แมวดำก็เชิดคอขึ้น ชะเง้อมองไปยังรั้วด้านหน้าของบ้านข้างเคียง
วสุมองตามสายตาแมว จึงได้เห็นว่ามีอะไรบางอย่างขยับอยู่ตรงนั้น
ณ อาณาเขตด้านหน้าของเพื่อนบ้านซึ่งตอนนี้ไม่อยู่ มีร่างชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังปีนรั้วเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว
ผู้ชายคนนั้นผิวขาว หน้าตี๋ ผมสีน้ำตาลของเขาเป็นประกายเมื่อถูกแสงแดด หลังหย่อนตัวลงมาอย่างสวยงามด้านในของรั้วบ้าน ก็ก้มลงเก็บเป้บนพื้นที่โยนเข้ามาก่อนหน้านี้
“พี่ทำอะไรน่ะ!?”
วสุตะครุบปากตัวเอง แต่ไม่ทันแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าขาพาร่างมาเสนอหน้าอยู่ริมรั้วตั้งแต่เมื่อไร
อีกฝ่ายไม่ได้มีสีหน้าตกใจนัก ท่าทางสงบจนเขานึกแปลกใจ ไร้อาการลนลานเหมือนพวกหัวขโมยแม้สักนิด แล้วยังยิงคำถามกลับมาใส่เขาอีกต่างหาก
“นายเป็นใคร”
วสุยืนเหวอ เมื่อประสบเหตุการณ์เหนือความคาดหมาย แล้วเรื่องอะไรคนคนนี้จึงได้มาถามเขาแทนว่าเป็นใคร ทว่าเมื่อเจอสายตาคมกริบของอีกฝ่ายที่จ้องมาก็ถึงกับพูดตะกุกตะกัก แถมไอ้ขาวที่เล่นกันอยู่ดี ๆ กลับทิ้งเขาไปเสียแล้ว
“ผมเหรอ..?” เขาว่าพลางเอามือชี้ตัวเองเก้ ๆ กัง ๆ “ผม...เอ้อ...เป็นเพื่อนบ้านกับพี่เอก...เอ๊ะ...แต่ผมไม่รู้ว่าเขาชื่อเอกรึเปล่า....อา...ไม่สิ จะไปชื่อนั้นได้ยังไง แบบ..ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ไม่นาน...แล้วคือ....แค่รู้สึกน่ะ....หมายถึงว่า....อ่า.....”
เขาอยากตบปากตัวเองนัก พล่ามอะไรเยอะแยะแต่ไม่เป็นภาษามนุษย์เลย
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว ส่งรอยยิ้มกึ่งเวทนากลับมาให้ แล้วยังพยักหน้าราวกับจะให้กำลังใจเขาพูดต่อ
“แบบ...ความจริงผมไม่รู้จักเขาหรอก....เหมือนจะฝัน...อืม ตลกว่ะ” วสุอ้อมแอ้ม หันมาสบถกับตัวเองเบา ๆ “...คือผมคิดไปเองว่าเขาชื่อเอก...แต่ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า....”
“ใช่”
คำเดียวสั้น ๆ แต่ทำเด็กหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง แล้วก็ยิ่งเหวอหนักขึ้นเมื่อฟังอีกฝ่ายพูดต่อ
“พี่เขาชื่อเอกนั่นแหละ รู้จักกันมานานละ”
“...เห...พี่รู้จักพี่เอก...เอก....อ้อ...ตกลงเขาชื่อเอกจริง ๆ ด้วย....”
“อ้าว?”
“คือ...ผมแค่รู้สึกว่าเขาจะชื่อเอก....แบบผมเข้าใจว่าคิดไปเอง...เหมือนฝันเอา...ทำนองนั้น...”
“อะไรของนายเนี่ย”
“...อา..ไม่มีอะไร” เขายิ้มแหย เกาท้ายทอยไปด้วย รู้ตัวแล้วว่าเริ่มพูดอะไรเลอะเทอะ ซึ่งก็นับว่ารู้ตัวช้าพอสมควร เขาเหลือบมองคนตรงหน้า แล้วเกิดตระหนักขึ้นมาได้ว่าคงมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับเจ้าของบ้านเป็นแน่ “พี่เป็นญาติเขาเหรอ หรือว่าเป็นคนรู้จัก”
คนฟังยิ้มน้อย ๆ ตรงมุมปาก สายตาที่มองมา หากเขาเข้าใจไม่ผิดก็คล้ายว่าจะเอ็นดู ส่ายหน้าด้วยท่าทางราวกับมองน้องชายสักคนในบ้านกำลังเพ้อเจ้อเรื่องมนุษย์ต่างดาว
“เป็น..ประมาณว่าน้องชายน่ะ มันซับซ้อนนิดหน่อย” ชายหนุ่มแปลกหน้าอธิบาย หัวเราะน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าเขายิ่งทำหน้ายุ่ง “แล้วเมื่อกี้ว่าไงนะ รู้จักว่าเขาชื่อเอกจากการฝันเอาหรือ?”
"...."
วสุรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนฉ่าอย่างไรพิกล พอฟังจากปากคนอื่นอย่างนี้แล้วมันน่าอายแทบเอาหน้ามุดกอพลับพลึง
"หืม?"
อีกฝ่ายเรียกร้องเอาคำตอบ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาพึมพำเสียงอ่อย
“..ผมไม่น่าพูดเลย..อย่างกับเป็นคนบ้าแน่ะ...”
“..เฮ้ย ฮ่า ๆ ๆ ไม่ได้ว่างั้นสักคำ”
“แต่พี่ยังขำไม่หยุดเลย”
“ก็นายเล่าออกมาเองนี่”
“ถึงบอกไงว่าผมไม่น่าพูด..”
“อ๊ะ เด็กนี่”
ชายหนุ่มหน้าตี๋โคลงศีรษะ แล้วจู่ ๆ ก็เอื้อมมือข้ามรั้วมาลูบผมเขาแผ่วเบา ยิ้มร่าไปด้วยขณะพูดต่อ ซึ่งไม่รู้ว่าแค่โกหกปลอบใจหรือเป็นเรื่องจริง
“ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย อย่างคนรู้จักพี่ก็มีคนหนึ่ง เป็นรุ่นน้องที่มีเซนส์แปลก ๆ ชอบทักเรื่องหมอกหรือควันสีเทา สีขาว สีชมพูโน่นนี่ฟังดูเพี้ยน ๆ ว่าคนนั้นคนนี้จะซวย ให้ระวังตัวบ้างละ บางทีก็บอกว่าเดี๋ยวจะโชคดีบ้างละ ดูเพ้อเจ้อแต่ก็เป็นจริงตามที่เจ้าเด็กคนนั้นทักเรื่อยเลย..”
วสุเผลอหดคอ เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายหวั่น ๆ เกือบจะยิ้มแต่ยังดูแหย ทว่าน่าแปลกที่ไม่รู้สึกแย่กับคนคนนี้ เสี้ยวหนึ่งในใจกลับมีความคิดพิลึกว่าเป็นคนน่ารักดีด้วยซ้ำ
“...พี่ไม่คิดว่าผมบ้าใช่ไหม”
“ไม่นี่” ชายหนุ่มอีกฝั่งรั้วยักไหล่ “แค่คิดว่าเปิดเผยตัวเองมากไปนะ”
“...หือ?”
“เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้เอง...อืม...ไม่สิ ยังไม่รู้จักกันเลยต่างหาก แต่นายก็พูดเรื่องตัวเองนั่งทางในรู้ว่าพี่เอกชื่อเอกให้คนอื่นฟังแล้ว”
“ผมพูดว่าฝันต่างหากเล่า” เขาขัด เผลอทำหน้ามุ่ย “ไม่ใช่นั่งทางใน”
“อา..นั่นแหละ ๆ”
“แล้วพี่เป็นใคร ปีนรั้วบ้านพี่เอกทำไม”
อีกฝ่ายพ่นลมหายใจพรืด จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเสียมิได้
“เอางี้นะ ไหน ๆ เพราะว่านายเล่าเรื่องนั่งทางใน..เอ้อ...หมายถึงเรื่องฝัน...เล่าเรื่องฝันให้พี่ฟัง เพราะงั้นแลกกันด้วยข้อมูลนิดหน่อย”
“...เรื่องอะไร”
“พี่เป็นน้องชายของแฟนพี่เอก”
“หา!?”
วสุแทบอ้าปากค้าง แม้เมื่อครู่นี้เขายังนั่งคิดคนเดียวอยู่เลยว่าผู้ชายคนนั้นคงมีแฟนแล้ว แต่พอมาได้ยินคำยืนยันเช่นนี้เข้าก็กลับอึ้งไปเสียได้ แล้วยังไอ้ความรู้สึกใจหายที่โผล่มาแวบหนึ่งแล้วจากไปนี่อีก
ทั้งที่อึ้งออกอยากนั้น แต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะเบา ๆ ใส่เขา
“ตกใจอะไรน่ะ”
“..เขา...” วสุอ้าปากพะงาบ กะพริบตาปริบ ๆ แล้วพยายามรวบรวมสติคุยต่อ “...เขามีแฟนแล้วเหรอ..”
“อายุก็ตั้งสามสิบห้าแล้วนี่”
เด็กหนุ่มพยักหน้า จำข้อมูลนั้นไว้ในหัว พี่เอกอายุสามสิบห้าปี จากนั้นก็พึมพำออกมาแผ่วเบา น่าแปลกที่เสียงเขากลับฟังดูเหมือนคนกำลังผิดหวัง
“..แต่ผมไม่เคยเห็นเลย”
“บอกเองว่าเพิ่งย้ายมาอยู่ไม่ใช่เรอะ”
วสุเบิกตากว้าง ด้วยเพิ่งนึกได้ถึงความจริงข้อนั้นดังอีกฝ่ายว่า ผงกศีรษะด้วยหน้าเจื่อนไปนิดหน่อยแล้วเอ่ยรับเสียงอ่อน “นั่นสิ”
“เฮ้ย..ทำไมหน้าจ๋อยล่ะ”
“เปล่า”
อีกฝ่ายหรี่ตา มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าคล้ายกำลังสำรวจ ท่าทางคนตรงหน้ามีบรรยากาศบางอย่างที่บอกให้รู้ว่าเป็นคนช่างสังเกต และอาจจะจับได้ถึงสิ่งที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่ตระหนัก
ชายหนุ่มเม้มปากอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มเริงร่าอย่างที่คุยกันตอนแรกเปลี่ยนเป็นยิ้มเจือความเศร้า แม้บางเบาแต่ยังพอจะสะกิดความรู้สึก กระทั่งเสียงที่ใช้พูดก็หดหู่กว่าเดิมจนสัมผัสได้
“...แต่แฟนเขาเสียไปนานแล้วละ”
“...เอ๋..?”
คนตรงหน้าถอนหายใจ มองชัด ๆ จึงเห็นความรู้สึกสูญเสียในแววตาคู่นั้น ต่อให้ยังมีรอยยิ้มประดับบนริมฝีปาก “..เพราะพี่ชอบใจนาย เลยบอกเพิ่มให้อีกอย่าง”
วสุเผลอยกมือขึ้นกุมอกเสื้อ แวบหนึ่งที่เจ็บขึ้นมาในอกจนเหมือนมันกำลังปริแตกออก จู่ ๆ ภาพซ้อนในความฝันซ้ำ ๆ ที่ร่างเขา...ซึ่งกำลังใช้ชีวิตเป็นใครอีกคน...กำลังร่วงดิ่งลงสู่พื้นจากที่สูงก็แวบขึ้นมา ความเจ็บร้าวที่สัมผัสเพียงเสี้ยววินาทีนั้นคงความชัดเจนราวกับไม่ใช่แค่ความฝัน และมันก็ทำขอบตาเขาร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
เรื่องที่ได้ยินไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด แฟนของผู้ชายชื่อเอกที่ตายไปแล้วมีรูปร่างหน้าตาแบบไหนเขาก็ไม่รู้จัก แต่กลับรู้สึกคุ้นจนเหมือนเคยมีความเกี่ยวข้องกันทางใดทางหนึ่ง วสุกระซิบออกมาด้วยถ้อยคำซึ่งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผุดขึ้นมาจากไหน
“...พี่ชายของพี่...ไม่อยู่แล้วหรือ....”
คนฟังชะงัก หัวคิ้วขมวดแน่น หลังจากนั้นก็เบิกตากว้าง สีหน้าตื่นตกใจจนไม่น่าเชื่อ ถามเขากลับด้วยน้ำเสียงเกือบจะร้อนรน
“...ทำไมถึงคิดว่าเป็นพี่ชายล่ะ?”
วสุกะพริบตาปริบ ๆ งุนงงกับท่าทางนั้นอยู่อึดใจ จากนั้นก็ผงะเสียเอง ยกมือขึ้นปิดปากเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรไม่คิดเหมือนตอนพูดกับชายหนุ่มเจ้าของบ้านข้างเคียงอีกแล้ว
“...ผะ..ผมไม่รู้....ผม....จริงสิ....ถ้าเป็นแฟนกับพี่เอกก็ต้องเป็นพี่สาวไม่ใช่หรือไง” เขาละล่ำละลัก คราวนี้หนักหนายิ่งกว่าตอนเรียกหมาคนอื่นว่า ‘โรลล์’ หรือบอกราตรีสวัสดิ์เจ้าของหมาตอนยังไม่สองทุ่มเสียอีก “...ผมแค่สับสนนิดหน่อย....อา...ผมขอโทษ”
“อา..ช่างเถอะ" ชายหนุ่มตรงหน้าโบกมือ กลับมาทำท่าทางเป็นปกติได้อย่างว่องไว "ว่าแต่ชื่ออะไรน่ะนาย”
“ผมหรือ?”
“ใช่”
“วสุ”
“ชื่อเล่นล่ะ?”
“..ไม่มี”
“ทำไมไม่มี”
“แม่ไม่ได้ตั้ง”
“หืม?”
อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ท่าทางกึ่งจะคาดคั้นให้พูดต่อ
วสุถอนใจเฮือกเมื่อนึกถึงมารดาที่จำหน้าแทบไม่ได้แล้ว เธอทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังเด็ก ได้ข่าวว่าไปแต่งงานใหม่อยู่ต่างประเทศ ตัดขาดจากพี่น้องคนอื่น รวมทั้งป้าที่รับเขามาอยู่ด้วยที่นี่ต่อจากลุงอีกคน
“คือ...แม่ตั้งไว้แค่นี้ แล้วก็หอบผ้าผ่อนหนีไปแต่งงานใหม่แล้ว”
“วสุ”
“...อา...” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง แต่สุดท้ายก็ขานรับแต่โดยดี “..ครับ..?”
“...พี่เพิ่งบอกเองไม่ใช่หรือว่านายเปิดเผยตัวกับคนแปลกหน้ามากไปน่ะ”
“หา..” เขาอ้าปากหวอ
“เกิดพี่ทำหาเรื่องคุย แล้วโปะยาสลบนาย จับไปขายงี้ทำไง”
“...อะ...เอ๋..?”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก หน้าตี๋ ๆ เลยยิ่งดูเจ้าเล่ห์เข้าไปใหญ่ “ไม่กลัวเรอะ”
“...พี่ไม่ทำหรอก..” วสุแก้ต่างให้แทนตะกุกตะกัก ไม่รู้คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่า แต่กระนั้นก็ยังถอยมาครึ่งก้าวอย่างเป๋อ ๆ
“รู้ได้ไง”
“...ก็...”
“ก็?”
เด็กหนุ่มเม้มปาก “..ก็...พี่เป็นน้องชายของแฟนพี่เอก”
“เหตุผลแค่นี้หรือ?”
“...ใช่”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกจมูก “เด็กจริงเลย”
“...ผมแค่รู้สึกน่ะ”
“แค่ความรู้สึกมันไม่พอหรอก”
เขาทำหน้ายุ่ง อดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้นิสัยพิลึกจริง ถึงกับบ่นอุบออกมาอย่างเสียมิได้ “แล้วต้องอะไรอีกล่ะ”
“เอาเถอะ” อีกฝ่ายโบกมือเป็นเชิงว่าไม่ใส่ใจ “แค่จะบอกว่าให้ระวังตัวเท่านั้นเอง”
“พี่ปีนรั้วบ้านคนอื่น ยังจะบอกให้ระวังใครอีกหรือ”
“เด็กนี่”
“อ่า..” เขาจ๋อยนิดหน่อย “ผมขอโทษ”
“...”
“.....ขอโทษไง...?” ว่าพลางเหลือบตามองอีกฝ่ายกล้า ๆ กลัว ๆ แต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะยกใหญ่เสียนี่
“ล้อเล่นน่า” ชายหนุ่มส่ายหน้าขำ ๆ “เอางี้ แลกกันนะ พี่ชื่อคิมหันต์ เรียกคิมก็ได้ วันนี้ตั้งใจจะมาหาพี่เอก แต่โทรไปไม่มีคนรับ ส่งข้อความไม่ยอมตอบ รอข้างนอกมันร้อน เมื่อยด้วย เลยปีนเข้ามา ว่าจะขอนั่งตรงชานบ้าน แล้วก็เล่นกับหมาซะหน่อย”
“แค่นั้นหรือ”
“แค่นั้นแหละ”
“ผมควรต้องแจ้งตำรวจไหม”
“จะแจ้งทำไมเล่า แล้วมีอย่างที่ไหนมาถามคนที่ตัวเองสงสัยว่าจะเรียกตำรวจดีไหม”
“....”
“...เอาเถอะ ถ้าไม่ไว้ใจ จะนั่งเฝ้าก็ได้ พี่รออยู่ตรงชานนั่นแหละ แต่ไม่ต้องแจ้งตำรวจหรอก เสียเวลาทำงานเขาเปล่า เดี๋ยวเดือดร้อนพี่เอกด้วย”
คิมหันต์พูดค้างไว้ จากนั้นก็เหลือบมองหน้าเขา คล้ายกับจะประเมินอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ยิ้มน้อย ๆ อีกครั้ง พูดจาชวนให้คิดว่าสังเกตเห็นในสิ่งที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่รู้จริงด้วย
“ไม่อยากให้เขารำคาญใช่ไหมล่ะ”
วสุชะงัก...มองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เกิดระแวงสายตาขึ้นมาเสียอย่างนั้น เลยก้มหน้าก้มตามองเท้าตัวเองแทน ใคร่ครวญดูแล้ว..บางทีเขาก็คงไม่อยากให้พี่ชายที่ชื่อเอกรำคาญจริง ๆ นั่นละ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
“พี่เคยมีประสบการณ์เรียกตำรวจมั่วซั่ว แทบจะโดนตำรวจแทะหัวแหว่ง” อีกฝ่ายพาเปลี่ยนเรื่อง ว่าพลางหัวเราะไปด้วย “ตอนนั้นน่าจะโตกว่านายนิดหนึ่ง ว่าแต่อายุเท่าไรนะนายน่ะ”
“สิบห้า”
“โอ้ ใกล้เคียงกับที่เดาไว้แฮะ”
“เหรอ” วสุพึมพำ ถึงตรงนี้ก็เริ่มคิดว่ามันพิลึกที่ยืนคุยกับคนแปลกหน้าได้เป็นเรื่องเป็นราว หาเหตุผลให้ตัวเองว่าคงเป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนช่างพูด
คิมหันต์ทำท่าเหมือนจะเอ่ยอะไรต่อ แต่เขาอุทานขึ้นก่อนเมื่อมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นด้านหลังคิมหันต์ รถหน้าตาคุ้นเคยที่จอดอยู่ในโรงจอดบ้านหลังนั้นทุกวัน ตอนนี้มาหยุดนิ่งอยู่หน้ารั้ว
“พี่เอกมา!”
คนฟังหันไปตามสายตาเขา พอดีกับที่รถอีกคันขับตามมาจอดข้างหลัง
คิมหันต์พึมพำน้ำเสียงประหลาดใจว่า “เฮียเพี้ยน” จากนั้นก็อุทานด้วยสีหน้าตระหนกเมื่อเห็นรถตามมาเป็นคันที่สาม
“ป๊า!”
ตอนนั้นวสุงงไปหมด จับต้นชนปลายไม่ถูกสักนิด ไม่รู้ว่า ‘เฮียเพี้ยน’ ที่อีกฝ่ายพูดถึงเป็นใคร แล้วป๊าคิมหันต์กับผู้หญิงอีกคนซึ่งน่าจะเป็นแม่ที่เดินตามมาเกี่ยวอะไรด้วย
คิมหันต์กระโจนไปหลบข้างบ้าน บอกเขาให้ช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น สีหน้าเป็นกังวลจนเขาไม่อาจปฏิเสธได้ รอจนกระทั่งคนเหล่านั้นเดินเข้าบ้านไปจนหมดแล้ว ชายหนุ่มจึงได้หันมาบอกบางสิ่งที่น่าตกใจกับเขา ก่อนจะย่องตามเข้าไปในบ้านอีกคน
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 1 (ต่อ)
ร่างของทุกคนผ่านประตูเข้าบ้านไปแล้ว จากนั้นรอบตัวเด็กหนุ่มก็เหลือเพียงแต่ความเงียบ
เขาเดินกลับไปนั่งบนชิงช้าไม้ตัวเดิม พยายามจัดความคิดสะเปะสะปะให้ระเบียบ สิ่งที่เพิ่งรับรู้นั้นนับว่าเหลือเชื่อจนเกือบคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้ว..หรือไม่เขาก็อาจยังไม่ตื่นจากฝัน
อย่างแรก พี่ชายชื่อคิมหันต์ซึ่งเขาเพิ่งได้คุยด้วยเมื่อครู่ บอกว่าตัวเองเป็นคนรักของผู้ชายอีกคนที่จอดรถตามหลังเจ้าของบ้าน คนที่เจ้าตัวเรียกว่า 'เฮียเพี้ยน' นั่นละ ส่วนหญิงชายชราอีกคู่ที่ตามมาก็คือพ่อและแม่ของคิมหันต์
“พี่คิมเป็นเกย์...” เด็กหนุ่มพึมพำ
อย่างที่สอง ซึ่งน่าตกใจไม่น้อยไปกว่ากัน ก็คือคนรักของผู้ชายชื่อเอก ที่ว่าเป็นพี่ของคิมหันต์และเสียชีวิตไปนานแล้ว...คนคนนั้นก็เป็นผู้ชาย..
“...พี่เอกก็เป็นเกย์ด้วย...”
วสุนั่งสับสนกับตัวเอง เมื่อทบทวนเหตุการณ์ให้ดี ก็พบว่าหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือที่เขาเอาความฝันมาปนกับความจริง จนถึงกับหลุดปากออกมาโดยไม่รู้ตัว เพื่อจะมาพบทีหลังว่ามันเป็นอย่างที่เขาเผลอเอ่ยออกมาทั้งนั้น
ตั้งแต่ที่คิดว่าผู้ชายข้างบ้านชื่อเอกแม้ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยพูดคุยกันสักคำ ตอนที่ทักว่าเจ้าหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ของผู้ชายคนนั้นชื่อโรลล์ แล้วอีกฝ่ายก็บอกว่ามี...อะไรสักอย่าง...ที่ชื่อโรลล์จริง เขาคิดว่าอาจจะเป็นหมา...คุ้น ๆ จากภาพในฝันว่าจะเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์เช่นกัน แต่ยังไม่ได้รับการยืนยันเรื่องนั้น แล้วยังครั้งล่าสุดที่คุยกับคิมหันต์ อยู่ดี ๆ เกิดพูดถึงพี่ของเจ้าตัวที่เสียชีวิตไปแล้ว แม้ควรเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงหากบอกว่าเป็นคนรักของชายหนุ่มข้างบ้าน แต่เขากลับถามถึงพี่ชาย..
แล้วคิมหันต์ก็บอกเขาว่าเป็นพี่ชายจริง ๆ ไม่ใช่พี่สาวที่จากไป..
วสุยกขาขึ้นชันเข่า นั่งห่อไหล่ สั่นน้อย ๆ โดยไม่รู้ตัว เหลียวมองไปยังบ้านสีขาวอีกฝั่งรั้ว ทั้งหวาดกลัวและอยากรู้อยากเห็น เกิดอะไรขึ้นกับเขา ความฝันของเขา และสิ่งรอบตัวผู้ชายข้างบ้านชื่อเอกคนนั้น คล้ายว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรสักอย่าง แต่มันกลับเลือนรางจนไม่สามารถสัมผัสได้
ไม่มีใครโผล่เข้ามาในลานสายตานอกจากเจ้าแมวดำที่มาป้วนเปี้ยนเป็นพัก ๆ ป้าที่เป็นคอลัมนิสต์และนักแปลอิสระยังคงทำงานของเธออยู่ในบ้าน ส่วนลูกพี่ลูกน้องอีกสองคนร่วมชายคานั้น คนหนึ่งไปหาเพื่อนยังไม่กลับ อีกคนเล่นเกมเฝ้าหน้าคอมพิวเตอร์เกือบทั้งวัน ส่วนเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิมอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งมีการเคลื่อนไหวอยู่ไกล ๆ ที่หน้าบ้านข้างเคียง
วสุชะเง้อมองตาม พยายามเดินเข้าไปใกล้ริมรั้วเงียบ ๆ โดยทำเป็นมองต้นไม้ใบหญ้า ไม่อยากถูกสังเกตได้ว่ากำลังทำตัวอยากรู้อยากเห็น
คิมหันต์เดินประคองกันออกมากับหญิงชายที่เจ้าตัวบอกว่าเป็นป๊ากับม้าตัวเอง สีหน้าทุกคนเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้ ยกเว้นผู้ชายหน้าดุอีกคนที่เดินตามคิมหันต์ออกมา แม้พฤติกรรมแต่ละคนดูน่าสงสัยเหลือเกิน แต่ในเมื่อเจ้าบ้านก็ยังเดินมาส่งพวกเขาจนถึงประตูรั้ว..คงพออุ่นใจได้ว่าไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น
ก่อนจะออกจากบ้านหลังนั้น คิมหันต์หันมาสบตาเขา ยักคิ้วให้อย่างยียวนทั้งที่เปลือกตาตัวเองยังแดงช้ำ สะบัดมือเบา ๆ แถวหางคิ้วทีหนึ่งเป็นทำนองว่าขอบใจ ก่อนหญิงชายสูงวัยที่เจ้าตัวโอบอยู่จะหันมาทางนี้เช่นกัน
พวกเขาสบตากันเพียงแค่แวบเดียว..กับชายแก่ผู้เป็นพ่อของคิมหันต์คนนั้น แต่ถึงกับทำวสุเผลอกลั้นหายใจอยู่เป็นนาน แม้จนทุกคนกลับขึ้นรถไปหมดแล้ว เหลือแต่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านและหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ยืนส่ง แต่เขาก็ยังก้าวขาไม่ออกสักที กระทั่งอีกฝ่ายหันมาเจอเข้านั่นเอง
“อ้าว?”
เด็กหนุ่มสะดุ้ง ยืดหลังตรงเป๊ะ รู้ตัวว่าโดนจับได้แน่ ๆ ว่ายืนจ้องอยู่ตรงนี้ เขาช่างไม่เนียนเอาเสียเลย ปฏิเสธไม่ออกก็ได้แต่พึมพำ “...ครับ..” กลับไปเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มเหยเก
ข้างกันนั้น แมวดำโผล่มาเดินเชิดบนรั้วอีกแล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร หมาขนทองพอเห็นเข้าก็ปรี่เข้ามาหา แลบลิ้นแหะ ๆ อย่างระริกระรี้ แต่พอเข้าไปใกล้ เจอแมวขู่ฟ่อก็เริ่มเห่าตอบ
“โฮ่ง!”
“ฟ่อออออ!”
“อ๋า..เดี๋ยวสิ เอาอีกแล้วพวกนาย”
หมาก็เห่า แมวก็ขู่ คราวนี้เหมือนจะไม่มีตัวไหนยอมถอย เหตุการณ์คล้ายเมื่อค่ำวานเกิดซ้ำอีกครั้งที่จุดเดิมข้างรั้ว
“ไอ้ขาว..พอแล้ว”
“แมวนายหรือ?” ชายหนุ่มถาม เดินตามมาแล้วย่อตัวลงไปลูบหัวลูบคอสัตว์เลี้ยงให้หยุดเห่า
วสุเหลือบมองตาสีเหลืองของแมวพิลึกที่ทำเหมือนจะชอบให้เรียกว่าขาว มันจ้องกลับมาตาใส แม้หางจะยังฟูทุกครั้งที่ก้มลงไปมองก้อนขนทอง ๆ ริมรั้ว
“เอ้อ..เปล่าครับ..”
“มีชื่อด้วยนี่”
“..ผม...” เขาหลบตา รู้สึกตัวว่าเริ่มจะพูดอะไรงี่เง่าอีกแล้วแน่ ๆ “..คิดว่ามันน่าจะชอบชื่อขาวมากกว่า”
“...อ้อ..”
การที่อีกฝ่ายตอบมาแค่พยางค์เดียวเหมือนช่วยย้ำให้รู้ว่ามันงี่เง่าจริง ๆ ด้วย เด็กหนุ่มแก้เก้อด้วยการเอามือไปเกาคางแมวดำที่กลับมาสงบหลังเสียงเห่าของหมาขนทองหยุดลง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำถามถัดมา
“เพิ่งย้ายมาหรือ?”
เขาพยักหน้าหงึกหงัก
“ชื่ออะไรล่ะ”
“วสุ”
“วสุ..?”
อีกฝ่ายทวนคำ เสียงทุ้มต่ำเหมือนลอยมาอยู่ใกล้หูยิ่งขึ้นเมื่อลมพัด กลิ่นหอมหวานของดอกแก้วยามเย็นโชยอ่อนต้องจมูก ทั้งหมดนั้นรวมกันทำเขาใจเต้นแรงจนผิดปกติ
“วสุเฉย ๆ หรือ?” ชายหนุ่มถามต่อ “อันนี้ชื่อจริงหรือชื่อเล่น”
“...ชื่อจริงครับ...” เขาพึมพำ อดไม่ได้จะเหลือบมองอีกฝ่ายไปด้วย ตาสองข้างของคนตรงหน้าแดงอยู่น้อย ๆ เหมือนเพิ่งร้องไห้ แต่ไม่ได้หนักเท่าคิมหันต์และพ่อแม่ที่เพิ่งกลับไป หากไม่ได้อยู่ใกล้อย่างนี้คงไม่สังเกตเห็น
เขามองค้างอยู่นานจนเริ่มรู้สึกว่าเสียมารยาท จึงได้ก้มหน้าลงบ่นงึมงำต่อ “..ผมไม่มีชื่อเล่น”
“อา..วสุ” ชายหนุ่มพยักหน้า จากนั้นก็เริ่มแนะนำตัวเอง น้ำเสียงยังคงสงบราบเรียบเช่นเคย ตรงข้ามกับหัวใจคนฟังที่ยิ่งเต้นแรงหนักกว่าเก่าเมื่อได้รับคำยืนยันอย่างคิมหันต์บอก “พี่ชื่อเอก..เอกภพ”
“...ครับ”
“เรียกพี่เอกก็ได้..”
“...ครับ..” วสุกัดปากตัวเองแรง ๆ ใจคอจะไม่พูดอะไรนอกจากครับ ๆ เป็นพลทหารหรืออย่างไร เลยตัดสินใจต่อท้ายอีกหน่อยให้สมกับที่เพิ่งรู้ชื่ออย่างเป็นทางการจากปากเจ้าตัว “...พี่เอก..”
“วสุ”
เด็กหนุ่มรู้สึกล้มเหลวกับบทสนทนาที่ตัวเองเอาแต่ก้มหน้านี้พิกล ยังคงมองฝุ่นดินใกล้รองเท้าตัวเองจนกระทั่งอีกฝ่ายเรียกซ้ำเสียงทุ้มต่ำ
“วสุ”
“..เอ้อ..ครับ!”
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างพวกเขา มีเพียงเสียงใบไม้ไหวเบา ๆ เมื่อลมอ่อนยามใกล้ค่ำพัดเอากลีบสีขาวของดอกแก้วปลิวไกลจากต้น
วสุเงยขึ้นมาก็เห็นอีกฝ่ายกำลังยิ้มน้อย ๆ บางทีอาจขำอาการเงอะงะของเขา แต่ในตอนนั้นเขาก็ประสาทกับตัวเองจนเกินกว่าจะคิดอะไรมากแล้ว
“ผมนาย..” ชายหนุ่มพึมพำ
“...?”
ในตอนที่ดวงอาทิตย์จวนเจียนลับตา ขณะที่อีกดวงจันทร์อีกฟากฝั่งค่อยปรากฏชัดเจนบนสีน้ำเงินเข้มของผืนฟ้า ความฝันกับความจริงของเขาราวกับมาบรรจบกัน...กับบุคคล สถานที่ และเวลาอันเฉพาะเจาะจง
“...พี่เอก...”
เขากระซิบ..กึ่งจะเป็นคำถามแต่ก็ไม่เชิง และคงดูทำตัวล่องลอยนานเกินไป หรือไม่เอกภพก็อาจสิ้นความอดทนในการคุยกับเขาแล้ว จึงได้ไม่พูดอะไรต่อ
มือของอีกฝ่ายยื่นเข้ามาใกล้ ค้างอยู่ที่ข้างหูเขา ก่อนจะขยับเบา ๆ สองสามครั้งแถวนั้นแต่ไม่รู้ว่าทำอะไร เพราะวสุหลับตาปี๋ไปเสียแล้ว
“..อึก..”
“...กลีบดอกไม้ติดผมแน่ะ”
วสุลืมตา ทำหน้าเหวออีกครั้ง เงยขึ้นมองคนพูดซึ่งยังไม่ดึงมือตัวเองกลับ และเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขาควรเอ่ยปากอะไรต่อหรือเปล่า ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็ชิงตัดบทเสียดื้อ ๆ
“ราตรีสวัสดิ์”
ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปทางบ้านตัวเอง เหลือวสุยืนอ้าปากหวอ
ราตรีสวัสดิ์?
เด็กหนุ่มไม่อยากเชื่อหู นี่หนักกว่าเขาเมื่อวานนี้อีก ตอนเขาพูดคำนี้เมื่อวันก่อนยังไม่สองทุ่ม แต่ตอนนี้ เขาเดาว่าไม่น่าเกินหกโมงกว่าด้วยซ้ำ ตะวันเพิ่งลับขอบฟ้าไปเมื่อครู่เท่านั้นเอง
วสุชะเง้อมองอีกฝ่าย แผ่นหลังนั้นยังห่างไปไม่ไกลเท่าไร ปากไวเท่าความเป๋อ เขาร้องเรียกชื่อที่เพิ่งรู้วันนี้ด้วยเสียงดังพอจะทำให้เจ้าตัวชะงัก
“พี่เอก!”
เอกภพเหลียวกลับมา รอยยิ้มเศร้ายังฉาบบางเบาบนใบหน้าเช่นเคย แต่ก็คล้ายจะมีความเอ็นดูอยู่ในแววตาคู่นั้นให้พอรู้สึกได้
เด็กหนุ่มทำปากพะงาบ ถึงกับต้องตั้งสติอีกครั้งก่อนพูด...คำเดียวกับที่เขาได้รับจากเอกภพเมื่อวานนี้ตอนยังไม่สองทุ่ม แม้จะตะกุกตะกักกว่านิดหน่อย
“...ฝะ...ฝันดีครับ...”
คนฟังพยักหน้า คงรอยยิ้มไว้เช่นเดิมจนกระทั่งหันหลังกลับไปจริง ๆ
“วสุ!”
เจ้าของชื่อสะดุ้ง หันหลังไปมองตามต้นเสียง คราวนี้เป็นภัทรพักตร์ ลูกพี่ลูกน้องร่วมบ้านที่อายุเท่ากับเขานั่นเองซึ่งเดินมาเรียก
“ภัทร”
“แม่เรียกกินข้าว”
“อ่า”
“แล้วนี่เล่นบ้าอะไรของแกน่ะ”
“หือ?”
ภัทรพักตร์ส่ายหน้าหน่ายใจ ยกมือชี้ที่หูเจ้าตัวแล้วพยักพเยิดเป็นเชิงบอกเขาให้ลองดูที่หูตัวเองบ้าง จนวสุต้องเอื้อมมือไปคลำแถวนั้น ข้างเดียวกับที่เอกภพบอกว่ามีดอกไม้ติดอยู่เมื่อครู่ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ปลายนิ้วมือ
“....”
“ประสาท! มาเร็ว” อีกฝ่ายเร่ง
แต่เขาเหมือนจะก้าวขาไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ
ดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ วางนิ่งอยู่ในมือเขา วสุมองมันแล้วก็ให้รู้สึกแน่นหน้าอกไปหมดจนต้องยกมืออีกข้างมากุมเอาไว้ ทรุดตัวลงนั่งยองกับพื้น บอกกับลูกพี่ลูกน้องว่าให้เข้าบ้านก่อนเลย เดี๋ยวเขาจะตามไปทีหลัง
ภัทรพักตร์พยักหน้างง ๆ ก่อนจะปล่อยเขาทิ้งไว้ที่เดิม กับหัวใจที่เต้นโครมคราม เมื่อตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนเอกภพบอกว่ามีดอกไม้ติดผม แล้วก็ยื่นมือเข้าหา ทำท่าเหมือนจะปัดออก
แต่เมื่อคลำดูตามที่ลูกพี่ลูกน้องทัก กลับพบว่ามีดอกแก้วเหน็บอยู่ตรงนั้น ในตำแหน่งซึ่งไม่มีทางเป็นลมพัดมาวางได้แน่ ๆ
“...พี่..เอก...”
เด็กหนุ่มถึงกับร้องออกมาเสียงอ่อน ไม่รู้ควรตีความสิ่งนี้ว่าอย่างไรดี
เอกภพไม่ได้ปัดมันทิ้ง...แต่เอามาเหน็บไว้ที่ข้างหูเขาแทนต่างหาก
โปรดติดตามตอนต่อไป
-✣-✤-✣-✤-✣-✤-✣-✤-✣-
มาต่อแล้วค่ะะ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ ก่อนนี้ติดงานไปหนึ่งยกใหญ่เลยยังมาต่อไม่ได้ *หมอบให้เหยียบ :z6:*
คิมหันต์ออกมาด้วยละ คิดถึงอาตี๋เกรียนจริงเลย พอบรรยายทางฝั่งวสุแล้ว คิมหันต์ดูโตไปเลยค่ะ ไม่เหมือนตอนอยู่กับเฮียพี่ภพ โถ ๆ แต่คิมในฉากนั้นก็อายุราว 22 ได้แล้วล่ะค่ะ 555
ที่จริงเรื่องนี้ความตั้งใจเดิมอยากให้เป็นแนวอบอุ่นเนิบนาบ แต่ด้วยความหยาบกระด้างของเรา ก็อุ่นได้ประมาณนี้เอง ฮา Orz
ขอบคุณมาก ๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ ฝากผู้ชาย 35 กับเด็ก 15 สองคนนี้ไว้เอ็นดูด้วยนะคะ ////
มีของแถมเป็นรูปวาดเล่นด้วยละ
วสุกับพี่เอก
(http://fc01.deviantart.net/fs70/f/2014/077/2/8/clip_22_by_maew3ta-d7aoz8c.jpg)
(http://fc01.deviantart.net/fs71/f/2014/077/b/1/clip_23_by_maew3ta-d7aoz83.jpg)
ส่วนอันนี้ วาดเล่นค่ะ อยากวาดผู้หญิงบ้าง เลยลองวาดวสุเวอร์ชั่นผู้หญิงดูขำ ๆ ////
(http://fc07.deviantart.net/fs71/f/2014/077/7/b/wasu_resize_by_maew3ta-d7aoz9h.png)
พบกันตอนหน้า ขอบคุณคนอ่านมากค่ะ :D
-
วสุเอ๋อมาก >_< พออ่านย้อนพาร์ทนี้แล้วความคิดถึงนุ้งครีมมมมมม
มันล้นปรี่ขึ้นมาเลยยยยยย งี๊ดดดดดดดดด...
ความทรงจำในตอนนี้เหมือนวสุจะมีภาพซ้อนระหว่างความฝัน
กับความเป็นจริงเฉพาะกับพี่เอกสินะ ป๊ากับม๊านี่จำไม่ได้เยยยย >x<
แอบสงสารน้องวสุจากที่ตัวเองเหมือนเป็นป้อมยามประจำบ้านพี่เอก
กลับโดนคนน่าสงสัยปีนบ้านพี่เอกมาสอบปากคำแทน 555+
คราวก่อนฝันดี คราวนี้ราตรีสวัสดิ์ตั้งแต่สองทุ่ม
พี่เอกคะ !! นอนเร็วไปป่าวววววววว~~~~ แล้วเอาดอกแก้ว
เหน็บหูให้น้องวสุคืออะไรคะ XD
ปล. น้องวสุดูเป็นผู้ชายที่เหมาะกับดอกไม้สีขาว ๆ หอมอ่อน ๆ มากค่ะ
อิมเมจให้ อิอิ
-
:mew1: หวังว่าจะได้ลงเอยกันเร็วๆ
-
วสุดูออกจะงงๆ มึนๆ แต่อ่านแล้วหลงรักเลยอ่ะ
-
วู้ พี่เอกไวไปไหม มีการเหน็บดอกไม้ให้น้องง่วงด้วย ชอบ ๆ
-
อาาา อยากจับเด็กมาฟัดๆๆ อีกแล้ว
-
อยากให้ลงเอยกันเร็วๆจัง
เรื่องนี้ตอนอ่านเล่ห์รัก เราร้องไห้มากมายเลยอ่ะ
มีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกครั้งแล้วต้องใช้โอกาสให้คุ้ม
ขอให้ลงเอยกันไวๆ เฮียจะได้เป็นอมตะ 555
-
หลงรักวสุเด็กเ๋อหน้าง่วง น่ารักอะ
หนูครีมก็น่ารักนะ เหมือนจะมาช่วยไขความกระจ่างให้วสุหลายๆอย่าง
วสุก็สู้ๆนะ ไม่นานก็จะได้รู้ว่ากับพี่เอกนี่ยังไง
แต่บรรยาากศอบอุ่นมากค่ะ เค้าชอบนะ มันอมยิ้มตามได้ตลอดทั้งตอนเลย
แต่ก็แอบเศร้ากับตอนนี้นิดหน่อย เพราะจำความรู้ตอนอ่าน "ประตูบานสุดท้าย?"ได้ค่ะ
อยากรู้ความก้าวหน้าของคู่นี้ มาต่อเร็วๆนะ
-
อบอุ่นจังเน้อ
-
อบอุ่น ... ไปถึงหัวใจ
-
กลิ่นดอกแก้วตลบอบอวลไปด้วยความเศร้า...ตอนนี้มีคิมหันต์ด้วย ฮ่ะๆ
-
:L2: บรรยากาศดูอุ่นๆเศร้าๆเนอะ
จะบอกว่าวสุน่ารักมากกกกกก ตอนนี้พี่เอกก็ยังเป็นที่หนึ่งอยู่ ตั้งแต่เรื่องน้องคิม ฮ่าๆ
มาลงชื่อไว้ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อาจจะรอให้ลงจบก่อนเหมือนทุกที สู้ๆค่ะ
-
ปกตินายเหม่อบ้างเวลาอยู่คนเดียว แต่ครั้งนี้ดูจะนานกว่าที่เคยสักหน่อย ผม เดินป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวนายมาพักใหญ่จนไม่รู้จะทำอะไร ทรุดตัวลงเอาคางเกยตักรอมือมาลูบ นายวางมือบนหัว ผม อย่างเคย แต่ขยับได้พักเดียวก็นิ่งไปแล้วค้างเช่นนั้นอยู่เป็นนาน สายตาล่องลอยอยู่แถวรั้วบ้านซึ่งแบ่งอาณาเขตระหว่างบ้านหลังนี้กับบ้านครึ่งอิฐครึ่งไม้อีกฝั่งรั้ว
ถ้าเปลี่ยนจากคำว่า มัน เป็นคำว่า ผม ก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะคะ แล้วแต่ความชอบล่ะเนอะ
คิดถึงคิมจังเลย ดูคิมเท่มาก เป็นผู้ใหญ่มาก ในสายตาวสุ 555
ดูวสุเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาไปเลยแหะ555
รออ่านต่ออยู่ค่ะ+1 :กอด1:
-
ชอบอะมันแบบว่าชอบมากๆอะขอบคุณนะคัรบมาต่อเร็วๆนะคร้าฟผม ^^
-
ไม่ต้องหมอบค่ะ เพราะอยากกระชากเรนนี่มาหอมซ้ายหอมขวาแรงๆ โทษฐานที่มาช้าและแต่งตอนนี้ได้อบอุ่นและน่าลุ้นมากๆ
แอบคิดว่าที่เดินร้องไห้ออกมาน่ะเพราะรู้ความจริงกันว่าวสันต์มาเกิดใหม่แล้วหรือเปล่า? แล้วพี่เอกจะรู้หรือยังนะว่าวสุรู้ชื่อตัวเอง?
เอาเป็นว่าเซิ้งรอตอนต่อไปค่ะ จะเมื่อยแค่ไหนก็รอ... :katai4:
-
ขอบคุุณที่สุดที่มาแต่งเรื่องนี้ให้อ่าน คือชอบเฮียใหญ่กับพี่เอกมาก ๆๆๆ ถึงมากที่สุด เศร้าทุกครั้งที่ได้อ่านจากเรืองก่อน หวังว่าภาคนี้ พี่แกจะมีความสุขกับเขาเสียที พี่เอกเลี้ยงต้อยเด็กนะ555 น่ารักจังอยากให้เห็นพี่เอกมีความสุขสมหวัง และมีเมียเด็ก :hao6: :katai2-1: :hao7:
-
พี่เอกอบอุ่นจัง
อ่านแล้วเป็นน้ำตาจะไหล
คิดถึงเรื่องในอดีต
พี่เอก กอดนู๋หน่อยย
-
ผลตอบแทนของการรอคอยที่ยาวนาน
ทำให้พี่เอกทานเด็ก 35-15 ชอบจัง หุ หุ
-
อ๊าา โชตะอีกแล้ว :katai2-1:
รอลุ้นอยู่นะคะ ยังไม่กล้าเดา :กอด1:
-
อ๋าาาาาาาา
เจอกันแล้ว คุยกันแล้ว
:mew3:
พอบรรยายทางฝั่งวสุแล้ว คิมหันต์ดูโตไปเลยค่ะ>>> อันนี้เห็นด้วย เหมือนไม่ใช่ไอ้ตี๋เกรียนที่เคยรู้จักเลย
-
มันคงเป็นความรู้สึกที่หมือนจะคุ้นเคย
มีบางอย่างเชื่อมโยงกันเอาไว้
งื้อออออออ. ชอบบบบบบ
-
อาเอกอ่อยเด็กหรอคะ :really2:
-
:heaven ชอบอ่า ชอบๆๆๆๆๆๆๆ 15 กับ35 น่าร๊ากกกกที่สุด อิอิ :heaven
-
เริ่มคุยกันแล้ว หุหุ :-[
-
งื้อออออออ ละมุนแท้ ;///////;
เอาไปเลยสิบแต้มค่ะ55555555
รอลุ้นให้พี่เอกกินเด็กสำเร็จเร็วๆนะฮ้าาา
-
บรรยากาศ ยังดูเขิน ๆ นะเนี่ย วสุสู้ ๆ
-
พี่เอกแอบอ่อนหวาน แอร๊ยๆๆๆ >.<
-
อ่า ได้คุยกันแล้ว เหมือนจะได้คุยกันเจอกันแค่แปปๆเองเนอะ
คู่นี้เหมือนใช้พลังจิตคุยกันอะ :laugh:
อยากให้พี่เอกรู้ว่าวสุเป็นใครเร็วๆจัง แต่ก็นะ..แอบกลัวดราม่าหลังจากนั้น น้องมันจะเสียใจหรือป่าวถ้าคิดว่าตัวเองเป็นตันแทนของใคร เรานี่ดราม่าไปก่อนแล้ว :z3:
-
มาแนวรักจังหวะสโลว์ :กอด1:
กลัวอย่างเดียว กว่าจะรักกันนี่พี่เอกจะหงำเหงือกไปยังน้อ
55555555
-
วสุดูแบ๊วไปเลยจริงๆเมื่อเทียบกับตี๋เกรียน
ว่าแต่พี่เอกขา ทัดดอกไม้ที่ข้างหูน้องนี่ ที่ผ่านมาพี่ทำมาดขรึมไปงั้นเองใช่มั้ยคะ :o8:
-
ในที่สุดก็ได้เจอกัน ซึ้งใจ~~ :mew4:
-
ตอนนี้ออกมาครบแล้วทั้ง แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน รวมถึงน้องชายบ้านข้างๆ ด้วย หุหุ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ฮืออออ เค้ากลับมาเจอกันอีกครั้งแล้ว :hao5:
-
น้องวสุน่ารักแบบช้าๆ คือน้องดูเข้าใจกับตัวเองเร็ว แต่น้องประมวลผลตอนต้องตอบกลับข้า แต่มันน่ารักตรงพี่เอกก็ยืนฟังน้องจนจบนี่แหละ
ตอนท้ายก็มีทิ้งอะไรไว้ให้ พี่เอกคิดอะไรอยู่ คิดจะกินเด็กแล้วใช่มะ
-
ละมุนจังน้อออออ :L2:
-
พี่เอก..อีกหน่อยจะไม่ต้องเศร้าเหงาอยู่กับแต่เจ้าดุ๊กดิ๊กแล้วนะ
เด็กน้อยข้างบ้านกำลังจะมาเติมเต็มชีวิตที่ขาดหายไป....
-
อ่านแล้วแอบหน่วงๆไงไม่รู้ พี่เอกดูเหงา วสุก็สับสน แต่ตอนสุดท้ายน่ารักมาก อบอุ่นอ่ะ :กอด1:
-
อยากให้พี่เอกยิ้มมมมมแบบมีความสุขได้อีกครั้งจริงๆ
วสุน่าเอ็นดู :กอด1:
-
พี่เอก แบบว่า....คุกแน่นอน
-
อ่่านจบ เขียนต่อไม่เป็นเลย :katai1:
-
น้องวสุกลับชาติมาเกิด?? :call:
-
กลับไปอ่านตอนพี่เอกทีไรก็ร้าวหัวใจทู้กที T___T
ทีนี้พี่เอกก็จะมีความสุขแล้วนะคะ เฮียใหญ่วสันต์...ไม่สิ วสุ ด้วย
เฮียใหญ่กับวสุมีอะไรคล้ายกันจนเราเจ็บปวดเลยอะ
ทุกครั้งที่วสุนึกภาพเหตุการณ์สมัยเป็นเฮียใหญ่ออกเป็นฉากๆนี่มัน...
ฮึก ฮึก โฮ เค้าอยากให้จำได้จริงๆนะ
หลังจากนี้หวังว่าจะมีแต่เรื่องดีๆและอบอุ่นเข้ามานะคะ
แต่ตอนแรกๆที่ยังจำกันไม่ได้นี่หน่วงมากเลย น้ำตาแทบปริ
ถ้าถึงฉากสมหวังแล้วเราคงน้ำตาแตก
ป.ล. อิมเมจน้องวสุนี่สุดจะโมเอ้
ฉากทัดดอกไม้นั่นก็ โฮกกกกกกกกกก *ตายอีกรอบค่ะ*
-
พอได้พบกับพี่เอก จากที่เคยฝันร้ายซ้ำ ๆ ก็เริ่มกลายเป็นฝันดี ๆ เข้ามาแทนที่แล้วสินะ
ความทรงจำในความฝันของน้องวสุ อ่านแล้ว มีความสุขไปกับพี่เอกและเฮียใหญ่ในตอนนั้นด้วยเลย
ตอนนี้ ได้พัฒนาขึ้นไปอีกหน่อยแล้ว ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้น ได้รู้ชื่อกันและกันแล้วด้วย
พี่เอกปล่อยออร่า ผู้ชายอบอุ่นออกมาซะ น้องวสุของเราใจเต้นระส่ำ หน้าแดงไปหมดแล้ว
เล่นมุกราตรีสวัสดิ์กับน้อง ก็ว่าน่ารักแล้ว แต่อะไรไม่เท่า ทัดดอกแก้วเหน็บหูให้น้องเนี่ย :m3:
ถึงจะแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทำเราเขินมากเลยอ่ะ พี่เอกอบอุ่น อ่อนโยนที่สุดเลย ชอบมากกก
เล่นทำให้ เด็กน้อยใจเต้นโครมครามซะขนาดนี้แล้ว ต้องรับผิดชอบเลยนะพี่เอก อยากรู้เหมือนกัน
ว่าพี่เอกรู้สึกยังไงตอนที่ทำแบบนี้ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ เอ็นดูเด็กน้อยวสุของเรามากแน่ ๆ ล่ะ
มีตี๋คิม มารับเชิญให้หายคิดถึงด้วย ถึงจะเหตุการณ์เดียวกันกับในเล่ห์รักฯ แต่พอผ่านทางน้องวสุ
รู้สึกตี๋คิมของเราเป็นผู้ใหญ่เชียว ดูเป็นพี่ชายที่เท่ห์และใจดี น่ารักมากเลย คิดถึงตี๋น้อยกับพี่ภพจัง :กอด1:
ดุ๊กดิ๊ก น่ารักมาก คลอเคลียไม่ห่างกายพี่เอกเลย ชอบมากเลยที่มีการบรรยายความคิด ความรู้สึก
ของเหล่าผู้สังเกตการณ์อย่างดุ๊กดิ๊ก และคุณขาว สอดแทรกเป็นช่วง ๆ ด้วย ได้รู้ความเป็นไปต่าง ๆ
ของพี่เอกและน้องวสุ ผ่านมุมมองของสัตว์ทั้งสองหน่อ แล้วน่ารักดี โดยเฉพาะคุณแมวดำ แต่ชอบชื่อขาว
จากเดิมที่ทั้งเชิด ทั้งหยิ่ง แทบไม่เห็นน้องวสุในสายตา แต่ตอนนี้ แค่ได้รับชื่อเรียกเก๋ ๆ แค่นั้นแหละ
กลายเป็นแมวน้อยขี้อ้อนไปซะงั้น ตกลงคุณขาว มีปมด้อยเรื่องสีขนมาตลอดเลยใช่มั้ยเนี่ย ฮาอ่ะ :pigha2:
บรรยากาศเศร้าสร้อย เหงาหงอย ที่อยู่รายล้อมตัวพี่เอกตลอดมา จนแทบกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพี่เอก
แม้แต่ดุ๊กดิ๊กก็ยังสัมผัสได้ แต่สิ่งที่ดุ๊กดิ๊กคิด ว่าพี่เอกต้องอยู่อย่างนั้นไปตลอดชีวิตนั้นผิดแล้ว เมื่อเด็กน้อยวสุ
เริ่มก้าวเข้ามาในชีวิตพี่เอก อีกไม่นาน บ้านหลังสีขาวหลังนี้ ต้องเต็มไปด้วยบรรยากาศของความสุขตลบอบอวล
มีทั้งรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ รายล้อมไปทั่วแน่ ๆ อยากให้พี่เอก กลับมาหัวเราะด้วยความสุขได้อีกครั้งเร็ว ๆ จัง
เอาใจช่วยพี่เอกกับน้องวสุต่อไป รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่า :L1:
-
ในที่สุดเราก็ได้เห็นแมว หมา ดอกไม้และพี่ชายข้างบ้าน
อยู่ในตอนเดียวกันแล้ว ^ ^
ยังนึกๆอยู่ค่ะว่าแล้วอะไรจะกระตุ้นความคุ้นเคยกันของทั้งสองฝ่าย
ส่วนหนูคิมก็ยังคงบุคลิกได้เหนียวแน่นมากกก ^_^
-
น่ารักมากกกกกก
พี่เรนคะหนูตามอ่านงานพี่มานานแล้วแต่เพิ่งมาคอมเม้นท์ขอโทษด้วยจริงๆเนื่องจากทำไม่เป็น (ผลั๊วะ!) :katai1:
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกก อ่านแล้วน้ำตาฝึม นึกถึงตอนที่อ่านเรื่องพี่เอกในเรื่องของคิมแล้วทำใจไม่ได้เลยตอนคนรักตาย (อินจัด)
วสุ หนูน่ารักมากป้าไม่ไหวแล้ววววว :hao6: :hao6: :hao6:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :)
-
เป็นเรื่องที่รอคอยเลย อ่านแล้วซึ้่งมาก :monkeysad:
-
ชอบฟิลของเรื่องมากเลยค่ะ
อบอุ่นแบบหม่นๆ อ่านแล้วโหยหายังไงไม่รู้
จะมานอนรอทุกวันเลยค่ะ ฮา
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
อาจดูเงอะงะ...แต่ก็ใสซื่อ
..เรียบง่าย ทว่าดึงดูด...
เหมือนกับ...
ดอกไม้สีขาว...?
...ใช่...เป็นเด็กที่เหมาะกับดอกไม้สีขาว..
บทที่ 2 ต้นกล้า
เอกภพเหยียดร่างบนโซฟายาว มองเพดานว่างเปล่าครู่หนึ่ง จากนั้นหลับตาลง ปล่อยความคิดแหวกว่ายอยู่ในสีดำสนิทหลังเปลือกตา จมจ่อมในความมืด...เงียบงัน...แต่ยังห่างไกลจากความสงบ คราวนี้เขาฟุ้งซ่านไปไกลยิ่งกว่าทุกที
เด็กคนนั้นชื่อวสุ..
“...วสุ..”
ชายหนุ่มกระซิบกับตัวเอง รู้ก่อนหน้านั้นแล้วเพราะคิมหันต์บอกตอนที่เจอกันเมื่อบ่าย แม้จะเพิ่งได้ถามซ้ำอีกครั้งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ แล้วยังรู้อีกด้วยว่าอายุสิบห้าปี น้องชายคนรักของเขาบอกเพื่ออะไรก็น่าสงสัย แต่ดูคล้ายเจ้าตัวจะให้ความสนใจเด็กผู้ชายชื่อวสุที่ว่าไม่น้อย ขนาดตัวเองร้องไห้ตาแฉะเพราะเรื่องพ่อแม่ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างคนรักที่เป็นผู้ชาย กว่าจะคลี่คลายลงได้ก็ทำเอาเปลือกตาบวมช้ำ แต่คิมหันต์ยังมีแก่ใจหันมาบอกเขาในเรื่องที่ไม่น่าเกี่ยวกับตัวเองสักนิด
เมื่อนึกถึงคิมหันต์ ก็ชวนให้คิดเลยไปไกลถึงพี่ชายของเจ้าตัวขึ้นมา
พี่ชายคนโตของคิมหันต์ที่ชื่อ ‘วสันต์’ เจ้าของชื่อเคยบอกว่าคำแปลคือฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งเขาคิดว่าเหมาะเหลือเกิน..
วสันต์...คนที่เป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิของเขา เด็กคนนั้นก็ไม่มีชื่อเล่น เป็นรุ่นน้องเขาสองปี พวกเขาเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน อยู่บ้านใกล้กัน ปั่นจักรยานกลับด้วยกันทุกเย็น ไม่ว่าอากาศจะหนาว ร้อน หรือฝนตกก็ยังมีแต่เสียงหัวเราะ
ความสัมพันธ์ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย แต่ผูกพันเนิ่นนานนับสิบปี พวกเขาเป็นพี่น้อง..เป็นเพื่อน...เป็นคนรัก....เป็นมากกว่านั้น พวกเขาสัญญาว่าจะมีบ้านสีขาว เลี้ยงหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ชื่อดุ๊กดิ๊ก มีขาตั้งวาดรูปไว้ในสวนหย่อม และจะอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย
..จะอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย..
คำมั่นที่ว่านั้นหวานซึ้ง..หากแต่เจ็บปวดไปพร้อมกัน ตัวเขาไม่เคยเอะใจสักนิด ว่าความหมายในคำพูดของวสันต์คืออะไร สัญญาอันแสดงถึงรักนิรันดร...หรือว่าเป็นถ้อยคำบอกลา?
จนกระทั่งทุกวันนี้ก็ไม่เคยรู้เลย เหตุใดร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นจึงร่วงลงจากชั้นดาดฟ้าลงไปต่อหน้าต่อตาเขา ต่อหน้าต่อตาพ่อแม่และน้อง ๆ ของตัวเอง ในรุ่งสางสุดท้าย...ก่อนแสงไฟแห่งชีวิตจะดับลงเมื่อสิบห้าปีก่อน กะทันหันจนไม่มีใครตั้งตัวติด
เขาเห็นทั้งหมด อยู่ใกล้วสันต์ที่สุดในตอนนั้น แต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง คว้ามือไว้ไม่ทัน ได้แต่มองร่างอีกฝ่ายร่วงหล่นลงไป ใบหน้าเด็กหนุ่มเลอะคราบน้ำตา..ทว่ารอยยิ้มยังปรากฏขึ้นบนนั้น...รอยยิ้มที่ทำคนมองเจ็บปวดจนแทบใจสลายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ก่อนทุกอย่างจะสิ้นสุดลง..
ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอุบัติเหตุหรือความตั้งใจของเจ้าตัว และไม่เคยมีใครถกเถียงเพื่อหาเหตุผลในเรื่องนั้น
เอกภพรู้เพียงแต่วสันต์จากไปแล้ว..
ฤดูใบไม้ผลิของเขาจากไปตลอดกาล
ตอนนั้นชายหนุ่มอายุเพียงยี่สิบปี ช่วงชีวิตซึ่งมีแต่รอยยิ้มเหมือนอย่างที่เคยใช้มันร่วมกับวสันต์สิ้นสุดลง
เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากเอกภพที่เพื่อน ๆ ติดภาพว่าเป็นคนร่าเริง ขี้เล่น อบอุ่น กลับกลายเป็นซึมเศร้า เก็บเนื้อเก็บตัว ผลการเรียนตกต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ยังพอประคับประคองไปได้เป็นปี จมอยู่กับความทุกโศกจนคนรอบตัวเป็นห่วง...กระทั่งคนเหล่านั้นเหนื่อยจะห่วงและเลิกสนใจในที่สุด เหลือเพียงเพื่อนไม่กี่คนที่ค่อยช่วยเข็นช่วยดันหลังอยู่เสมอ
ราวหนึ่งปีหลังจากนั้นจึงพยายามเปลี่ยนตัวเอง คิดว่าหากมีใครใหม่คงจะลืมวสันต์และคำสัญญาเรื่องบ้าน...เรื่องหมา...เรื่องสวนหย่อม และทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งยังไม่สามารถทำให้สำเร็จได้
ชายหนุ่มมองหาคนรัก..หวังว่าจะมีใครสักคนที่เข้ามามีอิทธิพลพอจะเปลี่ยนชีวิตเขา หากเจอเข้าละก็ คงไม่ต้องฟูมฟายอย่างโง่เง่าเช่นนี้ต่อไป
เอกภพคบทั้งผู้หญิงและผู้ชาย..ใครก็ได้...ใครสักคน... เขากิน ดื่ม เที่ยว เปลี่ยนคู่ไปเรื่อย ทุกคนที่เลือกมักมีจุดร่วมอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งคล้ายวสันต์ อาจเป็นหน้าตา นิสัย รูปร่าง กระทั่งเสียงพูด แต่สุดท้ายแล้ว คนเหล่านั้นก็เป็นแค่คู่ควงหรือคู่นอน ไม่เคยได้เป็นคนรัก...ไม่แม้สักคนเดียว...
ไม่มีใครแทนที่วสันต์ได้เลย
เขาเลิกทำอย่างนั้นในช่วงปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัย แม้การเรียนแทบล้มเหลวจนเกือบไม่ทันแล้ว แต่ก็ยังโชคดีที่ประคับประคองมาได้และมีเพื่อนแท้คอยช่วย กลับมาเป็นเอกภพที่คล้ายจะเหมือนคนเก่า ใคร ๆ อาจคิดเช่นนั้นและพากันโล่งอก
แต่ชายหนุ่มรู้ดีที่สุด...ทุกอย่างไม่มีวันเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
ห้าปีของการเรียนในมหาวิทยาลัย แม้จะเป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่เขาก็คว้าปริญญาสถาปัตยกรรมศาสตร์บัณฑิตมาจนได้ ทุกคนเฉลิมฉลองและร่วมแสดงความยินดี พ่อแม่โล่งใจอย่างที่สุดเพราะคิดว่าจะไม่รอดแล้ว ขนาดน้องชายยังถอนหายใจเฮือก ขณะที่เขาเอาแต่ครุ่นคิดว่าจะดีแค่ไหนกัน หากวสันต์ได้มาฉลองด้วยกันข้างกายในเวลาแบบนี้
หากวสันต์ยังอยู่...
เพราะความคิดเช่นนั้น เอกภพจึงกลับมาวาดรูปคนรักผู้จากไปแล้วอีกครั้ง เหมือนอย่างสมัยเจ้าตัวยังมีชีวิต วาดเก็บไว้มากมายจนมันเพิ่มพูน เริ่มคิดถึงสัญญาซึ่งเคยให้กันไว้ และค่อย ๆ ทำตามไปทีละอย่าง ราวกับจะชดใช้ในช่วงเวลาที่ไม่มีโอกาสได้ทำตอนอยู่ด้วยกัน
สองปีถัดมา เจ้าหมาขนทองชื่อดุ๊กดิ๊กก็เข้ามาเป็นสมาชิกอีกหนึ่งในบ้านเช่าอันเงียบเหงาของเขา หลังจากไม่ได้เลี้ยงมานานตั้งแต่เจ้าโรลล์ที่วสันต์เคยมาเล่นด้วยบ่อย ๆ ตายจากไป
หลังจากทำงานเป็นลูกน้องคนอื่นอยู่ได้ราวสี่ปี ชายหนุ่มก็ลาออกมารวมกลุ่มกับเพื่อนที่เคยสนิทเมื่อครั้งยังเรียนมหาวิทยาลัย บรรดาเพื่อนส่วนน้อยที่ไว้ใจได้ และไม่เคยหน่ายกับความเหลวแหลกของเขาสมัยเรียน คอยฉุดกระชากลากถูกระทั่งเรียนจบพร้อมกันจนได้นั่นเอง
พวกเขาลงทุนเปิดบริษัทเอกชนด้วยกัน เริ่มจากเล็ก ๆ และค่อยขยับขยายขึ้นมา จนตอนนี้ มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่กรุงเทพฯ รับออกแบบบ้านและสิ่งก่อสร้าง ไปจนถึงจัดหาวิศวกรและผู้รับเหมา เพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ดูแลอยู่ ส่วนเขาขอดูแลสาขาย่อยอีกแห่งที่ราชบุรี ตอนปรึกษากันว่าจะแตกสาขาย่อยก็ยืนยันเองว่าขอเป็นที่ราชบุรี อย่างไรก็อยากกลับมาที่นี่ให้ได้ รู้สึกเหมือนจะได้อยู่ใกล้วสันต์อีกนิดหากเป็นสถานที่เดิม ๆ
นอกจากเพื่อนจะเข้าใจในเรื่องนั้นดี จึงไม่คิดซักไซ้ให้มากความแล้ว ยังไม่ว่าอีกที่เขาขอปฏิเสธงานบริหาร ไม่อยากนั่งเฝ้าห้องทำงาน แต่ขอเป็นเข้าออฟฟิศจันทร์ถึงพุธหรือพฤหัสบดี แล้วรับงานมาทำต่อที่บ้านเสียส่วนใหญ่ เด็ก ๆ ในออฟฟิศจึงไม่ค่อยเห็นหน้านัก เคยมีเด็กใหม่บางคนยังเข้าใจว่าเป็นฟรีแลนซ์ที่มาติดต่องานด้วยซ้ำไป เป็นเรื่องเล่าให้ขำกันจนทุกวันนี้ ส่วนงานบริหารนั้นยกให้เพื่อนอีกคนที่ตัดสินใจย้ายมาอยู่ราชบุรีในเวลาไล่เลี่ยกันเป็นผู้ดูแลแทน
เขาใช้เงินซึ่งเก็บหอมรอมริบไว้ตั้งแต่เริ่มทำงาน ซื้อที่ดินและสร้างบ้านในจังหวัดราชบุรี ไม่ไกลนักจากโรงเรียนเก่าที่เคยเรียนสมัยมัธยม สถานที่อันเต็มไปด้วยความทรงจำมากมายระหว่างเขากับวสันต์ และดาดฟ้าของที่นั่นซึ่งอีกฝ่ายจบชีวิตลงเมื่อสิบห้าปีก่อน
รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งอยู่ใกล้คงยิ่งเจ็บปวด แต่ก็ยังนึกอยากย้อนกลับมาจุดเดิม ในกลิ่นอายเก่า ๆ ที่ยังหลงเหลือ ภาพเหล่านั้นไหวระริกสอดคล้องไปกับภาพในความทรงจำ และยังคงซ้อนทับกันเลือนรางแม้เวลาผันเปลี่ยน
เสียงครางหงิงดังขึ้นจากข้างโซฟา เขาผงกศีรษะขึ้นมอง ดุ๊กดิ๊กนั่งจ๋องอยู่ตรงนั้น เอาจมูกดุนขาเขาเบา ๆ จากหางตาเห็นนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาห้าทุ่มครึ่ง จึงได้รู้ตัวว่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปนานถึงขนาดนี้ นานจนหมารักที่เหมือนว่าหลับไปแล้วรอบหนึ่งตื่นขึ้นมาเรียกเขา ทั้งที่ตอนบอกราตรีสวัสดิ์กึ่งจะล้อเลียนเรื่องวันก่อนใส่เจ้าเด็กเป๋อคนนั้นที่ริมรั้ว ยังเพิ่งราว ๆ หกโมงเย็นเท่านั้นเอง
ชายหนุ่มยกมือลูบคาง..ว่าแต่เขาจะไปติดใจล้อเลียนอะไรกับเด็กตัวแค่นั้นกันนะ ดูไม่ใช่นิสัยตัวเองอย่างที่เป็นช่วงหลังมานี้เลย ทำอย่างกับกลับไปเป็นสมัยมัธยมไปได้
“งี้ดด..”
คราวนี้หมารักเอาหัวดัน จากนั้นวางคางพาดไว้บนขา
เอกภพส่ายหน้าน้อย ๆ เกาหูให้มันเบา ๆ
“เข้าที่ซะไปดุ๊กดิ๊ก”
เขาว่าพลางหมุนนิ้วเป็นวง ปลายนิ้วชี้ไปทางที่นอนประจำตรงมุมหนึ่งของห้อง ขณะที่ตัวเองลุกขึ้นเหยียดแขน สูดลมหายใจลึกแล้วถอนใจยาวออกมาเฮือกใหญ่ อยู่เงียบ ๆ คนเดียวอย่างนี้ก็อดคิดถึงเรื่องเก่าไม่ได้สักที แถมคราวนี้ยังมีฟุ้งซ่านเรื่องเด็กข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมานั่นอีก นึกสงสัยว่าหรือจะกลายเป็นคนแก่ไปแล้วจริง ๆ
เอกภพมองสัตว์เลี้ยงเดินดุ่ม ๆ ไปนอนบนเบาะของตัวเอง จากนั้นก็เงยขึ้นมองตอบเขา แลบลิ้นพร้อมกับทำตาใส เมื่อตามไปลูบหัวเบา ๆ ก็หมอบลงแล้วทำท่าเคลิ้มหลับ
“พรุ่งนี้อาบน้ำดีกว่าไหมเรา”
หมาขนทองนอนนิ่ง แม้เนื้อตัวไม่ได้มอมแมมนัก แต่เห็นไล่จับแมวบ้านข้าง ๆ ทุกวันคงคลุกฝุ่นไม่ใช่น้อย เขาอดคิดไม่ได้ว่าน่าแปลกที่เขาอยู่บ้านหลังนี้มาตั้งสี่ปี กลับไม่ค่อยเห็นแมวมาป้วนเปี้ยนนัก แต่พอเด็กชื่อวสุย้ายมาอยู่บ้านข้าง ก็มีเจ้าแมวดำที่รู้สึกจะชื่อขาวมาเดินเฉิดฉายอยู่ริมรั้วบ่อยเหลือเกิน พอเจ้าดุ๊กดิ๊กเห็นเข้าเป็นต้องปรี่เข้าไปร่วมด้วยอีกตัว เด็กคนนั้นเป็นพวกดึงดูดสิ่งมีชีวิตพวกหมาแมวหรืออย่างไรกัน
เขาเดินเหม่อไปหยุดอยู่ริมหน้าต่าง เอียงตัวให้อยู่ในมุมอับหากถูกมองเข้ามาจากด้านนอก ทอดสายตาไปยังบ้านหลังข้างเคียง
ไม่เห็นมีอะไรต่างออกไปไม่ใช่หรือ?
ต้นไม้ยังขึ้นครึ้มเหมือนเดิม แม้ดูร่มรื่น แต่ก็ออกจะรกไปหน่อยในความเห็นเขา บ้านหลังนั้นไม่เคยมีอะไรน่าดึงดูดสายตาชายหนุ่มมาก่อน เพื่อนบ้านซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคน กับลูกสาวลูกชายวัยรุ่นอย่างละคนนั้น นานครั้งจะได้คุยกันสักที อาจถูกนินทาว่าเป็นพวกมนุษยสัมพันธ์แย่ไปแล้วก็เป็นได้
แต่ช่วงหลัง เขามักเผลอลอบมองออกไปบ่อย ๆ ทั้งจากหน้าต่างห้องนี้ และห้องนอนตัวเองซึ่งมีหน้าต่างหันไปทิศเดียวกัน และทุกครั้งก็จะคอยระวังตนว่าอยู่ในตำแหน่งที่มองจากข้างนอกไม่เห็น กลายเป็นพฤติกรรมประหลาดซึ่งค่อนข้างน่าแปลกใจไม่น้อย
เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ เขาเห็นเพียงใบไม้ไหวอยู่ในบริเวณรั้วบ้านหลังนั้น แวบหนึ่งที่เหมือนมีแมวดำย่องอยู่บนแนวขอบรั้ว แต่เพ่งมองอีกทีก็คล้ายเป็นแค่เงาของพุ่มไม้ต้องลม และเอกภพเพิ่งนึกคลางแคลงตัวเองขึ้นมาว่าดึกป่านนี้แล้ว เขามัวมายืนมองบ้านคนอื่นไปเพื่ออะไร
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ผละออกไปจากบานหน้าต่าง ตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จแล้วจะเข้านอนเลย
ทั้งที่คิดอย่างนั้นแท้ ๆ...
แม้จะอาบน้ำเสร็จแล้ว เวลาก็ปาเข้าไปตั้งเที่ยงคืนกว่า แต่แทนที่จะนอน ก็ยังยืนพิงหน้าต่าง ลอบมองออกไปยังบ้านหลังเดิม
ชั่วขณะที่นึกได้ขึ้นมาอีกครั้ง กำลังจะผละออกมา สายตากลับเหลือบเห็นการเคลื่อนไหวที่ริมรั้วอีกฝั่ง หลังเพ่งดูจนแน่ใจว่าคราวนี้ไม่ใช่เงาไม้อย่างครั้งก่อน ก็ถึงกับต้องเลิกคิ้ว
“..วสุ?”
กับสมุด..หรือไม่ก็กระดาษสักปึกในมือของเจ้าตัว และอะไรที่น่าจะเป็นเครื่องเขียน แต่ความมืดและระยะห่างทำให้เห็นได้ไม่ชัดเจนนัก
เด็กหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวา จากนั้นก็มองตรงมาทางนี้ เพ่งอยู่นานจนเอกภพเริ่มสงสัยแล้วว่าเด็กคนนั้นเห็นเขาหรืออย่างไรจึงได้จ้องมานัก
ชายหนุ่มขยับตัวเยื้องออกจากบานหน้าต่างอีกหน่อย โดยไม่ละสายตาจากร่างที่ยืนชะเง้ออยู่ริมรั้วสักนิด
วสุเดินย้อนกลับไป ครู่หนึ่งไฟข้างบ้านหลังนั้นสว่างขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะกลับมายืนที่เก่า คราวนี้เขามองเห็นหน้าอีกฝ่ายได้ค่อนข้างชัดทีเดียวจากแสงไฟนั้น รวมทั้งของในมือที่แน่ใจแล้วว่าเป็นสมุดวาดเขียนกับพวกปากกาดินสอ
เด็กหนุ่มชะเง้อมาทางบ้านของเขาอีกครั้ง แม้ดูออกจะมีพิรุธ แต่ก็ยังห่างไกลจากอาการของพวกหัวขโมยไปโข ติดจะน่าเอ็นดูเสียด้วยซ้ำ ท่าทางเหมือนเด็กน้อยอยากรู้อยากเห็นนั้นตลกจนชายหนุ่มถึงกับเผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ
วสุกางสมุดออก วางมันไว้บนขอบคอนกรีตสูงระดับอก จากนั้นก็ก้มลงไปขีดเขียนอะไรหยุกหยิกทั้งที่ยังยืนอยู่ริมรั้ว เป็นอย่างนั้นครู่หนึ่ง เจ้าแมวดำก็เดินเยื้องย่างเข้ามาใกล้
ท่าจะดึงดูดเจ้าพวกนี้จริงด้วยสิ
อีกฝ่ายคล้ายจะหัวเราะน้อย ๆ หันไปเล่นกับแมว จากนั้นก็อ้าปากหาวออกมาหวอดใหญ่ ทั้งอย่างนั้นแล้วกลับยังไม่เห็นวี่แววว่าจะเดินเข้าบ้าน ครู่หนึ่งก็ก้มลงขีดเขียนอะไรลงบนสมุดต่อ สลับกับเงยหน้าขึ้นมองบ้านเขาเป็นพัก ๆ
วาดรูปหรือ?
แมวดำชื่อขาวเดินวนไปมาอย่างเรียกร้องความสนใจ หลังวสุเกาคางให้อีกครู่หนึ่ง เจ้าเหมียวก็ทิ้งตัวลงบนสมุดซึ่งวางพาดไว้บนรั้วอีกที ผลจากความซุ่มซ่ามซึ่งไม่รู้ว่าของแมวหรือคน สมุดและเครื่องเขียนจึงได้ร่วงโครมเข้ามาในรั้วฝั่งนี้เกือบหมด ตอนนั้นเอกภพถึงกับอุทานออกไปเบา ๆ ด้วยเห็นเหตุการณ์อยู่ตลอด โคลงศีรษะไปมากับท่าทางตื่น ๆ ของเด็กหนุ่มบ้านข้าง อย่างนี้จะโทษคนหรือแมวดีละนี่
วสุก้ม ๆ เงย ๆ หันไปทำท่าเหมือนบ่นกับแมวหงุงหงิง จากนั้นก็เดินย้อนกลับไป มีไม้ยาว ๆ ติดมือมาหนึ่งท่อน คงเป็นหนึ่งในซากต้นไม้จากสวนรก ๆ ของบ้านตัวเอง จากนั้นก็พยายามเขี่ยสมุดซึ่งร่วงมาอยู่ในอาณาเขตบ้านเขาขึ้นมา
พอทำท่าคล้ายว่าจะเกี่ยวสำเร็จจนอดลุ้นไปด้วยไม่ได้ สมุดเจ้ากรรมก็ทิ้งตัวลงบนพื้นอีกครั้ง..ในตำแหน่งที่ไกลกว่าเก่า เด็กเป๋อถึงกับยกมือกุมขมับ
“..ฮึ ๆ”
เอกภพหลุดหัวเราะอีกแล้ว คราวนี้เสียงค่อนข้างดังทีเดียว ในห้องเงียบที่อยู่ ๆ ก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น อีกทั้งเขาก็ไม่ได้หลุดขำเช่นนี้มานาน ทำเอาแปลกใจตัวเองไม่น้อยจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก กระนั้นก็ยังอดลุ้นไม่ได้ ว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะทำอย่างไร ปล่อยสมุดทิ้งไว้อย่างนั้นรอเขามาเจอตอนเช้า หรือว่าหาทางเอามันกลับด้วยวิธีอื่น
วสุเหลือบมองซ้ายขวากล้า ๆ กลัว ๆ จากนั้นชะเง้อมาทางบ้านเขาอีกครั้ง ท่าทางคล้ายเด็กกำลังจะข้ามถนนที่มีรถวิ่งขวักไขว่ หลังหมดเวลาไปครู่ใหญ่กับอาการลังเล สุดท้ายก็ดูเหมือนจะตัดสินใจได้ในที่สุด
เด็กหนุ่มก้มมองรั้ว เอามือวางไว้ตรงขอบ โคลงศีรษะเบา ๆ อย่างอ่อนใจ จากนั้นออกแรงโหนตัวเอง ดึงร่างแล้วตวัดขาขึ้นมานั่งคร่อมบนขอบรั้ว
น่าแปลกที่เอกภพไม่รู้สึกขุ่นเคืองกับการกระทำนั้นแต่อย่างใด ทั้งที่หากจะว่ากันตามตรงก็ดูเป็นการบุกรุกยามวิกาลที่เจ้าของบ้าน(เสมือนหนึ่ง)ไม่รู้เห็น ตรงกันข้าม เขากลับช่วยลุ้นให้เด็กหนุ่มทำได้สำเร็จเสียอีก อาจเพราะมัวแต่ตลกกับท่าทางเงอะงะของเจ้าตัว งุ่มง่ามขนาดนั้นบอกชัดว่าคงไม่ใช่พวกชอบปีนป่ายเป็นแน่ ดูหย่อนความชำนาญจนหวาดเสียวจะพลาดร่วงลงมาได้ง่าย ๆ
วสุยกขาอีกข้างตามเข้ามา จากนั้นหย่อนตัวลงบนพื้นฝั่งบ้านเขา ยกมือตบอกตัวเองเบา ๆ แล้วถอนใจเฮือก ก่อนจะก้มลงเก็บสมุดและเครื่องเขียนของตัวเองขึ้นมาจนครบ จากนั้นหันหลังกลับ
ทว่าแทนที่จะรีบออกไป พอมือแตะขอบรั้ว เจ้าตัวก็ชะงัก เหลียวกลับมามองทางหน้าต่างที่เขายืนอยู่ เอกภพมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่เห็นเขาในมุมอับแน่ แต่สายตาที่จ้องเขม็งก็อดทำให้รู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้
เด็กหนุ่มหันหลังกลับมาเต็มตัว ปล่อยมือจากรั้ว ยืนครุ่นคิดอีกครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยย่องเข้ามาใกล้ตัวบ้าน ถึงตรงนี้เขาเริ่มแปลกใจจริง ๆ แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่ ไม่ใช่เพียงแค่ปีนมาเก็บของของตัวเองหรอกหรือ
ร่างของวสุซึ่งฉาบด้วยแสงไฟเลือนรางจากอีกฝั่งรั้ว ตอนนี้ยืนอยู่ห่างจากตัวบ้านเขาราวหกหรือเจ็ดเมตร การเข้ามาใกล้ขนาดนี้โดยไม่ได้รับเชิญนับว่าสุ่มเสี่ยงมากทีเดียว
เอกภพอยากรอดูอีกหน่อยว่าเด็กหนุ่มต้องการทำอะไร แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าน่าจะสนุกพอแล้ว จึงได้เดินออกจากห้องไปยังแผงสวิตช์ที่ควบคุมหลอดไฟนอกบ้าน จากนั้นเปิดไฟดวงที่อยู่ข้างบ้านฝั่งเดียวกับที่วสุยืนอยู่ อย่างน้อยจะได้เป็นสัญญาณเตือนว่าควรรีบกลับ ก่อนจะสร้างความสงสัยมากไปกว่านี้
เขาสาวเท้าเร็ว ๆ กลับมาที่หน้าต่าง ดูผลจากคำเตือนเมื่อครู่ ซึ่งเรียกว่าใช้ได้ทีเดียว วสุทำหน้าเหรอหรา แทบปล่อยสมุดร่วงหลุดมือ ยืนค้างอย่างที่เขาคิดว่าถ้าเข้ามาด้วยเจตนาไม่ดีก็ไม่ควรเสียเวลาตรงส่วนนี้เลย ก่อนจะหันหลังแล้วรีบจ้ำไปยังริมรั้ว
ตอนนั้นเอง...ที่อะไรสักอย่างดลใจเขา อาจเป็นเพราะความค้างคาใจจากพฤติกรรมประหลาดของอีกฝ่าย จึงได้รุดไปยังประตูบ้าน กระนั้นก็ยังระวังฝีเท้าไม่ให้ส่งเสียงดัง รีบเปิดประตู จากนั้นมองหาก่อนเลยว่าเจ้าเด็กน้อยซุ่มซ่ามคนนั้นไปถึงไหนแล้ว
นั่น..ที่ขอบรั้วนั้น วสุกำลังโหนตัวขึ้นไปนั่งคร่อม แบบเดียวกับตอนที่ปีนเข้ามา แต่คราวนี้ดูลนลานหนักกว่าเก่า
อีกฝ่ายพอได้ยินเสียงเปิดประตูเข้าก็หันมาทางนี้ ทำหน้าตาตื่นเมื่อเห็นว่าเป็นเขา แม้อาจรู้อยู่แล้วว่าถูกเห็นตอนที่หลอดไฟข้างบ้านสว่างโร่ขึ้นมา แต่ท่าทางจะจะเตรียมตัวไม่พร้อมสำหรับการหนีเท่าไรนัก อาการลังเลเหมือนไม่รู้จะรีบโยนตัวเองลงอีกฝั่ง หรือจะยกมือไหว้ขอโทษเขาก่อนดี ทำเอาเจ้าตัวซวนเซอยู่บนขอบรั้ว
ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปใกล้ ไม่ชอบความรู้สึกตอนเห็นใครกำลังจะหล่นจากที่สูงเลย ต่อให้เพียงแค่ระดับอกก็เถอะ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนั้น..ก็คอยจะคิดไปถึงตอนเห็นวสันต์ผู้เป็นคนรักของตัวเองร่วงลงไปจากขอบเตี้ย ๆ ของชั้นดาดฟ้าเสมอ ที่กั้นตรงนั้นก็สูงแค่ระดับอกเหมือนกัน
“ระวัง!”
เขาร้องเตือน เมื่อเห็นอีกฝ่ายซึ่งเอาแต่ลนจนเหวี่ยงขาไม่พ้นขอบรั้ว สมุดร่วงลงมาฝั่งบ้านเขา และดินสอหล่นไปฝั่งบ้านวสุ ขณะที่เจ้าตัวหงายหลังลงไปต่อหน้าต่อตา
“วสันต์!”
“เหวอ!”
หมับ!
“....”
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 2 (ต่อ)
เสียงหอบดังอยู่ในความเงียบงัน คลอไปกับเสียงหัวใจที่เต้นตุบ...ตุบ...กระแทกแผ่นอก ไม่รู้ว่าของเขาเองหรือของเด็กคนนี้ที่ดังกว่ากัน
ครู่ใหญ่กว่าพวกเขาจะขยับตัว เอกภพเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน หลังจากเพิ่งคว้าร่างอีกฝ่ายไว้ได้ทันก่อนจะร่วงลงไปอีกฝั่ง ไม่ทันคิดว่าจะกลายเป็นดึงมากอดไว้แน่นเช่นนี้
เกิดบรรยากาศประหลาดขึ้นระหว่างพวกเขาครู่ใหญ่ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย และในหัวชายหนุ่มก็มีเพียงความว่างเปล่า จนกระทั่งได้ยินเสียงวสุกระซิบขึ้นเบา ๆ ทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตา แสงไฟจากบ้านทั้งสองฝั่งฉาบลงบนใบหูสีแดงระเรื่อของเด็กหนุ่ม
“..ขอโทษครับ..”
“..อา..” เขาพยักหน้า คล้ายว่าสติกลับเข้าร่างอีกครั้ง แต่ยังไม่รู้จะตอบรับอย่างไรดี จังหวะนั้นอีกฝ่ายก็รีบชี้แจงต่อ
“...คือ..ผมมาเก็บสมุดที่ทำตก....แล้วก็เห็นว่าบ้านพี่สวยดี..” วสุอ้อมแอ้ม ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลง “...กับสงสัยว่าดุ๊กดิ๊กอยู่หรือเปล่า...”
เขาเงียบ รอฟัง ระหว่างนั้นก็มองใบหูอีกฝ่ายที่เป็นสีแดงเข้มขึ้นเรื่อย
“ขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ....คือผม...”
“..ไม่เป็นไร” เอกภพเอ่ยขึ้นในที่สุด แต่คนตรงหน้ายังคล้ายว่ามีอะไรค้างคา
“...คือ...” อีกฝ่ายเหลือบตาขึ้นมองเล็กน้อย สีหน้าลังเล ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ เบาจนแทบไม่ได้ยินเหมือนกำลังเกรงใจอย่างถึงที่สุด “...พี่เอกอาจจะจำชื่อผมผิด...เมื่อกี้ได้ยินเรียกว่าวสันต์..”
ชายหนุ่มใจหายวาบ ตระหนักได้ในตอนนั้นว่าเขาเอ่ยชื่อวสันต์ออกไปจริง ๆ คงเพราะเอาแต่หมกมุ่นกับความทรงจำเก่าตอนเห็นเด็กคนนี้กำลังจะร่วงลงไป
“...แต่ผมชื่อวสุ..”
อีกฝ่ายพึมพำ จากนั้นก็เงียบไป ยืนนิ่งราวกับรอการลงโทษ
“ขอโทษที..วสุ” เขาย้ำชื่อคนตรงหน้า อยากอธิบายว่าไม่ได้ลืม แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรไม่ให้มันยุ่งยาก สำหรับการยืนคุยกันในสถานการณ์แปลก ๆ ตอนใกล้ตีหนึ่งเช่นนี้ คงเป็นเรื่องประหลาดหากจะมานั่งไล่เรียงถึงคนรักที่จากไปแล้วให้เด็กฟัง หนำซ้ำคนรักคนนั้นยังเป็นผู้ชายเสียอีก และเขาก็ไม่นึกอยากเอาเรื่องที่ว่ามาคุยกับคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่นาน สุดท้ายจึงเพียงแต่ยอมรับไปเพื่อจะได้ไม่ต้องสาวความต่อ “...พี่อาจจำผิดไปจริง ๆ คงเพราะมัวแต่ตกใจ”
“ขอโทษครับ”
บรรยากาศช่างประหลาดเหลือเกิน เมื่อชายหนุ่มวัยกลางคนกับเด็กมัธยมต้นปีสุดท้ายมายืนขอโทษขอโพยกันไปมากลางดึก ทั้งที่เป็นเวลาซึ่งควรนอนหลับพักผ่อน และพวกเขาก็เอ่ยราตรีสวัสดิ์กันไปตั้งแต่ยังไม่ทันหนึ่งทุ่มแล้วแท้ ๆ แต่ก็ชัดเจนว่าไม่มีใครนอนจริง ๆ สักคน
เอกภพก้มลงเก็บสมุดวาดเขียนบนพื้นขึ้นมา กระดาษปกพลิกเปิดนิดหน่อยพอให้ได้เห็นด้านในแม้ไม่ได้ตั้งใจแอบดู ลายเส้นดินสอในนั้นเป็นภาพสเกตซ์สิ่งของ สิ่งมีชีวิต ภาพวิว หรืออะไรเทือกนั้น ฝีมือไม่เรียกว่าดีนัก แต่ก็ไม่ถึงกับแย่
เขาหย่อนบางอย่างลงไปแล้วปิดสมุด ยื่นมันคืนให้เด็กหนุ่ม ตัดสินใจชวนคุยเรื่องอื่นก่อนเจ้าตัวจะหงอยไปกว่านี้
“ชอบวาดรูปหรือ?”
วสุพยักหน้า “ค่อนข้างครับ”
“ค่อนข้าง?”
“วาดไม่ค่อยสวย”
“แต่ก็ชอบนี่?”
วสุเหลือบมองเขา ทำเสียงยอมแพ้ “...จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”
นี่มันยังไงดี...เอกภพรู้สึกว่าภายใต้ท่าทางยอมแพ้แบบหงอ ๆ นั่นก็กวนประสาทใช้ได้เลยเชียว นึกมันเขี้ยวจนเผลอเอามือไปยีผมเบา ๆ
“แล้วดึกป่านนี้ทำไมไม่นอน”
“...”
“ไหนบอกฝันดีราตรีสวัสดิ์อะไรนั่นตั้งแต่หกโมงกว่าเองไม่ใช่รึ?”
วสุอ้าปาก ทำท่าเหมือนจะท้วง แต่พอสบตากันเข้า เจ้าตัวก็ทำหน้าสลดลงนิดหน่อยทันทีเหมือนรู้ตัวว่ามีชนักติดหลัง หันไปบ่นงุบงิบทางอื่น
“ผมนอนไม่หลับ”
“ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้น่ะหรือนอนไม่หลับ”
“พี่ไม่เข้าใจหรอก” ว่าพลางส่งสายตาตัดพ้อ
“เข้าใจสิ..พี่ก็เคยเป็นเด็ก”
“..ไม่..” เด็กหนุ่มส่ายหัวดิก “พี่ไม่ใช่เด็กที่ฝันประหลาดมาทั้งชีวิตนี่”
“หืม”
“ผมฝันพิลึกเกือบทุกคืน” วสุบ่นออกมาอย่างอัดอั้น “ฝันว่าเป็นใครไม่รู้ อยู่กับใครก็ไม่รู้ที่คอยเรียกผมว่าไอ้ตี๋ ๆ ถึงจะมีความสุขหรือฝันดียังไง สุดท้ายผมก็ตายในฝัน...ตกจากที่สูงลงมาตายซ้ำ ๆ...ถึงจะไม่ทุกคืน แต่เจอแบบนี้เข้าทีผมก็หลับ....ต่อ...ไ...ม่....ล.....”
หลังจากโวยวายออกมาเสียยืดยาว เด็กหนุ่มกลับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองในตอนท้าย เสียงแผ่วลงจนขาดหายไป เพิ่งนึกได้ถึงคำพูดของคิมหันต์ก่อนหน้านี้ เขาพูดมากไป เพ้อเจ้อเกินไป หากอีกฝ่ายคิดว่าบ้าคงไม่ดีแน่ ๆ ยิ่งหลังจากไปปีนรั้วบ้านคนอื่นเข้าอีกต่างหาก
เขากลั้นใจเงยขึ้นสบตาเอกภพ เพื่อจะพบว่าชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง สายตาเต็มไปด้วยความงุนงงยิ่งกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก
นั่นปะไร..วสุลอบถอนใจเฮือก เพลียตัวเองเหลือเกิน เขาทำคนอื่นตกใจด้วยคำพูดแปลก ๆ เรื่องความฝันอีกแล้ว
“..พี่ลืมมันไปเถอะ..” เด็กหนุ่มรีบตัดบท “...ผม...เพ้อเจ้อไปหน่อย...ความจริงคงแค่นอนไม่พอ ขอโทษด้วยครับที่พูดอะไรแปลก ๆ”
“..อืม..”
เอกภพตอบกลับมาจนได้ แค่พยางค์เดียวเท่านั้นเอง แต่สีหน้ากระอักกระอ่วนใจฉายชัดยิ่งกว่าคำพูด วสุนึกโมโหตัวเองขึ้นมาตอนนั้น แต่ก็ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรดี ได้แต่ยืนนิ่งรอ เผื่อว่าอีกฝ่ายจะอบรมเขาที่ทำตัวเสียมารยาทไว้พอดู
แต่นอกจากชายหนุ่มจะไม่ต่อว่า กลับยังเอื้อมมือมาลูบผมเขาอีกครั้ง อ่อนโยนจนเผลอนึกไปวางหากวางมือไว้อย่างนี้นาน ๆ ก็คงดี
“..ลำบากหน่อยนะ”
“...”
“..ตกจากที่สูงหรือ?” เอกภพพึมพำ สายตาทอดมองมายังเขา แต่ก็คล้ายว่ากำลังมองอย่างอื่นไปด้วย...อธิบายไม่ถูกเลย เหมือนมองเห็นตัวเขาที่ไม่ใช่เขา “...มันคงเจ็บมากใช่ไหม”
วสุแทบไม่เชื่อหู ความฝันนั้นใช่ว่าเขาไม่เคยพูดให้คนอื่นฟัง แต่ไม่เคยมีใครตอบกลับมาแบบนี้แม้แต่คนเดียว
“...ปะ..ปกติแล้ว..ผมจะสะดุ้งตื่นก่อน...” ความรู้สึกประหลาดจากคำพูดและการกระทำซึ่งไม่คาดคิดนั้นทำเขาใจสั่น และปากก็คอยจะพูดติดอ่างตามไปด้วย “...ก็เลย...ไม่รู้สึกเจ็บ...”
“งั้นหรือ?” ชายหนุ่มยิ้มเศร้า “งั้นก็ดีแล้ว”
มืออีกฝ่ายยังวางอยู่บนศีรษะเขา แต่ก็รู้ได้จากการขยับว่าเจ้าของมือกำลังจะดึงมันออกไป วสุไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เด็กหนุ่มยกมือขึ้นคว้าข้อมือนั้นไว้ ดึงเบา ๆ ให้วางกลับลงที่เดิม และเอกภพก็ไม่ได้ขยับหนีหรือแสดงท่าทีไม่พอใจ
ปลายนิ้วแทรกตามเส้นผมเขาอีกครั้ง กลิ่นหอมอ่อนคล้ายเพิ่งอาบน้ำจากร่างกายอีกฝ่ายในระยะใกล้ ผสมปนเปกับกลิ่นหอมหวานของดอกโมกไม่ไกลนักในฝั่งรั้วของเอกภพ
“...กลัวหรือ? ฝันของนาย..”
เสียงนั้นนุ่มนวล แผ่วเบาอยู่ข้างหู อุ่นใจพอจะทำให้เขาพยักหน้าตอบช้า ๆ
“...มันเหมือนว่าไม่เจ็บ...แต่ผมรู้ว่ามันจะเจ็บ...”
“ก็เลยกลัวสินะ”
เขาพยักหน้าอีกครั้ง
“...แล้วพอผมตื่น ก็จะยังเหลือความรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ..”
“...”
วสุรู้สึกว่าเริ่มพูดมากเกินไปอีกแล้ว จึงได้รีบตัดบทแล้วกันตัวไว้ก่อน “..แต่พี่อาจคิดว่ามันเพ้อเจ้อ..”
เอกภพส่ายหน้า ยกอีกมือหนึ่งขึ้นมาซ้อนมือเขาที่ยังเกาะกับข้อมือเจ้าตัวไว้อีกทอด
“ไม่หรอก..ไม่เพ้อเจ้อ”
“..แสดงว่าพี่เชื่อผม”
“หรือนายโกหกพี่ล่ะ?”
“ผมไม่ได้โกหก”
ชายหนุ่มยิ้มบาง “งั้นพี่ก็เชื่อ”
วสุเผลอจ้องอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ ครุ่นคิดว่าตั้งแต่ลืมตาดูโลกมาเกือบสิบห้าปี เคยมีใครมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างนี้มาก่อนหรือเปล่า พลันหัวใจก็เต้นโครมคราม ความร้อนจากมือที่สัมผัสกันอยู่ราวกับเพิ่งส่งมาถึงในวินาทีนั้น ทั้งที่จับกันไว้ก็ตั้งนาน แต่เพิ่งจะมารู้สึกว่าแบบนี้มัน...น่าอาย...เกินไป ก็ไหนลูกพี่ลูกน้องสองคนซึ่งอยู่ที่นี่มาก่อน บอกว่าผู้ชายบ้านข้าง ๆ ออกจะนิ่งเฉยและเก็บตัว แต่ดูเหมือนเอกภพที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาตรงนี้จะไม่เหมือนที่ได้ฟังมาเลย
เขาดึงมือตัวเองออกช้า ๆ ขณะที่เอกภพก็ปล่อยอย่างง่ายดายแล้วกลับไปยืดตัวตรงเป็นปกติเช่นกัน
“นายกลับไปนอนได้แล้ว” ชายหนุ่มเป็นฝ่ายออกปาก
“...ผม...ยังไม่อยาก” เขาถอนใจ หาข้ออ้างยังไม่เข้านอนกับตัวเองไปเรื่อย “..พรุ่งนี้วันอาทิตย์”
“ไม่ฝันร้ายหรอก” อีกฝ่ายยืนยัน ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน อดค่อนขอดในใจขึ้นมาไม่ได้ ตัวเองไม่ได้ลองเป็นแบบเขาบ้างนี่
“..จะอวยพรให้” ชายหนุ่มย้ำ
“ได้หรือ?”
วสุหลุดปากไปแล้วจึงเพิ่งมาคิดได้ สถานการณ์แบบนี้เขาควรบอกว่า ‘มันจะเป็นไปได้อย่างไรเล่า’ ต่างหาก
“ก็ลองดู”
เขาเม้มปาก ดูอย่างไรมันก็คำพูดหลอกเด็กชัด ๆ คนตรงหน้าเห็นเขาอยู่ชั้นอนุบาลหรืออย่างไร แต่เหตุใดจึงพยักหน้าเออออไปด้วยก็ไม่รู้
“เอาละ..ไปนอน..” เอกภพพึมพำ ช่วยดันหลังเขาที่พยายามปีนรั้วกลับไปทางเดิมอย่างทุลักทุเล คอยระวังไม่ให้พลัดหล่นแบบเมื่อครู่ “..แล้วก็ฝันดีครับ..”
วสุก้มหน้าก้มตา กอดสมุดวาดเขียนที่รับมาจากอีกฝ่ายหลังเขากระโดดลงฝั่งรั้วบ้านตัวเองแล้ว งึมงำในคอจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
“..พี่ด้วยครับ”
“พรุ่งนี้เช้าเป็นไงก็มาเล่าให้ฟังสิ”
“เอ๋?”
“ว่าฝันดีหรือเปล่าไง”
“อา..” เด็กหนุ่มผงกศีรษะรับ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อ แต่กลับรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
เอกภพหันหลังให้เขา ทำท่าจะเดินเข้าบ้านตัวเอง
พอกำลังคิดว่าการพบกันริมรั้วครั้งที่สามก็ยังเป็นเหมือนเดิมตลอด คุยอะไรกันประหลาด ในบรรยากาศที่ชวนให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำ แล้วจบที่แยกกันไปอย่างงง ๆ แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายกลับหันมาเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ทำท่าครุ่นคิดอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากกับเขา...บางสิ่งที่อาจทำให้บทสนทนาริมรั้วเปลี่ยนแปลงไปสู่ความสัมพันธ์แบบอื่น..
“ถ้าชอบวาดรูปละก็ จะมาขอยืมใช้อุปกรณ์ที่บ้านพี่ก็ได้”
“...หา..?”
“แล้วจะสอนให้”
วสุอ้าปากค้างน้อย ๆ ขณะที่เสี้ยวหน้าหนึ่งของเอกภพเมื่อหันกลับไปคล้ายจะขำ แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน เด็กหนุ่มจึงไม่แน่ใจว่าเป็นแค่แสงเงาที่เล่นตลกกับเขาหรือเปล่า ครั้นจะเพ่งมองให้ดี กลับเห็นแค่เพียงแผ่นหลังของอีกฝ่ายเสียแล้ว
เด็กหนุ่มระบายลมหายใจยาว มองหาเจ้าขาวก็ไม่เห็นเช่นกัน เดี๋ยวมาเดี๋ยวไป ทิ้งกันอยู่เรื่อย
เขาก้มลงเก็บดินสอที่ยังหล่นในฝั่งบ้านตัวเอง มองดูจนแน่ใจแล้วว่าครบจึงเดินไปปิดไฟ จากนั้นกลับเข้าบ้าน ย่องเข้าห้องนอนตัวเองเงียบเชียบ พองับประตูเรียบร้อยก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง ยังกอดสมุดวาดเขียนไว้แนบอก
กลิ่นหอมคล้ายกับตอนที่ยืนคุยกับเอกภพเมื่อครู่ติดอยู่แถวปลายจมูก วสุนึกสงสัยว่ามันมาจากไหน แต่ไม่ได้นึกใส่ใจนัก
เขาปิดไฟในห้อง เหลือแค่โคมไฟหัวเตียง พลิกตัวนอนคว่ำ หยิบสมุดที่เพิ่งเป็นต้นเหตุของการพบกันยามดึกมาเปิดดูรูปวาดไม่เอาไหนของตัวเอง แต่แล้วกลับต้องประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น
..ที่มาของกลิ่นหอมอยู่ในนั้น..
นอกจากลายเส้นขยุกขยุยของเขาแล้ว ยังมีดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ถูกแทรกอยู่ในสมุดเล่มที่เขากอดไว้จนเดินกลับมาถึงห้องนอน
เขาหยิบมันขึ้นมาเบามือ ยื่นจมูกไปใกล้ ๆ กลิ่นหอมละมุนนั้นบางเบา แต่เป็นแบบเดียวกับที่โชยอ่อนตอนยืนคุยกับเอกภพที่ริมรั้วอย่างไม่ต้องสงสัย มันอาจติดมาตอนสมุดเล่มนี้หล่นพื้น หรือไม่ก็เป็นอีกฝ่ายที่หย่อนมันลงมาตอนหยิบคืนให้เขา..จะใช่ดอกโมกหรือเปล่า? พรุ่งนี้หากได้คุยกันอีกเขาอาจลองถาม
วสุคลี่ยิ้มน้อย ๆ จ้องมองมันเนิ่นนานราวกับตกอยู่ในภวังค์ สุดท้ายก็วางเอาไว้ตรงหัวเตียงอย่างทะนุถนอม ข้างกันกับดอกแก้วที่เพิ่งได้รับมาเมื่อเย็น
ในช่วงเวลาอันคลุมเครือขณะเหยียบย่างสู่ห้วงนิทรา ดอกไม้สีขาวทั้งสองโชยกลิ่นหอมอ่อน คล้ายจะปลอบโยนด้วยเสียงกระซิบ
“ฝันดีครับ”
ใครบางคนเอ่ยเช่นนั้นกับเขา...ว่าแต่ใครกัน?
คนในความฝัน...หรือคนในความจริง?
โปรดติดตามตอนต่อไป
-✣-✤-✣-✤-✣-✤-✣-✤-✣-
มาต่อแล้วค่ะ ขอโทษที่นานไปหน่อย
มีของแถมเป็นดูเดิ้ลเด็กชายวสุด้วยค่ะ ยังไม่เต็มสิบห้าดีเลยลูกเอ๊ย... *ไอ "คุก ๆ ๆ ๆ" ใส่ลุง..เอ้ย...พี่เอก*
ขออนุญาตแอบเปลี่ยนชื่อตอนแรกนะคะ เพื่อความสอดคล้องบางอย่างที่เพิ่งคิดขึ้นได้ //หืม? 555
อากาศร้อนนะคะ มากินไอติมกัน ไอติมแบบหักแบ่งคนละครึ่ง เราว่ามันน่ารักดี :D
(http://25.media.tumblr.com/43bb95f0c8cdf1dfdb46f90b6bd27c83/tumblr_n36v9pTv1l1tvobd2o1_500.png)
ส่วนอันนี้ ดูเดิ้ลจากตอนที่แล้วค่ะ พี่พี่เอกแกเนียนทัดดอกแก้วให้น้องเนอะ
(http://24.media.tumblr.com/7242fe67b6cf900ca177831d4dc48e97/tumblr_n2q07bYBlG1tvobd2o1_500.png)
เรื่องนี้คงจะไม่ม่าม่ากระจายอะไร ตั้งใจจะให้เนิบ ๆ ค่ะ แต่เนื่องจากมันเป็นผลสืบเนื่องมาจากเรื่องในอดีต(ในตอน .5 ของเล่ห์รักฤดูร้อน) ก็เลยมีโทนสีหม่นนิดหน่อย(รึเปล่า?) อย่างนี้ติดมาด้วย ต้องขอโทษด้วยค่ะ ทั้งที่ตั้งใจจะให้มันออกมาเบา ๆ แท้ ๆ เชียว Orz
พบกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกท่าน รักมาก ๆ ค่ะ ^_^
ปล. เรื่องที่ใช้แทนแมวหมาในเรื่องนี้ด้วยสรรพนามว่า "มัน" อ่านแล้วอาจขัดตา แต่เนื่องจากไม่ได้บรรยายผ่านบุรุษที่หนึ่ง จึงไม่สามารถใช้ "ผม" กับดุ๊กดิ๊กและขาวได้ แต่ไอ้ครั้นจะใช้ "เขา" ที่เป็นสรรพนามบุรุษที่สามกับสัตว์เลี้ยงก็ออกจะแปลก ๆ เลยคงยังใช้ "มัน" อยู่ ต้องขอโทษด้วยและจะรับไปปรับปรุงในอนาคตนะคะ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ >3<
-
ขนที่หลังคอลุกฟึ๊บเลยตอนวสุเล่าความฝัน :ling2:
-
อ่านตอนที่พี่เอกเล่าถึงเฮียใหญ่แล้วร้องไห้ทุกที ;________;
พี่เอกรู้แล้วใช่มั้ยว่าน้องคือเฮียวสันต์
อย่างน้อยก็ต้องมีเอะใจบ้างล่ะเนอะ>___<
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
รออ่านอยู่นะคะ
-
อ่านตอนพี่เอกนึกถึงวสันต์ทีไรอิชั้นเศร้าาาาา
แต่..ตอนนี้พี่เอกรู้ความจริงเรื่องความฝันแล้วววววววววววว กรี๊ดดด
รอลุ้นความคืบหน้าของคู่นี้ :hao3:
-
คงจะรู้อะไรบ้างล่ะนะทีนี้
-
กลิ่นอายเรื่องนี้แอบหม่นๆเศร้าๆหน่อยนะคะ แต่ชอบมากเลยTwT
หวังว่าพี่เอกจะรู้ตัวแล้วววว
-
เรื่องออกโทนหม่นๆหน่อย แต่ก็น่าติดตาม ทำให้กระหายอยากเสพตอนต่อไปแล้ว. . . :katai1:
-
พี่เอกจะรู้รึยังนะ จะรู้เมื่อไร จะเริ่มจีบน้องเมื่อไร :hao3:
-
สงสัยเจ้าเหมียวจังแฮะ หรือว่าเราจินตนาการมากไป ฮ่าๆ
-
รู้สึกอบอุ่นมากขึ้น ต่อไปวสุจะไม่ฝันร้ายแล้วนะ พี่เอกก็จะเจ็บปวดนอยลง ดีใจมากที่มาต่อ
-
คืนนี้คงไม่ฝันร้ายแล้วนะวสุ><
มันเป็นบรรยากาศที่คล้ายว่าจะสุขใจ แต่ก็ยังมีร่องรอยจางๆของความเสียใจ
ชอบบบบบบบบบ~
-
พี่เอกรู้แล้ว จะคิดยังไงน๊อ :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นมากเลยอ่ะ อย่ามาม่าเยอะเลยค่ะ เดี๋ยวพี่เอกจะช้ำในไปซะก่อน หุหุ :กอด1:
-
เนิบๆแต่หวานละมุนอ่ะ :give2:
-
ดีใจที่เรื่องนี้ จะไม่ม่า
สงสารพี่เอก เศร้ามาเยอะแล้ว
จะได้มีความสุข มีคนดูแลซะที อยู่กับเด็กแล้วมันสดชื่น :o8:
-
อ่านแล้วสงสารพี่เอกน้ำตาท่วมโน้ตบุ๊คเกือบไฟช็อต =_= (โง่จริง)
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ
ว๊ากกกกกกกกก พี่เอก เค้าขอวสุเถอะ! ><
-
น้องน่ารักใช่มั้ยละลุง เอ้ย! พี่เอก :hao5:
ตอนเล่าความฝันนี่แอบกลัวแทนน้อง
แอบกลัวแทนพี่เอกด้วย แฮ่ อ่านแล้วได้กลิ่นอายหม่นๆ ปนกับความอบอุ่นยังไงไม่รู้ค่ะ
รูปวาดน่ารักมาก เห็นแล้วยิ่งเอ็นดูน้องวสุจริงๆ
โฮกกกกกกกกกกก เด็กอะไรน่าเอ็นดู ขอให้สู้นะคะพี่เอก :hao5:
-
น่าจะไปสะกิดต่อมอะไรบ้างล่ะนะ :hao4:
-
ยังคงอบอวลไปด้วยสีหม่นๆ
เพราะอดีตที่เคยผ่านมา
แต่พอมาอยู่กับปัจจุบัน วสุก็ทำให้ยิ้มได้เหมือนกันนะ
-
คิมยังมีแก่ใจเล่าเรื่องวสุให้พี่เอกฟังอีกแหน่ะ
จะฉุกใจคิดได้หรือยังไง
นี่ถ้าวสุเล่าเรื่องความฝันวันนี้ให้คิมฟัง
คิมคงจินตนาการไปไกลกว่าพี่เอกเยอะ
อยากให้คิมได้คุยกับวสุอีกจังเลย
-
:L1:
-
โอ้ลุงแกคงรู้แล้วสินะ ว่าวสุเคยเป็นใครมาในอดีต
-
ชอบฟิลล์หม่นๆแบบนี้นะคะ
แต่ไม่อยากคิดถึงตอนดราม่าหนักๆ
ขอให้หวานปนขมแบบนี้ไปอีกสักพักเถอะนะ
-
วันเดียวพี่เอกหยอดไปสองดอกแล้ว
เด็กน้อยจะได้เลิกนอนฝันร้าย
ลุงก็จะได้เลิกเศร้าเสียที
-
ความสุขกำลังจะกลับมาสู่หัวใจอีกครั้งแล้วสินะ เอก*วสุุ :mew1:
-
อากาศร้อนมากจริงๆค่ะ มากินไอติมยักษ์คู่กันเถอะ ^^
เนิบๆแต่อบอุ่นดีค่ะ ชอบ :katai2-1:
รอวสุมาวาดรูปที่บ้านพี่เอกนะคะ
-
อ่านแล้วเหมือนเรื่องนีเเป็นสีเทา อ่านแล้วมันต้องอึมครึมตลอดเวลา
หวังว่าเอกคงไม่ได้มองวสุเพราะเป้นวสันต์หรอกนะ อยากให้มองที่วสุเลย
-
บรรยากาศกำลังดีเลย อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ
พี่เอกแอบทำตัวสโตกเกอร์เบาๆ เพราะวสุน่ารักละจิ
ไม่ต้องกราม่าหรอกค่ะ เพราะอดีตของพี่เอกก็มากแล้วค่ะ :mew6:
ชอบการบรรยาย ชอบบรรยากาศ ชอบเรื่องนี้ o13
-
มันกินใจบอกไม่ถูก
ปกติเรื่องของคุณ rainyday จะเริ่มเรื่องมาอย่างฮา แล้วค่อยมีสีหม่นแทรกตรงกลางหรือปลายเรื่อง
แต่เรื่องนี้ออกซึ้งปนเศร้าตั้งแต่ต้น แสดงว่าจะจบลงแบบฮาๆ ใช่เปล่าครับ
-
เงียบๆ เรียบๆสีหม่นหน่อยๆ ชอบตอนนี้จัง
-
หม่นๆ แต่ก็สุขใจ ชอบ ชอบมากๆ เลยค่ะ >< รอมาต่อเลย
-
วสุคงไม่ฝันร้ายแล้วเนอะก็พี่เอกอวยพรให้แล้ว
-
น้ำตานี่รื้นเลย ถึงจะไม่ดราม่าแต่แบบกินใจมาก ย้ำว่ามาก :hao5:
-
คืนนี้คงฝันดีเนาะ วสุ
-
ฮือ อยากให้เค้าลงเอยกันซักที
อยากให้เอกรู้ว่านี่คือวสันค์กลับมาเกิด
-
ฮืออ กลับไปอ่านตอนวสันต์ตายแล้วเจ็บจี๊ด T^T
ตอนแยกของตัวเองอันนี้ อบอุ่นมากค่ะ ลุ้นไปด้วยเลย
วสุเป็นเด็กที่น่าเอ็นดูมากกกกกกกก
-
อ่านแล้วมันอุ่น แต่ก็หน่วง
อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขจริงๆค่ะ
-
มัีนหน่วงๆไงไม่รู้ T^T
-
อ่านพาร์ทพี่เอกและวสันต์แล้วเศร้ามาก เจ็บปวดไปกับทั้งสองคน
แต่พาร์ทพี่เอกและน้องวสุ ถึงแม้จะดูหม่นๆ เศร้าๆ แต่ก็อบอุ่นในหัวใจ
อยากให้วสุเลิกฝันร้าย และ พี่เอกเลิกเหงาสักที :monkeysad:
-
วสุไปหาต้นรักมาปลูกข้างรั้วแข่งกับต้นไม้ ของลุงเอกเร็วๆ :impress2:
พี่เอกเขาอนุญาตให้ไปยืมอุปกรณ์วาดรูป ใช้สิทธิให้คุ้มนะ
-
ชอบอะ บ่องตง :impress2:
-
:กอด1: ขอให้ได้รักกันเร็วๆ
-
ถ้าอ่านตอน.5มาก่อนอ่านเรื่องนี้
จากธีมเรียบๆเรื่อยๆจะกลายเป็นธีมหม่นๆเหงาๆไปเลยค่ะ
เพราะพลอยแต่จะคิดโยงไปถึงเรื่องนู้นทู้กที
แต่ยังดีนะคะที่ยังมีบรรยากาศอุ่นๆน่ารักๆมาแซม
ไม่งั้นเราช้ำตายแน่เลย หน่วงทั้งสองภพสองชาติ (ฮา)
รู้สึกว่าน้องวสุนี่น่ารักแบบเข้าขั้น maxxxxx น่าเอ็นดูสุดๆ เลี้ยงเด็กมันดีอย่างงี้ล่ะน้อ ~
พี่เอกก็สไตล์ผู้ชายอบอุ่น สุภาพ มั่นคง ก๊าวหัวใจมาก หลงรักเลย >\\\<
ป.ล. ดูเดิ้ลน้องกินไอติมนี่แลดูอีโรติกไปแล้วววว 5555555
-
เรื่องลึกลับ!
ชวนให้คิดมากว่าคือคนในอดีต (ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่นา ใช่ไหมนะ?)
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
พี่เอก ระลึกถึงเฮียใหญ่ทีไร ทำเราเศร้าไปกับพี่เอกด้วยทุกทีเลย :monkeysad:
การต้องเห็นคนรัก จากไปต่อหน้าต่อตาอย่างนั้น ใครไม่เสียศูนย์ก็แปลกแล้ว
ยังดีที่รอบข้างพี่เอก มีคนที่รักและหวังดีกับพี่เอกอย่างแท้จริง ทั้งครอบครัวและเพื่อน ๆ
ทำให้กลับมาตั้งหลักได้อีกครั้ง ได้ทำตามความฝันของเฮียใหญ่ แม้เจ้าตัวจะไม่ได้เห็นก็ตาม
ตั้งแต่รู้จัก น้องวสุ รู้สึกพี่เอกจะสนใจวนเวียนอยู่กับเรื่องน้องตลอด ๆ มองหาตลอด ๆ เลยนะ
ความเป็นตัวตนของน้องวสุ สามารถเรียกรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ ที่หายไปนานของพี่เอก ออกมาได้
ขนาดเจ้าตัวเองยังแปลกใจ ยิ่งถือเป็นนิมิตรหมายที่ดี ของการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี ๆ ต่อกัน
ฝันร้าย ๆ ของน้อง ที่พี่เอกได้รับรู้ ไม่รู้ว่าพี่เอก ติดใจสงสัยมากแค่ไหน แต่ชอบที่พี่เอกบอกว่าเชื่อ
แถมยังใจดี พูดปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน ให้น้องรู้สึกผ่อนคลาย ยิ่งน่าประทับใจเข้าไปใหญ่
แล้วที่พี่เอก คิดจะสอนวาดรูปให้น้องวสุอย่างนี้ แสดงว่า พี่เอกเอง ก็อยากรู้จัก อยากใกล้ชิด
อยากพัฒนาความสัมพันธ์กับน้อง ให้มากกว่าที่เป็นแค่น้องชายข้างบ้านที่รู้จักกันแค่นั้นสินะ
ชอบวิธีแอบให้ดอกไม้น้องของพี่เอกมากเลยอ่ะ มันดูกุ๊กกิ๊ก น่ารัก โรแมนติกดีจัง ดอกไม้สีขาว
ดอกเล็ก ๆ น่ารัก กลิ่นหอม ๆ ก็เหมาะกับเด็กน้อยใสซื่อบริสุทธิ์อย่างน้องวสุ จริง ๆ นั่นแหละ
ได้รับพรจากพี่ชายใจดีขนาดนี้แล้ว ต่อไปคงไม่ต้องฝันร้าย ได้นอนหลับฝันดี ฝันถึงพี่เอกซักทีนะน้องวสุ
รอพัฒนาการความรักของคู่นี้ต่อไปจ้า ค่อยเป็นค่อยไป แต่หวานละมุนละไมดีเนอะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
เราว่าพี่เอกต้องรู้แล้วแน่เลย ตั้งแต่ชื่อโรลว์คราวก่อนที่น่าสงสัย
มาครั้งนี้ที่วสุเล่าความฝันว่า มีคนเรียกไอ้ตี๋ ตกจากที่สูงอย่างงี้
ความสุขของพี่กลับมาแล้วนะคะ คราวนี้รักษาเอาไว้ให้ได้นะ :กอด1:
-
ลุงพี่เอก :katai5:
นี่วสุกลับชาติมาเกิดหรือยังไง :katai1:
-
วสุต้องฝันดีแล้วแน่ๆ พี่เอกมาอวยพรให้ขนาดนี้
น้องมันเล่าขนาดนี้แล้ว พี่เอกก็คงต้องสงสัยบ้างอะไรบ้างแหละนะ :hao7:
-
คือแบบชอบมากค่ะ ภาษาไหลลื่น เนื้อเรื่องดี อุบ้ะ ขอเป็นเอฟซีนะคะ :hao6:
-
หวังว่าวสุจะเริ่มฝันดีซะทีน่ะ >.<
-
มีความรู้สึกว่าพี่เอกดูไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ แค่ทำตัวให้ดูแก่เท่านั้นเอง :laugh:
แอบลุ้นคิดว่าพอพี่เอกรู้เรื่องความฝันแล้วจะรู้ว่าวสุเป็นวสันต์มาเกิดซะอีก
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย วสุเล่าความฝันเเล้วอ่ะ
พี่เอกจะเอะใจมั๊ยนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อยากรู้วววววววววว
อ่านตอนนี้เป็นอะไรที่น่ารัก มุ้งมิ้งอ่า แม้ว่าจะมีบางช่วงที่อ่านเเล้วหม่นหมองก็เถอะ
ที่พี่เอกเป็นแบบนี้กะวสุก็ไม่รู้ตัวเลยสินะ มันเป็นความผูกพันตั้งเเต่ชาติปางก่อนนี่นา
อ่านเเล้วขนลุกอ่าาาา แถมยังกระดุ๊กกระดิ๊กในใจด้วย อธิบายไม่ถูก แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เเย่อะไรนะ
มัน.........ดีอ่ะ
เป็นกำลังใจแบบทุ่มสุดตัวเลยค่ะ ติดตามตอนต่อไปน้าาาาาา :กอด1: :L2:
-
:z2:
ลุ้นจัง เมื่อไหร่ลุง เอ้ย พี่เอกจะรู้เสียทีนะ
-
โพสแรกของผมขอมอบให้เรื่องนี้ หิหิ
ตามอ่านมาตั้งแต่เรื่องของ ไอ้ลูกเจี๊ยบแม่ไก่ และก็สามภพคิมหันต์ระครับ
ชอบสำนวนของคุณนักเขียนมากครับ จะเป็นนักอ่านที่ดีต่อไปนะครับ
นึกถึงวสันต์ทีไรก็เศร้าทุกที
จำได้ว่าตอนนั้นในเรื่องของคิม ร้องไห้แบบพรากเลยครับ
ดีใจนะครับที่พี่เอกกำลังจะมีความสุข เชื่อว่าพี่วสันต์ก็คงรอยิ้มอยู่ด้วยเนอะ
แต่ประเด็นคือตอนนี้อยากได้อ่านคู่รองแล้วคร้าบบ
ตัวละครใหม่มาได้แล้วนะ สองคนนี้อ่านไปอ่านมาบางช่วงมันหลอนแปลกๆ ชื่อเรื่องออกจะมุ่งมิ้ง 5555
-
วสุทำพี่เอกเอ็นดูได้อ่ะ เล่าเรื่องความฝันให้พี่เอกฟังแล้วด้วย แต่ไม่อยากให้พี่เอกมองน้องเป็นตัวแทน จริงๆขนาดอ่านเองนังเอ็นดูน้อง เป็นเด็กเป๋อที่พูดเยอะ แต่ก็น่ารักน่าหยิก 5555 นี่ชมน้องนะคะ
-
อบอุ่นดีจังเรื่องนี้
-
พี่เอกจะทำให้ฝันร้ายของเด็กน้อยกลายเป็นฝันดีแล้ว
-
พี่เอกรู้ความจริงแล้ว ดีใจมาก ๆๆ ต่อไปสองคนนี่้จะเริ่ม คุยกัน พี่เอกจะเริ่มจีบ น้องแล้วก็เป็นแฟนกัน พี่เอก อาจเสี่ยงต่อการติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ ก็อย่าได้แคร์ พี่เอกสู้จะได้ไม่ต้องอยู่แบบเดียวดาย แล้ว น้องวสุจะได้เลิกฝันร้ายเสียที เรื่องนี้ไม่มีดราม่าแล้วใช่ไหม เพราะน้องวสุเป็นเด็กกำพร้า คงไม่มีพ่อแม่มาห้ามอีกแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆๆ ค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆๆๆ
-
พี่เอกอ่อยอ่ะ อิอิ
ให้มายืมอุปกรณ์วาดรูปได้
จะสอนให้ด้วย >.<
-
พี่เอกกับน้องวสุน่ารักจริง
ชอบเจ้าขาวกับดุ๊กดิ๊กด้วยอ่ะ
สงสัยว่าตอนวสุเล่าเรื่องความฝัน
พี่เอกไม่สะกิดใจเลยหรอ
-
สงสารพี่เอกกกก
ให้เลิฟๆกันเร็วๆ เขาก้ดูปิ้งๆกันอยู่นาาาา
-
:o8: แค่เริ่มต้นก็ส่อแววฟิน ไม่ทำให้ผิดหวังเลยค่ะ
-
กรีดร้องลั่น
พี่เอกจะรู้สึกยังไง ตกใจ ดีใจ ไม่เชื่อ งง ประหลาดใจ
รอตอนต่อไปแบบนับวันรอ :-[
-
...พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบวสุ ที่เอ๋อๆแบบนี้จังเลย รูปก็น่ารักชอบๆๆ
...นี่เค้าเริ่มมีใจให้กันและกันแล้วสินะ ห่างกันตั้ง 20 ปีมิใช่ปัญหา
...ชอบการเขียนแบบนี้ ทุกตัวละครสื่อภาษาของตัวเองออกมา แอบฮาทั้งหมาและแมว :laugh:
-
:mew1:
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
“นี่..ไอ้ตี๋”
เสียงในความฝันนั้นช่างแหบแห้ง
“....”
“เคยจูบไหม?”
“..พี่ล่ะ?”
บทที่ 3 กิ่งก้าน
ขาวนั่งชูคอ มารอเจ้าเด็กเป๋อแถวรั้วบ้านแต่เช้ามืด แต่จนแล้วจนรอด รอจนตะวันแยงตา เด็กวสุยังไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เห็น ทั้งที่ปกติออกจะตื่นเข้าแท้ ๆ มีก็แต่ลูกสาวคนโตของบ้านที่เห็นเด็กนั่นเคยเรียกพี่แพรว ๆ เดินมาโปรยยิ้มพลางกวักมือเรียก แต่มันเชิดใส่ ก่อนจะถูกเธอเชิดกลับมาบ้าง ถือว่าเสมอภาคดี นอกนั้นก็ไม่มีใครออกมาทักทายเลย
แมวดำบิดขี้เกียจ จากนั้นเอี้ยวตัวเลียแต่งขน เล่นท่ายากอยู่บนขอบกำแพง จากหางตามองเห็นดอกไม้ริมรั้วไหวตามสายลมอ่อน ครู่หนึ่งก็ได้กลิ่นสบู่จาง ๆ คุ้นจมูกลอยมาตามแรงลม
ไอ้เด็กตูดหมึกมาแล้ว พร้อมเสียงทักทายที่ฟังดูเลื่อนลอยพิกล
“ขาว..เหมียว?”
ขาวร้องเหมียวกลับ ถือว่าช่วยสงเคราะห์เด็กให้ดีใจเสียหน่อย พอดีใจแล้วของกินมักตามมา ทาสมนุษย์คนเก่าที่เคยทอดทิ้งกันไปก็แบบนี้
“หิวเปล่า?”
เด็กหนุ่มพูดเหมือนจะถามขาว แต่สายตามองเลยไปยังบ้านข้างเคียง ท่าทางลอย ๆ คล้ายยังไม่ตื่นดีจนต้องร้องเรียกอีกครั้ง
“เมี้ยววว~”
จากลักษณะนิสัยเท่าที่สังเกตมา วสุควรหันกลับมาสนใจต้นเสียง ทว่าครั้งนี้ผิดคาด เจ้าตัวกลับวางสายตานิ่งกับประตูบ้านหลังนั้นซึ่งค่อย ๆ เปิดออก ก่อนเจ้าหมาขนทองจะปรี่ออกมาอย่างเริงร่า—ก็เริงร่าเท่าที่หมาแก่ ๆ จะทำได้นั่นละ ตามด้วยเจ้าของหนุ่มในชุดลำลอง เดินออกจากบ้านด้วยท่าทางเนิบ ๆ เมื่อหันมาเห็นเข้าว่าตัวเองถูกมองอยู่ ก็โบกมือกลับมาพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
หากเป็นคน ขาวคงกำลังยักไหล่พร้อมส่งเสียง ‘หึ!’
ก็ดูเด็กวสุเข้าสิ..เจ้าเด็กมนุษย์อ่อนโลก..แค่มีคนโบกมือให้หน่อย พวงแก้มก็แต้มสีชมพูระเรื่อเสียแล้ว
“...อะ...อรุณสวัสดิ์ครับ!” เด็กหนุ่มพึมพำ แม้ออกจะเป็นเวลาสายไปสักหน่อย
ขาวเงี่ยหูฟังก็แล้วยังรู้สึกว่าเบาเกินอยู่ดี คาดว่าเสียงคงไม่น่าลอยถึงผู้รับอีกฝั่งรั้วได้ มันเอียงคอมองคนที่ตัวเองเล็งจะให้เป็นทาสมนุษย์คนใหม่ แล้วก็อดข้องใจกับพฤติกรรมของเด็กนี่ไม่ได้จริง ๆ งึมงำอย่างนั้น คนเขาจะไปได้ยินอย่างไร ขนาดอยู่ใกล้แค่นี้ยังฟังไม่ชัดเลย
แต่ชายหนุ่มข้างบ้านกลับตอบมาราวกับว่าได้ยินคำทักนั้นเสียนี่!
“อรุณสวัสดิ์”
ว่าพลางยังเดินตรงมาทางนี้อีก ตามติดด้วยหมาขนทองที่พอเจ้านายเดินมาก็เสนอหน้าแลบลิ้นแหะ ๆ เข้าหากับเขาด้วย เพียงแต่คราวนี้ไม่ยักเห่าหนวกหูเหมือนตอนฉายเดี่ยว
แมวเชิดหน้าใส่อย่างได้ใจ เยาะเย้ยด้วยท่าทางแทนคำพูดว่าป๊อดนี่หว่า จากนั้นสะบัดหาง เดินนวยนาดไปตั้งหลักอยู่ใกล้วสุ สถาปนาเจ้าเด็กหน้าง่วงเป็นองครักษ์และทาสรับใช้ส่วนตัวในวินาทีนั้น ได้เกราะกำบังเป็นเด็กหนุ่มวัยย่างสิบห้าแล้ว ก็ส่งสายตาถากถางใส่หมาดุ๊กดิ๊กที่ทำตาละห้อยอยู่ข้างล่าง แกว่งหางลงไปยั่วอีกนิดหน่อยพอให้หมางงเล่น ขณะเงี่ยหูฟังบทสนทนาระหว่างสองหนุ่มบ้านใกล้เรือนเคียง
“...คือ...” วสุเริ่มขึ้นก่อน ท่าทางยังสับสนชีวิตจนน่าขำ แต่ขาวเชื่อว่าเดี๋ยวคงไหลไปอย่างง ๆ อีกเช่นเคย
“?”
“เมื่อคืนผมคิดว่า...ฝันดีแหละ”
เอกภพเลิกคิ้ว ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อย ๆ
“..ดีแล้ว”
“..จะว่าไปก็เนื้อหาคล้าย ๆ เดิมครับ อยู่กับใครไม่รู้ในฝัน แต่ว่า...รู้สึกสบายใจจนไม่อยากตื่นเลย วันนี้เลยตื่นสายกว่าปกติเพราะเอาแต่ซุกอยู่กับที่นอน...อ้อ...”
นั่นไง แมวขัดขึ้นในใจ วสุเจื้อยแจ้วเข้าจนได้ ขาวละอยากยักไหล่ได้อย่างคนเสียจริง อยู่ใกล้เด็กคนนี้มันคงยักจนไหล่หลุด
“..แล้วก็ดอกแก้วกับดอกโมก...ดอกโมกใช่ไหมครับ...หอมมากเลยละ”
“เหรอ”
ชายหนุ่มว่าอย่างนั้น จากแค่ยิ้มก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะแผ่วเบา สีหน้าเอ็นดูอยู่ในทีทำเอาเด็กข้างบ้านก้มหน้างุด เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าพล่ามอะไรแปลก ๆ ออกไปอีกแล้ว กระทั่งมีคำพูดต่อมาหวังให้คนฟังสบายใจขึ้น
“วันอาทิตย์ทั้งที ตื่นสายเป็นเรื่องปกติออก...แล้วก็ใช่...นั่นดอกโมก หอมใช่ไหม โบราณเชื่อว่าเป็นต้นไม้ที่ปลูกแล้วจะมีความสุข”
วสุพยักหน้ารับ ก่อนจะตระหนักได้ ว่าการที่เอกภพตอบคำถามเช่นนี้ แสดงว่าเมื่อคืนตั้งใจหยิบดอกโมกสอดไว้ในสมุดของเขาจริง ๆ
“...แล้ว...พี่มีไหม?”
“หือ?”
“..เอ้อ...” เด็กหนุ่มอ้อมแอ้ม ก้มลงมองดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ที่หล่นบนพื้น “...ผมหมายถึง...ความสุข...”
“....”
“อา..ขอโทษครับ” วสุค้อมศีรษะหงึกหงัก “...ผมเห็นดอกมันร่วงเต็มไปหมดเลยเผลอพูดเรื่อยเปื่อย”
“...นี่...”
“ใคร ๆ ก็ชอบว่าเพ้อเจ้อ”
“..ความฝันของนายน่ะ..”
“พี่คงไม่ถือ”
“เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม?”
“...?”
เด็กหนุ่มทำตาปริบ ๆ เงยขึ้นมองเขาอย่างงุนงง มัวแต่ละล่ำละลักขอโทษไปเรื่อยจึงไม่แน่ใจว่าฟังถูกแล้วหรือเปล่า
“...ว่ายังไงนะครับ?”
“ฝันดีของนายเมื่อคืนน่ะ” เอกภพยืนยัน “เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม..ฝันร้ายก่อนหน้านี้ก็ด้วย”
วสุหลุบตาลงต่ำ ขยับตัวเก้ ๆ กัง ๆ ความลังเลถูกบอกเล่าผ่านท่าทางให้เห็น
“...พี่จะคิดว่าผมเพี้ยนเปล่า ๆ”
“ไม่เคยพูดอย่างนั้นสักคำ”
“เดี๋ยวก็จะพูดแน่ ๆ”
“ไม่พูดครับ”
เด็กหนุ่มเม้มปาก ประสบการณ์จากการเล่าความฝันให้คนอื่นฟังบอกเขาว่าอย่าไปเชื่อคำผู้ชายคนนี้ แต่จิตใจส่วนที่ตัดสินเรื่องราวโดยปราศจากเหตุผลก็เชื่อไปแล้วเรียบร้อย อาจเป็นเพราะน้ำเสียง สายตา...หรือไม่ก็ทั้งสองอย่างของเอกภพ ทั้งหมดที่อีกฝ่ายสื่อออกมาชวนให้รู้สึกอุ่นใจอย่างน่าประหลาด
“..พี่เอก..” เขาพูดเสียงเบา ราวกับกลัวจะมีใครมาได้ยิน “...เรื่องมันยาวแล้วก็ไร้สาระมากเลย...พี่อยากฟังผมจริง ๆ หรือ?”
“จริงสิ”
“ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับผมมาก่อนเลย”
“งั้นตอนนี้ก็มีพี่ไง”
เขาจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ผู้ชายวัยกลางคนที่ดูธรรมดาอย่างถึงที่สุด แต่กลับมีอะไรบางอย่างซึ่งทำให้เขาไม่สามารถเลิกนึกถึงได้ ใบหน้า บุคลิก วิธีพูด บ้านสีขาวและหมาขนทอง อะไรต่อมิอะไรของชายหนุ่มคอยจะรบกวนจิตใจเขาเสมอนับตั้งแต่ได้เห็นครั้งแรก แต่ไม่ว่าจะเริ่มนึกถึงไหนแง่ไหน สุดท้ายก็จบลงด้วยความคิดที่ว่า ถ้าได้เจอกันบ่อย ๆ คงรู้สึกดี อยากอยู่ใกล้ให้มากขึ้นอีก
“ผมไปนั่งเล่นบ้านพี่ได้ไหม?”
สุดท้ายเขาก็ถามออกไปอย่างนั้น
“...หมายถึง...ไปวาดรูป...” เด็กหนุ่มแก้ใหม่ “..แบบที่พี่ชวนเมื่อคืน”
“เอาสิ มาเลยก็ได้”
ง่ายดายอะไรอย่างนี้นะ
“จริงหรือ งั้นรอผมก่อนนะ ขอไปเอาสมุดกับบอกป้าแต๋วแป๊บนึง”
“อา” เอกภพพยักหน้า โบกมือให้เขากลับบ้าน รอยยิ้มบางวาดขึ้นบนริมฝีปาก แต่ยังไม่วายแซวเรื่องครั้งก่อน “คราวนี้เข้าทางประตูด้านหน้าล่ะ ไม่ใช่ปีนรั้ว”
เขาเกาท้ายทอยแก้เก้อ รีบหันหลังกลับ มีแมวดำเดินตามต้อย ๆ จนถึงหน้าประตูจึงหันไปย่อตัวลง ปรามเจ้าขาวว่าอย่าเพิ่งตามเข้ามา ไม่รู้ป้าจะบ่นเอาหรือเปล่าหากปล่อยแมวจรจัดเข้าบ้าน
“รอนี่ก่อน..เดี๋ยวหาอะไรให้กินด้วย”
“แมวนั่นมันติดแกอยู่นะ”
วสุเงยขึ้นตามเสียงเรียก เห็นภัทรพักตร์ยืนทำหน้างัวเงียค้ำศีรษะอยู่ ผมเผ้าเป็นกระเซิงไปหมด เขาเองว่าตื่นสายแล้ว แต่ลูกพี่ลูกน้องที่อายุเท่ากันนี้ตื่นสายยิ่งกว่าเสียอีก ท่าทางเหมือนเพิ่งลุกจากเตียงมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง
“อ่า..มันดูเชื่อง ๆ ดีน่ะ เลยเล่นด้วยบ่อย”
“เลี้ยงไว้ดิ”
“ได้เหรอ?”
ภัทรพักตร์ยักไหล่ “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แม่ก็ชอบแมว เลี้ยง ๆ ไปเหอะ”
“อ้าว” วสุเลิกคิ้ว สรุปว่าเขาคิดมากไปเองเรื่องป้าอาจจะไม่ชอบ ในเมื่อไม่เห็นเลี้ยงสัตว์ไว้ที่นี่สักตัว
“ก่อนหน้านี้ก็เคยมี แต่ตายไปนานละ นี่ตั้งชื่อยังอะ”
“ชื่อ..” เด็กหนุ่มกำลังจะตอบว่าชื่อขาว แต่แล้วกลับชะงัก คิดได้ว่ามันตลกไม่น้อยที่จะเรียกแมวดำว่าไอ้ขาว
“เห็นเรียกไอ้ขาวปะ”
อา..โดนได้ยินเข้าเสียแล้ว
“...ก็...” เขาอ้อมแอ้ม “เรียกขาวแล้วมันดูเหมือนจะชอบ”
“เพี้ยนจริงแกนี่”
เด็กหนุ่มยิ้มแห้ง แต่ไม่ได้ปฏิเสธ “ก็นะ”
“พี่แพรวบอกโดนเมินใส่” อีกฝ่ายเอานิ้วจิ้มจมูกแมว พึมพำชื่อที่เขาตั้งออกมา “ไอ้ขาว...แกนี่ช่างกล้าเมินพี่แพรว ไม่รู้ซะแล้วว่าบ้านนี้ใครใหญ่”
ว่าจบก็หัวเราะเสียเอง หันมาบอกในระยะก้ำกึ่งระหว่างเขากับแมวว่า “รอแป๊บ” ก่อนจะวิ่งตึงตังเข้าห้องครัว ครู่เดียวก็กลับมาที่เก่าพร้อมปลาทูทอดหนึ่งตัว
“นี่ ๆ” ว่าพลางโบกมันไปมาตรงหน้าแมว ไอ้ขาวพอได้กลิ่นปลาทอดก็ทำตาลุกวาว โวยวายด้วยเสียงเหมียวอย่างเรียกร้อง โชว์ยืนสองขางาบปลาไปจากมือภัทรพักตร์ด้วยท่วงท่าสวยงาม
“เอางั้นเลยเหรอ” วสุอ้าปากหวอ ถึงตัวเองจะอยากเอาอะไรให้แมวกิน แต่ก็ไม่กล้าไปหยิบปลาเป็นตัว ๆ มาโยนให้อย่างนั้น ยังเกรงใจในฐานะที่เป็นอยู่อาศัยอยู่เหมือนกัน ต่างจากอีกฝ่ายที่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของป้า นึกอยากทำอะไรก็ทำกันง่าย ๆ
“เอางี้แหละ” ลูกพี่ลูกน้องหัวเราะร่วน “เลี้ยง ๆ ไปเหอะ แม่ชอบ เชื่อดิ เห็นมอง ๆ ตอนมันมาร่อนแถวนี้เหมือนกัน แต่ปกติเรียกแล้วไม่ยอมเข้าหาเลย หยิ่งเอ๊ย”
“มันชอบให้เรียกว่าขาวอะ” เขาพึมพำ คิดช้าไปอยู่เรื่อยว่าคำพูดแต่ละอย่างของตัวเองช่างดูประหลาด
“จริงดิ ตลกว่ะ เฮ้ยขาว!”
แมวดำเงยจากปลาขึ้นมาร้องเหมียวใส่
“เออ..จริงว่ะ!” อีกฝ่ายยอมรับ วสุเลยถือเป็นโอกาสดีที่ตัวเองจะได้ชี้แจงเพิ่ม
“..คือก่อนหน้านี้ก็เรียกมันไอ้ดำนะ พวกเมินกันเฉยเลย พอเรียกขาวเท่านั้นแหละ เข้ามาอ้อนเชียว”
เท่านั้นเอง ภัทรพักตร์เลยยิ่งหัวเราะใหญ่ “เออ ๆ ขาวก็ขาว หรือเมื่อก่อนเคยชื่อนี้เนี่ย”
“สงสัย” เขาเออออ พลางเอามือลูบแถวคอแมว ไอ้ขาวครางฮึ่มฮั่มพร้อมกับเคี้ยวปลาไปด้วย ขณะที่วสุรู้สึกเหมือนได้ลูกพี่ลูกน้องเป็นเพื่อนร่วมขบวนการมาอีกหนึ่ง หากรู้มาก่อนว่าป้าชอบอาจกล้าขอเลี้ยงนานแล้วก็ได้
“แต่สงสัยต้องฉีดวัคซีนก่อน” อีกฝ่ายพึมพำ “เดี๋ยวเป็นพิษสุนัขบ้ายุ่งอีก”
“นั่นสิ”
“ตอนนี้แม่ทำงานยุ่งอยู่ ไว้รออารมณ์ดีค่อยไปขอเลี้ยง”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองสัญญาไว้กับชายหนุ่มข้างบ้าน ว่าจะกลับมาเอาของและบอกป้าก่อนแล้วรีบไปหาไม่ใช่หรือ
เขาเหลือบมองประตูห้องทำงานป้า แม้ทรัพย์สินที่ตกเป็นกรรมสิทธิ์หลังสามีเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุจะมากพอใช้สอยได้อย่างสบาย แต่ป้าก็ยังมีความสุขและทุ่มเทให้กับอาชีพนักแปลอิสระควบกับเป็นคอลัมนิสต์ไปด้วย แถมยังจริงจังเวลาทำงานอีกต่างหาก ไปรบกวนตอนนี้ท่าทางจะไม่ใช่ความคิดที่ดี จึงตัดสินใจฝากเรื่องไว้กับลูกชายของเธอแทน
“เอ้อ ภัทร”
“หือ?”
“เดี๋ยวฉันไปบ้านข้าง ๆ แป๊บนึง”
“บ้านข้าง ๆ?” ภัทรพักตร์เลิกคิ้ว “บ้านสีขาวฝั่งซ้าย? ผู้ชายที่ชอบเก็บเนื้อเก็บตัวนั่นน่ะเหรอ”
“อ่า” เด็กหนุ่มพยักหน้า “ที่ชื่อพี่เอกน่ะ”
“หา..พี่เอก? ท่าทางน่าจะเป็นอาหรือไม่ก็ลุงได้แล้วนะ!”
วสุเงียบไปครู่หนึ่ง คิดตามอย่างที่อีกฝ่ายบอกก็นับว่าใกล้เคียงเลยเชียว อายุสามสิบห้าปี ให้พูดกันตามจริงคงต้องเป็นน้าหรืออามากกว่าพี่ แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับการเรียก ‘พี่เอก’ มากกว่า ขณะที่อีกฝ่ายก็แทนตัวเองว่าพี่ได้อย่างไม่ขัดหู ดูเป็นธรรมชาติกับการพูดจาในลักษณะนี้ ต่อให้อายุอานามจะปาเข้าไปวัยกลางคนแล้วก็ตาม เขาเพิ่งมารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องพิลึกดีตอนโดนทักเข้านี่เอง
“พี่ก็พอมั้ง” เด็กหนุ่มงึมงำแก้ต่างให้ “เรียกลุงเดี๋ยวเขาไม่ให้เข้าบ้านกันพอดี”
“แล้วไปสนิทกันตอนไหนวะเนี่ย”
วสุก้มหน้า “ไม่รู้สิ”
“นี่แกเพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่เท่าไรเองไม่ใช่เรอะ” ภัทรพักตร์ยังก้มตามลงมาถาม “แล้วไหงกับผู้ชายที่ทำตัวเงียบเชียบขนาดนั้นถึงไปสนิทสนมกันได้ล่ะ”
“หวา..” เขาร้องขัดเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ช่างเถอะน่า..จะไปรู้ได้ไงเล่า...ก็เหมือนแค่คุยกันถูกคอไง”
“กับคนแก่เนี่ยนะ?”
“เขาเพิ่งสามสิบห้าเอง”
“สามสิบห้านี่เรียกเพิ่งเรอะ?” คนฟังพ่นเสียงหัวเราะ โคลงศีรษะแสดงอาการอ่อนใจใส่เขาแล้วหันไปสนใจแมวต่อ “แกนี่พิลึกตั้งแต่เรื่องฝันประหลาดอะไรนั่นละ..ไม่เคยหยุดทำให้แปลกใจเลย”
วสุถอนหายใจเฮือก พลางคิดว่านั่นนะสิ ใคร ๆ ก็พูดอย่างนี้ทั้งนั้น มีพี่ชายข้างบ้านนั่นละที่ดูอยากให้เขาเล่าให้ฟังเสียเหลือเกิน ถ้าบอกไปแล้วโดนขำใส่เข้าคงหมดอารมณ์คุยครั้งต่อไปแน่ ๆ
“แล้วจะกลับมากินข้าวเที่ยงปะ?” อีกฝ่ายถาม เริ่มตีซี้กับแมวด้วยการเกาหลังคอมันเบา ๆ มองไอ้ขาวนั่งเลียอุ้งเท้าเพลินใจหลังจัดการปลาจนหมด
“นี่มันก็จะเที่ยงอยู่แล้วนี่”
“เออเนอะ” ภัทรพักตร์เออออ “งั้นข้าวเย็นล่ะ”
“ต้องกลับมากินดิ” เขารีบตอบ ระแวงไปเองว่าเหมือนกำลังโดนสอบปากคำอย่างไรพิกล “ไม่ไปนานขนาดนั้นหรอก แค่บอกไว้เฉย ๆ เผื่อหาไม่เจอ”
พูดจบก็ลุกขึ้นยืน รีบสาวเท้าเข้าห้องไปหาอุปกรณ์วาดรูปที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้นของตัวเอง ก่อนจะสวนกับลูกพี่ลูกน้องและแมวดำอีกครั้งที่เดิมตรงหน้าบ้าน
“อ้าว” เขาทัก “ยังอยู่ตรงนี้อีกหรือ”
“เล่นแมวเพลิน ๆ อะ”
“ไม่ยักรู้ว่าชอบแมวด้วย”
อีกฝ่ายยักไหล่ “ก็น่ารักดี ขนหางก็แหว่ง ตลก”
วสุเริ่มไม่ค่อยแน่ใจนิยามคำว่าน่ารักของภัทรพักตร์แล้ว
“อา..” เขาพยักหน้า สบตาเจ้าเหมียวครั้งหนึ่งเป็นการหยั่งเชิงว่าจะตามมาไหม ราวสองวินาทีผ่านไป เจ้าขาวก็ผละออกจากอีกฝ่ายแล้วเดินมาเคล้าแข้งขาเขาแทน “งั้นไปก่อน”
“เขาดูชอบแกนะ”
สมุดเขาแทบร่วงหลุดมือ แต่หัวใจหล่นไปถึงตาตุ่มก่อนแล้ว
“หา?”
“หมายถึงแมว..” อีกฝ่ายพยักพเยิดไปทางไอ้ขาว “มันดูชอบแก ขนาดฉันเป็นคนให้ปลามันแท้ ๆ เลย”
“อ้อ” เขาพยักหน้า หันหลังเดินไปได้อีกก้าวหนึ่ง ก็ต้องชะงักอีกครั้งกับเสียงคนข้างหลัง
“ดอกแก้วที่ข้างหูแกตอนนั้นน่ะ...”
“...”
วสุรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่เขาก็เลือกจะเงียบ ขณะที่หัวใจกลับเต้นเสียงดังจนเป็นกังวล
“เขาเป็นคนทัดไว้ให้เหรอ?”
“...เปล่า..”
เด็กหนุ่มตัดสินใจปฏิเสธ พร้อมกับที่ก้าวขาออกจากรั้วบ้านตัวเอง ไม่ได้หันไปมองหน้าลูกพี่ลูกน้องอีกว่าอารมณ์ไหน เอ่ยทิ้งท้ายแล้วรีบจ้ำอ้าวไปยังหน้ารั้วบ้านข้าง ๆ
“นั่นแค่ลมพัดมาติดผมน่ะ”
..ก็วันนั้นเอกภพบอกไว้อย่างที่ว่านี่นา..
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 3 (ต่อ)
ตอนเขามาถึงหน้ารั้วบ้านอีกฝ่าย เจ้าตัวก็ไม่ได้ยืนรออยู่ตำแหน่งเดิมแล้ว
วสุไม่แปลกใจเลย ในเมื่อเขาหายไปนานขนาดนั้น ทั้งที่เป็นคนบอกเองว่าขอเวลาครู่เดียวแท้ ๆ แต่กลับมัวไปเล่นแมวแล้วยังคุยกับลูกพี่ลูกน้องจนยืดยาว
เด็กหนุ่มชะเง้อเข้าไปผ่านรั้วที่ไม่ได้คล้องกุญแจไว้ แต่ยังไม่กล้าถือวิสาสะเดินดุ่ย ๆ เข้าอาณาเขตบ้านคนอื่นแบบครั้งก่อน จึงตกลงกับตัวเองว่าจะกดออดแล้วยืนรอ ทว่ายังไม่ทันได้ทำเช่นนั้น เสียงคุ้นเคยก็ลอยมาเข้าหูเสียก่อน
“เข้ามาสิ”
“...”
“รออะไรล่ะ?”หลังนั้น ฟังแล้วคล้ายคนพูดกำลังหัวเราะไปด้วย เขายกมือตบแก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อตั้งสติ ก่อนจะผลักประตูรั้วสำหรับคนผ่านเข้าออกนิดหน่อยพอมีที่ว่างให้เบียดตัวเข้าไป ไอ้ขาวถือโอกาสตามเข้ามาด้วย เขาทำไม่รู้ไม่ชี้รอจนมันนวยนาดเข้ามาทั้งตัว จากนั้นจึงปิดประตูไว้เรียบร้อยอย่างเดิม เหลียวมองตามต้นเสียงที่เพิ่งเชื้อเชิญเขาอยู่เมื่อครู่
เอกภพโบกมือให้จากข้างบ้าน อีกมือหนึ่งถือสายยางที่ต่อไว้กับหัวฝักบัว ข้างกันนั้น ดุ๊กดิ๊กยืนเล่นน้ำอยู่ในสระเป่าลม คาบลูกบอลยางคาปาก ขนสีทองเปียกลู่แนบไปกับเนื้อตัว ออกท่าทางเริงร่ากลางอากาศร้อนตอนใกล้เที่ยงของกลางเดือนมีนาคม
วสุเดินเข้าไปใกล้ วางสมุดและเครื่องเขียนไว้บนโต๊ะซึ่งพ้นระยะที่อาจเปียกน้ำ ส่วนไอ้ขาวผู้เห็นทั้งหมาเห็นทั้งน้ำกลับเริ่มทิ้งระยะห่าง หันไปปีนป่ายต้นไม้ในสวน เลือกเล่นอะไรที่ถูกใจตัวเองมากกว่าแทน
“ขอโทษที่หายไปนานเลยครับ อุตส่าห์บอกว่าไปเอาของแป๊บเดียว”
“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ เริ่มละเลงแชมพูสำหรับสุนัขลงบนขนสีทอง ๆ ของดุ๊กดิ๊ก “ไม่ได้รีบไปไหน หาที่นั่งก่อนสิ พี่อาบน้ำไอ้อ้วนหน่อย”
เขาส่ายหน้า ขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น แล้วย่อตัวลงนั่งมองสัตว์เลี้ยงที่กำลังยืนให้เจ้านายนวดเพลิน ๆ
“ผมไม่เคยอาบน้ำให้หมาเลย”
“ปกติเลี้ยงพันธุ์อะไรหรือ?”
“ไม่เคยเลี้ยงครับ” วสุโคลงศีรษะอีกครั้ง วิธีพูดเขาคงทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าเคยเลี้ยงแต่ไม่อาบน้ำให้ “ก่อนนี้เคยอยู่กับลุงที่กรุงเทพฯ ไม่มีที่ทางเท่าไหร่ ถึงอยากเลี้ยงก็เลี้ยงไม่ได้”
“แล้วทำไมย้ายมาอยู่นี่ล่ะ”
เขาถอนใจเฮือก “ลุงไม่ค่อยสะดวกดูแล ทำงานยุ่งทุกวัน ทีนี้เปลี่ยนงานด้วย ไกลจากที่เดิมพอสมควร ก็เลยย้ายไปบ้านเช่าอื่นแทน ผมเดินทางไปเรียนยิ่งลำบาก ลุงเลยตกลงกับป้าแต๋วที่อยู่นี่กับลูกพี่ลูกน้องสองคน ให้รับดูแลผมอีกคนได้หรือเปล่า ไหน ๆ ตอนเด็กก็เคยสนิทกับพี่แพรวแล้วก็ไอ้ภัทร...หมายถึงลูกพี่ลูกน้องสองคนที่ว่าน่ะครับ”
“อ้อ” ชายหนุ่มตอบรับเบา ๆ เกาหูเกาคางสัตว์เลี้ยงไปด้วย แต่สายตาลอบมองเด็กหนุ่มผู้เอ่ยเรื่องเหล่านั้นออกมาหน้าตาเฉย ทั้งที่อายุเพียงแค่นี้แท้ ๆ “...แล้วพ่อแม่ล่ะ”
“เลิกกันนานแล้วละครับ แม่แต่งงานใหม่แล้ว ตอนนี้คงยังอยู่ต่างประเทศ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเยอรมันมั้ง...ผมลืมไปแล้ว.. ส่วนพ่อก็...อืม...ไม่รู้เหมือนกันครับ จำหน้าไม่ได้ซะด้วยสิ..” ว่าจบก็หัวเราะเจื่อน ๆ
“เหงาเลยสิ”
“...”
“หรือไง?”
วสุเลิกคิ้ว มองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูกเลย หากว่ากันตามจริงแล้ว...เขาไม่เคยรู้สึกเหงา...จนกระทั่งได้ยินเอกภพพูดคำที่ว่านี่เอง
“ไม่หรอกครับ..ฮ่า ๆ” เด็กหนุ่มหัวเราะตบท้าย หวังกลบเกลื่อนความรู้สึกโหวงเหวงในอก นึกข้องใจกับตัวเองว่าทำไมกันนะ...ทั้งที่ใช้ชีวิตเป็นปกติมาได้ตลอดแท้ ๆ พอถูกเอกภพทักเข้า จึงรู้สึกอย่างกับจะร้องไห้ออกมาตอนนี้ยังได้เลย
เขาสูดลมหายใจลึก เอื้อมมือไปเกาหูให้ดุ๊กดิ๊กบ้าง พึมพำไปด้วยโดยเลี่ยงการสบตาคู่สนทนา
“..ผมว่าพี่ดูเหงากว่าอีก”
อีกฝ่ายเงียบไปครู่ใหญ่ จนเขากังวลว่าพูดอะไรไม่ควรเข้าแล้วหรือเปล่า ก่อนจะได้รับคำตอบกลับมาแผ่วเบา
“...ดูเป็นอย่างนั้นหรือ..?”
“...แต่ผมไม่ได้หมายความในทางไม่ดีนะ” วสุรีบดักคอ กลัวว่าจะถูกเข้าใจผิดหากปล่อยค้างไว้เช่นนั้น “...ผมแค่หมายถึง...คิดว่าพี่อาจจะร่าเริงได้มากขึ้น...ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดี..”
เด็กหนุ่มหยุดกลางคัน ยิ่งพูดก็ยิ่งเลอะเทอะอีกแล้วจึงหุบปากเสีย ก้มหน้าก้มตาแบมือให้ดุ๊กดิ๊กที่ยกขาหน้าขึ้นเป็นท่าสวัสดี เล่นกับหมาเงียบ ๆ อีกครู่ใหญ่ จนเอกภพล้างฟองสบู่ออกจากขนสีทอง หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแล้วกึ่งดึงกึ่งลากให้หมาใหญ่เดินออกจากสระเป่าลมขนาดย่อมแล้วตามเข้าไปในตัวบ้าน ไม่ลืมจะหันมาเรียกเขาที่กำลังเงอะงะให้ตามไปด้วยอีกคน คงพอเดาได้แล้วว่าหากไม่เรียกคงยืนบื้ออยู่ที่เดิมอีกเป็นแน่
“ปกติอาบน้ำหมาเอิกเกริกอย่างนี้ตลอดเลยหรือครับ”
เขาถาม นึกถึงสระเป่าลมขนาดสำหรับให้เด็กสองสามคนลงไปนั่งเล่นได้สบาย ขณะสายตาก็กวาดมองเครื่องเรือนและการตกแต่งภายในตัวบ้าน รูปวาดสีน้ำบางส่วนถูกใส่กรอบติดไว้บนผนัง ดูใกล้ ๆ จึงเห็นลายเซ็นเป็นชื่อเอกภพ อดทึ่งไม่ได้เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านมีฝีมือขนาดนี้เชียว วสุตื่นเต้นนิดหน่อยด้วยเป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามา หลังจากแอบมองด้วยความชื่นชมจากข้างนอกตั้งแต่มาอยู่ใหม่
“ไม่หรอก” เอกภพตอบคำถามเมื่อครู่ของเขา ขณะที่เปลี่ยนจากผ้าขนหนูเช็ดขนไอ้ดุ๊กดิ๊กเป็นเอาไดร์เป่าแทน “พอดีว่าวันนี้อากาศร้อนน่ะ”
เด็กหนุ่มเงี่ยหูฟังอีกฝ่าย เสียงพูดสู้กับเสียงลมที่ถูกพ่นออกมาจากไดร์
“เลยตั้งใจปล่อยให้เล่นน้ำนานหน่อย”
“พี่เอกดูรักสัตว์อะ”
“อืม..อาจพิเศษกับตัวนี้ละมั้ง” ชายหนุ่มพึมพำ “เพราะเคยมีคนคนหนึ่งอยากเลี้ยง”
“ใครหรือครับ?”
วสุถามโดยไม่คิดอะไรมาก แต่ปฏิกิริยาตอบรับของอีกฝ่ายนั้นต่างจากที่เขาคาดไว้ไปไกลทีเดียว
เอกภพหันมาจ้องเขาตรง ๆ สบตานิ่ง...และนาน...จนเกิดรู้สึกขัดเขินขึ้นมา แม้เข้าใจดีว่าปกติแล้วมันไม่ควรเกิดความรู้สึกประหลาดเช่นนั้นเลย กับแค่มองตาคู่สนทนาซึ่งเป็นผู้ชายวัยกลางคนธรรมดาเท่านั้นเอง
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเขา แต่กลับถามเรื่องอื่นแทน
“ชอบโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ไหม”
วสุรีบพยักหน้า จากนั้นก้มค้างไว้ ตั้งใจรอให้แก้มหายร้อนก่อนค่อยเงยอีกที
“แล้วเคยคิดอยากเลี้ยงบ้างหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มเม้มปาก เขาอาจไม่ได้คิดไปถึงขั้นอยากเลี้ยงจริงจัง เพราะรู้ดีว่าอย่างไรคงทำไม่ได้ แต่หากถามว่าถ้ามีโอกาสได้เลี้ยงจะเอาไหม ก็คงตอบว่าเอา
“...ถ้าเลี้ยงได้น่าจะดีครับ”
“เคยบอกว่าฝันถึงหมาโกลเด้นชื่อโรลล์ด้วยใช่ไหม”
“อ่า...” เขาอ้ำอึ้งไปนิดหน่อย จากนั้นพยักหน้ารับแต่โดยดี สารภาพอย่างเป็นทางการว่าในฝันเขามีหมาขนทองชื่อโรลล์ปรากฏอยู่จริง
“รู้ไหม ตอนช่วงพี่ยังเป็นเด็กประถมถึงมัธยม ก็เคยเลี้ยงโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ชื่อโรลล์ วันนั้นเลยค่อนข้างตกใจที่ได้ยินนายเรียกดุ๊กดิ๊กด้วยชื่อนั้น”
ชายหนุ่มว่าพร้อมรอยยิ้มบางเบา ทำเหมือนพูดเรื่องธรรมดาทั่วไปซึ่งเกิดขึ้นได้กับทุกคน ขณะที่วสุอ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายถอดปลั๊กไดร์แล้ววางมันไว้บนโต๊ะ ปล่อยดุ๊กดิ๊กที่ขนแห้งแล้วเดินเตร่ ครู่หนึ่งมันก็ย่อลงนอนแผ่กลางบ้านอย่างสบายใจ เหลือแต่พวกเขาสองคนที่ยังไม่มีใครรู้ว่าบทสนทนานี้จะไปสิ้นสุดตรงไหน
“...บังเอิญจังเลยนะครับ”
แม้ปากว่าอย่างนั้น แต่ใจกลับอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงหรือ ตัวเขาที่ฝันซ้ำ ๆ มาตั้งแต่จำความได้ เป็นไปได้ไหมหากความฝันเหล่านั้นจะมีอะไรอย่างอื่นซึ่งเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้อีก
“นั่นสิ”
เอกภพรับคำ สายตามองเลยไปยังประตูห้องด้านในสุดของตัวบ้านที่เขาใช้เก็บรูปวาดและรูปถ่ายของวสันต์ คนรักผู้จากเขาไปตลอดกาล จะสิบห้าปีมาแล้วนับจากที่ได้ยินเสียงเด็กคนนั้นครั้งสุดท้าย แต่คำเรียก ‘พี่เอก’ ซึ่งเคยฟังบ่อย ๆ กลับยังติดหูเขาอยู่เลย
“พี่เอก”
“ไอ้ตี๋..”
“!?”
วสุเบิกตากว้าง เกือบสะดุ้งออกมาแล้ว ชายหนุ่มหันมาเลิกคิ้วใส่เขาด้วยท่าทางประหลาดใจ แต่เขาเองต่างหากที่แปลกใจยิ่งกว่า
“‘ไอ้ตี๋’ ที่พี่พูดคือใคร”
อีกฝ่ายชะงัก ก่อนจะโคลงศีรษะช้า ๆ
“สมุดกับดินสอล่ะ เอามาด้วยหรือเปล่า ไหนว่าจะมาวาดรูปไม่ใช่หรือ”
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเลี่ยงคำถามเขา
“ไอ้ตี๋คือใครหรือครับ” เด็กหนุ่มยังคาใจ นึกย้อนไปถึงเมื่อคืนที่เอกภพเรียกเขาด้วยชื่อคนอื่น “วสันต์ก็ด้วย..”
“...”
“...ไอ้ตี๋กับวสันต์...พี่หมายถึงคนเดียวกันหรือเปล่า”
เอกภพมองเขาอย่างชั่งใจ ครู่ใหญ่ที่เอาแต่จ้องอยู่เช่นนั้นจนรู้สึกว่าวางตัวลำบาก อีกฝ่ายก็ผ่อนลมหายใจยาวออกมาอย่างอ่อนล้า
“..ใช่”
“แล้วเขาเป็นใครหรือครับ...”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับเด็กหรอก” ชายหนุ่มตัดบท ใช้ความต่างของวัยเป็นข้ออ้าง และคล้ายจะบอกกลาย ๆ ว่าอย่าสอดรู้สอดเห็นนัก
“...ขอโทษครับ”
วสุยิ้มเจื่อนออกมา พลางคิดว่าตัวเองเซ้าซี้อีกฝ่ายขนาดนี้ไม่ดีเลย คนพูดอาจไม่ได้อยากเล่า และพวกเขาก็เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่นานแท้ ๆ แต่ความรู้สึกลึก ๆ คล้ายจะกระซิบบอกเขา ว่าผู้ชายคนนี้อาจมีคำตอบให้กับเรื่องความฝันประหลาดของตัวเองก็ได้ สิ่งที่เขาคาใจมาทั้งชีวิต...ถ้าเพียงแต่จะได้เข้าใกล้มากขึ้นสักหน่อย
“งั้นพี่เอกรอผมแป๊บเดียว เดี๋ยวผมออกไปเอาสมุดก่อน เมื่อกี้ลืมไว้ข้างบ้าน”
เขาไม่รอให้อีกฝ่ายแม้แต่จะพยักหน้ารับ รีบวิ่งออกไปแล้วคว้าสมุดที่ตัวเองวางทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนมา มองไปไกล ๆ ยังเห็นแมวดำปีนป่ายอยู่บนพุ่มโมกก็โล่งใจเหมือนยังมีเพื่อนอยู่ แม้จะคิดไปเองทั้งนั้น
ครู่เดียวเด็กหนุ่มก็ย้อนกับมาที่เดิมอีกรอบ แต่คราวนี้มีทั้งจานสี พู่กัน แก้วน้ำ และกล่องสีอะไรสักอย่าง วางอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นที่ตอนแรกไม่เห็นมีอยู่ตรงนี้
“สี..?”
“สีน้ำน่ะ” เอกภพยิ้มน้อย ๆ “ที่บอกจะให้ยืมไง วันนี้เอาเป็นสีน้ำละกันนะ”
“อะไรก็ได้ครับ” เด็กหนุ่มหน้าบาน ย่อตัวลงบนเบาะรองนั่ง ขยับหาท่าที่สบายแล้วเริ่มสำรวจของที่เอกภพเอามาเรียง แค่เขาวิ่งออกไปข้างนอกครู่เดียวเท่านั้นเอง
“เคยเล่นสีน้ำมาก่อนไหม”
“ก็แบบ...กล่องละสามสิบกว่าบาท” วสุหัวเราะแหะ ๆ “เอามาละเลงส่งอาจารย์ ฝีมือกับเทคนิคคงที่ตั้งแต่อนุบาลอะครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะตาม จากนั้นเปิดกล่องแล้วหยิบหลอดสีในนั้นออกมาให้เขาถือไว้ ฝาด้านในเปื้อนรอยสีเก่าเป็นดวง สภาพบางหลอดบิดเบี้ยวบ่งบอกว่าถูกใช้งานมาโชกโชนพอดู แต่กลับยิ่งทำให้รู้สึกว่ามันมีคุณค่ามากขึ้น เด็กหนุ่มมองมือใหญ่ ๆ ของเอกภพ พลางนึกไปด้วยว่าสีพวกนี้ได้กลายเป็นรูปวาดแบบไหนด้วยมือของผู้ชายตรงหน้านี้กัน นอกจากภาพวิวหรือดอกไม้ที่แขวนอยู่ตามผนังบ้าน เอกภพจะวาดรูปอะไรอีกบ้างหนอ..
เสียงอธิบายเรื่องธรรมชาติของสีน้ำลอยเข้าหูเขา น่าจะเป็นแบบเดียวกับที่อาจารย์ศิลปะเคยพร่ำ ฟังครั้งก่อน ๆ นั้นเขาไม่ได้สนรายละเอียด แต่ครั้งนี้กลับตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างดี ไม่รู้ว่ามีรอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าตั้งแต่เมื่อไร ตระหนักได้ก็ตอนถูกเอกภพทักเข้านั่นละ
“ชอบมากเลยหรือ?”
“..หะ..หา?”
“พี่หมายถึงสีน้ำน่ะ” มืออีกฝ่ายยื่นมาวางบนศีรษะเขา จับโคลงเบา ๆ อย่างเอ็นดู “...ยิ้มไม่หยุดเลย”
มือของคนที่วาดรูปสวย ๆ อย่างที่อยู่ในกรอบบนผนัง...ตอนนี้ลูบอยู่บนเส้นผมเขานี่เอง คิดแค่นั้นก็ต้องยกมือขึ้นกุมอกพร้อมกับหลับตาปี๋ ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรนักหนา
“อ้าว..?” เอกภพเลิกคิ้ว มองหน้าแขกต่างวัยที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูระเรื่อไปแล้ว
...น่ารัก...
แวบหนึ่งที่ชายหนุ่มคิดเช่นนั้น เด็กคนนี้เหมือนกับวสันต์ตอนที่เคยเล่นสีน้ำกับเขาในชมรมศิลปะ...แต่ทำไมถึงนึกเรื่องเก่าขึ้นมาตอนนี้
เอกภพชักมือตัวเองกลับ อึดใจหนึ่งเด็กหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมอง ร่องรอยอาลัยปรากฏขึ้นในดวงตาคู่นั้นชั่วขณะ ก่อนเจ้าตัวจะหลบตาเขา หันไปสนใจกับจานสีตรงหน้าแทน
พวกเขานั่งอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมง วสุฝีมือไม่เลวทีเดียวหากเทียบกับมือใหม่ทั่วไป เด็กหนุ่มจรดปลายพู่กันลงไปอย่างใจเย็น หยดสีซับลงบนเนื้อกระดาษเชื่องช้า พวกเขาเฝ้ามองดอกไม้ค่อย ๆ แย้มกลีบแล้วเบ่งบานบนกระดาษสีขาว เมื่อเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแต่ละดอก เด็กหนุ่มก็เงยขึ้นมองหน้าเขาด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย ริมฝีปากคลี่ยิ้มละมุน...แบบที่เห็นแล้วทำเอาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“สีน้ำดูอ่อนโยนดีนะครับ.."
"อา"
"..เวลามันละลาย..แล้วก็จางลงไปกับน้ำ...ซึมลงบนกระดาษช้า ๆ”
“ใช่” เขามองใบหน้าแต้มรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม “...เป็นสีที่อ่อนโยน...และต้องรอคอย ถึงจะแห้งไว แต่ถ้าใจร้อน เราก็จะเสียภาพนั้นไปได้ง่าย ๆ”
“....เป็นสีที่เหมาะกับพี่เอก”
“ยังไงหรือ?”
“...อ่อนโยน..” วสุพึมพำ “...และรอคอย”
“....”
เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบ ๆ ดึงตัวเองกลับมาจากภวังค์ “...คือ...ผมหมายถึง พี่ดูเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง..หรือบางคน...ไม่รู้เหมือนกัน ผมอาจคิดมากไปเอง อา...ขอโทษครับ”
เอกภพพยักหน้า แต่ไม่ได้ว่าอะไร ขณะที่เขาตระหนักขึ้นได้ว่าตัวเองใช้คำขอโทษสิ้นเปลืองเหลือเกิน ไม่รู้อีกฝ่ายจะรำคาญหรือเปล่า
เด็กหนุ่มเหลือบมองบนโต๊ะ หาว่ามีอะไรพอเปลี่ยนทิศทางบทสนทนาได้บ้าง ก็สังเกตเห็นว่าแก้วน้ำที่ใช้ล้างพู่กันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขมุกขมัวไม่น่าใช้
“น้ำในแก้วกลายเป็นสีเน่าไปแล้ว” เขาทัก
“อา..ลืมดูเลย”
“เดี๋ยวผมเอาไปเปลี่ยนนะ”
“ที่อ่างล้างมือด้านหลังก็ได้” ชายหนุ่มพยักพเยิดไปอีกฝั่ง "เดินเลยห้องนั้นไป”
เด็กหนุ่มรับคำ ลุกขึ้นหยิบแก้วใหญ่สองใบไว้ในมือ ดุ๊กดิ๊กเห็นการเคลื่อนไหวของคนเช่นนั้นก็ลุกขึ้นด้วย เดินมาโฉบใกล้ ๆ ก่อนจะคาบเอารูปวาดที่เอกภพทำเป็นตัวอย่างให้ดูแผ่นแรกขึ้นมาไว้ในปาก
“ดุ๊กดิ๊ก อย่ากินนะ” ชายหนุ่มปรามทีเล่นทีจริง ไม่ได้แย่งกลับคืนมา ถึงแม้เมื่อสักครู่ก่อนวสุจะขอเขาไว้ว่าอยากเอาไปติดผนังห้องตัวเองที่บ้านได้หรือเปล่า พอพยักหน้ารับก็ดีใจใหญ่ แต่เอกภพคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้จริงจังนัก หากชอบจริง ๆ เอาไว้เขาจะวาดให้ใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องลำบาก
เขานั่งมองเจ้าหมาขนทองคาบกระดาษเดินตามวสุไปถึงอีกฝั่งของตัวบ้าน เมื่อหนึ่งคนกับหนึ่งตัวพ้นสายตาจึงเอนหลังพิงโซฟาจากบนพื้น หลับตาแล้วผ่อนลมหายใจยาว นึกถึงเด็กหนุ่มที่เพิ่งลุกออกไป
วสุ...วสันต์...ทั้งสองคนชื่อคล้ายกันเหลือเกิน ทว่าบรรยากาศรอบตัวกลับคล้ายกันยิ่งกว่า ทำไมนะ
ระหว่างที่นั่งวาดรูปอยู่ด้วยกัน วสุเล่าความฝันออกมาบ้าง แม้ไม่ได้ตั้งใจพูดเป็นเรื่องเป็นราวนัก ดูเหมือนหลุดปากตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยตามประสาเจ้าตัวมากกว่า แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังเล่าเรื่องของเขากับวสันต์ออกมา มันเหมือนกันไม่มีผิด ทั้งจักรยาน หมาขนทองชื่อโรลล์ ถ่านชาร์โคลที่เปรอะเปื้อนทั้งมือและใบหน้ากับกระดานวาดรูป หรือแม้กระทั่งรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่เขาเคยแปะไว้บนอกเสื้อนักเรียนของวสันต์ วสุก็เอ่ยมันออกมาราวกับเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยตาตัวเอง แต่เป็นในความฝันของเจ้าตัว...ความฝันซ้ำ ๆ ที่เด็กหนุ่มบอกว่าตัวเองใช้ชีวิตเป็นอีกคน เรื่องบังเอิญเช่นนี้มีด้วยหรือ
วสุที่อายุย่างเข้าสิบห้าปี กับวสันต์ที่จากโลกนี้ไปแล้วเมื่อราวสิบห้าปีก่อน..
ชายหนุ่มยกมือนวดบนขมับ สับสนกับความรู้สึกตัวเองที่อัดแน่นอยู่ในอก เขาไม่เคยคิดสนใจเรื่องการระลึกชาติ เกิดใหม่ หรืออะไรเทือกนั้นมาก่อนเลย บอกไม่ถูกว่าเชื่อหรือเปล่า เพียงแต่เห็นว่าเป็นเรื่องไกลตัว และไม่เคยเจอประสบการณ์ตรง แต่พอพบเรื่องแบบนี้เข้าก็อดคิดไม่ได้ ใจหนึ่งบอกว่างมงาย ทว่าอีกใจกลับเถียงว่าแล้วหากเป็นเรื่องจริงเล่า?
เสียงกุกกักจากอีกฝั่งหยุดความคิดเขาไว้ เรียกให้เอกภพเงยหน้าขึ้น เหลียวไปทางต้นเสียง
วสุก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงนั้นกับดุ๊กดิ๊ก ที่หน้าประตูห้องซึ่งเขาเก็บรูปวาดและรูปถ่ายมากมายของวสันต์เอาไว้ ห้องที่เขารักและหวงแหนยิ่งกว่าส่วนอื่นในบ้าน แม้แต่ดุ๊กดิ๊กที่อยู่ด้วยกันมานานก็ยังไม่เคยให้เข้าไปสักครั้ง
เด็กหนุ่มก้มลงเอาหน้าแนบพื้น สอดสายตาผ่านใต้ประตู และเหมือนพยายามจะหยิบอะไรออกมาจากช่องเล็ก ๆ นั้น เป็นการกระทำที่เขาไม่เข้าใจ แต่ก็หวงห้องที่ว่าเกินกว่าจะคิดหาเหตุผลว่าวสุกำลังทำอะไรอยู่ คำพูดหลุดออกจากปากไปแล้ว
“อย่ายุ่งกับห้องนั้น!”
เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว ศอกชนเข้ากับแก้วที่วางไว้ใกล้ ๆ จนน้ำหกนองพื้น หันกลับมามองเอกภพอย่างตื่นตระหนกด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง
“..พี่เอก ผะ...ผมขอโทษครับ...มะ...ไม่ได้ตั้งใจจะ...”
วสุลนลานจนน่าสงสาร ละล่ำละลักเสียจับใจความแทบไม่ได้ คงตกใจที่เขาร้องเสียงดังเมื่อครู่ พอยิ่งพูดจึงยิ่งตะกุกตะกัก
“..คือ...กระดาษที่ดุ๊กดิ๊กคาบ...แล้ว....ผมขอโทษ เดี๋ยวผมจะเช็ดน้ำที่หกให้”
“..อา..” ชายหนุ่มยกมือกุมหน้าผาก ปัดมือไปมาตรงหน้าตัวเอง “...ไม่..ไม่เป็นไร อย่าใส่ใจ พี่แค่ตกใจนิดหน่อย ไม่ได้ว่าอะไร เดี๋ยวพี่เช็ดเอง”
วสุชะงัก จากนั้นก็ก้มหน้ามองน้ำซึ่งเจิ่งนองอยู่รอบเท้า รู้สึกเหมือนเพิ่งทำความผิดมหันต์ ต่อให้อีกฝ่ายจะไม่ว่าอะไร แต่จากท่าทางนั้นบอกชัดเจนว่าเขาได้ไปยุ่งกับสิ่งที่ไม่ควรแตะเสียแล้ว
“..ห้องนี้...สำคัญสินะครับ”
“....”
ชายหนุ่มมองเด็กผู้เป็นแขกของเขา ขณะที่ตัวเองก็สาวเท้าเข้าไปใกล้ แววตาอีกฝ่ายช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคยจนนึกหวาดกลัว ทั้งที่รูปลักษณ์ไม่คล้ายกันสักหน่อย แต่เหตุใดทุกครั้งที่เห็นวสุ เขากลับนึกไปถึงวสันต์โดยไม่สามารถบอกจุดเชื่อมโยงให้ชัดเจนได้
“ผมขอโทษจริง ๆ”
“ไม่เป็นไร” เอกภพย้ำคำเดิมอีกครั้งแล้วถอนใจยาว เขาอาจแค่เหนื่อยค้างคาจากงานซึ่งขนกลับมาทำที่บ้าน เจออะไรแบบนี้เข้าเลยฟุ้งซ่าน อาจต้องให้เวลากับตัวเองมากขึ้น บ่ายนี้งีบสักหน่อยก็ดี “...นายกลับบ้านไปก่อนเถอะ”
“พี่เอก..”
“วาดรูปค้างอยู่ใช่ไหม สีน้ำนั่นพี่ให้ยืมกลับไปเล่นที่บ้านได้ เอาไปเลยก็ได้ ถือว่าพี่ให้”
“...ผมไม่—”
“กลับก่อนเถอะนะ” น้ำเสียงเขาเกือบจะเป็นอ้อนวอน ไม่รู้เลยว่าหากยังอยู่ใกล้เด็กหนุ่มตรงหน้าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาบ้าง ทั้งยังที่วสุพยายามจะทำอะไรสักอย่างกับห้องนั้นโดยเขาไม่ได้อนุญาตอีก เขาอาจโกรธ...สับสน...ติดใจสงสัย..หวาดกลัว...หรืออะไรสักอย่าง...แต่ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความรู้สึกที่ควรเกิดกับเด็กซึ่งอายุต่างกันถึงยี่สิบปีแน่ ๆ
“....”
“วสุ..”
เด็กหนุ่มเหลือบมองเขากล้า ๆ กลัว ๆ อ้าปากคล้ายอยากพูดบางสิ่ง แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา อึดใจหนึ่งก็ทำคอตก เอ่ยรับเสียงแผ่วทั้งตาแดง ๆ
“...ครับ...”
ก่อนจะค้อมตัวเดินผ่านเขา ได้ยินคำขอโทษแผ่วเบาระหว่างที่สวนกัน ไม่เงยขึ้นมองหน้าอีกเลย ทำเพียงแต่กลับไปนั่งเก็บข้าวของตัวเองเงียบ ๆ จากโต๊ะญี่ปุ่นข้างโซฟา
ดุ๊กดิ๊กส่งเสียงร้องหงิงอยู่ข้างเขา มองไปทางวสุตาละห้อย จากนั้นหันกลับมายังตำแหน่งเดียวกับที่เด็กหนุ่มเพิ่งก้มลงมองเมื่อครู่ มุมกระดาษแผ่นหนึ่งโผล่ออกมาจากช่องว่างใต้ประตูนั้น
เอกภพเลิกคิ้ว ก้มตัวลงไปเอานิ้วเขี่ยมันออกมา ใช้ความพยายามอยู่ครู่หนึ่งจึงดึงติดมือหลุดมาได้ เพื่อจะพบว่ามันคือรูปวาดตัวอย่างของเขา ใบเดียวกับที่วสุขอเอาไปติดที่ผนังห้องตัวเอง และใบเดียวกับที่ดุ๊กดิ๊กคาบตามเด็กหนุ่มตอนเดินไปเปลี่ยนน้ำล้างพู่กัน
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เมื่อครู่วสุพยายามบอกอะไรสักอย่างเกี่ยวกับดุ๊กดิ๊ก...หรือกระดาษที่ดุ๊กดิ๊กคาบ...อะไรเทือกนั้น เจ้าตัวคงหมายถึงสิ่งนี้ กระดาษอาจหล่นแล้วปลิวลอดเข้าไปใต้ประตู จึงได้พยายามเอามันกลับคืนมา แต่ด้วยความที่ตอนอธิบายนั้นลิ้นพันกันไปหมดจนเขาจับใจความลำบาก กว่าจะนึกถึงเหตุผลได้ก็ตอนที่อีกฝ่ายเก็บของเสร็จแล้ว
“ดุ๊กดิ๊ก...” ชายหนุ่มพึมพำ ก้มลงไปมองสัตว์เลี้ยงเพื่อนยากของตัวเอง “แกทำหรือ?”
เจ้าหมาแก่ร้องหงิงอีกครั้ง ทำหน้าจ๋อยใส่พื้นบ้าน ออกอาการยอมรับเหมือนตอนรู้ตัวว่าทำความผิด
เอกภพรู้สึกอยากต่อยหน้าตัวเองสักที
“...งั้นผมไปก่อน...ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
วสุพึมพำเสียงแผ่ว ตัวเหมือนจะยิ่งหดลงเหลือนิดเดียว นึกเสียใจว่าเข้ามาเล่นในบ้านอีกฝ่ายวันแรกก็ก่อเรื่องเสียแล้ว ท่าทางคงไม่มีโอกาสได้รับเชิญอีกเป็นครั้งที่สอง รูปวาดที่ขอเอกภพไว้ก็ถูกเจ้าหมาขนทองทำร่วงผลุบหายเข้าไปใต้ประตูห้องนั้น เขาไม่กล้าเอาสีน้ำอีกฝ่ายกลับไปด้วย คงจะเหลือแค่ดอกแก้วและดอกโมกเหี่ยวเฉาที่ได้ไปเมื่อวานนี้ไว้เก็บเป็นที่ระลึก
เด็กหนุ่มถอนใจเฮือก ลุกขึ้นยืนแล้วหันหลัง เตรียมเดินออกไปทางประตูหน้าบ้าน แต่ก็ได้เพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น...
ข้อมือเขาถูกรั้งไว้ ตามด้วยแรงดึงซึ่งมากพอจะทำให้เสียการทรงตัว เซไปด้านหลัง เท้าที่เปียกน้ำเมื่อครู่ยังไม่ทันแห้งดี จึงยิ่งลื่นกว่าปกติจนล้มลงไปเกือบหมดท่า โชคดีอยู่สองอย่าง ข้อแรกคือมีเบาะรองนั่งอยู่ข้างหลังรออยู่ และอีกอย่างคือเอกภพช่วยพยุงแขนเขาไว้ทันช่วงก่อนลงพื้นนิดหน่อย จึงหย่อนตัวลงนั่งได้อย่างปลอดภัย ก่อนเจ้าตัวจะย่อเข่าตามลงมาอีกคน
“เป็นอะไรไหม?”
เขาก้มหน้างุด พึมพำเสียงสั่น
“...ผมไม่เป็นไร”
“ขอโทษด้วย" ชายหนุ่มเหลือบมองกระดาษที่ยังมีรอยฟันสัตว์เลี้ยงตัวเอง "ไม่รู้ว่าดุ๊กดิ๊กปล่อยกระดาษนั่นหลุดเข้าห้อง แล้วก็ไม่รู้ว่านายอยากได้มันขนาดนั้น”
เด็กหนุ่มช้อนตาขึ้นมองเขากล้า ๆ กลัว ๆ ทำท่าเหมือนตั้งสติอยู่อึดใจ สุดท้ายจึงยอมพูดต่อ
“...พี่เอกอุตส่าห์ให้ผมแล้ว...เป็นรูปแรกที่เคยมีคนวาดให้..ผมเลยอยากเก็บไว้ดี ๆ”
เอกภพเม้มปาก ก็ไหนวสุบอกว่าเขาอ่อนโยน...แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกตัวเองจิตใจแข็งกระด้างเหลือเกิน มัวแต่หวงห้องนั้นเกินเหตุ น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเด็กซื่อ ๆ แบบนี้คงไม่สามารถคิดร้ายต่อใครได้
“ถ้าอยากได้ เอาไว้จะวาดให้อีก”
“จริงหรือ?” วสุสีหน้าดีขึ้นมาทันควัน “...แต่รูปแรกผมก็อยากได้อยู่ดี แล้ว...แล้วผมจะมาที่นี่ได้อีกไหม จะไม่เดินเพ่นพ่านอีกแล้ว”
“ได้สิ เดินเพ่นพ่านก็ได้”
อีกฝ่ายมีทีท่าลังเลเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“...พี่ไม่โกรธผมหรือ?”
“ไม่หรอก...โกรธตัวเองมากกว่า ขอโทษนะ”
“...”
“นี่...วสุ”
เด็กหนุ่มอ้าปาก ตั้งใจจะถามอีกฝ่ายว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่มือของชายหนุ่มกลับเอื้อมมาวางทาบอยู่บนแก้มเขา..มือของผู้ใหญ่ที่ฝ่ามือไม่ได้นิ่มนัก แต่ก็เป็นมือซึ่งเปลี่ยนหลอดสีบู้บี้ให้กลายเป็นภาพสวย ๆ และอ่อนโยนเหล่านั้นขึ้นมา
สัมผัสที่ได้รับนุ่มนวลจนชวนให้ใจสั่น แม้ทุกครั้งที่สบตาจะใจเต้นแรง แต่คราวนี้เขากลับไม่อาจเบือนหน้าไปทางอื่นได้ ราวกับถูกตรึงการมองเห็นไว้แค่กับดวงตาที่ฉายแววเศร้าสร้อยต่อหน้า
ระยะห่างระหว่างปลายจมูกพวกเขาหดสั้นลง โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเคลื่อนเข้าหา...หรือเป็นเขาเองที่ขยับเข้าไป...
“..เคยจูบไหม?”
เสียงทุ้มต่ำของเอกภพลอยมาเข้าหู แค่กระซิบเท่านั้นเอง แต่ในระยะใกล้แค่นี้ก็ได้ยินชัดเจน ชัดพอกับที่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่ายบนริมฝีปากเขา
เด็กหนุ่มส่ายหน้าน้อย ๆ
“...พี่ล่ะ?”
คำถามตอบที่พวกเขาแลกกันนั้นช่างคุ้นเหลือเกิน เหมือนเคยได้ยินและได้พูดอย่างนี้มาก่อน...ในความทรงจำอันเลือนราง...สักครั้งหนึ่ง ณ ห้วงเวลาเนิ่นนานมาแล้ว...หรือไม่ก็ในความฝันของเขา...
...ใช่...ในความฝันของเขา...
วสุหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อมากมายบินอยู่ในท้อง เสียงที่เคยได้ยินในฝันกำลังดังซ้อนกับเสียงจริง ถ้อยคำและบรรยากาศอันคล้ายคลึง...เขาจำได้ เขาเพิ่งฝันถึงมันเมื่อไม่กี่คืนก่อนเท่านั้นเอง...
‘นี่..ไอ้ตี๋’
‘…’
‘เคยจูบไหม?’
ตัวเขาในฝันส่ายหน้า ตอบกลับใครสักคนไปแบบเดียวกับที่เพิ่งเอ่ยกับเอกภพ
‘พี่ล่ะ?’
ใครกัน...เขากำลังพูดอยู่กลับใคร ตัวเองในความฝันตอนนั้นคือใคร และคนที่เอกภพกำลังพูดด้วยอยู่ตรงนี้คือใคร?
“...วสุ?”
“ไม่ใช่ผม แต่เป็นไอ้ตี๋ของพี่!”
เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นเสียงดัง เผลอยันตัวเองถอยออกจากเอกภพจนหงายหลังลงไปกับพื้น หัวใจเต้นระรัวราวกับเสียงกลอง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนขมับ มองเอกภพซึ่งยื่นมือเข้ามาช่วยพยุงด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง
“...พี่เอก..”
เสียงเขาแหบพร่า มันสั่นพอกับร่างกายที่กำลังไหวระริก ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่ามีหยดน้ำอุ่น ๆ ร่วงผล็อยลงมาจากขอบตาตัวเอง
“...แต่คนในฝันผมคือพี่เอกใช่ไหม?”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ยาวเหยียดเลยค่ะตอนนี้ ความยาวเกือบจะแบ่งเป็นสองตอนได้เลย ตอนแรกก็ว่าจะแบ่ง แต่กลัวค้างค่ะ
(แต่ดูเหมือนไม่แบ่งก็ยังค้างอยู่ดีรึเปล่า Orz)
เที่ยวนี้มาต่อช้า แต่มาต่อยาว ๆ หวังว่าจะพอชดเชยกันได้นะคะ ฮรืออ ขอโทษคนอ่านด้วยค่ะ ขอบคุณที่ยังรอกันค่ะ *กอดดดด* :D
แปะรูปส่งท้ายนะคะ วสุ กับ วสันต์ ค่ะ
(http://37.media.tumblr.com/2992d6b28b0712468ed9344ae4a6fa79/tumblr_n39fx1eDhP1tvobd2o1_500.png)
พบกันตอนหน้าค่า ^o^
-
:z13:
เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ววววววว ตอนหน้านี่แบบ จะรู้อะไรๆแล้ว :katai1:
+1 เป็นกำลังใจให้วสุ น้องคงสับสนมากอ่ะ พี่เองก็คงไม่แพ้กัน
RAINYDAY เขียนนิยายเรื่องไหนก็ติดงอมแงมเรื่องนั้น :katai4:
-
อ่าา เริ่มแล้วเริ่มแล้ว คุยกันมากขึ้น อ่านแล้วคิดถึงวสัน คะ ตี๋คิมด้วย
-
ตอนสุดท้ายช่างลุ้น ระทึกจริงๆ
พี่เอกจะรู้แล้วใช่มั้ย
-
ลุ้นมาก ๆๆ เลยตอนนี้อ่านไปกลัวไป กลัวพี่เอกจะทำให้วสุ เสียใจมันยิ่งทำให้เสียเวลาไปเปล่า ๆๆ แทนที่จะรีบรักกันนะ คือชอบเรื่องนี้มาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเขียนมาต่อไว ๆๆ นะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม
รู้สึกถึงความเจ็บปวด ความเหงา และการรอคอยของทั้งคู่อ่ะ
ฮืออออออออ
-
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นแล้ว
รู้ตัวกันทั้งสองฝ่ายเมื่อไหร่ จะเกิดอะไรขึ้นนะ
แฮ่ะ ลุ้น
-
ลุ้นๆ อยากให้รู้ตัวกันเร็วๆ มันอึดอัดปนระทึกใจ
ขำเจ้าหมาอ้วน อูย นึกถึงหมาขนทองตัวกลมในสระเป่าลมแล้วก็อยากขย้ำพุง :katai1: ชอบคำบรรยายเจ้าแมวดำชื่อขาวมาก ดูหยิ่งๆ เชิดๆ เริดค่ะ!
-
พี่เอกจะรู้เเล้วใช่มั้ยย น้องคงสับสนมากก สงสารน้อง
ชอบเจ้าขาวอ่า หยิ่งๆ เชิ่ดๆ
-
โอ้ยในที่สุดก็จะรู้ความจริงแล้ว นี่มันลุ้นมากๆเลยนะ กรี้ดด
ลูกพี่ลูกน้องเซนส์ดีจังเลย ไม่แน่พอรู้ความจริงพี่เอกจะมัวแต่รำลึกความหลังกับวสุ จนวสุไม่ได้กลับบ้าน 555 :hao6:
"เล่นท่ายากอยู่บนขอบกำแพง"อ่านประโยคนี้แล้วขำ หันไปมองแมวตัวเองที่กำลัง"เล่นท่ายาก"อยู่บนคีย์บอร์ด5555 :m20:
รอตอนต่อไปฮับ พลางอ่านแม่ไ่ก่ที่ได้มาไม่นานนี้ไปพลางๆ
รอหนูคิมกับพี่ภพรวมเล่มน้าา+1 :mew1:
-
ไม่อยากให้วสุคิดมากเลย
สงสารน้อง
อยากให้พูดคุยกันมากกว่านี้
เศร้าแทนวสุ
ปล. น้ำตาซึมอะ รู้สึกอึดอัดแทนเบาๆ ขอให้ทุกเรื่องผ่านไปด้วยดี :call:
-
จะรู้แล้วใช่มั้ย?
คือลุ้นมากมาย
-
สงสัยเสมอเลยว่าพี่เอกจะจัดการความรู้สึกที่ว่าสองคนนี้ซ้อนทับกันยังไง อยากให้เข้าใจว่าที่อยู่ตรงนี้คือวสุไม่ใช่วสันต์ สงสารน้อง :เฮ้อ:
-
:กอด1:ช่วงลุ้นระทึกพอดี
-
เง้อ! น้ำตาซึม ... :mew6:
-
โอ้ยยยยยยยยย
เริ่มบีบระทึกหัวใจแล้ว ฮรืออออออ
ช่วงเวลานี่มันช่างบีบคั้น. :katai1:
-
:m15: จะรู้ความจริงไหม :mew6:
-
ยาวๆดีค่ะ ชอบบ ฮิฮิ ><
แต่ค้างอย่างรุนแรงมากค่ะ!! #กรี๊ดดดดดดดด T{}T
เด็กน้อยกำลังจะรู้แล้วใช่มั้ยคะว่าคนในฝันคือลุง..เอ้ย!..พี่เอก
น้องจะเข้าใจเรื่องความฝันของตัวเองว่าไงหนอ ?
..ส่วนพี่เอก..
คงจะทำใจให้เชื่อลำบากนิดนึงนะคะ
ในเมื่อไม่มีอะไรมายืนยันได้ว่าน้องวสุคือวสันต์กลับชาติมาเกิดจริง UU
แต่เชื่อเถอะค่ะพี่เอกก!!! ไอ้ตี๋กลับมาให้พี่แล้วนะ T[]T
ทำใจลำบากจริงๆ ค่ะ.. YY
ใจหนึ่งก็อยากให้พี่เอกมองวสุที่เป็นวสุ ไม่อยากให้น้องน้อยใจ..
อีกใจนึงก็ไม่อยากให้ลืมพี่วสันต์เลยยยยย!! T__T #แอบเอนเอียงมาทางนี้มากกว่าหน่อย ;v;
เพราะชอบทั้งสองคนมาก! ..ทั้งวสุและวสันต์..
แต่ถึงยังไงทั้งสองคนก็มีวิญญาณดวงเดียวกัน..แค่อยู่คนละร่าง..
โอ๊ยย สับสนจังค่ะ :katai1:
-
อ่า ตื่นเต้นๆ ลุ้นซะ
-
เป็นการอ่านนิยายที่เหมือนมีอะไรมาจุกคอหอยตลอดเวลา
-
...อ่านสบายๆเนื้อเรื่องไม่เครียด แต่ก็ไม่อยากให้จบตอน55
...ชอบความน่ารักใสๆของวสุ แถมเอ๋อๆ ตรงๆอีกต่างหาก
...ดุ๊กดิ๊กเหมือนเป็นพ่อสื่อเลยนะ อยากให้พี่เอกพบความสุขซะทีละสิ :laugh:
-
พี่เอกจะเชื่อเรื่องระลึกชาติหรือไม่ก็ตาม
แต่วสุไม่ใช่วสันต์ หรือใช่แต่ก็ไม่ทั้งหมด
พี่เอกจะก้าวข้ามผ่านอดีตเพื่อเริ่มต้นใหม่ได้หรือเปล่า
อีกทั้งช่องว่างของอายุก็มิใช่น้อย แล้วน้องยังเป็นผู้เยาว์ด้วย
หวังว่าคนเขียนจะกรุณา คงความหวานน้อย ๆ แต่หวานนาน ๆ ด้วยเถอะ
ปล.ชอบน้องขาว เพราะที่บ้านก็มีแมว
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น :katai1: :hao5:
-
ตื่นเต้นไปกับวสุด้วย อื้อ!พี่เอก~
-
ไม่ต้องกลัวว่าจะค้างหรอกค่ะ
เพราะค้างไปแล้ว T T
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาหยดแหมะๆๆๆ เลยค่ะ
ทั้งๆที่ตอนก่อนหน้านี้แค่น้ำตาซึม
สงสารน้องวสุ ไม่รู้ว่าน้องชอบพี่เอกด้วยตัวเอง หรือเพราะฝัน
หรือเพราะอะไร แต่กลัวใจตาพี่เอกจะแยกไม่ออกว่าน้อง "วสุ" ไม่ใช่ "วสันต์"
เห้ออออออ อุตสาห์ได้เกิดใหม่มารักกัน ก็ขอให้มันราบรื่นนะวสุเอ้ยยย
:heaven :heaven
-
รอตอนต่อไป ลุ้นๆ
-
กรี๊ดดดดดดด
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงวสันต์
สงสารวสุด้วย T^T
-
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น
ค้างงงงงงงงง =[]=
มาต่อไวไวเน้อ รอตอนต่อไปจร้า
-
ถึงกับน้ำตามปริ่มเลยทีเดียวสำหรับตอนนนี้
-
สนุกมากกกกกกกก อยากอ่านต่อแล้ว ลุ้นว่าวสุกับพี่เอกจะเป็นไงต่อ
ติดตามค่าาาา
-
คะคะคค้างงงง
ตอนนี้วสุคงเริ่มรู้ตัวขึ้นมั่งแล้ว เกี่ยวกับความทรงจำแปลกประหลาดที่ฝันถึง
ยังงี้พี่เอกจะยอมเล่าเรื่องวสันให้ฟังมั้ยน้อออ
-
เริ่มเข้มข้นเเล้วววววว :ling1:
-
เอาแล้วววว เหมือนจิ๊กซอร์เริ่มมาทีละชิ้น
เป็นกำลังใจให้น้องวสุ
-
เป็นวสุนี่คงสับสนมากนะ :mew6:
-
ยิ่งอ่านยิ่งติด :pig4:
-
รู้สึกเกลียดคำว่าโปรดติดตามตอนต่อไปจัง55555 พี่เอกอย่าทำวสุเสียใจนะ ปลอบเลยๆ ร้องไห้แล้วนั่น
-
ทั้งลุ้นทั้งหน่วง
ฮ่อลลลลลลลลล
-
สงสารพี่เอกกับน้องวสุมาก อ่านแล้วรู้สึกเจ็บๆ หน่วงๆ ในใจยังไงก็ไม่รู้ เรื่องราวของทั้งสองคนยิ่งน่าติดตามมากขึ้นอีก
ลุ้นๆ ว่าพี่เอกจะตอบยังไง จะทำยังไงถ้ารู้ว่าวสุกับไอ้ตี๋คือคนๆเดียวกัน รอตามอ่านตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
:hao5: อ่านแล้วก็อยากจะให้พี่เอกรักวสุที่เป็นวสุไม่ใช่แค่มองว่าวสันต์กลับมาเกิด
แต่อีกใจหนึ่งก็อยากให้ความทรงจำกลับมาแล้วรักกัน
ถึงสุดท้ายจะคู่กัน แต่ความรู้สึกรักที่สัมผัสได้มันต่างกันนะ
-
สงสารเด็กน้อยของพี่จังเลย พี่เอกทำน้องร้องไห้ซะแล้ว
ไม่ว่ายังไงตอนนี้วสุก็เป็นวสุนะ อย่าไปดูน้องมันเลย แค่นี้น้องมันก็ส้บสนจะแย่ล่ะ :ling1:
เหมือนจะเริ่มรู้เรื่องกันแล้วสินะ พี่เอกจะทำน้องเสียใจหรือป่าว :mew2:
-
โอ่ยย จะจัดการความรู้สึกกันยังไง ทั้งน้องทั้งพี่เอกคงสับสนกันมากแน่ๆ
เห็นใจทั้งคู่ รอตอนหน้าค่ะ
-
น่ารักมาก....
แต่แอบหน่วงๆเนอะ
อะไรๆมันทับซ้อนกันไปหมด
ต่อให้เป็นจิตวิญญาณของคนเก่า
แต่ก็ไม่ใช่คนเดิมอยู่ดี
เราเชื่อว่าเฮียใหญ่กลับมาอีกครั้งก็เพราะไม่อยากเห็นพี่เอกติดอยู่กับอดีต กับความเศร้า
อยากให้พี่เอกเปิดใจ
รับ "วสุ" ที่เป็นวสุ ไม่ใช่ "วสันต์"
ปล. นอกเรื่องนะ เรารักเจ้าขาวกับดุ๊กดิ๊กจัง น่ารักมากเลยค่ะ 5555
-
อ่านไปมีน้ำตาหยดผล็อยด้วย.... อย่างอินเลย ^^'
ตอนแรกคิดว่าเดินเรื่องเอื่อยๆแต่เอ๊ะไปๆมาๆนี่เร็วนะคะ ชอบมากกก อยากให้มาต่ออีกไวๆ :hao7:
-
เริ่มมาม่าแล้วอ่ะเปล่าเนี่ย
คิดไว้แล้วเชียว วสุนี่ คือ วสันต์กลับมาเกิดใหม่จินะ
-
ไม่เคยอ่านเล่ห์รักฤดูร้อน แต่พออ่านเรื่องนี้แล้วมันรู้สึกได้เลยว่ามีหมอกปกคลุมเรื่องไว้ มีอะไรสักอย่างที่ยึดโยงวสุกับพี่เอกเข้าหากันได้อย่างน่าประหลาดใจ มีอะไรหลายๆอย่างเกิดขึ้นเรียกได้ว่าสะกิดแผลเก่า เดจาวูที่มันเกิดขึ้นแล้วเกิดขึ้นอีกเหมือนจะได้สิ่งที่หายไปกลับคืนมา แต่กลับรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดดูทำร้ายตัวละครสองคนนี้ยังไงไม่รู้ ถึงจะเจ็บปวด หน่วงใจ แต่ยินดีที่จะเปิดรับสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ เผื่อว่าวันข้างหน้าความเจ็บจะหายไปและความสุขที่แท้จริงจะเข้ามาแทนที่
คนเขียนทำเราอิน เพราะอ่านตอนที่สามจบน้ำตาไหลแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฮ่ะๆ ไม่ได้รู้เรื่องราวในอดีตของพี่เอกกับวสันต์หรอกนะว่ามันทำให้เจ็บแค่ไหน แต่เราหน่วงตั้งแต่บทจนถึงตอนสามนี่แหละ ฉากที่ดูมุ้งมิ้งเรายังรู้สึกหน่วงในใจเลย
สิ่งที่เราเข้าใจและคิดแย่ที่สุดในตอนนี้คือ
สำหรับวสุแล้ว พี่เอก คือ พี่เอก
สำหรับพี่เอกแล้ว วสุ คือ วสันต์
ตอนนี้ยังไม่ว่ากัน แต่จากนี้ไปช่วยมอง วสุ ให้เป็น วสุ ด้วย
เป็นตัวแทนมันไม่สนุกหรอกนะ ถึงแม้จะเหมือนกันแค่ไหนก็ตาม จะบอกว่ากลับชาติมาเกิดมันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะ สุดท้ายแล้ว วสุ ก็คือ วสุ
-
วสุ คงสับสนมาก
ทั้งคู่เหมือนตกอยู่ใน .. อะไรสักอย่าง
ความรู้สึก ภาพ อะไรก็ตามที่มันซ้อนทับกัน
ง่า ลุ้น :katai1:
-
อ่านแล้วจี๊ดๆที่ใจเลย ค่ะ เหมือนกับว่าพี่เอก กำลังมองวสุ เป็น วสันต์ ไม่ได้มองที่วสุเป็นวสุ เลย T^T
-
:o12:
-
หลอนแบบเย็นๆเหมือนกลิ่นโมกข์เลยนะครับเรื่องนี้ แต่ก็ชอบมากเหมือนกันครับ
คิดถึงวสันต์
:sad11:
-
สงสารน้อง
เป็นตัวแทน เป็นวิญญาณเดียวกัน แต่ก็เป็นตัวแทน :hao5:
-
พี่เอกนี่สุดยอดอ่ะ รักมาตั้งนาน แม้เค้าจะจากไปแล้วก็ไม่เปลี่ยนแปลง
รอตอนต่อนะฮะ
-
รู้สึกว่ามันหม่น
ทำไมเค้ารู้สึกสงสารน้องวสุจังเลยแงงงงงงงงงง :hao5:
ตอนนี้น่ารักนะคะ แต่ท้ายๆ มาให้ความรู้สึกว่ามันหม่น
ฮืออออออ แต่เราชอบ เข้มข้นชวนให้ติดตามมากขึ้นไปอีก
ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเริ่มจับเนื้อหาสำคัญของความฝันได้แล้วว่าใครเป็นใคร
นี่สารภาพว่าแอบหวั่นใจกับลูกพี่ลูกน้องของน้องวสุนิดๆ (มโนไปก่อนตลอด 55)
พี่เอกใจดีเนอะ อ่อนโยนเหมือนสีน้ำอย่างที่น้องว่าไว้จริงๆ
แต่ตอนดุทำไมน่ากลัวจังเลยคะ? ฮือออ อยากไปดึงน้องมากอดตอนน้ำตาร่วง
แต่เราไม่โทษพี่เอกหรอก เข้าใจอารมณ์ว่าตอนนี้กำลังสับสนและงงอยู่
แต่อย่าตวาดน้องบ่อยๆ นะคะ คนอ่านสะดุ้งแทน ฮืออออออ TvT
รอตอนหน้าค่ะ
ปล.รูปสวยมาก ชอบ TvT
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
สกรีมดังๆ
เพิ่งได้มาอ่านพี่เอก วสุ
พอดีเข้าไปเช็คตอนพิเศษห้องนิยายจบ เห็นทู้น้องคิมแจ้งข่าว
มือสั่น กดเข้าไปอย่างเร็ว คิดอยู่ในใจ รวมเล่มๆๆๆ :3123:
อ้าว แจ้งข่าวนิยาย วีวิน กะ พี่เอก วสุ
เลยตามมาทันค๊า :mew1:
สงสารน้องวสุน้อ อยู่กะความฝันมาทั้งชีวิต :m15:
พี่เอก ก็สงสาร :mew6:
ฮือ
อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขเร็วๆ
-
กรี้ดรัวๆ ค้างมากเลยค่ะ
ลุ้นจนกลั้นหายใจเลย
มาต่อไวๆ นะคะ ><
-
ค้างงงงงงงงงงง :ling1: วสุน่ารักมากกกกกกกก มาต่อไวๆนะคะ
-
รู้สึกว่าเรื่องมันดูหวานจาง ๆ ปนขมหน่อย ๆ
เหมือนหมอกบาง ๆ ในตอนเช้าที่พระอาทิตย์ยังไม่ส่องแสง
เปิดตอนมาเจ้าขาวนี่แย่งซีนชาวบ้านสุดขีดอ่ะ :D
ชอบเจ้าขาวอ่ะ ปักใจเรียกน้องวสุเป็นมนุษย์ทาสไปแล้วสินะ
วสุเป็นเด็กผู้ชายที่เหมาะกับดอกไม้สีขาวจริง ๆ นะ
เพราะว่าคำอวยพรของพี่เอก ก็เลยฝันดีจนนอนยาวหลับเพลินเลยสินะ
เราชอบที่เนื้อหาของความฝันแอบมาต่อเนื่องกับความเป็นจริงค่ะ
แต่แอบสงสารวสุเหมือนกันที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พี่เอกกลับเอ็ด
แล้วก็เสียงดังใส่ น้องไม่ได้ตั้งใจเลยจริง ๆ นะ เหมือนในเรื่อง
พี่เอกจะจับทางได้แล้วว่าน้องวสุอาจจะเป็นวสันต์ที่กลับชาติมาเกิด
แต่เพราะว่าเจอกันอยู่ไม่กี่วัน ก็เลย... ไม่มั่นใจ แม้จะมั่นใจว่า
เรื่องที่วสุฝันแล้วเผลอพูดออกมาเป็นเรื่องราวที่มีแค่พี่เอกกับวสันต์รู้กันแค่สองคน
เท่านั้นก็ตาม สงสารวสุที่หูลู่หูตกเลยทีเดียวโดนเอ็ดซะแบบนั้น :hao5:
แต่ตอนท้ายพี่เอกก็แอบหยอดใส่เด็กมันนะ....
แอบสงสารวสุที่ตอนนี้เหมือนพี่เอกจะมองวสุเป็นวสันต์
ไม่ได้มองตัวตนของวสุซะมากกว่า TvT อยากให้รักทั้งสองคนเลย
ถึงจะเป็นคน ๆ เดียวกันแต่มีรูปแบบการใช้ชีวิตที่ต่างกัน
วสุก็คือวสุ แม้จะเคยเป็นวสันต์มาก่อนก็ตาม รักวสุเถอะค่ะ
แต่ก็ไม่ลืมความทรงจำของวสันต์ด้วย :ling1: พี่เอกกกกกกค๊าาาาาาาาาาา
-
อ่า อึมครึมและกดดัน
-
อืมมมมม เริ่มละ ใกล้เข้าไปอีกนิดละ
หนูวสุช่างน่ารักน่าเอ็นดู แต่ชีวิตเศร้าไปหน่อย
เอาเป็นว่าลุง เอ้ย พี่เอกก็อย่าใจร้ายกับน้องนักเลยนะคะ อิอิ
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
“...แต่คนในฝันของผมคือพี่เอกใช่ไหม?”
บทที่ 4 ได้ยินหรือไม่ เสียงครวญของใบไม้ยามต้องสายลม
เอกภพเบิกตากว้าง หัวใจราวกับถูกกระชากออกจากอกด้วยคำถามเมื่อครู่ ขณะที่เด็กหนุ่มตรงหน้ามองเขาด้วยนัยน์ตาไหวระริก เนื้อตัวสั่นเทิ้ม หยดน้ำเอ่อขึ้นมาจากขอบตาแล้วร่วงลงหยดแล้วหยดเล่าบนแก้ม มือขยำอกเสื้อเขาไว้แน่นจนมันยับไปหมด
“วสุ”
เจ้าของชื่อคล้ายจะพูดอะไรออกมาอีก ทว่ากลับมีเพียงเสียงสะอื้นหลุดออกจากปาก ลมหายใจเปลี่ยนเป็นถี่กระชั้นจนผิดปกติ แผ่นอกกระเพื่อมหนักหน่วงทุกครั้งที่เด็กหนุ่มพยายามกอบโกยอากาศเข้าปอด ทว่ายิ่งผ่านไปแต่ละครั้งที่หายใจ ก็ราวกับอาการอีกฝ่ายจะยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ
หอบ?
“วสุ! เป็นหอบหรือเปล่า?”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า ปล่อยมือจากเอกภพแล้วยกขึ้นกุมอกเสื้อตัวเอง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนขมับแล้วไหลลงปนกับหยดน้ำตาบนแก้ม ทรุดลงไปนอนตัวงอกับพื้น
“แล้วปกติเคยแพ้อะไรไหม?” เขาโพล่งขึ้นรัวเร็วจนแทบจะเป็นตะโกน สุ้มเสียงเป็นกังวลยิ่งกว่าที่ตัวเองคิด “มีโรคประจำตัวรึเปล่า?”
วสุโคลงศีรษะอีกครั้ง ยากเย็นกว่าเก่าเมื่อยังไม่สามารถควบคุมการหายใจของตัวเองได้ ดูทรมานราวกับคนกำลังจมน้ำทั้งที่ยังมีอากาศห้อมล้อม ชายหนุ่มหันไปเห็นนิ้วมือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายเริ่มงอจนจีบเกร็ง
ไฮเปอร์เวนติเลชัน? (Hyperventilation)
เขาผุดขึ้นจากที่เดิม รีบวิ่งไปควานหาถุงกระดาษที่มักเก็บรวม ๆ กันไว้ในลิ้นชัก แล้วเอากลับมาครอบปากและจมูกเด็กหนุ่มไว้ ประคองร่างอีกฝ่ายขึ้นมากอดแนบอก
“..วสุ...ใจเย็น ๆ หายใจช้า ๆ...”
แม้จะบอกอย่างนั้น แต่กลับเป็นเขาเองที่ลนลานไปหมดไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่ วสุไม่มีทีท่าจะดีขึ้นเลย ทั้งที่ก็ทำสิ่งที่ควรทำไปแล้ว
ในอกเขาอัดแน่นไปด้วยความกังวล เด็กคนนี้จะเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่า พอคิดอย่างนั้นก็เหมือนจะขาดใจขึ้นมา เขารู้จักกับความสูญเสียดีและไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นเด็กข้างบ้านซึ่งเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเท่านั้นเอง แต่ความหวาดกลัวของเอกภพกลับขึ้นมาแล่นพล่าน ราวกับคนในอ้อมแขนนี้เป็นใครสักคนที่ผูกพันกันมาช้านาน
“ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรนะ...พี่อยู่นี่แล้ว...”
เอกภพช้อนร่างอีกฝ่ายขึ้นมา คว้ากุญแจรถแล้วถลันออกจากบ้าน เปิดประตูรถแล้วจัดแจงให้อีกฝ่ายนอนบนเบาะซึ่งปรับเอนลงจนสุด ก่อนจะวิ่งไปนั่งหลังพวงมาลัยอีกฝั่งแล้วบึ่งไปยังโรงพยาบาลอำเภอซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด ไม่สนใจว่าจะปิดประตูบ้านหรือประตูรั้วเรียบร้อยหรือยังสักนิด กังวลอยู่เพียงเรื่องเดียวเท่านั้นเอง
ขอร้องละ...อย่าเป็นอะไรไปอีกคนเลย
ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลอำเภอในวันนี้ไม่วุ่นวายนัก แพทย์ประจำห้องฉุกเฉินนั่งบันทึกการตรวจร่างกายและพิมพ์ใบสั่งยาที่โต๊ะ พยาบาลอีกฝั่งกำลังเย็บแผลที่หลังมือให้ผู้ป่วย ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นคุณลุงแก่ ๆ ซึ่งนั่งครอบหน้ากากสำหรับพ่นยาขยายหลอดลม นอกนั้นคงเป็นญาติ ถือว่าค่อนข้างสงบหากเทียบกับที่เอกภพเคยเดินผ่านตอนมาตรวจฟันครั้งก่อน
วสุหลับไปแล้ว มือซึ่งจีบเกร็งเมื่อราวสิบห้านาทีก่อนคลายลง ลมหายใจเนิบช้า สม่ำเสมอ ใบหน้าสงบนิ่ง เหลือเพียงเปลือกตาแดงช้ำและคราบน้ำตาบนแก้มที่บอกให้รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นจริง และคนผิดคงเป็นเขาเอง
เอกภพยังจับมือเด็กหนุ่มไว้ตลอดเวลา ตั้งแต่ตอนที่เข็มฉีดยาแทงผ่านเส้นเลือดบนแขนอีกข้าง กระทั่งเจ้าตัวค่อย ๆ สงบลง ลมหายใจผ่อนจนเชื่องช้ากว่าเก่าแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด จมดิ่งกับความฝันที่อีกฝ่ายเคยหวาดหวั่นนักหนา ปล่อยเขายังตื่นอยู่กับความกลัวอีกอย่างซึ่งตกค้างอยู่ไม่จางหาย
...เขากลัว...กลัวเหลือเกินว่าจะต้องสูญเสียบางอย่างที่สำคัญไป...
ชายหนุ่มยกมืออีกข้างขึ้นกุมอกตัวเอง หัวใจเขายังเต้นหนัก ๆ จนแน่นไปหมดอยู่เลย ไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกเช่นนี้มานานเท่าไรแล้วนะ
“ไม่เป็นไรนะคะ ไม่ต้องกังวล”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง แพทย์ประจำห้องฉุกเฉินเดินกลับมาดูอาการเด็กหนุ่มอีกครั้ง อธิบายกับเขาซ้ำพร้อมรอยยิ้มอ่อนใจ คงเพราะเห็นว่ายังแสดงท่าทางวิตกไม่เลิก
“ตรวจร่างกายแล้วไม่มีภาวะรุนแรงอะไร เป็นการหายใจที่มากเกินไปจนก๊าซและความเป็นกรดในเลือดผิดปกติเลยเกิดอาการแบบนี้ อาจถูกกระตุ้นให้เกิดอาการจากความเครียด กังวล หรือกลัว แต่ครอบถุงแล้วไม่ดีขึ้นหมอเลยให้ฉีดยาด้วย คงจะหลับไปอีกสักพักใหญ่ ๆ”
“ครับ” เขาผงกศีรษะรับ หันไปพิศมองดวงหน้าสงบนิ่งของเด็กหนุ่มอีกครั้ง ค่อย ๆ เกลี่ยปอยผมที่ติดแก้มจากคราบน้ำตาออกเบามือ “..ผมพาเขากลับได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ” เธอพยักหน้า จากนั้นทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ “มารถอะไรหรือคะ ถ้าเอามอเตอร์ไซค์มาอยากให้รอคนไข้ฟื้นสักหน่อย ยังไม่ตื่นดีเดี๋ยวจะหล่น”
“รถยนต์ครับ”
หมอสาวพยักหน้าอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม “อ้อ งั้นจะกลับเลยก็ได้ค่ะ ถ้ามีอาการผิดปกติอะไรรีบพามาตรวจซ้ำนะคะ เดี๋ยวหมอสั่งยาให้กลับไปทานต่อที่บ้าน แต่ถ้าไม่มีอาการอะไรแล้วจะไม่ทานก็ได้”
เอกภพปล่อยมือจากอีกฝ่ายเพื่อไปจัดการเรื่องยาและเอกสาร จะได้รีบพาเด็กน้อยที่ยังหลับปุ๋ยกลับเสียที ครุ่นคิดไปเรื่อยว่าหากตื่นมาตอนที่เขาไม่อยู่ แล้วพบว่าตัวเองยังนอนอยู่ในห้องฉุกเฉินคนเดียวจะตกใจหรือเปล่า ยิ่งนึกก็ยิ่งกังวลจนอยากกลับไปหาเร็ว ๆ ระหว่างมัวแต่วุ่นวายใจขณะที่นั่งรอหน้าห้องยา ก็ได้ยินเสียงทักทายดังขึ้นใกล้ ๆ
“อ้าว...พี่เอก”
เอกภพหันไปตามเสียงเรียก ชายหนุ่มหน้าดุเดินเข้ามาใกล้ ทันตแพทย์ที่เพิ่งมาอยู่ได้จะครบปีและเป็นคนรักของคิมหันต์ เพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เองที่บ้านเขา ชายหนุ่มนึกขึ้นได้พอดีว่าอีกฝ่ายทำงานอยู่โรงพยาบาลนี้
“ภพ?”
“มาโรงพยาบาลวันหยุด ไม่สบายหรือครับ” อีกฝ่ายถามไถ่เป็นกันเอง อยู่ในชุดลำลองค่อนข้างสุภาพ ถือเอกสารปึกใหญ่ไว้ในมือข้างหนึ่ง เดินตรงเข้ามาหาจากหน้าห้องทันตกรรม
“ไม่ใช่พี่หรอก” ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ตั้งใจจะอธิบายต่อ...แต่เขาควรนับญาติกับวสุว่าอย่างไรดี สุดท้ายก็เพียงเอ่ยกลาง ๆ ไว้ก่อน “..พอดีว่า...เด็กข้างบ้านไม่สบายนิดหน่อย”
“เด็กข้างบ้าน?” อีกฝ่ายทำสีหน้าครุ่นคิด ทรุดตัวลงนั่งข้างกันกับเขา “..พี่หมายถึงวสุ?”
เขาเลิกคิ้ว “รู้จักกันหรือ?”
“ไม่หรอกครับ” สามภพยิ้มน้อย ๆ ฟันเขี้ยวเห็นชัดขึ้นเมื่อเจ้าตัวแย้มริมฝีปาก ดูมีความสุขเมื่อพูดประโยคต่อมา คงเป็นเพราะคนที่อยู่ในบทสนทนานั้น “ได้ยินบ่อยเลยจำชื่อได้ คิมเล่าให้ฟังว่าเจอกันแล้วคุยถูกคอ ไอ้ตี๋เกรียนนี่ก็เที่ยวถูกคอกับคนอื่นไปทั่ว”
“อ้อ..” เขายิ้มรับ “แล้วคิมเป็นไงบ้างล่ะ”
“ดีครับ ต้องขอบคุณพี่มาก หลังจากเมื่อวานก็น่าจะดีกับป๊าแล้ว..ต่อให้ป๊าเขาจะยังดูตึง ๆ กับผมบ้าง แต่ไม่ตีกับคิมก็โอเค ไอ้ลูกชายเขานี่สิกลับมาร้องไห้เป็นลูกหมาเลย แต่พอโอ๋เสร็จก็คุยเรื่องวสุใหญ่ ไม่รู้ติดใจอะไรเด็กคนนั้น บอกว่าไว้จะมาหาอีก เชื่อเขาเลย”
“งั้นหรือ..”
ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ ดูท่าทั้งสองคนจะผ่านพ้นอุปสรรคใหญ่ในที่สุด อดยินดีกับความรักของคนทั้งคู่ไปด้วยไม่ได้ สามภพกับคิมหันต์คบกันคล้ายตอนที่เขาลอบคบกับวสันต์เมื่อสมัยก่อน โชคร้ายเหลือเกินที่วสันต์เป็นลูกชายคนโตของครอบครัวคนจีน แบกรับความคาดหวังจากทางบ้านไว้มากมาย เมื่อโดนพ่อแม่รู้เข้าจึงทั้งถูกบังคับและกดดันมากกว่าคิมหันต์ซึ่งเป็นน้องชายมากนัก สุดท้ายเรื่องก็จบด้วยความสูญเสียซึ่งไม่สามารถเรียกร้องอะไรกลับคืนได้อีกแล้ว เหลือแค่ความทรงจำให้ระลึกถึง กับสัญญาซึ่งผูกตรึงตัวเขาตลอดมาในบ้านสีขาวอันเงียบเหงาหลังนั้น
“...ดีแล้ว...” เขาพึมพำราวพูดกับตัวเอง ไม่ทันได้สังเกตว่าอีกฝ่ายกำลังขมวดคิ้วจ้องมองกลับมา
“คุณวสุ นวสุธา ค่ะ”
เสียงเรียกจากห้องจ่ายยาดังขึ้นในที่สุด เอกภพถือโอกาสขอตัวจากอีกฝ่ายแล้วเดินไปรับยาแทนวสุ โบกมือลาสามภพที่ตรงนั้น ก่อนจะเดินกลับไปทางห้องฉุกเฉิน
ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้ารับ มองจนแผ่นหลังอีกฝ่ายหายลับเข้าไปหลังบานประตู
เขาขยับตัวไปหยุดยังมุมอับ วางเอกสารของตัวเองไว้บนโต๊ะ ลอบสังเกตอยู่ที่เดิมเงียบเชียบ จนกระทั่งเห็นเอกภพเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับรถเข็นซึ่งมีร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนไม่ได้สติอยู่บนนั้น
เมื่อเตียงรถเข็นมาจอดอยู่ด้านหน้ามุขของโรงพยาบาล เจ้าตัวก็อุ้มร่างเด็กหนุ่มที่ยังไม่รู้สึกตัวไว้ในอ้อมแขน ท่าทางทะนุถนอมอีกฝ่ายราวกับเป็นคนรัก ค่อย ๆ วางร่างนั้นบนเบาะนั่งโดยสารของรถตัวเอง จากนั้นอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง ก่อนพาหนะนั้นจะพาพวกเขาออกไป ทิ้งเพียงความสงสัยไว้ให้ผู้เห็นเหตุการณ์
สามภพหรี่ตา นึกถึงคำพูดของคิมหันต์ เจ้าเด็กแสบผู้เป็นคนรักของเขาที่มีนิสัยช่างสังเกต (และบางครั้งก็ค่อนข้างสอดรู้สอดเห็น) มาแต่ไหนแต่ไร คราวนี้เจ้าตัวให้ความสนใจกับเด็กที่ชื่อวสุอย่างชัดเจน บอกเขาหลายครั้งว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ทั้งที่เพิ่งเคยคุยกับเด็กคนนั้นแค่หนเดียว
ชายหนุ่มไม่แน่ใจนักว่าคิมหันต์หมายถึงอะไร แต่ถ้าแค่เรื่องที่รู้สึกประหลาดต่อความสัมพันธ์ข้ามรั้วระหว่างสองคนซึ่งเพิ่งขึ้นรถไปนี้ สามภพก็รู้สึกได้เช่นกันว่ามีอะไรสักอย่างที่มากกว่าเพื่อนบ้านทั่วไปพึงกระทำต่อกัน ท่าทีเหล่านั้นอาจไม่ได้แปลกต่อสายตา..แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าแปลกต่อความรู้สึกผู้มองอย่างไม่สามารถอธิบายเหตุผล..
เขารอกระทั่งรถคันนั้นแล่นออกไปพ้นเขตโรงพยาบาล จึงหยิบเอกสารที่วางไว้ขึ้นมาถือ จากนั้นเดินตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ทำเหมือนแค่บังเอิญเดินผ่านมาเฉย ๆ
“อ้าว พี่ผิง” ชายหนุ่มเอ่ยทักแพทย์หญิงประจำห้องฉุกเฉินวันนี้อย่างเป็นธรรมชาติ “เวรยุ่งไหมครับ”
“ไม่หรอก” เธอโบกมือพร้อมรอยยิ้ม แกว่งสเต็ทโตสโคปเล่นพลางเดินตรงเข้ามาหา พูดตอบติดตลก “ชิล ๆ เมื่อกี้เพิ่งเจอคุณเจ้าของหมาโกลเด้นซอยโน้น อิ่มตาละวันนี้”
เขายิ้มน้อย ๆ “หมายถึงพี่เอกน่ะหรือครับ”
“อ้าว รู้จักเขาหรือ?”
สามภพพยักหน้า “เพื่อนของเพื่อนน่ะครับ เห็นเขาบอกว่าเพื่อนบ้านไม่สบาย”
“ใช่ ๆ เด็กคนนั้น” เธอพยักหน้าหงึกหงัก “น่ารักดีนะ”
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ เด็กคนนั้นก็เป็นคนรู้จักกับแฟนผม” เขาพยายามโยงความสัมพันธ์ไม่ให้ดูเจาะจงถามเกินไปนัก “..เลยเป็นห่วงหน่อย ๆ ซะแล้วสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก” เธอยิ้มร่า ตอบกลับมายาวเหยียดอย่างไม่นึกสงสัย “ไฮเปอร์เวนน่ะ สงสัยเครียดอะไรสักอย่าง อุ้มเข้าอีอาร์มาน้ำตาไหลพราก ๆ เลย น่าสงสาร ครอบถุงก็ไม่หายเลยฉีดยาช่วย วัยรุ่นเดี๋ยวนี้เป็นบ่อยเหมือนกันนะ โลกมันอยู่ยากขึ้นหรือไงไม่รู้”
“อ้อ..” สามภพเออออไปด้วย “ถ้าไม่เป็นอะไรมาก ผมได้สบายใจ”
“แล้วหมอภพนี่ยังไงเนี่ย” เธอกระเซ้า “ตอนมาใหม่เอาแต่ทำตาขวาง อยู่ไปอยู่มารู้จักเขาไปทั่วเหมือนกันนะ”
“ไม่ใช่หมานะครับ" เขาแหย่กลับ ทำเป็นหัวเราะไปกับเธอด้วย "ทำตาขวางอะไรกัน”
“พี่ก็ไม่ได้ว่าเสียหน่อยนี่”
“เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ” เขาว่าพลางชี้เอกสารปึกใหญ่ในมือ ถือโอกาสตัดบทที่ตรงนั้นแล้วเดินกลับบ้านพักตัวเอง ครุ่นคิดว่าเมื่อไปเจอคิมหันต์ที่ยังขลุกอยู่นี่ไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ สักที ไอ้ตัวแสบที่ปกติรู้มากนักหนาจะให้ความเห็นเรื่องนี้ว่าอย่างไรกัน?
เอกภพจอดรถในโรงจอดแต่ยังไม่ดับเครื่องยนต์ เลื่อนกระจกลงไว้นิดหน่อย แล้วเดินไปทางประตูบ้าน ตั้งใจจะเปิดมันไว้ก่อน เพื่อจะพบว่าตัวเองรีบร้อนออกไปจนลืมล็อคประตู โชคดีที่ไม่โดนยกเค้าหมดหลัง เห็นดุ๊กดิ๊กออกมาสะบัดหางทักทายจึงเพิ่งรู้ตัวว่าเขาขังสัตว์เลี้ยงตัวเองไว้ข้างในอีกด้วย
ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยผมพลางถอนใจยาว นี่เขาเป็นผู้ใหญ่จริงหรือเปล่า แค่เรื่องของเด็กคนเดียวก็ทำเอากลายเป็นคนสะเพร่าขนาดนี้
เขาเปิดเครื่องปรับอากาศ ระหว่างรอให้อุณหภูมิค่อย ๆ ลดลงจนเย็นสบายก็จัดหาที่ว่างและหมอนไว้บนโซฟายาว ดึงโต๊ะญี่ปุ่นที่พวกเขาเล่นสีน้ำกันก่อนหน้านี้ไปไว้มุมอื่น จัดที่ทางเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับไปที่รถอีกครั้ง
วสุยังไม่ได้สติ แต่มีขยับตัวบ้างนิดหน่อยเมื่อเขาช้อนร่างเด็กหนุ่มขึ้นมา พอไม่ดิ้นรนเหมือนตอนขาไปส่งโรงพยาบาล ก็ดูราวกับว่าจะตัวเบาลงจนน่าใจหาย ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นให้ใบหน้าอีกฝ่ายซบลงแนบอกตัวเอง ก้มลงไปกดจมูกลงกลางกระหม่อมคนหลับเบา ๆ โดยไม่ทันหยุดคิดถึงเหตุผลของการกระทำนั้น
แมวดำที่มักอยู่กับวสุบ่อย ๆ โผล่จากไหนไม่รู้มายืนใกล้ ๆ มันเงยหน้าร้องเหมียวราวกับจะถาม ทิ้งระยะห่างจากดุ๊กดิ๊กนิดหน่อยแต่ไม่ขู่ฟ่อ แมวหมาที่เหมือนจะทะเลาะกันเรื่อยหยุดตีกันตอนนี้เอง
“เจ้านายแกไม่เป็นไรหรอก”
เขากระซิบบอกมัน แต่อีกนัยหนึ่งก็บอกตัวเองไปด้วย
วสุไม่เป็นอะไร แค่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาเท่านั้นเอง อาการไฮเปอร์เวนติเลชันตามที่แพทย์หญิงคนนั้นอธิบายให้ฟังไม่ใช่ภาวะร้ายแรง เดี๋ยวตื่นมาก็จะหาย เหมือนกับฝันร้ายที่เกิดขึ้นกับเจ้าตัวนั่นละ แค่ลืมตาตื่นเท่านั้นเอง อีกประเดี๋ยวก็ไม่เป็นอะไรแล้ว
..แต่สิ่งที่เอกภพไม่เข้าใจเลย คือเหตุใดเขาจึงกังวลเรื่องเด็กคนนี้นักหนา
เมื่อเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น อากาศภายในนั้นก็กำลังสบายพอดี เอกภพแปลกใจที่นาฬิกาลายเถาวัลย์บนผนังบอกเวลาบ่ายโมงยี่สิบนาทีเท่านั้น ทั้งที่เขารู้สึกว่าช่วงเวลาตั้งแต่วสุมีอาการหอบขึ้นมาจนถึงตอนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน
ชายหนุ่มย่อตัวลง ค่อย ๆ วางร่างอีกฝ่ายลงบนโซฟาเบามือ ครุ่นคิดว่าวสุจะตื่นขึ้นมาเมื่อไร และถ้าตื่นแล้ว...เขาควรพูดอะไรกับเจ้าตัวเป็นอย่างแรก มีเรื่องที่สงสัยและอยากถามเต็มไปหมด และเขาคิดว่าวสุเองก็คงไม่ต่างกัน แต่หากถามอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับความฝันลึกลับเหล่านั้นแล้ว เขาจะทำให้เด็กที่ดูช่างเปราะบางคนนี้ต้องร้องไห้อีกหรือเปล่า
เขานั่งเฝ้าอยู่เงียบ ๆ ที่เดิม ดุ๊กดิ๊กตามมาย่อตัวลงแล้วหมอบอยู่ใกล้ ๆ ส่วนแมวดำเพียงเมียงมองอยู่ข้างนอกแต่ไม่กล้าเข้าบ้าน
ใบไม้ส่งเสียงหวีดหวิวยามต้องลมหอบกลิ่นฝน แต่ถึงมันจะกรีดร้องอย่างไรก็ยังดังมาไม่ถึงคนข้างใน การเปลี่ยนแปลงเดียวในนี้อาจเป็นเข็มวินาทีซึ่งยังคงขยับไปเรื่อย ขณะที่เวลาหมุนผ่านและจะดำเนินต่อไป ชั่วขณะที่นั่งรออยู่เงียบ ๆ เช่นนี้ เอกภพตระหนักได้ว่าเวลาไม่เคยลบสิ่งใดได้โดยแท้จริง
มันก็แค่หมุนของมันต่อไปเท่านั้น...ไม่ได้มีหน้าที่ลบล้างสิ่งอื่น..
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว มองแผ่นอกที่ขยับขึ้นลงช้า ๆ ของวสุ กุมมืออีกฝ่ายไปด้วย พลางนึกสงสัยว่าภายใต้ฤทธิ์ยาเช่นนี้ เด็กหนุ่มจะยังมีชีวิตเป็นอีกคนอยู่ในความฝันหรือเปล่า
..แล้วถ้าใช่...อีกตัวตนในความฝันนั้นคือใครกัน?
“...ผมรักพี่...”
คำรักแผ่วเบา...ถูกกระซิบผ่านริมฝีปากแห้งผากของคนที่ยังหลับใหล
“...?”
เอกภพก้มลงไปมองให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดคำนั้นออกมาในความฝันหรือความจริงกันแน่ แพขนตายังทาบอยู่บนแก้มเช่นเดิม เปลือกตาปิดสนิท หากแต่คิ้วเจ้าตัวกลับขมวดน้อย ๆ
“..วสุ?”
ไร้เสียงตอบรับ..หลังเปลือกตาคู่นั้น วสุยังคงตัดขาดจากความเป็นจริงภายนอก เหยียบย่างอยู่ในความฝันซ้ำ ๆ ดังเช่นที่เป็นมาทั้งชีวิต
“...รัก....รัก.....รักมาก....”
หัวใจเขาเต้นระรัวจนปวดหนึบ ก้มตัวลงไปใกล้เพื่อฟังถ้อยคำกระท่อนกระแท่นที่เหลือ
“.....อยากอยู่ด้วยกัน...จนวันสุดท้าย....”
"...."
เอกภพเคยได้ยินคำเหล่านั้นมาก่อน แม้เนิ่นนานมาแล้วแต่เขาไม่เคยลืม...เขาจะลืมได้อย่างไร
รัก...รัก...รักมาก...อยากอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย..
มีคนเคยบอกไว้อย่างนั้น ก่อนเจ้าของคำพูดจะจากเขาไปในอีกไม่กี่สัปดาห์ให้หลัง ทิ้งร่างร่วงดิ่งลงจากชั้นดาดฟ้าต่อหน้าต่อตาเขา...อยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย....และสบตากันจนวินาทีสุดท้าย...ราวกับจะตอกย้ำคำสัญญาอันเป็นดั่งคำล่ำลา
มือเขาสั่นไปหมด ขอบตาร้อนผ่าวและนัยน์ตาพร่ามัวจากหยดน้ำที่เอ่อคลอ เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรได้อีก เวลาไม่เคยลบเลือนอะไรเลยจริง ๆ ที่ผ่านมาเขาบอกตัวเองและคนอื่นว่าไม่เป็นไร แค่คิดถึงก็พอ...ไม่ได้คร่ำครวญอีกแล้ว แต่ภาพวินาทีสุดท้ายนั้นยังติดตาและคอยหลอกหลอนเขาทั้งยามหลับและยามตื่น
คว้าไว้ไม่ทัน...ทำไมถึงเอื้อมไปจับไว้ไม่ทัน
เขากุมมือวสุแน่นขึ้น ..ถ้าเพียงแต่วันนั้นจะจับไว้ได้อย่างตอนนี้
“...พี่เอก..”
“...เป็นใครกัน...” เขากระซิบเสียงเครือกับคนที่ยังหลับ “..ตอนที่อยู่ในฝันของนายน่ะ...”
วสุไม่ได้ตอบเขา แต่กลับละเมออย่างอื่นออกมา น้ำใส ๆ หยดหนึ่งร่วงลงจากหางตาข้างขวาของเด็กหนุ่ม พึมพำต่อกับคนที่เจ้าตัวบอกเองว่าเป็นเขา แต่อยู่ในความฝันซึ่งฉายซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่จำความได้
“..ตั้งชื่อมันว่าดุ๊กดิ๊กได้ไหม?”
“....”
“...หมาน่ะ..”
เขารู้สึกเหมือนมีอะไรขึ้นมาจุกที่คอของตัวเองจนหายใจไม่ออก เป็นกลุ่มก้อนซึ่งมองไม่เห็นทว่าหนักหนาและเจ็บปวด และเมื่อส่งเสียงสะอื้นอย่างน่าอายออกมาครั้งหนึ่ง ก็คล้ายกับว่าทำนบที่เคยกั้นทุกสิ่งจะพังทลายลงในตอนนั้น หยดน้ำอุ่น ๆ ร่วงลงจากขอบตาเป็นสาย ต่อหน้าเด็กหนุ่มที่พึมพำอยู่ในห้วงนิทรา ด้วยถ้อยคำที่เขาล้วนเคยได้ยินมาก่อนจากปากคนรัก...คนเดียวกับที่ปรากฏอยู่ในรูปวาดมากมายในห้องสีขาวที่เขาหวงแหน
“...ได้....ฮึก!”
เขารับคำ...แต่เสียงนั้นจะส่งไปถึงตัวตนในฝันบ้างหรือเปล่า
“..ได้สิ....พี่ตั้งให้แล้วไง...ดุ๊กดิ๊กก็นอนหมอบอยู่ข้าง ๆ นายตอนนี้แล้วไง....”
ใครคนนั้นจะได้ยินบ้างไหม ทุกครั้งที่ลมพัดหวีดหวิว ทุกคราวที่ต้นไม้ผลิใบใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า เหลือเพียงเขาที่เฝ้าอาวรณ์ถึงความรักที่จากไปจนกระทั่งบัดนี้...
จะส่งไปถึงบ้างไหม...จะพอมีหวังบ้างหรือเปล่า...
“...สีน้ำที่นายบอกว่าจะหัดวาด..บ้านสีขาวของนาย...สวนหย่อมของนาย....”
“....”
“...กลับมาสิ....”
เอกภพก้มลงกอดร่างเด็กหนุ่มไว้แนบอก ซบหน้าลงบนไหล่คนในอ้อมแขน จากนั้นสะอื้นออกมาปริ่มว่าจะขาดใจ
“...วสันต์...นายกลับมาได้ไหม...ได้โปรดกลับมาเถอะนะ...”
วินาทีที่เฝ้าร้องขอจนคิดว่าจะยอมแลกกับอะไรก็ได้ในชีวิตนี้...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามี...หากความรักนั้นหวนกลับมาอีกหน ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว แล้วจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนอีกแล้ว...
วินาทีเดียวกันนั้น...คนในอ้อมแขนก็ยกมือขึ้นกอดตอบเขาจนแน่น กระซิบชื่อเขาเสียงเครือด้วยสำเนียงคุ้นเคย
“...พี่เอก...”
ถ้อยคำที่ได้ยินเจือด้วยเสียงสะอื้น ทั้งยังแผ่วเบาเหลือเกิน หากแต่ชัดเจนด้วยกลิ่นอายที่เขาเฝ้าโหยหา
กลับมาแล้วใช่ไหม....กลับมาหาเขาแล้วใช่ไหม...
“....ผม...”
หัวใจของเอกภพที่เคยถูกทำลายไปแล้ว...ราวกับกำลังประกอบเป็นรูปเป็นร่างขึ้นใหม่ช้า ๆ
“....ชื่อวสุ...”
เพียงเพื่อจะถูกทำลายอีกครั้งเมื่อความฝันนั้นจบลง
โปรดติดตามตอนต่อไป
เขียนตอนนี้แล้วร้าวรานใจเหลือเกิน *กุมอกแล้วทรุด*
มีแววว่าจะโดนคนอ่านทิ้งอีกเป็นแน่แท้ *กราบ* ถ้ายังไหว ไปด้วยกันก่อนนะคะ พรากกก
เอาละ พักสูดน้ำมูก ปรับอารมณ์แป๊บ แล้วเดี๋ยวไปต่อของแถมมุ้งมิ้งรีพลายถัดไปกันค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ ชุ่มฉ่ำชื่นใจทั้งปีนะคะ
ด้วยรัก ^^
-
แปะอะไรลั้ลลาแก้หน่วงนะคะ พรากกกก รับสงกรานต์ ก่อนหมดเทศกาลค่ะ
ปล.รูปติดคู่อื่น ๆ ในนิยายที่เคยเขียนมาด้วย แต่พอดีว่ามีวสุ มีพี่เอก ก็เลยขออนุญาตแปะรวบนะคะ แยกไม่ได้ ฮา
อันนี้พฤติกรรมการเล่นสงกรานต์ฝั่งนายเอกของเรื่องที่เขียน
รูปใหญ่จิ้มที่นี่ค่ะ >> http://31.media.tumblr.com/dc2e51d29a00012df62c5add37b52959/tumblr_n3yyd8hl2K1tvobd2o2_1280.png
(http://31.media.tumblr.com/dc2e51d29a00012df62c5add37b52959/tumblr_n3yyd8hl2K1tvobd2o2_1280.png)
จากซ้ายไปขวา : คิมหันต์ (เล่ห์รักฤดูร้อน), ปิ่นหยก (รักติดดิน), วสุ (แมว หมา ดอกไม้และพี่ชายข้างบ้าน), พี่วี (Sincere)
(แต่จริง ๆ ถ้าเทียบวัยแล้ว พี่วีเพิ่งขวบเดียวค่ะ 55 อันนี้วาดตอนโต)
ฝั่งพระเอกล่ะ..
รูปใหญ่ค่ะ http://31.media.tumblr.com/9ea353ba9a44da584a177f52e6462b9c/tumblr_n3yyd8hl2K1tvobd2o1_1280.png
(http://31.media.tumblr.com/9ea353ba9a44da584a177f52e6462b9c/tumblr_n3yyd8hl2K1tvobd2o1_1280.png)
จากซ้ายไปขวา : สามภพ (เล่ห์รักฤดูร้อน), อาทิตย์ (รักติดดิน), น้องวิน (Sincere), พี่เอก (แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน)
และบทสรุปของสงกรานต์ ต่อจากสองรูปแรกค่ะ
รูปใหญ่ที่นี่นะคะ >> https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t31.0-8/1602035_690772407649312_7427898771884422908_o.png
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t31.0-8/1602035_690772407649312_7427898771884422908_o.png)
จากซ้ายไปขวา : สามภพ*คิมหันต์, อาทิตย์*ปิ่นหยก, เด็กแฝด วิน*วี, ลุง..เอ้ย...พี่เอก*วสุ ค่ะ
//พี่เอกอย่าร้องไห้ Orz
พบกันตอนหน้าค่ะ มีความสุขรับปีใหม่ไทยนะคะ ^^
-
:hao5:
อ่านแล้วหน่วงจัง
-
:o12:
-
เศร้ามาก อ่านความรักของวสันต์กับเอกภพทีไร อยากร้องไห้ทุกที :mew2:
ตอนแรกนึกว่าความรักของเอกภพกับวสุจะไม่ยากลำบากอะไรนะ ที่ไหนได้ มันหน่วงมาก ไม่รู้ว่าเอกภพจะรักใคร ระหว่างวสันต์กับวสุ
ถึงแม้ว่าจะเป็นคนเดียวกัน แต่วสุไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย เฮ้อ :o12:
-
หน่วงในหัวใจ พี่เอกกับวสุ สู้ ๆ นะ
-
พี่เอกใจร้ายมากเลย อยากให้ วสันต์กลับมา? แล้ววสุ ล่ะ แล้วน้องวสุล่ะ พี่จะให้หายไปแล้ว วสันต์กลับมาแทน?
ทำร้ายจิตใจน้องมากอะ :hao5:
-
จะขาดใจตามพี่เอก สงสารเหลือเกิน
-
สงสารวสุ
ว่าแล้วว่าเหตุการนี้ต้องเกิดขึ้น
แม้ว่าพี่เอกจะรักวสันต์
แต่วสันต์ที่อยู่ในร่างวสุ พี่เอกจะเลือกใคร :hao5: :hao5:
แง....กอดปลอบวสุ
-
พี่เอกก็เจ็บ น้องวสุก็เจ็บ
เป็นได้แค่ตัวแทน :o12:
-
ไปด้วยกันต่อแน่นอนค่ะ เราจะไม่ยอมเสียน้ำตาฟรีๆ
จนกว่าเราจะสามารถยิ้มได้อย่างมีความสุขค่ะ ^^
สุขสันต์วันสงกรานต์และขอบคุณของแถมมุ้งมิ้งค่า :L1:
-
ว่าแล้ว..ว่าจะต้องดราม่าเรื่องนี้
สุดท้ายพี่เอกก็ควรจะตัดสินใจให้ได้ว่าวสุก็คือวสุ ไม่ใช่ตัวแทนของเฮียใหญ่ :hao5:
มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพี่เอกแล้วล่ะ ว่าจะก้าวต่อไป หรือจมอยู่กับอดีตเหมือนเดิม
แต่ที่เรารู้สึกไม่ค่อยดราม่าเพราะพี่ภพนี่แหละกรี้ดดด คิดถึงตี๋น้อยทุกลมหายใจเลยน่า มุ้งมิ้งฟุดๆ :o8:
รูปสงกรานต์น่ารักจัง
ขอบคูสำหรับที่คั่นที่แจกเพิ่มนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ+1 :กอด1:
-
โอเอ๋น้อง น่าสงสารกันทั้งคู่ :กอด1:
หันไปขยี้หัวดุ๊กดิ๊ก กับดึงหางแมวขาว :o8:
-
อ่อยสงสารทั้งคู่เลยยย
-
สงสารทั้งคู่อ่ะ โคตรหน่วงเลย :hao5:
นึกตอนต่อไปไม่ออกเลย ฮือออออออออ
รอตอนต่อไปค่าา o18
-
มันซึมๆโหวงๆหลอนๆจัง
สงสารพี่เอก ที่ความทรงจำมันยังไม่ไปไหน
สงสารวสุ ที่มันเหมือนมีอะไรอึดอัดอยู่ในหัว โดยที่เจ้าตัวก็หาคำตอบไม่ได้
สงสารวสันต์ เป็นคนดีที่น่าสงสารมากๆ โถ่ววว เศร้าา
คนเขียนเก่งจังครับ เขียนเรื่องที่มันหน่วงๆ ได้น่าติดตามมาก
คือยังไงล่ะ ถ้าเศร้าไปเลยมันก็จะมีกลุ่มนึงเค้าชอบ หรือโรแมนติกไปเลยมันก็มีแฟนของเรื่องแบบนั้น
แต่เรื่องนี้มันอึดอัดหน่วงๆ แต่ไม่น่าเบื่อเลยครับ
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อฮะ
ปล. การ์ตูนน่ารักมากครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หน่วงเหลือเกินกับตอนจบ :เฮ้อ: สองคนนี้จะรักกันได้ยังไง เพราะพี่เอกไม่น่าจะมองวสุที่เป็นวสุได้เลย
วสุเป็นเหมือนกล่องความทรงจำของวสันต์ให้พี่เอกเท่านั้นเอง
แต่จะทำใจเฉย ๆ ก็คงไม่ได้ ก็มันรู้แล้ว จะเอาวสันต์กลับมาก็ไม่ได้ จะรักวสุก็ไม่ใช่
แงงง :o12:
-
ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะคะ ;v;
แต่ตอนที่พี่เอกบอกให้พี่วสันต์ 'กลับมา' น้ำตามันไหลพรากๆๆ.. TAT
เราเข้าใจพี่เอกนะคะ...
เพราะขนาดเราเองยังคิดเลยว่า 'อยากให้พี่วสันต์กลับมา' UU
อยากให้กลับมามากๆ!! มากๆๆๆ... อยากให้ทั้งสองคนได้เจอกันอีกครั้ง อยากให้รักกันอีกครั้ง..
อาจจะเพราะเราผูกพันธ์? อิน? หรือชอบคู่นี้มากก็ไม่รู้?
ตั้งแต่ในเรื่องน้องครีม ที่หายหน้าหยุดอ่านไปนานมากๆ เพราะคู่นี้เลยค่ะ..
ตอนนั้นไม่ได้จะเลิกอ่านนะคะ! แค่หลบไปทำใจแปปนึง(เป็นเดือน U.U)
พอคลิกเข้าหน้านิยายแล้วมันปวดใจหนึบๆทุกครั้งเลย T_T
ดังนั้นพอเห็นว่าจะมีเรื่องนี้ทำให้เราดีใจมากๆเลยค่ะ <3
..สารภาพเลยว่าก่อนหน้านี้เรามองน้องวสุเป็นวสันต์ในร่างใหม่..
รู้ทั้งรู้ว่าวสุก็คือวสุ แต่ตอนนี้บางทีก็ยังเผลอคิดแบบนั้น UU
(เพราะถ้าคิดแบบนี้แล้วจะทำให้เชียร์น้องวสุได้อย่างสนิทใจ..)
..แต่มันเป็นการใจร้ายกับน้องวสุมากๆเลยเนอะ ;v;
เรามันเลวจริงๆ ขอโทษนะน้องวสุ #ฮือออ TAT #ตบตีตัวเอง
ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วสับสนขนาดนี้มาก่อนเลยยยค่ะ ;[];!!
..อยากจะเชียร์น้องวสุ อยากให้พี่เอกมีความสุขสักที..
แต่ก็ไม่อยากให้พี่เอกลืมพี่วสันต์หรือไปรักคนอื่นนอกจากพี่วสันต์
อดีตของพี่เอก ถึงมันจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่ก็เป็นความรักที่สวยงามจริงๆ อยากให้มันคงอยู่ไว้ตลอดกาล..
แต่ก็ชอบและคอยเชียร์น้องวสุมากกกเช่นกัน!!! อ๊ากกกกกกก ฮืออออออออออออออออออออออออออ T___T
ได้แต่คิดวนไปวนมาอยู่แบบนี้.. Orz
เฮ้อ.. แต่สุดท้ายยังไงก็อยากให้พี่เอกมีความสุขที่สุดสักทีนะ : D (ก่อนที่คนอ่านจะน้ำตาหมดตัวตาย T[]T)
เราเชื่อว่าถึงจะเป็นคนละคนกัน แต่พี่วสันต์กับน้องวสุก็ยังมี 'จิตวิญญาณ' เดียวกัน
เป็นเนื้อคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วคลาด สุดท้ายไอ้ตี๋ก็กลับมาหาพี่เอก.. : D
อยากให้พี่เอกรักวสุที่เป็นวสุ และรักวสุที่มีกลิ่นอายของพี่วสันต์คนเก่า
#คิดยังไงก็ยังใจร้ายกับน้องอยู่ดี ถถถถ T[]T
แอบมีพี่ภพมาร่วมแจมด้วยนิดนึง.. ทำให้บรรยากาศไม่ค่อยดราม่าเท่าไหร่ <3
อยากให้น้องครีมกับน้องวสุได้เจอกันอีกจังง >//<
ปล. คิดถึงน้องครีมมมากกก!! #ฟัดรัวๆ #แฮ่กๆๆ -..-
-
อ่านไปน้ำตาคลอไป
พอจบประโยคสุดท้าย ร่วงแหมะ TT
เข้าใจพี่เอกนะ แล้วต่อไปทุกครั้งที่พี่เอกมองน้องจะคิดว่าน้องเป็นวสันต์หรือวสุหละ โอ้ยยยยย
แค่คิดก็เครียดจนความดันจะขึ้น
การมีชีวิตอยู่ในเงาของคนอื่นมีนเจ็บปวด
แต่มันก็หนีความจริงไม่ได่ที่วสันต์กับวสุมีบางอยา่งเชื่อมโยงกัน
บอกเลยว่าปวดใจ อ่านพาร์ทต่อไปต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามั่ย ฮรืออออออ :sad4: :o12: :z3: :serius2:
-
คราวที่แล้ว หน่วงแล้ว
คราวนี้ หน่วงกว่าเดิม!
น้ำตารื้น ไม่รู้จะสงสารใครดีโอยยยย แม่ยกทรมาณหัวใจจัง
แต่ก้อรออ่านต่อนะ
-
โอ้ยย เพิ่งเห็นพี่เอกอ่อนแอขนาดนี้
หรือเพราะปกติเป็นพาร์ทคนอื่นเล่าเลยไม่เห็นพี่เอกดูแย่ขนาดนี้
สงสารมาก สงสารทุกคน
-
วสันต์อีกแล้ว น้ำตาไหลอีกแล้ว จุดเดิม ซ้ำแผลเดิมตลอด
การ์ตูนที่เรปล่างไม่ช่วยอะไร อ่านการ์ตูนจบแล้วยังหน่วงบีบหัวใจเหมือนเดิม
-
เมื่อไหร่จะมีความสุขน้า T_T
ชอบการ์ตูนค่ะ น่ารักดี
-
โอ่ยยยยยย....มัยมันหน่วงได้ขนาดนี้เนี่ย เง้ออออ :m15:
-
หน่วงใจจนต้องไปตากผ้าก่อนมาเม้นต์ :hao5: #ไม่ใช่แระ
เราแอบมีความหวังว่าวสุจะจำอดีตได้ว่าเคยเป็นวสันต์มาก่อน
เอาแบบแค่จำได้ระลึก แต่ก็ยังมีความเป็นตัวของตัวเอง
แต่ก็แบบเพล้งงงงงงง~~~~ สลายไปกับสายลมกับคำตอบของวสุ
แต่แบบนี้ก็ดีแล้วไม่งั้นชีวิตที่เป็นวสุเองก็ดูน่าสงสารเกินไป
ถ้าจมอยู่กับอดีตวนเวียนไม่มีสิ้นสุด เหมือนใคร ๆ ก็ต่างพากันรักวสันต์
แล้ววสุล่ะ ชีวิตที่เป็นของวสุเอง....
ถึงตอนนี้เชื่อแล้วว่าพี่เอกคงปักใจว่าวสุคือวสันต์ แต่ก็คงต้องปวดใจ
เพราะวสุก็คือวสุคนเดิม
แอบดีใจที่มีบทเฮียเพี้ยนเพิ่ม ฮี่ฮี่ >3<
แต่หน่วงกับสองคนนี้เบา ๆ ตอนที่วสุฝัน ตอนที่ละเมอแล้วก็ตอนที่
พี่เอกตอบทุกอย่างเหมือนจะลงตัวไปหมด แอบน้ำตารื้นเล็ก ๆ
แล้วใจก็ตกลงไปที่ตาตุ่มเลย TvT กับคำตอบของวสุ
แง้ๆๆๆๆๆๆ คู่นี้เมื่อไหร่จะรักกันนนนนนน~~~ ลุ้นกับการระลึกชาติ
ของวสุมากอ่าาาาาาา ประหนึ่งจิตวิญญาณเราแปลงร่างเป็นลุงเอก
กร๊ากๆๆๆๆๆๆ #โดนพี่เอกตรบ!
-
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลย บรรยายได้เศร้าจนใจจะขาดไปพร้อมกับพี่เอก
ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ วสุจะเป็นภาคของวสันต์ แต่ก็ไม่อยากให้พี่เอกมองน้องเป็นวสันต์เลย มันดูไม่แฟร์สำหรับน้อง ที่ต้องมาเป็นตัวแทนของคนอื่น ต้องมาฝันเรื่องของคนอื่นจนโต น้องน่าสงสารมากเลยนะ
ถ้าพี่เอกจะรักจะดูแลน้อง ก็ขอให้เป็นที่น้องดีกว่า แต่บทสรุปจะเป็นยังไง เราจะรอดูนะคะ เพราะชอบเรื่องแนวนี้มากเลย ลุ้นว่าสองคนนี้จะเข้าใจ จะมั่นใจกันได้ยังไง
-
ดราม่ามากกกก บอกเลย
ร้องไห้ตามพี่เอก แต่ว่านะ
เอาจริงๆก็น่าสงสารทั้งสองคนนั่นแหละ
คนนึงก็ยึดติดกับความหลัง
ส่วนอีกคนก็สงสัยกัยกัความฝันตัวเอง
มันจะดราม่าไปมากกว่านี้มั้ยเนี่ยยย คนเขียนขาาา บอกที!!!
-
น่าสงสารวสุ เข้าใจพี่เอก แต่คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ ณ เวลานี้คือวสุ เศร้ามาก
-
ฮรืออออ ตอนนี้เศร้าจริงจังงงงง เข้าใจหัวอกพี่เอกเลย
จะยึดติดกับคนรักในอดีต ก็จะทำให้วสุเสียใจ
คิดว่าเป็นตัวแทนของใครอีก T^T
รอต่อไปค่ะ
-
อืมม...เฮ้อออ
เราน่ะ ตอนแรกดีใจมากเลยที่รู้ว่า วสันต์กลับมา
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ เราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่เห็นจะดีเลย
เราสงสารวสุ แบบจริงจังมากมายอะค่ะ น้ำตาไหลเลย
เรารู้สึกว่าน้องทรมาน เหมือนตัวตนในอดีตกำลังจะทำให้น้องสับสน
ว่าน้องควรเป็นใครกันแน่...
น้องคือวสุ น้องคงอยากมีความทรงจำของการเป็นวสุมากกว่าการเป็นวสันต์
เพราะสุดท้ายแล้วต่อให้ชาติก่อนจะเคยเป็นตัวเอง แต่มาชาตินี้ก็เป็นคนอื่นนี่นะ
เริ่มรู้สึกว่าพี่เอกใจร้ายมากก็ตอนที่อ่านตอนนี้แหละค่ะ
ทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัวอยู่ลึกๆ
อยากย้อนอดีตกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด อยากมีความสุข
จนบางทีมันก็ทำให้ลืมคิดไปว่าความสุขของตัวเอง...
มันอาจต้องแลกมาด้วยความทุกข์ของคนอื่น
ตอนที่น้องหลับแล้วพูดถึงสิ่งที่วสันต์เคยพูดกับพี่เอก
แล้วพี่เอกขอให้วสันต์กลับมา เราว่ามันใจร้ายมากๆเลย
พอน้องบอกว่าตัวเองคือวสุ เท่านั้นแหละ โฮววววว~
ไม่ชอบเลยจริงๆให้ตาย ต่อให้เคยเป็นใคร แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
อย่าเอามาซ้อนทับอีกเลย มันเจ็บปวดอ่าาาาา (เริ่มเม้นท์แบบมึนงง)
-
:hao5: กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากกกกกกก
พอเจอประโยคสุดท้ายใจแป้วเลย
-
ฮึก ร้องไห้เลยอ่า
หน่วงหัวใจ
ต้องไม่เป็นตัวแทนใช่ไหมคะ
ต่อให้เกิดใหม่ (?)
ก็ต้องไม่เป็นตัวแทน
-
อ่านไปอ่านมาให้ความรู้สึกว่ารักแท้มีอยู่จริง :sad4:
-
ร้องไห้น้ำตาหยดแม่ะๆ
พี่เอกค่ะ คนที่อยู่ตรงนี้ือวสุ ถึงแม้ว่าจะได้ความทรงจำของวสันมาก็ตาม
ฮือฮือ
-
นี่แหละที่หนักใจ ถึงวิญญาณเดียวกัน แต่ยังไงก็คนละตัวตน มันยากจะเชื่อว่าเราจะถูกรักได้โดยไม่ถูกมองว่าเป็นตัวแทนที่ถูกมองผ่าน :เฮ้อ:
-
มันหน่วงมากก สงสารทั้งคู่เลย :o12:
-
:o12: :o12: :o12:
-
น่าสงสารทั้งคู่เลย :o12:
-
มันเหมือนจะไม่เศร้า แต่มันก็ไม่สุขง่ะ แงๆ อ่านแล้วน้ำตาซึม
-
น้ำตาร่วง :hao5: หน่วงจิต
โดวันสงกรานต์น่ารักอ่ะ งื้อออออออออ สงสารพี่เอก วสุคิดจะรดน้ำดำหัวกันเลยทีเดียว :pigha2:
-
สรุปแล้วว่าเรื่องของคุณ Rainyday ดราม่าทุกเรื่อง แต่แอบซ่อนไว้อย่างแนบเนียนภายใต้บทแสนฮา ตัวละครเพี้ยนๆ ของแถมมุ้งมิ้ง ไปจนถึงหมาแมวจอมขโมยซีน ล่อหลอกนักอ่านมากหน้าหลายตาเข้ามา แล้วป้อนมาม่าชุดใหญ่ให้กลางเรื่องบ้าง ท้ายเรื่องบ้าง ต้นเรื่องบ้าง แบบไม่ทันรู้ตัว ฝีมือจริงๆ ครับ
-
อ่า...อ่านแล้วน้ำตาไหล เศร้าไปกับพี่เอก :monkeysad:
พี่เอกจะรักน้องแบบไหนกันนะ วสุ ที่เป็น วสันต์ ตอนหลับ หรือ รักวสุ ที่เป็นตัวเอง
-
โอ่ยยยยยยยย :hao5:
-
โฮ้ยยย เจ็บปวดรวดร้าวไปจนถึงกรวยไต :ling1:
ต่อให้วันนึงข้างหน้ารักกัน ก็ต้องอยู่กับความสงสัย ว่ารักใครแน่ รักคนในอดีตหรือเด็กน้อยในปัจจุบัน
สงสารเด็กอ่า... ลุงแกก็แก่ละ ให้จบแบบสนิทกันเป็นเพื่อนบ้านดูมะคะ
555555555
ล้อเล่นหรอก ยังไงก็อยากให้สมหวังอ่ะ พี่เอกคว้าไว้ อย่าปล่อยมือนะคะ :mew1:
-
จะวสุหรือวสันต์ก็คือคนคนเดียวกันนะ
ในเมื่อพยายามกลับมาหาจนได้แล้ว
ก็ควรมีความสุขให้สมกับความทรมานที่ยาวนานนะ พี่เอก :กอด1: วสุ(วสันต์)
-
พรากกกกก :hao5:
อ่านไปปาดน้ำตาไป
ของแถมน่ารักมาก ><
-
แฮ่...อ่านตั้งแต่เมื่อคืนแหละ แต่อ่านในมือถือ เม้นยาก
ยกยอดมาวันนี้ อารมณ์เกลียดพี่เอกลดลงหน่อย จะได้ไม่รุนแรง
พี่เอกจะต้องเสียใจที่มัวแต่ใคร่ครวญถึงวสันต์
เพราะถ้าเราเป็นวสุ เราคงไม่อยากเป็นตัวแทนของวสันต์หรอก
นึกว่าที่เค้าอยู่กับเราแต่ไม่ได้คิดว่าเป็นเรา มันปวดใจมากนะ
อีลุงเอก ใจร้าย!
-
สงสารทั้งคู่..พี่เอกยังไงก็เปิดใจหน่อยนะวสุหรือวสันต์ก็คือคนๆเดียวกัน
แต่อย่าทำให้เด็กข้างบ้านรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่เงาหรือตัวแทนของใครเลย
-
ฮือออออ บีบใจกันสุดๆ ทุกฝ่ายคงสับสนกันน่าดู ประโยคสุดท้ายของวสุนี่มันเจ็บมากอ่า :hao5:
-
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออ
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสารพี่เอก :sad4: :sad4: :sad4:
-
:o12: วิ่งปาดน้ำตาจากไป
-
โฮรววววววววววววววววว
ร้องไห้แทบทุกตอนเลยเรื่องนี้;0;
สงสารพี่เอกอ่าา
พี่เอกรักเฮียวสันต์มาก
ทุกครั้งที่พี่เอกพูดถึงเฮียใหญ่
เรารู้สึกถึงความรักความคิดถึงอย่างที่สุดเลยจริงๆนะ
ยิ่งตอนนี้พี่เอกร้องไห้ นี่ก็น้ำตาไหลพรากตามพี่เอกไปติดๆTT
สงสารวสุเหมือนกัน
ทั้งฝันเรื่องเดิมๆถึงคนอื่นมาทั้งชีวิต
แล้วยังจะกลายเป็นคนอื่นในชีวิตจริงอีก
อยากให้คู่นี้สมหวังเร็วๆจัง
รออ่านอยู่เสมอนะคะเป็นกำลังใจให้ :)
-
วสุตื่นมานั่งคุยกันได้ล้าวววว
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกก โปรดติดตามตอนต่อไป ๆๆๆๆๆๆ มันคืออัลไล อ้ากกกกก :katai1: ผมชื่อวสุ อ่านเจอจบหัวใจดิ่งวูบบบ พอมาเจอ tbc. หล่นหายไปแบบกู่ไม่ขึ้นเบยย น้ำตาตก แงๆๆๆ ค้างๆๆๆๆ. ทำไมพี่เอกน่าสงสารเยี่ยงนี้ ปวดใจ วสุเองก็น่าเห็นใจ โอ้ย อยากให้เธอเป็นเขา จริงๆๆ แต่ๆๆๆ. วสันต์ก็คือวสุ วสุก็คือวสันต์ นี่ใช่มั้ย :ling1: โอย บทสรุปจะเป็นเช่นไร ใจหนึ่งอยากให้วสันต์กลับมา ใจหนึ่งอยากให้พี่เอกทำใจอยู่กับปัจจุบันที่เป็นวสุ โอ้ยยย อ่านเรื่องนี้แล้วทั้งสับสน ปวดใจ หน่วง อึดอัด ไปหมด ทำอะไรไม่ได้ นั่งร้องไห้ดีฝ่า ฮืออออ
กระซิกๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ รอตอนต่อไปด้วยนะคะ ฮือออ
-
ฮือ สงสารทั้งสองคนเลย
มันจะหน่วงต่อไปอีกนานเท่าไหร่ ฮือ
-
น้ำตาจะไหลอะ หน่วงมากก :sad4:
-
โอ้ นำ้ตาปริ่มเศร้าเนอะ...
-
สงสารทั้งคู่แหละ คนนึงก็ยึดแต่อดีต คนนึงก็เจ็บปวดเพราะอีกคนมองเป็นตัวแทน ไม่ได้มองตัวเองว่าตัวเองคือวสุ
หลังจากนี้แหละทึ่อยากรู้ว่าจะเอาไงต่อ ยังไม่หนีคนเขียนไปไหนหรอกค่ะ (แค่ซุ่ม)
บุยๆ เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
T-T เศร้าอ่า มันหน่วงหัวใจ
สงสารทั้งคู่เลยอ่า
-
เราว่าแล้วว่าต้องดราม่าแบบนี้ ฮือออออออออออออออออออ
สงสารพี่เอกที่ยังคงยึดติดกับรักที่ไม่กลับคืนมา
สงสารน้องวสุที่เหมือนเป็นได้แค่ตัวแทน
โอ๊ยยยยยยยยยยย น้ำตาท่วมจอ ก่อนน้องไม่สบายก็ร้องไห้ ตื่นมาพี่เอกยังทำน้องร้องไห้อีกอ่า :mew2:
-
:mew6: อ่านแล้วหน่วงในใจ เศร้ามากเลย เศร้ากับอดีตของพี่เอกและวสันต์
และเศร้ากับความรู้สึกสันสนในปัจจุบันของพี่เอกและวสุ เอาใจช่วยทั้งสองคน
ให้ผ่านพ้นเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดทรมานนี้ไปเร็วๆ
-
หม่นมากกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดด :hao5:
อ่านไปปวดใจหนึบๆ ฮืออออออออ
พี่เอก ถึงจะเป็นคนเดียวกัน(?) ถึงจะเป็นวสันต์ที่กลายมาเป็นวสุ
แต่น้องก็ยังเป็นน้อง ตอนนี้น้องเป็นวสุไม่ใช่วสันต์แล้วน้า
อย่าคิดให้น้องมาเป็นตัวแทนน้าาา T__T
เจ็บอะ แงงงง
เจ็บทั้งความรักของพี่เอกที่จนป่านนี้ก็ยังมีวสันต์อยู่ตลอดเวลา
เจ็บทั้งสงสารน้องวสุด้วย
พี่เอกตั้งสติดีๆ ยังไงวสุก็คือวสุน้าาา TvT
ปล.หน่วงมาทั้งตอน มาขำก้ากตอนแฟนอาร์ตนี่ล่ะค่ะ 555555555555
โอ้ยยยย พี่เอก แก่แล้วก็เงี้ย อยู่เฝ้าบ้านเหอะ (พี่เอก / :z6: )
น่ารักมากทุกคู่เลย TvT ดูเหมือนว่าน้องวินนี่จะติดพี่เอามากๆ นะคะ กลับไปสาดน้ำกันที่ห้องสองคนดีมั้ยคะ? อรั๊ยย >_<
-
:a6: สงสารพี่เอก :hao5:
อย่าให้ต้องเลือกเลย ไม่จำเป็นต้องลืมคนในอดีต แค่ยอมรับตัวตนคนในปัจจุบันก็พอ
-
อะไรมันจะหน่วงขนาดนี้ น่าสงสารทั้งพี่เอกทั้งวสุเลย :o12:
-
น้ำตาไหล
-
เจ็บแทนน้องวสุ พี่เอกขาาาา
อย่ามองน้องเป็นตัวแทนของใครนะคะ ถึงชั้นจะเข้าใจหัวอกพี่ แต่ชั้นก็สงสารน้องงง
-
ผมชอบวิธีการเขียนของคุณนะ สื่อออกมาได้ดี ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ออกมาคับ
และผมจะรอต่อไป :n1:
-
ผมชอบวิธีการเขียนของคุณนะ สื่อออกมาได้ดี ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ออกมาคับ
และผมจะรอต่อไป :n1:
-
เหมือนน้องจะบอกพี่เอกว่า ต้องอยู่กับปัจจุบัน
ถึงแม้ในความฝันจะมีอดีตให้คิดถึงคนที่อยู่แสนไกล
:mew2:
-
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลยสงสารพี่เอก กับน้องวสุ คือเขารักกันก็อย่าเสียเวลากับอะไรอีกต่อไปเลย รีบเริ่มต้นกันใหม่จะดีกว่า คือรอเชียร์พี่เอกจีบน้องวสุอยู่เนี่ย เห็นรูปตอนไปเล่นสงกรานต์แล้วสงสารพี่เอกแก่แล้วต้องไปเฝ้าเด็กเล่นสงกรานต์ชุดก็ไม่ได้แล้วอะ 555555
-
สรุปคือพี่เอกรู้ว่านี่คือวสันต์
แล้ววสุก็น่าจะรู้ แต่อยากให้พี่เอกรักตัวตนของตัวเองว่านี่คือวสุ ไม่ใช่วสันต์
วสุน่าจะคิดว่า พี่เอกยังรัก ยังฝังใจกับรักในอดีต การที่มารักตัวเขาก็คงเพราะเขาคือวสันต์
งั้นก็คงไม่ต่างอะไรกับร่างทรงรึเปล่า แต่ก็แอบคิดว่า อ้าว ที่ตัวเองรู้สึกอะไรกับพี่เอก
ก็เพราะตัวเองคือวสันต์นะ ถ้าเป็นวสุตัวเองจะมีความรู่สึกกับพี่เอกมากมายขนาดนี้ได้ไง
โอ๊ย งง คิดมากไปอีกกกก 555
รอติดตามนะ ชอบจังได้อ่านผลงานหลาย ๆ อารมณ์จากคนเขียนเดียวกัน ชอบ ๆ
อ้อ ตอนแฝดไม่ได้อ่านนะฮัพ แอบจิตไม่แกร่งพอ อิอิ
-
คือ...น้ำตาไหลอ่ะ มันเศร้า
ถึงจะชอบจะรู้สึกดีแต่เราก็ไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร เดาเอาว่าวสุน่าจะอารมณ์ประมาณนี้เนอะ(?)
แต่คือสงสารพี่เอก ไม่รู้ว่าถ้าเป็นตัวเราเองจะรู้สึกยังไง ที่เห็นคนรักจากไปต่อหน้าต่อตา
คงเจ็บมากสินะ
เศร้า.... น้ำตาไหล คนเขียนใจร้าย แต่ยังไงก็จะตามต่อคับ ไม่ทิ้งแน่นอน
ปล.เขียนไม่ดีจริงเราไม่ร้องไห้หรอก นี่พูดเลย :heaven
-
คือ.... อ่านตอนวสันต์ทิ้งตัวจากดาดฟ้า ร้องไห้เลยเหอะ คือแต่งได้ไงอ่ะ ทำเราร้องไห้ #รับผิดชอบเลย :hao5: :hao5:
-
น่าเห็นใจทั้งคู่
แต่สงสาร วสุ มากๆๆๆ
เพียงแค่เริ่มต้น ก็มีเงาอดีตทับใจพี่เอกไว้เกือบหมด
-
มาตามอ่านสี่ตอนรวดเจอไคลแม็กตอนสี่พอดี หน่วงเกินไปแล้วค่ะะะ :hao5:
สงสารทั้งวสุที่คงคิดว่าตัวเองคงเป็นตัวแทนคนอื่น แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าคนอื่นก็ตัวเองแหละ
สงสารทั้งพี่่เอกที่คิดว่าจะได้คนรักกลับมาแต่ตอนนี้วสุก็ยังคงเป็นวสุอยู่
รอติดตามค่ะ ไม่อยากให้ทั้งคู่เศร้านานๆ ฝากความหวังไว้ที่คนเขียนนะคะ อิอิ :กอด1:
-
สงสารวสุจังเลยยยย ฮรืออ T T
ถึงพี่เอกจะน่าสงสารเหมือนกันก็เถอะ
แต่ถ้าเอาแต่คิดถึงวสันต์อย่างนี้ มันก็ทำร้ายจิตใจวสุมากเกินไปแล้ว
คนอ่านไม่ยอมนะพี่เอก แงงงงงงงง T^T
-
ตามมาจากเล่ห์รักฤดูร้อนค่ะ ยังจำได้ว่าตอนเมนท์เรื่องที่แล้วเปรยๆ ว่าอยากให้มีคู่น้องวสุกับลุง เอ๊ย!!! พี่เอกไม่คิดเลยว่าจะมี กรี๊ดดดดดดด ตามอีกทีปาเข้าไปตินที่ 4 แล้วอะ 55+ อ่านไปลุ้นไปทุกตอนเลนค่ะ ลุ้นว่าเมื่อไหร่น้องวสุจะแพลมความฝันออกมาให้พี่เอกรู้เหมือนตอนที่หลุดปากบอกคิมหันต์ไปคราวนั้น แล้วพี่เอกของเราจะจำได้ไหม อ่านมาถึงตอน 4 ก็ต้องบอกเลยว่า...จำได้ แต่ทำไมเราหน่วงๆ ก็ไม่รู้แถมน้ำตาไหลเลยตอนที่น้องวสุช็อคกับความจริงตรงหน้าว่าคนที่ฝันถึงคือพี่เอกจริงๆ ขนลุกเลยค่ะอ่านเมื่อตอนนาฬิกาใกล้ถึงเที่ยงคืน...หลอน 555+ มันหลากหลายความรู้สึกสุดๆ ทั้งดีใจในที่สุดพี่เอกก็ไม่เดียวดายอีกต่อไป แต่ก็อดสงสารวสุไม่ได้ที่ถูกมองเป็นวสันต์ทั้งที่ชาตินี้มันไม่เหมือนเดิมแล่ว อยากให้เดินไปข้างหน้ามากกว่าถอยหลัง ลุ้นต่อว่าพี่เอกเราจะเปิดใจรับวสุในปัจจุบันได้เมื่อไหร่ คนแต่งบอกแล้วว่าไม่มาม่า...เราจะเชื่อนะ อิอิ
-
ต้นกล้าซึ่งแทงยอดผ่านผืนดิน จากเมล็ดของต้นไม้ที่ได้โรยราลงแล้ว
กิ่ง ใบ และดอกผล จะยังเป็นเช่นเดิมหรือไม่
ชีวิตตรงหน้าคือต้นเดิม…ต้นใหม่…หรือต้นเดียวกัน?
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทที่ 5 ดอกไม้ดอกเดิม
เอกภพคลายวงแขน ปล่อยมือแล้วผละออกจากอ้อมกอด ขณะที่อีกฝ่ายซึ่งกอดตอบแต่แรกก็ไม่ได้เหนี่ยวรั้งไว้ สถานะระหว่างพวกเขาแสดงตัวอีกครั้งเงียบ ๆ ตั้งแต่วสุรู้สติขึ้นมาและเอ่ยกับเขาเป็นประโยคแรก กระชากเขาซึ่งคล้ายว่าเป็นฝ่ายกำลังละเมอทั้งที่ยังลืมตาให้ตื่นขึ้นดูความเป็นจริง
เด็กผู้ชายตรงหน้าชื่อวสุ เป็นเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่
ส่วนวสันต์จากเขาไปนานแล้ว
“...ขอโทษ”
ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากนั้นได้อีก ราวกับบางสิ่งเพิ่งถูกดึงออกไปจากอก...แม้บางทีมันอาจไม่มีอะไรอยู่ในนั้นมานานแล้ว ว่างเปล่าจนทรมาน..แต่เขาก็ใช้ชีวิตเช่นที่ว่าได้ดีทีเดียว จนกระทั่งชั่วขณะหนึ่งซึ่งคิดไปเองว่าสิ่งที่หายไปอาจกลับคืนมาอีกครั้ง หลงงมงายจนลืมมองความเป็นจริงซึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้า และในวินาทีที่คล้ายจะคว้าไว้ได้ กลับตระหนักว่ามีเพียงอากาศธาตุอยู่ในมือของตัวเอง
เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเหมือนอย่างแผลใหม่ แต่ยังคงร้าวอยู่ข้างในลึก ๆ และไม่สามารถบอกได้ว่ามาจากไหน เอกภพรู้เพียงแต่มันจะเรื้อรังอย่างนั้นไม่มีวันหาย เฉกเช่นที่เคยเป็นมาตลอดนับแต่สูญเสียคนสำคัญไป
“วสันต์ที่พี่เอกพูดน่ะ...ใครหรือครับ?”
เขามองหน้าเด็กหนุ่ม แน่นในอกจนเหมือนจะหายใจไม่ออกเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนแก้มอีกฝ่าย แม้ยังมีหยาดน้ำเอ่อคลออยู่ในดวงตา แต่เจ้าตัวก็พยายามเช็ดมันออกจนหมด ไม่มีอะไรไหลลงมาให้เห็นอีก
วสุพยายามทำตัวเข้มแข็ง แต่นั่นกลับทำให้เอกภพยิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ ความโง่เง่าและเห็นแก่ตัวของเขา ทำให้เด็กที่เคยคิดว่าเหมือนกับดอกไม้สีขาวต้องร้องไห้ขนาดนี้ คิดไม่ออกเลยว่าควรทำอย่างไรจึงลบล้างสิ่งที่เพิ่งทำพลาดลงไปได้
เมื่อเขาให้คำตอบได้เพียงความเงียบ เด็กหนุ่มจึงเป็นฝ่ายพูดต่อเสียเอง
“คนรักของพี่ที่เสียไปแล้วใช่ไหม?”
“...”
“...ที่ว่าเป็นพี่ชายของพี่คิม..”
เขาถึงกับเผลอกลั้นหายใจ วสุเคยได้คุยกับคิมหันต์แล้วเมื่อวันก่อน เรื่องนั้นเขารู้อยู่แล้ว แต่ไม่ได้รู้ลึกว่าบทสนทนาของทั้งสองดำเนินไปถึงขั้นไหน คิมหันต์เพียงแต่เปรยกับเขาเรื่องชื่อ อายุ และเรื่องแปลกเกี่ยวกับความฝันของวสุนิดหน่อย บอกว่ารู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนนี้อย่างไม่สามารถอธิบายเหตุผล..และชายหนุ่มคิดว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกนั้นถ่องแท้ทีเดียว คิมหันต์ต้องสัมผัสได้ถึงสิ่งนี้แน่นอน ความคุ้นเคยมากเกินกว่าจะเป็นไปได้กับคนที่เพิ่งรู้จัก
“..ผมคล้ายเขาหรือครับ?”
“..วสุ”
“พี่ตอบผมสิ” เด็กหนุ่มทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ น้ำเสียงอ้อนวอนจนเขาปวดใจ “..ช่วยบอกหน่อยว่าผมเกี่ยวอะไรกับเขาหรือเปล่า”
วสุโน้มตัวเข้าหาเขา ยื่นมือมาเกาะแขนเสื้อเขาไว้แน่น
“...พี่เอก?”
“..ไม่..”
หากหมายถึงบรรยากาศรอบตัววสุและวสันต์นั้น นับว่าคล้ายกันมากจนราวกับเป็นคนเดียวกัน แต่เขากลับจงใจเลี่ยงไปตอบในเชิงรูปลักษณ์ภายนอกแทน
“..ไม่คล้ายหรอก นายไม่เหมือนเขาเลย..” เอกภพโคลงศีรษะ เอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่ควรดึงอีกฝ่ายเข้ามายุ่งเกี่ยวกับอดีตของตัวเองให้เรื่องวุ่นวายไปกว่านี้ “หน้าตาก็ไม่เหมือน ไม่เกี่ยวอะไรกันหรอก..”
“แล้วทำไมถึงเอาแต่เรียกผมว่าวสันต์ล่ะ”
“คงเพราะชื่อคล้ายกัน..”
“…เท่านั้นเองหรือครับ?”
“เท่านั้นเอง”
วสุทำท่าคล้ายอยากพูดอะไรต่อ ทว่าหลังจากลังเลเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็กลับเงียบไปโดยยังไม่ได้เอ่ยปาก สีหน้าผิดหวัง ความสับสนยังฉายชัดในแววตา ก่อนเจ้าตัวจะก้มลงมองพื้น คลายมือจากที่ขยุ้มแขนเสื้อเขาไว้...แล้วผละออกเชื่องช้าในที่สุด..
หัวใจเขาเหมือนหล่นร่วงไปอยู่บนพื้นเพียงแค่มองท่าทางเหล่านั้น..
“อา..ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสินะครับ” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมองหาข้าวของของตัวเอง เมื่อเห็นว่าอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งถูกลากไปไว้อีกฝั่ง ก็ค้อมตัวให้เขาแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะ ยังคงก้มหน้าขณะพูดต่อ “...ขอโทษด้วยครับ ผมมารบกวนแล้วยังพูดจาแปลก ๆ ไปเยอะเลย ไหนจะทำให้ลำบากต้องพาไปโรงพยาบาลอีก”
เอกภพเดินตามไปหยุดอยู่ใกล้ ๆ เด็กหนุ่มที่กำลังเก็บสมุดและเครื่องเขียนตัวเอง เขาไม่รู้ว่าควรช่วยเก็บด้วยหรือรั้งอีกฝ่ายให้อยู่ต่อ นอกจากตัดสินใจไม่ได้แล้วยังถามอะไรไร้ประโยชน์เสียอีก
“จะกลับแล้วหรือ”
วสุพยักหน้า
ใจหนึ่งเขาอยากท้วงว่าอย่าไป..แต่กลับไม่สามารถหาเหตุผลดี ๆ ให้ตัวเองเพื่อจะตอบหากถูกถามว่าทำไมถึงอยากให้อยู่ จึงได้แต่เฝ้าดูกระทั่งวสุเก็บของตัวเองจนเสร็จ
เด็กหนุ่มกอดสมุดไว้แนบอก เมื่อกวาดตามองจนทั่วแล้วว่าคงไม่ลืมอะไรทิ้งไว้ก็สูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นเงยขึ้นมองเขาในที่สุด พยายามยิ้มไปด้วยอย่างยากลำบากทั้งที่ตายังแดง ๆ
“มาเล่นซะนานเลย ขอบคุณมากนะครับที่สอนวาดรูป แล้วยังให้ยืมสีน้ำอีก”
“..อา..”
“เรื่องฝันประหลาดที่ผมเพ้อเจ้อ ก็ช่วยลืม ๆ ไปด้วยเถอะครับ”
เอกภพไม่เคยรู้สึกอับจนด้วยคำพูดขนาดนี้มานานแล้ว เขามีอะไรอยากบอกอยากถามมากมายไปหมด แต่กลับส่งเสียงอะไรแทบไม่ออกเลย ทั้งที่ข้อสงสัยก็ยังลอยฟุ้งอยู่เต็มหัว
วสุคุยอะไรกับคนในฝันที่เจ้าตัวบอกว่าเป็นเขา วาดรูปอะไรกับผู้ชายคนนั้น จำได้ไหมว่าที่บอกปั่นจักรยานระหว่างบ้านกับโรงเรียนนั้นผ่านสถานที่อะไร อยากไปดูด้วยตาว่าจะเหมือนภาพจริงซึ่งเคยเกิดขึ้นในอดีตของเขาหรือไม่ ตอนที่บอกตัวเองร่วงลงมาจากชั้นดาดฟ้านั้นตั้งใจหรือเป็นแค่อุบัติเหตุ...เจ็บหรือเปล่า...กลัวมากหรือเปล่า...
แล้วยังอีกตั้งหลายสิ่งที่เขาอยากเอ่ย ทว่าปากกลับเพิกเฉยต่อความรู้สึก อมพะนำอยู่อย่างนั้น สุดท้ายจึงเหลือแต่วสุที่พูดตะกุกตะกักอยู่ฝ่ายเดียว
“..งะ...งั้นผมกลับก่อนครับ.."
เด็กหนุ่มเม้มปาก ความพยายามจะปั้นยิ้มคล้ายว่าใกล้ถึงจุดสิ้นสุด รีบยกมือขึ้นไหว้ลาเขาแล้วหันหลังเดินออกไปทางประตูหน้าบ้าน
"...คิดว่าคงไม่มากวนแล้ว..”
คงไม่มากวนแล้วคืออะไร? หมายความว่าจะไม่มาที่บ้านหลังนี้อีกแล้วหรือเปล่า
ไม่อยากเลย...ไม่อยากให้ก้าวผ่านประตูนั้นไป ทำไมกัน ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่นาน
...อย่าไปเลย...
“วสุ!”
“!?”
ตัวเล็กนิดเดียวเอง ไหล่ก็เล็ก เป็นแค่เด็กที่ยังไม่โตแท้ ๆ เขาเองที่เป็นผู้ใหญ่กว่าแล้วทำแบบนี้ หากถูกใครเห็นเขาคงไม่ดี แต่ก็ยังกอดเอาไว้ทั้งตัวจากข้างหลังจนร่างอีกฝ่ายแทบจมหายเข้ามาในอก
“...พี่เอก..”
“ไม่รบกวนหรอก” เขาพึมพำ กระชับอ้อมแขนกอดเด็กหนุ่มให้แน่นขึ้นอีก แผ่นหลังวสุแนบกับอกเขา ข้างใจนั้นหัวใจกำลังเต้นระรัว ความรู้สึกรักใคร่เหมือนอย่างที่ร้างราไปนานกลับมาพลุ่งพล่านอีกครั้ง
...ไม่อยากปล่อย...ไม่อยากปล่อย....ไม่อยากปล่อย....
“..ผม..”
“ไม่รบกวนสักนิด”
“...ทำไม...”
“..ไว้ก็มาเล่นอีกสิ..อยากให้มาอีก...เมื่อไหร่ก็ได้ที่อยากมา..”
“..ทำไม...” วสุเอ่ยซ้ำเสียงเครือ “...ถึงอยากให้มาล่ะครับ”
ทำไมหรือ?
เรื่องนั้นเขาเองก็ไม่รู้ มันเป็นข้อเรียกร้องซึ่งมืดบอด งี่เง่า และเอาแต่ได้ เขากับวสุไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ก็ไม่อยากปล่อยมือ ทั้งที่เขายังตอบตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามองเห็นวสุอยู่ในฐานะอะไร..
แค่เด็กข้างบ้านธรรมดาคนหนึ่งแน่หรือ ไม่มีทางเป็นไปได้เลย แต่ถ้าอย่างนั้นแล้วจะเป็นในฐานะอะไรกันเล่า?
“..ไม่รู้เหมือนกัน..” เขาตอบตามความจริง แม้มันจะฟังดูไร้น้ำหนักเหลือเกิน “..ถ้าบอกว่าเพราะอยากคุยกันให้มากกว่านี้อีกจะได้ไหม”
วสุเงียบไป ไหล่ทั้งสองสั่นน้อย ๆ อยู่ในอ้อมกอด ไม่มีใครพูดอะไรอีกครู่ใหญ่ จนกระทั่งเด็กหนุ่มยกมือตัวเองขึ้นมา ทำท่าคล้ายจะกอดตอบตรงแขนเขาซึ่งคล้องรอบเอวตัวเองอยู่ แต่แล้วกลับชะงักอยู่เช่นนั้น ลดมือลงทั้งที่มันยังสั่นระริก เอ่ยออกมาเสียงอ่อนแรง
“..ถ้าแค่นั้น...แล้วทำไมถึงกอดล่ะครับ..”
คำถามแต่ละอย่างของเด็กหนุ่มช่างตรงไปตรงมาจนเอกภพนึกละอายกับคำตอบคลุมเครือของตัวเอง เขาควรคลายอ้อมแขนนี้ออกหากยังไม่มีเหตุผลรองรับที่ดีพอ แต่กลับไม่ทำ ขณะที่วสุยังยืนก้มหน้าอยู่ที่เดิม
“..ผมไม่เข้าใจพี่...พอกับที่ไม่เข้าใจตัวเองเลย”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว ตัวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่ตอนนี้เพียงแค่อยากกอดคนในอ้อมแขนไว้แน่น ๆ ไม่รู้สักนิดว่าความรักใคร่เหล่านั้นมาจากไหน สายใยแน่นแฟ้นเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไรกับคนพี่เพิ่งพบกันเพียงไม่กี่วัน
“...พี่เอกรู้รึเปล่า...คนที่อยู่ในฝันนั่น” วสุกระซิบเสียงแผ่ว ทั้งยังสั่นเครือจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกกว่าจะพูดต่อได้อีก “ผมอยู่กับผู้ชายคนนั้นมาทั้งชีวิต”
เอกภพก้มลงกดจมูกลงบนเส้นผมเด็กหนุ่ม เจ้าตัวไม่ได้ขยับหนี และเขาก็ซบใบหน้าอยู่อย่างนั้น ทั้งหมดที่ทำราวกับเป็นเหตุการณ์ซึ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนคุ้นเคย ดำเนินไปของมันโดยไม่จำเป็นต้องผ่านการไตร่ตรอง คล้ายรู้ได้โดยธรรมชาติว่าควรวางมือไว้ตรงไหน โอบกอดเอาไว้อย่างไร ขณะที่อีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นกอดแขนเขากลับในที่สุด
“...เทียบกับผู้คนจริง ๆ รอบตัวผมที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่มีใครอยู่กับผมนานอย่างนี้สักคน ก็เลยผูกพันด้วยอย่างกับว่าเป็นคนใกล้ชิดที่มีตัวตนจริง ๆ ...พี่เข้าใจหรือเปล่า...พี่เชื่อที่ผมพูดไหม..”
“เชื่อ”
"..ฮึก!"
หลังจากสะอื้นออกมาครั้งหนึ่ง วสุก็ยิ่งกอดแขนเขาแน่นขึ้นอีก
“..ถึงหน้าของเขาที่ผมพยายามเพ่งมองมาตลอดจะไม่เคยชัดสักที...แต่ผมก็คิดว่า.....ผม....”
“....”
“....รัก....”
คำสุดท้ายนั้นเสียงสั่นราวกับจะร้องไห้ เด็กหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง หยดน้ำอุ่น ๆ ร่วงลงบนแขนเขาจริง ๆ ในที่สุด ก่อนอีกฝ่ายจะพูดไปสะอื้นไปอย่างอัดอั้น
“...มันบ้ามากเลย....ผมรักโดยที่ไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร..เป็นความรักที่ยังค้างคามาถึงตอนตื่น...แล้วก็เจ็บเพราะอะไรไม่รู้..เจ็บอยู่อย่างนั้นจนถึงตอนตื่นด้วยเหมือนกัน...คิดมาตลอดว่าถ้ารู้สักทีว่าเป็นใคร..ถ้าหากได้เจอว่ามีตัวตนจริง ๆ คงดี แต่ไม่เห็นรู้เลยว่าพอเจอเข้าจริง ๆ แล้วมันจะยิ่งแย่กว่าเดิมอีก...เพราะผมเป็นคนละคนกับในฝัน...”
“..วสุ”
“...เพราะผมไม่ใช่ไอ้ตี๋ของพี่...เพราะพี่บอกเองว่าผมไม่เหมือนเขาเลย”
เหมือนสิ...เหมือนมาก...เรื่องนั้นเอกภพรู้ดีที่สุด แม้รูปลักษณ์ภายนอกจะแตกต่าง แต่ทุกครั้งที่มอง..ที่สัมผัส ก็รู้สึกราวกับทั้งสองเป็นคนเดียวกันจนอยากจะลองเชื่อดูสักครั้ง
“...แต่พี่ตอบผมชัด ๆ ได้ไหม ว่าเรื่องฝันที่ผมเล่าให้ฟังทั้งหมด ใช่เรื่องของพี่กับวสันต์หรือเปล่า”
เขาไม่รู้ทำไมวสุจึงฝันเช่นนั้น แต่มันไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญไปได้เลย ทุกครั้งที่เด็กหนุ่มเอ่ยปากอะไรเกี่ยวกับความฝันของตัวเอง ภาพในความทรงจำเก่า ๆ ของเขาก็กลับขึ้นมาโลดแล่นสอดคล้องไปด้วยราวกับอยู่ในห้วงเวลาเดียวกัน ไม่ผิดแผกไปสักนิด ไม่มีตรงไหนให้คลางแคลงสงสัยว่าเป็นเรื่องเดียวกันจริงหรือเปล่าแม้แต่น้อย..
เอกภพหลับตา กลั้นไม่ให้บางอย่างที่เอ่อล้นอยู่ในนั้นไหลออกมา ก้มตัวลงจนหน้าผากเลื่อนลงมาซบอยู่บนไหล่เด็กหนุ่ม ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด
“...เป็นพี่เอง...”
“....”
“....เป็นเรื่องของพี่ทั้งนั้น...”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง ริมฝีปากสั่นระริก จากนั้นก็ร้องออกมาราวกับเพิ่งได้พบคำตอบที่ตามหามาทั้งชีวิต
“...ใช่จริง ๆ...”
วสุทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ทั้งหัวเราะและปล่อยโฮออกมาพร้อมกัน
“...ในที่สุด...ก็เจอแล้ว..เจอจนได้...”
เขาย่อตัวตามลงไป ดึงร่างอีกฝ่ายให้หันกลับมาแล้วกอดไว้แนบอก ทั้งหน้าเด็กหนุ่มแดงและเปรอะน้ำตาไปหมด สะอื้นฮัก ๆ อย่างน่าสงสารพลางโอบท่อนแขนรอบแผ่นหลังเขาไว้แน่น
“คนนั้นคือพี่เอกจริง ๆ ด้วย..”
“..พี่เอง...อยู่ที่นี่แล้ว...เพราะงั้นไม่ต้องร้องแล้วนะ...”
เอกภพลูบหลังอีกฝ่ายแผ่วเบา ตระหนักได้ถึงความไร้ประโยชน์ของตัวเอง แต่หากทำอะไรไม่ได้เลยก็ขอแค่กอดไว้และอยู่ข้าง ๆ ในเวลาแบบนี้ จนกว่าอีกฝ่ายจะหยุดน้ำตาลงได้
"...นายอย่าร้องไห้อีกเลย..."
วสุเบียดตัวเองเข้าหา กำเสื้อเขาไว้แน่น พยักหน้ารับอยู่ในอ้อมแขน แต่กลับยิ่งร้องไห้เสียงดังกระทั่งไม่เหลืออะไรให้ไหลออกจากตา
“ตื่นแล้วหรือ?”
วสุสะดุ้งน้อย ๆ ยืดหลังตรงแล้วเหลียวมองไปข้างหลัง เอกภพยืนอยู่ที่โถงทางเดิน คล้องผ้ากันเปื้อนไว้ที่คอ ส่วนเขานั่งทำหน้าเหลอหลาอยู่ครู่หนึ่งด้วยเพิ่งตื่นขึ้นอีกครั้งอย่างงง ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไร เป็นการหลับที่ไม่มีความฝันใดรบกวนสักนิด
“จะอยู่กินข้าวเย็นที่นี่เลยไหม”
“หา”
“ข้าวเย็นน่ะ..” อีกฝ่ายยิ้มขำ ราวกับเรื่องเมื่อตอนบ่ายทั้งหมดเป็นแค่ฝันไป “หิวไหม จะอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนหรือเปล่า”
“..ผะ...ผม..ไม่..คือ..”
“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ถ้าไม่อยากกินที่นี่จะกลับบ้านก็ได้”
“ไม่ใช่ครับ” เขาอ้อมแอ้ม เหลือบมองใบหน้าอีกฝ่าย แต่พอนึกขึ้นได้ทีละฉากว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้างก็รีบก้มหลบตา “...ผม...ไม่ได้...ไม่อยากกิน...”
“ตกลงอยากหรือไม่อยากนะ?” อีกฝ่ายถามติดตลก
เขาผงกศีรษะหงึกหงักจนได้ ยังรู้สึกเหมือนว่าเปลือกตาบวมจนลืมได้ไม่เต็มที่อยู่เลย ถึงไม่มีกระจกตรงนี้ให้ส่องดูหน้าตัวเอง แต่คิดว่าคงต้องดูไม่จืดเป็นแน่ ไม่รู้จะกลับบ้านในสภาพนี้อย่างไรเอาจริง ๆ
“...โคตรน่าอายเลย..” เขาพึมพำ แต่ก็ดังพอจะลอยไปถึงหูเอกภพ “..ไม่เคยร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอย่างนี้มาก่อนเลยครับ”
ชามหนุ่มโคลงศีรษะน้อย ๆ พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ซึ่งไม่รู้เขาคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่า ว่ามันไม่ได้ดูเป็นยิ้มเหงาเหมือนอย่างตอนเจอกันครั้งแรกอีกแล้ว
“พี่เองก็ไม่ได้ร้องไห้มานาน”
“...”
“น่าขายหน้าพอกันเลย” เอกภพพ่นลมกึ่งขำกึ่งถอนหายใจ “ไม่สิ...น่าอายกว่าอีก ทางนี้อายุปาเข้าไปตั้งสามสิบห้าแล้ว”
“ผมก็จะสิบห้าแล้ว” เขาปลอบ
“ทำไมไม่ค่อยรู้สึกดีขึ้นเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ จากนั้นเดินตรงเข้ามาวางมือบนศีรษะเขา ยีเบา ๆ บนเส้นผม
วสุเอียงคอน้อย ๆ เผลอหลับตาพริ้มไปด้วย เขาชอบเวลาอีกฝ่ายทำอย่างนั้น การสัมผัสที่คล้ายว่าเกิดจากความรัก เด็กหนุ่มพยายามไม่คิดต่อว่าความรู้สึกนั้นของเอกภพมีต่อใครกันแน่ รู้แต่ว่าที่ตรงนี้...เวลานี้ ได้แค่ที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว..
“สรุปว่าผมมาอีกได้ใช่ไหมครับ?”
เอกภพเลิกคิ้ว มือหยุดการเคลื่อนไหวจนเขาต้องลืมตาขึ้นมอง เพื่อจะพบว่าอีกฝ่ายก็กำลังก้มลงทอดสายตากลับมาเช่นกัน
“ได้สิ”
“…”
“อยากให้มา”
วินาทีนั้น เด็กหนุ่มเหมือนลืมวิธีหายใจอย่างที่เคยทำได้ง่ายดายมาทั้งชีวิต
ความฝันซึ่งปกติโลดแล่นแค่ในยามหลับกลับซ้อนขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เขายังลืมตาอยู่กับความเป็นจริงเบื้องหน้า ถูกดึงดูดด้วยนัยน์ตาคุ้นเคยคู่เดิม ชัดเจนยิ่งกว่าภาพพร่ามัวที่เขาทำได้เพียงเฝ้ามองมาตลอด
ใกล้เหลือเกิน อยู่ใกล้เพียงเท่านี้เอง แค่เขายื่นมือออกไปสัมผัส..
“พี่เอก..”
โดยไม่รู้ตัว...เขายกแขนขึ้นคล้องรอบต้นคออีกฝ่าย โน้มให้ชายหนุ่มต้องค้อมตัวลงมา ไร้แรงต้านใดระหว่างพวกเขา สายตาสองคู่สบกันนิ่งงัน ขณะที่ใบหน้าเคลื่อนเข้าใกล้กันเชื่องช้า ลมหายใจอุ่นหลอมรวมกันใต้ปลายจมูก
...อบอุ่น...อ่อนโยน...เหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้า...เหมือนกลิ่นหอมหวนของดอกไม้ยามพลบค่ำ...
เขายังตื่นอยู่หรือเปล่านะ..?
นัยน์ตาเด็กหนุ่มปรือลง แหวกว่ายในความทรงจำที่ผุดขึ้นมาเหมือนภาพสีซีดจาง ก่อนมันจะค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นต่อหน้า เขาไม่รู้อีกแล้วว่าตัวเองในตอนนี้คือใครกันแน่...
“...ผมคิดถึงพี่....รอมาตลอดเลย...”
เอกภพชะงัก เอ่ยเรียกเสียงแหบแห้งเป็นเชิงถาม ขณะที่ปลายจมูกพวกเขาแตะกันแผ่วเบา
“...วสุ...?”
“...วสันต์...”
เด็กหนุ่มพึมพำด้วยเสียงกระซิบ ชื่อใหม่...หรืออาจเป็นชื่อเก่าที่เคยคุ้น เบาหวิวจนแทบถูกกลืนหายไปกับเสียงฝน แต่มันก็ออกจากปากเขาจริง ๆ
...วสันต์...ฤดูใบไม้ผลิ....นั่นชื่อเขาใช่ไหม...?
“..รอผมนานหรือเปล่า..”
ความฝันของเขา...ความจริงของเขา...ทั้งหมดเคลื่อนมาซ้อนกัน จำได้จนถึงวินาทีสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความอาวรณ์ ก่อนร่างเขาจะกระแทกพื้นจนแม้แต่กระดูกก็แหลกเหลว ดอกไม้สีเลือดคลี่กลีบแย้มบานบนพื้นคอนกรีตขมุกขมัว...นัยน์ตาพร่าด้วยหยดน้ำก่อนมันจะมืดดับลง...คงเหลือเพียงความปรารถนาสุดท้ายคืออาจได้เกิดใหม่อีกครั้งในอ้อมแขนคนรัก...เหมือนกับต้นไม้ที่แตกใบใหม่...
“..ผมคิดถึงพี่ที่สุด...”
ข้างนอกฝนตกได้ครู่ใหญ่ หยดน้ำจากฟ้าโปรยปรายในยามเย็น ทิ้งตัวลงแผ่วเบาบนกลีบดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ริมรั้วบ้านทั้งสองฝั่ง ดอกแก้วบางดอกโรยร่วงลงบนพื้น แต่อีกไม่นานดอกตูมก็จะผลิบานใหม่บนต้นไม้ต้นเดิม อณูเล็ก ๆ ของกลีบดอกที่เหี่ยวเฉาจะถูกดึงกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของใบและดอกนั้นอีกครั้ง...รอวันที่ได้เบ่งบานขึ้นมาใหม่เมื่อแสงแดดอ่อนละมุนส่องมาถึง...
ไม่มีอะไรที่สูญหายไปจริง ๆ มันแค่เปลี่ยนไป...เป็นรูปแบบอื่น...เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งอื่น....แต่ก็ยังคงอยู่..
แมวดำรีบวิ่งหาที่กำบัง สะบัดหางไปมาแล้วเยื้องย่างด้วยท่าทางเย่อหยิ่งอยู่หน้าชานบ้าน มองตรงเข้ามาอย่างไว้เชิง เห็นประตูบ้านเปิดทิ้งไว้ หมาขนทองนอนฟาดหางเป็นพวงลงกับพื้นอย่างเป็นมิตรอยู่ด้านใน ดูปลอดภัยดีจึงค่อย ๆ ย่องเข้ามาผ่านธรณีประตู กระโจนขึ้นหลังตู้ด้วยท่วงท่าปราดเปรียว ได้ที่แล้วจึงนั่งเลียแต่งขนชื้นเม็ดฝนเป็นหย่อม ขณะปรายตาลอบมองเจ้าเด็กมนุษย์ของมัน ทิศทางเดียวกับที่สายตาดุ๊กดิ๊กก็กำลังจับจ้องผู้เป็นนายของตัวเองเช่นกัน
ขาวใช่ว่าไม่เคยอยู่ร่วมกับมนุษย์มาก่อน เห็นเป็นแมวจรจัดเช่นนี้ก็เคยมีบ้านไว้ซุกหัวนอนกับเขาเหมือนกัน มันรู้ดีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นต่อหน้า ทาสมนุษย์คนเก่าที่ทอดทิ้งกันไปเคยทำแบบนี้ให้เห็นบางคราวเช่นกัน เพียงแต่ตอนนั้นเป็นคู่มนุษย์หญิงชาย
ดุ๊กดิ๊กทำท่าจะลุกไปเสนอหน้าใกล้ ๆ นาย แต่ขาวที่มองเห็นการเคลื่อนไหวนั้นหันไปส่งสายตาดุใส่
ไอ้หมาโง่...ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาเสียเลย ขืนทะเล่อทะล่าเข้าไปตอนนี้ ต้องโดนไอ้มนุษย์ผู้ชายคนนั้นจับโยนออกนอกบ้านเป็นการลงโทษแน่ ๆ
หมาขนทองร้องหงิงเบา ๆ อย่างปอดแหก ก่อนจะย่อตัวลงจุดเดิม ชะเง้อมองสองร่างบนโซฟายาวที่กำลังแลกริมฝีปากกันดูดดื่ม
ท่อนแขนพวกเขาเกี่ยวกระหวัดกันไปมา ชายเสื้อเด็กหนุ่มเลิกขึ้นถึงอก ขณะที่ผ้ากันเปื้อนของเอกภพร่วงลงไปกองที่พื้น เสื้อยืดเปิดร่นขึ้นจนเห็นแผ่นหลังเปล่าเปลือย แต่ไม่มีใครว่างดึงมันกลับให้เรียบร้อย ยังคงวุ่นวายกับริมฝีปากที่ฉกชิงและดูดเม้มกันไปมา เสียงหอบแผ่วเบาลอยอ้อยอิ่งคลอเสียงฝน อุณหภูมิข้างนอกเย็นเฉียบผิดจากเมื่อบ่าย แต่ตอนนี้เม็ดเหงื่อกลับผุดพรายขึ้นบนขมับคนทั้งสอง
น่าแปลก...ทั้งที่ดูเหมือนรีบเร่งตะกรุมตะกราม...แต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและโหยหา..
ขาวรู้ แม้จะไม่ใช่คู่หญิงชายอย่างที่มันเคยเห็น
แต่นั่นเป็นวิธีที่มนุษย์แสดงความรักต่อกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป
อา...ตอนนี้มันช่าง.....
่ช่างอะไรก็ไม่รู้ ฮือออออ
รักคนอ่านค่ะ *กอดก่าย* ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยือนนะคะ แปะรูปดูเดิ้ลของตอนที่แล้วเนอะ
(https://24.media.tumblr.com/8d70b8e265b44da480d6e9ec572fb774/tumblr_n4g1wu9Fd51tvobd2o1_500.png)
ส่วนสองคนนี้นี่ คิมหันต์กับวสุ ไม่รู้จะเรียกใครตี๋ใหญ่ตี๋เลยดีเลยค่ะ 55
(https://31.media.tumblr.com/df61bcdde140fe40285436f51767492c/tumblr_n4g1wu9Fd51tvobd2o2_500.png)
พบกันบทหน้าค่ะ ^^
ปล.มีรูปที่วาดเล่นไว้เยอะพอสมควรเลยค่ะ แต่ไม่ได้แปะกระทู้นี้เพราะไม่ใช่คู่นี้ แต่เป็นคู่เก่า ๆ จากเรื่องข้างเคียง ถ้าคิดถึงไปส่องเล่น ๆ ที่ FB page ได้นะคะ >3<
-
ฮือ ถึงจะหวานก็ยังแอบหน่วงอยู่นะคะ จิตวิญญาณของวสันต์ในร่างหนูวสุ.... อืม ยากจังค่ะ ขอให้ทุกอย่างลงตัวละกันเนอะ
ว่าแต่เขาคลุกวงในกันแล้ว ก็ขอให้พี่เอกกินเด็กให้สำเร็จด้วยนะคะ :-[
-
อ๊ากกกกกกก ตอนแรกอ่านน้ำตาไหลพราก สงสารทั้งคู่ :sad4: :katai1:
พอมาตอนท้าย :m25:
-
พี่เอกกกกกก :sad4:
เดาไม่ถูกเลยจะเป็นยังไงต่อ อ้ากกก
ชอบเรื่องนี้มากกก รอตอนต่อไปค่า :กอด1:
-
พี่เอก น้องเพิ่ง15เองนะ จะเป็นอมตะแล้วสิ :z1:
-
โอ้ยยยยยยยย !! มันเป็นความหวานที่หน่วงมากกกกก
แอบวูบในอก TvT ฮือ ฮือ.... รักกัน รักกันสินะ
รักใครก็ได้ จิตวิญญาณเดียวกันใช่ไหมมมมมมมม
ดูเหมือนน้องวสุแอบอ่อยพี่เอก แต่แบบว่า...
นี่คือวสันต์ใช่ไหมมมมม แง้ๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็ได้พบกัน
ในที่สุด โอ้ยยยยยยยย!! หน่วงแบบหวาน ๆ นี่มันอะไรเนี่ย
บีบหัวใจเหลือเกินนนนน :z3: :z3: :z3:
พี่เอกกำลังจะกลายเป็นอมตะเพราะจะได้กินเนื้อเด็กนุ่ม ๆ
หวาน ๆ กรุบกรอบ หรือพี่เอกจะแค่ชิมกันแน่ คงต้องติดตาม
ตอนต่อไปใช่ไหมคะ โอ้ยยยยยยยยย....
มาหลอกให้เค้าอยากอ่านต่อแล้วตัดจบตอนไป ฮือ ฮือ
เอาตอนต่อมาเดี๋ยวนี้น๊าาาาาาาาา :katai1: :katai1:
หยุดนี่คือการปล้นตอนหน้า !! อัพเดทด่วนค่าาาาาาาาา :katai4: :katai4:
-
เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆ
.....
เค้าเม้นท์ไม่ออกง่าาา ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรรู้สึกยังไงดี 5555 :z3:
ปล. ขาวนี่....แก่แดดนะเราน่ะ !
-
สุดยอด......อ่อนโยนงดงามที่สุด :o8:
-
แอบเศร้าเล็กน้อย แต่ก็อยากฝากบอกพี่เอกไว้คำนึงว่า...
กินเด็กแล้วจะเป็นอมตะนะคะ อิอิ
-
มันหวานนะแต่ก็แอบหน่วง
-
ดีจังที่วสุยอมรับได้ว่าตัวเองเป็นวสันต์ ไม่รู้สึกว่าเป็นตัวแทนของวสันต์ เดี่ยวจะหน่วงอีก :mew2:
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม เป็นเอ็นซีที่หน่วงหัวใจยังไงไม่รู้ :sad4:
-
เดี๋ยวนะ คือน้องจะไม่เสียใจใช่มั่ย พี่เอกอย่าลืมนะ ถึงจะเป็นวสันต์แต่ก็คือวสุด้วยนะ :z3:
-
มันหน่วงๆแปลกๆ คือวสุก็รู้ตัวอยู่ใช่มั้ยในขณะที่เป็นวสันต์ เอ๊ะยังไง?
หวานๆอมขมนะคะเรื่องนี้ 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่เอกกำลังจะเป็นอมตะ !!!!! 5555555
ไม่ว่าจะเป็นวสุ หรือ วสันต์ ความรู้สึกรักและโหยหาต่อพี่เอก มันก็เป็นเรื่องจริง
จิตวิญญาณและความรู้สึกเป็นสิ่งแท้ ไม่ว่าจะอยู่กับใคร. หรือเปลี่ยนไปอยู่ในรูปแบบไหนก็ตาม
การรอคอยมันทรมาน ยิ่งรอมาเนิ่นนาน พอได้พบเจอยิ่งมีค่า
แอบขำดุ๊กดิ๊ก กลัวขาวตลอดดด 55555
-
:hao7: จะมีเหตุการณ์ได้เสียเกิดขึ้นไหม
ปล. พี่เอก ดูแลน้องดีๆนะ
-
พี่เอก วสุกะวสันคือคนเดียวกันนะ
-
ตอนหน้านี่ จะบอกวิธีการกินเด็กที่ถูกต้องใช่ไหมลุงเอก 555555
อมตะแล้วที่นี้ ลุง 5555
-
ดีใจที่ไม่ได้ซดมาม่าหนักๆ
ดีใจทีวสุดูจะเข้าใจความรักของพี่เอกและวสันต์ว่าส่งผ่านมาถึงตัววสุเอง
ไม่อยากใ้คิดว่าเป็นตัวแทน เพราะวสุไม่ใช่ตัวแทนใคร
แต่เป็นวสันต์อีกหนึ่งเว่อชั่น และเป็นคนที่มีความรักให้กับพี่เอกเช่นกัน
มันก็เหมือนแค่มีความฝันและมันเป็นจริง
ชอบตอนนี้ บางอย่างเริ่มคลี่คลาย
ถึงแม้จะไม่ง่าย แต่ค่อยๆ เรื่อยๆแบบนี้ ดีที่สุด
ไม่รีบร้อนแต่อ่อนโยน ชอบๆๆ
ปล. เค้าจูบกันแล้ววววววว กริ๊บกริ๊ววววว :-[
-
อ้ากกก ทำได้ดีๆๆ กู๊ดจ๊อบ พี่เอก เอ้า หรือตอนนหน้าจะยังกินไม่หมดหว่า อิิอิื แบบน้องเกิดอายกระทันหัน พี่เอกเลยอด กิกิ แล้วก็กดไลค์ o13 คนเขียนบท บรรยายดีมากๆ ชอบตอนที่เปรียบเปรยกับดอกไม้ที่ร่วงโรยแต่ยังผลิดอกใหม่ ไม่มีสิ่งใดสูญสลายมีแต่เปลี่ยนรูป (อันนี้คือที่เราจำได้คร่าวๆ คนเขียนบรรยายดีกว่านี้)ประโยคนั้นแทนตัววสันต์กับวสุตอนนี้ได้ดีทีเดียว แม้จะไม่ใช่คนเดียวกัน แต่ก็เป็นคนเดียวกันนั่นแหละ ถึงตอนนี้จะหน่วงแต่อ่านแล้วสบายใจขึ้นนะ พี่เอกเองเราก็เข้าใจพิแกนะ ถึงใจจะมั่นใจและอยากให้วสุเป็นวสันต์แต่ความเป็นจริงมันไม่ได้ และพิแกก็ห่วงความรู้สึกของหนูวสุด้วย สับสนแทน แต่พอได้อ่านความรุ้สึกหนูวสุถึงได้สบายใจขึ้น ดีใจที่วสุรักคนในฝัน รักพี่เอกด้วย :-[
จะว่าเห็นแก่ตัวมั้ย ถ้าอยากได้ทั้งสองคน ทั้งวสันต์และวสุ ให้จิตวิญญาณของวสันต์ยังคงอยู่ รวมกันกับวสุเป็นหนึ่งเดียว ได้มั้ยนะ :mew2: เนาะขาวเนาะ :hao5: อิอิ
ขอบคุณสำหรับตอนที่5ค่ะ
-
อ่า...ตอนนี้ยิ้มได้นิดๆเนาะ ถึงจะแอบนำ้ตาซึมก็เถอะ
-
ถ้าวสุยอมรับว่าเราคือตี๋ใหญ่ก็โอเค
แต่...!
พี่เอกกกกกกกกกกกกกก น้องยังเด็ก!
พรากผู้เยาว์ชัดๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้าคิดว่า วสุ ก็คือ วสันต์ คือคนเดียวกัน ไม่มีใครแทนใคร มันก็น่าจะแฮปปี้เนอะ
แต่ในความเป็นจริง มันก็คงยากเหมือนกันนะ
สู้ๆนะทั้งพี่เอก ทั้งวสุ ^__^
-
"ทางนี้อายุปาเข้าไปตั้งจะสามสิบห้าแล้ว"
"ผมก็จะสิบห้าแล้ว"
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วขำ 555555 ทำไมพี่เอกน่าสงสารงี้ :man1:
-
ถึงจะหน่วงๆไปบ้างแต่สุดท้ายก็ดูจะมีความสุขดีนะ
วสุในที่สุดก็หาจนเจอนะกับคนที่อยู่ในความฝันมาทั้งชีงิต...
-
พี่เอกเย็นไว้ น้องเพิ่ง15เอง :katai5:
ในที่สุดก็เข้าใจตรงกัน การรอคอยของทั้งสองคน สมหวังซะที :mew1:
-
เหงาๆ เศร้าๆ ในตอนเริ่ม
แต่ตอนนี้จะกินเด็กแล้ว...ว คุกนะคะคุก :hao7:
-
อ้าย อ่านตอนนี้ มันฟินมากๆ ตอนแรก ๆๆ ก็หน่วงลุ้นว่าพี่เอกกับวสุ จะต้องแยกจากกันอีกแล้วเหรอ แต่พอพี่เอกดึงน้องไว้แล้วพูดความจริง แล้วน้องวสุกับสารภาพว่าตามหาพี่เอกมาตลอดชีวิต คือมันซึ้งมากๆๆ ไม่ว่าจะเป็นใครอย่างไร สองคนนี้คือคนที่มีบทเรียนแล้วว่าชีวิตมีค่าเวลามีค่าไม่ควรปล่อยทิ้งให้ว่างเปล่า ชอบตอนที่คนเขียนเปรียบเหมือนดอกไม้ที่ร่วงโรยและรอดอกใหม่ผลิบานคือมันใช่มากๆๆ ค่ะ
ประทับใจต่อมาคือมานั่งคุยกันเรื่องไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้และบอกอายุของกันและกัน คือฮาพี่เอก คือพี่แก่มาก ๆๆ จะ35 แล้วส่วนน้องวสุจะ15 ยังไม่ได้ทำบัตรประชาชนเลยอะ 555 คือพี่เอกโครตจะกินเด็ก แต่ฉากสุดท้ายคือที่สุดของที่สุดรอฉากนี้มานาน55 สนับสนุนให้พี่เอกรีบกินเด็กเพราะพี่แกแก่แล้วอาจเหลือเวลาไม่มาก 555 (โดนพี่เอกฆ่า) ใครก็ได้ช่วยตามตำรวจมาจับลุงเอกหน่อยแกกำลังทำผิดฐานพรากผู้เยาว์ (ผู้เยาว์ก็เต็มใจสุดถือว่าเป็นการสมยอมแล้วกัน555)
นึกถึงอนาคต พี่เอกตื่นมาตอนเช้า มาทำอาหารเช้าให้วสุกิน แต่งตัวให้น้องไปโรงเรียน พาเด็กนักเรียนไปส่งโรงเรียน ตอนเย็นมารับกลับบ้าน สอนการบ้านในบางครั้ง หรืออาจจะต้องคอยพาน้องไปกวดวิชา แค่นึกก็ขำแล้ว นี่มันตาลุงเลี้ยงต้อยชัด ๆๆ :hao6:
-
ย่าห์ วสุกับวสันต์
พี่เอกกินเด็ก :hao7:
-
คือนี่ยังเป็นวสุใช่มั้ย.... ไม่ใช่ว่าพี่เอกเห็นเป็นตัวแทนวสันต์อยู่เลยทำแบบนั้นนะ :hao5:
-
อ่าาา รู้สึกอบอุ่น ปนกระหาย ยังไงไม่รู้คะแบบ โหยหากรอบโกย อยากได้ คิดถึง มันมีทุกอารมณ์ปนเปไปหมด
อ่านตอนนี้แล้วเริ่มเข้าใจ วสุขึ้นมานิดนึงว่าทำไมถึงได้รู้สึกสนใจพี่เอกนัก เพราะเค้าคล้ายกับคนในฝันที่ตนเองแอบรักเหลือเกินน
ส่วนพี่เอกก็มีเด็กน้อยข้างบ้าง ที่ทำให้นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ
ตอนนี้คืบหน้าไปมากเลย ถึงขนาดจุ๊ฟกันดูดดื่มมม
อยากเป็นเจ้าขาว กับดุ๊กดิ๊กจัง 555555
-
น้ำตาซึมเลยอ่ะ เป็นอะไรที่ได้ฟีลลิ่งสุดๆ :hao5:
-
ถึงแม้จะยังหน่วงๆ แต่ก็แอบมีความหวานซ่อนอยู่
สู้ต่อไปน๊า พี่เอกกกก
อยากเห็นพี่เอกกลับมามีความสุขอีกครั้ง
-
รูปลักษณ์เปลี่ยนไป แต่จิตวิญญาณไม่เปลี่ยน วสุช่างน่ารักเสียจริง ๆ
พี่เอกต้องดูแลน้องดีดีนะ
-
มันอ่อนโยนนะ แต่ทำไมยังรู้สึกเศร้าๆนะ รอตอนต่อไปค่ะ :3123:
-
จูบกันแล้ว เอิ๊กๆ :z1:
-
:a5: ตอนบอกอายุนี่ยิ่งตอกย้ำว่าพี่เอก แก่มาก 555
โอยลุ้นว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง ขอบทให้ตี๋คิมกับพี่ภพอีกหน่อยน้าาาา :impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :กอด1:
ปล..ชอบคำโปรยตอนเริ่มตอนจังเลยค่ะ
-
ยังคงรู้สึกหน่วงๆหนึบๆอยู่เลยอ่ะ
เจ้าขาว คริคริ
-
เกิดอาการเม้นท์ไม่ออกไปชั่วขณะ
บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกยังไง
จะดีใจก็ดีใจที่เริ่มลงเอยกันได้แล้ว
แต่ก็ยังหน่วงๆมึนๆตรงที่ตกลงนั่นวสุหรือวสันต์กันแน่
รู้แต่ที่แน่ๆ คุกนะคะพี่เอกกกกก :hao7:
รออ่านอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดด พี่เอก น้องยังเด็กนะคะ อร๊ายยย
ชอบตรงบรรยายเทียบกับดอกไม้ แม้ดอกเก่าจะเหี่ยวเฉาไปแล้ว ดอกไม้ที่เกิดมาใหม่ก็มาจากฐานของดอกเดิมนะเอง เจ๋งมาก
อีกตอนที่ลงท้าย เจ้าเหมียวบอกว่า นั่นเป็นการแสดงความรัก o13 แม้ตอนแรกจะหน่วงๆไป แต่ลงท้ายประทับใจ :กอด1:
ขย้ำพุงเจ้าอ้วนขนทอง ฮาที่แมวด่าเจ้าหมาโง่ :m20:
-
ในที่สุด.... ทั้งสองคนก็ได้มาเจอกันแล้ว :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนนี้เขียนได้ดีมากเป็นพิเศษเลย o15
เยี่ยมมากค่ะ :L2:
-
นี่รึเปล่าที่เขาบอกว่าจิตผูกพันธ์ :mew6:
-
พลาดไม่ได้แม้แต่ตัวอักษรเดียว ช่างเป็นการอ่านที่ลุ้นมาก อินมาก
กอดไว้แน่น ๆ นะพี่เอกอย่าให้หลุดมืออีก
ปล.ฝากถึงขาว แล้วมาเล่าส่วนที่เหลือต่อด้วย
-
เมื่อบ่ายแอบอู้งาน อ่านในมือถือไปรอบนึงละ
นี่ต้องกลับมาเม้นอีกรอบ ทนไม่ไหว ใจมันเรียกร้อง
ตอนต่อไป ขอซีนเรียกเลือดให้แม่ยกหน่อยนะคะ ฮี่ๆ
:z1:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม รู้สึกอินมากๆ
เขียนได้เข้าถึงอารมณ์มากๆเลยเข้าค่ะ
-
อ๋อยยยยยยยยยยย
ละลายไปกับตอนนี้
วสันต์กลับมาแล้ว
ฮรืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างง :hao5:
-
อ่านแล้วอยากจะร้องไห้ มันซึ้ง ๆ หน่วง ๆ แต่ปลื้มปิติไงไม่รู้อะ :hao5:
-
:hao6:
อ๊ะ รู้สึกระคายคอจัง ขอไอหน่อยนะ
คุกๆๆๆๆๆๆๆ o22
-
"ต้นกล้าซึ่งแทงยอดผ่านผืนดิน จากเมล็ดของต้นไม้ที่ได้โรยราลงแล้ว
กิ่ง ใบ และดอกผล จะยังเป็นเช่นเดิมหรือไม่
ชีวิตตรงหน้าคือต้นเดิม…ต้นใหม่…หรือต้นเดียวกัน?"
ชอบมาก ขอบคุณที่มอบสิ่งดีๆให้อ่านค่ะ :กอด1:
-
น้ำตาหยดแหมะ :sad11:
กอดกันนี่รู้ตัวนะคะว่ากอดกับใคร
ถูกใจแมวดำตอนมันดุหมาขนทองว่าไอ้หมาโง่
พร้อมตวัดสายตาแบบนึกภาพออกค่ะ ^^
การแสดงความรักจะยังคงดำเนินต่อไปใช่ไหมคะ :man1:
-
คือกลับชาติมาเกิดเลยจริงๆด้วย เห็นภาพชัดเจนขนาดนั้น ตอนหน้าจะได้อ่านพี่เอกกินเด็กใช่มั้ยคะ
นี่ห่างกันเกือบยี่สิบปีเลยทีเดียว หลังจากนี้ขอให้น้องไม่ต้องอยู่กับความฝันอีกแล้วนะ อยู่กับความจริงที่มีพี่เอกอยู่ข้างๆเถอะ
-
คาดว่า ตอนที่ซึ้งน้ำตาแตกมากที่สุด คงเป็นตอนที่ วสุ(วสันต์) ได้ไปพบป๊ากับม๊า ป๊าคงมีอะไรจะพูดกับ(อดีต) ตี๋ใหญ่มากมาย
พี่เอก พาน้องไปหาป๊ากับม๊าด้วยนะ สงสารท่านทั้ง 2
-
นี่ถือว่าคลี่คลายได้ไหมคะ #แอบกลัวเล็กๆ ตอนนี้เราก็เสียน้ำตาอีกแล้วแต่มันคนละความรู้สึกกับบทที่ผ่านมานะ อารมณ์ประมาณว่า...อ้า~ ในที่สุดก็ยอมรับกันออกมาสักที 555+ เกร็งแทนเด็กเลยล่ะ เอ่อออออ แล้วตอนท้ายๆ นี่คือวสันต์เข้าร่างใช่ไหม เข้าปุ้บสปาร์คปั้บเลยทีเดียว เข้าใจนะความโหยหาที่ห่างหายมาตลอดสิบห้าปีพอเจอกะนอีกครั้งมันเลย......เขินแทน แล้วอย่างนี้จะมีอารามน้อยใจอะไรกันไหม วสุ วสันต์ ตกลงพี่เอกจะเลือกใคร #เลือกทำไมมันคนๆ เดียวกัน #สับสนเอง 55+
-
มันบีบหัวใจจจจจจจจจจจจจจจจจ ตอนแรกนึกว่าจะมาม่าซะแล้ว
สุดท้ายกลายเป็นฉากเลิฟซีนซะงั้น :-[
พี่เอกก็คงจะสันสนอยู่ แต่คงไม่ได้เห็นวสุเป็นตัวแทนวสันต์ใช่มั้ย เราไม่อยากให้น้องเสียใจ
แต่ดูๆแล้ววสุก็น่าจะโออยู่นะ (ก็ยอมให้เค้าจูบไปแล้วนี่) :hao7:
-
โอยยยยยย
ไม่รู้จะว่ายังไงเลย ลุ้น? ไม่ลุ้น?
กรี้ด
รออ่านต่อด้วยความอยากรู้มากๆ เลยจ้า..
-
โอย อ่านแล้วแบบขนลุก
ริวสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง !!??
-
จะบอกว่าเป็นตอนที่เขียนได้เทพมากค่ะ
การบรรยายพรรณาหรือเปรียบเทียบคือดีงามละเอียดอ่อนกินใจสุดๆไม่รู้จะเมนต์ไง
คือต้องอ่านสองสามรอบเลยอ่ะถึงจะเก็บความรู้สึกได้ครบ
โอ้ยยย อยากให้ถึงตอนต่อไปแหล่วๆๆๆๆ o13
-
โง้ยยยยยยยยย ในที่สุดก็เจอ นี่สงสัยว่าดวงจิตนี่คือวสันต์ใช่มะ
ส่วนกายหยาบคือวสุ พอรู้ว่าเป็นพี่เอกก็เลยปลดปล่อยความเป็นตัวเองที่คิดว่าเป็นวสุมาตลอดรึเปล่า
-
อาระ...
สับสน-หน่วง-หวานปะแล่มๆ-วูบ-ค้าง
บรรยายไม่ถูกกันเลยทีเดียว
เอิ่ม...พี่เอกคะ ใจเย็นๆ
ถึงจะเป็นวสันต์ของพี่
แต่ร่างกาย(และจิตวิญญาณบางส่วน)ก็เป็นวสุนะคะ
...น้องยังสิบห้าเองค่ะ...
-
:hao5: อ่านแล้วน้ำตาจิไหล ซึ้งจริงๆ
-
เป็นตอนที่ทำให่บ่อน้ำตาแตกเลย รู้สึกตื้นตันมาก ตอนที่วสุถามว่ารอนานไหม :hao5:
//ว่าไป ตอนหน้าจะมีฉากกิ๊วก๊าวอะไรรึเปล่าคะ :hao7:
-
พี่เอกค่ะ ถึงจะคุก แต่ก็จะคอยเชียร์นะคะ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:hao5:
โอ้ยยยย ชอบบบบบบบ ตอนต้นหน่วงมาก
แต่ท้ายมาหวานมาก ฮืออออออออ พี่เอก พี่ 35 แต่น้องเพิ่งจะ 15 เองน้าาา
กรี๊ดดดดดดดดดดด มาถลกเสื้อน้องได้ยังง๊ายยยยยยยยย โอ้ยยย แต่เราชอบจังเลย ฮืออออออ
(พร้อมที่จะเข้าคุกไปกับพี่เอกค่ะ อรั้งงงงงงงงงงงง TvT)
แฟนอาร์ตน่ารักอีกแล้วค่ะ หน้าน้องวสุนี่มัน -///////////-
กับพี่ตี๋(?) ก็น่ารักกกกกกกก!
รอตอนหน้านะคะ จะมีดราม่าระหว่างวัยน์มั้ยเนี้ย? แอร้กกกกกก XD
-
แอบน้ำตาซึมเลย :hao5:
-
พี่เอกคงจะรอนานมากๆเลยเนอะ ออกแนวสงสารอ่ะ รอแบบว่ารู้ว่ารออะไรอยู่ก็พอว่า แต่พี่เอกรอ แต่ไม่รู้ว่ารออะไรอยู่
เฮ้อออ หวานๆ เศร้า หน่วงๆ ครบรสเนอะ
รอตอนต่อนะ
-
เฮียพรากผู้เยาว์
-
พออ่านถึงประโยคนี้
“...ในที่สุด...ก็เจอแล้ว..เจอจนได้...”
ทั้งที่ควรยิ้ม แต่ผมกลับรู้สึกเศร้าแปลกๆ ตาอุ่นๆขึ้นมาเลยครับ
เหมือนเป็นความรักที่ยังมีเสี้ยนตำอยู่ สะกิดโดนเหมือนไรเป็นเจ็บแปล๊บทุกที
อ่า แต่ก็ดีใจที่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่น้ำตาแล้วนะ
.....
.....
.....
เพราะแอบมี NC เล็กๆด้วย 5555
นึกว่าพี่เอกจะป๊อดกลัวคุก ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ หึหึ
-
โฮ้ยยย ในที่สุดก็เข้าใจซะที
แหมๆๆ ให้ลุ้นอยู่ได้ตั้งนาน
-
พี่เอกกกกกกก ! พลากผู้เยาว์นะค้าาาาา กริ๊ดดมากกับตอนนี้ เลื่อลงมาเรื่อยๆก้คิดในใจ อย่า to be cont เลยยยยย รอต่อค่าาาา :katai1:
-
...พี่เอก ก็ยึกยัก ไม่ยอมรับแต่แรก ทำน้อง น้อยใจ
...รู้สึกอย่างไร ก็รับๆไป แต่สงสัยแก่แล้วเลยไม่กล้าแสดงออก
...อิจฉาหมา แมว ได้ดูบทเลิฟซีนด้วย :laugh:
-
สมหวังซะทีเถอะน้าคู่นี้
-
ขอเม้นท์รวดเดียว ตอน 3 - 5 เลยนะจ้ะ ไม่ว่ากันน้า :m17:
......................................................................
ตอนที่ 3
แหม คุณแมวขาว ทำเชิด ๆ หยิ่ง ๆ แต่ท่าทาง จะติดน้องวสุของเราโดยไม่รู้ตัวแล้วนะนั่น เดินตามต้อย ๆ เชียว
ดีใจจัง ที่ต่อไปจะได้เลื่อนระดับเป็นแมวบ้าน ไม่ต้องเรร่อนอีกต่อไปแล้ว งานนี้ต้องขอบคุณภัทรเลยนะเนี่ย
ชอบภัทร ลูกพี่ลูกน้องของน้องวสุจัง (อ่านแล้วคิดถึง ตี๋คิม ยังไงไม่รู้ล่ะ) ดูเป็นคนตรง ๆ สบาย ๆ ดี
ที่สำคัญ ฉลาดแล้วก็ช่างสังเกตมาก ๆ ไม่ทันไร ท่าทางจะสงสัยความสัมพันธ์ของพี่เอกกับน้องวสุแล้วนะเนี่ย
น้องวสุ ที่หวั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่เอก เวลาเขินอายพี่เอกเนีี่ย นึกภาพตาม แบบ พวงแก้มใส ๆ สีชมพูระเรื่อ ๆ :o8:
พี่เอก เริ่มปะติดปะต่อ ความฝันของน้องวสุ กับความจริงที่เคยเกิดขึ้นในอดีตได้แล้ว แม้จะเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ
แต่ในเมื่อหลาย ๆ สิ่งที่ตรงกัน จนเกินกว่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ก็ไม่แปลกที่พี่เอกจะคิดถึงไปถึงเรื่องระลึกชาตินะ
.................................................................................
ตอนที่ 4
ตอนที่รู้ว่า เฮียใหญ่ ได้กลับชาติมาเกิดเป็นน้องวสุ เราก็รู้สึกดีใจมาก ๆ ที่รู้ว่า ความรักของพี่เอกกับเฮียใหญ่จะได้สมหวังซักที
ไม่ต้องพรัดพรากจากกันอีก มาตอนนี้ ถึงได้รู้สึกว่า เราเอง ก็เหมือนมองน้องวสุ เป็นเฮียใหญ่มาตลอดเหมือนกันสินะ
รู้สึกเหมือนไม่ได้มองน้องวสุ ที่เป็นตัวน้องจริง ๆ แต่เหมือนเห็นน้อง เป็นตัวแทนของเฮียใหญ่ เราอยากให้พี่เอกได้มีความสุข
ได้สมหวังกับความรักกับเฮียใหญ่ซะที แต่ความจริงก็คือ เฮียใหญ่ จากโลกนี้ไปแล้ว และคนที่อยู่กับพี่เอกตอนนี้ คือ น้องวสุ
นึกถึงความรู้สึกในฐานะของน้องวสุ ถ้าน้องคิดมาก จะมีสับสน ไม่แน่ใจ ว่าคนที่พี่เอกรักและต้องการอยู่ด้วย ในปัจจุบัน
ใช่ตัวน้องวสุคนนี้แน่หรือเปล่า มันก็น่าเจ็บปวดใจนะ
ปล. ตอนนี้มีเฮียเพี้ยนของตี๋คิมมารับเชิญซะด้วย คิดถึงจัง ตี๋คิมยังอยู่ราชบุรี อย่างนี้จะโผล่มาให้หายคิดถึงอีกมั้ยน้อ
...
ตอนที่ 5
น้องวสุ ได้รู้แน่ชัดสักทีแล้วสินะ ว่าคนตัวเองหลงรักในฝัน คือ พี่เอก และตัวเอง ก็คือคน ๆ เดียวกัน กับ เฮียวสันต์
คนรักในอดีตของพี่เอก ถ้าน้องวสุ รับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ด้วยความเข้าใจได้ก็ดีสินะ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดใจอีกต่อไป
ความปรารถนาสุดท้ายของเฮียใหญ่ ที่ต้องการได้มาอยู่ในอ้อมกอดของคนรักอีกครั้ง ในที่สุดก็สมหวังแล้ว ตอนนี้
น้องวสุ ได้มาอยู่ในอ้อมกอดของพี่เอกอีกครั้งแล้ว :m3: แหม แต่ว่า การแสดงความรักต่อกันของมนุษย์
ผ่านสายตาคุณขาวเนี่ย มันจะสิ้นสุดที่ตรงไหนน้อ สวีทหวานก็ชอบน้า แต่พอคิดถึงความจริง น้องวสุ เพิ่งจะสิบห้าเอง
ถ้ารักกันไปถึงขั้นนั้น พี่เอกคงจะไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์ทีหลังหรอกน้า เป็นห่วงจัง :sad4:
แต่จะยังไงก็แล้วแต่ ขอให้ความเศร้าค่อย ๆ สลายไปจากชีวิตทั้งสองคนซักที อยากเห็นทั้งคู่มีความสุข หวานแหววบ้าง
.................................................................................
เม้นท์ซะยาวเลย แหะ ๆ อาจจะงง ๆ บ้าง อย่าว่ากันนะคะ แต่ชอบเรื่องนี้มากเลยน้า ยังติดตามเสมอจ้ะ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ :กอด1:
-
กลับมาอ่านตอนนี้อีกรอบ ก็ตอนต่อไปยังไม่มาง่า :mew2: :hao5: ฮือๆๆ แหะๆ จริงๆเก๊าชอบตอนนี้มากๆๆด้วย อิอิ และมาส่องตอนต่อไปด้วย!!(เอ้ะ!? ยังไง?) :katai1:
ก่อนจะกระดึ้บออกจากทู้ :katai5: อยากฝากพี่เอกว่า คุก นะคะ คึคึ
แต่!! ไม่เป็นไรนะคะ พี่เอกกินให้หมดจานเถอะค่ะ เดี๋ยวแม่ยกไปประกันตัวเอง โฮะๆๆๆ :z1:
-
...........
เอิ่มถึงขั้นกินจุด เม้นไม่ออก 55 เอาะป็นว่ารอตอนต่อไป !!!!
-
คิดถึงพี่เอกแล้วน้าาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก ติดตามๆ
ชอบวสุ ชอบเจ้าขาว 55555
-
น้ำตาจะไหล ไม่ขอแชร์นะค่ะ ขอฟินคนเดียวพอ T T
พี่เอก ในที่สุดก้อได้หัวใจดวงเดิมกลับมา
แต่พี่ขา น้องยังไม่ 15 เลย เป็นห๊วง เป็นห่วง
ไอ คุกๆๆ เป็นห่วงพี่จริงๆ นะ 5555
-
หน่วงมากกกกกกกกกกกกก
TT
-
มันคืออามรมณ์แบบ...
เจ็บแต่สุข จุกแต่เสียว
เดี๋ยวว!! มันเรทป้ะวะ 555555555
จะบอกว่าพึ่งจะมาเจอเรื่องนี้หลังจากที่ติดตามผลงานทุกเรื่อง
ยังนั่งคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่คนเขียนจะแต่งคู่พี่เอกกูซะทีวะ?
อ้าว พึ่งเจอเลยอ่านรวดห้าตอนเลย 555555
ความจริงแล้วไม่ค่อยอ่านนิยายหน่วงๆดราม่าเท่าไหร่ เพราะอ่านทีไรจะอินจัดร้องไห้ทุกทีค่ะ แล้วก็เป็นไปตามคาดค่ะน้ำตาไหลจริงๆ เวลาอ่านนึกถึงวสันต์จริงๆค่ะ คิดว่าคนๆนี้เคยมีชีวิตอยู่จริงๆ อินมากมายจนเกือบไปหาข่าวโดดตึกฆ่าตัวตายเลยทีเดียวแต่ก็เอะใจขึ้นมาได้ นี่มันนิยายนะแก55555555 แต่ช่วงนี้อ่านแล้วปวดหนึบที่หัวใจกับขมับขึ้นมาเลยแก เอาเป็นว่าขอให้ผ่านพ้นช่วงหน่วงนี้ไปเร็วๆ กลับมาทำให้หัวใจพี่เอกพองโตซะทีนะคะ
:mew1:
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทที่ 6 ผลิใบ ใต้สายรุ้ง
ตื่น..หรือฝัน? ...คนเราจะฝันทั้งที่ยังตื่นได้ไหมนะ?
“...พี่...เอก...”
เขาอยากมองหน้าเอกภพให้ชัด อยากแน่ใจว่าไม่ใช่แค่ความฝัน แต่เปลือกตากลับปิดลงสนิทแน่น สองมือปัดป่ายในอากาศ เมื่อคว้าได้แผ่นหลังของอีกฝ่าย ปลายนิ้วก็จิกไว้จนสั่นเกร็ง ร่างกายเด็กหนุ่มบิดเร่า พร่ำเรียกชื่อเดิมซ้ำ ๆ ทุกคราวที่ริมฝีปากเว้นว่างจากจูบ ทว่าเกือบทั้งหมดกลับกลายเป็นเสียงครางแผ่วไม่ได้ศัพท์ เขากลั้นหายใจตอนอีกร่างเบียดกายเข้าแนบสนิท ไอร้อนผะผ่าวกลุ้มรุมจนทรมาน อ้อยอิ่งและทิ้งรอยอาลัยไว้บนผิวเนื้อ แต่กระนั้นก็ฉาบไว้ด้วยความหอมหวานและสุขซ่านไปทั้งร่าง
มันอึดอัด...แต่ก็อยากให้กอดไว้แน่นขึ้น เจ็บจนน้ำตาแทบไหล...แต่กลับอยากให้บดเบียดเข้าหาอีก
“...คิดถึง...พี่คิดถึงนายมาตลอด...”
เสียงนั้นสั่นเครือราวกับเจ้าของเสียงกำลังจะร้องไห้
เด็กหนุ่มเอียงหน้ารับเมื่อฝ่ามืออีกฝ่ายลูบแผ่วเบาผ่านผิวแก้ม มันใหญ่และหยาบกร้าน แต่กลับอ่อนโยนจนเขายอมแลกกับอะไรก็ตามเพื่อจะได้ถูกโอบกอดไว้ด้วยมือคู่นั้นอีกครั้ง..
..นี่ไม่ใช่คราวแรก
เขารู้..เหมือนกับที่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ชื่อเอกตั้งแต่ยังไม่เคยพูดคุยกันสักครั้ง รู้จักทุกตำแหน่งที่ร่างกายพวกเขาแนบชิดกัน วสุจำสัมผัสเหล่านั้นได้ทั้งหมด กระทั่งความทรงจำว่าควรแนบริมฝีปากตัวเองลงไปตรงไหน จุดใดที่อีกฝ่ายเคยชอบ ใบหู...ต้นคอ...ลาดไหล่..หรือรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ใต้กระดูกไหปลาร้า ตรงที่เอกภพเคยทะเลาะกับเขา...กับวสันต์...จนเซไปโดนกิ่งไม้เกี่ยวเป็นแผล ผ่านไปเป็นสิบ ๆ ปีมันก็ยังอยู่ที่เดิมเช่นนั้น
เด็กหนุ่มได้ยินอีกฝ่ายพึมพำเบาหวิว เป็นชื่อใครสักคนที่คล้ายคลึงกัน...วสันต์...หรือวสุ...เขาฟังได้ไม่ชัดเจนนัก หูอื้ออึงไปหมด เนื้อตัวเขาสั่นระริกทุกครั้งที่เอกภพขยับกาย แม้ร่างกรีดร้องว่าเจ็บปวดจนน้ำตาคลอเบ้า แต่กลับยิ่งรั้งตัวเองเข้าหาชายหนุ่ม เรียกร้องสัมผัสที่ลึกล้ำกว่านั้น ประทับทั้งหมดลงไปในร่องรอยเดิมซึ่งเคยเกิดขึ้นมาก่อนในอดีต
ลมร้อนลอยผ่านริมฝีปาก ผิวเนื้อเฉอะแฉะเสียดสีกันไปมาเกิดเป็นเสียงประหลาดหู รั้นเกาะเกี่ยวเนื้อตัวเข้าหากันจนถึงที่สุด
ปลายเท้าเขาเกร็งงุ้ม มือปัดป่ายไปบนแผ่นหลังแกร่ง หัวใจจวนเจียนจะระเบิดอยู่ในอก วสุคล้ายหลุดล่องไปยังอีกโลกที่เสียงเปาะแปะแผ่วเบาจากข้างนอกลอยมาไม่ถึง เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่..
และหากมี..ลมหายใจนี้เป็นของใคร
ช่วงเวลาเกือบสิบห้าปีที่มีชีวิตมานี้ไม่เพียงพอจะอธิบายตัวตนของเขา ไม่เพียงพอสำหรับบอกเล่าที่มาของความปรารถนาเกินหยั่งทั้งร่างกายและหัวใจอีกฝ่าย แต่บางสิ่งกระซิบอยู่ข้างหู เสียงเพรียกจากความฝันที่ราวกับดังก้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันตราตรึงและย้ำลึกตลอดมา ไม่ใช่แค่สิบห้าปี...แต่ยาวนานกว่านั้น ในห้วงเวลาหนึ่งที่มีชีวิตได้ผลิบานและและโรยราลง ทว่าบางอย่างกลับไม่เคยเปลี่ยน
รักเหลือเกิน...รักจนทรมาน...จนเหมือนทั้งตัวจะแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย...รักจนอยากจะร้องไห้ออกมา...อ้อนวอนซ้ำ ๆ ว่าอย่าปล่อยมือ อย่าจากเขาไป ช่วยกอดไว้แน่น ๆ ช่วยรอเขาแม้จะเนิ่นนานและอ่อนล้า ต่อให้ต้องร่วงหล่นลงสักกี่หน แต่เขาจะหาทางกลับมาอยู่ในอ้อมกอดนี้อีกเสมอ
“...ว..ส—”
ชายหนุ่มกระซิบแผ่ว จากนั้นเงียบเสียงไปกลางคัน ราวกับไม่รู้ว่าควรเรียกชื่อเขาว่าอะไร แตะหน้าผากของตัวเองเองกับหน้าผากเขา หยดน้ำอุ่น ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อหรือน้ำตาร่วงลงมาใส่แก้ม
วสุผงกศีรษะขึ้น ให้ปลายจมูกพวกเขาชนกันเบา ๆ ความวิตกแล่นพล่านขึ้นมาหลังจากเริ่มรู้สติ หวั่นว่าอีกฝ่ายจะเห็นเขาเป็นคนอื่น เด็กแปลกหน้าที่อยู่ ๆ ก็โผล่เข้ามาอ้างตัวว่ามีความทรงจำของคนรักเก่า ใช้ประโยชน์จากเรื่องนั้นทำให้ตัวเองไขว้เขว
“...เรียกผมว่าอะไรก็ได้..” เขาพึมพำ ไขว้แขนไว้รอบต้นคอชายหนุ่มแล้วซบหน้าบนไหล่อีกฝ่าย ทั้งหวาดกลัว..และสิ้นหวัง “...วสุ...วสันต์...ชื่อไหนก็ได้ที่พี่อยากเรียก..”
อีกฝ่ายเงียบไปครู่ใหญ่ ถอนกายตัวเองออกจากร่างเขาช้า ๆ ยกมือขึ้นเสยผมชื้นเหงื่อบนหน้าผากเขาอ่อนโยน สุดท้ายจึงเอ่ยออกมาจนได้ด้วยชื่อของตัวเขาเอง
“...วสุ..”
เรียกอย่างนั้น..หมายความว่าอย่างไร?
..ยอมรับที่คนตรงหน้าตัวเองเป็นเขา หรือปฏิเสธความทรงจำของวสันต์ที่เขามี สายตาซึ่งเต็มไปด้วยความสับสนคู่นั้นทำเด็กหนุ่มใจคอไม่ดีเลย นี่มันเจ็บยิ่งกว่าอะไรที่เพิ่งทำลงไปเสียอีก
“..พี่เอก...ผม...”
วสุกลั้นหายใจ คลายอ้อมแขนที่ดึงรั้งอีกฝ่ายไว้แล้วเลื่อนมือมาวางทาบบนอกตัวเอง นึกสงสัยว่าเหตุใดจึงเจ็บอย่างนี้ ทั้งที่ควรรู้สึกดี แต่เขากลับตัวสั่นไปหมดอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ตะกอนความประหวั่นซึ่งนอนนิ่งอยู่นานราวกับถูกกวนให้ลอยฟุ้ง แค่เพียงเห็นร่องรอยความลังเลบนใบหน้าอีกฝ่าย
“...ผม...กลัว..”
เอกภพไม่ตอบอะไร ดึงเขาไปกอดไว้แนบอกเงียบ ๆ วงแขนที่รัดอยู่นั้นก็สั่นไม่แพ้กันเลย ชายหนุ่มจะรู้สึกเหมือนเขาบ้างหรือเปล่า จะจัดการกับตัวตนครึ่ง ๆ กลาง ๆ ของตัวเองอย่างไรไม่ให้ทรมานมากไปกว่านี้
“...ทั้งที่เพิ่งเจอกันเท่านั้นเอง...แต่ทำไมถึงต้องรักจนเหมือนจะขาดใจก็ไม่รู้..”
เขากระซิบเลื่อนลอย เปลือกตาหนักอึ้ง แต่คำพูดก็ยังพรั่งพรูจากปาก
“...ผมไม่รู้เลยว่าผมรักพี่ด้วยตัวเองหรือเป็นเพราะความฝัน นี่เป็นความรู้สึกจริง ๆ หรือเป็นสิ่งที่ถูกโปรแกรมไว้เหมือนอย่างหุ่นยนต์...แค่กล่องรูปร่างเหมือนคนที่มีความทรงจำของคนอื่นมาใส่ไว้...”
อีกฝ่ายก้มลงแนบริมฝีปากเบา ๆ บนหน้าผากเขา แช่อยู่อย่างนั้นได้เพียงครู่เดียว ขอบตาเด็กหนุ่มก็ร้อนผ่าวไปหมด
“...แต่เวลาเจ็บ...มันก็เจ็บจริง ๆ เจ็บมากจนคิดว่าไม่สำคัญอีกแล้วเรื่องผมรักพี่เพราะอะไร เพราะไม่ว่าแบบไหนมันก็เหมือนกันหมด....”
“...วสุ..”
“...พี่เอกจะรักผมไม่ได้หรือ ผมรู้ว่าพี่คุยหรือทำอะไรกับวสันต์บ้าง ความทรงจำของเขา...ความรัก ความเจ็บปวด ทุกอย่างของเขาอยู่ในตัวผม...อยู่ในหัวใจผม..เขารอมาตลอด ผมก็รอมาตลอดเหมือนกัน......”
“...”
...เสียงหยาดฝนทิ้งตัวเปาะแปะ...แผ่วเบา...และอ้างว้าง...
...รอมานานเหลือเกิน..แต่ที่ตรงนี้ก็ยังดำมืด...
วสุไม่รู้ตัวแล้วว่าเขาพล่ามอะไรออกไปอีกหรือเปล่า เปลือกตาเขาหนักอึ้ง ร่างกายอ่อนล้าจนไม่สามารถคงสติไว้ได้ เอกภพจะฟังรู้เรื่องไหมก็ไม่รู้ กับถ้อยคำของเด็กที่พูดแต่เรื่องเพ้อเจ้อมาทั้งชีวิตจนใคร ๆ ก็เลิกสนใจความฝันบ้าบอของเขาแล้ว
ลมหายใจเด็กหนุ่มผ่อนลง เนื้อตัวชื้นเหงื่อยังอยู่ในอ้อมกอดเดิม อบอุ่นและคุ้นเคยจนเผลอขดตัวเข้าหา ความง่วงงุนดึงเขากลับไป ณ อีกฝั่งฝันซึ่งกาลเวลาหมุนวนเป็นวงแหวน ต่อให้วิ่งหรือดิ้นรนสักเท่าไรมันก็จะกลับไปบรรจบที่จุดเดิม..แล้วต้องทำอย่างไรจึงหลุดจากวงจรนั้นได้เสียที?
แผ่นอกเด็กหนุ่มขยับขึ้นลงเชื่องช้า ความฝันฉายซ้ำอีกครั้งในยามหลับใหล
..แต่มันไม่เคยตอบคำถามเขาเลย
เอกภพยังคงตระกองกอดร่างของเด็กหนุ่มไว้แนบอก ก้มลงมองเปลือกตาหลับพริ้ม พวงแก้มชื้นเหงื่อมีสีชมพูอ่อนแต้มอยู่บางเบา ผิวพรรณยังทอประกายของวัยเยาว์แม้ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเกือบทั้งวัน หรือกระทั่งหลังจากที่เขาล่วงเกินอีกฝ่ายไปถึงขั้นนี้
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เป็นวสุ วสันต์ หรือเป็นคนเดียวกัน...แต่ก็ได้ย่ำยีลงไปแล้ว
เอกภพผ่อนลมหายใจยาว แทนที่จะเป็นกลิ่นสบู่หรือดอกไม้บางเบาซึ่งมักติดตัวเด็กหนุ่ม จมูกเขากลับได้กลิ่นคาวจาง ๆ ลอยในอากาศ เคล้ากลิ่นไอฝนที่เล็ดลอดเข้ามาในบ้าน ครุ่นคิดไปว่าฟ้าหลังฝนนั้นมีอะไรรอเขาอยู่หรือ?
เขาจำได้ เมื่อสมัยก่อนวสันต์เคยบอกเขาด้วยสีหน้าร่าเริง ว่าคนมักเข้าใจเรื่องชื่อตัวเองผิด ในวันหนึ่งที่ฝนตกหนักจนพวกเขาติดแหง็กอยู่ในโรงจอดรถของโรงเรียน
“พอบอกว่าชื่อวสันต์ ใคร ๆ ก็นึกไปว่าหมายถึงฤดูฝน แต่ความจริงแล้วเป็นฤดูใบไม้ผลิต่างหาก”
“จริงหรือ?” เขาถามกลับ เห็นได้ชัดว่าเป็นหนึ่งในผู้เข้าใจผิดเหล่านั้น
“ผมจะโกหกทำไมเล่า” อีกฝ่ายเถียง ยิ้มร่าไปด้วย “ป๊าเปิดหนังสือตั้งชื่อเลยนะ”
“ฤดูใบไม้ผลิเชียว”
“เจ๋งอะดิ”
“มันไม่มีในประเทศเราเสียหน่อย”
“เพราะงั้นไงเลยเท่”
“หลงตัวเองว่ะ”
เจ้าตัวหัวเราะเสียงใส ยื่นมือออกไปรองน้ำฝนที่ไหลลงจากแนวกระเบื้อง พึมพำโดยสายตายังจับจ้องอยู่กับหยดน้ำซึ่งทิ้งตัวเป็นสายจากฟ้า
“แต่หน้าฝนก็ดีนะ”
“หืม”
“หลังฝนตก ใบไม้ก็ผลิ”
“อือ”
“เพราะงั้นจะฤดูใบไม้ผลิหรือฤดูฝนก็เป็นของผม”
“โห..” เขาส่งเสียงโห่รับ “ไม่ค่อยเลยว่ะ”
“ชื่อพี่อะ?”
“เอกภพไง” เขายักไหล่ ตั้งใจกวนประสาท
“รู้แล้ว”
“แล้วถามทำไมวะ”
“มีอะไรเท่บ้าง..ชื่อนั้นน่ะ”
เขายืนพิงเสา สูดกลิ่นไอฝนบางเบา พลางนึกว่าติดฝนอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ความทรงจำถักทอสายใยเชื่อมโยงระหว่างกลิ่นฝนกับเด็กหนุ่มข้างกายจนแน่นหนา ทุกครั้งที่ฝนตกเขาจะนึกถึงวสันต์ เด็กหนุ่มที่ชื่อแปลว่าฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งแม้ผู้คนมักเข้าใจว่าหมายถึงฤดูฝน แต่เจ้าตัวก็เหมารวมทั้งสองฤดูเป็นของตัวเองไปแล้วเรียบร้อย
“ก็..เอก...แปลว่าหนึ่ง” เขาพยักหน้ากับตัวเอง พยายามไล่เรียงด้วยความรู้ระดับประถมหก “ส่วนภพ..อืม...ก็...ภพนั่นแหละ แผ่นดิน..โลก..รวมกันก็แผ่นดินเดียว โลกเดียว อะไรอย่างนั้น”
“ไม่เห็นเท่เลย”
“ภพเดียวไม่เท่ตรงไหน”
“มันน้อยไง” วสันต์ยังเถียงต่อข้าง ๆ คู ๆ
เขาหลุดหัวเราะ ยอมหยวน ๆ ให้สักหน่อย “แล้วสักกี่ภพถึงพอกันล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว”
“ช่างเถอะ..กี่ภพก็ช่าง”
“..กลับคำง่ายจังวะ”
“ภพไหนก็อย่าลืมปั่นจักรยานมารับผมที่บ้านด้วยแล้วกัน”
วสันต์พูดไปเรื่อยเปื่อย ตอนนั้นเจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแอบชอบอยู่ แต่เมื่อเขาจะถามอะไรต่อ เม็ดฝนก็ซาลงพอดี
“หยุดแล้ว!” อีกฝ่ายร้องขึ้นแล้ววิ่งตึงตังไปจูงจักรยานของตัวเองมา คาดสายรัดกระเป๋าและกระดานวาดรูปไว้กับที่นั่งด้านหลัง ยิ้มร่าให้เขาจนตาหยี แก้มแดงอย่างกับแป๊ะยิ้ม ผิดกันที่ตัวผอมไปหน่อย ข้างหลังอาคารนั้นดวงอาทิตย์ทอแสงสีส้มจาง มีรุ้งกินน้ำพาดผ่านผืนฟ้า หยดน้ำบนยอดไม้สะท้อนแดดเป็นประกาย อีกไม่นานกิ่งนั้นคงผลิใบอย่างวสันต์ว่าไว้
“รุ้งขึ้นแล้ว” วสันต์พึมพำ
“อย่าชี้ดิ เดี๋ยวนิ้วกุด” เขาหัวเราะ “เอานิ้วจิ้มตูดเลย”
“พี่แม่งไร้สาระ” อีกฝ่ายว่าแล้วจับมือเขาให้ยกขึ้นไปทางรุ้งบ้าง “พี่ก็ชี้แล้ว เอานิ้วจิ้มตูดซะ”
“จิ้มตูดแกดิ!”
“ปัญญาอ่อน!”
อีกฝ่ายร้องโวยวาย จูงจักรยานหนีแล้วหัวเราะลั่น พอถึงริมถนนก็รีบปั่นออกไปก่อน ส่วนเขาคว้าแฮนด์จักรยานตัวเองแล้วปั่นตามไปติด ๆ ภาพที่เห็นด้วยสายตาสองคู่คือรุ้งกินน้ำทอดตัวเป็นเส้นโค้ง ทิ้งปลายสายอยู่ที่ไหนสักแห่งไกลสุดลูกหูลูกตา
ยังไปได้ไม่เท่าไร วสันต์ก็พึมพำขึ้นพร้อมกับชะลอความเร็วจนจักรยานพวกเขาเคียงกันช้า ๆ
“พี่เห็นรุ้งปะ”
“ไม่ได้ตาบอดนี่”
“พี่แม่ง” คนถามบ่นอุบอิบแล้วพูดต่อ “วันนี้ครูแนนบอกว่าทุกคนในโลก ไม่มีใครเห็นรุ้งกินน้ำตัวเดียวกันหรอก”
เขานึกประหลาดใจนิดหน่อย ก็ไอ้ที่เขากับวสันต์เห็นพาดบนผืนฟ้าตรงหน้านี้ มันไม่ใช่รุ้งเส้นเดียวกันหรอกหรือ
“ยังไง?”
“ก็แบบ มันเกิดจากการหักเหของแสงอาทิตย์ผ่านละอองน้ำใช่มะ” อีกฝ่ายเริ่มเจื้อยแจ้ว “ทีนี้ผมยืนกับพี่คนละมุม แสงที่หักเหก็เป็นคนละมุม ถึงจะเห็นว่าเป็นรุ้งเหมือนกัน แต่มันก็มาจากองศาของแสงที่ไม่เหมือนกัน ไม่ใช่รุ้งตัวเดียวกันเป๊ะ เป็นแค่รุ้งที่หน้าคล้าย...งงปะ”
“ไม่งง” เขาตอบเกินเลยไปบ้าง ความจริงคือต้องใช้เวลาคิดตามนิดหน่อย “พี่ฉลาด”
“หูย..กล้าพูด” วสันต์หัวเราะอีก “เพราะงั้นนะ ถึงจะใกล้เคียงกันยังไง แต่ถ้าตาพี่ไม่ได้มาอยู่ในตำแหน่งเดียวกับตาผม รุ้งของเราก็เป็นคนละตัว”
เอกภพลอบมองอีกฝ่าย ระวังสายตาตัวเองไปด้วยไม่ให้ดูจ้องเขม็งเกินไปนัก วสันต์ยังเงยหน้ามองฟ้าด้วยรอยยิ้มใสซื่อ ละอองฝนเกาะบนเส้นผม คราวนี้แก้มเป็นสีชมพูอมส้มเมื่อถูกฉาบด้วยแสงแดดอ่อนหลังฝนพรำ
“เพ้อเจ้อเหมือนกันนะเรา”
“เรื่องขุมทรัพย์ปลายสายรุ้งของพี่เพ้อเจ้อกว่าอีก” ว่าพลางหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอีกแล้ว “ไว้เล่านิทานหน่อมแน้มพวกนั้นให้ผมฟังอีกดิ”
“ไม่เคยเล่าเลยเว้ย!”
เขาหัวเราะตาม พลางคิดไปด้วยว่าถึงเห็นรุ้งจากเส้นแสงคนละสาย แต่แค่ได้มองข้าง ๆ กันก็เป็นเรื่องดีแล้ว ใครจะเอาตาตัวเองไปซ้อนกับคนอื่นให้พอดีได้กันเล่า...หากว่าไม่ใช่คนคนเดียวกัน
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 6 (ต่อ)
...ความรู้สึกต่อกลิ่นฝนเป็นเรื่องแปลก...
บางครั้งก็สดชื่น เพราะรู้ว่าเดี๋ยวต้นไม้จะแตกยอด ดอกไม้จะผลิบาน แต่บางคราวกลับทำให้เหงาจนหดหู่ และทั้งหมดนั้นเชื่อมโยงกับเด็กหนุ่มผู้มีชื่อว่าฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งหลายคนเข้าใจว่าเป็นฤดูฝน แต่จะฤดูไหนก็ยังคงผูกมัดเขาไว้กับคนคนเดิมตลอดมา
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง ยาวเหยียดกว่าเก่า ค่อยวางร่างของวสุลงเบามือ เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยเมื่อถูกจับเอนกายลงบนโซฟา
เขาจัดการเสื้อผ้าตัวเองลวก ๆ ท่อนบนไม่ได้สวมอะไร เอาเสื้อตัวเองเช็ดคราบสกปรกบนร่างกายอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นหาผ้ามาคลุมร่างไว้แล้วลุกขึ้น ตั้งใจจะไปหาผ้าผืนใหม่มาเช็ดตัวให้ดีอีกครั้ง
เมื่ออยู่ในท่ายืน จึงได้เห็นสัตว์เลี้ยงของตัวเองหมอบอยู่อีกฝั่งห้อง เหนือขึ้นไปนั้นคือแมวดำที่วสุเรียกว่าขาว กำลังนอนขดอยู่หลังตู้ ห้อยหางลงมาในตำแหน่งล่อหมาพอดิบพอดี หากพิจารณาจุดซึ่งแมวนอนตรงนั้น ก็อดคิดไม่ได้ว่าจากมุมมอง ณ ตำแหน่งปักหลักแมวขาวของวสุ จะสามารถมองเห็นเหตุการณ์บนโซฟาได้ถนัดถนี่ ไม่รู้ว่ามาโผล่อยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร
เขาเดินเลยไปอีกหน่อย ก็เห็นสมุดวาดเขียนของวสุวางอยู่ หน้าปกมีที่ว่างสำหรับเขียนชื่อ และคำนำหน้าชื่อว่า ‘เด็กชาย’ ก็ทำเอาเขาปั่นป่วนขึ้นมาในท้อง เหลียวไปมองเจ้าของชื่อซึ่งยังหลับสนิทบนโซฟา
เขาทำอะไรลงไป...เด็กยังไม่ถึงสิบห้าเลย
แมวดำงัวเงียแล้วยกหัว ผินหน้ามาทางทางเขา จังหวะเดียวกับที่เขาหันกลับไปพอดี เมื่อสบกันเข้า นัยน์ตาสีเหลืองวาววับของมันก็จ้องเขม็งราวกับจะบอกให้รู้ว่าทุกอย่างอยู่ในสายตา
“ขอโทษ..” เขาพึมพำ
บอกแมว..หรือบอกอะไรก็ไม่รู้
เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ กว่าเขาจะเช็ดเนื้อตัวและสวมเสื้อผ้ากลับให้เด็กหนุ่มเรียบร้อย วสุเหมือนจะตื่นในตอนที่เขาพยายามสวมเสื้อให้เจ้าตัว แต่ยังสะลึมสะลือเกินกว่าจะเจื้อยแจ้วอะไรให้เขาฟังได้อย่างที่ผ่าน พอจับแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็คอพับคออ่อนลงไปอีก ข้าวปลายังไม่ได้กิน จะปลุกก็ดูเพลียจนน่าสงสาร เอกภพนึกสงสัยว่าพรุ่งนี้วันจันทร์ แล้วเจ้าตัวจะไปโรงเรียนไหวหรือเปล่า
เขานั่งฟังเสียงติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...ของเข็มนาฬิกาลายเถาวัลย์บนผนัง ปล่อยเวลาผ่านไปพร้อมความคิดล่องลอย ฟุ้งซ่านทั้งกับเรื่องคนในอดีต คนในปัจจุบัน แต่ยังนึกอนาคตไม่ออก งี่เง่าประหนึ่งเป็นเด็กวัยรุ่น ทั้งที่อายุอานามนับเป็นวัยกลางคนเข้าไปแล้ว แถมเป็นวัยกลางคนที่เพิ่งพรากผู้เยาว์ด้วยมือตัวเองอีกต่างหาก
วสันต์..วสุ...คนละคน หรือคนเดียวกัน เกิดใหม่ หรือแค่ความทรงจำที่ปรากฏขึ้นอย่างลึกลับ เขาไม่รู้ วสุไม่รู้ หมาแมวก็คงไม่รู้ ไม่มีใครตอบเรื่องนั้นได้สักคน แต่ทั้งหมดซึ่งเกิดขึ้นก็เป็นเรื่องจริง ทั้งที่ห่างหายจากความรู้สึกนั้นจนเกือบลืมไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มผู้หลับใหลอยู่ตรงหน้ากลับทำให้มันพลุ่งพล่านขึ้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย แค่เพียงได้ยินเสียงเรียกว่า ‘พี่เอก’ ของเจ้าตัวเท่านั้น
เขาโน้มตัวลง เกลี่ยปลายนิ้วไปตามไรผมวสุ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความทะนุถนอม แต่ไม่กล้าทำอะไรเกินเลยไปอีก ละอายแก่ใจอยู่ไม่หายกับสิ่งที่เกิด เหงื่อและน้ำตาอีกฝ่ายเพิ่งแห้งเท่านั้นเอง จึงได้ทำเพียงพิศมองใบหน้าและเนื้อตัวที่เช็ดจนสะอาดสะอ้าน อยู่ในชุดเดิมที่เจ้าตัวเดินเข้ามาในบ้านเขาแต่แรก ใครมาเห็นคงคิดว่าแค่เล่นจนเหนื่อยแล้วหลับไปตามประสาเด็ก
เขาเหลือบมองนาฬิกา ก่อนสายตาจะมองผ่านรอยแยกเล็ก ๆ ของผ้าม่าน ข้างนอกฝนซาแล้ว แสงแดดอ่อนตอนเย็นกลายเป็นสีส้มสด เวลาล่วงเลยจนป่านนี้ คนจากบ้านข้างเคียงไม่มีใครมาตามวสุกลับบ้างเลยหรือ?
มีเวลาให้สงสัยเรื่องนั้นได้ไม่ทันเท่าไร เสียงออดก็ดังขึ้นให้สะดุ้งน้อย ๆ
“พี่! พี่เอก?”
เสียงเรียกที่ดูมีความลังเลดังขึ้นแว่ว ๆ ตามหลังเสียงออด บรรดาหมาแมวที่หลับเพลินพากันกระดิกหู ชะเง้อไปยังต้นเสียงหน้าประตูเหมือนเป็นองค์รักษ์ด่านแรก
“วสุ? อยู่เปล่า!?”
เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้งดังกว่าเก่า ตอนที่เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงชานหน้าบ้านพอดี พยายามปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติ
“อ้าว?”
“อ้าวพี่” เด็กหนุ่มหน้ารั้วบ้านตอบกลับมาคำเดียวกัน ทำเหมือนไม่ใช่ตัวเองที่เพิ่งเป็นคนร้องเรียกเขาอยู่ปาว ๆ “วสุล่ะครับ?”
เอกภพสูดลมหายใจเข้าลึก เดินตรงไปยังประตูรั้วซึ่งลูกพี่ลูกน้องของวสุยืนรีรออยู่ จะว่าไปก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าตรง ๆ เช่นนี้เท่าไร พวกเขาเคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้ง ทั้งที่บ้านก็ตั้งอยู่ข้างกันมาเนิ่นนาน
“หลับแน่ะ”
“หลับ?” อีกฝ่ายทวนคำ ทำสีหน้าอ่อนใจไปด้วย จากนั้นพึมพำเหมือนแค่บ่นกับตัวเอง “ขี้เซาตลอดเลยไอ้นี่ เรียกมันให้หน่อยได้ไหมครับ เย็นแล้วไม่กลับบ้าน”
เขาให้เวลาตัวเองลังเลเพียงครู่เดียว ก่อนจะเอ่ยคำโกหกออกมาเสียงเรียบ
“คืนนี้คิดว่าอาจจะนอนค้างที่นี่ด้วยน่ะ”
“หือ?”
“อา..” เขายังคงวางสีหน้าแบบเดิม “ตามนั้น”
“แต่พรุ่งนี้ไปเรียน”
“ค่อยกลับพรุ่งนี้เช้า”
“...มัน...” เด็กหนุ่มลังเล แต่สุดท้ายก็ถามออกมา “..ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”
“..?”
“เมื่อเที่ยง ๆ ผมเห็นรถพี่ออกจากบ้าน แล้วตอนบ่ายก็กลับมาจอดที่เดิม ไปไหนกันหรือเปล่าครับ”
เมื่อโกหกครั้งที่หนึ่ง ก็คล้ายเป็นภาคบังคับให้มีครั้งถัด ๆ ไปตามมา
“กินข้าวข้างนอกน่ะ”
สีหน้าอีกฝ่ายดูไม่เชื่อเท่าไรนัก แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ “...อ้อ”
แม้ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังปิดบังความผิด แต่เขาคิดว่าวสุคงไม่ได้อยากให้คนอื่นล่วงรู้ หากเจ้าตัวตื่นแล้วและตั้งใจจะเปิดเผยหรือเอาเรื่อง ถึงตอนนั้นเขาจะรับผิดชอบเองทั้งหมดโดยไม่ต้องบังคับเลย
“พี่เคยรู้จักกับมันมาก่อนหรือเปล่า” จู่ ๆ อีกฝ่ายก็ยิงคำถามใหม่ หลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง “อย่าง..เมื่อตอนที่อยู่กรุงเทพฯ หรืออะไรประมาณนั้น”
เอกภพนิ่งคิดไปนานเกินควร เขาไม่รู้เหตุการณ์ที่เกิดควรเรียกว่าเขากับวสุเคยรู้จักกันมาก่อนได้ไหม มันคงตลกดีหากบอกว่าเคยรู้จักสักเมื่อยี่สิบกว่าปีมาแล้ว ตั้งแต่อีกฝ่ายยังไม่เกิด ในฐานะวสันต์...อะไรอย่างนั้น
“ไม่นี่”
สุดท้ายก็เพียงแต่ปฏิเสธออกไป
“...เหรอ..”
“ทำไมล่ะ?”
“เปล่าหรอกครับ” ภัทรพักตร์ยักไหล่ ทำเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ยังปรายตามองเขาราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง “เห็นดูคุยกันถูกคอ เอ้อ แล้ว—อ้าว!?”
เขาเลิกคิ้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอุทานขึ้นมากลางปล้อง พร้อมกับชะเง้อมองไปด้านหลังเขาด้วยสีหน้าสงสัย
“ไหนว่าหลับอยู่”
เอกภพหันขวับไปมองตามสายตาเด็กหนุ่มทันที วสุโผล่มาอยู่ตรงหน้าประตูบ้านกับแมวดำ ก่อนจะค่อย ๆ ใส่รองเท้าแล้วเดินช้า ๆ มาทางนี้ ส่วนไอ้ดุ๊กดิ๊กเดินตามมาสบทบอีกตัวในภายหลัง
“...ภัทร?” วสุเอ่ยเรียกเสียงแหบแห้ง ท่าทางคล้ายพยายามหลบตาเขาขณะที่เดินไปคุยกับลูกพี่ลูกน้อง
“จะค้างนี่ไม่บอกแต่แรกวะ”
“...เอ๋?” วสุอ้าปากหวอ เงยขึ้นมองเขาตาปริบ ๆ จากนั้นทั้งหน้าก็แดงซ่านไปหมด ท่าทางบอกชัดว่าไม่เข้าใจเพราะไม่ได้เตี๊ยมกันมาก่อน ดูเหมือนกรรมจากการโกหกจะตามสนองเอกภพเร็วกว่าที่คิด “..ผม....ค้าง...?”
“ไม่ได้จะค้างนี่หรอกหรือ?”
เขาก้มลงมองตาเด็กหนุ่ม ราวกับเป็นนาทีวัดใจว่าวสุจะเอาอย่างไรต่อ เออออตามกัน หรือเอาเรื่องเขาจากที่ล่วงเกินตัวเองไปก่อนหน้านี้ ขณะที่ภัทรพักตร์ก็ยืนเงียบเพื่อรอฟังอยู่ด้วยเช่นกัน
“...อะ..อ้อ...” สุดท้ายเจ้าตัวก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ พยักหน้าช้า ๆ แล้วหันไปทางลูกพี่ลูกน้องตัวเอง “..คือ...ขอโทษที่ไม่ได้บอก...”
ภัทรพักตร์ถอนหายใจเฮือกออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น ผงกศีรษะอย่างเสียไม่ได้แล้วบ่นงึมงำไปด้วย “เออนะ..เชื่อเลย แล้วตกลงมาสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“...แบบ...มีอะไรที่อยากให้สอนน่ะ” วสุก้มหน้าก้มตาพูดต่อ “จำได้ไหมที่มีประกวดรูปวาดแปะประกาศหน้าห้องเรียน ก็เลยว่าจะลองดู ทีนี้วาดติดพัน ก็เลย..”
“ก็เลยหลับ” คนฟังต่อให้หน่าย ๆ
“..ก็ง่วงนี่!” วสุแย้ง เลยกลายเป็นพูดเรื่องอื่นกันเสียอย่างนั้น
“ขี้เซาเอ๊ย” ลูกพี่ลูกน้องหนุ่มส่ายหน้า “แล้วกลางคืนก็มาบ่นว่าตาค้าง ฝันร้าย นอนไม่หลับ”
“..อ่า..”
“นอนนี่ก็นอนนี่ แล้วพรุ่งนี้เอาไง เสื้อผ้าอะไรอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ หรือกลับไปกินข้าวอาบน้ำแล้วค่อยมา บ้านก็อยู่ติดกันไม่ใช่รึไง”
“นั่นสินะ..”
วสุพึมพำ ท่าทางเป๋อ ๆ กลับมาอีกแล้ว และเอกภพก็รู้สึกได้ว่าคำเท็จของเขาดูจะมัดมือชกอีกฝ่ายเกินไปหน่อย ตอนแรกนึกเป็นห่วงว่าให้กลับบ้านไปทั้งอย่างนี้จะเป็นอะไรหรือเปล่า แต่ดูท่าแล้ว หากรั้งไว้ต่อเจ้าตัวอาจยิ่งลำบากใจมากกว่า
“งั้นเรากลับไปนอนบ้านก็ได้นะ” เขาเสนอทางเลือก
“เอ๋?” เด็กหนุ่มยิ่งทำหน้างง คงเพราะพอเออออไปแล้วก็จะโดนส่งกลับบ้านเสียอย่างนั้น “..ก็ไหน...?”
“จะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ หรืออยากค้าง?”
เอกภพถามลองเชิง แต่วสุถึงกับเงียบไปครู่ใหญ่ สุดท้ายก็หันไปอ้อมแอ้มบอกคนจากบ้านตัวเอง “ภัทร..เดี๋ยวค่ำ ๆ กลับได้ไหม ฝากบอกป้าแต๋วด้วย”
เจ้าของชื่อยักไหล่ ทำนองว่าก็กะไว้อยู่แล้ว “สรุปไม่กินข้าวบ้าน”
“อา..” เด็กหนุ่มพึมพำ “เดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่นานหรอก”
ภัทรพักตร์พยักหน้า เหลือบมองทั้งสองอยู่อึดใจ ก่อนจะโบกมือลา ทิ้งท้ายด้วยเสียงดังฟังชัด
“อย่าดึกนะเว้ย ขี้เกียจรอเปิดบ้าน แล้วก็กับข้าวส่วนของแกตกเป็นของฉันละนะ!”
วสุพยักหน้าหงึกหงัก มองจนแผ่นหลังอีกฝ่ายหายเข้าประตูบ้านตัวเอง จากนั้นถอนหายใจออกมาสุดปอด ส่วนทางเอกภพนั้น ผู้มาเยือนลับตาไปได้ไม่เท่าไร ชายหนุ่มก็พึมพำเป็นเชิงถาม
“สนิทกับลูกพี่ลูกน้องเหมือนกันนะ?”
เด็กหนุ่มผงกศีรษะรับ แต่ยังดูเหมือนไม่ค่อยกล้าสบตาสักเท่าไร
“ตอนเด็ก ๆ เคยเล่นกันบ่อย กับพี่แพรวก็อีกคน ความจริงบ้านนี้ผมก็เคยอยู่ช่วงหนึ่งก่อนไปอยู่กับลุง”
“ก่อนพี่มาอยู่น่ะหรือ”
“ครับ นานแล้วละ”
“..ก็เลยไม่ได้เจอกัน”
เอกภพแปลกใจกับคำพูดตัวเองนิดหน่อย พอออกปากอย่างนี้แล้ว อย่างกับว่าเขาเองก็อยากเจอมาตลอดอย่างไรอย่างนั้น
“...แต่ตอนนี้ก็เจอแล้ว..” วสุกระซิบ ก้มหน้าเหมือนพูดกับแมวดำ
“เจอขาว?”
“เจอพี่ต่างหาก”
ถึงเสียงพูดจะงึมงำ ตาก็ไม่ยอมสบ ใบหูกลายเป็นสีแดงเข้ม แต่ก็เรียกว่าเป็นเด็กที่ตรงไปตรงมาใช้ได้..
“..ขอโทษนะ”
เอกภพไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แม้แต่คำขอโทษที่เพิ่งออกปากก็ยังไล่เรียงได้ไม่หมดว่าขอโทษเรื่องอะไรบ้าง ขอโทษที่ล่วงเกิน ขอโทษที่ไม่มีคำตอบชัดเจนสำหรับอีกฝ่าย ที่ยังคลางแคลงสงสัยอยู่เสมอว่าเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร วสุกับวสันต์เกี่ยวข้องกันขนาดไหน แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าเป็นคนเดียวกันได้หรือเปล่า
“..ทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะครับ”
เขากระอักกระอ่วนใจที่จะกล่าว แต่ก็ไม่มีข้อแก้ตัวใดสำหรับสิ่งที่ทำลงไปแล้ว “เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้ ถ้าหากว่านายจะ—”
“นั่นเพราะผมเต็มใจ” วสุขัดขึ้น ย่อตัวลงด้วยท่าทางเงอะงะ ก่อนจะอุ้มแมวดำขึ้นมาไว้แนบอก “..เพราะว่าผมคิดถึงพี่..”
“...”
“....แล้วพี่เอกคิดถึงผมหรือเปล่า..”
ดุ๊กดิ๊กเดินตามมาอีกตัว แต่แทนที่จะมาคลอเคลียเขาอย่างเคย กลับไปพันแข้งพันขาวสุ แมวดำขู่ฟ่อก็ยังไม่ล้มเลิก สุดท้ายแล้วแมวจึงหยุดขู่ไปเอง ปล่อยหมาขนทองวนเวียนอยู่รอบกาย โบกหางเป็นพวงไปมาอย่างเริงร่า ข้างกันกับต้นไม้ที่เริ่มแตกยอดสีเขียวอ่อน กำลังจะผลิใบใหม่ใต้สายรุ้งซึ่งพาดผ่านผืนฟ้าหลังฝนพรำ
..กลิ่นฝนนั้นแปลกเหลือเกิน..
มันทำให้คนยิ้ม..ทำให้คนเหงา...และทำให้คนเผลอไผล เอ่ยปากบางสิ่งออกไปโดยไร้การไตร่ตรอง
ดุ๊กดิ๊กเอียงคอ ลองคิดดูใหม่ หรือจะว่าไป...ก็อาจเป็นคนนั่นแหละที่แปลก
เพราะอยู่ดี ๆ ก็ยิ้ม แต่ประเดี๋ยวก็เหงา และบางครั้งยังเผลอไผล เอ่ยปากบางสิ่งออกไปโดยไร้การไตร่ตรอง
มันเออออกับตัวเอง ใช่แล้ว..คนต่างหากที่แปลก นายก็เป็นหนึ่งในนั้น ตลอดมานายยิ้มทั้งที่เหงา แต่ตอนนี้นายกลับทำหน้าเหงาทั้งที่ตัวเองกำลังมีความสุข
วุสก็แปลกเช่นกัน เด็กคนนั้นปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแมวดำชื่อขาว เข้ามาอย่างงง ๆ เจอกันแป๊บเดียวก็ทำให้นายรัก..นายรักเด็กวสุแน่ ๆ ดุ๊กดิ๊กมั่นใจ ทั้งชีวิตมันไม่เคยเห็นนายมองใครด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างนี้มาก่อน เพียงแต่นายรู้ตัวหรือยัง...คล้ายว่าจะยัง?
ความสุขของมนุษย์เป็นเรื่องเข้าใจยากกว่าฝนฟ้า ยิ่งกว่าฤดูกาล และยากเกินคาดเดายิ่งกว่าตำแหน่งสุดปลายสายรุ้งซึ่งไม่รู้ว่ามีอยู่จริงหรือเปล่า ดุ๊กดิ๊กไม่เคยเห็น แต่ตอนนี้รุ้งก็ทอดตัวอยู่บนฟ้า ปลายจะสิ้นสุดตรงไหนก็ช่างปะไร โผล่มาจากไหนไม่รู้ สำคัญคือมันมีอยู่ต่อหน้าล้วนเรียกว่าเป็นของจริงทั้งนั้น
ดุ๊กดิ๊กเอาหัวชนขาวสุ จากนั้นเอียงไปชนขานาย ร้องหงิงหวังชวนเข้าบ้าน แต่แมวดำขู่ฟ่อใส่แล้วหาว่าเป็นไอ้งั่งอีกแล้ว คนเขาจะพลอดรักกัน ทำไมไม่รู้จักกาลเทศะบ้าง เล่นเอานั่งหงอ ไอ้ขาวเป็นแมวแก่แดดแล้วยังดุนัก!
“ถ้าวสันต์ก็เป็นส่วนหนึ่งของผม หรือผมอาจเป็นส่วนหนึ่งของเขา..”
วสุพึมพำ ถึงตอนนี้จะเสียงแห้งไปหน่อย แต่ดุ๊กดิ๊กชอบเสียงวสุ นายคงชอบมากเช่นกัน เพราะเห็นตั้งใจฟังเชียว
“ถ้าทั้งผมและเขาก็มองเห็นสายรุ้งเส้นเดียวกัน...จากมุมเดียวกัน..”
เด็กหนุ่มพูดอะไรที่ดุ๊กดิ๊กไม่รู้เรื่อง ทุกคนและทุกตัวก็เห็นสายรุ้งเส้นเดียวกันอยู่ไม่ใช่หรือไร ไอ้ที่เรียงกันเจ็ดสีอยู่เหนือหัวตอนนี้ต่างกันตรงไหน เงยขึ้นก็เห็น ถ้ามัวนักแค่เช็ดน้ำตาก่อน แล้วลืมตาให้กว้างหน่อยเท่านั้นเอง ทว่าแปลกอีกแล้ว ทั้งที่มันงงแทบแย่ แต่นายกลับน้ำตาคลอเมื่อได้ยินถ้อยคำนั้น หากไม่ใช่เพราะยืนกันอยู่หน้าบ้าน นายคงดึงวสุไปกอดไว้แน่น ๆ
“...จะคิดถึงผมไหม...แล้วจะรักผมไหม?”
“...คิดถึงสิ..”
นายพูดออกมาแล้ว..แม้ยังเลี่ยงคำว่ารัก มันเห็นแมวดำแอบทำหน้าซึ้งในอ้อมแขนวสุ
“...ถึงตอนนี้จะยังรักไม่ได้...แต่หลังจากนี้ช่วยเริ่มรักผม..สักทีละนิด...ด้วยเถอะครับ....”
ดุ๊กดิ๊กมองนาย จากนั้นมองเด็กหนุ่มหน้าง่วง คนที่เจ้าแมวอ้างว่าเป็นของตัวเอง แม้ไอ้ขาวโอ้อวดว่าเพิ่งได้ทาสมนุษย์คนใหม่ แต่ว่านะ..
ดุ๊กดิ๊กคิดว่าตัวเองก็กำลังจะได้เจ้านายคนใหม่เหมือนกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอเชิญไปเยี่ยมพี่เอกในคุกด้วยกันค่ะ Orz
กินเด็กขั้นสุด! ทำไมเดี๋ยวนี้เขียนแต่อะไรผิดศีลธรรม แฝดงี้ ลุงพรากผู้เยาว์งี้ นรกนี่มันร้อนผ่าว ๆ จริง ๆ ค่ะ ที่ร้อนขนาดนี้คงเพราะก้าวขาลงนรกไปแล้วแน่ ๆ (ฮา)
แปะของแถมนะคะ รีพลายนี้เลย มีไม่เยอะ แหะ ๆ
ดูเดิ้ลของตอนที่แล้วค่ะ
(http://37.media.tumblr.com/710b3f7a96dfd637ae6a53dc2b075db0/tumblr_n4hjn7MFTB1tvobd2o1_500.png)
(https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/t1.0-9/p403x403/1907955_695879420471944_7231581049560114980_n.png)
ขอบคุณคนอ่านผู้น่ารัก แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^o^
-
:z13:
หวาาาา ลุงแกรวบรวดสุดๆ รู้เรื่องกันแล้วได้กินเลย :haun4:
วสุน่ารักจริงๆเลยลูกกกก คำพูดคำจา น่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู
ความรู้สึกพี่เอกคงประมาณนี้ เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอน 14
ตอนที่ฉันมีแฟนคนแรก
ลึกๆ ข้างในมันหวั่นมันไหวแปลกๆ
เธอรู้ไหมฉันเหมือน 14 อีกครั้ง :laugh:
อ่านแล้วก๊าวใจดีจัง +1 ค่ะ
-
พี่เอกคะ.. คุกๆๆๆๆๆๆๆ // ไอรัวๆ // ไม่มีอะไรคะ.... จะพูดอะไรลืมไปแล้ว...
555++ แอบหน่วงนะแบบนี้
แต่บอกตรงๆชอบคู่แบบนี้มากอ่ะ ประเภทอายุห่างกันเยอะหน่อย แล้วฝ่ายที่อ่อนกว่าเป็นฝ่ายที่ถูกดูแล... - ___ -,, ฟินสุดเลยล่ะ
-
ขอบคุณคะ :mew6:
:กอด1: :L1:
-
พี่เอกเป็นอมตะแล้ว :hao7: :hao7:
พี่เอกจ๋าา เค้าก็อยากเป็นอมตะบ้าง //ตอนตบ
-
คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก !!
แค่กๆ
-
พี่เอกกินเด็กไปเป็นที่เรียบร้อย 55555555555555
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตาลุงกินเด็กเรียบร้อย
เด็กยังใช้ ด.ช. อยู่เลยนะลุงงงงงงง :hao7:
-
โอ๊ะ!! :jul1:
พี่เอกเป็นอมตะไปแว้ววว
-
ตอนอ่านฉากที่บนโซฟา เราก็ไม่เชื่อไงว่าพี่เอกกินน้องจริงๆ
ย้อนอ่านหลายรอบเผื่อมันจะมีคำบางคำที่เราอ่านผ่านๆเเล้วเข้าใจผิด
อ่านไปอ่านมานั่นแหล่ะค่ะ.... โอเค เราเข้าใจถูกแล้ว 555555
พี่เอกอย่าคิดมากนะคะ
ถ้าเจ้าพนักงานมาก็ทำตัวเนียนๆ
แบ่บ ผมไม่ได้กินเด็ก ผมแค่กินยาอายุวัฒนะ...ประมาณนั้น
o13 o13
-
พี่เอก น้องยังเด็กชายอยู่เลยนะครับ 555555
-
:L2: ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีมากเลย คำก็สวยงาม...สุดยอดมั่กๆ o13
-
มีความสุขน่ะแต่มันยังไม่สุด อยากอ่านตอนหวานแบบสดใสเบิกบานใจเร็วๆจังเลย
-
พี่เอก.....คุก คุก. คุก คุก 555555
ินิยายเรืีองนี้เป็นเรื่องของหมากับแมว 5555555
อ่านไปน้ำตาไหลไปเหมือนเคย. ฟินแบบหน่วงๆ
-
นึกว่าตาฝาด ขยี้ตาใหญ่เลย ฉากบนโซฟานั่น ของจริงนี่หว่า
ลุงเอกรอมาเกือบสิบห้าปีเลยรีบรวบรัดตัดตอนจับเด็กกินซะเลย เหอ ๆ
ของเยี่ยมจะเอาอะไรจ๊ะ ข้าวผัดกับโอเลี้ยงตามสูตรนะ
-
ยินดีด้วยค่ะพี่เอก พี่ได้เป็นอมตะ !!!!
แต่แลกกับขาพี่เหยียบอยู่ในตาราง 1 ข้างแล้วน้ออออ 55
-
ขาก้าวไปในคุกด้วยความเต็มใจสินะคะพี่เอก ฮา :m20:
หนูวสุพูดจาน่ารักมาก ชวนให้ปล้ำอีกรอบมากเลยค่ะ.... :hao3:
จากหน่วงๆ รู้สึกบรรยากาศเริ่มคลี่คลายลงบ้างแล้ว มีเซนส์ว่าใกล้จบเต็มที ยังไงก็ขอฉากหวานๆ ให้สมกับที่หม่นมาเกือบทั้งเรื่องด้วยนะคะ :hao5: :hao5:
-
ฝนตกเหงาจัง :mew5:
-
วสุน่ารัก :impress2: พี่เอกคงจะเลิกเหงาได้แล้ว รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
คงไม่ต้องพากันไปเยี่ยมพี่เอกที่สถานีตำรวจใช่มั้ย 55555555
ในที่สุดพี่เอกก็เป็นอมตะ!!!!
อีกไม่นานหรอก คำว่ารักที่วสุรอคอย อีกไม่นานคงได้ยิน :mew2:
-
พี่เอกเป็นยอดคน เป็นทั้งชายเหนือชายและเป็นอมตะด้วย
แต่ยอดคนก็แอบหนาวนะ ติดจะไอคุกๆๆๆๆๆ
อย่าขอโทษสิพี่เอก มันเหมือนเป็นสิ่งผิดพลาด
ควรบอกว่า ขอบคุณที่กลับมาหากันดีก่า แล้วก็รักนะ :o8:
-
อาจจะรวดเร็วสุดในหมู่พระเอก แต่เอาๆจริงๆก็รอมา 15 ปีนะเอ้อ !
(แต่ก็ คะ...คะ..คุกอยู่ดีค่ะ)
วสุตอนแรกเรานึกว่าจะอ้ำๆอึ้งๆไม่พูดไม่จา ถึงตอนนี้รุกเอาๆ พี่เอกดิเงียบตล๊อดดดด
ปล.ชอบดุ๊กดิ๊กมากค่ะ ตัวขโมยซีน :mew1:
-
พี่เอกแกกินเด็กไปซะแล้ว ได้เป็นอมตะจริง ๆด้วยเอาหล่ะ รีบ ๆ รักน้องวสุเร็ว ๆด้วย
-
เราร้องไห้อีกแล้วแหละ T T
มันหน่วงจริงๆ นะ
ถึงเราจะรู้สึกว่ามันจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสุขครั้งใหม่
แต่มันเป็นความบังเอิญที่ทับซ้อนจนหดหู่ยังไงบอกไม่ถูก
เราสงสารน้องวสุอยู่ดี พี่เอกก็สงสารนะ
แต่เทียบกันแล้ว คนที่เจ็บปวดมากกว่าเราก็ยังคงคิดว่าเป็นวสุแหละ
พี่เอก...เราเข้าใจว่าการสูญเสียคนรักมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก
แต่ถ้ามองในแง่ความเป็นจริง ไม่มีใครทนอยู่กับความเจ็บปวดได้ตลอดชีวิตหรอก
วสันต์เองก็คงไม่ดีใจที่พี่เอกจะทำร้ายตัวเองให้ทุกข์ทรมานจนกว่าจะตามกันไปอีกโลก
เพราะงั้นถึงได้กลับมาไง
ตอนที่วสุบอกว่าให้ช่วยรัก วสุ ทีละนิด....จึ้กใจมากๆเลยค่ะ :mew4:
ยังไงก็ตาม ได้น้องไปแล้ว พรากผู้เยาว์ไปแล้ว ก็ช่วยถนอมและรักน้องให้มากๆด้วยนะคะพี่เอก....
-
:z2: ดุ๊กดิ๊ก ลูก น่ารักมาก...วสุ สู้ๆๆๆ
-
หึหึ พี่เอกเป็นอมตะแล้วจร้า จะได้อยู่กับ วสุไปนานๆ >.<
-
ลุงเอกเดี๋ยวเอาข้าวผัดกับโอเลี้ยงไปฝากนะคะะะะ :ling1:
กร๊าาาาซ
เส้นศีลธรรมมันก๊าวใจค่ะ 55555
เค้าบอกว่าฟ้าหลังฝนมักจะสดใสเสมอ ต้นไม้ผลิใบใหม่
ก็ขอให้ความรักของพี่เอกกับน้องวสุเป็นเหมือนต้นไม้ที่ได้รับน้ำฝนก็แล้วกันนะคะ
จะคอยเฝ้าหน้าบ้าน เชียร์พี่เอกอยู่ห่างๆ คอยดูต้นทางไม่ให้คนข้างบ้านหรือว่าคุณตำรวจมาเคาะประตูหน้าบ้านนะคะ
กร้ากกก >,<
-
เนื้อเด็กหวานมั้ยคะลุง :m13:
-
ลุงพี่เอกคะอยากให้เอาอะไรไปเยี่ยมในคุกดีคะ วาุยังเด็กชายอยู่เลยนะคะลุงงง 5555
ดีใจกับวสุดีใจกับพี่เอก หลังจากรอคอยมาแสนนาน ในที่สุดก็ได้เจอกันสักที
แอบน้ำตาคอตามเลยค่ะ :mew4:
-
โหยยยลุง น้องมันยังใช้เด็กชายอยู่เลยอะ
แต่ก็นะ...เดี๋ยวนี้เด็กๆโตเร็วจะตาย ค่อยๆเลี้ยงไปเหอะ :z2:
-
รักไม่มีเหตุผลคับ ศีลธรรมก็ห้ามไม่ได้
รอตอนต่อนะ
-
แอร๊ยยยย :o8:
-
*กระแอม* คุก! คุก! คุก! คุก! คุก!
ต่อจากนี้พี่เอกก็เอ็นดูน้องให้มากๆ นะคะ ห้ามทำให้เสียใจนะ
ถ้าน้องเสียใจแม่ยกทั้งหลายไม่ยอมแน่ o18
-
คุก คุก คุก
เข้าใจมาตลอดว่าวสันต์เป็นฤดูฝนเหมือนกันค่ะ
ชอบไอเดียเปรียบเทียบ เรื่องรุ้งของคุณเรนนี่จังเลย โอย มันแบบโดนมาก o13
ชอบประโยคนี้ “ถ้าทั้งผมและเขาก็มองเห็นสายรุ้งเส้นเดียวกัน...จากมุมเดียวกัน..” :heaven
มันแบบ อ๊ะ เฉลยเรื่องรุ้งแล้ว
ติดตามต่อไป แล้วก็เป็นกำลังใจอย่างเหนียวแน่ให้คุณเรนนี่ค่ะ :mew1:
-
อุต่ะ!พี่เอกพรากจิ้นเด็กน้อยซะแล้ววว ดุ๊กดิ๊กคงได้นายใหม่อีกคนเร็วๆนี้้อีกคนแล้ว เย่5555
-
คุก คุก คุก แค่กๆๆ ^_^
ยังซึนๆทั้งสองคนแต่เหมือนวสุจะ
เข้าใจสถานการณ์ได้ดีกว่านะ เอ้า สู้ทั้งคู่ค่า :mc4:
-
พี่เอกเป็นอมตะแน่งานนี้ กินเด็กกกกก
-
จากนี้พี่เอกต้องเปิดตามองวสุเยอะ ๆ นะ วสุน่ารักจริง ๆ
-
ชอบวสุมากกกก แล้วก็รักวสันต์จากเรื่องเก่าอยู่
เข้าใจความรู้สึกพี่เอกมากๆ
แบบรู้อยู่แก่ใจว่าใช่ แต่ก็ยังลังเลที่จะรักลำบากใจที่สุด
มาต่อเร็วๆนะคะที่รัก รออยู่นะจุ้บ
พี่เอกอย่าไปฟังทุกคนนะคะ พี่เอกไม่ติดคุกหรอกค่ะ
น้องเต็มใจค่ะท่องเอาไว้
ตัดภาพอีกที //meถือข้าวผัดกับโอเลี้ยงไปเยี่ยมพี่เอก บรัยส์
-
กินเด็กคือนิพพาน 5555
-
พี่เอกมาแรงแซงทางโค้งมากกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :-[ :oo1:
เริ่ดคร๊าาาาาาาาา 555555555
เจ้าดุ๊กดิ๊กน่ารักเชียว :hao7:
-
เอาให้เคลียร์ใจตัวเองเสียทีเหอะพี่เอก
ทั้งข้อมูล ความทรงจำ และความรู้สึก มันทั้งแม่น ทั้งจำอะไรได้ยิ่งกว่าเป็นคนๆ เดียวกันอีกนะ :katai1:
-
คุกคุกคุกคุกคุก โอ้ยย อะไรติดคอ แหมพี่เอกก็นะ น้องก็เด็กกว่าเกือบสองรอบและ
แต่อายุดูจะไม่ใช่ปัจจัยสำหรับคนที่จะรักกันเลย อย่างสองคนนี้ ถึงแม้อะไรหลายอย่างจะยังดูคลุมเคลือ แต่เริ่มเปิดใจทีละนิดวันละหน่อยก็ดีแล้ว
อ่านประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา "ต่อให้ต้องร่วงหล่นลงอีกสักกี่หน แต่เขาจะหาทางกลับมาอยู่ในอ้อมกอดนี้อีกเสมอ" อ่านจบแล้วก็กลับไปอ่านตอนพี่เอกวสุ ที่เล่ห์รักอีกรอบ ความรักของคนทั้งคู่กินใจมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
-
...นรกนั้นอาจไม่ร้อนซักเท่าไร...
(ล้อเล่นค่ะ)
(แต่บ้านเราแตะสี่สิบองศา...อืม...)
:fire:
อ่านตอนต้นๆนี่คือ ฮะ! นี่พี่เอกกินเด็กแล้วเหรอ นึกว่ากอดจูบเฉยๆเสียอีก
จนน้องวสุพูดขึ้นแล้วพี่เอกกอด...แล้วก็เอิ่ม... นั่นแหละ ถึงได้เก็ทว่าพี่เอกกินเรียบร้อยแล้ว
แอบสะดุ้งเหมือนกันตอนที่หันไปเจอชื่อบนปกสมุด
...ไม่จริงน่า สมุดเก่าก่อนน้องอายุสิบห้าใช่ไหม...
(สิบห้าก็ยังเป็นผู้เยาว์อยู่นะเฟ้ยยย//เสียงจากสมอง)
:mew5: ดะ...ดีใจด้วยนะคะพี่เอก พี่เป็นอมตะแล้ว
แต่พึงระวังคุกจากญาติของน้องนะคะ เคลียร์ผู้ใหญ่ฝั่งน้องดีๆละกัน
:hao3:
ชอบตอนนี้ค่ะ รู้สึกว่าปรัชญามาหนักกว่าทุกตอน
แต่ก็ให้แง่คิดเยอะจริงๆ เป็นเอ็นซีที่หนักในความรู้สึกหลังจากที่เอ็นซีมันเกิด
เพราะด้วยความรู้สึกของตัวละครที่ยังสับสน
อ่านไปรู้สึกหน่วงมาก...แต่จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก
...แต่ก็เริ่มจะค่อยๆคลายออกแล้ว...ใช่ไหม?
ไม่อยากจะเดาเท่าไร แต่หวังว่าหลังจากฟ้าสีเทาและหยดฝนโปรยปราย
จะมีความชุ่มชื้น ฟ้าอันสดใสและเหล่ามวลไม้ที่ผลิใบแตกกิ่ง
อยากให้น้องกับพี่เอกมีความสุข (แม้จะเสี่ยงคุกอยู่บ้างก็ตามที)
PS.ชอบมุมมองของดุ๊กดิ๊ก(เบอร์หนึ่ง)มาก มันเป็นอะไรที่ลึกซึ่งโดยเฉพาะเรื่องของมนุษย์
-
คุก คุก คุก! :hao7:
พี่เอกทำดีแล้วค่ะ จุ้บๆ :hao6:
-
ลุงเอกค่ะ......
วอร์มเครื่องมา 15 ปีเลยรึนี่ เครื่องฟิตสตาร์ทติดง่ายมาก
-
ดีใจที่ได้รักกันแต่ก็มีความหน่วงแฝงอยู่ด้วย
ว่าแต่กินเด็กเร็วจังเลยขุ่นพี่ :hao6:
-
ซึ้งสุดๆ คำถามกระแทกโดนใจอย่างแรก ถ้าพี่เอกไม่รักก็บ้าแล้ว
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร มีอะไรติดคอไม่รู้ต้องไอดัง...คุก คุก คุก อยู่เรื่อยเลย :m20:
“ทีนี้ผมยืนกับพี่คนละมุม แสงที่หักเหก็เป็นคนละมุม ถึงจะเห็นว่าเป็นรุ้งเหมือนกัน แต่มันก็มาจากองศาของแสงที่ไม่เหมือนกัน..”
"ถึงเห็นรุ้งจากเส้นแสงคนละสาย แต่แค่ได้มองข้าง ๆ กันก็เป็นเรื่องดีแล้ว"
ชอบประโยคพวกนี้มาก o13
“ถ้าทั้งผมและเขาก็มองเห็นสายรุ้งเส้นเดียวกัน...จากมุมเดียวกัน..”
“...จะคิดถึงผมไหม...แล้วจะรักผมไหม?”
“...ถึงตอนนี้จะยังรักไม่ได้...แต่หลังจากนี้ช่วยเริ่มรักผม..สักทีละนิด...ด้วยเถอะครับ....”
ชอบตอนนี้มากๆๆๆค่ะความรักของคู่นี้ ให้ความรู้สึกรักมาก แต่ก้าวไปไม่ถึง
เหมือนเห็นบางอย่างที่รอคอยอยู่ตรงหน้า แต่จับต้องไม่ได้
เหมือนทั้งๆที่มีความสุขมากแต่ก็เหงามากด้วยเหมือนกัน
โอย โมเมนต์อย่างนี้ ลึกซึ้งค่ะ ประทับใจ :mew6:
รอตอนต่อๆไปนะค้าาา+1 :mew1:
-
คุกจริงๆ ด้วยยยยยยย
คิคิ
-
พี่เอกพรากผู้เยาว์ น้องยังเป็นเด็กชายอยู่เลย 55555
-
55555 แหม ไม่รู้จะอิจฉาหรือสงสารพี่เอกดี :m20:
-
สารภาพว่าอ่านแล้วร้องไห้ทุกตอนเลยค่ะ มันหม่นๆยังไงไม่รู้ สงสารวสุคงอึดอัดมากที่ฝันแต่เรื่องนั้น ไม่อยากให้พี่เอกมองน้องเป็นวสันต์ด้วย :sad4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งบีบหัวใจ วสุดูสับสนเอามากๆจนน่าสงสาร สภาพที่ไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองรักักตัวเองจริงๆรึเปล่าหรือเห็นเราเป็นเงาของใครอีกคนนี่ ชวนน้ำตาไหลจริงๆ :sad4:
-
บรรยายในมุมมองของสัตว์เลี้ยงได้น่ารักเชียว
อ่านไปแล้วนึกถึงเรื่องสวนเที่ยงคืน ของฟิลิปา เพียซเลย
มันรู้สึกเย็นๆ บอกไม่ถูก คำผิดก็น้อยมากๆ ดูเดิ้ลก็น่ารัก ปลื้มค่ะ ^^
-
รู้สึกได้ถึงพลังโซตะจากพี่เอก และไอร้อนจากคุกๆๆๆๆ (เสียงไอนะเนี่ย)
เด็กชายวสุ ป้าชอบนู๋มากเลยลูกกก :กอด1:
-
แม้รู้สึกปวดใจ กระนั้นก็ยังซาบซึ้งกินใจ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
พี่เอกพรากผู้เยาว์ซะแล้ว.....อ่านแล้วมันหน่วงๆทั้งสงสารท้้งดูอบอุ่นปนๆกันไปหมด
-
แหมมมม พี่เอก ก็ รวบรัดตัดตอนเร็วจริงๆเลย
จะว่าเด็กยั่วก็ไม่ใช่ เรียกว่าเต็มใจทั้งสองฝ่านดีกว่าเนอะ
ต่างฝ่ายต่างโหยหา :กอด1:
-
คือตอนนี้กรี๊ด ๆๆ มากพี่เอกพี่ทำถูกแล้ว555 ตลกทุก comment ที่บอกว่าพี่เอกกินเด็กแล้วจะเป็นอมตะ แล้วขาข้างหนึ่งได้เข้าไปอยู่ในคุก 555 รู้สึกว่าน้องวสุนิสัยน่ารักและเข้าใจอะไรง่าย ๆๆๆ ซื่อ ๆๆ ต่อไป ถ้าไปโรงเรียนต้องมีคนมาจีบแน่เลย ทีนี้ตาลุงต้องหึงหัวฟูอยู่บ้านแน่ ๆๆๆๆๆๆๆ 555 ดช.วสุ กับลุงเอกภพช่างเข้ากันต่อไปลุงเอกต้องโกหกหาวิธีให้น้องวสุอยู่ค้างคืนบ่อย ๆๆ แน่ ชอบเรื่องนี้มากๆๆ ค่ะ
-
ไอ " คุกๆ ' ก้าวขาลงนรกตามไปติดๆ ในข้อหาสมรู้ ร่วมคิด
เพราะอ่านมันทุกเรื่อง ฟินมันทุกตัวอักษร
พี่เอก รัก หลาน เอ้ย ลูก เอ้ย น้อง (ก้อพอเห๊อะ )
ด้วยนะ อย่าทิ้งกัน ดูแลให้ดี น้องยังเด็กอยู่เลย
-
กินไปแล้วสินะ!!!! :haun4:
-
พี่เอกชอบกินอะไรเป็นพิเศษคะ?
จะซื้อไปเยี่ยมในคุก 55555
ย้อนอ่านสองตอน ขอบคุณมากนะคะ^^
-
หน่วงตลอดๆ
ได้ยินเสียงไอ คุกๆๆ 55555
-
เปิดมาเจอตอนก่อนนอนพอดี ตอนนี้ทำเราร้องไห้เลยค่ะ ที่สำคัญ... เราถึงกับเก็บเอาไปฝันเลยทีเดียว!!
ฝันว่าได้เป็นคนเจรจาให้ทุกๆฝ่ายเข้าใจกันล่ะ พี่เอกกับน้องวสุจะได้ไม่มีอุปสรคที่จะรักกันอีก
เอิ่ม อาการหนักมะ 555555
-
คุกครับพี่เอก...คุกหัวใจนะ ฮิ้วววว
เอิ่ม ถ้าจะให้เปรียบเรื่องนี้ก็เหมือน"ฟ้าหลังฝน"เลย
หลายคนคุ้นเคยว่าฟ้าหลังฝนมักจะมีสิ่งดีๆรออยู่
แต่ในเรื่องจริง บางครั้ง ฟ้าหลังฝนก็อึมครึม หดหู่ และว้าเหว่
ถึงฝนจะหยุดไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีแสงส่องมาอีกทีเมื่อไหร่...ได้แต่รอต่อไปเรื่อยๆเท่านั้นเอง
อึนมากครับ
-
น้องวสุ เด็กชายวสุ ตายล่ะพี่เอก ข้าวแดงในคุกไม่ใกล้ไม่ไกล :laugh:
-
ชอบน้องวสุจัง เป็นเด็กที่เข้มแข็ง กว่าที่คิดไว้ซะอีกนะเนี่ย แม้จะยังสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ทั้งยังไม่แน่ใจ ว่าที่พี่เอกรัก คือตัวตนของวสุ หรือ ความเป็นส่วนหนึ่งของเฮียวสันต์ในตัววสุกันแน่
แต่ถึงอย่างนั้น น้องก็พร้อมจะทำให้พี่เอก เปิดใจรับความรักอีกครั้ง เริ่มรักในตัวตนของน้องวสุจริง ๆ
ความทรงจำระหว่างพี่เอกกับเฮียใหญ่ คือ ความทรงจำที่สวยงาม และน่าระลึกถึงเสมอ
และต่อจากนี้ไป พี่เอกและน้องวสุ ก็จะได้สร้างความทรงจำใหม่ ๆ ระหว่างทั้งสองคนขึ้นมาบ้าง
ไม่ใช่เพื่อแทนที่ความทรงจำเดิม แต่เป็นการเพิ่มเติมความทรงจำดี ๆ ที่แสนพิเศษให้แก่กันและกัน
อายุต่าง ไม่ใช่ปัญหา เด็กดีอย่างน้องวสุ เติบโตขึ้นเป็นคู่ชีวิตที่น่าอิจฉาของใครต่อใคร ให้พี่เอกได้แน่นอน
เริ่มรักน้องไปทีละนิด ๆ แต่ทีละนิด สะสมไปเรื่อย ๆ ก็จะกลายเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ และมั่นคงนะจ้ะ
บรรยากาศความสุข เริ่มลอยเข้าหาทั้งคู่บ้างแล้ว ดุ๊กดิ๊กก็จะได้เจ้านายตัวน้อย ๆ ที่น่ารักเพิ่มขึ้น
ส่วนคุณแมวขาว ท่าทางจะได้ทาสมนุษย์มารวดเดียวสองคนเลยสิเนี่ย เริ่ดตลอด ๆ เลยนะ 555
รอตอนต่อไปจ้ะ ตอนหน้าจะหวาน ๆ รึยังน้า
ปล. 1 ชอบชื่อตอนแต่ละตอนจัง อธิบายไม่ถูก แต่มันรู้สึกดี ยิ่งพออ่านไล่ชื่อตั้งแต่ตอนหนึ่งไป
ให้ความรู้สึก เหมือนพัฒนาการความรัก ที่ค่อย ๆ เจริญเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ของทั้งคู่เลย
ปล. 2 รูปพี่เอกใส่ผ้ากันเปื้อนลายดุ๊กดิ๊ก :o8: แหม่ พ่อบ้านพ่อเรือน เหมาะกับการเลี้ยงเด็กมาก 555
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
อ่านมาได้ 3 ตอน น่ารักดีค่ะ พอดีชอบนิยายที่มีเด็ก และสัตว์ อยู่ด้วย
แต่อ่านมาและสะดุ้ง ตอนที่เรียกพระเอกอายุ 35 ว่าวัยกลางคน มันม่ายช่ายยยยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
รู้สึกตัวเองแก่ขึ้นมาทันใด :mew6:
ไปอ่านต่อ :z10:
-
อ่า...ลุง เอ้ยพี่ภพจับวสุกินซะแล้ว อร๊าย~
-
เป็นคุกที่น่าเข้าจริงๆ คุกๆๆๆๆๆ
น้องเปิดทางขนาดนี้แล้ว อะไรยังไงก็ยอมหมด พี่เอกอย่าทำหลาน เอ๊ย น้องเสียใจนะ คุกๆๆๆๆๆ o18
-
กรี๊ดดดดดด ในที่สุด. อ่านจบพร้อมปาดน้ำตา วสุน้อยของเจ้ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองมากลูก หนูได้ใจเจ้ไปอีกอักโขเลย ขอบคุณหนูมาก โฮฮๆๆ ดีใจกับพี่เอก ฮืออๆๆๆ ในที่สุดพี่เอกก็จะมีความสุขซักที หลังจากทุกข์ทรมานมานาน แต่หวังว่าพิแกคงไม่คิดมาก แล้วทำให้เรื่องมันยุ่งยากซะเองนะ ถ้าถึงตอนนั้น เจ้จะปล่อยให้อยู่ในคุกยาวเลย :m16: ชิ
แต่ก็ขอชมเชยพ่อพระเอก ทำดีมากนะคะตอนนี้ อิ่มเบยยสิ ทั้งพระเอกทั้งแม่ยก คึคึ :pighaun: แม้คนเขียนจะไม่ลงรายละเอียดฉากนั้น แต่เจ้สามารถค่ะ เหาะไปดาวเอ็นซีจิ้นเองเบย โฮะๆๆ ส่วนตัวชอบที่คนเขียนบรรยายมากค่ะ อ่านแล้วได้อารมณ์ อ่อนหวาน โหยหาย อบอุ่น หน่วงๆ และหื่นๆ(หื่นๆนี่คนอ่านไปจิ้นเอง ก็นะ แหะๆๆ)
เอาล่ะ ไปกันค่ะ แม่ยกทั้งหลาย เตรียมฉหนงโฉนด เช็คเชิ้ค ให้พร้อม รีบ ไปประกันตัว พระเอกของเรากันค่ะ ข้อหาพรากผู้เยาว์ คึคึ ที่ต้องรีบไปไม่ได้เพราะสงสารพี่เอกที่ต้องนอนตบยุงในคุกหรืออะไรหรอกนะคะ แค่พี่เอกต้องมาดูแล เอาใจ วสุน้อยของเจ้ และอีกอย่าง... ถ้าไม่มีพี่เอก เจ้จะไปดาวเอ็นซีอีกได้ไงล่ะคะ โฮะๆๆ(ข้อหลังนี่สินะ เหตุผลหลัก) :haun4:
ขอบคุณสำหรับตอนที่6นะคะ
-
จริงๆอ่านจบตั้งแต่เมื่อวานตอนตีหนึ่ง ฮ่า... กะจะเอาให้เต็มที่เลยมาเมนต์วันนี้
คำนิยามของนิยายเรื่องนี้นี่คือคำว่า'หน่วง'รึเปล่าคะ T-T
ทุกอารมณ์มันตีรวนกันหมดเลย ทั้งสุข เศร้า เหงา ซึ้ง
การบรรยายก็ทำเอาน้ำตาซึมไปจอกสองจอก...
ชื่อเรื่องดูธรรมดา แต่พออ่านมาก็พบว่ามันดีอ่ะ!
อ่านเรื่อยๆมันก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวละครที่พยายามจะสื่อ
วสุเป็นคนน่ารัก พี่เอกเองก็เป็นคนน่าสงสารที่พยายามเข้มแข็ง
ถ้าหากวสันต์คือความรักในอดีต แล้วเด็กน้อยจะมีโอกาสเป็นความรักในปัจจุบันรึเปล่า...?
เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่ใช่เวลาเดียวกันนะคุณเอกภพ คุณเจ็บได้ คุณก็ต้องหายเจ็บได้เหมือนกัน
สมมุติว่าคุณหกล้ม คุณเจ็บ คุณเลือดออก คุณทำแผล แต่พอแผลสดของคุณหาย...คุณก็ยังคงเหลือแผลเป็น
แผลเป็นที่จะทำให้คุณจำได้ว่าเมื่อก่อนไปทำอะไรมา คุณทรมานแค่ไหนในตอนที่หกล้ม
...แต่ตอนนี้มันก็เป็นแค่รอย
คุณออกไปวิ่งอีกครั้ง ไม่มีใครบอกได้ว่าคุณจะหกล้มอีกมั้ย แต่ที่แน่ๆ
มีคนกำลังรอประคองคุณตอนล้มอยู่นะ
บางทีดุ๊กดิ๊กอาจจะอยากได้เจ้านายอีกคน หรือไม่คุณขาวก็อาจจะอยากได้เพื่อนเป็นหมาสักตัว
สุดท้ายก็ฝากบอกพี่เอก ติดคุกสักสองสามปีคงไม่แก่หรอกนะคะ เพราะกินเด็กแล้วคงเป็นอมตะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หน่วงมากเรื่องนี้ เหมือนจะไม่หน่วงก็หน่วง เหมือนจะหน่วงก็ไม่หน่วง(เริ่มสับสนกะชีวิต)
ปล.พี่เอกคะ คุกค่ะคุก!!!!
-
สำลักเป็นคำว่าคุก
พี่เอกกลายเป็นอมตะไปแบ๊ว
กร๊าวใจมากเลยค่ะตอนนี้ เหมือนโล่งใจมากขึ้นหลังจากหม่นมานาน
รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ ^^
-
...ชอบคำพูดทั้งของวสันต์ และวสุ ที่ต่อล้อต่อเถึยง กับพี่เอก
...ชอบ แมวหมา ที่ผูกมิตรกันเพราะเจ้านายผูกพันธ์กัน แต่เจ้าขาวแอบดูนะ55
...เค้าสองคนรักกัน มันก็เป็นไปตามธรรมชาติแหละ เหมือนแม่เหล็กที่ดูดให้เข้าหากัน แต่พี่เอกก็เฉียดดดดดดด..คุก :laugh:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ หวังว่าคู่นี้จะไม่มีอุปสรรคอะไรแล้วนะคะ
-
:o8: พี่เอก เป็นอมตะ #คุกๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
คือแบบว่า มาคิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วค่า ยกขันหมากไปสู่ขอน้องเลยยยย >/////< อรั๊งงงงง ~
หน่วง ๆ เรื่องความรู้สึกของวสุ TT_TT สงสารอ่ะ ยิ่งตอนขอให้รักหรือขอให้มองตัวเองบ้าง นี่แบบว่า บีบคั้นอารมณ์มากกก
ยิ่งพออีตาพี่เอกไม่ชัดเจน อึก ๆ อัก ๆ ยิ่งสงสารน้อง อยากโบกหัวผู้ใหญ่หลาย ๆ ที
เรื่องมาถึงขนาดนี้ ยังจะเล่นตัวอี๊กกกกกก !!!
:katai1: :katai1:
-
อ่านรอบแรกแล้ว เอ๊ะ ได้กันจริงๆหรอวะ 5555555555
ยังงงๆอยู่ ไม่คิดว่าพี่เอกจะเผด็จศึกเร็วขนาดนี้ :hao7:
เป็นอมตะแล้วสินะคะพี่เอก
เดี๋ยวน้องจะไปเยี่ยมในคุกนะคะ กร๊ากกกกกกกก
อ่านแล้วก็ยังรู้สึกสงสารวสุอยู่
ต้องสับสนและทรมานมากแน่ๆ T___T
ตอนท้ายที่พูดถึงเรื่องรุ้งนี่แบบ โฮรวววววววว
รออ่านอยู่นะคะ
สู้ๆค่าาาา
-
พี่เอกกกกก หนูจะไปเยี่ยมพี่บ่อยๆนะคะ ฮาาาาาา
พี่เป็นอมตะแล้วสินะ เพราะกินเด็กไปแล้วววว 555555
แบบว่ารู้สึกสงสารน้องอ่ะ งือออ อยากให้พี่เอกหันมามองที่วสุรักน้องไวๆ
ค่อยๆรักน้องทีละนิดแบบที่น้องพูด อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขจัง
ชอบเรื่องนี้มากกค่ะ เราตามคนเขียนมาจากเรื่องแฝดเลยย ฮาา
คนเขียนวาดรูปสวยมากค่ะ เราชอบ (แอบชอบรูปตอนวันสงกรานด้วย :katai2-1:)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปค่ะ มาต่ออีกน้าา
-
หนุกมากค่ะ ประทับได้ตั้งแต่เริ่มต้น สนุกสุดๆๆ ไม่เคยอ่านเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดเลย :-[
ทั้งยิ้ม ทั้งลุ้น และทั้งเข้าใจ วสุ ด้วย เป้นกำลังใจให้กลับผู้แต่นะค่ะมาต่อไว้ๆ เรื่องรักแบบ อบอุ่นชอบมากเลยค่ะ :o8: :o8:
-
วสุน่ารักสุดๆอ่ะ
-
ดุ๊กดิ๊กกับขาวน่ารักมากเลยค่ะ
-
น้องยังไม่เปลี่ยนคำนำหน้าชื่อเลยนะลุง! :oo1: คุก..คุก..คุก (ต่อไปเสียงไอพี่เอกคงเป็นเสียงนี้) 55555
พี่เอก บอกรัก น้องสักทีเถอะ จะวสุ หรือ วสันต์ ทั้งสองคนก็รักพี่เหมือนกันนั่นแหละ อดีตรักวสันต์ ปัจจุบันก็รักวสุ เนอะลุง
ได้น้องแล้วอย่าทิ้งขว้างน้องนะ
อ้ออออออ...อีกอย่างนะพี่เอก #มีเมียเด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ไม่ต้องคิดอาย เป็นลูกผู้ชายต้องกล้า~~~ :z1:
-
ขอเม้นรวดเดียวนะคะ
ไม่รุ้เป็นไร พออ่านไปถึงตอนที่สองเราจะร้องไห้ T^T
จนถึงตอนหลังถึงค่อยหายใจหายคอ
รู้สึกว่าน้องวสุเองก็เป็นคนรอพี่เอกมานานเหมือนกัน
ชอบบบบบบ :-[
เอาไว้จะไปเยี่ยมพี่เอกในคุกนะคะ :pig4:
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทที่ 7 ในเงาไม้
โรงเรียนซึ่งเพิ่งย้ายมาอยู่ได้เพียงไม่นานตอนเกือบปลายภาคเรียน ยังคงชวนให้วสุนึกประหลาดใจเช่นเดียวกับหลาย ๆ สิ่งซึ่งได้พบที่ราชบุรี
เขามั่นใจว่าก่อนย้าย ตัวเองไม่เคยเหยียบย่างในอาณาบริเวณของที่นี่เลยสักครั้ง ทว่าทุกคราวเมื่อเดินผ่านประตูรั้ว มองอาคารรูปตัวยูตั้งตระหง่านล้อมลานเสาธง มองเลยไปยังตึกเก่าห้าชั้น และโรงจอดรถขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนเพิ่งได้รับการบูรณะเมื่อเร็ว ๆ นี้ แห่งหนใดก็ตามในโรงเรียน กลิ่นอายซึ่งเขาเคยรู้จักจะลอยฟุ้งอยู่เต็มไปหมด
วสันต์ก็เคยเรียนที่นี่...ใช่ไหม?
แล้วเอกภพเล่า บางทีกลับไปเย็นนี้เขาน่าจะลองถามจากเจ้าตัว
เด็กหนุ่มผินหน้าออกนอกหน้าต่าง เปลวแดดไหวระริกเหนือถนนคอนกรีตซึ่งทอดตัวเป็นแนวไปยังพื้นหญ้าสีเขียว เมื่อเขาไล่สายตามเส้นทางสีขาวนั้นไปจนสุดตรงพื้นที่ว่างเปล่าข้างสนามฟุตบอล จึงรู้สึกว่ามีบางสิ่งหายไป
“ต้นคูณที่เคยอยู่ตรงนั้น...ไม่อยู่แล้วหรือ”
แม้เป็นเพียงถ้อยคำซึ่งถูกเอ่ยขึ้นลอย ๆ แล้วยังเบาจนแทบถูกกลืนหายไปกับเสียงจอแจของนักเรียนคนอื่นในห้อง ทว่ามันกลับไปถึงหูภัทรพักตร์ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ
“หือ?”
เสียงอุทานนั้นทำให้เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง ลูกพี่ลูกน้องเขากำลังส่งสายตาประหลาดใจกลับมา จากนั้นถามย้ำอีกครั้ง
“ต้นคูณอะไร”
“ต้นที่..” วสุเม้มปาก เหลียวมองกลับไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ปล่อยอีกฝ่ายขมวดคิ้วมองตามด้วยความสงสัย สุดท้ายก็ต้องพูดต่อจนได้ “..ที่เคยออกดอกสวยที่สุดในโรงเรียน อยู่ตรงข้างสนามฟุตบอลนั่น”
“...วสุ” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงอ่อนใจ “เอามาจากฝันแกอีกแล้วหรือ?”
“ไม่รู้สิ”
“....”
“แล้วมันเคยมีต้นคูณอยู่ตรงนั้นมาก่อนไหม”
ภัทรพักตร์ส่ายหน้า
“ไม่มี”
“ไม่มีหรือ”
“ตั้งแต่ฉันเข้าเรียนที่นี่ จะสามปีแล้ว ตรงนั้นเป็นที่ว่างมาตลอด”
“งั้นหรือ”
“ช่วงนี้ฝันร้ายหนักหรือไง ดูง่วง ๆ เบลอ ๆ”
“ไม่หรอก” วสุยิ้มน้อย ๆ ให้กับพื้นที่ว่างเปล่าในสายตาคนอื่น ทว่าจากความทรงจำของเขาซึ่งนับวันยิ่งชัดเจน ภาพดอกคูณสีเหลืองเต็มต้นกลับผุดซ้อนขึ้นมาราวกับมันมีอยู่จริงตรงหน้า “..ฝันดีบ้างเหมือนกัน แต่ฉันก็เบลอ ๆ อย่างนี้มาตลอดอยู่แล้ว”
“ปกติจะเถียงนี่”
เขาเหลือบมองอีกฝ่าย ภัทรพักตร์ทำหน้ามู่ทู่แล้วยังจิ๊ปากเหมือนเป็นเด็ก
“ยอมรับแล้วก็ได้” เด็กหนุ่มถอนใจเฮือก วางคางพาดไว้กับขอบหน้าต่างทั้งตาลอย ๆ “ยังไงนายก็คิดว่าฉันเพ้อเจ้ออยู่ดี”
“รู้ได้ไงว่าคิด”
“นายพูดอยู่ทุกวัน”
“คิดกับพูดมันเป็นคนละเรื่อง”
“เอ๋?”
อีกฝ่ายเงียบไป ทำหน้าหน่ายใส่เขาอีกครั้ง จากนั้นหันไปสนใจงานของตัวเองที่ยังค้างอยู่ ไม่เซ้าซี้อะไรอีกเลย กระทั่งอาจารย์คาบถัดไปเดินเข้าห้อง ชั่วโมงเรียนเริ่มต้นอีกครั้ง ดำเนินต่อไปอย่างคร่ำเคร่งจนใกล้หมดเวลา พวกเขาวุ่นวายกับการลอกโจทย์การบ้านลงสมุดมือเป็นระวิง ไม่มีใครว่างใคร่ครวญถึงตำแหน่งของต้นคูณที่ว่าอีกแล้ว
อาจารย์ออกจากห้องก่อนเวลาเล็กน้อย ไม่นานภัทรพักตร์ก็เดินออกจากห้องเรียนอีกคน ไม่ได้บอกไว้ว่าไปไหน เวลาล่วงเลยอีกพักใหญ่จึงกลับมานั่งที่ตัวเองอีกครั้ง ชะเง้อถามเขาว่าจดโจทย์เสร็จหรือยัง กลับบ้านจะขอลอกอีกทอด วสุจึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายสนใจเรื่องไปทำอะไรข้างนอกมากกว่าการบ้านชิ้นนี้ที่มีคะแนนเก็บเสียอีก
“เสร็จแล้ว” เขาว่าพลางเปิดให้ดูสมุดตัวเอง
“ดี ๆ เดี๋ยวกลับไปยืม”
“เมื่อกี้ไม่จดล่ะ”
ภัทรพักตร์ยักไหล่ ทำหน้าเป็นเชิงว่าไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรหรอก ก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือและเครื่องเขียนใส่กระเป๋าลวก ๆ แล้วเหวี่ยงมันขึ้นคล้องบนไหล่ รอจนเขาเก็บเสร็จอีกคนจึงเดินนำออกจากห้อง
เพราะเป็นลูกพี่ลูกน้อง รู้จักกันมาก่อน อายุเท่ากัน อยู่บ้านเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน แล้วก็ยังห้องเดียวกันอีก จึงได้ไปกลับด้วยรถรับส่งเหมือนกัน ภัทรพักตร์กลายเป็นเพื่อนสนิทคนแรกของเขาที่นี่ไปโดยปริยาย แม้กังวลอยู่ไม่น้อยว่าเขาจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญหรือเปล่า แต่ดูเหมือนเจ้าตัวไม่ได้คิดเช่นนั้น ต่อให้มักบ่นโน่นนี่บ่อย ๆ ถึงเวลาก็เข้ามาช่วยเหลือตั้งแต่ยังไม่ทันได้ขออยู่เรื่อย แล้วยังคอยดึงเขาเข้ารวมกลุ่มกับเพื่อนใหม่ได้อย่างแนบเนียนอีก
พวกเขาเดินบ่นเรื่องอาจารย์ที่สั่งงานเยอะตอนใกล้สอบไปเกือบตลอดทาง จนกระทั่งถึงรถตู้สีขาวซึ่งจอดรอรับส่งอยู่หน้าโรงเรียน ขึ้นไปนั่งที่ประจำของตัวเอง แพรวพิมพาซึ่งเป็นพี่สาวของภัทรพักตร์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างทุกที ส่วนพวกเขาหยอกล้อเล่นหัวกับเพื่อนคนอื่นเรื่อยเปื่อย ทำตัวเหมือนเป็นเด็กมัธยมทั่วไปอีกครั้ง หลังจากที่ระยะหลังมานี้ วสุรู้สึกราวกับตัวเองมีชีวิตอยู่มาเกินอายุจริงของตัวเองเป็นสิบปี จากทั้งความฝันและความรู้สึกประหลาดกับบุคคลและสถานที่ซึ่งเกิดขึ้นซ้ำ ๆ
จากเสียงโหวกเหวกค่อยเบาลงเมื่อเพื่อนร่วมโรงเรียนถึงบ้านไปทีละคนสองคน เมื่อคนน้อยก็เริ่มสงบและชวนหลับ วสุเคลิ้ัมเต็มทีแล้วตอนที่ได้ยินเสียงคนข้างกาย
“เอ้อนี่” ภัทรพักตร์เอ่ยขึ้น เมื่อเหลือนักเรียนอยู่ในรถเพียงไม่กี่คน และส่วนใหญ่ก็นั่งสัปหงกกันอยู่ทั้งนั้น “เรื่องต้นคูณ”
วสุคิดว่าพวกเขาจะจบบทสนทนาแปลก ๆ นั่นไปแล้ว แต่เพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิดก็ตอนที่อีกฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมานี่เอง
“ทำไมหรือ?”
“มันเคยมีอยู่จริง”
วสุเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูดตาปริบ ๆ จากที่ง่วงอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้กลายเป็นใจเต้นแรงและเร็วขึ้นจนเหมือนได้ยินมันก้องอยู่ในหู “...ทำไมล่ะ?”
“อาจารย์พงศกรบอกมา”
อาจารย์พงศกร...เด็กหนุ่มนิ่งคิด คนที่อายุเยอะจนน่าจะใกล้เกษียณอยู่แล้วคนนั้น เจ้าตัวเคยพูดเองว่าทำงานที่นี่มานานตั้งแต่สมัยยังหนุ่ม ถ้าเป็นเรื่องเมื่อก่อนของโรงเรียน อย่างไรก็ต้องรู้แน่
“เมื่อไหร่” เขารีบถาม ลิ้นแทบพันกัน
“คาบสุดท้าย”
“เอ๋?”
“เอ๋เอ๋ออะไรเล่าไอ้นี่!” อีกฝ่ายทำท่าฮึดฮัดตัดรำคาญแล้วหันหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง “พูดแค่ทีเดียวก็น่าจะรู้เรื่องไหม”
“คาบสุดท้ายที่เดินออกไป คือตามไปถามอาจารย์พงศกรมาหรือ”
“ถ้าไม่ถามแล้วอยู่ ๆ เขาจะมาเล่าเองไหมล่ะ” ภัทรพักตร์งึมงำทั้งที่ยังเบือนหน้าไปทางอื่น และตอนนี้วสุค่อนข้างแน่ใจว่าคงเป็นไปเพื่อกลบเกลื่อนอาการเก้อเขินของเจ้าตัว
“ขอบใจนะ”
“...”
“ดีใจที่นายเชื่อฉัน”
“ก็ยังคิดว่าเพ้อเจ้ออยู่ดีนั่นแหละ”
“เหรอ”
“เออสิ” ว่าจบก็หันมามองตาเขียว “ยิ้มทำไม”
“หา..ฉันยิ้มอยู่หรือ?”
“ใช่ดิ!”
“อา..ขอโทษ” วสุเปลี่ยนจากแค่ยิ้มเป็นหัวเราะเบา ๆ ซึ่งดูเหมือนจะยิ่งทำอีกฝ่ายกระฟัดกระเฟียดกว่าเก่า “ถ้านายไม่อยากเห็น งั้นจะหลับหรือแกล้งหลับก็ได้นะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วปลุก”
“ขี้เซาอย่างแกน่ะ อย่ามาพูดดีกว่าว่าจะปลุกใคร”
เขาหัวเราะอีกครั้ง อาจจริงอย่างลูกพี่ลูกน้องว่า เพราะหลังจากคิดวุ่นวายอยู่ได้เพียงครู่หนึ่ง เขาก็ผล็อยหลับจนถึงบ้านอย่างทุกทีนั่นเอง
ภัทรพักตร์เอาศอกถองคนที่นั่งหลับหัวทิ่มอยู่ด้านข้างให้ตื่น เจ้าตัวงัวเงียขึ้นทำหน้าเหวอ จากนั้นค่อยนึกได้ว่าถึงที่หมายแล้ว ควานหากระเป๋าตัวเองแล้วต้วมเตี้ยมลงจากรถ
เขาส่ายหน้าเนือย ๆ ตามลงไปผลักคนข้างหน้าหัวทิ่มไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ปนมันเขี้ยว ส่วนแพรวพิมพาโคลงศีรษะให้พวกเขาขำ ๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปก่อน ส่งเสียงทักทาย “แม่หวัดดีค่ะ” พร้อมเสียงฝีเท้าตึงตังลั่นบ้าน
วสุในสายตาเขาดูเหมือนเป็นเพื่อนวัยมัธยมทั่วไป แม้นิสัยออกจะเรียบร้อยกว่าเขามากนัก แต่ส่วนใหญ่ก็เฮฮาสมวัยดี มีแค่บางคราวที่อดรู้สึกไม่ได้ว่ามุมมองของเจ้าตัวราวกับคนที่ผ่านชีวิตมาเกินกว่าสิบห้าปี ระยะหลังมานี้ถึงกับเผลอคล้อยตามไปด้วยบ่อย ๆ เมื่อวสุหลุดปากพูดถึงอะไรที่ดูคล้ายว่ามันเคยเกิดขึ้นจริงในอดีตหรือไม่ก็ในฝัน บางทีอาจหมายถึงเหตุการณ์เดียวกันนั่นละ ประมาณจากคำบอกเล่าแล้วอย่างไรก็น่าจะก่อนพวกเขาลืมตาดูโลกแน่ ๆ
ระลึกชาติ? เกิดใหม่? เขานึกออกแต่เรื่องพวกนี้ ว่าแต่มันมีจริงหรือเปล่า
ก้อนขนแหว่ง ๆ สีดำซึ่งกระโจนออกมาจากหลังพุ่มไม้ทำเขาหลุดจากภวังค์ มันวิ่งหางตั้งมาพันขาวสุ จากนั้นเหลือบมองเขาด้วยนัยน์ตาลุกวาว
“ไง ไอ้ดำ” เขาทัก “มาอยู่นี่ถาวรแล้วสินะ”
แต่แมวดำเชิดใส่แบบไม่ไว้หน้า
“ชื่อขาวต่างหาก” วสุแก้ให้ ย่อตัวลงไปเกาคางไอ้แมวหยิ่งซึ่งเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน เอียงคอหลับตาพริ้มพลางทิ้งตัวลงแทบเท้าแบบไร้กระดูก
เขาทำปากขมุบขมิบ ปรายตาใส่คนและแมวที่หงุงหงิงกันอยู่หน้าบ้าน แต่ลานสายตากลับมองเห็นไปไกลกว่านั้นถึงอีกฝั่งรั้ว ชายหนุ่มเจ้าของบ้านสีขาวหลังงามคล้ายว่ากำลังมองมาทางนี้ ทว่าเมื่อเพ่งมองดี ๆ ก็กลับเป็นแค่นั่งเล่นกับหมาหน้าบ้านเท่านั้น
“กับพี่เอกน่ะ” เขาเปรยขึ้นลอย ๆ อีกแล้ว นึกได้ขึ้นมาหลังเห็นผู้ชายคนนั้น “สนิทกันตั้งแต่ในฝันหรือ?”
“...”
“นี่ถามจริง” เขาต้องย้ำอีกรอบ เมื่อเห็นสายตาประหลาดใจเจือตระหนกของวสุที่เงยขึ้นมองกลับมา “..ตอนแรกก็คิดว่าไร้สาระ แต่ตอนนี้สงสัย”
“...ฉัน”
“สงสัยมากด้วย” กดดันอีกหน่อยอีกหน่อยอย่างนึกสนุกจนคนฟังหน้าเจื่อน ก่อนจะก้มงุดแล้วอุบอิบออกมาในที่สุด
“..ใช่..”
“นั่นไง”
“อยู่ในฝันมาตั้งนานแล้ว”
“เมื่อก่อนบอกไม่รู้ว่าคนในฝันเป็นใครนี่”
“แต่ตอนนี้รู้แล้ว” วสุร้องขัด เงยขึ้นมองเขา ลังเลอยู่อึดใจหนึ่งจึงถามต่อเสียงอ่อน “..นายเชื่อเรื่องพวก...เกิดใหม่...หรือระลึกชาติไหม?”
“หือ?” เขาทำเป็นเลิกคิ้วสงสัย แม้ความจริงลึก ๆ แล้วก็นึกใคร่ครวญเรื่องนั้นอยู่ เพียงแต่ไม่คิดว่าวสุจะเอ่ยออกมาตรง ๆ เช่นนี้ “ทำไมล่ะ”
“..ฉันรู้สึกเหมือนมีความทรงจำของคนที่ตายไปแล้วอยู่ในหัว”
คำพูดนั้นทำเขาใจหายวาบ อดหวั่นขึ้นมาไม่ได้ ในความเห็นเขาแล้ว มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะมีเรื่องของคนใครสักคนซึ่งไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้วคอยหลอกหลอน
“..มันน่ากลัว แต่บางช่วงก็มีความสุข รู้สึกได้ถึงทุกอย่างของคนคนนั้นจนเหมือนมันเกิดขึ้นในชีวิตจริงของฉันด้วย”
วสุยกมือขึ้นกุมอกเสื้อตัวเอง พึมพำต่อช้า ๆ เมื่อเขาไม่ได้ขัดอย่างทุกที
“..ฉันเคยคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วหรือเปล่า มันต้องเป็นภาพหลอนหรือไม่ก็ภาวะทางจิตที่ไม่ปกติแน่ ๆ ไม่มีทางเป็นเรื่องจริงไปได้หรอก แต่ว่าพอย้ายมาอยู่ที่นี่...มันค่อย ๆ ชัดขึ้นทุกที ถึงได้เข้าใจ...”
ภัทรพักตร์ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังกลั้นหายใจอยู่ ทั้งน้ำเสียงและแววตาของวสุราวกับไม่ใช่ไอ้ลูกพี่ลูกน้องหน้าง่วงอย่างทุกที ความเศร้าโศก เจ็บปวด และอาลัยอาวรณ์อัดแน่นอยู่ในทุกพยางค์เหล่านั้นจนรู้สึกทรมานไปด้วย แค่ได้ฟังก็เหมือนว่าจะหายใจไม่ออกแล้ว
“...มันจริงทั้งหมดเลย..ที่ฉันฝันและรู้สึกมาตลอด ไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง ที่หนักคือบางครั้งฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองเป็นใครกันแน่”
“แกก็เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันกับพี่แพรวไง”
“...”
“หลานป้าแต๋ว” เขาพูดต่อ ตบไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ ส่ายหน้าไล่ความประหวั่นจากสิ่งที่ได้ฟังไปด้วย “ชื่อวสุ"
“แต่ว่า..”
“คิดอะไรมากเป็นคนแก่วะ”
“..อ่า” วสุอ้าปากจะเถียง แต่แล้วก็กลับไปทำหน้าจ๋อย “..นั่นสินะ”
“เฮ้ย นี่ไม่ได้ไม่เชื่อหรือจะว่านะ” เขารีบแก้ “แค่หมายถึงให้เป็นตัวเองนั่นแหละ จะเคยเป็นใครหรือมีความทรงจำของใคร แต่ตอนนี้ก็เป็นไอ้เด็กสิบห้าที่ชอบทำหน้าง่วง ๆ ไม่ใช่รึไง”
“นั่นหมายถึงฉันหรือ?”
“เออสิ” ภัทรพักตร์เอ่ยกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเหลอหลาของอีกฝ่าย “ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตแทนใครนี่”
“อ้อ...เนอะ” วสุตอบรับเบา ๆ สุดท้ายก็หัวเราะตามไปด้วย “..ตัวฉันก็คือตัวฉัน”
แต่แล้วเสียงกลับเจื่อนลงทีละน้อย วสุเงยหน้าขึ้นมองเขา จากนั้นถอนหายใจอย่างอมทุกข์ ลุกขึ้นแล้วเหลือบไปทางอีกฝั่งรั้วนิดหน่อย ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านโดยที่ชายหนุ่มซึ่งนั่งเล่นกับสัตว์เลี้ยงยังไม่ได้เงยกลับขึ้นมา
“อ้าว?”
ภัทรพักตร์ยักไหล่ ย่อตัวลงเล่นกับแมวอีกครู่หนึ่งก่อนจะอุ้มมันห้อยขาหลังโตงเตงเดินเข้าบ้านตามไปอีกคน ครุ่นคิดว่าจะซื้ออาหารแมวยี่ห้ออะไร แล้วจะว่างพาไปฉีดวัคซีนสักวันไหนดีหนอ
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 7 (ต่อ)
วสุโยนกระเป๋าหนังสือไว้บนเตียง จากนั้นก็ทิ้งตัวเองตามลงไป แหงนมองเพดานว่างเปล่าสีขาวอย่างเลื่อนลอยอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนสายตาลงมายังผนัง จับจ้องอยู่กับภาพสีน้ำซึ่งเอกภพวาดแล้วเขาขอกลับมาเมื่อวันอาทิตย์ก่อน เขาแปะมันลงบนกระดาษแข็งเพื่อทำเป็นกรอบอย่างง่าย จากนั้นติดมันไว้บนผนังห้องในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจน เฝ้ามองสีสันอ่อนโยนที่แต่งแต้มเป็นกลีบดอกและใบอยู่ครั้งละนานสองนานอยู่ได้ทุกวัน
จะทำอย่างไรดีนะ
ภัทรพักตร์พูดถูก ตัวเขาต่างหากซึ่งอยู่ตรงนี้ ทุกลมหายใจ ทุกครั้งที่หัวใจสูบฉีดเลือดในกายให้ไหลเวียนไปทั่วร่าง เขายังคงเป็นวสุ ต่อให้สงสัยว่าเมื่อก่อนอาจเคยเป็นคนอื่น อีกทั้งบางครั้งยังทำอะไรลงไปด้วยแรงผลักดันจากความฝันและภาพซ้อนซึ่งปรากฏขึ้นกระทั่งยามตื่นในระยะหลัง ทว่าเขาก็ไม่มีทางเป็นใครไปได้นอกจากวสุ
แต่หากเชื่อมั่นเช่นนั้นแล้ว คำถามต่อมาจึงยิ่งรบกวนจิตใจ หรือมีแต่เขาที่หลงรักเอกภพอยู่แค่ฝ่ายเดียว?
ในเมื่อวสุก็คือวสุ และวสันต์ก็คือวสันต์ เป็นคนละคนกัน ย่อมหมายความว่าคนที่เอกภพรักไม่ใช่เขา ที่มีอะไรกันวันนั้นเป็นเพราะเขาพูดเหมือนกับตัวเองเป็นอีกคน การมานอนใคร่ครวญเรื่องที่ว่าจึงชวนให้รู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที อย่างกับมีแค่ตัวเองซึ่งถูกภาพอดีตดึงรั้ง แม้แต่ความรู้สึกรักที่เกิดขึ้นและเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ก็ยังคล้ายว่าไม่ใช่ความรักอย่างอีกฝ่ายต้องการ
“..เขารักวสันต์...” เด็กหนุ่มพึมพำแผ่วเบากับตัวเอง “...ไม่ใช่วสุ”
แล้วจะทำให้รักวสุได้ไหม? วันนั้นเอกภพเพิ่งพยักหน้ากับเขาที่ขอร้องว่าช่วยเริ่มรักเขาบ้าง..สักทีละนิดก็ได้ จะถือว่านั่นแสดงถึงความหวังของเขาใช่หรือเปล่า
วสุลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ริมหน้าต่าง มองผ่านแมกไม้รก ๆ ในฝั่งรั้วตัวเองไปยังบ้านอีกหลัง เอกภพไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมหน้าบ้านแล้ว เมื่อกวาดสายตาจนทั่วก็พบว่าเจ้าตัวย้ายมายืนพิงเสาตรงชานหลังบ้านตัวเอง ยังไม่ทันได้ทำอะไร อีกฝ่ายกลับหันมาเห็นแล้วโบกมือให้น้อย ๆ
เด็กหนุ่มยืดตัวตรงขึ้นอย่างน่าขำ ผงะไปนิดหน่อย ทำเหมือนเป็นขโมยที่ถูกจับได้ กว่าจะรู้ตัวว่าแค่โบกมือทักกลับไปไม่ใช่เรื่องแปลก ก็กินเวลาไปตั้งหลายวินาที รีบเตือนตัวเองให้วางอาการเป็นปกติหน่อย เฟอะฟะอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน
เอกภพกวักมือสองสามครั้ง จากนั้นชี้ไปที่ดุ๊กดิ๊กซึ่งนั่งแลบลิ้นอยู่ข้าง ๆ เป็นเชิงเชื้อเชิญ อ่านปากจากที่ไกล ๆ ได้คล้ายว่าเป็น ‘เล่นไหม?’
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับแทบไม่คิด จากนั้นรีบแจ้นออกจากห้อง บอกกับแพรวพิมพาที่นั่งจ้องจอสี่เหลี่ยมว่าเขาจะไปเล่นหมาข้างบ้านครู่หนึ่งเดี๋ยวกลับ เธอเออออตามโดยไม่ได้ติดใจอะไร จากนั้นหันไปสนใจจอโทรทัศน์ต่อ
เขาสาวเท้าเงียบ ๆ มาจนถึงหน้าบ้าน จนปะเข้ากับแมวดำซึ่งเหมือนจะรออยู่ เจอหน้ากันก็ตามห้อยท้ายไปด้วยอย่างรู้งาน
ในขณะเดินผ่านระยะทางสั้น ๆ ระหว่างประตูรั้วของบ้านสองหลังนั้น วสุอดคิดไม่ได้เลยว่าตัวเองช่างใจง่ายนัก กังวลอะไรอยู่เยอะแยะ แต่แค่เห็นหน้าอีกฝ่ายเท่านั้นเองก็แทบลืมไอ้ที่คิดวุ่นวายอยู่ตอนแรกไปหมด
ไม่เป็นไร...เขาปลอบใจตัวเอง ตอนนี้ไม่ได้รัก แต่อย่างน้อยได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว ความทรงจำเก่ายังอยู่ และความทรงจำจากนี้เขาจะสร้างมันขึ้นมาใหม่เอง ไม่เห็นเป็นไรเลย...ไม่เป็นไรจริง ๆ
ทั้งเจ้านายและดุ๊กดิ๊กเดินอ้อมมารอเขาที่หน้าบ้าน หมาขนทองกระดิกหางแล้วแจ้นมารับทันทีที่เห็นว่าใครมา เอาลำตัวแน่น ๆ มาเบียดขาทักทายเขาพอหอมปากหอมคอ จากนั้นหันไปสนใจแมวซึ่งแยกเขี้ยวขู่ฟ่อแล้วเงื้อขาหน้าเตรียมฟาดอุ้งเท้า
“ขาว” วสุปราม
แมวดำขู่แง่ง ๆ อีกครั้งก่อนจะกระโจนขึ้นพุ่มไม้ที่ประจำ ใต้ใบแน่นหนานั้นแสงส่องไปไม่ถึงสักนิด หญ้ารอบ ๆ ต้นซึ่งไม่ถูกแสงเลยจึงพากันเหลืองและตายหมด เหลือแต่ดินเปล่าเป็นหย่อม ๆ ดุ๊กดิ๊กเดินไปนั่งแหมะตรงดินไร้หญ้านั่นพอดี เฝ้าอยู่ข้างล่างจนเจ้าของต้องเรียกกลับ
“หญ้าไม่โตเลยนะครับตรงนั้น” วสุทัก มองพื้นดินที่โผล่ให้เห็นผิดจากตรงอื่นของสวนซึ่งปกคลุมด้วยหญ้าเขียวสด
“หญ้าญี่ปุ่นน่ะ แถวโน้นไม่โดนแสงเลยตายหมด เดี๋ยวคงต้องเล็มพุ่มนั้นออกบ้าง ทึบไปแล้ว”
แมวดำเห็นหมาเดินออกห่างแล้วก็ลงมานวยนาดบนพื้นอีกเหมือนยั่ว แต่เมื่อหมาทำท่าจะพุ่งเข้าไปเล่นด้วยกลับกระโจนขึ้นที่เดิมราวจงใจก่อกวน
“ขาว!” วสุโอดครวญซ้ำ แต่เอกภพยืนขำ
“ช่างเถอะ”
“ผมเลยไม่รู้มันสนิทหรือเขม่นกันอยู่”
“หมาแมวก็อย่างนี้แหละ”
วสุผงกศีรษะเลยตามเลย หันกลับมาสนใจชายหนุ่มตรงหน้าแทน “พี่เอกเคยเลี้ยงแมวไหมครับ”
“ไม่เคย”
“แล้วหมาพันธุ์อื่นนอกจากโกลเด้นล่ะ”
“ไม่เคยเหมือนกัน” ชายหนุ่มว่า ส่งลูกบอลยางขนาดย่อมใส่มือวสุ พยักพเยิดให้ลองปาออกไปในสนามหญ้า
เขางงอยู่อึดใจหนึ่ง แต่ก็ทำตาม เริ่มจากปาเบา ๆ ก่อน
ลูกบอลกลิ้งกลุก ๆ ไปได้ไม่เท่าไร เจ้าก้อนขนสีทองก็วิ่งดุกดิกไปคาบมันกลับมาคืน
“โห”
เอกภพยิ้ม ก้มตัวลงพึมพำที่ข้างหูเขา “ทีนี้ลองอีกที ไกลกว่าเมื่อกี้หน่อย”
วสุพยักหน้า ขว้างมันออกไปไกลขึ้น ดุ๊กดิ๊กแจ้นไปคาบมันมาคืนอีกเช่นเดิม แต่คราวนี้ชายหนุ่มเป็นคนหยิบลูกบอลออกมาจากปากสัตว์เลี้ยง ยื้อแย่งกันอยู่นิดหน่อยจนหมารักยอมปล่อย ก่อนจะสะกิดเขาแล้วบอกให้ดูอะไรนี่
เขามองตามมือชายหนุ่มซึ่งเงื้อไปข้างหลัง เจ้าตัวหันมาเรียกดุ๊กดิ๊กเหมือนให้เตรียมตัว ก่อนจะปาบอลออกไปลอยโด่งอยู่ในอากาศ สีส้มสดของลูกบอลยางตัดกับสีฟ้าสดของผืนฟ้าไร้เมฆเหนือสนามหญ้า
โกลเด้นรีทรีฟเวอร์สลัดภาพหมาขนทองชอบนอนอืด กระโจนออกจากข้างกายเจ้านายแล้วทะยานออกไปสุดฝีเท้า ตาจับจ้องกับลูกกลม ๆ สีส้มที่ลอยหวือ จังหวะที่เริ่มคล้อยตัวต่ำลง ก็พอดีกับที่มันยันตัวเองกระโดดขึ้นกลางอากาศ อ้าปากลิ้นห้อย เขี้ยวขาวหมายมั่นจะกัดลงบนลูกบอลยางอย่างเท่เหมือนในโฆษณาอาหารสุนัข จากนั้นก็งับลงไปเต็มคำ
ลูกบอลหล่นตุบลงมากลิ้งช้า ๆ อยู่บนพื้น ตามด้วยร่างหมาที่งับได้แต่อากาศหล่นลงมาเหยียบพื้นด้วยอีกตัว ดูดีทุกประการหากมองข้ามเรื่องที่กระโดดรับพลาดเป้า
“โธ่!”
เอกภพครางออกมาเบา ๆ ส่วนวสุซึ่งลุ้นแทบแย่ก่อนหน้านี้ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“ขายหน้าจริง ๆ เลยดุ๊กดิ๊ก”
ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ขณะรับลูกบอลจากสัตว์เลี้ยงที่ยังอุตส่าห์คาบมันจากพื้นมาคืนให้ เกาหูเกาคอแล้วให้ขนมเป็นรางวัล จากนั้นปล่อยมันวิ่งเล่นในบริเวณบ้าน ประเดี๋ยวเดียวก็ไปนั่งเฝ้าแมวใต้พุ่มไม้อีก
“ท่าทางมันจะถูกใจขาวนะ” ชายหนุ่มว่า ล้างมือที่ก๊อกน้ำใกล้ ๆ แล้วถอยไปนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนไม่ไกลกันนัก ดึงแขนเขาให้ลงมานั่งด้วยที่เก้าอี้อีกตัวข้างกัน มองแมวที่แกว่งหางราวกับจะยั่วใส่เจ้าหมาซึ่งนั่งร้องหงิงอยู่ข้างล่าง แล้วยังหันมาทางพวกเขาเป็นระยะเหมือนอยากฟ้อง
“อยากเล่นด้วยก็ต้องชวนเองสิ” เอกภพหัวเราะใส่หมาตัวเอง ขณะที่วสุเผลอมองรอยยิ้มนั้นของชายหนุ่มอีกทอด จ้องอยู่นานจนเจ้าตัวหันมาเห็น
“อ๊ะ!” เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง โบกมือไปมาเป็นพัลวันตั้งแต่อีกฝ่ายยังไม่ได้ออกปากอะไรสักคำ
“มีอะไรหรือเปล่า”
“..เปล่าครับ”
“จริงหรือ?”
“เอ้อ..” เขาลากเสียงอ่อย ๆ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตายอมรับทั้งที่ยังแอบเหลือบมองอีกฝ่าย “ความจริงแล้วมีเยอะจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย”
เอกภพยิ้มน้อย ๆ ให้กับความตรงไปตรงมานั้น “ค่อย ๆ พูดก็ได้”
“ถ้าเบื่อหรือรำคาญขึ้นมาตอนไหนละก็ บอกได้ตลอดเลยนะครับ”
“จะไปรำคาญได้ยังไง”
“ทำไมถึงจะไม่ได้ล่ะ”
ชายหนุ่มชะงักไป ถ้อยคำเรียบง่ายนั้นราวกับหมัดที่ต่อยเข้าแรง ๆ ใส่กลางหน้า เขาคิดไม่ออกเลยว่าจะรำคาญวสุได้อย่างไร แต่ยังบอกไม่ได้อีกแล้วว่าเหตุใดจึงสำคัญจนไม่สามารถคิดอย่างนั้นด้วยได้
“ไม่รู้สิ..” เขายิ้มบาง “แต่เป็นคนที่คิดว่าจะทำอะไรก็ไม่รำคาญหรอก”
“เพราะพี่เอกคิดว่าผมเป็นวสันต์หรือครับ?”
ไม่ใช่..
เขาควรตอบอย่างนั้น แต่กลับพูดไม่ออก ด้วยใจหนึ่งยังลังเลอยู่จริงเหมือนอย่างอีกฝ่ายว่า มีเพียงรอยยิ้มที่ยังวาดอยู่ตำแหน่งเดิมบนริมฝีปาก ทว่าไร้คำตอบรับหรือปฏิเสธ
เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร วสุก็เปลี่ยนเรื่องเอง
“พี่เอกเชื่อพวกเรื่องระลึกชาติไหม”
“เมื่อก่อนไม่เชื่อ..” เอกภพตอบช้า ๆ ไม่ละสายตาจากใบหน้าคนถามเลยสักนิด “..แต่ตอนนี้ยอมรับว่าก็คิดบ้างเหมือนกัน”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเลื่อนลอยแล้วถามต่อ
“วสันต์ก็เรียนโรงเรียนที่ผมอยู่ตอนนี้ใช่ไหม"
เขาเลิกคิ้ว ฟังอีกฝ่ายเจื้อยแจ้ว
"ตอนเขาเรียน ที่ข้างสนามฟุตบอลเคยมีต้นคูณต้นใหญ่ ออกดอกสวยที่สุดในโรงเรียน แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว กลายเป็นถนนคอนกรีต”
ชายหนุ่มรู้สึกโหวงเหวงขึ้นมาในอก ต้นคูณนั้นทำไมเขาจะจำไม่ได้ ดอกสีเหลืองสดที่บานสะพรั่งงดงามในฤดูร้อน รูปถ่ายของเขากับวสันต์ใต้ต้นไม้นั้นยังถูกเก็บไว้เป็นอย่างดีด้วยซ้ำ
“ใช่..” เขาพึมพำ “พี่เองก็เรียนที่นั่นด้วย”
วสุสูดลมหายใจเข้าลึก มองเขาด้วยสายตาเหมือนว่าคิดเรื่องนั้นไว้อยู่แล้ว
“ผมคุ้นกับทุกที่ในโรงเรียนเลย แต่ยังเดินไม่ทั่วเพราะว่าเพิ่งมาอยู่ได้ไม่เท่าไร”
เอกภพพยักหน้ารับ หากวสุมีความทรงจำของวสันต์อย่างที่เจ้าตัวบอก การจะรู้สึกเช่นนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะวสันต์เรียนที่นั่นมาถึงหกปี แล้วยังจบชีวิตลงที่โรงเรียนนั้นด้วยเช่นกัน ร่วงหล่นลงจากดาดฟ้าของอาคารห้าชั้นซึ่งตอนนี้เป็นตึกเก่าเกือบจะที่สุดในโรงเรียน...
เดี๋ยวสิ
“แล้วดาดฟ้าล่ะ?”
วสุเลิกคิ้วกับท่าทีกะทันหันของเขา
“ดาดฟ้าของอาคารเก่า” เขาขยายความเพิ่ม ทั้งสงสัยและกังวลว่าวสุจะจำได้หรือไม่ “ที่มีห้าชั้น ได้ไปที่นั่นหรือเปล่า”
“ตึกเก่าห้าชั้นน่ะหรือครับ” เด็กหนุ่มพึมพำ จากนั้นส่ายหน้าช้า ๆ “ผมเรียนตึกใหม่ เลยยังไม่ได้ไป ว่าแต่ดาดฟ้าที่นั่นมีอะไ—”
พูดได้เพียงเท่านั้นก็กลับชะงักไป สีหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก มองกลับมาที่เขาราวกับเพิ่งนึกความเชื่อมโยงบางอย่างออก
“...ดาดฟ้า..”
“....”
“...ที่นั่นหรือครับ?”
หลังเสียงกระซิบนั้นของวสุ ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกครู่ใหญ่ กระทั่งแดดร่มลมตก แมวกระโจนลงจากพุ่มไม้แล้วตบเบา ๆ กลางจมูกหมาไปหนึ่งทีก่อนรีบเผ่นหนี ก็เป็นเขาเองที่เอ่ยออกมาในที่สุด
“..อย่าไปเลย ดาดฟ้านั่น”
“...”
“มันเจ็บไม่ใช่หรือ”
วสุกอดแขนตัวเองไว้ ผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เขาจำความรู้สึกตอนร่วงลงมาได้ดี มันกรีดย้ำซ้ำ ๆ ในความฝันเขาตลอดมา
“...เจ็บ...แล้วผมก็กลัวมากด้วย”
“เพราะฉะนั้นอย่าไปที่นั่นอีกเลย”
เด็กหนุ่มทิ้งช่วงไปอีกครู่ใหญ่ กว่าจะกระซิบออกมาพลางเงยขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย
“พี่เอกรู้ไหม..ผมลองมาคิดกับตัวเองแล้ว”
เอกภพสบตาเขากลับ แต่ยังคงนิ่งเงียบรอให้เขาพูดต่อ
“ถึงวันนั้นผมจะเป็นคนพูดเอง ว่าพี่อยากเรียกผมเป็นวสุหรือวสันต์ก็ได้ แต่เอาเข้าจริงแล้ว ถึงจะมีความทรงจำชัดเจนยังไง แต่ผมก็เป็นเขาให้พี่ไม่ได้หรอก..."
"อา"
สีหน้าอีกฝ่ายดูเจ็บปวด แต่อะไรที่เขาทำไม่ได้ก็คงไม่ได้จริง ๆ
"...ไม่อย่างนั้นตัวผมที่ยังหายใจอยู่ตรงนี้จะไม่มีความหมายในการมีชีวิตอยู่เลย”
พอมาได้ถึงแค่นี้ ทั้งขอบตาและปลายจมูกก็ร้อนจนต้องหยุดไปครู่ใหญ่ สูดน้ำมูกเหมือนเป็นเด็กครั้งหนึ่ง จึงพูดต่อได้ทั้งที่ยังกลัวกับคำตอบอีกฝ่าย
“...ที่ผมรักพี่เป็นเรื่องจริง ไม่ว่าความรู้สึกนั้นจะมาจากไหน แต่ก็แน่ใจว่าไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ ต่อให้เมื่อก่อนผมเป็นใคร ก็อยากให้พี่เอกเห็นว่าผมตอนนี้เป็นวสุ ถึงแม้ถ้าพี่คิดอย่างนั้นแล้ว ความรู้สึกต่อผมทั้งหมดจะเริ่มจากศูนย์ก็ไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องรักผมตอนนี้ก็ได้..ผมรอมาทั้งชีวิต แล้วผมก็คิดว่ายังรอต่อได้อีก...”
“วสุ..”
“ได้หรือเปล่าครับ? ผมขอมากเกินไปหรือเปล่า”
เขาถามเสียงแผ่ว ร่างกายไม่ไหวติง ทั้งที่หวั่นใจจนแทบไม่สามารถนั่งนิ่งอยู่ได้ แม้หากสวมรอยว่าตัวเองเป็นวสันต์ เอกภพก็คงรักเขาได้เหมือนอย่างที่เคยเกิดความรู้สึกนั้นกับคนรักเก่า แต่จะให้มีชีวิตใต้เงาของคนที่ไม่อยู่อีกแล้วตลอดไปคงทนไม่ไหว จะต่างอะไรกับต้นหญ้าพวกนั้นที่อยู่ในเงาทึบของพุ่มไม้จนตายไปเอง
“...พี่เอก?”
สองคนนั้นเอาอีกแล้ว
ขาวทำสิ่งที่คล้ายกับเวลาคนถอนหายใจ โบกหางยั่วให้ไอ้ขนทองจ้องไว้ด้วย จะได้ไม่ว่างไปเสนอหน้ารบกวนทาสมนุษย์ของมันอีก หมาโง่ก็หลอกง่ายเสียจริง เห็นหางสีดำ ๆ แกว่งไปมาก็กลอกตาตามราวกับถูกสะกดจิต
มันเหล่หมาอย่างพึงใจ มองเลยไปถึงพื้นใต้แมกไม้หนาทึบที่ตนซุ่มอยู่ ตรงนั้นเป็นดินแห้ง ๆ ที่ไม่มีหญ้างอกนัก คงเพราะอยู่แต่ใต้พุ่มไม้ซึ่งรกครึ้มกว่าจุดอื่น ต่อให้มีร่มเงาและดูเหมือนจะปลอดภัย แต่ไม่มีแสงเลยเช่นนี้คงไม่ไหว หญ้าชอบแดดที่ไหนจะไปงอกได้กัน อย่างเจ้าเด็กนั่น—
“โฮ่ง!”
หมาเห่าขัดจังหวะความคิดปรัชญาแมว
หนวกหูน่า!
มันเขม่นจนลูกตาเหลือง ๆ แทบหลุดจากเบ้า พยักพเยิดไปทางนายที่รักของเจ้าหมากับทาสผู้ซื่อสัตย์ของตัวเอง ดุ๊กดิ๊กหันมาจ้องมันตาใสสลับกับเหลียวมองสองคนซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลนัก ถ้าเงียบ ๆ เสียบ้างคงได้ยินอยู่หรอกว่าคุยอะไรกัน ก่อนหน้านั้นก็มัวแต่วุ่นวายกับเจ้าก้อนขนตุ๊ต๊ะนี่จนไม่ทันฟัง ได้ยินอีกทีตอนวสุถามว่าได้หรือเปล่า...ขอมากเกินไปหรือเปล่า แต่ได้อะไร..ขออะไรมากไปนั้นมันก็ไม่รู้ โทษไอ้อ้วนที่แลบลิ้นแหะอยู่นี่เลย
“พี่เอกครับ?”
นั่นปะไร พอหมาเงียบหน่อยก็ได้ยินแล้ว แต่ทำไมทาสมันต้องไปอ้อนไอ้ผู้ชายคนนั้นตลอดเลยนะ น่าหมั่นไส้เหลือเกิน
“โฮ่ง”
ยังกวน! เดี๋ยวตบจมูกแหว่งเสียนี่!
คราวนี้ต้องขู่ถึงสองรอบ กว่าหมาจะยอมร้องหงิงแล้วย่อตัวลงนั่งดี ๆ ใต้หางซึ่งกวัดแกว่งไปมาของมัน รอดูท่าทีว่ามนุษย์ผู้ชายที่งี่เง่าพอกับหมาของตัวเองจะทำไอ้หนูขี้ง่วงของมันร้องไห้อีกหรือเปล่า
แต่คราวนี้เหมือนจะไม่
วสุขออะไรก็ไม่รู้ แต่เอกภพไม่ยอมตอบ กลับบอกให้หลับตา ซึ่งเจ้าเด็กหน้าง่วงหลังจากงุนงงอยู่เพียงครู่เดียวก็ทำตามอย่างว่าง่าย หัวอ่อนเสียนี่กระไร เมื่อวสุหลับตาตามที่ตัวเองขอ มือใหญ่ ๆ จึงวางแนบลงบนสองแก้มเด็กหนุ่มแผ่วเบา ดูทะนุถนอมอย่างกับเวลาประคองดอกไม้เล็ก ๆ ไม่ให้กลีบช้ำ
ขาวมองตาไม่กะพริบ ไม่ลืมจะโบกหางไปมาเพื่อเห่กล่อมหมา
มันจ้องเขม็งแทบลืมหายใจ ตั้งแต่ใบหน้าสองคนนั้นยังห่างกันในระยะพูดคุยปกติ จนกระทั่งทางฝั่งเอกภพขยับช้า ๆ เข้าไปใกล้เด็กหนุ่มซึ่งยังหลับตาอยู่
ปลายจมูกแตะกันเบา ๆ
แล้วตามด้วยริมฝีปากที่จรดลงไป เอียงใบหน้าจนกลีบปากทั้งคู่แนบกันสนิท ถอนออกแล้วกดลงไปใหม่ซ้ำ ๆ เชื่องช้าจนราวกับจะทำใครสักคนขาดใจลงให้ได้..แต่อ่อนหวานเหมือนกลิ่นดอกไม้ที่ลอยฟุ้งอยู่แถวนี้
ไอ้มนุษย์ผู้ชายนั่นร้ายนัก!
ตอบคำถามไอ้หนูของมันด้วยวิธีแบบนี้ แค่พูดว่า ‘ได้’ คำเดียวมันจะตายหรืออย่างไรมิทราบ จึงต้องมาเลียปากแทนคำตอบ
หมากำลังนั่งเอ๋อ มองนิ่งไปทางเจ้าของ ขาวถือโอกาสนั้นกระโจนลงจากพุ่มไม้เงียบเชียบ ย่องผ่านพื้นดินโหว่ ๆ ซึ่งไม่มีหญ้าขึ้น แต่เห็นเอกภพบอกจะเล็มพุ่มไม้นี้ ซึ่งเป็นความคิดที่ดีหากยังอยากให้หญ้างอก อยู่ใต้เงาครึ้มเช่นนี้พวกชอบแดดมันจะรอดได้อย่างไร
มันซอยเท้าเหยาะ ๆ ไปหาวสุ เด็กน้อยของมันโดนเลียปากไปเยอะแยะ เฝ้าไว้สักหน่อยก็ดี ประเดี๋ยวจะจบแบบครั้งก่อนอีก แต่พอหมาเห็นเข้าก็รีบเสนอหน้าตามมา เศษดินยังติดตรงก้นที่เต็มไปด้วยขนสีทองนั้นด้วยซ้ำ ไอ้หมาซกมกเอ๊ย!
ดุ๊กดิ๊กส่งสายตาเถียง ว่าก็ใต้พุ่มไม้นั่นมีแต่ดิน หญ้าไม่เหลือเลย แล้วจะไม่ให้เศษดินติดขนได้อย่างไร แต่แมวส่ายหน้าว่าฟังไม่ขึ้น ข้ออ้างนี้ใช้ได้อีกแค่ไม่เท่าไร
เพราะเมื่อออกจากเงาได้แล้ว ไม่นานหญ้าสวย ๆ คงงอกงามใหม่เป็นแน่
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฟู่วววว
อา...เริ่มหมดความเห็นเองแล้วค่ะ (ฮา)
ขอบคุณคนอ่านงาม ๆ ที่เข้ามาเยี่ยมเยือนค่ะ ตอนที่แล้วดูเหมือนทุกคนจะเป็นหวัดกันเยอะเลย *แจกจ่ายยาแก้ไอ* แล้วไปเยี่ยมพี่เอกกันนะคะ คุก ๆ ๆ ๆ
พรากกกส์ ข้ามไปของแถมเลยดีกว่า ฮึบ! รีพลายถัดไปนะคะ lol
-
ของแถมนิดหน่อยค่ะ ^^
วสุกับขาว
(http://24.media.tumblr.com/7349313757d920f07358d5705bea8ffc/tumblr_n4t0omU9X91tvobd2o1_500.png)
(http://24.media.tumblr.com/4afa90d3c6e15f01aafd648a722fa313/tumblr_n53jneo8To1tvobd2o2_500.png)
อันนี้แอบแกล้งพี่เอก (ฮา)
v
v
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/t1.0-9/p403x403/10336799_699588986767654_676028730141899824_n.png)
ปิดท้ายด้วยเด็กน้อยอันนี้
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1.0-9/10329120_702185063174713_8509491096273091737_n.png)
ครอปมาค่ะ รูปเต็มกดดูได้ที่นี่ แต่ระวังหลังนะคะ เปิดในที่ไม่มีคนค่ะ พรากกกส์ >> http://rainysnovel.tumblr.com/post/84813931869
พบกันตอนหน้าค่า ,,>3<,,
-
อา พี่เอกจูบปิดปากกันแบบนี้เลยเหรอคะ ฟินนนน :-[
-
วสุคิดเยอะจัง ถ้างั้นความรักที่ให้กับพี่เอกแน่ใจได้งัยว่า ไม่ใช่รักของวสันต์
คนเพิ่งเจอกันจะรักมากมายได้งัย ถ้าไม่ใช่เศษซากของความทรงจำเก่าๆ
เลิกคิดมากเถอะ แล้วพี่เอกกับวสุจะมีความสุขมากกว่านี้ ไม่ต้องเอาแต่ระแวงอดีต
-
เพราะเมื่อออกจากเงาได้แล้ว ไม่นานหญ้าสวย ๆ คงงอกงามใหม่เป็นแน่
อีกไม่นานความทรงจำใหม่จะเกิดขึ้น ความทรงจำที่เป็นของวสุกับพี่เอกจริงๆ
ความทรงจำที่ติดอยู่ในความรู้สึก,มาทั้งชีวิต เมื่อมันเกิดขึ้นและผ่านมานานแล้ว คงกลับไปแก้ไขหรือทำอะไรไม่ได้
สิ่งที่ทำได้ก็คือการสร้างความทรงจำครั้งใหม่ของตัวเองขึ้นมา
คำตอบของพี่เอก ช่างได้กำไรจากวสุจริงๆ
ขาวกับดุ๊กดิ๊กก็จะตะปบกันตลอด 5555555555
-
เรื่องมันเศร้าและดราม่าเล็กๆ แต่ขำเจ้าสองตัว คือ ทั้งแย่งซีน ทั้งตัวชูเรื่อง เหมือนเป็นเรื่องตัวเองเลยเจ้าแมวหมาคู่นี้ น่ารักจริงๆ ฮ่าๆ
-
ขาวแอบหวงวสุนะ :laugh:
พี่เอกนี่เนียนนะ ตอบคำถามเฉยๆไม่ได้ เป็นต้องมีอะไรๆตลอด นี่ก็เลียปากไปเสียเยอะแยะ #ตามที่ขาวบอก
ไม่ธรรมดา
วสุน่ารักจังเลยลูกกกกกกก ป้า +ให้เลย
-
เฮีกเอกนี่ดูยังไงก็ไม่ใช่ตาแก่บ้ากามนะคะ แต่เผลอไม่ได้อ่ะ จะพรากผู้้เยาว์ตล๊อด :ling2:
กะลังคิดว่ามันต้องมีจุดพีคดราม่าที่ดาดฟ้าแน่เลย (ทุกวันนี้ก็หม่นๆจะแย่ ฮืออออ)
-
พี่เอกกกกก ปากวสุอร่อยไหม~ :-[
-
ขาวเป็นแมวฉลาด เริ่มสงสัยว่าพี่เอกกับวสุคือตัวประกอบหรือไม่ บทบาทขาวและดุ๊กดิ๊กดูเป็นเมนไอเดีย :laugh:
-
ท่องไว่ว่าตัวเองทาสหมา ฉันจะไม่เป็นทาสแมวววววว :hao7:
-
เรื่องมันเศร้าขอเหล้าเข้มๆ
ทำไมเราถึงรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้น หรืออารมณ์เราค้าง เอ๊ะ 555
รอค่า เป็นกำลังใจให้นะๆ
พี่เอกๆ หายใจเข้า คุก หายใจออก คุก...
คุกๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เมื่อไรจะหายใจได้แบบ โล่ง สบาย อากาศช่างสดใส ปลอดโปร่งอะไรแบบนี้ ตอนนี้มันสุขน่ะ แต่มันไม่เต็มปวดอะ
ตัวเอกเรื่องนี้คงไม่พ้น ขาวกับดุกดิ๊กสิ
-
รูปสวยมากกกกกกก
ปล ฉากสวีตน้อยจุงเบย
-
:ling1: ทำไมมันหน่วงๆเบาๆก็ไม่รู้ แต่มาฟินตอนพี่เอกให้คำตอบนี่หล่ะค่ะ โอ๊ยยยยย :hao6: ขาวกับดุ๊กดิ๊กนี่ออกแนวเคะราชินีกับเมะซึนเอ๋อมึน น่ารัก~~ :hao7:
ปล. บวกเป็ดค่ะ จึกๆ :z13: o13
-
แหม่พี่เอกกก นิดๆหน่อยๆขอให้ไดัเต๊าะ :hao3:
-
เรื่อยๆแบบหน่วงๆ :3123:
-
ขาวบรรยายได้ ฮาร์ด...มากลูก
เลียปาก วุ้ยยยย
รออ่านต่อไป สบายใจขึ้นนิดนึง
-
ดีใจที่วสุกล้าพูดออกไป
มันถูกที่สุดแล้ว ที่พี่เอกจะต้องมองวสุตอนนี้
ชอบนะเวลาสองคนนี้มุ้งมิ้งกันในสภาวะดราม่าเบาๆแต่มันอบอวลด้วยความอบอุ่นเล็กๆ
ชอบที่ให้ขาวได้เล่าเรื่อง รู้สึกว่าขาวช่างหยิ่งเหลือเกิน
แถมมีการมาช่วยเฝ้าวสุกลัวว่าจะไม่โดนทำมากกว่าเลียปากแบบตอนในบ้านอีก
น่ารักจริงๆเลยนะขาว กลัวว่าพี่เอกจะไอ (คุก คุก คุก) ใส่วสุใช่ป่าว อิอิ :hao6:
ขอบรรยากาศมุ้งมิ้งของพี่เอกกับน้องวสุอีกนะค่ะ
-
ชริๆ ตาแก่กินเด็กจนเป็นอมตะเอ๊ยยยยยยยยยยย
ตอบเป็นภาษากายเลยนะยะ
-
น่าสงสารวสุ มีความทรงจำของคนที่ตายแล้ว จริง ๆ วสันต์คงไม่ได้ฆ่าตัวตายอาจมีคนผลักให้ตกลงมาหรือเปล่า ก็รักกันขนาดนั้นจะอยากตายทำไม
-
มาแล้วค่ะมาแล้ว ><
กำลังจะไปนอนพอดีเลย 555
แต่มาเชียร์น้องวสุก่อน ( อยู่ราชบุรีเหมือนกันเลย เลยแอบจิ้นว่าเป็นโรงเรียนเก่าเรารึเปล่า 555 )
ลุง เอ๊ย! พี่เอกขา สู้น้องวสุไม่ได้ เด็กออกจะจริงใจ
คิดอะไรก็พูดตรงๆ :-[
ชอบขาวกะดุ๊กดิ๊ก รอบทพี่คิมนะคะ :pig4:
-
ว้าว....ว้าว สวยงามสละสลวย อ่านแล้วปลื้มปริ่มในใจ รอวันต้นหญ้างดงาม :o8: :กอด1:
ขอบคุณจ๊ะ :L2:
-
:laugh:
จากรู้สึกหน่วง มันกลายเป็นฮาทันใด
เมื่อเปลี่ยน POV มาเป็นนังขาว (เอิ่ม...ตัวเมียใช่มะ...)
เห็นเชิ่ดๆนี่แอบหวงน้องวสุเหมือนกันสินะ...สินะ...สินะ
//โดนข่วน
รู้สึกว่าปรัชญาความรักมันจะอยู่กับลมฟ้าอากาศและสวน
แถมภาษายังสวยจนเรา อยากแยกเล่มปรัชญารักในสวน
//โดน :beat:
PS.พี่เอกนี่กินกำไรจริง
-
ถึงแม้บรรยากาศจะยังอึมครึม แต่ตอนท้ายที่บอกว่าจะพ้นจากเงาแล้ว
ก็รู้สึกว่า เดี๋ยวคงมีเรื่องดีๆน่ารักๆเกิดขึ้น ไม่อึมครึมเหมือนเคยอีก
แอบย่องไป tumblr มาแล้ว เห็นรูปวสุโดนเลียปากด้วย :z1:
-
น่ารักจัง
หมั่นเขี้ยวดำเบ่ๆแฮะ
-
ทำไมมันสั้นจัง เอนซีหายไปทั้งดุ้น มันเลยสั้นสินะ :katai4:
-
กำลังบิวด์อารมณ์ดราม่ากับซึ้งอยู่
เจ้าขาวมาทำให้ฮาซะงั้น :m20:
-
นับวันพี่เอกยิ่งเหมาะกับคำว่าลุงนะคะ
เป็นตาลุงที่แต๊ะอั๋งน้องตัลหลอดดด
555555555555
รอวันผลิใบใหม่นะคะ
:)
-
ขาว แมวขี้หวง ฮาาาาาา
วสุ ไม่ต้องกังวลอะไรมากมายนะ ปล่อยตามสบาย เดี๋ยวก็ดีเอง
-
เป็นทูนหัวที่รักบ่าวมากเลยอ่ะขาว 5555
ตอนนี้เข้าใจวสุเลย ถึงแม้จะมีความทรงจำของคนในอดีต
แต่ตอนนี้เป็นปัจจุบันของตัวเองไม่มีใครอยากเป็นตัวแทนใคร
พูดออกไปก้อดีแล้ว แล้วอย่ายึดติดมันนะลูก เหนื่อยพอดี สู้นะค่ะเด็กน้อย
การรักใครสักคนไม่ผิดหรอก ความรักเกิดขึ้นได้หลายรูปแบบ >>> แลดูอิป้านี่โลกสวยเลยแหะ 555
-
พี่เอกจริงๆอยากจูบเขาก้บอกตรงๆเลยซี้ :o8:
-
โอ้ยยย หน่วงฝุด ฝุด
ขอบคุณค่ะ ภาษาสวยมากก
รออ่านนะคะ
-
หน่วงในหัวใจจริง ๆ วสุสู้ ๆ พี่เอกต้องผ่านไปให้ได้นะ
-
:เฮ้อ: หน่วงๆ. แอบลุ้นว่าสุดท้ายลุงเอกจะตอบยังไง
แต่สุดท้ายแล้วก็...นะ
สงสารวสุนะ ไม่มีใครอยากไปเป็นตัวแทนอื่นหรอก
ชอบรูปที่ครอปมาจัง สีสวย(ไม่ได้หื่นนะ555)
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
เจ้าขาวดูเป็นแมวแก่แดดอ่ะ 55555
แอบสงสารน้องวสุรัวๆ
-
เหมือนจะดีนะแต่รู้สึกอึดอัดแทนทั้งคู่..คงต้องให้เวลาทั้งพี่เอกและวสุ
ที่จะก้าวผ่านความรุ้สึกนั้นออกมาให้ได้..เจ้าขาวนี่ก็น่ารักไม่แพ้เจ้าของ
-
เรื่องแบบนี้ คงต้องใช้เวลาละคะ
คงได้แต่รอเวลา
-
เป็นการเลียปากที่น่ารักจริงเชียว (เดี๋ยวนะ)
วสุน่ารัก
พี่เอกก็ยังคงไอคุกได้ดี
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
กรี้ดดดด ตอนที่ 7 มาแย้ววววว ก่อนอื่นขอขอบพระคุณคนเขียนก่อนค่ะ :mew6:
ตอนนี้เหมือนจะหน่วง แต่ก็อบอุ่น พี่เอกแม้จะยังลังเลไม่แน่ใจ แต่ก็เริ่มยอมรับ และปล่อยวางอดีตบ้างแล้ว อีกไม่นานความรักครั้งใหม่ที่ถือกำเนิดมาจากต้นไม้ต้นเดิม ที่ผลัดดอกใหม่ เปลี่ยนรูปใหม่ ก็จะเติบโตแข็งแรงสมบูรณ์ขึ้นอีกครั้ง อาาา ชอบการบรรยายของคนเขียน ที่เปรียบเปรยกับต้นไม้ ธรรมชาติมากๆๆ เห็นภาพชัดด้วย o13 เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ แต่งเก่งมากๆ ภาพก็สวย น่ารัก ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4: :L2: :กอด1:
-
พี่เอกเลียปากน้อง เขินนนนน
วสุเป็นคนคอดมากอ่ะ แต่อย่างน้อยก็ยังมีพี่เอกช่วยฟังว่าความคิดของน้องทีอะไร อีกอย่างน้องพูดตามที่ใจคิดเลย
น้องพึ่งสิบห้านะพี่เอก เตือนอีกครั้ง 55555
-
:-[
-
จริง ๆ วสันต์คงไม่ได้ฆ่าตัวตายอาจมีคนผลักให้ตกลงมาหรือเปล่า ก็รักกันขนาดนั้นจะอยากตายทำไม
คุณ padthaiyen ต้องยังไม่ได้อ่านเรื่องของพี่เอกกับวสันต์ในเลห์รักฤดูร้อนแน่เลยค่ะ :hao5:
ขออนุญาติเอามาฝากนะคะ ลองอ่านตอนนี้ดู พักยก 49.5 - Till the spring comes (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2449280#msg2449280)
เป็นเรื่องของพี่เอกกับวสันต์ตั้งแต่รู้จักกันจนถึงฉากตกตึกค่ะ ยาว 5 reply เลยทีเดียว
-
พี่เอกไม่ตอบคำถามวสุแต่ใช้วิธีเลียปาก(?)อย่างแมวขาวว่า ฮ่าๆ
-
อยากเห็นพี่เอก จีบน้องวสุแบบหวาน ๆๆ บ้าง เพราะน้องวสุเป็นเด็กที่เข้าโลกมาก ๆๆ เลยรักพีเอกเลย พี่เอกให้ลงมาเล่นข้างล่างก็ลงมาแบบใจง่าย 555 คือเป็นเด็กที่น่ารักมาก แต่เราอย่างเห็นพี่เอก ทุ่มเทเพื่อน้องวสุบ้าง 555 รอตอนต่อไป
-
...แต่งนิยายก็เก่ง วาดรูปก็เก่ง
...วสุก็เป็นตัวของตัวเองแหละดีที่สุด ไม่ว่าปัจจัยอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้วสุรักพี่เอก
...พี่เอกก็น่าจะรักวสุ ในความเป็นตัวตนของวสุด้วย ที่เหลือจะเป็นปัจจัยอื่นๆเช่นเดียวกับวสุก็ได้
...จับแมว-หมาคู่นี้แต่งงานกันดีกว่า :laugh:
-
บังเอิญหรือโชคชะตานะเนี่ย น้องวสุเข้าเรียนที่โรงเรียนเดียวกับพี่เอกและเฮียใหญ่เลย
ภัทรพักต์ เหมือนเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ แต่จริง ๆ แล้วใส่ใจเรื่องของน้องวสุมากเลยนะเนี่ย
ชอบคำพูดของภัทรพักต์มากเลย น้องวสุ ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตแทนใคร จะเคยเป็นใคร
หรือ มีความทรงจำของใครอยู่ก็ตาม วสุก็คือวสุ ที่ยังมีชีวิตอยู่ และถึงแม้น้องวสุ จะสับสน
และไม่แน่ใจในความรู้สึกของพี่เอกแค่ไหนก็ตาม แต่ชื่นชมน้องมาก ๆ ที่ชัดเจนในความรู้สึกของตัวเอง
ว่ารักพี่เอก และพร้อมจะรอ จนกว่าพี่เอกจะรักตอบ แต่ขอเป็น รัก ในตัวตนของน้องวสุจริง ๆ
ไม่ใช่เงาของคนที่ไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว นั่นคือสิ่งยืนยัน ถึงความสำคัญของชีวิตที่ยังมีลมหายใจ
คำตอบของพี่เอก แม้ไม่มีคำพูด แต่การกระทำ ก็บ่งบอกได้อย่างดีแล้วว่า ความรักครั้งใหม่
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า ไร้เงาใด ๆ ปกคลุมของทั้งคู่ กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ
ดุ๊กดิ๊ก กับคุณแมวขาว เป็นนักแสดงประกอบ ที่คอยจะแย่งซีนดารานำได้ทุกครั้งจริง ๆ โผล่มาทีไรฮาทุกที
ดุ๊กดิ๊กอยากญาติดีด้วย แต่คุณแมวขาวก็เล่นตัวตลอด ๆ ได้เลื่อนขั้นเป็นแมวบ้าน แต่ก็ยังคงคอนเซ็ป
ดำ เริ่ด เชิด หยิ่ง ได้ไม่เปลี่ยนแปลงเลย แล้วไหนว่ายัดเยียดตำแหน่งทาสมนุษย์ให้น้องวสุไปแล้ว
แต่ตัวเองนี่นับวัน ยิ่งทำตัวเหมือนเป็นองค์รักษ์ คอยพิทักษ์เฝ้าน้องวสุไม่ให้ห่างสายตาเลย รู้ตัวบ้างรึเปล่า
ม่ีการหวงน้องกับพี่เอกซะด้วย แต่คอยตามติดน้องอย่างนี้ก็ดี เราก็เลยได้รู้อะไรดี ๆ ผ่านสายตาแมวไปด้วยล่ะนะ :z1:
ปล.รูปน้องวสุกับคุณแมวขาว น่าเอ็นดู คุณแมวขาวอย่างกับลูกแมวตัวน้อย ๆ เชื่อง ๆ เลยนะนั่น
ส่วนรูปปิดท้าย โหววว เด็กน้อยเซ็กซี่จริง อะไรจริง พี่เอกเห็นคงได้กำเดาพุ่งแน่ :haun5: 555
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ขาวหวงทาสน้อยวสุ >.<
ถึงแม้จะยังหน่วงๆ แต่ลุงเอกก็ยังได้ตอดเล็กตอดน้อยกับวสุน่ะ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
วสุคิดมากเหมือนกันนะเนี่ยยย :mew5:
แต่ก็เข้าใจ มันเหมือนตัวเองเป็นเงาขอใครเนี่ยคงทรมานน่าดู
-
อ่าว เรื่อวราวจะเป็นอย่างไรต่อไปกันนะอยากรู้จังเลย จะติดตามต่อคร๊าาาา มาต่อไว้ๆนะค่ะ
-
ขาวเป็นพระเอกใช่ไหม ดูเหมือนบทจะเยอะกว่าพี่เอกด้วย กร้ากกกกกกก :hao7:
-
รอวันที่พ้นจากเงา
:กอด1: :L2: :pig4:
-
จะแปลกไหม?
ถ้าตกหลุมรักขาว เราเป็นทาสแมวสินะ :m1:
-
รอคอยให่เอกเห็นวสุเป็นวสุจริงๆซะที วสุfighting! :mc4:6
-
รู้สึกเศร้าๆๆ
-
น้องแมวลูกกกกกก ฉลาดล้ำมากปรัชญาแมวๆก็เริ่ด
รับวิสกัสซักคันรถไหมจ้ะ
:กอด1:
-
สงสารน้องวสุเสียจริง ไม่อยากให้น้องต้องเป็นตัวแทนของใคร แม้แต่วสันต์ก็ตาม :ling3:
ลุงอย่าทำน้องมันเสียใจนะเฟ้ย :z3:
-
รอให้พี่เอกทำความเข้าใจกับความจริงตรงหน้าอีกนิด
แล้วทุกอย่างน่าจะสดใสขึ้น เนอะ / ตอนนี้ชอบเจ้าขาวมาก ^^
มีความคิดลึกซึ้งดี พร้อมปกป้องไม่ให้ใครมาเลียปากเจ้านาย ^^
-
ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เราว่าตอนนี้ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นนะ
เราชอบการเปรียบเทียบต้นหญ้าที่ตายเพราะไม่โดนแสงจัง
มันเหมือนเปรียบชีวิตวสุเลยค่ะ (คหสต. ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกไหม?)
คือรู้สึกว่าแบบ ที่คิดมาตลอดว่าวสุถูกเงาของวสันต์บังไว้ตลอด
ถ้าพี่เอกเปิดใจรักวสุที่เป็นวสุ ไม่ใช่วสุที่เคยเป็นวสันต์
ก็เหมือนการตัดต้นไม้ทึบๆ กำจัดเงาที่บังแสงต้นหญ้าออกไป ทำให้มันมีโอกาสได้เติบโตอีกครั้ง...
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าดีใจนะคะ :mew3:
เจ้าขาวฉลาดจัง :]
ปล. ว่าแต่ลูกพี่ลูกน้องไม่ได้คิดอะไรกับวสุใช่ป่าว?
-
เมื่อไหร่จะมีความสุขนะสองคนนี้
-
ถึงแม้ว่าความทรงจำในอดีตจะชักนำให้ทั้งคู่ได้เจอกัน
แต่จากนี้ไป สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้จะเป็นความทรงจำใหม่ของทั้งคู่
อยากให้ทั้งพี่เอกและวสุได้พบกับความสุขที่รอคอยเสียที
-
น่าสงสารวสุ มีความทรงจำของคนที่ตายแล้ว จริง ๆ วสันต์คงไม่ได้ฆ่าตัวตายอาจมีคนผลักให้ตกลงมาหรือเปล่า ก็รักกันขนาดนั้นจะอยากตายทำไม
เราว่าถึงคราว ประกอบกับจิตตกถึงขีดสุด ถ้าได้อ่านเรื่องพี่เอกกับพี่วสันต์จะรู้สึกเลยว่า พี่วสันต์เขาจำใจที่ต้องบอกพ่อว่าจะเลิกกับพี่เอก ในขณะที่จิตใต้สำนึกบอกว่า ไม่อยากเลิก อยากอยู่ด้วยกัน แต่ในความเป็นจริงมันทำแบบนั้นไม่ได้ ตอนนั้นพี่เขารู้คงสึกว่าอยากนั่งพักมั้ง แต่เผอิญอยู่ริมดาดฟ้าไงก็เลยร่วงลงไป
เราเคยอ่านหนังสือที่คนที่ฆ่าตัวตายเขาเขียน แต่ของเขากินยาฆ่าตัวตายอ่านะ แล้วมีคนพาส่งโรงพยาบาลทันเลยรอด เขาบอกว่า ตอนนั้นเขาเสียใจ(อกหัก) เขาปวดหัว เลยกินยาแก้ปวดแต่กินแบบไม่รู้ตัว กินไปเรื่อยๆจนหลับ แค่นั้นเองอ่ะ
พี่วสันต์ที่คนเขียนเขียนก็อารมณ์นี้เลย จะก้าวกลับเข้ามาแล้ว แต่ขาหมดแรงซะก่อน แถมตอนร่วงจิตใต้สำนึกยังบอกแต่ว่า อยากอยู่กับพี่เอก
โอ้ย...เศร้า
-
เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น วสุคิดตกแล้วว่าจะทำยังไงต่อไป
ส่วนพี่เอก อร๊ายยยย พี่เอกเอาอีกแล้วนะ ทำเขินนน 555 เป็นคนไม่ค่อยพูดกระทำให้เห็นตลอดๆ
รูปแถมรูปสุดท้ายนี้มัน อร๊างงงง :hao7:
-
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
ไอดังคุก คุก คุก เลยนะพีเอก
-
อยากเห็นต้นหญ้างอกงามเร็วๆจังเลยน้า
วสุน่ะไม่ว่าเมื่อไหร่ก็รอได้ แต่พี่เอกนี่สิจะอยู่ให้วสุรอได้ถึงเมื่อไหร่กันคะ
รีบๆเลยนะพี่เอก 5555
-
ไอ้ขาวแกคิดจะครองโลกช่ะ? 55555555
พี่เอก วสุคือวสุ นะ
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทที่ 8 ผืนดิน และยอดหญ้า
ดาดฟ้าของอาคารห้าชั้น วสุตั้งใจจะลองไปดูที่นั่นสักครั้ง
วันสุดท้ายของการสอบปลายภาค ชั้นเรียนเขาได้เลิกเร็วกว่าบางชั้นซึ่งขึ้นรถรับส่งคันเดียวกัน จึงมีเวลาว่างเหลือระหว่างสอบเสร็จจนถึงรอคนครบกลับบ้าน สักชั่วโมงหนึ่งคงพอสำหรับเดินดูรอบ ๆ โดยไม่ต้องรีบร้อน
เด็กหนุ่มกวาดตามองกระดาษคำตอบของตัวเอง ทำเสร็จแล้วยังได้ตรวจทานไปอีกหนึ่งรอบ ง่ายกว่าที่คิด แม้ย้ายมาเรียนตอนค่อนภาคเรียนเข้าไปแล้ว แต่กลับรู้สึกข้อสอบไม่ยากเลย ช่วงหลังมานี้เรียนสบายอย่างกับเคยคุ้น ๆ ทั้งหมดมาแล้ว เขานึกสงสัยว่าเพราะวสันต์อีกหรือเปล่า
นาฬิกาด้านหน้าบอกเวลาเกือบบ่ายสองโมงครึ่ง เวลาใกล้หมดพอดี จึงได้นั่งรออยู่ที่เดิม จนอาจารย์คุมสอบแจ้งให้ทุกคนลุกแล้วออกจากห้อง
เขาเหลือบไปทางภัทรพักตร์ซึ่งนั่งห่างออกไปตามเลขที่ ลูกพี่ลูกน้องเขายังง่วนอยู่กับกระดาษคำตอบจนวินาทีสุดท้าย กระทั่งอาจารย์เดินมาเท้าสะเอวจ้อง เจ้าตัวจึงได้หัวเราะแหะ เลื่อนกระดาษไปทางอาจารย์พลางทำตาละห้อย
ควรบอกภัทรพักตร์ไว้ก่อนไหม?
บานหน้าต่างถัดจากโต๊ะของอีกฝ่าย เป็นจุดที่เห็นวิวซึ่งเคยมีต้นคูณตั้งอยู่ตรงนั้น หากเขาเป็นฝ่ายไปนั่งสอบอยู่ตรงตำแหน่งที่ว่าคงไม่มีสมาธิเป็นแน่ แต่คนที่นั่งอยู่จริงกลับไม่เห็นเดือดร้อนอะไร นั่นยืนยันว่าภัทรพักตร์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เสียหน่อย
นึกขึ้นมาได้เช่นนั้นจึงรีบเก็บกล่องดินสอ สาวเท้าออกจากห้อง โยนมันใส่กระเป๋าหนังสือตัวเองซึ่งกองรวมกับของเพื่อนอยู่ด้านหน้า จากนั้นรุดออกจากบริเวณหน้าห้องสอบ ลงบันไดปะปนไปกับนักเรียนห้องอื่นที่สอบเสร็จแล้วเช่นกัน จากนั้นตรงดิ่งไปยังอาคารเก่าห้าชั้นซึ่งเวลานี้ไม่ค่อยมีคนใช้งาน เพราะรุ่นพี่มัธยมปลายซึ่งเรียนและสอบที่นี่ สอบแค่ครึ่งวันก็แยกย้ายกันกลับไปเกือบหมดแล้ว
เด็กหนุ่มไต่บันไดขึ้นไปทีละขั้น เสียงฝีเท้าเขาสะท้อนเบา ๆ ไปตลอดทาง สภาพโดยรอบไม่มีอะไรแปลกตา แต่ก็เช่นเดียวกับเกือบทุกแห่งในโรงเรียน มันเต็มไปด้วยกลิ่นอายคุ้นเคย ที่นี่นับว่าคุ้นกว่าบริเวณอื่นด้วยซ้ำ บันไดขั้นสุดท้ายก่อนถึงชั้นสี่ซึ่งเตี้ยกว่าขั้นอื่น เด็กหนุ่มก็วางเท้าไว้ได้อย่างพอดิบพอดี ตั้งแต่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นป้ายเตือนให้ระวัง
ชั้นสี่ของอาคารยังมีคนอยู่บ้างสามสี่คน รวมกลุ่มกันอยู่หน้าห้องเคมีเหมือนกำลังปรึกษาอะไรกันอยู่ วสุก้าวเท้าแผ่วเบาไม่ให้เป็นที่สังเกต เชื่อว่ารุ่นพี่เหล่านั้นไม่มีใครมองเห็นเขาซึ่งย่องขึ้นบันไดตรงมุมด้านนี้ กึ่งย่องกึ่งกระโดดอีกไม่เท่าไร ก็ขึ้นมาถึงชั้นสุดท้ายภายในตัวอาคารหากไม่นับดาดฟ้า
ชั้นห้า มีเพียงความว่างเปล่า ประตูทุกบานปิดไว้ บนนี้มีแค่ห้องของชมรมและหมวดภาษา
เขาหยุดนิ่ง มองตรงไปข้างหน้า ซึมซับบรรยากาศจริงที่ปรากฏต่อสายตา เทียบกับภาพในวันวานและความฝัน แม้สีสันและรายละเอียดผิดแผก แต่โดยรวมแล้วมันแทบไม่ต่างกัน
วสุสูดลมหายใจเข้าลึก ฝ่ามือวางทาบอกตัวเอง สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นตุบ..ตุบ...ตุบ หนักหน่วงของก้อนเนื้อในนั้น ขณะที่เดินผ่านประตูซึ่งเรียงรายตลอดทางเดินไปทีละบาน
ตรงนี้เป็นห้องภาษาไทย ถัดไปเป็นของภาษาอังกฤษ คั่นกลางด้วยห้องประชุมเล็ก อีกฝั่งเป็นของภาษาจีน ญี่ปุ่น ตรงหัวมุมนั้นเป็นห้องน้ำ เดินไปอีกจะถึงห้องชมรมหมากกระดาน และมุมสุดตรงนั้น...
เขาแหงนมองป้ายหน้าห้อง ใจเต้นแรงขึ้นอีก แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกอยากร้องไห้ออกมา
ชมรมศิลปะ
ก่อนเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น
ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม แต่มันก็ยังเหมือนเดิม เขาไม่รู้มันเหมือนเดิมตรงไหน แต่ก็ไม่รู้มันต่างออกไปอย่างไร ตัวเองไม่เคยมายืนอยู่ตรงนี้ แต่เขารู้ว่าวสันต์เคย เอกภพชอบวาดรูป แต่วสันต์ไม่ ถึงอย่างนั้นเมื่อย้ายมาอยู่มัธยมในโรงเรียนเดียวกับอีกฝ่าย เจ้าตัวก็ยังเข้าชมรมศิลปะ แบบเดียวกับที่เคยถูกเอกภพชักชวนกึ่งบังคับมาตั้งแต่สมัยประถม เพียงแต่กับชมรมที่นี่นั้นเป็นจากความเต็มใจของวสันต์เอง
เด็กหนุ่มเอื้อมมือจับลูกบิดประตู รู้ทั้งรู้ว่าคงล็อคไว้ แต่ก็ยังลองหมุน เมื่อไม่สามารถเปิดได้จึงยืนค้างอยู่เช่นนั้น เอนศีรษะพิงประตูครู่ใหญ่ ค่อยไล่สายตาไปยังรูปวาดที่ติดไว้บนบอร์ดหน้าห้องแทน
ชื่อเจ้าของผลงานซึ่งเขาไม่คุ้นเรียงรายเป็นแนว ภาพคน ภาพดอกไม้ ภาพทิวทัศน์ ถัดไปริมสุด เป็นโปสเตอร์ใบใหญ่ของชมรมซึ่งมีรายละเอียดเกี่ยวกับนิทรรศการซึ่งผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ตั้งแต่เขายังไม่ได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ ในนั้นมีตัวอย่างภาพวาดซึ่งถูกดึงมารวม ๆ กับไว้ในโปสเตอร์ขนาดใหญ่ ภาพหนึ่งซึ่งสะดุดสายตาคือ ภาพวาดสีน้ำของต้นไม้ใหญ่ริมสนามหญ้า ส่วนที่ควรเป็นใบกลับแทนที่ด้วยดอกสีเหลืองสดบานสะพรั่ง ห้อยระย้าลงมาเต็มต้น พื้นโดยรอบเต็มไปด้วยกลีบสีเหลืองที่ร่วงหล่น ไกลออกไปด้านหลังเป็นอาคารสีขาวเห็นอยู่ลิบ ๆ
มันคือต้นคูณที่เคยตั้งเด่นอยู่ริมสนามฟุตบอล ต้นที่วสันต์เคยเห็น แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว
วสุวางปลายนิ้วบนโปสเตอร์ แล้วลากไปหยุดอยู่ที่พวงสีเหลืองสดเหล่านั้น ไล่สายตาไปตามเส้นสีอ่อนช้อย กระทั่งเลื่อนมาหยุดอยู่ตรงลายเซ็นผู้วาดที่มุมขวาล่าง ตัวหนังสือเล็กจนต้องยื่นหน้าเข้าไปเพ่งมองใกล้ ๆ แล้วยังเป็นภาพที่พิมพ์ซ้ำขึ้นมาจากของจริงจึงยิ่งมองลำบาก ทว่าหากตั้งใจดูสักหน่อยก็รู้ว่าต้นฉบับภาพนั้นเป็นของใคร เขาเคยเห็นลายเซ็นแบบนี้มาแล้ว เปลี่ยนจากเดิมไปบ้างแต่ก็ยังจำได้ มั่นใจว่าเป็นของคนเดียวกับที่วาดดอกไม้ให้เขา
“..พี่เอก”
เขาพึมพำเสียงอ่อน จ้องมองมันได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น ภาพแบบที่เคยเห็นในความฝันหมุนย้อนกลับมา จากนั้นในอกก็หน่วงไปหมด
....คิดถึง..คิดถึง...คิดถึง...
จะทำอย่างไรดี ทั้งที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ทำไมยังคิดถึง ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันก็ยังคิดถึง.. เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตกลงแล้วตัวเองต้องการอะไรกันแน่ อยากเป็นคนเก่า? แต่เป็นไม่ได้ อยากเป็นคนใหม่? แต่เป็นไม่ได้อีกเหมือนกัน ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยว่าความรักกับความทรมานเป็นสิ่งเดียวกัน
“วสุ!”
เขาสะดุ้ง หันขวับไปยังต้นเสียง
“ภัทร?”
เจ้าของชื่อกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาใกล้ ทำสีหน้าหน่ายอีกแล้ว
“มาทำอะไรแถวนี้วะ”
“มา..เดินเล่น”
ภัทรพักตร์เอามือยันหน้าผากเขาจนหงายไปข้างหลัง “เดินเล่นบ้าอะไรที่นี่”
“..ก็ยังเดินไม่ทั่วโรงเรียนเลย” เขาแก้ตัวน้ำขุ่น “อยู่มาจนจะปิดเทอมแล้ว”
แวบหนึ่งที่คนฟังมีสีหน้ากังวล แต่วินาทีถัดมากลับทำหน้ายุ่งอย่างเก่า “กลับ”
“หา?”
“กลับไง” อีกฝ่ายย้ำ “เดี๋ยวมอสองก็สอบเสร็จแล้ว”
“แต่ฉัน..”
ภัทรพักตร์หันมามอง ส่งสายตาคล้ายอยากบอกว่าเลือกคำพูดให้ดีล่ะ ไม่งั้นเป็นเรื่อง
“..ฉัน...ว่าจะลองขึ้นไปดู...เอ้อ...”
“ดูอะไร? ขึ้นไปไหน นี่ชั้นห้า ชั้นบนสุดแล้ว”
“ยัง”
“อะไร”
“...ยังมีดาดฟ้า”
“...”
“แป๊บเดียว” วสุพึมพำ “นายไปที่รถก่อนก็ได้ นะ? เดี๋ยวตามไป”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อีกฝ่ายก็ถอนใจเฮือก ยอมอ่อนข้อลงมานิดหน่อย
“อยากขึ้นไปทำอะไร บ่ายอย่างนี้ร้อนจะตายชัก”
“ไป..ดู”
“ดูทำไม”
“..ฉัน”
“เป็นดาดฟ้าที่นายตกลงมาตายในฝันหรือไ—”
คนพูดไม่สามารถต่อได้จนจบ เมื่อเห็นสีหน้าหน้าซีดเผือดของเขา
“วสุ?”
“...”
“..พูดจริงดิ”
เขาไม่ตอบเรื่องนั้น แต่อ้อมแอ้มความตั้งใจของตัวเองออกมาแทน “...ก็เลยอยากลองไปดู”
“งั้นมันยิ่งไม่ควรไปเปล่าวะไอ้บ้า”
“จะรีบกลับก่อนมอสองสอบเสร็จแน่ ๆ”
ภัทรพักตร์กลอกตา ท่าทางเอือมระอาเขาเต็มที ชั่วขณะที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงหันหลังกลับ เจ้าตัวก็คว้าแขนเขาไว้ จากนั้นเดินนำไปทางบันไดเสียเอง
“..เอ๋?”
“เอ๋เอ๋อบ้าอะไรอีกล่ะ”
พอโวยอย่างนั้นจบ ก็มาได้ครึ่งทางบนบันไดแล้ว
“ฉันไปคนเดียวก็ได้”
“รู้” อีกฝ่ายตอบแบบเสียมิได้ “แต่ถ้าไม่เฝ้าไว้เดี๋ยวแกเวิ่นเว้ออีก”
“...”
“ขี้เกียจรอ”
“อา..” วสุตอบรับเสียงอ่อย “นั่นสินะ”
แสงจากด้านบนสว่างจ้า ร้อนจัดจนเห็นไอแดดลอยขึ้นเหนือพื้น ขนาดใส่ถุงเท้ายังร้อนจนแทบยืนอยู่นิ่งไม่ได้ มองไปรอบตัวมีเพียงความว่างเปล่า
ภัทรพักตร์ปล่อยแขนเขาแล้ว แต่ยังเดินตามติดอยู่ข้างหลัง ครู่หนึ่งผ่านไป เจ้าตัวก็พึมพำ
“พอใจยัง”
“อีกแป๊บเดียว” เขาว่า มองไปที่สุดขอบเขตของดาดฟ้าฝั่งตรงข้าม เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนลำคอและแผ่นหลัง ขณะขยับขาพาตัวเองเข้าไปใกล้กำแพงสูงประมาณอก มันกั้นระหว่างพื้นดาดฟ้าและความเวิ้งว้างด้านนอก
คนข้างหลังไม่ได้ห้าม ทว่าพอเขาเดินไปใกล้ถึง ฝีเท้ากลับช้าลง กระทั่งกลายเป็นหยุดนิ่ง ห่างจากกำแพงราวสามหรือสี่เมตร แล้วก้าวขาไม่ออกอีกเลย
“วสุ”
“..หะ..หา!?”
“กลับ”
“...”
“ถ้ากลัวก็กลับ”
“..ฉะ..ฉันเปล่า” เขาเถียง แต่ปากกลับสั่น
“หรือถ้าไม่กลัว ก็เดินไปดู แล้วกลับ”
วสุกลั้นหายใจ เหลียวมองอีกฝ่ายที่ยืนจ้องอยู่ด้านหลัง เม้มปากแน่นแล้วตัดสินใจหันกลับไปทางเดิมอีกครั้ง อยากเห็นจากมุมนั้น ริมกำแพงสีขาวซึ่งล้อมรอบพื้นที่สูงสุดของอาคารนี้ไว้
เท้าเขาค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า หัวใจเต้นรัวจนปวดหนึบ แล้วยังไม่สามารถบังคับลมหายใจให้เป็นปกติได้ อีกสามก้าว...อีกสอง.....อีกหนึ่ง.......และ....
“วสุ!”
เขาสะดุ้ง
“ถ้าอยากเห็น ก็ลืมตา”
เดินมาจนถึงริมกำแพงแล้ว แต่กลับไม่กล้ามองลงไป
“เฮ้ย!”
“รู้แล้ว!” เด็กหนุ่มโพล่งขึ้น ยอมลืมตาในที่สุด
ทิวทัศน์ของโรงเรียนปรากฏอยู่ตรงหน้า อาคารหลังใหม่ โรงจอดรถ โรงคหกรรม สนามฟุตบอล ทางเดิน ต้นไม้ ทั้งหมดอยู่ใต้แดดร้อนระอุ เมฆขาว และฟ้าคราม ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
เขาลองก้มลงช้า ๆ มองไปยังพื้นด้านล่างด้วยใจหวิว นึกกลัวว่าจะมีภาพซ้อนอะไรขึ้นมาบ้างหรือเปล่า
..แต่ก็ไม่
มือที่ขยำอกเสื้อตัวเองจนเกร็งไปหมดค่อยคลายลง ตอนนั้นเองจึงได้รู้สึก ว่าแรงดึงเบา ๆ ที่คอเสื้อด้านหลังของเขาก็ผ่อนลงเช่นกัน ภัทรพักตร์กำมันเอาไว้ แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน
“พอใจหรือยัง”
“อา..” วสุพยักหน้าลอย ๆ “พอแล้ว”
ที่นี่ไม่มีอะไร เขาได้ขึ้นมาเห็นกับตาตัวเองแล้ว ถึงจะรู้สึกคุ้น แต่มันล้วนเหมือนกับจุดอื่นในโรงเรียนซึ่งก็คุ้นมันเกือบทั้งหมด เขาคงแค่กลัวจนคิดมากไปเอง
“งั้นลงได้แล้ว ร้อนฉิบหาย”
“อือ”
รับคำแล้วจึงหันกลับ สายตามองตรงไปยังทางที่เดินขึ้นมา ตั้งใจจะก้าวขา แต่แล้วใจกลับเต้นระรัว ผงะถอยหลังไปจนชิดกำแพง
“อึก!”
“อะไรอีกล่ะ?”
“...”
วสุเบิกตากว้าง แววตาไหวระริก แปลบในอกจนหน้านิ่วคิ้วขมวด ภาพนี้เขาเคยเห็น มันเป็นตำแหน่งยืนซึ่งหันหน้าเข้าหาจุดที่ผู้มาใหม่จะขึ้นมา มองคนเหล่านั้นได้จากขอบกำแพงที่แผ่นหลังเขาแนบอยู่ ภาพคุ้นเคยในความทรงจำไม่ใช่จากการมองลงไปยังพื้นเบื้องล่าง แต่เป็นมองย้อนกลับจากจุดนี้ต่างหาก
“วสุ!”
ภัทรพักตร์ร้องเรียก หลังจากเห็นว่าเขาไม่ยอมเดินตามไปสักที เมื่อพยายามขยับตัวไปข้างหน้าอีกครั้ง ร่างกายกลับทรยศด้วยการเอนไปกึ่งยืนกึ่งนั่งพิงกำแพง เนื้อตัวสั่นระริกอย่างไม่สามารถควบคุม
“เป็นไร!?”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า แต่ไม่มีเสียงจะตอบ เขาไม่รู้สึกอะไรตอนก้มหน้ามองลงไปหลังกำแพงดาดฟ้า แต่จำภาพในมุมนี้ได้ เป็นเขาเอง...เป็นวสันต์ ที่ยืนหันหลังให้ความว่างเปล่าด้านนอก มองผู้มาใหม่วิ่งขึ้นมาจากบันไดนั้น ในเช้าตรู่ของวันที่ลมแรงจนยืนโงนเงน และทุกคนร้องไห้...ใครกัน...คนเหล่านั้น....
ใครกัน...คนที่มองเขาด้วยสายตาผิดหวัง ทั้งยังเจ็บปวดจนเหมือนจะขาดใจอยู่ตรงหน้า
ใครกันที่เงื้อปืนขึ้นมา เล็งไปยังอีกคนข้างกายเขา อีกคนที่เขารักเหลือเกินเช่นกัน
“...ป๊า...”
เขากระซิบออกมาในที่สุด ขอบตาร้อนผ่าว ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ทั้งที่มันร้อนจนแม้แต่ใช้เท้าเหยียบยังรู้สึกไม่ดี แต่ก็กลัวสิ่งที่เพิ่งนึกขึ้นได้จนยืนไม่ไหว
“....ม้า....สา....สิ.....ตี๋เล็ก...”
เขาเคยมองเห็นทุกคนจากตรงนี้ แล้วยังนึกคำพูดของตัวเองในความฝันออกในที่สุด ..มันคงเป็นคำพูดของวสันต์ที่เกิดขึ้นจริงในอดีตด้วยเช่นกัน
ผมจะทำตามที่ป๊าต้องการทุกอย่าง
..หากผิดคำพูด ขอให้ไม่ตายดี
ก่อนสายลมซึ่งกรรโชกบนที่สูงจะทำเขาเซ และหงายลงไปข้างหลังจากขอบกำแพง ภาพที่เห็นไม่ใช่พื้นเบื้องล่าง แต่เป็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเอกภพจากด้านบน เขาไม่ได้มองพื้นสักนิด สายตาจับจ้องอยู่กับคนที่ตัวเองรักหมดหัวใจ ปรารถนาเพียงแค่อยากมีชีวิตใหม่อีกครั้งในอ้อมแขนผู้ชายคนนั้น
“...พี่เอก..”
“เฮ้ย! วสุ!”
ภัทรพักตร์กระชากคอเสื้อเขา จากนั้นตะโกนใส่หูอีกครั้ง
“ตื่น! หลับหรือไม่หลับก็ตื่นเดี๋ยวนี้”
“...ภะ...ภัทร..”
“เออสิ!” อีกฝ่ายว่า ดึงแขนเขาให้ลุกขึ้นยืน ทั้งที่นัยน์ตาตัวเองก็เบิกกว้าง หน้าซีดตามกันไปเรียบร้อย “ลง แล้วไม่ต้องขึ้นมาที่นี่อีก จบไปแล้ว ป๊าม้าอาตี๋อะไรของแกก็จบแล้ว ส่วนพี่เอกอยู่ข้างบ้าน”
“...”
“ถ้าจะไปหาก็รีบกลับ!”
เป็นภัทรพักตร์อีกนั่นละที่เรียกสติ
วันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียนของเขาเป็นอย่างนั้นเอง
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 8 (ต่อ)
วสุไม่ได้บอกเอกภพเรื่องตัวเองไปที่ดาดฟ้าโรงเรียนมา แต่พวกเขายังคงไปมาหาสู่กันเรื่อย จนกนกกรซึ่งเป็นป้าถึงกับเปรยขึ้นมาในวันหนึ่ง หลังเธอจัดการปิดต้นฉบับหนังสือของตัวเองไปได้อีกเล่ม
“เออ..เจ้าเอกข้างบ้าน จริง ๆ เขาก็น่ารักดีนะ”
“หือ?”
เป็นแพรวพิมพา ลูกสาวคนโตที่หันไปเลิกคิ้วใส่มารดาตัวเอง ส่วนเขากับภัทรพักตร์นั่งเล่นเกมกันอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
“นั่นไง” เจ้าบ้านหญิงบุ้ยใบ้ไปยังโต๊ะอาหารอีกมุมหนึ่งของห้อง “เมื่อเช้าเพิ่งเอาขนมมาฝากด้วย เคยคิดว่าเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใครแท้ ๆ”
“เขาจะวางยาฆ่ายกครัวเรารึเปล่า” ภัทรพักตร์ขัด “ให้พี่แพรวชิมก่อนเลย”
“ปากเรอะนั่น” พี่สาวสวนทันควัน ผลักน้องชายหัวทิ่มหนึ่งครั้งแล้วเดินไปหยิบดูว่ามีอะไรบนโต๊ะบ้าง “อ๊ะ..เค้กแหละแม่ น่ารักอะ”
“เอ้อ ครั้งก่อนก็มีเค้กนะ อยู่ไหนไม่รู้”
“หนูกินหมดไปแล้วละ” แพรวพิมพายักไหล่ อุ้มถุงไปทางตู้เย็น “อร่อยดีนะคะ ร้านเดิมด้วยไหมนี่ เออ...จริงด้วยสิ ร้านทานตะวัน ร้านประจำเขารึไง เห...มีมาการองด้วยอะ”
“แสดงว่ากินแล้วรอดสินะ” ภัทรพักตร์แทรก “งั้นแบ่งมั่งดิ”
“เงียบเลย” เธอโวย “กินแล้วตาย เพราะงั้นเดี๋ยวพี่กินเอง นายหุบปากไป”
“งกว่ะ” เขาว่า จากนั้นหัวเราะเอิ๊กอ๊าก รัวเมาส์หนูใช้สกิลในเกมไปด้วย “ต้องขอบใจวสุรู้ปะ ไอ้นี่มันซี้กับพี่เอกอะ”
“อ้อ..” กนกกรตีฝ่ามือบนต้นขาตัวเองเบา ๆ “มิน่าล่ะ จริงสิ พอวสุมาอยู่ด้วย เลยเหมือนได้ทั้งลูกชายทั้งเพื่อนบ้านเพิ่มอีกคนเลย”
“หมาอีกตัวด้วยครับ” วสุอ้อมแอ้มถึงดุ๊กดิ๊ก
“กับแมวอีกหนึ่ง” ภัทรพักตร์ช่วยต่อ ปรายตาไปทางไอ้ขาวที่ตอนนี้เข้ามานอนอืดอยู่ใต้โต๊ะคอมพิวเตอร์แล้ว “ตกลงเลี้ยงนะแม่นะ”
“ก็เอาสิ” เธอเออออ หยิบยางวงอันเล็กมาเกี่ยวนิ้ว จะแกล้งยิงใส่แมวแต่พลาดไปโดนน่องลูกชายตัวเอง
“อู้ย! แม่!”
“ฮ่า ๆ ๆ ขอโทษ” เธอยกมือเหมือนปางห้ามญาติ “แม่พลาด”
“พลาดก็ให้พลาดไปโดนวสุดิแม่อะ”
“อ้าว” คราวนี้เจ้าของชื่อท้วงขึ้น “ไหงเป็นฉันล่ะ”
“เออ ๆ งั้นคราวหน้าแม่ยิงทั้งคู่เลย ฮ่า ๆ ๆ” กนกกรหัวเราะชอบใจ งานคราวนี้เสร็จแล้วดูจะอารมณ์ดีผิดปกติ โดยเฉพาะหลังจากได้นอนหลับเต็มตาหลังทำงานหามรุ่งหามค่ำมาหลายคืน “เออนี่ ว่าแต่ไอ้ดำนั่—”
“ไอ้ขาว” ภัทรพักตร์ขัด หันไปพยักพเยิดกับวสุพร้อมรอยยิ้มแบบรู้กัน
“เออ ๆ นั่นแหละ” เธอจิ๊ปากขัดใจลูกชาย “ไอ้ขาว เอามันไปฉีดวัคซีน ไปหาสัตว์แพทย์ก่อน ตัวผู้ด้วย ทำหมันก็ดีนะแม่ว่า”
“แม่พาไปดิ” เขาโบ้ย
“อยากเลี้ยงก็พาไปเองสิ”
“วสุต่างหากที่อยากเลี้ยง”
“อา..นั่นสิ” ผู้ถูกซัดทอดรับคำง่าย ๆ เสียอย่างนั้น “งั้นเดี๋ยวผมพาไปครับ”
“เฮ้ย แกต้องเถียงสิ”
“อ้าว..เหรอ” วสุทำหน้าเหลอหลา “แต่มีคลินิกอยู่อีกซอยนี่เอง พี่เอกบอกว่าถ้าจะเลี้ยงให้พาไปตรวจกับฉีดวัคซีนก่อน..”
“แล้วเขาบอกว่าจะพาไปด้วยรึไง”
“อือ”
“เฮ้ย!” ภัทรพักตร์โวยอีกครั้ง ส่ายหน้าขัดใจ “ช่วยเถียงสักคำเถอะไอ้บ้านี่ ถามจริงถามประชดก็เออออไปหมด”
“..ก็มันจริงนี่นา”
กนกกรฟังแล้วหัวเราะร่า โบกมือให้เด็ก ๆ พลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเหมือนผู้มากประสบการณ์ “ใครพาไปก็เหมือนกันแหละ เอ้อ แต่เจ้าเอกนี่น่ารักดีนะ หนังสือเล่มหน้าแม่เขียนเรื่องหมาเรื่องแมวดีกว่า เดี๋ยวไปขอเขาก่อน”
“ใช่เรื่องไหมเนี่ยแม่”
“ใช่สิ!” เธอยืนยัน ลุกขึ้นเดินอาด ๆ ตามลูกสาวไปในครัว จากนั้นสองแม่ลูกก็เงียบไป ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีขนมเหลือมาถึงหนุ่ม ๆ ร่วมบ้านบ้างหรือเปล่า
“เออ..นะ” ภัทรพักตร์หัวเราะแห้ง หันมาถามวสุ “แล้ววันนี้ไง? ไปเล่นบ้านนั้นปะ”
“นึกอยู่”
“ชอบเขาดิ?”
อึ้งไปครู่หนึ่งเลยเชียว และถึงจะหน้าร้อนผ่าว แต่ก็รับคำ “..อือ”
คนฟังเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นเอ่ยออกมาเบา ๆ
“เพิ่งรู้ว่าแกเป็นเกย์”
“เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน”
“ไม่ปฏิเสธอะไรเลยเหรอวะเฮ้ย!?” อีกฝ่ายขำ เอาศอกกระทุ้งไหล่เขา
“..ก็เรื่องจริง..” วสุอ้อมแอ้ม ก้มหน้าก้มตามองเท้าตัวเอง ปล่อยอีกฝ่ายตีมอนสเตอร์ในเกมโครมคราม “..เกลียดเกย์ไหม”
ภัทรพักตร์พ่นลมหายใจพรืด “เกลียดก็ไล่ออกจากบ้านแล้ว” ว่าพลางกดหมุนตัว ฟาดมอนสเตอร์ไปอีกหนึ่งฝูง
“..นั่นสิ” ทางนี้ก็เออออห่อหมกไปอีกรอบ
“งั้นไปเลยปะ” คนข้าง ๆ เอ่ยทีเล่นทีจริง
“อ้าว ตกลงคือไล่เหรอ”
“ไปเล่นไง” อีกฝ่ายตอบกลั้วหัวเราะ “วันนี้เขาว่างนี่ เอาไอ้ขาวไปฉีดวัคซีนวันนี้เลยก็ได้ ยิ่งร้อน ๆ เดี๋ยวบ้า”
“ติดเกมเลยขี้เกียจพาไปเองละสิ”
ภัทรพักตร์ยักไหล่ “ก็แกจะเลี้ยงไม่ใช่รึไง”
“นายก็บอกจะเลี้ยงด้วยนี่นา”
“งั้นยกให้”
“อา..” ไม่รู้จะเถียงอะไรต่อ เลยก้มลงเอามือรวบพุงแมวแล้วลากออกมาจากใต้โต๊ะ ร้องเรียกเหมียว ๆ ไปด้วย
แมวอิดออดโก่งค่าตัวเล็กน้อย จากนั้นยอมโดนลากออกมาแต่โดยดี พอโดนอุ้มก็ดีดดิ้นนิด เรียกคะแนนความยากขึ้นอีกหน่อย จากนั้นกรนครืด ๆ อยู่ในอ้อมแขนวสุ หลับพริ้มอย่างเปรมปริ่ม อาจเพราะเมื่อคืนเที่ยวดึก ป้อสาวประสาแมวหนุ่ม ไม่ได้รู้ชะตาชีวิตตัวเองหลังจากนี้เลย
“งั้นไปนะ เดี๋ยวมา”
ภัทรพักตร์พยักหน้า วิ่งลุยเข้าหามอนสเตอร์ ฟาดเรียบไปอีกหนึ่งฝูง
วสุอุ้มแมว เดินดุ่ม ๆ ไปหยุดอยู่หน้ารั้วบ้านเอกภพ ชะเง้ออยู่อึดใจเดียว ยังไม่ทันได้กดออดก็ถูกเห็นเข้าเสียก่อน ชายหนุ่มทำมือเป็นเชิงบอกว่าให้เข้ามาได้เลย ประตูรั้วไม่ได้ล็อค
เขาปล่อยแมวลง จากนั้นเดินลอยชายเข้าไปข้างใน รู้สึกอย่างกับที่นี่เป็นบ้านตัวเองอีกหลัง เอกภพก็คงคิดไม่ต่าง ระยะหลังมานี้จึงปล่อยเขาสำรวจตรงโน้นตรงนี้ทั่วบ้าน แม้แต่ห้องนอนเจ้าตัวก็ยังเคยเห็นมาแล้ว แต่ไม่กล้าแสดงอาการสนอกสนใจ เห็นแค่ผ่าน ๆ ก็ไปชื่นชมบริเวณอื่น ส่วนห้องสีขาวที่เคยเกิดปัญหากันคราวนั้น แม้เอกภพจะไม่ได้ห้าม ทว่าเขารู้สึกว่าตอนนี้ยังไม่ควรไปแตะต้องมันอีก
“พี่เอกกินข้าวยัง” เขาถาม พยายามเอาผ้าชุบน้ำเช็ดเท้าไอ้ขาวเหมือนเป็นทาส มีเอกภพช่วยเกาคางให้แมวเคลิ้มอยู่อีกฝั่ง จะจับอาบน้ำก็ยังไม่กล้า ท่าทางปกติคงไม่ได้อาบมาตั้งแต่เล็ก ๆ
“เรียบร้อยแล้ว” ชายหนุ่มพยักหน้า “เราล่ะ”
“กินแล้วครับ”
“ขนมได้กินด้วยไหม”
“เค้กน่ะหรือครับ?”
“มาการองด้วย” เอกภพขยายเพิ่ม “ร้านอร่อยเลย”
“สงสัยเสร็จพี่แพรวกับป้าแต๋วแล้ว” ว่าพลางหัวเราะ “พี่แพรวดูจะชอบมาก”
“อ้อ แย่งไม่ทันละสิ”
“เลดี้เฟิร์สครับ ภัทรแซวว่าเป็นอะไรขึ้นมาก็สุภาพสตรีนี่แหละไปก่อน”
เอกภพยิ้มละมุน “งั้นเดี๋ยวเอาไปฝากอีก นี่ฝากเจ้าคิมซื้อ พวกสอยมาซะเพียบเลย”
“คิม? พี่คิมน่ะหรือครับ” วสุเลิกคิ้ว “..คนที่มาวันนั้น ปีนรั้วบ้านพี่ด้วย”
“อ้อ เจอกันแล้วนี่นะ” ชายหนุ่มพยักหน้า ปล่อยแมวลงเดินเมื่อเห็นว่าสะอาดแล้ว “รายนั้นชอบปีนรั้ว ประตูก็มีไม่ค่อยเข้าหรอก”
“เขาน่ารักดี”
“ตัวแสบเชียวละ”
“จริงหรือครับ?”
“ไม่เห็นตอนยิ้มเจ้าเล่ห์หรือ” อีกฝ่ายว่า “ฟังวีรกรรมแล้วปวดหัวแทนภพขึ้นมาเชียว”
“ภพ?”
“แฟนเขาไง เคยเห็นผ่าน ๆ เหมือนกันใช่ไหม”
“อ้อ พี่ภพ คนหน้าดุ ๆ นั่น”
เอกภพดูชอบใจกับความเห็นตรงไปตรงมาของเด็กหนุ่ม “ตอนนี้เป็นหมอฟันอยู่โรง’บาลใกล้ ๆ นี่เอง คิมเลยมาเที่ยวบ่อย ฝากซื้อขนมได้ เค้กนั่นก็จากร้านประจำเขาละ”
“คิดถึงเขานะครับ ถ้าได้เจออีกคงดี..” วสุพึมพำ ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดถึงในฐานะอะไร ตอนเจอกันครั้งแรกเขานึกไม่ออก แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าคิมหันต์กับตี๋เล็กในความทรงจำเขาก็คนเดียวกันนั่นละ เพียงแต่ยังไม่ได้เล่าเรื่องนั้นให้เอกภพฟัง
“อยากเจอไหมล่ะ”
“เอ๋?”
“คงยังขลุกอยู่ที่บ้านพักของสามภพนั่นละ” ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิด “ทางนั้นก็บ่นว่าอยากเจอเหมือนกัน..”
เอกภพเหลือบมองวสุที่นั่งตาแป๋ว อดลังเลอยู่นิดหน่อยไม่ได้ หากพาไปเจอกันเข้าละก็ คิมหันต์ที่โตมาหูไวตาไวอย่างไม่น่าเชื่อ คงต้องจับสังเกตอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนี้ได้แน่ ๆ แล้วถ้ารู้เข้าจะดีหรือเปล่า
“อยากครับ”
แต่วสุว่าอย่างนั้น น้ำเสียงกระตือรือร้นมาเชียว
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนใจ คิดขึ้นมาได้ว่าเอาเถอะ ดีหรือไม่ดี ให้วสุคิดเองคงเหมาะกว่า
“งั้นไปเลยไหม? เดี๋ยวได้แวะถามสัตว์แพทย์ด้วย ว่าถ้าจะดูเรื่องวัคซีนกับทำหมันแมว จะฝากไว้ให้งดน้ำงดอาหารที่โน่นแล้วทำเลยได้หรือเปล่า”
“งดน้ำงดอาหาร?”
“ใช่สิ” เขามองวสุที่ทำท่าเป๋ออีกแล้ว “จู่ ๆ จะหิ้วไปให้ทำเลยไม่ได้หรอกนะ ต้องเตรียมที่ทางไว้ดูแลต่อช่วงพักฟื้นด้วย”
“อา..” วสุดูจ๋อยไปนิดหน่อย “...แพงไหมนะครับ”
“หือ?”
“คือ..” เด็กหนุ่มอ้อมแอ้ม “..เงินเก็บก็มีอยู่บ้าง แต่ห่วงว่าอาจจะไม่พอ ไม่งั้นอาจต้องเลื่อนไปก่อน”
“ไม่น่าแพงหรอก”
“สักประมาณเท่าไร พี่เอกพอรู้ไหมครับ”
“เอ..” เอกภพทำท่าครุ่นคิด จ้องมองเด็กหนุ่มที่ทำท่าลุ้นไปด้วย จากนั้นรอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงมุมปากอย่างกับสมัยตอนยังเป็นวัยรุ่น “ก็สัก..เท่านี้”
ว่าพลางเอานิ้วชี้แตะที่ปากตัวเองเบา ๆ
“...?”
แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับมุก ยืนจ้องเขาแล้วเหวอใส่ ทำเอาคนพูดหน้าม้านไปนิดหน่อย
“อา..ช่างเถอะ” เขายกมือตบหน้าผาก ส่วนมืออีกข้างโบกไปมาเหมือนอายตัวเอง “เล่นแบบนี้กับเด็กมันไม่ดีสินะ”
อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก พลันพวงแก้มก็ขึ้นสีแดงจัด มองกลับมาตาปริบ ๆ
“...จูบ..หรือครับ?”
ทั้งที่แสดงออกไปอย่างอ้อม ๆ แต่เด็กคนนี้ช่างตรงดิ่งเป็นไม้บรรทัดเสียจริง
“...ผมจูบพี่เอกได้ใช่ไหมครับ?”
คราวนี้เอกภพเป็นฝ่ายแปลกใจเองแล้ว เขาต่างหากไม่ใช่หรือที่ควรถามแบบนี้
“..แล้วทำไมถึงจะไม่ได้ล่ะ?” ชายหนุ่มเอ่ยงง ๆ “เอ้อ...แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้เอาตัวมาแลกเพื่อเป็นค่าดูแลแมวหรอกนะ พี่ก็พูดเล่นไปงั้น ยังไงก็จะดูให้อยู่แล้—”
ทว่ายังพูดไม่ทันจบ เด็กหนุ่มกลับเขย่งบนปลายเท้า พร้อมกับเอื้อมมือมาโน้มคอเขาเบา ๆ ก่อนริมฝีปากนุ่มนิ่มจะแนบเข้ามาจนสนิท แช่อยู่ครู่หนึ่งเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี แถมยังหลับตาปี๋ทั้งที่เป็นคนเริ่มจูบเองเสียด้วย
เอกภพรอดูว่าจะเป็นอย่างไรต่อ แต่เวลาผ่านไปอีกฝ่ายก็ยังทำตัวไม่ถูก จนวสุตัดสินใจว่าถอยดีกว่านั่นละ เขาจึงได้ยกมือขึ้นประคองสองข้างแก้มของเด็กหนุ่ม รั้งไว้ไม่ให้ขยับหนี จากนั้นค่อยละเลียดชิมริมฝีปากเล็ก ๆ นั้นทีละน้อย รุกล้ำไปเรื่อยจนเลยจากที่คิดไว้แต่แรกมาไกลโข กว่าจะแยกจากกันอีกครั้ง ปากชมพูเรื่อตอนแรกก็กลายเป็นสีแดงสด ส่วนเจ้าของปากยืนทำหน้าเลิ่กลั่กจนน่าเอ็นดู
“ถ้ามีคราวหน้า จะจูบแบบนี้นะ”
เขากระเซ้า เห็นแก้มแดงจัดแล้วก็อดไม่ได้จะฝังจมูกลงไปอีกครั้ง เจ้าตัวหดคอหนีตั้งแต่กดลงไปได้หน่อยเดียว เหลือกลิ่นสบู่จาง ๆ ติดอยู่ตรงปลายจมูก กับใบหน้าที่แดงเรื่อใบถึงหู
เด็กหนุ่มก้มหน้า อ้อมแอ้มไปเรื่อย “...ทางผมก็...ที่จูบไม่ใช่เพราะอยากจะใช้เป็นค่าดูแลแมวหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะ...ชะ...ชอบพี่.."
ประโยคท้ายแผ่วราวเสียงกระซิบ ใจเขาเต้นแรงจนแน่นหน้าอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"...ว่าแต่..จูบแบบแตะเฉย ๆ ไม่ได้หรือครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะกับบรรยากาศที่เหมือนจะเปลี่ยนไปทันที ไม่ยอมตอบคำถามเด็ก แต่หันไปพูดเรื่องอื่นแทน
“เอาละ ไปกัน” เขาเอ่ยชวน วางมือบนศีรษะอีกฝ่ายแล้วยีเบา ๆ “ไปบอกป้ากับลูกพี่ลูกน้องก่อนไหม เขาจะได้ไม่เป็นห่วง ระหว่างนั้นเดี๋ยวพี่หาตะกร้าแบบมีฝาปิดให้ขาวด้วย”
วสุดูเหมือนยังไม่หายเขิน แต่ก็พยักหน้าน้อย ๆ เหลือบมองแมวตัวเองแวบหนึ่ง ก่อนจะขอตัวไปบอกป้าก่อน เหลือเขาอยู่ลำพังในบ้าน (หากนับเฉพาะมนุษย์) ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง รู้สึกได้ว่ามันยังอุ่นอยู่เลย ในอกก็อุ่นด้วยเหมือนกัน พอคิดอย่างนั้นแล้วก็อดไม่ได้จะคลี่ยิ้มออกมา ห่างเหินความรู้สึกแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ
ชายหนุ่มยืนยิ้มค้างกับตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ แต่พอเหลียวไปเห็นสายตาทั้งแมวหมาที่พากันมองมาโดยมิได้นัดหมาย ก็ถึงกับต้องโบกมือไปมาอย่างหมดมาด ดุ๊กดิ๊กทำตาใส แลบลิ้นแหะ ส่วนแมวดำดูหน้าเหวี่ยงขึ้นแบบไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า
“มองอะไรกันเล่าเจ้าพวกนี้!”
ระแวงกระทั่งสายตาสัตว์เลี้ยง เอกภพคิดว่าตัวเองเริ่มอาการหนักแล้วจริง ๆ
เขาเดินผ่านพวกมันไป ทำเป็นไม่สนใจสายตาสอดรู้สอดเห็นสองคู่ รื้อหาตะกร้าแบบมีฝาปิด คุ้นว่าเคยมีอยู่ใบหนึ่งในบ้าน น่าจะอยู่ในห้องเก็บของ หลังจากค้นอยู่ครู่หนึ่งก็ได้มาไว้ในมือ สภาพยังดีทีเดียว ฝุ่นเกาะนิดหน่อย แต่ปัด ๆ เอาก็ใช้ได้ เหลือแค่หิ้วเป้าหมายลงภาชนะ ตั้งใจว่ารอวสุมาก่อนค่อยอุ้มใส่ตะกร้า
ไม่นานนัก เด็กหนุ่มก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมา ยิ้มร่าแล้วบอกว่าโอเคแล้ว เดินไปร้องเหมียว ๆ เรียกแมวดำที่เอาแต่ซุกอยู่ใต้ตู้ ราวกับสัมผัสได้ถึงลางไม่ดี
“ขาว” เด็กหนุ่มร้องเรียก ยื่นมือเข้าไปหา ทว่าไม่เป็นผลสำเร็จ “ไม่ออกมาจริงหรือ”
แมวเบือนหน้าหนีอย่างทระนงตน ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เรียกเหมียวแบบโง่ ๆ แค่นั้นคิดว่าจะหลงกลหรือ คลินิกกับอะไรหมัน ๆ ดูเป็นเรื่องไม่ดีเลย ขนที่หางแมวลุกชันไปหมด
“เหมียว ๆ ๆ”
หึ!
เสียงกรอบแกรบดังขึ้นจากกระเป๋าเด็กหน้าง่วง จากนั้นตามด้วยกลิ่นคุ้น ๆ
ขาวทำจมูกฟุดฟิด ขนหางหยุดการเตือนภัยชั่วคราว ยื่นหน้าเข้าหาเส้นเหลือง ๆ ซึ่งถูกยื่นเข้ามาจ่อใต้ปลายจมูก จากนั้นลองงับดูเบา ๆ ทั้งกลิ่นและรสมันใช่!
ปลาเส้น...อา...เจ้าทาสเด็กช่างรู้ใจแมวนัก
แมวดำเล็มปลาเส้นไปเรื่อย ขณะที่มือวสุก็ห่างออกไปทีละน้อยจนต้องขยับตาม ใช้ปลาเส้นเพียงไม่กี่อัน แมวดำก็มุดออกมาจากใต้ตู้ มีดุ๊กดิ๊กและเจ้านายของมันมองวสุอย่างนึกทึ่งนิดหน่อย
ดุ๊กดิ๊กฟาดหางตุบ..ตุบ เบา ๆ บนพื้น นั่งเป็นกำลังใจให้ขาว มันรู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าแมว เพราะมันเคยผ่านมาแล้ว หลังจากนายพูดอะไรเกี่ยวกับคลินิกและการทำหมันนั่นละ แต่ดูเหมือนขาวยังไม่รู้..ซึ่งมันคิดว่าอย่าเพิ่งรู้อาจจะดีกว่า
วสุอุ้มแมวซึ่งยังเคี้ยวปลาเส้นหงับ ๆ อยู่ในปาก จากนั้นหย่อนลงตะกร้าเบามือ โปรยเส้นเหลือง ๆ นั้นลงไปอีกหน่อยให้แมวตายใจ จากนั้นปิดตะกร้าฉึบ ก่อนนายจะพาเดินออกไป เรียกดุ๊กดิ๊กตามไปอยู่บ้านหมาด้านนอกด้วย ลูบหัวมันแปะ ๆ บอกว่าฝากดูแลบ้านแทนนายหน่อย
มันกระดิกหางรับ จากนั้นหันไปเอาหัวดันขาวสุเบา ๆ นับเด็กคนนี้เป็นนายน้อยของตัวเองอีกคน วสุก็ใจดี นอกจากเกาหัวเกาหูให้แล้ว ยังเลื่อนมาเกาคางให้ด้วย แถมวันนี้ยิ้มแฉ่งแก้มแดง ไม่ร้องไห้เหมือนตอนเจอกันใหม่ ๆ แล้ว นายดูชอบใจเมื่อเห็นวสุยิ้ม ดุ๊กดิ๊กก็ชอบใจเช่นกัน
นายรักวสุ ดุ๊กดิ๊กจึงรักวสุ
และวสุรักขาว ดุ๊กดิ๊กจึงต้องรักขาวด้วยอีกตัว เงื่อนไขของมันเข้าใจง่าย แต่ทำไมขาวไม่ค่อยเข้าใจเลย
สองคนและหนึ่งตัวขึ้นรถไปแล้ว ดุ๊กดิ๊กมองตาม ยืนส่งตั้งแต่พาหนะนั้นเคลื่อนตัวออกจากบ้าน จนเสียงเครื่องยนต์หายไปจากหู ภาพรถลับไปจากสายตา เหลือมันนั่งทับยอดหญ้าซึ่งเพิ่งงอก ดินแน่นขนาดนี้ แต่หลังนายตัดแต่งพุ่มไม้ที่แน่นครึ้มออกแล้วก็ยังอุตส่าห์แทงยอดขึ้นมาได้ นั่งทับแค่นี้คงไม่ตายหรอก ก้นจะได้ไม่เปื้อนดิน กลับมาขาวได้ไม่ขู่ฟ่อ รอจนเจอกันอีกรอบเถอะ เจ้าแมวเข้าใจยาก
ใช่แล้ว มันเออออกับตัวเองและยอดหญ้า แม้ตอนนี้ขาวจะไม่เข้าใจ แถมนายกับวสุก็ยังดูงง ๆ แต่หลังทำหมันแล้วเดี๋ยวขาวอาจเข้าใจขึ้นมาเอง แล้ววสุที่รักขาวก็คงเข้าใจ นายที่รักวสุอีกทีก็จะเข้าใจไปด้วย
ว่าแต่มันเกี่ยวกันไหมนะ?
อันนี้ดุ๊กดิ๊กก็ไม่ค่อยเข้าใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป
เบา ๆ นะคะ มุ้งมิ้งกันบ้างเนอะ หน่วงจัดแล้วเหนื่อย TwT
นอกจากแมวหมาขโมยซีนแล้ว ลูกพี่ลูกน้องก็ยังขโมยซีนด้วยค่ะ ฮา เขียนไปเขียนมาก็รู้สึกว่าภัทรพักตร์นี่น่ารักดีเหมือนกันนะ เอ... 5555
อ่านคอมเม้นต์ สำหรับที่มีข้อสงสัยว่าวสันต์กับพี่เอกเป็นอย่างไร ถ้าอยากรู้มากขึ้น สามารถอ่านได้จากตอนพิเศษข้างล่างนี้นะคะ แทรกอยู่ในเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อน แต่สามารถอ่านแยกเฉพาะลิ้งค์ที่จะแปะต่อไปนี้ได้ค่ะ เรียงลำดับตามนี้ได้เลย
พักยก 49.5 : Till The Spring Comes >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2449280#msg2449280
พักยก 63.5 : ภาพทับซ้อน >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2594423#msg2594423
และโดจินสั้น ๆ อันนี้ : 7 o' clock >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.msg2581653#msg2581653/
ก็อาจจะได้เห็นอีกมุมค่ะ ^^
อนึ่ง ขอบคุณท่านที่ช่วยตอบให้ด้วยค่ะ *กอด* เรากลัวไม่เห็นเลยขออนุญาตช่วยตอบอีกคนนะคะ
พบกันบทหน้า แต่ช้าก่อน มีของแถมรีพลายถัดไปค่ะ ^^
-
ดูเดิ้ลตอนที่แล้วค่ะ
(http://37.media.tumblr.com/36e33a2a64c2b4ffeaf706411e612648/tumblr_n59keaiFtB1tvobd2o1_1280.png)
ซ้ายวสันต์ ขวาวสุ อย่างไรดีคะพี่เอก (ฮา)
(http://37.media.tumblr.com/94ff4a72a58be91c346e05f54d4e1814/tumblr_n5nzetn5m21tvobd2o1_1280.png)
ส่วนอันนี้ ตัวขโมยซีนสุดค่ะ พระเอกนายเอกแท้จริงของเรื่อง ไม่เชื่อดูชื่อเรื่องค่ะ (...เดี๋ยวนะ) 555
"ขาว มาเล่นกันเถอะ"
(http://37.media.tumblr.com/e88b2216e552484491afd66aee037fac/tumblr_n5d1fpjNc31tvobd2o1_1280.png)
(http://24.media.tumblr.com/15633947621bd61b27f866d57e09df09/tumblr_n5d1fpjNc31tvobd2o2_1280.png)
พระเอกทำหมันเมื่อนานมาแล้ว และนายเอกกำลังจะโดนจับทำหมันค่ะ 5555
พบกันตอนหน้านะคะ *รวบกอด* ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยือนค่ะ ^o^
-
เริ่มเข้าใจกันที่ละนิด :L1:
-
คือเข้าใจมาทั้งตอน จนมาถึงดุ๊กดิ๊กนี่แหละ
อาร้ายยยยย บ่นไม่รุเรื่อง
ชอบรูปขาวกะดุ๊กดิ๊กอ่ะ น่าฟัดมากกกก
-
อมยิ้มมาทั้งเรื่อง วสุดูน่ารักแบบมึนๆงงๆดีนะคะ มาฮาเอารูปท้ายนี่แหละ พระเอกนายเอกของเรื่องจริงๆด้วย ออกทุกตอน :laugh: :-[
ชอบภัทรค่ะ น่ารัก เข้าใจวสุดี หาคู่ให้ภัทรด้วยเลยดีมั้ย
-
ขาวน่ารักอ่ะ ดุ๊กดิ๊กก็น่ารัก งื้ออออ 5555
แอบลุ้นให้ภัทรพักตร์มีคู่นะ เพราะภัทรพักตร์น่ารัก
วสุก็น่ารัก พี่เอกก็(เกือบ)น่ารัก
สรุปเรื่องนี้น่า'รัก'ทั้งเรื่อง /เขินน
วสุ วสุ วสุ เดินต่อไปนะ เดินต่อไป
ขอบคุณค่าคนเขียน รอตอนต่อไปนะๆ เป็นกำลังใจให้
:กอด1:
-
ชอบวสุจัง มุ้งมิ้ง ฟุ้งฟิ้ง โอ๊ยยยยยย น่าขบ :ling1:
-
วสุน่ารัก พี่เอกรีบรักน้องให้ไวเลย
-
อยากฟัดหมา ตอนนี้ฟุ้งฟิ้งสุดอ่ะ
-
มันก็ยาวประมาณนี้ตลอดแต่ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าทำไมมันสั้นจังเลยอะ ไม่พออยากอ่านอีก
เป็นตอนที่อ่านแล้วมีความสุขมากเลย บรรยากาศหวานๆถึงจะหนักๆ เจ็บๆในช่วงแรกก็เถอะ ปิดท้ายด้วยความน่ารักของดุกด๊กและขาวตัวเอกของเรื่อง
-
ก็เด็กมันน่ารักกกกกกกกกกก :hao7:
-
น่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง
ชอบขาวอะ ๕๕
-
โธ่ เจ้าขาว โชคดีนะ :hao7:
ต๊ายยย พี่เอกชักจะเอาเปรียบ :-[
-
:katai2-1:ชอบดุ๊กดิ๊กที่สุด 555555
-
คิดถึงเล่ห์รักฤดูร้อน ตอนพี่เอกแล้วน้ำตาไหลพรากๆ ตอนนี้สถานะการโอเคขึ้นเยอะเลย พี่เอกก้คงคลายความเหงาไปได้บ้าง ถึงจะมองเป้นภาพทับซ้อนบ้างก็เถอะ ต่อไปเจอคิมแระ คิดถึงตี๋คิม
-
:hao7:
พี่เอกกะหลอกเด็กแต่เด็กดันเอาจริง
(กำไรใคร...ตอบ?)
โกลเด้นดุ๊กดิ๊กกับแมวดำชื่อขาวนี่
ขโมยซีนสุดละ
อาจจะมีโอกาสที่ ภพคิม มาจอยในเรื่องใช่ไหม
-
น้องวสุจะตรงไปไหนนนนนน 5555
พี่เอกก็นะ จ้องจะกินเด็กใช่ม๊าาาาาาา
ไอ้เจ้าขาวเจ้าเล่ห์!!!
ดีสุดยกให้ดุ๊กดิ๊ก เจ้าหมาโลกสวยยยย 55555
-
อิอิ ขาวโดนหลอกล่อจร้า
:hao7:
-
เข้าใจวสุเลยค่ะ จะเป็นตัวเองก็ไม่ใช่ วสันต์ก็ไม่ใช่ คิดแล้วมันหงุดหงิดตัวเอง พี่เอกต้องรักน้องมากๆนะ
ดุ๊กดิ๊กต้องเป็นหมาซึนแน่ๆ ขาวเวอร์ชั่นคนดูเป็นแมวยั่วสวาท :hao7:
-
โอ๊ยยยยยยยย น้องวสุจะน่ารักไปไหนค่ะ นู๋ตรงมากซะจนพี่เอกถึงกลับงงเลย 55555 :mew1:
แต่แบบนี้ท่าทางพี่เอกจะชอบนะคะ แล้วก็ชอบรูปของเจ้าขาวและดุ๊กดิ๊กมาก น่ารักจังค่ะ :o8: :-[
-
ตอนอ่านแรก ๆ เราแอบหน่วง ๆ ล่ะ หวั่นเกรงประวัติศาสตร์ซ้ำรอยมาก
วสุนี่ดื้อจริง ๆ พี่เอกเตือนแล้วว่าอย่าไป ๆ ตอนที่ดูภาพดอกคูณในห้องชมรมศิลปะ
แล้ววสุจำได้ว่าเป็นพี่เอกนี่เรามโนได้เป็นฉาก ๆ เลยมั้งซึ้ง >3<
วินาทีที่วสุสั่นกลัวไม่กล้าลืมตาแล้วภัทรพักตร์อยู่ด้วย เราว่าน่ารักดีค่ะ
ถ้าปล่อยวสุไปคนเดียวอาจจะเอ๋อเบลอ.... มึนงง ก๊งประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
พี่เอกร้องไห้ยาวจนกลายเป็นปู่เอกแน่ ๆ งานนี้ หัวใจสลายรอบสอง
มันช้ำยิ่งกว่ารอบแรกเสียอีก แอบชอบภัทรพักตร์มากกกกกก~~~ ดูฮีแบบ
แย่งซีน ให้ฟีลล์เหมือนน้องคิมเวลามาแย่งซีนแม่ไก่เลยค่ะ ดูเซี้ยวพอ ๆ กัน อิอิ
ตอนสารภาพว่าเป็นเกย์นี่แบบ ดูเป็นวสุจริง ๆ แอบฮาว่าไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอ
แล้วตอนอ้อนของจูบพี่เอกนี่ดูเป็นเด็กน้อยพยายามจะไวไฟ (จริง ๆ เกินคำนั้นแล้ว =////= )
ภัทรพักตร์ดูเป็นองครักษ์พิทักษ์วสุนิด ๆ เราแอบคิดหน่อย ๆ #โดนกำแพงศีลธรรมถล่มใส่!
แอบคิดว่ามีความเป็นแม่ไก่นิด ๆ เหมือนยั่วแบบไร้เดียงสาหน่อย ๆ :P
พี่เอกเวอร์ชั่นนี้จากหม่น ๆ เป็นอบอุ่นแล้วก็ขี้แกล้งน่ารักมากค่าาาาาาาาาาา
เจ้าขาวเอ้ยยยยย เจ้าขาวววววว... ขอให้โชคดีนะ กำลังคิดว่ากลับมาจากคลีนิค
เจ้าขาวต้องงอนตุ๊บป่องไปหลายวันแน่ ๆ แต่ขำคำว่าเจ้าทาสเด็ก กร๊ากๆๆๆๆๆ
สุดท้ายความเป็นแมวก็แพ้ปลาเส้นอยู่วันยังค่ำสินะ อ่านแล้วหิวปลาทาโร่ขึ้นมาทันที :P
ดุ๊กดิ๊กก็แสบไม่ใช่เล่น ไม่มีการเตือนใด ๆ ทั้งนั้น !!! นายเอกของนายยยยยย
กำลังจะไปขึ้นเขียงแล้วน๊าาาาาาา ส่งกำลังใจกับโบกมือลา
ปล. บ้านวสุน่ารักกันทุกคนเลยค่ะ
ปล2 แอบน้ำตาเอ่อตอนที่วสุแว่บความทรงจำที่จำทุกคนในครอบครัวที่บ้านได้ TvT ฮือ ฮือ
-
เราว่าเราก็ไม่เข้าใจนายนะดุ๊ดดิ๊ก แต่เราเข้าใจว่านายแอบปิ๊งเจ้าขาวช่ะ อร๊ายยยย นี่หลงนางพญาซะด้วย 555555555555555555555555555
ถ้าไม่มีภัทรนี่ บรืยยยยย คว่มทรงจำของวสุนี่เริ่มน่ากลัว :ling2:
-
ชอบให้พี่เอกกับวสุ มุ้งมิ้งกันมากกว่า
อ่านแล้วยิ้มได้ คิดถึงคิมกับเฮียภพจัง
-
หัวใจของสองคนเริ่มเข้ามาใกล้กันอีกนิด
รอดูท่าทีของเจ้าขาวว่าจะกลับมาเหวี่ยงหรือซึม ^^
ของแถมน่ารักมากค่ะ :mc4:
-
พี่เอกกับวสุน่ารัก แต่ตัวเอกของเรื่องอย่างดุ๊กดิ๊กกับขาวน่ารักกว่า
อยากเลี้ยงทั้งคนทั้งสัตว์เลยติดที่พี่เอกอย่างเดียว
-
ลุงไม่ทันใจ เด็กเลยรุกเลย หึหึ :hao6:
มีคู่จิ้นขาวดุ๊กดิ๊กด้วย หึหึ :z1:
อ๊ายยยยยยยยยยยยย :ling1: ชอบภัทรมากอ่ะตอนนี้ รู้สึกว่าเท่ห์ไปเลย
-
ขาวนี่แบบมาดเคะราชินีมากอ่ะ :hao6:
-
สรุปเรื่องนี้ ขาว และดุ๊กดิ๊กคือตัวเอกของเรื่อง ส่วนวสุ กับพี่เอกเป็นตัวประกอบ ตอนต่อไปชะตากรรมของขาวเนี่ยตอนหน้สโดนจับตอนซะแล้ว :mew1:
-
น้องวสุจะได้เจอคิมอีกแล้ว คิมจะรู้เรื่องวสันต์มั้ยนะ ยิ่งเซ้นแรงๆอยู่ :hao7:
น่าจะมีตอนพิเศษของคู่หลัก(?) นะคะ ดุ๊กดิ๊กกับพี่ขาว :laugh:
-
ภัทรน่ารักค่ะ ขอกรี้ดดังๆที แหมมันปลื้มอ่ะ :o8:
ในที่สุดตี๋คิมก็จะมีบทแล้ว รออยู่น้าาา
ดุ๊กดิ๊กดูซื่อ(บื้อ?) น่ารักดี ฮาาา
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
ชอบภัทรอ่ะ นิสัยดีจัง :really2:
-
ต้องขอบคุณภัทรนะ ดูเป็นเพื่อนและเป็นญาติที่ดี
-
ชอบความคิดน้องหมา :man1:
-
โดเจ็ดโมงเช้านี่แหละค่าาา ที่ทำต่อมน้ำตาแตก จนมาเจอเรื่องนี้มันฟินนนนนนนน คือไม่หลือเงื่อนไขแล้ว จะต้องเจออะไรยังไง จอแค่ให้สองคนนี้ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน..... ตอนนี้มุ้งมิ้งโด้ยยยยย แอบอยากเห็นภัทรมีคู่อ้ะะะะ
-
5555 ฮาขาวกับดุ๊กดิ๊กค่ะ ภัทรน่ารักดีค่ะ
-
น่ารักอ่ะ อ่านต้นๆนึกว่าจะดราม่าอีกแล้ว
ชอบมุมกุ๊กกิ๊กระหว่างพี่เอกกะวสุจัง อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ
-
น่ารักมุ้งมิ้งสุดๆคู่นี้
ลุงยังเดินหน้ากินเด็กต่อไปนะคะ 5555555
เขินนนนนนนนน >/////<
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
สู้ๆน้าาา
ปล. ช่วงแรกๆของตอนนี้บรรยายแปลกๆงงๆไปนิดนะคะ
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าง่า อ่านแล้วเลยไม่ค่อยอินเท่าไหร่น่ะค่ะ
ความเห็นส่วนตัวน้าาา
-
ถ้าไม่นับว่าพี่เอกกับน้องวสุมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว วันนี้ถือเป็นพัฒนาการที่ดีอีกขั้น
ภัทรเป็นญาติที่ดีนะ เป็นห่วงเป็นใย ใช้ได้ ๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก :katai2-1:
-
:กอด1:หวานเอาๆเลย อยากให้วสุเจอกับคิมกิมจิเร็วๆ
-
ภัทรเหมือนผู้ช่วยนายเอก ตอนนี้มีแบบจุ๊บกันเบาๆเบรคดราม่า ฮ่าๆ
-
เริ่มเปิดใจให้กันแย้ววววว
-
ดุ๊กดิ๊กแม่งหล่อน่าฟัดอ่ะ :hao7:
-
ภัทรน่ารักมากอ่ะค่ะ ประทับใจ คือถ้าได้ลูกพี่ลูกน้องนิสัยอีกแบบ เรื่องจะดราม่าขั้นสุดเลย
ชีวิตวสุก็โดดเดี่ยวพอแล้ว ดีใจที่มีภัทร (อีกซักเรื่องให้ภัทรมะคะ อิอิ) :กอด1:
เจ้าขาวกับดุ๊กดิ๊กน่ารักมาก ชอบตรรกกะดุ๊กดิ๊ก
หางฟาดพื้นตุ๊บๆๆ บรรยายซะเห็นภาพเลย ต้องเป็นหมาอารมณ์ดีซื่อๆต๊องๆอ่ะค่ะ 555
-
น่ารักทั้งคนทั้งหมาทั้งแมว....ตอนนี้ภัทรน่ารักมากดูแลกันกันดีทีเดียว
-
ตอนนี้ขาวกับดุ๊กดิ๊กแย่งอีกซีน 555
น่ารักทั้งคนทั้งแมวและหมา
ตอนนี้ภัทรก็เด่นะ ดีใจที่คอยช่วยเหลือวสุ
คอยเข้าใจว่าสิ่งที่วสุเผชิญคืออะไร
อยากให้ตี๋คิมเจอวสุเร็วๆ จะได้คุยกัน
ปล.วสุเวลาเป๋อน่ารัก น่าหยิก น่ากด? เนอะ พี่เอกเนอะ :m12:
-
อรั๊ย มุ้งมิ้งเกินทานทน
น้องวสุน่ารัก น่ากอดมากมาย
พี่เอกก็หลอกเด็กได้เนียนค่ะ
ส่วนคู่หลัก(?)หมาแมวก็ช่างโมเอะ ฮา
-
น่ารักมุ๊งมิ๊งกันมากมาย
ฮ่าๆ
ทั้งวสุ ทั้งดุ๊กดิ๊ก
-
ชอบขาวกับดุ๊กดิ๊ก...ได้กันเร็วๆนะ(อุ๊ย!พูดไรออกไปอะ) o18 o18
-
น่ารักมากอ่ะตอนนี้
อยากให้พี่เอก วสุ ดุ๊กดิ็ก ขาว มีแต่ความสุขนะ
-
อ้าว หลีกทางให้พระเอกตัวจริงด้วยค่ะ อิอิ
-
กินเด็กมันดีอย่างนี้นี่เอง :hao6:
ขาวเอ้ยขาว ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย หลงมัวเมาไปกับปลาเส้น :hao7:
-
ดุ๊กดิ๊กน่ารักแสนซื่อ เจ้าขาวแมวผู้หยิ่งทะนง
ชอบทั้งคู่เลยอ่ะ :กอด1:
-
ชอบดุ๊กดิ๊กอะ ดูจริงใจดีน่ารัก แมวหมาขโมยซีน 555
-
พระเอกนายเอกตัวจริงมาเเล้วน่ะ
สงสัยพี่เอกกับวสุต้องหลบให้ดุ๊กดิ๊กกับขาวเเล้ววว 555
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆๆ ค่ะ อ่านแล้วสนุก วสุเป็นเด็กที่น่ารักมาก ๆ ซื่อ ๆๆ แต่จริงใจกับความรู้สึกของตัวเองสุด ๆ เลยพลอยทำให้พี่เอกมองมุ้งมิ้งไปด้วย ส่วนขาว กับ ดุ๊กดิ๊ก พระเอก+นางเอกของเรื่องตัวจริงนั่นยิ่งน่ารัก
ภัทร และครอบครัวก็น่ารัก น่าจะไม่มีดราม่าในเรื่องครอบครัวแล้วชาตินี้สบายใจ
-
ดาดฟ้าของโรงเรียน คิดอยู่ว่าต้องมีสักครั้ง ที่น้องวสุต้องไปที่นั่น แต่ก็คิดว่าที่ต้องไปเพราะเหตุจำเป็น
อะไรสักอย่าง ไม่คิดว่าจะไปด้วยความตั้งใจของน้องเองนะเนี่ย แถมแอบไปคนเดียวซะอีก ใจกล้าเกินไปแล้ว
ในสถานที่จริง อารมณ์ ความรู้สึกในตอนนั้นของเฮียใหญ่ ที่น้องรับรู้ได้ย่อมรุนแรงกว่าในฝันแน่นอนอยู่แล้ว
เกือบแย่ไปแล้วเชียว ดีนะที่มีภัทรคอยอยู่ข้าง ๆ เรียกสติ แถมยังพูดได้ดี ความเศร้าเสียใจทั้งหมดของเฮียใหญ่
ขอให้จบลง ณ ตรงนั้น ให้น้องวสุ ได้เริ่มต้นใหม่ ได้อยู่กับความทรงจำ ที่ทำให้มีความสุขสักทีนะ
ภัทร เป็นคนที่ออกมาทีไร ได้ใจเราไปทุกทีเลย ทั้งดูแลใส่ใจน้องวสุตลอด ๆ พูดก็โดนใจทุกครั้ง รู้ทันไปซะทุกเรื่อง
แล้วก็เปิดใจรับได้ทุกอย่างด้วย โชคดีของน้องวสุ ที่ได้เพื่อนและญาติอย่างภัทรนะ ยังไงก็เบาใจไปได้แล้วหนึ่งคนละ
ว่ารับเรื่องน้องกับพี่เอกได้ แต่ดูแล้วป้าแต๋วกับพี่แพรว ก็ไม่น่ามีปัญหา คุณป้าออกจะฮาประหลาด ๆ ดีออกนะ
พระเอกของเรา ออกมาซะเกือบท้ายเรื่องเชียว แต่ก็ทำให้ฟินได้ตลอดเลย โดยเฉพาะขอจูจุ๊บจากน้องเนี่ย :-[
แหม เดี๋ยวนี้หัดทำตัวลดวัย น่ารักมุ้งมิ้งซะด้วยนะ มีแฟนเด็ก เลยต้องทำตัวสมวัยแฟนหน่อยใช่มะพี่เอก
จะจุ๊บแบบเด็ก ๆ ของวสุ หรือ จะจุ๊บลึกซึ้งแบบผู้ใหญ่ ของพี่เอก จะแบบไหนคนอ่านก็ชอบจ้ะ จัดมาได้เต็มที่เลย
พี่ภพตี๋คิม โผล่มาแค่ชื่อก็ทำให้คิดถึงซะแล้ว เราก็อยากเจอเหมือนกันน้า ยิ่งถ้ามีดุ๊กดิ๊กสองมาด้วยยิ่งดีนะเนี่ย
ปิดท้าย ด้วยตัวขโมยซีนขาประจำ คุณแมวขาวที่เก่งกาจ พลาดท่าให้ทาสเด็กหน้าง่วงและปลาเส้น :laugh: โถ ๆ
ชะตาชีวิตหลังจากถูกส่งลงตะกร้า ที่คุณแมวขาวไม่รู้ แต่ดุ๊กดิ๊กรู้ดี เป็นเรื่องแรกเลยสินะที่ดุ๊กดิ๊กรู้ดีกว่าเจ้าขาวเนี่ย
ความคิดของดุ๊กดิ๊กช่างน่ารัก ห่วงโซ่ความรักที่คล้องไปเป็นทอด ๆ คนที่เรารัก รักใคร เราก็รักด้วย ก็แค่เรื่องง่าย ๆ
เพียงแต่บางทีก็ต้องใช้เวลาเท่านั้นเอง แต่เดี๋ยวทุกคนก็จะเข้าใจเองแหละเนอะ ดุ๊กดิ๊ก แต่ตอนนี้ ต้องเป็นกำลังใจ
ให้คุณแมวขาวก่อน น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย แต่น้องวสุทำก็เพราะรักนั่นแหละนะ เจ้าขาวก็คงเข้าใจ
แถมท้าย ด้วยรูปน่ารัก ๆ อีกแล้ว โดยเฉพาะพระนายตัวจริง(เหรอ) เจ้าขาวกับดุ๊กดิ๊ก เวอร์ชั่นมนุษย์มันน่าจิ้นดีแท้
เจ้าขาวนี่ ให้ความรู้สึกแบบเคะราชินีสุด ๆ เลยนะนั่นชอบ ๆ :impress2: แต่ถ้ารักกันคงออกแนว SM นะ คู่นี้ 555
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
เอะอะจูบๆๆๆ น่ารักจังเลยย แง๊วววๆๆๆ
จะว่าไปภัทรก็น่าสนใจค่ะ
หาคู่ให้ภัทรด้วยดีมั๊ยคะ?
แหะๆ >.<
-
ชอบมากเลยค่ะ ต้องขอโทษที่เพิ่งจะมาอ่านตอนนี้ แล้วก็เพิ่งมาเม้นท์ตอนนี้ด้วย
ติดตามมาจากเล่ห์รักฤดูร้อนที่ไล่อ่านรวดเดียว 4 วัน ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนแรกก็ติดใจคู่นี้ เสียน้ำตาไปหลายลิตร รู้สึกผูกพันธ์กับคู่นี้มากกกกกกกกก
ชอบที่คนเขียนแทรกอะไรหลายๆอย่างให้เราได้คิดเอง
อยากบอกว่าเราอินมาก มาก และมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากให้วสุได้เจอกับครอบครัวของวสันต์จัง
ไม่รู้สิ ถึงสองคนนี้จะอยู่ในร่างคนละร่าง แต่เราเองก็ยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวกันอยู่ดี
อยากให้ป้า ม้า สา สิ แล้วก็คิมได้รับรู้เพื่อหลุดพ้นจากความรู้สึกผิด
โดยเฉพาะป๊า คงจะรู้สึกผิดกับวสันต์มากอยู่ใช่มั้ยนะ
อ่าาาาาา เราชักจะเพ้อมากไปแล้ว อย่าถือสาเลยนะคะ ไม่ได้อยากให้คนเขียน เขียนไปในแนวทางไหนหรอก
เราต่างหากที่รอติดตามว่าเรื่องจะดำเนินไปยังไง
ไม่เคยเม้นท์อะไรยาวขนาดนี้เลย แต่เรารู้สึกผูกพันธ์กับคู่นี้มากจริงๆ
จะรอนะคะ เหมือนที่ทั้งพี่เอก แล้วก็น้องวสุต่างก็รอ ฮรี่ๆ โยงจนได้
มีอะไรอยากจะพูดอีกเยอะแยะเลย แต่เกรงจะเวิ่นเว้อ เพ้อ และยาวเกินไป
เอาเป็นว่า "รอ" นะคะ
-
***ขอใช้พื้นที่มาแจ้งนะคะ ยาวนิดนึง***
เนื่องจากว่าคนเขียนกำลังจะต้องกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง *แอ๊บเด็ก* หมดเวลาเวิ่นเว้อแล้ว ดังนั้น จึงจำเป็นต้องเว้นจากงานอดิเรกคือนิยายและวาดรูปลงจากเดิม (ไม่งั้นจะไม่รอดค่ะ TwT) เรียนหนัก เรียนเยิน ขอไปถวายวิญญาณให้หน้าที่หลักก่อนนะคะ
จึงมาชี้แจง ว่าจากนี้ นิยายซึ่งแต่งค้างอยู่หนึ่งเรื่อง ได้แก่ “แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน” (เรื่องนี้แหละ) คงจะต่อได้ช้าลงมาก รวมทั้งรูปวาดเล่นด้วยเช่นกัน
จากเรตเดิม คืออัพนิยายที่ราว 7 - 10 วันหนึ่งตอน, แปะรูปวาดเล่น 1 – 2 วันครั้ง (ใน Twitter กับ FB)
อาจจะต้องเปลี่ยนเป็นนิยายสักเดือนละตอน (หรืออาจนานกว่านั้นถ้ายุ่งมาก) และรูปวาดเล่นเมื่อมีเวลา (ถ้าได้ดูเดิ้ลสักอาทิตย์ละรูปก็คงดี)
ถึงจะไม่สามารถบอกได้ว่าครั้งหนึ่งนานเท่าไหร่จึงได้อัพ แต่สัญญาว่าจะเขียนจนจบแน่นอนค่ะ ดังนั้นขออภัยไว้ล่วงหน้ากับความล่าช้านะคะ แต่เพื่ออนาคตค่ะ ฮึบ ๆ!
ปล. ถึงยังไม่ได้อัพนิยาย และแปะรูปนาน ๆ ครั้ง แต่ยังสามารถทักได้ทั้งที่ Twitter (@RAINYsFICTION) และ FB (ที่นี่) นะคะ ไม่ได้หายไปไหน
แต่ที่ Twitter ถ้าไม่ได้มีรูปหรือนิยาย ก็อาจไม่ได้ทวีตนัก เพราะแอคเคานท์นั้นทำไว้สำหรับนิยายโดยเฉพาะ เพราะงั้นทักก่อนได้แม้ไม่เห็นทวีตเรา เพราะเช็คเรื่อย ๆ ค่ะ แต่ปกติก็จะสิงอยู่ที่แอคหลักของตัวเองมากกว่า (ฮา)
ปลล. คู่หอพักอีก 2 คู่ซึ่งยังไม่ได้เขียน คือ หมอไอซ์ x น้องอุ่น กับ หมีกริช x พี่เอม จึงจำเป็นต้องขอดองไว้ก่อน ด้วยเหตุผลข้างต้นนะคะ
ปลลล. เล่ห์รักฤดูร้อน จะมีรวมเล่มค่ะ แต่ขอเวลาก่อน TwT เพราะเหตุผลข้างต้นอีกเช่นกัน รอน้องครีมกับเฮียเพี้ยนด้วยนะคะ
ปลลลล. ผลงานที่กะส่งท้ายก่อนลุยเรียน คือ Birthday project ของ สนพ. Hermit ค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่รวมเล่มร่วมกับคุณ West และคุณลูกหมู ฝากไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ แล้วพบกันค่ะ
ปลลลลล. เรียนจบอีกสามปี จะกลับมาขยันอัพเหมือนเดิมค่ะ (ขอให้จบในสามปีเถอะ Orz) รอเค้าหน่อยนะคะ พันกว่าวันเอง << บอกตัวเองด้วย
ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ //อนุมานไปเองแล้วว่าเข้าใจ
รักคนอ่านสุดหัวจิตหัวใจ *รวบกอด*
นิดนึงก่อนหายหัว (ชั่วคราว) แปะรูปวาดเล่นช่วงที่ผ่านไว้เป็นมัดจำก่อนนะคะ
คนนี้คือภัทรพักตร์ค่ะ
(http://24.media.tumblr.com/b00682a0df1333113093c51218d9cc9b/tumblr_n5q5wucEsS1tvobd2o2_500.png)
พี่เอกลักพาตัวแมวเพื่อล่อเจ้าของแมวมาหา (ใช่เหรอ)
(http://24.media.tumblr.com/d97f1f54ee1003b94142d8186255baca/tumblr_n5q5wucEsS1tvobd2o1_500.png)
เหตุการณ์ต่อจากนั้น...
(http://37.media.tumblr.com/7bd6a17d6fc3bb55757358624ab5543d/tumblr_n5q5wucEsS1tvobd2o3_r1_500.png)
ตี๋คิมกับวสุ (อยากให้ตี๋อ้อนวสุเยอะ ๆ จังเลย ฮา)
(http://24.media.tumblr.com/a0d36ee8a5181aa4ab4da76e9b36b228/tumblr_n5vtebCyZb1tvobd2o1_500.png)
ลำดับชนชั้นของตัวละครหลักในสายตาหมาและแมว
(http://24.media.tumblr.com/7fcb391263aef6988b7982b515c62d0e/tumblr_n5zfkc4Y3r1tvobd2o2_500.png)
จับเด็กน้อยใส่แว่น
(http://24.media.tumblr.com/6368fae14a0585acad1ec3235e9521ef/tumblr_n5zfkc4Y3r1tvobd2o3_500.png)
และส่งท้าย ตอนนี้เกิดรัฐประหาร ประกาศเคอร์ฟิว ไม่รู้หลังจากนี้จะเป็นไงต่อ ระมัดระวังตัวนะคะ ;w;
(http://37.media.tumblr.com/b762d704e0dc7ca13d315f9b3b3729b8/tumblr_n5zfkc4Y3r1tvobd2o1_500.png)
แล้วพบกันค่ะ ^o^ :pig4: :L1: :L2: :กอด1:
-
รับแซ่บจ้ะ :mew1:
อร๊าย ภัทรน่ารัก น่ากิน?มาก :hao7:
-
:a5:
จิ้ม เดี๋ยวมาาาาาาาาาาาาาา
.
.
.
.
.
.
.
ไปร้องไห้แปปนึงงงงงงง
555555555555
ตั้งใจเรียนนะคะลูก เอาหน้าที่หลักก่อนเนอะ
ดูแลรักษาสุขภาพนะจ้ะ เลิฟยูจิบิ
:mew1:
-
รับทราบค่ะ รอได้ๆ :L1: :กอด1:
-
รู้และเข้าใจ แต่ใจไม่อยากจะยอมรับเลยอะ เขาคิดถึงและอยากอ่นเร็วๆ (แค่บ่นจ๊ะอย่าถือสา)
-
รับทราบค่ะ รีบทำหน้าที่ตัวเองก่อนเลยค่ะ ขอให้จบไวๆนะคะ
เราคงคิดถึง วสุ วสันต์ พี่เอก ตี๋คิม ฯลฯ เป็นแน่แท้ >,<
ว่าแต่ ภัทรพักตร์ หล่อเข้มง่ะ!!
-
ชอบภัทรแฮะ
ฮารูปลำดับชนชั้นของดุ๊กดิ๊กกะขาวมาก นี่มันอาร้ายยยย ฮ่าๆๆ
-
ขอให้เรียนจบไวๆน้า เราจะรอจ้า
-
รับทราบฮะ ขอให้เรียนจบไวไว และสบายๆด้วยนะฮะ อิอิ
ยังไงๆก็อย่าลืมสัญญาที่จะมาต่อให้นิยายจบด้วยนะคร้าบบบบ
ขอบคุณฮะ
-
สัญญาว่า นานแค่ใหนก็จะรอครับ :mew4: :mew4:
-
สัญญานะว่าจะแต่งจนจบ
เค้าต้องคิดถึงพี่ออก วสุ ขาวและดุ๊ดดิ๊กมากแน่ๆเลย
-
จะรอนะคะ^^
-
เศร้าซึ้ง
-
ก๊อปปี้แดท ^^
พันกว่าวันเองนะคะ แป๊บๆ
เรียนให้ได้เกรดเอ สอบผ่านฉลุยทุกวิชาค่ะ :mc4:
-
เรียนจบไวๆนะคะ
รอรวมเล่ม ตี๋คิมกับเฮียเพี้ยน
:pig4: นักเขียน
-
:L2: ขอให้ประสบความสำเร็จด้านการเรียนนะคะ
รอติดตามผลงานทุกๆเรื่องอยู่อย่างสม่ำเสมอค่ะ แต่ต้องขอตัวไปหยอดกระปุกเตรียมซื้อhappy birthday company projectของhermitก่อนซะละ
รอซื้อตี๋คิมกับเฮียภพอยู่น้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ+1 :กอด1:
-
วสุใสๆมาก น่ารักกกกก ใครถามอะไรก็ตอบความจริงเขาหมด
ขำตอนภัทรโยนมุกให้แล้ววสุตอบกลับแบบซื่อๆมาก 555
ใสขนาดนี้เหมาะจะต้องมีลุงอายุ35ไว้ดูแลแล้วล่ะ
แต่ก็ใสขนาดกว่าจะเข้าใจมุกจูบพี่เแกได้ พี่เอกก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปนะพี่ น้องยังเด็ก 555
-
ตั้งใจเรียนเน้อออออ
จะปักหลักคอย พี่เอก อยู่ตรงนี้แหละจ้าาาาา :mew1:
-
:hao7: สมกับที่เลี้ยงแมวจริงๆเรนนี่ซัง แมวที่บ้านก็ให้อารมณ์ประมาณนี้
ชอบเมินเจ้าของ พอเราเมินมั่งนะ ไม่ยอม :katai1:
บร๊ะ!! นายเอกตัวจริงจะโดนทำหมันละ หึหึ
-
โคตรชอบเรื่องนี้อ่ะ ชอบมากจริงๆ เศร้านะ..แต่ก็อบอุ่น น้ำตาไหล...แต่ก็ยิ้ม บ้าไปแล้วฉัน :กอด1:
น่าจะย้ายตอนพิเศษมาเลยนะคะ ไม่งั้นก็เพิ่มมาด้วยก็ได้ค่ะ ไม่ก็ในรวมเล่มน่าจะย้ายมาไว้ในเรื่องนี้มากกว่า จริงๆนะ
-
เพิ่งจะรู้ว่ามีเรื่องยาวของพี่เอก
ดีใจที่พี่เอกกับไอ้ตี๋จะมีความสุขกันสักที ปลื้มปริ่มน้ำตาคลอมากค่ะ
อ่านไป อ่านไป ด้วยความสุข
อ้าว คนแต่งติดภาระกิจสำคัญ
แต่ก็เข้าใจค่ะ ว่างแล้วแวะมาต่อนะคะ
อยากเห็นพี่เอกกับวสุวสันต์ ลงเอยอย่างแฮปปี้จริงๆ
รู้สึกว่าทั้งคู่เป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุด
:กอด1:
-
รออ่านอยู่ค่ะ :undecided:
-
รออยู่เสมอนะคะ
:กอด1:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบเฮียใหญ่กับพี่เอกมาตั้งแต่ภาคแรก ยังคิดเลยว่ารักกันขนาดนี้
อยากให้คนเขียนแต่งให้เฮียใหญ่กลับมาเกิดใหม่ แต่คิดว่าคงไม่มีทางเป็นไปได้
และในที่สุดฝันก็เป็นจริงง่า
รักคู่นี้มากมายยยย ...พี่เอกรีบรับผิดชอบน้องด้วยอ่าาา
รอเรื่องนี้ตลอดเพราะชอบมากมาย มันกินใจอย่างบอกไม่ถูก :m15:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าาาา :กอด1:
-
ยังรออยู่เสมอ โชคดีในการเรียนค่ะ :mc4:
-
อ่าาาาาา ติดตามค่ะ ดีจังงงพี่เอกจะได้หายเศร้าแล้ววววว
-
มาต่อเร็วๆนะค่ะ ชอบมากกกกกเลยค่ะ^^
-
“แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน”
บทที่ 9 พันเกี่ยว
สัตวแพทย์หญิงวัยกลางคนซึ่งประจำอยู่ที่คลินิกยิ้มเป็นมิตรให้พวกเขา หลังจากตกลงกันเรื่องชะตากรรมของเจ้าแมวดำชื่อขาวเป็นที่เรียบร้อย เมื่อจัดที่ทางให้แมวเสร็จ เธอเหลือบมองเอกภพและเด็กหนุ่มข้างกายอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง จากนั้นเริ่มถามถึงดุ๊กดิ๊ก เปรยถึงแมวขาว เลยไปถึงสัตว์เลี้ยงอื่น ๆ อีกนิดหน่อย ก่อนจะมาจบลงตรงคำถามเกี่ยวกับเจ้าของหมาแมว
“จะว่าไป..ไม่เคยเห็นคุณเอกเลี้ยงแมวเลยค่ะ”
“ปกติก็เลี้ยงแต่โกลเด้นนี่แหละครับ” เอกภพยิ้มน้อย ๆ ลอบมองวสุซึ่งยืนอาลัยอาวรณ์เจ้าขาวอยู่ข้างเขา น่าเอ็นดูจนเผลอวางมือยีเบา ๆ บนเส้นผมนุ่มนิ่มของเด็กหนุ่ม เจ้าตัวหันมามองเขาด้วยหน้าเหวอ ๆ ก่อนพวงแก้มจะกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ขยับตัวหนีหรือแสดงอาการต่อต้าน จึงได้วางมือค้างไว้อย่างนั้นแล้วพูดต่อ “ความจริงแล้วเจ้าขาวเป็นของวสุ”
“โอ้ ของหนูหรอกหรือจ๊ะ” เธอยิ้มกว้าง หันมาทางผู้เยาว์ “มิน่าเล่า หมอก็นึกอยู่ว่าปกติแล้วคุณเอกไม่เห็นเคยพูดถึงแมว”
วสุทำตาปริบ ๆ จากนั้นหันไปถามอีกฝ่าย “พี่เอกไม่ชอบแมวหรือครับ”
“เปล่านี่”
“ผมรบกวนหรือเปล่า”
ชายหนุ่มหัวเราะแผ่ว ยิ่งขยี้ผมอีกฝ่ายจนยุ่งเหยิง “คิดมาก ไม่ชอบจะพามาทำไม”
ปากว่าอย่างนั้น แต่ไม่ได้หมายถึงแมวหรอกที่พูด ความจริงเขาหมายถึงวสุต่างหาก เรื่องที่ว่าหากไม่ชอบแล้วจะพามาด้วยทำไม แต่เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะเข้าใจไปอย่างซื่อ ๆ ว่าหมายถึงแมว จึงได้พยักหน้าหงึกหงักพร้อมรอยยิ้มละมุนจนคนมองพลอยอบอุ่นหัวใจไปด้วย อดคิดไม่ได้ว่าเขาแก่เกินไปแล้วหรืออย่างไรกันนะ แค่เห็นยิ้มใสซื่ออย่างนี้เข้าก็รู้สึกอิ่มเอมถึงขั้นที่ทำให้ใจอ่อนยวบยาบ แม้ไม่ได้ออกท่าทางใดให้เป็นที่ผิดสังเกต แต่ความรู้สึกรักใคร่ซึ่งส่งผ่านสายตาก็ยังชัดเจนจนสัตวแพทย์สาวยังสังเกตได้ ดูท่าทางเธอคันปากอยากถามเต็มแก่ ติดที่ระวังตัวอยู่ว่าออกจะเป็นการละลาบละล้วงเกินไปหน่อย จึงได้สงบปากสงบคำ ทำเพียงแต่เฝ้ามองคุณลูกค้าสองคนตรงหน้าอยู่เงียบ ๆ
ทว่าสุดท้าย เธอคงถึงที่สุดแล้วจริง ๆ จึงได้หลุดออกมาหนึ่งคำถามทั้งใบหน้าแต้มยิ้ม
“เจ้าของแมวขาว เป็นน้องชายคุณเอกหรือคะ” เธอเบนสายตามายังวสุ “หมอไม่เคยเห็นเลย น่ารักขนาดนี้ ถ้ามาเป็นลูกค้าละก็ต้องจำได้แน่ ๆ”
วสุชะงักไป ท่าทางเหมือนไม่รู้จะตอบอะไร หันมามองเอกภพอย่างขอความเห็น
ชายหนุ่มชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ครุ่นคิดว่าจะรับมือกับคำถามง่าย ๆ นี้อย่างไรดี ฝ่ายเขาเองนั้นไม่มีปัญหา แต่กับวสุยังอยู่มัธยมเท่านั้นเอง มีเรื่องเสียหายให้เป็นที่นินทาคงไม่ดีนัก แม้เอาเข้าจริงแล้ว สิ่งที่ตอบไปก็ยังติดจะกำกวมไม่น้อยอยู่ดี
“เป็นคนสำคัญครับ”
พูดแค่นี้เอง แต่เจ้าเด็กเป๋อหน้าขึ้นสีแดงแจ๋เลยเชียว
พวกเขาโบกมือส่งขาว ก่อนออกมาจากคลินิกถูกคุณสัตวแพทย์สาวบ่นนิดหน่อยเรื่องอย่าให้แมวกินปลาเส้นมากนัก ส่วนวสุดูเหมือนจะไม่สามารถเปลี่ยนสีผิวกลับมาให้กลายเป็นเหมือนปกติได้ง่ายดายนัก ยังคงแต้มสีชมพูระเรื่ออยู่เช่นนั้นจนกลับมานั่งอยู่ในรถ พึมพำคำถามแผ่วเบา
“บอกไปอย่างนั้นจะดีแล้วหรือครับ?”
“หือ?”
“ผมสำคัญกับพี่เอกหรือครับ?”
ชายหนุ่มหันไปเลิกคิ้วกับคนข้างกาย นึกออกแล้วว่าเจ้าตัวหมายถึงอะไร ดูท่าคงติดใจเรื่องนั้นอยู่จริงด้วย เด็กหนุ่มก้มหน้างุด แต่ยังเหลือบตาใสแจ๋วขึ้นมอง ประกายความหวังเล็ก ๆ ผุดขึ้นในนั้น ทำตัวเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็นทว่ากลัวคำตอบ ท่าทางซื่อตรงกับความรู้สึก น่ารักจนเขานึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่านอกจากกับวสันต์แล้ว จะสามารถรู้สึกอย่างนี้กับใครได้อีก
“เอ..ยังไงดีนะ...” เขาเปรย พยายามจะไม่อมยิ้มออกมา เว้นช่วงไม่ตอบทันทีอย่างจงใจ
ทำตาปริบ ๆ อย่างนั้น มันน่าเอ็นดูน้อยเสียเมื่อไรกัน
“..อันที่จริงแล้ว...”
หลังจากค้างอยู่ท่าเดิมอย่างลืมตัวครู่หนึ่ง วสุที่คล้ายจะนึกขึ้นได้ว่าทำหน้าเหวออยู่นานกลับดูจ๋อยลงนิดหน่อย ถอยกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมบนเบาะ เอ่ยเสียงอ่อย
“..ถ้าทำให้ลำบากใจไม่ต้องตอบผมก็ได้”
“ไม่นี่” เขาชิงพูดขึ้นก่อน โน้มตัวไปวางคางกดไว้กลางกระหม่อมอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วถอยกลับ คราวนี้กลั้นยิ้มไม่อยู่อีกแล้ว “ไม่ลำบากใจ พี่พูดไปแบบไหน ก็หมายความตามนั้นนั่นละ”
ถัดจากทำตาแป๋วคราวนี้เป็นอ้าปากหวอ
“โธ่ ก็เพราะชอบทำหน้าทำตาอย่างนั้นไง เลยอดแกล้งไม่ได้กันพอดี”
“พี่เอก”
“รู้สึกเหมือนเสียท่าให้เด็กน้อยยังไงก็ไม่รู้”
พอพูดถึงตรงนี้ หน้าก็เริ่มร้อนขึ้นมาเองบ้างแล้วเหมือนกัน จึงได้เบือนหน้าออกไปทางกระจกหน้าต่างแวบหนึ่ง แต่ได้แค่แวบเดียวเท่านั้นเอง กลับอดไม่ได้ต้องเหลียวมองเจ้าเด็กข้างกายอีกครั้ง อีกฝ่ายยิ้มแฉ่งแก้มแดง กลับไปนั่งเอามือตบแก้มตัวเองแปะ ๆ หงุงหงิงว่า “ขอบคุณครับ” แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าขอบคุณเรื่องอะไร
สิ่งหนึ่งซึ่งอาจเรียกว่าน่าแปลกใจสำหรับเอกภพ คือระหว่างเส้นทางจากคลินิกสัตว์เลี้ยงไปถึงบ้านพักของสามภพตามที่นัดกันไว้ เขากับวสุแทบไม่ได้พูดกันอีกเลย แต่ไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนแต่อย่างใด ตรงกันข้าม กลับชวนให้อุ่นใจอยู่ลึก ๆ แค่ได้ยินเสียงลมหายใจซึ่งที่บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีเลือดเนื้ออยู่กับเขาตรงนี้จริง ๆ
“เฮียเพี้ยน รู้รึเปล่า..” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นจากกองขยุกขยุยบนเตียงของสามภพ เพ่งมองให้ดีจึงเห็นว่าเป็นคิมหันต์ที่นอนกลิ้งอยู่บนนั้น เอาหมอนผ้าห่มมาม้วนรอบตัวเป็นก้อน “หมาโกลเด้นตัวแรกที่ผมรู้จักชื่ออะไร”
“จะไปรู้ได้ไง”
“เดา”
“ชื่อคิมหันต์”
“โอ๊ย! เกลียดเฮียเพี้ยน”
ตามด้วยหมอนใบหนึ่งลอยมาเข้ากลางท้ายทอยสามภพจากด้านหลังพอดิบพอดี ความแรงไม่มากนักเหมือนอยากแหย่ให้ผละจากโต๊ะอ่านหนังสือไปเล่นด้วยมากกว่า
“ไอ้ตี๋เกรียนนี่” ชายหนุ่มตัดสินใจรับมุกเสียหน่อย หันไปแยกเขี้ยว ลุกจากเก้าอี้ คว้าหมอนที่เพิ่งถูกซัดมาติดมือไปด้วยแล้วเดินดุ่มไปที่เตียง แค่สองสามก้าวตามด้วยกระโจนเบา ๆ ทีเดียวก็ขึ้นไปคร่อมอยู่เหนือร่างอีกฝ่ายง่ายดาย ไอ้ตัวแสบคล้ายนอนรออยู่แล้ว เห็นเข้าอย่างนั้นก็ยิ้มเผล่ มือปลาหมึกคว้าหมับรอบต้นคอทันที ขาข้างหนึ่งยกขึ้นมาเกี่ยวกับแข้งเขาไว้ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรอีกต่างหาก เรื่องลวนลามน่ะเร็วอย่าบอกใครเชียว
“หมาโกลเด้นตัวแรกที่ผมรู้จักชื่อข้าวเหนียว เป็นหมาของเพื่อนสมัยผมอยู่ประถม ตัวนั้นละที่ทำให้อยากเลี้ยงพันธุ์นี้ ถึงกับไปอ้อนเฮียใหญ่ จนเฮียสัญญาว่าเขาเรียนจบแล้วจะซื้อให้”
สามภพโคลงศีรษะน้อย ๆ แกล้งทิ้งน้ำหนักลงไปทับให้อีกฝ่ายบ่นเสียงอู้อี้ “เป็นอะไร จู่ ๆ พูดถึงเรื่องหมา”
“ช่วงหลังนี้ผมนึกอะไรแปลก ๆ ขึ้นมาได้ แล้วมันก็คาใจอยู่ตลอด” คิมหันต์ว่า ขยับตัวจนได้ท่าที่สบาย ขาข้างหนึ่งยังพาดไว้กับขาเขา ก่อนจะพูดต่อโดยลดท่าทางขี้เล่นลงนิดหน่อย “ถึงแปลกจนคิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ยิ่งนึกก็ยิ่งสงสัย”
“พี่ว่าเรานี่แหละพูดอะไรแปลก ๆ”
อาตี๋จิ๊ปาก เอาขาฟาด ๆ ใส่แข้งเขา “เฮียเพี้ยนอย่าเพิ่งขัดสิ” ว่าแล้วก็เข้ามากระแซะต่อ เดี๋ยวกวนเดี๋ยวอ้อนจนอดขำกับพฤติกรรมไม่ได้ ก่อนเจ้าตัวจะเจื้อยแจ้วต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ
“ผมว่าไอ้หนูวสุน่ะมีอะไรแปลก ๆ”
“ทำไม? ไอ้หนูนั่นเป็นตุ๊ดหรือ?”
“เฮียแม่ง! ตุ๊ดไม่ตุ๊ดช่างเถอะ แต่เด็กออกจะน่ารัก”
สามภพจ้องหน้าอีกฝ่ายทีเล่นทีจริง “ถ้าไปจีบละก็จะฆ่าเด็กนั่นทิ้งซะ”
“เชี่ย เฮียเพี้ยนนิสัยเสีย”
“เข้าใจไหม?”
คิมหันต์พ่นลมหายใจพร้อมเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก “ไม่จีบหรอก เฮียเพี้ยนไม่รู้อะไร ดูไม่ออกเลยหรือ ผมว่าไอ้หนูนั่นเป็นเด็กพี่เอก”
“ก็พอเดาได้ แต่พี่เอกเป็นแฟนพี่ชายเราไม่ใช่หรือ”
“นั่นแหละเป็นประเด็นอีกหนึ่ง!” คิมหันต์ส่งสายตาคล้ายจะบอกเขาว่าในที่สุดก็เริ่มหายโง่แล้ว ซึ่งไอ้สายตาอย่างนั้นมันน่าเตะเป็นบ้าเลย “พี่เอกไม่เคยจริงจังกับใครอีกเลยนับตั้งแต่เฮียใหญ่ แต่ตอนผมคุยกับเขาแล้วมาที่เรื่องวสุ จะรู้สึกได้ว่าสีหน้าเขาเปลี่ยนไป โดยเฉพาะที่นี่..” เขาว่าพลางวางนิ้วตรงหางตาชี้ ๆ ของตัวเอง “ตรงนี้...ที่แววตา ผมจำได้ มันเหมือนเวลาพี่เขาพูดถึงเฮียใหญ่..”
สามภพเงียบไปครู่หนึ่ง จึงถามขึ้นสั้น ๆ “แล้วไง?”
คิมหันต์ที่เหมือนรอให้เขากระทุ้งคำถามอยู่แล้วจึงรีบเล่าต่อ “แล้วเจ้าหนูนั่น ตอนเจอกันครั้งแรกกับผม เจ้าตัวก็พูดว่าตัวเองมักฝันแปลก ๆ พูดเหมือนเคยรู้จักพี่เอกมาก่อนตั้งแต่ในฝันแล้ว แถมยังรู้ด้วยว่าพี่เอกเคยคบกับผู้ชาย...มันไม่ใช่เรื่องที่คนปกติจะรู้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้รู้จักกันก่อนหรอก..จริงไหมล่ะ”
“ไอ้หนูนั่นอาจจะหลอกเราก็ได้ว่ารู้จากในฝัน” เขาท้วง “แต่ความจริงคือรู้เรื่องนั้นจากพี่เอกมาก่อนแล้ว หรือไม่ก็อาจฟังมาจากคนอื่น”
อีกฝ่ายส่ายหน้าพร้อมทำเสียงจุ๊ ๆ ใส่ “พี่เอกไม่เล่าให้ใครฟังง่าย ๆ หรอก แล้วเฮียเพี้ยนคิดว่าผมจะดูไม่ออกหรือว่าไอ้หนูบื้อ ๆ อย่างนั้นพูดโกหกอยู่หรือเปล่า อีกอย่างผมคุยกับพี่เอกแล้วด้วย เขาก็ยืนยันเองว่าเพิ่งเคยรู้จักกับเจ้าหนูนั่น แถมยังเจอเรื่องที่ทำให้แปลกใจเหมือนกัน อย่างจู่ ๆ วสุก็ไปเรียกไอ้ดุ๊กดิ๊กว่าโรลล์ ชื่อของหมาโกลเด้นตัวเก่าเขา ตัวเดียวกับที่เฮียใหญ่เคยไปเล่นด้วยบ่อย ๆ วันดีคืนดีก็พูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เฮียใหญ่เคยเจอกับพี่เอก ทั้งที่ตอนนั้นวสุยังไม่เกิดด้วยซ้ำ..”
“..อา..” สามภพพยักหน้าน้อย ๆ เข้าใจดีว่าคิมหันต์ต้องการจะสื่ออะไร “..แต่แค่นั้นยืนยันอะไรไม่ได้หรอก”
“ก็จริงของเฮียเพี้ยน แต่มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก ถึงพี่เอกจะเล่าให้ผมฟังไม่หมด ดูเขาเองก็ระวังตัว แต่หลุดอะไรออกมาเยอะอยู่ตอนที่คุยกัน..”
“เรามันขี้เสือก”
“เฮียแม่ง! ปากจัด” เจ้าตัวโวยขึ้นมาแล้วเอามือข่วนเนื้อผ้าบนท้องเขาดังแคว่ก ๆ
สามภพหัวเราะ จับไอ้ตัวแสบล็อคคอไว้แน่นด้วยความมันเขี้ยวแล้วเอามือยีผมอีกฝ่ายจนยุ่ง “เอาละ...พูดต่อสิเอ้า..”
คิมหันต์กระฟัดกระเฟียดพอเป็นพิธี ก้มลงงับแขนเขาทีหนึ่ง จากนั้นพล่ามต่อรัวเร็วเหมือนเก็บไว้ไม่ไหวอีกต่อไป “แล้วเรื่องฝันของไอ้หนูวสุน่ะ เฮียเพี้ยนรู้ไหม ว่าเด็กนั่นฝันเรื่องอะไรบ่อย ๆ..”
“ฝันเปียกมั้ง”
“เชี่ย! หมกมุ่น!”
“โอเคครับ ไม่กวน” ชายหนุ่งงอตัวเพื่อล็อคแขนขาคิมหันต์ให้แน่นขึ้นอีก เมื่อเจ้าตัวทำท่าจะกัดอีกแล้ว “ว่าต่อ ๆ”
“ฝันถึงเรื่องที่เหมือนกับอดีตของเฮียใหญ่..ไอ้หนูนั่นฝันซ้ำ ๆ มาทั้งชีวิต พี่เอกบอกมาอีกทีตามที่ได้ยินจากไอ้หนู ว่าตอนแรกก็ไม่ค่อยชัด แต่ต่อมามันก็ค่อย ๆ ชัดขึ้นเรื่อย ทั้งบุคคล เหตุการณ์ สถานที่ ทั้งหมดนั้นวนเวียนไปเรื่อย แต่ก็จะมีจุดจบอย่างเดียวกัน คือฝันว่าตัวเองตกจากดาดฟ้าลงมาตาย...แบบเดียวกับเฮียใหญ่...”
“..อา..”
“..เฮียเพี้ยนขนลุกอยู่นี่หว่า”
“หือ?”
“เนี่ย!” คิมหันต์ร้อง พลางชี้ให้ดูที่แขนของเขา เมื่อก้มลงไปมองจึงได้เห็นว่าขนลุกขึ้นมาวูบหนึ่งจริง ๆ “เฮียเพี้ยนเข้าใจผมไหม มันแปลกมาก บรรยากาศตอนผมคุยกับวสุก็คุ้นแบบ...คุ้นมาก ๆ......ตอนแรกนึกไม่ออก แต่พอลองคิดดูดี ๆ แล้ว ถึงหน้าตาจะไม่เหมือนก็เถอะ...แต่...”
“...นี่กำลังจะบอกว่า..”
“...ผม...” คิมหันต์เม้มปาก เงยขึ้นมองหน้าเขาครู่หนึ่ง จากนั้นเบือนสายตาไปทางอื่น “...ไม่รู้สิ...ถึงจะบอกว่าเหลือเชื่อ แต่ลึก ๆ ในใจ ผมก็แอบหวังไปแล้ว เราเรียนสายวิทย์ เฮียเพี้ยนว่ามันจะเป็นไปได้ไหม อะไรที่วิทยาศาสตร์ยังอธิบายไม่ได้ แต่สักวันมันอาจมีคำอธิบายสำหรับเรื่องแบบนี้ก็ได้นี่...”
คำถามของคิมหันต์ทำให้เขาต้องพลอยฉุกคิดไปด้วย ตัวเองนั้นไม่เคยได้รู้จักตัวจริงของพี่ชายคนโตของคิมหันต์ที่จากไปแล้ว แต่สิ่งที่คิมหันต์จับสังเกตได้ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องปกติ และเขาก็ค่อนข้างมั่นใจในความเห็นของคิมหันต์เสียด้วย เจ้าตัวเป็นพวกหูไวตาไว เชื่อในสัญชาตญาณตัวเองซึ่งก็มักพาไปถูกทางมาแต่ไหนแต่ไร
“แถมพี่เอกไม่เคยเปิดใจกับใครอีก ผมไม่ได้เห็นเขายิ้มจริง ๆ ไม่ใช่แค่เอายิ้มมาฉาบไว้บนหน้ามาตั้งแต่เรื่องเฮียใหญ่จบลง จนกระทั่งเจอเขาช่วงหลังนี้ ที่เขาบอกว่าฝากซื้อขนม แล้วก็พูดถึงวสุ ...ไม่รู้สิ..เฮียเพี้ยนต้องเห็นเอง แล้วจะนึกภาพพี่เอกที่เราเจอกันก่อนหน้านี้ไม่ออกเลย...เขาดูมีความสุข...แบบ ความสุขจริง ๆ อะ ไม่ใช่แค่ปั้นยิ้ม ทั้งที่ผมคิดว่าคนที่จะทำให้พี่เอกยิ้มอย่างนั้นได้มีแค่เฮียใหญ่คนเดียว วันนี้เหมือนจะมีวสุอีกคน แต่ถ้าคิดว่าเรื่องที่ผมสงสัยพอมีมูล ก็อาจยังพูดได้ไหม ว่าคนที่ทำให้พี่เอกยิ้มอย่างนั้นได้ก็ยังเป็นเฮียใหญ่เหมือนเดิม..”
“ในร่างวสุน่ะหรือ?”
“ใช่! โอ้ย..เฮียเพี้ยนจะว่าผมบ้าไหมวะเนี่ย” คิมหันต์ลุกพรวดขึ้นนั่งขยี้ผมตัวเอง “ให้ยิงถามตรง ๆ ไอ้หนูนั่นก็ดูงง ๆ เป๋อ ๆ เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ หรือถ้าตอนนี้รู้แล้วอาจไม่อยากบอกก็ได้อีก ถ้าผมหลอกถามเอาเนียน ๆ จะได้รู้อะไรมากขึ้นไหมนะ พี่เอกบอกว่าเดี๋ยวจะพาแวะมาหานี่นา”
“ก็ลองดูสิ” สามภพยักไหล่ “ไม่เสียหลายสักหน่อย”
คิมหันต์มองหน้าเขา หรี่ตาลงอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าน้อย ๆ จมอยู่กับความคิดตัวเองจนกระทั่งมีแขกมาเยือน
มีต่อรีพลายถัดไป
v
v
v
-
บทที่ 9 (ต่อ)
“ก็เลยจับไอ้ขาวไปทำหมันเลยสินะ”
“ครับ”
คิมหันต์หัวเราะเอิ๊กอ๊าก หลังจากนั่งโม้กับอีกฝ่ายอย่างถูกคอได้พักใหญ่ เหลือบมองสามภพที่คุยกับเอกภพอยู่อีกฝั่ง ห่างกันจนไม่ได้ยินว่าพูดอะไรกันบ้าง และทางนั้นก็คงไม่ได้ยินที่เขาคุยกับวสุเช่นกัน ดูเหมือนจะเจตนาพาแยกออกไปให้เขาได้นั่งกับวสุตามลำพัง “แถมยังเอาปลาเส้นหลอกแมวลงตะกร้าอีกด้วย ร้ายใช้ได้ ฮ่า ๆ”
“ขาวเอาแต่ซุกอยู่ใต้ตู้นี่นา เหมือนรู้”
“งี้ก็ต้องฝากไว้ที่คลินิกก่อนอะดิ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “คุณหมอแนะนำอย่างนั้นครับ พี่เอกก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน”
“สนิทกับพี่เอกไวเหมือนกันนี่เรา” คิมหันต์ลองพูดสะกิด ลอบสังเกตท่าทางอีกฝ่ายไปด้วย พอเอ่ยถึงเอกภพขึ้นมา แก้มขาว ๆ สองข้างก็แต้มสีชมพูระเรื่อ ดูง่ายอย่างกับอะไรดี ตอนนี้จะเกี่ยวกับเฮียใหญ่ของเขาหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่มั่นใจอย่างหนึ่ง คือเจ้าเด็กเป๋อตรงหน้านี้ ใจไปกับผู้ชายชื่อเอกภพหมดแล้วเป็นแน่
“ผมว่าพี่เอกเขาคงใจดีกับทุกคน”
“เรื่องนั้นมันก็ใช่” คิมหันต์ผงกศีรษะเออออ กระเถิบตัวเองเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มมากขึ้น ถือวิสาสะยกแขนขึ้นโอบรอบไหล่อีกฝ่ายหน้าตาเฉย แล้วยังทำเนียนเอนศีรษะไปซบอย่างกับจะอ้อนอีก ส่วนวสุก็ดูจะไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยเขานั่งแปะอยู่อย่างนั้น “แต่ระดับความใจดีน่ะ ถ้าดูให้ดีมันก็ไม่เหมือนกันหรอกนะ สังเกตไหม?”
“ผมไม่ค่อยเห็นตอนเขาอยู่กับคนอื่นด้วยสิ”
“เพราะเขาไม่อยู่กับคนอื่นไง ช่วงนี้เขาดูอยู่แต่กับนายนะ”
“อย่างนั้นหรือครับ” ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนข้าง ๆ ดูจะดีใจปนโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ใช่สิ” คิมหันต์ยืนยัน “แล้วไอ้ดุ๊กดิ๊กล่ะ เป็นไงบ้าง”
“ร่าเริงดีครับ”
“รู้ไหม พี่ก็มีหมาโกลเด้นชื่อดุ๊กดิ๊กเหมือนกัน”
วสุพยักหน้าลอย ๆ ก่อนจะเงียบไปครู่ใหญ่ ไร้บทสนทนาใดเนิ่นนานจนผิดปกติ ตอนนี้เองที่คิมหันต์สังเกตว่าสายตาอีกฝ่ายมองเหม่อไปไกล แต่คล้ายว่าไม่ได้จับจ้องอยู่กับสิ่งใดเป็นพิเศษ อีกหลายนาทีต่อมา วสุจึงพูดต่อเสียงนุ่มนวล ทั้งยังสำเนียงละม้ายกับพี่ชายของเขาไม่มีผิด
“อยากเลี้ยงมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ”
“เอ๋?”
“โกลเด้นรีทรีฟเวอร์..ใช่ไหม”
เขาเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นกุมอก ใจเต้นแรงขนาดนี้ ไม่ได้เป็นมานานเท่าไรแล้วนะ
วสุยังคงไม่ได้มองกลับมา ขณะที่เขากระซิบตอบแผ่วเบา พยายามไม่ขัดจังหวะอาการเหม่อลอยของอีกฝ่าย
“ใช่”
“ก่อนหน้านั้นก็เคยชอบหมาโกลเด้นของเพื่อน ตัวที่ชื่อข้าวเหนียวนี่นา”
คิมหันต์จ้องอีกฝ่ายเต็มตา วสุรู้...หรืออย่างน้อยก็พูดเหมือนรู้ แม้คาดไว้แล้วว่าอาจมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแต่ก็ยังตกใจ สังเกตรายละเอียดในอากัปกิริยาทุกอย่างเท่าที่จะมีปรากฏให้เห็น ความสงสัยยิ่งขยายตัวเป็นหลุมดำขนาดใหญ่อยู่ในอก เด็กผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่นะ
“...ใช่..” ชายหนุ่มกระซิบ น้ำเสียงแหบพร่าเหลือเกิน
“ขอโทษนะ..”
“..ขอโทษทำไมหรือ?”
“ที่รักษาสัญญาไม่ได้..”
“....สัญ..ญา...”
“..ทั้งที่บอกเองว่าจะซื้อให้แท้ ๆ”
...ใจเขาเต้นผิดจังหวะ แล้วจากนั้นก็เหมือนจะหยุดลงดื้อ ๆ เลย ขณะที่ขอบตาสองข้างก็ร้อนไปหมด เหมือนมีก้อนอะไรขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ กว่าจะเอ่ยออกมาได้ทีละพยางค์ กับคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวมาหลายวัน
“...เฮีย...ใหญ่....เหรอ....”
พูดได้เท่านั้นเอง แล้วคิมหันต์ก็สะอื้นออกมา ส่งเสียงเป็นภาษาไม่ได้อีกครู่ใหญ่ จากเดิมที่เขาเป็นฝ่ายคล้องแขนรอบไหล่วสุไว้ ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กหนุ่มหันมากอดเขา มือหนึ่งลูบแผ่วเบาบนแผ่นหลัง วิธีพูดที่ว่าคุ้นแล้ว สัมผัสยิ่งคุ้นเคยกว่า ต่อให้รูปลักษณ์ภายนอกแตกต่าง แต่ใครจะมีกลิ่นอายเหมือนกันได้ถึงเพียงนี้
“..เป็นใครน่ะ...” เขากัดฟันถามต่อ “...ใช่....เฮียใหญ่รึเปล่า..”
วสุโอบคิมหันต์ไว้แน่น เมื่อหลับตาลง ภาพที่เคยเห็นแค่ในฝันก็ย้อนขึ้นมาชัดเจนอยู่หลังเปลือกตา ช่วงหลังมานี้คล้ายว่าไม่ได้ปรากฏขึ้นแค่เฉพาะยามหลับอีกแล้ว แม้ตื่นลืมตาและมั่นใจว่ายังเป็นตัวเอง กลับยังรู้สึกได้อยู่เสมอว่าแบกรับความทรงจำของอีกคนหนึ่งไว้
“...ใช่..หรือเปล่า...ครับ...” คิมหันต์ถามซ้ำ เสียงแผ่วเหมือนจะขาดใจ
เด็กหนุ่มโคลงศีรษะน้อย ๆ “..ผมก็ไม่รู้ แต่คนคนนั้น...คนที่อยู่ในตัวของผม...ในหัวใจ...ในความฝัน...ในความจริง เขาคงอยากบอกพี่คิม...บอกกับตี๋เล็กของเขาว่าอย่างนี้ พี่คิมว่ามันแปลกไหม บางทีผมก็กลัวว่าผมจะเป็นบ้า ผมเหมือนเป็นวสันต์ แต่ผมก็เป็นวสุ...จนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าตกลงตัวเองเป็นใครกันแน่...ความทรงจำของผมเป็นสิ่งเดียวกับของพี่ชายพี่คิมหรือเปล่า..ที่ผมพูดไป..มันใช่เรื่องเดียวกันไหม”
“...ใช่...ใช่สิ...” คิมหันต์พยักหน้า สะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง ใจเขาเชื่อไปหมดแล้ว จึงไม่รู้จะเรียกแทนตัวเองว่าอย่างไรดี “..แล้วเฮียจำผมได้ไหมล่ะ..มีผมอยู่ในฝันด้วยหรือเปล่า..”
“...มีสิ...ผมจำได้...และผมไม่อยากให้ตี๋เล็กร้องไห้เลย...พี่คิมไม่ร้องแล้วได้ไหม พอเห็นอย่างนี้แล้วก็เจ็บมาก ๆ ในอก.."
"ได้..ได้..." คิมหันต์พยักหน้า ยกมือปาดหยดน้ำบนแก้ม แต่นอกจากมันจะไม่หยุดแล้ว ยังดูเหมือนจะยิ่งหนักกว่าเก่าเสียอีก
"นอกจากพี่เอกก็ยังมีคนอื่นอีกที่ผมไม่อยากให้ร้องไห้...สา...สิ...ป๊า ม้า...ผมจะทำอะไรให้พี่ ทำอะไรให้พวกเขาได้บ้างหรือเปล่า”
“....เฮีย.....”
ชายหนุ่มน้ำตาร่วงเผาะ ๆ เหมือนเป็นเด็ก คนตรงหน้านี้เกี่ยวข้องกับพี่ชายของเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง วสุอายุใกล้สิบห้าปี พี่ชายของเขาจากไปเมื่อสิบห้าปีก่อน จะพอคิดเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่าว่าอาจเป็นคนคนเดียวกัน กลับมามีชีวิตและลมหายใจอีกครั้งตรงหน้า อยู่เคียงข้างผู้ชายที่ตัวเองเคยรักนักหนาในอดีต
“...อยู่ด้วยกันไง...” เขาร้องครวญออกมาในที่สุด “..อย่าไปไหนอีก อยู่กับทุกคนไง อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ในฐานะใครหรือครับ..”
คิมหันต์เงียบไป ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจึงเข้าใจความหมายของเด็กหนุ่ม ตรงตามที่เจ้าตัวพูดต่อหลังจากนั้น
“ผมก็ยังเป็นผม...” วสุพึมพำ น้ำเสียงสลดลงจนจับสังเกตได้ง่ายดาย “...ผมชื่อวสุ...ถ้าทุกคนจะเห็นผมในฐานะตัวแทนวสันต์...ก็คง....คงทนไม่ได้...หรือทนได้ก็แค่ไม่นาน..”
“..งั้นก็เป็นวสุ” ชายหนุ่มว่า ยกมือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ จนหมดจากใบหน้า นั่งสงบสติอารมณ์จนแน่ใจว่าจะไม่ปล่อยโฮอีกแล้วกระแซะอีกฝ่าย พยักหน้าแรง ๆ เออออกับตัวเองไปด้วย “เป็นวสุนั่นแหละดีแล้ว ชีวิตเป็นของนาย ถ้าถูกมองเป็นคนอื่นมันเป็นเรื่องโหดร้ายจะตายชัก แต่มีความทรงจำของเฮียใหญ่อยู่ในตัวนายใช่ไหม ถ้าขอให้ช่วยแบกรับส่วนนั้นไว้ด้วยนายจะไหวหรือเปล่า...ขอมากเกินไปหรือเปล่า..ถ้าคิดว่าเขาอยู่ในหัวใจนาย เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นายเป็นวสุอย่างทุกวันนี้ มันก็ไม่ต่างจากความทรงจำเมื่อสองขวบหรือสามขวบหรอก...แค่คิดว่ามันย้อนไปนานกว่านั้นสักหน่อย..”
วสุที่ทำหน้าเศร้าอยู่ตอนแรก ฟังไปฟังมาก็เริ่มอ้าปากหวอ “ผม..ไม่ค่อยเข้าใจ”
“เออ..พี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ”
“ทำไมพี่คิมพูดงี้อะ”
“แล้วจะให้พูดไงเล่าเด็กนี่”
“..ก็พูด..พูด...เอ้อ....” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง ถอยออกมามองตาแดง ๆ ของอีกฝ่าย คิมหันต์ร้องไห้ตาบวม จากที่ตาตี่อยู่แล้วตอนนี้เลยยิ่งหยีเข้าไปใหญ่ “พูดแบบ..”
“หรือไง?” ชายหนุ่มว่า สูดน้ำมูกครั้งหนึ่งพลางยักไหล่ สบตากับวสุ แล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง
“...ก็...พูดงั้นแหละครับ...ดีแล้วมั้ง...” เขาอ้อมแอ้ม “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย..” คิมหันต์ส่ายหน้า “แล้วรักพี่เอกหรือเปล่า”
“..หะ...หา!?”
“รัก..หรือไม่รัก” เขายื่นหน้าเข้าใกล้เด็กหนุ่ม จ้องเข้าไปในตาใส ๆ นั่น “คำถามปลายปิด มีช้อยส์แค่สองข้อ อย่าคิดนาน”
“คือผม..”
“รัก ไม่รัก?”
“...อา..”
“หือ?”
วสุก้มหน้างุด ได้ยินคำตอบหนึ่งพยางค์ถ้วน แม้เสียงเบา แต่เป็นถ้อยคำชัดเจน
“....รัก..”
คิมหันต์นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มออกมา
“..รักเขาเยอะ ๆ เลยนะ”
“..อะ..เอ๋?”
เขาโน้มตัวลง กระซิบเบา ๆ กับอีกฝ่าย “..นายเป็นคนสำคัญนะรู้ไหม ช่วยดึงพี่เอกออกจากเรื่องเศร้า ๆ ที่หลอกหลอนเขามาตลอดทีเถอะนะ..”
“..ผมน่ะหรือ”
“แล้วเอาไว้เราไปหาเจ้ใหญ่กับเจ้สิกัน ..หมายถึงสากับสินั่นแหละ ป๊ากับม้าด้วย”
“เห?”
แม้วสุเหมือนจะเริ่มตามไม่ทันแล้ว แต่คิมหันต์ยังคงพูดต่อไปเรื่อย “อ้อ เจ้ใหญ่...หมายถึงสานั่นละ มีลูกแล้วนะ ลูกแฝดด้วย! แล้วเอาไว้เรียนจบพี่ว่าจะเอาไอ้ดุ๊กดิ๊กของตัวเองกลับราชบุรี ไว้ก็มาเล่นสิ ของพี่เป็นไอ้ดุ๊กดิ๊กที่สอง ตะกละกินอย่างกับอะไรดี ไหนจะ—”
“พี่คิม..”
“หือ?”
“..ขอบคุณนะครับ”
วสุพึมพำกับคิมหันต์ คนฟังได้ยินแล้วก็ที่นิ่งไป จากนั้นคลี่ยิ้มน้อย ๆ แล้วเป็นฝ่ายเริ่มหัวเราะก่อน เขาจึงค่อยหัวเราะตามแก้เก้อ มองอีกฝ่ายขยับเข้ามานัวเนียต่ออย่างกับหมาน้อยขี้อ้อนแบบมองข้ามเรื่องใครอายุมากกว่าไปเลย
“ขอบใจเราด้วยเหมือนกัน”
เขาลูบแผ่นหลังคิมหันต์เบา ๆ เทียบกับภาพตี๋เล็กในความฝันของตัวเองไปด้วย ณ ปัจจุบันอีกฝ่ายโตขึ้นตั้งขนาดนี้ ตัวสูงขึ้น แผ่นหลังก็กว้างขึ้น เรียนกำลังจะจบแล้ว พอนึกขึ้นมาก็ตื้นตันจนบอกไม่ถูก หัวใจพองฟูอยู่ในอก จะเป็นเพราะส่วนหนึ่งของวสันต์ที่อยู่ในตัวเขาหรือเปล่านะที่ทำให้รู้สึกอย่างนี้
แม้อะไรจะไม่ได้ชัดเจนขึ้นนัก แต่รู้สึกดีที่ได้คุยกัน อย่างน้อยคิมหันต์ก็บอกว่าให้เป็นตัวเขาเอง ไม่ได้มองว่าเป็นคนอื่นหรือตัวแทนใคร เรื่องที่บอกให้ช่วยแบกรับความทรงจำในส่วนของพี่ชายเจ้าตัวไว้ได้หรือเปล่า ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่เขาก็คิดว่าตัวเองทำอย่างนั้นมาทั้งชีวิตอยู่แล้ว เขากลัวเพราะความไม่รู้ แต่หากรู้ว่ามันมีที่มาจากไหน เริ่มต้นและจบลงอย่างไรเหมือนอย่างที่มันค่อยชัดเจนมากขึ้นในตอนนี้ ฝันหรือภาพแปลก ๆ ที่ซ้อนขึ้นมาอาจไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอย่างเคยรู้สึกก็เป็นได้
“เฮ้ย เป็นไร”
พี่เขี้ยวหน้าดุนี่แหละ ที่กลับมาเห็นคิมหันต์ตาบวมฉึ่งก็รีบร้องทัก แถมสายตาดุ ๆ ยังหันขวับมาทางวสุแบบไม่ทันได้รอคำตอบจากเจ้าตัว ถึงยังไม่ได้ต่อว่าต่อขานสักคำ แต่สีหน้าดุดันแบบนั้นก็ชวนให้สะดุ้ง
“..เอ้อ..” เขาอ้ำอึ้ง แต่คิมหันต์พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เฮียเพี้ยนจะกินเด็กเรอะ!?”
“ยังมีหน้ามายิ้มแฉ่งอีก” สามภพบ่น สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างกับคนละคนตอนมองชายหนุ่มหน้าตี๋ เอาชายเสื้อตัวเองยกขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตาอีกฝ่ายที่ยังสูดน้ำมูกฟืดฟาดนาน ๆ ครั้งอย่างไม่กลัวเปื้อน “ขี้แยไปไหมเรา เป็นอะไรเนี่ย”
“พี่น้องคุยกันอ่า...ซึ้งไปหน่อย”
สามภพเลิกคิ้ว เหลือบมองวสุแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ดูโหดอย่างคราวแรกแล้ว เด็กหนุ่มได้แต่ส่งยิ้มจ๋อย ๆ ไปให้ ถึงรู้สึกว่าน่ากลัว แต่ก็นึกดีใจกับคิมหันต์ที่มีคนห่วงขนาดนี้
“เนอะ” คิมหันต์หันกลับมายิ้มร่าอย่างขอความเห็น ขยิบตาเหมือนรู้กัน ก่อนจะเอ่ยชื่อเขาออกมาเสียงดังฟังชัด คล้ายกับจะยืนยันว่าเขาเป็นตัวเองแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว “วสุ”
“..ครับ”
“ดีจังเลย ที่มีนายอยู่กับพี่เอก” อีกฝ่ายว่าต่อ จากนั้นมองเลยศีรษะเขาไปทางด้านหลัง หันมองตามจึงได้รู้ตัวว่าเอกภพเดินมายืนซ้อนอยู่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร “ใช่ไหมพี่เอก?”
เอกภพยิ้มบางเบา พยักหน้าน้อย ๆ ให้คิมหันต์ วางมือลงบนไหล่เขาอ่อนโยน แล้วยังรู้สึกได้ว่าขยับเข้ามาใกล้จนเกือบชิด ชายหนุ่มพูดคุยกับคนฝั่งตรงข้ามอีกสามสี่ประโยค แต่เขาไม่ทันได้ฟัง ใจคอยไปจดจ่ออยู่กับไออุ่นจาง ๆ จากข้างหลังและตรงฝ่ามือที่วางบนไหล่
อบอุ่น...คุ้นเคย ตัวเขาในปัจจุบันหลงรักสัมผัสเช่นนั้น
และส่วนหนึ่งของตัวตนที่ยังหลงเหลือจากอดีต ก็คล้ายว่ากำลังกระซิบกลับมาไม่ต่างกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาต่อแล้วค่ะ *กราบบบบ* แม้จะช้ามาก แต่สัญญาว่าจะต่อให้จบ อร๊ากกกก
ไม่อยากให้ดราม่าอะไรเยอะแยะ อยากให้คลี่คลาย จริง ๆ นะ //// อยากเขียนตอนหวาน ๆ เรื่อย ๆ บ้าง ฮา
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ ที่ยังรออ่าน และมีสะกิดในทวิตเตอร์และ FB รักกกกกก ฮืออออ พบกันครั้งหน้าเมื่อหาเวลาอู้ได้ใหม่ค่ะ
ปล. ของแถมมีไม่มาก TwT แปะ(รวม ๆ)เลยแล้วกันนะคะ
วสุ ที่ลองพาเลทสีโทนเหลืองชมพู
(https://33.media.tumblr.com/c2900728355436bcbebac25e834d1fbf/tumblr_n8pd3eO1p51tvobd2o1_500.png)
อันนี้ดูเดิ้ลเมื่อวันกอดค่ะ (มีวันกอดด้วย! ขาวก็ยอม ๆ ดุ๊กดิ๊กหน่อยเถอะ)
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/t1.0-9/10408862_718292878230598_337968331392885562_n.jpg)
แถมอีกสองรูปของเรื่องข้างเคียง
เด็กแฝดลูกเจ้ใหญ่ พี่วีกับน้องวิน ผู้เชียร์บอลคนละทีมตลอด วาดเล่นช่วงบอลโลกค่ะ
(https://31.media.tumblr.com/48c829b1ffd5292c95df1cec0165dc8d/tumblr_n8pd3eO1p51tvobd2o2_500.png)
แล้วก็อันนี้ เมื่อวันจูบ (มีวันแบบนี้ด้วย..(อีกแล้ว)) อาทิตย์กับปิ่นหยก จากรักติดดิน ยังจำสองคนนี้ได้มั้ยคะ เพื่อนคิมหันต์ 555
(https://38.media.tumblr.com/76727c8015b7cd59835b9b3a35ec0c0d/tumblr_n8pd3eO1p51tvobd2o3_500.png)
แล้วพบกันค่ะ ^^
-
ลืมแล้ว ขอไปอ่านใหม่ก่อนนะ
-
ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนเรารึป่าว ว่าอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนล่าสุด
ไม่มีตอนไหนที่ไม่ขนลุก มันให้ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกอ่ะ มันลุ้นมาก
ถ้าจะบอกว่าดราม่า เรากลับมองว่ามันซึ้ง ปนจุก ไม่ใช่อารมณ์เศร้าหรือหดหู่
แต่มันแฝงไปด้วยความสงสารวสุที่ต้องถูกมองเป็นตัวแทน ลุ้นว่าพอไปเจอครอบครัวคิมแล้ว
คนทางนั้นจะเชื่อรึป่าว รอติดตามตอนต่อไปนะคราฟ ...
-
ดีใจจัง คิดถึงมากๆๆๆๆเลย
-
มันก็จริงนะคะ ที่วา่ ถึงแม้วสุจะมีความทรงจำของวสันต์
แต่จะให้เป็นตัวแทนของวสันต์ แล้วตัวตนของวสุล่ะ
ไม่มีใครสนใจกับความรู้สึกของวสุเลย พี่เอกตอนแรกก็งี้
อยากแต่จะให้วสุเป็นตัวแทนวสันต์ วสุน่าสงสารนะ
หวังว่าทุกคนจะให้ความสำคัญกับวสุมากกว่านี้
คิมหันต์ยังชอบสกินชิพอยู่เหมือนเดิม
แม้กับเด็กที่เพิ่งรู้จักกันอย่างวสุก็เถอะ
นี่พอรู้ว่ามีความทรงจำของวสันต์อยู่ด้วย ยิ่งอ้อนใหญ่
ซึ้งๆกันไปอีกตอน
เป็นกำลังใจให้นะคะ มาช้า รอได้ แต่ไม่มาต่อจนจบ ร้องนะ ขอบคุณค่ะ
-
โอยยยยย ร้องไห้ตามอีกแล้ว
แต่รู้สึกดีนะ
:กอด1:
-
ปริ่มมาก..
เอ..คิมนี่เนียนลวนลาม(?)ได้ทุกสถานการณ์เลยสินะ..ทั้งโอบทั้งกอด
o18
-
ร้องไห้มันทุกตอน เราอินไปไหมอ่ะะะะะะะ มันทั้งซึ้งทั้งขนลุก :hao5:
-
น้ำตาไหลพรากเลยยยยยยยยยย
ตอนคิมคุยกับเฮียใหญ่--วสุ
:sad11: :m15:
-
ซึ้งมากเลย :hao5:
ขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีอย่างนี้ตลอดนะ
-
มาแล้วววววว ดีใจจจจจ
มันดูละมุนอบอุ่นยังไงไม่รู้ตอนนี้
คืออ่านแล้วมันรู้สึกดี
อยากอ่านตอนที่วสุไปเจอสิสาป๊าม๊าเร็วๆ
รออ่านต่อนะคะ คนอ่านไม่รีบค่ะ ตั้งใจเรียนน๊าา
-
อุ่นๆกันก่อนนอน
ฮ่า เป็นเรื่องที่อ่านกี่รอบก็รู้สึกคล้อยตามได้ตลอดๆ
เหมือนวสุเริ่มจะมีความสุขแล้ว
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส รึเปล่านะ?
-
ตอนแรกนี่นึกว่าตาฝาดกันเลยทีเดียว
อยากทวงในทวิตยังไม่กล้าเลยค่ะ เห็นเรียนหนักกว่าจะแว๊บมาได้ที :z13:
คิมก็ยอมรับได้ขนาดนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าครอบครัวได้มารับรู้ด้วย จะยอมรับกันได้ไม๊
ว่าแต่...บางทีอ่านๆก็คิดว่าวสุโดนผีสิงมากกว่ากลับชาติมาเกิดนะคะ อารมณ์แบบนิ่งๆอยู่ละก็พูดเรื่องอดีตขึ้นมาแบบเหม่อๆ เอาจริงๆมันน่ากลัวง่ะ :ling3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอบคุณที่มาต่อค่ะ >,<
อ่านทีไรน้ำตาซึมทุกทีเลย อยากให้วสุไปหาป๊า ป๊าจะได้ไม่รู้สึกผิดในใจอีก ..โฮฮฮฮฮฮฮ
-
อา ดีจัง เรื่องไม่ดราม่า สบายใจคนอ่าน รักน้องวสุจัง น้องน่าเอ็นดูจัง พี่เอกถนอมหน่อยนะคะ :hao3:
-
โอยยยยยย คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงวสุ พี่เอกมาก
ตอนนี้อะไรๆก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
ขอให้พี่เอกกับวสุมีโมเม้นหวานๆ อะฮิอะฮิ มาอวดเราบ่อย :hao6: :hao6: :hao6:
-
กรี้ด มาแล้ว ชอบ ขอกอดวสุกับคิมแรงๆสักสองสามที 55555555555 :hao7: :hao7:
-
ยาวสะใจ o13
-
โอ๊ยยยย ปลื้มปริ่ม ดีใจที่ตี๋เกรียนได้รู้จักกับน้องอย่างเป็นทางการ
ต่อให้ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเนอะ อยากให้พาวสุไปเจอป๊ากับม๊าจัง
ได้มีน้ำตาไหลอีกรอบแน่นอนอะ :hao5:
-
น้ำตาซึมมวมม
ตอนตี๋เล็กพูดกับวสุ ฮรือออออ
ถ้าเจอป๊า ม๊าเจ๊สิเจ๊สา ได้ร้องกันอีกแน่ๆ
หลังจากนี้ทุกอย่างคงดีขึ้นเรื่อยๆ
-
ร้องไห้ตามคิมทำไม งงตัวเอง :laugh:
หายไปนานแต่ไม่ลืมนะ อยากอ่านต่ออีกจัง เหมือนจะอ่านมากแค่ไหนก็ไม่อิ่ม(?)
-
ตี๋คิมกับวสุ คิดได้ดีจริงๆ
อ่านแล้วมีความสุขนะ ชอบจัง
-
ิอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลพรากๆเลย
ตี๋คิมที่ปกติจะดื้อแล้วก็แสบมากเว่อ เหมือนได้เกลับมาอยู่ในอ้อมแขนพี่ชายงี้ กลายเป็นเด็กอ้อนพี่ชายอย่างที่เคยอ่านไม่ผิด
เรื่องมันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว เห็นมั้ยมีแต่คนรักวสุ เราก็รักวสุ
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงพี่ภพกับคิม กลับไปอ่านระหว่างรอไปพลางๆละกัน :impress2:
-
อ่านแล้วมันเจ็บ มันหน่วงในอารมณ์
เหมือนคนจมน้ำพยายามว่ายขึ้นไปแต่ไม่มีแรง :hao5:
พออ่านจบอารมณ์ไม่จบ เหมือนค้างๆ ไร้ทิศทาง :sad4:
ขอให้สุขสมหวังเร็วๆนะวสุเอ้ย
-
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อให้หายคิดถึง :กอด1:
อ่านไปแทบจะร้องไห้ตามไปด้วย ยิ่งตอนวสุพูดกับคิม
เหมือนที่เฮียใหญ่พูด อ่านแล้วจุกนิดๆเลย!
แต่ตอนพี่เอกมายืนซ้อนหลังวสุอ่านแล้วอุ่นวาบเหมือนกัน ^^
สู้ต่อไปค่ะเรนนี่เดย์
-
:mew6: ตอนนี้พาน้ำตาซึมเลยอ่า :hao5:
-
น่าสงสารทุกคนมาก หวังว่าจะจบแบบไม่ดราม่าอีก
-
:hao5:
ซาบซึ้งงงงงงง ความผูกพันธ์ทางวิญญาณของพี่น้อง
วันนี้พี่เอกไม่ค่อยมีบทเท่าไร ยกให้น้องคิม
แต่ถึงกระนั้นพี่แกก็หยอดไว้เยอะอยู่ดี
ฮรึมมมมมมม
-
เฮียใหญ่มาเมื่อไหร่ได้น้ำตาร่วงเมื่อนั้น แต่ตอนนี้ร้องเพราะซึ้ง
คิมทำได้ดีมาก พี่น้องกันเข้าใจกันสินะ
-
งื้ออออออออออออ ซึ้งเวลาพี่น้องคุยกัน ฮือๆๆ :hao5:
ตลกคิมหันต์ขี้เสือกกกก :laugh:
-
วสุเริ่มเป็นตัวเองแล้ว พี่เอกก็ดูจะเข้าใจตัวเองมากขึ้น รอวันวสุไปเจอหน้าครอบครัวเก่าอีกครั้ง ป๊าจะได้พูดคำว่าให้อภัยจะได้ไม่ติดค้างในใจอีก
ดราม่าแบบซึ้ง ๆ ไงไม่รู้ อิอิ ขอบคุณคนแต่งที่กลับมาแต่งต่อครับบบบ
-
ดีใจที่กลับมาค้าบบบบ :mew1:
ซึ้งมากตอนนี้ ไม่ผิดหวังๆ จะรอตอนไปนะคับ :katai2-1:
-
คิดถึงคนเขียนนนนนน :man1:
ตอนนี้อบอุ่นมากก ชอบบบบ :กอด1:
:pig4: คนเขียนค่ะ
-
กรี๊ดดดด ตอนดึกๆ มาต่อแล้ววว
คิดถึงพี่เอกกับวสุมากกกก
แถมมีคิมมาให้ชุ่มชื้นอีกคน
ความรู้สึกเหมือนรียูเนียนระหว่างพี่น้อง ถึงแม้ตอนนี้พี่จะเด็กกว่าก็เถอะน่ะ
ดีใจที่คิมได้คุยกับวสุ ทำให้ทั้งวสุที่สบายใจขึ้น
และความรู้สึกโหยหาพีาชายของคิมหันเบาบางลง
พี่เอกอบอู๊นอบอุ่นอ่ะ ยิ่งตอนแอบมองวสุน่ะ
เค้าฟินนนนนน
ขอให้ทุกอย่างคลี่คลาย และมีความสุขกันเร็วน่ะ
ปล. พาไปเจอวีกับวินด้วยน่าาาา หลานๆน่ารักกกก
-
อ่านไปน้ำตาไหลพราก
-
ซึ้ง :hao5:
ต่อไปครอบครัวนี้จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วนะ
-
อิชั้นซึ่งมาก โฮฮฮฮฮฮฮ :sad4:
นี่ถ้าวสุไปเจอป๊าจะขนาดไหน น้ำตาไหลพรากแน่ๆ555
-
แค่นี้น้ำตายังไหลพราก ถ้าเจอคุณพ่อไม่ร้องไห้ตาบวมเลยหรอ ;A;
-
ดีจายจางงงง
-
:กอด1:
-
ความผูกพันของพี่น้องไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนจะกลับมาเจอกันอีกครั้งในรูปแบบได
ความรักความผูกพันก็ยังสามารถที่จะสื่อสารและรับรู้กันได้....
ดีใจกับพี่เอกที่จะหลุดพ้นออกจากความเศร้าได้ซักทีส่วนตี๋คิมกับเฮียเพี้ยนคู่นี้ก็ยังคง
น่ารักไม่เปลี่ยนอิน้องตี๋คิมก็ยังคงชอบนัวเนียและจ้องจะลวนลามเฮียเพี้ยนอยู่ตลอดเวลา5555
-
ตอนวสุพูดเรื่องดุ๊กดิ๊ก แล้วขอโทษคิมเรื่องรักษาสัญญาไม่ได้ นี่จะร้องตามคิมไปแล้วนะ ติดว่าไม่ได้อ่านอยู่ที่ห้องคนเดียว
ไม่งั้นนะ ปล่อยโฮห่าใหญ่ไปแล้ว :monkeysad:
-
เป็นวินาทีที่ปวดใจใช่ย่อยนะเนี่ยยยยย
รอตอนต่อไปนะค้าาาาาา :mew1:
-
ซาบซึ้งน้ำตาปริ่มมากค่ะ
กับตี๋ใหญ่ตี๋เล็ก อยากให้เจอป๊าเร็วๆจัง วสุคงทำให้หัวใจป๊าอบอุ่นและเลิกโทษตัวเอง มีความสุขในบั้นปลายชีวิตสักที
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
:กอด1:
-
:o12: ซึ้งง่ะดีใจแทนคิมที่ได้พี่เอกกลับมา ถึงจะมาในรูปแบบของวสุก็เหอะ
แต่วสุก็ยังคงเป็นวสุ เป็นอย่างนี้ดีแล้วล่ะ ชอบตอนนี้มากๆค่าาา
ให้กำลังใจคนแต่งค่า. รอตอนต่อไป+1 :mew1:
-
ชอบนะ อ่านแล้วรู้สึกดี อบอุ่น
ขอบคุณค่ะ
คิดถึงมากกก
-
“เป็นวสุนั่นแหละดีแล้ว ชีวิตเป็นของนาย ถ้าถูกมองเป็นคนอื่นมันเป็นเรื่องโหดร้ายจะตายชัก แต่มีความทรงจำของเฮียใหญ่อยู่ในตัวนายใช่ไหม ถ้าขอให้ช่วยแบกรับส่วนนั้นไว้ด้วยนายจะไหวหรือเปล่า...ขอมากเกินไปหรือเปล่า..ถ้าคิดว่าเขาอยู่ในหัวใจนาย เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นายเป็นวสุอย่างทุกวันนี้"
งื้ออออ จริงที่สุด ไม่อยากให้ใครมองวสุเป็นตัวแทนของเฮียเลย :mew6:
-
ซึ้งมาก ๆเลยยยยยว ชอบตอนที่คุยกะคิมหันต์ พี่น้องตัดไงก็ไม่ขาด
-
ชอบช่วงที่วสุคุยกับคิมหันต์จังค่ะ
ตี๋เกรียนเลยรู้สึกว่าได้นั่งคุยกับเฮียใหญ่
พี่เอกก็กุ๊กกิ๊กกับเด็กแบบตามอายุ 5555
คิดถึงเฮียเพี้ยนด้วยเหมือนกัน
ตอนนี้มี 2 คู่ให้หายคิดถึงเลย
ขอบคุณนะคะ^^
-
เรื่องนี้อ่านแล้วอินมาก ตอนนี้ขนลุกเลย
ตอนคิม คุยกับวุสุอ่า
-
น่ารักที่สุด ถ้าป๊าม๊ารู้จะเป็นไง คงน้ำตาไหลเลยทีเดียวเชียว :heaven
-
ร้องไห้อีกแล้วค่ะ :hao5: มันซึ้งเกินอ่ะ ฮืออออออ รอตอนต่อไปนะคะะะะะะะะะ :katai4: :katai4:
-
น้ำตาไหลอีกแล้วเรา :mew4:
ถึงจะเศร้าแต่ก็อบอุ่นในหัวใจ ตี๋คิมกับน้องวสุ(วสันต์) เป็นพี่น้องที่รักกันมาก ๆ
อยากให้วสุ สุขสมหวังเร็วๆ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ร้องไห้ตามเลยอ่ะ ฮือ อออ. ไม่ดราม่านะ จริงๆๆ ฉีกแนวดราม่าหน่วงจิตไปเลย ทว่ามันอบอุ่น ซึ้ง เศร้า ดีใจ ลุ้น. ขนลุก หัวใจพองโต อ่านนิยาย การ์ตูน มาก็เยอะนะ. แต่ไมีเคยอ่านเรื่องไหนแล้วเจออารมณ์แบบนี้ ครั้งแรกจริงๆ เปิดเข้ามารอแทบทุกครั้งที่มีโอกาสเล่นคอมอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆ. เจอตอนใหม่. แล้วค่อดดีใจอ่ะ ฮือออ ชอบที่คิมบอกวสุนะ ไม่ต้องเป็นตัวแทนใครหรอก เป็นวสุในตอนนี้นี่แหละ อาจจะต้องแบกรับความทรงจำของเฮียใหญ่ไว้บ้าง แต่แค่คิดว่าเป็นเหมือนความทรงจำในวัยเด็ก มันก็ถูกนะ . แล้วมันก็กึ่งๆะป็นแบบนั้น เพราะวสันต์ก็คือวสุ วสุก็คือวสันต์ เนอะ หนูคิมมาตอนเดียว เจ้หายเครียดเลย มาจุ๊บทึ อิอิ คิดถึงตอน ที่วสุจะ เจอ สา สิ. ม๊า แล้วก็ ป๊า ตอนเจอป๊านี่ . เราเตรียมร้องรอเลย. แค่คิดถึงตอนนั้นก็แทบจะปล่อยโฮ. ไม่ว่า ป๊าจะเชื่อหรือไม่ แค่ให้วสุได้เจอ ป๊านะ. หนูกร้องแล้วอ่ะค่ะ. ฮืออ ตอนนี้ก็ร้องอยู่ ฮืออ ยิ่งตอน วสุ พูดเรื่อง ข้าวเหนียว (หมาชื่อเดียวกะหมาข้านเราเลย แต่บ้านเราพันธ์ุชิสุ) ขอโทษเรื่องสัญญา ใจเรางี้ เต้นตามคิมเลย พอคิมถามว่าใช่เฮียใหญ่มั้ย เรางี้ร้องก่อนคิมไปแล้ว. โฮ ๆๆๆ มาเจอ คิมบอก ให้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แล้วอ่านบทบรรยายตอนนั้นที่ว่า ขอให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ที่คนเขียนบรรยายความรู้สึกคิม อ่ะ เราจี๊ดด ในใจมากๆ มันตรงกับความรุ้สึกเราเลยอ่ะ. แบบ ขอแค่ให้เฮียใหญ่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง จะเป็นวสันต์เหมือนเดิมหรือวสุ หรือวสันต์วสุ ยังไงก็ไดั. ขอแค่โอกาสอีกครั้ง แค่นั้นก็พอ ฮืออออ. พี่เอกมีความสุขแล้ว ในที่สุด ผู้ชายคนนี้ก็จะมีความสุขสักที ฮือออ โอยยย อินนน รออ่านตอนวสุ เจอ สา สิ ป๊า ม๊านะคะ ไม่สิ รออ่านตอนอะไรก็ได้ ขอให้เป็นเรื่องนี้เถอะค่ะ ฮืออ ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ขึ้นมานะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4:
-
คิมหันต์โผล่มาแล้ว :mc4: น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย วสุก็ดูสฃาพจิตใจดีขึ้น ดีใจกับวสุมากเลยค่ะ
-
เย่ ดีใจจังที่กลับมาอัพอีกค่ะ
-
บรรยากาศมันอบอุ่น แล้วก็เศร้าแปลกๆ อยากร้องไห้แต่ก็ยิ้มนี่มันยังไง 555
:กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกอ่ะ
ชอบมากๆ
มาต่อไวๆเด้อค่ะเด้อ อิอิ
อย่าดองนาน คิดถึงงง
-
คิดถึงเรื่องนี้~นำ้ตาปริ่มและอบอุ่นหัวใจสำหรับตอนนี้...
-
อยากรู้จัง ถ้าได้เจอกับป๊า ป๊าจะทรุดลงไปร้องไห้เหมือนเด็กๆไหม
คนเราจะรู้ว่าสิ่งนั้นมีค่า เมื่อสูญเสียมันไป แล้วเมื่อได้กลับมาอีกครั้ง
สิ่งสิ่งนั้น ย่อมมีค่าจนแทบประเมินออกมาเป็นราคาไม่ได้
อยากให้ป๊าได้คุยกับ วสุ ความรู้สึกผิดในใจจะได้บรรเทาหายไป
-
ใช่ๆเค้าก็ไม่อยากให้ดราม่าเยอะ แต่ดราม่าแบบสมเหตุสมผลได้นะเค้าไม่ว่า
ตอนหวานๆเหรอ อยากอ่านๆ เค้าจะรอตอนต่อนะ
-
แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน
บทที่ 10 And then it’s spring
ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า ชายหนุ่มทอดสายตาจากมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ ไปหยุดอยู่กับต้นแห้ง ๆ สีน้ำตาลเข้มที่ยืนหยัดอยู่ริมถนน
สภาพมันคงผุพังในอีกไม่นาน แต่ครั้งหนึ่งกิ่งก้านนั้นก็เคยมีใบสีเขียวสด เนิ่นนานมาแล้วตั้งแต่สมัยก่อน ทุกครั้งที่มาแถวนี้จะเห็นมันยืนต้นทักทายอยู่ริมทางเสมอ ในคืนรอยต่อของปีครั้งสุดท้ายที่เขาได้อยู่กับวสันต์ก็ยังเคยเห็นมันแผ่กิ่งก้านอยู่ตรงนั้น รับฟังคำสัญญาซึ่งเขาเคยเอ่ยว่าจะรออยู่จนเช้าก็ได้ ต่อให้อีกฝ่ายจะมาผิดนัดจนเลยช่วงนับถอยหลังเข้าปีใหม่ไปหลายชั่วโมง ยังพูดติดตลกอยู่ว่าให้รอจนเจ็ดโมงเช้าก็ได้ กี่ปีก็จะรอ แต่ไม่เคยคาดคิดว่าปีนั้นจะเป็นปีสุดท้ายของวสันต์
วสุเองก็คล้ายจะมองไปยังตำแหน่งเดียวกัน สีหน้าเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหงอยลงนิดหน่อยพอให้จับสังเกตได้
“เป็นอะไรไปหรือ?”
“เอ๋?” วสุยืดตัวขึ้น มองกลับมาที่เอกภพตาแป๋ว “ผมหรือครับ”
“ใช่สิ” ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ พยักหน้ายืนยันกับเจ้าตัว คิดในใจว่าหรือเขาคิดผิดที่พามานั่งเล่นแถวนี้ “ทำหน้าจ๋อยเชียว”
เด็กหนุ่มขยับตัวหยุกหยิก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาแผ่วเบา “...อะไรบางอย่างแถวนี้..ทำให้ผม..คิดถึง...”
เขาไม่รู้ตัวเองรอฟังอะไรอยู่ กระนั้นก็ถามออกไปแล้ว “คิดถึงอะไรหรือ?”
“..คิดถึงหลายอย่าง...” พูดแค่นั้นแล้วเงียบไปนาน กว่าจะอ้าปากอีกรอบ “...แต่ทั้งหมดนั้น คล้ายว่าจบลงที่พี่เอกอยู่เรื่อย...”
แม้คำตอบจะอ้อมแอ้ม แต่ถ้อยคำกลับตรงไปตรงมา เอกภพถึงกับชะงักไปวูบหนึ่ง เสียงหัวใจเต้นหนัก ๆ อยู่ในอกชัดเจนจนหนวกหู
“พี่ก็นั่งอยู่นี่ไง?”
“นั่นสิครับ” วสุยิ้มแหย แก้มขาวแต้มสีชมพูจนคนมองนึกอยากกดจมูกลงไปสักที “...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้สึกอย่างกับ..”
เด็กหนุ่มเงียบไปอีก จะเอ่ยต่อก็ตะขิดตะขวงใจ เขารู้สึกราวกับตัวเองอยู่ในฤดูแล้งมาเนิ่นนาน เฝ้ารอคอยให้ฝนตก แล้วพอได้กลิ่นฝนอีกครั้ง หัวใจพลันเต้นระรัวด้วยความปีติ เมื่อฝนตกแล้วก็ยังอยากให้ตกอีก เมื่อได้อยู่ใกล้แล้วก็ยังอยากอยู่ใกล้อีก เป็นเรื่องเข้าใจยากเหลือเกิน จะอธิบายกับอีกฝ่ายอย่างไรดีไม่ให้ดูเหมือนเป็นคนบ้า
“พูดค้างไว้แล้วก็เงียบ” เอกภพเปรย โคลงศีรษะพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู “ร้ายจริง ๆ เจ้าเด็กคนนี้”
“อ๊ะ รอฟังอยู่หรอกหรือครับ?”
“ใช่สิ” ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางเป๋อ ๆ ของอีกฝ่าย พึมพำต่ออย่างแฝงความหมาย “รออยู่ตลอดนั่นละ”
“พี่คิมบอกว่ารอจนแก่เลย” วสุอุบอิบ
“เอ๊ะ?”
“เปล่าครับ”
ปากปฏิเสธ แต่สีหน้าไม่เนียนเลย จ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เยาว์ก็ยอมแพ้จนได้ เปลี่ยนเป็นก้มหน้างุดแล้วเหลือบตาขึ้นมอง พึมพำไปด้วย “ขอโทษครับ” จากนั้นรีบช่วยแก้ต่าง “แต่ผมก็ว่ายังไม่แก่นะครับ”
“อา..งั้นหรือ”
“เราอายุห่างกันแค่ยี่สิบปีเอง”
เอกภพยกมือขึ้นนวดขมับ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี สุดท้ายจึงหลับหูหลับตาเออออตามเด็กจนได้ “นั่นสินะ..แค่ยี่สิบปีเท่านั้นเอง”
ยังไม่ได้ทันพูดอะไรต่อ ปลายนิ้วมือก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา ก้มลงมองเห็นว่าเป็นมือของอีกฝ่ายที่เอื้อมมาแตะแผ่วเบาแล้วถอยออกไปเล็กน้อย ค้างอยู่เช่นนั้นอึดใจ ท่าทางเหมือนลังเลกับการกระทำของตัวเอง เหลียวไปยังใบหน้าเจ้าของมือนั้น ผิวเนียนฉาบไปด้วยสีส้มจาง ๆ ของแสงอาทิตย์เย็นย่ำ นัยน์ตาคู่ตรงหน้ามีทั้งประกายสดใสของวัยเยาว์ และแววหม่นเศร้าเกินอายุแฝงอยู่
“...ผะ...ผม...จับมือ..ได้ไหมครับ?”
จับมืออย่างนั้นหรือ?
“...แต่...ถ้าไม่..”
เขาไม่ได้ตอบ ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ไม่เห็นต้องขอเลย ไวเท่าความรู้สึก เขาเองเป็นฝ่ายคว้ามือเด็กหนุ่มมากุมเอาไว้เสียเอง
วสุนั่งนิ่งงัน สีหน้าประหลาดใจ สีแดงระเรื่อบนพวงแก้ม ไม่รู้ว่าจากแสงหรือเป็นที่สีผิวเจ้าตัว มองเขาประคองมือตัวเองไว้ด้วยสองมือตน ทะนุถนอมราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า แนบริมฝีปากลงแผ่วเบาที่หลังมือ เคล้าเคลียด้วยปลายจมูกอย่างแสนรัก
ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มสด ไร้บทสนทนาใดอีก มีเพียงเสียงกิ่งไม้เสียดสี และชิงช้าที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบา ๆ เมื่อต้องลม กลิ่นหอมของดอกไม้กลางคืนสักอย่างโชยอ่อน ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นั้น คล้ายกับพวกเขาพากันย้อนกลับสู่ความทรงจำเก่า ในยามเย็นที่กลิ่นดอกไม้ย้อมอณูอากาศให้หวานละมุนเฉกเช่นวันวาน จูบอ่อนโยนจากที่หลังมือค่อยเคลื่อนขึ้นมายังใบหน้า ซับไออุ่นจากข้างแก้มที่ประคองไว้ในมือ ดีเหลือเกินที่มีเลือดเนื้อและร่างกายซึ่งยังมีลมหายใจ..
เขาแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากเด็กหนุ่มเนิ่นนาน รู้สึกถึงหยดน้ำอุ่น ๆ ที่ไหลลงอาบแก้มตัวเองเชื่องช้า
ในวินาทีนั้น ชายหนุ่มหมดสิ้นความคลางแคลงทั้งปวง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม สิบห้าปีซึ่งเฝ้ารอคอยอย่างสิ้นหวัง ยาวนานจนไม่เคยคิดว่าจะทนอยู่ได้ บัดนี้ทั้งหมดนั้นราวกับเป็นเพียงชั่วพริบตา เมื่อวงแขนเด็กหนุ่มคล้องรอบเอวเขา เบียดซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดเคยคุ้น ลมหายใจร้อนรินรดบนแผ่นอก กอดเกี่ยวแนบแน่นเนิ่นนาน ให้ร่างกายเอ่ยแทนคำสัตย์ว่าพวกเขาจะไม่พรากจากกันอีก
เขารู้..แบบเดียวกับที่วสุก็รู้เช่นกัน...
หัวใจที่เคยหายไป กลับคืนสู่เจ้าของแล้ว..
ทางกลับนั้นผ่านทางเข้าซอยบ้านครอบครัวของคิมหันต์ หลังเดียวกับที่วสันต์ก็เคยอยู่ เมื่อใกล้ถึงปากซอยนั้น วสุจ้องออกไปนอกกระจกรถตาไม่กระพริบ เอกภพเห็นเข้าแล้วจึงชะลอความเร็วลง
“คุ้นหรือ?”
“..คุ้นครับ” วสุพึมพำ ก่อนจะแก้คำพูดตัวเองเสียใหม่ “ไม่สิ...ไม่ใช่แค่คุ้น..แต่ผมจำได้..”
เอกภพเปิดไฟเลี้ยวแล้วพารถเข้าข้างทาง ชะลอลงอีกจนเกือบเป็นจอด “อยากไปหาไหม?”
เด็กหนุ่มเม้มปาก เหลือบมองเขา จากนั้นมองออกไปนอกกระจกรถอีกครั้งอย่างชั่งใจ ครู่หนึ่งจึงส่ายหน้าน้อย ๆ
“ทำไมล่ะ?”
“...รู้สึกเหมือน..” วสุกุมมือตัวเองไว้บนตัก ก้มหน้าก้มตาพูดกับฝ่ามือ “...ไม่มีหน้าจะไปเจอ...ยังไงก็ไม่รู้ครับ..เลยยังไม่อยาก...”
รถจอดสนิทแล้วที่ข้างทาง ชายหนุ่มจ้องมองอีกฝ่ายซึ่งก้มอยู่พักหนึ่ง ก่อนเจ้าตัวจะเบือนสายตามองลึกเข้าไปในซอยนั้น สีหน้าอาลัยอาวรณ์ขัดกับคำพูดว่าไม่อยากเจอ
“หรือจะลองขับรถวนสักรอบไหม ไม่ต้องลงไปก็ได้” เขาลองเสนอ “ไหน ๆ ก็มาถึงนี่แล้ว”
“..แต่ผม”
“กลัวหรือ?”
“...เปล่—” อ้าปากจะเถียง ทว่าสุดท้ายก็ชะงักเอง จากนั้นพยักหน้าช้า ๆ “อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ครับ”
เอกภพโคลงศีรษะ คลี่รอยยิ้มอ่อนใจ เด็กคนนี้อ่านง่ายเหลือเกิน ทั้งพูดจาตรงไปตรงมา และสีหน้าท่าทางซึ่งบอกความรู้สึกอย่างซื่อ ๆ
“อย่ากลัวเลย” เขาเอื้อมมือไปวางไว้บนศีรษะเด็กหนุ่ม ยีเบา ๆ อย่ารักใคร่ “พี่อยู่ด้วยทั้งคน เห็นสีหน้าก็รู้ว่าอยากไป ถ้ากลับทั้งอย่างนี้จะคาใจหรือเปล่า เราแค่ขับรถผ่านก็ได้ ไม่ต้องลงจอด อย่างนี้โอเคไหม?”
อีกฝ่ายดูใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น ปั้นยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้แล้วพยักหน้าหงึกหงัก
จึงกลายเป็นตามข้อตกลงดังกล่าว แค่ผ่านไปดูเฉย ๆ ไม่ต้องลงจากรถ ได้เห็นทางเข้า เห็นรั้ว เห็นตัวบ้าน หรือหากโชคดีอาจได้เห็นผู้อยู่อาศัย จะนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านหรือเปล่า ตรงโต๊ะเก้าอี้หินอ่อนด้านหน้าที่เคยวางอยู่ ตอนนี้ไม่รู้จะยังตั้งอยู่ตำแหน่งเดิมหรือไม่
เด็กหนุ่มชะเง้อมองไปข้างนอกกระจกรถ ภาพที่เห็นนั้นคุ้นตา แม้จะต่างจากที่จำได้ในความฝันอยู่บ้าง บ้านบางหลังเปลี่ยนไป ต้นไม้บางต้นไม่อยู่แล้ว และบางต้นขึ้นมาใหม่ สีสันใต้แสงไฟยามพลบค่ำ ผสานกับทิวทัศน์ในอดีตอันเป็นฉากหลัง ร้านขายของชำ บ้านเรือน ร้านก๋วยเตี๋ยว ถัดไปอีกไม่กี่หลังจะเป็นรั้วที่เคยลากเปิดปิดจนชิน ยังจำสัมผัสนั้นจากในฝันได้อยู่เลย เมื่อเข้าไปใกล้จึงได้เห็นว่ารั้วนั้นมีสีต่างออกไป แต่รูปทรงยังเหมือนกับที่เขาเคยรู้จัก
เด็กหนุ่มยกมือกุมออก บอกตัวเองให้หายใจเข้าออกช้า ๆ เพ่งสายตามองออกไปกลางแสงไฟจากบ้านเรือนและเสาไฟริมถนน หลังรั้วนั้น โต๊ะเก้าอี้ชุดเดิมยังอยู่ เก่าลงมากแต่ก็ยังอยู่ ต้นไม้ที่เขา..ที่วสันต์เป็นคนปลูก ประตู หน้าต่าง และ...
เอี๊ยด!
“มีอะไรหรือครับ!?”
“ลูกหมา”
เอกภพถอนหายใจเฮือก แม้จะขับมาไม่เร็ว แต่เบรกกะทันหันเพราะโดนลูกหมาวิ่งตัดหน้าเช่นนี้ก็ตกใจไม่น้อย เจ้าตัวต้นเหตุยืนงงอยู่กลางถนน สายจูงซึ่งคล้องกับคอลากยาวไปบนพื้น จากด้านข้างมีหญิงสูงวัยผู้หนึ่งรีบวิ่งเข้ามาอุ้มเจ้าลูกหมาขนทองขึ้นมา ท่าทางแตกตื่นเสียยิ่งกว่าหมาน้อยที่ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ชายหนุ่มกำลังจะลงจากรถไปดู แต่เมื่อหญิงผู้นั้นมายืนอยู่กลางแสงไฟจากด้านหน้ารถ จึงได้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจน
ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเดือนเพ็ญ ผู้เป็นแม่ของคิมหันต์ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเป็นแม่ของวสันต์ด้วยนั่นเอง ไม่นึกว่าจะได้พบกันจัง ๆ ในสถานการณ์เช่นนี้
เมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร สายตาเขาก็เหลือบไปยังเด็กหนุ่มข้างกายโดยอัตโนมัติ
วสุอ้าปากค้าง นัยน์ตาเบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวรู้แน่นอนว่าเธอเป็นใครโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องแนะนำ ได้ยินกระทั่งเสียงกระซิบดังหวิวออกจากริมฝีปากเด็กหนุ่ม
“...มะ..ม้า...”
เดือนเพ็ญหรี่ตามองป้ายทะเบียน เห็นชัด ๆ แวบหนึ่งก็จำได้ว่ารถคันนี้เป็นของเขา จึงได้เดินอ้อมมายังฝั่งที่นั่งคนขับหลังจากเขาจอดรถไว้ริมทางเรียบร้อย พร้อมกับที่เขาเปิดประตูออกไปพอดี ก่อนลงจากรถยังหันไปกระซิบบอกกับเด็กหนุ่ม ว่าหากลำบากใจ จะนั่งรออยู่ในรถก็ได้ แต่วสุไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
“ตาเอก..”
“สวัสดีครับคุณน้า” เอกภพยกมือไหว้
เธอยกมือรับไหว้เงอะงะด้วยยังอุ้มเจ้าลูกหมาไว้กับตัว เขามองชัด ๆ จึงแน่ใจว่าเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ อายุน่าจะราวสามสี่เดือนได้แล้ว มันตะกุยเบา ๆ อยู่สองสามครั้ง เดือนเพ็ญจึงปล่อยให้ทั้งสี่ขาของเจ้าขนทองวางลงบนพื้น กุมสายจูงไว้มั่นในมือ เห็นแล้วพอเดาเหตุการณ์ได้ว่าเมื่อครู่คงเผลอปล่อยหลุดมาจากอีกฝั่งถนน แต่ที่ไม่เห็นเคยรู้คือบ้านนี้เลี้ยงหมาด้วยหรือ? ทั้งที่เขาจำได้แม่นยำว่าสุชัยผู้เป็นเจ้าบ้านนั้นไม่ชอบให้เลี้ยง ตั้งแต่เมื่อก่อนทั้งคิมหันต์และวสันต์ก็เคยได้รับการปฏิเสธมาแล้ว
“มาทำอะไรแถวนี้น่ะลูก”
“พอดีมีธุระแถวนี้ครับ แล้วเกิดคิดถึงเลยขับรถเล่นผ่านมา”
คำว่า ‘คิดถึง’ ของเขา คล้ายว่าจะดึงแววตาเศร้าสร้อยของเธอให้ปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง ในใจคงตีความไปถึงลูกชายผู้ล่วงลับไปเมื่อสิบห้าปีก่อนอย่างไม่อาจเลี่ยง
“คุณน้าเลี้ยงโกลเด้นด้วยหรือครับ” เขาเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น “ผมไม่เคยรู้เลย”
“อ้อ” เธอยิ้มอ่อนโยน “เจ้าหนูนี่เพิ่งได้มาใหม่จ้ะ จู่ ๆ ป๊าแกก็บอกว่าอยากลองเลี้ยงขึ้นมา พอโทรคุยกับเจ้าคีม รายนั้นก็รีบยุใหญ่ เพิ่งไปรับมาเมื่อวานนี้เอง”
“พันธุ์โปรดของเขาเลยนี่ครับ”
สีหน้าเธอสว่างขึ้นมาบ้างเมื่อเอ่ยถึงลูกชายคนเล็ก “นั่นสิ ตี๋เล็กยังแง้ว ๆ จะให้ชื่อดุ๊กดิ๊กที่สาม ต้องเตือนแล้วเตือนอีกว่าเดี๋ยวเรียกแล้วหมางงกันพอดีว่าตัวไหนเป็นตัวไหน กว่าจะยอมเปลี่ยน บอกงั้นตามใจป๊าแล้วกัน..พ่อลูกคู่นี้นี่น้า...พอเริ่มดีกันแล้วก็หงุงหงิงอะไรกันไม่รู้..”
เอกภพยืนพยักหน้ารับ แต่ยังไม่ทันได้ต่อบทสนทนา กลับได้ยินเสียงเธอร้องทักขึ้นก่อน พร้อมกับพยักพเยิดไปด้านหลังของเขา
“อ้าว แล้วนั่น...?”
ชายหนุ่มหันกลับไป เพื่อจะพบว่าวสุลงมายืนอยู่นอกรถแล้ว เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกเฮือกหนึ่ง จากนั้นเดินตามมายืนอยู่ข้าง ๆ กัน ขณะที่เดือนเพ็ญเอียงคอมองท่าทางเหล่านั้นด้วยสีหน้างุนงง..แต่ก็เป็นความงุนงงที่แปลกประหลาด เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วกลับเงียบไป รอให้เขาเป็นฝ่ายแนะนำขึ้น หลังจากวสุยกมือไหว้เธออย่างนอบน้อม
“เด็กคนนี้ชื่อวสุครับ”
เธอจับจ้องเด็กหนุ่มไม่วางตา เหมือนจะนึกคำพูดไม่ออกไปชั่วขณะ กว่าจะตอบรับออกมาได้สั้น ๆ
“....จ้ะ..”
“เป็นน้องชายข้างบ้านที่สนิทกันน่ะครับ”
ทั้งสองคนเอาแต่ยืนมองกันเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาสักคำ จนเหมือนมีแต่เอกภพที่พูดอยู่คนเดียวกับดินฟ้าอากาศ แต่ถึงกระนั้น ก็ยังคงเล่าต่อด้วยเสียงนุ่มนวล ทุกพยางค์เอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำ
“อายุใกล้สิบห้าปีแล้ว เป็นเด็กดี เรียบร้อย แล้วก็หัวอ่อน..”
“...งะ..งั้นหรือจ๊ะ” เธอเอียงคอ มองวสุราวกับเป็นคนที่เคยรู้จักคุ้นเคยแต่นึกไม่ออก
“..เขาเพิ่งเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกับผมเมื่อก่อน เข้าชมรมศิลปะ ชอบโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ เจ้าดุ๊กดิ๊กที่บ้านผมก็ดูชอบเขามาก แล้วก็คุยกันถูกคอกับคีมด้วย”
“..ป้าคุ้นหน้าหนูเหลือเกิน..เราเคยเจอกันมาก่อนไหม..?”
เธอขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม ไม่รู้ว่ายังฟังเขาอยู่หรือเปล่า แต่เอกภพก็ยังพูดต่อ
“...อยู่กับคีมแล้วอย่างกับเป็นพี่น้องแท้ ๆ...เหมือนตี๋เล็กกับตี๋ใหญ่..”
เดือนเพ็ญชะงักไป ยกมือขึ้นปิดปาก จากนั้นป้ายหลังมือตรงหางตาตัวเอง ไม่มีใครทันเห็นว่าที่ติดหลังมือของเธอนั้นใช่น้ำตาหรือเปล่า
“หนูชื่ออะไรนะลูก..วสุใช่ไหม?”
เจ้าของชื่อพยักหน้าช้า ๆ
“ชื่อเล่นล่ะ มีหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันฮึ? พ่อแม่ล่ะ อยู่แถวนี้ด้วยหรือเปล่า”
“พ่อกับแม่เลิกกันนานแล้วครับ แม่แต่งงานใหม่ ไปอยู่ต่างประเทศหลายปีแล้ว ส่วนพ่อตั้งแต่เลิกกับแม่..ก็ไม่เคยเจอหน้ากันอีกเลย...อันที่จริงผมก็จำไม่ค่อยได้แล้ว”
“แล้วตอนนี้อยู่กับใครกัน”
“ก่อนหน้านี้อยู่กับลุงที่กรุงเทพฯ แต่เพิ่งย้ายมาอยู่กับป้า แล้วก็ลูกพี่ลูกน้องอีกสองคนครับ” เด็กหนุ่มเหลือบมองไปยังเอกภพ “ที่บ้านหลังข้าง ๆ พี่เอก”
เดือนเพ็ญพยักหน้า ทำสายตาครุ่นคิด “หรือเราจะเคยเจอกัน...”
“..ผมก็...คิด...ว่า...” เด็กหนุ่มกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงคอ บอกตัวเองว่าถึงจะถูกมองว่าเป็นคนประหลาดอย่างไร ก็ต้องพูดออกไปให้ได้ “..เราอาจเคยเจอกัน..”
“..งั้นหรือ?”
“...ที่ไหนสักแห่ง...นานมาแล้ว...อาจจะนานมากแล้ว..”
เธอเลิกคิ้ว ครุ่นคิดกับคำพูดของเด็กหนุ่ม วางสายตาไว้กับเขานิ่งงัน ขณะที่อีกฝ่ายก้มหน้ามองพื้น กระซิบถามออกมาเสียงแผ่วหวิว
“...จะยังจำได้หรือเปล่า...ถ้าเกิดว่าเขาไม่เหมือนเดิม..ถ้าผมไม่เหมือนเดิม....”
นัยน์ตาของเธอวาววับด้วยหยดน้ำ แต่คิ้วยังขมวดมุ่นด้วยไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดนัก รู้เพียงแต่มันชวนให้สะกิดใจขึ้นมา ในสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ คงต้องโทษสมองของเธอที่อาจเลอะเลือนลงตามวัย หรือไม่ก็เป็นเรื่องจริงที่ยากจะเชื่อ
“...สบายดีใช่ไหมครับ.....ม้า...”
ได้ยินเช่นนั้น เดือนเพ็ญยกมือขึ้นกุมอก เกือบจะทรุดลงไปกับพื้นหากเอกภพไม่พยุงแขนเธอไว้ก่อน ขาอ่อนแรงจนยืนไม่อยู่ไปอีกพักหนึ่ง ทำนบน้ำตาพังทลายลงเพียงแค่คำพูดประหลาดจากปากเด็กชายแปลกหน้าเพียงประโยคเดียว หยดน้ำไหลอาบแก้มอย่างไม่อาจควบคุม
“...วสันต์...”
เธอกระซิบชื่อลูกชายคนโตที่จากไปเมื่อราวสิบห้าปีก่อนออกมาด้วยน้ำเสียงปริ่มว่าจะขาดใจ ทั้งที่ยังไม่เห็นความเชื่อมโยงอันเป็นรูปธรรมใด ๆ กับเด็กผู้ชายตรงหน้าสักนิด
เด็กหนุ่มไหล่สั่นเทิ้ม เขาอยากร้องบอกวสันต์ที่อาจยังคงอยู่ในรูปของความทรงจำในตัวเขา บอกให้รู้ว่าเธอยังจำเขาได้ สายใยอันมองไม่เห็นซึ่งเชื่อมโยงพวกเขาอยู่ยังไม่ได้หมดสิ้นลงแค่เพียงความตายมาพราก
“...ผมคิดว่า...เขาอยาก..ขอโทษ”
เขาสะอื้นออกมาจนเนื้อตัวสั่นระริก ทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเธอ จากนั้นก้มลงกราบแทบเท้า
“...ขอโทษ..ครับ...”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบเจ้าบ้านมายืนอยู่ข้างกายภรรยาตนเองแล้ว นัยน์ตาแดง ๆ ก้มลงมองมาที่เขา ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร หรือได้ยินพวกเขาสามคนคุยกันตั้งแต่ตอนไหน แต่จากท่าทางเท่าที่สังเกต บางทีอาจฟังอยู่ตั้งแต่แรกจากด้านหลังรั้วนั้น
ชายผู้มักทำหน้าตาเคร่งขรึมที่จำได้จากในความฝัน บัดนี้แก่ชราลงมาก แต่ก็ยังคงเค้าเดิมให้เชื่อมโยงว่าเป็นคนเดียวกันได้ง่ายดาย แล้วยิ่งเขาเคยเห็นอีกฝ่ายมาแล้วครั้งหนึ่งที่บ้านของเอกภพก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ยังนึกความฝันของตัวเองไม่ค่อยออก พบกันอีกหนจึงจำได้ทันที
หากแต่เมื่อเจอตัวจริงใกล้ชิดขนาดนี้ ทั้งร่างก็กลับยิ่งสั่นเทิ้มหนักกว่าเก่า แววตาและน้ำเสียงอย่างที่เคยเป็นบนชั้นดาดฟ้ายังสะท้อนชัดเจนในหัว แม้ตอนนี้ไม่เหลือท่าทีแข็งกร้าวเช่นนั้นอีกแล้ว แต่วสุกลับยังไม่สามารถประคับประคองตัวเองให้พูดอะไรออกมาเป็นเรื่องเป็นราว จึงได้แต่เอ่ยคำขอขมากระท่อนกระแท่น จากนั้นก้มลงกราบแทบเท้าชายแก่ที่เป็นพ่อของวสันต์อีกคน โดยไม่ได้อธิบายถึงที่มาที่ไปอย่างอื่น
วสุก้มหน้า คู้ตัวอยู่ท่าเดิมอยู่อึดใจ ก่อนจะมีมือคู่หนึ่งประคองให้ลุกขึ้นมา จากนั้นดึงทั้งร่างเขาเข้าไปกอด เป็นคนที่เขาไม่คาดคิดที่สุด จากทั้งสามคนที่ยืนอยู่กับเขาตรงนั้น
“วสุใช่ไหม....”
เด็กหนุ่มผงกศีรษะ
“ไม่ว่าจะเป็นใคร..ก็ใช้ชีวิตของตัวเองเถอะ”
สุชัยเอ่ยเสียงสั่นเครือจนแปลกหู วสุระลึกได้ตอนนั้น ว่าที่กอดเขาอยู่ไม่ใช่ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้เกรี้ยวกราดคนเดิมอีกแล้ว แต่เป็นชายแก่ซึ่งสูญเสียลูกชายคนโตผู้เป็นที่รัก จากความผิดพลาดอันไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้อีก เหลือเพียงความรู้สึกผิดที่กัดกร่อนจิตใจให้ผุพังลงช้า ๆ มาตลอดระยะเวลาสิบห้าปี คนที่มีชีวิตอยู่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน ไม่มีทางด้อยไปกว่าความทรมานของเขาจากความฝันไม่รู้จบตลอดชีวิตมานี้อย่างแน่นอน
สุดท้ายแล้ว เรื่องราวที่เกิดก็พรากเอาประกายสดใสในแววตาของผู้คนในเหตุการณ์นั้นไป เหลือเพียงร่องรอยแห้งผากในเศษซากของความทรงจำที่ตกค้าง
“...ไอ้ตี๋....ป๊าขอโทษ...ถ้าแกจะได้ยิน...”
น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ราวกับได้ปลดเปลื้องความผิดบาปในใจออกไปในคราวเดียวกัน
วสุกอดตอบชายแก่ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาร้องไห้จนตัวเบาโหวง เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องอีกแล้ว..
“...ผมได้ยิน...เขาก็ได้ยิน...เขาไม่โกรธป๊า....เขาอยากขอโทษ...ผมขอโทษ....”
บนถนนเส้นเล็ก ๆ หน้าบ้าน ผู้คนที่มองมาเห็นเข้าอาจแปลกใจ ว่าพวกเขามายืนกอดกันกลมอะไรอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่มีใครให้ความสนใจจริงจังนัก มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ พวกเขาที่มีชีวิตกับความสูญเสียและฝันร้ายมาเนิ่นนาน
..ราวกับได้ตัดโซ่ตรวนที่เหนี่ยวรั้งให้จมจ่อมกับความโศกเศร้าและมืดมนของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แค่เพียงได้ให้อภัยและได้รับการให้อภัย ง่ายดายเหลือเกิน แต่กลับเป็นถ้อยคำที่ต้องใช้เวลาถึงสิบห้าปี กว่าจะได้ฟังและได้เอ่ยมันออกมา..
“นั่นอะไรน่ะ”
ภัทรพักตร์ร้องทัก เมื่อเห็นเขาวิ่งตึงตังเข้าบ้านพร้อมกับของบางอย่างในมือ มันเป็นห่วงรูปวงกลม มีเชือกถักเป็นตาข่าย ประดับด้วยลูกปัดและขนนกสีน้ำตาลอ่อน
“ดรีมแคชเชอร์” วสุตอบ พลางชูของในมือให้ดู ขนนกที่ห้อยประดับไว้พลิ้วไปมาตรงหน้าพวกเขา “ตาข่ายดักฝันร้าย”
“ทำเองเรอะ”
“พี่เอกช่วย” เด็กหนุ่มพึมพำ ทำหน้าครุ่นคิดอีกนิดหน่อย “อา..แต่จริง ๆ ก็เป็นพี่เอกทำเกือบหมดเลย”
ลูกพี่ลูกน้องเขาโคลงศีรษะเหนื่อยหน่าย “ที่หายเงียบไปบ้านโน้นบ่อย ๆ นี่แกไปเข้าคอร์สศิลปะและเย็บปักถักร้อยหรือไงเนี่ย”
“ก็นะ..” วสุยิ้มแห้ง ไม่รู้จะเถียงว่าอะไรเลยปล่อยค้างไว้อย่างนั้น เดินดุ่มเข้าห้องนอนตัวเอง มองหามุมเหมาะ ๆ แขวนตาข่ายดักฝันไว้ตรงหัวเตียง จ้องมองมันอยู่นานสองนาน พร้อมรอยยิ้มวาดค้างอยู่บนใบหน้า รู้ตัวอีกทีก็ถึงกับต้องเอามือตบแก้มตัวเองแปะ ๆ หันไปรื้อค้นรูปวาดในแฟ้มที่ได้มาจากบ้านของคิมหันต์
ข้างในนั้นเป็นรูปวาดเก่า ๆ ของวสันต์ที่เอกภพเคยวาดไว้ คิมหันต์ยกของเหล่านี้ให้เขาเองกับมือเมื่อได้พบกันอีกครั้ง หลังจากเจ้าตัวรู้ว่าเขาไปเจอพ่อแม่ของตัวเองที่บ้าน
“ของในแฟ้มนี้พี่ยกให้” คิมหันต์ว่า ตอนส่งมันให้เขา
“อะไรหรือครับ”
“มันเป็นของเฮียใหญ่ รูปที่พี่เอกเคยวาดไว้ให้เฮีย” ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ มองมันครู่หนึ่งแล้วก็คลี่ยิ้มกว้างขึ้น “เฮียใหญ่เคยบอกไว้ว่าถ้าพี่โตอีกหน่อย เขาจะเล่าให้ฟังว่าของในนี้สำคัญกับเขายังไง แต่ตอนนี้พี่คิดว่ารู้แล้ว และคิดว่านายก็คงจะรู้ด้วยเหมือนกันถ้าได้เห็น..”
เขากลับมาเปิดมันในห้องนอน ข้างในมีตั้งแต่รูปวาดที่เป็นลายเส้นดินสอเปรอะเปื้อน รอยหมึกเลอะหยดน้ำเป็นดวง ๆ ภาพจากผงถ่าน สีน้ำ สีไม้ สีโปสเตอร์ และอีกสารพัดอย่างที่เอกภพเคยใช้วาดรูปวสันต์ลงไป ทั้งหมดเรียงกันแน่นอยู่ในแฟ้ม เห็นมันครั้งแรก เขาถึงกับร้องไห้ออกมาจนเปลือกตาบวม ไม่รู้จะทำอย่างไรกับภาพเหล่านี้ดี จึงได้เก็บมันกลับเข้าแฟ้ม แต่ตอนนี้ตัดสินใจว่าจะคืนมันให้เอกภพ
คืนนั้น เขาเข้านอนด้วยจิตใจสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นในรอบหลายปี
เด็กหนุ่มตื่นเต็มตาในเช้าวันรุ่งขึ้น รู้สึกว่าตัวเองฝันดี แต่จำไม่ได้แล้วว่าเป็นเรื่องอะไร เหลียวไปมองตาข่ายดักฝันที่นั่งทำกับเอกภพเมื่อวันก่อนก็เผลอยิ้มบางเบาออกมา รีบลุกไปกินข้าว อาบน้ำ ถือแฟ้มอันใหญ่ติดมือไปด้วย แวะเกาคางเจ้าแมวดำที่นอนอืดอยู่หน้าบ้านให้ตามไปด้วยกัน หลังทำหมันแล้วขาวออกจะเรื่อยเฉื่อยไปสักหน่อย แต่ยังชอบจะตามวสุต้อย ๆ อยู่เสมอ
เขาก้าวขาเข้าไปในอาณาเขตบ้านข้าง ๆ สูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด พูดออกมาไม่ถูกเลยว่าเขารักทุกสิ่งที่นี่ขนาดไหน
ประตูรั้วและบ้านสีขาว สนามหญ้าสีเขียว มีขาตั้งวาดรูปในสวนหย่อม หมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์สีทอง แล้วตอนนี้ยังได้เพิ่มมาอีกตัว เป็นเจ้าลูกหมาตัวที่ไปเจออยู่กับเดือนเพ็ญคราวก่อนโน้น สุชัยบอกว่ายกให้เขา เห็นว่าอยากเลี้ยง แต่จะให้เลี้ยงไว้ที่บ้านซึ่งมาอาศัยป้าอยู่ก็เกรงใจเจ้าของ ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งขอเลี้ยงแมวไปตัวหนึ่งแล้ว เอกภพจึงได้รับดูแลให้อีกตัว ตั้งชื่อตามที่สุชัยตั้งมาแต่แรกว่า ‘หมูหย็อง’ กลายเป็นหมาที่ชื่อหมู ขณะที่คิมหันต์ซึ่งมักแวบมาเยี่ยมบ่อย ๆ หลังเรียนจบ แอบตั้งชื่อให้อย่างลับ ๆ ว่า ‘ดุ๊กดิ๊กที่สาม’ รายนั้นมาทีไรก็โม้เรื่องหลานแฝดของตัวเองให้ฟังอยู่เรื่อย บอกว่าจะพาไปเยี่ยมให้ได้ แต่เวลาว่างไม่ตรงกันสักทีเลยได้แต่รอไปก่อน
“ติดไว้ตรงนี้ดีไหม?”
วสุยืนเหม่อ นึกไปถึงว่าหลานแฝดของคิมหันต์ ตัวจริงจะเป็นอย่างไรกันนะ
“วสุ?”
“อ๊ะ! ครับ?”
เอกภพหัวเราะ จับไหล่เขาเขย่าเบา ๆ เป็นเชิงกระเซ้า “เหม่ออะไรน่ะเรา ไหนบอกอยากช่วยแต่งห้องนี้ด้วย”
“อยากครับ” เด็กหนุ่มรีบรับคำ มองไปรอบ ๆ ห้องสีขาวที่เคยถูกสั่งห้ามยุ่ง ข้างในนั้นมีรูปวาดและรูปถ่ายของวสันต์แขวนอยู่เต็มไปหมด บัดนี้เขาสามารถยืนมองแต่ละรูปได้ครั้งละนาน ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสได้เท่าที่พอใจ แล้วยังช่วยกันกับเอกภพ ติดรูปใหม่ ๆ ที่พวกเขาวาดด้วยกันเพิ่มเข้าไปอีก กลายเป็นแกลเลอรี่เล็ก ๆ ในบ้านที่มีเรื่องราว ณ ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งในนั้นด้วยเหมือนกัน มีกระทั่งรูปเขาเองด้วยซ้ำ ต่อให้จะบอกเอกภพว่าอย่าติดเลยก็เถอะ
“ตรงนี้จะติดรูปครอบครัวหมาแมวนี่ดีไหม”
วสุพยักหน้าหงึกหงัก มองภาพแมวดำกับหมาขนทองตัวเล็กหนึ่ง ตัวโตอีกหนึ่งนอนกลิ้งในสวนหย่อม
“หรือรูปดอกไม้อันนี้ก็สวยนะครับ” เด็กหนุ่มลังเล “หรืออันนั้นก็สวย...อืม...เลือกลำบากจัง พี่เอกวาดอะไรก็สวยไปหมดเลย”
“งั้นหรือ”
เอกภพหันมายิ้มอบอุ่น เอานิ้วที่มีสีน้ำซึ่งยังไม่แห้งป้ายลงบนแก้มวสุ สีแดงบนปลายนิ้วแต้มลงไป เจือกับสีระเรื่อบนใบหน้าเด็กหนุ่ม ยิ่งทำให้ทั้งน่าเอ็นดูและน่าขำด้วย จะขอหลงตัวเองสักหน่อยได้หรือเปล่า ว่าที่วสุพูดอาจจะจริงก็ได้ วาดอะไรก็สวยไปหมด แค่เอาสีน้ำป้ายลงบนแก้มเจ้าเด็กตาใสตรงหน้า ก็ยังรู้สึกว่าออกมาสวย
ราวกับต้องมนตร์สะกด ชายหนุ่มโน้มใบหน้าตัวเองลงไปใกล้ กลิ่นสีน้ำที่ควรมีอยู่บ้าง ถูกกลบด้วยกลิ่นสบู่จาง ๆ จากร่างเด็กหนุ่ม
“..รัก..”
เขากระซิบแผ่วเบาข้างหูอีกฝ่าย ต่อหน้ารูปวาดและผลงานทั้งหมดในห้องนี้ ที่ยืนอยู่ต่อหน้าคงเป็นชิ้นโบแดงที่สวยงามที่สุด...อีกทั้งพิเศษที่สุด เพราะเป็นความงดงามซึ่งยังมีลมหายใจ...
วสุหลับตา กระซิบตอบคำเดียวกัน ราวกับเป็นเสียงสะท้อน ทั้งจากอดีต ปัจจุบัน และจะเป็นต่อไปในอนาคต
“...รัก...”
‘วสันต์’
นั่นชื่อผม...ฤดูใบไม้ผลิ บางทีอาจได้เกิดใหม่อีกครั้งในอ้อมแขนเขา...เหมือนกับต้นไม้ที่แตกใบใหม่
- AND THEN IT’S SPRING -
มีต่อรีพลายถัดไปค่ะ
v
v
v
-
บทที่ 10 (ต่อ)
บทส่งท้าย
ขาวเอาแต่นอนอย่างเดียวเลย
ขนาดหมูหย็องเล่นเสียงดังกว่าจะหมดแรงหลับ ขาวยังไม่ตื่นขึ้นมาหงุดหงิดเหมือนตอนดุ๊กดิ๊กทำเสียงดังเมื่อก่อนสักนิด แม้แต่ตอนดุ๊กดิ๊กเอาจมูกไปดุนท้องแมวที่นอนอืด เจ้าแมวดำยังเพียงแต่หันมาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ หากเป็นก่อนทำหมันละก็ อย่าว่าแต่เอาจมูกดุนเลย แค่แลบลิ้นแหะ ๆ แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้ ป่านนี้กลางหน้าผากคงได้รอยเล็บเป็นของฝากไปแล้ว น้ำลายหมายังไม่ทันได้หยดลงพื้นสักแหมะเลยด้วยซ้ำ
หรือขาวจะเริ่มเห็นใจดุ๊กดิ๊ก ที่หลังกลับมาจากคลินิกครั้งกระโน้น เจ้าแมวนอนซมเป็นวัน ๆ มันก็ยังอุตส่าห์มานอนเฝ้า เอาหางฟาดพื้นตุบ ๆ เห่กล่อม ละทิ้งที่นอนแสนสบายของตัวเองมานอนหมอบอยู่ข้างแมว แม้แต่นายยังยืนหัวเราะอยู่ข้างวสุที่ทำแก้มแดง ชี้ชวนกันบอกว่าดูสิ ดุ๊กดิ๊กติดขาวใหญ่แล้ว ดุ๊กดิ๊กเถียงใส่ (แต่นายฟังไม่รู้เรื่อง) ว่านายต่างหากที่ติดเจ้าหนูวสุใหญ่แล้ว เดี๋ยวนี้จะทำอะไรแทบตัวติดกันตลอด แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ อย่างที่บอกว่านายรักวสุ มันก็รักด้วยนั่นละ แต่สงสัยจะรักสู้นายไม่ไหว อยู่ด้วยกันทีไรเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอม ดุ๊กดิ๊กเอาเวลามาเกาะขาวดีกว่า
ว่าแล้วก็กลับมายังเจ้าแมว หางสีดำที่ตอนนี้ขนเป็นมันเงาตวัดซ้ายขวา กลอกตาตามแล้วมึนงง มันเอาขาหน้าเขี่ยเล่น นึกว่าแมวจะลุกขึ้นมาตบสักทีให้เจ็บ ๆ คัน ๆ แต่ขาวกลับหาวใส่หนึ่งครั้ง จากนั้นก็หลับปุ๋ยเป็นแมวขี้เซา พุงแมวกระเพื่อมเบา ๆ อย่างน่ามันเขี้ยว
งั่ม!
ก็อยากงับพุงเล่นอยู่หรอก แต่เดียวขาวงอน มันเลยหันมางับหมอนที่ขาวนอนทับอยู่แทน กระตุกสองสามทีจนแมวไถลลงมานอนกองอยู่บนพื้น พ่นลมเฮือกออกจมูกอย่างรำคาญใจ เดินอาด ๆ มาใกล้ดุ๊กดิ๊กที่นอนหมอบอยู่ นึกว่าจะโดนเงื้อกรงเล็บข่วนแคว่กเข้าให้เสียแล้ว แต่ขาวกลับทิ้งตัวลงทับก้อนขนฟู ๆ สีทอง ขยับร่างหยุกหยิกอยู่สองสามครั้ง แล้วเริ่มหลับอีกรอบแบบเอาเป็นเอาตาย ปล่อยหมานั่งอึ้ง..
ขาวนอนซบดุ๊กดิ๊ก...
ขาวนอนซบพุงดุ๊กดิ๊กด้วยละ!
หมาขนทองอยากกระโดดเริงร่าไปให้ทั่วบ้าน ติดที่มีแมวดำนอนซบพุงตัวเองอยู่ ตอนนี้เลยต้องพยายามหายใจเบา ๆ ไม่ให้ท้องกระเพื่อม ตั้งสติได้ยังไม่ทันเท่าไร ก็ได้ยินเสียงดังแชะเบา ๆ สูงขึ้นไป
ดุ๊กดิ๊กเงยหน้ามอง เห็นวสุยืนยิ้มแฉ่ง บนแก้มเปื้อนสีแดงดูน่าตลก ในมือถือโทรศัพท์มือถือของนาย หันเลนส์กล้องมาทางหมาแมว ส่วนนายยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลัง ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเหมือนจะบอกสัตว์เลี้ยงให้อยู่นิ่ง ๆ ที่น่าสงสัยคือมีสีแดงแบบเดียวกับบนแก้มวสุติดอยู่บนริมฝีปากนายด้วย ไม่รู้ทั้งสองคนเล่นอะไรกัน เอาหน้าละเลงสีเล่นกันหรือ? ช่างมนุษย์แล้วกัน
ดุ๊กดิ๊กยิ้ม (แบบหมา ๆ) ใส่กล้องอย่างรู้งาน เสียงแชะดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนเจ้าเด็กเป๋อจะถูกนายรวบเอวจากด้านหลัง แล้วยกขึ้นจนเท้าลอยจากพื้น พากันไปนั่งข้างโต๊ะญี่ปุ่นที่มีอุปกรณ์วาดรูปวางเต็มไปหมด พวกเขาหัวเราะคิกคักไปด้วยตลอดทาง ครู่หนึ่งก็ล้มลงไปนอนแผ่บนพื้น สองร่างกอดก่ายกันแนบแน่น ดุ๊กดิ๊กไม่กล้ามองต่อ นายบอกเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ถ้าขาวตื่นอยู่ละก็ คงจ้องจนตาแทบถลนจากเบ้าแน่ ๆ
ดอกไม้สีขาวจากในสวนที่ผูกเป็นช่อเล็ก ๆ กลิ้งออกมา กลีบดอกหลุดไปตามทางสองสามกลีบ แต่กลิ่นหอมชื่นใจยังลอยถึงจมูกหมา ผ้าม่านเปิดกว้าง แสงส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกสูงขึ้นไป ทั้งห้องสว่างไสว ทว่ายังไม่เท่ารอยยิ้มของนายช่วงหลังมานี้เลย
ตั้งแต่วสุเข้ามาป้วนเปี้ยนในบ้าน ที่นี่ก็ดูสว่างขึ้นตั้งเยอะ
..อยากให้อยู่ตลอดไป...นายก็จะยิ้มได้ตลอดไป..
ดุ๊กดิ๊กหาวหวอด วางหัวลงบนพื้น ปรือตามองขาวที่ซบอยู่บนพุงตัวเอง ครู่หนึ่งหมูหย็องก็เดินโต๋เต๋มาจากไหนไม่รู้ ก้มลงดม ๆ แล้วล้มตัวลงนอนเบียดอีกฟากของขาว กลายเป็นหมาขนทองสองนอนขนาบแมวดำหนึ่ง
ดุ๊กดิ๊กเหลือบมองผู้มาใหม่ หมั่นไส้นิดหน่อย แต่เอาเถอะ นายบอกให้รักหมูหย็องเหมือนเป็นลูกชายตัวเอง จะยอมเป็นปะป๊าให้ก็ได้ ส่วนเรื่องหมะม้า เดี๋ยวขอปรึกษาขาวก่อนว่ายอมเป็นให้หน่อยได้ไหม นึกแล้วก็ฟาดหางกับพื้นตุบ ๆ อย่างพึงใจ คิดต่อไปว่าจะทำอย่างไรให้วสุอยู่กับนายวันละนาน ๆ ให้อยู่ตลอดไปเลยยิ่งดี แต่ดูจากที่ทั้งสองคนคลอเคลียกันอยู่ตอนนี้ ถึงไม่ทำอะไรก็คงไม่แยกจากกันอีกแล้ว
ดีเลย! วสุอยู่ตลอดไป ขาวก็จะได้อยู่ตลอดไปด้วย..
ดุ๊กดิ๊กก็น่าจะยิ้ม (แบบหมา ๆ) ได้ตลอดไปเหมือนกัน
✣✤|แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน|✤✣
- จบ -
อา...ในที่สุดก็ฤดูใบไม้ผลิเนอะคะ TwT
เหมือนเป็น Sequel ของ Till the spring comes
หลังผ่านไป 15 ปี >>> And then it's spring ฮรือส์
จบอีกเรื่องแล้ว ใจหายนิดนึง ขอบคุณคนอ่านที่ยังไม่ทิ้งกัน ขอบคุณมาก ๆ จริง ๆ ค่ะ เขียนไปก็ยังมีจุดบกพร่องอยากแก้อีกมากมาย คำแนะนำและติจะขอน้อมรับไว้ปรับปรุง ส่วนคำชมหรือชื่นชอบจะขอเก็บไว้เป็นกำลังใจ ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ รักกกกก :mew1: :กอด1:
ช่วงนี้เรียนยุ่งงานยุ่ง (คงยุ่งไปอีกสามปี) อาจจะยังไม่ได้เข็นเรื่องเรื่องยาวเรื่องใหม่ แต่เรื่องสัั้น คิดว่าคงจะมีมาบ้าง รวมทั้งในเซ็ต "เรื่องสัั้นลูกโซ่" ที่ลงแค่ตอนเดียวไว้นานมากแล้ว ไม่รู้โดนลบไปรึยัง พรากกกกก
สำหรับรวมเล่ม *ซ่อนตาดำ* ยังไม่กล้ารับปาก แต่คิดว่า(น่าจะ)มีมั้ง...นะคะ แต่คงต้องตามลำดับ ขอจัดการกับเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อนก่อนนะคะ เรื่องนั้นยาวมากเลย รีไรต์ไม่รู้จะใช้เวลากี่ชาติ //น้ำตา
แต่ถ้าคิดถึง ตอนนี้มีเรื่องสั้นเบาสมอง เฮฮาปาจิงโกะ ไม่ดราม่า (ถึงดราม่าก็นิดเดียวเอ้า...มาตรฐานคนไม่เหมือนกันเนอะ ฮา) ที่เดี๋ยวจะออกเป็นเล่ม ในโปรเจคต์วันเกิดของเฮอร์มิต เขียนร่วมกับคุณ West กับคุณลูกหมู ติดตามได้ในเพจนะคะ :D
รักคนอ่านมาก ๆ ๆ ๆ ๆ เลยค่ะ *กอดดดดด*
แล้ว(หวังว่าจะได้)พบกัน ในเรื่องถัด ๆ ไปนะคะ ^^
-
กรี๊ดดดด จบแล้วหรอ จบไม่ทันตั้งตัว อ๊ากกกก :katai1: (กรีดร้องทำไม)
อ่านบทส่งท้ายแล้วเหมือนเจ้าขนฟูสีทองเป็นพระเอก ขาวเป็นนายเอก o22
ชอบเรื่องนี้ตรงที่อ่านแล้วอุ่นอวลๆนี่แหละ (แต่ถ้ารวมพาร์ทอดีตชาติเข้ามาอาจจะไม่อวล เพราะมันเศร้าเหลือร้าย) เพราะบทบรรยายหมาๆแมวๆนี่มันน่ารักน่าชังจริงๆ ขอบคุณมากๆที่เขียนเรื่องที่ให้ความรู้สึกดีแบบนี้ออกมา :katai2-1:
:กอด1: :L2:
-
ฟิ้ววว พุ่งเข้ามาอย่างไวว่อง
จบเร็วง่ะ นึกว่าจะเป็นเรื่องยาว แต่ถ้ายาวๆมันต้องมีปมมีดราม่่า งั้นยอมให้เค้ามีความสุขกันดึกว่าค่ะ เฮียแกรอมานานมากละนึ :กอด1:
อ่านตอนสุดท้ายแล้วฟังเพลงกาลครั้งหนึ่งไปด้วยนี่...อื้อหือออออ อย่าให้เซดค่ะ จะตายเอา แต่สุดท้ายก็จบที่ประโยคสักวันเราคงได้พบกัน จบฟินเลย
แต่ฟินสุดคงยกให้ดุ๊กดิ๊กจอมขโมยซีน ดีใจด้วยน้า ขาวใจอ่อนละยังมีลูกกำมะลอมาอีก ฮิ้ววว
โชคดีในการเรียนค่ะ สู้ๆๆๆ
-
จบแล้ววววววววว ซึ้งอ่ะตอนเจอพ่อกับแม่ แงงงงงง ร้องไห้ตามเลย :hao5:
ทำไมพี่เอกทำที่พื้น น้องจะปวดหลังนะ ถนอมหน่อยยยย :hao7:
-
จบแล้ว happy ending
ดุ๊กดิ๊กกับขาวน่ารักจังเลย เรื่องนี้พระนายเป็นหมากับแมวสินะ
ฮ่าๆ ปล.รอรวมเล่มเล่ห์รักฤดูร้อนอยู่นะ อิอิ
-
จบแล้วววววววววว
ใจหายยยยยยยยยยย ฮรือออออออออออออออ
แต่ก็ดีใจที่ทุกคนเริ่มมีความสุขกันจริงๆ
บทเรียนในอดีตเป็นสิ่งที่คอยเตือนให้เราไม่ทำมันอีก
วสุเด้กน่ารักกับพี่เอก อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ เพราะกว่าจะหากันจนเจออีกครั้งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ช่วยมีความสุขต่อไปเยอะๆ :L2: :3123: :กอด1: :L1:
-
จบแล้ว จบแล้ว จบแล้วอ่าาาาา ฮือออออ
ติดตามนิยายของคนเขียนทุกเรื่อง
สนุกทุกเรื่องเลย แต่เรื่องนี้ติดจะหน่วงๆกว่าเรื่องอื่น
อ่านแล้วอินน้ำตาคลอ รักวสุม๊ากมาก รักตั้งแต่วสันต์แล้ว
ดีใจที่สุดท้ายเอกกับวสันต์ก็กลับมาเจอกีนอีก ฮรือออ
จะติดตามเรื่องถัดๆไปอีกนะคะ :กอด1:
-
จบได้อบอุ่นมากค่ะ
-
น้ำตาไหลพรากๆ อิ่มเอมจริงๆค่ะ
ความสุขลอยฟุ้งรอบตัว ดีใจไปกับพี่เอกและวสุ
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายเรื่องนี้
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบชื่อตอนมากเลยตั้งแต่ครั้งกระนู้นน Till the spring comes
จนถึงตอนนี้ And then it's spring ประทับใจ
คืออ่านไปน้ำตาไหลไปไม่หยุด ประทับใจจริงๆ
-
ประ-ทับ-ใจ ที่สุด
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ดีใจจัง
-
สมใจรอ เสียดายจบเสียแล้ว
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปครับ :3123:
-
ยังไม่อ่านนิ แต่มาให้กำลังใจคนเขียน เหอะๆ คือมันเศร้า~~~ (ไหม)
ปล.ตามมาจากตี๋คีม และแม่ไก่จ้า กุ๊กๆ
-
อะไรอ่า โผล่มาก็จบแล้วววววววววววววว :ling1:
แอบอึ้งเบาๆตรงเห็นคำว่าจบแล้ว
ดีแล้วค่ะ ที่ให้น้องวสุได้เจอกับครอบครัว
ทุกคนเข้าใจกันดี จบได้อบอุ่น แฮปปี้มากค่ะ
อายุเป็นเพียงตัวเลขเนอะพี่เอก กิกิ
อยากได้ตอนพิเศษที่น้องวสุไปเจอกับน้องแฝดจังเลย หุหุ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่อ o13 :กอด1: :L2: :pig4:
-
อ่านไปน้ำตาหยดแหมะ ๆ ทั้งเศร้าทั้งซึ้ง
ในที่สุดพ่อลูกก็ได้ขอโทษกัน
พี่เอกกับวสุก็มีความสุข
สุขสุด ๆ คงเป็นดุ๊กดิ๊กสินะ
จบได้น่ารักมาก ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดี ๆ เสียน้ำตาทุกครั้งที่มีบทเฮียใหญ่
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: ย :hao5:ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ต้องคิดถึงมากๆแน่ๆเลย
-
ย่าาาาห์ จบแล้ว ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เราน้ำตาปริ่มๆ ฮ่า ฮ่า
ตอนแรกๆสงสารวสุมาก แต่ตอนนี้วสุคงมีความสุขแล้ว :D
เวลาอ่านทีเหมือนได้เข้าไปอยู่ในเรื่องจริงๆ
มันเข้าถึงอารมณ์ของตัวละคร(จริงๆนะ)
วสุร้องเราก็เหมือนจะร้องตาม งานน้ำตาต้องมา 555
ไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรก แต่ได้ติดตามมาจนจบ ดีใจมากๆ ขอบคุณคนเขียนอีกครั้ง ขอบคุณค่ะ ;)
:katai2-1:
-
สเปซักหน่อยน้า ดุ๊กดิ๊กน่ารักอะ 5555
-
:sad4: :กอด1:
-
เห็นคำว่า"จบ" แล้วแอบใจหายเบาเบา
ดีใจ ที่ในที่สุดทุกอย่างก็ได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
เพราะทุกคนไม่สามารถกลับไปแก้ไขเรื่องราวต่างๆในอดีตได้
วสุ มาเพื่อให้ทุกคนได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ให้ทุกคนได้เดินต่อไปได้
แต่.........ไหงดุ๊กดิ๊กกับขาวมาแย่งซีนตอนจบล่ะ น่ารักมากๆ ชอบคู่นี้
:mew1:
สุดท้ายขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ เรื่องนี้นะคะ
:pig4:
-
"ที่กอดเขาอยู่ไม่ใช่ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้เกรี้ยวกราดคนเดิมอีกแล้ว แต่เป็นชายแก่ผู้สูญเสียลูกชายคนโตผู้เป็นที่รัก จากความผิดพลาดอันไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้อีก "ตอนอ่านประโยคนี้แล้วน้ำตาหยดเลยค่ะ คนเราทำผิดก็หวังจะได้รับการอภัยทุกคนแหละค่ะ ดีใจแทนป๊ากับม้า มากเลยค่ะ :mew4:
ขอบคุณสำหรับตอนจบแสนประทับใจนะคะ รอbirthday Projectของhermitค่ะ+1 :mew1:
รอเรื่องนี้กับเรื่องตี๋น้อยรวมเล่มน้าา :กอด1:
-
โอ้ยย อบอุ่นหัวใจที่สุดเลยเรื่องนี้
จบซะแล้วววว
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:ดุ๊กดิ๊กแย่งซีน
-
จบซะแย้ววว ;w; กำลังซึ้งกับฉากครอบครัวพบหน้า
คู่คนเค้าว้านหวาน คู่หมาแมวก็น่ารัก ถึงดุ๊กดิ๊กจะเอ๋อๆไปหน่อยก็เหอะ :laugh:
-
ขอตอนพิเศษให้ดุ๊กดิ๊กเป็นพระเอกอีกได้มั้ยคะ ช้อบชอบ :katai2-1:
-
จบแล้วหรอเนี่ย ใจหายเหมือนกันนะ ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลย
ต้องคิดถึงน้องวสุมากแน่ๆ คิดถึงตี๋เกรียนกับหมาๆแมวๆด้วย :ling1:
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ รักนิยายเรื่องนี้มากๆเลย จริงๆก็ทุกเรื่องของคนแต่งละนะ :-[
-
จบแล้ววววววววว ประทับใจมาก ๆ เลย
ตอนที่วสุ ก้มกราบ ป๊า ม๊า ซึ้งมาก ๆ
ตอนจบ ฟิน ขาว กะ ดุ๊กดิ๊ก 55555
-
จบซะแล้ว สนุกมากๆ เป็นนิยายที่อ่านแล้วซึ้ง เศร้า หวาน สะเทือนใจ และประทับใจปนกันไปหมด
ร้องไห้เกือบทุกตอน แล้วก็ยิ้มปิดท้าย บวกเป็ดให้เลย
-
จบแล้ว~อบอุ่นหัวใจมั่กมาก ขอบคุณคนเขียนนะคะ~
-
จบแล้ว จบดีมากพ่อแม่วสันต์เข้าใจแล้ว
แต่ขำพระเอกทั้ง2 คือขาวกับดุ๊กดิ๊กมีลูกหมูหยองเพิ่มมาอีก1 ด้วย
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัวเลย
ประทับใจเรื่องนี้มากๆ คนแต่งถ่ายทอดอารมณ์ของวสุได้ดีจริงๆ
อินตามทุกตอนเลย ถ้าเป็นไปได้แต่งตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างนะคะ
-
ในที่สุดฤดูใบไม้ผลิของพวกเขาก็มาถึงแล้ว
เราก็พลอยสดชื่นไปด้วย
ขอบคุณนะคะ จะรอติดตามผลงานต่อๆๆๆๆไป :กอด1:
-
:pig4: จบแล้วดีใจจังที่จบแบบมีความสุข
-
ทำเอาน้ำตาไหลพรากๆเลย :hao5: ซึ้งมาก
เรื่อง ขาวกับดุ๊กดิ๊ก ชักอยากให้ทำภาคพิสดารให้เค้ากลายเป็นคนกัน
-
กรัี๊ด..จบแล้วแปะไว้ก่อนแล่วจะกลับมาอ่านนะคะ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่านค่ะ
ติดตามตั้งแต่เรื่องแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ ตอนนี้ก็มีที่บ้านหนึ่งชุดล่ะ
ชอบทุกเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงานนะคะ
:กอด1: :L2:
-
อ่านไปน้ำตาซึมไป ซึ้งอ่ะ จบซะแล้ว
-
เย้จบแล้วแบบแฮปปี้
ขำตรงที่ดุ๊กดิ๊กจะยอมเป็นป๊ะป๋าให้หมูหย็องแต่ต้องถามขาวก่อนว่าจะยอมเป็นม่าม๋าให้หรือเปล่า ฮ่าๆไอ้หมาบ๊อง :laugh:
-
จบแบบน้ำตาไหลพรากกก ประทับใจมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
โฮรรรรรร จบแล้ว จากนี้ไปวสุก็จะได้มีความสุขจริงๆสักที
มีตาข่ายดักฝันมาช่วยด้วยนี่เนอะ ได้มีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ต้องเศร้าอีกแล้วนะ
รู้สึกเหมือนลูกชายออกเรือน ถึงแม้จะเป็นผู้เยาว์อยู่ก็เถอะ ยอมให้เพราะลูกชายมีความสุข
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มอบให้กันค่ะ #กอด :กอด1:
เกือบร้องไห้ตามตอนขอขมามาก เขียนได้สะเทือนจริงๆ
ปล.หมาสองแมวหนึ่งนี่ พ่อ แม่ ลูกหรือพ่อ พ่อ แม่กันแน่คะ :hao7:
-
สรุปพระนายเรื่องนี้คือ ดุ๊กดิ๊กนัมเบอร์วันกับแมวเหมียวขาวสินะคะ :z2: น่ารักกก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรียกน้ำตาได้ทุกตอนเลยสิน่าาา แต่ก็ชอบมากนะคะ อ่านแล้วอบอุ่นมากกก เรียกว่าอ่านไปยิ้มไปน้ำตาหยดแหมะๆ จนคนที่บ้านหาว่าบ้าไปแล้ว ยอมค่ะๆ :z3: จบอย่างแฮบปี้สักทีกับพี่เอกน้องวสุ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆภาษาเริ่ดๆนะค้า~ :pig4: ติิดตามผลงานต่อๆไปค่ะ o13
-
ขอบคุณที่วสันต์มาเกิดใหม่
ช่วยทำให้หลายๆคน พ่อ แม่ พี่เอก ได้ปลดปล่อย สิ่งที่เคยคิดจะทำแต่ว่าสายไป ได้ซะที
ให้ทุกคนได้มีความสุข และยิ้มได้ด้วยความสบายใจอีกครั้ง :mew1:
-
ดีนะที่เตรียมทิชชู่มาก่อน น้ำตาไหลตั้งแต่ วสุเรียก ...ม้า แระยิ่งตอนถามม้าว่า ถ้าผมไม่เหมือนเดิมจะยังจำผมได้ไหม โอยยน้ำตาไหลก่อนม้าอีก มาเจอป๊าอีก พร้อมกันเลยคนแต่งไม่เว้นฉากให้เค้าทำใจเบยยย ฮืออออ ในที่สุด สิ่งที่ติดค้างในใจมากว่าสิบห้าปีก็ได้พูดออกไป ฮืออ อยากให้เจอกันพร้อมหน้าครอบครัว อยากให้เจอเจ๊สิ. เจอแฝดดด้วย อยู่กันพร้อมหน้าอีกครั้ง ฮือออ จะมีตอนพิเศษใช่มั้ยคะ ใช่มั้ย ฮือออ *ตอนนี้กะลังฟูมฟาย* ฮือออ เลื่อนมาเจอบรรทัดสุดท้าย :sad5: เฮ้ยยย จบแล้วง่ะ ก่อนอ่านยังไม่รุ้ว่าจบ พอมาเจอตอนท้ายต้องรีบวกกลับไปดูหัวทู้ใหม่ เฮ้ยยยย จบแล้วววว ฮืออออ. ฮโๆๆๆ เพิ่งดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่ไปแหม่บๆๆเอง โฮๆๆ พี่เอกกับหนูวสุเพิ่งหวานไปไม่กี่ตอนเอง ฮโๆๆๆ :sad4: แถมพี่เอกเพิ่งพรากผู้เยาว์ไปแค่ครั้งเดียวเอง แอบหวังให้มีครั้งสองครั้งสาม อุแหม่ :haun4: แค่ยี่สิบปีเองคร่ะ ชิวๆๆ เนอะพี่เอกเนอะ ฟื้ดดด พอเข้าเริ่มโหมดอารมณ์หื่นน้ำตาก็เริ่มจะหยุดไหลเหลือแต่น้ำมูกที่ยังไหล !? แต่เฮ้ยทำไมน้ำมูกมันเป็นสีแดง แว้ กก ตอนท้ายครอบครัวนุ้งขาวแอบขโมยซีนน้า อิอิ มีหมูหย๋องมาเป็นลูกด้วย แหม ดุ๊กดิ๊กขี้ตู่นะ ถามขาวอ้ะยังง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ เป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องค่ะ เหนื่อยก็พัก ถ้าไม่พักแล้ว ขอตอนพิเศษก็พอ ครึครึ ล้อเล่นคร่าา คนเขียนว่างตอนไหนก็ค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ คนอ่านรอได้เด้อออค่ะ. แหะๆๆ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :L2: :กอด1:
-
มีโอกาสได้ติดตามผลงานมาตั้งแต่เรื่อง รักติดดิน เล่ห์ฤดูร้อน มาจนถึงเรื่องนี้ บอกเลยว่าประทับใจมาก นิยายของคุณไม่ได้มีแต่เรื่องรักๆ แต่มันยังสอดแทรกข้อคิดอะไรหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องของครอบครัว ทั้งครอบครัวอาทิตย์ ครอบครัวปิ่นหยก หรือครอบครัวคิมหันต์ ทุกชีวิตต่างมีจุดดีจุดด้อยต่างกันไป
สำหรับเรื่องนี้ เป็นนิยายที่อบอุ่นมาก มันละมุนละไมไปจนถึงหัวใจ แม้เราจะเสียน้ำตาไปหลายหยดตอนเป็นวสันต์ แต่พอมาเป็นวสุ ก็ยังทำให้เราเสียน้ำตาได้อีกในฉากสุดท้าย การปะทะของป๋ากับลูกชาย อ่านทีไรสะเทือนใจทุกที มุมของเจ้าดุ๊กดิ๊กกับเจ้าขาวก็น่ารักมาก เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่เราชอบมาก ชอบทั้งเซตเลย แต่พึ่งได้มาเมนต์ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่แบ่งปันให้อ่าน :กอด1:
-
นอกจากหยกกับอาทิตย์แล้ว ชอบคู่นี้ที่สุดในสามโลกอีกคู่หนึ่ง น่ารักที่ซู้ดดดดดดด
-
จบอย่างซาบซึ้งและน่ารักมากค่ะ
รู้สึกได้ถึงความรักของพี่เอกกับวสุที่มีต่อกัน
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะและโชคดีในการเรียนค่ะ :mc4:
-
เสียน้ำตาจนบทสุดท้าย :hao5:
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายสนุกๆ :L2: :L2: :L2:
-
:L2:
-
จบแบบอบอุ่นดีค่ะ น่ารักตรงบทส่งท้ายนี่ด้วย :mew3:
-
ยินดีกับทั้งคู่และทุกคนด้วย
ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง รวมทั้งความทุกข์ในใจของทุกคนก็หมดไป
ขอบคุณคนเขียนที่หาคู่มาให้พี่เอก เรื่องที่แล้วทำเอาคนอ่านสงสารพี่เอกหลายตอนติดๆ กัน และไม่อยากให้พี่เอกต้องฝังใจจนเป็นทุกข์ไปตลอดชีวิต
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้และทุกๆ เรื่องที่ผ่านมาด้วยค่ะ :pig4: :L2: :กอด1:
-
จบแล้ว อิ่มเอมใจจริงๆ ดีใจแทนพี่เอกและวสุ ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
Happy ending
-
ซาบซึ้ง กินใจ โรแมนติกกก สุดยอดเลย กระชากนำ้ตามากตอนจบ ฉากที่เจอป๊า ม๊า ที่หน้าบ้านที่นอนอ่านนำ้ตาไหลเลย ภาษาสวยมากเปรียบมุมมองดีมาก ชอบการเล่าเรื่องรุ้งจัง มองคนละมุม ขอบคุณนะคะที่เขียนงานให้ได้ซาบซึ้งได้อ่าน ขอบคุณค่ะ
-
ซึ้ง :hao5:
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านะคะ :กอด1: :L2:
-
ประืทับใจมาก
-
จบแบบอบอุ่นน่ารักมาก..ซาบซึ้งสุดๆตอนพ่อลูกได้เจอกันและจบสิ่งที่ค้างคาใจมาเป็นเวลานาน
-
เศร้าค้างมาตั้งแต่เรื่องเฮียใหญ่ภาคก่อน จบสักทีนะเฮียมีความสุขได้สักที
-
สุดยอด ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย ขอบคุณมากครับ
-
จบแบบน่ารักดีนะ
-
น่ารักมากกกก เรามาอ่านในวันแม่อีกต่างหาก ร้องให้กับฉากนั้นจริงๆ อ่านในวันแม่อีกต่างหาก แล้วก็ฟังแต่กับเพลงวันแม่ ฮือๆ ได้อารมณ์ร้องไห้เข้าไปใหญ่ 555
ดีนะที่มีเจ้าหมาและเจ้าแมวมาดับอารมณ์ 555 รักจริง มีลูกชายแล้วแต่คุณแม่จะตกลงหรือเปล่านี่รอนับรอยข่วนได้ 555
-
ร้องไห้อีกแล้ว แงๆๆๆๆ T^T
ได้ขอโทษป๊าม้า ก็ไม่มีอะไรติดค้าง
มีความสุขในแบบวสุน๊าาา
ขอบคุณมากนะคะ^^
P'Ake is happy.
อิ____อิ
-
ประทับใจมาก ร้องไห้ตาแฉะละพูดเลย :hao5:
-
ตอน วสุ เจอ ม้า กับ ป๊า เราน้ำตาไหลพรากกกกก :monkeysad:
จะมีตอนพิเศษหรือเปล่าน้อ อิอิ :pig4:
-
แอบตกใจ จบเร็วจุง อยากอยุ่กับพี่เอก วสุนานๆ อยากเห็นพี่เอกมีความสุข ^^ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ
-
ดีใจกับพี่เอก ดีใจกับวสุ
ทุกปมในใจผ่านไป
เหลือแต่ความรักที่มอบให้กัน
เป็นตอนที่ประทับใจมาก
ไม่มีใครต้องเสียใจหรือค้างคาอะไรอีก
เหมือนหมอกที่ปกคลุมหายไป เหลือไว้ปต่ฟ้าใส
รักทุกตัวละคร ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้
ปลฺตอนพิเศษจัดเต็มให้สักสามสี่ตอนน่าาาาา
-
จบแล้ว
เหอะๆๆ
น้องหมา น้องแมว
น่ารักอ่ะ
ทาสแมวคนหนึ่ง
มุมของดุ๊กดิ๊กใสๆมาก
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
ขอบคุณฮะ แต่งเรื่องน่ารักๆให้ได้อ่านเสมอ
ขอให้เรียนสำเร็จลุล่วงดังประสงค์
จะคอยติดตามผลงานนะฮะ
-
อยากให้มีตอนพิเศษจัง ตอนที่วสุโตแล้วไรงี้
-
ชอบมาก ขอบคุณ ที่เขียนเรื่องราวดีๆผ่านตัวอักษรนะค่ะ :mew1:
-
ประทับใจมากๆเลย น้ำตาไหลตั้งแต่เรื่องอดีตของวสันต์ แล้วมาเศร้าจิตตกกับชีวิตหลังขาดตี๋ใหญ่ของเฮียเอก แล้วก็มาหน่วงๆ แต่ก็ดีขึ้นหลังจากพี่เอกทำใจได้ และก็หวังมาตลอดว่า มีเอกจะมีความสุข
แต่เรื่องนี้ มาทำให้ Happy กว่าที่เราได้จิตนาการไว้มาก ดีใจมากๆ ที่วสุเกิดมาแล้วทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น รวมไปถึงใจหน่วงๆของคนอ่านด้วย
ใช้เวลาประมาณ 1 อาทิตย์กับการตามอ่านเรื่องทั้ง 4 เรื่องของคนแต่ง ทั้งปิ่นหยก ตี๋เล็ก วสุ และก็แฝด ขอบคุณน้อง Rainyday มากๆที่ทำให้อาทิตย์นี้ มีทั้งเสียงหัวเราะ เศร้า หมั่นไส้ มึน อารมณ์ต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย
-
จบแล้วววววว
ชอบมว๊ากกกกกก
ตามมาจากคิมหันต์ อ่านเรื่องโน้นยังคิดอยู่เลยว่าทำไมวสันต์โชคร้ายจัง ต้องแลกด้วยชีวิต ป๊าถึงจะยอมรับ ความรักของคิมหันต์ก็ผ่านพ้นไปได้เพราะเรื่องของพี่ชาย เพราะครอบครัวไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว อ่านไปก็นึกชังความรักของคิมหันต์ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ความสงสารวสันต์กับพี่เอกมาเต็ม ความรักของคู่หนึ่งจบลงสวยงาม แต่อีกคู่หนึ่งคือโศกนาฏกรรม ชีวิตช่างไม่ยุติธรรม ป๊าคือพ่อที่เฮงซวยที่สุดคนนึง บลาๆๆ ว่าไปโน่น คืออินมากจริงๆ แต่ก็ทำใจและปลงว่าชีวิตก็ดราม่าแบบนี้แหละ ในโลกนี้ไม่มีใครได้อะไรได้มาโดยไม่ต้องแลกกับอะไร เฮ้ออออ ได้แต่สงสารพี่เอก และหวังว่าพี่เอกจะมีความสุขกับเค้าบ้างพอเกริ่นเรื่องวสุเท่านั้นแหละ ถึงกับกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแล้วมาตามเรื่องนี้อย่างใจจดใจจ่อ พอได้อ่านแล้วก็ชอบมากกกกก มันใช่ มันเป็นอย่างที่จินตนาการไว้ยังกับคนเขียนมานั่งในใจก็มิปาน บุคลิกของวสุ เวลาที่วสุอยู่กับพี่เอก เวลาที่พี่เอกห่วงหาอาทรวสุ มันใช่ มันได้ดั่งใจทุกอย่าง มันต้องอย่างงี๊ มันต้องแบบนี้ มันถึงอ่ะ จนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไง แต่ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันสั้นไป๊ ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านความสุขของทั้งคู่ไปเรื่อยๆ เพราะอ่านความทุกข์แสนสาหัสของทั้งคู่ทั้งน้ำตามาแล้ว ถึงมันจะสั้นแต่มันกัดกินในใจ บาดลึก ทำเราช้ำ นอยด์ไปหลายวัน ยิ่งอ่านตอนพิเศษทั้งวันปีใหม่ ทั้งบ้านสีขาวกับหมาโกลด์เด้น ยิ่งหนัก ร้าวรานกว่านี้มีอีกมั๊ยยยยย แต่จบแค่นี้ก็ดีเหมือนกัน ให้เราจำไว้ว่านับต่อไปจากนี้เค้าจะมีแต่ความสุขกันต่อไป ต่อไป และต่อไป ถ้าเป็นยาว เกรงว่าจะดราม่า ซึ่งเราพอล้าวววว เค้าช้ำกันมาข้ามภพข้ามชาติ ให้เค้าสมหวังๆ ไร้อุปสรรคแบบนี้แหละดีแล้ว ว่าแล้วก็กลับไปอ่านอีกรอบดีกว่า ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะ ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ชอบมากจริงๆค่ะ ^ ^
-
ตอนเล่าเรื่องวสันต์กับคิมหันต์ว่าขนลุกแล้ว
พอวสุเจอพ่อกับแม่ นี่น้ำตาคลอตามเลย
T_______________T
-
อยากให้เขียนถึงตอนวสุเจอกับสาบ้างจัง เราว่าคงเป็นตอนที่ทำเอาน้ำตาเราไหลพรากๆเป็นแน่ เพราะวสุกับสาดูเป็นพี่น้องที่สนิทกันที่สุดในพี่น้อง 4 คน และสาคงจะแบกความรู้สึกผิดจาเหตุการณ์นั้นไว้ เพราะความหวังดีของสาที่จะช่วยวสันต์ กลับกลายเป็นเหมือนทำให้วสันต์ต้องตาย ถ้าสาได้เจอวสุ อาจทำให้ความรู้สึกผิดจากเหตุการณ์นั้นลดลงก็ได้
แต่โดยรวมชอบค่ะ ลุ้นตั้งนานว่าสุดท้ายจะเป็นไงกับคู่ของพี่เอกกับวสุ เพราะไม่อยากให้พี่เอกเห็นวสุเป็นแค่ตัวแทนของวสันต์ ไม่งั้นวสุคงต้องเศร้ามากแน่ๆ แต่จบแบบนี้ แฮปปี้ดีค่ะ
-
โอยยยยย จบแล้ว T v T
ตอนบทส่งท้ายนี่ดุ๊กดิ๊กน่ารักมาก ฮืออออออ
ขอบคุณสำหรับเรื่องอุ่นใจแบบนี้นะคะ อุ่นมากๆ ชอบมากก T v T
ตอนอ่านตอนพิเศษของเฮียใหญ่คือร้องไห้ปวดตาไปหมดสงสาร
พอมาอ่านเรื่องนี้ตอนแรกก็สงสารวสุที่ต้องมาเหมือนรับความทรงจำของอีกคนงี้
แต่พอมาถึงตอนนี้ตื้นตันใจ T v T
อินมากค่ะ อินมากจนอยากเจอคนแบบพี่เอกสักคน โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
ดุ๊กดิ๊กคือพระเอกตัวจริง ตกใจมาก จบแบบไม่ตั้งตัวเลยยยย
-
ตามอ่านจนจบ อบอุ่นมาก
พี่เอกกับน้องวสุ ทั้งหวาน ทั้งเจ็บปวด
วสุที่รอคอยคนในความฝันมาตลอดชีวิต
กับพี่เอกที่รอคอยคนที่จากไป ตลอดชีวิตเช่นกัน
เจอกันไม่กี่ครั้ง ก็จับน้องกดซะแล้ว พี่เอกพรากผู้ยาวววววววว
นึกเปรียบเทียบกับเฮียเพี้ยนกับตี๋คิม นั่นได้แต่นัวเนีย เนีย ตั้ง 3-4 ปี กว่าจะยอมลง ช่างแตกต่างกันลิบๆๆ
***แต่คุณขา ในเรื่องพูดถึงพี่เอกว่าเป็น ชายวัยกลางคน หลายครั้งมาก คนอ่านแอบโหวงเหวงจิต มาก ถึงมากที่สุด
สกรีม กรีดร้องโหยหวน อายุ 35 ปี ขอเรียกแค่ หนุ่มใหญ่วัยกำลังน่าออเซาะ จะดีกว่ามากๆๆๆๆ ค่ะ **ขอร้อง
(วัยกลางคน (Middle age หรือ Middle adulthood) คือช่วงอายุ 40 – 60 ปี)
-
อ่านแล้วซึ้งมากเลยครับ แอบน้ำตาซึมตอนกราบม๊าด้วย :hao5:
-
อ่านจบแบบรวดเดียวแล้วต้องบอกว่า มันเหนี่ยวใจมากเลยค่ะ!
ตั้งแต่ตอนที่วสุอธิบายเรื่องความฝันก็เริ่มรู้สึกว่าน้องต้องทนมาตลอดเลยนะ เฟมือนมีความสุข ได้รักกับใครสักคนในฝันพอตื่นขึ้นมามันดันไม่เจอตัวเขาจริงๆแล้วเป็นมาตลอดชีวิต น่าสงสารจริงๆค่ะ
พอมารู้ว่าตัวเอกคือวสันต์และคนในฝันคือพี่เอกที่เป็นคนรักกันในชาติก่อนยิ่งปวดใจ ตอนแรกก็คิดว่าพี่ต้องเห็นน้องเป็นตัวแทนแน่เลย แต่ะี่เอกไม่ทำถึงจะสับสน พี่เอกได้ใจเราไปค่ะ! :mew1:
พี่เอกเป็นพระเอกแนวที่ชอบเลยนะคะ เจ็บปวดกับความรักแล้วมายิ้มได้เพราะคนรักคนเดิมแม้จะอยู่ในร่างใหม่ก็พร้อมจะมีความทรงจำใหม่ๆ เป็นคนที่หนูวสุควรค่าจริงค่ะ นี่แหละคุณค่าที่คุณคู่ควร :hao6:
แต่ก็อดสงสารไท่ได้ ทั้งที่รักกันมากแท้ๆแต่เพราะเพียงแค่เป็นผู้ชายเลยทำให้ต้องแยกจากกันทั้งแบบนั้น มันเจ็บปวดมากเลยนะคะ จนมาตอนจบมีความสุขแล้วก็ยิ้มตามไปกับคู่นี้เลยค่ะ
ดุ๊กดิ๊กกับขาวก็น่ารักซะเหลือเกิน อ่านแล้วอยากจะเลี้ยวแมว แล้วก็รู้ว่านี่สินะความคิดของแมวที่กำลังมองเราอยู่! ทาสสินะ ตกเป็นทาสอย่างง่ายดาย
พี่ภาพกับน้องคิมยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย เสมอต้นเสมอปลายสร้างสันจริงๆค่ะ รัก!
เรื่องนี้ขึ้นหิ้งนิยายในดวงใจไปอีกเรื่องค่ะ :L1:
-
:hao5: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
อยากจะบอกว่านิยายของพี่เรนนี่เป็นที่สุดของที่สุดแล้วจริงๆ ค่ะ TTTwTTT คือมันดีมากจนไม่รู้จะหาคำพูดยังไงดี ก่อนจะเม้นนั่งกลุ้มว่าจะเรียบเรียงไงดีวะ 5555555
พี่แต่งเก่งมากกกกกกกกกกก ทั้งภาษา เนื้อเรื่อง ตัวละคร องค์ประกอบทุกๆ อย่างคือมันสมบูรณ์แบบหมดเลย เป็นภาษาที่สวย อ่านง่าย กินใจสุดๆ และเห็นภาพชัดเจนมาก เนื้อเรื่อง พล็อตนี่วางมาอย่างดีทุกเรื่องเลยค่ะ ทุกอย่างมันเป็นเหตุเป็นผล ต่อเนื่อง จนกินใจทุกครั้ง อย่างเช่นแบบ Till the spring comes กลายมาเป็น Then it's spring คือมันแบบ! ไม่รู้จะพูดไงดี กินใจมากกกกกกกกกก TTT/////TTT (ตั้งแต่เรื่องเล่ห์รักฯ แฝด จนมาถึงเรื่องนี้ มีแต่คำกินใจจจ (รักติดดินยังไม่ได้อ่าน แงง) ) แล้วก็ตัวละครพี่สร้างสรรค์แต่ละตัวออกมาอย่างดี จนมีความรู้สึกผูกพัน รัก และเข้าใจตัวละครอย่างดี หลายครั้งถึงกับร้องไห้ตาม TTvTT
คือมันมีมากกว่านี้อีกเยอะเลยค่ะะะ แต่เรียบเรียงไม่ถูก ;;w;;
สุดท้ายนี้ รักพี่เรนนี่ รักนิยายทุกเรื่องของพี่ ทุกตัวละคร และแฟนอาร์ตของพี่ (5555) มากๆ นะคะะะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ <3 <3 <3
Ps.หนูคือคนที่เคยเม้นพล่ามใส่พี่ในเพจ ที่ชื่อ Ohoh เองนะว์ เขิล :-[
-
พระเอกของเรื่องคือดุกดิ๊กที่หนึ่งกับเจ้าขาวสินะ
ที่เหลือนะตัวประกอบ...
น่ารักมากเลย ภาพประกอบก็น่ารัก ลายเส้นสวยมาก
-
วสุน่ารักมากค่ะ ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ :-[
-
จบแล้วววว ฮือออออออออออออ
ร้องไห้ตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้ายเลย
เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดเรื่องหนึ่งเท่าที่เคยอ่านนิยายมาเลยนะคะ
สวยงามมากจริงๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้
ขอบคุณที่ทำให้พี่เอกสมหวังซะที
ขอบคุณขอบคุณขอบคุณจริงๆค่ะ รัก:)
-
น่ารักมากๆเลย :-[
ตอนแรกๆสงสารวสุมากเลย
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ :กอด1:
ขอบคุณนะคะ ><
-
ฮรืออออ ไม่มีโอกาสได้เม้นสักที เพิ่งจะสมัครสมาชิกได้เมื่อไม่นานนี้เอง อยากเม้นใจจะขาดแล้ว ตั้งแต่เรื่องรักติดดินแล้ว ไหนๆก็มีโอกาส ขอคอมเม้นตั้งโยงไปเรื่องรักติดดินเลยแล้วกัน
-ในเรื่องรักติดดินอยากบอกว่า เรื่องนี้ ชอบมากกกก นายลูกเจี๊ยบของเราหน้ามึนสุดๆ แถมยังแอบหรอกแต๊ะอั๋งแม่ไก่แบบเนียนๆอีกต่างหาก 55555 นายปิ่นหยก งกได้ใจ ส่วนคุณอานนท์....คุณเป็นคนเดียวที่ทำผิดแต่ไม่มีใครว่า อ๊ายยยย นี่มันอะไรกัน ครอบครัวนี้ มึนตัวพ่อกับมึนตัวลูก ชอบพระเอกแนวมึนๆดี เนื้อเรื่องก็เขียนลื่นไหล อ่านแล้วสนุก และที่ชอบก็คือ แทบจะไม่มีคำผิดเลย อ่านไปไม่มีสะดุดเลย ชอบมากๆค่ะ
-ส่วนเรื่องต่อมา เล่ห์รักฤดูร้อน โดยส่วนตัวชอบนิสัยของคิม ตรงที่ชอบแกล้งเฮียเพี้ยน แกล้งแต่ละครั้งสุดยอดมากกก ขี้แกล้งอันดับหนึ่ง แม่ไก่ของเราก็โดนประจำ แต่ก็ยังคงคอยเป็นห่วงเพื่อน ดูได้จากตอนที่ 40 ของเรื่องรักติดดินนะคะ ไอเทมปริศนาค่ะ 55555555555 เฮียเพี้ยนของเรา เรานับถือคนนี้เลยนะ ที่ตื้อนายคิมมาได้นานขนาดนี้ เรื่องนี้ก็ชอบ โดยเฉพาะในส่วนของเอกภพ-วสันต์ รุ้ไหม เราร้องไห้กับตอนนี้กี่รอบ แล้วพอยิ่งเจอโดสั้น 7o'clock นี่ มันก็เฉยๆนะ เฉยจริงๆ (หมดทิชชู่เกือบม้วนอ่ะ)
-เอาละ มาเข้าเรื่องหลัก อยากบอกว่า เรื่องนี้ต่างจากตอนแรกที่คิดไว้นะ แบบ ตรงใจว่าที่เราคิดไว้เยอะอ่ะ หลงรักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันทำให้เราได้เห็นว่าความรักของพี่เอกที่มีให้วสันต์นั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน ทำทุกอย่างตามที่เคยบอกเอาไว้ แม้เจ้าตัว เขาจะไม่อยู่แล้วก็ตาม อ่านแล้วแบบ สงสารพี่เอกนะ ที่ต้องอยู่คนเดียว แล้วพอมีหนูวสุเข้ามา อื้ือหือ แบบ บรรยายไม่ถูกอ่ะ เหมือนแบบ ส่วนหนึ่งชีวิตส่วนที่หายไป กลับมาเติมเต็มอีกครั้ง โอยยยย อะไรจะสุดแสนโรแมนติกขนาดนั้น ถึงจะตายไปแล้วแต่ก็ยังคงผูกพันธุ์กันอยู่จริงๆ ทำเอานึกถึงเพลง 'เธอ' ของ cocktail เลย ที่ฝันถึงคนรักในอดีตชาติ แล้วก็ตามหาจนเจอในที่สุด หนูวสุได้รักใครที่เขาไม่เคยเห็นหน้า แต่ว่าเหมือนรู้จักมาทั้งชีวิตแล้วในความฝัน พอตื่นมา ความฝันนั้นก็หายไป พอได้รู้ว่าพี่เอกคือคนที่เคยรักในอดีต ยิ่งปวดหนึบใจสุดๆ(เริ่มใช้ภาษาไม่ถูกละ 555) ทั้งสองต้องจากกันในอดีต แล้วกลับมาพบกันใหม่ ถึงแม่จะอยู่ในอีกร่างหนึ่ง แต่ก็มีความทรงจำของอีกคนอยู่เต็มไปหมด แต่วสุก็คือวสุ ขอให้พี่เอกรักที่วสุเป็นวสุ ไม่ใช่ตัวแทนของใคร ความผูกพันธ์ที่มีให้กันนั้น มันยิ่งใหญ่เกินคำบรรยายจริงๆ เราชอบอ่ะ ชอบทุกคนในเรื่องเลย
อ้อ ที่ขาดไม่ได้เลย ขาวววววววววววววววววว เราชอบนายมากเลย เย่อหยิ่งสมเป็นแมวจริงๆ กับหมาหน้าโง่(ที่มักถูกขาวด่าเป็นประจำ) 5555 พวกนายสองตัวคือสีสันของเรื่องนี้ที่เราชอบเลยย ♥ แอบจิ้นขาว(ในร่างคน)โดนดุ๊กดิ๊ก หมาหน้ามึนสุดโง่ กดเข้าสักวัน อ๊ายยยย มโนคือชนะเลิศค่ะ 55555
ปล. ไม่นึกว่าลุง...เอ้ย พี่เอกจะกินวสุจริงๆ อ๊ายย ปลื้มปิติค่ะ >////< แต่ เหมือนได้ยินเสียงดังมาจากที่ไหนสักแห่งว่า...คุก...คุก..
****รออ่านเรื่องหมีกริชกับพี่เอมจิต และก็ หมอไอซ์กับน้องอุ่นใจอยู่นะ ไม่ได้ลืมนะ *****
รักคนเขียนจัง :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุก และหน่วงดีจังเลยค่ะ :hao5:
พระเอก นายเอก(ดุ๊กดิ๊กกะขาว)น่ารักมาก :hao7:
-
อ่านรักติดดิน เล่ห์รักฤดูร้อน จนมาเรื่องนี้
สนุกหมดเลยจริงๆค่ะ แต่งเก่งมากเลยค่าาา
ชอบบบบบ (:
สงสารพี่เอกมาก เศร้าตั้งแต่อ่านเรื่องพี่เอกจากเรื่องคิม
ความรักของพี่เอกกับเฮียใหญ่มันยิ่งใหญ่มากกก
จริงๆคืออยากให้พี่เอกกลับมาเฮฮาสดใสนะ
แต่ก็ไม่ค่อยอยากให้ใครมาแทนที่เฮียใหญ่
แต่โอเคนะคะที่สรุปออกมาเป็นวสุ
ไม่คิดนะว่าพี่เอกจะงาบตั้งแต่15เนี่ยยย
นึกว่าจะรอน้องโตก่อนนนน 555555555
ตอนที่กลับไปหาป๊าม๊านี่น้ำตาคลอเลยค่ะ ฝ
ส่วนดุ๊กดิ๊กและขาว ...
น่าสนใจมากค่าาา แย่งซีนได้ตลอด 5555555
เชียร์ค่ะเชียร์ 555555 หมาแมวยังรีเควสกันเลยแหะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่า
-
สนุกมากกกกอะครับ ชอบผลงานทุกเรื่องของนักเขียนเลย
เรื่องนี้มันหน่วงจริงๆครับ แต่มาหวานตอนหลัง
ภาษาสวยมากครับ
จะติดตามผมงานต่อๆไปครับ
-
ละมุนๆ อุ่นๆ ดีค่ะ รอพี่เอกมีความสุขมานาน ดีใจจริงๆ
ขอบคุณผลงานดีๆ นะคะ
-
น้ำตาไหลพรากอย่างมีความสุข เรื่องนี้มันซึ้งโคตรๆ ขอบคุณคนเขียนนะค้า แต่งดีมากจริงๆ o13
-
:mew4:
ดีใจที่พี่เอกจะหายเศร้า เลิกจมอยู่กับอดีตเสียที
ดีใจที่ส่วนหนึ่งของวสันต์ในตัวของวสุก็ได้มีความสุขจริงๆกับเค้าบ้าง
โดยไม่มีความรู้สึกผิดติดค้างในใจอีก
ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้เรื่องราวของพี่เอกกับวสันต์จบได้อย่างสมบูรณ์ลงตัวที่สุด
:กอด1:
-
ทำไมเค้าหน่วงจนจบเลยอ่าาาาาาา
ทั้งที่มันจบแฮปปี้จะตาย เง้อๆๆๆๆๆ
สงสัยอ่านรวดเดียวจบ อารมณ์มันเลยค้าง เนอะ
ยังไงก็ขอบคุณคะนะค๊าาาา เขียนเก่งจริงๆ ^^
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ไม่เคยเจออะไรอย่างนี้เลย
o13 o13 o13 o13
-
ตอนเจอป๊าม้านี่ร้องหนักมากเลย บีบหัวใจ โฮฮฮ :ling1:
มีความสุขจริงๆแล้วนะ ไม่ต้องรอแล้วทั้งสองคนเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ :mew4:
-
อ่านแล้วหลง หลงดุ๊กดิ๊กกับขาว..
อ่านแล้วคิดถึงหมาที่เคยเลี้ยง ชื่อดุ๊กดิ๊กเหมือนกันเลยค่ะ
ดีใจที่พี่เอกกับวสุมีความสุขค่ะ
-
จบแล้ววว ตามมาจากที่โหวตเซ็งเป็ดอวอร์ดกันน่ะค่ะ
เสียดายจริงๆที่มาอ่านนิยายของคุณ RAINYDAY ตอนจบแล้วตลอดเลยค่ะ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ Sincere น่ะค่ะ หลงแฝดมาก ~
พอมาอ่านเรื่องนี้ก็หลงน้องวสุไปอีก 555555555 แต่เป็นเรื่องที่อ่านไปอึดอัดไปจริงๆนะคะ ..
มันเหมือนไม่สุดแปลกๆ คือจะเป็นวสันต์เลยก็ไม่ใช่เพราะเหมือนวิญญาณ(เรียกแบบนี้ถูกไหม)ไม่ใช่วิญญาณเดียวกัน
แค่มีความทรงจำของวสันต์ติดตามวสุมาด้วยเฉยๆมากกว่า แต่พอจะแยกวสุออกจากวสันต์ให้เป็นคนละคน
ให้ทุกคนมองวสุเป็นตัววสุ มันก็เหมือนจะเป็นไปไม่ได้อีกนั่นแหละ เลยแอบรู้สึกกั๊กๆ แบบขะยักขย่อนน่ะค่ะ สงสารน้องจัง T T
เป็นเราคงแบบ .. จะว่ายังไงดีล่ะ ได้เจอคนที่รักมาเนิ่นนานในความทรงจำมันก็คงดี แต่มันคงจะดีกว่าถ้าเราได้เริ่มเขียนมันด้วยตัวเราเองน่ะค่ะ
อันนี้เหมือนเราเอาความทรงจำของอีกคนมาผสมด้วย คนๆนั้นก็เอาตัวตนอีกคนมาทับๆเราอีกที แต่ก็เข้าใจนะคะ
คือที่เม้นนี่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรือไม่สนุกน้า T T .. คือแค่พูดถึงนิยายเฉยๆน่ะค่ะ เรื่องความสนุกนี่มันแน่นอนอยู่แล้ว
ชอบบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักแบบนี้สุดๆเลยค่ะ ยิ่งบรรยายฉากหมาแมวแล้วชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ก*ล้านเลย ><
ขาวน่ารักเว่อร์ 55555 เป็นแมวที่รู้มากจริงๆ //แต่กลับไม่รู้จักการทำหมัน //ฮา ส่วนน้องดุ๊กดิ๊กนี่น่ารักมากอยู่แล้วค่ะ - . -
ชอบสองตัว(?)นี้มากเลย เป็นอีกสีสันสำคัญในเรื่องเลยค่ะ
อีกฉากนึงที่ชอบก็ต้องตอนกลับไปหาป๊าม้าเลย .. คือจึ่กมากค่ะ ร้องไห้ตามเลย อ้อ แล้วก็ตอนน้องไปดาดฟ้าด้วย
เราก็คิดแล้วแหละว่าต้องชะงักตอนหันกลับมาแน่ๆ แล้วก็ตามนั้นจริงๆ แอบกลัวน้องจะหล่นไปอีกรอบเลย หัวใจจะวาย ; - ;
ไว้มีโอกาสจะอ่านนิยายของไรเตอร์ตอนที่ระหว่างอัพบ้างนะคะ อยากทะยอยเม้นเป็นกำลังใจให้บ้าง T T .. ไม่อยากมาเจอตอนจบอีกแล้ววว
อ้อ ปล.อีกอย่างนึง ไรเตอร์วาดรูปสวยมากเลยค่ะ อิจฉาเลย แต่งนิยายก็เก่งวาดรูปก็สวย ฮือ ~~ เป็น FC นะคะ *โบกป้าย* 555555
จะคอยติดตามผลงานค่ะ ~ //แต่ช่วงนี้ยุ่งๆสอบไม่งั้นนี่จะหาเรื่องของคุณ RAINYDAY อ่านให้ครบทุกเรื่องมาราธอนแน่ๆ
รอแปปนะคะ เดี๋ยวตามแน่นอนไม่มีพลาดค่า เป็นกำลังใจให้เสมอในทุกๆเรื่องนะคะ
อยากให้รู้ว่ามีนักอ่านคนนี้คอยติ่งคอยซัพพอร์ตอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆค่ะ สู้ๆค่า ~ ♡
ปล2. ทำฟ้อนต์เล็กให้จะได้ไม่รกนะคะ ขอโทษด้วยค่ะที่เวิ่นยาวเกิ๊น (_ _)/
-
ชอบมากจ้าาา อ่านแล้วร้องไห้สิบลิตร อ่านยันรุ่งไม่หลับไม่นอน อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงเรื่องคู่อื่นเลย ต้องกลับไปอ่านอีกรอบเสียแล้ว!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณที่เขียนผลงานดีๆ ^_^ สู้ๆ จ้า
-
นุ่มละมุน ชวนฝัน น้ำตาซึมเลย
ขอให้ได้รักกัน ไม่ว่าจะอดีต หรือปัจจุบัน
พอผ่านมันมา มันก็หลอมจนกลายเป็นเรานั่นแหละ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านแล้วหลงมากค่ะ รู้สึกเหมือนมันมีมนต์เสน่ห์ สะกดจนหันไปทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลยค่ะ รู้สึกอินมาก ยิ้มไปร้องไห้ไปตามวสุเลยค่ะ
-
พึ่งมาอ่าน :hao5:
ร้องไห้ตาม น้ำตาไหลตลอดเรื่องเลย
อ่านแล้วแอบนึกถึงเพลง หลับตา ของ Calories Blah Blah เลย
เนื้อเพลง
หลับตาเถิดนะ แล้วเราก็จะพบกัน อาจเป็นเพียงฝัน ก็พอใจ
หลับตาเถิดนะ ถึงตัวเราจะแสนไกล ห่างกันเพียงไหน เหมือนใกล้กัน
ชีวิตขีดเส้นทาง ไว้ให้เราเจอกัน ขีดทางที่ผกผัน ให้มีวันห่างไกล
หลับตานานนานคิดถึงวันเก่า จะยังมีเราสองคน
สักวันเถิดนะ แล้วเราคงได้พบกัน อาจมีวันนั้น ที่ได้เจอ
จากกันวันนี้ หัวใจยังอยู่ใกล้เธอ ติดตามไปเสมอ ถึงแสนไกล
ขอบฟ้าอยู่ไม่ไกล เพราะว่าใจเป็นหนึ่ง
และใจนั้นส่งถึง เพราะว่ายังห่วงใย
หลับตานานๆ คิดถึงวันเก่า จะยังมีเราสองคน
ชีวิตขีดเส้นทาง ไว้ให้เราเจอกัน ขีดทางที่ผกผัน ให้มีวันห่างไกล
หลับตานานนานคิดถึงวันเก่า จะยังมีเราสองคน
หลับตาเถิดนะ แล้วเราก็จะพบกัน อาจเป็นเพียงฝัน ก็พอใจ
หลับตาเถิดนะ ถึงตัวเราจะแสนไกล ห่างกันเพียงไหนเหมือนใกล้กัน
หลับตาเถิดนะเธอ.. ส่งใจคิดถึงกัน และคงจะไม่นาน ฝันนั้นจะเป็นจริง
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ชอบนิยายทุกเรื่องที่ผู้แต่ง เขียนมา ชอบมากกกกกกกกกกกกก
ดีใจที่จบแฮป์ปี้ดีใจที่เป็นวสันต์คนเดียวกับวสุ ดีใจที่พี่เอกเลือกได้ไม่ว่าวสุจะเป็นวสันต์หรือไม่ใช่วสันต์ ชอบที่อดีตกับอนาคตทับซ้อนกันออต่จบแตกต่างกัน ชอบมากกกกกกกก :L1:
+1 1002 เป็ดก๊าบๆ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วซาบซึ้งใจมากค่ะ
-
:กอด1: จะบอกยังไงดี.... รักเรื่องนี้มากจริงๆ แม้เริ่มเรื่อง จะออกแนวหม่นๆด้วยเพราะอดีตของทั้ง 2 คน แต่ตอนจบหวานละมุน อบอุ่นที่สุด เอกภพxวสุ ดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี ดีใจที่ทุกเรื่อง ทุกความรู้สึกได้รับการปลดปล่อย เหมือนทุกตราบาปได้รับการอภัย ... เราร้องไห้ ร้องเพราะดีใจ ปลื้มใจ ซึ้งใจ พลอยปวดหนึบไปกับวสุด้วยทุกครั้ง แต่เมื่อทุกอย่างโอเค มันดีจริงๆ
ขอบคุณที่แตกเรื่องราวของทั้ง 2 คนออกมานะคะ ทำให้ได้รับรู้เรื่องราวของคู่นี้ นอกจาก เฮียเพี้ยนและตี๋เกรียน ขอบคุณค่ะ :katai2-1:
-
สนุกมากๆ และอินมากๆๆๆๆๆ :mew6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อธิบายความรู้สึกไม่ถูก เอาเป็นว่าอ่านแล้วน้ำตาไหลครับ ยอดเยี่ยมจริงๆ :hao5:
-
ชอบทุกอย่างที่เขียนมา แต่ ไม่พอใจอย่างเดียวววววว
ทำไมวัย 35 เรียกวัยกลางคน ละ ใจร้ายไม่ใช้ 45 สักหน่อยยยยยยยยยยย :katai4: :katai4: :katai4:
:katai1:
:ruready
:z3:
555ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งอะไรดีๆใหัได้อ่านคราบบบบบ
-
กลับมาอ่านทีไรน้ำตาไหลทุกที เป็นเรื่องที่กินใจมากๆเลย o13
-
เรื่องนี้ตราตรึงมาก ชอบมากเลยครับ มันลึกซึ้งกินใจไปหมด
-
บีบหัวใจ
แต่ก็ดีใจที่พี่เอก ได้มีความสุขอีกครั้ง
จะวสุ หรือ วสันต์ ก็โชคดีแล้วที่ได้มีความทรงจำร่วมกับพี่เอก
ผู้ชายที่ รักจริงคนนี้ :hao5:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากจริงๆ มันซึ้งแบบพูดไม่ถูก
แต่ต้องอ่านเรื่องหลักด้วยอ่า ถึงจะอินและรู้ที่มา
คนเขียนเยี่ยมมาก o13
-
กอดเรื่องนี้ กลับมาอ่านอีกที ก็ซึ้งงงง
-
น่ารักอ่าาา. ชอบที่ทั้ง2ไดกลับมารักกัน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่เคยอ่านเล่ห์รักฯ
แต่เรื่องนี้ดีมากอ่าาา ฮอลลลล
ซึ้ง
รู้สึกดีใจกับพี่เอก
ดีใจที่กลับมาเจอกัน. จำกันได้
ถึงจะคาใจเรื่องที่ตายก็เหอะ ไม่รู้ก็ได้
แบบนี้ก็ดีแล้ว
-
อ่านจบแล้วชอบมากค่ะ เป็นนิยายที่อบอุ่นมาก อ่านเรื่อยๆ ร้องไห้เรื่อยๆ :monkeysad:
ขอให้ทุกๆคนมีความสุขนะ รอคอยมานาน มีความสุขมากๆต่อไปนะ
-
อิ่มในใจ. อึดอัดและกดดันตอนที่น้องเล่าความฝัน
แต่ก็หวามในใจเมื่อพี่เอก เข้าใจและกอดน้องไว้
รู้สึกถึง ความรัก. ความห่วงหา. ความทรมาน จากการรอคอย. ที่สุดของความรู้สึก คือครอบครัว
เขียนได้อินในใจมากกกกก จนเหมือนกับเป็นวสุสะเองห้าๆๆๆ. หลงรักการเรียงร้อยของคนเขียน. ไม่ใช่แค่ชอบนะ. รักเลย. :n1: o13
ไม่อยากให้จบเลย.
-
:o12: อ่านจบรวดเดียวพูดไม่ออกเลย
สงสาร วสันต์ เรื่องเกิดเพราะรักที่ไม่ถูกยอมรับ
จากป๊า กลับมาเกิดอีกทีก็สงสาร วสุ ที่ต้องแบกรับ
อดีตที่เคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งตอนเป็นวสันต์
สงสารพี่เอก แต่สุดท้ายการรอคอยก็สิ้นสุดเมื่อเจอกลับวสุ
เรื่องนี้สนุกแล้วก็บีบหัวใจนิดๆกับเรื่องในอดีต พลอตเรื่อง
น่าติดตามจนหยุดอ่านไม่ได้ ขอบคุณนักเขียนที่นำเรื่องราว
สนุกน่าค้นหามาให้อ่าน เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หลังจากอ่านคู่พี่ภพกับน้องคิมจบก็ตรงดิ่งมาอ่านคู่นี้ต่อเลย
เป็นนิยายที่เรียกน้ำตาได้ทุกตอนจริงๆ มันหน่วงและปวดใจไปหมด
นึกถึงตอนที่ตี๋ใหญ่ตายทีไรน้ำตาไหลทุกทีเลย
แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็รักกันและมีความสุขได้อย่างเต็มที่และปัญหาทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว
เป็นนิยายอีกเรื่องที่เราชอบมากจริงๆ
ขอบคุณไรท์สำหรับนิยายดีๆค่ะ :L2:
-
-อิ่ม- อิ่มใจ ออ่มกับการอมยิ้ม อิ่มน้ำตา เรื่องนี้ทำให้เราอิ่มจริงๆ ☺️☺️☺️ ตั้งแต่ที่ได้อ่าน Till the spring comes ตอนอ่านคิมหันต์ จนกระทั่งมาถึงเเล้ว And then it's spring เรารู้สึกเต็มอิ่มจริงๆค่ะ ที่ฝั่งใจเราที่สุดคงเป็นฉากบนดาดฟ้าที่ทั้งหัวเราะแล้วร้องไห้ขอแต่งงานกัน เเล้วก้ร้องเพลงด้วยกันนั่นอีก เราประทับใจมาก จนเปิดฟังเพลงนั้นบ่อยมากแต่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ แหะๆๆ จนสุดท้ายเจอมาเวอร์ชันนึงเราฟินสุด!!! เก่ามากๆแล้วแต่คนร้องเกือบครึ่งเพลงเป็นผู้ชาย 2 คนนั่งร้องด้วยกัน >\\\\\\\< รู้สึกว่าเข้ากับคู่นี้สุดๆเลยค่ะ http://youtu.be/J1-MQfsysUo
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำเอาเราน้ำตาจะไหล มันดูเศร้า แต่ก็สุข เนื้อเรื่องเรียบง่ายที่ค่อยๆดำเนินไป แต่กลับสื่อถึงอารมณ์ของตัวละครออกมาจนแทบจะร้องตาม แม้จะมาอ่านเอาตอนที่เรื่องนี้จบไปแล้ว แต่กลับอยากให้เรื่องนี้มีต่อ...ไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทั้งเศร้าและสุขแบบนี้
-
:heaven
-
ตอนวสุไปเจอพ่อกับแม่น้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตกเลย :hao5:
-
สนุกมากเลยค่ะ นึกว่าจะดราม่า วสุน่ารักมากๆ
-
เริ่มจากอ่านคู่รักติดดินเมื่อปีที่แล้ว.... แล้วก็เว้นวรรคไปยาวๆ ไม่ได้ตาม side story จนกลับมาอ่านเล่ห์รัก รู้สึกรักเรื่องนั้นมาก แล้วก็ติดตัวละครของคู่นี้.... เลยตามมาอ่านต่อค่ะ....:))) ชอบมากๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหมือนเคลียร์ทุกอย่างจบ
ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะคอมเม้นต์นิยายที่จบแล้วมากขนาดนี้เลยยยยยยยยยยย งื่ออออออ
-
จบแล้วววว ยังไม่อยากให้จบเลยยังอยากอ่านตอนหวานๆๆอีก :ling1: :ling1:
พี่เอกเฮียใหญ่วสุ ทำเอาร้องไห้ตั้งแต่เล่ห์รัก ยันตอนจบของเรื่องนี้
ทุกครั้งที่มีการกล่าวถึงเฮียใหญ่น้ำตาพาลไหลตลอด
ตาบวมหมดแล้วเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่ทำให้เฮียใหญ่มีตัวตนขึ้นอีกครั้งนึง เป็นวสุผู้แสนซื่อและน่ารัก ทำให้พี่เอกไม่เหงาอีกต่อไป
ขอบคุณคนเขียนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ ขอบคุณมากกกกกก :mew1: :pig4:
เรื่องนี้จะอยู่ในความทรงจำตลอดไป พี่เอก :L1: วสุ(วสันต์)
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ขอบคุณที่สร้างความสุขให้คนอ่านคับ :mew3:
-
พรากอย่างที่คิดไว้ค่ะ :hao5:
จบแล้วกับมาราธอนครั้งใหญ่ รัวๆ 4 เรื่อง สนุกมากค่ะ อ่านแล้วลอยด้ายย ฟินน :hao7:
พี่เอกกับวสุน่ารักมาก เดี๋ยวเจอกันที่คุกนะคะ :katai5:
กอดรอบที่ร้อยล้าน ติดตามนิยายเรื่องต่อไปเสมอค่ะ :กอด1:
-
อินมากจริงๆค่ะน้ำตาไหลเลย :sad4:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบรวดเดียวเมื่อคืนนี้ก่อนนอน
หน่วง ไม่สามารถคิดคำพูดอื่นนอกจากคำนี้ได้เลย
เป็นนิยายที่บีบหัวใจมากกกกกกกกกกกกก แม้ว่ามันจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งก็เถอะ
ตอนที่วสุบอกว่าจะเรียก วสุ หรือ วสันต์ ก็ได้หรือว่าฉากที่วสุบอกว่าผมคงทำได้ แต่คงทำได้ไม่นาน
มันบีบคั้นมาก คือมันบรรยายไม่ถูกแต่ ทั้งๆที่มันไม่ได้เป็นอะไรที่สะเทือนใจ แต่ทำไมมันถึงอ่านแล้วปวดหนึบๆยังไงก็ไม่รู้
ทั้งที่ก็หน่วงมาตลอด แต่พอฉากจะหวานก็แบบ อัยยะ
ฉากที่อ่านแล้วถึงขั้นต้องสครีมออกมาคือฉากที่พี่เอกบอกว่า
“ก็สัก..เท่านี้”
ว่าพลางเอานิ้วชี้แตะที่ปากตัวเองเบา ๆ
กรี๊ดดดดดดดดดด ขอที่นั่งแบบริงไซต์ ขอใกล้ที่สุด ชัดที่สุด
เป็นฉากที่เราจิกหมอนแรงมากกกกกกกกกกก คือมันเป็นรายละเอียดเล็กๆ
ที่สำหรับตัวเราคือมันแสดงถึงว่าพี่เอกเปิดใจให้กับวสุไปแล้วนะะะะะะะะ
ด้านความรู้สึกของสองคนคือฉากนี้มันเคลียร์นะ (สำหรับเรา)
ป.ล. ชอบแฟนอาร์ตที่วาดท้ายตอนแต่ละตอนค่ะ ลายเส้นน่ารักมากค่ะ
(ชอบที่เป็นรูปคู่วสุกับวสันต์ สวยทั้งคู่เลย)
-
น้ำตาซึม.... เป็นเรื่องที่ซึ้งแบบหวานๆ แต่คิมยังเกรียนเหมือนเดิม คือมันซึ้งน่ะค่ะ กำลังหวานได้ที่ เจอโมเม้นท์ดุ๊กดิ๊กขาวเข้าไปที หลุดกรี๊ดเลย ขโมยซีนมากอะ ฮาาาา :mew1:
-
ถ้าไม่มีน้องหมาน้องแมว(ที่แสนรู้กว่าน้องหมา) เรื่องนี้อาจจะออกแนวหม่นๆและหลอนเล็กๆ
วันที่น้องสองฤดูไม่สบายด้วยและโดนกินด้วย ทรหดง่ะ อ่านแล้วลุ้นมาก กลัวน้องจะทนไม่ไหว บ๊ายบายโลกไปอีกรอบซะก่อน
อ่านไป ไอดัง"คุกๆๆๆๆๆ"ไปเลยนะคะเนี่ย 555
ป.ล. ชอบชื่อเรื่องค่ะ เป็นปะกิตก็ยังคล้องจอง เท่ห์ดี
-
เป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมมาเลยค่ะ...
-
ความรู้สึกปิติ ยินดี ตื้นตันอยู่ในอก พี่เอกวสุ
-
เมื่อคืนแว๊บเข้ากระทู้ตี๋เกรียนแล้วคิดถึงเฮียใหญ่
ในที่สุดก็ได้มีความสุขสักทีนะพี่เอก :)
เป็นนิยายที่แล้วน้ำตาไหลพรากตลอด
ผูกพันกับเฮียใหญ่แบบไม่รู้ตัว...
ยิ่งวสุพูดถึงความทรงจำต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น
รู้สึกเจ็บปวดไปด้วยเลย เพราะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้
จากนี้ไปขอให้พี่เอกกับหนูวสุมีแต่ความสุขน้าาา
ปล.ดุ๊กดิ๊กกับขาวน่ารัก เล่าเรื่องตลกดี
-
อ่านจบแล้วซึ้งจริงๆ ฮืออออ :mew6: :mew6: :mew6:
-
ซึ้งกินใจ อบอวลไปด้วยความรักจริงๆ
พี่เอก กับเด็กน้อยข้างบ้าน รักกันไปนานๆน้าา
ดุ๊กดิ๊กกับขาวนี่ยังไว ปะป๊า กับมะม๊า มีลูกชื่อหมูหยองว่างั้น 555 ดุ๊กดิ๊กคิดได้เนอะะะะ
-
งื้ออออ เพิ่งได้มาอ่าน ชอบมากกกก
ดุ๊กดิ๊กนี่ซื่อแบบหมาๆ ขาวนี่ออกแนวหยิ่งๆ พอทำหมันเสร็จอืดเลย555
จริงๆลึกๆสงสารวสุนะ ถ้าวสุคือวสันต์กลับชาติมาเกิดจริงๆก็ดี
แต่ถ้าไม่ใช่ก็แอบสงสารที่ต้องฝันถึงใครไม่รู้มาทั้งชีวิต
ประเด็นคือ คุณพี่เอกกินหญ้าอ๊อนอ่อนนนน 20 ปีเชียว
เหมือนตาลุงกับเด็กน้อย แถมพรากผู้เยาว์วัยเกือบสิบห้าด้วย
แจ้งตำรวจด่วนๆ 555
ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆนะคะ กำลังแพลนจะไปไล่อ่านนิยายเรื่องอื่นๆของไรเตอร์ด้วย
จุ้บๆ
-
เป็นเรื่องที่ทำให้น้ำตาซึมได้ทุกตอน มันหน่วงมากจริงๆ แต่ก็เป็นความเศร้าปนความสุข จนไม่รู้ตัวว่า ที่น้ำตาไหลนี่มันเศร้าหรือมีความสุขกับตัวละครกันแน่
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
คิดถึงขาว
:-[
-
ิอ่านไป ร้องไห้ไป อ่านจบ อารมณ์ไม่จบ นอนร้องไห้ต่อ................
ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยย :hao5:
ชอบค่ะ สนุก เราโอเค(ปาดน้ำตา)
-
ร้องไห้ได้ทั้งเรื่องจริงๆค่ะ :sad4:
-
พอกลับมาอ่านหลังจากได้อ่านเล่ห์รักฤดูร้อนแล้วชอบเรื่องนี้ยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีกค่ะ
เมื่อก่อนว่ากรี๊ดแล้ว ตอนนี้ก็กรี๊ดกว่าอีก 5555555 อยากอ่านเรื่องที่คุณ RAINYDAY แต่งอีกเยอะๆเลย (แต่ตอนนี้ก็อ่านครบหมดแล้ว TT)
อยากบอกว่าพรากมากค่ะ อ่านแล้วน้ำตาร่วงเผาะๆเลย สงสารตี๋เล็ก ; ___ ; .... ดีใจนะ ได้เจอเฮียใหญ่แล้ว
น้องร้องไห้แบบน่าสงสารมาก งื้อออ เจ้าแสบเวลาอยู่บ้านก็กลายเป็นน้องเล็กสุดขี้อ้อนจริงๆนะคะ ตอนที่อยู่กับวสุเลยกลายเป็นแปลกๆเลย
คนที่เด็กกว่าเหมือนแก่กว่าไปซะงั้น 555555555 แต่ก็น่ารักดีค่ะ ทำเอาร้องไห้ตามคิมเลยอ่ะ คิดถึงแทน
ส่วนตอนเจอป๊ากับม้าก็เหมือนกัน ตอนที่น้องขึ้นไปบนดาดฟ้าก็ใจหายท่าเดิม กลัวน้องตกลงมาเหมือนเดิม โอยยย
ผ่านไปหลายปีแต่นิยายเรื่องนี้ก็ยังอยู่ในใจจริงๆค่ะ ดีใจกับพี่เอกด้วยที่ได้ความสุขคืนมานะ :D
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า สัญญาต่อไปจะเม้นทุกตอนเลยระหว่างที่อัพอยู่ เสียดายสุดๆจริงๆค่ะเวลามาเจอเรื่องที่จบไปแล้ว ; ;
จะรอติดตามเสมอนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
จะอ่านกี่รอบๆก็จะร้องไห้ ฮืออ ดีงามจริงๆ :hao5:
ดีใจที่ได้อ่าน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:กอด1: :pig4:
-
ตอนพิเศษสงกรานต์นิดหน่อยค่ะ
(อนึ่ง ถึงจะเป็นตอนพิเศษที่มาแปะในกระทู้เรื่องนี้ แต่ตัวละครมีแค่วสุ คิมหันต์ กับแฝดวีวินสมัยยังตัวจิ๋วนะคะ พระเอกไม่ได้โผล่ด้วย ตะ...แต่ก็คิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่สุดแล้ว เลยเอามาแปะในนี้ค่ะ :D )
✣✤|แมว หมา ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน|✤✣
ตอนพิเศษวันสงกรานต์
สงกรานต์นี้ คิมหันต์ยังมีเรื่องค้างคาใจนิดหน่อย
ผู้คนเขาเริ่มเล่นน้ำกันไปตั้งหลายวันจนจะเลิกอยู่แล้ว แต่วสุกลับตัวไม่เปียกเลย เอาแต่นั่งเรียบร้อยเจี๋ยมเจี้ยม จะให้ปล่อยไว้เฉย ๆ ได้อย่างไร!?
วันนี้จึงถือเป็นฤกษ์งามยามดี รับแฝดตัวน้อยจากเจ้ใหญ่มาเที่ยวบ้านพี่เอกกับวสุ แถมโชคดีไปอีกที่ตอนนี้พี่เอกออกไปธุระนอกบ้าน กว่าจะกลับก็อีกสักพักใหญ่
เจ้าหนูวสุเสร็จเขาละ!
“ท่านนายกองปีกซ้ายวี!” คิมหันต์ประกาศด้วยท่าทางขึงขัง ดันหลังแฝดพี่ฝั่งซ้ายมือของตัวเองเบา ๆ ให้ก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะหันมายังแฝดตัวน้อยที่ฝั่งขวา ดันหลังอีกทีให้ขยับตามกันไปพลางเรียกชื่อเสียงกร้าว พร้อมคำนำหน้าเป็นตำแหน่งที่ตั้งเองเออเองเสร็จสรรพ “ส่วนฝั่งนี้ ท่านนายกองปีกขวาวิน!”
ท่านนายกองแฝดสูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าฮึกเหิม
“ครับพ้ม!”
“พร้อมหรือไม่!” งานเล่นใหญ่ต้องมา
เด็กแฝดยืดหลังตรงแน่ว นิ้วเกร็งอยู่ตรงไกปืนฉีดน้ำอันใหญ่ เหงื่อเม็ดเป้งเกาะอยู่บนขมับ แล้วค่อย ๆ ไหลลงมายังปลายคาง ก่อนมันจะหยดติ๋ง จังหวะเดียวกับที่แม่ทัพใหญ่คิมหันต์กู่ร้อง เสียงดังจนหมาขนทองที่ถูกสมมติเป็นม้าศึกสะดุ้งโหยง
“ไปจัดการเจ้าปีศาจขยันเรียนนั่นซะ!”
“เอ๋!?” เป้าหมายร้องอุทานเสียงงงงวยไม่แพ้สีหน้า
“ลุยเลย!” คิมหันต์ย้ำดัง ๆ เรียกขวัญ กันสองแฝดจะเผลอใจอ่อนให้อาเฮียตัวน้อยเข้าเสียก่อน “สั่งสอนให้รู้เสียบ้าง หยุดสงกรานต์ใครเขาทำการบ้านกัน!”
“หะ...หา!” วสุกระโจนขึ้นยืนทำหน้าเหลอหลา หันซ้ายทีขวาทีไม่พบใครอื่น ชัดแล้วว่าเป้าหมายของสองนายกองแฝดตัวจิ๋วและท่านแม่ทัพคิมที่เพิ่งสถาปนาตัวเองเมื่อกี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตัวเขาเอง “...ผมเหรอ...ทำไมเป็นผมล่ะ! เดี๋ยวก่อน— เหวอ!”
ยังห้ามไม่ทันจบคำดี สายน้ำก็พุ่งปรี๊ดออกจากปากกระบอกปืนพลาสติกในมือเด็กน้อย ไม่แน่ใจว่าของวีหรือวิน แต่พุ่งเป้าเข้าจุดตายเต็มเสื้อทีเดียว
โดนคนนั้นไม่เดือดร้อนอะไร แต่โดนหนังสือที่ยืมพี่เอกมาท่าทางจะแย่
“อ๊ะ หยุดก่อนครับ” วสุยกมือยอมแพ้สองนายกองแฝดตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มสู้ เพิ่งโดนปืนฉีดน้ำไปไม่ทันกี่ครั้งก็เอาตัวบังหนังสือไว้เรียบร้อยแล้วเริ่มเจรจาน้ำเสียงสุภาพ เล่นเอาอารมณ์ฮึกเหิมที่คิมหันต์ปั้นมาเต็มที่ละลายเหลวเป๋ว “ยอมแพ้แล้ว”
เด็กหนุ่มหยุดคิดนิดหนึ่งว่าจะต่อคำแบบไหนดี ไม่แน่ใจนักว่าคิมหันต์เตี๊ยมกันมากับเด็ก ๆ (หรือไม่ก็อาจจะดั้นสดกันดื้อ ๆ เมื่อกี้นี้) ว่าเป็นแม่ทัพนายกองชาติอะไรสมัยไหน แต่อย่างไรตกกะไดพลอยโจนกันหนังสือเปียกไปก่อนแล้วกัน
“เอ้อ...ยอมแพ้แล้วครับ เดี๋ยวจะมีของบรรณาการเป็นไอติมกล่องใหญ่”
“ไอติม!”
“ไม่ทราบว่าท่านนายกองทั้งสองอยากจะกิน...อืม...” เขายกมือเกาแก้มเขิน ๆ แล้วเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ “อยากจะรับประทานรสอะไรดีครับ”
อึดใจสั้น ๆ ผ่านไป ท่านนายกองปีกขวาวินแปรพักตร์ก่อนใครเพื่อน
“ช็อคโกแลตครับ!”
ปล่อยน้าคิมซึ่งดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่เกาหัวแกรก ๆ ให้กับความใจง่าย
“ส่วนของวีเป็นวานิลลา!”
ไม่พอ ยังมีหน้ามาขอเผื่อท่านนายกองปีกซ้ายที่ยืนลังเล มองคิมหันต์ที มองวสุทีอย่างขอความเห็นอีกแน่ะ แต่สุดท้ายเมื่อน้องรักยืนยันอย่างนั้น แฝดพี่ก็ไม่มีปัญหาแต่อย่างใด หันไปพยักหน้ากับวสุตาแป๋วไปด้วยอีกคนพร้อมคำขอบคุณเรียบร้อย
“ถ้างั้นขอเป็นวานิลลา ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวดิหลานรัก” ชายหนุ่มรีบท้วงก่อนจะถูกฮุบกองกำลังกันดื้อ ๆ “แค่ไอติมเอง ฝั่งนี้ก็มีนะ”
“อยู่ไหนเหรอ” แฝดน้องวินผู้ปลดประจำการตัวเองเป็นพลเรือนเรียบร้อยยังอุตส่าห์หันไปให้โอกาส
“เดี๋ยวออกไปซื้อให้”
“ของพี่มีอยู่ในตู้เย็นเลยนะ” วสุก้มลงกระซิบกระซาบ “มีหลายรสด้วย”
“ได้ยินนะ!” คิมหันต์รีบร้องทัก
แต่ไม่ทันแล้ว อดีตลูกสมุนทั้งสองทิ้งอาวุธลงดื้อ ๆ เดินตามอาเฮียน้อยเข้าบ้านต้อย ๆ ปล่อยเขายืนบ่นงุบงิบกับเจ้าหมาอ้วนขนทองหน้าบ้านได้ครู่เดียวก็ต้องรีบวิ่งตามไปเกาะหลังวสุที่มีหลานแฝดของเขาขนาบซ้ายขวา เห็นแล้วมันเขี้ยวจนต้องก้มลงเอาหัวถูเบา ๆ กลางกระหม่อมอีกฝ่ายไปด้วย
“มีเชอร์เบทมะนาวไหม”
“มีครับ”
“อยากกินโกโก้เย็นด้วยอะ”
“นั่นก็มีนะครับ”
คิมหันต์เบิกตากว้างเมื่อได้ยินว่ามีของโปรดตัวเองด้วย “ทำไมมีล่ะ!?”
“ก็รู้ว่าพี่คิมจะมานี่นา”
คิมหันต์มั่นใจว่าเจ้าหนูวสุต้องพูดไปยิ้มไปแหง ๆ เสียงฟังดูใจดีรื่นหูชะมัด
“ขี้โกงจังเลยอ้ะ!” ว่าแล้วก็โถมน้ำหนักใส่อีกนิดหน่อย
“พี่คิมตัวหนักนะครับ”
แต่เขาพูดไปคนละอย่าง “เรื่องเมื่อกี้ห้ามไปฟ้องพี่เอกนา”
วสุพยักหน้าหงึกหงัก พลางคิดว่าไม่เห็นจะมีอะไรต้องฟ้องสักหน่อย แค่เล่นกันเท่านั้นเอง
แต่ถ้าพี่ชายหน้าดุชื่อสามภพจะมาขู่ถามเรื่องคิมหันต์กับเขา..นั่นก็เป็นอีกเรื่องละนะ..
๑๖ เม.ย. ๒๕๕๙
ด้วยรัก...และร้อนผ่าว ๆ ค่ะ
สุขสันต์วันสงกรานต์ (อีกรอบ) นะคะ คิดถึงมากเลยค่า >3<
อนึ่ง ได้เห็นคอมเม้นต์ทักท้วงมาเรื่องบรรยายพี่เอกเป็นชายวัยกลางคน ว่าที่จริงไม่อายุเยอะพอจะนับเป็นแบบนั้น เราเห็นด้วยทุกประการค่ะ และขออภัยในความผิดพลาดค่ะ โฮร ไว้มีเวลาจะกลับไปแก้นะคะ ตอนนี้ยังไม่สะดวก พี่เอกอย่าร้องนะ พี่ยังไม่ถึงวัยกลางคนค่ะ ถถถถถ ขอบคุณที่ช่วยแก้ไขค่ะ พรากกกกกส์ TwT
พบกันโอกาสหน้าค่า ^o^
-
เฮียเพี้ยนนนน จัดการเลย!! นั่นๆ มาเกาะแกะเฮียน้อยใหญ่แล้ว >____<
ชอบชื่อนี้จังเลยค่ะ แบบว่า เหมาะมากกกกกกก - / - ~
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษสุดน่ารักนะคะ อ่านเด็กๆแฝดแล้วแบบเขินม้วนตาม *อาย* น่ารักที่สุดเลย
อยากจับมาฟัดๆๆๆๆๆจริงๆค่ะ! โดยเฉพาะความแสบของวินและความสปอยล์น้องของวี /ฮา
คิดถึงเสมอนะคะ :กอด1:
-
เจ้าหนูวสุนี้น่าฟัดมาก
-
น่ารักกกกก
คิดถึงเรื่องนี้ทีไร แค่คิดถึงเองนะ อณูความสุขก็ลอยอยู่รอบตัวแล้วค่ะ
ยังคงมีความสุขและดีใจกับรักที่สมหวังของพี่เอกกับเฮียใหญ่
-
คิดถึงจังค่ะ หาเวลาพาพี่เอก(ถึงแม้ตอนพิเศษนี้จะมาแค่ชื่อก็เถอะ)กับวสุมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ
-
เล่นกันมุ้งมิ้งมาก ฟฟฟ
แฝดวีวินสมัยยังละอ่อนสินะะะ
-
เล็กๆพอให้ชื่นใจ
-
นี่มันงานรวมเด็กนี่นาาา
จับฟัดหมู่เลยได้มั้ยเนี่ยยยยยย
-
คิดถึงเรื่องนี้~
-
อยู่รวมกันแล้วโครตน่ารัก ^^
คิมนี่เผลอเป็นสกินชิพตลอด 555555
-
โอ้ย คิดถึงอ่ะ พ่อหนุ่มน้อยวสุของป้า เด็กดีจังเลยลูกก
ฮาแฝดอ่ะ เห็นไอติมดีกว่าภารกิจ เริ่ดค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
เรื่องนี้สนุก น่ารักทุกคนเลย
#♡ขอบคุณที่มีตอนพิเศษน้าาา
-
555 อยู่รวมกันแล้วน่ารักชะมัด
-
น่าร๊ากกกกก. ขอบคุณคนแต่งค่า
-
คิดถึงงงง
กอดคนเขียน กอดหนูวสุ กอดตาคิม กอดน้องแฝด กอดหมาอ้วน แอร๊ยยย ><
-
ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ :hao5:
-
คิดถึงจังเลยค่ะ :z3:
-
:mew1: :pig4:
-
อร๊ายยยยยยย น่ารักทุกคนเลยค่ะ :-[
อยากฟัดแก้มน้อยๆของคู่แฝดเสียเหลือเกิน :hao6:
ขอบคุณและรักคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
มุ้งมิ้งที่สุด คิดถึงพี่เอก ผู้ชายอบอุ่น
:hao5: :hao5:
-
ตามมาจากเรื่องของ คิมหันต์ ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ แอบมีน้ำหยดจากตานิดหนึ่ง :mew2:
-
น่ารักมากกก
อยากอ่านตอนยาวๆ
-
ตามมาอ่านตอนพิเศษ แฝดน่ารักมากเลย
ไปอ่านเรื่องคิมมาอีกรอบ แต่ไม่กล้าอ่านเรื่องนี้ซ้ำ เศร้ามากก :sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: เป็นนิยายที่ดีมากครับ ไม่มีดราม่า แต่เรียกน้ำตาได้ดีเลย :sad4:
-
ไอ้นิสัยลวนลามชาวบ้านนี่แก้ไม่หายนะคิม
อาเฮียน้อยน่ารักอ้ะ น่าฟัดพอ ๆ กับแฝดเลย
มันจะร้อนผ่าว ๆ หนักกว่าเดิมก็ตอนเห็นรูปเนี่ยแหละ
อร๊างงงงง
-
ขอบคุณค่ะ
-
ละมุนมากอ่านไปยิ้มไป รู้สึกมีความสุขตามไปด้วย :heaven o13
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :katai4: :mew1: :3125:
คิดถึงจังเลยอยากให้มาครบอ่ะ//_
-
โอยยยยย ดีอะไรอย่างงี้
ภาษาดีมาก สำนวนดีเลิศ คำผิดไม่มีเลย
ชอบอ้ะ เราไปอยู่ไหนมา ทำไมเพิ่งมาอ่าน!
ชอบตอนบรรยายเปรียบเทียบหนูวสุกับหญ้าที่ขึ้นใต้ต้นไม้
มันเห็นภาพเลย ชอบมากกกก
เวลามองภาพจากมุมมองของเจ้าขาวหรือดุ๊กดิ๊ก คือดีอ้ะ น่ารัก ฮาดี
ที่สำคัญคือกินใจมาก เราร้องไห้จนตาบวมเลย ซึ้ง งือออ
ตอนแรกๆสงสารวสุ กลัวจะเป็นแค่เงาของวสันต์
แต่สุดท้ายพี่เอกก็รักที่เป็นวสุจริงๆ ชื่นจายยย
เสียดายเราน่าจะอ่านมาจากเรื่องนู้นก่อน จะได้อินกว่านี้
แต่พอรู้ว่าพี่เอกเจอคนที่รักและมีความสุขแล้วก็โอเค
ว่าแต่พี่เอกนี่เป็นอมตะมั้ย 55555 กินน้องตั้งแต่ยังไม่15
เสี่ยงคุกจริงอะไรจริง 5555
สุดท้าย ขอขอบคุณเรื่องสนุกๆนี้นะคะ
ยกให้เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องเลย
:L2:
-
ตอนอ่านเรื่องของเอกกับวสันต์ในเรื่องเล่ห์รักฤดูร้อนน้ำตาไหลพรากๆเลย เศร้ามาก แต่ตอนนี้ดีใจแล้วที่ในที่สุดก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
ปล.ตอนดุกดิ๊กนี่ตอนไปพูดเรื่องแม่ของหมูหย๊องกับขาวหวังว่าจะไม่โดนตบนะดุกดิ๊ก 5555
-
อย่างแรกเลยคือต้องขอโทษก่อนเลยนะค่ะ ที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องที่เป้นตอนของก่อนน่านี้มาก่อนเลย
อย่างหลังคือ เรื่องนี้ทำให้น้ำตาซึมตลอดของการอ่านเลยค่ะ ทั้งสุขใจทั้งขนลุก รับรุ้ถึงความรักของวสันที่มีต่อทุกคน ยิ่งพุดถึงครอบครัว น้ำตาก้ไหลพรากๆเลยค่ะ
สุดท้าย ถึงแม้ว่าอยากให้เป้นเรื่องยาวกว่านี้ แต่อีกความรุ้สึกคือพอแค่นี้ก้ได้ละค่ะ ถ้ายาวกว่านี้คงจะกลายเป้นดราม่าเพราะความรุ้สึกต่างๆ และด้วยวสุยังเด็ก
ขอบคุณที่ได้มอบงานดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ เดี่ยวจะย้อนไปหาเรื่องอื่อนๆอ่าน ว่าจะไปอ่านเล่ห์รัก เพราะรุ้สึกว่าได้ตัดดราม่าในส่วนของพี่เอกแล้วรุ้สึกได้ว่าคงไม่เศร้ามากแล้วถ้าอ่าน :pig4:
-
เพิ่งมาอ่านแหละ แหะๆ ยอมรับเลยว่าดองมาจะสองปีแล้ว ทำใจอ่านไม่ได้ไม่รู้ทำไม พออ่านจบแล้วเหงามากเลย ฮืออออออออ ทำไมหัวใจเราบอบบาง แต่สุดท้ายก็เก็บจนครบทุกเรื่องแล้วอ่ะนะ น้องวสุน่ารักมากแบบอยากบีบแก้ม พี่เอกคนดีในที่สึดก็มีความสุขสักที โอยยยยย เหงาอ่ะ :ling1:
-
อ่านไปก็น้ำตาไหลไป
ทั้งสุข เศร้า ซึ้ง
ครบทุกอารมณ์
ยิ่งได้ย้อนไปอ่าน ตั้งแต่ สมัครประถม
ของวสันตร์กับพี่เอกยิ่งเศร้านัก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
สนุกมากๆ :sad4:
-
:mew1: :mew1:
-
:z1:
-
น้ำตาไหลพรากกกก :sad4:ตอนนี้ยังซึมอยู่เลย แต่ไม่ได้ดราม่านะรู้สึกหน่วงๆหม่นๆและก้อุ่นๆในใจ ออ ขนลุกด้วย
ตามมาจากเล้ห์รักฤดูร้อนคนเขียนแต่งดีมากกกกกทั้งสองเรื่อง ทุกตัวละครมีชีวิตของตัวเอง แต่เรายังอ่านเรื่องนั้นไม่จบกลัวดราม่าขอชิ่งมาอ่านเรื่องนี้ปลอบใจไปพลางๆก่อน อย่างน้อยเค้าก้ได้คู่กันอิอิ
ขอตามไล่อ่านนิยายของคุณก่อนนะคะ ชอบจัง การเขียนการผูกเรื่อง เหตุผล :-[ :o8:
-
เศร้า ซึ้ง อบอุ่น ในเวลาเดียวกัน :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
มีอะไรจะบอกกก
อ่านเรื่องนี้แรกๆ เราแบบ ฟีลกู๊ดมากเลยรุ้ป่ะ แบบเฮ้ยยยยยยย น่ารัก
ซึ่งก็น่ารักจริงๆแหละ
แต่แบบ ตอนจบเราร้องไห้หนักมากกกก
แบบ ด้วยความที่เคยอ่าน .5 จากตอน เล่ห์รักฤดูร้อน มา
คือแบบ ร้องไห้ตาบวมเลยยย T^T ชอบมากจริงๆ สนุกมากๆๆๆๆๆๆ :)
-
มีความสุขที่ได้อ่าน
-
o13 o13 ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องดีมากเลย o13 o13
-
ยินดีด้วยกับเอกภพที่มีความสุขค่ะ o13 o13 o13
-
เป็นนิยายที่ดีต่อหัวใจจริงๆค่ะ
ปานนี้แล้วน้องกับพี่เอกจะเป็นยังไงมั้งค่ะ
ถ้าว่างๆอยากให้มาอัตเดทสักหน่อยให้หายคิดถึง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
งือออออ ดุ๊กดิ๊กน่ารักจังเลยยยย
อึมครึมทั้งเรื่อง แต่มาอบอุ่นตอนท้ายๆ งือออออ
พี่เอกน้องวสุ อานุห่างกันแนวนี้อย่างที่ชอบเลยค่ะ 5555555
-
กรี้ดด ตอนพิเศษสงกรานต์นานมากแล้วววพึ่งมาเห็นนน ดีใจๆๆ ขออีกทุกเทศกาลเลยได้ไหมคะ
-
เรื่องนี้กลับมาอ่านกี่ครั้งก็น้ำตาไหลตลอด :hao5:
-
o13
-
คิดถึงวสุ พี่เอก :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
อ่านจบแล้วเลยมาเม้นจริงๆอ่านจบนานมากแล้วจนลืมไปแล้ว้วยซ้ำว่ายังไม่ได้มาม้นให้กำังใจคนแต่งเลย
คิดถึงวสุกับพี่เอก
อิอิคิดถึงขาวแมาวดำจอมเหวี่ยงด้วยดุ๊กดิ๊กด้วย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ให้ฟีลหม่นๆ แต่มีความอบอุ่น
ชอบซีนหมา แมวมากก
ตลกกกกกกกกกกก
ไอ้แมวแก่แดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
o13 o13
ชอบจังเรื่องนี้ เยี่ยมมมมม
-
:man1: :man1: :man1:
ขอบคุณครับ
-
้เรื่่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำบ่อยมากกก คือดีจริงๆเห็นชื่อเรื่องทีไรต้องเข้ามาอ่านทุกทีแต่ก็เพิ่งได้มีโอกาสเม้น
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
ชอบฟีลหวานปนเศร้าของเรื่องนี้ ชอบการเปรียบเปรย ฤดูฝน ต้นกล้า ยอดหญ้า สายรุ้ง
หรืออะไรหลายๆอย่างที่ผู้แต่งสอดแทรกเข้ามาเป็นระยะๆ ช่างคิดมากเลยค่ะ ชอบบ
และคือเล่าเรื่องผ่านมุมมองขาว-ดุ๊กดิ๊กนี่คือน่ารักมากกก นี่คือคู่หลักของเรื่องสินะ 55
สิ่งหนึ่งที่ชื่นชมมากๆคือนิยายทุกเรื่องของผู้แต่งแทบไม่มีคำผิดเลย อ่านแล้วไหลลื่นมาก
และก็วาดรูปเก่งมากอ่ะค่ะ ส่งเสริมจินตนาการให้ฟินไปอีกล้านเท่าเรานี่รอของแถมตลอดๆ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ เราจะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
ปล.แต่งดราม่าเก่งมากค่ะ อ่านซีนดราม่าของคุณRainydayทีไรแทบจะร้องขอชีวิต ฮืออออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอคนแนะนำเรื่องนี้ เป็นนิยายดราม่าที่ชอบ ไม่เลย สำหรับเราขอวางไว้ในหมวดซึ้งกินใจ :mew6: :mew2:
-
กลัวดราม่ามากจ้า ฮือ จะใช่อย่างที่คิดมั้ยนะ :hao5:
-
เรื่องนี่ดีมากๆ บรรรยายดี๊ดี อินมากละมุนละไมไปหมด
-
หวานๆ อึมๆ จังเลยค่ะ
ในบางช่วงบางตอน จะสุขก็รู้สึกไม่เต็มอิ่ม จะเศร้ามันก็รู้สึกหน่วงอึดอัดในหัวใจ
อ่านไปกลัวไป หายใจไม่เต็มปอดเลยล่ะค่ะ ฮืออออออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ทั้งอบอุ่นและหน่วงหัวใจนี้นะคะ ขออนุญาตไปกอดหมอนและเหม่อมองเพดานซึมซับอะไรอะไรที่อ่านจบไปซักพัก นิยายจบ ความรู้สึกยังไม่จบ :m15:
ปล.โมเม้นกินเด็กของคุณเอกมันดีมากจริงๆค่ะ กินเค้าไปแล้วก็เพิ่งเอะใจได้ว่า น้องยังเป็นเด็กชายอยู่เลย หืมมมมมมม *กัดผ้าห่ม* :hao5:
-
งืออออออ เพิ่งอ่านจบ ร้องไห้เลย.. ตอนวสุ(วสันต์) เจอหน้าป๊ากับม๊า :m15:
-
เป็นเรื่องที่สวยงามมากๆเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะชมว่ายังไง ชอบมากๆ ชอบทุกอย่าง ทุกอย่างกำลังดีมากๆ ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งนิยายที่สวยงามขนาดนี้มาให้อ่าน
-
:o12: ไม่รู้จะบรรยายอารมณ์ของเรื่องนี้ยังไง มันทั้งอ่านไปและมีความสุขแบบน้ำตาไหล คือเรื่องนี้มันสมบูรณ์ ครบถ้วนมาก แต่ถ้ามีตอนพิเศษมากกว่านี้จะดีงามมาก รักเรื่งนี้ รักพี่เอก รักวสุ รักวสันต์ คือดีใจกับพี่เอกจริงๆ พี่พี่รอคอยคนรักนานมากจนหด้คนรักกลับมา คือร้องไห้หลายตอนจริงๆ ร้องแบบยิ้ม คือเหมือนคนบ้า :laugh: รักคนเขียน :mew1:
-
สวยพี่สวย
-
คิดถึงเลยกลับมาอ่านตอนจบอีกรอบนึงยังเรียกน้ำตาได้เหมือนเดิมเลย
-
ตลกขาวว่าพี่เอกเลียปากวสุ :m20: :pigha2:
-
สงสารดุ๊กดิ๊ก :m20: โดนขาวแกล้งตลอด
-
:hao5: น้ำตาไหลตรงเจอพ่อแม่ แง้ ดีมากค่ะ หน่วงนิดๆ มันเจ็บ
หน่อยๆ สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ :monkeysad:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลย แงงงง อ่านสิบรอบร้องไห้สิบรอบ ;_____;
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
:mew1:
-
ทำไมอ่านไปแล้วรู้สึกร้องไห้ไปตลอดทั้งเรื่องเลย
อ่านคิมภพจบตามเรื่องเฮียต่อทันที
อย่างนึง จะโดนตบมั๊ยนะ...กรกนก...บรรยากาศตัวละครนี้เหมือนคนเขียนเรื่องนี้เลย :กอด1:
ขอบคุณครับ :L2: :pig4:
-
น่ารักมากๆเลยครับบ อยากให้เกิดกับตัวเองแบบนี้บ้างจัง วสุ ของผม อยุ่ไหนกันนะ
-
ติดเรื่องอายุนิดหน่อย ถ้าวสันต์ตายเมื่อ15ปีที่แล้ว วสุน่าจะอายุแค่13-14 แต่ช่างเถอะ